-
เรื่องนี้เคยโพสในเน็ตมาแล้วครับ เอามาโพสอีกให้จบโครงการ มีคำแนะนำติชมก็ช่วยติมาหน่อยนะคร้าบ ชื่อเรื่องยังไม่มี ตอนนี้เลยขอเรียกว่า รักวุ่นๆ ของสถาปนิกหนุ่ม หรือ แทนรักด้วยใจ หรือ วุ่นนัก รุมรักสถาปนิกหนุ่ม ก็แล้วกันเนอะ
ขอบคุณครับผม
------------ o18
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ขอบคุณบอร์ดเซ็งเป็นคร้าบ
:pig4:
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
.......จองเรื่องใหม่.......
เรื่องโน้นอ่านภาค 1 จองก้อภาค1(ภาคสองกัวพระเอกผิดหวัง)
อ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(แนวไหน)
poom_โอ๋ :กอด1:
-
ตามมาอ่านอีกเรื่อง
รออ่านอยู่นะคับ
-
:z13:
-
ตัวละคร
แทน - สถาปนิกตี๋เข้ม ผู้อยากผิวคล้ำ นิสัยสนุกสนานร่าเริงไปวันๆ (ตามความคิดของผู้เขียน แทนไม่ค่อยจะเต็มเต็งซักเท่าไหร่)
กฤษณะ - หนุ่มตาสวย มีเสน่ห์ล้ำลึก
บุริณทร์ - เจ้านายที่เจ้าชู้ ชอบจีบลูกน้องทีเล่นทีจริง
สงคราม - เพื่อนของแทนที่ชอบหม่ำผู้ชายเป็นของว่าง
ภูวนัย - เพื่อนกฤษณะ เจ้าของคอนโดที่สถาปนิกหนุ่มต้องทำงานให้
วิริญญา - นางแบบสาวสวยแฟนภูวนัย
โจ้ - น้องชายใจแตกของภูวนัย
อินทิรา - เพื่อนร่วมงานของแทน
ปกรณ์ - คู่หมั้นอินทิราผู้กลายมาเป็นเครื่องมือของแทนเพื่อใช้ปั่นหัวคนที่เขาไม่ชอบหน้า
กริช - คู่แค้นของแทนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
เีดี่ยว - เด็กข้างบ้านที่เพิ่งเริ่มโตเป็นหนุ่ม
เรียว - คู่แ่ข่งทางการค้าของภูวนัยและกฤษณะ
ชาญ - ปลัดหนุ่มบ้านนอก ผู้โดนหลอกประจำ
ผู้ชายหน้าเคร่งคนนั้น - โปรกอลฟ์หน้าดุที่ซวยแล้วซวยอีก เจ็บตัวทุกครั้งที่เจอสถาปนิกหนุ่มแทน
บทที่ 1
อังคาร 14 มกราคม - 10:39 น.
แทน ธนานุวัฒน์มองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังพลางถอนหายใจช้าๆ ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วหันซ้ายหันขวามองหาหญิงสาวที่เพิ่งเอาน้ำแก้วที่สามมาให้เขา ชายหนุ่มอยากจะถามว่าเมื่อไหร่จะได้เข้าพบคุณภูวนัย...ประธานบริษัท...ผู้ว่าจ้างให้เขาตกแต่งห้องชุดสุดหรูชั้นบนสุดของคอนโดริมทะเล
...คอยมาเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว ไม่มีวี่แววว่าจะได้เข้าพบคุณภูวนัยประธานบริษัทเสียที...เสียเวลาจริงๆ...
เขาเบื่อที่จะต้องมาพบผู้บริหารระดับสูงที่มีตารางเวลายุ่ง
…คิดว่าคนอื่นเขาไม่มีธุระเหมือนตัวเองหรือไงนะ... ชายหนุ่มบ่นในใจ
แทนจำใจทำงานนี้ เพราะบุริณทร์เจ้านายขอร้องแกมบังคับให้รับงานต่อจากอินทิราที่ลางานยาวไปแต่งงานและฮันนี่มูน เขากำลังจะไปทำงานที่กระบี่เพื่อออกแบบสปาหรูหราแห่งใหม่ The Sea of Life Spa ที่ลงทุนจำนวนมหาศาล แต่บุริณทร์ขอร้องให้ทำงานตกแต่งห้องพักคอนโดริมทะเลที่ปราณบุรีให้เสร็จเสียก่อน เจ้านายให้เหตุผลว่างานสปารอได้
...ให้สถาปนิกมาทำงานแทนมันฑนากร บุริณทร์กำลังประสาทเสียหรือไงนะ...
ภูวนัย...เจ้าของห้องชุดสุดหรูชั้นบนสุดของคอนโดสร้างใหม่ที่นัดแล้วนัดอีกจนเขาเริ่มเบื่อ
…งานนี้จะเริ่มต้นยังยากลำบาก กว่าจะเสร็จคงทำเอาเหนื่อย...
ชายหนุ่มกลัวว่าโครงการสปาที่กระบี่จะรอไม่ได้ บุริณทร์อาจจะหักหลัง มอบหมายให้คนอื่น
เขาอยากไปทำงานที่กระบี่ ทะเลใสๆ หาดทรายสวยๆ ทำงานเสร็จ กระโดดลงทะเลได้เลย
แทนตั้งใจว่าจะเช่าห้องพักที่ใกล้ชาดหาดที่สุด ซื้อจักรยานซักคัน ปั่นไปทำงาน หยุดเสาร์อาทิตย์จะนอนอาบแดดให้ตัวดำ
สถาปนิกหนุ่มยืดคอขึ้นเพื่อมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกสีชาเข้มบานใหญ่ที่ตกแต่งเป็นผนังห้องข้างประตูห้องทำงานของประธานบริษัท เขาเห็นใบหน้าของชายหนุ่มตาตี่ คิ้วเข้ม จมูงโด่ง ปากเรียวได้รูป ผิวขาวสะอาด ขาวเนียนจนเขาไม่ชอบ
ทุกครั้งที่ไปทะเล เขาจะนอนอาบแดดโดยหวังว่าจะได้ผิวสีแทนเข้ม แต่ไม่ว่าจะทาซันแทนหรืออาบแดดอย่างไร เขาก็ได้ผิวสีแทนอยู่ไม่กี่อาทิตย์ ท้ายที่สุดก็กลับมาขาวเหมือนเดิม
“คุณแทนค่ะ เชิญค่ะ” เสียงหญิงสาวเลขานุการท่านประธานบริษัทเรียก
ชายหนุ่มสะดุ้ง เพราะมัวแต่มองตัวเองในกระจก เขารีบลุกขึ้น หญิงสาวผายมือไปที่ทางเดิน แล้วออกเดินนำหน้า
“เชิญทางนี้ค่ะ”
“เอ่อ...คุณครับ นั่นไม่ใช่ห้องคุณภูวนัยหรือครับ” เขาชี้ไปที่ประตูห้องที่เขานั่งรออยู่ด้านหน้ามานานกว่าครึ่งชั่วโมง
“ต้องขอโทษด้วยค่ะ คุณภูวนัยติดธุระด่วน เลยขอให้พบกับคุณกฤษณะแทน”
“แล้วคุณกฤษณะรู้เรื่อง...เอ่อ ตัดสินใจแทนคุณภูวนัยได้เลยหรือครับ” แทนผิดหวัง...เขาอยากพบเจ้าของห้องชุด คุยกันให้ละเอียดถึงเรื่องความต้องการของลูกค้าเพื่อที่จะทำงานได้ง่ายขึ้น ไม่ต้องมานั่งแก้งานซ้ำแล้วซ้ำอีก
“คุณกฤษณะเป็นเพื่อนสนิทคุณภูวนัยค่ะ”
แทนถอนหายใจ ...เอาวะ...อย่างน้อยงานจะได้เริ่มเสียที ขออย่างเดียวอย่าต้องให้รอต่ออีกครึ่งชั่วโมงเลย…
กฤษณะ...เพื่อนสนิทของภูวนัยเป็นรองประธาน...แทนยืนหน้ามุ่ยเมื่อเลขาหนุ่มของคุณกฤษณะบอกว่าให้รอสักครู่
...รออีกแล้ว...รอ...รอ...รอ...
ชายหนุ่มขอตัวไปห้องน้ำเพราะดื่มน้ำเข้าไปหลายแก้วขณะนั่งรอคุณภูวนัย
แทนเดินเซ็งๆ ไปตามทางเดิน บริษัทนี้กว้างขวางมาก เดินไปไหนก็มีแต่กระจก เขาแวะยืนมองตัวเองหน้ากระจกสีเข้มจึงเห็นว่าตัวเองขมวดคิ้วหน้ายับยู่ยี่
ชายหนุ่มเคยอ่านหนังสือมาว่าการขมวดคิ้วนานๆ จะทำให้เกิดรอยตีนกา จึงยกมือขึ้นคลึงหน้าผากเบาๆ เริ่มจากกลางหว่างคิ้ว ไล่ไปจนถึงหางตา เขายิงฟัน เลิกคิ้ว อ้าปากบริหารกราม ขยับกล้ามเนื้อบนใบหน้าเพื่อผ่อนคลายความตึงของกล้ามเนื้อ
แวบหนึ่งเขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านด้านหลัง ยิ้มขันๆ
..........
แทนกำลังเอื้อมมือจะผลักเปิดประตูห้องน้ำ แต่จังหวะเดียวกันประตูห้องน้ำถูกดึงเปิดออก ชายหนุ่มหน้าตาดีอายุต้นสามสิบสวมเสื้อเชิ๊ตสีขาว ผูกเน็คไทหลวมๆ เดินออกมา ตัวสูงใหญ่มาก
“กระจกในห้องน้ำน่าจะชัดกว่านะครับ” เขาอมยิ้มขันๆ แล้วรีบเดินไป...แทนมองตามงงๆ
...
เมื่อกลับมาถึงหน้าห้องรองประธาน เลขานุการหนุ่มหน้าตาออกแนวลูกครึ่งที่แต่งตัวเนี้ยบรีบบอกว่าคุณกฤษณะรออยู่แล้ว แทนแอบถอนหายใจโล่งอกที่จะได้พบลูกค้าหรือตัวแทนลูกค้าเสียที
เลขานุการปล่อยให้แทนเดินเข้าไปในห้องคนเดียว ห้องทำงานกว้างใหญ่มาก กระจกใสเกือบรอบห้อง ม่านรูดเปิดให้แสงสาดส่องเข้ามาจนห้องสว่างจ้า
ท่านรองประธานนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่ กำลังก้มหน้าเซ็นเอกสาร เมื่อรับรู้ว่ามีคนเดินเข้ามายืนตรงหน้าจึงเงยหน้าขึ้น
...เขานั่นเอง...ที่หน้าห้องน้ำ...
เขาก็ดูแปลกใจบ้างที่เห็นว่าแทนคือคนๆ เดียวกันที่เพิ่งเจอเมื่อสักครู่
...อมยิ้มมุมปากอีกแล้ว...จะขำอะไรนักหนา… แทนอดนึกหมั่นใส้ในใจไม่ได้
ท่านรองประธานบริษัทยังดูหนุ่มมาก...ท่าทางเป็นเพลย์บอยไม่ใช่เล่น...นัยน์ตาวิบวับ
“เชิญนั่งครับ คุณเอ่อ...แทน...แทนเฉยๆ หรือครับ”
“ใช่ครับ...แทนคำเดียวครับ”
“ผมต้องขอโทษคุณแทนด้วย คุณภูวนัยมีธุระด่วนต้องรีบไป หวังว่าคุณแทนคงเข้าใจ” ท่านรองประธานพูดเป็นงานเป็นงาน ขัดกับแววตาที่ดูพราวระยับ...เขามองดูชายหนุ่มตรงหน้า ท่าทางเป็นคนสนุกสนานร่าเริง...คนที่เก่งที่สุดของบริษัท ตามที่ภูวนัยเสนอให้บริษัท iStyle ส่งมา
...ยังดูเด็กมากๆ ดูยังไงก็ไม่เกิน 25 ปี เหมือนเพิ่งเรียนจบใหม่...เขาสงสัยว่าหากภูวนัยรู้เรื่องเข้าคงฉุนน่าดู...รายนั้นยิ่งเจ้าอารมณ์อยู่ด้วย
“ไม่เป็นไรครับ ผมหวังว่าคุณกฤษณะคงตัดสินใจแทนคุณภูวนัยได้ทุกอย่าง และให้รายละเอียดทั้งหมดผมได้”
“เรียกผมว่ากฤษณ์เฉยๆ ก็ได้ครับ ปรกติผมใช้ชื่อกฤษณ์คำเดียวเหมือนกัน” กฤษณะนัยย์ตาพราวระยับ
...ล้อเลียนหรือ...แทนภพนึกในใจ...ท่าทางขี้หลีไม่ใช่เล่น...แต่เอาเถอะ เพื่อให้งานเสร็จๆ เราจะไม่ใส่ใจ...
“ผมทำแทนคุณภูวนัยได้เกือบทั้งหมดครับ แต่อาจคงต้องคุยกับคุณภูวนัยบ้าง อย่างน้อยก็จะได้แน่ใจว่าทุกอย่างโอเค”
...ถ้ายังจะต้องคุยกับภูวนัยอยู่อีก แล้วทำไมต้องมาเสียเวลานั่งคุยกับเพื่อนสนิทของเขาด้วยนะ...
แทนไม่มีทางเลือก เขาต้องการเริ่มงานให้เร็วที่สุด
ชายหนุ่มทั้งสองเริ่มคุยรายละเอียดเรื่องการตกแต่ง กฤษณะแปลกใจกับความคล่องแคล่วของชายหนุ่มตรงหน้า หน้าตาท่าทางยังเด็ก แต่เก่งกาจไม่ใช่ย่อย เวลาอธิบายเรื่องงานพูดจาฉะฉาน มั่นใจในตัวเอง เสียงทุ้มๆ บรรยายเป็นฉากๆ ไม่ติดขัด ปากแดงระเรื่อขยับไปมา ฟันขาวสะอาด ลักยิ้มแก้มซ้าย ทำให้กฤษณะมองอย่างเพลินตา จนบางครั้งลืมฟังสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังพูด
แทนนึกภาพห้องชุดขนาดพื้นที่ 700 ตารางเมตร กว้างมาก ชั้นบนสุดของคอนโด มีสระว่ายน้ำส่วนตัวขนาด 15 เมตร มีจากุซซี่ มีห้องอบซาวน่า ห้องออกกำลังกาย โฮมเธียเตอร์ ห้องรับแขกกว้างติดกระจกรอบเห็นวิวทะเลแบบพาโนรามา มีบาร์เหล้า แต่มีห้องนอนเพียงสองห้อง!
“เอ่อคุณกฤษณะแต่ใจว่ามีห้องนอนแค่สองห้องนะครับ” แทนแปลกใจ เพนท์เฮาส์สุดหรู มีห้องนอนเพียงสองห้อง
“ใช่ครับ ห้องพักตากอากาศ เอาไว้มาพักผ่อนส่วนตัวสุดสัปดาห์ ตอนแรกกะจะให้มีห้องนอนห้องเดียว แต่ผมติง ก็เลยเผื่ออีกหนึ่งห้อง ไว้รับแขก ซึ่งก็หมายถึงผมที่อาจจะไปพักด้วยบ้างเป็นบางครั้ง”
...700 ตารางเมตร ห้องนอนใหญ่หนึ่งห้อง เล็กอีกหนึ่งห้อง ที่เหลือเป็นห้องอะไรก็ไม่รู้...ไร้สาระ...เอาเถอะน่า...เงินของเขา คนรวย...จะสร้างแบบไหนทิ้งไว้ก็ได้ ปีหนึ่งคงมานอนแค่คืนเดียวแล้วก็กลับกรุงเทพฯ...
“อาทิย์หน้าเริ่มงานได้เลยครับ” กฤษณะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ใบหน้าระบายยิ้มอ่อนๆ แต่แทนเห็นความเหนื่อยล้าในดวงตาคู่นั้น
...ผู้บริหาร ก็คงทำงานหนักจนแทบจะหาเวลาพักผ่อนไม่ได้...
“แต่ผมอยากขอเข้าไปดูสถานที่พรุ่งนี้เลยครับ”
แทนไม่อยากรอ ที่จริงเขาอยากไปดูวันนี้เลยด้วยซ้ำ
“เร็วขนาดนั้นเลยหรือ วิศวกรเขาบอกว่ายังไม่เสร็จดี”
“ไม่เป็นไรครับ ถึงไม่เสร็จก็ใกล้เสร็จเต็มที่ ผมไปเร่งงานให้ก็ได้”
“ถ้างั้นคุณแทนมาเจอผมพรุ่งนี้ตอนสิบเอ็ดโมง จะได้แวะทานอาหารเที่ยงที่นครปฐม” กฤษณะโน้มตัวมาข้างหน้า มือวางบนโต๊ะ เปิดดูสมุดบันทึก
“หมายความว่ายังไงครับ” ชายหนุ่มงง
“ผมจะพาไป”
“ผมไปเองก็ได้ครับ ขอกุญแจกับแผนที่ แค่นี้ก็พอแล้ว”
“ผมอยากไปดูพอดี ถือโอกาสไปด้วยกันเสียเลย” กฤษณะยิ้ม เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์สั่งงานเลขานุการว่าเขาจะไปปราณบุรีพรุ่งนี้ ให้เคลียร์นัดหมายให้ด้วย แล้วหันหน้ามามองสถาปนิกหนุ่มหน้าตี๋
“คุณแทน เอ่อ...มีนามบัตรไหมครับ”
แทนยื่นนามบัตรให้ พร้อมรับนามบัตรกฤษณะ
...กฤษณะ เดชาวุฒิไกร...นามสกุลใหญ่ไม่ใช่เล่น...แทนนึกในใจ...
ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณและอำลา แล้วยกมือขึ้นสวัสดีท่านรองประธาน จากนั้นลุกขึ้นเดินก้าวเท้ายาวๆ ไปที่ประตูห้อง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมองตามหลังตลอดเวลา นัยน์ตาพราวระยับ
...น่ารัก...กฤษณะชมอยู่ในใจ ก้มลงมองนามบัตรชายหนุ่มหน้าใส ไม่นึกว่าสถาปนิกที่รับผิดชอบคอนโดของภูวนัยเพื่อนรักจะหน้าตาท่าทางถูกใจเขาขนาดนี้
อะไรบางอย่างในตัวของชายหนุ่มทำให้เขาสนใจ
...ขอให้ใช่ด้วยเถอะ...กฤษณะคิดว่าเขามองไม่ผิด...
-------
แทนเดินออกมาหยุดยืนอยู่ลานหน้าตึก ไอร้อนนอกอาคารกระทบใบหน้า แดดร้อนจนแสบผิว ชายหนุ่มยืนนิ่งชั่วครู่ นึกถึงหาดสวยทะเลใสของกระบี่เพื่อสร้างกำลังใจ
แทนชอบแสงแดดจ้าและความร้อน แต่ไม่ใช่กรุงเทพฯ เขาหลงไหลทะเลจนอยากจะย้ายตัวเองไปทำงานอยู่จังหวัดชายทะเลเป็นการถาวรเพียงแต่ว่าตอนนี้ชีวิตยังไม่พร้อม
...เอาเถอะ...ยังไม่ได้ไปกระบี่ แค่ปราณบุรีก็ยังดี...ขออย่างเดียว อย่าแก้แล้วแก้อีก เหมือนสร้างบ้านของคุณสุรชัยที่นครนายกเลย เข็ดจนตาย ไม่เอาอีกแล้ว...
บางทีชายหนุ่มก็อ่อนใจ สร้างบ้านให้คนรวยนี่เหนื่อยจริงๆ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่ข้อดีก็คือ มีโอกาสได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์เต็มที่ ได้ลองอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ และที่สำคัญ ‘เงินดี’
...เก็บเงินได้เยอะๆ เขาจะไปตะเวนเที่ยวชายหาดสวยๆ รอบโลก เริ่มจากมัลดีฟส์ แล้วไปเซเชลส์ แล้วก็ฮาวาย...ไม่ใช่สิ...ฮาวายไม่ไป เคยไปหลายครั้งแล้วตอนเรียนอยู่ที่อเมริกา...ไปเฟรนช์ โพลินีเชียก่อน ต่อด้วยมอริเชียส แล้วกลับมาหาเงินใหม่ รอบต่อไปก็ชายทะเลแถบเมดิเตอร์เรเนี่ยน เริ่มจากมอนาโค แล้วตะลุยทุกเกาะของกรีซ...
สถาปนิกหนุ่มฝันหวานไปไกล...หารู้ไม่ว่า...งานที่ปราณบุรีกำลังจะทำให้ความฝันของเขาเกือบเป็นหมัน...
***********
-
^
^
^
^
ขออนุญาติจิ้มอีก 1 ทีครับ
แอบหนีตามมากระทู้นี้ครับ
-
ไม่ต้องแอบหรอกครับ ตามมาเห็นๆ เลย ยินดีต้อนรับสุ่อ้อมอกอันอบอุ่นนะครับ
2
ศุกร์ 14 มกราคม - 15.00 น.
แทนนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เขียนแผนงานทุกอย่างพร้อมส่งรายงานให้บุริณทร์ตรวจภายในบ่ายสามโมง
บุรินทร์เพื่อนรุ่นพี่เรียนคณะสถาปัตยกรรมด้วยกัน พอจบปริญญาตรีก็เปิดบริษัท พ่อแม่ฐานะดีให้ทุนทำธุรกิจ ส่วนแทนได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ เมี่อเรียนจบกลับมาเมืองไทยบุริณทร์จึงชวนมาทำงานด้วยกัน
บุรินทร์อายุมากกว่าแทนสามปี เคยจีบแทนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนนี้ก็ยังจีบ...จีบแบบทีเล่นทีจริง
"ว่าไงแทน เย็นนี้ไปด้วยกันหรือเปล่า" บุรินทร์เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง พิงพาร์ติชั่น 'คอก' ทำงานของชายหนุ่ม
"ไปสิครับ ของฟรีใครไม่ชอบบ้าง"
"เดี๋ยวแทนไปรถเอกนะ ขากลับพี่ไปส่ง"
"ผมมีรถ จะเอารถไปเอง" แทนเขียนรายงานเสร็จพอดี โยนปากกาลงบนโต๊ะ ยื่นเอกสารข้ามศรีษะส่งให้บุริณทร์โดยไม่หันกลับไปมองเจ้านาย
"เหอะน่า...ขอพี่ไปส่งซักครั้งเถอะ อย่าเล่นตัวนักเลย"
"ถ้าไม่เล่นตัว ก็ไม่มีราคาสิ...พี่รินทร์รับไปซะทีสิ" แทนเริ่มปวดแขน เจ้านายยังไม่ยอมรับรับแฟ้มเอกสารไปเสียที
"เล่นตัวมาก ระวังไม่มีใครมาจีบนะ" บุรินทร์รับเอกสารไปพลิกอ่าน
แทนหมุนเก้าอี้หันหน้ามามองชายหนุ่มผิวเข้มตรงหน้า บุริณทร์สูงประมาณ 174 เซ็นติเมตร รูปร่างเพรียว หน้าตาคมเข้มเป็นไทยแท้ ผมตัดสั้นเกรียน ใบหน้ายิ้มแย้มเป็นนิจ
"ไม่เห็นจะวอรี่เลย ไปยืนแถวสนามหลวงเดี๋ยวก็มีคนมาจีบแล้ว" แทนล้อเล่นยิ้มๆ
"เลิกพูดเล่นได้แล้ว วันนี้นั่งรถไปพร้อมๆ กับคนอื่น ขากลับพี่ไปส่ง ไม่งั้นไม่ต้องไปทำสปาที่กระบี่" บุริณทร์ตัดบท แล้วหันหลังเดินกลับเข้าห้องทำงาน
แทนตาโต...ไม่พอใจที่ถูกยื่นคำขาด ชายหนุ่มเม้มปากแน่น แล้วหรี่ตามองตามอดีตรุ่นพี่ที่กลายมาเป็นเจ้านาย เขารู้ว่าบุริณทร์ล้อเล่น...แต่บางทีก็ไม่แน่ใจนัก เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ไปทำงานที่กระบี่
...อย่ามาใช้ไม้นี้กับแทนเด็ดขาด ไม่ยอมหรอก...
ชายหนุ่มเดินตามบุริณทร์
"พี่บุ อย่ามายื่นคำขาดแบบนี้กับผมนะ ยังไงผมก็จะต้องได้ทำสปาที่กระบี่ จำได้ไหม ที่บอกว่าให้ผมช่วยทำงานต่อจากอินทิราโปรเจ็คคอนโดปราณบุรีของคุณชายภูวนัยก่อน แล้วถึงจะได้ทำ The Sea of Life Spa"
"แล้วถึงไหนแล้ว พร้อมเริ่มงานได้หรือยัง" บุริณทร์เอนหลังพิงเก้าอี้ ท่าทางใจเย็น...บางทีเขาก็นึกสนุกที่ได้ยั่วให้แทนทำหน้างอ ออกอาการเด็กถูกขัดใจไม่ให้เล่นของเล่น...
"อย่าเปลี่ยนประเด็น" แทนเท้าแขนทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ "แล้วอย่ามาหลอกกัน"
“พี่ไม่ได้หลอก ยังไงก็ให้แทนทำ The Sea of Life อยู่แล้ว เพียงแต่ว่า..."
"เพียงแต่ว่าพี่จะหาทางโยกโย้อะไรอีก"
"ให้พี่ไปส่งบ้านนี่มันเป็นภัยร้ายแรงต่อชีวิตและทรัพย์สินมากนักหรือไง"
"กลัวแฟนพี่เขามาแหกอก" แทนนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของบุริณทร์
"อย่าให้รู้สิ แล้วที่จริง เขาไม่ได้เป็นแฟนพี่ แค่ออกเดทกัน"
"ถึงงั้นก็เหอะ อีกอย่าง ไม่ต้องมาทำเป็นหมาหยอกไก่นะ ไม่ชอบ" แทนทำเสียงเข้ม
บุริณทร์ยิ้มกว้าง นัยย์ตาวิบวับ "จะให้เอาจริงเหรอ"
แทนรู้สึกแปลกๆ อะไรบางอย่างในแววตาบุริณทร์เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม เขาล้อเล่นเรื่องแบบนี้กับแทนไม่เว้นแต่ละวันจนเป็นเรื่องปรกติ แต่วันนี้นัยน์ตาของบุริณทร์ดูแปลกๆ
"พี่รินทร์รู้ไหม ถ้าพี่จะจีบแทนเป็นแฟนจริงๆ ละก็ ต้องระวังไว้อย่างนะว่าแทนขี้หึงและเอาแต่ใจตัวเองมาก พี่จะทนไหวหรือ อ้ออีกอย่าง ถ้าเป็นแฟนกัน ก็ต้องห้ามเจ้าชู้ และต้องใช้ชีวิตคู่กันจริงๆ แทนต้องมีสิทธิ์มีเสียงในฐานะแฟนที่ชอบด้วยกฏหมาย" แทนทำหน้าตาจริงจัง บุริณทร์ทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
"รวมถึงอำนาจในการบริหารงานบริษัท"
"เอางั้นเลยหรือ" บุริณทร์ถาม "ถ้างั้น ขอดีเลย์ไปก่อนซักระยะ เหมือนเครื่องทีจี ทูมอโร่ว โก" เจ้านายพูดยิ้มๆ
"ว่าแล้วเชียว" แทนยักไหล่ "ก็ไม่เห็นจะแน่จริง"
ลูกน้องเจ้าอารมณ์เดินออกจากห้องไปแล้ว บุริณทร์ยังมองตาม ใจล่องลอย...
ภาพเก่าๆ สมัยเรียนผุดขึ้นมา แทนเพิ่งเรียนปีหนึ่ง เขาเรียนปีสี่แล้ว แทนสะดุดตาเขาตั้งแต่แรกพบ ชายหนุ่มหน้าตาดี ตาเรียวเล็ก คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากเรียวสีแดงระเรื่อ บุคลิกสนุกสนานร่าเริง คล่องแคล่วปราดเปรียว คุยเก่ง ยิ้มและหัวเราะเป็นธรรมชาติ ทำให้เขาอดใจไม่ได้ ตามจีบแทนตั้งแต่เดือนแรกของการเปิดเรียน จนวันสอบปลายภาค บุริณทร์พาน้องๆ ไปเลี้ยงฉลองจนดึกดื่น เขาขับรถไปส่งแทนที่บ้านๆ แต่กลับออกนอกเส้นทางไปชะอำ แล้วค่ำคืนนั้นก็จบลงที่คอนโดหรูที่พี่ชายเขาซื้อไว้เป็นบ้านพักตากอากาศ
บุริณทร์จำเช้าวันถัดมาได้ไม่เคยลืม แทนในอ้อมกอดของเขาบนเตียงนอนนุ่ม แสงอรุณยามเช้าสาดส่องเข้ามาอาบร่างเปลือยเปล่าทั้งสอง แทนซุกอกของเขาท่าทางเขินอาย
"พี่ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรแทนหรอก พี่ก็ใช้ชีวิตตามปรกติของพี่นั่นล่ะ เราไม่ต้องมาเป็นแฟนกันก็ได้"
ตอนนั้นเขายังไม่อยากมีพันธะอะไร แทนก็รู้ว่าเขาเป็นคนค่อนข้างเจ้าชู้ แม้จะไม่คบใครหลายคนพร้อมกันแต่เขาก็เปลี่ยนคนใหม่อยู่บ่อยๆ เขาคบกับใครเป็นแฟนเพียงช่วงสั้นๆ ไม่กี่เดือน ไม่เคยจริงจังกับใคร แต่ระหว่างที่เขา 'ว่าง' อยู่ก็มักจะวนเวียนไปจีบแทนทีเล่นทีจริงอยู่ไม่เคยหยุด
จนถึงวันนี้ บุริณทร์มีใครหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิต เขายังเป็นหนุ่มเจ้าสำราญคนเดิม แต่ชายหนุ่มยอมรับว่า ในใจลึกๆ นั้น แทนเป็นคนที่อยู่ในใจเขามากที่สุด แทนไม่เคยยอมคบกับเขาเป็นแฟนเลย แม้เพียงเดือนเดียว หรือแม้กระทั่งอาทิตย์เดียว เขาจีบชายหนุ่มมาตลอดปีที่แทนเรียนมหาวิทยาลัย แต่ไม่เคยเป็นแฟนกัน
...
"พี่มีแฟนแล้ว ยังมายุ่งกับผมอีก แฟนไม่ว่ารึไง"
"ไม่ใช่แฟนแล้ว เพิ่งเลิกกัน" บุริณทร์ยิ้ม
วันนั้นแดดจ้า แทนนั่งบนอยู่ม้าหินอ่อนใต้ร่มจามจุรีข้างสนามฟุตบอล นั่งกระดิกเท้าอย่างอารมณ์ดี กินไอสครีมโคนอย่างเอร็ดอร่อย ปากเรียวแดงเลียไอสครีมสตรอเบอรี่ที่เขาซื้อให้
"แล้วพี่ก็อยากมีแฟนใหม่แล้ว" บุริณทร์ทำตาเจ้าชู้
"ไม่ต้องการเวลารักษาแผลใจก่อนมีแฟนใหม่หรือพี่" แทนยังทำเสียงเรียบ
"ไม่เฮิร์ทเท่าไหร่นี่ พร้อมมีแฟนใหม่ได้ภายใน 48 ชั่วโมง หัวใจไม่ได้สึกหรออะไร"
"หมายฟามว่า ที่ซื้อไอสครีมมาให้กิน แล้วนั่งมองอยู่นี่ จะขอเป็นแฟนกับผมใช่รึเปล่า" แทนเอียงหน้า เลิกคิ้วถาม
"ฮื่อ" บุริณทร์รับคำยิ้มๆ
"ผมไม่ชอบมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ซอรี่แปลว่าเสียใจด้วย" แล้วแทนก็หัวเราะเสียงดัง
...
จริงอย่างที่พูด แทนไม่เคยมีแฟนเลย ชายหนุ่มสนุกสนานร่าเริงไปวันๆ มีคนหลายคนจีบแต่ไม่เคยรับรักใคร บุริณทร์เองก็ยังจีบทีเล่นทีจริงไปเรื่อยๆ จนเรียนจบก็ยังวนเวียนไปที่คณะเพื่อคุยเล่นพบปะสังสรรค์กับรุ่นน้องๆ เหมือนเคย
วันนี้...วันที่เขาอายุ 31 ปี...เขาเริ่มนึกถึงการมีคนรักจริงจัง
มองไปรอบๆ...ใครล่ะ...นึกถึงคนที่เขาเคยคบมา นึกหน้าออกบ้างไม่ออกบ้าง...หรือคนที่เขากำลังคบอยู่...ใคร?
...ภาพของแทนเด่นชัดที่สุด...
---------
ศุกร์ 14 มกราคม - 21.30 น.
แทนเจ็บคอจนทนไม่ไหว คืนนี้เขาดื่มมากกว่าทุกครั้งจนเริ่มมึน มือที่ยึดไมโครโฟนคาราโอเกะจำต้องปล่อยให้อินทิรากับสงครามเพื่อนสนิทเอาไปครอง เขาแหกปากร้องเพลงจนนึกชื่อเพลงต่อไปไม่ออกแล้ว
คืนนี้เลี้ยงฉลองรางวัลสถาปนิกหน้าใหม่ยอดเยี่ยมที่สุทธิพงษ์ได้รับจากสถาบัน Asian Architecture สุทธิพงษ์เข้ามาทำงานหลังแทนเพียงสองปี ทำงานเก่งจนใครๆ ต้องยอมรับในฝีมือ ขณะนี้รับผิดชอบงานออกแบบรีสอร์ทแห่งใหม่ที่แม่ฮ่องสอน
แทนเดินโผเผไปตามทางเดินแคบๆ เพื่อตรงไปห้องน้ำ งานเลี้ยงฉลองคืนนี้สนุกมาก เพื่อนๆ ชวนกันไปต่อที่ผับ La Viva de Latino เพราะมีคนอยากเต้นรำ เขาเองก็เต้นลาตินเป็น ชวนสงครามกับอินทิราไปเรียนมาเกือบสองเดือน
ใกล้ถึงประตูทางเข้าห้องน้ำ พลันเสียงดนตรีเพลงโปรดของเขาดังขึ้น จังหวะเร้าใจกระตุ้นให้ชายหนุ่มอดขยับแข้งขยับขาไม่ได้
...ท่านี้เขาจำได้ ขยับไปทางซ้ายแล้วก็ขยับไปทางขวา ซ้ายอีกที แล้วก็ขวาอีกสองที สะบัดไหล่นิดหน่อย...ยกหน้าขึ้น แล้วสะบัดไปทางซ้าย...
ความมึนของเหล้าทำให้เขาเผลอตัวขยับขาเข้ากับจังหวะเพลง...พลันมีมือใหญ่ แข็งแรงจับต้นแขนเขาไว้ทั้งสองข้าง ตรึงให้นิ่งอยู่กับที่...ชายหนุ่มตกใจ
...อะไรกัน...มือใครนี่...
"อยู่นิ่งๆ ก่อนนะครับ อย่าเพิ่งขยับ ผมขอทางเข้าห้องน้ำด้วย" เสียงทุ้มลึกดังขึ้นข้างหลัง ไม่ไกลจากหูเขานัก
ชายหนุ่มนักเต้นหยุดนิ่ง ผู้ชายใส่สูทสีเทาเข้มเดินแทรกตัวผ่านไปทางด้านขวา ใบหน้าเคร่งขรึม แต่แทนเห็นประกายตาขันๆ ในดวงตาคมกริบคู่นั้น คิ้วเข้ม จมูกโด่งคม กรามแข็งแรงบึกบึน ไรหนวดครึ้ม
...ตายล่ะหว่า ทำยังไงดี ขืนเข้าห้องน้ำไปตอนนี้ อายเขาแย่เลย...
แทนหันหลังกลับ...ยอมกลั้นต่ออีกสักครู่...
ศุกร์ 14 มกราคม - 23.10 น.
"โอ๊ย ม่ายหวายแล้ว แทนม่ายปายผับลาตินแล้วนะ...ขอกลับบ้านก่อน" สถาปนิกหนุ่มเดินโซเซออกมาจาก The Voice ผับหรูที่เพิ่งสังสรรค์กันเสร็จ
บุริณทร์หมดฤทธิ์ไปแล้ว ลูกน้องต้องหิ้วปีกขึ้นบนรถศักดิ์ชัยที่ได้รับมอบหมายให้ไปส่งเจ้านายเพราะเป็นทางผ่านกลับบ้าน
"แล้วบอกว่าจะไปส่ง" แทนเอานิ้วจิ้มหน้าอกบุริณทร์ "เราเลยต้องกลับแท็กซี่"
ชายหนุ่มโบกมือล่ำลาเพื่อนๆ สงครามตะโกนลอยตามมา
"กลับให้ถึงบ้านนะแทน อย่าให้ใครหิ้วไปนอนด้วยโดยไม่ยินยอมเด็ดขาดนะเพื่อน"
แทนส่ายหน้า ตะโกนตอบกลับ "แกก็อย่าหิ้วใครไปนอนโดยประมาทนะโว้ย"
ชายหนุ่มเดินโผเผไปยังต้นไม้ริมถนนเพื่อหวังจะเกาะเอาไว้ขณะที่รอเรียกแท็กซี่ เขาเริ่มรู้สึกมึนหัวมากขึ้นกว่าเดิม ผะอืดผะอมเหมือนจะอาเจียน เหล้านอกที่ดื่มไปมากเป็นชนิดที่ไม่คุ้นเคย รสชาติอร่อยดี แต่ผลของมันนี่สิ มาออกฤทธิ์เอาตอนจะกลับบ้าน
ตาเริ่มพร่า...ท้องเริ่มปั่นป่วน...ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวา...เหงื่อเริ่มแตกพลั่ก...
...โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว...
แทนเห็นแสงสว่างหน้ารถใกล้เข้ามา จึงโบกมือเรียก ปรากฏว่าไม่ใช่แท็กซี่
อากาศกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนยังร้อนอบอ้าว
...ฝนจะตกหรือ ทำไมร้อนอบอ้าวอย่างนี้...
แทนหอบ รู้สึกหายใจติดขัด
...โอ๊ย จะเป็นลม...
อากาศในช่องท้องเริ่มอัดแน่น พุ่งพล่านไม่หยุดนิ่ง ดันขึ้นมาจนถึงลิ้นปี่ แทนทนไม่ไหว หันหลังขวับเซไปปะทะกับใครไม่รู้ตัวสูงใหญ่ ตาเขาเริ่มพร่า ใกล้จะคุมสติไม่ได้...
...พอกันที...
แล้วชายหนุ่มก็อาเจียนออกมา
"เฮ้ย อะไรกัน" ชายคนนั้นร้องเสียงหลง จับไหล่ของสถาปนิกที่เริ่มเมาไม่ได้สติ กำลังจะผลักออก
แทนทรุดฮวบ แข้งขาหมดเรี่ยวแรง
"คุณ...คุณ..." เสียงทุ้มลึกนั่นเรียกเพื่อดึงสติกลับมา
แทนเงยหน้า ตาปรือ
...เขานั่นเอง ผู้ชายที่เจอหน้าห้องน้ำ ซวยแล้วเรา อาเจียนรดเสื้อสูทตัวหรูของคนหน้าดุ...จะโดนต่อยไหมเนี่ย...ช่าง...ไม่ไหวแล้ว...เกิดอะไรขึ้น...ทำไมรู้สึกแย่ขนาดนี้...
"คุณ ไหวไหม ผมจะเรียกแท็กซี่ให้ บ้านคุณอยู่ไหน บอกแท็กซี่นะ" ชายหนุ่มคนนั้นรัดตัวเขาแน่นขึ้น พยายามพยุงตัวเขาให้เดินไปที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆ เพื่อจะได้นั่ง
"ไม่รู้ ไม่รู้ บ้านอยู่หนาย" แทนเริ่มอ้อแอ้
...บ้านเหรอ...บ้านเราอยู่ไหน...ซอยสาธร...เมืองนนท์...อืม...อยู่ไหน...ความจำหายไปไหนหมด...
ผู้ชายตัวโตคนนั้นจับแทนนั่งพิงบิลบอร์ดโฆษณาตรงป้ายรถเมล์แล้วเดินไปโบกมือเรียกแท็กซี่ แต่ไม่มีว่างสักคัน
...ง่วงนอนเหลือเกิน โลกทั้งโลกหมุนเหมือนลูกข่าง คล้ายตอนไปเล่นจานหมุนที่สวนสนุก อยากร้องดังๆ แต่ตอนนี้กลับร้องไม่ออก ก้อนอะไรจุกอยู่ที่คอหอย ตอนนี้ไม่อยากจะอาเจียนแล้ว แต่จุกเหลือเกิน แล้วง่วงนอนมาก...อยากจะหลับ...อยากจะเอนตัว...
แทนเอนตัวตามใจนึก
"อ้าว เฮ้ย!" ผู้ชายคนนั้นหันมาเห็นพอดี รีบวิ่งเข้ามาประคอง
"นี่คุณ เดี๋ยวก็ตกม้านั่งหัวฟาดพื้น"
...แขนเขาแข็งแรงมาก...ผู้ชายอะไร ตัวโต หน้าหล่อ แต่ตัวเหม็น เหม็นเหมือนอาเจียน...
แทนทำหน้าผะอืดผะอม ได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวทำให้เขารู้สึกอยากจะอาเจียน
"อ้าวคุณ...คุณ..อย่าอ๊วกอีกนะ"
....พูดไปเถอะ ห้ามกันได้ที่ไหน คนจะอาเจียน...ทนไม่ไหวแล้ว...
ผู้ชายคนนั้นรีบจับหน้าชายหนุ่มหันออกไปจากวงแขน รั้งเอวเอาไว้ ปล่อยให้แทนอาเจียนออกมาอีกครั้ง มืออีกข้างยกขึ้นลูบหลังคนเมาหนักๆ
ท้องของสถาปนิกหนุ่มขมวดเกร็งจนเจ็บ...คราวนี้เขาอาเจียนออกมาจนหน้ามืด เหงื่อแตกพลั่ก เสื้อเปียกเกือบทั้งตัว
"คุณ บ้านอยู่ไหน จำได้ไหม" ชายคนนั้นล้วงกระเป๋ากางเกงของแทน มือใหญ่แข็งแรงสัมผัสหน้าขาของเขา
...มืออุ่น...ทำไมรู้สึกวูบวาบ...
"แย่จัง" แทนได้ยินเสียงบ่น แล้วก็ถูกดึงตัวลุกขึ้น
ชายคนนั้นพยุงตัวเขาลุกขึ้น พาเดินไปที่ไหนซักแห่ง
...ไกลเหลือเกิน เมื่อไหร่จะถึง...ตอนนี้เขาง่วงมาก อยากจะหลับตาแล้วพักให้หายเหนื่อย...
"อย่าอ๊วกใส่รถผมนะ"
...เขาได้ยินเสียงเข้มเป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็ปิดเปลือกตา...ไม่สนอะไรแล้ว ขอหลับทีเถอะ...
*****************
:กอด1:
-
มาแล้วเรื่องใหม่ น้องแทน สถาปนิกหนุ่มน้อย
สงสัยพี่บุริณทร์นี่จะไม่ใช่พระเอกมั้ง
มา :z13:คนแต่ง ที่บอกว่าเลิกเจ้าชุ้แล้ว อิอิ
-
ตามมาแว้ววว เจอกันครั้งที่สองก็อ๊วกใส่กันแล้ว :laugh:
ท่าทางเรื่องนี้ก็มีแต่คนเจ้าชู้อ่ะ เข้าทางคนแต่งเลย :z1:
-
:z2ตามมาอ่านแล้วค๊าบ
-
เข้ามาอ่านด้วยคนนะ :L2: :L2: :L2:
-
:mc4:
-
. :mc4: :call:
เจิมๆ
-
กรรมดันไปอ้วกใส่ใครก็ไม่รู้อีก
-
ชอบๆ
ขออ่านด้วยคนนะคะ
:3123:
-
:กอด1:
ชอบๆๆๆๆ
อิอิ
-
เปิดตัวได้แรงมากฮ่ะ นายเอกได้ใจเจรงๆ o13
แอบเชียร์คุณคนนั้นผู้โชคร้ายที่น่ารักในสายตาอิชั้น แม้ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าก้อขอกอดทีดิ๊ :กอด1:(ความหื่นไม่เคยปราณีใคร55+)
กด+1ให้แล้ว เพื่อลงทะเบียนติดตามเรื่องนี้ต่อไปคับ!!
-
ค้าง อ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อ ด่วนๆ เรยนะ
-
:o8:..รออ่านต่อตอนที่ 3-4-5-6 ... :man1:
นั่งลุ้นสะแล้วว่าน้องแทนจะพลาดท่าเสียที...รึป่าว :เฮ้อ:
poom_โอ๋ :t3:
-
อิอิอิ แอบเข้ามาดู :o8: :o8: :o8:
ปอหล๋อ ในปาล์มตอนที่ 11 12 หายไปไหนค่า หาไม่เจออ่ะ
-
+1 ให้เรื่องใหม่
มาเจิมช้าไปไหมเนี่ย อิๆ
เหมือนจะเคยอ่านเมื่อนานมากๆๆๆแล้วนะ
แล้วจะรออ่านตอนต่อ
-
มาตามอ่านด้วยคนค่ะ
ท่าทางจะสนุกดี
-
หมั่นไส้เรื่องใหม่ จริง ๆ เลย นะเนี่ย
ตอนนี้ขาดไส้ซาลาเปาแล้วด้วย :fox2:
-
+ 1 ค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากมาย o13
-
o13 o13 o13 o13 o13
น่าติดตามอีกเรื่อ แล้วครับ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
อ้าว ... ย้ายมาอยู่ตรงนี้ตั้งกะเมื่อไหร่ไม่ยักรู้ มัวแต่ตามที่กระทู้เก่าอยู่ ชิชิ
เป็นกำลังใจให้นะครับ รออ่านตอนต่อไปด้วยแหละ
-
ว๊าย ตกมาหน้า 2 มิน่า หาไม่เจอ :เฮ้อ:
-
สวัสดีครับผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน ขอขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ สุดสัปดาห์ไม่ได้ใช้อินเทอร์เน็ตครับ เช้านี้เลยมาโพสตอนที่ 3 ให้อ่านกัน
(เรื่องตำรวจหนุ่มปิดคดีรักภาคสอง ขอลาหยุดพักการศึกษาซักนิดนะครับ ส่วนภาคหนึ่งวันนี้โรงพิมพ์จะส่งพรูฟให้ตรวจ แล้วถ้าผมไม่ฟุบหลับคากองหนังสือเย็นนี้ก็คงสั่งให้โรงพิมพ์เขาพริ้นท์เล่มออกมาได้เลยซึ่งคืนวันศุกร์ก็คงเสร็จ พร้อมจำหน่าย เดี๋ยวอีกวันสองวันจะมาแจ้งรายละเอียดการสั่งซื้อครับ---ถ้าจะมีใครยอมซื้อ ถ้าไม่มีใครซื้อก็จะไปวิ่งไล่แจกแถวๆ สวนจตุจักรเช้าวันเสาร์)
ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะครับ (ใครอยากกินซาลาเปาก็แวะไปเซเว่นอีเลฟเว่นนะ เพราะซาลาเปาใส้ของรักของหวงของคฑาวุธไม่มีขาย) :z1:
บทที่ 3
เสาร์ 15 มกราคม – 09.50 น.
แทนหยีตา ขมวดคิ้ว แสงสว่างที่สาดเข้ามาในห้องจ้าเหลือเกินจนต้องยกมือบังเอาไว้ ชายหนุ่มบิดตัว มองซ้ายมองขวา
...ที่ไหนกันนี่...
หมอนนุ่มๆ ผ้าหุ่มสีน้ำตาลอ่อน เตียงใหญ่ ห้องกว้าง เพดานสูง หน้าต่างบานใหญ่กรอบสีขาวสะอาด
แทนรู้สึกตัวว่าไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มหลุดลุ่ยลงมา แผ่นอกเปลือยเปล่า ทั้งตัวนุ่งเพียงกางเกงชั้นในสีขาวตัวเดียว
...ใคร...ใครถอดเสื้อผ้า...
แทนพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน แต่จำได้เพียงแต่ว่าเดินโซโซไปเกาะต้นไม้ริมถนน แล้วก็อาเจียนใส่ผู้ชายคนหนึ่ง หลังจากนั้น ความทรงจำก็หายไป
ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ในหัวยังปวดตุบๆ คอแห้งอยากดื่มน้ำ ตามองหาเสื้อผ้า เห็นกางเกงขายาวผ้ายืดตัวหนึ่งกับเสื้อกล้ามสีขาววางพาดอยู่บนพนักเก้าอี้ จึงเดินไปคว้ามาสวม ตัวใหญ่ไปนิด แต่ก็พอใส่ได้
แทนยืนมองตัวเองหน้ากระจก หัวยุ่ง หน้ายับยู่ยี่ ตาแดงก่ำ สวมเสื้อกล้ามตัวโคร่ง กางเกงผ้ายืดสีเทา เหมือนเด็กใส่เสื้อผ้าผู้ใหญ่
เขาค่อยๆ โผล่หน้าออกมาจากห้องนอน สอดส่ายสายตาดูสถานที่แปลกตาที่ไม่คุ้นเคย ในใจคิดสงสัยว่า...บ้านใครกัน ทำไมกว้างอย่างนี้...
“ตื่นแล้วเหรอครับคุณแทน” เสียงทุ้มลึกดังขึ้นมาจากฟากหนึ่งของห้องโถงกว้าง
ชายหนุ่มหันขวับไปยังต้นเสียงก็พบว่าผู้ชายตัวสูงใหญ่เดินถือแก้วน้ำเข้ามา เขาสวมเสื้อยืดสีขาวบางๆ กางเกงผ้าฝ้ายสีกรมท่า หน้าอกกว้าง ต้นแขนแข็งแรง ล่ำสัน
...เขานั่นเอง...คนควบคุมความประพฤติลูกค้าที่กำลังจะเข้าห้องน้ำ...
“คุณเอ่อ...ผม...เอ่อ...” แทนอ้ำอึ้ง สมองสั่งการช้า คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี
“เมื่อคืนคุณเมามาก ผมส่งคุณขึ้นแท็กซี่กลับบ้านไม่ได้เพราะคุณบอกที่อยู่ไม่ได้ แล้วคุณก็น๊อคไปเสียงก่อน เลยต้องพามานอนที่นี่” เขาพูดเนิบนาบ เดินเข้ามาใกล้ ยื่นแก้วน้ำให้
“ขอบคุณครับ แย่จัง ผมรบกวนคุณ ทำให้ลำบาก”
“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจคนเมา” เขาพูดเสียงเรียบ เดินไปเปิดประตูระเบียงให้ลมโกรกเข้ามา
...คอนโด ชั้นสูงเอาการ เพราะมองออกไปเห็นแต่ท้องฟ้าสีคราม...
“เสื้อผ้าคุณยังไม่แห้ง เมื่อคืนเปียกไปทั้งตัว ผมเพิ่งเอาเข้าเครื่องซักผ้า กำลังปั่นหมาดอยู่”
“ขอบคุณครับ...ผมขอโทษที่สร้างความลำบากให้” แทนยิ้มแหยๆ
“ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มคนนั้นยังทำหน้านิ่ง เหมือนผู้ใหญ่พูดกับเด็ก แทนอดเติมประโยคในใจไม่ได้...ไม่เป็นไร...ผมเข้าใจคนเมา...
...ผู้ชายคนนี้ ดูเหมือนจะใจดี...แต่ก็ดูเหมือนจะดุในเวลาเดียวกัน...ใบหน้าไม่ค่อยแสดงอารมณ์...เหมือนรูปปั้น...คนแบบนี้ เคยยิ้มหรือเปล่านะ...
แทนหันมองหานาฬิกา
“นี่กี่โมงแล้วครับ” เขาเริ่มนึกได้ เช้าวันนี้ต้องไปดูคอนโดคุณภูวนัยที่ปราณบุรี เพื่อนของเขา...ท่านรองประธาน...คุณกฤษณะจะพาไป...
...ตายละหว่า นัดไว้กี่โมง...ชายหนุ่มยังรู้สึกมึนๆ นึกไม่ค่อยออก
“จะสิบโมงแล้ว ถ้าหิวข้าวผมมีอาหารแช่แข็ง อุ่นไมโครเวฟเดี๋ยวเดียวก็ได้ทาน” เขาขยับเดินเหมือนจะไปที่ห้องครัว
“โอยแย่แล้ว สิบโมง! ผมมีนัดลูกค้า กระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ผมอยู่ไหนครับ” แทนอุทาน ตาโต ดีดตัวผึงขึ้นมาจากโซฟา หันหน้าเลิ่กลั่ก
“บนโต๊ะข้างหัวเตียง” ใบหน้าผู้ชายคนนั้นยังนิ่งเรียบ ไม่ตื่นเต้นไปกับแขกแปลกหน้า
แทนรีบวิ่งเข้าไปห้องนอน คว้ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์วิ่งกลับออกมาข้างนอก
“ขอบคุณนะครับ แต่ผมต้องรีบไปแล้ว” แทนผลุนผลัน รีบวิ่งไปที่ประตู
“นั่นประตูห้องนอนผม”
ชายหนุ่มชะงัก หันมาถามเจ้าของห้องชุด “แล้วประตูทางออกอยู่ไหนครับ”
เจ้าของบ้านชี้มือไปอีกฟากหนึ่งของห้อง
...คอนโดผู้ชายคนนี้กว้างจริงๆ อยู่กันกี่คนนี่...
“ขอบคุณนะครับ ผมจะไม่ลืมบุญคุณเลย แต่ว่าตอนนี้ผมต้องรีบติดเทอร์โบ ขอยืมเสื้อกล้ามกะกางเกงคุณไปก่อนนะครับ"
“แล้วเสื้อผ้าคุณหล่ะ”
“เสื้อผ้าผมคุณทิ้งไปเลยก็ได้ครับ แต่ผมขอยืมรองเท้าแตะก่อนนะ”
“จะไปทั้งยังงี้หรือ” ผู้ชายหน้าเคร่งถาม เดินตามมาที่ประตู แทนกำลังเลือกรองเท้าแตะหาดูคู่ที่ท่าทางจะแพงน้อยที่สุด
แทนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเจ้าของบ้านหน้าแหยๆ พยักหน้า เปิดประตู แล้วมองหาลิฟท์ โชคดีที่ลิฟท์อยู่ตรงหน้าประตูห้องชุดเขาพอดี
ชายหนุ่มโบกมือลาเจ้าของห้องที่ยืนหน้านิ่งมองอยู่ที่ประตู กดลิฟท์ปิด
...แทนเอ๋ยแทน...ซวยจริงๆ...
แทนรีบเข้ากดเบอร์โทรศัพท์หาอินทิราขอเบอร์โทรคุณกฤษณะ
“คุณกฤษณะครับ ผมแทนครับ จำได้ไหมครับ สถาปนิกที่...อ๋อ จำได้หรือครับ ผมต้องขอโทษที่โทรมารบกวน คือว่า...” ประตูลิฟท์เปิดออก...ลิฟท์ตึกนี้วิ่งเร็วจริงๆ...ชายหนุ่มรีบก้าวเดินออกมา ตรงไปยังประตูทางออกอาคาร “คือว่าผมอยากจะขออนุญาตคุณกฤษณะว่า...” แทนหยุดพักหายใจ
“พูดช้าๆ ก็ได้ครับคุณแทน” น้ำเสียงกฤษณะอารมณ์ดี ดูเหมือนจะหัวเราะเบาๆ “พักให้หายเหนื่อยก่อนค่อยพูด”
“คือว่าผมมีปัญหาอยากจะขอไปสายซักเอ่อ...” ชายหนุ่มพยายามนึกว่าเขานัดกับกฤษณะกี่โมง
“ไม่เป็นไรครับ เจอกันสิบเอ็ดโมงครึ่งก็ได้...หรือจะให้ผมไปรับ”
“ขอบคุณครับ งั้นผมจะไปให้ถึงหน้าบริษัทคุณก่อนสิบเอ็ดโมงครึ่ง”
...สิบเอ็ดโมงครึ่งหรือ...ยังทัน...ว่าแต่ว่าที่นี่ที่ไหน ไกลบ้านเขาหรือเปล่า...
แทนเดินออกมาจากคอนโดที่หรูหรามาก...น่าจะเป็นกลางเมืองที่ใดที่หนึ่งของกรุงเทพฯ หันไปมองรอบๆ ดูคุ้นตา โชคดีที่คอนโดอยู่ติดถนนใหญ่ คนเดินผ่านไปมามองดูเขาแปลกๆ
โชคเข้าข้างอีกครั้งเพราะมีแท็กซี่ว่างผ่านมาพอดี
“พี่ครับ ไปสาธรซอย 93 ด่วนติดเทอร์โบเหาะไปเลยนะพี่” ชายหนุ่มรีบผลุบเข้าไปในแท็กซี่ แล้วคนขับหน้าเข้มก็กระชากรถพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วทันใจ
“พี่ครับ ที่นี่ที่ไหน...”
“สาธร 23 ครับ” คนขับแท๊กซี่ยิ้ม “เมื่อคืนเมาหนักละสิ”
“ก็พอควรครับ”
...โชคดีอีกแล้ว ไม่ไกลจากอพาร์ทเมนท์เขาเท่าไรนัก ทำเวลาได้ทันถึงหน้าบริษัทของคุณกฤษณะที่อยู่พระราม 4 ภายในสิบเอ็ดโมงครึ่ง...
เสาร์ 15 มกราคม – 14.45 น.
คอนโดหรูหราริมหาดปราณบุรีเป็นตึกสูงเพียงห้าชั้น จำนวนห้าตึก ทอดตัวยาวเรียงกันไปตามแนวของหาดทราย การก่อสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว คงเหลือเพียงการปรับภูมิทัศน์ ซึ่งคนงานกำลังเร่งรีบทำงานอย่างขะมักเขม้น กะประมาณจากสายตา คงเสร็จได้ภายในสองอาทิตย์
ภายนอกของคอนโดออกแบบได้สวยงามมากจนแทนอดชื่นชมไม่ได้
ห้องชุดของภูวนัยอยู่ชั้นบนสุด กินพื้นที่ทั้งชั้น มีลิฟท์ของตัวเองแยกจากลิพท์กลาง
“กว้างมากเลยครับ” แทนเดินนำกฤษณะเข้ามาในห้อง สายตาสำรวจพื้นที่ มือเริ่มคลี่แบบแปลน
“คุณภูวนัยชอบที่กว้างๆ ครับ บ้านในกรุงเทพฯ ก็กว้าง คอนโดก็กว้าง ออฟฟิสก็กว้าง” กฤษณะยืนล้วงกระเป๋า ท่าทางสบายๆ
...ขอให้ใจเปิดกว้างด้วยเถอะ ถ้าคุณภูวนัยท่าทางสบายๆ อารมณ์ดีเหมือนเพื่อนของเขาก็คงจะดี... สถาปนิกหนุ่มคิดในใจ
แทนยอมรับว่ากฤษณะเป็นคนมีเสน่ห์ ตลอดทางจากกรุงเทพฯ จนถึงปราณบุรี กฤษณะคุยกับเขาได้ไม่เบื่อ แต่ชายหนุ่มก็อดคิดไม่ได้ว่า เพราะกฤษณะดูท่าทางเป็นคนเจ้าชู้ เขาจึงมีเสน่ห์ดึงดูดใจเป็นพิเศษ ผู้ชายเจ้าชู้มักจะมีเสน่ห์เอาไว้ ‘ล่อหลอก’ คนให้ตายใจ...ชีวิตของแทนเจอแต่คนแบบนี้...หลายคนที่เข้ามาจีบเขามักจะเป็นคนเจ้าชู้...ไม่รู้ตัวเขาไปดึงดูดใจคนเจ้าชู้ได้อย่างไรกัน...
“แล้วคุณกฤษณะไม่ได้ซื้อไว้ซักห้องหรือครับ” แทนชวนคุย
“ไม่หรอกครับ ผมมาขออาศัยเพื่อนนอนดีกว่า” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง “ที่จริงผมมีบ้านพักตากอากาศที่หัวหิน นี่ก็กะจะแวะดู ขออนุญาตคุณแทนแวะซักครู่นะครับ”
แทนยิ้ม พยักหน้า แล้วก้มลงใส่ใจงานตรงหน้าต่อ
...แวะดู หรือแวะพักกันแน่...คนเจ้าชู้มักมีเล่ห์เหลี่ยมจัด...พี่บุริณทร์ก็อีกคน...พาเขาไปชะอำบอกว่าไปดูพระจันทร์เต็มดวง...ท้ายที่สุดก็พาเขาไปคอนโดพี่ชาย แล้วไม่ยอมขับรถพาเขากลับกรุงเทพฯ...สุดท้ายเป็นไง...ก็จบลงบนเตียงนอน...แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าจะรับผิดชอบ...เขาไม่ใช่หญิงสาวไร้เดียงสาซักหน่อย ที่พอเสียตัวให้ใครแล้วจะต้องกลายเป็นของชายคนนั้นตลอดไป
...จะว่าไปตอนนั้นเขาก็ชอบบุริณทร์อยู่พอสมควร แต่กิตติศัพท์เรื่องความเจ้าชู้ทำให้เขาไม่อยากเสี่ยง...
“บ้านคุณกฤษณะใหญ่ขนาดนี้ไหมครับ ห้องชุดคุณภูวนัยนี่กว้างจริงๆ ข้างล่างก็เห็นมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่มากๆ กระโดดจากระเบียงลงสระได้เลย สระว่ายน้ำชั้นบนนี่ต้องการจริงๆ หรือครับ แค่ 15 เมตร ว่ายสองสามครั้งก็หัวชนขอบสระแล้ว ได้หัวโนกันพอดี”
กฤษณะหัวเราะ นึกภาพตามคำพูดของสถาปนิกหนุ่ม เห็นภาพภูวนัยกระโดดจากระเบียงชั้นห้าลงสระข้างล่าง ทั้งภาพผู้ชายตัวโตว่ายน้ำในสระส่วนตัวไปชนขอบสระจนหัวโน
“เขาต้องการความเป็นส่วนตัวครับ คุณภูวนัยเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง ส่วนบ้านผมไม่ใหญ่ขนาดนี้ แต่สนามหญ้าหน้าบ้านกว้าง ติดทะเลแบบที่เดินไม่ถึงสิบก้าวก็ลงน้ำได้เลย”
“จริงหรือครับ” แทนตาโต
“จริงครับ เดี๋ยวคุณก็ได้เห็น ผมก็อยากตกแต่งใหม่เหมือนกัน คุณแทนจะรับงานไหมครับ”
“ผมเอ่อ คงต้องขอให้คุณกฤษณะคุยกับคุณบุริณทร์เจ้าของบริษัทครับ เขาเป็นคนแจกงานให้สถาปนิก แต่ถ้าอยากให้ผมรับงาน ก็เจาะจงชื่อผมก็ได้ แต่ว่าถ้ารีเควสชื่อแบบนี้ ต้องมีค่าเซอร์วิสชาร์จ 10 เปอร์เซ็นต์” แทนหัวเราะเสียงใส
“ผมเพิ่มให้อีกห้าเปอร์เซ็นต์ก็ได้ แถมพาไปเที่ยวมัลดีฟส์”
...มัลดีฟส์หรือ ขอให้จริงเถอะ จะไม่ปฏิเสธซักคำ...
แทนหันหน้าไปมองคนพูดก็เห็นประกายตาวิบวับคู่นั้น ชายหนุ่มจึงรีบหลบตา มองไปรอบๆ ห้องชุด
“แต่ว่าเสร็จงานนี้ ผมต้องลงกระบี่ไปทำงานออกแบบสปา”
“รอได้ครับ...ผมรอได้” กฤษณะยิ้ม แล้วปล่อยให้แทนทำงาน เขาเดินออกไปที่ระเบียง ชื่นชมกับอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก แทนเดินสำรวจทุกพื้นที่ของห้องชุด ถ่ายรูปอย่างละเอียดทุกซอกมุม แล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะไม้อัดที่ช่างทำขึ้นมาตั้งไว้กลางห้อง ชายหนุ่มใช้ความคิดสร้างสรรค์ทำงานอย่างรวดเร็วแม้จะรู้สึกปวดหัวหนึบๆ จากฤทธิ์แอลกอฮอลล์เมื่อคืน แต่สมองก็แล่น
สถาปนิกหนุ่มมัวแต่ก้มหน้าขีดเขียนบนสมุดบันทึก จนไม่รู้ว่าชายหนุ่มอีกคนยืนมองเขาอยู่ไม่วางตา...
แทนใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็เก็บข้อมูลเสร็จ จดบันทึกสิ่งที่ต้องการ พร้อมกับไอเดียที่ผุดขึ้นมาในเวลานั้น รายละเอียดคงต้องรอไว้คราวหน้า เพราะต้องเดินทางไปกลับกรุงเทพฯ-ปราณบุรีบ่อยครั้ง
ชายหนุ่มเก็บของใส่กระเป๋าแล้วกล่าวว่า “ผมจะรีบเร่งให้เร็วที่สุดครับ ฝากคุณกฤษณะเรียนท่านประธานว่าไม่ต้องห่วง ผมทำสุดฝีมือ”
...จะได้เสร็จๆ เสียที...เสียเวลาไปกระบี่จะแย่...แทนนึกต่อในใจ
กฤษณะพาสถาปนิกหนุ่มตี๋เข้มดูรอบๆ บริเวณโครงการ ด้านหน้าติดกับหาดทรายสวยเพียงมีถนนกั้น แทนเห็นทะเลแล้วอยากถอดเสื้อวิ่งลงไประเริงเล่นให้สนุก
...กระบี่...รอก่อนเถอะ...อีกไม่นานหรอก...
"คุณแทนท่าทางชอบทะเลมาก" กฤษณะเปรย
"คุณกฤษณะรู้ได้ยังไงครับ" แทนยอมรับในสายตาอันเฉียบคมของผู้บริหารหนุ่ม
"ดูไม่ยากครับ มองตาคุณก็รู้ นัยน์ตาคุณเป็นประกายเวลามองทะเล แล้วก็ท่าทางดูกระฉับกระเฉงขึ้นเวลาเดินบนหาดทราย เหมือนอยากจะกระโจนลงทะเลตอนนี้เสียให้ได้"
กฤษณะเข้ามายืนใกล้ๆ แทนรู้สึกถึงพลังของผู้ชายคนนี้ที่แผ่กระจายออกมา เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ทเม็ดบนสุด เผยให้เห็นร่องอกกว้าง อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง กลิ่นครีมโกนหนวดจางๆ หอมนุ่มๆ 'กลิ่นเดียวกับผู้ชายเจ้าชู้ทั่วไปใช้'
แทนยิ้มกว้าง "คุณกฤษณะนี่อ่านใจคนออก ท่าทางเคยเป็นหมอดูมาก่อน"
"อ่านเฉพาะบางคนเท่านั้นครับ" เขาทำตาวิบวับอีกแล้ว "อยากเล่นไหมล่ะครับ ผมมีกางเกงขาสั้นอยู่หลังรถให้ยืม"
"คงไม่ล่ะครับ กลัวไม่ได้กลับบ้าน ถ้าปล่อยผมลงทะเล คุณกฤษณะดึงผมขึ้นมายากนะ ขอบอก"
"ผมก็ลงไปเล่นด้วยไง" กฤษณะยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราว
"คุณกฤษณะชอบทะเลเหมือนกันเหรอครับ"
ชายหนุ่มพยักหน้า "คุณแทนเรียกผมกฤษณ์สั้นๆ ดีกว่านะครับ เรียกผมเสียเต็มยศ รู้สึกเขินๆ พิกล"
"งั้นก็เรียกผมสั้นๆ เหมือนกันก็ได้" แทนพูดเล่นแล้วหัวเราะจนตาหยี
กฤษณะรู้สึกสดชื่นกับบรรยากาศริมทะเล ชายหนุ่มที่อยู่ใกล้นี้เล่าก็สดใสร่าเริงจนทำให้เขารู้สึกเพลิดเพลินจนไม่อยากกลับกรุงเทพฯ
เขาอดคิดไม่ได้ว่า หากได้พักค้างคืนที่นี่สักคืน มีเวลาอยู่ด้วยกันมากอีกสักหน่อย แทนจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดไหน
ชายหนุ่มตาเรียวเล็ก ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาด รอยบุ๋มเล็กๆ ของลักยิ้มบนแก้มซ้ายยิ่งเสริมให้ชายหนุ่มดูน่ารักมากขึ้น เสียงหัวเราะสดใสเป็นธรรมชาติ ทำให้กฤษณะรู้สึกมีชีวิตชีวา ได้หัวเราะตามไปด้วย
เสาร์ 15 มกราคม – 16.30 น.
แทนตื่นเต้นเมื่อเห็นชายหาดหน้าบ้านพักตากอากาศของกฤษณะที่หัวหิน บ้านไม้ชั้นเดียวเพดานสูงมาก ทาสีขาวทั้งหลัง ห้องโถงด้านหน้าติดกระจกบานใหญ่โปร่งตา หน้าบ้านเป็นระเบียงกว้างมีเปลเขวนไว้ให้นอนพักผ่อน สนามหญ้าสีเขียวกว้างขวางกินพื้นที่เกินครึ่งของพื้นที่ทั้งหมด สวนสวยด้านขวาของสนามหน้าบ้านตกแต่งอย่างสวยงาม สุดขอบสนามหญ้ามีม้านั่งไม้สีขาวสองตัวตั้งหันหน้าออกทะเล เดินไปไม่กี่ก้าวก็เป็นหาดทรายที่ทอดตัวยาวสงบนิ่ง เกลียวคลื่นเล็กๆ สาดซัดหาดทรายค่อยๆ ราวกับว่าทะเลกำลังผ่อนคลายตัวเองยามบ่าย
กฤษณะชวนแทนเล่นน้ำอีกครั้ง แต่สถาปนิกหนุ่มฝืนใจไม่ยอมเล่น
"เกรงใจลูกค้าครับ ไม่เหมาะด้วยประการทั้งปวง ถ้าเจ้านายผมรู้เข้า ถูกดุตายเลย"
"ก็อย่าบอกสิครับ ถ้าคุณแทนปิดปากผมด้วยการเลี้ยงข้าวซักมื้อ รับรองผมรูดซิบปากสนิท" กฤษณะยิ้ม
"ไม่เอาดีกว่า ผมไม่ชอบให้ใครมากำความลับของผม โดยเฉพาะลูกค้ารายใหญ่" แทนยิ้มกว้าง
"จะว่าไป ผมก็ไม่ใช่ลูกค้านะครับ"
"ไม่ใช่ก็เหมือนใช่ คุณกฤษณ์เล่นทำแทนคุณภูวนัยยังงี้ก็เรียกว่าเป็นลูกค้าได้สิครับ...ว่าแต่ว่าเมื่อไหร่คุณภูวนัยจะว่างให้ผมพบได้ก็ไม่รู้ นี่ไม่ใช่ไม่ไว้ใจคุณนะครับ แต่ว่ายังไงผมก็อยากได้คุยกับเจ้าของห้องจริงๆ บ้าง"
"คุณภูวนัยเขายุ่งมากครับ ฝากเรื่องไว้ที่ผมแล้วก็ไปทำงานอื่น พอดีที่บริษัทกำลังมีเรื่องยุ่งๆ หลายอย่าง"
ตอนนี้ กฤษณะชักไม่อยากให้แทนติดต่อกับภูวนัย ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะรับเป็นเจ้าของห้องเสียเลย...
****************
-
บทที่ 4 ครับผม
4
พฤหัสบดี 20 มกราคม - 11.00 น.
"อะไรนะ เข้าแก้แปลนหรือ" แทนโวยวายเมื่อบุริณทร์แจ้งข่าว "เปลี่ยนอีกแล้ว งานผมเนี้ยบสุดๆ แล้วนะ เขาถือดียังไงมาแก้แปลนของผม ทำนัดไปพบก็ยากเย็น จะเอายังไงก็ไม่แน่ซักอย่าง พอทำให้ไปก็มาแก้ มาเปลี่ยน ยังงี้เมื่อไหร่งานจะเสร็จ” แทนหน้ามุ่ย “พี่บุผมชักไม่ปลื้มคุณภูวนัยคนนี้แล้วนะ"
บุริณทร์ยกมือขึ้นปราม หลังจากฟังลูกน้องบ่นเสียยืดยาว
"เขาเป็นลูกค้า เขาเปลี่ยนใจได้ เป็นสิทธิ์ของเขา เรารับจ้างเขาทำงานก็ต้องทำให้ลูกค้าพอใจ แต่ถึงเขาแก้ ก็ไม่มากนี่นา แก้อีกนิด" บุริณทร์ชี้มือบอกให้แทนนั่งลง "เถอะน่า เพื่อเงินนะแทนนะ รายนี้เงินดี"
"เงินเข้ากระเป๋าพี่นะสิ ถึงพูดได้" แทนเสียงเข็ง ยังฉุนไม่หาย
"เข้ากระเป๋าพี่ก็เหมือนเข้ากระเป๋าแทน พอได้เงินเยอะๆ พี่จะไปขอหมั้น" บุริณทร์ยักคิ้ว
"ไม่ต้องเลยพี่บุ คนกำลังอารมณ์โนจอย แปลว่าอารมณ์ไม่ดี ยังจะมาพูดเล่นอีก " แทนมักเรียนบุริณทร์ว่า "บุ" หรือ "ริณทร์" แล้วแต่อารมณ์ทั้งๆ ที่เจ้าตัวก็มีชื่อเล่น แต่หากโกรธมากๆ เขาจะเรียกเจ้านายว่า "คุณบุริณทร์"
"เอาเถอะ เพื่อกระบี่นะ ท่องเอาไว้ แทนเป็นคนเก่ง รับรองว่าเขาต้องทึ่งในฝีมือแน่ๆ ว่าแต่ว่าตอนนี้พี่ทำงานได้หรือยังครับที่รัก" บุริทร์ชมและไล่ทางอ้อม
"พี่ริณทร์เป็นกษัตริย์ ตรัสแล้วห้ามกลืมน้ำลายตัวเองนะ สปาที่กระบี่ต้องเป็นงานผม ไม่งั้น ผมจะลาออก"
"อย่านะทูลหัว อย่าทำยังงั้นกับพี่ ขาดแทนไป พี่จะอยู่ได้ยังไง"
"พี่ก็อยู่กับสงครามไง"
บุริณทร์ทำตาเยิ้ม “พี่ไม่ได้อยากอยู่กับสงคราม พี่อยากอยู่กับแทน”
แทนอดคิดไม่ได้ว่าเห็นความจริงจังแวบหนึ่งในแววตาวิบวับของบุริณทร์ ชายหนุ่มสงสัยว่าจะมีสักครั้งไหมที่เขากับบุริณทร์จะนั่งลงคุยกันจริงจังเสียบ้าง ล้อกันเล่นไปมาจนบางครั้งไม่แน่ใจแล้วว่าอันไหนจริงอันไหนเล่น
แทนกลับมานั่งทำงานด้วยความหงุดหงิดเมื่อนึกถึงคอนโดที่ปราณบุรีของภูวนัย
...เปลี่ยนใจทำไม...คนรวย...ไม่อยู่กับร่องกับรอย...เสียเวลาจริงๆ...แล้วนี่เมื่อไหร่จะได้ไปทำงานที่กระบี่เสียที...ไหนคุณกฤษณะบอกว่าเขาตัดสินใจแทนได้...แต่ก็อย่างว่า ลองเจ้าของห้องประสงค์จะเปลี่ยนแปลงอะไร เขาก็ต้องทำอย่างที่ต้องการอยู่ดี...
ชายหนุ่มยกโทรศัพท์ กดเบอร์ถึงเลขานุการของภูวนัยเพื่อทำนัดขอพบ ‘เจ้าของห้องชุดตัวจริง’
“ไม่ว่างเลยค่ะ วันนี้คุณภูวนัยต้องประชุมบอร์ดตอนเช้า ตอนเที่ยงนัดทานข้าวกับลูกค้ารายใหญ่ บ่ายมีนัดกับผู้ช่วยรัฐมนตรีกระทรวงพาณิชย์ หลังจากนั้นก็นัดลูกค้าญี่ปุ่นคุย บ่ายสี่โมงประชุมหัวหน้าแผนกที่บริษัท พรุ่งนี้ต้องไปสิงคโปร์ กลับค่ำวันเสาร์ แล้วก็...” เลขาเสียงใสร่ายยาวเหมือนท่องจำตารางนัดของเจ้านายไว้ในหัว “ห้าโมงสิบห้าคุณแทนว่างไหมคะ บอสจะว่างครึ่งชั่วโมง หกโมงเย็นต้องไป...”
“ไม่ว่างครับ” แทนรีบสวน “เย็นเกินไป ผมไปไม่ได้”
“ต้องขอโทษคุณแทนจริงๆ ค่ะ ดิฉันก็อยากแทรกนัดให้ แต่ตารางคุณภูวนัยแน่นจริงๆ เดี๋ยวดิฉันเช็คเวลาตอนที่บอสกลับจากสิงคโปร์ให้ คุณแทนรอสักครู่นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมของเช็คตารางนัดผมก่อน แล้วค่อยโทรมาขอทำนัดใหม่นะครับ”
แทนกล่าวขอบคุณ แล้ววางสาย...เขามีตารางนัดขนาดนั้นที่ไหนกัน เรื่องของเรื่องก็คือชายหนุ่มไม่อยู่ในอารมณ์จะตกลงเรื่องเวลากับเลขานุการของภูวนัย
...นี่ถ้าเลขาเขาหายตัวไปจากโลกสักสองสามวัน เขาจะเป็นยังไงนะ...แล้วเรื่องจะนัดให้เขาไปพบห้าโมงเย็น แล้วมีเวลาให้เพียงครึ่งชั่วโมง ไม่เอาด้วยหรอก...ฝันไปเถอะ เขาไม่ทำงานเย็นขนาดนั้น...ไม่ใช่ประธานบริษัทนี่นา...
เวลาเย็นคือเวลาออกกำลังกายของแทน...เข้ายิม วิ่ง ปั่นจักรยาน ว่ายน้ำ ตีสควอช โยคะ สลับสับเปลี่ยนในแต่ละวัน แล้วก็ไปเรียนเต้นลาตินแดนซ์
...คราวที่แล้วเมาจนหมดสภาพ อดฝึกปฏิบัติจริง...คราวนี้ต้องไปให้ได้...
อาทิตย์ 23 มกราคม – 18.15 น.
แทนถอยรถเข้าจอดช่องจอดรถที่ว่างอยู่ซึ่งเขาขับวนเวียนหาเกือบสี่รอบ เมื่อจอดรดได้ กำลังจะเอื้อมมือไปบิดกุญแจปิดเครื่อง พลัน รปภ.ประจำลานจอดรถก็รีบวิ่งเข้ามาเคาะกระจก
“คุณครับ จอดไม่ได้ครับ ช่องนี้วีไอพีครับ จอดตามป้ายทะเบียนครับ” รปภ.ชี้ให้ดูป้ายเล็กๆ ที่แปะอยู่ด้านหลัง
...บ้าจริง...สส. 555 เสียด้วย ท่าทางจะใหญ่...
“พี่ยามครับ ผมจอดเดี๋ยวเดียว ไม่กี่อึดใจ วีไอพีช่องนี้ยังไม่มาไม่ใช่หรือ บางทีเขาอาจจะไม่มาเลยก็ได้นี่นา นี่เย็นวันอาทิตย์นะครับ” แทนตีหน้าเศร้า ขอความเห็นใจ
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวผมโดนท่านด่า” รปภ.หนุ่มท่าทางขึงขัง
...โธ่เว้ย ทำไมหาที่จอดรถยากเย็นนัก เย็นวันอาทิตย์ ผู้คนไม่รู้จักอยู่บ้าน ออกมาข้างนอกกันอยู่ได้ ที่จอดรถก็เต็ม ร้านอาหารนี่ก็ดันมาอยู่ในตึกนี้เสียด้วย...
ชายหนุ่มจำใจขยับรถออกมาจากช่อง เตรียมตัวขับรถเที่ยวลานจอดรถอีกรอบ
พ้นจากช่องจอดรถ เขามองกระจกมองหลังอย่างเสียดาย พลันสายตาเหลือบเห็นรถเล็กซัสสีดำรุ่นใหม่เอี่ยมคันงามเข้าแทนที่ ทะเบียนรถตามที่ยามเพิ่งจะบอก
...ฉิวเฉียด...เกือบโดนเจ้าของด่า...
19.00 น.
แทนหิวจนท้องกิ่ว หลังจากวนเวียนอยู่บนลานจอดรถอีกกว่าครึ่งชั่วโมงเขาก็ได้ที่จอดรถชั้นบนสุด จอดขวางรถฮอนด้าแจ๊ซกับโตโยต้าแคมรี่ป้ายแดงทั้งสองคัน ชายหนุ่มมองอย่างครุ่นคิด รถเขาเก่าแล้ว เคยคิดจะเปลี่ยนใหม่อยู่เหมือนกัน แต่รถคู่ชีพคันนี้รับใช้เขามาอย่างซื่อสัตย์ จะทิ้งไปก็เสียดาย แต่เขาเห็นฮอนด้าแจ๊ซรุ่นใหม่เอี่ยมแล้วแทบจะอดใจไม่ไหวเพราะรูปทรงถูกใจเขามาก สงครามเพื่อนรักเคยให้ความเห็นว่าเขาไม่เหมาะกับรถคันเล็ก
"ขับรถอย่างยู ต้องกระบะวีโก้"
"หน้าไม่ให้ ยูก็รู้ หน้าตาน่ารักอย่างนี้ให้ขับวีโก้ เสียหายหลายแสน เดี๋ยวไม่มีใครมอง"
"เดี๋ยวเต่าน้อยยูก็พัง เล่นขับรถไม่เคยหลบหลุม ไม่เคยชะลอเวลาเจอลูกระนาด" สงครามยังพยายามโน้มน้าวใจ
"คันนี้ก็ไม่เห็นเป็นไร" แทนยักไหล่ หันไปมองฮอนด้าซีวิคสีดำ สงครามชอบเรียกรถเขาว่า 'เต่าน้อย'
"เออ ไม่เห็นเป็นไร ก็เพราะมันไม่มีอะไรจะให้เป็นอีกแล้วนะสิ รถหรือเศษเหล็กนี่ รอยบุบรอบคัน ใครก็ไม่กล้าขับเข้ามาใกล้ยู"
"ดีเสียอีก ไม่ต้องกลัวใครขับเบียด"
"เบียดกับยูมีแต่ขาดทุน"
แทนอมยิ้ม เถียงกับสงครามเรื่องรถทีไรไม่เคยจบลงได้ง่ายๆ สงครามชอบรถสปอร์ตหรูหรา แต่ขับรถไม่เคยเกิน 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เพื่อนรักเขาให้เหตุผลว่า "เอาไว้ขับโชว์ เสริมบุคลิก"
"เสริมบุคลิกเฟอะฟะ" แทนจำได้ว่ามีหลายครั้งที่เขาต้องขับรถเอาแกลลอนน้ำมันไปให้สงคราม เพราะเพื่อนตัวดีขับรถจนน้ำมันหมด หรือไม่ก็ลืมกุญแจไว้ในรถจนรถล๊อคอัตโนมัติ และอีกหลายต่อหลายครั้งกับความ 'ไม่ได้เรื่อง' ของสงครามผู้ที่ไม่ประสีประสาเรื่องรถหรือเรื่องอื่นใด นอกจากเรื่องผู้ชาย
แทนหยุดคิดเรื่องสงครามเมื่อเดินมาถึงหน้าร้านอาหารไทยที่เขานัดพบกับอินทิราเพื่อนร่วมงานอีกคนที่เขาสนิทด้วย
ร้าน “จำปาศักดิ์” ร้านอาหารไทยอร่อยขึ้นชื่อ ลูกค้าเต็มร้าน และที่สำคัญ ต้องจองข้ามวัน หน้าร้านตกแต่งด้วยระแนงไม้สักสลับกับกระจกใสบานใหญ่ เครื่องประดับตกแต่งในร้านให้กลิ่นอายวัฒนธรรมภาคเหนือของไทย จากหน้าร้าน แทนเห็นอินทิรากับปกรณ์กำลังนั่งคอยอยู่ที่โต๊ะใกล้เสาไม้ขนาดใหญ่แกะสลักรูปช้างลากซุง อีกด้านหนึ่งเป็นบานกระจกทรงล้านนาดูแปลกตา แจกันทรงสูงหลายใบขนาดต่างๆ กันตั้งอยู่ใกล้ๆ
...ร้านนี้น่ากลัวจริงๆ ...อันตราย...กลัวไปชนของตกแต่งเขาแตกจริงๆ ให้ตายสิ...แทนคิดกังวลในใจ เพราะรู้ว่าตัวเองเดินเหินไม่ค่อยจะระวัง
มองจากข้างนอกร้าน เขาเห็นอินทิราอยู่ในชุดสีแดงเพลิง ส่วนปกรณ์แต่งตัวเชยๆ เช่นเคย คู่รักคู่นี้ต่างกันจนยากจะจินตนาการว่าเป็นแฟนกัน
แทนถือของที่ปกรณ์ฝากซื้อจากเชียงใหม่ ถาดทองเหลืองแกะสลักลายไทยสวยงามค่อนข้างหนัก อินทิราหันมาเห็นแทนพอดีจึงโบกมือให้ ชายหนุ่มยิ้มกว้างแล้วรีบผลุนผลันเข้าประตูร้าน ด้วยเพราะเอาแต่มองเพื่อนทั้งสองและเร่งรีบจนเป็นนิสัย แทนไม่ทันระวังตัวเดินทะเล่อทะล่าเข้าไปในร้านโดยไม่ทันมองจึงชนกับชายหนุ่มที่กำลังเดินออกมา ถาดทองเหลืองที่ถืออยู่กระแทกเข้าหน้าท้องของเขาอย่างแรง
“โอ๊ย” ชายหนุ่มร้องเสียงหลง
แทนเงยหน้าขึ้นจะขอโทษ...ตกใจ
...โลกกลมจริงๆ...เขาคนนั้นเอง...
ชายหนุ่มตัวใหญ่คนนั้นก็คงจะตกใจไม่แพ้กันที่เจอ ‘โจทย์เก่า’ คราวที่แล้วเจอของเหลว คราวนี้เจอของแข็ง...ถาดกระแทกเข้าไปเต็มรักโดยไม่ทันระวังตัว
แทนมัวแต่มองหน้าเขา เผลอปล่อยของฝากที่อยู่ในมือลงบนพื้น
เสียงของชายหนุ่มร้องขึ้นอีกครั้ง
“ขอโทษครับ...ขอโทษครับ ขอโทษจริง โทษ โทษ โทษ” แทนระร่ำระรักขอโทษเป็นชุด แล้วรีบก้มลงเก็บของ
...ซวยจริงๆ ครั้งที่แล้วเมาไม่รู้เรื่องจนอาเจียนรดหน้าอกเขา คราวนี้ทักทายเขาด้วยของแข็งกระแทกท้อง แถมทำหลุดมือหล่นลงกระแทกเท้า...
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ” เสียงใสๆ ของหญิงสาวแสนสวยรูปร่างสูงโปร่งดังขึ้น พร้อมปรี่เข้ามาคล้องแขนของชายหนุ่มหน้าเข้มตรงหน้า
“อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ” คนหน้าเคร่งยังขมวดคิ้ว
สถาปนิกหนุ่มผู้ซุ่มซ่ามยิ้มแหยๆ ยังขอโทษไม่หยุด
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ครับ ผมเข้าใจ ถ้าตั้งใจผมคงลงไปนอนกองกับพื้นแล้ว” เขาทำหน้าคาดโทษ
“เจ็บมากไหมค่ะ” หญิงสาวมาดนางแบบถามชายหนุ่มเสียงหวาน แล้วปรายตามายังแทนด้วยแววตาตำหนิ “คุณนี่ก็ไม่ระวัง”
...ผู้หญิงคนนี้สวยมาก หุ่นสูงเพรียว ความสูงเกือบเท่าแทน...น่าจะเกือบ 175 เซ็นติเมตร...ส่วนผู้ชายหน้าขรึมคนนี้น่าจะเกิน 180
“ช่างเถอะริญ เขาไม่ได้ตั้งใจ”
...คงไม่เจ็บหรอก... แทนคิดในใจ ...ตัวยังกะภูเขา โดนแค่นี้ไม่น่าจะเจ็บมาก...แต่ถึงเจ็บก็มีคนคอยปลอบอยู่แล้วนี่...
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถ”
คู่หนุ่มสาวทั้งสองเดินจากไป แต่ชายหนุ่นคนนั้นหันกลับมามองแทนแวบหนึ่งเหมือนจะคาดโทษ
...แหงล่ะ เจอกันแต่ละครั้ง...ดีๆ ทั้งนั้นเลย...แทนถอนหายใจ แล้วเดินเข้าไปในร้านอาหาร
อาหารเย็นวันนั้นอร่อยสมคำล่ำลือ ปกรณ์ขอบคุณแทนที่อุตส่าห์หอบหิ้วถาดทองเหลืองจากเชียงใหม่มาให้เขา
“ไม่ได้หอบมาให้เฉยๆ นะพี่กรณ์ เอาไว้คราวหลังผมจะขออะไรเป็นการตอบแทน”
“อย่าให้แพงมากนักแล้วกัน ตอนนี้กำลังเก็บเงินแต่งงานอยู่” ปกรณ์ยิ้มกว้าง หันไปทำตาหวานใส่อินทิรา ดูดีๆ ชายหนุ่มก็รูปหล่อสมกับอินทิรา แทนเคยบอกอินทิราว่าหากจับปกรณ์ตัดผมใหม่และแต่งตัวเสียบ้าง รับรองว่าหล่อไม่เป็นสองรองใคร แต่หญิงสาวบอกว่าเคยพยายามแล้วแต่ไม่สำเร็จ ปกรณ์ไม่ยอมท่าเดียว
"แทน..." อินทิราเรียกเพี่อนหนุ่มเสียงเบา ท่าทางเขินๆ "มีเรื่องสำคัญจะบอก"
หญิงสาวยกมือขึ้นมา ยื่นให้แทนดูแหวนเพชรที่สวมอยู่บนนิ้ว ชายหนุ่มรีบก้มหน้าลงมอง แล้วเงยหน้าขึ้นมองเพี่อนสาว เลิกคิ้วทำตาโต
อินทิราพยักหน้า แล้วหันหน้าไปยิ้มให้ปกรณ์อย่างแสนหวาน
"พี่กรณ์ขออินแต่งงาน"
“อะไรนะ แต่งงาน!” ชายหนุ่มอุทาน...
อินทิราพยายามทำท่าเอียงอาย ทั้งที่ปรกติแทบไม่เคยอาย “จะหมั้นกันก่อน อีกสองอาทิตย์ ยังไม่ได้บอกใครเลย พอบอกพี่โจก็เพิ่งบอกแทนนี่ล่ะเป็นคนที่สอง”
“โอ้โห ดีจัง หมั้นเสร็จแล้วรีบแต่งเลยนะอิน เดี๋ยวพี่กรณ์เกิดเปลี่ยนใจจะลำบาก” ชายหนุ่มล้อ
“บ้า แทนนี่ คิดว่าเราจะไม่มีเสน่ห์มัดใจพี่กรณ์ได้หรือไง”
“พี่ก็อยากรีบแต่ง แต่อินอยากรอซักระยะ พี่อยากมีลูกเร็วๆ”
“จะรีบมีไปทำไม อยากรีบนักเดี๋ยวให้ท้องเองซะเลย” อินทิราเอาศอกกระทุ้งคู่รัก
“ไม่ท้องก็เหมือนท้องแล้วล่ะ” แทนหัวเราะเสียงดัง ล้อแฟนเพื่อนที่กำลังเริ่มมีพุง
“รับรองว่าพี่ลดได้ทันงานแต่ง”
“ขอให้จริงเถอะ ถ้าใกล้งานแต่งแล้วยังมีพุงอยู่อย่างนี้ อินจะไม่ยอมแต่งจริงๆ ด้วย”
ปกรณ์ทำหน้ามุ่ย บอกว่าหากลดพุงได้อินทิราต้องแต่งงานกับเขาทันที อินทิราท้าคนรักให้กำหนดวันเวลาได้เลย แทนรับอาสาจะช่วยพาปกรณ์ไปยิมรีดน้ำหนักแบบเข้มข้น ถือว่าเป็นโปรแกรมเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าว แล้วทั้งสองก็หัวเราะกับการยั่วเย้าเรื่องรูปร่างของปกรณ์ พลันสายตาของชายหนุ่มมองไปหน้าร้านเห็นคนหน้าขรึมยืนมองอยู่ พยักหน้าให้เหมือนจะเรียกให้ออกไปพบ
แทนแปลกใจ กลัวว่า ‘คนโชคร้าย’ จะตามกลับมาหาเรื่อง...
ชายหนุ่มขอตัวเพื่อนทั้งสองเดินออกมานอกร้าน มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายหน้านิ่งเรียบที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่
“เอ่อผมขอโทษมากๆ นะครับที่ทำให้คุณเจ็บ แฟนคุณคงไม่ว่าที่...”
“ช่างเถอะ นิดหน่อย ยังดีกว่าเจอคนเมาอ๊วกรดสูดใหม่เอี่ยม” ผู้ชายหน้าขรึมพูดเสียงเรียบ
...เขาเจอคนเมาอาเจียนใส่เมื่อไหร่ มาบอกเขาทำไม...หรือว่า... พอนึกได้ว่าคงมีเขาคนเดียวที่เคยอาเจียนรดเสื้อเขา ชายหนุ่มเลยหุบปาก รู้สึกผิดนิดๆ
“ที่เดินกลับมาไม่ได้มาให้คุณขอโทษ แต่จะมาบอกว่าเสื้อผ้าคุณยังอยู่ในรถผม ถ้าอยากได้คืน เจอกันที่ลานจอดรถชั้นสองบี ใกล้ประตูทางเข้าอาคาร ตอนนี้คุณคงกำลังทานอาหาร อีกกี่นาทีเจอกันครับ"
...บ้าหรือ มานัดเป็นนาที...ใครเขากินข้าวเย็นกันเป็นนาที...แทนบ่นในใจ
"ขอหนึ่งชั่วโมงได้ไหมครับ ยังไม่ได้ทานข้าวเลย"
"งั้นอีกหกสิบห้านาทีเจอกัน” เขาพูดหน้าตาเฉย แถมให้อีกห้านาที
...แล้วทำไมไม่ถือขึ้นมาให้เสียเลย...
...บ้าน่า...เขาเดินกลับมาบอกก็บุญแล้ว...แทนคิดอยู่ในใจ
“พอดีผมแขวนไว้ในรถ จะถือขึ้นมาให้ก็เห็นว่าไม่สะดวกเพราะเห็นทานอาหารอยู่ เลยคิดว่าคุณไปหยิบ แล้วเอาไปเก็บไว้ที่รถจะสะดวกว่า” เขาพูดเหมือนเจรจาธุรกิจ...ใบหน้านิ่ง
“ขอบคุณครับ อีกห้าสิบเก้านาทีเจอกัน” แทนอดประชดไม่ได้ พยายามทำหน้านิ่งๆ เหมือนกัน ทั้งที่ปรกติเป็นคนยุกยิกอยู่ไม่สุข
“หนึ่งชั่วโมง ลานจอดรถชั้นสองบี” เขาพยักหน้า ย้ำเหมือนพูดกับลูกน้อง
ที่จริงแทนเสียดายเสื้อผ้าชุดนั้นมาก เพราะซื้อมาราคาแพงพอสมควร
...ยังมาย้ำเหมือนเราเป็นเด็ก...เอ เขาเอารองเท้ามาด้วยหรือเปล่านะ...เข็มขัด..เน็คไทล่ะ...อืมม...แต่ว่าคนท่าทางเนี้ยบๆ อย่างเขาไม่น่าจะลืม...คงเตรียมมาครบไม่ขาดตกบกพร่อง เพราะดูท่าทางเป็นมิสเตอร์เพอร์เฟ็คเหลือเกินนี่...แทนอดยิ้มไม่ได้
ชายหนุ่มตัวโตตรงหน้าเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่า เกิดอะไรขึ้นที่ชายหนุ่มหน้านิ่ง จู่ๆ ก็ยิ้มขึ้นมาเหมือนนึกขันอะไรบางอย่าง
“ระหว่างนี้ผมจะไปทำธุระ ถ้าลงไปช้าก็รอด้วย”
...อ้าว...เมื่อกี้ทำเหมือนคาดคั้นจะให้รีบ...ถึงกับถามเขาให้บอกเป็น 'นาที' ตัวเองก็ยังจะไปทำธุระ...แปลกคนจริงๆ เลยพ่อคุณ...
ผู้ชายคนนั้น ‘สั่ง’ เอาไว้แล้วหันหลังเดินไป...ตัวตรง...นิ่ง...ก้าวเดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอกันทุกก้าว ไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป...เหมือนทหารในชุดสูทนักธุรกิจ
***************
-
o22 o22
ดูท่าจะมีแต่คนมารุมรัก สถาปนิกหนุ่มจริงๆด้วย
:impress2:
-
นายเอกมีแล้ว แล้วพระเอกจะเป็นคนไหนแน่เนี่ย
ท่าทางจะมีคนมารุมรักเยอะจัง
แล้วนายเอกจะเลือกใคร
คนอ่านยังเลือกไม่ถูกเลย
-
:z1:คุณชายท่านนี้ต้องคิดอะไรกับแทนแน่ๆเลย....ใช่ป่ะค๊าบ
เรื่องหนังสื ไงก็มาบอกกันด้วยนะค๊าบ รออุดหนุน :o8: :o8:
-
สองคนนี้แตกต่างกันสุดขั้วจริงๆ
-
แทนนี่เสน่ห์แรงนะ
แต่ท่านชายเฟอร์เฟ็คแมน นี่จะใช่ท่านประธานรึเปล่าอ่ะ :laugh:
-
เจอกันทีไรมีแต่เรื่อง
ก๊ากกกกกกกกกก
-
ฟันธง...พระเอกมาแล้วววว น่าจะเปลี่ยนเป็นอุบัติเหตุรัก เจอกันทีไร มีแต่ชนกัน :jul3:
-
:z13: K. katawoot ค่ะ ขอจองพื้นที่ติดตามนะค่ะ นายเอกน่ารักกกกกกกกก
แต่รอลุ้นพระเอกอยู่จะใช่มิสเตอร์เพอร์เฟคแมนรึเปล่าน้า :-[
-
ไม่เอาอ่ะ อยากกินซาลาเปาไส้ 8 เซนต์ อ่ะ
ส่วนหนังสือ ถ้าจะวิ่งไล่แจก รอแถวหลังกระทรวงนะ จะไปรอรับ ตื่นเช้าไปจตุจักร ไม่ไหว
อิอิ ช่วยอุดหนุนเป็นกามมลังใจ ว่ามาเลย ที่ไหน เมื่อไหร่
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
บทที่ 5
20.09 น.
แทนฮัมเพลงเบาๆ เดินออกมาจากลิฟท์ ตรงไปยังที่จอดรถใกล้ๆ ทางเข้าอาคารชั้นสอง
...ช่องจอดรถวีไอพีที่เขาต่อรองกับ รปภ. เมื่อหัวค่ำ...
ชายหนุ่มร่างสูงเดินออกมาจากประตูอาคารพอดี เขาก้มหัวให้เล็กน้อยพลางเดินไปยังรถยนต์เล็กซัส GS 400 สีดำสนิทที่จอดอยู่
...คุณวีไอพีเจ้าของทะเบียนใหญ่ที่เขาเกือบจะแย่งที่จอดรถเมื่อหัวค่ำ...นี่ถ้าช้าอีกซักหนึ่งนาทีก็คงเจอกันตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ไม่ต้องไปกระแทกเขาด้วยถาดทองเหลืองแถมทำหล่นตกใส่เท้าเขาอีก...
แต่ความคิดหนึ่งของแทนก็แย้งว่า...ถึงช้าถึงเร็วก็ไม่ต่างกัน เพราะช้าไปก็คงต้องกลายเป็นว่าเขามาแย่งที่จอดรถที่มีเจ้าของ ต้องหน้าแตกเลื่อนรถออกไป...ขายหน้าเปล่าๆ...
“ผมให้แม่บ้านรีดให้เรียบร้อยพร้อมใส่ไปเที่ยวได้”
คุณวีไอพีประชดเล็กน้อย แทนฉุนว่าปากคอคนหน้าขรึมนี่ไม่เบา
“ขอบคุณนะครับ ผมรบกวนคุณมากจังเลย”
“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ” เขาพูดเสียงเรียบ เหมือนกับใบหน้า
...ไม่เป็นไร ผมไม่ถือคนเมา...แทนอดคิดไม่ได้วา ที่จริงเขาต้องการจะพูดอย่างนี้
...ฮึ ทำหน้าทำตาดุอยู่ได้ ไม่เมื่อยหน้าหรือไงนะ...คิดแล้วก็เสียดายตอนที่เอาถาดกระแทกท้องกับตกใส่เท้า...มัวแต่ตกใจก้มลงเก็บถาด อดเห็นหน้าตอนร้องโอ๊ย...
“มีรอยเปื้อนอยู่หน่อยนึงตรงด้านหลังกางเกง เพราะตอนที่ผมจับคุณนั่งตรงม้านั่งที่ป้ายรถเมล์ คุณนั่งทับหมากฝรั่ง ตอนถอดกางเกงออกให้ก็ไม่ได้สังเกต เลยเป็นคราบติด พอดีไม่ได้ซักทันที เก็บรอไว้จนตอนเช้า เพราะคืนนั้นผมก็ง่วงนอนมากเหมือนกัน แล้วต้องรีบล้างอาเจียนที่เลอะสูทด้วย”
ชายหนุ่มหน้าดุพูดเสียยาว ย้ำแล้วย้ำอีกเรื่องคนเมาอาเจียนรดสูท...เขาพูดเหมือนกับเล่าเรื่องอะไรซักอย่าง
“คุณเป็นคนถอดเสื้อ...” แทนตกใจ อ้ำอึ้ง
...นี่ถ้าไม่ได้เจอกันอีกเขาคงไม่อาย แต่ถึงเจอกันอีกก็คงไม่อายเท่าใดนัก ถ้าคนถอดเสื้อผ้าเขาไม่ใช่คนหน้าขรึมที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ตรงหน้า...
“ถอดกางเกงด้วย เพราะมันรัดตัว อึดอัด...แต่ไม่ได้ถอดกางเกงใน และขอโทษด้วยที่ไม่ได้เช็ดตัวให้” เขาพูดหน้าตาเฉย
ปรกติแทนเป็นคนไม่เคยอายใคร ชายหนุ่มพูดเจื้อยแจ้วสนุกสนานได้ไม่เคยติดขัด แต่เมื่อยืนอยู่หน้าผู้ชายคนนี้ เขากลับรู้สึกอ้ำอึ้ง นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อไป...
มาดเขานิ่ง เคร่งขรึม เหมือนครูใหญ่โรงเรียนมัธยมเก่าที่แทนเคยเรียน และถูกเรียกเข้าไปรับการสั่งสอนบ่อยๆ แต่ครูใหญ่คนนี้หน้าตาหล่อเหลามาก
เมื่อกลับถึงรถ แทนยกไม้แขวนเสื้อขึ้นมาพิจารณาดูเสื้อผ้าของเขาที่รีดเรียบอย่างดี แล้วก้มลงมองถุงกระดาษที่ถืออยู่ในมืออีกข้าง
...เขาไม่ลืมรองเท้า เข็มขัด และเนคไทจริงๆ ด้วย...
ชายหนุ่มเสียดายที่ลืมถามชื่อ...ใจอยากจะตอบแทนเขาให้มากกว่านี้
...แต่ช่างเถอะ...คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ท่าทางเย็นชาของเขาก็คงไม่ได้คิดอะไรมากมาย...
สถาปนิกหนุ่มอารมณ์ดีแขวนเสื้อไว้ที่แขวนเบาะหลัง อดยื่นมือไปลูบไล้เสื้อตัวเก่งไม่ได้
...พร้อมใส่ไปเที่ยว...หน้าตาแบบนั้นประชดก็เป็นด้วย
แทนรู้สึกถึงอะไรแข็งๆ อยู่ในกระเป๋าเสื้อ จึงล้วงหยิบออกมาดู กระดาษแข็งๆ หนึ่งแผ่นเขียนด้วยลายมือตัวโต
ชื่อ - แทน ธนานุวัฒน์
ที่อยู่ - ต่างจังหวัด
เบอร์โทรฉุกเฉิน - 081-822-5354
(กรุณาโทรเรียกเพื่อนผมมารับกลับบ้านด้วยครับ-ขอบคุณครับ)
"คนบ้า" แทนฉุนกึก ผู้ชายคนนั้นจงใจประชดเจ็บแสบมาก หาว่าเขาเป็นขี้เมาหยำเป จนต้องทำแผ่นกระดาษ 'ฉุกเฉิน' ซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง
ชายหนุ่มกระแทกประตูรถปิด แล้วกระชากรถออกตัวอย่างรวดเร็ว ครั้นเขาลงมาจนถึงลานจอดรถชั้นสอง ผ่านช่องจอดรถวีไอพี กลับอดมองไม่ได้ รู้สึกเหมือนกับว่าเห็นผู้ชายตัวโตในสูทสีเข้มยืมมองอยู่อย่างเยาะๆ ราวกับเหนื่อยหน่ายคนเมา
แทนคิดในใจว่า...อย่าให้เจออีกนะ ถ้าเจออีกจะแกล้งให้หัวหมุนเลยคอยดูสิ...
บทที่ 5
จันทร์ 24 มกราคม - 19.10 น.
แทนโยนแฟ้มงานลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด ทรุดตัวนั่งถอนหายใจ เช้าวันนี้เขาต้องแย่งที่จอดรถกับพนักงานบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ยักษ์ใหญ่ที่เพิ่งย้ายมาเช่าพื้นที่หลายชั้นของตึกทำเป็นสำนักงาน เมื่อก่อนมาถึงบริษัทหลังเก้าโมงก็ยังพอมีที่จอดรถ แต่คราวนี้มาถึงห้านาทีก่อนเก้าโมงเช้า ที่จอดรถเต็มเกือบหมด เขาต้องขับวนอยู่หลายรอบกว่าจะโชคดีได้ที่จอดรถชั้นสูงสุด
"ทำไมบริษัทเราไม่ตั้งอยู่ติดรถไฟฟ้านะ ขี้เกียจขับรถจะแย่อยู่แล้ว" แทนบ่นกับสงคราม เพื่อนสนิทที่ยื่นหน้าเข้ามาใน 'คอก' ทำงานของเขาทันทีที่รู้ว่าเจ้าของโต๊ะมาถึงแล้ว
"ก็ยอมไปอยู่บ้านพี่โจเสียสิ ตื่นเช้ามาทำงานด้วยกัน ให้พี่โจขับรถ" สงครามแนะนำ...โจคือชื่อเล่นของบุริณทร์
"พ่อแม่เขาจะได้เตะออกมาจากบ้าน"
"แทน...ถามจริงเถอะ เมื่อไหร่จะลงเอยกับพี่โจเสียงที จะสามสิบอยู่แล้วนะ" สงครามทำหน้าจริงจัง ขัดกับนิสัย
"พูดเป็นนิยาย" แทนยักไหล่ "อีกอย่าง พูดให้ดีๆ ไอเพิ่งอายุ 27 เอง ไม่ใช้ใกล้สามสิบ think positive หน่อยสิคุณคราม"
"เฮ่ย อย่ามาเรียกไอว่าครามสิว่ะ คนเขามีชื่อเต็ม หัดเรียกชื่อเต็มคนบ้างได้ไหม"
แทนเปิดคอมพิวเตอร์ หยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาตั้งบนโต๊ะ เขาชอบจับเวลาตัวเองเวลาทำงาน
"ชอบเรียกชื่อคนนั้นคนนี้สั้นๆ คนเขามีชื่อเล่น"
"ยูก็เรียกไอสั้นๆ ก็ได้นี่ ไม่เห็นเป็นไร"
"บ้าหรือ ก็ชื่อยูมันมีพยางค์เดียวนี่หว่า เรียกยังไงมันก็ไม่ตลก แต่เรียกไอว่า สง บ้าง คราม บ้าง มันฟังดูพิลึกโว๊ย"
"ทีเรียกพี่บุ เขาไม่เห็นบ่น"
"ก็เขาอยากได้ยูนี่ เขาก็ยอมสิ ลองใครไปเรียกเขาอย่างนั้น โดนด่าตาย"
แทนลุกขึ้นยืน โผล่หน้าไป 'คอก' ทำงานติดกันของเพื่อนซี้
"อยากฟันแล้วทิ้งมากกว่า แทนไม่ใช่หมูในอวยของใครนะจะบอกให้ ยูก็รู้ว่าพี่บุเจ้าสำราญขนาดไหน ลอยไปลอยมาเหมือนพ่อพวงมาลัย ไอมาคิดๆ นะ พี่บุเหมาะกับยูมากกว่า"
"บ้า อย่าพูดให้สยอง ไม่เอาด้วยหรอก" สงครามทำเสียงขยะแขยง
"จริงๆ นะ พูดก็พูด ไม่ไว้ใจพี่บุเลย กลัวโดนหลอกฟันแล้วทิ้ง"
"พูดผิดพูดใหม่ได้นะเพื่อน เรื่องเขากับยูนี่ ถ้าจำไม่ผิด ยูเป็นคนทิ้งเขาไม่ใช่หรือ"
"ยังจำได้อีก" ชายหนุ่มเอาคางเกยพาร์ติชั่น ตามองไปยังห้องทำงานของบุริณทร์ "แล้วเขาฟันยูด้วยรึเปล่า"
"หุบปากนะแทน อย่างพี่โจนะหรือเขาจะมองไอ" สงครามยักไหล่ ก่อนกล่าวต่อไปเสียงเบากว่าเดิม "เขาไม่ชอบลูกครึ่ง เขาชอบตี๋ๆ ขาวๆ"
แทนกำลังอยู่ในห้วงความคิดคำนึงถึงอดีต บุริณทร์ทำทีเล่นทีจริงกับเขามานานหลายปีแล้ว ไม่เห็นจะไปไกลถึงไหน...กฤษณะเสียอีก เจอแค่สามสี่ครั้งยังทำท่าเหมือนจะจีบจริงจัง
แทนอดนึกถึงผู้ชายอีกคนไม่ได้ เมื่อเย็นวันศุกร์ไปทานอาหารค่ำกับกฤษณะตามคำเชิญ ผู้บริหารหนุ่มอ้างว่าเป็น business dinner เพราะเขามีรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับห้องชุดของคุณภูวนัยจะแจ้งให้ทราบ
แต่แล้วแทนก็นึกถึงใบหน้าเคร่งขรึมของผู้ชายคนนั้น...
...เสียงทุ้มลึก ใบหน้าเรียบนิ่ง ตัวตรง มือใหญ่ แข็งแรง...
...มือที่ถอดเสื้อผ้าของเขาหลังจากพยุงพาไปนอนบนเตียง...พยุง...หรืออุ้ม...คงอุ้มไม่ไหวเพราะเขาก็ตัวหนักพอสมควร...
"ไอ้แทน เหม่ออีกแล้ว พูดถึงพี่โจไม่ได้เลยนะ"
"บ้าหรือ ไม่ได้นึกถึงพี่บุโว้ย" แทนนั่งลง สงครามรีบเลื่อนเก้าอี้มาข้างๆ
"แล้วนึกถึงใคร ยูไปปิ๊งใครหรือ บอกกันหน่อยสิ รูปร่างหน้าตาเป็นไง"
แทนยักไหล่ "ก็โอเค"
...ที่จริงหน้าตาดีมากต่างหาก...
"โอเคของยู อาจเวรี่กู๊ดของไอ นี่ถ้าไม่ชอบก็ส่งต่อมาให้เพื่อนก็ได้นะ" สงครามทำตาวิบวับ รู้ว่า 'สเป็ค' ของเพื่อนซี้กับตัวเองค่อนข้างต่างกัน
"ก็พอไปวัดไปวาได้ ท่าทางนิ่งๆ เหมือนขอนไม้ ยูไม่ชอบหรอก จะเรียกว่าเจ้าชายน้ำแข็งขั้วโลกเหนือก็ว่าได้"
"ไม่แน่นะ น้ำแข็งที่เย็นๆ เวลาเครื่องติดแล้ว เป็นภูเขาไฟเลยล่ะ เห็นมาหลายรายแล้ว เห็นติ๋มๆ แต่พอได้วอร์มอัพ ยังกะหลุดออกมาจากหนังโป๊" สงครามทำตาเจ้าชู้ ใบหน้าคมเข้มแบบลูกครึ่งยื่นเข้ามาใกล้ ทำกระซิบกระซาบเหมือนพูดความลับ "ว่าแต่ว่าคนนั้นใครล่ะ"
"คนที่พาไอไปนอนที่บ้านตอนเมาคืนนั้น จำได้ไหม เมื่อวานเย็นเจอเขาอีก เขาคืนเสื้อผ้ามาด้วย"
"ว้าว โรแมนติก” สงครามทำตาลอย
“โรแมนติกที่ไหน” แทนทำหน้าเซ็ง แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง สงครามหัวเราะชอบใจจนน้ำตาไหล สงครามเป็นคนเส้นตื้นแต่ไหนแต่ไร เรื่องตลกนิดหน่อยหัวเราะได้เป็นวรรคเป็นเวร
“แล้วเขาใส่บัตรแข็งไว้ในเสื้อ เขียนชื่อไอไว้ ช่องที่อยู่เขียนว่าเป็นคนต่างจังหวัด นี่คงค้นกระเป๋าตังค์ ดูบัตรประชาชนไอเรียบร้อย แล้วใส่เบอร์โทรยูไว้ ยังเขียนว่า กรุณาเรียกเพื่อนผมให้มารับด้วย” แทนเล่า พลางนึกถึงใบหน้าของผู้ชายคนนั้น เข้าใจว่าพลเมืองดีคนนั้นคงตรวจดูโทรศัพท์ของเขาที่โทรหาสงครามถี่ยิบ
เขายังนึกฉุนที่ผู้ชายหน้าเคร่งเขียนว่า ‘เรียกเพื่อนผมให้มารับ’ เพราะในโทรศัพท์ของเขาบันทึกเบอร์โทรสงครามไว้ว่า Songkram Teerak
...แน่จริง ทำไมไม่เขียนว่าเรียกแฟนให้มารับเสียเลย...
“หล่อไหม ท่าทางเซ็กซี่ไม่เบา อยากเห็นหน้าจังเลย แล้วขอเบอร์โทรเขาไว้ไหม”
“ยังไม่ได้บรรยายเลย รู้ได้ไงว่าเซ็กซี่” แทนทำตาขวางใส่เพื่อน
“ถ้าไม่เซ็กซี่ ยูก็คงไม่นานั่งทำตาค้อนประหลับประเหลือกแบบนี้หรอก”
“หุบปากเลยนะคราม ค้อนที่ไหน ก็พูดธรรมดา หล่อนะหล่อพอดูได้ แต่ดุชิบ...แฟนท่าทางคงจะหวงน่าดู เกาะแขนแจ ถ้าขอเบอร์โทรคงกระโดดเข้ามาตบไอ” แทนหัวเราะ
...ความเป็นจริง หล่อมากต่างหาก...หล่อจนทำให้ใจสั่นอย่างที่สงครามชอบพูด...เรื่องขอเบอร์โทรศัพท์อย่าได้หวังเลย...ชื่อยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ...ที่สำคัญเขาไม่เคยขอเบอร์โทรศัพท์ใคร ไม่มีวันเสียล่ะ มีแต่คนขอเบอร์เขาสิไม่ว่า...คนจีบเขาเยอะแยะ
“แล้วเขาเป็น PLU หรือเปล่า” สงครามยังเซ้าซี้ไม่หยุด
“คงไม่มั๊ง มีแฟนเป็นสาวสวยมาดนางแบบขนาดนั้น” แทนยักไหล่ แต่อดคิดไม่ได้...อะไรบางอย่างในแววตาของผู้ชายคนนั้นที่เขาอ่านไม่ค่อยออก
...แวบหนึ่งดูจะดุ...แวบหนึ่งดูเหมือนขัน แวบหนึ่งก็ดูเหมือนจะชอบเขา...
“ไม่แน่นา อาจจะเป็นไบ หรือไม่ก็คบหญิงบังหน้า” สงครามทำท่าคิด “แต่ว่าถ้าเป็นเสือไบก็ดีสิ เซ็กซี่สุดๆ อยากจะเจอมานานแล้ว”
แทนส่ายหน้า นับวันสงครามจะหมกมุ่นกับเรื่องรักใคร่มากขึ้นทุกวัน
“อ้าวแล้วคุณเทพบุตรอะไรนั่นที่เป็นนักร้องไม่ใช่ไบหรือ เห็นยูแย่งเขามาจากอกแฟนสาวตอนงานเลี้ยงแกรมมี่”
สงครามเบ้ปาก “ไบปลอมว่ะ เสียอารมณ์สุดๆ พอขึ้นเตียงไม่เหลือคราบหนุ่มห้าวเลย นึกแล้วสยอง”
“พี่โอ๊คสิ ไบแท้แน่นอน” แทนหัวเราะ สงครามยิ่งทำท่าสยองมากกว่าเดิมก่อนหัวเราะเสียงดังลั่น เมื่อได้นินทาเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่มีประวัติภรรยาตามไปลากตัวจากโรงแรมม่านรูดที่ไปเปิดห้องหาความสำราญกับผู้รับเหมาก่อสร้างรายหนึ่ง ความลับของหนุ่มใหญ่ร่างยักษ์ที่ขึ้นชื่อว่าห้าวที่สุดในบริษัทจึงเปิดเผยออกมา
“แทน...ที่สำคัญนะ เขาอุ้มยูขึ้นไปนอนบนเตียง ถอดเสื้อผ้า ลูบไล้เนื้อตัวยูขนาดนั้น ไม่แน่ ยูอาจจะโดนลักหลับไปแล้วก็ได้”
“ไอ้สงครามบ้า คิดอะไรทะลึ่ง โดนลักหลับก็ต้องรู้สิว่ะ”
“แต่นี่เขาอุตส่าห์เก็บเสื้อผ้ายูไว้ในรถ ก็คงหวังลึกๆ ว่าอาจได้เจออีก ไม่งั้นคงโยนเสื้อผ้ายูทิ้งไว้ไปแล้ว ท่าทางเขาแปลกๆ หรือเขาอาจจะชอบยู แต่เขาไม่พูด”
“ถ้าชอบก็คงแสดงออกแล้วล่ะ”
“อ้าวไม่แน่นะ บางคนเขาชอบแต่ไม่พูดก็มี บางคนชอบ ก็พูดแล้วพูดอีกไม่เคยหยุด” สงครามเหลือบตามองบุริณทร์ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ แทนหันตาม
“ว่าไงครับ คุยอะไรกันอยู่หรือ อย่าบอกนะว่านินทาเจ้านาย”
“ตกลงทำให้เสร็จคืนนี้เลยนะแทน แล้วส่งเมล์ไปให้ไอ เดี๋ยวไอจะช่วยแก้แบบ” สงครามทำหน้าตาย แกล้งทำเป็นว่าเมื่อสักครู่คุยกันเรื่องงาน
“จ้า พ่อคนเก่ง” แทนรับมุข
บุริณทร์รู้ทัน ถ้าสองหนุ่มเลื่อนเก้าอี้มานั่งติดกันใน ‘คอก’ ของคนใดคนหนึ่ง อย่าได้หวังว่าจะคุยกันเรื่องงาน เพราะหากคุยกันเรื่องงานแล้วสองหนุ่มจะเสียงดังจนได้ยินตั้งแต่เขาเดินผ่านตู้น้ำดื่มแล้ว
“จ้า พี่ก็เชื่อเหมือนกันว่าคุยเรื่องงาน ไม่ได้นินทา”
สงครามเอนหลังพิงเก้าอี้ หัวเราะเสียงใส “อ้าว ยอมรับก็ได้ นินทาพี่โจนะแหล่ะ ว่าเมื่อไหร่พี่จะขอแทนแต่งงานเสียที”
แทนหันขวับไปมองสงครามตาขวาง แต่พ่อตัวดีรีบเลื่อนเก้าอี้กลับ ‘คอก’ ไปแล้ว
“รอให้พี่เก็บเงินให้ได้ซักสิบล้านก่อนนะ บุริณทร์หันหน้ามามองแทนแล้วกล่าวว่า “แทนเขาคงเรียกแพง” นัยน์ตาคู่นั้นของบุริณทร์เต้นระริกอย่างที่แทนไม่เคยเห็นมาก่อน
“ขอหุ้นบริษัทครึ่งเดียวก็พอ รับรองพลีกายถวายชีวิต” แทนพูดยิ้มๆ
บุริณทร์อมยิ้ม ยื่นแฟ้มสปา The Sea of Life ให้ แล้วสั่งงานเป็นชุดๆ พร้อมบอกว่าให้รีบจัดการเรื่องคอนโดปราณบุรีให้เสร็จเร็วๆ
“กายกับชีวิตแค่นั้นไม่พอ พี่อยากได้หัวใจด้วย”
บุริณทร์ทิ้งท้ายยิ้มๆ แล้วเดินลอยชายกลับออฟฟิส ปล่อยให้ชายหนุ่มรุ่นน้องมองตามอย่างครุ่นคิด
...บุริณทร์...บุริณทร์...บุริณทร์...พักหลังนี้มาแปลกๆ...
**************
-
เนื้อหอมจริงๆนายเอกของเรา :z2:
-
มาเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ
ชอบคนแต่งเรื่องนี้ ที่ซู๊ดดดด~~~~~~~
-
:jul1: :jul1:
มาเร้วมากๆ ครับ 2 วัน 5 ตอนเเล้วสู้ๆนะครับ
-
มาต่อไวๆนะครับ เรื่องสนุกดีครับ o13
-
รอตอนต่อไป เน้อ :bye2:
-
อืม เก็บเสื้อติดรถมาด้วย ก้อน่าคิดนะ :teach:
-
เผลอแป๊ปเดียว เล่นมาทีถึงตอนที่ 5 เลยเหรอเนี่ย เร็วมาก ๆ เลยครับ แต่ก็ดีครับ ชอบ มากเยอะ ๆ ยาว ๆ สะจายยยยยย อิอิอิ ขอบคุณครับ
-
มาอ่านเรื่องนี้ด้วยคนคับ
มาลุ้นว่าใครจะเป็นพระเอก อิอิ
-
บุริณทร์........................... มัวแต่เล่นแห้วไม่รู้ตัวน่ะ
-
:z1: รอด้วยๆ มาลงเร็วๆน้า o13
-
พระเอกมันมีอยู่คนเดี๊ยววว ~~ :impress2:
-
มาลุ้นพระเอกด้วยคน
ครายจะเป็นผู้โชคดีหนอ อิอิ
-
:กอด1:
มากอดคนแต่งครับ
อิอิ
ชอบเรื่องนี้จัง
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
บทที่ 6
พุธ 26 มกราคม - 14.05 น.
กฤษณะทักทายเลขานุการของภูวนัยแล้วเดินเข้ามาในห้องทำงานท่านประธานบริษัทที่กำลังนั่งทำหน้ายุ่งอยู่หลังโต๊ะไม้สีดำขัดเงาวับ
"ไงคุณผู้ชาย ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน ใจคอจะไม่โทรหาเพื่อนเลยหรือ"
"ยุ่ง" ภูวนัยตอบสั้นๆ "แล้วโจ้ก็ขยันสร้างเรื่องปวดหัว"
โจ้คือน้องชายวัย รุ่นของภูวนัย เพิ่งจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ชอบท่องราตรี ไม่สนใจการเรียนเท่าใดนัก อายุที่ห่างกันมากทำให้เกิดช่องว่างระหว่างพี่ชายกับน้องชาย
"เรื่องอะไร ให้เราช่วยได้ไม๊"
"ก็เรื่องเดิมๆ ไม่กลับบ้าน ตะลอนไปเรื่อย เที่ยวดึกแทบทุกคืน นี่ก็กลัวสอบตก ถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย" ภูวนัยวางปากกา เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หลับตา ท่าทางเหนื่อย
กฤษณะมองเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เพื่อนของเขาทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ถ้าไม่ได้เขาช่วย ภูวนัยคงแย่
"อีกอย่าง เพิ่งรู้ว่าเขาริมีแฟนเป็นรุ่นพี่ปีสี่"
"ไม่เห็นจะแปลก เด็กจะมีแฟนมันเรื่องปรกติ"
"แฟนเขาชอบเที่ยว ชอบซิ่งรถ ชวนกันไปไหนต่อไหนได้ไม่เว้นแต่ละวัน กลัวแต่จะชวนกันไปลองยา เดี๋ยวก็เละกันไปใหญ่" ภูวนัยขมวดคิ้ว นึกถึงน้องชายแล้วเขาไม่รู้จะจัดการอย่างไร เรื่องอื่นๆ จัดการได้สารพัด แต่เรื่องน้องชายทำให้เขาปวดหัวจนแทบจะระเบิด
"เด็กเขาอาจกำลังตื่นตาตื่นใจกับสิ่งใหม่ๆ เขาเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเทอมแรก ลองดูไปซักพัก เอาไว้เราจะช่วยพูดอีกแรง"
ภูวนัยขอบคุณเพื่อน ยอมรับว่ากฤษณะเข้ากับน้องชายเขาได้มากกว่าด้วยซ้ำ ทั้งสองมีนิสัยสนุกสนานคล้ายๆ กัน และชอบอะไรเหมือนๆ กัน คุยกันรู้เรื่อง
"นายไปดูคอนโดที่ปราณบุรีบ้างหรือเปล่า เขาเริ่มงานไปแล้วนะ สถาปนิกก็ทำงานขยันขันแข็ง เห็นว่าไปดูงานแทบทุกอาทิตย์" กฤษณะเปลี่ยนเรื่อง
"ยังไม่มีเวลาไป" ภูวนัยยักไหล่ "ตอนนี้จะไม่ไหวแล้ว"
"นายก็ลดงานลงบ้างสิ" กฤษณะมองเพื่อนนิ่ง ภูวนัยเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลงช้าๆ
"นี่ภู...เราไม่ต้องขยายไปมากขนาดนั้นก็ได้ เติบโตไปทีละนิดก็ไม่ได้แย่เลยนี่นา โดยรวมเราก็ทำกำไรได้ดีอยู่แล้ว ขืนนายยังทำงานหนักขนาดนี้ เดี๋ยวก็แก่เกินวัย"
"บอร์ดบีบจะแย่อยู่แล้วนายก็รู้ ยิ่งคุณลุงโชติยิ่งหนัก"
"ช่างบอร์ด ช่างคุณลุงโชติ ช่างคุณพิศ ถ้านายไม่ยอมเสียอย่างใครจะทำอะไรได้ จะว่าไปคนที่ทำงานเก่งกว่า หนักกว่าก็คือเราสองคนกับคุณวินิตา"
ภูวนัยลืมตาขึ้นมา เอนตัวไปหยิบแฟ้มสีขาวที่บริษัท iStyle เสนอเข้ามา...เปิดดูรายละเอียด
"คิดๆ ไปนะกฤษณ์ นี่ยังไม่รู้ว่าจะได้ไปพักบ้างหรือเปล่า"
"เถอะน่า เสร็จแล้วเดี๋ยวก็ได้ไปพักเองล่ะ ดีไม่ดีแฟนนายจะมาตื้อให้นายพาไปพัก" กฤษณะหัวเราะขำ
อีกฝ่ายถอนหายใจ "นั่นก็ตื้อมาก นี่เขาคิดไปไกลถึงเรื่องหมั้นหมายเลยนะ"
"ฮ้า จริงหรือ เขาก็รู้อยู่นี่นา" กฤษณะตกใจ
"ก็ใช่" ภูวนัยยักไหล่ เปิดดูแฟ้มงานตกแต่งคอนโดไปเรื่อยๆ "แต่เขาคิดว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้"
"นายนี่ก็จริงๆ ไม่ได้รักเขาก็ไม่ตัดเขา ปล่อยให้คาราคาซังอยู่ได้"
"เขาก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ อีกอย่างคบกันมาก็ยังคบกันไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้คิดจะไปเปลี่ยนแปลงอะไรทำไม อยู่ๆ กันไปแบบนี่ก็โอเคดี" ภูวนัยพูดพร้อมเปิดแฟ้มงานดูไปเรื่อยๆ "แบบสวยดีเหมือนกันนะ พอเสร็จจริงจะสวยเหมือนในรูปหรือเปล่าก็ไม่รู้" ภูวนัยมองดูรูปภาพในแฟ้ม
"น่าจะสวย สถาปนิกเขาทุ่มเทมาก ใส่ใจรายละเอียดทุกอย่าง" กฤษณะพูดยิ้มๆ นึกถึงใบหน้าของคนที่อธิบายรายละเอียดเรื่องคอนโดให้เขาฟังท่าทางสบายๆ
ภูวนัยเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรัก เลิกคิ้วแปลกใจนิดๆ ที่เห็นกฤษณะพูดถึงสถาปนิกแบบชื่นชมเกินธรรมดา
"ว่าแต่ว่านายอย่าเปลี่ยนแบบเขาก็แล้วกัน เดี๋ยวเขาโวย" กฤษณะยังพูดต่อ นึกถึงหน้าตาของสถาปนิกหนุ่มท่าทางเอาเรื่อง...แทน...ชายหนุ่มที่เริ่มระบายสีสันให้กับชีวิตของเขา
"โวยก็โวยไป ถ้าอยากจะแก้แบบเสียอย่าง เขาก็ต้องทำให้เราได้ จ่ายเงินไปแล้วนี่" ภูวนัยชะงักแล้วจึงเปลี่ยนเป็นคำถาม "ใช่ไม๊"
"งวดแรกจ่ายไปแล้ว เขายังบ่นเลยว่าเงินได้ไปแล้ว แต่ยังไม่เจอเข้าของห้องเสียที ท่านประธานมีธุระไม่ว่างจะคุยรายละเอียด เขาก็เลยต้องนั่งทางในเดาใจเจ้าของห้อง เขาบอกว่าอยากรีบเร่งงานให้เสร็จ จะได้ไปออกแบบสปาที่กระบี่"
"สถาปนิกบ่นกับนายขนาดนี้เลยหรือ ทำไมนายรู้เยอะจัง"
กฤษณะไม่รู้สึกตัวว่าเวลาพูดถึง 'สถาปนิกคนนั้น' นัยย์ตาเขาเป็นประกายระยิบระยับจนอีกฝ่ายแอบสังเกตได้
“นายเคยสนใจคอนโดตัวเองบ้างหรือเปล่าล่ะ ขอให้เราช่วย เราก็ช่วยให้ จนทางโน้นเขาคิดว่าเราเป็นเจ้าของวิมานสุดหรูอยู่แล้ว”
...วิมานสุดหรู...ภูวนัยนึกในใจว่ากฤษณะรู้จักใช้คำศัพท์อะไรแบบนี้ด้วยหรือ...
"กลัวสถาปนิกจะ ไม่พอใจจังเลยนะ มานั่งชมให้เราฟังนี่ได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่ล่ะ" ภูวนัยอดประชดไม่ได้ แปลกใจที่เห็นกฤษณะดูสบายๆ ไม่บ่นเหมือนเคยเหมือนครั้งแรกที่เขาขอให้ช่วยคุยกับบริษัทตกแต่งคอนโดปราณบุรีของเขา ตอนนั้นกฤษณะบอกว่า...”บ้านของนาย นายก็ทำเองสิ มายุ่งอะไรกับเราว่ะ”
"เราแค่ทำตามหน้าที่เพื่อนที่ดี นายเป็นคนขอร้องให้ช่วยไม่ใช่หรือ"
"ครับผม" ภูวนัยยอมรับยิ้มๆ "เอาเถอะ เดี๋ยวจะแวะไปดูซะหน่อย นายจะได้ไปรายงานสถาปนิกของนายได้"
ภูวนัยโยนแฟ้มคอนโดปราณบุรีไปอีกฟากหนึ่งของโต๊ะ
"ไม่เป็นไร ช่วยได้ก็ช่วย ถ้านายยุ่งนักเดี๋ยวจะช่วยดูให้จนเสร็จ" กฤษณะไม่สนใจที่ภูวนัยประชด
"รบกวนนายมามากแล้ว นี่ถ้าไม่มีเรื่องโจ้ เราก็ดูเรื่องคอนโดเอง"
"เอาเถอะ ไม่ได้ยุ่งยากอะไรนักหรอก" กฤษณะลุกขึ้น เตรียมตัวกลับไปทำงาน กล่าวว่า "ส่วนเรื่องโจ้ นายก็อ่อนๆ ลงซะบ้าง ตึงไปมาก เด็กเขาไม่ชอบ"
กฤษณะเดินออกไปจากห้องทำงานของภูวนัย ปิดประตูเบาๆ ทิ้งให้ประธานบริษัทนั่งคิดอะไรเงียบๆ อยู่คนเดียว
ชายหนุ่มยังแปลกใจไม่หาย...เพื่อนรักดูเหมือนมีความสุขเหลือเกินกับการได้ช่วยดูแลเรื่องตกแต่งคอนโดที่ปราณบุรี
...ผิดวิสัย...เรื่องงานกฤษณะไม่เคยบ่น บางครั้งเขาอดคิดไม่ได้ว่ากฤษณะทำงานเก่งกว่าเขาเสียอีก แต่พอเรื่องส่วนตัวที่ไหว้วานให้ช่วย พ่อตัวดีมักจะบ่นอยู่เป็นประจำ...ยกเว้นเรื่องน้องชายที่กฤษณะช่วยเขามาตั้ง แต่โจ้เรียนมัธยม จนทำให้เด็กหนุ่มเรียนจนจบและสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้...
...แต่คราวนี้มาแปลก...
...อย่าบอกนะว่ากฤษณะมีอะไรกับสถาปนิกที่ทำงานคอนโดปราณบุรีของเขา...ตลก...หนุ่มเจ้าสำราญอย่างกฤษณะจะเคยชอบใคร...
อาทิตย์ 30 มกราคม - 09.00 น.
แทนเดินนำสงครามลิ่วๆ เข้าไปในสนามไดรฟ์กอล์ฟ ผู้ที่เดินตามยังดูงัวเงียอยู่เพราะคืนวันเสาร์เที่ยวดึกเช่นเคย
“ยังเหนื่อยอยู่เลยนะแทน ไม่รู้จะรีบแซะไอขึ้นมาแต่เช้าทำไม”
“ตีกอล์ฟไง จำได้ไม๊ ทุกเช้าวันอาทิตย์ It’s my time เย็นวันศุกร์คิกบ๊อกซิ่ง เป็น your time ห้ามขี้โกง”
“เออ...เออ...เออ...ว่าแต่ว่ายูฝึกมาตั้งเดือนแล้วนี่ เคยตีถูกลูกบ้างหรือยัง”
แทนถอนหายใจ ไม่รู้จะตอบเพื่อนอย่างไรดี เขาเล่นกีฬาสารพัดอย่าง แต่มีปัญหากับการตีกอล์ฟ ทุกทีที่หวดไม้กอล์ฟตีลูก...พลาดเสียเป็นส่วนมาก...ตีสิบครั้ง ถูกลูกสองครั้ง ครั้งแรกลูกกระเด็นไปไม่เกินห้าสิบหลา ครั้งที่สองตกปุ๊กอยู่ข้างหน้าก้าวเท้าสองสามเก้าก็เดินไปเก็บลูกได้
แต่ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้...เขาไม่เคยยอมแพ้...ถ้าต้องการ ต้องทำให้ได้...
เช้าวันอาทิตย์แบบนี้ คนไม่มาก เหมาะสำหรับมือใหม่แบบเขา
เขาเลือกมาเช้าเพราะจะได้ตีสะดวก...คนมาก เขาจะรู้สึกประหม่า กลัวคนมองความเงอะงะของตัวเอง...อีกใจหนึ่งกลัวว่าลูกกอล์ฟจะลอยไปถูกหัวใครเข้า
สงครามเป็นกำลังใจให้ดีมาก เพื่อนสนิทหลบไปนั่งอยู่ที่โต๊ะสนามใกล้กับสวนหย่อม สั่งเครื่องดื่มเย็นๆ มานั่งจิบ...ลมเย็นๆ อีกไม่นานก็คงหลับ
แทนกระชับมือจับไม้กอล์ฟแน่น พยายามท่องจำที่เคยฟังมาจากรายการทีวี ย่อเข่าลงเหมือนนั่งเก้าอี้ เท้ากดนิ่งลงบนพื้น ตาจ้องมองลูกกลมๆ สีขาว สงครามเคยสอนว่า เวลาหวดไม้กอล์ฟลงมา ห้ามหลับตา ตัวอย่างแกว่ง เพราะจะกะระยะผิด
หนึ่ง...สอง...สาม...ตี!
...ว้า...หลับตาอีกแล้ว...ลูกไปทางไหนว่ะ...ชายหนุ่มบ่นในใจหลังจากหวดไม้
“โอ๊ย” เสียงห้าวๆ ดังขึ้น
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าแอ่นหลัง ยกมือขึ้นคลำกลางหลังเพราะโดนลูกกอล์ฟมหาภัยอัดเข้าไปเต็มๆ
...ตายแล้ว...ที่กลัวมาตลอดเกิดขึ้นจริงๆ วันนี้เอง...ซวยจริงๆ...
แทนตกใจ ตาโต อ้าปากหวอ...
อีกไม่กี่วินาทีเขาจะยิ่งตกใจกว่าเดิมหากรู้ว่าเหยื่อดวงซวยคนนี้เป็นใคร...
6666666666666666666666666666666666666666666666
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ
ขอบคุณสำหรับคนที่กอด
...ขอเป็นอย่างอื่นด้วยได้ปะนี่ :z1:
-
ชอบ ๆ
หุหุ :impress2:
-
มาอ่านคับ
-
:m16:ค้างอย่างแรงอ่ะ
-
ชอบแทน
ตลกดีค่ะ น่ารัก
มิน่า
ถึงมีแต่คนรุมรัก
-
แทนน่ารักดีนะ
-
หวังว่าคงไม่ใช่ ผู้ชายคนนนั้นนะ :-[
-
5555+ถ้าเป็นแฟนกันเมื่อไหร่คงน่วมไปทั้งตัว ไม่เคยเจอกันแบบปกติเล้ย เจ็บตัวตลอด
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o12:อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ค้างอย่างแรง
มิสเตอร์เพอร์เฟคแมนแน่ๆ เจ็บตัวทุกครั้งที่เจอกัน
:pig4:: คนเขียน
รอตอนต่อไปนะ
-
โทษทีที่ทำให้อารมณ์ค้าง ปกติไม่ใช่นิสัยที่ทำให้ใครอารมณ์ค้างครับ (ผมเพียงแค่หิวข้าวเลยโพสได้ยังไม่หมด)
ต่อครับ
บทที่ 8 (ทำไมเดาถูกกันอ่ะ)
7
“คุณตีลูกกอล์ฟใส่ผม” ผู้ชายคนนั้นหันหน้ามา ใบหน้าเหยเก ท่าทางคงเจ็บน่าดู
...เขานั่นเอง...ซวยซ้ำซ้อนจริงๆ เลยเรา...แทนตะลึง
“คุณอีกแล้ว” เสียงเขาอุทานอย่างคาดไม่ถึง ขมวดคิ้ว ทำหน้าดุ
แทนตกใจไม่น้อย ยิ้มแหยๆ รีบขอโทษเสียงอ่อย
“ขอโทษครับ ผมพลาดไปหน่อย”
“ไม่หน่อยล่ะครับ เต็มกางหลังผมเลยทีเดียว แม่นเหมือนจับวาง” เสียงเขาฉุนน่าดู
“คือว่าผมตั้งใจแล้วนะ ไม่รู้มันไปได้ยังไง”
“คุณอย่าหลับตาสิ เวลาตี กะให้มันแม่นๆ”
...เขารู้ได้ยังไงว่าเราหลับตา...นักกอล์ฟมือใหม่ฉงน
“แม่นเหมือนที่มันลอยมากระแทกกลางหลังผมนี่ไง” เสียงคนตัวโตประชดยังไม่ยอมหยุด
แทนเริ่มฉุนเหมือนกัน...ก็คงเพิ่งจะหัด จะให้เก่งเลยได้ยังไง...
อยากจะเถียง แต่ไม่กล้า เพราะรู้ว่าตัวเองผิดและเขาก็หน้าดุเหลือเกิน หน้ำซ้ำยังเป็นโจทย์เก่าเสียอีก...
...อายจริงๆ...ปรกติไม่เคยอายอะไร...นึกๆ ไปว่าคนนี้คือคนเดียวกับที่เคยถอดเสื้อผ้าของตนมาก่อน...คราวนี้ อายมากๆ...
“ผมว่าคุณเปลี่ยนที่กับผมดีกว่า คุณมาอยู่ข้างหน้า ผมอยู่ข้างหลังคุณ” เขาพูดเสียงปรกติ แต่แทนอดคิดไม่ได้ว่า ‘ทะลึ่ง’
แตชายหนุ่มก็ยอมเปลี่ยน โชคดีเมื่อเปลี่ยนที่แล้วช่องไดรฟ์กอล์ฟข้างหน้าเขาไม่มีใคร ว่างสี่ห้าช่อง ถัดไปไกลๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังตีอยู่ ท่าทางไม่ค่อยจะคล่องแคล่วเหมือนกัน
...เอาล่ะ...มั่นใจหน่อย ไหนๆ ก็มุ่งมันจะตีกอล์ฟแล้ว ต้องทำให้ได้...
แทนย่อตัวลง เหมือนนั่งเก้าอี้ เพียงแต่ไม่มีเก้าอี้จริงๆ แอ่นก้นนิดๆ ตามที่สงครามแนะนำ
เพื่อนตัวดีเคยแนะนำไว้ว่า...'แอ่นเหมือน ‘ตอนนั้น’ เลยเข้าใจไม๊ แต่ว่าไม่ต้องขยับไปขยับมา อยู่นิ่งๆ เฉยๆ เหมือน ‘รอโดน’ อย่างเดียว'
แทนยิ้ม นึกถึงสิ่งที่สงครามสอนแล้วอดขันไม่ได้ แต่เขาก็ยังไม่กล้าตีเพราะยังตื่นเต้นอยู่ ชายหนุ่มขยับไปขยับมาให้เข้าที่ เลิกสนใจสิ่งที่สงครามสอนเพราะบางทีเขาก็สงสัยว่าสิ่งที่เพื่อนรักสอนนั้นอะไรจริง อะไรเล่น
นักกอล์ฟหน้าใหม่ไม่รู้ว่าการขยับยุกยิกนั้นทำให้ตัวเองกลายเป็นเป้าสายตาของผู้ชายคนที่เปลี่ยนไปอยู่ช่องข้างหลังที่เริ่มใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะบั้นท้ายของชายหนุ่มตัวร้ายนั้นโดดเด่นอยู่ไม่ไกล ยิ่งชายหนุ่มสวมกางเกงวอร์มผ้ายืดสีเทาแทนที่จะเป็นชุดกอล์ฟเหมือนคนอื่นๆ ยิ่งทำให้อะไรๆ ดูเด่นชัดขึ้น
เขายอมรับว่าชายหนุ่มคนนี้รูปร่างหน้าตาดี มีเสน่ห์ ดูคล่องแคล่ว ร่าเริง มีชีวิตชีวา แต่ก็ดูท่าทางเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน...เหมือนม้าป่าพยศ...
เขาอดแนะนำไม่ได้
“ยก...” เขาชะงัก ไม่กล้าพูดคำนั้น กลัวจะโดนอีกฝ่ายทำหน้าดุเข้าใส่ จึงเปลี่ยนเป็น “ยกตัวขึ้นอีกหน่อยสิครับ ไม่ต้องย่อลงและแอ่นมากขนาดนั้น”
นักกอล์ฟฝึกหัดนิ่ง ยืดตัวขึ้นและหันมามอง
“ท่าตีคุณไม่ค่อยถูก ยกไม้ขึ้นไม่ต้องขอแขน ตัวไม่แอ่นขนาดนั้น ตีกอล์ฟนะครับ ไม่ใช่ตีกบ”
...บ้า...มาหาว่าเขาตีกบ...ผู้ชายหน้าตาดุๆ คนนี้ประชดเขามาหลายครั้งแล้ว...
“ขอบคุณครับที่ช่วยแนะนำ คุณกลัวผมตีลูกไซร้โค้งลอยกลับไปข้างหลังใช่ไหมล่ะ”
“ผมแค่อยากจะช่วย”
...มายืนชิดข้างหลังช่วยจัดท่าทางเลยไม่ดีกว่าหรือ...แทนคิดในใจ อดจินตนาการไม่ได้ว่ามีผู้ชายตัวโตคนนี้มายืนอยู่ข้างหลัง...วงแขนกว้างๆ หน้าอกหนาๆ โอบเขาไว้ เนื้อแนบเนื้อ แล้วจับมือเขายกขึ้นจัดท่าทางให้ตั้งท่าตีกอล์ฟให้ถูกต้อง...
เขายอมรับว่าผู้ชายคนนี้มีแรงดึงดูดใจมากจริงๆ อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกขัดเขินชายหนุ่มคนนี้...คนหน้าเคร่ง...แต่นัยน์ตาวิบวับไม่หยอก...
แทนยังเก้ๆ กังๆ พยายามทำตามที่โปรกอล์ฟจำเป็นบอก เขาตีถูกบ้างไม่ถูกบ้าง บางลูกลอยไปได้ไกลมากกว่าเดิม บางลูกตกอยู่บนพื้นหญ้าข้างหน้า หันไปมองสงครามก็กำลังนั่งหลับอย่างมีความสุข มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ กำลังลังมองเจ้าชายนิทราอย่างเพลิดเพลิน
...สงสัยสงครามจะได้แฟนใหม่อีกแล้ว...
หนุ่มลูกครึ่งรูปหล่อ หุ่นสูงเพรียว ไปไหนก็มีแต่คนมอง ผิวสงครามออกเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ ยิ่งทำให้หน้าตาคมเข้มยิ่งขึ้น ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจวาสนาตัวเองที่เกิดมาตาตี่ ผิวขาววอก อาบแดดเท่าไหร่ก็ไม่เข้มสมชื่อเสียที
แทนถอนหายใจแล้วก้มลงตีกอล์ฟต่อ คราวนี้ลูกลอยไปไกลมากว่าเดิม หากแต่เฉียงไปทางซ้ายนิดๆ
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าโปรกอล์ฟตัวโตที่อยู่ช่องข้างหลังเขาวันนี้ตีได้ไม่ดีเช่นเคย บางลูกเฉไปด้านข้าง บางลูกลอยไปไม่ถึงกลางสนามด้วยซ้ำ
บางอย่างรบกวนสมาธิของเขา ทำให้เขาหายใจอึดอัด...ชายหนุ่มตรงหน้า...เห็นเพียงด้านหลัง...ส่วนที่ดึงดูดสายตาของเขาทำให้สมาธิของเขาแกว่ง ควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้
เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง ตลอดระยะเวลาชายหนุ่มที่เพิ่งหัดตีกอล์ฟหันมาถามเขาบ้างเป็นครั้งคราว เมื่อเขาแนะนำ อีกฝ่ายพยักหน้าเข้าใจ บางครั้งยิ้มกว้างตาหยี หากบางครั้งขมวดคิ้วเหมือนไม่เข้าใจแล้วเอียงหัวไปมาเหมือนเด็ก
“ถ้าคุณอยากฝึก ผมมาไดร์ฟกอล์ฟที่นี่ทุกเย็นวันพฤหัสหนึ่งทุ่มกับเช้าวันอาทิตย์”
แทนได้ยินเสียงเข้มๆ ลอยมาจากข้างหลัง เขาหันไปมองเจ้าของเสียงก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังยกถุงกอล์ฟขึ้นแบก สบตาเขาแวบหนึ่ง แล้วเดินออกไป
...เออนี่...เป็นวิธีอำลาของเขาหรืออย่างไร...แปลกคน...
แทนยืนนิ่ง หย่อนขาซ้ายเล็กน้อย ปลายเท้าเคาะพื้นช้าๆ ซึ่งเป็นท่าประจำของเขาเวลายืนใช้ความคิด
...เย็นวันพฤหัสบดีหรือ...เย็นพฤหัสบดีมีคลาสปั่นจักรยาน เขาเบื่อๆ คนสอนพอดี...เปิดเพลงไม่ได้เรื่อง ตะโกนเร่งให้ปั่นอยู่ได้...โอเค วัน ทู ทรี...วันทูทรี...เอ้า เย้...พูดอยู่แค่ไม่กี่ประโยค นับไม่เคยจะถึงเลขสิบเสียที...เขาเองยังปั่นได้เร็วกว่า...
...เอ่าวะ อาทิตย์หนึ่งมีเจ็ดวัน จันทร์เป็นโยคะกับพิลาเต้ พุธตีสวอช ศุกร์เต้นลาตินแล้วต่อด้วยแอโรบิค เสาร์บาสเก็ตบอล แบ่งมาให้กอล์ฟสองวันก็ได้ มีโปรกอล์ฟแนะนำฟรี...ดุไปหน่อย แต่น่าจะพอทนได้...
พฤหัสบดี 4 กุมภาพันธ์ - 09.30 น.
เช้าวันทำงานวันนี้ของแทนสดใสเป็นพิเศษ ชายหนุ่มนั่งยิ้ม ตามองวอลล์เปเปอร์จอคอมพิวเตอร์ของตัวเองที่เป็นรูปภาพทะเลสวย หาดสายขาว ท้องฟ้าสีคราม มีเรือลำน้อยจอดสงบนิ่งอยู่ริมหาด
เช้าวันนี้บุริณทร์ยื่นแฟ้มงานสปาที่กระบี่ให้เขา บอกว่าให้เริ่มทำงานได้เลย หากงานของภูวนัยเสร็จก็ให้ทำ The Sea of Life Spa ได้เต็มเวลาได้ทันที พร้อมสัญญาว่าจะไม่ให้ทำงานอื่น
“พี่บุสัญญานะ อย่าทำให้แทนผิดหวังนะ”
“พี่พูดคำไหนคำนั้น”
“กลัวใจพี่จังเล้ย” ชายหนุ่มกรอกตา “กลัวอกหัก”
“แทนเคยอกหักเพราะพี่เหรอ” บุริณทร์ยิ้ม ทำตาวิบวับ
“เอ คิดๆ ไปก็อยากอกหักเพราะพี่เหมือนกัน แต่ชาตินี้ไม่รู้ว่าจะมีประสบการณ์นี้เหรือเปล่า” แทนหัวเราะแล้วลุกขึ้นเตรียมออกไปทำงาน
“ถ้าเป็นแฟนกัน พี่จะไม่ให้แทนอกหัก จะรักจนตายถวายชีวิต”
“ก่อนถวายชีวิต เอาหุ้นบริษัทมาก่อนครึ่งนึง เป็นค่ามัดจำ” ชายหนุ่มทิ้งท้าย แล้วก้าวเดินออกจากห้องของเจ้านายที่ชอบจีบลูกน้อง
บางครั้งเขาก็นึกว่าน่าจะถึงเวลาที่จะลองพิจารณาบุริณทร์จริงจัง แต่บางครั้งก็รู้สึกลังเล บางทีอาจจะเป็นเพราะสนิทและพูดเล่นกันมานานเกินไปจนรู้สึกชิน...อะไรต่างๆ เลยกลายเป็นเรื่องประจำวันที่ดูเหมือนไม่สลักสำคัญเท่าใดนัก
บ่ายวันนี้แทนมีนัดกับภูวนัย ชายหนุ่มตื๊อเลขานุการของภูวนัยจนเธอยอมแทรกคิวนัดของเขาให้พบท่านประธานได้ตอนบ่ายสี่โมง
สถาปนิกหนุ่มเตรียมเอกสารทุกอย่างให้พร้อม จดรายการคำถามที่ต้องถาม และเตรียมคำตอบเรื่องต่างๆ ที่ภูวนัยอาจจะถามเช่นกัน เขาวางแผนว่าจะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงให้คุ้ม บ่ายห้าโมงเย็นจะตรงไปสนามกอล์ฟ ซ้อมซักสองชั่วโมง ราวทุ่มสี่สิบห้านาทีก็ทานข้าวเย็นกับอินทิรา หญิงสาวบอกว่าจะขอให้เขาช่วยพาว่าที่สามีไป ‘ชุบตัว’ ขจัดความเชยออกไปเสียบ้าง อย่างน้อยก็ขอให้ดูหล่อเท่ช่วงงานวิวาห์
หลังอาหารเที่ยงเขาโทรศัพท์ถามสงครามเพื่อนรัก ช่วงนี้สงครามแทบไม่ได้เข้าสำนักงานเพราะกำลังเร่งงานอยู่ ไม่มีสงครามแล้วรู้สึกเหงาปาก เพื่อนคนอื่นๆ ในสำนักแม้สนิทกันแต่ก็ไม่มีใครซี้ปึ๊กเหมือนสงคราม
“ไปไม่ได้หรอกแทน งานยังไม่เสร็จเลย นี่กำลังยืนรอคุณผู้ชายสายเสมอมาตรวจไซท์งานอยู่ เมื่อไหร่จะโผล่หน้าหล่อๆ มาก็ไม่รู้” น้ำเสียงหงุดหงิด สงครามกำลังอยู่ที่สถานที่ก่อสร้าง Flex Fitness Center ที่ชานเมือง
“ตามไปก็แล้วกัน คืนนี้ไปเต้นลาตินกันอีกไม๊ อินทิราไม่ไป ว่าที่สามีจะมารับไปงานวันเกิดน้องสาว”
“ไม่แน่ใจนะ ครั้งที่แล้วคุยกับคุณชายธณินทร์สองชั่วโมงจนปากจะฉีกถึงใบหู คราวนี้ไม่รู้จะทำลายสถิติเดิมหรือเปล่า พ่อคุณละเอียดจริงๆ อิฐบล๊อควางเกินมาหนึ่งตัวยังมองเห็น สงสัยตอนแอบมาตรวจงานท่านยืนนับไว้แล้ว” สงครามบ่นยืดยาว เข้าของโครงการ Flex Fitness Center เป็นคนละเอียดมาก เขาอยากได้ลูกค้าแบบนี้ ลูกค้าที่ให้ความสำคัญกับสิ่งที่เขากำลังทำ คุณภูวนัยเจ้าของคอนโดอภิมหากว้างขวางของเขาไม่เคยสนใจมาดูบ้านพักตากอากาศของตัวเองเลย
...กลัวอย่างเดียวว่าเมื่อทำเสร็จแล้วคุณท่านจะบอกว่าไม่ตรงกับใจ ให้รื้อทำใหม่...ถึงตอนนั้นก็ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน...ให้บุริณทร์ทำเองเถอะ...
แทนหวังลึกๆ ว่าวันนี้อาจจะเจอโปรกอล์ฟคนนั้นที่สนามไดร์ฟกอล์ฟ แต่เขาไม่อยากอยู่สองต่อสอง รู้สึกแปลกๆ พิกล หากมีสงครามอยู่ด้วยก็พอให้รู้สึกไม่ขัดเขิน ครั้งที่แล้วพอตีกอล์ฟเสร็จ เขาเดินไปปลุกเพื่อนกลับบ้าน เล่าเรื่องอุบัติเหตุตีลูกอัดกลางหลังของโจทย์เก่าให้ฟัง สงครามหัวเราะจนแทบตกเก้าอี้ หากบ่นว่าทำไมไม่ปลุกเขาให้ลุกขึ้นมาดู อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น
แทนนึกถึงตอนที่บ่นสงคราม “ก็ยูเอาแต่นอนไม่สนใจโลกมนุษย์ รู้ไม๊ผู้ชายคนหนึ่งนั่งมองยูเป็นนานสองนาน”
เพื่อนรูปหล่อของแทนยักคิ้ว หยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ชูขึ้นตรงหน้า “ได้เบอร์เรียบร้อย เห็นไม๊ ไม่ต้องอ่อย ก็มีคนเขียนเบอร์โทรวางทิ้งไว้ให้”
“เออๆ หล่อเลือกได้ น่าอิจฉาจริงๆ”
แทนอดคิดไม่ได้ว่าหากสงครามพบกันผู้ชายคนนั้นที่เขาเล่าให้ฟัง เพื่อนของเขาจะทำอย่างไร ทุกครั้งที่สงครามถาม เขาจะยักไหล่และบอกเพื่อนว่า “ก็หน้าตาโอเค” ทั้งที่จริงแล้วผู้ชายคนนั้นรูปหล่อและมีพลังดึงดูดใจมาก จนบางครั้งเขารู้สึกหวั่นไหวบอกไม่ถูก
พฤหัสบดี 4 กุมภาพันธ์ - 15.46 น.
แทนหักพวงมาลัยรถเก๋งคันเก่งปาดหน้ารถฮอนด้าซีอาร์วีที่กำลังขับอยู่เลนส์ขวาสุดของถนน พร้อมบ่นในใจ
...เงอะงะ เชื่องช้าเป็นเต่า ยังมาวิ่งขวางคนอื่นอยู่ช่องวิ่งทางขวา...
ชายหนุ่มกำลังรีบไปให้ทันนัด...นัดสำคัญแห่งปี...นัดที่เขาตื้อเลขานุการของภูวนัยแทบแย่กว่าจะลงเอยเรื่องวันและเวลาได้
แต่เสียงโทรศัพท์พลันดังขึ้น สถาปนิกหนุ่มรีบคว้าขึ้นมากดรับสาย ทันทีที่ได้ยินเสียงคนในสายเริ่มถามคำถามเสียงอ่อยๆ ว่าขณะนี้เขาอยู่ที่ไหน กำลังขับรถอยู่หรือไม่ ชายหนุ่มก็รู้ว่าประโยคต่อมาคืออะไร...เลขานุการของภูวนัยขอโทษขอโพยใหญ่ว่าวันนี้นัดกับภูวนัยต้องเลื่อนเป็นวันอื่นเพราะเจ้านายมีธุระฉุกเฉิน หญิงสาวพยายามจะอธิบายเหตุผลแต่แทนตัดบทบอกว่าไม่เป็นไร
"มีอะไรผมส่งเมล์ให้คุณก็แล้วกัน คุณเชอรี่ก็ถามเจ้านายคุณแล้วก็ตอบกลับผมมา เอาเป็นว่าถ้ามีเรื่องคอขาดบาดตายผมถึงจะไปหาดีกว่าไม๊ครับ"
หญิงสาวขอบคุณชายหนุ่มที่เข้าใจสถานการณ์ เลขานุการของภูวนัยเป็นคนที่อดทนมากจนเขายังนับถือ...อดนึกไม่ได้ว่าหากภูวนัยไม่มีเลขานุการคอยทำอะไรต่ออะไรให้ เขาคงจะมีชีวิตรอดแต่ละวันได้อย่างไร
แทนฉุนทั้งที่ทำใจไว้แล้ว ชายหนุ่มชะลอรถ มือเคาะพวงมาลัยเบาๆ พยายามตัดสินว่าจะทำอะไรต่อไปดี มีเวลาว่างแล้ว จะกลับไปทำงานที่ออฟฟิศต่อก็ไม่ไหว
...ชอบปิ้งดีกว่า แล้วค่อยไปไดร์ฟกอล์ฟ....ชายหนุ่มตัดสินใจ แล้วหักพวงมาลัยเลี้ยวรถตรงไปยังห้างสรรพสินค้า ลืมเรื่องอารมณ์เสียไปชั่วครู่ ทุกครั้งที่ได้ซื้อของและเล่นกีฬา แทนก็ไม่สนใจอะไรแล้วในโลกนี้...
พฤหัสบดี 4 กุมภาพันธ์ - 17.29 น.
สนามไดร์ฟกอล์ฟมีคนเยอะมาก ช่องไดร์ฟกอล์ฟถูกจับจองเกือบหมด แทนยืนมองหาโปรกอล์ฟหน้าดุคนนั้น แต่ไม่เห็น อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเขาอาจจะยังไม่มาเพราะเพิ่งเป็นเวลาเลิกงาน
ชายหนุ่มวางถุงกอล์ฟลงช้าๆ ตรงช่องว่างที่สาวสวยคนหนึ่งเพิ่งซ้อมเสร็จ ชายกลางคนสองคนขนาบข้างเขา ท่าทางมืออาชีพทั้งคู่ แทนรู้สึกประหม่า กลัวว่าลูกกอล์ฟจะลอยไปถูกหัวใครเข้า
วินาทีนี้ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่มาซ้อมตีเวลา 'ชั่วโมงเร่งด่วน' ถ้ารู้ว่าจะมีคนเยอะขนาดนี้ มาวันอาทิตย์ตอนเช้าดีกว่า...สนามโล่ง
แทนยืนตั้งท่าอยู่เป็นนานสองนาน ก่อนจะตัดสินใจหวดไม้ โชคดีลูกลอยไปหล่นปุ๊กอยู่ตรงหน้าไม่ไกล
...นึกว่าจะแฉลบไปถูกหัวเหม่งลุงหนวดเฟิ้มข้างๆ นี้ซะแล้ว...เฮ้อ...ทำไมรู้สึกประหม่าอย่างนี้...
ชายหนุ่มพยายามตั้งใจ รวบรวมสมาธิ นึกถึงคำสอนของโปรกอล์ฟ ทั้งที่เคยได้ยินในวีดีโอ และทั้งที่เคยได้ยินจากคนหน้าดุคนนั้น วันนี้เขาพัฒนาขึ้นอีกเล็กน้อย ตีลูกไปไกลเกือบถึงเส้นห้าสิบหลา แม้ไม่ไกลถึงกลางสนาม แต่ขอให้พ้นจากจุดวางลูกไปไกลเกินมือเอื้อมถึงเขาก็พอใจแล้ว
เวลาผ่านไป แทนเริ่มรู้สึกเบื่อ อุตส่าห์ตรงดิ่งมาสนามหลังออกจากห้างสรรพสินค้า กลับไม่เจอคุณโปรกอล์ฟที่บอกว่าจะมาช่วยสอนให้
ชายหนุ่มขยับตั้งท่าอยู่นานกว่าจะหวดไม้ตีได้แต่ละลูก ผ่านไปเกือบชั่วโมงลูกกอล์ฟถาดแรกเพิ่งจะถูกตีจนหมด แทนตั้งใจว่าตีลูกถาดที่สองหมดก็จะกลับ นึกฉุนผู้ชายคนนั้นที่ไม่ยอมโผล่หน้ามาเสียที
ขณะที่กำลังคิดคำนึง มีเสียงทุ้มๆ ดังขึ้นใกล้ๆ หู กลิ่นน้ำหอมผู้ชายโชยมาแตะจมูก
"ตีดีขึ้นนะครับ"
"โอ๊ยโหย" แทนสะดุ้งตกใจ เผลออุทานออกมา คำอุทานที่ติดปากจนบุริณทร์กับสงครามเอาไปล้อกันสนุกสนาน
ชายหนุ่มหันหน้าไปยังต้นเสียง เห็นโปรกอล์ฟกิตติมศักดิ์ยืนอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาขันๆ
...ผู้ชายคนนี้นัยย์ตายิ้มได้จริงๆ...เขาทำได้ยังไง หน้าเรียบนิ่งแต่ลูกตาสีดำสนิทกลับเต้นระริก...
"คุณนั่นเอง มาเงียบๆ โตะใจโหมะเลย" แทนแกล้งพูดตลก กลบเกลื่อนความรู้สึกเขิน "ผมนึกว่าคุณจะไม่มา"
"พอดีมีปัญหาใหญ่เรื่องงานครับ" เขาพับแขนเสื้อขึ้น ปลดกระดุมคอเสื้อเม็ดบนสุด เผยให้เห็นผิวกายค่อนข้างขาว เขายังอยู่ในชุดทำงาน เพียงแต่เปลี่ยนเป็นรองเท้าตีกอล์ฟ
"กลัวว่าคุณจะรอนาน เลยรีบมา ไม่ทันได้แต่งองค์ทรงเครื่อง" เขาพูดเหมือนอ่านใจแทนได้ ขณะที่พูดตาก็มองชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า แทนอยู่ในชุดนักกอล์ฟครบเครื่องเหมือนนักกอล์ฟมืออาชีพกำลังจะออกรอบ
"ผมมาตั้งนาน เลยมีเวลาแต่งตัวซะเนี๊ยบ"
แทนรู้สึกประหม่าที่ถูกสายตาคมกริบจ้องมองเหมือนสำรวจรูปร่าง ใจนึกถึงตอนที่เขาถอดเสื้อผ้าของตัวเองคืนนั้นที่เมาไม่ได้สติ...
...สายตาเขาวิบวับนัก ขัดกับใบหน้าเคร่งขรึม นัยน์ตาแบบนี้เหมือนกำลังถอดเสื้อผ้าเขาอยู่ก็ไม่ปาน...
"นั่นสิ แต่งตัวเนี๊ยบขนาดนี้ รับรองว่าฝึกซักหน่อยคุณก็ไปออกรอบได้แล้ว"
...เขาประชดหรือเปล่านะ...พูดเหมือนประชด แต่น้ำเสียงราบเรียบเช่นนั้น เดาไม่ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่...บ้าจริง เกลียดมากๆ ที่เวลาอ่านใครไม่ออก...
"จริงหรือครับ แล้วเมื่อไหร่จะออกรอบได้ ตื่นเต้นจัง" แทนยิ้มกว้าง นัยย์ตาเป็นประกาย ท่าทางตื่นเต้น เหมือนเด็กกำลังจะได้ของเล่น ไม่รู้ว่าการกระทำของตนทำให้ผู้ชายหน้าเคร่งคนนั้น เบือนหน้าไปด้านข้างแอบอมยิ้ม
"ก็ถ้าคุณตีไปจนถึงเส้น 200 หลาได้ซักสิบกว่าลูกติดต่อกัน แล้วทั้งถาดไม่มีลูกไหนลอยไปถูกหัวใคร เมื่อนั้นก็พร้อมออกรอบ"
แทนเบ้ปาก "สงสัยคงอีกเป็นปี"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ก็เห็นคุณตีดีขึ้น"
"ถ้าได้คนสอนดี รับรองอีกไม่นานผมได้เป็นโปรกอล์ฟ"
"ถ้านักเรียนเก่ง ตั้งใจเรียน ก็ไม่นานครับ" เขาพูดเสียงเรียบ แล้วอมยิ้มเล็กน้อย
...แทนแปลกใจ...ผู้ชายคนนี้ยิ้มก็เป็น เห็นตีหน้าเคร่งมาตลอด เวลายิ้มดูหล่อขึ้นกว่าเดิม...
7777777777777777777777777777777777777777777
-
ชอบโปรกอล์ฟแล้วววว :impress2:
-
ความสัมพันธ์คืบหน้ากันจริงๆ
:impress2: :impress2:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากให้ถึงตอนนี้ที่รู้ว่าใครเป็นใครจริงๆ อิอิ
-
ได้ขยับฐานะ เป็น ครู กับนักเรียนแหละ :-[
:z2: :z2: :z2:
-
:z1:ได้แฟนแน่ไอ้แทนเอ๋ย
-
ตามมาอ่าน อิอิอิอิ
เอาหล่ะ ชัดสนุกแระ
-
มาโพสบทที่ 8 ก่อนกลับบ้านครับ
ถ้าเบื่อก็บอกนะครับ
8
แทนตั้งใจฟังโปรกอล์ฟหน้าขรึมสอน ชายหนุ่มเรียนรู้ได้เร็วจนเขาชม หลังจากนั้นเขาปล่อยให้แทนฝึกตีคนเดียว ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นเมื่อเห็นว่าตัวเองตีลูกกอล์ฟออกไปไกลถึงร้อยหลา ทำให้เริ่มมีกำลังใจ
แทนตั้งสมาธิ สูดลมหายใจลึกๆ พยายามนึกถึงคำสอนทุกดอย่างแล้วหวดไม้กอล์ฟสุดแรง ลูกกอล์ฟลอยไปเลยจุด 200 หลา ไกลที่สุดที่เคยดีได้ ชายหนุ่มดีใจจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เผลอกระโดดตัวลอย แต่ครั้นนึกได้ว่ามีคนหน้าขรึมยืนอยู่ใกล้ๆ จึงหันไปมอง
...ชายหนุ่มตัวโตยืนมองอยู่แล้ว เลิกคิ้วเหมือนตกใจนิดๆ ไม่นึกว่าจะเห็นชายหนุ่มแสดงอาการดีใจขนาดนี้
"ตีให้ได้แบบนี้ซักสิบลูกติดๆ กัน ผมจะพาไปออกรอบ"
"จริงหรือครับ สัญญานะ" แทนยิ้มสดใส
เขาพยักหน้าขำๆ แล้วก้มหน้าลงเตรียมตีกอล์ฟต่อ แทนลองอีกครั้ง แต่คราวนี้พลาด ลองอีกครั้งก็ยังเหมือนเดิม ชายหนุ่มเริ่มฉุน จึงฟาดแรงๆ อีกที ลูกลอยไปหล่นอยู่ไม่ไกล แทนเริ่มหงุดหงิด กลัวจะไม่ได้ไปออกรอบ เขาพยายามทำอย่างเมื่อสักครู่ที่ตีลูกได้ไกล แต่ก็ไม่เป็นผล
"ใจเย็นๆ และมีสมาธิ เล่นตีแบบนี้ ไม่ไม้กอล์ฟหัก แขนคุณก็เจ็บเสียก่อน"
"ผมก็ตีเหมือนเมื่อกี้ ทำไมลูกไม่ยอมไป" แทนหน้ามุ่ย
"กอล์ฟตีสิบครั้งก็ไม่เหมือนกันสิบครั้ง เพราะฉะนั้น สมาธิต้องดี ใจร้อนไม่ได้"
"ผมไม่ได้ใจร้อน"
"ครับ เห็นแล้วว่าไม่ได้ใจร้อน" โปรกอล์ฟใจเย็นพูดเสียงเรียบแล้วก้มหน้าเตรียมตีลูก
คนไม่ได้ใจร้อนหรี่ตามอง คิดในใจว่า...เขาประชดอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้ประชดได้หน้าเรียบๆ ไม่แสดงอารมณ์...
ชายหนุ่มหันกลับมาตั้งสมาธิเพื่อตีลูกกอล์ฟตรงหน้า บางลูกตีได้ดี บางลูกไม่ได้เรื่อง แทนอ่อนใจ การตีแต่ละครั้งไม่เหมือนกันเลยสักครั้ง
ชายหนุ่มไม่รู่ว่าคนที่สอนคนอื่นให้มีสมาธิกลับไม่มีสมาธิเสียเองเพราะมัวแต่มองด้านหลังของเขาจนตีลูกไปไกลได้ไม่ถึงครึ่งสนาม
แทนหมดแรง ฝึกไดร์ฟกอล์ฟดูเหมือนไม่ได้ใช้แรงเท่าใดนัก แต่เขารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ชายหนุ่มเดินไปทรุดตัวลงบนเก้าอี้ มองโปรกอล์ฟจำเป็นตีลูก พยายามสังเกตลักษณะการตีของเขา
ผู้ชายหน้าเข้มเงยหน้าขึ้นมามองแทน เลิกคิ้วเหมือนจะถามว่า 'ทำไมหยุดเสียแล้ว'
"ผมเหนื่อยแล้ว เลิกดีกว่า วันนี้ตีได้ตั้งสามถาด เหมือนเต้นแอโรบิคสามชั่วโมง"
ผู้ชายตัวโตอมยิ้มแล้วก้มหน้าลงตีลูกต่อ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกประหม่าเมื่อมีชายหนุ่มที่ร่าเริงสดใสนั่งจ้องเขาตาแป๋วเช่นนี้ เขาตีพลาด ลูกลอยไปหล่นไม่ไกล เสียงหัวเราะเบาๆ ลอยมา ชายหนุ่มหน้าขรึมเงยหน้าขึ้นมอง อีกฝ่ายรีบหุบยิ้ม แล้วหันหน้าเฉไฉไปมองซ้ายมองขวา
"ไหนคุณบอกว่าต้องมีสมาธิไง ผมเห็นคุณตีพลาดหลายครั้งแล้ว" แทนเอ่ยขึ้นมาในที่สุด
"เหรอครับ" เขาตอบเสียงเรียบแล้วหวดลูก พลาดอีกครั้ง...ลูกลอยเฉียงออกไปด้านข้าง
แทนยิ้ม ภูมิใจตัวเองที่ทำให้คนสมาธิสูงเสียสมาธิ
...นึกว่าจะแน่...เห็นหน้าตาอย่างนี้ เขินก็เป็น...ชายหนุ่มนึกในใจ
ไม่นาน เขาก็เก็บไม้กอล์ฟ สิ้นสุดการตี
"อ้าว เลิกแล้วหรือครับ ผมกำลังมองเพลิน ดูตัวอย่างโปร จะได้จำเอาไว้ฝึกคราวหน้า" แทนอดยั่วไม่ได้ รู้ว่าเขาตีพลาดเพราะเสียสมาธิที่มีคนจ้องเขม็ง
เขาคงรู้ว่าแทนแกล้งล้อ จึงทำหน้าตึง
"คราวต่อไปหวังว่าคุณคงตีได้ดีขึ้น"
"แน่น๊อน แทนซะอย่าง" ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดัง
"ดึกแล้ว เห็นจะต้องกลับเสียที" เขาพูดลอยๆ
"ยังไม่เห็นดึกเลย พึ่งจะสามทุ่ม" แทนลุกขึ้นยืน เดินเข้ามาใกล้ "แล้ววันอาทิตย์นี้คุณจะมาอีกหรือเปล่าครับ ผมจะโชว์ฝีมือว่าพัฒนาไปแค่ไหน"
"แสดงว่าระหว่างนี้จะแอบไปซ้อม?" เขาเลิกคิ้วข้างเดียว
"เปล่า จะนั่งดูดีวีดีสอนตีกอล์ฟ อย่างน้อยมันก็ต้องดีขึ้นบ้างแหล่ะน่า"
"แสดงว่าผมสอนไม่ดีถึงต้องไปดูดีวีดี"
แว่บหนึ่งแทนคิดว่าเขางอน...ผู้ชายหน้าขรึม งอนก็เป็นด้วย...
"เปล่า คุณนี่สอนกอล์ฟชั้นหนึ่ง แต่คุณสอนผมทุกวันไม่ได้นี่ ผมก็เรียนทางอื่นเสริมบ้างสิ รับรองว่าไม่ทำให้ครูผิดหวัง" แทนยิ้มกว้าง นัยน์ตาเป็นประกาย ไม่รู้ตัวว่าทำให้ผู้ชายตรงหน้ารู้สึกแปลกๆ ความสดใสของเขาทำให้คนหน้าเคร่งรู้สึกสดชื่น แต่ทว่าไม่แสดงออกมา
"ดีครับ ขอให้จริงอย่างที่พูด อย่ามัวแต่ไปเที่ยวดึกจนลืมฝึกกอลฟ์ก็แล้วกัน"
"คุณประชดหรือ" แทนตาโต คาดไม่ถึงเขาจะประชดหน้าตาย
"เปล่า" หน้าขรึมมีประกายขบขัน
...บ้าจริง...ดวงตาของผู้ชายคนนี้ยิ้มได้ ทั้งๆ ที่ทำหน้าเข้ม...
"คอยดูแล้วกัน ภายในหนึ่งเดือนนับจากวันนี้ ผมออกรอบได้แน่ และภายในหนึ่งปี จะตีโฮลอินวันให้ดู" แทนมุ่งมั่น
อีกฝ่ายพยักหน้า ทำท่าทางเชื่ออย่างจริงจัง "ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น"
"ช่ายแล้ว" แทนเอียงหน้า
พลันเสียงโทรศัพท์ของคนที่ชอบให้กำลังใจคนอื่นดังขึ้น แทนอมยิ้มกับเสียงเรียกเข้าที่เป็นเสียงโทรศัพท์ธรรมดาๆ
...เชยแหลก...ไม่เห็นเป็นเสียงดนตรีเหมือนคนอื่น...เดี๋ยวนี้ใครก็มีริงโทนเป็นเพลงเอ็มพีสามกันหมดแล้ว...ชายหนุ่มผู้ทันสมัยนึกในใจ
ผู้ชายมาดนิ่งรีบควักโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู พยักหน้าตอบรับสั้นๆ แล้วบอกว่าจะรีบไป
แทนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งยังไม่อยากไปซักนิด...
"ผมต้องไปแล้วครับ คุณก็รีบกลับบ้าน อย่าออกไปเมาที่ไหนนะ" เขาอมยิ้ม แล้วแบกถุงกอล์ฟ กำลังจะขยับเท้าเดิน
"อย่ามาหาว่าผมขี้เมานะ แหม ครั้งเดียวเท่านั้นเอง ตอกย้ำอยู่ได้" แทนแกล้งทำหน้าบึ้ง
"แค่เป็นห่วง กลัวจะไปอาเจียนรดใครเข้า" เขาลังเลอยู่ชั่วเสี้ยววินาที อยากต่อล้อต่อเถียงต่อ ชักรู้สึกสนุกที่ได้ยั่วให้ชายหนุ่มตาตี่ตรงหน้าแสดงอาการฉุนเฉียว หรี่ตาที่เรียวเล็กอยู่แล้วให้เล็กมากขึ้นกว่าเดิม แต่เขาจำเป็นต้องรีบไป จึงยักคิ้วให้แทน ก่อนจะก้มหัวให้เป็นการอำลา แล้วเดินลับไป
แทนมองเขาจนลับตา ผู้ชายคนนี้ตัวใหญ่ ขายาว และเดินเร็วมากๆ ดูเป็นคนมีความมั่นใจเป็นที่สุด แต่เขาเห็นว่าเมื่อครู่ที่ถูกจ้อง กลับดูประหม่าเล็กน้อย
...เขินหรือ...ทำไมคนเราเขินเวลาโดนโครบางคนมอง ทั้งที่บางครั้งเวลาโดนอีกคนจ้องกลับไม่เห็นจะเขิน...ไม่เข้าใจจริงๆ......แทนฉงน
ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆ ผู้ชายที่พบโดยบังเอิญ และจนป่านนี้ก็ยังไม่รู้จักชื่อ ทำให้เขารู้สึกอยากจะให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆ อยากจะลองดูสิว่าจะทำให้ผู้ชายคนนี้ยิ้มกว้างจนเห็นฟันได้หรือไม่ หรือทำให้เขาแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้ามากกว่านี้ได้หรือเปล่า
...เขาชื่ออะไรน๊า...อยากรู้จัง...แต่คิดๆ ไป ไม่รู้จักชื่อก็ดีเหมือนกัน ตื่นเต้นดี...
ชายหนุ่มช่างสงสัยเดินฮัมเพลงไปที่รถของตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสงครามเพื่อนรักเพื่อเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเย็นวันนี้ให้ฟัง
...วันนี้เป็นวันที่มีสีสันแตกต่างออกไปจากเดิม...ไม่น่าเบื่อ...นึกว่าจะเซ็งตั้งแต่ตอนที่ภูวนัยบอกเลิกนัด กลับมีอะไรให้ได้ชื่นอกชื่นใจ...
***********
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ
จึกๆๆๆ
แล้ว
:กอด1:
อิอิ
-
เริ่มหวั่นไหวกันแล้ว :-[
เมื่อไรจะได้รู้ชื่อ มิสเตอร์เฟอร์เฟคแมนซะที
:L2: :L2: :L2:
+1 ให้คนแต่ง ขยันอัพ จริง ๆ
-
ไม่เบื่อหรอกค่ะ ขยันๆแบบนี้ชอบบบบบบ o13
:m3:
-
ขอฟันธงค่ะ!!(โอ้ยย) โปรกอร์ฟ เป็นคุณภูวนัยชัวร์ๆๆๆ หวังว่าคงใช่นะคะ อิ อิ ^^ ท่าทางหนุ่มแทนจะอาการ(ทางใจ)หนักกับหนุ่มขรึมลึกลับนี้มากกกกก ชอบคร่า น่ารักสุดๆ :m31:
-
ลุ้นๆๆ น่ารักดี
-
แอบชอบเค้าแล้วล่ะสิ 555
-
ไม่เบื่อคร่ะ
ออกจะชอบ โพสบ่อยๆ ได้อ่านบ่อยๆ ไม่ต้องรอนาน อิอิ
ท่าทางหนุ่มแทนของเราจะหลงรักบุรุษไร้ชื่อแล้ว คริคริ
-
:impress2: :impress2:
ชอบจริงๆหนุ่มขรึมๆเท่ห์ๆเนี่ย
-
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ และขอบคุณที่กด +1 ให้คนละจึกๆ นะครับ ระบมไปหมดแล้ว
บทที่ 9
เสาร์ 6 กุมภาพันธ์ - 01.41 น.
แทนเดินโผเผออกมานอกผับที่เปิดเพลงดังสนั่น ชายหนุ่มยกมือขึ้นดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาสีทองเรือนหรูที่อุตส่าห์เก็บเงินเกือบสามเดือนซื้อมาจากฮ่องกงตอนไปเที่ยวปีใหม่กับสงคราม แทนเบ้ปาก ถึงเวลากลับบ้านแล้ว สงครามยังอยู่ข้างใน และท่าทางคงไม่กลับบ้านง่ายๆ เพราะมีคนเข้ามาจีบ
สายๆ วันเสาร์เขาต้องเข้าบริษัทไปเอาแฟ้มงานที่ลืมไว้ หลังจากนั้นตอนบ่ายต้องเดินทางไปปราณบุรีเพื่อตรวจงาน วิศวกรนัดให้เขาไปเจอกันตอนบ่ายสามโมงเพื่อคุยกันเรื่องเปลี่ยนแปลงวัสดุ
...นึกไปก็ฉุน...จนป่านนี้ คุณภูวนัยยังเปลี่ยนแปลงอีก...ชายหนุ่มนึกหน้าชายวัยกลางคน ท่าทางเรื่องมาก เจ้าบงการเหมือนประธานบริษัทหลายบริษัทที่เขาเคยเห็น
แทนสูดอากาศภายนอกผับอยู่ชั่วครู่แล้วหันหลัง ตั้งใจว่าจะกลับเข้าไปบอกสงครามว่าเขาต้องกลับบ้านแล้ว ตอนนี้เขาเริ่มมึน ทั้งๆ ที่ดื่มเหล้าไปไม่กี่แก้ว จะดื่มมากกว่านั้นก็กลัวเมา ทุกครั้งที่ยกแก้วขึ้นดื่ม ใบหน้าดุๆ ของใครคนหนึ่งก็ลอยเด่นอยู่ พร้อมกับคำสั่งห้ามเมาจนไม่ได้สติ
แทนอดฉุนไม่ได้ มาเที่ยวผับ ใบหน้าของโปรกอล์ฟฟังตามมาหลอกหลอน...
ผับนี้เสียงเพลงดังแสบแก้วหูเหลือเกิน แต่ก่อนเคยรู้สึกคึกคับเวลาได้ยินเสียงเพลงดังๆ แต่คราวนี้รู้เหมือนแก้วหูจะแตก บางทีเขาอาจเกิดอาการ 'แพ้' ความอึกทึกครึกโครมของผับแล้วก็ได้
ชายหนุ่มชะงัก ผู้ชายตัวโตเดินสวนทางออกมาเกือบจะชนกัน แทนเงยหน้าขึ้น พบว่าเป็นคนหนึ่งที่เขารู้จัก...กฤษณะ...
"คุณแทน...ไม่นึกว่าจะเจอ"
"แปลกใจมากเหรอครับ"
"ดีใจต่างหาก" กฤษณะยิ้ม นัยย์ตาพราวระยับ "ผมจะกลับแล้ว คุณแทนจะเข้าไปต่อเหรอครับ"
"เปล่า ผมก็จะกลับเหมือนกัน แต่จะเข้าไปบอกเพื่อน"
"เอารถมาหรือเปล่าครับ" กฤษณะถาม กลั้นหายใจ...ขออย่าให้แทนเอารถมาเลย...
ชายหนุ่มส่ายหน้า กฤษณะจึงเสนอตัว "ผมไปส่งนะครับ"
"เอ่อ ไม่อยากรบกวนคุณกฤษณะครับ ผมกลับแท๊กซี่ก้ได้ ทุกทีก็นั่งแท๊กซี่กลับบ้าน"
"เถอะครับ ผมไปส่ง ไม่รบกวนหรอก ผมจะยืนรอตรงนี้ล่ะ...นะครับ"
ท่าทางกฤษณะไม่ยอม แทนจึงพยักหน้า แล้วรีบผลุบเข้าไปในผับ
แสงไฟวูบวาบในผับทำให้มองไม่เห็นอะไรชัดเจน ยิ่งดึกคนยิ่งเต้นกันอย่างสนุกสนาน บางคนปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ ชูแก้วเหล้า โยกย้ายส่ายเอวเข้ากับจังหวะดนตรี สงครามเคยชวนเขาขึ้นไปเต้นบนเวที ไม่ก็บนเก้าอี้ แทนปฏิเสธทุกครั้ง ให้เหตุผลว่าไม่อยากดูเหมือนเป็นเจดีย์อยู่กลางผับ
สถาปนิกหนุ่มพยายามสอดส่ายสายตาหาเพื่อนสนิทจนอ่อนใจ ชายหนุ่มหน้าตาดีท่าทางห้าวๆ คนหนึ่งจับตามองเขาอยู่ ส่งยิ้มมาให้ แต่แทนทำเมิน
...บ้าจริง...ยืนอยู่กับแฟนสาวยังมีหน้ามาส่งสายตาเจ้าชู้ให้ผู้ชายคนอื่น...แบบนี้ก็มีด้วย...
แทนแหวกว่ายหนุ่มสาวที่กำลังขยับตัวตามจังหวะเพลงเพื่อเดินลึกเข้าไปยังมุมด้านในของผับที่คาดว่าสงครามจะแอบไปจู๋จี๋กับหนุ่มหน้าใหม่ ชายหนุ่มคนนั้นเดินตามเขาและยื่นหน้าเข้ามาใกล้...ยิ้มหวานให้
แทนกรอกตา โคลงศรีษะ ทำเป็นไม่สนใจ แต่เขายังตามมา เหมือนตั้งใจจะจีบเต็มที่
แทนเริ่มเดินหนี เปลี่ยนจุดหมายจากการตามหาสงครามมาเป็นเดินหนีผู้ชายคนนั้นที่ตอนนี้ทิ้งแฟนสาวพยายามตามเขามา
ชายหนุ่มเปลี่ยนใจ แหวกผู้คนกลับออกไปยังประตูทางออก เพราะคิดว่าคงใช้เวลาอีกนานกว่าจะหาสงครามเจอ ซ้ำยังทีคนตาม ตั้งใจว่าเมื่อหากันไม่เจอก็จะใช้วิธีส่งข้อความบอกทางโทรศัพท์ สงครามออกมาจากผับ ควักโทรศัพท์มาดูก็จะเห็นว่าเขากลับไปแล้ว...เวลาได้ผู้ชายหล่อๆ สงครามมักจะทิ้งเพื่อนเสมอ...
แทนโผล่หน้าออกมาจากประตูผับ สูดหายใจเข้าไปเต็มปอด รู้สึกโล่ง...แต่ผู้ชายห้าวๆ คนนั้นตามมาติดๆ
"จะหนีผมไปไหน" เสียงห้าวดังขึ้นใกล้ๆ
"ตามมาทำไม" แทนหันไปพูดเสียงเข้ม
"ถ้าไม่ชอบจะตามมาเหรอ ผมชอบคุณ"
"พูดกันง่ายๆ ยังงี้เลยเหรอ"
"ครับผม ชอบก็บอก...ไม่ดีเหรอ" ชายหนุ่มทำหน้ากวน เลิกคิ้ว
เห็นหน้าชัดๆ ท่าทางยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบปี...ยังเด็กอยู่แท้ๆ
"กลับไปหาแฟนดีกว่าไป มีแฟนเป็นผู้หญิงยังซิ่งมาตามจีบผู้ชาย"
"ผมกำลังจะเลิกกับเขาแล้ว ผมชอบพี่มากเลยนะ แอบมองตั้งนานแล้ว"
แทนหันไปมองหากฤษณะ เขายืนตัวตรง มือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงมองเขาอยู่ แทนจึงตัดบทสนทนากับหนุ่มเจ้าชู้คนนั้น
"ขอเบอร์หน่อยสิครับ" หนุ่มหน้าอ่อนถาม
"ซอรี่ แปลว่าเสียใจ แฟนมารอรับแล้ว อีกอย่างพี่ไม่นิยมเด็กน้อย" แทนยักไหล่ หันขวับ รีบเดินตรงลิ่วไปหากฤษณะ ทิ้งให้ชายหนุ่มรุ่นต้องมองตาละห้อย
กฤษณะรู้สึกหน้าตึง เขาเห็นวาแทนโผล่หน้าออกมาจากประตูผับแล้วมีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งตามมาติดๆ และทั้งสองคุยกันสั้นๆ ครู่หนึ่งแล้วแทนก็รีบเดินตรงมาที่เขา เหมือนกำลังหนีผู้ชายคนนั้น เขาไม่รู้สึกตัวว่าตัวเองกำมือแน่น กล้ามเนื้อเขม็งเกลียว เหมือนรู้สึกหึง...
"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณแทน" กฤษณะถามแล้วปรายตาหันไปมองชายหนุ่มนักตื้อที่ยืนมองอยู่ ตาสบตา...ไม่เป็นมิตร
"เปล่าครับ ใครก็ไม่รู้ จู่ๆ ก็เข้ามาทัก" แทนยักไหล่ แล้วเดินตรงไปยังลานจอดรถ
"เสน่ห์แรง"
แทนชะงัก หันหน้ากลับไปยังต้นเสียง
"อะไรนะ"
"เปล่า" กฤษณะยักไหล่ มือยังล้วงกระเป๋ากางเกง เดินตามชายหนุ่มช้าๆ
"เมื่อกี้คุณพูดว่าเสน่ห์แรง"
"อ้าว ก็ได้ยิน มาถามผมอีกทำไม" กฤษณะหน้ายิ้มๆ นัยน์ตาวิบวับ
"ช่วยไม่ได้" แทนหันหลังกลับ เดินต่อไปยังลานจอดรถ
"แล้วที่คุณกฤษณะจะไปส่งนี่ รถจอดอยู่ไหนเหรอครับ" ชายหนุ่มหันกลับมาถาม กฤษณะเดินช้ามาก เหมือนเดินเล่น
"แต่ก่อนไปส่ง เราแวะหาอะไรดื่มกันก่อนนะ" กฤษณะเร่งฝีเท้าให้ทันชายหนุ่ม
"ดื่มไปจนท้องป่องแล้ว ตั้งหลายแก้ว คุณยังอยากดื่มอะไรอีก"
"ดื่มอะไรร้อนๆ กันซักหน่อย"
"สตาร์บั๊คปิดหมดแล้ว" แทนพยายามหาทางออก
"ใครว่าจะดื่มสตาร์บั๊ค คนอื่นเขาก็ขายกาแฟกัน มาเถอะ รถผมจอดอยู่ทางนี้ คุณจะเดินไปไหน" กฤษณะเอียงคอ ชี้หัวไปอีกทางหนึ่ง
กฤษณะหัวเราะที่เห็นว่าอีกฝ่ายไปได้น้ำขุ่นๆ
...สตาร์บั๊ค...จะตีสองแล้วนี่นะ...คุณแทนครับ...หาทางออกที่ดีกว่านี้หน่อยสิ...
"ก็คุณไม่เดินนำผมไปซะที" แทนประท้วง เดินเข้ามาใกล้กฤษณะแล้วเอ่ยขึ้นว่า "จะดีเหรอ ดึกแล้วนะครับ อีกอย่าง คุณกฤษณะไปส่งผมแล้วต้องเสียเวลาย้อนกลับ กว่าจะถึงบ้านตัวเองก็ดึก"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ไหนๆ คืนนี้ก็ออกมาเที่ยวแล้ว นอนดึกซักวันไม่เป็นไร"
"เป็นผู้บริหารระดับสูง เที่ยวดึกๆ เดี๋ยวก็เสียงานเสียการ"
แทนเดินตามกฤษณะตรงไปยังรถ เบนซ์รุ่นล่าสุดสีดำคันใหญ่จอดอยู่ใกล้ๆ เสาไฟฟ้าตรงลาดจอดรถกลางแจ้ง พนักงานลานจอดรถวิ่งเข้ามาอำนวยความสะดวก กฤษณะหยิบธนบัตรหนึ่งใบส่งให้ ชายหนุ่มโค้งคำนับแล้วรีบวิ่งไปด้านหลังเพื่อเตรียมตัวโบกรถ
“ขึ้นรถเถอะครับ ผมรับรองความปลอดภัย”
“ผมว่ารับรองความปลอดภัยตัวเองเถอะ” แทนพึมพำเบาๆ ไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน...ตอนนี้เขามั่นใจลัวว่ากฤษณะกำลังเริ่มจีบเขา
ผู้บริหารหนุ่มออกรถช้าๆ กลิ่นหอมในรถผสมกับกับกลิ่นบุหรี่จางๆ ที่ติดเสื้อผ้าของชายหนุ่มทั้งสอง แทนไม่สูบบุหรี่และไม่ค่อยชอบกลิ่นบุหรี่เท่าใดนัก แต่การมาเที่ยวผับก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะได้กลิ่นบุหรี่ติดตัวกลับไปเป็นของแถม
“เปิดกระจกหน่อยได้ไม๊ครับ เหม็นบุหรี่”
กฤษณะเลิกคิ้ว “มาเที่ยวผับ แต่เหม็นบุหรี่”
“ฮื่อ ทำไงได้ ผมมันประเภทเกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง”
“ผมก็ไม่สูบบุหรี่เหมือนกัน แสดงว่าคุณแทนชอบคนไม่สูบบุหรี่ใช่ไม๊ครับ” กฤษณะพูดยิ้มๆ
แทนหันไปมองใบหน้ายิ้มๆ นั้นที่กำลังมองตรงไปข้างหน้า เขายอมรับว่ากฤษณะเป็นคนมีเสน่ห์ หน้าตาคมเข้มหล่อเหลานั้นสะดุดตาทุกคน บุคลิกท่าทางนิ่งๆ มีแรงดึงดูดใจอย่างร้ายกาจ ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นลูกค้า บางทีเขาอาจจะ...
