-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้ เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณา กดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่อง ทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การ นำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่า โกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วน คนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอิน มากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่ นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
**************************************
ลองอ่าน ๆ เล่น ๆ กันนะคะ อย่าเครียด 555+ :laugh:
-
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แตนนนนนนนนนนนนน เอาอะไรมาให้อ่านตอนบ่ายแก่ๆเนี่ย แว้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.อย่าลืมเอากฎบอร์ดมาแปะด้วยนะคะ จุ๊บๆๆๆๆ
ลองเข้าไปดูหน้าแรกโพสแรกนิยายเรื่องไหนก็ได้นะแตน แล้วก๊อปปี้เค้ามา ลองดูๆๆ
v
v
v
-
แตนยังงง ๆ อยู่เลยพี่นุ่น 555 กฎเอาที่ไหนมาอะคะ
แล้วมันต้องทำยังไงบ้าง...
-
สวัสดีครับ เออ....ผมชื่อโฟมครับมีปัญหาตอนนี้นิดหน่อยคือ ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน สาเหตุมันก็แค่ผมหลับในรถเมล์มาตื่นอีกทีก็อยู่อู่รถเสียแล้ว ผมหันซ้ายหันขวาไม่กล้าโหวกเหวกโวยวาย ชาวบ้านเค้าจะหาว่าบ้านนอกเอา แถมยังหลับรถเลยป้ายจนหาทางกลับไม่ได้ ขื่นโวยวายได้ขึ้นหน้าหนึ่งไทยรัฐประจานความโง่ตัวเอง จะเสียชื่อถึงวงศ์ตระกูลเปล่า ๆ
ตอนนี้ผมกำลังเดินต๊อกต๋อยออกมาจนถึงถนนใหญ่ครับ ระหว่างนี้พวกคุณก็อยู่คุยกับผมก่อนก็แล้วกัน ผมเสียมารยาทจริง ๆ ผมชื่อโฟมครับ เรียนปี 2 คณะวิทยาเคมีฯ แถว ๆ กรุงเทพนี้แหละครับ หน้าตาของผมนะหรอ อืม....ไม่รู้สิครับว่าผมจัดว่าหล่อ หรือเรียกว่าดูดี จะจัดว่าหล่อไอ้ที่หล่อกว่าผมมันก็ห่างกันมากอยู่ แต่ไอ้ที่ขี้เหล่มันก็ห่างจากหนังหน้าผมเหมือนกัน
ครอบครัวของผมประกอบไปด้วย พ่อ ที่ดำรงตำแหน่งพ่อครัวร้านพิซซ่าก็ไม่อยากจะอวดอ้างอะไรมากมาย แต่ฝีมือพ่อผมระดับ 5 ดาวเลยนะครับ ส่วนแม่ก็หญิงไทยธรรมดา วัน ๆ เอาแต่บ่น ๆ แล้วก็บ่นเรื่องในครอบครัว
ผมมีพี่น้องกัน 3 คนครับ พี่คนแรกขวัญใจพ่อแม่เค้าเลยทำงานเป็นทนายความ คนที่สองยังไม่แต่งงานแต่กำลังท้องได้สองเดือนครับ แล้วไอ้เรื่องที่ผมหลงทางก็เพราะพี่สาวของผมนั้นเอง เจ๊แกอยากได้ลูกสาวเข้าไส้ติ่งเลยไปไหว้ศาลตา-ยาย ที่เรื่องชื่อด้านของลูกอะไรเทือกนี้แหละครับ ครั้นจะให้ไปเองก็กลับเจ๊แกเป็นลมเป็นแล้งไป ผมกับเจ๊ไปกันช่วงเช้ามีคนไปที่ศาลตา-ยายไม่น้อยเหมือนกัน ตอนเจ๊แกของลูกผมก็แอบไหว้อธิฐานขอให้ลูกผมหล่อ ๆ แจ่ม ๆ ด้วยเหมือนกัน ภายภาคหน้าจะได้เกาะลูกกิน
แล้วแถวนี้มันส่วนไหนของกรุงเทพฯละครับเนี๊ยะ ไอ้ผมก็ใหญ่เฉพาะแถบที่บ้านกับมหาลัย นอกนั้นไม่ค่อยได้เดินทางเหมือนกัน ผมนั่งตรงป้ายรถเมล์ที่ใกล้ที่สุด มองดูสายรถเมล์ที่จะผ่านด้วยความโง่บวกงงเล็กน้อย หรือว่าที่นี้มันรถถนนใหม่เลยมีป้ายรถเมล์แปลก ๆ เอาเหอะอย่างน้อยก็ขอไปอนุสาวรีย์ก่อนแล้วกัน ถ้าถึงที่นั้นได้ไอ้โฟมก็ไม่อดตาย
ผมมองท้องถนนที่ไม่ค่อยมีรถผ่านเท่าไร รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่มีรถผ่านสักทีแถมไม่รู้อีกด้วยว่าที่นี้ที่ไหน ตู้โทรศัพท์ก็ไม่มีทำไงดีหว่า อยู่ ๆ รถสปอร์ตสีดำก็จอดตรงหน้าผม กระจกค่อย ๆ เลื่อนลงทำให้เห็นคนขับข้างใน
“น้อง ๆ เท่าไร” ผมมองไอ้ไว้ทุกข์ (เพราะผมเห็นมันใส่ชุดดำ) ว่ามันถามใคร แต่นี้มีแต่ผมคงเป็นผมละมั่ง
“อีกห้านาทีสามทุ่มพี่” อะไรวะขับรถออกจะรวยดันไม่มีนาฬิกาใส่
“ว่างหรอ” ไม่ว่างโว้ยหาทางกลับบ้าน
“จะกลับบ้านแล้วพี่” ไม่ใช่ถิ่นเราอย่าได้ซ่า
“ไปกับพี่ก่อน..เดี่ยวพี่ไปส่ง”ไอ้ไว้ทุกข์ยังคงไม่ลดละ สมัยนี้ยังมีคนมีจิตเมตตาอีกหรอเนี๊ยะ
“ไม่เป็นไรครับ เดี่ยวมีคนมารับ” ไอ้ผมก็แจกผลไม้เมืองหนาวให้หนึ่งกระบุง เป็นไงละอร่อยเลย
“อ่าว..ไม่บอกว่ารับคนแล้ว” ไอ้นั้นมันทำชักสีหน้าใส่ผม แล้วก็ออกรถไป สาธุ...ขอให้ขี้นกตกใส่กระจกรถมัน
ผมนั่งถอนหายใจทิ้งเหมือนมันไม่มีราคาต่อสักนิดหน่อย เพราะรอรถเกือบครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีรถประจำทางโผล่หน้าให้ผมได้ขึ้นแม้แต่คันเดียว ผมที่คิดจะเดินออกจากป้ายรถแม้แล้วอยู่ ๆ ก็มีรถคันใหญ่ ๆ มาจอดเทียบฟุตบาตร สองขาไอ้โฟมจ้ำอ้าวให้เร็วกลัวว่าจะมีคนมาถามทาง สองขาที่กำลังทำหน้าที่ของมันก็ต้องหยุดเหมือนโดนเหยียบเบรกเอบีเอส แล้วผ้าเช็ดหน้าก็ถูกโปะมาที่จมูกผม โอ้วแม่เจ้า....ผมดิ้นสุดชีวิตแล้วสติของผมก็ค่อย ๆ หลุดลอยไป อย่าเอาผมไม่นั่งขอทานเลยนะครับ
แสงบางอย่างกำลังแยงตาของผมอยู่ แถมบนตัวของผมก็เหมือนใครกำลังจับ ๆ ตัวผมอยู่ หรือว่าผมกำลังฝันถ้ามันเป็นฝันก็ฝันดีโคตร ๆ อะครับ ฝันตอนนี้คงเหมือนกับเป็นเป็น 3D อย่างไงอย่างงั้น ร่างกายของผมกำลังถูกลูบไล้ไปทั่วร่างกาย เจ้าลูกชายของผมก็ถูกชักช้า ๆ ให้มันตื่นตัวอย่างเป็นสุข ทำไมผมฝันดีอย่างนี้ครับ
ฝ่ามือในฝันกำลังบีบเจ้าลูกชายของผมแน่นขณะที่อารมณ์ของผมกำลังเห็นพระอินทร์อยู่บนเมฆรำไร ผมเอื้อมมือไปทางท่านให้ท่านดึงผมขึ้นสวรรค์ แต่ท่านกลับโบกมือลาสะอย่างนั้น แถมผมยังได้ยินเสียหัวเราะตอนที่ผมร้องอย่างขัดใจ ไอ้อารมณ์ที่จะไปอยู่แล้วกลับค้างๆ คา ๆ อย่างนั้น พอผมชักจะปลงว่าฝันคงจะแห้งแทนฝันเปียก อยู่ ๆ น้ำเหนอะ ๆ กับอะไรอุ่น ๆ ก็ลูบไล้ร่องประตูหลังของผม มันก็สยิวดีเหมือนกันนะครับแต่จะให้ทำจริง ๆ ผมก็ไม่นิยมหรอก ชอบแทงมากกว่าถูกแทง
ดูเหมือนทั้งด้านหน้าและด้านหลังของผมจะโดนรุกหนัก เจ้าลูกชายของผมเหมือนจะโดนเขมือบเข้าไปในปาก ยิ่งตอนน้ำอุ่น ๆ ดูด ๆ ดึง ๆ ตรงปลายผมละอยากไปที่ชอบ ๆ เร็ว ๆ แต่ครั้นจะไปแล้วอารมณ์มันก็ดันหดเพราะไอ้รู้สึกเจ็บแปล๊บ ๆ ด้านประตูหลัง
ความอึดอัดค่อย ๆ ออกไปจนผมยิ้มในฝัน คราวนี้แหละผมคงจะไปสวรรค์จริง ๆ ไม่ใช่สวรรค์เบี่ยงเหมือนเมื่อกี้ ลูกชายของผมถูกปลุกเร้าอย่างรุนแรงอีกครั้ง ไอ้ที่มันมากองอยู่กลางลำ ก็อยากจะออกมาทักทายด้านนอกเหลือเกิน แล้วอยู่ ๆ ประตูหลังของผมก็ถูกอะไรบางอยากลุกล้ำเข้ามา ตอนนี้ผมกำลังลังเลอยู่ว่า จะตื่นดีรึเปล่า ถ้าตื่นก็อดฝันเปียก ถ้าไม่ตื่นฝันนี้คงฝังใจผมไปอีกนาน ขณะที่ตัดสินใจว่าจะเลิกฝัน หรือจะฝันต่อ ไอ้ความอึดอัดก็แทรกเข้ามาเรื่อย ๆ จนผมทนไม่ไหว เปลือกตาขอผมจึงเปิดทันที
“ว๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! โอ๊ย...................” นั้นคือเสียกระผมเองครับ เสียงราวกับควายคลอดบุตรแผดร้องออกมาอย่างปวดร้าว
ก็จะไม่ให้ร้าวได้ไง ลืมตาขึ้นมาก็เจอเงาตะคุ่ม ๆ กำลังคล่อมผมอยู่ พอผมจะถอยหนีมันดันแทรกตัวเข้ามาในตัวผมจนมิดเลย
“ตื่นแล้วหรอ” ไอ้ควาย กูร้องเสียดังเยี่ยงนี้มึงคิดว่ากูละเมอรึไง
“ปล่อยกูนะไอ้สัส มึงข่มขืนกู” ผมพยายามขยับสะโพกที่ติดหนึบกับของมันออกทีละเล็ก ทีละน้อย จะเอาออกทีเดียวได้ตายพอดี
“อ๊า~ อย่าขยับสิถ้าไม่อยากก้นแหก” อ่าวได้ห่า ...กูจะหนีมึงนี้....กูผิดด้วยหรอ ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไงเพราะห้องมันก็มืด ๆ อยู่เหมือนกัน
“มึงออกจากตัวกูไปเลยนะ โอ้ย!” ผมค่อยลากตัวเองออกมาเกือบสุดลำของมันแล้ว เหลือแต่ต้องเอาหัวของมันออกเท่านั้น แต่มันดันยกสะโพกผมแล้วดันเข้าจนสุดทำเอาผมจุกเลยทีนี้
“ไม่ดีใจหรอที่ได้นอนกับฉัน”
“กูจะดีใจได้ไงวะ ถ้าโดนผู้หญิงลักหลับอย่านี้สิกูจะไม่เสียใจ”
“ถ้าสมยอมก็ว่าอีกอย่างใช่ไหม”
“มันคงจะเกิดขึ้นหรอก อุ๊บ!!” มันเอาปลอกเข็มฉีดยาที่ไม่มีเข็มอยู่นะครับ ยัดเข้าปากผม แล้วมันก็กดให้น้ำอะไรสักอย่างให้ผมกลืนมันเข้าไป
“ไอ้บ้า...เอาอะไรให้กินวะเนี๊ยะ” ลำคอผมเริ่มแห้งผาก ตัวผมเริ่มร้อนขึ้นอย่างผิดปกติ มือของผมที่ยันตัวเองกับเตียงอยู่ ค่อย ๆ ผ่อนตัวลงและยกมือขึ้นกอบกุมลูกชายของผมอย่างลืมตัว มือของผมขยับช่วยมันอย่างช้า ๆ
“อ๊ะ..อ๊า” ไม่นานน้ำสีขาวจากกายผมก็พุงออกมา แต่แทนที่ผมจะหมดอารมณ์กลับทำให้ผมต้องการมันมากยิ่งกว่าเดิมอีก
“ไอ้เชี้ย..มึงวางยากู”
“ชอบใช่ไหมละ ก็บอกดี ๆ แล้วไม่ยอม ก็ต้องหาวิธีให้สมยอมแล้วกัน เอาละ” ไอ้นั้นตวัดตัวผมให้อยู่บนตัวมัน ทั้งๆ ที่เราสองคนยังคงติดกันอยู่
“อื้อ..จุก” ผมพยายามยกสะโพกขึ้นเมื่อน้ำหนักของผมทับกับตอขนาดใหญ่ แต่มือของมันยังคงรั้งไม่ให้ผมออกจากตัวมัน แถมยังแอบมาทักทายลูกชายผมอีก
“ก็ขย่มเบา ๆ สิครับ อย่าใจร้อนครั้งแรกถ้ารุนแรงเดี่ยวของจะพังง่ายนะ”
“ไอ้หื่น ใครจะยอมทำวะ” ไอ้ผมที่ยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยต้องนิ้วหน้าเมื่อมันกระแทกลูกชายมันตามตูดมาติด ๆ
“น้ำเยอะเหมือนกันนะเนี๊ยะ แต่ตอดดีอย่างงี่ยิ่งมีอารมณ์เข้าไปใหญ่” ไอ้หื่นมันจับสะโพกมันขึ้นเล็กน้อย แล้วมันก็กระแทกเข้ามาสองสามที น้ำจากไหนก็ไม่รู้เริ่มหล่อลื่นอำนวยความสะดวกให้มันเข้าง่าย ออกง่ายยิ่งขึ้น
“อ๊ะ..อ๊า” นั้นเสียงใคร เสียงผมหรอ...ม๊ายยยยย
“มีความสุขเชียวนะ” มึงรู้ได้ไงว่ากูโดนเสียบแล้วมีความสุข
“ไอ้บ้า..กูไม่ได้อยากทำกับมึงสะหน่อย มึงข่มขืนกู” มือของผมที่ยันกับหน้าอกมันจิกเนื้อแน่น แล้วมันก็เลิกขยับสะโพกของมัน มือที่จับลูกชายของผมกับสะโพกก็ปล่อยเป็นอิสระ ผมที่อารมณ์ค้างๆ ก็มองร่างมืด ๆ ด้วยความงง
“ไม่อยากทำก็ออกไปสิ” พอมันบอกเท่านั้นแหละครับ ผมรีบโหย่งก้นค่อย ๆ รูดเอาไอ้ตัวใหญ่ออกจากร้างกายของผม แต่เอ๊าะ....ทำไมมันรู้สึกแบบนี้
“อื้อ..อ๊ะ” พอผมคราง (โดยที่ผมเริ่มยอมรับว่านั้นเสียงผม) ไอ้พ่อที่อยู่ในตัวผมก็ออกเสียงหัวเราะ ผมพยายามดึงร่างกายออกจนสุด แต่จิตใจลึก ๆ กลับสั่งให้ผมทับตอนั้นลงอีกครั้ง ผมพยายามถอนตัวออก และฝั่งลงไปใหม่ลองอย่างนี้อยู่หลายครั้ง จากช้าก็เริ่มจังหวะเร็วขึ้น ร่างกายของผมชื้นไปด้วยเหงื่อแถมสะโพกที่ผมบดเบียดของเจ้าตอใหญ่ ก็ส่งเสียงเจ๊าะแจ๊ะจากน้ำที่ไหลออกมา
“ไม่ไหวแล้ว” ผมนี้แหละครับไม่ไหว หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าตอนวิ่งหาห้องสอบเสียอีก ผมกดสะโพกขึ้นลงอย่างแรง ใบหน้าของผมเงยขึ้นเพื่อช่วยให้หายใจได้สะดวก ไม่นานน้ำของผมก็พุงออกมาอีกครั้ง ร่างของผมหมดแรงซบกับอกที่เปียกเหงื่อไม่แพ้กัน ไม่ทันที่ผมจะหายใจเข้าออกได้สองรอบ ร่างใหญ่นั้นก็กลับขึ้นมาบนตัวผมแล้วก็กระแทกตัวเข้ามาอย่างแรก
“ชอบไหม...แรงอีกไหม” ไอ้หน้าด้านนั้นมันถามมาได้ผมก็เลย...
“อ๊า!! แรงอีก...แรงอีกสิ” หน้าด้านตอบไปอีก ผมรู้สึกว่าผมบ้ามาก ๆ ที่บอกอย่างนั้น เพราะไอ้หื่นนั้นยกสะโพกผมขึ้นสูงแล้วกระหน่ำย้ำมาในตัวผมอย่างหนักหน่วง
“อะ..ฉันจะเสร็จแล้วนะ” มึงไม่ต้องมาบอก มึงรีบให้ไวเลย ห้องเครื่องกูจะเจ๊งแล้ว
“อืม..เร็วอีกสิ เร็วอีก” พอผมพูดงั้นมันก็ยกขอผมขึ้นสองข้าง กระหน่ำซอยยิ๊ก ๆ แล้วน้ำร้อนก็พุ่งเข้าตัวผมจนอุ่นท้อง ร่างหนักทับผมอั๊ก! ผมรู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจของมันดังพอ ๆ กับของผม เสียงในห้องมีแต่เสียงหายใจแข่งกันของเราสองคน น้ำเหนี่ยว ๆ เริ่มค่อย ๆ เซาะออกมา
“เสร็จแล้วก็ออกไปสิ” ผมที่บอกออกไปพร้อมกับผลักให้ไหลมันขึ้น ไอ้หื่นค่อย ๆ ยันเตียงแล้วถอนตัวมันออกมาจากช้า ๆ ผมรู้สึกถึงความเย็นที่พัดแถวช่างล่างเย็นหวิว ๆ น้ำอุ่น ๆ ไหวออกมาเยอะพอสมควร ไอ้หื่นหายไปในห้องน้ำไม่น่าจะเกิน 5 นาที มันก็กลับมาอีกครั้ง
“เห้ย!~” ผมร้องออกมาอย่างตกใจเพราะไอ้หื่นนั้นอุ้มผมเข้าไปในห้องน้ำ แสงไฟในห้องน้ำทำให้ผมต้องปรับสายตาสักพัก พอผมลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เจอไอ้หื่นหล่อ ที่ต้องขอเต็มหล่อเพราะมันหล่อจริง ๆ มองผมอย่างยิ้ม ๆ เท้าของผมเหยีบพื้นห้องน้ำร่างกายของผมเหมือนเสียศูนย์เล็กน้อย ดีที่ไอ้หื่นนั้นยังคงประคองผมอยู่
“มานั่งนี้มา” ไอ้หื่นนั่งของอ่างน้ำ มันตบหน้าขาตังเองให้ผมที่ยืนอยู่ระหว่างขามันนั่งลง ผมนั่งลงอย่างไม่มีแรงจะยืน พอก้นน้อย ๆ สัมผัสกับขาแข็ง ๆ ก็แทบจะเหาะขึ้นบนฟ้าด้วยความเจ็บปวด แต่แขนของไอ้หื่นมาโอบรอบเอวผมเอาไว้เสียก่อนเลยได้แต่นั่งให้น้ำหนักลงกับขามันน้อยที่สุด
“เจ็บมากไหม บอกแล้วว่าอย่าทำแรงไม่เชื่อ”
“ความผิดกูรึไง” ผมตะโกนข้างหูมันอย่างเหลืออดจริง ๆ มันหัวเราะผมน้อย ๆ มือที่โอบเอวผมเริ่มไม่เป็นสุข ลูบหน้าอกผมบ้าง ไม่ก็เล่นไข่สองใบผม จนเจ้าลูกที่มันเหนื่อย ๆ กับแข็งแรงมากอีก
“อย่าจับได้ไหม..พอแล้ว” ผมที่ดูเหมือนจะบ้ากามตอนนี้บิดไปบิดมาบนตัวของมัน
“จะได้เอาน้ำออกง่าย ๆ ไง” ผมที่ฟังมันพูด แต่สมองไม่พอจะประมวลผลคำได้ เพราะมือที่หยอกเล่นกับร่างกายผม ทำให้ผมต้องซบกับไหล่มัน
ขาทั้งสองข้างของไอ้หื่นกางออกทำให้ขาของผมกางออกด้วย ทีแรกผมตกใจกลัวตัวเองจะเอาไอ้ที่เจ็บอยู่แล้วไปทักทายกับกระเบื้องพื้นห้อง แต่ไอ้หื่นที่โอบเอวอยู่รั้งไว้ให้ มือที่เล่นกับลูกชายของผมค่อย ๆ เลื่อยต่ำแหวกประตูหลังที่คาดการณ์ว่าคงบวมเบ่ง สักพักน้ำอุ่นร้อนก็ไหลออกมาช้า ๆ
“เยอะเหมือนกันนะเนี๊ยะ ถ้าครั้งแรกก็ท้องแสดงว่าฉันมีน้ำยาสุด ๆ” ผมไม่อยากฟังไอ้หื่นมันพูด จะสะดิ้งก็ไม่มีแรงจึงหันหน้าไปทางอื่น ตาเจ้ากรรมดันไปเห็นภาพตัวเองอ้าขาบนตัวผู้ชาย แถมน้ำรักมันกำลังย้อยออกมาตรงกระจกในห้องน้ำอีก ทำเอาผมสะดุ้งเลยทีเดียว
“พะ...พอแล้ว เมื่อย”
-
โอ้ :pighaun: :pighaun: :pighaun: เลือกพุ่งมากมาย ฮ่าๆๆๆ
มีต่ออีกชิมิคะ จะรอนะคะ :z1:
-
:L1:
-
มีต่อแน่นอนคะ ว๊ะ 555+ ติดตามชมตอนต่อไปนะคะ
-
:z1:
อะไรกันนี้
ตื่นมาก็เสียสาวซะแล้ว
-
อ๊ะ :m10: :m10: :m10:
รออ่านต่อ :z13:
-
ผมขยับขาให้มันหุบ ๆ ติดกันเสียที อาการหยักไหล่ของมันแล้วก็หุบขาทำให้ผมใจชื่นไม่น้อย แต่แล้วสิ่งที่ผมคิดว่าจะได้พักผ่อนก็ผิดไป
มันลากผมไปกินในน้ำ เอ๊ย...ลากลงอ่างอาบน้ำที่มีฟองเต็มไปหมด กลิ่นของมะนาวสดชื่นทำให้ผมผ่อนคลาย แผ่นหลังจึงพิงกับไอ้หื่นด้วยอารมณ์ง่วง ๆ สุดชีวิต
“พร้อมรึยัง” เสียงที่ดังข้างหูผม ทำให้ผมหันไปมองมันด้วยหน้าตาแปลก ๆ
“อะไร...” ไอ้ผมมันคนซื่อหันไปถามมันอย่างใฝ่รู้ แล้วใบหน้าหื่นก็กดลงซอกคออีกครั้ง
“ทำอีกนะ ฉันมีอารมณ์อีกแล้ว”
“ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
ผมตื่นขึ้นด้วยความหิว แต่สังขารไม่ให้ทั้งกายและใจจริงต้องจำทนนอนบนเตียงต่อไป ผมกรอกตาที่พอจะขยับแล้วไม่เจ็บปวดไปรอบ ๆ ห้อง
เงียบ................... เงียบมาก ไอ้หื่นไปแล้วหลังจากมันทำผมจนฤทธิ์ยาหมดไป 3 ชั่วโมงมันก็ยังทำต่อ
ตกลง ผมหรือมันที่โดนยาอย่างว่า แต่ก็เอาเถอะสติมาปัญญานิรันด์กูล เพราะฉะนั้นลองกระดิกเท้า ..ผ่าน
ลองขยับแขน.......... ผ่าน
ไหนลองตะแคง...... ว๊าก อันนี้เจ็บปวดไม่ผ่านแต่ถ้ายังอยู่กูก็เป็นเมียเก็บอย่างงี่แหง๋ม ๆ และด้วยสัญชาตญาณดิบของชายสามศอกสองวาห้าเซนติเมตรอย่างผม จึงเดินเหมือนอ่างเถิงเทิงหาเสื้อผ้าในตู้กับข้าว
เอ๊ย..ตู้เสื้อผ้ามาใส่กันอุจาดผีบ้านพี่เรือน เดินทีปวดราวกับเล็บขบขึ้นสมองจนต้องค่อย ๆ วางเท้าไปเบา ๆ ข้าวของของผมหายเกลี้ยงแต่ผมก็ดันไปเห็นกระปุกใส่เหรียญกับแบงก์แปลก ๆ ด้านใจ
เอาวะ....เผื่อเอาไปแลกเงินไทยละได้เงินดี ผมโยกลูกบิดประตูไปมาแต่มันล็อค เซ็งเป็ด เซ็งไก่ มากมาย เมื่อออกทางประตูไม่ได้ ไอ้โฟมก็ทาซานลงละกัน ผมชะโงกหน้าลงไปดูหน้าตาของห้อง
ความสูงราว ๆ ตึกสองชั้นครึ่งสูงจนไม่กล้าดี แต่อยู่ก็ตูดแหก กลับไปแบกข้าวสารเลี้ยงตัวเองที่บ้านดีกว่า คิดดังนั้นผมจึงเอาวิชาละครไทยมาใช้ในชีวิตจริง
ดึงมาหมดเลยครับ เสื้อบ้าง กางเกงบ้าง ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ไม่เว้นแม้แต่ผ้าม่าน มัด ๆ ยาวเหลือเฟือ ผมจด ๆ จ้อง ๆ ผลงานของตัวเองว่าจะรับน้ำหนักของผมได้หรือเปล่า ใจหนึ่งก็กล้าสะจริง ๆ แต่อีกใจถ้าตกลงไปตอนที่ระบมตูดคงเป็นภาพที่สยองขวัญหน้าดู
ผมหันซ้ายหันขวาแล้วก็ไปจ๊ะเอ๋กับบันไดเหล็กเอาไว้หนีไฟ ใบหน้าของผมคงอารมณ์เล่นไพ่ได้ป๊อก 3 เด๊งแล้วเจ้าบอด ไม่ก็ถูกหวยเลขทายสามตัวประมาณนั้น
ผมค่อย ๆ ก้าวไปริมระเบียงห้อง แล้วเลื่อนบันไดนั้นลง มันตั้ง 5 ท่อนกว่าจะถึงชั้นหนึ่ง แถมสูงกว่าพ้นเกือบสองเมตร แต่อะไรก็ขวางผมไม่ได้ กำลังใจเกินร้อย กำลังกายมีน้อยก็ต้องใช้อย่างกระหยัด อิตอนก้าวขาของบันไดเหมือนก้าวขาลงนรกชัด ๆ
ผมค่อย ๆ ลงบันไดช้า ๆ ให้กระทบตับอ่อนน้อยที่สุด ถ้าลูกช้างออกจากที่นี้ด้วยสวัสดิภาพ จะลากตำรวจทั้งโรงพัก ทั้งลากไอ้พี่ชายของผมมาฟ้องมันให้หมดตัวเลขคอยดู
เท้าของผมพยายามยืดให้ใกล้พื้นมากที่สุด แต่เอ๋...อะไรชื้น ๆ มาอยู่ตรงเท้าผมหว่า?
ผมก้มหน้าลงไปดูก็สบกับเจ้าตูบตัวบั๊กเอ้ฟเลย กำลังนั่งลิ้นห้อยดมเท้าผมอยู่ ผมไกวเท้าไล่มัน มันก็กระโดดเล่นสะงั้น จนแล้วจนลอด ผมเลยต้องกระโดดลงทั้งอย่างนี้
“อูย..... พ่อลอดไปได้จะกลับมาอัดตูดมึง” ผมครางด้วยความเจ็บทั้งตัว แขนขาพานไม่มีแรงเลย
“พวกแกอยู่กันยังไง ให้เมียฉันหนีไปได้ฮะ!!” เสียงเหมือนไอ้นรกนั้นดังอยู่ข้างบนทำให้ผมไม่มีเวลามาเจ็บตัวอีก ผมคลานเข่า หันซ้ายหันขวาหาที่หลบแล้วไอ้ตูบหน้าขนก็วิ่งไปยืนรอที่บ้านหมาของมัน
ถ้าผมมองไม่ผิดมันกำลังเชิญชวนผมเข้าบ้านด้วยความสิเน่หา เอาวะ ....ยังดีกว่ามันโผล่หน้าต่างมาเจอเราอีกที ผมคลานดุก ๆ เข้าไปในบ้านหมาที่ใหญ่พอที่ผมกับมันจะอยู่ได้อย่างสบาย
เมื่อผมเข้าไปข้างในบ้านเสร็จ ไอ้ตูบหน้าขนก็เข้ามานอนขวางบังผมไว้ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าผมลอดไปได้จะเอามันเข้าวงการบันเทิงเลยทีเดียว
‘หาให้ทั่ว ไม่มีทางที่จะหนีไปได้ไกล...แม่งเอาทั้งคืนยังมีแรงหนีอีก รู้งี่เอายันเที่ยง’ นี้มึงคิดจะเอากูจนเดี้ยงเลยรึไง
ผมฟังทั้งบ้านเสียงดังบึงบัง เอ....ประเทศไทยทำไมมันหนาว ๆ อย่างงี่นะ ตอนนี่ไม่ใช่หน้าหนาวนิหว่า แต่ไอ้ตูบมันก็อุ่นดี แล้วก็หิว แต่ง่วงมากกว่า
ง่วง....ห๊าวววววววว แจ๊บ ๆ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน
แจ๊บ ๆ หิวชะมัด ผมลืมตาขึ้นมาบนเตียงเดิม! บรรยากาศเดิม ! แถมด้วยไอ้ตูบตัวเดิม! ยังคงนอนบนเตียงเดียวกับผม ออ...บ้านไอ้ตูบ
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
จะบอกว่าฮามากมาย
โถ............ไข้ขึ้นหลับไปไม่รู้ตัวในบ้านหมา แล้วหมาฉลาดๆน่ะ มีเร้อมันจะไม่จงรักภักดีเจ้าของ
เดี๋ยวหนูหลับเจ้าตูบมันก็ไปตามสามีหนูมารับหรอกค่ะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
((แตน เวลาเราอัพเรื่องเพิ่ม เราสามารถแจ้งที่หัวเรื่องได้นะคะ วิธีเปลี่ยนหัวเรื่องก็คือกลับไปที่โพสแรก กดที่ modify แล้วเข้าไปแก้ตรงหัวข้อเรื่อง แล้วกดโพสที่ modify อีกที
เช่น ตอนนี้ ก็อาจจะเปลี่ยนเป็น รักเข้าตา (ตอนที่2 13/9/10) อะไรประมาณนี้ คนตามอ่านก็จะได้รู้ด้วยว่าเรามาอัพเรื่องเพิ่มแล้ว))
-
ศิษย์น้องขอบคุณพี่นุ่นมากมาย ขอบคุณคร้าปปปป o1
-
:haun4:
ชอบๆๆหื่นๆๆปนฮาดี
มาต่อเรื่อยๆน่ะค่ะเป็นกำลังใจให้
:jul1:
-
ฮาดีอ่ะ :pig4:
ชอบๆ
มาต่ออีกน้า
-
:z13: :z13:
จิ้มตูดไรเตอร์
โอ้ววว เข้ามาก็ :pighaun: :pighaun: :pighaun:
รุนแรงจังเลยอ่าา
ว่าแต่พระเอกของเราเค้าคือใครกัน???
คือคนที่มาถามราคาตอนแรกอะป่าว? :impress2: :impress2:
-
โอ๊ยไม่ไหวจะเคลียร์ ลูกสาวชั้น ทำไมมัน ฮาได้ขนาดนั้นคะลูก 555555555
แต่สนุกชวนให้ติดตามดีนะ รอตอนต่อไป :mc4: ฉลองให้ลูกสาวชั้น
-
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกก :z1:
-
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ถูกใจจริง ๆ เรื่องนี้ :z1:
..
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
ฮา เลือด พุ่ง
-
แต่ละคน หื่นๆทั้งนั้น
-
หึๆๆๆอย่างนี้เสร็จแน่
-
หมาหักหลังแน่นอน 555
-
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
พระเอกหื่น
ชอบมากเลยคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มาต่ออีกนะคะ ฮามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:-[ :-[ :-[
-
:z1: :z1: :haun4: :L1: :L1: :L1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก+ เปิดฉากด้วยการถูกลักพาตัวไปปล้ำทำเมีย โดนอะจะปะเฮ้ย!อยู่ทั้งคืน สุดท้ายก็หนีไปนอนบ้านน้องหมา
โถๆๆๆ ไม่เคยเจอะเจอแบบนี้มาก่อน จะสงสารหรือขำดีล่ะเนี่ย มีแต่คนเขาหนีออกนอกบ้านไปเลย นี่หนีเข้าบ้านหมา :m20:
แหม่~ ชอบน้องหมาจริงๆ :m1: ท่าทางจะถูกใจโฟมนะนั่น เห็นโฟมกำลังลำบากเลยพาเข้าบ้านสินะ แถมยังปิดประตูกันคนเห็นให้อย่างดี :m12:
แต่ไงเด๋วก็ต้องโดนเจออยู่ดีนั่นแหละ :laugh:
ว่าแต่... คุณสามีเจ้าของน้องหมาเป็นใครกันล่ะเนี่ย~~ :z1:
-
กรี้ดดด :oo1:
สนุก!!!
ต่อด่วนค่ะ ชอบบ ฮาาาดี :laugh:
-
:z1: น้องหมาต้องหลอกโฟมไม่ให้หนี
แล้วตามเจ้านายมารับตัวไปแน่เลย
-
แจ๊บ ๆ หิวชะมัด ผมลืมตาขึ้นมาบนเตียงเดิม! บรรยากาศเดิม ! แถมด้วยไอ้ตูบตัวเดิม! ยังคงนอนบนเตียงเดียวกับผม ออ...บ้านไอ้ตูบ
อ่าวเห้ย! บ้านไอ้ตูบมันมีเตียงคิงไซด์ที่ไหนเล้า ผมกระดอนลุกพรวดอย่างเร็ว
“โอ๊ย!!!” ความโง่ของผมเองครับที่ลุกมาไม่ได้ดูสังขารตัวเอง แถมถูกหมาดูด้วยสายตาสมเพสอีกต่างหาก
“ตื่นแล้วหรอ หิวไหม”
“หิว....... เชี้ย! ไม่ใช่ละกูกลับมาที่นี้ได้ไงหะ! โอ้ย โอ้ย.....” ผมไม่ได้ร้องเพลงของเบนชลาทิดหรอกครับ
โอ๊ยแรก.....ไอ้ตูบมันกระโจนมาเลียหน้าผม
โอ๊ยสอง....ผมหลบมันหัวเลยไปฟ้าดเข้ากับหัวเตียง เลยกลายเป็น โอ๊ย โอ๊ยอย่างที่เห็น
“เจ็บไหมละนั้น โซโลไปไกล ๆ แม่ก่อน” ผมหายใจโล่งเป็นกองเมื่อได้ไฮโลนั้นออกจากตัวผม แต่ใครแม่มัน
“ปวดหัวชะมัด... .เฮ้ย!!!!!! ลูกเห็บตก!!” ไอ้ผมก็ตะโกนไปสุดเสียงเมื่อมองข้างหน้าต่างเห็นอะไรขาว ๆ ตกนอกหน้าต่าง
“ไข้ขึ้นจนเพี้ยนไปแล้วรึไงหะ...นั้นมันหิมะต่างหาก” ไอ้มหากามมันค่อยพยุงผมให้พิงกับไหลของมัน ไม่ใช่ผมใจง่ายนะครับ แต่เกิดมาไม่เคยเห็นหิมะก็เลยตกใจไปหน่อย
“มึงเอากูมาขายนอกเลยหรอวะ นี่มันประเทศอะไรหะ มึงโง่แล้วเอากูมาขายที่นี้กูพูดอังกฤษไม่เป็น” เหมือนจะเป็นข้อดีของผมใช่ไหมครับที่ครูบาอาจารย์สอนแล้วไม่เข้าหัว
“สงสัยไข้จะขึ้นจริง ๆ เดี๋ยวนะ...” ผมที่พิงกับอกมันอยู่ มองมันไปหยิบอะไรสักอย่าง แล้วล้วงเข้าไปในเสื้อของผม
“ไอ้เชี้ยนี่!”
“ไม่เงียบจะปล้ำมึงเดี่ยวนี้เลย!!” โด่..คิดว่ากูกลัวหรอ
“.....” ผมกลัวจริง ๆ
ไอ้บ้านั้นลากผมติดไปกับตัวมันครับ มือมันข้างหนึ่งก็ยุ่งอยู่กับรักแร้ของผม ส่วนผมก็ถูกผิงกับอกมันเหมือนเดิม ด้านนอกมันหิมะจริง ๆ นะครับ ผมลูบแขนตัวเองไปมาอย่างหนาว ๆ ....ไปต่างประเทศเป็นงี่นี้เอง
“หนาวหรอ” เสียงบนหัวผมถามแต่มือมันยังไม่ออกจากนมข้างขวาผมเลย
“…..” อะอะ ผมไม่ได้กวนตีนมันนะครับคนอ่าน ถ้าจำไม่ได้กลับไปอ่านข้างบน มันบอกให้ผมเงียบเอง มันเห็นผมเงียบก็เลยลากผ้าห่มหนา ๆ มาคลุมผมสะมิดไหล อยู่งี่ก็อุ่นดี
เสียงเงียบในห้องกับความอบอุ่นในผ้าห่มทำให้ผมคล้ายกับจะวูบนอนอีกครั้ง ไม่คล้ายละครับ นอนจริง ๆ
“ไข้ยังสูงอยู่เลย ไปกินข้าวก่อนดีกว่าแล้วค่อยนอน” มึงพูดไปเถอะ ระดับกูเข้าไปถวายตัวหน้าประตูห้องพระอินทร์แล้ว จะฟื้นคืนชีพบนโลกยากส์
เสียงคนเดินไปเดินมารอบห้อง กับสติอันน้อยนิดของผมที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น อยู่ ๆ แขนข้างหนึ่งของผมถูกดึงออกนอกผ้าห่ม
กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งไปทั่วห้อง ไอ้ความรู้สึกตะหงิด ๆ ในใจทำให้ผมลืมตาขึ้น
“อะ.....วะเฮ้ย!” ภาพของใครสักคนกำลังจะฝั่งเข็มเข้าไปในตัวผม ทำให้ผมต้องกระชากแขนมากอดมันอย่างเร็ว
“มึงจะทำไรกู” ผมมองไอ้คนที่ยืนอยู่ไม่ไกล สลับกับหน้าไอ้หมอเถื่อน หน๋อย ๆ ไม่ต้องมายิ้มให้กู กูไม่หลงมึงหรอก
“ให้น้ำเกลือไง”
“เสือกยุ่งอะไรกับกูนักหนาวะ กู-อยาก-กลับ-บ้าน โว๊ย!!!”
“บ้านผัวก็เหมือนบ้านเมีย ยังไงบ้านหลังนี้ก็เป็นของเธอครึ่งหนึ่ง”จะว่าไปมันก็พูดถูก ไหน ๆ ผมก็โดนมันเสียบหลายที ให้พี่ฟ้องหย่าสินสมรสครึ่งหนึ่งก็ต้องเป็นของผม หวานทั้งชีวิต
ไม่
ไม่
ม๊ายยยยย ผมต้องไม่เห็นแก่เงิน ไม่อยากนั้นเพื่อนผมต้องล้อกันตายว่าผมมีผัวแทนมีเมีย ไอ้หื่นคุยกับหมอท่าทางแปลก ๆ นั้นสองสามคำ แล้วมันก็เดินมาทรุดตัวนั่งข้าง ๆ ผม ผมก็ไม่รู้ว่าผมผอมขนาดไหน แต่ไอ้กระชากทีเดียวผมก็ลอยมานั่งบนตักของผม แสดงว่าผมนั้นขาดสารอาหารสุด ๆ
“เชิญเลยหมอ” ไอ้มหากามดึงแขนผมยื่นไปตรงหน้า ส่วนผมนะหรอดิ้นยิ่งกว่าผีเข้าอีก ผมเห็นหมอหยิบอะไรสักอย่างหน้าตาเหมือนเพจลิ้งค์ ที่สมัยพระเจ้าเหาใช้ติดต่อกับสนมขึ้นมาทาบกับนิ้วชี้ของผม
“ว๊ากกกกก!~” เสียโหยหวนราวกับนายแบบตกลูกดังมาจากปากของผม ไอ้เครื่องที่ว่ามันเจาะนิ้วผมจนเลือดออก ไม่นานไอ้หมอไร้จรรยาบรรณแพทย์ก็เลิกยุ่งกับผม หันไปดูอุปกรณ์ผมต่อ ผมดิ้นอยู่อย่างนั้นแต่ไม่แรงเหมือนตอนแรก เพราะอะไรนะหรอ ....หมดแรง
“เป็นไงบ้างครับหมอ” ไม่ใช่เสียงผมครับ เสียงไอ้ที่จับผมอยู่ ฟังเค้าต่อเถอะ
“ร่างกายคนไข้อ่อนแอมากนะครับ” ก็ใช่นะสิ ตั้งแต่ออกจากศาลตา-ยายมายังไม่ได้กินอะไรเลย ขอโทษที่แทรกจังหวะฟังหมอต่อดีกว่าครับ
“ช่วงนี้ต้องบำรุงร่างกายให้มาก ๆ นะครับ แล้วผมจะจัดยาบำรุงครรภ์ให้ สิ้นเดือนผมจะดูอาการอีกที”
ฮะ ๆ ผมเงยหน้ามองไอ้หื่นมันหน้าซัดเลย ไปทำใครท้องไว้ละนั้น โง่ชิหาย...ตอนทำดันไม่ใส่ถุง ออ...ว่าแค่หมอหมายถึงใครท้องวะ
“หมอหมายถึงเมียผมท้องหรอครับ” ไอ้หื่นมันรัดผมแน่นแต่หูผมอยากเสือกว่า ไอ้หื่นมันทำใครท้องมากกว่าจะได้สมน้ำหน้ามัน
“ครับ.... ไม่ทราบว่าภรรยาของคุณเป็นเอเชียแท้รึเปล่าครับ” ผมเริ่มงง ๆ กับคำพูดของหมอ ถึงผมจะเสือกแต่ผมก็วิเคราะห์นะครับ เอเชียแท้...ก็คือคนเกิดในเอเชีย เอเชียไม่แท้คือพวกลูกครึ่ง ฮา....ไอ้โฟมหลักแหลมสมกับเรียนวิทย์มา
“เตี้ย.....เตี้ย ไอ้เตี้ย!!” มันเรียกใครครับ ผมไม่ยอมรับว่าเตี้ยผมก็เลยเอาเงียบเอาต่อสู้
“ไม่พูดพ่อจะปล้ำต่อหน้าหมอนี้แหละ” มันไม่พูดเปล่ามันเอามือมาจับไข่ผมด้วย ไอ้..ไอ้หน้าวอก ไอ้ปากว่ามือถึง มึงจะเตือนก่อนสัก 5 นาทีก่อนขู่ไม่ได้รึไงวะ
“มีอะไร” ตอบกวนตีนสุด ๆ ถ้าผมโดนกระทืบตายลงนรก ผมจะฟ้องยมบาลว่าผมไม่ผิด มันมีสาเหตุให้ผมกวนตีนต่างหาก
“หมอถามก็ตอบเค้าด้วย”
“ถามมาสิ” ผมหันไปหาหมอที่ยกไอ้ของที่หน้าตาคล้าย ๆ ไอแพดมา เค้ากด ๆ จิ้ม ๆ แถมถ่ายรูปผมด้วย แล้วก็เงยหน้าถามผม
“อายุเท่าไหรครับ”
“20”
“เป็นคนที่ไหนครับ”
“เป็นคนแม่งทุกที่แหละ”
“พ่อเกิดประเทศอะไรครับ”
“ไทย”
“ส่วนแม่..”
“ไทย”
“บรรพบุรุษมีสายพันธ์อื่นไหมครับ”
“ไทยแท้ ไม่มีพันธ์ทาง วะ...ถามเหมือนประวัติหมาเลยไอ้หมอนี้”
“โอเคครับ ผมคงถามคุณแค่นี้” เออดี..ถามมากกว่านี้มีต่อยโชว์แมนแน่นอน
“ขอแสดงความยินดีกับทั้งสองคนด้วยนะครับ ตอนนี้ภรรยาของคุณตั้งครรภ์อ่อน ๆ คุณแม่ต้องดูแลตัวเองให้มาก ๆ นะครับเพื่อนสุขภาพของลูกคุณเอง”
-
โอ๊ะ โอ๊ะ เรื่องชักแปลกเข้าไปทุกทีแล้ว นี่นายเอกของเราหลุดไปอยู่ไหนกันคะนี่
สงสัยเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีแน่ๆ
-
555555555555555555 โอ้ยยย ขำ....นายเอกบ้าดีอะ ตลกโคด
มาต่ออีกเร็วๆน้า อยากรู้ว่านายเอกท้องจิงป่าว!!
-
อ่านแล้วชักมึนครับ
ท้อง?????
-
โฮะ เกิดอะไรขึ้นนี้ๆๆๆๆๆๆ
-
อะเด๊ะ..... ผมนั่งค้างอยู่ท่านั้นจนไอ้หื่นมันลุกไปส่งไอ้หมอเถื่อนออกไป ในหัวสมองค่อย ๆ คิดคำพูดของมันออกมาทีละประโยคตามที่ได้ร่ำเรียนมาว่าเป็นอวจนภาษา ใครท้อง?
ขอแสดงความยินดีกับทั้งสองคนด้วยนะครับ สองคนประโยคนี้สมบูรณ์ เพราะคนจะทำลูกมาได้ต้องทำกันสองคน ทำคนเดียวไม่ได้ คนแรกไอ้หื่น อีกคนนะใคร?
ตอนนี้ภรรยาของคุณตั้งครรภ์อ่อน ๆ ผมที่ไม่สบายก็ไม่ได้หมายความว่าผมท้องเสียหน่อย แล้วผู้ชายที่ไหนมันท้องได้วะ คงไม่ใช่ผม...
ผมยังคงนั่งค้างอยู่สารรูปเดิมบนเตียงโคตรใหญ่ ไอ้ไฮโลวิ่งเข้ามาในห้องก่อนเจ้านายมันจะเข้ามา มันกระโดดขึ้นมาบนเตียงนั่งข้าง ๆ ผม สายตาของเราทั้งคู่จ้องหน้ากัน
ผมจะมีน้องใช่ไหมฮะ
“เฮ้ย!!” ผมตกใจกับตัวเอง คิดว่าไอ้ไฮโลมันพูดกับผม แถมยังหมายถึงผมกำลังท้องอีก
“ดีใจไหมที่จะมีลูกด้วยกัน” ไอ้หื่นมันยกกับข้าวหน้าตาแปลก ๆ มาข้าง ๆ ผม ผมไม่รู้ว่าที่มันยกมามันผสมระหว่างอะไรถึงหน้าตาเป็นอย่างงี่
“ยินดีด้วยนะ แล้วนายจะทำยังไงต่อไป”
“รอนายหายดีก่อนแล้วค่อยไปฝากครรภ์ ผู้ชายท้องยิ่งพัฒนาเร็วด้วยสิ แต่กว่าจะคลอดก็ตั้ง 10 ไม่ก็ 11 เดือน” ผมเอานิ้วแคะเข้าไปในหู หวังให้ขี้หูของผมอย่าได้บดบังเสียงที่มันพูด
“มึงว่าไงนะ มึงเพี้ยนแล้วผู้ชายที่ไหนมันท้องได้มั่ง”
“เธอนั้นแหละที่เพี้ยน ผู้ชายก็ท้องได้ใคร ๆ ก็รู้ แต่มันก็ไม่ทุกคน”
“มึงว่าไรนะ ผู้ชายท้องได้ วะฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮิ๊ว...... บ้านมึงรึไงผู้ชายท้อง” ผมหัวเราะตัวงอที่มันบอกว่าผู้ชายท้องได้ ผมโง่หรือแกล้งโง่กันนี้ ผู้ชายมีแต่ไข่ ไม่ได้มีรังไข่เสียหน่อย
“จะแกล้งโง่ยังไง ในท้องนายก็มีลูกฉันนอนเล่นอยู่ อย่าคิดทำร้ายเค้าเป็นอันขาด” ผมหัวเราะขาด ๆ หาย ๆ มือผมลูบไปที่หน้าท้องมันเรียบกิ๊ง
“ไอ้หื่น ที่นี้ที่ไหนวะ”
“ประเทศไทยไง นายไข้จนบ้าไปแล้วหรอ” ไอ้หื่นคนของเหลวในถ้วยไปมา แล้วจับยัดเข้าปากผมมันยังไงก็ไม่รู้
“ประเทศไทยบ้านป้ามึงมีหิมะตก” ผมชี้ไปนอกหน้าต่างที่ยังคงมีหิมะตกไม่ขาดสาย
“มันแปลกตรงหน้าที่เมืองไทยหิมะตก ถ้าที่ญี่ปุ่นตกสิแปลก” สมองของเด็กเรียนวิทย์ได้แค่ปีเดียวอย่างผมเริ่มประมวลผล ไอ้ญี่ปุ่นมันมีหิมะตกมันแปลกตรงไหนครับ ประเทศไทยตกสิแปลกทั้งปีทีแต่ฤดูร้อน ฤดูร๊อนร้อน ฤดูร้อนสุด ๆ แล้วก็ฤดูโคตรร้อน แต่ที่ผมหนาวสั่นหงึก ๆ นี้บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น
“กระเป๋าตังค์กูอยู่ไหน” พอผมอ้าปาก มันก็ยัดข้าวให้ผมกิน กูจะตายก็เพราะมึงนั้นแหละไอ้หื่น
“นายไม่มีอะไรติดตัวมาเลยนะ อ้อ...มีนาฬิกาเรือนหนึ่งแต่มันคงเสียแล้วฉันเก็บไว้โต๊ะข้าง ๆ นาย” ไอ้หื่นมันเปิดลิ้นชักแล้วหยิบนาฬิกาที่พ่อซื้อให้ผม นาฬิกาของผมตายจริง ๆ มันตายตอนเวลาหกโมงครึ่ง
“วันนี้วันที่เท่าไร ปีอะไร พ.ศ.อะไร” ผมจ้องหน้าไอ้หื่นแบบจริงจังสุด ๆ พอ ๆ กับจ้องหน้าอาจารย์เวลาเค้าตัดสินคะแนนรายงานหน้าชั้น
“กินข้าวก่อนแล้วจะตอบ” มันพูดแบบนั้นผมจึงแย่งข้าวราวกับอาหารไก่มากินเอง แต่กินไปได้สามคำผมก็รู้สึก......
“ห้องน้ำอยู่ไหน...”
“ปวดฉี่หรอ อยู่ตรงนู้น” มันชี้ไปตรงห้องข้าง ๆ อ๊อ...ทำไมผมถึงไม่รู้หรอครับว่ามันอยู่ไหน เพราะห้องนี้ไม่ใช่ห้องเดิมที่ผมกับมันมาทำเครื่องกำเนินไฟฟ้ากัน สงสัยย้ายห้องกลัวผมหนีแหง๋ม ผมค่อย ๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมจับอ่างล้างหน้าก้มหน้าลง ค่อย ๆ สูดหายใจเข้าลึก ๆ เหงื่อเริ่มผุดเต็มหน้าทั้ง ๆ ที่มันหนาวจับใจ
“เป็นอะไรรึ.....เฮ้ย!” ไอ้หื่นมันเข้ามาครับ แต่พอผมได้ยินเสียงมันของที่กินเข้าไปมันออกมาทางเดิมสะผมปวดกระเพาะไปหมด
“แค๊ก ๆ อั๊วะ.....” ผมอ้วกออกมาจนหมดพุง จึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา
“ไอ้บ้าแกเอาอาหารเป็นพิษมาให้แดกใช่ไหม” ไอ้ผมนะมันปากดีเพราะมีเพื่อนผู้หญิงเยอะ จะหมดท่าแต่ปากก็ยังขยับได้ครับ
“จะบ้าหรอ นายแพ้ท้องต่างหาก” ผมได้ยินสิ่งที่ผมไม่อยากได้ยินมากที่สุด ผมท้องจริง ๆ หรอ แถมท้องกับคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ รู้ดังนั้นแข้งขามันดูเหมือนจะถ่านหมด ดีหน่อยที่ได้มหากามมันมาอุ้มผมทัน
ผมตาลอยมองเพดานไปจนถูกวางบนเตียง ผมฝัน..ฝันแน่ ๆ ..ฝันเหี้ย ๆ ด้วย อะคุณลองคิดดูผู้ชายที่ไหนแม่งท้องกันมั่งวะ ผมหันไปมองไอ้ที่นั่งข้าง ๆ เตียงด้านซ้ายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ กันไปด้านขวาก็เจอหมาไฮโลนอนหมอบมองผมอยู่ใกล้ ๆ ทำไมผมฝันแปลกจัง
“อยากกินอะไรไหมจะให้แม่บ้านทำให้กิน จะได้กินยาหลังอาหาร” ผมหันไปมองไอ้มหาหื่น
“กูฝันอยู่รึเปล่า” ผมถามดี ๆ มันดันหัวเราะ มือมันใหญ่เท่าหน้าผมมันจับหน้าผากใสกิ๊งราวกับนายแบบของผมลูบไปมา
“ถ้านายคิดว่าฝัน มันคงเป็นฝันที่ดีที่สุดใช่ไหม”
“เปล่าฝันร้ายในรอบปี กูจะไปเอาน้ำมนต์เก้าวัดมาอาบ”มันทำหน้างง ๆ
“น้ำมนต์ คืออะไร” บ๊ะ..ไอ้นี้ลูกครึ่งหรือไงวะไม่รู้จักน้ำมนต์
“ถามไรหน่อยสิ วันนี้วันที่เท่าไร” ผมจ้องไอ้หื่นนั้นอย่างจริงจัง
“วันนี้วันที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 3553”
“ฮะ!!!~” แม่เจ้า! มันตอแหลหรือว่ามันพูดจริง ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ผมข้ามมิติมาหรอ ถ้างั้นผมของเป็นบรรพบุรุษของมันได้เลย
-
:laugh: สงสัยศาลเจ้าตา-ยายท่านจะเล่นตลกซะแล้วล่ะ นี่ข้ามมิติเวลามาเป็นพันปีเลยนิ
แล้วอีตาพระเอกไปเจอก็ปิ๊งเข้าอย่างแรงเลยเหรอ ถึงขนาดลักพาตัวคนไม่มีอะไรมาปล้ำแล้วยังคิดจริงจังด้วย :oni2:
ว่าแต่..ตาหื่นชื่ออะไรล่ะ? ยังไม่รู้ชื่อเลยนะ ทำไมโฟมไม่ถามชื่อสามีด้วยล่ะจ๊ะ :m12:
นี่ถ้าจะกลับไม่ได้ง่ายๆแล้วด้วย น้ำมนต์ยังไม่รู้จัก วัดก็คงไม่มี ศาลเจ้าก็คงเช่นกัน (แล้วโผล่มาได้ไงเนอะ) หุหุ~
ปล.อัฟแล้วขึ้นหัวเปลี่ยนตอนที่เท่าไหร่ๆแล้วด้วยสิคะ เด๋วคนเขาไม่รู้ว่าอัฟเดทแล้วนะ เปลี่ยนที่กระทู้แรกที่ลงกฎอ่ะ o8
-
^
^
ก็เปลี่ยนเป็นแล้วนี่นา?
-
ดีใจเลิกโง่ไปหนึ่งเปาะ คริๆ ขอบคุณนะคะที่สอนแตน เดี่ยวเอามาลงอีก 555
-
อิอิ~ ^^ มิเป็นไรเคอะ จะรออ่านนะ เป็นกำลังใจให้ :z1:
-
“ตกใจอะไรนักหนา นายชื่ออะไร” เสียงเคาะประตูพร้อมกับแม่บ้านทั้งสาวไม่สาวเดินเอาอาหารแปลก ๆ เข้ามาในห้อง พอพวกเธอออกไปหมดผมจึงเริ่มปริปากอีกครั้ง
“ชื่อโฟม อภิชาติ เรืองโสภา”
“ชื่อเพราะจัง ฉันไม่ค่อยเห็นใครตั้งชื่อแบบไทยแท้อย่างนี้มานานแล้ว ฉันชื่ออองค์ตาล เทพพิทักษ์ เป็นเอเชียไม่แท้ เป็นตระกูลที่เก่าแก่ที่สุดของไทย”
“มีชื่อเรียกง่าย ๆ ไหม” คือยอมรับกระดากปากจะเรียก อองค์ตาล เหมือนผมกำลังจะพูดถึงอองซาน ซุจีไงงั้น
“เรียก ทรี ก็ได้ อ้าปากสิ” ผมอ้าปากกินอะไรสักอย่างเหมือนขนมปัง แล้วมันก็ตักเหมือนเนื้อหมูผัดใส่ปากผมอีกที ก็ยังดีกว่าไอ้อาหารไก่เมื่อกี้เยอะ
“นายจับฉันมาทำไม” ไอ้หื่นคูณสามเงยหน้าสบตาผม แล้วยัดของในช้อนเข้าปากผมอีกที
“ฉันไม่ได้จับนายมา พ่อบ้านต่างหากส่งนายมาเป็นของขวัญ...แล้วก็เป็นของขวัญที่พิเศษมาก” ผมยิ้มให้ผม แต่ผมก็เฉย ๆ ไม่หวั่นไหวในความหล่อของผม ผมกวักมือเรียกไฮโลขยับมานอนข้าง ๆ ผม มันฉลาดมากเลย
“นายรู้ไหมว่าฉันไม่ใช่คนที่นี้” เหมือนมันรอจังหวะผมพูด พูดยังไม่ทันหุบปากมันก็ยัดของเข้ามากผมอีกครั้ง
“รู้สิ.... แค่รูปร่างหน้าตาของเธอก็บ่งบอกแล้ว พวกไทยแท้มีแต่เชื้อพระวงค์ทั้งนั้น” คุณเริ่มสงสัยไหมครับว่ามันพูดไอ้ไทยแท้ กับไม่แท้มานานละ มันคืออะไร แค่ผมขอเคี้ยวหญ้าในปากก่อนเดี่ยวค่อยถามมัน
“นายอธิบายเรื่องไทยแท้ กับไม่แท้ให้ฟังหน่อยสิมันเป็นยังไง ทำไมผู้ชายอย่างเรา ๆ นายถึงบอกว่าท้องได้ ทั้ง ๆ ที่ ๆ กูจากมาผู้ชายท้องไม่ได้” มันยัดข้าวใส่ปากผมอีกครั้ง แถมให้ผมถือน้ำในมืออีกสงสัยกลัวผมติดคอ
“ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องพวกนี้หรอกนะ แต่ตระกูลของฉันเริ่มแรกเดิมทีเป็นพวกไทยแท้ คือพ่อแม่เป็นเอเชียแท้กันทั้งคู่ ต่อมาพวกเลือดผสมก็เข้ามาแต่งงานในตระกูลเชื้อสายไทยแท้ของตระกูลจึงเริ่มหายไป อย่างฉันที่ตรวจดีเอ็นเอก็บอกได้ว่า ฉันมีสายเลือดเอเชียเพียง 70% เท่านั้น” ไอ้หื่นยกช้อนมาจ่อปาก แต่ผมหันหน้าหนี เพราะผมรู้สึกมันจะตีขึ้นมาแถวคอหอยอีก ผมส่ายหน้าไปมามันก็เลยยกของในมือให้ผมจิบ
“ทำไมมันถึงเกิดไอ้พวกไทยไม่แท้ขึ้นละ ทั้ง ๆ ที่คนไทยก็ประชากรเยอะทุกปี” ผมก็เดาเอาจากประชากรปี 2553 นะครับว่าไทยแท้มันเยอะ เด็กไทยเป็นแม่คนตั้งแต่อายุ 10 ขวบ มันจะมีโอกาสเอาของชาวบ้านมาผสมได้ยังไง
“ก็อย่างที่รู้ ๆ ก่อนเมื่อเกือบพันปีก่อน แกนโลกปรับเปลี่ยนไป เอเชียเคลื่อนตัวตามแกนโลก คนตาเสียส่วนใหญ่.....ที่เหลืออยู่ก็น้อย พวกที่เป็นเอเชียแท้จะอายุยืนและมีภูมิคุ้มกันโรคดีกว่าพวกเอเชียไม่แท้ไง” ผมได้ยินดังนั้นผมนึกถึงหนังเรื่อง 2012 ทันที แต่ที่แย่กว่านั้นมันมาตอนที่โลกมันสงบสุขแล้ว
“ฮือ..... ฮึก งั้นพ่อแม่พี่น้องฉันก็กลายเป็นปุ๋ยไปแล้วนะสิ ทำไมต้องเหลือกูไว้คนเดียวด้วยวะ ยังไม่ได้บวชทดแทนคุณเลย” ผมน้ำตาไหลพราก ๆ เมื่อคิดถึงพ่อแม่ผมกำลังเป็นปุ๋ยอยู่ที่ไหนในพื้นดินสักแห่ง
“พ่อกับแม่นายตายหมดเลยหรอ เสียใจด้วยนะ” มึงไม่รู้อะไรตอนนี้ถ้าย้อนเวลาไป คงกำลังทำพิซซ่ากันเพลินไปเลย แต่มาอยู่ที่นี้ตอนนี้ซากยังหาไม่เจอ
ผมไม่พูดอะไรอีก นอนตะแคงเห็นหน้าหมายังดีกว่าหน้ามัน สูดน้ำมูกที่จะไหลออกมาอย่างหนักหน่วง คิดถึงพ่อคิดถึงแม่ แถมยังคิดถึงพี่สาวที่ท้องอยู่หลานก็ยังไม่เห็นหน้า พ่อกับแม่จะดีใจไหมนะที่ผมจะมีหลานให้ท่านอีกคน กลับไปได้ก็โชคดีหน่อยที่ทหารไม่ต้องการคนตั้งครรภ์มาเกณฑ์ทหาร
ฝ่ามือของไอ้หื่นมันลูบหลังผมเบา ๆ มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีหน่อย ๆ ผมนอนร้องไห้มองหิมะตกไปพราง ๆ มือข้างหนึ่งกำนาฬิกาตายไว้ อีกข้างกำลังจับไอ้ไฮโลอยู่
“โฟม กินยาก่อนค่อยนอน” ลมหายใจอุ่น ๆ กระทบซีกแก้มของผม ผมหันไปมองมันทั้ง ๆ มันทั้ง ๆ ที่หน้ายังเปียกอยู่
“ร้องไห้ทำไม ปวดหัวอยู่หรอ” มันยังคงเอามือเช็ดน้ำตาผมอยู่ เป็นมึงจะร้องไหมละ จากบ้านจากเมืองมาพันปี แถมภายในเวลาไม่กี่วันโดยเกย์เสียบ ท้องอีก แล้วก็พึ่งรู้ว่าพ่อกับแม่เป็นปุ๋ยไปแล้ว ไอ้ที่จะหยุดร้องเลยร้องเข้าไปใหญ่
“อย่าร้องกินยาก่อน” ผมสะอึก ผ่านมาเป็นพันปีประเทศไทยยังคงมียาเม็ดอยู่หรอ ผมมองไอ้เม็ดเล็ก ๆ กลม ๆ ใสสีเหลืองในมือมันมองเม็ด แต่ยาก็คือยาผมของปฏิเสธ ผมส่ายหน้าไปมา
“ไม่ขมหรอก” เชื่อมึงก็ก็หมาแล้วไอ้หื่น มันช้อนให้ลุกขึ้น แต่ผมทำเป็นหน่วงน้ำหนักให้มันหนัก ๆ เข้าไว้ แต่มันก็ยกขึ้นได้ ยาสองเม็ดเข้าปากผมพร้อมกับน้ำหมดแก้ว มันยิ้มที่มันชนะ ออ....ยกนี้ก็ยอมไปก่อน
ผมล้มตัวนอนอีกครั้ง นอนมองหิมะสีขาวเกาะหน้าต่างข้างนอก...ถ้ามีน้ำแดงน้ำหวานเฮลส์บลูบอยมาสักขวด ราดไปคงอร่อยหน้าดู ว่าแล้วน้ำลายก็ไหลเอาไว้มีแรงจะย่องไปชิมละกัน แล้วอยู่ ๆ ผมก็อยากร้องไห้มาอีก อยากกลับบ้านที่สุดเลย รายการวงเวียนชีวิตยังมีอยู่ไหมครับผมจะไปให้สัมภาษณ์สดว่าชีวิตผมรันทดขนาดไหน
ไอ้หื่นมันขึ้นมานอนบนเตียงกับผม แขนของผมกำลังสอดใต้คอผมแทนหมอน แขนอีกข้างก็กอดรัดผมอยู่ ตัวมันสูงมาก...แต่ผมก็ไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ มันพันธ์ทางจะตัวใหญ่กว่าผมก็ไม่แปลก
“คิดอะไรอยู่” ไอ้หื่นถามผม แต่ผมก็ไม่รู้จะบอกมันยังไง ว่าผมกำลังอยากออกเรื่องเล่าเช้านี้ เพื่อบอกว่าผมมาจากปี 2553 ไม่ใช่ปี 3553 อย่างที่เป็น
“พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะมาหา ลงไปต้อนรับท่านหน่อยนะ”
“ไม่ไป!”
“ไม่เป็นไรฉันอุ้มลงไปเอง” ผมยกผ้าห่มคลุมทั้งตัว....ใจก็คิดถึงพ่อแม่ตัวเอง น้ำแดงไว้ราดหิมะ ลูกในห้อง อะไรมากมาย
~ลูก ลูกเอ๊ย ได้ลูกตามที่ขอแล้วอย่าลืมเอาหลานมาให้ตากับยายดูด้วยนะ~
ตากับยายคู่หนึ่งกำลังยืนลูบหัวผมข้างๆ เตียงยายสวมชุดของพวกคุณหญิงสมัยรัตนโกสินต์ ผมลุกขึ้นนั่ง แล้วไหว้ขอบคุณตากับยายตรงหน้า คุณตายื่นแหวนให้ผมวงค์หนึ่งเป็นแหวนทับทิมสีแดงสด ผมกราบขอบคุณตายายอีกครั้ง แล้วท่านก็ลูบหัวผมแล้วท่านก็หายไป ผมยังคงมองแหวนในมือ อยู่ ๆ แหวนที่ตาให้ผมก็หายเข้าไปในท้อง ผมลูบท้องตัวเองอย่างละเมอ.... แล้วไอ้หมอตอนเช้าก็เดินเข้ามาแล้วบอกกับผมว่า
~แสดงความยินดีด้วยครับ คุณกำลังท้อง!~
“ว๊ากกกกก!!!” ผมผุดลุกขึ้น ผู้รู้สึกถึงร่างข้าง ๆ กับเจ้าหมาก็ลุกขึ้นมองผมเหมือนกัน ผมมองไปรอบ ๆ ในความมืดสนิท โอวแม่เจ้า...ผมจะฝันดีที่ได้แหวนฟรีตอนแรก แต่มาฝันร้ายเพราะไอ้หมอหน้าเหียกเข้ามา ผมหายใจหอบ ๆ สองมือพัดไปมาให้ความเย็น
“โฟม...โฟม เป็นอะไร” ผมหันไปมองคนข้าง ๆ ที่จับเนื้อจับตัวผม หาความผิดปกติ ส่วนไอ้หมาไฮโลก็เดินเข้ามาดม ๆ ใบหน้า ร่างกายผมเช่นกัน
“ปะ...เปล่า เปล๊า ไม่มีอะไร” ผมโบกมือไปมา หน้าตานี้ตอแหลไม่ต้องพูดถึง
-
:o8:
คืนเดียว(แต่หลายครั้ง) ก็ท้องซะแล้วเหรอ
-
กรี้ดดด นายเอกป่องค่าาาา :L1: 555 นายหื่นจิ้มไปกี่รอบเนี่ย :oo1: แปปเดียวป่องละ กร้ากกก
สนุกอะ ไม่ค่อยเจอเรื่องแนว แฟนตาซี ไปอนาคต
ชอบๆ มาต่อดีน้าาา :o8:
-
วิวัฒนาการแบบฉับพลัน ของมนุษยชาติ 555
จะฮาไปจนจบเรื่องไหมลูกสาวชั้น 555
-
พอไอ้กระผมโบกมือเหมือนจราจรเรียบร้อย ไอ้หื่นมันก็ล้มไปนอนที่เดิมของผม ส่วนไอ้ไฮโลก็หาวสะน่าเกลียดแล้วก็หลับตามเจ้านายอีกที ผมนั่งอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น ผ่านมาพันปีผู้ชายตัวผู้ยังท้องได้ แล้วไอ้สัตว์อย่างอื่นมันจะท้องได้ไหมวะ
ผมนั่งอยู่นานก็นอนไม่หลับก็เลยลุกเดินไปที่หน้าต่าง ผมเห็นด้านล่างที่เริ่มมีแสงแดดบ้างแล้วมีผู้คนกำลังกวาดหิมะออกทางถนน ผมจึงหันไปค้นเสื้อกันหนาวในตู้สวมแล้วเดินออกห้อง แค่มันเปิดประตูห้องนอนไฮโลก็เดินออกมากับผมเหมือนกลัวว่าผมจะหนีอีก
ผมไม่ได้สนใจบรรยากาศในบ้านที่ดูโอเวอร์กว่าบ้านผมเป็นล้านเท่ามากนัก ในหัวของผมยังคงคิดแต่เรื่องท้อง ข้ามมิติ อะไรเทือกนั้น ผมมีอะไรกับไอ้หื่นนั้นถ้าผมยังไม่เบลอเกินไม่ก็คงไม่เกิน 10 ครั้ง แล้วมันเอาผมทางประตูหลัง แล้วประตูหลังของผมจะมีรังไข่ได้ยังไง ไข่ผมก็อยู่ข้างนอกปกติดี คนท้องมันตรวจรู้ภายในหนึ่งวันเลยหรอวะ แล้วทำไมอีพวกนางเอกในละครถึงกว่าจะรู้ว่าท้องกับพระเอกก็เลย 2 ไม่ก็ 3 เดือนไปแล้ว
ผมเดินลงบันไดอย่างในลอย มือข้างหนังก็เกาะราวบันไดไว้ ด้านข้างก็มีไอ้หมาจอมหักหลังเดินข้าง ๆ อยู่ พอผมลงมาถึงพื้นโดยสวัสดิภาพ บรรดาแม่บ้าน และพ่อบ้านก็มายืนเรียงแถวตอนยาวอย่างเป็นระเบียบ ผมสบตามองไอ้ไฮโลที่นั่งข้าง ๆ ผม
“อรุณสวัสดิ์คะนายใหญ่!!!” บ๊ะ..... อลังการสุด ๆ พ่อบ้านแม่บ้านก้มหัวให้ผม แม่บ้านอายุรุ่นแม่ผมเดินมาตรงหน้าให้สาวใช้วางรองเท้า แล้วจับผมยัดใส่เสื้อขนสัตว์อีกที
“ยินดีตอนรับคะนายใหญ่ อิฉันเป็นหัวหน้าแม่บ้าน ชื่อนองบี เป็นผู้ดูแลในบ้านคะ” ป้าเค้าหน้านิ่งแล้วก้มหัวให้ผม ส่วนผมนะหรอ..ยกมือไหว้แถบไม่ทัน
“ยินดีต้อนรับครับนายใหญ่ ผมเป็นพ่อบ้าน ชื่อเอเมท เป็นผู้ดูแลโดยทั่วไปครับ” ผมมองไอ้พ่อบ้านรุ่นอาของผม พอผมได้ยินว่าพ่อบ้านเท่านั้นแหละครับ ตีนผมก็ยันไอ้พ่อบ้านนั้นให้ทันที ดีนะที่แม่บ้านมาฉุดผมไม่ไม่งั้นผมคงกระทืบอีกหลายที
“ไอ้เหี้ย!! ป้าปล่อยเลย... ผมขอกระทืบไอ้พ่อบ้านนี้ก่อน แล้วจะอธิบายให้ฟัง ไอ้ห่า!! มึงเอากูมาที่นี้ทำไมหะ! กระหรี่ข้างนอกเยอะแยะแม่งจับกู ปล่อยโว้ยปล่อย!!” ผมยังคงโวยวายต่อไป ส่วนไอ้พ่อบ้านนั้นรีบลุกและก้มหัววิ่งหนีไปไกล
“นายท่านคะใจเย็น ๆ นะคะ กำลังท้องกำลังไส้เดี่ยวคุณหนูในท้องจะหลุดเอา” ผมหันไปมองป้าแม่บ้าน ขาที่ค้างกลางอากาศก็กลับสู่รันเวย์เหมือนเดิม
“ไม่แท้งหรอกป้า ผมไม่มีรูให้แท้ง แถมท้องจริงหรือท้องเก๊ก็ไม่รู้ กระทืบไปได้ 3 ทีเอง อย่าให้เจอนะมึง!” ผมหลุดจากวงแขนของป้าแม่บ้านได้ ก็กระทืบเท้าไปทางไอ้พ่อบ้านไปทันที
“นายใหญ่คะ เดินดี ๆ ค๊า! พวกเธอตามนายใหญ่ไปเร็วเข้า” เสียงแม่บ้านพร้อมกับพวกลูกน้องตามผมเป็นพรวน ผมมองซ้ายมองขวากะจะหาไอ้พ่อบ้านนั้นสะหน่อย แต่พอมาเจอบรรยากาศยามเช้าเหมือนมาเที่ยวเกาหลี ก็เลยอารมณ์ดีขึ้น
“ไฮโลไปเดินเที่ยวกันไหม” ผมก็ถามไอ้หมาจอมหักหลังไปอย่างนั้นแหละครับ ผมจะไปสะอย่างใครจะห้ามได้ ผมเดินออกไปยังพื้นกระเบื้อหยาบ ๆ ที่ทอดไปบริเวณหน้าบ้าน
บรรดาคนสวนเห็นผมเดินมา รีบกวาดไม่ให้หิมะอยู่แถวนั้นสะเกลี้ยง สองข้างทางมีแต่ต้นไม่แปลก ๆ ที่ผมไม่รู้จัก น้ำพุใหญ่แน่นิ่งเพราะความหนาวเย็น ผมกอดกระชับตัวเองและทอดมองควันสีขาวที่พุ่งออกมาจากปากของผม
ไอ้ไฮโลมันเดินวนไปวนมารอบ ๆ ผม แล้วก็เดินไปข้างหน้า ผมเดินตามไปช้า ๆ ตามมัน บางทีมันก็หยุดรอผมบ้าง จนมาถึงสุดมุมตัวตึกจึงเห็นบ้านของมันที่ผมกับมันเคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาก่อน มันเห่าเสียงดัง แล้วมุดเข้าไปในบ้าน พอออกมาอีกครั้งก็คาบจานร่อนมาให้ผม
ถึงผมจะพูดกับหมาไม่รู้เรื่อง แต่ก็ดูออกว่ามันอยากให้ผมเล่นกับมัน ผมจับจานในปากของมันร่อนไปในสนาม แล้วมันก็โง่วิ่งไปคาบมาให้ผม มันหอบแห๊ก ๆ ด้วยความอ้วนของผม แต่พอผมร่อนจานไปใหม่ มันก็โง่ตามไปอีก ผมกับมันเล่นด้วยกันสักพัก ก็เข้าไปในส่วนของสวนข้าง ๆ
คุณถามว่าทำไมผมไม่กลัวหลงนะหรอ ผมมีขี้ปลาทองเพศเมียตามตูดเป็นขบวนผมจะกลัวทำไม ผมเดินเข้าไปกลางสวน เจอกับประติมากรรมหินอ่อน เหมือนกับพวกบ้านจำลองอะไรสักอย่างถูกสร้างให้สูงกว่าพื้นเล็กน้อย ผมเดินขึ้นไปตามขั้นบันไดแต่ไอ้หมาไฮโลกลับนั่งรอผมตรงด้านล่าง
ผมขึ้นไปไม่ถึง 5 ขั้นก็สุดตัวบ้านนั้น ผมมองรอบ ๆ เหมือนคล้าย ๆ อะไรในยุคที่ผมอยู่ ผมมองเข้าไปด้านในก็เจอกับตุ๊กตานางรำหลายตัว แล้วก็ตุ๊กตา ตา-ยายอยู่ในนั้น ผมก้าวถอยหลังช้า ๆ ขนแขนลุกซู่ซ่าเหมือนเวลาอั้นขี้
โฮ่ง โฮ่ง!
เสียงของไฮโลทำให้ผมหันหลังไปดู เท้าที่หมิ่นกับขั้นบันไดเกือบทำให้ผมตกลงไป ยังโชคดีที่มันเห่าเตือนผม ผมหันกลับไปมองด้านหลังอีกครั้งจึงรู้ว่าไอ้ที่อยู่ตรงหน้าคือศาลตา-ยายยุคนี้นี่เอง ผมค่อย ๆ นั่งลงกับพื้นหินอ่อนที่เย็นราวกับน้ำแข็งมือ ดวงตาก็จับจ้องตุ๊กตา ตา-ยายแสนเก่าด้านใน
“ตากับยายพาผมมาใช่ไหมครับ” ไอ้ตัวผมก็พูดเล่น ๆ ตามประสานั้นแหละครับ แต่อยู่ดี ๆ แจกันไฮโซที่อยู่ข้าง ๆ ศาลดันล้มจนผมสะดุ้งสุดตัว
“ผมถามเฉย ๆ กั๊ป! ผมไม่ได้ว่าอะไรเล๊ย....ถ้าตากับยายพาผมมาจริง ช่วยพาผมกลับได้ไหมครับ” ผมยิ้มสู้จ้องหน้าตุ๊กตาตายาย ที่ข้าง ๆ มีตุ๊กตานางรำอยู่โดยรอบ
“ไม่ได้!”
“ว๊าก!!!!” เสียงปฏิเสธที่ผมคิดว่าตากับยายตอบ ที่ไหนได้ เป็นไอ้หื่นที่เข้ามาพยุงให้ผมลุกจากที่นั่งกับพื้น
“เอาเข้! เอาสะกูตกใจหมด ถ้ากูเช็คตายขึ้นมาจะทำยังไงฮะ!” ไอ้กระผมยอดชายนายโฟมพอเห็นว่าไอ้ที่คุยด้วยเป็นคน ก็เลยปากดี เรียกสติที่หลุดไปอยู่ที่ไหนสักแห่งกลับมา
“ฉันก็จะผายปอดให้นายฟื้นขึ้นมานะสิ” ไอ้หื่นมันยังคงโอบประคองผมไม่ห่าง
“กูไม่ได้จมน้ำ จะผายปอดทำส้นทำไม” มันหัวเราะคิ๊กคัก แล้วสาวใช้ก็เอาดอกไม่มาให้ผมพร้อมกับอะไรสักอย่างคล้ายธูป มันประมาณธูปไว้จุดงานศพอะครับมาให้
“มาที่นี้ก็ดีแล้ว มาไหว้ศาลตายายให้ท่านคุ้มครองลูกหลาน” มันพูดเสร็จก็ดึงผมให้นั่งลง ผมมองของในมือ มันผิดหลักการกราบไหว้เห็น ๆ
“เอาไอ้นี้ไหว้ตา-ยายหรอ มึงบ้ารึเปล่า....เอาธูปดอกเล็ก ๆ 9 ดอกโว้ย” ป้าแม่บ้านพยักหน้าแล้วส่งสิ่งที่ผมบอกให้ทันที ส่วนไอ้หื่นมันยังคงยืนยังเอาของมันอย่างนั้นเหมือนเดิม
ผมยกธูปขึ้นไหว้ ยายครับผมว่ายายต้องเข้าใจผิดอะไรแน่ ๆ ที่ผมขอลูกกับตายายตอนผมพาพี่สาวไปนะ ผมหมายถึงว่าให้เมียผมท้องนะครับ ไม่ได้ให้ผมมาท้องเองสะหน่อย แล้วขอแจ่ม ๆ นั้นผมก็อยากได้ลูกจากแม่แจ่ม ๆ อย่าง ยูบิน ต่างหากครับ ถ้าเราหนึ่งคน สองวิญญาณเข้าใจตรงกันแล้วก็อย่าลืมเอาผมไปทิ้งไว้ที่เดิมนะครับ สาธุ!
ผมปักธูปเก้าดอกลงกับกระถาง แล้วนำดอกบัวมาวางไว้ข้าง ๆ ยุคนี้มีดอกบัวด้วยนะครับน่าแปลก ผมลุกขึ้นตามไอ้หื่นมันพยุง ก่อนไปผมหันหลังไปสบตาสองตายาย แล้วยกมือทำท่าโอเคส่งไปให้ แต่ไม่รู้ตากะยายจะโอเคกับผมรึเปล่า
-
Fantasy สุดๆ
จะคอยเข้ามาอ่านครับ
ขอบคุณ
-
ฮามากมาย...แต่ไมชื่อพระเอกชื่อคนใช้มันฟังดูกลายพันธุ์จังเนี่ย 55+
คุณตาคุณยายจะว่าไงล่ะนั่น....แต่จนถึงขั้นนี้แล้ว คงได้แต่ทำใจแล้วล่ะนะ คุณนายใหญ่เจ้าขา อิๆ
-
:call: ตายายขาา ไม่ต้องส่งกลับหรอกค่ะ
เด๋วลูกไม่มีพ่อ 55555
ชอบหมาไฮโล
เปนกำลังใจค่า
-
ผมเดินอารมณ์ดีฮัมเพลง oh ของ Girls’ Generation ไปด้วยระหว่างที่ผมเดินลัดเลาะสวนก็ถูกแนะนำให้กับคนในบ้านไปด้วย อย่าถามว่าผมจำได้ไหม บอกเต็มปากว่าจำไม่ได้ภูมิใจผมละสิ แต่ที่ไม่ลืมแน่ ๆ คือไอ้พ่อบ้านเลวนั้นแหละ
รถยี่ห้องอนาคตคันหนึ่งขับเข้ามาจอดไม่ไกลจากพวกผมมากนัก มีป้ากับลุงเดินออกมาจากรถแล้วกระวีกระวาดน่าดู ไม่เกินนาทีก็มีรถอีกเป็นพรวนตามเข้ามา ไอ้ผมที่เห็นป้ากับลุงวิ่งมา พร้อมกับบรรดาใครไม่รู้วิ่งมาทางผม ผมก็เริ่มเข้าเกียร์หมาจะโกยไปไกล ๆ ไอ้หื่นนั้นเหมือนจะรู้กอดเอวผมสะแน่นเลย
“สวัสดีจ้า นี้หรอลูกสะใภ้ไทยแท้ของแม่” ป้าเค้ามาถึงก็จับผมเหมือนเป็นแบรต พิทสะอย่างนั้น ส่วนคุณลุงก็จับผมของผม แล้วก็ถลกแขนเสื้อดูสีผิว
“อองค์ตาล ผลตรวจดีเอ็นเอเจ้าหนูนี้ว่ายังไงบ้าง” คุณลุงดม ๆ แขนผม แล้วก็มองไอ้ลูกชายหื่นของเค้าข้างๆ ผม
“ผมได้รับโทรศัพท์จากเมื่อเช้า เค้าเชื่อสายไทยแท้เทียบเท่าเชื้อสายบรรพบุรุษเรา 100% ครับพ่อ” ก็สมควรอยู่หรอก ก็ถ้าถามว่าทำไม...จะนับญาติของเป็นพ่อ ของพ่อ ของพ่อ ของพ่อ โครตพ่อโครตแม่มันเลยแหละ
“เดี่ยวเชิญนักข่าวข้างในเลยนะนองบี เอเมทดูแลความเรียบร้อยด้วยนะจ๊ะ ส่วนหนูมากับแม่ดีกว่า” ป้าเค้าถามผมแค่นั้น ผมยังไม่ได้ตอบเลยก็ลากผมผมเข้าไปในบ้าน
ผมนั่งยิ้มยังกระปลาบู่ตากแห้งยิ้มให้เค้าถ่ายรูประบบ 3G กันจนตายลาย ผมเข้าใจพวกดาราที่ถูกนักข่าวตามแล้วหละครับ
“คุณอองค์ตาล เจอกับภรรยาที่ไหนครับ” ไอ้หื่นเลื่อนมือมากุมมือผม แล้วก็ยิ้มให้ มึงไม่ต้องหวานกูจะอ๊วก
“เราเจอกันที่สนามบินครับ เรานั่งอยู่โต๊ะตัวเดียวกันทำให้เรารู้จักกัน” กูไม่เจอมึงสนามบินที่ไห๊น.... มึงข่มขืนกูชัด ๆ อย่าเอานิยายรักของแพทสุทาสินี มาเป็นเรื่องกู
“โรแมนติจริง ๆ นะคะ แล้วได้ข่าวว่าคุณโฟมมีเชื้อสายแท้ 100% อย่างนี้ เท่ากับว่าเป็นเชื่อบรรพบุรุษได้เลยนะคะ อย่างนี้ทางราชวังเข้ามาตรวจสอบรึเปล่า”
“เมื่อวานผมได้รับแจ้งจากราชวังแล้วครับ แต่ตามสายเลือดของภรรยาผมไม่ปรากฏในสารบัญกษัตริย์แน่นอน” ก็แน่แหละ กูลูกคนขายพิซซ่า จะมามีเชื้อสายพระวงศ์ได้ไงวะ
“ได้ข่าวมาว่าคุณโฟมตั้งครรภ์แล้วหรอครับ” มึงจะถามทำไมวะคำถามนี้ ปวดร้าว... เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย
“พึ่งท้องอ่อน ๆ เองครับ” มันหันไปมองผมที่ยังคงยิ้มสร้างภาพ มึงเป็นดาราใช่ไหมไอ้หื่น
“คุณโฟมไม่พูดอะไรหน่อยหรอคะ” ผมหันไปมองนักข่าวที่มุงอยู่ยื่นปากกามาทางผม สมัยนี้เค้าเอาปากกาแทนไมค์กันแล้วหรอครับ งั้นที่พวกผมเอาปากกามาจ่อปากแทนไมค์เล่นกันสมัยผมมันก็เป็นเรื่องจริงนะสิ
“แหะ ๆ” ก็ผมไม่รู้จะพูดอะไรนี้ครับ ผมพูดแค่นี้ยังถ่ายรูปกับฉั๊วะ ๆ (มันฟันหญ้าหรือถ่ายรูปกันแน่)
“พูดอะไรก็ได้คะ” นักข่าวคนเดิมยังคงต้องการให้ผมพูดจนได้
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นอย่างเร็ว ไอ้อาการหน้ามืดวูบมาอีกครั้ง ยังดีที่ไอ้หื่นมันรับผมทัน มันช้อนตัวผมอุ้มโดยไม่ฟังสายตาที่ผมด่า ไอ้นักข่าวก็ถ่ายกันจังเลยภาพ ถ่ายจนมันพาผมขึ้นห้องนอนนั้นแหละ
“โฟม ดีขึ้นไหม” ไอ้หื่นวางผมนอนบนเตียง ไอ้ผมนะแค่วูบไปนิดมันคิดว่าผมเป็นมะเร็งปากมดลูก หน้าตาตกใจสุดขีด
“ไม่ได้เป็นอะไร ลงไปข้างล่างเหอะ” ดูเป็นคนดีใช่ไหมครับ จริง ๆ ผมไม่อยากอยู่กับมันต่างหาก
“ก็ได้....เดี่ยวให้นองบีมาเตรียมน้ำให้อาบแล้วกัน แล้วก็....” มันยกมือผมขึ้นแล้วใส่แหวนทองทับทิมสีแดง เหมือนในฝันเปี๊ยบ! มาในนิ้วนางของผม ผมยกมันดูตาผมจะเหลือกเสียให้ได้
“เป็นของฉันแล้วนะ ที่รักของผม” ไอ้หื่นมันหอมแก้มผมฟ๊อดหนึ่ง แล้วก็เดินออกห้องไป ตายห่าแล้ว.....
ผมนอนท่ายกมือระดับหน้ามองแหวนค้างตั้งแต่มันออกไป คอยดูว่ามันจะบินเข้าท้องเหมือนในฝันรึเปล่า แต่รอแล้วรอเล้ามันก็ยังไม่หนีไปไหน เสียงเคาะประตูพร้อมกับบรรดาแม่บ้านและขี้ปลาทองเข้ามาในห้องนอน
“เดี่ยวอิฉันจะผสมน้ำให้นะคะ คุณท่านฝากเรียนมาว่าเดี่ยวจะขึ้นมารับนายใหญ่เองคะ” ผมพยักหน้าหงึก ๆ แต่ตายังต้องแหวนอยู่ เดี่ยวมันลอยเข้าท้องผมไม่ทันเห็นกันพอดี
แรงสะเทือนบนเตียงทำให้ผมยกแขนอันเมื่อยล้าลง เห็นไอ้หมาไฮโลมันเดินไปเดินมา ผมถอนหายใจเฮือกได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำกับเสียกนกกระจอกในห้องพูดกันอะไรไม่รู้ ผมเลื่อนมือสอดใต้หมอนเจอหนังสือเล่นหนึ่ง ผมดูหน้าปกก็ถึงบางอ้อแล้วละครับ มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับการดูแลชายตั้งครรภ์ โอ๊ย!...คุณไม่ต้องด่าว่าคนเขียนมันพิมพ์ผิดหรอก เป็นหนังสือสำหรับชายตั้งครรภ์จริง ๆ ผมอ่านบ้างไม่อ่านบ้างเน้นไปดูรูปสะมากกว่า
อยากรู้ว่าถ้าผมท้องจริง ลูกผมจะไปอยู่ตรงไหนของพวงไข่ แต่เอ๋...ผมกระพริบตาปริบ ๆ มองภาพของเด็กในรูปที่เบียด ๆ กับกระเพาะกับตับอ่อนนอนกอยู่ มันมีที่อยู่จริง ๆ หรอวะ
แถมพอเปิดไปอีกหน้าผมถึงกับอ้าปากค้าง ไอ้วิวัฒนาการในท้องนะผมก็เข้าใจเพราะผมก็อ่านหนังสือคู่มือแม่ของเจ๊ผมอยู่ แต่ไอ้ตำราห้าห่วงนี้มันทฤษฏีไหนวะ ท้อง 1 เดือนของชาย เท่ากับ 3 เดือนของหญิง ป๊าด! เอามาหารแล้วอาทิตย์หนึ่งในท้องผมไม่มีแขนมีขาครบแล้วหรอครับ
โอ๊วแม่เจ้า ... อะไรฟะไม่ยุติธรรม ผู้หญิงท้อง 8 เดือนพร้อมคลอด ผู้ชายแม่ง 10 เดือนถึงจะพร้อม จะอยู่ในท้องอะไรขนาดนั้น แต่ประเด็นสำคัญ...มันออกรูไหน ขืนออกรูเดียวกับที่เข้าไปเหมือนผู้หญิง แหกกันพอดี..ขี้ไม่ต้องเบ่ง
“นายใหญ่คะ น้ำอาบพร้อมแล้วคะ” ผมแทบทำหนังสือหลุดมือ กำลังจะเปิดหน้าต่อไปว่าผู้ชายมันคลอดรูไหน ป้านองบีก็เข้ามาก่อน
“คะ..ครับป้า” ป้านองบีเข้ามาพยุงผมลุกขึ้น ซึ่งที่ต้องพยุงผมไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ แต่เสื้อผ้าที่ผมใส่ราวกับมัดแหนมทำให้ผมลุกยากเท่านั้นเอง
“นายใหญ่เก่งนะคะ อ่านภาษาไทยแท้ได้ด้วย” ไอ้ผมก็ขมวดคิ้วเมื่อป้าแกถามคำถามอะไรแปลก ๆ ผมอ่านมาได้เกือบสิบกว่าปีแล้วป้า
“ไม่เห็นแปลกนี่ครับ คนไทยทุกคนก็อ่านได้ถ้าได้เรียนหนังสือ” ป้านองบีปลดเสื้อขนอะไรไม่รู้ออกชั้นแรกแล้วส่งให้ให้สาวใช้ข้าง ๆ
“ภาษาไทยเป็นภาษาที่ยากมากเลยนะคะ” ผมเห็นด้วยครับป้า โคตรยากเลย..
“ตอนป้ามาใหม่ ๆ ต้องฝึกพูดอยู่นาน แต่จะให้เขียนถูกคงทำไม่ได้” ไม่ต้องว่าแต่ป้าเลยครับ ผมเองก็ต้องยอมรับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
“แต่ดีหน่อย..เห็นประเทศอื่นเริ่มเรียนพูดภาษาไทยมากขึ้น”
“เค้าจะเรียนภาษาไทยทำไมเยอะแยะละครับ ยังไงเค้าก็ใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารเป็นภาษากลางอยู่แล้ว” ผมเดินเข้าห้องน้ำในชุดนอนชั้นสุดท้าย ในห้องน้ำของไอ้หื่นมันใหญ่พอ ๆ กับห้องนอนผมเลย
“นายใหญ่ตลกนะคะ ภาษาไทยต่างหากที่เป็นภาษาสากล..เค้าใช้ภาษาไทยกันทั่วโลกนานแล้วนะคะ” ผมหันไปมองป้านองบีอย่างงง ๆ
“แล้วมหาอำนาจอย่างอเมริกา เมืองผู้ดีเก่าอย่างอังกฤษ หรือเมืองแฟร์ชั่นฝรั่งเศสเค้ายอมรับได้หรอครับ”
“ประเทศด้อยพัฒนาแบบนั้นจะมีปากเสียงอย่างเราได้ยังไงคะ” ป้านองปีหัวเราะ แต่ผมละค้างติ่งเลย ถ้าผมกลับไปได้ผมจะไปบอกลูกหลานคนไทยให้ภูมิใจเลย ว่าอีก 1000 ปีต่อมา ประเทศไทยเป็นมหาอำนาจของโลกเพราะแกนโลกเข้าข้างเรา แต่พวกมันจะเชื่อหรือเปล่าเท่านั้นแหละ
หลังจากผมขอร้องแทบจะกราบเท้าป้ายองบีให้ออกจากห้องน้ำ พร้อมกับขี้ปลาท้องทำเอาผมเหนื่อย ใครจะไปกล้าให้มาช่วยอาบน้ำให้ละครับผู้หญิงทั้งนั้นรุมผมคนเดียว ถ้าเป็นพวก Girls’ Generation มาช่วยอาบ ผมก็ยินดีน้อมรับน้ำใจ
ผมหัวเราะคนเดียวในห้องอาบน้ำ อยากเห็นประเทศไทยที่สมัยของผมเรียกว่าประเทศโลกที่สาม มาเป็นโลกปัจจุบัน ให้ฝรั่งมานั่งเรียนภาษาไทยตั้งแต่เด็ก ๆ เหมือนที่คนไทยเรียน แค่ผมคิดก็กลัวฝรั่งหัวแตกแล้วละครับ แค่อักษรไทยก็มากกว่าของฝรั่ง 1 เท่า ยังมีวรรณยุกต์อีกคงไม่โง่ยิ่งกว่าผมเรียนภาษาอังกฤษจริง ๆ
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นผมหันไปมอง เจอไอ้ไฮโลมันวิ่งเข้ามาคิดว่ามันเปิดประตูเป็น ที่ไหนได้ไอ้หื่นมันเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่
“ขึ้นจากน้ำได้แล้วเดี่ยวไม่สบาย” ผมนะก็คิดอยู่แล้ว แต่ผมก็อายเนือง ๆ จะให้ลุกโล่ง ๆ ไปหามันนะหรอ
“เดี่ยวขึ้นเองได้ เอาผ้าไว้ตรงนี้เดี่ยวออกไป” ไอ้หื่นทรีส่ายหน้ายิ้ม ๆ เอาวะอายทำไมผู้ชายด้วยกัน ให้ป้างนองบีเข้ามาน่าอายกว่าอีก ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปหามันที่กางผ้าเช็ดตัวออก พอผมหยุดตั้งหน้ามันก็ทำหน้าที่เช็ดตัวผมสะดิบดี
“เดี่ยวลงไปกินข้าวกับพ่อแม่ฉันนะ” ผมถูกพันผ้าแล้วจูงออกนอกห้อง เสื้อผ้าของผมถูกวางไว้บนเตียงคงไม่พ้นฝีมือป้านองบีแน่ ๆ ครั้นจะรอไอ้หื่นมันออกห้องก่อนแล้วแต่งตัวก็ลำบากก็เลยหน้าด้านแต่งตัวแถวนั้นแหละครับ
“คืนนี้เรากลับไปนอนห้องเรากันนะ” ผมหันไปมองไอ้หื่นเมื่อใส่เสื้อกันหนาวมีฮู๊ดสีเทาเสร็จ
“หน้าแห้งชะมัด นายมีครีมบำรุงไหม” มันพยักหน้าแล้วจูงมือผมเข้าไปอีกห้องแต่คนละมุมบ้าน ห้องเดิมที่ผมกับมันฟิวชั่นกันครั้งแรก ครีมหอม ๆ ถูกผมควักมาทาเพราะหน้าแห้ง ไอ้สรรพคุณผมไม่ค่อยสนใจเท่าไร
ผมเดินลงมาพร้อมกับมันด้วยชุดกางเกงสีขาว แล้วก็เสื้อแขนยาวสีเทาแต่ดูเหมือนทุกคนจะดูเหมือนผมกำลังเดินแบบแฟร์ชั่นวีคอย่างนั้น ไอ้หื่นลากเก้าอี้ให้ผมนั่งข้าง ๆ กับมัน แล้วป้านองบีจึงให้สาวใช้ลำเรียงอาหารมาวางบนโต๊ะ อาหารแต่ละอย่างเป็นอะไรที่ผมไม่รู้จัก จะเป็นอาหารภาคเหนือ ผมก็ไม่คุ้น จะภาคกลางก็ไม่รู้จัก จะใต้ก็ระบุแน่ชัดไม่ได้ แต่ที่แน่ ๆ ชวนอ้วกมาก ๆ
“ไหวไหม” ผมมองไอ้ข้าง ๆ ที่ถามผม ผมยกมือหนีบจมูกแล้วส่ายหน้าอย่างเร็ว
“อั้น ไอ อำ อับอ้าว เอง ไอ๊ ไอ่” แปลว่า ฉันไปทำกับข้าว(แดก)เองได้ไหม
“จะเหนื่อยเปล่า ๆ นะอยากกินอะไรก็บอกป้านองบีให้พ่อครัวทำดีกว่า” มันลูบหลังผมขึ้นลง
“ไอ้อู ไอเอาะอ๊ะ” แปลว่า ให้กูไป(จากที่นี้) เถอะนะ พอมันมองผมสัก 30 วินาที มันก็พยักหน้า
ไอ้หื่นทรีเดินตามผมเข้ามาในห้องครัว ผมคิดจะทำอะไรนะหรอ...ที่แรกคือมาม่า แต่ลืมคิดไปนิดว่าตอนนี้บริษัทเค้าจะยังผลิตให้ผมกินรึเปล่า เข้ามาในห้องครัวผมมองรอบ ๆ มันช่างกว้างใหญ่ แถมอีกตาพ่อครัวก็ก้มหัวให้ผมสะยกให้
“จะทำอะไรกินละทีนี้” ผมจิกตามองมันด้วยหางตา เดี่ยวคอยดูฝีมือละกัน ระดับลูกพ่อเบิ้มคนทำพิซซ่าเสียอย่าง
ผมเดินไปยืนไอ้ตู้สักอย่างที่น่าจะเป็นตู้เย็น แต่ผมมันไม่รู้ว่าจะเปิดยังไงสุดท้ายก็เป็นไอ้หื่นทรีที่เข้ามาเปิดเอง สายตาผมกวาดตามองผักที่รู้จักบ้าง ไอ้ที่ไม่รู้จักก็เกือบครึ่งอย่างปลง ๆ สุดท้ายก็เจอไข่ไก่ ผมยิ้มได้ทันที
“ป้านองบี มีหม้อหุงข้าวไหมฮะ” พอผมพูดเท่านั้น ทั้งป้านองบี ทั้งเชฟวิ่งวุ่นหาหม้อหุ่งข้าวให้ผมใหญ่
“ขอข้าวสวยด้วย” ข้าวสวยถูกส่งให้ผมหนึ่งถ้วย ผมก็หุ่งข้าวปกติแต่เอาพอสำหรับผมกินคนเดียวพอ แล้วผมก็ตั้งกระทะโดยมีพ่อครัวติดไฟให้
ผมหั่นหัวหอมหยาบ ๆ ในถ้วย ตอกไข่สองสามใบลงไป ตีแม่ง..ให้สะใจแล้วก็ขอซีอิ๊วมาปรุงนิดหน่อย พอน้ำมันเดือด โยนเลย! หอมฟุ่งไปทั่ว รอสิบห้านาทีข้าวสุกปั๊บ ป้านองบีตักข้าวให้ผมผมก็โปะไข่ลงไป
“เสร็จแล้ว ไปกินกันเถอะ...” ผมเดินออกห้องครัวไปแต่ไอ้หื่นยังคงเดินตามผมช้า ๆ
“นายทำอะไรรู้ตัวบ้างไหม” ไอ้หื่นถามผม
“ไข่เจียวไง”
“อาหารในวังเลยนะ” วังบ้านแกสิ อาหารคลาสสิกจะตาย แต่เอาไว้ก่อนตั้งแต่มาอยู่นี้ผมยังกินอะไรไม่เต็มอิ่ม พอผมนั่งลงปุ๊บก็จ้วงข้าวเลยทันที บางทีก็จะอ้วกบ้างแต่ผมเอาพลังภายในเข้าข่มเลยกินต่อสบาย
พ่อแม่ของไอ้หื่นกักตัวผมสอบถามประวัติมากมาย ผมก็ตอบตามความจริงบางทีก็หาว่าผมฝันบ้าง ไม่ก็โอเวอร์บ้าง แต่จะแคร์ทำไม สามทุ่มผมก็เริ่มง่วงพ่อแม่ของไอ้หื่นเลยขอกลับบ้าน ผมกลับมาห้องนอนเดิมที่ผมหนีออกทางระเบียง วันนี้หิมะไม่ตกเหมือนวันก่อน ว่าแล้วพรุ่งนี้ถามเฮลส์บลูบอยจากป้านองบี แล้วก็ตามล่าไอ้พ่อบ้านหน้าเหียกนั้นดีกว่า
ผมเดินไปรอบ ๆ ห้องอย่างสำรวจ อะไร ๆ ก็ทันสมัยมากขึ้น จะแตกต่างก็ตรงคนยุคนี้เค้าปรับตัวอยู่กับธรรมชาติได้ดีกว่าคนรุ่นผม พอเริ่มเบื่อที่จะเดินห้องกว้าง ๆ ผมก็มานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ถามหาไอ้หื่นหรอครับ...มันบอกมันไปทำงานแป๊ป จะแป๊ปซี่ หรือท่อแป๊ปผมก็ไม่สนใจ
ผมพลิกหมอนใบใหญ่บนเตียงเผื่อจะมีหนังสืออย่างห้องโน้นอีก แล้วผมก็เจอจริง ๆ แต่เป็นหนังสือบรรลัยโลกมาก
“180 กระบวนท่า สุดยอดสวรรค์ไม่ทำให้ลูกตกใจ ไอ้ห่า.....” ผมอ่านปกหนังสือแล้วพลิกดูข้างใน แม่งเอ๊ย! เลือกซื้อมาแต่ชายกับชายสะด้วย
มันบอกตั้งแต่ท้องแรก ๆ ไม่อันตราย ยันท้อง 9 เดือน หนังสือเล่มนี้นี่กะจะให้เอากันยันคลอดเลยหรอไงวะ ผมที่พลิก ๆ ไปอย่าสนใจเพื่อมันทำท่าทางงี่จะได้รู้ว่าไม่ปลอดภัยตูด
“อ่าว..เจอแล้วหรอ”
“ว๊าก!!” ไม่ทันแล้วครับพี่น้อง มันเห็นของกลางในมือผมเสียแล้ว
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว มาลองกันดีกว่าว่ามันจะดีจริงรึเปล่า” มันเดินมาตระคุบผม จับหนังสือในมือโยนลงไปที่พื้น
“นี่ ๆ ใจเย็น กูยังไม่พร้อมเลยนะ” ไอ้กระผมนะร้อนตัวจนเหงื่อแตกไปแล้วละครับ ส่วนมันก็จับแขนผมไว้เหนือหัวกับมือมันมือเดียว
-
โอ๊ยขำ ฮามากๆ :laugh:
อ่านไปขำไป โฟมรั่วได้ใจมากค่ะ
ไข่เจียวนี่อาหารชาววังเรอะ! ดีจริงๆงี้เวลาเกือบสิ้นเดือนแสดงว่าเราๆก็เป็นเชื้อพระวงศ์กันหมดเลยดิ กินแต่ไข่เจียวประทังชีวิต 5555
-
โอ้วววว
ไรเตอร์จิ้นได้ไกลมากเลยค่ะ
ไข่เจียว อาหารชาววัง???? :a6: :a6:
พระเจ้าแล้วถ้าอย่างงั้นอาหารชาววังของตอนนี้เค้าเรียกว่าอะไรอ่ะ???
สุดยอดจิงๆไรเตอร์ คาระวะน้ำชาหนึ่งจอกในการจิ้นของไรเตอร์เลย :pig4: :pig4: :pig4:
-
“นี่....โฟมพึ่งหายไข้ พี่อย่างพึ่งเลยนะ” อย่าคิดอ้วกเด็ดขาด ! ผมตอแหลให้รอดชีวิตผมไม่ผิด!