“มองผมทำไม” กฤษณะรู้สึกตัวว่าถูกลอบมอง
“เปล่าครับ มองไม่ได้หรือไง กลัวสึกหรอหรือครับ”
กฤษณะหัวเราะ หันหน้ามาทำตาวิบวับ “มองได้ ผมไม่หวงตัวขนาดนั้นหรอกครับ” ...ไม่อยากให้มองเพียงอย่างเดียว อยากให้จับต้องด้วย...กฤษณะเติมประโยคในใจ
“แล้วนี่จะได้ดื่มอะไรร้อนๆ หรือยังครับ จะไปถึงไหน” แทนเฉไฉ เริ่มรู้สึกตัวว่ากฤษณะทำตาเจ้าชู้
“ใจร้อนจัง อีกไม่นานครับ ข้างหน้านี่เอง ใกล้จะถึงแล้ว”
กฤษณะเลี้ยวรถจอดหน้าร้านกาแฟเล็กๆ ริมทางที่เปิดไฟสว่างไสว ร้านสีขาวตกแต่งน่ารัก บุกระจกรอบร้าน ด้านหน้าเป็นระเบียงกว้าง มีซุ้มไม้เลื้อยดูสวยงาม โต๊ะสีขาวประมาณห้าตัวมีลูกค้านั่งอยู่สองคู่ ตามจำนวนรถสองคันที่จอดอยู่หน้าร้าน
“กาแฟอร่อยครับ ผมมาดื่มบ่อยๆ”
“เวลาท่องราตรี” แทนเติมประโยค
กฤษณะไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มๆ เดินนำเข้าไปในร้าน เมื่อหยุดยืนหน้าเคาท์เตอร์ พนักงานสาวต้อนรับเสียงใส กฤษณะหันมาทางชายหนุ่มที่เดิมตามเข้ามาติดๆ แล้วเลิกคิ้วถามคำถาม
แวบหนึ่ง แทนนึกถึงใบหน้าเคร่งขรึมของใครคนหนึ่งที่ชอบเลิกคิ้วถามคำถามโดยไม่เอ่ยปาก มีอะไรบางอย่างในตัวของชายหนุ่มสองคนนนี้ที่เหมือนกัน...บุคลิกนิ่งๆ เหมือนกัน หากต่างกันตรงที่คนหนึ่งดูร่าเริง สบายๆ มากกว่า ส่วนอีกคนชอบทำหน้าขรึม ไม่แสดงอารมณ์
แทนสั่งโกโก้ร้อน ส่วนกฤษณะสั่งแบล๊คคอฟฟี่ แล้วทั้งสองหนุ่มก็เดินออกมานั่งที่โต๊ะสีขาวเล็กๆ หน้าร้าน สายลมเย็นๆ พัดเอื่อย อากาศเย็นสบาย หน้าหนาวในกรุงเทพฯ ไม่เคยหนาวเลย แต่อาทิตย์นี้แปลกที่ความหนามปกคลุมเมืองกรุงมาได้กว่าสี่วันแล้ว
“หนาวไม๊ครับ” กฤษณะถามเหมือนอ่านใจแทนได้
ชายหนุ่มส่ายหน้า ขัดกับท่าทางห่อไหล่ของตัวเอง กฤษณะส่ายหน้าขำๆ ในใจอยากจะลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ แล้วโอบไหล่ชายหนุ่มเอาไว้ให้หายหนาว
“หนาวก็บอกมาเถอะ ปากคุณสั่นแล้ว”
ปากเรียวแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำให้กฤษณะรู้สึกหวั่นไหว แปลกใจตัวเองที่มีความสุขกับการได้เห็นหน้าใสๆ สถาปนิกหนุ่ม
“สั่นสู้” ชายหนุ่มตอบแล้วหัวเราะเบาๆ
บทสนทนาถูกขัดจังหวะเมื่อเจ้าของร้านกาแฟนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ทั้งสองกล่าวขอบคุณเบาๆ แทนยกโกโก้ร้อนขึ้มมาดมกลิ่น ใช้มือทั้งสองข้างกุมรอบถ้วยเครื่องดื่มร้อนๆ ก่อนจะจิบช้าๆ
“อืมม...อุ่นดีจัง”
“ไหนว่าไม่หนาว” กฤษณะมองบุคลิกที่เป็นธรรมชาตินั้นด้วยแววตาขบขัน
“ไม่หนาว เย็นต่างหาก”
“มันต่างกันตรงไหนนี่”
“ต่างกันสิครับ หนาวก็หนาว เย็นก็เย็น หนาวกับเย็นนี่ มันมีความเข้มข้นและผลกระทบต่างกัน”
กฤษณะเลิกคิ้ว ไม่ค่อยจะเข้าใจเหตุผลของชายหนุ่มเท่าใดนัก
...เลิกคิ้วถามคำถาม...เหมือนผู้ชายคนนั้น...
“คุณเคยจนคำพูดไหมนี่” กฤษณะถามขำๆ
“ไม่เคย” แทนตอบหน้าตาเฉย
“ท่าจะจริง”
ทั้งสองใช้เวลากว่าสิบนาทีนั่งคุยกันพร้อมจิบเครื่องดื่มช้าๆ แทนอดบ่นเรื่องคอนโดปราณบุรีของภูวนัยไม่ได้
“คุณภูวนัยท่านเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างนี้เหรอครับ”
“เปล่านี่ครับ ปรกติเคยเห็นพูดคำไหนคำนั้น”
“คุณกฤษณะได้คุยกับท่านบ้างเรื่องคอนโดบ้างหรือเปล่า ผมนัดกับท่านวันพฤหัส ท่านเกิดติดธุระกระทันหัน เลยไม่ได้พบ กลัวว่าท่านจะไม่ปลื้มคอนโดที่ทำๆ ไป เกิดมีปัญชาให้รื้อทำอีกรอบ คงแย่”
กฤษณะอดขันใบหน้าของสถาปนิกหนุ่มไม่ได้ ไหนจะคำพูดที่จงใจเรียกภูวนัยว่าท่าน และคำศัพท์ “บัญชา”
ที่จริงก็พอจะเข้ากับลักษณะของภูวนัยที่ชอบบัญชาจนติดเป็นนิสัย น้องชายของภูวนัยบ่นให้เขาฟังบ่อยๆ ว่า “คุณพ่อนัมเบอร์ทูบัญชาให้ผมทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ กระดิกตัวแทบไม่ได้”
กฤษณะอดดีใจลึกๆ ไม่ได้ว่าแทนยังไม่มีโอกาสได้พบภูวนัย...เขากลัวว่าความสดใสร่าเริงเป็นธรรมชาติของชายหนุ่มตรงหน้าจะไปจุดประกายบางอย่างให้ภูวนัยมาหลงเสน่ห์สถาปนิกของตัวเอง เขาไม่อยากมีเพื่อนรักเป็นคู่แข่ง...
...คู่แข่งหรือ...นี่จะจีบแทนแล้วหรือ...เขาเริ่มชอบแทนแล้วหรืออย่างไร...กฤษณะถามตัวเอง
“ผมจะคุยกับท่านให้ คุณแทนไม่ต้องเป็นห่วง”
“จริงนะครับ ยังไงเรียนรายงานท่านด้วยว่า ถ้าเกิดเปลี่ยนแปลงอะไรอีก ผมจะเลิกทำ ให้ท่านไปแสวงหาสถาปนิกคนอื่น” แทนแกล้งทำหน้าบึ้ง
“เอาจริงเหรอ” กฤษณะหัวเราะเบาๆ นึกภาพภูวนัยแก้ไขเปลี่ยนแปลง แล้วแทนก็โวยวายลาออกจากการเป็นสถาปนิก...
เขารู้สึกแปลกๆ ในใจ...ใจหนึ่งไม่อยากให้ภูวนัยเปลี่ยนแปลง เพราะไม่อยากให้แทนหงุดหงิด อีกใจหนึ่งอยากให้ภูวนัยแผงฤทธิ์ ทำทีไม่ชอบใจผลงานแล้วสั่งรื้อทำใหม่จนแทนโกรธ เลิกทำงานให้ จะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับภูวนัย ถึงตอนนั้นเขาจะขอจ้างสถาปนิกหนุ่มมาทำงานบ้านพักตากอากาศให้เขา...
ถึงตอนนั้น เขาจะตามไปดูแลตรวจงานบ่อยๆ จะได้ใกล้ชิดกะบสถาปนิกหนุ่มผู้น่ารัก
ความคิดแวบหนึ่งโผล่ขึ้นมาในหัว...ความคิดเจ้าเล่ห์ของเพื่อนผู้ไม่อยากให้คนที่เขาชอบไปพบกับเพื่อน...
...ภูวนัยหน้าตาหล่อเหลาไม่ใช่ย่อย บุคลิกลักษณะมีเสน่ห์ดึงดูดใจ หากเขากลัวว่าใครจะมาหันเหความสนใจของแทนไปจากเขา ก็มีภูวนัยนี่ล่ะที่น่ากลัวที่สุด...
9999999999999999999
(http://upic.me/i/sf/lovecasecover.jpg)
-
:haun4:รักเข้าตาแล้วโว้ย
-
แอบลุ้นให้คุณโปรกอล์ฟ ไทยแลนด์เพอร์เฟค
กับคุณภูวนัยเป็นคนเดียวกัน
:impress2:
ปอลอ +1ให้คนขยันลงนิยาย
-
+1 คนขยัน
เอาแล้วสิ คู่แข่งมาแล้ว มิสเตอร์เพอร์เฟค :serius2:
ป.ล คดีรัก ขายที่ไหนค่ะ อยากได้จังเลย บอกหน่อยค่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย
มีหวงนะค๊า
-
เพื่อนรักหักเหลื่ยมโหด หรือเปล่าเนี่ย
-
รออยู่นะครับผม
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สงสัยเพื่อนรักจะหักเหลี่ยมโหดกันรึเปล่า :laugh:
-
บทที่ 10
เสาร์ 6 กุมภาพันธ์ - 19.30 น.
แทนละมือซ้ายจากพวงมาลัย ควานหาขนมขบเคี้ยวบนเบาะข้างๆ ตามองตรงไปยังถนนข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ชายหนุ่มใช้ความเร็วในการขับรถไม่เกิน 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแม้ถนนค่อนข้างโล่ง อีกไม่ถึงสิบกิโลเมตรก็จะเข้าเขตจังหวัดนครปฐม
เขาคุยกับวิศวกรของคอนโดที่ปราณบุรีอย่างละเอียดเกี่ยวกับห้องชั้นเพนท์เฮาส์หรูหราของภูวนัย งานคืบหน้าไปมากจนเขาพอใจ ชายหนุ่มวางแผนไว้ว่า หากเร่งทำงานได้ตามตารางที่วางแผนเอาไว้ ไม่เกินอาทิตย์แรกของเดือนมีนาคม ห้องชุดของภูวนัยก็เสร็จเรียบร้อย หลังจากนั้น เขาจะเดินทางไปกระบี่ ลุยงานออกแบบสปาให้เต็มที่ ถึงหน้าร้อนพอดี ทะเลกำลังสวย เขาจะใช้เวลาว่างจากการทำงานมีความสุขอยู่บนหาดทรายสวยงามของท้องทะเลที่เขาไฝ่ฝันอยากจะไปสัมผัสมานาน
ขนมหมดแล้ว สถาปนิกหนุ่มผู้รักหาดทราย สายลม และแสงแดดเริ่มรู้สึกง่วง เมื่อคืนกว่าจะนอนก็ปาเข้าไปตีสองครึ่ง กฤษณะไปส่งเขาถึงที่บ้าน เขายังจำสีหน้าแปลกใจของผู้บริหารหนุ่มได้ กฤษระเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อเขาบอกให้จอดรถหน้าบ้านไม้สีขาวที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่ รั้วบ้านเป็นไม้ระแนงเก่าๆ สีทึม มีซุ้มไม้เลื้อยเป็นประตูทางเข้า บ้านสวนเมืองนนท์ของเขาห่างไกลจนกฤษณะถามแล้วถามอีกว่าใกล้จะถึงหรือยัง
“โชคร้ายของคุณกฤษณะแล้วนะครับ ช่วยไม่ได้ อยากยืนยันมาส่งผมเอง”
“ผมว่าโชคดีต่างหาก” กฤษณะยังทำหน้ายิ้มๆ ไม่มีท่าทีกังวล เพียงแต่แปลกใจ ไม่นึกว่าสถาปนิกท่าทางสมัยใหม่อย่างแทนจะพักอยู่บ้านสวนไกลจากกรุงเทพฯ
แทนบอกว่าเขาจะกลับบ้านเมืองนนท์ตอนสุดสัปดาห์ ชอบบรรยากาศธรรมชาติสดชื่น ช่วงวันทำงานเขาพักอยู่ที่คอนโดกลางเมือง
“ตื่นเต้นที่ได้มีเซอร์ไพรซ์กลางดึกแบบนี้” กฤษณะทำตาระยิบระยับ ทำท่าเหมือนจะอยากเข้าไปส่งแทนในบ้าน แต่คงเห็นว่าดึกมากแล้ว จึงไม่ได้รั้งชายหนุ่มเอาไว้
แทนยิ้ม นึกถึงใบหน้ากฤษณะตอนที่กล่าวราตรีสวัสดิ์เขาในคืนนั้น นัยน์ตาของกฤษณะพราวระยับ บอกว่า วันหลังขอมาชื่นชมธรรมชาติที่บ้านสวนของแทนบ้าง เขาก็ชอบธรรมชาติเหมือนกัน เขาชอบอะไรที่เป็นธรรมชาติ ชอบคนที่เป็นธรรมชาติ...
แทนเลี้ยวรถเข้าปั๊มน้ำมัน เข้าห้องน้ำ ล้างหน้าตาด้วยน้ำเย็นจัด แวะร้านสะดวกซื้อ คว้าขนมสองถามถุงและเครื่องดื่มเย็นๆ แล้วเดิมกลับมาที่รถ พร้อมเดิมทางต่อ
คนพร้อม...แต่รถไม่พร้อม...ชายหนุ่มสตาร์ทรถ...เครื่องยนต์ไม่ทำงาน...
“อะไรว่ะ เมื่อกี้ก็ดีๆ อยู่เลย อย่ามาพยศกันตอนนี้นะไอ้เต่าน้อย”
แทนบ่น ขมวดคิ้ว กลัวว่ารถจะเสียกลางทาง...พรุ่งนี้เช้าวันอาทิตย์ ต้องไปฝึกไดร์ฟกอล์ฟ...ที่สำคัญเขาไม่อยากเสียเวลาอยู่แถวนี้...
ชายหนุ่มบิดกุญแจรถหลายครั้ง แต่ฮอนด้าซีวิคคันเก่าไม่ยอมมีปฏิกิริยาตอบสนอง แทนหันซ้ายหันขวาเผื่อจะเห็นใครสักคนที่พอจะขอความช่วยเหลือได้
มีรถจอดอยู่เพียงสองคัน หญิงสาวคนหนึ่งกำลังจะขยับรถโตโยต้าคันจิ๋วใหม่เอี่ยมป้ายแดงออกจากช่องจอด ท่าทางเพิ่งจะเริ่มหัดขับรถ อีกคันคนขับไม่อยู่ที่รถ พนักงานเติมน้ำมันสองคนนั่งเซ็งๆ อยู่ข้างตู้เติมน้ำมัน แทนรู้สึกเสียดายที่แวะเข้ามาในปั๊มเล็กๆ แทนที่จะเป็นปั๊มใหญ่คนพลุกพล่าน
แทนเปิดฝากระโปรงรถ ยืนท้าวสะเอวมองอย่างสิ้นหวัง
“จะยืนมองทำไมว่ะ ไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่าง” ชายหนุ่มบ่นกับตัวเอง เขาไม่มีความรู้เรื่องเครื่องยนต์แม้แต่นิด
แทนเดินยังพนักงานเติมน้ำมันสองคน แต่เมื่อเข้าใกล้ก็เริ่มรู้สึกว่าคงไม่ได้เรื่องเท่าใดนัก สองคนยังดูเด็กมาก ท่าทางไม่รู้เรื่องเครื่องยนต์
จริงดังคาด เด็กหนุ่มทั้งสองคนทำหน้าเลิกลั่ก มองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
“อู่แถวๆ นี้มีไม๊น้อง”
“ไม่มีหรอกหรอกน้า ไปอีกไกลโน่นแหน่ะ” หนุ่มร่างผอมชี้มือ
...เจ้าเด็กบ้า...มีตาหามีแวว...หน้าตาเขายังเด็กอยู่ ไม่ถึงกับจะเป็นน้าได้ที่ไหน...น่าตบกระบาลนัก...แทนฉุน
“ไกลขนาดไหน ถึงกิโลได้ไม๊”
สองหนุ่มอึกอัก หันมามองหน้ากัน ไม่รู้จะตอบอย่างไร
“ก็ไกล...โน่น เลยโรงงานรองเท้าไปอีกไม่ไกล”
...ตกลงไกลหรือไม่ไกลว่ะ...แทนเริ่มหงุดหงิด
คุยอยู่เป็นนาน แทนเห็นท่าทางจะได้ข้อมูลอะไรมากไปกว่านี้จึงเดินกลับมาที่รถ พยายามคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี จะโทรศัพท์หาสงคราม เพื่อนคู่หูคงช่วยอะไรไม่ได้ รายนั้นเติมน้ำมันเป็นอย่างเดียว เขาเองยังเก่งกว่าตั้งเยอะ รู้จักเติมน้ำหม้อน้ำด้วย
แทนคิดว่าในเวลานี้เพื่อนรักคงกำลังนอนเอาแรงเพื่อตื่นขึ้นมาห้าทุ่มเพื่อไปเที่ยวกลางคืน...
“พสิณท์สุดยอดเลยว่ะแทน ให้เก้าเต็มสิบ เยี่ยมสุดในรอบปี” สงครามส่งเสียงตามสายเมื่อเขาคุยกันตอนบ่ายขณะที่กำลังตรวจงานอยู่ที่ปราณบุรี
“นี่เพิ่งเดือนกุมภา...ไอว่าเยี่ยมสุดในรอบเดือนน่าจะพังดูเหมาะกว่านะสง”
“โน โน โน ลืมอีกสิบเอ็ดเดือนไปได้เลย พสิณท์เยี่ยมสุดในรอบปีจริงๆ ให้ดิ้นตาย เดี๋ยวยูถึงกรุงเทพฯ ไอจะพาไปโชว์ตัว”
แทนส่ายหน้า สงครามเปลี่ยนผู้ชายบ่อยแทบจะอาทิตย์เว้นอาทิตย์ ไม่เคยคิดจริงจังกับใคร เพื่อนรักของเขาบอกว่า ขอแค่รู้จักก็พอ ถ้าจะให้รักอกจะแตกตาย...
ความคิดของชายหนุ่มสะดุดเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถวิ่งเข้ามาจอดข้างๆ แทนหันขวับไปทันทีเผื่อจะขอความช่วยเหลือได้
“ว้า...รถหรู เศรษฐีแหงๆ คงจะช่วยได้หรอก” ชายหนุ่มบ่น แลนด์ครูซเซอร์ LX 470 สีดำสนิท ติดฟิมล์สีเข้ม ทะเบียนเลขตองแปด
...กระบะซักคันน่าจะดีกว่า...อย่างน้อยขอความช่วยเหลือได้...
แต่ความคิดของสถาปนิกผู้ดูเหมือนจะโชคร้ายหยุดลงเมื่อเจ้าของรถเปิดประตูลงมา...
“คุณนั่นเอง”แทนอุทานเบาๆ
เจ้าจองรถคันใหญ่แปลกใจไม่แพ้กันที่เห็น ‘คนใจไม่ร้อน’ ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ไม่ไกล เขาหันไปมองข้างๆ เห็นรถเก๋งฮอนด้าซีวิคคนกลางเก่ากลางใหม่มีรอบประทับรอบคันจอดสงบนิ่ง ฝากระโปรงรถเปิดค้างทิ้งไว้
“รถเสียหรือครับ”
แทนพยักหน้า “นิ่งสนิท ไม่ยอมหายใจเลยครับ” แทนหันหน้าไปมองเต่าน้อยคู่ทุกข์คู่ยาก
“เดี๋ยวผมช่วยดู” ช่างจำเป็นเดินตรงไปที่รถ
“คุณดูรถเป็นหรือครับ” แทนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ผมไม่ได้ตีกอล์ฟเป็นอย่างเดียว” เขาเสียงเรียบ
...ประชดหรือเปล่านะ...ชายหนุ่มนึกในใจ
...เอาเถอะ...มีพระเอกมาช่วยแล้ว อย่าเซ้าซี้เขานักเลย เดี๋ยวเขาไม่ชวย จะซวยเสียเปล่าๆ...
โปรกอล์ฟมี่กลายมาเป็นช่างซ่อมรถ เดินอ้อมเปิดประตูฝั่งคนขับ ยกมือขึ้นกดตรงพวงมาลัยอยู่สองสามครั้ง แล้วเงยหน้าขึ้นถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้
“เติมน้ำมันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“นี่คุณ น้ำมันผมไม่หมดนะ ไม่ได้บื้อขนาดนั้น” แทนหน้ามุ่ย
“ผมล้อเล่น แบตเตอรี่เสียครับ”
สถาปนิกหนุ่มถอนหายใจ...เผลอสะบัดหน้าเล็กน้อย ไม่รู้สึกตัวว่าทำให้อีกฝ่ายอมยิ้มที่แกล้งได้...
...ล้อเล่นก็เป็น...ล้อเล่นทั้งๆ ที่หน้าเรียบนิ่งอย่างนี้นี่นะ...แปลกคน...ใครเขาล้อเล่นกันหน้าขรึมแบบนี้
ใจนึกถึงผู้ชายอีกคนที่ล้อเขาหน้าตายิ้มๆ แววตาพราวระยับ
...กฤษณะกับผู้ชายคนนี้...สองคนที่แตกต่าง...หากมีอะไรบางอย่างที่คล้ายกันมาก อะไรบางอย่างที่แทนนึกไม่ออก...
“กดๆ แค่นี้ก็รู้เลยหรือครับ”
“ผมบอกแล้วไง ไม่ได้ตีกอล์ฟเป็นอย่างเดียว” เขาเดินกลับไปที่รถของตัวเอง
แทนยืนนิ่ง หย่อนขาซ้ายเล็กน้อย เคาะเท้าเบาๆ --- ท่าประจำของเขาเวลาใช้ความคิด
...เอ๊ะ...เขากำลังว่าเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือเปล่านี่...ตีกอล์ฟไม่ได้เรื่อง...แถมไม่รู้อะไรเรื่องรถอีกด้วย...
แทนฉุนกึก...คนหน้าเคร่งหลอกว่าเขา...พูดได้หน้านิ่งๆ...
แทนหันกลับไปมองคนหน้านิ่ง เขาขึ้นรถ ปิดประตู ขยับรถถอยออกไป
...เอ๊ะ...จะหนีกันไปหน้าตาเฉยอย่างนี้เลยหรือ...
แทนโกรธจนหน้าแดง ไม่นึกว่าเขาจะขับรถหนีไปอย่างนี้...แค่พูดไม่เข้าหูนิดเดียว...
ชายหนุ่มยกมือค้ำสะเอวอย่างไม่พอใจ พ่นลมหายใจออกมาดังๆ หันหลังกลับไปมองผนังของร้านสะดวกซื้ออย่างสะกดอารมณ์ รู้สึกผิดหวังจนอยากจะชกหน้านิ่งๆ นั้นให้แสดงอารมณ์อะไรออกมาทางสีหน้าเหมือนคนอื่นเสียบ้าง
...ทำยังไงดี...คนที่คิดว่าจะช่วยเขาได้กลับงอนขับรถหนีไปซะแล้ว...ช่างเถอะ ไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องช่วย ไม่เห็นจะง้อ ถ้าแย่นักเขาก็จะโทรเรียกรถมาลากไอ้เต่าน้อยเข้ากรุงเทพฯ แล้ววันจันทร์จะไปดาวน์รถคันใหม่เสียเลย...
หันกลับมา แทนก็ตกใจ นึกโทษตัวเองที่เผลอดคิดอะไรอกุศล ชายหนุ่มตัวโตคนนั้นกำลังยืนก้มหน้าอยู่หน้ารถของเขา หนีบสายสีดำแดงเข้ากับขั้วแบตเตอรี่ รถของเขาจอดอยู่ใกล้ๆ เกือบจะติดกัน
แทนเดินเข้าไปใกล้ ชายหนุ่มหน้าดุหันมาสั่งเบาๆ ใบหน้ายังเรียบนิ่ง ปราศจากอารมณ์
“สตาร์ทรถครับ”
แทนยิ้มแหยๆ แล้วเดินไปติดเครื่องรถ เครื่องยนต์ติดขึ้นมาทันที ชายหนุ่มเดินกลับมาที่ช่างจำเป็น พร้อมกล่าวขอบคุณเบาๆ ไม่สบตา
“ไม่เป็นไรครับ...นี่คุณคงคิดว่าผมขับรถหนีไป”
...เขาอ่านใจออก!...
“ใครจะไปรู้ล่ะ อยู่ดีๆ คุณก็เดินกลับไปขึ้นรถ แล้วถอยรถออกไป” แทนเสียงอ่อย “ก็นึกว่าคุณโกรธ”
“ผมไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล และก็ไม่ได้โกรธง่ายขนาดนั้น” เขาเอื้อมมือไปถอดสายพ่วงแบตเตอรี่ แทนหรี่ตา ขมวดคิ้ว อดนึกไม่ได้ว่าฝ่ายนั้นประชดอีกแล้ว
...ร้ายจริงๆ หน้านิ่งๆ แบนนี้ ปากคอไม่เบา...เอาเถอะ ยอมเขาไปก่อน อย่างน้อยเขาก็เป็นอัสวิน ขี่ ‘ม้าดำทะมึนตัวใหญ่’ มาช่วยได้ทันท่วงที
“ขับไปช้าๆ นะครับ ผมจะตามหลังคุณไป เผื่อมีปัญหาอะไร แต่ผมว่าน่าจะแวะอู่ เปลี่ยนแบตลูกใหม่ดีกว่า นี่ยังไม่ดึกมาก น่าจะมีร้านเปิดอยู่”
“รบกวนคุณ ผมว่าขับรวดเดียวไม่แวะพักที่ไหนจนถึงบ้านก็ได้นะ”
“ทำตามที่ผมบอกดีกว่า” เขาพูดเสียงเรียบแล้วเดินกลับไปที่รถทันที ทิ้งให้ขายหนุ่มเม้มปากเพราะโดน ‘สั่ง’
...เอ หรือเขาหลอกว่าเราว่า ‘หัวรั้น’...
แทนอดนึกไม่ได้...เจอกันไม่ถึงสิบห้านาที โดนผู้ชายคนนี้ว่าไปหลายครั้ง...
ออกจากปั๊มน้ำมันไม่นาน พระเอกขี่ม้าดำคันใหญ่กระพริบใฟสูงถี่ๆ พร้อมบีบแตรรถซ้ำๆ แทนเปิดไฟเลี้ยวซ้ายชะลอรถจอดข้างทาง อัสวินคนนั้นลงจากรถเดินมาที่เขา ชายหนุ่มลดกระจกลงกำลังจะอ้าปากถามว่ามีเรื่องอะไร
“ทำไมไม่แวะ ดื้อจริงๆ”
แทนงง...อยู่ดีๆ ก็โดนดุ
“แวะอะไร แวะทำไม ที่ไหนเหรอ”
ผู้ชายตัวโตยืนหน้านิ่งเรียบ แต่ถอนหายใจเบาๆ
“เปลี่ยนแบตเตอรี่ไงครับ ผมกระพริบไปเตอนคุณตั้งหลายครั้ง นึกว่าจะรู้ตัว นี่เลยมาแล้ว ถอยรถกลับไปช้าๆ นะ”
เขาไม่ฟังคำตอบเช่นเคย หันหลังกลับ เดินไปที่รถแล้วเคลื่อนตัวถอยหลัง
“ใครจะไปพูดกับไฟรู้เรื่อง” แทนบ่นพึมพำเบาๆ อดเสียดายไม่ได้ว่าน่าจะพูดให้เขาได้ยิน เพื่อจะทำให้เขาโกรธ แสดงอารมณ์ทางสีหน้าให้แตกต่างไปจากเดิมเสียบ้าง แต่ใจหนึ่งก็ดีใจที่ไม่ได้พูด เพราะยังกลัวว่าเขาอาจจะโกรธจริง แล้วทิ้งไว้ข้างทาง
...เขาอ่านใจผู้ชายคนนี้ไม่ออกจริงๆ...แทนรู้สึกฉุนตัวเองเป็นที่สุด
คนหน้าดุนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ขณะที่ทั้งสองกำลังรอให้ช่างเปลี่ยนแบตเตอรี่ให้ แทนลอบมองถึงได้ตระหนักว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาคมเข้มมาก เครื่องหน้าไม่มีที่ติราวแกะสลัก คิ้วดกหน้าเข้ม ตาคมกริบราวพญาเหยี่ยว จมูกโด่งเป็นสัน ปากอิ่มเต็มอย่างผู้ชาย โหนกแก้มสูง ผิ้วคร้ามไม่ขาวซีดเหมือนเขา
พลันคนที่ถูกมองหันขวับมามองสถาปนิกหนุ่ม แทนจึงรีบหันหน้าหนี ทำไม่รู้ไม่ชี้ จึงไม่เห็นว่าคนที่ถูกค่อนขอดว่าชอบทำหน้าเคร่งนั้นมีรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าที่จับได้ว่าชายหนุ่มเจ้าของรถกำลังแอบมองเขา
“ผมว่าคุณล่วงหน้าไปก่อนก็ได้นะครับ ไม่ต้องมาเสียเวลานั่งรอกับผมก็ได้ นี่เปลี่ยนแบตเสร็จแล้วก็ขับปร๋อเข้ากรุงเทพได้แล้ว” แทนพูดเบาๆ ยังไม่กล้าหันกลับไปมอง
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าห่วงว่าผมจะเสียเวลานัก ผมจะคิดโอที”เขาอมยิ้ม นัยน์ตาขันๆ
“ไม่มีเงินจ่าย จะเก็บเงินไปซื้อรถใหม่”
ชายหนุ่มหน้าขรึมยิ้มกว้าง ส่ายหน้าลุกขึ้นยืน หันไปมองแสงไฟข้างทางเพื่อซ่อนหน้าที่กำลังยิ้มพราว...อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกสดชื่น ใบหน้ารั้นๆ ของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใกล้ๆ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ บางครั้งดูร่าเริงสดใส บางครั้งดูดื้อเหมือนเด็ก บางครั้งนิ่งเรียบเหมือนผู้ใหญ่ แต่หากพูดไม่เข้าหู ก็จะทำท่าฟึดฟัดเหมือนเด็กโดนขัดใจ
...คนๆ เดียว มีหลายสีสัน...มีชีวิตชีวา...ไม่เหมือนใครๆ ที่เขาเคยพบ...
“ว่าแต่ว่าคุณมาทำอะไรดึกดื่นแถวนี้” เขาถาม ยังไม่หันหน้ากลับ
แทนหันหน้าไปมองแผ่นหลังของผู้ชายร่างสูง
“ผมไปตรวจงานที่ปราณบุรี”
“งานอะไรครับ” เขาเสียงเรียบ
“บ้านเศรษฐีริมทะเลครับ”แทนนึกฉุน...ชวนคุย แต่กลับหันหลังให้...แปลกคน...
“ผมก็ไปตรวจงานที่ปราณบุรีเหมือนกัน”
การสนทนาหยุดชะงักเมื่อช่างเดินตรงเข้ามาหาแทนเพื่อบอกว่างานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มยื่นเงินให้พร้อมกล่าวขอบคุณ
“ขับรถดีๆ นะครับ ผมจะขับตามเป็นเพื่อนคุณเรื่อยๆ”
“ขอบคุณครับ แต่ว่าคุณไม่รีบ...” แทนเห็นรถคันใหญ่ของเขาแล้วรู้สึกเกรงใจ รถขนาดนี้จะให้ขับช้าๆ ตามเขาก็ยังไงๆ อยู่
“ผมไม่รีบหรอก คุณเองก็อย่าขับเร็วนัก อันตราย” ผู้ชายหน้าดุสั่ง แล้วเดินไปที่รถ
แทนมองตาม...ผู้ชายคนนี้ชอบสั่งจริงๆ...สงสัยแฟนคงกลัวหงอ...
ชายหนุ่มอดนึกถึงสาวสวยคนนั้นที่เจอที่ร้านอาหารไม่ได้...ท่าทางหึงหวงผู้ชายหน้าขรึมคนนี้น่าดู...เดี๋ยวก็แย่งมาเป็นแฟนซะเลย...แทนคิดเล่นๆ ครั้นพอนึกได้ว่า เขาขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว ตัวเองยังยืนยิ้มอยู่ แทนจึงรีบเดินไปที่รถ ไอ้เต่าน้อยอยู่คู่กับเขาตั้งแต่เรียนจบกลับมาทำงานเมืองไทย แม้จะพักหลังๆ จะเกเรไปบ้าง แต่ส่วนมากก็ขับดีมาตลอด ความคิดที่จะเปลี่ยนรถคันใหม่ไม่เคยเกิดขึ้นเลย แต่จากคืนนี้ทำให้เขามีความคิดว่าอาจจะถึงเวลาแล้ว วันนี้โชคดีที่มีคนมาช่วย หากในอนาคตก็ไม่แน่ว่ารถคู่ใจจะถอดใจเมื่อไหร่
แทนขับรถความเร็วคงที่ไม่เกิน 110 กิโลเมตรต่อชั่วโมงจนเข้าเขตกรุงเทพฯ จึงลดความเร็วลง ชายหนุ่มรู้สึกอุ่นใจไม่ถูกที่รู้ว่ามีคนคอยขับรถเป็นเพื่อนอยู่ไม่ห่าง เหมือนมีคนคอยดูแล รู้ว่าหากเกิดอะไรขึ้น คนหน้าเคร่งคนนั้นก็จะเป็นกลายร่างเป็นอัสวินกระโดดเข้ามาช่วย
เมื่อลงทางด่วน โปรกอล์ฟหน้าขรึมกระพริบไฟถี่ๆ เหมือนจะพยายามสื่อสารอะไรสักอย่าง
...อะไรอีกล่ะ...จะให้คุยกับไฟอีกแล้วหรือ...แทนฉงน
ชายหนุ่มชะลอรถ อัสวินแห่งรัตติกาลคนนั้นตีรถขึ้นมาคู่รถคันเล็กของเขา ลดกระจกฝั่งที่นั่งข้างคนขับลง โบกมือให้เป็นสัญญาณอำลา แทนส่งยิ้มกว้างให้ หวังลึกๆ ว่าจะเห็นเขายิ้มกว้างตอบ...แต่ก็เป็นไปตามคาด เขาเพียงอมยิ้มเล็กน้อย ก้มหัวให้ช้าๆ ก่อนจะเร่งความเร็วผ่านเขาไป
แทนอมยิ้ม เอื้อมมือไปเปิดเพลง พลางนึกอยู่ในใจว่า...เริ่มต้นของปีนี้แปลกไปจากทุกปี ผู้ชายสองคนก้าวเข้ามาในชีวิตพร้อมๆ กัน...ผู้ชายสองคนที่ช่างแตกต่างกันเหลือเหลือ แต่มีสิ่งหนึ่งร่วมกัน นั่นคือเสน่ห์ดึงดูดใจ...เขาเริ่มจะชอบสองคนนี้เข้าแล้วสิ
แทนตกใจกับความคิดนี้...สองคนเลยหรือ?...
************
-
^
^
:z13:
ก่อนอ่าน
แล้วเมื่อไหร่จะรู้กันหล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2:
-
ดีแฮะมีคนมาช่วยเนี้ยดีจริงๆแล้วคราวนี้คุณแทนของเราจะเลือกใครดีนะ
-
ติดตามมาอย่างใกล้ชิดค๊าบ.... o13
-
คนไหนที่แทนไม่เอาในสองคนนี้ ขอได้ไม๊ หุหุ
-
ไปไหน ไปไหน
ก็เจอมิสเตอร์เพอร์เฟค
สงสัยจะเป็นพรหมลิขิต
-
วันนี้ขออีกตอนนะครับ กำลังมันส์เลยอ่ะ
-
:haun4: 2 คนเลยเหรอ...เผื่อบ้างดิ :z1:
-
:sad4:....ตามอ่านก่อนนะคับ เพิ่งอ่านไปถึงบทที่ 5 เอง.. :o12:
poom_โอ๋ :L2:
-
o22 ชอบทั้งสองคนเลย
:เฮ้อ: แล้วเมื่อไรจะได้รู้ว่ามิสเตอร์เพอร์เฟคแมนคือใครอ่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
ไฟแรงมากเลยนะเนี่ย
รอบทต่อไปจ้า :z2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะ ไม่มีเวลาเลย เดี๋ยวว่างๆจะอ่านนะคะ
-
หายไปแป๊ปเดียวตอนที่10 แล้วอะเร็วมากกกกกกกกๆๆๆๆๆ
แทนตกใจกับความคิดนี้...สองคนเลยหรือ?...
นั่นสิ สองคนเลยหรอ อยากอ่านต่อจะตายอยู่แล้วมันส์งะ
แล้ว มิสเตอร์เพอฯ เค้าคือใครหนอ บอกฉันได้ไหม อิๆ
-
น้องแทนขอสองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง 555
-
:a5: o22
ลงเร็วมากๆครับ
พอๆกับตอนเริ่มเรื่อง นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฏ เลยครับเอ๊ะ? :z3:
หรือจะมีเเผ่วปลาย ไม่น๊า เเต่ชอบเรื่องนี้มากๆ :z2: :z2: :z2:
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
แรงอ่ะชอบสองคนเลย
อยากเก็บเธอไว้ทั้ง 2 คน สุด
-
สนุกมากมาย
:กอด1:
-
อ่ะ ... จบแค่ตอนที่ 10 เองเหรอ อุตส่าห์นึกว่าจะได้อ่านตอนที่ 11 แล้วนะเนี่ย (ที่ผ่านมาอ่านมาแล้วจาก katawoot.com ครับ) อดเลยอ่ะ คราวหน้ากว่าจะกลับมาได้อ่านต่อก็ ศุกร์หน้า เศร้าแฮะ :เฮ้อ:
เอาเหอะครับ ยังไงก็ขอให้คุณวุธกรุณาลงต่อเยอะ ๆ นะ กลับมาจะได้อ่านจนตาแฉะเลย
-
:กอด1:
อบอุ่น
-
โอ้วววว น้องแทนขอสอง ฮาๆๆ
-
สวัสดีครับ มาต่อบทที่ 11 ครับ
((( อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน...ยังน้อยไป 555)))))
บทที่ 11
อาทิตย์ 7 กุมภาพันธ์ - 09.07 น.
เช้าวันอาทิตย์เป็นเวลาฝึกไดร์ฟกอล์ฟเช่นเคย แม้คืนวันเสาร์จะเข้านอนค่อนข้างดึก แต่แทนก็มาถึงสนามกอล์เวลาเดิม ขาดแต่สงครามเพื่อนคู่หูที่ไม่ยอมลุก
…
"ผิดสัญญากันนี่หว่า เช้าวันอาทิตย์ต้องมาไดร์ฟกอล์ฟด้วยกัน จะไม่ได้หรือไงคุณชายสงคราม" แทนโวยวายผ่านทางโทรศัพท์
"ไม่ไหว ตื่นไม่ไหว เมื่อคืนหนักไปหน่อย หมดแรง" เสียงเพื่อนที่ชอบเที่ยวราตรีอู้อี้
"โดนหนักหรือไง" แทนประชด "อย่าบอกนะว่าพาพ่อพสิณทร์อะไรนั่นไปนอนด้วย"
"เปล่า ไอไม่เคยพาผู้ชายมานอนด้วย เสียอิเมจหมด" สงครามเงียบไปชั่วครู่ก่อนกล่าวว่า "ไอก็เลยให้พสิณทร์มาพาไอไปนอนที่บ้านเค้า แอบย่องกันเข้ามา นี่ก็ต้องรอหลังเที่ยง รอให้พ่อแม่เขาไปข้างนอกก่อน ถึงจะออกไปได้"
"เวรกรรม" แทนส่ายหัว "แล้วต่างกันยังไงว่ะที่รักษาภาพพจน์ไม่เอาผู้ชายมานอนด้วยนี่ สรุปแล้วยูจะไม่มาใช่ไม๊ ถ้างั้น ไอก็จะไม่ไปเป็นเพื่อนยูเรียนเต้นคอมแบทจ้ำบ๊ะอะไรนั่น" แทนเสียงแข็ง
"ตามใจ ไอไปกับพสิณทร์ก็ได้"
…
สงครามโดนแทนสวดไปหลายยกเพราะเลือกหนุ่มคนใหม่แทนที่จะเลือกเพื่อน ชายหนุ่มแบกถุงกอล์ฟเดินเข้าไปยังช่องไดร์ฟกอล์ฟ ยืนหันซ้ายหันขวา วันนี้คนไม่ค่อยเยอะ แทนรู้สึกสบายใจที่จะได้ตีกอล์ฟสบายๆ ไม่ต้องห่วงว่าลูกจะลอยไปโดนหัวใคร ทุกครั้งที่มีคนยืนอยู่ติดช่องไดร์ฟของเขา ชายหนุ่มมักจะประหม่า...โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนหน้าขรึมคนนั้น
ผ่านไปเกือบชั่วโมง ยังไม่มีวี่แววว่าโปรกอล์ฟจำเป็นจะโผล่มาเสียที แทนเริ่มหงุดหงิดที่ไม่เห็นหน้าเขา ในใจนึกฉุนที่เขาเคยพูดว่ามักจะมาไดร์ฟกอล์ฟเวลานี้ทุกเช้าวันอาทิตย์
...บางทีเขาอาจจะมีธุระ...แทนบอกตัวเองในใจ
...ธุระอะไรเช้าวันอาทิตย์...ใครเขามีธุระกัน...อีกเสียงหนึ่งเถียง
11.39 น.
ในที่สุด เช้าวันอาทิตย์วันนี้ก็ไร้เงาโปรกอล์ฟหน้าเคร่ง แทนเก็บไม้กอล์ฟ เตรียมตัวกลับบ้าน ชายหนุ่มยกถุงกอล์ฟขึ้นแบกแล้วหันหลังเดินออกมาจากอาคาร ตรงไปยังรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ กับป้อมยาม พลันมีเสียงหนึ่งทัก แทนหันไปมอง ชายหนุ่มตัวโตใบหน้ายิ้มแย้มยืนเดินตรงเข้ามาหาเขาช้าๆ
"คุณกฤษณะ" ชายหนุ่มอุทาน ไม่นึกว่าจะเจอเขาที่นี่
กฤษณะอยู่ในชุดนักกอล์ฟดูแปลกตาไปจากชุดสูทที่เขาเคยเห็น ท่าทางสบายๆ ของกฤษณะทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากขึ้น หากมีคำกล่าวถึงสาวสวยมีรอยยิ้มพิมพ์ใจ แต่สำหรับผู้ชาย รอยยิ้มของกฤษณะก็เป็นรอยยิ้มที่จะตรึงใจใครๆ ได้เสมอ
"คุณแทนเพิ่งมาถึงหรือกำลังจะกลับครับ"
"กำลังจะกลับครับ ผมตีเสร็จแล้ว ตีมาตั้งแต่เก้าโมง ตอนนี้หิวข้าวแทบแย่"
กฤษณะเดินเข้ามาใกล้...ใกล้มาก...กลิ่นครีมโกนหนวดหอมกลุ่น
"คุณกฤษณะคงจะเพิ่งมาถึงใช่ไม๊ครับ ไม่นึกว่าจะตีกอล์ฟที่เดียวกัน มาคนเดียวหรือครับ"
กฤษณะชะงัก กำลังจะตอบปฏิเสธ บอกว่ามากับภูวนัย...แต่อะไรบางอย่างทำให้เขาพยักหน้า เออออตามที่ชายหนุ่มถาม กลัวว่าแทนจะอยากพบภูวนัย อย่างน้อยก็ถือโอกาสคุยกับเจ้าของห้องชุดคอนโดปราณบุรีที่สถาปนิกกำลังทำงานให้
"เสียดายจัง วันหลังถ้ารู้ว่าคุณแทนมาเช้า ผมจะได้รีบตื่นแต่เช้ามาตีเป็นเพื่อน"
แทนรีบตอบ "ดีสิครับ วันอาทิตย์หน้าเจอกัน ถือว่านัดกันตรงนี้เลยนะครับ แต่ว่าผมตีไม่เก่ง กำลังหาคนสอน" แทนกำลังนึกฉุนโปรกอล์ฟหน้าขรึมคนนั้นอยู่ ในสมองเริ่มคิดแผนการ หากกฤษณะเก่ง เขราจะขอให้ช่วยสอน ให้โปรกอล์ฟหน้าดุคนนั้นเห็นว่าเขาไม่งอหรอก
...ถ้าผิดนัดไม่โผล่มาเช้าวันอาทิตย์อย่างที่เคยบอก...เขาก็หาโปรกอล์ฟคนใหม่สอนได้ไม่ยาก...ดูซิว่าจะทำหน้ายังไง...
"ผมช่วยสอนเอง ไม่คิดเงิน ขอเพียงเลี้ยงเหล้าผมเป็นการตอบแทนทุกคืนวันศุกร์" กฤษณะนัยน์ตาวิบวับ
"เลี้ยงกาแฟแทนได้ไม๊ครับ เหล้าไม่ดีต่อสุขภาพ" พูดไปก็เขิน แทนนึกถึงตอนที่ตัวเองเมาไม่รู้เรื่องจนผู้ชายคนนั้นต้องแบกเขาไปนอนที่บ้าน...
"แค่แก้วสองแก้วเองครับ ผมไม่เคยกินเหล้าเมาไม่ได้สติ"
แทนสะดุ้ง...พูดไปก็วกเขามากระทบตัวเอง นึกถึงใบหน้าคมเข้มของผู้ชายอีกคนว่าหากพูดประโยคเดียวกับที่กฤษณะกำลังพูด ผู้ชายคนนั้นก็คงจะทำหน้านิ่งเรียบเหมือนหุ่น ตรงข้ามกับใบหน้าอมยิ้มกรุ้มกริ่มของกฤษณะโดยสิ้นเชิง
"ผมก็เหมือนกัน" แทนยิ้มบางๆ พูดได้ไม่เต็มปากนัก
กฤษณะมองไปเห็นภูวนัยกำลังเดินอยู่อีกฟากหนึ่งของลานจอดรถ เพื่อนรักกำลังคุยโทรศัพท์อยู่หน้าเคร่ง...เรื่องของน้องชายที่เมื่อคืนไม่กลับบ้านอีกแล้วทั้งที่เขาสั่งให้กลับ ภูวนัยห่วงว่าน้องชายคนเดียวจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดเพราะโจ้ออกเที่ยวเกือบทุกคืน
"ผมไม่รั้งคุณแทนไว้แล้ว เห็นบอกว่าหิว เอาไว้อาทิตย์หน้าเจอกันตอนซักกี่โมงดีครับ" กฤษณะร้อนใจ อยากให้แทนขึ้นรถไปเร็วๆ ก่อนที่จะเจอภูวนัย
"เก้าโมงเช้าครับ คุณกฤษณะตื่นทันหรือเปล่า" แทนเลิกคิ้ว เอียงหัวไปมา ทำท่าล้อเลียน
กฤษณะยิ้มกว้าง ถูกใจท่าทางซุกซนเหมือนเด็กของชายหนุ่ม "ทันสิ ผมเป็นคนตื่นแต่เช้า วันนี้ที่มาสายก็เพราะ..." กฤษณะยั้งคำพูดไว้ทวัน แทนที่จะพูดให้จบว่าภูวนัยมัวแต่ตามไปลากตัวน้องชายกลับบ้าน...เขาต้องตามไปด้วยเพราะกลัวพี่น้องทะเลาะกัน หรือจะพูดให้ถูก...กลัวภูวนัยดุน้องจนเด็กเตลิดไปถึงไหน
เขารู้ว่าโจ้รักพี่ชาย แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังหลงไหลแสงสีและกำลังปรับตัว ดาจต้องผ่อนสายป่านอีกซักระยะ ก่อนจะดึงกลับเข้ามาอยู่ในกรอบ
"งั้นเจอกันอาทิตย์หน้า" แทนส่งยิ้มให้ "ผมไปก่อนนะครับ" ชายหนุ่มโบกมือแล้วหันหลังกับเดินไปที่รถ
"คุณแทนครับ" กฤษณะเรียก "แต่ช่วงระหว่างอาทิตย์ เดี๋ยวผมชวนออกไปทานอาหารด้วยกันนะ"
สถาปนิกหนุ่มหันมายิ้มให้ ไม่ตอบ แล้วเดินไปเปิดท้ายรถ วางถุงกอล์ฟลง หันมาโบกมือให้ ก่อนขึ้นรถขับออกไป
กฤษณะมองตามจนลับตาด้วยสายตาครุ่นคิดคำนึง...ตอนนี้เขาชอบแทนเข้าไปเต็มที่แล้ว อยากจะสานสายสัมพันธ์ต่อให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นเพื่อพัฒนาต่อไปเป็นอะไรที่มากกว่านั้น เขาลอยไปลอยมาอยู่หลายปี ตอนนี้น่าจะถึงเวลาจริงจังกับใครสักคน...
พฤหัสบดี 11 กุมภาพันธ์ - 18.34 น.
แทนจอดรถหน้าเทวาลัยสปา ตั้งใจจะแวะเข้าไปทักทายอดิศัยเพื่อนสมัยเรียนที่ตอนนี้เปิดร้านใหม่เมื่อเดือนที่แล้ว
ชายหนุ่มจอดรถ เดือนแกว่งพวงกุญแจเล่นตรงไปยังประตูทางเข้า หันซ้ายขวาสำรวจหน้าร้านของเพื่อนที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ผลงานของบุริณทร์ที่อดิศัยบังคับให้ออกแบบให้ ในอดีตอดิศัยเคยเป็นแฟนบุริณทร์อยู่หนึ่งเทอม ก่อนที่ชายหนุ่มจะ "ลาออก" จากการเป็นแฟนของบุริณทร์โดยให้เหตุผลว่าทนความเจ้าชู้ของบุริณทร์และ "ความหวาดเสียวในความสัมพันธ์" ไม่ได้ อดิศัยบอกว่าเป็นแฟนกันไม่รู้ว่าจะหมดอายุก่อนสอบปลายภาคหรือเปล่า บุริณทร์เปลี่ยนแฟนบ่อย และดูท่าทางไม่ยั่งยืนกับใครสักคน ดังนั้นอดิศัยจึงบอกเลิก ก่อนที่จะหลงรักบุริณทร์มากเกินไป เพื่อนเขาเคยพูดว่า "เป็นแฟนพี่โจ ต้องชิงทิ้งเขาก่อนที่จะโดนทิ้ง"
แทนเห็นรถจอดอยู่หน้าร้านเพียงไม่กี่คัน บีเอ็มดับเบิลยู 320 สีเงิน ฮอนด้าแอ๊คคอร์ดป้ายแดง แลนด์ครูซเซอร์สีดำคันใหญ่สีดำ และอินฟินีตี้ ชายหนุ่มชะงักที่เห็นรถคันสวยซึ่งนานทีจึงจะเห็นบนท้องถนนกรุงเทพฯ สักครั้ง แทนอดหันไปมองรถคันเก่งของเขาไม่ได้ รอยขูดขีดรอบคัน รอยสีถลอกบางจุดเขาเอาสติกเกอร์อุลตร้าแมนไปแปะเอาไว้กันสนิมขึ้น
...ลูกค้าอาจจะไม่เยอะ อาจทีอาจได้นวดฟรี คราวที่แล้วอดิศัยสัญญาว่าหากลูกค้าไม่เยอะ มีห้องว่าง จะให้นวดฟรี...แทนยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะฮัมเพลงโปรด เอื้อมมือไปเปิดประตู
ตอนแรกเขาตั้งใจจะไปไดร์ฟกอล์ฟเช่นเคย แต่พอนึกถึงโปรกอล์ฟคนนั้นที่เบี้ยวเขาเมื่อวันอาทิตย์ทำให้เขานึกฉุน เปลี่ยนใจไม่สนามกอล์ฟเย็นวันพฤหัสบดีเสียดื้อๆ คิดในใจว่า หากชายหนุ่มหน้าขรึมคนนั้นไปแล้วไม่เจอเขาก็อาจจะฉุนเหมือนกัน
...ทีใครทีมัน...ป่านนี้คงมองเขาจนคอเคล็ดแล้วล่ะสิ...
แทนผลักประตูประตูเข้าไปในร้าน กลิ่นหอมอบอวลของสมุนไพรไทยลอยมาปะทะจมูกทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันใด ชายหนุ่มมองไปเคาท์เตอร์ทางด้านซ้าย พิมพ์พรรณพนักงานต้อนรับของสปากำลังยืนคุยกับหญิงสาวคนหนึ่ง ส่วนด้านขวาเป็นโซฟานั่งพักผ่อนของลูกค้า ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดสูทสีดำกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่คนเดียวเหมือนกำลังรอใครสักคน แผ่นหลังกว้าง ศรีษะทุยได้รูป นั่งตัวตรง
แทนขมวดคิ้ว...มองจากด้านหลังเหมือนใครคนหนึ่งที่ภาพของเขาติดตาไม่หาย...
ชายหนุ่มสงสัยอะไรบางอย่าง จึงเดินเข้าไปใกล้เพื่อแอบมองเสี้ยวหน้าของผู้ชายคนนั้น ทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร สถาปนิกหนุ่มต้องเบิกตาด้วยความตกใจผสมกับอารมรณ์ฉุนเฉียวที่พุ่งปรี๊ดขึ้นมาในทันที ชายหนุ่มที่นั่งเงียบอยู่คือคนที่ควรจะอยู่ที่สนามไดร์ฟกอล์ฟในเวลานี้
แทนรีบหันหลังกลับ เดินตรงไปที่ห้องทำงานของอดิศัย ปากเม้มด้วยความฉุน
...หากวันนี้เขาตัดสินใจไปไดร์ฟกอล์ฟ ป่านนี้คงชะเง้อมองหาโปรกอล์ฟหน้าดุจนปวดคอ...
ความรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจเมื่อครู่หายไปสิ้น
...ไหนบอกว่าจะไปตีกอล์ฟทุกวันพฤหัสบดีกับวันอาทิตย์...วันนี้วันพฤหัสบดีกลับมาโผล่ที่สปา...นี่คงนั่งรอนางแบบสาวสวยคนนั้นล่ะสิ...แทนบ่นในใจ ผลักประตูห้องทำงานของเพื่อนเข้าไป เห็นอดิศัยกำลังก้มหน้ากดเครื่องคิดเลขอยู่ ท่าทางไม่สนใจว่าใครเดินเข้ามา
"คิดยังไงถึงมาถึงนี้ได้ล่ะแทน" อดิศัยถามโดยไม่เงยหน้า
"ก็ไม่ได้คิดไง ถึงได้มา" ชายหนุ่มยักไหล่แล้วถามเพื่อนว่า "มีตาทิตย์หรือ รู้ได้ไงว่าเราเดินเข้ามา"
อดิศัยเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางๆ เพื่อนของสถาปนิกหนุ่มมีใบหน้าค่อนข้างกลม ดวงตาหลังแว่นตากรอบทองนั้นเรียวเล็ก จมูกขึ้นสันได้รูป ปากเรียว มีลักยิ้มแก้มซ้าย ผิวคล้ำเนียนละเอียด แบบที่แทนเคยค่อนขอดด้วยความอิจฉาเพื่อนว่า "เป็นคนจีนแต่ผิวดำ...คนผ่าเหล่า" หากอีกฝ่ายหนึ่งโต้กลับทันควันว่า "เป็นคนไทยแต่ขาววอกตาตี่...คนผ่ากอ"
"เห็นตั้งแต่แกถีบประตูรถปิด เดินมาจะเข้าประตูแล้ว...มีกล้องวงจรปิดโว้ย"
"ทันสมัย" แทนนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ตรงข้ามเจ้าของสปา
"หมวดเต้ติดตั้งให้" อดิศัยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อพูดถึงแฟนหนุ่มคนใหม่ที่ท่าทางจะเป็นตัวจริง
"ใช้แรงงานคนใกล้ตัวนะ ให้แฟนเก่าออกแบบสปาให้ ให้แฟนใหม่ติดกล้องวงจรปิด"
"เรามันคนฉลาด รู้จักใช้ทรัพยากรมนุษย์" อดิศัยยักคิ้ว
"งกสิไม่ว่า" แทนเบ้ปาก ก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียง "รถจอดอยู่ไม่กี่คัน ลูกค้าไม่ค่อยเยอะ วันนี้ก็ให้เราทำสปาฟรีได้แล้วสิ"
อดิศัยหยุดกดเครื่องคิดเลข เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนคนที่เพิ่งว่าเขางกไปหยกๆ "ไม่ค่อยงกเลยนะ แกนี่เป็นสถาปนิก รายได้ก็เยอะแยะ จะเอาแต่ของฟรี เคยซื้ออะไรเองบ้างไม๊"
"เหมือนกันแหล่ะว๊า" แทนยิ้มเผล่
"แล้วรถคันเก่าๆ คันนี้ก็ขับอยู่ได้ มาจอดหน้าร้านเราเดี๋ยวเสียอิเมจหมด ไม่ใช่สปาบ้านทุ่งนะโว้ย"
"ทำไม กลัวสนิมรถเรากระเด็นไปถูกอินฟินิตี้หรือไง"
"รถคุณบดินท์"
แทนตาโต "โอ้โห รับแขกหรู คุณบดินท์ใช้บริการสปาแกเหรอ เปลี่ยนแนวเป็นสปาเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"คงใกล้แล้วล่ะ นี่ถ้าแกเข้าไปทำทรีทเมนท์อีกคน สปาเจ็ดห้องมีเกย์เข้าไปใช้เกือบครึ่ง"
"งั้นว่างให้เรานวดฟรีสิใช่ไม๊"
"นี่จะเอาของฟรีวันนี้ให้ได้ใช่ไม๊แทน" อดิศัยทำหน้าอ่อนใจ "พนักงานผู้ชายไม่ว่างซักคน ถ้าจะทำ ต้องให้ไอเป็นคนทำให้"
"โอ๊ย ไม่เอา" แทนรีบปฏิเสธ "สยิว นึกภาพมือนายมาลูบไล้ตัวเราแล้วสยอง" ชายหนุ่มทำท่าขนลุก แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ห้องว่างหรือเปล่าไม่รู้"
"แต่เห็นแขกนั่งรอคนเดียวเอง" แทนหยิบกรอบรูปของอดิศัยขึ้นมาดู ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบยืนยิ้มอยู่ในรูป "หล่อดี น่าแย่ง"
อดิศัยวางเงยหน้าขึ้นมาทำตาขวาง "อย่านะ อย่าแม้แต่จะคิด แล้วไปบอกไอ้สงครามว่าอย่าแหยมด้วย คอนโทรลมันไว้ให้ดีๆ"
"งั้นเอาของฟรีมา" แทนหัวเราะเสียงดัง "ไม่งั้นเราจะแท๊คทีมสงครามแย่งหมวดหน้าหล่อของยู"
อดิศัยหน้างอ ในอดีตมีหลายครั้งที่คนที่อดิศัยหมายปองเปลี่ยนใจไปชอบสงครามกับแทนจนกลายเป็นเรื่องล้อกันสนุกสนาน
"น่านะ ฟรีครั้งเดียว แล้วเราจะไม่กวนอีกเลย ลูกค้าก็ไม่เยอะ เห็นแขกนั่งรอคนเดียวเอง"
"ก็คนอื่นเขามาคนเดียว แต่คนนี้เขามากับลิซซี่นางแบบไฮโซที่กำลังฮ๊อต รู้จักไม๊"
แทนยักไหล่ "ไม่รู้จัก...แต่คิดว่าเคยเห็น" เขาไม่ค่อยรู้เรื่องดารา นักร้อง นางแบบ หรือนายแบบเท่าใดนัก เพราะปรกติไม่สนใจเรื่องวงการบันเทิง คราวนี้ได้ความรู้ใหม่ว่าแฟนสาวของผู้ชายหน้าดุคนนั้นเป็นไฮโซ แถมมีชื่อเป็นฝรั่งเสียด้วย ตอนนี้ในใจอดค่อนขอดไม่ได้ว่า สองคนนั้นไม่เห็นจะเหมาะสมกัน ผู้หญิงสวยเปรี้ยว ผู้ชายหน้าดุเคร่งขรึม ทั้งที่แต่ก่อนเคยคิดว่าสองคนนั้นสมกันเพราะผู้ชายก็หล่อ ผู้หญิงก็สวย
"สวยมากเลยล่ะ แฟนเขาก็หล่อสุดๆ เห็นแล้วใจมันหวิวๆ" อดิศัยแกล้งทำตาลอย
"แล้วก็มาว่าสงคราม ตัวเองก็ใช่ย่อย"
"แหมเจอคนหล่อเร้าใจมันก็มีแอบคิดบ้างสิว่ะ"
"หล่อตายล่ะ" แทนยังนึกฉุนไม่หาย ผิดหวังที่เห็นผู้ชายคนนั้นที่สปาของเพื่อนรัก
"แสดงว่านายเดินเข้ามาไม่เห็นหน้าเค้าใช่ไหมล่ะ ลองได้เห็นใกล้ๆ เถอะ รับรองว่าต้องตะลึง ตั้งแต่เป็นเกย์มา ผู้ชายคนนี้หล่อที่สุดที่เคยเห็น"
"ชมกันเข้าไป" แทนยักไหล่
...ทำไมเขาจะไม่เคยเห็น อยากจะบอกอดิศัยจังเลยว่าผู้ชายคนนั้น เขาเคยอ้วกรดมาแล้ว...
"แล้วตกลงจะได้ทำสปาฟรีไม๊เนี่ย"
"เงินเดือนก็เยอะแยะ จะเอาแต่ของฟรี เดินไปหายัยพิมพ์ข้างนอกสิ ไปเช็คดูว่าเด็กจะว่างทำให้นายได้ตอนไหน"
"เช็คให้หน่อยสิ" แทนอ้อน ไม่อยากออกไปข้างนอก กลัวจะเผชิญหน้ากับโปรกอล์ฟหนีซ้อมคนนั้น
"เอ๊ะ ไอ้นี่ อยากได้ของฟรียังเรื่องมากอีก อั๊วออกไปไม่ได้ กำลังนั่งตรวจบัญชีอยู่ไม่เห็นหรือไง ยังไงยูก็ต้องออกไปอยู่แล้ว ออกไปถามตอนนี้จะเป็นไรไป ทำเรื่องมาก" อดิศัยโวยวายตามนิสัย สรรพนามเรียกเพื่อนเปลี่ยนไปตามอารมณ์
แทนถอนใจ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง กลัวไม่ได้ทำสปาฟรี จึงลุกขึ้น หยิบกรอบรูปแฟนของอดิศัยขึ้นมาจุ๊บหนึ่งที ก่อนจะรีบเดินออกจ้างห้อง
"ไอ้บ้าแทน" อดิศัยเสียงเข้มดังตามมา หากใบหน้ายิ้มขัน อดนึกถึงอดีตไม่ได้ แทนกับสงครามเป็นเพื่อนที่เขาสนิทด้วยมากที่สุดตั้งแต่เรียนสถาปัตยกรรม ทั้งสามสนิทกันจนบุริณทร์เคยล้อว่า "สาว สาว สาว" ก่อนที่ชายหนุ่มที่คิดจะจีบทีเดียวพร้อมกันทั้งสามคนถูกสงครามวิ่งไล่เตะไปรอบๆ อาคารเรียน บุริณทร์หนีสงครามพ้น แต่แทนเร็วกว่า วิ่งไล่ดักจับได้ที่มุมตึก ชายหนุ่มเจ้าชู้เลยโดนแทนละเลงด้วยโอสครีมอยู่บ่อยครั้ง ไอสครีมที่หนุ่มรุ่นพี่ซื้อมาให้กินอยู่เป็นประจำ แทนบ่นให้สงครามว่า "เงอะงะ วิ่งไล่ใครไม่เคยทัน ขับรถก็ช้า วิ่งก็ช้า เมื่อไหร่จะจับใครได้ซะที พี่บุก็ไม่เคยจำ โดนดักจับตรงนี้ได้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ยังวิ่งมาที่เดิมอยู่ได้" ส่วนบุริณทร์ก็จะทำเสียงอ่อนเสียงหวานว่า "ก็พี่อยากให้แทนจับพี่นี่นา"
********
-
โลกมันกลมจริงๆ
:impress2:
-
ว้า จิ้ม mint น้อย แทนละกัน :z13:
-
:sad4:...นี่มันอะไรกัน..อีกแบบนี้ต้องให้น้องแทนตั้งเป็น... :impress2:
:z1:...ฮาเล็มรักของนายแทน... :-[
:เฮ้อ:....ใครๆก้อรุมน้องแทนกันหมด...... :z1:
poom_โอ๋ :really2:
-
:กอด1:
กอดทั้ง.....แทน....
และ........คนโพสเรื่อง.........
พร้อมๆ กัน.......
อบอุ่นมากๆ ครับ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ เลย o13
มามะ มาให้กอดที :กอด1:
:L2: :L1:
-
:3125:โกรธพระเอกผู้เขร่งขรึมแล้วนะ
-
คุณกฤษณะนี่หวงเอาเรื่องเหมือนกันนะ :laugh:
แต่จะว่าไปเจอมิสเตอร์เพอร์เฟคแมนบ่อยมาก ๆ
พรหมลิขิตรึเปล่า :-[
-
อ๊ากกกกกก เชียร์มิสเตอร์เพอเฟคแมนอ่ะ เย็นช้าแบบนี้ล่ะน่าค้นหาที่สุดดดดดดดดดดด :o8:
-
อ๊ากกกกกก เชียร์มิสเตอร์เพอเฟคแมนอ่ะ เย็นช้าแบบนี้ล่ะน่าค้นหาที่สุดดดดดดดดดดด :o8:
อิ อิ เ็ย็นช้า เหรอครับ 555 :m20: :m20: เย็นช้า แต่ ร้อนเร็ว :z1:
บทที่ 12
แทนเดินออกไปที่เคาท์เตอร์ต้อนรับลูกค้า ทันทีที่พิมพ์พรรณ์เห็นเพื่อนของเจ้านายหนุ่ม หญิงสาวส่งยิ้มหวานหยดย้อยก่อนจะทักเขาด้วยเสียงสดใส
“คุณแทน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ พิมพ์เตรียมคอร์สให้คุณเรียบร้อยค่ะ พอดีตอนนี้มีพนักงานว่าง คราวนี้ได้ทำฟรีสมใจอยาก” เสียงของพิมพ์พรรณดังพอที่จะทำให้ชายหนุ่มมที่นั่งอยู่อีกหากหนึ่งของห้องหันขวับมามอง
แทนรีบหันหน้าเข้าหาเคาท์เตอร์ ก้มหน้า หลบตา
พิมพ์พรรณยังเจื้อยแจ้วต่อ “คอร์สรีจูวิไนล์นะค่ะ รับรองต้องถูกใจ ทำเสร็จ หน้าเด็กใสยิ่งกว่าเดิม พอได้ทำฟรีแล้ว คราวหน้าคุณแทนมาอีกนะค่ะ ชวนเพื่อนมาหลายๆ คน ได้ลดราคา 10 เปอร์เซ็นต์” พิมพ์พรรณพนักงานต้อนรับทำตัวเป็นพนักงานขายอีกหนึ่งตำแหน่ง
“ค่อยๆ น้องพิมพ์” แทนเสียงเบา “เดี๋ยวแขกเขาก็แตกตื่น”
พิพม์พรรณรู้สึกตัวว่าเสียงดังเกินไป ยิ้มอายๆ สายตามองเลยชายหนุ่มไปด้านหลัง แทนรู้สึกทันทีว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล
“คุณลิซซี่ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ รอซักครู่นะค่ะ คุณจะรับเครื่องดื่มอะไรเพิ่มไม๊ค่ะ”
“ขอน้ำมะตูมเหมือนเมื่อกี้ครับ ขอบคุณครับ”
เสียงห้าวๆ ทุ้มๆ ดังอยู่ใกล้ๆ แทนรู้สึกถึงไออุ่นพุ่งปะทะใบหูด้านหลัง
“ได้ค่ะ” พิมพ์พรรณยิ้มหวานกว่าเดิม
“ขอแก้วที่สองต้องเสียเงินไม๊ครับ”
“ไม่ค่ะ บริการฟรี กี่แก้วก็ได้ค่ะ”
“ดีครับ ผมชอบของฟรี” ถ้าฟังไม่ผิด แทนคิดว่าตัวเองได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ของชายหนุ่มผู้กระหายเครื่องดื่ม เขาอยากหันหน้าไปมองว่าหน้าตาเขาเวลาหัวเราะขำๆ จะเป็นอย่างไร แต่ก็ฝืนใจไว้ ด้วยยังรู้สึกอายอยู่ที่พิมพ์พรรณโพล่งทำนองว่าเขามาสปาเพื่อมาหาของฟรี ไหนจะคอร์สทำหน้าใสให้ดูเด็กลงอีก...อายจริงๆ...กับใครก็ไม่อาย แต่กับผู้ชายคนนี้...อายมากๆ...
พิมพ์พรรณหันหน้ามากล่าวกับแทน “คุณแทนรอพิมพ์เดี๋ยวนะค่ะ จะรีบมาจัดการคอร์สพิเศษให้ค่ะ” พูดเสร็จ หญิงสาวก็รีบผลุบหายใปในประตูด้านข้าง ทิ้งให้ชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งก้มหน้ามองเคาท์เตอร์ไม่กระดุกกระดิก อีกคนหนึ่งยืนเอามือไขว้หลังมองคนอยากหน้าเด็กอยู่ด้วยสายตาพราวระยับก่อนจะกระแอมเบาๆ
“โลกกลมจังเลยนะครับคุณแทน ไดร์ฟกอล์ฟเสร็จแล้วเหรอครับ”
...ใช่ ทุกครั้งที่เจอเขา โลกกลมจริงๆ มีเรื่องให้อายได้ทุกทีสิน่า...แต่ว่าตอนนี้เริ่มฉุนแล้ว...ไดร์ฟกอล์เสร็จแล้วหรือ...ยังมีหน้ามาถาม...แทนเม้มปาก นึกพาลในใจ
“ผมต่างหากควรจะถามคุณ” ชายหนุ่มเสียงเข้ม
“ผมมีธุระ”
“ธุระขัดผิว นวดหน้า ทำทรีทเมนท์ที่สปา”
“ตอนแรกผมก็กะว่าจะไป แต่พอดี...”
“พอดีต้องมาแฟนมาสปา” แทนเสียงเย็น ไม่รู้ว่าทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่ากำลังทำงอน
“คุณรู้ได้ยังไง”
“ก็เห็นคุณนั่งรอใครอยู่ ปรกติไม่มีใครเขามานั่งอ่านหนังสือพิมพ์เล่นในสปาหรอกครับ” แทนสูดลมหายใจลึกๆ รอฟังว่าเขาจะให้เหตุผลยังไง
“อาจเป็นเพื่อนก็ได้” เสียงเขาเรียบเป็นโทนเดิมสม่ำเสมอ
“เพื่อนคนพิเศษ” แทนรีบสวน
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังอมยิ้ม...ไม่นึกว่าคนเจ้าอารมณ์ที่ยืนหันหลังให้จะแสดงอาการหึงหวงออกมาอย่างไม่รู้ตัว
...หึงหวงหรือ ชายหนุ่มอาจเพียงแค่ฉุนที่ไปไดร์ฟกอล์ฟแล้วไม่เจอเขาเท่านั้นเอง...ทำไมต้องคิดว่าแทนจะหึงเขา...
“ว่าแต่ว่า...อาทิตย์ที่ผ่านมาได้ซ้อมไดร์ฟหรือเปล่า”
“ซ้อมสิ ไปสนามวันเว้นวัน เสาร์ก็ไป อาทิตย์ก็ไป” แทนจงใจเน้นเสียง หวังจะให้อีกฝ่ายรู้สึกผิด
“ดีแล้วครับ ฝึกบ่อยๆ เดี๋ยวก็เก่ง” เสียงนั้นยังเรียบนิ่งเช่นเคย
“พอดีเจอคนรู้จักกัน เขาอาสาจะสอนให้ คราวต่อไปคงไม่ต้องรบกวนคุณแล้ว” แทนพูดเสียงเรียบ ทำให้อีกฝ่ายกระตุกหัวคิ้ววูบ นึกในใจว่าชายหนุ่มแกล้งพูดประชดหรือพูดจริง
“พอดีวันอาทิตย์ที่แล้ว ผมมีธุระสำคัญ เลยไปตีกอล์ฟตอนเช้าไม่ได้”
“เหรอครับ” ชายหนุ่มทำเสียงเรียบเช่นกัน พยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ พิมพ์พรรณโผล่ออกมาจากห้องข้างๆ พร้อมกับเครื่องดื่ม
"คุณแทนค่ะ พร้อมแล้วคะ เชิญห้องสามนะค่ะ ถึงฟรีแต่ก็บริการเยี่ยมเหมือนได้เสียเงินค่ะ" พิมพ์พรรณรับประกัน ก่อนหันไปยิ้มหวานกับผู้ชายอีกคน "น้ำมะตูมมาแล้วค่ะ ให้พิมพ์วางไว้ที่โต๊ะเลยไม๊ค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับคุณพิมพ์" ผู้ชอบทำหน้าเคร่งยิ้มบางๆ แทนเหลือบตาไปมอง เห็นใบหน้าของเขาดูดีขึ้นกว่าเดิมเสียอีก พลางนึกในใจว่า...ทีกับเรามีแต่ทำหน้าเคร่ง...ทีพูดกับคนอื่น ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน...
"คุณวิเสร็จพอดีดีค่ะ กำลังจะอาบน้ำแต่งตัว" พิมพ์พันธ์รายงาน
แทนขยับตัวออกจากเคาท์เตอร์ เดินตรงไปยังมุมห้องกำลังจะเลี้ยวซ้ายไปยังห้องทรีทเมนท์ เสียงห้าวๆ ลอยตามมา
"วันอาทิตย์เจอกันที่สนามกอล์ฟนะครับคุณแทน"
ชายหนุ่มไม่ตอบ เพียงแต่หันหน้าไปมอง รับรู้ว่าได้ยินที่เขาพูด แล้วจึงเดินลับมุมห้องไป ตั่นได้ยินเสียงใสๆ ของพิมพ์พรรณ
"อ้าวรู้จักกันเหรอค่ะ"
"รู้จักกันดีครับ ตีกอล์ฟด้วยกัน" เสียงห้าวๆ นั้นตอบ
แทนเดินกระแทกเท้าตรงไปยังห้องหมายเลขสาม รู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่พอใจที่เห็นผู้ชายตัวโตคนนั้นกำลังคอยแฟนสาวอยู่...
สปาของฟรีวันนี้แทนที่จะรู้สึกผ่อนคลาย กลับต้องมาอารมณ์เสีย...หงุดหงิด...ไม่เข้าใจว่าทำไม...
...........
ศุกร์ 12 กุมภาพันธ์ - 20.00 น.
บุริณทร์ล๊อคประตูบริษัท คืนนี้เขากลับเป็นคนสุดท้าย สงครามเพิ่งกลับก่อนเขาราวครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ส่วนแทนกลับแล้วตั้งแต่หกโมงเย็น โดยให้เหตุผลว่า "ต้องไปตีสควอช"
บริษัทเช่าชั้น 21 ขออาคารแห่งนี้มาเป็นเวลาเกือบ 5 ปีแล้ว บุริณทร์ตัดสินใจแล้วว่าจะย้ายไปยังแห่งใหม่ซึ่งเป็นสถานที่ของบริษัทเอง ไม่ต้องเช่าคนอื่นเสียเงินเปล่าๆ อีกต่อไป เขายอมรับว่าข้อดีของการอาคารสำนักงานแห่งนี้คือความสะดวกสะบายในการติดต่องานแลเพราะอยู่ย่านธุรกิจ ทั้งยังดูแลออฟฟิสได้ง่าย ทั้งบริษัทเขาเองก็เช่าชั้น 21 ของอาคารนี้มาตั้งแต่ต้น แต่เวลานี้ถึงคราวจะต้องเปลี่ยนแปลงบ้างแล้ว เขายังไม่ได้บอกใครนอกจากปรึกษากับวรพจน์เพื่อนรุ่นพี่มหาวิทยาลัยที่ทำงานเป็นผู้ช่วยเขาตั้งแต่เริ่มตั้งบริษัท เขาตั้งใจว่าจะรอจนถึงอาทิตย์แรกของเดือนเมษายนเมื่อมีงานเลี้ยง "สุขสันต์วันเกิด" ของบริษัทถึงจะบอกข่าวนี้ให้ทุกคนทราบ
บุริณทร์เดินตรงไปที่ลิฟท์ช้าๆ วันนี้เขาเหนื่อยมาก อยากจะพักผ่อนเต็มที่ เพราะทำงานมาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าแทบไม่ได้พัก จะว่าไปเขาก็ทำงานหนักมาตลอด ยุ่งทนแทบไม่เคยได้พัก ชีวิตเร่งรีบทุกวัน
ชายหนุ่มรู้ว่าชีวิตการทำงานที่วุ่นวายยุ่งเหยิง เขากลับรู้สึกว่า จริงๆ แล้วเขารู้สึกเหงา เปล่าเปลี่ยวเหลือเกินที่ชีวิตไม่เคยมีคนรักจริงจังเลย เขาเปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยๆ เบื่อแล้วก็หาใหม่ ไม่มีใครเลยที่ทำเขารู้อยากจะจะหยุดลงหลักปักฐาน สร้างชีวิตด้วยกัน
สถาปนิกหนุ่มเจ้าของบริษัทเอื้อมมือไปกดปิดประตูลิฟท์ เอนตัวพิงผนัง ถอนหายใจช้าๆ...ต้อนนี้ท้องเริ่มหิว นึกในใจว่าเย็นนี้ก็คงจะรับประทานอาหารเย็นคนเดียวอีกแล้ว พักหลังๆงานยุ่งมาก จนเขาห่างๆ กวิณหรือเควิน ชายหนุ่มคนล่าสุดที่เขาคบด้วยเมื่อสองเดือนที่ผ่านมา ที่จริงเมื่อเย็นวาน กวิณโทรมาชวนเขาทานอาหารเย็นด้วยกันคืนวันศุกร์ แต่เขาปฏิเสธบอกว่าต้องเร่งทำงานจนดึก
ขณะที่ยืนอยู่ในลิฟท์และท้องกำลังหิว...เขากลับนึกถึงชายหนุ่มอีกคน...คนที่เขารู้จักมานานแสนนาน ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย คนที่ยิ้มสดใสอยู่เป็นนิจ หากเวลาไม่พอใจ ก็จะทำหน้าบึ้ง โวยวาย "ออกงิ้ว ออกลิเก" อย่างที่เขาเคยล้อ
...คนที่เขาอยากทานข้าวเย็นด้วยคือแทน...คนที่เขาอยากเห็นหน้าทุกวัน...คนที่เขา...
แทน...ชื่อนี้ก้องอยู่ในหัว...ภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ เงียบสนิท...ชื่อของแทนดังขึ้นชัดเจน...
บุริณทร์ตระหนักแล้วว่า...คราวนี้เขาจะเริ่มจริงจังเสียที...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
ประตูลิฟท์เปิดออก พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น บุริณทร์ล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง มองหน้าจอ ชื่อที่ปรากฏทำให้เขาต้องยิ้มออกมา
"พี่ริณทร์ ออกมาจากออฟฟิศหรือยัง อย่าบอกนะว่ายังทำงานอยู่" เสียงร่าเริงของแทนดังแว่วมาตามสาย
"ทำไม เป็นห่วงพี่เหรอ"
"เปล่า กลัวว่าจะทำงานหนักเกินไป หัวใจวาย ช๊อคตายคาโต๊ะ ไม่อยากให้ออฟฟิศมีผีสิง" เสียงหัวเราะร่าดังตามมา
"เป็นห่วงก็บอกมาเถอะ พี่ไม่ว่าอะไรหรอก" บุริณทร์ยิ้มกว้าง
"แล้วตกลงยังทำงานอยู่หรือออกมาแล้ว เลิกเล่นลิ้นซะที เปลืองค่าโทรศัพท์"
"ออกมาแล้ว กำลังเดินไปที่รถ ตอนนี้หิวจนท้องกิ่ว"
"ท้องพี่กิ่วได้ด้วยเหรอ ของพี่เขาไม่เรียกท้องหรอก เขาเรียกพุง" แทนแทรก แล้วหัวเราะเสียงดัง
"มันไม่ถึงขนาดนั้นซักหน่อย แทนพูดเกินไป" บุริณทร์หัวเราะในลำคอ "แทนจ๋า มาทานข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ" บุริณทร์ทำเสียงอ้อน
"กินคนเดียวไม่ได้หรือไง"
"ไม่ได้ กินไม่ลง ถ้ามีแทนมากินด้วยจะได้เจริญอาหาร"
"อ้าว แล้วแฟนพี่ล่ะ คนที่เป็นดาราช่อง 3 ไง บอกให้เขามาป้อนสิ" เสียงชายหนุ่มยังร่าเริงยังเหมือนเดิม
"ไม่ได้เจอกันนานแล้ว" บุริณทร์เดินถึงรถ ปลดล๊อครถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีขาว เปิดประตูข้างคนขับโยนกระเป๋าเข้าไป "อีกอย่าง เขาไม่ใช่แฟนพี่ แค่คบๆ กัน"
"ฟันแล้วทิ้งอย่างเคยใช่ไม๊"
"โธ่ อย่ามองพี่ยังงั้นสิแทน" บุริณทร์เสียงจริงจัง "พี่ไม่ใช่คนเจ้าชู้ขนาดนั้นนะ"
"อ๋องั้นเหรอ เชื่อตายล่ะพี่บู๊หลิน" แทนหัวเราเสียงดังอีกแล้ว เห็นเป็นเรื่องขัน
"นะแทน มาทานข้าวด้วยกันนะ ไม่งั้นก็พี่ไปหาก็ได้ ตอนนี้อยู่ไหนล่ะ"
"อยู่รามอินทรา ก.ม. 10 มาสิ จะนั่งคอย"
"อย่าล้อเล่นน่าแทน หิวจะตายอยู่แล้ว" บุริณทร์โอดครวญ
"หิวก็หาก๋วยเตี๋ยวหน้าตึกกินสิ จะทนหิวทำไม"
"ก็พี่อยากทานข้าวกับแทนนี่นา"
"ตื๊อจังเลยวุ้ย" แทนแกล้งถอนหายใจ "ถ้ากินด้วยกันต้องเลี้ยงนะ ตอนนี้อยู่ซอยหลังสวน ผมไม่ค่อยหิวหรอก แต่จะนั่งกินสลัดเป็นเพื่อนก็ได้นะ แต่ขอบอกว่าไม่ป้อนเด็ดขาด"
"จ้า ที่รัก" บุริณทร์อมยิ้ม...นึกภาพแทนป้อนข้าวเขาคงตลกพิลึก ทั้งที่ในใจลึกๆ เขาอยากให้ชายหนุ่มลองทำอย่างนั้นบ้าง
******************************
-
^
^
รักคนเขียนเรื่องนี้ที่ซู้ดดดดดดด ขยันอัพจริงๆ :กอด1: :จุ๊บๆ:
มาลง ทั้งเช้า ทั้งเย็น
แต่..
จะรักมากขึ้นนนนนนนนนนนนน ถ้ามาลงตอนค่ำ ตอนดึก ตอนดื่นด้วย อิอิ
:impress2: :impress2:
-
:z2:คนแรกเลย
-
นายเอกเรื่องนี้น่ารักดีอ่ะ มีชีวิตชีวาจริงๆ อิอิ
-
:z13:
จิ้มทะลุไปถึงพี่มิ้นท์ และคนเขียนเลยอิๆ
อ่านแล้วประทับใจจังเลยงะมีให้อ่านตลอดเลยอิๆ
+1ให้เลยกับความขยันในพักนี้
แล้วจะรอดูดึกนะคราบว่าจะมาอัพรึเปล่า
-
มีแซวนะ :angry2: :serius2: 555+
มิสเตอร์เพอเฟคแมนช้าๆ แบบนี้เด่วก็โดนแย่งแล้วจะรู้สึก :z6:
-
เมื่อไหร่รถไฟจะชนกันสักที อยากรู้ :z2: :z2: :z2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย แทนมีหึงด้วยหละ :-[
เอาหละสิ จะเลือกใครดีน๊า
มิสเตอร์เพอร์เฟคอย่ามัวใจเย็นสิ
:z13: ขยันอัพจริงๆ
-
วันนี้ขยันจังเลย พรุ่งนี้ ต่อได้เรื่อย ๆ เลยนะ
-
ตัวเลือกเยอะจริงๆเลยน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เรื่องนี้น่ารัก
:-[ :-[ :impress2:
:กอด1:
คนแต่ง
-
:กอด1:
-
เมื่อไหร่จะเจอกันแบบโป๊ะแชะ สามคน แทน ภูวนัย กฤษณะ
ท่าทางน่าจะหนุก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:mc4: ตามทันแล้วคะ
ชอบมากกกกกกกก บุคลิกของแทนน่ารักดี ทั้งงานราษฯ งานหลวงเยอะแยะวุ่นวายไปหมด
บุคลิกทันคนแบบนี้ ออกแนวอ่านเกมส์ผู้ชายเจ้าชู้ได้ขาดชะงัก หึหึ ไม่ชอบคนเจ้าชู้แต่ก็หนีไม่พ้นสักทีนะ อิอิ
ตอนนี้พี่บุรินทร์ก็ติดเครื่องเดินหน้าลุยอยู่แล้ว แต่ดูท่าทาง พี่บุคงมาช้าไปมั๊ยอ่ะ เฮ้อ ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่
กันซะขนาดนี้เป็นพี่เป็นน้องกันหนะดีแล้ว น้องแทนเค้าไม่กินของเก่าหรอกคะพี่บุ มันไม่เร้าใจ
ส่วนคุณเพอร์เฟคแมน ชอบบุคลิกจังคะ นิ่งๆ ดุๆ แต่ก็ดูอบอุ่นพึ่งพาได้ ที่สำคัญทำไมถึงช่ายประชดประชันขนาดนี้ ปากจัดอีกต่างหาก เก็บอารมณ์เก่งเป็นที่สุด และที่สำคัญอ่านสีหน้าและความคิดของแทนออกเหมือนมานั่งกลางใจ
นี่ขนาดแทนเป็นคนคล่อง ฉลาด ทันคนแล้วนะ แต่มาเจอพ่อคุณเข้าไป แพ้ทางตั้งแต่ยังไม่เริ่มชก บุพเพอาละวาดกันจริงๆ ถึงแม้ว่าต่างคนต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แล้วยังมีกฤษณะเป็นตัวกลางขัดลาภไม่อยากให้แทนหลงเสน่ห์นายจ้างของตัว แ่ต่คนมันจะเป็นเนื้องอก(คู่ = =')กันอ่ะนะ ยังไงก็ต้องรู้เข้าสักวัน อิอิ
ชอบทั้งภาษาและสำนวนคะ อ่านแล้วก็นึกภาพสีหน้าท่าทางตาม อ่านไปเขินไป (เขินเพื่อ?? อิอิ) ต่างคนต่างคิดโต้ตอบกันในใจ มันส์จริงๆคะ
แอบเคืองโปรฯ ที่ไม่ไปตามนัด วันอาทิตย์พอฟังขึ้น แต่วันนี้หนะซิมานั่งรอสาวทำสปาแล้วบอกว่าเป็นเพื่อนกัน เชอะๆใครฟังแล้วก็ไม่เชื่อหรอก :a14: :a14:
-
คุณคนเขียนครับ
ขยันจัง
เหนื่อยนัก
ก็ลงไปเรื่อยๆ ละกันนะครับ
อิอิ
:z2:
-
คุณคนเขียนครับ ขยันจัง เหนื่อยนัก ก็ลงไปเรื่อยๆ ละกันนะครับ อิอิ :z2:
อ้าว นึกว่า เหนื่อยนัก ก็พักซะก่อน
เหนื่อยอ่ะเหนื่อยครับ แต่คิดถึงคนอ่านที่น่ารักมากกว่า เหนื่อยก็ยอม :L2:
-
^
^
^
จิ้ม จิ้ม จิ้ม จิ้ม จิ้ม
คนเขียนขยันโพสต์
คนอ่านก็ขยันอ่านค่ะ
:กอด1:
ปอลอ เชียร์มิสเตอร์เพอร์เฟค
-
:impress2: :impress2:
-
อ้าว นึกว่า เหนื่อยนัก ก็พักซะก่อน
เหนื่อยอ่ะเหนื่อยครับ แต่คิดถึงคนอ่านที่น่ารักมากกว่า เหนื่อยก็ยอม :L2:
ปากหวานแบบนี้แล้วจะไม่ให้รักพี่นายได้ไงเนี่ย :L2: อิอิอิ
มาลงต่อเร็วๆน้าคร้าบบบบบ
-
บทที่ 13 ครับผม
สวัสดีตอนเช้าครับ เมื่อคืนทำงานดึกจนถึงสี่ทุ่มครึ่ง ตื่นมาตีห้า แต่ยังสดชื่นอยู่ แบบว่าเป็นไฮเปอร์ แรงเยอะ
Have a good day ครับ
บทที่ 13
บุริณทร์ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงร้าน Epicurus ร้านอาหารเมดิเตอร์เรเนียนชั้นนำที่มีลูกค้านั่งเต็มร้าน แทนนั่งคอยอยู่ที่โต๊ะด้านในใกล้ๆ กับรูปปั้นเทพเจ้ากรีก กำลังแหงนหน้ามองรูปปั้นสีขาวอย่างพิจารณา
“ผมสั่งอาหารให้พี่แล้วล่ะ” แทนพูดยิ้มๆ เมื่อบุริณทร์นั่งลง “ซีซาร์สลัดหนึ่งจาน”
“สลัดนี่นะ พี่หิวมากเลยนะแทน” บุริณทร์ท้วง “หิวจนกินแทนทั้งตัวได้เลยนะเนี่ย”
แทนแกล้งทำไม่เห็นที่อีกฝ่ายทำตาเจ้าชู้ “เดี๋ยวกระดูกติดคอ”
“กระดูกอ่อนๆ อร่อยดี” บุริณทร์ทำตากรุ้มกริ่ม รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันทีที่ได้หยอกล้อชายหนุ่ม อยู่ใกล้ๆ แทนแล้วเขารู้สึกสบายใจ อาหารเย็นมื้อนี้คงอร่อยกว่าทานคนเดียว
“ถ้าหวังแค่จะแทะเล่นแล้วคายทิ้ง เลิกคิดได้เลยนะพี่บู๊หลิน”
“นี่ชื่อใหม่พี่เหรอแทน” บุริณทร์ทำหน้ามุ่ย “เมื่อไหร่จะเรียกชื่อจริงๆ พี่ซะที”
แทนยักไหล่ “ก็เรียกมาตลอด”
บุรุณทร์แย้งว่า “ไม่เอาบุ ไม่เอาริณทร์ เรียกว่าพี่โจสิ”
“ก็ได้...พี่โจ” แทนยิ้มกว้างก่อนพูดต่อว่า “โจ้ซัง” แล้วชายหนุ่มก็หัวเราะชอบใจ
“ล้อเล่นอยู่ได้” บุริณทร์แกล้งทำท่าค้อน
“ตัวเองก็ล้อเล่นเหมือนกัน พี่ก็ชอบมาเล่นบทหมาหยอกไก่ทำไมล่ะ” แทนโต้ แล้วยกมือเรียกบริกร แล้วหันมาพูดกับชายหนุ่มรุ่นพี่ “พี่ก็มีแต่พูดเล่นแบบนี้ ไม่เห็นจะเอาจริงเสียที”
บุรุณทร์เงียบไปชั่วขณะ แล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ “แล้วถ้าพี่เอาจริง แทนจะว่ายังไง”
ชายหนุ่มหน้าตี๋มองเจ้านายชั่วครู่ รู้สึกอึดอัดนิดๆ...
...วันนี้บุริณทร์มาแปลก...ตอนนี้กำลังพูดเล่นหรือพูดจริง...แต่สายตาดูนิ่งๆ มาดมั่นไม่เหมือนเคย...
“จริง จริงๆ หรือ จริง เล่นๆ” แทนเฉไฉ
“เห็นไม๊ ตัวเองก็เอาแต่เฉไฉเหมือนกัน”
แทนยักไหล่ กล่าวตอบว่า “รอให้พี่มั่นใจจริงๆ ก่อน แล้วค่อยมาคุยกันนะ”
เหมือนระฆังหมดยกดังขึ้นมาช่วย บริกรหนุ่มวัยรุ่นเดินเข้ามาใกล้ ยื่นเมนูให้บุริณทร์
“วันนี้อาหารพิเศษครับ อัสเซม พิลาฟ อร่อยมากครับ เนื้ออบนุ่มพิเศษน่าทาน เมดิเตอร์เรเนี่ยมคอคัสเสิร์ฟกับเลนทิลสลัดก็น่าสนใจครับ เดือนนี้เราเน้นอาหารกรีก เชฟจากกรีกปรุงเองเลยครับ ส่วนของหวาน ผมแนะนำเฟนเนลพายครับผม”
“ลองดูสิพี่บุ กินแล้วได้หล่อเป็นเทพบุตรกรีก”
บุริณทร์ส่ายหน้า “ไม่เอา พี่ไม่ค่อยชอบเนื้อแกะ”
“สตีฟาโดว์สิพี่ริณทร์ กินเนื้อกับหัวหอมเยอะๆ ใส่พริกไทยดำด้วยนะ น้ำข้นๆ...กินเนื้อ พี่จะได้มีเนื้อมีหนังกับเขาบ้าง” แทนกระทบกระเทียบ...พักหลังเห็นบุริณทร์เริ่มอวบขึ้น
“ไม่เอา...มัน...กลัวอ้วน” บุริณทร์ทำเป็นไม่ใส่ใจ พับเก็บเมนู แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มให้บริกรหนุ่ม “ผมขอซัลมอน อบกับเลนทิล ราดมัสตาร์ดกับเฮิรบบัทเตอร์ แล้วก็...เซโมลินาซุป แล้วก็...พิลาเฟ่ เม การิเดส ใส่กุ้งเยอะๆ”
“แล้วก็กิมจิหนึ่งถ้วย” แทนล้อเลียนแล้วหัวเราะ “ทานเยอะเลยนะพี่บุ”
“ก็มันหิว...แล้วแทนล่ะ” บุริณทร์ยิ้มบางๆ
“ผมขอ...ฟาโซเลีย ซาลาต้าครับ”
“อะไรน่ะแทน”
“สลัดถั่ว” แทนตอบ หันไปมองรอบๆ แล้วพูดขึ้นลอยๆ ว่า “สำหรับคนตาถั่ว”
บุริณทร์เหลือบตามองคนช่างกระทบกระเทียบ ทำไมเขาจะไม่เข้าใจที่แทนพูด ชายหนุ่มจงใจว่าเขาว่าตาถั่ว ไม่รู้จักมองสิ่งดีๆ ที่อยู่ตรงหน้า...
แทนรอให้บริกรเดินจากไปก่อนล้อบุริณทร์
“พี่ริณทร์เริ่มไว้พุงแล้วนะ เตรียมตัวเป็นอาเสี่ยหรือไง”
บุริณทร์ถอนใจเบาๆ แทนชอบเรียกชื่อคนในบริษัทตามใจตนเอง...เรียกสั้นๆ พยางค์เดียว ไม่พยางค์หน้าก็เป็นพยางค์หลัง
“เมื่อไหร่แทนจะเรียกชื่อเล่นพี่ซะที เรียกบุ เรียกริณทร์ น่าเกลียดจะตาย พี่อายนะรู้ไม๊”
“รอให้พี่เป็นแฟนผมก่อนสิ จะเรียกที่รักจ๋าทุกคืน” ว่าแล้วชายหนุ่มก็หัวเราะเสียงดัง โต๊ะข้างๆ บางโต๊ะหันมามอง รวมถึงชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งมาถึงและกำลังหย่อนกายลงนั่งไม่ไกล
กฤษณะไม่รู้ว่าทำไมจึงรู้สึกรอนผ่าวบนใบหน้าเมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสชองชายหนุ่มตาเรียวเล็กที่นั่งอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มอีกคนในชุดทำงานที่นั่งตรงข้ามทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง สองคนดูเหมือนคู่รักที่กำลังหยอกล้อกัน อีกฝ่ายอาจจะแกล้งอีกฝ่าย...คนหนึ่งหัวเราะชอบใจ อีกคนทำหน้ามุ่ย...เหมือนจะแกล้งงอน
กฤษณะชวนแทนไปทานอาหารเย็นด้วยกัน แต่ชายหนุ่มบอกว่าไม่ว่างเพราะต้องไปทานข้าวกับเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงาน
...เพื่อนรุ่นพี่คนนี้ที่เขามองไม่เห็นว่าจะดูเหมือนเพื่อนธรรมดาๆ สายตาชายหนุมที่ดูอายุมากกว่ามองแทนด้วยนัยน์ตาพราวระยับ จนทำให้เขารู้สึกหึงหวง
...หึงแทนหรือ...กฤษณะรู้สึกแปลกใจที่รู้ว่าตัวเองรู้สึกเช่นนั้น
แม้เวลาที่รู้จักกับแทนผ่านมาไม่นาน แต่เขากลับรู้สึกพิเศษกับชายหนุ่ม...มากเกินกว่าที่เคยรู้สึกกับใคร
กฤษณะตัดสินใจเดินเข้าไปทักทายทั้งสอง...อย่างน้อยได้ขวางหน่อยก็ยังดี
“สวัสดีครับคุณแทน ไม่นึกว่าเราจะมาทานข้าวร้านเดียวกัน”
สองหนุ่มหันขวับมามองกฤษณะพร้อมกัน แทนยิ้มกว้างตาหยีเช่นเคย อีกคนมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง มีแววไม่พอใจนิดๆ ที่เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาทักชายหนุ่มยิ้มสวยที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา
“คุณกฤษณะ” แทนหันไปหาบุริณทร์ “เจ้านายครับ คุณกฤษณะ คนที่ช่วยคุณภูวนัยเรื่องคอนโดที่ปราณบุรีที่ผมกำลังทำอยู่ไงครับ คุณกฤษณะครับ คุณบุริณทร์ เจ้าของบริษัทครับ”
บุริณทร์ยิ้มทักทาย แววตาเป็นมิตรขึ้น แต่ไม่วายยังมีแวว ‘หวง’ แทนอยู่
...เขามองออก...กฤษณะไมได้รู้จักแทนแบบสถาปนิกธรรมดา อะไรบางอย่างแววตาของกฤษณะที่มองแทน...เขามองออก...
...อย่าบอกนะ...ว่าลูกค้าตกหลุมรักสถาปนิกของเขาเข้าเสียแล้ว...ไมได้การ ต้องรีบให้แทนไปทำสปาที่กระบี่เร็วๆ...
“ขอบคุณคุณกฤษนะด้วยนะครับที่ช่วยเป็นธุระให้ คุณแทนบอกว่าคุณภูวนัยท่านไม่ค่อยว่างมาดูแลเรื่องคอนโด”
“งานเขายุ่งครับ” กฤษณะขำที่แทนเอาภูวนัยไปเล่าให้เจ้านายฟังด้วยการเรียกภูวนัยว่า ‘ท่าน’
“พอดีคุณภูวนัยขอให้ผมช่วยคุยกับคุณแทนตั้งแต่ตอนแรก ผมก็เลยกลายเป็นเจ้าของไปโดยอัตโนมัติ” กฤษณะหัวเราะ ยิ้มกว้าง
บุริณทร์อิจฉาใบหน้าหล่อเหลานั้น เขายอมรับว่ากฤษณะหน้าตาดีและมีเสน่ห์ รูปร่างสูงสง่ายิ่งเสริมบุคลิกให้ดูดีขึ้น เขาเองสูงกว่าแทนไม่เท่าไหร่ แต่ผู้ชายคนนี้สูงกว่ามาก...น่าจะประมาณ 10 เซ็นติเมตร
“คุณกฤษณะทานเสร็จแล้วหรือครับ” บุริณทร์ไล่ทางอ้อม กฤษณะมาทักแล้วยังไม่มีท่าทีจะไปเสียที
“ยังครับ เพิ่งมาถึง”
“งั้นนั่งด้วยกันสิครับ” แทนเชิญ...ยิ้มกว้างตามแบบฉบับ ไม่ทันเห็นว่าบุริณทร์ทำหน้าบึ้ง
“อย่าเลย ขอบคุณครับ ผมไม่อยากรบกวนเวลาของคุณทั้งสองคน” กฤษณะมองแทนยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เราก็แค่มาทานข้าวกันธรรมดาๆ ดีเสียอีกจะได้คุยเรื่องงานกันด้วย จริงไม๊ครับคุณบุริณทร์” ประโยคหลังหันมาหาบุริณทร์ที่รีบปรับสีหน้า
“เอ่อ...ก็ดีครับ” บุริณทร์ตอบรับตามมารยาท แต่ก็แอบขมวดคิ้วใส่แทน ขณะที่อีกฝ่ายทำไม่รู้ไม่ชี้
กฤษณะไม่ปฏิเสธ รีบขอบคุณ ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ แล้วยกมือเรียกพนักงานแจ้งขอเปลี่ยนโต๊ะ
แทนยิ้มร่า ชวนชายหนุ่มทั้งสองคุยเรื่องคอนโดของภูวนัยที่ปราณบุรี บุริณทร์จำต้องคุยกับกฤษณะสลับกับหันหน้ามาคาดโทษชายหนุ่มอารมณ์ดีที่ทำท่ามีความสุขนัก
แทนนึกสนุก...เห็นราชันย์ทำท่าผะอืดผะอม กฤษระเองก็ดูหน้าเคร่งต่างจากที่เคยเห็น เขารู้สึกได้ว่าสองหนุ่มกำลังเขม่นกัน โดยมีเขาเป็นชนวน
...สนุกจริงๆ...แทนนึกในใจ...แต่ขออย่างเดียว...อย่าให้ต่อยกัน...
...บุริณทร์...คราวนี้ได้เรียนบทเรียนเสียบ้าง ชอบทำเล่นๆ กับเขาอยู่เรื่อย...ลองยั่วดูซักหน่อย...ดูซิ จะมีปฏิกิริยาอะไรหรือเปล่า...
"งานคืบหน้าไปมากแล้วนะครับ ผมเพิ่งกลับมาจากปราณบุรี กำลังเร่งให้สุดๆ คุณกฤษณะได้ไปตรวจดูบ้างหรือเปล่าครับ"
"ยังเลยครับ พอดีผมกำลังยุ่งๆ แต่ผมเชื่อใจคุณแทน" กฤษณะจงใจยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม ก่อนหันไปกล่าวกับบุริณทร์ "คุณบุริณทร์มีพนักงานเก่งประจำบริษัทเลยนะครับ ผมเห็นคุณแทนทำงานแล้วต้องขอชื่นชมว่าเยี่ยมจริงๆ"
บุริณทร์ยิ้มบางๆ ให้กฤษณะ ก่อนหันมายิ้มให้แทน...ยิ้มแบบที่แทนแปลความได้ว่า "เดี๋ยวเถอะ...รอให้อยู่สองคนเสียก่อน เดี๋ยวเจอดี...
"ถ้ายังงั้น เห็นทีคุณบุริณทร์ต้องเพิ่งเงินเดือนให้ผม ลูกค้าชมซึ่งหน้าขนาดนี้แล้ว ปฏิเสธไม่ได้นะครับ" แทนแอบยักคิ้ว
"แน่นอนครับ จะขึ้นให้ 10 เปอร์เซ็นต์เลย แล้วจะมอบโปรเจ็คสำคัญให้รับผิดชอบด้วย"
แทนตาโต...นึกถึงหาดทรายสวยๆ ของกระบี่ ขณะที่อีกฝ่ายนึกถึงอาคารสำนักงานแห่งใหม่ของบริษัท...แทนจะได้ทำงานสนิทกับเขามากกว่าเดิม...ช่วยกันสร้างอาคารสำนักงานแห่งใหม่...
"เจ้านายอย่าลืมคำพูดนะครับ" แทนรีบหันไปหากฤษณะ "คุณกฤษณะเป็นพยานนะครับ"
"แน่นอนครับผม ผมว่าคุณบุริณทร์คงไม่หลอกคุณแทนหรอก เจ้านายที่ไหนจะหลอกลูกน้อง"
"ไม่แน่นะ เจ้านายบางคนก็ขอบหลอกให้ลูกน้องดีใจ แล้วปล่อยให้คอยเก้อฝันหวานไปคนเดียว" แทนพูดเนิบๆ ปรายตามองบุริณทร์
อีกฝ่ายเข้าใจความนัยของชายหนุ่ม...แทนกำลังยบอกอะไรเขาสักอย่าง...บอกว่าให้รีบจริงจัง...
...เอางั้นเลยหรือแทน...ถ้าเปิดทางให้พี่แล้ว...พี่ก็จะเอาจริงแล้วนะ...บุริณทร์นึกในใจ
อาหารที่สั่งไปเริ่มลำเลียงมาเสิร์ฟที่โต๊ะ กลิ่นหอมกรุ่นน่าทาน กฤษษณะทำท่าแปลกใจที่เห็นแทนรับประทานสลัดเพียงหนึ่งจาน
"ผมกำลังควบคุมอาหารครับ ตอนเย็นไม่ทานเยอะ เดี๋ยวลงพุง ไม่น่ารัก"
บุริณทร์สะดุ้ง...แทนพูดกระทบกระทบ บอกความนัยเขาหลายอย่าง...ลูกน้องเขาชอบออกกำลังกาย เล่นกีฬา ให้ความสนใจกับสุขภาพ พักหลังๆ เขาเองไม่ได้ออกกำลังกาย เริ่มเจ้าเนื้อ ยิ่งล่วงเข้าวัยสามสิบกว่าๆ ก็ยิ่งน้ำหนักเพิ่มเร็ว
"ถึงลงพุงคุณแทนก็ดูดี คนจะน่ารักไม่ได้อยู่ที่รูปร่างหน้าตาอย่างเดียวนี่ครับ" กฤษณะชมซึ่งหน้า
บุริณทร์สะอึก แม้จะเห็นด้วยกับกฤษณะ แต่ก็ไม่นึกว่ากฤษณะจะใจกล้าเช่นนี้
...จะลองสู้กับผมหรือคุณกฤษณะ...ได้เลย...ผมไม่ถอยหลอก ให้มันรู้เสียบ้าง ผมกับแทนรู้จักกนมาตั้งเกือบสิบปีแล้ว คุณเพิ่งโผล่มาได้เดือนกว่า...คิดจะสู้กับผมหรือ...
แทนสนุกกับอาหารเย็นมื้อนี้เป็นพิเศษ เขาสังเกตปฏิกิริยาของสองหนุ่ม อยากรู้ว่าทั้งสองคิดกับเขาอย่างไร...เขารู้ว่ากฤษระเองก็ดูว่าเริ่มจะชอบๆ เขาบ้างแล้ว ส่วนบุริณทร์ไม่ต้องพูดถึง แสดงออกชัดเจนมานนานแล้วว่าชอบเขา แต่การทำทีเล่นทีจริงมาตลอดตั้งแต่เรียนสถาปัตยกรรมมาด้วยกัน จนทำงานด้วยกัน ทำให้เขารู้สึกอยากจะท้าทายบุริณทร์เสียบ้าง
...บุริณทร์จะทำอย่างไรถ้าเห็นว่ามีคนมาจีบเขาและท่าทางไม่ได้ทำเล่น และเขาเองก็ทำท่าทางจริงจัง...
แทนคิดถึงชายหนุ่มอีกคน...ผู้ชายหน้าเคร่งขรึมคนนั้น...คนที่นีสีหน้าอารมณ์เดียวตลอดเวลา...คนที่พูดห้วนๆ สั้นๆ ดุๆ ชอบมองเขาเหมือนเป็นตัวปัญหา และทำท่าเหนื่อยหน่ายเวลาเขาทำอะไรไม่เข้าหูเข้าตา
...ถ้าทั้งสามคนนั่งอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้จะเป็นอย่างไรกันนะ...คงสนุกดีพิลึก...
...แต่ผู้ชายคนนั้นเขาชอบเราหรือ...ดูท่าทางนิ่งเฉย...มองไม่ออกว่าเขารู้สึกอย่างไรกันแน่...ที่สำคัญเขามีแฟนแล้ว...เป็นหญิงสาวแสนสวย...
แต่บางครั้งแทนก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเห็นอะไรบางอย่างในแววตาของผู้ชายคนนั้น...แววตาที่แว่บหนึ่งเหมือนแววตาของกฤษระและบุริณทร์ที่มองเขา
แทนเริ่มหนักใจ...ตอนแรกเคยคิดเพียงว่าหากเกิดชอบคนสองคนพร้อมกันนี่คงจะยุ่งน่าดู แต่หากเกิดมีสามคนล่ะ...
...ท่าทางคงประสาทกิน...
******************
-
จิ้มคนแต่งงงง
บรรยากาศตึงเครียดเจงๆ
สุดท้ายใครจะได้แทนไปน้อ เอะหรือแทนจะได้ใครไป
-
สนุกจริง ๆ เมื่อสองกิ๊กมาเจอกัน :laugh:
ถ้ามาเจอพร้อมกันสามคน แทนน่าจะสนุกกว่านี้นะ :laugh:
ปล.คนแต่ง ไฮเปอร์จริง ๆ ขยันมาก ๆ ชื่อ วุฒิ รึเปล่า เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ :L2:
-
วันนี้แค่บุริณทร์กับกฤษณะยังขนาดนี้
ถ้าเป้นฉากแบบว่าสามคนมาเจอกัน
แล้วเขม่นกันต่อหน้าแทนอ่ะ
อยากรู้ว่าจะหนุกแค่ไหน :laugh:
-
ร้ายใช่เล่นนะคุณแทน o13
-
อยากเห็นฉากผู้ชาย 3 คน พบกันจังเลย
คุณแทน o13
-
...น้องแทน...เหมือนจะมีใจให้พี่ บู้หลิน มากกว่าใครเพื่อนนะ...สองหนุ่มที่เข้ามา เป็นเหมือนกิกที่ให้พี่บุแก่ตาสว่างหายตาถั่ว....ใครคือพระเอก....
รอตอน14.......ดีกว่า
poom_โอ๋ :really2:
-
พ่อสถาปนิกเนื้อหอม ฉลาดจริงๆ ยั่วเก่งเป็นที่สุด
มีตัวมาให้เลือก คุณสมบัติดีเลิศใกล้เคียงกันแบบนี้
พอเอาเข้าจริงๆจะเลือกใครล่ะเนี่ย อยู่กับหนุ่มหล่อสองคน แต่ใจก็คิดถึงพ่อโปรหน้านิ่ง อั๊ยยยยยยยยยยยยยย มีอิทธิพลมากเลยนะนั่น พ่ออัศวินม้าดำ
-
13 ไม่ต่ออีกสักครึ่งตอนเหรอ นะนะ :-[
-
แทนลุกเล่นเยอะขนาดนี้ ท่าทางหนุ่มๆต้องตั้งใจจีบกันหน่อยแล้วนะเนี่ย
-
o22
-
บทที่ 14
แทนแอบเหลือบมองบุริณทร์ คิดในใจว่า "เอ...ดูๆ ไป เวลาทำท่าทางหึงหวงเรา พี่โจก็ดูน่ารักดีเหมือนกันนะ" แต่ชายหนุ่มก็อดกังวลไม่ได้ว่า...หากจะตกลงปลงใจไปกับบุริณทร์ เขาจะทนความเจ้าชู้ของเจ้านายหนุ่มได้หรือ แล้วที่สำคัญ เขายังไม่มั่นใจว่าบุริณทร์จะเอาอย่างไรกันแน่ จีบทีเล่นทีจริงมาเกือบจะสิบปี คราวนี้บุริณทร์จะทำอย่างไร
...เอาล่ะ...ขอเล่นเกมกับบุริณทร์สักครั้ง...ไม่ลองก็ไม่รู้...
"คุณกฤษณะทานข้าวเสร็จจะไปเที่ยวไหนต่อครับ" แทนถามขึ้น หลังจากที่กฤษณะสั่งอาหารเสร็จ ชายหนุ่มสั่งแค่สลัดกับซุบมาทาน
กฤษณะเลิกคิ้ว แปลกใจที่จู่ๆ ชายหนุ่มหน้าตี๋ผู้น่ารักถามเขาขึ้นมา ในขณะเดียวกัน มือของบุริณทร์ที่กำลังตักอาหารเข้าปากก็ชะงัก เหลือบตาขึ้นมองแทนแวบหนึ่ง กลั้นหายใจ หูผึ่ง รอฟังคำตอบ
"ไม่ครับ ผมก็กลับบ้าน พอดีพรุ่งนี้เช้าต้องเข้าออฟฟิส"
"ดีจังเลยครับ" แทนยิ้มกว้าง เผยให้เห็นลักยิ้ม "ผมจะได้ขอติดรถกลับด้วย ผมไม่ได้เอารถมา คืนนี้คิดว่าจะกลับบ้านสวนเมืองนนท์"
"แทน จะเหมาะหรือ คุณกฤษณะเป็นลูกค้า พี่ไปส่งก็ได้" บุริณทร์รีบค้าน
"ไม่เป็นไรครับ" กฤษณะรีบตอบ
"แค่ติดรถไปลงกลางทางเอง" แทนให้เหตุผล
"ผมไปส่งถึงบ้านเลยก็ได้ครับ"
"พี่ไปส่งแทนดีกว่า" บุริณทร์ยังไม่ยอม
"บ้านพี่กับผมไปคนละทาง" แทนหันหน้าไปมองกฤษณะ "อีกอย่าง คุณกฤษณะก็เคยไปส่งผมแล้ว"
บุริณทร์หรี่ตา กรามเริ่มขบกันแน่น รู้สึกไม่พอใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งรู้ว่ากฤษณะเคยไปส่งแทนยิ่งทำให้เขาฉุนมากกว่าเดิม
...สองคนนี้แอบคบกัน...บุริณทร์ร่ำร้องอยู่ในใจก่อนพูดว่า "เกรงว่าคุณกฤษณะจะไม่สะดวก ไปไกลขนาดนั้น แล้วทำไมแทนไม่นอนที่คอนโดในเมืองล่ะ พี่ไปส่งก็ได้ ออกนอกเส้นทางไปไม่ไกล"
"ก็คืนนี้อยากกลับบ้านสวนนี่นา พรุ่งนี้เช้าวันหยุดจะได้ชื่นชมธรรมชาติ สูดอากาศบริสุทธิ์ แล้ววันอาทิตย์ก็ตั้งใจจะทำความสะอาดบ้านเสียหน่อย เสร็จแล้วจะได้ทำมะม่วงน้ำปลาหวาน ไปนั่งทานเล่นที่ศาลาริมน้ำ ท่าน้ำที่บ้านผมลมเย็นมาเลยนะครับคุณกฤษณะ บรรยากาศดี๊ดี" แทนพูดเรื่อยๆ เหมือนไม่สนใจอะไร ไม่มองว่าขณะนี้สองหนุ่มตรงหน้าเริ่มหรี่ตามองกันแล้วด้วยความเขม่นกัน
"ครั้งที่แล้วคุณกฤษณะไปส่งดึก เลยไม่ได้เข้าบ้าน คราวนี้ไม่ดึก ผมจะชวนไปดูหิ่งห้อยที่ท่าน้ำข้างบ้าน"
"จริงหรือครับ ผมไม่เคยเห็นหิ่งห้อยมานานหลายปีมาก สิบกว่าปีได้แล้วมั๊ง อยู่แต่คอนโดกลางกรุง ไม่เคยได้สัมผัสธรรมชาติ" กฤษณะตื่นเต้น
...ไปดูหิ่งห้อย...แบบนี้บรรยากาศก็โรแมนติกสิ...คิดแล้วอยากตามไปยืนคุมนัก...บุริณทร์รวบช้อน ยกผ้าเช็ดปากขึ้นเช็ดปากช้าๆ หมดอารมณ์จะทานอาหารต่อ ตัดสินใจว่า...ยอมไปก่อน...แต่ไม่ขอย้อมแพ้หรอก...
ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจึงรู้สึกได้ขนาดนี้ แต่ก่อนเขาก็เคยเห็นแทนหวานกับคนอื่นๆ แต่ทำไมคราวนี้เขารู้สึกขุ่นมัวมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
แวบหนึ่ง บุริณทร์คิดว่าเห็นรอยยิ้มเยาะและแววตาท้าทายของกฤษณะ ส่วนแทนนะหรือ...ยิ้มร่าเริงไม่สนใจอะไร...
...แทน...ตีสีหน้าระรื่นได้เก่งนักนะ ร้ายจริงๆ จะปั่นหัวพี่เล่นหรือ ระวังตัวเอาไว้เถอะ...บุริณทร์คิดอยู่ในใจ ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
น้ำเย็นๆ แต่หาได้มีประโยชน์ไม่ ด้วยในอกของเขาร้อนรุ่มดั่งไฟเผา อดกังวลไม่ได้ว่า...กฤษณะไปส่งแทน...ดูหิ่งห้อยด้วยกันแล้ว...ผู้ชายหน้าหล่อคนนี้จะกลับบ้านกลางกรุงหรือเปล่า...
...............
ศุกร์ 12 กุมภาพันธ์ - 21.42 น.
พอขึ้นทางด่วน กฤษณะก็ขับรถเร็วมาก มุ่งตรงไปยังถนนแจ้งวัฒนะ เขารีบทำเวลาเพียงเพื่อต้องการจะใช้เวลาที่ศาลาริมน้ำกับแทนให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ กลัวว่าถ้าดึกเกินไป ชายหนุ่มจะยกมาเป็นข้ออ้างขอตัวไปนอน
ตลอดทาง สถาปนิกหนุ่มที่นั่งข้างๆ ชวนเขาคุยไม่ได้หยุด เสียงเจื้อยแจ้วสลับกับเสียงหัวเราะสดใสทำให้เขารู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน
กฤษณะไม่นึกเสียดายเลยที่ยอมช่วยภูวนัยรับคุยเรื่องคอนโดปราณบุรีแทนเพื่อนสนิทที่จำต้องไปพบลูกค้ารายใหญ่ชาวญี่ปุ่นอย่างกระทันหันในวันนั้น...วันที่เขาเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังยืนทำหน้าแปลกๆ อยู่หน้ากระจกใกล้ๆ ทางเข้าห้องน้ำชั้นผู้บริหาร...วันที่เขาเห็นชายหนุ่มคนเดิมเดินเข้ามาในห้องทำงานเขาและแนะนำตัววาเป็นสถาปนิกเข้ามารับงานคอนโดปราณบุรีของภูวนัย ทำหน้านิ่งเรียบ คุยเป็นการเป็นงาน...
กฤษณะเป็นคนความจำดี แทนเตือนความจำเขานิดเดียวก็สามารถพาชายหนุ่มมาถึงหน้าบ้านภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีหลังจากลงทางด่วน
"คุณกฤษณะนี่ขับรถเหมือนเหาะเลยนะครับ ตื่นเต้นสุดๆ เมื่อกี้เกือบเผลอร้องเพลง A Whole New World นึกว่าได้นั่งพรมอาละดิน" แทนหัวเราะ ก้าวลงจากรถ เดินไปไขกุญแจ เปิดประตูรั้ว ให้กฤษณะเอารถเข้าไปจอด
คนที่อยู่ในรถยิ้มพราว...ตอบชายหนุ่มในใจว่า..."คุณนั่นล่ะ เป็น a whole new world ของผม"...
ต้นไม้ครึ้มทำให้บรรยากาศรอบข้างสดชื่น กฤษณะก้าวลงจากรถ ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง บิดเอวไปมาช้าๆ พร้อมสูดดมกลิ่นหอมเย็นๆ ที่ลอยตามลมมาแตะจมูก
"กลิ่นดอกไม้อะไรครับ"
"กลิ่นดอกราตรีครับ" แทนเดินนำกฤษณะไปยังบันไดหน้าบ้าน "ผมปลูกดอกไม้ไทยๆ เยอะแยะ เวลาว่างก็ไปชอบปิ้งแถวตลิ่งชัน ได้ต้นไม้มาเต็มรถ ตอนนี้ชักจะไม่เหลือที่ว่างให้ปลูกแล้ว" แทนหันมามองชายหนุ่มตัวโตที่เดินตามมาช้าๆ
"คุณกฤษณะชอบปลูกต้นไม้ไหมครับ"
"ชอบครับ" กฤษณะตอบสั้นๆ น้ำเสียงแผ่วเบา ทอดสายตามองชายหนุ่มอารมณ์ดี
แทนรู้สึกแปลกๆ กับคำตอบของกฤษณะ เขาถามว่าชอบปลูกต้นไม้หรือไม่ กฤษณะตอบว่าชอบ...แต่ทำให้เขารู้สึกว่ากฤษณะไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...'ชอบ' ของกฤษณะเมื่อประกอบกับแววตาคนพูดแล้ว เหมือนคนตอบตั้งใจตอบไม่ตรงคำถาม...
"ถ้าชอบ ผมจะแบ่งให้ไปปลูกที่บ้านซักต้น"
"ผมอยู่คอนโดนะครับ"
"ปลูกใส่กระถาง ห้อยไว้ตรงระเบียงก็ได้"
"ปลูกไม่เป็น คงต้องให้คุณแทนไปช่วย" แววตาของกฤษณะพราวระยับ
"ไหนบอกว่าชอบ"
"ก็ชอบจริงๆ" กฤษณะขยับตัวเข้ามาใกล้ "แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าปลูกเป็น"
"งง...ชอบปลูกต้นไม้ แต่ปลูกไม่เป็น แปลกคนจริง"
"ผมนึกว่าคุณแทนถามว่าชอบคนปลูกต้นไม้หรือเปล่า" กฤษณะทำตาเชื่อม
"คุณกฤษณะหูไม่ดี ว่างๆ ไปหาหมอด้วยนะ" แทนทำเฉไฉ ชักจะเขิน เพราะรู้ว่ากฤษณะเริ่มจะแสดงออกถึงความในใจมากขึ้น
...บางทีการชวนกฤษณะมาบ้านเมืองนนท์คืนนี้อาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก...แทนนึกในใจก่อนจะเปลี่ยนเรื่องว่า "คุณกฤษณะจะดื่มอะไรไหมครับ...แต่ว่า เอ่อ...ที่จริงมีน้ำเย็นอย่างเดียว"
กฤษณะยิ้ม ส่ายหน้าช้าๆ "ไม่ครับ ขอบคุณครับ แต่ผมอยากไปดูหิ่งห้อยที่ศาลาริมน้ำ"
...ศาลาริมน้ำ...หิ่งห้อยระยิบระยับ...ความมืดสลัวๆ...บรรยากาศก็โรแมนติกล่ะสิ...ถ้าหากกฤษณะเกิดจะ....ฮื่อ...ทำไงดีแทนเอ๋ย...
แทนเริ่มประหม่า เมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสองกับกฤษณะท่ามกลางความเงียบเช่นนี้ เขาก็รู้สึกอ้ำอึ้งเหมือนอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนั้น...คนหน้าดุ...คนที่ป่านนี้เขาเองก็ยังไม่รู้จักชื่อเลย...
"ขอผมไปเปิดไฟหน้าบ้านก่อนนะครับ" แทนรีบผลุบหายขึ้นไปบนบ้าน ทิ้งให้กฤษณะเดินเล่นชมสวนในความมืดสลัวไปพลางๆ
แสงไฟจากถนนนอกบ้านพอให้แสงสว่างได้บ้าง ไม่มืดเกินไปนัก กฤษณะล้วงกระเป๋ากางเกง เดินทอดน่องไปเรื่อยๆ สูดอากาศบริสุทธิ์ รู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก
ไม่นาน แทนกลับลงมาจากบ้าน เห็นกฤษณะกำลังยืนอยู่ที่แปลงดอกมะลิ
"ปลูกไว้เยอะขนาดนี้เลยหรือครับ" กฤษณะหันมาถาม
"เอาไว้ร้อยมาลัย"
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว แทนจึงรีบพูดว่า "ผมไม่ได้ร้อยนะ อย่านึกภาพตามเด็ดขาด ป้าข้างๆ บ้านที่ช่วยดูบ้านให้ก็ช่วยปลูกด้วย แล้วเค้าก็เอาไปร้อยมาลัยไหว้พระ"
แทนนำกฤษณะมาหยุดยืนที่ศาลาริมน้ำไม่ไกลจากตัวบ้านเท่าใดนัก หิ่งห้อยหลายร้อยตัวบินละล่องอยู่รอบๆ ส่องแสงกระพริบระยิบระยับงามจับตา ราวกับว่ามีใครเอาเกร็ดเพชรมาโปรยปรายเอาไว้ทั่ว กฤษณะแหงนหน้ามองไปรอบๆ ด้วยแววตาชื่นชม
"สวยมากครับ ผมไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้มานานจริงๆ ไม่นึกว่าจะมีแบบนี้ในกรุงเทพฯ"
"นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ นะครับ นี่มันเมืองนนท์เจ๊า" แทนแกล้งทำเสียงหวาน ส่งผลให้กฤษณะต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมากับความช่างเล่นของชายหนุ่ม
"ถึงงั้นก็เถอะ ขับรถแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึง อีกอย่างอยู่นนท์กับกรุงเทพฯ ก็ไม่ค่อยต่างกัน"
"ใช่สิ ขับรถเป็นเหาะเหมือนคุณ ก็ใช้เวลานิดเดียว" แทนกล่าวยิ้มๆ ก่อนเอ่ยว่า "ผมว่าเมืองนนท์กับกรุงเทพฯ ต่างกัน" แทนเงยหน้ามองหิ่งห้อย "นี่ไง เห็นไหมครับ ดูสิ นี่ไง a whole different world...ต้องนั่งพรมอาลาดินรุ่นเอสคลาสสีดำมาถึงจะเห็น"
"เอาไว้ผมจะพาคุณมะลินั่งพรมไปดูโลกใหม่ๆ อีกนะครับ คราวนี้เราไปไกลๆ" กฤษณะเคลื่อนกายเข้ามายืนอยู่ข้างๆ แทน เกือบจะตัวชิดกัน
"ผมไม่ใช่เจ้าหญิงจัสมินในเรื่องอาลาดินนะคร้าบ" แทนหัวเราะ "ผมเป็นเจ้าชาย"
...เจ้าชายของผม...ตอนนี้แทนกำลังจะเป็นเจ้าชายของเขาแล้วล่ะ...กฤษณะนึกในใจ อมยิ้มมองคนที่ทำหน้าเอียงไปเอียงมา นัยน์ตาเรียวเล็กเป็นประกาย ปากแดงยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
หิ่งห้อยสิบกว่าตัวบินเข้ามาใกล้ใบหน้าของกฤษณะ ชายหนุ่มหันไปมองตาวาวเพราะอดชื่นชมกับความสวยไม่ได้
"มาทางนี้สิครับ ทางนี้ก็มี" แทนลืมตัว อยากจะอวดความสวยงามของธรรมชาติของบ้านสวนริมคลอง ชายหนุ่มยื่นมือคว้าแขนของกฤษณะดึงไปอีกทาง ทันทีที่แตะกายของชายหนุ่ม เขาก็รู้สึกถึงไออุ่นแผ่ซ่าน ข้อมือแข็งแรงของกฤษณะเหมือนท่อนเหล็กร้อนๆ ทันทีที่จับต้อง...แทนรู้สึกถึงความร้อนราวสัมผัสถ่านหินเผาไฟจนต้องปล่อยมือ
"คุณแทน" เสียงกฤษณะดังขึ้นเบาๆ อ้อนวอนปนผิวหวัง...ประหนึ่งจะท้วงว่า...ปล่อยแขนผมทำไม...
กฤษณะยื่นมือออกไป คว้าแขนของชายหนุ่มไว้
"รอหน่อยสิครับ"
แทนชะงัก...ดึงมือออกช้าๆ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยมือแข็งแรงนั้น กลับจับไว้แน่น ดึงเขาให้เดินช้าลง
กฤษณะอยากจะเดินอ้อยอิ่งอยู่เช่นนี้นานๆ ช่วงเวลานี่เป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึกสงบสุขอย่างที่สุดแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน เป็นเวลานานมากแล้ว นานจนเขาจำไม่ได้ว่ารู้สึกอิ่มเอมใจเช่นนี้เป็นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่...
วินาทีนี้เขามั่นใจแล้วว่ากำลังตกหลุมรักสถาปนิกของภูวนัย...แทน...ชายหนุ่มที่ระบายรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแทบทุกครั้งที่เจอกัน
ทั้งสองยืนมองหิ่งห้อยที่ใต้ต้นไม้ใกล้ศาลาริมน้ำเงียบๆ ลมเย็นพัดมาเอื่อยๆ อากาศชานเมืองบริสุทธิทำให้กฤษณะรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
"มานอนที่นี่บ่อยเหรอครับ"
แทนพยักหน้า “เกือบทุกสุดสัปดาห์ครับ แต่ก่อนแม่กับน้องชายอยู่ที่นี่ หลังพ่อเสียผมได้ทุนไปเรียนต่อกลับมาได้ไม่กี่ปีแม่ก็แต่งงานใหม่ เลยพากันย้ายไปอยู่ที่ลำปาง น้องเขาก็ย้ายไปด้วย คู่นั้นเขาซี้กัน แต่ผมติดกรุงเทพฯ ซะแล้ว ก็เลยไม่ได้ตามไป แต่ก็ไม่แน่นะ แก่ตัวก็จะไปอยู่กับแม่” ชายหน่าอธิบายยิ้มๆ แววตามีความสุขเมื่อพูดถึงครอบครัว
“น้องผมหน้าตาเหมือนพ่อ เลยรูปหล่อน่าดู ผิวก็คมขำเหมือนแม่ ผมนี่ไม่รู้เหมือนใคร ตี๋ซะจนหน้าจืด”
“ใครบอก” กฤษณะขยับตัวเข้ามาใกล้ “ตี๋เข้มต่างหาก เป็นดาราได้สบาย”
แทนหัวเราะเบาๆ “ผมยังเคยถามแม่เลยว่า ไปเก็บผมมาเลี้ยงหรือเปล่า ทำไมเกิดออกมาขาววอกตาตี่อย่างนี้ น้องผมเขาดูคมเข้มเป็นไทยแท้ แต่ไม่หลังอาน” แทนหัวเราะเบาๆ กับมุขขำของตัวเองก่อนเสริมว่า “ผมอยากจะผิวคล้ำบ้าง อาบแดดอยู่ตั้งนาน เป็นได้แค่กุ้งต้ม”
กฤษณะหัวเราะเสียงดัง นึกภาพกุ้งต้มที่มีหัวเป็นชายหนุ่มที่ยิ้มสดใสร่าเริงเป็นนิจ
“พูดแล้วอยากทานต้มยำ”
แทนทำหน้ามุ่ย ขมวดคิ้วมองกฤษณะ แกล้งฉุนที่ตัวเองโดนล้อ “ทานรสจัดได้ด้วยเหรอครับ เห็นคนรวยชอบทานแต่อาหารฝรั่งหรูๆ”
กฤษณะยิ้ม หันหน้าออกไปมองสายน้ำเบื้องหน้า แม้เห็นเป็นเพียงเงาสลัว แต่เขาก็รู้ว่าลำคลองสายนี้กว้างพอสมควร
“ผมชอบอาหารที่มีรสมีชาติครับ ไม่น่าเบื่อ”
“อาหารหลากหลาย ไม่จำเจ” แทนต่อคำ
กฤษณะอมยิ้มมุมปาก...เข้าใจความหมายที่ชายหนุ่มประชดนิดๆ เขาพอมองออกว่าแทนอาจคิดว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้...ท่าทางเขาเป็นอย่างนั้น ใครหลายคนเคยบอกว่า เขาดูเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ซึ่งความจริงก็ใช่...แต่เขาเปลี่ยนไปมาก...ตั้งแต่เริ่มช่วยภูวนัยทำงาน...ชีวิตก็ยุ่งเสียจนเพลาๆ เรื่องความสำราญไป อีกอย่าง อายุที่มากขึ้นทำให้ตัวเขาเปลี่ยนไป ยิ่งมาเจอคนที่ถูกใจอย่างแทน เขายิ่งอยากจะเริ่มจริงจังกับใครสักคนเสียที...คนที่จะเติมชีวิตเขาให้เต็ม...คนที่ทำให้เขามีความสุข...คนที่จะทำให้ดอกกุหลายเบ่งบานในหัวใจเขา...
เสียงลมพัดหวีดหวิวต้องปะทะยอดไม้ที่ยืนต้นเป็นทิวแถวในความมืดกระซิบบอกให้กฤษณะทำตามใจปรารถนา อากาศรอบข้างค่อนข้างเย็น...ร่ำร้องให้กฤษณะดึงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเข้ามากอดไว้เพื่อให้ความอบอุ่น เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องเตือนกฤษณะให้ตระหนักว่าราตรีนี้กำลังเคลื่อนผ่านไปได้เกือบครึ่งทางแล้ว...เหลือเวลาอีกไม่มากนัก...เขาต้องสื่อความในใจเสียหน่อย...เพื่อกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นขึ้น...
“คุณแทนครับ ขอบคุณที่ชวนผมมาบ้านสวนวันนี้ บรรยากาศดีจริงๆ ยืนอยู่ตรงนี้ สัมผัสอะไรๆ แบบนี้แค่ไม่นาน รู้สึกว่าเวลาที่ผ่านไปมันมีค่ามากกว่าหลายชั่วโมงที่อยู่กลางเมือง กลางเสียงอึกทึกครึกโครม” กฤษณะหักห้ามใจไม่ไหว เอื้อมมือไปจับมอของชายหนุ่มตรงหน้าเอามาเกาะกุมไว้
แทนตกใจเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่ากฤษณะจะแสดงออกถึงความในใจเร็วเช่นนี้
“ผมต่างหากต้องขอบคุณที่คุณกฤษณะขับรถมาส่ง ไกลแย่...”
“อยากมาส่งครับ” ...แล้วอยากค้างที่นี่ด้วย...กฤษณะนึกต่อในใจ
“...”
“คุณแทนครับ ที่ชวนผมมานี่ไม่ใช่เพราะอยากจะแกล้งคุณบุริณทร์ใช่ไหมครับ”
“เปล่า” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ ยังไม่เงยหน้ามองกฤษณะเพราะนั่นก็เป็นความจริงอยู่บางส่วน ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกอึดอัด...เห็นท่าดี แต่พอเอาจริงๆ เขาก็รู้สึกเงอะงะ...
แทนไม่เข้าใจตนเอง ทุกครั้งที่เจอกฤษณะก็รู้สึกสบายๆ ไม่ต้องระวังตัวเท่าไหร่นัก...แต่ ณ เวลานี้ ขณะนี้...ขณะที่กฤษณะจับมือเขาอยู่ ก้มหน้าลงมองเขานิ่ง...เขากลับรู้สึกประหม่า...พูดอะไรไม่ออก...ไม่เป็นตัวของตัวเอง ปากที่เคยเจื้อยแจ้วจำนรรจา ตอนนี้ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาพูด
กฤษณะเสียอีกที่ดูท่าทางควบคุมสถานการณ์ได้ดี...มากเขานิ่ง...ท่าทางเป็นธรรมชาติ...ผ่อนคลาย...
...ตาของกฤษณะสวยมาก...ตาคมและหวานในเวลาเดียวกัน...ใครหนอช่างปั้นให้ใบหน้าและดวงตาเขาสมบูรณ์แบบเช่นนี้...
“แต่ผมไม่สนหรอก ขอให้ได้อยู่กับคุณผมก็พอใจแล้ว” กฤษณะเสียงเบา รุกหนักขึ้น ดึงแทนเข้าไปใกล้แทบจะชิดตัว
“ไว้คราวหน้า ผมจะพาคุณไปยืมชมพระอาทิย์ตกดินที่บ้านชายทะเลของผมที่หัวหินบ้างนะครับ” กฤษณะกระซิบเสียงเบามากกว่าเดิม ก้มหน้าลงมาใกล้ หมายมั่นว่า...หากแทนยืนนิ่งๆ ไม่ขัดขืน เขาจะขอจูบสักครั้ง...
“ง่วนนอนแล้วหรือยังครับ ผมว่าดึกแล้ว สงสัยหิ่งห้อยก็คงง่วงนอนอยากกลับบ้านเหมือนกัน” ในที่สุดแทนก็นึกหาคำพูดมาช่วยตัวเองให้เอาตัวรอดได้...ขืนยืนใกล้ชิดกับกฤษณะนานไปกว่านี้อาจเกิด ‘เหตุไม่คาดฝัน’ เป็นแน่แท้ กฤษณะมีเสน่ห์ร้ายกาจน้อยเสียเมื่อไหร่
สถาปนิกหนุ่มก้าวถอยหลัง ขยับตัวออกห่าง กฤษณะปล่อยมือชายหนุ่มช้าๆ สายตาอาลัยอาวรณ์ หากอีกฝ่ายไม่ได้มอง เพราะมัวแต่ไปยกมือยกไม้ทำท่าไล่หิ่งห้อยให้ไปนอน
กฤษณะอมยิ้มขันๆ ที่เห็นแทนหาทางออกให้ตัวเองแบบทื่อๆ เช่นนั้น
...รอก่อนเถอะ...ปล่อยไปก่อน...คราวต่อไปเขาจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ หรอก...ชอบเข้าแล้วนี่นา...ก็ต้องขอชื่นใจสักครั้ง...
********************************
-
:z13:
จิ้มคนเขียน อิๆ
อ่าน2ตอนรวดเลย
อ่าแล้วชอบประโยคนี้จัง
"ไหนบอกว่าชอบ"
"ก็ชอบจริงๆ" กฤษณะขยับตัวเข้ามาใกล้ "แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าปลูกเป็น"
"งง...ชอบปลูกต้นไม้ แต่ปลูกไม่เป็น แปลกคนจริง"
"ผมนึกว่าคุณแทนถามว่าชอบคนปลูกต้นไม้หรือเปล่า" กฤษณะทำตาเชื่อม
อ่านแล้วให้ความรู้แบบว่านะดีอิๆ
ดูท่าทางกฤษณะจะหวังกับแทนเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะด้วยความแปลกใหม่ไม่เคยลองรึเปล่านะ
แต่ที่แน่ๆ เค้าอาจจะเป็นไบก็ก็ได้อิๆ ตัวละครตัวนี้มีมุมมองที่น่าติดตามดีเขียนได้ดีนะคราบสำหรับกฤษณะ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ยังสับสนว่าใครจะได้หัวใจสถาปนิกหนุ่มคนนี้ไป
:z2:
-
อ่านทันแล้ว
ชอบแทนดูสดใส ติสหน่อยๆ น่ารักดี :impress2:
-
มัวแต่ไปดูแข่งว่ายน่ำอยู๋แน่ๆ
พี่นายถึงยังไม่มาต่อเนี่ย
หึหึหึ รู้ทันนะคับ :m16:
-
อิอิ มาเป็นบทที่ 14 เลย ว่าแล้ว ว่ามัน สั้น ไป
-
มิสเตอร์เพอเฟคแมนหายไป 2 ตอนแล้วนะ :angry2: :angry2:
ช้าๆแบนี้กองเชียร์จะไปเชียร์กฤษณะ แล้วจะรู้สึก เฮียกริดรุกแรงน่ากลัวมาก :z1:
:กอด1: คนแต่ง
-
:-[
ชอบจัง ขอหวานๆ แบบนี้ :impress2:อีกได้ป่าว
:กอด1:
-
อยากให้ถึงวันอาทิตย์ เร็ว ๆ จังเลย
ถ้าโปรกอล์ฟมาเจอกับกฤษณะอะไรจะเกิดขึ้น :laugh:
-
โหยยยยย ไม่อยากบอกว่าเราเชียร์โปรกอล์ฟนะ
หายไปไหนล่ะเนี่ย
โผล่มาซักทีสิ
หรือว่าตอนต่อไปหว่า เจอกันที่สนามกอล์ฟเลย
-
ก็แบบว่าให้แทน
ชอบทีเดียวเลยทั้งสามคน
:z1:
น่าสนุกดีนะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คำเดียว "ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
ขยันๆ อย่างงี้ "รัก" ตายเร๊ยยย :จ้อบจัง1:
-
เมื่อไหร่จะรู้ความจริงเรื่องภูวนัยล่ะ
-
14 o11
-
กฤษณะก็น่ารักน่ะเนี่ย โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยเลือกยาก 555
-
แทนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากยั่วพี่บุแต่ว่า พอมาเจอคุณกฤษณะ จู่โจมเข้าจริงๆก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยเหรอ
เขินคุณกฤษณะเค้าหน่อยก็ไม่ได้ อิอิ เพียงแค่รู้สึกอึดอัดและประหม่าในสถานการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้น
เฮ้อ ระวังตัวหน่อยนะ ยั่วให้เค้าชอบแล้วก็อย่าหนีเค้าดื้อๆแบบนี้ซะ มารับผิดชอบกันหน่อย
-
คนแต่งจะเจ้าชู้เหมือนแทนอะป่าวครับ
อิอิ
:กอด1:
-
กฤษณะ ก็น่ารักอ่ะ เชียร์ :m1:
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสามคน :m13:
-
โอ้วววว คุณกฤษณะเริ่มรุกหนักกกก
พี่บุรินทร์ ก็จะเอาจริงหละ
ยังไงดีละคร่ะเนี่ย
แต่เค้าเชียร์ บุรุษไร้นามได้ป่าว คริคริ
-
คนแต่งจะเจ้าชู้เหมือนแทนอะป่าวครับ อิอิ
ไม่ครับ ไม่เคย :m7:
-
ใครจะไปเชื่อ
-
บทที่ 15
อาทิตย์ 14 กุมภาพันธ์ – 09.10 น.
แทนตัดสินใจกลับมาที่คอนโดกลางเมืองแต่เช้า คว้ากถุงกอล์ฟใส่ท้ายรถแล้วมุ่งหน้าไปสนามไดร์ฟกอล์ฟที่เดิมใกล้บ้าน ตอนแรกชายหนุ่มตั้งใจว่าจะนอนเล่นพักผ่อนที่ศาลาริมน้ำที่บ้านสวนเมืองนนท์ แต่บางอย่างทำให้เขาเปลี่ยนแผนกะทันหัน
...ประมาณเที่ยงวันเสาร์ กฤษณะโทรมาขอโทษยกใหญ่ที่ไปสอนกอล์ฟไม่ได้เพราะจำเป็นต้องเดินทางไปญี่ปุ่น วันวาเลนไทน์เป็นวันเกิดคุณแม่ของเขา และเขาต้องการไปเยี่ยมคุณ ตอนนี้เองที่แทนรู้ว่ากฤษณะมีเลือดญี่ปุ่นอยู่ครึ่งหนึ่ง
“หน้าตาไม่เห็นจะมีแววเป็นญี่ปุ่นเลย” แทนท้วง
“สงสัยผมคงถูกเก็บมาเลี้ยงเหมือนคุณ” กฤษณะให้เหตุผล หัวเราะเสียงทุ้มก่อนกล่าวจริงจังว่า”คุณแทนครับ ผมขอโทษจริงๆ ที่เคยรับปากว่าจะสอนกอล์ฟให้เช้าวันอาทิตย์ ตอนนั้นไม่ได้นึกว่าวันอาทิตย์จะตรงกับวันวาเลนไทน์ แล้วทุกปีผมก็จะไปเยี่ยมคุณแม่”
“ไม่เป็นไรครับ ดีแล้วล่ะ วันแห่งความรักก็ต้องอยู่กับคนที่เรารัก”
หลังจากจบการสนทนากับกฤษณะ แทนนั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำจนถึงเย็น นึกถึงเรื่องเก่าๆ ที่เกิดขึ้นกับเขาในช่วงตั้งแต่ปีใหม่จนถึงเวลานี้
มีหลายอย่างเกิดขึ้นกับเขา ผู้ชายสองคนเข้ามาในชีวิต สองคนที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ในใจ ยังไม่นับบุริณทร์ที่พักหลังชักจะทำท่าแปลกๆ
...พรุ่งนี้วันแห่งความรัก...เขาต้องอยู่คนเดียวเหมือนเคย...สงครามไม่เคยว่างอยู่เป็นเพื่อน พ่อตัวดีต้องไป “เคาท์ดาวน์วาเลนไทน์” กับคนพิเศษประจำเดือนของตัวเองทุกครั้ง
“โทษทีนะเพื่อน ขอสุขกระสันวันวาเลนไทน์ก่อน ขอเทศกาลนี้เทศกาลเดียว เทศกาลอื่นไอจะไปอยู่เป็นเพื่อน ขอสัญญา” สงครามให้เหตุผลเขาทุกปี
ความจริงแทนไม่เคยคิดอะไรมากเกี่ยวกับวันวาเลนไทน์ เขาก็ยังทำตัวเสมือนว่าเป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง ไม่มีอะไรพิเศษ เพียงแต่คราวนี้อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้
มีคนมาจีบเขามากมายตั้งแต่เรียนมัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัย กระทั่งเรียนจบมาทำงานได้หลายปี แต่เขาไม่เคยคบกับใครเป็นแฟนแม้แต่คนเดียว...ไม่เคยมีความรัก...ไม่เคยจริงจังกับชีวิตคู่...ชีวิตที่มีคนรักอยู่เคียงข้างกัน...ชีวิตที่หัวใจเป็นหนึ่งเดียวกับอีกคนหนึ่ง...
...แต่ทำไมวาเลนไทน์ปีนี้กลับรู้สึกเหงาๆ...อดอิจฉาสงครามไม่ได้...สงครามมักจะเตรียมการตั้งแต่กลางเดือนมกราคม หลังฉลองปีใหม่เสร็จเพื่อนรักของต้องหาแฟนใหม่..."ไว้ฉลองวาเลนไทน์ด้วยกัน" แล้วก็ลงเอยด้วยการเลิกลาภายในกลางเดือนมีนาคม สงครามยักไหล่ไม่กังวล แล้วหาแฟนใหม่ภายในเวลาไม่กี่อาทิตย์เพื่อ "ฉลองสงกรานต์ด้วยกัน" แทนเคยบ่นว่า เปลี่ยนแฟนใหม่ตามเทศกาล ไม่กลัวว่าเทศกาลกินเจจะได้แฟนตี๋หรืออย่างไร...คนแบบที่สงครามชอบจะต้องคมเข้ม ห้าวๆ แมนๆ เมื่อพูดถึงตี๋หนุ่ม สงครามจะทำท่าสยองแล้วบอกว่า “ไม่มีทางประวัติศาสตร์ซ้ำรอย”
ในอดีต สงครามเคยมีแฟนเป็นหนุ่มตี๋คนหนึ่งที่ขี้หึ้งอย่างร้ายกาจและคลั่งไคล้สงครามมาก หลังจากถูกสลัดรักเมื่อหมดเทศกาล ชายหนุ่มเสียใจมากจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ตามตื๊อสงครามจนแทบจะประสาทกิน ถึงขนาดลงทุนลักพักตัวสงครามขึ้นรถนำไปกักตัวไว้ที่บ้านพักต่างจังหวัด จนเขากับบุริณท์ต้องตามไปช่วย เกือบครึ่งปีที่สงครามต้องคอยหลบจนแทนไม่มีเวลาหาแฟนใหม่ ในที่สุด เพื่อนรักของเขาก็คิดแผนการแยบคายได้ โดยการใช้กลยุทธ์ ‘เสียสละแฟนใหม่ให้แฟนเก่า’ ด้วยการมอมยาแฟนใหม่กับแฟนเก่าให้นอนด้วยกันแล้วโวยวายว่าทั้งคู่นอกใจ ที่พร่ำบอกว่ารักและตามตื้อเป็นเรื่องตอแหลทั้งสิ้น แฟนเก่าตี๋หนุ่มของสงครามจึงยอมเลิกราไป โชคดีที่สองคนนั้นเกิดชอบพอกันจริงๆ ชีวิตของสงครามเลยสงบสุขได้
แทนคิดเรื่องเพื่อนสนิทเพลินๆ ไม่นานก็มาถึงสนามไดร์ฟกอล์ฟ ชายหนุ่มอดหันซ้ายหันขวามองหาผู้ชายหน้าขรึมคนนั้นไม่ได้
...เช้าวันแห่งความรักก็คงสุขสดชื่นอยู่กับแฟนสาวเขาล่ะสิ...แทนนึกในใจขณะที่เดินเข้ามาในสนาม เช้าวันนี้มีคนมาซ้อมไดร์ฟกอล์ฟน้อยมาก
...สงสัยคืนวอร์มอัพกันก่อนวาเลนไทน์ ออกแรงฉลองกันหนักไป เลยไม่มีใครมีแรงลุกขึ้นมาตีกอล์ฟ...แทนคิดสนุกๆ แล้วอดยิ้มไม่ได้ ขณะที่ยืนบิดตัวยืดเส้นยืดสาย ตามองออกไปยังสนามหญ้าสีเขียวเบื้องหน้า
...สงครามคงตื่นเอาบ่าย...ฉลองกับพสิณธ์หรือเปล่านะ เมื่อคืนลืมถาม...แต่เอ...พสิณธ์เป็นแฟนจากตรุษจีนนี่นา...วาเลนไทน์น่าจะเป็นคนใหม่ แต่ทำไมสงครามไม่เห็นพูดอะไร อาทิตย์ที่แล้วก็ขลุกอยู่กับพสิณธ์...แต่ก็อย่างว่า สงครามเปลี่นแฟนใหม่จนบางทีเขาก็เรียกชื่อแฟนเพื่อนผิด...
แทนคิดถึงสงครามแล้วอดยิ้มไม่ได้...เขารู้จักสงครามมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง...ตอนรับน้องใหม่...สงครามถูกสั่งให้จับคู่กับเขา แขนถูกมัดติดกัน รุ่นพี่สั่งให้เป็นสามีภรรยา ห้ามแยกกันเด็ดขาด
ขณะที่นั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ สงครามบ่นว่าเป็นสามีภรรยากันไม่ได้เพราะทั้งสองไม่ใช่ ‘ผู้ชาย’ แทนหัวเราะก๊าก ถามสงครามว่า “รู้ได้ยังไง”
"ทำไมจะไม่รู้ แอบร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างยู ไอก็มองออก เรดาร์ไอแรงมาก จนเครื่องบินสเตลท์ไม่กล้าบินผ่าน”
“แล้วคนนั่นล่ะ” แทนบุ้ยปากไปยังบุริณทร์ที่ยืนกอดอกมองรุ่นน้องอยู่
“ตาหื่นขนาดนั้น ใช้สัญญาณเรดาร์นิดเดียวตอนตรวจจับเครื่องบินทำฝนเทียมก็รู้ว่าเป็นอนาคตสามีของยูชัวร์ ไม่เกินเทอมนี้หรอก”
ทันใด แทนต้องสะดุ้งเพราะจู่ๆ ก็มีเสียงห้าวดังขึ้นอยู่ใกล้ๆ “อารมณ์ดีจังเลยนะครับ ยืนยิ้มคนเดียวก็ได้”
ชายหนุ่มอารมณ์ดีหันขวับ เห็นใบหน้าขรึมของผู้ชายคนนั้นกำลังมองเขาด้วยสายตาขันๆ ขัดกับใบหน้านิ่งๆ ที่ยื่นเข้ามาใกล้...ใกล้เสียจนเขาได้กลิ่นน้ำหอมหลังโกนหนวด...
“คนมีความสุข”
“อ๋อ สุขสันต์วันวาเลนไทน์...ก็เลยรีบตื่นแต่เช้ามาคนเดียว”
“แน่น๊อน” แทนยักไหล่ พยายามทำหน้าขรึม หากความความที่ไม่เคยทำหน้าเรียบนิ่งกลับทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าชายหนุ่มกำลังทำเป็นงอน
“โกรธหรือที่อาทิตย์ก่อนผมไม่มาสอนกอล์ฟ”
“เปล่า โกรธทำไม คุณไม่สอนก็มีคนอื่นอยากจะสอนผม”
“เสน่ห์แรง” คนหน้าดุพูดเบาๆ ยิ้มกว้าง ก่อนหันหลังเดินกลับไปยังช่องซ้อมกอล์ฟของตัวเอง อีกฝ่ายยืนบิดเอวไปมา เมินหน้ามองออกยังสนามสีเขียวเบื้องหน้าจึงไม่เห็นใบหน้ายิ้มพราวของคนตัวโตที่เขาเคยค่อนขอดในใจว่าตีหน้าเคร่งอยู่ตลอดเวลาไม่มีอารมณ์อื่นเสียบ้าง
แทนปรายตามองผู้ชายตัวโตด้วยหางตาอย่างฉุนๆ ที่โดนล้อเลียน ฝ่ายนั้นกำลังยืนก้มหน้าเลือกไม้กอล์ฟอยู่ พลันเงยหน้าขึ้นมามองสถาปนิกหนุ่มโดยเร็ว คนที่ชอบแอบมองคนอื่นเลยต้องรีบหันหน้าหนีทำเฉไฉมองไปรอบๆ
อีกครั้งที่แทนอดเห็นใบหน้าคร้ามเข้มนั้นอมยิ้มอย่างเห็นขันที่โดนคนขี้งอนแอบมอง...
แทนตั้งท่าอยู่นานก็ยังไม่ได้ฤกษ์หวดไม้กอล์ฟ แทนบิดตัวยืดเส้นยืดสายแล้วรู้สึกสบายตัวจนใกล้จะหมดอารมณ์จะตีกอล์ฟ เพราะรู้ตัวว่าฝีมือตัวเองไม่พัฒนาไปถึงไหน
“สองอาทิตย์ที่ผ่านมา ได้ฝึกตีกอล์ฟบ้างหรือเปล่าครับ” เสียงห้าวๆ ลอยมาให้ได้ยิน
“ฝึกสิครับ ถึงไม่มีใครสอนผมก็ฝึกเองได้” แทนอดประชดไม่ได้
“งั้นลองโชว์ให้ผมดูเป็นขวัญตา”
“ยังไม่พร้อม” ชายหนุ่มเฉไฉ
“ผมว่าคุณมัวแต่เที่ยวดึก เลยไม่ได้ซ้อมมากกว่า ถึงไม่กล้าตีเสียที”
แทนหันขวัญเมื่อถูกท้าทาย...เขาไม่เคยยอมให้ให้มาสบประมาทเขาเด็ดขาด...ฆ่าได้หยามไม่ได้
“คอยดูแล้วกัน” ชายหนุ่มทำเก่ง “ถ้าตีถึงเส้น 200 หลา อาทิตย์หน้าออกรอบกันเลยตกลงไหม”
“เอาแค่ 150 หลาก็พอ” เขารับคำท้า...แบบลดราคาโปรโมชั่นพิเศษ
“ได้เลย”
ความอยากจะเอาชนะทำให้แทนตั้งใจรวบรวมสมาธิมากเป็นพิเศษ ผ่อนลมหายใจเข้าออกเบาๆ นึกถึงคำสอนที่ได้รับจากโปรกอล์ฟหน้าดุและที่เรียนรู้จากดีวีดี ก่อนที่จะหวดไม้กอล์ฟอย่างมั่นใจ
ขายหนุ่มได้ยินเสียง “ฟิ้ว” ลูกกอล์ฟลอยโด่งออกไปกลางสนาม...ไกลจนเลยเส้น 150 หลา แล้วตกลงบนพื้นหญ้าสีเขียว
แทนอ้าปากหวอ ไม่เชื่อสายตาตนเอง หันไปมองอีกคนที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ เห็นแววตาตกตะลึงชั่วครู่
สถาปนิกหนุ่มกระโดดตัวลอย ดีใจและสะใดที่ทำสำเร็จ “เย้...ตีได้แล้ว....เยส เยส เยส...เยี่ยมสุดๆ...แทนซะอย่าง”
แทนยิ้มยิ้มกว้างจนตาหยี บอกกับชายหนุ่มหน้าขรึมว่า “เห็นเป็นขวัญตาแล้วใช่ไหมครับ เพราะฉะนั้น อาทิตย์หน้า อย่าลืมสัญญาของเรา”
“อีกซักสิบลูกเหมือนเมื่อกี้เป็นไง”
“อ๊ะ อ๊ะ คุณบอกว่าตีถึงเส้น 150 หลา จะพาไปออกรอบ เป็นโปรโปรดอย่าคืนคำ”
“พลุ๊คหรือเปล่าน๊า” โปรทำท่าคิด
“ฝีมือล้วนๆ ครับ ทำให้ดูอีกทีก็ยังได้” ชายหนุ่มอวดเก่ง...ทั้งที่ยังสงสัยอยู่ว่าเมื่อสักครู่ทำได้อย่างไร...
แทนกมหน้าลงเตรียมตัวตีลูกอีกครั้ง พยายามรวบรวมสมาธิเหมือนครั้งที่แล้ว ควบคุมวงสวิงให้แม่น แล้วหวดไม้สุดแรง
...ลูกกอล์ฟลอยไปไกลเหมือนเคย แม้ไม่ไกลเท่าครั้งที่แล้วแต่เกือบถึงเส้น 150 หลา
คราวนี้เขาไม่กระโดดดีใจจนตัวลอย หากหันหน้าช้าๆ ไปด้านข้าง อมยิ้มอย่างภูมิใจ...โปรกอล์ฟตัวสูงมองอยู่ ใบหน้านิ่งเรียบเช่นเคย แต่นัย์ตาวิบวับ
“อึ้งใช่ไหมครับ ออกรอบนะครับ ออกรอบ สนามกอล์ฟจริงๆ”
ชายคนนั้นยิ้มมุมปากบางๆ ใบหน้าดูอ่อนโยนขื้น แสดงแดดยามเช้าส่องต้องกระทบใบหน้าหล่อเหลานั้นทำให้ดูแปลกตากว่าที่เคยเห็น
“ขอเวลาผมหาก๊วนที่อยากจะตีกับนักกอล์ฟมือใหม่ให้ได้เสียก่อนนะ สัญญาว่าจะพาไปออกรอบแน่ แต่อย่าพึ่งให้กำหนดเวลาเลย”
“ได้เลย...ชิล ชิล แต่ห้ามเล่ห์เหลี่ยมเด็ดขาด” แทนคาดคั้นใบหน้ายิ้มๆ เข้าใจว่านักกอล์ฟเก่งๆ คงใม่อยากให้เขาร่วมก๊วนด้วย...
...แหม อุตส่าห์ถนอมน้ำใช้ใช้คำว่า ‘อยาก’ จะตีกับนักกอล์ฟมือใหม่ แทนที่จะใช้คำว่า ‘ยอม’...เขาเองก็ไม่อยากออกรอบกับคนเก่งนัก เพราะคงจะเกิดอาการประหม่าน่าดู...
...เอ เขาต้องมีกี่คนถึงจะออกรอบได้ละนี่...ชายหนุ่มนึกถึงสงครามเพื่อนรัก – ได้นักกอล์ฟมาแล้วหนึ่ง เขาอีกคน เป็นสอง...ผู้ชายคนนี้ เป็นสาม...กฤษณะต้องยินดีออกรอบด้วยแน่ๆ ก็เป็นสี่...บุริณทร์เป็นห้า
...บุริณทร์กับกฤษณะหรือ...ไม่ได้ ไม่ได้...กลัวจะเอาไม้กอล์ฟตีกันจังเลย...คืนนั้นเห็นมองกันตาขวาง...
การซ้อมกอล์ฟดำเนินไปด้วยดี แทนพัฒนาขึ้น เริ่มควบคุมสมาธิและอารมณ์ได้ดีขึ้นจึงทำให้ตีลูกได้ไกลมากกว่าเดิน โปรกอล์ฟตัวโตแนะนำบ้างเป็นครั้งคราวเรื่องการจับไม้และเรื่องวงสวิง ท่าทางชายหนุ่มหน้าขรึมดูผ่อนคลาย จนแทนอดนึกไม่ได้ว่า...เวลาเขาไม่วางมาด...ผู้ชายคนนี้ก็ดูเหมือนจะอบอุ่นดีเหมือนกัน
...ชักอยากจะรู้จักชื่อเสียแล้ว...แต่อย่าเลย แบบนี้ตื่นเต้นดี มันเป็นความสัมพันธ์แบบประหลาดๆ ยังไงไม่รู้...
ไม่นานเสียงโทรศัพท์ดัง โปรกอล์ฟหยุดตีแล้วรับโทรศัพท์หน้าเคร่ง เขาตอบรีบอยู่สงสามประโยคแล้ววางสายหยุดการสนทนา
“ผมต้องไปแล้วครับ มีเรื่องด้วยต้องไปจัดการ คุณตั้งใจฝึกดีๆ นะ”
แทนหน้ามุ่ย “ต้องรีบไปเลยหรือ ผมกะว่าจะตี 200 หลาอวดคุณซักหน่อย”
“เอาไว้อวดคราวหน้า” เขาอมยิ้ม “วันพฤหัสบดีอาจเจอกันนะครับ”
“ตามสบายครับ แต่ถ้าต้องพาแฟนไปนวดหน้าขัดผิวที่สปาก็ตามสบาย” แทนพูดเสียงเรียบ ก่อนหันหน้ามาสนใจลูกกอล์ฟบนพื้น
อีกฝ่ายรู้สึกว่าชายหนุ่มกำลังประชด เขาขยับปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ยั้งไว้ทัน...ไม่เข้าใจตนเองว่าทำไมจึงรู้สึกร้อนตัว อยากแก้ความเข้าใจผิดของอีกฝ่าย
“ผมไปก่อนนะ จำไว้นะครับ...สมาธิ”
แทนหันหน้าไปยิ้มให้บางๆ พยักหน้าให้ผู้ชายหน้าขรึมช้าๆ เป็นการอำลา
คำแนะนำเขายังคงดังก้อง...มีสมาธิ...สมาธิ...สมาธิ...
หลังจากชายหนุ่มคนนั้นจากไป สมาธิของแทนก็กระเจิดกระเจิงหายไปหมด แทบจะตีไม่ถูกลูกกอล์ฟ เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจึงรู้สึกแปลกๆ ห้ามความคิดไม่ให้นึกถึงสาวสวยคนนั้นไม่ได้ว่า...ที่ผู้ชายหน้าดุคนนั้นรับโทรศัพท์แล้วต้องรีบไป...เขาก็คงไปหาแฟน...โทรมาตาม...ก็ต้องรีบไป...วันนี้วันวาเลนไทน์หนิ ใครก็ต้องอยู่กับคนรัก...
...เชอะ ไม่มีคนรักบ้างก็ให้มันรู้ไป คอยดูนะ จะหาแฟนพร้อมกันทีเดียวซักห้าคน แบ่งกันคนละวัน จันทร์ถึงศุกร์ ส่วนเสาร์อาทิตย์จะแบ่งให้เพื่อนกับครอบครัว...
*********************
-
:-[ แทนกับโปรกอล์ฟ น่ารักกันจริง ๆ :-[
ดูเหมือนว่าแทนจะชอบโปรกอล์ฟ แล้ว รึเปล่านะ :o9:
-
เรื่องกับภูวนัยก็ยังไปไม่ถึงไหนซะที
-
หุหุ แทนเก่งจังความท้าทายทำให้อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ ตีโชว์โปรซะเลยอิอิ
อย่าไปอิจฉาสงครามเลย อิจฉาตัวเองดีกว่า งานเข้าหลายขบวนแล้ว รอแต่ให้แทนเลือกว่าจะกล้าควงหนุ่ม ห้าวัน ห้าคนไม่ซ้ำกันเลยรึป่าว
หรือว่า ขอแ่ค่คนเดียวควงมันได้ทุกๆวันก็พอ
โปรคะไม่รีบแก้ตัวแบบนี้ ระวังคะแนนความปราบปลื้มจะลดลงนะ อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:กอด1:
-
คู่นี้นะแอบสนใจกันแต่ยังอมภูมิกันอยู่ หุหุ
-
:-[
-
ไม่ได้อ่าน 4 วัน อิอิอิ
อ่านทีเยอะๆ สนุกเลยๆ
แทน นี่น่ารักจัง
-
:-[ :-[ :-[ :-[
หวาน ซ้า
:o8: :o8: :o8:
-
อ่านทันแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
-
มารอตอนต่อไปคับ :impress2:
:กอด1:
-
...เชอะ ไม่มีคนรักบ้างก็ให้มันรู้ไป คอยดูนะ จะหาแฟนพร้อมกันทีเดียวซักห้าคน แบ่งกันคนละวัน จันทร์ถึงศุกร์ ส่วนเสาร์อาทิตย์จะแบ่งให้เพื่อนกับครอบครัว...
โถ่ประชดซะน่ากลัวเลยนะ อย่างนี้ไม่เหนื่อยตายหรอเนี่ยนั่งกันรถไฟชนกัน อิๆ
แล้วจะรออ่านต่ออยากว่า สนุกมากๆๆๆๆๆ
-
:L2: ชอบอ่ะ ชอบพระเอกทั้งสามคนเลย :m3:
-
ใครจะได้ หนุ่มน้อย ไปครอบครองกันน้า
ลุ้น ๆ ต่อไป
-
ตามทันแย้วววววววว แทนน่ารักจังเลย เสน่ห์แรงได้อีก ไม่รุ้จะเชียร์ใครดีเลย ใจจริงอยากให้เก็บเธอไว้ทั้ง 3 คน แต่คิดไปคิดมาเชียร์โปรกอล์ฟปริศนาดีกว่า แล้วลุ้นให้บุรินทร์คู่กับกฤษณะแทน 55555 :impress2:
-
หวา เชียร์ไม่ถูกเลยอ่ะ แต่แอบลำเอียงให้ Mr. Perfect นิดนึง :o8:
เป๊คเค้าเลย :impress2:
-
:sad5:14หายไปไหน
ปล. สงครามช่างสร้างสรรค์แผนการจิงๆ :เฮ้อ:
-
ขอบอกว่าชอบนยายคุณวุธมากกกกกกกก o13
ตามอ่านต้งแต่เรี่อง ตำรวจหนุ่มแร้วค่า ^^
จาตามอ่านต่อไปน้าค้า แร้วก็ขอให้หนงสีอขายดีๆ ด้วยค้า
ps ขอโทษ ที่พมภาษาไทยผด คีคอมเจ๋งค้า มนเรยเป็นแบบนี้อา :monkeysad:
-
เอิ๊กๆๆๆๆ
มาจิ้มอีกเรื่องของพี่คฑาวุฒิ
แต่ว่าจะมาช้าไปมั้ยเนี๊ยยยย
เรื่องเลยไปตั้ง 15 ตอน
ว่าแล้วก็กลับไปอ่านก่อนดีกว่า
-
สนับสนุนแทน หาแฟนห้าคน
ตอนนี้มีสามแระ หาเพิ่มอีกสอง ชิลๆ
ฮ่าๆๆๆ
-
:กอด1:
ต้องจัดสรร
ปันส่วนดีๆ และ
ท่าทางสนุก
5 คนพร้อมๆ กัน
-
5 วัน 5 คนทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 7 วัน 7 คนไปเลย 555555
-
:-[
ชอบมากกกกกกกกกกกกกก
มะไหร่ คุณภูวนัยจะเปิดตัวซะที
คนเดียวกันแหงๆ
ช่ายป่าว :z1:
-
บทที่ 16
อาทิตย์ 14 กุมภาพันธ์ – 10.30 น.
ไม่นาน หลังจากโปรกอล์ฟหน้าเข้มกลับไปเพราะมี ‘ธุระด่วน’ แทนก็เลิก เก็บไม้กอล์ฟและแบกถุงกอล์ฟไปโยนโครมลงท้ายรถอย่างเซ็งๆ พยายามนึกว่าเวลาที่เหลืออยู่ของวันนี้จะทำอะไรดี ทันใดก็นึกภาพใบหน้าของสงครามเพื่อนรัก ชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยวันวันวาเลนไทน์จึงยกโทรศัพท์กดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจ
“โทรมาทำไมแทน รบกวนคนจะหลับจะนอน” สงคราวเสียงอู้อี้ งัวเงียตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์
“ไปหาอะไรอร่อยๆ กินที่หัวหินดีไม๊ อาหารทะเลรสแซ่บ ไอเลี้ยงเอง”
“ไม่เอา ไอมีของกินอร่อยๆ แล้ว”
แทนถอนหายใจ “พสิณทร์เหรอ”
“เปล่า...ตำรวจ...ผู้กองธงรบ”
“เฮ้ย” แทนอุทานเสียงดัง “เป็นไปได้ไง”
“คนนี้ตัวจริง หล่อดุเดือดสุดๆ แย่งมาแทบตายกว่าจะได้ ยัยผู้หญิงคนนั้นเกือบจะกระโดดเข้ามาตบไอตอนเดินอยู่กับผู้กอง” สงครามหัวเราะ
“หมายความว่า”
“แม่นแล้ว เสือไบขนานแท้ เหมือนของยูไง”
“บ้าเหรอ ไอยังไม่ได้อะไรกับเค้าซะหน่อย” แทนรีบปฏิเสธ “ท่าทางเขาก็ดูเฉยๆ” ประโยคหลังเสียงอู้อี้
“ฝันเป็นจริงแล้วว่ะแทน อยากมีแฟนเป็นเสือไบก็ได้มี โชคดีของสงครามจริงๆ” สงครามหายงัวเงีย เสียงในสายร่าเริงนัก
“เออ เออ ได้แฟนแล้วลืมเพื่อน จำไว้เลยนะ”
“โธ่ถังกาละมังครกไห ใครจะจะไปทิ้งเพื่อนได้ลง เพียงแต่ว่าตอนนี้มีอ้อยเข้าปากช้าง ก็ของับไว้ก่อนนะเพื่อนนะ คนนี้พิเศษสุดๆ เสน่ห์จัดจ้าน ไอคิดว่านี่ตัวจริงแล้วล่ะ ไม่เคยรู้สึกกับใครอย่างรู้สึกกับผู้กองธงรบมาก่อน ดูเขาอยากจริงจังกับไอด้วยนะ ไม่ได้คิดแค่จะฟันแล้วทิ้ง เขาบอกว่าไอนี่สเป็คเขาที่หามานานรู้ไม๊...ลูกครึ่งเข้มๆ คมๆ”
“ก็เห็นพูดทำนองนี้ทุกที”
“เปล่านะ ที่ผ่านๆ มาไอพูดแบบนี้ก็จริง แต่ไอไม่ได้หมายความว่าแบบนี้จริงๆ เพราะไอไม่ได้รู้สึกแบบนี้จริงๆ”
แทนตัดบท “เออ...จริงก็จริง พ่อคนเสน่ห์แรง แฟนเยอะ”
“ยูก็ใช่ย่อย เห็นมีให้เลือกตั้งสามคน” สงครามหัวเราะ “ยูก็เลือกซักคนสิ เลือกมากอยู่ได้ เดี๋ยวก็แห้วพอดี”
“เลือกไม่ถูก” แทนล้อสงครามเล่น แต่ที่จริงในใจกลับคิดอย่างที่พูด...ผู้ชายสามคน...กฤษณะ...บุริณทร์...แล้วก็ผู้ชายคนนั้น...คนหน้าดุ...คนที่เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ...
“ฟังๆ ที่ยูเล่า ไอว่าคนนั้นน่าจะเหมาะสุด ร้ายๆ อย่างยูนี่ต้องคนดุๆ ถึงจะเอาอยู่ เหมือนไอที่เจ้าชู้ต้องคู่กับผู้กองธงรบที่จริงจังมั่นคง”
“บ้าเหรอ ชื่อยังไม่รู้จักเลย บอกแล้วไงว่าเขาดูเฉยๆ นิ่งๆ ไม่แสดงอารมณ์อะไร อีกอย่าง แฟนสวยขนาดนั้น นี่ก็รีบวิ่งแจ้นไปหาแฟนแล้วมั๊ง”
“เฮ่ย ยังไม่รุ้จักชื่อได้ไง ทำไมไม่ถาม ผ่านมานานขนาดนี้ ไอนึกว่ายูยอมเสียตัวให้เขาแล้ว”
“ไม่รู้ก็ดีเหมือนกัน ตื่นเต้นดี” แทนพูดเสียงเรียบ รู้สึกถึงความคุ้นเคยที่ก่อตัวขึ้นทีละน้อย...ในใจลึกๆ เขาก็อยากจะรู้จักชื่อและตัวตนของเขามากขึ้น หากอีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่าสภาพที่เป็นอยู่นั้นเป็นอะไรที่พิเศษ...เหมือนเป็นรสชาติที่ไม่เคยลิ้มลอง
“นี่ตกลงจะนอนกกตำรวจของยู ไม่ยอมออกมาเลยใช่ไม๊”
“เยส แปลว่า ใช่แล้ว” สงครามทำเสียงหาวนอน “พ่อคุณแรงดีเหมือนม้าศึก สมกับเป็นตำรวจมือปราบ ยิงปืนทีเป็นชุดๆ ขอไอกลับไปงีบเอาแรงก่อนนะ เผื่อมีรอบบ่าย...ให้ตายสิ ชอบผู้กองธงรบจริงๆ เยี่ยมสุดในรอบปี”
สงครามวางสายไปแล้ว แทนส่ายหน้า...ทั้งฉุนทั้งขำเพื่อนรัก...วันนี้ทั้งวันเขาต้องอยู่คนเดียวเสียแล้ว...
...ชวนบุริณทร์ไปหาอะไรทำดีกว่า...
...ไม่เอา...ไม่ดี...วันพิเศษแบบนี้ อยู่กับบุริณทร์ไม่น่าจะปลอดภัย...ครั้งล่าสุดที่เจอกัน บุริณทร์ทำท่าทางแปลกๆ...ที่สำคัญ เขาปฏิเสธคำชวนของบุริณทร์ไปแล้วเมื่อสายวันเสาร์
…
“แทนไปเที่ยวเมืองกาญจน์กับพี่นะ”
“จะบ้าเหรอพี่บุ แล้วพ่อแม่พี่จะว่ายังไง ลูกชายชวนผู้ชายไปเยี่ยม” แทนโวยวาย...พ่อแม่ของบุริณทร์ไปพักผ่อนที่รีสอร์ทของครอบครัวที่กาญจนบุรีได้เดือนกว่าแล้วพ่อของบุริณทร์ไม่ค่อยสบายจึงไปพักฟื้นที่นั่น แม่ของบุริณทร์จึงถือโอกาสไปดูแลทั้งสามีทั้งกิจการของครอบครัว
“แทนก็คอยพี่ในรถ หรือที่ไหนก็ได้ พอพี่เสร็จแล้วเราก็นัดเจอกัน พี่ต้องไปจริงๆ มีบัญชามา แต่ไม่ได้อยู่ทั้งวันหรอก ไม่ได้ค้างด้วย”
“พอๆ เถอะพี่ริณทร์ ลำบากนัก อย่าดีกว่า ไว้ให้พี่ยอมรับกับพ่อแม่พี่เสียก่อน ค่อยมาพาผมไปกราบท่าน” แทนหัวเราะเสียงดัง “จะได้สวมแหวนหมั้นทีเดียวไปเลย"
“จำคำพูดไว้นะ” เสียงบุริณทร์คาดคั้น “เพราะรู้สึกว่าพ่อกับแม่ชักจะสงสัยอะไรแล้ว นี่สังหรณ์ใจตะหงิดๆ”
แทนปฏิเสธท่าเดียว ก่อนตัดบทจบการสนทนา เสียงบุริณทร์ดูผิดหวังนิดๆ ชายหนุ่มไม่รู้ว่าบุริณทร์แกล้งทำหรือรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ
...
แทนนึกถึงหัวหินอีกครั้ง ตอนที่โทรชวนสงครามไปทานอาหารอร่อยริมทะเล เขานึกถึงหัวหิน เพราะตอนนั้นคิดว่าจะแวะดูคอนโดของคุณภูวนัยที่ปราณบุรี หัวหน้าช่างบอกว่างานเสร็จเกือบทั้งหมดแล้ว เหลือเพียงเก็บงานนิดหน่อย
แทนคิดว่าถ้าสงครามไม่ไปด้วยเขาก็ไปคนเดียวดีกว่า...อย่างน้อยวันเวลาของวันนี้ก็จะได้มีอะไรทำ...
อาทิตย์ 14 กุมภาพันธ์ - 14.00 น.
อากาศริมทะเลร้อนจัด แดดจ้าชวนให้น่าลงไปแหวกว่ายในทะเล แทนยืนมองคลื่นซัดสาดหาดทรายขาวอย่างอาลัยอาวรณ์ อยากจะกระโจนลงทะเลเดี๋ยวนั้น
ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นมองระเบียงหัองพักของภูวนัย ระเบียงห้องชุดของเขากว้างมาก ตอนแรกให้ทำอ่างจากุซซี่บนระเบียงที่ติดกับห้องน้ำ แต่ภายหลังเปลี่ยนใจให้ไปอยู่ข้างในแทน พร้อมปรับผนังให้ติดกระจกมองเห็นวิวทะเล...นอนแช่อ่างจากุซซี่แล้วชื่นชมวิวทะเลอย่างสบายอารมณ์...
แทนเบ้ปาก...ภูวนัย...เปลี่ยนใจอาทิตย์ละหน ถ้าไม่เปลี่ยนโน่นเปลี่ยนนี่ ป่านนี้งานก็คงเสร็จแล้ว และเขาคงไปนอนอาบแดดริมทะเลกระบี่เรียบร้อย...
...แต่เอ...ถ้าไปกระบี่ก็ไม่ได้เจอกฤษณะ ไม่ได้เจอผู้ชายคนนั้นน่ะสิ...จะคิดถึงเขาหรือเปล่านะ...
แทนแปลกใจที่ความคิดนี้แวบขึ้นมาในหัว...ชายหนุ่มถอนหายใจ หันหลังเดินกลับไปที่อาคารคอนโด วิ่งเหยาะๆ ขึ้นบันไดไปยังชั้นบนสุด เปิดประตูห้องชุดสุดหรูของคุณภูวนัยเข้าไปเดินตรวจตราดูความเรียบร้อย
ช่างที่รับงานนี้ฝีมือดีมากจนเขาต้องชม วิศวกรที่เขาทำงานด้วยก็รับผิดชอบดีมาก แทนหยอดคำชมทุกคนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ทุกครั้งที่มาตรวจงานก็หอบของฝากมาเผื่อแผ่ทุกคน แม้กระทั่งคนงานก่อสร้าง ทั้งยังให้ความหวังช่างว่าหากงานชิ้นนี้ดีออกมาดี เขาจะชวนไปทำงานโครงการใหญ่ที่กระบี่...สปาหรูมูลค่าหลายสิบล้าน...
แทนเดินเข้าไปในห้องน้ำของห้องนอนเล็กที่อยู่ใกล้ห้องนั่งเล่น ผนังห้องตกแต่งด้วยกระเบื้องสีขาวสะอาด ฝักบัวอาบน้ำขนาดใหญ่เด่นอยู่กลางห้อง เหมือนยืนอาบน้ำอยู่กลางสายฝน
...คนอ้วนก็อาบได้อย่างสบาย น้ำหล่นซ่าลงมาเปียกทั่วตัว...แต่ถ้าพุงใหญ่เกินไป ส่วนล่างอาจจะไม่เปียก น่าทำน้ำพุพุ่งขึ้นมาจากพื้น ไหนๆ ก็มีน้ำฝนหล่นลงมาจากข้างบนแล้วนี่นา ยืนถ่างขาหน่อย น้ำพุ่งขึ้นมา เปียกได้ทั่ว จักกะจี้เล็กน้อย น่าสนุกดี...แทนคิดตลกๆ อยู่ในใจ...ก่อนจะผลักประตูคิวบิเคิลอาบน้ำที่เป็นกระจกสี่เหลี่ยมขนาดสองคูณสองเมตร ในความคิดเขาเห็นว่าใหญ่มาก เหมือนตั้งใจจะให้คนห้าหกคนเข้าไปยืนอาบน้ำพร้อมกัน...
...ภูวนัยให้ความสำคัญกับห้องน้ำมาก...สงสัยเป็นคนรักสะอาด...
ชายหนุ่มยืนอยู่ใต้ฝักบัวขนาดใหญ่ที่อยู่เหนือคิวบิเคิลอาบน้ำที่มุมหนึ่งเป็นเสาสแตนเลสสูงประมาณสองเมตรกว่าๆ ส่วนบนโค้งยื่นเข้ามาตรงกลางยึดฝักบัวที่ขนาดใหญ่พอๆ กับกระทะที่บ้านเขา
...ใหญ่มาก...นี่ถ้าอาบน้ำแล้วแหงนหน้า อ้าปากซักหน่อย คงไม่กระหายน้ำไปหลายวัน...
แทนอดหัวเราะเบาๆ กับความคิดตนเองไม่ได้ พลันสายตามองไปเห็นที่คันโยกเปิดปิดน้ำที่ทำด้วยทองเหลืองที่ดูแปลกตาไปจากที่เคยออกแบบไว้
...ผิดแล้ว...ตามแบบไม่เล็กขนาดนี้...บอกให้ใช้อันแบนๆ ใหญ่ๆ ไม่ใช่กลมๆ เล็กๆ...เดี๋ยวก็พังง่ายๆ คนตัวโตอาบน้ำ ดึงไม่กี่ครั้งก็หลุดติดมือ...
แทนนึกภาพผู้บริหารร่างใหญ่ที่นั่งทำงานบนเก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่ มืออวบอูมจับที่เปิดปิดน้ำเล็กๆ คงไม่ถนัด
แทนเอื้อมมือไปดึงคันโยกแรงๆ เพื่อทดสอบความเข็งแรงของอุปกรณ์ ทันใดน้ำจากฝักบัวพุ่งซ่าลงมา ชายหนุ่มยืนอยู่ใต้ฝักบัวขนาดใหญ่ตกใจขยับถอยหลังเพราะกลัวเปียก แต่กลับลื่นล้มก้นกระแทกนั่งลงกับพื้น
“เฮ่ย...ชิบหาย” แทนอุทานเสียงหลง พยามยามจะยันตัวลุกขึ้น เอื้อมมือไปดึงคัดโยกน้ำปิด มือซ้ายที่อยู่ใกล้ที่สุดคว้าคันโยกทองเหลืองแต่ลื่นหลุด เพราะไม่ถนัด หน้ำซ้ำน้ำเข้าตาและตัวเองยังนั่งอยู่กับพื้น ชายหนุ่มจึงยื่นมือขวาไปกุมแล้วกดคันโยกลงแต่กลับติดขัดอะไรซักอย่างจึงกระแทกแรงๆ กว่าจะปิดน้ำได้ตัวเขาก็เปียกปอน
ชายหนุ่มพ่นลมและน้ำออกจากปากอย่างฉุนเฉียว ที่นึกเอาไว้เมื่อสักครู่โดนเข้ากับตัวเอง เผลออ้าปากปาก น้ำเข้าปากไปหลายอึก...
แทนค่อยๆ ยันกายลุกขึ้น ก้าวออกมาจากคิวบิเคิลอาบน้ำ รู้สึกฉุนที่ช่างไม่ได้ปิดวาวล์น้ำเอาไว้ เขายืนมองตัวเองในกระจก เห็นชายหนุ่มตาตี่เปียกปอนไปทั้งตัว
แทนล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกางเกง รีบใช้เสื้อส่วนที่ไม่เปียกเช็ดโทรศัพท์ให้แห้ง ในใจคิดว่าหากโทรศัพท์เสียก็คงจะได้โอกาสซื้อใหม่เสียที โดนสงครามกับบุริณทร์ล้อจะแย่อยู่แล้วว่าโทรศัพท์เขาเก่าจนเละ กลายมาเป็นรุ่นที่ลืมวางเอาไว้แล้วขโมยยังเมิน
แทนถอดเสื้อออก บิดน้ำให้หมาดแล้วพาดเสื้อไว้บนราวข้างกระจก อดมองหน้าอกของตัวเองไม่ได้ เขาเล่นกีฬาหนัก และไปยิมสม่ำเสมอทำให้แผ่นอกเขามีมัดกล้ามสมบูรณ์สวยงามจนใครๆ หลายคนหันมามองเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าในยิม ท้องแบนราบกล้ามเนื้อขึ้นเป็นลอนจนใครต่างก็อิจฉา เขารู้สึกชื่นชมกับผลลัพท์ของการออกกำลังกาย แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกไม่ชอบที่เห็นผิวขาวเนียนสะอาดของตัวเอง...เขาต้องการผิวเข้มๆ คล้ำๆ...
...คอยดูนะ ถ้าไปกระบี่ เลิกงานแล้วจะไปนอนอาบแดดริมทะเลทุกวัน...ให้คอนโดของภูวนัยเสร็จเสียก่อนเถอะ...
สถาปนิกตี๋หนุ่มขาวสะอาดรูปซิบกางเกงถอดออก หันซ้ายหันขวาสำรวจรูปร่างของตัวเองแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ...เวลาไปว่ายน้ำ หลายคนเหลียวหลังมองเขาเพราะบั้นท้ายงอนได้รูป...จนสงครามก็ยังบ่นว่าหุ่นของเขากินขาด...ไม่อยากไปว่ายน้ำพร้อมกันเพราะทำให้สงครามรู้สึกด้อยไปถนัด
แทนพยายามบิดกางเกงยีนส์ตัวโปรดให้หมาดมากที่สุดเท่าที่ทำได้ ก่อนที่จะพาดไว้ข้างๆ เสื้อยืดสีขาวของเขา ก่อนจะก้มลงมองกางเกงชั้นในสีขาวสะอาดที่เปียกแนบเนื้อเห็นผิวกายของเขาลางๆ
ชายหนุ่มถอนหายใจ แล้วใช้นิ้วโป้งทั้งสองข้างเกี่ยวกางเกงตัวจิ๋วลง พลันได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด
ด้วยความตกใจ แทนหันขวับไปมองประตู ปากโวยวายลั่น แต่มือสองข้างเกี่ยวขอบกางเกงในสีขาวค้างอยู่...
“เฮ่ย ใครน่ะ ปิด ปิด ปิด ปิดประตูเดี๋ยวนี้” แทนร้องเสียงหลง ตาเบิกกว้าง พอเห็นว่าเป็นใคร เขาก็อุทานได้คำเดียวก่อนจะอ้าปากค้าง “คุณ....”
ชายหนุ่มทั้งสองคนต่างก็ตะลึงชั่วครู่ ก่อนฝ่ายที่เปิดเข้ามาจะรีบปิดประตู ขณะที่คนกำลังโป๊รีบดึงกางเกงชั้นในขึ้น หันหลังขวับเข้าผนัง
“บ้าจริงๆ” แทนหน้าแดง อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี...ก่อนจะรีบเดินไปกดล๊อคประตู แล้วเดินกลับมายืนมองตัวเองหน้ากระจก...แล้วก็เห็นว่าหน้าขาวใสของตัวเองตอนนี้แก้มแดงไปหมด...
*********
ตื่นเต้นจังพรุ่งนี้โรงพิมพ์จะเอาหนังสือนิยาย "คดีรัก" มาส่งแล้ว
ฝากไว้ในอ้อมใจด้วยนะคร้าบ
:z1:
-
กำลังลุ้นๆๆๆๆ
ต่อด่วนค๊าบบ
ยินดีกับหนังสือนะครับ
คงเหมือนได้เห็นหน้าลูกเลยซิเนี่ย
:impress2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:z2: :z2:ตามมาติดๆค๊าบ แล้วอย่าลืมลงรายละเอียดหนังสือด้วยนะค๊าบ....
-
สงสัยเป็นคนหน้าขรึมอีกแล้ว :m20:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ จัง
ใครนะเปิดประตูเข้ามาอ่ะ
ผิดผีแล้วนะ
ไปเรียกผู้ใหญ่มาขอเลย
ฮา...
-
ฮ่าๆๆๆๆๆลุ้นๆๆๆๆใครกันหนอได้มาเห็นก้นอันงอนงามของแทน กับหุ่นบาดตาบาดใจ อิอิ
-
ค้างอย่างแรง :z3: :z3: :z3:
-
ย๊ากกกกกกกกก แทนโป๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อายเค้าแย่เลยนะเนี่ย ไม่เหลือมาดสถาปนิกหนุ่มผู้ดูดีทุกท่วงท่าอิอิ
โชว์เซะซี่ให้เค้าเห็นอีก การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แทนเขินซะหน้าแดง ได้เจอเจ้าของห้องแล้วใช่มั๊ยเนี่ย เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จุดพลุๆๆๆ
-
เจอกันแล้วววววววววววววววววววววววววววว เย้ๆๆๆๆๆ
-
+1ให้ค่ะ :z13:
ลุ้นๆๆๆ ใครนะที่เปิดเข้ามา ....น่าจะเป็นคุณภูวนัยพ่อหนุ่มลึกลับนะ (ขอให้เป็นตามนั้น..อิอิ)
แอบเห็นของสงวนนายเอกเราซะแล้วววว อย่างงี้ต้องให้รับผิดชอบซะให้เข็ด
เป็นแฟนที่มาทีหลัง..แต่ติดเรื่องนี้กับเรื่องเก่าแบบงอมแงมอ่านท้างวันท้างงงงคืน แบบ non-stop ตอนนี้กลายร่างเป็นแพนด้าแล้วง่ะ :pandalaugh:
คุณคฑาวุธ ...ดีใจด้วยกับหนังสือ "คดีรักฯ" ที่เสร็จแล้วนะคะ อยากเห็น finished product จังเลยยย :impress2:
-
:z1:
ลุ้นสุดตัวเลยนะเนี่ยแต่อยากรู้จังเลยงะว่า
ใครน๊าอิๆ แต่แหมค้างงะ
:z3: :z3: :z3:
-
วันนี้มาน้อยจัง มีต่อรอบบ่าย เย็น ค่ำ ดึก ๆ อีกหรือเปล่า
-
+1ให้ค่ะ :z13:
ลุ้นๆๆๆ ใครนะที่เปิดเข้ามา ....น่าจะเป็นคุณภูวนัยพ่อหนุ่มลึกลับนะ (ขอให้เป็นตามนั้น..อิอิ)
แอบเห็นของสงวนนายเอกเราซะแล้วววว อย่างงี้ต้องให้รับผิดชอบซะให้เข็ด
เป็นแฟนที่มาทีหลัง..แต่ติดเรื่องนี้กับเรื่องเก่าแบบงอมแงมอ่านท้างวันท้างงงงคืน แบบ non-stop ตอนนี้กลายร่างเป็นแพนด้าแล้วง่ะ :pandalaugh:
คุณคฑาวุธ ...ดีใจด้วยกับหนังสือ "คดีรักฯ" ที่เสร็จแล้วนะคะ อยากเห็น finished product จังเลยยย :impress2:
ยินดีต้อนรับสู่อ้อมอกของผมครับ
เรื่องหนังสือ โรงพิมพ์เำพิ่งแจ้งมาเมื่อครู่นี้ว่าจะส่งของวันที่ 14 กุมภา ตอนเช้า :เฮ้อ:
บทที่ 17 คร้าบบ
ใกล้จบแล้วอ่ะ
บทที่ 17
อาทิตย์ 14 กุมภาพันธ์ – 14.30 น.
ในที่สุด แทนก็จำต้องออกมาสู้ความเป็นจริงหลังจากที่ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร ชายหนุ่มๆ ค่อยๆ แง้มประตูโผล่หัวออกมา หันหน้ามองซ้ายมองขวา ผู้ชายคนนั้นยืนกอดอกอยู่ที่ระเบียง มองออกไปข้างนอก
หูเขาดีมากๆ ทันทีที่แทนเปิดประตูห้องน้ำ เสียงเรียบทุ้มก็ดังขึ้น
“นึกว่าหลับในห้องน้ำไปแล้ว”
“ทำไมคุณไม่เคาะประตู คุณมาที่นี่ได้ยังไง มาทำไม ทำไมถึงมา เข้ามาได้ยังไง” แทนยิงคำถามเป็นชุด เสียงเข้มปนสงสัย
แผ่นหลังกว้างนั้นสั่นไหวเล็กน้อย แทนคิดว่าเขากำลังหัวเราะ...แต่ชายหนุ่มก็ไม่มั่นใจนักเพราะมองไม่เห็นหน้าอีกฝ่าย
“จะให้ผมตอบคำถามไหนก่อน” เขายังยืนหันหลังอยู่ เสียงฟังดูขบขัน
ตอนนี้แทนรู้แน่แล้วว่าผู้ชายหน้าเคร่งคนนั้นกำลังกลั้นหัวเราะอยู่...แว่บหนึ่ง เขาอยากเห็นใบหน้านั้นว่าจะดูแปลกไปจากที่เคยเห็นแต่ทำหน้าดุๆ หรือไม่
“เอาคำถามแรกก่อนก็ได้” แทนเดินเข้ามาใกล้ ตั้งใจจะเอาเรื่อง...เอาความโกรธข่มความอาย
“คำถามแรกถามว่าไงนะ ผมลืมไปแล้ว” เขาทำเสียงเรียบ
แทนฉุนขึ้นมาทันควันที่อีกฝ่ายจงใจยั่วเย้า อยากจะกระชากไหล่นั้นให้หันกลับมาแล้วชกหน้านิ่งๆ สักครั้ง แต่เขาได้เพียงแต่พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วยืนเอียงหน้ามองท้ายทอยคนช่างยั่ว
ชายหนุ่มตัวโตนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนหันหน้ามา ใบหน้านั้นดูนิ่งเรียบเช่นเคย “ผมไม่เห็นต้องเคาะประตู ก็รู้อยู่ว่าห้องนี้ไม่มีคนอยู่”
แทนนึกฉุน...ที่เห็นนิ่งไปชั่วครู่ก็คงเพราะปรับสีหน้าหัวเราเยาะขบขันให้กลับเป็นหน้านิ่งเหมือนเดิมสิท่า...