“แต่โฟมก็พร้อมแล้วนี้” มือของไอ้ทรีมันกำลังหยอกล้อกับไข่สองใบของผม ไอ้ผมก็ไม่รักดีดันซู่ซ่ากับมือมันเร็วสะเหลือเกิน
“ก็แกไปเล่นมันนี้ ...ปล่อยซิวะ!” ผมดิ้นไปมา แต่ตัวผมอย่างกะชิวาว่า มันอย่างกะเซ้นเบอร์นาต คนละรุ่นเลยแล้วผมจะไปสู้อะไรได้
“อย่าพูดน่า....” ไอ้กระผมที่เตรียมตัวจะอ้าปากด่ากลับโดนมันดูดปากสะอย่างนั้น
ไอ้หื่นมันปลดกระดุมออกอย่างรวดเร็ว เอาเป็นว่าตอนนี้แม้แต่กางเกงในผมก็รักษาเอกราชไว้ไม่ได้ แถมตอนนี้ไอ้หื่นมันยังก้มไปดูด ๆ ดึง ๆ ลูกชายผมอีก ผมก็สับสนกับการกระทำของตัวเองว่ามือที่หัวมันผมกำลังจะดึงออก หรือว่ากดมันให้ลึกกว่าเดิม
“ใจเย็น ๆ จ๊ะโฟม เรารีบไม่ได้พี่ยังห่วงลูกอยู่” ไอ้ตอแหล! มึงห่วงจริงมึงจะคิดเสียบกูทำไม มันจูบผมบ้าง แล้วเลยไปเล่นกับหูของผม แถมยังกัดผมสะทั่ว มือของผมจับไหล่กว้างไว้เหมือนต้องการที่ยึดไว้ มือของไอ้หื่นกำลังปลุกลูกชายหนุ่มอยู่ตลอด แล้วอยู่ ๆ มันก็เอานิ้วเข้ามาในปากผม
นิ้วของมันมีกลิ่นน้ำกามของผมติดอยู่ ลิ้นของผมกำลังหยอกล้อกับปลายนิ้วของมันอย่างลืมตัว มันเปลี่ยนเอานิ้วออก แล้วเอาลิ้นมันเข้ามาแทนที ผมที่กำลังตวัดลิ้นแข่งมันยังอยู่ก็สะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ ๆ นิ้วของมันก็ขยับเข้ามาในตัวผม
ผมเกร็งตัวเมื่อรู้ว่ามันกำลังจะเบิกทางให้เอาไอ้สากของมันเข้าไป พอผมเกร็งมันก็มาจูบผมสะเคลิ้มจนลืมสิ่งที่ตั้งใจ แทนที่จะหุบขาไม่ให้มันเข้ามา กลับเปิดทางให้เสียประตูสะดวก นิ้วทั้งสามนิ้วเอาออกร่างกายผมอย่างช้า ๆ แทนที่ผมจะเจ็บเหมือนคราวก่อนผมกลับรู้สึกดีกว่าด้วยซ้ำ
ไอ้หื่นดึงมือออกไป ผมไม่รู้ว่ามันกำลังทำอะไรด้วยซ้ำ..แล้วอยู่ ๆ ผมก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมันเอาลูกชายของมามาจ่อตรงหน้าผม
“เล่นกับมันหน่อยสิที่รัก” ผมว่าเป็นใครก็ไม่อยากเล่นกับมัน แม่ง..ใหญ่สะผมอาย ผมเบือนหน้าหนีแต่มันกับจับเจ้าลูกชายมันยัดเข้าปากของผม ส่วนมือของมันก็ชักลูกชายของผมตอบแทน
จะว่าไปผมก็ว่าผมแรดเหมือนกัน ไอ้ทีแรกผมก็ว่าจะไม่ทำให้มันหรอก...แต่ตอนที่ผมตวัดลิ้นลงไปเห็นมันครางลั่นเลยทำให้ผมฮึดขึ้นมา มันเหมือนถูกผมสาปให้อยู่กลับที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ยิ่งผมเล่นหัวของมันแล้วมันยิ่งเกร็งตัวสะผมสะใจ แอบแหวะบางทีที่น้ำมันเล็ดออกมา
“อย่าดูดแรงสิครับ พี่ไม่อยากเสร็จก่อน” บ๊ะ...ไอ้นี้มีสิทธิมาสั่งกูด้วย มันพูดแบบนี้ผมก็โมกสะลืมตัวจนมันดันหัวผมให้หงายหลัง
ไอ้ผมก็ดูดสะมันจัดไปหน่อย พอมันหลุดจากปากปุ๊บมันก็เอาปากมันมาประกอบผมทันที เราจูบกันสักพักมันก็พละออกกางขาของผม เห็นมันตั้งท่าตีประตูเมืองงี่ผมก็ลนลานใหญ่ มันเอานิ้วของมันชุบน้ำลายแล้วส่งนิ้วเข้าตัวผม ชักเข้าออกจนผมรู้สึกแปลก ๆ อีกครั้ง
“อ๊ะ..อา~” ผมเงยหน้าขึ้นเมือมันก้มลงไปดูดกลืนลูกชายผม แถมด้านกลังก็เข้า ๆ ออก ๆ สะผมแทบจะเสร็จอยู่หลายครั้ง
ไอ้ผมก็กำลังจะไปแหล่ไม่ไปแหล่ มันก็เริ่มเข้ามาในตัวผม..ไอ้หื่นทรีซบกับซอกคอของผมส่วนสะโพกก็กดลงร่องผมอย่างช้า ๆ
“ไอ้บ้า..จุก!” ผมที่รู้สึกเสียดที่ท้องน้อย ก็ของมันน้อยสะเมื่อไร
“ขอโทษ...เจ็บมากไหม” ไอ้หื่นทรีลุกพรวดขึ้นจากซอกคอของผม แทนที่มันจะหายจุกกลับทำให้ผมจุกหนักเข้าไปใหญ่ ก็ทำงี่มันเล่นเอาไปสะสุดลำของมัน
ผมหยุดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อคลายกล้ามเนื้ออาการเสียด ๆ จุก ๆ ค่อย ๆ หายไป ไอ้เจ้าทรีก็แสนรู้เหลือเกินเห็นผมดีขึ้นไม่ถึงนาทีก็กางขาผมสะกว้าง เริ่มชักออกช้า ๆ แล้วก็ดันเข้าช้า ๆ อย่างน้อยมันก็ยังคิดให้ผมปรับตัวก่อน จากไอ้ที่ช้าในตอนแรกผมก็ชักจะมีความต้องการอยู่บ้าง (หรอ...) ผมก็เลยแอบขมิบตอดมันตอบไปบ้าง
ผมเห็นไอ้ทรีมันหยุดทันทีที่ผมตอดตัวมัน แล้วมันก็เริ่มขยับอีกครั้ง แต่ที่นี้มันคล่อมขาผมข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็พาดไหล่ของมัน มันกระแทกเข้าอย่างช้า ๆ แล้วค่อย ๆ เพิ่มความเร็ว
“อะ...โฟม โฟม~ เจ็บไหม” ตอนนี้นะเสียวสุด ๆ ไอ้เจ็บนะลืมไปได้เลย หัวผมส่ายไปมาไปทั่วหมอนแล้วมันก็เริ่มซอยให้เร็วขึ้นอีก
มือมันก็ไม่อยู่สุข เร่งให้ผมมีอารมณ์ตามมันไปติด ๆ แรงกระแทกจากตัวมันทำให้ผมสั่นไปทั้งตัว ยิ่งได้ยินเสียงมันครางแล้วมันยิ่งห้ามอารมณ์ไม่อยู่
“อ๊า..อะ ..” น้ำสีขาวขุ่นพุงเกือบถึงหน้าของผม ผมเสร็จไปก่อนมันอีกแล้ว พอมันไปก่อนมันเท่านั้นแหละมันเร่งเครื่องใหญ่ กระแทกทีผมละกลัวร่างกายผมจริง ๆ ไม่นานมันก็กระแทกถี่เน้น ๆ สามทีทีน้ำอุ่นก็พุ่งเข้ามาในตัวผม
คราวนี้มันไม่อ้อยอิ่งเหมือนครั้งแรก มันรีบถอนตัวออกจากผมโดยเร็ว ไอ้กระผมยอดชายนายโฟมจะสติเลือนรางระหว่างหลับกับตื่นด้วยความเหนื่อยสุดขีด ไอ้หื่นทรีก็มาเซ้าซี้ถามผมอยู่นั้นแหละ
“โฟม ปวดท้องรึเปล่า ไหวไหม”
“อย่ายุ่ง! จะนอน!” ผมตะแคงหันหลังหนีมันดื้อ ๆ ตอนท้ายๆ ผมยังได้ยินมันหัวเราะหน่อย ๆ แต่ช่างแม่ง ง่วงนอน!
ผมกะจะหลับอยู่แล้ว ไอ้หื่นทรีก็อุ้มผมไป..ในเมื่อผมจะนอนช้างก็อย่าหวังจะฉุด งั้นผมก็จะนอนทั้งอย่างนี้แหละ ผมหลับตาแกล้งหลับ...ส่วนมันก็อุ้มผมไปล้างตัวเหมือนเดิมน้ำของมันไหลมาตามขาของผมทำผมสะขนลุก แต่ตาของผมยังคงปิดกันสนิทจนแล้วจนลอดมันลางตัวผมเสร็จผมก็ยังไม่ยอมได้สติอยู่ดี ยิ่งตอนที่มันวางผมลงเตียงผมก็กลิ้งเข้าในผ้าห่มให้มันตามมาใส่เสื้อผ้าผมเอง
ไอ้ผมแรงไม่มีไม่ได้ขัดขืนอะไร มันจับยัดใส่เสื้อก็ไม่ได้ขัดขืน ใส่กางเกงก็ไม่ขัดขืน...จนมันห่มผ้าห่มให้ผมก็ขอลาโลกไปเฝ้าพระอินทร์เสียที ส่วนไอ้หื่นนั้นปล่อยมันเถอะครับ
Tree 3 …
ผมถอนหายใจออกเมื่อจับภรรยาของผมใส่ชุดนอนเสร็จ ผมยืนดูเค้านอนอย่างนั้นซักพักก็ออกไปเปิดประตูห้องนอนให้เจ้าโซโล หรือที่ภรรยาของผมเรียกว่า ไฮโล นั้นแหละครับเข้ามา มันก็เหมือนจะรู้พอผมเปิดประตูมันก็วิ่งกระโดดไปนอนแทบเท้าของภรรยาของผม
ดวงตาที่ปิดกันสนิทตั้งแต่เราทดลองกระบวนทางในหนังสือเสร็จ เค้าก็หลับเป็นตายไม่มาชมฝีมือผมแม้แต่น้อย ผมก้มลงไปหอมแก้มเนียนที่ดูจะแดงเพราะอากาศเย็นเล็กน้อย น้ำหนักที่ผมกดไม่มากนักไม่อยากรบกวนภรรยาของผมอีก ผมหันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้งแล้วจึงขึ้นมานอนข้าง ๆ เขา
ผมยกศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยผมดำสนิทให้นอนบนแขนของผม เหมือนเค้าจะรู้สึกตัวเพราะดวงตาที่ปิดสนิทหันมามองหน้าผมเล็กน้อยแล้วก็เข้ามาซุกกับตัวของผมแล้วหลับอีกครั้ง ผมดึงผ้าห่มให้คลุมร่างภรรยามิดลำคอเพราะดูเขาจะขี้หนาวเอามาก ๆ (ไรเตอร์ : ไอ้โฟมมันคงยังปรับตัวไม่ทัน) มองดูความเรียบร้อยเสร็จก็กอดร่างตัวเล็กฤทธิ์มากในวงแขน
พรุ่งนี้ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเราสามคนด้วยนะครับ
...
‘ตา! ยาย! ตกลงที่ผมขอเมื่อเช้าตากับยายจะช่วยผมไหม’ ผมที่นั่งบนเตียงถามตากับยายที่ยืนอยู่ไม่ห่าง
‘โฟมเอ๊ย ยายขอโทษที่หูไม่ดีฟังคำขอหลานผิดไป แต่จะให้ตากับยายส่งโฟมกลับก็คงไม่ได้’ ผมมองหน้าตากับยาย
‘ทำไมละครับ ตอนมาผมยังมาได้เลยตอนไปก็ไปเหมือนตอนมาไง’
‘ก็ตอนมาหลานไม่ได้มีลูกมาด้วยนี้ แต่ตอนนี้ท้องแล้วกลับไปสงสัยโดยเอาไปขังวิจัยแน่ ๆ’ ตาทำหน้าเครียดสุดขีด แต่ผมนี้คือสิ้นหวังสุดชีวิต
‘แล้วพ่อแม่ พี่น้องผมละครับจะทำยังไง’ ผมยังคงอ้อนตายายที่มองหน้ากันตรงหน้าผม
‘จริง ๆ นะก่อนที่หลานจะมา ตากับยายทำให้พ่อกับแม่คิดว่าหลานตายไปแล้ว’
‘ฮะ! โธ่ยายจ๋า ตาจ๋า ทำกับหนูได้ไง’ ไอ้ผมก็น้ำตาไหลเป็นทาง
‘ทำใจเธอหลาน ถึงยังไงชาติที่แล้วหนูก็หาเมียไม่ได้หรอก’ ตาพูดงี่ฆ่าหนูดีกว่า นั่งปลงตกสามนาที ไว้อาลัยชีวิตที่ตายไปแล้วของตัวเองอีก 1 นาที
‘เชื่อยายเถอะ คนนี้แหละเนื้อคู่ของหลาน อยู่ที่นี้หลานจะสุขสบายไปตลอด ลูกจะเป็นคนสำคัญ แล้วยายกับตาจะอยู่ข้าง ๆ นะลูก’
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง คงเวลาเดิมที่ผมตื่นเมื่อวาน คนที่นอนข้าง ๆ นอนดมหัวของผมอยู่ ส่วนปลายเท้าก็มีไอ้ไฮโลนอนด้วย มันจะจริงหรอยายที่โฟมจะสำคัญ แล้วไอ้หน้าหื่นนี้จะเป็นเนื้อคู่ผม
ไอ้โฟมอยากตาย...อะเด๊ะ! ตายไปแล้วนี้หว่า แอ๊ๆๆๆ แงๆๆๆ
-
ไปแล้วค้าาา
-
ในที่สุด ประเทศไทยก็ยิ่งใหญ่ ว่ะฮ่าๆๆๆๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยจะ จินตนากาเจิดมาก ถูกใจคร่าาา
-
:m20: จินตนาการได้สุดยอดมาก! ฮาอ่ะ ข้าวไข่เจียวเนี๊ยนะอาหารชาววัง! อาหารพื้นๆที่ทำได้อย่าง่ายดายกลับเป็นอาหารชาววังแล้วอาหารพื้นๆทั่วไปยุคนั่นมันเป็นแบบไหนกันฟระ เหอๆๆๆ :laugh: ,, แหม่...ชอบตากับยายจัง บอกว่าจะอยู่ข้างๆไปตลอดด้วย น่าดีใจเนอะ ^^ (ว่าแต่..คุณตาก็ยังอุตส่าห์รู้นะว่าถ้ากลับไปแล้วจะโดนไปทำวิจัยอ่ะ ล้ำสมัยจริงๆแฮะ) :m4:
ปล.เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1: ไอชอบแนวแฟนตาซีอยู่แล้ว แล้วเรื่องนี้ก็แปลกดีไปอีกแบบ ^^
ปล2.คำผิดยังมีเยอะอยู่นะคะ เช่น สรรพนามแทนตัว บางคำไอก็นึกออกนะว่าต้องเป็น "มัน" หรือ "ผม" แต่อ่านแล้วมันสะดุดอ่ะ เช็คดูด้วยนะคะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก อ่านรวดเดียวหมดเลยค่า
กดบวกไปล่ะกันนะ ขำอาหารชาววัง สุดๆ กดบวกเพราะสิ่งนี้
-
อ่านไปขำไปจนปวดท้องแล้ว :m20:
รีบมาต่อน่ะ :z3:
:z13:
-
:pighaun: :pighaun:
ว๊ากกก ทรี นายทดสอบหมดทุกกระบวนท่าเลยหรอ???
น่าสงสารโฟมนะเนี่ย
สงสัยจะเดินไม่ได้ไปอีกหลายวัน :z1: :z1:
-
555 หนุกหนาน ฮา ๆ แต่คำผิดลูกสาวเยอะไปไหม
สำรวจก่อนอัพด้วยอิหล่า แม่ขี้เกียจแปลไทยเป็นไทย 555
-
^
^
^
จิ้มจึกๆพี่พีนัท นี่แน่ะๆ ไปจิ้มนุ่นตั้งสามทีซ้อนที่เรื่องพี่อิงชิวาวา แบร่ๆๆๆๆๆๆ
กรรม เหตุเกิดเพราะศาลตายายนี่เอง
โถวววววววว โฟม ได้ปั๋วโดยมิได้ตั้งใจ โถววววววววววววววววว
-
สนุกดีค่ะ เป็นอีกแนวจินตนาการบรรเจิด
-
สุดยอดดดดด อีกพันปี ไทยจะยิ่งหย่ายยยย!!!!
ดูจากปัจจุบันแล้วไม่เคยคิดว่าจะมีวันนั้นได้...แต่แค่ได้จินตนาการแล้วก้อแอบสุขนะ 55+
บรรยายถึงไข่เจียวซะเริ่มน้ำย่อยหลั่งเลย เพิ่งรู้ว่าตัวเองได้ทานอาหารชาววังมาหลายเพลาแระ อิอิ
รอลุ้นต่อนะ^^
-
ประทับใจกับเนื้อเรื่องมากกก ฮาโคตรรรรรร หักมุมทุกตอนสุด :m20:
สู้ สู้ คับคุณแตน(แฮะๆเรียกตามคุณนุ่น)
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ...ทั้งฮาทั้งหักมุม
เป็นเรื่องที่เดาไม่ได้เลยว่า เรื่องจะดำเนินไปทางไหน
ใครจะทำอะไร อย่างไรบ้าง...แปลกดีอ่ะ...ยิ่งอ่านยิ่งเพลิน
ที่สำคัญ จินตนาการของคนแต่งสุด ๆ ไปเลย...เป็นเค้า เค้าคงจินตนาการไม่ออกหรอกนะ
ว่าอีก 1000 ปีข้างหน้ามันจะเป็นยังไง...แต่ชอบตรงที่ แกนโลกมันเอียงมาที่ประเทศไทยเนี่ยสิ
แหมะ...คิดไปได้...กร๊ากกกกกกกกกก ก ก ก ก ก กกกส์ >/////<
-
ไรท์เตอร์จินตนาการล้ำเลิศมาก
อเมริกา อังกฤษ ฝรั่งเศส กลายเป็นประเทศด้อยพัฒนา o22
ส่วนภาษาไทยเป็นภาษาสากล o13
แถมยังมีไข่เจียวเป็นอาหารชาววังอีก
แล้วทีข้าพเจ้าแดร๊กทุกวันนี่ก็อาหารชาววัึงใช่มั้ยคะ :laugh:
ยิ่งอ่านยิ่งฮานะคะเรื่องนี้
:กอด1:
-
เค้าชอบเรื่องนี้ อังกฤษ อเมริกา เป็นประเทศด้อยพัฒนา
ภาษาไทย จะเป็นภาษาสากล
ไข่เจียวเป็นอาหารชาววัง
555 เค้าชอบ
แถมพระเอกเรา ยังฮามาก
-
งิ้ดๆๆ อยากอ่านต่อแล้ววววว
:haun4:
-
ผมนั่ง ๆ นอน ๆ คิดหาวิธีเปลี่ยนใจให้ตากับยายย้อนอนาคตไปหาอดีตให้ผม ทุกเช้าตากับยายจะเข้ามาคุยแล้วอ้างเหตุผลที่ไม่สามารถส่งผมกลับไปอดีตได้คือ ‘ผมท้อง’ ผมใช้สมองอันชานฉลาดของผมคิดแล้วคิดอีกมาได้สองสามวัน ถ้าจะนับให้ดีก็ตั้งแต่รู้ว่าผมท้องก็ผ่านมาแล้ว 15 วัน
แล้ววันนี้ผมก็ตัดสินใจเสียที ถ้าไม่ตัดสินใจอะไรบางอย่างผมคงไม่ได้กลับไปอดีตที่จากมาแน่ ๆ ผมถลกเสื้อนอนขึ้นดูหน้ากระจก พุงของผมโตขึ้นมาเล็กน้อยหากไม่ตะแคงดูก็เหมือนตอนผมยัดข้าวไป 3 จานเฉย ๆ แต่ไอ้ที่ย้ำผมตลอดเวลาว่าผมไม่ได้อ้วน แต่ผมกำลังมีลูกทำให้ผมต้องหาทางกำจัดลูกตัวเอง ใช่ว่าผมใจร้ายแต่คุณก็ต้องเข้าใจว่าผมอยากกลับไปที่ ๆ ผมอยู่จริง ๆ
ผมเดินลงมาชั้นล้างพร้อมกับเจ้าหมาไฮโลเช่นทุกวัน ขบวนแห่บรรดาคนใช้ตั้งขบวนรอผมไปกราบไหว้ศาลตายายเช่นทุกวันตั้งแต่ผมมา ผมเดินมุ่งหน้าไปที่ศาลแถมวันนี้จ้องตากับยายด้วยสายตาผู้ด้อยโอกาสธูปถูกส่งให้กับมือของผม
“ตาจ๋า ยายจ๋า ถ้าโฟมกลับไปเหมือนตอนที่โฟมมาตากับยายก็ส่งโฟมกลับได้ใช่ไหมจ๊ะ ถ้าอย่างนั้นโฟมจะทำให้โฟมเหมือนเดิมตากับยายรอไปส่งโฟมได้เลย” ผมพูดแค่นั้นก็ปักธูปไปกระถางทองแดง แต่ปักยังไงก้านธูปก็ไม่ยอมจมลงบนทรายในกระถาง ผมรู้ว่าตากับยายไม่เห็นด้วยกับผม แต่ชีวิตผม..ผมก็อยากเลือกเอง
วันนี้ทั้งวันผมเอาแต่วิ่งออกกำลังกาย ผมอยากออกแรงมาก ๆ อะไรที่เค้าห้ามในหนังสือไอ้กระผมลงทุนทำหมด
ห้ามทำงานหนัก........................ วิ่งกับไอ้ไฮโลแม่งทั้งวัน
กินอาหารที่มีประโยชน์.......................... กินอาหารบ้านมันก็ดูไม่มีประโยชน์อยู่แล้วไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก
ห้ามดื่มสุรา..... อันนี้หายาก ไม่หามากินดีกว่า
สุขภาพจิตที่ดี....ผมอารมณ์ไม่ได้อยู่แล้วเพราะงั้นหายห่วง
“นายท่านค๊า! อย่าวิ่งคะอย่าวิ่ง” ป้านองบีวิ่งตามผมกับไฮโลมาติด ๆ พร้อมขี้ปลาทอง
“ไม่เป็นไรหรอกป้า ออกกำลังกายเฉย ๆ” ผมวิ่งวนรอบ ๆ น้ำพุป้าเค้ากับขี้ปลาทองก็วิ่งตาม
“ไม่ได้นะคะ เดี่ยวจะเป็นอันตรายกับคุณหนูในท้อง” อันนี้แหละจุดประสงค์ ผมวิ่งไปไม่ถึง 5 รอบ ผมก็หมดแรงนั่งหอบแห๊ก ๆ แผนออกกำลังกายหักโหมของไม่เหมาะกับผม
แผนสอง...ผมหาน้ำตามพื้นหินอ่อนขัดมัน ดูทำไมนะหรอ...คุณไม่เคยเห็นนางเอกในหนังที่ลื้นเพราะเหยียบน้ำแล้ว พอผมลื้นตัวผมก็จะกระแทกกับพื้น แล้วผมก็จะแท้ง
ผมก้มมองพื้นเหมือนหาเศษเหรียญ มองอยู่นานก็ไม่เห็นจะมีน้ำสักดวงที่พื้น แม้แต่ห้องน้ำพื้นยังแห้งสนิทชนิดที่ราไม่สามารถเพาะเชื้อได้ ผมแกล้งกินน้ำแล้วทำน้ำหก เท้าผมยังไม่ทันไปเหยียบทักทายกับพื้นพวกสาวใช้ขี้ปลาทองก็กรูมาเช็ดสะแห้งสนิท สงสัยแผนสองก็คงไม่เข้าท่าคงต้องใช้แผนสาม
ท่านผู้อ่านครับ...นาทีระทึกใจกำลังจะมาถึง ทำไมนะหรอครับ...ผมกำลังจะเล่นแสตนอินอยู่ ผมชะโงกหน้ามองดูบันไดตั้งแต่ชั้นบนสุดที่ผมยืนอยู่ ไปจนถึงพื้นถ้าผมตกบันไดไม่ใช่แค่ผมจะแท้งอย่างเดียว ผมคงจะหัวแตก แขนหัก ดั้งเดาะ คอเคล็ด เจ็บขา ม้ามแตก อะไรประมาณนั้น แต่ไอ้โฟมตั้งใจจะทำอะไรแล้วไม่คิดจะหันหลังกลับ
ผมสูดหายใจเข้าลึกลื๊ก....... ค่อย ๆ หลับตาแล้วก้าวเท้าไปข้างหน้า เดี่ยวก่อนแล้วผมจะลงท่าธรรมดามันก็เหมือนเดินลงบันไดปกตินะสิ คิดได้ดังนั้นผมก็เลยนอนราบกับพื้น...กลิ้งลงน่าจะดีกว่า จะหันหลังกลิ้งหรือว่า เอาหน้าออกดีจะได้บังคับทิศทางถูก...คิดสาระตะอยู่นานไอ้แผนสามคงไม่เข้าท่า กลัวผมจะตายห่าก่อนกลับไปอดีตจริง ๆ ผมเลยเดินลงบันไดอย่างปลง ๆ
แผนสุดท้ายคือแผนตกต้นไม้....ไอ้กระผมเดินออกไปยังหลังบ้าน กวาดตาดูสวนหย่อมสุดอลังการที่มีไม้ดอกสวย ๆ เต็มไปหมด บางต้นไม่มีใบเลยสักกะใบแต่ดอกออกสะเต็มต้น ผมเดินเลาะไปให้ไกลจากคนสวนแล้วก็ขี้ปลาทองสองสามคน ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนสวนคนหนึ่งกำลังจะดึงต้นอัญชันทิ้ง
“เดี่ยวครับ เดี๊ยว! อย่าพึ่งดึง” ผมวิ่งไปห้ามลุงคนสวนอย่างเร็ว ดีที่ผมมาทันไอ้ต้นอัญชันเลยลอดชีวิต
“นายใหญ่มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” ผมจะบอกว่าไม่ต้องรับใช้ กำลังหาทางปีนต้นไม่ก็กระไรอยู่ก็เลยกวักมือเรียกสาวใช้มาใกล้ ๆ
“ลุง..ทีหลังเห็นต้นนี้ ดอกสีนี้ไม่ต้องถอนทิ้งนะ เค้าเรียกต้นอัญชันดอกมันเอามาทำสีผสมอาหารได้” ผมเก็บดอกอัญชันใส่ในชายเสื้อ แล้วค่อยให้สาวใช้อีกที
“แต่มันอาจเป็นอันตรายได้นะครับ ไม่รู้มีสารตกค้างรึเปล่า”
“แล้วมันขึ้นตรงนี้นานรึยังละลุง” ผมดูรอบ ๆ เห็นมันก็ต้นไม่ใหญ่มาก มันพึ่งพันกับเหล็กดัดของกุหลาบข้าง ๆ
“ได้สักพักแล้วละครับ ผมจะดึงหลายทีก็ไม่ได้ดึงสักที” ลุงคนสวนยังคงเดินตามผมไปเรื่อย ๆ ผมก็ดูไปเรื่อย ๆ เหมือนกัน
“งั้นมันก็ไม่สารตกค้างหรอกถ้าไม่มีใครเอาสารพิษไปรดมัน หรือพ้นยาอะไรกับมัน ขอที่มาจากธรรมชาติเราล้างให้สะอาดก่อนกินก็ทานได้” ผมพูดไปก็เข้าไปในเรือนเพาะชำ สาวใช้ขี้ปลาทองก็ยังเดินตามผมมาอยู่
“แต่ประเทศเราไม่เคยมีคนกินมันนะครับ” ลุงคนสวนยังคงพยายามอธิบายถึงว่า ธรรมชาติจะสร้างสีสด ๆ มาล่อให้แมงมาดอมดมแล้วจะสังหารโหดมันทันที ฉะนั้นพืชสีสดส่วนมากจะมีพิษ แต่ผมเชื่อโคตรพ่อโคตรแม่ผมมากกว่า ผมกินอัญชันผสมในบัวลอยไข่หวานออกบ่อยไม่เห็นตายเลย
“ไม่เป็นไรจริงๆ ลุงก็ทำตามที่ผมสั่งเหอะ” ผมเดินเข้ามาในโรงเพาะชำ เห็นสตอเบอรี่เพื่อนสนิทของผมออกลูกแดงสดสวยจนผมกลืนน้ำลายที่มันสอขึ้นมาในปาก ผมใช้มือเด็ดมันขึ้นมาเช็ดเสื้อสองสามทีก็เอาเข้าปากที่อ้ากว้าง..
“ไม่ได้นะคะนายใหญ่! นั้นกินไม่ได้” สตอเบอรี่ที่กำลังจะเข้าปากผมจนต้องหยุดเพราะโดนฉุดกำลังสองจากสองนางบ้านนา แถมหันไปมองลุงคนสวนข้าง ๆ ยังตาเหลือกสะน่าตกใจอีก
“ทำไมกินไม่ได้ ไอ้นี้กินได้” ผมชี้นิ้วไปที่ไอ้ลูกแดง ๆ ในมือให้พวกเจ้าหล่อนดู
“มันเป็นผลไม้ป่านะคะ นายท่านเก็บมาจากป่าแล้วเอามาเพาะพันธ์ในนี้เพราะเห็นว่าสวยดี แต่ไม่มีใครกล้ากินเพราะกลัวว่ากินแล้วจะตาย” ปลงตกครับไอ้โฟม อัญชันก็ไม่รู้จัก สตอเบอรี่ก็เข้าใจผิดว่าเป็นผลไม้ป่า เอามาปลูกแต่เสือกห้ามกิน เอามาดูเล่น...ชีวิต
“ลุงคนสวนมานี้สิ” ผมกวักลุงที่ยืนค้างอยู่นาน ลุงเค้าเดินมาใกล้ ๆ ผม
“ลุงไปเอาต้นนี้มาเยอะ เลยนะ แล้วก็แยกกอเล็ก ๆ ในกระถางนี้มาปลูกแยก รอมันต้นใหญ่ ค่อยลงแปลงนะ” ผมชี้ไปพูดไป แถมเด็ดกอต้นสตอเบอรี่ให้ลุงดู ลุงก็พยักหน้าหงึกหงักตามผม พอบอกไปหมดแล้ว ผมก็เด็ดสตอเบอรี่ที่มีสีแดงสุกให้แม่บ้านอีกคนถือตามผมกลับเข้าบ้านไป
ผมเข้าไปในครัวเอาสตอเบอรี่ที่เก็บมาแช่น้ำล้างให้สะอาด พักทิ้งไว้ให้สะเด็ดน้ำ แล้วหันมาล้างอัญชันต่อ ผมก็เพลินกับการเล่นทอดลองวิทยาศาสตร์สมัย ม.2 อีกครั้ง ผมเด็ดใบเลี้ยงดอกอัญชันออก แล้วส่งดอกอัญชันให้พ่อครัวปั่นระเอียด ผมขอผ้าขาวบางมาคั้นน้ำที่ปั้นออกมา ได้น้ำสีน้ำเงินม่วงสด... น้ำตาลต้มที่ผมให้ป้ายองบีต้มรอตอนปั้นคั้นน้ำก็เสร็จพอดี ผมสั่งให้พ่อครัวเอาหม้อน้ำหวานไปทำให้เย็น..ไม่นานหม้อน้ำหวานก็เย็นสนิท ผมตักน้ำหวานใส่เหยือกแก้วใส่พอประมาณ แล้วเต็มสีดอกอัญชันเข้าไปค้นให้เขากัน
ผมส่งสัญญาณให้เอาน้ำแข็งเปล่าใส่แก้วมาให้ 1 แก้ว แก้วเดียวพอครับจะให้พวกนี้ชิมเฉย ๆ หนาวจะตายอยู่ละจะมาตั้งหน้าตั้งตากินน้ำเย็น ๆ ก็ใช่ที่ ผมตักน้ำสีน้ำเงินลงในแก้ว จิบชิมก็เข้าท่าแล้วส่งให้ป้านองบี
“ป้านองบีลองเลย อร่อย” บรรดาสาวใช้ฉุดให้ป้านองบีอย่ากินน้ำกัญชา เอ๊ย! อัญชันในมือผมคงไม่มั่นใจในฝีมือ
“กินได้จริง ๆ หรอคะ” ป้าถามแต่ผมก็พยักหน้าให้ ป้ายกแก้วขึ้นจิบอย่างหวาด ๆ แต่พอจิบไปคำ อีกคำก็ตามมา
“หอมดีนะคะนายใหญ่” ป้านองบีดมน้ำอัญชันในมือ ตาโต
“เดี่ยวผมทำอะไรให้ดู” ผมรับแก้วในมือป้ามาวางที่โต๊ะ แล้วบีบน้ำมะนาวลงไปในแก้ว คน ๆไปจากน้ำสีน้ำเงินก็กลายเป็นสีแดงคล้ำ เรียกเสียฮือฮามาก 555+ ดูเป็นเดวิด คอปเปอร์ฟิวไงงั้น
“คราวนี้มันจะเปรี้ยวๆ หวาน ๆ หน่อย ป้านองปีก็แจกคนในบ้านกินแล้วกัน อ้อ...อย่าลืมให้ลุงคนสวนด้วยนะ ส่วนผมไปนอนเล่นข้าง ๆ เตาผิงนี้แหละ” ผมถือจานสตอเบอรี่ออกไปไม่ทันพ้นประตู บรรดาพ่อครัว กับเชฟก็กรูมาดูผลงานระดับหมึกแดงของผม
ผมเดินไปตรงมุมโปรดที่สุดในบ้านหลังนี้ มันมีความไฮโซแบบหนังฝรั่งที่ครั้งหนึ่งผมเลยหัวเราะเพราะบ้านเพื่อนผมมีมันอยู่ มันคือเตาผิงครับ...ก็คิดดูสิครับประเทศไทยปีที่ผมจากมาร้อนตับแตก จะมีเตาผิงไว้ปิ้งหมูกระทะหรืออย่างไร แต่ตอนนี้มันเป็นสิ่งที่ผมคิดว่าสมควรจะมีในเมืองไทยในตอนนี้
ขออธิบายหน่อยนะครับว่าไอ้ที่ที่ผมว่ามันเป็นยังไง มันก็ปกติเหมือนบ้านฝรั่ง ดีหน่อยที่พื้นหินอ่อนไอ้หื่นทรีมันสั่งพรหมขนสัตว์มาปู กลัวผมกลิ้งไปไหนจะเจอพื้นเย็น ๆ รอบ ๆ ถูกกั้นไปดูโซฟาสีเทาตัวยาวชิดกัน ข้างล่างมีเหมือนเบาะผ้านวมหนากอง ๆ อยู่ กับหมอนอีกประมาณ 8 ใบ มีทีวีไว้ให้ผมกดเล่นหลายช่อง อาหารการกินก็แสนสบาย
ผมกระโจนลงนอนบนฟูกหนานุ่ม ส่วนมือก็หม่ำไอ้ผลเล็ก ๆ อย่างอร่อย ไอ้เจ้าไฮโลที่ตามผมไปทุกที่ ตอนนี้ก็กระโดดนอนบนโซฟาแทนที่จะมานอนพื้นแบบผม ความสบายใจทำให้ผมนั่งกินนอนกินดูทีวีจนผมว่าผมลืมอะไรไปบางอย่าง แต่ช่างเถอะเหนื่อยแล้ว ห๊าว..ง่วงนอน แต่ต้องกินให้หมดก่อนแล้วค่อยนอนทีเดียว
“กลับมาแล้ว” เสียงที่ผมคุ้นเคยตามหลอกหลอนผมตลอดดังขึ้นด้านหลัง ผมได้ยินเสียงไอ้หมาไฮโลลงจากโซฟาก็รู้ว่าอีกไม่นานไอ้เจ้าของเสียงก็ตามมา
“มานอนอยู่นี้เอง เฮ้ย! โฟมกินอะไรนะ” ไอ้หื่นทรียกจานในมือผมออกอย่างเร็ว ดีผมคว้างมาได้ลูกหนึ่ง
“สตอเบอรี่ กินได้อร่อยนะ” ผมกัดสตอเบอรี่โชว์มันไปคำหนึ่งแต่มันยังคงมองผมแปลก ๆ
“โฟมนี้คงเป็นอาการแพ้ท้องใช่ไหม ถึงอยากกินของป่า ของแปลกแบบนี้” สลด...แปลกบ้านมัน แต่มันธรรมดาสุด ๆ บ้านผม
“ช่างแม่งเหอะ เอามาเร็วจะกิน” ผมลุกขึ้นนั่งพยายามขอจานของผมคืนดี ๆ
“ทำไมพูดไม่เพราะอีกแล้ว ไม่กลัวถูกลงโทษหรอ” ผมข้ามเรื่องสำคัญเล่าพวกคุณไปใช่ไหม คือผมสัญญากับมันว่าจะเรียกมันว่า ‘พี่’ แทนเรียกว่า มัน
“โฟมอยากกิน พี่...คืนให้โฟมเหอะ” ผมยังคงยื่นมือออกไปขอไอ้ลูกแดง ๆ ในจาน ผมอยากกินจริง ๆ นะ อยากมาก
“พอแล้วไม่รู้ว่ากินอะไรแล้วจะอันตรายรึเปล่า” ไอ้พี่ทรีมันพลักจานผมให้ไปไกล ผมก็พยายามจะตามเก็บแต่ขาดันไปสะดุดกับหมอนก่อน
“เฮ้ย! โอ๊ย~…..” ผมที่ล้มลงไม่เป็นท่า ถึงแม้ไอ้พี่ทรีจะรับผมทันแต่รู้สึกเหมือนท้องผมจะกระแทกเขากับตัวไอ้พี่ทรีอย่างจัง
“โฟม! โฟมเจ็บตรงไหนบอกพี่ก่อน” ผมที่เริ่มนอนตัวงอเป็นกุ้งโดนน้ำ เพราะความเจ็บในท้อง
“ปวดท้อง ช่วยผมด้วย...ผมปวด” น้ำตาไอ้โฟมไหลอีกแล้ว ไม่รู้ไปเอาน้ำตามาจากไหนช่วงนี้ดราม่าใส่ไอ้พี่ทรีบ่อยเลยติดนิสัย
“อย่าเป็นอะไรนะ เดี่ยวพี่เรียกหมอก่อน ป้านองบี! เอเมท! เรียกหมอด่วน! เดี่ยวนี้!” ผมได้ยินไอ้พี่ทรีพูดประโยคนี้ซ้ำ ๆ ผมที่ปวดท้องเริ่มหายใจไม่ออก แล้วสติผมก็หลุดไป
‘ตานั้นแหละไม่ดูหลานดี ๆ ’
‘ยายนั้นแหละทำอะไรอยู่ ไปดูแต่ของไหว้ละสิ’
‘ก็เห็นผัวมันมาแล้ว ก็คิดว่าไม่มีอะไรนี่ตา’
‘ก็คิดเหมือนกันนั้นแหละ’
ผมที่หลับอยู่ฟังเสียงของตายายเถียงกันไปมา ผมรู้สึกหนัก ๆ ที่ท้องอย่างประหลาด ผมอยากถามตากับยายว่าตอนนี้ผมเป็นอะไรแต่ผมก็ไม่มีแรงพอ
‘ตา...เหลนเราจะเป็นอะไรไหม’ ยายไม่ห่วงโฟมเล๊า! :angry2: หวงแต่เหลนแม่มันจะตายแล้ว :m16:
‘ไม่เป็นไรยาย คุยกันแล้วไอ้เหลนสองคนมันตกใจแม่มันนิดหน่อยตอนนี้สบายดี’ ตามุดรูไหนไปคุยกับลูกผมละนั้น
‘ค่อยยังชั่วหน่อย หายเร็ว ๆ นะหลาน เจ้าเหลนทั้งหลายก็รีบมาให้ตากับยายเจอนะลูก’
หลังจากประโยคนี้ผมก็ลืมตาขึ้นมองเพดานอย่างสะลึมสะลือ ผมเห็นไอ้พี่ทรีที่เดินออกมาจากห้องน้ำรีบเข้ามาดูผม ส่วนไอ้หมาไฮโลก็มานอนเลียหน้าผมจนเหนียวไปหมด
“โฟม... เจ็บตรงไหนอีกไหม โฟมคุยกับพี่หน่อย” ผมหันไปมองดีส อีส อะ ผัว ผมอย่ารำคาญ อารามปวดหัวด้วยเลยชักสีหน้าใส่
“ไม่ได้เป็นอะไร” เสียถอนหายใจของไอ้พี่ทรีดังขึ้น ผมมองหน้าซีด ๆ ของมันแล้วก็ตลกดี มันคงตกใจมากเลยนะนั้น
“ทีหลังจะเดินจะลุกก็ระวังตัวหน่อยนะ ไม่ใช่ว่าพี่อยากบ่นหรอก แต่ตัวโฟมก็มีลูกอยู่จะทำอะไรก็คิดถึงลูกบ้าง”
“ห่วงแต่ลูกก็ไปท้องเองสิ” น้อยใจครับ ผมเป็นแบบนี้ประจำช่วงสองสามวันมานี้
“ก็ห่วงทั้งคู่นั้นแหละ ลูกเจ็บโฟมก็เจ็บด้วยพี่ก็ห่วงทุกสิ่งทุกอย่าง นั้นแหละ....” ไอ้พี่ทรีมันก้มลงมากอดผม ใบหน้าที่เย็นหลังจากผ่านการอาบน้ำกำลังแนบแก้มที่ร้อนของผมอยู่
“วันหลังจะระวังแล้วกัน ตอนนี้ปล่อยก่อน” ผมพลักเบา ๆ ไอ้ตัวที่มองผมก็ยิ้มใหญ่ มือของมันลูบหน้าผากผมไปมา
“พี่มีของมาให้ด้วย” ไอ้พี่ทรีกดโทรศัพท์ไปไม่นาน ป้านองบีก็ยกถาดสตอเบอรี่ถาดใหญ่มาให้ ผมตาโตน้ำลายยืดเห็นแล้วอยากกินชะมัด
“พี่ให้บริษัทตรวจแล้ว มันมีวิตามิน ซี สูง โฟเลต และแอนโธไชยานินส์ มี......”
“พอแล้ว จะกินได้รึยัง?” ทีอย่างนี้ละมารู้ดี โด่.....กูรู้ก่อนอีก ไอ้พี่ทรีลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง แล้วพยุงผมให้พิงพี่เค้าอีกที ถาดที่เต็มไปด้วยสตอเบอรี่ถูกส่งมาวางบนตักของผม โดยมีมือของดีส อีส อะ สามีผมประคองอยู่ ผมมือไม้สั่นตอนหยิบมันเข้าปาก
สวรรค์ชัด ๆ ผมกินได้ไปสองลูก ก็คิดว่าตอนที่อยู่อดีตมันต้องมีอะไรมากินเคียง ๆ ด้วยนิน่า ผมคิดไปกินไปสักพักก็เริ่มนึกออก
“พี่ทรี...โทรสั่งป้านองบีเอาพริกเกลือให้หน่อยสิ”
-
อ่านมาตั้งกะต้นจนถึง ณ บัดnow ขอชมไรเตอร์ว่า จินตนาการบรรเจิดมากๆจ้า
-
เด๋วไอ้พริกเกลือนี่ต้องมีอะไรอีกแน่ๆเลย :laugh: ท่าทางจะได้ลูกแฝดนะเรา อิอิ~
-
พริกเกลือคืออะไรเค้าไม่รุ้จักหรอกโฟม
พริกเค้ารู้จักมั๊ยยังไม่รุ้เลย
แต่อย่าบอกนะว่าเป็นอาหารชาววังอีกอ่ะ :jul3: :jul3: :jul3:
-
ชังคิดแต่งเรื่องมากเลย
สนุกๆ ขำๆ
แต่ละเรื่องกลับด้านไปหมดเลย
สตอเบอร์รี่นี่ของโปรดหรือเปล่า
บรรยายซะเห็นภาพเลย
-
เรื่องนี้สนุกแบบหลุดโลกจริง ๆ คิดว่าคงเป็นความใฝ่ฝันเล็ก ๆ ของคนแต่งด้วยแน่ ๆ เลย
+ 1 ให้น๊า
-
555 ขำกับ ดิส อิส อะ สามี
กะลืมจิ้มพริกกะเกลือ 555
ไอ้แตนบ้า ฮาไปไหนอีกค่ะ 555 เมื่อยแก้มว่ะ
-
โอ้ ท้องแฝดซะด้วย แล้วจะคลอดกันอีท่าไหนละเนี่ย
-
แล้วเค้าไม่ช็อคกันหรอ จะเอาพริกเกลือนะ :m20:
:z2:ฝาแฝดลั้ลลา :z2:
-
ฮามาก......................
อัพไวดีด้วย เมื่อวานเพิ่งอ่านทัน สนุกดีค่ะ :L2:
-
555 ขำกับ ดิส อิส อะ สามี
กะลืมจิ้มพริกกะเกลือ 555
ไอ้แตนบ้า ฮาไปไหนอีกค่ะ 555 เมื่อยแก้มว่ะ
แม่เลี้ยงหนูมาเอง หนูก็ต้องเหมือนแม่นั้นแหละ ดูช้าให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่ไง :laugh:
-
555 ขำกับ ดิส อิส อะ สามี
กะลืมจิ้มพริกกะเกลือ 555
ไอ้แตนบ้า ฮาไปไหนอีกค่ะ 555 เมื่อยแก้มว่ะ
แม่เลี้ยงหนูมาเอง หนูก็ต้องเหมือนแม่นั้นแหละ ดูช้าให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่ไง :laugh:
เออ จริงด้วย ลูกสาวชั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
สวยเหมือนแม่ 5555555555555555555555555
แต่ฮาเป็นแพคคู่ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อ่านทีไรได้ขำเหมือนคนบ้าทุกที
คราวนี้ขอพริกเกลือ จะเกิดปฎิกิริยายังไงเน้อออออ
-
สนุกมากเลย ช๊อบชอบ :L2: :L2:
-
555 ขำกับ ดิส อิส อะ สามี
กะลืมจิ้มพริกกะเกลือ 555
ไอ้แตนบ้า ฮาไปไหนอีกค่ะ 555 เมื่อยแก้มว่ะ
แม่เลี้ยงหนูมาเอง หนูก็ต้องเหมือนแม่นั้นแหละ ดูช้าให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่ไง :laugh:
เออ จริงด้วย ลูกสาวชั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
สวยเหมือนแม่ 5555555555555555555555555
แต่ฮาเป็นแพคคู่ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
แม่จริง ๆ มันต้องฮาคูณสามสิ แต่เบียร์มันหายหัวไปเลย เศร้ากับรักฮือ ๆ แต่ก็ดีแล้วจะได้โตไว ๆ
-
พี่นุ่นมาตัดริบบิ้นเปิดนิยาย ขายดีเลยนะเน๊๊ยะ 5555+
-
ถ้าจะบอกว่าฮาคู่ตากะยาย...จะเป็นการลบหลู่หรือเปล่าเนี่ย...กร๊ากกกกกก ก ก ก ก กกกส์
ไม่รู้ว่าจะขำหรือสงสารโฟมดี...กะจะแท้งเสียหน่อย...แต่ดันป๊อดไปเสียทุกทาง
แล้วอย่างนี้จะได้กลับไปในอดีตที่จากมาหรือเปล่าเนี่ย...คริคริ
แต่เค้าอยากให้โฟมอยู่ที่นี่ต่อนะ...นอกจากจะเพื่อลูกของโฟมแล้วเนี่ย...เค้าว่า
โฟมจะยังช่วยมนุษยชาติให้รู้จักอะไรที่มันแปลก ๆ สำหรับที่นั่นได้อีกเยอะเลยแหล่ะ...หึหึหึ - -+
-
:jul3:
โอ๊ย ขำอะ ไม่ไหวแล้ว
โฟมหาวิธีทำร้ายลูกได้สารพัดมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ (ดีแล้วแหละ อยู่โลกอนาคตมีแต่เรื่องฮาๆ)
ขอพริกเกลือแล้วเค้าจะรู้จักกันเหรอ ขนาดสตรอเบอรี่ยังไม่รู้จักเลย 55555
-
กลับบ้านก่อนค้า ตอนเย็นถ้าไม่มีไรพลาดคงมาอีกตอน 555+
-
เวงกำ..ไหนว่าจะกินของไม่มีประโยชน์ไง
แล้วสตรอเบอร์รี่นี่มันประโยชน์เยอะไม่ช่ายเรอะได้ข่าว 55+
ว่าแต่ จะได้ลูกชายแฝดเรยเหรอเนี่ย...ลุ้นๆ^^
-
สตรอเบอรี่ กับดอกอัญชัญนี่มันแปลกมากเลยเนอะ
แอบฮา ตากะยายอะ มั่วแต่เกี่ยงกัน เลยเกือบเสียเหลนเลย
โฮะๆ เหลนแฝดซะด้วย
ทำไงดีละคุณแม่โฟม :z2:
-
ได้แฝดเลยเหรอ พี่ทรีเก่งจังน๊าคืนเดียวได้สอง หุหุ
-
กลับบ้านก่อนค้า ตอนเย็นถ้าไม่มีไรพลาดคงมาอีกตอน 555+
ขอหลายๆตอนเหมือนเมื่อวานไม่ได้เหรอ นะ นะ นะ น๊าาาาาาา :m13:
-
ง่ำๆๆ อ่านแล้วอยากกินสตอเบอรรี่มากมาย ของโปรดเลยนะนั่น :impress2:
ไรท์เตอร์อ้าาา ทำเราติดเรื่องนี้ซะแล้ว
มาต่อเร็วๆๆๆเลยน้าาา :-[
พี่ทรีขาาาาทำน้องโฟมท้องลูกแฝดเลย กร้ากกกก :z1:
-
น่ารักอ่ะ :m3:
จินตนาการแบบเจิดสุดยอด!! 55
ประเทศไทยจะยิ่งใหญ่เมื่อแกนโลกเปลี่ยน โอ้เย้! ><
จะได้เป็นแฝดเปล่าอ่า กิ้วๆ :m12:
-
สนุก ติดตาม ๆ
:m3: :m3:
-
งึมงัม ไรเตอร์ขอไปตบกรีบผกาก่อนนะคะ
-
o13 o13 o13 o13
ชอบอะไรเตอร์เรื่องนี้ชอบมาก
แหวกแนวไปเลย เอาใจไปเลยด้วย
5555555555.