...มาดเยอะจริงนะพ่อคุณ...
สถาปนิกหนุ่มรีบตอบเสียงเข้ม “ผมอยู่...”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง คุณไม่ใช่เจ้าของห้อง ใครจะไปนึกว่ามีคนแอบเข้ามาอาบน้ำเล่นในห้องนี้”
แทนอึ้ง...สมองเริ่มคิดหาเหตุผล...ผู้ชายคนนี้พูดออกมาชัดเจนว่าเขาไม่ใช่เจ้าของห้อง!
คนที่มีกุญแจมีไม่กี่คน...เขา...วิศวกร...หัวหน้าช่าง...หรือกฤษณะด้วย...แล้วก็...เจ้าของห้อง...
...ถ้าเช่นนั้น...ผู้ชายคนนี้ก็คือ...เจ้าของห้อง...
...คุณภูวนัย...
...เป็นไปไม่ได้...ภูวนัยหรือ?...เป็นไปไม่ได้
แทนหน้ามุ่ย เดินกระแทกเท้าออกจากห้องนอน เดินผ่านห้องนั่งเล่น ตรงไปยังระเบียบกว้างของห้องนั่งเล่นที่ยื่นออกไปเห็นวิวมุมกว้างของทะเล
ผู้ชายตัวโตคนนั้นเดินตามมา แล้วเลยไปยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของระเบียง มองลงไปยังสระว่ายน้ำข้างล่าง แทนยืนอยู่อีกมุมหนึ่ง...ตากแดดอยู่...หวังจะให้เสื้อผ้าแห้งเร็วๆ
สองหนุ่มยืนอยู่เงียบๆ ชั่วครู่ ปล่อยเวลาให้ผ่านไป ต่างคนต่างอยู่ในห้วงคำนึงของตนเอง
“สูงเหมือนกันนะ” จู่ๆ เขาเอ่ยขึ้นมา เหมือนพูดอยู่คนเดียว “ถ้ากระโดดลงสระจากระเบียงอาจถึงตาย”
แทนขมวดคิ้ว เม้มปาก ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าผู้ชายที่กำลังยืนพิจารณาสระว่ายน้ำอยู่คือ ‘ภูวนัย’...เจ้าของห้องชุด...
นึกไปก็ฉุนกฤษณะที่เอาเรื่องที่เขาพูดไปเล่าให้ภูวนัยฟัง
...แต่เขาเป็นเพื่อนสนิทกัน และกฤษณะก็รับดูแลประสานงานเรื่องคอนโดปราณบุรีให้เพื่อน มีอะไรก็คงเล่าให้เพื่อนฟัง เขากับสงครามยังเล่าอะไรต่ออะไรให้กันฟังไม่เคยมีความลับ…
แทนยังนิ่งเงียบ จนอีกฝ่ายหันมามอง “คุณจะยืนตากแดดอยู่อย่างนั้นหรือ ร้อนนะครับ”
แทนเมินมองออกไปยังทะเลสีครามเบื้องหน้า “ถ้าร้อนก็ไม่มายืน”
“ผมว่าถอดเสื้อผ้าไปเข้าเครื่องอบดีกว่า จะได้แห้งเร็วๆ มายืนตากแดดเดี๋ยวก็ดำเป็นตอตะโก”
...บ้า...มาเปรียบเขาเป็นตอตะโก...เห็นหน้านิ่งๆ ประชดเก่งหน้าดู...คงเห็นเขาหน้าตี๋ขาววอกเลยคิดว่าเขาคงดำไม่ได้ล่ะสิ...ดำสิดี...อยากดำจะตาย...ตี๋หนุ่มคงเก่งคิดในใจก่อนจะกล่าวว่า “ที่นี่ไม่มีเครื่องอบผ้า”
“อ้าว ทำไมล่ะ ต้องมีเครื่องซักผ้าอบผ้าสิ เห็นมีครัวอยู่ไม่ใช่หรือ”
...ใครจะไปซักผ้าในห้องครัวกันล่ะครับคุณท่านประธาน...เขาเรียกห้องซักล้าง...“คุณไม่ได้บอกว่าจะเอานี่นา” แทนพูดเสียงเรียบ ยักไหล่อย่างไม่สนใจ
“แล้วทำไมไม่มีใครถามผม”
...ถามแล้วคงได้คำตอบหรอก...เคยว่างเสียที่ไหน...
แทนหรี่ตามองท่านประธานบริษัทเจ้าของห้องชุด ‘ที่ไร้เครื่องอบผ้า’ ที่จริงเขานึกสงสัยอยู่แล้วเชียว แต่ฉุนที่ไม่มีโอกาสนัดคุยกับคนงานยุ่งได้เสียที ถามกฤษณะ รายนั้นก็กรอกตาไปมาเหมือนไม่รู้จะตอบยังไง เขาเลยปล่อยให้ผ่านไป แต่ก็เหลือที่ว่างไว้ให้เผื่อ ‘คุณท่านประธาน’ เกิดจะอยากเปลี่ยนใจขึ้นมาอีก ส่วนซักล้างอยู่ทางด้านหลังของห้องครัว จุดที่ว่างไว้เพียงแค่ซื้อเครื่องอบผ้ามาวางก็ใช้ได้เลย
“เครื่องซักผ้าก็ไม่มีครับ ห้องชุดที่นี่มานอนแล้วก็ไป”
...สงสัยคงทำไว้เป็นห้องเชือดล่ะสิไม่ว่า...มีชักโครกให้ก็บุญแล้ว...แทนคิดอย่างโกรธๆ ในใจ
ภูวนัยรู้ว่าชายหนุ่มประชด ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้ามาใกล้คนที่ยืนตากแดดทำหน้านิ่งขัดกับภาพลักษณ์ที่เห็นชินตา
“งั้นคุณก็ไปถอดเสื้อผ้าออกแขวนตากแดดดีกว่า มายืนตากแดดทั้งที่ตัวเปียกแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบาย”
แทนยักไหล่ กล่าวว่า “นอนอาบแดดไม่รู้ต่อกี่ครั้ง ไม่เคยเป็นไรซักที”
“คุณนี่ดื้อจริงนะ” ภูวนัยเสียงเรียบ
“ไม่ดื้อก็ไม่ใช่ยี่ห้อแทน ธนานุวัฒน์”
ถูวนัยส่ายหน้าช้าๆ ไม่พูดอะไร แล้วเดินเข้าไปในห้อง ทิ้งให้คนที่ถูกกล่าวหาว่าดื้อยืนทำหน้าบึ้ง ทำปากขมุบขมิบอยู่คนเดียว
...ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายหน้าดุคนนี้คือภูวนัย...ที่จินตนาการเอาไว้เกี่ยวกับท่านประธานบริษัทผิดไปหมด...ยกเว้นเรื่องเดียวว่า...ภูวนัยชอบออกคำสั่ง...
แทนพยายามนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา สงสัยว่าภูวนัยจะรู้มาก่อนหรือไม่ว่าเขาเป็นสถาปนิกที่ดูแลเรื่องคอนโดปราณบุรีของเขา
...ถ้ารู้แล้วแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักเขามาตลอด ผู้ชายคนนี้ก็เจ้าเล่ห์ ร้ายกาจมาก...
...แต่ว่าเขาน่าจะรู้...ชื่อเขาก็รู้จักตั้งแต่ค้นกระเป๋าของเขาเมื่อครั้งที่เมาไม่ได้สติ...เลขานุการของเขาก็น่าจะเอ่ยชื่อเขาบ้างเวลารายงานเจ้านายเรื่องคอนโด กฤษณะเองก็น่าจะต้องคุยเรื่องนี้บ้าง และต้องเอ่ยชื่อเขาบ้าง...ภูวนัยต้องรู้มาก่อนแน่ๆ ว่าเขาเป็นใคร...
...ฮึ่ม...อย่าให้จับได้ก็แล้วกัน...พ่อจะโวยวายให้เป็นเรื่อง...แทนกัดฟัน...หมายมั่นอยู่ในใจ...เกิดมาไม่เคยโดนหลอกซักที...
ภูวนัยเดินออกมาที่ระเบียงอีกครั้งหลังจากไปดูว่ามีเครื่องอบผ้าจริงหรือไม่
เจ้าของห้องชุดยกมือค้ำสะเอว ส่ายหน้าช้าๆ เอียงคอมองสถาปนิกของตัวเอง แล้วพูดว่า “คุณแทนครับ เชื่อผมบ้างเถอะ ถอดเสื้อออกผึ่งแดดไว้ให้แห้งก่อนดีกว่า"
“แล้วจะให้ผมแก้ผ้าเดินโทงๆ อยู่ในบ้านคุณเหรอครับ”
“ก็หาผ้าเช็ดตัวมานุ่ง”
“ผมไม่มีผ้าเช็ดตัว”
“ถ้าผมหาอะไรมาเปลี่ยนให้คุณได้ สัญญานะว่าจะถอดเสื้อผ้าตากแดด”
แทนส่ายหน้า ไม่สนใจ ตอนนี้กำลังฉุนภูวนัยมากที่สุด ตัดสินใจใช้วิธีดื้อเงียบอย่างที่เคยทำกับใครๆ แล้วก็ได้ผล อย่างน้อยก็สงครามกับบุริณทร์สองคนล่ะ
...เดี๋ยวก็จับถอดเสื้อผ้าเสียเลย...คนอะไรดื้อชะมัด...ภูวนัยคิดอยู่ในใจ แล้วเดินออกจากห้องชุด ลงบันไดตรงไปยังรถเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล
...เจอน้องชายของเขาที่ดื้อสุดประมาณ แล้วยังมาเจอสถาปนิกของเขาอีก...ดื้อพอๆ กัน...
...แต่ดื้ออย่างนี้ล่ะ...เขาจะปราบให้ดู ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างภูวนัยจะสั่งให้ใครทำตามไม่ได้...
ภูวนัยกลับเข้ามาในห้องชุดสุดหรูชั้นบนสุดของคอนโดริมทะเลอีกครั้ง ในมือถือเสื้อยืดและกางเกงกีฬาที่เขาติดรถเอาไว้เวลาไปยิมออกกำลังกาย แทนยังยืนอยู่ที่เดิม เท้าแขนกับราวระเบียง มองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า
“ผมหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนได้แล้ว ถอดเสื้อผ้าออกตากแดดเสียเถอะ ชั่วโมงเดียวก็แห้งแล้ว” ภูวนัยจะเอาชนะ
“ผมยืนตากแดดชั่วโมงเดียวก็แห้งเหมือนกัน” แทนไม่ยอมแพ้
“ผมบอกแล้วไงว่าจะเป็นไข้”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็น” แทนสวนทันควัน “ดีเสียอีกจะได้ผิวเข้มเหมือนอาบแดด”
“งั้นก็ถอดเสื้อผ้าเหมือนอาบแดดสิ เหลือเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว แต่บางที่คนเค้าก็อาบแดดโดยไม่ใส่อะไรซักชิ้น” ภูวนัยยิ้มพราว หากอีกฝ่ายหนึ่งไม่เห็น เพราะยังไม่ยอมหันหน้ากลับมา
“คุณมายุ่งอะไรด้วย” แทนไม่สนแล้วว่ากำลังยืนพูดอยู่กับลูกค้าเจ้าของห้องชุดที่เขารับผิดชอบเป็นสถาปนิก เขาพูดกับภูวนัยในฐานะที่เขาเป็นโปรกอล์ฟหน้าดุคนนั้น
“ก็ไม่อยากให้สถาปนิกของผมป่วย เดี๋ยวจะทำงานให้ผมไม่เสร็จ ผมต้องการให้ทุกอย่างเรียบร้อยภายในสิ้นเดือน”
“โอ้โห จะเสร็จทันได้ไง ต้องมีแก้งานอีกหลายจุด” แทนตาโต เสียงสูง หันหน้ามามองภูวนัย
“คุณก็ต้องเร่งงานช่าง ช้าไปก็ได้ไปทำสปาที่กระบี่ช้า”
แทนอึ้ง...
...ภูวนัยรู้เรื่องสปาที่กระบี่ด้วยหรือ...กฤษณะบอก?...แน่เลย...กฤษณะต้องเอาไปบอกภูวนัย...ฉุนกฤษณะจังเลย...ถ้าเจอนะ...จะโวยวายให้หูอื้อ...
“อย่าไปโวยวายคุณกฤษณะเลย เขารับดูแลเรื่องนี้ให้ผม เขาก็ต้องเอามาเล่าให้ผมฟัง”
...อ่านใจได้อีกแล้ว...ภูวนัยมีตาทิพย์หรืออย่างไร...
“ก็ได้ เสร็จให้ทันวันที่ยี่สิบแปดกุมพาพันธ์ ปีสองพันห้าร้อยห้าสิบสอง งานไม่ดีอย่ามาตำหนิผมก็แล้วกัน” แทนยักไหล่ พูดเน้นเสียงบอกวันเดือนปี แล้วหันกลับไปเกาะราวระเบียงมองทะเลเช่นเคย
“คุณแทน ถ้าคุณยังไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมจะไม่เซ็นรับงาน แล้วเรื่องสปาที่กระบี่คุณก็จะไม่ได้ไปทำ” ภูวนัยใช้ไม้ตาย ยื่นคำขาด...คราวนี้เขาชนะแน่...แทนเป็นคนใจร้อน มักจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้หากถูกท้า...
ได้ผล...ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาโดยเร็ว หรี่ตาท่าทางจะเอาเรื่อง “ไม่ต้องมาขู่ผมนะ ถึงคุณไม่เซ็นรับ คุณบุริณทร์เจ้าของบริษัทก็ส่งคนมาทำต่อจนเสร็จ ยังไงคุณก็ต้องรับงาน งานเราเนี๊ยบไม่มีที่ติขนาดนี้ ถ้าเรื่องถึงศาล ศาลก็ต้องสั่งให้คุณเซ็นรับ ผมก็ยังไปทำสปาที่กระบี่อยู่ดี”
“แน่ใจหรือ” ภูวนัยเสียงเรียบ ขยับตัวเข้ามาใกล้แทบชิดตัว พูดเสียงต่ำ “แสดงว่าคุณยังไม่รู้ว่าใครจ้างบริษัทคุณทำสปาที่กระบี่”
แทนอึ้ง...อึ้งอีกครั้ง...ตั้งแต่เจอกับภูวนัยวันนี้ เขาอึ้งมาหลายครั้งแล้ว...
ชายหนุ่มตะโกนอยู่ในใจ...อย่าบอกนะว่าภูวนัยเป็นเจ้าของสปา The Sea of Life!...
********************
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ
-
:a5: :a5: :a5:
อึ้งอย่างแรงยิ่งอ่านยิ่งสุ้นโฮกฮากใกล้จบแล้วจริงๆหรออยากอ่านอีกเยอะๆงะ
:m15:
-
จุดใต้ตำตออีกแล้ว แทนเอ้ย
เฮ้อ คุณภูวนัยนี่ก้อร้าย อยากกำราบเด็กดื้อ พูดดีๆก็แล้ว ขู่ก็แล้ว แล้วทีนี้ก็ใช้มาตรการสุดท้าย ถือไพ่เหนือกว่าแทนแล้วหนิ
แทนก็ฉุนขาดเลยล่ะซิ ไม่เคยมีใครมามาออกคำสั่งให้ทำโน้นทำนี่ ถ้าเค้าไม่เต็มใจแล้วคนร้ายกาจคนนี้ ทีนับวันจะน่ากลัวไม่ช่ายน้อยนะเนี่ย
แทนจะรอดมั๊ย เจ้านายก็ช่วยไม่ได้แล้วอ่ะ เล่นเป็นเจ้าของโปรเจ็คในฝันซะขนาดนี้
แทนสู้ๆ
-
คุณภูวนัยนี่ร้ายกว่าที่คิดไว้อีกนะ :laugh:
รออ่านตอนต่อไปนะ :L2:
-
ภูวนัยร้ายอ่ะ แสดงว่ารู้มาแต่แรกแล้วสิ ฮึ่ยยยยยย ชอบเรื่องนี้จังเลยค่า พี่บุกับคุณนะหันมาสปาร์คกันเองได้ไหม 555
คุณคฑาวุธ สนใจอยากอุดหนุน "คดีรัก" จังเลย :-[
-
สงสัยคุณแทน ธนานุวัฒน์ จะเสร็จคุณภูวนัยแน่ๆ55555
นักปราบเด็กดื้อซะด้วย :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด . :laugh: ..เดาถูกจริงๆ ด้วยว่าเป็น"ทั่นประธานมาดขรึม"
ภูวนัยเนี่ย มีความเป็นผู้นำสูงและดุจังเลยนะ อย่างงี้คงปราบพยศนายแทนได้อยู่หมัด
:กอด1: ขอฝากเนื้อฝากตัวเข้าสู่อ้อมอกคนแต่งด้วยนะคะ..หุหุ
p.s. ถ้าวันนี้มาอีกเป็นครั้งที่ 3 นะ ขอให้คุณคฑาวุธฟิตเปรี๊ยแข็งปั๋ง :a2: หุ่นเฟิร์มโดนใจแม่ยก-พ่อยกทั้งหลายเลยค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด . :laugh: ..เดาถูกจริงๆ ด้วยว่าเป็น"ทั่นประธานมาดขรึม"
ภูวนัยเนี่ย มีความเป็นผู้นำสูงและดุจังเลยนะ อย่างงี้คงปราบพยศนายแทนได้อยู่หมัด :กอด1: ขอฝากเนื้อฝากตัวเข้าสู่อ้อมอกคนแต่งด้วยนะคะ..หุหุ p.s. ถ้าวันนี้มาอีกเป็นครั้งที่ 3 นะ ขอให้คุณคฑาวุธฟิตเปรี๊ยแข็งปั๋ง :a2: หุ่นเฟิร์มโดนใจแม่ยก-พ่อยกทั้งหลายเลยค่ะ
สาธุ สมพรปาก เีดี๋ยวคืนนี้ก็รู้
แต่สิ่งที่คาดหวัง ขอโดนใจคนอ่านในบอร์ดนี้ก็พอใจแ้ล้วครับ
ผมเ้็ป็นคนมักน้อย :z1:
-
555 สะใจสุดๆ
-
o13 o13
-
อยากอ่านต่อแล้วล่ะมาต่ออีกตอนนะ แล้วออกหนังสือมากี่เล่มซื้อหมดเลย 555+
ปล.มีเพื่อนบอกว่าคดีรัก ไม่รอออกพร้อมภาค2เลยเหรอค่ะ แล้วภาค1มีตอนพิเศษรึเปล่าคะที่ลงไปแล้วอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณภูวนัยยยย มาแล้วๆๆๆๆ ชอบท่านประธานหนุ่มมาดขรึมมากๆ เหมาะกับเด็กดื้อสุดๆ อิ อิ ช่วงนี้คนแต่งฟิตปั๋ง! มาลงทุกวันเลย คนอ่านก็มีความสุขค่าาาาา :z1:
-
โธ่เอ๊ย จับแก้ผ้าซะเลยสิคะ คุณภูวนัย
จัดการกับเด็กดื้อ ต้องลงไม้ลงมือแล้วมั๊ง
เหอๆๆๆๆ
-
:z1:เสร็จพระเอกแน่ๆ
-
กรี๊ดดดด
อ่านตอนนี้แล้วน่ารักมาก
ทะเลาะกันง๊องแง๊ง
ฮิ้วววววววว
ปราบซะให้อยู่หมัดไปเลยย
-
โธ่ คนแต่งเค้ามีแค่ 8-9 เซ็นต์ ให้เค้าแข็งปั๋งไปเถอะ
ปล. อ่ะ เด่วโอนเงินวันวาเลนไทน์เลยก็ได้นะ
-
รู้แล้วววววววว :-[
-
o18 o18
-
ว่าแล้วว่าเป็นคนเดียวกัน
:z2:
-
ฮิ้วววววววววว
พระเอกตัวจริงเสียงจริงมาแว้ว
:laugh:
ว่าแต่ ผู้กองธงรบ
เดี๋ยวเหอะ จะฟ้องอาตี๋ :angry2:
-
เย้ๆๆ รู้ความจริงกันซะที อิอิ
-
แต่สิ่งที่คาดหวัง ขอโดนใจคนอ่านในบอร์ดนี้ก็พอใจแ้ล้วครับ
ผมเ้็ป็นคนมักน้อย :z1:
ถ่อมตัวไปมั้ยคะ?_? :m12:รู้ไว้นะตอนนี้คนแต่งเป็นที่"โดน"ใจของคนอ่านหลายคนแล้วล่ะ
สังเกตุจากเมนท์แฟนๆน่ะ
เนื้อเรื่องดีมาก ตัวละครเล่าสนุก ชวนให้ลุ้นตลอด :haun1: ..ใจหายใจคว่ำ เอาใจช่วยนายเอกแทบทุ๊กกกกกกตอน
เนี่ยเพิ่งจะเฉลยพระเอกเอง ใจคอ...จะให้จบซะแล้วเหรอ? :m16:
อย่างนี้ต้องต่อภาค 2 นะคะ ไม่งั้นแฟนๆ จะ"วีน"
o12
-
มารอ
โอนตังค์
เอ้ย รอ อ่านบทต่อไป
-
บทที่ 18
ภูวนัยวางเสื้อกับกางเกงพาดไว้บนราวระเบียง แล้วหันหลังเดินกลับเข้าห้อง ทำทีเป็นตรวจตราความเรียบร้อยของห้องชุด นับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจช้าๆ
นับถึงแปด...เขาก็ได้ยินเสียงคนเดินกระแทกเท้าผ่านด้านหลังเขา ตรงไปยังห้องน้ำแขกที่อยู่อีกด้านหนึ่งติดกับห้องครัว ไม่ถึงสองนาทีได้ยินเสียงเดินกลับไปที่ระเบียงห้องนั่งเล่น พร้อมเสียงถอนหายใจหนักๆ...จงใจให้เขาได้ยิน...หากไม่นานภูวนัยก็ได้ยินเสียงร้องดังลั่น
“อ้าวเฮ่ย...”
ภูวนัยหันขวับไปยังต้นเสียงก็เห็นเจ้าของเสียงในเสื้อยืดและกางเกงตัวโคร่งวิ่งตึงตังไปยังประตูห้องชุด เปิดประตูวิ่งผลุนผลันออกไปโดยเร็ว เขาเหลือบตามองไปยังระเบียง เห็นกางเกงยีนส์สีซีดของสถาปนิกหนุ่มวางพาดอยู่บนราว จึงสันนิษฐานว่าเสื้อของชายหนุ่มคงจะพลัดตกลงไปข้างล่าง
...ลมก็ไม่แรง...ผ้าเปียกๆ ปลิวตกลงไปได้ยังไง...สงสัยคงกระฟัดกระเฟียดเหวี่ยงเสื้อผ้าพาดบนราวจนพลาด...ภูวนัยส่ายหน้า อดขำไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเดินตรงไปที่ประตูห้องชุดลงไปข้างล่างเพื่อช่วยแทนหาเสื้อและ....
“กางเกงในด้วย ตกลงไปในน้ำครำสกปรก เปื้อนหมดเลย...โธ่...ดีเคเอ็นวายของพ่อ” แทนบ่น หน้ามุ่ย ยืนมองเสื้อเชิ้ทสีขาวกองอยู่ในแอ่งน้ำข้างๆ กองเศษวัสดุก่อสร้าง
“เอาไปซักก็ได้นี่ครับ” ภูวนัยเดินเข้ามาใกล้ ในใจอยากจะพูดต่อว่า “เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่ก็ได้”...ช่างทำหน้าทำตาเสียดายอย่างสุดซึ้งได้เหมือนจริงๆ...
“แหวะ...ซักแล้วก็คงเป็นคราบดำๆ ติดอยู่เหมือนเดิม” แทนเดินเข้าไปไกล้แอ่งน้ำ พยายามข้ามกองวัสดุก่อสร้าง
“คุณแทน อย่าเข้าไปเลย เดี๋ยวเหยียบตะปู” ภูวนัยเดินเข้าไปใกล้ เตือนด้วยความห่วงใย
“ไม่เหยียบหรอก”
“คุณก็พูดว่าซักแล้วก็ยังเป็นคราบดำ จะไปเก็บขึ้นมาทำไม”
“ช่างผม” คนหัวดื้อปฏิเสธ ไม่ยอมเชื่อ ยกเท้าเก้าขึ้นเหยียบกองไม้ แต่ทันใดก็ร้องเสียงหลง
“โอ๊ยยย....” ชายหนุ่มยกเท้าขึ้นด้วยความเจ็บ
ภูวนัยพูดยังไม่ทันขาดคำ สถาปนิกหนุ่มผู้ดื้อรั้นเหยียบตะปูเข้าไปเต็มเท้า เศษไม้เล็กๆ ขนาดเท่าฝ่ามือห้อยต่องแต่งอยู่ใต้เท้าที่สวมรองเท้าแตะสีน้ำเงิน ชายหนุ่มกำลังจะวางเท้าที่เหยียบตะปูลงพื้น แต่นึกได้ว่าจะยิ่งกดให้ตะปูฝังลึกเข้าไปอีก เลยเปลี่ยนใจจะกระโดดถอยหลังทั้งที่กำลังกำลังยืนด้วยเท้าซ้ายเพียงข้างเดียว ทำให้เสียการทรงตัวเซไปด้านข้าง
ภูวนัยไหวตัวทัน ก้าวยาวๆ สองสามก้าวก็ถึงตัวชายหนุ่มแล้วสวมกอดเข้าทางด้านหลัง สองแขนแข็งแรงสอดเข้าใต้แขนของแทนแล้วดึงรั้งเข้าหาตัว แผ่นหลังของชายหนุ่มแนบแผ่นอกหนาของเขา ไออุ่นแผ่ซ่าน บั้นท้ายแน่นๆ ของสถาปนิกตัวร้ายถูกดึงเข้ามาแนบชิดกับหน้าขาร้อนผ่าวของเขา
แทนตัวแข็ง ตกตะลึงชั่วครู่ ส่วนภูวนัยก็รู้สึกไม่ต่างกัน แต่เพียงไม่กี่วินาทีแทนก็รู้สึกตัว ขยับตัวกระดุกกระดิก
“อย่าดิ้นสิครับ” ภูวนัยกระซิบข้างหู ก่อนจะลากตัวชายหนุ่มออกห่างจากกองวัสดุก่อสร้าง
เมื่อพ้นออกมาแล้ว แทนจึงขยับตัวเบี่ยงหนีจากการกอดรัดของภูวนัยอีกครั้ง
“ผมบอกว่าอย่าดิ้น” ภูวนัยปล่อยมือขวาจากการกอดรัดตัวสถาปนิกหนุ่ม ย่อตัวลงนั่งยองๆ เพื่อดึงเศษไม้ที่มีตะปูปักอยู่ออกจากเท้าของคนซุ่มซ่าม แขนซ้ายของภูวนัยยังรั้งเอวชายหนุ่มเอาไว้ไม่ปล่อย แก้มสากๆ ของเขาแนบอยู่กับต้นขาขาวเนียนของชายหนุ่มที่ปลายกางเกงขาสั้นตัวโคร่งรั้งขึ้นไป ตอนนี้แทนกำลังยืนตัวแข็งไม่กระดุกกระดิก ปลีน่องทั้งสองข้างแนบอยู่กับต้นขาด้านในของภูวนัยที่นั่งยองๆ แบะขาออก เหมือนจะหนีบขาสองข้างของคนตัวเล็กๆ ไม่ให้กระดุกกระดิก ดูๆ ไปเหมือนแทนกำลังเอนพิงราวกับจะนั่งอยู่บนบ่าของภูวนัย
“โอย โอ่ย โอ้ย โอ๊ยยย...” แทนร้องลั่นเมื่อภูวนัยดึงตะปูออกจากเท้า ตัวเริ่มขยับจะดิ้นเพราะความเจ็บ ยิ่งทำให้ร่างกายเขาถูไถกับภูวนัยมากกว่าเดิม
อีกฝ่ายเจ็บ แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกร้อนผ่าวเพราะความซาบซ่านที่ได้สัมผัสกายอุ่นๆ ของคนที่เขาเริ่มจะพึงใจ กายของภูวนัยขมวดเกร็ง เกิดปฏิกิริยาบางอย่างที่เขากำลังจะควบคุมไม่ได้
ชณะที่คนหนึ่งกัดฟันเพราะความเจ็บปวดแผล อีกคนหนึ่งก็กัดฟันเพราะส่วนหนึ่งของร่างกายเขาแกร่งเกร็งจนปวดเหมือนกัน ภูวนัยลุกขึ้นยืน ขยับตัวออกห่างจากชายหนุ่มที่กำลังทำหน้าเหยเก ยกเท้าขวาขึ้นกระโดดหยองแหยง
“เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ภูวนัยปราม
“ไม่ล้ม” คนตัวดียังทำปากเก่ง
ภูวนัยถอนหายใจ...แทนดื้อจริงๆ ดื้อจนเขาอยากจะจับยกขึ้นพาดบ่า พาไปโยนลงทะเล
“โอ๊ยเจ็บ ช่างคอนโดนี่ไม่ได้เรื่อง ทิ้งเศษไม้เศษตะปูไม่รู้จักเก็บให้เรียบร้อย คอยดูนะ...”
แทนหันหลังกำลังจะกระโดดขาเดียวกลับแต่เปลี่ยนใจลองเอาเท้าขวาวางลงกับพื้น ตะแคงเท้าเดินกระโผลกกระเผลกตรงไปยังทางเดินที่ปูหินทราบไว้แล้ว
...ว่าแต่คนอื่น...ตัวเองก็ไม่ระวัง...ภูวนัยนึกในใจ เดินตามชายหนุ่มผู้น่าสงสารไปอย่างช้าๆ
...เจ็บขนาดนี้ยังทำเก่ง...ภูวนัยดึงชายเสื้อลงปิดกางเกงที่ยังคงนูนเด่นอยู่...อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ ที่กายบางส่วนเกิดพยศขึ้นมาไม่รู้จักเวลา
...เขายอมรับ...สัมผัสกายกับแทนที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวบอกไม่ถูก...ปฏิกริยาทางร่างกายระหว่างเขากับชายหนุ่มคนนี้ช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน...
เขารู้สึกเหมือนดั่งภูเขาไฟที่ถูกกระตุ้นให้พุ่งขึ้นมาด้วยพลังความร้อนมหาศาล...ผิวเนียนของต้นขาแข็งแรงของชายหนุ่มที่แนบแก้มเขาอยู่...น่องแกร่งที่เสียดสีต้นขาด้านในของเขาแม้ขวางกั้นด้วยกางเกงผ้าฝ้ายเนื้อดีที่สวมอยู่หาได้เป็นปราการขวางกั้นที่มีประสิทธิภาพได้ไม่...บั้นท้ายงอนได้รูปแน่นๆ ที่แนบอยู่กับไหล่กว้างของเขาก็ยิ่งทำให้ใจเขาเต้นแรง...ฝ่ามือของเขาที่กดทาบอยู่บนหน้าท้องแกร่งแบนราบของแทนทำให้มือเขาร้อนผ่าวเหมือนกำลังวางทับอยู่บนเหล็กเผาไฟร้อนๆ เพียงแต่เขาไม่อยากละมือออกไปเท่านั้น...ยิ่งชายหนุ่มดิ้น ก็ยิ่งเสียดสีกัน...ก่อให้เกิดความรู้สึกปรารถนาล้ำลึก...
“โอย เจ็บชิบหาย” เสียงชายหนุ่มข้างหน้ายังบ่นอยู่เมื่อเดินถึงลิพท์ มือเรียวยาวสะอาดสะอ้านกระแทกกดปุ่มเรียกลิฟท์แรงๆ “มาซะทีสิ”
“ผมคิดว่าลิฟท์ยังไม่เสร็จนะ” ภูวนัยยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เสร็จแล้ว ครั้งที่แล้วผมก็เห็นช่างเขาลองอยู่”
“วันนี้วันอาทิตย์ วันวาเลนไทน์ด้วย ลิฟท์คงหยุดทำงาน” ภูวนัยล้อ...เสียงขำๆ หัวเราะหึๆ
แทนหันขวับมาทันที ใจหนึงฉุนที่โดนล้อเลียน อีกใจหนึ่งอยากเห็นคนที่เคยหน้าเคร่งหัวเราะ
แต่ภูวนัยปรับสีหน้าได้เร็วมาก ใบหน้านั้นเคร่งขรึมเหมือนเดิม แต่ปากเม้มเหมือนสะกดอารมณ์ บังคับตัวเองให้ทำหน้านิ่ง...หากนัยน์ตาคู่นั้นกลับวิบวับ...
...มาดเยอะดีนัก...ดีล่ะ...ลิฟท์ไม่ทำงาน...ต้องขึ้นชั้นบนสุด...เขานี่ล่ะจะต้องช่วยพยุงขึ้นไป...แทนคิดในใจ
ใจจริงอยากจะหลอกให้ภูวนัยอุ้ม แต่ก็ดูเกินจริงไปสักหน่อย ชายหนุ่มผู้บาดเจ็บจึงโอดครวญว่า “สงสัยผมคงไม่ไหว คุณภูวนัยช่วยหน่อยสิครับ”
“เดี๋ยวผมจะไปตามช่างมาดูลิฟท์ให้” ภูวนัยพูดหน้าตาเฉย
แทนเบ้ปาก...ภูวนัยรู้ทัน...แกล้งเขาอีกแล้ว...
“ไหนคุณภูวนัยบอกว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ เขาหยุดทำงานกัน” ...แม้แต่ลิฟท์ยังหยุด...จะบ้าหรือ...แทนเติมคำพูดในใจ คาดไม่ถึงว่าผู้ชายหน้าดุอย่างภูวนัยจะมีอารมณ์ขันร้ายๆ เช่นนี้
“พูดเล่นครับ” ภูวนัยยิ้มบางๆ แทนเลิกคิ้ว แปลกใจที่เห็นภูวนัยยิ้ม...ในที่สุดผู้ชายหน้าเคร่งคนนี้ก็แสดงอารมณ์ทางสีหน้าออกมาบ้าง
...เวลาเขายิ้ม ดูหล่อขึ้นนะ...
“มา ผมช่วยพยุง” ภูวนัยยื่นแขนซ้ายเขามาโอบเอวของชายหนุ่มไว้ แล้วจับมือขวาของสถาปนิกผู้บาดเจ็บยกขึ้นพาดไหล่ แล้วพยุงขึ้นบันได
ความสูงที่แตกต่างทำให้การก้าวขั้นบันไดเป็นไปอย่างทุลักทุเล ภูวนัยก้มลงมาจนหลังโกง ขณะที่อีกฝ่ายยืดแขนยืดตัวจนอดบ่นไม่ได้ “โอ๊ย แขนจะขาดอยู่แล้ว เบาๆ สิครับ”
“คุณก็ยืดตัวขึ้นอีกหน่อย”
“ยืดไม่ไหวแล้ว ตัวผมมีอยู่แค่นี้” แทนทักท้วง
“ผมว่าผมอุ้มขึ้นไปเลยดีกว่าไหม” ภูวนัยเสนอ
“บ้าหรือ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
ภูวนัยยืดตัวขึ้น เอียงคอมองมนุษย์เจ้าปัญหา “ถ้าอย่างนั้น คุณนั่งคอยตรงนี้ ผมจะไปหาน้ำสะอาดมาล้างแผลให้”
“ผมว่าไปหาหมอเลยดีกว่า”
“ล้างแผลก่อน”
“แต่ไปถึงหมอ ยังไงก็ต้องล้างแผลอยู่ดี” แทนไม่ยอม
“เอ๊ะคุณนี่ หยุดเถียงผมซักครั้งได้ไม๊” ภูวนัยดุ “ผมบอกให้คอยอยู่ที่นี่ ก็คอย เดี๋ยวผมมา” คนหน้าดุทำเสียงเข้มแล้ววิ่งขึ้นบันไดไป
แทนเบ้ปาก...ดุมาเถอะ...กลัวตายล่ะ...มีแต่สั่งกับสั่ง ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ..
ชายหนุ่มควานหาโทรศัพท์เพื่อโทรหาสงคราม แต่นึกได้ว่ายังอยู่บนห้องชุดของภูวนัย จึงทรุดตัวลงนั่งอย่างเซ็งๆ ถอดรองเท้าแตะออก ก่อนยกเท้าขึ้นมาดูแผลที่ได้รับมาสดๆ
“โอยเจ็บชิบ...ทีนี้หยุดซ่าไปได้หลายวันเลยล่ะแทนเอ๋ย” แทนบ่นกับตัวเอง
...เป็นเพราะภูวนัยคนเดียว บังคับให้เขาถอดเสื้อผ้าตากบนราวระเบียงที่เป็นโครเมี่ยมลื่นๆ ไม่งั้นคงไม่ปลิวตกลงมาข้างล่าง...
ชายหนุ่มโทษคนที่วิ่งขึ้นไปข้างบน ตั้งใจว่าเมื่อเขากลับลงมาจะโวยวายด้วยเหตุผลนี้
...จะหายทันไปกระบี่หรือเปล่านะ...แทนนึกในใจ กังวลว่าหากบาดเจ็บเช่นนี้ มีหวังบุริณทร์ไม่ให้เดินทางไปกระบี่แน่นอน
...อยากจะไปกระบี่ใจจะขาดอยู่แล้ว...จะให้รอแผลหายคงอีกสองอาทิตย์เป็นอย่างน้อย...เผลอๆ อาจนานกว่านั้น...แทนโอดครวญในใจ...การบาดเจ็บที่ได้รับคงจะทำให้เขาทำงานคอนโดปราณบุรีได้ช้าลง...เวลาก็ต้องยืดออกไป...อะไรๆ ก็ต้องยืดเวลาออกไป...
...แย่จริงๆ...แย่ที่สุด...เพราะภูวนัยคนเดียว...ถ้าเขาไม่โผล่มาตอนที่ยืนเปลือยอยู่ในห้องน้ำ ก็คงไม่เป็นแบบนี้...
...เปลือยหรือ...เขาเห็นเราเปลือยหรือ...ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท มัวแต่ฉุนเรื่องที่เขาปรากฏตัวว่าเป็นภูวนัยเจ้าของคอนโด และเอาแต่เถียงกันเรื่องตากเสื้อไม่ตากเสื้อ...ลืมนึกถึงเรื่องที่ภูวนัยเห็นก้นขาวๆ ของเราไปเสียสนิท...
...อาย...อายจริงๆ...เจอผู้ชายคนนี้ทีไร มีแต่เรื่องน่าอายและเรื่องซวย...แต่คราวนี้ซวยกว่าทุกครั้ง เพราะแทนที่เป็นฝ่ายนั้นเจ็บตัว แต่เขากลับต้องมาเป็นคนเจ็บ...เจ็บมากๆ เสียด้วย...
แทนหยิบรองเท้าแตะสีน้ำเงินราคาแพงที่เสียเงินซื้อมาจากห้างดังขึ้นมาดู ตอนนี้ถูกตะปูแทงเป็นรู มีรอยคราบเลือดของเขาระบายเติมสีสัน
...เจ็บใจนัก...เสียเงินซื้อตั้งสองพันกว่าบาท...ไม่เห็นจะกันตะปูได้...
สถาปนิกหนุ่มคิดในใจอย่างพาลๆ ผสมกับความเจ็บและอารมณ์ขุ่นมัว จึงขว้างสิ่งที่อยู่ในมือลงบนพื้นข้างหน้าอย่างอารมณ์เสีย
“โอ๊ยเจ็บ” แทนบ่นเสียงดัง
“เดี๋ยวก็ไปหาหมอทำแผลอีกหน่อยก็หายเจ็บ” เสียงห้าวๆ แทรกขึ้นมาจากด้านหลัง
ภูวนัยเดินลงมานั่งปลายบันได จับเท้าของแทนยกขึ้น
“คุณภูวนัย ผมทำเองก็ได้ครับ” แทนอ้ำอึ้ง
“ไม่เป็นไร อยู่เฉยๆ” ภูวนัยกล่าวเสียงเรียบ
“เอาผ้ามา เดี๋ยวผมเช็ดเอง” ชายหนุ่มยื่นมือไปจะคว้าเอาผ้าที่อยู่ในมืออีกข้างของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า ภูวนัยไม่พูดแต่ชักมือหนี เอาผ้าชุบน้ำแล้วเช็ดแผลให้ชายหนุ่ม
“อูย...มา ผมเช็ดเอง”
“อยู่เฉยๆ น่า”
“เจ็บ...เจ็บ ผมทำเองดีกว่า”
“คุณแทน” ภูวนัยเงยหน้าขึ้นมาทำตาดุๆ อ่อนใจกับความดื้อรั้นของชายหนุ่มหน้าขาวที่นั่งทำหน้าเหยเกอยู่
“ถ้ายังไม่นิ่ง ผมจะไม่พาไปหาหมอ”
“ไปเองก็ได้” แทนบ่นอุบอิบ
ภูวนัยรู้ว่าหากทำเช่นนั้นจริงๆ คนหัวรั้นก็คงดันทุรังเดินกระโผลกกระเผลกหาทางไปหาหมอเองจนได้ เขาอดคิดไม่ได้ว่า ใครที่เป็นแฟนของชายหนุ่มคนนี้จะต้องเข้มขนาดไหนถึงจะจัดการชายหนุ่มคนนี้ได้
...ดื้อขนาดนี้เขาจะเอาอยู่ไหมนะ...ภูวนัยถามตัวเอง แต่แล้วก็ตกใจกับความคิดนี้...ไม่นึกว่าตัวเองจะเผลอคิดแบบนี้ได้...ความรู้สึกคุ้นเคย ถูกใจ และพอใจที่ก่อตัวขึ้นทีละน้อยตั้งแต่พบกันทำให้เขารู้สึกอะไรกับไปมากมายได้ถึงเพียงนี้หรือ...
แทนหยุดยื่นมือมาคว้าเอาผ้าชุบน้ำไปจากเขาแล้ว มองหน้าของภูวนัยนิ่ง สงสัยว่าทำไมเขาเอาแต่ทำหน้ายิ้ม...
...หัวเราะเยาะเราในใจล่ะสิ...
แม้จะหยุดแย่งผ้าชุบน้ำมาเช็ดเอ็ง แต่เท้าขวาของชายหนุ่มยังไม่หยุดขยับกระดุกกระดิก ภูวนัยจับข้อเท้าสถาปนิกหนุ่มเอาไว้แน่น กดเอาไว้ไม่ให้ขยับได้
“โอ๊ยเจ็บ” ปากเรียวแดงระเรื่อของชายหนุ่มหน้าใสสะอาดยังบ่นไม่ยอมหยุด
“ถ้าอยู่เฉยๆ ก็เสร็จเร็ว คุณจะดิ้นทำไมก็ไม่รู้”
“ก็ผมเจ็บนี่น่า”
ภูวนัยวางผ้า เอามือกวักน้ำราดลงบนเท้า
“อ๊า...แสบ แสบ แสบ...โอย โอย โอย” แทนสูดปาก ร้องลั่น
“จะร้องทำไมเล่า”
“ลองมาโดนอย่างผมมั่งสิ”
“คงไม่โดนหรอก เพราะผมคงไม่ปีนขึ้นไปเหยียบกองวัสดุก่อสร้างแบบนั้นทั้งที่ใส่รองเท้าแตะบางๆ”
ได้ผล...ตาเรียวเล็กคู่นั้นลุกวาบด้วยความไม่พอใจ
...พี่บุริณทร์จะไล่ออกจากงานหรือเปล่านะ ถ้าถีบลูกค้าตกบันได...แทนอดนึกในใจอย่างร้ายๆ ไม่ได้ แต่ก็รู้ว่าตัวเองคงไม่กล้าทำถึงขนาดนั้น...
เขาหมั่นใส้นัยน์ตาคู่นั้นเหลือเกิน...ตาของภูวนัยดุและในขณะเดียวกันก็ดูวิบวับเหมือนขัน...เหมือนหัวเราะเยาะเขา...เหมือนเห็นเขาเป็นตัวตลก...
...ทำยังไงถึงจะแกล้งภูวนัยได้นะ...แทนนึกหาทาง ‘เอาคืน’
...อืม...ถ้าเป็นสงคราม...เพื่อนเราจะทำอะไร...
...ยั่วให้คลั่ง...ทำให้เลิกกับแฟน...แย่งมาเป็นของตัว...แล้วก็ทิ้ง...สงครามมีวิธีเจ็บแสบแกล้งคนที่เขาไม่ชอบหน้า...
...ร้ายไปหรือเปล่าแทนเอ๋ย...คนอย่างนี้ยั่วได้หรือ... แทนหวั่นใจกับท่าทางนิ่งๆ หน้าตาดุๆ เคร่งขรึมเหมือนไม่รู้สึกอะไรของภูวนัย แม้จะเริ่มเห็นอารมณ์อื่นของเขาบ้างนอกเหนือจากตีหน้าเคร่ง แต่ก็เพียงแวบเดียว และดูท่าเขาปรับสีหน้า ปรับอารมณ์ได้รวดเร็วและเก่งมาก
...ผู้ชายคนนี้ลุ่มลึกจนเขาชักหวาดๆ...
...แบบนี้สิสนุก...ท้าทาย...ถ้าทำได้ก็เป็นผลงานชิ้นมาสเตอร์พีซ...อีกเสียงหนึ่งในความคิดของแทนดังขึ้น
“เห็นไหมล่ะ นั่งนิ่งๆ แบบนี้เดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว” ภูวนัยอมยิ้ม...ยืดตัวลุกขึ้นยืน ก้มลงมองคนเจ็บที่ตอนนี้นั่งนิ่งไม่ไหวติง
...เปลี่ยนไปเร็วจริงๆ เมื่อกี้ยังเห็นบ่นอยู่เลย...ตาลุกวาบเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ...สงสัยกำลังคิดหาทางแก้แค้น...ภูวนัยเริ่มจะมองชายหนุ่มออก
“คุณนั่งคอยอยู่ตรงนี้นะ ผมจะเอาของขึ้นไปเก็บ เดี๋ยวจะลงมาพาไปหาหมอ”
ภูวนัยก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นบันได แทนมองตามกำลังจะอ้าปากบอกให้ภูวนัยเอาสิ่งของของเขาลงมาด้วย แต่ภูวนัยก็อ่านใจได้อีกแล้ว
“ไม่ต้องห่วง ผมจะเอาของทุกอย่างของคุณลงมาด้วย จะได้ไปกันเลย”
...ชาติก่อนสงสัยคงเคยเป็นหมอดู...แทนนึกในใจ แล้วยันตัวลุกขึ้น เดินโขยกเขยกลงบันไดช้าๆ จุดหมายคือม้านั่งข้างต้นให้หน้าตึก
ภูวนัยใช้เวลาไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกางเกงยีนส์และกระเป๋าเอกสารของเขา
“เสื้อขาวกับกางเกงในของคุณคงต้องทิ้งเลยนะครับ หรือว่าอยากได้คืน ผมจะไปเก็บมาให้” ภูวนัยพูดหน้าเรียบ หากอีกฝ่ายคิดว่าเขาแกล้งพูดประชด
“ไม่เป็นไรครับ ทิ้งไปเสียก็ดี เดี๋ยวให้แฟนซื้อให้ใหม่” พูดเสร็จ แทนยื่นมือมารับกางเกงยีนส์และกระเป๋าจากภูวนัยแต่เขาไม่ยอมคืนให้
“ผมถือให้ คุณจะเดินได้สะดวก”
แทนไม่ต่อความยาวสาวความยืด กล่าวขอบคุณเบาๆ แล้วเดินนำหน้าภูวนัยไปช้าๆ
ลมทะเลเอื่อยๆ พัดมากระทบใบหน้า ชายหนุ่มแปลกใจที่เมื่อไม่นานยังร้อนอยู่ แต่พอบ่ายกลับเย็นสบาย ภูวนัยเดินตามมาเงียบๆ พอใกล้ถึงลานจอดรถเขาจึงพูดขึ้นว่า “เจ็บเท้าอย่างนี้ คงไปออกรอบไม่ได้”
แทนถอนหายใจ เติมว่า “แล้วก็อดไปกระบี่ด้วย” ชายหนุ่มรู้ว่าบุริณทร์คงไม่ยอมให้เขาไปกระบี่เป็นแน่แท้ตราบที่แผลยังไม่หาย
...แต่ถ้าไม่บอกบุริณทร์...หายหน้าไปซักสองวัน...พอเข้าออฟฟิสก็พยายามเดินให้นิ่งที่สุด บุริณทร์ก็ไม่รู้ ถ้าสงสัยก็บอกว่ารองเท้าใหม่กัด...ขออย่างเดียว อย่าให้สงครามปากโป้ง...
แทนยิ้มออก...ตั้งใจว่าถึงกรุงเทพฯ จะต้องคุยจริงจังกับสงคราม...
*******************
-
:mc4:มาคนแรกเลย 5555
แทนนี่ร้ายจริงๆ แต่พระเอกเท่ห์มาก :o8:
-
ชอบตอนนี้...น่ารัก
ขอบคุณนะคะ
:L2:
-
แทนนี่ดื้อกะคุณภูวนัยคนเดียวจริงๆ
อืม
-
แทนเหมือนเด็กอ่ะครับ :-[
-
แทนนี่ดื้อจริง ๆ แต่ว่าพระเอกของเราจะปราบเด็กดื้อได้รึเปล่าน๊า :z1:
-
อ๊ายยยยยยยยยย น่ารักเกินคำบรรยาย อ่านแล้ว :-[
-
อิอิ แอบวาบหวามน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
น่ารักได้ใจจริงๆชอบแทนจังเลยเฮี้ยวดี อิอิ
-
:-[ :-[
-
เปลี่ยน Sub ด้วยสิคะ
ทำงานหน่อยเร้ว
-
เปลี่ยน Sub ด้วยสิคะ
ทำงานหน่อยเร้ว
จ้า คุณแม่ :เฮ้อ:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อยากเห็นแทนยั่วภูวนัยอ่ะ อิอิ :z1:
พี่คฑามาต่ออีกนะครับ อยากอ่านต่อมากๆ :serius2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:จุ๊บๆ:
จ๊วบบบบบบบบบ
คิดถึงคนแต่ง
ไม่ได้มาอ่านหลายวัน
อิอิ
:-[
-
วิธีปราบเด็กดื้อ ทำไงดีล่ะ
ดุก็ทำแล้ว พูดดีๆๆก็แล้ว งั้นก็ทำโทษ.....ซะเลย
-
ฮิ้ววววววววว
จัดการเลย คุณท่านประธาน
5555 :laugh:
-
ยั่วให้คลั่ง หลอก ฟัน แผนนี้ดี เอาเลยแทน หนับหนุนๆ :z2:
-
น่ารัก
:impress2:
-
แทนจ๋า แทนจ๋า
ทั้งเสียหน้า ทั้งเจ็บตัว ทำไมน่าสงสารแบบนี้ล่ะเนี่ย
ด้วยความดื้อและทิฐิส่วนตัว รั้นจะไปเก็บทั้งเสื้อเชิ้ตและกกน.ดีเอ็นวาย โดนตะปูตำเข้าให้ เฮ้อ
คุณภูวนัยก็นะ คงทั้งเอ็นดูแกมสมเพชกับความดื้อรั้นของเจ้าสถาปนิกหนุ่มน้อยไม่เบาเลยทีเดียว
บอกอะไรก็ไม่ทำตามสักอย่าง แถมมีเถีียงคำไม่ตกฟากแบบนี้ น่ากำราบนัก นี่ไม่รวบปฏิกิริยาของร่างกายแล้วด้วยเนี่ย หึหึ คิดอกุศลก็เป็นนะคะ เห็นมาดนิ่งๆ ช่างประชดแบบนี่เนี่ย
ติดงอมแงม
-
แหะ แหะ นึกว่าจะมาต่ออีกสักครึ่งตอน :z13:
-
มาต่ออีกเร็วนะค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านต่อแล้วนะแต่แค่นี้ก็ลงไวมากๆละ
แหม แทนดูท่าจะเสียเชิงนะเนี่ย เสียไปซะหมด
แต่แผนจัดการเด็กดื้อมันต้องแบบนี้สินะ 555+++
น่าร๊ากกกกกก :impress2:
-
ภูวนัยนี่แบบว่าเท่ห์ได้ใจมากๆ
-
นายแทนนี่ดื้อได้ใจจริงๆ
ต้องหาคนปราบซะแล้ว
-
ภูวนัยนี่พระเอกรึเปล่าเนี่ย
เชียร์คนนี้อะ
:L2:
-
อ่านแล้ว..ชวนติดตามจริงๆ ครับ o13
-
เบื่อทั่นประธานสุขุมลุ่มลึก มัวแต่คิด ..ไม่ทำซะที
เดี๊ยวก็ มคปด. ไม่รู้ด้วย ...ฮี่ม!!! :m16:
-
ใครเ็ป็นพระเอกเดี๋ยวได้รู้กัน
ขอบคุณทุกท่านที่ลงคอมเมนท์นะครับ อ่านไปก็ยิ้มไป มีคนเชียร์ให้สองคนนี้นั่นกันจังเลยนะ ระวังผิดหวังกันเน๊อ
บทที่ 19
สถาปนิกผู้บาดเจ็บทำตัวดีตลอดเวลาที่ภูวนัยพาเขาไปหาหมอเพื่อทำแผลและฉีดยากันบาดทะยัก แทนขอให้ภูวนัยไปรออย่นอกคลีนิก ชายหนุ่มทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมทำตามที่แทนขอร้อง จึงไม่ได้ยินเสียงร้องดังลั่นของสถาปนิกหนุ่มเมื่อโดนฉีดยา
ชายหนุ่มทั้งสองเถียงกันอีกครั้งเมื่อภูวนัยบอกว่าให้ทิ้งรถไว้ที่ปราณบุรี และให้แทนกลับเข้ากรุงเทพฯ พร้อมกับเขา
“ครั้งต่อไปที่มาปราณบุรีค่อยเอารถกลับ”
“ไม่ได้นะ ผมต้องใช้รถ”
“กรุงเทพฯ แท็กซี่เยอะแยะ” ภูวนัยให้เหตุผล
“ผมต้องใช้รถ”
“ให้เพื่อนคุณขับไปส่งบ้านก็ได้”
“ไม่มีรถ ผมลำบาก ผมขับได้ เจ็บแค่นี้เอง” แทนดันทุรัง ภูวนัยถอนหายใจ อุตส่าห์นึกดีใจว่าชายหนุ่มหมดฤทธิ์แล้วตั้งแต่ออกมาจากคอนโด เพราะเห็นนั่งเงียบเชื่อฟังทุกอย่างมาตลอด
“คุณขับรถกลับกรุงเทพฯ ไม่ได้หรอก เจ็บเท้าแบบนี้”
แทนอ้าปากจะเถียง
“อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาเถียงผมว่าจะใช้เท้าซ้ายขับ” ภูวนัยดักทางไว้ทัน
สถาปนิกหนุ่มพ่นลมหายใจแรงๆ นึกฉุนภูวนัยที่ดักคอ จะว่าไปเท้าขวาที่เหยียบตะปูนั้นเจ็บมากๆ คืนนี้เขาอยากนอนที่ปราณบุรีด้วยซ้ำ ตอนนี้รู้สึกปวดหัวขึ้นมาบ้างแล้ว...
...อย่าบอกนะว่าจะเป็นไข้...เสียหน้าแย่เลย...แทนถอนหายใจ ขี้เกียจจะเถียงกับภูวนัยเพราะเริ่มรู้สึกว่าจะเหนื่อยเปล่า เถียงไปก็คงไม่ชนะ...ขณะนี้อาการเขาไม่ครบสามสิบสองประการ จะเดินยังลำบาก
...เหยียบตะปูเจ็บจริงๆ...แต่ไม่เจ็บเท่าแพ้ภูวนัย...เจ็บใจ...เจ็บใจ...เจ็บใจ...
แทนไม่รู้ตัวว่าตัวเองนั่งนิ่งตาขวาง จนคนที่กำลังขับรถหันมามองด้วยนัยน์ตายิ้มๆ...ภูมิใจที่ตัวเองเป็นคนชนะ...
------------
อาทิตย์ 14 กุมภาพันธ์ - 19.10 น.
แทนหลับเกือบตลอดทางที่ภูวนัยขับรถกลับกรุงเทพฯ ชายหนุ่มรู้สึกเริ่มตัวร้อน ปวดหัวรุมๆ ปากแห้ง เจ็บคอ ครั่นเนื้อครั่นตัว
ภูวนัยขับรถเร็วมาก...เหมือนกับกฤษณะ...
...กฤษณะจะกลับถึงกรุงเทพฯ เมื่อไหร่กันนะ...กลับมาจะนัดให้มารับเขาไปทานอาหารเย็น...แล้วเขาก็จะโวยวายเรื่องที่นินทาเขาให้ภูวนัยฟัง ทั้งจะคาดคั้นว่ากฤษณะบอกให้ภูวนัยรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นสถาปนิกของคอนโดปราณบุรี...
...แล้วจะแกล้งภูวนัยอย่างไรดี...ยังฉุนไม่หาย...
...พี่บุริณทร์อีกเล่า...ถ้าป่วยเป็นไข้ คงไม่ให้เขาทำงาน ทีนี้ก็จะเสียเวลา ทำงานช้าลง...ตั้งใจจะเร่งคอนโดปราณบุรีให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้ จะต้องขับรถมานั่งเฝ้าช่างก็จะทำ...แต่ตอนนี้ไม่มีรถใช้เสียแล้ว...แถมเจ็บเท้าอีก...จะทำยังไงดี...
...เพราะภูวนัยคนเดียวแท้ๆ...สรุปแล้ว แทนก็โทษคนตัวโตหน้าเคร่งที่กำลังขับรถอยู่...
...ยืมรถสงคราม...ถ้าสงครามบ่นก็ให้ใช้รถแฟนของตัวเอง...
...ไม่ก็ยืมรถบุริณทร์...พี่บุมีรถสองคัน...โกหกว่ารถเสีย อ้อนเสียหน่อย บุริณทร์ปฏิเสธไม่ลงหรอก...
...หรือยืมรถกฤษณะดี...กฤษณะใจดี...ท่าทางเขาชอบเรา...เขาต้องยอมช่วย...
...หรือยืมรถภูวนัย...มีรถสองคันเหมือนกัน หรืออาจมากกว่าได้...
...งี่เง่า...คิดออกมาได้ ภูวนัยคงยอมหรอก...เสียงอีกเสียงหนึ่งในหัวของแทนตะคอก..ชายหนุ่มสะบัดหัว...ความคิดฟุ้งซ่าน สับสน วุ่นวาย กังวลไปต่างๆ นาๆ
...เพราะภูวนัยคนเดียว บังคับให้เขาถอดเสื้อผ้าไปตาก...
แทนกอดอกแน่น หน้าผากเริ่มร้อน ปากแห้งผาก รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว
...เมื่อไหร่จะถึงบ้านเสียที เขาอยากอาบน้ำอุ่นๆ แล้วซุกตัวนอนบที่นอนนุ่มๆ สบายๆ...
ความคิดของแทนเริ่มล่องลอย เปลือกตาหนักอึ้งจนไม่อาจทนได้ ต้องปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อน หลับไหลไม่รู้สึกตัว...
อาทิตย์ 14 กุมภาพันธ์ - 20.00 น.
ภูวนัยเหลือบตามองคนที่นอนหลับมาเกือบตลอดทางด้วยสายตาอ่อนโยน แม้ยามสถาปนิกหนุ่มตัวร้ายหลับ เจ้าตัวก็ยังดูดื้อรั้น ปากแดงระเรื่อเผยอนิดๆ ตาหลับพริ้มอย่างมีความสุข หากขยับตัวยุกยิกพลิกไปพลิกมาอยู่บ่อยๆ เขาอมยิ้ม ส่ายหน้าเล็กน้อยกับคนที่นอนอยู่ข้างๆ พลางนึกในใจว่า...มีบ้างไหมที่ชายหนุ่มคนนี้จะยอมอยู่เฉยๆ แม้ยามนอนก็ยังไม่ยอมอยู่นิ่ง...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเพลงจังหวะเร้าใจ แต่เจ้าของโทรศัพท์ยังไม่มีวี่แววจะตื่นขึ้นมารับ
โทรศัพท์สีดำเครื่องเล็กตกอยู่บนเบาะข้างกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มที่นอนขดตัวอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งและกางเกงกีฬาผ้าฝ้ายสีเทาที่เขาบังคับให้ใส่ ภูวนัยบังคับตัวเองไม่ได้ อยากรู้ว่าใครโทรมาหาคนเจ้าอารมณ์...เขายื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มามองบนหน้าจอ...
กฤษณะ!...
...เพื่อนเขาโทรมาหาแทนทำไมเวลาค่ำแบบนี้...
ภูวนัยคิดในใจว่ากฤษณะจะพูดอะไรหากเขากดรับโทรศัพท์...ที่เขาคิดไว้ไม่ผิด...นึกอยู่แล้วเชียวว่ากฤษณะกับสถาปนิกคอนโดปราณบุรีของเขาต้องมีอะไรกัน...เวลากฤษณะพูดถึงสถาปนิก ดูแววตาแจ่มใส ปากแย้มยิ้ม อารมณ์ดี...ดูแลเรื่องคอนโดให้เขาอย่างดีเป็นพิเศษ...
...ตอนนี้กฤษณะหมดหน้าที่แล้ว...คอนโดของเขา เขาจะดูแลเอง...
ภูวนัยตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะคุยกับกฤษณะ...
ภูวนัยไม่อยากปลุกสถาปนิกของเขา เห็นชายหนุ่มหลับสบายแล้วอยากให้นอนนานๆ ตอนนี้เข้าเขตกรุงเทพแล้ว อีกไม่นานก็ขึ้นทางด่วนเพื่อตรงเข้ากลางเมือง ภูวนัยตัดสินใจว่าเมื่อข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาเขาถึงจะปลุกชายหนุ่มหัวรั้นขึ้นมาถามว่าจะให้ไปส่งที่ไหน
ทันใดนั้น เสียงสัญญาณจากโทรศัพท์ของแทนก็ดังขึ้น บ่งบอกว่ามีข้อความสั้นส่งเข้ามา
อะไรบางอย่างทำให้ภูวนัยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู...
อะไรลึกๆ บังคับให้เขาเสียมารยาทกดเรียกดูข้อความ...
---"คิดถึงนะจ๊ะ ที่รักของพี่...สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ
ถึงกายอยู่ใกล้ชิดไม่ได้ แต่ใจก็อยู่กลางใจแทนเสมอ...พี่บุของแทน"---
ภูวนัยสูดลมหายลึกๆ วางโทรศัพท์ลงช้าๆ หน้าตึง มือกำพวงมาลัยแน่น...
ข้อความแสนหวานที่เพิ่งอ่านไปทำให้เขาอิจฉา!
...คนอะไรชื่อบุ...จะหาแฟนทั้งทีทำไม่ไม่หาคนชื่อเพราะกว่านี้...เราเองยังชื่อเพราะกว่า...
ภูวนัยคิดในใจ เริ่มตระหนักว่าตัวเองรู้สึกฉุนเฉียวที่เห็นข้อความนั้น ใจหนึ่งอยากจะกดลบข้อความ อีกใจหนึ่งก็รู้สึกผิดที่ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของชายหนุ่ม
...ช่วยไม่ได้...เขาอยากรู้นี่นา...อะไรที่เกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้ เขาอยากรู้...จะหาว่าเสียมารยาทก็ยอม...
ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในใจของภูวนัย...หนึ่งเดือนที่รู้จักชายหนุ่มน่ารักคนนี้ทำให้ชีวิตของเขาสดใสขึ้น...อย่างน้อยทำให้เขารู้สึกว่าวันพรุ่งมีอะไรที่เขารอคอยอยากจะพบ อยากจะสัมผัส...ทำให้เขาเฝ้ารอวันสุดสัปดาห์ที่จะได้ไปเจอหน้าชายหนุ่มที่สนามไดร์ฟกอล์ฟ...ทำให้ชีวิตของเขามีสีสัน...มีรสชาติ...
ภูวนัยทะยานรถโฟร์วีลล์คันหรูขึ้นทางด่วน โทรศัพท์ของแทนดังขึ้นอีกครั้ง จนเขาอดประชดชายหนุ่มในใจไม่ได้ว่า...มีคนโทรเข้ามาเยอะจริงนะ...
ณ ตอนนี้ภูวนัยห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกต่อไป และเลิกคิดที่จะห้ามแล้ว โทรศัพท์ของชายหนุ่มอยู่ใกล้มือ เขาเพียงยกขึ้นมาดูก็รู้ว่าใครโทรมา...
สงครามที่รัก!
...แฟนอีกคนของแทนหรือ...เขาจำได้ ตอนที่ชายหนุ่มเมาไม่ได้สติและเขาพอไปนอนที่บ้านคืนนั้น เขาตรวจดูโทรศัพท์ของชายหนุ่มพบว่าเบอร์โทรของ 'สงครามที่รัก' มีการโทรเข้าออกมากว่าสิบครั้งภายในบ่ายวันเดียว
...แล้วคนชื่อ 'บุ' ล่ะเป็นใคร...แฟนอีกคนของแทนหรือเปล่า...
...ลองกดดูสิ...เผื่อจะเจออะไรอีก...เสียงค่อยๆ ในหัวของภูวนัยสั่งการ
เขาร้อนรุ่มบอกไม่ถูก ไม่เข้าใจว่าทำไม...ใจหนึ่งอยากจะจอดรถข้างทางเดี๋ยวนั้น แล้วตรวจดูโทรศัพท์ของชายหนุ่มผู้นอนหลับสลบไสลอยู่ข้างๆ อยากจะกดเรียกดูข้อความเก่าๆ ในเครื่องโทรศัพท์ของแทนดูว่ามีใครกี่คนส่งข้อความหวานๆ มาบอกรัก
...คนชื่อสงคราม ที่เป็นสุดที่รักของแทนจะส่งข้อความมาว่าอย่างไร...ชื่อน่ากลัว ห้าว เข้มขนาดนั้นจะบอกรักได้หวานหยดย้อยเหมือนคนที่ชื่อ 'บุ' หรือเปล่า...
...แล้วกฤษณะล่ะ...เคยส่งข้อความอะไรมาให้แทนหรือเปล่า...ถ้ามี...เขาอยากดู...
ภูวนัยสั่นหัว...พยายามรวบรวมสมาธิ เมื่อรู้ว่าตัวเองเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วของรถมากเกินไป
เสียงโทรศัพท์ของแทนดังขึ้นอีกแล้ว ดังไม่ยอมหยุด ภูวนัยกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ พลันชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ ตื่นขึ้น งัวเงีย มือควานหาโทรศัพท์ เขาจึงหยิบยื่นส่งให้ ชายหนุ่มหันมาขอบคุณเบาๆ แล้วยกโทรศัพท์แนบหู หันหน้าซุกเข้าหาหน้าต่างรถ
ภูวนัยมองตาม หูผึ่ง รอฟังเสียงสนทนา
"..."
"ไปปราณบุรีมา"
"..."
"ก็ไปดูคอนโด"
"..."
"ผมกำลังจะเข้ากรุงเทพฯ"
"..."
"ไม่ได้เป็นอะไร"
"..."
แทนนิ่งเงียบชั่วครู่ จึงตอบว่า "เปล่า"
"ยัง" ชายหนุ่มตอบคู่สนทนาในสาย หลังจากนิ่งเงียบฟังอีกฝ่ายหนึ่งพูด
"คงอีกซักครึ่งชั่วโมง"
ภูวนัยได้ยินเสียงอู้อี้ในโทรศัพท์ ฟังไม่ถนัด...แต่รู้ว่าเป็นเสียงผู้ชาย
"ไม่ไป ผมง่วงนอน นี่กลับถึงบ้านจะกระโดดขึ้นเตียงเลย" แทนตอบเสียงอู้อี้ เหมือนจะตั้งใจไม่ให้ภูวนัยได้ยินว่าคุยอะไรกับคนที่อยู่ในสาย
คนขับรถหน้าเคร่งพยายามนึกถึงคำพูดของคนที่โทรมาหาชายหนุ่ม จินตนาการประโยคที่ถามมาแล้วทำให้แทนตอบไปอย่างที่เขาได้ยิน
"คุยแค่นี้ก่อนนะ ผมกำลังขับรถ" แทนพูดเสียงเบาแล้ววางสาย
...โกหก...ภูวนัยตำหนิอยู่ในใจ...แทนร้ายไม่ใช่เล่น...อยากรู้นักว่าคุยกับคนชื่อ บุ หรือ สงครามสุดที่รัก ...หรือคนอื่นที่เขายังไม่ได้แอบดูโทรศัพท์!...
"หิวข้าวหรือยังครับ" ภูวนัยทำลายความเงียบ หันไปมองสถาปนิกเสน่ห์แรง ซึ่งแม้พูดโทรศัพท์เสร็จแล้วแต่ก็ยังนั่งมองกระจกรถอยู่ ยังไม่หันกลับมา
แทนไม่ตอบ เพียงแต่ส่ายหน้าช้าๆ
"จะให้ผมไปส่งที่ไหน"
"สาธรก็ได้ครับ บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากคุณ" แทนพูดเบาๆ
"บอกแล้วไม่เชื่อ"
แทนหันหน้ามา เลิกคิ้ว ไม่เข้าใจที่ภูวนัยพูด
"คุณเป็นไข้...ตัวร้อนมากหรือเปล่า" ภูวนัยถาม ใจอยากจะยกมือขึ้นแตะหน้าผากขาวเนียนอยู่ห่างเขาเพียงมือเอื้อมถึง
"รู้ได้ยังไง" แทนบ่นอุบอิบ คิดในใจว่า...อ่านใจคนได้ แล้วยังเป็นหมอวิเศษอีก...รู้ไปหมดเลย...
"ใครก็มองออก คุณหน้าแดงขนาดนั้น เสียงก็แหบ กำลังเริ่มเจ็บคอใช่ไหม"
"เปล่า" แทนโกหก ความจริงแล้วเริ่มเจ็บคอและปวดหัว ครั่นเนื้อครั่นตัว
"ดื้อจริงๆ" ภูวนัยส่ายหน้า แล้วปรายตาไปมองชายหนุ่มแวบหนึ่ง
"คุณจอดให้ผมลงหน้าซิตี้แบ้งค์ก็ได้ครับ ผมไปต่อเองได้" แทนไม่สนใจที่โดนภูวนัยดุ
"ใกล้แค่นั้น ผมจะไปส่งถึงหน้าบ้านคุณ" ภูวนัยเสียงเข้ม "ให้แน่ใจว่าคุณกลับบ้านพักผ่อน ไม่ไปท่องราตรีที่ไหน"
"คุณภูวนัย" แทนเสียงเข้มบ้าง "หยุดออกคำสั่งกับผมเสียที ไม่ใช่ลูกน้องคุณนะ"
"ถึงไม่ใช่ลูกน้อง ผมก็จะไปส่ง คุณก็หยุดเถียงผมได้แล้ว" ภูวนัยหันไปมองสถาปนิกหนุ่มด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง อีกฝ่ายมองเขาอยู่แล้ว ทำหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์
"ตามใจ" แทนหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า "ขับวนไปวนมาบนถนนสาธรทั้งคืนก็ได้ ยังไงผมก็ลงหน้าซิตี้แบ้งค์อยู่ดี"
"เฮ้อ" ภูวนัยแกล้งถอนหายใจ แทนดื้อรั้นกว่าที่เขาคิด ตื่นขึ้นมาก็ได้เรื่อง นึกว่าหมดฤทธิ์ไปแล้ว การเถียงกันรอบที่เท่าไหร่เขาจำไม่ได้แล้ว คราวนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ เขาสงสัยนักเชียว ชายหนุ่มคงไม่ยอมบอกว่าให้เขาจอดส่งที่ไหน เพราะเจ้าตัวประกาศออกมาแล้วว่า เป็นตายยังไงก็จะลงที่หน้าธนาคารซิตี้แบ้งค์
ทันใด...ภูวนัยนึกอะไรได้...
...อยากจะดื้อกับเขามากนักใช่ไหม...เขาจะเลี้ยวรถเข้า Fraser Suite Sathorn คอนโดที่พักของเขาเสียเลย...เลี้ยวรถปุ๊บ เป็นทางขึ้นที่จอดรถทันที...ดูซิว่าคนหัวรั้นจะทำอย่างไร...ขออย่างเดียว อย่าเปิดประตูโดดลงจากรถก็แล้วกัน...
ภูวนัยยิ้ม นิ่งเงียบ ขับรถต่อ...นึกถึงความสนุกที่กำลังรออยู่ในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
**********************************
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แทนมันน่ารัก น่าแกล้งนี่เนอะ
เนื้อหอมด้วย
ฮา..
-
:z1:ช่างเป็นคุ่ที่เหมาะสมกันมากๆ แล้วสรุปว่าพี่ภูเป็นพระเอกป่าวอ่ะ รุ้สึกคนเขียนพูดแปลกๆเหมอนม่ายใช่
ไม่อยากผิดหวังนะ :3125:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ภูวนัยร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ปลื้ม 555
-
ชอบมากมาย :z2:
-
อร๊ากกกกก
ไม่ได้เข้ามาแค่ไม่กี่วัน
โผล่มา 4 ตอนแว้ววว
ว่าแล้วก็กลับไปอ่านดีกว่า
-
''ใครเ็ป็นพระเอกเดี๋ยวได้รู้กัน......มีคนเชียร์ให้สองคนนี้นั่นกันจังเลยนะ ระวังผิดหวังกันเน๊อ''
^
^
หมายความว่าอย่างไรค่ะ สงสัยจังเลย????????? :o12:
-
อร๊ากกกกก
ไม่ได้เข้ามาแค่ไม่กี่วัน
โผล่มา 4 ตอนแว้ววว
ว่าแล้วก็กลับไปอ่านดีกว่า
อิอิ คนแต่งเรื่องนี้อ่ะ เค้า ขยันซอย มาลง ตอน สั้น ๆ
-
พาขึ้นห้องเลย 55555 :oo1: :oo1:
-
อิอิ คุณภูวนัยคะ อยากรู้จักเรื่องโน้น เรื่องนี้ ออกคำสั่งอย่างเดียวไม่พอหรอกนะคะ
อยากรู้จักเค้ามากขึ้นก็จีบและรุกเค้าให้หนักซิคะ มัีวแต่เดาเอง มาดผู้บริหารนิ่งเงียบ เสียลุคกันพอดี
ฮาข้อความ พี่บุของแทนมากกกกกกก หวานเลี่ยนเอียนสมกะเป็น เจ้านายที่เล่นหมาหยอกไก่กับลูกน้อง มิเว้น วาย
ส่วนที่ฮากว่า สงครามที่รัก เออ..ถ้าคุณภูวนัยเห็นหน้าสงครามที่รักแล้วล่ะก้อ จะรู้ว่าขั้วเดียวกันกับคุณแทนเลย ย๊ากกกกกกกกกกกกก
แทนอย่าดื้อกับคุณภูวนัยเลยนะ อิอิ ไม่สบายแบบนี้ยอมๆให้เค้าดูแลไปเถอะๆ
-
คุณภูวนัย หึงซะแล้ว
ยังไม่เปนไรกันเลย
จัดการเลย มีโอกาสแล้ว :laugh:
-
อีกคนก็ดื้อ อีกคนก็ร้ายลึก พาขึ้นคอนโด :-[
แต่ว่าไม คนแต่งถึงบอกว่า
V
V
''ใครเ็ป็นพระเอกเดี๋ยวได้รู้กัน......มีคนเชียร์ให้สองคนนี้นั่นกันจังเลยนะ ระวังผิดหวังกันเน๊อ''
แล้วตกลงใครเป็นพระเอก :z3: :z3: :z3:
-
ขึ้นคอนโดแล้วชิมิ
แล้วไงต่อน้า...
:z1:
-
หึงแล้วววววววว ชอบบบบ 5555 หลงรักคนเสน่ห์แรงก็งี้ อิอิ แทนอย่าดื้ออย่าซนน้า เดวโดนปราบพยศสไตล์หนังไทย
-
อีกคนก็ดื้อ อีกคนก็ร้ายลึก พาขึ้นคอนโด แต่ว่าไม คนแต่งถึงบอกว่า
''ใครเ็ป็นพระเอกเดี๋ยวได้รู้กัน......มีคนเชียร์ให้สองคนนี้นั่นกันจังเลยนะ ระวังผิดหวังกันเน๊อ''
แล้วตกลงใครเป็นพระเอก :z3: :z3: :z3:
คนเขียนเป็นพระเอก อิ อิ
มันก็ไหลไปตามเรื่องราวอ่ะครับ อ่านไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็รู้คร้าบ แต่อย่าลืมนะ ภูวนัยก็มีแฟนแล้วนะ นางแบบสาวสวยเชียว มันยังไงๆ อยู่นา กำลังพยายามหาทางออกให้ตัวละครอยู่
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ
ผมจะพยายามมาโพสยาวๆ ถี่ๆ ครับ จะได้จุใจ แต่โพสยาวก็เสร็จเร็วนะครับ พอเรื่องจบก็ไม่มีอะไรอ่านต่อนา จาบอกให้ เอาแบบสั้นๆ นานๆ ดีกว่าเนอะ :mc4:
ใครปรารถนาจะเมตตากรุณาอุดหนุนหนังสือ คดีรัก ภาคหนึ่งซักเล่ม พร้อมรับคำสั่งซื้อแล้วนะครับ PM มานะครับ ไม่ก็ส่งเมล์ไปหาผู้กองอธิคมล่ะ เขาจะบอกวิธีการสั่งซื้อ
ที่บอร์ดห้ามบอกอีเมล์กัน ก็ PM มาแล้วกันนะครับ แต่ใครอยากเล่นสนุกกับการเดาอีเมล์ ก็ขึ้นต้นด้วยยศของผู้กอง มีจุดคั่น แล้วตามด้วยชื่อ เครื่องหมายตัวเอมีวงรอบๆ แล้วตามด้วยภาษาอังกฤษที่แปลว่าฉันที่เป็นสรรนามที่เป็นกรรม แล้วตามด้วยจุดหนึ่งจุด ตามด้วยดอทคอม (เอ จะถูกแบนไหมเนี่ย) :z1:
-
ช่างคาดเดาพระเอกยากจริงๆ
แบบว่าชอบหมดเลย ขอเหมาได้ไหม
-
จะโดนคุณภูวนัยจับปล้ำป่ะเนี้ย :z2:
-
เรื่องนี้มีลุ้นได้อีกแล้ว คราวนี้ใครจะชนะกันแน่เนี่ย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ภูวนัยแรงมากกกก อิอิ
:pig4: รอตอนต่อไป :call:
-
ว๊า หยั่งงี้ก็ต้องเดากันต่อไปล่ะสิ
แต่จำได้นา ว่าภูวนัย ไม่ได้ชอบแฟนสาวซักหน่อย
แค่คบเพราะอะไรซักอย่างนี่นา
เอาเหอะ ยังไงก็เชียร์คู่นี้อยู่ดีแหละ
-
ก่อนกลับบ้านครับ
บทที่ 20
อาทิตย์ 14 กุมภาพันธ์ - 20.25 น.
ภูวนัยแปลกใจ...เขาเลี้ยวรถเข้าคอนโดที่พักของเขา แต่สถาปนิกหนุ่มนั่งนิ่งไม่ไหวติง
...ผิดคาด...นึกว่าจะโวยวาย...จะมาไม้ไหนกันละนี่...
"คุณจะบังคับให้ผมนอนที่นี่หรือครับ" แทนถามเสียงเย็น
ภูวนัยยิ้มงงๆ สมองเริ่มคิดหาวิธีรับมือกับชายหนุ่มหน้าขาวเนียนที่กำลังนั่งทำหน้านิ่งเรียบ
...พยายามทำหน้าดุ...หน้ากลัวจริงๆ เลยคุณแทน...ภูวนัยอมยิ้ม
"คุณไม่ยอมบอกผมนี่นาว่าให้จอดส่งที่ไหน"
"บอกแล้วไงว่าหน้าซิตี้แบงค์ ไม่รู้จักหรือครับ ธนาคารที่เก็บดอกเบี้ยโหดๆ น่ะ"
"นั่นธนาคาร ไม่ใช่บ้าน"
"ผมจะลงหน้าซิตี้แบงค์ ต่อแท็กซี่" แทนพูดเสียงเรียบ "ถ้าไม่ได้ลงหน้าซิตี้แบงค์ ผมก็จะนั่งอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหน"
...อย่างนี้นี่เอง...นี่หรือวิธีการที่คนดื้อรั้นตั้งใจจะทำ...
ภูวนัยพยักหน้าช้าๆ คิดอยู่ในใจว่า...เป็นไงเป็นกัน...คืนนี้เป็นคืนแรกที่เขาจะมีเรื่องแปลกๆ ที่จะต้องจัดการ...ไม่เคยนึกเลยว่าจะต้องมาเถียงกับใครเรื่องลงรถหรือไม่ลง...
"คุณแทนครับ อะไรกันนักหนา ผมแค่จะจอดรถส่งคุณหน้าบ้าน"
"ผมก็แค่จะลงรถหน้าซิตี้แบงค์"
ภูวนัยเลิกตอแย ขับรถขึ้นถึงลานจอดรถชั้นของเขา ถอยรถเข้าจอดช่องจอดรถประจำข้างๆ รถเก๋งคันสีดำที่จอดอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มดับเครื่อง หันหน้ามามองคนที่นั่งทำหน้านิ่งเงียบ
"อย่าบอกนะว่าจะนอนในรถ"
"..."
"ผมไปก่อนนะ ถ้าคุณจะลงแล้วเดินไปหน้าซิตี้แบงค์ก็โทรไปบอกผม จะได้มาล๊อครถ" ภูวนัยหยิบปากกาขึ้นมาเขียนเบอร์โทรศัพท์ลงบนกระดาษแผ่นเล็กๆ แล้ววางไว้ข้างเกียร์ ลงจากรถแล้วเดินช้าๆ ตรงไปยังทางเข้าอาคาร เหลือบหันไปมองที่รถ แทนยังนั่งนิ่งไม่ไหวติง
ชายหนุ่มเข้าไปในอาคาร หยุดยืนอยู่หน้าลิฟท์ มือที่เอื้อมไปกดเรียกลิฟท์ค้าง หดมือกลับ ถอนหายใจแรงๆ
...ในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้...ภูวนัยหันหลังกลับ แล้วเดินเอื่อยๆ กลับไปยังรถคันใหญ่ของเขาที่เพิ่งถอยเข้าจอด ไม่เข้าใจตัวเองที่ยอมแพ้ต่อความดื้อรั้นของสถาปนิกหนุ่มโดยเร็ว
...บ้าจริง...ตั้งใจว่าจะใจแข็งแกล้งคนหัวดื้อซะหน่อย...กลับใจอ่อนเสียนี่...ชายหนุ่มต่อว่าตัวเองอยู่ในใจ
เดินมาถึงรถ จึงเห็นว่าแทนเอนเบาะนอนหลับตาพริ้ม เขาเดินอ้อมไปด้านคนขับ เปิดประตูขึ้นไปนั่งประจำที่ เสียบกุญแจแล้วบิดสตาร์ทรถ เคลื่อนรถออกจากช่องจอดช้าๆ แวบหนึ่งที่ปรายตาไปมองคนที่แกล้งนอนหลับสบายอยู่ข้างๆ เขาคิดว่าเห็นรอยยิ้มบางๆ ของชายหนุ่ม
ภูวนัยอมยิ้ม...บอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรในตอนนี้...ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจึงทำอะไรที่ดูเหมือนไร้สาระ...
ประธานบริษัทโทรคมนาคมอย่างเขามาทำอะไรเหมือนเด็ก ไม่มีเหตุไม่มีผล...
"สาธรซอย 21 ครับ สวัสดีอพาร์ทเมนท์ สุดซอยซ้ายมือ" เสียงของชายหนุ่มผู้ดื้อรั้นดังขึ้นเบาๆ เมื่อใกล้ถึงซิตี้แบงค์ ภูวนัยอยากแกล้งชายหนุ่มเหลือเกิน ด้วยการจอดรถหน้าธนาคารแล้วบอกว่าตัวเองทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว ครั้นนึกถึงแผลที่เท้าและอาการไข้ตัวร้อนของแทนก็ทำให้เขาอดเป็นห่วงไม่ได้...
"บอกตั้งแต่แรก ป่านนี้ก็ถึงบ้านอาบน้ำนอนแล้วกันทั้งสองคน" ภูวนัยบ่น
แทนพลิกตัวนอนตะแคง หันหน้าเข้าหาประตูรถ ลืมตาขึ้นมา ริมฝีปากยิ้มขันๆ ดีใจและภูมิใจที่เอาชนะภูวนัยได้
...ดื้อเงียบใช้ได้เสมอ...ใช้ได้กับสงคราม...ใช้ได้กับบุริณทร์...ใช้ได้กับภูวนัย...แล้วกฤษณะล่ะ?...อืม...กฤษณะไม่น่าจะมีปัญหา ท่าทางไม่ดุเหมือนภูวนัย...แทนนึกในใจอย่างมีความสุข...
...อย่างน้อย วันวาเลนไทน์ของเขาปีนี้ก็ไม่น่าเบื่ออย่างทุกๆ ปี...
เวลา 22.24 น.
แทนกลับถึงบ้าน อาบน้ำอุ่นแล้วทำแผลที่เท้า คว้ายาแก้ปวดมาทานสองเม็ดแล้วเตรียมตัวเข้านอน ตั้งใจว่าคืนนี้ไม่โทรไปคุยกับสงครามก่อนนอนเหมือนเคย ชายหนุ่มนึกฉุนเพื่อนรัก มีความสุขวันวาเลนไทน์อยู่คนเดียวจนไม่ยอมโทรหาเขาเมื่อช่วงค่ำ..ของอนเพื่อนซักวันเถอะ...
ชายหนุ่มนั่งลงขอบเตียง มองผนังนิ่งอยู่ชั่วครู่ นึกถึงผู้ชายสามคนที่เข้ามาในชีวิต...บุริณทร์...กฤษณะ..และผู้ชายหน้าเคร่งคนนี้ ซึ่งตอนนี้เฉลยตัวออกมาแล้วว่าคือภูวนัย...
นึกไปเขาก็ชอบทั้งสามคน...แต่จะให้รัก...จะรักใครดี?...
ตอนนี้แทนรู้สึกว้าวุ่นใจอยู่ไม่น้อย ทั้งสามคนมีอะไรที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวเกือบจะพอๆ กัน...
ชายหนุ่มจำได้ว่าเคยฟังเพลงที่บอกว่า อยากเก็บแฟนไว้ทั้งสองคน เพราะเลือกไม่ได้ ตัดสินใจไม่ถูก...เขายังเคยนึกอยู่ว่าเป็นไปได้อย่างไร...
...เจอเข้ากับตัว...หนักกว่าที่เคยได้ยินในเพลง...
...ชอบทีเดียวพร้อมกันสามคนนี่ปวดหัวไม่เบา...
ความคิดของชายหนุ่มหยุดชะงักลงเมื่อเสียโทรศัพท์ดังลั่น เสียงเรียกเข้าเป็นเพลงร๊อควงโอเอซิส ชายหนุ่มสะดุ้ง หันซ้ายหันขวามองหาโทรศัพท์ แต่ก่อนเป็นเพลงโปรด แต่คราวนี้กลับรู้สึกรกหู
แทนเดินไปหยิบโทรศัพท์ พลางคิดว่าคงต้องเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าเสียใหม่ เป็นเพลงเพราะๆ นุ่มๆ จะได้ไม่ตกใจเวลาใครโทรเข้ามาตอนที่เขากำลังอยู่เงียบๆ ชายหนุ่มรู้สึกว่าพักหลังๆ ตัวเองชอบฟังเพลงเบาๆ นุ่มๆ เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้
สถาปนิกหนุ่มก้มลมมองเบอร์บนหน้าจอโทรศัพท์ สงสัยว่าเป็นเบอร์แปลกตา ใจไม่อยากรับ แต่ใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าเป็นใคร
...บางทีอาจเป็นภูวนัย...
...แล้วทำไมต้องคิดว่าจะเป็นภูวนัย...แปลกจริงๆ...
"นึกแล้วว่าคุณยังไม่นอน"
...ภูวนัยจริงๆ ด้วย...โทรมาเรื่องอะไร...
"ถ้านอนแล้วจะรับโทรศัพท์ได้หรือครับ" แทนอดกวนไม่ได้
"ผมแค่โทรมาถามว่าอาการเป็นยังไงบ้าง...เป็นห่วง..." ภูวนัยเสียงนุ่มกว่าที่เคย แทนพยายามนึกว่าใบหน้าของภูวนัยจะเป็นอย่างไรขณะที่พูดอะไรแบบนี้...ด้วยน้ำเสียงแบบนี้...เวลาแบบนี้...
แต่ชายหนุ่มนึกภาพไม่ออก...เพราะภูวนัยควบคุมสีหน้าตัวเองได้เก่ง
"ก็ดีครับ ขอบคุณที่โทรมาถาม"
"พรุ่งนี้ไปหาหมอนะครับ"
"ผมไม่ได้เป็นอะไร" แทนตอบทันควันที่โดน 'สั่ง'
ภูวนัยนิ่ง...นึกเอาไว้อยู่แล้วว่าจะได้รับคำตอบทำนองนี้ เขาเงียบไปชั่วครู่...พยายามคิดว่าจะทำอย่างไรดีกับคนดื้อ
"อืม...ไม่เป็นไรก็ดีครับ ถ้าอย่างนั้น...พรุ่งนี้ผมขอเชิญประชุมเรื่องคอนโดและเรื่องสปา แล้วก็เชิญเจ้านายคุณด้วย ที่บริษัทผม เวลา..."
"ไม่ได้นะ" แทนเผลออุทาน "ผมไม่ว่าง"
"ไม่ว่างหรือไม่อยากไป" ภูวนัยรู้ทัน
"..."
"ถ้างั้นก็อีกสักสองสามวัน ให้แผลดีขึ้น ผมอยากให้คุณไปหาหมอที่โรงพยาบาลบีเอ็นเอช พบคุณหมอพีรพงษ์"
"ทำไมต้องเป็นหมอพีรพงษ์ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องตะปูตำเท้าหรือไง...บีเอ็นเอชแพง" แทนประท้วง
"หมอพีรพงษ์เป็นเพื่อนผม แล้วประกันก็เป็นคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลพนักงานไม่ใช่หรือครับ"
...รู้ได้ยังไง...ไม่เข้าใจจริงๆ...อ่านใจออกและรู้ข้อมูลอะไรต่างๆ ด้วย...โอ๊ย คนอะไร รู้ไปหมด...
แทนจำใจต้องรับปากว่าจะไปหาหมอ กลัวว่าภูวนัยจะเรียกประชุมจริงตามที่ขู่...กลัวว่าบุริณทร์จะเลื่อนเวลาให้ไปทำงานที่กระบี่...
...คราวนี้ต้องยอมภูวนัยไปก่อน...เขาถือไพ่เหนือกว่า...อดเจ็บใจไม่ได้ นึกว่าตัวเองชนะไปแล้วเมื่อชั่วโมงกว่าๆ ที่ผ่านมาตอนที่ดื้อเงียบนอนบนรถ...
...เอาเถอะ...ถือเสียว่าชนะไปคนละยก...
แทนกำลังจะเอนตัวนอน พลันต้องสะดุ้งอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง
"สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ" เสียงทุ้มๆ ของกฤษณะอยู่ในสาย ชายหนุ่มนึกภาพใบหน้ายิ้มแย้มนั้นได้ นัยน์ตาพราวระยับของกฤษณะติดตาเขาไม่เคยจาง
"เช่นกันครับ" แทนตอบเบาๆ "คุณกฤษณะทำไมยังไม่นอนอีก ดึกมากแล้ว" ชายหนุ่มรู้ว่าเวลาที่ญี่ปุ่นเร็วกว่าเมืองไทยหลายชั่วโมง หากตอนนี้กรุงเทพฯ เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง ที่โตเกียวก็ต้องเป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่ง
"ผมอยากคุยกับคุณก่อนนอนนี่ครับ อยากได้ยินเสียง โทรมาแล้วตอนค่ำๆ แต่คุณไม่ได้รับสาย แล้วไม่เห็นโทรกลับ ผมก็เลยโทรมาอีก"
แทนบอกว่าไม่เห็นมีเบอร์ที่ไม่ได้รับสายซักเบอร์
"อืม...ถ้ายังงั้นผมคงต้องโวยวายซะแล้ว ทำงานอยู่บริษัทโทรคมนาคม แต่ระบบทำงานผิดพลาด ผมว่าคุณเปลี่ยนมาใช้สัญญาณค่ายเราดีกว่าครับ"
"ถ้าให้ใช้ฟรีก็จะเปลี่ยน"
"ได้เลย เบอร์ใหม่ฟรี พร้อมโทรศัพท์เครื่องใหม่ด้วย" กฤษณะอมยิ้ม ก้มมองของฝากในมือที่เตรียมไว้ให้ชายหนุ่ม
"อย่าท้านะ กล้าให้ผมก็กล้ารับ" แทนหัวเราะร่าเริง ทั้งที่ตัวเองชักจะง่วงเต็มทน
กฤษณะนิ่งไปเพียงอึดใจแล้วกล่าวเสียงนุ่มว่า "คุณแทนครับ ผมกลับกรุงเทพพรุ่งนี้สายๆ ตอนเย็นไปทานข้าวกันนะครับ"
แทนยังไม่ทันจะตอบ พลันมีสัญญาณสายเรียกซ้อน ชายหนุ่มคิดว่าดึกขนาดนี้แล้วอาจเป็นสงครามโทรมา
"ได้ครับ แต่ว่าพรุ่งนี้ผมทานมากไม่ได้ วันจันทร์เป็นวันทานสลัด"
กฤษณะหัวเราะ รับรองว่าจะพาไปทานอาหารเพื่อสุขภาพ แล้วบอกว่าจะไปรับที่บริษัท เพราะร้านที่พาไปทานนั้นอยู่ไกลและเดินทางลำบาก
"ทำไมต้องไปหาที่ทานยากขนาดนั้น" แทนทักท้วง
"โอกาสพิเศษ ที่ก็ต้องพิเศษ"
แทนขมวดคิ้ว...ชักสงสัยว่าพิเศษอย่างไร...
...อย่าบอกนะว่าจะขอแต่งงาน...นั่งทานอาหารใต้แสงเทียน แล้วขอแต่งงานหรือ...
...บ้าน่า...เป็นผู้ชายขอแต่งงานกันได้ยังไง...อีกเสียงหนึ่งในหัวของชายหนุ่มเถียง
...ถ้างั้นก็ขอ?...
...ตายล่ะหว่า...ขอความรักหรือ...แทนชักว้าวุ่น เมื่อนึกว่ากฤษณะอาจจะทำอย่างที่เขากำลังคิด...
...ทำยังไงดี...
"เอ่อ...คุณกฤษณะครับ พรุ่งนี้ทานอาหารธรรมดาๆ นะครับ อย่ามีเซอร์ไพรซ์อะไรนะครับ ผมกลัวหัวใจวาย" แทนพูดกลั้วหัวเราะ ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะตามเพราะรู้ทัน
กฤษณะไม่อยากจะวางสาย แต่ก็ต้องจบการสนทนาเพราะรู้ว่าดึกมากแล้ว และถึงเวลานอน
แทนยังอึ้งอยู่หลังจากกฤษณะวางสายไปแล้ว คำพูดสุดท้ายของกฤษณะยังดังก้อง คืนนี้กฤษณะรุกมากกว่าเดิม ตรงไปตรงมาจนเขานึกไม่ถึง
"คิดถึงนะครับ"
...คำพูดสั้นๆ ออกมาจากปากของกฤษณะ แต่น้ำเสียงจริงจังมาก จนทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่ากฤษณะมานั่งพูดอยู่ตรงหน้าก็ไม่ปาน
แทนก้มลงมองโทรศัพท์ ในใจว้าวุ่น เหมือนมองเห็นหน้ากฤษณะอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์...หน้าจอที่มีข้อความเตือนว่าไม่ได้รับสายเรียกซ้อนเมื่อสักครู่...บุริณทร์...
...โอย...จะแย่แล้ว...ทำไมอยู่ๆ ก็โผล่เข้ามาพร้อมๆ กันสามคน เรียงแถวกันโทรหาเขาอย่างนี้ เมื่อไหร่จะได้หลับได้นอน...
...ปิดโทรศัพท์เสียเลยดีไหม...
...ไม่ได้หรอก ถ้าปิด บุริณทร์ก็ต้องโทรเข้าเบอร์บ้านอยู่ดี...เดี๋ยวก็โดนว่า...
ไม่ทันจะคิดต่อ แทนก็สะดุ้ง เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นทันที
...บุริณทร์...เขาแน่ๆ...
แทนเดินไปรับโทรศัพท์ ไม่ทันให้คนที่โทรมาพูดก่อน ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไปทันที "พี่ริณทร์ ผมง่วงแล้ว จะคุยอะไรอีก"
"พี่รู้แล้ว แต่ถ้าไม่ได้ยินเสียงแทนก่อนนอน พี่คงนอนไม่หลับ" บุริณทร์ส่งเสียงหวานมาตามสาย
"ทุกที คืนอื่นๆ ก็เคยนอนได้"
"ก็ทุกที คืนอื่นๆ ไม่ใช่คืนวันแห่งความรักนี่นา"
"มาหวานอะไรดึกดื่น"
"แล้วไม่ชอบหรือ" บุริณทร์หัวเราะเบาๆ ก่อนพูดต่อว่า "แทน...วันนี้เราน่าจะได้อยู่ด้วยกัน แทนน่าจะไปเมืองกาญจน์กับพี่" เสียงบุริณทร์ราบเรียบ
"พี่ไปกับผู้ปกครองนี่" แทนตอบเสียงดัง "จะบ้าหรือพี่บุ บอกแล้วไง ให้ผมไปด้วย เดี๋ยวพ่อกับแม่พี่จะช๊อคซีเนม่า"
"ก็บอกว่าเป็นเพื่อน"
"คงเชื่อหรอก ผมว่าผู้ใหญ่เขามีเซ็นซ์มองออกนะ"
"ไม่ก็นัดเจอกัน พี่ก็ปลีกตัวมาหาแทนได้ แทนไปรอพี่ที่ร้านค้าริมน้ำ แล้วพี่ก็ไปหา กินข้าวด้วยกัน"
"นี่จะมาฉายหนังซ้ำรอบสองทำไมเนี่ย" แทนเงียบไปชั่วอึดใจก่อนพูดว่า "ยุ่งยากตายเลยพี่บุ...นี่จะโทรมาแค่นี้ใช่ไหม แทนจะนอนแล้ว"
"เดี๋ยวสิ" บุริณทร์รีบท้วง เงียบไปชั่วครู่เช่นกันก่อนจะพูดว่า "พี่โทรมาจะบอกแทนว่า..." บุริณทร์เงียบไปอีก
แทนกลั้นหายใจ...รู้ทั้งรู้ว่าบุริณทร์จะพูดอะไร
...จะบอกว่ารักเขาสุดหัวใจเหมือนเคยล่ะสิ...
...แต่ทำไมเขารู้สึกว่า ประโยคเดิมๆ ที่บุริณทร์เคยพูดบ่อยๆ ณ เวลานี้ ดูเหมือนจะแปลกไปจากที่เคยรู้สึก...
"...บอกว่ารักแทนสุดหัวใจ" ในที่สุด บุริณทร์ก็เอ่ยออกมา...ประโยคเดิมๆ ที่เคยพูดแบบที่เขาเดาไว้ไม่ผิด แต่คราวนี้ น้ำเสียงแตกต่างปากเดิม...น้ำเสียงหนักแน่น ราบเรียบ จริงจัง ไม่มีความทะเล้นแฝงอยู่
แทนอึ้งไปชั่วครู่...กลืนน้ำลายลงคอ...
...ภูวนัยบอกว่าเป็นห่วง...
...กฤษณะบอกว่าคิดถึง...
...บุริณทร์บอกว่ารักสุดหัวใจ...
...ทำอย่างไรดี?...
"รู้แล้ว" แทนอุบอิบ "แล้วนี่ให้แทนไปนอนได้หรือยัง ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยสบาย แทนลางานสองวันเลยนะ"
"จ้า" บุริณทร์หัวเราะ ปรับเสียงให้รื่นเริง ถามอาการชายหนุ่ม แต่แทนบอกว่าไม่เป็นอะไรมากเพียงแค่รุ้สึกปวดหัว บุริณทร์จึงบอกให้ชายหนุ่มรีบเข้านอน
"ฝันถึงพี่นะ" บุริณทร์ทิ้งท้ายแล้ววางสายไป ทิ้งให้แทนยืนนิ่งอยู่ข้างโทรศัพท์ชั่วครู่ ก่อนเดินช้าๆ ไปยังเตียงนอน
ชายหนุ่มมองภาพในกรอบรูปบนโต๊ะข้างเตียง เขากับสงครามและบุริณทร์ถอดเสื้อ ใส่กางเกงขาสั้น แช่น้ำอยู่เกือบครึ่งตัว ฉากหลังเป็นท้องฟ้าสีคราม น้ำทะเลเกาะมันนอกสงบนิ่ง สามหนุ่มกอดคอกัน ยิ้มกว้างทั้งสามคน
แทนถอนหายใจ...จะว่าไป เขาก็ชอบบุริณทร์อยู่พอสมควร สนิทกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย บุริณทร์ดีกับเขามาตลอด ห่วงใย ดูแลและใส่ใจไม่เคยขาดตกบกพร่อง แต่เขาไม่เคยคิดจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ไม่เคยคิดจะลงหลักปักฐานกับใคร บุริณทร์เองก็เหมือนกัน ความสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนทำให้ล้อเล่นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ กันมาตลอด
...คราวนี้บุริณทร์พูดเหมือนเอาจริง ทำให้อดถามตัวเองไม่ได้ว่า...หากบุริณทร์เอาจริง เขาจะพร้อมเอาจริงเหมือนกันหรือเปล่า?...
แล้วกฤษณะล่ะ...เขารู้สึกสดชื่น สบายใจ และมีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับกฤษณะ ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ อบอุ่น ทำให้เขารู้สึกเป็นคนพิเศษ เวลาที่กฤษณะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำตาวาบหวาม เขารู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่บนอากาศ
แล้วภูวนัยเล่า...ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขารู้สึกขัดเขินอย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายหน้าดุคนนั้นทำให้ใจเขาเต้นแรงทุกครั้งที่โดนจ้องมอง และสัมผัสครั้งสุดท้ายที่ได้รับภูวนัย...ทำให้ตัวเขาเหมือนจะละลาย...
แทนยอมรับว่าเริ่มแอบชอบโปรกอล์ฟจำเป็นคนนั้นเข้าแล้ว ทุกครั้งที่นึกถึงเขา และผู้หญิงของเขา ทำให้แทนรู้สึกหึงหวงอยู่ไม่น้อย
...นี่เรียกว่าความรักหรือเปล่า...หรือความหลง?...
...แล้วความรักล่ะ...มันต้องรู้สึกยังไง...ใครก็ได้ช่วยบอกที...
...ถามสงครามสิ...
...บ้าหรือ...ถามเรื่องความรักจากสงครามคงได้เรื่อง...ถามเรื่องความเสียวล่ะไม่ว่า...
...ถามอินทิรา...อินทิรากำลังจะแต่งงาน...
...ถามจากปกรณ์ดีกว่า...ว่าทำไมรักอินทิรา อยากแต่งงานใช้ชีวิตด้วยกัน...คราวนี้เราจะได้ล่วงรู้ความคิดของชายหนุ่มทั้งสามคน...
แทนหาบทสรุปให้ตัวเองได้ ตั้งใจว่าจะชวนปกรณ์ออกไปทานข้าวด้วยกัน และจะถือโอกาส 'ปรับโฉม' ปกรณ์เสียใหม่ตามที่สัญญากับอินทิราเอาไว้ว่าจะต้องทำให้ปกรณ์หายเชยก่อนงานหมั้นและพร้อมกับเป็นเจ้าบ่าวหล่อเท่สำหรับการแต่งงาน
...ว้า...แล้วนี่เมื่อไหร่จะได้ไปทำงานที่กระบี่...
แทนสะบัดหัว บอกตัวเองว่าพอกันทีกับความคิดฟุ้งซ่าน ชายหนุ่มล้มตัวลงนอน หากเหม่อมองเพดานอยู่ครู่หนึ่งจึงเอื้อมมือไปปิดไฟ หลับตาสนิท แต่ความคิดภายในยังตื่น...ล่องลอยไปเรื่อยเปื่อย...
ใบหน้าของชายหนุ่มสามคนผลัดกันวนเวียนโผล่ขึ้นมาในห้วงคำนึงไม่ยอมหยุด เหมือนใครบางคนกำลังฉายภาพสไลด์ในหัวเขาซ้ำไปซ้ำมา...
...บุริณทร์...กฤษณะ...ภูวนัย...
...กฤษณะ...ภูวนัย...บุริณทร์...
...ภูวนัย...บุริณทร์...กฤษณะ...
...สงคราม...
...เฮ่ย...ไม่เอาสงคราม...ไปไกลๆ...โผล่เข้ามาทำหน้าทะเล้นได้ยังไง
...บุริณทร์...
...ภูวนัย...
...กฤษณะ...
...เมื่อไหร่จะหลับเสียที...
...เฮ้อ...เกิดมาเป็นแทนช่างลำบากจริงๆ...
*********
โทษทีนะที่แทนไม่โดนปล้ำ พอดีเรื่องนี้มันเรท PG ครับผม
-
เย้ คนแรก :z13: ก่อนเดี๋ยวค่อยอ่าน
-
Who u gonna choose is khun tan? Many choices o13
-
เปลี่ยนเรทเถอะจากPG เป็นNC เดี๋ยวเรทติ้งตกนะ หึหึ
-
คนแรกกกกก เลยยยยยยยยยยยยยยย
-
การี๊ดดดดดอกคุณแป้นจะแตก
คุณแทนงานเข้าสามรายซ้อน
..ภูวนัยบอกว่าเป็นห่วง...
...กฤษณะบอกว่าคิดถึง...
...บุริณทร์บอกว่ารักสุดหัวใจ...
แต่ละคนรุกด้วยวิธีเจนจัดกันทั้งนั้น พี่บุริณออกแนวหวานแล้วหวานอีก น้องมันไม่อยากคิดอะไรก็ต้องคิดว่า การบอกครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ
ส่วนคุณกฤษณะ ก็รุกแบบจู่โจมกันเลยทีเดียว ในดวงตาเหมือนมีดวงเป็นล้านๆดวงแข่งกันส่องประกายวิบวับจับไปที่หัวใจของแทน ย๊ากกกกกกกกก
ส่วนคุณภู ค่อยๆกระดืบๆๆ ชอบบังคับแทนซะจริงๆ ที่คิดไว้หมดกันนึกว่าจะอุ้มขึ้นห้องไป แล้วทำหน้าที่เป็นบุรุษพยาบาลเอง แต่ที่ไหนได้ โทรมาขู่จรรโชกให้ไปหาหมอแล้วยังบังคับโดยการเอางานมาอ้างอีก เด็กดื้ออย่างแทนก็แพ้ซะราบคาบ แย่แล้วๆ คุณภูวนัยไปเคลียร์เรื่องสาวๆให้เสร็จนะคะ แทนจะได้ไม่เข้าใจอะไรผิดๆอีก เสียแต้มเปล่าๆ
:กอด1: :กอด1:คุณคนแต่ง
-
:กอด1: :กอด1: กอดด้วยคนไรขยันขนาดนี้
เขียนตุนไว้เยอะละสิเนี่ย
อ่านแล้วโดนใจในทุกราบละเอียดอิๆ
บอกตรงๆชอบเรื่องนี้พอสมควรเลยนะ
กระนั้นก็จะขอไม่เม้นยาวละ
เพราะถ้าเม้นจริงๆกลัวจะเขียนมะไหวอิๆคงยาวมากกกกกกกกกกก
-
:man1: เสน่ห์แรงจริงจริ๊งงง พ่อยอดชายนายแทน
ดื้อก็มาก ขี้งอนก็เท่านั้น แถมเจ้าคิดเจ้าแค้นอีกตะหาก
ทีนี้ดูซิจะตัดสินใจยังไง?
...บุริณทร์...กฤษณะ...ภูวนัย...
...กฤษณะ...ภูวนัย...บุริณทร์...
...ภูวนัย...บุริณทร์...กฤษณะ...
......คฑาวุธ.......??? :z2:
-
อยากรู้สุดท้ายใครจะเป็นพระเอก
อิจฉาจัง ทำไมเราไม่มีใครเลย
แล้วก้อ +1 ครับ
-
แบ่งมาสักคนจะเป็นไรป่าวอ่ะ
-
แทนมีทีละ 3
ผมยังไม่มีใครเลย จะวาเลนไทน์แระ 55555
เอาหมดทั้ง 3 คนหน่ะแระครับ อย่าคิดมาก คนละ 2 วัน
ที่เหลืออีกวันก้ให้สงครามไป 55555
-
ใครจะเข้าวินน๊า :z2:
-
จะเลือกใครดีล่ะจ๊ะพ่อแทนคนเสน่ห์แรง
เราเชียคุณภูวนัยละ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กำลังสนุกเชียวววววว o13
-
มีพระเอกสามคนได้ป่าวคะ
ตื่นเต้นดี...อิอิ
-
อิจฉาคนเสน่ห์แรงอย่างแทนจริง ๆ ที่มีคนมาให้เลือกถึงสามคน
แต่ก็เหนื่อยใจ แทนเหมือนกัน ที่ไม่รู้ว่าจะเลือกคนไหน :laugh:
-
เก็บไว้ 3 คนเลยได้ไหม :serius2:
ไม่งั้นก็เหมือนเดิม เชียร์ภูวนัย แล้วให้พี่บุกับกฤษณะจับคุ่กันเอง :z1:
-
น้องแทน ขอสามๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้ม่ะ 555
-
เสียใจจัง ที่ไม่มีเยี่ยงนั้นเกิดขึ้น ห้า ห้า ห้า แทนรอดปลอดภัยรึเนี่ย
-
:impress3:
มากมาย
-
ิอรุณสวัสดิ์ครับ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ เรื่องที่ว่าจะให้มีพระเอกสามคน
น้อยไปนะ
บทที่ 21
จันทร์ 15 กุมภาพันธ์ - 18.55 น.
แทนอ้าปากค้าง เบิกตาจ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา กฤษณะดันกล่องสีดำมันเลื่อมเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม
"เซอร์ไพรซ์เล็กๆ ครับ คุณบอกผมว่าไม่เอาเซอร์ไพรซ์ แต่ช้าหน่อย ผมซื้อของขวัญเตรียมไว้ให้แล้ว" กฤษณะพูดยิ้มๆ มองชายหนุ่มตรงหน้าตาไม่กระพริบ
"Happy Valentine ครับ ผมอยากให้ตั้งแต่เมื่อวาน แต่ก็ไม่มีโอกาส"
แทนยังอึ้ง ไม่นึกว่ากฤษณะจะทำอย่างนี้ ที่บอกว่าห้ามเซอร์ไพรซ์ ตอนนี้เซอร์ไพรซ์จริงๆ เพียงแต่ว่าเป็นคนละเรื่องกับที่คิดไว้เมื่อคืน
"ชอบไหมครับ คุณจะได้นึกถึงผมทุกครั้ง"
แทนหยิบ 'ของฝาก' ราคาแพงออกมาจากกล่อง ตายังจับจ้องอยู่ที่ความวาววับของสิ่งที่อยู่ในมือ
"คุณกฤษณะคิดดีแล้วหรือครับ...ผมเอ่อ...รับไว้ไม่..."
"ห้ามปฏิเสธครับ ถ้าไม่รับไว้ ผมเอาไปคืนเขาไม่ได้นะ ซื้อมาแล้ว"
"ก็เอาไปให้คนอื่น" แทนพูดง่ายๆ
"ไม่อยากให้ใคร อยากให้คุณคนเดียว" กฤษณะเสียงนุ่ม
แทนถอนหายใจ
...กฤษณะทำไมทำอะไรแบบนี้...ท่าทางผู้ชายคนนี้โรแมนติกมาก นุ่มนวล อ่อนโยน...
นัยน์ตายิ้มกริ่ม ท่าทางผ่อนคลายสบายๆ ของกฤษณะทำให้เขามีเสน่ห์มากขึ้น
...ผู้ชายคนนี้อยู่ใกล้ๆ แล้วรู้สึกสบายใจ...เหมือนเดินอยู่บนปุยเมฆ...รู้สึกตัวหวิวๆ ชอบกล...
"ถ้ารับไว้ ผมก็จะเอาไปเก็บเข้าเซฟ ไม่กล้าใช้ กลัวหาย กลัวตกแตก" แทนยิ้มกว้าง ตาหยี
"แต่มีข้อแม้ว่าทุกครั้งที่เจอผม ต้องเอามาใช้ให้ผมเห็น"
"ว้า...ถ้าอย่างนั้นคงปลวกขึ้นพอดี" แทนทำเสียงเสียดาย
กฤษณะส่ายหน้าทักท้วง ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่แทนพูด อยากจะเอื้อมมือไปกุมมือของชายหนุ่มหน้าขาวปากแดงที่กำลังยิ้มกว้าง
“ขอบคุณนะครับ” แทนพูดเบาๆ มองกฤษณะด้วยสายตาจริงจัง “เคยเห็นแต่ในรูป ได้จับของจริงซะที แต่พออยู่ในมือแล้ว กลับไม่กล้าใช้ กลัวทำตกแตก ผมยิ่งเฟอะฟะอยู่ด้วย” แทนตีหน้าเซ็ง เบื่อตัวเอง หยิบโทรศัพท์เครื่องเดิมมาวางข้างๆ เครื่องใหม่ที่กฤษณะซื้อมาฝาก”
กฤษณะมองอย่างขันๆ โทรศัพท์เครื่องเก่าของชายหนุ่มเก่าจริงๆ มีรอยขูดขีดเต็มไปหมด ไม่เว้นแม้แต่หน้าจอทีมีรอยร้าว แทนพลิกให้ดูด้านหลังที่มีเทปกาวแปะอยู่
“พอดีมันตกหลายครั้ง แต่รุ่นนี้ทนนะครับ ทนเหมือนแรด”
กฤษณะอดไม่ได้ หัวเราะออกมาดังๆ
“อืม...ผมขอคืนดีไหมเนี่ย อีกกี่เดือนมันจะเป็นเหมือนเครื่องนี้” กฤษณะชี้ไปยังโทรศัพท์ที่ทนเหมือนแรดของแทน
“ขายต่อ หนึ่งแสนถ้วนๆ” แทนยกโทรศัพท์เครื่องใหม่ขึ้นมาโบกไปมาตรงหน้ากฤษณะ “ใหม่เอี่ยมไร้รอยขูดขีด แถมประกันให้ด้วย แต่ไม่มีสายชาร์จ”
“มีสิครับ อยู่ในรถ เดี๋ยวผมเอาให้”
“คุณกฤษณะซื้อบลูทูธมาด้วยหรือเปล่า ซองหนังล่ะ”
กฤษณะทำตาโต แกล้งทำท่าตกใจที่เห็นคนโลภมากเรียกร้อง
“โลภมาก” กฤษณะพูดยิ้มๆ
“อ้าว ก็ซื้อให้ทั้งที น่าจะให้ครบชุด”
“ได้สิครับ แต่ต้องไปซื้อด้วยกัน มันมีสมอลทอล์คและซองหนังดีไซน์พิเศษเฉพาะรุ่นของมันเองด้วย”
แทนส่ายหน้า “ไม่เอา ญี่ปุ่นหนาว ไม่ชอบอากาศหนาว ผมชอบทะเล” ชายหนุ่มทำท่านึกอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เอาเป็นว่า ผมไปหาซื้อที่มาบุญครองก็ได้”
สองหนุ่มหัวเราะอีกครั้ง แล้วคุยกันต่ออย่างสนุกสนาน เหมือนโลกทั้งโลกมีเขาเพียงสองคน ไม่รู้ว่าอีกฟากหนึ่งของร้านอาหาร ชายหนุ่มคนหนึ่งจ้องมองอยู่ กรามขบกันแน่น...
ภูวนัยมองเห็นเสี้ยวหน้าของแทนที่ยิ้มกว้างสดใส ตาเรียวเล็กเวลาหัวเราะแทบมองไม่เห็น แต่เขารู้ได้จากจินตนาการว่านัยน์ตาคู่นั้นเปล่งประกายเจิดจ้าจนยากที่จะละสายตาออกไปได้ เขาเห็นเพียงด้านหลังบางส่วนของผู้ชายคนที่นั่งอยู่กับแทนเพราะมีกระถางต้นไม้บังอยู่ ในใจคิดอยากจะเดินเข้าไปทักให้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
...ดูยังไงก็ไม่เหมือนเพื่อนมานั่งทานข้าวด้วยกัน...
ภูวนัยเผลอวางช้อนลงบนจานแรงๆ รู้สึกอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาทันใด
วิริญญาละสายตาจากจานอาหาร เงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม
“เป็นอะไรหรือคะภู”
“เปล่าครับ” ภูวนัยยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม รู้สึกอิ่มขึ้นมาทันที
“ไม่อร่อยหรือคะ ไว้คราวหน้าไปร้านที่ภูชอบก็ได้นะ” วิริญญาคิดว่าชายหนุ่มอาจจะไม่ชอบอาหารร้านนี้ที่มีเมนูหลักๆ เป็นอาหารเพื่อสุขภาพ ไร้ไขมัน ภูวนัยเป็นผู้ชายตัวโต ชอบทานอาหารมื้อหนักๆ นางแบบอย่างเธอไม่กล้าแม้จะแตะ ที่จริงเธอทานแต่สลัดมาหลายอาทิตย์แล้ว เย็นนี้เป็นอาหารค่ำมื้อแรกที่เธอยอมทานอย่างอื่น แต่เธอก็ขอเลือกร้านนี่ที่มุ่งเน้นอาหารเพื่อสุขภาพ
“อร่อยครับ แต่ผมอิ่มแล้ว” ภูวนัยพูดเสียงเรียบ
วิริญญามองชายหนุ่ม...ภูวนัยเป็นคนเคร่งขรึม น้อยครั้งที่จะเห็นเขายิ้ม ตอนนี้ยิ่งขรึมหนักกว่าเดิม
...บางครั้งเธอไม่เข้าใจว่าทำไมยังคงวนเวียนอยู่กับผู้ชายคนนี้ เสน่ห์อะไรของเขาที่ยังมัดใจเธอไว้ ทั้งที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไร แต่ทำไมเธอตัดใจจากเขาไม่ได้เสียที...
วิริญญาก้มลงรับประทานอาหารต่อทั้งที่เธอก็อยากจะอิ่มแล้ว แต่เธอยังต้องการใช้เวลาอยู่กับภูวนัยให้นานขึ้น คืนนี้ที่เธอชวนเขาออกมาทานอาหารเย็นด้วยกัน เขาดูอิดออดไม่เหมือนเคย พักหลังๆ ภูวนัยเอาแต่ขลุกอยู่กับบ้าน เลิกงานแล้วก็ตรงกลับบ้าน หรือไม่ก็ไปเล่นกีฬา เธอไม่ชอบกอล์ฟ น่าเบื่อที่สุด ถ้าภูวนัยไปยิมเธอก็อยากจะไปด้วย อย่างน้อยมีแอโรบิค มีอย่างอื่นให้ทำ แทนที่จะยืนถือเหล็กฟาดลูกกลมๆ สีขาวครั้งแล้วครั้งเล่าได้นานเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง...
“ทานของหวานนะคะ เดี๋ยวริญสั่งให้”
“ไวน์ดีกว่าครับ ผมอยากดื่ม” ภูวนัยตอบ ตาแอบแว่บมองไปยังอีกโต๊ะหนึ่ง
“เขาคงไม่ยอมให้ภูดื่มหรอกค่ะ” วิริญญาหัวเราะ “ที่นี่เป็นร้านเพื่อสุขภาพ”
“สงสัยมีแต่นมสด” ภูวนัยยิ้มบางๆ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองทำหน้าขรึมมากเกินไป
วิริญญาเอียงหน้ายิ้มหวาน “ถ้าอยากดื่ม ไปผับต่อก็ได้นะค่ะ ริญไปเป็นเพื่อน”
“อย่าดีกว่าครับ ไหนบอกว่าพรุ่งนี้เช้ามืดต้องไปออสเตรเลีย” ภูวนัยพูดแล้วอดปรายตามองไปยังอีกโต๊ะหนึ่งไม่ได้ เห็นแทนส่ายหัวดุกดิกเหมือนปฏิเสธอะไรซักอย่างแบบล้อเล่นกับผู้ชายคนนั้น
เขาเม้มปาก อยากลุกขึ้นเดี๋ยวนั้น แล้วเดินไปกระชากแขนชายหนุ่มให้ลุกขึ้นเดินไปข้างนอกร้านอาหาร จับยัดขึ้นรถแท็กซี่ส่งกลับบ้าน
“ริญชักเหนื่อยแล้ว เดินทางบ่อยๆ หนังสือก็ชอบแต่จะถ่ายแบบวิวเมืองนอก”
“น้ำขึ้นต้องรีบตัก”
“ใช่ค่ะ” วิริญญาเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า “เวลาและวารีไม่เคยรอใคร”
ภูวนัยผงกหัวช้าๆ ยิ้มบางๆ ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ผมว่าผมทานของหวานดีกว่า” แล้วหันไปเรียกบริกร
วิริญญาแอบถอนหายใจเบาๆ ภูวนัยเฉไฉเปลี่ยนเรื่องทุกครั้งที่เธอพยายามบอกความนัยเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสอง บางครั้งเธอก็อยากจะพูดออกมาตรงๆ ว่าเธอชักจะรอไม่ไหวแล้ว เธอไม่อยากจะทนอีกต่อไปกับความสัมพันธ์ที่ไปเรื่อยๆ อย่างที่กำลังเป็น วิริญญาเริ่มจะรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเธอกับภูวนัยนับวันจะไกลกันออกไปทุกที
...อะไรบางอย่างทำให้เธอรู้สึกว่าเข้าไม่ถึงตัวของชายหนุ่มและก็ดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่คิดจะก้าวเข้ามาใกล้ตัวเธอมากกว่าเดิม
เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ภูวนัยแตะต้องตัวเธอน้อยมาก บทบาทเรื่องนั้นก็เปลี่ยนไป เขาดูเหมือนเย็นชามากขึ้น ไม่เร่าร้อนเช่นเคย ยามเธอนอนซบอกและสัมผัสเขา ภูวนัยดูเฉยๆ เหมือนต้องการจะนอนหลับทันทีที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นลง...
...เสน่ห์ของเธอหายไปหรือ...ภูวนัยถึงดูล่องลอยเหลือเกินเวลาอยู่ด้วยกัน เหมือนเขากำลังคิดคำนึงถึงเรื่องอะไรซักอย่างตลอดเวลา...
...หรือเขากังวลเรื่องน้องชาย? ภูวนัยไม่เคยบ่นอะไร เขาเก็บอารมณ์ได้ดีเยี่ยม แต่พักหลังดูเหมือนควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ เหมือนคนกำลังว้าวุ่น บางครั้งเธอเห็นเขานั่งนึกอะไรอยู่เงียบๆ...เงียบเสียจนเธอไม่อยากจะเข้าไปกวน...
19.39 น.
วิริญญายิ้มหวานให้ชายหนุ่มสองคนที่ทักเธอตรงประตูทางออกร้านอาหาร แล้วหันไปทักทายหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินสวนเข้ามาพร้อมชมเธอว่าตัวจริงสวยกว่าในรูป วิริญญาได้รับคำชมบ่อยๆ จากแฟนๆ ที่ติดตามผลงานการถ่ายแบบของเธอ ผู้ชายมักจะชมว่า “สวยจัง” ส่วนผู้หญิงมักจะบอกว่า “ตัวจริงสวยกว่าในรูป”
วิริญญาชะงักเพราะชายหนุ่มที่เธอคล้องแขนอยู่หยุดเดินกระทันหัน
“กฤษณ์” เสียงภูวนัยดังขึ้นเบาๆ วิริญญาหันหน้าไปมอง กฤษณะยืนอยู่กับชายหนุ่มผิวขาวคนหนึ่ง ความสูงพอๆ กับเธอ หน้าตาดีเหมือนดาราวัยรุ่นทั่วๆ ไป คิ้วเข้ม ตาเรียวเล็ก จมูกโด่ง ปากแดง ยิ้มกว้างจนตาหยี
ทั้งสองยังมองไม่เห็นเธอกับภูวนัย วิริญญาเห็นกฤษณะจึงร้องเรียก “คุณกฤษณะ”
ทั้งสองหนุ่มหันมา แวบหนึ่งวิริญญาเห็นกฤษณะกับชายหนุ่มคนนั้นมีแววตกใจนิดๆ แต่ก็ยิ้มกว้างเดินเข้ามาหา ชายหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าเดินตามมาช้าๆ
“คุณกฤษณะเพิ่งมาหรือว่ากำลังจะกลับคะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ยังหล่อเหมือนเดิม”
“แต่หล่อสู้แฟนคุณริญไม่ได้หรอก” กฤษณะล้อเล่น แต่คนโดนชมกลับรู้สึกว่าโดนประชด...โดนท้าทาย...โดนแกล้ง...แกล้งประกาศให้คนรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว...เป็นนางแบบสาวสวย...
...เพื่ออะไร...เพื่อประกาศว่าห้ามไปต้องตาต้องใจคู่ควงคนใหม่ของเขาหรือไง...ภูวนัยยังยืนอยู่ที่เดิมขณะที่วิริญญาดึงแขนภูวนัยให้เข้ามาใกล้
‘คู่ควง’ คนใหม่ของกฤษณะหุบยิ้ม ทำหน้านิ่ง ตกใจไม่แพ้กันที่จู่ๆ เจอคนหน้าเคร่งควงแขนมากับสาวสวยคนเดิม...คนที่เขาเห็นควงคู่กันไปทานอาหารที่ร้านอาหารไทย...ที่เขากระแทกท้องภูวนัยด้วยถาดทองเหลือง...หญิงสาวที่ภูวนัยไปนั่งคอยที่สปา...และอาจเป็นหญิงสาวที่โทรศัพท์ไปหาภูวนัยแล้วเขาก็ผลุนผลันออกไปจากสนามไดร์ฟกอล์ฟ...
...ผู้ชายหน้าดุ...โปรกอล์ฟจำเป็น...ภูวนัย...ไม่อยากนึกเลยว่าเป็นคนเดียวกัน...
กฤษณะแนะนำแทนให้รู้จักกับสองหนุ่มสาว บอกว่าแทนเป็นสถาปนิกที่ทำงานคอนโดปราณบุรีของภูวนัย แทนบอกว่าเคยเจอวิริญญาที่ร้านอาหารตอนที่เขาเอาถาดทองเหลืองกระแทกท้องของภูวนัย หญิงสาวจำได้และเปรยว่าไม่น่าเชื่อว่าจะบังเอิญได้ถึงขนาดนี้ ทั้งสามคุยกันถูกคอ ทว่าภูวนัยเป็นคนเดียวที่เอาแต่ยืนนิ่งเงียบ
“อร่อยไหมภู ไม่ยักรู้ว่านายชอบอาหารสไตล์นี้” กฤษณะหันมาเอ่ยกับเพื่อนที่ยืนทำหน้าขรึมอยู่ หลังจากที่คุยกับวิริญญาไปชั่วครู่
“คุณภูวนัยคงชอบของแปลก” แทนคันปาก อดไม่ได้จึงพูดขึ้นมาเบาๆ สร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคน...ยกเว้นภูวนัย...
“คงไม่หรอกคะ เห็นทานแบบผะอืดผะอม หน้าตึงๆ คงฉุนที่ริญลากมาทานอาหารเพื่อสุขภาพ”
“ผมไม่ค่อยชอบอาหารสุขภาพ ผมชอบอาหารรสจัดจ้าน” ภูวนัยพูดเบาๆ ตวัดสายตามองคนที่เคยช่างพูด แต่ตอนนี้ขยับไปยืนหลบอยู่ข้างหลังกฤษณะ พยายามหลบตาเขา
...เมื่อกี้ทำเก่ง...ทำมาเป็นประชด...พอถูกมองกลับแอบไปหลบ...ระวังเถอะแทน...
ภูวนัยรู้สึกอารมณ์ขุ่นมัว อยากจะออกไปจากตรงนี้เร็วๆ ก่อนที่จะควบคุมอารมณ์ไม่ได้
วิริญญาคุยกับกฤษณะไม่ยอมหยุด จนเขากระตุกมือหญิงสาว
“อย่าลืมนะค่ะคุณกฤษณะ ที่ Pivo Club ตอนสี่ทุ่มคืนวันเสาร์ คุณต้องช่วยริญนะค่ะ เพราะคุณภูคงไม่ยอมไปแน่ๆ”
ภูวนัยไม่สนใจว่าทั้งสองคุยเรื่องอะไร ตอนนี้เขาหูอื้อเพราะเหลือบตามองลงต่ำ เห็นนิ้วของแทนเกี่ยวนิ้วของกฤษณะอยู่ ทั้งสองยืนอยู่ใกล้กัน แต่หากไม่สังเกตดีๆ ก็จะไม่เห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองคนยืนเอานิ้วเกี่ยวกันอยู่
...กฤษณะ...ไวไฟเหมือนเดิม...แทนก็ด้วย...มีคนชื่อสงครามกับชื่อบุอยู่แล้ว ยังมาทำอะไรแบบนี้กับกฤษณะอีก...
“ไปแล้วนะกฤษณ์ เจอกันที่ทำงานพรุ่งนี้เช้า ถ้านายตื่นได้” ภูวนัยอำลา อดประชดไม่ได้ แล้วรีบพาวิริญญาเดินลิ่วออกไปยังลานจอดรถ
“เป็นอะไรของเค้า” กฤษณะบ่น แล้วหันมายิ้มให้ชายหนุ่มข้างๆ ที่ดึงมือออกไปล้วงกระเป๋ากางเกง
“แอบลวนลามผม” กฤษณะทำตาระยิบระยับ
“เปล่า เมื่อกี้เวียนหัวจะเป็นลม ผมเลยหาที่ยึด” แทนพูดหน้าตาเฉย
“แค่เอานิ้วเกี่ยวนิ้วผมไว้นี่นะ”
“ฮื่อ” แทนพยักหน้า ก้าวเท้าเดินตรงไปยังรถของกฤษณะที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากหน้าร้านอาหาร
“สงสัยภูวนัยฉุนที่คุณไปว่าเขาชอบของแปลก” กฤษณะหัวเราะส่งเสียงลอยตามมา “ทำหน้าเหมือนยักษ์ ธรรมดาก็ยิ่งเหมือนอยู่แล้ว”
แทนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังๆ ที่ได้ยินเพื่อนนินทาเพื่อน
...แหงล่ะ...ท่าทางฉุนไม่เบา...ดี...ให้รู้ซะบ้าง...
แทนยักไหล่ เดินผิวปากไปยืนรออยู่ข้างประตูรถ
“อารมณ์ดีจังเลยนะครับ” กฤษณะยิ้มให้ ก่อนเปิดประตูรถ
...กฤษณะไม่รู้อะไร...อารมณ์ดีที่ไหน...ฉุนเหมือนกัน...แทนนึกในใจ
...ฉุนอะไร...ฉุนทำไม...ข้อนี้แทนไม่เข้าใจตัวเอง...
กฤษณะเลี้ยวรถเข้าถนนสาธร เพื่อตรงไปส่งแทนที่อพาร์ทเมนท์ ระหวางทางสถาปนิกที่ช่างจำนรรจาอดต่อว่ากฤษณะไม่ได้
“คุณกฤษณะเอาผมไปนินทาให้คุณภูวนัยฟังหรือครับ เรื่องผมแนะนำว่าไม่ต้องมีสระว่ายน้ำส่วนตัว ให้กระโดดลงสระคอนโดได้เลยจากตรงระเบียง”
กฤษณะหันมาเลิกคิ้ว อมยิ้ม ยังไม่พูดอะไร
“แล้วเรื่องสารพัดเรื่องเกี่ยวกับคอนโด” แทนแกล้งทำหน้างอนๆ
“อ้าว ผมรับดูแลเรื่องคอนโดให้ภูวนัยนะครับ ก็ต้องเอาไปบอกเขา คุณเป็นคนบอกผมให้ไปเรียนรายงานท่านประธานนี่นา”
“ดูคุณภูวนัยเขาไม่ค่อยชอบผม มองหน้าผมนิ่ง ตอนที่คุณแนะนำตัวว่าผมเป็นสถาปนิกคอนโดปราณบุรีของเค้า คุณกฤษณะไม่เคยเอ่ยชื่อผมให้คุณภูวนัยฟังเลยหรือ”
กฤษณะส่ายหน้า “เขาเป็นแบบนี้เองครับ ทำหน้าขรึมๆ ดุๆ อยู่ได้ทั้งวันไม่เคยเมื่อย” กฤษณะอดดีใจไม่ได้ที่เห็นภูวนัยทำท่าฉุนสถาปนิกหนุ่ม แต่เขาก็สงสัยว่าฉุนทำไม...ฉุนเรื่องอะไร...ดูๆ ไปก็ไม่มีเหตุผล...
สองหนุ่มนินทาภูวนัยจนใกล้จะถึงที่พักของสถาปนิกหนุ่ม สวัสดีอพาร์ทเมนท์เป็นตึกกลางเก่ากลางใหม่สูงเพียงห้าชั้น แฝงตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้เขียวครึ้ม ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่กลางกรุง...
เมื่อรถจอด กฤษณะจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วพูดว่า “หยุดพูดเรื่องคอนโดเถอะ” กฤษณะถอนหายใจเบาๆ นิ่งอยู่ชั่วครู่เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ขณะที่ชายหนุ่มอีกคนยังบ่นไม่หยุด
“คุณแทนครับ” กฤษณะเรียก คนช่างพูดยังไม่ฟัง ปากขยับอยู่ไม่หยุด กฤษณะยกมือขึ้นปิดปากชายหนุ่ม แทนนิ่งทันที ตาเรียวเล็กเบิกกว้าง ตกใจที่กฤษณะถึงเนื้อถึงตัว
“พรุ่งนี้ผมไปรับที่บริษัทนะ”
“ไปรับทำไม” แทนเสียงอู้อี้เพราะมือกฤษณะยังปิดปากเอาไว้”
“ผมจะพาไปทานข้าว”
“อีกแล้วหรือ ไม่เบื่อหรือครับ” แทนทำตาปริบๆ
“ไม่เบื่อ อยากทานด้วยกันทุกเย็น” กฤษณะยื่นหน้าเข้ามาใกล้มาก นัยน์ตาพราวระยับ ลมหายใจอุ่นๆ ปะทะใบหน้าของแทนที่ตอนนี้กำลังมองตาค้าง
...ดวงตากฤษณะสวยมาก...ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งสวย...ผู้ชายอะไรนัยน์ตาสวยมาก...ยิ่งทำตาซึ้งยิ่งน่ามอง...เขาอยากมีตาสองชั้นคมกริบแบบนี้จังเลย...แทนตะลึง
...กฤษณะจะทำอะไร...อย่านะ...แทนหายใจขัด รู้สึกท้องเกร็งแน่น แขนขาไร้เรี่ยวแรง...ในรถแคบๆ ใบหน้าของกฤษณะอยู่ห่างเพียงคืบ...
“ปล่อยมือสิ” แทนอู้อี้ มือกฤษณะปิดปากเขายังไม่ยอมปล่อย...นัยน์ตาของกฤษณะแวววาว...ไม่เหมือนครั้งใดๆ
แทนกลั้นลมหายใจ...
********
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ และขอบคุณที่สั่งซื้อ "คดีรัก" เข้ามา ตื่นเต้นมาก เช้าวันพรุ่งนี้โรงพิมพ์จะเอาหนังสือมาส่ง
รู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนจะเสียหนุ่มครั้งแรกเลย
หนังสือพร้อมส่งเช้าวันที่ 16 ครับ สิบท่านแรกได้รับของแถมเป็นซีดีซาวน์แทรกนิยายคดีรัก :mc4:
-
สวัสดีตอนเช้าครับ
มาลงให้แต่เช้าเลย
แล้วก็ได้จิ้มพี่นายแต่เช้าเลย :z13:
555+ :laugh:
-
มีสั่งซื้อคดีรักแล้วเหรอ
สั่งซื้อด้วยดิ PM ไปแล้วนะคะ เรื่องการโอนเงิน
เข้าเล้าไม่ได้ตั้งหลายวันแล้ว ขึ้น error 403 ตลอดเลย :z3:
ขอบคุณคร้าบบบบบบบ o22
:z13:
-
สรุปใครเป็นพระเอกเนี่ย งงงงงงงงงงง :เฮ้อ:
-
เดายากจริงๆเลย :z3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ลุ้นๆๆๆจะไม่อยู่ตั้งหลายวัน อยากอ่านต่ออ่า...
-
อืม เดาอยากจังว่าใครจะเป็นพระเอก :เฮ้อ:
ตอนนี้ทั้งสามคนดูเหมือนจะค่อย ๆ รุก พร้อมกัน แทนจะรับไว้ไหมอ่ะ :-[
-
หึงกันอีกแล้ว 555+
สนุกมากๆๆๆๆๆอ่า ^^
รอตอนต่อไปงับ
-
สรุปใครเป็นพระเอกเนี่ย งงงงงงงงงงง :เฮ้อ:
ึคฑาวุธ :z1:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจที่คุณภูวนัย หึง หงุดหงิด อารมณ์เสียแบบไม่มีสาเหตุ
จะได้รู้สักทีว่า ถ้าไม่รีบรุก รีบจีบ แทนมากกว่านี้จะโดนเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดคายคุณแทนไปโซ้ยได้ ฮิ้ววววววว
แทนก็นะช่างสร้างภาพได้เนียบเป็นที่สุด เอานิ้วไปเกี่ยวมือคุณกฤษณะด้วย ละครฉากเล็กๆระวังคุณกฤษณะอยากเป็นตัวจริงนะคะ
เฮ้อ ปู้ชายตาสวย แถมมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจแบบนี้ใครจะปฏิเสธลงล่ะ
ปล.จะรอหนังสือนะคะ อยากได้ลายกีบ อุ้ยลายเซ็น คุณคฑาวุธจัง ถ้าไม่รบกวนเกินไปขอลายเซ็นลงวันที่ให้ด้วยนะคะ ่ขอบคุณล่วงหน้าคะ :man1: :man1:
-
นายเอกเรื่องนี้ แสบบบ เจงๆ ปั่นหัวคนเล่นสนุกนักใช่ม๊ะ??
แล้วนี่จะเลือกใครดีล่ะเนี่ย ..เอ..หรือจะถูกเลือกดีน๊า
ขยันลงทุกเช้าเลยนะคุณวุธ .. +1 ให้คนขยันที่น่ารักคับ :z13:
-
จาก 3 คนที่เห็นอยู่
...ภูวนัยบอกว่าเป็นห่วง...
...กฤษณะบอกว่าคิดถึง...
...บุริณทร์บอกว่ารักสุดหัวใจ...
มิทราบว่า คุณพระเอกคนที่ 4 จะ ... บอกว่า อย่างไรดี
-
ถ้าพี่บุมาอีกคน คงสนุกพิลึก 555
-
อึดอัดค่ะ อ่านตอนนี้แล้วอึดอัด
ใครเป็นพระเอก
ห้ามบอกว่า คฑาวุธนะคะ
เป็นพระเอกเรื่องคดีรักไปแล้วนี่คะ
-
สรุปใครเป็นพระเอกเนี่ย งงงงงงงงงงง :เฮ้อ:
ึคฑาวุธ :z1:
อ่านไปอ่านมา
ก็ดันมาตกใจกับ guote นี้ ครับ
เกือบหายใจไม่ทัน
:เฮ้อ:
-
อ๊ายยยยยย รุกใหญ่แล้ว ใครมาช่วยขัดจังหวะที เค้าเชียร์คุณภู อิอิ รีบเลิกกะแฟนโดยไวเลยยยยยย ไม่ปลื้ม
-
สรุปใครเป็นพระเอกเนี่ย งงงงงงงงงงง :เฮ้อ:
ึคฑาวุธ :z1:
เอาจริงดิ ถึงว่าตลอดมามันยังไงๆอยู่ ยิ่งอ่านตอนนี้แล้ว
แหมมี หึงกัยด้วย อิๆ
อยากอ่านต่อจังใกล้หมดสต๊อกยังเนี่ยอัพถี่ขนาดเนี้ยอะนะ
แล้วจะรอเพราะมานสนุกมากไปแล้ว
-
อิ อิ
ใกล้หมดสต๊อคแล้วครับ พอหมดสต๊อคจบเฟสหนึ่ง ก็มีเฟสสองต่อครับ สถาปนิกกะิวิศวกรจะช่วยกันสร้างสปาต่อให้เสร็จ ไม่ต้องห่วง
แฮบปี้วาเลนไทน์นะครับ อย่ายอมเสียตัวง่ายๆ นะ เล่นตัวกันหน่อย ส่วนใครที่คาดว่าจะไม่ได้เสียตัวในวันวาเลนไทน์ก็มาอ่านนิยายผมแก้เช็งก็แล้วกัน ปีหน้ายังมี
บทที่ 22
กฤษณะยิ้มมุมปาก ทำตามคำสั่ง เลื่อนมือออกจากการปิดปากชายหนุ่มผู้น่ารัก หากเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่แทนเป็นอิสระ เพราะว่ากฤษณะก้มหน้าลงมาทันที ปิดปากของชายหนุ่มช่างพูดด้วยปากของเขาแทน
ชายหนุ่มดิ้นขยุกขยิกเล็กน้อย กฤษณะบดปากลงไปแน่น บังคับให้แทนเผยอปาก มือของเขาเอื้อมมาจับไหล่แทนตรึงให้อยู่กับเบาะ
ริมฝีปากร้อนผ่าวของกฤษณะล่วงล้ำริมฝีปากแดงระเรื่อของแทนนานหลายนาที ตักตวงความหอมหวานจนพอใจ ก่อนที่ยอมให้ชายหนุ่มเป็นอิสระ เพราะสองมือของสถาปนิกหนุ่มยกขึ้นมาดันหน้าอกเขาให้ออกห่าง
ทั้งสองหายใจหอบ ใบหน้าแดงซ่าน นัยน์ตากฤษณะวาบหวามด้วยแรงปรารถนา ขณะที่อีกฝ่ายก้มหน้าขวยเขินอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"เมื่อกี้ทานข้าวไม่อิ่มหรือไง ถึงมาดูดเอาจากปากเค้าน่ะ" เช่นเคย แทนพยายามหาทางทำให้เป็นเรื่องตลกแก้เขิน ไม่รู้ว่ายิ่งทำให้กฤษณะชอบมากขึ้น
"ถ้าผมยังไม่อิ่ม จะยอมผมอีกหรือ" กฤษณะอมยิ้ม นัยน์ตากรุ้มกริ่ม อดขันกับคำถามของแทนไม่ได้
แทนไม่ตอบ หันหน้าออกไปนอกรถ บิดมือไปมา ขยับไหล่ยุกยิก รู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "ให้ลงรถได้หรือยังครับ"
คนขโมยจูบเอื้อมมือไปแตะใบหน้าขาวสะอาดของชายหนุ่มให้หันมา "ยังครับ ยังไม่ได้พูดอะไรที่อยากพูดเลย"
...ตายแล้ว...กฤษณะจะบอกรักแน่ๆ
...แทนตระหนก ไม่แน่ใจตัวเองว่าพร้อมหรือยังที่จะฟังอะไรแบบนี้...
"คุณแทน..."
"ราตรีสวัสดิ์ ขอบคุณสำหรับของฝากและอาหารเย็น ขับรถกลับบ้านดีๆ นะครับ" แทนรับพูดแล้วเปิดประตูรถก้าวลงไป หันมายิ้มให้ แล้วยกมือขึ้นโบกอำลา ทิ้งให้อีกฝ่ายส่ายหน้ายิ้มๆ กับการกระทำที่เขาเห็นว่าน่ารักนักหนา
...แทน...ยิ่งคุณทำอย่างนี้...ยิ่งมัดใจผม...กฤษณะนึกอยู่ในใจ อะไรต่างๆ ที่แทนทำช่างสร้างความชุ่มชื่นให้แก่ชีวิตเขาเหลือเกิน...
ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าตกหลุมรักชายหนุ่มคนนี้เข้าไปเต็มที...อยากได้แทนมาเป็นแฟน...อยากได้จริงๆ...
...เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้บอกรัก...แต่เขามาดมั่นในใจว่าอีกไม่นานหรอก เขาจะหาโอกาสให้ได้อีกสักครั้ง...คราวนี้จะไม่ให้คนตัวดีหนีไปดื้อๆ แบบนี้ได้อีก...ต้องเป็นที่แคบๆ และล๊อคได้สนิท...
กฤษณะนั่งมองอพาร์ทเมนท์ที่พักของสถาปนิกหนุ่มชั่วครู่ รอยยิ้มระบายเต็มใบหน้าคร้ามคม ถอนหายใจเบาๆ แล้วขับรถเอื่อยๆ กลับบ้านไปนอนคิดถึงคนที่เขาตกหลุมรัก...
อังคาร 16 กุมภาพันธ์ - 17.31 น.
แทนเดินกะโผลกกะเผลกเข้ามาในห้องรอตรวจ ตามด้วยสงครามที่ยังคงหัวเราะไม่ยอมหยุดเมื่อแทนเล่าให้เพื่อนซี้ฟังถึงตอนที่กฤษณะยกมือขึ้นปิดปากเขาแล้วแทนที่ด้วยริมฝีปาก
"เห็นไหม ปากมากเกินไป เลยโดนเลย คราวต่อไปยอมเขาเลยนะ ชวนขึ้นห้องไปเลย จะได้สบายตัว"
"ไอ้บ้า" แทนดูเพื่อนเบาๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ป้ายชื่อแพทย์หน้าห้องตรวจ หูรอฟังพยาบาลเรียกชื่อ
"เจ็บเท้าชิบ เมื่อวานตอนไปทานข้าวกับคุณกฤษณะต้องพยายามเดินนิ่งๆ " แทนทำหน้าเหยเก "แทบตาย"
"แล้วจะทนไปทำไมวะ เจ็บก็เจ็บ" สงครามยักไหล่
"บอกแล้วไงว่าให้พี่บุรู้ไม่ได้ ให้ใครรู้ไม่ได้ด้วย เดี๋ยวพี่บุไม่ให้ทำงาน เดี๋ยวอดไปกระบี่ ว่าแต่ยูเถอะ ห้ามปากโป้งเด็ดขาด" แทนหันไปกำชับเพื่อน
"รู้แล้วน่า แต่ถ้าพี่บุสงสัย ยูก็รู้ว่าไม่เคยปิดได้ซักที นัยน์ตาไอมันไร้เดียงสา โกหกใครไม่ได้" สงครามตอบ พลางหันไปมองรอบๆ สำรวจหาจุดสนใจคลายความเบื่อ
แทนนั่งนิ่งอย่างเซ็งๆ วันนี้เขาจำต้องมาโรงพยาบาลเพราะภูวนัยโทรมาบีบบังคับ พร้อมกับขู่เขาว่าจะเชิญบุริณทร์ไปประชุมเพื่อขอเปลี่ยนตัวสถาปนิกเพราะคนเดิมบาดเจ็บ ไปเริ่มงานของเขาที่กระบี่ทันทีไม่ได้ตามที่เขาต้องการ และคอนโดปราณบุรีก็ท่าทางจะไม่เสร็จภายในเร็ววัน
...
"ผมนึกว่าคุณจะไปหาหมอตั้งแต่เมื่อวาน" เสียงภูวนัยยังคงดังก้อง "วันนี้บ่ายๆ ไปเลยนะ หกโมงเย็นผมจะโทรไปถามหมอพีรพงษ์"
...
...คิดไปแล้วก็เจ็บใจ...เขาต้องยอมภูวนัยหลายครั้งแล้ว ทำไมจะต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย มีแต่สั่งกับสั่ง ดุจริงๆ เจ้าเล่ห์ขัดกับใบหน้านิ่งๆ...
แทนลางานสองวัน ให้เหตุผลบุริณทร์ว่าปวดหัวตัวร้อนไม่สบาย อยากจะขอพัก ทำงานมาหลายปีไม่เคยป่วยแม้แต่วันเดียว บุริณทร์บอกเขาว่าจะมาพาไปหาหมอแต่แทนปฏิเสธ บอกว่าไม่เป็นอะไรมาก
...
"อ้าวถ้าไม่เป็นอะไรมาก แล้วทำไมต้องหยุดตั้งสองวัน" บุริณทร์ถาม
"เถอะน่าพี่บุ หยุดก็หยุดเถอะ ลูกน้องจะป่วยยังไม่ยอมอนุญาตอีก" แทนบ่นแล้วแกล้งไอพอเป็นพิธี "เพลียมาก แล้วปวดหัวรุมๆ ถ้าได้นอนพักก็คงหาย นะพี่บุนะ" ชายหนุ่มปิดการสนทนาด้วยเสียงออดอ้อน...ไม้ตายที่แทนใช้กับบุริณทร์แล้วได้ผลทุกครั้ง...
...
ความจริงแผลที่เท่ารู้สึกดีขึ้นมาก ไม่หนักอย่างที่เขาหวั่นเกรง ส่วนหนึ่งก็เพราะเช้าวันจันทร์เขาแวะไปคลีนิกใกล้บ้าน ฉีดยาฆ่าเชื้อและกันบาดทะยักเรียบร้อย
...ภูวนัยจะทำหน้าอย่างไรนะ ถ้าเขาเอาใบเสร็จไปเบิกเงินค่ารักษาพยาบาล อยากบังคับเขาให้มาหาหมอดีนัก...
"ดีจังเลย มาหาหมอที่นี่ หล่อๆ ทั้งนั้น ชักอยากป่วยซะแล้วสิ" สงครามเอ่ยทำลายความเงียบ
"ขอให้สมพรปาก" แทนอวยพร
"คนไข้ก็หล่อ ญาติคนไข้ก็หล่อ โรงพยาบาลนี้มันดีจริงวุ้ย ไม่เหมือนแถวสำโรง" สงครามยังไม่ยอมหยุด
แทนหันหน้าไปมองเพื่อนด้วยสายตาเหมือนเห็นตัวประหลาด "ไปทำไมสำโรง อย่าบอกนะไปล่าเหยื่อไกลขนาดนั้น"
"ผู้กองธงรบพาไป เขาไปตามเรื่องคดี ไออยากสนุกกับการไล่ล่าผู้ร้ายเลยขอติดรถไปด้วย ตื่นเต้นสุดๆ ได้เข้าไปห้องฉุกเฉิน เห็นโจรที่ถูกยิงนอนอยู่บนเตียง เลือดงี้เต็มไปหมด ผู้กองตบหน้าโจรแล้วตะคอก เถื่อนได้ใจ รู้ไหมไอมีอารมณ์ทันที เกือบลากผู้กองเข้าห้องน้ำโรงพยาบาลเดี๋ยวนั้น"
"ไอ้โรคจิต" แทนกรอกตา นับวันสงครามมีจินตนาการแผลงๆ "ไอว่าเราเปลี่ยนโรงพยาบาลกันดีกว่า"
"ไม่เอา โรงพยาบาลนี่ดีแล้ว จะไปที่ไหน บำรุงราชาเหรอ" สงครามกระทบกระเทียบ หมายถึงบำรุงราษฎร์
"โรงพยาบาลโรคจิตต่างหาก"
สงครามหัวเราะ "แทนจ๋าแทน มันก็ต้องมีอะไรตื่นเต้นบ้างสิ ไม่งั้นชีวิตก็น่าเบื่อตาย แล้วรู้ไหม พอออกมาจากโรงพยาบาล ไอก็มีอะไรกับผู้กองธงรบในรถ" สงครามทำตาทะเล้น "กลางวันแสกๆ"
แทนโคลงศรีษะ เสียงสงครามยังพล่ามไม่หยุด "แต่ไม่ได้ถึงขนาดที่ยูกำลังคิดนะ ผู้กองบอกว่าขอทำชุดเล็กก็พอ...จริงๆ เลยผู้กองนี่ หล่อเซ็กซี่สะท้านใจ สุดยอดประจำปีของไอเลยล่ะ คะแนนเต็มสิบให้สิบเอ็ด ไม่นึกว่าสงครามจะเจอรักแท้..." เสียงของสงครามชะงัก หมอหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านหน้าทั้งสอง สงครามมองไม่วางตา นายแพทย์หน้าขาวรูปร่างสูงโปร่งยิ้มให้ นัยน์ตาเป็นประกาย ไร้แว่นตาปกปิดดวงตาคู่สวยที่สะกดสงครามนิ่ง...
นายแพทย์หนุ่มพยักหน้าทักทายพยาบาลแล้วเดินเข้าห้องตรวจ แวบหนึ่งหันมามองสองหนุ่มที่นั่งคอยอยู่หน้าห้อง ก่อนเลื่อนประตูปิด
...นายแพทย์พีรพงษ์!...แพทย์ที่ภูวนัย "สั่ง" ให้มาพบ...ท่าทางไม่ใช่เล่น...ภูวนัยคิดอะไรอยู่...
"เสร็จตู" สงครามพูดเบาๆ แล้วลุกเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้แทนมองตามอย่างงงๆ
แทนต่อรองกับแพทย์บอกว่าไม่อยากถูกฉีดยาอีกเพราะเมื่อวานโดนไปสองเข็ม แพทย์หนุ่มทำท่าสงสัยว่าทำไมเขายังมาหาหมออีก
"ผมโดนบังคับให้มา เจาะจงว่าต้องเป็นคุณหมอด้วย" นายแพทย์พีรพงษ์ยังคงทำหน้าไม่เข้าใจ แล้วก้มหน้าเขียนบันทึกลงบนแฟ้มคนป่วย
"งั้นหมอให้ยาแก้อักเสบกับยาแก้ปวดไปทาน แล้วจะให้หมอนัดให้มาพบอีกไหมครับ" นายแพทย์หนุ่มเงยหน้าขึ้น "หมอไม่อยากบังคับ"
"ขอบคุณครับคุณหมอ แต่คงไม่ต้องแล้วครับ ไม่ต้องนัดติดตามผลก็ได้ใช่ไหมครับ" แทนถามเบาๆ เพราะว่าที่จริงไม่อยากมาโรงพยาบาล เขาไม่ชอบโรงพยาบาลที่สุด
"ที่จริงก็ควรนัด เพราะแผลเหยียบตะปูก็เสี่ยงต่อการเป็นบาดทะยัก แต่เมื่อฉีดยาแล้วก็ไม่น่าจะมีอะไร แต่ต้องรักษาความสะอาดดีๆ"
"ผมแวะทำแผลที่คลีนิกทุกวัน เช้าเย็น"
"ดีครับ งั้นก็ไม่น่าจะมีอะไร แต่หากมีอะไรผิดปรกติ ก็รีบพบแพทย์" นายแพทย์พีรพงษ์ชะงักครู่หนึ่ง ก่อนพูดต่อ "หมอที่ไหนก็ได้ครับ หากคุณแทนไม่ถูกบังคับให้มาหาผมอีก"
หมอหนุ่มยิ้มมุมปาก ไม่เข้าใจสถานการณ์ของชายหนุ่มตรงหน้าเท่าใดนัก เขาเซ็นใบสั่งยา แล้วยื่นให้พยาบาลที่ยืนรออยู่
แทนเดินออกมาจากห้องตรวจอย่างโล่งอก ตั้งใจจะย้ำพยาบาลไม่ให้ลืมใบรับรองแพทย์ของเขา ชายหนุ่มหันไปพยักหน้ากับสงครามที่นั่งรออยู่หน้าห้องตรวจ ส่งสัญญาณว่าเสร็จแล้ว ถึงเวลาไปกันเสียที
...แต่เพื่อนหนุ่มยิ้มให้...ตาเป็นประกาย...
แทนฉงน...ทำไมสงครามยังไม่ยอมขยับตัว ทุกทีพ่อคุณจะเร่งยิกๆ เพราะไม่ชอบโรงพยาบาลเหมือนกัน
"คุณสงคราม เชิญค่ะ"
แทนหันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงพยาบาลเรียกชื่อเพื่อน เข้าใจทันใดว่าที่สงครามหายไปเมื่อครู่เพราะอะไร
"รอเดี๋ยวนะเพื่อน" สงครามขยิบตา พูดเบาๆ เมื่อเดินผ่านหน้าแทน ก่อนจะหายเข้าไปพบแพทย์
แทนกรอกตา ถอนหายใจหนักๆ แล้วเดินไปนั่งรอหน้าห้องนายแพทย์พีรพงษ์...
...สงครามนะสงคราม...เมื่อกี้ยังพล่ามเรื่องรักแท้กับผู้กองธงรบอยู่หยกๆ...
ศุกร์ 19 กุมภาพันธ์ - 17.58 น.
ทันทีที่โผล่หน้าออกมาจากห้องลองเสื้อ ปกรณ์หันซ้ายหันขวา ก่อนจะก้าวออกมาช้าๆ ออกอาการขัดเขินที่โดนจับแต่งตัวเสียใหม่
พนักงานขายสาวสวยรับชมทันที "อุ๊ยตาย หล่อจังเลยค่ะ"
ปกรณ์ทำคอย่น ยิ้มแห้งๆ แต่ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงของแทนดังขึ้นใกล้ๆ "พี่กรณ์ อย่ายิ้มแบบนี้ พี่ต้องยิ้มมุมปากบางๆ แล้วค่อยๆ ก้มหัว กระพริบตาทีนึงช้าๆ ขอบคุณด้วยสายตา"
"มันยากนะแทน" ปกรณ์คราง
"ยากพี่ก็ต้องลองฝึก สัญญาแล้วนะ พอวันแต่งผ่านไปแล้วค่อยทำอะไรตามใจ"
ปกรณ์ถอนหายใจ...ตกปากรับคำไปแล้ว จะคืนคำก็กลัวถูกอินทิราดุ ยิ่งแทนคุมเข้มเขาก็ยิ่งไม่กล้าหือ คนเคยทำตัวเปิ่นๆ เชยๆ จะให้มาทำเป็นหนุ่มเท่....ทำง่ายเสียเมื่อไหร่
แทนกับหญิงสาวจับตัวปกรณ์หมุนไปหมุนมา เอียงคอดูชายหนุ่มอย่างพินิจพิจารณา จนในที่สุด แทนก็พยักหน้า ปกรณ์หายใจอย่างโล่งอก แล้วยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อ
"อ๊ะ อ๊ะ พี่กรณ์จะทำอะไร" สไตลิสท์จำเป็นรีบทักท้วง
"ก็ถอดเสื้อสิ" ปกรณ์พูดหน้าซื่อๆ
"พี่ลองใส่ดูให้หมดวันซะก่อน ดูว่าเดินเหินสะดวกหรือเปล่า ถ้าไม่รู้สึกเหมือนจะขาดใจตายก็แสดงว่าชุดนี้โอเค"
"เอางั้นเลยหรือ แต่ว่าตอนนี้พี่รู้สึกเหมือนจะขาดใจตายอยู่แล้ว" ปกรณ์ทำหน้าเหมือนที่พูดจริงๆ
"ถ้างั้นก็ไม่เหมาะ ต้องลองใหม่ เอาที่ใส่แล้วมีฟามสุข" แทนทำตารู้ทัน
"ไม่เอานะแทน พี่ไม่ไหวแล้ว พี่พูดเล่น ตกลงเอาชุดนี้ล่ะ นี่เสียเงินมาเยอะแล้ว พอหรือยัง"
"พอแล้ววว..." แทนลากเสียงยาว ยิ้มกว้างตามแบบฉบับ "ได้ชุดหากินสี่ชุดก็พอ ใส่ผลัดเปลี่ยนกันได้ ผมเลือกที่มันใส่สลับกัน ประหยัดไปเยอะ"
"ประหยัดมากเลยแทน นี่จะถึงหมื่นหรือยังไม่รู้" ปกรณ์บ่น
แทนเอียงหน้ายิ้มๆ บอกปกรณ์ในใจ...รอให้ถึงตอนจ่ายเงินก่อนเถอะพี่กรณ์...
"น่านะ พี่กรณ์ จะมีเมียก็ลงทุนซะหน่อย ขอแค่วันหมั้น วันปาร์ตี้สละโสด วันแต่ง วันเลี้ยงรับรองเท่านั้น เสร็จแล้วพี่จะไปนุ่ง ซา...โหร่ง เหมือนเดิม อินก็ไม่ว่า ดีนะ ผมไม่เลือกชุดฮันนี่มูนให้ เพราะคิดว่าพี่คงไม่ต้องใช้"
หญิงสาวพนักงายหัวเราะคิกคัก จนปกรณ์หันไปมอง หญิงสาวเลยหุบยิ้ม แต่ไม่ใช่เพียงเพราะปกรณ์หันมองอย่างเดียว หากมีชายหนุ่มหน้าเคร่งคนหนึ่งยืนจ้องทั้งสามอยู่
ผู้ชายรูปหล่อ ตัวสูงใหญ่ ใส่สูทสีเข้ม นัยน์ตาคมกริบ ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เธออดนึกไม่ได้ว่าเย็นวันนี้สดชื่นจริงๆ บ่ายวันนี้เธอเฝ้าร้านด้วยความเบื่อหน่ายเพราะลูกค้าไม่เยอะ แต่พอตกเย็น เจอแต่หนุ่มหล่อๆ ตั้งสามคนพร้อมกัน
...เป็นพนักงานขายร้านเสื้อผ้าบุรุษมันดีอย่างนี้นี่เอง...
แทนรู้สึกว่ามีใครจ้องมองจึงหันไป พบว่าภูวนัยกำลังยืนมองอยู่ ใบหน้านิ่งเช่นเคย ชายหนุ่มเห็นว่าผู้ชายตัวโตคนนั้นหรี่ตาลงอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก...
...อะไรอีกล่ะ...เขาทำผิดอะไรอีก...ทำหน้าดุอยู่ได้...สถาปนิกหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เตรียมตัวเผชิญสถานการณ์ไม่คาดฝัน...
****************
(http://www.noomnoom.com/images/i%20love%20you.jpg)
รักคนอ่านครับ รักคนเขียนบ้างนะ
-
:-[ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮโดนกฤษณะจูบเสียแล้ว
คุณภูอย่ายอมๆ
ฮา
เราเชียร์คุณภู o13
-
+1ให้เลยไวเกินไปละ เด่วคืนนี้จะมีอีกไหมเนี่ยชักจะรอมะไหวแล้ว
อ่านตอนนี้แล้ว เชียร์ ภู ขาดใจดิ้น อิๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด จะบ้าตาย
อยากจะตีลังกาเขินอีกแปดตลบ น่ารักเป็นบร้าเป็นหลัง ทุบอกคนข้างๆอั๊กๆ
ได้จูบแล้วเว้ยยยยยยยยยคุณกฤษณะ ไม่เสียแรง พอมีโอกาสก็ไม่ปล่อยให้คนน่ารักลอยนวล
จูบให้ชื่นใจ แต่ว่าแทนน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
"เมื่อกี้ทานข้าวไม่อิ่มหรือไง ถึงมาดูดเอาจากปากเค้าน่ะ"
อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย แก้เขินได้น่ารักอย่างร้ายกาจ บร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักที่สุด เวลาแบบนี้ยังมีน่ามาพูดเล่น จับจูบอีกสักทีดีมั๊ยนั่น
คุณกฤษณะคืนนี้ยังไม่ได้บอกรักไม่เป็นไรนะ โอกาสต้องเป็นของเราสักวัน ฮิ้ววววววยกขันหมากมาขอเลยยังทัน
สงครามสุดๆ ปากยังชมผู้กองธงรบน้ำลายยังไม่แห้งเลย จะสอยคุณหมออีกแล้วเหรอ ของเค้าแร๊งจริงๆ
+1 พร้อม :L2: :L2: ให้คุณ คฑาวุธ คะ
-
หนูแทน หล่อเลือกได้จริงๆนะ
หมอจะเป็นคนที่4หรือเปล่านี่ :z2:
-
ถึงจะเสียจูบให้กฤษณะ
แต่ยังไงก็เชียร์คุณภู
:L2:
-
แหม....................ภูเนี่ย มาเห็นช๊อตเด็ดทุกทีเลยน่ะ 555
-
แทนนี่ช่างไม่รู้อะไรเลย
:z2: :z2: :z2:
-
จบซะแล้วเหรอ รู้สึกว่ามันสั้นจัง (หรือเปล่า) ไม่จุใจ แต่ไม่เป็นไร อาหารรสดีต้องเก็บไว้ค่อย ๆ กินนาน ๆ อิอิอิ
ว่าแต่ ... ไหนล่ะ พระเอกที่ชื่อ "คฑาวุธ" น่ะ ไม่เห็นโผล่มาซะที รอจนเหงือกแห้งหมดแล้ว อย่างกับไม่แน่จริง 55555 :laugh:
-
ง๊ากกกกก
อยากอ่านต่อง่ะ
มาต่อเร็วๆนะค๊าาาา
รักคนเขียนจ้า สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่า
-
อ่านมา สามตอนรวด
ยังไม่รู้ว่าครายจะได้คุณแทนไปครอง
แต่เค้าจองคุณภูวนัยได้ปะละ ฮ่าๆๆ
-
นายภูนี่ตามไปได้ทุกหนทุกแห่งเลย น่ากลัวนะเนี่ย แต่ก็ดีคนอ่านชอบบบบบบบ :-[
-
:L2: :L1:
-
(http://www.up-pic.com/2/pic/1322009-23568-61403.gif) (http://www.up-pic.com)
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักมากๆนะคราบ
-
จิ้มรีบน
จึ๊กๆๆๆๆๆ
:laugh:
-
ภูวนัยนี่จะดุไปไหนเนี่ย
-
(http://)(http://dl10.glitter-graphics.net/pub/1914/1914560arybskqvox.gif) (http://www.glitter-graphics.com)
-
อ๊ะ เรื่องนี้เคยอ่านแล้วนิ
แต่พี่ลงไม่จบอ่ะ
หวังคราวนี้จะจบนะพี่
:monkeysad:
ลป.สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค้าบ :3123:
-
หนูแทนน่ารัก
แต่คุณภูดุเกินไป
:L2: :L2: :L2: Happy Valentine 2009 คร่า
-
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/10-01-2009_05.gif)
-
:mc4:
มาอ่านด้วยคนค่ะ
นายเอกเรื่องนี้คนรุมรักเยอะมากมาย
อยากเป็นนายเองบ้างจัง
:m20:
-
ตาย ตาย ถ้า สารวัตรอธิคม เจอกับแทน คุณกฤษณะชิดขวาเลยนะเนี่ย
แล้วถ้าคุณนุ มาเจอกับคุณภูวนัย ล่ะ ไม่เอาอ่ะ เปลี่ยนเป็นคุณบุรินทร์
เอ๊ะ หรือ ให้คุณอาทิตย์ มาเจอกะคุณสงครามดี
สุดท้าย ทุกคนที่ว่ามา เสร็จคุณนายหมด
-
HAPPY VALENTINE's DAY ครับ
-
happy velantine จ้า หุหุ หนุกดี :L1: :L1: :L1: :mc4: :mc4: :mc4: o13 o13 o13 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ได้เจาะไข่รีบน
เย่
-
สนุกค่ะ พี่คฑาวุฒิ
อยากให้แทนคู่กับกฤษณะ :กอด1:
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก
เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ
กลัวผิดหวังจัง
บอกหน่อยจิ :z3:
-
ไม่อยากบอกว่ารู้เลยว่าใครจะคู่กับแทน ก็คุณนายเล่นไปเฉลยเรียบร้อยแล้วในเรื่อง "คดีรัก ภาค 2" หมดความตื่นเต้นไปเลยอ่ะ อย่างนี้ต้อง :beat: :z6:
ทำโทษโดยการไม่ติดตามต่อดีไม๊เนี่ย เหอ ๆ ๆ (พูดเล่นน่ะ ยังไงก็ต้องตามอ่านต่อไป อยากรู้ว่าเขาทั้ง 2 ลงเอยกันได้ยังไง) :laugh:
-
ติตามกันต่อไป
เอิ๊กๆๆๆๆ
-
คุณนาย หายตัว สงสัย มัวแต่ไป พบ ปะ กับบุรุษไปรษณีย์ หน้าหวานที่ไหนอยู่
-
ไม่ได้อ่านตั้ง 2 วัน
คิดถึงมั่กๆ เลยนะ "คุณคฑาวู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด "
-
ไม่อยากบอกว่ารู้เลยว่าใครจะคู่กับแทน ก็คุณนายเล่นไปเฉลยเรียบร้อยแล้วในเรื่อง "คดีรัก ภาค 2" หมดความตื่นเต้นไปเลยอ่ะ อย่างนี้ต้อง :beat: :z6:
ทำโทษโดยการไม่ติดตามต่อดีไม๊เนี่ย เหอ ๆ ๆ (พูดเล่นน่ะ ยังไงก็ต้องตามอ่านต่อไป อยากรู้ว่าเขาทั้ง 2 ลงเอยกันได้ยังไง) :laugh:
เฉลยตรงไหนอ่ะ? งง
วันนี้ยุ่งมากเลยครับ โทษทีนะมาโพสช้า วันนี้ทานข้าวกลางวันแค่ไม่ถึงสิบนาที :m15:
บทที่ 23
...เขามาคนเดียว ข้างกายไร้สาวสวยคนนั้นยืนคล้องแขน...แทนทำหน้านิ่ง ทั้งที่รู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
...ไม่ยอมทัก...ฮึ วางมาดอยู่ได้...แทนนึกในใจ ยังฉุนอยู่หลายเรื่อง ตั้งแต่คืนที่เจอโดยบังเอิญที่ร้านอาหารแล้ว นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องที่โดนบังคับให้ไปหาหมอพีรพงษ์ก็อีกเรื่องหนึ่ง วันนั้นรอสงครามกว่าสิบห้านาที หิวข้าวจนตาลาย...ทั้งหมด แทนโทษภูวนัยคนเดียว...
...ร้ายนัก...หมั่นใส้เหลือเกิน...ลองแกล้งดูซักหน่อยท่าจะดี...แทนนึกสนุก
คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มจึงจับปกรณ์หมุนตัวอีกรอบ ทำทีเป็นตรวจตราความเรียบร้อยพร้อมชมว่า "พี่กรณ์นี่หุ่นดีเหมือนกันนะ แต่แทนว่าพี่ต้องรีดไขมันตรงหน้าท้องออกอีกซักหน่อย" ชายหนุ่มตบหน้าท้องปกรณ์เบาๆ "จะได้เร้าใจเวลาถอดผ้าขึ้นเตียง"
ปกรณ์หัวเราะเขิน "จริงเหรอแทน อย่าโกหกพี่นะ"
"แทนเคยโกหกพี่เหรอ แทนอยากให้พี่หล่อและเท่ที่สุด ไม่งั้นไม่พามาซื้อเสื้อผ้าหรอก" พูดเสร็จ ชายหนุ่มเหลือบไปมองคนหน้าเคร่งแว่บหนึ่ง แล้วหันกลับมาสนใจปกรณ์ต่อ
"ไม่มีแทนพี่จะทำยังไงดีเนี่ย" ปกรณ์ไม่รู้เรื่องรู้ราว ยิ้มชอบใจ
"นั่นสิ เห็นไหมล่ะ พี่ขาดแทนไม่ได้ เหมือนที่แทนขาดพี่ไม่ได้เหมือนกัน" แทนจงใจพูดให้ภูวนัยได้ยิน...แม้จะอยู่ห่างพอสมควร แต่ชายหนุ่มรู้ว่าภูวนัยได้ยิน เพราะรายนั้น...หูดีมากถึงมากที่สุด...
ปกรณ์เลิกคิ้วขึ้น ไม่เข้าใจที่แทนพูด เขายืนหันหลังให้ภูวนัย จึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหรี่ตาจองสองหนุ่มอยู่ จนกระทั้งหญิงสาวพนักงานขายยื่นเสื้อให้ เขาจึงก้มหน้าลงมามองพร้อมกล่าวขอบคุณเบาๆ ก้าวไม่กี่เก้าก็ถึงสองหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องลองเสื้อ
ปกรณ์รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาทางด้านหลังจึงหันไปมอง ชายหนุ่มรู้ตัวว่ายืนขวางห้องลองเสื้ออยู่จึงรีบขยันตัวพร้อมกล่าวขอโทษ
ภูวนัยอมยิ้ม ก้มหัวให้เล็กน้อย ก่อนจะทักชายหนุ่มช่างยั่ว "สวัสดีครับคุณแทน"
ภูวนัยไม่รอให้ชายหนุ่มทักตอบ เดินผลุบเข้าไปในห้องลองเสื้อ
"แบบนั้นใช่ไม๊แทน" ปกรณ์กระซิบเบาๆ
แทนพยักหน้า ปกรณ์ยิ้มบางๆ เข้าใจท่าทางที่แทนต้องการให้เขาทำ เพราะเห็นตัวอย่างจริงสดๆ ร้อนๆ
ภูวนัยแขนเสื้อตัวใหม่ ยืนจ้องหน้าตัวเองในกระจก รู้สึกอามรณ์คุกรุ่นอีกแล้ว
...กรณ์..ชายหนุ่มอีกคนของแทน...อีกคนก็สงคราม...คนชื่อบุที่ส่งข้อความหวานจนเลี่ยน...ยืนเกี่ยวนิ้วกับเพื่อนของเขา---กฤษณะ...
...เสน่ห์แรงจริงพ่อคุณ...แทนมีแฟนกี่คนกันนี่...ภูวนัยเริ่มหมดอารมณ์อยากจะลองเสื้อ...
...แต่ละคนรู้กันเหรือเปล่าว่าพอลับหลัง ชายหนุ่มที่พวกเขาพากันหลงรัก ไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียว...
,,,แล้วกับเราล่ะ...แทนมีใจให้บ้างหรือเปล่า...ภูวนัยถามตัวเองในใจ ก่อนจะปลดเม็ดกระดุมเสื้อออก พลันมือที่กำลังขยับอยู่หยุดนิ่งค้างไว้ เมื่อได้ยินเสียงข้างนอกห้องลองเสื้อดังขึ้น
“พี่กรณ์ไปส่งแทนที่บ้านนะ ไปทำกับข้าวที่บ้านกินกัน แล้วแทนจะจับพี่รีดไขมัน”
“เอางั้นเลยหรือ” ปกรณ์ตอบแล้วหัวเราะ
เสียงหัวเราะของสองหนุ่มดังประสานกัน ยิ่งทำให้ภูวนัยอารมณ์พุ่งพล่าน บอกตัวเองว่า...พอกันที...หมดอารมณ์จะลองเสื้อแล้ว...เขาคว้าไม้แขวนเส้อ แล้วกระชากประตูเปิดออก
สองหนุ่มยืนหัวเราะกับจนตัวโยน ภูวนัยกัดฟันกรอดๆ เห็นท่าทางของแทนแล้ว เขาอยากปลดเสื้อออกจากไม้แขวนเสื้อแล้วเอาสิ่งที่อยู่ในมือฟาดก้นขาวๆ ของชายหนุ่มนัก
...ภาพนั้นยังติดตาเขาอยู่ตั้งแต่วันที่เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำที่คอนโดของเขา…
...ผิวกายเนียนสะอาดที่เขายังจำได้ วันที่เขาถอดเสื้อผ้าชายหนุ่มออกจากร่างที่เมาไม่ได้สติคืนนั้น...เขายังจำรสสัมผัสได้...ผิวเนียนจนเขาอยากจะลูบไล้ทั้งคืน...
...ลองเสื้อผ้าแล้วชวนกันไปถอดที่บ้านเลยหรือ...ร้ายนักนะ...ภูวนัยต่อว่าอยู่ในใจ เพราะเขาไม่ได้ยินประโยคต่อมาที่แทนจงใจพูดเบาๆ กับปกรณ์ว่าอินทิราจะไปรอที่บ้านเขา
พนักงานขายรีบรี่เข้ามารับเอาไม้แขวนเสื้อจากภูวนัย ถามว่า “พอดีไม๊ค่ะ”
“ไม่ครับ ดูท่าจะคับไป ผมคงต้องไปลดหุ่นเสียก่อน” ภูวนัยประชด
คนที่ถูกกระทบกระเทียบหันมามอง คันปาก อดพูดไม่ได้ “ตัวนั้นเมื่อกี้ผมเห็นมีไซส์ 3L ด้วยครับ”
พนักงานขายทำหน้าเหรอหรา แทนจึงพูดต่อว่า “สำหรับคนเจ้าเนื้อ”
หญิงสาวกลั้นยิ้ม ปกรณ์ก็เช่นเดียวกัน แล้วจึงกระซิบปรามชายหนุ่มรุ่นน้อง “แทน ไม่เอาน่า”
ตอนนี้ปกรณ์เริ่มรู้สึกแล้วว่าสองคนนี้มี ‘อะไร’ กันอยู่ ตาที่มองกันเหมือนจะกระโจนเข้าสู้รบประมือกันได้ทันทีที่มีเสียงระฆังดัง
“แทนไปเถอะ” ปกรณ์ชวน
“พี่ไปจ่ายตังค์ เดี๋ยวแทนรอตรงนี้”
“ไม่เอา ไปด้วยกันสิ” ปกรณ์หวังดี กลัวว่าแทนจะสร้างเรื่อง เพราะรู้จักฤทธิ์ของเพื่อนรุ่นน้องดี
แต่ความหวังดีกลับถูกอีกฝ่ายแปรเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคือง ภูวนัยรู้สึกหมั่นใส้ที่สองต้องต้องทำตัวติดกันขนาดนี้
...ไม่เอา ไปด้วยกันสิ...ห่างกันไม่ได้เลยนะ...ภูวนัยพาล เดินเข้ามาใกล้ ตัวเขาสูงใหญ่ข่มปกรณ์จนเกือบมิด
“ยินดีที่ได้พบกันนะครับคุณแทน” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ แล้วหันหน้าไปยังปกรณ์
“ผมปกรณ์ครับ”
“ภูวนัยครับ ยินดีที่ได้รู้จัก วันอาทิตย์เจอกันนะครับคุณแทน” ประโยคหลังภูวนัยหันหน้าไปยังชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะขอตัวเดินจากไป ทิ้งให้ปกรณ์มองอย่างงงๆ
“คนที่จ้างแทนทำคอนโดที่ปราณบุรี เป็นไงล่ะ มาดเค้า”
“เท่ดีนะ แต่ถ้าให้พี่ทำแบบนั้นนะเหรอ เมื่อยหน้า ได้ใจขาดตายพอดี”
แทนหัวเราะก๊าก นึกไม่ถึงว่าปกรณ์จะพูดแบบนี้ก็เป็น “เมื่อกี้ทำไมไม่พูด”
“กลัวถูกหักคอนะสิ ถามได้ หน้าดุจะตาย” ปกรณ์บ่นอุบอิบ ก่อนเดินตรงไปยังหน้าร้านเพื่อจ่ายเงิน แทนเดินตาม ไปยืนรอฟังปกรณ์บ่นเรื่องราคาเสื้อผ้า หลังจากนั้นจึงเดินผิวปากนำหน้าปกรณ์อย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งภูวนัย
คราวนี้ภูวนัยเข้าใจผิดคิดว่าเขากับปกรณ์เป็นแฟนกัน คืนนั้นที่เจอเขากับกฤษณะที่ร้านอาหารเห็นทำท่าทางฮึดฮัด คงตกใจสิว่าคบกับเพื่อนสนิทของเขาโดยที่ตัวเองไม่รู้ระแคะระคายมาก่อน
เย็นวันนี้หนักกว่าเดิม ภูวนัยทำหน้าตึงยิ่งกว่าตอนที่เห็นเขากับกฤษณะ
...คอยดูนะ...ถ้าเห็นเขาอยู่กับสงคราม จะกระโดดกอดสงครามยั่วซะเลย...เผลอๆ จะหอมแก้สงครามให้ดูเป็นขวัญตา...ดูซิ...ภูวนัยจะลูกตาถลนเพราะความหึงหวงหรือเปล่า...
...หึงหวง...ทำไมภูวนัยจะต้องหึงหวงเขา...ทำไมภูวนัยจะต้องรู้สึกเหมือนที่เขารู้สึก...เวลาเห็นหรือนึกถึงภูวนัยกับนางแบบสาวสวยคนนั้น...
...เพราะอะไรหรือ...
อาทิตย์ 21 กุมภาพันธ์ - 09.11 น.
วันนี้เป็นวันโลกาวินาศของแทน...รถไฟคันใหญ่ชนกันดังโครม...แทนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นเมื่อมองเข้าไปยังอาคารไดร์ฟกอล์ฟ...ผู้ชายสองคนกำลังยืนเผชิญหน้ากัน...ดีที่เขาหลบฉากออกมาตั้งตัวได้ทัน...บอกตัวเองว่าขอรวบรวมสติสักสี่ห้านาทีเสียก่อน แล้วค่อยเดินกลับไป
วันนี้เขาลืมไปสนิทว่าเคยขอให้กฤษณะช่วยสอนกอล์ฟ ตอนนั้นฉุนภูวนัยเลยพลั้งปากไป ตอนนี้สองหนุ่มถือไม้กอล์ฟในมือคนละไม้...ยืนอยู่ตรงช่องไดร์ฟกอล์ฟหมายเลย 21 และ 22ช่องเดิมที่เขากับภูวนัยเคยตี
เมื่อประมาณสิบนาทีที่ผ่านมา แทนจอดรถหน้าอาคารใกล้กับบันไดทางขึ้น พลันกฤษณะก็โผล่มาทัก แล้วเดินคู่กับเขาขึ้นไปยังช่องไดรฟ์ พ้นเสาปูนใหญ่ต้นที่สาม ภูวนัยเดินมาถึงพอดี ทั้งสองชะงักชั่วครู่ คาดไม่ถึงว่าจะพบกัน โดยมีแทนยืนอยู่เยื้องไปทางด้านหลังของกฤษณะ แทนได้โอกาสวินาทีทอง ถอยหลังกรูด หันกลับเดินย้อนกลับทางเดิม มายืนรวบรวมสติอยู่ข้างรถ
...ขออย่าให้เอาไม้กอล์ฟฟาดกันเลย...แทนนึกในใจ หันซ้ายหันขวาหาสงครามเพื่อนตัวดีที่ลงจากรถแล้วแว่บหายไปไหนก็ไม่รู้
ทันใดแทนก็สะดุ้งเมื่อเสียงของสงครามดังขึ้นใกล้ๆ “แทน มายืนทำไมตรงนี้ นึกว่าไปถึงไหนๆ แล้ว”
“ก็มาตามหายูนะสิ ถามได้ หายหัวไปไหนมา” แทนฉุนเพื่อน อุตส่าห์ลากตัวมาเป็นเพื่อนเพราะไม่อยากอยู่ตามลำพังกับภูวนัย แต่สงครามก็หายตัวไปตั้งแต่รถจอด
“ไปสำรวจดูสถานที่” สงครายักคิ้ว
“น้อยๆหน่อย สำรวจสถานที่ หรือสำรวจนักกอล์ฟ”
สงครามหัวเราะดังลั่น “รู้ใจจริงเพื่อนเรา”
แทนชะเง้อมองขึ้นไปบนอาคาร เห็นภูวนัยกับกฤษณะยังยืนอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มเดินนำสงครามขึ้นบันไดของอาคาร สายตายังมองสองหนุ่มเพื่อนรักที่ยังยืนคุยอะไรกันอยู่ ใกล้ๆ กับช่องไดร์ฟกอล์ฟ
ภูวนัยวางไม้กอล์ฟลงข้างตัวแล้วยืนกอดอก ส่วนกฤษณะเดินกลับไปกลับมา ปากพูดเหมือนกำลังอธิบายอะไรซักอย่าง สงครามยังมัวแต่จ้อไม่หยุดปากใส่หูของเขา
“หล่อจริงๆ เลยว่ะแทน ไม่เคยนึกเลยว่าจะเห็นคนหล่อสุดๆ ตั้งสองคนพร้อมกันที่สนามกอล์ฟแบบนี้ หล่อลากใส้สูสีกันจริงๆ นึกว่าจะมีแต่หนุ่มใหญ่หัวเถิกพุงห้อย ไหงมีเทพบุตรมาตีกอลฟ์ด้วยไม่รู้ ไม่เสียแรงเดินสำรวจทุกชั้น ท่าทางสงครามจะเจอรักแท้ซะแล้ววันนี้”
“แล้วหมอคนนั้นที่ยูใช้มารยาเข้าหาล่ะ” แทนก้าวเดินช้าๆ ยื้อเวลาให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้...ใจเต้นแรง...เดินเข้าใกล้โปรกอล์ฟจำเป็นทั้งสองเข้าไปทุกที...
“สุดสัปดาห์นี้เสร็จไอแน่ๆ ชัวร์ ท่าทางปิ๊งไอไม่ใช่น้อย ขอเป็นออเดิร์ฟ ก่อนงาบเทพบุตรสองคนที่เห็นวันนี้” สงครามหัวเราะ...อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ที่นั่งงัวเงียในรถมา หายเป็นปลิดทิ้ง ตอนนี้สดชื่นยิ่งนัก...
“แล้วตำรวจคนนั้น”
“อ้อ ผู้กองธงรบ พักไว้ก่อน ขอเวลานอก ม้าศึกคึกขนาดนั้น ไอไม่ไหว ขอเปลี่ยนรสชาติซักอาทิตย์สองอาทิตย์ แล้วค่อยกลับไปขี่ม้าป่าต่อ”
“แล้วเทพบุตรสองคนที่เจอวันนี้ล่ะ ตกลงจะคว้าทั้งสี่คนเลยหรือ ไม่คิดว่าตัวเองนองอกออกมารึไง” แทนบ่นเพื่อน แต่ในใจกลับนึกถึงตัวเอง...
...เขาเองก็ใช่ย่อย...สามคนตอนนี้ก็ชักจะทำให้ปวดหัว...สงครามอาจะจะแค่หวือหวาเล่นๆ อย่างที่เพื่อนเคยพูดเล่นว่า “หลอกให้เขาฟันแล้วก็ทิ้ง”...แต่สามคนของเขาไม่ใช่แบบนั้น...เขารู้สึกกับทั้งสามคนจริงจัง...ชอบทั้งสาม...และตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกใครดี...จะเอาคนนี้ ก็เสียดายคนนั้น...จะเอาคนนั้นก็เสียดายคนโน้น...จะเอาคนโน้นก็เสียดายคนนี้...วนไปวนมา...เหมือนเล่นมอญซ่อนผ้า...
“เทพบุตรสองคนนี้ไม่รู้ว่าเป็นหรือเปล่า แค่มองห่างๆ ยังนึกไม่ออกว่าจะทำยังไงกับเหยื่อดี” สงครามดูมั่นใจ...
แทนอดนึกไม่ได้...เทพบุตรสองคน...ใครกัน...หรือว่า?...
...บ้าเหรอ...ภูวนัยกับกฤษณะหรือ...
“โอ๊ะ โอ๋” เสียงสงครามอุทาน สองหนุ่มอารมณ์ดีเดินเข้าหยุดยืนใกล้ๆ นักธุรกิจหนุ่มสองคนที่กลายมาเป็นโปรกอล์ฟจำเป็น และจำต้องจะมาแย่งลูกค้าคนเดียวกัน
โปรกอล์ฟสองคนรู้สึกตัว หันไปมองตัวปัญหาที่มาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ มีชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าคมเข้มยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“พร้อมหรือยังครับคุณแทน นึกว่าคุณหายไปไหน” กฤษณะทัก ใบหน้ายิ้มๆ เขาเจอชายหนุ่มที่ลานจอดรถ แทนทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อเจอเขา ครั้นเดินข้นมาบนอาคารไดร์ฟกอล์ฟและเจอกับภูวนัยที่กำลังเดินเข้ามา หันไปอีกที ชายหนุ่มที่ยิ้มกว้างตาหยีอยู่เป็นนิจก็หายตัวไปเสียแล้ว
“เอ่ ผมกำลังยืนเส้นยืดสายอยู่ครับ” แทนยิ้มแหยๆ
สงครามกระทุ้งเพื่อนเบาๆ...สื่อสารให้เพื่อนรู้ว่า...ทนไม่ไหวแล้ว...ต้องรีบแนะนำให้เขารู้จักเดี๋ยวนี้...
“อ้อ นี่เพื่อนผมครับ ชื่อสงคราม...สงครามนี่คุณภูวนัย เจ้าของคอนโดที่ปราณบุรีที่เล่าให้ฟัง แล้วนี่คุณกฤษณะ เพื่อนคุณภูวนัย”
“เลือกไม่ถูก อยากจะทรีซัม” สงครามพึมพำเบาๆ ก่อนกล่าวสวัสดีชายหนุ่มตัวโตทั้งสอง
แทนกับสงครามไม่ทันสังเกตว่าหัวคิ้วของภูวนัยกระตุกทันทีที่ได้ยินชื่อสงคราม สถาปนิกหนุ่มเจ้าเสน่ห์เดินไปยังช่องไดร์ฟกอล์ฟใกล้ๆ เพื่อเตรียมตัวจะตีกอล์ฟ
วันนี้คนไม่เยอะ จึงเลือกช่องไดร์ฟได้ตามใจ ชายหนุ่มหยิบเหล็ก 7 ถืออยู่ในมือ หากในใจมีความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปกันไปหมด ทั้งรู้สึกโชคร้ายที่โปรกอล์ฟสองคนมาชนกัน แต่ก็รู้สึกโชคดีทีมีสงครามมาด้วย อย่างน้อย สงครามก็ช่วยหันเหชายหนุ่มคนใดคนหนึ่งไปได้
“แล้วจะเลือกให้ใครสอนครับ” ภูวนัยเดินเฉียดเข้ามาใกล้ พูดกับแทนเบาๆ แต่เน้นเสียงที่คำว่า ‘เลือก’ พลางปรายตาไปยังกฤษณะ สองหนุ่มสบตากันแว่บหนึ่ง ก่อนที่กฤษณะจะหันไปมองสงครามที่กำลังชวนคุย
แทนเห็นว่าท่าทางสงครามคงเบนเข็มไปมี่กฤษณะเพราะรายนั้นดูท่าทางสบายๆ กว่า ภูวนัยมาดดุ สงครามอาจจะไม่อยากเข้าใกล้ ทั้งที่แทนไม่ค่อยจะเชื่อตามนั้นเท่าใดนัก
...สงครามหรือจะยอมถอย...ขอให้หล่อเถอะ...สงครามไม่เคยกลัว...
“ว่าไง จะให้ใครสอน สงคราม กฤษณะ หรือถูวนัย หรือมีโปรกอล์ฟคนอื่นอีก” ภูวนัยถามเสียงเข้ม...เมื่อเอ่ยถึงโปรกอล์ฟคนใหม่ เขาอดนึกถึง “พี่กรณ์ที่ห้องลองเสื้อ” ไม่ได้ ทั้งผู้ชายคนที่ชื่อว่า “บุ” เจ้าของข้อความแสนหวานในโทรศัพท์ของชายหนุ่ม...หน้าตาจะหล่อเหลาเท่าสงครามหรือเปล่า
...บ้าเหรอ...มาหึงอะไรสงคราม...แทนนึกในใจว่าตอนนี้ภูวนัยพาลเสียแล้ว นี่ถ้าได้ยินบุริณทร์พูดกับเขา ภูวนัยมิแยกเขี้ยวเป็นยักษ์วัดแจ้งหรือนี่...
...เขาหึงเราหรือ...เขาคิดกับเรายังไงถึงมาทำท่าทางแบบนี้...