จะติดตามนะคะ มาต่อเร็วๆเน่อ ^^
-
หนุกหนานดีจริงนิยายเรื่องนี้ คิดก่อนล่วงหน้าว่าจะเป็นยังไงต่อไม่ได้จริงๆ
จินตนาการล้ำเหลือ ชอบคับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ทั้งสนุกทั้งฮา
เข้าใจคิดเนื้อเรื่องอ่ะ ขอบคุณค่ะที่เอาลงให้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
จิ้มบวกให้แตนครับ :m4:
ชอบจังเลยครับ ฮาขี้แตกมากมาย
กว่าจะได้มาเม้นอีกที นั่งอ่านจนตาแฉะเลยอ่ะ เฮ้ออออ
แบบว่านานทีจะว่างได้เข้ามาอ่านนิยายอ่ะคับ
ชอบตา ยาย มากๆเลย แล้วไอ้คุณทรีเนี่ย มันคนละคนกับที่ปล้ำโฟมในตอนแรกป่ะคับ
เหมือนไอ้คนนั้นดูจะโหดๆนะ เอาไม่ยั้งเลย แต่ไอ้คุณทรีเนี่ย ออกจะสุภาพ น่ารัก :o8:
-
สนุกคลายเครียดดี หุหุ อ่านเเล้วไม่ปวดจิต o13
-
ดีส อีส อะ สามี
น่าเอาไปใช้บ้างอ่าขำๆ
-
สนุกมากค่ะ ไรท์เตอร์
-
อ่านตามทันแล้วครับ เรื่องน่ารักดี
น่าติดตาม ให้กำลังใจครับ
-
ขำมากมาย ท้องแข็ง
แตนเอ๋ย กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
(ถามหน่อย ให้...ของแตนอ่านด้วยป้ะ? คริคริ)
-
รั่วดีจ้ะ ฮามาก
กร๊ากๆ
ซะที ซะแล้ว ซะอย่างนั้น "ซะ" นี้นะจ๊ะ อิอิ
สนุกมาก รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
วันนี้ไม่มาเหรอแตน แม่ก็รออ่านเหมือนกันน่ะ
555 แอบมาทวงแตนเล่น 555
-
เค้าอยากอ่านต่อแล้ว
คุณแม่บ้าน ไม่รู้จักพริกเกลือเหรอค่ะ
ก็แค่เอาผลึกที่เค็มๆ มาตำรวมกับ
ผลไม้ที่เผ็ดๆ
อะไรน่ะ พริกกับเกลือเป็นของหายาก
ที่มีมูลค่าแพงมาก
ไม่รู้ล่ะ รีบๆหามาเลยน่ะ
และก็อยากอ่านต่อจะแย่แล้ว เป็นเรื่องที่เนื้อหาบรรเจิดมากเลยค่ะ
-
แหมดีใจด้วย ทีเดียวได้แฝดเลย5555
ว่าแต่สตอเบอรี่ พริกเกลือเลยหรือ
-
มีคนสงสัยว่าป้านองบีรู้จักพริกเกลือหรือเปล่า คำตอบคือ...ป้าเค้ารู้จักนะครับแต่กว่าผมจะอธิบายว่า ไอ้ ‘พริกเกลือ’ ที่ผมว่ามันไม่ใช่พริกดองเกลือ หรือพริกชุบเกลืออย่างที่ป้าเค้าประเคนมาให้ผม ผมอธิบายว่ามันคือการผมสมระกว่างเกลือละเอียด พริก แล้วก็น้ำตาล ป้าเค้าก็ทำซะกลายเป็นซุปแปลก ๆ ที่ผมผสมพริกที่ดูยังไงก็ไม่ควรภูมิใจว่ามันเกิดเป็นพริก เพราะมันเป็นพริกที่เสียชาติเกิดมาก ๆ ก็ป้าแกเล่นไปทำอิท่าไหนไม่รู้มันไม่เผ็ดเลยแม้แต่น้อย จนผมโมโหแดกพริกสด ๆ ทดลองว่าทำไมมันไม่เผ็ด จริง ๆ มันเผ็ดแต่คุณป้าแกไปทำอะไรสักอย่างมันถึงจืดสนิท สรุปโดยรวมแล้วว่าไอ้กระผมก็กินสตอเบอรี่เปล่า ๆ ตั้งแต่แรกก็หมดปัญหา
เราผ่านเรื่องพริกเกลือนั้นไปดีกว่าครับ ตอนนี้ผมละเบื่อ...เบื่อสุด ๆ วันนี้มีหน้าที่เดินไปเดินมา แล้วก็อ้วกแตก พออ้วกจนหน่ำใจก็เดินมานอน พอนอนเสร็จก็ลุกมากิน กินแล้วก็อ้วกต่อเป็นอย่างงี่มา 3- 4 วันแล้ว
‘โฟมได้ยินพี่ไหม’ คุณไม่ต้องตกใจว่าอยู่ ๆ เสียงไอ้สามีผมมาจากไหน ครั้งแรกผมก็ตกใจเหมือนกันครับอยู่ ๆ เสียงมันก็ตามหลอกหลอนไปเสียทุกที่ เข้าห้องน้ำมันยังตามมาคุยกับผมได้ มันบอกแค่โทรศัพท์หาผม แต่ผมจำไม่ได้ว่าผมไปกดปุ่มรับตอนไหน หรือว่าอนาคตแค่เราตดก็ติดต่อกันได้แล้ว
“ออ...ว่ามา” ผมกำลังนอนอยู่มุมโปรดกำลังยกขาทับไอ้ไฮโลที่มันนอนเป็นช้างตายอยู่ไม่ไกล
‘อารมณ์ไม่ดีหรอ....อยากกินอะไรไหม’
“อยากกินส้มตำปู-ปลาร้า ไม่ต้องเผ็ดเอาเปรี้ยว ๆ ข้าวเหนียวไม่ต้อง ลาบน้ำตก ต้มแซบกระดูกอ่อน จะให้ดีขอแหนมหลอดสัก 3 แท่งแล้วกัน” นั้นเป็นของที่ผมอยากกินมาตั้งแต่เมื่อวาน ร้องไห้ฟูมฟายยังไงไอ้ส้มตำปู-ปลาร้าก็เหมือนสลัดเน่า ๆ อยู่ดี
‘ถ้าพี่หามาได้ พี่จะไปยกมาทั้งร้านเลย ขอแค่บอกว่ามันขายตรงไหน’ ผมก็รู้ว่าพูดไปมันก็ไม่มีปัญญาเอามาให้ผมกินหรอกครับ แต่มันอยากกินได้ยินเสียงเหมือนจะยอมหาตับปูมาให้ผมกินเมื่อผมต้องการ ผมก็เลยเอาแต่ใจไปหน่อย
“มันก็ขายทุกที่ในเมืองไทยนั้นแหละ เบื่อโว๊ย!”
‘ใจเย็น ๆ นะโฟมแล้วพี่จะกลับไปให้ระบาย’ ผมลุกเดินหนีไปจากเตาผิง กะจะเดินไปดูอะไรกินเล่นๆ ในครัวเสียหน่อย หูผมก็ได้ยินอะไรสักอย่างเข้า
“ตาเท่าไร ลงมาก่อนนะ” เสียงป้านองบีกำลังคุยกับใครนะ
“ตาเท่าไรก็ได้ใช่ไหมป้า” ผมค่อย ๆ ย่องเข้าไปตามเสียงในห้องครัว
“ใส่มาเถอะน่า เร็ว ๆ เดี่ยวนายใหญ่ตื่น” ตื่นแล้วป้า...หันหลังมาดูสิ
“ป้า...นะ นะ นาย” ทุกคนเมื่อเห็นผมจะรีบโกยแน๊บสะอย่างนั้น
“หยู๊ด! สต๊อป หยุดทุกคนไม่งั้นไล่ออก!” ทั้งพ่อครั้ว แม่บ้าน คนใช้ คนสวน หยุดชะงักชะงันเหมือนเสียงของผมเป็นคำสาป
“ใครเป็นคนเริ่ม” ผมก้มไปหยิบสิ่งที่อยู่คู่คนไทยมานาน
“คือ..คือ ป้า ป้าเอามาลองเล่นเฉย ๆ นะคะ พวกมันอยากเล่นเอง” ป้านองบีมองสิ่งที่อยู่ในมือผมอย่างหวาด ๆ ผมยิ้มที่มุมปาก
“ป้าทำอย่างงี่ได้ไงหะ!” ผมตะโกนสุดเสียง
“อย่าไล่ป้าออกเลยนะคะ ป้าเป็นหัวหน้าแม่บ้านไม่เคยมีประวัติเสื่อมเสียถ้าโดน...” ผมหัวเราะก๊ากทีเดียวที่ป้าลนลาน
“ทำไมป้าไม่ชวนผมเล่น เมื่อกี้ใครเล่นบ้างห้ามหนีนะออกไปเล่นกันข้างนอกด้วย ตามมาให้หมด” พวกคุณเริ่มทายถูกรึยังว่าผมกำลังจะเล่นอะไร ยังหรอ....ฮ่า ๆๆๆ
“ป๊อก 3 เด้ง! ฮะ ฮะ ฮ่า” ไอ้กระผมยอดชายนายโฟมกำลังนั่งล้อมวงเล่นไพ่กันให้สนุก
รูปร่างหน้าตาของไพ่ก็คล้าย ๆ กับของเมื่อก่อนนั้นแหละครับ แต่เปลี่ยนฝรั่งหัวเลืองเป็นหัวดำแทน เปลี่ยนอักษรอังกฤษเป็นอักษรไทยซะ แต่ความมันยังคงไม่ลดลงเลย การพนันช่างอยู่ในสายเลือดคนไทยทุกยุคทุกสมัยจริง ๆ
“นายใหญ่ป๊อกอีกแล้วหรอคะ เอ๊า! พวกเสียก็จ่ายเสียทีจะได้จ่ายคนได้” ป้านองบีเริ่มหัวเสียเมื่อผมเล่นได้เกือบทุกตา เงินทุนก็ยืมจากป้านั้นแหละ ผมไม่รู้ด้วยว่าที่ยืมมามีค่าเท่าไรให้มาแค่ไหนก็แทงแค่นั้นแหละ
“นายใหญ่คะ ให้ฉันร่วมเงินด้วยได้หรือเปล่าคะ” ขี้ปลาทองคนหนึ่งที่นั่งข้างหลังผมขอสมทบทุนในครั้งนี้ด้วย
“ถ้ามันเสียอย่ามาว่ากันนะ” ยายขี้ปลาทองพยักหน้าแล้ววางเงินทับเงินของผม
“ตานี้นายใหญ่เล่นเยอะนะคะ” ป้านองบียิ้มให้ผม แหม๋...ป้ากะจะแดกห่าผมละสิ
“แจกไพ่เลยป้าเสียไม่กลัว กลัวแจกช้า” ป้านองบีจากที่นังพับเพียบกลายเป็นนั่งขัดสมาธิ สับไพ่อย่างมืออาชีพฉั๊วะ ๆ กรีดไพ่อย่างชำนาญ แล้วเจ๊แกก็โยนไพ่แจกคนละ 2 ใบอย่างรวดเร็ว ผมเห็นป้าแกหยิบไพ่ค่อย ๆ ดูเหมือนกลัวเลขมันจะเปลี่ยน ตาก็แทบจะติดกับไพ่ แล้วเจ๊แกก็ยิ้มให้ผม เฮอะ...เดี่ยวเจ๊คอยดูไพ่ผม
ผมนั่งชันเข่าวิญญาณลำยองเข้าสิง ผมบี้ไพ่ในมือออกช้า ๆ ผมกับยายปลาทองข้างหลังลุ้นสุดตัว ผมใช้นิ้วปิดตัวเลขไว้ก่อน ไพ่ใบหน้าผมได้คิงแบบไทย ๆ ดอกเป็นใบลาน ผมค่อย ๆ ขยับไพ่ทีละนิด ๆ เห็นเส้นข้าง ๆ ก็รู้ว่าผมได้ขอบแน่นอน แล้วไอ้ขอบก็มีเฉพาะพวก ชะนี คิง มะเร็ง เท่านั้น (K, Q, J) ผมมองป้านองบีแล้วก็ไพ่ที่วางหน้าตักของป้า แต่ป้าไม่ได้หงายไพ่แสดงว่าป้าไม่ได้ป๊อกอย่างที่คิด ผมใจชื่นขึ้นมาเป็นกอง
“ไงคะนายใหญ่...จะเรียกไว้ช่วยอีกสักใบไหมคะ” ป้านองบียิ้มให้ผมแล้วยื่นไพ่ให้ผมใบหนึ่ง ผมที่อยู่ขาที่ 3 หันไปมอง 2 ขาแรกเอาไปทั้งคู่
“เอามาเลยป้า บอดสนิท” ผมทำท่าเซ็ง ๆ ป้านองบียิ้มแก้มปริคิดว่าต้องกินเงินก้อนนี้ของผมกับยายขี้ปลาทองแน่ ๆ
ผมได้ไพ่มาก็นั่งทางลำยองอีกครั้ง ผมไม่ดูไพ่ใบที่สองเมื่อกี้เพราะผมรู้แล้วว่าไงก็ขอบ พอมาไพ่ใบที่สามผมไม่คิดอะไรมากผมเปิดต่อหน้าป้าเค้าเลย ผมได้ ร.เรือ ก็ประมาณ J นั้นแหละครับ
“ต๊าย...บอดสนิทเลยหรอคะนายใหญ่” ป้านองบียิ้มเมื่อผมเปิดไพ่ที่ป้าแจกให้ใบที่ 3 แต่ 2 ใบแรกผมยังไม่เปิดไพ่
“ป้าก็ไม่ป๊อกเหมือนกัน แถมเรียก 3 ใบเหมือนผมอาจจะบอดเหมือนกันก็ได้” ผมใช้จิตวิทยาเข้าข่มป้านองบีทันที ป้ายิ้มให้ผมแล้วหงายไพ่
“เจ็ดแต้ม อ. คุมคะ” ป้านองบีหงายไพ่หมายเลข 6 กับ องอ่าง ที่ผมเดาก็คงไม่พ้น A นั้นแหละ ผมยิ้มเยาะมุมปาก
“ผมบอด แต่......” ผมหงายไพ่อีกสองใบ พระพุทธเจ้า! มันขอบไม่พอสมัยผมมันเรียก เสตรทฟลัช ผมอ้าปากค้างจริง ๆ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าไพ่ใบที่สองเป็นอะไร
“ชายดำ หญิงดำ เรือดำ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” นายใหญ่คะ ได้ 5 เท่าเลย! เรารวยแล้ว
“ว๊าก! ยายขี้ปลาทองเรารวยแล้ว” ผมกับยายขี้ปลาทองลุกขึ้นกระโดดโล้ดแรดได้ไพ่ซะลืมลูกลืมผัว
“นายใหญ่โกงป้ารึเปล่าคะ!”
“อ่าว! ป้า...เสียไพ่แล้วเนียนไม่จ่ายหรอ เห็น ๆ อยู่ว่าป้าจ่ายไพ่เอง คนก็ล้อมอย่างอย่างงี่ผมจะโกงได้ไง”
“ใช่คะ ๆ หนูหุ้นด้วยหนูก็ไม่ยอมนะป้า” ผมกับยายขี้ปลาทองประชันหน้ากับป้านองบี งานนี้เสียเงินไม่ว่า อย่าหาว่าโกงไอ้โฟมไม่ยอม
“ก็ตั้งแต่เล่นป้าเห็นนายใหญ่ได้เกือบทุกตา มารอบนี้ยังได้ 5 เท่าอีกทันน่าสงสัยนะคะ” พอป้านองบีพูดอย่างนั้นขาไพ่ทั้งหลายก็พึมพำเห็นด้วยอีก
“ป้าเป็นคนแจกไพ่เองมาว่าผมได้ยังไง” ไอ้ผมก็ชักจะโมโหกะจะเล่นขำ ๆ พอเป็นไอ้หน้าเงินก็เลยไม่ขำแล้ว
“ยังไงตานี้อิฉันก็ให้แค่ 3 เท่าคะ” หน๋อยอิป้าขี้โกง คิดจะโกงไอ้โฟมหรอ
“ไม่ได้! ป้าจะจ่ายไม่จ่าย!”
“ไม่จ่ายคะ...ยังไงก็ไม่จ่าย!”
“ต้องจ่าย!”
“ไม่จ่าย!” โหยมาเสียงดังกว่าผมอีก
“ต้องจ่าย!”
“ไล่อิฉันออก อิฉันก็ไม่จ่าย!” เมื่อกี้ยังขอร้องให้ผมอย่าไล่ออกเลย มาทีนี้มายุให้ไล่ออก
“ไม่ไล่ออก จะออกก็จ่ายมาก่อน”
“ไม่จ่าย!”
“เล่นอะไรกัน! ฮะ!” เสียงเหมือนยมบาลหมาเน่า ที่ได้แค่กลิ่น เอ๊ย!เสียงก็แตกหือไปคนละทิศละทาง ผมที่เห็นไม่ว่าจะยายขี้ปลาทองที่เคียงข้างประท้วงกันมา หรือป้านองบีขี้งกแล้ว ก็วิ่งโกยไปไม่ห่วงผม แล้วผมจะอยู่ทำสารานุกรมไทยทำไม โกยเถอะโยม....
“หยุด! ห้ามวิ่ง!” เอี๊ยด~! เบรกตรงหน้าบันไดแทบไม่ทัน ดีที่เปลี่ยนผ้าเบรกใหม่ แต่รับประกันจากเอบีเอส เลยปลอดภัยหายห่วง
“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามวิ่ง แล้วเล่นอะไรกันฮะ!” มันน่ากลัวมากเลยครับ ในหัวคิดแผนหนึ่ง แผนสองอย่างรวดเร็ว แล้วอะไรบางอย่างก็แล่นมาในหัว
วูบ....เป็นลมหนีปัญหาไปก่อน เอาไว้ค่อยว่ากันไหม
“โฟม!!!!!”
***
แก้ไขคำผิดค้า o13
-
:laugh: :laugh:
กร๊ากก ตำรวจบ้านมา
เป็นลมหนีปัญหา เป็นทางแก้แห่งสันติวิธีมั่กมากกกก :jul3:
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
น้องโฟม แอ๊บเป็นลมหนีสามีเร้อคะลูก ขอหื้อรอดขอหื้อเนียนนะคร้า
ป้านองบีไม่ไหวจะเคลียร์ มีการจะเบี้ยวนายใหญ่
โอย ทรมานกับการขำ :m20:
-
โฟมน่ารักอ่าาา
เป็นลมหนีความผิด :laugh: :laugh: :laugh:
ไรเตอร์สู้ๆๆๆน่ะค่ะ
-
555
ฮาอ่ะ ตาโฟมรั่วได้ใจ!!
เจ้าเล่ห์จริงๆนะลูกเป็นลมชิ่งหนี กร๊ากๆๆ :laugh:
-
5555 ดีใจได้ 5 เด้ง ลืมลูกลืมผัวเลยหร่าาา
มุขนี้ยืมมั้งนะ เป็นลมหนีเนี้ย :m20: :m20:
-
จริงด้วย
ป๊อกเด้ง อยู่คู่ครัวไทย :z2:
-
โฟมเจ้าเล่ห์จริง ๆ
-
คิดถึงสมัยก่อน เล่นไผ่กันอยู่ดี ๆ ตำรวจขึ้นมาจับคาห้องเลยค่ะ จะหนีไปไหนก็ไม่ได้
เพราะอยู่ชั้น 9 ถ้าจะหนีคงต้องโดดตึกเอา ดีที่สามีป้าไปประกันออกมา
โดนมันสวดสะ 7 วัน 555 แล้วมันถามอีกน่ะว่า ได้หรือเสีย 555 ไม่อยากบอก
เสียไม่เสียไม่รู้ เห็นสีกากีไหว ๆ แม่ก็โกยเงินหน้าตักกับของคนอื่นในวงลงซุกนมกับ
กกน.เรียบร้อย ตำรวจเห็นของกลางแค่ พันกว่าบาท แต่ในนมในกกน. เกือบหมื่น 555
สรุปงานนั้นอีแม่รวยกว่าใคร ค่าปรับก็ไม่ต้องจ่ายเอง ทุนไม่หาย กำไรบานเบอะ 555
(ของไม่ดีเด็ก ๆ อย่าทำตามอย่างนะคะ คิดถึงอดีตแล้วขำค่ะ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาก)
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร...ทำไมมันช่างทรมานหนังหน้าตัวเองแบบนี้ -*-
เมื่อยทั้งกราม ปวดทั้งแก้ม ไหนจะเสี่ยงต่อรอยเท้ากาที่จะเพิ่มขึ้นอีก >/////<
ทั้งหมดทั้งมวลนี้มันก็มาจากความฮา บ้า รั่ว ของน้องโฟมผู้น่ารัก(?)นั่นเอง...กร๊ากกกกกกกกกก ก ก ก กกกกส์
แหมะ...ช่างคิดไปได้นะ...เป็นลมหนีปัญหา...แต่งานนี้จะรอดหรือไม่รอด สงสัยคงต้องให้คุณสะมีเป็นผู้ตัดสิน
แต่ได้ข่าวว่าผู้ร่วมก่อเหตุทั้งหลาย ได้ตีวงแตกกระเจิงกันไปหมดแล้วนี่นา...แล้วอย่างนี้จะไปหาหลักฐานกันที่ไหนล่ะเนี่ยพี่ทรี 555555+
ยิ่งอ่านเรื่องนี้ยิ่งฮา ยิ่งติด...ไรท์เตอร์รีบมาต่อไว ๆ นะฮะ...เผอิญช่วงนี้อยากบริหารกรามตัวเองหนะ...คริคริ XD
-
:pigha2:555 โอ๊ย..นึกภาพแล้วฮามาก
แหมน้องโฟม ใช้มารยาของความเป็นภรรยาเพื่อพลิกคดีซะแระ
-
คิดถึงสมัยก่อน เล่นไผ่กันอยู่ดี ๆ ตำรวจขึ้นมาจับคาห้องเลยค่ะ จะหนีไปไหนก็ไม่ได้
เพราะอยู่ชั้น 9 ถ้าจะหนีคงต้องโดดตึกเอา ดีที่สามีป้าไปประกันออกมา
โดนมันสวดสะ 7 วัน 555 แล้วมันถามอีกน่ะว่า ได้หรือเสีย 555 ไม่อยากบอก
เสียไม่เสียไม่รู้ เห็นสีกากีไหว ๆ แม่ก็โกยเงินหน้าตักกับของคนอื่นในวงลงซุกนมกับ
กกน.เรียบร้อย ตำรวจเห็นของกลางแค่ พันกว่าบาท แต่ในนมในกกน. เกือบหมื่น 555
สรุปงานนั้นอีแม่รวยกว่าใคร ค่าปรับก็ไม่ต้องจ่ายเอง ทุนไม่หาย กำไรบานเบอะ 555
(ของไม่ดีเด็ก ๆ อย่าทำตามอย่างนะคะ คิดถึงอดีตแล้วขำค่ะ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาก)
ป้าอ่ะ
เลนเอานู๋ขำน้ำตาเล็ดเลย 555
-
:pigha2:555 โอ๊ย..นึกภาพแล้วฮามาก
แหมน้องโฟม ใช้มารยาของความเป็นภรรยาเพื่อพลิกคดีซะแระ
:z13: จิ้มพี่แก้ว (ลามปามป่าวคะเนี่ย)
:กอด1:
-
ฮ่าาาาาาาาาาา
เห็นภาพเลย
เราก็เคย เล่นไพ่บนเครื่องบิน โดนแอร์ด่า บอกจะไปฟ้องกัปตัน ฮ่าาาาาาาาา
ฟ้องเลย เพราะตานี้หนูบอด เนียนเก็บไพ่เลย รอดไป ฮ่าาาาาา
-
ฮาอ่ะ บ้านนี้
-
:jul3:
-
คิดได้ไงเน่ีย ชิงเป็นลมซะงั้น
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก สุดยอดจริงๆ
แบบว่านึกถึงชมรมแม่บ้านรำพัดกันเลยทีเดียว
คสม.มาเห็นแล้วเป็นลมใส่แบบนี้ใช้ได้ไม่บ่อยนะ
ครั้งหน้าคงไม่สำเร็จ... ว่าแต่เนียนเป็นลมแบบนี้จะโดนจับกินอีกรึเปล่าเนี่ย
-
ช่างสรรหาวิธีแก้ตัวจัง
น่ารักมาก
-
เป็นลมหนีความผิด :m20:
-
:laugh:
55555555555555555555555555555555555555+
ขำชิบหาย แกล้งเป็นลมซะงั้น ฮาสัด ฮ่า ๆ ๆ
เอาอีกนะครับ แตน กำลังม่วน ฮ่า ๆ
..
-
:jul3:
-
คิดถึงสมัยก่อน เล่นไผ่กันอยู่ดี ๆ ตำรวจขึ้นมาจับคาห้องเลยค่ะ จะหนีไปไหนก็ไม่ได้
เพราะอยู่ชั้น 9 ถ้าจะหนีคงต้องโดดตึกเอา ดีที่สามีป้าไปประกันออกมา
โดนมันสวดสะ 7 วัน 555 แล้วมันถามอีกน่ะว่า ได้หรือเสีย 555 ไม่อยากบอก
เสียไม่เสียไม่รู้ เห็นสีกากีไหว ๆ แม่ก็โกยเงินหน้าตักกับของคนอื่นในวงลงซุกนมกับ
กกน.เรียบร้อย ตำรวจเห็นของกลางแค่ พันกว่าบาท แต่ในนมในกกน. เกือบหมื่น 555
สรุปงานนั้นอีแม่รวยกว่าใคร ค่าปรับก็ไม่ต้องจ่ายเอง ทุนไม่หาย กำไรบานเบอะ 555
(ของไม่ดีเด็ก ๆ อย่าทำตามอย่างนะคะ คิดถึงอดีตแล้วขำค่ะ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาก)
รู้สึกว่าจะฮากว่านิยายแล้วป้า
-
เพิ่งอ่านฮาจริงๆ สนุกมากจินตนาการสุดยอด
แกล้งเป็นลมหนีความผิด ชอบๆ บวก1ค่ะ
:jul3:
-
:m20: โฟมฮามาก
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าโฟมน่ารักมากเลย
ตอนนี้โฟมเริ่มปรับตัวได้แล้วใช่ไหม
-
หนุกอ่ะ
-
ผมขอบัญญัติว่า “วูบหนึ่งของการเอาตัวรอด” ไอ้ผมก็ได้รับผลประโยชน์จากละครหลังข่าวที่แม่ผมบังคับให้ผมดูเป็นเพื่อน เพราะตั้งแต่พี่สาวแพ้ท้องไม่มีใครมาคอยเม้าตัวอิจฉา แล้ววันนี้ผมก็ได้รู้ว่าละครไทยมีประโยชน์ ด้วยฝีมือระดับพระเอกร้อยล้าน ร่างของผมค่อย ๆ เซแซ๊ด ๆ ไปด้านหลังช้า ๆ เนื่องจากว่าถ้าโง่ล้มไปข้างหน้าหัวจะฟาดกับบันได้ได้
“โอ้ย~ หน้ามืด” ผมออกแอ๊คติ้งเล็กน้อย ตอแหลพองามจะไม่พูดอะไรก็กลัวเค้าไม่รู้ว่าจะเป็นลม พอผมพูดแค่นั้นไอ้พี่ทรีแทบจะวิ่งชายเดี่ยวมาเกี่ยวผมขึ้นจากพื้นทันที
“โฟม! โฟม! !” เสียงแรกที่ดังข้าง ๆ หูผมจนขี้หูจะกระดอนออกมาด่าหน้าไอ้คนอุ้มด้านนอก เท้าก็ก้าวฉบับ ๆ ไปห้องนรก เอ๊ย! ห้องนอนเร็วไว
“โฟมเป็นอะไรมากรึเปล่า” ผมมองดวงหน้าที่ชะโงกเกือบจะหายใจรูเดียวกับผม มือไม้ก็จับไปเสียทุกส่วน
“ออ... คือ ออ...เอ่อ ๆ โฟมปวดหัวม๊ากมากเลยพี่ทรี” ตอแหลใส่ไข่ เทสตอเบอรี่ไปหนึ่งเข่ง ยิ่งผมพูดแบบนี้ไอ้พี่ทรีมันก็ลุกพรวดทันที
“พะ...พี่จะไปไหน” ไอ้อาการพูดเริ่มจะเป็นติดอ่าง ก็เพราะหน้าของดีส อีส อะสามีมันดูกังวลมากมาย แถมหาอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเองอยู่
“พี่จะพาโฟมไปหาหมอ โฟมใจเย็น ๆ นะเดี่ยวพี่จะให้หมอเอ็กเรย์โฟมให้ระเอียดเลย รับสะทีสิวะ...” ผมเห็นไอ้พี่ทรีเดินไปเดินมากดโทรศัพท์หน้าตาแปลก ๆ สำหรับยุกอดีตแต่คงกิ๊บเก๋สุด ๆ สำหรับอีก 1000 ปีละมั่ง
“พะ..พี่ทรี พี่ทรี้! เดี่ยวก่อนโฟมพึ่งนึกได้ว่าไม่ได้ปวดหัวแล้ว ปวดท้องต่างหาก” ไอ้ผมที่ไม่ค่อยถูกกับหมอไม่ว่ามันจะพัฒนาขึ้น หรือเลวลงสักเท่าไหรยังไงไอ้พวกหมอก็ขี้โกหกทั้งนั้น คุณเคยโดนไหมละตอนเด็กจะฉีดยาเราพูดซะหวานจ๋อย ไม่เจ็บนะครับ..ไม่เจ็บนะคะ แม่งแทงเข็มไปเห็นเมื่อไรกูก็เจ็บทุกที มึงไม่ได้โดนแทบเข็มแบบกูนิก็พูดได้ว่าไม่เจ็บนะสิ
“ห๊ะ!!! ปวดท้อง ตายละ...ป้านองบีบอกเอเมทเอารถออก คุณนายใหญ่ปวดท้อง” บ๊ะ....กูบอกมึงกี่ทีว่าให้เรียก ‘นายใหญ่’ เฉย ๆ ไม่ต้องเติม ‘คุณ’ เรียกคุณนายใหญ่ ดูกูเป็นป้าแก่ ๆ ไงไม่รู้ มัวแต่พล่าม...ดูพวกป้านองบีกับขี้ปลาทองวิ่งวุ่นกันไปหมดเพราะผม ไม่ใช่สิ..มันเป็นเพราะป้านองบีขี้งกนั้นแหละจ่ายมาดี ๆ ก็สิ้นเรื่อง
“พี่ทรี...หยุดก่อนโฟมเปลี่ยนใจแล้วไม่ปวดท้องดีกว่า ขอปวดหินปูนในช่องปากแทนแล้วกัน” พวกคุณคงคิดว่ามันช่างเป็นการเจ็บปวดที่น่าเห็นใจมากใช่ไหมละ อย่ามาส่ายหน้า..ผมรู้ว่าพวกคุณคิดอะไร
“ปวดอะไรนะ” ผมมองหน้าคนตัวใหญ่ที่นั่งริมเตียงข้าง ๆ ผม
“ผม...ผม... อ๊อ! ผมมีอะไรจะบอก”
“จะเป็นอะไรอีกหื้อ......”
“ผมคิดได้แล้วว่าไม่ควรเป็นอะไร งั้นผมไม่เป็นอะไรดีกว่า” เนียนกันไป แถกันไปอย่างได้แคร์สื่อช่วงนี้นาทีทองจะรอดหรือไม่รอด และควรจะเบี่ยงเบนประเด็นให้ไกลจากความผิดให้มากที่สุด
“เมื่อกี้เป็นลม แล้วบอกพี่ว่าปวดท้อง แล้วอะไรอีกนะไอ้หินปูนอะไรนั้นอีก แล้วทีนี้จะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้วงั้นหรอ! โฟมเอาความรู้สึกของพี่มาล้อเล่นหรือไง!” จ๋อยเลยครับ โดยพ่อหน้าสุดหล่อเมื่อกี้ยังเป็นพี่ติ๊ก เจษฎา ตอนนี้กลายเป็นพี่เคนในเรื่องสวรรค์เบี่ยงเสียแล้ว แล้วผมควรทำบทอะไรละ...เอาทีถนัดแล้วกัน
“โฟมไม่ได้ล้อเล่นไง พี่ถามใช่ไหมว่าโฟมเป็นอะไร...โฟม..โฟมก็เป็นเมียพี่ไง”
พูดแค่นี้ผมยิ้มแก้มปริ เห็นไหมว่าการตอแหลใช่ว่าจะมีข้อเสียเสมอไป ฮะๆๆๆๆ
****
มาแก้ตัว เอ๊ย..แก้คำผิดค้า (เจออีกบอกนะคะ o13)
-
^
^
^
จิ้มตรูดแตนน้อย
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
พี่ทรีเอ๊ย ตายๆๆอ่อนใจใจอ่อนจะ "โฟมก็เป็นเมียพี่ไง"
โถวววววว พ่อสามีสุดประเสริฐ
((เพิ่งได้อ่านเรื่องพี่พีนัท กร้ากกกกกกกกกกกส์ เป็นหมื่นเลยเรอะคร้า แปลว่า เสื้อชั้นในไซส์ไม่ธรรมดาแน่ๆ >///////<))
ปล.ไอ้อารมณ์รุนแรงตอนโดนหมอแทงเข็มนี่มันยังไง ใส่อารมณ์เพราะ หมอบางคนรึเปล่านิแตน?? โฮะๆๆๆๆๆๆ
-
:sad2: :sad2:
แกล้งเป็นลมหนีความผิด แต่ดันกลัวหมอสะงั้น
เลยโดนจับได้เลย :m20: :m20:
-
((เพิ่งได้อ่านเรื่องพี่พีนัท กร้ากกกกกกกกกกกส์ เป็นหมื่นเลยเรอะคร้า แปลว่า เสื้อชั้นในไซส์ไม่ธรรมดาแน่ๆ >///////<))
บังเอิญตาดีและมือไว คว้าแต่ม่วง ๆ เทา ๆ แดง ๆ 555 เขียว ๆ ฟ้า ๆ ไม่สน
42 คับปี๊ ถือว่าธรรมดาออกจะตายไป กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
เจอประโยคเด็ดประโยคสุึดท้ายเข้าไป...เป็นไงล่ะพี่ทรี...สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของเมียจนได้นะ...คริคริ
แต่อิหนูโฟม...แหมะ...ไม่รู้จะเอาตัวรอดยังไง...ปวดมันซะทุกปวดเลยนะ สุดท้ายเกือบไม่รอด...ดีนะที่ประโยคสุดท้ายช่วยชีวิต
แล้วนี่พี่ทรีไม่สงสัยเมียแล้วเหรอเนี่ย...ว่าก่อนหน้านี้ทำอะไรกันอยู่หน่ะ...เจอคำว่า "เมีย" ไปคำเดียว...อย่างอื่นหายหมด...55555555+
-
:jul3:
-
ทำไปด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m20:
-
:laugh:
-
โฟมก็เป็นเมียพี่ :z1:
สกิล...นับวันยิ่งเข้าขั้นเทพ :m20:
-
แบบเน้ ดิส อีส อะ สามี คงอยู่ในโอวาทไม่หนีไปไหนแน่นอน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ระวังเหอะ จะงานเข้าแบบไม่รู้ตัว..
-
อย่างฮาครับประเทศไทยเป็นประเทศที่พัฒนา
แถมท้องอีกโอ้สุดยอดดดดดด
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
โอ้ยยยยยย ไม่ไหวแล้ว
ปวดท้องมากๆ ขำทุกช็อต ทุกเม็ด
หัวเราะเป็นอีบ้าอยู่หน้าคอมตอนตีสองเนี้ย
อยากกู้ร้องบอกโลกมากๆว่าประเทศกู "เจริญเหอะ" กร๊ากกกกกกกกกกกกก
อเมริกาหรอค่ะ เอ้าท์ไปแล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คงต้องขอบคุณแกนโลกสินะค่ะ
แถมเค้ายังกินอาหารในวังทุกวันด้วยโว้ยยยยยยยยย
ปล.แหมมม คุณนายโฟม พัฒนาไปไกลเลยนะเนี้ย มีหยอดๆๆ
ปล.อีก พอได้อ่านแล้ว ก็อยากอ่านอีก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คุณนายใหญ่ฮาอีกแล้ว.......เดี๋ยวโดนลักพาตัวไปทำงานคาเฟ่ร๊อก!!(ว่าแต่ยุคนั้นจะยังมีอยู่มั้ยน้า?)
รู้สึกว่าต่อมมารยาสาไถยของคุณนายเขาจะเริ่มทำงานได้ดีแล้ว...หลังจากไม่ได้บริหารมานาน
ตอนนี้ไม่มีคุณตาคุณยายโผล่มาแจมแฮะ...คิดเถิงเหมือนกันนะเนี่ย
รอลุ้นตอนต่อไปเช่นเคยค่ะ^^
-
รู้สึกว่างานเลี้ยงจะโต้รุ่งเลยเหรอคะ 555
-
:jul3: :m20: :laugh: :pigha2:
อ่านเรื่องนี้แล้ว ก(ร)าม ค้างมากมาย อะ
-
:impress2:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆนะ น่ารักกกกกกกก o13
-
สุดๆอ่ะ ฮามาก ไรเตอร์จิ้นได้สุดยอดมาก
ขอบคุณแกนโลก ที่ทำให้ประเทศไทยได้เป็นมหาอำนาจ
แถมภาษาไทยยังเป็นภาษากลางของโลกอีกต่างหาก
เคยคิดอยู่บ่อยๆเหมือนกันว่าเมื่อไรภาษาไทยจะเป็นภาษากลางของโลก
จะได้ไม่ต้องมานั่งเรียนภาษาอังกฤษให้ปวดหัว
แถมข้าวไข่เจียวที่เรากินเกือบจะทุกวันนี้มันเป็นอาหารชาววัง
จะดีใจดีไหมเนี่ย
เรื่องนี้สนุกมากๆชอบจริงๆ ซักวันอยากให้ประเทศไทยเป็นมหาอำนาจของโลกบ้าง
-
ฮาาาาาา น่ารักอ่ะคู่นี้ 555
คุณนายใหญ่ก็ระวังตัวไว้เถอะ เดี๋ยว ยัวส์สามีจะลงโทษเอานะ
-
:jul3: :jul3:
-
มาต่อได้แล้วไรเตอร์
รู้เปล่าว่าทำให้เค้านอนไม่หลับ :laugh:
-
อ่านแล้วชอบอ่ะ ติดตาม ติดตาม
มาต่ออีกเร็ววววน้า
-
เดี๋ยวมาโคตรนานเลยพะย่ะค่ะ o18
55 อ่านแล้วอารมณ์ดีจริงๆเลยน้า เรื่องนี้
-
โย่ววววววว อ่านทันแล้ว
ชอบอ่ะ สนุกมากกกก อ่านไปขำไป นายเอกรั่วอ่ะ :m20:
ชอบตอนล้อมวงเล่นไพ่นี่แหละ สุดๆ เกือบมีวางมวยคุรนายใหญ่กับแม้บ้าน อิอิ
แล้วชอบเนื้อเรื่องด้วยค่ะ อีกพันปีไทยจะเป็นมหาอำนาจ แล้วไข่เจียว จะเป็นอาหารชาววัง :laugh: ไม่แน่เนาะ อาจจะเป็นจริงๆ
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
โฟมจ๋ามุกเอาตัวรอดเนี่ยบรรเจิดมาก ด้นกันสดๆ ได้ใจตรงที่จบว่าเป็นเมียพี่ไง o13
-
ลูกสาวชั้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย อิหมอเปา กักตัวไว้แน่ ๆ เอาแตนคืนมานะ ชิส์.....
-
ไรเตอร์หาย :serius2:
-
ฮากลิ้ง!!!
พูดงี้มีโดนลากขึ้นห้องไม่รู้ด้วยนะน้องโฟม
-
ไรเตอร์ หายไปไหน หายไปไหน หายไปไหน :z3:
อยากอ่านต่อแล้วง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เข้ามานั่งรอ :z3:
-
“ตาจ๋า ยายจ๋า...คุ้มครองโฟมด้วย ขอให้โฟมไปดีมาดีนะตายาย สา....ธุ” วันนี้ผมตื่นมาแต่เช้า แล้วเดินมากู๊ดมอร์นิ่งตากับยาย ในใจก็บ่นที่เมื่อคืนตากับยายไม่มาเยี่ยมผมเลย
ผมปัดหัวเข่าแล้วก็ลุกขึ้นจากที่นั่งไหว้ตากับยายตอนเช้า วันนี้เป็นครบรอบ 3 สัปดาห์อายุครรภ์ของผม พวกคุณ ๆ คิดว่ามันเร็วใช่ไหม แต่ใจร้อนไม่เท่าผมหรอกผมอยากให้คลอดพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ อยากรู้จะออกรูไหน
เท้าความเป็นมาของเมื่อวาน หลังจากผมตอแหลว่ารักไอ้ผัวชั่วข้ามคืนจับใจ ที่มันยิ้มแก้มปริไม่ใช่มันเชื่อผม แต่มันรู้ว่าผมโกหกต่างหาก...ใครว่าผมเพิ่มสกิลตอแหลมากขึ้น ไม่เล๊ยเท่าเดิมแน่นอนแต่สามีผมเริ่มที่จะเรียนรู้ชีวิตของผมเรื่อย ๆ
หลังจากที่ผมโดนจับได้ก็โดนจัดหนักซะเกือบทั้งคืนโดยไอ้คนห่วงท่า ห่วงลีลาอยู่นั้นแหละ จะแทงทีก็กลัวโดนลูก จะออกทีก็กลัวผมเจ็บ กว่าจะเสร็จไอ้โฟมก็หมดแรงไม่กินข้าวกินปลาลาไปดินเนอร์กับพี่อินทร์โล๊ด สงสัยลูกออกมาจะตีลังกามาแบบยิมนาสติกลีลาเพราะพ่อมันหรือเปล่า ลีลาตอนไหนก็ลีลาได้นะลูกอย่ามาเป็นลีลาตอนออกมาจากท้องละกัน
ด้วยเหตุทั้งหลายทั้งปวงผมได้ข่าวจากวงในมาว่าชาวคณะโดนตัดเงินเดือนกันท้วนหน้า แถมโดนขู่ว่าอย่าทำให้ผมนิสัยเสียอีก ใครจะรู้ว่าไอ้กระผมนี้แหละตัวดีมีอาบายมุขทุกรูผุมขน
วันนี้ผมรู้สึกแน่นหน้าอกแปลก ๆ ตั้งตื่นนอน อาจะเป็นเพราะเมื่อคืนท่าเยอะไปก็ได้เลยทำให้เป็นแบบนี้แต่ก็ช่างมันเหอะ มือทั้งสองประคองพุงอันใหญ่หลามมากมายเหมือนคนเดินจงกลมอะไรประมาณนั้น แต่วันนี้ผมว่าผมใจเต้นแรงแปลก ๆ นะ
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนก็พบซากเน่าของสามีตัวเองกับหมาหน้าขน นอนขึ้นอืดอยู่บนเตียง วันนี้ผมตื่นเช้ามากจริง ๆ ครับ ตอนเช้าตากับยายก็ไม่มาทักทายผม วันนี้มีแรกแปลก ๆ เยอะจริง ๆ อ้อ..อีกเรื่องคือวันนี้ผมโดนกักบริเวร ....โดยวันนี้ผมจะโดนหนีบไปทำงานร่วมกับท่านเจ้าของบริษัท เพราะกลัวว่าผมจะแอบตั้งวงเล่นไพ่ หรือเล่นอะไรที่พิเรนทร์กว่านั้น
ผมบอกกับบรรดาขี้ปลาทองด้านหลังให้กลับไปด้านล่างเหมือนปกติ เพราะผมอยากอาบน้ำคนเดียวไม่อยากมีคนมาคอยช่วยขัด ๆ ถูๆ อย่างที่ทุกคนต้องประสงค์ ไอ้สบายก็สบายอยู่แต่กูก็อายจะโว้ย ผมหักเลี้ยวเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวแจ่ม ๆ ไว้แมนเจอสาว ๆ จะได้จิตใจสดชื่นมากกว่าเจอบรรยากาศเดิม ๆ วันนี้ผมเลือกที่จะอาบน้ำฝักบัวแทนด้วยต้องเข้าใจว่าประเทศไทยที่เราจากมามันเป็นเมืองร้อน มาเจออากาศหนาวจัดแบบนี้ผมยังปรับตัวไม่ได้ อาการไม่อาบน้ำบ่อย ๆ หรืออาบน้ำเพียงผ่านจึงเป็นเรื่องปกติของผม ฮ่า ๆๆๆ
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำตัวใหญ่ บนหัวก็เช็ดผมที่เปียกซกให้หมาด ๆ เมื่อออกมาด้านนอกก็เจอชุดหล่อที่ป้านองบีเตรียมไว้ให้ ผมมองตัวเองที่กระจกก็ดูว่าผมก็หล่อแบบชายไทยห่างไกลจากคำว่าขี้เหล่มากนัก ไม่ว่าจะหันซ้าย..หรือตะแคงขวาก็จัดว่าหน้าตาดี ผิวก็สีน้ำผึ้งดูดีมีคุณภาพ กล้ามก็มีพอใช้ไม่เวอร์มาก แต่พามาเปิดดูไอ้กล้ามหน้าท้องที่ควรจะมีหกลูก แต่ตอนนี้มันกลับพร้อมใจกันยื่นออกมาเป็นแตงโมลูกเดียว
ผมรู้ซึ้งเลยครับคนเป็นแม่ว่าแบกของหนักไว้กับตัวมันหนักขนาดไหน ดูผมสิครับท้องแค่ 3 อาทิตย์มันโตเอ๊าโตเอาจนผมไม่แน่ใจว่าเมืองไทยยุคนี้ออกลูกเป็นตัว หรือว่า ออกลูกเป็นคลอก ท้องที่ตึงแน่นจนเห็นเส้นเลือดทำเอาผมหวาด ๆ แล้วอยู่ ๆ ก็มีมือประหลาดเข้ามาจับพุงของผม
“ว๊าก!!!!! ไอ้ควายเผือก...”
“ตกใจอะไร พี่เอง” ที่กูตกใจก็มึงนั้นแหละไอ้ควาย กำลังดูพุง ดูมือตัวเองอยู่ดี ๆ ก็มีมือที่สามโผล่มาจับด้วยกูไม่ตกใจจนลูกหลุดก็บุญแล้ว
“ปล่อย! จะเปลี่ยนเสื้อผ้า” ผมพยายามดึงไอ้มือผัวปลวกออกมากการลูบ ๆ คลำ ๆ ออกแนวลวนลามจากร่างกายผม
“มานั่งนี้มะ เดี่ยวพี่ช่วย” ผมโดนบังคับข่มขืนให้นั่งริมกับเตียง แขนทั้งสองข้างของผมท้าวเอนไปข้างหลังคล่อมตัวไอ้ไฮโลอยู่
“เช็ดตัวดีรึยังไหนดูสิ โอ๊ย!....ตีทำไมเล๊า จะดูเฉย ๆ” ไอ้สามีผีหื่นมันกลับมาด้วยตระกร้าครีมสารพัด กับผ้าขนหนูในมือ มาถึงก็แหวกเสื้อคลุมของผมแถมจะล้วงไปเช็ดลูกชายของผมอีก ผมก็จัดการบิดหูตามที่ผมเห็นแม่ทำกับพ่อเพื่อว่ามันจะเหงอเหมือนพ่อเป็นกับแม่บ้าง
“เช็ดแล้ว จะดูทำไมจะทาครีมก็รีบทาหนาว” ผมเหล่ตามองไอ้คนคอตก กุลีกุจอรีบเอาผ้ามาเช็ด ๆ ถู ๆ ตามขาของผม
“เอาเข้!” ผมที่กำลังเล่นกับไอ้ไฮโลอยู่ดี ๆ ก็ต้องตกใจกับไอ้ผัวปลวก ก็กางเกงในที่ผมใส่อยู่ดี ๆ ไอ้ผัวตัวเหี้ยมันก็คิดจะถอดมันออก ไอ้นี้มันหื่นแต่เช้าเลยหรอวะ
“อะไร? พี่จะช่วยเช็ดเฉย ๆ” แม่ง...ทำหน้าเนียนมาก ๆ คิดว่ากูเชื่อมึงรึไง
“แห้งแล้ว” ประโยคสั้น ๆ ห้วน ๆ บ่งบอกได้อย่างดีว่าผมกำลังอารมณ์ไม่ดีสุด ๆ แนะ ๆ บอกว่าอย่างยุ่งมันยังมาเช็ด ๆ เตะ ๆ ของผมอีก เดี่ยวปั๊ดถีบหงายหลัง
ครีมกลิ่นหอม ๆ เหมือนกลิ่นนมถูทาไปตามแขนตามขาของผม จริง ๆ ผมไม่ได้สำอางอะไรเล๊ย...แต่เล็กจนโตก็ทาครีมตอนหน้าหนาวแค่นั้น แล้วก็ไม่มาบรรจงเหมือนไอ้คนตรงหน้าด้วย กว่าจะทาชั้นแรก ชั้นสอง ชั้นสามเสร็จผมกะจะนอนรอมันเหมือนกัน
“ครีมทาหน้าเดี่ยวโฟมมาทาเองนะ ปะลุก...เดี่ยวพี่ไปส่งเปลี่ยนเสื้อผ้า” เสื้อคลุมของผมถูกกระชับให้เข้าที่ด้วยฝีมือของสามีของผม พร้อมกับพยุงให้ผมเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวข้าง ๆ ไม่นานเสื้อผ้าที่แขวนไว้ด้านนอกก็เข้ามาพร้อมกับร่างของไอ้พี่ทรี
ชุดวันนี้เป็นเสื้อเชิร์ตแขนยาวสีขาวกางเกงสีเทา มีเสื้อไหมพรมสีดำทับอีกทีผมแต่งตัวไปโดยมีเจ้าหน้าที่ตรวจสอบยืนพิงกรอบประตูอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับหมาที่มานั่งเฝ้าอีกหนึ่งตัว พอผมแต่งตัวเสร็จเจ้าหน้าที่ก็เจ้ามาจัด ๆ จับ ๆ ให้มันเฟอร์เฟ็ค ผมว่าผมจะเลิกพูดอังกฤษคำไทยคำแล้วนะ เพราะมันบ้านนอกมาสำหรับที่นี้
“โฟมอึดอัดไหม...” ผมที่ก้มหน้ามองไอ้พี่ทรีที่กำลังใส่เข็มขัดให้ผมอยู่ มือก็จับขอบกางเกงผมเพื่อทดสอบความสบายตัวของผม
“ก็พอดี...ไม่อึดอัดหรอก” พอได้ยินผมพูดแบบนั้นคุณสามีก็ลุกขึ้นขอตัวไปอาบน้ำบ้าง ส่วนผมตอนนี้ก็หน้าแห้งตึงไปหมดต้องรีบออกมาจากห้องมาทาครีมให้มันชุ่ม ๆ หน่อย เมื่อดูว่าตัวเองเรียบร้อยดีแล้วจึงเดินลงไปข้างล่างก่อน
“นายใหญ่จะรับอาหารเช้าเลยไหมคะ” ป้านองบีเห็นผมเดินลงมาก็หน้างอมาหาผม แสดงว่าขี้ปลาทองยังไม่บอกข่าวดีอีกละสิเนี๊ยะ
“วันนี้ผมไม่หิวป้า ทำไมทำหน้าอย่างกะทัพพีโดนรถสิบล้อทับอย่างนั้นละป้า” ผมเดินไปพร้อมกับป้านองบีนั่งอยู่กับโต๊ะอาหารเช้าอันโคตรหรูในบ้าน
“ไม่มีอะไรหรอกคะ นายใหญ่ไม่ต้องมาสนใจอิฉันหรอก” คนแก่งอนเพราะโดนหักเงินเดือน ผมละขำจริง ๆ นมอุ่น ๆ ถูกน้ำมาเสิร์ฟตรงหน้าผมด้วยฝีมือของป้าหน้างอ
“แหม๋..ไม่สนใจป้านองบีคนสวย ต่อไปใครจะมาดูแลผมละครับ ที่หน้างอแบบนี้สงสัยเพราะเรื่องโดนหักเงินเดือนละสิ”
“เชอะ!” นั้น! ผมพูดด้วยดี ๆ ป้ายังสะบัดหน้าใส่ ป้าคิดว่าป้ายังสาว ๆ อยู่รึไงกัน ระวังสังขารจะไม่อำนวยสะบัดเยอะ ๆ คอจะเคล็ดเอา
“ป้านองบี ผมจะบอกอะไรให้ไอ้เงินเดินป้านะหายห่วงได้ตามปกตินั้นแหละผมคุยกับคุณท่านของป้าแล้ว”
“ว๊าย! จริงหรอคะ ขอบคุณมากเลยนะคะนายใหญ่...หมายถึงทุกคนรึเปล่าคะ” ผมขี้เกียจพูดก็เลยพยักหน้าหงึก ๆ แทนคำตอบ แล้วป้าแกก็วิ่งไปแปดหลอดในห้องครัวต่อ
ผมหยิบนมอุ่น ๆ บนโต๊ะมาดื่มปกติ แต่พอนมเข้าปากแค่นั้นแหละกลิ่นคาวนมฟุ้งไปทั้งจมุกจนผมต้องวิ่งไปหน้าบ้านรีบอ้วกออกมาให้หมด บรรดาขี้ปลาท้องเห็นผมวิ่งมาอ้วกก็โวยวายใหญ่ ผมนั่งอ้วกอยู่ตรงนั้นสักพักเงยหน้าขึ้นก็เจอกับไทยมุงแอนสามีเข้ามาช่วยพยุงเป็นการใหญ่
“เป็นอะไรมากรึเปล่าโฟม” ผมได้แต่ส่ายหน้า มันก็ปกติไม่ใช่หรอกครับผมก็อ้วกของผมงี่มาเกือบอาทิตย์แล้วเหม็นเวลาที่ไอ้กลิ่นอะไรแปลก แต่ไม่ได้เวียนหัวเท่านั้นเอง
หลังจากยืนยัน นั่งยันแล้วว่าผมไม่ได้เป็นอะไรจริงจริ๊งเอาเครื่องจับตอแหลมาตรวจมายืนยันเลยก็ได้ คุณสามีจึงยอมพาผมไปที่ทำงานด้วย ใครจะปล่อยโอกาสไปดูประเทศไทยในยุค 3000 ได้ละครับ ก่อนจะขึ้นรถผมถูกป้านองบีจับยัดใส่เสื้อโค้ดอย่างหนาตราช้าง พร้อมกับกำชับเกี่ยวกับอันตรายต่าง ๆ แล้วก็ตบท้ายว่าถ้าไม่ติดว่าต้องอยู่บ้านคงจะตามไปเป็นขี้ปลาทองเคลื่อนที่เป็นแน่ แต่สุดท้ายป้านองบีก็ส่งกล่องพลาสติกสุญญากาศที่เต็มไปด้วยไอ้ลูกแดง ๆ ให้กับผมไปกินที่บริษัท แก่แล้วน่ารักงี่ผมก็รักตาย
พอผมขึ้นมาในรถเฮียสามีผมก็เอาเครื่องประดับบารมีมาให้ผมใส่ ไม่ว่าจะนาฬิกาข้อมืออย่างหรู ตุ้มหูเพชร แล้วก็สร้อยข้อมือเพชรอีกอันไอ้ผมไม่ใส่ก็งอนผมพาลจะไม่ให้ผมออกนอกลู่นอกทางอีกผมก็เลยจำยอม พวกเราอยู่ในรถไฮปริท..เอ๊ย รถที่ไม่ใช่น้ำมันขับเคลื่อนด้วยแรงลมหลังจากถามไอ้คนข้างๆ
ถามสรรพคุณทั้งหลายแหล่แล้วก็สรุปได้ว่าไอ้รถที่ผมนั่งมันเหมือนรถชาวไฮโซทั่วไปไม่ต่างที่ผมจากมา ไฮโซชอบขับรถแพงมาตั้งแต่บรรพบุรุษจนถึงรุ่น 3000 ปี กรุงเทพในตอนนี้ไม่ค่อยมีทางด่วน ไม่ค่อยมีรถยนต์คนส่วนมากใช่รถไฟฟ้าเป็นส่วนใหญ่ เพราะรถยนต์ในสมัยนี้แพงโคตร ๆ ว่างั้นเถอะทำให้พวกธรรดาถึงจนไม่มีโอกาสมาขับรถโก้อวดสาว ๆ เหมือนในสมัยก่อน แต่ก็ดีนะครับมันทำให้เมืองไทยน่าอยู่ขึ้นเยอะ
เพียงแค่ขึ้นทางด่วนไม่เกินยี่สิบนาที บรรดาตึกอาคารก็เริ่มเยอะขึ้น ที่นี้เค้าแบ่งเป็นเขตครับ....เขตชุมชนก็มีแต่บ้านเรือน คอนโดจริง ๆ ตึกสำหรับการพาณิชย์ก็จะแยกมาอีกส่วนหนึ่ง ไม่นานคนขับรถก็จอดเทียบกับประตูของตึกที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันกี่ชั้น เพราะผมลงมาก็มีหลังคาบังไว้ไม่ให้ผมหงายหน้านับเสียก่อน
“โฟมไปกันเถอะ” ผมหันไปมองคุณประธานที่ถืออาหารว่างของผมในมือ มือที่ว่างก็จูงผมเข้าไปในบริษัท
สาวไทยไม่ว่าตอนไหนก็สวยครับ แต่เป็นที่น่าเสียดายว่าบริษัทเสริมความงามแบบวุฒิศักดิ์คลินิก หรือ นิติพลฯ คงไม่เกิดเป็นแน่เพราะคนไทยอีก 1000 ปี ขาวทุกคน เอาเป็นว่าผมไปแล้วผมดำแล้วกันคนทำกลูต้าไทโอนมาอยู่นี้เจ๊งไม่เป็นท่าแหง๋ม ๆ
***
แก้คำผิด เจออีกแจ้งจับได้เลยนะคะ o13
-
ลิฟต์หน้าตาก็ปกติอะครับแต่ปุ่มกดเป็นเลขไทย ไฮโซมาก ๆ ไม่นานผมก็ถูกจูงเหมือนหมามายังชั้นบนสุด ทุกคนที่ผมเดินผ่านลุกขึ้นยกมือไหว้ไอ้ตัวที่ลากผมมาโดยที่มันไม่มองลูกน้องที่ไหว้เลยสักคน เป็นผมเองที่ประหม่าคนพวกนั้นที่มองผมเหมือนสัตว์ประหลาด
“เหนื่อยไหม..นอนพักไหม” ผมเงยหน้าไปมองคนถาม ก็สามีผมนั้นแหละผมถามว่าผมเหนื่อยไหมทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่ได้อะไรเลย
“ไม่ได้วิ่ง 4 x 100 เมตรซะหน่อยจะได้เหนื่อย” ผมมองไอ้คนตัวสูงขวาง ๆ ส่วนเค้าก็ตั้งหน้าตั้งแต่แกะผมออกจากชุดที่ป้านองบียัดมาใส่ให้ผม ไม่นานผมก็เหลือแต่เสื้อแขนยาวที่ดูเป็นเหมือนสูธมีฮูด มาสวมแทน
“โฟมหิวก็บอกนะ” ผมพนักหน้าให้กับคนที่กลับไปนั่งประจำที่โต๊ะ แล้วเปิดคอมพิวเตอร์บ้านเค้าเริ่มทำงาน
ผมเดินไปมองกระจกหน้าต่างตอนนี้ผมกำลังเห็นเหมือนโรงเรือนที่เรียงรายจับ 2,000 ไร่อยู่ด้านหลังตึกจนสุดลูกหูลูกตา หลังจากของทุกโรงเรือนด้านขวาจะติดเหมือนกระจกเอาไว้ผมเดาว่าก็เป็นเหมือนพวกเครื่องผลิตผลังงานสะอาด เหมือนผลังงานแสงอาทิตย์ประมาณนั้นมั่งครับ ผมเดินสำรวจในห้องเดินไปเดินมาก็ชักเบื่อก็เลยมานั่งถอนหายใจเล่น เบื่อโว้ย...... หันมาแช่งกระแสจิตจ้องหน้าไอ้ประธานเป็นพัก ๆ ให้รู้ว่ากูกำลังเบื่อนะ ถ้ามึงไม่สนใจกูไปหลีหญิงได้ไหม อะไรประมาณนั้นแล้วผมก็ประสบความสำเร็จ
“เบื่อหรอ” ผมพนักหน้าหงึก ๆ อย่างเร็ว แล้วคุณสามีก็ปิดแฟ้มงานทันที เดินไปหยิบโค๊ดของผมติดมือมาหาผม
“ไปเที่ยวดูบริษัทของเราดีกว่า” โอ๊ว...กิ๊บเก๋มากเลยสามีไปโล๊ด
กว่าผมจะเดินลงมาได้ก็ต้องผ่านสายตานับล้านอีกตามเคย ไอ้พวกอยากเลียแข้งขาก็ตามมาเลียผมตลอดทาง ไม่อยากบอกว่าผมจะไม่มีอำนาจอะไรเล๊ยแต่ก็ได้แต่วางมาดไปอย่างงั้น ๆ คุณสามีของผมพาผมมายังจุดตรวจโรงงานในชั้นแรก ผมถูกพยุงให้นั่งรถไฟฟ้าเหมือนรถกล์อฟยุคเราอะครับ แล้วพ่อประคุณก็ขับรถพาผมไปโรงเรือนหนึ่ง คือผมมาดูใกล้ ๆ แล้วโรงเรือนหนึ่งมันใหญ่น้อง ๆ สนามฟุตบอลได้เลยครับ ป้ายหน้าโรงเรือนติดป้ายไว้ว่า ‘พืชพิเศษ’ เมื่อรถได้เคลื่อนเข้าไปในโรงเรือนมันทำให้ผมดีใจแถบกระโดดลงรถ ก็ในนี้มีแต่ผักสวนครัว หรือต้นไม้ที่ผมรู้จักทั้งนั้น
“พี่ทรี จอดตรงนี้แหละโฟมอยากลง” พี่ทรีพยักหน้าหักจอดข้างทาง ผมลงรถเองไม่ได้นะครับต้องมีไอ้คุณสามีมาพยุงเนื่องจากเคยลงเองแล้วโดนตะหวาดซะเสียงดัง
“ที่พี่ทำมันเกี่ยวกับอะไรหรอ” ผมยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นไอ้ต้นสูง ๆ ที่ผมเรียกว่าต้นมะพร้าวไม่ไกล นั้นก็ต้นมะม่วง นั้นก็ต้นมะนาว พระเจ้าช่วย!