ฝีมือตีกอลฟ์ของกฤษณะดีกว่าภูวนัยมาก แทบทุกลูก กฤษณะตีไปได้ไกลถึงเกือบสุดขอบสนาม ภูวนัยเสียอีก ตีเฉไปเฉมาจนกฤษณะปรายตาหันไปมองบ่อยครั้ง สงครามไม่ยอมตี เอาแตนั่งมองชายหนุ่มทั้งสองอย่างหลงไหล ครั้งแทนหันไปมอง เพื่อนรักนักล่าผู้ชายทำตาชั่วร้ายแล้วยกนิ้วชี้ของมือทั้งสองข้างขึ้น ขย้บเข้ามาแนบกัน แล้วงอเกี่ยวกันไว้ เป็นที่เข้าใจระหว่างเขากับสงครามว่า “สองคนนี้ เสร็จเขาแน่”
กฤษณะหันมามองแทนแล้วหยุดตี เดินข้ามมายังช่องไดร์ฟของชายหนุ่ม ไม่สนใจสายตาคมกริบของโปร์กอล์ฟอีกคนที่มองด้วยหางตา
“คุณแทนจับแบบนี้นะครับ” กฤษณะเอื้อมมือมาจับมือของชายหนุ่มให้กำไม้กอล์ฟให้ถูกวิธี
“แล้วยืนแบบนี้ถูกหรือเปล่าครับ” แทนเงยหน้าถาม ชำเลืองไปยังภูวนัยแว่บหนึ่ง
“เกือบถูกแล้วครับ แต่ขากางออกอีกนิด”
“แค่ไหนครับ” แทนถามเสียงใส ทำท่าทางสงสัยจริงจัง
“อีกหน่อย” กฤษณะก้มหน้าลงมาใกล้
นักกอล์ฟสมัครเล่นขยับเท้าไปมาไม่หยุดเสียที จนกฤษณะก้มลงจับขาวางให้เข้าที่ ภูวนัยยืดตัวขึ้น ยืนมองตาไม่กระพิบ
สงครามนั่งกลั้นหัวเราะจนแทบน้ำตาไหล ความที่เป็นคนเส้นตื้นอยู่แล้วยิ่งทำให้เขารู้สึกขำกับสิ่งที่กำลังมองอยู่
“ยกแขนแบบนี้พอใช่ไม๊ครับ” แทนถาม ทำหน้าสงสัย
“ยกอีกนิดครับ ไม่ต้องยกขึ้นตรงๆ แขนซ้ายยืดให้ตึง” กฤษณะอ้อมมายืนข้างหลัง เอามือจับต้นแขนชายหนุ่มให้เข้าที่
ตอนนี้ภูวนัยหยุดตีกอล์ฟแล้ว เดินเข้ามาช่วยอีกแรง โปรกอล์ฟสองคนสบตากัน ประกายตาท้าทายวูบวาบ หากเป็นยามพายุฝนก็คงได้ยินเสียงร้องครืนๆ และเปรี้ยงๆ ของฟ้าแลบแปลบปลาบ
สงครามเบือนหน้าไปหัวเราะคิกคักเพราะทนไม่ไหว...เพราะเข้าใจว่าแทนจงใจปั่นหัวสองหนุ่ม
ภูวนัยหยุดยืนอยู่ตรงหน้านักกอล์ฟสมัครเล่น “คุณแทนทำแบบที่ผมสอนตอนโน้นสิครับ ข้อมือไม่ต้องหัก” ภูวนัยบอก ทำท่าจะยกมือจับข้อมือของชายหนุ่ม
“คุณแทน ย่อตัวลงนิดครับ แล้วแอ่นตัวหน่อยนึง” กฤษณะพูดเสียงเบา...ตัวเองยืนอยู่ข้างหลัง...มีภาษีดีกว่า...หากแทนย่อและแอ่นตัว คนได้ประโยชน์เต็มๆ คือเขาเอง
...เหลือบไปมองภูวนัย...กฤษณะเริ่มเห็นว่าเพื่อนหน้าแดง...หน้าแดงเพราะความโกรธ...ไม่ใช่ความอาย...
สงครามหมดความอดทน ลุกขึ้นเดินก้าวเท้าเร็วๆ ให้พ้นรัศมีการได้ยินเสียง แล้วหัวเราะออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
สรุปแล้ว เช้าวันอาทิตย์วันนี้ ไม่มีการใช้ไม้กอล์ฟฟาดกันระหว่างชายหนุ่มตัวโตทั้งสอง หลังจากแย่งกันสอนสถาปนิกหนุ่มให้ตีกอล์ฟแล้ว ต่างคนต่างตีกอล์ฟกันเงียบๆ นานครั้งจะหันมามองกันทีหนึ่ง...
แทนยืนอยู่ตรงกลาง ตัวเล็กกว่าโปรกอล์ฟตัวใหญ่สองคนที่ยืนขนาบข้างที่ตอนนี้ฝีมือการตีกอล์ฟตกไปทั้งคู่
ฝีมือแทนพัฒนาขึ้น ทุกครั้งที่ดีได้ไกล ชายหนุ่มจะหนมายิ้มให้สงครามที่นั่งมองอยู่ข้างหลัง ยกนิ้วชมเชย หากความหมายแผงนัยเป็นอย่างอื่นว่า “เก่งมาก ที่ปั่นหัวผู้ชายสองคนได้ทีเดียวพร้อมกัน”
สงครามอดคิดในใจไม่ได้ว่า นี่ถ้าบุริณทร์มาด้วยอีกคน คงสนุกน่าดู...
...อย่ากระนั้นเลย...โทรศัพท์ชวนให้บุริณทร์มารับแทนดีกว่า...
********
-
โหยยย อิจฉาคนเนื้อหอมวุ้ย
-
555 ตอนหน้าด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อยากเห็นรถไฟประสานงา 555
-
:z3:สงสารพี่ภูจัง
สู้เค้าเด้อพี่ภู :L2:
-
เอ้า มาซะละ คิดถึงจัง :กอด1:
-
ว้า สงสาร แทน จัง ถ้ามาจริง ๆ ก็ครบขบวนพอดีอ่ะ
-
:a5:
เอ่อ.....
มากมาย...
-
นี่ขนาดรถไฟแค่สองขบวนชนกัน ถ้าสามขบวน ไม่อยากจะคิดเลยว่าแทนจะเป็นยังไง :laugh:
-
ฮี่ๆๆ พี่บุมาอีกคน ฮาแน่
-
:laugh:
-
ขยันบริหาร "เสน่ห์" เหลือเกินนะนายแทน
:z6: สนุกนักช่ายมั้ย?? ระวังกรรมจะตามสนองเน้อ
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ กลัวผิดหวังจัง บอกหน่อยจิ :z3:
พระเอกชื่อคฑาวุธครับ อิ อิ :z1:
ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เป็นผม ผมก็เลือกไม่ถูกทั้งสามคน (มีหวัง เก็บเธอไว้ ทั้งสามคน แหงๆ)
-
:serius2: :serius2: :serius2: อยากอ่านนนนนนนนต่อ อา~~~~~~
มาต่ออีกนะค่ะ
แล้ววันนี้เป็นไงมั่งคะ หนังสีอออกใช่เป่าคะ
สู้ สู้นะค่ะ
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ กลัวผิดหวังจัง บอกหน่อยจิ :z3:
พระเอกชื่อคฑาวุธครับ อิ อิ :z1:
ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เป็นผม ผมก็เลือกไม่ถูกทั้งสามคน (มีหวัง เก็บเธอไว้ ทั้งสามคน แหงๆ)
อย่าไปเชื่อนะ คฑาวุธ น่ะ เป็นตัวร้ายเรื่อง ตำรวจหนุ่มฯ ไปแล้ว
-
:z3: :z3: :z3:
อัพให้ไวนะรออยู่มานค้างคาอยู่ในใจช้านๆๆๆๆๆๆ
อยากจะรู้ว่าจะทำไรให้ ภูอีกปะเนี่ยสงสารนะ
:m15: :m15:
-
:m16:
ต่อด่วน
:m31:
-
เอาเข้าไป
ยุ่งเหยิงกันใหญ่แล้ว
-
สงครามแผนเด็ดมาก เรียกมาเล้ย เอาให้ร้อนระอุ อิอิ
เก็บไว้ทั้งกฤษณะกับภูวนัยได้ไหม อิอิ :impress2: ส่วนพี่บุ บทยังไม่มีพอจะให้กีสได้ :laugh:
-
กด +1 ให้คุณ 19 NTหนึ่งจึก
55 จะได้เป็น 399 :impress2:
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ กลัวผิดหวังจัง บอกหน่อยจิ :z3:
พระเอกชื่อคฑาวุธครับ อิ อิ :z1:
ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เป็นผม ผมก็เลือกไม่ถูกทั้งสามคน (มีหวัง เก็บเธอไว้ ทั้งสามคน แหงๆ)
อย่าไปเชื่อนะ คฑาวุธ น่ะ เป็นตัวร้ายเรื่อง ตำรวจหนุ่มฯ ไปแล้ว
เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้ตัวเลย :m28: อย่ามาว่าเค้านะ :m13:
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ กลัวผิดหวังจัง บอกหน่อยจิ :z3:
พระเอกชื่อคฑาวุธครับ อิ อิ :z1:
ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เป็นผม ผมก็เลือกไม่ถูกทั้งสามคน (มีหวัง เก็บเธอไว้ ทั้งสามคน แหงๆ)
อย่าไปเชื่อนะ คฑาวุธ น่ะ เป็นตัวร้ายเรื่อง ตำรวจหนุ่มฯ ไปแล้ว
เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้ตัวเลย :m28: อย่ามาว่าเค้านะ :m13:
เออนั่นดิไปป็นตั้งกะตอนไหนนิ
-
มาให้กำลังใจคุณคฑาวุธค่ะ :L2:
อ่านแล้วปวดหัวแทน มีตั้งสามคนเข้ามามะรุมมะตุ้ม จะเลือกใครดีน้อ แต่ละคนก็มีดี
แหม เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว
แอบเห็นด้วยว่า อยากเก็บเธอไว้ "ทั้งสามคน" :haun5:
-
งานนี้มียุ่งครับ โฟว์ซัม 555555 งานเข้าแล้วนายแทนเอ๋ย คงเคยได้ยิน "เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด" แต่ของจริง ได้เจอวันนี้แน่ ๆ 55555 :laugh:
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ กลัวผิดหวังจัง บอกหน่อยจิ :z3:
พระเอกชื่อคฑาวุธครับ อิ อิ :z1:
ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เป็นผม ผมก็เลือกไม่ถูกทั้งสามคน (มีหวัง เก็บเธอไว้ ทั้งสามคน แหงๆ)
อย่าไปเชื่อนะ คฑาวุธ น่ะ เป็นตัวร้ายเรื่อง ตำรวจหนุ่มฯ ไปแล้ว
เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้ตัวเลย :m28: อย่ามาว่าเค้านะ :m13:
ก็ตอนนี้แหละ
ตอนที่พี่นายกำลังจะเขียนให้คุณนุกับสาววัตรเข้าใจผิดกันอีกแล้วไง
ชอบนักนะ เขียนให้คนอ่านเค้าเศร้าเนี่ย แย่ๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
ถ้าเขียนให้คุ้นั้นถึงขั้นเลิกกันนะ ฮึ่มมมม :13223: :13223: :13223: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
รับรองคราวนี้จะรวมพลไปจัดการพี่นายแน่ :oo1: :z13: อิอิอิ
-
โอ๊ยยยยย
ชนกันโครมครามเล๊ยยยย
สงครามจัดมาอีกหนึ่งซิคร่ะ คริคริ
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ กลัวผิดหวังจัง บอกหน่อยจิ :z3:
พระเอกชื่อคฑาวุธครับ อิ อิ :z1:
ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เป็นผม ผมก็เลือกไม่ถูกทั้งสามคน (มีหวัง เก็บเธอไว้ ทั้งสามคน แหงๆ)
อย่าไปเชื่อนะ คฑาวุธ น่ะ เป็นตัวร้ายเรื่อง ตำรวจหนุ่มฯ ไปแล้ว
เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้ตัวเลย :m28: อย่ามาว่าเค้านะ :m13:
ก็ตอนนี้แหละ
ตอนที่พี่นายกำลังจะเขียนให้คุณนุกับสาววัตรเข้าใจผิดกันอีกแล้วไง
ชอบนักนะ เขียนให้คนอ่านเค้าเศร้าเนี่ย แย่ๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
ถ้าเขียนให้คุ้นั้นถึงขั้นเลิกกันนะ ฮึ่มมมม :13223: :13223: :13223: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
รับรองคราวนี้จะรวมพลไปจัดการพี่นายแน่ :oo1: :z13: อิอิอิ
I agree with you all ,,,
Let's GO !!!!!!!!!!!!! :m31: :m31: :m31:
-
พระเอกขอกฤษณะ นะ พี่คฑาวุธ :m15: :m15:
-
คฑาวุธเป็นนางร้ายในเรื่องต่างหาก อิอิ
-
ถูกใจ พลังแรงๆจิงๆ
-
อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คุณภูวนัย อารมณ์เพชรหึงเข้าแทรก อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาเจอแทนพูดสองแง่สองง่าม หมดอารมณ์ลองเสื้อเลย ถึงกับควบคุมอารมณ์และสีหน้าท่าทางตัวเองไม่ได้
..เสน่ห์แรงจริงพ่อคุณ...แทนมีแฟนกี่คนกันนี่...ภูวนัยเริ่มหมดอารมณ์อยากจะลองเสื้อ...
คุณภูวนัยทนไม่ได้แต่ไม่มีสิทธิ์ไปหวง ไปหึงเค้านะคะ อั๊ยยยยยยยยยยยย ไม่ยอมๆ ไม่ยอมๆ
ส่วนแทนก็แสดงได้้ร้ายเหลือเกิน คำพูดแต่ละประโยค คนขี้หึงฟังแล้วถึงกะควันออกหู
นู่แทนถ้าไม่รู้สึกอะไรกับเค้าทำไมลงทุนเยอะจัง อิอิ น่าัรักกกกกกกก คนช่างยั่ว
ย๊ากกกกกกก รถถังชนกัน แบบนี้น่าดับเครื่องชนนัก สงครามจัดการเลยนะคะ แรงได้ใจ
“แล้วเทพบุตรสองคนที่เจอวันนี้ล่ะ ตกลงจะคว้าทั้งสี่คนเลยหรือ ไม่คิดว่าตัวเองนองอกออกมารึไง”
ต๊าย...แทนบ่นแรงมากกกก ไม่ระคายผิวสงครามหรอกนะนั่น 5555
เพื่อนรักนักล่าผู้ชายทำตาชั่วร้ายแล้วยกนิ้วชี้ของมือทั้งสองข้างขึ้น ขย้บเข้ามาแนบกัน แล้วงอเกี่ยวกันไว้ เป็นที่เข้าใจระหว่างเขากับสงครามว่า “สองคนนี้ เสร็จเขาแน่”
เป็นการส่งซิกที่น่าเสียวสันหลังมาก อั๊ยยยยยยยยยย ชอบสงคราม
นักเรียน ตีดีขึ้นส่วนโปรผู้สอนกลับตีได้แย่ลง เฮ้ออออออออเก่งจังคะแทน
ส่วนสงครามก็มองเกมส์ทะลุโทหาพี่บุจริงๆอ่ะ แม่จ้าววววววววววววววววววววววว
-
โอ้ว
ถ้าเลือกใครไม่ได้
ก็เก็บไว้ทั้งสามคนเลย
แบ่งให้คนละวันๆ
แต่อาทิตย์หนึ่งมีเจ็ดวัน
ถ้าแบ่งให้คนละเท่าๆกัน ก็จะเหลืออีก 1 วัน
ถ้างั้นก็....หาเพิ่มอีกคนจิ
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ กลัวผิดหวังจัง บอกหน่อยจิ :z3:
พระเอกชื่อคฑาวุธครับ อิ อิ :z1:
ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เป็นผม ผมก็เลือกไม่ถูกทั้งสามคน (มีหวัง เก็บเธอไว้ ทั้งสามคน แหงๆ)
อย่าไปเชื่อนะ คฑาวุธ น่ะ เป็นตัวร้ายเรื่อง ตำรวจหนุ่มฯ ไปแล้ว
เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้ตัวเลย :m28: อย่ามาว่าเค้านะ :m13:
ก็ตอนนี้แหละ
ตอนที่พี่นายกำลังจะเขียนให้คุณนุกับสาววัตรเข้าใจผิดกันอีกแล้วไง
ชอบนักนะ เขียนให้คนอ่านเค้าเศร้าเนี่ย แย่ๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
ถ้าเขียนให้คู่นั้นถึงขั้นเลิกกันนะ ฮึ่มมมม :13223: :13223: :13223: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
รับรองคราวนี้จะรวมพลไปจัดการพี่นายแน่ :oo1: :z13: อิอิอิ
ถูกเลย ถ้าต้องทะเลาะกันรุนแรงนะ คอยดูนะตัวร้ายเอ๋ย มีคนรอ :z13: เยอะเลย
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ กลัวผิดหวังจัง บอกหน่อยจิ :z3:
พระเอกชื่อคฑาวุธครับ อิ อิ :z1:
ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เป็นผม ผมก็เลือกไม่ถูกทั้งสามคน (มีหวัง เก็บเธอไว้ ทั้งสามคน แหงๆ)
อย่าไปเชื่อนะ คฑาวุธ น่ะ เป็นตัวร้ายเรื่อง ตำรวจหนุ่มฯ ไปแล้ว
เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้ตัวเลย :m28: อย่ามาว่าเค้านะ :m13:
ก็ตอนนี้แหละ
ตอนที่พี่นายกำลังจะเขียนให้คุณนุกับสาววัตรเข้าใจผิดกันอีกแล้วไง
ชอบนักนะ เขียนให้คนอ่านเค้าเศร้าเนี่ย แย่ๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
ถ้าเขียนให้คู่นั้นถึงขั้นเลิกกันนะ ฮึ่มมมม :13223: :13223: :13223: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
รับรองคราวนี้จะรวมพลไปจัดการพี่นายแน่ :oo1: :z13: อิอิอิ
ถูกเลย ถ้าต้องทะเลาะกันรุนแรงนะ คอยดูนะตัวร้ายเอ๋ย มีคนรอ :z13: เยอะเลย
กลัวจังเลย จะมาจัดการผม มาดิ เรียงหน้ากันเข้ามา จัดคิวกันให้ดีนะๆ จะจับปล้ำให้หมดเลย :m21:
-
บทที 24 ครับ เหลืออีกบทเดียวแล้วน๊า
บทที่ 24
สงครามตั้งใจจะบอกเพื่อนว่าเขาต้องรีบไป...ขอเปลี่ยนแผนที่ว่าจะไปทานไอสครีมด้วยกันหลังตีกอล์ฟเสร็จ
...ชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าคมลุกขึ้น เดินเลี่ยงออกไป ยกหูโทรศัพท์มากดเบอร์ที่เขาจำได้ขึ้นใจ...
10.46 น.
บุริณทร์เบรกรถพรวด ปกติเป็นคนขับรถเร็วอยู่แล้ว ยิ่งสงครามทำเสียงตื่นตระหนกเมื่อโทรไปหาเขาก็ยิ่งรีบมา โชคดีได้ที่จอดรถว่างใกล้ๆ ทางขึ้นอาคารของสนามไดร์ฟกอล์ฟ พนักงานประจำสนามรีบเดินเข้ามาใกล้เพื่อเตรียมยกถุงกอลฟ์ลงจากรถ ชายหนุ่มโบกมือให้ บอกว่าไม่ได้มาตีกอลฟ์
...เขามารับแทน...สงครามบอกว่าแทนมีคนมาจีบแทนที่สนามกอล์ฟและท่าทางจะชวนกันไปไหน...และสงครามต้องไปธุระด่วน ไม่อยากทิ้งให้ไปกับคนที่ไม่รู้จักและดูไม่น่าไว้วางใจ...
บุริณทร์เดินจ้ำอ้าวขึ้นบันได พอดีสวนกันสงครามที่เดินตาตื่นลงมา
“พี่โจ แทนอยู่ข้างบน ชั้นหนึ่ง ช่องไดร์ฟตรงกลางๆ ผมต้องไปแล้ว ขอบคุณนะครับที่รักที่มารับแทน” สงครามยิ้มกว้าง ใจจริงอยากจะอยู่ดูเหตุการณ์ต่อ แต่จำต้องปลีกตัวออกมาก่อนเพราะจะได้สมจริง
เมื่อครู่เขาบอกแทนว่าต้องรีบไปหานายแพทย์พีรพงษ์เพราะชายหนุ่มโทรมาชวนให้เขาไปทานอาหารกลางวันด้วย แทนไม่ยอม จะดึงตัวไว้ให้ได้ แต่สงครามไม่ฟัง รีบผลุนผลันออกมา เลยโดนเพื่อนรักโวยวายเสียยกใหญ่
...
“แล้วไอจะกลับยังไง” แทนบ่น วันนี้ขับรถของสงครามมาเป็นเพื่อนซ้อมกอล์ฟ ทุกทีที่ไปไหนด้วยกัน ไม่ว่ารถตัวเองหรือของสงครามแทนต้องทำหน้าที่ขับรถทุกที สงครามจะเอาแต่นั่งฟังเพลงและคุยโทรศัพท์กับบรรดา ‘หนุ่มๆ’ ในคอลเลคชั่นส่วนตัว
“มีราชรถพร้อมไปส่งตั้งสามคน ไม่ต้องห่วง เลือกยี่ห้อได้เลย แต่เลือกดีๆ ก็แล้วกัน”
แทนทำหน้างงๆ รั้งสงครามไว้ไม่อยู่ เพราะเพื่อนตัวดีรีบเดินหนีไปเสียแล้ว
...
สงครามคิดในใจว่า ไหนๆ ก็จะถูกด่าแล้ว รอถูกด่าครั้งเดียวเย็นนี้เลยดีกว่า...ตอนนี้ขอไปโรงพยาบาลจีบหมอเล่นก่อนดีกว่า...
“พี่โจ สู้ตาย” สงครามตบไหล่บุริณทร์เบาๆ ก่อนจะเดินลิ่วไปที่รถ
บุริณทร์หันไปมองตามลูกน้องด้วยสีหน้างงๆ อย่างสงสัย ก่อนจะก้าวเท้าขึ้นบันไดต่อ เดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลังของร่างที่เขาเห็นจนคุ้นตา
บุริณทร์ยืนกอดอกมองชายหนุ่มที่เขาพร่ำบอกบอกรักมาเป็นเวลาเกือบสิบปี
แทนในวันนี้กับวันนั้นยังเป็นคนเดิม เขาก็ยังเป็นคนเดิม หากหัวใจของเขาเปลี่ยนไป คราวนี้เขาไม่พูดเล่นอีกแล้ว
...เขาเอาจริง...
สถาปนิกหนุ่มลูกน้องสุดที่รักของเขากำลังตั้งอกตั้งใจซ้อมตีกอล์ฟ ไม่เห็นว่าจะโดนใครตามจีบอย่างที่สงครามบอก
แต่ทันใด ความคิดของบุริณทร์ก็สะดุดเมื่อเห็นชายหนุ่มที่อยู่ด้านขวาของแทนหันไปมอง ‘ที่รัก’ ของเขาที่กำลังเงื้อง้าจะหวดลูกกอล์ฟ
...กฤษณะ!...
ได้พบเพียงครั้งเดียวเขาก็จำหน้าผู้ชายตัวใหญ่หน้าตาหล่อเหลา นัยน์ตาวิบวับคนนี้ได้
บุริณทร์ขบกรามแน่น คิดในใจว่าหากสงครามบอกเขาว่าเป็นกฤษณะ เขาก็คงกระทืบคันเร่งรถเก๋งคันงามของเขาให้มาถึงที่นี่ตั้งนานแล้ว
เขาอดใจรอสักครู่ ทั้งที่ใจร้อนรุ่ม อยากเข้าไปหาแทนเดี๋ยวนี้ แต่เห็นท่าทางตั้งอกตั้งใจของชายหนุ่มแล้วก็ยังไม่อยากกวน ผ่านไปราวสามถึงสี่นาที เขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง...ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างซ้ายหันมามองแทนบ่อยๆ...
...ทำไมสองคนนี้มอง ‘คนของเขา’ ไม่วางตา...
...คนของเขา...แทนเป็นคนของเขาหรือ...บุริณทร์ร้องถามตัวเองอยู่ในใจ...
อีกเสียงหนึ่งตอบ...ใช่สิ..แทนเป็นของเขา...เขา ‘ตีตราจอง’ มาแล้วตั้งแต่แทนเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง...คราวนี้...แทนจะต้องเป็นของเขาจริงๆ เสียที...
สามหนุ่มคงรู้รู้ว่ามีคนยืนจ้องอยู่จึงหยุดหวดไม้กอล์ฟ แทนรู้สึกตัวก่อน หันมามองเป็นคนแรก
“พี่บุ” ชายหนุ่มอุทานเสียงดัง
ภูวนัยหันขวับทันที...ผู้ชายคนที่ชื่อบุ...คนนี้นี่เอง เจ้าของข้อความเลี่ยนๆ...หน้าตาจืดชืด...เทียบเขากับกฤษณะไม่ได้สักนิด...ความสูงไม่ถึงใบหูเขาด้วยซ้ำ...
“มาได้ยังไง” แทนถาม พลันนึกถึงสงครามที่รีบผลุนผลันกลับไปก่อน แล้วบอกว่ามีราชรถพร้อมไปส่งสามคัน...คันที่สามคือรถของบุริณทร์นี่เอง...
...สงคราม...ไอ้เพื่อนตัวแสบ...
บุริณทร์อึ้ง...ที่สงครามบอกให้สู้ตาย...เป็นอย่างนี้นี่เอง...ถ้าสู้ตัวต่อตัวคงได้ตายจริง...สองคนนี้ตัวใหญ่ยังกับยักษ์...เขาสู้ไม่ไหวอยู่แล้ว...
...แต่ถ้าให้สู้เรื่องหัวใจ...เขาไม่ถอย...
“ก็มารับไปทานข้าวเหมือนเคย พอดีพี่มาเร็วไปนิด” บุริณทร์กัดฟัน แต่กลับยิ้มบางๆ พยายามทำหน้าหล่อ...หล่อสู้สองคนนี้...เขายอมรับว่าผู้ชายหน้าขรึมทั้งสองคนที่ยืนขนาบข้างแทนของเขานั้นหล่อมากจริงๆ
กฤษณะที่เคยท่าทางยิ้มแย้มสบายๆ ตอนนี้หน้าเคร่งขรึมไม่แพ้ภูวนัย
...กฤษณะจำบุริณทร์ได้...จะว่าไป ตอนที่พบบุริณทร์ เขาหมายหัวไว้ว่าเป็นศัตรูเบอร์หนึ่งของเขา เพราะเห็นว่าบุริณทร์ดูท่าทางสนิทกับแทนมาก...มากจนเขารู้สึกหวั่นๆ มาวันนี้ เขาพอจะรู้แล้วว่าภูวนัยก็ดูเหมือนจะชอบๆ แทนอยู่เหมือนกัน ยิ่งมารู้ว่าทั้งสองรู้จักกันมาก่อน เขาก็ยิ่งหวั่น...อาจจะพอๆ กับที่ภูวนัยก็เพิ่งจะรู้ว่าเขากับแทน คบกันมากกว่าลูกค้ากับสถาปนิกธรรมดาๆ
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่แทนอยากมีมนต์วิเศษ เสกให้ตัวเองหายวับไปจากตรงนี้ แล้วปล่อยให้สามหนุ่ม ‘ทำความรู้จักกันเอง’ โดยที่ไม่มีเขาเป็นตัวกลาง แต่ก่อนที่เคยคิดเล่นๆ ว่าหากทั้งสามมาเจอกันจะสนุกเพียงใด พอเกิดขึ้นจริงๆ กลับรู้สึกช๊อคจนทำอะไรไม่ถูก
ภูวนัยหันมามองสถาปนิกหนุ่มที่ยืนทำหน้าผะอืดผะอม สายตาคาดคั้นเหมือนจะถามว่า “คราวนี้จะเอาไงดี พ่อคนเก่ง”
กฤษณะก็หันมามองชายหนุ่มที่ยืนถือไม้กอล์ฟหมุนไปหมุนมา สายตาที่เคยกรุ้มกริ่มบอกว่า “แทน...เลือกดีๆ นะครับ”
บุริณทร์กลั้นหายใจ มือล้วงกระเป๋า กำหมัดแน่น บอกแทนในใจว่า “แทน...พี่สู้แค่ตาย”
“ปวดฉี่ ผมไปห้องน้ำก่อนนะ” แทนเอ่ยทำลายความเงียบ ก่อนจะก้มหน้างุดๆ เดินลิ่วออกไปจากวงล้อมของชมรมคนรักหนุ่มตี๋
ขณะที่ก้าวเท้าฉับๆ ตรงไปยังห้องน้ำ แทนบ่นพึมพำกับตัวเอง “สงคราม...สงคราม...สงคราม...คอยดูนะ...” ชายหนุ่มเค้นเสียงรอดไรฟัน...แค้นเพื่อนเป็นที่สุด
...เอายังไงดีล่ะทีนี้...จะให้อยู่ในห้องน้ำจนทั้งสามทนรอไม่ไหวแล้วแยกย้ายกันกลับไปก็คงไม่ได้...
---หนีไปเรียกแท็กซี่กลับบ้านเองซะเลยดีไหม...
แทนล้างหน้าด้วยน้ำเย็น พยายามคิดหาทางออก...
...จะไปกับกฤษณะ...บุริณทร์คงไม่ยอม...ภูวนัยก็คงทะเลาะกับเพื่อน...
...ไปกับภูวนัย...เขาก็ต้องโดนดุเสียไม่น้อย...ยิ่งไปอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ภูวนัยคงได้ที แล้วกฤษณะก็อาจรู้สึกถูกหักหน้า...ส่วนบุริณทร์ก็อาจไม่ยอมด้วยเหมือนกัน...
แทนมองตัวเองในกระจก...ถอนหายใจช้าๆ ในสมองนึกหาทางออก
...ไปกับบุริณทร์...อย่างน้อยกฤษณะกับภูวนัยก็ถือว่าไม่ได้แพ้เพื่อน...บุริณทร์เป็นเจ้านาย...ทำเป็นว่าต้องเลยไปออฟฟิสทำงานต่อ...
---บ่ายวันอาทิตย์นี้นะ...สองคนนั้นคงเชื่อหรอก...อีกเสียงหนึ่งในหัวดังขึ้นมาเถียง
...แล้วมีวิธีอื่นดีกว่านี้ไหมล่ะ...
---ไม่มี...
...สรุปแล้ว...เอาตามนี้...
เมื่อเสียงในหัวตกลงกันได้ แทนสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำกลับ ‘จุดเกิดเหตุ’...จุดที่รถไฟ เครื่องบิน และเรือเดินสมุทร ‘ชน’ กัน
11.11 น.
แทนเดินใกล้จะถึงชายหนุ่มทั้งสามคน ใจเต้นตึกตัก ในใจยังรู้สึกสับสนวุ่นวาย ชายหนุ่มยกข้อมือขึ้นดูเวลา ตัวเลขบนนาฬิกาสีดำทรงสปอร์ตของเขาบอกว่าเป็นเวลา 11.11 น.
...เวลาดีเสียด้วย...สี่คน...กำลังจะยืนประจันหน้ากัน...เขากับผู้ชายสามคน...สามคนที่มีเสน่ห์ของตัว...เสน่ห์ที่เขาชอบทั้งสามคน...พร้อมกัน…
...แต่ถ้าจะให้รักพร้อมกันสามคนนั้นคงทำไม่ได้...ถ้าจะให้รัก...ใครล่ะ...ใครกันที่จะเรียกว่า ‘ร่วมหอ’ กันได้...ใคร..
คนสี่คน...ต้องมีคู่หนึ่งที่สมหวัง...อีกคู่หนึ่งผิดหวัง
...ก็ให้คนสองคนที่เหลือรักกันสิ...ใบหน้าทะเล้นของสงครามแทรกขึ้นมาในความคิด
...บ้าหรือ...ภูวนัยรักกับกฤษณะนี่นะ...เขาคงยอมกันหรอก...
...กฤษณะกับบุริณทร์เล่า...ไม่มีทาง...ให้ต่อยกันล่ะพอว่า...
...ส่วนภูวนัยรักกับบุริณทร์คงตลกพิลึก...
---คิดอะไรงี่เง่าอยู่นะแทน...ทั้งสามคนเป็นขั้วเดียวกัน...รักกันไปได้ยังไง...เขาต้องรักนายสิ...เสียงเดิมแฝงตัวอยู่ในหัวแสดงความคิดเห็นอีก...
...รักทั้งสามนี่นะ..
---แล้วแปลกตรงไหน...ดีเสียอีกมีคนมารักตั้งสามคน...แต่ควรจะต้องมีคนหนึ่งที่รักมากที่สุด แล้วอีกสองคนก็รองๆ ลงไป ทั้งยังปัจจัยอื่นๆ ที่จะทำให้ความรักมันไปได้ตลอดรอดฝั่ง
...ปัจจัยอะไรล่ะ...โอย...ปวดหัวจริงๆ...
แทนเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมบ่นว่าเหนื่อยแล้ว เลิกเสียที...ในใจก็นึกว่า...เป็นไงเป็นกัน...ตกลงเอาตามที่คิดไว้ตอนอยู่ในห้องน้ำดีกว่า…
คิดได้ดังนั้น จึงหันไปหาบุริณทร์ “พี่บุวันอาทิตย์ยังมาตามไปทำงานอีกผมไม่อยากเข้าออฟฟิสแล้วนะ วันนี้วันหยุดผม”
บุริณทร์ตาวาบ...หัวใจพองโต...ยังไม่ทันได้สู้...เขาก็ชนะแล้ว...แทนเลือกเขา...
“พี่ต้องขอโทษนะแทน งานยังไม่ทันเสร็จ พี่ต้องขอให้แทนไปทำให้เสร็จ”บุริณทร์กล่าวยิ้มๆ พยายามวางมาดให้เป็นการเป็นงานและดูเท่ที่สุด
“ว้า...ใจร้าย”
ภูวนัยเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้านิ่งเรียบแล้วเอ่ยว่า “ไม่ทราบว่าเป็นงานผมที่กระบี่หรือเปล่าครับ”
แทนคิดว่าทั้งสามคนคงแนะนำตัวกันแล้ว บุริณทร์อึกอักเพราะไม่คุ้นเคยกับการเล่นละคร แต่ก็ตอบว่า “ก็ด้วยครับ”
“งั้นก็ดีครับ คุณแทนจะได้พร้อมที่จะไปกระบี่เร็วๆ” ภูวนัยรู้ทัน...หมายมั่นไว้ในใจว่า...เวลายังมีเหลือ...เขายังไม่ยอมแพ้หรอก ตอนนี้ต้องปล่อยไปก่อน สถานการณ์ขณะนี้กระอักกระอ่วนใจกันทั้งสี่คน...รอให้ไปกระบี่ก่อนเถอะ...แทนจะต้องโดนหนักแน่ๆ...
กฤษณะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นรองเพราะไม่มีประเด็นที่จะดึงมาเป็นข้ออ้างได้เหมือนทั้งสอง อดนึกเสียดายไม่ได้ว่าน่าจะจ้างให้แทนทำบ้านพักตากอากาศของเขาที่หัวหินอย่างที่เคยพูดเล่นเอาไว้
...แต่หากแทนไปทำงานที่กระบี่...เขาก็จะตามไปช่วยดูแล...ภูวนัยงานยุ่ง...ไม่มีเวลาไปดูแลถึงตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกน่า...
บุริณทร์ลุกขึ้น ก้มหัวให้ภูวนัยและกฤษณะเพื่อเป็นการอำลา ก่อนจะยื่นมือไปคว้าถุงกอล์ฟของแทนมาถือ
กฤษณะหน้าตึง ใบหน้าที่เคยยิ้มกรุ้มกริ่มตอนนี้ไม่เหลือเค้าเดิม เขาอดค่อนขอดเจ้านายของแทนในใจไม่ได้ว่า...เจ้านายที่ไหน ชวนลูกน้องไปทำงานบ่ายวันอาทิตย์ มารับที่สนามกอล์ฟ แล้วยังจะแบกถุงกอล์ฟให้อีก...
...เชื่อตายล่ะ...กฤษณะตำหนิอยู่ในใจ แต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้ ต้องมีทางออกสำหรับทุกคน...
หันไปมองสถาปนิกหนุ่มเจ้าเสน่ห์ แล้วเขาอดนึกถึงความนุ่มของริมฝีปากแดงระเรื่อของชายหนุ่มไม่ได้...คิดต่อไปว่า...ภูวนัยล่ะ ริมฝีปากได้รูปของภูวนัยได้ลิ้มรสความนุ่มเหมือนเขาหรือยัง...แล้วบุริณทร์ล่ะ...เคยหรือยัง...
...บ้าจริงๆ...อยากจะต่อยปากสองคนนี่นัก...
บุริณทร์ยกถุงกอล์ฟ แต่ชายหนุ่มกะน้ำหนักผิด จึงชะงักไปชั่วครู่เพราะยกไม่ขึ้น ภูวนัยมองเห็น จึงเอื้อมมือมาคว้าถุงกอลฟ์แล้วยกขึ้นด้วยมือเดียว
“ไปเถอะ ผมเดินไปส่ง” แล้วชายหนุ่มหน้าดุก็เดินลิ่วนำหน้าไป ทิ้งให้กฤษณะกับบุริณทร์ยืนอึ้งอยู่ชั่วขณะ
บุริณทร์ไม่ทันนึกและไม่ทันระวัง ปล่อยให้ภูวนัยดึงถุงกอล์ฟออกจากมือโดยง่าย แทนยิ้มเจื่อนๆ ให้กฤษณะแล้วหันหลังเดินตามภูวนัยที่เดินก้าวเท้ายาวๆ เป็นจังหวะตามแบบฉบับของเขา มีบุริณทร์ตามไปติดๆ
กฤษณะมองจนลับตา แล้วหันไปเก็บไม้กอล์ฟของตัวเองเข้าถุง...บอกตัวเองว่า วันนี้เลิกตีกอล์ฟแค่นี้ หมดอารมณ์แล้ว ลูกกอล์ฟหมดไปสามถาด ใบหน้าของภูวนัยตกอยู่เกลื่อนสนามหลังเส้น 200 หลาเต็มไปหมด
กฤษณะสูดลมหายใจลึกๆ ในใจนึกถึงคนน่ารักที่เพิ่งเดินตามหลังเพื่อนรักของเขาไปเมื่อครู่...
...พรุ่งนี้ มาตีใบหน้าของบุริณทร์ให้ลอยไปกองอยู่ด้วยกันซักสามถาดท่าจะเหมาะ หลังจากนั้นค่อยคิดว่าจะจัดการกับแทนอย่างไรดี...
******
รักผู้อ่านหมดทุกคนเลยครับ รักไปโีม๊ด
-
มาเชียร์คุณภูต่อ
:pig4:
-
กด +1 ให้คุณ 19 NTหนึ่งจึก
55 จะได้เป็น 399 :impress2:
55+
ขอบคุณค่า
เลขสวยเน้อ
เราบวกคืนให้เช่นกันค่ะ
*************************************
รถไฟสามขบวนชนกัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เราสติลเชียร์คุณภู
เพราะแทนจะเป็นคนอีกอารมณ์นึงไปเลย
ถ้าพบผู้ชายคนนี้
ฮี่ๆ
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครจะได้เป็นพระเอก เคยคิดไว้ว่าคนนั้นอ่ะ กลัวผิดหวังจัง บอกหน่อยจิ :z3:
พระเอกชื่อคฑาวุธครับ อิ อิ :z1:
ผู้เขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย เป็นผม ผมก็เลือกไม่ถูกทั้งสามคน (มีหวัง เก็บเธอไว้ ทั้งสามคน แหงๆ)
อย่าไปเชื่อนะ คฑาวุธ น่ะ เป็นตัวร้ายเรื่อง ตำรวจหนุ่มฯ ไปแล้ว
เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้ตัวเลย :m28: อย่ามาว่าเค้านะ :m13:
ก็ตอนนี้แหละ
ตอนที่พี่นายกำลังจะเขียนให้คุณนุกับสาววัตรเข้าใจผิดกันอีกแล้วไง
ชอบนักนะ เขียนให้คนอ่านเค้าเศร้าเนี่ย แย่ๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
ถ้าเขียนให้คู่นั้นถึงขั้นเลิกกันนะ ฮึ่มมมม :13223: :13223: :13223: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
รับรองคราวนี้จะรวมพลไปจัดการพี่นายแน่ :oo1: :z13: อิอิอิ
ถูกเลย ถ้าต้องทะเลาะกันรุนแรงนะ คอยดูนะตัวร้ายเอ๋ย มีคนรอ :z13: เยอะเลย
กลัวจังเลย จะมาจัดการผม มาดิ เรียงหน้ากันเข้ามา จัดคิดกันให้ดีนะๆ จะจับ...ให้หมดเลย :m21:
:angry2: :angry2: :angry2:
พี่โน๊อา, พี่MIkz_hotaru และ ฯลฯ
รู้สึกว่าพี่นายจะท้าทายมากไปแล้ว
เรียกระดมพลคนรักคุณนุกับสารวัตรด่วน
แล้วไปเรียงคิว :oo1:
เอ๊ยๆๆๆๆๆๆ
ไปเข้าคิวจัดการพี่นายกัน :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. ผิดกระทู้เป่าหว่า??
-
ไปเลย เย้ เย้ ไปเรียงคิวคุณนายกัน
เรื่องนั้นเค้าไม่ให้คนใจร้ายอ่าน มาอ่านเรื่องนี้ก็ได้
บวก 1 nuttykung ให้ผู้ร่วมอุดมการณ์ :fire:
-
น่าให้ กฤษณะกับบุริณทร์ จับคู่กันเนอะ อิอิ
-
เล่นมากๆเดี้ยวจะไม่เหลือใครสักคนนะครับคุณแทน :z2:
-
ไปด้วย รุมพี่นาย ช่วยกัน 555555 :oo1: :oo1:
-
สงครามทำแทนได้ ย๊ากกกกกกกก รักเพื่อชิมิ
รถไฟ เครื่องบิน เรือดเดินสมุทร ชนกันดังโครม >>> เข้าใจเปรียบมากๆคะ
ส่วนคนเก่งของเราก็เอาตัวรอดได้เหมือนเคย ฟิ้วววววววววววววว คนหน้าตาดีมีเสน่ห์ก็งี้ ตัวเลือกแยะ
พี่บุริณทร์กลายเป็นตาอยู่หยิบชิ้นปลามันไปซะแล้ว ไปๆมาๆ เพื่อนก็ต้องคู่กับเพื่อนกันเองซินะ ย๊ากก ยักษ์วัดแจ้งคู่กะยักษ์วัดโพธิ์
-
ใกล้จะจบแล้วแต่ยังไม่รู้เลยว่าใครจะได้แทนไป :เฮ้อ:
-
+1
ให้พี่โน๊อาและคุณ OhhO16
ในฐานะผู้ร่วมอุดมการณ์คับ
:interest: :interest: :interest:
-
ใกล้จะจบแล้วเหรอ ว้าอยากดูคนตีกันทางสายตาอีกสัก 4-5 ตอน :z1:
-
เชียร์ภูวนัย
:ped149:
-
ขอเชียร์คุณภูวนัย ด้วยอ่ะ เพราะว่า แทน แก่น เซี้ยว มาก ต้องมีคนมากำราบ :z10:
-
ศึกชิงนางการนี้ใหญ่หลวงนัก
-
แทนแบ่งให้สงครามมั่งก็ได้นะจ๊ะ
สงครามเพื่อนรักช่วนหนูแทนได้เสมอ :z1:
-
เย้ มาต่ออีกๆๆคับ
เราเชียร์พี่ภูดีกว่า ฮ่าๆ ชอบอิมเมจนี้ ดุๆ แต่แอบห่วง
-
รถไฟ บุรินทร์ ถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง ไงละ
รถไฟฟ้า BTS กฤษณะ รุกเร็วมาก
รถไฟฟ้า MRT ภูวนัย มาแบบเงียบ ๆ อยากให้คว้าแทนแล้วมุดหนีไปเลย
-
ชนกันโครมครามกันเลยทีเดียว
-
เรียงคิวๆอยากอ่านต่อจะตายอยู่แล้ว
:z2: :z2: :z2:
-
สามคนไปเล๊ย แทน
เชียร์ๆๆๆ :z2:
-
วุ่นวายกันได้อีก
ชอบ
:impress2: :impress2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จวนจะจบภาคหนึ่งที่เป็น PG (ใช่ป่าว)
ฉะนั้น มาแช่ง ภาคสอง ให้เป็น NC ด้วย หวังว่า FC คงจะ need เหมือนกันนะ :call:
ปล. เอ่อ ช่วย ๆ กันเชียร์ด้วยนะ
-
เรารู้ว่าช่วงนี้คุณยุ่ง แต่ก็มาต่ออีกนะคะ
แล้วก็กด+1 ให้กับความขยันและก็ความใจดีที่ไม่ทรมานคนอ่านให้รอนาน
:pig4: :pig4:
-
:man1: :man1: :man1:
:man1: :man1: :man1:
:man1: :man1: :man1:
-
เอ๊ยยยยยยย กดผิด จะ + ให้น้องนายซักหน่อย ดันไปกด - ซะได้ ทำได้ดี (มาคิดอีกทีก็ดี มาแต่ละตอนสั้น ๆ ทิ้งให้ค้างเติ่งทั้งคืน ชิชิ)
ถ้าแอบเชียร์กฤษณะให้ได้แทนไปทั้งตัวและหัวใจนี่จะผิดไม๊เนี่ย หรือว่า ให้ผิดหวังจากแทน แล้วคว้าตัวมาเป็นแฟนซะเองดีไม๊เนี่ย เปคเลยนะนั่น อิอิอิ :z1:
ปล. ย่อหน้าแรกที่พิมพ์นั่นน่ะ ล้อเล่นนะครับ ใครจะไปทำได้ลงคอ (ถึงแม้จะมีบ้างที่คันไม้คันมือก็เหอะ) o18
-
:fire: สงครามเย็น กันเห็น ๆ คนแต่งสุดยอด :fire:
:really2: เป็นกำลังจัย ให้นะ ขอแบบ 4P ได้เปล่าอ่ะ อิอิอิ :haun4:
re เสร็จแล้ว +1 คนแต่งจ้า
-
จวนจะจบภาคหนึ่งที่เป็น PG (ใช่ป่าว)
ฉะนั้น มาแช่ง ภาคสอง ให้เป็น NC ด้วย หวังว่า FC คงจะ need เหมือนกันนะ :call:
ปล. เอ่อ ช่วย ๆ กันเชียร์ด้วยนะ
:m3:เห็นด้วยค่ะ
:dont2: รอต่อไปด้วยความหวังว่า แทน+ภูวนัย ชิมิ
-
รถไฟชนกันสามขบวน
วุ่นวายกันได้อีก
แต่ละคนคิดวางแผนจัดการคนเนื้อหอมไว้ในหัวแล้วอีกต่างหาก จะมารอติดตามตอนต่อไปว่าแทนจะรอดมั้ย :laugh:
แต่เค้าแอบเชียร์คุณภูนะ เด็กดื้อแบบแทนต้องได้คนแบบนี้แหละมาปราบ ถึงจะเอาอยู่
+1 ให้ค่ะ ที่ขยันเอาเรื่องมาลงให้ได้อ่านตลอดเลย
-
คนชอบนายเอกเยอะจิงๆ
อิจฉาวุ้ย :3125: :m16: :m31: :fire: :angry2:
ไปละ :o12:
-
:man1: :z10: ระวังจะเป้นอย่างในหนังยะ จำเลยรัก
-
:กอด1:
-
ถ้าอีกตอนเดียวจะจบอ่ะ เค้าจะยอมมาลงให้เราอ่านกันง่าย ๆ หรือเปล่าอ่ะ :serius2:
-
ถ้าอีกตอนเดียวจะจบอ่ะ เค้าจะยอมมาลงให้เราอ่านกันง่าย ๆ หรือเปล่าอ่ะ :serius2:
ก็ลองไม่ยอมลงให้อ่านสิ จะตามไปปิดบ้านปาระเบิด โทษฐานทำให้ค้าง o18
-
ตั้งแต่เรื่องนี้มาลง เพิ่งจะเมนต์เป็นครั้งที่สอง มั้ง :z3:
ทำไงดี เริ่มรักน้องแทนแล้ว แต่ยังไม่ลืมอาทิตย์นะ
เอาอาทิตย์มาด้วยดิ
ปล.๑ยังไม่ได้โอนเงินค่าหนังสือให้เลย ไม่ได้ลืม แต่ยังไม่มีเวลาไปเลย
เก็บไว้ให้ก่อนนะ อย่าขายจนหมดล่ะ จะพยายามกระเสือกกระสนไปโอนภายในอาทิตย์นี้แหละ
ปล.๒ อีกตอนเดียวจะจบได้เหรอ อย่ารวบหัวรวบหางจบนะ เค้าไม่ยอมด้วย :z3:
:z13:ให้ก้นระบมเลย
-
รถไฟ บุรินทร์ ถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง ไงละ
รถไฟฟ้า BTS กฤษณะ รุกเร็วมาก
รถไฟฟ้า MRT ภูวนัย มาแบบเงียบ ๆ อยากให้คว้าแทนแล้วมุดหนีไปเลย
:m20: เปรียบได้ดีจริง เห็นภาพชัดเจน ชอบมาก จดลิขสิทธ์หรือยังครับ ขออนุญาตไปใช้ในนิยายได้ป่ะ มีค่าตอบแทน
-
รถไฟ บุรินทร์ ถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง ไงละ
รถไฟฟ้า BTS กฤษณะ รุกเร็วมาก
รถไฟฟ้า MRT ภูวนัย มาแบบเงียบ ๆ อยากให้คว้าแทนแล้วมุดหนีไปเลย
:m20: เปรียบได้ดีจริง เห็นภาพชัดเจน ชอบมาก จดลิขสิทธ์หรือยังครับ ขออนุญาตไปใช้ในนิยายได้ป่ะ มีค่าตอบแทน
เห็นป่ะ มาแล้วแต่ .. ..
-
ถ้าอีกตอนเดียวจะจบอ่ะ เค้าจะยอมมาลงให้เราอ่านกันง่าย ๆ หรือเปล่าอ่ะ :serius2:
ก็ลองไม่ยอมลงให้อ่านสิ จะตามไปปิดบ้านปาระเบิด โทษฐานทำให้ค้าง o18
กั๊ว กัว
:m21:
ลงนะ ลงแน่ครับ จะลงวันนี้ล่ะ หลังจากที่นอนเครียดทั้งคืน ว่าต้องโดนด่าแน่ๆ เลยๆ เคยมีคนอ่านและบอกผมว่า "พี่ เรื่องนี้พี่จบได้ทุเรศมากเลย ทำเอาผมอารมณ์ค้าง"
ผมเลยตอบว่า "ฮื่อ ก็ใ้ช้จินตนาการหน่อยจิ"
เคยดูหนังเกาหลีบางเรื่องอ่ะ อยู่เฉยๆ มันก็หยุดซะแบบนั้นล่ะ แล้วไฟในโรงก็เปิด เครดิตก็ิ่วิ่งตึ้ดๆ ขึ้น อ่านก็ไม่ทัน (อ่านไม่ออกอีกต่างหาก) แล้วเพลง Soundtrack ก็ดัง
(เรื่องวุ่นนัก รุมรักสถาปนิกหนุ่มนี่ไม่รู้จะหาเพลงไรมาเป็นซาวน์แทร็ค)
เพราะฉะนั้น นี่คือบทที่ 25 ครับ
บทที่ 25
ศุกร์ 26 กุมภาพันธ์ - 11.11 น.
บุริณทร์กับแทนเดินทอดน่องไปตามทางเดินรอบสนามกีฬาเพื่อไปยังรถที่จอดไว้อีกฟากหนึ่งของสนามในมหาวิทยาลัยที่ทั้งสองเคยเรียนปริญญาตรีมาด้วยกัน วันนี้บุริณทร์ชวนชายหนุ่มมาเป็นเพื่อนเพราะได้รับเชิญมาบรรยายพิเศษในฐานะศิษย์เก่าที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เจ้านายหนุ่มให้เหตุผลว่า อาจารย์ที่ปรึกษาที่เขาเคารพมากเชิญมาและอยากพบแทนด้วย พร้อมยังมีงานที่อยากจะจ้างให้บริษัทเขาทำ
ใต้ร่มจามจุรีที่ยืนต้นสล้างรอบสนามฟุตบอล บุริณทร์ดูผ่อนคลาย ยิ้มกว้างสดใส เดินทอดน่องเอื่อยๆ อย่างสบายใจ มือล้วงกระเป๋ากางเกงสองข้าง ตามองไปรอบๆ อย่างพยายามซึบซับเอาบรรยากาศเก่าๆ ในขณะที่อีกฝ่ายแอบเดินโขยกเขยกอยู่ข้างๆ แต่หากบุริณทร์หันมามองก็จะยิ้มกว้างตาหยี ทำท่าเดินสบายๆ อย่างผ่อนคลายเหมือนกัน
“ตกลงแทนรับงานอาจารย์โอ๊คเลยนะ” บุริณทร์เอ่ยขึ้นมาเมื่อเดินมาถึงหัวมุมของสนามฟุตบอล
“แต่ผมทำงานสปาอยู่นี่นา พี่ก็บอกว่าจะให้งานนี้งานเดียวไม่มีโปรเจ็คอื่นเข้ามาแทรกจำได้หรือเปล่า” แทนแย้ง
“จำได้ แต่แอบๆ ทำนอกเวลางานก็ได้นี่นา”
“พี่บุ” แทนหน้างอ “สัญญาไม่เป็นสัญญา”
บุริณทร์ยิ้มกว้าง รู้สึกขำที่เห็นชายหนุ่มข้างๆ ยืนหน้างอไม่พอใจ แต่เขากลับเห็นว่าน่ารัก
...นับวัน แทนยิ่งดูน่ารักสำหรับเขามากขึ้นทุกที...
บุริณทร์ตอบว่า “ก็ได้ พี่จะทำไปก่อน พอแทนทำสปาไปได้เกือบเสร็จแล้ว ค่อยมาเอาไปทำต่อ”
“ก็เหมือนเดิมล่ะ ก็ยังถือว่าเป็นงานซ้อนเหมือนเดิม” แทนเบ้ปาก
“โธ่ แทนจ๋า หยวนๆ หน่อยสิ เพื่ออาจารย์นะ” บุริณทร์เสียงอ่อน
แทนยักไหล่ “อาจารย์พี่ ไม่ใช่อาจารย์ผม” ชายหนุ่มเมินหน้าหนี
“อ้าว ไหงเป็นงั้น อาจารย์คณะเรา ไม่ใช่อาจารย์แทนได้ยังไง”
“ผมไม่ได้เรียนกับอาจารย์โอ๊ต” แทนยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อยที่เริ่มผุดพรายเต็มหน้า แก้มเริ่มแดงเพราะความร้อน
“นะ เสร็จแล้วพี่จะพาไปเที่ยวมัลดีฟส์” บุริณทร์เอาทะเลเข้ามาล่อ
ได้ผล...ชายหนุ่มตาลุกวาบ “จริงหรือ” แทนเสียงตื่นเต้น แต่พลันกลับขมวดคิ้ว “ผมว่าพี่จะหลอกผมอีกเหมือนเดิม เหมือนเรื่องนี้ไง เรื่องสปานี่ไง แล้วก็เรื่องอื่นๆ หลอกมาตลอด”
“โธ่ ที่รัก ธุรกิจมันไม่แน่นอน งานมันเยอะ แทนก็รู้ เพื่อบริษัทของเรา” บุริณทร์ทำเสียงออดอ้อน ใบหน้ากรุ้มกริ่ม มองแทนไม่วางตา
“บริษัทของพี่ต่างหาก แทนเป็นลูกจ้างกินเงินเดือน”
“จริงๆ นะ พี่จะพาไปเที่ยวมัลดีฟส์จริงๆ รีสอร์ทกลางน้ำทะเลใสแจ๋ว ลมโชยเย็นๆ แดดจ้าสดใส กระโดดลงน้ำจากระเบียงได้เลย แทนไม่ชอบหรือ”
“จริงนะ” แทนเริ่มลังเล ในหัวจินตนาการภาพตามอย่างรวดเร็ว
“จริงสิครับ พี่บอกว่าจะพาไป พี่ก็จะพาไปจริงๆ” ...ไปกันสองคน...บุริณทร์พูดต่อในใจ
“ต้องเซ็นสัญญากัน” แทนคิดอย่างรอบคอบ กลัวว่าจะโดนหลอก
“ได้เลย พี่ให้แทนเลือกรีสอร์ทได้เองด้วยเลยนะ”
...ถือเสียว่าเป็นทริปฮันนี่มูนก็แล้วกันนะแทนนะ...
บุริณทร์กระหยิ่มยิ้มย่อง นึกภาพใบหน้าของกฤษณะและภูวนัย--ผู้ชายสองคนนั้นที่กำลังจีบแทน...หลังจากวันนั้นที่สนามกอล์ฟ ทั้งสองยังไม่เลิกตอแย ซ้ำหนักข้อขึ้นกว่าเดิม
วันนั้นบุริณทร์ขับรถพาแทนออกไปนอกเมือง...ไปหาร้านอาหารเงียบๆ ไกลๆ ทานกันสองต่อสอง...เขาเปิดฉากต่อว่าที่ไปหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายรูปหล่อ แต่แทนหัวเราะสนุกสนาน พูดเจื้อยแจ้วเอาตัวรอดไปจนได้ทั้งยังทิ้งปริศนาให้เขาได้คิด
...
“พี่บุ เคยได้ยินสุภาษิตนี้ไหม...ช้าๆ ได้พร้าสองสามเล่มงาม...”
“สามเล่มเลยหรือแทน ทำไมโลภมากอย่างนี้จ๊ะ” บุริณทร์คอย่น
“ถึงมีสามเล่ม แต่เวลาใช้งานก็ต้องเลือกเล่มที่คมที่สุด ที่เราจะได้ใช้นานที่สุด ผ่านไปซักหน่อย เล่มไหนขึ้นสนิมก็ต้องทิ้ง”
สรุปแล้วเย็นวันนั้นเขาต้อนแทนไม่จนมุม ลูกน้องเขาลื่นไหลไปได้เรื่อยๆ จนเขาจำต้องพักยกไว้ก่อน...
...
ตอนนี้บุริณทร์เริ่มจะรู้สึกหึงหวงแทนขึ้นมาเสียดื้อๆ อะไรบางอย่างบอกเขาว่า ผู้ชายตัวโตสองคนนั้นดูท่าทางไม่ใช่ย่อย ไม่นับเรื่องรูปร่างหน้าตา หรืออาจจะรวมถึงฐานะหน้าที่การงานซึ่งอาจจะเหนือกว่าเขา
...เขาจะช้าไม่ได้แล้ว ไม่รู้เป็นอะไร พักหลังเขาไม่ค่อยพอใจที่จะเห็นใครเข้ามายุ่มย่ามกับแทน ทุกครั้งที่เห็นแทนทำท่าทางถูกใจใคร เขาจะรู้สึกขุ่นเคืองยังไงไม่รู้...
...ยิ่งมีความรู้สึกว่าแทนอาจจะถูกพรากหลุดลอยไปจากเขา บุริณทร์ยิ่งรู้สึกว่าไม่ควรรออะไรอีกแล้ว...
แทนยิ้มกว้าง เดินไปนั่งบนม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ บุริณทร์ดีใจที่เห็นชายหนุ่มท่าทางอารมณ์ดี นั่งลงบนม้าหินอ่อนเหมือนอยากจะนึกถึงความหลังเมื่อครั้งเป็นนักศึกษา
แทนรู้สึกเจ็บเท้า อุตส่าห์แทนแอบทำท่าเดินเหินเป็นปรกติอยู่หลายวัน เหลือบตามองเห็นม้าหินอ่อนจึงรีบถลาเข้ามานั่งพัก...นึกอุบายอะไรบางอย่าง...
“ร้อนจังเลยนะพี่โจ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อเม็ดบน แล้วก้มหน้าลงเป่าลมเข้าไปในอกเบาๆจงใจเรียกชื่อเล่นของบุริณทร์ ส่งผลให้อีกฝ่ายยิ้มกว้าง ถูกใจ
“แทนจำได้ไหม เราเคยมานั่งที่นี่”
“ไม่ใช่โต๊ะนี้ โต๊ะโน้น...” แทนบุ้ยปากไปอีกด้านหนึ่งของสนาม โต๊ะหินอ่อนที่ตั้งอยู่ใต้ต้นจามจุรีต้นใหญ่ ถัดจากหลังประตูฟุตบอล
“จำได้ด้วยหรือ” บุริณทร์ยิ้ม หย่อนตัวลงนั่งบนโต๊ะ ยกเท้าเหยียบบนม้าหินอ่อน
“จำได้สิ ตัวนั้นเป็นที่ประจำที่ผมกับสงครามมานั่งนินทาพี่กับบรรดาแฟนๆ ของพี่อยู่บ่อยๆ”
บุริณทร์เอื้อมมือมาตบไหล่ชายหนุ่มเบาๆ “ไม่จริงหรอก พี่ไม่ได้มีแฟนเยอะขนาดนั้น"
“เกือบทั้งคณะได้มั๊ง” แทนกรอกตาไปมา
“บ้าหรือ” บุริณทร์ประท้วง แล้วสองหนุ่มก็หัวเราะประสานกัน จากนั้นบุริณทร์ก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบนิ่ง
“แทน...พี่ไม่ได้เจ้าชู้ขนาดนั้น”
“รู้...” แทนยิ้มบางๆ “ล้อเล่นไปงั้นแหล่ะ”
“ถึงคบกับใคร แต่พี่ก็ไม่เคยรักใครมากเท่า...”
“อยากกินไอติม” แทนรีบแทรก ไม่อยากให้บุริณทร์พูดจบประโยค ตอนนี้เริ่มจะรู้สึกแล้วว่าที่บุริณทร์ชวนเขามามหาวิทยาลัยในวันนี้ อาจจะทำอะไรซักอย่างที่เขานึกไม่ถึง
...อย่างเช่นการบอกรัก...
...บุริณทร์จะบอกรักเขาหรือ..แทนเกิดคำถามขึ้นในใจ
ไม่ใช่บุริณทร์จะไม่เคยบอกรัก...เขาบอกรักเราตั้งหลายครั้ง...บ่อยจนนับครั้งไม่ได้...บอกว่าจะหมั้น จะแต่งงาน จะมอบกายถวายชีวิต...จะยอมเป็นทาสรัก...และอะไรต่ออะไรอีกสารพัดจะสรรหามาพูด...
แต่อะไรบางอย่างที่แทนเริ่มรู้สึกในเวลานี้ ทำให้เขารู้สึกหวั่นใจ...
...บุริณทร์ดูจริงจังมาก แววตานั้นมุ่งมั่น...แววตาของบุณิทร์แบบนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน...แววตาแบบนี้เหมือนที่เพิ่งจะเห็นจากกฤษณะในคืนนั้นที่ยืนอยู่ศาลาริมน้ำด้วยกันที่บ้านสวนเมืองนนท์ของเขา...
ตายล่ะ...ถ้าบุริณทร์เอาจริง...จะทำอย่างไรดี
“พี่บุ ไปซื้อไอติมมาให้กินหน่อยสิ เหมือนเมื่อก่อนไง” แทนโพล่งขึ้นมา
บุริณทร์ยิ้ม...รู้ว่าแทนใจใจจะยื้อเวลาเขา...
“แถวนี้มีด้วยหรือ” บุริณทร์แกล้งหันซ้ายหันขวา ทั้งที่รู้ว่าไม่ไกลมีบูธขายของ
“มีสิ อย่ามาทำเป็นไม่รู้ มาจีบเด็กแถวนี้กี่ปีแล้ว เอาไอติมมาหลอกล่อเขาอยู่บ่อยๆ ไม่รู้ไปหาได้มาจากไหน”
บุริณทร์ยิ้ม แล้วกระโดดลงจากโต๊ะหินอ่อน บอกกับชายหนุ่มว่า “เดี๋ยวมานะ” ชายหนุ่มรุ่นพี่ยิ้มพราวระยับ ก่อนหันหลังเดินตรงไปยังบูธขายเครื่องดื่มที่มุมสนามฟุตบอลอีกฟากหนึ่งใกล้อาคารเรียน
“เร็วๆ นะ...ร้อน” แทนแกล้งเร่ง...เขาอยากได้เวลาสักห้านาทีถอดรองเท้าดูแผลที่เริ่มเจ็บขึ้นมาอีกแล้ว ในขณะเดียวกันจะได้นึกหาทางออกว่าจะทำอย่างไรดี หากบุริณทร์ขอความรักและขอเป็นแฟนอย่างจริงจัง...
วันนี้เขาเลือกใส่รองเท้าพื้นยาง พอถอดรองเท้าและถุงเท้าออก ชายหนุ่มก็เห็นรอยช้ำรอบๆ แผลที่ติดพลาสเตอร์อยู่ แทนเอามือกดรอบๆ แล้วสูดปากด้วยความเจ็บ ในใจอดนึกถึงคนตัวโตหน้าดุที่บังคับเขาไปหาหมอรอบสองไม่ได้
ภูวนัยขู่เขาอีกแล้ว ยื่นคำขาดว่าหากไม่ยอมไปหาหมอ เขาจะจ้างบริษัทอื่นทำสปาที่กระบี่ แทนเถียงว่างานออกแบบเริ่มไปแล้วพอสมควร ถ้ายกเลิก เขาจะฟ้องศาล แล้วจะได้กลายมาเป็นศัตรูกัน เสียงของภูวนัยในโทรศัพท์ไม่มีท่าทางว่าจะหวั่นวิตก ชายหนุ่มลดความเข้มของเสียงลงแล้วพูดว่า “ผมไม่อยากให้งานผมเสีย เพราะสถาปนิกที่ดูแลงานของผมไม่รักษาดูแลตัวเอง ถ้าเจ็บป่วยไปงานผมก็ไม่เสร็จ”
“ผมก็ไปแล้วไง มีใบรับรองแพทย์ด้วยนะ จะเอาไปเบิกเงินที่คุณ” แทนเถียง กรอกตาไปมา
“หมอเขาไม่นัดติดตามผลหรือไง”
“ไม่นัด ก็แผลมันไม่เป็นอะไรมากนี่ แล้วก็ดีขึ้นมากแล้ว เพราะผมดูแลตัวเองดี” แทนกระทบกระเทียบ เน้นเสียงประโยคสุดท้าย
“ถ้างั้น เอาใบรับรองแพทย์มาให้ผมดู” ภูวนัยยังไม่ลดละ
“เฮ้อ...จริงๆ เล๊ย” สถาปนิกหนุ่มแกล้งถอนหายใจ บอกภูวนัยไปว่าจะเอาไปให้ดูวันอาทิตย์ที่สนามกอล์ฟ พร้อมย้ำให้เขาเตรียมเงินสดเพื่อจ่ายชดเชยค่ารักษาพยาบาลด้วย...ชายหนุ่มประชด ยอมทำตามคนบ้าอำนาจ บอกตัวเองว่ายอมเขาไปก่อน รอเวลาอีกไม่นาน พอหายดี เขาจะขอแก้เผ็ดสักครั้ง หัวเราะทีหลังดังกว่า
แทนเองยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องเจาะจงให้ไปหานายแพทย์หน้าหล่อคนนั้น หากภูวนัยหึงเขา ทำไมต้องให้ไปหาหมอหนุ่มที่ท่าทางก็นัยน์ตาวิบวับไม่หยอก เขากำลังคิดจะทำอะไรอยื่ คิดไปแล้วฉุนที่เดาใจผู้ชายหน้าดุคนนี้ไม่ได้เสียที
บุริณทร์เดินตรงไปยังบูธขายของกินอย่างช้าๆ ปล่อยให้แทนได้อยู่คนเดียวเพื่อจะได้มีเวลาคิดถึงเรื่องต่างๆ เมื่อครู่เขาตั้งใจจะบอกรักชายหนุ่มแต่โดนคนเจ้าเล่ห์หลอกให้มาซื้อไอสครีมจึงเสียจังหวะ
แทนดูท่าทางขัดเขินที่เขาทำท่าจริงจัง อย่างน้อยแทนก็น่าจะมีใจกับเขาบ้าง รู้จักกันมาตั้งเกือบจะสิบปี...หยอกล้อกันเรื่องรักใคร่กันมาตลอด...ใจไม่เอียงมาทางเขาบ้างเชียวหรือ
บุริณทร์นึกถึงอนาคตที่จะมาถึง เขารู้สึกตัวดีว่าพักหลังนี้รู้สึกเฉื่อยชาไปเสียแล้วกับคนใหม่ๆ คนแล้วคนเล่าที่เขาคบด้วย ไม่มีใครเลยที่ทำให้เขาอยากจะจริงจังด้วย คนที่เขานึกถึงคือคนที่กำลังนั่งรอเขาที่ม้าหินอ่อนใต้ร่มจามจุรีอีกฟากหนึ่งของสนามฟุตบอล แม้ไม่ใช่เก้าอี้ตัวเดิมที่เขาเคยไปนั่งจีบแทนอยู่บ่อยๆ แต่บรรยากาศวันนี้ก็คล้ายๆ กับในอดีต เพียงแต่ว่าขาดสงครามไป ในอดีตเขาต้องใช้บริการของเทวัญเพื่อนสนิทเขาที่เรียนวิศวกรรมมาเป็นตัวล่อให้สงครามแยกกับแทน รายนั้นชอบคนห้าวๆ เข้มๆ ออกเถื่อนๆ เทวัญเป็นขาประจำที่เขาทั้งขอร้องทั้งจ้างให้มาดึงดูดความสนใจของคู่ปาท่องโก๋ที่ไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ยอมห่าง
ทันใดเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทันทีที่บุริณทร์รับสาย เสียงของสงครามโวยวายขึ้นทันที “พี่บุ ผมจะไม่ไหวแล้วนะ ไอ้เรื่องสปอร์ตคอมเพล็กซ์นี่เหลือจะทนแล้ว”
“สงคราม เบาๆ ไม่ต้องตะโกน พี่แสบแก้วหู” บุริณทร์ปราม
“เขาว่าผมทำแบบผิด ผมก็บอกว่าเขาเองแหล่ะจำผิด ตกลงกันแล้ว แต่ก็ไม่ยอมทำตามข้อตกลง ยังมีหน้ามาถามว่าผมมีหลักฐานอะไรหรือเปล่า รู้งี้ผมบันทึกเสียงพ่อคุณเอาไว้ด้วยซะก็ดี นี่จะให้แก้แบบอีก คุยกันมาตั้งสองชั่วโมง ปากจะฉีกถึงใบหูอยู่แล้ว นี่ถ้าไม่ใช่ตำรวจ ผมต่อยหน้าหงายไปแล้ว” สงครามไม่ยอมลดหลอดเสียง
“เฮ่ย ไปต่อยลูกค้าได้ยังไง ใจเย็นๆ สิ มีอะไรเล่าให้พี่ฟังช้าๆ เอาแต่เนื้อๆ นะ อารมณ์ไม่ต้องใส่เข้ามา”
“พี่โจอ่ะ” เสียงสงครามเง้างอดที่โดนว่า
“สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนนะ ใจเย็นๆ แล้วค่อยเล่า เดี๋ยวพี่จะช่วยแก้ไข” บุริณทร์เสียงนุ่ม เป็นห่วงสงคราม กลัวว่าลูกน้องจะสติแตก สงครามเลือดร้อนกว่าแทน รายนั้นเจ้าอารมณ์ก็จริงแต่ควบคุมตัวเองได้มากกว่าคู่หู
สงครามร่ายยาวถึงความขัดแย้งกับเจ้าของงาน นายตำรวจที่เคยบ่นให้ฟังถึงความละเอียด สงครามบอกว่าคราวนี้เขาถูกต้องทุกอย่าง แต่ผู้กองธณินทร์ต้องการเปลี่ยนเพราะความเข้าใจไม่ตรงกัน
“เขากวนอารมณ์ผมจริงๆ รู้ไหม ผู้ชายอะไรยั่วโมโหเป็นบ้า หลงตัวเองเป็นที่สุด” สงครามเสียงอ่อนลงแล้ว แต่น้ำเสียงยังดูหงุดหงิด “หน้าตาก็พอไปวัดไปวา แต่วางมาดน่าหมั่นใส้”
บุริณทร์ถามว่าหน้าตามาเกี่ยวอะไรด้วยกับเรื่องการถกเถียงกันเรื่องงาน แต่สงครามกลับโวยวายเรื่องอื่น ทำให้เจ้านายหนุ่มรุ่นพี่รู้สึกทะแม่งๆ อดคิดไม่ได้ว่าอาจไม่ใช่เรื่องงานอย่างเดียวเสียแล้ว
“สงคราม อย่าไปมีเรื่องกับเขานะ ยังไงก็รับฟังเขาไว้ก่อน รอเวลาซักพักแล้วค่อยมาปรึกษากันว่าจะเอาไงดี นะจ๊ะที่รัก เชื่อพี่เถอะ ถ้าหนักหนาจริงๆ พี่จะเข้าไปทำช่วย” บุริณทร์ตอบเสียงนุ่ม
“ไม่ต้องมานะจ๊ะที่รักกับผม ไปนะจ๊ะที่รักกับแทนโน่น” สงครามบ่นอุบอิบ
“พี่ก็รักสงครามเหมือนรักแทนนะแหล่ะ” บุริณทร์ล้อ อยากทำให้สงครามอารมณ์ดีขึ้น
“รักพี่ไม่ลงหรอก ผู้ชายเจ้าชู้ กลัวน้ำตาเช็ดหัวเข่า”
บุริณทร์หัวเราะ “พี่ว่าประโยคนี้คนพูดน่าจะเป็นคนอื่นที่โดนเราทิ้งนะ”
ก่อนวางสาย บุริณทร์ปลอบสงคราม ย้ำให้ใจเย็นและรับคำลูกค้าไว้ก่อน ไม่ให้มีเรื่อง “น่านะ เสร็จแล้วก็กลับออฟฟิส เย็นนี้พี่จะพาไปเลี้ยง ชวนแทนไปด้วยกัน สามคน เราไปนั่งนินทาลูกค้าด้วยกัน”
อารมณ์ฉุนเฉียวของสงครามเริ่มสงบลงเมื่อได้ระบายออกมา ก่อนวางสายจึงทิ้งท้ายไว้ว่า “อย่าลืมรางวัลนะพี่โจ พี่ติดหนี้ผมอยู่นะ”
บุริณทร์ยิ้ม...นึกถึงตอนที่สงครามโทรไปตามเขาให้มารับแทนที่สนามกอล์ฟ...วันที่เขาตั้งใจแล้วว่าจะไม่ยอมให้แทนหลุดมือไปเป็นของใครเด็ดขาด
บุริณทร์ได้ไอสครีมรสโปรดของแทนแล้วจึงรีบเดินกลับไปหาชายหนุ่มเพราะกลัวว่าไอสครีมจะละลาย แทนเพิ่งสวมรองเท้าเสร็จ เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างตาหยีแบบที่เคยเห็นจนชินตา
“เท้าเป็นอะไร” บุริณทร์ถาม
“เท้าก็เป็นส่วนที่ไว้เดินแล้วก็เตะคนสิ ถามได้” แทนเอียงหน้า ทำตากวนๆ
บุริณทร์ส่ายหน้ายิ้มๆ เอื้อมมือไปตบแก้มคนพูดกวนที่ยิ้มหน้าทะเล้นเบาๆ
“ปากดีนัก”
“อย่ามาแต๊ะอั๋งนะ” แทนเอียงหน้าหนี “อายคนเค้ามั่ง”
“อยากน่ารักทำไมล่ะ” บุริณท์ทำตาหวาน ในใจบอกว่าไม่ได้แค่จะอยากแตะแก้มเท่านั้น ถ้าทำได้ อยากจะกระโดดเข้าไปกอดด้วยซ้ำ
“พี่บุ อย่ามาจีบกันตอนนี้นะ ไม่ต้องมาบอกรักด้วย กำลังกินไอติมอร่อยๆ เสียดายของ”
บุริณทร์โคลงศรีษะ นึกเสียดายที่ยอมปล่อยเวลาให้แทนได้นั่งคิดอะไรเงียบๆ พอตั้งตัวติด ชายหนุ่มก็เฉไฉหาทางออกจนได้
...รอก่อนเถอะแทน เดี๋ยวเจอดี คราวนี้จะเอาให้อึ้งไปเลย...
บุริณทร์คิดในใจว่าจะต้องบอกความในใจให้ได้...ความในใจที่คราวนี้เขาจะบอกอย่างจริงจัง...ไม่ล้อเล่นอีกแล้ว...
บุริณทร์มองชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังตวัดลิ้นเลียไอสครีมโคนอย่างอร่อย มั่นใจแน่แล้วว่าแทนคือตัวจริง...
...คนที่เขารัก!...
ไม่ว่าจะมีใครหน้าไหนเข้ามาเป็นคู่แข่งเขาก็พร้อมที่จะสู้...กฤษณะ...ภูวนัย...หรือใครต่อใครอื่นอีกเขาก็ไม่หวั่น...ขอเพียงแทนรับรักเขา...
...วันนี้...ถึงเวลาเสียที...เสียเวลามานานเกือบสิบปี...ชีวิตรักจริงจังของเขาจะได้ฤกษ์เริ่มต้นเสียที...
บุริณทร์สูดลมหายใจลึกๆ แล้วถามชายหนุ่มว่า “แทน...อร่อยไหม”
แทนพยักหน้า นัยน์ตาเป็นประกาย ดูเหมือนนิสิตมหาวิทยาลัยอีกครั้ง
“ทานเสร็จแล้ว พี่มีอะไรจะบอก” บุริณทร์พูดเสียงเรียบ มือล้วงอยู่ในกางเกง กำสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าแน่น รอเวลาจะควักออกมา
“จะพูดอะไร คิดซะก่อนนะพี่โจ” แทนหันมามอง แล้วกลับไปสนใจไอสครีมสตอเบอรี่ต่อ ปากแดงของชายหนุ่มกัดไอสครีมเข้าไปคำใหญ่ ”อูยเย็น...”
“คิดมาตั้งนานแล้ว” บุริณทร์เอ่ยเสียงนุ่ม
แทนกลืนไอสครีม ทำหน้านิ่ง แล้วพูดขึ้นมาเบาๆ “ถ้าไม่ชัวร์ล้านเปอร์เซ็นไม่ต้องพูด เดี๋ยวเสีย’รมณ์”
บุริณทร์ยิ้ม...กระพริบตาช้าๆ มองใบหน้าขาวเนียนสะอาดของแทนนิ่ง ชายหนุ่มสูดลมหายใจช้าๆ มองตาแทนด้วยสายตามมุ่งมั่น...ก่อนเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา...
--- จบ ---
-
รถไฟ บุรินทร์ ถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง ไงละ
รถไฟฟ้า BTS กฤษณะ รุกเร็วมาก
รถไฟฟ้า MRT ภูวนัย มาแบบเงียบ ๆ อยากให้คว้าแทนแล้วมุดหนีไปเลย
:m20: เปรียบได้ดีจริง เห็นภาพชัดเจน ชอบมาก จดลิขสิทธ์หรือยังครับ ขออนุญาตไปใช้ในนิยายได้ป่ะ มีค่าตอบแทน
เห็นป่ะ มาแล้วแต่ .. ..
ใจร้อนซ๊า แต่...อะไร รู้หรอกว่าคิดอะไรอยู่ :m20:
ขอบคุณนะครับ ที่ติดตามอ่านกันมาจนตลอดรอดฝั่ง
ขอบคุณที่ลงคอมเมนท์นะครับ อ่านแล้วเพลินดีจริงๆ บางครั้งทำให้ผมยิ้มได้เลยล่ะ มีความสุขที่ได้อ่าน reply ของทุกๆ คน (รวมถึงคนที่จ้องจะขย้ำผมด้วย)(เพราะผมเป็นคนซาิดิสม์เล็กๆ o22
-
ไม่รู้ อ่ะนะ ว่า คุณคฑาวุธ เป็นคนละคนกันกับ คุณนาย แล้ว สองคนเป็นอะไรกันอ่ะ :jul3:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
พี่บุ อย่าพูดออกม๊า
ถ้ายังไม่ชัวร์
ฮา
ประเด็นคือเราเชียร์คุณภู
เมื่อไหร่คุณภูจะรุกเสียที
คนอื่นเขานำกันไปแล้วววว
คิดถึง...
สงครามกะผู้กองธนินทร์เหมาะกันดีมะ
จะเป็นไปได้มั้ยเอ่ย
-
อย่างนี้ ที่บ้านเรียกว่า จบบท อ่ะ :z13:
-
:m21: เอ่อ ... จบ นี้ จบอะไรอ่ะ
จะมีต่อใช่ไมอ่ะ :monkeysad:
ตอนแรกก็เชียร์ภูวนัย แต่ตอนเริ่มโลเล
อยากเชียร์พี่บุแทน รักมาต้อง 10 ปี
แต่ไม่เคยจริงจังเลย เพิ่งจะมาเริ่มจริงจัง
ตอนนี้ ยังไม่สายไปใช่ไหม ถ้าจะบอกว่ารัก :-[
-
แหม..................พี่บุ นี้เจ้าแผนการจริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จบอะไรอ่ะ
จบตอน แฮ่ๆๆ
มาต่ออนะครับ รอยู่
ผมลุ้น พี่บุ 555555
-
ก็นะจบตรงที่ให้เอาไปคิดกันเองนี้แหละ
ขอบคุณ สนุกมาก
ปล.
รถไฟ เอาไปใช้ได้เลย ไม่สงวน :laugh:
-
จบบทใช่ป่ะค่ะ
โปรดติดตามตอนต่อไป :call:
รอนะค่ะ
-
เหอๆ
พี่บุสู้ๆๆๆ
-
คือว่า ถ้าเป็นการจบเรื่อง ก็รู้สึกว่า ไม่รู้จะจินตนาการต่อยังไงอ่ะค่ะ นึกภาพไม่ออก
เอาเป็นว่าถ้าคนแต่งนึกตอนจบเรื่องที่ทำให้เราเข้าใจกว่านี้ก็มาลงละกันเนอะ :z2:
-
:a5:จะจบแบบนี้ไม่ได้นะ :seng2ped:
-
ไม่รู้ อ่ะนะ ว่า คุณคฑาวุธ เป็นคนละคนกันกับ คุณนาย แล้ว สองคนเป็นอะไรกันอ่ะ :jul3:
นั่นจิๆ :m28:
อยากรู้เหมือนกัน
เนอะๆๆ พี่โน๊อาเนอะ :m14:
-
:a5:
มารอตอนบอกรัก
อิอิ
-
:really2:จบนี้คือ "The End" แล้วใช่ป่ะคับ
โดยส่วนตัวแล้ว จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ไปจินตนาการจ่อกันเอาเองว่า แทน จะ "รับ" หรือ "ไม่รับ" (แต่ที่แน่ๆคง "รุก" ไม่ได้อ่ะ)
o13 นานๆทีจะเห็นนิยายที่จบแบบนี้นะคับไงก็เอาเป็นว่ารออ่านต่อในเรื่องต่อไปนะคับ
:call:ป.ล. ยังไม่ได้โอนเงินให้เลยอ่ะค๊าบ เรื่องหนังสือ ช่วยเก็บไว้ให้ด้วยนะ ตอนนี้อยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่งที่ไม่มี ATM อ่ะคับ
-
นี่เรียกจบเรอะ
:z3: :z3: :z3:
-
รออยู่นะครับผม :impress2:
-
:z2: :z2: :z2:
จบแล้วจริงอะ อึ้งอย่างแรงไม่คิดเลยว่าจะเป็นอย่างงี้ o22 o22
ขอให้มีตอนต่อเหอะนะ ขอร้องเพราะมันค้างคาใจมากๆๆๆๆๆๆ
-
o22 นี่จบแล้วจริงๆ หรอคะ...อ๊ายยยยยยยย (วี๊ดร้อง)
เราก็หลงนึกว่า...จะเป็นมหากาพย์...ที่แท้ "สั้น" เหมือนคนแต่งใช่มั๊ย (เอ๊ะ! หรือเหมือนคนโพส)
:sad4: กะว่าถ้ารวมเล่มแล้วจะอุดหนุนซะหน่อย...ทำกันด๊ายยยยยย
อ่านแล้วเครียด...ประหนึ่งดูละครสมัยยังเด็ก..พระเอกกับนางเอกล้มตัวลงบนเตียง
กล้องก็ตัด ฉับๆๆๆ ไปโคมไฟหัวเตียง...แต่คราวนี้แย่กว่าคือ หลังเข้าโฆษณาก็โดนบุกยึดสถานี..งดออกอากาศ..ไปเลย
(เหมือนว่านี่จะเป็นเม้นท์แรกของเรานะ...ก็บ่นซะ)
:call: กราบไหว้ฟ้าดิน..ให้คนแต่งอารมณ์ดี..มีใจมาต่อเรื่องเร็วไว เพี้ยง!! :call: :call: :call:
-
จบ ????? :a5:
อะไรคือจบเนี่ย ไม่เข้าใจ ถ้าเป็นจบบทก็ยังโอเคนะ แต่ถ้า The End แบบนี้ ขอบอกเลยว่า เป็นการจบที่น่าเกลียดสุด ๆ ไม่ลงเอย ไม่คลายปม ปล่อยทุกอย่างให้มันยุ่งนุงนังอยู่อย่างนั้นน่ะเหรอ เหอ ๆ ๆ
เพราะงั้น แต่งต่อด้วยนะครับ ขอร้อง อย่าให้มันจบแบบแปลกพิสดารขนาดนี้เลย รับไม่ค่อยได้อ่ะ :call:
-
ในระหว่างนี้ที่พี่นายยังไม่มา
ผมในฐานะที่เคยอ่านเรือ่นี้จากอีกบอร์ดนึงเหมือหลายเดือนที่แล้ว
เรือ่งนี้จบแบบนี้ไปนานแล้วในบอร์ดนึงนะคับ
จบจิงๆนะ
แบบว่าประมาณว่าเค้าตอ้งการให้ไปจิ้่นกันเอาเองไง
รักใครเชียร์ใครชอบใครก็ไปจิ้นกันเอาเองไรงี้อ่ะ
แต่ว่าผมก็ไม่ได้เข้าไปดูนานแล้วนะคับ
เลยไม่รู้เหมอืนกันว่าเค้ามีต่อรึเปล่าอ่ะ
-
ค้างได้จังหวะที่สุด *
-
เอิ่มมมมม
จบแบบนี้
คำตอบมันชัด
-
จบงี้ เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่าม๊ายยยย :z3: ให้จิ้นกันแบบไม่ทิ้งโจทย์ไว้ให้เลย เชอะ o18
-
จบ
:fire:
:m16:
-
:a5: จบ???
อ่านถึงบรรทัดสุดท้ายแล้วก็กู่ร้องในใจว่า...
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่จริงใช่มั้ยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
ไม่เอา ไม่จบ ไม่ยอม
อยากอ่านต่ออ่ะ
เดี่ยวมีรวมพลไปถล่มแน่ ถ้าจบแบบนี้อ่ะ งุงิ
เค้าอยากอ่านอ่ะ :serius2: :serius2:
-
พี่บุริณทร์เร่งเครื่องใหญ่เลย กลัว สองยักษ์นั่นจะตัดหน้าบอกรักแทนก่อนรึคะ
เฮอะๆ บอสจะทานแห้วมั๊ยเนี่ย แทนอุตส่าห์เตือนแล้วนะ ว่าให้ชัวร์ก่อนแล้วค่อยพูดในสิ่งที่คิด
ท่าทางแทนจะไม่เล่นด้วยนะเนี่ย รอใครอ่ะป่าว :o8:
คุณภูวนัยก็ขู่จัง กลัวตายล่ะ ครึๆ
-
:L3: :L3: :L3:
:L3: :L3: :L3:
-
แล้วสองคนนั้นล่ะ
เป็นยังไงบ้าง อยากรู้
-
o22 จบจริงเหรอค่ะ
:m15:จะมีภาคต่อหรือพวกภาคพิเศษมาดามใจคุณภูกับคุณกฤษณะมั้ยค่ะ
-
จบแล้วหรอออออออ o22 o22
ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย แสดงว่าเราอ่านไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วอะดิ
:o12: :o12:
-
อ้าวมันจบแล้วหรอ
ให้จิ้นต่อ??
ในขณะที่ทุกคนยังสูสีเนี่ยหรอ
เป็นลม..
-
อยาก poll จัง ว่า รักใคร ชอบใคร อยากให้แทนได้ กับใคร
13. ......
14. คุณบุรินทร์
15. คุณภูวนัย
16. คุณกฤษณะ
17. คุณธงรบ
18. คุณอาทิตย์
19. .....
ปล. ขอตัดตำแหน่ง เบอร์ 17. ออก เพราะว่า กำลังจะไป ตัด.. ของ คุณนายทิ้ง
-
โอ้โห รู้สึกเหมือนระเบิดลงเลยนะนี่ กะว่าจะเข้ามาตอบกระทู้ตั้งแต่เมื่อวานก็ยังกล้าๆ กลัวๆ อยู่ พอตั้งสติได้แล้วก็เลยเข้ามาแอบอ่านเพื่อที่จะบอกว่า สงสารผมเถอะนะคร้าบบบ คราวนี้เหมือนคราวที่โพสตอนจบในบอร์ดปาล์มเลยอ่ะ มีคนอารมณ์ค้างมากมาย
คือว่า (ขอบอกความลับนะ) ผมก็ภูมิใจยิ่งนักกับตอนจบของเรื่องนี้ เพราะรู้สึกว่าตัวเองทำได้เหมือนหนังเกาหลีเรื่องโปรดเรื่องหนึ่งที่จบแบบตัดฉับ ทิ้งให้เราค้างเติ่งเหมือนตอนสั่งลาแฟนก่อนรีบไปสนามบินเลยทีเดียว แบบว่าทำให้เราคิดว่า เนี่ย บุริณทร์กำลังเอาจริง จินตนการภาพก็เห็นทำตาซึ้ง นั่งมองหน้าด้านข้างของแทน มือก็ขยุกขยิกอยู่ในกระเ๋ป๋ากางเกงของตัวเอง แทนก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเพลงก็ดังขึ้น ส่วนกฤษณะกับภูวนัยก็คิดหาแผนการณ์ต่อไป
ทว่า เมื่อโพสในบอร์ดปาล์มจบ ก็ก่อให้เกิดความคิดว่า อืมมม มันน่าจะต่ออีกหน่อย ก็เลยไตร่ตรองอยุ่ (ไม่นาน) ในที่สุดก็เขียนไปแล้วได้อีกประมาณ 5 บท แล้วก็ใส่โหลดองเอาไว้ครับ แต่ยังไ่ม่มีเวลาพิพม์อ่ะ ตอนนี้พิมพ์คดีรักภาคสองอยู่ นั่นก็เขียนใกล้จะจบแล้ว ลายมือของตัวเองก็อ่านไม่ค่อยออก เขียนไปแล้วก็มานั่งแกะลายมือของนายคฑาวุธอยู่เนี่ยล่ะ ไม่เ่ชื่อ ดูข้างล่างนี่จิ
(http://upic.me/i/9p/tan2_01.jpg)
ว่าแต่ว่า กด+1 ให้คะแนนกันหรือยังล่ะจ๊ะ ได้ 443 แล้วนะ ถ้าครบห้าร้อยจะดีใจมาก :z1:
(ขอร้อง กรุณาอย่ากด - นะจ๊ะที่รัก)
-
จบแบบนี้ แปลว่า จะมีภาคสองใช่ไหม
ถ้าไม่มีภาคสอง รับรอง คนแต่งโดน :beat: :beat: :beat:แน่
พี่บุ นี่ เงื้อง่า ราคาแพง แต่แทนก็ไม่สน ขนาดมีอะไรกันแล้ว
คุณกฤษณะ นี่มาแรงจริงๆ แถมรู้ใจน้องแทนเป็นอย่างดี
คุณภูวนัย นี่ เจอกันที่ไร น้องแทนต้องทำเรื่องขายหน้าอยู่เรื่อย
แต่ท่าทางคุณ ภู จะมาวิน คว้าแทนไปครอง
สรุป ให้น้องแทนไปบวชเหอะ ( ไม่รู้จะบวชได้หรือเปล่า)
:z13: คนแต่ง รอภาคสอง
-
อ่านเมื่อคืนแต่ไม่ได้รี หึหึ รอดตัวไปนะคุณคฑาวุธ ดีที่มาบอกกันก่อน ไม่งั้นคงคลั่ง....จบแบบนี้ฆ่ากันให้ตายดีกว่า เชอะ
-
:z3: :z3: :z3:
-
ขอบคุณสำหรับคำชี้แจงค่า
เรากด+ ให้แล้วน้า
ขอให้ถึง 500 เร็วๆ
-
กดบวกให้แล้วนะ สู้ๆ
มาชมคนแต่งว่าเก่งจัง เขียนหนังสือก่อนแล้วค่อยมาพิมพ์ เข้าใจปะ ?? หมายถึงว่า ถ้าเป็นเราเดี๋ยวนี้เวลาเรียบเรียงความคิดด้วยการเขียนมันยากมากอ่ะ ขีดทิ้งแล้วทิ้งอีกตลอด ต้องเรียบเรียงด้วยการพิมพ์มันจะง่ายกว่า
นึกๆดูสมัยเรียนหนังสือก็เขียนตลอดนะ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ใช้คอมตลอดก็ไม่รู้
รออ่านต่อนะคะ :mc4:
-
คริ คริ อีก 5 บท :jul3:
บวกให้อีก 1 ก็ได้ ค่า 5 บท
-
รีบกอ + ให้เลยนะ :laugh:
กลัวไม่ได้อ่าน :laugh:
-
+1 ให้แระ รอดตัวไปนะครับ อิอิอิอิ
-
เตรียมลับมีดลับเขียงแล้วนะเนี่ย o18
จบแบบเกาหลีแบบนี้ มักเป้นกับตอนจบตอนในละครมากกว่านะ แบบกะลังลุ้น ภาพดันค้าง เครดิตดันขึ้น ดนตรีบรรเลง คนดูก็ต้องรีบฟอร์เวิดๆ เพื่อดูตอนต่อไป :angry2:
-
+1 ให้แระ รอดตัวไปนะครับ อิอิอิอิ
ขอบคุณครับ
ว่าแล้วเชียวว่าต้องรอด ก็คนในบอร์ดน่ารักอย่างนี้นี่เอง
ไม่ว่ามีอะไรก็ครื้นเครง ดั่งเสียงบรรเลงของดุริยางค์
ช่วยเดาช่วยเีชียร์ักันยิ่งนัก หนุ่มแทนน่ารักจะคว้าใครมาเคียงข้าง
ขอได้โปรดเฝ้ารอไปพลางๆ คนเขียนนั่งเกาหัวพิมพ์อยู่นี่ไง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณที่เอ็นดูคฑาวุธนะครับ :bye2:
-
เคยมีคนบอกว่า
คนที่เขียนหนังสือไม่สวย ลายมือไม่มี หน้าตาก็ไม่ดีด้วย
สงสัยจะไม่จริง เนอะๆ
:m28: :m28:
-
เคยมีคนบอกว่า
คนที่เขียนหนังสือไม่สวย ลายมือไม่มี หน้าตาก็ไม่ดีด้วย
สงสัยจะไม่จริง เนอะๆ
:m28: :m28:
มีความเป็นไปได้อย่างแรง แต่ที่แน่ๆ อ่ะ 8 เซ็นต์ (อันนี้ เจ้าตัวคนแต่งเค้าบอกเองนะ)
-
ตามมาแกะรอยลายมือคุณคฑาวุธ
อืม ลายมือเหมือนนศ.แพทย์นะนั่น ไก่ยังเรียกเพ่ หุหุ
+1 จัดไปแบบมึนๆ เพราะหลงคุณแทน :impress2: :impress2:
-
พี่คนแต่งค่ะพี่คฑาวุธ o22
นั้นลายมือเหรอค่ะ โหย :z3:สุดยอดเลยคะ
แทบอ่านไม่ออก :a5: ลายมือมันส่อให้ถึงหน้าตานะคะพี่
อย่างนี้พี่คนแต่งหน้าตาจะเหลือไหมค่ะ :laugh:
+1ให้พี่คนแต่งหน้า(ไม่)หล่อ o18
-
กด+ ให้แล้วนะคะ ว่าแต่ใจร้ายจัง
ขออีกห้าบทที่เหลือด้วยนะคะ
ตัวหนังสืออ่านยากจัง :laugh:
-
เคยมีคนบอกว่า
คนที่เขียนหนังสือไม่สวย ลายมือไม่มี หน้าตาก็ไม่ดีด้วย
สงสัยจะไม่จริง เนอะๆ
:m28: :m28:
มีความเป็นไปได้อย่างแรง แต่ที่แน่ๆ อ่ะ 8 เซ็นต์ (อันนี้ เจ้าตัวคนแต่งเค้าบอกเองนะ)
อาราย 8 cm อ่ะพี่โน๊อา
รีบขยายความด่วน
เยาวชนชาติไม่เข้าใจ :confuse:
-
โห ทำให้เสียความมั่นใจเรื่องลายมือไปเยอะเลย
พิพม์ก็ช้าอีกตะหาก
อยากได้แฟนเป็นเสมียนพิมพ์ดีดหน้าศาลจังเลยให้ตายสิ
แต่ผมว่าลายมือผมก็ไม่เลวนะ (ยังคิด positive กับตัวเองอยู่ ผมเป็นคนมองโลกแง่ดีครับ) :z1:
26
เช้าวันอาทิตย์
เช้าวันอาทิตย์อากาศสดชื่น สายลมพัดเอื่อยนำความสดชื่นมาให้บ้านสวนริมคลอง ทำให้แทนมีความคิดอยากจะนอนเล่นที่ศาลาริมน้ำ
แม้คืนวันเสร์จะกลับบ้านดึก แต่เขาก็ตื่นเช้า...บรรยากาศบ้านสวนเมืองนนท์ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย
ชายหนุ่มหอมเสื่อจันทบูรกับหมอนนุ่มใบใหญ่ พร้อมถุงขนม เดินไปที่ศาลาทรงไทยริมคลอง ระหว่างทางแวะเด็ดดอกมะลิได้หนึ่งกำมือ...ใจอดนึกถึงกฤษณะไม่ได้
...กฤษณะชอบดอกมะลิ...บอกว่าหอม...หอมเหมือนแก้มเขา...
เมื่อเย็นวันพุธที่ผ่านมา กฤษณะพาเขาไปทานอาหารที่ครัวระเบียงเล ไกลถึงสมุทรปราการ ชายหนุ่มให้เหตุผลว่าต้องไปไกลๆ เพราะกลัวจะเจอกับคนที่รู้จัก เขาไม่อยากให้ “ใคร” เสียบรรยากาศ
กฤษณะบอกว่าอยากมีเวลาส่วนตัวกับแทนบ้าง ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีกนาน
“นานที่ไหนกัน กระบี่ก็แค่นี้เอง คุณกฤษณ์ว่างก็บินลงไปเจอผม จะพาไปดำน้ำ” แทนบอกกฤษณะขณะที่เดินทอดน่องไปตามริมทะเลช้าๆ เพื่อย่อยอาหาร ก่อนทั้งสองจะหยุดยืนใต้ต้นมะพร้าว และแทนโดนหอมแก้ม
“ฮื่อ คุณกฤษณ์ ประเจิดประเจ้อจริงน๊อ เดี๋ยวลูกมะพร้าวก็หล่นใส่หัว” แทนพูดแก้เขิน
“เกี่ยวอะไรกับมะพร้าว”กฤษณะทำหน้าสงสัย
“ก็ผู้ชายสองคนยืนหอมกันแบบนี้ โบราณเขาวาเดี๋ยวฟ้าจะผ่าเอา แต่ตอนนี้มันไม่มีเมฆฝน ฟ้าเลยไม่น่าจะผ่าได้ แต่เรายืนใต้ต้นมะพร้าว ผมจึงคิดว่า ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะเขม่นเราที่ผิดธรรมชาติ ท่านก็น่าจะให้มะพร้าวหล่นใส่หัวแทนฟ้าผ่า”
กฤษณะหัวเราะลั่นจนน้ำตาไหล ส่ายหน้า ไม่กลัวคำขู่ของตี๋หนุ่มผู้น่ารัก กลับหมอแก้มแทนอีกข้างหนึ่ง แล้วยืนมองตาเชื่อม
“หลายครั้งแล้วนะคุณกฤษณ์” แทนบ่นอุบอิบ “ขาดทุนไปเยอะแล้วนะนี่”
“ผมขอมัดจำไว้ก่อน” กฤษณะทำเสียงนุ่ม ตาเป็นประกายเจิดจ้า “คุณก็รู้ อะไรตอนนี้ไม่น่าไว้วางใจ”
กฤษณะยิ้มพราว มองตาสถาปนิกหนุ่มนิ่ง ยื่มมือมากุมมือของชายหนุ่มหน้าตี๋เอาไว้ บีบเบาๆ ราวกับจะถ่ายทอดความรักให้
แทนเข้าใจว่ากฤษณะหมายความว่าอย่างไร ตั้งแต่รถไฟชนสามขบวนชนกันที่สนามกอล์ฟวันนั้น ชายหนุ่มทั้งสามคนต่างก็รุกหนัก จนเขาแทบจะสับหลีกไม่ทัน เพราะกลัวว่าจะมาชนกันอีก
...กฤษณะมัดจำด้วยการหอมแก้มเขา แต่บุริณทร์หนักข้อกว่า ขอหมั้นดื้อๆ ด้วยแหวนเพชรหนึ่งวง
“กี่กะรัตพี่บุ” เขาหยิบเพชรเม็ดงามขึ้นมาส่องกับแสงอาทิตย์ที่ส่งลอดผ่านร่มจามจุรี ข้างสนามกีฬาที่เขากับบุริณทร์นั่งอยู่
บุริณทร์เข้าใจเลือกสถานที่บอกรักและมอบแหวน แม้ไม่ใช่ม้าหินอ่อนตัวเดิมที่เคยมานั่งกันประจำสมัยเรียน แต่ก็ใกล้เคียง บรรยากาศเก่าๆ เป็นสเปเชี่ยลเอฟเฟ็คสร้างอารมณ์ร่วม
บุริณทร์บอกรักเขา และขอหมั้นด้วยแหวนเพชร ขอตีตราจอง...
“พี่บุ ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องมาหมั้น”
“พี่ไม่ไว้ใจสองคนนั้น แทนเองก็ทำท่าแปลก” บุริณทร์ให้เหตุผล
“แปลกยังไง พูดให้ดีๆ นะ” แทนเม้นปาก แกล้งทำหน้าไม่พอใจ
“ก็...” บุริณทร์ถอนหายใจเล็กน้อย “แทนก็เห็นพูดคุยกับเขาดีอยู่ ไม่ได้แสดงท่าทางรังเกียจ พี่ก็ใจไม่ดีน่ะสิ”
“โถ พี่รินทร์ คิดมาก ตอนนี้แทนยังไม่คิดอะไร พี่ก็ยังไม่ควรคิดด้วย คนกำลงสนุกกับการทำงาน ไม่อยากคิดเรื่องรักให้หนักหฤทัย” แทนเล่นคำ พลิกแหวนในมือไปมา ราวกับสนใจเต็มที่ ทั้งที่ในใจกำลังนึกหาวิธีเอาตัวรอด
...บุริณทร์บอกรักเขาอีกแล้ว...แต่คราวนี้ทำท่าจริงจังกว่าทุกครั้ง...มีแหวนมาประกอบการบอกรักด้วย...ท่าทางจะเอาจริง...
...แต่จะให้เขาตัดสินใจอย่างไรได้...เขาไม่ได้มีบุริณทร์คนเดียวนี่นา...ไหนจะกฤษณะ ไหนจะภูวนัย...เขายังตัดสินใจไม่ได้!
เรื่องของเรื่องก็คือ...เขาชอบทั้งสามคน!...
...ตายละหว่า...ทำยังไงดีละทีนี้...สามคนเลยหรือ?...
อีกอย่าง ตอนนี้ภูวนัยก็ชักจะแสดงออกโจ่งแจ้งว่าชอบเขา ทั้งที่ก่อนหน้านี้เล่นบทเทพบุตรหน้าดุอยู่ได้เป็นนานสองนาน จู่ๆ ก็มาออกอาการชอบเขาเสียดื้อๆ...ท่าทางไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน...
เย็นวันพฤหัสบดี เขาควรจะไปฝึกไดร์ฟกอล์ฟเช่นเคย แต่เย็นวันนั้นเขาเบี้ยวไม่ไปเสียเฉยๆ หกโมงสิบห้านาที โทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมกับเสียงเข้มๆ ของภูวนัย
“ผมรอคุณอยู่”
“อ้าว รอทำไม” แทนเฉไฉ
“ทำไมคุณไม่มา จงใจหลบหน้าผมหรือ” ภูวนัยเสียงเข้ม แทนนึกภาพใบหน้าขรึมๆ กำลังขมวดคิ้วได้ชัดเจน
“เปล่า พอดีผม...เอ่อ...ปวดหัว” เขาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ เพราะตอนนั้นนึกอะไรไม่ออกจริงๆ
“เลยไปนั่งฟังเพลง” ภูวนัยเติมประโยค
...รู้ดีนัก...อะไรก็รู้ไปหมด...อ่านใจได้แล้วยังเดาพฤติกรรมถูกอีกต่างหาก...แทนนึกค่อนขอดอยู่ในใจ
เย็นวันนั้น เขาไปนั่งรอสงครามเพื่อนรักที่ Q Bar สงครามบอกว่า อยากจับฝรั่งตาคม...เบื่อตำรวจปืนใหญ่...
“แล้ววันอาทิตย์นี้เจอกันนะครับ” คนหน้าดุคาดคั้น
“เอ่อ...” แทนนึกหาคำตอบที่เหมาะสมที่สุด แต่ภูวนัยแทรกขึ้นว่า “อย่ามาบอกผมนะว่าเช้าวันอาทิตย์คุณจะปวดหัว”
“ก็ไม่แน่” แทนตอบกวนๆ ...อยากประชดเขาดีนัก...
“ถ้าไม่สบาย ผมจะพาไปหาหมอ แต่ถ้าสบายดีก็มาฝึกกอล์ฟกัน เผื่อได้ไปออกรอบที่กระบี่” น้ำเสียงภูวนัยนุ่ม ขัดกับบุคลิก แทนนึกภาพตาม ตอนนี้ใบหน้าภูวนัยอาจกำลังยิ้มๆ อยู่ก็เป็นได้ เวลาภูวนัยยิ้ม เขายิ่งรู้สึกประหม่ากว่าตอนอื่น...เวลาภูวนัยเข้ามาใกล้ๆ จนได้ยินเสียงหายใจ เขารู้สึกแข้งขาอ่อนแรงไปหมด พอๆ กับที่รู้สึกเวลากฤษณะจูบเขา
“นะแทน อย่าเบี้ยว ผมจะรอ ผมคิดถึง”
จำได้ว่าเขาอ้าปากค้าง มือยังจับโทรศัพท์แนบหูอยู่ แม้ภูวนัยจะวางสายไปแล้ว
บทภูวนัยจะจีบ เขาก็พูดตรงๆ บอกว่าคิดถึง บอกว่าชอบ...ทั้งๆ ที่ทำหน้าเรียบๆ ขรึมๆ ต่างจากใบหน้ายิ้มๆ ของกฤษณะ ต่างจากใบหน้ากรุ้มกริ่มของบุริณทร์
...เลือกใครดีวะ...ทำไมมันเลือกยากแบบนี้...แทนถอนหายใจ นอนกลิ้งไปมาบนเสื่อ มือหยิบขนมเข้าปาก
...เดี๋ยะมีต่อ (หลังจากแกะลายมือตัวเองแล้ว เห็นมะ ว่ามันลำบากแค่ไหน แค่พอนึกถึงคนอ่านที่น่ารัก ผมก็ก้มหน้าอ่านต้นฉบับตัวเองแล้วพิมพ์ต่อ)
แต่ว่า...
สแกนแล้วโพสให้อ่านเลยก็ดีนะ จะได้อ่านจนถึงบทที่ 30 ภายในคืนนี้เลย
(http://upic.me/i/gw/tan092.jpg)
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มให้พี่นายตายไปเลย
ข้อหาหมั่นใส้ส่วนตัว
555+ :laugh: :laugh: :laugh:
-
น้องnuttykung เอาแค่เบาะ ๆ พอ อย่าให้ถึงตายเลยนะ
คือ พี่ยัง อยาก เก็บไว้ดูเล่นก่อนอ่ะ
-
อยากจะยอมรับว่า
อ่านตัวหนังสือไม่ออกจิงๆ :laugh:
รออ่านที่พิมก็ได้ :z2:
แทน ทั้งสามคนเลย รับรอง สนุก ทั้งวัน ทั้งคืน :z1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย :a5: o22
มันเกิดขึ้นแล้วววววววววววววว :serius2:
ลายมือสมัยพ่อขุนศรีอินทราทิตย์(เขียนงี้ป่าว?)
ตามหามานาน ขนาดลายมือแพทย์ชิดซ้าย พยาบาท..เฮ้ย!!..บาลชิดขวา
พี่คนแต่งเวลาเรียนหนังสือคุณครูยาหม่อง ยาอม ยาดม หมดกี่กี่โหลคะ
แล้วเวลาส่งงานที่มอเนี่ยอาจารย์ให้เอ บี ซี ดี ค่ะ
-
ลายมือสวยเหมือนลายมือผมเลย
ขนาดตัวเองยังอ่านไม่ออก อิอิ
:really2:
-
เอ่อ....................
ไม่มีคำบรรยายคับ
ไม่เคยมีใครทำลายความภาคภูมิใจนี้ได้ที่ว่าไม่มีใครอ่านตัวหนังสือเราออกได้ถ้าเราไม่ต้องการ 55555555555
แต่ตอนนี้ :serius2: มีคนทำลายความภาคภูมิใจนี้ไปแล้ว
ปล+1 ช่วยชาติอีกแรง
-
แผ่นแรกยังพออ่านได้นะ(คิดว่าพอๆกับลายมือตัวเอง :laugh:)
แต่แผ่นล่าสุดนี่ o22
ประโยคแรกก็งงแล้ว
หมดความมั่นใจในการแกะลายแทงไปเลย :z13:
-
เอิ่มมม........ เจอลายมือเข้าไปอยากกราบคุณครูของคุณคฑาวุธงามๆ ท่านช่างมีความอดทนเหลือล้น สาธุ :call:
-
:a5: o22
ลายมือหรืออักษรขอมโบราณคะ
:laugh:
+1 ให้เลยสำหรับการพิสูจน์อักษรขอมโบราณ
-
อยากบอกตรง ๆ เหมือนกัน ว่าอ่านมะออก :sad11:
แต่ยังให้กำลังจายคนแต่ง +1 ให้อีกครั้ง :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คุณคฑาวุธ ให้ลายแทงขุมทรัพย์มาเหรอค่ะ อ่านมะออก :a5:
ตอนนี้ก็กำลังแกะลายแทงปกในคดีรักอยู่ค่ะ :z3:
-
ในฐานะที่คุ้นเคยกับการอ่านลายมือแพทย์และพยาบาลมาเป็นเวลานานเกือบ 10 ปี ขอบอกว่า ลายมือของน้องนายเนี่ย อ่านง่ายกว่ากันเยอะเลย เหอ ๆ ๆ
เพราะงั้น ไม่ต้องพิมพ์ ลงมาทั้งงี้เลยก็ได้ อ่านออก มีไรไม๊ (ดีกว่าถูกปล่อยให้อารมณ์ค้างอยู่อย่างนี้แหละน่ะ) :angry2:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทหารบุก!!! มะช่ายล่ะ คุณภูวนัย ลุยแล้ววววววววววว
“นะแทน อย่าเบี้ยว ผมจะรอ ผมคิดถึง”
เอาล่ะเว้ยย คุณแทน เลือกไม่ถูก ชอบทั้งสามคน แม่เจ้า ไปๆมาๆคนที่เจ้าชู้กว่าพี่บุหนะ คือคุณแทนนี่แหละ ครึๆ
แล้วคุณกฤษณะก็นะ มัดจำบ่อยมากๆๆ แทนไม่ได้ตั้งตัวก็โดนขโมยจูบไปแล้ว หลายฟอดด้วย จู่โจมหัวใจเข้าเป้ามากๆ
-
อีกสามบทจะอ่านทันแล้ว
มา+1ให้คุณคฑาวุธก่อนนะคะ
ที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน
เดี๋ยวอ่านทันแล้วจะตามมาเม้นท์อีก
-
+1 ให้ค่ะ สำหรับอีก 5 บท ที่จะมาลงต่อ
แทนเอ๋ยแทน เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว
พี่บุก็เอาแหวนมาขอหมั้น
คุณกฤษณะก็แอบขโมยหอมแก้มขอมัดจำไปหลายที
ส่วนคุณภูก็ โฮ่ยยยยย บทจะรุกก็ทำเอาตั้งตัวกันไม่ติด “นะแทน อย่าเบี้ยว ผมจะรอ ผมคิดถึง” มันต้องให้ได้อย่างนี้สิคะ (อุฟส์ ลืมตัว เชียร์ออกนอกหน้า)
เอ่อ ตอนท้ายแอบแกะลายแทงอยู่นาน อันแรกก็พอจะอ่านออกอยู่ แต่อันที่สองนี่ ไม่ไหวค่ะ
ปล. อยากจะช่วยพิมพ์นะคะ (แบบว่าอยากอ่านเร็วๆ) แต่มันติดปัญหาอยู่นิดนึงตรงที่ว่า เค้าแกะลายแทงออกบ้างไม่ออกบ้างนี่สิ :เฮ้อ:
-
มาช่วยกันรอด้วยคนคับ
ก็อยากจะช่วยเหมือนกันนะ :m29:
อันแรกพอทนได้แต่อันนี้เหลือที่จะรับได้จริงๆ
:m8:
-
มาร่วมด้วยช่วยกันรอบทต่อไปคับ อิอิ
-
นั่นลายมือหรอครับ 55+
ไปจ้างเขาแปล เขาจะคิดเท่าไรนั่น
เฮ้อ
รออ่านต่อไป
คนแต่งน่ารักที่สุด จุ๊บๆๆ
อิอิอิอ
เอายาวๆเลยนะเรื่องนี้อ่ะ
-
แทนนนนนคิดไม่ออกไม่ต้องคิดจ้ะ ควบ 3 ไปเลย :laugh:
คุณคทาวุธเค้าอ่านไม่ออก :o12:
-
พี่คฑา ขอกฤษณะ คู่ แทนนะ
แล้วจะไม่ :z6: ไม่ฆ่า ไม่แกงกัน
ฮึมๆ
:laugh: :laugh:
-
ภาษาขอมนิค้าบ
-
:กอด1:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ชวเลข ภาษาเขมร
ไม่ใช่อ่านได้ภาษานี้นะ แต่ว่า ดูจากลักษณะ ท่าทาง ความยาว แล้ว .. น่าจะประมาณนั้น
มากัดแต่เช้า
-
เอ่อ...
ลายมืออ่านยากเนอะ
ขอรอดีกว่า
ปอลอ 1 +1 ให้ค่าลายมือ
ปอลอ 2 เชียร์ภูวนัย
-
:laugh:มีคนลายมือแย่กว่าเราอีก
-
:กอด1:
-
แหม ได้ทีว่ากันใหญ่เลยเรื่องลายมือเลย
แต่ไม่ได้ทำลายความมั่นใจผมแม้แต่นิดหรอก :really2: แบบนี้ต้องได้เห็นลายมือภาษาอังกฤษและภาษาฝรั่งเศสของผม แล้วจะตาค้าง
คือแบบว่ามันไม่ถนัดภาษาไทยอ่ะครับ เลยเขียนไม่ค่อยสวย :z1: ก็มันเขียนให้ตัวเองอ่านนี่ ก็เขียนแบบเร็วๆ แต่ถ้าเีขียนให้คนอื่นอ่าน ก็เีขียนให้อ่านง่าย ใครที่ซื้อหนังสือ ไม่เห็นบนหน้าซองจดหมายเหรอ อ่านง่ายจะตาย นี่ยังภูมิใจตัวเองอยู่เลย
ว่าแล้วก็โพสตอนที่ 26 ต่อให้จบตอนนะครับ วันนี้วันสุข แล้ว ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการออกไปให้พ้นๆ ออฟฟิสตอนเลิกงานนะครับ และใครที่ยังศึกษาเล่าเรียนอยู่ก็ขอให้มีความสุขกับการสอบนะครับ เป็นกำัลังใจ ขอให้ทำข้อสอบได้กันทุกคน (ส่วนอาจารย์จะเห็นด้วยหรือไม่นั้นก็อีกเรื่อง)
ป.ล. ตอนผมเรียน ไม่เห็นมีอาจาร์ยบ่นว่าอ่านกระดาษคำตอบไม่ออกเลยซักคน ตอนสอบเข้าเรียนต่อ ป. โท ก็เีขียนลายมือล้วนๆ 10 หน้า ตอนสอบประมวลรายวิชารอบแรก หกชั่วโมงครึี่งก็เขียนนะครับ กี่หน้ากระดาษลองเดาเอาเองเน้อ รู้แต่ว่าออกมาจากห้องสอบแทบคลาน มือเกร็งอยู่ในท่าจับปากกาแล้วมือซ้ายก็ต้องง้างนิ้วออกทีละนิ้ว แล้วก็หายาหม่องมานวด
และตอนนี้กำลังไม่ค่อยเร่งวิดยานิพนครับ ขี้เกียจ
เรื่องวิชาการไ่ม่ค่อยมุ่ง
เรื่องบันเทิงก็ไม่ค่อยถนัด
ุถนัดเรื่องเขียนนิยายรัก อิ อิ
บทที 26 (ต่อ)
ความเดิมเมื่อที่แล้ว.... เย้....รู้วิธีทำให้ตัวหนังสือเป็นสีแล้ว...ภูมิใจมากๆ
“นะแทน อย่าเบี้ยว ผมจะรอ ผมคิดถึง”
จำได้ว่าเขาอ้าปากค้าง มือยังจับโทรศัพท์แนบหูอยู่ แม้ภูวนัยจะวางสายไปแล้ว
บทภูวนัยจะจีบ เขาก็พูดตรงๆ บอกว่าคิดถึง บอกว่าชอบ...ทั้งๆ ที่ทำหน้าเรียบๆ ขรึมๆ ต่างจากใบหน้ายิ้มๆ ของกฤษณะ ต่างจากใบหน้ากรุ้มกริ่มของบุริณทร์
...เลือกใครดีวะ...ทำไมมันเลือกยากแบบนี้...แทนถอนหายใจ นอนกลิ้งไปมาบนเสื่อ มือหยิบขนมเข้าปาก
ความของตอนที่โพสวันนี้...
ภาพใบหน้าของสามหนุ่มสามสไตล์ผลัดเวียนกันฉายขึ้นมาในความคิดเขาเหมือนสไลด์พรีเซนเตชั่น ขาดเพียงอย่างเดียวคือเสียงเพลงประกอบ
พลันชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ก็สะดุ้งเมื่อเสียงกริ่งหน้าบ้านดังถี่ๆ ติดต่อกัน
ภาพในความคิดคำนึงหายไปหมด แทนชะเง้อมองไปยังหน้าบ้าน แต่ต้นไม้ดอกไม้ประดับบดบังการมองเห็น เสียงกริ่งยังดังไม่หยุด เขาจึงลุกขึ้นอย่างขี้เกียจ พลางบ่นในใจว่าคอตัวเองสั้นนัก ยืดเท่าไหร่ก็มองไม่เห็นถึงประตูรั้วบาน ในที่สุดจึงเดินไปดูว่าใครมาหา
เมื่อใกล้ถึงประตูรั้วหน้าบ้าน แทนชะงักชั่วอึดใจเมื่อเห็นคนที่กำลังยืนกดกริ่งอยู่อย่างสนุกมือ
"คุณกฤษณะ ไม่เคยกดกริ่งหรือไง"
กฤษณะยิ้มกว้าง อารมณ์ดีเช่นเคย "นานได้กดกริ่งคุณแทนซักทีแล้วก็คิดถึงด้วย ผมเลยกดไม่ยั้ง"
"กดสองสามครั้งก็ได้ยินแล้ว" แทนเปิดประตูแล้วทำท่าผายมือเชิญราวกับเป็นแขกคนสำคัญ "ถ้าไม่ได้นอนหลับอยู่ในห้องกดสองครั้งก็ได้ยิน"
"กดซ้ำๆ เพราะคิดถึงมาก" กฤษณะพูดเสียงเบา "คิดถึงผมไหมครับ"
"คิดถึงสิครับ คิดถึงใจจะขาดเสียให้ได้วันละหลายหน"แทนยิ้ม แล้วรีบหันหลังเดินนำหน้าไปยังศาลาริมน้ำข้างบ้าน กฤษณะหัวเราะชอบใจ มีความสุขที่เห็นชายหนุ่มผู้ร่าเริงอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอตั้งหลายวัน
ลึกๆ ในใจเขารู้อยู่ว่า ในเจ็ดวันนั้น แทนต้องแบ่งเวลาให้ "คนอื่น" ด้วย เวลาเจ็ดวันที่เขาอยากได้เป็นของตัวเองเพียงคนเดียว
สายวันอาทิตย์...
กฤษณะนั่งมองชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มกว้างสดใสกำลังต่อราคาผลไม้ที่แม่ค้าพายเรือมาขายที่ท่าน้ำ กล้วยสองหวี ชายหนุ่มต่อราคาได้หวีละสิบห้าบาท เขาซื้อที่ซุบเปอร์มาร์เก็ตกลางเมืองสี่ใบ หนึ่งร้อยห้าสิบบาท
กฤษณะบนทึกภาพที่เขากำลังมองเข้าไว้ในความทรงจำ เพื่อปลอบใจตัวเองให้มีพลังที่จะสู้รบปลบมือกับอีกสองคนที่ต่างก็กำลังรุกหนัก
บุริณทร์...ทำงานอยู่ออฟฟิสเดียวกับแทน เจอกันทุกวัน วันละหลายชั่วโมง
ภูวนัย...แม้ไม่ค่อยได้เจอกับแทนบ่อยเท่าใดนัก แต่อีกไม่นาน แทนก็จะไปทำงานออกแบบสปาที่กระบี่ และภูวนัยก็คงตามไป "ตรวจงาน" อย่างใกล้ชิดเป็นแน่แท้ เขาถามเลขานุการของภูวนัยแล้ว เพื่อนเขาจะเดินทางไปกระบี่เย็นวันศุกร์นี้หลังเลิกประชุม
"แหมคุณนี่ ยังหนุ่มยังแน่น ต่อราคาเก่งจังเลยนะคะ"
"ป้ารอจนผมแก่สิครับ ลองมาขายอีกที รับรองะไม่ต่อเลย"
แม่ค้าหัวเราะชอบใจ บอกว่าตัวเองคงไม่อายุยืนขนาดนั้น แล้วพายเรือจากไป
แทนเอนตัวลงนอน หยิบขนมเข้าปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย แล้วหยิบยื่นส่งใหกฤษณะ
"หวานดีนะครับคุณกฤษณ์ ลองดูหน่อยสิ กินอะไรหวานๆ จะได้ปากหวาน"
"นอนกินเดี๋ยวได้เป็นงู" กฤษณะล้อ
"เป็นสิดี ผมจะได้เลื้อยไปรัดคนให้ทั่วหมู่บ้านเลย ทุกคนจะได้มีคู่" แทนพูดเล่นโดยไม่คิด ลืมนึกอะไรไปบางอย่าง
"รัดตัวเองก่อนเถอะ" กฤษณะขยับตัวเข้ามาใกล้ หัวเข่าแนบชิดติดลำตัวของชายหนุ่มที่อยากกลายเป็นงู
"ไม่เอา ไม่รัดตัวเอง กลัวหายใจไม่ออก" แทนยักคิ้ว ตอบยิ้มๆ แล้วพลิกตัวออกห่างกฤษณะ ยันศอกขึ้นสองข้าง เอามือเท้าคาง มองผู้บริหารหนุ่มที่นั่งขัดสมาธิมองเขาอยู่นัยน์ตาเป็นประกาย
"คุณกฤษณ์ ผมถามอะไรอย่างได้ไหมครับ" แทนทำหน้าจริงจัง "ถ้าเราไม่ได้ลงเอยกัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ คุณจะยังเป็นเพื่อนกับผมไหมครับ"
กฤษณะนิ่งไปชั่วครู่ ในใจกระตุกวูบ แต่ยังทำหน้ายิ้มๆ แล้วตอบว่า "ไม่ครับ"
คราวนี้คนที่นิ่งคือแทน แต่ก็นิ่งได้ไม่นานเมื่อกฤษณะพูดต่อ ซึ่งทำให้เขาต้องเปลี่ยนสีหน้าเป็นเขินอายแทบไม่ทัน
"ผมไม่อยากเป็นเพื่อน ผมอยากเป็นคนรัก"
กฤษณะขยับตัวเข้ามาใกล้ แทนพลักตัวหนีไม่ได้อีกแล้วเพราะอยู่ชิดขอบศาลาริมน้ำ จะพลิกตัวอีกทีก็จะตกคลอง
"คุณแทนครับ เวลานี้มันกลางวันแสกๆ สว่างจ้าแบบนี้อาจดูไม่โรแมนติก แต่ผมอยากจะบอกความในใจผมชัดๆ เสียที ไม่อยากรอเวลาอีกแล้ว" กฤษณะเกริ่น
...แค่กฤษณะยิ้มก็โรแมนติกจะแย่อยู่แล้ว แล้วนี่มีความในใจอะไรอีก...
"ผมรักคุณ ผมแน่ใจแล้วถึงได้พูดออกมา ทีนี้คุณแทนต้องตัดสินใจแล้วล่ะว่าจะเลือกใคร"
...ตายล่ะ เวลากฤษณะจะพูดตรงไปตรงมาทำไมถึงได้ "ตรง" ขนาดนี้ เหมือนนักยิงธนูเหรียญทองโอลิมปิก ยิงเจาะกลางเป้า...
แทนกลืนน้ำลาย ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ที่เคยปากดีตอนนี้อึ้งไปหมด
"แต่ถ้าเราไม่ได้ลงเอยอย่างที่ว่า ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ ผมก็จะยังรักคุณอยู่ ส่วนจะรักต่อนานแค่ไหน อันนี้ก็แล้วแต่เวลา ผมยังบอกไม่ได้ แต่ที่แน่ใจคือสิ่งที่ผมกำลังบอกอยู่ตอนนี้ล่ะ" กฤษณะพูดเนิบๆ
...เอาซะแล้วไหมล่ะ อยากรู้ดีนัก คราวนี้เป็นไง ได้ยินเต็มสองหู แล้วก็อึ้งไปเลย...
...เออนะ เวลาผู้ใหญ่เขาบอกรักกัน เขาพูดกันแบบนี้ละหรือ นั่งขัดสมาธิพูดกันเหมือนนั่งไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกันแบบนี้หรืออย่างไร...
...แต่ว่าเขากำลังนอนเท้าคางอยู่ หากกฤษณะเอนตัวนอนลงมาล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น มิกลายเป็นบทรักกลางแจ้งหรืออย่างไร...
จริงดังคาด กฤษณะขยับตัวเข้ามาใกล้ เอนตัวลงนอนตะแคงเกือบแนบชิดแทน ศอกซ้ายวางอยู่บนพื้น ยื่นมาขวามาลูบไล้ต้นแขนของชายหนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังหลบตาก้มลงมองพื้น
"คุณแทนครับ ถามหัวใจคุณดีๆ นะ คุณมีความสุขเวลาอยู่กับผมหรือเปล่า สำหรับผม เวลาที่อยู่กบคุณ ผมรู้สึกว่าเวลามันหยุดนิ่ง ไม่อยากห่างคุณเลย อยากคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ อยากทำอะไรที่ใจอยากจะทำ อยากให้เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ" เสียงกฤษณะแหบพร่า สั่นไหวอย่างที่แทนไม่เคยได้ยินมาก่อน
เขารู้ว่ากฤษณะพยายามกำลังควบคุมอารมณ์ปรารถนาของตัวเอง เขาก็กำลังพยายรามควบคุมตัวเองเช่นกัน
กฤษณะเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ โรแมนติก อยู่ใกล้แล้วสบายใจ กฤษณะทำให้เขารู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ...รู้สึกเหมือนกับว่านาฬิกาหมุนช้าลง
...ทำไมกฤษณะมาทำตาหวานซึ้งแบบนี้ ปกติเป็นคนตาสวยอยู่แล้ว ยิ่งมาทำตาฉ่ำเยิ้มแบบนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว นี่กฤษณะจะรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นคนแพ้คนตาสวย...
...โอ๊ย อะไรกันนี่...โชดดีนะที่เป็นเวลากลางวัน...ที่ศาลาริมน้ำ ถ้าเป็นกลางคืน ต้องเสียตัวแน่เลยเรา...
แทนนึก รู้สึกประหม่า ตายังจับจ้องอยู่ที่พื้น ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเพราะกลัวจะหลอมละลายด้วยพ่ายแพ้ต่อสายตาหวานซึ้งของกฤษณะ จนในที่สุด กฤษณะก็ยกมือขึ้นมาแตะคางเขา ดันให้เงยหน้าขึ้น
ใบหน้าของกฤษณะอยู่ใกล้แทนมาก นัยน์ตาหวานเยิ้มด้วยแรงปรารถนา ลมหายใจหนักหน่วง ปากเผยอช้าๆ ก่อนจะจะยื่นมาประกบปากอีกฝ่ายแน่น ลิ้นอุ่นๆ สอดเข้ามา ตวัดเกี่ยวกับลิ้นของแทนจนชายหนุ่มต้องยอมต่อการลุกล้ำ
...อยากจะขัดขืนอยู่หรอก แต่ทำไมกายมันไม่มีแรงขยับ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหมือนขี้ผึ้งกำลังถูกหลอมละลาย...
ในที่สุดแทนก็ยอมแพ้ต่อกายของตน ปล่อยให้อารมณ์พาไป
ร่างสองร่างเกี่ยวกระหวัดรัดกัน พลิกไปมาบนพื้นศาลาริมน้ำ สายลมเย็นเอื่อยๆ พัดมาคลอเคลีย ราวจะขอเป็นผ้าห่มคลุมชายหนุ่มทั้งสอง
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ แทนยกมือขึ้นดันอกหนาของกฤษณะให้ออกห่างเพราะกลัวจะทันทานใจและอารมณ์ของตัวเองไม่ไหว ชายหนุ่มหายใจหอบ หนักหน่วง ราวกับว่ายน้ำข้ามคลองเป็นสิบๆ รอบ กฤษณะก้ไม่ต่างกัน
"คุณกฤษณ์ พอเถอะครับ ผม..."
"ผมรักคุณนะครบ ขอมัดจำเฉยๆ ไม่ได้คิดจะเกินเลยหรอก" กฤษณะเสียงพร่า ใบหน้าแดง รู้สึกร้อนผ่าวด้วยอารมณ์ปรารถนา
"จริงหรือ" แทนบ่นอุบอิบ ตาหลุบต่ำมองหน้าอกของกฤษณะที่หายใจเข้าออกแรงๆ
"ไม่จริง ผมโกหก" กฤษณะตอบยิ้มๆ แววตาส่งความหมายตามที่พูด
...เอาวะ เป็นไงเป็นกัน เราไม่ใช่ผู้หญิงซักหน่อย ไม่เห็นต้องกลัวท้อง...
แทนนึกในใจ แต่อีกเสียงหนึ่งรีบแทรกว่า
...อย่านะ อย่าเพิ่งยอม แค่เขาบอกรักก็จะยอมเป็นของเขาเลยหรือ
เสียงแรกเถียงกลับมา...
...ไม่เห็นแปลก อย่ามาทำเหมือนไม่เคยเลยดีกว่า แต่ก่อนผู้ชายไม่บอกรักก็ยังมีอะไรกับเขาได้...
...แต่ว่าตอนนั้นมันไม่เหมือนตอนนี้ นั่นมันเป็นอะไรสนุกๆ เฉยๆ แต่นี่มันของจริง มันเป็นเรื่องของหัวใจ เรื่องของความรัก ต้องคิดให้ดี...อีกเสียงรีบค้าน
...ทำไงดีล่ะทีนี้...
...เรารักเขาหรือเปล่า พร้อมจะมีอะไรกับกฤษณะไหม แล้วจะเป็นอย่างไรหลังจากนี้หากมีอะไรกันแล้ว ทุกอย่างจะเหมือนเดิม หรือจะเป็นอีกแบบหนึ่ง...
...แต่ถ้าไม่ทำ ก็ไม่รู้...ไม่รู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร
...แล้วบุริณทร์กับภูวนัยล่ะ เรามิต้องมีอะไรกับบุริณทร์และภูวนัยด้วยหรือ...
...บุริณทร์นะเคยมีอะไรกันแล้ว แม้นานมาแล้วตั้งแต่สมัยเรียน หากก็ถือว่าเขากับบุริณทร์เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกัน
...แต่ความสัมพันธ์ทางใจสำคัญที่สุด...
...แล้วใจเราเป็นของใครล่ะ...
...กายและใจต้องสัมพันธ์กัน หากใจไม่รัก กายก็ไม่ควรจะรักด้วย...
ความของตอนต่อไป...
ค่ำวันนั้น แทนกลับถึงคอนโดกลางเืมืองด้วยความสบายตัว แต่ทันที่ทีเปิดเข้าห้อง ก็ต้องเบิกตากว้างเพราะความตกใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งยืนเปลือยอยู่กลางห้อง แทนสั่นไปทั้งตัว วันนี้ที่ผ่านมาเขามีความสุขแต่ก็ยังรู้สึกไม่อิ่ม คิดได้ดังนั้น จึงกระโจนใส่ชายหนุ่มคนนั้นทันที
"วุธ คิดถึงจังเลย มาตั้งแต่เมื่อไหร่" แทนระดมจูบแผงอกเต็มไปด้วยมัดกล้าม
"เมื่อครู่เอง แทนไปอาบน้ำให้สะอาดก่อนนะ แล้วผมจะมอบความสุขให้" คฑาวุธ นักเขียนหนุ่มสั่งอดีตคนที่เคยหลงรักเขาหัวปักหัวปำ
"ฮื่อ ม่ายอาว แทนอยากได้วุธ เดี๋ยวนี้" ตี๋หนุ่มส่ายหน้า
"อย่าดื้อสิครับ หักห้ามใจซะบ้าง ช้าๆ ได้พร้าเล่มใหญ่ๆ งามๆ" นักเีขียนรูปหล่อรุนหลังสถาปนิกหนุ่มให้เดินตรงเข้าห้องนอนเพื่อไปอาบน้ำ
-
:laugh: เอาแล้วซินักเขียนโผล่มาจากไหน กร๊ากกกกกกกกกกกกก ทำไปได้นะคนเรา
ปล.แต่เดี๋ยวก่อนตกลงแทนกับกฤษณ์ มีอะไรกันรึเปล่าน่ะอ่านแล้วไม่ชัดเจนนะ มาอธิบายด่วนเลยค่ะคุณนักเขียนหนุ่มอดีตคนที่แทนเคยหลงรักหัวปักหัวปำ แล้วมายืนเปลือยทำไม ไม่มีเสื้อผ้าใส่เหรอ :jul3:
-
อ้าวไหงงั้นอ่ะ :a5:หักมุมไปป่ะเนี้ย :z3:อ้อ+1ให้แล้วนะครับเป็นกำลังใจให้นะครับผม :L2:
-
:a5: เกิดอะไรขึ้น คฑาวุธ นักเขียน นี่เป็นใครมาจากไหน :serius2: ม่ายรู้จัก
:m29:รึว่าแทน จะเสร็จ นักเขียน จริง ๆ ซะแหละ
:z13: นักเขียน คฑาวุธ
-
#หมดกันแทนเอ๊ย
หมดตรงประโยค "ฮื่อ ม่ายอาว แทนอยากได้วุธ เดี๋ยวนี้" ตี๋หนุ่มส่ายหน้า
#ไม่เข้าใจ ทำไมตัวร้ายเรื่องตำรวจหนุ่ม ถึงได้มาป่วนเรื่องนี้อีกเนี่ย
จะใครซะอีกล่ะ ก็อีตาคุณนาย นักเขียนรูปหล่อน่ะแหล่ะ
# แต่ชอบที่ คุณนายนักเขียนรูปหล่อ บอกว่า
มือเกร็งอยู่ในท่าจับ .. .. แล้วมือซ้ายก็ต้องง้างนิ้วออกทีละนิ้ว แล้วก็หายา .. .มานวด และตอนนี้กำลัง ....
(555 เลยต้องใช้ยามานวด)
-
555555555555+ ตัวร้ายชื่อคฑาวุธ ปรากฏแว้วว :m29:
-
"ค่ำวันนั้น แทนกลับถึงคอนโดกลางเืมืองด้วยความสบายตัว แต่ทันที่ทีเปิดเข้าห้อง ก็ต้องเบิกตากว้างเพราะความตกใจ
เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งยืนเปลือยอยู่กลางห้อง "
อิ อิ อิ :m3: พระเอกตัวจริงออกโรงแล้ว??????????????
เอออออ นักเขียนหนุ่มรูปหล่อจริงหรือค่ะ :m12:
-
555555555+
ถ้าเป็นงี้จริง ฮานะเนี่ย
ค่ำวันนั้น แทนกลับถึงคอนโดกลางเืมืองด้วยความสบายตัว แต่ทันที่ทีเปิดเข้าห้อง ก็ต้องเบิกตากว้างเพราะความตกใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งยืนเปลือยอยู่กลางห้อง แทนสั่นไปทั้งตัว วันนี้ที่ผ่านมาเขามีความสุขแต่ก็ยังรู้สึกไม่อิ่ม คิดได้ดังนั้น จึงกระโจนใส่ชายหนุ่มคนนั้นทันที
พอชายหนุ่มหันมา
แทนจึงพูดว่า
อ้าว ปิกะจู้หายไปไหน 5555555
-
แทนแรงอะ
เข้ามาหลายคนมาก
-
แอบหักมุม...
:เฮ้อ:
-
หักมุม :angry2: แทนหลายใจ
ว่าแล้วงี้คุณภูวนัย กฤษษณะ ก็รอดละจิ :z1:
แต่ว่าคุณนักเขียนคนนั้นคุ้นๆนะคะ :a5:
มาแบบมีมัด(ก้าง)กล้าม :laugh:
แต่ว่ารูปหล่อ หรือ หลอน คะ
เปิดฉากทีแบบว่า 55555555 :m20: :m20:
-
ถ้าแทนเสร็จ คฑาวุธ เล้าแตกแน่
เริ่มต้น นึกว่ารักสามเส้า ต่อมาเป็น สี่เส้า จะจบแบบห้าเส้า เลย
:fire: :laugh:
ขอบคุณที่ยังมาต่อให้ ไม่จบแค่ตอน 25
-
เหอๆ นายแทนยังมีหนุ่มๆ แอบซุกไว้ในสต๊อก อีกหรือเนี่ย
ทำไปได้......ชักสงสารสามหนุ่มแล้วสิ
:m16: :m16:
-
:m16: :m31: :fire: :angry2: :3125: :serius2:
ทำไมถึงทำกับฉันได้
-
และแล้วแทนก็คู่นักเขียนหนุ่มรูปหล่อ อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข~.....ด้วยประการละฉะนี้
o22
-
:m31:
ทำค้างทั้งตอนปัจจุบันและตอนถัดไป
มามะออกมากันให้ครบ ตัวเลือก ของสถาปนิกหนุ่มน่ารัก น่าฟัด
สงสัยจะเอาให้ครบ 5 คนจริงนิ
-
อย่ามาเนียน คุณคนแต่ง หึ หึ หึ :m16:
-
ฟู้ววววววววววว คุณแทนอย่ายอมนะ แค่บอกรัก ขอมัดจำก็เยอะไปแล้วนะคะ
นี่เหมือนเป็นการตอบรับกลายๆรึป่าว ไม่ได้ปฏิเสธไปโจ่งแจ้ง แต่ก็ไม่ได้ตอบตกลงไปแบบชัดถ้อยชัดคำ
แต่ก็ทำให้คุณกฤษณะใจชื้นพอสมควรนะ กล้าสารภาพ กล้ายอมรับหัวใจตัวเองแบบนี้ เมื่อก้าวไปแล้วก็ถอยไม่ได้หรอกนะ
ถามใจตัวเองดีดีนะคุณแทน ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้าแบบสุดๆก็อย่าให้ความหวังเค้ามากเลยนะคะ
ให้ความหวังคนอื่น มันเจ็บนะคะ
"วุธ คิดถึงจังเลย มาตั้งแต่เมื่อไหร่" แทนระดมจูบแผงอกเต็มไปด้วยมัดกล้าม
"เมื่อครู่เอง แทนไปอาบน้ำให้สะอาดก่อนนะ แล้วผมจะมอบความสุขให้" คฑาวุธ นักเขียนหนุ่มสั่งอดีตคนที่เคยหลงรักเขาหัวปักหัวปำ
>>> แม่จ้าวววววววววววววว ระดมจูบที่แผงพุงกันเลยทีเดียว ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เพิ่งรู้ว่าสาเหตุที่แทนไม่ตกลงปลงใจกับใครซะที
เพราะยังรักนักเขียนหนุ่มอยู่นั่นเอง
:m20: :m20:
ทำไปได้นะคนเรา :jul3:
-
เรื่องมันเริ่มเครียด หากยังรักคนอื่นเพิ่มอีกจะเริ่มโกรธ แทน แล้วนะ :m16:
ไม่งั้นตอนจบก็ไม่ได้ใครเลยล่ะกันเน๊าะ ทุกคนหนีแทนหมด เพราะแทนหลายใจ :z3:
-
มีแต่คนดีๆเนอะ
รออ่านนะครับ
ว่าตกลงแระจะเลือกคัย
-
แอร๊ยยยยยยย คนล่างสุดนี่มาจากไหน เนียนมาก
มีข้อสังเกต ทำไมคุณวุธถึงให้กฤษณะรุกแทนอยุ่คนเดียวเลย พี่บุกับคุณภูยังไม่มีโอกาสแตะเลยน้า (สมัยเรียนอันนั้นไม่นับ นานเกิน555) :impress2:
-
แทนร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เหมาหมดเลยสิ 4 คน
คนอ่านจะได้เปรมปรีกับบท NC 555
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากๆๆๆๆๆน้องหนูแทนเจ้าเสน่ห์จริงๆๆๆ 55555
(รู้สึกว่าจะมีเพิ่มขึ้นจากที่เคยในเวปป....อะป่าวหว่า) เรื่องนี้สนุกๆๆๆจริง ยิ่งอ่านตอนล่าสุด+สปอยที่น่าตกใจอันนั้น :pigha2:
ทำไปได้เน๊อะ
ต่อไปก็จะพยายามติดตามผลงานไปเรื่อยอ่ะนะ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักกุ๊กกิ๊กดี
-
...เลือกใครดีวะ...ทำไมมันเลือกยากแบบนี้...
อ๊ายยยยยยยยยย
เลือกคุณภูสิคะ
แทนอ่ะ อย่าไปยอมกฤษณะมาก แค่จูบพอ
เราหล่อเลือกได้
ยอมให้คุณภูจูบมั่ง
อิอิ
คนเขียนมีเนียนนะคะ
-
:angry2:
:m16:
ตอนสุดท้ายแบบว่าน่า :z6: จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เขียนไปเขียนมา ทนไม่ไหวจะลงไปชิงชัยกะคนอื่นด้วยเหรอคะ
คุณคฑาวุธ
-
คฑาวุธ มาจากไหนเนี่ย???????????
-
:z2: :z2: :z2:
มะอยากพล่ามไรมาก รออ่านต่อไป
เพราะไงๆอยากบอกอย่างนึงว่า
เรื่องนี้อะเป็นเรื่องที่ไงๆต้องเข้าดูทุกวัน เพราะคนเขียนมันอัพทุกวัน
มันสุก อ่านแล้วจิ้นได้เรื่อยๆ ตัวละครแต่ละตัวดูสมเหตุสมผล
และที่สำคัญมีจุดที่น่านำไปคิดเยอะมากๆๆๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้ขอบอกว่าในใจช้านมีแต่ แทนนนนนนนนนน
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:L3: :L3: :L3: :L3: :L3:
:L3: :L3: :L3: :L3: :L3:
หมายถึงตัวเองนะ ฮิ ๆ
-
ตายแร้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
นี่แทนคิดจะ ฉิ่งฉาบทัวร์ กับพ่อนักเขียนนั่นด้วยหรอ????
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เวลาภูวนัยยิ้ม เขายิ่งรู้สึกประหม่ากว่าตอนอื่น...เวลาภูวนัยเข้ามาใกล้ๆ จนได้ยินเสียงหายใจ เขารู้สึกแข้งขาอ่อนแรงไปหมด พอๆ กับที่รู้สึกเวลากฤษณะจูบเขา
(http://upic.me/i/gw/tan092.jpg)
จากการวิเคราะห์ของเรา เราว่า คนแรกที่ทนน่าจะตัดไปได้เลยก็คือ บุรินทร์ เพราะถ้าจะชอบก็น่าจะชอบไปนานแล้ว
และถ้าเทียบระหว่างกฤษณะ กับ ภูวนัย เราว่าแทนน่าจะชอบภูวนัยมากกว่า ดูได้จาก quoteที่เรายกมาจากในเรื่อง
กฤษณะ ต้องจูบอะแทนถึงจะขาอ่อน แต่ภูวนัยแค่เข้าใกล้ แทนก็ขาอ่อนแล้วอะ
เพราะงั้น ฟันธงภูวนัย เป็นพระเอกแน่ๆ :laugh: :laugh:
-
กร๊ากก ฮาพี่นายได้อีก :m20: :m20:
-
เอาจริงง่ะ พร้อมจะเอาเจ้า "เล็กจัด" เข้าแลกกับเสียงก่นด่าของชาวเล้าแล้วเหรอครับ เหอ ๆ ๆ :laugh:
-
ขอมาติดตามด้วยอีกคนนะครับ
-
ตอนที่ทิ้งท้ายไว้
แทนกะนักเขียนหนุ่ม กร๊ากกกกกกกกกก เอาจริงเหรอคะ คนสุดท้ายอ่ะ :m20:
คุณกฤษณ์นี่รุกหนักจริงๆ ไปถึงบ้านเลย ความในใจก็บอกแล้ว ได้จูบอีกต่างหาก
เฮ้อๆๆ คุณภู พยายามเข้า
-
ความเดิมเมื่อตอนที่แล้ว
...แล้วบุริณทร์กับภูวนัยล่ะ เรามิต้องมีอะไรกับบุริณทร์และภูวนัยด้วยหรือ...
...บุริณทร์นะเคยมีอะไรกันแล้ว แม้นานมาแล้วตั้งแต่สมัยเรียน หากก็ถือว่าเขากับบุริณทร์เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกัน
...แต่ความสัมพันธ์ทางใจสำคัญที่สุด...
...แล้วใจเราเป็นของใครล่ะ...
...กายและใจต้องสัมพันธ์กัน หากใจไม่รัก กายก็ไม่ควรจะรักด้วย...
ความของตอนที่โพสวันนี้
27
แทนล๊อคประตัวรั้วบ้านเดินแกว่งพวงกุญแจมาที่รถอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มเผลอยกมือลูกแก้มและริมฝีปากของตัวเอง สรุปแล้ววันนี้เขาไม่ได้เสียตัวให้กฤษณะ แต่ก็โดนระดมจูบจนปากบวมเจ่อไปหมด
กฤษณะทานอาหารกลางวันกับเขาเสร็จก็กลับบาน แต่ก่อนกลับก็หอมแก้มเขาไปหลายที ชายหนุ่มบอกว่าตอนบ่ายมีนัดกับลูกค้ารายใหญชาวญี่ปุ่นที่ต้องบินกลับประเทศในช่วงหัวค่ำ เขาจึงต้องไปคุยเรื่องงานให้จบ กฤษณะบอกว่าไม่อยากกลับ อยากใช้เวลาวันอาทิตย์ทั้งวันอยู่กับเขาที่บ้านริมคลองเพราะรู้สึกมีความสุข
แทนเปิดล๊อครถของเขา แล้วดึงประตูเปิด แต่ประตูติดล๊อคอยู่ ชายหนุ่มถอนหายใจ รู้ทันทีว่าเซ็นทรัลล๊อคของรถมีปัญหาอีกแล้ว ทันใดโทรศัพท์ดังขึ้น แทนวางกระเป่ากีฬาลงบนหลังคารถเสียงดังโครม มือขวาล้วงกระเป๋ากางเกง ดึงโทรศัพท์ขึ้นมากดรับแล้วยกขึ้นแนบหูโดยไม่ทันมองหน้าจอว่าใครโทรมา เสียงในสายที่ได้ยินทำห้แทนนิ่งไปชั่วครู่
"ไงครับ ได้ยินเสียงผมถึงกับพูดไม่ออกเลยหรือ" ภูวนัยถามเสียงเข้ม "หรือว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เลยไม่กล้าพูดเสียงดัง"
แทนตั้งหลักได้ จึงตอบกลับไปวา "พอดีน้ำติดครับ กำลังทานข้าวอยู่"
...บ้าจริง น้ำติดคอ งี่เง่าสิ้นดู พูดออกมาได้...
แทนกัดริมฝีปากตัวเอง
"ดื่มน้ำไม่ระวัง" เสียงภูวนัยเหมือนตำหนิ
...ยังไม่ทันไรก็โดนดูซะแล้ว ภูวนัยนี่ถนัดดุจังเลย หน้าดุแล้วยังทำเสียงดุอีก...
แทนนินทาคนเสียงดุในใจ มืออีกข้างยังพยายามมดึงประตูรถอยู่ทั้งๆ ที่รู้ว่าล๊อคประตูเสีย
"อร่อยไหมครับ ทานคนเดียวหรือทานกับใคร" เสียงในสายถาม
"ก็..." ชายหนุ่มชะงักชั่วครู่
...ทานกับใครแล้วจะอยากรู้ไปทำไม เพิ่งทานเสร็จได้ไม่ถึงชั่วโมง แล้วถ้าบอกว่าทานกับกฤษณะจะรู้สึก...
สถาปนิกหนุ่มนึกถึงใบหน้าของสงครามเพื่อนรักขึ้นมาทันใด
"ทานกับเพื่อน แต่อิ่มแล้วล่ะ เพิ่งดื่มน้ำ คุณภูวนัยมีธุระอะไรกับผมหรือครับ" แทนพยายามทำเสียงเรียบ
"ทานที่บ้านหรือร้านอาหารครับ สงสัยทานริมน้ำ ผมได้ยินเสียงลมพัด อากาศคงดีมากสิใช่ไหมครับ" ภูวนัยถามไม่ยอมหยุด
...อะไรกัน ภูวนัยจะมาสอบสวนเขาเรื่องการทานข้าว เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมา..
แทนเบ้ปาก นึกถึงใบหน้าเรียบขรึมของคนตัวโตที่ชอบทำหน้าดุเวลามองเขา มือที่กำลังดึงประตูรถเริ่มเปลียนเป็นทุบ เพราะชักอารมณ์เสียที่รถคู่ชีพเกิดจะมำทำพิษเมื่อถึงเวลากลับคอนโดกลางเมือง
"ทานที่ร้านอาหารครับ" สถาปนิกหนุ่มปด นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี
...ภูวนัยจะมาไม้ไหนกันละนี่...
"ร้านที่ไหนครับ ว่างๆ ผมจะได้ไปลองทานบ้าง ท่าทางคงอร่อย"
...เอ๊ะ...ยังไม่ยอดหยุดเรื่องทานข้าวอีก ร้านอะไรล่ะทีนี้ ยังไม่ทันนึกชื่อซะด้วยสิ...
...เอาชื่อร้าน บ้านริมคลอง ก็แล้วกัน ไหนๆ บ้านสวนเมืองนนท์ของเขาก็อยู่ริมคลอง
ปากไวทันความคิด แทบตอบไปว่า "ร้านบ้านริมคลองครับ แต่อาหารเผ็ดมาก คุณภูวนัยคงทานไม่ไหวหรอก เป็นร้านชาวบ้านๆ คงสู้อาหารหรูๆ ตามร้านอาหารในเมืองไม่ได้"
"ผมชอบร้านที่มีบรรยากาศดีๆ" ภูวนัยพูดเสียงเรียบ "โดยเฉพาะร้านที่อยู่ใกล้ๆ บ้านคุณ"
แทนขมวดคิ้ว
...ภูวนัยรู้ได้อย่างไรว่าอยู่ใกล้บ้านเขา แล้วถ้าให้บอกที่ตั้งร้าน เราจะทำยังไงดีนี่...
"คุณภูวนัย หิวข้าวมากหรือครับ พูดแต่เรื่องทานข้าวไม่ยอมหยุด" แทนตัดสินใจถาม รู้สึกอึดอัดกับเรื่องร้านอาหารริมคลองเต็มทน ด้วยไม่รู้ว่าภูวนัยจะเอายังไงกับเขากันแน่
...พักหลังๆไม่รู้เป็นอะไร เวลาโดนภูวนัยซัก เขามักจะตอบวนไปวนมา ไม่คล่องเหมือนเคย...
"เปล่า ทานแล้ว แต่ที่โทรมานี่..." ภูวนัยพูดเสียงเรียบเหมือนเคย ทิ้งช่วงเงียบชั่วครู่ ก่อนพูดต่อว่า "อยากจะถามคุณว่า ทำไมไม่ไปตีกอล์ฟ ผมรอคุณตลอดเช้า"
"ก็ผมไปทานข้าว" แทนรีบแก้ตัวทันที แต่พลันนึกได้ว่าพลาดไปถนัด
...โอ๊ะ ตายล่ะ ทานข้าวอะไรวะ เก้าโมงถึงเที่ยง...
สมองของแทนรีบทำงาน นึกถึงเหตุผลเหมาะๆ จะให้บอกว่าพยายามหลบหน้าภูวนัยเช่นนั้นหรือ
เช้าวันอาทิตย์นี้ เจาจงใจไม่ไปตีกอล์ฟ เพราะไม่กล้าสู้หน้าภูวนัย ตั้งแต่รถไฟสามขบวนชนกันเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้ว เขาเสียความมั่นใจไปเยอะ ประสาทเสียจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับสามหนุ่มที่จู่ๆ ก็เข้ามาในชีวิตเขาพร้อมกัน
...บุริณทร์อาจจะเข้ามานานกว่าหลายปีก็จริง แต่จู่ๆ บุริณทร์ก็ลุกขึ้นมาท่าทางจะเอาจริง...บ้าจริงพี่รินทร์...
"ทานข้าวนานนะครับ" ภูวนัยทำเสียงรู้ทัน "แต่ผมว่าไม่ใช่มั๊ง"
"ผมตื่นสาย ปวดหัว" แทนแก้ตัว จงใจแก้ตัว ฉุนภูวนัยที่พยายามต้อนเขาให้จนมุม
...ไม่มีวันเสียล่ะ คนอย่างแทน อย่าหวังว่าจะจับได้ไล่ทัน...
"ตื่นสาย เลยทานข้าวสาย หรือออกไปทานข้าวกลางวันเร็วกว่าเวลาปกติครับ" ภูวนัยกัดไม่ยอมปล่อย
...โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว ทำไมภูวนัยจงใจรีดเค้นความจริงจากเขานัก...
แทนกระทืบเท้า
ความของตอนต่อไป
อิ อิ ไม่กล้าอีกแล้วอ่ะ กลัวโดนเหน็บแนม :z1:
-
อยากเหน็บแนมจัง วันนี้นักเขียนหนุ่มไม่ออกซักฉากเหรอคะ o18
-
สั้นอ่ะ
-
ถ้านักเขียนหนุ่มออกอีกสักฉาก แทนคงไม่ปวดแน่ ๆ เพราะแทนคงเลือกนักเขียนหนุ่มแน่ ๆ :laugh3:
-
กำ จะเอาใครดีหว่า
-
คุณแทนแก้มช้ำปากช้ำ แต่ก็ไม่ได้ขัดคุณกฤษณะเลยนะคะ ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเิกินงาม เด๋วจับตีให้
ส่วนคุณภูวนัย เอ่อ....เป็นอ.ฝ่ายปกครองรึคะ ซักซะคุณแทนเปื่อยหมดแล้ว
จะโกหกก็โกหกไม่คล่องปากเหมือนเคย เด็กโกหกต้องเจอผู้ใหญ่จับลงโทษ นี่แหนะ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: นี่แหนะ
รอให้คุณภูวนัยมีโอกาสสักครั้งนึงเหอะ คุณแทน ละลายเป็นเนยแน่ ย๊ากกกกกกกกก
-
สั้นได้อีกนะ
:z3:
-
ทำไมมันสั้นจังครับ มาต่อเร็วๆนะครับ :serius2:
-
:m16: :m31:
-
สั้นจังเลย
:z3:
-
สั้น ขยันโพส ไม่ชอบเหรอครับ
จบบทที่ 27 ครับ ขอบคุณนะครับที่รักและกรุณาผู้เขียน
...โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว ทำไมภูวนัยจงใจรีดเค้นความจริงจากเขานัก...
แทนกระทืบเท้า เริ่มทำหน้างอ มือที่ดึงประตูรถดึงแรงๆ เริ่มจะหมดความอดทน
...ไอ้รถบ้านี่ กวนอารมณ์จริงๆ เดี๋ยวก็ขายทิ้งเซียงกงซะนี่...
"เป็นอะไรไปหรือครับคุณแทน หรือขึ้นรถไม่ได้" ภูวนัยถามเสียงเรียบเช่นเคย
...อ้าว มีตาทิพย์อีก หรือไม่ก็ทำเหมือนในหนังที่กำลังส่องกล้องมองทางไกลแอบสังเกตการณ์อยู่...
แทนแปลกใจ นึกถึงใบหน้าเรียบนิ่งที่มองเขาด้วยแววตารู้ทัน คนที่เขาเคยค่อขอดในใจว่าอ่านใจคนออก รู้ดีไปเสียทุกอย่าง
"ผมว่าคุณทิ้งรถไว้ที่หน้าร้านอาหาร แล้วเรียกแท็กซี่เถอะครับ" ภูวนัยแนะนำ
"คุณรู้ได้ยังไงว่าผมขึ้นรถไม่ได้" แทนถามเสียงเข้ม "หรือในโทรศัพท์ได้ยินเสียงผมทุบประตูรถ ปนกับเสียงสายลมริมคลอง" ชายหนุ่มกระแทกเสียง ประชดคนหน้าดุที่ทำเป็นรู้ดี ราวกับเอากล้องส่องทางไกลแอบดูเขาอยู่เหมือนในหนัง
"คงงั้นมั๊ง" ภูวนัยตอบสั้นๆ
แทนคิดว่าเขาได้ยินเสียงภูวนัยหัวเราะ เสียงหัวเราะที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน เสียงหัวเราะที่ช่างขัดกับบุคลิกนิ่งๆ ใบหน้าดุๆ
"ผมว่าถ้ารถเสียก็เรียกช่างเถอะ ผมรู้จักเบอร์โทรอู่ มีปากกาไหมครับ จะบอกเบอร์ให้" ภูวนัยพูดเป็นการเป็นงาน "อ้อ ไม่ได้สิ สังสัยคงกำลังถือของพะรุงพะรัง"
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณในความมีน้ำใจอยากช่วยเหลือ ผมจะทิ้งรถไว้ที่นี่ล่ะ" แทนเสียงเข้ม ในใจถึงว่าภูวนัยมีญาณวิเศษหรืออย่างไร
"ไม่กลัวรถหายหรือครับ"
...หายก็ช่างหัวมัน รถคนนั้นชักจะพยศมาหลายครั้งแล้ว ใครอยากจะเอาไปก็เอาไปเถอะ จะแถมสายลากรถให้ด้วยเลย คันนี้ ขอร้องให้ขโมยมาลักรถไปยังยากด้วยซ้ำ...
แทนเคยจอดรถทิ้งไว้หน้าบ้านหลายครั้ง แถวบ้านเขาไม่เคยมีประวัติรถหาย ป้าตุ๊ข้างบ้านก็ดูให้อยู่แล้ว ดูให้ดียิ่งกว่าเขาอยู่บ้านเองด้วยซ้ำ บ้านลุงพร้อมก็จอดทิ้งไว้หน้าบ้านประจำ เดี๋ยวเขาจะไปบอกป้าตุ๊ให้ตามช่างให้
...ภูวนัยนี่ก็นะ ถามอยู่ได้ ทำยังกับห่วงใยอะไรมากมาย ว่างมากหรือไงนะ...
"คุณภูวนัยครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัว จะได้จัดการเรื่องรถให้เสร็จ"
"ครับ" ภูวนัยรับคำสั้นๆ ง่ายๆ จนแทนแปลกใจ
"แต่ว่าวันพฤหัสบดีเจอกันเวลาเดิมที่สนามกอล์ฟ หวังว่าถึงตอนนั้นคุณคงหายเสียขวัญแล้ว"
แทนพับโทรศัพท์เก็บ เม้มปากอย่างขุ่นเคืองอารมณ์ ภูวนัยวางสายไปเฉยๆ ไม่รอให้เขาปฏิเสธ หน้ำซ้ำยังหัวเราะหึๆ ในลำคอราวกับเป็นเรื่องขบขันเสียนี่กระไร
...เสียขวัญ พูดออกมาได้ วันที่รถไฟสามขบวนชนกัน วันนั้นทำให้เราเสียขวัญหรือ...
...เสียศูนย์ต่างหาก ไม่ก็ประสาทเสีย เข้าหน้าสามหนุ่มไม่ค่อยติด...
...บุริณทร์ก็ทำท่าทางงอนๆ พูดกับเขาน้อยลง แล้วก็เอาแต่นัดพบลูกค้า จะพูดจะคุยก็เป็นงานเป็นงาน ส่วนภูวนัยก็ทำท่าราวกับตำรวจจะจับผู้ร้าย...
...มีแต่กฤษณะที่ดีกว่าคนอื่น ดูเข้าใจเขาเป็นที่สุด อยู่กับกฤษระแล้วทำให้เขารู้สึกเป็ฯคนพิเศษ เหมือนเจ้าหญิง..
เอ๊ะไม่ใช่สิ...เหมือนเป็นเจ้าชาย
อยู่กับภูวนัย รู้สึกเหมือนตวเองต้องคอยบีบเค้นสมองหาวิธีเอาชนะให้ได้ บ่อยครั้งเข้า เขาก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน
...บุริณทร์ล่ะ อยู่กับบุริณทร์แล้วปวดหัวไม่ได้ใช่น้อย ต้องคอยนั่งวิเคราะห์ว่าตอนไหนจริงตอนไหนเล่น
...เอ หรือว่าใจเราจะเอนเอียงไปทางกฤษณะมากกว่าคนอื่น?...
ความคิดของสถาปนิกหนุ่มต้องหยุดชะงักเมื่อหลานชายป้าตุ๊เพื่อนบ้านโผล่ออกมา
เดี่ยว เด็กหนุ่มอายุ 16 ปีบอกว่าป้าตุ๊ไม่อยู่ แทนจึงฝากเรื่องเอาไว้ ชายหนุ่มขอบใจเดี่ยวแล้วหันหลังกลับ แต่เด็กหนุ่มเรียกเอาไว้พร้อมถามว่า
"ผมขับมอเตอร์ไซด์ไปส่งไหมครับพี่แทน"
แทนยิ้ม "ไม่ต้องหรอกเดี่ยว ขอบใจนะ"
"เดินตากแดดออกไป ร้อนตายเลยพี่ เดี๋ยวดำ" เดี่ยวยักคิ้ว ยิ้มกว้างตาหยี
"ทะลึ่ง"
"อ้าวมาว่าผมทำไม คนรึอุตส่าห์เป็นห่วง" เดี่ยวทำหน้าเหรอหรา
"ถ้ากลัวพี่ดำก็ไปหาร่มมาให้ยืมเลยสิ" แทนประชด ในใจก็คิดว่า อยากดำจะตาย ไม่เห็นผิวคล้ำลงเสียที ขาววอกเป็นตี๋อยู่แล้ว ทั้งๆ ที่เป็นไทยเต็มตัว
"ครับได้ครับ" เดี่ยวพาซื้อ รีบผลุนผลันกลับเข้าบ้าน
"เดี่ยว ไม่ต้อง" แทนตะโกน
เด็กหนุ่มชะงัก หันมามองงงๆ สถาปนิกหนุ่มรุ่นพี่บอกว่าพูดเล่น และย้ำอีกฝ่ายไม่ให้ลืมเรื่องรถของเขา
"เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะเอาขนมมาฝาก แล้วถ้าเปิดล๊อคได้ก็ถอยรถเข้าบ้านให้ด้วย อย่าให้ชนอะไรล่ะ"
"ครับผม" เดี่ยวรับคำ "แต่ถ้าชน รับรองผมจะไม่ให้สีถลอก"
แทนเบ้ปาก ส่ายหน้า ไม่พูดอะไรต่อ หันหลังกลับพร้อมพึมพำเบาๆ กับตัวเองว่า "อะไรของมันวะ ชนแบบไม่ให้สีถลอก ทำได้ที่ไหน"
...จะว่าไป เขาไม่ได้เจอเดี่ยวมาเกือบจะสามปีแล้วตั้งแต่เรียนจบชั้นประถมศึกษา เห็นอีกที โตเป็นหนุ่มน้อย หน้าตาใช้ได้ ตัวใหญ่เกินอายุ เสียอย่างเดียว ซื่อบื้อไปหน่อย...
แทนเดินไปตามทางเดินโรยกรวดช้าๆ พลางนึกในใจว่าไม่อยากให้ถนนเข้าบ้านเทคอนกรีตอย่างที่ลุงพร้อมเล่าให้ฟัง เขาอยากให้บ้านสวนคงสภาพเป็นบ้านสวนให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อยู่ลึกหน่อยแต่ก็ไม่ได้ลำบากในการเข้าออกจนเกินไปนัก
...แต่แดดตอนบ่ายๆ นี่ร้อนจริงเชียว แสบผิวไปหมด แทนที่จะผิวคล้ำเป็นสีแทนสวน จะกลายเป็นสีดำไหม้เหมือนตอกะโก แดดกรุงเทพฯ นี่มันร้ายกาจจริงๆ...
...รถคันนี้บางทีอาจถึงกาลจะต้องเปลี่ยนเสียแล้ว...
แทนเริ่มจะเหนื่อย กระเป๋าทีถืออยู่หนักพอสมควรเพราะเขาขนหนังสือและของจุกจิกหลายอย่างมาด้วย
...นี่ถ้ามีแท็กซ่ผ่านมาซักคนก็คงดี เสียดาย น่าจะให้เดี่ยวขับรถมอเตอร์ไซด์ไปส่งถนนใหญ่...
...เฮ้อ ภูวนัยนะภูวนัย ทุกครั้งที่คุยกับภูวนัยนี่ต้องมีเรื่องทุกที...
เอาไปเอามาเขาก็โทษภูวนัยจนได้
...โทษภูวนัยแล้วสบายใจดี คนอะไรดุได้ดุดี ทำราวกับว่าเขาเป็นเด็กดื้อที่ต้องคอยควบคุมความประพฤติ คอยดูนะ เจออีกทีจะปั่นหัวให้ให้หมุนเป็นลูกข่างเลย เอาให้เลิกกับนางแบบสาวสวยนั่น แล้วก็กลายมาเป็นแฟนเรา...
แฟน! ตายล่ะ เป็นแฟนเลยหรือ จะบ้าหรือไงแทน คิดออกมาได้ เป็นแฟนภูวนัยนี่นะ คงสนุกพิลึก จะไปไหนมาไหน จะทำอะไร สงสัยต้องเซ็นชื่อเข้าเซ็นชื่อออก แล้วเขียนรายงานส่งให้คุณท่านประธานอ่านและอนุมัติ...
แทนสะดุ้ง หยุดความคิดฟุ้งซ่าน แท็กซี่สีเหลืองอ๋อยโผล่ออกมาจากซอยข้างหน้าเหมือนจอดเข้าคิวรอรับผู้โดยสาร
...โชคดีของเขาจริงๆ พอนึกถึงแท็กซี่...แท็กซี่ก็มา...
แทนยกมือเรียกให้แท็กซี่หยุดรับเขา แล้วบอกคนขับวัยกลางคนตัวอ้วนกลมว่า "ไปสาธร 29 ขึ้นทางด่วนไปเลยนะพี่ เอาแบบเร็วๆ แต่ไม่ต้องท้านรก"
คนขับแท็กซี่พยักหน้าทันทีโดยไม่มีท่าทีอิดออด ผิดกับทุกๆ ครั้งที่เขาเรียกแท็กซี่จากปากซอยให้ไปส่งที่ถนนสาธร แทบทุกคันมักจะบ่ายเบี่ยงเพราะระยะทางไกลพอสมควร และแท็กซี่ที่วิ่งรถแถบนี้มักอยากจะไปขับวนเวียนรับผู้โดยสารอยู่ในเขตเมืองนนท์
...แทนนั่งยิ้มอย่างสบายใจบนรถแท็กซี่ที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ นึกถึงความโชคดีของตัวเองที่เพิ่งจะมาชดเชยความโชคร้ายที่รถคู่ชีพทำพิษ...
แต่โชคดีของแทนกำลังใกล้จะสิ้นสุดลง เมื่อแท็กซี่เลี้ยวเข้าถนนที่กำลังจะขึ้นทางด่วน แล้วเสียงเครื่องยนต์ก็ดับไปขณะที่กำลังวิ่งอยู่ แบบที่ช่างเคยบอกเขาว่า "ดับกลางอากาศ"
"รถเสียครับ" คนขับแท็กซี่พูดเสียงค่อย
"เสียได้ไงพี่" แทนอุทาน ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆ แท็กซี่คันใหม่แบบนี้จะเสียได้ วิ่งมาอยู่ดีๆ สะดุดกึกกักสองสามครั้งแล้วก็เครื่องดับไปเฉยๆ "แล้วซ่อมได้หรือเปล่านี่"
"คงอีกนานพี่ ต่อคันอื่นดีกว่า" คนขับแท็กซี่พูดหน้าตาเฉย "ผมไม่คิดเงินพี่หรอก"
"จะบ้าหรือ ต่อได้ไง นี่กำลังเชิดหน้าขึ้นทางด่วนอยู่แล้ว จะหารถที่ไหนได้" แทนโวยวาย ตาเหลือบมองมิเตอร์
"โธ่พี่ ก็รถมันเสีย"
"งั้นก็รีบซ่อม ผมจะนั่งคอย"
"ร้อนนะ"
"ร้อนก็คอย รีบซ่อมเร็วเข้า อย่าบอกนะว่าซ่อมไม่เป็น เห็นแท็กซี่ซ่อมรถกันเป็นทุกคน" แทนเสียงห้วน
"ถ้าพี่จะรอก็คงอีกนานกวาจะซ่อมเสร็จ เอางี้ ผมแถมให้ห้าสิบบาท" คนขับยื่นเงินให้ "พี่ไปหาคันใหม่เถอะ"
...อะไรวะ มีแบบนี้ด้วย แท็กซี่แถมเงินให้ผู้โดยสาร นี่จะเรียกว่าเขาโชคดีหรือโชคร้ายกันนี่...
แทนเม้มปากหงุดหงิด แต่สรุปแล้ว...เขาโชคร้าย
แทนหันไปมองข้างหลัง แท็กซี่เลี้ยวเข้าถนนที่ตรงขึ้นทางด่วน หากเขาลงตรงนี้ก็ต้องเดินย้อนกลับไปอีกไกลพอสมควรกว่าจะถึงถนนธรรมดาที่มีรถสัญจรไปมา
...เอาวะ ดีที่ยังไม่ได้ขึ้นไปบนทางด่วน ไม่งั้นต้องนั่งอบซาวน่าในรถอีกนาน ไม่ก็ออกมายืนตากแดดอยู่บนทางด่วน ได้ดำสมใจ แต่จากตรงนี้ เดินย้อนกลับไปอีกซักหน่อยก็อาจเรียกแท็กซี่คันใหม่ได้...
สถาปนิกหนุ่มคว้าเงินห้าสิบบาทจากคนขับแท็กซี่ เปิดประตูลงจากรถแล้วกระแทกปิดแรงๆ ด้วยความฉุนเฉียง พ่นลมหายใจออกมาดังๆ แล้วหันไปมองข้างหน้า รถเล็กซัสสีดำคันหนึ่งชะลอความเร็ว จอดไม่ห่างจากแท็กซี่เท่าใดนัก พร้อมกับกระพริบไฟหน้ารถสามครั้ง
...ราชรถ...ใครกันนี่ อะไรจะโชคดีขนาดนี้ เพิ่งโชคร้ายไปหยกๆ ก็มีคนใจดีจอดรถรับเขาขึ้นรถไปด้วย...
แทนยิ้มกว้างแล้วรีบเดินไปที่รถหรูคันนั้น แต่ชายหนุ่มพลันชะงักเมื่อสังเกตป้ายทะเบียน
คำเดียวที่นึกออกตอนนี้คือ...โลกกลมจริงๆ...
ความตอนต่อไป
แทนรีบโผไปเกาะประตูรถ กระจกรถเล็กซัสรุ่น ES 300 ลดลง ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มยิ้มพราว แล้วถามสถาปนิกหนุ่มน้ำเสียงขันๆ ว่า
"เปลี่ยนที่อาบแดดหรือแทน มาทำอะไรบนทางด่วน หรือมารอทำอะไรเอาท์ดอร์กับผม" คฑาวุธเย้า
"บ้า ร้อนหลังตายเลย ทำอะไรกันในรถดีกวา วุธมาก็ดีแล้ว แทนจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะเนี่ย เปิดประตูเร็วสิ"...
อิ อิ :bye2: :z1: :z2:
-
ป๊าดดดด เนียนได้อีกกกก เดาว่าต้องเป็นแผนภูวนัยแน่เลย :z1:
จะช่างคิดเจ้าวางแผนขนาดนั้นไหมเนี่ย :z2:
-
:jul3: โผล่มาจนได้พ่อนักเขียน วางแผนดีนักเหรอ แล้วเอะอะอะไรก็จะ...ตลอด หื่นนนจนหืนนนแล้ว :laugh:
-
คุณนักเขียนขา จะรับแทนขึ้นรถจริงๆ เหรอค่ะ :laugh:
-
จะมาอีกแล้ว คุณนายเล็กสั้นขยันซอย
-
ขอมีส่วนร่วมตลอดอ่ะ 555
-
o13 o13 o13
ขยันจนน่า.... จริงๆเลยคนเขียนเนี่ย 555+++
-
ขึ้นรถไปกะคุณ katawoot เนี่ยนะ???
พี่แทน อย่าฆ่าตัวตายด้วยวิธีนั้นเลยคับ คุ้มกันที่ไหน
เก็บชีวิตไว้ปั่นหัวคุณ ภูวนัย ต่อดีกว่า เชื่อผม :laugh:
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่านแล้วสนุกมากมาย อารายจาเนื้อหอมขนาดนั้น o13
แต่พระเอกนี่ ๓ูวนัย แน่ๆ ฟันธง :o8:
รีบมาต่อเร็วๆ นะคร้าบบบ :bye2:
-
:z13: :z13: :z13:
อยากอ่านต่ออ่ะ
-
ฮ่าๆๆ เนียนตลอดนะคะ คุณนักเขียน อิอิ
คุณแทน เสียขวัญเลยเนาะ รถไฟชนกัน ฮ่าๆ
-
อยากอ่านตอนคุณคฑาวุแล้วล่ะ
-
โห จบบทได้ไงคับ
มาต่ออีกนิดส์นึงน่ะ
อยากรู้ว่าคฑาวุธกะแทนมีความหลังฝังลึกขนาดไหน
:z1:
+1ให้ด้วยคับ
-
อิอิ......................มันส์จริงๆ ตอนแทนจนมุมเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย 555
-
รอตอนต่อไปครับ
-
อร๊ากกกกกกกกกก
สุดๆๆๆๆ
เอาอีกๆๆๆ
เอาอีกเยอะๆๆๆๆ
ได้ม่ะ
-
:impress2:
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสามคน
ไม่ค่อยจะ.........โลภเท่าไหร่เลยนะ
แบ่งให้คนอื่นเค้าบ้างก็ได้
:L2:
-
:z3:เฮ้อ มากมายจิงๆ หลายคนจังเลย :z3:
-
คราวนี้ได้รู้กันว่าใครขับรถผ่านมา
ต่อบทที่ 27 จนจบบทครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามนะครับ อ่านแล้วก็อย่าลืมสนับสนุนค่าขนมนักเขียนตาดำๆ ด้วยการซื้อหนังสือ คดีรัก หน่อยนะคร้าบบ
...ราชรถ...ใครกันนี่ อะไรจะโชคดีขนาดนี้ เพิ่งโชคร้ายไปหยกๆ ก็มีคนใจดีจอดรถรับเขาขึ้นรถไปด้วย...
แทนยิ้มกว้างแล้วรีบเดินไปที่รถหรูคันนั้น แต่ชายหนุ่มพลันชะงักเมื่อสังเกตป้ายทะเบียน
คำเดียวที่นึกออกตอนนี้คือ...โลกกลมจริงๆ...
สถาปนิกหนุ่มผู้โชคดีผสมโชครายพ่นลมออกมาจากปากแรงๆ เมื่อตกอยู่ใสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
...อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ เจอกับผู้ชายคนนี้มีแต่เรื่องบังเอิญ...
"อ้าวคุณแทน" ภูวนัยร้องเรียก หลังจากลดกระจกลง มองสถาปนิกหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนหน้ามุ่ย ถือของพะรุงพะรังอยู่ข้างรถ "แท็กซี่เสียหรือครับ ติดรถผมไปก็ได้ ผมกำลังจะขึ้นทางด่วนพอดี"
...แหงล่ะ อยู่ตรงนี้ใครจะลงทางด่วนกันล่ะ ภูวนัยพูดออกมาได้...
"คุณภูวนัยมาทำอะไรแถวนี้"แทนถาม ยังไม่ยอกเปิดประตู
"มาธุระ" ภูวนัยตอบสั้นๆ ใบหน้าเคร่งขรึมเช่นเคย เมื่อเห็นแทนยังไม่ขึ้นรถ จึงถามย้ำว่า "ว่าไงครับ จะไปหรือไม่ไป"
แทนถอนหายใจ คิดดูแลวนั่งเล็กซัสหรูคันนี้น่าจะดีกว่าแบกกระเป๋าหนักๆ เดินย้อนกลับไปอีกตั้งใกลเพื่อหาแท็กซี่ เพราะความเป็นจริงแล้วภูวนัยก็ไม่ใช่ยักษ์มารที่ไหน
...แม้จะดูคล้ายนิดๆ...
แทนยิ้มขันๆ ชั่วเสี้ยววินาที แล้วรีบเปลี่ยนสีหน้า เปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ
"โชคดีจังเลยที่เจอคุณภูวนัย" แทนพูดเสียงเรียบ หน้านิ่งเหมือนหุ่นยนต์ จงใจทำให้ภูวนัยรู้สึกว่าเขาไม่ได้หมายความอย่างที่พูด
...จะโดนดุอะไรอีกก็ยังไม่รู้...แทนบ่นในใจแล้วหันออกไปมองข้างนอก สายตามองเห็นคนขับแท็กซี่คันที่เขานั่งมา ชายร่างอ้วนยังนั่งอยู่หลังพวงมาลัย ไม่เห็นจะลงจากรถมาซ่อมรถ
ภูวนัยเร่งความเร็วรถ เสียงเครื่องยนต์ดังเบามากแทบไม่ได้ยิน เพียงไม่กี่อึดใจ เครื่องยนต์ 3,000 ซีซีของเล็กซัสก็พาเขาทะยานขึ้นทางด่วน
"เฮ้อ เย็นสบาย นิ่งเงียบต่างจากไอ้เต่าน้อยของผม" แทนเอนตัวพิงเบาๆะ "คุณภูวนัยมาทำอะไรที่นี่"
"เมื่อกี้ก็ถามแล้ว" ภูวนัยเปลี่ยนช่องทางเดินรถมาขวาสุด เพิ่มความเร็วรถมากว่าเดิม เข็มไมล์ขยับไปยังตัวเลข 160
"ถามอีกก็ตอบอีกสิ" แทนชักสงสัย จู่ๆ แท็กซี่ก็เสีย สะดุดกึกกักเหมือนคนขับเหยียบเบรกกับครัชมั่วๆ แล้วรถก็เครื่องดับไปเฉยๆ เหมือนบิดกุญแจปิดเครื่องทั้งๆ ที่กำลังวิ่งอยู่ แล้วภูวนัยก็โผล่มา เหมือนรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้
...เป็นอะไรหรือคุณแทน หรือขึ้นรถไม่ได้...
...ผมว่าคุณทิ้งรถไปไว้ที่หน้าร้านอาหารแล้วเรียกแท็กซี่เถอะนะครับ...
...สงสัยถือของพะรุงพะรัง...
คำพูดของภูวนัยเริ่มดังก้องในหัวของแทน
...เจ้าเล่ห์ มาแผนสูง นี่คงใช้กล้องส่องทางไกลแอบดูเขาอยู่เหมือนในหนังสิท่า...
แทนตาลุกวาบ สมองอันคล่องแคล่วว่องไวเริ่มคิดออก
"มาธุระ" ภูวนัยตอบอีกครั้ง
"ธุระอะไรครับ" แทนซัก
...เมื่อกี้ซักเขาได้ คราวนี้จะซักคืนมั่ง...
"ธุระเรื่องบริษัท" ภูวนัยตอบสั้น
"ธุระทีไหนหรือครับ" แทนไม่ยอม
"ที่เมืองนนท์"
"เมืองนนท์กับที่นี่ไกลกัน ทำธุระกับสวนริมคลองหรือไง หรือว่าจะซื้อที่เอาไว้ปลูกสตรอว์เบอรี่ขาย"
...อ๊ะ เหน็บแนมผิด ท่าทางอย่างภูวนัยคงไม่เข้าใจความหมายแฝงของสตรอว์เบอรี่...
"ผมมาธุระส่วนตัว" ภูวนัยยังไม่ยอมแพ้
...ปากแข็ง เห็นหน้านิ่งๆ แบบนี้ร้ายไม่เบานะ ทำไงดี ภูวนัยไม่ "หลุด" อะไรแน่ๆ...
"อ้อ" แทนพยักหน้าทำท่ารับรู้ แต่ตัดสินเปลี่ยนเรื่อง "อืม คุณภูวนัย มีไม้กอล์ฟติดรถไหมครับ ผมว่าเราไปตีกอล์ฟกันดีกว่า"
...เขาจะแกล้งตีพลาด แล้วลองทายดูสิว่า ลูกกอล์ฟจะลอยไปที่ไหน...
---แรงไปหรือเปล่าแทน?...อีกเสียงหนึ่งเตือน
...ไม่หรอก ภูวนัยเคยโดดลูกกอล์ฟของเขาเข้ากลางหลังแล้วนี่ ของเคยๆ กันอยู่ โดนอีกซักทีจะเป็นไรไป...
"ไม่มี" ภูวนัยตอบสั้นๆ อีกแล้ว หน้ายังมองตรงไปข้างหน้า ราวกับว่ากำลังตั้งใจขับรถเต็มที่
...เห็นนิ่งไปแบบนี้ หรี่ตา ทำปากยื่นนิดๆ แทนคิดจะทำอะไรเขาแน่นอนอยู่แล้ว เกิดจะอยากตีกอล์ฟขึ้นมาเฉยๆ นี่คงไม่ใช่แค่อยากตีกอล์ฟอย่างเดียว...
...แทนรู้ทัน รู้ทันเร็วจริงๆ...
...ก็ใช่สิ เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ก็ต้องคิดออกได้ไม่ยาก...
ภูวนัยกำพวงมาลัย เท้าที่อยู่บนคันเร่งรถยนต์ถอนขึ้นมาเล็กน้อย ลดความเร็วของรถ ในหัวพยายามนึกหาทาง "จัดการ" กับตัวร้ายที่เริ่มเข้ามารบกวนหัวใจของเขา
...ให้รู้ไปสิ คนอย่างภูวนัยที่คุมบริษัททำธุรกิจเป็นร้อยๆ ล้าน จะปราบตี๋หนุ่มจอมพยศไม่ได้...
อาทิตย์ที่แล้วเบี้ยวซ้อมกอล์ฟกับเขามาแล้วสองครั้ง นั่นเขายอมได้ อนุโลมให้เพราะถือว่าแทนคงจะเสียขวัญพอสมควรที่จู่ๆ ผู้ชายสามคนที่รุมชอบต้องมาประจันหน้ากัน แต่อาทิตย์นี้ เล่นหลบหน้าเขาเฉยๆ แบบนี้...เขายอมไม่ได้
...แทน อย่าคิดนะว่าจะทำแบบนี้กับผมได้ จะมาปั่นหัวกันเล่นไม่ได้หรอก...ภูวนัยขู่สถาปนิกหนุ่มในใจ
"อยากตีกอล์ฟสุดๆ อยากตีกอล์ฟมาตั้งหลายวันแล้ว" แทนพูดเปรยๆ มองซ้ายมองขวา
"อยากตีกอล์ฟจริงๆ หรือครับ ถ้างั้นแวะบ้านผมเอาถุงกอล์ฟก่อน แล้วผมจะพาไปออกรอบเลยดีหรือเปล่า ตามสัญญาที่เคยให้ไว้ จำได้ไหมครับ" ภูวนัยยิ้ม เอาการออกรอบสนามจริงมาล่อ
"จริงหรือ" แทนตาโต ลืมตัวไปชั่วขณะเมื่อได้ยินวาจะได้ออกรอบสนามจริง "แต่ว่ามีกันแค่สองคน ไม่ครบก๊วน"
"สองคนก็ตีได้" ภูวนัยตอบ "ตีเก็บคะแนน"
แทนลังเล อยากตีกอล์ฟก็อยากตี กลัวโดนภูวนัยทำเหลี่ยมจัดก็กลัว ไม่รู้ว่าภูวนัยจะมาไม้ไหน
...ออกรอบสองต่อสองกับภูวนัยนี่นะ...
"แต่ถ้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะครับ พอดีบ่ายนี้ผมว่าง ถ้าไม่ออกรอบบ่ายนี้ก็คงต้องรออีกนาน เพราะอาทิตย์หน้าผมก็งานยุ่งๆ แล้วคุณแทนก็จะลงไปทำงานที่กระบี่แล้วนี่"
...เฮอะ มาทำเป็นเล่ห์เหลี่ยม...
แทนนั่งคิดอยู่ชั่วครู่จึงพูดออกไปว่า "อืม จริงสิ แต่ว่าเอาไว้ทีหลังก็ได้ เสร็จงานที่กระบี่แล้วค่อยออกรอบก็ไม่เห็นเป็นไร หรือไม่ก็ไปออกรอบที่กระบี่ซะเลย สนามกอล์ฟคงสวย คุณกฤษณะเคยบอกว่าจะลงไปเยี่ยม ผมจะได้ชวนคุณกฤษณ์ไปลอง"
ภูวนัยยิ้มมุมปาก รู้สึกเริ่มสนุกที่ได้เล่นเกมกับหนุ่มหน้าตี๋ที่โผล่เข้ามาสร้างสีสันให้ชีวิตของเขา
...แทน ลื่นไหลดีนักนะ เจอกับภูวนัยซักหน่อยเถอะ...
ภูวนัยคิดแล้วเปลี่ยนเลนรถชิดซ้ายทันใด ขับตรงไปอีกไม่นานเมื่อเห็นทางออก จึงเบี่ยงรถแล้วลงทางด่วน ไม่สนใจเสียงทักท้วงของคนที่นั่งข้างๆ
"คุณภูวนัย นี่มัน..."
"โทษทีครับ ผมเข้าช่องผิด" ภูวนัยทำหน้าเฉยแบบไม่ต้องใช้ความพยายาม
"เชื่อตายล่ะ" แทนเบ้ปาก
"ทำไมล่ะ เล่นกอล์ฟกับผมนี่มันเหมือนกินยาขมนักหรือไง"
...เหมือนกินยาถ่ายสิไม่ไม่ว่า...
แทนอดฉุนไม่ได้ อยู่ดีๆ ภูวนัยก็เปลี่ยนเป็นเสียงเข้ม
"อยากให้เค้าตีกอล์ฟด้วย ทำไมไม่พูดดีๆ" แทนพูดเรียบๆ พยายามนั่งนิ่งและทำหน้านิ่งอย่างสุดกำลัง ตามองออกไปเบื้องหน้า
"แล้วทำไมต้องหลบหน้าผมด้วย"
"เปล่าหลบนี่ คนเขามีธุระ" แทนพูดเสียงอุบอิบ
"จริงเร๊อ" ภูวนัยเลิกคิ้ว "แต่วันนี้คุณไม่มีธุระ มาตีกอล์ฟกันหน่อยไปเป็นไร"
"จอมบงการ" แทนพูดลอยๆ แต่ตั้งใจกระทบกระเทียบคนอยู่ข้างๆ
"เถอะน่า รับรองว่าผมไปส่งคุณทันก่อนพระอาทิตย์ตกดิน เผลอๆ จะแถมเลี้ยงอาหารเย็นด้วย รับรองว่าอร่อยกว่าร้านอาหารบ้านริมคลอง"
...ล้อเลียน...เดี๋ยวเหอะ...
แทนถอนหายใจ ขมวดคิ้วหันไปมองคนขับที่ตอนนี้ไม่ทำหน้าเคร่งแล้ว แต่กลับทำตากรุ้มกริ่มแทน ราวกับอารมณ์ดีเป็นนักหนา
...ยามภูวนัยทำหน้าทำตาแบบนี้ ดูดีกวาเดิมตั้งเยอะ ทำหน้าเคร่งขรึมเขาก็ดูหล่ออยู่เหมือนกัน แต่ทำหน้ายิ้มๆ แบบนี้ยิ่งดูหล่อกว่าเดิม หน้ายิ้มๆ เหมือนกฤษณะ...
"มองอะไรครับ" ภูวนัยเลิกคิ้ว หันมาถาม
"มองคนผีทะเล" แทนบ่นอุบอิบพอให้แค่ตัวเองได้ยิน นึกเจ็บใจภูวนัยอยู่ครามครัน
"อยู่เฉยๆ ก็มาลักพาตัวคนเขาไปตีกอล์ฟ"
"ก็เลิกหลบหน้าผมซะทีสิ" ภูวนัยทำเสียงเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็กดื้อ
รถติดไฟแดง ผู้ชายหน้าขรึมที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มๆ หันมาคนที่นั่งทำหน้าบึ้ง มองเสี้ยวหน้าด้านข้างสถาปนิกหนุ่มนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ผมอยากใช้เวลาอยู่กับคุณบ้าง อีกหน่อยก็จะไม่เจอกันอีกนาน กลัวจะคิดถึง"
แทนกลั้นหายใจ ใบหน้าของภูวนัยอยู่ใกล้เขามาก หากขยับอีกนิดเดียว จมูกโด่งคมของภูวนัยก็จะชนแก้มเขา แล้วตอนนี้ยังมาทำเสียงนุ่ม พูดจาอะไรก็ไม่รู้ ให้ภูวนัยกลับไปทำเสียงดุๆ เหมือนเดิมยังจะดีกว่า
ใจเต้น...มือสั่น รู้สึกร้อนวูบวาบแต่ก็เย็นยะเยียบแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน
"มะ...หมายความว่า"
...หมายความว่าภูวนัยจะไม่ลงใต้ไปดูแลงานก่อสร้างสปาที่กระบี่หรือ...
ภูวนัยไม่พูดอะไรต่อ ขยับตัวกลับไปเอนพิงเบาะแล้วออกรถเพราะจังหวะไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว ทั้งสองนั่งนิ่งเงียบจนมาถึงสนามกอล์ฟ ภูวนัยจอดรถ ปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วพูดขึ้นว่า
"ซักสองชั่วโมงก็พอนะครับ เสร็จแล้วผมจะพาไปทานอาหารอร่อยๆ ที่ร้านราชาวดี ริมคลองเหมือนกัน แต่คลองใหญ่กว่าที่เมืองนนท์"
"คลองเจ้าพระยาล่ะสิ บ้านผมไม่อยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาบ้างก็ให้มันรู้ไป" แทนพูดเสียงเบา ภูวนัยไม่ตอบโต้ มือเอื้อมไปกดปุ่มเปิดท้ายรถเพื่อให้พนักงานยกถุงกอล์ฟออกมา
"ไหนคุณบอกว่าไม่มีถุงกอล์ฟในรถ"
ภูวนัยทำหน้านิ่งอีกครั้ง "อ้อ ผมลืมไป เพิ่งนึกได้"
แทนเบ้ปาก
...เชื่อตายล่ะ ภูวนัยโกหกหน้านิ่ง อยากเอานิ้วจิ้มตานัก ดูซิว่าเวลาภูวนัยร้องโวยวายหน้าตาจะเป็นยังไง...
"ลงรถเถอะครับ มาจนถึงนี่แล้ว ยังไงๆ คุณก็ต้องตีกอลฟ์กับผม มาเถอะ ตีสนามจริงครั้งแรก รับรองว่าสนุก"
"ร้อนตายเลย แดดจ้าขนาดนี้" แทนยังอิดออด แต่ก็ยอมลงจากรถ
ภูวนัยเบือนหน้าไปยิ้ม อดรู้สึกสนุกไม่ได้กับการต่อล้อต่อเถียงกับชายหนุ่มหน้าใสคนนี้
"ผมจะกางร่มให้ รับรองผิวไม่เสีย"
"สนามกอล์ฟเขามีแคดดี้หรอก" แทนแย้ง
"เผื่อแคดดี้เขากางไม่ถูกใจ"
"ยังกะตัวเองจะกางให้ถูกใจยังงั้นล่ะ" แทบทำปากขมุบขมิบ ไม่ให้ภูวนัยได้ยินที่บ่น
"คุณแทน" ภูวนัยเรียก เพราะอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่ข้างรถ ไม่ยอมขยับเท้า
"ผมไม่ชอบแดด" แทนยังบ่นไม่ยอมหยุด แต่ก็ก้าวเท้าออกเดิน "คราวหลังมาตอนเย็นๆ นะครับ ชวนคุณกฤษณ์มาด้วย คุณกฤษณ์ตีเก่ง สอนกอล์ฟก็เก่ง ผมชอบ"
สถาปนิกหนุ่มจงใจพูดยั่วภูวนัย ก่อนจะแอบยิ้มมุมปากแล้วเดินลิ่วตรงเข้าไปในอาคารส่วนต้อนรับของสนามกอล์ฟ
...เล่นกับแทนก็ต้องเจอแทนหน่อยล่ะ คุณภูวนัย อย่าคิดว่าจะตอนแทนให้จนมุมได้ ไม่ง่ายนักหรอก...
แทนอมยิ้ม พยายามนึกภาพสีหน้าของภูวนัย ที่จริงอยากจะหันไปมองคนหน้าเคร่งว่าจะยิ่ง "เคร่ง" มากกว่าเดิมหรือไม่ แต่ก็อดใจเอาไว้
แทนนึกอย่างครึ้มใจว่า...จินตนาการเอาดีกว่า หน้าที่ดุๆ อยู่แล้วคงยิ่งดุกว่าเดิมเมื่อโดนเขาประชด...
ชายหนุ่มคิดผิด...
ภูวนัยหรี่ตามองตามหลังหนุ่มตี๋หุ่นดีเจ้าของบั้นท้ายแน่นเต็ม ยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ
...เจอกันหน่อยเถอะครับคุณแทน ลองดูสิว่าผมกับกฤษณะใครจะเหนือกว่ากัน ส่วนบุริณทร์หน้าจืดคนนั้น ค่อยว่ากันทีหลัง เสน่ห์แรงนักนะ ผมนี่ละจะปราบคุณให้อยู่หมัด...
**************จบบทที่ 27 ***************
-
:m11: ภูวนัยน่ารัก กวนได้ใจ ชอบบบบบบ มาต่ออีกไม๊เนี่ยวันนี้ อิอิ
-
555 มาคลายเครียดที่เรื่องนี้ก็ได้ :z2:
-
คุณภู เอาให้อยู่หมัดเลย
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
คุณภูจอมวางแผน อิอิ เชียร์คุณภู แต่ก็เริ่มเอนเอียงเข้าข้างกฤษณะ เอ๊ะ ยังไง :z1:
-
คุณแทนที่ว่าแน่ๆแล้ว เจอ คุณภูวนัยไปหน่อย ความเจ้าเล่ห์กินขาดกันหลายขุม
พูดมาได้ ว่าพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ติดถุงไม้กอล์ฟมาด้วย แม่จ้าวววจะปั่นหัวคุณแทนไปถึงไหนเนี่ย ของเขาแน่ๆจริงๆ
ไม่รู้ว่า ไอ้เรื่องแท็กซี่เสีย กับทฤษฏีโลกกลมเนี่ย เป็นแผนการของคุณภูด้วยรึป่าว อะไรจะเหมาะเจาะซะขนาดนั้น
"ใจเต้น...มือสั่น รู้สึกร้อนวูบวาบแต่ก็เย็นยะเยียบแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน"
คุณภู คะ อาการของคุณแทนแบบนี้ถือว่าเป็นสัญญาณที่ได้มากๆ ใกล้อีกนิดส์ ซิคะ 555 รุกคืบให้หนักๆ ดัดนิสัยเด็กดื้อ :man1: :man1:
-
555 งานนี้ภูวนัยชนะขาดลอยยยยยยยย 555
-
เอาละ คิคิคิ รุกกันใหญ่ที่นี้
พี่บุไปไหนเนี่ย
-
:oo1: โดน
-
ภูวนัย สู้ๆ :mc4:
-
เศร้าจากคดีรัก มาเจอเรื่องนี้ค่อยยังชั่วหน่อย
คุณภู สู้ สู้ ชอบทฤษฎีโลกกลมจัง :laugh:
-
คุณภูน่ารักจังเลย :m3:
-
o13
สู้สู้ ภูวนัย
:3123:
-
แทนเอ้ยย เสร็จคุณภู.....วนัย แน่นอน :o8: :o8:
มาลงอีกนะคร้าบบบ o13 o13
-
:z2:
เพิ่งอ่านทัน
เรื่องนี้ก็น่ารักดี แต่ไม่ชอบ สงคราม (นางฟ้า) มันน่านักเชียะ o18
แทนน่ารัก คุณภูก็น่า...รัก
เหมาะกันดี คนนึงสุขุม อีกคนก็ต้องบ้าๆ บอๆ
ว่าแต่ จะหาแฟนสุขุมนี่ยากเนาะ มีแต่บ้าๆ บวมๆ เหอะๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:really2: :really2: :really2:
:really2: :really2: :really2:
:really2: :really2: :really2:
-
มีแต่คนเชียร์ภูวนัย ถ้าเราจะเปิดตัวด้วยการเป็นแฟนคลับของกฤษณะ จะโดนรุมยำไม๊เนี่ย เหอ ๆ ๆ :laugh:
-
มีแต่คนเชียร์ภูวนัย ถ้าเราจะเปิดตัวด้วยการเป็นแฟนคลับของกฤษณะ จะโดนรุมยำไม๊เนี่ย เหอ ๆ ๆ :laugh:
หนับหนุน หนับหนุน :mc4:
บทที่ 28
เช้าวันจันทร์
แทนเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายใจ เท้าวางพาดอยู่อยู่บนโต๊ะ ครวญเพลงหงุงหงิงคลอไปตามเสียงนักร้อง ไอพอดสีขาววางอยู่บนตัก กำลังเล่นเพลงโปรดที่เพิ่งดาวน์โหลดมาจากอินเตอร์เน็ต
ชายหนุ่มมาถึงที่ทำงานแต่เช้า มีเวลาดื่มโอวัลติลกับขนมปังทาเนย เดินไปเขียนข้อความล้อบุริณทร์บนบอร์ดหน้าห้องทำงานของเจ้านาย แล้วจึงเอาดอกกุหลาบสีแดงไปวางบนโต๊ะทำงานของปิยะวดี แล้วลงชื่อย่อว่า "พ.ศ." ให้หญิงสาวเดาเล่นๆ
พ.ศ. คือ พศิณ เดายังไงก็เป็นพศิณ ชายหนุ่มหน้าจืดที่แอบชอบสาวสวยประจำบริษัท แต่ไม่ยอกจีบเสียที เดือดร้อนถึงเขาต้องเป็นพ่อสื่อ
...เขาจับคู่อินทิรากับปกรณ์สำเร็จไปแล้วหนึ่งคู่ นั่นก็หนุ่มจืดกับสาวเปรี้ยว คราวนี้หากคู่ของพศิณกับปิยะวดีไปได้สวย คู่ต่อไปจะเป็นใครดีน๊า...
แทนอมยิ้ม รู้สึกมีความสุขที่ได้ทำอะไรน่ารักๆ ให้คนอื่น สถาปนิกหนุ่มผงกหัวเข้ากับจังหวะเพลง กระดิกเท้าตามไปด้วย ไม่รู้ว่ามีคนกำลังวางกระดาษเขียนด้วยลายมือโย้เย้ลงที่โต๊ะ แล้วยืนเท้าสะเอวมองอยู่ข้างๆ
บนกระดาษเขียนว่า
ใครเอ่ย ชอบพูด แต่ไม่ชอบทำ
อ้าว จะมีใคร ถ้าไม่ใช่คนซื่อบื๊อ ที่ชื่อบุริณทร์
เพลงหยุด ชายหนุ่มที่กำลังมีความสุขอยู่ในโลกแห่งเสียงเพลงสะดุ้ง ลืมตาขึ้น แล้วเบ้ปากอย่างไม่พอใจ เพราะมีคนปิดไอพอดของเขา
"ทำไมหรือพี่บุ ยังไม่ถึงเวลาทำงานซะหน่อย"แทนบ่นเสียงเง้างอด แล้วปรายตาไปมองกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ "เติมคำลงช่องว่างได้ไม่ครบตามเคย ลองไปถามสงครามสิ มันทำเก่ง"
"สบายใจจังเลยนะ เคยทุกข์ร้อนอะไรกับเขาบ้างไม๊" บุริณทร์ตีหน้าขรึม วางเอกสารหนาประมาณสามสิบแผ่นลงบนโต๊ะของลูกน้องอารมณ์ดี
"เคยสิ ทำไมจะไม่เคย" แทนถอดหูฟังออกแล้ววางไอพอดคู่ใจบนโต๊ะ "ครั้งล่าสุดก็ตอนรถไฟชนกันสามขบวนที่สนามกอล์ฟ"
พูดเสร็จ ตี๋หนุ่มตัวร้ายก็หัวเราะก๊าก ขำมุขของตัวเอง หากอีกคนไม่ขำด้วย
บุริณทร์รอจนแทนหยุดหัวเราะแล้วจึงดึงเก้าอี้ของสงครามที่อยู่ใน "คอก" ถัดไปมานั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม ทำสีหน้าจริงจัง กล่าวว่า "แทน ไม่ไปทำงานที่กระบี่ได้ไหม เปลี่ยนมาทำงนออกแบบอาคารใหม่ของบริษัท พี่จะเพิ่มเงินให้"
แทนส่ายหน้า "จาไปทะเล"
ลูกน้องคนเก่งหยิบเอกสารที่บุริณทร์วางบนโต๊ะขึ้นมาดูแล้วยื่นคืนให้บุริณทร์ "เอาช้างพลายทั้งโขลงมาหยุดก็ไม่ยอม ผมจะไปกระบี่ อาบแดดให้ตัวดำไปเลย"
"ขาวเนียนแบบนี้ก็น่ารักดีอยู่แล้ว พี่ไม่อยากให้แทนตัวดำ"
"แทนอยากดำ เบื่อการเป็นตี๋หน้าขาวจะตายอยู่แล้ว รู้ไหมพี่บุ นี่ยังคิดอยู่เลยว่าจะไปทำตาสองชั้น" แทนทำเสียงจริงจัง แล้วยืดตาให้ใหญ่ขึ้น บุริณทร์เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู รีบโวยวายลั่น
"อย่าเด็ดขาดนะ ถ้าทำแบบนั้น พี่จะไล่ออก"
"ไล่ออกก็ไปหางานใหม่ เผลอๆ จะไปขอทำงานกับคุณกณษณะ เขาต้องรับแทนเข้าทำงานด้วยแน่เลย" แทนจงใจยั่วเย้าบุริณทร์
ได้ผล บุริณทร์หน้าบึ้งทันตาเห็น แล้วพูดเสียงสะบัดว่า "ก็ลองดูสิ พี่ไม่ยอมหรอก"
"เก๊าะ อยากมาไล่เขาออกเองนี่นา" แทนยักไหล่ "พี่บุ รับไปซะทีสิ เมื่อแขน" แทนเสียงดัง เพราะบุริณทร์ยังไม่ยื่นมือมารับเอกสารที่เขาคืนให้
"อย่ามาทำแบบนี้นะพี่โจ สัญญาต้องเป็นสัญญา ผมทำโปรเจ็คคอนโดริมหาดของคุณชายภูวนัยเสร็จแล้ว ผมก็ต้องไปทำสปาที่กระบี่ตามสัญญา อย่างมามั่วนิ่มเด็ดขาด ไม่ยอมหรอก ถ้าไม่ได้ไป ผมจะไม่ยอมพูดกับพี่ซักหนึ่งเดือน จะโดดงานวันเว้นวัน พี่จะไล่ออกก็ไล่ไปเลย"
"พี่ไม่อยากให้แทนไป" บุริณทร์เสียงอ่อน "สปาที่กระบี่ก็ของคุณภูวนัย พี่หึง"
"ก็ตอนรับงานทำไมไม่ดูต้าม้าตาเรือ" แทนทับถมบุริณทร์ "แล้วจะหึงไปทำไม นี่ไปทำงานนะ ไม่ได้ไปฮันนีมูน คุณภูวนัยเขาก็อยู่กรุงเทพฯ"
"แล้วเขาก็จะตามไป ไว้ใจได้หรือ เห็นท่าทางนิ่งๆ แบบนั้น ไม่เบาเหมือนกันนะ" บุริณทร์หน้ามุย มองหน้าแทนเหมือนลูกน้องที่รักจะหลุดลอยหายไปในอวกาศ
"แทน ตอนนี้พี่ว้าวุ่นใจ ไม่อยากให้แทนไปไกลตัว พี่กลัว่าแทนจะไขว้เขว เห็นเขาดีกว่าพี่ แล้วแทนอาจจะ..."
"พี่ริณทร์ อย่าคิดมากสิ" แทนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ "ตกลงกันแล้วไง ลืมแล้วหรือ ลืมแล้วรื๊อสัญญา ว่าปีหน้า พี่จะมาหาใหม่ ไม่ลืมคนชื่อผักให่ บ้านวิลัย อยูธ...ธยา" ท้ายประโยคแทนร้องเป็นเพลง เปลี่ยนเนื้อร้องตามใจชอบ
บุริณทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เบือนหน้าไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ของลูกน้อง ภาพที่ปรากฏเป็นฉากหลังของจอเป็นรูปภาพทะเลสีคราม หาดทรายขาวสะอาด มีเรือลำน้อยเกยหาดอยู่หนึ่งลำ เขารู้ว่าไม่ว่าจะทัดทานอย่างไร แทนก็คงไม่ยอมเปลี่ยนใจ
"แทนก็อย่าลืมที่ตกลงกับพี่ก็แล้วกัน" บุริณทร์ทวงคำสัญญา
"ไม่ลืม" แทนพยักหน้า ทำหน้าตาจริงจัง แต่ประโยคต่อมาทำให้คนฟังต้องทำปากยื่นด้วยความไม่ถูกใจ "ตราบที่สมองยังดีอยู่ ไม่ถูกกระทบกระเทือน"
แทนเอียงหน้า ทำตากรอกกลิ้งไปมา พลันยกมือขึ้นทักทายใครบางคนที่เดินเข้ามาใกล้
"เฮ้ สงคราม มานี่เร็วที่รัก มีอะไรจะบอก"
บุริณทร์กรอกตา ส่ายหน้าเช่นกัน รู้สึกขัดใจที่มีคนเข้ามาขัดคอ สงครามถลาเข้ามาใกล้ โอบไหล่บุริณทร์แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"คิดถึงพี่โจจังเลย ไม่ได้เจอตั้งหลายเพลา"
...แน่ล่ะ ไม่ได้เจอหลายวัน เพราะทำเรื่องแสบเอาวไว้แล้วเผ่นหนีไปเฉยๆ หลังจากนั้นก็พยายามหลบหน้าเขา...
บุริณทร์นึกในใจ แล้วจึงพูดออกมาอย่างที่คิด
"แสบจริงนะสงคราม หลอกให้พี่ไปชนช้างสองเชือก" บุริณทร์หมายถึงวีรกรรมของสงครามที่โทรศัพท์ไปบอกเขาให้ไปรับอนุภาพที่สนามกอล์ฟ แล้วไปเผชิญหน้ากับกฤษณะและภูวนัย
"ทำบุญกลับถูกด่า ดีนะที่ผมบอกให้พี่ไป ไม่งั้นพี่ก็คงโง่...เอ๊ย ไม่รู้อะไรดีๆ อีกนาน" สงครามยิ้มพราว
"ยูยังต้องถูกไอทำทันฑ์บนเรื่องนี้อยู่นะ" แทนชี้หน้าเพื่อน
"ขอบใจจ๊ะที่รัก คราวหลังไม่ต้องก็ได้ ขอให้พี่รู้เองเถอะ อย่างน้อยจะได้เตรียมตัวก่อน" บุริณทร์ทำเสียงเนือยๆ ยื่นเอกสารในมือให้สงคราม
"ไม่เอานะ ผมไม่อยากทำงานกับนฤชล" สงครามโวยวายขึ้นมาทันทีที่เห็นเอกสารในมือ
"ทำไม ทำงานกับชลแล้วมันเป็นยังไง" บุริณทร์เสียงเข้ม
"ก็ชลมันกวน..."
"ทีน" แทนแทรกคำตอบของสงคราม "เผลอๆ อาจถูกชลมันข่มขืนวันละสามเวลาหลังอาหาร"
"หุบปากนะแทน ไม่พูดอะไรดีที่สุด"
"ปากว่างอ่ะ ทำไม" อีกฝ่ายไม่ลดละ
บุริณทร์ลุกขึ้น ก้มลงพูดกับลูกน้องทั้งสอง "ไม่รู้ล่ะ ใครคนหนึ่งต้องทำงานนี้ ตกลงกันเอาเอง"
"แก" แทนหันหน้าไปยังสงคราม ยกนิ้วชี้จิ้มหน้าผากเพื่อน
สงครามถอนหายใจ รู้ว่าอย่างไรตัวเองก็ต้องทำงานชิ้นนี้อยู่ดี เพราะหัวเด็ดตีนขาด แทนก็ไม่ยอมทำเพราะเพื่อนต้องไปทำงานสปาที่กระบี่
"พี่โจที่รักครับ" สงครามเสียงนุ่ม "งั้นพี่เปลี่ยนตัววิศวกรได้ไหมล่ะอย่าให้เป็นไอ้คุณนฤชลเลยนะจ๊ะ"
"ชลเขาไม่เคยมีปัญหาอะไร" บุริณทร์กำลังจะให้เหตุผล แต่แทนพูดแทรกอีกครั้ง
"ตัวปัญหาคือแก"
"หุบปากนะแทน เดี๋ยวเอานี่ยัดปากเลย" สงครามหันไปเอ็ดเพื่อน ยกกล่องดินสอบกลมๆ สีดำขนาดเท่าข้อมือเด็กจะยัดใส่ปากเพื่อน
"เล็กไปว่ะสงคราม" แทนตอบ แล้วสองหนุ่มเพื่อนซี้ก็หัวเราะสนุกสนาน ทิ้งให้บุริณทร์ยืนมองตาปริบ
...หากเขาจะจีบแทนจริงจัง สิ่งแรกที่ต้องทำคือแยกสงครามออกจากแทนเหมือนตอนเรียนมหาวิทยาลัย สองคนนี้ติดกันเหมือนปลาท่องโก๋ ขอให้ได้อยู่ด้วยกันเถอะ จะเขาหรือใครก็แทรกไม่ได้ โอกาสที่จะได้ "หวาน" กับแทนก็ไม่เหลือ...
...สงสัยต้องทำเหมือนเมื่อก่อน หาคนมาแยกสงครามออกไป แล้วเขาก็เข้าไปแทน แต่ตอนนี้ถึงจะแยกสงครามออกไปได้ก็ใช่ว่าจะง่าย มีด่านอรหันต์ขวางอยู่อีกสองด่าน ด่านแรกคือกฤษณะ แม้ท่าทางไม่ร้าย แต่ก็ดู "แข็ง" อยู่พอสมควร ด่านที่สองคือภูวนัย รายนั้นท่าทางไม่ใช่เล่น แค่สองด่านนี้เขากระอักแล้ว...
ขออย่างเดียว อย่าให้มีด่านที่สามก็แล้วกัน...
บุริณทร์ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินกลับห้องทำงานเงียบๆ ทิ้งให้สองหนุ่มคู่หูคุยกันทะลึ่งตึงตัง เขาต้องกลับไปทำงานให้เสร็จมากที่สุดเท่าที่ทำได้ เพราะว่าอีกไม่นาน เขาก็จะตามไป "คุมงาน" ลูกน้องที่กระบี่
...ไม่มีทางเสียล่ะที่เขาจะยอมให้แทนตกไปอยู่ท่ามกลางกรงเล็บของพญาเหยี่ยวเช่นภูวนัย หรือไม่ก็เสื้อร้ายเช่นกฤษณะ...
เขาจะเป็นสิงห์โต ฝ่าเข้าไปคาบเอากวางน้อยออกมา...
บ่ายวันจันทร์
=====
(http://upic.me/i/dy/tagged_heart_anupapandatikompicture.jpg)
-
:z13:
จิ้มคนเขียนอิๆ
ไวดีแท้จริงๆแปปมาลงแล้วจะรอน๊า
ยังไงชาตินี้เราก็คงต้องบอกว่าร๊ากแทน :impress2: :impress2: :impress2:
แล้วจะรออ่านต่อ จีใจจังครั้งแรกนะเนี่ยที่ได้จิ้มคนเขียนอิๆ
-
:z13:คนเขียนเร็วดีแท้
ไปกระบี่ :laugh:
สงคราม&นฤชล???????
-
เราเป็นแม่ยกภูวนัยเท่านั้น คนอื่นถอยไป :m16:
-
:m16:ขอเป็นภูวนัย เท่านั้นนะแทน
-
^
^
^
มาสนับสนุนรีบน ภูวนัย เท่านั้น :กอด1:
-
มาสนับสนุนกฤษณะ (นาย)***อันนี้พูดในฐานะไม่ใช่คฑาวุธ นะครับ
-
ขอเป็นคุณภู(วะ นายยยยย) เช่นกันอ่ะ
-
เชียร์ คุณุภูวนัยๆๆๆ
:oo1:
-
พี่บุ แววแห้วววววววววววววววววลอยมาแต่ไกลเลยยยยยยยยยยยยย
-
กระล่อนชะมัดทั้งแทนทั้งสงคราม
แต่ว่า เชียร์ภูวนัย
-
พี่โจขา อ๊ายยยยยยย ทำไงดี เลือกไม่ถูกเลยว่าจะเชียร์ใคร 555
คุณนฤชลอะไรนี่เหมือนจะสยบสงครามได้ยังไงพิกล อย่างให้มีออกโรงบ้างจังเลย :-[
-
พี่โจกินแห้วชัวร์
.............................
:m20:
-
เออ แอบอยากเห็นนฤชลด้วยคน ฮี่ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เหอะๆ พี่บุรินทร์ แขน เอ้ยขา
อยู่ๆจะเปลี่ยนให้แทนไปคุมงานที่อื่น ด้วยเหตผลว่า หึงเนี่ยนะ เหอะๆๆ กลัวตายล่ะ
ตัวเองนั่นแหละที่ต้องใช้ความสามารถบ้าง คุมลูกน้องไม่อยู่ จะหันไปจัดการการด่านอรหันต์งั้นเรอะ ง่ายซะที่ไหนล่ะนั่น
แทนนี่ก็จริง เอะอะ ก็เอาคุณกฤษณะมาอ้าง เพราะว่าเค้าใจดี ไม่ขัดใจ ไม่กวนประสาทเหมือนคุณภูวนัย
และไม่เลาะแหละเหมือนพี่บุ ล่ะสิเลยใช้คุณกฤษณะเป็นโล่ห์กำบังตัวเองซะ เฮ้อออออออ
ทำตัวเองไม่เคลียร์เลยคุณแทน ยังไม่เลือกใครสักคนแต่ก็ยังมะปฏิเสธใครใ้ห้เด็ดขาดสักคนด้วย น่าจับลงโทษนัก :oo1: :oo1:
-
เชียร์ กฤษณะ
ขอกฤษณะ เป็นพระเอกนะ พี่นายยยยยย :m15:
-
อยากให้กฤษณะเป็นพระเอกเหมือนกัน เพราะดูป็นคนจริงใจ ชัดเจน รักก็บอกว่ารัก ไม่ต้องมานั่งวางแผนอะไร ที่สำคัญไม่มีพันธะให้ปวดหัว
-
เนื้อหอมสุดแล้วเนี่ยคนเนี่ย
-
อย่าแย่งกัน ได้ทุกคน
-
แอบเชียร์ คุณภูด้วยคนครับ :z2: :z2:
-
:o8: ชอบภูว่ะ
เชียร์ภูดีกว่า :-[
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาต่อบทที่ 28 จนจบบทครับ
รักใครชอบใครก็เชียร์กันเลยนะครับ ผมเชียร์กฤษณะ แต่ดูเหมือนว่ามีคนเชียร์ภูวนัยกันเยอะกว่า แ้ล้วมีใครเชียร์บุริณทร์ไหมเนี่ย? เขาเคยเจ้าชู้ก็จริง และก็เิลิกเจ้าชู้นะคร้าบ ส่วนภูวนัยก็ใช่ว่าจะเคลียร์นะครับ มีสาวเป็นโซ่ผูกคออยู่ทั้งคน
ความเดิมตอนที่แล้ว
ก็ไปอ่านตอนที่แล้วนะ
ความตอนที่โพสวันนี้
บ่ายวันจันทร์
กฤษณะหยุดยืนห้าห้องภูวนัยชั่วครู่ก่อนจะผลักประตูบานใหญ่เดินเข้าไป ภูวนัยนั่งเซ็นเอกสารอยู่บนโต๊ะ ท่าทางอิดโรย ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแต่ก็รู้ว่าใครเดินเข้ามา เพระมีเขาเพียงคนเดียวที่เดินเข้าห้องทำงานโดยเคาะประตูแล้วไม่มีเลขานุการเดินนำเข้ามาหรือส่งเสียงผ่านอินเตอร์คอม
“เอกสารเยอะจริงๆ เลยกฤษณ์ นายแบ่งเอาไปเซ็นบ้างสิ เบื่อจะตายอยู่แล้ว ปวดมือแทบแย่” ภูวนัยบ่น เซ็นเอกสารต่อ แบะยังไม่เงยหน้าขึ้นมา
“เอาสิ อยากให้ช่วยก็จะช่วย”
...และอยากจะช่วยเรื่องอื่นด้วย...
“ขอบใจ” ภูวนัยเงยหน้าขึ้น “นายนี่ช่วยได้ทุกเรื่องจริงๆ”
กฤษณะอมยิ้ม ถามตัวเองอยู่ในใจว่าภูวนัยกำลังพูดจากระเทียบเขาอยู่หรืออย่างไร
“เป็นเพื่อก็ต้องช่วยเพื่อน” กฤษณะพูดยิ้มๆ “ว่าแต่ว่าเรื่องสปาที่กระบี่ จะให้เราช่วยดูเหมือนเรื่องคอนโดปราณบุรีก็ได้นะ”
ภูวนัยวางปากกา เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ แล้วพูดเสียงเรียบ “ไม่ต้องหรอก เราดูเองได้ รบกวนนายมาเยอะแล้ว นายจะได้มีเวลาไปทำจีเวอรี่ได้มากกขึ้น”
“ก็ไม่ลำบากอะไร งานส่วนตัวเราไม่ได้เร่งรีบ นี่เราก็เคลียร์งานเสร็จไปเยอะแล้ว” กฤษณะยักไหล่ “ว่าแต่นายเถอะ เรื่องบริษัท X & J ยังไปไม่ถึงไหน ปล่อยให้คาราคาซัง เดี๋ยวจะไม่ไหวนะ ไหนจะต้องไปดูแลสร้างสปา ขาดตอนไปเดี๋ยวงานไม่เดิน”
ภูวนัยแสร้งเอื้อมมือไปหยิบแพลนเนอร์มาพลิกดู ในใจอดฉุนกฤษณะไม่ได้ว่าถึงกับต้องรีบเคลียร์งานเพื่อเสนอหน้ามาช่วยดูแลเรื่องสปา คราวที่ขอให้ช่วยเรื่องคอนโดปราณบุรีทำท่าจะเป็นจะตาย
“เรื่องนั้นไม่แน่ ถ้าบริษัทนี้ยุ่งนัก เราก็อาจจะทิ้งไปเลย เขาจะไปตกลงกับใครก็ช่างเขา ถ้ามันมีปัญหานักเราก็จะตัดออกไป” ภูวนัยพูดเสียงเรียบ มองหน้ากฤษณะสลับกับเปิดดูแพลนเนอร์เล่มเล็ก
กฤษณะนั่งฟังยิ้มๆ นึกขำภูวนัย เขาไม่เคยเห็นเพื่อนเขาเป็นเช่นนี้ ภูวนัยถึงกับจะตัดคู่การค้าและการขยายตัวทางธุรกิจทางภูมิภาคโอเชี่ยนเนียไปเพียงเพราะ “หวง” สถาปนิกที่ไปทำงานให้ที่กระบี่ ธุรกิจส่วนตัวที่ลงทุนกับบรรดาญาติๆ
...เป็นเอามาก ตัวเองงานยุ่งแทบไม่มีเวลาหายใจ ยังต้องวิ่งรอกลงไปดูงานที่กระบี่ ดูซิ จะไปได้กี่น้ำ...
กฤษณะขอตัวไปทำงาน และแวะคุยกับเลขานุการของภูวนัย ได้ข้อมูลวันเดินทางไปกลับกระบี่ของเพื่อน แล้วตรงไปหาเลขานุการของตัวเองที่กำลังพิมพ์เอกสารอยู่ มอบหมายงานชิ้นใหม่ให้...
...ตั๋วเครื่องบินไปกระบี่ รถเช่าคันงาม รีสอร์ทหรูริมชายหาด ดินเนอร์มื้อพิเศษสองที่ และของขวัญหนึ่งชิ้นที่ใครๆ ก็ยากปฏิเสธ
...งานนี้ ใครดีใครได้ ขอลองซักตั้งดูซิ แทนจะเลือกใคร...
กฤษณะอมยิ้ม คิดถึงใบหน้าคมเข้มของสถาปนิกหนุ่มอารมณ์ดีคนที่มาทำให้หัวใจเขาหวั่นไหว วันนี้เขาอยากชวนแทนไปทานอาหารด้วยกัน แต่ใจหนึ่งเขาก็อยากให้เวลาชายหนุ่มบ้าง เขากลัวว่ายิ่งตื๊อ แทนก็จะยิ่งหนี คงต้องปล่อยสายป่านซักหน่อย รออีกสองสามวันค่อยไปหาอีกที เมื่อวานนี้เขาได้ “ชื่นใจ” กับแทนมามากพอสมควร คราวต่อไป เขาจะ “รุก” ให้มากกว่านี้ ไม่เกินสองเดือน เขาต้องมัดใจชายหนุ่มให้ได้
บ่ายวันพุธ
แทนเดินออกมาจากลิฟท์ ยกมือขึ้นอำลาไกรภพ ชายหนุ่มที่เขาเพิ่งรู้จักที่ยิม ไกรภพเป็นนักบินสายการบินต่างประเทศแห่งหนึ่ง เข้ามาทักเขาและขอให้เขาช่วยอธิบายเรื่องการใช้เครื่องยกน้ำหนัก แทนรู้ว่าไกรภพจีบเพราะกัปตันหนุ่มหุ่นดีไม่ใช่เล่น ราวกับคนออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ ไกรภพวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เขาตลอดสองชั่วโมงที่อยู่ในยิม และในที่สุดก็ทำใจกล้า ขอเบอร์โทรศัพท์เขา แทนบอกว่า ขอไปแล้วก็ต้องโทร อย่าขอไปเก็บ เพราะโทรศัพทไม่ได้มีไว้ให้เก็บ จากนั้น สถาปนิกหนุ่มก็รีบโทรศัพท์หาสงครามเพื่อนรัก บอกข่าวว่ามีของเล่นชิ้นใหม่ให้สงคราม และหากสงครามหลอกให้ไกรภพ “ฟัน” ได้ภายในหนึ่งอาทิตย์ เขาจะเลี้ยงอาหารมือค่ำที่โรงแรมแชงกรีล่า
สถาปนิกหนุ่มไม่รู้ว่ามีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งยืนมองอยู่ตาไม่กระพริบด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะเดินตรงไปหาคนที่ก้าวฉับๆ อย่างอารมณ์ดีไปยังรถฮอนด้าซีวิคกลางเก่ากลางใหม่
“คุณกฤษณะ” แทนอุทานเบาๆ หันไปมองชายหนุ่มรูปหล่อที่ยืนล้วงกระเป๋าเอียงคอมองเขาอยู่ยิ้มๆ
...รอยยิ้มพิมพ์ใจ ยิ้มของกฤษณะนั้นสวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา...
“ผมมารอได้กว่าสิบนาทีแล้ว” กฤษณะพูด
แทนยิ้มกว้าง “ก็ไหนบอกว่าจะรอหน้าตึก”
“ถ้ารอหน้าตึกก็ไม่เห็นอะไรดีๆ สิครับ” กฤษณะตอบ ยังยืนอยู่ที่เดิม
“เห็นอะไรดี” แทนทำหน้างง ทั้งที่ไม่งง ในใจคิดว่ากฤษณะก็คงเห็นเขาล่ำลาไกรภพล่ะสิ
“เห็นคนเสน่ห์แรง มายิมก็ยังมีคนตามจีบ” กฤษณะอมยิ้มตามแบบฉบับ แล้วเดินเข้ามาใกล้แทบชิดตัว “ผมเปลี่ยนใจอยากนั่งรถไปกับคุณ”
แทนทำหน้าผิดหวัง “ว๊า นึกว่าจะได้นั่งเบนซ์นุ่มๆ สบายๆ”
“ผมขับให้นั่ง” กฤษณะแบมือมาขอกุญแจจากแทน “ขอให้ผมได้อยู่ในโลกของคุณบ้าง”
“โลกเล็กๆ เก่าๆ นะสิ” แทนยื่นกุญแจให้ “คิดยังไงถึงอยากขับรถเก่าๆ ล่ะครับ ชอบของแปลกหรือไง”
“บอกแล้วไง ผมอยากอยู่ในโลกของคุณบ้าง นั่งรถคุณ ไปทานข้าวที่ร้านอาหารที่คุณชอบไป ทำอะไรๆ ด้วยกันแบบที่คุณชอบทำ” กฤษณะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้ชายหนุ่มแต่ดึงแล้วประตูไม่เปิด เขาจึงกดรีโมทประตูอีกครั้ง แม้มีเสียงดัง แต่ก็ยังเปิดไม่ได้อยู่ดี คนที่เคยขับแต่รถเบนซ์คันหรูจึงเสียบกุญแจเข้ารูข้างประตูแล้วบิดเพื่อเปิดล๊อค
กฤษณะเงยหน้าขึ้นมองแทนที่ยืนอมยิ้มอยู่ ส่งสายตาถามคำถาม
“จะเข้าโลกของผมยากลำบากหน่อยนะ ดูเหมือนง่าย แต่ยากส์” แทนคว้ากุญแจไปจากมือกฤษณะ เดินอ้อมไปไขกุญแจฝั่งคนขับ แล้วเดินยัอนกลับมาที่เดิม เปิดประตูฝั่งที่นั่งผู้โดยสาร แล้วมุดเข้าไปปลดล๊อคที่ประตูด้านคนขับ อดบ่นในใจไม่ได้ว่า ช่างซ่อมรถที่เก่งนักหนาที่ลุงพร้อมช่วยตามมาซ่อมรถเขานั้น ช่างซ่อมแบบให้เปิดประตูหลายขั้นตอนจริงๆ
กฤษณะยืนมองสถาปนิกหนุ่มที่กำลังปฏิบัติการเปิดประตูรถด้วยสายตาพราวระยับ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังโก้งโค้งอยู่ในรถ สายตาจับจ้องอยู่ที่บั้นท้ายแน่นๆ ของแทน สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าทำให้เขาหายใจแรงๆ รู้สึกเลือดสูบฉีดไปทั่วกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกายเบื้องล่าง
...เขาปรารถนาแทนเหลือเกิน...
“โลกของผมมีทางเข้าทางเดียว” แทนพูดขำๆ แล้วถอยตัวออกมาจากรถ “มองอะไรคุณกฤษณ์” แทนถามเสียงใส
กฤษณะอมยิ้มแล้วตอบว่า “มองคนน่ารักสิครับ”
“พูดเข้าไป จริงใจหรือเปล่าน๊อ” สถาปนิกหนุ่มทำท่าครุ่นคิด
“อยากจะทำให้รู้ว่าจริงใจ” กฤษษณะยิ้มพราว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “คุณอย่าลื่นไหลหลบเลี่ยงก็แล้วกันไ
“คุณกฤษณ์จอดรถไว้ที่ไหน” แทนเปลียนเรื่องทันที
...ว่าแล้วไหมล่ะ พอรุกเข้าหน่อย แทนก็หาทางเฉไฉจนได้ ร้าวนักนะ...
“คนขับรถผมขับมาส่ง ผมบอกให้กลับไปแล้ว นี่กำลังจะเฉไฉออกนอกเรื่องใช่ไหมเนี่ย” กฤษณะจ้องหน้าแทน
“เปล่านี้ เรื่องของเรื่องมันคืนเรื่องทานข้าวกันไม่ใช่หรือ หิวข้าวแล้วนะ จะมัวแต่จีบกันอยู่นี่ หรือจะไปทานข้าว”
“รู้ว่าผมจีบ แล้วยังจะทำเจ้าเล่ห์แสนกล” กฤษณะตัดสินใจรุกคืบ เพราะถ้าไม่รุกเสียบ้าง แทนจะเฉไฉไปทางโน้นทางนี้ไม่ยอมหยุด
“หิวข้าว” แทนชักจะอึกอัก ในใจคิดหาทางเลี่ยง
...กลัวโดนปล้ำกลางลานจอดรถจริงวู๊ย กฤษณะเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมานี่ จะมาจริงจังอะไรกันตอนนี้...
แทนทำตากลิ้งไปกลิ้งมาเพราะไม่อยากสบตาซึ้งๆ ของชายหนุ่มที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟหอมกรุ่น
“แทนครับ รู้ไว้เถอะว่าผมจริงใจ และผมจริงจังด้วย อย่ามาทำเล่นๆ กับหัวใจผมนะ ผมอายุขนาดนี้แล้ว ไม่อยากรออะไรนานๆ”
“ใจร้อน วัยก็ขนาดนี้แล้ว” ชายหนุ่มหน้าตี๋เริ่มพูดสั้นลงทุกที รู้สึกเขินกฤษณะเป็นที่สุด
“ใจเย็นได้หรือ สองคนนั่นก็จ้องเขมือบกวางน้อยอยู่” กฤษณะหุบยิ้ม ทำหน้าและเสียงจริงจัง
“หิวข้าว”
“ผมไม่ยอมแพ้ภูวนัยกับบุริณทร์หรอก” กฤษณะไม่สนใจการเฉไฉของชายหนุ่ม ตอนนี้เขาเริ่มรู้แล้วว่าคนอย่างแทน ต้องจับให้มั่นแล้วบีบแน่นๆ ไม่เช่นนั้นก็จะดิ้นไปดิ้นมา
“แน่ใจหรือว่ามีแค่สอง” แทนแกล้งพูดยิ้มๆ
“แทน” กฤษณะเสียงเข้ม ทำท่าราวจะกัดกินชายหนุ่มที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ตรงหน้า
“คุณกฤษณ์ ผมหิวข้าว” แทนทำตาละห้อย “มาทำอะไรตอนคนกำลังหิวข้าว ท้องร้องเป็นจังหวะบอสซาโนว่าแล้วนะ จะบีบคอผมให้ยอมแต่งงานด้วยให้ได้เลยหรือนี่ ว่าแต่ว่ามีแหวนหรือยังล่ะ”
“มี” กฤษณะยักคิ้ว “ผมสั่งจากทิฟฟานี่แล้ว อีกสิบกว่าวัน ผมจะเอาไปสวมให้”
...เอาไปสวมให้ ไม่ใช่เอามาสวมให้ หมายความว่า?...
...กฤษณะเอาจริงหรือ คราวนี้เขาก็ได้แหวนสองวงแล้วสิ ทิฟฟานี่ แพงกว่าของพี่โจตั้งเยอะ แต่จะเสนอเงื่อนไขกับกฤษณะเหมือนกับที่ทำกับพี่โจได้หรือเปล่านะ...
...แล้วภูวนัยล่ะ จะมีแหวนวงที่สามมาจากภูวนัยหรือเปล่าก็ไม่รู้...
...ภูวนัย? คนหน้านิ่งอย่างนั้นจะทำอะไรแบบกฤษณะหรือบุริณทร์ได้หรือ จะให้แหวนเขา หรือเอาไม้เรียวมาฟาดก้นเขากันแน่...
...บุริณทร์ยื่นแหวนให้เขาแบบไม่ทันตั้งตัว อยู่เฉยๆ ก็ควักออกมาสวมให้ ส่วนกฤษณะบอกล่วงหน้าอย่างมาดมั่น...
...ส่วนภูวนัย...หากพ่อคนหน้าดุเกิดบ้าจี้จะมาหมั้นหมายเขาด้วยแหวนอย่างสองคนนี้ จะมารูปแบบไหน หวังว่าคงไม่มาแบบครูฝ่ายปกครองนะ แบบว่า สั่งให้ยืนแถวตรง แทนยื่นมือออกมาเดี๋ยวนี้ เอ้า สวมแหวนซะ แล้วห้ามถอดออก นี่เป็นคำสั่ง...
แทนถามตัวเองในใจ ใบหน้าชายหนุ่มสามคนวนเวียนกันเข้ามาในหัวจนเขาเริ่มหัวหมุน ผสมผสานกับเสียงท้องร้องเพราะหิวข้าว
...สามคน...เลือกไม่ถูกจริงๆ ให้ตายสิ...
******* End of Chapter 28**********
ความตอนต่อไป
ก็รออ่านต่อไปครับ
:z1:
-
:z13: นานๆทีจะได้จิ้มพี่นาย คิคิคิค
ขอจิ้มหน่อยนะครับ 555 :oo1: :oo1:
ผมเชียร์พี่บุอ่ะ
-
+1 ให้กับความขยันอุตส่าห์มาลงให้อ่านเรื่อยๆดี
อ่านแล้วยิ่งอยากจะเชียร์กฤษณะ อย่างเปิดเผยสักที อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อรู้เลยว่าเด่วไม่เย็นๆก็พรุ่งนี้เช้าคงได้อ่านกัน
-
เชียร์คุณนายดีกว่า
เพราะว่า ... เรื่องนี้น่ารัก ..ชอบ :กอด1:
-
:m31:ภูวนัย เร็วๆเข้านะ 2 คนนั้นคืบหน้าไปแล้ว
-
แย่งกันดีนัก
ตอบสุดท้ายแทนตาย จบ
:laugh:
-
:z2:มาอีกล่ะ เจ้าของเรื่องจะเบื่อเอามั๊ยเนี่ย
โดยส่วนตัวนะคับ คิดว่า "ภูวนัย" ไม่น่าจะสมหวังอ่ะ เพราะว่าถ้ายังจำกันได้ อ่านเรื่องของคุณนุกัยสารวัตรอ่ะนะ มีตอนนึงที่ คุณนุหนีไปแล้วพบว่าตัวเองไปเจอ"ผู้ชายสุงใหญ่ เจ้าของรีสอร์ทที่กระบี่" มานั่งทอดอาลัยริมทะเล เลยคิดว่าน่าจะเป็นภุวนัยที่อกหัก....ฮา ฮา ฮา ฮา อันนี้คิดเอาเองนะ
:m16:โดยส่วนตัวอีกอ่ะล่ะ ไม่ชอบแทนเอาเลย ทำไมต้องทำตัว(เหมือน)หลายใจด้วย ไม่เลือกซักอย่าง ไม่ปฏิเสธซะที แบบว่า หลอกล่อไปตามแต่สถานะการณ์ เคยเจอแต่ประมาณว่าผู้หญิงที่จับปลาหลายมือ เหมือนหลายใจ พอมาเจอกับ เกย์ แบบนี้แล้วรุ้สึกไม่ค่อยดีอ่ะคับ แต่ก็ต้องเข้าใจนะว่าแบบนี้มันเรื่องปกติอ่ะ มันก้มีอยู่แล้วโดยทั่วกัน อย่างว่า "คน" ก็ "คน"วันยันค่ำ
และที่ไม่ชอบเอามากๆเลยคือ คุณจะไปบริหารเสน่ห์อย่างไรก็ตามเถิด แต่ว่าทำไมต้องเปลืองตัวขนาดให้คนนั้นจูบ คนนี้หอม
ไม่รู้ซิคับ เราแก่แล้วมั้งเลยเห็นว่ามันยังไงๆอยู่อ่ะ
พอล่ะ มาทีไรก็มาบ่นทุกทีเลย ไปดีก่า แต่จะมาตามอ่านนะค๊าบ
ว่าแต่รบกวนส่งรายละเอียดการโอนเงินค่าหนังสือมาอีกทีก็ดีนะค๊าบ เพราะว่าข้อมูลเดิมมันหายไปไหนแล้วม่ายรู้อ่ะ กลับมาจากหุบเขาชาวดอยแล้ว....ขอบคุณนะ :call:
-
โอ้ย!!!!!! ภูวนัย ไปไหนเนี่ย :m31: :m31:
ไม่ได้ดั่งใจเลย~~~~~ ชักช้าอะ :angry2:
-
เห็นด้วยกับรีบน ถ้าเป็นเรื่องจริง
ไม่ชอบนิสัยแบบแทนเหมือนกัน
ถ้าเราเป็นคนถูกเลือก แล้วคนเลือก
เป็นแบบไม่แน่ใจสักอย่าง จะทำอย่างไร
แต่ถ้านิยายก็สนุกๆกันไป อย่าคิดมาก
แต่ขอบคุณเจ้าของเรื่องที่เขียนให้อ่านจนมาวิจารณ์ได้
เรื่องสนุกดีนะ
-
แทนชอบเล่นกับความรัก แบบนี้น่ากลัวจะมีบทลงโทษแรงๆน่ะ แบบว่ากรรมติดจรวดไรงี้
-
ยังเชียร์ ภูวนัย อยู่เหมือนเดิม แต่อดสงสารบุรินทร์ไม่ได้เหมือนกัน :sad11:
กฤษณะก็เป็นคนดีเหมือนกัน แถมยังรุกได้เร็วอีกต่างหาก ใครเป็นแทนก็คง
เลือกไม่ถูกเหมือนกัน เพราะทั้งสามคนก็ดีกันไปคนละแบบ :เฮ้อ:
-
ยังลุ้นได้อีกแต่ละคนวิธีรุกแพรวพราวทั้งนั้น
เอาเป็นเชียร์ แทนสู้ๆ
อยากรู้วิธีจับปลาไหล(แทน)ของสามหนุ่มต่อ เอิ๊กๆๆๆ
-
โอ้ย!!!!!! ภูวนัย ไปไหนเนี่ย :m31: :m31:
ไม่ได้ดั่งใจเลย~~~~~ ชักช้าอะ :angry2:
เชียร์ภูวนัย ภูวนัย คนเดียว :call:
-
ชาตินี้จะหาคนมารุมได้อย่างนี้ไหมเนี่ย
-
ชาตินี้จะหาคนมารุมได้อย่างนี้ไหมเนี่ย
โอ้โห อยากโดนรุมเหรือเนี่ย
แรงนะครับ
กัวๆ :m20:
-
อยากจะจับคนฉลาดช่างเฉไฉ ตัวเลือกมากก เป็นนักหว่านชั้นเซียน มาลงโทษซะให้เข็ด :man1: :man1:
สงครามหว่านแล้วกินเรียบ ส่วนคุณแทน หว่านแล้วก็หว่านอีก 55 รอให้พืชผลงอกเงยเต็มบ้าน แล้วไม่ยักกะจัดการให้มันจบๆ :z10: :z10:
คุณแทนคะ ได้ข่าวนิ้วไม่พอแหวนที่เรียงคิวตีตราจองนะคะ กะใช้ให้ครบทุกนิ้วเลยใช่มั๊ยคะเนี่ย แหวนมูลค่าสูงขึ้นตามคิวเลยนะเนี่ย คุณภูวนัยแหวนอ่ะสั่งหรือยัง คู่แข่งเค้ารุกคืบไม่น้อยหน้ากันแล้วนะ
สถาปนิกหนุ่มก็รีบโทรศัพท์หาสงครามเพื่อนรัก บอกข่าวว่ามีของเล่นชิ้นใหม่ให้สงคราม และหากสงครามหลอกให้ไกรภพ “ฟัน” ได้ภายในหนึ่ง
>> เหอะๆๆ คิดไปคิดมา สงครามช่างเหมาะกับท่านสารวัตรคนใหม่ซะจริงๆ (นอกเรื่องและ) มีการหลอกให้ตัวเอง ถูก ฟัน อีกต่างหาก เริ่ดมากกคะ
“เห็นอะไรดี” แทนทำหน้างง ทั้งที่ไม่งง ในใจคิดว่ากฤษณะก็คงเห็นเขาล่ำลาไกรภพล่ะสิ
>> เป็นกิริยาที่แสดงความเหนือชั้นได้อย่างร้ายกาจ
-
หล่อเลือกได้ว้อยยยยยยยยยยยยยยย
-
แทน.........นี่
:impress2:
สเนห์แรงจริงๆๆๆๆๆๆๆ
-
อย่ามาทำเล่นๆ กับหัวใจผมนะ ผมอายุขนาดนี้แล้ว ไม่อยากรออะไรนานๆ”
^
^^
ก็รอบุกพร้อมกันทีเดียว 3 ขบวนอยู่เนี่ย
แทนจริงจังหน่อยเซ่ ทำเป้นเล่นอยุ่นั้น ชิๆ เบื่อคนหล่อเลือกได้ o18
-
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านและช่วยลุ้นนะครับ
ใครลุ้นถูก จะมีรางวัลให้ แต่ต้องรอตอบจบบทที่ 40 นะครับ
แต่ที่แน่ๆ มีคนกิวแห้วกันสี่คน เอ๊ะ หรือว่าสามหว่า จำไม่ได้และ
อ่านบทที่ 29 ช่วงแรกกันก่อนเลยนะครับ ขอเวลาแกะลายมือคุณคฑาวุธหน่อย แล้วจะมาโพสต่อครับ
29
สายวันเสาร์
แทนเดินเข้ามาในสนามบิน มือจับโทรศัพท์แนบหู ปากคุ้ยเจื้อยแจ้วสลับกับเสียงหัวเราะ
“แล้วรีบตามไปนะสงคราม จะพาไปหาที่เที่ยวสนุกๆ แค่นี้ก่อนนะ สัสดีกำลังจะขย้ำคอไออยู่แล้ว” ชายหนุ่มอารมณ์ดีอำลาเพื่อนที่คุยโทรศัพท์กันมาตั้งแต่อยู่บนทางด่วนจนมาถึงสนามบิน เช็ดอินเสร็จก็ยังคุย ปรายตาไปมองคนที่เดินตามหลังเขามาไม่ห่างก็เห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าเคร่งขรึมแปลกตาไปจากที่เคยเห็น
“เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้วพี่บู๊หลิน ผมไปกระบี่นะ ไม่ได้ไปโลกพระจันทร์ แล้วนี่จะมาส่งทำไมก็ไม่รู้ โตแล้วนะเนี่ย ไม่ใช่เด็ก” แทนบ่น
“มาส่งแล้วไม่ชอบอีก” บุริณทร์ยื่นถุงขนมให้ “เอ้า นี่ขนม พี่ซื้อให้กิน เผื่อเหงาปาก”
“บนเครื่องเขาก็มีแจก”
“แล้วพอเหรอ” บุริณทร์รู้ดีว่าแทนไม่เคยปล่อยให้ปากว่าง ถ้าไม่หลับ ชายหนุ่มก็คุย ถ้าไม่คุยก็กิน
“ไม่พอ” แทนตอบหน้าทะเล้น “แล้วมีเอ็มแอนด์เอ็ม แบบละลายในมือไม่ละลายในปากหรือเปล่า”
“มีทุกอย่างที่ชอบ” บุริณทร์ตอบยิ้มๆ ยืนมองแทนที่กำลังค้นดูของในถุง
“คราวหลังใส่ถุงผ้านะพี่ริณทร์ รักษ์โลกร้อน” แทนสั่ง แล้วยิ้มกว้าง แล้วกล่าวขอบคุณเจ้านาย “พี่ริณทร์รู้ใจจังเลย”
“รู้ใจอย่างนี้แล้วรักพี่คนเดียวนะ ห้ามไปมองใครคนอื่นเด็ดขาด” บุริณทร์คาดคั้น
“ได้ครับ” แทนพยักหน้ารับคำโดยง่าย “แต่เจอหล่อๆ ล่ำๆ อาจมีเผลอใจเป็นบางเวลา”
“แทน” บุริณทร์เรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเข้ม
“และหากเมาก็...”
“แทน” บุริณทร์เรียกซ้ำอีกครั้ง
“น่าพี่โจ หยุดทำหน้าซีเรียสได้แล้ว มันไม่เข้ากับบุคลิกพี่”
...หน้าซีเรียสแบบนี้ต้องภูวนัย...
แทนอดนึกถึงอีกคนไม่ได้ เห็นบุริณทร์พยายามทำหน้าดุแล้วทำให้เขารู้สึกขำ
“ถึงกระบี่แล้วแทนจะโทรบอกนะ” แทนสัญญา แล้วทำหน้าทะเล้นพูดต่อไปว่า “ถ้าไม่ลืม”
“อย่ามัวเอาแต่เที่ยว พี่ส่งไปทำงานนะ ไม่ได้ให้ไปฮอลิเดย์ แล้วอย่าอาบแดดมมากเกินไป เดี๋ยวตัวดำ” บุริณทร์สั่ง
“สั่งพอหรือยัง คราวหน้าเขียนใส่กระดาษให้เลยนะ แทนจะเอาขึ้นไปนั่งอ่านบนเครื่อง” ชายหนุ่มพ่นลมหายใจเบาๆ “ทำเหมือนพี่ชายมาส่งน้องชายไปเที่ยวครั้งแรกในชีวิต”
“ก็พี่ห่วง” บุริณทร์ทำหน้าอาลัยอาวรณ์ “แล้วอย่ามาว่าเป็นพี่ชายเด็ดขาด พี่ไม่ชอบ”
“เป็นพ่อเอ้า”
“แทน”
“อะไรเล่า อยู่แค่นี้ เรียกอยู่ได้”
บุริณทร์นิ่งชั่วอึดใจ มองลูกน้องที่รักตรงหน้าอย่างคิดคำนึง วินาทีนี้เขาแทบจะทนไม่ไหว อยากกอดแทนเหลือเกิน ตั้งแต่ครั้งที่เขาสารภาพรักกับแทนวันนั้นที่ใต้ร่มจามจุรีในมหาวิทยาลัย และมอบแหวนให้ชายหนุ่ม เขาก็ไม่อยากจะรออะไรอีกแล้ว
ที่รอๆ มาเป็นสิบปี ช่างเสียเวลาเหลือเกิน ตอนนี้ นาทีเดียวก็ไม่อยากรอ...
“พี่รักแทนนะ รีบทำงานให้เสร็จ กลับมาเราจะได้ไปฮันนีมูนกัน”
“บ้าหรือพี่บุ” แทนหัวเราะ ทำหน้าอายๆ “ไม่ได้แต่ง จะไปฮันนีมูนได้ยังไง”
“แต่งก่อนก็ได้”
แทนถอนหายใจ “ไปกันใหญ่แล้ว ผู้ชายแต่งงานกันได้ยังไง”
“ได้สิ จัดกันเอง ไปหาที่โรแมนติกที่ไหนซักแห่ง แลกแหวนกัน มีสงคราม อินทิรา กับปกรณ์เป็นพยาน” บุริณทร์ทำหน้าจริงจัง
“แล้วเชิญสารวัตรธนินท์ลูกค้าคนโปรดของสงครามด้วยนะ แต่งเสร็จได้ดูชกมวยเฉลิมฉลองงานแต่ง เมื่อกี้สงครามมันบ่นจนหูชา บอกว่า มีความเป็นไปได้ในระดับหนึ่ง ที่จะได้บริหารกำปั้นต่อยหน้าคนขี้โอ่ซะแล้ว” แทนออกนอกเรื่อง กลบเกลื่อนความอาย
“แทน พี่จะพาไปทะเลสาบสวยๆ ปางอุ๋งก็ได้ ตอนนี้กำลังหนาวๆ หมอกจางๆ ตอนเช้า ปักดอกไม้สวยๆ ริมทะเลสาบ แล้วเราก็แต่งงานกัน” บุริณทร์ไม่ยอกออกนอกเรื่องตามลูกน้อง
“โธ่ พี่ริณทร์ที่รัก เคารพ และบูชา จะขึ้นเครื่องอยู่แล้ว มาโรแมนติกอะไรตอนนี้” แทนขยับตัวเตรียมเดินเข้าไปยังทางออกขึ้นเครื่อง “เขาจะประกาศเรียกชื่อผมเป็นรายสุดท้ายแล้ว”
“พี่หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ นะแทน” บุริณทร์พูดเสียงเรียบ ก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “มา ขอพี่กอดซักหน่อยซิ”
แทนถอยหลังกรูดเมื่อบุริณทร์ยื่นแขนออกมาข้างหน้า ทำท่าว่าจะโอบกอดเขาจริงๆ
“อายคนเค๊า อย่ามาเล่นอะไรพิเรณทร์แถวนี้นะพี่พิเรณทร์ เอ๊ยบุริณทร์ แทนไปล่ะ” ชายหนุ่มรับยกมือขึ้นอำลาแล้วเดินลิ่วจากไป ก่อนหันมามองบุริณทร์อีกครั้ง “ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ”
บุริณทร์ทำปากส่งจูบ ยืนมองตาละห้อย รู้สึกเหงาขึ้นมาทันใด บอกตัวเองว่าหากเคลียร์งานได้แล้ว เขาจะรีบตามไป “ดูแล” ลูกน้องถึงที่ ก่อนที่ศัตรูอีกสองคนของเขาจะบุกหนักมากกว่านี้
...กฤษณะ ภูวนัย ทำไมฟ้าจะต้องส่งให้สองคนนั้นมาร่วมโลกเขากับแทนด้วยนะ เซ็งจริงๆ...
บุริณทร์ยืนมองแทนจนลับตา แล้วจึงหันหลังกลับ เดินทอดน่องไปตามทางเดินในสนามบิน สายตามองออกไปผ่นกระจกบานใหญ่ เห็นเครื่องบินจอดอยู่ ในใจนึกภาพแทนนั่งอยู่บนเบาะติดหน้าต่างเครื่องบินมองมาที่เขา
...ในใจแทนจะโหยหาเขาเหมือนที่เขารู้สึกถึงแทนตอนนี้บ้างไหมหนอ...
บุริณทร์ถอนหายใจแล้วเดินต่อไปเพื่อนรีบกลับไปทำงานต่อให้เสร็จ
ทันทีที่ก้าวออกจากสนามบิน ชายหนุ่มผิวขาวตาเรียวเล็ก รูปร่างเพรียวก็กางแขนออก แหงนหน้าสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด
...ในที่สุดเขาก็ได้มากระบี่เสียที เฝ้าไฝ่ฝันมาตั้งนาน ความฝันเป็นจริงวันนี้ คอยดูนะ เลิกงาน เขาจะลงน้ำทะเลทุกวันเลย...
แทนเดินมาที่รถแท็กซี่ ยืนรอเจ้าหน้าที่มาพาเขาขึ้นรถ ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็มาถึงที่พัก สถาปนิกหนุ่มไม่รอเก็บประเป๋า ทันทีที่โยนกระเป๋าเข้าห้องพัก เขาก็ตรงลิ่วไปยังหาดทรายทันที ถอดเสื้อผ้าออก สวมกางเกงว่ายน้ำ แล้วกระโจนลงทะเล
...สวรรค์ของแทนอยู่ตรงนี้แล้ว บ่ายนี้กับวันอาทิตย์ทั้งวันต้องตักตวงความสุขให้ถึงที่สุด พรุ่งเช้าวันจันทร์จะได้เริ่มทำงานอย่างสบายใจ เลิกงานเขาจะเช่าเรือไปยังเกาะเล็กๆ ที่ไหนซักแห่ง นอนอาบแดดบนชายหาดขาวสะอาดให้สบายอุรา...
...สุขใจจริงๆ เลย แทนเอ๊ย...
เช้าวันจันทร์
-
เชียร์หนุ่มเข้ม หน้าดุ ภูวนัย เท่านั้น ..เหมือนกัน
จบ!
-
มาเชียร์ภูวนัยต่อ :mc4:
-
เชียร์ภูวนัย
อิอิ
รีบๆตามมาดูแลแทนล่ะ
เด่วโดนงาบไป
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณครับผม น้อง ken เข้ามาที่ไรให้กำลังใจตลอด น่ารักซะ :z1: บางคนจ้องแต่จะปองร้าย เวลากลับบ้านผมต้องเหลียวหน้าเีหลียวหลังด้วยความหวาดเสียว :เฮ้อ:
-
อาราย
ใครปองร้ายพี่นายสุดที่รัก
บอกมาๆ
เด๋วจะนัดกะพี่โน๊อาไปนั่งเฝ้ายามให้ที่หน้าบ้าน
:m32:
-
:เฮ้อ: พี่บุนี่นะ เวลาตั้งสิบปี ไปทำอะไรอยู่ที่ไหน พอมีคู่แข่งเข้ามากับทำหวงก้างซะงั้น
แล้วเราก็เชียร์ ภูวนัย ต่อไป :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบไม่ใช่เหรอ ไอ้เหลียวหลัง เหลียวหลังเนี่ย :z2:
แล้วใครจะไปปองร้ายถูกล่ะ บรรยายมา ว่า หน้าตาดี๊ดีอ่ะ (ขอขำหน่อยเหอะ)
ปล. ชอบรูป avartar อันนี้ (คุณนุ)มากกว่า รูปตำรวจ (สารวัตร) นะ :กอด1:
-
อืมมมม ผมว่า ผมอยู่ฝั่งพี่แทนนะ ในเมื่อเรายังไม่ได้ตกลงกะใคร มีคนมาให้เลือก มันก็ควรจะใช้โอกาสที่มีให้คุ้ม
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
แหม.....................อยากอ่านคู่ของธนินท์กับสงครามจัง 555
-
จะมีคัยตามไปบ้างหว่า
สงสัยคราวนี้ไปกับหมดแน่ๆ3คน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณครับผม น้อง ken เข้ามาที่ไรให้กำลังใจตลอด น่ารักซะ :z1: บางคนจ้องแต่จะปองร้าย เวลากลับบ้านผมต้องเหลียวหน้าเีหลียวหลังด้วยความหวาดเสียว :เฮ้อ:
โถถถถ น่าสงสารครับ มีแต่คนปองร้าย มามะ เดวผม พาไปในที่ ที่ไม่มีวันได้กลับมาอีกดีกว่า อิอิอิ o18
-
ว้าว...มาต่อแล้วววววว
อ่านเลยๆๆ
-
หึหึ ตัดพี่บุริณทร์ไปหนึ่ง ฟิ้วววววววววววววววววววววว
มาถึงถิ่น จับแทนรวบหัวรวบหางซะเลย คุณภูวนัย
เออ..แต่ว่าอย่าลืมเคลียร์งานที่กองเท่าฟูจิซังซะก่อนหล่ะ ท่าน ซีอีโอ
เพราะว่าตอนนี้เพื่อนรักวัดแจ้ง เตรียมwedding planned ไว้เรียบร้อยแล้ว เหอะๆ
ช้ามีหวังเพื่อนร้ากกกก กินเรียบ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ปลาเจอน้ำ
ร่าเริงมากกกกกก
-
:n1: :mc4: :bye2:
-
หึหึ พี่บุไปถึงขั้นแต่งงานแล้ววุ้ย ชืงลงมือก่อนเห็นๆ แต่ดุฌหมือนจะไม่ค่อยได้response เท่าไหร่เลยแฮะ แทนอย่าเฉไฉมากสิ :sad4:
-
ผมรู้สึกว่าคุณ แทนเค้าคงจะเป็นรุ่นพี่ผมนะคับ รึป่าว ......เรียนแถวสามย่านรึป่าว แต่ที่นี่ไม่มีสนามบอลอยู่่หน้าคณะนะคับ มีแต่สนามรักบี้
-
เชียร์กฤษณะ เสียงน้อยๆ 1 เสียง :monkeysad:
สงสัยมากระบี่คราวนี้คงจะเสร็จ ภูวนัย อ๊ากก ไม่อยากคิด
กฤษณะ สู้ๆน้า
พี่นายยยยย :กอด1:
-
มาเชียร์กฤษณะ ชอบคำพูดที่ว่า“ขอให้ผมได้อยู่ในโลกของคุณบ้าง” มันเหมือนกับการที่เรารักใครซักคน เราก็อยากที่จะรู้จักโลกของเขาในทุก ๆ มุม เพื่อจะรู้ว่าเขาใช้ชีวิตยังไง ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร มันคือการใส่ใจ สังเกตได้ว่ากฤษณะจะไม่ใช่คนที่ทำอะไรตามใจตัวเองจนไม่คิดถึงใคร เขามักจะคอยสังเกตว่าคนที่ตัวเองรักชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ไม่ใช่บังคับให้ทำนู่น ทำนี่ เป็นเราเลือกไปแล้ว เพราะเราไม่ชอบคนที่ชอบสั่ง เป็นแฟนต้องเป็นเหมือนเพื่อนคู่คิด ไม่ใช่ผู้ปกครอง เแปลกใจที่คนในนี้ส่วนใหญ่ชอบภูวนัย แต่ก็นะสเปกใครสเปกมัน ถ้ามองในสองมุม แทนเป็นคนที่รักอิสระ เห็นได้จากไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน อาจจะชอบคนที่เข้าใจตัวเอง ให้อิสระ ไม่บังคับ หรืออีกมุมหนึ่งก็อาจจะเลือกคนที่เข้ามาควบคุมชีวิตก็เป็นได้ แล้วเมื่อไรแทนจะเลือกใครคนใดคนหนึ่งซักที
-
เช้าวันจันทร์........................
เกิดอะไรต่อละ แล้วภูวนัยไปทำอะไรอยู่
ระวังคนอื่นตัดหน้าละ
-
สวัสดีตอนบ่ายครับ โทษทีนะครับ ตอนเช้าไม่ได้เข้ามาโพส วันนี้งานหนักหนาสาหัสมากครับ มีเรื่องผิดพลาดเกี่ยวกับเรื่องงานอย่างร้ายแรง เลยไม่ได้เข้ามาโพส แตว่าตอนนี้ดีขึ้นและ เลยมาโพสซะหน่อย กลัวผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านจะลืมชื่อแล้วก็ไม่คิดถึงผมในช่วงสุดสัปดาห์นี้
ป.ล. ผมก็ยังเีชียร์กฤษณะเหมือนเิดิมอ่ะ คนอะไร ช่างเหมือนกันกับเรานัก :z1:
แ่ต่ว่า ไม่ต้องกลัวจะมีการลำเอียงหรืออะไรนะครับ คฑาวุธเขียนเรื่องนี้จบแล้ว เพียงแต่ว่าต้องเพียรพยายามแกะลายมือและิจิ้มดีดหน่อยเท่านั้นเอง (ลายมือเขาแย่มากๆ เลยละรู้ป่าว)
ต่อบทที่ 29
เช้าวันจันทร์
แทนรีบตื่นแต่เช้า แล้ววิ่งตรงไปที่ทะเล แหวกว่ายร่าเริงอยู่ในทะเลราบเรียบตอนเช้ากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วปั่นจักรยานมาทำงาน สถาปนิกหนุ่มใช้เวลา 15 นาทีก็มาถึงที่ทำงานที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักเท่าใดนัก อากาศตอนเช้าสดชื่นจนแทนอยากจะโดดงานไปนอนอาบแดดต่อให้หนำใจ บ่ายวันเสาร์และวันอาทิตย์ทั้งวัน เขาใช้เวลาอยู่ริมหาดและในท้องทะเลแทบตลอดเวลา แต่ก็รู้สึกว่าไม่จุใจอยู่ดี
แทนไม่รู้ว่าความสดชื่นของตนกำลังจะหมดลงในไม่ช้าเมื่อจอดรถพิงไว้กับต้นไม้ข้างตู้คอนเทนเนอร์ที่ดัดแปลงเป็นสำนักงานชั่วคราว ทันที่ที่ชายหนุ่มเดินพ้นหัวมุมตู้คอนเทนเนอร์เพื่อเข้าประตูด้านหน้า เท้าที่ก้าวฉับๆ ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างสูงของชายคนหนึ่งยืนขวางทางอยู่
"กริช"
แทนอุทานเบาๆ ไม่นึกฝันว่าจะเจอคนที่เขากำลังยืนมองอยู่ ภาพในอดีตหวนกลับมาทันที สี่ปีในมหาวิทยาลัย นอกจากเขา สงคราม บุริณทร์ และเพื่อนสนิทอีกสี่ห้าคน กริชคืออีกคนหนึ่งที่อยู่ในภาพเหล่านั้น
แทนหรี่ตาที่เรียวเล็กอยู่แล้วให้เล็กคงไปอีก ถอนหายใจแรงๆ แล้วเดินช้าๆ ตรงไปประตูทางเข้าออฟฟิส
...เย็นไว้แทนเอ๋ย เรียนจบกันมาตั้งนาน เวลาก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ยังไงๆ คนเราก็ต้องเปลี่ยนไปบ้างล่ะน่า...
...แต่ว่าจะเปลี่ยนไปแบบดีขึ้น หรือแย่ลงกว่าเดิมนี่อีกเรื่อง...
"แทน"
กริชตกใจไม่แพ้กันเมื่อแทนเดินไปหยุดยืนหน้าประตูสำนักงาน ชายหนุ่มผมเกรียนเงยหน้าขึ้นจากแบบแปลนที่วางอยู่บนโต๊ะสนามที่ตั้งอยู่หน้าตู้คอนเทนเนอร์ ละมือสองข้างที่เท้าอยู่บนโต๊ะมาเท้าสะเอว มองชายหนุ่มผู้มาใหม่ที่อยู่ในชุดเสื้อยืน กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบอย่างไม่เชื่อสายตา
"อย่าบอกนะว่านายเป็นวิศวกรโครงการ" แทนเอ่ยเสียงเบา
"ถ้าให้เดา แทนเป็นสถาปนิก" กริชพูดเสียงเบาเช่นกัน
"พี่โจ คิดอะไรอยู่วะ" แทนพึมพำ "หรือไม่คิดเลย"
มุมปากของกริชกระตุก เข้าใจความหมายของสถาปนิกหนุ่ม ในใจพูดว่าใครจะทันแทนเท่าเขาไม่มีอีกแล้ว
"แล้วทันแย่ตรงไหนที่เราเป็นวิศวกร"
"ไม่แน่หรอก" แทนยักไหล่ "แต่ว่า..."
กริชทำหน้ารู้ทัน เวลาแทนพูดแต่ว่า...แล้วหน้าเอียงเหมือนจะพยายามนึกอะไรให้ออก ที่จริงแทนนึกออกแล้วและอีกไม่นานก็จะหันหลังกลับ ไม่พูดอะไรต่อ แต่จะพึมพำเบาๆ หลอกด่าเขา
สถาปนิกหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาดังๆ แล้วหันหลังก้าวเท้าขึ้นบนบันไดเล็กๆ สองชั้น เปิดประตูสำนักงานชั่วคราวแล้วปิดแรงๆ
...เมื่อวานนี้ที่คิดไว้ว่าจะเริ่มทำงานด้วยความสดชื่นสบายอุรา แต่พอเห็นหน้าเพื่อนร่วมงานคนแรก เขาก็อยากจะฆ่าตัวตายเสียแล้ว...
กริช...คู่แค้นที่พยายามเอาชนะกันและกันมาตลอดตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย แม้อยู่กันคนละคณะ แต่มหาวิทยาลัยไม่กว้างพอที่จะกันไม่ให้ทั้งสองต้องพบกันอยู่บ่อยๆ และแทบทุกครั้งต้องมีเรื่องเขม่นกัน จนวันหนึ่ง แทนทนไม่ได้ สติแตก ถีบกริชตกลงจากอัฒจันทร์สนามกีฬา "วิศวกรขี้โอ่" ที่แทนตั้งฉายาให้โกรธมาก กระโดดขึ้นมาคอเสื้อ "สถาปนิกจอมกวน" ที่กริชตั้งฉายาให้ เงื้อหมัดจะต่อยปาก แต่เพื่อนๆ ห้ามไว้ ปากแดงๆ ของสถาปนิกเลยไม่มีเลือดกลบปากอย่างที่กริชขู่ว่า "ปากดีนัก เดี๋ยวต่อยเลือดกลบปากซะเลย"
"เอาสิ แน่จริงก็เอา มีมือเหมือนกัน" แทนลอยหน้า ไม่กลัวกริชแม้แต่นิด
แต่กริชก็ไม่ทำ มือที่ง้างขึ้นจะต่อยใบหน้าขาวๆ ของหนุ่มหน้าตี๋ลดลงเมื่อเพื่อนพยายามแยกทั้งคู่ออกจากกัน
"ว่าไงแทน เมื่อกี้ยังพูดไม่จบ แต่ว่าอะไร" กริชตามเข้ามาในห้อง ถามแทนเสียงเข้ม
...เหมือนเคย เหมือนเมื่อก่อน กริชชอบเซ้าซี้เหมือนสมัยเรียน...
แทนนึกในใจ แล้วหันไปตอบเสียงเข้มเช่นกัน "แต่ว่า..." เขาชะงักชั่วครู่ "ก็แต่ว่า...อืม จะว่าอะไรลืมไปแล้วล่ะ"
กริชกัดฟัน หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ท่าทางควบคุมอารมณ์เช่นกัน
...นี่ล่ะแทนตัวจริง ถนัดยั่วนักไม่เคยเปลี่ยน กวนได้สุดๆ ยิ่งทำลอยหน้าลอยตายิ่งกวนประสาท...
"เอาเถอะ แต่ว่าอะไรก็ช่าง เรามาอยู่ที่นี่แล้ว ต่างคนก็ต่างทำงานของตัวเอง ขอให้รับผิดชอบต่องานก็แล้วกัน"
แทนเดินเข้าไปด้านในสุดของสำนักงาน วางของในมือบนโต๊ะอย่างกระแทกกระทั้นแล้วพึมพำเบาๆ
"ทำขี้โอ่"
ได้ผล คนที่ถูกกล่าวหาว่าขี้โอ่มาตั้งแต่อายุ 18 ปี หันขวับ "แทน เมื่อกี้ว่าเราทำไม"
"ว่าอะไร"
"ว่าขี้โอ่"
"ว่าใคร"
"เรา"
"ออกชื่อหรือ อย่ามาหาเรื่อง"
...พึมพำเบาๆ ยังหูดีได้ยินอีก เป็นวิศกรภาษาอะไร พวกนี้ควรจะหูหนวกไม่ใช่หรือ ฟังแต่เครื่องเจาะดินทั้งวัน...
แทนทำตากลิ้งกลอกไปมา แล้วทำหน้าส่ายกระดุกกระดิก รู้อยู่เต็มอกว่าท่าทางแบบที่เขากำลังทำอยู่นั้น กวนโมโหกริชมากถึงมากที่สุด
กริชเป็นคนยั่วขึ้นมาแต่ไหนแต่ไร เวลาไม่พอใจจะหน้าแดงเห็นได้ชัด แล้วก็เปลี่ยนเป็นสีขาวเมื่อความโกรธจางลง เขาเคยล้อว่าเป็นจิ้งจก เปลี่ยนสีตามอารมณ์
ในเมื่อกริชทำอะไรสถาปนิกหนุ่มไม่ได้จึงเดินกระแทกเท้าออกไปข้างนอก แล้วเปิดประตูทิ้งไว้ ด้วยรู้อยู่ว่าแทนจะต้องเดินไปปิดประตูทันใด เขารู้ว่าแทนไม่ชอบให้ใครเป็นประตูอ้าทิ้งไว้ บอกว่าเป็นการไร้ความรับผิดชอบ ทำอะไรค้างคาไม่เสร็จ เปิดแล้วไม่ปิด ทนไม่ได้
...ล๊อคซะเลย ไม่ต้องเข้ามา วันนี้จะไม่พูดกับกริชเลย ลองดูสิ...
แทนเดินไปปิดประตูออฟฟิสแรงๆ แล้วกดล๊อค นั่งคอยเวลาว่าอีกไม่เกินสิบนาที ต้องได้ยินเสียงเคาะประตู
กริชชอบหาเรื่องให้เขาโมโหอยู่บ่อยๆ พอโดนเขาตอกกลับ ก็ทำท่าทางโกรธ แต่ก็ไม่เคยเข็ด จะชอบมาโดนให้ "ซ้ำสอง" อยู่ร่ำไป
...หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ ชอบถูกด่า...
ทันทีที่บุริณทร์รับสายลูกน้องที่ส่งไปทำงานออกแบบสปาที่กระบี่ แทนก็ใส่ไม่ยั้ง เพราะฝ่ายนั้นเพียรพยายามโทรหาแต่เจ้านายไม่เปิดเครื่อง อารมณ์คุกรุ่นตั้งแต่เช้ายิ่งอัดเพิ่มเข้ามาในอกของสถาปนิกหนุ่ม เหมือนลูกโป่งอัดแก๊สรอเวลาระเบิด
"แทน พี่ไม่รู้" บุริณทร์ครางเสียงอ่อย
"เวลารับงานพี่เคยดูอะไรไม๊ พี่บุ แทนไม่ทำนะ แทนจะกลับกรุงเทพฯ" สถาปนิกวัย 27 ย่าง 28 ขวบโวยวายเป็นเด็ก"
"ไหนบอกว่าอยากไปนักหนาไง"
"ก็ไม่นึกว่าจะมาเจอคู่แค้นนี่นา พี่รินทร์จะแกล้งผมใช่ไหม จะแกล้งให้ทนอยู่กระบี่ไม่ได้แล้วกลับกรุงเทพฯ คอยดูนะ ถึงทำงานเสร็จ ผมก็จะอยู่เที่ยวต่อ ไม่กลับไปทำงงทำงานแล้ว จะไล่ออกก็ตามใจ"
"อ้าว เมื่อกี้ยังบอกว่าจะกลับ" บุริณทร์เกาหัว
"พี่บุริณทร์" แทนเรียกเจ้านายด้วยชื่อเต็ม เสียงเข้มขึ้น
"โธ่ แทนจ๋า พี่ไม่รู้จริงๆ บริษัทวิศวกรรมเขาไม่ได้แจ้งเปลี่ยนวิศวกรนี่นา"
"ผมไม่ยอมนะพี่โจ ถ้าต้องทำให้ทำงานกับคนหลงตัวเอง ขี้โอ่ ปากร้ายอย่างนายกริช ผมจะต้องกลายเป็นฆาตรกรก่อนที่สปาจะเสร็จแน่นอน" แทนลดเสียงแปดหลอดลงเพราะรู้ว่าบุริณทร์คงต้องแคะหูภายหลังจบการสนทนากับเขา ไม่ก็ดึงโทรศัพท์ออกไกลๆ หูเหมือนตอนที่ฟังเสียงสงครามโวยวายเวลาทะเลาะกับลูกค้าที่สงครามเรียกว่า "ตำรวจขี้เต๊ะ"
"พี่ไปขอเปลี่ยนตัววิศวกรวันนี้เลยนะ เอานายคนนี้ไปไกลๆ ให้เขาส่งไปทำงานสร้างอุโมงค์ลอดอ่าวไทยไปเกาะบาหลีได้ยิ่งดี แล้วนี่ปิดโทรศัพท์ทำไม ผมโทรหาตั้งแต่เช้าแล้ว"
"พี่ประชุม" บุริณทร์พูดเสียงเรียบ พยายามใจเย็น ทุกครั้งที่แทนกับสงครามโวยวายเหมือนผีเข้า เขาจะอารมณ์เย็น คอยดึงสองคนนั้นไม่ให้พุ่งเป็นจรวดขึ้นสู่ท้องฟ้า เมื่อไม่ครู่ใหญ่ เขาก็ปลอบสงครามไปแล้วหนึ่งรอบ ไม่ทันได้ทานอาหารกลางวัน ก็เจอแทนอีกหนึ่งราย ตอนนี้เขาแทบจะไม่อยากนึกภาพโปรเจ็คต่อไปที่ให้สงครามร่วมกับนฤชล สองคนนั้นเป็นคู่กัดกันไม่น้อยไปกว่าที่แทนไม่ค่อยถูกกับกริช รุ่นน้องต่างคณะที่เขารู้จักดีสมัยเรียน
"เถอะน่า แทน มันไม่หนักหนาอะไรหรอก ทนเอาหน่อย"
...พอๆ กับที่กริชก็คงต้องทนแทนเหมือนกันนั่นล่ะ...บุริณทร์พูดในใจเพราะไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ด้วยรู้ว่าการพูดเช่นนั้น ไม่ต่างจากสาดน้ำมันเข้ากองไฟ
"ทนจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว" แทนเสียงเบาลง
"ทนมาครึ่งวันนี่นะ"
"พี่บุ" แทนเสียงเรียกเจ้านายเสียงห้วน
"ไว้พี่จะคุยกับบริษัทเขาให้ แต่จะให้เปลี่ยนวันสองวันนี้ไม่ได้หรอก อย่าลืมนะ โปรเจ็คนี้เป็น joint-venture วิศวกรไม่ใช่ของเรา จะขอเปลี่ยนตัวนี่มันก็ยังไงๆ อยู่ จะหาเหตุผลอะไรไปอธิบายกับเขาล่ะ ตราบใดที่เขาไม่ได้ทำให้งานผิดพลาดหรือก่อให้เกิดความเสียหาย" บุริณทร์อธิบายยืดยาวด้วยเสียงอ่อนโยน หวังจะช่วยให้ผ่ายที่เต้นผางอยู่เย็นลงมาบ้าง
...ทำงานผิดพลาดก่อให้เกิดความเสียหายหรือ...
แทนนิ่งชั่วครู่ หรี่ตาลงช้าๆ
"แทน แทน" บุริณทร์เรียกชื่อลูกน้องที่รัก เพราะอีกฝ่ายเงียบไปเฉยๆ
"แทน อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะ"
...เอ๊ะ พี่โจนี่ อยู่ไกลขนาดนั้นยังมารู้ทันอีก...
แทนพ่นลมหายใจหนักๆ แล้วบอกบุริณทร์ว่าไม่ได้คิดอะไรร้ายกาจอย่างที่บุริณทร์กังวล แต่ทว่า ก่อนจบการสนทนา ชายหนุ่มยังย้ำให้เจ้านายรีบหาวิธีการเปลี่ยนตัววิศวกรเสียโดยเร็ว ก่อนที่เขาจะหาวิธีการเอง
...เซ็งจริงๆ เริ่มงานวันแรกก็เจอแจ๊คพอต ที่ว่าจะมาทำงานที่กระบี่ให้สบายอุราก็เครียดตั้งแต่เริ่มต้น...
***************** end of chapter 29 ****************
-
o18 o18 o18 o18 o18
o18 o18 o18 o18 o18
o18 o18 o18 o18 o18
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
คู่แค้น คู่กัด จะมาเป็นคู่รักได้ป่าว อิอิ :z2:
-
แทนจ๋าใจร่มๆนะ เจอคู่ปรับสมน้ำสมเนื้อแบบนี้ เต้นเป็นเจ้าเข้าเลย
แทนที่แสนฉลาดเฉลียว ใจเย็น คุมเกมได้คนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ
ใจเย็นหนอ อย่าโกรธหนอ 5555 พี่บุริณทร์คะ กินพาราสักกำมือนึงมั๊ย o22 o22
-
นาน ๆ จะได้เจอคู่แค้นซักที :laugh:
-
อิอิ มันส์ดีจัง
วันนี้ก็ยุ๊ง ยุ่ง อย่างกะยุงตีกัน
เพิ่งจะมาได้อ่าน เอาตอนค่ำ ๆ
อิอิ คนที่รอ วันนี้ คงแทบแย่เลยสินะ เพราะว่า คุณนายมาซะเย็นเชียว
ฝันดีทุกคนจ้า :impress2:
-
ขอบคุณที่มาต่อครับ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
:pig2: i lovin it
-
เดี๋ยวนี้มารอบเย็นด้วย แต่ก็รออ่านอยู่ดีนะคะ แล้วนี่ภูวนัยหายไปไหนรีบมาทำคะแนนให้ไวเลยยย :angry2:
-
วุ่นวายได้อีกนะ
ชอบชอบ.................
:z1:
-
เอ เชียร์คนนี้ดีมั้ยนะ
o18
-
ตายละ o22 มาอีกคนแระ :a5:
-
อิอิ คู่รักคู่แค้นป่ะเนีย
อย่าบอกนะ ว่าจะมาเป้นคนที่ 4 นอกจาก ภูวนัย กฤษณะ บุรินทร์
อ่อไม่ใช่คนที่ 4 ซิ กริชต้องเป้นคนที่ 5 เพระาคนที่ 4 คือคุรคฑาวุธ 55+
-
เอ๊ะ
รึจริงๆ แล้ว
คนที่จะได้แทนไปครองก็คือ กริช
จบแล้วเราก็หนีไป แว๊บบบบ
-
เจอคู่แค้นอย่างนี้ แล้วจะทำงานตลอดลอดฝั่งหรือเปล่าเนี่ย
-
มาต่อทีครับ
-
คู่แค้นนนนนนนนนนนนนนนนมาแล้ว ว่าแต่กริชเป็นแบบไหนเนี่ย
-
ไม่ค่อยแน่ใจเลยว่าเป็นคู่แค้น อ่านดูแล้วท่าทางน่าจะเป็น "คู่แค้นแอบรัก" มากกว่าล่ะมั้งเนี่ย ถ้าเป็นงั้นจริง คู่แข่งก็เพิ่มขึ้นอีกคนแล้วสิ
ปล. เท่าที่อ่านดู มีคนอกหักแน่ ๆ คนนึงล่ะครับ รู้สึกว่าจะเป็นตัวละครชื่อคฑาวุธนะ รายนี้อกหักตั้งแต่ยังไม่ค่อยมีบทโผล่ออกมาเลย 555555 :laugh3:
-
ไม่ค่อยแน่ใจเลยว่าเป็นคู่แค้น อ่านดูแล้วท่าทางน่าจะเป็น "คู่แค้นแอบรัก" มากกว่าล่ะมั้งเนี่ย ถ้าเป็นงั้นจริง คู่แข่งก็เพิ่มขึ้นอีกคนแล้วสิ
ปล. เท่าที่อ่านดู มีคนอกหักแน่ ๆ คนนึงล่ะครับ รู้สึกว่าจะเป็นตัวละครชื่อคฑาวุธนะ รายนี้อกหักตั้งแต่ยังไม่ค่อยมีบทโผล่ออกมาเลย 555555 :laugh3:
โกรธนัก
จะเขียนให้ภูวนัยอกหักเลยให้ตายสิ
ให้ทุกคนอกหักให้หมดเลย แล้วให้แทนมาคู่กับคฑาวุธ
ใครจะลุยผู้เขียนให้ไปจัดการคุณ kororo เอาก็แล้วกันนะครับ
:really2:
-
สวัสดีตอนดึกครับ วันนี้มาผิดเวลาไปหน่อย คิดถึงคนอ่านไม่ไหวเลยแอบใช้เน็ตโพสบทที่ 30 ต่อ
คาดว่าบทที่ 30 คงเป็นที่ถูกใจของคนอีกหลายคน
30
เย็นวันจันทร์
ในที่สุด แทนก็ผ่านพ้นวันทำงานวันแรกไปได้ โชคดีที่กริชออกไปทำงานที่สถานที่ก่อสร้างสปาซึ่งอยู่ลึกเข้าไปจนติดริมหาดเขาจึงได้อยู่อย่างสงบสุข ไม่มีใบหน้าขาวๆ กวนๆ ผมสั้นเกรียนเหมือนทหาร มาขวางหูขวางตา
เลิกงาน แทนไม่รอช้า รีบกลับที่พัก เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงไปชายหาดจุดเดิมที่เขาไปนอนอาบแดดตั้งแต่มาถึงกระบี่วันแรก
สถาปนิกหนุ่มเริงร่าอยู่ในทะเลประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วมาอาบแดดอ่อนๆ ของพระอาทิตย์ตอนบ่ายแก่ๆ แทนนอนหงายอยู่บนหาดทราย มองท้องฟ้าสีครามอย่างสบายอารมณ์ เปิดเพลงเบาๆ กระดิกเท้าเข้ากับจังหวะ พลางหยิบขนมเข้าปาก
...นอนกินเดี๋ยวเป็นงูหรอก กฤษณะเคยตำหนิเขาใบหน้ายิ้มๆ แล้วหลังจากนั้นเขาก็โดนจูบเสียอ่อนระทวยไปทั้งกาย...
...แต่ตอนนี้อยู่คนเดียว ได้พักผ่อนอย่างสบายอุรา ขอนอนกินให้เพลินหน่อยเถอะ...
...เสร็จจากระบี่จะขอลางานบุริณทร์ไปเที่ยวมัลดีฟส์ อยู่ซักสองอาทิตย์ อาบแดดให้ชื่นใจ แล้วตัดผมทรงใหม่ ทรงสกินเฮด...
...ไม่เอาสิ ไม่ตัดสกินเเฮด เดี๋ยวออกมาน่าเกลียดเหมือนนายวิศวกรเถื่อนคนนั้น...
...บ้าจริงๆ แค่เห็นหน้าก็อารมณ์เสีย เรียนจบไปตั้งหลายปี ไม่เคยพบหน้าค่าตา จู่ๆ ก็โผล่มา ทำไมโลกมันเพี้ยนไปได้ถึงเพียงนี้...
แทนพยายามสลัดความคิดในหัวออกไป บอกตัวเองว่ากำลังนอนพักผ่อนชื่นชมธรรมชาติ ไม่อยากนึกถึงอะไรที่ทำให้เสียบรรยากาศ
แต่ทว่า บรรยากาศไม่เป็นใจ ร่างของชายหนุ่มตัวสูงคนหนึ่งนั่งลงใกล้ๆ คนที่นุ่งกางเกงว่ายน้ำสีขาวที่กำลังนอนกระดิกเท้าฟังเพลงอยู่ริมหาดอย่างเพลิดเพลิน รอยยิ้มของแทนหุบลงโดยพลัน
"มาทำไม" แทนถามห้วนๆ เมื่อเห็นว่าใครนั่งลงใกล้ๆ
"มาดูทะเล" กริชตอบสั้นๆ มองแทนแวบเดียวแล้วหันไปมองคลื่นที่ซัดหาดทรายเบาๆ
"ชายหาดมีออกกว้างขวาง ทำไมจะต้องมานั่งตรงนี้ด้วย" คนที่โดนขัดจังหวะความสุขหาเรื่อง
"ทำไม เป็นเจ้าของหาดหรือไง" เสียงกวนๆ เสียงเดิมที่เคยได้ยินมาตลอดหลายปีที่เรียนมหาวิทยาลัยทำให้แทนยันตัวขึ้นนั่ง
"ที่ตรงนี้เราจอง ในรัศมี 10 เมตรรอบๆ บริเวณนี้เป็นที่ของเรา เพราะฉะนั้น นายไปที่อื่น"
"แอปเปิ้ลไหมแทน อร่อยนะ ชอบกินแอปเปิ้ลไม่ใช่หรือ" กริชไม่สนใจที่ถูกไล่ ยื่นแอปเปิ้ลสีแดงให้คนหวงที่หนึ่งลูก
...จะมายุ่งกับเราทำไมวะ...
แทนพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ไม่เข้าใจกริชเลยจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบหน้าก็ยังจะมายุ่งวุ่นวายอยู่ได้ ตัวเองก็ใชว่าจะถูกกับเขาเสียที่ไหน ตอนเรียนอยู่เจอกันทีไรมีแต่เถียงกัน
"คุณพร้อมพงษ์เสียชีวิตเมื่อวันพฤหัสบดีที่แล้วนี่เอง บริษัทก็เลยส่งเรามาแทน อาจจะทำให้แทนไม่พอใจบ้างที่จู่ๆ ก็เห็นหน้าวิศวกรคนนี้" กริชอธิบายเหตุผลที่มาโผล่หน้าเกะกะสายตาของสถาปนิกหนุ่มบริษัท iStyle
"แต่ก็ช่วยไม่ได้" พูดเสร็จกริชก็ยักไหล่
...นั่นไง กริชคนเดิม กวนจนได้ หน้านิ่งๆ แบบนี้ล่ะ กวนได้ดีนักเชียว...
...แล้วทรงผมสกินเฮดนี่อีก ตั้งแต่เรียนปีหนึ่งก็ตัดผมอยู่ทรงเดียว จบมาตั้งหลายปีก็ยังเป็นทรงเดิม ไม่ได้ใช้ความคิดอะไรเล๊ย เชยจริงๆ พนันได้เลยว่ารถก็คันเดิม มอเตอร์ไซด์ล้อใหญ่ๆ เสียงดังๆ
"แล้วนี่ไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงได้มาทำลายบรรยากาศ ทำลายทัศนียภาพสวยงามของท้องทะเล" แทนกระทบกระเทียบ
"ก็ผ่านมา เห็นนอนอยู่ เลยเข้ามาคุยด้วยตามประสาคนเคยรู้จักกัน"
"ใครจะอยากคุยกับนาย" แทนพูดเสียงสะบัด
"ก็นั่งคุยอยู่นี่ ไม่เรียกว่าคุยหรือไง" กริชยักไหล่
...งั้นคุยไปคนเดียวเถอะ...
แทนหยิบหูฟังเสียบเครื่องเล่น MP3 ตัดการทำงานของลำโพงในตัวของเครื่องเล่นเพลงเครื่องจิ๋ว แล้วเอนตัวนอนกระดิกเท้าต่อ หลับตาพริ้ม ทำเหมือนว่าโลกทั้งโลกมีเขาอยู่เพียงคนเดียว
...แทน...กี่ปีๆ ก็ไม่เคยเปลี่ยน ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน แล้วนี่จะอาบแดดไปทำไมนักหนา ผิวขาวๆ เนียนๆ ก็ดูดีอยู่แล้ว ใบหน้าสะอาดน่ามอง ใครๆ ก็พากันรุมชอบ แม้จะเรียนจบแล้วก็มีคนที่เคยเรียนรุ่นเดียวกันตามจีบให้วุ่นเหมือนสมัยเรียน...
กริชมองคนที่ตัดขาดจากโลกของเขา ส่ายหน้าช้าๆ แล้วกัดแอปเปิ้ลคำใหญ่ ก่อนจะขยับตัวออกห่างจากคนที่ทำเป็นรักสันโดษนักหนา
เขาไม่นึกเหมือนกันว่าจะเจอสถาปนิกคนนี้ที่ The Southern Spirits Spa แรกที่ได้รับมอบหมายงานเขาไม่ค่อยจะอยากมานัก เกรงว่าจะเบื่อเพราะห่างไกลเพื่อนฝูงและคนพิเศษที่เขากำลังคบอยู่ เขาเป็นคนขาดเพื่อนไม่ได้ เขาไม่ชอบอยู่คนเดียวเพราะเบื่อความเหงา เบื่อที่จะไม่มีอะไรทำ
...โชคดีที่เจอคู่กัด ห้าเดือนที่จะมาถึงคงไม่น่าเบื่อเท่าใดนัก อย่างน้อยมีคนคอยปะคารมด้วย บางทีเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า เวลายั่วให้แทนฉุนเฉียวจนสติแตกนั้นก็สนุกไม่น้อย และอีกฝ่ายก็คงคิดคล้ายๆ กันเวลาที่ยั่วให้เขาให้น๊อตหลุด
เที่ยงวันศุกร์
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป แทนเริ่มเรียนรู้ที่จะทำงานกับวิศวกรขี้โอ่ โชคดีที่ไม่มีเรื่องถึงขนาดลงไม้ลงมือกัน กริชเองก็พยายามเลี่ยงๆ ที่จะเข้ามาใกล้เขา ส่วนมากชายหนุ่มขลุกอยู่ที่ไซท์ก่อสร้าง และบางครั้งก็เข้าออฟฟิสในช่วงบ่าย ส่วนแทนก็มักจะออกไปไซท์งานในตอนบ่ายจึงสวนทางกัน
แทนเข้ากับทีมงานได้ดี ที่สำคัญ ช่างและโฟร์แมนของโครงการคือคนที่เขาเคยทำงานด้วยครั้งที่ทำคอนโดปราณบุรีให้ภูวนัย
...ภูวนัยหน้าดุที่กำลังเดินมาตามทางดินหน้าโครงการช้าๆ หันมองรอบๆ ราวตรวจตราสถานที่
...จะมาทำไมนะ นี่เขาต้องโดนควบคุมความประพฤติละสิเนี่ย...
"คุณแทน" ภูวนัยทัก
...ทักว่า "คุณแทน" นี่นะ ถ้าเป็นบุริณทร์คงทักว่า "แทนจ๋า" และหากเป็นกฤษณะก็คงพูดว่า "คุณแทนครับ"...
"ครับ ชื่อเดิมไม่เคยเปลี่ยน" แทนยกแว่นกันแดดขึ้นสวม ทั้งๆ ที่ยืนอยู่ในที่ร่ม อยากจะปิดบังแววตาของตัวเอง
...ไม่รู้เป็นอะไร พักหลังๆ ไม่ค่อยจะกล้าสบตาภูวนัย และภูวนัยเองก็มีประกายตาแปลกไปจากที่เคยเห็นตอนแรก
แต่ก่อนทำแต่หน้าดุ เคร่งขรึม ไร้อารมณ์ แต่หลังจากเหตุการณ์รถไฟสามขบวนชนกันที่สนามกอล์ฟวันนั้น ภูวนัยชักแสดงสีหน้าหลากหลายขึ้น...
...รวมถึงนัยน์ตาวิบวับแบบนี้ด้วย...
...แดดก็จ้า ไม่รู้จักสวมแว่นกันแดด ภูวนัยนี่ไม่ไหวจริงๆ...
"มาตรวจงานหรือครับ เพิ่งเริ่มงานไปได้แค่อาทิตย์เดียว ยังก้าวหน้าไปไม่ถึงไหนหรอก วิศวกรชอบอู้งาน มาทำงานก็สาย ท่าทางไม่ค่อยรับผิดชอบ ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไง" แทนได้ที ความคิดชั่วร้ายแวบขึ้นมาในหัวทันใด
...พี่บุริณทร์ยังทำงานคืบหน้าไปไม่ถึงไหน บอกให้ดำเนินการเปลี่ยนตัววิศวกรก็ยังไม่ได้คำตอบ คุยกันทางโทรศัพท์ทีไรก็มีแต่พูดว่า "พี่กำลังทำอยู่"
...ทำเองก็ได้วะ ใช้ภูวนัยนี่ล่ะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา จะให้ทำงานกับกริชไปอีกตั้งห้าเดือนเชียวหรือ ได้ขาดใจตายพอดี...
"งั้นหรือ ผมไม่ยักรู้ ไม่น่าเชื่อว่าลูกชายคุณอาพเนศวร์จะเป็นแบบนี้ เห็นเขาชมลูกชายตัวเองนักหนา" ภูวนัยเลิกคิ้ว
...คุณอาพเนศวร์ ใครคือพเนศวร์...
"ใครหรือครับ" แทนถามทันที ไม่รีรอให้ความสงสัยค้างคาในใจ
"หุ้นส่วนใหญ่ เพื่อนคุณพ่อผม"
...โอ๊ย แค้น แผนการกำจัดหรือเปลี่ยนตัววิศวกรโครงการท่าจะหินกว่าที่คิด หรือบางทีอาจจะเป็นไปไม่ได้เลย เจ็บใจจริงๆ พี่โจจะรู้ไหมนี่ พี่โจเคยรู้อะไรที่ไหน เวลารับงานเคยรู้อะไรบ้าง...
...อยากจะโทรไปโวยกับบุริณทร์เดี๋ยวนี้ให้ได้เชียว...
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ภูวนัยมองคนตรงหน้าที่ยืนนิ่ง อดคิดไม่ได้ว่าหากไม่มีแว่นกันแดดสีเข้มปกปิดนัยน์ตาคู่นั้น เขาก็อาจจะได้เห็นว่าคนดื้อคนนี้คงกำลังหรี่ตาอยู่เป็นแน่แท้ สังเกตได้จากปากเริ่มยื่นนิดๆ และยืนนิ่งไม่ไหวติง
เขาชักจะชินกับบุคลิกของแทน เริ่มจะมองออกว่าตอนไหนหนุ่มตัวร้ายคนนี้คิดและรู้สึกอย่างไร แต่เท่าที่เห็น ตอนนี้แทนคิดอะไรไม่ค่อยดีแน่ๆ
...เราจะต้องรู้ให้ได้ เรื่องจะมารั้นกับเขาหรือโดนแกล้ง ไม่มีวันเสียล่ะ...
บ่ายวันศุกร์
โชคดีที่ภูวนัยไม่ได้มานั่งคุม แทนจึงทำงานด้วยความสะบายใจ พอทำงานของวันศุกร์เสร็จก็รีบเก็บข้าวของแล้วสะพายเป้คู่ชีพเดินออกจากออฟฟิสทันที วันนี้เขาไม่ต้องย้อนกลับไปที่ห้องพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกแล้วเพราะเตรียมทุกอย่างมาพร้อม เสร็จงานก็ตรงไปทะเลได้เลย ตอนเช้าเขาแวะซื้อแอปเปิ้ลมาห้าลูก คราวนี้ถ้านอนอาบแดดอยู่แล้วเกิดมี "นักทำลายบรรยากาศ" โผล่มาอีกเหมือนสองครั้งที่แล้ว เขาก็จะควักแอปเปิ้ลของตัวเองออกมาแล้วบอกว่าเขาก็มีเหมือนกัน ลูกใหญ่กว่าอีกต่างหาก
ทะเลวันนี้ราบเรียบมาก แทนสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอดและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงว่ายน้ำ วันนี้เขาเลือก Speedo สีดำตัวจิ๋วที่ฝากเพื่อนซื้อมาจากญี่ปุ่น สงครามเคยล้อว่าตัวนี้เซ็กซี่แบบเกินห้ามใจเพราะผ้าบางและเรียบตึง รัดติ้วจนแทบไม่เหลืออะไรให้จินตนาการ
...เฮ้อ สบายใจจัง คิดไปแล้วอยากย้ายมาอยู่ที่กระบี่ให้สิ้นเรื่อง จะได้อาบแดดทุกวัน...
แทนลูบไล้ตัวด้วยครีมกันแดด แล้วถอนหายใจเล็กน้อย ตั้งแต่มาถึงกระบี่เขาอาบแดดทุกบ่าย แต่ผิวก็ไม่มีวี่แววว่าจะคล้ำเข้ม แต่เขาก็ยังไม่หมดความหวัง เขาต้องผิวคล้ำให้ได้
...ขออย่างเดียว อย่าให้มันแดงเป็นกุ้งต้มก็แล้วกัน ช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร อีกหน่อย เขาคงได้ผิวสีแทนสมชื่อ...
เสียงเพลงเบาๆ ดังคลอเคล้ากับเสียงคลื่นซัดหาดทรายค่อยๆ สวรรค์ไม่ได้อยู่แค่เอื้อม หากสวรรค์อยู่ในอ้อมแขนของแทนแล้ว ชายหนุ่มนอนคว่ำน้ำ ปล่อยให้แสงแดดลูบไล้แผ่นหลังอย่างสุขอารมณ์ มือป่ายมาด้านหลัง ดึงรั้งกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วให้เผยแก้มก้นทั้งสองข้างเพื่อจะได้ถูกแดด ไม่มีรอยขอบกางเกงว่ายน้ำให้น่าเกลียด
จบเพลงนี้เขาถึงจะลงน้ำ ว่ายน้ำซักสิบห้านาทีแล้วมาผึ่งอีกด้านให้เกรียมเหมือนเนื้อแดดเดียว
สถาปนิกหนุ่มหัะเราะหึๆ กับความคิดของตัวเอง แต่พลันสะดุ้งเมื่อพลิกตัวมาด้านซ้ายแล้วเห็นเท้าของใครบางคนยืนอยู่ใกล้ๆ
"มาทำไมอีก" แทนถามเสียงห้วน
อีกฝ่ายยังไม่ตอบ เขาจึงเหน็บแนมซ้ำ
"ฝึกทำลายบรรยากาศยังไม่เก่งพอหรือไง รู้จักไปหาชายหาดเป็นของตัวเองมั่งสิ"
...อ้าว ยังเงียบอีก ผิดวิสัยกริชที่ต่อปากต่อคำเขาทันใด...
...กวนอีกแล้ว เดี๋ยวพ่อกำทรายซัดเข้าหน้าซะเลย...
มือไวเท่าความคิด แทนกำทรายไว้ในมือแล้วพลิกตัวช้าๆ
"อย่านะ คุณแทน"
...เอ๊ะ ไม่ใช่พ่อวิศวกรหัวเกรียนนี่นา...
"คุณภูวนัย" แทนครางเสียงเบา มือที่กำทรายแบออก รู้สึกคอแห้งขึ้นมาทันใด
ภูวนัยใส่กางเกงขาสั้นสีเบจ เสื้อลายดอกสีฟ้าอ่อน ทิ้งชาย ไม่กลัดกระดุม ข้างในสวมเสื้อกล้ามสีขาว เผยให้เห็นหน้าอกกว้างแกร่ง นูนเด่นเพราะมัดกล้าม
...เออ คนแบบนี้ใส่กางเกงขาสั้นกับเขาเป็นด้วยหรือ นึกว่าใส่เป็นแต่สูท แต่ใส่สูทดำมายืมอยู่ริมทะเลนี่คงตลกพิลึก
ขาภูวนัยดูแข็งแรงมาก ปลีน่องกำยำ แน่นปึ๊ก นี่ถ้าเตะเขาเพราะซัดทรายเข้าหน้า เขาคงปลิวไปตกในทะเล...
"ดุจังเลย" ภูวนัยพูดยิ้มๆ นัยน์ตาพราวระยับ
...อีกแล้ว ไม่รู้จักใส่แว่นกันแดด คนอะไร ไม่กลัวแสบตาหรือไงนะ...
แทนยังนอนหงายอยู่ แผ่หราเหมือนดาวยั่วท้าทายสายตาชายหนุ่มหน้าดุ
ภูวนัยกวาดตามองทั่วร่างของสถาปนิกหนุ่มที่เสร็จงานแล้วรีบแว๊บหายออกจากออฟฟิสทันใด เขากลับมาจากไซท์งานก็ไม่เจอแม้แต่เงา ทั้งที่มาถึงหลังเวลาเลิกงานไม่ถึงห้านาที เลขานุการประจำสำนักงานบอกเขาว่าแทนคงมานอนอาบแดดอยู่ที่ชายหาดแห่งนี้
...มองอยู่ได้ จะมองไปถึงไหนกัน...
...อ้าว เอ๊ะ เราใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเด็ดอยู่นี่หว่า ตัวจิ๋วที่สุด รัดติ้วที่สุด บางที่สุด ใส่แล้วรู้สึกเหมือนเป็นดาราหนังโป๊ยังไงยังงั้น...
แทนรู้สึกตัว รีบพลิกนอนคว่ำโดยสัญชาตญาณ ลืมไปว่ายิ่งเผยก้นงอนให้อีกฝ่ายดูเต็มตา
...เฮ่ย ด้านหลังเขาดึงรั้งกางเกงว่ายน้ำให้เปิดออกเพื่อตากแดดให้ทั่วตัวนี่หว่า ตายแล้ว ภูวนัยเห็นหมดแล้วสิเนี่ย...
แทนรีบเอื้อมมืออ้อมไปด้านหลัง คลี่กางเกงว่ายน้ำที่รั้งเข้ามาในร่องทางด้านหลังเหมือนจีสตริง แต่แม้จะคลี่ขอบกางเกงว่ายน้ำออก Speedo ตัวจิ๋วก็ปิดก้นงอนๆ ของเขาแทบไม่มิด
...โอ๊ย ทำไมรู้สึกอายภูวนัยแบบนี้นะ อายพอๆ กับที่ภูวนัยโผล่เข้าไปในห้องน้ำที่คอนโดปราณบุรีตอนเขากำลังถอดกางเกงชั้นในเปียกน้ำเลยล่ะ...
...ฮื่อ แทน จะอาบแดดทั้งทีทำไมมีมารผจญวันเว้นวันด้วยนะ ก่อนนั้นก็กริช มาทำลายบรรยากาศเขาตั้งสองครั้ง มาถึงก็พูดหน้าตาเฉยว่าเลิกงานแล้วไม่มีอะไรทำ เบื่อ แล้วก็ยื่นแอปเปิ้ลให้กินอยู่นั่น ไม่รู้อะไรนักหนา...
"คุณภูวนัย จะไปไหนก็ไปสิครับ ผมกำลังอาบแดด"
"ไม่ยักรู้ว่าทะเลแถวนี้มีใครได้สัมปทานชายหาดไปด้วยแฮะ" เสียงภูวนัยเปรย แล้วนั่งลงข้างๆ
แทนยังนอนคว่ำหน้าอยู่ แก้มแนบกับผ้าเช็ดตัวที่พันม้วนเอาไว้เป็นหมอน หน้าหันไปอีกด้าน มองหาดทรายที่ทอดตัวยาวไกล
...อยากจะวิ่งหนีจังเลย ไปให้เลยโขดหินตรงโน้น แล้วไปนั่งซ่อนตัวซักชั่วโมง...
"คนเขาต้องการความเงียบสงบ" แทนเสียงอู้อี้
"ผมส่งเสียงดังสร้างความรำคาญที่ไหน" ภูวนัยเอื้อมมือไปปิดเพลงหน้าตาเฉย
แทนนิ่งเงียบ ในใจคิดจะเอื้อมมือขึ้นมาเปิดเพลง แต่ตอนนี้สองมือของเขาไขว้มาด้านหลัง วางมืออยู่บนแก้มก้นทั้งสองข้างเหมือนจะช่วยกางกางว่ายน้ำตัวน้อยปิดบังส่วนที่เขาหวงแหน
...ลุกขึ้น แล้ววิ่งลงทะเลไปเลย...
...แต่เดี๋ยวภูวนัยก็วิ่งตามลงไปสิ เล่นน้ำด้วยกัน เดี๋ยวก็โดนแต๊ะอั๋งหรอก...
--ทำเป็นกลัว ตัวเองก็อยากแต๊ะอั๋งเขาเหมือนกันล่ะ กล้ามบึ๊กขนาดนั้น น่าลูบไล้
...บ้าหรือแทน คิดอะไรแบบนั้น...
เสียงในหัวเริ่มเถียงกัน แทนรู้สึกใจสั่น มือสั่น แต่ในที่สุดก็ติดสินใจว่าหนีลงทะเลดีกว่า นอนให้ภูวนัยเชยชมด้วยสายตาแบบนี้เสียหายหลายแสน
แทนละมือมาถอดแว่นตาออก พลิกตัวตะแคงหันหน้าไปด้านที่ไม่มีภูวนัยแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง นิ่งอยู่ชั่วไม่กี่อึดใจแล้วลุกขึ้น เดินก้มหน้างุดๆ ตรงไปยังทะเลโดยไม่พูดไม่จา
...ยังตามมาอีก...
แทนรู้สึกว่าผู้ชายตัวโตเดินตามหลังมาใกล้ๆ
"ตามมาทำไม" แทนหันไปถามเสียงเข้ม
...ภูวนัยถอดเสื้อแล้ว แทนยังไม่ทันไม่ได้มองต่ำลงไปเพราะถูกตรึงด้วยสายตาพราวระยับคู่นั้น
แทนหลบตา ก้มหน้าลง สายตาจับอยู่ที่ต้นคอของภูวนัย อะไรบางอย่างบังคับให้สายตาเขาเลื่อนต่ำลง
แผงอกของภูวนัยกว้างมาก ผิวไม่ขาวซีดอย่างที่เขาคิดว่าผู้บริหารที่วันๆ สวมแต่สูทนั่งอยู่ในออฟฟิสก็คงจะผิวซีดเหมือนไก่ต้ม
...ผิวแบบนี้ล่ะที่เขาอยากได้ อาบแดดซักหน่อย ผิวของภูวนัยจะกลายเป็นสีแทนสวย...
...หน้าท้องภูวนัยก็แกร่ง แบนเรียบ แผ่นท้องกล้ามขึ้นเป็นลอน แต่งานยุ่งขนาดนี้ยังมีเวลาไปยิมด้วยหรือ...
...ภูวนัยสวมกางเกงว่ายน้ำสีดำ แม้ไม่ตัวจิ๋วอย่างเขา แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบเต็มตัว หากรัดติ้วเป็นรูปเป็นร่างอย่างนายแบบโฆษณากางเกงว่ายน้ำ...
...ถอดเสื้อออกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เร็วจริงๆ...
เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ของภูวนัยทำให้แทนรู้สึกตัวเงยหน้าขึ้นมาหลังจากเผลอก้มหน้าสำรวจรูปร่างของคนหน้าดุอยู่หลายอึดใจ
"ดูพอหรือยัง" เสียงภูวนัยฟังดูขันๆ "เล่นน้ำด้วยกันนะครับ ผมไม่ได้เล่นน้ำทะเลมานานมากแล้ว"
...จะเล่นก็เล่นสิ มาขอเขาทำไม แต่ไปเล่นไกลๆ นะ...
แทนไม่ตอบ รีบสาวเท้าก้าวเดินลงทะเล แล้วโผตัวออกไปยังทะเลกว้าง จ้วงแขนว่ายน้ำราวกับจะหนีภูวนัยไปไกลๆ
ภูวนัยยิ้มกว้างแล้วว่ายตาม นึกสนุกขึ้นมาทันใด...
พระอาทิตย์ทอแสงอ่อน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองสวยงาม ผิวน้ำทะเลต้องแสงตะวันยามเย็นส่องประกายระยิบระยับ แทนเริ่มจะเหนื่อยเพราะอยู่ในทะเลค่อนข้างนาน ภูวนัยคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง แม้ไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวเขา แต่แทนกลับรู้สึกว่ากำลังโดนโลมไล้ไปทั่วตัว
อยู่กลางทะเลเขายังรู้สึกว่าไออุ่นๆ จากตัวของภูวนัยแผ่ออกมา รู้สึกร้อนผ่าวผสมเย็นสะท้าน ความรู้สึกนี้แปลกประหลาดนัก เหมือนคนจะเป็นไข้...หนาวๆ ร้อนๆ...
"เหนื่อยแล้ว ผมจะกลับเข้าฝั่ง คุณภูวนัยอยู่ตรงนี้นะ" แทนเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก หลังจากที่เล่นน้ำทะเลกันเงียบๆ อยู่เป็นเวลานาน
"อ้าว ทำไมละครับ ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน" ภูวนัยตอบแล้วชวนว่า "ไปนอนอาบแดดกันเถอะ แดดกำลังจะหมด เดี๋ยวพระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว"
...พระอาทิตย์ตกดินก็โรแมนติกสิเนี่ย...
แทนไม่ตอบ ว่ายน้ำเข้าฝั่งช้าๆ เมื่อเท้าแตะพื้นทราย เขายืนรอชั่วครู่ เพราะเห็นว่าภูวนัยตามมาติดๆ แทนตั้งใจจะให้ภูวนัยเดินขึ้นไปก่อน ตัวเองถึงจะเดินตาม จะให้เดินนำหน้าแล้วภูวนัยสำรวจร่างกายเขาด้วยสายตามันรู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้
"มีอะไรหรือครับ ทำไมไม่ขึ้น ไม่อาบแดดต่อหรือไง"
"แดดไม่เหลือแล้ว มัวแต่เล่นน้ำอยู่ พระอาทิตย์ไม่คอย" แทนเบ้ปากแล้วพูดต่อว่า "คุณภูวนัยเดินไปก่อน ผมกำลังทำธุระ" แทนหาเรื่องแกเขิน
...งี่เง่า ทำธุระอะไรวะอยู่ในทะเล แย่จริง อยู่ใกล้ชิดภูวนัยทำไมมันรู้สึกเงอะงะแบบนี้...
ภูวนัยเลิกคิ้ว ทำหน้ายิ้มๆ "มิน่า รู้สึกอุ่นๆ"
"บ้า" ทนเผลอทำปากยื่น กระพริบตาถี่ๆ แล้วหันไปมองด้านข้าง
...ทำเป็นค้อน น่ารักจริงแฮะ ไม่ค่อยเห็นแทนทำหน้าแบบนี้ คงเขินเราสิเนี่ย...
ภูวนัยมองชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ผมว่าไม่ต้องอาบแดดแล้วล่ะ ยืนเล่นโต้คลื่นกันอยู่แบบนี้ดีกว่า เชิญคุณแทนทำกระแสน้ำอุ่นตามสบายนะครับ ผมไม่ถือ"
...ภูวนัยทำตาเจ้าชู้ก็เป็นด้วย นึกว่าทำตาดุๆ เป็นอย่างเดียว...
สองหนุ่มยืนโต้คลื่นเล็กๆ ของทะเลยามเย็นอยู่ด้วยกันเงียบๆ แทนมองซ้ายมองขวา ส่วนภูวนัยเอาแต่มองคนที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง ก่อนจะตัดสินใจ "รุก" หนุ่มหน้าตี๋ที่เขาพึงใจ
"คิดอะไรอยู่หรือครับ" ภูวนัยถามเสียงนุ่ม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แทนมากที่สุดเท่าที่เคยทำมา
"ก็ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย" แทนตอบเสียงเบาหวิว ยังไม่สบตาภูวนัย
"คิดอะไรอยู่ล่ะ บอกผมบ้างสิ"
"ก็เรื่อยเปื่อย จะบอกได้ยังไง" แทนยังไม่มองคนที่เซ้าซี้ถามคำถาม ตาเรียวเล็กของสถาปนิกหนุ่มมองไปยังพระอาทิตย์สีทองสดใสที่กำลังคล้อยตัวลงราวกับจะจมลงไปในทะเล
"ก็อยากจะรู้ว่า ในความคิดคุณมีผมอยู่ในนั้นหรือเปล่า"
"เปล่า" แทนตอบไม่เต็มเสียง
"จริงหรือ" ภูวนัยถาม พร้อมยิ้มมุมปาก ประกายตาวิบวับ
"จริงสิ" แทนตอบเสียงเบายิ่งกว่าเดิม รู้สึกเขินอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
...จะโดนจูบไหมเนี่ย ภูวนัยทำหน้าทำตาเหมือนกฤษณะเข้าไปทุกที และเท่าที่เขาจำได้ แบบนี้ล่ะที่เขาโดนกฤษณะจูบเสียปากบวมเจ่อ
...แล้วเขาอยากให้ภูวนัยจูบหรือเปล่า...
...ถ้าภูวนัยจูบเขาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น ความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไปหรือไม่เขาอยากรู้นัก แล้วเขาจะวางตัวอย่างไร แล้วเมื่อเจอกับกฤษณะเขาจะวางตัวอย่างไร ไหนจะพี่บุริณทร์อีก
โอ๊ย...จะทำยังไงดี...
แต่ในที่สุดแทนก็ต้องหยุดคิด เพราะสิ่งที่เขาคิดนั้นเกิดขึ้นจริงๆแล้ว
ภูวนัยยื่นหน้าเข้ามาชิด ปากเรียวได้รูปทาบลงมาบนปากแดงๆ ของสถาปนิกหนุ่มช้าๆ
ไออุ่นจากตัวของภูวนัยที่แทนรู้สึกได้เมื่อตอนที่ว่ายน้ำอยู่ด้วยกัน ตอนนี้กำลังถ่ายเทออกมาผ่านริมฝีปากเข้าสู่กายของเขาจนร้อน...ร้อนดังถูกนาบด้วยเหล็กเผาไฟ แต่ก็ไม่ทรมาน แต่ทว่า กลับรู้สึกซาบซ่าน ตัวเบาหวิว ทั้งที่ยืนอยู่บนทรายหยาบๆ ในทะเล แต่เขารู้สึกเหมือนลอยละล่องอยู่บนปุยเมฆ
ภูวนัยโอบแขนแข็งแรงมาด้านหลังของแทน ลดแขนซ้ายลง มือวางทาบอยู่บนส่วนที่สถาปนิกหนุ่มหวงแหนแล้วกดมือลงน้ำหนักดันให้ชายหนุ่มเข้ามาแนบชิดตัวเขามากขึ้น มือขวาของภูวนัยวางอยู่กลางแผ่นหลังของอีกฝ่าย ดันเอาไว้ไม่ให้หนุ่มแทนขยับตัวกระดุกกระดิกได้ ความร้อนจากกายของคนที่เขากำลังจูบอยู่แผ่ซ่านจนเขารู้สึกเร่าร้อน แก่นกายเบื้องล่างของภูวนัยแกร่งเกร็งจนปวด ร้อนเหมือนจะระเบิด
ภูวนัยขยับตัวเสียดสีกับแทนเบาๆ เพิ่มความหฤหรรษ์มากยิ่งขึ้น มือซ้ายเริ่มขยับยกขึ้นช้าๆ ไล้นิ้วไปตามขอบกางเกงว่ายน้ำตัวเล็กของชายหนุ่มแล้วสอดมือเข้าไปสัมผัสกับเนื้อเนียน แทนสะดุ้งเฮือก มือขวาที่วางอยู่บนแผ่นอกกำยำของภูวนัยขย้ำอกกว้างแกร่งของฝ่ายนั้นแรงๆ แขนซ้ายที่รัดตัวภูวนัยอยู่กระชับแน่นขึ้น แต่ใบหน้าพยายามส่ายหนีเพื่อถอนปากออกสูดลมหายใจ
"อย่า" แทนพูดเสียงกระเส่า ขาดห้วง
ภูวนัยไม่ยอมหยุด ออกแรงบีบมือที่วางทาบอยู่บนเนินเนื้อแน่นเต็มมือ แล้วประกบปากแทนอีกครั้งหลังจากที่ยอมให้ฝ่ายนั้นหายใจ
"แทน...แทนครับ" ภูวนัยเสียงอู้อี้หลังจากถอนปากออกมาหายใจเช่นกัน เขาเองก็รู้สึกเหมือนใจจะขาดเสียให้ได้ แต่ครั้นสูดอากาศเข้าไปเฮือกใหญ่ เขาก็บดปากเข้ากับปากของชายหนุ่มอีกครั้ง คราวนี้หนักหน่วงและยาวนานขึ้น ตะหวัดลิ้นดุนดันลุกล้ำเข้าไปลึกมากกว่าเดิม
"พอ พอเถอะ" แทนเสียงกระเส่า เปลี่ยนจากกอดรัดมาเป็นผลักดันภูวนัย
"แทนครับ ผม...ผม..." ภูวนัยเสียงพร่าด้วยแรงปรารถนา
แทนผลักอกภูวนัยแรงๆ เริ่มดิ้นหนีจากอ้อมอกแข็งแรงของอีกฝ่าย ภูวนัยจำเป็นต้องปล่อยให้ชายหนุ่มเป็นอิสระ แทนรีบโผออกสู่ทะเลกว้าง ว่ายน้ำหนีผู้ชายตัวโตที่เพิ่งแสดงบทรักกับเขาเมื่อครู่
ภูวนัยมองตามอย่างเสียดาย แต่ก็รู้สึกอิ่มเอมใจที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองปราถนา แม้แทนจะผลักดันเขาออก แต่ก่อนหน้านั้น ชายหนุ่มก็ตอบโต้เขาด้วยความเต็มใจ
เขาไม่ว่ายน้ำตาม หากยืนมองอยู่ด้วยสายตาครุ่นคิด ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่า แทนคือคนที่เขาต้องการ จะให้แย่งชิงกับกฤษณะและเจ้านายหน้าจืดคนนั้นของแทนเขาก็จะทำ
...แต่วิริญญาล่ะ จะทำอย่างไร เขายังมีโซ่ผูกมัดเขาอีกหนึ่งเส้น แม้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับวิริญญาไม่ลึกซึ้งขนาดเป็นคู่หมั้นคู่หมายหรือเป็นแฟนกันที่แทบจะขาดกันไม่ได้ แต่ก็ลึกซึ้งพอสมควร
...จะทำอย่างไรดี...
***** end of chapter 30 *****
-
^
^
จิ้มคุณคฑาวุธ
แล้วไปอ่านก่อน
-
ในที่สุดก็โดนไปอีกคน
รอตอนต่อไปนะครับ
-
อืมมม ชักเห็นแววแล้วสิ ว่าผมต้องเป็นหนึ่งในคนที่เสียใจตามที่คุณ katawoot เตือน
แต่มะเป็นไรคับ เรื่องจะดำเนินไปทางไหน ผมก็อ่านอยู่ดี
ผมมีความสุขกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างทาง มากกว่า เวลาถึงจุดหมายปลายทางอยู่แล้ว
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
คุณภูวนััยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย การี๊ดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุดก็รุกแล้ว
ย๊ากกกกกกก เอาล่ะเว้ย จุมพิตที่ดูดดื่ม เนื้อแนบเนื้อ เนื้อนอก เนื้อเนียน คืนนี้นอนไม่หลับแน่แทน แทน ครับ.....
:z13: :z13: :z13: กดคุณคฑาวุธ ย๊ากกกกกกกกกกกกกก ได้อย่างใจมากกกกกกกกกกกก
-
วันนี้คุณนาย มาซะค่ำเชียว
ขอบคุณค่ะ สำหรับบบที่ 30
ไม่ว่า แทน จะคู่กับใคร ก็ยอมรับสภาพ แทนจะรักใคร ก็จะรักด้วย
น้อง ๆ หายไปไหนน้อ จะรู้หรือเปล่าเนี่ย ว่า เสาร์มาลงเรื่องนึง อาทิตย์ มาลงอีกเรื่องนึง
ปล. :กอด1: คุณนายหน่อย เหนื่อยนัก ก็พักซะบ้าง
-
คุณ ภูวนัย ลวนลาม แทน มากเกินไปแล้วนะ :m31: :m31:
-
แทนกวาดเรียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
แทนรับรางวัลหนุ่มฮอตไปเลย
:mc4:
-
เชียร์ภูวนัยขาดใจเลย
-
ภูวนัยตะบะแตกแล้ว :z1:
-
กรี๊ดดดดดดด
เชียร์คุณภูสุดใจเลยคร้าบบบบบบ
-
พี่นายฮับ
อยากอ่านคุณนุจังอ่ะ :monkeysad:
-
คุณภูวนัย มาทีหลัง
แต่ รุกฆาตกันเลยทีเดียว
เชียร์คุณภูขาดใจ อิอิ
-
555555
ร้อนแรงจริงๆๆ
-
ท้องอีกละ
-
เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวยาวๆ มันเลยเหมือนเป็นการระบายความในใจจากที่อ่านทั้งหมดรวดเดียว
ซึ่งเป็นความคิดเห็นแบบส่วนตัวล้วนๆ
ในช่วงแรกบ่อยครั้งที่แทนอยู่กับคนอื่นแล้วคิดถึงภูวนัย เวลาอยู่กับกฤษณะมักจะเปรียบเทียบกับภูวนัยบ่อยๆ
ส่วนบุรินทร์นานๆ ที กว่าจะนึกถึง อ่านไปอ่านมาคนที่จับทางแทนได้จริงๆ ก็มีแต่ผู้ชายคนนี้
และคนที่น่าจะปราบพยศได้ก็น่าจะคนนี้แหละ แต่มันอาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้
กฤษณะเข้าถึงตัวค่อนข้างเร็ว สำหรับเราแล้วมันเป็นอะไรที่ไม่ค่อยน่าไว้วางใจ หรือเรียกได้ว่าไม่ปลอดภัย
ซึ่งในตอนนี้ภูวนัยก็กำลังทำเหมือนกัน แย่ล่ะ มันกำลังเกิดการเปรียบเทียบบางอย่าง แถมตอนนี้
ยังมี กริช หนุ่มคนใหม่เข้ามาอีก ใจนึงอยากตะโกนบอกแทนให้เลือกให้ดี
ใจนึงก็อยากบอกว่า ทำตัวเองแท้ๆ นะแทน จริงจังไปไหมนะ กับความคิดแบบนี้ แต่ก็คอยลุ้นต่อไป
เห็นความเห็นคงเดาได้ว่าเชียร์ใคร คนนั้นก็คือ
"คุณภูวนัย"
ที่เลือกเพราะเขาเป็นผู้ชายสเปคนั่นเอง (ไร้สาระเนอะ แล้วไอ้ที่พรรณาโวหารมาข้างบนนั่นล่ะ หุหุ)
สุดท้ายก็ขอบคุณ ที่แต่งมาให้อ่าน จะคอยติดตามต่อไป
-
แหมๆ
อาทิตย์นี้พี่นายน่ารักที่สุดเลย
วันเสาร์มาลงตำรวจหนุ่ม
วันอาทิตย์มาลงเรืองนี้อีก
สงสัยต้องมีรางวัลให้ซะแล้ว
ปล. :กอด1: จะได้หายเหนือ่ย...หรือว่ากอดแล้วพี่นายจะอยากกลั้นใจตายหว่า??
เอาเป็นว่าสู้ๆนะคับ หายเหนือ่ยไวๆนะ
-
:z13: น้องnuttykung
ว่าแล้ว ว่าต้องไม่ได้เข้ามาอ่านกัน
-
มาเชียร์คุณภูอีกรอบ :กอด1:
-
เปลี่ยนมาเชียร์กริชดีกว่ีา
:mc4:
-
:really2: :really2:ความจริงที่แทนมักจะบอกว่าบุรินทร์ "เจ้าชู้" จริงๆแล้ว ตัวเองก็ไม่ย่อยนะ หว่านไปทั่วอ่ะ เอาเข้าไป มาถึงตอนนี้อยากจะบอกว่าให้ "กริช" เข้ามาเล่นด้วยอีกซักคนเป็นไงล่ะ
น่าสนุกนะ
วันนี้ไม่ post เยอะคับ งานเต็มเลย
-
จะเชียร์ใครดี มีกริชเพิ่มอึกคน ส่วนภูวนัยก็ยังมับ่วงคล้องอยู่
ยังไงก็เชียร์ภูวนัยค้า
-
พี่โน๊อา
ก็ผมยังสอบไม่เสร็จเลยนี่คับ
เหลือวิชาโทตัวเป้งๆที่อาจารย์จ้องจะขว้าง F ใส่้หัวเด็กๆอยู่
ทำได้แค่แว้บๆมาอ่านบ้าง
+1ให้ทั้งพี่โน๊อาและพี่นายเลย
ข้อหาน่ารัก อิอิ
-
สวัสดีตอนบ่ายอันแสนจะเย็นสบายครับ
บทที่ 31 แล้วนะครับ อีก 9 บทก็จะจบแล้ว ถึงตอนนั้น จะยังมีใครคิดถึงผู้เขียนคนนี้บ้างไหมเนี่ย
เขียนไปก็เศร้า ทำไมคนเราต้องผิดหวังด้วยก็ไม่รู้
31
เช้าวันเสาร์
แทนยืนหันรีหันขวางอยู่ที่ปลายสะพานเทียบเรือ กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะลงเรือดีหรือไม่ดี เมื่อสักครู่เขาเร่งคนที่เขาติดต่อเช่าเรือไปเกาะเล็กนอกชายฝั่งที่มองเห็นอยู่ลิบๆ ให้นำเรือมาจอดเทียบท่าเร็วๆ แต่ครั้นพอเรือมาถึงเขากับรู้สึกลังเล
เช้านี้เขาจงใจ "หนี" ภูวนัย จึงรีบตื่นแต่เช้าแล้วออกจากห้องพักก่อนแปดโมงเช้าตามที่ภูวนัยบอกว่าจะมารับไปเที่ยว ภูวนัยติดหนึบอยู่กับเขาตลอดค่ำวานนี้ กว่าจะยอมกลับโรงแรมก็ปาเข้าไปกว่าห้าทุ่ม ชายหนุ่มนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกับเขาเงียบๆ แล้วชวนไปทานอาหารทะเล พาเดินเล่นชมสิ้นค้าที่วางขายริมถนนในตลาด แล้วตามเขามาที่ห้องพัก นั่งเล่นกับเขาที่ระเบียงจนดึก ในที่สุดก็ยอมกลับโรงแรม
คืนที่ผ่านมาเป็นครั้งแรกที่เขาใช้เวลาใกล้ชิดกับภูวนัยมากที่สุดและนานที่สุด แทนรู้สึกแปลกใจที่เห็นภูวนัยแบบที่ไม่เคยเห็นและไม่เคยคิดว่าจะเห็น ภูวนัยที่ท่าทางเคร่งขรึมเมื่อคืนต่างไปอย่างสิ้นเชิง กลายมาเป็นหนุ่มอารมณ์ดี ชวนคุยด้วยใบหน้ายิ้มๆ และทำตากรุ้มกริ่ม มองเขาราวกับว่าเป็นขนมอร่อยที่อยากจะกลืนกินเสียให้ได้ แต่คืนที่ผ่านมาภูวนัยก็ไม่ได้ล่วงเกินเขาอีก เพียงแตะเนื้อต้องตัวบ้าง และหอมแก้มสองครั้งก่อนลากลับ
"ไปหรือยังครับคุณ" คนขับเรือเรียกชายหนุ่มหน้าขาวสวมเสื้อกล้ามสีฟ้าอ่อนและกางเกงสีน้ำเงิน สะพายเป้สีดำที่ยืนหันซ้ายหันขวาอยู่บนสะพานเทียบเรือ
แทนถอนหายใจเบาๆ แล้วพยักหน้า
...เอาวะ ไปก็ไป ขอหลบหน้าไปซักพักก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับมาให้ภูวนัยดุตอนบ่ายๆ ก็แล้วกัน ป่านนี้คงยืนทำหน้าดุเป็นยักษ์วัดแจ้งอยู่ที่อพาร์ทเมนท์ของเขาแล้วกระมัง...
...แล้วทำไมต้องหลบหน้าภูวนัยด้วย แค่โดนจูบไปแค่นั้น ทำเป็นหวาดหวั่นไปได้...
แทนอดถามตัวเองไม่ได้ว่า หากเหตุการณ์บ่ายวานนี้ไม่ได้เกิดขึ้นในทะเล แต่อยู่ในห้องพักของเขา หรือห้องพักที่โรงแรมของภูวนัย อะไรๆ จะเลยเถิดไปมากแค่ไหน
สัมผัสของภูวนัยทำให้เขาอ่อนปวกเปียก เหมือนกับที่เกิดขึ้นกับกฤษณะซึ่งตอนนั้นก็โชคดีที่เกิดขึ้นในศาสาริมคลอง
...แล้วนี่หากบุริณทร์ทำกับเขาเหมือนกับภูวนัยและกฤษณะ มันจะเป็นอย่างไรนะ...
...แย่จริงๆ มีคนมาชอบเราตั้งสามคนพร้อมกัน และที่สำคัญ เราก็ชอบทั้งสามคนพร้อมกันนี่สิ...
...จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายวะเนี่ย ทำไมเกิดมาต้องมีแต่คนมาชอบด้วยวะ...
เรือลำน้อยใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงเกาะ แทนเดินย่ำไปบนหาดทรายขาวสะอาด ตามองหาจุดที่เหมาะแก่การพักผ่อน เวิ้งหาดที่นี่ไม่กว้างมากนัก แต่ทรายขาว ละเอียด สวยกว่าที่ไหนๆ ที่เขาเคยไปมา
แทนมองเห็นจุดที่ตัวเองชื่นชอบอยู่ไกลๆ สุดเวิ้งหาดใกล้กับโขดหินสูงมีต้นไม้ท่าทางร่มรื่น เขาจะอาบแดดให้สบายใจ ลงทะเล แล้วขึ้นมานอนอ่านหนังสือใต้ต้นไม้สักครู่ แล้วออกมาอาบแดดต่อ แล้วลงทะเลสลับไปสลับมาอย่างที่ชอบทำ
...วันนี้มีเวลาอาบแดดทั้งวัน แดดจ้าขนาดนี้ คราวนี้ล่ะ ได้ผิวสีแทนแน่ๆ...
...แต่เอ๊ะ ใครนอนอยู่ตรงนั้น ตัวขาวๆ บึ๊กๆ ขาใหญ่กำยำแบบนั้น หวังว่าคงไม่ใช่ภูวนัยนะ ไม่เช่นนั้น ฟ้าคงถล่มทลายแน่นอนเลยทีเดียวเชียว...
แทนชะงัก ยกมือขึ้นถอดแว่นกันแดดเพื่อเพ่งมองคนที่เอนตัวอยู่ริมหาดชัดๆ ครึ่งล่างตากแดด แต่ครึ่งบนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้
...ทะเลมีเกาะตั้งมากมาย ทำไมจะต้องมาเจอกันตรงนี้ด้วย คนอะไร อาบแดดครึ่งตัว...
"แทน" เสียงห้าวร้องเรียก ทำหน้าแปลกๆ เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม
ตอนแรกแทนคิดจะหันหลังกลับและเดินหนี แต่ครั้นนึกขึ้นได้ว่าชายหาดสวยงามและจุดที่ยืนอยู่ก็ทำเลดีอะไรเช่นนี้ เหมาะแก่การนอนพักผ่อน เขาก็เปลี่ยนใจ
"ตามสบายเลยนะแทน จะจับจองพื้นที่ตรงไหนก็เชิญ เราไม่หวงชายหาดเอาไว้คนเดียวหรอก" หนุ่มสกินเฮดเชื้อเชิญแกมเหน็บแนม
ปากยิ้มแย้ม แต่นัยน์ตาเป็นประกายเช่นไรนั้นไม่อาจรู้ได้เพราะซ่อนอยู่ภายใต้แว่นกันแดดสีดำ
...ปากหรือนั่นน่ะ เดี๋ยวเตะทรายเข้าปากซะเลย...
แทนฉุน ยังไม่ทันไร ฝ่ายนั้นก็เริ่มกวนประสาท ชายหนุ่มบอกตัวเองว่า เอาสิ ถ้าวิศวกรกวนประสาทได้ สถาปนิกก็กวนได้เหมือนกัน
"ทำไม่มาเกาะนี้ล่ะ เกาะอื่นมีตั้งเยอะแยะ"
"พาล" กริชพูดสั้นๆ
"กริช หยุดพูดนะ จะอาบแดดก็นอนอยู่เงียบๆ"
"ตัวเองเป็นคนถาม" กริชแย้ง
...เรือก็กลับไปแล้ว จะมารับอีกทีก็บ่ายสามโมง จะว่ายน้ำทะเลหนีออกจากเกาะนี้ก็ไม่ไหว พื้นที่เกาะไม่ค่อยกว้างมากกนัก ไปอีกฟากหนึ่งของหาดก็อาจจพอได้ แต่จุดนี้สวยที่สุด...
...เรื่องอะไรจะไปหาที่อื่น อยากกวน เขาก็จะกวนคืนเหมือนกัน...
แทนโยนเป้สะพายลงบนหาดทรายขาวสะอาด แล้วก้มลมเปิดกระเป๋าดึงผ้าขนหนูออกมาวางปูบนพื้น พลันนึกอะไรได้บางอย่าง
กริชชอบอยู่เงียบๆ และไม่ชอบเพลงร๊อค แทนยังเคยสงสัยอยู่เลยว่า คนห้าวๆ กวนๆ ตัดผมทรวงสกินเฮดมาตลอด ทำไมไม่ชอบเพลงร๊อค กลับไปชอบฟังเพลงอะไรที่เขาเคยบ่นกับสงครามว่า ฟังแล้วอยากจะบวชจนลืมสึก
...อย่ากระนั้นเลย เปิดเพลงให้กริชฟังดีกว่า ทนไม่ไหว เดี๋ยวกริชก็ย้ยไปอีกด้านของชายหาด...
Look out ahead
I see danger come
I want a pistol
I want a gun
I'm scared baby
I wanna run
This world's crazy
Give me the gun
...เป็นไงล่ะ มันส์ไหมกริช...
เสียงร้องของ P.J. Harvey นักร้องคนโปรดของแทนแผดเสียงออกมาจากลำโพงของเครื่องเล่น MP3 คู่ใจ เครื่องเล็กแต่พลังเสียงเหลือหลาย แทนทำหาผงกยึกยักแล้วส่ายไปส่ายมา ร้องคลอตามบางประโยค
ได้ผล แทนแค่ปรายตาไปมองกริชด้วยหางตาก็รู้ว่าฝ่ายนั้นนอนเกร็งอยู่...เกร็งเพราะความไม่พอใจ
Baby, baby
Ain't it true
I'm immortal
When I 'm with you
But I want a pistol
In my hand
I wanna go to
A different land
...ในใจแทนนึกถึงชายหนุ่มสามคนที่เข้ามาในชีวิต--บุริณทร์ กฤษณะ ภูวนัย...
...เอ๊ะ ใครมาก่อนวะ บุริณทร์มาก่อนก็จริง แต่ก็เพิ่งแสดงท่าเอาจริง หลังจากกฤษณะและภูวนัยโผล่เข้ามาในชีวิต เพลงว่าบอกว่า I'm immortal when I'm with you แล้วสามคนนั่นล่ะ ใครที่ทำให้เขารู้สึกแบบนั้น
"แทน" เสียงเรียกดังแว่วมาแข่งกับเสียงเพลง
I walk on concrete
I walk on sand
But I can't find
A safe place to stand
I'm scared baby
I wanna run
This world's crazy
Give me the gun
"แทน เบาๆ หน่อยได้ยินไม๊" เสียงนั้นยังดัง
...เสียงเครื่องเล่น MP3 เขาก็ยังดัง MP3 นะกริช เปิดต่อได้เลยเป็นร้อยๆ เพลง ไม่ต้องคอยกลับด้านเหมือนคาสเส็ทเทป ไม่ต้องเปลี่ยนแผ่นเหมือนซีดี เสียงเพลงไม่ขาดตอน...
"แทน"
...เฮ้อ สบายใจจังเลย...
แทนอมยิ้ม ถอดเสื้อและกางเกงออก เหลือเพียงกางเกงว่ายน้ำสีแดงตัวเดียว มีเครื่องหมายกากบาทสีขาวด้านหลัง เขาจงใจยืนถอดเสื้อผ้าต่อหน้ากริชช้าๆ ในใจคิดวาคงทำให้กริชขวางหูขวางตาจนแทบอยากจะกระโดดถีบเขาเลยทีเดียว
...ดีนะ ไม่เต้นเข้าจังหวะด้วย แค่นี้ก็ว่าเมตตากรุณาแล้วนะกริช เพลงต่อไปนี่สิ แสบไปถึงทรวง...
เพลงจบ แทนรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพลงต่อไปกำลังขึ้นเสียงกีตาร์พริ้วหวาน นักร้องกำลังร้องคลอเบาๆ
...แต่รอก่อนเถอะกริช เพลง Alone Together ของ Anouk หลอกให้คนฟังคิดว่าเป็นเพลงเศร้า แค่ท่อนแรกเท่านั้นล่ะที่หวานได้ใจ แต่ที่ท่อนที่สองยิ่งหนักหน่วงพอๆ กับเพลงเฮฟวีเมทัล ครั้งแรกที่เขาฟังเพลงนี้ในรถต้องสะดุ้งเกือบพุ่งรถชนท้ายรถคันหน้าตอนติดไฟแดง...
ทันที่ที่เสียงกีตาร์พริ้วเบาสิ้นสุด เสียงกลองกระหน่ำ ท่อนที่สองของเพลงเริ่มขึ้น กีตาร์เบสกรีดกระแทกหนักหน่วง นักร้องปล่อยพลังเสียงออกมาเต็มที่ หากเป็นในการแสดงคอนเสิร์ท แทนคงลุกขึ้นมากระโดดเป่าปากไปแล้ว กริชที่ทนนอนฟังเพลงแรกมาจนจบเพลงลุกพรวด
...เฮ้ย อย่านะ อย่ามาคว้า MP3 ของเขาขว้างทิ้งลงทะเลนะ...
แทนคว้าเครื่องเสียงเล็กพริกขี้หนูมาไว้ในมือราวกับแม่ไกหวงลูกเจี๊ยบ แต่ผิดคาด กริชเดินผ่านเขาไป ไม่พูดอะไรสักคำ
...สำเร็จ คราวนี้เขาได้อยู่คนเดียว...
แทนหรี่เสียงเพลงลง แต่ยังร้องคลอตามหงุดหงิงในลำคอ รู้สึกสดชื่นกับการอาบแดดยิ่งนัก
เพลง Alone Together จบลง สถาปนิกหนุ่มเจ้าแผนการร้ายเปลี่ยนเพลง "ไล่" คนขวางหูขวางตา มาเป็นเพลง "ประกอบ" การอาบแดดให้เป็นเพลงสไตล์บอสซาโนวา
-
จิ้ม พี่นายยยยยย
-
น่าจับตีก้นจริงๆป่วนไปเรื่อยนะแทน
-
ไม่น่าเชื่อว่าแทนจะฟังร็อค o22
-
เลือกดีๆนะคุณแทน
-
:m16: หนีคุณภู มาทำไมแทน
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:jul1:พอเถอะครับ แค่ 3 คนก้อลุ้นแย่แล้ว :z10:
-
แทนกวนประสาท
.....................................
:z2: :jul3:
-
โดนใครสักคนจับปล้ำแล้วคงจะตัดสินใจง่ายขึ้น :m20:
ช่างยั่วจริงๆเลยแทน
คราวนี้ไม่มีบทยั่วคุณคทาวุธเหรอ :z1:
-
แทนจ๋า หนีคุณภูทำไมจ๊ะ :laugh:
-
แทน ทำได้แสบมาเลยนะ เฮ้อมาทีหลังยังมาไล่ที่คนมาก่อนอีก
ใช้ได้จริงๆ น่าให้คุณภูวนัยมาปราบฤทธิ์เด็กดื้อซะหน่อยแล้ว หนีมาแบบนี้จะโดนกี่กระทงล่ะนั่น
เอาวะ ไปก็ไป ขอหลบหน้าไปซักพักก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับมาให้ภูวนัยดุตอนบ่ายๆ ก็แล้วกัน
เหมือนเด็กหนีพ่อมาเที่ยวเลย กลับไปค่อยสารภาพค.ผิด ครึๆ
-
ที่มีอยู่ในสต๊อกนี่ก็ 3 คนเข้าไปแล้วนะนู๋แท๊นนนนน
อย่าบอกนะว่ามี candidate อีกคนเป็น "หนุ่มสกินเฮด" เหอๆๆ~ :a5:
-
ฮี่ๆๆ
เดี่ยวก็โดนเล่นงานหรอก กริชคงไปหาะไรมาจัดการกะแทนหล่ะมั้งที่เดินหนีไป
ระวังตรงรอยกากบาทให้ดีเถอะ 555
-
สงสัยหนุ่มคงกลายเป็น 4 คนแล้วมั้งๆ
-
5 แล้วตะหาก
คุณภูวนัย
คุณกฤษณะ
คุณบุรินทร์
คุณกริช
คุณคฑาวุธ
-
แทนกวนอ่ะ... :z13:
ตามจริงชอบผู้ชายแบบภูวนัยนะเนี่ย ชอบแบบที่ว่าหน้านิ่งๆ แต่เวลาอยู่กะเราก็เป็นอีกคนนึงไปเลย อิ่ๆ
ส่วนคุณกฤษณะก็ชอบนะ แต่อืม ดูเจ้าสำราญไปนิด
สรุป เชียร์คุณภูอ่ะคับ
-
สวัสดีตอนบ่ายครับ
รีบมาโพสให้จบบทที่ 31 แล้วก็รีบไป กลับโดนประทุษร้ายเพราะเรื่อง คดีรัก ภาคสองทำเหตุ :z1:
เปลี่ยนเพลง "ประกอบ" การอาบแดดเป็นเพลงสไตล์บอสซาโนว่าเข้ากับบรรยากาศริมทะเล แทนหลับตาลงแล้วนึกภาพท้องทะเลสีมรกตที่เขากำลังจะลงไปสัมผัสให้ฉ่ำอุราภายหลังจากพลิกตัวด้านหน้าขึ้นมาอาบแอบไปอีกซักสิบห้านาที
แทนกระดิกเท้าเข้ากับเสียงเพลงจนเพลงจบจึงได้เวลาพลิกตัว
...อ้าว เอ๊ะ ใครมายืนค้ำหัวอยู่นี่...
"ดื่มน้ำปั่นไหมแทน" กริชยื่นแก้วน้ำปั่นสีแดงให้
"ยังไม่ไปอีก" แทนพึมพำ
"เปิดเพลงดังๆ เลยนะ ให้ลำโพงแตกไปเลย ยังไงเราก็จะนอนอยู่ที่เดิม" กริชยักไหล่ หดมือกลับไป ดูดน้ำปั่นแก้วที่อยู่ในมือสลับกัน
"อร่อยนะแทน ดื่มอะไรเย็นๆ จะได้สดชื่น"
"แหวะ กินไม่ลง จะให้กินยังเอาไปดูดอีก น่าเกลียด" แทนแสยะปาก ทำหน้าสะอิดสะเอียน
"ทำไมละ รังเกียจกันขนาดนั้นเลยหรือ น้ำลายเราสะอาดปลอดภัยไร้กังวล ไม่มีโรคร้ายอะไร เราไม่เคยเที่ยวจูบแลกลิ้นกะใคร"
...ไอ้กริช...
แทนรู้สึกว่ากริชหลอกด่าเขาว่าแรด ไม่ก็สำส่อน หรืออะไรอย่างอื่นทำนองเดียวกัน
"ไม่ ไปไกลๆ เลยนะ เดี๋ยวเปิดเพลงร๊อคอีกซักสิบเพลงซะนี่" แทนโวยวาย
"บอกแล้วไง ตามใจ อยากเปิดก็เปิด อยากทำลายบรรยากาศก็ทำ ชอบอยู่แล้วไม่ใช่หรือ" กริชพูดกวนโมโหแล้วไปนั่งที่ของตัวเอง ถือเครื่องดื่มสองแก้วอยู่ในมือและผลัดกันยกขึ้นดื่ม ซ้ายมืน้ำสีเหลือง ขวามือสีแดง
"แทน ถามจริงเถอะ ไม่ชอบหน้าเราอะไรนักหนา เจอทีไรมีแต่หาเรื่อง" กริชถามหลังจากดื่มน้ำในแก้วสีเหลืองไปครึ่งค่อนแก้ว
"ใครหาเรื่องใครกันแน่ นี่มาถึงนายหาเรื่องก่อน"
"ก็พูดดีๆ" กริชแก้ตัว
"พูดดีกะผีนะสิ มาถึงก็เหน็บแนม จะจับจองพื้นพี่ตรงไหนก็ได้นะแทน เราไม่หวงไว้คนเดียวหรอก นึกว่าตัวเองปากดีนักหรือไง" แทนบีบเสียงกระทบกระเทียบ พูดโดยไม่หันไปมองหน้าอีกฝ่าย คางเกยอยู่บนผ้าขนหนูผืนเล็กที่ม้วนทำเป็นหมอนเช่นเคย
"ขอโทษ" กริชพูดเบาๆ
"ขอโทษแล้วมันหายอารมณ์เสียหรือเปล่าล่ะ"
"งั้นดื่มอะไรเย็นๆ นะ จะหายมู้ดดี้" กริชยิ้ม แต่คนที่กำลังอารมณ์เสียยังมองไม่เห็นอยู่ดีเพราะเอียงแก้มลงวางแนบกับหมอนผ้าขนหนู หลับตาพริ้มแล้วพูดว่า
"ดื่มเข้าไปได้ยังไง เล่นดูดจ๊วบๆ ขนาดนั้น น้ำลายไหลลงไปหมด"
"เดี๋ยวไปซื้อให้ใหม่" กริชลุกขึ้นทันใด
"แตงดมนะ อย่าเอาแอปเปิ้ล เบื่อแล้วไ แทนสั่ง แต่ "เด็กเสิร์ฟ" จำเป็นไม่ตอบรับ ก้มลงหยิบของในเป้สะพายแล้วเดินจากไปช้าๆ
...ก็คงได้แตงโมนานั่นล่ะ บนเกาะจะมีแอปเปิ้ลปั่นได้ยังไง...
แทนพลกตัวอีกครั้งให้พระอาทิตย์โลมเลียผิวของเขาให้เสมอกันทั้งหน้าหลัง แต่คราวนี้เขานอนตะแคง ตั้งใจว่าให้ด้านข้างได้รับแสงอาทิตย์ด้วย ชายหนุ่มจึงยืดแขนขึ้นเหนือศรีษะเพื่อให้แดดได้สัมผัสทุกอณูของผิวกาย
...อูย ร้อนรักแร้...ไม่เอาแล้ว พลิกอีกข้างดีกว่า...
แทนพลิกตัวนอนตะแคงอีกด้าน จึงเห็นกริชเดินกลับมา ในมือถือแก้วเครื่องดื่มที่ไม่ใช่สีแดง
สถาปนิกหนุ่มถอนหายใจเบาๆ
...นึกแล้วเชียว กริชต้องกวนเขาอีกรอบ...
"โทษทีนะแทน แตงโมเขาไม่มี กินน้ำแอปเปิ้ลปั่นก็แล้วกัน" กริชยิ้มกว้าง ท่าทางดูพอใจที่ได้ "ซื้อ" เครื่องดื่มแบบที่แทนอยากดื่มมาให้
...ขี้เกียจเถียงกับมันแล้ว แอปเปิ้ลก็แอปเปิ้ลวะ แล้วนี่ไปหาแอปเปิ้ลมาจากไหนกันละเนี่ย...
"ขอบใจ ขอให้เจริญๆ นะ" แทนกล่าวสั้นๆ แล้วยื่นมือไปรับแก้วเครื่องดื่ม
"ขอบใจอย่างเดียวไม่พอหรอกแทน ขออะไรตอบแทนอย่างได้ไหม" กริชยื่นข้อเสนอ
"งั้นไม่กินก็ได้" แทนหดมือกลับทันที
"ข้อเสนอง่ายนิดเดียว ฟังหน่อยน่า" กริชยังคงมีน้ำเสียงใจเย็น ไม่ฉุนเฉียวอย่างที่เคยเป็นตอนเรียนมหาวิทยาลัย
"ว่ามา สั้นๆ กระชับนะ ขี้เกียจฟังอะไรยาวๆ"
"อ๋อ ชอบสั้นๆ ไม่ชอบยาว" กริชอดกวนไม่ได้
"ไอ้กริช" แทนกระชากเสียง
"โอเคๆ" กริชรีบพูด "ก็ วันนี้ ขอสงบศึกซักวัน มาพักผ่อนกันเถอะ"
...ได้เลยกริช...
แทนรับคำในใจ แล้วหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบเข้ากับเครื่องเล่นเพลง เข้าสู่โลกของตัวเองในทันใด
...ต่างคนต่างอยู่ จะได้ไม่เถียงกัน...
กริชวางแก้วเครื่องดื่มลงตรงข้างแก้ของสถาปนิกหนุ่ม แนบชิดจนแทนสะดุ้งเพราะความเย็นแล้วเดินไปยังที่ของตัวเองในร่มรำไรไม่ห่างจากคนอยากผิวคล้ำเท่าใดนัก หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างสบายใจ นึกไม่ถึงว่แทนจะยอมง่ายๆ เช่นนี้
...นี่นะสงบศึก ขนาดขอสงบศึกยังกวนอยู่อีก เฮ้อ...
...ใครจะอยากไปทะเลาะด้วย ก็แค่หาอะไรทำสนุกๆ...
...แต่เอ๊ะ ดูๆ ไปกริชก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด ขนาดเขาแกล้งเปิดเพลงรบกวน ยังไปหาน้ำปั่นเย็นๆ มาให้ดื่ม ว่าแต่ว่า ในน้ำปั่นคงไม่ใส่อะไรแกล้งเขานะ...
แทนยอมสงบศึก นอนฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์พร้อมจิบเครื่องดื่มเย็นๆ ไปพลาง หันไปมองวิศวกรหัวเกรียนก็เห็นว่านอนหลับสบายไปแล้ว มีหมวกสานใบใหญ่ปิดหน้า มือประสานไว้บนหน้าท้อง ขายาวๆ ไขว้กันนิ่งไม่กระดุกกระดิก
หลังจากอาบแดดจนพอใจและรู้สึกร้อนได้ที่ แทนก็โผลงไปแช่น้ำทะเลให้เย็นกาย ดำผุดดำว่ายไล่จับปลาตัวเล็กๆ ที่มาตอดขาเขาเล่นอยู่อย่างเพลิดเพลิน
เล่นน้ำอยู่เป็นนานสองนานก็ชักเหนื่อย แทนจึงกลับเข้าฝั่ง เดินก้มหน้ามองเท้าตัวเองที่ก้าวไปบนทรายละเอียดใต้น้ำทะเลใสแจ๋วราวกระจก ปลากหลายสีสันว่ายไปมารอบๆ ขาของเขา บางตัวพยายามตอดขาเขาไม่ยอมหยุดทำให้ชายหนุ่มหัวเราะเพราะความจั๊กกะจี้
เมื่อลุยน้ำจนถึงเข่า แทนเงยหน้าขึ้นมองตรงไปข้างหน้า แต่ต้องชะงักเมื่อร่างสูงใหญ่คุ้นตายืนอยู่ใกล้ๆ ร่มไม้ที่กริชนอนหลับอยู่
...ตายละหว่า ยักษ์บุกหาด ภูวนัยมาได้ยังไงเนี่ย...
...วิ่งหนีซะเลยดีไหม หายตัวไปเลย ถ้ากริชไม่เห็นเขากลับเพราะหายไปนานก็คงเก็บของไว้ให้เขา รวมถึงเครื่องเล่น MP3 ตัวแสบพลังเสียงสะใจเครื่องนั้น...
...หรือไม่ก็หลบไปหาอะไรทานดีกว่า เริ่มจะรู้สึกหิวพอดี...
แทนเลี้ยวขวา เปลี่ยนจุดหมายปลายทางทันใด ค่อยๆ เดินลุยน้ำขึ้นชายหาดแล้วเดินหนี "ยักษ์วัดแจ้ง" ช้าๆ
ภูวนัยตัวโตแต่เดินเร็วและเงียบมาก แทนสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเสียงห้าวดังขึ้นข้างหู
"จะไปไหนคุณแทน"
"ไปห้องน้ำ" แทนตอบทันที ก้มหน้าเดินไม่ยอมหยุด
"เห็นลงทะเลตั้งนาน ยังไม่ได้ทำธุระให้เสร็จหรือ"
...เหตุผลดีๆ ทั้งนั้น นึกว่าเขาจะเชื่อหรือ กระบี่ไม่ได้กว้างจนเขาตามหาไม่เจอหรอก หลบได้หลบไป แต่ถามคนที่ท่าเรือ โชว์รูปผู้ต้องหาหน้าตี๋ที่ "หลบหนี" คดีสำคัญนิดเดียวก็รู้แล้วว่าแทนจ้างเรือมาส่งที่เกาะนี้ แถวนี้วันๆ มีแต่ชาวตะวันตก หนุ่มน้อยรูปหล่อคนหนึ่งท่าทางสดชื่นร่าเริ่งผ่านมาใครก็จำได้
"ไปหนักครับ ไม่ใช่เบา" แทนพยายามทำเฉไฉไปเรื่อย "อย่าบอกนะว่าจะตามไปนั่งคอยหน้าห้องน้ำ"
"ตามสบายครับ ผมจะไปนั่งคอยที่เรือ เราไปเที่ยวอีกเกาะกัน" ภูวนัยบอกด้วยเสียงเรียบๆ
...บ้าหรือ จะมาบังคับเขาได้ยังยัง เขาจะอยู่เกาะนี้...
"ผมกำลังอาบแดด"
"เกาะอื่นก็มีแดด" ภูวนัยให้เหตุผล
...อยากจะเถียงว่าแดดเกาะนี้อาบดีก็เกาะอื่นแต่เขาไม่กล้า ตอนนี้ภูวนัยทำให้เขาอึ้ง...
"เกาะนี้ก็มีแดด จะไปเกาะอื่นทำไม" แทนเถียง
"แต่เกาะนี้ไม่ได้มีเราเพียงสองคน" ภูวนัยเสียงเข้ม "ไหนคุณว่าไม่ถูกกับวิศวกรไงล่ะ ทำไมมานอนอาบแดดด้วยกัน"
...หึงหรือ ภูวนัยหึงกริชหรือ...บ้าแล้ว...
...แล้วนี้ทำไมจะต้องมาบีบบังคับเขา ไม่ใช่เด็กนะ จะได้ลากไปไหนมาไหน...
"ว่าไงคุณแทน"
...เซ้าซี้อยู่ได้ เอาแต่สั่ง สั่ง สั่ง ทำยังกับหึงแฟนยังไงยังงั้น..
...หึงหรือ งั้นจะยั่วให้อกแตกตายไปเลย ยั่วให้หัวหมุน เคยคิดมาตั้งแต่แรกๆ ตอนที่ภูวนัยเอาแต่ทำหน้าเคร่งกับเขาแล้วว่าจะแกล้งให้หัวหมุน คราวนี้ได้โอกาสแล้ว ดูซิว่าคราวนี้จะเป็นยังไง
"มันเป็นเรื่องบังเอิญ กริชมาได้ยังไงก็ไม่รู้ อ้อ คงนั่งเรือมา ว่ายน้ำมาคงไม่ไหว มาถึงก็มาเกะกะแถวที่ผมอาบแดดอยู่ คุณภูวนัยไปช่วยพูดให้เขาย้ายไปที่อื่นหน่อยสิครับ" แทนเสแสร้งทำหน้ามุ่ยเหมือนรู้สึกลำบากใจยิ่งนัก
...ไม่หลงกลหรอกคุณแทนเอ๋ย แต่เอาเถอะ เขาจะลองเล่นไปตามเกมบ้าง เมื่อครู่กริชก็พูดอย่างที่แทนพูด ใครพูดจริงพูดหลอกทายได้ไม่ยาก จะมีใครล่ะ หากไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์คนนี้...
ภูวนัยเดิน "คุม" สถาปนิกหนุ่มกลับมาที่เดิม เฝ้ารอดูว่าแทนจะทำอะไรต่อ
กริชที่อนเอนตัว ศอกค้ำอยู่บนพื้นทรายเปลี่ยนเป็นยันตัวขึ้นนั่งเมื่อแทนกับภูวนัยเดินเข้ามาใกล้
"กริช ไปกันเถอะ คุณภูวนัยชวนไปเที่ยวเกาะอื่น เกาะนี้พลุกพล่านไปหน่อย"
...แสบนักเชียว นึกไม่ถึงเลยจริงๆ...
ภูวนัยอึ้ง ไม่คาดคิดว่าแทนจะหลอกเขาซึ่งหน้า ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าชายหนุ่มคงเล่นลูกไม้อะไรซักอย่าง แต่เขาไม่คิดวาแทนจะชวนกริชแบบนี้
"คุณกริชเขาคงอยากนอนพักผ่อนอยู่ตรงนี้ อย่ากวนเลยครับ" ภูวนัยหันไปหาแทน พูดเสียงนุ่ม ใบหน้ายิ้มๆ แต่ตาวาบวับ คาดโทษ
"ได้ไง มาด้วยกัน ต้องไปด้วยกัน เลือดสุพรรณฯ ทิ้งกันไม่ลง นะกริชนะ ไปด้วยกัน นะนะ จะได้ช่วยสอนเราดำน้ำสน๊อคเกิ้ล"
เหนือความคาดหมาย กริชพยักหน้า ไม่สนภูวนัยที่เมื่อครู่ส่งความนัยว่าไม่อยากให้ร่วมทางไปด้วย
...จะทำอะไรอีกล่ะแทน ให้เขาสอนดำน้ำนี่นะ จะแกล้งจับเขากดน้ำสิไม่ว่า...กริชนึกสนุก
...กริชไม่เข้าใจหรือไม่สน อย่าบอกนะว่าเป็นหนุ่มรายใหม่ที่แทนหว่านเสน่ห์ ไหนบอกว่าไม่ชอบหน้ากันอย่างไรเล่า...ภูวนัยสงสัย
...เดี๋ยวจะปั่นหัวหมุนทั้งสองคนเลย คอยดูสิ...แทนมาดมั่นในใจ
ภูวนัยยืนรอ
...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไปด้วยกันทั้งสามคนนี่ล่ะ ให้มันรู้ไปว่าแทนจะทำฤทธิ์อะไรอีก ผิดนักเขาจะจับตัวตรึงกับผืนทราย จูบกลางแจ้งกลางวันแสกๆ ซะเลย ไม่ก็ให้กริชเห็นชัดๆ จะได้ไม่มายุ่งกับแฟนเขาอีก...
...แฟนหรือ...นี่เขาคิดไปไกลกับแทนขนาดนั้นแล้วหรือ
..วิริญญาล่ะ จะทำยังไง...
*******************31*************
-
: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มก้นพี่นายไว้ก่อนเด๋วค่อยมาอ่าน
:laugh: :laugh: :laugh:
-
นั่นสิ แล้ว วิริญญาล่ะ จะทำยังไง...
:z6: ซักที จะได้นึกออก
-
:เฮ้อ: คุณภู นะ คุณภู
-
...วิริญญาล่ะ จะทำยังไง...
>> ปล่อยชีไปตามบุญตามกรรมเถอะคะ คุณภูวนัย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
ส่วนเด็กดื้อก็ปราบซะให้หนักๆเลย เจ้าเล่ห์ล่ะไม่มีใครเกิน กริชเค้าอุตส่าห์มาเจรจาสงบศึกก็ยังได้ที ไปป่วนเค้าอีกแหนะ
ทำไมละ รังเกียจกันขนาดนั้นเลยหรือ น้ำลายเราสะอาดปลอดภัยไร้กังวล ไม่มีโรคร้ายอะไร เราไม่เคยเที่ยวจูบแลกลิ้นกะใคร"
>> กริชพูดแทงใจดำคนที่ไม่อยากจะแรดมากกกกๆ ฮาโคดๆ
:z13: :z13: :z13: คุณคฑาวุธ
-
อยากรู้ว่าคุณภูวนัยจะจัดการแทนยังไง
ขอตามไปดูด้วยคนได้มั๊ยอ่า
-
ว้า...อยากให้ไปกันสองคน จะได้วิ๊ววิ่ว สวีวี่วี ตากริชตามไปทำไม๊...ขัดใจวัยรุ่นจริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
สมแล้วครับคุณแทน ที่ชอบ แสงแดดและทะเล
แสบไม่ใช่เล่นหนะ ดูซิว่าจะมีพลิกผัน ผิดคาดหรือป่าวเนี่ย
หว้า ไม่เห็นพี่บุรินทร์ กับ คุณกฤษณะเลยอะ เมื่อไรจะเคลียร์งานเสร็จ
แล้วตามมาอีกนะ แต่ที่แน่ ๆ คงได้เห็นเรื่องสนุก ๆ อีกแน่เลย
ก่อนกลับบ้านขอ :z6: พี่วุธ ไม่ใช่สิ ต้อง :กอด1: พี่วุธซินะ
แล้วมาต่อด้วยนะครับ ด่วย !!!!
-
อิอิอิ
สนุกใหญ่
-
ฮอทมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ยิ่งอ่้านยิ่งหมั่นไส้ แทน
ชิ คนอะไรมีแต่คนมารุม ชิ
แถมยังลูกไม้เเพรวพราว
สงสัยจังจะลงเอยยังไงกันนี่
-
แทนเอ๋ย....จะปั่นหัวคุณภู
หรือว่าจะถูกปั่นก็ไม่รุ๊?_?
-
ชอบกริชอะ
เชียรคนนี้ดีกว่า :z1:
-
ใจเริ่มเอนเอียงไปทางกริชแล้ว กัด ๆ กันแบบนี้ สุดท้ายก็ลงเอยกัน ไม่รู้จะพลิกล็อครึเปล่า
-
แหม น่าจะให้มาเจอกันทุกคน 4 คนรุมแทนซะให้อยู่หมัด 555
-
แหม น่าจะให้มาเจอกันทุกคน 4 คนรุมแทนซะให้อยู่หมัด 555
โหย ได้ไง ก็กลายเป็นเซ็กส์หมู่สิคร้าบบบ :-[
-
รออ่ะ พี่นาย รอ เซ็กส์หมู่
-
รออ่ะ พี่นาย รอ เซ็กส์หมู่
พี่โน๊อาพูดแปลกๆเนอะ
รออ่านฉากเซ็กส์หมู่ที่แทนโดนรุม4
หรือว่าจะรอเซ็กส์หมู่กับพี่นายกันแน่คับ
ถ้าอย่างหลังบอกด้วยนะ
ผมจะได้รีบไปแอบถ่าย 555+
:laugh: :laugh: :laugh:
:oo1: :oo1: :oo1:
:m10: :m10: :m10:
:m24: :m24: :m24:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
เหอะๆๆ มาว่าแต่เค้า คุงป้าโน๊อาอ่ะแหละที่จะ...หมู่กะปี้นาย วุ๊ย พูดแล้วเขิลลลล์..อิ่ๆๆ :haun4:
-
คุณภูจะหึงแทนได้ไงครับในเมื่อคุณยังมีคนของคุณอยู่อ่ะอันนี้ไม่สนับสนุนนะครับ
-
ต่อ ครับผม
ภูวนัยขับเรือเอง สปีดโบ้ทสีขาวใหม่เอี่ยวพุ่งออกสู่ทะเลกว้าง มุ่งตรงไปยังจุดหมายปลายทายที่ภูวนัยบอกว่า "สวยมาก" และแทบไม่มีนักท่องเที่ยว
ผู้บริหารหนุ่มที่กลายมาเป็นคนขับเรือมองตรงไปข้างหน้า ตั้งใจขับเรือ หากปรายตาไปมองสองหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลังบ่อยครั้ง แทนกับกริชคุยกันเป็นครั้งคราว ปากคุยแต่มือทำท่าเหมือนจะบีบคอกัน เสียงเรือดัง ภูวนัยไม่ได้ยินเรื่องที่ทั้งสองถกกันอยู่ แต่เดาว่าเป็นเรื่องที่ท่าทางคงจะมีความคิดเห็นไม่เหมือนกัน จนกระทั่งเรือถึงเทียบจอดที่สะพานเทียบเรือของเกาะที่เป็นจุดหมาย ภูวนัยจึงได้ยินเสียงห้วนๆ ของสถาปนิกของเขา
"ลดคานตั้งสองจุดขนานนั้น มีหวังหลังคาสปาได้ถล่มลงมาพอดี เรียนจบวิศวะมาหรือเปล่านี่ แล้วเรียนกี่ปีจบ คงสี่ปีสินะ มิน่า ไอ้เราก็นึกว่าวิศวะเขาเรียนแปดปี"
"เราเป็นวิศวกรนะแทน เราเป็นคนสร้าง เป็นคนลงมือทำจริงๆ ไม่ใช่นั่งจินตนาการแล้ววาดแต่รูป" กริชเถียง
...นี่ถ้าเป็นตอนเรียนอยู่ กริชคงได้ถูกถีบตกเรือไปแล้ว...
"เอางี้ ให้เจ้าของเขาตัดสิน ลองดูซิว่า คุณภูวนัยจะเชื่อใคร ระหว่างวิศวกรเรื่องมาก กับสถาปนิกคนโปรด" แทนหันมามองคนกลาง---กรรมการห้ามมวย
...จงใจหาเรื่องให้เขาปวดหัวหรือเปล่านะแทน...
ภูวนัยมองสองหนุ่มสลับกัน ไม่นึกว่าสถาปนิกกับวิศวกรโครงการสปาของเขาจะเกิดทะเลาะกันขึ้นมาเฉยๆ แล้วเขาต้องกลายมาเป็นคนตัดสิน
...สถาปนิกคนโปรด...
ทันใดภูวนัยก็รู้สึกอะไรได้บางอย่าง
..เอาเถอะ หากแทนอยากเป็นสถาปนิกคนโปรดเขาก็จะยกให้สักวัน อย่างน้อยก็ก่อนที่เขาจะกลับกรุงเทพฯ...
"อืม ผมยังไม่รู้รายละเอียด คงต้องอธิบายให้ผมฟัง แต่ว่าตอนนี้เรามาเที่ยวกันอยู่ เรื่องงานเอาไว้คุยกันตอนกลับถึงฝั่งได้ไหมครับ" ภูวนัยต่อรอง
"นี่ก็ถึงฝั่งแล้ว" แทนกระโดดลงเหยียบชายหาด ยังรั้นไม่เลิก
"แทน คุณภูวนัยหมายความว่าถึงฝั่งที่กระบี่ จะให้วาดรูปให้ดูไหมละ" กริชเตือน
"รู้แล้วน่า" แทนทำเสียงฮึดฮัด หันมาพูดกับภูวนัยว่า "คุณภูวนัยอยู่เช้าวันจันทร์หรือเปล่าครับ ผมจะได้อธิบายให้ฟังตอนแปดโมงครึ่ง เวลาเริ่มงาน"
...นั่นไง แทนคนเดิม หาเรื่องเสียไม่มี...
ภูวนัยอมยิ้ม ยังไม่ตอบ ตอนแรกเขาตั้งใจจะกลับกรุงเทพค่ำวันอาทิตย์เพราะเช้าวันจันทร์ต้องไปทำงาน แต่อีกใจหนึ่งก็เห็นว่าเรื่องสปาที่กระบี่ก็สำคัญ
"ได้ครับ แต่อย่าให้เช้าขนาดนั้นเลย คุณแทนกับคุณกริชประชุมกับผมที่ออฟฟิสตอนสิบโมงก็แล้วกัน ตอนนี้เราไปชายหาดกันได้หรือยัง หาดอยู่ด้านโน้น เดินตัดผ่านทิวต้นมะพร้าวก็ถึง"
แทนไม่อยู่รอคำตอบ ชายหนุ่มหันหลังเดินลิ่วๆ ล่วงหน้าไปก่อน กริชเดินตามไปช้าๆ ส่วนภูวนัยถอนหายใจเล็กน้อยแล้วคว้าตะกร้าปิกนิกเดินตามไปห่างๆ
...นึกว่าจะลากตัวแทนมากันสองต่อสอง เสียฤกษ์หมด ร้ายนักนะแทน หาคนมาเป็นกันชนทั้งทีก็หาคนที่ไม่ถูกคอกันมาด้วย คราวนี้เขาจะได้สบายหูไหมเนี่ย ท่าทางคงเถียงกันไม่ยอมลงให้กันง่ายๆ...
ภูวนัยนั่งคุยกับกริชอยู่ใต้ร่มไม้ พลางหันไปมองคนที่ลอยคลออยู่ในทะเล ตอนนี้เองที่เขารู้ว่ากริชกับแทนนั้นเรียนมาด้วยกัน คนละคณะ แต่ก็มีเพื่อนๆ กลุ่มเดียวกัน ท่าทางเป็นคู่รักคู่แค้น ดูเหมือนไม่ถูกกันแต่เขาก็รู้สึกได้ว่ากริชก็ไม่เกลียดแทนจริงจัง ลึกๆ ภูวนัยกลับบอกตัวเองว่ากริชนั้นแอบมองแทนอยู่เป็นบางครั้ง
"แทนเขาเก่งครับ ทำอะไรเร็วกว่าคนอื่นเสมอ มีคนชื่นชมมากมาย"
"รวมถึงมีคนมาชอบด้วยมั๊ง ท่าทางบอกว่าน่าจะเป็นยังงั้น"
"คงงั้นมั๊งครับ" กริชยักไหล่ ตาที่มองไปยังทะเลกว้างหันไปมองหาหมวกสานใบใหญ่แล้วคว้ามาสวม
"แทนเขาเป็นคนสนุกสนาน ร่าเริง ใครเห็นใครก็ชอบ" กริชพูดเสียงเบา
...น่าจะรวมทั้งตัวเองด้วย...
ความสงสัยของภูวนัยเริ่มทวีคูณ แต่เขายังไม่เห็นประกายตาของวิศกรหนุ่มเพราะอีกฝ่ายสวมแว่นกันแดดสีดำ กริชเป็นลูกชายของเพื่อนคุณพ่อเขา ภูวนัยเคยได้ยินแต่ชื่อ คุณอาพเนศวร์มีลูกชายสี่คน เขาเคยเห็นหน้าคนโตกับคนรอง แต่อีกสองคนนั้นไม่เคยพบ แต่เคยได้ยินคุณพ่อของเขาเล่าว่าคุณอาพเนศวร์ภูมิใจนักหนา
ภูวนัยดูไม่ผิด กริชคงแอบชอบแทนบ้างไม่มากก็น้อย แม้จะซ่อนไว้ใต้ท่าทีห้าวๆ และบุคลิกนิ่งๆ แต่เขาก็พอมองออก ที่ทั้งสองคนนั้นเถียงกันไปเถียงกันมา ทำเหมือนเป็นคู่กัด แต่เขาสัมผัสได้ถึงความสนิทสนมใน "ระดับหนึ่ง"
...นี่เขาต้องมีคู่แข่งเพิ่มอีกคนหรือนี่ ลำพังกฤษณะกับบุริณทร์ก็หนักใจพอควรแล้ว เผลอๆ กริชจะมาเป็นคนที่เขาควรจะต้องจับตามองเป็นพิเศษ อยู่ด้วยกันสองต่อสองทุกวันที่กระบี่ ทำงานใกล้ชิดกันขนาดนั้น อายุเท่ากัน เรียนด้วยกันมา แม้ท่าทางเป็นคู่กัดแต่ก็ไม่ใช่คู่กัดแบบแบบเกลียดดันเข้ากระดูกดำประเภทต้องทำลายอีกฝ่ายให้แหลก
...เขากลัวว่าคู่กัดจะกลายเป็นคู่จูบ เห็นนักต่อนักแล้วที่คนไม่ค่อยถูกกัน กลายเป็นคนชอบพอกัน เขากับแทนก็ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่ในตอนแรกๆ แต่ความคุ้นเคยก็แปรเปลี่ยนมาเป็นถูกใจกัน เขาไม่อยากเข้าข้างตัวเองแต่ก็รู้สึกว่าแทนก็มีใจให้เขาอยู่บ้างพอสมควร พอๆ ที่ดูเหมือนจะมีใจให้กฤษณะและบุริณทร์...
...บ้าจริงๆ ทำไมจะต้องมารักคนเสน่ห์แรง สามจิตสามใจอย่างแทนด้วยนะ แต่หากแทนจะเกิดชอบกับกริชขึ้นมาอีกคนละก็ คงต้องพูดว่า เขากำลังลังตกหลุมรักคนสี่จิตสี่ใจเข้าแล้วล่ะสิ...
...ตกหลุมรักหรือ...นี่ขนาดรักเข้าไปแล้วหรือ...
ภูวนัยถามตัวเอง แต่ก็ยังหาคำตอบที่มั่นคงไม่ได้...
***********************************
-
แบบนี้เรียกว่า ...........คู่ตบจูบ....................อ่ะป่าวคับ 555
-
^
^
^
ทะลุไปจิ้มพี่วุธคร๊าบบบบบ
ชักหวั่นใจแล้วซิ หวังว่า คงจะไม่ผู้ลงสมัครลงแข่งเป็นรายที่ 4 ใช่ป่าวอะ
ดูท่าน่าจะมีแบบน็อคไม่ครบยกแน่เลยคราวนี้อะ :z1:
-
อะไรกันคุณภูวนัย แต่สามจิตสามใจเอง มีของดีก็รุกเข้าไปซิคะ
ถ้าเจ้าตัวยังเลือกไม่ได้ ก็จัดการเลย :oo1: :oo1:
-
คุณภูวนัย คุณภูวนายย เค้าชอบตัวมาตั้งกะโผล่ฉากแรก เพราะงั้น จะมาบอกว่า เค้าเชียร์ตัวอยู่น้า~ สู้!
ว่าแต่ ก่อนจะมากลุ้มเรื่องพ่อหนุ่มสถาปนิกเนื้อหอมสามจิตสามใจอ้ะ ไปแก้ปัญหากะแม่นางแบบสาวสวยนั่นก่อนเล้ยยย
ว่าแต่เรื่องกริชนี่ก็... น่าเชียร์ แต่ก็ไม่เท่า ภูวนัยนะเคอะ
เอาสู้ต่อไป คุณภูวนัย (-v-)b
-
ภูวนัย o13 o13 o13
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทิ้งแทนแล้วหันมามองกันเองดีกว่าไหม 55555 เพอร์เฟคแมนกันทุกคน
:jul3:
-
ถ้าคู่จบเป็นแทนกับกริชก็ไม่เลวนะ
รักๆกัดๆ
ท่าจะฮานะพี่นาย
แต่หวังว่าคงไม่เซอร์ไพร้ส์คนอ่าน
ด้วยการจับคู่แทนกับกรรมกรล่ำบึ้กถึกดำที่โครงการสปานะคับ
555+ :haun4:
-
เชียร์กริชต่อ สู้ ๆ
:z2: :z2:
-
มาเชียร์ คุณภู สู้ ๆ :L2:
-
^
^
^
จิ้มพี่อิม
:z2: :z2: :z2:
เต้นเชียร์คุณภู
-
เชียร์คุณภูด้วยนะพี่นาย อย่าหักอกคนแถวนี้เลย
8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-
นี่ แล้วเด็ก ๆ คุณน้องnuttykung กะ คุณน้องsasi จะให้พี่ไปหมู่หรือจ่ากะน้อง ๆ หรือไงกันเนี่ย
ไปถามคนที่บ้านน้อง ๆ ก่อนว่ายอมหรือเปล่า แล้วค่อยมาว่ากัน (โทษที ที่พี่ทำเป็นไม่เข้าใจอ่ะนะ)
แล้วคุณน้อง sasi กรุณาเรียกว่า พี่โน๊อา ด้วยจ้ะ
-
เชียร์คุณภูด้วยนะพี่นาย อย่าหักอกคนแถวนี้เลย
8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-
นี่ แล้วเด็ก ๆ คุณน้องnuttykung กะ คุณน้องsasi จะให้พี่ไปหมู่หรือจ่ากะน้อง ๆ หรือไงกันเนี่ย
ไปถามคนที่บ้านน้อง ๆ ก่อนว่ายอมหรือเปล่า แล้วค่อยมาว่ากัน (โทษที ที่พี่ทำเป็นไม่เข้าใจอ่ะนะ)
แล้วคุณน้อง sasi กรุณาเรียกว่า พี่โน๊อา ด้วยจ้ะ
ถามใครหรอ??
ผมคนโสดอ่ะ เลยไม่มีใครให้ถาม :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
มาต่ออีกนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เชียร์คุณภูด้วยนะพี่นาย อย่าหักอกคนแถวนี้เลย
8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-
นี่ แล้วเด็ก ๆ คุณน้องnuttykung กะ คุณน้องsasi จะให้พี่ไปหมู่หรือจ่ากะน้อง ๆ หรือไงกันเนี่ย
ไปถามคนที่บ้านน้อง ๆ ก่อนว่ายอมหรือเปล่า แล้วค่อยมาว่ากัน (โทษที ที่พี่ทำเป็นไม่เข้าใจอ่ะนะ)
แล้วคุณน้อง sasi กรุณาเรียกว่า พี่โน๊อา ด้วยจ้ะ
ถามใครหรอ??
ผมคนโสดอ่ะ เลยไม่มีใครให้ถาม :laugh:
โสด ไม่ สด อ่ะ
คิคิ มารังแกน้องแต่เช้า
-
:pighaun:คู่แข่งมาอีก 1 เอาให้ครบ 10 ดีกว่าแทนเอ๋ย :laugh:
-
:pighaun:คู่แข่งมาอีก 1 เอาให้ครบ 10 ดีกว่าแทนเอ๋ย :laugh:
เอ่อ 10 ไม่ไหวครับ ครึ่งเดียวก็พอ
ไม่ใช่น้องแทนไม่ไหวนะ แทนนะคงไหว
แต่ผู้เขียนจะไม่ไหว แค่น้องแทนมีตอนนี้สี่คน ผู้เขียนก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว :call: ไม่รู้คิดได้ไง
ขอ format เรื่องใหม่เหมือนฟอร์แมตฮา์ร์ทดิสได้ไหมเนี่ย ให้แทนเหลือคนเดียว แบบวาเจอกันแล้วไล่ตามจีบกันแล้วก็จบอ่ะ
ให้ผู้อ่านทุกคนฟอร์แมทความจำของตัวเองให้หมดเลย แบบล้างไปให้สะอาด แล้วมาเริ่มกันใหม่ รับรองนิยายเรื่องนี้จบได้ภายใน 1 สัปดาห์ :m17:
-
อย่านะ
-
เล่นง่ายไปมั้ยพี่นาย
ถ้าแบบนั้นก็เข้าแนวเรือ่งเดิมอ่ะดิ
ไม่เอาๆ
มะรุมมะต้มรุมรักหนุ่มแทนแบบนี้อ่ะมันดี
อิอิ
ปล. เค้าโสดจิงๆน้าพี่โน๊อา แต่สดไม่สดนี่ตอ้งมาพิสูจน์เอง อิอิอิ :laugh:
-
32 อิ อิ บทนี้ บทโปรด (แต่่่ว่าจบบทต้องโดนเกลียดอีกแหง๋มๆ เฮ้อ เขียนเรื่องไหนก็โดน น่าสงสารตัวเองยิ่งนัก)
บ่ายวันเสาร์
เรือใกล้จะถึงฝั่ง แทนรออย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเรือถึงฝั่ง กริชก็คงแยกตัวออกไป ส่วนเขา แม้คิดว่าจะรีบวิ่งหนีภูวนัยไป แต่ความเป็นจริงคงทำแบบนั้นไม่ได้
...นี่ภูวนัยจะคิดบัญชีกับเขาไหมนะ ท่าทางฉุนๆ อยู่เหมือนกัน ตั้งแต่เรื่องผิดนัดเมื่อเช้าที่เขาแอบหนีไปเที่ยวเกาะ แล้วเรื่องลากกริชไปเป็นก้างขวางคอ รวมถึงเรื่องปั่นหัวภูวนัยให้หึงอีก
...ภูวนัยหึง เขาแน่ใจ เขาเห็นว่าภูวนัยหึง...
ก่อนกลับเข้าฝั่ง เขาวิ่งไปตามกริชที่เอาแต่นอนอยู่ใต้ต้นไม้ ภูวนัยยืนรออยู่บนเรือ กริชพูดอะไรไม่เข้าหูเขาซักอย่างเลยโดนเขาคว้าทรายขว้างเข้าให้กลางหลัง กริชไม่ยอม จะขว้างคืนบ้าง เขาวิ่งหนี กริชก็วิ่งตาม แล้วก็เปลี่ยนเป็นกริชวิ่งหนี เขาวิ่งไล่เตะ ตอนนั้นความคิดแผลงๆ บางอย่างแวบขึ้นมา เขาวิ่งทันกริชแล้วกระโดดขี่หลัง กริชคงไม่นึกว่าเขาจะทำแบบนั้นเลยล้มกลิ้งกันอยู่ริมหาด คลื่นซัดเข้ามาพอดีเขากับกริชเลยเปียกกันทั้งสองคน ยังไม่พอ ความคิดจะลองยั่วภูวนัยก็แวบเข้ามาในหัวอีกแล้ว เขานอนแผ่อยู่บนหาดทราย หัวเราะอย่างสนุกสนาน กริชบอกว่าพอเถอะแทน ไปกันได้แล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมลุก กลับยื่นมือขึ้นมาให้กริชดึง กริชก็ซื่อบื้อ เอื้อมมาดึงเขา เลยโดนกระชากให้ล้มจนหัวคะมำ ตอนนั้นเหลือบตาไปมองภูวนัยทั้งๆ ทั้งยังนอนแผ่บนหาดทราย ตะกร้าในมือคนหน้าดุคนนั้นหลุดจากมือทันใด
...แค่นี้ก็รู้แล้วว่าภูวนัยหึง สนุกจริงๆ...
...ตอนนั้นสนุกจริงๆ แต่ตอนนี้สิ จะโดนอะไรอีกไหมเนี่ย...
"คุณแทน ถึงแล้ว" ภูวนัยกระซิบ แตะแขนคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ "มีคนมารอรับด้วยล่ะ แต่ไม่น่าจะมารอรับเราสองคน"
"คนที่มารอรับ" เป็นสาวสวย ท่าทางเปรี้ยวพองาม แต่งตัวด้วยชุดเสื้อไม่มีแขนสีชมพู กางเกงสั้นจู๋สีขาว สวมหมวกปีกกว้างสีชมพู ทันทีที่เรือเทียบท่า สาวเปรี้ยวคนนั้นก็วิ่งโผเข้ามายืนรอ "คนที่มีคนมารอ" ใกล้ๆ เรือ เขย่งตัวเต้นระริกระรี้ราวกับจะรอไม่ไหว
...อย่าบอกนะว่านี่แฟนของกริช...
"คิดถึงจังเลย" เสียงหวานต้อนรับวิศวะหัวเกรียนที่กำลังจะก้าวขึ้นจากเรือ
...อยากช่วยส่งให้ขึ้นได้เร็วกว่านี้นัก...
แทนยืนนิ่ง พยายามควบคุมกายส่วนล่างอย่างสุดกำลัง เคาะเท้ากับพื้นเรือ ตามองกริชกับสาวสวยคนนั้นอย่างหมั่นใส้
"คุณแทน อย่านะ" ภูวนัยพูดกับแทนเบาๆ "อิจฉาเขาล่ะสิ"
"คุณรู้ไหมว่าผมคิดอะไรอยู่" แทนถามภูวนัยเสียงเบา
"มันเจ็บนะแทน อย่าทำอะไรแผลงๆ อย่างนั้น ยังไงเขาก็เพื่อนร่วมงาน เขาไม่ได้ทำอะไรผิด คนไม่ผิดไม่ต้องถูกลงโทษ"
...เอ๊ะนี่ภูวนัยจะบอกอะไร บอกว่าคนผิดเท่านั้นที่ต้องถูกลงโทษหรือ...
...แล้วใครผิดล่ะ...
--ก็ไอ้แทนละสิ จะมีใครเสียอีก ผิดในสายตาภูวนัย ผิดที่แอบหนีไปตอนเช้า ผิดที่ยั่วจนภูวนัยโกรธ...
กริชลงถึงพื้นของท่าเทียบเรือ หญิงสาวกระโดดกอดคอแล้วหอมแก้มชายหนุ่มอย่างเสน่หา กริชเองก็แสดงความรักอย่างเปิดเผย จุ๊บแก้มหญิงสาวคนนั้นแล้วหันมายิ้มกว้างให้ภูวนัย
"ขอบคุณครับคุณภูวนัย เช้าวันจันทร์เจอกันครับ อ้อ ลืมแนะนำ นี่ริต้า...แฟนผม ริต้า นี่คุณภูวนัย เจ้านายผมเอง แล้วนั่นก็ แทน สถาปิกคนเก่งของโครงการ" กริชแนะนำแฟนสาว
ภูวนัยยกมือรับไหว้หญิงสาวด้วยใบหน้ายิ้มๆ ส่วนแทนก้มศรีษะให้ช้าๆ ไม่รู้สึกตัวว่าเองทำหน้าเรียบนิ่งจนกริชสังเกตได้
"ริต้าเป็นแอร์โฮสเตสครับ แวะมาเยี่ยมผมสองสามวัน รู้สึกว่าจะพักโรงแรมเดียวกันกับคุณภูวนัย"
...อ้าว ไม่ได้พักด้วยกันหรือครับ...แทนตั้งใจจะถาม แต่หุบปากไว้ทัน
...กลัวถูกภูวนัยดุ...ว่าปากไม่ดี
...หมั่นใส้ พักที่โรงแรมเดียวกันกับภูวนัย จริงหรือเปล่าไม่รู้ พักที่อพาร์ทเมนท์ตัวเองสิไม่ว่า รักษาหน้าผู้หญิงดีจังเลยนะกริช...
แทนขยับเท้าจะก้าวขึ้นจากเรือ แต่ภูวนัยยื่นมือมาคว้าแขนเขาไว้แล้วบอกว่าให้รอก่อน สถาปนิกหนุ่มหันไปมองอย่างงงๆ ชั่วครู่แล้วพลันนึกอะไรออก
...เฮ้ย ไม่ได้นะ จะพาเขาไปไหน...
ภูวนัย กล่าวอำลากริชและริต้าแล้วขยับเรือออกจากสะพานเทียบเรือในทันใด ไม่สนใจชายหนุ่มหน้าตี๋ที่หันขวับมาทำหน้าดุ ปากกำลังเอ่ยทักท้วง
"คุณภูวนัยจะไปไหน"
"กลับที่พักสิครับ" ภูวนัยตอบด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
"ก็นี่ท่าเรือ"
"ผมแวะมาส่งกริชเฉยๆ เขาจอดรถไว้ตรงนี้"
"ผมก็จะขึ้นรถตรงนี้" แทนโวยวาย
"คุณไม่ได้ขึ้นรถ คุณขึ้นเรือ"
แทนขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก "ก็นี่อยู่บนเรือ แล้วตอนนี้ ต้องการขึ้นจากเรือ"
"ผมบอกแล้วไงว่ากลับที่พัก" ภูวนัยมองตรงไปข้างหน้า มือกำลังควบคุมเรืออย่างคล่องแคล่ว
...ที่พักของเรากลางทะเล...
...นี่ไงแทน โทษฐานที่หนีผมเมื่อเช้านี้ โทษฐานที่ดื้อกับผม โทษฐานที่ปั่นหัวผมทั้งวัน...
แทนหน้ามุ่ย ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ กระแทกตัวลงนั่ง สมองพยายามคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
...ภูวนัยจะพาไปไหนนะ กลับที่พัก สงสัยไปขึ้นอีกท่า รถเขาอาจจะจอดอยู่ที่อื่น นี่คงจะลากเราขึ้นรถไปโรงแรมของตัวเอง ฝันไปเถอะ พอถึงท่าเรือ เราจะรีบกระโดดขึ้นสะพานแล้วก็วิ่งหนีต่อหน้าเห็นๆเลยล่ะคอยดูสิ...
...เอ แต่ว่าเรือทำไมมุ่งออกนอกฝั่งวะ...
แทนเริ่มจะนึกอย่างอื่นได้ เมื่อเรือสปีดโบ้ทเริ่มห่างฝั่งออกไปเรื่อยๆ จุดหมายของภูวนัยต้องไม่ใช่ท่าเรือแห่งอื่นเป็นแน่แท้ ที่พักของภูวนัยอาจไม่ใช่โรงแรมหรู แต่ถ้าอยู่กลางทะเลก็คงเป็น...
...เรือยอชท์!
...จะบ้าหรือ นี่ลักพาตัวเขามากักขังบนเรือยอชท์เลยหรือเนี่ย ตายละ แทนเอ๋ย คราวนี้สงสัยโดนภูวนัยปล้ำแน่ๆ จะเสียตัวก็คราวนี้...