“บริษัทของเราทำพวกส่งออกพืช สัตว์แปรรูปนะ” โอว...ผมได้เป็นสะใภ้ซีพียุค 3000 ครับท่าน
“แต่พวกนี้เป็นพืชเขตร้อนทั้งนั้นเลยนี่ครับ”
“โฟมรู้ได้ยังไงว่าโรงเรือนนี้เป็นพืชเขตร้อน” พี่ทรีฉุดผมให้หยุดแล้วมองหน้าผมแปลก ๆ จะบอกไงดีละครับว่าไอ้ผมนะรู้จักยิ่งกว่ารู้อีก
“ก็เรียนหนังสือไง ใช่ ๆ เรียนหนังสือ ความรู้นิดหน่อย” ผมที่พยายามเป็นพยาแถก็เริ่มขึ้น
“หรอ...ใช่แล้วพวกนี้เป็นพืชทางตอนใต้ของประเทศเรา พวกกลุ่มวิจัยเข้าป่าไปเอาต้นตัวอย่างมาเก็บไว้ในเรือนควบคุมอุณภูมิที่นี้ รอการวิจัยว่าเป็นพืชให้คุณหรือให้โทษ”
“ถามผมก็ได้ผมรู้หมดแหละ โอ๊ะ!...” ปากพาซวยอีกแล้วครับ แต่คราวนี้สามีไม่ฉุดถามผมอีก ผมที่เพลินกับแมกไม้ที่เต็มไปด้วยต้นอะไรต่อมิอะไรมากมาย มีจำพวกดอกไม้ด้วยนะครับทำผมลั้นลาเหลือเกิน
ผมยกนาฬิกาขึ้นดูถึงรู้ว่าผมอยู่ที่นี้เกือบ 3 ชั่วโมง ผมกำลังยืนรอพี่ทรีกำลังคุยอะไรกับหัวหน้าโรงเรือนสักอย่าง อากาศในนี้ร้อนใช่ได้เลยละครับแต่ไม่ถึงกับร้อนตับแตกเหมือนที่บ้านเราเป็น ผมถอดเสื้อกันหนาวอย่างหนาห้าห่วงออกรู้สึกอึดอัดประหลาด ๆ เหงื่อเริ่มออกตามคอและมือ ผมใช้ใบหูกวางที่ตกใกล้ๆ มาพัดให้คลายร้อนแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ตอนนี้ผมหิวน้ำมาก ๆ ร่างกายก็ล้าแปลก ๆ ถ้าเดาไม่ผิดผมกำลังจะเป็นลม
“พี่...พี่ทรี~” เสียงผมที่คงดูแผ่ว ๆ เรียกไปทางพี่ทรี ผมตั้งสติรอให้ร่างสมส่วนเข้ามาใกล้ๆ ผม
“โฟม..หน้าซีดเชียวไม่สบายรึเปล่า” ผมพยักหน้าแล้วเอนกายไปพิงกับอกของสามีผม อารมณ์นี้ไม่มีแรดแน่นอนครับ
“พี่ทรีอึดอัด ร้อนด้วย...”
“ใจเย็น ๆ นะโฟม” ผมที่หลับตาแน่นลำคอก็แห้งผาก มีรสขม ๆ อยู่ในปาก เข็มขัดที่รัดกางเกงถูกปลดออก กระดุมเม็ดบนสุดก็ถูกปลดออกทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นหน่อยแต่...
“พี่ทรีจะอ้วก อั๊วะ~” บอกยังไม่ทันหมดประโยคผมก็เริ่มคายน้ำย่อยออกมา ผมก้มหน้าก้มตาอ้วกจนรู้สึกดีก็เงยหน้าขึ้นพิงกับอกพี่ทรีอีกครั้ง
“เรากลับกันดีกว่า อย่าพึ่งเป็นอะไรนะโฟม” ผมจับน้ำเสียงที่สั่นของพี่ทรีได้ ผมก็ตอบรับแค่พยักหน้าหน้าเท่านั้น เสียงรถถูกมาจอดใกล้ ๆ ผมแล้วร่างของผมก็ถูกอุ้มให้เข้าไปข้างใน
“พี่ทรี...เอาลูกนั้นให้โฟมสักลูกนะ” ผมที่อยู่ในรถเห็นลูกมะนาวไม่ไกล พอผมพูดแค่นั้นคนงานที่มามุงดูเหตุการณ์ก็วิ่งไปเด็ดให้ผมทันที พี่ทรีส่งมะนาวมาให้ผม ผมก็ไม่อะไรหรอกครับเอามาดมเฉย ๆ แก้อยากอ้วก
พอรถออกมาจากโรงเรือนก็หนาวจับใจจนผมต้องซุกไปใกล้ ๆ กับคนตัวใกญ่ ผมไม่เห็นหรอกว่าเหตุการณ์เป็นยังไงเพราะผมหลับหูหลับตาดมมะนาวอยู่ ก็คงมีแต่เสียงโหวกเหวกโวยวายเหมือนพวกซ้อมหนีไฟนั้นแหละครับดังเป็นระยะ แล้วในที่สุดผมก็กลับมานอนในห้องทำงานห้องเดิมอีกครั้ง ผ้าอุ่น ๆ ถูกลูบไล้เช็ดคราบเหงื่อไครไปทั่วใบหน้าของผม อาการเจอร้อนเจอหนาวทำให้ผมปวดหัวตุบ ๆ ขึ้นมาไม่ขาด
“โฟมดีขึ้นไหม” ผมลืมตามองคนที่นั่งข้าง ๆ ฟูกนอนที่ผมนอนอยู่ ผมเอามะนาวออกห่างจากจมูกเล็กน้อยแล้วยิ้มให้ คือไม่อยากพูดครับยังมึน ๆ เวียน ๆ แถมอยากอ้วกอยู่
“ให้หมอมาตรวจหน่อยดีกว่าไหม” อันนี้รีบส่ายหน้าเลยครับ ผมพยายามเปล่งเสียงแหบ ๆ ไม่ดังมากออกมาจากกล่องเสียง
“ไม่เป็นไร..อึดอัดเลยทำให้เป็นลมแค่นั้นเองรู้สึกอย่างงี่มาตั้งแต่เช้าแล้ว”
“แล้วทำไมไม่บอกหะ!” ดร่ามาเลยครับ บ่อน้ำตาไอ้โฟมจะแตก..คนไม่สบายจะโว้ยมาตะคอกทำส้นตีนเตี่ยมึงหรอ
“มันก็เป็นอย่างงี่ทุกวันมึงไม่รู้ว่ากูเป็นรึไงเล๊า!” บทโศกได้ผลครับ ไอ้พี่ทรีก้มมาหอมแก้มผมแล้วเช็ดน้ำตาให้ผมโดยเร็ว
“พี่เป็นห่วงโฟมไง พี่ขอโทษ” ยิ่งมันขอโทษผมก็ยิ่งร้องไห้เป็นเผาเต่าสะอื้นฮึกฮัก คอก็แห้งจนไอ้ในท้องจะอ้วกออกมาบ้าง
“กินน้ำก่อน! กินน้ำ” น้ำอุ่น ๆ ถูกส่งผ่านลำคอของผม ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง จากที่ผมรู้สึกร้อน ๆ ก็เริ่มเย็นขึ้นหายใจสะดวก แต่ก็ยังคงอึดอัดที่หน้าอกบ้างที่ท้องบ้างเป็นบางเวลา
“เมื่อเช้าโฟมก็ไม่กินข้าว เมื่อกี้ถึงเป็นลมไง...หิวไหม” ผมส่ายหน้าดมมะนาวต่อ
“กินสตอเบอรี่ไหม ป้านองบีให้มาเมื่อเช้า” แค่คิดก็น้ำลายฟูมปากแล้วครับ ผมรับพยักหน้าหงึกหงักทันที เสียดายที่มะม่วงในโรงเรือนไม่ออกลูกไม่งั้นจะส่อยมาให้เกลี้ยงเลย
สตอเบอรี่ถูกส่งถึงปากด้วยยอดสามีนายทรี ส่วนผมก็นอนกินมือไม่ว่าง มือหนึ่งถือมะนามดม อีกมือลูบพุงตัวเองไปมา ผมกินไปได้สักสามลูกใหญ่ ๆ ก็เริ่มง่วงนอนพี่ทรีเลยเอาหมอนอิงโซฟามาให้ผมนอนตะแคงแล้วลูบหลังให้ไม่นานผมก็หลับไป
‘โฟม...ตาโฟมเอ๊ยได้ยินยายไหม’
“ยายไปไหนมา ทิ้งหนูได้ไง” ผมเห็นยายในฝันกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ มือหนึ่งก็ถืออะไรในมือสักอย่าง
‘ยายกับตาก็อยู่เที่ยวแถวนี้แหละ เวะมาดูเห็นเจ้าฝากข้อความเสียงไว้เมื่อเช้าเลยตามมาดู เป็นไงดีขึ้นไหม’
“ยาย....ถ้าหนูไม่เป็นอะไรยายจะมาหาหนูไหมฮะ แล้วตาละยาย” หันไปมองสามียายที่ควรอยู่แถวนี้แต่ก็ไม่เจอ
‘ไปเฝ้าศาลอยู่ในปีที่เจ้ามานั้นแหละ เห็นเจ้าอยู่สุขสบายดีงี่ยายก็หายห่วง อ้อ...หลานไปบอกผัวหลานนะว่าให้เอาขิงทุบ ๆ ทำน้ำขิงให้หลานดื่มจะช่วยให้หลานไม่แพ้ท้องมาก’ ผมมองเหง้าขิงแก่ในมือยายอย่างงง ๆ
“ยาย..หนูทำน้ำขิงไม่เป็นหรอกนะ” ผมส่งขิงคืนให้ยายไป ขนาดผมยังทำไม่เป็นใครในยุคนี้จะทำเป็น
‘สงสัยยายต้องออกโรงเสียแล้ว เอาละเดี่ยวยายมา’
“ยาย...ย๊าย! ไปไหน กลับศาลเอามะม่วงน้ำปลาหวานมาฝากหนูด้วยน้า~”
แรงเขย่าทำให้ผมลืมตาขึ้น เจ้าของตัวผมยิ้มให้ผมแล้วพยุงผมให้ลุกเอนนั่งผิงกับอกของเขา ผมงัวเงียค่อย ๆ กระพริบตาปรับสายตาอยู่สักพักจึงเริ่มได้สติ แต่สติมาพร้อมกับอาการครับ
“พี่ทรี มะนาว...มะนาวไปไหน อั๊วะ!” ผมรับยกมือปิดปากเหมือนลมปราณจะตีขึ้น
“อันนี้หรอ เอา ๆ” ผมรับมะนาวจากมือพี่ทรีมาหยิกแล้วสูดดม
“อาการดูไม่ดีเลยนะโฟม พี่ว่าตอนเย็นให้หมอมาตรวจหน่อยดีกว่า” คราวนี้ผมเห็นด้วยอย่างแรง ผมที่หลับตาพิงกับอกสามีสุดหล่ออยู่เริ่มหายใจสะดวก ประตูห้องทำงานก็เปิดออกพร้อมกับกลิ่นขิงโชยมา ผมเบิกตากว้างคิดว่าผียายสำแดงฤทธิ์ออกมาเป็นกลิ่นเลยประมาณนั้น
“หลานเอ๊ย! นายใหญ่น้ำขิงเจ้าคะ” ผมมองป้านองบีแปลก ๆ พร้อมกับแก้วในมือ ผมดมกลิ่นน้ำขิงก็รู้สึกดีอย่างที่ยายบอกจริง ๆ
“จิบสิเจ้าคะ อร่อยระดับชาววังยายรับประกัน” ผมว่ายายต้องเข้าสิงป้านองบีแน่นอน ผมจิบน้ำขิงร้อน ๆ ผ่านลำคอมันก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกอ้วกเหมือนแต่ก่อน
“ดีจริง ๆ ด้วยขอบคุณครับยาย ผมรักยายที่สุดเลย” ผมกอดป้านองบีวิญาณยายที่นั่งใกล้ๆ ผม ส่วนไอ้สามีคงเป็นไก่ตาแตก
ผมถูกพามายังห้องข้าง ๆ ที่จัดไว้เป็นห้องอาหาร ในห้องเต็มไปด้วยน้ำและต้นไม้ มีปลาแหวกว่ายหน้าตาแปลก ๆ แต่สีสด ๆ ก็ดูสวยดี
“ว๊าว!” ผมรีบซอยเท้าไปใกล้โต๊ะอาหารเมื่อเห็นกับข้าวบนโต๊ะ
“ชอบไหมลูก...” ผมพยักหน้าอย่างแรง แล้วนั่งลงเก้าอีก..แต่ก็มีใจกวักมือเรียกผัวมากินเปิบพิสดารด้วย
“ป้านองบี..พ่อครัวทำอะไรให้ทานหรอครับ” พี่ทรีเขี่ยผัดขิงเครื่องในไก่ของผมเหมือนมองของประหลาด
“อาหารไทยแท้ดั้งเดิมเจ้าคะ รับรองความอร่อยได้เลย” ยายไม่ต้องบอกผมก็พร้อมจะพิสูจน์ครับ
ผมจ้วงข้าวเข้าปากอย่างตายอดตายอยาก ซดต้มยำกุ้งทีแทบน้ำตาไหลซึ้งในรสฝีมือไทย ผัดพริกแกงถั่วฝักยาวก็แสนอร่อย ไหนจะปลาทูทอดที่ยายไม่รู้หามาจากไหน แล้วก็ผัดผักไทยแท้อีกสองสามจาน ผมกินซะพุงกางเลย ตบท้ายด้วยลอดช่องแตงไทยแม่....อิ่มอร่อยครับ
“ยายอร่อยมาก ยาย...ยายไปไหน” ผมที่กินเพลินเลยไม่รู้ว่ายายออกไปตอนไหน หันมาถามคนที่กินข้าง ๆ ที่ดูจะสนใจผัดขิงเครื่องในก็ส่ายหน้า ผมที่แอบเหลือบเห็นของหวานส่วนของพี่ทรีใกล้ ๆ จ้องน้ำลายไหลแต่ดูเหมือนคราวนี้พี่ทรีจะหวงเหมือนกัน รีบวางช้อนมาจ้วงลอดช่องกับแตงไทยเข้าปากชมว่าอร่อยสุด ๆ ไม่ขาดเลย
“โฟมง่วงหรือเปล่า” ผมที่นั่งจิบน้ำขิงอยู่ไม่ไกลเงยหน้ามองพี่ทรีที่ทำงานเอกสารเสร็จไปหมดแล้ว
“ไม่ง่วง..ทำไมหรอ”
“งั้นไปนั่งเล่นในห้องประชุมกับพี่ดีกว่า”
ผมเข้ามานั่งข้าง ๆ ท่าประธาน ห้องประชุมเดินทางแป๊ปเดียวเหมือนมีบีทีก็ถึงห้องประชุม ผู้คนในห้องลุกขึ้นเมื่อผมกับพี่ทรีเข้ามา ผมถูกประคองให้นั่งข้าง ๆ แล้วก็มีสาวสวยคนหนึ่งมาวางเอกสารให้กับพี่ทรีด้วยท่าที่อ่อนหวาน พอเธอเบนสายตามาหาผมผมก็ตั้งรับด้วยร้อยยิ้มพิมพ์ใจ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบผมเธอเลยเชิดแล้วเดินจากไป
****
แก้คำผิดคะ เจออีกแจ้งจับได้เลยค้า o13
-
“ทุกคนครับต้องขอโทษด้วยที่ผมนัดประชุมเร่งด่วนแบบนี้ ผมต้องขอบคุณพวกคุณมากที่ทำงานอย่างเต็มที่วันนี้ผมเรียกพวกคุณมาเพราะต้องการรู้ว่าเราได้ทำงานเดินหน้าไปถึงไหนแล้ว โฟมครับ” ผมเลิกคิดว่าผมไปเหยีบเท้ายายเมื่อกี้เมื่อไหร หรือว่าสาเหตุอะไรก็ตามแล้วหันมามองคนข้าง ๆ ผม
“วะ..ว่าไงครับ” ผมหันไปมองคนโดยรอบ เพราะพวกเค้ามองผมก่อน
“ดูรายงานพวกนี้ให้พี่หน่อยได้ไหม” แฟ้มรายงานถูกพลักมาตรงหน้าผม ผมมองรายงานบนโต๊ะแล้วสลับกับมองหน้าพี่ทรี
“รู้อันไหนก็บอกนะโฟม” ผมพยักหน้าเหมือนเห็นว่าพี่ทรียังคงมั่นใจตัวผมอยู่ ผมเปิดดูรายงานอันแรกก็เจอตัวเลยครับ
“รายงงานนี้เค้าเรียกว่าต้นขิงครับ สรรพคุณเพียบทานได้ เป็นทั้งยาและอาหาร กินได้ทุกส่วน วิจัยต่อได้ผ่านครับ!” ผมยื่นรายงานนั้นให้พี่ทรีเพียงแค่ดูรูป
“อันนี้เค้าเรียกว่า กระเจี๊ยบเขียว ผ่าน!”
“เล่มนี้ เล่มนี้ เล่มนี้ด้วยก็ผ่าน” ผมหยิบปากกาข้างหน้าพี่ทรีมาแล้วเติมชื่อของมันเข้าไปอยากลวก ๆ
“ส่วนพวกนี้ไม่แน่ใจเอาไปวิจัยต่อแล้วกันครับ ถ้าผมมีอะไรเพิ่มผมจะบอกเอง” แล้วผมก็เงยหน้าขึ้น อะเด๊ะ!...ทำไมทุกคนมองผมเยี่ยงนั้นละขอรับ กระผมทำอะไรผิดไปรึไร
“พะ...พี่ทรี...ทำไมเค้าเงียบกันนะ” ผมสะกิดคุณสามีที่หน้านิ่งที่สุดมองรายงานแล้วก็ลายมือของผม
“เค้าวิจัยมาเป็นสิบปียี่สิบปีเค้ายังไม่รู้ไง โฟมมาถึงแล้วมาทำให้เข้าเจอทางสว่างก็มีปฏิกิริยาแบบนี้แหละ เอ่อโฟม...อันนี้อ่านว่าอะไร” ผมชะโงกมองลายมือของผม
“บอ-ระ-เพ็ด”
“ออ.. บอ-ระ-เพ็ด”
ผมกลับมาที่บ้านร้าว ๆ 5 โมงเย็น ทุกคนเตรียมต้อนรับผมและเจ้าของบ้านตัวจริงเหมือนปกติ ผมถูกพยุงให้เดินเข้าไปในบ้านโดยเร็วหลบบรรดาหิมะที่ตกไม่มากนัก หิมะเค้าเรียกตกปรอย ๆ เหมือนฝนบ้านเรารึเปล่าครับ ช่างแม่งเถอะ.......
ผมกลับมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เจอยำวุ่นเส้นจานโตมารอจนผมกลืนน้ำลายเอื้อก ๆ อัญเชิญมันทั้งหลายเข้าท้องอย่างอร่อย ไม่ลืมแบ่งให้คุณสามีได้ลิ้มรสนิดหน่อย พอทานข้าวเสร็จก็ขึ้นมาอาบน้ำด้วย อ้วกด้วย จนหมดแรงสุดท้ายคุณสามีก็ต้องเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมแทน คุณสามีทำหน้าที่อย่างดีตั้งแต่แต่งตัวยันทาครีมบำรุงผิว ตบท้ายด้วยการยกน้ำขิงกับสตอเบอรี่ที่แสนไม่เข้ากันมาให้ผมถึงเตียง ไอ้ของกินจะผมชอบนะ แต่ไอ้หมอที่ตามหลังมาผมขอไม่กินได้รึเปล่า
“โฟมน้ำหอม” ผมขมวดคิ้วมองน้ำขิงที่ถูกส่งมาให้
“ไม่ใช่น้ำหอม น้ำขิง” คุณสามีทำหน้าเก็ท ๆ แล้วก็ก็มานั่งซ้อนด้านหลังผม ผมว่าจะไม่พูดศัพท์อังกฤษแล้วเชียวนะ
“วันนี้คุณโฟมเป็นอะไรบ้างครับ” ผมกำลังจะอ้างปากว่า...
“ภรรยาของผมช่วงนี้ตอนดึก ๆ นอนไม่ค่อยหลับ บ่นว่าอึดอัดแน่นหน้าอกแล้วก็ท้อง ทานอาหารไม่ค่อยได้ต้องอาเจียนออกมาตลอด ท้องดูโตผิดปกติร่างกายดูอ่อนแอ ตอนกลางวันไปที่ทำงานกับผมแล้วเป็นลมอาการไม่ค่อยดี หมอช่วยตรวจภรรยาผมด้วยนะครับ” ออ...เป็นอย่างผัวผมพูดนั้นแหละ ไม่ต้องถามผมละ
หมอขออนุญาตตรวจท้องของผม ไอ้พี่ทรีแม่งก็หวงไม่เลือกเวลา...ขู่หมอทั้งหมาทั้งคนตอนหมอจะเปิดผ้าห่ม สุดท้ายไอ้ผัวผมมันก็มุดหัวเข้ามาในผ้าห่มเปิดดูกางเกงว่าผมใส่กางเกงในหรือเปล่าประมาณนั้น แล้วค่อยจัดฉากให้หมอดูท้องได้ มันก็ไม่อะไรมากหรอกครับก็แค่เลิกเสื้อให้เห็นท้องก็แค่นั้น แล้วหมอก็เอาเครื่องมือเหมือนกับมือถือมาวางทาบกับท้องของผม ส่วนหน้าอกค่อยใช่หูฟังที่ดูกิ๊บเก๋กว่ายุคเราเล็กน้อยมาฟังหัวนมของผมว่าดังยังไง
“คุณอองค์ตาลครับผมว่าเราพาภรรยาของคุณไปโรงพยาบาลตอนนี้ดีกว่า” ผมเห็นหมอรีบเก็บของลงกระเป๋าอย่างเร็ว ผมก็ตกใจนะสิผมเป็นอะไรหว่า
“ทำไมครับหมอภรรยาผมมีอะไรหรือเปล่า” พี่ทรียกมือขึ้นมาลูบท้องนูน ๆ ของผมเหมือนปลอบผม
“ผมตรวจคลื่นการเต้นของหัวใจผิดพลาดถึง 3 ครั้ง ผมตรวจว่ามันมีเสียซ้อนแล้วก็ถี่กว่าปกติผมเลยแนะนำให้คุณไปโรงพยาบาลเดี่ยวนี้เลยครับ”
“ไปครับ ไปเดี่ยวนี้! โฟมอย่างพึ่งคลอดนะ~”
“ไอ้บ้า! พึ่งท้องไม่ถึงเดือนจะรีบคลอดทำไมเล๊า อย่าเดินเร็วเซ่” ที่ผมโวยวายเพราะผมกลัวตกหรอกครับดูมันถ้าวิ่งได้วิ่งไปก่อนหมอแล้วครับ แล้วที่บ้านก็วุ่นวายอีกแล้วเหมือนเดิม
ผมถูกนำส่งโรงพยาบาลประมาณ 2 ทุ่มกว่า ๆ ทีมงามหมอมาต้อนรับตัวประหลาดอย่างผมด้วยความอบอุ่นกว่า 50 ชีวิตไม่นับพยาบาลแล้วก็ไทยมุงที่มาใช้บริการมากมาย ผมถูกวางบนรถเข็นแล้วไอ้บุรุษพยาบาลขาแว๊นก็แว๊นผมไปห้องอะไรสักอย่างด้วยความเร็วคงที
ผมที่อยู่ในชุดนอนถูกสามีหน้าซีดอย่างกะไก่ต้มไหว้เจ้าค้างปี ช่วยอุ้มผมวางเตียงคนไข้อันทันสมัยไปด้วยจอภาพขนาดต่างๆ หมอเพี๊ยบ! พยาบาลเพี๊ยบ!ครับขอบอก ถ้าเอเลี่ยนมาตอนนี้บอกเลยว่ายังไม่มีคิวมาใหม่ ตอนนี้บทผมเด่นสุด
หมอใส่ถุงมือรูปแปลก ๆ ที่มีลูกกลุ่ม ๆ อยู่ทั่วถุงมือ แล้วหมอก็เอาเจลมาทาถู ๆ ท้องป่อง ๆ เกินอายุครรภ์ปกติของผมจนทั่ว เมื่อละเลงหน่ำใจเลยจึงวางมือที่สวมถุงมือกับพุงของผม ผมมองภาพในจออย่างระทึก ผมมองไม่ออกหรอครับว่ามันคืออะไร ก็ต่อเมื่อผมเห็นภาพกระพริบปริบ ๆ สองจุดที่กระพริบไปมา เมื่อจอขยายภาพจึงเห็นลูกของผมสองคนที่มีแขนมีขามีตาออกมาครบแล้ว แต่ที่น่าตกใจคือ...ไอ้ผัวเลวมันเสกลูกแฝดเข้าท้องผม
“มหัศจรรย์มากครับ! รอบ 1000 ปี เราได้มนุษย์แฝดคู่แรกของไทย แล้วก็ของโลกมาแล้ว” พอหมอพูดแค่นั้น คนในห้องที่รอดูผมอยู่ก็เฮลั่นเลย
“ลูกแฝด ผมได้ลูกแฝด โฟมดีใจไหมโฟม” ผมมองไอ้เลวที่กอดผมสะแน่นดีใจที่เสกลูกคู่ให้ผม
“คนเดียวก็ก็ลำบากละ มาแฝด..ไอ้เลว ไอ้เชี้ยเอ๊ย!” ผมด่ามันไปงั้นมันยังมาตาโตมองผมสักพัก แล้วก็กอดผมดีใจอีก เฮ้อ!....พ่อรับ แม่ครับ อาเจ๊ และพี่ชาย พวกพี่ได้หลานแฝดกันแล้วนะ เฮ้อ........
***
แก้ไขค้า เจอคำผิดแจ้งจับได้เลยคะ o13
-
ไม่มีแรงตรวจแล้วคะ แวะไปอาบน้ำก่อนเดี่ยวมาฟังวิจารณ์นะคะ
-
กรรม แค่นี้พี่นุ่นก็ว่าฮาอึสจะแตกแล้วนะแตน กร้ากกกกกกกกกกกกกส์
ไม่ไหวจะเคลียร์กะสามีหน้าซีดเป็นไก่ต้มไหว้เจ้าค้างปี หุหุ
พิมพ์ผิดเยอะมากเลย มีทุกตอน
อันนี้ชัดสุดเพราะทั้งย่อหน้าผิดเป็นระยะๆ
ด้วยเหตุทั้งหลายทั้งปวงผมได้ข่าวจากวงในมาว่าชาวคณะโดนตัดเงินเดือนกัน ถ้ วนหน้า แถมโดนขู่ว่าอย่าทำให้ผมนิสัยเสียอีก ใครจะรู้ว่าไอ้กระผม นี่ แหละตัวดีมี อบายมุข ทุกรู ขุมขน
แล้วก็มีเรื่อยๆ เช่น น้ำตาเป็นเผาเต่า อันนี้ต้องเป็นเผาเต่านะคะ ไม่ใช่เป็นเต่าเผา
แค่นี้แล้วกัน นอกนั้นรอแตนน้อยหายเหนื่อยมาดูเอง แต่ถ้าไม่แก้พี่นุ่นจะถือว่าภาษาไทยมีวิวัฒนาการ อีกพันปีนี่เนอะ ไม่เปลี่ยนก็แปลกแล้วล่ะ ^o^
กอดและหอมแก้มแตนทั้งสองข้างค่ะ :กอด1:
-
ลูกแฝดในรอบพันปี เริศศศศศศศศศศศคร่า
เชื้อพ่อมันดีก็งี้แหละ ทุกท่าทาง ฮ่าๆ
แต่ดูท่าทางมันจะวุ่นๆนะนี่ ลูกแฝด เดี๋ยวเราช่วยเลี้ยงล่ะกัน อิอิ
-
จุใจจริงๆค่ะ รักคนเขียนจังเลย
ชอบพี่ทรีตอนเป็นเดือดเป้นร้อนจัง น่าร๊ากกกกกก
มาต่อเร็วๆน้า อย่าหายไปนาน คนอ่านคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:L2: :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดด มาแล้ว จุใจมากคร่าพี่แตน
สงสัยพ่อมันจะยิงแรงนะเนี้ย :-[
แค่คืนเดียวก็ได้ลูกแฝดเลย
จะว่าไป ตอนนี้ก็ฮานะ ถ้าเลเวลมากกว่านี้
หนูคงแดดิ้นอยู่ที่หน้าคอมนี่แหละ :laugh:
-
สามีรักสามีหลงนะเนี่ย...ของเขาแรงจริงๆ แถมได้ลูกแฝดจริงๆด้วย ท่าทางเตรียมตัวรับ 2 ตัวป่วนได้เลยชะมะเนี่ย^^
สนุกดีอ่ะ ฮาดีออก รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
สนุกสนานดีค่ะ
-
:a5:
-
:laugh:
ท้องแฝดด้วยวุ้ย อิอิ
^^"
..
-
ดีใจด้วยนะค่ะคุณได้ลูกแฝด :really2:
เรื่องหนุกดีค่ะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
ว๊ากกก
ลูกแฝดอ่ะ :-[ :-[
ว่าแต่เค้าจะต้องออกมาทางไหนหรอ??
-
โถ่โฟมพูดเพาะๆกับสามีหน่อยสิ
เดี๋ยวเค้าน้อยใจนะ
:jul3: :jul3:
-
โลกหน้าอีกพันปีนี่ฮาดีเนอะ แฝดก็ไม่เคยมี(เชื้อพ่อแม่มันดี) ต้นไม้บางต้นก็วิจัยกันทำไมนานนักวะ โฟมมาลงดูตูมเดียวรู้เลย :laugh:
ปล.แต่สงสัยว่าทำไมตอนสตอเบอรี่ถึงแป๊ปเดียวรู้ล่ะ? ก่อนหน้านั้นยังไม่รู้เลย - -"
-
:impress2:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ทรีเท่ดูแลโฟมดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
โฟมก้อม่ายรุจะฮาไปไหนนนนนน ดื้อด้วยยย o18
-
กร้ากกกกกกกกกก
น่ารักมากค่ะเรื่องนี้
อ่านแล้วอยากกินสตอเบอร์รี่ขึ้นมาเลยอ่ะ
นี่ว่าจะกินข้าวเช้าเป็นอาหารชาววัง ข้าวไข่เจียวซะหน่อย 55
-
ตามมาอ่านจ้า
แอบสดุดใจนิดนึงคำว่างี้อะ กาลเห็นแตนใช้เป็นงี่ ทุกครั้งเลยอันนี้จงใจใช่ไหม
อ่านแล้วแบบว่ารู้สึกแปลกๆ แอบสะดุดใจ
แต่เขียนได้สนุกมากๆจ้า ฮาดี
-
ลูกแฝดในรอบพันปี สุดๆ ค่ะ
แต่แอบชอบตรงที่มีการฝากข้อความเสียงถึงตากะยายอะ ฮาได้อีก :laugh:
-
ได้ลูกแฝดวะเฮ้ยยย ท่าจะอลเวงน่าดู เมื่อไหร่จะคลอดน๊อออ
-
นี่ขนาดว่ายังไม่คลอด ยังทั้งวุ่นวาย ทั้งอลหม่านขนาดนี้
ถ้าเกิดคลอดออกมา แถมยังเป็นแฝดอีกต่างหาก...รับรองว่า ชุลมุนวุ่นวานกันกว่านี้แน่นอน 555555555+
เค้าว่าพี่ทรีต้องรักน้องโฟมมากแน่ ๆ...แล้วน้องโฟมล่ะ รักพี่ทรีหรือเปล่าหว่า????
เพราะดูเหมือนน้องโฟมยังไม่ค่อยเต็มใจที่จะอยู่ทีนี่สักเท่าไหร่เลยอ่ะ -*-
เค้าว่าตอนนี้ก็ฮาเหมือนเดิมแหล่ะนะฮะไรท์เตอร์...เค้าอ่านไปก็หัวเราะไป...ปวดกราม ปวดแก้มไปหมด
ยังไงก็ยังคงสติลความชอบในตากะยายอยู่เหมือนเดิม...มาแต่ละที มีแต่เรื่องคาดไม่ถึง...คริคริ
ยิ่งน้องโฟมไม่ต้องพูดถึง...ทั้งฮา ทั้งรั่วแบบไม่มีใครเกิน...>////////<
-
ชอบบบบบบบบบบบอ่ะ
เรื่องนี้สนุกมากๆเลย
นายเอกรั่วมากกกก ฮาาาาาา
-
โอ๊ยๆ...อย่างฮา นั่งหัวเราะตั้งแต่ตอนแรกยันตอนนี้เลยฮ่าๆ
-
:mc4: :mc4:
ได้ลูกแฝดด้วย
ติดตาม ๆ :z13: :z13:
-
เรื่องนี้เว่อร์นิดๆ แต่สนุกนะ ฮาๆผสมแฟนตาซี :laugh:
-
ยังคงสนุกเหมือนเดิมเลยค่ะ
แถมตอนนี้โฟมยังทอ้งแฝด พระเจ้า
แฝดแรกในพันปีอีกตั้งหาก
ยายสิงป้านองบี ขำมาก
-
จะรอตอนโฟมคลอดลูก สงสัยเหมือนกันจ้ะว่าจะออกรูไหน ฮ่า ฮ่า เอิ๊ก เอิ๊ก
เออ แล้วผู้ชายท้องเนี่ย แถมเป็นเหตุการณ์ในอีก 1000 ปีข้างหน้า จะท้องกี่เดือนจ๊ะ
เพราะเนี่ยท้องแค่สามสัปดาห์ เท่าที่จิ้นตามบรรยายความมา ก็ดูท่าจะโตมากๆเลย ถึงจะท้องแฝดก็เถอะ
และตอนคลอดเนี่ยคงยิ่งจะฮามากๆเลยมั้ง
-
ได้ลูกแฝดด้วย...คลอดออกมาเมื่อไหร่คงได้วุ่นวายแน่
อยากรู้เหมือนกันว่าจะออกมาทางไหน
-
โอ๊ย ๆๆๆ แตนแม่เจ็บท้อง ขำจนปวดท้องปวดแก้มไปหมดแล้ว ลูกเอ่ย 555
-
55
แฝดคู่แรกกก ก
ท่าทางจะมีนางมารโผล่มาอีกแระวุ้ย
-
+1
ชอบ
-
:laugh:
ออกจะฮา อ่านแล้วแก้มปริดีออก ก๊ากๆ
เหมือนอ่านเท่าไหร่ก็ไม่พอ
:z13:
มาต่ออีกสิจ้ะ
:oni3: จงมา จงมา~
-
กรี๊ว~
ได้หลานแฝดแล้วเรา!!!
ปิดซอยฉลอง ฮ่าๆ
แล้วจะออกรูไหนล่ะเนี่ย...
-
แฝดเลย
-
:jul3:ข๊ำขำ...สนุกมากมาย ฮาได้ถ้วย โดยเฉพาะนายเอก รั่ว ซะ....ยังไงซะหวังว่ายุค 3553 คงไม่มีนางร้ายเหมือนยุค 2553 นะครับ Writer ยังไงก็ตามต่อเร็วๆ นะครับ อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกรักประเทศไทยขึ้นเยอะ อยากให้ประเทศไทยเป็นเหมือนในนิยาย สงบสุข และน่าอยู่ ผมคิดถึงประเทศไทยครับ...โดยเฉพาะอาหารชาววัง อิอิ... :jul3:
-
มาช่วยกันรอหลานแฝดกันดีกว่า
อีก 1,000 ปี ไทยเราจะยิ่งใหญ่ โย่ว
-
สวัสดีครับทุกท่านที่เข้ามาทำความรู้จัก และดีใจกับการท้องของผม พวกคุณไม่คิดว่ามันแปลกมั่งรึไงฟะ! อืม...ต้องขอประทานอภัยเป็นอย่างยิ่งครับ ผมมีเวลาตอบคำถามของพวกคุณ ๆ 1 หน้ากระดาษ เอ 4งั้นเรามาเริ่มกันเลยแล้วกันครับ
คุณ eastwind ถามว่า “โอ๊ะ โอ๊ะ เรื่องชักแปลกเข้าไปทุกทีแล้ว นี่นายเอกของเราหลุดไปอยู่ไหนกันคะนี่ สงสัยเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซี แน่ๆ” คือมันก็ต้องเป็นเรื่องแปลกอยู่แล้วครับ ก็ผู้ชายท้องมันก็ต้องแปลก ผมอยู่ประเทศไทยครับ..... แต่ทำไมต้องเป็นผมเท่านั้นเอง คำถามนี้ผ่าน! เอาคำถามต่อไปมาโล๊ด!
คุณ ordkrub ถามว่า “อ่านแล้วชักมึนครับ ท้อง?????” ผมก็อยากจะบอกเหมือนกันแหละครับว่าผมก็ยังงง ๆ อยู่ว่าผมท้องได้ยังไง 555+
คุณ thisispom ถามว่า “คิดได้ไง ชิงเป็นลมซะงั้น” ผมบอกแล้วครับว่าเซลล์สมองมันสั่งการให้เป็น ผมไม่ได้โกหกนะ จริง ๆจริ๊ง
คุณ milky way ถามว่า “ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าโฟมน่ารักมากเลย ตอนนี้โฟมเริ่มปรับตัวได้แล้ว ใช่ไหม” พูดว่าผมน่ารักอย่างงี่ผมก็เขินนะครับ บางทีก็ลำบากใจที่เกิดมาหน้าตาดี อยากขี้เหล่ อยากขี้เหล่ ตอนนี้ผมเริ่มปรับตัวได้แล้วหรือยัง ก็มันต้องปรับนะครับสถานการณ์จำยอม แต่ไม่พร้อมใจ
คุณ fuku เตือนว่า “ระวังเหอะ จะงานเข้าแบบไม่รู้ตัว..” ตอนนี้ก็เข้ามาแล้วละครับ เข้ามาสองคนเลยนอนตีพุงในท้องผมนี้แหละ
คุณ Rinze เตื่อนว่า “พูดงี้มีโดนลากขึ้นห้องไม่รู้ด้วยนะน้องโฟม” ผมไม่ต้องระวังหรอกครับ ทุกวันนี้ไม่ต้องลาก อุ้มกันไปเห็น ๆ 555+
คุณ sa~waii บอกว่า “ชอบพี่ทรีตอนเป็นเดือดเป้นร้อนจัง น่าร๊ากกกกกก” ผมไม่ชอบเลยจริง ๆ ไอ้ดีส อีส อะสามีผมมันไม่เป็นเดือดเป็นร้อน แต่มันแม้ง...ทุกอย่าง
คุณ YELLOWSTAR ถามผมว่า “ว่าแต่เค้าจะต้องออกมาทางไหนหรอ??” ผมอยากบอกคุณว่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะออกมารูไหน แต่อย่าออกมารูเดียวกับตอนเข้าแล้วกันครับ สยอง....
คุณ เกริด้า(๐-*-๐)v ถามผมว่า “สงสัยว่าทำไมตอนสตอเบอรี่ถึงแป๊ปเดียวรู้ล่ะ? ก่อนหน้านั้นยังไม่รู้เลย - -"” เดี่ยวผมไปถามให้นะครับ แป๊ป............................................................................... ผมไปถามมาแล้วพี่ทรีบอกว่า ‘ก็โฟมกินเข้าไปก่อนแล้วนี้! แถมยังไม่แน่ใจอีกว่ากินแล้วเป็นอันตรายรึเปล่า ก็เห็นว่าสวยเลยเก็บมาจากในป้าเฉย ๆ ไม่คิดว่าจะมีใครโง่เก็บไปกิน แต่พอโฟมกินก็รีบให้คนที่ศูนย์วิจัยตรวจสอบ....มันไม่เห็นยากยังไงเราก็เจ้าของบริษัทอยู่แล้ว ฮ่า ๆๆ’ เอาตามที่สามีผมว่าแล้วกันครับ คำถามต่อไป!
ผมก็ดูคำถามแล้วคงจะมีที่ถามแค่นี้ ส่วนมากก็ชมว่าผมหล่อเสียมากกว่าไอ้ผมจะปฏิเสธคำชมก็เกรงใจทุกท่านก็เลยน้อมรับอย่างแรง
ฮะ!...ใครบอกหลงตัวเอง เดี่ยวผมเอารูปให้ดู แล้วอย่ามาหาว่าผมหล่อแล้วกัน เอาไว้มีโอกาสจะมาโอ้อวดใหม่นะครับ
(http://image.dek-d.com/23/2144638/102875564)
-
ถ้ารูปใหญ่กว่านี้อีกนิดเดียว 555 บอร์ดแหกแน่ ๆ เจ้าค่ะ 555
-
อยากอ่านต่อแล้วค่า ไรเตอร์ T_T
-
“ลุง ๆ เอาลูกนั้น! ที่มันเหลือง ๆ นั้นแหละ ลูกเล็กไม่ต้องเอาลงมานะลุง” พวกคุณงงกันใช่ไหมละว่าผมกำลังสั่งคนทำอะไร
ผมกำลังยืนอยู่ใต้ต้นกระท้อนในโรงเรือนที่คราวก่อนผมได้มาเป็นลมทิ้งไว้ อ่าว....ไม่ได้อยากรู้เรื่องนี้หรอ อ๋อ... คือว่าหลังจากที่พวกหมอ ๆ เค้าดีใจที่ผมได้ลูกแฝดมา ผมก็งง ๆ จับอะไรไม่ค่อยได้ซักพัก แต่ที่แน่ ๆ ไอ้คนทำผมท้องกอดผมไม่ยอมปล่อย วันนี้ผมจะเข้าไปฝากท้องครับเมื่อคืนไม่ได้ฝากเพราะว่าสามีผมลืมไปว่าผมเป็นต่างด้าว ไม่มีบัตรอะไรสักอย่างวันนี้ผมมาเลยทำเอกสารปลอมแปลงให้ทันตอนเย็นเพื่อไปฝากท้องให้เป็นเรื่องเป็นราว
ผมที่ว่าง ๆ นั่งๆ นอน ๆ อยู่ในห้องทำงานที่แปรสภาพคล้ายห้องนอนเพื่อผมไปแล้วครึ่งหนึ่งอย่างปลง ๆ ออกมาข้างนอกทั้งทีจะให้ผมอยู่นิ่ง ๆ ก็ใช่ที่ผมเลยออกมาเดินโฉบแถวโรงเรือนแห่งนี้ ผมไม่ได้แอบมาคนเดียวนะครับ มีผู้ชายล้ำ ๆ หน้าตาเหมือนพวกออกคุกมาใหม่ ๆ สามสี่คนเดินตามหลังผมอยู่ไม่ไกล อามรมณ์เจ้าพ่อเก็บเงินไถแม่ค้าตามแผงตลาดสด
ผมถามหมอตอนอยู่โรงพยาบาลว่าการท้องแฝดเป็นเรื่องแปลกมากเลยหรอ แล้วผมก็ได้คำตอบที่เหมาะสมกับใบหน้าอันอบอุ่นไม่กวนตีนเหมือนไอ้หมอหน้าเหียกที่ชอบมาตรวจผมว่า คนไทยในยุก 3000 ที่ผมอยู่ส่วนมากเป็นเลือดผสมเอเชีย ก็อย่างที่รู้ ๆ พวกไทยแท้ ไทยไม่แท้นั้นแหละครับ การที่ครอบครัวไทยไม่แท้แต่งงานกันเองมีโอกาสท้องยากมาก หรือท้องแล้วอาจจะแท้งในระยะ 1-2 เดือนเป็นอย่างมาก โชคดีหน่อยก็อยู่รอดในท้องแม่ได้
หาแม่ที่รู้ว่าเป็นไทยไม่แท้แล้วมีเงินหน่อยก็จะพยายามซื้อเลือดพวกที่มีสายเลือดเข้มข้นกว่ามาถ่ายให้กับร่างกาย เพื่อลูกที่อยู่ในท้องจะได้แข็งแรง...ฟังอย่างนี้แล้วน่าสงสารใช่ไหมครับ พอมาถึงกรณีของผมที่ดอดปุ๊ปเชื้อพ่อมันวิ่งมาผมสมกับไข่หรืออันฑะไม่รู้ มาผสมกันปกติการมีลูกก็ยากอยู่แล้วแต่ผมกลับท้องแฝดมาอีก ถ้าเป็นบ้านเราก็คงโดนขอหวยแหละครับ
ข่าวของผมท้องแฝดแพร่ไปอย่างรวดเร็วไปพร้อมๆ กับข่าวว่าผมมีเลือดไทยแท้ที่เข้มข้นเหมือนบรรพบุรุษทำให้นักข่าวอยากให้ผมพิสูจน์เลือดว่าจริงหรือเปล่า ว่าไงนะครับ...อ๋อ..เรื่องฟิล์มกับพี่แอนนี่นะหรอครับ ผมไม่รู้ข่าวพึ่งมารู้กับพวกคุณนี้แหละ ผมก็อยากจะตรวจเลือดลูกของผมเหมือนกันครับว่าเป็นลูกที่เกิดจากอสุจิของผมมันวนไปผสมกับไข่ของผมเอง หรือว่าเป็นอสุจิของพี่ทรีรอไว้คลอดได้ 3 เดือน แล้วผมจะเข้าไปตรวจเลือดแล้วกันครับ 555+ เกาะกระแส
กลับมาเข้าเรื่องของผมกันต่อ ผมเข้ามาในโรงเรือนกับพวกพี่หน้าเหี้ยมไม่นานก็เจอลุงคนที่ดูแลโรงเรือนนี้ คุยกันไปคุยกันมาถึงรู้ว่าลุงเค้าเป็นหัวหน้าทีมวิจัยชื่อเซตรี ลุงเค้าพาผมเดินเข้าไปทางด้านใกล้ๆ ห้องทำงานในโรงเรือน ลุงเค้าบอกว่าอยากให้ผมดูต้นไม่ต้นนี้สักหน่อยพอผมเห็นมันน้ำลายจะใหลให้ได้ กระท้อนลูกใหญ่ ๆ เหลืองสวยเชียวครับน่าเอามาจับแช่อิ่ม หรือลอยแก้ว ด้วยเหตุนั้นลุงอีกคนจึงโดนลุงเซทรีใช้ให้ปีนไปเก็บกระท้อนให้ผมกิน
“ขอบคุณครับ... รักลุงตรีที่สู๊ด!” ผมไหว้ขอบคุณเมื่อลุงนำถาดกระท้อง3 -4 ลูกมาให้ผม
“นายใหญ่จะเอาไปทำอะไรหรอครับ” ผมหันไปมองลุงตรี อย่าบอกว่าลุงยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร หรือว่าจะจริง
“ลุงตรี....ลุงว่าต้นที่ลุงพาผมมามันเป็นต้นอะไร” ผมชี้ไปที่ต้นกระท้อนใหญ่ ลุงตรียิ้มให้ผมแล้วบอกว่า
“ต้นสูงใบเลี้ยงเดี่ยว สายพันธุ์เอเชียเขตร้อน รหัส ค ๐๒๕๔๒ ครับ”
“นั้นชื่อของมันหรอลุง” ผมเดินไปอย่างโง่ ๆ เงยหน้าดูป้ายที่กันคนโง่ถามที่ติดไว้กับลำต้น อ่านอย่างปลง ๆ งี่เด็กไทยไม่ต้องจำรหัสต้นไม่พวกนี้กันจนต้องไปสอบเอ็นเข้ามหาลัยรึไงวะ
“มันเป็นการเรียกสายพันธุ์ก่อนจะตั้งชื่อครับ ต้นนี้อยู่กับเรามานานแล้วตั้งแต่หัวหน้าวิจัย 3 รุ่นก่อน เคยมีคนทดลองกินเจ้าลูกพวกนี้จนท้องเสียกันมาแล้วนะครับ ผมไม่อยากให้นายใหญ่เสี่ยง”
“ฮ่า ๆ ท้องเสียเลยหรอ ก็สมควรหรอก ฮ่า ๆ” ผมเอาแต่หัวเราะจนท้องเต่งตึงไปหมด ถ้ากินตอนไม่แก่ หรือว่าเยอะมันก็สมควรท้องเสียแหละครับ และที่สำคัญห้ามกินน้ำเปล่าหลังจากกินกระท้อนเด็ดขาด
“ผมพูดเรื่องจริงนะครับ นั้นทำให้ทีมวิจัยรุ่นใหม่ ๆ ไม่ทำวิจัยต้นนี้ต่อเพราะกลัวติดเชื้อท้องร่วง”
“วะฮ่า ๆ ท้องเสียมันติดกันได้ที่ไหนละลู๊ง! ฮะ ๆ โอ้ย...ขำปวดท้อง” ผมค่อย ๆ นั่งลงพื้นถนนใกล้ ๆ อย่างหมดแรง ผมเห็นพวกพี่หน้าเหี้ยมเตรียมมาพยุงผม แต่ผมห้ามไว้ก่อน
“นายใหญ่เป็นอะไรมากไหมครับ” ลุงตรีเดินเข้ามาใกล้ๆ ผมอย่างเป็นห่วง ผมจะบอกว่าขำจนแน่นท้องก็อายปากเลยเรียกลุงให้มานั่งใกล้ๆ ผม แล้วก็กวักมือเรียกพี่เหี้ยมที่ถือกระท้อนให้มาเอาของผมมาคืนด่วน
“ลุงตรี...ไอ้ต้นนี้แถวบ้านผมเรียกว่า ‘ต้นกระท้อน’ ที่ลุงมีก็เป็นพันธ์หวาน ๆ หน่อย แล้วที่พวกทีมวิจัยท้องเสียก็เป็นสรรพคุณของผม คือ ช่วยให้ขับถ่าย แต่อย่ากินเยอะเท่านั้นเอง เวลากินก็เอาลูกที่มันดูเหลือง ๆ ไม่แข็งมากอย่างลูกนี้ แล้วก็ทุบ!” ผมหยิบลูกกระท้อนมาลูกหนึ่ง แล้วก็ยกขึ้นทุบกับพื้นข้าง ๆ ตุ๊บตั๊บ ๆ จนมันอ่วมอรทัยไปทั้งลูก เอามาดม ๆ ก็หอมดี
“พอมันนิ่ม ๆ แบบนี้เรากินข้างในได้ ลุงมีมีดมะ”
“มีครับ ผมทำให้”
“ไม่ต้อง..ผมทำเอง” ผมหยิบมีดพกเล็ก ๆ ของลุงมาผ่าออกเห็นเนื้อด้านในกับเม็ดขาว ๆ แล้วน้ำลายไหล คิดถึงน้ำปลาเอามาจิ้มน่าอร่อย
“เปลือกเราก็ปลอกออก เม็ดของมันกินไม่ได้นะลุงแต่ดูด ๆ เอาเนื้อกินได้ เนื้อมันจริง ๆ คือสีส้ม ๆ น้ำตาลๆ นี้แหละ....ลุงกินไหม” ผมปลอกเสร็จซีกเดียวก็เข้าปากเห็นแก่ตัวไม่ปลอกให้ลุงตรีด้วย กินแล้วน้ำลายมันพุ่งปรี๊ด ๆ จริง ๆ
“เป็นไงบ้างครับ” ลุงตรีปลอกส่วนของตัวเองแต่ยังไม่กล้าเอาเข้าปากเหมือนผม
“อุงอินเอย อะอ่อย” ผมที่กำลังเคี้ยวเม็ดมันอยู่พูดค้อนข้างลำบากกาย แต่อร่อยใจครับ ผมสังเกตเห็นลุงตรีกัดกินน้อย ๆ หน้าเบ้ ๆ คงเพราะความเปรี้ยว แล้วไม่นานก็กัดคำต่อไป
“เอ็นไออุง อีอะอ่าว”
“เปรี้ยว ๆ หวาน ๆ ดีครับ แล้วเราจะไม่ท้องเสียหรอครับนายใหญ่” ขออนุญาตคายเม็ดออกก่อนครับ เมื่อยแก้ม
“กินมาก ๆ อาจจะท้องเสียได้เหมือนกัน ลุงอย่าเลิกวิจัยต้นนี้ต่อเลยตอนผมเรียนเห็นบอกว่าต้านมะเร็งได้ด้วยนะ”
“อะไรคือมะเร็งครับนายใหญ่” ออนะ...แล้วไอ้ผมจะอธิบายไอ้โรคมะเร็งยังไงดี
“น่าลุง วิจัยต่อเถอะผมจะไปแล้ว” ผมลุกขึ้นอย่างลำบาก มีพี่เหี้ยมกับลุงตรีช่วยพยุงอยู่ใกล้ ๆ
“แล้วมาเที่ยวอีกนะครับนายใหญ่” ผมโบกมือลาแล้วออกรถกลับไปพร้อมกับพี่เหี้ยม ผมถูกพยุงลงรถด้วยแม่สาวที่เจอเมื่อวานนะครับ คนไหนหรอ..คนที่เชิดใส่ผมในห้องประชุมนะ เธอมารับผมลงรถด้วย
“รีบลงมาได้แล้ว ไม่รู้รึไงว่าทำให้คนอื่นเค้าวุ่นวาย...ฉันมาทำงานไม่ได้มาตามคนไร้สมอง” เจ้าคุณเธอพูด ๆ รดใส่หัวผมมือก็พยุงอยู่ พอพูดงี่ผมก็แกะมือเธอออก
“ป้า.... เมนส์ไม่มา หรือว่าผัวหายถึงได้มาว่าผมงี่ละ” เอาซี่... ผมนะเก่งกับหมา ด่าผู้หญิงประจำแค่นี้ต้องเจอ
“ไร้สกุลรุนชานติ ฉันไม่อยากเอาตัวมาลดต่ำกับแก ไอ้พวกกระหรี่!” คือ..ผมเข้าใจว่าพวกเธอคงไม่เข้าใจคำว่า โสเภณี จึงเลี่ยงมาให้คำว่ากระหรี่แทน
“ใครกระหรี่หะป้า พูดงี่ก็สวยเด้!” ผมพูดขึ้นแล้วพี่หน้าเหี้ยมก็กรูกันเข้ามา อย่ามาใกล้งานนี้ไอ้โฟมเองหงุดหงิดมาหลายวันแล้วขอสักที
“แกไงไอ้กระหรี่ นี้พวกเธอไม่รู้รึไงว่าไอ้นี้นะจริง ๆ เป็นกระหรี่ในห้องแดง พอดีอยากจับท่านประธานก็เลยทำเป็นท้อง” โอ้ยปรี๊ดครับปรี๊ด......