--แล้วจะกลัวอะไร ใช่ว่าจะไม่เคย แต่ก่อนมีอะไรกับใครไม่เห็นจะต้องแคร์
...แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนกับตอนนั้น ความรู้สึกเขาเปลี่ยนไป หากเขาไม่ได้คิดกับภูวนัยแบบพิเศษๆ เขาก็คงนอนกับภูวนัยตั้งครั้งสองครั้งแรกที่เจอกัน ไม่ก็นอนกับกฤษณะไปตั้งนานแล้ว ส่วนบุริณทร์นะหรือ อืม ไม่ได้คิด แต่ถ้าจะให้คิดก็ค่อนข้างลำบากใจหน่อยเพราะเป็นเจ้านายและทำงานด้วยกันทุกวัน แม้พักหลังบุริณทร์จะแสดงออกชัดเจนว่าต้องการเปลี่ยนความสัมพันธ์ก็ตามเถอะ ไหนจะกริชอีก...
...เฮ้ย กริชมาได้ยังไงเนี่ย ไม่เอานะ สามคนก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว...
...แล้วเราชอบกริชหรือเปล่า...
...ไม่รู้สิ แต่ดูๆ ไปกริชก็ไม่เห็นจะแย่ตรงไหนเลย เพียงแต่ว่าเวลากวนกันแล้วรู้สึกสนุกดี แม้ประสาทเสียไปบ้างแต่ก็สนุก...
--กริชมีแฟนแล้ว เพิ่งเห็นจะๆ เมื่อครู่ แฟนเป็นผู้หญิงอีกต่างหาก สวยเปรี้ยวไม่ใช่เล่น ท่าทางมีอะไรกันไปถึงไหน
...เซ็งจริงๆ...
...อ้าวไม่ต้องเซ็งสิแทน ตอนนี้ต้องคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากภูวนัยเสียก่อน...
ภูวนัยขับเรือไปพร้อมกับเหลือบตามองคนที่นั่งนิ่งจนเขาแปลกใจ แทนนั่งอยู่เฉยๆ จนเขาไม่อยากจะเชื่อ เขาอยากจะลองเสี่ยงดู อยากจะรู้ว่าแทนจะมีปฏิกิริยาอย่างไรหากเขาแสดงออกให้เห็นว่าเขาต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแทน "พัฒนา" ขึ้นมากกว่าเดิม
...นี่คงหาวิธีเอาตัวรอดละสิ แทนคงคิดว่าเขาจะพามา "ทำอะไร" กัน
...อืม ถ้าได้ทำแบบนั้นก็ดี เขาเองก็ไม่อยากจะรอนานมากไปกว่านี้ แต่เขาไม่ได้คิดว่าจะพาแทนมาทำแบบนั้น เขาเพียงต้องการเวลาที่จะอยู่ด้วยกันสองต่อสองเท่านั้นเอง...
ภูวนัยเทียบเรือสปีดโบ้ดกับเรือยอชท์สีขาวขนาดเล็กที่ลอยลำอยู่กลางทะเล แทนไม่รู้ว่าเรือลำนี้เป็นของกฤษณะ เพื่อนของเขาก็ไม่รู้ว่าเขาเอาเรือมาใช้ อย่างน้อยก็ที่กระบี่สุดสัปดาห์นี้
เรื่องนี้ไม่แปลก เขาเอาเรือกฤษณะไปใช้บ่อยครั้ง เหมือนที่กฤษณะก็ใช้คอนโดของเขาที่ภูเก็ตหรือบ้านพักที่เชียงใหม่บ่อยครั้ง จะว่าไป เขากับกฤษณะนั้นเป็นเพื่อนรักกันมาก แต่ตอนนี้ ภูวนัยชักไม่ค่อยมั่นใจว่า หากกฤษณะรู้ว่าเขาเอาเรือออกมาใช้ "กักตัว" แทนไว้ชั่วคราว เพื่อนของเขาจะว่าอย่างไร
...แทนไม่รู้ เขาไม่บอกกฤษณะ เพื่อนเขาก็ไม่รู้ เลขานุการของเขาและกฤษณะก็ไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรที่กระบี่ วิริญญาก็ไม่รู้...
...แย่จริง ทำไมเขารู้สึกว่าตัวเองทำอะไรร้ายกาย หรือออกนอกลู่นอกทางไปแบบนี้ ตั้งแต่เจอแทน เขาก็ทำอะไรแปลกๆ ไปจากที่เคยทำหลายอย่าง ชีวิตมันมีสีสันขึ้น หลายหลากรสชาติ แต่ที่แน่ๆ รสหวานอมเปรี้ยวอย่างหนึ่งล่ะ...
"เชิญครับ ถึงแล้ว" ภูวนัยผายมือ เมื่อจอดเทียบเรือเสร็จเรียบร้อย
...นี่คงทำฤทธิ์จะนั่งอยู่ในเรือสปีดโบ้ทไม่ยอมขยับละสิคุณแทน คงตั้งใจเล่นบทดื้อเงียบ เห็นนั่งนิ่งมาตั้งนาน...
ผิดคาด แทนลุกขึ้นทันที ปีนบันไดขึ้นเรือใหญ่ไม่รอช้า แล้วหันหน้ามาพูดกับภูวนัยด้วยประโยคที่ทำให้ "ผู้ร้ายลักพาตัว" ถึงกับอึ้ง
"คุณภูวนัยเอาถุงยางมาด้วยหรือเปล่าครับ ถ้าไม่มีถุงยางกับหล่อลื่น ผมคงต้องขอปฏิเสธ"
...ฮ่า นึกว่าแทนจะจนมุมหรือ ไม่มีทางเสียล่ะ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับแทน โดนปั่นหัวบนเกาะทั้งวันยังไม่พออีกหรือคุณภูวนัย คราวนี้ล่ะ เจอฤทธิ์แทนต่ออีกซักหน่อยเถอะ...
--เดี๋ยวก็โดนปล้ำหรอกแทน
...ภูวนัยไม่กล้าหรอก ยังไงก็คงไม่ถึงกับข่มขืน อาจลวมลามหน่อยแต่คงไม่ทำอะไรแบบนั้น ถ้าไม่ไหวจริงๆ เขาก็มีไม้ตาย ทำหน้าเศร้าๆ ท่าทางเสียใจและผิดหวังกับการกระทำที่ภูวนัยจะหักหาญน้ำใจเขา ภูวนัยต้องหยุดแล้วพาเขากลับไปส่งที่ฝั่งแน่
--แล้วทำไมต้อง "หยุด" ล่ะ ตัวเองก็ชอบเขาไม่ใช่น้อย จะยื้อเวลาทำไมแทน
...แล้วกฤษณะกับบุริณทร์ล่ะ แล้วยัง....
--โอ๊ยปวดหัว
"ดื่มอะไรหน่อยไหมครับคุณแทน" ภูวนัยเดินเข้ามาใกล้ ถามเสียงนุ่มๆ ยิ้มกรุ้มกริ่ม "หรือจะเริ่มเลย"
"บ้า" แทนว่าภูวนัยบ้าเป็นครั้งแรก
"อ้าว ก็เมื่อกี้เห็นคุณ..." ภูวนัยแกล้งทำหน้าสงสัย
...เออ จริงสิ ลืมไปได้ไง...
--ก็เมื่อครู่เขาเขินนี่นา
"ได้ครับ ถ้าคุณภูวนัยอยากให้มันเกิดขึ้นเลยตอนนี้ก็ได้ แต่ผมขอบอกไว้ก่อนนะ ผมไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่" แทนแกล้งทำเสียงเรียบนิ่ง "ในเมื่อที่คุณคบกับผมโดยมีสาเหตุเพราะสิ่งนี้เป็นบทสรุป ผมก็คิดว่าไม่น่าจะยื้อเวลาต่ออีกแล้ว ที่จริง เรื่องแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คนอย่างเราๆ เห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องชิลด์ๆ กันอยู่แล้วไม่ใช่หรือ"
...เรื่องชิลด์ๆ...พูดออกมาได้นะแทนเอ๋ย กับภูวนัย เขาไม่เคยคิดว่าเรื่อง "แบบนี้" จะเป็นเรื่องที่ไม่สลักสำคัญ หากมันจะเกิดขึ้นจริงๆ เขาก็อยากให้มันพิเศษ...พิเศษเหมือนครั้งที่เขายอมไปหัวหินกับบุริณทร์ และจบลงบนเตียงนอน
ความรู้สึกครั้งนั้นพิเศษจริงๆ และเขาก็ไม่เคยลืม...
เขามีอะไรกับใครหลายคน แต่ครั้งเดียวกับบุริณทร์ครั้งนั้นเขารู้ว่าตัวเองไม่เคยลืม
...เอ แล้วใช้ศัพท์แบบนี้ ภูวนัยจะเข้าใจคำว่าชิลด์ๆ หรือเปล่านี่
ภูวนัยไม่ตอบ หัวเราะหึๆ ในลำคอแล้วเดินเข้าไปในเคบิน ทิ้งให้แทนมองตามอย่างงงๆ
...ไม่ได้ผลหรอกแทน นี่คิดว่าพูดกับเขาแบบนี้แล้วจะได้ผลงั้นสิ เอาเถอะ เขาจะลองทำให้คนปากดีรู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จสักครั้ง...
ภูวนัยหายไปชั่วครู่ใหญ่ แล้วเดินกลับออกมาข้างนอกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าสถาปนิกหนุ่มเจ้าเล่ห์ ร่างสูงใหญ่ของภูวนัยดูแกร่ง นิ่งราวกับภูผา สองมือยกเท้าสะเอว มองแทนด้วยสายตาครุ่นคิด แล้วพูดขึ้นว่า
"ผมขอโทษที่ทำให้รู้สึกแบบนั้น เอาเป็นว่าเราทานอะไรกันซักหน่อยก่อนดีกว่า แล้วผมจะกลับไปส่ง"
แทนเหลือบตาไปด้านซ้ายแล้วเปลี่ยนมาด้านขวาสลับกันไปมาสองสามครั้งเหมือนพยายามจะใช้ความคิดว่าจะพูดอะไรต่อดี ตอนแรกที่พูดแบบนั้นเพื่อแกล้งให้ภูวนัยรู้สึกแย่ที่จะพาเขามากักตัว "ทำอะไร" กันแบบนั้น แต่ครั้งภูวนัยแสดงอาการอย่างที่เขาต้องการให้แสดงจริงๆ เขาก็รู้สึกแปลกๆ
...เหมือนเขาแคร์ความรู้สึกของภูวนัย...โอย ทำไมมันเป็นแบบนี้ ทำไมรู้สึกแบบนี้ แทน นายเป็นอะไรไป...
-
เอาแล้ววว
อิอิอิอิอิ
-
อ้าาาาาาาาาา :serius2:
กริชมีแฟนแล้วเหรอ จะเชียร์ขึ้นมั้ยเนี่ย
-
ตัดตัวเลือกได้อีก 1 แต่ก็เหลือ 3 อยู่ดีอะ :really2:
เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย เข้าไปอยู่ในหัวของ คน 2 คนเนี่ย
-
แหม.....................น่าให้ภูวนัยเอาจริงน่ะเนี่ย
-
แทน นิยามคำว่า แร๊งเนี่ย ยังดูน้อยไปหน่อยนะ
ไมเปรี้ยว แฮ่ด เข็ดฟันแบบนี้ล่ะ ฉลาดที่จะยั่วคนไม่มีใครเกิน
ดีนะกริชมีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนแล้ว โล่งไปหนึ่ง
เป็นคู่กัีดกันมันดีอยู่แล้วอ่ะแทนอย่างเีปลี่ยนสถานะเลย
โดนจับมาอยู่กลางทะเลแบบนี้แล้ว คิดว่าจะหายซ่าไปๆมาๆก็นะ คุณภูคะ ตามเกมส์หน่อยดีมะ
-
ค่ำคืนพิเศษกับบุริณทร์ อยากให้มีย้อนอดีต รีเพลย์ให้ดูจัง :-[
-
น้องแทนไม่ต้องปวดหัวไป ทำฉลากแล้วจับเอาได้ชื่อใครก็คนนั้นแหละ
รับรองดีทุกคน เชื่อพี่เต๊อะ
-
จบแบบว่า ให้คนอ่านลุ้นกันต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z2:
-
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นกริชที่มาเป็นตัวเลือกหมายเลข4
แต่ไหงมามีแฟนสาวซะงั้น
เอ..แต่ก็ไม่แน่อีกอ่ะแหละ
ภูวนัยยังไม่วิรัญญาได้เลย
ทำไมกริชจะมีริต้าไม่ได้
งานนี้เชียร์ใครดีกว่า
กฤษณะก็รุกแรงดีชอบๆ
กริชก็กวนๆได้ใจ
เฮ้ออออ
เชียร์ใครดี
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
แหมมีให้ลุ้นแบบนี้รักกันตายเลย คิๆ
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
เชียร์คุณภู เหมือนเดิม :oo1:
-
อยากเชียร์ทุกคนเลย
-
ยัง still เชียร์พี่ภูคนเดียวเท่าน้านนนนนนนนนนน
-
แทนนี่ไม่ไหวนะ
ยังไงกันแน่
:z10:
-
ไม่เอาๆ o9 o9
จะเอากฤษณะ!!
-
ตอนจบ อารมณ์ไม่จบ
คนเขียนหนีอีกแล้ว :o12:
รีบกลับมาเขียนต่อหน่อยค่า :call:
-
:call: :call: :call:
-
สุภาพบุรุษสุดๆเลยคุณภู :L2:
-
กฤษณะไปไหนไม่มีบทมาหลายตอนแล้ว และจะรู้ไหมว่าเพื่อนรักเอาเรือตัวเองมาทำอะไร
-
:z13:
มาจิ้มuserใหม่
nuttykung คนเดิมคับ
แต่เปลี่ยนยูเซอร์ใหม่
กลายเป็นไข่อีกรอบ
-
โทษทีที่ปล่อยให้รอนะครับ
...เหมือนเขาแคร์ความรู้สึกของภูวนัย...โอย ทำไมมันเป็นแบบนี้ ทำไมรู้สึกแบบนี้ แทน นายเป็นอะไรไป...
"ไม่ทาน ผมไม่หิว" แทนเล่นบทเด็กดื้อ
...บังคับดีนัก ขอดื้อบ้างหน่อยเถอะ..
แทนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ตากแดด มองทะเลอยู่เงียบๆ ในใจก็รอว่าเมื่อไหร่ภูวนัยจะเข้ามาง้อ มาเซ้าซี้ มาตื้อ มาขอร้องให้เขาทานข้าว หากภูวนัย เขาจะนั่งนิ่งต่ออีกสักหน่อยแล้วยอมทานข้าวด้วย เพราะที่จริงตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกหิว
แปลก...ภูวนัยไม่เดินตาม อยู่เฉยๆ ก็เดินไปด้านหลังของเรือแล้วเงียบหายไปเลย
...อย่าบอกนะว่าภูวนัยก็จะแกล้งทำเป็นงอนเหมือนกัน คนตัวโตหน้าดุขนาดนั้น รู้จักงอนกับเขาเป็นด้วยหรือ...
แทนนั่งเซ็งอยู่พักใหญ่แล้วจึงลุกเดินสำรวจสถานที่ก็เห็นว่าเรือลำนี้ค่อนข้างหรูหราพอสมควร ชายหนุ่มเปิดประตู แล้วมองลงไปยังห้องเคบินที่ต้องเดินลงบันได้ไปอีกสี่ขั้น ตอนแรกตั้งใจจะลงไปสำรวจ แต่ก็ยั้งใจไว้ได้เพราะเกรงว่าภูวนัยอาจจะอยู่ในนั้น
...เดี๋ยวโดนปล้ำ...
แทนยักไหล่ แล้วเปิดประตู เดินอ้อมไปด้านหลังของเรือ จึงเห็นคนที่หายเงียบไปเอนตัวนอนอยู่บนเก้าอี้อาบแดดข้างสระจากุซซี่
...โอ้โห เยี่ยม มีจากุซซี่ด้วย นี่ถ้าภูวนัยไปนอนหลับในเคบิน หรือไม่เขาอยู่คนเดียวบนเรือ จะเปลือยกายแช่จากุซซี่เปิดน้ำแรงๆ ให้กระแทกก้นเล่น...
...ภูวนัยนี่ก็จริงๆ เลย เมื่อครู่ยืนเท้าสะเอวทำหน้าเคร่งใส่เขาอยู่แท้ อยู่ๆ ก็เดินมาหลับอยู่ท้ายเรือเสียเฉยๆ คนอะไร...
แทนนั่งลงข้างๆ ประธานบริษัท ลูกค้าโครงการสปาแห่งใหม่ที่กระบี่ที่เขาใฝ่ฝันจะมาทำงานที่นี่ใจจะขาด
ยามหลับ ภูวนัยดูใบหน้าอ่อนโยนคล้ายๆ กฤษณะ พอคิ้วไม่ขมวด ภูวนัยก็ดูหน้าอ่อนขึ้น ปากไม่เม้ม หากเผยอนิดๆ น่าจูบ
...เฮ้ย ทำไมรู้สึกอยากจูบเขาขึ้นมาดื้อๆ ล่ะแทนเอ๋ย...
--ไม่ได้แค่จะอยากจูบนะ อยากกอด อยาก...อืม...อยาก...
...ตายล่ะ คิดอะไรทะลึ่ง
แทนอมยิ้มกับความคิดของตัวเอง แล้วนั่งลงกับพื้น แล้วเริ่มมองภูวนัยนอนหลับบนเก้าอี้อาบแดดอย่างเพลิดเพลิน พลางนึกเปรียบเทียบกับอีกสองหนุ่มที่อยู่ในจิตใจเขา
...กฤษณะหล่อกว่า หล่อมาเป็นอันดับหนึ่ง คงเพราะกฤษณะตาสวยและยิ้มสวย ทั้งยังยิ้มกว้างอยู่เป็นนิจ หุ่นก็คงพอๆ กัน แต่ภูวนัยดูหนากว่า ส่วนบุริณทร์...ไม่อยากจะนึก ถ้าให้ยืนเทียบกันสามคนบนเวที เหมือนประกวดนางงามตอนที่กำลังประกาศรางวัลชนะเลิศ พิธีกรคงประกาศว่ากฤษณะเป็นผู้ครองมงกุฎ ภูวนัยเป็นรองอันดับหนึ่ง (ทั้งๆ ที่น่าจะเป็นผู้ชนะได้ แต่หักคะแนนที่ไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่) ส่วนบุริณทร์ พิธีการคงตกใจมองผลการตัดสินอย่างไม่เชื่อสายตาว่า กรรมการตัดสินมาได้อย่างไงเนี่ย...ไปเป็นนางงามมิตรภาพซะเถอะไป๊ เจ้าชู้จีบใครไปได้ทั่ว...
แทนยิ้มกว้าง ตาเหม่อลอยเมื่อนึกถึงอะไรเรื่อยเปื่อย
...ส่วนกริชหัวเกรียนนั่น กรรมการคงไม่รับสมัครให้เข้าประกวดเพราะกวนอวัยวะส่วนล่างเหลือหลาย...
ภูวนัยขยับตัว แทนหันหน้ามามอง คนตัวโตดูหลับสนิท อกกว้างสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ สถาปนิกหนุ่มมองต่ำลงไปยังส่วนล่างของผู้บริหารหนุ่ม ตาหยุดมองตรงส่วนนั้นของภูวนัยชั่วครู่
...อืม ท่าทางไม่ใช่ย่อย ตัวโตขนาดนี้ก็คง...
--บ้าหรือแทน มาอ่านกินคนนอนหลับอย่างนี้ได้ยังไง
...ทำไมจะไม่ได้ ก็เราชอบเขานี่นา
--ชอบหรือ...แค่ชอบหรือ ไม่ได้รักหรือ ไม่ถึงขนาดรักเลยหรือ
แทนถอนหายใจ ความคิดวนกลับมาเรื่องเดิมอีกครั้ง
สามหนุ่ม...ภูวนัย กฤษณะ บุริณทร์ เขาจะเลือกใครดี
...เลือกยากนัก เลือกกริชไปซะเล๊ย...
อีกเสียงหนึ่งทะลึ่งดังขึ้นมาในหัว หากเสียงหนึ่งรีบตะโกนโวยวายทันทีว่าจะเลือกไปได้ยังไง ไม่ถูกกันขนาดนั้น อยู่ด้วยกันสงสัยได้ฆ่ากันตายวันละหลายหน ที่สำคัญ กริชมีแฟนสาวสวยขนาดนั้น
...ภูวนัยก็มีแฟนสวย วิริญญาเชียวนะ นางแบบอันดับต้นๆ ของเมืองไทยด้วย
...แล้วกฤษณะมีใครซุกไว้หรือเปล่าละ บุริณทร์นั้นมีแน่ๆ เขารู้ดีว่าบุริณทร์คบกับใครคนหนึ่งอยู่ แต่ตั้งแต่ทำสปาของภูวนัยใกล้จะเสร็จ บุริณทร์ก็บอกว่าห่างๆ และในที่สุดก็เลิกคบกับคนนั้นแล้ว และบ้าจี้ถึงกับขนาดเอาแหวนมาหมั้นและขอแต่งงานเขา
...พี่บุนี่จริงๆ เลย จะรักเข้าไปได้ยังไง ไม่รู้ว่าจะเอาแน่หรือเปล่า ส่วนภูวนัย เขาจะมารักเราได้ยังไง แล้วนางแบบสาวสวยคนนั้นล่ะ ต้องเลิกกันนะ จะมาให้เขาเป็นน้อยแล้วผู้หญิงเป็นหลวง ไม่เอาด้วยหรอก ยุ่งตายเลย
...ถ้ายังงั้นกฤษณะก็เหมาะที่สุดด้วยประการทั้งปวง ถ้าหาก...ถ้า...
...ถ้าเขารักชายหนุ่มทั้งสามคนเท่ากันนะ สมมุติว่าแบ่งให้เท่ากัน ร้อยเปอร์เซ็นต์ คนละ 33.33 เปอร์เซ็นต์
--เอ แต่ว่าเศษเล็กๆ ที่เหลือล่ะ จะทำยังไงดี อีกจุดศูนย์หนึ่งเปอร์เซ็นต์ คนใดคนหนึ่งในจำนวนสามคนนั้นก็ต้องได้ไป
...ถ้าอย่างนั้นก็จะช่วยให้เราตัดสินใจได้สิ
--อา...ไม่ปวดหัวแล้วแทนเอ๋ย แค่ต้องตัดสินใจให้ได้ว่า ใครจะได้ 0.01 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือ แค่นี้ก็บอกได้ว่าแล้วว่าจะตกลงปลงใจกับใคร
...อย่ากระนั้นเลย ลองทดสอบกับภูวนัยเป็นคนแรกดูซิ
แทนยืนหน้าเข้าไปใกล้ผู้ชายตัวโต มองภูวนัยใกล้ๆ จนแทบจะแนบชิดกัน ในใจอดนึกถึงรถจูบของภูวนัยไม่ได้ ผู้ชายเคร่งขรึม เย็นชา แต่รสจูบแตกต่างจากบุคลิกตัวเองเป็นที่สุด
...ไม่เหมือนกฤษณะ รสจูบกับหน้าตาไปด้วยกันได้ ส่วนบุริณทร์จำไม่ได้ค่อยได้แล้ว เดี๋ยวค่อยไปลอง...
แทนก้มหน้าลง ปากวางทาบลงไปบนปากอิ่มเต็มของภูวนัย มือของสถาปนิกหนุ่มยังวางอยู่ข้างตัว แต่เมื่อเริ่มรื่นรมย์กับการขโมยจูบผู้ชายตัวโต แทนจึงมือซ้ายขึ้นมาประคองแก้มของภูวนัยเอาไว้ และดึงมือขวาขึ้นตาม ตั้งใจว่าจะประคองใบหน้าของภูวนัยให้อยู่นิ่งด้วยมือทั้งสองขว้าง แต่มือขวาเขาไม่ทำตามที่ใจสั่ง กลับเผลอไผลวางลงบนจุดที่เขาแอบมองก่อนหน้านี้แล้วทำตาโตว่าขนาดคงไม่ใช่ย่อย
ภูวนัยขยับตัวเล็กน้อยๆ แต่ยังไม่รู้สึกตัวตื่น แทนเริ่มสอดลิ้นเข้าไปในปากของชายหนุ่ม สัมผัสถึงความอุ่นและเย็นเปียกพร้อมๆ กัน ส่วนสิ่งที่อยู่ใต้อุ้งมือของเขานั้นกลับร้อนผ่าว แม้จะสงบนิ่ง แต่แทนก็รู้สึกราวกับว่า ส่วนนั้นของภูวนัยกำลังขยับกล้ามเนื้อเปลี่ยนแปลงขนาด
...โอย ไม่ไหวแล้ว ทำไมร่างกายมันร้อนอย่างนี้ แบบนี้นี่เอง คนถึงได้ปล้ำกัน...
แทนขยับมือและปากเป็นจังหวะสัมพันธ์กัน แม้จนขนาดนี้ ภูวนัยก็ยังไม่รู้สึกตัวตื่น มีเพียงองคาพยพที่อยู่ใต้อุ้งมือของแทนเท่านั้นที่มีปฏิกิริยา
แทนยกปากขึ้นเพื่อสูดลมหายใจ มองหน้าภูวนัยอีกครั้งเพียงเสี้ยววินาที แล้วก็ก้มหน้าลงไปจูบชายหนุ่มอีกครั้ง คราวนี้หนักหน่วงกว่าเดิม
...ทำไมภูวนัยขี้เซาจังเลยนะ คนอะไร นอนหลับไม่รู้เรื่อง นี่ถ้าโจนมาปล้นก็คงถูกสังหารไปแล้ว...
โจรปล้นจูบคิดในใจ แล้วหาความเพลินเพลินบนเรือนร่างของภูวนัยต่อจนหนำใจ แล้วจึงถอนปากออกมาอีกรอบ นั่งหอบอยู่ข้างๆ คนขี้เซาที่มีเพียงส่วนหนึ่งในกายตื่นเด่นเป็นสง่า
...เอาวะ ขออีกรอบ ขโมยจูบภวนัยอีกครั้งเป็นยกที่สาม แล้วเขาจะย่องกลับไปนั่งเล่นอยู่ที่หัวเรือ นอนดูพระอาทิตย์ตกดิน...
แทนหันไปหาภูวนัยแล้วก้มหน้าลง...
***************
-
555
จะลักหลับ ซะละ :z1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ไม่เข้าใจว่าการจะรู้ใจตัวเองว่ารักใคร ทำไมต้องเปลืองตัวขนาดนั้นนะหนูแทน ชักไม่ค่อยปลื้มแล้ว หรือว่าเราจะหัวโบราณเกินไป
-
ว๊ากกกก ภูวนัยแกล้งเป็นแน่แท้ แต่ว่า แทนจ๋าเปรี้ยวจริงๆเลยนะ ขอบอก o18
ปล. นี่ถ้าโจนมาปล้นก็คงถูกสังหารไปแล้ว...>>ช่วยกันตรวจคำค่ะ
-
ส่วนบุริณทร์จำไม่ได้ค่อยได้แล้ว เดี๋ยวค่อยไปลอง...
.
.
.
แบบนี้นี่เอง คนถึงได้ปล้ำกัน...
:o :o
o16
-
แทนนิสัยไม่ดีไปโขมยจูบคุณภู
:z1: :L3:
-
คุณตำรวจจจจจจจจ แขนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มีโจรขโมยจูบ กำลังจะลักหลับหนุ่มโสดน่าฟัด เจ้าคะ
โจรคนนี้ทำการอย่างอุกอาจ ปล้นตอนกลางวันแสกๆ แล้วก็ตั้งหลายยกด้วย
ส่วนผู้ถูกกระทำก็นะ น่าเชื่อมากๆว่าไม่รู้ตัว หึหึ น้องชายสู้มือซะขนาดนั้น หลับลึกเกิ๊นจะเชื่อได้
ถูกช่วงชิงลมหายใจตั้งหลายรอบ อย่ามาแอ๊บใสว่าตัวเองหลับเลย อมศาลพระภูมิมายังไม่เชื่อเลย
กำไรเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย คุณภูวนัย ล่อให้โจรมาติดกับซะขนาดนี้ ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย
นอนอ่อยเฉยๆ โจรล่าจูบก็ติดกับดัก ค. หวานเข้าให้แล้ว :laugh: :laugh:
สมใจแม่ยกเป็นที่สุด แทนจ๋า คิดว่าตัวเองเจ้าเลห์เป็นคนเดียวหรือจ๊ะ
ุคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม คุณภูวนัยขาตื่นมาจับโจรปล้นจูบ ปล้ำเลยเป็นไง เรามะผิดนะ โจรนั่นแหละผิด
-
ไหงไปลักหลับล่ะ :m16:
-
แนใจนะแทน ที่ขโมยจูบอย่างนั้นหนะ เกิดเสือตื่นขึ้นมาแล้ว จะทำไงต่อไปหละเนี่ย
ตื่นเต้นจัง
-
55555555 ร้ายอ่ะ แทน
-
ร้ายนะแทน....ลักหลับคุณภู
หรือว่าคุณภูจะร้ายกว่า ที่แกล้งหลับ
:m20: :m20:
-
เสือหนุ่มแกล้งหลับอ่ะเด๊ เด๋วจะโดนเอาคืนมิใช่น้อย แทนนี่ :z1:
และแล้วแทนก้ตกเป้นของภูวนัย วะ 55555555
-
ฮ่าๆ
เเล้วมันจะเกิดไรขึ้นนน :z1:
-
รอคุณภูตื่นก่อน :z1:
ตรวจคำผิดค่ะ
แทนจึงมือซ้ายขึ้นมาประคองแก้มของภูวนัยเอาไว้ คำว่า ดึง หรือเปล่าค่ะ
-
แทนเอ๋ยเสดแน่ !!
555+
-
น้องแทน แรงได้อีกอ่ะ จะปล้ำคุณภูซะงั้น
-
ขอเดานะ
ภูวนัยไม่ได้หลับหรอก
หรือไม่ก็รู้สึกตัวตื่นนานแล้่ว
งานนี้แทนเสร็จภูวนัยแน่
กฤษณะอยู่ไหน
รีบมาทำคะแนนเร็วๆเลย
พี่นายลำเอียง
เอากฤษณะของเราคืนมาๆๆ :angry2: :angry2:
-
:serius2:นั่นสิ กฤษณะไปไหน เจ้าของเรือไม่อยู่ อย่ามาทำอะไรในเรือเลยนะ มันปวดใจแทน
-
:haun4:
อยากทำอย่างแทนบ้างจัง
:z2: :z2: :z2:
-
คิดว่าตอนต่อไปโดนแน่ ไม่เหลือไว้หรอก
-
สวนกระแส
เชียร์พี่บุ ดีกว่า
เหอๆๆๆ สู้ๆๆ สู้ตาย เต้นถวาย :z2:
-
พี่นายลำเอียง
ทีบุริณทร์ยังได้ไปส่งแทนขึ้นเครือ่งเลย
ภูวนัยก็ยังตามมาขโมยจูบถึงกระบี่
แล้วพี่นายเอากฤษณะไปทิ้งไว้ไหนเนี่ย
ม่ายยอมๆๆๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
o13
เชียร์ๆๆๆๆ
ภูวนัย
-
น้องnuttykung พี่เชียร์คุณภูอ่ะ
ถ้ายังไง น้องnuttykung เอายกคุณกฤษณะ ให้พี่นายไปแทนได้ป่ะ นะ นะ :z2:
-
น้องnuttykung พี่เชียร์คุณภูอ่ะ
ถ้ายังไง น้องnuttykung เอายกคุณกฤษณะ ให้พี่นายไปแทนได้ป่ะ นะ นะ :z2:
เอางี้ดีกว่าพี่โน๊อา
พี่นายอ่ะให้ไปคู่กะสงครามหรือไม่กก็สมบัติดีมะ
หุหุหุหุ :laugh:
-
เฮ้ย พี่นายน่ะ เค้าคนแต่งเรื่องเลยนะ
ให้ไปคู่กะตัวปลากรอบจะดีเหรอ
-
อ่านะ
ถ้าไม่ดีงั้นให้พี่โน๊อาคู่กะพี่นายละกันนะ
ดีมะๆ :fox2:
จะได้ไปช่วยดามหัวใจให้พี่นายด้วย เผื่อทั้งคู่จะได้ :pig3:
เผื่อ Love Case จะมีฉากกุ๊กกิ๊กๆซะที
คิดซะว่าเส้นสังเวยคนแต่งเพื่อความสุขของน้องๆลูกๆหลานๆละกันนะพี่นะ
เอิ๊กๆๆ :z9:
-
:z1:
-
:impress2:
-
แทนขโมยจูบ :z1:
ตอนหน้ามากกว่าจูบใช่ไหม
รอตอนหน้าน๊า :impress2:
-
สาธุขอให้เสร็จคุณภูทีเถอะ :z1:
-
อร๊ายยยยยย
อย่ามาจับคู่เค้าน้า พี่นายเค้ามีเจ้าของแล้วมั้ง อยู่มาซะจนป่านนี้
ให้พี่เล็มหญ้าอ่อนดีกว่านะ
ปล. พี่นาย เรื่องนี้อ่ะ ไม่ต่อเหรอ จะลักหลับพี่นายแทนแล้วนะ
-
แหม ตอนเราไม่อยู่ คุยกันจังเลยนะ
โทษทีนะครับ ช้าไปหน่อย ตอนนี้มีสองมือแต่ทำสิบอย่างเลยช้า
มาต่อบทต่อไปแล้วครับ
ขอบคุณครับ
(คฑาวุธ ชอบหญ้าอ่อนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ) :z1:
33
คืนวันเสาร์
แทนเดินตัวเบากลับที่พัก ผิวปากอย่างสบายใจ ตามองพระจันทร์สีเหลืองนวลที่ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า มือขวาแกว่งเป้สะพายสีดำไปมา ในใจนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายถึงค่ำที่เพิ่งผ่านไปสดๆ ร้อนๆ
ภูวนัยยอมมาส่งเขาขึ้นฝั่งตามที่เขายืนกรานว่าจะกลับมานอนบ้านให้ได้ ชายหนุ่มอิดออดแต่ก็ยอมทำตามที่เขาบอก ขากลับภูวนัยนิ่งเงียบมากกว่าปกติ แต่หันมาอมยิ้มให้อยู่บ่อยๆ จนเขาเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่า "เป็นอะไร ยิ้มอยู่ได้"
...แต่ก่อนไม่เคยยิ้ม หน้าเคร่งขรึม นิ่งเรียบ ตึงเหมือนหนังขึงหน้ากลองยาว คราวนี้เอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม...
แทนไขกุญแจประตูห้องพักช้าๆ ใจเลื่อนลอย นึกถึงคนที่เพิ่งจากกันเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
แต่แล้ว...ความคิดหนึ่งก็โผล่เข้ามาซึ่งทำให้แทนต้องหยุดกึก มือที่จับลูกปิดประตูค้าง ยืนนิ่งทันใด
...ถ้า...ถ้าเพียงแต่...ภูวนัยไม่มีวิริญญา...
เช้าวันจันทร์
แทนเดินเข้ามาในสำนักงานช้าๆ ตามองไปรอบๆ ห้องเล็กๆ ที่รกไปด้วยเอกสาร สุพรรษาเลขาประจำสำนักงานยังมาไม่ถึง ปกติเขาเป็นคนแรกที่มาถึง แต่วันนี้ท่าทางคงจะมีคนมาถึงก่อน มองไปที่โต๊ะเล็กๆ กลางห้อง เห็นจานผลไม้วางอยู่
...จะมีใคร ถ้าไม่ใช่วิศกรสกินเฮด...
แทนมองผลไม้ที่อยู่บนจาน แล้วจึงหยิบองุ่นแดงขึ้นมาหนึ่งพวง
...แอปเปิ้ลก็ขยันซื้อมาจัง ชักจะเบื่อแล้ว กริชนี่ทำอะไรไม่เข้ากับรูปร่างหน้าตาและบุคลิกเลย ให้ตายสิ แทนที่จะเป็นสุพรรษาเป็นคนมีหน้าที่หาของกิน...
แทนนั่งลงบนเก้าอี้ โต๊ะทำงานของเขารกมากเช่นเคย กระดาษแผ่นหนึ่งแปะไว้บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ตัวหนังสือเล็กจิ๋วเขียนสั้นๆ ว่า
"แทนถูก เราผิด ไม่ต้องประชุมกับคุณภูวนัยแล้ว"
แทนดึงกระดาษออกจากหน้าจอ กำลังจะขย้ำโยนทิ้งถังขยะ แต่พลันสังเกตเห็นว่ามีอะไรเขียนไว้ข้างหลังกระดาษแผ่นนั้นจึงพลิกขึ้นมาอ่าน แล้วอดอมยิ้มไม่ได้
สถาปนิกส่ายหน้า เปลี่ยนใจทันใด มือเอื้อมไปเปิดลิ้นชักโต๊ะแล้วพับกระดาษแผ่นนั้นวางลงบนแฟ้มที่วางอยู่ในลิ้นชัก จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะเล็กๆ กลางห้อง หยิบแอปเปิ้ลสี่ลูกที่มีอยู่ในจานใส่เป้สะพายแล้วเดินออกจากออฟฟิส เพื่อเดินไปยังสถานที่ก่อสร้างสปา
ขณะที่เดินไปตามทางเดินลึกเข้าไปในโครงการ แทนมองซ้ายมองขวา สังเกตเห็นว่างานกำลังคืนหน้าไปได้ตามแผนงานที่วางกันไว้ คนงานทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ วิศวกรคุมงานก็มีประสิทธิภาพ แทนยอมรับว่ากริชทำงานได้ดี แม้จะขัดแย้งกับเขา แต่กริชก็แสดงให้เห็นว่าตัวเองก็เก่งเหมือนกัน
...ดูๆ ไปก็ไม่น่าหนักใจเท่าไรนัก ทุกอย่างก็คงจะเรียบร้อยในไม่ช้า...คราวนี้ ภูวนัยจะมาทำโยกโย้กับเขาเหมือนตอนทำคอนโดปราณบุรีอีกไม่ได้เป็นเด็กขาด...
--ภูวนัยไม่กล้าโยกโยหรอก ลองดูสิ เขาจะงอนให้นานเลยทีเดียว ยิ่งมาได้เปิดเผยความรู้สึกใกล้ชิดกันแบบนั้น นายจ้างก็ต้องยอมลูกจ้าง ไม่งั้น ลูกจ้างจะงอนให้ดู
เมื่อวันอาทิตย์ ภูวนัยตามมาหาเขาที่อพาร์ทเมนต์เอาเมื่อสายๆ บอกว่าจะพาไปตีกอล์ฟ แต่แทนขอตัวไปดำน้ำดูประการังเพราะนัดกับเรือที่ตกลงว่าจ้างเอาไว้แล้ว ภูวนัยบอกว่าไปด้วยไม่ได้เพราะตอนบ่ายต้องคุยเรื่องธุรกิจกับลูกค้า จะเสร็จงานก็เย็นๆ
"บ่ายวันอาทิตย์นี่นะ ที่เมืองตากอากาศไกลถึงกระบี่ คุณยังทำงานอยู่อีก" แทนทำเสียงไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินภูวนัยบอก
"ธุรกิจไม่ได้คุยกันในห้องทำงานที่กรุงเทพฯ ที่เดียวครับ เราตกลงเรื่องธุรกิจกันได้ดีตอนตีกอล์ฟ หรือตกปลาบนเรือยอช์ทกลางทะเล"
"อ๋อ มิน่า" แทนพนักหน้าทำเป็นเข้าใจ
"มิน่าอะไรคุณแทน" ภูวนัยถามหน้าขรึม
"เปล่า" แทนตอบสั้นๆ นึกบ่นให้ภูวนัยในใจว่า คนอะไร เมื่อครึ่งวันหลังของวันเสาร์ทำเป็นกรุ้มกริ่มได้เป็นนานสองนานราวเป็นคนละคนกับภูวนัยคนที่เคยเห็น ตอนนี้กลับมาเป็นภูวนัยคนเดิมอีกแล้ว
เย็นวันอาทิตย์ ภูวนัยมารับแทนไปทานอาหารทะเลเผา สถาปนิกหนุ่มกลายเป็นนักเก็บกวาดอาหารจนทุกอย่างบนโต๊ะเรียบหายไปกับตา ภูวนัยเสียอีกเป็นคนตัวโตแต่ไม่ได้ทานมากอย่างที่ควร แล้วก็เอาแต่นั่งมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มๆ
"แทน"
สถาปนิกหนุ่มสะดุ้ง แล้วหันไปทำหน้ามุ่ยใส่คนที่จู่ๆ ก็โผล่เข้ามาทัก
"ถ้าเกิดช๊อคตายคาที่ ใครจะรับผิดชอบ"
"เราเอง จะจัดงานให้ยิ่งใหญ่สมศักดิ์ศรี" กริชทำหน้าจริงจัง
"ใครจะได้ขึ้นสวรรค์ก่อนยังไม่รู้เลย เผลอๆ อาจเป็นคนปากไม่ดีแถวนี้ที่จะได้ไปก่อน แล้วนี่มาทำไมแต่เช้า มีแรงลุกจากเตียงหรือไง" แทนเอียงหน้ามองคนที่น่าจะนอนซุกอยู่กับแฟนบนเตียง
"นี่จะแปดโมงแล้ว"
"ยังเช้าอยู่มากเลย สำหรับคนมีเมีย"
"พูดให้ดีๆ นะแทน"
"พูดอะไร"
"เรายังไม่ได้เป็นอะไรกับริต้า พูดแบบนี้ผู้หญิงเขาเสียหาย" กริชยกมือขึ้นเท้าสะเอว
"หัวโบราณ" แทนพึมพำเบามาก
"ว่าใครน่ะแทน"
"เปล่า" แทนยักไหล่ "เราได้ออกชื่อใครแถวนี้รึก็เปล่า" พูดเสร็จ สถาปนิกหนุ่มก็เดินต่อไปไม่สนใจวิศวกรที่ยืนทำหน้าบึ้งอยู่คนเดียว
กริชไม่ยอมหยุด เดินตามแทนมาจนทันแล้วบอกว่าเขากับริต้าเพิ่งเริ่มคบกันได้สองเดือน ยังไม่ได้มีอะไรเกินเลยอะไรถึงขั้นนั้น
"แล้วมาบอกเราทำไม ทำยังกะเป็นเรื่องสำคัญ ไม่มีก็ไม่มีสิ ใครไปคาดคั้นที่ไหน มาทำเป็นทุกข์ใจร้อนใจอยู่ได้"
"ก็ห่วงผู้หญิง"
"ก็ยืนกันอยู่แค่สองคน ใครที่ไหนจะมาได้ยิน" แทนหันซ้ายหันขวา แล้วพลันก็ขมวดคิ้ว นึกอะไรได้บางอย่าง
"อ๋อ นี่นายคิดว่าเราจะเป็นคนปากไม่ดี จะเอาเรื่องของตัวเองไปโพนทะนางั้นสิ นี่ไม่ใช่คนปากบอนนะโว้ย"
"ไม่ได้ว่านี่ เราออกชื่อหรือไง" กริชเอียงหน้าท้าทายแบบที่แทนอยากจะต่อยเข้าให้ซักหมัด
"ไม่ได้ได้ออกชื่อก็เหมือนออกชื่อล่ะ มันรู้สึกได้ สัญชาตญาณมันบอก"
"อ้าว ทีตัวเองพูดได้ แต่คนอื่นพูดไม่ได้เลยนะ"
ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มวางมวยกัน โฟร์แมนก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ และเชิญกริชไปตรวจงาน
"ยังไม่แปดโมงเลยพี่นพ จะรีบไปทำไป รอเวลาเข้างานก่อนสิ" แทนถาม แล้วอดพูดต่อไม่ได้ "หรือว่าถูกวิศวกรบังคับ ผมจะได้แจ้งเจ้าของให้รู้"
วิศวกรคนที่ถูกกล่าวหาหันขวับมามองตาขวาง เม้มปากอย่างสะกดอารมณ์ หากคำพูดต่อมาของโพร์แมนประจำโครงการทำให้กริชยิ้มเยาะๆ
"เจ้าของอยู่ข้างในครับ ยืนดูอยู่ตรงโน้น พอดีคุณภูวนัยต้องกลับเข้ากรุงเทพฯ เลยแวะมาคุย"
"มาด้วยกันไหมแทน จะได้รายงานการปฏิบัติงานให้เจ้าของสปาทราบตอนนี้เลย"
แทนไม่ตอบ หันหลังเดินย้อนกลับไปทางเดิม
"แทน" กริชส่งเสียงเรียก ดังจะเรียกให้แทนเข้าไปยังไซท์งานด้วยกัน "จะไปไหน เข้าไปหาท่านด้วยกันสิ"
...ไม่ไปโว้ย...แทนร้องตอบในใจ ตอนนี้รู้สึกฉุนภูวนัย จะกลับกรุงเทพฯ ไม่บอกอะไรเขาซักคำ
...ดีแล้ว จะกลับก็กลับไป ไม่ต้องมาลาเขาเลยนะ...
แทนนั่งเขียนแบบบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด นึกพาลภูวนัยไปต่างๆ นาๆ มือที่จับดินสอเผลอกระแทกแรงๆ จนไส้ดินสอหัก เลยต้องลุกเดินไปที่โต๊ะของเลขาประจำออฟฟิสเพื่อเหลาดินสอด้วยเครื่องเหลาดินสอไฟฟ้า
สุพรรษาไม่อยู่ที่โต๊ะ แทนจึงกระแทกดินสอใส่เข้าเครื่องแรงๆ สมมุติว่ากำลังจิ้มตาของภูวนัยอยู่ โดยที่ไม่รู้ว่า "ตัวเป็นๆ" ของคนที่เขากำลังฉุน มาหยุดยืนอยู่ข้างๆ
"เป็นอะไรครับ สงสัยว่าคุณกำลังคิดว่าเครื่องเหลาดินสอเป็นผมกระมัง"
แทนสะดุ้ง หันขวับไปมองคนตัวที่ยืนเอามือไพล่หลังทำหน้ายิ้มๆ ให้เขาอยู่ไม่ไกล
"ผมต้องกลับตอนสิบโมง มีเวลาอยู่กับคุณต่ออีกชั่วโมงกว่าๆ" ภูวนัยพูดเสียงเบา "ทั้งที่ผมไม่อยากกลับไปเลย แต่เลขาโทรมาเร่ง บอกว่ามีงานด่วน"
...จะไปก็ไปสิ มาบอกเขาทำไม...
แทนยังยืนนิ่งอยู่ เครื่องเหลาดินสอเสร็จแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังสอดดินสอเข้าเครื่องอีกให้เครื่องปั่นอีกครั้งแล้วค่อยเงยหน้าขึ้น หันมาทางภูวนัยช้าๆ แล้วพูดว่า
"เดินทางปลอดภัยนะครับ ไม่ต้องห่วงทางนี้ รับรองว่าไม่อู้งานแน่"
"ก็ลองดูสิ ถ้าอู้งานผมจะมาคุม"
"เชิญตามสบาย" แทนเบ้ปากแล้วเดินกลับโต๊ะ ภูวนัยเดินตามมาหยุดยืนข้างๆ มองสิ่งที่อยู่บนกระดาษบนโต๊ะเขียนแบบแล้วพูดขึ้นว่า
"สงสัยสำนักงานนี้คงใช้กระดาษเปลืองแน่ๆ"
"คุณภูวนัย" แทนเรียกชื่อนายจ้างเสียงเข้ม
"เดี๋ยวผมหักค่าจ้างเสียนี่"
"เชิญตามสบาย ถ้าทำงานแล้วได้เงินไม่สมค่าแรง ผมจะลาออกไปรับงานต่อเติมบ้านพักตากอากาศของเพื่อนคุณที่หัวหิน"
ภูวนัยไม่ตอบ แต่ทำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอ แล้วยื่นมือมาจับต้นแขนของสถาปนิกหนุ่มขี้งอน
"ผมไม่ให้ไปทำงานที่ไหน เสร็จงานนี้ผมขอให้คุณลางานไปล่องเรือกับผม จะพาไปให้ไกลถึงเซเชลส์เลยล่ะ"
แทนอีกคนภายในร่างของแทนคนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะเขียนแบบอ้าปากค้าง ตาลุกวาบ แล้วอุทานว่า "โอ้โห เซเชลส์เลยหรือ งั้นเอาให้ถึงมอริเชียสด้วยเลยสิ"
แทนตัวเป็นๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ ภูวนัยกลับคิดว่า "...แต่อย่านึกว่าจะเอาทะลสีคราม ฟ้าใส ระลอกคลื่นสวยๆ มาหลอกล่อเขานะ ไม่มีทางล่ะ ไม่ใช่เด็กๆ นะ จะเอาขนมหวานมาล่อ..."
"ต้องขออนุญาตคุณบุริณทร์ก่อนนะครับ เจ้านายผมอาจจะไม่ยอมให้ผมลาไปเที่ยวกับคุณภูวนัย" แทนเสียงเรียบ ในใจนึกว่า บุริณทร์คงยอมปล่อยให้เขาล่องเรือไปครึ่งโลกกับภูวนัยสองต่อสองหรอก กฤษณะก็ไม่น่าจะยอม
"เรือแล่นถึงหรือครับ ลำแค่นั้น"
"ไม่ใช่ลำนี้ ลำที่ภูเก็ต ใหญ่กว่า แต่ถึงลำนี้เล็ก ก็ไปได้ถึงฮาวายเลยครับ ไปให้ถึง เฟรนช์ โพลินีเชียยังไหว" ภูวนัยยั่วต่อ
แทนคนที่ถูกขังไว้ภายใต้ร่างที่กำลังยืนอยู่ข้างภูวนัยกระโดดโลดเต้นเหมือนนักเต้นแห่งเกาะแปซิฟิกใต้ รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ท่องไปยังทะเลกว้างที่เขาเคยใฝ่ฝัน
...ถ้ายังงั้น ใครพาเขาท่องทะเลและเกาะสวยรอบโลกได้ คนนั้นก็ได้คะแนน 0.01 เปอร์เซ็นต์ไปก็แล้วกัน...
--แต่บุริณทร์ล่ะ แบบนี้ไม่แฟร์สำหรับบุริณทร์นี่ ภูวนัยรวย มีเรือยอชท์ กฤษณะก็คงไม่แพ้กัน น่าจะมีเรือเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้จะขับเรือเป็นหรือเปล่า พี่โจไม่ต้องพูดถึง ขับเรือไม่เป็นอยู่แล้ว พายเรือยังไม่เป็นด้วยซ้ำ แต่ถึงจะพาเขาเที่ยวเกาะรอบโลกได้จริง คงต้องนั่งเครื่องบินต่อกันยี่สิบสามสิบเที่ยว นั่งรถนั่งเรืออีกจนเวียนหัวไปหมด
"รวยจังนะ มีเรืออยู่ทั้งฝั่งตะวันออกทั้งฝั่งตะวันตกของอ่าวไทย" แทนประชด
"ไม่รวยจะจ้างสถาปนิกแพงๆ มาทำสปาให้ได้หรือครับ"
"คุณจ้างบริษัทคุณบุริณทร์ต่างหาก ผมทำงานเงินเดือนน้อยนิด" แทนพึมพำ
"คุณแทนครับ" ภูวนัยยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบชิดใบหน้าเนียนของสถาปนิกผู้เพียรอาบแดดแต่ไม่เคยตัวดำ "ผมต้องกลับกรุงเทพฯ จริงๆ อย่างอนเลยนะ เสร็จงานผมหาเวลาว่างแล้วจะรีบลงมาหา"
แทนนิ่งเงียบชั่วครู่ แล้วกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่ภูวนัยยื่นจมูกมาหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ สถาปนิกหนุ่มจึงเอียงหน้าหนี
...ทำไมรู้สึกร้อนหน้าแบบนี้ เหมือนตอนเป็นไข้ยังไงยังงั้น...
"คุณภู"
"ผมตีตราจองไว้แล้ว ห้ามนอกใจกันนะ" ภูวนัยกระซิบ แล้วหอมแก้มสถาปนิกหนุ่มอีกครั้งหนึ่ง แทนเอียงหน้าแล้วยกมือผลักภูวนัยให้ออกห่างพร้อมๆ กับได้ยินเสียงประตูสำนักงานเปิดออก
"คุณภูวนัยครับ เชิญที่ด้านหน้าซักครู่ครับ" กริชส่งเสียงเชิญภูวนัย ใบหน้าของวิศวกรเรียบนิ่ง ยืนเปิดประตูคอย รอจนภูวนัยเดินใกล้ถึงตัวแล้วจึงพูดกับแทนว่า "ขอโทษด้วยนะแทน"
...ขอโทษอะไร ขอโทษที่ขัดจังหวะ ขอโทษที่เช้านี้กวนอารมณ์เขา หรือขอโทษเรื่องอะไร ไม่เข้าใจกริชเลยจริงๆ...
แทนยกมือขึ้นลูบแก้มที่ยังร้อนผ่าว รู้สึกถึงสัมผัสนุ่มนวลของภูวนัยที่ยังคงประทับอยู่บนแก้มของเขา
...โอย จะไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ทำไมหัวใจมันเต้นแรงแบบนี้ รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ทัน...
แทนนั่งลงบนเก้าอี้ มองกระดาษสีขาวตรงหน้าอยู่ครู่ใหญ่ แล้วจึงลุกเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาสีดำตัวเดียวที่ตั้งเบียดอยู่กับโต๊ะทำงานของวิศวกรที่วิศวกรทั้งสามคนแบ่งใช้กันร่วมกัน
สุดสัปดาห์นี้เขากับภูวนัยใกล้ชิดกันมากแบบที่เขาไม่เคยคิดว่าจะให้อะไรแบบนี้เกิดขึ้น เสน่ห์ของภูวนัยนั้นเข้มข้นไม่ใช่น้อยจนเขารู้สึกยากที่จะทัดทานไหว ความรู้สึกของเขาต่อภูวนัยเริ่มรุนแรงขึ้น แต่ยิ่งความรู้สึกนี้ยิ่งเพิ่มขึ้น อีกความรู้สึกหนึ่งก็เพิ่มตาม
ภูวนัยไม่เคยบอกรักเขาสักคำ!
กฤษณะนั้นพูดและแสดงออกชัดเจนแล้ว ส่วนบุริณทร์เล่า พูดจนขี้เกียจจะฟัง ที่สำคัญ...ภูวนัยไม่ใช่คนตัวคนเดียว...
...โอย ปวดหัว...ชักจะไม่ไหวแล้วนะ ทำไมเขาต้องโชคร้าย มีคนมารุมรักตั้งสามพร้อมกันแบบนี้ด้วยนะ
โชคร้ายจริงๆ ให้ตายสิ...
******************
-
คิคิ มาจิ้ม :z13: พี่นาย
-
พี่นาย บทที่ 32 มันจบได้ไงอ่ะ
กลับมาก่อน :angry2:
เดี๋ยวจับหัก ..
หัก .. คะแนน ซะนี่
-
นั่นดิ
จบแบบนี้ได้ไงอ่ะ
ไม่ยอมๆ
แล้วตกลงเกิดไรขึ้นป่ะ??
แบบว่าอยากให้เกิด
555+
-
ช่ายยยลืมอะไรไปรึเปล่าตัดไปแบบนี้ มาชกกันเลยดีกว่า :serius2:
มาเคลียร์ด่วนเลยตอน32 o18
-
มัีนมีอะไรหายไปนะ
-
ดูท่าคุณภู น่าจะรู้นิเนี่ย ยิ้มรับซะขนาดนั้นหนะ
หมดคำถาม ไร้ซึ่งคำบรรยายจิง ๆ
-
คุณภูนี้แกล้งทำเป็นไม่รู้สึกตัวอ่ะเปล่าเนี้ย
-
มาเิิติมตอบจบบทที่ 32 ครับ
คือพอแทนสูดลมเติมอากาศหายใจแล้วก้มลงไปจูบต่อ กล้องก็แพนไปกราบเรือ แล้วแพนสูงขึ้น เห็นทะเล แล้วสูงขึ้นเห็นท้องฟ้าีสีคราม ดนตรีบรรเลง แล้วก็ตัดฉากใหม่ครับ
ตอนเขียนก็จินตนาการว่าตัวเองเป็นผู้กำกับหนังไทยที่มีความสัมพันธ์อันดีกับกระทรวงวัฒนธรรม
เรื่อง วุ่นนักรุมรักหนุ่มแทน นี่มันเป็นเรท PG 13 อะ่ครับ มันซอฟท์ๆ กุ๊กกิ๊ก เอาสนุกอย่างเดียว ไม่มีเสียงร้องไห้เลยไม่มีฉากเสียวใส้อ่ะ ผู้เขียนเขิลล์
:เฮ้อ:
-
เอ..
แบบนี้ชักไม่แน่ใจแล้วนะ
ว่าเป็นคุณ คฑาวุฐ คนเดียวกับที่เขียนคดีรักรึเปล่า
ไหงเรือ่งนี้ถึงได้ซอฟท์ขนาดนี้ละคับ???
:m28:
-
:o8:เอาเป็นว่ารออ่านแล้วกันนะครับ
ตามความคิดเรานะ.....แทนทำแบบนี้ก็น่า "อาย" แย่แล้วนะ ไปกอด จูบ ลูบคลำซะขนาดนั้น ว่าแต่พ่อเทพบุตร ไม่รู้สึกตัวจริงเหรอ :z1: :z1:
-
กุ๊กกิ๊ก เอาสนุกอย่างเดียว
เอ่ออ แบบว่า .... คนเขียน เขา เอา สนุก อย่าง เดียว
-
ทำไมบทที่ 32 มันแบบนี้อ่ะ :angry2: :angry2:
มาต่อเร็วนะค่ะ
แบบว่าขอตอน :oo1: ด้วย
-
เรตไหนคะ ไม่รุจัก มันเขียนอยุ่ตรงไหนมองไม่เห็น :fire:
-
รอตอนต่อไปนะครับ
-
เมื่อไรจะมาต่อคะ คิดถึงคุณกฤษณ์จะแย่แล้ว ไม่ออกมาทำคะแนนเลย ภูวนัยคะแนนนำแทบจะม้วนเดียวจบอยู่แล้ว
-
ตกลงที่แทนขโมยจูบคุณภูเนี่ย คงไม่ได้เรียกว่าขโมยแล้วใช่ป่ะ
กิริยาคุณภู ร่าเริง เกินเหตุ มีง้อ มีงอนกันด้วยน่ารักเกิ๊น
-
เรื่องนั้น ยังไม่ทันอ่าน
มารอเรื่องนี้ แล้วอ่ะ :z2:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มพี่โน๊อาก่อนออกไปรพ.
-
ตอนที่32 ที่มาลงเพิ่มช่วยได้มากกกเลย ขอบคุณค่ะ :a14: :a14:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
อ่านเรื่องน้องแทนต้องลุ้นต้องจินตนาการหน่อยนะครับ พูดชัดเจนนักไม่ไ้ด้ มันนิยายประเภทคล้ายๆ กับหนังค่าย Walt Disney
บทที่ 34
34
เย็นวันพุธ
แทนเดินทอดน่องไปตามริมถนนเลียบชายหาด มือสองข้างถือไอสครีมโคนผลัดกันส่งเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ชายหนุ่มมองออกไปยังทะเล สลับการหันหน้าไปเหลือบมองด้านหลังที่มีชายร่างสูงเดินตามมา
...มันจะตามมาทำไมวะ เลิกงานไม่มีที่ไปหรือไง...
ตั้งแต่เลิกงาน กริชตามเขาตลอด ชวนไปตกปลาบ้าง ชวนไปปั่นจักรยานบ้าง ไม่ก็ชวนไปเดินซื้อของในตลาด เขาพยายามเลี่ยง อุตส่าห์หนีมาเดินเล่นริมทะเล กริชก็ยังหาเขาเจอ
ในที่สุด แทนก็ทนไม่ได้ หยุดยืน หันหลัง รอให้กริชเดินเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า
"ไม่มีที่ไปหรือไงกริช มาเดินตามอยู่ได้ คิดไม่ออกหรือว่าจากห้าโมงเย็นถึงสี่ทุ่มนี่จะทำอะไร"
"มันเบื่อ" กริชยักไหล่ เบ้ปาก ทำหน้าเบื่อเต็มประดา "อยู่กรุงเทพฯ มีเพื่อนเยอะแยะ แต่ที่นี่ เงียบจะตาย"
"ไปทำสมาธิสิ เข้าวัดที่ไหนก็ได้ ไปนั่งวิปรัสนาจะได้บุญกับเขามั่ง ชาติหน้าจะได้เกิดมาไม่น่าเบื่ออย่างนี้" แทนแนะนำ
"ปากหรือนั่น"
แทนกัดไอสครีมคำโต รอจนกลืนลงคอแล้วตอบกลับหน้าตาเฉย "ก็ปากเป็นแบบนี้ล่ะ คิดยังไงก็พูดยังงั้น ไม่ชอบหรือไงคนปากกับใจตรงกัน"
"หมายความว่าไงแทน" กริชขยับเข้ามาใกล้ ถามเสียงเบา
แทนกรอกตา ส่ายหน้าดุกดิกแบบที่กริชไม่ชอบ "เฮ้อ ทำไมเข้าใจอะไรยากจังเลย ตอนเรียนวิศวะนี่เรียนด้วยภาษาภาพหรือไง"
"หยุดดูถูกเราได้แล้วแทน" กริชชักฉุน "ว่าเราปากกับใจไม่ตรงกันหรือ หมายความว่ายังไง"
...กี่ปีๆ กริชก็ยังชอบเซ้าซี้อยู่ได้ ทำไมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ...
"เป็นเอามาก" แทนส่ายหน้า หันหลังกลับแล้วเดินต่อ
"ว่าแต่เค้า ตัวเองก็ไม่ค่อยต่างกันนักหรอก"
...อ๊ะ กริชหมายความว่าไง...
"หมายความว่าไงกริช พูดออกมาตรงๆ เลยสิ" แทนหันขวับ เลียไอสครีมที่อยู่ในมือซ้าย แล้วย้ายมามือขวา "เราเป็นคนตรงไปตรงมา"
กริชนิ่ง พอถูกท้าให้พูด กริชก็เงียบ ทำแบบนี้กวนอารมณ์แทนมากถึงมากที่สุด ตั้งแต่สมัยเรียน กริชชอบยั่วประสาทด้วยการเปิดประเด็นทะเลาะกับเขาแล้วก็เงียบไปเฉยๆ สิ่งนี้ทำให้เขาอารมณ์เสียมากพอๆ กับที่เขาทำหน้าส่ายไปส่ายมาพร้อมกรอกตาเหมือนจะสื่อว่าพูดอะไรไปกริชก็ไม่เข้าใจ เซ็งจริงๆ แต่ที่ทำให้กริชโกรธมากที่สุดคือถูกเหน็บแนมว่าตัดผมทรงสกินเฮดเพราะกลัวเส้นผมแทรกเข้าไปดูดเอาสมองออกมาจากหัว
"เปล่า" กริชพูดเบาๆ หลังจากมองหน้าแทนครู่หนึ่ง
...อะไรกัน มายืนทำตาแปลกๆ มองอยู่ได้...
"นี่ ถามจริงเถอะ เบื่อมากหรือไง มาเดินตามต้อยๆ เหมือนเด็กมัธยมปลายเดินตามจีบกัน แล้วเมียล่ะ ไปไหน"
"แทน บอกว่าไม่ใช่..." กริชชะงัก "ไม่ใช่แบบนั้น เพิ่งคบกัน"
"แล้วไปไหนล่ะ"
"กลับไปแล้ว เขาต้องบินไปฮ่องกง" กริชตอบเสียงเบา
...มันเป็นอะไรของมัน ทำท่าซึมๆ พิลึก...
...อ๋อ สงสัยคิดถึงแฟน...
"เดี๋ยวเขาก็กลับมาไม่ใช่หรือ ก็ไปหาเขาที่กรุงเทพฯ สิ จะมาทนคิดถึงเขาอยู่ทำไม" แทนแนะนำ "แล้วเลิกเดินตามได้แล้ว"
"เราไม่ได้เดินตาม ก็แค่เดินเล่นริมทะเล"
"ทำไมไม่ไปเดินเล่นที่อื่น" แทนถามพาลๆ
"อ๋อ ทะเลแถบนี้จองเอาไว้อีกแล้วงั้นสิ ทำไมไม่ไปทำเรื่องที่การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยจองชายหาดฝั่งอ่าวไทยให้หมดเลยล่ะ" กริชประชด
พูดจบ กริชก็หลบไอสครีมที่หลุดลอยจากมือของแทนอย่างว่องไว ไอสครีมโคนเฉียดหูซ้ายเขาไปเพียงแค่นิดเดียว กริชก้าวถอยหลังเพื่อตั้งหลัก เพราะไม่แน่ใจว่าไอสครีมที่เหลืออยู่ในมืออีกข้างของแทนจะลอยตามมาหรือเปล่า
"ปากอย่างนี้นี่ เดี๋ยวได้โดนจริงๆ" แทนทำท่าจะขว้างไอสครีม แต่ก็เปลี่ยนใจยกมือขึ้นส่งใส่ปากเพราะยังเหลืออีกเยอะ "นี่เสียดายสตรอว์เบอรี่นะ ไม่งั้นเจอดี"
"นี่เลิกใช้กำลังซะทีเถอะแทน มาสงบศึกกันซักวัน ก็แค่อยากจะหาเพื่อนแก้เหงาเท่านั้น"
"ไม่ใช่เอสคอร์ทโว้ย จะได้เอาไว้แก้เหงา" แทนโวยวาย
"แล้วไม่เหงาบ้างหรือไง เลิกงานก็เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ"
...เหงาสิ ทำไมจะไม่เหงา พอภูวนัยกลับกรุงเทพฯ แล้วเขาก็รู้สึกเบื่อๆ พิกล ไม่ค่อยมีอารมณ์จะไปอาบแดด...
"ไม่เหงา ไม่ใช่คนมีความรักนี่ จะเหงาไปทำไม อยู่คนเดียวก็สบายใจดี" แทนพูดไม่เต็มเสียง
...กฤษณะบอกว่าจะมาเยี่ยมเช้าวันเสาร์ มีอะไรพิเศษจะเอามาให้ ขอให้เตรียมทำตัวให้ว่าง บุริณทร์ก็บอกว่าจะมาเยี่ยมเช่นกัน เขาต้องโวยวายว่าห้ามมาเด็ดขาดเพราะจะไปดำน้ำดูประการังและค้างคืนบนเกาะ มาก็ไม่เจอ...
...มาได้ยังไง มาก็จ๊ะเอ๋กับกฤษณะ ปวดหัวตายพอดี...
"แต่เราเหงา ขอยืมตัวเป็นเพื่อนซักวันสองวันหน่อยสิแทน" กริชขอหน้าตาเฉย
แทนยืนหย่อนขาซ้าย เท้าเคาะกับพื้นถนน เอียงหน้าทำท่าเหมือนใช้ความคิด ลืมไปว่าท่าที่เขาทำอยู่แบบนี้เป็นธรรมชาติของตัวเองที่กริชชอบมอง
...การถูกยืมเป็นเพื่อนนี่จะต้องทำอะไรบ้างน๊อ แต่ดูๆ ไปก็น่าสงสารกริชเหมือนกัน คนคุ้นแต่อยู่ในเมืองใหญ่ ชินกับความวุ่นวาย เพลิดเพลินกับแสงสีเสียง มาอยู่ชายทะเลเงียบๆ แบบนี้ก็คงเบื่อสุดขีด...
"แล้วจะให้ทำยังไง" แทนถาม
"ก็แค่นั่งคุยกัน เดินเล่น ไปกินข้าวด้วยกันอะไรแบบเนี๊ยะ" กริชตอบ
"ไม่ต้องกินข้าวได้ไม๊ มันเหมือนเป็นแฟนกันยังไงพิกล ไปเล่นกีฬาด้วยกันก็พอได้ แต่ไม่ต้องมาเดินเล่นด้วยกันหรอก ไม่อยากทำมิวสิกวีดีโอ"
...ริมชายหาดที่นี่โรแมนติกจะตาย หาดสวย ลมทะเลเอื่อยๆ ทิวต้นมะพร้าวเลียบชายหาดกว่าสองกิโลเมตร พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เกิดตกหลุมรักกันเข้าให้จะยุ่งเปล่า...
แทนอมยิ้มกับความคิดของตัวเอง พักหลังเขาชอบคิดอะไรแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกเคลิ้มๆ พิกล
กริชคงเห็นว่าการได้เห็นสถาปนิกหนุ่มอมยิ้มเป็นคำตอบ จึงยิ้มกว้างแล้วเดินมาเคียงคู่ แล้วแตะแขนชายหนุ่มเบาๆ เป็นสัญญาณว่าให้เดินต่อ
แทนถอนหายใจแล้วทำหน้ายอมรับ "ภารกิจคลายเหงา" ที่ว่านี้ ก่อนจะก้าวออกเดินไปช้าๆ ในใจก็คิดว่า
...สมมุติ...สมมุตินะ...สมมุติจริงๆ ว่ากริชเกิดหลงผิดเลิกชอบผู้หญิงมาชอบเรา มันจะยุ่งอีรุงตุงนังขนาดไหนนะ...
...สงครามเคยล้อว่า ไหนๆ หัวใจก็มีสี่ห้องแล้ว ก็หาคนเข้ามาวุ่นวายกับห้องหัวใจทั้งสี่ห้องให้ครบเลยสิ...
...แต่ถ้าห้องที่เหลืออยู่เป็นกริชย้ายเข้ามาอยู่คงวุ่นพิลึก...
สายวันเสาร์
บุริณทร์เร่งฝีเท้าตรงเข้าไปยังประตูทางออกขึ้นเครื่องเพราะใกล้เวลาเครื่องบินเดินทางออกจากสนามบินแล้ว เขามาถึงสนามบินช้าพอสมควรเพราะมัวแต่ทำธุระให้มารดาอยู่ เขาตัดสินใจนาทีสุดท้ายเมื่อเย็นวันศุกร์ว่ายังไงๆ ก็จะเดินทางไปกระบี่ เขารู้สึกร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก อะไรบางอย่างลึกๆ ในใจบอกว่าเขาจะรอไม่ได้ ภูวนัยกับกฤษณะแม้จะงานยุ่งแต่สองคนนั้นก็คงหาโอกาสไปทำคะแนนกับแทนเป็นแน่แท้ วานนี้เขาแกล้งให้คนโทรไปหาภูวนัยเพื่อทำนัด แต่เลขานุการของภูวนัยบอกว่าไม่ว่าง เจ้านายมีประชุมยาวเหยียดวันเสาร์ตลอดทั้งวัน วันอาทิตย์ก็ไม่เว้น ต้องไปตีกอล์ฟกับคู่ค้า เย็นต้องไปงานเลี้ยงกับรัฐมนตรีกระทรวงพาณิชย์ ฟังแล้วเขาเหนื่อยแทน เลขาภูวนัยท่องจำนัดของเจ้านายได้คล่องยิ่งกว่าท่องสูตรคูณ ต่างจากเลขาของเขาลิบลับ รายนั้น จำชื่อดาราและภูมิหลังของแต่ละคนได้แม่นยิ่งกว่าเรื่องใด
เพราะฉะนั้น สุดสัปดาห์นี้จึงเป็นโอกาสดีของเขา กฤษณะเองก็ไม่ว่างเช่นกัน ไปต่างจังหวัด เลขานุการของกฤษณะไม่ได้ให้รายละเอียดเพราะก็ไม่ทราบตารางเวลาสุดสัปดาห์ของเจ้านาย
...ขออย่าให้ต่างจังหวัดของกฤษณะเป็นจังหวัดกระบี่เลย ขอร้องเถอะ...
บุริณทร์ยื่นใบผ่านขึ้นเครื่องให้พนักงานแล้วเดินตรงไปเพื่อขึ้นเครื่อง แต่ทันทีที่ก้าวเข้าสู่ประตูเครื่องบิน เขาต้องชะงัก
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ในชุดเสื้อโปโลสีเขียวลายขวางสีขาวและกางเกงสีเบจ กำลังยกกระเป๋าใส่ช่องเก็บสัมภาระ ดูจากข้างหลังคุ้นตามาก บุริณทร์เดินเข้าไปใกล้ ตั้งใจจะเอ่ยปากขอทาง แต่ชายหนุ่มคนนั้นหันหน้ามาเสียก่อน
สองหนุ่มตกใจไม่แพ้กัน แต่ฝ่ายนั้นปรับสีหน้าได้เร็วกว่า แล้วจึงขยับหลีกทางให้บุริณทร์
"ไปกระบี่หรือครับคุณบุริณทร์"
บุริณทร์พยักหน้า "คุณกฤษณะก็คงไปกระบี่เหมือนกัน?"
"ผมมีนัดครับ กับคนพิเศษที่รออะไรพิเศษๆ จากผมอยู่" กฤษณะประกาศสงคราม
...โอ้โห เล่นกันแบบนี้เลยหรือ...
บุริณทร์แอบเบ้ปาก เหลือบตาลงมองพื้น รู้สึกอยากจะแกล้งเหยียบเท้ากฤษณะหนักๆ เพราะรู้สึกไม่ชอบใบหน้ายิ้มๆ ที่กำลังมองเขาอยู่
"ผมไปดูแลลูกน้องที่ไปทำงาน สงสัยต้องคุยเรื่องงานกันจนไม่มีเวลาว่างไปทำอะไรอย่างอื่น"
"งั้นหรือครับ สุดสัปดาห์ก็ไม่เว้นเลยหรือ" กฤษณะเลิกคิ้ว "ถ้ายังงั้นผมจะขอให้คุณแทนลางาน หรือจะให้ผมลาแทนซะตอนนี้เลย"
...ไม่อนุมัติใบลาโว้ย...
บุริณทร์ตะโกนในใจ แล้วเดินหนีไปเฉยๆ โดยไม่กล่าวอำลา ตอนนี้อารมณ์เริ่มกรุ่นๆ อยากควักโทรศัพท์ขึ้นมาโทรบอกให้แทนรีบไปซ่อนตัวรอให้เขาถึงกระบี่
...ถึงสนามบิน เขาจะรีบหารถเช่า แล้วให้คนขับรีบบึ่งไปให้ถึงแทนก่อนกฤษณะ...
เที่ยงวันเสาร์
แทนเบ้ปากอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นกริชเดินโอบเอวแฟนสาวที่ท่าเรือ ท่าทางคงจะพากันไปเที่ยวเกาะที่ไหนซักแห่ง แฟนกริชมาถึงกระบี่ตอนไหนก็ไม่ทราบ รู้แต่ว่าเย็นวันศุกร์เลิกงาน กริชหายหัวไปทันทีที่ทำงานเสร็จ
...พอแฟนไม่มาก็มาตื๊อขอเจรจาสงบศึกยืมตัวเขาเป็นเพื่อนแก้เหงา พอแฟนมาก็แว๊บหายไปทันที น่าเจ็บใจนัก กะว่าจะให้พาไปซื้อของซะหน่อย นี่ต้องถือของหนักๆ คนเดียวละสิเรา โทรศัพท์ก็ลืมเอามาอีกต่างหาก กฤษณะบอกว่าจะมาถึงกระบี่ตอนเกือบเที่ยง แล้วก็ยังไม่ได้คุยรายละเอียดอะไรกัน...
...ฉุนกริชนัก ได้แฟนแล้วลืมเพื่อน เมื่อคืนนี้คงระเริงรักกันมันส์ไปเลยล่ะสิ ถึงไม่ได้เอาแอปเปิ้ลมาทิ้งไว้ให้เราที่หน้าบ้าน...
...พูดออกมาได้ยังไงว่าไม่ได้มีอะไรกัน จะเหลือเร๊อ มาหาที่กระบี่ติดๆ กันแบบนี้ บรรยากาศเป็นใจ ใครจะห้ามใจไหว ขนาดเรากับภูวนัยยัง...
"เฮ้ย" แทนตกใจ กระโดดกลับขึ้นมาบนฟุตบาธ เขากำลังจะข้ามถนนแต่พลันมีรถเก๋งคันหรูวิ่งเข้ามาเทียบจอดใกล้ๆ กระจกด้านข้างลดลงทันที แทนอ้าปากกำลังจะโวยวายแต่เมื่อเห็นคนที่อยู่ในรถก็ต้องอ้าปากค้าง
"คุณแทนครับ ขึ้นรถ" กฤษณะยิ้ม ส่งเสียงบอกให้เขาขึ้นรถ
"คุณกฤษณะ มาได้ยังไง" แทนไม่รู้จะถามอะไร
"ก็ขับรถมานี่ไงครับ ขึ้นรถสิครับ เร็วๆ เข้า" กฤษณะเร่ง
ทันทีที่แทนขึ้นนั่งบนรถ กฤษณะก็ทะยานรถออกไปทันที ทำเหมือนรีบเร่ง ซึ่งต่างจากปกติที่มีท่าทางสบายๆ
"หนีโจรที่ไหนมาครับคุณกฤษณ์" แทนหันหน้าไปถาม แล้วหันหลังไปมองถนน
"เปล่า" กฤษณะตอบยิ้มๆ "ผมโทรหาตั้งหลายครั้งก็ไม่รับสาย โชคดีที่ตัดสินใจขับรถวนเข้ามาดูถนนเส้นนี้"
"ก็มีอยู่ถนนเดียวนี่ล่ะที่มีอะไรให้ซื้อ ผมเดินอยู่แถวนี้จนคนขายเขาจำหน้าได้แล้ว" แทนทำหน้าเซ็งๆ แล้วพูดต่อว่า "ผมลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านครับ เพิ่งนึกได้ นี่ก็คิดๆ ว่าจะย้อนกลับไปเอา"
"โชคดีที่ผมเจอคุณแทนก่อน" กฤษณะยิ้ม
...ก่อนที่บุริณทร์จะคว้าเอาตัวแทนไป สมน้ำหน้า รอลีมูซีนที่สนามบินอยู่ละสิ...
"แล้วนี่รถใครครับ" แทนถาม "หรูมาก ไม่นึกว่าจะได้นั่งบีเอ็มซีรี่ยส์เจ็ดที่กระบี่"
"เช่าครับ"
...เช่าล่วงหน้า ให้จอดรอเขาที่สนามบิน ออกมาจากอาคารผู้โดยสาร รถก็จอดเทียบแล้ว พนักงานยื่นกุญแจให้แล้วเขาก็ขับออกมาเลย หันไปมองบุริณทร์ยังยืนเข้าแถวรอลีมูซีน...
"ผมมีอะไรพิเศษจะให้ เที่ยงนี้เราทานข้าวกันสองคนนะครับ" กฤษณะยิ้มพราว ทำเหมือนเตรียมแผนการตื่นเต้นอะไรซักอย่าง
แทนแปลกใจที่กฤษณะพาเขาขึ้นเรือขับออกมานอกฝั่ง ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอกว่าจะพาไปไหน
"ต้องปิดตาผมด้วยไหม จะได้ตื่นเต้นเหมือนในหนัง" แทนล้อเล่น
"ก็ดีครับ" กฤษณะอมยิ้ม ทำท่าหันไปหันมามองห้าผ้าปิดตา
"ตกลงคุณกฤษณ์จะไม่บอกผมใช่ไหมเนี่ย" แทนลุกขึ้นไปยืนข้างกฤษณะแล้วเอียงหน้าถาม "หรือว่าพาไปทานข้าวมื้อพิเศษบนเรือยอช์ท"
...เรือยอช์ทจริงๆ ด้วยๆ เรือสีขาว กำลังลอยลำอยู่ข้างหน้าไม่ไกล แต่ลำไหนล่ะ เห็นลอยอยู่ห่างๆ กันสามลำ...
พูดจบแทนก็หันไปเห็นเรือขนาดพอๆ กันสามลำอยู่ไม่ไกลนัก ลำหนึ่งกางใบกำลังเริ่มเคลื่อนที่ แต่อีกสองลำลอยสงบนิ่ง
กฤษณะไม่ตอบ เอาแต่ยิ้ม ท่าทางสดชื่นรื่นรมย์ยิ่งนัก
"ทานกลางวันเสร็จก็อาบแดดบนเรือก็ได้นะครับ หรือถ้าอยากไปเกาะไหนก็จะพาไป แต่คงออกนอกเขตอ่าวไทยไม่ได้นะ ไม่มีเวลาพอ" กฤษณะเสนอ
...หรือกฤษณะจะพาเขาไปแล่นเรือรอบโลกได้ ท่าทางน่าจะมีเวลาว่างกว่าภูวนัย...
...หรือจะเป็นกฤษณะ...
...กฤษณะเป็นคนโรแมนติก อารมณ์ดี อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ทำให้เรารู้สึกเป็นคนพิเศษ ที่สำคัญ ไม่มีห่วงผูกคอเหมือนใครบางคน...
...ภูวนัย...ภูวนัยจะทำยังไงกับวิริญญา?
กฤษณะพาแทนขึ้นเรือ แล้วล๊อคเรือเล็กเข้ากับเรือใหญ่ แทนนั่งดูอย่างเพลิดเพลินเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน กฤษณะคล่องแคล่วมาก ดูคุ้นเคยเป็นอย่างดี
"ทางนี้ครับ" กฤษณะดึงแขนแทนให้เดินตาม "อุ่นอาหารก็ทานได้แล้ว พอดีไม่ค่อยมีเวลา เลยต้องทานอาหารสำเร็จรูปนะครับ คราวหลัง ทำกันเองก็ได้ หรือเย็นนี้เลยก็ได้"
...คงได้กินหรอก เขาทำเป็นที่ไหน...
"ผมพอทำกับข้าวได้บ้าง อาจจะไม่อร่อยมาก แต่ก็ทานได้" กฤษณะพูดยิ้มๆ
...สงสัยเห็นสีหน้าเราแล้วคงเดาออกว่าสถาปนิกคนนี้ทำกับข้าวไม่เป็น...
...จบสถาปัตยกรรมมานะครับ ไม่ได้จบคหกรรมศาสตร์...
"นั่งคอยตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมมา" กฤษณะเลื่อนเก้าอี้มาให้แทน แล้วรีบหายลงไปในเคบิน
แทนมองตามยิ้มๆ แล้วหันมามองรอบๆ เรือของกฤษณะ พลันนึกสงสัยอะไรบางอย่าง
...เอ๊ะ ทำไมมันคุ้นๆ เหมือนกับเคยขึ้นเรือแบบนี้ หรือเรือลำนี้...
แทนลุกขึ้น เดินสำรวจดูเรือยอชน์ของกฤษณะ ยิ่งพิจารณาก็ยิ่งแน่ใจว่าเขาเคยขึ้นมาบนเรือลำนี้มาก่อน
สถาปนิกหนุ่มเดินอ้อมไปด้านหลัง ด้วยคิดว่า มีวิธีเดียวที่จะพิสูจน์ได้ก็คือ เก้าอี้อาบแดดตัวนั้น ตัวที่ภูวนัยนอนกลางวัน แล้วพลิกตัว ลงมานอนกลิ้งบนพื้นเรือ ขาเก้าอี้งอพับ ภูวนัยจับดัดจนเกือบจะเหมือนเดิม
...สีถลอก พลาสติกคลุมส่วนบนพนักพิงศรีษะมุมซ้ายฉีกขาด เขาจำได้ จำได้ติดตา เขายังพยายามดึงมันกลับคืนให้เหมือนเดิม...
...ใช่จริงๆ ด้วย เก้าอี้ตัวนั้นวางอยู่ตรงใกล้ๆ ที่เขากำลังยืนอยู่ เขากำลังก้มมองเก้าอี้ตัวนั้นอยู่ ตัวที่เขากับภูวนัย...
...ตัวที่ภูวนัยกับเขา...
...ตัวที่...
...บ้าจริงๆ อย่าบอกนะว่าเรือนี้สองเกลอเจ้าเล่ห์ใช้เป็นห้องเชือด...ไม่ใช่สิ เป็นเรือเชือด...
...ภูวนัย...ร้ายกาจที่สุด เห็นหน้านิ่งๆ แบบนั้น ไม่นึกเลย...
...กฤษณะล่ะ เห็นแบบนี้ก็คงไม่ต่างกัน ตอนแรกๆ ที่เขารู้จักกับกฤษณะก็นึกๆ อยู่เหมือนกันว่ากฤษณะเองก็หูตาแพรวพราวไม่ใช่เล่น ท่าทางเจ้าชู้ไม่หยอก ถึงไม่เท่าบุริณทร์แต่ก็ไม่ใช่เหมือนปกรณ์ ว่าที่สามีในโอวาทของอินทิราเพื่อนร่วมงานเขา...
...อยากจุดไฟเผาเรือลำนี้จริงๆ เชียว...
แทนเดินกลับไปนั่งหน้าบึ้งอยู่ด้านหน้าของเรือรอกฤษณะ
รอเอาเรื่อง!
กฤษณะจะว่ายังไง เดี๋ยวก็ได้รู้กัน ทานอาหารเสร็จ เขาจะจัดการกับกฤษณะเหมือนที่ทำกับภูวนัย เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับแทน...
...แหย่รังแตนแท้ๆ เชียว...
อาหารมือกลางวันผ่านไปโดยใช้เวลาไม่นานนัก กฤษณะรินไวน์ส่งให้แทน แต่ชายหนุ่มปฏิเสธ
"กลัวเมา"
"แก้วเดียวเอง" กฤษณะพูดยิ้มๆ
...จะมอมเหล้าละสิ มาทำหน้าหล่อแบบนี้ แทนไม่หลงกลหรอก...
"ดื่มเหล้าบนเรือโคลงเคลงกลางทะเลแบบนี้ ผมเมาแน่ๆ เลยครับ เผลอๆ จะอาเจียนไม่ยอมหยุด" แทนให้เหตุผล
"ทะเลก็เรียบ ผมไม่รู้สึกว่ามันโคลงที่ไหน"
"ก็คุณกฤษณ์คุ้นกับเรือนี่ครับ ผมไม่คุ้น" แทนยิ้มบางๆ "แต่เอ๊ะ ดูๆ ไปผมก็รู้สึกเหมือนเคยเห็นเรือลำนี้นะครับ เรือทุกลำมันเหมือนกันหรือเปล่าครับ แบบว่า ยี่ห้อเดียวกัน รุ่นเดียวกัน เหมือนรถโตโยต้าแคมรี่รุ่นเดียวกันแต่คนละสี"
"ก็คล้ายๆ กันครับ แต่ไม่เหมือนกันเสียทีเดียว เพราะเจ้าของเรือตกแต่งไม่ค่อยเหมือนกัน อย่างน้อยเคบินก็ไม่เหมือน ของผมให้เขาตกแต่งใหม่หมดเลย เปลี่ยนโซฟา เปลี่ยนแบบของเตียง โต๊ะให้พับเก็บ จะได้มีพื้นที่กว้างขึ้น ตัดเคาท์เตอร์บาร์ออก แล้วก็อีกหลายอย่าง" กฤษณะอธิคม
...คอยดูสิ เดี๋ยวอีกหน่อยก็คงชวนลงไปดูเคบิน...
"ลงไปดูไหมครับ ผมจะพาทัวร์เรือลำเล็กของผม"
...ลำเล็กของกฤษณะ หรือลำเล็กของภูวนัย หรือลำเล็กของ "เราสองคน" เอาไว้ต้อนรับคนที่พึงใจ...
--แต่กฤษณะบอกว่ารัก!
...รัก หรือ อยาก "รัก" ประเภทที่ว่า ผมรักคุณ เป็นของผมเถิด ให้ผมได้ "รัก" คุณนะครับ ผมจะ "รัก" คุณให้ถึงจุดสุดยอดสองครั้งติดต่อกันเลยเพราะผมรักคุณมาก...
"ไปสิครับ ทานข้าวเสร็จชักง่วงๆ ได้นอนกลางวันหน่อยท่าจะดี" แทนตอบ แล้วเดินนำกฤษณะลงไปยังเคบินที่ตกแต่งไว้อย่างน่าดู
เคบินกว้างกว่าที่เขาคิดไว้ ครั้งที่แล้วที่ถูกภูวนัยบังคับตัวพามา แทนแค่โผล่หน้าเข้ามาดูเพียงนิดเดียว ไม่ทันได้เห็นชัดเจน คราวนี้โดนกฤษณะหลอกมา ได้เห็นชัดๆ
...และจะได้นอนด้วย คราวที่แล้วเขาแกล้งภูวนัยบนเก้าอี้อาบแดดหลังเรือ คราวนี้จัดการกฤษณะที่บนโซฟาในห้องเคบินเลยก็ดีไม่น้อย...
"อยากนอนจริงๆ หรือครับ ผมว่าไปนอนบนเก้าอี้อาบแดดข้างบนไม่ดีกว่าหรือ อากาศสดชื่น ลมทะเลเย็นๆ" กฤษณะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ส่งยิ้มกว้างให้สถาปนิกหนุ่มผู้ทำท่าหาวนอน
...กฤษณะจะมาไม้ไหนกันนี่...
"ผมง่วง" แทนบิดตัว ทำท่าอยากจะนอนเต็มที
"ถ้ายังงั้นผมไปเปิดแอร์ให้"
...เอนตัวลง ถอดเสื้อออก เหลือแต่กางเกงขาสั้น ยั่วซักหน่อย กฤษณะทนไม่ไหวแน่ วันนั้นที่ศาสาริมน้ำที่บ้านเมืองนนท์ กฤษณะยังควบคุมตัวเองไม่ได้เลย พอกฤษณะเริ่มลุกล้ำเขา แล้วทำท่าจะเกินเลยไปถึงขั้นนั้น เขาก็จะทำเหมือนเดิม ทำให้อารมณ์ค้าง แล้วเล่นบทเด็กดื้อ จะกลับเข้าฝั่งให้ได้ ดูซิ กฤษณะจะทำอย่างไร คงปวดหนึบๆ ทรมานน่าดู...
แทนพลิกไปพลิกมาบนโซฟานุ่มสบาย เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ชายหนุ่มก็เริ่มสงสัย
...แต่เอ๊ะ แอร์ก็เปิดแล้ว นอนมาได้นานพอสมควร กฤษณะหายไปไหน ทำไมไม่เข้ามาหา...
แทนลุกขึ้นจากโซฟา เดินมาทิ้งตัวลงบนเตียงนอนที่นุ่มสบายยิ่งกว่าโซฟาเสียอีก เกลือกกลิ้งไปทั่วเตียงเป็นนานสองนานก็ไม่มีแววว่ากฤษณะจะลงมายังเคบิน
...ลองขึ้นไปแอบดูซักหน่อยว่ากฤษณะกำลังทำอะไรอยู่...
แทนโผล่หน้าออกมาจากประตู เห็นกฤษณะเอนตัวครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้อาบแดดที่คงลากมาจากด้านหลังของเรือ ชายหนุ่มกำลังดื่มอยู่ มือถือแก้วเหล้า นั่งมองทะเลอย่างเหม่อลอย
...กฤษณะกำลังคิดอะไรอยู่นะ หรือว่ากำลังดื่มเหล้าย้อมใจ อะไรจะนานขนาดนั้น...
กฤษณะคงรู้สึกตัวว่าโดนแอบมองจึงหันหน้ามาหาแทนช้าๆ พร้อมส่งยิ้มกว้างให้เช่นเคย
"ตื่นเร็วจัง หลับไม่สบายหรือครับ"
...บ้า...กฤษณะบ้า...ยังมีหน้ามาถาม
แทนไม่ตอบ เดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ กฤษณะแล้วพูดเสียงงอนๆ ว่า "ท่าทางมีความสุขจังเลยนะครับ"
"ทะเลสวย ท้องฟ้าก็สวย ผมชอบมอง" กฤษณะตอบเสียงนุ่ม ท่าทางใจเย็น
"อ๋อ อยากดูทะเลกับท้องฟ้ามากกว่า" แทนประชด
"มากกว่าอะไรครับ" กฤษณะถามยิ้มๆ "มากกว่าไปนั่งมองคุณในเคบินหรือ"
...บ้า...กฤษณะบ้า...พูดออกมาได้
"อยากจะไปใจจะขาด แต่ผม..." กฤษณะเสียงแผ่ว
แทนกลั้นหายใจ รอฟังว่ากฤษณะจะพูดอะไรต่อ แต่อีกฝ่ายยกแก้วขึ้นดื่ม แล้วก็ยังนิ่งเงียบอยู่ จนแทนทนไม่ได้ เพราะเป็นคนที่อดทนได้ไม่นาน สถาปนิกหนุ่มจึงถามขึ้นว่า "แต่อะไรครับ อย่ามาพูดสั้นๆ ขาดๆ แล้วทิ้งเอาไว้ให้อยากรู้นะ"
กฤษณะอมยิ้ม แล้วเอามือตบลงบนหน้าตักตัวเอง พยักหน้าช้าๆ สื่อสารกับแทนโดยใช้ท่าทาง
...บ้า...กฤษณะบ้า...จะให้ไปนั่งตักนี่นะ เขินจะแย่
"อะไรหรือครับ" แทนทำเป็นไม่เข้าใจ พยายายามจะให้กฤษณะพูดออกมาตรงๆ
"มานั่งนี่สิครับ"
"หนักนะ" แทนบุ่นอุบอิบ "ไม่ใช่ตัวเล็กๆ"
"มาสิ"
"ไม่"
"น่า มาเถอะ" กฤษณะเซ้าซี้
"ไม่"
กฤษณะถอนหายใจเบาๆ ยิ้มพราวอย่างชอบใจแล้ววางแก้วลง เอื้อมมือแข็งแรงมาดึงตัวคนดื้อรั้นให้ลุกขึ้นมานั่งตัก
"คุณแทนครับ อย่าขืนตัวสิ ไม่ต้องทำตัวแข็ง"
"บ้าหรือคุณกฤษณ์ จะให้ผมไปนั่งตักได้ยังไง ไม่ใช่เด็กๆ นะ" แทนเสียงอู้อี้ ใบหน้าร้อนผ่าว รู้สึกอายขึ้นมาเฉยๆ
"รังเกียจผมหรือครับ" กฤษณะถามเสียงนุ่ม ใบหน้ายิ้มพราวอยู่ตลอดเวลา
"เปล่านี่" แทนปฏิเสธเสียงเบา
"งั้นก็อย่าดื้อสิครับ" กฤษณะออกแรงดึงแทนอีกครั้ง คราวนี้แทนไม่อาจทัดทานได้ อะไรบางอย่างทำให้เขาโอนอ่อน ลุกขึ้นมานั่งตักกฤษณะจนได้
สัมผัสของกฤษณะอ่อนโยน ต่างจากภูวนัยที่เร่าร้อน กฤษณะให้เขานั่งหันหลังให้ แล้วดึงตัวเขาให้เอนหลังทาบลงไปบนแผ่นอกกว้าง จากนั้นเอื้อมแขนโอบตัวเขาไว้หลวมๆ ศรีษะเขาวางพาดซุกอยู่กับซอกคอของกฤษณะ รู้สึกถึงไออุ่นที่ถ่ายเทออกมาจากตัวของผู้ชายตัวโตที่กำลังเป็นเบาะมีชีวิตให้เขา
"คุณแทนครับ คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ ผมไม่อยากจะให้ความสัมพันธ์ของเราต้องล่องลอยไปอย่างไม่มีจุดหมายเหมือนเรือน้อยกลางทะเล คุณเห็นไหม เรือที่จอดอยู่ก็ยังทอดสมอ"
...กฤษณะอยากทอดสมอที่เขาหรือ...
...ไม่ได้มีเรือลำเดียวอยากจะทอดสมอที่เขานี่นา...ทำไงดี...
กฤษณะเอียงหน้าเข้ามาซุกไซร้แก้มของชายหนุ่มหน้าขาวที่นอนนิ่งอยู่บนตัวของเขา ปากเรียวได้รูปจูบแก้มเนียนอย่างรักใคร่ ร่างกายร้อนผะผ่าวด้วยแรงปรารถนา กล้ามเนื้อทั่วสรรพางค์กายขมวดเกร็งแทบจะทนไม่ไหว
สัมผัสจากกฤษณะเริ่มเร่าร้อนขึ้น แทนขยับตัวเมื่อกฤษณะเริ่มขยับกายเปลี่ยนท่า ตอนนี้เบาะที่มีชีวิตที่เขาหนุนนอนอยู่เลื่อนตัวออก เปลี่ยนมาเป็นผ้าหุ่มที่กำลังโอบคลุมเขาไว้
กฤษณะก้มหน้าลงมา ประกบปากเข้ากับปากแดงจัดของชายหนุ่มที่กำลังอ่อนปวกเปียกอยู่ใต้ร่างของเขา แทนตอบสนองอย่างที่กฤษณะต้องการ เสียงหอบกระเส่าของสองหนุ่มกลืนไปกับเสียงลมทะเลพัดหวีดหวิวเบาๆ ประสานกันราวท่วงทำนองแห่งเพลงรักที่นักดนตรีต้องการบรรเลงซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เคยเบื่อ
.............
-
o22 เกิดอะไรขึ้น ม่ายยยจริ๊งงงงง รับไม่ได้ :serius2:
-
:beat:แฮ่นได้อีกอ่ะ....แทน
-
:เฮ้อ:อ้าวโดนกฤษณะอีกคนล่ะ ไรฟะ
คุณภูมาด่วน จะโดนแย่งแฟนแล้ว
-
ไม่จริงงงงงงงงงงง แทน :z3:
:beat: กฤษณะ
คุณภูอยู่ไหน รีบมาด่วน
-
แทนนี่แรงจริงๆ 5555555555555555
-
เพิ่งเคยเข้ามาอ่านเรื่อง
ใช่เวลาอ่าน1วัน
ดีใจมากมายที่อ่านทัน
ชอบมากนะค่ะกับเรื่องนี้
มีการว่างเรื่องที่น่าติดตามชวนให้ลุ้นดี
แต่อยากให้เจ๊ลุ้นมากนะ เจ๊ปวดตับ
แต่...มัน อ ร ส.
กับตอนนี้จริงๆ
คุณภูของฉันอยู่ไหน
ถ้าแทนไม่เอาคุณภู
เจ๊จะไปเอามาเก็บไว้เองจริงๆด้วย ชริส์
-
แทนเจ้าชู้จริงๆ
แต่ว่านะ มีเรือมาให้เลือกหลายลำแบบนี้
เป็นเรา เราก็ลำบากใจ 555 o22
-
"ก็คล้ายๆ กันครับ แต่ไม่เหมือนกันเสียทีเดียว เพราะเจ้าของเรือตกแต่งไม่ค่อยเหมือนกัน อย่างน้อยเคบินก็ไม่เหมือน ของผมให้เขาตกแต่งใหม่หมดเลย เปลี่ยนโซฟา เปลี่ยนแบบของเตียง โต๊ะให้พับเก็บ จะได้มีพื้นที่กว้างขึ้น ตัดเคาท์เตอร์บาร์ออก แล้วก็อีกหลายอย่าง" กฤษณะอธิคม
เบลอนะคะ อิอิ อธิคมจะมาสมัครชิงหัวใจแทนด้วยอีกคนเหรอ
แทนร้ายนะ นึกว่าจะลงมือเขมือบก่อนเป็นฝ่ายถูกเขมือบ 555 พี่โจน่าสงสารจังไม่มีช่องทำคะแนนเลย
ปล.คุณคทาวุธ เรื่องนี้ทำใจให้นึกเป็นหนังดิสนีย์ไม่ได้เลย จัดเรตใหม่เต๊อะ :o12:
-
กามมมเวงงงงงง
พี่นาย น้องไม่ได้อยากอ่าน ดิสนีย์อ่ะ :call:
แล้วไอ้ตัดฉับ ไปที่ฉากใหม่เนี่ย ถ้าตัดบ่อย ๆ นะ
จะไปดักตัดฉับ พี่นาย ...คอยดู ... คอยโดนด้วย
-
กรี๊ดไม่งามนะค่ะคุณแทน :o12:
-
ว่าบอกว่า ..............
แทน อุตส่าห์คิดแผนซะอลังการขนาดนั้น แล้วทำไมตกหลุมพราง
ที่ตัวเองขุดแหละเนี่ย เฮ้ย ลุ้นเหนื่อยนะเนี่ย
-
ไวไฟมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบปล่อยใ้ห้จิ้นเองอีกละ
งี้ก็ :haun4: :pighaun: :jul1:
คงได้เลือดหมดตัวตายกันพอดีอ่ะพี่นาย
-
ไม่นะ... ม่ายเอาโคนนนี้~~~
คุณภูวน๊ายยยย เป็นสุภาพบุรุษเกินไปมันไม่ดี เห็นม้าย เพื่อนนายมันกะลังเจื๋อนแทนแหล่ววว
โธ่ๆๆ
คุณภูวนัย นะ คุณภูวนายยย
ปล.ตอนนี้ชักสงสารบุริทร์แล้วแฮะ - -"
ปปล. ไม่เอาวอลท์ ดิสนีย์ อยากเอาแบบ การ์ตูนคุณยุ่นอ้ะ ได้มั้ย?
แล้วเรท... เปลี่ยนเป็นn\ NC-15 เหอะนะ ไม่งั้น PG-15 ก็ยังดี :monkeysad:
-
:z3: :z3: :z3:
แย่แล้ว
:z6:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แทน เหอะๆๆๆ ทำเป็นโมโห กลัวว่าคุณกฤษณะจะปล้ำตัวเอง
ตัวเองนั่นแหละวางแผนไปๆมาๆแล้ว พอคุณกฤษณะไม่สนใจทำเป็นงอน
เอาหมูไปวางที่เขียงให้ซะเลย ไม่เปลืองแรงคุณกฤษณะสักกะติ๊ด :z3:
"ทะเลสวย ท้องฟ้าก็สวย ผมชอบมอง"
"อ๋อ อยากดูทะเลกับท้องฟ้ามากกว่า"
"มากกว่าอะไรครับ"
"มากกว่าไปนั่งมองคุณในเคบินหรือ"
>> แทนจ๋า คุณกฤษณะเค้าไม่ปล้ำก็ดีถ่มเทไปแล้วนะ ไม่ต้องเดินตามหมากอ่อยที่แทนวางไว้หรอก เค้าเป็นสุภาพบุรุษไม่ได้ต้องการ one night stand แต่เค้าต้องการ มะ เอีย ย๊ากกกกก
จะรอดมั๊ยเนี่ย
แทนจ๋าจะแรงไปไหนเนี่ย อยากให้เค้าอารมณ์ค้างเผลอๆตัวเองนั่นแหละจะสมยอมซะเอง
มีเรือหรูอยากจะจอดเทียบท่าตั้งหลายลำ เลือกมาก เจ้าแผนการดีนักแบบนี้จะยุให้เจ้าของเรือตัวจริงจับไปปล้ำแล้วขังไว้ที่เกาะซะเลยหนิ ร้ายนักตัวแค่นี้
พี่บุรินทร์ก็ไม่ทันกินกะเข้าเลย เหอะๆจะมาเป็นไม้กันหมาก็พึ่งไม่ได้ คุณภูวนัยก็งานเยอะจัด นัดมาออกรอบที่ภูเก็ตมะได้เรอะ ปลาย่างกำลังอ่อยแมวซะเพลินเชียว :sad4:
-
อร้ายยย แทนค่ะ
เป็นสาวเป็นนาง
สงวนตัวบ้างนะคะ :z1:
-
แทนก็แรงได้อีกอ่ะ
-
ท้องแน่ ฟันๆๆธง
-
Very Good พี่นาย
กฤษณะ สู้ๆ :laugh:
-
ส่วนตัวแล้ว เชียร์ คุณภูวนัย
แต่เชียร์คุณกฤษณะ ก็เยอะแฮะ
จะว่าไปคุณบุรินทร์ ก็พอมีบ้าง
ว่าแต่ ขอเสียงเชียร์พี่นาย หน่อยเร้ววววววววววววววววววววว
-
เชียร์กฤษณะอีกคน เฮ้อถ้าแทนไม่ชอบยกให้เราก็ได้น้า ผู้ชายดี ๆ หน้าตาดี ๆ สมัยนี้หายากยิ่งกว่างมเข็ม
-
ว่าแต่ ขอเสียงเชียร์พี่นาย หน่อยเร้ววววววววววววววววววววว
คิดว่าคงไม่มี
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :jul3: :t2: :m4: :m14: :haun5:
โอ๋ๆๆๆๆ
พูดเล่นๆ คงมีบ้างอ่ะ แต่อาจจะน้อยกว่าภูวนัย กฤษณะ บุรินทร์ และกริช ไปนี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คริคริ
-
พี่นายหาย
น้อง nuttykung ตามหาให้พี่หน่อยสิ
มีใครเจอ คุณคฑาวุธ บ้างค้า ......
-
อารายกันฟะ หายไปทั้ง 2 เรื่องเลยเหรอ เหม่ ๆ ชักจะเกินไปแล้วนะ รีบ ๆ มาต่อเลยเร็ว ๆ น้องนาย เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน :13223:
-
เอาภูวนัยมาเด่วนี้ๆ ๆๆๆๆ
:p
-
คิดถึงจังเลย เล่นอยู่กลางทะเลอย่างนี้จะมีอะไรมาขวางไหมน้า
-
มารอพี่นายอ่า
-
การโพสของฉันสั้น...แต่ของฉันยาว
โทดทีที่มาช้านะครับ งานและชีวิตมันยุ่งๆ มากอ่ะ เลยไม่ได้พิมพ์
35
เย็นวันเสาร์
แทนกลับถึงบ้านเมื่อใกล้ห้าโมงเย็น ทันทีที่เดินพ้นกระถางต้นไม้หน้าห้องพักก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนหน้าบึ้นงมองเขาอยู่
"พี่โจ" แทนอุทาน "มาทำอะไรที่นี่"
"ถามได้ พี่ก็มาหาแทนนะสิ" บุริณทร์เดินเข้ามาหาแทนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
...เอาไงดีวะ กฤษณะยอมปล่อยตัวเขามาเพราะเขายืนกรานจะกลับบ้านให้ได้ แต่ฝ่านนั้นก็บอกว่าจะมารับเขาไปทานอาหารเย็นมื้อพิเศษเพราะมีอะไรพิเศษจะมอบให้ โดยให้เวลาเขาหนึ่งชั่วโมงครึ่งในการอาบน้ำแต่งตัว
"แล้วนี่คิดยังไง จู่ๆ ก็โผล่มา ตกใจหมด"
"ทำไมต้องตกใจ ซ่อนใครไว้หรือไง" บุริณทร์ยังทำหน้าตึง เหมือนจะงอน
...กฤษณะแน่ๆ ที่แทนหายไปตั้งแต่เที่ยวต้องกฤษณะแน่ๆ..
"บ้าหรือ ไม่ใช่เฒ่าหัวงูแอบมีเมียน้อยนะพี่บุ พูดดีๆ นะ เดี๋ยวไล่กลับกรุงเทพฯ ซะเลย เป็นเจ้านายก็ไม่กลัวนะเนี่ย"
"แทนเคยกลัวพี่ที่ไหน" บุริณทร์เบ้ปาก
"แล้วนี่มาทำไม ทำไมไม่บอกก่อน"
"พี่โทรหาตั้งร้อยแปดครั้งได้แล้วมั๊ง ทำไมจะไม่บอก"
"เอ่อ แทนลืมโทรศัพท์" แทนยิ้มแหยๆ
"แล้วทำไมไม่กลับมาเอา เผื่อพี่โทรมา เผื่อสงครามโทรมา เผื่อมีเรื่อง มีกิจธุระอะไร"
"แล้วมันมีไหมละ แทนไปเที่ยวเกาะ จะให้ว่ายน้ำข้ามเกาะมาเอาโทรศัพท์หรือไง"
...เขาไม่ได้ไปเที่ยวเกาะ เขาโดนพาไปลอยตุ๊บป่องอยู่กลางทะเลบนเรือยอช์ท ถึงไม่ใช่เกาะแต่ก็คงคล้ายกัน เพียงแต่ว่าเกาะนี้เล็กนิดเดียวแล้วลอยอยู่กลางทะเล แล้วก็มีบทรักเล็กๆ กับกฤษณะ ตั้งใจว่าจะแกล้งยั่วให้กฤษณะอารมณ์ค้าง ที่ไหนได้...
"ก็..." บุริณทร์เริ่มหน้าเสียเพราะอีกฝ่ายเริ่มทำหน้าบึ้ง
"บอกแล้วว่าไม่ต้องมา" แทนบ่น
"ทำไมล่ะ พี่มาไม่ได้หรือ แทนไม่คิดถึงพี่หรือไง" บุริณทร์ทำเสียงน้อยใจ
...กฤษณะ...กฤษณะแน่ๆ มาหันเหความสนใจของแทน ดูสิ แทนว่าเขาเสียไม่มีดี...
"พี่คิดถึงแทนจะแย่ ต้องทำตามคำเรียกร้องของหัวใจ"
"จำที่ไหนมาพูดพี่บุ เหมือนตลกคาเฟ่เลย" แทนเบ้ปากแล้วเดินไปเปิดประตูห้องพัก
"แทน ทานข้าวเย็นกับพี่นะ พี่รอแทนตั้งนาน ตั้งแต่เที่ยงโน่นแล้ว" บุริณทร์เปลี่ยนเป็นเสียงเว้าวอน ที่ทำหน้าบึ้งเมื่อครู่นั้น ตอนนี้เปลี่ยนมามาเป็นออดอ้อน
"แทนมีนัดกับเพื่อน" แทนตอบเสียงค่อยเพราะที่เพื่อนที่นัดนั้นคือกฤษณะ--คนที่บุริณทร์คงไม่คิดว่าเป็น "เพื่อน" ตามที่บอก
"อะไรกัน มีเพื่อนได้ยังไง เพิ่งมาทำงานไม่กี่อาทิตย์ เพื่อนที่ไหน ใคร ชื่ออะไร" บุริณทร์เสียงเข้ม
...เพื่อนชื่อกฤษณะละสิ ต้องเป็นกฤษณะแน่ๆ...
บุริณทร์กัดฟัน เจ็บใจที่ไม่ทันกฤษณะ เขาเสียเวลารอรถที่สนามบิน กฤษณะเดินออกมาจากอาคารผู้โดยสารแล้วก็ขับรถออกไปเลย
"อ้าว พูดยังงี้ก็สวยสิพี่บุ แทนเป็นคนเข้ากับคนง่ายนะ มีเพื่อนไม่ได้หรือไง คนสดใสร่าเริงแบบนี้ไม่มีเพื่อนสิแปลก"
...ถูกยืมตัวไปเป็นเพื่อนแก้เหงาอีกต่างหาก คิดๆ ไปยังเจ็บใจนายวิศวกรหัวเกรียนไม่หาย พอแฟนมาก็โยนเขาทิ้งอย่างไม่ใยดี คอยดูนะ พอแฟนกลับ แล้วมาเดินตามเขาอีกเพราะเหงา อย่าได้คิดว่าแทนจะยอมแก้เหงาให้...
"พี่ก็ไม่ได้ว่าแทนแบบนั้น" บุริณทร์เสียงอ่อน "ก็แค่สงสัยว่าเพื่อนแทนเป็นใคร"
"ช่างเหอะพี่บุ แล้วนี่พักโรงแรมอะไร"
"ไม่มี พี่พักกับแทนที่นี่นะ" บุริณทร์ทำตาวิบวับ
"น้อยๆ หน่อย อย่ามาทำลวดลาย กระเป๋าไม่มี นี่คงไปเช็คอินแล้วละสิ" แทนยกนิ้วชี้หน้าบุริณทร์อย่างรู้ทัน
"แล้วจะให้พี่นั่งรอแทนตั้งแต่เที่ยงหรือไงจ๊ะทูนหัว นั่งรอแบบไม่รู้ว่าแทนหายไปไหน จะกลับเมื่อไหร่ ไปกับใคร"
...กฤษณะ...กฤษณะแน่ๆ แทนต้องไปกับกฤษณะแน่ๆ เจ็บใจนัก...
"แล้วพี่บุจะ..."
"ทานข้าวเย็นด้วยกันนะ พี่มารับ นะแทนนะ" กฤษณะอ้อน
"แทนมีนัดกับเพื่อน" แทนเสียงเบา
บุริณทร์ไม่ยอมฟัง รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนที่แทนบอกคือกฤษณะ แต่เขาก็ออดอ้อนไม่หยุดจนในที่สุดแทนก็ต้องยอม...แต่มีเงื่อนไข
"สองทุ่มสิบห้า พี่ไปรอแทนที่ ร้านอาหาร เดอะ บาลโคนี่ ของวิสต้ารีสอร์ท"
บุริณทร์ทำหน้ามุ่ย "ทำไมดึกขนาดนั้น สองทุ่ม หิวตายพอดีเลย แล้วทำไมต้องเป็นร้านอาหารโรงแรม"
...สงสัยกฤษณะพักที่วิสต้ารีสอร์ทละสิ แทนต้องวิ่งรอกแน่ๆ ทานข้าวกับ "เพื่อน" เสร็จก็วิ่งมาหาเขา เชื่อได้เลยว่าต้องทานข้าวกับกฤษณะที่วิสต้ารีสอร์ทเหมือนกัน หรือไม่ก็โรงแรมมิลเลเนียใกล้ๆ กัน...
...เอาสิ...เขาจะกักตัวแทนไว้ ไม่ให้กลับไปหากฤษณะ อยากเจ้าเล่ห์นัก เขาก็จะเจ้าเล่ห์เหมือนกัน...
"ถ้าหิวพี่ก็ไปหาข้าวเย็นกินคนเดียว ถ้ารอแทนไม่ได้ ก็ไม่ต้องรอ รักกัน รอกันไม่ได้ ก็ไม่เรียกว่ารักกันจริง" แทนทำหน้าบึ้ง
"รอจ๊ะรอ รักแทนเข้าไปแล้วยังไงก็ต้องรอ" บุริณทร์รีบรับคำ "แต่อย่าให้รอนานนักนะจ๊ะ พี่กลัวสุนัขคาบไปรับประทาน"
"พี่บุริณทร์" แทนทำเสียงเข้ม "ไปว่าเค้า แล้วอีกอย่างแทนเป็นคนนะ ไม่ใช่ก้อนเนื้อ ไม่ใช่จะให้ใครจะคาบไปไหนก็ได้"
แทนมองบุริณทร์ด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ราวกับครุ่นคิดว่าจะพูดอะไรบางอย่างออกไปดีหรือไม่แต่ก็ตัดสินใจเก็บเอาไว้ แล้วพูดสิ่งอื่นแทน
"ว่าแต่พี่เถอะ ถ้าอยากจะคาบแทน จะมีแรงคาบไหวหรือเปล่า กล้าสู้ร๊อตไวเลอร์ สู้โกลเด็ลรีทริฟเวอร์ หรืออัลเซเชี่ยนเรอะ แล้วพี่เป็นอะไร ชิสุ หรือ ชิวาวา"
"ปากหรือนั่นนะแทน มาเปรียบคนเป็นหมาได้" บุริณทร์หน้าง้ำ
"อ้าว พี่เป็นคนพูดเรื่องหมาคาบไปแดกเองนะ" แทนยังไหล่ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ "ระวังเป็นจริงอย่างพูด"
"พูดไม่เพราะ" บุริณทร์บ่นอุบ
"เป็นเต่าอยู่ได้" แทนบ่นพึมพำเบาๆ พอให้ตัวเองได้ยินคนเดียว แล้วบอกให้บุริณทร์กลับได้แล้ว
"แทนจะอาบน้ำพักผ่อน ตากแดดร้อนมาทั้งวัน"
"ไหนชอบอาบแดดให้ตัวดำ" บุริณทร์แย้ง
"แดดตรงที่ผมไปมันร้อนมากเกิน" แทนให้เหตุผล ก่อนจะดึงประตูปิด บุริณทร์รีบใช้มือดันเอาไว้แล้วขอเข้าห้องน้ำ
"อย่าลีลานะพี่บุ ปวดห้องน้ำจริงๆ นะ"
"จริงสิ" บุริณทร์รับปาก "แล้วขอน้ำดื่มซักแก้ว พอนั่งพักหายเหนื่อยแล้วพี่ก็จะไป"
...ว่าแล้วเชียว แบบนี้ล่ะที่เขาเสียตัวให้บุริณทร์ตอนเป็นนิสิต กะล่อนไม่มีใครเกินหรอกบุริณทร์เนี่ย ตอนนั้นก็บอกว่าจะขับรถไปส่งที่บ้าน แล้วขอแวะทำธุระที่คอนโดเพื่อน เขานั่งรอจนหลับ ตื่นขึ้นมารถก็อยู่บนทางด่วน เผลอแป๊บเดียวก็ถึงหัวหิน แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าพามานั่งดูพระจันทร์เต็มดวงริมหาด ดูเสร็จก็พาขึ้นคอนโดไปเข้าห้องน้ำ นั่งพักแล้วจะพากลับไปส่งบ้าน ท้ายที่สุดก็ดึงมือเขาไปนั่งคุยบนเตียง รู้สึกตัวอีกทีก็ผ้าผ่อนหลุดออกจากร่างกันทั้งสองคน...
"งั้นก็เชิญ" แทนผายมือ "เดี๋ยวผมจะนั่งคอยหน้าห้อง"
บุริณทร์ทำตาประหลับประเหลือกเหมือนค้อน ก่อนจะเดินเข้าห้องไปช้าๆ แล้วหายไปเกือบห้านาทีก่อนจะกลับออกมานอกห้อง
"สบายตัวแล้วสิ ทำอะไรในห้องน้ำนานจัง" แทนล้อยิ้มๆ
"ใครจะอยากทำแบบนั้นคนเดียว" บุริณทร์ทำตากรุ้มกริ่ม "ทำกับแทนล่ะไม่แน่"
"ทะลึ่งนะพี่บุ ไปได้แล้ว แทนจะได้อาบน้ำ"
"อย่าลืมนะ สองทุ่มเจอกัน ทานข้าวเสร็จ พี่จะพาไปท่องราตรี" บุริณทร์ทำตาเจ้าเช้า พูดเหมือนจะไปและยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนแทนต้องลุกขึ้นใช้มือผลักให้เจ้านายก้าวเดินออกไปยังสนามหญ้าหน้าเรือนพัก
"เอาไว้ค่อยคุยกันนะพี่โจ ไปได้แล้ว" แทนออกแรงรุนหลังบุริณทร์ให้เดินไปข้างหน้า ปากก็บอกว่าจะอาบน้ำ ส่วนบุริณทร์ก็พร่ำแต่พูดถึงสิ่งที่อยากทำหลังจากทานอาหาร รวมถึงแผนการท่องเที่ยววันรุ่งขึ้น
บุริณทร์ก้าวขึ้นรถและขับออกไป แทนยืนมองรถเช่าของบุริณทร์จนลับตาแล้วรีบกลับเข้าห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวและออกมานั่งรอกฤษณะหน้าที่พัก
:call:
-
พี่บุต้องไปฝึกวิทยายุทธอีกแยะนะคะ
ไม่ทันกินคุณกฤษณะเลย เฮ้อ น่าสงสาร
แล้วไหนจะโดนลูกน้องแสนดีขับไล่แล้วไล่อีกแบบนี้
คืนนี้รถไฟสองขบวนใหญ่จะชนกันสนั่นกระบี่มั๊ยเนี่ย
น่าจะชนกันแก้เผ็ดคุณสถาปนิกเนื้อหอมซะให้เข็ด เสน่ห์แรงนักช่างยั่วอีกต่างหาก
o13 o13
การโพสของฉันสั้น...แต่ของฉันยาว
หึหึ เปรียบเทียบกับอะไรล่ะคะนั่น
-
:3125:สรุปว่าเสร็จกฤษณะหรือเปล่าเนี่ย
-
มีแฟนหลายคน ปวดหัวทำมะดา
-
จะเกิดอารายขึ้นต่อจากนั้นอ่ะ
อยากรู้จางเลย รีบๆมาต่อนะครับ
-
ปวดหัวแทนอ่ะพี่บุรินเองแกก็เคยร่วมหอลงโรงมาแล้วเนี้ย
ไหนจะกฤษะอีกคนพ่อคนนี้ก็ไวปานวอกจริง
คุณแทนพ่อขนุนหหนังของดิฉันไงก็สับรางดีๆล่ะกันนะเจ้าค่ะเดี้ยวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิม :เฮ้อ:
-
เดี่ยวเสร็จพี่บุแน่ๆ
-
มาต่อซะสั้นเชียว ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอคะ และตกลงตกเป็นของกฤษณะรึยัง ช่วยมาต่อเพิ่มอีกซักตอนเถอะค่ะ มันค้าง ๆ ยังไงไม่รู้
-
พี่โจเร่งทำคะแนนด่วน จับกดขึ้นเตียงไปเลย :m20:
-
ความเห็นส่วนตัวนะ เอาแบบว่า หลังจากนี้เมื่อตามจีบจนเหนื่อยแล้ว ต่างคนต่างไม่สนใจแทนหน่อยได้ป่ะ
อยากรู้ว่าแทนจะรู้สึกอย่างไร มัวมาเล่นกับความรักอยู่ได้
บุรินทร์ก็อะไรเนี่ย อยู่มาตั้งนานเพิ่งจะมาเอาจริง อย่างว่าละนะ เมื่อจะเสียไป ก็มองเห็นคุณค่า :เฮ้อ:
แต่ถ้าถามแบบจริงจังกว่านั้น คนอย่างแทนไม่น่าจะรักใครจริงหรอก และไม่ควรจะมีใครมารักด้วย
-
พี่โจ แล้วอย่างนี้จะทันเค้าไหมเนี่ย เล่นมุขกันเก่าเก็บขนาดนั้น
แล้วเนี่ยแทนขูกันโชกคุณกฤษณะ อีท่าไหนเนี่ยถึง เค้ากลับมาส่งได้ครับเนี่ย
แต่ที่แน่ ๆ เลือกได้หรือยังครับว่าจะให้ใครอีก 0.01 ทำเป็นพ่อมาลัย
ลอยไปก็ลอยมาระวังจะเสียใจนะครับ ฮิฮิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดีนะที่คุณภูไม่อยู่อีกคน...
ถ้าอยู่คงจะสนุกกว่านี้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
กฤษณะ กะบุรินทร์ อิอิ คืนนี้ จะเสร็จใครเนี่ย 555+
การโพสของฉันสั้น แต่ของฉันยาว
คืออะไรหรอครับ
ยาวนี่ ยาวกว่านิ้วก้อยหน่อยนึงป่ะครับ 55555
-
งานนี้แทนต้องสับหลีกให้ดีซะแล้ว ท่าทางรถไฟแต่ละคันคงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่
-
อีกไม่กี่ตอนก็ใกล้จบแล้ว หนูแทนจะเลือกใครก็คิดดี ๆ นะจ๊ะ เลือกใครก็ให้ชัดเจนไปเลย อย่าไปให้ความหวังใคร มันเป็นบาปนะ
-
เหนื่อยมันกันนะถ้าเราเป็นแทนเนี่ย
คิดไม่ตก
-
อรุณสวาทครับทุกท่าน มาโพสต่อบทที่ 33 แล้วครับ
อย่าว่าแต่แทนจะลำบากเลือกใครเลยคร้าบ ผู้เขียนก็ลำบากเลือกใครให้แทนเลย ให้ตายสิ
เีขียนๆ มาก็เริ่มรู้สึกเห็นใจคนหลายใจแล้วนะเนี่ย รู้แล้วว่าทำไมทาทายังร้องเพลง อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
ต่อ.....
บุริณทร์ก้าวขึ้นรถและขับออกไป แทนยืนมองรถเช่าของบุริณทร์จนลับตาแล้วรีบกลับเข้าห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวและออกมานั่งรอกฤษณะหน้าที่พัก
ค่ำวันเสาร์
กริชเขม้นตาเพ่งมองผ่านความมืดไปยังร่างที่คุ้นตา เขาเห็นแทนเร่งเดินมาตามแนวรั้วของโรงแรมราวและหันไปมองข้างหลังบ่อยๆ เหมือนกลัวว่าจะมีใครตามมา
...ทำอะไรอีกล่ะแทน ทำเหมือนตอนเรียนเลยนะ เห็นท่าทางแทนแบบนี้แล้วนึกถึงตอนที่วิ่งหนีบุริณทร์ข้างๆ โรงยิมแล้วเดินมาจ๊ะเอ๋เขาที่ใกล้ๆ กับม้าหินอ่อนหัวมุมข้างตึกคณะ ก่อนที่จะเขาจะหลงกล โดนแกล้งให้ช่วยทำแบบสอบถาม พอบุริณทร์เดินผ่านมาเขาจึงตื้อขอให้บุริณทร์ตอบคำถาม ในที่สุดก็รู้ว่าคนเจ้าเล่ห์กำลังเดินหนีอีกฝ่ายอยู่และวางแผนให้ช่วยถ่วงเวลาเพื่อนรุ่นพี่ที่เอาแต่จีบรุ่นน้อง...
"แทน ไปไหน" กริชกระโดดเข้าขวาง
"โอ๊ย ตกใจ" แทนสะดุ้ง ครั้นพอเห็นว่าเป็นใครจึงโวยวายลั่น "ไม่มีอะไรทำหรือไงกริช มาเล่นอะไรแผลงๆ หลีกไป"
"จะไปไหน" กริชถาม ไม่สนใจคำสั่งของคนที่กำลังรีบ "เอ๊ะ หรือว่าหนีใครมา"
"มายุ่งอะไรด้วย"
"เปล่า แค่อยากรู้ว่ากำลังสับรางอยู่หรืออะไร" กริชทำหน้ากวน "ยังไงๆ ก็ไม่เคยเปลี่ยนนะแทนของเรา คนเดิม เป็นยังไงก็เป็นยังงั้น"
"ก็คนๆ เดิม จะให้เป็นคนใหม่ได้ยังไง ไม่ใช่คนหลายใจนะ จะได้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา"
...พูดไปก็เหมือนด่าตัวเองแฮะ...
แทนอดว่าตัวเองไม่ได้ แล้วก็อึ้งไปชั่วอึดใจเมื่อได้ยินคำพูดของวิศวกรจอมกวน
"จริงหรือ เราไม่อยากจะเชื่อ แต่เราคิดยังไงกับแทนเราก็ไม่เคยเปลี่ยนเหมือนกัน"
...มันหมายความว่ายังไงวะ...
...ที่บอกว่าไม่เปลี่ยนนี่คือคิดว่าเราหลายใจ หรือคิดอะไรกับเรา...
"หลีกๆ จะไปกินข้าว มาขวางทางอยู่ได้" แทนยกมือผลักกริช แล้วยกข้อมือมาดูนาฬิกา
...เหลืออีกสามนาที กว่าจะขอตัวจากกฤษณะได้เขาก็แทบแย่ ไปช้า กลัวบุริณทร์จะเดินตามหา หากไปจ๊ะเอ๋กับกฤษณะจะยุ่ง เขาขี้เกียจปวดหัว...
"ไปเดินเล่นกันไหมแทน พระจันทร์กำลังสวย" กริชชวน
...อะไรวะ แล้วแฟนตัวเองล่ะหายไปไหน...
"ไปดูกับเมียตัวเองสิ หายไปไหนล่ะ" แทนเดินหลีกกริชที่ขวางทางอยู่ "เมื่อวานยังเห็นเดินกอดกันอยู่เลย"
"บอกแล้วว่าไม่ใช่ พูดแบบนั้นผู้หญิงเขาเสียหาย" กริชถอนหายใจ "แล้วนี่เขาก็กลับไปแล้ว"
"อ๋อ มาส่งส่วยแล้วก็กลับ พอเมียมาก็หายหัว พอเมียไปก็มายืมตัวเราให้เป็นเพื่อนแก้เหงา"
"เอ๊ะแทน พูดให้ดีๆ นะ ปากคอร้ายขึ้นทุกวัน" กริชทำเสียงดุ แต่ตาไม่ดุ ยิ้มพราวเหมือนกำลังนึกสนุก
"หลีกไปนะกริช อย่ามาเกะกะขวางทาง คนกำลังรีบ"
"รีบไปไหน"
"จะรู้ไปทำไมวะ"
"นัดหนุ่มหรือ" กริชยักคิ้ว
แทนหยุดยืน เอียงหน้า มองคนที่ยืนกวนอารมณ์นิ่ง
...มันวอนหาเรื่องจริงๆ เลย อยู่ดีไม่ว่าดี อยากเล่นน้ำตอนค่ำๆ หรือไงวะ...
มือไวกว่าความคิด เสียงตูมดังขึ้นพร้อมกับเสียงห้าวๆ ร้องโหวกเหวก แทนไม่รอหันไปมองดูผลงานของตัวเอง รีบเดินก้มหน้างุดๆ หนีไปหลังจากผลักวิศวกรหัวเกรียนตกลงไปในสระน้ำของโรงแรม
บุริณทร์มองนาฬิกาแล้วชะเง้อมองประตูทางเข้าร้านอาหารที่มานั่งรอลูกน้องสุดที่รัก เกินเวลานัดไปเพียงห้านาที เขาเริ่มร้อนใจกลัวว่าจะถูกหลอกให้รอ
...ไม่ได้การแล้ว แบบนี้ต้องไปเดิมตามหา สงสัยนั่งทานข้าวกับกฤษณะอยู่ที่ไหนซักแห่งภายในโรงแรมหรือใกล้ๆ แถวนี้...
บุริณทร์กำลังจะลุกจากโต๊ะแต่เห็นทันใดก็เห็นแทนเดินยิ้มกว้างเข้ามาหา แล้วทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามเขา ก่อนจะบ่นว่า "เฮ้อ รถติดจริงๆ เลยให้ตายสิ"
บุริณทร์รู้ว่าชายหนุ่มแกล้งพูดเล่น เขาสงสัยอยู่ว่าแทนมาจากไหนกันแน่ จากทานอาหารกับกฤษณะ หรือจากที่ไหน
"หิวมากแล้วพี่บุ สั่งอะไรหรือยัง"
"ยัง" บุริณทร์ส่ายหน้า "พี่รอให้แทนมาสั่ง กลัวว่าสั่งมาแล้วจะกินไม่ได้"
"อะไรกัน ไม่รู้หรือว่าแทนชอบกินอะไร แบบนี้จะเรียกว่ารักกันจริงเร๊อ" แทนเอียงคอ ทำหน้าคิดไตร่ตรอง
"รู้สิว่าชอบกินอะไร" บุริณทร์ทำหน้านิ่ง
"แล้วมาถามทำไม ที่จริง พอมาถึง อาหารก็น่าจะมาเลยนะ ไม่ต้องมาเสียเวลานั่งรอ ทำไมพี่ไม่สั่งไว้ล่วงหน้าก่อน หิวจนใส้จะขาดอยู่แล้ว"
...อิ่มจะแย่ เมื่อครู่เขากินไปเยอะ อาหารที่กฤษณะสั่งมาอร่อยๆ ทั้งนั้น ตั้งใจว่าจะกินนิดเดียว แต่พอได้ชิม เขาเลยกวาดซะเรียบ กฤษณะเอาแต่ยิ้ม...
...พี่บุไม่เห็นทำอะไรได้แบบกฤษณะเลย พอไปถึงร้าน นั่งลงไม่ถึงสามนาที อาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ ทานเสร็จ เขาได้ของแถมเป็นแหวนเพชรของทิฟฟานี่หนึ่งวง นี่ยังกลัวอยู่เลยว่าจะเฟอะฟะทำหล่นหาย...
บุริณทร์สั่งอาหารโดยมีแทนคอยขัดเป็นระยะ จนในที่สุดบุริณทร์ก็บอกให้ลูกน้องเป็นคนสั่งเอง
"ไหนบอกว่าหิวมาก ทำไมสั่งนิดเดียว"
"กลัวอ้วน" แทนตอบหน้าตาเฉย
...จะท้องแตกตายอยู่แล้ว นี่ถ้าไม่ใช่กฤษณะกับบุริณทร์ เขาไม่กินอาหารเย็นเยอะขนาดนี้หรอก...
...นี่ถ้ามีภูวนัยอีกคน สงสัยได้ท้องแตกตาย...
บุริณทร์ทานอาหารไม่เยอะ ส่วนแทนก็ไม่ต่างกัน อาหารบนโต๊ะเลยเหลือ แทนแกล้งบ่นว่าโรงแรมวิสต้ารีสอร์ททำอาหารไม่อร่อยจึงทานได้น้อย บุริณทร์จ่ายเงินแล้วพอแทนเดินออกมาข้างนอก บอกว่าอยากสูบบุหรี่
"กลับไปสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่พี่โจ" แทนถาม "รู้อยู่ว่ามันไม่ดี"
"พี่เครียด" บุริณทร์ถือบุหรี่ไว้ในมือแต่ยังไม่จุดไฟ
"จะเครียดอะไรกัน บริษัทจะล้มละลายหรือไง บอกล่วงหน้าด้วยนะ แทนจะได้เตรียมหาที่ทำงานใหม่"
"แทนก็รู้ว่าพี่เครียดเรื่องอะไร" บุริณทร์คีบบุหรี่ไว้ด้วยนิ้วสองนิ้วกำลังจะยกขึ้นเข้าปาก แต่ก็ชะงักเอาไว้เพื่อตอบคำถามแทน
"พี่ซีเรียสนะแทน ไม่ได้เล่นๆ แล้วนะ แทนก็รู้ว่าพี่ต้องการจริงจังแล้ว แทนก็ยังไม่ตัดสินใจซักทีว่าจะเอายังไง จะเลือกใคร ระหว่างคนแปลกหน้าสองคนกับคนที่รักแทนมาตลอดเกือบสิบปี"
แทนอึ้ง หากเป็นเมื่อก่อนก็จะยกมือผลักบุริณทร์แล้วโวยวายเล่นๆ ว่าไม่ต้องมาทำเป็นปากหวานหรืออะไรทำนองคล้ายๆ กัน แล้วก็จะหัวเราะสนุกสนาน
...คราวนี้บุริณทร์เอาจริง จริงๆ หรือเอาจริงเล่นๆ ชักจะยังไงๆ แล้วนะเนี่ย...
ด้านนอกร้านอาหารเป็นบ่อน้ำที่จัดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม มีคบเพลิงสไตล์บาหลีปักอยู่รอบๆ แทนขยับเดินไปด้านข้างช้าๆ ยืนมองผิวน้ำระยิบระยับที่ต้องแสงของเปลวไฟที่ไหวระริกไปกับสายลม บุริณทร์เดินตามมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ แล้วถามแทนเบาๆ
"แทน ตกลงเป็นแฟนกับพี่แบบจริงจังเสียทีเถอะ พี่รอไม่ไหวแล้ว"
...โอย...กฤษณะก็เพิ่งขอเป็นแฟนเขาจริงจังเมื่อครู่นี้ตอนยื่นแหวนให้ พูดประโยคเดียวกันเหมือนลอกกันมา แล้วเขาจะตอบว่ายังไงดีละเนี่ย...
...ทำไมมันยุ่งแบบนี้วะ ทำไมต้องมีคนมารุมรักเขากันด้วย แต่ก่อนก็อยู่อย่างสบายๆ ตอนนี้ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว...
--ก็เลือกคนที่ตัวเองรักสิ
...แต่มันไม่ง่ายยังงั้นนะ มันเลือกไม่ได้ มันรักทั้งสามคน
...ใครก็ได้ช่วยที...
"แทน อยู่นี่เอง"
ระฆังดังขึ้นมาช่วยสถาปนิกหนุ่มที่กำลังใกล้จะจนมุม แทนหันขวับไปมองคนเสียงเข้มที่เรียกชื่อเขา กริชเดินเข้ามาหาหน้าตาถมึงทึง เสื้อผ้ายังเปียกอยู่ แสดงว่าเกือบชั่วโมงที่เขาทานข้าวกับบุริณทร์ กริชคงเดินตามหาเขาให้ขวัก
แทนขยับตัวไปยืนอยู่ด้านหลังของบุริณทร์โดยอัตโนมัติ ให้เจ้านายรับหน้าแทน บุริณทร์ทำหน้างงๆ แล้วถึงเริ่มเข้าใจว่าแทนคงไปแผงฤทธิ์สร้างเรื่องอะไรเอาไว้
"มีเรื่องอะไรกัน" บุริณทร์ถามลูกน้อง แล้วหันหน้ากลับไปมองชายร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ ทำหน้าบึ้งเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
...หน้าตาคุ้นมาก ใครกัน...
"คุณเป็นใคร ถอยไปนะ" กริชส่งเสียงตั้งแต่เดินมาไม่ถึงตัว
"ไม่ มีเรื่องอะไรบอกมาก่อน แทนเป็นลูกน้องผม มีอะไรกันคุยกับผมก็ได้ ผมรับผิดชอบเอง" บุริณทร์ออกหน้า
...โอ้โห พี่โจห้าวก็ได้เหมือนนะ...
...แต่ถ้าต่อยกัน สงสัยจังเลยว่าใครจะชนะ...
"พี่โจ" ทันทีที่เห็นหน้าชัดๆ กริชก็อุทาน "ผมกริชนะพี่"
บุริณทร์นิ่งอยู่ชั่วอึดใจแล้วก็นึกออก ไม่คาดฝันว่าจะพบกับรุ่นน้องต่างคณะ
...สองคนนี้ยังไงกัน มีเรื่องกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จบออกมาแล้วตั้งนานยังมีเรื่องกันอีก...
"แทนผลักผมตกน้ำ" กริชฟ้อง...ฟ้องเหมือนสมัยยังเป็นนิสิต
"เดินไม่ระวังเอง" เสียงแทนพึมพำอยู่ข้างหลังบุริณทร์
...ใครเชื่อก็บ้าแล้วแทนเอ๋ย...
บุริณทร์ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดกับกริชว่า "อย่ามีเรื่องกันเลยน่ากริช ก็รู้ๆ อยู่ว่าแทนก็เป็นแบบนี้ ไปสนใจทำไม"
"เอ๊ะพี่โจ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง" แทกผลักหลังบุริณทร์ แล้วก้าวออกมาด้านข้าง หันหน้าไปเอาเรื่องกับบุริณทร์แทน ลืมไปว่ากริชกำลังยืนทำหน้าหน้าบึ้งเหมือนอยากจะหักคอเขา
...ต้องเบี่ยงเบนประเด็น กริชจะได้ไม่เอาเรื่องเราได้ง่ายๆ...
"ก็..."
แทนไม่ปล่อยให้บุริณทร์พูดต่อ "ยังไม่ทันได้ถามอะไร พี่ก็ว่าแทนแล้วหรือ เสียแรงรู้จักกันมาเป็นสิบปี เด็กถาปัดเหมือนกันยังไปเข้ากับวิศวะ"
"ก็..."
"พี่โจ แทนผลักผมตกน้ำ โทรศัพท์ผมเสียเลยนะ กระเป๋าตังค์ก็เปียกหมด" กริชเถียงกลับ
"อ๋อ เสียดายรูปเมีย" แทนจงใจยั่ว
"ไม่ใช่เมีย บอกว่าไม่ใช่เมีย เมื่อไหร่จะเลิกล้อซะทีนะ" กริชหันมาเข่นเขี้ยวใส่คนช่างยั่ว
"ไม่ใช่เมีย งั้นก็เป็น..."
"แทน กริช พอก่อนเถอะ" บุริณทร์ห้ามทัพ "มีอะไรค่อยๆ พูดกันก็ได้"
...ซวยจริงๆ กำลังบอกรักแทน ต้อนใกล้จะจนมุมอยู่แล้วกลับมามีเรื่องนี้แทรกจนได้...
"กริช ถ้าโทรศัพท์เสียหาย พี่ยินดีชดใช้ให้แทนลูกน้อง"
"แทนไม่ผิด กริชมาหาเรื่อง ขวางทางไม่ให้มาหาพี่ นั่นละเหตุผลที่แทนมาหาพี่ช้า" แทนอธิบาย "จะไปไหนก็ไปเถอะกริช เถียงยังไงก็ไม่ชนะหรอก นายก็รู้"
...รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ เคยชนะแทนที่ไหนกัน ท้ายที่สุดต้องยอมให้ทุกที คนอะไร ร้ายได้ทุกสถานการณ์...
กริชพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ มือเท้าสะเอว หันไปหันมาอย่างหงุดหงิด
...แทนจับมือบุริณทร์เอาไว้ด้วย นั่นไงล่ะ สมัยเรียนเห็นจีบแทนทีเล่นทีจริง จบมาแล้วยังทำงานด้วยกัน อีกหน่อยก็คงตกลงปลงใจเป็นแฟนกัน...
...เอ หรือว่าเป็นแฟนกันไปแล้ว แต่ก็เห็นแทนมีอะไรแปลกๆ กับภูวนัยด้วยนี่นา...
...เสน่ห์แรงอย่างแทน ไม่เห็นแปลก มีคนมาชอบเยอะแยะ แล้วก็ไม่เห็นแทนตกลงปลงใจกับใครซะที เห็นเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เรียนแล้วนี่ เขาเองก็ต้องคอยบอกตัวเองอยู่เลย...
"เอางี้ พี่เลี้ยงเหล้า ถือซะว่าเป็นการ..."
"เลี้ยงทำไมพี่บุ เสียดายเงิน" แทนแทรก
"แทน" บุริณทร์หันไปทำหน้าเข้ม "ไม่ได้เจอกันตั้งนาน จะเป็นไรไป ตั้งแต่เรียนจบพี่ก็เจอกริชไม่กี่ครั้ง นี่ก็ไม่นึกว่ากริชมาทำงานที่นี่"
"วิศวกรอีกคนเสียครับ ผมเลยได้มาทำ มารับกรรมแทน"
"ปากไม่ดี" แทนพูดเสียงเบา แล้วก้าวเท้าเดินหนี บุรณทร์ยื่นมือไปคว้าแขนเอาไว้แล้วรั้งชายหนุ่มเอาไว้
"สงบศึกกันซักหน่อยนะแทน เห็นแก่พี่เถอะ"
"ไปกันสองคนก็แล้วกัน แทนจะกลับบ้านนอน"
...ทำหน้าเศร้า ได้ผลทุกครั้ง บุริณทร์ไม่กล้ากับเขาหรอก ทำหน้าซึมทีไร บุริณทร์ใจอ่อนทุกที...
...กริชล่ะ จะแตกต่างจากบุริณทร์ขนาดไหน...
"ผมมันตัวเวรตัวกรรม ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะทำให้คนต้องมาทุกข์ทรมานแบบนี้" แทนยักไหล่ "จะเปลี่ยนให้ผมกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ ก็ได้นะพี่โจ กริชจะได้ทำงานอย่างสบายใจ พี่ส่งสงครามมาแทนก็ได้"
...คงต่างกันหรอก...บุริณทร์ตอบในใจ
...พอกันๆ ล่ะ...กริชตอบในใจเช่นกัน
...เผลอๆ จะหนักกว่าด้วย...
"เราก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ก็แค่พูดๆ ไปยังงั้นเอง" กริชเสียงอ่อนลง
...สองคนนี่พอๆ กันเลยนะ รู้ทั้งรู้ว่าเขาแกล้งทำ ก็ยังหลงกลอยู่ร่ำไป...
...ไม่เหมือนภูวนัย รายนั้นรู้ดีและไม่ยอมหลงกลเขา เผลอๆ จะแกล้งเขากลับด้วยซ้ำ...
แทนหันหน้ามาหาสองหนุ่ม แล้วพูดเสียงเรียบว่า "งั้นก็ได้ แต่อยู่นานไม่ได้นะ แทนเริ่มจะรู้สึกปวดหัวตุ๊บๆ ยังไงไม่รู้ สงสัยเพราะวันนี้ตากแดดนานไปหน่อย"
...ตากทั้งวันก็ไม่เคยเห็นเป็นอะไร อย่ามาเล่นละครเลยแทนเอ๊ย พี่ไม่เชื่อหรอก แต่ก็เอาเถอะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จะไล่กริชให้พ้นๆ ไปก็กระไรอยู่...
"ไม่นานหรอก แล้วพี่จะรีบส่งกลับบ้าน"
"ถ้าพี่โจไม่สะดวกผมไปส่งให้ก็ได้ครับ" กริชแทรกเบาๆ
...คงได้ต่อยกันกลางทาง...
บุริณทร์คิดแล้วหันไปมองกริช พลันเห็นประกายตาบางอย่าง ประกายตาแบบที่เขาต้องหรี่ตามองแล้วครุ่นคิด
...เฮ้ย อย่าบอกนะว่า...
"ผมก็อยู่ไม่ไกล"
"ไม่ไปหรอกจักรยาน ถ้าจะไปส่งนะ รู้จักหารถเปิดประทุนมาขี่ให้เท่ๆ บ้างนะ" แทนทำปากเยาะๆ "แล้วนี่จะไปกันหรือยัง ยืนคุยกันอยู่ได้ อยากกรึ๊บแล้ว ไปที่อื่นนะ อย่าอยู่โรงแรมนี้ต่อเลย เบื่อสถานที่เดิมๆ"
...เสียวจะเจอกฤษณะ นี่ถ้าโผล่มาอีกคน เขาต้องกลั้นใจตายแน่...
แทนเดินนำหน้าทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดี บอกตัวเองว่าตอนนี้ขอเดินหนีไปให้ห่างๆ ซะก่อน ขอตั้งหลักซักนิด เพราะเขารู้สึกว่าบุริณทร์คงไม่ยอมหยุดแค่ไปดื่มเหล้ากันสามคนแล้วรีบไปส่งเขาที่บ้านหรอก
...ราตรีนี้ยังอีกยาวนาน แทนเอ๊ย...
***************35******************
-
^
^^
จิ้มๆคุณคทาวุธ อิอิ
ทั้ง 5 คนน่าจะตกลงกันซื้อคฤหาสน์สักหลัง อยู่กัน 5 คนอลเวงไปเลยนะ เลือกยากนักก็ 5555
-
คืนนี้เสร้จบุรินทร์ แน่ 555
หรือจะเสร้จ กริช
หรือบุรินทรฺกับกริช จะได้กัน 555555555
-
เลือกยากจิง ๆ ด้วยนะเนี่ย แต่ดูท่า จะตัดใครออกไปก็ลำบากอีกตังหาก
จะทำไงต่อไปแหละแทน :laugh:
-
:m16:เบื่อคนหลายใจอ่ะ....ไม่เลือกซักที
-
:เฮ้อ:มันหลายคนเกินไปน่ะ
-
สงสารกริชที่ตกเป็นเหยื่อของแทน อยู่ๆก็ตกน้ำซะงั้น
เห็นใจพี่บุริณทร์ที่ช้ากว่าคุณกฤษณะหนึ่งก้าวเสมอ
พี่บุออกแนวเหมือนหมูในอวย แทนเลยทำแบบให้ผ่านๆไปที
แต่พี่โจก็ยังรุกทั้งๆที่ถ้ามันจะเกิดอะไรคงเกิดไปตั้งนานแ้ล้น
ตั้งแต่ยังไม่มีัตัวเลือกให้แทนมากมายขนาดนี้ แต่ตอนนี้มีตัวเลือกให้แทนตอบตกลงเยอะแยะ
พี่โจยิ่งแสดง ยิ่งพยายาม ยิ่งน่าเห็นใจ
คุณภูว แวร์ อาร์ ยูววว???? มากำราบเด็กดื้อหน่อยเร็ว
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
SOS
คุณภูวนัย
อยู่ไหนคร้าบบบ??
รีบมาด่วน
เห็นสัญญาณ SOS นี่มั้ยยย??
-
อ่านวันเดียวจบ ชอบมากกกกก :-[
เเอบเชียร์คุณภูวนัยนอกหน้าหน่อย ดูจะปราบเด็กดื้อเเทน ได้อยู่หมัดกว่าใครเพื่อน
ที่สำคัญ....เป็นคนที่ยังไม่พูดว่า "รัก" ออกมา
ของงี้มันต้อง พูดไม่บ่อยเเต่ซาบซ่านนนนนนนนนนถึงทรวงใช่ไหมคะคุณภูวนัย อิอิ :z2:
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ o18
-
รอเหตุการณ์หลังกินเหล้า
:z1:
-
หลังจากกินเหล้าเสร็จ
แทนโทไปหากฤษณะ ให้มาช่วยแบกพี่บุกลับห้องเพราะเมาหนัก
แล้วแทนเองก้อ กรึ่มๆ
กฤษณะพาแทนไปที่ห้องพักของตัวเอง
แล้วทั้ง2 ก้อเริ่มนัวเนียๆ
จนเช้ามา......
อยากให้เป็นงี้จัง :laugh:
-
หรือจะเป็น 3P :z10:
-
:z2:
สับรางเก่งจริง
-
พักนี้มาต่อบ่อยจางเลย
ชอบๆๆ ต่อบ่อยๆแบบนี้
-
แวะมาเยี่ยมน้องแทนค่า
ยังอ่านไม่ทัน แต่ขอมาเม้นท์ไว้ก่อน
ปล. เพื่อนชวนมาอ่านเรื่องนี้
แต่เราคุยทับไปว่า อ่านจากบอร์ด...จนจบแล้ว
เพื่อนบอกว่าเค้าแต่งเพิ่มตั้งเยอะนะ อ่านแล้วเหรอ
เราก็ o22 หน้าแตกไปเลย
-
ชอบอ่ะ ไม่รู้จะพูดอะไร
-
หรือจะเป็น 3P :z10:
ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวน๊า :-[
-
หรือจะเป็น 3P :z10:
ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวน๊า :-[
หนับหนุนอย่างแรง 5555555 :laugh5:
-
เอ่อ คือว่า ถ้า 3P อ่ะ
สงสารน้องแทนเถอะ เปลี่ยนเป็นคนละวันได้ป่ะ
-
แบบว่า
มารอ
วันนี้จะได้อ่านมั้ยน้า??
-
ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล :เฮ้อ:
-
:serius2:
เหอะๆๆ อิจฉาแทนอ่ะ
มีให้เลิกเยอะเกิ๊น
-
หายยยยยยยยยยยยไปหลายวันแล้วม้ายยยยยยย เค้าคิดถึง อยากอ่านต่อ :z2:
-
หายไปไหนอ่ะ
รออยู่นะ
:L2:
-
อ่านทันแล้ว...แทนหลายใจเนอะ
รอลุ้นว่าแทนจะเสร็จใครบ้าง..ขอแบบชัดๆนะคะ
แบบตัดฉับไป เพดานห้อง หัวเตียง โคมไฟ ไม่เอานะ
ชอบแบบชัดๆค่ะ... :z1:
-
555 พี่นาย เค้ากะจะให้อ่าน แบบฉบับดิสนีย์อ่ะ
-
หายไปนานหลายวันแล้ว เมื่อไรจะมาต่อให้จบคะ อยากรู้ว่าหนูแทนจะเลือกใคร
-
ประกาศ
ใครอยู่ใกล้โรงพักช่วยที
ไปแจ้งความพี่นายหายให้หน่อย
ไม่รู้ว่าโดนใครจับตัวไป
หรือว่าแอบอู้ไม่ยอมมาลงต่อกัีนแน่
คิคิคิ
-
มาไวๆๆ :call: :call:
-
มาดันทู้นี้ด้วย จะได้ลงเร็ว ๆ :oo1:
-
ป่วยครับ นอนหมดสภาพมาหลายวัน เขียนไม่ออก เืมื่อคืนนี้พอมีแรงเลยได้มาหนึ่งบท
เชิญอ่านครับ
แพลนตอนจบไว้คร่าวๆ แล้วล่ะ งานนี้มีคนอกหกหลายคน รวมทั้งคนที่ไม่ควรจะอกหัก :เฮ้อ: เฮ้อ ใจมนุษย์นี่มันจริงๆ เลย :เฮ้อ:
36
คืนวันเสาร์
แทน กริช และบุริณทร์นั่งดื่มเหล้าด้วยกันจนเกือบถึงเวลาห้าทุ่มสถาปนิกหนุ่มเสน่ห์แรงก็เริ่มกระสับกระส่าย บุริณทร์ไม่ทันสังเกตเพราะกำลังอธิบายอะไรบางอย่างให้กริชฟัง แต่วิศวกรหนุ่มปรายตามามองคนที่นั่งนิ่งมาตลอดอยู่บ่อย จนในที่สุดก็อดถามไม่ได้
"เป็นอะไรหรือแทน"
...ถ้าบุริณทร์ไม่นั่งอยู่ด้วยเขาคงพูดต่อว่า กลัวใครมาเห็นหรือ ทำยุกยิกๆ แบบนี้แทนต้องมีอะไรซักอย่างแน่...
"ปวดท้อง" แทนตอบสั้นๆ
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าแทน" บุริณทร์หันมาถามด้วยความห่วงใย
"สงสัยอาหารทำพิษนะพี่โจ แทนขอตัวไปห้องน้ำนะ" แทนพูดแล้วรีบลุกขึ้นเดิน "นานหน่อยนะ ปวดจริงๆ"
...อะไรอีกล่ะนี่ อยากตามไปดูนักเชียว...
กริชมองตาม ยิ้มเยาะมุมปาก ไม่เชื่อที่แทนบอกแม้แต่นิดเดียว
...ปวดจริง หรือแกล้งปวดนะ แทนคงรู้สึกอึดอัดที่ต้องนั่งอยู่ในนี้ทั้งๆ ที่ไม่ค่อยอยากมา...
บุริณทร์มองแทนด้วยสายตาอ่อนโยน พลางคิดในใจว่าสงสัยต้องขอตัวกริชเสียแล้ว เขาอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับแทนให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้
แทนรีบโทรศัพท์หากฤษณะ บอกว่าเพื่อนยังไม่ยอมปล่อยตัวเขาให้เป็นอิสระ
"นี่ยังดื่มเหล้ากันอยู่เลยครับ ผมกลัวคุณกฤษณ์รอ ก็เลยออกมาโทรศัพท์บอกไว้ก่อน"
...กฤษณะจะเชื่อไหมเนี่ย ทุกทีที่เขามีลูกเล่น กฤษณะทำหน้ายิ้มๆ เหมือนรู้ทันแต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ คราวนี้แปลก ตอนที่บอกว่าต้องไปเจอเพื่อนสองทุ่มสิบห้านาที กฤษณะทำท่าไม่ยอมปล่อยเขามา คะยั้นคะยอจะให้เขาดื่มไวน์ต่อด้วยให้ได้...
...นี่ถ้ากฤษณะรู้ว่าเขารีบทานดินเนอร์กับตัวเองแล้วมาต่อดินเนอร์รอบสองกับบุริณทร์ กฤษณะจะทำหน้าอย่างไรนะ...
"งั้นห้าทุ่มครึ่งผมไปรับ" กฤษณะสรุป
...ไม่ได้ ไม่ได้นะ บุริณทร์ก็ทำท่าว่าจะไม่ยอมปล่อยเขาไปไหน...
"เอ่อ มันดึก ใกล้ถึงเวลานอนแล้วนะครับ" แทนแย้งเสียงเบา
"นอนดึกได้ไม่เป็นไร พรุ่งนี้วันอาทิตย์ไม่ต้องทำงาน แล้วนี่มาเที่ยวกระบี่นะครับ ใครก็นอนดึกกันทั้งนั้น" กฤษณะพูดเสียงนุ่ม ใบหน้าก็คงยิ้มพราวอย่างที่เคยเห็นประจำ
...ทำไงดีวะ...
แทนกลืนน้ำลายลงคอ พยายามคิดหาเหตุผล แต่ก็ยังคิดไม่ออกจึงตอบไปง่ายๆ ว่าขอเลื่อนเวลาเป็นหกทุ่ม
...ยืดไปได้อีกครึ่งชั่วโมง ทันได้มีเวลาคิด...
บุริณทร์เดินสอดส่ายสายตามองหาลูกน้องสุดที่รักแต่ก็ไม่เจอ แทนหายไปสิบกว่านาทีแล้ว เขาเริ่มเป็นห่วง ตอนนี้ชักจะเริ่มเชื่อแล้วว่าแทนปวดท้องจริงๆ
แต่ทว่า ในห้องน้ำก็ไม่มี ในผับก็ไม่เจอ ลานด้านหน้าผับก็ไม่เห็น บุริณทร์จึงเดินกลับมาที่โต๊ะ แล้วเปรยกับกริชว่าหาแทนไม่พบ
"ไปนั่งดูทะเลหรือเปล่าก็ไม่รู้" กริชพูดเบาๆ "เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ"
พูดเสร็จ กริชก็ลุกขึ้นทันที บุริณทร์ห้ามไม่ทัน กำลังจะลุกตามไปแต่คิดได้ว่าหากแทนกลับมาแล้วไม่เจอใครก็อาจจะหงุดหงิด บุริณทร์จึงจำต้องนั่งคอยที่โต๊ะ
...เฮ้อ ทำไมปวดหัวแบบนี้ ภูวนัยกับกฤษณะสองคนไม่พอ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกแล้วว่ากริชอาจจะเข้าร่วมสมาคมคนรุมรักสถาปนิกเจ้าเล่ห์อีกคน...
...เขาจำได้ว่าสมัยเรียน สงครามเคยล้อเล่นๆ ว่า "คู่กัด" อย่างกริชนั้นไม่ได้อยากเป็น "คู่กัด" จริงๆ หรอก ตอนนั้นเขาไม่ใส่ใจ เห็นว่าล้อเล่นกันสนุกๆ อีกอย่าง แทนก็ไม่ได้แสดงท่าทีจะจริงจังกับเขา คนมาชอบแทนก็เยอะ เขาเองก็กะล่อนไปเรื่อยๆ เรื่องที่สงครามล้อเล่นว่ากริชแอบ "มอง" แทนอยู่บ้างจึงไม่ได้อยู่ในสมองของเขาเลย...
...แต่วันนี้เขาเห็นอะไรบางอย่าง ประกายตาของกริชนั้นวูบวาบไม่ใช่น้อย แล้วเวลาสิบกว่านาทีที่แทนหายไป กริชเอาแต่พูดเรื่องของลูกน้องเขา แม้จะเป็นการบ่นเรื่องไม่ค่อยถูกคอกัน แต่เขาจับน้ำเสียงได้ว่ากริชพูดในลักษณะขำๆ มากกว่าจะเป็นการพูดเพราะไม่ชอบหน้ากันจริงๆ ประกายตาวิบวับ ไม่น่าไว้วางใจ...
...เอ แบบนี้ต้องคุยกับบริษัทวิศวกรให้เปลี่ยนตัววิศวกรโครงการดีไหมเนี่ย ไม่ก็หาทางให้แทนย้ายกลับไปทำงานที่อื่น แต่แทนคงไม่ยอม กระบี่เป็นความฝันของแทนมาแต่ไหนแต่ไร...
"หนีมาแบบนี้ไม่กลัวพี่โจไล่ออกจากงานหรือแทน" กริชพูดยิ้มๆ ยืนกอดอกมองชายหนุ่มที่นั่งเอนตัวมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าอยู่ริมทะเล
"อย่ามาทำลายบรรยากาศนะ" แทนพูดเสียงเบา ตามองอยู่บนท้องฟ้า เท้ากระดิกเป็นจังหวะ
"พี่โจตามหา"
"ตามก็ตามไป คนปวดท้องไม่รู้หรือ" แทนยักไหล่
"ปวดท้องแต่ไม่อยู่ในห้องน้ำ ไหงมานั่งนับดาวอยู่ตรงนี้"
"อยากรู้ไปทำไมกริช มาตอแยอยู่ได้" แทนทำเสียงราวกับเอือมระอาเต็มทน "กลับไปบอกพี่โจว่า เราอยากสูดอากาศบริสุทธิ์ เหม็นกลิ่นบุหรี่ในผับ"
"ก็แล้วทำไมไม่บอกตรงๆ" กริชนั่งลงข้างๆ
"ก็บอกแล้วไง"
"แทนบอกว่าปวดท้อง"
"ก็บอกเมื่อกี้ไงว่าเหม็นบุหรี่" แทนยียวน
...เซ้าซี้จริงๆ พ่อวิศวกรสกินเฮดนี่ เคยเป็นยังไงก็เป็นยังงั้น...
"บอกเรา ไม่ได้บอกพี่โจ ไม่รู้หรือว่าพี่เขาเดินตามหาซะทั่ว ตัวเองมานั่งเล่นสบายใจเฉิบอยู่ตรงนี้"
"งั้นก็ขี่มาสามศอกไปบอกที่โจเลยสิ จะเอาหลักฐานด้วยไหมว่าเราปวดท้องจริงๆ จะกลับไปเอามาให้ดู คนเสร็จธุระแล้วก็มานั่งสูดอากาศหน่อยสิ โล่งทั้งลำใส้ โล่งทั้งปอด" แทนอดกวนกริชไม่ได้
บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเอง เห็นหน้ากริชแล้วรู้สึกอยากจะกวนซักหน่อย ทั้งๆ ที่ตัวเองก็รู้ว่าอีกฝ่ายก็กวนอารมณ์เหมือนกัน
"แทน ถามอะไรอย่างได้ไหม อย่าโกรธกันนะ"
"ไม่โกรธหรอก แต่ถ้าไม่เข้าหูก็อาจลงไปคลุกฝุ่นได้นะ" แทนตอบกลับทันที
"กลัวจัง"
"มีอะไรว่ามา ถามสั้นๆ ชัดๆ เน้นๆ อย่าเยิ่นเย้อ" แทนหันไปเอียงหน้าท้าทายอีกฝ่าย
กริชนิ่งไปชั่วครู่ เลียริมฝีปาก หันไปมองทะเลแวบหนึ่งแล้วจึงถามขึ้นว่า "แทนรักพี่โจหรือว่าแทนรู้สึกอะไรกับคุณภูวนัย"
...เกี่ยวอะไรกับนายด้วยวะกริช...
ภูวนัยหย่อนขาลงจากเตียง นั่งนิ่งชั่วครู่เพื่อให้สายตาปรับเข้ากับความมืดก่อนจะเดินออกจากห้องนอนตรงไปยังห้องครัวโดยที่ไม่เปิดไฟ เขาไม่อยากให้วิริญญาตื่น หญิงสาวหลับสนิทตั้งแต่เข้านอนเพราะเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางข้ามโลกมาจากนิวยอร์ค
เขาคิดถึงแทน ขณะที่เปิดตู้เย็นและหยิบขวดน้ำดื่มออกมาเขามองเห็นหน้าใครบางคนอยู่ในตู้เย็น มองเห็นหน้าทะเล้นผสมบึ้งตึง รอยยิ้มกว้างสดใสและปากเม้มเวลาไม่พอใจ มองเห็นคนที่เปลี่ยนสีหน้าเป็นอารมณ์แบบต่างๆ ได้นาทีละหลายอย่าง...
...สดใส มีชีวิตชีวา แทนทำให้ชีวิตของเขามีสีสันและไม่น่าเบื่อ ทำให้เขารู้สึกกระชุ่มกระชวยและกลับเป็นหนุ่มน้อยอีกครั้ง...
...ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับวิริญญาเป็นไปอย่างเนือยๆ เขายอมรับว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ค่อนข้างจะก่อความยุ่งยากใจให้ทุกฝ่าย หาก...หากเกิดการ "ตกลง" กันขึ้น หากเกิดการ "ต้อง" ตัดสินใจ หากเกิดการเผชิญหน้า หรือหากเกิดเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่อาจนำไปสู่การแตกหัก...
...เขาเคยเป็นคนเด็ดขาด พูดคำไหนคำนั้น ไม่เคยลังเลเมื่อต้องตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องงาน แต่ครั้นเป็นเรื่องหัวใจ เขากลับรู้สึกสับสน ว้าวุ่น คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี...
กฤษณะชะลอรถลงจอดข้างถนน เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างคุ้นตากำลังเดินข้ามถนนอย่าเร่งรีบ มีชายหนุ่มร่างสูงอายุไล่เลี่ยกัน ผมตัดสั้นเกรียนกำลังเดินตามหลังพยายามชวนคุยแต่คนที่เดินนำหน้าทำท่าทางไม่อยากฟัง
แทนต่อรองเวลากับเขาขอพบกันตอนหกทุ่ม แต่เขานั่งรอมานานแล้ว จนถึงห้าทุ่มสิบหน้านาทีเขาก็ทนไม่ไหว จึงตั้งใจมาเดินเล่นริมทะเลเพื่อรอชายหนุ่ม แต่ไม่คิดว่าจะมาเป็นแทนเล่นบทแง่งอนกับชายหนุ่มร่างสูงที่ท่าทางสนุกสนานกับการได้ยั่วสถาปนิกของเขา
...สภาปนิกของภูวนัยต่างหาก...
...ไม่จริงหรอก แทนยังไม่ได้เป็นของภูวนัย เพราะฉะนั้นเขาก็มีสิทธิ์ ภูวนัยก็แสดงท่าทีให้เห็นแล้วว่า ใครดีใครได้ จะว่าไป ภูวนัยน่าจะตามเขาอยู่หลายก้าวด้วยซ้ำ เขาพาแทนไปอยู่ด้วยกันสองต่อสองบนเรือยอช์ทกลางทะเล และกอดจูบกันจนเกือบจะเกินเลยถึงขั้นมีอะไรกันแล้ว และที่สำคัญ เขาไม่มีห่วงผูกคอเหมือนภูวนัย...
...หากภูวนัยจะจริงจังกับแทน จนกลายมาเป็นแฟนกัน เพื่อนของเขาก็ต้องจัดการเรื่องของวิริญญาให้ได้เสียก่อน เขาเสียอีก ตัวคนเดียว ไร้พันธะใดๆ มีภาษีดีกว่าคนอื่นตั้งเยอะ แม้กระทั่งเจ้านายหน้าจืดของแทน...
...แต่ว่าหนุ่มสกินเฮดนี่เป็นใครกัน รอไม่ได้แล้ว ต้องลงไปถามให้รู้เรื่อง...
แทนส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ปากก็เอาแต่ปฏิเสธกริชว่าไม่ไปเที่ยวไหนต่ออีกแล้วเพราะอีกฝ่ายชวนไปผับอื่นต่อให้ได้
"เราไม่ยอมเป็นเครื่องแก้เหงาให้อีกแล้ว พอเมียไม่อยู่ก็มาลากเราไปเป็นเพื่อน พอเมียมา หายหัวไปทันที อย่าฝันไปเลย" แทนโวยวาย
"บอกแล้วว่าไม่ใช่ เราคบกับริต้าแค่..."
"แค่สองเดือน" แทนแทรก "โธ่เอ๊ย ใครจะเชื่อ สองเดือนแค่กอดกับจุ๊บกันนี่นะ เชื่อตายล่ะ"
"ทำไมหรือแทน อยากจะได้ยินชัดๆ สองหูหรือว่าเรากับริต้ามีอะไรกันแล้วถึงขั้นนั้น" กริชทำเสียงเข้ม
"ใครจะอยากได้ยิน จะมีก็มีกันไปสิ ไม่ต้องมาอธิบาย ไม่เห็นจะอยากรู้อะไรเลย" แทนยักไหล่แล้วชะงักเมื่อเห็นใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ "คุณกฤษณ์"
"คุณแทน" กฤษณะเรียกเสียงนุ่ม ใบหน้ายิ้มๆ มือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินทอดน่องเข้ามาหา
...ทำไงดีล่ะที่นี้ กฤษณะเห็นยืนคุยกับกริชจะเข้าใจผิดหรือเปล่านะ...
"บอกแล้วว่ามีธุระ ยังมาชวนไปเที่ยวต่ออยู่ได้ จะไปก็ไปคนเดียวเลยนะกริช" แทนหันขวับมาต่อว่ากริชซึ่งทำหน้างงๆ
"ไปกับพี่โจด้วย"
...ไอ้กริชบ้า มาพูดชื่อบุริณทร์ทำไม แล้วนี่กฤษณะรู้สึกชื่อเล่นบุริณทร์หรือเปล่าเนี่ย...
"ไปกันเองเถอะ เราบอกแล้วไงว่ามีนัด ไปต่อด้วยไม่ได้ นี่คุณกฤษณ์ก็รอนานแล้ว" แทนทำท่างฮึดฮัด แล้วหันมายิ้มแหยๆ กับกฤษณะ "คุณกฤษณ์มาก่อนเวลา"
"พอดีผมอยากเดินเล่นริมหาด โชดดีที่เจอกัน คุณแทนเข้าไปสนุกกับเพื่อนต่อก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรอจนถึงเวลานัด เสร็จแล้วก็โทรบอก ผมอยู่แถวๆ นี้ล่ะ" กฤษณะพูดยิ้มๆ แล้วทำท่าจะเดินจากไป
"เดี๋ยวก่อนสิครับ" แทนยกมือแตะแขนของอีกฝ่าย "ขอเวลาห้านาที เดี๋ยวผมออกมา"
แทนหันขวับแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในผับ กริชยิ้มบางๆ ให้กฤษณะ ก้มศรีษะให้เล็กน้อยแล้วเดินตามแทนไปติดๆ
"เสน่ห์แรงจังเลยนะ" กริชอดยั่วไม่ได้
"ห้ามปากบอนพูดอะไรเด็ดขาดนะกริช" แทนหันมาจ้องตาคนที่เดินตามมาติด
"พูดอะไร ยังไง กับใคร"
"อย่ามาทำซื่อบื๊อ" แทนกระชากเสียง "ห้ามไปพูดกับพี่โจว่าเจอคุณ...ว่าเจอคนมายืนรอเรา ห้ามเด็ดขาด"
"ง่ายๆ แบบนี้หรือ" กริชทำหน้ากวน
"เออสิ" แทนตะคอก "มันปวดหัวรู้ไม๊ ไม่อยากให้พี่โจถามอะไร ขี้เกียจตอบ"
"อ้อ เข้าใจแล้ว" กริชผงกหัวช้าๆ แล้วเดินนำหน้ากำลังจะเข้าไปในผับ แต่แทนคว้าแขนเอาไว้
"เข้าใจอะไร"
"เข้าใจว่า ไม่อยากให้พี่โจรู้ว่าแทนกำลังนอกใจ"
"นอกใจอะไรที่ไหน เรากับพี่โจไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"แล้วทำไมไม่อยากให้พี่โจรู้ล่ะ" กริชเลิกคิ้ว เอียงหน้า ทำท่าทางที่ทำให้แทนหมั่นใส้เหลือประมาณ "นึกว่ามีเฉพาะคุณภูวนัยกับพี่โจ ที่แท้มีคนที่สามด้วย เสน่ห์แรงจังเลยพ่อคุณ มีสามคนแบบนี้ก็เลือกยากน่าดูสิเนี่ย"
แทนไม่ตอบ ส่ายหน้าช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่กลับเปลี่ยนใจหันมากำชับคนที่ยืนอยู่ข้างหลังว่า "บอกไว้แล้วนะ จะตกลงหรือไม่ตกลงก็ช่างนาย แต่ถ้าไม่เชื่อ รับรองว่าพัง จะหาว่าแทนใจร้ายไม่ได้ล่ะ จะตีให้เมียนายกระเจิงเลยทีเดียว ไม่เชื่อลองดูสิ"
"โห กลัวจัง" กริชทำท่าขนลุกแล้วยิ้มร่า รู้สึกสนุกสนานที่ได้ล้ออีกฝ่ายเล่น ลืมนึกไปว่า เวลาแทนโกรธ ฝ่ายนั้นทำได้สารพัด
บุริณทร์นั่งดื่มเหล้าคนเดียวเซ็งๆ พลางยกมือขึ้นมองนาฬิกาเป็นระยะ กริชหายไปตามแทนนานพอสมควร จนเขาคิดไว้ว่าหากภายในห้านาทียังไม่เห็นกลับมา เขาจะไปตามอีกคน
"พี่โจ หยุดดื่มได้แล้ว เดี๋ยวเมา" เสียงของแทนดังขึ้นข้างหูบุริณทร์ "เดี๋ยวไม่มีแรงไปเที่ยวเกาะพรุ่งนี้"
บุริณทร์เลิกคิ้ว "เที่ยวเกาะ?"
"ฮื่อ พี่โจพาแทนไปเที่ยวเกาะนะ เราไปนอนอาบแดดกันสองคน หาเกาะที่ไหนไกลๆ เงียบๆ ไม่มีมารผจญ" แทนปรายตาไปมองกริชที่เดินตามมาติดๆ คิดอยู่ในใจว่ากริชนี่ล่ะท่าทางจะเป็นมารผจญ จะไปไหนก็เดินตามเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น
"ผมไปด้วย"
"จะไปทำไม ไม่มีที่ไปเป็นของตัวเองหรือไง คิดอะไรเองบ้างสิกริช" แทนโวยวายเสียงเข้ม
"ก็ไม่มีเพื่อนนี่นา มาทำงานที่นี่เซ็งจะตาย เลิกงานแล้วไม่รู้จะทำอะไร" กริชยักไหล่ รู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ ปกติเป็นคนติดเพื่อนและอยู่คนเดียวไม่ได้ ยิ่งมาอยู่กระบี่เขายิ่งไม่มีเพื่อน และอยู่เมืองเงียบๆ ริมทะเลยิ่งไม่รู้จะทำอะไรดี
"พี่โจ" แทนเบ้ปาก มองบุริณทร์เหมือนจะให้เป็นคน "จัดการ" เด็กโข่ง
"เอ่อ..." บุริณทร์ทำท่าอึกอัก
"เอาสิพี่บุ ถ้าอยากไปเที่ยวกับแทนสองต่อสองพรุ่งนี้ พี่ก็ต้องกำจัดกริชให้พ้นทาง ไม่งั้น แทนจะไปกับใครคนอื่นที่กริชไม่กล้าขอติดสอยห้อยตามไปด้วย" แทนขู่
...กฤษณะหรือ...อย่าได้หวังเลยว่าจะปล่อยให้แทนไปนอนอาบแดดสองต่อสองกับกฤษณะ...
ในที่สุดแทนก็โน้วน้าวให้บุริณทร์กลับโรงแรมไปก่อนได้เพราะสัญญาว่าจะไปเที่ยวเกาะกับบุริณทร์ตั้งแต่เช้าและใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน บุริณทร์โดนออดอ้อนหน่อยก็ใจอ่อน แต่ก็ไม่วายจะเดินไปส่งแทนที่บ้านพักให้ได้ จนสถาปนิกหนุ่มต้องขู่ว่า หากไปส่งที่บ้านพักก็ไปเที่ยวกันแค่สองเกาะ เที่ยงก็กลับเข้าฝั่ง แล้วเวลาช่วงบ่ายเขาจะไปตีกอล์ฟกับ "เพื่อน"
แทนสงสัยว่าบุริณทร์คงต้องรู้ว่ากฤษณะอยู่ที่กระบี่ เพราะเวลาที่เขาขู่ว่าจะไปกับเพื่อน บุริณทร์ดูยอมเอาเสียง่ายๆ เหมือนจะกลัวว่าเขาจะไปกับ "เพื่อน" คนนั้นเสียจริงๆ
บุริณทร์ขึ้นรถกลับไปที่โรงแรมแล้ว แต่เด็กโข่งที่ขาดความอบอุ่นกับติดเขาแจไม่ยอมไปไหน จนในที่สุดเขาต้องไล่ไปตรงๆ
"จะไปไหนก็ไปเถอะกริช ไม่มีอะไรทำหรือไง มาตามติดอยู่ได้" แทนถอนหายใจ หันซ้ายหันขวาเหมือนจะมองหากฤษณะ
"ทำไม ขจัดพี่โจไปได้แล้วแต่หนักใจที่กำจัดเราไม่ได้งั้นหรือ"
"ใครว่า" แทนอมยิ้ม "ขจัดนายให้พ้นหน้าพ้นตาน่ะไม่ยากหรอก แต่ว่ายังไม่อยากทำ สงสาร"
...ทำยังไงดีวะ ท่าทางกริชไม่ยอมไปง่ายๆ คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี กริชเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย...
"มาแลกเปลี่ยนกันหน่อยดีไหมแทน วันจันทร์เลิกงานไปเป็นเพื่อนเราตกปลา แล้วคืนนี้กับวันพรุ่งนี้เราจะหายหัวไปไม่ให้รกหูรกตา แล้วเราจะหุบปากให้สนิท ไม่บอกพี่โจเรื่องที่มีหนุ่มมายืนรอ" กริชยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำตาวิบวับเป็นต่อ
"ทำไมต้องแลกเปลี่ยน เราไม่เห็นว่าจำเป็นต้องแลกเปลี่ยนอะไรที่ไหนเลย เราไม่ได้ทำอะไรผิดจนต้องกลัวความลับจะเปิดเผย" แทนเบ้ปาก ยักไหล่ไม่สนใจ
"คนเดียวอาจน้ำหนักไม่พอ ถ้างั้นเราสัญญาเพิ่มให้ก็ได้ว่าจะไม่บอกคุณภูวนัยด้วย ยิ่งหลายคนรู้ยิ่งอิรุงตุงนังนะแทน" กริชทำหน้ายิ้มๆ
...คิดว่าตัวเองเก่งนักนะ...
"แค่นี้นี่นะ แค่จะให้ไปเป็นเพื่อนตกปลานี่นะ ไม่รู้จะทำอะไรขนาดนั้นเลยหรือกริช เลิกงานแล้วมันเบื่อมากมายจนนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรเลยหรือไง"
"ฮื่อ คนมันเคยแต่อยู่เมื่อไหญ่น่ะ" กริชพยักหน้า
"แล้วเมียตัวเองล่ะ ไม่ตามให้มาคลายเหงา"
"เอ๊ะ บอกแล้วว่าไม่ใช่" กริชเสียห้วน เปลี่ยนสีหน้าขึ้นมาทันใด "พูดแบบนี้ผู้หญิงเขาเสียหาย"
"แหม แตะไม่ได้เลยนะ เป็นแฟนกันก็ได้เอ๊า" แทนส่ายหน้า กรอกตาไปมา "มีแฟนแล้วยังมาบังคับขู่เข็ญให้คนไปทนทุกข์ทรมานด้วยอีก"
"ก็ขอแค่วันจันทร์อังคารพุธเท่านั้นหรอก วันพฤหัสฯ เขาก็มาแล้ว รับรองว่าจะไม่รบกวน"
"ไหนเมื่อกี้บอกว่าแค่ตกปลาวันจันทร์" แทนเสียงเข้ม ขมวดคิ้วมองหน้ากริชนิ่ง
"น่านะ ขอเพิ่มอีกสองวัน เท่าจำนวนคนพอดี พี่โจวันจันทร์ คุณภูวนัยวันอังคาร แล้วคนหน้าหล่อเมื่อกี้วันพุธ เราสัญญาว่าจะเก็บปากเก็บคำเงียบ ไม่ให้รถไฟของแทนชนกัน"
"ไม่เห็นจะแคร์เลย อยากเจอกันก็เจอกันสิ แค่สามขบวน จิ๊บจ๊อย" แทนยักไหล่
...ฝากไว้ก่อนเถอะกริช...
....แต่ตอนนี้ต้องสลัดนายวิศวกรกริชสกินเฮดให้พ้นเสียก่อน ท่าทางเกาะแจไม่ยอมห่าง เดี๋ยวกฤษณะก็จะมาแล้ว ขี้เกียจปวดหัว ส่วนเรื่องรถไฟสามขบวนชนกันนะหรือ...
...ไม่เอาอีกแล้ว...ประสาทจะกิน...
***********
-
พี่นายจะใจร้ายเหรอเนี่ย :fire:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มทั้งคู่เลย 555+
:laugh:
:L2: หายไวๆนะคับพี่นาย
-
จัดสรรปันส่วนวันกันเส็จสรรพ อิอิ ละเอียดรอบคอบจ้างเป็นผจก.ส่วนตัวท่าจะเวิคนะแทน
หายเร็วๆนะคะ คุณคทาวุธ
-
555 พี่นาย เค้ากะจะให้อ่าน แบบฉบับดิสนีย์อ่ะ
แล้วคนแก่ๆอย่างวา..จะอ่านเข้าใจไหมค่ะเนี่ย :haun4:
ลืมบอกไปค่ะ คนเขียนหายป่วยไวๆนะคะ :L2:
-
:L2:ขอให้คนเขียนมีสุขภาพแข็งแรงนะครับผม :L2:
-
โห...........ตอนจบเศ้ราเลยเหรอ
-
สงสารคุณกฤษณะ รอแบบใจเย็นมากมาย เฮ้ออออ จัดได้คาหนังคาเขาแต่ก็เชื่อ แทน
โกหกได้ตาใสมากมาย
สงสารพี่โจรายนี้ก็ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร แทนขู่หน่อย อ้อนหน่อยก็นะเหลวเป็นขี้ผึ้ง
มีการไม่ให้ไปส่งที่หน้าบ้านด้วย ถ้าไปจะไปเกาะแค่เที่ยงเท่านั้นแล้วไปตีกอล์ฟกับเพื่อนแทน
เวงกำจริงๆ น่าสงสารอ่ะอยากไปหวีดกันสองคนก็มีแต่เงื่อนไขที่ต้องตามใจแทนทั้งนั้น พี่โจตามไม่ทันสักที
ส่วนกริชอืม เยี่ยมจริงๆรู้ความลับแล้วเอาข้อได้เปรียบบังคับแทนซะ สะใจ จ,อ,พ กริชจอง เหอะๆๆ กวนประสาทแทน
ได้ผลดีจริงๆ ดีแล้วจะได้ไม่เหงาเพราะว่าได้แกล้งแทนไปพลางแก้ขัด เอาให้หัวหมุนเลยนะ คนอย่างแทนมันต้องแก้เผ็ดแบบนี้
บังคับพี่โจงั้นงี้ กรรมตามไวจริงๆ
คุณภูวนัยก็มัวแต่ดูแลเพื่อนสนิท เหอะๆ ที่กระบี่เกิดศึกชิงนายหลายรอบแล้ว ถ้าเสียแทนไปให้เพื่อนสนิทเนี่ยคงไม่แปลกหรอก
ยังเคลียร์ตัวเองไม่ได้เลย ไม่ได้อย่างใจจริงๆ เหอะๆ ตัดบัวอย่าเหลือใยนะคุณภู
ปล.คุณคฑาวุธ หายเปื่อยไวไวนะคะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ๊อย บ่อย
-
เหนื่อยจะเตลียร์
-
:เฮ้อ: สับรางเก่งจริง ๆ อ่ะ แทน
:L2:ขอให้คนเขียนหายป่วยไว ๆ :L2:
-
+1 ........ ให้คนเขียน
...........................................
,,,,,,,,,,,,,,,,,, หุหุ :really2:
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ๊ะ ๆ ๆ คนที่จะมาชิงพุงปลาตอนเขาตีกันยุ่งอยู่เนี่ย อาจจะกลายเป็น "ตาอยู่สกินเฮด" หรือเปล่าครับเนี่ย อยากรู้ อิอิอิ :haun5:
-
อรุณสวัสดียามเช้าครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านตะครับ อีกสามบทจบแล่ะ คิดไปแล้วใจหาย
37
บ่ายวันอาทิตย์
แทนกำลังมีความสุขกับการอาบแดด ท้องฟ้าสีครามช่างสวยงามยิ่งนัก แดดก็จ้าถูกใจ รู้สึกว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนสวรรค์
แต่ครั้นไปมองบุริณทร์ที่เอาแน่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้แทนก็หน้ามุ่ย บุริณทร์ไม่ชอบแดด เมื่อขึ้นเรือก็เอาแต่นั่งอยู่ในร่ม พอมาถึงเกาะก็เดินตรงเข้าไปใต้ร่มไม้ กางเสื่อปูกับพื้นแล้วล้มตัวลงนอนหลับไปหลายตื่น พอบอกให้ทาซันแทนให้ บุริณทร์ก็บ่นว่าเหนียวมือ
แทนเดินไปหาเจ้านายที่ยังสวมเสื้อผ้าเต็มยศ ดูขัดกับบรรยากาศริมทะเลยิ่งนัก บุริณทร์นอนหงาย เอาหมวกปิดหน้า แขนสองข้างแผ่หรา ดูกำลังมีความสุขในการนอนเสียนี่กระไร
"พี่โจ" แทนใช้เท้าเขี่ยปลายเท้าของบุริณทร์ "จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน พี่โจ ตื่นได้แล้ว ย้ายเกาะซะที"
"อือๆ" บุริณทร์ครางเบาๆ ยกมือมาเกาพุง แล้วหลับต่อ
แทนถอนหายใจเบาๆ แล้วคุกเข่าลงข้างๆ เจ้านายขี้เซา เรียกบุริณทร์อีกทีแต่อีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
...ฮื่อ ยังไงก็ต้องเอาพี่โจลงน้ำทะเลให้ได้...
มือไวเท่าความคิดเสมอ แทนเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อของบุริณทร์ออกจนหมดทุกเม็ด ตั้งใจว่าจะถอดเสื้อบุริณทร์แล้วลากลงทะเล บุริณทร์นอนหลับไม่รู้เรื่อง แทนลองพลิกตัวให้บุริณทร์นอนตะแคงเพื่อถอดเสื้อออกจากแขนขวา บุริณทร์ก็ยังครางอืออาไม่รู้สึกตัว
"ขี้เซาจริงๆ มาเที่ยวทะเลเอาแต่นอน ไม่เคยออกกำลังกาย ดูซิ พุงเริ่มป่องแล้ว น่าเกลียดจริงๆ" แทนบ่น จับบุริณทร์ตะแคงอีกด้านจนในที่สุดก็ถอดเสื้อเชิ๊ตของบุริณทร์จนได้
"ไหน ดูซิว่าใส่กางเกงว่ายน้ำมาหรือเปล่า" แทนหัวเราะเบาๆ ปลดกระดุมกางเกงของเจ้านาย แล้วรูดซิบลงช้าๆ
"บ้าจริงพี่บุนี่ ยังใส่กางเกงในแบบโบราณอีก"
"แทน" บุริณทร์สะดุ้ง เอื้อมมือมาตะปบเป้ากางเกง
"อ้าว ตื่นซะแล้ว" แทนถอนหายใจ
"จะลักหลับพี่หรือไง" บุริณทร์ถามยิ้มๆ
"พี่บุ นอนอยู่ได้ ไปเล่นน้ำทะเลกัน" แทนทำหน้ามุ่ย
"พี่ง่วง"
"นอนมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ ถ้ามาเที่ยวเกาะแล้วรู้ว่าจะมานอนแบบนี้ แทนไม่มาด้วยซะก็ดีหรอก" แทนทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ
"แทนก็อาบแดดไปสิ พี่ก็นอนคอย" บุริณทร์ยังนอนอยู่ท่าเดิม "ตอนนี้แดดมันแรง พี่กลัวแดดเผา แสบผิวตายเลย"
แทนถอนหายใจ "แล้วจะมาเที่ยวกระบี่ทำไมละเนี่ย"
"พี่ไม่ได้มาเที่ยวกระบี่" บุริณทร์ยันตัวลุกขึ้น ศอกตั้งอยู่กับพื้น มองแทนด้วยสายตายิ้มๆ "พี่มาหาแทนเพราะคิดถึงต่างหาก แล้วเมื่อคืนก็คิดถึงใจแทบขาด กว่าจะนอนหลับก็แทบแย่ นอนคนเดียวเหงาจริงๆ รู้ไหมจ๊ะ"
"เชื่อตายล่ะ เมื่อคืนไปเที่ยวต่อจนดึกละสิ ตอนนี้ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่กลับเอาแต่นอน ไม่เห็นจะยอมลงน้ำกับแทนเลย" แทนบ่นอุบอิบ
"พี่ไม่ค่อยได้ถูกกับแดด กลัวผิวจะไหม้" บุริณทร์ยังหาทางออก
"รู้งี้ชวนกริชมาด้วยก็ดี จะได้เล่นฟริสบี้กันบนชายหาด เฮ้อ" แทนถอนหายใจดังๆ "นึกว่าพี่โจจะทำอะไรสนุกๆ กับแทน กลับทิ้งให้แทนนั่งเหงาอยู่คนเดียว"
...เอาอีกแล้ว เล่นบทอ้อนอีกแล้ว ทำแบบนี้เราใจอ่อนทุกที...
บุริณทร์ยิ้มกว้าง รู้ทั้งรู้ว่าแทนแกล้งพูดแง่งอนให้เขาง้อ แต่เขาก็ยอม "ถ้างั้น แทนทาโลชั่นกันแดดให้พี่สิ ทาให้ทั้งตัวเลยนะ"
"งั้นแก้ผ้าเลย" แทนหันไปหยิบขวดโลชั่น
"เอางั้นหรือแทน พี่ยังไม่ได้ใส่กางเกงว่ายน้ำ"
"ก็รีบๆ ใส่เข้าสิ เสียเวลาจริง อย่าบอกนะว่าไม่ได้เอามาด้วย" แทนเร่ง นั่งมองบุริณทร์ด้วยใบหน้าเอือมระอา
"เอามาจ๊ะ รอเดี๋ยว" บุริณทร์คว้ามาเช็ดตัวมาพันกาย แล้วเปลี่ยนกางเกง ก่อนจะปลดผ้าขนหนูออกช้าๆ ยิ้มให้แทนอายๆ
แทนส่ายหน้าแล้วบ่นว่า "เริ่มไว้พุงแล้วนะพี่บุ เสียคะแนนหมดเลย รู้ตัวไหม"
"โธ่แทน พี่ก็งานยุ่ง จะเอาเวลาที่ไหนไปยิม แต่นี่พี่ก็เห็นว่ายังไม่น่าเกลียดที่ไหนหรอก"
"ในสายตาพี่นะสิ" แทนเบ้ปาก "ในสายตาแทนนะ มันเริ่มน่าเกลียดแล้วล่ะ คนอื่นหุ่นดีกว่าพี่เยอะแยะ พี่ดูแลตัวเองบ้างสิ ขนาดตัวเองยังไม่ยอมดูแล แล้วจะดูแลคนอื่นได้หรือ"
"ถ้าแทนอยากให้พี่ดูแล พี่ก็จะดูแล แค่บอกพี่มาคำเดียว" บุริณทร์นั่งลงข้างๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้สถาปนิกหนุ่มหน้าแดงเพราะอาบแดดมาครึ่งค่อนวัน
"แล้วเกิดแทนจะบอกพี่จริงๆ พี่แน่ใจนะว่าจะทำได้" แทนมองหน้าบุริณทร์นิ่ง "แล้วที่ดูแลนี่ไม่ได้หมายความว่าแค่คำพูดนะ หมายถึงการกระทำด้วย รวมถึงความเจ้าชู้ต้องทิ้งไปให้หมด จะมาเล่นๆ ไม่ได้นะ"
"พี่ไม่เจ้าชู้แล้วแทนไม่ได้สังเกตหรือไง" บุริณทร์เสียงจริงจัง "แทนก็ให้โอกาสพี่เสียทีสิ ตัดสินใจเสียที เราก็รู้จักกันมานานแล้วนะ ตอนนี้ก็อายุสามสิบกว่าแล้ว"
"พี่คนเดียว แทนยัง" แทนรีบแทรก "แค่ยี่สิบเก้า"
"พี่รักแทนคนเดียว แทนล่ะ รักพี่คนเดียวหรือเปล่า" บุริณทร์มองตาแทนนิ่ง มือเอื้อมมือลูบไล้ต้นข้าของคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ใกล้ๆ
"แล้วพี่เคลียร์คนเก่าของพี่ได้หมดหรือยัง ดาราช่องสามคนล่าสุดที่คบๆ กันคนนั้นล่ะ จะเอายังไง"
"พี่ห่างๆ เขาไปแล้ว" บุริณทร์รีบตอบ
"จะทิ้งไว้ยังงั้นหรือ แค่ห่างๆ นี่นะ พี่ต้องไปจัดการให้เรียบร้อยสิ ไม่ใช่วันหนึ่งเขาก็โผล่ขึ้นมา แล้วเด็กเก่าที่พี่เคยจีบๆ พี่ไปเคลียร์ให้หมดก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกที" แทนยื่นคำขาด
"เอางั้นหรือ แทนสัญญากับพี่ได้ไหมล่ะ ว่าหากพี่ไปเคลียร์เรื่องตัวเองให้เสร็จ แทนก็จะไปเคลียร์เรื่องตัวเองเหมือนกัน"
"พี่ก็หมั้นแทนแล้วนี่" สถาปานิกพึมพำเสียงเบา
...กฤษณะก็หมั้นแล้ว แม้ไม่ได้พูดออกมาเหมือนบุริณทร์ แต่กฤษณะก็ให้แหวนเขา ทิฟฟานี่เสียด้วย แพงกว่าของบุริณทร์ตั้งเยอะ เหลือแต่ภูวนัยล่ะที่ยังวางมาดอยู่...
...แล้วนี่หากภูวนัยทำเหมือนบุริณทร์หรือกฤษณะ เรื่องมันจะยุ่งมากกว่านี้ไหมเนี่ย...
"งั้นพี่ขอมัดจำบ้างหน่อยได้ไหมละแทน" บุริณทร์เสียงพร่า หน้าเริ่มแดงเพราะแรงปรารถนา ยิ่งเขากับแทนกำลังสวมกางเกงว่ายน้ำนั่งชิดกันอยู่แบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกวาบหวาม
"มัดจำบ้าอะไรพี่บุ กลางวันแสกๆ เดี๋ยวใครมาเห็น" แทนหลุบตาลงมองพื้น จู่ๆ ก็รู้สึกเขินบุริณทร์ขึ้นมาทันใด
"แทนก็รู้ว่าพี่รู้สึกกับแทนยังไง ที่ผ่านมาอาจจะล้อกันเล่นๆ บ้าง แต่แทนก็น่าจะรู้ว่าแทนเป็นคนเดียวในดวงใจของพี่" บุริณทร์กระซิบเสียงเบา มือลูบไล้ต้นขาของแทนหนักหน่วงขึ้น ยื่นหน้าเข้ามาชิดแก้มของลูกน้องที่รัก ปากจูบแก้มเนียนที่ร้อนผ่าวของแทนด้วยความอ่อนโยน
ทันทีที่ได้สัมผัส กระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง กล้ามเนื้อขมวดเกร็งขึ้นทันใด บุริณทร์ย่ามใจ เบียดตัวเข้ามาใกล้ๆ แล้วก้มหน้าลงจูบปากแดงระเรื่อของสถาปนิกหนุ่มเจ้าเสน่ห์
"แทน"
"พี่บุ อย่านะ เดี๋ยวคนเห็น"
"ช่าง" บุริณทร์ไม่สนใจ แขนอีกข้างเอื้อมไปโอบหลังของแทนเอาไว้
"อย่า" แทนห้ามเสียงเบา พยายามเบียงตัวหนี
"ฮื่อ อย่าขัดใจพี่สิแทน ยอมพี่หน่อยเถอะ ขอพี่ชื่นใจนิดเดียว" บุริณทร์บดปากแทนหนักขึ้น พยายามจะสอดลิ้นเข้าไปในปากแดงๆ ของชายหนุ่ม แทนรีบเบือนหน้าหนีแล้วยกมือขึ้นดันหน้าอกบุริณทร์เอาไว้
"ขอแค่ชื่นใจทำไมสอดลิ้นเข้ามา แก้ผ้าแทนซะเลยดีไหม จะได้กลายเป็นหนังโป๊กลางแจ้ง" แทนหน้ามุ่ย ก่อนจะสั่งบุริณทร์เสียงเข้ม "พี่บุ ลงน้ำทะเลได้แล้ว"
"ลงได้หรือเนี่ย" บุริณทร์พึมพำ ก้มลงมองหน้าตักตัวเองที่ส่วนนั้นกลางลำตัวผงาดชันแสดงความแข็งแกร่ง
"แค่นี้เอง ทำไมไวขนาดนี้ละพี่โจ" แทนเบ้ปาก หันตัวออกไปมองทะเล
"ก็ไม่ได้ใช้งานนานมากแล้วนี่ และอีกอย่าง กับแทน พี่ก็เป็นแบบนี้ล่ะ เห็นไหมล่ะ ว่าพี่รู้สึกกับแทนยังไง"
"อยากฟันท่าเดียวละสิ" แทนเสียงอุบอิบ
"ไม่ใช่นะจ๊ะที่รัก อย่าคิดแบบนั้นสิ" บุริณทร์ร้องเสียงหลง "เพราะพี่มีความรู้สึกกับแทนจริงๆ นะสิ เพราะรัก มันถึงสั่งการได้เร็วขนาดนี้"
"สั่งให้มันหยุดได้แล้ว จะได้ไปเล่นน้ำกัน ขืนเดินออกไปทั้งๆ อย่างนี้ คนได้มองกันตาค้าง ตัวเองเล็กที่ไหนกัน"
"ยังจำได้ด้วยหรือจ๊ะ" บุริณทร์ยื่นหน้ามาวางบนไหล่ของแทน มองหน้าชายหนุ่มยิ้มๆ
"ทะลึ่ง" แทนสะบัดไหล่ แล้วลุกขึ้นทันที "ตามมานะ อย่านอนต่อล่ะ ไม่งั้น แทนจะไม่เล่นน้ำทะเลกับพี่อีกแล้ว"
ขากลับเข้าฝั่ง บุริณทร์นั่งบ่นตลอดทางเพราะแสบผิว แทนปลอบใจอีกเดี๋ยวเดียวก็หายเพราะทาโลชั่นหลังอาบแดดไปแล้ว ทั้งที่ในใจแอบสมน้ำหน้าคนที่ไม่เคยออกแดดว่า ไม่พ้นคืนนี้หรอก บุริณทร์คงแทบไม่อยากสวมเสื้อเพราะจะปวดแสบปวดร้อนมากกว่านี้หลายเท่านัก
"เย็นนี้ทานข้าวที่โรงแรมพี่นะแทน สองต่อสอง บนระเบียงห้องพี่ ปราศจากมารผจญ"
"ทานเสร็จพี่ก็กะจะเผด็จศึกผมละสิ รู้ทันหรอก" แทนเบ้ปาก
"คิดอกุศล พี่อยากทานดินเนอร์อร่อยๆ กับแทนจริงๆ นะ" บุณริณทร์ทำตาละห้อย "ถ้าแทนยังไม่ยอมพี่ พี่ก็ไม่เร่งรัด พี่จะรอจนกว่าแทนจะพร้อม"
"จนกว่าพี่จะจัดการเด็กๆ พี่ให้หมดก่อน"
"ตัวเองด้วย อย่าลืมล่ะ" บุริณทร์สวนกลับทันที
"สอ บอ มอ ยอ หอ" แทนยักไหล่ ตอบบุริณทร์ทันได ทั้งที่ในใจก็ยังกังวลอยู่ว่าจะทำอย่างไรดี
"อะไร สอ บอ มอ" บุริณทร์เลิกคิ้วอย่างสงสัย
"สอ บอ มอ ยอ หอ ก็ สบายมาก อย่าห่วงไงล่ะ เฮ้อ เชยจริงๆ เลย" แทนผลักบุริณทร์อย่างหงุดหงิด
"พี่ว่าสมัยนี้เขาไม่ค่อยพูดกันแล้วนะแทน" บุริณทร์ตอบยิ้มๆ
"อ้าวนี่มาหาว่าผมเชยหรือไง" แทนเอื้อมมือสองข้างจับคอบุริณทร์ทำท่าจะบีบ แต่อีกฝ่ายร้องลั่นพลางขยับตัวออก
"โอ๊ย แสบ มาถูทำไม๊" บุริณทร์ทำหน้านิ่ว มือลูบต้นคอป้อยๆ
"แค่นี้เอง"
"มาลองเจอแบบพี่บ้างสิ คนไม่เคยเจอแดด โดนเผาทั้งวัน แสบจะแย่อยู่แล้ว" บุริณทร์ครางอ่อยๆ "นี่ถ้าไม่รักแทนมาก พี่ไม่ยอมออกไปเล่นน้ำตากแดดด้วยทั้งวันหรอกนะ"
"น้อยๆ หน่อย แค่ชั่วโมงสองชั่วโมง ทำเป็นบ่น พูดเกินไปแล้วนะพี่ริณทร์"
"บอกว่าอย่าเรียกริณทร์ พี่ไม่ชอบ มันฟังเป็นชื่อผู้หญิง ถ้าไม่ยอมเรียกชื่อเล่นจริงๆ เรียกพี่ว่าบุยังพอทน แล้วตากแดดสองชั่วโมงนี่ไม่ใช่เรื่องเล็กนะ พี่รู้สึกว่าตัวเองเป็นกุ้งต้มแล้วนะเนี่ย" บุริณทร์หน้ามุ่ย
"ยังก่อนพี่ริณทร์ ยังก่อน" แทนอมยิ้ม
...รอคืนนี้ตอนอาบน้ำก่อนเถอะ เผลอตัวถูสบู่แรง รับรองว่าแสบถึงทรวงแน่พี่โจเอ๊ย...
"ตกลงทานข้าวเย็นกับพี่นะ"
"ไม่" แทนตอบเสียงเข็ง "พี่ได้เวลาไปแล้วทั้งวัน แทนต้องแบ่งเวลาให้เพื่อนบ้าง"
...เพื่อนกฤษณะละสิ อยากพูดออกไปตรงๆ จังเลยว่าไม่ต้องเอาเรื่องเพื่อนขึ้นมาอ้างหรอก เขารู้ว่ากฤษณะอยู่แถวนี้ คอยรับส่วนบุญอยู่ นี่คงร้อนรุ่มแทบตายละสิที่แทนหายไปทั้งวัน...
...นี่เขาไม่อยากให้แทนรู้สึกลำบากใจหรอกถึงไม่พูดถึงกฤษณะ...
"แทนจะไปทานข้าวกับเพื่อนที่ไหน" บุริณทร์อ้อมแอ้มถาม
"อยากรู้ไปทำไม จะตามไปหรือไง"
"ก็ถ้าอยากตามไป แทนจะยอมหรือเปล่าละ"
"ตามใจ" แทนยักไหล่
...ตามไปก็แย่สิ กฤษณะได้ทำเป็นตีหน้ายักษ์ฟัดกับบุริณทร์...
"แล้วพี่ก็คงต้องทานดินเนอร์คนเดียวเหงาๆ แทนไม่สงสารพี่บ้างหรือไหง" บุริณทร์ออดอ้อน
"เหงาก็ไปชวนกริชมาทานด้วยสิ อยู่กับกริชคงหายเหงา กวนได้กวนดี" แทนตอบเสียงเรียบ
...กริชจะไปทานข้าวกับแทนและ "เพื่อน" ของแทนต่างหาก เขานี่ล่ะจะใช้กริชให้เป็นประโยชน์ คอยดูนะ...
"ก็คงงั้นมั๊ง" บุริณทร์รับคำเนือยๆ
"น่าพี่บุ พอทานข้าวเสร็จแทนจะไปหาที่โรงแรม ไปทายาให้นะ" แทนปลอบ
"ทำไมต้องทายา" บุริณทร์ขมวดคิ้ว
"เชื่อแทนเถอะ พี่โจต้องทายาแน่ๆ ถึงฝั่ง แทนจะไปซื้อยามาเตรียมไว้ให้" แทนยักคิ้ว ก่อนจะหันไปมองทะเลอย่างสบายอารมร์ ทิ้งให้บุริณทร์นั่งทำหน้าผะอืดผะอม กังวลว่าความแสบร้อนบนผิวหนัง โดยเฉพาะต้นคอกับช่วงหัวใหล่ด้านหลังที่ตอนนี้เริ่มร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ
แทนเบ้ปากอย่างไม่พอใจเมื่อมองข้ามไหล่ไปเห็นคนที่ชอบกวนอารมณ์เขาเป็นที่สุด ในใจก็คิดว่าอุตส่าห์ชวนกฤษณะมาทานอาหารเย็นไกลถึงขนาดนี้ยังมีตัวมารตามผจญ ถึงไม่ได้เข้ามาแทรกถึงที่โต๊ะ แต่ฝ่ายนั้นก็นั่งมองอยู่ ทำหน้าตาเหมือนจะล้อเลียนเขายังไงไม่รู้
"เป็นอะไรครับ หรืออาหารไม่อร่อย" กฤษณะถามยิ้มๆ เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนเป็นขุ่นมัว
"เปล่าครับ" แทนส่ายหน้า
"เสร็จแล้วไปแล่นเรือตอนกลางคืนกับผมนะ นอนดูดาวระยิยระยับกลางทะเล"
...ไปสิ อยากไป คงสวยน่าดู กฤษณะทำไมคิดอะไรแต่ละอย่างมีแต่เรื่องโรแมนติก...
"แต่ว่าผม"
...เขาบอกบุริณทร์ว่าจะทายาให้...
"แต่ว่าอะไรครับ หรือมีนัดไปเที่ยวกับเพี่อนอีก เห็นเพื่อนคุณมานั่งเฝ้าตั้งนานแล้ว" กฤษณะถามยิ้มๆ
...กฤษณะมีตาข้างหลังหรือนี่ รู้ได้ยังไงว่ากริชมานั่งอยู่ตรงโน้น แล้วนี่จะรู้หรือเปล่าว่าเขาแบ่งร่างออกเป็นสองวิ่งรอกแบ่งเวลาให้บุริณทร์ด้วย...
...ต้องรู้แน่ๆ เลย กฤษณะเป็นคนฉลาด...
...แย่จริงๆ ทำไมเราเริ่มจะรู้สึกผิดต่อกฤษณะแล้วนะนี่...
"นั่นไม่ใช่เพื่อน นั่นมันตัวกวน" แทนพ่นลมหายใจเบาๆ
"เขาชอบคุณแทนหรือครับ" กฤษณะถามเสียงเรียบๆ ไม่ได้มีท่าทีแปลกไปจากเดิม
"รู้จักได้ยังไงครับ ท่าทางผมก็เห็นว่าเขาสุภาพดี" กฤษณะหันไปมอง ค้อมศรีษะให้กริชที่หลบตาไม่ทัน จำต้องยิ้มบางๆ ส่งกลับมา
"วิศวกรโครงการครับ"
กฤษณะเลิกคิ้ว อดนึกถึงภูวนัยไม่ได้ว่าเพื่อนเขาจะรู้หรือไม่ว่าวิศวกรที่ทำงานกับสถาปนิกโครงการสปาที่เพื่อนรุ่มหุ้นทำธุรกิจส่วนตัวกำลังทำท่าทางสนใจแทน เขาเจอชายหนุ่มคนนั้นเพียงครั้งเดียวและเป็นเวลาแค่สั้นๆ แต่เขาก็พอจะมองออกว่าฝ่ายนั้นก็ทำท่าจะมาเป็นคู่แข่งอีกคน
...สายตาบ่งบอก และเขาก็มองออก...
...คืนนั้นที่ชายทะเล เมื่อเขาเดิมเข้าไปทักแทน ชายหนุ่มคนนี้หันขวับมามองเขา ส่งสายตาเป็นปรปักษ์ทันที ทำเหมือนหึงหวง...
...แทนต้องทำงานกับหนุ่มคนนี้ทุกวันเป็นเวลาหลายเดือน เรื่องภูวนัยกับบุริณทร์ก็ยังไม่ลงตัว แล้วนี่จะมีอีกคนกระโจนลงมาร่วมวงด้วย เรื่องก็คงยุ่งหนักกว่าเดิม...
"ผมไม่อยากกลับกรุงเทพฯ เลยครับ อยากอยู่ที่นี่นานๆ" กฤษณะเปลี่ยนเรื่องคุย
"แต่ก็อยู่นานไม่ได้เพราะต้องกลับไปทำงาน" แทนเติมประโยค "พอว่างคุณกฤษณ์ก็มาเยี่ยมอีกสิครับ"
...แต่เลือกมาคนละสัปดาห์กับคนอื่นบ้างนะ ปวดหัวจริงๆ นี่แค่บุริณทร์นะเนี่ย เขาพอจะรับมือกับบุริณทร์ได้ ถ้ามาสัปดาห์เดียวกันกับภูวนัยคงทะเลเดือดเป็นแน่แท้...
"คุณแทนก็กลับเข้ากรุงเทพฯ บ้างสิครับ ผมไม่ว่างทุกอาทิตย์" กฤษณะทำหน้าออดอ้อน "ทั้งที่ผมอยากว่างและมาอยู่นานๆ"
"เดี๋ยวโปรเจ็คก็เสร็จ อีกไม่กี่เดือน" แทนให้กำลังใจ "หรือไม่ก็พอเริ่มก่อสร้างไปได้เกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ผมอาจไม่ต้องอยู่นี่ตลอดก็ได้"
"ผมจะจ้างให้ทำบ้านตากอากาศผมที่หัวหิน"
"อันนั้นต้องคุยกับคุณบุริณทร์" แทนตอบยิ้มๆ
...บุริณทร์คงยอมปล่อยให้แทนมาทำงานให้เขาหรอก...กฤษณะคิดในใจ
...หัวเด็ดตีนขาด บุริณทร์ไม่มีวันมอบหมายให้เขาไปทำงานให้กฤษณะ ภูวนัยนี่ก็ด้วย ที่ทำไปสองงานก็เพราะบุริณทร์ไม่รู้ แต่หากมีอะไรที่ภูวนัยจ้างอีก บุริณทร์ก็คงไม่ยอมเช่นกัน...
"รอให้ผมเปิดบริษัทตัวเองก่อนนะครับ จะรับงานคุณกฤษณ์เป็นรายแรก" แทนยิ้มกว้างให้กำลังใจกฤษณะ
"ถ้าเป็นไปได้ เปิดบริษัทของเราดีกว่า" กฤษณะเสียงจริงจัง
...ตายล่ะ กฤษณะคิดอะไรอยู่นี่...
"ทำอะไรครับ ผมเป็นสถาปนิกนะ ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็น"
"ผมเป็นคนบริหาร เป็นคนทำการตลาด ดูแลเรื่องการเงินด้วยยังได้เลย" กฤษณะพูดเสียงเรียบราวกับวางแผนชีวิต
"แล้วใช้แรงงานผม" แทนพูดไม่เต็มเสียงนัก
"คุณเป็นหัวหน้าสิ คุมงาน แล้วจ้างคนอื่นมาใช้แรง เราสร้างบริษัทด้วยกัน"
...สร้างชีวิตด้วยกัน แบบนี้หรือเปล่าที่กฤษณะกำลังพยายามสื่อความหมายอยู่ตอนนี้...
...นี่กฤษณะคิดไปไกลถึงขนาดนี้แล้วหรือ นี่ถ้าเป็นชายกับหญิง กฤษณะคงวางแผนวันแต่งงาน ตกลงเรื่องมีลูก หาโรงเรียนเตรียมให้ลูก ไม่ก็อะไรต่ออะไรอีกมากมาย ส่วนบุริณทร์ เขาเคยล้อเรื่องแบ่งหุ้นบริษัทห้าสิบเปอร์เซ็นต์มาบ่อยครั้ง แต่บุริณทร์ก็ไม่ได้มีท่าทางจริงจังแบบนี้ ส่วนภูวนัยไม่ต้องพูดถึง ไม่เคยคุยอะไรลึกซึ้งกับเขาขนาดนี้...
...น่าน้อยใจภูวนัยนัก เรื่องวิริญญาก็ยังไม่ชัดเจน จะมีเขาคู่กับแฟนผู้หญิงหรือยังไง...
"คบเด็กสร้างบ้าน ระวังสร้างบ้านไม่เสร็จนะครับ" แทนตอบเสียงเบา มือเริ่มเขียนอาหารบนจาน รู้สึกเขินขึ้นมาทันใด
"ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นเด็กสร้างบ้าน" กฤษณะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ผมคิดว่าคุณเป็นคนพิเศษ"
...แทนครับ แต่งงานกับผมเถอะครับ...
...ต่อไปกฤษณะคงต้องพูดแบบนี้แน่นอนเลย ดีที่เขาไม่ได้เป็นผู้หญิง...
เสียงกระแอมดังขึ้นใกล้ๆ แทนหันขวับไปมอง กริชเดินเฉียดโต๊ะ ทำทีเป็นเดินผ่านออกไปจากร้านอาหาร จงใจขัดจังหวะกฤษณะกับแทน
...โล่งอกหรือเสียดายกันละเนี่ย...
แทนหันไปมองตามวิศวกรจอมกวน แล้วหันไปมองกฤษณะที่ทำหน้านิ่งมองตามเช่นกัน อดคิดไม่ได้ว่าเห็นกฤษณะทำตาขวาง ราวอยากลุกขึ้นเดินตามไปชกหน้ากริชเสียให้ได้
"ท่าทางไม่ใช่ย่อย" กฤษณะพึมพำ
"กวนจนเป็นนิสัย คุณกฤษณ์อย่าไปถือสาเลยนะครับ ตอนเรียนอยู่ เคยถูกผมถีบตกอัตจันทร์มาแล้ว" แทนคุยโอ่ "แต่ถึงโดนยังไง ก็ยังหน้าด้านหน้าทนเข้ามากวนอารมณ์ไม่เคยเข็ดหลาบ"
"ต้องเจอคนจริง ถึงจะเข็ด" กฤษณะตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันมาหาแทน แล้วชวนให้ดื่มไวน์
...โดนแน่ๆ เลยกริชเอ๊ย ท่าทางกฤษณะฉุนไม่ใช่น้อย...
***********
-
:m16:เริ่มหงุดหงิดกับแทนแล้ว จะเลือกใครแล้ว
-
คุณภูหายยยยยยยยยยยยยยย ไปไหนนนนนนนนนนนน :o12:
-
คุณแทนพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมาระวังนะครับจะแห้งเชาโรยรา
-
เลือกสักกก คนเหอะ :เฮ้อ:
-
หุหุ
เชียร์ 'กริช'
........................................
ว๊าก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
ขัดเคือง เลือกๆ ไปสักคนเถอะค๊าบบบบบบบบบ :z3:
-
มาแปะ พี่นาย ก่อน ไม่ได้อ่านมาสองวันละ
ปล. ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
น้องแทนเลือกไม่ถูกเลยทีเดียว... เยอะจัด หนุ่มคนไหนเข้ามาก็หลงเสน่ห์หมด
เลือกให้ได้สักคนเถ๊อะ อายุจะขึ้นเลข3 แล้วนะหนู เดี๋ยวหนุ่มๆ ที่มาชอบจะหันมาจับคู่กันเองหมดนะ อิ อิ :z1:
-
แทนชักจะเยอะแล้วน่ะ
-
"ต้องเจอคนจริง ถึงจะเข็ด"
เหอะๆๆ พูดให้แทนฟังบ่อยๆก็ดีเหมือนกันนะ ต้องเจอคนจริงถึงจะเข็ด
สับรางหนุ่มๆกันเป็นว่าเล่นไม่รู้จะสงสารใครดี แทนเล่นให้ความหวังกราดเกลื่อนแบบนั้น
พูดกับพี่โจว่าให้ไปเคลียร์กับเด็กๆของตัวให้ได้ก่อน พูดซะดิบดี เหอะๆตัวเองยังเคลียร์
ตัวเองไม่ได้เลย ถ้าเกิดพึ่โจเคลียร์ได้จริงๆ เหมือนตัวเองจะยอมเป็นของพี่โจยังงั้นแหละ
ยังไงก็ต้องขุดข้ออ้างที่แย่ๆของพี่โจตอกกลับมาอยู่ดี ถ้าปฏิเสธเสียงแข็งๆไป ไม่คือไม่
ไม่รับแหวน ปฏิเสธความสัมพันธ์ที่เกินกว่าคำว่าเพื่อนรุ่นพี่ เจ้านายที่สนิท ก็ยังดี
แต่แทนรับหมดทุกสิ่งอัน เฮ้อออออออ ตอนนี้มันคงเป็นแค่ค.รู้สึกชอบและพอใจทั้งพี่โจ คุณกฤษณะนั่นแหละ
แต่ใครกันที่แทนแคร์ค.รู้สึกมากสุดล่ะ จนป่านนี้คนๆโผล่มาเดินเล่นใจหัวใจแทนยังก็มะรู้เหอะๆ คุณภูวนัย
ก็มัวแต่อืด คู่แข่งทำคะแนนแทรกหน้าไปถึงไหนต่อไหน นี่ถ้าไม่มีเวลาก็ยกให้คุณกฤษณะไปเหอะ
คุณกฤษณะแลจะได้เรื่องมากสุด โสดสุด ดูจริงใจและเป็นพวกไอเดียบรรเจิดในเรื่องโรแมนติค
เหอะๆ อยู่ด้วยแล้วคงทำให้พ่อสถาปนิกหนุ่ม ตื่นเต้น วันละหลายๆรอบ น่าอุตส่าห์คิดถึงเรื่องอนาคต
ไว้แล้วด้วย เหอะๆๆจะได้ทำถึงขั้นไหนก็ยังไม่รู้ แหวนก็เป็นแค่สิ่งของที่แทนค.รู้สึกแต่ไม่ได้ผูกหัวใจ
ของคนที่รับไปได้เลย หมั้นก็เป็นแค่กิริยาที่ทำหน้าที่เหมือนผูกมัดแต่จริงๆมันไม่มีค.หมายอะไรเลย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: อยากเห็นคนเก่งเสียน้ำตาจัง
-
^
^
รีข้างบนใจร้ายยยยยยยยยยย
อยากเห็นหนูแทนของเค้าเสียน้ำตา :monkeysad:
-
^
ูู^
รีบนใจดีและ่อ่อนโยนเกิ๊นไป อิอิ
อยากให้แทนเจอ แบบ :beat: :จุ๊บๆ:
-
:เฮ้อ:
เลือกสักคนเถอะ
หลายคนเกิ๊น
-
คุณภูคร้าบบบ
ลงกระบี่ได้แล้วมั้งงง
โดนคุณกฤษเทคนำไปหลายช่วงตัวแล้วนะ
แต่เห็นด้วยกับทุกคนคับ
เลือกซักคนเฮอะ ใครที่ใช่สุด ที่จะได้0.1%ที่เหลือน่ะ
:เฮ้อ:
-
ใกล้จะจบแล้วหรอครับเนี่ย
-
มาอ่านแล้วนะคับ
-
:เฮ้อ:
เลือกสักคนเถอะ
หลายคนเกิ๊น
:เฮ้อ:
-
มันส์
-
แทนอ่ะ
เห็นคนอื่นเป็นตัวเลือกมากเกินไป ไม่คิดถึงหัวอก(แฟบๆ) ของคนอื่นบ้าง
วันไหนที่แทนเลือกได้ แต่คนนั้นกลับเห็นแทนเป็นตัวเลือกเหมือนกัน ถึงวันนั้นแล้ว แทนน่ะแหล่ะที่จะรู้สึก
เป็นห่วงหัวใจทุก ๆ ดวง ที่มีความรัก
:n1:
-
แทนอ่ะ เห็นคนอื่นเป็นตัวเลือกมากเกินไป ไม่คิดถึงหัวอก(แฟบๆ) ของคนอื่นบ้าง
วันไหนที่แทนเลือกได้ แต่คนนั้นกลับเห็นแทนเป็นตัวเลือกเหมือนกัน ถึงวันนั้นแล้ว แทนน่ะแหล่ะที่จะรู้สึก
เป็นห่วงหัวใจทุก ๆ ดวง ที่มีความรัก
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ ปิ๊งไอเดียตอนจบแล้วล่ะ ผู้เขียนก็โลเลสับสนมานานประหนึ่งว่าเป็นน้องแทนซะเอง ไม่รู้จะเลือกใครให้แทนดี
ป.ล. จบออกมาไม่ดียังไง ไปโทษคุณโน๊อานะคร้าบ
ป.ล. เอ่อ วอนขอความช่วยเหลือตั้งชื่อให้ด้วยนะครับ เขียนมาตั้้งนานไม่รุ้จะให้เรื่องนี้ชื่อว่าอะไรดี
ที่คิดๆ ไว้คือ "วุ่นนัก รุมรักคนหลายใจ"
-
:really2:
ตกลงแทนจะเลือกใครกันแน่ :m16:
-
เอาเป็นแบบว่าแทนรู้ตัวว่ารักใคร กำลังจะไปหาเขา แต่โดนดัดหลังเขาไปมีคนอื่น เป็นการลงโทษที่รู้ตัวช้า และเล่นเกมส์กับความรัก แต่สุดท้ายก็เข้าใจกัน...เอาแบบนี้ได้มั๊ยคะ ไม่มีใครต้องเสียใจ คนอ่านไม่เสียใจ แทนก็ได้รับบทเรียน
-
บทที่ 38
สายวันจันทร์
กฤษณะกับบุริณทร์กลับกรุงเทพฯ ไปแล้วโดยไม่มีการเผชิญหน้ากัน สุดสัปดาห์อันน่าหวาดเสียวของแทนก็จบลงแบบทุลักทุเลเพราะต้องวิ่งรอกแบ่งเวลาให้กฤษณะและบุริณทร์คนละสองชั่วโมง
เช้าวันจันทร์สถาปนิกหนุ่มท่าทางอ่อนล้า นั่งทำงานด้วยความง่วงผสมเหม่อลอย จนกระทั่งมี "ตัวกวน" มาทำให้ตื่นตัว
"ถ้าง่วงก็ไปงีบได้นะแทน อู้งานนิดหน่อย เราไม่ฟ้องคุณภูวนัยหรอก" เสียงกริชดังขึ้นใกล้ๆ
แทนหันไปมองตาขวาง ไม่พูดตอบเพราะยังไม่มีอารมรณ์ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมหยุด
"แต่อย่าลืมที่คุยกันไว้นะ วันนี้เลิกงานไปเป็นเพื่อนเราตกปลาหน่อย"
แทนยังนิ่ง มองกระดาษเขียนแบบตรงหน้าด้วยสายตาครุ่นคิด พลันภาพเรือตกปลาลำน้อยในทะเลก็ปรากฏขึ้น เขานั่งอยู่กราบเรือ หย่อนเบ็ดลงน้ำอย่างเซ็งๆ เพราะอยากอาบแดดแทนที่จะมาตกปลาเป็นเพื่อนแก้เหงาให้กริช หันไปมองวิศวกรจอมกวนก็เห็นกำลังสาวคันเบ็ดอย่างเพลิดเพลิน ไม่ฉุกคิดแม้แต่นิดเดียวว่ามีคนเดินเข้ามาข้างหลัง
...แล้วผลักคนปากดีตกน้ำ! จากนั้น รีบขับเรือหนี แต่เขาก็ยังปราณีกริชบ้าง ค่อยวกกลับมารับ หลังจากปล่อยให้นายตัวดีเล่นน้ำทะเลคนเดียวซักครึ่งชั่วโมง...
"ระวังตัวไว้เถอะ" แทนพูดเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคน ส่วนเลขาประจำออฟฟิสไม่มีวันได้ยินอะไรทั้งสิ้นเพราะกำลังมีสมาธิกับการแซตเอ็มเอสเอ็นกับเพื่อนๆ ออนไลน์
"ทำไม ระวังอะไร" กริชถาม เลิกคิ้วข้างเดียว กิริยาท่าทางใหม่ที่แทนเพิ่งสังเกตเห็นและรู้สึกว่าดูกวนอารมณ์เป็นที่สุด
"คุณกฤษณะหมายหัวนายไว้แล้ว ที่ไปก่อกวนเขาเมื่อเย็นวานที่ร้านอาหาร คุณกฤษณ์บอกว่าจะจัดการนายให้เข็ด" แทนขู่
"เราไม่ได้ทำอะไร แค่นั่งทานข้าวไป ถ่ายรูปไป" กริชทำลอยหน้าลอยตา
"อะไรนะ ถ่ายรูป ถ่ายรูปเรากับคุณกฤษณ์หรือ" แทนเปลี่ยนสีหน้าเนือยเป็นเอาเรื่องทันที "เกินไปแล้วนะกริช"
"อย่าห่วงเลย ไม่เอาไปลงไฮไฟว์หรอก แต่ส่งเอ็มเอ็มเอสไปให้คุณภูวนัยกับคุณบุริณทร์ล่ะไม่แน่" กริชยักไหล่ ทำหน้ากวนเช่นเคย
"คิดหรือว่ากลัว เชิญตามสบาย นายไม่รู้อะไร เราเคยจัดการกับสามคนนี้มาแล้วพร้อมๆ กัน ที่คิดว่าเราจะกลัวรถไฟสามขบวนชนกันนะ ไม่วอรี่หรอก วอรีแปลว่ากังวลใจ" แทนถลึงตาใส่อีกฝ่าย "เข้าใจไม๊"
"เก่งจังเลยนะ บริหารเสน่ห์ไปทั่ว งานถนัดสิท่า" กริชพูดเสียงเข้ม เปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบนิ่ง "ก็แน่ล่ะ ฝึกมาตั้งแต่เป็นนิสิตแล้วนี่ ถามจริงเถอะแทน จะเลือกใครกันแน่"
"แล้วมายุ่งด้วยทำไม" แทนหันหน้าหนี ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่อยากมองตากร้าวของกริชที่กำลังมองเขาอยู่
"ทำไมชอบล้อเล่นกับความรักนะแทน ไม่คิดหรือว่าจับปลาสองมือแล้วจะไม่เหลืออะไรซักอย่าง"
"สาม ไม่ใช่สอง มือซ้าย มือขวา แล้วเอาปากคาบด้วย" แทนประชด "แล้วไม่ต้องมาสั่งสอนหรอก ตัวเองเก่งนักละ"
"หมายความว่าไง" กริชเสียงเข้มขึ้น
"เปล๊า" แทนยักไหล่ "ละไว้ในฐานที่เข้าใจ"
กริชจ้องหน้าแทนนิ่ง อีกฝ่ายทำเป็นไม่สนใจ ตามองกระดาษเขียนแบบ มือหยิบดินสอมาขีดเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษแผ่นใหญ่ ทำราวกับว่ากริชไม่ได้อยู่ตรงนั้น
...แบบนี้ล่ะ กวนอารมณ์กริชได้ยิ่งนัก ทำเป็นเงียบ พูดแทงใจให้อยากรู้แล้วก็นิ่ง ทำเหมือนกริชไม่มีตัวตน คราวนี้ได้อกแตกตาย เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับแทน รู้ไว้ซะบ้าง มิสเตอร์สกินเฮด...
แทนอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเดินกระแทกเท้าปึงปังออกไปจากห้อง หันไปมองเลขาประจำออฟฟิส ฝ่ายนั้นยังคงไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกรอบกาย
...แต่ว่าที่กริชพูดก็ถูก ทำไมมาล้อเล่นกับความรัก ตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจมากถึงมากที่สุดว่ากฤษณะรักเขาจริงจัง รวมทั้งบุริณทร์ด้วย บุริณทร์ยอมเขามากกว่าที่เขาคิด เหมือนพยายามจะต่อรองให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ คิดๆ ไปก็สงสารบุริณทร์อยู่เหมือนกัน...
...แต่ภูวนัยล่ะ ภูวนัยรักเราหรือเปล่า ถ้ารัก รักแค่ไหน เท่ากฤษณะหรือบุริณทร์หรือเปล่าน๊อ...
เลิกงาน แทนเดินจูงจักรยานมายืนรอกริชที่ใต้ต้นไม้ข้างถนนใหญ่ กริชหายไปทั้งบ่าย คงยุ่งกับช่างที่ไซท์งาน แทนอยากจะแวบหนีไปเหมือนกัน แต่พอรู้ว่ากริชย้ำว่าต้องไปตกปลาด้วยกัน เขาก็เลยจำต้องรอ เพราะไม่เช่นนั้นกริชก็คงตามตื๊อเขาให้ได้ สู้ยอมๆ ไปซักชั่วโมงสองชั่วโมงให้จบไป ส่วนความคิดจะผลักกริชตกน้ำแล้วขับเรือหนีนั้นหายไปแล้วตั้งแต่เที่ยง
...แล้วนี่หายหัวไปไหน ตกลงจะให้ไปตกปลาด้วยหรือเปล่าเนี่ย...
-
ชื่อที่พี่นายว่า ก็โอ แล้วนะ :z10:
-
สั้นจังอ่ะครับ
-
กริชก็กริชเหอะยังเอาแทนไม่อยู่เลย
ขู่ไปก็เท่านั้นแหละ จับปลาสามมือ เก่งเกินไปล่ะ
ไอ้ที่ว่าสงสารพี่บุเหมือนกันเนี่ย ก็แค่สงสารนั่นแหละ
เห็นแบบนี้แล้วอยากให้กริชแก้เผ็ดจับปล้ำซะให้เข็ด 555
กริชเองก็คงไม่ได้ไม่คิดอะไรกับแทนใช่มั๊ยนั่น มันเกินขอบของคนทำอะไรแก้เหงาไปแล้วอ่ะนะ
ถ้าอยากไปเป็นช้อยที่สี่ก็รีบออกตัวให้ไว หรือว่า อยากกินแทนแบบนิ่งๆ มาเนียนๆใช่ป่ะ
รอเหยื่อเผลอแล้ว ฮุบเลย
-
อยากให้แทนได้บทเรียน ล้อเล่นกับความรักและความรุ้สึกของคนอื่น :fire:
-
ยังรออยู่นะครับว่าบทสรุปจะเป็นไงอ่ะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบแทน
-
สั้นจังอ่ะครับ
:z13:
-
โดน 'กริช' สักทีเหอะ 'แทน'
หุหุ
:haun4:
-
รอจบแล้วจะมาอ่านรวดเดียวดีฝ่า นะพี่นาย
ช่วงรี้ เครซี่ คดีรักมากมาย อ่าน 2 รอบ/วัน :z1:
-
แทนต้องโดน :impress2:
-
ผมว่าน่าจะลองแซนวิช
-
ชักอยากจะให้แทนได้รับบทเรียนละ
ปล.พี่นาย แต่งตอนจบไว้แล้ว ก็เอาซะเลย ไม่ต้องมาโทษน้องเลย
ปลล.จะได้เป็นบทเรียนสำหรับคนที่หลายใจ
-
หนับหนุน ๆ ^_^
ลองให้คนที่ล้อเล่นกับความรักโดนความรักทำพิษซะบ้าง เอาให้ไม่เหลือใครเลยดีมะ อยู่ตัวคนเดียวเดี่ยวโดด 55555 :laugh5:
-
แทนไม่รักใครเลยจริงๆหรือนี่ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
:z1:ถ้าไม่เหลือใครเลยก้ต้องบอกว่า "สม" ละนะแทน
-
:z3: :z3: :z3:
น่าวุ่นวายจิง ๆ
:z13: :z13:
-
ก็ยังคงเชียร์พี่ภูอยู่ดีแหละ อ่ะๆๆๆ อย่าบอกว่าจะเสร็จเจ้าสกินเฮดกวนส้นนั่นนะ ง๊าาาาาาา
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แทนมัยเคยไหมที่จะหยุดนะ
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
:a5:
อ่านทันแระ
ผมเชียร์คุณภูวนัยครับ
:sad4:
-
:z2: :z2: :z2: แดนซ์รอคนจับปลาหลายมือ
คุณภูวนัยคะ บินมาภูเก็ตไวไวนะ
-
บทที่ 38 ต่อครับ
บ่ายวันจันทร์
เลิกงาน แทนเดินจูงจักรยานมายืนรอกริชที่ใต้ต้นไม้ข้างถนนใหญ่ กริชหายไปทั้งบ่าย คงยุ่งกับช่างที่ไซท์งาน แทนอยากจะแวบหนีไปเหมือนกัน แต่พอรู้ว่ากริชย้ำว่าต้องไปตกปลาด้วยกัน เขาก็เลยจำต้องรอ เพราะไม่เช่นนั้นกริชก็คงตามตื๊อเขาให้ได้ สู้ยอมๆ ไปซักชั่วโมงสองชั่วโมงให้จบไป ส่วนความคิดจะผลักกริชตกน้ำแล้วขับเรือหนีนั้นหายไปแล้วตั้งแต่เที่ยง
...แล้วนี่หายหัวไปไหน ตกลงจะให้ไปตกปลาด้วยหรือเปล่าเนี่ย..
แทนเริ่มหงุดหงิด ร่ำๆ จะปั่นจักรยานเข้าไปยังไซท์ก่อสร้างสปา แต่ในที่สุดก็ให้เวลากริชอีกห้านาที บอกตัวเองว่า หากกริชไม่โผล่มา เขาก็จะไปนอนเล่นริมหาด
หาดอื่นไกลๆ จากที่เคยไป จะได้ไม่มีใครมากวนอารมณ์
แทนมองนาฬิกา เริ่มนับถอยหลังเมื่อเวลาเหลืออีกหนึ่งนาที แต่นับได้ถึงห้า กริชก็ขับมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ตรงมาหา
"แทน ไปได้แล้ว" กริชส่งเสียงตะโกนมาก่อนที่จะจอดรถตรงหน้าสถาปนิกที่เริ่มทำหน้าง้ำ
"หายไปไหนมา รอเป็นชั่วโมงแล้ว" แทนเสียงเข้ม เติมเวลาไปอีกห้าสิบนาที
"แค่สิบนาทีเองทำเป็นบ่น" กริชเบ้ปาก แล้วเอื้อมมือมาตบเบาะรถจักรยานยนต์ "ไปกันเถอะ"
"จะไปยังไง พับจักรยานยัดใส่กระเป๋าแล้วซ้อนท้ายไปหรือไง"
"ทิ้งจักรยานไว้แถวนี้ก็ได้ ไม่ก็ขึ้นนั่งเบาะหลัง แล้วมือจับจักรยานไว้ไม่เห็นยาก มันมีล้อ มันวิ่งตามมอเตอร์ไซด์ได้" กริชพูดเนือยๆ ราวกับเบื่อหน่ายคนที่ทำท่ามีปัญหา
"ไม่เอา ไม่เคยทำ" แทนส่ายหน้า
"ทำไม ไม่กล้าหรือ ทำเป็นขี้ขลาดไปได้" กริชเอียงหน้าท้าทาย
...หนอยแน่ คนอย่างแทนหรือขี้ขลาด ไม่มีเสียล่ะ...
แทนฉุนกึกขึ้นมาทันที ลืมตัวทุกครั้งที่โดนท้าทาย กระโดดขึ้นนั่งคล่อมมอเตอร์ไซด์ของวิศวกรคู่กัด มือขวาจับจักรยานของตัวเองไว้แน่น เตรียมพร้อมเต็มที่
"ขับดีๆ นะกริช ห้ามแกล้งกันนะ" แทนสั่ง
"ใครจะไปคิดแกล้งตัวเอง อย่าคิดแต่ว่าคนอื่นจะเหมือนตัวเองสิ" กริชหันมาพูดเสียงเบาแล้วเคลื่อนรถออกไปช้าๆ อย่างระมัดระวัง และทำเป็นหูทวนลมเมื่อคนที่ซ้อนท้ายบ่นตามหลังว่าเขาปากไม่ดี
บ่ายวันพฤหัสบดี
เสียงเพลงจากลำโพงเครื่องจิ๋วแต่ทรงพลังดังก้องบริเวณชายหาดที่ชายหนุ่มในชุดกางเกงว่ายน้ำสีเขียวสดกำลังครอบครองอยู่เพียงลำพัง แทนพบชายหาดเล็กๆ แห่งนี้โดยบังเอิญเมื่อปั่นจักรยานเล่นมาเรื่อยๆ หลังเลิกงาน ในใจนึกฉุนกริชอยู่ไม่หายว่าวันจันทร์เลิกงานมาบังคับให้เขาไปตกปลาด้วย ส่วนวันอังคารก็มาชวนเขาไปเล่นวินเซิร์ฟ โดยมีข้ออ้างว่าจะไม่เอาเรื่องที่เขาแอบไปพบกับกฤษณะและบุริณทร์ไปบอกภูวนัย เขาบอกกริชว่าที่ยอมไปทำอะไรด้วยเป็นเพื่อนคลายเหงาไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะเขาทนรำคาญที่กริชเซ้าซี้ไม่ได้ต่างหาก และรู้สึกสงสารคนที่ไม่เคยออกจากเมืองใหญ่มาอยู่ต่างจังหวัดที่สงบเงียบ
"คราวหลังจะเขียนคู่มือคลายเคลียดให้ซักเล่มนะ เวลาไปต่างจังหวัดจะได้เอาไว้อ่าน เผื่อคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรฆ่าเวลา นายนี่จริงๆ เลย เลิกงานแล้วไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ หรือไง" แทนส่ายหน้าอย่างระอาใจเมื่อคุยกับกริชเมื่อตอนเที่ยงของวันนี้
...พอแฟนมา ทิ้งเราอีกแล้ว เจ็บใจจริงๆ นี่หายหัวไปตั้งแต่บ่าย โดดงานหรือเปล่าก็ไม่รู้ อยากไปฟ้องภูวนัยจริงๆ เลย...
แทนนอนแผ่หายใจแรงเมื่อนับครบ 50 หลังจากทำซิทอัพยกสุดท้ายเสร็จ มือยกขึ้นลูบหน้าท้องราบเรียบแกร่งเป็นลอนของตัวเอง แล้วนึกถึงพุงของบุริณทร์
...ถ้าบุริณทร์เป็นแฟนเรา จะจับออกกำลังกายให้หุ่นดี ไม่ปล่อยให้เผละเด็ดขาด ทนไม่ไหวหรอกที่จะมีแฟนพุงพลุ้ย ต้องหุ่นดีเหมือนภูวนัย รายนั้นก็เป็นนักธุรกิจ ท่าทางงานยุ่งยิ่งกว่าบุริณทร์อีก ทำไมยังหุ่นดีก็ไม่รู้ กฤษณะเองก็ท่าทางหุ่นดีไม่ใช่เล่น บุริณทร์สู้ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว...
...เอ แต่ว่าเรียงลำดับรูปร่างหน้าตาอย่างเดียวไม่ได้นะ ต้องนิสัยใจคอด้วย จะรักใครชอบใครมันต้องไปกันได้ เขาเข้ากับบุริณทร์ได้ สนิทกันขนาดนี้ กฤษณะกับภูวนัยเทียบไม่ได้หรอก จะว่าไป เขาไม่ค่อยรู้จักสองคนนั้นเท่าไหร่ พ่อแม่เป็นใครไม่เห็นรู้จักเลย อดีตเป็นยังไงก็ไม่รู้ ส่วนบุริณทร์ เห็นกันมานาน ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ...
...ความรัก...ทำไมมันวุ่นวายยิ่งนัก แล้วหัวใจดวงน้อยๆ ทำไมมันซับซ้อนแบบนี้ จะบังคับมันก็ไม่ได้ มีแต่จะวิ่งไปวิ่งมาเหมือนเด็กดื้อ เขาเป็นเจ้าของหัวใจ แต่กลับไม่มีปัญญาบังคับใจตัวเอง สับสน วุ่นวายไปหมด แล้วนี่ยิ่งมีกริชมาเป็นตัวสอดแทรก ยิ่งไปกันใหญ่...
...เกี่ยวอะไรกับกริช อย่าบอกนะเริ่มชอบกริชเข้าแล้ว...
...ดูๆ ไปก็ไม่เลวนะ ปากไม่ดีหน่อย แต่กริชก็ทำให้หายเบื่อได้เหมือนกัน...
...แต่ถ้าภูวนัยรู้ ภูวนัยไม่ยอมหรอก...
...ภูวนัยยังไม่บอกรักเราเลย ตัดภูวนัยออกไปได้ ต้องเป็นคนที่เรารัก และเขารักเราเท่านั้น ใจสองใจต้องตรงกัน...
...แล้วทำไมภูวนัยไม่บอกรักเราซักทีล่ะ ถ้าภูวนัยบอกรักเหมือนกฤษณะกับบุริณทร์ก็คงเลือกได้ง่ายขึ้นเพราะแต่ละคนถือว่ามีข้อนำเสนอเท่ากันทุกประเด็น...
จะเรียกว่าโชคร้ายของกริชหรือไม่ก็ไม่ทราบได้ แทนออกกำลังกายริมชายหาดเสร็จแล้วปั่นจักรยานกลับที่พัก ระหว่างทาง เห็นชายหนุ่มผมตัดสั้นเกรียนขับจักรยานยนต์ริมหาด มีหญิงสาวซ้อนท้ายกอดเอวแน่น ท่าทางกำลังชื่นชมกับธรรมชาติอย่างมีความสุช
...หมั่นใส้ พอแฟนมาก็ไม่แยแสเรา ตอนแฟนไม่อยู่ กลับมาตามติดเราต้อยๆ บอกว่าเบื่อ บอกว่าเหงา ไม่มีอะไรจะทำ แล้วแฟนกริชนี่ก็มาบ่อยเหลือเกิน งานการไม่ทำหรืออย่างไรกันนะ...
"สวัสดีกริช" แทนเร่งความเร็วจักรยาน ปั่นไปเทียบมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ที่กำลังวิ่งช้าๆ
แวบหนึ่ง แทนคิดว่าตัวเองได้เห็นแววตารู้สึกผิดจากดวงตาคมกริบคู่นั้นของวิศวกรคู่ปรับ แต่ความรู้สึกหมั่นใส้มีมากกว่าที่จะใส่ใจเรื่องอื่นใด เขาจึงพูดออกไปว่า "เสียดายจังกริช นึกว่าวันนี้จะได้ไปเที่ยวกันเหมือนเคย แบบนี้เราต้องกินข้าวเย็นคนเดียวแล้วล่ะสิ"
หญิงสาวที่นั่งซ้อนท้ายทำหน้าฉงนอยู่ครู่หนึ่งแล้วหัวเราะเสียงใส ตอบกลับมาว่า "ไปทานด้วยกันสิค่ะ"
แทนปฏิเสธหน้ายิ้มๆ แล้วหย่อนระเบิดลูกเล็กๆ ก่อนจะแยกตัวไป "ไม่อยากรบกวนคู่รักครับ ไว้คุณกลับ กริชกับผมก็ทานอาหารเย็นด้วยกันเหมือนเคย ตอนเรียนด้วยกันก็ทานด้วยกันมาตลอด ไม่ได้ทานด้วยกันบ้างก็ไม่เป็นไร เปลี่ยนบรรยากาศ"
...เห็นกริชเม้มปาก สะใจจริงๆ เย็นนี้ล่ะ พอกลับบ้าน คงโดนแฟนสาวซักร้อยแปดคำถาม แล้วถูกไล่ให้ไปนอนโซฟา อารมณ์ค้างไปทั้งคืน...
สายวันศุกร์
แทนจงใจมาทำงานสายเพราะรู้ว่าตอนเช้ากริชคงเข้ามาโวยวายกับเขาเรื่องที่ไปพูดอะไรกำกวมทำให้แฟนสงสัย ซึ่งที่คาดเดาไว้ก็ไม่ผิด เพราะเมื่อเดินเข้ามาในสำนักงาน เขาเห็นกระดาษโน็ตแปะไว้บนโต๊ะเขียนด้วยลายมือหนักๆ ว่า "เที่ยงนี้ทานข้าวด้วยกันนะ มีเรื่องจะคุย"
...ได้เลยกริช คุยกับแทนได้ทั้งชั่วโมงเลย เที่ยงนี้เราจะให้เวลากริชเต็มที่ แต่จากนี้ไป ไม่ต้องมาตื้อขอให้เป็นเพื่อนคลายเหงาหลังเลิกงานแล้วนะ...
แทนผิวปากอย่างอารมณ์ดี มือก็ทำงานไปอย่างคล่องแคล่ว รู้สึกมีชีวิตชีวาที่ได้แกล้งวิศวกรคู่ปรับ ความรู้สึกหมั่นใส้กริชลดลง หากแทนที่ด้วยความสะใจแทน
เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง สถาปนิกหนุ่มก็ชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ตรงหน้า กลิ่นน้ำหอมกรุ่นบอกได้ทันทีว่าผู้มาเยือนเป็นผู้หญิง
"คุณแทนคะ ริต้าขอคุยด้วยซักห้านาทีหน่อยค่ะ" แฟนของกริชสีหน้าเคร่งเครียด
"ได้สิครับ" แทนพยักหน้า รู้สึกแปลกใจที่เห็นหญิงสาวเข้ามาคุยกับเขา
"เมื่อคืนริต้าคุยกับกริช ก็เลยอยากคุยกับคุณแทนด้วยอีกคน" หญิงสาวเสียงเข้มขึ้น "กริชกับริต้าเป็นแฟนกัน"
"ผมทราบ" แทนตอบเบาๆ รอดูท่าทีหญิงสาว
"แล้วริต้าไม่อยากให้คุณมายุ่งกับแฟนริต้า"
...โอ้โห พูดตรงแฮะ ผู้หญิงคนนี้ไม่เบา...
"คุณเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ผมว่ามันแปลกนะที่มาคุยกับผู้ชายไม่ให้ยุ่งกับแฟนหนุ่มตัวเอง"
"สมัยนี้มันต้องยังงี้ล่ะ อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป ที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดก็เกิด ที่ไม่เคยคิดว่าจะมีก็มี ริต้าก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาระแวงว่าผู้ชายจะมาเป็นชู้กับแฟนตัวเอง" ริต้าพูดตรงไปตรงมาจนแทนต้องเลิกคิ้วด้วยคาดไม่ถึง
...โอ๊ย แรงไม่ใช่เล่น...
"เดี๋ยวก่อนครับคุณ นี่คิดไปถึงขนาดนี้แล้วหรือ นี่คุณคุยกับกริชยังไงนี่"
"กริชเขาบอกว่าคุณกับเขาเรียนมหาวิทยาลับมาด้วยกัน" ริต้าเสียงเข้มขึ้น
"คนละคณะ เขาวิศวะ ผมสถาปัตย์"
"นั่นไม่สำคัญ"
"แล้วอะไรสำคัญ" แทนถามเพราะอยากรู้จริงๆ
"คุณกับเขาทำงานด้วยกันทุกวันเป็นเวลานาน แล้วการใกล้ชิดกันก็อาจทำให้แฟนริตาเขว อีกอย่าง ให้ท่ากันแบบนี้ กริชก็คงเสียท่าซักวัน หรือบางทีอาจพลาดไปแล้วก็ได้ ไม่งั้นกริชก็คงไม่..." หญิงสาวชะงัก
...เฮ้ย ไปกันใหญ่แล้ว แฟนของกริชคิดอะไรไปมากมายขนาดนี้เลยหรือเนี่ย ล้อเล่นหน่อยเดียว...
"คุณปรักปรำผมมากไปหรือเปล่า" แทนทำหน้าไม่เชื่อหูตัวเอง หญิงสาวตรงหน้าทำหน้าตาจริงจังมาก
...ทำยังกะเราเป็นนางแมวยั่วสวาท จ้องจะงาบกริช สามีของตัวเองเสียให้ได้ ที่กริชบอกว่าแค่เพิ่งเป็นแฟนกัน ยังไม่มีอะไรกันถึงขั้นนั้น ท่าจะไม่จริงหรอก ดูๆ ริต้าทำเหมือนภรรยาที่สามีไปมีเมียน้อยยังไงยังงั้น...
"เอ่อ ผมว่าเรื่องนี้คงต้องคุยกันยาว เอาไว้ค่อยคุยกันตอนเลิกงานดีไหมครับ"
"ไม่ ริต้าต้องการคุยตอนนี้ ก่อนที่จะไปคุยกับกริช และริต้าอยากให้เราสามคนมาตกลงกันให้ดี กริชเขามีอนาคตของเขา อีกนิดเดียวเท่านั้นเขาก็เป็นปกติเหมือนคนทั่วไปได้ ริต้ากำลังจะเปลี่ยนเขาได้แล้ว ริต้าจะไม่ให้คุณมาเป็นคนทำลายความรักของเราหรอก"
...อ้าวๆ ไหงพูดแบบนี้ล่ะ ท่าทางแฟนกริชจะพูดไม่รู้เรื่อง ทำยังกะจับได้ว่ากริชกับเขาแอบลักลอบมีอะไรกันเหมือนในละครทีวี มีหลักฐานเป็นรูปถ่ายเห็นจะๆ ประเภทภรรยาค้นของส่วนตัวของสามีแล้วเห็นอะไรที่สามีปิดบังเอาไว้...
...เมื่อวานก็แค่พูดอะไรกำกวมไม่กี่ประโยค...
"คุณริต้าครับ คุณพูดอะไรซีเรียสเกินไปแล้วนะ กรุณาอย่ามาว่าผมแบบนี้ ส่วนกริชนั่นนะ เขาก็ปกติดี คิดกับแฟนตัวเองแบบนี้ พูดกับคนอื่นแบบนี้มันไม่น่ารักนะครับ" แทนเริ่มเสียงแข็ง
"ตกลงคุณจะไม่ยอม" ริต้าเสียงกร้าว
"ยอมทำไม" แทนยักไหล่ เริ่มจะอารมณ์คุกรุ่นที่โดยกล่าวหาโดยไม่มีเหตุผลพอเพียง
"ฉันไม่คิดเลย ไมนึกเลยจริงๆ" ริต้าเริ่มตาแดง น้ำตากำลังจะไหล ไหล่กำลังเริ่มสั่น ท่าทางพยายายามควบคุมอารมณ์ตนเอง
...อะไรกันนี่ เมื่อคืนนี้สองคนนี้คุยกันยังไงวะ เราก็แค่พูดอะไรนิดๆ หน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้...
แทนหันซ้ายหันขวา พยายามจะปลีกตัวออกไปจากสำนักงาน แต่ริต้าท่าทางไม่ยอมง่ายๆ จนในที่สุด เมวิดี เลขาประจำสำนักงานเดินเข้ามาพร้อมกับวิศวกรไฟฟ้าของโครงการ ริต้าจึงรวบรวมสติอารมณ์แล้วพูดกับแทนเสียงเบาก่อนจะเดินออกจากสำนักงานไป
"ปล่อยเขาไปเถอะคุณแทน"
แทนส่ายหน้างงๆ ไม่เข้าใจสิ่งที่หญิงสาวพูด ใจหนึ่งอยากจะไปคุยกับกริชให้รู้เรื่อง แต่อีกใจหนึ่งก็อดฉุนไม่ได้ที่โดนต่อว่าเสียหาย
...กริชจะรู้ไหมนี่ว่าแฟนของตัวเองท่าทางร้ายไม่ใช่เล่น นี่ถ้าแต่งงานกันไปแล้วผู้หญิงขี้หึง ขี้ระแวงขนาดนี้ สงสัยคงได้ทะเลาะกันทุกวัน ถ้ากริชเกิดไปทำให้เธอเข้าใจผิด ริต้าคงตามไปตบไม่ยั้ง...
แทนแทบจะรอให้ถึงเที่ยงไม่ไหว อยากวิ่งไปโวยวายกับกริชเสียเดี๋ยวนี้ แต่เมื่อคิดว่ากำลังเป็นเวลาทำงานอยู่ และไซท์งานมีคนมากมายจึงอดทนเอาไว้ รอเวลาเที่ยงวันที่เป็นเวลาส่วนตัว
...ริต้าทำยังกับว่าสงสัยแฟนหนุ่มของตัวเองจะนอกใจ และท่าทางจะนอกใจกับผู้ชายแทนที่จะเป็นผู้หญิง หรือไม่ริต้าก็เป็นคนขี้ระแวงและขี้หึงมาก...
...เฮ้อ อะไรนักหนา เราก็แค่แกล้งพูดกำกวมหน่อยเดียว ทำเป็นเรื่องใหญ่...
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แทนเริ่มหิวข้าว ตาเหลือบมองนาฬิกา เห็นว่าสิบนาทีเที่ยง แต่สุพรรษา เลขาประจำออฟฟิสก็ออกไปรับประทานอาหารเสียแล้ว แทนเดินไปที่ประตูออฟฟิส คิดว่าจะออกไปยืนคอยกริชด้านนอกดีกว่า แต่พอเอื้อมมือจะเปิดประตูก็ต้องชะงัก เพราะมีคนกระชากประตูเปิดออกกอย่างแรง
...ผีเข้าแน่ๆ เลย กริชหน้าแดงเหมือนใครเอาสีไประบายหน้า...
...งานเข้าแล้วละสิเรา...
"หิวข้าวหรือกริช ยังไม่เที่ยงเลย ทำไมรีบมา" แทนทำใจดีสู้เสือ
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี" กริชเสียงห้วน
"ถ้างั้นพูดไม่ดีก็ได้" แทนฉุนกึกทันที "ยังไม่เที่ยงเลย โกงเวลางาน จะรีบไปทานข้าวอะไรขนาดนั้น"
"แทน" กริชพ่นลมหายใจแรงๆ เงยหน้าขึ้นจ้องตาแทนเขม็ง "พูดอะไรระวังปากไว้บ้างนะ ไม่รู้หรือว่าริต้าเขาเซนซิทีฟ นี่เข้าไปหาเรา ร้องให้ใหญ่เลย แทนไปว่าเขาแรงๆ แบบนั้น เขารับไม่ได้"
...ไปบิดเบือนอะไรล่ะ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เล่นแฮะ แล้วอีตากริชนี่ก็หูเบา ฟังทางโน้นฝ่ายเดียว พอเห็นหน้าเราก็กะจะเอาเรื่อง...
"ว่าอะไรแรงๆ" แทนเสียงห้วน "อ้อ ไม่ต้องบอกหรอก เพราะถ้าเราอธิบาย ก็คงเป็นการแก้ตัว นายฟังและเชื่อเมียมาแล้วนี่"
"บอกแล้วไงว่าไม่ใช่"
"แต่เราว่าใช่ ดูยังไงก็ใช่ เมื่อเช้าเดินเข้าไปลุยเราในออฟฟิส ทำเหมือนภรรยาโดนสามีนอกใจแอบไปมีอีหนู อะไรวะ อยู่ดีๆ มาหาว่าเราให้ท่านาย เป็นชู้กับสามีตัวเอง แค่คิดก็สยองแล้ว ใครจะไปอยากได้คนหัวเกรียนเป็นแฟน" แทนโวยวาย
"คิดยังงั้นหรือแทน" กริชเม้มปากอย่างสะกดอารมณ์
"อะไรนะ" แทนถามเพราะไม่ค่อยเข้าใจที่กริชพูด แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ หญิงสาวที่กำลังมีปัญหาหัวใจที่ชื่อริต้าก็เดินลิ่วตรงเข้ามาหา
"กริช มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ริต้านึกว่ากริชจะไปทานข้าว ไหนบอกว่าต้องไปทานข้าว" ริตาเปิดฉาก
...ขี้หึงสุดๆ เลยผู้หญิงคนนี้...
"ผมมาคุยธุระ" กริชหันไปตอบเสียงเบา
...หงอเชียว อะไรวะ ทีกับเราจะกินเลือดกินเนื้อ...
"ธุระอะไร จะต้องมาคุยอะไรกันอีก กริชก็ตกลงกับริต้าแล้วไงล่ะ อย่าบอกนะว่ากริชจะไม่ยอมเลิก"
...เลิกอะไร หมายความว่ายังไง เลิกกะเราหรือเปล่า นี่ยัยคนนี้คิดไปได้ไกลถึงขนาดไหนกันนี่ จินตนาการช่างบรรเจิดจริงแม่คุณ...
"แล้วคุณก็ควรจะเลิกคบกับแฟนริต้าได้แล้ว" แม่เสือสาวหวงแฟนหันมาใส่แทน
"อ้าวคุณ พูดยังงี้ได้ไง ใครไปคบกับแฟนคุณ แฟนคุณต่างหากมาตื้อผมทุกวันให้ผมไปช่วยคลายเหงา" แทนพูดความจริง แต่ปากไวไปหน่อย เลยพูดรวบรัดเป็นอย่างยิ่ง
ได้เรื่อง ริต้าแทบจะร้องกรี๊ด แต่ก็ยั้งไว้ทัน ตากลมโตของหญิงสาวเบิกกว้างเกือบเท่าลูกปิงปอง ปากค้างเพราะไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดของสถาปนิกหนุ่มแบบนั้น ส่วนกริชก็ทำตาเหลือกไม่แพ้กัน ส่ายหน้าอย่างหัวเสียแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
"แทน" กริชคงพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เรียกชื่อของคนที่พูดสั้นๆ ห้วนๆ ไม่ขยายความ
"ก็จริงไหม่ล่ะ ตัวเองเป็นคนพูดเอง"
ริต้าสะบัดหน้าพรืด แล้วรีบเดินหนีไป กริชหันรีหันขวาง ถลึงตาใส่แทนแล้วรีบตามแฟนสาวไปทันที
"ไปกันใหญ่ แต่ช่วยไม่ได้ มาปากเสียกับแทนก่อนทำไม" แทนเบ้ปาก บ่นพึมพำเป็นหมีกินผึ้ง "ผู้หญิงนี่หึงร้ายขนาดนี้เลยหรือนี่ อะไรกัน แค่พูดล้อเล่นนิดหน่อย เอาไปสร้างเป็นเรื่องเป็นราวได้ใหญ่โต เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับไอ้แทนผู้ไม่เคยยอมใคร หนอย แฟนตัวเองมาตื้อเราให้ไปเป็นเพื่อนคลายเหงาเองนี่ แล้วกริชมันก็พูดยังงั้นจริงๆ นี่นา เราพูดผิดตรงไหน"
แทนยักไหล่ อดรู้สึกสะใจนิดๆ ไม่ได้ ทั้งริต้า ทั้งกริช คราวนี้ได้มีอะไรสนุกๆ คุยกันมากยิ่งกว่าเดิม
...ดีนะ ไม่กระโดดกอดคอแล้วหอมแก้มกริชต่อหน้า ถ้าถึงขนาดนั้น ริต้าคงช๊อค...
...แล้วเผลอๆ แกอาจจะถูกน้ำกรดสาดหน้าก็ได้นะแทน...เสียงของสงครามดังขึ้นมาในความคิด
...แล้วนี่เราจะบาปหรือเปล่านะ หากสองคนนั่นทะเลาะกันหนักๆ แล้วพาลเลิกกัน...
...แต่ก็ดีสิ กริชไม่เหมาะกับผู้หญิงแบบนั้นหรอก รู้เสียตอนนี้ ตอนเริ่มคบกัน ยังดีกว่ามาเห็นธาตุแท้ของคุณเธอเมื่อสายเกินไป ขี้หึงร้าย ระแวงจัดแบบนี้ ผู้ชายที่ไหนจะทนได้ อยู่ด้วยปวดหัวตายเลย เห็นไหมล่ะ เราทำบุญ ไม่ได้ทำบาป...
แทนคิดหาเหตุผลให้ตัวเองได้แล้วก็เดินเอื่อยๆ ไปที่จักรยานตัวเองเพื่อปั่นออกไปยังร้านขายอาหารที่อยู่ไม่ไกลเพื่อรับประทานอาหารกลางวันมื้อพิเศษ...มื้อเที่ยงที่ยาวนานกว่าปกติเพราะไม่อยากรีบกลับสำนักงาน
...กลัวโดนกริชถล่ม รอซักบ่ายสองโมงค่อยกลับ ให้กริชอารมณ์เย็นลงก่อนเถอะ...
บ่ายโมงครึ่ง วันศุกร์
แทนยกมือลูบท้องด้วยความอิ่ม วันนี้เขาทานอาหารกลางวันไปเยอะมากอย่างที่ไม่เคยทานมาก่อน ตามด้วยไอสครีมหนึ่งถ้วยและน้ำผลไม้ปั่น สาเหตุก็เพราะนั่งอยู่ในร้านอาหารนานจนเกินไป
ชายหนุ่มยกมือขึ้นดูเวลา แล้วตัดสินใจกลับสำนักงานเพราะคิดว่า หากกริชจะกลับมาเอาเรื่องกับเขาก็คงอารมณ์เย็นลงมากแล้ว
...แค่ผู้หญิงงอน ง้อเดี๋ยวเดียวก็หาย กริชไปอธิบายว่าอะไรเป็นอะไร แค่นี้ก็หมดปัญหาแล้ว จะอะไรมากมายกันเล่า...
แทนลุกขึ้น เดินออกไปนอกร้าน กำลังจะถึงจักรยานที่จอดพิงไว้ข้างเสาด้านหน้าของร้านอาหาร "ลมโชย" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สถาปนิกหนุ่มรีบล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง แต่ด้วยความเร่งรีบจึงทำโทรศัพท์หลุดมือหล่นลงบนพื้น ชิ้นส่วนกระจัดกระจาย
...ดีนะ ไม่ใช่เครื่องแพงที่กฤษณะซื้อมาฝากจากญี่ปุ่น ไม่งั้นต้องนอนร้องให้อยู่ตรงนี้แน่เลย...
แทนก้มลงหยิบชิ้นส่วนโทรศัพท์มาประกอบกันแล้วเปิดเครื่อง
...ว้า ไม่ติด แต่ก่อนเวลาหล่นก็แค่เอาแบตเตอรี่ใส่ที่เดิม ประกอบฝาหน้าเข้ากับเครื่อง เคาะๆ หน่อยก็ใช้งานได้แล้ว คราวนี้เป็นอะไรล่ะ...
แทนพยายามกับโทรศัพท์อยู่เป็นนานสองนาน ในที่สุดก็เลิกล้มความตั้งใจ โทรศัพท์เครื่องนี้ใกล้หมดสภาพมาตั้งนานแล้ว หล่นคราวนี้ โทรศัพท์คงถึงกาลสิ้นอายุขัย ไม่ยอม "ฟื้น" ขึ้นมาทำงานอีก
ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที แทนก็มาถึงสำนักงาน แต่ทันทีที่จอดรถ เขาก็เบ้ปากเมื่อเห็นคนที่ยืนกอดอกรออยู่หน้าออฟฟิส
...จะจองล้างจองผลาญไปถึงไหนกัน นี่ริต้าจะเซ้าซี้ทั้งวันเลยหรือนี่..
"คุณแทน คุณตัดสายฉันทำไม" ริต้าเปิดฉากทันที่ที่แทนเดินเข้ามาใกล้
"ไม่ได้ตัด ไม่เห็นจำเป็นต้องทำแบบนั้น" แทนยักไหล่ รู้แล้วว่าเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เมื่อครู่เป็นของใคร และเขาก็ไม่คิดจะอธิบายสถานการณ์ให้ฟัง เพราะตอนนี้เริ่มจะไม่ชอบหน้าแฟนสาวของกริชขึ้นมาจริงจังเสียแล้ว
"ฉันต้องการคุยกับคุณดีๆ แต่คุณก็ไม่ยอมคุย กริชก็ยืนกรานจะกลับไปทำงาน"
"คนเขามีงานทำนะคุณ ไม่ได้มีเวลาว่างไล่หึงหวงใครนี่" แทนกระทบกระเทียบ
"ก็ถ้าไม่มีมูล ฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม"
"มูลอะไร" แทนถอนหายใจ เริ่มจะระอากับเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว
"คุณรู้จักกริชนานแค่ไหน สนิทกันขนาดไหน แล้วทำไมมาทำงานด้วยกัน"
...ไปถามพี่บุริณทร์สิ รับงานไม่ดูตามาตาเรือ ใครจะอยากมาทำงานกับอดีตคู่กัดจอมกวนอารมณ์...
"อันนี้ไปถามเจ้านายผมนะครับ ผมไม่ได้รับงานเอง เจ้านายเขามอบหมายงานมาให้ ส่วนเรื่องรู้จักนานแค่ไหน สนิทกันขนาดไหน ไปถามแฟนคุณจะดีกว่านะ" แทนยักไหล่ เลิกคิดจะพูดดีด้วย
"ฉันกับกริชตัดสินใจคบกันจริงจัง เรารักกัน และวางแผนอนาคตร่วมกัน แต่พอฉันได้รู้ว่าระหว่างคุณกับกริช ไม่ใช่แค่คนร่วมงานกันธรรมดา ฉันก็อยากจะเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย ฉันไม่ต้องการให้แฟนเขว สิ่งที่ฉันพบ ฉันรับไม่ได้ แต่มันจะง่ายขึ้น ถ้าคุณยอมถอยไป" ริต้าพยายามควบคุมเสียงให้ราบรื่น
...เธอคิดว่าเธอเป็นใคร มาพูดกับเราแบบนี้ กล่าวหากันชัดๆ สิ่งที่เธอพบไม่เห็นมีอะไร แค่เราปั่นจักรยานเข้าไปเทียบตอนกำลังขับรถกินลมชมวิวแล้วพูดยั่วเล่นแค่นั้น ทำเป็นเรื่องใหญ่โตโลกาวินาศ แล้วตามเซ้าซี้อยู่ได้ วันนี้สามรอบแล้วนะ ชักจะไม่ไหวแล้ว...
"คุณอย่ารู้เลย รู้แล้วจะหนาว" แทนยักไหล่ จงใจยั่วอารมณ์หญิงสาวตรงหน้า "ถ้าเก่งนัก ก็ปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเองเถอะ"
...เก่งอยู่แล้วนี่ เรื่องทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้เป็นเรื่อง อยู่ดีๆ ก็เดินเข้ามาหาเราในออฟฟิสแล้วบอกว่าเราเป็นชู้กับแฟนตัวเอง จะมากเกิดไปแล้วนะ...
"ไม่จำเป็น ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้ว" ริต้าเสียงเข้ม ปากเม้ม นัยน์ตาแข็งกร้าว
"อ้าว งั้นมาถามทำไม" แทนตาโต ทำท่าทางแปลกใจ
"ฉันอยากได้ยินจากปากของคุณ"
...ขอทีเถอะ ไม่ไหวแล้ว...
"ถึงสนิท แต่เราก็ใช้ถุงยางกันทุกครั้ง มั่นใจได้หายห่วง ไม่ต้องกลัวติดอะไรไปหรอก" แทนทำหน้ายิ้มๆ ตอบด้วยเสียงราบเรียบ แล้วรอฟังเสียงกรี๊ด
สถาปนิกหนุ่มคาดผิด ริต้าไม่ได้ร้องเสียงดังแล้วกระทืบเท้า หากแต่สะบัดหน้าพรืดแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังรถเก๋งคันเล็กที่จอดอยู่ไม่ไกล ก่อนจะออกรถเหมือนธนูพุ่งออกจากแล่ง เสียงล้อครูดไปกับถนนดังแสบแก้วหู
...นี่ละเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่ลมเพชรหึงกำลังขึ้นถึงขีดสุดล่ะ...
...เฮ้อ ตอนนี้รู้สึกสะใจหรือสงสารก็ไม่รู้ ไม่นึกเลยว่ามันจะลงเอยแบบนี้...
แทนเดินเข้าไปในออฟฟิสเงียบๆ เลขาประจำออฟฟิสกำลังถูกตรึงอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์เช่นเคย ห้องทำงานเงียบสงบ ได้ยินแต่เสียงแป้นพิมพ์ดังเป็นครั้งคราว สลับกับเสียงถอนหายใจเบาๆ ของสถาปนิกผู้ไม่เคยยอมใคร
...ริต้าไปเจออะไรถึงได้ลมออกหูแบบนั้น ทำยังกะไปเจอความลับของกริชในสมุดไออารี่เขียนว่าแอบรักแทนสุดหัวใจยังงั้นล่ะ ตลกจริงๆ เลย...
แทนนั่งลงบนโต๊ะทำงาน มองสุพรรษาที่ยังคงนั่งแช็ตเอ็มเอสเอ็นอย่างเอาเป็นเอาตายไม่สนใจใคร แล้วจึงตัดสินใจยกโทรศัพท์ออฟฟิสขึ้นมากดเบอร์สงครามเพื่อระบายสิ่งที่อยู่ในใจให้เพื่อนได้ช่วยรับรู้
...สถานการ์ณไม่ค่อยน่าไว้วางใจ กริชดูโกรธไม่ใช่น้อย...
***** 38 ****** 38 *******
-
บทที่ 39
39
เย็นวันศุกร์
เวลาเลิกงานผ่านไปแล้วกว่าสิบห้านาที แทนยังนั่งอยู่คนเดียวในออฟฟิส คนอื่นๆ กลับบ้านไปแล้วตั้งแต่สิบนาทีก่อนเลิกงาน แทนหันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อดี แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ทันใด ประตูออฟฟิสเปิดออกดังปัง ดังยิ่งกว่าตอนเที่ยงที่กริชเปิดเข้ามาจะเอาเรื่องเขา
...อะไรอีกล่ะที่นี้ อย่าบอกนะว่านี่ยกที่สอง กริชหน้าบึ้งมาก ย่างสามขุมเข้ามาหาแบบนี้ กะจะน๊อคยกนี้เลยหรือไง...
แทนลุกขึ้นจากเก้าอี้ หยิบกระเป๋ามาถือ แล้วเดินตรงไปยังประตูสำนักงานเงียบๆ แต่วิศวกรหน้าเข้มก้าวเท้าเข้าขวาง
"เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไปไหน" กริชเสียงเรียบ หน้าตาบ่งบอกถึงอารมณ์โกรธ
"จะกลับบ้านแล้ว มีอะไรค่อยพูดกันพรุ่งนี้ หรือถ้ารอไม่ไหว ก็ไว้พูดกันหลังกินข้าวเย็นนะ หิวแล้ว" แทนพูดค่อยๆ แล้วเบี่ยงตัวหลบเพราะกริชยังไม่ยอมหลีกทาง
กริชส่ายหน้าแล้วขวางเอาไว้ เดินหน้าเข้าหาแทนราวเสือกำลังต้อนเหยื่อเข้ามุม วิศวกรที่กำลังอารมณ์คุกรุ่นเค้นเสียงออกมาตามไรฟัน ช้าๆ ชัดๆ ว่า "ยังไปไหนไม่ได้ จนกว่าเราจะคุยกันเสียก่อน หิวก็ทนไป ไม่ต้องมาหาทางออกแบบนี้ ทำอะไรไว้ ก็ต้องยอมรับ"
"แหงอยู่แล้ว คนอย่างแทน กล้าทำก็กล้ารับ" แทนทำเสียงเข้มขึ้น แต่สองเท้ากลับก้าวถอยหลังเพราะคนที่ตัวใหญ่กว่าเดินหน้าเข้าหาเขาช้าๆ ท่าทางเอาเรื่อง
แทนถอยหลังจนชนโต๊ะเขียนแบบที่ตั้งอยู่มุมห้อง หันซ้ายหันขวาเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรดี กริชก้าวเท้าตามเขามาช้าๆ ใบหน้าเรียบนิ่ง ตอนนี้เองแทนที่แทนสังเกตเห็นว่ากริชตัวหนากว่าที่คิด ปกติกริชใช้เสื้อและกางเกงตัวโคร่งเขาจึงไม่ค่อยเห็นรูปร่างเท่าใดนัก
...เอาไงดีวะ ถ้ากริชคิดจะหักคอเขาตอนนี้ หากสู้กัน เขาคงสู้ไม่ได้ ท่าทางคงกำลังโกรธเลือดขึ้นหน้าเสียด้วย หน้าแดงไปหมด แต่ทำไมกริชทำหน้านิ่งนัก คนโกรธต้องทำหน้าเป็นยักษ์ไม่ใช่หรือ...
“แทน เมื่อไหร่จะเลิกหาเรื่องกับเราเสียที ทำแบบนี้สนุกมากใช่ไหม ทำให้คนผิดใจกัน สะใจมากงั้นสิ” กริชพูดเสียงต่ำ
“ใครผิดใจอะไรกับใครที่ไหน” แทนรู้เต็มอก แต่ทำเฉไฉ ในหัวพยายามนึกหาทางออก
“อย่ามาทำไก๋”
“เขางอนก็ตามไปง้อสิ” แทนหมายถึงแฟนสาวของกริช “มายืนทำหน้าเป็นยักษ์เป็นมาร จะเอาเรื่องเราอยู่ทำไม เราไม่ผิดนะ”
“ยังคิดว่าตัวเองไม่ผิดอีกหรือ ทำจนแฟนเขาเลิกกัน แบบนี้ยังคิดว่าตัวเองไม่ผิดอยู่อีกหรือ” กริชยังพูดเสียงเรียบ
“แล้วจะเอาไง จะจับเราบีบคอให้ตายคามือหรือไง”
“บีบคอ ใครจะอยากบีบคอ อยากจะชกให้หน้าเละคามือมากกว่า” ใบหน้าของกริชยังเป็นเหมือนเดิม แต่เสียงทุ้มต่ำมากกว่าเดิม
...เอางั้นหรือ จะชกให้หน้าเละเลยหรือ ยังกะเราจะยืนนิ่งให้ชกยังงั้นล่ะ...
“ลองดูสิ พ่อจะชกกลับเหมือนกัน” แทนขึ้นเสียง
“ขนาดนี้ยังมาทำเก่งอีก เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวร้ายๆ เสียที” กริชเสียงดังขึ้น “รู้ไหมว่าสิ่งที่ตัวเองทำ มัน...”
กริชพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ หันหน้าไปมองผนังด้านซ้ายอย่างพยามควบคุมอารมณ์โกรธ แทนรู้ว่ากริชโกรธ เป็นใครก็ต้องโกรธ ลองมาเจอแบบที่กริชเจอสิ ไม่โกรธก็ไม่รู้จะว่ายังไง
...แต่ก็สมแล้วล่ะ ทำเป็นอวดเก่งนัก เหน็บแนมเขาอยู่ได้ทุกวัน คราวนี้เป็นไงล่ะ เจอเข้ากับตัว พูดไม่ออกเลยสิ...
แทนเห็นกริชนิ่งไป จึงแอบถอนหายใจเบาๆ อย่างโลกอก คิดว่ากริชคงเลิกคิดที่จะเอาเรื่องเขาแล้ว สถาปนิกจึงขยับเท้าก้าวออกมาทางขวาช้าๆ ตั้งใจจะเบี่ยงตัวหลบวิศวกรจิตแตกเดินออกไปนอกออฟิสตู้คอนเทนเนอร์
“เดี๋ยว” กริชขยับตัว ยื่นมือขวามารั้งเขาไว้ “จะไปไหนไม่ได้เป็นอันขาด เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง
“ยังจะคุยอะไรอีก ไม่มีอะไรจะคุยด้วย”
“แทนต้องรับผิดชอบแทนสิ่งที่ตัวเองทำ” กริชเสียงเข้ม
“รับผิดชอบอะไร จะให้มาแทนแฟนนายที่หนีไปหรือไง” สถาปนิกหนุ่มประชด
กริชไม่ตอบ ประกายตาบางอย่างฉายวาบขึ้นมา ยิ่งเห็นหน้ากวนๆ ของอีกฝ่ายที่เอียงหน้าท้าทายอยู่ ปากแดงเผยอนิดๆ ก็ทำให้เขาหมดความอดทน ฟางเส้นสุดส้ายที่ยังดึงเขาไว้อยู่ขาดผึง ความรู้สึกลึกๆ ที่เคยมีต่อแทนซึ่งเขาพยายามกดมันเอาวไว้ในหัวใจตอนนี้พุ่งขึ้นมาเหมือนน้ำพุร้อนที่รอวันปะทุ
แทนคำตอบ กริชกระช่างร่างนั้นเข้ามาแนบตัว กอดรัดชายหนุ่มเอาไว้แน่น ก้มหน้าลงมา ประกบปากเข้ากลับปากแดงๆ ของสถาปนิกหนุ่มจอมกวน
แทนอึ้ง ช๊อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เคยคิดว่ากริชจะกล้าทำอะไรแบบนี้ เขายอมรับว่าที่จริงแล้วก็รู้สึกเห็นแววตาแปลกๆ ของกริชมาอยู่ตลอด แต่ไม่นึกว่ากริชจะรู้สึกกับเขาแบบนี้
...หรือกริชแกล้งเฉยๆ จงใจทำแบบนี้เพราะโกรธที่เขาทำให้แฟนสาวของกริชเข้าใจผิด เข้าใจผิดว่าแฟนหนุ่มของตัวเองที่ห้าวเข้มแอบซ่อนอีกร่างหนึ่งเอาไว้ เข้าใจผิดว่าที่กริชมาทำงานไกลถึงกระบี่กับสถาปนิกที่เคยเรียนปริญญาตรีมาด้วยกันมีใจให้กัน และตลอดเวลาที่ผ่านมาก็แอบลักลอบทำอะไรกัน
แทนรู้สึกตัวว่าโดนรุกราน จึงเริ่มดิ้น แต่กริชไม่ยอมปล่อย พยายามลุกล้ำเขามากกว่าเดิม ปากบดปากเขาแรงขึ้น หากยังไม่สอดลิ้นเข้ามา
...สงสัยกลัวโดนกัดลิ้น กริช...ปล่อยนะ อย่าทำแบบนี้...
แทนรู้สึกอ่อนแรง ทั้งที่ตั้งใจดิ้น แต่แขนขาของเขากลับไม่มีแรงอย่างที่ควรจะเป็น สัมผัสของกริชนั้นเร่าร้อนแต่ก็ออดอ้อนอยู่ในที ทั้งที่เขาคิดว่ากริชแกล้งรังแกเขา แต่ทำไมเขารู้สึกว่ากริชดูเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ลมหายใจหนักหน่วง อกสะท้อนขึ้นลง เสียงครางในลำคอเบาๆ เสียงลมหายใจเหมือนจะขาดห้วงเหมือนเสียงลมหายใจของเขา
และที่สำคัญ...เขารู้สึกถึงช่วงล่างของกริชร้อนผ่าว พาดเป็นลำ ดุนดันกับของเขา...
...นี่ไม่ใช่แกล้งนี่นา...นี่เอาจริง
...งั้นกริชก็เป็น?...
...โอ๊ย ตายแล้ว...
แทนดิ้นแรงมากกว่าเดิม พยายามยกมือขึ้นผลักอกของกริช ทันทีที่สองมือวางทาบลงกับอกกว้าง เขารู้สึกถึงความร้อนผ่าวของอกแกร่งที่แน่นปึ๊ก อกของกริชแน่นมาก เขานึกภาพออกได้ว่าอกของกริชต้องกว้างแกร่งมาก
...แต่ตอนนี้อกแน่นของวิศวกรคู่กัดคนนี้เต้นระทึกเหมือนกองสะบัดชัยที่ถูกฟาดเต็มแรง เต้นตึกๆ เหมือนจะระเบิด...
เสียงดังโครม ทั้งสองเสียการทรงตัว ล้มลงกับพื้น ข้าวของกระจัดกระจาย แบบแปลนและเอกสารตกลงจากโต๊ะ กระจายเต็มห้อง แทนยังดิ้นไม่ยอมหยุด ใบหน้าส่ายหนี มือตะกุยตะกายเสื้อเชิ๊ตตัวโคร่งของวิศวกรที่กำลังรุกรานเขาด้วยอารมณ์ปรารถนา สองขาของแทนยกดันสลับกับถีบวิศวกรร่างใหญ่ หากอีกฝ่ายไม่ยอมแพ้เกี่ยวกระหวัดรัดเขาไว้แน่น สองขาแข็งแรงของกริชกดทับเกี่ยวเขาของแทนเอาไว้ แทนพยายามพลิกตัวขึ้นข้างบน แต่กริชตัวหนักมากและท่าทางไม่ยอมเหมือนกัน
...โอ๊ย แย่แล้ว นี่เขากำลังโดนปล้ำหรือไง อย่าบอกนะว่าจะถูกข่มขืนในตู้คอนเทนเนอร์ กริชไม่กลัวใครจะมาเห็นหรือไงนะ..
...ใครจะมาเห็นล่ะ เย็นวันศุกร์ หยุดยาวติดต่อกันสามวัน คนอื่นๆ หายไปตั้งแต่บ่ายแล้ว...
“กริช”
ในที่สุดแทนก็ส่ายหน้าพ้นจากการถูกระดมจูบ แต่เขาพูดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ เสียงหอบเหมือนจะขาดใจ เหนื่อยเพราะดิ้นหนีกริช แต่ก็เหนื่อยหอบเพราะอีกความรู้สึกหนึ่งเช่นกัน
เหนื่อยหายใจไม่ออกเพราะถูกปิดปากเพราะปากของอีกคน
“แทน”
เสียงของกริชแหบพร่าเช่นกัน
ชั่วไม่กี่วินาทีเท่านั้นที่แทนมีโอกาสได้พูด กริชประกบปากลงมาอีก ตอนนี้แข้งขาเขาอ่อนแรงไปหมด ทั้งตัวอ่อนแรง ตัวเริ่มอ่อนปวกเปียก เรี่ยวแรงไม่รู้หายไปไหนหมด
กริชอ่อนแรงลงเช่นกัน เมื่อครู่ที่ปลุกปล้ำเขาด้วยความรุนแรงหนักหน่วง คราวนี้เริ่มเนิบนาบ มือที่จับตรึงเขาไว้เปลี่ยนมาเป็นลูบไล้ กายบดเบียดถูไถกับร่างเขาเป็นจังหวะ เหมือนกับงูที่กำลังรัดเหยื่อช้าๆ
...เหยื่อที่รัดกระหวัดตอบเช่นกัน...
กริชเริ่มสอดลิ้นเข้ามาในปากของแทนแล้ว ตวัดควานในปากของสถาปนิกหนุ่มช้าๆ แทนพยายามหนี แต่หนีอย่างไรก็ไม่พ้นเพราะพื้นที่ในอุ้งปากของเขานั้นแคบมากเกินจะหนีกริชได้
ชายหนุ่มทั้งสองรู้สึกเหมือนไฟช๊อต ร่างทั้งร่างสั่นกระตุก
...รู้สึกเหมือนใจจะขาด ถ้ากริชไม่หยุด เขาคงขาดใจตายอยู่ตรงนี้...
...นี่มันไม่ใช่แค่การแกล้งจูบนี่นา จูบแบบนี้ กอดรัดแบบนี้ เบียดร่างเข้ามาแบบนี้ เหมือนที่กฤษณะทำกับเขาที่ศาลาริมน้ำยังไงยังงั้น เหมือนที่ภูวนัยทำกับเขาที่ริมทะเล เหมือนที่บุริณทร์ทำกับเขาบนเตียงในคอนโดที่หัวหิวซึ่งแม้จะผ่านมานานแล้วแต่เขาก็ยังจำความรู้สึกนั้นได้
...กับสามคนนั้นยังปวดหัววุ่นวายขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าจะมีคนที่สี่...ต้องหัวระเบิดแน่เลย ไม่เอา ไม่ไหว ไม่ได้ ไม่ไหวแล้ว...
แทนรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำ แต่ทันใดก็พุ่งตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำ รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายตะกุยตะกายเพื่อว่ายเข้าหาฝั่ง ชายหนุ่มออกแรงผลักกริชอย่างสุดแรง แล้วพลิกตัวขั้นข้างบน แล้วกลิ้งตัวลงจากร่างแกร่งของวิศวกรหนุ่มที่เผลอไผลปล่อยกายให้ไปตามใจ กริชไม่ทันระวังเพราะมัวแต่ลูบไล้ร่างแน่นของสถาปนิกหนุ่มแทนจึงหลุดพ้นจากพันธนาการปรารถนาของวิศวกรหนุ่มได้
แทนนอนหายใจหอบอยู่ชั่วไม่กี่วินาทีแล้วก็รีบคลานออกห่าง กริชคลานตาม มือไขว่คว้าชายหนุ่มเอาไว้ แทนเร็วกว่า ผลักตัวขึ้นนั่ง แล้วรีบเด้งตัวลุกขึ้น รีบเดินออกจากออฟฟิส ปิดประตูเสียงดัง เอนตัวพิงประตูอยู่ราวสองสามอึดใจเพื่อสูดอากาศเข้าเต็มปอด แล้วรีบเดินตรงไปที่รถจักรยานคู่ใจที่จอดพิงอยู่ข้างๆ ตู้คอนเทนเนอร์
...ไม่ได้นะแทน จะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้ สามคนสามใจก็หนักพออยู่แล้ว จะมีคนที่สี่เพิ่มเข้าไปอีกไม่ได้ มีหวังโลกาพินาศแน่ๆ เลยเชียว...
...กริชทำไมมาทำกับเขาแบบนี้ ไม่รักเขาแล้วยังมาทำกับเขาแบบนี้อีก ตัวเองมีแฟนเป็นผู้หญิงเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ยังมานอกใจแฟนอีก...
...คนหลายใจ...คนบ้า...บ้า บ้า บ้า...กริชบ้า...
...ตัวเองนั่นล่ะตัวดี หลายใจ จะเอาให้ครบสี่ห้องหัวใจเลยหรือไง...ใบหน้าของสงครามโผล่ขึ้นมาตำหนิ
...คุณแทน มีผมแล้วคุณจะมีใครอีก...ใบหน้าดุๆ ของภูวนัยโผล่ขึ้นมาดุเขา
...คุณแทนครับ มีผมคนเดียวนะ...ใบหน้ายิ้มๆ ของกฤษณะแทรกขึ้นมาพูดกับเขาเสียงนุ่ม
...แทนจ๋า รักพี่คนเดียวนะ...บุริณทร์ก็ไม่ยอมแพ้ ขอโผล่หน้าเข้ามาด้วยอีกคน
...บ้ากันทั้งหมดเลย...
“แทน”
เสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงของกริช แทนไม่หันไปมอง แต่ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามเขามาช้าๆ แล้วก็หยุด สองเท้าของเขาเร่งปั่นจักรยานเร็วขึ้น ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวว่าต้องออกไปจากตรงนี้ให้ไกลที่สุดเสียก่อน ไปนั่งมองทะเลซักพัก ไปนั่งตัดสินใจว่าจะให้ผู้จับจองรายไหนออกไปจากหัวใจของเขาทั้งสี่ห้อง...
...สี่ห้อง...กริชอยู่ห้องที่สี่...
...เข้ามาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่...ทำไมเราไม่รู้เลย เป็นเจ้าของห้องแท้ๆ...
ลมทะเลเริ่มแรงขึ้น เสียงคลื่นหาดทรายดังซ่าๆ เสียงอื้ออึงในหัวของแทนดังไม่ได้สรรพ เขานั่งอยู่ที่ริมหาดมากว่าชั่วโมงแล้ว คิดอย่างไรก็หาบทสรุปไม่ได้ ชายหนุ่มสี่คนที่รุกคืบเข้ามาในหัวใจเขาทีละนิดนั้นเลือกยากมาก แม้กระทั่งผู้ที่เข้ามาคนล่าสุดอย่างกริช
...ล่าสุดหรือ...กริชรู้จักกับเขามาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เป็นคู่กัดกันมาตลอด...
...แต่ก็ไม่เคย “กัด” กันให้เลือดไหลจริงๆ ซะที แม้กริชกับเขาดูเหมือนไม่ถูกกัน แต่ก็ไม่ได้เกลียดกัน ไม่เคยทำร้ายกันให้เจ็บปวด แค่กวนๆ ให้รู้สึกสนุกๆ มีชีวิตชีวา กริชเองก็คล้ายๆ กัน ทั้งๆ ที่โดนเขาแกล้งเขากวนมาตลอด แต่ก็ชอบเข้ามาหาเรื่องให้ “โดน” อยู่เรื่อย ไม่เคยเข็ด...
...หรือว่ากริชแอบชอบเรา เขาจำได้ว่าสงครามเคยล้อเขาสองสามครั้งว่ากริชชอบเขาเลยเข้ามาข้องแวะ แล้วสงครามก็วิเคราะห์ว่ากริชเป็นคนปิดบังตัวเอง เลยมีพฤติกรรม “ต้าน” ตอนนั้นเขาไม่ใส่ใจ เพราะดูยังไงๆ ก็ไม่เห็นว่ากริชจะขอบเขาตรงไหน...
...ตอนที่ถีบกริชตกอัฒถจรรย์ไงเล่า พอกริชทรงตัวได้ ก็กระโดดขึ้นมาจะชกหน้าเขา จับคอเสื้อเขาไว้ ง้างหมัดกำลังจะต่อยอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ทำ จะว่าเพื่อนๆ รีบวิ่งเข้ามาห้ามก็ใช่ แต่นั่นมันเกือบหนึ่งนาทีเลยทีเดียว...
...ถ้าชอบแล้วทำไมไม่แสดงออกว่าชอบวะ แล้วมารออะไรจนป่านนี้ อยู่เฉยๆ ก็มาทำอะไรแบบนี้ ที่เคยเจอๆ กันบ้างหลังเรียนจบก็ไม่เห็นกริชทำอะไร แค่คุยๆ กัน หนำซ้ำยังพูด “กัด” กันไม่เลิกอีก...
“เสน่ห์แรงแบบนี้คงเปลี่ยนแฟนเดือนเว้นเดือนล่ะสิ” กริชกระทบกระเทียบเขาตอนไปงานแต่งงานอาจารย์ต้น
“ปากไม่ดี ใครจะเปลี่ยนเดือนเว้นเดือน อย่ามาดูถูกกันแบบนี้นะ”
“เราไม่เคยดูแทนผิด” กริชเถียง
“กลับไปโต๊ะวิศวะเลย นี่โต๊ะสถาปนิก” แทนไล่
“ทำไม วิศวะมันไม่ดีตรงไหน ถึงใกล้สถาปนิกไม่ได้” กริชเอียงหน้า ทำตากวนๆ
“วิศวะใช้แรง สถาปนิกใช้ไอ้นี่...” แทนชี้นิ้วไปยังส่วนหนึ่งของตัวเอง ทำให้กริชตาลุกวาบ
“อย่ามาดูถูกกันนักเลยแทน คนอื่นเขาก็มีเหมือนกัน ตัวเองนั่นล่ะ มีหรือเปล่าไม่รู้”
“มีสิ”
“อ้อ คงมีเยอะสิท่า ถึงได้เปลี่ยนเดือนเว้นเดือน”
“ทุกเดือนต่างหากล่ะ” แทนยักไหล่ ส่ายหัวไปมาดุกดิก ตากลิ้งไปกลิ้งมาเพราะรู้ว่ากริชไม่ชอบที่เขาทำท่าแบบนี้มากถึงมากที่สุด
“เรารู้ ถึงได้บอกตัวเอง”
...จำได้แล้ว จำประโยคนั้นของกริชได้แล้ว ตอนนั้นเขายักไหล่ไม่สนใจเพราะกริชพูดอะไรก็ไม่รู้ ตาวาวๆ เหมือนจะโกรธที่โดนเขาว่า สงครามก็เข้ามานั่งข้างๆ แล้วพูดจ้อจนกริชไม่มีโอกาสได้พูดอะไรตอ เขา “ไล่” กริชให้กลับไปนั่งโต๊ะของตัวเองอีกครั้ง พ่อวิศวกรจอมกวนถึงได้เดินส่ายอาดๆ กลับไป...
...ไม่ใช่ตาวาวเพราะโกรธ...
...ประกายตาวาบขึ้นมาเพราะน้อยใจต่างหาก...
...แล้วอย่างนี้ ลูกแอ๊บเปิ้ลหนึ่งลูกครึ่งที่ใครแอบเอามาไว้ในกระเป๋าวันสอบเสร็จวันสุดท้ายที่ยังคงเป็นปริศนาอยู่จนถึงทุกวันนี้ก็อาจจะเป็นของ....
...บ้า...ไอ้กริชบ้า...
“แทน” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง
“ทำไม ตามมาทำไม ตามมาทำลายภูมิทัศน์อีกแล้ว” แทนกระแทกเสียง
“เราขอโทษ” เสียงกริชดังขึ้น อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“พูดให้ได้อะไรขึ้นมากริช” แทนเปลี่ยนเป็นเสียงเรียบ ตามองออกไปท้องทะเลที่เห็นลางๆ ในแสงจันทร์
“เราทำสิ่งไม่ดีเราก็ขอโทษ” กริชเสียงค่อย นั่งลงข้างๆ แล้วพูดต่อ “ขอโทษที่รังแกแทนไป”
...รังแกอะไรกัน มาพูดเหมือนเขาเป็นผู้หญิงโดนลวนลาม แค่นี้เอง ก็แค่จูบ เคยจูบกับใครเยอะแยะ มากกว่านี้ก็เคยทำ..
...แต่จูบกับกริชทำไมมันรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับที่รู้สึกกับภูวนัย เหมือนกับกฤษณะและบุริณทร์ที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา...
“ทำไมต้องมาทำให้มันยุ่งยากด้วยนะกริช รู้ทั้งรู้ว่าอะไรเป็นอะไร” แทนพึมพำ
“เราขอโทษ”
“พูดได้แต่ขอโทษ แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ ตัวเองก็มีแฟนอยู่ แล้วมาจูบผู้ชายคนอื่นนี่นะ ถ้าเราไม่ขัดขืน จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเป็นผู้หญิงก็คงท้องล่ะ” แทนเสียงเข้มขึ้น
“แล้วแทนขัดขืนหรือ เราก็เห็นแทนจูบตอบ”
“ไอ้บ้า” แทนขึ้นเสียง
“แทน” กริชเรียกเสียงนุ่ม “เราไม่อยากจะเก็บมันไว้ในใจแล้ว เรารู้ว่าแทนโกรธเรา แต่เราอยากจะบอกว่า...”
“จะบอกว่าที่ทำไปเมื่อหัวค่ำรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ งั้นหรือ ไม่ใช่แค่มาแกล้งกัน ไม่ใช่ทำเพราะโกรธที่เราทำให้แฟนนายเข้าใจผิด ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เราก็จะไม่ใส่ใจ นายก็ไม่ต้องใส่ใจ ไม่ต้องมานั่งขอโทษแบบนี้”
“คือผม...” กริชอ้ำอึ้ง
“เห็นเราเป็นอย่างนี้นะ เราก็มีความรู้สึกดีๆ เหมือนคนทั่วไป ไม่ใช่คนไม่มีหัวใจ”
...หัวใจนะมี แต่หลายใจ โลเล...
เสียงของแทนด่าตัวเองอยู่ในหัว เสียงสนับสนุนของสงครามก็ดังตามมาแว่วๆ ในโสตประสาท
“เราไม่ได้คิดอย่างนั้น” กริชแก้ตัว เสียงอ่อน
“งั้นหรือ ไม่ได้คิดอย่างงั้นจริงๆ หรือ นายคิดว่าเรามีแฟนเยอะแยะ มีคนเข้ามาจีบเยอะ และไม่จริงจังกับความรัก นายคิดยังงั้นมาตลอดนะสิ”
...ใช่สิ ใครจะกล้าไปชอบไปรักแทนล่ะ ลองหลงรักเข้าสิ ก็จะต้องผิดหวัง ไม่รู้โดนทิ้งเมื่อไหร่ แทนไม่เห็นจะมีท่าทีจริงจังอะไรกับใคร ลอยไปลอยมาได้เรื่อยๆ เราเป็นคนจริงจังนะแทน อยากมีใครที่อยู่กับเราไปนานๆ...
“เปล่า” กริชพูดไม่ตรงกับใจ
“ไปซะเถอะ จะถือว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น ต่างคนต่างทำงานให้เสร็จๆ จะได้ต่างคนต่างไป” แทนพูดเสียงเย็น แล้วถอนหายใจช้าๆ “แล้วนี่มายังไง มาไม่ได้ยินเสียง”
“ขับรถมา จอดไว้ตรงโน้น” กริชตอบเสียงเบา ไม่เหลือเค้าวิศวกรหนุ่มมากวน เสียงกวน อย่างที่เคยเป็น
“มายังไงก็กลับไปยังงั้น” แทนไล่
“แล้วแทนไม่กลับหรือ นั่งอยู่คนเดียวมืดแบบนี้มันอันตราย”
“ดี จะได้มีคนมาลากไปข่มขืนให้สิ้นเรื่อง” แทนประชด อีกฝ่ายสะอึกเพราะโดนว่าทางอ้อม
...ตอนนั้นแทนก็เริ่มต้นด้วยการขัดขืน แล้วแล้วก็อ่อนลง แต่ทำไมอยู่ดีๆ ก็วิ่งหนีเขาไปดื้อๆ เขาไม่เข้าใจจริงๆ...
...แต่หากแทนยอมโอนอ่อนผ่อนตามเขาล่ะ ตอนนั้นเขาจะยอมให้มันไป “ไกล” แค่ไหน หรือแทนจะยอม “ไป” กับเขา “ไกล” แค่ไหน...
“เดี๋ยวอีกวันสองวันจะไปคุยกับแฟนให้ ไปขอโทษ ไปอธิบาย แฟนนายคงเข้าใจ” แทนพูดเสียงเบา ไม่มองหน้ากริช แล้วก็ไล่วิศวกรหนุ่มอีกครั้ง “ไปซะทีสิกริช ถ้านายยังไม่ไป เราจะไปเอง”
“แทน อย่าเพิ่งเลย นั่งตรงนี้อยู่เงียบๆ อีกซักหน่อยได้ไหม อย่าไล่เราเลย เราสัญญาว่าจะไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว นั่งอยู่เงียบๆ นะ ขอร้องเถอะ” เสียงกริชเว้าวอน อ่อนโยนแบบที่แทนไม่เคยได้ยินมาก่อน สายตาของกริชที่เคยปิดบังอะไรต่ออะไรมานานหลายปี ตอนนี้ไม่เปิดเผยจนหมดสิ้น หากชายหนุ่มรีบหันหน้าออกไปมองทะเล นั่งกอดเข่ามองคลื่นที่กำลังม้วนตัวเข้าซัดหาดทราย
แทนไม่นั่ง หาดทอดตัวลงนอนหงาย มือประสานท้ายทอยแทนหมอน มองพระจันทร์ดวงกลมโตสีเหลืองนวล กริชขยับตัวออกห่างอีกนิด แล้วนั่งนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรสักคำดังที่สัญญา
เที่ยงวันเสาร์
แทนรอจนเที่ยง
-
แทนรอจนเที่ยง ให้แน่ใจว่าสงครามตื่นนอนแล้วจึงโทรศัพท์เรื่องที่เกิดขึ้นที่กระบี่ แต่ยกเว้นไว้เพียงเรื่องเดียว...เรื่องที่เขาไม่กล้าจะเล่าให้ใครฟัง แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างสงครามที่ไม่เคยปิดบังอะไรกันเลย แต่ความจริงเขาปิดบังสงครามมาหลายเรื่องแล้ว ตั้งแต่เรื่องที่กฤษณะจูบเขาที่ศาลาริมน้ำที่บ้านเมืองนนท์ เรื่องบทรักเล็กๆ ของเขากับภูวนัยในทะเล และเรื่องล่าสุดที่กริช “ทำ”
“ว๊าก ยูแน่ใจนะแทน มันสารภาพออกมาหรือไง”
“เปล่า” แทนพูดอ้อมแอ้ม “แต่เรารู้ นั่งคิดมาตั้งนานก็นึกออก ถึงว่าทำไมชอบเอาแอ๊บเปิ้ลมาให้กินอยู่บ่อยๆ”
...ถ้าไม่โดนจูบก็นึกไม่ออกหรอก คิดนานที่ไหนกัน...
“ก็ไหนว่าไม่ถูกกัน ถึงขนาดมาบีบให้พี่โจหาเรื่องใส่ความให้บริษัทนั้นเรียกตัววิศวกรขี้เต๊ะกลับกรุงเทพฯ” สงครามแต่งเสริมเติมแต่ง
“ก็...” แทนอึกอัก
“ไอ้แทน ไม่ต้องมา ก็ แล้วเงียบนะ ทุกทีที่ยูพูดแบบนี้ มันมักจะมีแต่เรื่องยุ่งยากตามมา ทำไมวะ แค่ผู้ชายคนเดียว เคี้ยวแล้วก็คายทิ้งไปเลยสิ ถ้ากริชมาแสดงให้เห็นว่าชอบนาย ก็นอนกับมันไปเลย ให้มันรู้ดำรู้แดง ถ้ายูยังรู้สึกอยากเสียประตูให้กริชอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็แสดงว่ามีใจให้มันแล้วล่ะ ถ้างั้นก็เลือกไปเลย สี่ห้องหัวใจยูจะได้มีเจ้าของเพียงคนเดียว”
“ไอ้บ้า” แทนด่าเพื่อนที่ให้แนะนำเพี๊ยนๆ
...ถ้าทำแบบที่สงครามพูด มิต้องนอนกับใครต่อใครให้ทั่วไปหมดหรือ อย่างน้อยก็สี่คนล่ะ...
“สงคราม เราก็นึกไม่ถึงนะ อยู่เฉยๆ กริชก็แสดงตัวออกมา นี่กำลังช๊อคอยู่”
“กริชกินยาผิดซองหรือไงวะ อยู่เฉยๆ คนปากหนักแบบนั้นจะมาโพล่งออกมาแบบนี้ได้ไง รู้จักกันมาตั้งยี่สิบปี”
“ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย” แทนแย้ง
“เออๆ รู้แล้ว แค่พูดให้เว่อเฉยๆ” สงครามรีบแก้ตัว “ว่าแต่ว่าจะนั่งเหี่ยวอยู่ที่กระบี่แบบนี้หรือ มากรุงเทพฯ สิ ไอจะพาไปสนุก ไปหาคนที่ห้ามาจับยัดใส่หัวใจยู สี่คนมันน้อยไป ไม่สนุก”
“สนุกที่ไหน ตอนนี้เริ่มปวดหัว คุณภูวนัยก็...” แทนถอนหายใจ
...ภูวนัยก็คงไม่ปล่อยเขาไว้แน่ คนแบบนั้นจะยอมถอยง่ายๆ หรือ ก่อนกลับกรุงเทพฯ ภูวนัยพยายามจูบเขาอีกครั้ง และดูท่าทางไม่อยากจะหยุดแค่จูบด้วยซ้ำ หากไม่ได้นี่งอยู่ในรถ ดีไม่ดีอาจจะมีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น...
“มาเถอะแทน ไอจะยกเลิกนัดกับผู้กอง เอ๊ย สารวัตร เอ๊ยคุณ ธะ...” สงครามตะกุกตะกัก
“แฟนใหม่หรือ” แทนถาม จำชื่อแฟนสงครามไม่เคยได้เพราะฝ่ายนั้นเปลี่ยนบ่อยเหลือเกิน
“เออ”
“ชื่ออะไร”
“จำไม่ได้” สงครามปฏิเสธเสียงน่าหมั่นใส้ “ไม่ได้จำ”
แทนขี้เกียจถามต่อ จึงตัดสินใจเดินทางมากรุงเทพฯ อย่างน้อยสองวันที่เหลืออยู่ของสุดสัปดาห์นี้เขาก็ไม่ต้องนั่ง “เหี่ยว” อยู่ที่กระบี่อย่างที่สงครามพูด ใจหนึ่งก็ยังเสียดาย หาดทราย สายลม แสงอาทิตย์จ้า และการอาบแดด แต่การที่ได้มีเพื่อนก็ในช่วงเวลาเช่นนี้ก็น่าจะเป็นการดี
บ่ายวันเสาร์
สนามบินดูค่อนข้างเงียบเหงา ผู้คนไม่ได้เดินทางมากอย่างที่แทนคิด ชายหนุ่มนึกขอบคุณความ
โชคดีที่เขาได้ตั๋วเที่ยวบินเที่ยวแรกที่มาถึงสนามบิน ไม่ต้องรอนาน
แทนเดินตรงไปที่ประตูทางออกขึ้นเครื่อง พลันชะงักเมื่อเห็นร่างหนึ่งเดินตรงไปยังจุดหมายเดียวกัน
...อะไรกันวะ จะหลอกหลอนกันไปถึงไหน...
กริชหันมามองชายหนุ่มที่เดินมาใกล้จะถึงทางออกขึ้นเครื่อง แทนยกแว่นกันแดดสีเข้มขึ้นสวมทันที แล้วปากแดงๆ นั้นก็พูดขึ้นเมื่อเขายิ้มมุมปากให้
“ไปขึ้นเครื่องลำอื่นเลยกริช”
“อ้าว” กริชอ้าปากค้าง “เป็นเจ้าของเครื่องลำนี้หรือไง”
“ทำไมไม่อยู่กระบี่ จะไปทำไมกรุงเทพฯ” แทนอดหาเรื่องไม่ได้ ผ่านไปหนึ่งคืนกับอีกครึ่งวัน เขาเริ่มจะรวบรวมสติได้ เห็นหน้ากริชแล้วอด “กวน” ไม่ได้ทุกทีสิน่า
“แล้วแทนล่ะ ทำไมไม่อยู่กระบี่ ไหนบอกว่าขอบทะเลกับหาดทราย อยากอาบแดดให้ตัวดำไม่ใช่หรือ”
“ก็ใช่ ตอนแรกก็ว่าจะทำแบบนั้น แต่กลัวมีคนมาทำลายบรรยากาศ ก็เลยคิดว่าเข้ากรุงเทพฯ ดีกว่า ไม่นึกว่า...” แทนหยุดพูด ให้อีกฝ่ายคิดต่อเอง
“ไม่นึกว่าจะมีคนมาทำลายภูมิทัศน์ถึงในสนามบิน จะพูดแบบนี้ใช่ไหม” กริชพูดยิ้มๆ เปลี่ยนไปจากเดิมทำหน้าเข้ม ขมวดคิ้วเวลาโดนแทนเหน็บแนม
“บนเครื่องบิน” แทนเน้นเสียง แล้วหันไปยิ้มให้พนักงานที่รับบัตรผ่านขึ้นเครื่อง
“ในกรุงเทพฯ ด้วย” แทนเติม
“รับรองว่าถึงกรุงเทพฯ แล้วจะไม่ให้เห็นหน้าเลย” กริชพูดยิ้มๆ
...ทำไมมาเปลี่ยนหน้าเป็นแบบนี้นะ แต่ก่อนกริชเอาแต่ทำหน้ากวนอารมณ์ คราวนี้มาทำหน้าแบบกฤษณะ จะเอาไงวะ นายคนนี้...
ตลอดการเดินทางสู่กรุงเทพฯ กริชไม่เข้ามาข้องแวะกับสถาปนิกหนุ่ม ต่างคนต่างนั่งอยู่คนละส่วนของเครื่องบิน แทนเบ้ปากนิดๆ เมื่อเห็นว่ากริชหยุดอยู่ที่ส่วนหน้าของเครื่อง นั่งที่นั่งโดยสารชั้นธุรกิจ
“แค่ไม่กี่ชั่วโมงถึงกรุงเทพฯ ยังติดสบาย ที่นั่งไม่เข้ากับบุคลิกหน้าตาเลย”
...อดไม่ได้อีกแล้ว ขอให้ได้เหน็บแนมกริชซักหน่อยเถอะ...
ทันทีที่ถึงกรุงเทพฯ แทบรีบเดินลิ่วออกจากสนามบิน เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งยังที่นัดหมายกับสงคราม แต่เพื่อนเขายังเดินทางไปไม่ถึง ทั้งๆ ที่อยู่ไม่ไกล ขณะที่นั่งรอเพื่อน แทนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ก็วกกลับมาเรื่อง “สี่ห้องหัวใจ” ไม่ได้
...หากภูวนัยรู้ว่าเขามากรุงเทพฯ จะโดนดุหรือเปล่าก็ไม่รู้ คงหาว่าเขาผิดคำพูดที่บอกว่าจะไปดำน้ำ ส่วนกฤษณะอาจจะมาชวนเขาไปทานข้าวด้วยกัน กฤษณะนี่เป็นไงก็ไม่รู้ จะพาเขาไปทานข้าวอยู่นั่นล่ะ...
...แล้วบุริณทร์ล่ะ นี่สงครามบอกบุริณทร์หรือเปล่าว่าเขามากรุงเทพฯ...
“แทน” เสียงสงครามเรียกชื่อเขา
แทนหันขวับ เตรียมบ่นเพือนที่ปล่อยให้เขารอ แต่อ้าปากค้าง
ตาค้าง...
“พี่โจ” แทนครางเสียงเบา
...ไอ้สงคราม ไอ้เพื่อนแสบ...
“แทนจ๋า คิดถึงจังเลย” บุริณทร์ยิ้มกว้าง เดินเข้ามาใกล้ ทำท่าเหมือนจะโผเข้ากอดสถาปนิกหนุ่มที่นั่งอ้าปากค้างอยู่
“สงครามมาไม่ได้ เลยวานให้พี่มาเป็นเพื่อนแทน” บุริณทร์นั่งลงข้างๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“หุบปากได้แล้วแทน เดี๋ยวแมลงวันบินเข้าปาก”
“สงครามเจอดีแน่” แทนปากยื่น หน้าง้ำ
“แฟนเขาไม่ยอมปล่อยตัว เลยมาไม่ได้” บุริณทร์แก้ต่าง
“ตอแหล”
“อ้าว มาว่าพี่ทำไม” บุริณทร์หน้าเสีย
“เปล่า ว่าสงคราม” แทนแก้ หากทำหน้าเหมือนรู้ทัน “หรือว่าพี่ก็ด้วย”
“โธ่ แทน พี่จะไปทำแบบนั้นทำไม”
“ก็ไหนว่าต้องไปเมืองกาญจน์กับที่บ้าน มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง ทำไม พี่บุโทรไปหาสงคราม หรือสงครามโทรหาพี่ คิดกันได้ตอนไหน ตอนก่อนผมขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯ หรือตอนที่ผมมาถึงแล้ว”
...ต้องตอนที่เขามาถึงกรุงเทพฯ แล้วแน่นอน ไม่งั้นคงไม่ช้า ปล่อยให้เขานั่งรอไอ้เพื่อนตัวแสบอยู่ได้เป็นนานสองนาน...
“รู้เมื่อกี้นี้เอง” บุริณทร์เสียงอ่อน “แล้วที่พี่มาก็เพราะพี่คิดถึง อาทิตย์ที่แล้วจะไปหาแทนที่กระบี่แทนก็ห้ามไม่ให้ไป”
...ลองไปสิ จะได้จ๊ะเอ๋ กับภูวนัย ปวดหัวยกกำลังสอง แล้วถ้าไปอาทิตย์นี้ก็เจอกับกริช ยกกำลังสาม หนักเข้าไปอีก ขออย่างเดียว อย่าให้มียกกำลังสี่ก็แล้วกัน แค่นี้ก็ปวดขมับจะแย่อยู่แล้ว...
“แล้วนี่พี่จะรับผิดชอบชีวิตแทนยังไง มาถึงกรุงเทพฯ แล้ว”
“ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันก่อน แล้วไปนั่งคุยกันที่ออฟฟิสนะ” บุริณทร์ออกความคิดสร้างสรรค์
...โรแมนติกตายล่ะพี่โจ ไปนั่งคุยกันที่ออฟฟิสนี่นะ เป็นกฤษณะไม่ได้ กฤษณะต้องพาเขาไปที่โรแมนติก ทำอะไรโรแมนติก ทำให้เขารู้สึกเป็นคนพิเศษ เมื่อไหร่เจ้านายเขาจะทำอะไรเหมือนกฤษณะเป็นซักทีนะ...
“พี่จอดรถที่ไหน” แทนถอนหายใจเบาๆ ยังรู้สึกฉุนบุริณทร์อยู่
“ข้างหน้าเลย”
“งั้นไปเถอะ หิวข้าวแฃ้ว พี่ริณทร์ถือกระเป๋ามาด้วยนะ รับผิดชอบชีวิตแทนวันนี้ให้เต็มวัน แล้วพรุ่งนี้แทนจะไปลุยสงคราม” แทนสั่งเจ้านาย แล้วเดินลิ่วไปด้านหน้าศูนย์การค้า ปล่อยให้บุริณทร์ถือกระเป๋าเดินตามยิ้มๆ
...ได้เลยแทน รับผิดชอบชีวิตแทนวันนี้หรือวันต่อๆ ไปก็ได้...
บุริณทร์เดินช้าๆ ปล่อยให้แทนเดินล่วงหน้าไปก่อน วันนี้เขาเตรียมอะไรบางอย่างไว้ให้แทนแล้ว สุดสัปดาห์นี้ต้องวันสุดสัปดาห์ของเขา ไม่ใช่ของภูวนัยอย่างสุดสัปดาห์ที่แล้ว
...จะฮุบเอาไว้คนเดียวไม่ได้หรอก สองสัปดาห์ติดต่อกันแบบนี้ไม่แฟร์ ขออย่างเดียว อย่าให้กฤษณะโผล่มาทำลายบรรยากาศก็แล้วกัน...
สงครามวางโทรศัพท์ ยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นบนริมฝีปาก บอกตัวเองว่าทำถูกแล้วที่ช่วยให้เพื่อนตัดสินใจได้เสียทีเกี่ยวกับผู้จับจองห้องหัวใจของแทนทั้งสามห้อง
...แต่ไม่นึกว่าห้องที่สี่จะเป็นกริชที่อยู่ดีๆ ก็โผล่เข้ามาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ขออย่าให้กริชกลายมาเป็นมามืดโค้งสุดท้ายเลยนะ แค่นี้ก็เสี่ยงต่อการถูกแทน “ถล่ม” มากพออยู่แล้ว
กฤษณะนิ่งเงียบไปชั่วครู่เมื่อรู้เรื่องที่เขาโทรไปบอก ก่อนจะทำเสียงเป็นปกติได้ และกล่าวขอบคุณเขาเบาๆ จะว่าไป เขาก็เสียดายกฤษณะ ผู้ชายโรแมนติก สมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่างแบบนี้ไม่น่าปล่อยให้หลุดลอย แทนน่าจะได้กฤษณะไปเป็นแฟน ใครๆ ก็น่าจะได้กฤษณะไปเป็นแฟน เขาเองก็ยังพึงใจกฤษณะอยู่บ้าง ส่วนภูวนัยนั้นก็ไม่เลว แต่ดุไปหน่อย อีกอย่าง มีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว มีแววจะปวดหัว บุริณทร์แม้จะเจ้าชู้บ้าง แต่ก็ดูเพลาๆ ลงมาเมื่อสองสามปีที่ผ่านมา และที่สำคัญสนิทกัน และดูท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อเริ่มรู้ว่าแทนกำลังจะหลุดลอยไปเพราะกฤษณะกับภูวนัยรุกหนัก
...เอาวะ เชียร์พี่โจก็แล้วกัน คนใกล้ตัว เป็นแฟนกันก็ช่วยกันทำงานสร้างบริษัท แทนจะได้สมหวัง ได้หุ้นบริษัทมาครึ่งหนึ่งอย่างที่เคยพูดซะที...
...จับคู่ให้คนมันมีความสุขอย่างนี้นี่เอง แต่ว่าวันนี้ที่บอกกฤษณะไปก็เพื่อให้ฝ่ายนั้น “ตาม” ไปสอดแทรกแทนกับบุริทร์ เพื่อนของเขาจะได้ตัดสินใจเลือกซะที เสียดายที่ภูวนัยไปต่างประเทศเรื่องงานกระทันหัน แต่ไม่เป็นไร ให้แทนตัดสินใจระหว่างบุริณทร์กับกฤษณะเสียก่อน หากกฤษณะพ่ายไป คู่ต่อไปก็คือระหว่างบุริณทร์กับภูวนัย งานนี้แพ้คัดออกครับ...
...อย่าให้คู่ต่อไปบุริณทร์ต้องเจอกับกริชเลย ต้องตัดสินใจหลายรอบ ที่จริงก็สงสารแทนเหมือนกัน หากเลือกหลายคู่ มันคงปวดหัวเหมือนกัน กลัวอย่างเดียวเพื่อนเขาจะสติแตกเสียก่อน คราวนี้จะยุ่ง...
ค่ำวันเสาร์
บุริณทร์เดินนำแทนเข้าไปในร้านเอกเขนก ร้านอาหารนอกเมืองบรรยากาศชายทุ่ง ลมเย็นโชยมาเอื่อยๆ อากาศสดชื่น แทนสูดอากาศบริสุทธิ้เข้าไปเต็มปอดแล้วเดินตามบุริณทร์ไปตามทางเดินยกพื้นทีไม้ระแนง ข้างล่างเป็นบ่อน้ำ บุริณทร์หันมาเตือน
“เดินระวังนะแทน”
“รู้แล้วน่า ไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะ” แทนหน้ามุ่ย
“คนเขาห่วงหรอก” บุริณทร์ตอบเสียงนุ่ม หันซ้ายหันขวาชื่นชมกับบรรยากาศสดชื่น นึกขอบคุณสงครามอยู่ในใจที่แนะนำสถานที่ดีๆ
“ไปไปไหนกับละนี่พี่บุ เมื่อไหร่จะถึง” แทนถาม เขากับบุริณทร์เดินผ่านโต๊ะมาแล้วหลายโต๊ะ จนใกล้จะสุดทางเดินอยุ่แล้ว
“ถึงแล้ว” บุริณทร์ตอบ ผายมือไปด้านซ้าย ห้องเล็กๆ อยู่สุดทางเดิน มีโต๊ะเล็กๆ เก้าอี้หลายตัว มีจอทีวี ท่าทางเป็นห้องคาราโอเกะ
“คิดอะไรอยู่พี่บุ จะให้แทนมาร้องเพลงให้ฟังหรือไง”
“เป็นส่วนตัว เห็นไหม กระจกรอบ มองออกไปเห็นทัศนียภาพสวยงาม” บุริณทร์ยิ้มกว้าง แล้วหันไปคุยกับพนักงานที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ใกล้ๆ
...สวยงามจริง แต่ขออย่าให้มีคนมาทำให้เสียภูมิทัศน์เลย นึกๆ ยังเสียวไม่หาย เหตการณ์ที่เกิดขึ้นที่กระบี่สองสัปดาห์ติดกัน ทำให้เขาไม่กล้าจะมานั่งชื่นชมกับทัศนียภาพสวยงาม...
...กำลังชื่นชมบรรยากาศสวยๆ ทีไร โดนจูบทุกที สมมุติว่าเขาจะโดนบุริณทร์รุกรานอย่างที่โดนกฤษณะ ภูวนัย หรือกริชกระทำ เขาก็ไม่อยากโดนแบบนั้นในห้องคาราโอเกะหรอก...
...ทั้งสามครั้ง...ทั้งสามคน กลางแจ้งทั้งนั้น ถ้าจะโดนจริงๆ ก็ขอให้โดนกลางแจ้งให้ครบทั้งสี่คนเลยดีกว่า ให้มันสุดๆ ไปเลย...
อาหารอร่อยลำเลียงมาวางบนโต๊ะ แทนทานอย่างไม่กลัวอ้วนเพราะหิวมาก บุริณทร์เตือนให้เขาไม่ต้องเร่งรีบ มีเวลาเยอะแยะ แทนบอกว่ารีบทานให้เสร็จ จะได้กลับไปนั่งคุยกันที่ออฟฟิส
“พี่ก็พูดไปยังงั้นล่ะ ใครจะกลับไปนั่งคุยกันที่ออฟฟิสล่ะ โรแมนติกตายล่ะ”
“แล้วที่มานั่งฉีกกุ้งเผาอยู่นี่มันโรแมนติกมาหรือไงพี่ริณทร์” แทนพูดทั้งที่กำลังเคี้ยวอาหาร
“อยู่ที่ไหน ถ้าอยู่กับแทนมันก็โรแมนติกทั้งนั้นล่ะ” บุริณทร์ยิ้มพราว “ขอแต่เพียงแทนลองเรียกชื่อพี่ดีๆ ซักหน่อยซิ เรียกชื่อพี่ให้ถูก พี่จะได้รู้ว่าแทนกำลังพูดกับพี่คนนี้”
“ก็พูดกับพี่อยู่นี่ไง คิดว่าแทนพูดกับ...ที่ไหน” แทนเว้นวรรค ส่ายหน้าดุกดิก ทำตากลิ้งไปกลิ้งมา
...แบบที่กริชไม่ชอบ...
แทนอดนึกถึงอีกคนไม่ได้...คนใหม่ ที่เพิ่งเผยตัวว่าต้องการเข้ามาจับจองพื้นที่หัวใจห้องที่สี่ของเขา
“อ๊ะ อ๊ะ ว่าพี่เป็นหมาหรือ”
“เปล่า คิดเอาเองนะนั่น” แทนยักไหล่
“ใช่สิ พี่เอาเองมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คิดเอาว่าแทนอาจจะรักพี่บ้าง” บุริณทร์พูดเสียงนุ่ม สายตาเว้าวอน
“นี่กำลังพูดจริงหรือพูดเล่น พี่บุ”
“พูดจริง” บุริณทร์ตอบสั้นๆ “พี่อาจจะพูดเล่นพูดจริงมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ตอนนี้ เวลานี้ พี่พูดจริง และจะพูดจริงจากนี้ไป ขอให้แทนเชื่อพี่ เวลานี้ พี่ไม่เล่นอีกแล้ว พี่เอาจริง”
แทนอึ้ง มือที่กำลังดึงขาปูทะเลเผาชะงัก บุริณทร์ขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นกว่าเดิม มือวางอยู่บนหัวเข่าของเขา ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
...อย่านะพี่โจ อย่ามาจูบกันตอนนี้นะ กำลังเคี้ยวเนื้อปูอยู่ในปากอยู่นะ...
“แทน พี่รักแทน พี่อยากได้แทนเป็นแฟน พี่อยากเป็นแฟนของแทน แฟนคนเดียว แทนเลือกพี่นะ” บุริณทร์ขอดื้อๆ
แทนนิ่งอึ้ง...อึ้งที่ได้ยินบุริณทร์พูดจริงจัง...จริงจังมากทั้งเสียงและหน้าตาแบบที่ไม่เคยได้ยินและได้เห็นมาก่อน
อึ้งที่มองข้ามไหล่ของบุริณทร์ไปเห็นใบหน้าเรียบนิ่งของกฤษณะยืนอยู่ที่หน้ากระจกใสหน้าห้อง
39*39*39*39*39*39*39 39*39*39*39*39*39*39
เีดี๋ยวจะมาโพสตอนจบ บทที่ 40 นะครับ :sad11: :monkeysad: :m15:
-
o13 55^^
Jim P' Nai again ; )
p.s. have a nice day na kub :z2:
-
ยังไม่ได้อ่าน แวะมาทักก่อนเน้อ
แหม ... วันนี้วันอะไรเนี่ย ทำไมน้องนายถึงได้เอานิยายมาโพสได้เนี่ย serprise :o
-
รอตอนที่40 แต่ว่า.....อย่าบอกนะว่าจะหนีจบไปอีกเรื่องนึง :serius2:
ขอเวลาทำใจก่อน :เฮ้อ:
-
จะจบแล้วเรอะนี่ :a5: รู้สึกเรื่องชกวุ่นวายขึ้นทุกที ควบ 4 ไปเลยแทน :z2:
-
เดาไม่ถูกเลยว่าจะจบไง
ตอนนี้แอบเชียรกริชล่ะ แอบรักมานานนนนแล้ว สมหวังก็ดีนะ
-
รอตอนจบค้าบบ
:impress2:
-
:call:
:กอด1:
-
กริช :L1: แทน
"ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในค.คุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น"
ส่วนแทนกับริต้า ริต้าก็ออกตัวแรงเกินไป มันคงมีเหตสิใช่มั๊ย ถึงได้บอกว่าตัวเองพยายามจะเปลี่ยนให้กริชเป็น
อย่างที่ควรเป็นมากกว่าที่กริชเป็นอยู่แต่พยายามกลบไว้ อยู่ดีดีคงไม่บอกว่ากลัวกริชเขวเพราะแทนหรอก
กริชเป็นอยู่แล้ว ถึงแทนไม่ยั่ว ก็ใช่ว่ากริชจะหายหนิ เฮ้ออออ คิดจะเปลี่ยนอะไรที่ไม่มีวันเปลี่ยนได้ กลายเป็น
ไปเป่าให้ถ่านมันค่อยๆกระพือ ในที่สุด ตัวเองก็พ่ายแพ้ ริต้าจ๋า ส่วนกริชถ้าริจะรักก็จีบซะ
ตัวเองรู้จักแทนดีซะยิ่งกว่าใครอย่างน้อยๆก็เท่าๆกันพี่บุ ลุยซะ
ส่วนคุณกฤษณะ ถูกสงครามใช้เป็นเครื่องมืออีกแล้ว ใจคนนะทำเป็นเล่นสนุกไป ถึงแทนจะรู้สึกว่าพี่บุรินทร์
จะดี จะสนิท จะเข้ากับแทนได้แค่ไหน แต่พอเจอรถไฟชนกันแบบจังอย่างนี้
อยากรู้ว่าแทนจะแก้ตัวว่าไง จะทำร้ายจิตใจใครต่อไป หรือจะกลบเกลื่อนว่ามันก็แค่โจ๊กธรรมดา
พี่บุพูดอย่างที่รู้สึก กับแทนจริงๆ แต่คุณกฤษณะก็ได้ยินในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากจะได้ยินสักเท่าไหร่ เฮ้ออออ น่าสงสารจริงๆ
-
สะใจเวลาแทนจนมุม 555 :laugh:
-
สะจายย
-
โอ้ยยย ตอนนี้ หนุ่มกริชมาแรงแซงโค้งเลยค่า!! เป็นแม่ยกเต็มที่เลย ชอบหนุ่มมาดกวน น่าร๊ากกกก...
แถมแอบรักแทนมานานกว่าคนอื่นด้วย ฮิ้ววววววว... o13
-
o13 o13 o13
กริช ตอนนี้นายโดนใจเราอย่างแรงอะ สุดๆ
แล้วจะรออ่านต่อ อิๆ
-
อรุสวัสดิ์ครับ
บทที่ 14 ตอนจบ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ
40
บุริณทร์ถูกสั่งให้นั่งอยู่ในห้องคาราโอเกะทั้งๆ ที่ไม่อยากทำ ด้วยในใจร้อนรุ่มจนอยากจะวิ่งตามแทนและกฤษณะไป แต่แทนยื่นคำขาดให้เขารออยู่ในห้องขณะที่ไปคุยกับกฤษณะที่ลานจอดรถ
“แทนจะหนีไปเที่ยวรอบโลกซักเดือนแล้วไม่เลือกใครเลย ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่อง” แทนเสียงเข้มขณะที่ยืนอยู่ระหว่างชายหนุ่มทั้งสองคน มือซ้ายและขวากางออก ผลักอกของสองหนุ่มเอาไว้ อากาศในห้องคาราโอเกะอึดอัดทั้งที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ
ดังนั้น บุริณทร์จำต้องนั่งรอในห้องเล็กๆ รู้สึกราวกับว่าห้องคาราโอเกะกระจกใสรอบด้านมองเห็นบรรยากาศสวยงามข้างนอกจะกลายมาเป็นห้องขังนักโทษ
แทนเดินตามกฤษณะมาที่ลานจอดรถ สมองพยายามคิดอย่างรวดเร็วแข่งกับเวลา ก่อนที่กฤษณะจะหยุดเดิน และหันมามอง เขาจะต้องคิดอะไรซักอย่างออก
กฤษณะเดินตัวตรง ก้าวเท้าช้าๆ เนิบนาบเป็นจังหวะ หน้ามองตรงไปข้างหน้า ไม่ก้มลงมองพื้นด้วยซ้ำ แทนเสียอีก ต้องคอยก้มหน้ามองพื้นไม้ระแนงที่ยกพื้นขึ้นมาเหนือบ่อน้ำ ทำเสมือนเป็นสะพานเดินไปรอบๆ สวนอาหาร
...เกิดตกลงไปในบ่อน้ำละขายหน้าแย่เลย คงเสียบรรยากาศสุดๆ...
...บรรยากาศอะไรล่ะ บรรยากาศโรแมนติกของบุริณทร์กลายมาเป็นบรรยากาศขั้วโลกเหนือจนได้ ท่าทางกฤษณะโกรธ ดูเยือกเย็นจนเขาหวั่น ภูวนัยก็ทำทางทางโกรธๆ หลายครั้ง หน้านิ่ง ดุ แต่เวลากฤษณะทำหน้าเหมือนภูวนัย ดูดุกว่าหลายเท่า...
...ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้ เหมือนกำลังจะเดินไปหลักประหารยังไงยังงั้น...
...มีกฤษณะเป็นคนทำหน้าที่สำเร็จโทษ...
“คุณกฤษณ์” แทนเรียกเสียงเบา เมื่อกฤษณะเดินมาจนถึงรถที่จอดอยู่ด้านในขอบสุดของลานจอดรถ ที่มีรถจอดอยู่ไม่มากนัก
กฤษณะหยุดยืนนิ่งชั่วครู่ ก่อนจะหันหน้ามา แวบแรกที่เห็น แทนอดคิดไม่ได้ว่าเห็นประกายตาเจ็บปวดในดวงตาคู่สวยคู่นั้น
ผู้บริหารหนุ่มยืนรอให้สถาปนิกหนุ่มเสน่ห์แรงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน แทนยังอ้ำอึ้งอยู่ ที่เคยปากดี พูดจาลื่นไหลไปได้เรื่อยๆ ตอนนี้รู้สึกฝืดไปหมด
“พูดไม่ออกหรือครับ เอางี้ เพื่อให้คุณแทนรู้สึกสบายใจ ผมจะกลับไปก่อน แล้วเราค่อยคุยกันวันหลัง”
...กฤษณะงอนหรือไง...
“ไม่ต้องครับ” แทนรีบห้าม
กฤษณะเลิกคิ้วข้างซ้ายข้างเดียว แทนไม่เคยเห็นกฤษณะทำแบบนี้มาก่อน นึกแปลกใจอยู่ครามครัน แต่ในที่สุด ก็ตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา
“คุณกฤษณ์มาได้ยังไง”
...งี่เง่า ถามออกมาได้ กฤษณะก็ขับรถมานะสิ แต่ที่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่กับบุริณทร์เป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่านะ หรือว่า...
...สงคราม ไอ้เพื่อนตัวแสบอีกแล้ว...
“ผมเผอิญผ่านมา”
“โกหก” แทนรีบแทรก รู้ว่ากฤษณะไม่ได้เผอิญผ่านมา ผ่านแบบไหนกัน ไปยืนล้วงกระเป๋ามองเขากับบุริณทร์อยู่หน้าห้องคาราโอเกะสุดทางเดิน
“ใช่ ผมโกหก แต่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น ผมไม่เคยโกหกเรื่องอื่นเลย แม้แต่โกหกหัวใจตนเอง” กฤษณะพูดเสียงเข้มขึ้น ใบหน้าเรียบนิ่ง เคร่งขรึม ต่างจากที่เห็นใบหน้ายิ้มๆ จนชินตา
“คุณละแทน เคยโกหกผมไหม หรือแม้แต่โกหกตัวเอง คุณรักใคร บอกผมสิ ถ้าคุณพูดออกมาตรงๆ ว่ารักคุณบุริณทร์ หรือภูวนัย และไม่ได้รักผม ผมจะไป จะหลีกทางให้ ทุกอย่างมันจะได้ง่ายลง ตัวเลือกคุณจะได้หายไปอีกคนหนึ่ง ไม่ต้องลำบากใจ ทั้งคุณ ทั้งผม ทั้งสองคนนั่น”
...สาม...ตอนนี้คงสามแล้วมั๊ง...
...แล้วเรารักกริชด้วยหรือ...
...ไม่ ไม่ได้รัก ยังไม่ได้รัก...
...ถ้ายัง แล้วจะรักไหมล่ะ ถ้าไม่ได้รักตอนนี้แล้วตอนไหน ต่อไปหรือ แล้วตอนนี้รักใคร...
...รักทั้งสามคน...
...บ้าจริง เขาเลือกไม่ได้ เขารักกฤษณะ เขารักบุริณทร์ด้วย เขายังรักภูวนัยอีกต่างหาก จะให้บอกว่าไม่รักกฤษณะหรือ ทำได้ยังไง แล้วหากเขาจะต้องเลือกให้เหลือเพียงหนึ่งเดียวจริงๆ เขาจะไปโกหกใครต่ออีกระหว่างบุริณทร์กับภูวนัย...
...ไปโกหกว่าไม่รัก...
คืนวันเสาร์
วิริญญาเดินตรงไปยังห้องของภูวนัย เธอตัดสินใจเปลี่ยนเที่ยวบินมาสิงคโปร์แทนที่จะไปฮ่องกง เธอยอมเสียงานเพื่อที่จะมาคุยกับภูวนัยให้รู้เรื่อง เธอเพิ่งจะรู้จากเพื่อนนางแบบคนหนึ่งของเธอเรื่องของภูวนัยกับสถาปนิกคนหนึ่งที่กระบี่ ไม่คิดเลยว่าที่ภูวนัยหายไปจากกรุงเทพฯ สุดสัปดาห์ที่ผ่านมานั้นจะไปโผล่ที่กระบี่ เลขานุการของภูวนัยบอกแต่เพียงว่าไปคุมงาน ตอนนั้นเธอยังคิดอยู่เลยว่าทำไมภูวนัยต้องไปคุมงานด้วยตัวเอง ผู้ช่วยก็มีตั้งหลายคน
นางแบบสาวหยุดยืนอยู่หน้าห้อง 906 สูดลมหายใจลึกๆ เตรียมตัวเผชิญหน้ากับใบหน้านิ่งๆ ของภูวนัย ผู้ชายที่มีเธอความสัมพันธ์ด้วยอย่างจริงจังเป็นเวลาร่วมหนึ่งปี ผู้ชายที่เธอรู้ทั้งรู้ว่าอยู่คนละโลกกับเธอ และก้าวล่วงเข้ามาโลกของเธอแค่บางครั้งหรือบางส่วนเท่านั้น
ทั้ๆ ทีโทรศัพท์มาบอกภูวนัยแล้ว แต่วิริญญาก็รู้สึกตื่นเต้น น้ำเสียงของภูวนัยเมื่อรับโทรศัพท์เธอไม่ได้แปลกใจหรือตกใจหรือมีฉุนเฉียวที่อยู่ดีๆ เธอก็บอกว่าแวะมาสิงคโปร์และอยากจะพบเขา
...ภูวนัยดูเหมือนจะเย็นชาขึ้น ขรึมกว่าเดิม แต่จะเย็นชาเฉพาะกับเธอหรือกับคนอื่นๆ ด้วย เธอไม่เคยระแคะระคายว่าภูวนัยมีอะไรกับใครที่ไหน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอรู้ว่าภูวนัยนอกใจเธอ...
...นอกใจ...ภูวนัยนอกใจเธอหรือ เธอรู้อยู่แล้วว่าภูวนัยไม่แคร์ แรกที่เริ่มคบกันภูวนัยก็เคยพูดว่าเขาไม่สัญญาว่าจะไม่มีอะไรกับใคร เขาอาจมี “อะไร” กับใครบ้าง แต่เขาจะไม่ “คบ”
...เจ็บปวด...ความสัมพันธ์แบบนี้มีแต่เจ็บกับเจ็บ เพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทกันคนหนึ่งก็เคยเตือนเธอแล้ว แต่เธอก็ยังดันทุรัง ภูวนัยก็แสดงให้เธอเห็นตลอดว่าเขาไม่เคย “คบ” กับใครเลย อาจมีคนเข้ามายุ่งกับเขาบ้าง แต่ภูวนัยไม่เคยทำอะไรให้เธอเห็นว่าเขาปันใจให้คนอื่น แต่เมื่อภูวนัยดูแปลกๆ ไปเมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา วิริญญาก็เริ่มคิดว่า ภูวนัยคงได้ “ปันใจ” ไปให้ใครเรียบร้อยแล้ว
...ใครที่ว่านั้นที่เป็นคู่ต่อแข่ง “ฝ่ายตรงข้าม” กับเธอ...
...ภูวนัยจะเลือกใคร จะเลือกเธอ หรือผู้ชายคนนั้น แล้วเธอล่ะ จะเลือกภูวนัย หรือเลือกที่จะ “ก้าว” ต่อไป...
บุริณทร์เดินมาที่รถอย่างอ่อนระโหยโรยแรงทั้งที่ไม่ได้ออกแรงอะไรเพียงแค่นั่งคอยแทนอยู่ในห้อง เวลาผ่านไปไม่นานหลังจากที่แทนกับกฤษณะเดินออกไป “คุย” กัน แทนก็โทรศัพท์มาหาเขา บอกว่าขอกลับบ้านไปก่อน เขารีบวิ่งออกไปจากห้อง แต่แทนก็จากไปแล้ว ลูกน้องที่รักของเขาบอกว่าไม่ได้ไปกับกฤษณะ และยืนยันว่าฝ่ายนั้นกลับไปก่อนแล้ว
“พี่โจครับ แทนอยากอยู่คนเดียวซักพัก อย่าโกรธแทนนะ เชื่อแทนเถอะ แทนนั่งอยู่บนแท็กซี่จริงๆ แทนขอโทษ ตอนนี้แทนอยากไปนั่งเงียบๆ แล้วเราค่อยคุยกันนะพี่โจนะ”
บุริณทร์จำเสียงสั่นๆ ของแทนได้ เสียงนั้นฟังดูซึมเศร้าต่างจากที่เคยได้ยินสดชื่นร่าเริงอยู่เป็นนิจ แทนเรียกชื่อของเขาอย่างอ่อนโยนโดยที่เขาไม่ต้องขอร้อง แม้จะเป็นการเรียกชื่อเล่นเขาเพียงสองครั้งแต่ก็เขาก็รู้สึกมีความสุข
..พอๆ กับที่ทุกข์กังวล สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แทนถึงได้หนีไปแบบนั้น...
...แทนพูดอะไรกับกฤษณะ...
...กฤษณะพูดอะไรกับแทน...
...สองคนนั้นคุยอะไรกัน...
...เกิดอะไรขึ้น...
บุริณทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาคนที่ควรจะรับผิดชอบต่อการวางแผนครั้งนี้ แต่ทันใดก็เปลี่ยนใจ เก็บโทรศัพท์เอาไว้ สงครามทำไปเพราะต้องการให้แทนตัดสินใจ ไม่ใช่เพราะอยากจะแกล้งเขาหรือแทนสนุกๆ ลึกๆ ในใจเขารู้อยู่ว่าสงครามต้องการให้เขาลงเอยกับแทนมาตั้งนานแล้ว แต่เขาเองที่ทำทีเล่นทีจริงมาตลอด
...จะโทษใครล่ะ ต้องโทษตัวเองสิบุริณทร์ คราวนี้เป็นไง พอรู้สึกว่าจะเสียคนที่รักไป มาตีโพยตีพายหาสวรรค์วิมานอะไร ทำไมไม่ตัดสินใจจริงจังกับความรักตั้งแต่ยังไม่มีกฤษณะหรือภูวนัยโผล่เข้ามาล่ะ มารออะไรตอนนี้...
...ปวดหัวจริงๆ ทำยังไงดี แล้วนี่แทนจะเป็นยังไง จะไปทำอะไรอยู่ที่ไหน จะกลับบ้านยังไง อยู่นอกเมืองตั้งใกล เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาใครจะดูแล...
วันอาทิตย์ทั้งวันทั้งคืน
แทนหายตัวไปจากโลกมนุษย์เพื่อตั้งสติ
เช้าวันจันทร์
แม้เช้าวันนี้จะเป็นวันหยุดวันสุดท้ายของสุดสัปดาห์หยุดยาว แต่แทนก็เข้าไปออฟฟิสเพื่อทำงานบางอย่าง ลึกๆ แล้วเขาบอกตัวเองว่าอยากเจอบุริณทร์ หลังจากเกิดเหตุที่ร้านอาหารคืนนั้นแล้วเขาหายตัวไปหนึ่งวันเต็ม ตัดขาดจากโลกภายนอกเพื่อใช้เวลาเต็มวันเรียกขวัญของตัวเองกลับมา
ถึงเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ พนักงานบริษัท iStyle ก็ไม่สนใจ มีคนมา "เคลียร์งาน" กันอยู่หลายคน รวมทั้งบุริณทร์เจ้าของบริษัทและสงครามเพื่อนตัวแสบ
"แกบอกคุณกฤษณะให้ไปโผล่ที่ร้านเอกเขนกใช่ไหมไอ้ตัวดี" ทันที่ที่เห็นหน้าเพื่อนรักนักวางแผน แทนก็เปิดฉากเอาเรื่อง
"เปล่านะ เค้าโทรผิด ไปติดเบอร์คุณกฤษณะได้ไงไม่รู้" สงครามทำหน้าเหรอหรา
"รู้ไหมเกิดอะไรขึ้น" แทนถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้
"ไม่อยากรู้ซักนิด" สงครามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ นัยน์ตาเป็นประกายอยากรู้ขัดกับคำพูด
"ไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร ไม่เล่าก็ได้" แทนยักไหล่ ทำเสียงเรียบ หันไปหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาดู รอสงครามพูดประโยคเดิมๆ เวลาอยากให้เขาเล่าอะไรให้ฟัง
"เล่ามาให้หมดนะแทน ห้ามมีการเซ็นเซอร์แม้แต่นิดเดียว"
แทนเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ร้านอาหารอย่างละเอียด ยกเว้นสิ่งที่กฤษณะกับเขาคุยกันที่ลานจอดรถก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินไปขึ้นรถและขับออกไป และสภาพของตัวเองที่เดินหงอยๆ น้ำตาซึมไปโบกมือเรียกแท๊กซี่
"เสียดายคุณกฤษณ์" สงครามถอนหายใจ "ถ้าเป็นไอ จะเลือกคุณกฤษณ์"
"อ้าว ไม่ได้เชียร์พี่โจหรอกหรือ" แทนเหยียดปาก เหน็บแนมเพื่อน
"ไอเชียร์ทุกคนรู้ไหมเพื่อน ใครก็ได้ที่ยูรัก เอ๊ย พูดใหม่ ใครก็ได้ที่ยูรักเป็นอันดับหนึ่ง"
"สงคราม มันไมได้ง่ายยังงั้นนะ ลองมาเป็นไอ้แทนคนนี้บ้างสิ จะได้รู้ว่ามันยุ่งยากแค่ไหน โชคร้ายลำบากลำบนยิ่งนักที่มีคนมารักและรักคนสามคนพร้อมกัน" แทนทำหน้ามุ่ย
"ก็เลือกซักคนซิวะ โลเลอยู่ได้ ไม่งั้นจะไม่ได้อะไรเลย แกถามตัวเอง รักใครมากที่สุดก็คนนั้นล่ะ" สงครามแนะนำเสียงหนักแน่น
"แต่รักที่สุดกับความเหมาะสม มันไม่ได้ไปด้วยกันได้ตลอดนะ" แทนพึมพำ นัยน์ตาเหม่อลอยถึงใครคนหนึ่งที่เพิ่งผิดหวังจากเขาจนต้องทิ้งงานไปพักร้อนต่างประเทศเพื่อทำใจ
"งั้นก็พี่โจ ช่วยกันทำมาหากิน ไม่หล่อไม่ล่ำสู้ยักษ์วัดแจ้งกับยักษ์วัดโพธิ์ แต่ความบะละฮึ่มและความอึดก็ไม่ด้อยกว่าใคร" สงครามทำเสียงจริงจัง ขัดกับเนื้อหาของสิ่งที่พูด
...น้อยไปแล้ว สงครามไม่รู้อะไร...
"ไอ้บ้า ยังมารู้อีก อย่าบอกนะว่าเคย" แทนหันขวับไปถลึงตาใส่เพื่อน
"ใครบ้างไม่รู้วะ ตอนเรียนอยู่ เด็กคณะอื่นเขาก็พูดกัน คณะเราก็หลายคน แทบจะทุกชั้นปี ยูก็รู้ว่าใบหูและรูหูของสงครามทำงานมีประสิทธิภาพดีกว่าจานดาวเทียมของไอ้ ทู่ วิดชั่น นะโว้ย" สงครามอวดสรรพคุณของตัวเองแล้วทำหน้าทะเล้น ก่อนพูดเติมว่า "ไอว่า แกลองนอนกับทั้งสามคนเลยดีกว่า เมื่อใจรักพร้อมกัน เท่ากันทั้งสามคน ก็วัดกันที่ขนาดและลีลานี่ล่ะ เลือกเอาที่เรารู้สึก comfortable ที่สุด"
...บ้าสงคราม สามคนเลยหรือ ขาดใจตายพอดีเลย...
หากเป็นเวลาปกติ แทนก็คงด่าสงครามว่า ไอ้ทะลึ่งลามก แล้วประสานเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่ทว่า เวลานี้เขากำลังทุกข์ใจ จึงได้แต่หันไปทำตาขวางใส่เพื่อนแล้วพูดเพียงว่า "ทะลึ่ง"คำเดียว
"ทะลึ่งแต่ซื่อสัตย์ต่อตัวเองนะจ๊ะเพื่อนจ๋า" สงครามตอบโต้
แทนถอนหายใจแล้วพูดกับตัวเองว่า "ขออย่างเดียว อย่าให้มาจ๊ะเอ๋กันอีกเลย ไอต้องตายแน่ๆ โดยเฉพาะคุณภูวนัย นี่ถ้ารู้ว่าไอมากรุงเทพฯ โดยไม่บอก เขาคงฉุนน่าดู ต้องโดนดุซะมากมาย"
สงครามอมยิ้ม มองหน้าเพื่อนอย่างสมเพธก่อนจะปลอบเสียงราบเรียบ "งั้นก็เลือกคุณภูวนัย ตัดสินโชะเลยว่า ภูวนัยเท่านั้นที่ฉันต้องการ พอหลอกให้คุณภูเขาฟันสำเร็จ จากนั้นก็ตามไปแสดงตัวกับแฟนนางแบบของเขา บอกว่า เธอเป็นผู้หญิง ถอยไป อ้าวไม่ยอมถอยเร๊อะ ถ้าไม่ถอยงั้นเรามาแบ่งกัน ฉันจะยอมให้เธอเป็นหลวง ฉันเป็นน้อย เพราะฉันมาทีหลัง"
แทนหันขวับไปถลึงตาใส่เพื่อนแล้วโวยวายว่า "แกหยุดแนะนำได้ไหมวะ แต่ละอย่างดีๆ ทั้งนั้นเลย ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว"
สงครามถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วมองเพื่อนด้วยใบหน้าเรียบนิ่งดูจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"แทน ยูจะเอายังไงก็ตัดสินใจเข้านะ จะมาโลเลอยู่อย่างนี้ไม่ได้ สงสารหนุ่มๆ ทั้งสามคนนั่น ถ้ายูจะตัดสินใจเลือกที่จะจริงจังกับความรัก มีแฟนเป็นตัวเป็นตัว ยูก็ต้องเลือกเอาซักคน ไม่งั้นก็มาเป็นเพื่อนไอหาความสำราญบนกล้ามแกร่งกำยำของเหยื่อหนุ่มๆ กันต่อ มาเป็นรองประธานชมรม เคี้ยวผู้ชายแล้วคายทิ้ง"
สงครามขึ้นต้นด้วยความจริงจัง หากลงท้ายด้วยความเป็นสงครามคนเดิม
"ก็เรายังเลือกไม่ได้นี่สิ นั่นล่ะปัญหา" แทนทำหน้ามุ่ย "สงคราม มันต้องรักคนเดียวจริงๆ หรือ ใครมากำหนดว่าหัวใจเราต้องรักคนเดียว เราพูดตรงๆ นะ เรารักทั้งสามคน อยากได้ทั้งสามคน จะหาว่าเราโลภมากก็ยอม"
"เขาไม่เรียกว่าโลภมาก เขาเรียกว่า..." สงครามเอียงหน้าคิด "เรียกว่า..."
สงครามยังคิดไม่ออกว่าจะพูดอย่างไร อีกฝ่ายมองหน้าคมเข้มของเพื่อนอย่างใจจดใจจ่อเพื่อรอฟังคำพูดต่อไป
"เรียกว่า..."
"เรียกว่าโลเล" เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาด้านหลัง สงครามกับแทนหันไปมอง ปกรณ์ยิ้มกว้างให้สองหนุ่มแล้วเดินเข้ามาใกล้
"อ๋อเรียกว่าโลเลหรือ" สงครามเบิกตากว้าง ทำท่าเข้าใจที่ปกรณ์พูด "ผมนึกว่าเรียกว่า แรด"
"ไอ้บ้า"
"แทน รู้ไหมทำไมพี่แต่งงาน แล้วจำได้หรือเปล่าว่าใครเป็นคนทำให้พี่ได้รักกับอิน" ปกรณ์พูดยิ้มๆ
"มันนะสิ" สงครามชี้นิ้วไปยังหนุ่มหน้าตี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆ "ตอนนี้ก็กำลังจับคู่ให้พศิณ จับคู่ให้คนอื่นไปทั่ว แต่ไม่มีปัญญาจัดการกับตัวเอง"
"ลองคิดดูว่าถ้าพี่มีเมียสามคน อินทิราจะทำยังไง"
"อินก็แหกอกพี่สิ ถามได้" แทนตอบทันที "แต่นี่มันไม่เหมือนกันนะพี่กรณ์"
"ตอนแรกอาจจะตื่นเต้นดีอยู่หรอก แต่หลังๆ จะปวดหัวทรมานมากเลยนะแทน เหมือนๆ ตกนรกเลยล่ะ" ปกรณ์ยังคงพูดต่อ
"เคยตกนรกหรือพี่" สงครามกวน
"ไม่เคย แต่นึกภาพออก มีแฟนสามคนไม่ใช่เรื่องสนุกหรอก สมมุตินะว่าทั้งสามคนนั้นยอม แต่ก็อาจเฉพาะตอนแรกๆ เท่านั้น นานเข้า เขาก็จะทนไม่ได้ มันเป็นอะไรที่กัดกร่อนใจทีละนิด ท้ายที่สุด จะไม่เหลือใครซักคน"
"ไม่เหลือก็หาใหม่ อย่างเราหาได้ง่ายอยู่แล้ว จะหาเมื่อไหร่ก็ได้" สงครามยักไหล่ เอนตัวกับพนักเก้าอี้ ปรายตาหันไปมองแทนที่นั่งเหม่อมองพาร์ติชั่น
"แล้วที่หาได้ใหม่จะดีเท่าที่มีอยู่หรือเปล่าล่ะ มีของดีอยู่กับตัว ต้องหัดตระหนักถึงคุณค่าของสิ่งที่เรามี มาทำเล่นกับความรักได้ยังไง" ปกรณ์ยิ้มบางๆ
"ได้ยินไหมแทน พี่กรณ์บอกว่ามีของดีอยู่กับตัว ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ งั้นคืนนี้ไปผับกัน หารายที่สี่ จะได้ครบสำหรับหัวใจทั้งสี่ห้อง" สงครามคอยแทรก
"แทน ถามหัวใจตัวเองให้ดี" ปกรณ์เน้นเสียง
"มันมีหัวใจให้ถามด้วยหรือพี่กรณ์ ไอ้แทนนะมันรักใครเป็นที่ไหน เอาแต่หว่านเสน่ห์ไปทั่ว พอเขาจะเอาจริง มันก็บื๊อ เป็นยังงี้มาแต่ไหนแต่ไร" สงครามยังสอดแทรกไม่ยอมหยุด "ขนาดพี่โจรักและเคารพมันมาตั้งแต่เรียนมหาลัย แทนมันยังไม่มองเลย กลับไปตกหลุมรักผู้ชายมีแฟนเป็นผู้หญิง ผิดศีลธรรม เสี่ยงตกนรก อีกคนก็..."
...กฤษณะนั่นนะ เต็มสิบได้คะแนน 10.01 เลยล่ะ...
สงครามหุบปาก นึกไม่ออกว่าจะพูดถึงกฤษณะด้านลบยังไงดี
...รูปหล่อ รวย เท่ห์ บุคลิกดี นิสัยดี ไม่มีพันธะ เสน่ห์ร้ายกาจ โรแมนติก ดูยังไงก็หาข้อตำหนิไม่ได้...
"หุบปากไปเลยสงคราม ไม่ต้องมาเชียร์พี่โจจนออกนอกหน้า" แทนเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมานาน
"ยื่นข้อเสนอแบ่งหุ้นกึ่งหนึ่งเลยว่ะเพื่อน ถ้าพี่โจต้องการเชยชมก้นยูอีกครั้ง ต้องแลกกับการเป็นหุ้นส่วน" สงครามไม่นำพาต่อคำพูดของเพื่อน "เป็นหุ้นส่วนบริษัท แล้วก็เป็นหุ้นส่วนชีวิต"
...โอ๊ย ปวดหัว มีคนช่วยคิดตั้งสองคน แต่ก็ยังปวดหัวอยู่ดี เหตุผลของปกรณ์นั้นก็ดี เหตุผลของสงครามก็เข้าท่าบ้างไม่เข้าท่าบ้าง ไม่รู้ว่าตอนไหนมันจริงจัง ตอนไหนมันพูดเล่น รู้แต่ว่า ตอนนี้เขาสับสนไปหมด...
แทนยกมือขึ้นกุมขมับแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ทิ้งให้สงครามกับปกรณ์มองหน้ากันอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งมองตี๋หนุ่มเสน่ห์แรงอยู่ เจ้านายของแทนและสงครามก็เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วกระแอมส่งเสียงเรียกความสนใจ ปกรณ์หันไปมองบุริณทร์ยิ้มๆ ส่วนสงครามรีบรายงานความเป็นไปว่า
"ไอ้แทนมันกำลังปวดหัวว่าจะยอมเสียตัวให้ใครดีน่ะพี่โจ ช่วยมันตัดสินใจทีเถอะ"
พูดจบ สงครามก็ต้องร้องเสียงดังเพราะฝ่ายที่ฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะยกมือขึ้นฟาดฟาดต้นแขนเสียงดังป๊าบ
ปกรณ์ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วเดินจากไป สงครามหัวเราะร่าแล้วก็ขยับตามไปอีกคน ทิ้งให้บุริณทร์ยืนมองแทนอยู่อึดใจใหญ่ นิ่งเงียบอยู่เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
"พี่บุ เมื่อไหร่จะไปซะที" ในที่สุดแทนก็ทำลายความเงียบ ส่งเสียงอู้อี้ถามเจ้านาย
"จะให้พี่ไปไหนเล่า นี่ก็บริษัทพี่" บุริณทร์พูดเสียงเบา นั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่สงครามนั่งเมื่อสักครู่ "เว้นเสียแต่แทนไม่อยากได้หุ้นไปซักครึ่ง"
"ให้จริงหรือ" แทนยังฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะทำงาน
"ทั้งหัวใจก็ให้ได้" บุริณทร์ตอบเสียงนุ่ม สายตาจับอยู่ที่ต้นคอขาวสะอาดของชายหนุ่ม อยากจะก้มหน้าลงประทับจูบผิวเนียนของแทนนัก แต่ก็ต้องพยายามหักห้ามใจ ด้วยไม่รู้ว่าแทนจะตัดสินใจอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ร้านอาหารเมื่อคืนวันเสาร์ เขาก็ไม่ค่อยจะกล้าพูดเล่นกับชายหนุ่มอีกแล้ว คิดๆ ไป ก็เริ่มจะถอดใจ เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างลึกๆ ที่บอกเขาว่า แทนนั้นมีใจให้กับภูวนัยมากกว่าใครอื่น
"แทน ได้ยินไหม ทั้งหัวใจพี่ก็ให้ได้ ถ้าแทนอยากรับเอาไว้ พี่หล่อและรวยสู้สองคนนั้นไม่ได้หรอก แต่พี่ก็รักแทนจริงจัง ที่ผ่านๆ มามันอาจจะดูไร้สาระไปบ้าง แต่หลายเดือนที่ผ่านมานี่ พี่แน่ใจตัวเองแล้วว่า แทนคือคนเดียวที่อยู่ในใจพี่ ถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกว่าจะเสียแทนไป พี่ก็คงไม่แน่ใจตัวเองขนาดนี้"
ในที่สุดบุริณทร์ก็พูดออกมา พูดอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะพูดออกมาได้ ที่เคยบอกว่า ขอสู้กับภูวนัยและกฤษณะซักตั้งเถอะ ตอนนี้เขาได้สู้แล้ว ผลลัพท์จะออกมาอย่างไรก็แล้วแต่แทนจะตัดสินใจ
...อยากกอดแทนเหลือเกิน กอดเพื่อตอกย้ำคำพูด กอดให้ชายหนุ่มได้สัมผัสความรักของเขา กอดแทนไว้แน่นให้ได้ยินจังหวะหัวใจของเขาที่เต้นเป็นจังหวะความรัก...
แทนยังฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา บุริณทร์จึงลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้องทำงาน ปล่อยให้ชายหนุ่มได้คิดคำนึงอะไรอยู่คนเดียว
ทันทีที่บุริณทร์เดินจากไป หนุ่มเสน่ห์แรงก็เงยหน้าขึ้น ตามองอยู่ที่รูปแผ่นเล็กๆ ที่แปะอยู่บนพาร์ติชั่นหลังจอคอมพิวเตอร์ ในภาพ บุริณทร์ยิ้มกว้าง ขนาบข้างด้วยสงครามที่หันหน้าเข้ามาและทำท่าเหมือนจะหอมแก้มซ้ายของเจ้านาย แทนอยู่นั่งอยู่หน้าบุริณทร์ ในมือถือเค้กชิ้นโต ทำเหมือนจะยัดเข้าปากตัวเองทั้งชิ้น
...เฮ้อ...ปวดหัวจริงๆ เลย หัวใจหนอหัวใจ ทำไมมันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้...
แทนถอนหายใจแรงๆ แล้วแอนตัวพิงพนักเก้าอี้ แหงนหน้ามองเพดาน ปล่อยใจให้ล่องลอยราวเรือชูชีพลำน้อยในทะเลที่ปราศจากคนพาย
เย็นวันจันทร์
เมื่อกลับมาถึงกรุงเทพฯ ภูวนัยไม่ได้แวะบ้านก่อน แต่เขาตรงดิ่งไปหาคนที่เขาคิดถึงที่สุดทันที ตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ที่สิงคโปร์ มีแต่ภาพของแทนผู้ร่าเริงผุดขึ้นในหัว หลังจากวิริญญาไปหาเขาที่โรงแรมคืนนั้น ภาพของแทนยิ่งชัดเจนขึ้นในความคิดคำนึง หนำซ้ำยังรบกวนจิตใจเขามากขึ้น
ตอนนี้เขาไม่อยากจะรีรอแล้ว ยิ่งช้ายิ่งเสียเปรียบกฤษณะและเจ้านายหน้าจืดของแทนเข้าไปทุกวัน ส่วนวิศวกรหน้านิ่งๆ ลูกชายเพื่อนรุ่นน้องคุณพ่อของเขาไม่ค่อยน่าไว้ใจ เพราะเขาเห็นประกายตาบางอย่างในสายตาคมกริบของกริช
สัญชาตญาณระแวงภัยบอกเขาว่า กริชอาจจะเริ่มตกหลุมรักคนเสน่ห์แรงอย่างแทนเข้าให้แล้ว และทำงานอยู่ด้วยกันทุกวันอีกต่างหาก ยิ่งไม่น่าไว้ใจ
...แต่แทนจะยอมหรือ รายนั้นลื่นไหลยังกับอะไรดี ขนาดเขา “จูบ” มัดจำมาตั้งสามสี่ครั้งแล้วยังเอาไม่อยู่...
...แบบนี้ต้องมากกว่าจูบ ดูซิ ยังจะทำหน้าเป็นได้อีกหรือเปล่า...
ภูวนัยมุ่งหน้ามาหาแทนที่บ้านริมคลอง ตาม “สานส์” ของผู้ส่งข่าวที่ได้รับทางโทรศัพท์มือถือทันที่เขาเปิดเครื่องเมื่อถึงกรุงเทพฯ
...มารักษาแผลใจให้แทนหน่อย ที่บ้านเมืองนนท์ ช้าๆ ไม่ได้พร้าเล่มงามนะครับ!...
ขออย่างเดียว อย่าให้สงครามเล่นตลก “แจ้ง” ให้รถไฟทุกขบวนมาชนกันที่ริมคลองเมืองนนท์ก็แล้วกัน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขาก็ไม่กลัว จะพุ่งหัวรถจักรชนคันอื่นให้ตกคลองหมดทุกขบวน...
คนที่โผล่หน้าออกมาจากรั้วบ้านของแแทนทำให้ภูวนัยแปลกใจ เด็กหนุ่มอายุวัยกำลังเรียนมัธยมปลายผลักประตูออกให้เขาเดินเข้าไป วัยรุ่นหน้าคม ผิวเข้ม กำลังโตเป็นหนุ่ม ร่างสูงใหญ่เกินอายุ ท่าทางเป็นนักกีฬาเพราะร่างกายบึกบึน
...น้องชายของแทนหรือ ไม่เห็นจะเหมือนกัน คนนี้คมเข้มเป็นเป็นไทยแท้ ส่วนแทน แม้ยืนยันว่าตัวเองไม่มีเชื้อจีน แต่ก็หน้าตาไม่มีเค้าว่าบิดามารดาเป็นคนไทยแม้แต่นิด หากบอกว่าเป็นนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นจะน่าเชื่อกว่า...
“พี่แทนอยู่ที่ศาลาริมน้ำครับ เดี๋ยวผมไปตามให้” เด็กหนุ่มหันมาบอก
เด็กหนุ่มไม่ถามว่าเขาเป็นใคร ทำหน้าเรียบเฉย ไม่แปลกใจที่มีแขกใส่สูทเนี้ยบมายืนกดกริ่งหน้าบ้าน แต่ภูวนัยมองออกว่าเด็กหนุ่มอยากรู้ว่าเขาเกี่ยวข้องอย่างไรกับแทน เขาเห็นแววตาอยากรู้อยากเห็น
เขาเองก็อยากรู้ มาถึง นึกว่าจะเจอหนุ่มหน้าตี๋ ปากแดง ท่าทางรั้นๆ คนเดิมที่เขาคิดถึงใจจะขาด กลับมาเจอเด็กหนุ่มหน้าไทย ผิวเข้ม ผมตัดสั้นเกรียน
“ไม่เป็นไร ผมไปเองได้ อยู่ทางโน้นใช่หรือเปล่า” ภูวนัยปฏิเสธเสียงเบา แล้วชี้ไปทางลำคลองข้างบ้าน
เด็กหนุ่มพยักหน้าแล้วหยุดยืน รอให้ภูวนัยเดินผ่านไปก่อนจะไปปิดประตูรั้ว
“ขอบใจนะ เป็นน้องแทนหรือเปล่า” ภูวนัยตัดสินใจถาม
“เปล่าครับ” เด็กหนุ่มตอบสั้นๆ ก้มตัวเล็กน้อย แล้วเดินผ่านหน้าภูวนัยไปหน้าบ้าน
...ใคร มาทำอะไรในนี้ ท่าทางเหมือนคุ้นเคยกับสถานที่...
ภูวนัยเก็บความสงสัยเอาไว้เมื่อเดินมาถึงศาลาริมคลอง คนที่เขาอยากพบนั่งอยู่ที่บันไดริมศาลา สองเท้าแช่อยู่ในน้ำ ตามองออกไปข้างนอกราวกับเขม้นมองบางอย่างอีกฟากหนึ่งของลำคลอง หากภูวนัยรู้ว่า ความจริงแล้วแทนกำลังเหม่อลอย
“คุณแทน” ภูวนัยเรียก แต่อีกฝ่ายยังไม่ได้ยิน เขาจึงเรียกซ้ำ คราวนี้แทนได้ยินและหันหน้ามาช้าๆ ต่างจากครั้งอื่นๆ ที่หันขวับทันที
...โอย ตายแล้ว ภูวนัยบุก รู้ได้ยังไงว่าเราขึ้นมากรุงเทพฯ...
แทนลอบหายใจเบาๆ สองวันมานี่เขาเจอศึกหนัก เย็นวันศุกร์ ช๊อคที่กริชเผยตัวตนและความในใจ วันเสาร์เจอบุริณทร์กับกฤษณะ เช้าวันอาทิตย์ได้ตั้งสติก็จริง แต่เช้าวันจันทร์ก็คุยกับบุริณทร์ในออฟฟิสตั้งนาน ตกบ่ายภูวนัย...
...แบบนี้ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า จะไม่ไหวแล้ว...
“นั่งอยู่คนเดียวไม่เหงาหรือครับ” ภูวนัยถามเสียงนุ่ม ใบหน้ายิ้มๆ
แทนส่ายหน้า หันไปมองจุดเดิม ภูวนัยเดินเข้าไปนั่งชันเข่าใกล้ๆ กับสถาปนิกหนุ่มแล้วล้อว่า “ไม่เห็นเด็กเอาน้ำมารับแขกเลย เปิดประตูรับผมเข้ามาแล้วก็หายไป”
“เด็กข้างบ้าน เขามานั่งคุยกับผมแล้วขอไปนั่งอ่านหนังสือในตู้หนังสือของผม เด็กมันจะเรียนสถาปัตย์” แทนตอบเสียงเรียบๆ
“หรือครับ หน้าตาดีเหมือนกันนะ นึกว่าคุณเลี้ยงต้อยเอาไว้ที่นี่”
“บ้า” แทนตาลุกวาบ กลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้งภายในเสี้ยววินาที
...ภูวนัยคิดอะไรบ้าๆ เจ้าเดี่ยวนะหรือเขาจะเลี้ยงต้อย อายุยังไม่ใกล้บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ภูวนัยล้อเล่นแบบนี้ก็เป็น คิดได้ไง...
“อ้าว ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ไม่ต้องทำหน้าจะกินเลือดกินเนื้อผมขนาดนั้น” ภูวนัยตอบยิ้ม “แล้วนี่คิดถึงผมบ้างไหม ผมไปทำงานที่สิงคโปร์ คิดถึงคุณมาก ไม่คิดว่าคุณจะมากรุงเทพฯ”
เสียงภูวนัยอ่อนโยน บ่งบอกความรู้สึกชัดเจนเพราะเจ้าตัวไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกอีกแล้ว
-
พี่นาย จะหนีกันไปไหนเนี่ย
ปิดตัวพร้อมกันสองเรื่องเนี่ย :z13: นี่แน่ะ
-
จะรีบจบไปไหนค่ะ
:a5:
:z3:
-
ทำไมแทนถึงได้เสน่ห์แรงอย่างนี้ฟะ ไม่เข้าใจเลย
แล้วจะเลือกใครดีล่ะ :เฮ้อ:
อ่านแล้วอยาก :z3: :z3: :z3:
-
ต้องจบแล้วอ่ะครับ มัน 40 ตอนแล้วนะจ๊ะ
แต่สัญญาว่าจะีมีบทส่งท้ายแบบกระปิดกระปอยมาเป็นระยะนะครับ แบบ 1 เดือนให้หลัง 1 ปีให้หลัง หรือ 2 ปีให้หลังประมาณเนี๊ยะอะนะ แต่ตอนนี้แทนต้องพักก่อน เพราะแทนปวดหัวมากมายกับโชคร้ายที่คนมารุมรัก
“อ้าว ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ไม่ต้องทำหน้าจะกินเลือดกินเนื้อผมขนาดนั้น” ภูวนัยตอบยิ้ม “แล้วนี่คิดถึงผมบ้างไหม ผมไปทำงานที่สิงคโปร์ คิดถึงคุณมาก ไม่คิดว่าคุณจะมากรุงเทพฯ”
เสียงภูวนัยอ่อนโยน บ่งบอกความรู้สึกชัดเจนเพราะเจ้าตัวไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกอีกแล้ว
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าผมมากรุงเทพฯ”
“ก็เดาเอา” ภูวนัยยักไหล่ มองออกไปข้างนอกศาลาริมน้ำ สูดลมหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์
...เขามีพรายกระซิบ โชดดีที่กลับถึงกรุงเทพฯ ก็ได้รับข่าวดีทันที...
ภูวนัยหันมายิ้มให้สถาปนิกหนุ่มแล้วขยับมานั่งชิดคนที่หรี่ตามองเขาอยู่ ผู้บริหารหนุ่มถอดรองเท้าและถุงเท้าแล้วหย่อนเท้าลงน้ำเหมือนกัน แทนอยากจะขยับหนีแต่ทำไม่ได้เพราะบันไดท่าน้ำแคบ
“เดี๋ยวบันไดหักพอดี ตัวคุณเล็กยังกะอะไร” คนที่ถูกเบียดที่บ่นอุบอิบ
“ดี จะได้เล่นน้ำกันให้สนุก”
“อยากเล่นน้ำนักหรือไง เดี๋ยวผลักให้ตกลงไป” แทนขู่โดยไม่มองหน้าคนตัวโตที่นั่งชิดเขาอยู่ “ว่าแต่ว่ายน้ำคลองเป็นหรือเปล่า หรือว่ายเป็นแต่น้ำในสระ”
“คิดว่าผมจะลงคนเดียวหรือ” ภูวนัยเอียงหน้า เลิกคิ้วท้าทาย ใบหน้ายิ้มๆ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากใบหน้าที่แทนเคยค่อนขอดว่ามีอยู่อารมณ์เดียว
...เหมือนกฤษณะยังไงยังงั้น แต่ก่อนทำหน้าเข้มอยู่เป็นนานสองนาน...
...แต่จากนี้ไปคงไม่เห็นหน้ายิ้มๆ ของกฤษณะอีกแล้ว ใบหน้าของกฤษณะครั้งล่าสุดนั้นกลับกลายมาเป็นใบหน้าแบบที่ภูวนัยชอบทำตอนที่จับได้ว่าเขาทำผิด...
...หน้ากรุ้มกริ่มของภูวนัยตอนนี้ออกมาพิมพ์เดียวเหมือนกฤษณะยังไงยังงั้น เหมือนของบุริณทร์ เหมือนกริช...
...อ้าว มีกริชเข้ามาอีกคน ปวดหัวเพิ่มสิเนี่ย รายนั้นเหมือนภูวนัย หน้าเคร่งอยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนมาเป็นอีกแบบ ทำตาวิบวับน่าหมั่นใส้...
“ถ้าเปียก ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนะ อย่าหวังว่าจะได้ใส่เสื้อผ้าผมกลับบ้าน ตัวคนละไซด์ อย่างคุณภูวนัย ไซด์ยักษ์แบบนี้ หาเสื้อใส่ยาก ผ้าห่มคลุมละพอไหว” แทนพึมพำ
“ใครว่าผมจะกลับ ไหนๆ มาแล้วก็นอนที่นี่เสียเลย” ภูวนัยตอบกลับเสียงทุ้มต่ำ มองแทนด้วยสายตาระยิบระยับ
แทนก้มหน้า รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว
...หน้าเแดงหรือเปล่านะ ทำไมภูวนัยมาแนวนี้ เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมา ทำไมมาเล่นบทเจ้าชู้กรุ้มกริ่มแบบนี้ คิดยังไงกันนี่ ไม่รู้หรืออย่างไรว่าเราเขิน...
“นี่บ้านนะ ไม่ใช่โรงแรม ใครจะมาค้างก็ได้” แทนบ่นอุบอิบแล้วนั่งตัวแข็งเมื่อคนไม่อยากกลับบ้านยกแขนขึ้นโอบ แล้วตามด้วยการหอมแก้มหนึ่งฟอด
“คุณภูวนัย” แทนทักท้วง แล้วยกมือขึ้นถูแก้มเบาๆ
“แทนครับ ผมไม่อยากปิดบังความรู้สึกอีกแล้ว ผมรู้ว่าคุณไม่ค่อยชอบหน้าผมเท่าไหร่เพราะเอาแต่ดุคุณ แต่ผมก็อยากจะบอกว่า...”
...ทำไมจะไม่ชอบหน้า ชอบมากๆ เลยล่ะ แล้วที่บอกว่าเอาแต่ดุนั้นพอจะทนไหว แต่มาทำหวานแบบนี้ ชักจะทนไม่ได้ แล้วนี่ คุณกำลังจะบอกอะไร...
...จะบอกว่ารักเหมือนกฤษณะ หรือเหมือนบุริณทร์หรือ แต่จะว่าไป ภูวนัยไม่เคยบอกรักเขาเลย...
...กริชก็ไม่เคยบอก!
...บ้าสิ กริชจะมาบอกได้ยังไง เพิ่งคบกัน เอ๊ย ไม่ได้คบ แค่ทำงานด้วยกัน แล้วกริชก็เกิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้...
...แต่ถึงภูวนัยไม่เคยบอก ทำไมตัวเราสั่นๆ ใจเราสั่นๆ แบบนี้...
“บอกว่าอะไร พูดให้ดีๆ นะ ไม่งั้นตกน้ำ” แทนขู่เสียงเบา ด้วยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีไปกว่านี้ ใจเต้นตึกตัก มือเย็นเฉียบ เท้าที่แช่อยู่ในน้ำคลองสั่นขึ้นมาทันใดประหนึ่งว่าแช่อยู่ในน้ำแช่น้ำแข็งเย็นจัด
“ผมรักคุณ”
...โอ๊ย อยากกระโดดลงคลองเดี๋ยวนี้เสียให้ได้ แล้วดำน้ำลงไปไม่ต้องโผล่ขึ้นมาอีกซักชั่วโมงสองชั่วโมง...
...รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน...
กลางดึกคืนวันจันทร์
ภูวนัยพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนทันทีที่รู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก เขารู้สึกหนาวขึ้นมาเพราะร่างกายเปลือยเปล่า มีเพียงผ้าแพรบางๆ ห่มไว้ถึงช่วงเอว แขนแข็งแรงควานหาคนที่นอนอยู่ข้างๆ แต่ต้องรีบผงกศรีษะขึ้นเพราะที่นอนอีกฟากหนึ่งของเตียงว่างเปล่า
...หายไปไหน ที่นอนเย็นๆ ไม่มีไออุ่น เหมือนกับลุกไปนานแล้ว...
ภูวนัยหันไปมองหน้าต่างสองบานที่เปิดโล่งรับลมเย็นจากข้างนอก อากาศบริสุทธิ์กลางดึกของบ้านสวนช่างสดชื่นยิ่งนัก แม้ไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศ แต่ห้องนอนบนชั้นสองของบ้านสวนริมคลองก็เย็นสบาย
...ไม่นะ ไม่ ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิด...
ชายหนุ่มหันไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่วางพาดอยู่บนโต๊ะปลายเตียง เดินไปเปิดไฟแล้วหันมองหาคนที่เขานอนกอดมาค่อนคืน
...ในห้องน้ำก็ไม่มี หรือว่าอยู่ข้างนอก ไปนั่งเล่นหรือเปล่า...
ภูวนัยเดินหาเจ้าของบ้านอย่างร้อนใจแต่ไม่พบแม้แต่เงา เขาเดินลงจากบ้านแล้วตรงไปที่ศาลาริมน้ำ แต่ก็สิ้นหวัง เขาเดินกลับมายังสวนหน้าบ้านอีกครั้ง สอดส่ายสายตามองหาคนที่เขาเพิ่งบอกรักไปเมื่อตอนบ่ายและใช้เวลาด้วยกันจนถึงหัวค่ำ ทำอาหารรับประทานด้วยกันอย่างมีความสุข และลงเอยด้วยบทรักที่ตราตรึงใจเขาไม่มีวันลืม ก่อนจะกอดร่างของคนที่เขารักไว้ในอ้อมแขนแล้วหลับไปด้วยกัน
มองไปบนท้องฟ้ามีดาวพราวระยับ แสงไฟสลัวรอบๆ บริเวณทำให้พอมองเห็นทั่วบริเวณบ้านริมน้ำที่เงียบสงบ บรรยากาศร่มรื่น เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องดังให้ได้ยินเป็นระยะๆ ราวกับจะประสานเสียงร้องบอกภูวนัยว่า
...คนที่เขารักจากไปแล้ว...
ภูวนัยเดินกลับขึ้นมาบนบ้านและกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อเข้าไปยังห้องนอน พลันสายตามองเห็นแผ่นกระดาษสีชมพูสดใสแปะอยู่บนประตู ลายมือเป็นระเบียบเขียนข้อความเป็นภาษาอังกฤษสั้นๆ ได้ใจความ เขาอ่านแล้วถึงกลับอึ้ง ก้อนแข็งจุกอยู่ที่คอหอยเหมือนจะทำให้ขาดใจ ขณะเดียวกันก็รู้สึกเจ็บในอก ราวกับถูกเข็มแหลมๆ ทิ่มแทง
...ทำไม ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมตัดสินใจแบบนี้ ทำให้เขามีความสุข ยังไม่ถึงข้ามคืน กลับให้เขาลิ้มรสความเสียใจแล้วหรือ ทำไมต้องเป็นแบบนี้...
ภูวนัยทรุดตัวลงนั่งพิงประตูห้อง เคาะศรีษะกับประตูไม้สักช้าๆ นัยน์ตาเหม่อลอย ปากเม้มอย่างพยายามสะกดอารมณ์ นึกไม่ถึงว่าแทนจะตัดสินใจอย่างที่เพิ่งทิ้งข้อความเอาไว้ให้เขา ในใจสั่นสะท้านไปด้วยความรู้สึกที่ตัวเองก็บรรยายไม่ถูก โตมาจนอายุขนาดนี้ เขาไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะหมดแรงทรุดนั่งกับพื้นเพราะพิษแห่งรัก
...ความรัก มีพลังได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ...
...แล้วถ้ารักผม ทำไมต้องปฏิเสธกัน...ทำไม...
ส่งท้าย
เย็นวันอังคาร
"โอย โอ่ย โอ๊ย" สงครามร้องลั่น เข่าอ่อน ตัวเอียง เมื่อแทนออกแรงบิดแขนที่ไขว้อยู่ด้านหลัง วันนี้เลิกงาน เขาตั้งใจว่าจะมาเยี่ยมแทนที่บ้านสวนเมืองนนท์ แต่ทันทีที่เจอหน้า เพื่อนรักก็ปรี่เข้ามาจัดการเขาทันที
"สงคราม ไอ้เพื่อนตัวแสบ" แทนเข่นเขี้ยว เค้นเสียงผ่านไรฟัน
"ไอผิดตรงไหนวะ ทำคุณบูชาโทษ ยูน่าจะขอบคุณไอที่ช่วยทำให้อะไรให้ง่ายเข้า เป็นไงละทีนี้ ตัดสินใจได้แล้วสิ"
"รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น" แทนเสียงดัง
"ไม่อยากรู้" อีกฝ่ายตอบทันที
"ไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องฟัง"
"เฮ้ย พูดเล่น เล่ามาให้หมดนะแทน ห้ามเซ็นเซอร์เด็ดขาด" สงครามส่งเสียงเรียกร้อง
"ไม่ทั้งหมด" แทนเสียงแข็ง
"เออๆ แค่ไหนก็อยากฟัง แต่ตอนนี้ปล่อยแขนไอก่อนเถอะ พ่อแก้วแม่แก้ว ลูกเจ็บ" สงครามอ้อนวอน
คนที่ทำร้ายเพื่อนปล่อยมือ อีกฝ่ายยืดตัวขึ้น ยกมือลูบแขนป้อยๆ หน้านิ่วคิ้วขมวด "แรงเยอะชิบหาย เจ็บสุดๆ ทำดีไม่ได้ดี"
"ไปปลอบกับเองนะ ไปปลอบพี่โจ ไปปลอบคุณกฤษณะ ไปปลอบ..." แทนชะงักชั่วครู่แล้วจึงพูดต่อ "คุณภูวนัยด้วย"
"เฮ่ย ทั้งสามคนเลยหรือ แสดงว่ายูเอาของใหม่ เคี้ยววิศวะหรือไงเพื่อน" สงครามเสียงดังลั่น
"เบาๆ จะแหกปากไปหาอะไร" แทนปรามเพื่อนแล้วส่ายหน้า
"อ๋อ เลือกเคี้ยวแห้ว" สงครามสรุป
"สงคราม เรารักหมด" แทนถอนหายใจเฮือกใหญ่
"กริชด้วยหรือ"
"กริชไม่แน่ใ แต่ว่า..." แทนยอมรับเสียงเบา
"แต่ว่า...แต่ว่าแล้วก็นิ่งเงียบ แสดงว่า..." สงครามทวนคำพูดแล้วก็หยุดนิ่งไป ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
..อยากถีบสงครามเลยจริงๆ ให้ตายสิ...
แทนยกเท้าขึ้นทำท่าจะถีบเพื่อนลงไปกองกับพื้น
"เราเลยไม่เลือกที่จะไม่เลือกเลยดีกว่า หากพรหมลิขิตมีจริง คนที่คู่กันก็คงได้คู่กัน" แทนรำพึงเสียงเบา ตามองไปยังต้นมะลิที่กำลังออกดอกสีชาวเต็มต้น
"ไอมีคู่ทุกเดือนมิได้ขาด พรหมลิขิตมันมีจริงอยู่แล้วเพื่อนเอ๊ย" สงครามยักไหล่
"พรหมของอยู่กับพรหมของไอมันคนละแผนกกัน"
"แล้วนี่พี่โจเขาไล่ยูออกหรือยัง" สงครามไม่สนใจ ถามเพื่อนหน้าตาเฉย
"จะบ้าเหรอะ ลองมาไล่ออกดูสิ ไล่ออกเพราะไม่ยอมเป็นแฟนนี่นะ เดี๋ยวพ่อได้ฟ้อง ส.ค.บ."
"น่าสงสารพี่โจ" สงครามเสียงแผ่ว ทำหน้าเศร้า
"สงสารคุณกฤษณ์ด้วย"
...กฤษณะเสียสละให้เพื่อน เขารู้ว่ากฤษณะเสียสละ ตั้งแต่วันนั้นที่ลานจอดรถ ตอนที่เขาอึกอักไม่ยอมตอบคำถามหนึ่งของกฤษณะ และไม่ยอมพูดอะไรออกมาอย่างที่กฤษณะเร่งรัด เขายังรู้สึกผิดอยู่ไม่หาย...
แทนถอนหายใจเฮือกใหญ่
"สงสารคุณภูวนัยด้วยงั้นสิ" สงครามเสริมแล้วช่วยแทนถอนหายใจดังๆ "แล้วนี่ก็เหลือกริชคนเดียว ตัดสินใจยังไงก็ค่อยบอกไอนะแทน จะได้รอสงสารพ่อวิศวะจอมกวน"
...สงสารตัวเองดีกว่า ใครจะน่าสงสารเท่าแทนไม่มีอีกแล้ว เกิดมาก็มีคนมารักตั้งสี่คน และที่แย่ก็คือ เขารักทั้งหมดพร้อมๆ กันนี่สิ...
...เต็มสี่ห้องหัวใจเลยทีเดียว...
...แล้วทีนี้ คนที่ครอบครองห้องหัวใจน้อยๆ ของเขาทั้งสี่ห้องจะยอมอยู่อาศัยต่อหรือจะพากันย้ายออกไปจนหมดก็ยังไม่รู้...รู้แต่ว่า หากห้องหัวใจทั้งสี่ห้องของเขาเกิดว่างขึ้นมาพร้อมกัน เขาก็คงเหงาไม่ใช่น้อย...
...สงสัยคงต้องขึ้นคานไปนั่งเล่นอยู่กับสงครามเพื่อนรักซะแล้ว...
"บอกแล้วว่าให้ลาออกมาเป็นเพื่อนหาอะไรเคี้ยวเล่นไปเรื่อยๆ ดีกว่า" เสียงสงครามลอยมาตามสายลม
ตอนนี้แทนไม่ได้ยินอะไรแล้ว นอกจากเสียงลมอื้ออึงในหู ส่วนใจก็ล่องลอยไปไกลแสนไกล
...ถึงกฤษณะที่อยู่ห่างไกลถึงญี่ปุ่น
...ถึงภูวนัยที่คงกำลังตีกอล์ฟอยู่ที่บาหลี
...ถึงบุริณทร์ที่อาจยังนั่งอยู่ในห้องทำงานบริษัทถึงค่ำเช่นเคย
...ถึงกริชที่คงกลับไปทำงานที่กระบี่แล้ว
แทนเดินไปหยุดยืนที่ศาลาริมคลอง มองออกไปยังลำน้ำที่กำลังไหลเอื่อยๆ ไปตามครรลองแห่งธรรมชาติ สายลมเย็นโชยมาเอื่อยๆ แว่วๆ เสียงสงครามดังมาจากหน้าบ้าน แทรกเข้ามาในโสตประสาทของเขา
"ว่าไงเดี่ยว โตขึ้นมากแล้วนี่เรา อายุกี่ปีแล้วล่ะ ทำไมบึ๊กอย่างนี้ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ เลยนะ"
"สิบเจ็ดปีแล้วครับ" เด็กหนุ่มตอบ ก่อนจะบอกว่ามาขอดูหนังสือของแทนในตู้หนังสือ
"ผมจะสอบเข้าสถาปัตย์ ผมอยากเป็นสถาปนิก"
"ดีๆ มาหาพี่แทนบ่อยๆ นะ เดี๋ยวพี่เขาช่วยติวให้เข้ามหา'ลัย" สงครามแนะนำแล้วหัวเราะร่วน
"ครับผม" เดี่ยวรับคำ
....จ๊บแล่ว...
-
อะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้ สงสารกฤษณะอ่ะ ผู้ชายดี ๆ แบบนี้หาได้ที่ไหน เรื่องต่อขอเป็นตอนต่อของกฤษณะที่จะได้เจอคนดี ๆ ที่รักเขาจริง ๆ ได้มั๊ยคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะคะ และจะติดตามผลงานคุณต่อ ๆ ไป
ป.ล.ชอบแนวคดีรักมากกว่าค่ะ ไม่ชอบคนหลายใจ
-
อ่านแล้วก็ยังไม่ไหวจะเคลียร์กับแทน สรุปแล้วยังไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย เซ็งๆๆๆๆๆ
แต่ผมรอเรื่องต่อไปดีกว่า ต้องสนุกแน่ๆ อิอิ
-
:เฮ้อ:ขนาดจบแล้วก้อยังไม่รู้ว่าเลือกใครเลย เซ็งๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
สงสาร ทุกคน ในห้องหัวใจของแทน
แล้วพี่นายจะมีผลงานอะไรออกมาปรนเปรออีกหรือเปล่าอ่ะ
ปล.จบไปแล้วทั้งสองเรื่องเลย ใครคิดถึงพี่นาย อยากเก็บพี่นายไว้กับอ้อมอก
ก็ช่วยพี่นายโละสต๊อกหนังสือ "ปิดคดีรัก ภาค1" ด้วยนะจ๊ะ
-
ลงตัวแต่ไม่ลงเอย
ถ้าเป็นแทนก็เลือกไม่ถูกเหมือนชอบทั้ง4คนเหมือนกัน
-
ค้างอย่างแรง
อยากให้แทนมีคู่
แง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ปล. ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่เขียนให้อ่านกันครับ
อย่าลืมมาต่อตอนพิเศษนะครับ อิอิ
:bye2:
:bye2:
-
สรุปจบแบบนี้ก็ดีครับไม่ต้องคู่กับใครเลยดีออก :laugh:
-
พี่นายใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ให้ไปเดาตอนจบเอาเองอีกแล้ว
ถ้าให้ไปเดาเองนะ
ขอให้สุดท้ายแทนไปลงเอยกับ คฑาวุธละกัน
555+ :laugh:
-
พี่นายใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ให้ไปเดาตอนจบเอาเองอีกแล้ว ถ้าให้ไปเดาเองนะ ขอให้สุดท้ายแทนไปลงเอยกับ คฑาวุธละกัน
555+ :laugh:
ถูกต้องแล้วคร้าบบบ ชอบตี๋ชอบหมวย ใครก็ได้ เอามาหมด :z1:
-
:a5:
ไม่เข้าใจอย่างแรง
-
เอิ่ม...เล่นจบแบบนี้...
ถ้าไม่เลือกใครก็เข้าใจอยู่นะ
แต่ว่า... แบบว่า.... อารมณ์ค้าง
เหมือนต้องนับหนึ่งทำค.รู้จักกับแทนใหม่ยังไงยังงั้น
ถ้าโผล่มาอีกปี 10 ปี หรือ20ปี พัฒนาการความรักของแทนคงเติบโตขึ้นตามด้วยช่ายมั๊ย
เอาเหอะ จบคือจบ ล่ะกัน
ขอบคุณคะ
-
ห้วนเหลือเกิน ไม่ไหวจะเคลียร์
-
เข้าใจว่า ....
ยังเลือกไม่ได้ เลยไม่เลือกใคร
ซึ่งมันก็ดี ....
แต่ ...
มันไม่ทนอ่ะค่ะพี่นาย !