“อีป้าหน้าปลวก พูดให้ดี ๆ นะ ผมไปเป็นเมียน้อยพ่อป้ารึไงถึงได้มาว่าผมอย่างงี่”
“ไม่ต้องมาตีสองหน้า มีญาติแกมาติดต่อหาแกบอกว่าเป็นพ่อแกบ้าง เป็นแม่แกบ้าง หน้าตาแต่ละคนต่ำ ๆ ทั้งนั้น” ผมเริ่มรู้สึกว่าอีป้านี้คงมีปัญหาทางสังคมอ่อน ๆ คือป้าเค้าชอบย้ำไอ้คำว่าต่ำ หรือแบ่งชนชั้นอะไรประมาณนั้น อับประยศสุด ๆ โดนผู้หญิงด่ากระหรี่
“เหอะ! ที่ป้ามาว่าผมอย่างงี่..คงผิดหวังที่ไม่ได้เป็นเมียไอ้ผัวของผมละสิ ถึงได้มาเต้นแร้งเต้นกาหน้าด้านหน้าหาเป็นปูนงี่ ที่หน้าตาดีที่โปะเครื่องสำอางกี่ชั่วโมงละ หรือว่าทาหนา ๆ เอาไว้กันกระสุน”
“ไอ้กระหรี่ กรี๊ด!!!!!!!!!! ไอ้ต่ำ ไอ้สถุน ไอ้ ไอ้ ไอ้.....” ผมเห็นป้าเค้าเต้นอยู่อย่างนั้น ด่าผมได้แค่นี้หรอ คอยดูวิชาที่ผมเก็บมาจากเจ๊ของผม กับเพื่อนสาวแท้ของผมดีกว่า
“ด่าหมดแล้วใช่ไหม ผมจะสอนให้นะป้าเวลาจะด่าใครให้สะใจต้องด่าว่า อีดอกทอง อีแรด อีปลวก อีร่าน อีเหี้ย อีหน้าปลาบู่ชนเขื่อน อีหน้าเหียก อีกเสี้ยนตำเท้า อีเหาปลาฉลาม อียาน อะไรประมาณนี้ถึงจะเรียกว่าสะใจ”
“ไอ้กระหรี่พ่อแม่ไม่สั่งสอน” โหย..คำนี้มาจี๊ดอีกแล้วครับ
“ป้า....ผมไปด่าพ่อแม่ป้าตอนไหน ผมพูดอะไรเคยพาดพิงบุพการีหรือเปล่า เล่นอะไรก็ให้รู้เสียมั่งพ่อแม่เค้ามีไว้พูดเล่นหรออีดอก” อ่าว..หลุดด่าไปคำหนึ่ง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แก!”
“ทำไม....ครับ” ผมเชิดหน้าท้าฝ่ามือ มึงมาเลยมึงมา ป้าตบก่อนผมตะกระทืบเลย ไปโรงพักหวังว่ายังคงปรับ 500 บาทเหมือนเดิม มาเลยเล่นถึงพ่อเบิ้ม แม่จันทร์ ไอ้โฟมสู้ตาย ผมจะเหมือนผู้หญิงไปทุกวันแล้วแหะ
“หยุดเดี่ยวนี้นะ!” ผมยังคงยืนเชิดหน้าอยู่ที่เดิม ส่วนป้าดอกเค้าก็ยังคงมีจุดยืนของตัวเองเหมือนกัน พี่ทรีเดินมาแบบเสียงมาก่อนตัว ด้านหลังมีพี่เหี้ยมหนึ่งในสี่กุมารคงไปตามมา
“พี่ให้เบญจามารับโฟม ทำไมถึงมาชวนเค้าทะเลาะแบบนี้” ผมมองหน้าไอ้ผัวหน้าปลวกของผมอย่างเคือง ๆ
“ทำไมจะว่าไม่ได้ มันไม่ใช่แม่ผมซะหน่อยที่ต้องนับถือ”
“โฟม! แต่เบญจาอายุมากกว่าโฟมนะ” ผมมองหน้าไอ้ปลวกนี้อย่างไม่ลดละ เอาสิมึงอยากมีเรื่องกับกูก็จัดให้
“แล้วไง...จะแก่กว่านี้อีก 10 ปี แต่กูไม่อยากนับถือกูก็ไม่นับไม่ถือให้หนักหรอกโว้ย!” ผมเห็นดวงตาของไอ้ปลวกนี้แข็งกร้าวอย่างเห็นได้ชัด เอาสิมึง..
“ขอโทษเค้าซะ เค้าอุส่ามารับ” ผมยิ้มกับคำพูดออกแนวสั่งของไอ้ปลวกข้างหน้า
“เสือกมารับเอง ใครใช้..?”
“โฟม! พี่ชักจะเหลืออดกับโฟมแล้วนะ อย่าเห็นว่าพี่ยกย่องให้เป็นนายใหญ่แล้วมาทำตัวเบ่งที่นี้” ไอ้ปลวกนี้ตะคอกใส่ผม
“เพี๊ยะ! กูจะบอกให้....แม้แต่มึงก็ไม่มีสิทธิมาสั่งกู อย่าว่าแต่ใครเลยถ้ากูคิดว่าไม่ผิดกูก็จะเชื่อตัวเอง...กูเคยขอร้องให้มึงมายกย่องกูไหม กูเคยอ้อนวอนให้กูอยู่กับมึงไหม กูเคยไปข่มขื่นมึงรึเปล่า บอกกูมาเซ่!”
ผมรู้ว่าที่ผมตบมันก็แรงไม่น้อย ก็ผมเป็นผู้ชายนี้ไม่ใช่ผู้หญิงจะได้ตบดัดจริตไปเท่านั้นแล้วเอาน้ำตามาเป็นออฟชั่นเสริม ส่วนผมนะหรอ...ตบแล้วสะใจ น้ำตาไม่มีสักหยดทุกคนแถวนั้นนิ่งกันหมดรวมไอ้เวรนั้นด้วย ผมเดินไปเรื่อย ๆ ไม่ได้ดูว่าผมไปที่ไหน ก็ที่ไหน ๆ ก็เหมือนกันหมด เดินไปเรื่อย ๆ จนเข้ามาโรงเรือนที่ลึกสักหน่อย ผมแอบเข้าไปด้านในด้วยการป้องกันไม่หนาแน่นอาจเป็นเพราะนี้ก็เที่ยงแล้วทีมวิจัยคงไปทานข้าวกันหมด
โรงเรือนที่นี้มีแต่ดอกไม้ทั้งนั้นครับ ปลูกเป็นแปลงยาวสุดลูกหูลูกตาอยู่หลายพันธ์ ผมเห็นภาพที่ดูสวยหน่อยก็ค่อยสบายใจขึ้น ผมเดินไประหว่างแปลกดอกทานตะวัน กับดอกอะไรสักอย่างสีชมพูก็ดูสวยดีครับ ผมเดินไปเรื่อย ๆ ในใจก็คิด คิดว่าผมไม่ผิด
ทำไมมันไม่หัดถามผมก่อนว่าเป็นอะไร ทำไมต้องเอาอายุมาวัดว่าใครผิดใครถูก ถ้าผู้ใหญ่มันเหี้ยใส่เด็กก็ต้องทนงั้นหรอ งั้นประเทศไทยที่ผมอยู่กับที่นี้ก็คงไม่ต่างกัน อีกหน่อยที่นี้ก็คงมีครูลวนลามเด็ก พ่อข่มขืนลูก เด็กอนุบาล 3 ลวงเด็ก ม.6 ไปข่มขืน
ผมเดินพ้นแปลงทานตะวันก็มาเจอดอกสีเหลืองดอกเล็ก ๆ ปลูกกว้างเต็มไปหมดต่อจากต้นตานตะวัน ผมว่าน่าจะปลูกต้นเตี้ย ๆ ไว้ด้านหน้าจะได้เห็นต้นเล็ก ๆ พวกนี้ด้วย ถ้าเอาไว้ตรงกลางอย่างงี่คนอื่นมาดูก็คงคิดว่าโรงเรือนนี้มีแต่ดอกทานตะวันแหง๋ม
ผมนั่งลงแถวนั้นแล้วมองออกไปรอบ ๆ มีแต่ดอกไม่กับสีสันสดสวย กลิ่นดอกไม่มีกลิ่นบ้างไม่มีกลิ่นบ้างลอยมาอ่อน ๆ กับอุณภูมิอุ่น ๆ ผมลูบดอกไม้สีเหลืองเล็ก ๆ นั้นอย่างเหม่อลอย ทำไมป้าคนนั้นถึงตั้งป้อมกับผมด้วย ผมก็ว่าผมไม่ได้ไปทำอะไรเค้านะแล้วทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ แม่ผมก็ไม่ได้เล่นชู้กับใครสบายใจได้ว่าพ่อป้ากับแม่ผมไม่ได้ลักลอบกันแน่ ๆ แล้วป้าเค้าโกรธอะไร
หรือว่า...ผมแย่งผัวป้าเค้า ก็คงอย่างนั้น ก็ดูจากสถานการณ์ว่าผมเป็นกระหรี่ด้วยสายตาเคียดแค้น แถมมองผมเหมือนสัตว์ชั้นต่ำ คงคิดว่าผมต่ำสะเต็มประดา ชื่อเบญจาเป็นชื่อไทยแท้ คงมาจากผู้ดีเก่าอะไรเทือกนั้นละมั่ง คงกะจะล่อไอ้เวรนั้นให้เป็นผัว จะได้เป็นคุณนายไปทั้งชาติ แต่ดันเจอผมเสียก่อนแถมท้องก่อนแต่งอีกก็เลยรู้สึกเสียหน้า ไม่ก็แค้นจับใจ ผมอยากกลับบ้าน...
ผมไม่ได้หมายถึงบ้านไอ้เหี้ยนั้นนะครับ ผมหมายถึงกลับบ้านเมืองไทยกันแสนวุ่นวายกว่าที่นี้ล้านเท่า รถติดกว่าที่นี้ล้านล้านเท่า มีคนอิจฉาริษยากว่านี้ทุกมุม หน้าหนังสือพิมพ์มีแต่ข่าวบัดซบทุกวัน แต่ที่นั้นก็มีพ่อเบิ้มลุงขายพิซซ่าออร่ากล้วยแขก กับแม่จันทร์แรมคนสวยนั่งคอยจับผิดพ่อเม้มตังค์ มีพี่ฟาร์มทนายความแสนเก่งเป็นที่เชิดหน้าชูตาคุณนายจันทร์ มีเจ๊ฟางสาวห้าวขาโหดทิ้งผู้ชายเพราะรู้ว่าท้องมาก่อน แล้วก็ไอ้เพื่อนที่มหาลัยอีกหลายคน
คิดถึงก๊อกน้ำ.....หลังเล่นบาส คิดถึงกระดาน..รูปวาที่เคยถือ คิดถึงสมุดรายงาน...คำปรึกษาหารือ คิดถึงขนมหน้ามหาลัยที่เคยซื้อ...ทุกวัน กับเวลาที่ไม่กี่วัน ทำให้เรื่องราวที่เกิดขึ้น...เหมือนฝัน เมื่อวานยังหยอกล้อเล่นหัวกัน เหมือนความทรงจำที่ผ่านมานั้น...ยังไม่นาน ผมร้องไห้กับดอกไม้ไส้เดือน แต่เวลาเดียวกันผมก็ยิ้มกับลูกในท้องทั้งสองคน
ผมเลิกเสื้อขึ้นดูท้องของผม มือก็ลูบเค้าสองคนเหมือนปลอบ ๆ วันนี้ลูกผมน่ารักทั้งสองคนสงสัยเห็นผมเหนื่อยๆ เลยไม่ดื้ออ้วกแตกเป็นลม หรือบ่นหิวเลยแม้แต่น้อย ผมลุกขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วจัดเสื้อให้เข้าที่ ถอดเสื้อมาผูกไว้กับท้องเหมือนผ้ากันเปื้อนกันลูกหนาว เดินลัดเลาะไปเจอดอกดาวเรืองก็นึกถึงตากับยาย ผมเด็ดดอกดาวเรืองดอกใหญ่ ๆ หอบไว้กับชายเสื้อกันหนาว มันก็สนุกดีครับบางทีก็กลัวเจอพวกหนอนเหมือนกัน ผมเก็บมาเยอะมากเลย ก็กะเอาไว้ว่าลงร้อยได้สองพวงใหญ่ ๆ แต่ผมก็คิดขึ้นได้ ศาลตากับยายอยู่ในบ้านไอ้เวรนั้นแล้วผมจะเอาไปฝากตากับยายได้ยังไง
ผมเดินไปทรุดตัวพิงกับต้นอะไรสักอย่างไม่มีใบเลยแม้แต่น้อย มีแต่ดอกสีเหลืองเต็มต้นคล้ายเอาดอกต้อยติ่งมาย้อมให้เป็นสีเหลืองแล้วจัดเป็นช่อ ๆ ไปผูกไว้กับต้น ผมนั่งเหยียดขามองดอกดาวเรืองที่ผมเด็ดมากับตัก หลังของผมล้ามากขึ้นกว่าเดิมคงเพราะผมเดินมากกว่าทุกวันผมพิงต้นประหลาดนั้นมองแมกไม้นาน ๆ พันธ์อยากเพลิน ๆ เหนื่อยนะครับ...ชีวิตผม ผมแสบตาจังของพักสายตาซักหน่อยแล้วผมจะหาทางออกให้กับลูกแล้วก็ผมเอง
ผมหลับไปนานพอควรหลังจากดูนาฬิกาแล้วว่ามันเกือบจะ 2 ทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว แต่ในโรงเรือนยังคงสว่างเหมือนกลางวันตอน 9 โมงเช้าไม่มีผิด ผมเก็บดอกดวงเรืองให้เขากองกับตักผม แล้วแกะเสื้อที่ผู้กับเอวมาสวม กระชัดให้แน่นหนาแล้วหยิบดอกดาวเรืองที่เริ่มเหี่ยวมาสองดอก ขอโทษพวกดอกที่ไม่ได้ไปต่อเราคงมาด้วยกันไกลเพียงเท่านี้ ผมเดินลัดเลาะแปลงมุ่งไปทางดอกทานตะวันเพราะจำได้ว่าประตูโรงเรือนอยู่ติดกับแปลงทานตะวัน
ประตูไม่ได้ล็อคไว้เหมือนกับมีใครช่วยผมให้ผมเดินทางปลอดภัย ผมหมุนดอกดาวเรืองในมือเล่นไปเรื่อย ๆ หันซ้ายขวาว่าจะไปทางไหนต่อ จะออกไปด้านนอกบริเวรบริษัทหรือว่ากลับไปอยู่โรงเรือนดอกไม้อย่างน้อยมันก็อบอุ่นดี จะให้ดีก็ต้องไปโรงเรือนพิเศษ ผมอ่านป้ายที่บอกถึงตำแหน่งโรงเรือนแล้วก็ออกเดินทางไปทันที อากาศช่วงนี้ก็เย็นอย่างนี้ปกติแต่ที่ผมหนาวเพราะว่าผมไม่ได้มีเสื้อหนาๆ อย่าที่เคยสวมอยู่ ตอนนี้ก็มีแต่เสื้อกันหนาวแค่นี้ก็ดีแล้ว
ต่างด้าวไม่พอยังท้องอีกรันทดสุด ๆ ผมเดินเงยหน้ามองดวงจันทร์ไปเรื่อย ๆ มือข้างหนึ่งซุกเข้าไปในกระเป๋าเสื้อลูบท้องของผมอยู่ อีกมือยังคงถือดอกดาวเรืองเอาให้ตากับยาย อีกนิดเดียวโฟมมึงก็จะถึงแล้ว อีกนิดเดียว ผมปวดล้าไปทั้งตัวหนาวสั่นจนแทบก้าวขาไม่ออก ผมเห็นเงาต้นมะพร้าวไม่ห่างกับผมมากนัก ผมค่อย ๆ ก้าวเข้าไปในโรงเรือนก็รู้สึกอุ่นขึ้นน้ำตาผมไหลออกมาอย่างเหลืออด
ผมก็แบบนี้แหละร้อง ๆ หยุด ๆ เป็นปกติ ผมเดินเข้าไปยังต้นกระท้อนที่จำได้ว่ามีห้องทำงานของลุงเซตรีอยู่ ผมหิวน้ำ....ผมเหนื่อย...ผมง่วงนอน...ผมคิดถึงแม่...คิดถึงพ่อ..คิดถึงตากับยาย..แล้วก็ห่วงลูกในท้องของผม ผมเดินจนมาถึงห้องเหมือนตู้คอนเทรนเนอร์เอาไว้สำหรับทีมวิจัยทำงาน ด้านในมีแต่โต๊ะแล้วก็โซฟา..เอ๊ะ! มีกาน้ำร้อนด้วยหวานไอ้โฟมละ
ผมมองกาน้ำร้อนกับอะไรสักอย่างเต็มโต๊ะไปหมด ไม่กล้าเสี่ยงกินเหมือนที่พวกเค้าไม่กล้ากินของที่ผมรู้ว่ากินได้นั้นแหละครับ ผมเลยกินน้ำอุ่น ๆ ประทังท้องไปก่อน แล้วเข้ามาทรุดตัวนั่งโซฟา อยู่ ๆ แสงด้านนอกห้องก็หรี่ลงผมเห็นแบบนั้นก็ไม่รู้ทำยังไงจึงรีบไปปิดประตูห้อง แล้วหันมาคว้าหมอนพิงมานอนราบกับพื้นแถวนั้น ผมไม่อยากนอนโซฟาเพราะมันทั้งเล็กแล้วก็แคบ ถ้าผมหลับลึกกลิ้งลงมาไม่ใช่แค่ผมที่จะเจ็บ..ลูกในท้องก็เจ็บด้วย
หนังท้องของผมกระตุกเป็นพัก ๆ ทำให้ผมนิ้วหน้า ค่อยข้างมันใจว่าลูกผมไม่ได้ดิ้นแน่ ๆ แต่ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ไอ้ผมเองก็เป็นท้องแรกจะปรึกษาใครก็ลำบาก จึงได้แต่เอนหลังนอนหลับไป
“หลับนะลูก.....”
*****
มาแก้ไขคำผิดคะ ถ้าเจออีกแจ้งจับได้เลยคะ o13
-
งั้นพี่นุ่นก็จะไม่สนคำผิด เพราะเข้าใจว่าเวลาผ่านไปพันปี ภาษาที่ยังไม่ตายย่อมมีวิวัฒนาการ
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารน้องโฟมอ้ะ ยัยป้าเบญจา ร้ายมากมาย อิพี่ทรีที่ทำตัวดีมาตลอดก็ได้คะแนนติดลบร้อยไปโลด
แทนที่จะฟังเมียอธิบาย กลับเข้าข้างป้าคนนั้นไม่ฟังเมีย โฮววววววววววว
โฟมอย่าดราม่านานนะคะ พี่นุ่นสงสารหลานน้อยๆในท้อง หงิงๆ :กอด1:
-
ถ้าโฟมแท้งคงสนุกดีพิลึก ตาทรีจะได้สำนึก เสียใจมากๆๆๆ
หึหึ
-
เข้าโหมดรันทดอีกแล้ว
สงสารจัง
-
อยากวิ่งไปลูบหัวลูบหางโฟม แล้วกระโดดถีบอิปร้านั่น
พูดมาแต่ละคำ งามไส้มาก
จะเก็บไว้ทำไมเนี่ย
-
ค้างอ่าาาาาาาาาาาาา นะนอนหลับไหมนี่
สงสารหนู๋โฟมจับใจเลย ทำไงดี ทำไงดี
อีตาพี่ทรี เราผิดหวังในตัวนายมาก
ส่วนยัยป้า เทอแรงงงงงงงงงงงงงงงชั้นไม่ชอบเทอออ
-
ตอนที่กดเข้ามานี่ มือสั่นเลย
ดีใจ ที่ได้อ่านต่อมากๆ ^^
สมน้ำหน้าอิคุณสามี หาโฟมไม่เจอล่ะสิ สม
มาว่าโฟมของเราได้ไง ชิชิ
-
ขนาดเขียนตอนรันทด แม่ยังแทบฮาแล้วกลิ้ง
-
ตอนนี้เศร้าแบบเหงาๆ สงสารโฟม :monkeysad:
-
สงสารโฟมที่คิดถึงบ้าน :m15:
-
อ้าว.. แล้วตาทรีไม่หาเหรอ? หรือแอบดูจากกล้องวงจรปิด?
-
:serius2:
-
โอ้วว..มาม่ามาเสิร์ฟแล้ว--"
-
ทำไมคุณสามีเธอเกรงใจเบญจาอะไรนั่นจัง จะถามไถ่ซักคำเป็นไม่มี๊
ไม่รู้เลยเหรอว่าคนท้องยิ่งอารมณ์แปรปรวนอยู่ด้วย
แล้วไม่คิดจะตามบ้างเลยเหรอ ตกลงห่วงกันบ้างมั๊ยเนี่ยะ
-
ไอ้พี่ทรีมันไม่ถามไม่อะไรเลยหรือไงนะ
มาแสดงละครช่อง 7 มะ
สงสารโฟมจัง
-
:m15:
ตอนนี้เศร้าจัง ><
..
-
ทำไมแกไม่ถามน้องก่อนหว่ะไอ่พี่ทรี
-
เศร้าๆๆๆเหงาๆๆๆๆ
สงสารรรรรรรรรรรรรรรรโฟมมมมมมมมมมมมมมมม
-
ตอนนี้หลายอารมณ์เนอะ
ตอนแรกก็ซะใจอยู่หรอก ที่โฟมด่าอีเหี่ยวนั่น
แต่เคียงไอ้พี่ทรีมากๆ ทำไมว่ะ แค่อายุมากกว่า
มันทำอะไรต้องถูกกว่าคนอายุน้อยตลอดรึไง
ทฤษฎีเหี้ยๆ :angry2: ปัจจุบันกับอีกพันปีแม่งไม่ต่าง
สงสารโฟมอ่ะ มาอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ของตัวเอง
แถมท้องไม่ทันตั้งตัว แทนที่จะมีคนอยู่ข้างๆค่อยให้กำลังใจ
แต่แม่ง...
-
พระเอกหน้าโง่มาอีกตัวล่ะ
-
สงสารโฟมอ่ะคงเหงานน่าดู ไม่มีคนให้ปรึกษา
แต่ชอบแอบเนียนมีฟิมล์กะแอนนี่ด้วย
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
สงสารโฟมมมมมมมมมมมมมม :monkeysad:
มาต่อเร็วๆน้าาาาาาาาาาาาาาา o13
-
ค้างงงงงงงง อีพี่ทรีเอาคะแนนติดลบไปเลย :m31:
-
สงสารโฟม คิดถึงบ้าน
ต่างด้าวไม่พอยังท้องอีก :monkeysad: (แบบนี้ คล้ายๆแอนนี่เนาะ มาอยู่คนเดียวในต่างแดน)
แล้วพี่ทรีไม่ออกตามหาโฟมหน่อยเหรอ :angry2:
-
ทรี :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat:
ทำไมไม่รุ้จักถามกันก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น??
แล้วทำไมนายไม่เข้าข้างเมียนาย ทำไมถึงไปเข้าข้างคนอื่น
ถ้าไม่มีโฟมแล้วนายจะอยู่ได้ใช่มั๊ย?? :angry2: :m31: :m31:
-
:z13: :z13:
อยากมีลูกบ้างแนะ
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
อ่านแล้วอยากมีลูก
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
ต้องหาคนทำลูกซะแย้ว 5555555555555555555555555555555
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
ไม่ฟังเหตุผลเลยอ่ะ แล้วปล่อยให้โฟมหายไปตั้งนานได้ไง มาง้อเดี๋ยวนี้เลยนะพี่ทรี
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ. :jul3: :jul3: :jul3:อ่านไปหัวเราะไปชอบมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณคา..
ฮามาค่อนเรื่อง..เจอตอนสุดท้ายไปเล่นเอาน้ำตาซึม..ขำไม่ออกเลยทีเดียว..
คุณสามีคะแนนติดลบก็ครั้งนี้ละนะ..
มันน่าให้ตายายพาโฟมกลับอดีตเหลือเกิ๊น...
-
อย่าเป็นอะไรเน้อ
:เฮ้อ:
-
ไอ้พี่ทรีเอ๊ย
-
เฮอๆ ทำผิดครั้งเดียวเนี่ย o18
ไอ้ที่ทำๆมามันอาจจะหายไปหมดเลยก็ได้นะทรี
คะแนนติดลบเรียบร้อยครับ
ภรรยาตัวเองแท้ๆ ยังไม่เชื่ออีกอ่ะ
ก่อนจะทำไรก็ถามก่อนดิ
คิดว่าโฟมจะนิสัยเสียด่าคนอื่นเค้าไปเรื่อยโดยไม่มีเหตุผลรึไง
งี่เง่าว่ะ!!
ว่าแต่...วันนี้มาเร็วแฮะ :laugh:
-
น้องโฟม :m15: :m15:
อิพี่ทรี :z6:
อิชะนีหน้าเหียก :beat: :z6:
โฟมถ้าพี่ทรีมาง้อ อย่่ายอมง่าย ๆ เล่นตัวให้หนักๆ เข้าใจมั้ย
-
สงสารโฟม :monkeysad:
อิพี่ทรีใจร้ายมากไม่คิดจะตามบ้างเหรอ
-
:serius2: ไม่ว่ากี่ปีจะผ่านไป พวกชะนีที่ชอบเรียกหาสามีชาวบ้าน
ก็ยังไม่สูญพันธ์ไป
:o12: โหย โฟมน่าสงสารมาก
-
:o12:
:beat:
:L2:
-
ไอ่พี่ทรีบ้า...เคยถามน้องสักคำมั้ย...ว่าทำไมน้องถึงต้องทำอย่างนั้นหน่ะห๊ะ~???? คำว่า "เชื่อใจ" อ่ะ...มีบ้างมั้ย????
ไหนบอกว่ารักไง...ทำไมถึงทำกับน้องแบบนี้...แค่โดนน้องตบแค่นี้คงไม่ล่ะมั้ง...แบบนี้มันน่าจะให้น้องหนีกลับมายุคปัจจุบันซะให้เข็ด
บังอาจมาว่าน้องอย่างนี้ได้ยังไง...ที่นี่น้องไม่มีใครเลยนะเฟ้ย...แล้วยังจะมาทำกับน้องแบบนี้อีก...มันใช้ได้มั้ยล่ะเนี่ย...
ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิดให้พี่ทรีเป็นที่สุด...รีบมาสำนึกผิด และง้อน้องโดยด่วนเลยนะพี่ทรี...ก่อนที่คะแนนจะติดลบไปมากกว่านี้หน่ะ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ -*-
ส่วนน้องโฟมของพี่...ช่างน่าสงสารเสียเหลือเกินพ่อคุณเอ๊ยยย ยยย ย ยยย...
แล้วอย่างนี้น้องโฟมของพี่(?) จะไปอยู่ไหนล่ะเนี่ย...หนีไปตามโรงเรือนต่าง ๆ เหรอ...แล้วนี่คืนนี้จะกินอะไร...ใครจะดูแลตอนแพ้ท้องล่ะ
เฮ้ออออออออ อ อ อ อ อ อออออ...ความผิดทั้งหมดคงต้องยกให้ยัยเบญจานั่นคนเดียว...สงสัยคงเสียหน้าที่น้องโฟมมาทีหลัง แต่ได้พี่ทรีไปแน่ ๆ
เวรกรรม...นี่ขนาด 3000 ปีผ่านมาแล้ว...นางร้ายก็ยังไม่พัฒนา ยังจ้องจะงาบสามีชาวบ้านเหมือนเดิม...ตูละเซ็ง -*-
-
พระเอกหน้าโง่มาอีกตัวล่ะ
ถูกกกกก !! เซรงพระเอกโง่
-
อ้าว.....จากโหมด ฮา ฮา มาเข้าโหมด มาม่าหน่อยๆซะแระ
เฮ้อ...วันเดือนปีเปลี่ยนไป อะไรๆ ก็เปลี่ยนแปลง
แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปตามยุคตามกาล คือพฤติกรรมแบบนางมารร้าย หุ หุ หุ
-
o7 ตามอ่านทันแล้วววว
ฮาไม่บันยะบัยยัง อ่านไปขำไปจนปวดท้อง
แต่ตอนหลังสุดเนี่ย มาม่าเชีย
โฟมอารมณ์คนท้องสุดๆ
เซงพี่ทรีจริงๆ o12
-
นู๋โฟม จะเป็นไรป่าวเนี่ย
เข้ามาเซ็งอีพี่ทรี ด้วยคน
:m16:
-
เม้นไปแล้ว
แต่อยากมาเซ็งพี่ทรีอีก :z6:
รอส่วนของวันนี้ ((จะมีไหมหว่าา)) อย่างร้อนใจคร่าา
-
รอๆๆๆ :z2:
-
นั่นสิน่ะ ไม่ว่าเมืองไทยจะเป็นยังไง วุ่นวายแค่ไหน ที่ทำไมผมคิดถึงเมืองไทยได้ตลอด...คิดถึงบ้านที่มีพ่อ มีแม่ พี่น้องของผม....ว่าแต่นางร้ายยุค 3553 นี่ร้ายไม่แพ้ยุคปัจจุบันเลยเน๊อะ อย่างนี้มันต้อง :z6:
-
มาแบบดราม่าวุ้ย...
สงสัยป้าเบญจาแกหาสา-ระ-มี ไม่ได้มั้ง ว่าแต่กระหรี่มัน เอ่อ...แรงงิ
-
เเหมๆ เรื่องนี้ขอประกาศตนเป็นแฟนพันะเเท้เลยล่ะค่ะ
อ่านๆไป เอ้าฮา คิดในใจ เอ้า ไปขอตายายอย่างงั้นท้องเองขึ้นมาทำยังไง
เเล้วก็ท้องจริงๆ เบญจา นี่ แปลว่า 5 รึเปล่า 5 ข. สินะ
ขี้หมา ขี้ปลวก ขี้ควาย ขี้หูด ขี้ไคล อู้ว ครบเลยนะนี่
มาต่อไวๆนะค่ะ จะรอๆ หุหุ (ติดใจซะเเล้วล่ะ ^^~)
-
เซ็ง... เฮอะ! ใครกันแน่ที่ไม่มีประโยชน์ โฟมมายุคนี้แป๊ปเดียวงานวิจัยหลายๆชิ้นไปได้ไกลอีกตั้งเยอะ :m16:
แล้วนังเบญจานี่มันเป็นใคร ทำไมอีตาทรีถึงได้โวยวายกับโฟมโดยไม่ถามสักคำว่าใครเริ่มก่อน ถ้าคนที่ตัวเองใช้ให้มารับเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องใช้ :angry2:
ถ้าไม่แคร์กันแล้วโฟมก็กลับบ้านเถอะ ไม่ต้องง้อคนที่นี่ ตากับยายต้องเข้าใจแน่ :กอด1:
-
นั่นดิ่น่ะ ว่าแต่อีปลวกนั่นมันเป็นใครหว่า...อยากรู้ๆ Writer คร๊าบบบบบบบบบบบบบ มาลงไวๆ น่ะครับ คิดถึง...โฟม กะ หลานๆ อิอิ...
-
อ่านทันแล้วค๊าบบบ กำลังสนุกเลย มาต่อไวๆนะค๊าบบบบบบ
-
:z2: มารอจ้าาาา ^^
-
โกรธทรีแล้ว...
ชิชะ!!!
-
:m20:
อ่านแล้วขำจริงๆ ช่วงต้นเรื่องดูสับสนนิดๆ แต่พอมาถึงตอน 12 ก็เริ่มเข้าดราม่าแล้ว
มีนางร้าย...ย ออกมาแบบชัดๆ ตัวเป็นๆ น่าดู
-
มาต่อไว้ๆนะคับสนุกมากเลย แต่ว่าทำไม คุณทรีถึงไม่ยอมฟังเหตุผลของภรรยาเลยล่ะ ช่างแย่จริงๆ :o12: เศร้าขจัยแทน ฮือๆ
-
ค้าง มาต่อเร็วๆนะ สู้ๆๆ แต่ก็มีนำสมัยด้วยนะ ฟิมส์ แอนนี่ อิอิิ
-
ทำไมพระเอกทุกสมัยต้อง "ไม่ฉลาด" ไม่เคยตามทันมารยานางร้ายทันเลยสักคน อิอิ
-
เข้ามาเป็นสมาชิกคนรักน้องโฟม...สาว?ชาย?ยุค 3000 ด้วยคนค่ะ
จินตนาการน้องคนแต่ง...สุดยอด....โดนใจที่พี่ไทยผงาดเป็นประเทศ
มหาอำนาจจจจจ... :laugh: มันเป็นความฝันที่สะใจมาก....
แล้วเอาความรู้ทั่วไปรอบ ๆ ตัว ....ปรับเปลี่ยนให้เป็นสิ่งมหัสจรรย์ในยุค
อนาคต....ทำให้แนวการเขียนง่ายขึ้น....แต่สนุก...และฮา...
น้องเจ๋งมากกกกค่ะ o13
ตอนนี้สงสารน้องโฟม.....กำลังท้องอยู่ด้วย...คงเหงาน่าดู...
อยากขึ้นไทม์แมชชีนตามไปปลอบขวัญ :กอด1:
:beat: ไอ้พี่ทรีเมียท้องไม่รู้จักเอาใจ ชิ
:L2: น้อง acorntan :pig4:
กด + ให้กำลังใจจ้า....
อ้อ....รูปน้องโฟมน่ารักนะ...รูปใหญ่กระแทกตาจริงจริ๊งงง :m13:
-
มารอ ร๊อ รอ ปูเสื่อรอตอนต่อไปคร้า^^~
หุหุ คิดเเล้วก็หงุดหงิด อิพี่ทรีนี่นะ
ชิชะชิชะ
-
:z2:มาต่อได้แล้วครับ ขอสักตอนก่อนออกไปทำงานอิอิ...อยากรู้จริงๆ ว่ายัยเบญจะ 5 ขี้ มีความสำคัญยังไง 555+++ :z2:
-
:sad11:ไรเตอร์คับวันนี้ผมพึ่งสมัครสมาชิกเปนวันแรกมาต่อนิยายนะคับไรเตอร์คนดีอ่านแล้วติดงอมแงมเลยคับไรเตอร์
สงสารโฟมจังคับ :m15: โฟมสู้ๆ โฟมสู้ตาย ถ้าสู้ไม่ไหว มาซ๊บอกผม 55555555555555555 :z1:
รักคนเขียนคนอ่านทุกคนคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :L1:
-
เข้ามานั่งรอ แตน
มาต่อไว ๆ น้า อิอิ
..
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่าาาา :serius2:
-
มารอค่ะ ^______^
-
วันนี้จะมามั้ยน้อ
รอฮับ
-
มารอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากติดตามอ่านตอนต่อไปจริงๆเลยไม่อยากให้หมดตอน
-
เข้ามาปูเสื่อรออย่างมีความหวัง :call:
คิดถึงน้องโฟมแล้วอ่าาาา
-
‘โฟม ลูก... เป็นไงบ้าง’ ผมลืมตาขึ้นเห็นตากับยายยืนอยู่ไม่ไกล แล้วก็มีใครไม่รู้ข้างหลังยายอีกเยอะแยะไปไหม
“ตา...ยาย... หนูอยากกลับบ้านของหนูแล้ว” ผู้เอ่ยเสียงเบา ๆ แล้วตากับยายก็เข้ามากอดผม มือของตาค่อย ๆ สัมผัสกับท้องของผมเบา ๆ
‘ตากับยายก็อยากให้มันกลับไปเหมือนเดิม แต่การเดินหน้ามาอนาคตมันยากยิ่งกว่าการกลับไปอดีตอีกนะลูก ตอนนี้หลานยังไม่ค่อยสบายนึกถึงลูกในท้องมาก ๆ’ ผมมองดูมือของตากับยายยังคงวางอยู่ที่ท้องของผม
“งั้นตากับยายพาหนูออกไปจากที่นี้ที หนูไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว หนูไม่อยากอยู่คนเดียว”
‘หลานไม่ได้อยู่คนเดียวนะลูก หลานเคยได้ยินไหม คนดีผีคุ้ม คนดี ๆ อย่างโฟมก็มีผีอย่างตากับยายคุ้มครองไงลูก แล้วไหนจะพวกเทพารักษ์ พวกภูติดอกไม้นี้ไงยังอยู่รอบ ๆ ตัวหลานเสมอ’ ผมมองไปด้านหน้าแอบตกใจเล็กน้อย แต่แล้วจิตใจผมก็สงบลง..ตอนนี้ผมยังคุยกับผีตากับยายได้เลย คงไม่แปลกยิ่งกว่านี้ถ้าจะรู้จักกับเทพารักษ์ แม่ตานี ภูติดอกไม้ หรือเจ้าที่เจ้าทางอีกสักตนสองตน คบคนไม่ได้ก็คบกับที่ไม่ใช่คนก็ดี
“โฟมไม่อยากอยู่แล้วจริง ๆ ยาย โฟมเหนื่อย....” ผมพิงกับอกยายให้ยายลูบหัวเล่น
‘เหนื่อยก็นอนนะลูก ยายกับทุกตนจะดูแลหนูเอง’ หลับตาลงช้า ๆ ในท่ามกลางความอบอุ่นที่แสนเบาบางปกคลุมผมอยู่
“ไอ้ทรี! กูพึ่งกลับมามึงก็ให้กูตามหาเมียมึงเลยหรอวะ เมียคนเดียวยังดูแลไม่ได้ไอ้โง่เอ๊ย...” ผมได้ยินเหมือนเสียงแว่ว ๆ เบา ๆ ไม่ไกลจากผมนัก แล้วผมก็ไม่รู้ว่าเป็นเสียงใคร
“ปากมากจริงได้ดาป.... เดี่ยวน้องเค้าก็ตื่นหรอก แต่มันจริงนะไอ้ทรี...กูก็อยากถามทำไมเมียแกไม่มีไมโคชิพวะ” เอ๊ะ...แล้วนี้ใครอีกคน ทำไมผมรู้ว่าพวกเค้าพูดอะไรแต่ทำไมผม...ผมยังไม่ตื่นละ!
“ไอ้เอม! ไอ้ดาป! ...มึงเงียบ ๆ ได้ไหมเดี่ยวเมียกูก็ตื่นขึ้นมาพอดี” เสียงไอ้นี้ผมจำได้ครับว่าเป็นไอ้เวร มันไม่ใช่เกมส์ทายเสียงนะ! ทำไมผมไม่ตื่นลืมตาสักทีละ
“มึงนั้นแหละเสียงดัง!!” ผมเห็นด้วยกับอีกสองเสียงครับว่ามันนั้นแหละเสียงดัง
ผมได้ยินเสียงหัวใจของใครสักคนดังอย่างชัดเจน ความอบอุ่นที่โอบรอบร่างกายผมก็คงไม่พ้นไอ้ผัวเลวของผมมั่งครับ นั้นไม่ใช้ประเด็นหลักสำหรับตอนนี้...ที่ผมอยากรู้คือทำไมผมยังไม่ตื่นลืมตาซะที! ผมกำลังคอยฟังเสียงสนทนาประมาณ 3 – 4 คน หนึ่งในนั้นมีไอ้เวรนั้นอยู่ด้วย ผมก็ไม่รู้อะไรหรอกครับพวกเค้าพูดถึงไมโคชิพ ฝั่งตัวอะไรสักอย่างว่าทำไมผมถึงไม่มี ถ้าผมเดาไม่ผิดก็คงประมาณในยุคของผมฝั่งไว้กันหมาหาย หรือว่าหาเจ้าของไม่เจอประมาณนั้นแหละมั่งครับ
‘โฟม...อย่าพึ่งตื่นเชื่อเรานะ’ ผมได้ยินเสียงใส ๆ ดังไม่ไกลนัก แล้วผมก็รู้สึกวูบเหมือนตัวเองกำลังตกจากที่สูง ร่างกายผมกระตุ๊กนิดหน่อยก็คนมันตกใจนะคับ
“ชู่!....หลับนะโฟม” ผมได้ยินเสียงกระซิบข้างหูของผม แล้วผมก็หลับไป เวลานี้ผมไม่มีบทจะแสดง ใช้แต่หูเป็นตัวช่วยสงสัยค่าตัวจะน้อยแน่ ๆ
‘แม่~ แม่จ๋า!!~’ ผมค่อย ๆ ลืมตาเห็นเด็กผู้ชายสองคนคนหนึ่งน่ารักอย่างกะตุ๊กตา อีกคนคิ้วเข้มแต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี สองคนกำลังใช้มือน้อย ๆ วางตรงหน้าอกของผมคนละฝั่ง
‘ตากับยายบอกแล้วไงว่าอย่ากวนแม่ เดี่ยวพวกเอ็งนั้นแหละจะไม่ได้เห็นหน้าแม่จริง ๆ’ ผมหันไปมองตากับยายที่เจ้ามานั่งใกล้ ๆ เด็กสองคนนั้น ผมมองหน้าเด็กน้อยสองคนสลับไปมา
“นี่! นี่...ยะ อย่าบอกนะว่านี้ลูกผม!”
‘แม่จ๋า~’ คงไม่ผิดแน่ ๆ ครับ เด็กที่บ๊องแบ๋วโออิชิโถมตัวมากอดผมเต็มแรง ดีนะในนี้ผมไม่รู้สึกเจ็บไม่งั้นคงจะจุกแน่ ๆ
‘แม่.....’ ผมหันไปทางขวาเห็นลูกชายอีกคนของผมขยับมาหอมแก้มผม ว๊าก~!!!! น่ารักบรรลัยสุด ๆ ไอ้น่ารักบรรลัย คือมันยิ่งกว่า โคตรน่ารักอะครับ ผมค่อยลุกนั่ง แล้วเหลือบไปมองท้องตัวเอง...อ่าวท้องผมยังป่องอยู่เลย
“ตายาย..ลูกผมออกมาได้ยังไงท้องผมยังป่องอยู่เลย” ผมขยับตัวลุกนั่งได้ก็โอบลูกชายของผมไว้ แต่มือก็ยังชี้พุงตัวเองอยู่
‘ก็ตากับยายพาเจ้าเหลนออกมาเที่ยวเฉย ๆ พอหลานตื่นก็กลับเข้าไปแล้ว’ ยายบอกผมอย่างนั้นแล้วมองลูกชายสองคนของผม อีกคนยิ้มน่ารักสนใส อีกคนไม่ยิ้มแต่กอดผมแน่นสุด ๆ
‘แม่...หนูไม่รักพ่อได้ไหม’ ผมหันไปด้านซ้ายมองลูกชายที่ไม่รู้จะชื่ออะไร เรียกเจ้าซ้ายละกัน กำลังเงยหน้ามองผม แถมคิ้วขมวดกันเลย ผมยกมือมาคลี่ริมฝีปากจิ้มลิ้มให้ยิ้มกว้าง
“ทำไมละลูก ไม่รักพ่อแล้วหนูจะทำยังไง” ผมหันไปถามตาซ้ายแล้วก็หันมาหาตาขวา
‘หนูรักแม่ก็พอแล้ว แม่ก็เป็นทั้งแม่ทั้งพ่อให้หนูไง’ ออ...เจ้าซ้ายมันก็พูดถูก ผมก็เป็นพ่อเป็นแม่แบบ 2 in1 ได้นิครับ
‘พ่อดื้อ.......’ ผมหันไปมองตาขวาที่ยังกอดผม มือน้อย ๆ ก็วางตำแหน่งท้องผมอยู่
“ใช่..พ่อดื้อเนอะ” ผมพยักหน้ามองหัวดำ ๆ ของลูกสองคน
‘หนูเกลียดพ่อ!’ อะเด๊ะ! ..... ประโยคนี้มันเหมือนโฆษณาอะไรสักอย่างนะ 555+
“แม่รักหนูสองคนนะ” ผมกอดลูกแน่น ๆ แหม๋น่ารักเหมือนแม่จริง ๆ แม่มันหล่อ
‘แม่เกือบจะทำหนูไม่อยู่กับแม่แล้วตอนนั้น’ นั้นบาปกรรมตามทันครับ เจ้าซ้ายมันมาเงยหน้ามองผมน้ำตาคลอ.....
“ตอนไหน...ตอนที่แม่ล้มทับไอ้พ่อหนูนะแม่ไม่ได้ตั้งใจนะ” ผมพยายามเช็ดน้ำตาให้ตาซ้ายแล้วหอมแก้มหนึ่งฟ๊อด แก้มนี้ตัดคงชั่งได้เป็นกิโลฯ
‘หนูรู้ตากับยายบอกหนูว่าแม่ซุ่มซ่าม’ มันหันไปมองตากับยายอย่างเร็ว ....... แต่ก็ดีที่ตากับยายไม่ได้บอกไอ้แผนการตกบันได ตกต้นไม่ ลื่นหัวแตกก่อนหน้านั้น
‘แม่อย่าซุ่มซ่ามอีกนะ หนูอยากอยู่กับแม่’ เหมือนโดนลูกตำหนิยังไงไม่รู้ครับ ฮ่า ๆๆ
“เราเหลือกันแค่นี้แล้ว แม่จะรักลูกมาก ๆ” ผมกอดเด็กสองคนนั้นแล้วอดคิดถึงแม่ตัวเอง นี้ผมทำดีกับแม่แล้วหรือยังนะก่อนที่ผมจะจากมา
‘แม่หนูอยู่ตรงนี้รอแม่นะ’ เจ้าซ้ายชี้ตัวเองบนท้องด้านท้องด้านซ้าย แล้วตาขวาไม่พูดอะไรชี้ไปที่ตำแหน่งตรงกันข้าม
‘หนูไปแล้วนะแม่’ ตาขวาบอกแล้วผมก็หอมหน้าผากลูก ๆ ในอนาคตสองคน
‘หนูจะไม่ให้พ่อเข้าใกล้แม่อีก....!!’ สองเสียงประสานราวกับโอเปล่าค่อย ๆ แอคโค่หายไปช้า ๆ แล้วลูกจะทำยังไงละครับ นอนอยู่ในตัวผมอยู่เลย...แต่ลูกผมน่ารักจริง ๆ นะ จะดันเป็นเดอะสตาร์แข่งกับบี้เลยคอยดู
อะไรสักอย่างกำลังรบกวนการนอนของผมโดยการแหย่รูจมูกของผม จนผมต้องลืมตาขึ้นมาก็เจอกับขนสีขาวสะอาดอยู่ตรงหน้า มันแกว่งไปมาไม่ไกลจากผมนัก
“ไฮโล......” ผมเอ่ยเบา ๆ ทำให้เจ้าไฮโลมันขยับเลิกเอาหางมาคุยกับผม แล้วหันหน้าหมา ๆ มาเลียผมแทน
“ดีใจที่ฉันยังไม่ตายหรอ” ผมลูบหัวมันเล่น ดูเหมือนมันจะคิดถึงผมจริง ๆ มันเอาหัวมาดันสู้มือของผม พอหน่ำใจแล้ว ผมค่อย ๆ ขยับตัวเองลุกขึ้นช้า ๆ เอาหมอนพิงไว้กับหัวเตียง แล้วเปิดผ้าห่มออก
ตอนนี้ผมอยู่ในเสื้อนอนตัวยาวเพียงตัวเดียว ดูเซ็กซี่วาบหวิวไม่น้อย ผมเลิกชายเสื้อขึ้นให้พุงหลาม ๆ ของผมได้มาเล่นต๊ะเอ๋ผมกับไอ้ไฮโล ผมลูบพุงของผมเบา ๆ เหมือนทักทายลูกชายแสนน่ารักข้างใน ผมเห็นเจ้าไฮโลนั่งจ้องพุงผมไม่กระพริบ
“ไอโซ...สนใจน้องหรอ” ผมเรียกชื่อมัน....มันก็เงยหน้ามามองผม ผมไม่รู้ว่ามันรู้ไหมว่าผมคุยอะไรกับมัน แต่มันเห็นมันมองพุงผมไม่วางตาเลย
“มีน้องอยู่ในนี้สองคนนะ น่ารักด้วย....” ผมใช้นิ้วชี้..ชี้ไปด้านซ้ายแล้วก็ขวา
ไอ้ไฮโลเอาเท้าหน้ามันมาแตะ ๆ บนท้องผมเบา ๆ แล้วมันก็เอาจมูกมาดม ๆ ผมมองไอ้เจ้าไฮโลอย่างทึ่ง ๆ หรือว่าพวกสัตว์สัญชาตญาณจะรู้จริง ๆ ว่าในนี้มีสิ่งมีชีวิตอยู่ ผมเก็บพุงหลาม ๆ ของผม แล้วห่มผ้าห่มเหมือนเดิม เจ้าไฮโลมันลุกขึ้นแป๊บเดียวแล้วก็กลับมานอนมองพุงผมใหม่ เสียงเปิดประตูทำให้ทั้งหมาทั้งคนหันไปมองคนมาใหม่
“ตื่นแล้วหรอ...” ผมจ้องหน้าไอ้เวรนั้นเฉย ๆ ไม่ได้ขยับหรือตอบอะไร
“กรรรรรรรร..............” แต่ที่น่าตกใจคือ เจ้าไฮโลมันลุกขึ้นมาขู่เจ้านายของมันที่เข้ามาใกล้ ๆ ผม
“โซโล...เป็นอะไร” ผมยังคงมองเจ้าหมาที่ขู่เจ้านายของผม เริ่มกลัวมันนิด ๆ ว่ามันจะเป็นหมาบ้ารึเปล่า แต่ตอนนี้มันหน้าหนาวเชื้อมันยังไม่เพาะเสร็จนิน่า
“ไฮโลแกเป็นอะไร” ผมมองมันแล้วมันก็มองผม มันยังขู่ไอ้เวรที่เดินเข้ามานั่งริมเตียงฝั่งตรงข้ามกับมันอยู่ แต่เบากว่าเดิม
“เป็นอะไรไซโล” ไอ้ไฮโลมันยังคงขู่แยกเขี้ยวใส่ไอ้เวรที่นั่งริมผมอยู่ ผมมองศึกเจ้านายกับหมาอยู่เนื่อง ๆ
“โฟม..รู้สึก......”