โหยยยย เชียร์กฤษณ์มาตลอดทั้งเรื่อง
นายแทน o18
พี่นายอ่ะ (= =')
แต่ก็ขอบคุณนะคะ สนุกมากๆเลย
:L2:
-
จบแบบนี้ก็ดี เพราะไม่รู้จะเลือกใครดี
รอหาคนใหม่ดีกว่า :laugh: :laugh: :laugh:
:pig4: ที่ได้อ่านเรื่องดี ๆ สนุก ๆ แม้ตอนจบจะยังไม่เคลียร์เท่าไร
+1 ให้ :pig4: อีกครั้ง
จะรอตอนพิเศษ ต่อไป :z2: :z2: :z2:
-
สงสัยเลือกไม่ได้เพราะไม่รักใครจริงๆซักคน ไปๆมาๆแทนก็น่าสงสารนะ ในที่สุดก็มีแต่เหงาคนเดียว
แต่ยังไงก็ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณพี่นายอีกครั้งสำหรับเรื่องสนุกๆ แล้วจะรออ่านต่อไปค่ะ :L2:
ปล.อย่าลืมนะจ๊ะตอนพิเศษ :angry2:
-
จบเหมือนไม่จบ ค้างงงงงงงงงงงงง :m31:
:pig4: สำหรับเรื่องดีๆอีกหนึ่งเรื่อง
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ รอตอนพิเศษ และ เรื่องใหม่ค่ะ
-
แบบอึ้งๆๆ และงงๆๆ ค่ะ
ไม่เลือกใครเลย แต่มันก็น่าคิดต่อนะคะ ว่าใน 4 คนนี้ ถ้าไม่มีใครและกลับมาเจอกันใหม่
อาจเป็นคนที่ใช่ในท้ายสุดก็ได้
ดูเหมือนว่ามันมีต่อภาคสองได้อีกค่ะ
-
:a5:
:a5:
:a5:
o22
o22
o22
o22
o22
-
ผมคิดว่าคนที่แทนเลือก................มันถูกเฉลยตอนท้ายอยู่แล้ว ว่าแทนเลือกใครกันแน่
คนที่แทนเลือก............. ภูวนัย
แต่สาเหตุที่แทนทำแบบนี้เพราะ ภูวนัยมีแฟนหญิงอยู่แล้ว (แต่แทนยังไม่รู้ว่า ภูวนัยกันแฟนผู้หญิงคุยอะไรกัน ก่อนที่ภูวนัยกลับมาไทย (ซึ่งผมเดาว่า ภูวนัยตัดสินใจอย่างแน่นอนแล้วว่า.......จะเลือกแทน) )
มันเปงความคิดของผมฝ่ายเดียวน่ะคร้าบ
ก็รอดูว่ามันจะออกยังงัย แทนจะเลือกใคร ในภาคต่อไป (ถ้ามี)
ผมก็จะรออ่านต่อไปน่ะคร้าบ
-
จบแล้วเหรอ :serius2:
เป็นเรื่องที่ต้องเข้ามา up date ทุกวัน เลย จบไปอย่างงี้คงเหงาแย่ :sad4:
สำหรับตอนจบ ก็งงๆอ่ะ แทนไม่เลือกใครเลยเหรอ หรือจะเลี้ยงต้อยหว่า อีก 10 ปี น้องข้างบ้านเป็นหนุ่มหล่อพอดี เหอๆๆๆ
-
จบแบบให้คิด ฮ่วย o22 แต่ดูเหมือน แทนจะหยุดพัก เพื่อให้ความรักเป้นเครื่องนำทางสู่อนาคตที่หวังมากกว่าเลย แต่ดูหมือนภูวนัยจะมาวินที่สุดยังไงไม่รุ หรือคุณนายจะเข้าข้างคุณภูเป็นพิเศษ แทนเล่นให้บทลาจากพิเศษอยู่คนเดียวแบบนี้ได้ไง
ู่
จะรออ่านตอนพิเศษค่า
-
ผมคิดว่าคนที่แทนเลือก................มันถูกเฉลยตอนท้ายอยู่แล้ว ว่าแทนเลือกใครกันแน่
คนที่แทนเลือก............. ภูวนัย
แต่สาเหตุที่แทนทำแบบนี้เพราะ ภูวนัยมีแฟนหญิงอยู่แล้ว (แต่แทนยังไม่รู้ว่า ภูวนัยกันแฟนผู้หญิงคุยอะไรกัน ก่อนที่ภูวนัยกลับมาไทย (ซึ่งผมเดาว่า ภูวนัยตัดสินใจอย่างแน่นอนแล้วว่า.......จะเลือกแทน) )
มันเปงความคิดของผมฝ่ายเดียวน่ะคร้าบ
ก็รอดูว่ามันจะออกยังงัย แทนจะเลือกใคร ในภาคต่อไป (ถ้ามี)
ผมก็จะรออ่านต่อไปน่ะคร้าบ
yes
:z3:
-
พี่นายใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ให้ไปเดาตอนจบเอาเองอีกแล้ว ถ้าให้ไปเดาเองนะ ขอให้สุดท้ายแทนไปลงเอยกับ คฑาวุธละกัน
555+ :laugh:
ถูกต้องแล้วคร้าบบบ ชอบตี๋ชอบหมวย ใครก็ได้ เอามาหมด :z1:
แล้วตกลงว่าชอบตี๋ หรือว่าชอบหมวยกันแน่ล่ะคับ?? อิอิ :laugh:
-
มาจิ้มน้อง
แล้วก็มาคิดถึงพี่นาย น้องแทน คุณภู คุณกฤษณะ คุณบุ คุณกริช คุณคฑาวุธ (คนสุดท้ายนี่ เป็นตัวสำรองของแทน)
-
แทนเลือกแล้วนะ อ่านดีๆ นะครับ สองสามบทหลังมันมีอะไรเป็นนัย อยู่นะ
ดูดีๆ มีรางวัล ใครทายถูกได้อ่านฉาก deleted scene
มีบทส่งท้ายมาให้ครับ
จำตำรวจคนหนึ่งที่สงครามเพื่อนแสนดีของแทนไปทำงานออกแบบ sports complex ให้ได้ไหมครับ
บทส่งท้าย
40.1 สองสัปดาห์ให้หลัง
บ่ายวันเสาร์
สุดสัปดาห์นี้แทนตั้งใจจะอาบแดดให้หายอยากหลังจากที่ไม่มีโอกาสชื่นชมกับแสงแดดจ้ามาหลายสัปดาห์เพราะเรื่องปวดหัวกับความรัก ตั้งแต่อาทิตย์ที่เกือบโดนกริชปล้ำ กริชก็เลิกกวนใจมาตื้อให้เขาไปเป็นเพื่อนคลายเหงา วิศวกรจอมกวนดูเงียบขึ้นและสุภาพมากกว่าเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปเห็นได้ชัดคือสายตาที่บ่งบอกความรู้สึกมากขึ้น
แต่เช้าวันนี้ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากสงครามเพื่อนรักให้เดินทางเข้ากรุงเทพฯ เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ โดยมีเหตุผลว่าให้เขาเป็นเพื่อนบุกเข้าโจมตีศัตรู
"ยูเอาแน่หรือสงคราม ไม่อยากจะเชื่อว่าไอกำลังมาเป็นเพื่อนตัวอิจฉาตามตบนางเอก เอ๊ย นางเอกตามตบตัวอิจฉา" แทนเปรยกับสงครามก่อนจะลงจากรถมาหยุดยืนหน้าอาหารสูงเจ็ดชั้นทาสีม่วงสด ชั้นล่างเป็นกระจกใสบานใหญ่ตลอดแนวด้านหน้า รถสปอร์ตหรูหราหลายคันจอดโชว์ มีลูกค้ากับพนักงานขายยืนอยู่ในโชว์รูมประมาณหกถึงเจ็ดคน
"คราวนี้ได้รู้กัน คิดหรือว่าจะมาแย่งสารวัตรชนินท์ของสงครามได้ รู้จักสงครามน้อยไปซะแล้ว ชื่อก็บอก เดี๋ยวได้เห็นดีกัน" สงครามเม้มปาก ท่าทางเอาจริง
"สงคราม ไอว่าไอรออยู่ในรถดีกว่านะ สตาร์ทเครื่องไว้ พอยูสู้ไม่ไหวก็วิ่งออกมา จะได้ไปเลย บุกเขาถึงถิ่นแบบนี้ เกิดเขาให้พนักงานในบริษัทช่วยรุมกระทืบจะแย่" แทนแนะนำ
"หุบปากเลยแทน เข้าไปด้วกนี่ล่ะ กล้องพร้อม เปิดโหมดอัดวีดีโอไว้นะ อย่าเฟอะฟะเด็ดขาด เครื่องอัดเสียงสำรองเปิดเอาไว้ตอนนี้เลย" สงครามสั่งการแล้วเดินนำหน้า
"นี่ยูจะมาอะไรนักหนา กะอีแค่ตำรวจคนเดียว เคี้ยวแล้วก็คายทิ้งเหมือนหมากฝรั่งอย่างที่ยูเคยบอกสิวะ ผู้ชายมีมากมายเหมือนปลาในทะเล หาใหม่ได้ง่ายจะตาย" แทนยังพยายามกล่อมสงคราม
"ไม่ได้โว้ย แบบนี้มันหยามกัน สารวัตรเป็นตัวจริง ไอจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งด้วย" สงครามเสียงแข็ง มือผลักประตูกระจกใสบานใหญ่เข้าไปในโชว์รูมรถนอกสุดหรู
"เห็นใครก็ตัวจริงยู ทั้งนั้น คราวนี้เป็นเอามาก" แทนบ่น
"คนนี้ไอรักจริง" สงครามหันหน้ามาทำตาขึงขังกับเพื่อนรัก "ตราบใดที่ไอยังไม่คายทิ้ง ไอก็รักจริง"
"รักจริงเล่นๆ หรือรักจริงจริงๆ" แทนแกล้งถามหน้าซื่อ แบบที่เคยพูดเล่นๆ กับบุริณทร์
"รักจริงจริงๆ สิวะ เสียทองเท่าเครื่องบิน ไม่ยอมเสียสารวัตรชนินท์ให้ใคร โดยเฉพาะไอ้คนนี้"
"งั้นสู้ตายเพื่อน" แทนพยักหน้า จับแขนสงครามตรงลิ่วไปยังด้านในของโชว์รูม แล้วสอบถามพนักงานถึงเจ้าของบริษัท
"น้อง ไปบอกคุณกษิดิษฐ์เจ้าของบริษัทว่าคนชื่อสงครามมาหา" สงครามสั่งพนักงานหน้าอ่อนด้วยเสียงหนักแน่น แล้วสูดลมหายใจลึกๆ อย่างเตรียมพร้อม
"สงครามสู้ๆ" แทนให้กำลังใจเพื่อนเมื่อมองไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีร่างเพรียวคนหนึ่งเดินตรงมาหาเขาทั้งสอง ใบหน้าขาวสะอาดคมเข้มสะดุดตา ท่าทางเอาเรื่องไม่น้อยไปกว่าสงคราม
"สูสีกันวะสงคราม มิน่า แฟนยูถึงได้วอกแวก" แทนให้ความเห็น
"หุบปาก เตรียมตัวตามแผน" สงครามทำเสียงดุ ตามองคู่ต่อสู้นิ่ง
...สงครามไม่เคยถอย ถึงไหนถึงกัน...
40.2
-
จบแล้วเหรอ :serius2:
เป็นเรื่องที่ต้องเข้ามา up date ทุกวัน เลย จบไปอย่างงี้คงเหงาแย่ :sad4:
สำหรับตอนจบ ก็งงๆอ่ะ แทนไม่เลือกใครเลยเหรอ หรือจะเลี้ยงต้อยหว่า อีก 10 ปี น้องข้างบ้านเป็นหนุ่มหล่อพอดี เหอๆๆๆ
17 ก็กินได้แล้วคร้าบบ ไม่้เลี้ยงอะไรนานตั้ง 10 ปีหรอก แก่กันพอดี
เคยทานต้มแซบกระดูกอ่อนหมูอะป่าว :z1:
-
คุณคฑาวุธ มาทำอะไรค่ะ มันยังไม่จบอะ ค้างงงงงงงงงงง
:z3:
:serius2:
:angry2:
:L1:
-
สงครามแร๊ง จัดการซะ คิดว่าคงเป็นการปะทะฝีปากมากกว่า
จะตบตีแย่งชิงนะสงคราม เด๋วจะเสียเวลารักษาบาดแผลป่าวๆ
"ไม่ได้โว้ย แบบนี้มันหยามกัน สารวัตรเป็นตัวจริง ไอจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งด้วย"
แรงได้สาแก่ใจดีมากๆ สงครามยูสู้ตายนะ o18 ได้อย่า่งใจจริงๆให้ตายสิ
-
แหมแรงได้ใจเลยอ่ะ :laugh:
-
อยากรู้เรื่องแทนกับภูวนัยอ่ะ สงครามจะไปตบกับใครไม่สนวุ้ย :serius2:
-
สารวัตรที่ว่านั่นธงรบหรือเปล่า เรียกอาทิตย์มาเคลียร์ด่วนเลย
สุดท้ายแทนเลือกบุรินทร์ คนที่คอยแทนอยู่เสมอ แต่จริงๆคอยคน
ที่5 ที่6 จะได้มีตัวเลือกเยอะๆ หรือไม่ก็อย่างที่เคยบอก เขียนชื่อใส่
สลาก จับขึ้นมาคนไหนก็ดีหมดแหละ :laugh:
-
เอาเลยแทนจ๋า
จัดการเลย
แอบหมั่นใส้กษิดิษฐ์อยู่เหมือนกัน อิอิ
แต่ถ้าจะให้ดีต้องมีคนจัดการอัสนัยด้วย วุ่นวายดีนัก :m31:
-
เอาเลยแทนจ๋า
จัดการเลย
แอบหมั่นใส้กษิดิษฐ์อยู่เหมือนกัน อิอิ
แต่ถ้าจะให้ดีต้องมีคนจัดการอัสนัยด้วย วุ่นวายดีนัก :m31:
:z2:
-
วันนี้พี่นาย "สั้น" จัด
-
อิอิ...............ตอนพิเศษ บู้ล้างผลาญเหรอ
-
แทนเลือกแล้วนะ อ่านดีๆ นะครับ สองสามบทหลังมันมีอะไรเป็นนัย อยู่นะ
ดูดีๆ มีรางวัล ใครทายถูกได้อ่านฉาก deleted scene
แรกคิดว่าตาภูวนัย คิดไปคิดมาไอ้หนุ่มเกรียน เอ้ย หัวเกรียนเป็นคนเดียวที่ไม่โดนปฏิเสธนิหว่า
น่าจะเป็นมันนะ
ว่าแต่ มันมีไรเป็นนัยๆ เหรอคะ กลับไปอ่านหลายรอบละ ไม่ยักรู้
-
ถ้าจะให้เดาว่าแทนเลือกใคร จริงๆก็เดาไว้แล้วว่าแทนเลือกภูวนัย
เพราะเห็นมีตอนนึงบอกว่ากฤษณะหลีกทางให้เพื่อน
ส่วนบุรินทร์นั้น ถ้าเลือกคงเลือกไปนานแล้ว
สำหรับภูวนัยดูจากเหตุการณ์ก็น่าจะเคลียร์กับแฟนนางแบบสาวเรียบร้อยแล้ว ถึงได้รีบกลับมาหาแทน
แต่พอมาจบให้แบบจากไปทิ้งให้ภูวนัยต้องอกหัก ก็เลยไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่าสุดท้ายแทนจะคู่กับใคร
(ดูแล้วคนเขียนอาจจะแกล้งคนอ่านก็ได้ 5555555555555555)
ก็เลยได้แต่คิดไว้ว่า ถ้าผ่านไปซัก 2-3 ปี กลับมาเจอกันใหม่ แล้วภูวนัยยังไม่มีใคร ก็อาจจะกลับมารักกันอีกก็ได้
โห คิดได้เป็นเรื่องเป็นราวเลยเรา
แต่ยังไงก็ตามก็ต้องแล้วแต่ผู้เขียนล่ะค่ะ ว่าจะให้จบยังไง จริงมั๊ยคะ :bye2:
-
จะเอาคำตอบแบบไหนล่ะคับพี่นาย????
ถ้าตอบแบบกวนอวัยวะเบื้องล่างก็
แทนเลือกสงคราม 555+ :laugh:
แต่คิดอีกทีแทนน่าจะเลือกกริชมากกว่านะ
แต่ถ้าเอาแบบถูกใจคนแต่งแทนก็ต้องเลือกคฑาวุธสิ จิงมั้ย????
-
:serius2:
:m31:
-
o22 แทน เลือก แล้ววววววววววววววววววววว
เดาว่าภูวนัย แต่ก็ไม่แน่ใจสิ่งที่เดาเลยวุ้ย งง กะพฤติกรรมแทน หรือจะร้างลากันไป เพื่อเคลียร์ใจ เอ๊ะ ยังไง
:serius2:
ไม่ต้องเฉลยดังๆ มากาซิบข้างหูได้ไหมพี่นาย :call:
เริ่มจำสารวัตรนี่ไม่ได้ ไม่ใช่คนที่เป้นคู่ปรับกับสงครามที่เคยเอ่ยถึงอยุ่ตอนนึงใช่ไหมคะ คู่ปรับเยอะเลยเกิน จำไม่ไหว :sad4:
-
:a5: แทนเลือกแล้ว ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าใช่คุณภู รึเปล่า
-
เอ่ออออ
ผมไม่มีความสมารถพอมั้งคับ
เพราะ..
ผมไม่เห็นอ่ะ
:z3:
แต่ให้เดา
เดาว่าเป็นคุณภู
เพราะเชียร์อยู่
555
-
ไม่ได้อ่านมานาน เลยขี้โกง อ่านตอนจบก่อนเลย อิอิ
เชียร์ กฤษณะ คนจริง รักจริง หวังแต่ง
พี่บุ ชักช้า จีบตั้งแต่เรียน จบมาทำงานด้วยกันยังบอกแทนรักไม่ได้
พอเห็นมีคนมารักแทนเยอะๆ ก็จะมาบอกรักบ้าง เฮ้อ มันน่า :z6:
คุณภู น่ะ เจอแทนทีไร แทนซวยทุกที เลยไม่เชียร์ อีกอย่าง รวยเกิน :serius2:แทนมีสาวข้างกายอีก :z3:
ส่วนนายกริช ไปจีบพี่บุแทนแล้วกัน เชอะ :3125:
-
"แต่รักที่สุดกับความเหมาะสม มันไม่ได้ไปด้วยกันได้ตลอดนะ" แทนพึมพำ
เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างลึกๆ ที่บอกเขาว่า แทนนั้นมีใจให้กับภูวนัยมากกว่าใครอื่น
กฤษณะเสียสละให้เพื่อน เขารู้ว่ากฤษณะเสียสละ ตั้งแต่วันนั้นที่ลานจอดรถ
เดาว่า คุณภูวนัย น่าจะเป็นคนนี้ แต่เอาเถอะ มันคงขึ้นอยู่กับผู้แต่ง
แต่จากลางสังหรณ์ของเราแล้ว คนนี้เหมาะที่สุดแล้วนะแทน
-
ขอตอบว่าแทนเลือกคุณภูวนัย
ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆจะดีใจมาก
เชียร์คนนี้แหละ
แต่แทนคงยังคิดว่าคุณภูคบกับแฟนผญ.อยู่
สงครามถ้าจัดการเรื่องตัวเองเสร็จ
อย่าลืมมาช่วยคุณภูอีกครั้งนะ
:L2:
-
:o211:
ค้าง ........ อย่างแรง ....... มากกกกกกกกกกกก
มาลงแค่นี้ทำไมเนี่ย รออีกหน่อยก็ได้ แต่งให้จบ ๆ แล้วค่อยลงก็ได้ รอได้ แต่..ไม่อยากค้างอย่างนี้
-
:m31:
-
บทส่งท้าย
บ่ายวันศุกร์
แทนเดินออกจากสำนักงานอย่างเหงาหงอย วันนี้ตั้งแต่เช้าเขาไม่เห็นกริชเลย สอบถามสุพรรษา เลขาประจำออฟฟิสก็ตอบว่าวิศวกรอยู่ที่ไซท์งานกันหมดทุกคนเพราะกำลังเร่งงานกันให้เสร็จ ฝนที่ตกหนักทำให้งานดำเนินไปอย่างลำบาก ทุกคนเลยต้องทำงานหนักมากกว่าเดิม แม้อาหารกลางวันก็ทานกันที่ไซท์ก่อสร้างโดยสุพรรษามีหน้าที่จัดการให้
ทุกคนทำงานหนัก...ยกเว้นเขา...งานเขาเสร็จไปมากแล้ว แทบจะกล่าวได้ว่าไม่จำเป็นที่จะต้องทำงานที่กระบี่ทุกวันก็ได้ แต่เขาก็ยังทำงานที่กระบี่ อย่างน้อยก็รู้สึกสบายใจมากกว่าที่จะเข้าไปนั่งอยู่ในออฟฟิสที่กรุงเทพฯ ช่วงนี้เขาไม่ค่อยอยากเจอหน้าบุริณทร์ทุกวัน แล้วต้องถูกสงครามลากไปทั่วกรุงเทพฯ เพื่อตามตีบรรดาเด็กเก่าๆ ของแฟนหนุ่มให้แตกกระเจิง
วันนี้แทนเดินมาทำงานเพราะจักรยานยางแบน เขาถือเสียว่าเป็นการออกกำลังกายตอนเช้า แต่ขากลับฝนตกปรอยๆ เลยต้องเดินตากฝนกลับบ้าน
...ดีเหมือนกัน บรรยากาศแบบนี้ ได้เดินเล่นคิดอะไรเพลิน...
...หนาวเย็นเหลือเกิน ถึงบ้านจะอาบน้ำอุ่นๆ แล้วนอนเล่น เปิดเพลงเบาๆ แล้วก็หลับไปให้สบาย...
...คิดถึงภูวนัย
และกฤษณะ...
คิดถึงบุริณทร์ด้วย...
บุริณทร์ขรึมลงไปเยอะ ท่าทางยังทำใจไม่ได้ ส่วนกฤษณะคงทำใจได้แล้ว แต่ก็ดูขรึมลงไปเหมือนกัน ส่วนภูวนัยนั้นเล่า หายเงียบไปไม่เห็นหน้า
...สงสัยคงโกรธเรามากที่โดนปฏิเสธทางอ้อม หรือไม่ก็ผิดหวังมาก...
...จะว่าไป เขาก็ไม่ค่อยกล้าสู้หน้าภูวนัย ถ้าภูวนัยบีบคอเขาได้ก็คงอาจจะทำ...
...หรือบางทีคนหน้าดุคนนั้นอาจไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้ มีวิริญญาอยู่ทั้งคนแล้วนี่ จะมาอาลัยอาวรณ์อะไรเรา...
แทนหยุดยืนอยู่ขอบถนนริมชายหาด สองตามมองฝ่าม่านสายฝนที่กำลังโปรยปรายไปยังทะเลรายเรียบเบื้องหน้า
ทะเลตอนนี้ดูสงบนิ่ง เหงาหงอยเหมือนกับเขา แต่เขารู้ว่าอีกไม่กี่วัน ช่วงลมมรสุมฤดูร้อนก็จะผ่านไป ฝนที่ตกปรอยๆ มาหลายวันก็จะหยุด ความสดใส แดดจ้า ลมเอื่อยๆ ก็คงจะกลับมาเยือนเมืองเล็กๆ ชายทะเลอีกครั้งหนึ่ง
...ส่วนความสดใสในใจเขานั้นจะกลับมาอีกเมื่อใดเขายังไม่รู้
รู้แต่ว่า ตอนนี้เขารู้สึกโหยหาความรักยิ่งนัก...
...และยิ่งทรมานแบบซับซ้อนมากว่าเพราะรู้ดีอยู่ว่า ความโหยหาที่กำลังเกิดขึ้นไมได้มีถึงเพียงคนแค่คนเดียว...
ตอนนั้นก็ไม่รู้จะเลือกใครดี วุ่นวายสับสนเหลือทน ตอนนี้ก็ยังไม่จบ พอคิดถึงก็เกิดคิดถงพร้อมๆ กันหมด
...โชคร้ายจริงๆ เลยแทน นายนี่โชคร้ายเกินใครจะมาเปรียบได้ สี่ห้องหัวใจตอนนี้กำลังประสบปัญหาหนัก ต้องได้รับการบูรณะเป็นการด่วน ไม่เช่นนั้นหัวใจน้อยๆ ดวงนี้คงแตกสลายลงในไม่ช้า...
...แล้วใคร...ใครล่ะ...ใครก็ได้ช่วยแทนที...
เช้าวันอาทิตย์
ภูวนัยแบกถุงกอล์ฟเดินไปตามทางเดินเพื่อตรงไปยังช่องซ้อมไดร์ฟกอล์ฟที่เขามาตีประจำ เช้าวันนี้อากาศสดใส ฝนที่ตกทั้งคืนนำความชุ่มชื่นมาให้เมืองกรุงในตอนเช้า ซึ่งน้อยครั้งที่จะได้สัมผัส แดดยามเช้าทอแสงอ่อน วันนี้ควรเป็นวันที่สวยงามอีกวันหนึ่ง แต่เขากลับรู้สึกเหงายิ่งนัก
การไดร์ฟกอล์ฟเช้าวันอาทิตย์ของเขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่มีชายหนุ่มตาเรียวเล็ก ปากแดง ท่าทางรั้นๆ แต่สดใสร่าเริง เจ้าของเสียงหัวเราะที่หัวเราะครั้งใดต้องทำให้อดยิ้มตามไม่ได้
แทนเป็นคนที่ทำให้โลกของเขามีสีสันขึ้น แต่ทว่า ตอนนี้ โลกของเขากลับมาเป็นสีเทาเหมือนเดิม...เหมือนก่อนที่ชายหนุ่มผู้อวดเก่งคนนั้นจะตีลูกกอล์ฟเข้ามาอักกลางหลังเขา
เหมือนก่อนที่ชายหนุ่มท่าทางรั้นๆ จะโผเข้ามาหาเขาที่ริมถนนตอนกลางดึกแล้วอาเจียนรดสูทใหม่เอี่ยมที่ซื้อมาจากฝรั่งเศส
เหมือนก่อนที่เขาชะงักเพราะมีคนซ้อมเต้นลาตินยึกยักขวางทางเดินไปยังห้องน้ำในผับคืนนั้น จนเขาต้องเอื้อมมือไปจับไหล่ทั้งสองข้างตรึงเอาไว้แล้วบอกว่าให้หยุดยืนอยู่นิ่งๆ ขอทางให้เขาเดินผ่านไปเสียก่อน
...แวบแรกที่มอง แล้วเขาก็เกิดความพึงใจขึ้นมาทันที จนไม่อาจปล่อยวางความรู้สึกนั้นได้...
...แทน...เขาคิดถึงแทนเหลือเกิน...
ภูวนัยตั้งท่าให้นิ่ง มือประชับด้ามไม้กอล์ฟ มองลูกสีขาวที่วางอยู่บนพื้น แล้วออกแรงหวดเพื่อส่งลูกกอล์ฟไปตกอยู่กลางสนามหญ้าหลัง แต่ทว่า ลูกกอล์ฟกลับแฉลบออกด้านข้าง ไปตกอยู่บนหญ้าสีเขียวไม่ไกลนักจากด้านหน้าของอาคาร
...เฮ้อ...ทำยังไงดี ตีกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่ไปถึงไหน อาทิตย์หน้าต้องไปออกรอบกับลูกค้ารายใหญ่แล้ว แบบนี้มีหวังขายหน้าแน่ๆ เชียว...
...แทน มาช่วยผมซ้อมกอล์ฟที่เถอะ ผมขาดคุณไม่ได้...
ตัดใจ
กฤษณะจอดรถที่ริมทะเลแล้วมองชายหนุ่มที่วิ่งออกกำลังกายผ่านไปด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ เขาบอกตัวเองว่าตัดใจจากแทนได้แล้ว แต่แรงคิดถึงอันมหาศาลที่ท่วมท้นใจเขาทำให้เขาไม่สามารถบังคับตัวเองได้ ต้องบินลงมากระบี่ เพียงเพื่อจะได้พบใบหน้าของคนที่นั่งอยู่กลางใจเขามาตลอด
...แทนชอบทะเล ชอบแดดจ้า และท่าทางชอบล่องเรือ เขาจะรอให้แทนวิ่งไปได้ซักระยะ แล้วถึงจะตามไปจนถึงที่พัก แล้วจะลองชวนไปล่องเรือกับเขาดูสักครั้ง...
บุริณทร์เดินออกมาจากสนามบิน ตรงไปยังรถเช่าที่จอดรออยู่ โยนกระเป๋าเข้าไปยังเบาะหลังแล้วรีบออกจากสนามบินกระบี่ทันที เขาทิ้งงานที่เหลือไว้ในออฟฟิสภายหลังจากที่พยายามเคลียร์งานจำนวนมากมายให้เสร็จมากที่สุดเท่าที่ทำได้
เขาทนทรมานมาหลายสัปดาห์แล้ว และตอนนี้ก็ทนต่อไปไม่ไหว แรกที่ยอมรับกับแทนว่าให้เวลาผ่านไปอีกนิด รอให้พรหมลิขิตทำงานเต็มรูปแบบเสียก่อนอย่างที่แทนเปรียบเปรย ตอนนี้เขาไม่อาจรอได้อีกต่อไปแล้ว ยังไงเขาก็อยากจะเห็นหน้าแทนบ้าง งานโครงการสปาที่กระบี่เกือบเสร็จแล้ว แต่แทนก็ยังไม่ยอมกลับกรุงเทพฯ ซ้ำยังขอทำงานโปรเจ็คใหม่ที่พังงาต่อ วันนี้เขาจึงต้องมากระบี่ เพียงแค่ได้ทานอาหารเย็นริมทะเลดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันก็พอใจแล้ว ส่วนจะเป็นอะไรยังไงอีกต่อไปก็แล้วแต่พรหมลิขิตเถิด
ภูวนัยส่งลูกค้ารายใหญ่กลับโรงแรมหลังจากออกรอบตีกอล์ฟด้วยกันเสร็จแล้วก็รีบบึ่งรถตรงไปยังกระบี่ทันที
เขาให้เหตุผลแก่ตัวเองว่า แม้จะตกลงกันกับแทนได้แล้วเรื่องความสัมพันธ์ แต่เขาก็อยากจะขอคุยใหม่อีกครั้ง เขาจะให้เหตุผลว่าอะไรก็น่าจะเปลี่ยนแปลงกันได้ เขาเองก็ยังเปลี่ยน อยากจะยืนยันกับแทนว่าเขาจัดการเรื่องวิริญญษได้เรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ก็ไม่มีพันธะใดๆ เขาพร้อมแล้วสำหรับความสัมพันธ์จริงจังอย่างที่ตัวเองไม่เคยมีมาก่อน
...และคนแรก เขาอยากให้เป็นคนที่เติมสีสันให้ชีวิตของเขาได้
...แทน คนเดียวเท่านั้น...
กริชเสร็จงานแล้วก็รีบตรงกลับที่พัก อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับมอเตอร์ไซด์คู่ชีพตรงไปชายหาดที่ "ผู้ร่วมงาน" ของเขาชอบไปนอนอาบแดด วันนี้เขามีแผน "คลายเหงา" แบบที่แทนจะต้องชอบเพราะจะชวนแทนไปหัดขับเรือ
ช่วงหลังๆ งานยุ่งมากเพราะการก่อสร้างสปาต้องเร่งให้ทันกำหนดการเปิดในช่วงสัปดาห์เทศกาลท่องเที่ยวที่จังหวัดจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ เขาแทนไม่มีเวลาได้พบกับแท ซึ่งฝ่ายนั้นทำงานส่วนของตัวเองเสร็จหมดแล้วและไม่ค่อยได้เข้าออฟฟิสเพราะต้องแบ่งเวลาไปทำงานโปรเจ็ดอื่นที่พังงา เขารู้ว่าแทนจะอยู่กระบี่ต่ออีกเพียงหนึ่งอาทิตย์ เขาอยากจะใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าที่สุด เพราะหากแยกกันไปแล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น
...ครั้งหนึ่ง เขาเคยปล่อยเวลาให้ผ่านไปแล้วโดยไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ใจต้องการ คราวนี้เขาจะไม่ปล่อยให้จากกันโดยไม่ได้บอกความในใจ...
แทนหยุดยืนอยู่หน้าห้องพัก หอบหายใจแรงเพราะเหนื่อยจากการวิ่งออกกำลังกาย ชายหนุ่มยกแขนขึ้นเหนือศรีษะเพื่อผ่อนลมหายและรอให้หายเหนื่อยก่อนจะอาบน้ำแล้วเตรียมไปนอนอาบแดดที่ชายหาด
...อาทิตย์อันเงียบเหงากำลังจะจบลงแล้ว เจ็ดวันแรกของเดือนกำลังจะผ่านไปแบบช้าๆ เขาตั้งใจจะอยู่ที่กระบี่อีกเพียงอาทิตย์เดียว หลังจากนั้นจะไปทำงานที่พังงา บนเกาะเล็กๆ ห่างจากฝั่งออกไปพอประมาณ และชีวิตก็คงจะเงียบขึ้นมากกว่าเดิม...
...คราวนี้ล่ะ ได้คิดถึง "ใคร" หนักกว่าเดิม เฮ้อ...
...ยิ่งเงียบ ยิ่งคิดถึง แต่ครั้นไปที่จอแจวุ่นวายก็รำคาญ อยากอยู่เงียบๆ แต่พออยู่ที่เงียบๆ ก็รู้สึกเหงา ทำไมมันเป็นแบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ ทำยังไงถึงจะคลายเหงาได้นะ...
แทนถอนหายใจเฮือกใหญ่ คว้าเป้สีดำคู่ชีพแล้วมุ่งหน้าไปยังชายหาด
...คราวนี้ล่ะ ขออยู่กับความเงียบต่ออีกซักหน่อย แล้วค่อยว่ากัน...
******* จบบริบูรณ์ *********
ขอบคุณนะคร้าบบบ คิดถึงก็แวะไปทักที่เว็บคนเขียนนะครับ คฑาวุธ จุด คอม นั่นล่ะ
สรุป นิยายเรื่องนี้ตั้งชื่อว่า วุ่นนัก...รุมรักคนหลายใจ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4: :monkeysad:
-
:3125:มาต่อแบบนี้มันก้อเหมือนเดิมแหล่ะ เพราะมันไม่ต่างกับตอนที่ 40 หรอก
สรุปว่ายังไม่เลือกใครเหมือนเดิม.....เฮ้อเซ็ง :เฮ้อ:
-
พี่นายครับ
ต่อแบบนี้จ้างมือปืนมายิงกันเลยดีกว่า
ต่อแบบจะให้จบแต่เหมือนจะไม่จบ
รู้สึกเหมือนกับว่าเด๋วทั้งสี่คนจะมาตามง้อแทนแล้วก็จะเผชิญหน้ากันทีเดียวสี่คน
แล้วแทนก็ะเอ่ยปากบอกบทสรุป
แต่ถ้าให้เดานะ
พี่นายต้องให้แทนไม่เลือกใครเลยสักคน !!!!!
-
จบแบบนี้...
มันต่างจากตอนที่จบสมัยโจขอหมั้นตรงไหนนะพี่ คิคิคิ...
เครื่องบินตก 3 หนุ่มตายหมู่...
แต่ดันตกลงมาโดนหัวกริช
ตายตามไปอีก
หนูแทนเลยต้องอยู่คนเดียวตลอดชีพ อิอิอิ
****
รักคนแต่งนะคร้าบบบบ จุ๊บๆๆ
-
จบแบบนี้ :z3: :z3: :z3:
-
สรุปแล้ว 4 หนุ่มก็ยังไม่รามือ เปลี่ยนเป็นมารุมโทรมแทนดีกว่า 555
-
o18 ฝากให้คนแต่ง
-
สรุปสนกลับมาทีเดิม คือ ตัดใจไม่ลง เลือกไม่ถูก ก็ควบ 4 ไปเรย
-
มันก็เหมือนเดิมอ่ะครับสรุปว่าไม่เลือกใครเลยสักคนแล้วคุณแทนจะโหยหาความรักทำไมล่ะครับงงงอ่ะ :sad4:
-
เฮ้อ... ตราบใดไม่เลือกใคร ก็วุ่นวายต่อปาย
:pig4:
-
สรุปแล้ว 4 หนุ่มก็ยังไม่รามือ เปลี่ยนเป็นมารุมโทรมแทนดีกว่า 555
งี้ก็เป็น 5P อ่ะดิคับ
:haun4:
เอาเลยเห็นด้วย คริคริ :laugh:
-
อ่าวเครียดดดดด
:z3:
จบแบบนี้
มีอึ้งง
:seng2ped:
-
จบอะไรกันแบบนี้ ต่างกันมาก .... ต่างกับตอนจบภาคแรก กับตอนจบภาคที่ 2 เหลือเกิน ให้ตายเหอะ
-
สรุปแล้ว 4 หนุ่มก็ยังไม่รามือ เปลี่ยนเป็นมารุมโทรมแทนดีกว่า 555
ขอเสนอเป็นคนอ่านรุมโทรมคนแต่งดีก่า โทษฐานทำให้ค้างคาหัวใจ ดีไม๊เคอะ :laugh:
-
o18 ฝากให้คนแต่ง
:m16: :3125: :m31: :fire: :angry2: :z6:
-
ทำไมเด่วนี้ พี่ ๆ น้อง ๆ แถว ๆ นี้ โหดร้ายกะพี่นายจังเลยน้า
ว่าแต่ พี่นาย เรื่อง ย้ายมาในนี้แล้ว หาเจอหรือเปล่าน้า
มารอพี่นาย (เป็นคนดี ไม่รังแกพี่นาย :monkeysad:)
-
สรุปแล้ว 4 หนุ่มก็ยังไม่รามือ เปลี่ยนเป็นมารุมโทรมแทนดีกว่า 555
ขอเสนอเป็นคนอ่านรุมโทรมคนแต่งดีก่า โทษฐานทำให้ค้างคาหัวใจ ดีไม๊เคอะ :laugh:
อย่าน๊ะ
เรื่องแทนจบแล้วจริงๆ ครับ
คือว่า มันมีนัยยะ
แทนเขาเลือกแล้วนะ
ยังไงผู้เขียนก็ขอยืนยันว่าแทนเขา "เลือก" แล้วว่าใคร
แต่เราต้องอยู่กับคนที่รักเสมอไปหรือครับ คือรักกันแล้วต้องอยู่ด้วยกันทางกายภาพเสมอหรือครับ?
นิยายเรื่องนี้ เปิดกว้างทางความคิดครับ คิดซะว่าฟังเพลงบรรเลงหนึ่งเพลง แล้วคิดเนื้อร้องเอาเองแล้วกันนะ
ถ้าใครจะถล่มผม เชิญที่เซ็นทรัลเวิลด์ที่ฟูดลอฟท์วันศุกร์ 27 มีนาเวลา 1 ทุ่มนะครับ ผู้ชายที่อ่อนหวานนุ่มนวลเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้สูง 183 ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ยืนสั่งสปาเก็ตตี้อยู่อ่ะ เชิญกระทืบได้เล๊ยยยย ม่ายกลัว
:m20: :laugh: :pigha2:
สวัสดีนะครับ
จบจริงๆ แล้วนะ ไว้พบกันใหม่เมื่อมีใจให้กันและกัน :pig4: :กอด1: :L2: :3123: :bye2:
-
คิดเล่นๆ นะ
แทนคงตัดใจจากกฤษณะ และ กริช
ที่นี้ก็เหลือ คุณภู ก้บพี่โจ
เอ จาเลือกใครดี
เอาเป็นว่าน่าจะเป็น คุณภู
เพราะดูเหมือนว่าแทนจะควบคุมตัวเอง
ไม่ค่อยได้เมื่ออยู่ใกล้ชิดกัน
ว่าแต่ไม่เฉลยจิงเหรอ ว่า แทน เลือกใคร :sad4:
-
ชักอยากรู้แล้วซิครับ ว่ากระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่แทนเขียน
ก่อนหายไปกับความเงียบนั้น แทนเขียนอะไร
แต่ดูถ้าว่า แทน น่าจะเลือก คุณภูจริง ๆ ด้วย
แต่ก็ยังตัดใจจากอีก 3 คน ไม่ได้
เพื่อเป็นการยุติธรรมก็เลย ไม่เลือกว่าจะอยู่
กับใคร ซะงั้นอะ
พี่นาย ดูจะโหดไปหน่อยนะครับ สำหรับ นิยายปลายเปิดอย่างนี้อะ
เล่นจบแบบ ปล่อยไว้ครึ่งเรื่องแบบนี้ อะ ซึ่งดูท่า ทั้ง 4 คนก็
มีกำลังที่จะดึง นายแทน ไว้กับตัวเอง แบบเต็มที่ด้วยซิ
แต่ถึงจะจบแบบค้าง ๆ ก็ขอบคุณนะครับ สำหรับเรื่องปวดหัว ๆ
อย่างนี้นะครับ (ประชดนะเนี่ย) ไว้ถ้าว่างจะวิทยานิพนธ์แล้ว
มีเรื่องอื่น ๆ อีก อย่าลืมเอามาลงด้วยนะครับ
แวะเข้าไปใน homepage พี่แล้ว
เห็นนิยายมากเหมือนกันนิครับ ฮิฮิ
-
:m12:ไม่เขียนเรื่องแทนต่อก็ได้ค่ะ งั้นขอภาคต่อภูวนัยได้มะ :laugh:
ปล.อยากไปดูคนสูง183 แต่เวลาไม่อำนวยฝากคนไปเจอ มาเล่าให้ฟังด้วยว่าคุณพี่นายหล่อขนาดไหน :haun5:
-
เลือกแล้วจริงเหรอ อืม .... งั้นลองคิดเองดูก็ได้ :m21:
ภูวนัย ... ไม่ใช่อ่ะ เพราะเฮียแกแอบไปนั่งเศร้าแล้วเจอกับคุณนุตอนหนีสารวัตรมา (ในคดีรักภาค 2 คิดว่าคนเดียวกันนะ)
กฤษณะ ... รายนี้หนีไปทำใจที่ญี่ปุ่น เขียนบอกไว้ว่างั้นนี่ครับ
บุรินทร์ ... ตามนัยในนิยาย ก็ไม่น่าจะได้ลงเอยกัน เท่าที่อ่านจากในเรื่องนะ มีตอนที่แทนคุยกับสงครามแล้วมันสื่อ ๆ ว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น
กริช ... เงียบ ... ไม่ออกความเห็น ไม่มีอะไรให้ออก เพราะไม่มีข้อมูล ไม่กล่าวถึงในตอนท้าย
แล้วตกลงเลือกใครล่ะเนี่ย คิดแล้วไม่เห็นจะลงตัวซักคน :o211:
-
พี่katawoot ชอบจบแบบหนังเกาหลีอะดิ
งั้น ให้แทนเป็นมะเร็งผิวหนัง-(ชอบอาบแดดไง) คิคิคิ
.....
ปล.รักคนแต่งคร้าบ
จะรอเรื่องใหม่...
:call:
-
[/quote]ถ้าใครจะถล่มผม เชิญที่เซ็นทรัลเวิลด์ที่ฟูดลอฟท์วันศุกร์ 27 มีนาเวลา 1 ทุ่มนะครับ ผู้ชายที่อ่อนหวานนุ่มนวลเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้สูง 183 ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ยืนสั่งสปาเก็ตตี้อยู่อ่ะ เชิญกระทืบได้เล๊ยยยย ม่ายกลัว
:m20: :laugh: :pigha2:
สวัสดีนะครับ
จบจริงๆ แล้วนะ ไว้พบกันใหม่เมื่อมีใจให้กันและกัน :pig4: :กอด1: :L2: :3123: :bye2:
[/quote]
:mc4: จริงเหรอ...เด๋วไปจริงๆหรอกนะ....555555+
-
ใครจะไปยกมือขึ้น โย่ โย่
:z2:
-
ไอ้ที่ว่าคนเราไม่จำเป็นต้องอยู่กับคนที่เรารักเสมอไปมันก็ถูกนะ เพราะเราก็ไม่ได้อยู่กับที่รักเหมือนกัน
แต่เรามีที่รักคนเดียว ไม่ใช่4คนแบบแทนอ่ะ :serius2:
-
ไอ้ที่ว่าคนเราไม่จำเป็นต้องอยู่กับคนที่เรารักเสมอไปมันก็ถูกนะ เพราะเราก็ไม่ได้อยู่กับที่รักเหมือนกัน
แต่เรามีที่รักคนเดียว ไม่ใช่4คนแบบแทนอ่ะ :serius2:
ไ่ม่งั้นเราจะเรียกว่าคนมีหัวใจสี่ห้องหรือคร้าบบบ ถ้ามีคนเดียว อีกสามห้องที่เหลือทำไงอ่ะ เดี๋ยวได้มีหยากไย่ขึ้นพอดี :z1:
-
จบจริงๆ หรอ เสียดายจังเลยอ่ะ
-
ไอ้ที่ว่าคนเราไม่จำเป็นต้องอยู่กับคนที่เรารักเสมอไปมันก็ถูกนะ เพราะเราก็ไม่ได้อยู่กับที่รักเหมือนกัน
แต่เรามีที่รักคนเดียว ไม่ใช่4คนแบบแทนอ่ะ :serius2:
ไ่ม่งั้นเราจะเรียกว่าคนมีหัวใจสี่ห้องหรือคร้าบบบ ถ้ามีคนเดียว อีกสามห้องที่เหลือทำไงอ่ะ เดี๋ยวได้มีหยากไย่ขึ้นพอดี :z1:
ก็ทั้งสี่ห้องมอบให้คนเดียว ครอบครองไงครับ ไม่ได้แบ่งคนตามจำนวนห้องไงค้าบ (ตอบแบบนี้ ดูผมเป็นคนดีขึ้นมาเรย ชิมิ คิ คิ คิ)
-
ขอมาเป็นแฟนด้วยคนครับ เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน :)
สนุกดีจัง
ขอตัวไปอ่านต่อก่อนครับบบ
-
ไอ้ที่ว่าคนเราไม่จำเป็นต้องอยู่กับคนที่เรารักเสมอไปมันก็ถูกนะ เพราะเราก็ไม่ได้อยู่กับที่รักเหมือนกัน
แต่เรามีที่รักคนเดียว ไม่ใช่4คนแบบแทนอ่ะ :serius2:
ไ่ม่งั้นเราจะเรียกว่าคนมีหัวใจสี่ห้องหรือคร้าบบบ ถ้ามีคนเดียว อีกสามห้องที่เหลือทำไงอ่ะ เดี๋ยวได้มีหยากไย่ขึ้นพอดี :z1:
ถ้าเปรียบหัวใจเหมือนกับบ้าน
- บ้านเดี่ยว ให้คน ๆ เดียวอยู่ 4 ห้องก็มีห้องรับแขก ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว อยู่ได้อย่างสบายใจ และอยากอยู่นาน ๆ
- apartment ให้อยู่มัน 4 คน คนละห้องไปเลย ก็คงคับแคบ อึดอัด ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ทนอยู่ ๆ ไปงั้นแหละ จนกว่าจะหาบ้านเดี่ยวอยู่ได้
จะมีใครคิดเหมือนเราบ้างไม๊เนี่ย :impress:
-
รางวัลเซ็งเป็ดอวอร์ด - นิยายปวดตับแห่งปี :seng2ped:
-
คิดเอาเองว่า แทนเลือกภูวนัยนะ
ส่วนพี่โจ ก็ลงเอย กับ กฤษณะ :jul3:
ลงตัวเป๊ะ
-
รางวัลเซ็งเป็ดอวอร์ด - นิยายปวดตับแห่งปี :seng2ped:
ทำไมต้องปวดตับอ่ะครับ งง อธิบายหน่อยดิ
-
ก็ตอนพี่นายแต่งอ่ะ ปวดตับ แต่พี่นายไม่รู้ตัว
พอคนอ่านมาอ่าน เลยปวดตับ ตามพี่นาย
ปล. วันนี้มาได้ไงเนี่ย คิดถึงพี่นายจัง :beat:
-
Version DVD ครับ
มีฉาก deleted scene และ Alternate Ending
Tan - The Alternate e Ending
แม้จะเตรียมตัวมาแล้วเป็นอย่างดี แต่ครั้นพอเห็นแทนเดินมาใกล้ กฤษณะก็อดตื่นเต้นไม่ได้ แทนยังมองไม่เห็นเขาเพราะมัวแต่ก้มหน้า แต่ครั้นชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ก็สะดุ้งเพราะแทนเกือบเดินชนเขาที่ยืนขวางทางอยู่
"คุณกฤษณ์ มาแอบทำไมอยู่ตรงนี้ มองไม่เห็น เกือบโดนผมชนล้ม" แทนอุทาน อดล้อเล่นไม่ได้
"ถ้าผมล้มจะดึงคุณตามลงไปด้วย" กฤษณะตอบยิ้มๆ "ก็เพราะคิดถึงไงครับ เลยมาแอบยืนดู"
"เพิ่งมาใช่ไหมครับ น่าจะบอกผมก่อน ตกใจหมดเลย"
...กลัวอย่างเดียวแต่ทุกคนในห้องหัวใจของเขาจะมาพร้อมกัน แบบนั้นหัวใจต้องระเบิดแน่ๆ...
"ผมคิดถึงก็เลยมา" กฤษณะยังพูดคำเดิม
"แสดงว่าเมื่อก่อนที่ไม่มาก็ไม่คิดถึง" แทนยิ้มกว้าง หากแต่ไม่รู้ว่ารอยยิ้มกว้างปกปิดดวงตาหม่นหมองไม่ได้
"คิดถึงสิครับ อยากจะมาทุกวัน อยากมาอยู่ด้วย"
"แต่มันก็เป็นไปไม่ได้" แทนเติม "ผมต้องไปทำงานที่พังงาต่อนะ พังงารู้สึกจะไม่มีสนามบิน"
"แต่ท้ายที่สุดคุณก็ต้องกลับเข้ากรุงเทพฯ ใช่ไหมล่ะ" กฤษณะยิ้มให้สถาปนิกหนุ่มอย่างอ่อนโยน "ผมไม่ได้พูดถึงอะไรระยะสั้น ผมพูดถึงระยะยาว ท้ายที่สุดเราก็อยู่กรุงเทพฯ ด้วยกัน"
...ยกที่สองคงกำลังเริ่มใช่ไหมเนี่ย กฤษณะคงมาเอาคำตอบเช่นเคย ครั้งนั้นที่หน้าร้านอาหารบรรยากาศไม่ค่อยดีเพราะเห็นเขานั่งจู๋จี๋กับบุริณทร์ในห้องคาราโอเกะ และเขาก็อ้ำอึ้งไม่ตอบอะไรให้ชัดเจน...
...แต่คราวนี้จะชัดเจนหรือไง เขาเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจอยู่ดี ทั้งที่คิดมาตลอดแต่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ เรื่องคิดถึงทุกคนที่อยู่ในห้องหัวใจนั้นก็ใช่ แต่ก็น่าจะมีใครคนหนึ่งได้คะแนนไปสูงสุดนี่นา...
...แต่ก่อนตัดสินใจระหว่างสามคน แบ่งกันไปคนละ 33.33 เปอร์เซ็นต์ เหลือคะแนนอีกส่วนหนึ่งเพียงน้อยนิดจะเป็นตัวตัดสิน ตอนนั้นคิดเล่นๆ ว่าใครพาเขาไปล่องเรือรอบโลกได้คนนั้นก็ชนะไป ตอนนี้มีสี่คน หารสี่ ได้ไปคนละยี่สิบห้าเปอร์เซ็นเท่ากัน ตัดสินใจยากยิ่งกว่าเดิม...
"ตอนนี้ผมมาชวนไปล่องเรือกัน ล่องอันดามันซะก่อน ถ้ามีเวลาหยุดยาวค่อยไปทั่วโลก หรือครึ่งโลกก่อนก็ได้ จะไปไหนผมจะพาไป" กฤษณะเอาของเล่นมาล่อด้วยรู้ว่าแทนชอบทะเล
...ข้อเสนอน่าสน ถ้าอย่างนั้น กฤษณะก็ชนะไปล่ะสิ พาเขาไปท่องโลกได้นี่นา...
...แต่ภูวนัยก็มีเรือเหมือนกัน...
...ภูวนัยไม่เห็นตามเขาอย่างกฤษณะเลย ตั้งแต่วันนั้นก็หายไป...
"ผมยังต้องทำงานนะ" แทนตอบเสียงเบา ทั้งที่หากเป็นปกติก็จะกระโดดตัวลอยเพราะความดีใจ
"ผมจะลางานให้"
...แต่ภูวนัยคงไม่ยอม เพื่อนเขาท่าทางตัดจากแทนไม่ขาดเหมือนกัน ถึงกับเลิกกับวิริญญาที่คบกันมาเกือบหนึ่งปีเต็ม แต่ตอนนี้เขามีโอกาสก่อน ต้องทำให้แทนตัดสินใจให้ได้...
"งานใหม่เพิ่งเริ่มนะครับ ถ้าหมายถึงลางานกับคุณภูวนัย คงไม่สำคัญอะไรแล้วเพราะงานสปาของผมเสร็จไปแล้ว ถึงไม่เสร็จแต่งานของผมก็เสร็จ ภูมิสถาปนิกยังทำงานต่ออยู่ แต่ผมเสร็จแล้ว และงานใหม่ที่พังงาเจ้านายก็ไม่ใช่คุณภูวนัย เป็นบริษัทฝรั่ง"
...ที่มีเขาเป็นหุ้นส่วนอยู่ด้วย...
กฤษณะยิ้ม ไม่รู้สึกกังวลเรื่องลางานให้แทนอีกแล้ว สิ่งเดียวที่เขาหวั่นใจก็คือการตัดสินใจของแทน ขอเพียงแต่แทนเลือกเขา อย่างอื่นก็ไม่น่าเป็นปัญหา เขาจะจัดการให้เรียบร้อย
...แต่สายตาของแทนดูหม่นหมองยังไงไม่รู้ เหมือนครุ่นคิดคำนึงอะไรบางอย่าง...
...เหมือนคิดถึงใครซักคน...
...ใคร ที่ไม่ใช่เขา...
"คุณกฤษณ์ คุณดีกับผมมากเลย คุณทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเอง..."
"อย่าพูดเลยครับแทน ไม่ต้องตำหนิตัวเองหรอก ผมรู้ว่าคุณลำบากใจ เป็นใครก็ต้องหนักใจที่มีคนมารุมรักแล้วบีบให้ตัดสินใจ ทั้งสี่คนก็ต้องการคำตอบ" กฤษณะกลั้นลมหายใจ
"สี่คน" แทนพึมพำ "คุณกฤษณะรู้ว่า..."
"ผมมองไม่ผิด วิศวกรที่ทำงานกับคุณก็ชอบคุณเข้าให้แล้ว ผมมองออก แค่เห็นสายตาเขาผมก็รู้" กฤษณะยิ้มขื่นๆ "แต่ผมรู้ว่าคุณไม่ได้รักเขา อย่างน้อย ก็ไม่ได้มากเท่ากับอีกคน"
...ใคร ใครล่ะ กฤษณะมารู้ มาเข้าใจหัวใจของเขามากกว่าตัวเขาเองได้อย่างไร...
"คุณแทนครับ คุณต้องตัดสินใจนะ เพื่อตัวคุณเอง เพื่อผม เพื่อคนอื่นๆ ผมสัญญาว่าจะยอมรับการตัดสินใจของคุณ หากคุณตัดสินใจถูกต้อง" กฤษณะพูดเสียงจริงจัง
...เอ๊ะ พูดยังไง พูดแบบนี้เหมือนคำพูดของทนายกำลังซักพยายาน...
...หากเขาตัดสินใจถูกต้องหรือ แล้วถ้าหากกฤษณะคิดว่าเขาตัดสินใจผิดล่ะ คงไม่ยอมละสิ...
"แล้วคุณกฤษณ์จะไม่เสียใจหรือครับ หากสมมุติว่าผมตัดสินใจแบบอื่นที่คุณไม่อยากได้ยิน ไม่เห็นด้วย" แทนพูดเสียงแผ่วเบา จนแม้ตัวเองก็แทบจะไม่ได้ยิน
แต่กฤษณะได้ยิน
"แต่คุณต้องสัญญากับผมว่าจะซื่อสัตย์ต่อหัวใจตัวเอง และตัดสินใจอย่างดีที่สุด"
...และต้องตัดสินใจโดยเร็ว เดี๋ยวนี้ได้ยิ่งดี...
กฤษณะไม่อยากรอ แต่เขาก็ไม่อยากเร่งรัดมากเกินไปนัก แทนดูเปลี่ยนไปพอสมควรในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขารู้ว่าแทนก็คงกำลังคิดหนักอยู่เหมือนกัน
...แต่...แต่หากแทนจะเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่เขา จะทนไหวหรือ เขามิต้องหนีไปตั้งหลักเหมือนคราวที่แล้วหรืออย่างไร ตอนนั้นแค่เบาะๆ เขายังไปนอนเหงาที่บ้านคุณแม่ที่โอซาก้ากว่าสามวัน คราวนี้หากแทนเอาจริง เขามิต้องใช้เวลาตั้งหลักเป็นเดือนหรือเป็นปีหรืออย่างไร...
"คุณกฤษณ์ครับ จำที่เราเคยพูดกันที่ศาลาริมน้ำที่บ้านเมืองนนท์ผมได้ไหมครับ ตอนที่ เอ่อ ตอนที่..."
"ตอนที่เรานอนกอดจูบกับในศาลา" กฤษณะยิ้มกุ้มกริ่ม "ใครจะลืมลงละครับ อะไรเกี่ยวกับคุณผมจำได้เสมอ"
"เชื่อแล้ว คุณกฤษณ์ดีกับผมมาก"
...อย่านะแทน อย่าพูดแบบนี้...
กฤษณะกลั้นหายใจ ด้วยรู้ว่าคำพูดแบบนี้ มีความหมายแฝงนัยอะไรบางอย่าง
...แทนบอกว่าเขาดีกับแทนมาก ดีมากจนอาจจะกลายเป็นพี่ชายละสิ หรือไม่ก็เป็นพ่อเสียเลย...
...อย่ามาบอกว่าเขาดีเกินไปนะ เขาได้ยินคนอื่นๆ พูดแบบนี้มาหลายครั้ง ขออย่าให้เกิดกับตัวเองเลย...
...คุณดีเกินไปสำหรับผม...แบบนี้เขาไม่อยากได้ยิน...
"ดีอย่างนี้ ไปเที่ยวกับผมเถอะ ไปแล่นเรือกัน นั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกลางทะเล นอนดูดาวเต็มท้องฟ้ายามกลางคืน ปล่อยให้เรือลอยไปเรื่อยๆ ลมเอื่อยๆ อากาศสบาย มีคุณกับผมเพียงสองคน" กฤษณะยิ้มพราว
...ช่างเป็นความคิดที่ดีมาก โรแมนติกสไตล์กฤษณะเช่นเคย...
...แต่หากคนอื่นมาหาเขาล่ะ หากเขาไปกับกฤษณะ ก็คงไม่มีใครหาตัวเขาพบล่ะสิ...
---เริ่มจะโลเลอีกแล้วสิแทน หากรักกฤษณะก็ไปกับเขาสิ คนอื่นก็ช่างคนอื่น จะคว้าเอาไว้หมดทุกคนหรืออย่างไร
...ก็เขา...
---รักหมดทุกคน จะให้เหตุผลตัวเองแบบนี้ใช่ไหม คนหลายใจ
...ใช่ เขาหลายใจ แล้ววุ่นไหมล่ะ เป็นไงทีนี้ มารุมรักคนหลายใจ กรรมเลยมาตกอยู่ที่เรา อยู่มาดีๆ ตอนนี้ต้องมารับเคราะห์
---ใช่เคราะห์ที่ไหน โชคต่างหาก โชคดีที่อาจจะเจอคนรักจริง เจอรักแท้ โชคดีที่ใครต่อใครอีกหลายคนปรารถนา
...เป็นไปได้หรือเปล่าที่ทั้งสี่คนในสี่ห้องหัวใจของเขาตอนนี้คือรักแท้ทั้งหมด
---อาจเป็นไปได้ แต่หัวใจมีหนึ่งเดียว แม้หลายห้องแต่ก็เจ้าของคนเดียว จะมอบให้ใครก็ต้องให้ทั้งหมด
...มอบให้ใครดี กฤษณะ ภูวนัย บุริณทร์ หรือกริช
---เรียงลำดับให้ดีๆ พลาดแล้วจะยุ่ง
...มันยุ่งมาตั้งนานแล้วหัวใจเอ๋ย...
กริชมาถึงบ้านพักของแทนแต่ไม่เห็นชายหนุ่มเสียแล้ว เขาจึงรีบตรงไปยังชายหาดที่แทนชอบไปนอนอาบแดดแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาจึงขับรถย้อนกลับไปยังตลาดท่าเรือเผื่อจะเห็นแทนเดินซื้อของ ขณะที่กำลังจอดรถ เขาเห็นร่างสูงโดดเด่นเดินอยู่บนสะพานเทียบเรือจึงเพ่งตามอง
...กฤษณะ มาทำอะไรที่นี่ แล้วนั่น...
...แทน...
...อย่าบอกนะว่าทั้งสองกำลังจะเดินไปขึ้นเรือ...
กริชขบกรามจนขึ้นนูนเป็นสัน เขามาช้าไป เสียเวลาอีกแล้ว รอมานานเกินไปจนสายเช่นเคย ที่อยู่ด้วยกันทุกวันเขาปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ น่าจะรู้ว่ากฤษณะ ภูวนัย หรือคนอื่นๆ ของแทนคงไม่ยอมรามือเป็นแน่
...คราวนี้เขาอาจจะหมดโอกาส
---แต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังเต็มร้อยถึงขนาดจะเป็นแฟนกับแทนทันทีที่เขาได้บอกรักนี่นา เขาเพียงแต่อยากบอกความในใจ และคิดว่าแทนคงจะลองเอาไปคิดดู และหากโชคเข้าข้าง เขากับแทนก็จะได้ลองใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน
ชีวิตคู่แบบนี้อย่างจริงจังเป็นครั้งแรกของเขา
...เขากับแทน...คนที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย
...แล้วปล่อยเวลาให้เสียไป ต้องกลับมานั่งเสียดายอีกครั้ง...
กริชหันหลังกลับเพื่อเห็นแน่ชัดว่าแทนลงเรือไปกับกฤษณะ ตอนนี้เกินกำลังที่เขาจะวิ่งไปตามฉุดกระชากแทนไม่ให้ไปกับกฤษณะ โอกาสที่น้อยนิดตอนนี้คงกำลังหายไป เขาก็คงต้องแอบรักแทนต่อไปอีกหลายปี และได้แต่เฝ้าหวังว่าหากแทนเลิกกับกฤษณะหรือคนอื่น คนที่แทนเลือก ซึ่งอาจจะเป็นภูวนัยหรือบุริณทร์ก็ได้ ถึงตอนนั้น เขาจะกลับมาหาแทนอีกครั้ง
ความอาวรณ์ทำให้กริชมาหยุดยืนอยู่หน้าที่พักของสถาปนิกที่เขารู้ตัวว่ารักเข้าให้แล้ว รู้ทั้งรู้ว่าแทนไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่กริชก็อดมายืนมองประตูห้องพักของชายหนุ่มไม่ได้
วันจันทร์เขาก็คงจะพบกับแทนอีกที่ไซท์ก่อสร้าง หรือบางทีอาจะเป็นวันอังคาร ไม่ก็วันพุธเพราะเขารู้ว่าแทนเริ่มไปทำงานที่พังงาแล้ว และอีกไม่นานก็คงย้ายไป แต่เขาก็ได้แต่หวังว่าจะเจอกับชายหนุ่มก่อนย้ายไปจริงๆ
กริชสตาร์ทรถมอเตอร์ไซด์คู่ชีพ เบนหัวจะออกจากหน้าที่พักของแทน แต่ต้องชะงักเมื่อรถคันหนึ่งจอดลงหน้าบ้านและบุริณทร์ก้าวลงมา
"กริช มาทำอะไรที่นี่" บุริณทร์ถาม ยิ้มมุมปากให้เขาเล็กน้อย
...เขารู้ว่าบุริณทร์มาทำไม มาหาใคร เขาควรจะบอกบุริณทร์หรือไม่ว่าแทนหายไปกับกฤษณะ และคงไปลอยเรือกันอยู่กลางทะเลมองพระอาทิตย์ตกดิน ไม่ก็หายไปด้วยกันทั้งคืน ท่าทางกฤษณะเป็นคนโรแมนติก แทนคงพ่ายต่อเสน่ห์ของคนรูปหล่อมาดดีอย่างกฤษณะเป็นแน่...
"มาหาแทนครับ" กริชตอบเบาๆ "พี่โจก็คงมาแทนเหมือนกัน แต่แทนไม่อยู่ครับ ไม่รู้หายไปไหน ไปดูที่ชายหาดที่ชอบไปนอนอาบแดดก็ไม่เจอ"
...แล้วกริชจะตามหาแทนทำไม...
บุริณทร์มีคำถามในใจ และคิดว่าวันนี้ต้องคุยกับกริชให้รู้เรื่อง จึงชวนเพื่อนรุ่นน้องให้ไปทานอาหารด้วยกัน
"ค่ำๆ คงกลับ กริชไปกินข้าวกับพี่ จะได้คุยกัน พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย"
"ครับ งั้นพี่ไปเจอผมที่ร้าน Fisherman" กริชตอบรับสั้นๆ แล้วบอกทางบุริณทร์
...เขาก็มีเรื่องจะคุยกับบุริณทร์เหมือนกัน...
ภูวนัยเตะปิดประตูรถอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด เขามาถึงกระบี่เอาเมื่อพระอาทิตย์ตกดินพอดี ไปหาแทนที่ชายหาดก็ไม่พบ มาที่บ้านก็ไม่เจอ ขับรถวนรอบเมืองหลายรอบก็ไม่มีวี่แววว่าจะเห็นแทน เขาแวะเข้าไปในร้านอาหารหลายแห่งก็ไม่พบคนที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ
ขณะที่จอดรถออกมายืนสูดอากาศ ภูวนัยมองไปยังร้านอาหารเล็กๆ สุดถนนเลียบหาด มอเตอร์ไซด์สีดำคันโตจอดอยู่ข้างๆ รถเช่าสีขาว อะไรบางอย่างทำให้เขานึกถึงกริช วิศวกรประจำโครงการ ภูวนัยจึงเดินเข้าไปในร้านอาหารด้วยหวังว่าจะเจอกริช และเขาก็คิดว่าจะคุยอะไรบางอย่างกับกริชให้ชัดเจนไปเลยเกี่ยวกับเรื่องของแทน
...แทนเป็นของเขา ไม่ต้องมายุ่ง และถอยไปซะ...
...แทนเป็นของเขาแล้ว...ทางกาย และเขาอยากจะพูดว่า ทางใจด้วย แต่ในเมื่อตอนนี้อะไรก็ยังไม่ชัดเจน เขาก็ยังไม่กล้าจะพูดออกไปอย่างใจคิด แต่เขารู้สึกว่าแทนมีใจให้เขามากกว่าคนอื่น ไม่เช่นนั้นคงไม่ยอมนอนกับเขา...
---แต่แทนก็อาจนอนกลับคนอื่นด้วย
...ไม่หรอก อย่างน้อยก็กฤษณะคนหนึ่งล่ะ เขามองออก กฤษณะยังดูโหยหาแทนนัก เขารู้ว่ากฤษณะเองก็ยังไม่คืบหน้าถึงไหน ส่วนกริช เขาไม่อยากจะคิด แล้วบุริณทร์นั่นล่ะ บุริณทร์ก็ไม่น่าจะได้มีอะไรกับแทนแล้วเหมือนกัน เห็นท่าทางหงอยลงไปเยอะ...
...นึกถึงบุริณทร์อยู่เมื่อกี้ บุริณทร์ก็มานั่งอยู่ตรงหน้า คู่กับกริช ท่าทางคุยกันเคร่งเครียด สงสัยตกลงกันเรื่องแทน...
...แทนนะแทน คนตัวเล็กๆ คนเดียวเท่านั้น ทำให้ให้ผู้ชายสี่คนอยู่ไม่สุข วิ่งวุ่นแทบเป็นโรคประสาท ไม่เป็นอันทำงานทำการ...
บุริณทร์กับกริชดูตกใจไม่น้อยที่เห็นเขาโผล่เข้าไปหาและขอนั่งร่วมโต๊ะ กริชยิ้มบางๆ แต่บุริณทร์นั้นทำหน้าเคร่ง
...คงหวังจะให้เขากลัว แต่คนอย่างภูวนัยไม่มีวันหรอก อุตส่าห์ถอยให้เกือบเดือน ตัวเองยังก้าวหน้าไม่ถึงไหน คราวนี้น่าจะเป็นทีของเขาบ้าง หากบุริณทร์มีน้ำใจนักเลงพอ ก็ควรจะถอยไปหนึ่งเดือนเหมือนเขาบ้าง ต้องพูดกันให้รู้เรื่อง ส่วนกริชนั้นมาที่หลัง น่าจะรู้กฏกติกา เขามาก่อน เขาน่าจะมีสิทธิ์มากกกว่า แม้บุริณทร์จะรู้จักกับแทนมานาน แต่ก็ในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง จะว่าไป นายจ้างไม่ควรเป็นแฟนกับลูกจ้าง ไม่มีที่ไหนเขาทำกัน และดูท่าว่าบุริณทร์เองก็คงไม่ได้เริ่มจีบแทนอย่างจริงจังก่อนเขา เพราะฉะนั้นจึงเรียกได้ว่าเขามาก่อน...
---แต่กฤษณะล่ะ กฤษณะต่างหากที่มาก่อน
...กฤษณะเป็นตัวแทนเขา แม้ทำงานกับแทนตอนที่เขาขอให้ช่วยดูแลเรื่องคอนโดแต่ก็น่าจะถือว่าเป็นตัวเขา เพราะฉะนั้นน่าจะเรียกได้ว่าเขามาก่อนใคร แต่คืนวันที่เขาพา "หนุ่มขี้เมา" ไปนอนบ้าน ก็คือคืนของวันที่เขาขอให้กฤษณะช่วยเรื่องคอนโดปราณบุรี...
ภูวนัยคิดเข้าข้างตัวเอง แล้วหันไปพูดกับบุริณทร์เกี่ยวกับเรื่องที่เขาคิดโดยหวังในใจว่าบุริณทร์คงยอมรับฟังเขาบ้าง ไม่เช่นนั้น เขาก็จะประกาศศึก สู้รบอย่างเป็นทางการ รวมทั้งกริชด้วย หากคิดเข้ามาร่วมวง
...ส่วนกฤษณะ เอาไว้ทีหลัง เขารู้นิสัยกฤษณะดี กฤษณะเป็นคนดี และเสียสละให้เพื่อนเสมอ หากเอาชนะกฤษณะไม่ได้จริงๆ เขาจะขอร้องเพื่อนดื้อๆ จะหาว่าไม่มีศักดิ์ศรีเขาก็ยอม...
...เพื่อรัก เขาทำได้ทุกอย่าง และเขามั่นใจว่าจะเอาชนะหัวใจแทนได้ไม่ยาก หากไม่มีตัวเบี่ยงเบนความสนใจอีกสามคน...
กริชกลับไปก่อนแล้ว ท่าทางยอมแพ้ต่อการ "ต่อรอง" ในรอบแรก แต่บุริณทร์ยังไม่ยอม ภูวนัยกับบุริณทร์จึงต้องออกมาคุยกันต่อนอกร้านอาหาร
"ผมรักแทน" ภูวนัยประกาศ "และผมเชื่อว่าแทนก็รักผม แม้จะสับสนอยู่บ้างแต่แทนก็รักผม ถ้าตัวเลือกหายไปบ้าง แทนก็จะตัดสินใจได้ง่ายขึ้น"
"ทำไมคุณไม่คิดว่าคนที่ควรหายไปเป็นคุณบ้าง" บุริณทร์ตอบกลับ "ผมกับแทนสนิทกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เราทำงานด้วยกันและเข้ากันได้ดี ผมจะสร้างชีวิตกับแทน คุณมีแฟนเป็นผู้หญิงแล้ว มายุ่งกับแทนทำไม"
"ผมเลิกกับวิริญญาแล้ว"
"มีหลักประกันไหมครับว่าคุณจะไม่มีใครอื่นอีก ผู้หญิงคนอื่นที่จะเข้ามาแทรกแซงความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับแทน จะว่าไป ในจำนวนสี่คน คุณเป็นคนที่แทนไม่ควรเสี่ยงด้วยมากที่สุด" บุริณทร์เสียงเข้ม จ้องตาภูวนัยอย่างไม่ลดละ
"แล้วคุณเองจัดให้ใครเป็นอันดับหนึ่งล่ะ ตัวเองละสิ" ภูวนัยเสียงเข้มไม่แพ้กัน
บุริณทร์ไปชั่วครู่แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงเบา "คุณกฤษณะ ผม กริช แล้วคุณเป็นรายสุดท้าย"
...กฤษณะหรือ บุริณทร์ยอมให้กฤษณะ...
...ลึกๆ เขาก็คิดให้กฤษณะมาก่อน แต่ความรักที่จุกอกอยู่ ทำให้เขาดันตัวเองมาเป็นอันดับหนึ่ง ตามด้วยกฤษณะ บุริณทร์ที่น่าจะเป็นพี่ชายแทนมากกว่า ส่วนกริชเป็นรายสุดท้าย น่าจะเป็นเพื่อนเพราะอายุไล่เลี่ยกัน...
...เด็กดื้ออย่างแทนต้องอย่างเขาถึงจะเอาอยู่ บุริณทร์อ่อนไป กฤษณะก็ให้ท้าย ส่วนกริช คงทะเลาะกันทุกวัน...
...ไม่ว่าคิดยังไง เขาก็อยากเข้าข้างตัวเอง...
...บอกแล้วยังไง เพราะรัก เขาทำได้ทุกอย่าง...
"คุณบุริณทร์ ผมยอมรับว่าแทนสนิทกับคุณจริง" ภูวนัยเปลี่ยนกลยุทธ์ น้ำเสียงอ่อนลง หากประโยคต่อมา ถึงกลับทำให้บุริณทร์สะอึก "แต่คุณไม่คิดบ้างเลยหรือว่าคุณเหมาะที่จะเป็นพี่ชายแทนมากกว่าคนรัก พี่ชายที่คอยห่วงใยน้องชาย คิดไหมครับว่าแทนก็อาจจะคิดแบบเดียวกันกับผม"
...ผมจะยอมให้แทนพบคุณบ้าง...
บุริณทร์เมินหน้าออกไปมองทะเล ลมกระโชกแรงดังอื้ออึง เสียงของภูวนัยยังดังก้องอยู่ในหู เสียงที่บอกว่าเขาควรเป็นพี่ชายแทนมากกว่า
...แต่ทำไมอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาแทรก เสียงของใครไม่รู้ พูดเหมือนๆ กันกับภูวนัย...
...พี่ชาย ให้เขาเป็นพี่ชายหรือ พี่ชายที่หลงรักน้องชายเต็มหัวใจนี่นะ บ้าไปแล้ว...
-
:z13: คุณคฑาวุธ
ไปอ่านก่อน
-
ยังคงสับสนวุ่นวายกันไม่เปลี่ยน
แต่ก็น่าจะมีทางออกกันบางแล้ว
รึเปล่า????? :really2:
-
มีdeleted scene ให้ดูต่อด้วย ดีจัง ในเมื่อทุกคนเป้นรักแท้ คิดว่าต่างคนต่างเข้าใจผิดว่าแทนคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ทั้งที่แทนกำลังสับสนเพราะรักทั้ง 4 คน น่าจะมานั่งคุยกัน แล้วลงขันซื้อบ้านใหญ่ๆสักหลัง แบ่งวันกันนะ :o8:
-
อ่านจบรวดเดียวเลยอ่า...
ความรู้สึกแรกที่อยากจะบอกคือ.. โมโห :fire:
เมื่อไหร่แทนจะ "เลือก" ได้สักที
มัวแต่เล่นจนตอนนี้มีความรู้สึกดีๆ ให้สีคนเลย
ไม่เลือกน่าจะเป็นอะไรที่ดีที่สุด
เรารู้สึกว่าแทนไม่มีค่าพอที่จะเป็นแฟนใครเลยทั้งสี่คน
เฮ้ออออ... :seng2ped:
อยากจะบอกว่าสนุกนะ สนุกมากเลย
คนแต่งผูกเรื่องได้ยุ่งยาก และเครียดดี ชอบบบ :impress2:
รออ่านต่อค่ะ
-
ไม่หามาอีก 3 คนอ่า จะได้ครบ 7 คน 7 วัน แบ่งคนละวันไปเลยยยยย :laugh: :laugh:
-
ไม่หามาอีก 3 คนอ่า จะได้ครบ 7 คน 7 วัน แบ่งคนละวันไปเลยยยยย :laugh: :laugh:
Good idea
แล้วที่แนะนำว่าให้ซื้อบ้านหลังใหญ่ๆ ซักหลังแล้วแบ่งวันกันก็น่าคิดนะ
:z1: :z1: คิดได้ไง :m20:
-
:z13: :z13: พี่นาย
-
ยังไม่จบใช่ไหมค่ะ
Version DVD ครับ
มีฉาก deleted scene และ Alternate Ending
ค้างอีกแล้วคร้าบท่าน :serius2:
-
จะจบบริบูรณ์ได้ไงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เวงกำคุณภูวนัยมารุกตอนนี้ช้าไปมั๊ยคะคุณ
ส่วนให้พี่โจเป็นพี่ชายที่แสนดีอะไรนั่น ถ้าไม่อยากเป็น
ก็ไม่ต้องเป็นสิคะ ตื้อไปเหอะพี่โจจะไปหวั่นไหวกับคำพูดของใครก็ไม่รู้ทำไม
แทนยังไม่ได้เอ่ยปากไล่ซักหน่อย
ส่วนคุณกฤษณะ ปล้ำเลยดีมั๊ย เอาให้ไม่เกลียดก็รักไปเลย
จะได้ไม่ขาดทุนด้วยไง ได้ตัวแถมยังได้ใจมา 25 เปอร์เซนต์ เหมือน เพื่อนรัก เท่ดีจะตาย
-
:L2:
-
:serius2:
โอ๊ยยย
หงุดหงิดดด
ทำไมไม่เลือกคุณภูไปน้า
๕๕๕
-
o22
-
ความเดิมที่ทำให้อารมณ์ค้างกันอยู่ในตอนที่แล้ว
"คุณบุริณทร์ ผมยอมรับว่าแทนสนิทกับคุณจริง" ภูวนัยเปลี่ยนกลยุทธ์ น้ำเสียงอ่อนลง หากประโยคต่อมา ถึงกลับทำให้บุริณทร์สะอึก "แต่คุณไม่คิดบ้างเลยหรือว่าคุณเหมาะที่จะเป็นพี่ชายแทนมากกว่าคนรัก พี่ชายที่คอยห่วงใยน้องชาย คิดไหมครับว่าแทนก็อาจจะคิดแบบเดียวกันกับผม"
...ผมจะยอมให้แทนพบคุณบ้าง...
บุริณทร์เมินหน้าออกไปมองทะเล ลมกระโชกแรงดังอื้ออึง เสียงของภูวนัยยังดังก้องอยู่ในหู เสียงที่บอกว่าเขาควรเป็นพี่ชายแทนมากกว่า
...แต่ทำไมอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาแทรก เสียงของใครไม่รู้ พูดเหมือนๆ กันกับภูวนัย...
...พี่ชาย ให้เขาเป็นพี่ชายหรือ พี่ชายที่หลงรักน้องชายเต็มหัวใจนี่นะ บ้าไปแล้ว...
ต่อมา
แทนกอดกฤษณะแน่น น้ำตาคลอเบ้า กล้ามเนื้อกฤษณะแน่นเกร็งเหมือนคนพยายามอดกลั้นความรู้สึก อ้อมแขนแข็งแรงที่กอดแทนอยู่กระชับแน่นเข้าจนแทบจะบีบอัดให้แทนหายเข้าไปในตัวเขาและขังไว้ในกายและหัวใจไม่ให้ออกมาได้
"ขอบคุณที่มากับผมนะครับ" ในที่สุดกฤษณะก็พึมพำใกล้หูของแทน จูบแก้มของชายหนุ่มอย่างอาลัยอาวรณ์แล้วกระชับวงแขนจนอีกฝ่ายเริ่มดิ้นดุกดิก
"หายใจไม่ออก" แทนเสียงอู้อี้อยู่กับหน้าอกกว้างของกฤษณะ "จะฆ่าผมให้ตายหรือไงคุณกฤษณ์"
"อยากให้ขาดใจตายคาอกผม คุณจะได้ไม่ไปก่อกวนหัวใจคนอื่นอีก" กฤษณะพูดเสียงนุ่มแล้วคลายวงแขนออกให้หลวมขึ้น
"ถ้าตาย จะเป็นผีมาหลอกคุณเป็นคนแรก"
"ก็เอาสิ ผมจะจับผีขังไว้ดูเล่น" กฤษณะหัวเราะเศร้าๆ แล้วนิ่งเงียบ แทนเลิกดิ้นแล้วเพราะไม่ได้ถูกรัดจนหายใจแทบไม่ออก
เวลาผ่านไปหลายนาที สถาปนิกหนุ่มจึงพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า "คุณกฤษณ์ครับ ผมจะไม่มีวันลืม"
"ผมจะโผล่หน้าไปให้คุณเห็นบ่อยๆ รับรองว่าลืมผมไม่ได้แน่" กฤษณะยังเสียงเศร้า "หรือบางทีเราก็คงบังเอิญมาเจอกันบ่อยๆ โลกของเราสองคนอยู่ใกล้กันนิดเดียว จะว่าไป ก็เหลื่อมล้ำกันด้วยต่างหาก"
"คงอีกนานที่จะมันจะเป็นอย่างที่คุณพูดที่ศาลาริมน้ำ" แทนรำพัน
"หรือบางทีอาจไม่เป็นแบบนั้นก็ได้" กฤษณ์ตอบ
"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ" แทนส่ายหน้า "อย่าพูดแบบนั้น อย่าทำกับตัวเองแบบนั้น"
"เราห้ามหัวใจของตัวเองไม่ได้หรอกครับ หัวใจมันควบคุมยากจะตายคุณก็รู้"
"รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ ถ้าควบคุมได้ คงไม่อิรุงตุงนังขนาดนี้" แทนตอบ
...ถ้าควบคุมได้ เขาจะเลือกให้กฤษณะเป็นอันดับแรก ตามด้วยบุริณทร์ กริช และภูวนัยเป็นอันดับสุดท้าย...
...ในจำนวนสี่คน กฤษณะเพียบพร้อมที่สุด เหนือกว่าทุกคนในทุกด้าน แม้ความหล่อจะสูสีกับภูวนัย แต่หากคิดอย่างยุติธรรม กฤษณะกินขาด...
ตอนนี้แทนกลับมาเป็นคนที่รัดแขนที่กำลังกอดกฤษณะให้แน่นขึ้น เขาต้องการสัมผัสอันอบอุ่นของชายหนุ่ม และในขณะเดียวกัน ก็คิดว่ากฤษณะก็คงอยากได้สัมผัสจากตัวเขาเช่นกัน
...เพื่อเก็บไว้ในความทรงจำ...
ภูวนัยเดินเข้ามาในห้องพักด้วยความอ่อนล้า กายเหนื่อยไม่เท่าไหร่ แต่ใจเขายิ่งเหนื่อยกว่า หลังจากแยกกับบุริณทร์แล้วเขาเอาแต่ตามหาแทนแต่ไม่พบ จนเวลาผ่านไปเกือบสี่ทุ่ม โทรศัพท์ไปก็ปิดเครื่อง จนเขาต้องกลับมาโรงแรมและเอนตัวนอนพักบนโซฟา
บุริณทร์แสดงท่าทีให้เห็นแล้วว่าไม่ยอมแพ้ เขาอุตส่าห์โน้มน้าวบุริณทร์อยู่นานแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ เจ้านายของแทนยืนกรานว่าให้แทนเป็นคนตัดสินใจ เรื่องจะให้เดินจากแทนไปและยกแทนให้เขาง่ายๆ อย่าได้หวัง
...แล้วกฤษณะจะยากเหมือนบุริณทร์หรือเปล่านะ พักหลังเขาเห็นว่ากฤษณะท่าทางแข็งๆ ขึ้น ไม่ยอมเขาเช่นเคย คราวนี้เป็นเรื่องของหัวใจล้วนๆ กฤษณะจะยอมแพ้เขาหรือไม่ ชักไม่แน่ใจแล้ว...
ทั้งที่รู้ว่าแทนลงเรือหายไปกับกฤษณะและอาจจอยู่ด้วยกันทั้งคืนกริชก็อดไม่ได้ที่จะมายืนอยู่หน้าที่พักของสถานิกหนุ่ม ด้วยหวังลึกๆ ว่าแทนอาจจะกลับมา
เขาไม่ได้บอกบุริณทร์กับภูวนัยว่าแทนไปกับกฤษณะ กริชปล่อยให้ให้สองคนนั้นตกลงกันเอง แต่ก็คิดว่าคงตกลงกันไม่ได้ บุริณทร์ดูท่าทางไม่ยอมภูวนัยเลยแม้แต่น้อย
...เขาก็ไม่ยอม...
...ตราบใดที่แทนยังไม่ได้เลือกใคร กริชก็ยังคิดว่าตัวเองยังมีโอกาส แม้จะมีความหวังเพียงหริบหรี่ แต่เขาก็อยากลอง
เขารู้ว่าตัวเองมาหลังสุด หากจัดลำดับเขาก็คงต้องรั้งท้าย มีกฤษณะเป็นอันดับหนึ่ง ตามมาด้วยภูวนัย และบุริณทร์
...เสียดายเวลาจริงๆ เสียดายมาก หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะบอกความในใจให้แทนรู้ตั้งแต่วันสอบวันสุดท้าย วันที่เขาแอบเอาลูกแอปเปิ้ลไปใส่ในกระเป๋าของแทน...
กริชนั่งลงบนม้าหินอ่อนข้างสวนหย่อมหน้าห้องพักชั้นเดียวที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้ร่มรื่น แทนพักอยู่ห้องแรกในจำนวน 6 ห้องของเรือนพักแถวหน้าสุด คืนนี้เงียบสงบ เจ้าของห้องแต่ละห้องยังไม่มีใครกลับที่พัก มีเพียงไฟระเบียงของห้องพักตรงกลางที่เปิดทิ้งเอาไว้ ห้องอื่นมืด รวมถึงห้องของแทนด้วย
มุมที่กริชนั่งอยู่ก็ค่อนข้างมืด
...เหมือนหัวใจของเขาที่รู้สึกราวกับว่าแสงสุดท้ายของเปลวเทียนดวงน้อยกำลังจะดับ...
ขณะที่กริชกำลังจมอยู่ในความคิด เขาก็สะดุ้งเมื่อเห็นใครบางคนมาหยุดยืนมองเขาอยู่แล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา
"เลือดเยอะนักนะ มานั่งบริจาคเลือดให้ยุงอยู่ได้"
"แทน" กริชมองไม่เห็นหน้าของชายหนุ่มที่กำลังพูดกับเขา
"มาทำไมกริช เหงาหรือไง ไม่ช่วยคลายเหงาให้แล้วนะ" แทนพูดเสียงเรียบ
"ไม่ต้องแล้วล่ะ" กริชลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้แทนที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองเขาอยู่ แต่ครั้นเห็นหน้าอีกฝ่ายชัด กริชก็อุทาน
"เป็นอะไร ทำไมตาแดง"
"ก็ร้องให้มานะสิ" แทนตอบแล้วหันหลังเดินไปที่หน้าห้องพักของตัวเอง "แต่อย่าถามนะว่าร้องให้เพราะอะไร"
"เพราะอะไรหรือแทน" กริชถามทันที ไม่นำพาต่อคำกล่าวห้าม "ใครทำอะไรให้"
...กฤษณะทำอะไร ทำไมแทนถึงกลับมาคนเดียว เขานึกว่าจะไปพลอดรักกันทั้งคืนเสียอีก...
...เขาดีใจที่แทนกลับมาได้ หรือเสียใจที่เห็นแทนดูซึมๆ
...ทำไมถึงรู้สึกแย่แบบนี้นะ...
กริชเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังแทน ในใจเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะคว้าตัวคนที่ยืนหันหลังให้เขามากอด
"เราเอ่อ..."
...แม้คิดไว้แล้วว่าจะบอกความในใจให้แทนทราบเสียที แต่ครั้นได้มีโอกาสพูดสิ่งที่อยู่ในใจ เขาก็อ้ำอึ้ง รู้สึกประหม่าจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง...
"จะบอกหรือไม่บอก" แทนเร่ง "ถ้าเปิดประตูเข้าห้องแล้ว ไม่มีโอกาสพูดแล้วนะ อย่าได้เคาะประตูเรียกให้ออกมาฟังอะไรอีกเด็ดขาด"
...เราอยากเข้าไปด้วย...
กริชกลั้นลมหายใจชั่วครู่ กัดริมฝีปากตัวเอง เหงื่อเริ่มซึมทั้งที่ลมพัดเอื่อยๆ
"กริช" แทนเรียกอีกครั้งเมื่อกริชเงียบไป
...ไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว ขอกอดแทนหน่อยเถอะแล้วค่อยบอกรัก...
กริชโผเข้ากอดแทนจากข้างหลัง อ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดชายหนุ่มเอาไว้แน่น ซุกใบหน้าลงกับซอกคอของแทนที่ยืนตัวแข็ง
ไอ้ร้อนจากตัวกริชแผ่ซ่าน แทนรู้สึกสะท้านเหมือนถูกเหล็กเผาไฟนาบลำตัว อ้อมกอดของกริชอบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของกฤษณะ คืนนี้เขาได้รับไออุ่นจากคนถึงสองคนภายในเวลาเพียงชั่วโมงเดียว
"เรารักแทน รักมาตั้งนานแล้ว" กริชกระซิบข้างหู
"เมื่อไหร่" แทนพึมพำเสียงเบา
"ตั้งแต่เรียน ไม่รู้หรือ ไม่งั้นจะตามตอแยทำไม ตอนนั้นเราแอบชอบ ยังไม่มั่นใจว่ารัก แต่ตอนนี้ พอเจอกันอีก เราแน่ใจแล้ว" กริชเสียงสั่นพร่า อ้อมแขนกระชับแน่นเข้า "แทน...รักเราบ้างนะ"
แทนควรจะดีใจที่ใครต่างก็มารุมรัก แบบนี้น่าจะมีแต่คนอิจฉา เขาควรจะกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก แต่ใครจะรู้บ้างเล่าว่าตัวเขารู้สึกหนักใจและทุกข์ใจยิ่งนัก
...เขาไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว เขาเห็นน้ำตาของกฤษณะเอ่อขึ้นมาในดวงตาคู่สวยที่สุดคู่นั้น ใจเขาก็เจ็บแปลบ กายสะท้าน สั่นไปทั้งตัว
...แล้วนี่...กริช...
บุริณทร์นั่งมองโทรทัศน์ที่พิธีกรรายการเกมโชว์กำลังล้อเลียนดารารับเชิญอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะดังออกมาจากทีวีแทบตลอดเวลา รายการบันเทิงน่าจะทำให้คนชมมีความสุขและหัวเราะตามไปด้วย แต่ "ผู้ชม" ที่นั่งเหม่ออยู่คนเดียวในห้องพักโรงแรมไม่ได้รู้สึก "บันเทิง" ไปด้วยเลย
..เขาหาแทนไม่เจอ แทนอยู่ไหน ทำไมหายไปเฉยๆ แบบนี้...
บุริณทร์ไปนั่งรอแทนอยู่หน้าบ้านเป็นนานสองนานก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะกลับ เห็นแต่ไประเบียงเปิดทิ้งไว้ แต่เจ้าของห้องไม่อยู่
เขาอยากนั่งเฝ้าทั้งคืนแต่คิดๆ ไปก็คงเปล่าประโยชน์ ท่าทางแทนคงอยากอยู่คนเดียว ไม่เช่นนั้นคงกลับบ้านหรือไม่ก็เปิดโทรศัพท์แล้ว
...แทนคงรู้ว่ากริชกับภูวนัยกำลังรุกหนักและคงขวัญหาย หนีไปเหมือนคราวนั้นที่กฤษณะมาพบเขากันแทนที่ร้านอาหารชานเมือง...
...แต่ทางภูวนัยก็คงยังหาแทนไม่เจอเหมือนกัน ไม่เช่นนั้นคงไม่บุกเข้าไปตกลงกับเขาและกริชหรอก...
...แล้วตอนนี้ล่ะ ใครหาแทนเจอแล้ว กฤษณะมาด้วยหรือเปล่า คิดๆ ไป หากเขาเป็นแทนแล้วมีรถไฟสี่ขบวนมาชนกันเขาก็คงลำบากใจเหมือนกัน แต่ถึงแม้จะไม่ได้เผชิญหน้ากันทั้งหมด แต่ทว่า หากแต่ละขบวนเข้าจอดชานชาลาไล่เลี่ยกันในเวลาไม่กี่ชั่วโมง เจ้าของชานชาลาก็คงหนักใจไม่น้อย...
...เสียดาย เสียดายเวลาจริงๆ ตลอดเวลาที่เรียนด้วยกัน ตลอดเวลาที่เขาเรียนจบและแวะกลับไปเยี่ยมรุ่นน้องและสังสรรค์กันไม่ได้ขาด จนกระทั่งชวนแทนมาทำงานด้วยกัน เขาน่าจะตัดสินใจจริงจัง ไม่น่าจะปล่อยให้ผ่านล่วงมาได้ถึงขนาดนี้
ผ่านมาจนกฤษณะกับภูวนัยโผล่เข้ามาทำท่าจะแย่งแทนไปจากเขา...
...เขาทนไม่ได้หรอกจะให้เป็นพี่ชาย ทำใจยังไงเขาก็รับไม่ได้...
บุริณทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วทิ้งตัวลงนอนหงาย มือประสานท้ายทอย ตาเหม่อมองเพดานแทนหน้าจอทีวี
..."พี่โจไม่เคยคิดจะรักแทนจริงจังเลยหรือไง"...
..."ระวังเถอะ จะแก่ตายโดยไม่มีแฟนเหลือซักคน"...
..."พอบรรดาเด็กๆ พี่ทนพี่ไม่ไหว ตีจากไปหมด ห้ามหันมาคว้าผมนะ จ้างให้ก็ไม่มีวันตกหลุมรักคนเจ้าชู้"...
เสียงของแทนในวันเก่าๆ ดังก้องอยู่ในหัวของบุริณทร์ ตอนนั้นเขาได้แต่หัวเราะสนุกสนาน ไม่นึกเลยว่าประโยคเดิมๆ ที่ฟังดูตลกนักหนาในวันนั้น พอนึกถึงอีกในวันนี้กลับทำให้เขารู้สึกเศร้ายิ่งนัก
...เป็นยังไงล่ะ คนที่เลิกเจ้าชู้ วันนี้ มาตกหลุมรักคนเสน่ห์แรง...
...เจ็บจริงๆ...
..."พี่โจครับ ไม่ต้องรักแทนก็ได้หรอก แทนเข้าใจพี่ ขอให้คืนที่ผ่านมาของเราเป็นแค่ความทรงจำก็ได้ และหวังว่าอีกหนึ่งปี แทนคงไม่เป็นเอดส์นะ คราวหลัง ลักพาใครมานอนด้วย เตรียมถุงยางมาด้วยล่ะ เป็นห่วง"...
..."เป็นห่วงพี่เอง"...
..."เปล่า เป็นห่วงคนที่เสียตัวให้พี่น่ะ แล้วนี่แทนโง่หรือบ้าก็ไม่รู้ที่ยอมนอนกับพี่"...
เช้าวันนั้น ใบหน้าเนียนใสของแทนซบอยู่บนอกเขา บนที่นอนนุ่มในคอนโดริมทะเล แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องผ่านกระจกใสบานใหญ่อาบร่างเขากับแทนที่นอนเปลือยกายก่ายกอดกันอย่างมีความสุข
...ครั้งแรกและครั้งเดียวกับแทนในความทรงของเรา ที่ตอนนี้ เขาไม่อยากให้เป็นครั้งสุดท้าย...
บุริณทร์สะดุ้ง เสียงกริ่งหน้าห้องพักดัง เขาหันหน้าไปมองอย่างช้าๆ เหมือนคนที่เหนื่อยอ่อนและไม่อยากลุกขึ้นมาทำภารกิจใดๆ ในโลกมนุษย์อีกแล้ว
เขานอนฟังเสียงกริ่งต่ออีกชั่วครู่ แต่ทันใด บุริณทร์ก็ดีดตัวผึงขึ้นมา แล้วรีบเดินไปที่ประตู ด้วยหวังว่าอาจเป็นใครหนึ่งที่เขาอยากเจอใจจะขาด
"แทน"
บุริณทร์คราง ตาค้างเมื่อเห็น "ลูกน้องสุดที่รัก" ยืนทำตาแดงๆ อยู่หน้าห้อง ต่างจากแทนคนเดิมที่เคยเห็นอย่างสิ้นเชิง
"พี่โจ" แทนเรียกชื่อเล่นบุริณทร์เสียงสั่น แล้วโผเข้ามากอดเจ้าของห้องเอาไว้แน่น "แทนขอโทษ"
...ขอโทษ ขอโทษเรื่องอะไร...
...นี่เขาควรดีใจ หรือว่า...
บุริณทร์อึ้ง บรรยายความรู้สึกตัวเองไม่ถูกที่เห็นแทนโผเข้ากอดแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอของเขาแล้วเริ่มร้องให้เบาๆ มืออันสั่นเทาของบุริณทร์ยกขึ้นช้าๆ ลูบหลังปลอบประโลมชายหนุ่มที่เริ่มสะอึกสะอื้นและใกล้จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้
"แทน พี่รักแทนนะ" บุริณทร์เสียงเบา...เบามากจนเสียงแทบหายไปในลำคอ
ภูวนัยเดินออกจากห้องอาหารโรงแรมไปตามโถงทางเดิน บรรยากาศเงียบสงบของโรงแรมกึ่งรีสอร์ทหรูหราที่ค่าห้องพักระดับต่ำสุดมีราคาเกินหนึ่งหมื่นบาท เสียงเพลงเบาๆ กลิ่นหอมจากสมุนไพรไทยที่ตั้งไว้ตามทางเดินโชยกลิ่นอ่อนๆ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้น
หลังจากที่นั่งซึมอยู่ในห้องพักชั่วครู่ ตั้งแต่แยกกับบุริณทณ์และตามหาแทนไม่เจอ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากรัฐมนตรีการท่องเที่ยวเชิญให้เขาร่วมดื่มสังสรรค์ ทั้งที่ไม่อยากมาแต่เขาก็ต้องมา ด้วยเหตุผลสองประการ คือ เพื่อรักษาสัมพันธภาพที่ดีกับผู้ใหญ่ในคณะรัฐบาลและเพื่อให้มีอะไรทำ ไม่มัวแต่นั่งกลัดกลุ้มเพราะคิดถึงคนที่ขโมยหัวใจของเขาไป
...แทนจะเอาหัวใจเขาไปก็ไม่ว่า ขออย่างเดียว อย่าเอาไปขว้างทิ้งลงทะเล...
...ทะเล แทนชอบทะเล...
...ดึกขนาดนี้แล้วแทนจะไปไหน ไม่แน่ อาจไปนั่งมองทะเลเงียบๆ คนเดียว และมองดูดาวบนท้องฟ้า คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ดาวสวย...
ภูวนัยขับรถออกจากโรงแรม มุ่งหน้าตรงไปถนนริมหาด สายตาสังเกตข้างทางตลอดเวลาเผื่อจะเห็นคนที่เขากำลังตามหาอยู่ ครั้นถึงจุดที่เขาคิดว่าเป็นจุดที่แทนเคยมานอนอาบแดดและเขาเข้าไป "กวน" แล้วแสดง "บทรัก" เล็กๆ ริมทะเลกับชายหนุ่ม ภูวนัยก็จอดรถ
...ถ้าลองเดินไปเรื่อยๆ ตามชายหาด ก็อาจจะเจอแทน...
ลมทะเลคืนนี้พัดเอื่อยๆ บรรยากาศสดชื่นเพราะอากาศเย็นสบาย ดวงดาวบนท้องฟ้าทอแสงระยิบระยับ ในใจของภูวนัยคิดว่า หากล่องเรือออกไปกลางทะเลและดับเครื่อง ปล่อยให้เรือลอยเคว้งไร้จุดหมายแล้วนอนมองดูดาวก็คงมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะได้นอนกอดกับคนรัก ชี้ชวนกันให้ดูดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้า
...แต่เขากลับเดินอยู่บนหาดทรายอย่างไร้จุดหมาย...
...เดียวดายเหลือเกิน ในใจคิดถึงแต่คนหน้าทะเล้นที่มีเสียงหัวเราะดังกังวาน รอยยิ้มสดใสนั้นตรึงใจเขาไม่เคยจาง รอยยิ้มที่ยิ้มทีไร โลกทั้งใบก็สว่างสดใส จนทำให้เขาต้องแอบยิ้มตาม...
ภูวนัยเดินมาไกลจนถึงโขดหินเกือบสุดชายหาดจึงเดินย้อนกลับไปทางเดิม เมื่อมาถึงครึ่งทางจึงทรุดตัวนั่งอยู่ลงบนโขดหินไม่ไกลจากถนนเท่าใดนัก ใกล้ๆ กันมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังนั่งพลอดรักกัน ถัดไปอีกราวสิบกว่าเมตร ชายหนุ่มท่าทางเศร้าๆ นั่งกอดเข่าเหม่อมองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า
ภูวนัยเพ่งตามองออกไปยังทะเลในความมืด ทะเลอันกว้างใหญ่กำลังส่งคลื่นเขามาซัดหาดทรายเบาๆ ราวจะลูบไล้ปลอบโยนเม็ดทรายไม่ให้หงอยเหงา ทั้งที่มีเพื่อนรอบข้างอยู่มากมายหลายล้านเม็ด
...คิดถึง คิดถึงแทนเหลือเกิน หากแทนตกไปเป็นของคนอื่ส เขาคงทนไม่ได้...
...เขารู้ว่าแทนกำลังตัดสินใจ สี่คนที่โผล่เข้ามาในชีวิตของชายหนุ่มย่อมทำให้แทนหนักใจเป็นธรรมดา...
...จะว่าไป แทนก็ผูกพันอยู่กับบุริณทร์มานาน ส่วนกริชก็ไม่น่าจะน้อยไปกว่ากัน แม้จะเป็นความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างแปลก แต่เขารู้ว่าคนที่ทะเลาะกันแทบทุกวันและไม่ใช่เพราะความเกลียดกัน หากเป็นเพราะต้องการตอแยกัน คนสองคนนั้นก็ย่อมผูกกันไม่น้อย...
...กฤษณะเองเขาก็ยอมรรับว่าเป็นคนมีเสน่ห์ บางทีเขายังเคยอิจฉาเพื่อน ใครได้ใกล้ชิดก็อดหลงรักกฤษณะไม่ได้ กฤษณะเพียบพร้อมทุกอย่าง เป็นคนโรแมนติก อารมณ์ดี ใจเย็น สุขุม อดทน เป็นผู้ใหญ่ อบอุ่น เข้าใจคนอื่น และช่วยดูแลเอาใจใส่คนรอบข้างแทบจะทุกเรื่อง แทนอยู่กับกฤษณะน่าจะมีความสุข และหากให้เขาเรียงลำดับให้แทน เขาจะให้กฤษณะมาก่อน บุริณทร์เป็นที่สอง กริช และเขาเป็นคนสุดท้าย...
แต่หัวใจเขาไม่ยอม...
เขารักแทน เขาถอยไม่ได้...
ภูวนัยขับรถกลับโรงแรมที่พัก ตลอดเวลาก็สังเกตข้างถนนด้วยหวังว่าจะเห็นคนที่เขากำลังคิดถึงอย่างสุดซึ้ง แวบหนึ่งเขาคิดว่าเห็นแทนเพราะชายหนุ่มคนหนึ่งเดินคนเดียวอยู่ข้างถนน ครั้นเข้าใกล้เขาก็ต้องผิดหวังเพราะไม่ใช่คนที่เขากำลังตามหา ชายหนุ่มใบหน้าเรียบนิ่งเยือกเย็นที่เขาเห็นนั่งเศร้าๆ อยู่ที่ริมทะเลนั่นเอง ท่าทางกำลังเสียใจอย่างหนักเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะไปที่ไหน จะทำอะไรต่อ แต่เขารู้ว่าชายหนุ่มหน้าเศร้าคนนั้นกำลังมีทุกข์เพราะรัก
...เออหนอ ความรักมันทำให้คนเราเป็นไปได้ถึงเพียงนี้...
...แทนล่ะ แทนจะเดินท่อมๆ อยู่ที่ไหนในเวลาดึกดื่นขนาดนี้ แทนจะพบคนที่ใจดีรับขึ้นรถแล้วไปส่งยังที่พัก หรือหาที่พักให้เหมือนที่เขากำลังทำกับชายหนุ่มผู้น่าสงสารคนนี้หรือเปล่า...
ค่ำคืนอันทรมานล่วงผ่านเกินครึ่งคืนแล้ว อีกไม่ถึงห้าชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะส่องแสงอีกครั้ง คืนอันเงียบสงบคืนนี้ควรจะเป็นคืนที่ใครๆ น่าจะกำลังนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายในห้องพัก หรือสนุกสนานกับเพื่อนๆ ในแหล่งเที่ยวหากต้องการแสวงหาความบันเทิงในยามค่ำคืน
...แต่เห็นจะยกเว้นเขาอีกหนึ่งคน คืนนี้เขาไม่คิดว่าตัวเองจะหลับได้อย่างสบายอารมณ์ ทั้งๆ ที่เตียงนอนในห้องพักโรงแรมที่ราคาคืนละหลายหมื่นนั้นช่างนุ่มน่านอนยิ่งนัก หากเปิดม่านห้องนอนให้โล่ง กระจกบานใหญ่เกือบรอบห้องก็จะทำให้เขามองเห็นดวงดาวสุกสกาวบนท้องฟ้าเหนือทะเลกว้างยามค่ำคืน
...สวยงาม โรแมนติก...
...แต่นั่นคือภาพฝัน ความเป็นจริงนั้น...ไม่ใช่...
...คืนอันสวยงามเช่นนี้จะเปลี่ยวเหงาและเศร้ามาก หากเขาต้องนอนคนเดียว...
ภูวนัยเดินออกมาจากลิฟท์ ตรงไปยังห้องพักที่อยู่สุดทางเดิน ห้องสวีทอันกว้างขวางแต่เขาคงจะได้นอนคนเดียว
...แต่ก่อนมีวิริญญา แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองนอนคนเดียว...
...เขาต้องการใครซักคนที่เขาเอื้อมแขนไปโอบกอด แล้วทำให้ใจของเขาเต้นแรง แต่กลับรู้สึกสงบได้ในคราวเดียวกัน ใครที่เขารู้สึกอยากจะให้ราตรียืดยาวออกไปให้นานมากที่สุดเท่าที่ทำได้ เพื่อเขาจะได้นอนกอดให้นานที่สุดได้เช่นกัน...
ภูวนัยเดินก้มหน้ามองเท้าตัวเองที่กำลังก้าวไปข้างหน้าช้าๆ ในใจนึกถึงคืนวันนั้นที่บ้านสวนริมคลองของแทน ความสุขเพียงครึ่งคืนที่เขาได้รับยังตราตรึงอยู่ในใจ แม้ครึ่งคืนหลังจากที่ตื่นขึ้นมากลางดึกพบว่าเจ้าของบ้านหายไป ทิ้งไว้เพียงกระดาษแผ่นเล็กให้ดูต่างหน้า แม้จะเป็นคืนอันเปล่าเปลี่ยว แต่คืนนั้นเป็นความทรงจำแรกของเขาที่ชั่วชีวิตนี้คงไม่มีวันลืม
...เช่นคืนนี้...ต่างแต่เพียงว่า คืนนี้เป็นคืนอันเปล่าเปลี่ยวเต็มคืนซึ่งเขาคงไม่มีวันลืมเช่นกัน...
...ไม่มีครึ่งหนึ่งที่เขาสุข แต่เป็นคืนหนึ่งเต็มๆ ที่มีแต่ทุกข์...
...เขาไม่ต้องการความเปล่าเปลี่ยวนี้อีกแล้ว...
...เขาไม่อยากเปิดประตู แล้วเดินเข้าไปในห้องเพียงคนเดียว แต่เขาอยากเปิดประตู แล้วจูงมือคนที่เขารักเข้าไปด้วยกัน...
...หากสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง เขาอยากจะอ้อนวอนขอให้ส่งคนที่เขาอยากเจอมายืนคอยอยู่หน้าห้องด้วยเถิด คืนนี้ก็คงจะเป็นคืนที่เขามีความสุขที่สุด...
"แทน"
Tree at my window, window tree,
My sash is lowered when night comes on;
But let there never be curtain drawn
Between you and me.
...Robert Frost
-
ในที่สุดก็จบได้จริงๆเสียที +1 ให้ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีให้อ่านขอบคุณจริงๆ
-
ไม่ "ค้าง" อีกแล้วหรือครับ :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดด แทนเลือกแล้ว
ขอบคุณ คุณคฑาวุธ นะค่ะ
จบได้สมบูรณ์ที่สุด
ไม่ค้างแล้วค่ะ
:pig4:
:L1:
-
เฮ้ออออ ค่อยจังช่วงอ่านแล้วหายอึดอัด
เสียใจแทนคุณกฤษณะ น่าสงสารจัง
ส่วนกริชก็น่าเห็นใจมากๆ
"แทน...รักเราบ้างนะ"
อยากให้มีแทนอีกสามคนจะได้แจกๆกันไปให้ครบๆ 55
กริชอ้อนซะน่ารัก
ขอบคุณคะคุณคฑาวุธ :L2:
-
ไม่ "ค้าง" แล้ว
:กอด1:
:pig4:
-
อ่า เค้าโง่ สรุปคือ แทนเลือก "ภูวนัย" ใช่ไหมถึงไม่ไปหาในค่ำคืนนี้ :serius2:
อิ่ม เต็ม แล้วต้องมีของหวานต่อเป็นตอนพิเศษนะ
-
ค้างนะ ค้างตอนสวีทวิ๊ดวิ๊ว ไม่ได้เลยคุณคฑาวุธกลับมาก่อน :sad4:
-
:monkeysad:
ขอกราบคารวะงามๆ สักสามที อีกทั้งขอบอกว่าสุดยอดดดด
o13 o13 o13
-
เย้ๆๆๆ
เลือกคุณภูวนัยจริงๆด้วย
ขอบคุณมากๆค่ะ
:L2:
-
o13 เลือกได้ซะทีนะแทน
ตอนแรกก็เชียร์คุณภูเนี่ย แต่หลังๆ มีใจให้พี่บุ แต่ก้อนะ
ขอตอนพิเศษ ด้วยคน :man1:
-
เสียดายที่จบแบบนี้ เชียร์กฤษณะมาตั้งแต่แรก แต่ก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของเขาล่ะนะ เฮ้อ .... :เฮ้อ:
คงไม่ว่าละโมบหรอกนะครับ แต่ว่า อยากได้ตอนพิเศษอ่ะ ขอแบบพิเศษสุด ๆ เลยนะ จะขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง
-
หลานคฑาวุธเข้ามาทำอะไรใจหัวใจลุงนี่...
โอ๊ยยย.....อารมณ์นี้ต้องติดอยู่ในใจลุงอีกนานเป็นแน่
-
ค้างดิ ครายบอกไม่ค้างงงง :serius2:
-
ถ้าไม่แอบคิดถึงแล้วแวะมาเยี่ยมก็อดอ่าน
Version DVD
deleted scene และ Alternate Ending...
เหอเหอ..
ซีนนี้ที่โดนใจ :pig4:
ขอบคุณที่มอบความสุขให้คนอ่านครับ
รับแต้มที่ 675 ด้วยคร้าบ
-
อ่า... ตามอ่านจบแล้ว
เหมือนจะไม่ค้าง แต่ก็ยังรู้สึกค้างอยู่นิดๆ แบบว่าอยากให้รู้แบบชัดจากปากแทนไปเลยอะ แหะๆ
:impress:
-
มาอ่านรวดเดียวจบ
รู้สึกค้างนิดๆๆ
แต่แทนได้คูกับคุณภู o13
-
ยังค้างกันอยู่อีกเหรอ???
นี่้ถ้าเป็นในชีวิตจริง เปลืองถุงยางมากมาย ค้างกันอยู่ได้ :z1:
-
อ่านจบล่ะ
โหหห อิจฉา แทน จริงๆ มีหนุ่มๆ มารุมรักแบบนี้
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L3:
-
..แวบมาตามอ่าน..
อ่านไว้นานแล้วยังไม่จบเลย...
วันนี้อ่านจบแน่นอน...
poom_โอ๋ :impress2:
-
:z1:ในที่สุดก็จบแบบที่สามารถ "ระบุ" ได้ซักทีว่า แทนจะเลือกใคร ไม่ว่าใครที่ถูกเลือก หรือไม่ได้ รับเลือก ก็ขอให้รู้เถิดว่า อย่างน้อย เราก็ยังได้รับ "ความรัก" มาอยู่ในหัวใจ แม้ว่าบางครั้งจะสมหวัง บางครั้งจะผิดหวัง จะต้องค้นหาว่าเค้ามีจริงหรือไม่ หรือเราต้องรอไปอีกจนชั่วชีวิต
:m16:ต้นว่าเรื่องนี้ดีนะครับ (เผลอบอกชื่อซะงั้น...มีใครอยากรู้มั๊ยเนี่ย) อย่างน้อยทำให้มองเห็นหลายแง่มุมของชีวิตรักนะ
>>เมื่อมีความรักอยู่กับตัว ทำให้ดีที่สุด ไม่ใช่เมื่อมีแววว่าจะหลุดลอยไป แล้วมาไข่วคว้า เหมือน บุรินทร์
>>เมื่อรู้ตัวว่ารัก ก็คิดให้หนักว่าจริงหรือเล่น ไม่ใช่ปล่อยให้ลอยผ่านไปกับเวลา เหมือน กริช
>>รักเค้าแล้วก็จู่โจม ทำให้เค้ารู้ว่ารัก แม้ว่าจะผิดหวังกับมัน แต่ก็จะทำให้เราเข้มแข็งได้ในอนาคต คนเราเลือกที่จะรักได้ ถ้ารักให้เป็น เหมือน กฤษณะ
>>ภูวนัย ไม่พูดดีก่า เพราะว่าสมหวังกว่าเพื่อนนิ
แต่สำหรับแทน กว่าจะมีวันนี้ได้ ถ้าเป็นชีวิตจริงคงจะคิดหนักน่าดูนะ....ถ้าใครเป็นแบบนี้อยู่ก็เอาใจช่วยนะครับ
รักคนแต่งนะ.....แล้วมาแต่งนิยายให้อ่านอีกล่ะ
-
ขอบคุณมากค่ะ
เป็นเรื่องที่ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านรวดเดียวจบเลย เหอๆๆๆๆๆๆๆ
แอบเหนื่อยเหมือนกานน
แต่คนแต่งก็ต้องเหนื่อยกว่าสินะ อิอิอิ
เป็นกำลังใจให้นะคะ สำหรับเรื่องอื่นๆต่อไป((จะมีไหมน๊า 5555))
เรื่องนี้ชอบที่สุดคงเป็นแทน
เพราะรู้สึกว่าชอบอะไรหลายไอย่างในตัวแทน
บางครั้ง เรื่องราวของแทนกับคุณภู ก้ทำให้คิดถึงตัวเองด้วย 555555
แอบเชียร์กฤษณะมาตั้งแต่ต้นเรื่องเลย...เสียดายแทนจัง T^T
ไม่เปนไร เพราะคุณภูก้ได้ อิอิอิ
แต่ชอบกฤษณะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบคนแบบนี้อ่า เหอๆๆๆ
เพราะฉะนั้น ถึงจะผิดหวังจากแทนก้ไม่เปนไรน๊า อิอิอิ
ชอบๆๆ เรื่องนี้จัง ^^
-
ขอบคุณครับ
-
*โหมดเอ๋อ*
สรุปคือเลือกภูวนัย?!?
อืม... :o12: เพื่อให้ความรักอีรุงตุงนังจบภูวนัยก็ได้ค่ะ ฮือ เสียใจ จริงๆเชียร์ให้แบ่งเวลากันไปเลยอยู่ 555
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่าน ว่าแต่จะพอมีหวังได้อ่านตอนพิเศษอีกมั้ยคะเนี่ย :L2:
-
กำไม่อยู่แปปเด่วจบซะแระ
-
กำไม่อยู่แปปเด่วจบซะแระ
แป๊บเดียวเหรือ มันยาวมากแล้วนะคร้าบบบบ
จะให้เขียนให้ยาวแบบ Lord of the Ring ก็ได้นะ แต่กลัวคนจะเบื่อซะก่อน :z1:
-
เรื่องจะยาวแค่ไหน มันน่าจะอยู่ที่ ... เอ่ออออ
ความยาวของ ของง.... (...นั้นแหล่ะ) ของคนแต่งอ่ะค่ะ :z2:
-
จบแบบนี้ก็ดีอ่ะนะ เพราะไม่คาใจคนอ่าน
แต่จริงๆ เราก็ชอบจบแบบแรกนะ มันไม่นิ่ง แล้วแทนจะเลือกใครก็ให้เป็นไปตามพรหมลิขิตเนาะ ๆ ๆ ๆ :L1:
-
เรายอมรับ
เรางง(ขอโทษนะ :sad4:)
แบบเราอยากไห้รู้กระจ่างกว่านี้อ่ะ
แล้วเราเชีนร์ภูวนัยด้วยอ่ะ
อยากได้ตอนหวานๆๆของสองคนนั้นอ่ะ
-
เรายอมรับ เรางง(ขอโทษนะ :sad4:) แบบเราอยากไห้รู้กระจ่างกว่านี้อ่ะ แล้วเราเชียร์ภูวนัยด้วยอ่ะ อยากได้ตอนหวานๆๆของสองคนนั้นอ่ะ
ไม่ต้องงงหรอกครับ มามะ จะกระซิบข้างๆ หู อธิบายให้เข้าใจ
(ว่าผู้เขียนก็ค่อนข้างงงและหนักใจกับแทนเหมือนกัลล์)
-
:serius2:
โอย วุ่นวาย วึ่นวือ
สงสารกฤษณะ เห็นใจกริช โสนะหน้าบุรินทร์ หมั่นไส้ภูวนัย
แต่ก็อยากให้แทนอยู่กะภูวนัยอ่ะ ท่าทางจะเอาอยู่
แต่ตอนนี้งงกะเนื้อเรื่องมากมาย ส่งท้ายหลายบทมั่กๆ เลยเริ่มงงๆ สับสนทางเพศแล้วยังสับสนเนื้อเรื่องอีก กรรม (จริงๆก็ตัดสินใจได้แล้วล่ะ ว่าจะเป็นทอม เอิ๊กๆๆๆ) อ่ะล้อเล่ง :laugh:
-
o13 ถ้าได้อ่านต่ออีกนิดคงดี o13
-
อยากบอกว่าชอบมากๆค่ะ อ่านไปยิ้มไป ลุ้นไป
แต่แอบเชียร์คุณภูอยู่เหมือนกัน
คือจากที่อ่านมาคุณภูเหมาะที่ปราบแทนได้จริงๆ
ทันเกมส์กันมากๆ ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วคงจะสนุกดีนะคะ
ถ้าจบแบบแทนเลือกคุณภู(จริงๆ) ขอฉาก อันซีน แบบหวานๆ บ้างนะคะ
แต่ในใจกลับลุ้นให้แทนเลือกทั้งสี่คนเลย แบบจับเข่าคุยกันแบ่งวันแบ่งเวลาไปเลยอย่างงี้ อิอิ
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่นำเสนอเรื่องดีๆ มาให้ชุ่มฉ่ำหัวใจ อ่านแล้วมีความสุข แม้จะบีบตับบีบม้ามไปหน่อย
ถ้าขยันแต่งแบบ ลอร์ด ออฟ เดอะ ริง ก็ไม่ว่ากันอิอิ แบบว่าไม่เบื่ออ่านได้เรื่อยยยยยยยยยยยยยยยยยไป :bye2: :bye2: มาต่อตอนพิเศษก็ดีนะคะ จะได้หายคิดถึงค่ะ
-
ขอบคุณที่มาเขียนให้อ่านน่ะคับ
เห็นกระดาษที่สแกนมาให้ดูแล้วคิดหนักเลย
ถ้าเอามาให้อ่านจิงๆนี่คงจะไม่จบ
5555555
แต่ลายมือก็เขี่ยๆเหมือนกันน่ะัคับ
อิอิ
o18
-
ขอบคุณที่มาเขียนให้อ่านน่ะคับ
เห็นกระดาษที่สแกนมาให้ดูแล้วคิดหนักเลย
ถ้าเอามาให้อ่านจิงๆนี่คงจะไม่จบ
5555555
แต่ลายมือก็เขี่ยๆเหมือนกันน่ะัคับ
อิอิ
o18
บรรจงเขียนที่สุดแล้วล่ะ ขอบคุณครับสำหรับคำชม :call:
-
:z13:
ไม่มีตอนพิเศษเหรอคับ
น่าจะมีอีกสัก 2-3 ตอนนะ
แบบว่าขอสวีท + :z1: นิดส์นึงอ่ะ
บวกหนึ่งติดสินบนตอนพิเศษ อิอิ
-
เฮ้อ! อ่านจบแระ
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งเรื่องดี ๆ ให้อ่าน
คิดว่าแทนลงเอยกับคุณภูวนัยดีที่สุดแล้ว เพราะคุณภูน่าจะเอาแทนอยู่ที่สุด
แต่อยากให้มีตอนพิเศษหวานแหววของคุณภูกับแทนอ่ะ รู้สึกยังไม่ค่อยหวานเท่าไหร่
-
:sad4:
ในที่สุดก้ออ่านจบสักที ... แบบว่า ไม่เป็นอันนอนเลยค้าบบบ
ขอบคุณมากนะคะ ที่แต่งเรื่องมาให้อ่านอะค่ะ แต่อยากได้ตอน น่ารัก น่ารัก ของแทน กับ คุณภูบ้างอ่ะ
ขออีกสัก ตอน 2 ตอน ก้อคงจะได้เนาะ ...
แอบเชียร์ คู่นี้ ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ... ชอบผู้ชายมาดนิ่งๆ เท่ห์แบบคุณภูอ่ะ
-
:sad4: :o12:
เง้ออ
จบงี้
แง
จะเอาตอนพิเศษอ้าาา
เอามาน้าา
เอามาาา
อิอิ
ชอบนะ
:mc4: :mc4:
:bye2: :bye2:
o13
-
แล่ว..ๆๆๆๆๆๆๆๆ....เเล่ว
อ่านจบแล้ววุ้ยยย...
ขอบคุณน๊า งาฟ.....สำหรับเรื่องราว ดีดี
ปัยล่ะ....เหวยยย
-
สงสารแทน ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี
รักพี่เสียดายน้องอ่ะ
:mc4:
-
เย้ๆๆๆ อ่านจบสักที เหนื่อยใจมากมาย
ลุ้นจนตัวเกร็ง ว่า แทนจะเลือกใคร เหนื่อยแทน
จบคราวนี้ไม่ค้างและถูกใจที่เลย ภูวนัย เพราะว่าเชียร์มาตั้งแต่ต้นแล้ว
แต่จองๆ อยากรู้เหตุผลที่แทนเลือกภูวนัยจังเลย
แต่ถูกใจที่เลือกภูวนัย เพราะว่าดูแล้วเป็นคนที่โหยหาความรักเหมือน
อ๊ากกก สรุปถูกใจภูวนัยมาก 555
แล้วก็เหมือนซีรีสซ์เกาหลีอยู่นะค่ะ ตรงที่ว่า
พระรองเนี้ย จะดีมากมาย หล่อ รวย ดี ดีสุดๆเลย แต่ก็ไม่ได้กะตัวเอกงัย 555
แล้วพระเอกก็ไม่ใช่คนที่ดีที่สุดเสมอไป แต่เป็นคนที่เหมาะที่สุด
(ไม่ค่อยจะเข้าข้างภูวนับเลยฉ้านนนน)
o13 o13 สรุปชอบนะค่ะ ปวดม้ามดี มึนแทน แทน
-
อ่านจนจบ
แล้วก็แอบรู้สึกแย่ๆ นิดหน่อย
เพราะรู้สึกผิดหวัง ที่อ่านแล้วไม่รู้สึกสนุกอย่างที่มีคนบอกมา แต่ไม่โทษคนแต่งหรอกน้า เพราะแต่ละคนก็สไตล์ไม่เหมือนกัน
บางคนอาจชอบแบบนี้ แ่ต่สำหรับเรา มันแย่มากอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกเครียดมาก และรู้สึกไม่ค่อยสมจริงกับชีวิตของแทน
แทนดูตัดสินใจยากเกินไป ใครกันจะรักคนสี่คนได้เท่ากันในเวลาเดียวกันขนาดนี้ สิ่งนี้ทำให้เราหมดความเชื่อในตัวละครไปเลยอ่ะ
แต่ก็ไม่มีถูกมีผิดซะทีเดียวหรอกนี่นะ :เฮ้อ:
ได้อ่านเรื่องตำรวจหนุ่ม อยากบอกว่าชอบเรื่องนั้นมากเลย สนุก น่าติดตาม อ่านแล้วรู้สึกบันเทิงได้อรรถรสมาก
เพราะยังงี้เลยผิดหวังกับเรื่องนี้ไปหน่อย ขอเป็นอีกเสียง feedback ไปในอีกด้านนึงให้คนแต่งละกันเนอะ
ยังไงก็ขอบคุณมากที่นำมาให้อ่านกันน้า ยังอยากติดตามต่อ แต่ขอไม่เอาแบบนี้แล้วนะ
บอกตรงๆ ว่าไม่ประทับใจเลยอ่ะ เดี๋ยวขอไปด่าเพื่อนที่แนะนำมาให้อ่านด้วย 555
-
กลุ่มใจแทนคนเสน่ห์มาก ๆ เลย :laugh: อ่านจนจะจบมิจบแหล่ก็ยังลุ้นอญู่ตลอด แอบเซ่งแทนนิด ๆ ด้วยว่าเมื่อไรจะเลือกซักที แล้วมันก็ไม่เคลียร์เสียด้วย(ถึงจะล่อยให้จินตนาการต่อเองก็เถอ :m15:)
ขอบคุณมากจ๊ะ เรื่องนี้สนุก :bye2:
-
. .. เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ รู้สึกแรกที่ก่อนจะอ่านจบ ไม่น่าเข้ามาอ่านเลยตู :z3: ก็แหม ร่ายมาซะยาวแต่ว่าสุดท้ายไม่ได้
อะไรเลยค่ะ คือถ้าไม่เลือกใครน่าจะให้เหตุผลกว่านี้หน่อยค่ะ ไม่ใช่ว่าอยากอยุ่คนเดียวอะไรนะคะ ดูแล้วแทน"โลเล" อย่าง
ที่สงครามบอกจริงๆค่ะ ทั้งที่ตัวเองบอกว่าจากนี้จะจริงจังแล้ว แต่ก็ไม่เห็นทำตามที่ตัวพูดเลยอ่ะ สู้ทำตัวเหมือนสงครามดีกว่า
มั้งค่ะ สนุกกว่าอีก .. .ไม่รุ้สิคะ มันคงเข้าใจยากสำหรับหนูมั้งคะ . . .เฮ้อ อ อ อ อ
-
เง้อออออออออออ
อยากเกิดเป็นแทนอะ มะรุมมะตุ้ม หลงรักแทนกัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะครับ คุณนาย
ลป.
รอจิ้มคะแนนที่ 1พัน
กร้ากกกกกกกกกกกกก
-
:pig4: สำหรับเรื่องดีๆ ที่ให้ได้อ่าน ( ถึงแม้จะรู้สึกค้างเล็กๆ ก็เหอะนะ อิอิ )
-
:pig4: สำหรับเรื่องดีๆ ที่ให้ได้อ่าน ( ถึงแม้จะรู้สึกค้างเล็กๆ ก็เหอะนะ อิอิ )
ยังค้างกันอยู่ีอีกเหรอ
-
เฮ้อ !! ^_^ จบเสียทีนะคับ ลุ้นอยู่นานเหลือเกินกะความรักของ แทนไท ใจหลายแชมเบอร์ -_-''
ผมเชียร์ ภูวนัย มาตั้งแต่ต้นเรื่องเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน :o10:
คิดเองนะคับว่า การที่แทนเลือกจะไปหาภูเป็นคนสุดท้ายเพราะเค้าเป็นคนที่แทนเลือกแล้ว :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนนะค้าบ แล้วจะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆคับผม o13
-
ชอบนะคับ พี่นาย ชอบ มากเช่นกัน
อ่าน เพื่อความสุข จิตนาการตามนิดๆ
ผมละ เชียร์ไม่เหมือนคนอื่น เหอะๆๆๆ
แต่เอาเหอะคับ ผมชอบ นะนี่
IE
-
แอบงง ตกลงเลือกภูวนัยใช่ใหมค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
:bye2: :bye2:
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
o13 o13 o13 o13 o13 o13
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
แอบงง ตกลงเลือกภูวนัยใช่ใหมค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
คนเขียนก็งงเหมือนกันครับ นี่ขนาดเขียนเองเองนะ ยังเลือกให้น้องแทนคนหลายใจไม่ีถูกเลย :z1:
-
:เฮ้อ: กว่าจะอ่านจบได้ สงสารหลายๆคนเลยครับแทนเลยไม่สามารถตัดใจได้สักที แต่ก็สนุกดีครับให้แง่คิดดีเหมือนกัน ขอบคุณคุณคฑาวุธนะครับที่มาแต่งเรื่องดีๆ ให้ได้อ่านกัน แล้จจะติดตามเรื่องอื่นต่อไปครับ
-
อ่านนจบแล้วล่ะค่ะ อ่านมาอย่างต่อเนื่อง หยุดไม่ได้เลยนะเนี่ย
อยากจะบอกว่า อ่านไปนี่ทั้งลุ้น ทั้งยิ้ม ทั้งอายตามแทนไปด้วยเเล้ว
ทำไมมามะรุมมะตุ้มรุมรักขนาดนี้เนี่ย
ตอนแรกว่าสามยังไม่ค่อยเท่าไหร่
แต่ว่าสุดท้ายนี่มีสี่ แม่เจ้า o22
แอบอิจฉาแฮะ พี่แทนแบ่งมาให้เค้าซักคนสิ อิอิ o18
เริ่มจากพโจก่อน คนนี้นี่ได้เป็นเจ้าของตีตราจองก่อนใคร
แต่ว่าพี่เค้าช้าไปหน่อย กว่าจะรู้ตัวได้
นายกริชก็เหมือนกันนะ ต้องให้มาถึงกระบี่ก่อน ถึงจะมาเปิดเผย
อยากจะบอกว่าเชียร์ภูวนัยมาตั้งแต่ต้นเรื่องเเล้ว บางทีแอบมีกฤษณะบ้าง อิอิ
แต่ชอบคุณภูวที่สุดเลยค่ะ :L2: :L2:
เรื่องนี้มันยากที่จะตัดสินใจ แตต่ว่าพอมาลองๆค่อยๆคิดมันก็จะออกเอง
ตอนที่แทนทยอยไปเคลียร์กับแต่ละนาย นี่สงาารมากๆเลยล่ะค่ะ เฮ้อออ
แต่ว่ามันก็ทำให้รู้ใจตัวเองได้ซักที
เลือกคุณภูวนัย เย้ๆๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องแต่งดีๆ น่ารักๆอย่างนี้นะคะ
อ่านแล้วยิ้มตามไปกับความมะรุมมะตุ้มรุมรักไปด้วยก็ตาม
แทนน่ารักจังเลย คิคิ
ขอบคุณนะคะ :pig4: :L1: :L2:
กอดคนแต่งด้วย อิอิ :กอด1:
-
โห ทำให้เสียความมั่นใจเรื่องลายมือไปเยอะเลย
พิพม์ก็ช้าอีกตะหาก
อยากได้แฟนเป็นเสมียนพิมพ์ดีดหน้าศาลจังเลยให้ตายสิ
แต่ผมว่าลายมือผมก็ไม่เลวนะ (ยังคิด positive กับตัวเองอยู่ ผมเป็นคนมองโลกแง่ดีครับ) :z1:
26
เช้าวันอาทิตย์
เช้าวันอาทิตย์อากาศสดชื่น สายลมพัดเอื่อยนำความสดชื่นมาให้บ้านสวนริมคลอง ทำให้แทนมีความคิดอยากจะนอนเล่นที่ศาลาริมน้ำ
แม้คืนวันเสร์จะกลับบ้านดึก แต่เขาก็ตื่นเช้า...บรรยากาศบ้านสวนเมืองนนท์ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย
ชายหนุ่มหอมเสื่อจันทบูรกับหมอนนุ่มใบใหญ่ พร้อมถุงขนม เดินไปที่ศาลาทรงไทยริมคลอง ระหว่างทางแวะเด็ดดอกมะลิได้หนึ่งกำมือ...ใจอดนึกถึงกฤษณะไม่ได้
...กฤษณะชอบดอกมะลิ...บอกว่าหอม...หอมเหมือนแก้มเขา...
เมื่อเย็นวันพุธที่ผ่านมา กฤษณะพาเขาไปทานอาหารที่ครัวระเบียงเล ไกลถึงสมุทรปราการ ชายหนุ่มให้เหตุผลว่าต้องไปไกลๆ เพราะกลัวจะเจอกับคนที่รู้จัก เขาไม่อยากให้ “ใคร” เสียบรรยากาศ
กฤษณะบอกว่าอยากมีเวลาส่วนตัวกับแทนบ้าง ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีกนาน
“นานที่ไหนกัน กระบี่ก็แค่นี้เอง คุณกฤษณ์ว่างก็บินลงไปเจอผม จะพาไปดำน้ำ” แทนบอกกฤษณะขณะที่เดินทอดน่องไปตามริมทะเลช้าๆ เพื่อย่อยอาหาร ก่อนทั้งสองจะหยุดยืนใต้ต้นมะพร้าว และแทนโดนหอมแก้ม
“ฮื่อ คุณกฤษณ์ ประเจิดประเจ้อจริงน๊อ เดี๋ยวลูกมะพร้าวก็หล่นใส่หัว” แทนพูดแก้เขิน
“เกี่ยวอะไรกับมะพร้าว”กฤษณะทำหน้าสงสัย
“ก็ผู้ชายสองคนยืนหอมกันแบบนี้ โบราณเขาวาเดี๋ยวฟ้าจะผ่าเอา แต่ตอนนี้มันไม่มีเมฆฝน ฟ้าเลยไม่น่าจะผ่าได้ แต่เรายืนใต้ต้นมะพร้าว ผมจึงคิดว่า ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะเขม่นเราที่ผิดธรรมชาติ ท่านก็น่าจะให้มะพร้าวหล่นใส่หัวแทนฟ้าผ่า”
กฤษณะหัวเราะลั่นจนน้ำตาไหล ส่ายหน้า ไม่กลัวคำขู่ของตี๋หนุ่มผู้น่ารัก กลับหมอแก้มแทนอีกข้างหนึ่ง แล้วยืนมองตาเชื่อม
“หลายครั้งแล้วนะคุณกฤษณ์” แทนบ่นอุบอิบ “ขาดทุนไปเยอะแล้วนะนี่”
“ผมขอมัดจำไว้ก่อน” กฤษณะทำเสียงนุ่ม ตาเป็นประกายเจิดจ้า “คุณก็รู้ อะไรตอนนี้ไม่น่าไว้วางใจ”
กฤษณะยิ้มพราว มองตาสถาปนิกหนุ่มนิ่ง ยื่มมือมากุมมือของชายหนุ่มหน้าตี๋เอาไว้ บีบเบาๆ ราวกับจะถ่ายทอดความรักให้
แทนเข้าใจว่ากฤษณะหมายความว่าอย่างไร ตั้งแต่รถไฟชนสามขบวนชนกันที่สนามกอล์ฟวันนั้น ชายหนุ่มทั้งสามคนต่างก็รุกหนัก จนเขาแทบจะสับหลีกไม่ทัน เพราะกลัวว่าจะมาชนกันอีก
...กฤษณะมัดจำด้วยการหอมแก้มเขา แต่บุริณทร์หนักข้อกว่า ขอหมั้นดื้อๆ ด้วยแหวนเพชรหนึ่งวง
“กี่กะรัตพี่บุ” เขาหยิบเพชรเม็ดงามขึ้นมาส่องกับแสงอาทิตย์ที่ส่งลอดผ่านร่มจามจุรี ข้างสนามกีฬาที่เขากับบุริณทร์นั่งอยู่
บุริณทร์เข้าใจเลือกสถานที่บอกรักและมอบแหวน แม้ไม่ใช่ม้าหินอ่อนตัวเดิมที่เคยมานั่งกันประจำสมัยเรียน แต่ก็ใกล้เคียง บรรยากาศเก่าๆ เป็นสเปเชี่ยลเอฟเฟ็คสร้างอารมณ์ร่วม
บุริณทร์บอกรักเขา และขอหมั้นด้วยแหวนเพชร ขอตีตราจอง...
“พี่บุ ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องมาหมั้น”
“พี่ไม่ไว้ใจสองคนนั้น แทนเองก็ทำท่าแปลก” บุริณทร์ให้เหตุผล
“แปลกยังไง พูดให้ดีๆ นะ” แทนเม้นปาก แกล้งทำหน้าไม่พอใจ
“ก็...” บุริณทร์ถอนหายใจเล็กน้อย “แทนก็เห็นพูดคุยกับเขาดีอยู่ ไม่ได้แสดงท่าทางรังเกียจ พี่ก็ใจไม่ดีน่ะสิ”
“โถ พี่รินทร์ คิดมาก ตอนนี้แทนยังไม่คิดอะไร พี่ก็ยังไม่ควรคิดด้วย คนกำลงสนุกกับการทำงาน ไม่อยากคิดเรื่องรักให้หนักหฤทัย” แทนเล่นคำ พลิกแหวนในมือไปมา ราวกับสนใจเต็มที่ ทั้งที่ในใจกำลังนึกหาวิธีเอาตัวรอด
...บุริณทร์บอกรักเขาอีกแล้ว...แต่คราวนี้ทำท่าจริงจังกว่าทุกครั้ง...มีแหวนมาประกอบการบอกรักด้วย...ท่าทางจะเอาจริง...
...แต่จะให้เขาตัดสินใจอย่างไรได้...เขาไม่ได้มีบุริณทร์คนเดียวนี่นา...ไหนจะกฤษณะ ไหนจะภูวนัย...เขายังตัดสินใจไม่ได้!
เรื่องของเรื่องก็คือ...เขาชอบทั้งสามคน!...
...ตายละหว่า...ทำยังไงดีละทีนี้...สามคนเลยหรือ?...
อีกอย่าง ตอนนี้ภูวนัยก็ชักจะแสดงออกโจ่งแจ้งว่าชอบเขา ทั้งที่ก่อนหน้านี้เล่นบทเทพบุตรหน้าดุอยู่ได้เป็นนานสองนาน จู่ๆ ก็มาออกอาการชอบเขาเสียดื้อๆ...ท่าทางไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน...
เย็นวันพฤหัสบดี เขาควรจะไปฝึกไดร์ฟกอล์ฟเช่นเคย แต่เย็นวันนั้นเขาเบี้ยวไม่ไปเสียเฉยๆ หกโมงสิบห้านาที โทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมกับเสียงเข้มๆ ของภูวนัย
“ผมรอคุณอยู่”
“อ้าว รอทำไม” แทนเฉไฉ
“ทำไมคุณไม่มา จงใจหลบหน้าผมหรือ” ภูวนัยเสียงเข้ม แทนนึกภาพใบหน้าขรึมๆ กำลังขมวดคิ้วได้ชัดเจน
“เปล่า พอดีผม...เอ่อ...ปวดหัว” เขาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ เพราะตอนนั้นนึกอะไรไม่ออกจริงๆ
“เลยไปนั่งฟังเพลง” ภูวนัยเติมประโยค
...รู้ดีนัก...อะไรก็รู้ไปหมด...อ่านใจได้แล้วยังเดาพฤติกรรมถูกอีกต่างหาก...แทนนึกค่อนขอดอยู่ในใจ
เย็นวันนั้น เขาไปนั่งรอสงครามเพื่อนรักที่ Q Bar สงครามบอกว่า อยากจับฝรั่งตาคม...เบื่อตำรวจปืนใหญ่...
“แล้ววันอาทิตย์นี้เจอกันนะครับ” คนหน้าดุคาดคั้น
“เอ่อ...” แทนนึกหาคำตอบที่เหมาะสมที่สุด แต่ภูวนัยแทรกขึ้นว่า “อย่ามาบอกผมนะว่าเช้าวันอาทิตย์คุณจะปวดหัว”
“ก็ไม่แน่” แทนตอบกวนๆ ...อยากประชดเขาดีนัก...
“ถ้าไม่สบาย ผมจะพาไปหาหมอ แต่ถ้าสบายดีก็มาฝึกกอล์ฟกัน เผื่อได้ไปออกรอบที่กระบี่” น้ำเสียงภูวนัยนุ่ม ขัดกับบุคลิก แทนนึกภาพตาม ตอนนี้ใบหน้าภูวนัยอาจกำลังยิ้มๆ อยู่ก็เป็นได้ เวลาภูวนัยยิ้ม เขายิ่งรู้สึกประหม่ากว่าตอนอื่น...เวลาภูวนัยเข้ามาใกล้ๆ จนได้ยินเสียงหายใจ เขารู้สึกแข้งขาอ่อนแรงไปหมด พอๆ กับที่รู้สึกเวลากฤษณะจูบเขา
“นะแทน อย่าเบี้ยว ผมจะรอ ผมคิดถึง”
จำได้ว่าเขาอ้าปากค้าง มือยังจับโทรศัพท์แนบหูอยู่ แม้ภูวนัยจะวางสายไปแล้ว
บทภูวนัยจะจีบ เขาก็พูดตรงๆ บอกว่าคิดถึง บอกว่าชอบ...ทั้งๆ ที่ทำหน้าเรียบๆ ขรึมๆ ต่างจากใบหน้ายิ้มๆ ของกฤษณะ ต่างจากใบหน้ากรุ้มกริ่มของบุริณทร์
...เลือกใครดีวะ...ทำไมมันเลือกยากแบบนี้...แทนถอนหายใจ นอนกลิ้งไปมาบนเสื่อ มือหยิบขนมเข้าปาก
...เดี๋ยะมีต่อ (หลังจากแกะลายมือตัวเองแล้ว เห็นมะ ว่ามันลำบากแค่ไหน แค่พอนึกถึงคนอ่านที่น่ารัก ผมก็ก้มหน้าอ่านต้นฉบับตัวเองแล้วพิมพ์ต่อ)
แต่ว่า...
สแกนแล้วโพสให้อ่านเลยก็ดีนะ จะได้อ่านจนถึงบทที่ 30 ภายในคืนนี้เลย
(http://upic.me/i/gw/tan092.jpg)
-
ขอบคุณมากนะคับ สำหรับเรื่องนี้ ลุ้นสุดๆ คับ
-
:man1:
-
อ่านจบเเล้ว :a5: ลุ้นซ่ะตัวโก่ง ไมดันจบง่ายๆ งี้อ่ะเฮีย :serius2:
For writter :จุ๊บๆ: 555
-
อ่านตอนแรกอิจฉา แทน มีแต่คนมารุมรัก
แต่ตอนนี้ปวดหัวแทน แทนจริงๆๆ
แต่ก้อเลือกได้สะทีเนอะดีใจกับคุณภูวนัยด้วย :laugh:
ขอบคุณมากจ้า
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษอะ :bye2:
-
น่าจะมีตอนพิเศษให้แทนกับคุณ ภูวนัย น้า เอาหวานๆๆ :call:
-
เลือกคนเขียนได้ไม๊ :o8:
-
เลือกคนเขียนได้ไม๊ :o8:
ได้ครับ อยากได้เมื่อไหร่บอก จะแพ็คตัวเองใส่กล่องส่งให้ทางไปรษณีย์
ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่าน
-
งั้นจดที่อยู่ไปก่อนเลยฮะ
-
ค้างอย่างแรง
เชียร์กริชสุดใจขาดดิ้น!!!
-
ร้ายนะ :m31:
-
เกลียดคนหลายใจ
...
-
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วสนุกมากเลยค่ะ พยามลุ้นว่าคนแต่งจะเลือกใคร ขอบคุณนะค่ะที่ไม่ทำให้ผิดหวัง ถึงแม้อยากจะได้แบบฟันธงไปเลย
ชอบนิสัยความน่ารัก ของนายเอกอ่ะ เข้าใจนะว่าคนดีๆมาให้เลือกพร้อมๆกัน คงจะเลือกยาก แล้วแบบนี้จะมีตอนพิเศษมั้ยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
คนอาร้ายยยย
ช่าง HOT ซะ
แต่เค้าสงสาร กริชอ่ะ
-
อะไรเนี่ย จบดื้อๆอย่างนี้เลยเหรอ มะิอาว มาต่ออีกนิด ขอบทสวีทของแทนกับคุณภูมั่งดิครับ
จะได้จบแบบไม่คาใจ ไม่อยากเอาไปจิตนาการเองอ่ะ พลีสสสสส :call:
สงครามแรงได้อีก ชอบจังเลย แร่ดถูกใจ หุหุ
แทน อิจฉามั่กๆ มีคนมารุมตอมซะหลายคน ชิ
คุณกฤษณะ หนุ่มในฝันเลยนะเนี่ย แบบว่า อยากได้อย่างนี้มั่ง :sad4:
แต่ เชียร์คุณภูวนัย สมหวังเลยเกินที่แทนเลือกคุณภูวนัย เย้ เย้ :z2:
-
:mc4: อยากให้มีบทหวานนๆๆของแทนกับภูวนัยอะ....... :กอด1:
สงสารกฤษณะเล็กๆๆอะ :o12:...ผู้ชายยยไรเนี้ยย ดีชะมัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฮาๆๆๆๆ แต่อ่านๆๆแย้วก็เชียร์ภูนะ....
ก็ความรู้สึกแทนคิดกับภู มากกว่าคนอื่นมาตลอดดดอะ....
:man1:
มาต่ออีกกกกกกกหน่อยนะจ๊ะง..... :call:
-
หนุกดี มีภาคต่อเปล่าครับ :mc4:
-
วันนี้นั่งอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
เชียร์คุณภูตั้งแต่แรกเลย
แต่รู้สึกเหมือนบทจะน้อยๆกว่าคนอื่นไงไม่รู้
แถมออกมาเจอแทนแต่ละที
ไม่ค่อยจะมีหวานกันเท่าไหร่เล้ย
มีก้อตอนบนเรือ...หวานสุดแล้วล่ะ
ยิ่งตอนหลังจากบนเรือแล้ว ไม่เห็นคุณภูอีกเลย
ปรากฎตัวอีกทีก้อตอนจบพอดี
แล้วตอนจบนี่ คุณภูเปิดประตูมาเจอแทนอยู่ในห้องชิมิค่ะ
เหมือนมันค้างๆอ่ะ ที่ค้างนี่คือ แบบว่า
พอหลังจากที่แทนเลือกแล้ว อยากให้มีฉากหวานกันแบบคู่รักที่แท้จริงบ้าง
แอบไม่ชอบกริชอ่า มาทีหลัง
ยังมาชุบมือเปิบ ได้เป็นอีกหนึ่งคนที่เข้ามาอยู่ในใจแทนอีก
ช่วงที่กริชออก.. แอบอ่านข้ามซะงั้น อิอิ
สงสารคุณกฤษณ์อีกคน
แหม๋มมม คนนี้ ถ้าแทนไม่เอาล่ะก้อ เค้าขอเหอะ :o8:
แต่ไม่ค่อยจาสงสารพี่บุรินทร์เท่าไหร่
ก้อพี่แก มีโอกาสก่อนคนอื่นตั้งเยอะ
ไม่รุกซะที พอเริ่มมีคนมาชอบแทน
ก้อเริ่มหวง อยากจะครอบครองซะงั้น
อ่านแล้วก้ออินอ่ะค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ :กอด1: :L2:
อยากมีตอนพิเศษจังอ่า
อยากอ่านหลังจากที่แทนเลือกคุณภูแล้วจัง
:pig4:
-
สนุกมากเลยครับ...อ่านรวดเดียวจบเลย...อิอิ
ขอบคุณคนแต่งนะครับ...ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องที่สนุกๆอย่างงี้ครับ
:pig4:
ปล.อยากอ่านหลังจากแทนเลือกภูวนัยแล้วจังเลยอ่ะ
อยากรู้ว่าจะหวานกันขนาดไหน...อิอิ :-[
พอดีเห็นฉากหวานของแทนกับภูวนัยน้อยมากเลยอยากได้เพิ่ม...อิอิ
คนแต่งช่วยจัดให้สักตอนไม่ได้เหรอครับ...นะนะ :impress2:
-
เม้นแรกขอมอบให้เรื่องนี้ค่ะ
ตั้งแต่ต้นจนจบเชียร์แต่คุณกฤษณะน่ะ น่าเสียดายที่คนดี ๆ น่ารักอย่างนี้ต้องผิดหวัง เฮ้อ...
ออกจะนอยด์กับเจ้าแทนที่ไม่เลือกใครซักที แต่ก็พอเข้าใจอาการรักพี่เสียดายน้อง แหม...เจอคนดี ๆ หลายคนมารักพร้อมกันเงี้ย ตัดสินใจลำบากจริง ๆ นะ เจ้าแทนนี่ก็มี chemistry ไปซะกับทุกคน จะให้เลือกตามวิธีที่สงครามแนะนำเห็นจะไม่ไหว 55+
โดยส่วนตัวถ้าเราเป็นแทนจะเลือกคุณกฤษณะอ่ะ ออกจะติดรำคาญพี่บุริณทร์ ส่วนเจ้ากริชนี่ออกแนว "ยังไงก็ได้" กับคุณภูวนัยนี่บอกไม่ถูกแฮะ อ่าน ๆ ดูแล้วเหมือนเจ้าแทนยังรักคนนี้ไม่เต็ม 25% น่ะ (แบ่ง 4 เรียบร้อย อิ อิ) ตัวแทนเองยังจัดลำดับคุณภูวนัยไว้ท้ายสุด เลยยังไม่ค่อยเคลียร์ว่าทำไมสุดท้ายถึงเลือกคุณภูแฮะ ^^;;
ว่าจะลองกลับไปอ่านใหม่อีกสักรอบค่ะ อ่านให้มันซึมเข้าไปในหัวเลยทีเดียว เพราะมีบางจุดที่อ่านแล้วช้อบชอบค่ะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้มาแชร์ให้อ่านค่ะ
-
อ่านไปลุ้นไปตลอดเลยยย
แต่จบแบบให้แอบจิ้นเองอย่างนี้ก็ทรมานใจพิลึกเนอะ o18
จริงๆเชียร์สองคนอ่ะ กฤษกะภูอ่ะแหละ แบบว่าชอบคนหล่อ :laugh:
แต่สุดท้ายเลือกภูก็ดีค่ะ เหมือนจะรู้ตั้งแต่ตอนที่ภูยอมเสียสาว(?)ให้ภูแล้วแหละ :o8:
ขอบคุณมากนะคร้า สนุกมากเลยยยย
-
ตกลงแทนเลือกภูวนัยเหรอ :z1:
ขอบคุณนะครับที่จบแล้วก็ยังมีคนคอมเมนท์ ขอบคุณทุกๆ คอมเมนท์นะครับ
-
fc รอคุณนายมาเฉลยในตอนพิเศษไงล่ะ :call:
ท่าทางน้องแทนเป็นแบบ อยากจะเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
-
แทน หลายใจจริงๆด้วย
แต่โกรธไม่ลงอ่ะ ใจอ่อนอยู่ดี พอๆกับทั้ง 4 คนเลย
-
:กอด1:รักคนแต่งอ่ะ
-
สนุกค่ะ เดาไม่ถูกเลยว่าใครมาแรง
แต่เชียร์ ภูวนัยนะ
แต่ จบค้างค่ะ
ไม่รู้ตัวเองอ่านไปเข้าถึงเองรึเปล่า รู้สึกว่าอยากให้ชัดเจนกว่านี้
ไม่รู้ที่แทนมาหาภูตอนจบ นี่ มาบอกทำนองเดียวกันสามคนที่เหลือรึเปล่า
-
สวัสดีค่ะ
เข้ามารายงานตัวว่าพายอ่านจบ(แบบแอบงงๆ+ค้างๆ 555+)แล้วค่ะ
อ่านเรื่องนี้ได้อารมณ์หลายแนวดีนะคะ
อ่านไปก็เชียร์ภูวนัยไป >< ไม่รู็ทำไมเหมือนกัน
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องดีๆเรื่องนี้นะคะ
^^
ขอบคุณค่ะ
แถม :จุ๊บๆ:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: o1 o1 o1 :L2:...ขอบคุณนะค่ะ :o12:
-
เรื่องสนุกมากกกกกกกกกกกก :give2:
ถึงจะจบแบบว่าอ้าวจบแล้วเหรอแต่ก็พอเดาได้นิดหน่อย
ตอนแรกรู้สึกอิชชี่ไปๆมาๆรู้สึกสงสารแทนมากกว่า
ทำไมคนดีๆเค้าถึงพร้อมใจกันมาไม่มาที่ละคนจะได้ไม่ต้องมีคนเสียใจ
ยังเง้จะเรียกแทนกับคุณภูวนัยว่าเป็นพรมลิขิตได้แล้วชิมิ :กอด1:
ขอบคุณนะค่ะพี่นายที่ทำให้อ่านแล้วหัวใจพองโตแบบงงๆ :m28:คิคิ
-
เรื่องสนุกมากกกกกกกกกกกก :give2:
ถึงจะจบแบบว่าอ้าวจบแล้วเหรอแต่ก็พอเดาได้นิดหน่อย
ตอนแรกรู้สึกอิชชี่ไปๆมาๆรู้สึกสงสารแทนมากกว่า
ทำไมคนดีๆเค้าถึงพร้อมใจกันมาไม่มาที่ละคนจะได้ไม่ต้องมีคนเสียใจ
ยังเง้จะเรียกแทนกับคุณภูวนัยว่าเป็นพรมลิขิตได้แล้วชิมิ :กอด1:
ขอบคุณนะค่ะพี่นายที่ทำให้อ่านแล้วหัวใจพองโตแบบงงๆ :m28:คิคิ
ขอบคุณครับ
มีอะไรน่างง??
อิ อิ คนดีๆ ของผู้เขียนไม่เคยมาถึงซะที :seng2ped:
-
ในที่สุดก็อ่านจบสักที หุ ๆ เป็นแทนนี่ใช่ว่าจะดีแฮะ ลำบากใจสุด ๆ
เนื้อหอมมากเกินไปก็ไม่ดีอย่างงี้นี่เอง ตัวเลือกเยอะเกิน หุ ๆ
เชียร์ทุกคนเลย รักทุกคนที่เข้ามาหาแทนด้วย 5555 มะเลือกก็ดีละ มะมีใครได้เปรียบเสียเปรียบใคร
ถ้าเป็นไปได้ อยากให้มี แทนสัก 4 คน จับคู่กับ บุริณทร์ กฤษณะ ภูวนัย แล้วก็กริช ให้ครบเลย อิอิ
ขอบคุณคนแต่งนะค้าบ สำหรับเรื่องดี ๆ ที่มีมาให้อ่านกัน ^^
-
:m16:
คนเขียนใจร้ายจัง...
เขียนให้จบแบบแฮปปี้ๆเหมือนคู่อธิคม+อานุภาพมั่งไม่ได้งายนิ
จบเงี้ยอยากมีภาคสองเหรอค้าาาา
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
น่าสงสารทุกคนเลย
คนที่เจ็บสุดคงเป็นแทน คนอื่นๆคงเจ็บไม่แพ้กัน
ไม่มีใครอยากเจอเหตุการณ์แบบนี้หรอกเนอะ
แต่งออกมาได้ดีมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่เอามาแชร์กัน เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
จบได้เศร้ามากเลยอ่ะ
จริงๆๆอยากให้รักกัน4คนไปนะเนี่ย
:seng2ped: :m15: :monkeysad: :a5:
-
ทั้งสนุกทั้งน่าสงสารเลยคับ :m15:
-
เฮ้อ...แต่ละคน พระเอกดี ๆ นี่เอง = ="
-
โอ้ยก็สมควรเลือกยากอยู่ มีคนมาตกหลุมรัก 4 คน :z2:
น่าอิจฉรา :m31:
แต่สุดท้ายแทนก็เลือกภูวนัยละนะ :กอด1:
-
นี่คือนิยายรวมมิตรพระเอก 4 แบบ : 222222:
-
เลือกยาก 4 คนก็ดีต่างกันไป 4 แบบ อยากให้แฮปปี้ทั้งหมดเลยค่ะ :-[
ขอบคุณนะค่ะ :3123: :bye2:
-
เพิ่งมาอ่าน งุงิ
แอบบงงๆ มึนๆ ฮ่าๆ
ขอตอนพิเศษหวานๆสักตอนด้วยน้า...
แฮะๆ(ถ้าได้จริงๆจะขอบคุนมากเลย หุหุ) :impress2:
-
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณค๊าบบบบ ^,^
-
:L2:
-
ไม่อยากให้จบ แบบนี้เลยง่ะ
เลือก ภูวนัยก็จริงง่ะ
แต่ไม่มีตอนที่ สวีทกันเลยง่าาาาาา
-
เริ่มต้นอ่านชอบแทนมากเลย น่ารัก ร่าเริง เป็นตัวของตัวเอง
จริงๆปกติชอบความรักทีละหลายคน แต่เรื่องนี้อ่านแล้วเครียดมาก
ไม่ค่อยชอบการไม่เลือกซักทีของแทน แต่พอมาคิดอีกทีเป็นเราก็เลือกไม่ได้ =-= น่าจะมีตอนพิเศษเฉพาะอีกนิดน้ารางวัลแด่ผู้ชนะอ่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะ
-
หลังจากอ่านมานานอยู่ๆ
เเละกะลังรู้สึกงงอยู่ว่า เรื่องนี้จบเเล้วหรอ
เเต่ก้อขอบคุณคนเเต่งนะครับ ที่เเต่งเรื่องนี้ออกมาให้อ่านกัน เเม้จะดูงงๆไปนิด เเต่ก้อสนุก ขอบคุนครับๆ
ป.ล.ขอตอนพิเศษเพิ่มอีกนิดได้ม่ะอ่ะครับ อยากให้จบเเบบเคลียร์ๆอ่ะ :pig4:
-
:-[ :-[หวัดดีครับคุณ katawoot และเพื่อนๆ คือผมอ่านจบมาเดือนกว่าๆแล้วคับ แต่เพิ่งสมัคสมาชิก ก็เยย
เพิ่งจาเข้ามาเม้นท์ รู้ตัวว่าช้า ช้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆโครตๆๆๆ เพราะตอนนั้นอ่านในมือถือมันชามัคไม่ได้อ่ะ
....เข้าเรื่องเลยและกัน อิอิ จบแบบนี้ก็ยังไม่ค่อยโดนๆๆใจผมอยู่ดีแหละ เฮ้อ..จริงอยู่ว่าดูเหมือนแทน จาลงเอย
กะภูวนัย แต่มันไม่มีบท แบบว่าหวานๆๆ ซึ้งๆๆ มันก็เลยแบแบบว่าอ่านไม่ค่อยอิ่มเท่าไหร่ .
....คือใครไม่ค้างแต่ผมยังค้างนะ คือหลังจากอ่านจบก็ตกอยู่ในภวังค์ประมาณ 2อาทิตย์ได้
จนตอนนี้ทำใจได้..เยอะแล้วมั้ง
..ยังไงถ้าจะกรุณา ผู้เท่ติดตามหลายๆๆคนที่ยังค้างๆๆอยู (รวมผมด้วย อิอิ)
ก็ขอ แบบ..แบบว่า ตอนพิเศษอีกสักนิดๆๆๆๆๆนะๆๆๆๆ ลืมบอกเชียร์ภูวนัยสุดๆๆๆๆๆๆชีวิตตต
-
ลุ้นตลอดว่าแทนจะเลือกใคร แอบเชียร์ กฤษณะ ค่ะ แต่กลับไม่ใช่
เสียดาย หน่อยๆ แหะแหะ
สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ
-
อ่านมาสองวันกว่าจะจบ สนุกมาก
ถ้ามีตอนพิเศษด้วยก็จะดีมาก o13 o13
-
เข้ามาตามอ่านตั้งแต่แรกจนจบ เหนื่อยเบาๆ :o8:
แต่เยี่ยมไปเลย o13 :mc4: :mc4:
:L2: :L2: :L2:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
จบแล้วววววววววววววววววววววววววววว :o12:
ลุ้นกับบทส่งท้ายจริงๆ (ส่งกันหลายรอบ)
ในที่สุดคุณภูก็......(ต้องบอกว่าบุญกุศลจากการเก็บตกอนุภาพสินะที่ช่วยให้พี่ท่านได้คู่กับแทน)
ส่วนกฤษณะแห้วตามระเบียบสไตล์หนังเกาหลีจริงๆ (พระเอกรองสุดจะปลื้ม ดีใจหายแต่ไม่ได้กับนายเอก ฮือ~~)
แต่ไม่ว่าจะคุณภูหรือกฤษณ์ก็ดีทั้งนั้น ตอนแรกเชียร์ให้ควบสองด้วยซ้ำนะ แบ่งกันคนละสามวัน เหลืออีกวันให้เพื่อนฝูงและสหายสนิท
แบบนี้เก๋กู๊ด เพราะบอกตรงๆเป็นอิเจ๊ก็ตัดสินใจลำบาก ไม่ใช่ตัวเลือกมีสี่นะ เพราะเข้าเป้าแค่สอง (ภูกับกฤษณะ) แต่ภูเนี่ยตรงกับสเป็กเลย ส่วนกฤษณะก็ผู้ชายในอุดมคติ เหอๆ ไม่ได้อยากจะหลายใจ แต่ทำไงได้มันเหลือไม่ลง ตรงนี้เข้าใจแทนจริงๆ (นี่ขนาดไม่ได้เจอกับตัวเอง ยังปวดหัวแทน เหอๆ)
ว่าแล้วก็กับไปนั่งคาน รออ่านเรื่องของหนุ่มๆคู่อื่นต่อดีกว่า
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะคะ คุณคฑา ปีนี้ก็ขอให้มีความสุข อบอุ่นอยู่ในอ้อมกอดคนที่รักนะ ฮิฮิ (แอบเลี่ยนไปมั้ยเนี่ย ^O^//)
-
เพราะคนสุดท้ายของแทน...ตือภู
-
มาดนิ่งๆแบบนี้..พระเอก(เกือบ)ทุกราย อิอิ
แต่แทนเสน่ห์แรงจริงๆอะ o13
:pig4:
-
o13 o13 o13 :really2: :L3:
-
CH.38
- -* แทนเมื่อไหรจะเลือกได้ซักทีห๊า ~
คุณภู บัดนาวววววเลย -3- 55+
from คุณภู FC
แต่คุณภู จะดีกว่านี้ถ้าเลิกกับคุณนางแบบซะทีเหอะ
-
อ่านจบแล้วค่า แบบว่า :a5:
งี้เลยเหรอ T T ไม่เคยอ่านแล้วจบแบบนี้มาก่อนแปลกใหม่ดีค่ะ
เป็นนิยายที่อ่านแล้วโคตรปวดตับเลยอ่ะ นอกจากนี้ยังมีอีกหลายๆอารมณ์ปนๆกันไป
ทั้งตลก อึดอัด เขิน โรแมนติก มึน โมโห หงุดหงิด น่ารัก ในบทๆเดียว 55+
ที่สำคัญ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วปวดตับมากที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา :z3:
ขนาดเรื่องที่พระเอกโง่ๆ เชื่อตัวร้าย แล้วมาลงกับนายเอก ยังไม่ปวดตับเท่านี้เลย - -*
เคยอยากให้มีนิยายจบประมาณว่าพระเอกเลวมากกกกก แล้วสุดท้ายนายเอกทนไม่ไหว
ไปตกลงปลงใจกับพระรอง(แบบเกาหลี) ฝ่ายพระเอกก็ตาย เป็นบ้า หรือติดคุกไปเลย
แต่ไม่เคยเจอซักที 55+ (แต่อาจจะมีก็ได้เนอะ)
ชอบการเขียนของพี่มากๆเลยค่ะ ^ ^
-
อ่านดูตั้งแต่แรกก็รู้สึกเหมือนทุกๆคนจะเริ่มเสียดายในสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ อย่างพี่บุกับกริชเนี่ยก็คงเป็นผลที่ปล่อยเวลามาล่วงเลยจนทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป เท่าที่อ่านมาก็เชียร์คุณภูมาตลอด สืบเนื่องจากเป็นคนที่ชอบคนขรึมๆอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
แต่ก็น่าเสียดายคุณกฤษณะมาก ท่าทางจะจริงจังสุดๆ แถมเป็นคนดีมากๆ ถึงเป็นคนดีแค่ไหนแต่คนที่รักไม่เลือกเรามันก็เท่านั้น ถ้าเป็นเรา เราจะหนักใจเฉพาะแค่สองคนคือ คุณกฤษณะกับคุณภูวนัย นอกนั้นไม่ได้อยู่ในความคิด ถึงแม้จะดีขนาดไหนก็ตาม ฮิฮิ
-
:z3: ชอบกฤษณะมากกว่า
แทน ไม่ชิม กริช ก่อนค่อยตัดสินใจ
ชอบมากเลย สนุกมากๆ ขอบคุณครับ
-
:m15: :m15: :monkeysad: :sad4: :z3: ไม่น่าจบแบบนี้เลยง่า แต่ก็ขอบคุณนะคะ
-
ง่า จบไม่happy เยยยย แอบเชียร์ คุณภูวนัยตั้งนาน TT^TT
แต่ก็ขอบคุณครับ ชอบมากเลย ^^ จะตามไปอ่านเรื่องอื่นอีก ^^
-
ถึงจะเลือกแล้วก็ยังเสียดายอีก
แอบเชียร์ให้รักกันทุกคนเลยนะ
:กอด1:ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
ตามมาอ่านจากคดีรักค่ะ ตอนแรกอ่านแล้วอิจฉาแทนมากเลยแต่เอ่อหลังๆชักสงสารแทนแล้วล่ะค่ะ ก็แหมจะบอกว่าเรื่องนี้มีพระเอก 3 คนก็ได้นะคะ(ไม่ปลื้มคุณโจ้เลยไม่ให้เป็นพระเอกค่ะ) อยากร้องเพลงอยากเก็บเธอไว้ทั้ง 3 คนจังค่ะ อิ อิ :-[
PS.อยากให้มีรวมเล่มนะคะ อยากได้เก็บไว้ค่ะ เรื่องน่ารักจริงๆ o13
-
พึ่งจะอ่านจบครับ สนุกดีครับ มีหลายมุมมองดี แต่ว่ามันจบไม่ค่อยเคลียร์อ่ะครับ แต่ว่าจะติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะครับ
-
โอ๋ว จบแบบอยากให้สมหวังหลายๆคน แหะๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านนะครับ :L2:
-
ทุกคนเป็นคนดี แบบนี้น่าสงสารแทนเหมือนกัน
หากต้องเลือก คงลำบากใจ
กว่าจะอ่านจบได้...ลุ้นให้แทนเลือกทุกคนเลย
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ นั่งลุ้นมาทั้งเรื่องเลย
อาจจะเป็นส่วนน้อย แต่เชียร์แทนกับพี่บุที่สุดอ่า >___<
-
ขอบคุณเจ้าของเรื่องนะครับ ยอมรับว่าเพิ่งมาตามอ่านได้ไม่นาน แต่อ่านเรื่องนี้แล้วติดยิ่งกว่าอ่านหนังสือเรียนซะอีก ฮ่าๆๆ อ่อ อีกอย่างครับ ตอนแรกผมเข้าใจว่า แทน จะเลือกพี่บุรินทร์ ซะอีก จนเจ้าของเรื่องมาเฉลยเพิ่งจะรู้ว่าแทนเลือกคุณภู ยังสงสัยว่า เขาเลือกกันตอนไหน... แต่อ่านแล้วสงสารตัวละครทุกคนจริงๆ โดยเฉพาะคุณกฤษณะ ในชีวิตจริงจะมีอยู่หรอ ผู้ชายแบบนี้ T_T อินจัดไปหน่อยครับ แฮ่ๆ
-
:bye2:สนุกมากมายเลยนะครับ อ่านได้ แค่หน้า 4 หัวเราะจนท้องแข็งเลย คนเขียนน่ารักมาก
-
ตรีตราจองอ่าสนถึงหน้า16 จะมาอ่านต่อพรุ่งนี้สนุกมากๆๆ
สุดท้ายคงไมได้ใครซักคน :L1:
-
อ่านไปอ่านมาชักจะ งงๆ สรุปแลเวแทนเขาได้กับใครเนี่ย อ่านถึง ตอนที่38 :L1:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย เลือกยากเหมือนกันนะ ลำบากใจ :z3:
-
นิยายจบ แต่อารมณ์คนอ่านยังไม่ค่อยจบดี ตกลงน้องแทน เลือก พี่ภู แล้วสินะ น่าจะมีตอนพิเศษ พาไปฮันนีมูนรอบโลกสักนิด คงจะหวานน่าดู ^^
-
เพิ่งอ่านจบ (นานไปหน่อย)
อยากให้มีตอนพิเศษ หวานๆกะเค้ามั่งอ่ะ
แอบเชียร์คุณภูมาตั้งแต่ต้น
ในที่สุดก็สมหวังซะที
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ แต่จบแบบนี้มีสิทธิ์พลิกโผได้นะคะ ถ้าไงมาแบบหวานๆ ชัดๆ อีกซัก 3-4 ตอน ดีกว่ามั้ยคะ
-
:sad4:
-
เฮ้ออออ อยากได้ตอนพิเศษอ่ะ มันเหมือนกินข้าวเเล้วไม่ได้ดื่มน้ำตามไงไม่รู้
-
>< อ่านถึงตอนที่ 10 อยู่เลย สนุกมากๆ ค่ะ
-
ขอตอนพิเศษด้วยคนครับ มันคาใจอ่ะ ปวดตัวๆๆ
-
:z3: >> เราตอนที่อ่านจบ....
แล้วเราตอนนี้ก็อยากจับคุณนักเขียนมาทำแบบนี้ :z10:
จับแทนมา :beat: ให้ลืมพี่โจ้ คุณกฤษณ์ กริช แล้วยัดเข้าห้องพร้อมคุณภูวนัยขังลืมสักเดือนเอาให้ท้องเลย o18
-
จบแล้วคับ แต่ก็ไม่รู้จะลงตัวกับใครดีนะคับ
-
จบแบบคาใจจริงๆนะ กับกริชนี่ตัดไปเลย เพราะรู้สึกว่าแทนน่าจะแค่ชอบ ไม่เข้าขั้นผูกพันลึกซึ้ง แต่กฤษณ์กับภูนี่แหละที่สูสี พี่บุนี่คิดเหมือนกันว่ารู้จักกันมานาน แทนผูกพันในความรู้สึกว่าเป็นพี่น้องกันมากกว่า แต่เหตุการณ์บนเรือ คิดว่าแทนน่าจะเลือกคุณภูนะ (หรือเปล่าหว่า) แต่สงสารกฤษณ์จริงๆ คนที่เพียบพร้อมเข้าประเด็นทุกอย่าง หล่อ รวย ดีและโสด แต่กลับผิดหวัง มาต่อนิดๆหน่อยๆสิค่ะคนแต่งอ่ะ :z3:
-
o2 o2 o2 o2 o2
-
ขอบคุณคร้าบชอบมากๆเลยคร้าบ
-
กรี๊ดดดดดด
ในที่สุด คุณภู วะฮาๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
เย้ๆๆ เชียร์มาตั้งแต่ต้นเรื่อง
ชอบมากๆๆ ลุ้นจริงๆเลย เรื่องนี้
สนุกมากเลยค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากค่ะ ชอบ :)
-
สนุกดีครับแต่บทสรุปไม่ชัดอ่า
-
ตอนจบค้างคามากเลยครับ บางทีอยากให้ re make ใหม่ เผื่อนิยายเรื่องนี้จะได้ดีขึ้นนะครับ
-
สนุกมากค่ะ อยากได้ตอนพิเศษด้วยนะ
-
เข้ามาดันค่ะ เผื่อจะมีตอนพิเศศษของคุณภู อ่ะ เชียร์คุณภูออกนอกหน้าด้วยล่ะเรา
เพราะว่ามีตอนที่แทนแอบลักหลับคุณภูบนเรืออ่า แล้วเจ้าของเรื่องจะมาต่อให้รึป่าวน้า ตอนพิเศษเนี่ย
หรือว่าลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ขอตอนเดียวเองน้า ตัวเอง
-
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วลุ้นมาก ขอคารวะคุณนายผู้แต่ง
ช่วงแรกอ่านแล้วชอบกฤษณ์ผู้โรแมนติค หยอกกันไปมาจิตแจ่มใส
ช่วงกลางเรื่องปันใจให้โปรกอลฟ์หนุ่มขรึม แต่ซวยทุกครั้งที่เจอกัน (แต่โชคดีได้สัมผัสใกล้ชิดกว่าใคร) เจ้าของคอนโดตัวจริง
อ่านไปอ่านมาท้ายเรื่อง ถึงพี่โจไม่หล่อเท่าแต่มีความหลังให้ใจกระตุก ถ้าลงมือจีบก่อนหน้านี้ปีสองปีก้อโอไปแล้ว
พอเริ่มพารท์กระบี่กลับไปเชียร์กริชหนุ่มปากแข็ง คู่กัดน่ารักไม่หยอก
ถึงอ่านจนจบแล้วจะหนุ่มสถาปนิกน่าจะเลือกภู แต่พี่ท่านคุณชายระเบียบใช่น้อย
แถมทำงานยุ่งขนาดนี้ รักจริงจะว่างเจอกันได้กี่วันในสัปดาห์
ปล ยังข้องใจแทนเขียนเมมโมไรแปะหน้าห้องนอน
-
ขออีกสักตอนแบบเคลียร์ๆได้ไหมค๊าาาาาาาาาาคนเขียน
ถึงเรื่องจะบอกเป็นนัยๆก็เถอะว่าแทนเลือกใคร(ได้สักที)
แต่มันจบแบบค้างคาใจคนอ่านอ่า...
ขอแบบโดนๆสักตอนที please......
-
อยากอ่านตอนแทน สวีทกับคุณภูวนัยเหมือนกันนะ เพราะแอบเชียร์คุณภูวนัยมานานละ 555+
สงสารคนอื่น ๆ แต่ก็นะ หัวใจมีดวงเดียว ก็ต้องเลือกสักคนล่ะ
ถ้าได้อ่านตอนพิเศษ แทนกับภูวนัยแบบหวาน ๆ คงจะฟินสุด ๆ ไปเลย 5555+
-
สงสารคนที่เหลือ แต่ใจดวงเดียวยิ่งนานแผลยิ่งติดเชื้อง่าย เพ้อออ อยากอ่านตอนพิเศษ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ
-
แวะมาอ่าน น้องแทน อ่านอีกรอบก็สนุก ลุ้นไปมากมายว่าแทนจะเลือกใคร แต่ละคนน่าเลือกทั้งทั้งเลย ฮ่าๆ
^^
-
ความคิดแรกที่อ่านจบคือไม่น่าเข้ามาอ่านเลย :z3: จบสุดท้ายก็ไม่มีอะไร :serius2:
-
สนุก ลุ้นมาก แต่มันเหมือนมีอะไรค้างๆ ผู้เขียนใจร้ายไม่บอกหน่อยว่า สุดท้ายแทนเลือกใคร ผมก้มีคนที่เชียร์นะ ผู้เขียนใจร้ายปล่าวนิ ทำให้อยากและชักกลับ หรือจะทำโพลลงคะแนนให้แฟนคลับเชียร์กันเอง คงไม่หน้าแตกเหมือนดพลผู้ว่ากทม.
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:a5: จบแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย
:serius2: คาใจสุดๆอ่ะ
เขียนได้สนุกน่าติดตามมากค่ะ :กอด1:
-
เย้!!!!!!! อ่านจบแล้ว 3 วันติด
หลังจากที่ดองเรื่องนี้ไว้ใน Favorites มาเป็นชาติ
ในที่สุดก็ได้มีโอกาสอ่านจนจบ
แต่ตอนที่จบพาสแรกอยากบอกว่าค้างคามว๊ากกกกกก
แต่พอพาสสองมาก็โอเคอยู่ ยิ่งมีตอนสุดท้าย V.DVD ยิ่งเคลียร์มากขึ้น
เรื่องนี้คนเขียนแต่งได้สลับซับซ้อนมากเลยค่ะ
ตอนแรกเดาไม่ออกเลยว่าแทนจะเลือกใคร
แต่พอมานั่งคิดๆดูแล้ว ภูวนัย ก็เป็นพระเอกมาตั้งแต่เปิดเรื่องแล้วนิ
ประมาณว่าตอนแทนนั่งรอภูวนัย ก็มีคิวปิดนั่งอยู่ข้างๆ
รอเวลาแทนเจอภูวนัยแล้วจะแผลงศรรักใส่
แต่เผอิ๊ญ ภูวนัยไม่ว่างกระทันหัน แทนเลยได้พบกับกฤษณะแทน
คิวปิดนั่งรอนานไปหน่อยเผลอหลับไปพอตื่นมางัวเงีย
ไม่ทันดูให้ดีก็เลยแผลงศรใส่ผิดคนซะงั้น 555
แต่ก็แก้ไขโดนให้แทนได้เจอกับภูวนัยโดยบังเอิญ (ประมาณว่าให้คุณพรหมลิขิตช่วย)
ตั้งหลายต่อหลายครั้งทั้งที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้
ตั้งแต่หน้าห้องน้ำในผับ จนเมาแล้วอ้วกใส่
ไหนจะตอนที่ชนกันหน้าร้านอาหารอีก
แล้วก็สนามไดรฟ์กอล์ฟ ดูยังไงมันก็เป็นพรหมลิขิตชัดๆ
ตอนสุดท้ายเดาว่าแทนน่าจะเลือกภูวนัยแน่ๆ (มั้ง?) 555
ก็ปฏิเสธไปทั้ง 3 คนแล้วนี่ ก็เหลือคนที่ใช่ที่สุดแล้วละมั้ง
แต่ก็ขาดไปนิ๊สหนึ่ง ในเมื่อทั้งสี่หนุ่มบอกรักแทนไปหมดทุกคนแล้ว
แต่ยังไม่ได้ยินแทนบอกรักใครซักคน
น่าจะมีทิ้งท้ายซักหน่อย เพื่อความชัดเจนมากยิ่งขึ้น
พอภูวนัยเจอแทน แล้วเรียกชื่อ "แทน"
ก็ให้แทนหันมาแล้วพูดว่า "คุณภูวนัย ผมรู้แล้ว ผมรักคุณ" อะไรประมาณเนี้ย :o8:
แล้วก็ตัดจบ มันจะดูโรแมนติกมากขึ้นเยอะเลยอะ
แต่ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนมากเลยนะค่ะ :pig4:
ที่เขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านได้ค้างคาใจกันสุดๆ
แล้วก็ลุ้นกันจนตัวโก่งว่าแทนจะเลือกใครกันแน่อีกด้วย o13
-
จบแบบงงงง
ไม่เข้าใจอะ
ตกลงแทนเลือกใคร
เจ็บทุกคนเลยหรือ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
-ขอบคุณครับ นิยายสนุกดีครับอ่านมา 2 วันเต็มๆจบซักทีแต่จบแบบงงนะครับว่าตกคือใครกันแน่ที่แทนเลือก
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ ติดตามผลงานของคุณนายมาตั้งแต่เรื่อง คดีรัก อ่านซ้ำหลายรอบละ ชอบผู้กองอธิคมกับอนุภาพมาก :-[ พออ่านเรื่องนี้ อิมเมจนายเอกกลับขาวเป็นดำ อ่านแล้วปวดม้ามมากกกกกก :serius2: เพราะแทนเป็นแหล่งรวมความร้ายเอาไว้โม้ดดดด ทั้งแ-รด เห็นแก่ตัว โลภมาก หื่น โลเล หลายใจ ขี้อิจฉา ปล่อยเนื้อปล่อยตัว หลงตัวเอง ขี้วิน จะมีนายเอกเรื่องไหนแย่กว่านี้อีกมั้ยเนี่ย น่าสงสารหนุ่มๆทุกคนที่มาหลงรักฮี เสียดายความรักที่แทนได้รับ แต่ไม่มีให้ใครสักคน แบบว่าลุ้นตอนจบว่าแทนจะเลือกใคร ก็จบแบบงงๆ :hao7: แต่ก็จะติดตามผลงานคุณต่อไปนะคะ :L1:
-
ขอบคุณพี่คฑาวุธนะคะ นิยายเรื่องนี้ลุ้นมากๆตอนจบ
คิดไว้แล้วต้องเลือกภูวนัย แต่อยากให้เลือกกฤษณะจัง
ทำไงได้ มีตอนพิเศษอีกหน่อยก็จะดีมากๆนะคะ
:pig4: :pig4:
-
จนจะจบแล้วนายเอกยังเลือกไม่ได้เลย เหอะๆ เมพจิงๆนายเอกเรื่องนี้
-
จบได้คาใจมากๆเลยค่ะ :a5:
-
สามวันกับนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณมากครับที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน
มุมมองความรักมันหลากหลายรูปแบบจริงๆ แต่ใช่ว่าความรักจะทำให้
มีความสุขไปทุกรูปแบบ เราเข้าใจแทนนะว่าจริงแล้วก็คงไม่ได้อยากรักทุกคนหรอก
แต่ความรู้สึกของคนเรามันไม่เหมือนกัน สถานการณ์ก็ไม่เหมือนกัน
ถ้าเป็นเราก็คงไม่เลือกใคร ก็จบแบบเจ็บๆไปทุกคน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ่ออออออ....... งงมาก มึนมาก ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
ไม่ใช่คนเขียนแต่งไม่ดีนะคะ อาจจะเป็นที่เรา ไม่ค่อยถนัดแนวนี้
สรุปแทนเลือก ภูวนัย?? จริงๆๆๆ? .... (คือยังงง ว่าตรงไหนที่บอก)
ให้กำลังใจแต่งเรื่องต่อๆๆไปนะคะ :pig4:
-
อ่านงานเขียนของคุณคฑาวุธมาหลายเรื่องละ
เรื่องนี้ถือว่าโอเคเลยทีเดียวค่ะ
เทียบกับเรื่องอื่นน่ะนะ เอ๊ะยังไง
แอบเสียใจที่สมัยปี 2009 ไม่ได้เข้ามาตามงานเขียนของคุณ
ถือว่าคุณเป็นนักเขียนมือดีคนนึงเลยล่ะค่ะ ถึงคนอ่านหลายคนจะเข้าไม่ถึง
ละไม่เข้าใจกับตอนจบของคุณ ฮ่าๆๆ
แอบเชียร์คุณภูวนัยมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะค่ะ
แหม คนอื่นมาดีๆหมด มีภูวนัยที่เป็นพรหมลิขิต เป็นความบังเอิญ
ความวาบหวามที่เกิดขึ้นในจิตใจแทนมาตั้งแต่แรกๆแล้วล่ะ
อ่านแรกๆก็แอบทำใจกับตอนจบของคุณไว้เหมือนกัน
แต่เท่าที่อ่านมาก็ผ่านค่ะ
ไหวอยู่ ฮ่าๆ
ไม่รู้ว่าคุณจะแวะมาอ่านคอมเม้นท์บ้างหรือเปล่า
แต่อยากจจะบอกว่า
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆอีกเรื่อง
:mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักนะคับพี่คฑาวุธถึงผมจะพึ่งมาอ่านแต่ผมอ่านจบหมดทุกงานเขียนของพี่เลยนะคับชอบมากคับอยากให้พี่มีโอกาศได้อ่านคอมเม้นต์นี้จัง
ผมว่าพี่ต้องเจ้าชู้มากแน่ๆงานเขียนบทเจ้าชู้พี่ลื่นไหลดีมากอิอิรักพี่นายคับบบ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เหมือนมันไม่ชัดเจนเลย หรือมันยังไม่จบ :katai1: คู่ใครกันนะ
-
น่าอ่าน แปะไว้ก่อนหล่ะกัน :z2: :z2: :z2:
-
อ่านถึงตอนที่ 15 ยังไม่รู้เลยว่าแทนจะคู่ใคร แต่อยากให้คู่ กฤษณะ อ่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งไม่ชอบภูอ่ะ ไม่รู้สิ ไม่ชอบคนลักษณะอย่างนี้เลย :z6: :z6: :z6:
-
:z3: :z3: :z3:
เพิ่งอ่านจบค่ะ รวดเดียว
เป็นเรื่องที่ต้องเม้นระบาย
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ช่วงแรกชอบแทนมากๆๆๆ บุคลิคน่ารักสดใส ไม่แปลกใจทที่ใครๆพากันรักและหลง
แต่พอกลางๆที่ถึงช่วงรถไฟชนกันเริ่มจะไม่โอเคกับแทนละ
โลเล ใจง่าย อยู่กับคนนี้ก็อยากจะเลือกคนนี้ แต่ก็ยังคิดถึงอีกคน
เป็นคนที่พอรู้ความคิดแล้วไม่อยากให้สมหวังเลย ไม่ว่าจะกับใคร
ปั่นหัวเก่งเป็นที่หนึ่ง แล้วก็ไม่เคยชัดเจนอะไรสักอย่าง
เข้าใจนะว่าเลือกยาก แต่สิ่งที่แทนทำกับพูดมันคือการให้ความหวังกับทุกคน
มันทำให้ทุกคนต่างไม่ยอม ต่างคิดว่าตัวเองสำคัญมากที่สุด
ที่เรื่องมันวุ่นวายก็เพราะตัวแทนเอง และเราก็ไม่ชอบใจแทนมากๆๆๆๆ
ตอนที่พูดกับริต้าและทำกับกริซแบบนั้น มันรุนแรงจนเราแทบจะเลิกอ่าน
ปากบอกไม่คิด ไม่ได้สน แต่ใจก็กวัดเอากริซมาร่วมอยู่บ่อยๆ ที่ริต้าบอกให้ท่าเราก็ว่าไม่เกินจริง
แต่ตอนจบก็ทำให้เราสมหวังล่ะนะ กับคุณภูวนัยดูจะลุ้นขึ้นสุด
ก่อนอื่นเลย สองคนแรก คือพี่บุกับกริซที่มีเรื่องกันมานานแล้ว
พี่บุให้อารมณ์แฟนเก่า ถ้าพี่บุจริงจังเร็วกว่านี้แทนคงตกลงปลงใจ
เพราะแทนคงมีใจให้พี่บุไม่น้อย ตั้งแต่สมัยเรียน แต่มันเหมือนรักในวัยเรียนน่ะแหละ
สองคนเลยไม่จริงจัง เราเลยคิดว่ามันเหมือนถ่านไฟเก่า ที่พอจะจุดอีกครั้งก็ไม่ยักกะติด
ส่วนกริซ เป็นคู่กัดคู่รัก อันนี้ไม่แน่ใจ อันนี้อารมณ์แอบรักแต่ไม่กล้าบอก เปิดตัวช้าสุดแต่ซัมติงรองมาเนิ่นนาน
คิดว่าถ้ามาเร็วกว่านี้อะไรก็คงลงตัวได้ง่ายขึ้นนะ เราเองก็ชอบกริซ แต่อะไรไม่รู้ทำให้รู้สึกว่า
กริซชวนให้หวั่นไหวแต่ไม่ได้ชวนให้หลงรัก
คนที่สามที่เข้ามาในชีวิตหากเรียงตามลำดับก็คือคุณกฤษณะ
คุณคนนี้เปิดมาตอนแรกนึกว่าพระเอกนะจริงๆ
เจอกันครั้งแรก รอยยิ้มอบอุ่น มาดพระเอกชวนเคลิ้มมากๆๆ
ต้องบอกว่ากฤษณะเป็นคนที่เพอร์เฟคสุดจริงๆ
แต่คาแรคเตอร์เหมือนพระรองเกาหลี แบบว่าดีทุกอย่างสุดท้ายก็ลงท้ายด้วยคำว่า 'แต่'
อีกอย่างโมเม้นท์ของสองคนนี้ดูชวนเคลิ้ม ชวนฝัน มันไม่พีคยังไงไม่รู้
คุณกฤษณะดูยอมแทนเสมอ เอาความมั่นคงเช้าสู้ ความเป็นพระเอกนี่เองทำให้เราสงสารคุณกฤษที่สุดในเรื่อง
เพราะบุคลิคไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่เริ่มต้น เป็นคนที่อบอุ่นแบบไหน
สุดท้ายก็ยังอบอุ่นแบบนั้น เหตุผลที่ทำให้แทนเลือกไม่ได้ก็เพราะคุณกฤษณะไม่เคยทำเรื่องไม่ดี
แต่ก็เพราะไม่เคยทำเรื่องไม่ดีนั่นแหละ มันเลยเหมือนกับว่าคู่นี้มันผิวเผิน
ไม่ได้รู้จักกันลึกซึ้ง หรือเห็นไส้รู้พุงแบบแทนกับพี่บุ
ส่วนคนสุดท้ายที่มาคนสุดท้ายและเป็นพระเอกตัวจริง อ๊ากกกก
คุณภู คือบทพระเอกอ่ะ ยังไงก็ต้องยอม ถึงคนเขียนจะบอกว่าเชียร์กฤษณะก็ตาม
แต่สองคนนี้เขาดูมีโมเม้นท์ที่ลุ้นขึ้นที่สุดแล้ว
เราชอบนะ แทนดูเหมือนเด็กแต่ก็ยังอยากเอาชนะ
ที่ผ่านมาลึกๆแทนมักนึกถึงคุณภู คนหน้านิ่ง โปรกอฟ ตลอดๆ
ชอบความสัมพันช่วงต้นที่ต่างคนต่างไม่รู้กันมากๆ
เหมือนสองคนที่ทำความรู้จักเรื่อยๆเอื่อยๆไม่รีบร้อน ไม่เร่งรัด
เราเชียร์คุณภูตั้งแต่แรกเลย จนกระทั่งรถไฟสามขบวนชนกัน
ฮ่ะๆ เป็นฉากที่เหมือนจุดไคล์แมกซ์เลยมั่ง มันทำให้แทนต้องเลือก แต่อีกสามคนต้องเดินหน้าจริงจัง
ซึ่งพอคุณภูจริงจังกับกลายเป็นคนยิ้มง่าย ตาหวาน เจ้าแผนการ
บุคลิคเปลี่ยนไปเป็นคนละคน และเป็นคนที่แทนไม่เคยรับมือได้
เราว่าคนอย่างแทนเจอคุณภูนี่แหละดีสุด ไม่ได้บีบก็เหมือนบีบ
ดุก็จริง แต่ก็ไม่ได้บงการ แค่เจ้าแผนการเฉยๆ
เหมือนตัวไม่อยู่ แต่คำพูดวนเวียนไม่ให้แทนเถลถไล แต่งั้นก็เถอะ หนุ่มๆก็ยังเข้ามาขายขนมจีบเรื่อยๆ
เสน่ห์แรงจนฉุดไม่อยู่ หมั่นไส้
ฮ่าๆๆๆๆ
ตั้งแต่ตอนจบแรกเราก็คิดแล้วว่าแทนเลือกคุณภู เป็นคนที่แทนอยากจับปล้ำตั้งแต่อยู่กันสองคน
คนอื่นมีแต่อยากจับแทนปล้ำ อีกอย่างคุณภูก็เป็นคนเดียวที่แทนยอมนอนด้วย ไม่นับพี่บุนะ ฮ่าๆ
สุดท้ายแทนมัวแต่ไปคิดว่ารักใครมากกว่า เราว่าก็รักทุกคนมันไม่แปลก เพราะทุกคนดีกับแทนหมด
แต่แทนไม่ได้บอกว่ารักในฐานะอะไร
อย่างพี่บุแทนน่าจะรักเหมือนพี่ชายที่เคารพ
ส่วนกริซให้อารมณ์เพื่อนรักเพื่อนกัด
ส่วนคุณกฤษณะก็คงรู้สึกผิดและอยากจะรัก อยากจะตอบแทน (เห้อ เป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง)
ส่วนคุณภู ถ้าไม่มีนางแบบสาวตอนต้น เราว่าเรื่องนี้คงจบแฮปปี้ตั้งแต่แรก
แต่คุณภูก็ปากหนักเนาะ ไม่รีบเคลียร์ตัวเองเหมือนกัน พระเอกเราแย่ๆ (แต่ฟินมีมากกว่า)
กับคุณถูแทนเรารักแบบคนรักแน่แท้ :z2: :z2: :z2:
อันนี้ตัดสินใจให้เองเออเอง
ป.ล. ฉากเลือกสุดท้ายนี่เหมือนเปิดตัวทีละคน เริ่มต้นจาก กฤษณะ พี่บุ กริซ แล้วก็พระเอกเราคนสุดท้ายแต่ได้ไปครองเสมอ
ป.ล.สอง ตอนจบที่คุณภูตื่นมาแล้วนั่งคร่ำครวญนั่นทำเราเจ็บปวดไปด้วย เห้อออ แต่ตอนนี้แฮปปี้แหละ อิอิ
-
ชอบเรื่องนี้นะ แต่เวลาเดียวกันก็ขัดใจอ่ะ :ling1:
คุณกฤษณะที่ร้ากกกก :o12:
-
ไม่ชอบกฤษณะเลยยยยยย
เชียร์ภูวนัย ที่สุดด
กำลังตามอ่านถึงตอนที่ 10 ค่ะ ไม่เคยเจอเรื่องนี้เลย แต่ไว้นานแล้วด้วย
สนุกดีค่ะ อ่านเรื่อยๆ