“โฮ่ง! กรรรร.....”
ผมขออธิบายสองประโยคข้างบน คือ ไอ้เวรข้างๆ มันถามผมว่าเป็นอะไร แล้วมือของผมกำลังจะ...คือยังไม่ทันโดนท้องของผม มันกำลังจะวางมือบนท้อง เอ้องี่สิ..พอจะวางไอ้โฮโลมันก็เห่าแล้วทำท่าจะงับมือเจ้านายมัน ดีที่ไอ้เวรนี้มันชักมือเก็บก่อน....
“โซโลแกเป็นอะไร ฉันไม่ได้จะทำร้ายโฟมสักหน่อย” ผมไม่ได้มองหน้าไอ้คนพูดครับ แต่มองเจ้าหมาข้างๆ ที่แยกเขี้ยวอยู่ อยากรู้ว่าทำไมอยู่ ๆ มันถึงเกลียดเข้านายมันอย่างนี้
ผมพยายามลูบตัวของโฮโลเบา ๆ เหมือนปลอบมันให้สงบ แต่ดูเหมือนมันก็ยังขู่เจ้านายมันต่อไป จนในที่สุดมันก็เห่าคับห้องอยู่หลายที ทุกคนแตกตื่นกันไปหมดรีบวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายมันก็เริ่มเดินเข้ามาหาไอ้เวรข้างๆ ผม ผมเห็นเหมือนมันพยายามไล่ไอ้เวรนี้มากกว่า จนแล้วจนลอดไอ้เวรนั้นก็ต้องออกจากห้องไปพร้อมกับไทยมุมที่ออกันอยู่ประตูห้องไม่กล้าเข้ามา สงสัยกลัวเจ้าหมานี้บ้ากันจริงๆ
เสียงประตูห้องนอนดังเป็นสัญญาณว่าเจ้าไฮโลได้ไล่ไอ้เวรนั้นไปสำเร็จ แล้วมันก็กระโดดขึ้นเตียงมานอนมองท้องผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมสิตกใจหมดกลัวมันมาแว้งกัดผมเอา
“เป็นอะไรของแก...” ผมพูดกับมัน....มันเหลือบตาขึ้นมามองผมเล็กน้อย แล้วก็นอนมองท้องผมต่อ
“โกรธเจ้านายแกรึไง” ผมพูดด้วยมันก็ไม่พูดด้วย เอาแต่ส่ายหางไปมา ผมลูบหลังมันอย่างปลอบ ๆ
“คิดถึงฉันขนาดนั้นเลยหรอ มาพิศสวาทอะไรฉันวะ” มันก็ยังไม่ตอบแต่หลับตาลงเลยทีนี้ มันตอบก็แปลกหมาแล้วละครับ เสียงเคาะประตู ทำให้ไอ้เจ้าไฮโลผงกหัวขึ้น พอเห็นว่าเป็นป้านองบีมันก็นอนส่ายหางต่อ
“นายใหญ่คะ คะ..คือ นายใหญ่จะรับอะไรไหมคะ” ผมเห็นท่าทางหวาดกลัวของป้านองบีที่เจอเจ้าไฮโลในแบบโหด จนไม่กล้าจะคุยกับผม ผมยิ้มแล้วส่ายหัวไปมา
“รับนมอุ่น ๆ ดีไหมคะ น้ำขิงสักถ้วย” ผมพยักหน้ายิ้ม ๆ จับตัวหมาไว้กลัวจะกระโจนหาป้านองบี พอได้รับการตอบรับก็รีบวิ่งออกจากห้องด่วน
“แกรู้ไหมว่าทำให้ใครต่อใครเค้ากลัวแก..” ผมคุยกับหมาอีกแล้วครับ แล้วก็ไม่ต้องการคำตอบด้วย
ผมลุกขึ้นอาบน้ำ..น้ำอุ่นทำให้ผมรู้สึกสบายตัวขึ้น ผมหากางเกงหลวม ๆ มาใส่ก็ไม่มี เลยหยิบเสื้อไอ้เวรนั้นมาใส่แทน แล้วก็สวมเสื้อไหมพรหมอีกที ผมออกจากห้องนอนมาพร้อมกับองค์รักษ์สีขาข้าง ๆ เดินไปที่ไหนชาวบ้านเค้าก็วิ่งหนีกันหมด ไม่รู้ว่าคนเค้ากลัวผมหรือกลัวหมา
“โฟม...ลงมาทำไมเดี่ยวพี่เอานมไปให้” ผมหันไปมองไอ้เวรนั้นอย่างเคือง ๆ มันทำเหมือนระหว่างผมกับมันไม่มีเรื่องอะไรบาดหมางกันมาก่อน
“โฮ่ง! โฮ่ง!~”
“โซโล!~ เงียบเดี่ยวนี้นะ” ไอ้เจ้านายของมันตะคอกหมาให้เงียบ แต่ดูเหมือนมันยังคงอยากทะเลาะกับเจ้านายมันอยู่ มันเลยขัดคำสั่งเห่าจนคนเสียหมา หมาเสียคนกันไปเลย...ผมรำคาญเมื่อยหลัง หนักท้อง เลยเดินมานั่งมองหมากับคนทะเลาะกัน
“ฉันบอกให้แกเงียบไง!” ไอ้คนก็ยืนด่าหมา
“โฮ่ง! โฮ่ง ๆ....” ส่วนหมาก็โฮ่งด่าคน ด่ากันไปด่ากันมาจนป้านองบียกนมกับน้ำขิงมาให้ผม ผมก็เลยเหมือนดูละครคนกับหมา.....จิบนมไปพรางดูคนกับหมาด่ากันไปพราง แล้วไอ้เวรนั้นก็เอาหมอนอิงมาถือไอ้หมาหน้าขนกระโดดงับหมอน ไอ้เจ้านายมันก็ออกแรงดึงหมาก็ลากไปตามแรงดึง พอคนหมดแรงหมาก็รากทั้งคนทั้งหมอนไปทางนอกบ้าน ยื้อกันไปยื้อกันมาไอ้เจ้านายมันดึงสุดแรงหมาก็ดึงสุดแรงหมอนคงหลุดมือไปหมาก็เลยกลิ้งไปไม่เป็นท่า
ผมหัวเราะก๊าก! เลยกับฉากที่เห็น ส่วนไอ้เจ้านายมันเห็นมันเสียหมาก็หัวเราะเยาะเย้ยสุด ๆ จนหมาเลือดขึ้นหน้าไล่กัดเจ้านายจริง ๆ ทีนี้ผมขำจนปวดท้องปวดหลัง เพราะไอ้ที่หัวเราะเยาะหมาเมื่อกี้วิ่งป่าลาบทีเดียว แถมวิ่งให้คนใช้ช่วย คนใช้ก็ดันวิ่งหนี ผมไม่รู้ว่าวิ่งกันไปถึงไหนแต่สุดท้ายก็มีแต่ไอ้เวรนั้นเดินกลับมาหาผมคนเดียว
“ไฮโลไปไหน...” ผมที่ตัวช่วยหาย เหลือคนเดียวก็ต้องหาตัวช่วยก่อนเป็นธรรมดา
“โดนขังอยู่ห้องหนังสือโน้น....” ผมเงยหน้าขึ้นไปชั้นบนได้ยินเสียงเห่าเบา ๆ เพราะห้องนั้นอยู่ไกลแล้วก็กำแพงหนาซะด้วย
“หิวไหม....” ผมเงยหน้าไอ้เนียนเดินมาลากเก้าอี้มานั่งใกล้ ๆ ผม
“เสือก!” ผมทักทายเค้าเล็กน้อยแล้วก็เดินออกจากบ้านไป
ป้านองบีวิ่งมาทางผมแล้วเอาเสื้อตัวหนามายัดผมใส่เหมือนเดิม ผมมองเสื้อที่ป้าใส่ให้แล้วนึกถึงตอนที่หนาวจับใจ ผมกอดป้านองบีแน่น ๆ แล้วก็เดินอ้อมไปด้านหลังของบ้าน ผมกำลังเดินไปโรงเรือนเดิมผ่านสวนหลังบ้าน คนงานทักทายผมเป็นระยะจนผมเข้าไปในโรงเรือนจึงเจอกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังจับสตอเบอรี่ของผมอยู่
“คุณกำลังทำอะไร..” ผมหยุดมองชายแปลกหน้า พอเค้าหันมาหาผมเค้าก็ก้มหัวลงเล็กน้อย แต่ผมยกมือไหว้เค้าแทน
“สวัสดีครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่เข้ามาโดยไม่ขออนุญาตคุณ แต่จริง ๆ นี้มันของของเพื่อนผม ผมเลยไม่จำเป็นต้องขอคุณก่อน” ผมมองไอ้คนพูดอย่างงง ๆ
“ผมไม่มีสิทธิจะอนุญาต หรือห้ามใครได้หรอกครับ..ผมแค่อยากรู้ว่าคุณกำลังทำอะไรเฉย ๆ”
“หรอครับ..แต่ดูที่คุณพูดกับผม คุณแสดงความเป็นเจ้าของที่นี้ซะคับโรงเรือน” ผมมองไอ้แว่นนี้อีกครั้งหลังจากมองดอกไม้รอบ ๆ มันพูดเหมือนมันเคืองผม
“งั้นผมต้องขอโทษที่รบกวนแล้วกันครับ” ผมยอมหลบดีกว่า ผมไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วอะไรหลบได้หลบ อะไรหลีกได้หลีก
“เดี่ยวสิคุณ...” ไอ้แว่นมันเดินมาขวางผม มึงจะมีเรื่องให้ได้ใช่ไหมวะ
“มีอะไรก็ว่ามา..ผมอยู่ที่นี้นาน ๆ ผมจะคับโรงเรือนเอา” ไอ้แว่นมันหัวเราะมุมปาก แล้วยื่นสตอเบอรี่ให้ผม พอผมยื่นมือไปรับมันกลับไม่วางสตอเบอรี่แต่มันกลับกินแทน
“ระวังของรักจะหลุดมือเอาได้นะ” มันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากโรงเรือนไป ผมไม่ได้สนใจไอ้แว่นเท่าที่ควร ผมอยากไปหาตากับยายแต่เอาไว้ก่อนดีกว่าผมไม่อยากเดินมาก
ผมเดินเข้ามาในบ้านเลี่ยงไอ้เนียนนั้นที่เดินเข้ามาหาผม ผมรีบสาวเท้าไปที่บันไดเร็ว ๆ แต่ก็ไม่ทันไอ้เนียนขายาว
“เฮ้ย! ว๊าก!” ไอ้เนียนมันมาถึงก็อุ้มผมขึ้นเลย ผมตกใจรีบยกมือกอดคอมันแน่น กูตกไปลูกในท้องอีกสองนะมึง
“เกาะแน่น ๆ นะ” ผมหันไปมองไอ้คนที่อุ้มผมอย่างหมั่นไส้ ผมได้กลิ่นแปลก ๆ ที่โชยมาตามลมมันทำให้ผมอยากอ้วก หรือว่าผมเหม็นขี้หน้าไอ้เนียนที่อุ้มผมหว่า
“ปล่อยก่อน..” ผมปล่อยมือข้างหนึ่งออกจากคอ แล้วใช้ปิดปาก แต่ไอ้เวรนี้ไม่ยักจะปล่อยกลับยืนนิ่งอุ้มผมอยู่ได้
“เป็นอะไร..จะอ้วกอีกแล้วหรอ” ผมพนักหน้าอย่างเร็ว มึงปล่อยกูเซ่!
“อ้วกเลย” เอาเข้! มึงจะให้กูอ้วกออกสื่อรึไง กูก็อายเป็นจะโว้ย
“กูอ้วกจึงๆ นะ! อั๊วะ” เย็นไว้ลูก เย็นไว้ ...
“อ้วกเลย..ตามสบาย” มึงจะสบายแต่กูรังเกียจอ้วกตัวเอง ผมปิดปากกลั้นหายใจแล้วเอามือทุบมันเต็มแรงเท่าที่มี
“บอกแล้วจะอ้วกก็อ้วกเลย ถ้าพี่รังเกียจอ้วกโฟมพี่ก็ไม่มีหน้าดูแลโฟมอนาคตแล้ว” ซึ้งก็ซึ้งนะครับ แต่กูอ้วกจะพุ่งรดหัวมึงแล้ว มึงเข้าในสถานการณ์ไหมหะ! ไอ้ห่านี้
“มึงไม่รังเกียจอ้วกกู แต่กูรังเกียจอ้วกตัวเองถ้ามึงไม่ปล่อยก็รีบพาไปห้องน้ำทีเหอะ เร็ว ๆ!”
“ครับ ๆ ค้าป!” มึงครับแต่มึงเดินอย่างกะชมนางงามไอ้นี้ พอผมเห็นอ่างล้างหน้าผมก็ค่อย ๆ วางผมอยู่นั้นแหละ ผมก้มหน้าลงจะอ้วกแต่..ไม่ยักกะอ้วก
“ไหนบอกว่าอยากอ้วก”
“อั๊วะ..... แค๊ก ๆ อั่วะ....” มึงไม่น่าถามเลย ทีนี้ผมก็อ้วกไม่มีเป็นจังหวะ เลยครับ นับไม่ถูกว่าเป็นฮิปฮอบ สามช่า หรือว่าลูกทุ่ง ผมเกาะอ่างน้ำเหมือนกลัวว่าถ้าเงยหน้าขึ้นเลขหวยจะหาย พออ้วกจนลูกชายผมหนำใจแล้วผมก็ล้างปากออกไปจากห้องน้ำ ไม่รู้ว่าไอ้เนียนนั้นไปไหนเมื่อไร
ผมเดินไปนอนบนเตียงหายใจหอบ ๆ ลูบท้องไปมาเบา ๆ ลูก.....เบา ๆ หน่อยแม่จะตายเอาเพราะอ้วกนี้แหละ กินนมก็อ้วก..อย่างนี้ถ้าลูกโตมาแล้วเตี้ยไม่เท่จะสู้พี่บี้แม่ไม่รับผิดชอบด้วยนะ
“โฟมน้ำขิ......” ผมแค่เห็นหน้าไอ้เนียนนั้น ก็วิ่งชายเดี่ยว 1x100 เมตร ไปอ่างน้ำไม่ทัน ผมอ้วกเอาลมออก จนไม่มีอะไรจะอ้วก
“โฟมกินน้ำก่อน” ไอ้เนียนนั้นลูบหลังผม แต่ยิ่งลูบผมก็ยิ่งอ้วก
“มึงไปไกล ๆ กูเลย” ผมผลักไอ้เวรนั้นออกไปไกล ๆ
“พี่ไม่ไป...พี่จะดูแลโฟม” โอ้ย....ไอ้โฟมอยากจะบ้า ปากไม่ว่างด่าขอด่าในใจแล้วกัน
“ขอร้อง...มึงไปยืนไกล ๆ กูหน่อยก็ได้” ผมพยายามดันอกมันให้ห่าง ๆ ผม
“โฟมโกรธเกลียดพี่ขนาดนั้นเลยหรอ”
“กูบอกให้มึงไปไกล ๆ ไง!” ที่นี้ผมตวาดคับห้องน้ำเลยครับ มันค่อย ๆ เดินถอยหลังไปช้า ๆ ผมก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ตวาด แต่ถ้ามันไม่ห่างผม ผมก็ไม่ยอมหยุดอ้วกอยู่ดี มันยืนมองผมอยู่หน้าประตูห้องน้ำด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“บอกแล้วให้ไปไกล ๆ เห็นไหมว่าไม่อ้วกแล้ว” ผมล้างปากแล้วเดินออกไปข้างนอก แล้วไอ้เนียนนั้นก็เดินถอยหลังเว้นระยะห่างกับผม
“โฟมจะบอกว่าที่อ้วกเพราะพี่เข้าใกล้โฟมหรอ” ผมคลานขึ้นเตียงมานอนบนเตียงถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ถ้าบอกว่าใช่ละ” ผมเอามือก่ายหน้าผาก ลูกหนอลูก...
“ทำไม...เพราะอะไร”
“ลูกบอกว่าเกลียดแกไง เค้าไม่อยากให้แกเค้าใกล้เข้าใจรึยัง” ผมไม่ได้มองว่ามันมีสีหน้ายังไง สักพักผมก็ได้ยินเสียงเดินออกไปจากห้องนอน
ป้านองบีกับขี้ปลาทองเข้ามาตั้งอาหารให้ผมถึงในห้องนอน ผมกินข้าวไปเยอะเหมือนกัน..กินบ้างเหม็นบ้างแต่ถ้าไม่กินกลัวลูกจะแขนสั้น ขาสั้น ตับแหว่ง อยากให้ลูกสมบูรณ์ไว ๆ ก็เลยกินเสียเยอะเลย ตบท้ายด้วยสตอเบอรี่สีแดงสดกับนมหนึ่งแก้ว โดยมีไอ้แว่นที่เจอในโรงเรือนเป็นคนถือมาให้
“รังเกียจสามีตัวเองหรอ” ผมหันไปมองไอ้แว่นนั้นด้วยหางตา ประสบการณ์ทำให้ผมมีภูมิต้านทานเรื่องแบบนี้แล้ว
“มันก็ไม่เกี่ยวกับ..คนนอก....นี้ครับ” ผมชายตามองเค้าด้วยหางตา แล้วก็กินสตอเบอรี่ต่อ
“ปากดีนี้..ถ้าโดนทิ้งจะเป็นยังไง” ไอ้แว่นมันนั่งใกล้ ๆ ผมหยิบสตอเบอรี่ในจานผมมากิน นี้พึ่งเจอศึกกับป้าเบญจาไปไม่ถึงวัน มีคนมาทวงสามีจากผมคืนอีกแล้วหรอครับ
“ก็ไม่เป็นยังไง อยากน้อยคนที่มาทีหลัง หรือพวกลับหลังก็ถือว่าเป็นเมียรอง เมียน้อย เมียเก็บ ชู้ หรือว่าพวกเพื่อนนอน ผมก็ไม่คิดเคืองอะไร..ยังไงผมก็ที่หนึ่ง” ผมยังคงกินสตอเบอรี่ของผมให้รสสตอเบอรี่ซึ้มในปากของผมต่อไป
“ไม่คิดว่าจะมีใครมาก่อนรึไง” ผมชะงักมือเล็กน้อยแล้วหันไปมองไอ้แว่นข้างๆ
“คิดสิครับ คิดว่าอดีตของเค้ายังไงก็ช่างเพราะยังไงผมก็คือปัจจุบันของเค้า แล้วก็คงยังเป็นอนาคตของเค้าอยู่ ผมกินในที่แจ้งเป็นที่รู้จักใจฐานะคู่ชีวิต ผมควรจะสงสารพวกมาก่อนแต่ได้เป็นแค่ของเล่น หรือของชั่วคราวมากกว่า เป็นของเค้าแค่ชั่ว..คราว ผมที่อยู่ในฐานะ...จะว่ายังไงดี อ้อ..เค้าเรียกว่าฐานะสูงกว่า ควรจะเห็นใจสงสาร ดีกว่าสมเพสนะครับ”
ผมยิ้มตอแหลสุด ๆ ใส่ไอ้แว่นนั้น ผมมีศัตรูอีกคนแล้วครับแล้วเค้าก็มาแวะเอาสาส์นท้ารบแบบผู้ดีเสียด้วยมาฝากถึงฐานทัพ จะมีพวกเพศที่สาม ที่สี่ ที่ห้า แม่ม่าย ชายชู้ เด็กนักศึกษา หรือไซด์ไลน์มาอีกไหมครับ ผมจะได้เอาตารางมาทำแล้วนัดกันเป็นเรื่องเป็นราว หรือว่าผมจะจ้างผู้จัดการส่วนตัวดี
“ไม่กลัวจะตกจากที่สูงหรอครับ” ไอ้แว่นนั้นหันมามองหน้าผมปากยิ้มแต่ตาจิก นางร้ายชัด ๆ ผมนะนางเอก
“ก่อนที่ผมจะตก คงเหยียบข้างล่างจมดินแล้วละครับ” ผมพูดแค่นั้นไอ้แว่นนั้นก็หยิบจานสตอเบอรี่ของผมไป แล้วเปิดหน้าต่างโยนของในจานจนเหลือแต่จานเปล่า แถมไม่พอเปิดหน้าต่างทุกบานแล้วออกจากห้อง
“จำคำพูดคุณไว้แล้วกัน....” ผมมองไอ้แว่นที่ฝากทิ้งท้ายไว้
“จำไม่หมดหรอกครับ ว่าง ๆ คุณก็จำแทนแล้วจำใส่สมองคุณด้วยนะครับว่าผมพูดอะไร เวลาเราเจอกันผมจะได้ถาม” ผมยิ้มแล้วโบกมือให้ แต่เค้าเสียมารยาทมาก ๆ ปิดประตูใส่หน้าผมอย่างนั้น
ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นปิดหน้าต่างทุกบาน ด้านล่างเห็นไอ้ผัวเลวกำลังลากไอ้ไฮโลเข้าบ้านอยู่ ไม่ไกลก็มีน้าอาเมทคอยให้กำลังใจเจ้านายไกล ๆ
“โฮ่ง!” มันยื้อตัวแล้วเงยหน้ามาทักผม จนทั้งคนจูง ทั้งหมา ลูกน้องเงยหน้ามามองผมเหมือนสุริยุปราคาที่นาน ๆ จะโผล่มาให้เจอที
“ลูก ๆ สงสารแม่ไหม..พ่อหนูมีกิ๊กเยอะเหลือเกินแม่จะรับมือไหวไหมลูก ลูกช่วยแม่ปราบหน่อยนะ” ผมลูบท้องตาก็มองไอ้ตัวพ่อที่ผมว่ากำลังยื้อแรงกับหมาตัวเองอยู่
“พี่ทรี! ปล่อยไฮโลแล้วมาหาผมข้างบน เดี่ยวนี้! ตอนนี้!” ผมตะโกนลงไป ไอ้ผัวเลวผมคงตกใจปล่อยสายจูงจนไอ้ไฮโลมันวิ่งเข้าบ้านมาก่อน เสียงเรียกมาให้รอแต่มีหรือว่าไฮโลจะรอ ผมกลับไปปิดหน้าต่างจนเสร็จทั้งหมาทั้งคนก็เข้ามาพอดี
“พี่เข้าไปโฟมไม่อ้วกแล้วนะ” ไอ้ผัวเลวมันยืนอยู่หน้าประตู ผมที่นั่งปลายเตียงส่ายหน้า
“ไม่รู้..บอกลูกแล้วไม่รู้ลูกจะเชื่อไหมเข้ามาเถอะ” ไอ้ไฮโลพยายามจะมุดระหว่างขาเจ้านายมันเข้ามาหาผมก่อน แต่มันก็เข้าไม่ได้ จนไอ้ผัวเลวผมเข้ามานั้นแหละมันถึงกระโจนขึ้นเตียงมาดมท้องของผม
“ไม่เป็นไรแล้วนะ” ผมก้มมองผู้ชายที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม ใบหน้าของเค้าแนบกับท้องผมอยู่
“ไม่เป็นไรแล้ว...มีเรื่องจะถาม” ไอ้เลวนั้นเงยหน้าขึ้นแต่มือยังไม่ยอมปล่อยเอวผม
“ยายป้าเบญจาคือใคร? ไอ้แว่นนั้นเป็นใคร? นายเคยมีอะไรกับผู้ชาย ผู้หญิง ตุ๊ด ประเทือง กระเทย นักศึกษา เอาเป็นว่าเคยได้เสียเลี้ยงดูกับใครบ้างบอกมาให้หมด” ผมทำหน้าเหี้ยมใส่ไอ้คนที่คงหมดแรงนั่งแบะกับพื้นพรหมแต่มือยังไม่ยอมปล่อยเอวผม หัวของมันซบกับขาของผมนิ่ง ๆ
“ทุกคนเลยหรอ” ยัง..ยังจะทำเป็นเสียงอ่อยเดี่ยวมึงจะตายไม่รู้ตัว
“ทุกคน...ไม่มีเว้น”
****
มาแก้คำผิดคะ เจออีกแจ้งจับได้เลยนะคะ o13
-
จิ้มให้ทะลุ
-
แหมมมมมมมมมมมมม อีแว่นนี่ หมั่นใส้มัน
ตากะยาย เสกหนังควายเขาท้องมันให้หน่อยสิค่ะ :m16: นู๋เคือง
แล้วอีพี่ทรี ที่พูดเสียงอ่อยอยู่เนี้ย เพราะแกมีเยอะใช่ไหม
อย่างนี่นู๋โฟมก็งานเข้าเยอะสิว่ะ :angry2:
-
พลาดจิ้ม... กะเข้ามาอย่างไวว่องแล้วนะเนี่ย
ถามงี้แสดงว่าที่ทรีแกมีเยอะอ่ะดิ อย่างนี้มีเคลียร์!!
-
ว้า อดเม้นท์ก่อน
เข้ามาอ่านตอนสามทุ่มพอดี ฮิ ๆ
ปล. เรื่องชักไม่ขำละแฮะเริ่มวุ่นวาย
ไอพี่เวรนี้เจ้าชู้ใช่ย่อยแฮะ *-*
..
-
ว๊ากกกกกก ลืมดู..ขอไปตบน้องน้ำหวานก่อนนะคะ
-
จะมีปั๋วกับเค้าสักคนแถมไม่ได้ตั้งใจจะมี แต่ไมมันยุ่งยากวุ่นวายได้ขนาดนี้น้าส :seng2ped:
เดี่ยวสั่งไฮโลงับจุดจู่ขาดเลยนิ :laugh:
-
เหมือนมารผจญจะเยอะ = ="
หงุดหงิดไอ้พี่ทรีอะ ไรฟระ ไม่เคลียร์ไม่ขอโทษโฟมด้วยนะ :angry2:
-
ท่าทางจะเยอะนะนั่น -*-
-
o18มารอพี่ทรีสารภาพผิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด o13
-
สนุกค่ะ :laugh:
หนักใจแทนโฟม เจอศัตรูอีกแล้ว :monkeysad:
อย่างทรี ต้องโดนหนักๆสักที 55+ :beat:
ส่วนคุณป้าเบญจา หรือ ไอ้แว่นต้องเจอแบบนี้ :beat: :beat: :z6: :angry2:
:pig4: :L1:
-
อีกพันปีข้างหน้าคนจะออกตัวแย่งปั๋วกันรุนแรง
สตอเบอร์แหลใส่กันสุดชีวิต ช่วงชิงเอามาให้ได้
แมร่งงงง อยากเกิดในยุคนั้นจริง ๆ พับผ่า
เราไม่ถนัดต่อปากต่อคำกับใครหรอก
แค่อยากถอดเกือกตบปาก เอาเชือกมามัด
เรียกประชุมให้ครบทุกภาคี แล้วรีดความจริงจากทุกคน โดยเฉพาะไอ้คนกลาง
ตกลงพวกมรึงจะเอายังงัยกะกรู๊
-
ก่อนอ่าน ของจุบุๆ ไรเตอร์อย่างแรง
อัพได้ทันใจมาก
แบบว่าวันนึงเราเช็ด 2-3 รอบ 5555+
อยากอ่านมากจิงๆ
-
มีอะไรอยากถาม เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง ไม่เข้าใจถามแตนได้นะคะ 5555+
-
มีพ่อแว่นมาอีกคนแล้ววุ้ย กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์
เอา มากันให้หมดเมืองซะ
แล้วตกลงตอนน้องโฟมมันหลับไปนี่โดนฝังชิพยัง?
-
ตอบพี่นุ่น ยังอะ.. แตนจะยังคงให้โฟมเป็นไทยแลนด์สแตนดาร์ทอยู่ 5555+
ไมโครชิพ สะกดไงอะพี่นุ่น????
เปิดให้ถามแล้วจ้า..ถามมาเลย
-
รอมาตั้งแต่เช้า อ้ากกก โฟมจัดการให้หมดเลย
ไอ้แว่นนี่แอบร้ายนะ ปั๊ดแช่งให้โดนนายทรีตอกหน้าเลย :m31:
แฝดน่ารักกกกมีเกลียดพงเกลียดพ่อด้วย อิอิ
-
โผล่มาทีละคนนะ นังร้ายพวกนี้
-
หนูโฟม ชีวิตพลิกผัน
ไหนจะตั้งท้อง ไหนจะต้องรับศึกกับบรรดากิ๊กทั้งหลาย
ผัวเฮงซวย
:m16:
-
เรื่องมันซวยมาตั้งแต่โดนจับมาทำเมียแล้ว 555
จะวุ่นวายอีกสักหน่วย ก็ได้ จะได้มีรสชาติ
-
ขอบคุณค่า..
ตอนนี้สองแฝดน่ารักมาก..ช่วยคุณแม่ต่อไปนะลูก..ศัตรูคุณแม่หนูเยอะเหลือเกิน..
-
ตอบแตนน้อย
microchip ภาษาอังกฤษเขียนงี้ ถ้าจะถอดออกเป็นไทยให้ตรงตัวก็ต้องเป็น ไมโครชิพ ค่ะ
((แอบบอกว่าประโยคตอนที่น้องโฟมคุยกะไฮโล ก่อนที่พี่ทรีจะเข้ามา การใช้สรรพนามแทนตัวมันรวนๆ
เช่น ดูประโยคนี้นะคะ “ไอโซ...สนใจหรอ” ผมเรียกชื่อมันมันก็เงยหน้ามามองผม ผมไม่รู้ว่าผมรู้ไหมว่าผมคุยอะไรกับมัน แต่มันเห็นมันมองพุงผมไม่วางตาเลย
"ไฮโล...สนใจเหรอ" ผมเรียกชื่อมันมันก็เงยหน้ามามองผม ผมไม่รู้ว่ามันรู้ไหมว่าผมคุยอะไรกับมัน แต่ผมเห็นมันมองพุงผมไม่วางตาเลย.......ถ้าเปลี่ยนเป็นแบบนี้จะอ่านเข้าใจและสื่อได้ตรงกับที่ต้องการมากกว่ามั้ยคะ?))
-
ไม่ได้เข้ามาแป๊ปเดียวเรื่องเริ่มรันทดซะแล้ว โฟมสู้ๆนะ สู้เพื่อลูก!!!!!
-
อีกพันปีข้างหน้าคนจะออกตัวแย่งปั๋วกันรุนแรง
สตอเบอร์แหลใส่กันสุดชีวิต ช่วงชิงเอามาให้ได้
แมร่งงงง อยากเกิดในยุคนั้นจริง ๆ พับผ่า
เราไม่ถนัดต่อปากต่อคำกับใครหรอก
แค่อยากถอดเกือกตบปาก เอาเชือกมามัด
เรียกประชุมให้ครบทุกภาคี แล้วรีดความจริงจากทุกคน โดยเฉพาะไอ้คนกลาง
ตกลงพวกมรึงจะเอายังงัยกะกรู๊
ชอบคอมเม้นท์นี้อ่ะ...ตอบได้ทุกความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้เลย
ชอบนายเอกแบบน้องโฟมนะ...ไม่งอมืองอเท้าให้ใครทำร้าย หรือเสียดสีเราฝ่ายเดียว
นี่ถ้าน้องโฟมไม่ท้อง...สงสัยได้มีการลงไม้ลงมือกันบ้างหล่ะเนี่ย...แหมะ...ขยันแสดงตัวกันเหลือเกินนะ
แล้วนี่ไอ่พี่ทรีจะว่ายังไงบ้างหล่ะเนี่ย...หาคำแก้ตัวดี ๆ ก็แล้วกันนะพี่ทรี...งานนี้มี "เชือด" อ่ะ...ขอบอก...กร๊ากกกกกกกก ก กกกกส์
+1 ให้กับคอมเม้นท์นี้ที่โดนใจ...และ +1 ให้ไรท์เตอร์ที่มาลงให้ทันใจเช่นกันฮับป๋ม ^^~*
-
อ่านทันแล้ว
ขำจนปวดท้องกับเรื่องนี้ขอรับ :m20:
อ่านมาถึงตอนล่าสุด
พี่ทรีคงมีบรรดา กิ๊ก เยอะใช่ย่อยนะขอรับ o18
แต่ไม่เป็นไรหนูโฟมมีตา ยาย ผู้มากอิทธิ์ฤทธิ์คุ้มกันอยู่แล้ว :กอด1:
เพราะฉะนั้นคงหายห่วงนะขอรับ :z2:
-
มาสดุดเอาตอนจะรู้เรื่องพอดีเลย น่าจะมีต่ออีกนิดนะครับมันจะได้ไม่ค้าง
-
@กาล ที่กาลถามว่าแตนพิมพ์ "งี่" ตั้งใจรึเปล่า คือแตนตั้งใจคะ จริง ๆ ภาษาไทยไม่นิยมใช้ "งี่" ง.งู เป็นเสียงสูง เสียงโท รูป เอก เวลาเขียนเลยเติมไม้เอก ไม่ใช่ ไม้โท อะจ้า
น้องแตน เข้าใจถูกแต่ใช้ผิดอ่ะจ้ะ
ง. เป็นอักษรต่ำ
เติมไม้เอกเสียงโท
เติมไม้โทเสียงตรี
อย่าง"งี้" จึงใช้ไม้โทค่ะ น้องแตนลองไล่เสียงดูสิจ๊ะ
อีกตัวนึงคือ น้องแตนติดใช้ นั้น กับ นี้ พอเป็นคำที่ควรใช้นี่ มันเลยผิดค่อนข้างเยอะนะ ถ้าแก้ได้เรื่องจะเนียนลื่นมากๆเลยล่ะ
...
เรื่องราวยังสนุกอย่างต่อเนื่อง
รักเรื่องนี้อย่างจริงจัง
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อจ้ะ
-
น่าสงสารโฟมอ่า ทำไมจะต้องมาโดนใครก็ไม่รู้มาพูดใส่แบบนี้(เบญจา+นายแว่นนั่น)
-
เอิ่ม ที่กาลถามแต่ไม่ใช่ไรหรอก ทุกครั้งที่อ่าน เจอ คำว่างี่ ของแตน สมองกาลจะแปลงเป็นคำว่า หงี่ ซึ่งมันแบบว่า........
คนละเรื่องเลย กาลเลยถามแตนนะว่าแตนพิมพ์ผิดหรือเปล่า
-
นั่นซิ ไอ้แว่นนี่ใครว่ะ บังอาจมาเล่นของสูงนะยะ พี่ทรีนี่ก็อีกท่าทางจะมีเมียเยอะ
แต่น้องโฟมเราก็ใช่ย่อยนะ โต้กลับทันทีเลย
กว่าพี่ทรีจะได้เข้าใกล้โฟมได้ ฮ่าๆ คุณลูกแกล้งซะเกือบแย่เลยนะ
ถ้าคลอดแล้วคงจะวุ่นน่าดูเลยเด็กสองคนนี้ อิอิ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
:L2:
-
:m4: ปรบมือให้กับตา&ยายที่เข้าใจโฟม ให้ลูกขวา&ซ้ายที่เข้าข้างกัน ให้ผีๆเจ้าที่&ภูตดอกไม้ต้นไม้ทั้งหลายที่คอยอยู่เคียงข้างกัน ^^
กิ๊กแต่ละคนที่มาแสดงตัวนี่มารยาทแย่จังเนาะ :beat: อีตาทรีนี่ถ้าแกคุมไม่ได้ก็อย่าให้บรรดากิ๊กๆของแกมาใกล้โฟมได้สิวะ แล้วยังมาว่าโฟมอีกนะ
รักประสาห่าอะไร ไม่เคยเข้าใจกันหรอก ใส่ใจแบบนี้เขาเรียกว่าไม่ใส่ใจอะไรเลย :angry2:
-
ซาหวาดเดคร๊าบ แบบอ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรุ้สึกที่แตกต่าง,,, รู้ว่าแนวในเรื่องแปลกๆและเกินจริงเกิน
แต่ก็ชอบนะ ,,แล้วยิ่งตอนนี้จิ้นว่าโฟมเป็นแม่คน,,,ตอนสามีมาง้อไรงี้,,,น่าติดตามดีอ่ะ ชอบๆ ๆ ๆ
ตอนนี้อยากรุ้มากๆมีศัตรูกี่คนน 55555+
แล้วตอนท้ายๆเนี่ย ยที่โฟมถามลูกว่าจะสู้กัชู้ยังไงดีเนี่ย แสดงว่าโฟมยอมรับจริงๆแล้วหรอว่ามีสามี 55555 น่ารักดีอ่ะ
-
คนดีผีคุ้ม อิอิ สู้ๆ เพื่อลูกๆ ส่วนป้าเบญจา กับไอ้แว่นต้องโดนนี่ :beat:ถ้ายังไม่รู้สึกตัวก็ต้องแบบนี้ :z6: ขอบคุณที่มาลงต่อให้น่ะครับ รออ่านตอนต่อไป ตอนพี่ทรีสารภาพบาปคริๆๆๆ o13
-
เอาทุกคนเลย???
มิน่าละลูกถึงเกลียด
:jul3:
-
หงุดหงิด งุ่นง่าน :m16:
อยากตบกิ๊กไอทรีรวมทั้งตัวมันเองด้วย ฮ่วยย ย
รับไปซร้าา า~
:beat::z6:
-
ศัตรูเยอะจริงๆ เลยอะหนูโฟม
ลูกแฝดน่ารักอะ :man1:
-
อยากอ่านต่อออออออออออ
-
ไอ้พี่ทรีไม่ดูแลโฟมให้ดีเลย
เลวมาก
-
ทามไมโฟมไม่มีชุ้บ้างเอิ้ก ๆๆ !!
-
เดี่ยวมาคะ ของจับคำผิดก่อน
ขอบคุณ พี่นุ่น Ryze กับกาลมาก ๆ นะคะ
จุ๊บ ๆ
-
รีบๆ มาน่ะครับ รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ เหมือนคนติดยาเลยอิอิ :call:
-
โฟมไม่น่ารีบหายเลย รู้สึกว่าพี่ทรีจะยังไม่รู้สึกอะไรเลยนะ
เหอะ มันน่าจะเป็นซักอาทิตย์สองอาทิตย์ เอาให้สำนึก
-
กิ๊กเยอะอย่างนี้ต้องจัดการให้หนัก
เจ้าแฝด แกล้งพ่อน้อยไปป่ะ
ประกาศศึกกันเห็นเลย ทั้งเจ้าแว่น แล้วก็ป้าเบญจาเลย
เคลียร์โลดดด อยากรู้มากมาย
-
“ยายป้าเบญจาคือใคร? ไอ้แว่นนั้นเป็นใคร? นายเคยมีอะไรกับผู้ชาย ผู้หญิง ตุ๊ด ประเทือง กระเทย นักศึกษา เอาเป็นว่าเคยได้เสียเลี้ยงดูกับใครบ้างบอกมาให้หมด” ผมทำหน้าเหี้ยมใส่ไอ้คนที่คงหมดแรงนั่งแบะกับพื้นพรหมแต่มือยังไม่ยอมปล่อยเอวผม หัวของมันซบกับขาของผมนิ่ง ๆ
“ทุกคนเลยหรอ” ยัง..ยังจะทำเป็นเสียงอ่อยเดี่ยวมึงจะตายไม่รู้ตัว
“ทุกคน...ไม่มีเว้น”
สวัสดียายดึก ๆ เช่นนี้กับผมนายโฟม อภิชาต กับรายการ “ล้วงลับตับแตก ก ก ก ก” วันนี้แขกรับเชิญของเราเป็นหนุ่มใหญ่เจ้าชู้ที่จะมาเปิดใจเผยความลับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันว่าเค้ามีชีวิตอย่างไร แต่วันนี้ไม่ได้มีคุณมดดำมาเป็นพิธีกรร่วมรายการ เพราะยังรู้สึกผิดที่เป็นคนปูดข่าวเรื่องฟิล์มมีลูกให้ชายบ้านชาวช่องได้รับรู้ คุณหนุ่มกรรชัยก็ต้องไปแถลงข่าวว่าลูกของแอนนี่ไม่ใช่ลูกของเค้าจริง ๆ จึงมีแต่ผมกับพวกคุณที่จะมาช่วยกันจับผิดว่าแขกรับเชิญของเราจะโกหก ตอแหลหรือไม่! เครื่องจับเท็จ..ไม่ต้อง! ตำรวจสอบสวน..ไม่ต้อง! คุณหมอ...ไม่ต้อง! งานนี้ไอ้โฟมคนเดียวตัดสินเองครับ เรามาเริ่มกับคำถามง่าย ๆ ไม่ให้แขกรำบเชิญเครียดกันดีกว่านะครับ จริงหรือไม่ครับ! .....
“ได้มากี่คนแล้วหละ” คำถามง่ายมาก.....
“ไม่รู้...ไม่เคยนับ” จากการสังเกตพฤติกรรมของแขกรับเชิญ นายอองค์ตาลมีสีหน้าสลด ก้มหน้าพูดเสียงแผ่วเบา
“ไอ้แว่นนั้นเป็นใคร...”
“เป็นเพื่อน..” ดูมันตอบครับ
“ตอบกวนตีนแบบนี้ไม่ต้องตอบ ออกไปนอนนอกห้องสักคืนให้คิดได้ก่อนแล้วค่อยมาบอกไหม” ขู่เข้าไปครับขู่เข้าไป เครื่องจับเท็จในตัวผมดังปี๊บ !ๆๆๆๆ ว่ามันกำลังกลบเกลื่อน
“คือ... คือ.... เค้าเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของพี่” ยาวมาอีกหน่อยแต่มันยังไม่หมดครับ
“เชิญคุณเล่ามาได้เลยผมมีเวลาฟังคุณทั้งชีวิต แต่ถ้าคุณไม่เล่าพรุ่งนี้คุณอาจจะไม่เห็นผมเลยก็ได้” จำเลยเงยหน้ามามองผมเล็กน้อย แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่...แล้วจำเลยก็นั่งท่าขัดสมาธิจับเท้าทั้งสองข้างของผมวางบนตัก
“เค้าชื่อซอง อยู่บ้านข้าง ๆ เราด้านปีกขวาเป็นเพื่อนพี่ตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะบ้านเราอยู่ใกล้กัน เรียนที่เดียวกัน ชอบอะไรเหมือน ๆ แล้วก็..”
“มีอะไรกัน....” ผมมองจำเลยนิ่ง ๆ จำเลยชายตามองหน้าผมเล็กน้อยแล้วพยักหน้าหงึกหงัก
“นานเท่าไร” ผมมองจำเลยที่พยายามเอาใจผมโดยการนวดฝ่าเท้าผมโดยไม่รังเกียจ ผมก็ทำให้ผมรู้สึกดีจริง ๆ
“พี่กับซองหรอ.....ตั้งแต่อายุ 17 ได้มั่ง ห่างกันไปช่วงหนึ่ง” ไอ้ห่างกันไปช่วงหนึ่งนี้หมายถึงว่าพวกมันกลับมาอะดึ๊บ ๆ กันใหม่ต่อใช่ไหมครับ แม่ง! ล่อตูดกันตั้งแต่ 17 ..... มึงไม่คิดจะล่อหญิงก่อนรึไงวะ โตมาก็ขุดบ่อทองเลย
“รักเค้าหรอ” ผมพูดแค่นี้มันทำเป็นตาแข็งใส่ พอผมจ้องนิ่ง ๆ ดันหลบตาผมเอง
“รักแบบเพื่อน ไม่เคยรักแบบคู่ครอง....พี่รักโฟมคนเดียว” ไอ้หน้าปลาหลิม...กูเชื่อมึงตายแหละ แดกเพื่อนแล้วบอกรักกู
“ถ้าเค้ามาทวงสิทธิขอพี่คืนจากผมหละ พี่จะให้ผมทำยังไง”
“พี่ไม่ใช่ของใคร..พี่มีสิทธิที่จะเลือกคนรักของพี่เอง”
“งั้นก็ไปบอกเค้าอย่างมาบอกผม ไปตกลงกันเสร็จก่อนที่ผมจะลงมือจัดการเองเข้าใจไหม” จำเลยก้มหัวลงแล้วก็พยักหน้า
“พูดสิ!”
“ได้จ้า~” ออ...... แค่นี้
“ยายเบญจานั้นอีกคน เป็นอะไรกัน...”
“คุณเบญจาเป็นเลขาเก่าของคุณพ่อพี่ เค้าเคยพยายามมีอะไรกับพี่...แต่พี่ก็รู้ว่าเค้าเคยเป็นอะไรกับพ่อมาก่อนพี่ไม่อยากทำอะไรทับรอยใคร”
“มึงพูดแบบนี้ ถ้าเลขาซิ่ง ๆ สด ๆ ก้นเน้น ๆ มาล่อมึงก็เอานะสิ” ของขึ้นครับของขึ้น
“โฟมใจเย็น ๆ อย่างอารมณ์เสียซี่....” จำเลยพยายามติดสินบนผมโดยการบีบนวดขาของผมไปมา
“แล้วจะเอายังไง ถ้าต่อไปบรรดาเมียเก่ามาตบผม..ผมก็ต้องเงยหน้าให้ตบในฐานะที่มาทีหลังรึไง”
“พี่จะไปจัดการเอง.....”
“มีอีกไหม”
“มีเล็กน้อย.....” เล็กน้อยบ้านมึงนะมันเท่าไร
“พี่อายุเท่าไรแล้ว”
“27...”
“แก่ขนาดก็คิดเอาเองแล้วกัน ผมไม่ได้มีหน้าทีมานั่งให้ใครต่อใครมาว่าแย่งผัวชาวบ้าน ผมไม่ชอบใครให้มาทำเหมือนผมไม่มีปัญหาหาผัวเอง ทั้ง ๆ ที่ผัวของพวกมันมาข่มขืนผมจนท้องเอง พี่รู้ไหมว่าเวลาตั้งแต่ที่ผมเจอกับพี่ จนมาถึงตอนนี้ผมต้องเจออะไรบ้าง...ผมควรจะมีอนาคตที่สดใส ผมควรจะเรียนหนังสือ ผมควรมีคนรักที่น่ารัก ไม่ใช่เหมือนตอนนี้ท้อง! โดนดูถูก! โดนเหยียบย่ำ! โดนหาว่าต่ำ! โดนหาว่าแย่งผัวชาวบ้าน! พี่คิดว่าผมมีความสุขกับสิ่งที่พี่คิดว่าให้ผมมันดีที่สุดแล้วหรือไง ไอ้บ้านหลังใหญ่ คนใช้เป็นแสน อาหารดี ๆ รถขับโก้ ๆ พี่คิดว่าผมอยากได้อย่างงั้นหรอ ถ้าพี่แก้ปัญหาของพี่ไม่ได้ผมก็จะเป็นคนแก้ปัญหาเอง”
“โฟมจะทำยังไง”
“ผมจะเป็นฝ่ายไปจากพี่เอง พี่ไม่ต้องรับผิดชอบผม ไม่ต้องรับผิดชอบลูก ไม่ต้องขอร้องให้ผมตรวจดีเอ็นเอ ไม่ต้องพยายามยกบ้านให้ลูกของผม ผมจะเลี้ยงลูกของผมเอง”
“พี่ขอโทษ...พี่ยอมทุกอย่างแล้ว พี่จะจัดการเรื่องทั้งหมดให้เร็วที่สุดเพราะพี่..รักโฟม”
เศร้าไหมครับ... กร๊ากกก!!! จะเศร้าทำไมครับผมตอแหลไปอย่างนั้นแหละ ผมจะหนีไปไหนได้ละครับมายังไงยังไม่รู้เลย แถมตัวเดียวกระเทียมลีบเงินสักบาทก็ไม่มี จะอยู่ที่ไหนยังไงก็ไม่ได้จะไปมีปัญญาหนีมันได้ยังไง ถึงแม้ผมจะไม่ได้รักพี่ทรี..หรือผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าที่พี่เค้าบอกว่ารักผมมันเป็นแค่คำพูดที่อยากหยุดผมไว้เท่านั้นเอง แต่มันก็ยังดีกว่าเค้าไม่ทำอะไรให้ผมรู้สึกว่าอยากหลอกตัวเองว่าผมยังคงมีความสำคัญอยู่
จะทำยังไงให้ผมชนะบรรดาเมียน้อยของไอ้ผัวมั่วของผม แน๊ะ!...ของผมสะด้วย อย่าล้อน่า~......ผมไม่อยากพูดมากเดี่ยวนักข่าวจะขุดเรื่องของผมมาอีก พ่อแม่ก็ยังไม่รู้ว่าผมท้องขืนรู้ขึ้นมาคงจะให้ผมรีบกลับบ้านเพราะบอกว่ามีปัญญาเลี้ยง กร๊ากกกก..... เข้าเรื่องคือที่ผมคิดได้ว่าแผนที่จะเอาชนะบรรดาศรีภรรยาระดับ 2 ได้ คือต้องให้ไอ้ผัวเลวมันทั้งรัก ทั้งหลงผมเสียก่อน อั้นแน่...เริ่มคิดตามผมได้แล้วใช่ไหมครับ เพราะผมคิดแบบนี้ผมก็เลยจับมือของไอ้ผัวเลวของผม
ไอ้ปลาไหลมันเงยหน้าขึ้นมา ผมก็ยิ้มให้หวานเลี่ยน....... อั้นแน่ ๆ มันยิ้มตอบผมด้วย ตายใจสนิทครับผมดึงไอ้ผัวเลวให้ลุกขึ้นช้า ๆ เราทั้งสองคนสบตากัน
ผมค่อย ๆ หลับตาเมื่อผมเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มก้มลงมาใกล้ผม ริมฝีปากของผมกับไอ้ปลาไหลแนบชิดกัน ลิ้นอุ่น ๆ เข้ามาสำรวจในปากของผมกลิ่นคล้ายเหล้า หรือว่าอาจจะเป็นเหล้าจริง ๆ คลุ้งเข้ามาในปากของผม แผ่นหลังของผมเอนตามแรงจากด้านบนที่ผลักให้ผมนอนลง ผมว่าบทมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว.....
ไอ้ปลาไหลถอนปากออกแล้วเข้ามาซุกไซร้ซอกขอของผม ส่วนมือก็เลิกเสื้อเข้าไปลูบท้องนูนของผมเบา ๆ แล้วเลยมาเล่นกับยอดอกของผม
“ดะ...เดี่ยวก่อน พี่ทรีหยุดก่อน~” ผมพยายามผลักหัวของไอ้ปลาไหลที่ก้มซุกหน้าอกทันทีที่ทันเปลือยเปล่า มือก็แกะกระดุมของผมไป มันแกะไปงั้นแหละครับ...แต่ว่าเสื้อนอนผมยังคงอยู่กับตัว แต่ตรงกลางมันเปลือยเฉย ๆ
“อยู่เฉย ๆ นะ..พี่ขอเล่นกับลูกหน่อย”
****
ค้างมะ
-
กร๊ากกกกกกกก
สมน้พหน้าอิพี่ทรี ชิๆ เยอะนักนะ เมียน่ะ
เดี๋ยวเถอะ จะฝากบอกตากะยายให้เเมร่งเป็นหมันไปเลยนะ!!~
-
ค้้างมะ
....
.......
.........
...........
.............
................
ค้างมาก
ฮ่าาาา ค่ะ แอบมีกัดพี่ฟิล์ม
-
ถ้าโฟมหนีไปล่ะก็นะ จะต้องไปแอบอยู่คนเดียว ให้วินมอร์'ไซด์คอยส่งข้าวส่งอาหาร
โอย ลำบากตายเลย...555
-
ค้าง
แร้ดแรดเนอะนายเอกเรื่องนี้ แต่เค้าชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :laugh:
-
หืม ค้างสุดยอดเลยละ ไม่อยากจะบอก
เล่นเอาฉี่สะดุดเลย
555 “ผมจะเป็นฝ่ายไปจากพี่เอง พี่ไม่ต้องรับผิดชอบผม ไม่ต้องรับผิดชอบลูก ไม่ต้องขอร้องให้ผมตรวจดีเอ็นเอ ไม่ต้องพยายามยกบ้านให้ลูกของผม ผมจะเลี้ยงลูกของผมเอง” มันคุ้นๆนะนั่น55
-
ค้างงงงงงงงงงงงง
เคลียร์ให้เรียบร้อยนะพี่ทรีไม่งั้นจะช่วยเชียร์ให้เจ้าแฝดไม่รัก :m16:
-
ถ้าโฟมหนีไปล่ะก็นะ จะต้องไปแอบอยู่คนเดียว ให้วินมอร์'ไซด์คอยส่งข้าวส่งอาหาร
โอย ลำบากตายเลย...555
แอ๊ะ....รู้ได้ไงว่ามันต้องเป็นแบบนั้น 5555 :laugh:
-
ร้ายแฮะ นายโฟมของเรา ฮ่า ๆ ๆ
..
-
โหโฟม สตอได้ใจอะ
ทำเป็นจะทิ้งเขา อย่ามาแบลคเมล์ทีหลังละกัน
-
:m16:เดียวจะไม่รัก ไรเตอร์ แว้ว นะ
-
ค้างมะ
.
.
.
ไม่ค้างค่ะ ไม่เลยซักนิด :m31:
น้องโฟม ตอแล๋ ได้โล่ห์ พี่ชอบค่าาาาาา
-
คอดเเล้วหนีไปเลยนะโฟม
ไม่เสียของรักไปมันจะรู้สึกเหรอ ไอ้คนเเบบนี้น่ะ
ชิ ไอ้พระเอกมือสอง
-
คริคริ
ปลื้มน้องโฟม แน่ใจนะที่ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกะอิพี่ทรีมันอ้ะ? ไม่ได้ปากแข็งโหมดซึนแน่นะคะ งืมๆๆๆ
.......................แตน ดูนะ นี่เท่าที่พี่นุ่นจับได้ แก้ไว้ให้ในวงเล็บ ลองดูนะคะ
หมดแรงนั่งแบะกับพื้นพรหม (น่าจะเป็นนั่งแปะ ...พรม = พรมปูพื้น, พรหม = พระผู้เป็นเจ้าของศาสนาพราหมณ์)
ยัง..ยังจะทำเป็นเสียงอ่อยเดี่ยวมึงจะตายไม่รู้ตัว (เดี๋ยว)
ยังรู้สึกผิดที่เป็นคนปูดข่าวเรื่องฟิล์มมีลูกให้ชายบ้านชาวช่อง (ชาวบ้านชาวช่อง)
เรามาเริ่มกับคำถามง่าย ๆ ไม่ให้แขกรำบเชิญ (แขกรับเชิญ)
ผมมองจำเลยที่พยายามเอาใจผมโดยการนวดฝ่าเท้าผมโดยไม่รังเกียจ ผมก็ทำให้ผมรู้สึกดีจริง ๆ (มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีจริงๆ หรือ และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกดีจริงๆ)
งั้นก็ไปบอกเค้าอย่างมาบอกผม ไปตกลงกันเสร็จก่อนที่ผมจะลงมือจัดการเองเข้าใจไหม (อย่ามาบอกผม ตกลงกันให้เสร็จ)
มึงพูดแบบนี้ ถ้าเลขาซิ่ง ๆ สด ๆ ก้นเน้น ๆ มาล่อมึงก็เอานะสิ (ซิงๆสดๆ .... เอาน่ะสิ)
แก่ขนาดก็คิดเอาเองแล้วกัน (แก่ขนาดนี้ก็)
ผมไม่ได้มีหน้าทีมานั่งให้ใครต่อใครมาว่าแย่งผัวชาวบ้าน (หน้าที่)
ผมไม่ชอบใครให้มาทำเหมือนผมไม่มีปัญหาหาผัวเอง (ไม่ชอบให้ใครมาทำ)
แถมตัวเดียวกระเทียมลีบ (หัวเดียวกระเทียมลีบ)
ไอ้ปลาไหลถอนปากออกแล้วเข้ามาซุกไซร้ซอกขอของผม (ซุกไซ้ซอกคอ..... ไซ้= อาการที่ใช้ปากและจมูกเอ่อ นั่นแหละ ส่วน ไซร้=เช่นนั้นไซร้, ดังนั้นไซร้)
ผมพยายามผลักหัวของไอ้ปลาไหลที่ก้มซุกหน้าอกทันทีที่ทันเปลือยเปล่า (ที่มันเปลือยเปล่า)
-
แหมมมมม โฟมนี่อัพเลเวลเร็วเนอะ
แปปเดียว ก็11รดขนาดนี้และ :laugh:
ไอ้พี่ทรีมันต้องเล่นแม่แทนลูกแน่เลย
-
มิน่า มิน่า ไอ่แว่นนั่นถึงได้กล้าพูด กล้าทำอะไร ๆ ๆ ๆ กับโฟม
เมียเก่าพี่ทรีนี่เอง จะคอยดูซิว่าพี่ทรีจะจัดการกับพวกนี้ได้ยังงัย
ไม่อยากบอกเลยว่า คำพูดโฟมนี่ทันสมัยสุด ๆ ขนาดหลุดไปอีกพันปีข้างหน้าแล้วนะเนี่ยะ
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o13
-
คือไม่ตบหน้าไอ้พี่ทรีสักฉาดสองฉาดโทษฐานมาตะคอกและเข้าใจผิดให้โฟมไปขอโทษยัยเบญจาบ้างหล่ะ
-
o22
:laugh:
-
ตาหนู 2 คนคงต้องช่วยแม่โฟมแล้วนะลูก
พ่อทรีมันไม่รักดี
หากิ๊กให้แม่โฟมเลยลูก เอาให้ไอคุณพ่อทรีดิ้นตายไปเลยย ย o18
แบบอารมณ์ยังไม่จบ ค้างมาจากตอนที่แล้วอยู่
อิคุณซองนี่สันขวานมากมาย ยิ่งตอนชะนีเบญจายิ่งแล้วใหญ่
แรดกว่าโฟมอีก(อะเด๊ะ!?)
แต่ชอบนางเอกแบบโฟมนะ ตรงดี
v
v
' ผมไม่ได้มีหน้าทีมานั่งให้ใครต่อใครมาว่าแย่งผัวชาวบ้าน ...
ผมไม่ชอบใครให้มาทำเหมือนผมไม่มีปัญหาหาผัวเอง ...
ไม่ใช่เหมือนตอนนี้ท้อง! โดนดูถูก! โดนเหยียบย่ำ! โดนหาว่าต่ำ! .. '
o13
-
ค้าง อย่างแรง
:serius2:
-
ค้าง!!!
พี่ทรีต้องรีบจัดการเคลียร์กับบรรดา"อดีต"ด่วนๆเลย ไม่งั้นเค้าไม่ยอมนะ(ไม่ทราบเหมือนกันว่าไปเกี่ยวกับเค้าตอนไหน)
-
ค้างงงงงงงงงงงง
ครั้งหน้า ของแบบ ยาวๆ เลยนะ เอิ๊กๆ
-
โอ้ ชิงลงก่อนเค้าด้วย!!~ =[]=''
กลับมาดู เอ้ามาต่อเเล้ว หุหุ
นั่นเท่ากับว่าเค้าจิ่ม (รึเปล่า?) น๊า
จะ รอ ร๊อ รอ สนุกจริงๆเเหะ เรื่องนี้ เสพย์ติดเเล้ว!!~
-
เอิ่ม ที่พี่ทรีจะเล่นกับลูกนี่ยังไงหรอ??? ไม่เข้าใจ :haun4: :haun4:
แหม่ โฟมมารยาได้ใจค่ะ อย่างงี้แหละ
เค้ามารยามาเราก็ต้องมีโต้กลับไปบ้าง
อย่าเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาทำร้ายใครไม่เป็นเลยเนอะ
อย่ายอมบรรดาเมียน้อนน่ะโฟม สู้ๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2:
-
มาขอบคุณทุกคน แล้วก็ขอบคุณพี่นุ่นคร้าป
-
เออ..พออ่านวีรกรรมพ่อปลาไหลนี่แล้ว
ชักสงสัยว่าทำไมมันถึงรักโฟมหว่า?
มั่วขนาดเน้~
สงสัยจะชอบของแปลก?
หรือเพราะโฟมท้อง?
หูย~
-
ค้างงงงงงงง
-
อ่านสนุกมากค่ะ......ไรท์เตอร์สุดยอด o13
นายเอกนี่น่ารักแบบสวยแสบแสนซนจริง ๆ เลยค่ะ
ว่าแต่ว่า......"ค้างมั้ย...."
ค้างค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
ขอบคุณไรท์เตอร์นะคะ +1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
55555555555555555
พักหลังนายเอกเริ่มสาวแตก เริ่มเป็นนังเอก ที่กำลังจะกำจัดนังร้าย ดังในละครทีวีหลังข่าว
กร๊ากกกกก
-
ซักฟอก...ก เสร็จ
แต่ไม่เคลียร์ต่อ...ให้จบ มันก็ค้า......งอ่ะสิ :z3:
-
ค้างอย่างแรง :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1:
-
ค้างค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ค้างได้อีกขอรับ
รอตอนต่อไปโดละกันขอรับ :กอด1:
-
แล้วเมื่อไรครึ่งสองจะมาครับ อย่าค้างบ่อยนะครับเดี๋ยวเป็นหมันอิอิ...งานนี้ใครจะเสร็จใคร มดดำคงต้องชวนท่านผู้ชมมาช่วยกันตัดสินแล้วมั้ง ว่าที่โฟมพูดจริง หรือเท็จ หรือเท็จปนจริง ห้าห้าห้า...
-
ค้าง
แร้ดแรดเนอะนายเอกเรื่องนี้ แต่เค้าชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :laugh:
ชอบรีนี้และเห็นด้วย :laugh:
-
:serius2: ค้าง
:laugh:
-
บอกได้คำเดียว "ค้าง"
-
ไม่น่าถามเลยว่าค้างไหม
จะตอบว่า ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบเรื่องนี้จังมีอิงกระแสด้วย
แถมโฟมนายแน่มาก o13
จะติดตามต่อไปนะคะ
-
แค่อ่านตอนแรกก็สนุกแล้ว...
-
“ผมจะเป็นฝ่ายไปจากพี่เอง พี่ไม่ต้องรับผิดชอบผม ไม่ต้องรับผิดชอบลูก ไม่ต้องขอร้องให้ผมตรวจดีเอ็นเอ ไม่ต้องพยายามยกบ้านให้ลูกของผม ผมจะเลี้ยงลูกของผมเอง”
ผมว่าประโยคนี้มันคุ้นๆนะคับ ไม่รู้ว่าไ้ด้ยินจากที่ไหน
55555555555+
-
E พี่ทรี
รีบ ๆ เคลียร์ให้หมดเลยนะ o18 o18
-
คงจะแปลกถ้านักเขียนจะถามแบบนี้
มีใครอยากให้เรื่องมันเป็นแบบไหน หรือว่า มันควรจะเป็นอย่งไร คืออยากรู้ว่านักอ่านทุกคนเดาเรื่องนี้เป็นยังไงบ้างคะ
-
อืม จิ้มๆ คนเเต่ง ถ้าเป็นเค้านะ เค้าจะให้มีหนุ่มมาจีบ ออกงาน มีความสามารถ พอใครเข้ามายุ่งกะอิพี่ทรีกะตบๆๆๆ เเล้วทิ้งเเมร่งเลย (ฮา...)
ล้อลเนๆ ก็อยากจะให้โฟมมันรักพี่ทรีบ้าง เท่าที่อ่านมา สถานการณ์มันบังคับทั้งนั้นเลย พอเกิดปัญหา อิพี่ทรีมันมีข้ออ้างเถียงนะนั่น !!~
-
อืม...........อยากให้พี่ทรีกับน้องโฟมมันค่อยๆซาบซึ้งในความดี(จะมีมั้ย?)ที่ต่างคนต่างทำให้กัน จะโดยตั้งใจหรือไม่ก็เหอะ
จนในที่สุดจากความหื่นหน้ามืดหรือการบังคับสองคนนี้เขาก็รักกันขึ้นมาจริงๆอ้ะแตน
แล้วก็อยากให้น้องโฟมกลายเป็นคนสำคัญ ถูกจารึกชื่อในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านพืชเขตร้อน เอริ้กๆๆๆ ใครๆก็อยากได้ตัวไปทำงานด้วย
ตอนนั้นก็พอดีกิ๊กเก่ากิ๊กเก็บของอิพี่ทรีมางุ้งงิ้งหาเรื่อง น้องโฟมมันเลยใช้งานบังหน้า
หาเรื่องไปทำงานต่างถิ่น เอาให้ไกลมากๆ หอบลูกสองคนไปด้วยนะ
ทิ้งอิพี่ทรีให้น้ำตาเช็ดหัวเข่า แต่อย่าทิ้งนาน เอาแค่แป๊บๆ พออิพี่ทรีสะสางพวกกิ๊กเก่าออกไปหมด สะอาดสะอ้านแล้ว ก็เริ่ดๆเชิ่ดๆกลับมาพร้อมปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ ในฐานะผู้มีคุณูปการกับวงการวิทยาศาสตร์ (ไปไกลเลยตรู)
ทั้งนี้และทั้งนั้น อย่าให้น้องโฟมคลอดลูกทางที่เข้าไปนะ หงิงๆ
ทางปากก็ไม่เอา เพราะน้องซ้ายน้องขวาไม่ใช่หนุมาน ไม่ควรออกทางปากแม่ (กลัวปากน้องโฟมฉีกงิ)
ให้น้องซ้ายน้องขวาโตขึ้นเป็นนักวิทยาศาสตร์สร้างไทม์แมชชีนสำเร็จ แล้วกลับไปเล่าเรื่องของแม่ให้คุณตาคุณยายตัวจริงเมื่อพันปีก่อนฟัง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด บรรเจิดดีนิ
(แล้วขากลับก็อย่าลืมหยิบพวกตำราทำอาหารชาววังขนานแท้และดั้งเดิม ไม่ก็สูตรน้ำพริกควรรู้คู่ครัวไทยติดมือมาฝากป้านองบีด้วย)
-
^
^
^
คิืดได้เป็นเรื่องเป็นราวมากมายเน้อน้องช้านนนนนนนนนนนนนนนน
-
เยอะเหลือเกินนะคุณสามี...
ขนาดว่าเป็นเพื่อนมันยังล่อได้วุ้ย
-
คงจะแปลกถ้านักเขียนจะถามแบบนี้
มีใครอยากให้เรื่องมันเป็นแบบไหน หรือว่า มันควรจะเป็นอย่งไร คืออยากรู้ว่านักอ่านทุกคนเดาเรื่องนี้เป็นยังไงบ้างคะ
น้องแตนแสนสวย (ไหม) ครับ คือว่าผมขออะไรอย่างได้ไหม ชีวิตจริงความรักแบบประมาณว่า...หาไม่ค่อยได้แล้ว ขอให้มันมีเหลือในนิยายบ้างเถอะครับ ส่วนเรื่องจะเป็นยังไงนั้น เอาตามใจคนแต่งแล้วกันครับ ขอเพียงตอนจบอย่าทำร้ายกันก็พอ...ขอจบแบบแฮปปี้น่ะครับ...เพราะว่า กบว. คงไม่มาตรวจนิยายน้องแตนใช่ไหมครับ อิอิ...
-
ทั้งนี้และทั้งนั้น อย่าให้น้องโฟมคลอดลูกทางที่เข้าไปนะ หงิงๆ
พี่นุ่น.... กลัวปากฉีก ไม่กลัวตูดแหกหรอ..... 55555
^
คิืดได้เป็นเรื่องเป็นราวมากมายเน้อน้องช้านนนนนนนนนนนนนนนน
แม่คิดเหมือนหนูเลย
เรื่องนี้แฮปปี้แน่นอนคะ
-
เอาแบบแฮป ไม่ต้อง ปี้ กันบ่อยๆ ก็ได้นะครับ Writer อิอิ...รอลุ้นตอนต่อไป...
-
:z2:
-
เคลียร์ตัวเองให่เสร็จนะพี่ทรี
ไม่งั้น โฟมอาจจะทำจริง เหอะๆๆๆ
อ่อยยย
อยากเห็นหน้าหลานแล้วนะ !!
-
มารอคร๊าบบ
-
อ้าวพี่ทรี มาเล่นกับลูก กับเมียต่อซิค่ะ
แหมมม น้องโฟมแอบร้ายว่ะ :laugh:
-
โฟม ร้ายนะเราน่ะ o18
ไม่ต้องเล่นมุกนี้พี่ทรีก็หลงแล้วล่ะ
ว่าแต่ พี่ทรีไม่เล่นกับลูกต่อแล้วหรอ
คนอ่านรออยู่เนี่ยยยยยยย :impress2:
-
นิยายสนุกมากเลยคะ ^^ หลุดโลกได้อีก ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจนะคะ ไรเตอร์ เเต่งเก่งเเบบนี้
(เอ่อ...ค้างนิดหน่อยเนอะ ฮ่าๆ พี่ทรีจะทำอะไรหรอค้าาา ? )^^''
-
แตน มาต่อได้แล้ว :z1:
..
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ
ไรเตอร์มาต่ออีกเร็วน๊า :z13:
-
รออยู่น้าาาา :impress2:
-
พี่ทรี...อดีตเยอะเวอร์ เคลียร์ด่วนเลยนะ ไม่งั้นน้องโฟมจะจัดการเอง อิอิ
-
มึงอย่ามาพูดว่าจะเล่นกับลูกนะไอ้ไหล มึงจะล่อกูชัด ๆ ยังเอาลูกมาอ้างอีก นั้น ๆ กางเกงในผมจะหลุดอยู่แล้วครับ กางเกงในก็หลุดลงต่ำ ปากมันก็เลื้อยต่ำลงไปอีก พระเจ้า!..ถึงสะดือแล้ว
“พี่ทรี....อย่า.....” ไอ้ผมก็อยากหากรรไกรมาตัดลิ้นยาว ๆ ของไอ้ไหลนี้จริง ๆ ครับ ลิ้นไปทางไหนก็เป็นรอยที่นั้นเหมือนเป็นผดผื่นคัน ต้องหาซีม่าโลชั่นมาทาถูทาถู
“อย่าช้าใช่ไหมครับที่รัก” ไอ้พี่ทรีมันเงยหน้ามายิ้ม ทั้ง ๆ ที่ตัวประกันยังอยู่ในมือพี่เค้าอยู่.... มีสบตาผมแล้วเอาลิ้นยาว ๆ มาเลียลูกชายผมเหมือนเป็นไอศกรีมอย่างนั้นแหละ ตกลงที่มึงบอกจะเล่นกับลูก ลูกตรงไหนกันแน่วะกูดูเหมือนมึงจะไม่ได้ห่วงลูกในท้องสักเท่าไร ห่วงนอกท้องเหลือเกิน
“อ๊ะ...อื้อ!” ผะ...ผม ผมพยายามแล้วครับแต่มันอดเคลิ้มไม่ได้ ก็แม่งดูดเน้นแต่ส่วนหัวตัวก็รูดจนผมเกร็งจนเจ็บไปหมดแล้วครับ
“โฟมครับ..... อย่าเกร็งนะเดี่ยวลูกเจ็บ” ไอ้พี่ทรีปล่อยลูกชายนอกไส้ของผมเป็นอิสระ แล้วหันมาจูบผมจนผมหายใจแทบไม่ทัน ลิ้นก็พันกันมั่วไปหมดไม่รู้ลิ้นใครเป็นลิ้นใคร อยู่ ๆ ผมก็รู้สึกถึงมือของไอ้พี่ทรีที่กำลังลูบตูดผมกับต้นขาแผ่วเบา สุดท้ายก็ไม่พ้นส่งนิ้วเข้าไปเบิกทางก่อน
“อื้อ.....อึดอัด” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ครับเมื่อไอ้พี่ทรีมันยัดนิ้วเข้าไปในตัวผมถึง 3 นิ้วอยู่นาน ไอ้พี่ทรีถอนนิ้วออกทีละนิ้วจนถอนตัวไปหมด ผมถึงกับถอนหายใจโล่งทั่วปอด
“ลูกพร้อมแล้ว แม่พร้อมรึยังครับ...ส่วนพ่อพร้อมเสมอ ” มึงไปคุยกับลูกตอนไหน!....ไอ้พี่ทรีจูบหน้าผากของผมหนัก ๆ ไล่จูบมาที่แก้ม สุดท้ายก็มาซุกซอกคอของผมอีกแล้ว ส่วนมือก็วนเวียนอยู่กับหน้าอกข้างหนึ่ง อีกข้างก็จับต้นขาผมไว้ข้างหนึ่ง
“ผมว่าเราอย่าพึ่งทำกันตอนนี้ดีกว่านะผะ...” ผมที่ยังไม่ทันเป็นปากเป็นเสียงแทนลูกเรียกร้องความเห็นใจ ไอ้พ่อเลวมันรีบปิดปากผมแล้วค่อยๆ ดันไอ้มังกรของมันมาทางประตูห้องนอนลูกแฝดของผมช้า ๆ
“โฟม...อย่างเกร็งนะเดี่ยวลูกตกใจ” ไอ้เหี้ย! กูตกใจก่อนลูกอีกมึงไม่ห่วงกูก่อนละ ผมยกแขนสองข้างโอบรอบตัวใหญ่อย่างกะยักษ์ของผม ในเมื่อระบายทางปากไม่ได้ไอ้โฟมก็ขอระบายทางหลังแล้วกันแต่เป็นหลังมันไม่ใช่หลังผมแน่นอน
“พี่....เบา ๆ จุก” ผมรู้สึกอย่าง นั้นจริง ๆ ตอนนี้มันแน่นไปหมดทั้งตัว แถมเสียวยิ่งกว่าเดิมอีกเป็นล้านเท่า ผมรู้สึกทุกสัมผัสที่ไอ้พี่ทรีขยับขยายใหญ่ หรือแม้แต่ขยับตัวเล็กน้อยในตัวผมมันทำให้ผมขนลุกชูชันได้ตลอด
“โฟม...เปลี่ยนท่าไหมนอนหงายอาจจะอึดอัด” มันถามผมไปอย่างนั้นแหละครับ ผมยังไม่ทันตอบมันก็จับผมตะแคงแล้วเอาหมอนมารองหลัง
ขาของผมตั้งฉากกับที่นอนข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ถูกคล่อมด้วยตัวของไอ้พี่ทรี ไอ้พี่ทรีเอาขาของผมผาดบ่าไว้แล้วค่อย ๆ กระแซะเข้ามาในตัวผมเบา ๆ มือก็ลูบหน้าอกตึง ๆ ของผมไปด้วยผมต้องตะแคงจิกหมอนไว้แน่นเวลาที่ไอ้พี่ทรีถอนตัวออกตามความยาวของมัน แล้วค่อย ๆ เดินหน้าเข้ามาในตัวผม
“โฟม....ทำไมฟิตอย่างงี้ อ๊ะ...” นี่มันใช่เวลามาถามคำถามแบบนี้รึไงหะ! กูจะไปรู้ได้ไงว่ามันจะฟิตตอนไหน ไม่ฟิตตอนไหน ก็ก็ไม่เคยลองข้างหลังตัวเองด้วยสิ
ไอ้พี่ทรีจับเท้าของผมที่พาดกับไหล่ของมันมาจูบอย่างไม่รังเกียจ ผมรู้สึกสยิว ๆ เหมือนโดนโรคจิตมองอย่างนั้น ก็ดูตามันสิครับหื่นโคตร ๆ มองผมทีผมละอย่างถอยหนีกลับมันกระแทกผมเอวหักจริง ๆ พูดไม่ทันขาดคำไอ้ผัวโรคจิตของผมมันจูบข้อเท้าของผมจนผมรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ
“ที่รัก....พี่แรงกว่านี้ได้ไหม” ผมพนักหน้าหงึกหงักรู้สึกดีลึก ๆ ที่อย่างน้อยมันก็ถามผมก่อน เพราะปกติไม่คิดจะถามผมหรอกครับ ตั้งยุทธหัตถีได้ก็ตีประตูเมืองเลยทันที มาคราวนี้ส่งทูตมาเจรจาก่อนเราก็ต้อนรับขับสู้อย่างเป็นมิตร เดี่ยวจะหาว่าเราเป็นคนไม่มีวัฒนธรรมนะครับ
เสียงตับ ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อไอ้พี่ทรีมันเริ่มจะมันในอารมณ์ ผมนี้เสียวแล้วเสียวอีกกะจะไม่รอมันขอไปสวรรค์ก่อน ขาที่พาดอยู่กับบ่าของมันถูกผ่อนลงให้อยู่ในท่าชันเข่าปกติ ปากของผมถูกทาบทับแล้วก็จูบดูดเม้มเหมือนไอ้ผัวผมมันตายอดตายอยากทั้ง ๆ ที่มันก็เล่นกับผมเกือบจะวันเว้นวัน มือใหญ่ของไอ้พี่ทรีสอดเข้ามาดึงให้ท้ายทอยของผมยกสูง ให้รับจูบของผมได้อย่างหน่ำใจ ส่วนกิจกรรมด้านล่างก็เข้าจังหวะแทงโก้ ร่างด้านบนกำลังบดเบียดลูกชายของผมที่แข็งขืนมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แรงเสียดสีไปมาจากด้านบนมันจะทำให้ผมเตลิดแล้วเตลิดอีก จนจังหวะใกล้จะแหกโค้งสุดท้าย ไอ้พี่ทรีคงไม่ไหวจริง ๆ ถอนปากของผมจากปากผม แขนทั้งสองข้างยันกับเตียงไม่ให้ทาบทับผมทั้งตัว สะโพกด้านล่างซอยหนักและเร็วจนบางทีดูเหมือนด้านล่างของผมจะติดไปกับลำใหญ่เวลาไอ้พี่ทรีตอนถอนออก เสียวทั้งหน้าเสียวทั้งหลังเลยครับทีนี้
“พี่..ผมไม่ไหวแล้วนะ” ผมโอบรอบคอของไอ้คนที่ซบติดหน้าอกผมอยู่ ผมรับรู้ถึงการพยักหน้าตอบรับแล้วด้านล่างของผมก็เริ่มซอยให้แรงและเร็วกว่าเดิม มือหน้าช่วยลูกชายด้านหน้าของผมไม่นานน้ำรักของผมก็พ้นรดหน้าท้องของผมและไอ้พี่ทรี
“อ๊ะ..อ๊า อา อะ......” ร่างของผมกระตุกเกร็งเป็นระยะ ทำให้ไอ้คนตัวโตพยุงตัวเองให้มองหน้าอันหน้าอบอายของผม
“เสร็จแล้วตอดพี่ดีอย่างนี้ พี่จะเสร็จตามเอาไม่รู้ด้วยนะ” ผมที่หลับตาปรือมองไอ้ตัวโตที่หน้าเหยเกเวลาที่ผมแกล้งขมิบตอด
“พี่อย่าลีลา...โฟมเมื่อยแล้ว”
ไอ้พี่ทรีพยักหน้าแล้วเดินหน้าหนัก ๆ สองสามทีก็พุ่งน้ำเข้าตัวผมเสียอุ่นในท้อง ร่างหนา ๆ หนัก ๆ ค่อย ๆ ถอนตัวออกจากตัวผม แล้วผ่อนแรงนอนข้าง ๆ ผม เสียงหอบหายใจพร้อมกับลมหายใจร้อน ๆ กำลังรดต้นคอผมอยู่ วงแขนกว้างโอบรัดตัวผมที่ยังคงสวมเสื้อไหมพรมอยู่แน่นแต่ไม่ทำให้ผมอึดอัด ผมยอมรับว่าผมรู้สึกอบอุ่นที่เวลามันทำเสร็จแล้วไม่ลุกออกไปจากเตียงเลยทันที
ผมฟังเสียงหอบหายใจจากคนด้านหลังอยู่นาน แล้วลมหายใจก็เริ่มจับจังหวะเป็นปกติร่างสูงด้านหลังลุกขึ้นชะโงกหน้ามามองผมแล้วยิ้มแบบล้อเลียน ถึงผมจะหน้าด้านแต่ก็มียางอายที่ออกมาเป็นบางที แล้วตอนนี้ผมก็รู้สึกอายผมหลบสายตาไอ้หื่นทำเป็นมองไปด้านนอก
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้งสุดตัวที่อยู่ ๆ ก็โดนจับให้นอนหงาย ก็ด้านหน้ามันโล่งนี้ครับรับลมเต็ม ๆ ไอ้ตัวใหญ่คล่อมผมอยู่ แล้วก้มลงมาหอมแก้มซ้ายขวาผมอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วเลยมาหอมท้องหลามๆ ของผมซ้ายขวาอีกที
“เดี่ยวพี่มานะ” ไอ้พี่ทรีลุกลงจากเตียงทั้งที่ยังมีมะเขือยาวห้อยโตงเตงไปกับตัวแบบนั้น ส่วนผมเมื่อเป็นอิสระก็ตวัดผ้าห่มมาห่อตัวเองดั่งแหนมห่อใบตอง อาการออกกำลังกายอย่างหนักขณะตั้งท้องทำให้ผมกำลังจะสติหลุดไปเฝ้าพระอินทร์ ผมที่เคลิ้ม ๆ อยู่ถูกจับผลิกซ้ายขวาไปมาเหมือนตุ๊กตา
“ไปอาบน้ำนะคนดี” ผมได้ยินไอ้พี่ทรีทุกคำชัดเจน แต่ไม่มีแรงจะตอบ ได้แต่ยอมให้ไอ้พี่ทรีจับถอดเสื้อทิ้งทั้งสองตัว แล้วอุ้มเข้าไปในห้องน้ำ
“อื้อ...”
“น้ำร้อนไปไหม....” ผมครางออกมาเมื่อร่างกายอยู่ในน้ำอุ่น ผมนอนพิงกับอกของไอ้พี่ทรี ตาก็ไม่ยอมลืมมามองว่ามันทำอะไร คนมันเหนื่อยอะ...พวกคุณเข้าใจไหม
“ถึงกับหมดแรงเลยหรอ” กูได้ยินนะมามึงพูดอะไร แต่ผมทำหยิ่งไม่ตอบมันเฉย ๆ ไม่มีแรงจริง ๆ ผมรู้ตัวแต่ไม่อยากจะขยับตัว เวลาที่ถูกมือของไอ้พี่ทรีลูบไล้เหมือนอาบน้ำให้ผมก็แค่ครางขัดใจรบกวนการนอนเฉย ๆ ไม่เกิน 10 นาทีไอ้พี่ทรีคงเห็นว่าผมจะหลับจริง ๆ เลยลุกออกจากอ่างพาผมไปนอนเสียที
ผมถูกจับใส่เสื้อผ้าโดยไอ้คนที่จับผมแก้ผ้าเมื่อกี้นี้แหละ แต่ผมก็ยังไม่ได้นอนสบาย ๆ ในผ้าห่มอุ่นหรอกยังคงต้องให้พ่อประคุณท่านทาถูทาถูบรรดาครีมบำรุงผิวแสนแปดของท่านก่อน ผมก็หอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นครีมทาผิว พ่อท่านเห็นว่าผมนอนได้แล้วจึงตวัดผมห่อด้วยผ้าห่มไว้ในอ้อมแขน เดี๊ยว.....กูจะนอนมึงจะพากูไปไหน ผมลืมตาขึ้นมองคนที่อุ้มผมอยู่ ถามมันทางสายตา
“รอแป๊ปนะ.....เตียงเละมากเลยเดี่ยวให้ป้านองบีมาจัดการในห้องก่อนแล้วค่อยขึ้นมาอีกที ตอนนี้เราลงไปกินข้าวดีกว่า”
“ไม่กินได้ไหม ไม่หิวเลยจริง ๆ พี่จะลงไปกินก็ไปเถอะ....โฟมอยากนอน” ผมหลับตาอ้อนแล้วซุกหน้ากับอกของไอ้พี่ทรี มึงปล่อยกูนอนเถอะ
“ไม่ได้....ไปกินข้าวเย็นก่อน ไม่ก็กินนมอุ่น ๆ ซักแก้วนะ” ผมไม่ตอบครับจะหลับคาอกอยู่แล้ว แล้วไอ้พี่ทรีก็อุ้มผมลงไปข้างล่างทั้ง ๆ ที่ผมก็ใส่ชุดนอนห่อผ้าห่มอยู่
“คุณท่าน..นายใหญ่เป็นอะไรไปคะ” ไม่ได้เป็นอะไรป้า...แค่ง่วงนอนเฉย ๆ
“นายใหญ่เหนื่อยนะ...ป้าให้คนไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ผมด้วยนะ”
“ได้คะ....เชิญคุณท่านพานายใหญ่ไปโต๊ะอาหารเถอะคะ”
“โฟม....โฟมครับ” อะเด๊ะ! ผมหลับไปจริง ๆ ครับ ผมลืมตาขึ้นเห็นบรรดาคนใช้ยืนกันหลายคนในห้องอาหาร ผมที่นอนในอ้อมแขนของตัวใหญ่ รีบเด้งตัวกะจะไปนั่งเองเพราะอายชาวบ้าน
“นั่งกับพี่นี้แหละ” แรงรั้งทำให้ผมผ่อนแรงนอนตามเดิม ชอบครับ...
“โฟม....กินข้าวไหม” ผมส่ายหน้า มุดปากให้หลบไอ้คนถามมากที่สุด
“โฟม...อ้าปากหน่อยข้าวต้มที่โฟมชอบไง” ผมลืมตาขึ้นมองไอ้พี่ทรีที่ถือช้อนมาใกล้ ๆ ผม ผมส่ายหน้าเร็ว ยิ่งได้กลิ่นข้าวต้มผมยิ่งอยากจะอ้วกขึ้นมายังไงไม่รู้
“กินสองสามคำก็ได้ รองท้องไว้ก่อนแล้วค่อยกินนม” ยิ่งพูดช้อนก็ยิ่งมาใกล้จมูกผม ผมรึจะหนีไปไหนรอดบนตักของตัวการ ผมได้แต่มุดหน้ากับอกของผม
“โฟมจะอ้วก...โฟมไม่หิวพี่เอาไปไกล ๆ” เสียงของผมแหบเล็กน้อยเพราะไม่ได้พูดน้ำลายบูดอยู่นาน ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาสัมผัสกับหน้าผากของผม เลยมาถึงต้นคอในผ้าห่ม
“เหม็นอีกแล้วหรอ” ผมพยักหน้าตาก็หลับปี๋
“กินนมได้ไหม” ตัวผมถูกยกให้สูงขึ้น ผมลืมตามองนมสีขาวในมือของตัวโต นมถูกส่งมาจรดริมฝีปากของผมแบบส่งฟรีถึงปาก ผมก็กินให้มันจบ ๆ ไปจนหมดแก้ว แล้วจึงผ่อนแรงนอนในอ้อมแขนของไอ้ตัวการเหมือนเดิม ปล่อยให้เค้ากินข้าวอย่างให้ตกมาบนหน้าผมก็พอ ส่วนผม....ราตรีสวัสดิ์ครับ
ผมลืมตาขึ้นกลางดึกรอบข้างของผมมืดสนิทครับ ที่ผมตื่นเพราะผมหิวมะพร้าว... ผมอยากกินมะพร้าวน้ำหอมครับ คือมันอยากกินมาก ๆ เลยครับทำยังไงดี แล้วตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามละนี้ ต้นมะพร้าวก็อยู่ที่โรงเรือนโน้นใครจะไปเอามาให้ผมกินได้ แต่ถ้าผมไม่กินตอนนี้ผมก็นอนไม่หลับ
ผมพยามข่มตัวเองให้หลับ อยู่ ๆ ผมก็อยากร้องไห้ขึ้นมาเพราะว่าไม่ได้กินมะพร้าวเหตุผลงี่เง่าสุดชีวิต ผมรู้สึกเหมือนน้ำมูกจะมาอุดตรงจมูกที่ร้อนของผม ขอบตาก็ร้อนผ่าวจนความร้อนเจาะให้น้ำตามันไหลออกมา ฮื้อๆ.....ผมอยากกินมะพร้าว
“ฮึก ฮื้อ...... ฮื้อ!” ผมสะอื้นตัวโยนเลยทีนี้ ผมไม่ได้อยากเป็นคนงี่เง่านะแต่มันเป็นของมันเอง พวกคุณไม่เข้าใจผมหรอก มันเป็นเองเข้าใจรึเปล่า.....มีใครที่ไหนจะมาร้องไห้กินมะพร้าวตอนกลางดึกบ้าง แง้......
“โฟม.... โฟมครับเป็นอะไร” ผมคงร้องไห้รบกวนไอ้คนข้าง ๆ ทำให้รู้สึกตัว ร่างใหญ่โตของไอ้พี่ทรีจับตัวผมให้หันเข้ามาในอ้อมอกของมัน แล้วกอดผมพร้อมกับลูบหลังแต่มัน แต่มัน มัน......แง้ ยิ่งทำผมร้องหนักเข้าไปอีก
“ฮื้อ! อึก อึก ฮื้อๆ พี่ทรี” ผมสะอื้นแล้วกอดคนตัวโตแน่น หนูอยากกินมะพร้าวววว
“โฟม...โฟมเป็นอะไรคนดี บอกพี่สิอย่าเอาแต่ร้องไห้แบบนี้พี่ทำอะไรไม่ถูก” ไม่ใช่แต่ไอ้พี่ทรีหรอกที่ทำอะไรไม่ถูก ผมก็ด้วย
“ผมเป็นอะไรไม่รู้ ฮื้อ.....” ผมยังไงร้องไห้น้ำตาหยดจนเป็นโครงการเก็บน้ำเขื่อนแก้มลิง ส่วนไอ้สามีรีบเปิดไฟหัวเตียง แล้วใช้มือปาดน้ำตาของผมที่ไหลออกมา
“เป็นอะไร....ปวดหัว ปวดท้อง ปวดไหล่ ปวดขา หรือว่าเป็นอะไร” ผมเห็นไอ้พี่ทรีจับ ๆ พลิก ๆ ตัวผมไปมาเหมือนจะหาเลือดที่จะไหลออกมาจากที่ไหนสักแห่ง
“ผมหิว...”
“ฮะ! หิวหรอโถ่ที่รัก..แค่นี้เองร้องไห้ทำไม เดี่ยวเราลงไปกินข้าวกันนะโอ๋ อย่างร้องนะ” ผมส่ายหน้าไปมา
“ผมไม่ได้หิวข้าว ผมหิวมะพร้าว” ไอ้พี่ทรีมองหน้าผมตาโต มันรู้จักมะพร้าวไหมครับนั้น
“มะพร้าว ใช้ต้นที่สูง ๆ รึเปล่า” โอ๊ว...องค์อินทร์พี่ท่านรู้จักมะพร้าว ผมพยักหน้าอย่างเร็ว
“พรุ่งนี้พี่จะ....”
“ไม่!!!!!!!!!!! ผมจะกินตอนนี้! ฮื้อ......... ผมจะกินตอนนี้”
“โอ๋ ๆ เงียบนะคนเก่ง ตอนนี้มันดึกแล้วนะโฟม เอาไว้พรุ่งนี้ไม่ได้หรอ.....”
“ไม่ได้จะกินตอนนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย ฮื้อ....ฮึก ฮึก” สะอื้นใส่แอฟเฟ็คเข้าไปอีกหน่อย ไอ้พี่ทรีเงียบไปพักหนึ่งผมก็ยังคงร้องไห้อยู่
“งั้นเราก็ไปกินกันที่โน้นเลยแล้วกันนะ พี่หยิบเสื้อแป๊ปอย่างร้องนะคนดี” ผมพยักหน้าเมื่อมีความหวัง ไอ้พี่ทรีสามีตัวอย่างลุกไปหาเสื้อกันหนาวให้ผม ขณะที่ตัวเองก็สวมเสื้อกันหนาวทับชุดนอนเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังไม่วายเอาผ้าห่มผืนเล็กมาห่อผม แล้วอุ้มลงไปด้านล่างจนถึงรถอีก
ผมถูกวางให้นั่งด้านข้างคนขับ สายนิรภัยทำหน้าที่อัตโนมัติ แล้วพี่ทรีก็เดินอ้อมมายังคนขับ ไม่ต้องมีกุญแจรถเหมือนบ้านเราแค่เอานิ้วโป้งทาบรถก็ติดแล้วครับ
“พร้อมรึยัง...” พ่อสามีตัวอย่างถามผม แต่ผมมีปัญหา
“พี่...ผมอึดอัดสายนิรภัย” ผมบอกกับเจ้าของรถที่ตาโตทันที
“โอ้ว... พี่ขอโทษพี่ลืมไปเสียสนิทเลย” แล้วไอ้พี่ทรีก็กดปุ่มอะไรสักอย่างด้านหน้า แล้วสายนิรภัยก็เปลี่ยนมาพาดตรงหน้าขาผมแทน
“พี่ลืมเปลี่ยนให้เป็นแบบคนท้อง ขอโทษนะครับ เอาละเดินทางกันเล๊ย.....” ไปกันเล๊ย....มะพร๊าวจ๋าโฟมกำลังไปหาแล้วจ้า
รถหรูถูกจอดหน้าโรงเรือนที่ผมไม่คุ้นเคย ผมสงสารยามเฝ้าเวรบริษัทกะเวลานี้จริง ๆ ที่อยู่เจ้าของบริษัทก็มาตรวจเวรยามดึกโดยไม่บอกล่วงหน้า ทีแรกไอ้สามีตัวอย่างมันก็งงอยู่เหมือนกันครับว่าควรไปโรงเรือนไหน แล้วมันก็เอาเหมือนไอแพดแต่เล็กครึ่งหนึ่งออกมาดู จิ้ม ๆ สองสามทีแล้วก็เสียบกับพวงมาลัยตรงกลาง ผมก็ไม่รู้ครับมามันเสียบได้ยังไง แต่รู้ ๆ คือพวงมาลัยมันหมุนไปเองจนมาจอดอยู่หน้าโรงงานเอง
“ค่อย ๆ ลงนะ เมื่อกี้พี่โทรมาบอกหัวหน้าโรงเรือนไว้ก่อนแล้ว เราเข้าไปกันเถอะ” พี่ทรีอ้อมมาปลดสายนิรภัยให้ผม แล้วอุ้มผมที่ไม่มีรองเท้าให้เข้าไปในโรงเรือน ผมเข้าไปในโรงเรือนที่ควบคุมอุณภุมิให้มีความร้อนสูง เมื่อผมเข้าไปก็เห็นคนกำลังคัดเลือกมะพร้าวจากต้นมะพร้าวหลากหลายสายพันธุ์ด้วยกระเช้าอยู่ไม่ต่ำกว่าสิบคน ร่างสูงพาผมไปนั่งลานไม่กว้างนักกำลังมีผู้คนกำลังเอาเครื่องมือคล้ายปลอดวัดไข้มาจิ้ม ๆ มะพร้าวอยู่ ลูกไหนผ่านก็เอาไปฝ่า ลูกไหนไม่ผ่านก็ทิ้ง
“โฟม..ถอดเสื้อก่อนนะ” ผมถูกวางกับเก้าอี้บุนวมสีดำใกล้ ๆ พี่ทรีช่วยผมถอดเสื้อให้แต่สายตาของผมไม่วางจากมะพร้าวเลยตั้งแต่มา
“พี่..โฟมอยากกินแล้ว”
“ใจร้อนจังเลย ได้ครับๆ” ผมแอบเคืองไอ้ตัวพ่อ แม่งมึงไม่แพ้ท้องอยากกินแบบกูบ้างแล้วมึงจะรู้สึก ดีกูไม่อยากกินส้มตำปูปลาร้า ไม่งั้นร้องไห้ให้หมดตัวก็ไม่ได้ได้กิน
ไอ้พี่ทรีกลับมาพร้อมกับพนักงานถือน้ำมะพร้าวในแก้ว แล้วก็มีเนื้อที่ถูกตักออกมาในจานต่างหาก ผมเห็นดังนั้นกลืนน้ำลายเอื้อก ๆ พอมันมาวางไว้ตรงหน้าผมเท่านั้นแหละ จับแก้วน้ำมะพร้าวสีขาวขุ่นมากระดกเลยครับ มันหวานหอมพอดีเลย อีกมือก็ถือซ้อมจิ้มเนื้อมะพร้าวอ่อนเข้าปาก
“อร่อย! พี่ทรีกินไหม” ผมยังมีแก่ใจมองไอ้คนใส่ชุดนอนตรงหน้า เออ...ผมก็ใส่ชุดนอนเหมือนกันนี้หว่า
“ไม่กล้าแย่งคนท้องกิน เดี่ยวบาปไม่พอลูกเกลียดพี่ที่แย่งของกินแม่” ผมรู้สึกร้อน ๆ หน้าแปลก ๆ เวลาที่ไอ้พี่ทรีเท้าแขนมองผมแล้วยิ้มแบบนี้
“โฟมกินหมดไม่รู้ด้วยนะ” ผมเขินรับประทาน ก้มหน้าก้มตาทั้งดื่มทั้งกินอย่างเมามัน
“กินไม่เถอะ พี่ไม่ล้มละลายหรอก พี่ให้โฟมหมดโรงเรือนเลยแต่สงสัยสามต้นโฟมก็จอดแล้วมั่ง” ผมมองต้นมะพร้าวที่ลูกดกเว่อ อย่างที่ไอ้สามีตัวอย่างว่า สามต้นผมก็กินไม่หมดหรอก
“อย่างมองดิ...โฟมกินไม่ลง”
“ก็กินไปสิ...ทีตอนอยากกินร้องไห้จนน้ำจะท่วมบ้าน”
“กินคนเดียวมันเขินนี้น่า พี่ไม่กินกับโฟมละ” ไอ้พี่ทรีส่ายหน้ายิ้ม ๆ แค่นี้ก็หล่อแล้วมึงไม่ต้องตาเยิ้มก็ได้แม่ง...
“พี่ดูโฟมกินอร่อยกว่ากินเองเยอะ” ฝ่ามือใหญ่ยกมาลูบหน้าผมอีกละ น้ำมะพร้าวทำไมมันหวานแปลก ๆ แบบนี้ครับ ผมแกล้งมองดูต้นมะพร้าว
“ขอบคุณครับ” ผมพูดเสียงเบา ๆ
“เพื่อโฟมพี่ทำยิ่งกว่านี้ก็ได้” เสือกหูดี
“ไปบอกเลิกกิ๊กให้ได้แก่เถอะแล้วค่อยมาพูดดี” ผมมองไอ้คนตรงหน้าที่ขมวดคิ้วงง ๆ
“กิ๊ก...ใคร?” ออ..... ไม่รู้จักกิ๊ก งั้นบอกใหม่
“เลิกมั่ว เลิกชั่ว เลิกชู้ให้หมดก่อนแล้วค่อยมาพูดว่าทำเพื่อผมได้” ไอ้พี่ทรีพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ
“เรื่องนี้พี่พูดแต่ปากไม่ได้หรอกโฟม โฟมต้องคอยคุม..คอยดูพี่ด้วย พี่บอกว่าเลิกก็คือเลิก แค่โฟมอย่าหวั่นไหวก็พอ... พี่เลิกยุ่งกับใครต่อใครเพื่อโฟมได้จริง ๆ แต่เราห้ามเค้าเข้ามาตอแยกับเราไม่ได้ บางคนพูดไม่รู้เรื่องไล่ไม่ไป.. พี่ไม่ทำอะไรแล้วถ้าเค้าทำเองละ โฟมจะทำยังไง”
“ฆ่าแม่งทั้งคู่นั้นแหละ!” ผมจ้องหน้าไอ้สามีตัวอย่างที่หน้าหดลงเล็กน้อย ผมมองไอ้สามีของผมลากเก้าอี้มาข้างแล้วกอดผมแน่น
“พี่ไม่ได้ร่วมมือแสดงว่าพี่ไม่ผิดน้า....”
“แล้วแต่สถานการณ์ ตกลงไหม” ผมก้มไปมองหน้าไอ้สามี เค้าพยักหน้าหงึกหงักแล้วก็รินน้ำมะพร้าวเติมให้ผมในแก้วอย่างเอาใจ
เกือบสองชั่วโมงที่ผมนั่งกินมะพร้าวอย่างอร่อย จนไอ้สามีของผมพูดไม่คิดว่าผมจะกินมะพร้าวไม่เยอะขนาดนั้น ขนาดไหนนะหรอ...คือเปลือกเป็นกองย่อม ๆ เลยทีเดียว ผมนั่งรถกลับมาถึงบ้านมองดูนาฬิกาก็ปาไปเกือบตีสามกว่า ๆ ร่างของผมถูกวางบนเตียงแล้วคนตัวโตก็ถอดเสื้อกันหนาวออกให้ผม หายเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูกับอ่างน้ำ คนตัวใหญ่ชุบน้ำอุ่นบิดหมาด ๆ มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม น้ำในอ่างที่เหลือถูกน้ำมาล้างเท้าให้ผมแล้วเช็ดให้แห้ง วันนี้ป้านองบีเอายาอะไรให้ไอ้ผัวตัวอย่างผมกินไม่รู้ ดูมันเลี่ยน ๆ กับผมแปลก ๆ ผมนั่งพิงหัวเตียงได้ยินเสียงคนข้าง ๆ จึงหันไปมอง
“พี่แล้วไฮโลไปไหน” พี่ทรีเปิดไฟหัวเตียงแล้วปิดไฟหลักในห้อง
“ไฮโลถูกเอาไปทาบพันธุ์ พรุ่งนี้คงมา” แหม๋.... ไอ้ไฮโลถูกพาไปส่งซ่องเป็นพ่อพันธุ์ครับนั้น มิน่าไม่เอาหน้าหมา ๆ มาให้ผมเห็นเลยตั้งแต่เย็น
“โฟม....” ผมเงยหน้ามองคนข้างๆ พี่ทรีสวมสร้อยทองให้ผม ผมมองสร้อยพระที่พี่ทรีสวมให้ จับพระกรอบทองนั้นขึ้นมามอง
“พี่ให้เอาไว้ใส่คุ้มครองโฟมกับลูก มันเป็นของพี่เอง..พระองค์นี้คุณปู่ของพี่ให้มา โฟมรักษาเอาไว้ให้ดี ๆ นะ” ผมสบตากับคนห็นิ่ง ๆ
“มันสำคัญมากไหม”
“มันสำคัญกับพี่มาก ทั้งราคาและความรู้สึกทางใจ” พอพูดงี่ผมก็ทำท่าจะถอดคือให้แต่ถูกจับมือไว้ก่อน
“โฟมไม่อยากได้ พี่เอาคืนไปเถอะ”
“หายก็ช่างมันเถอะ มันไม่สำคัญมากกว่าโฟมหรอก...ใส่ไว้ให้ท่าคุ้มครองนะ” ผมมองพระในคอแล้วหยิบมาพนมมือไหว้
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยเบา ๆ เริ่มรู้สึกว่ายิ่งคนตรงน้าดีกับผมเท่าไร ผมยิ่งทำตัวไม่ถูก
“ขอเป็นรักพี่จากใจจริงแทนได้ไหม”
“ยาก.......” ผมพูดเสร็จก็ล้มตัวนอนหันหลังให้ ไอ้คนตัวโตก็เอาแต่หัวเราะแล้วล้มตัวมานอนกอดผม ปากก็คอยจะหอมจะจูบซอกคอผมอยู่นั้นแหละ จนผมรำคาญเลยหันหน้าไปซุกกับอกแทนหมดโอกาสกวนผมทันที
“หลับดี ๆ นะที่รักอย่าอยากกินอะไรแปลก ๆ อีกนะสำหรับวันนี้ พี่เหนื่อยแล้ว” ผมหัวเราะกับอกเมื่อได้ยินคำพูดของคนตัวโต เอาเถอะถ้าพี่ทรีดีจริงผมก็จะรักพี่จริง ๆ แล้วกัน ราตรีสวัสดิ์สามี ราตรีสวัสดิ์ครับลูก
*****
มาจับคำผิดค้าาาา
-
:z13: กริ๊บกรี๊ว~ จิ้มๆ
:o8: น่ารักจริงๆ
น้องโฟมเปรี้ยวปากอยากกินของแปลกหลุดโลก~
-
ต้องขอภัยถ้าลายตา เพราะว่าเครื่องแตนแปลก ๆ มันแปลกจริง ๆ สงสัยจะเจ๊งแล้วแหง๋ม ๆ เว้นบรรทัดไม่ได้
พิมพ์อะไรมันก็แก้ให้เอง ทำไมเป็นงั้นอะคะ กร๊ีดดดดดดด
-
:laugh: อยากกินมะพร้าวซะงั้น...ดีนะว่ามีโรงเรือนปลูก ถ้ามันไม่มีล่ะได้ร้องจนน้ำท่วมห้องแหงๆอะโฟม
เออ คราวนี้ไอ้พี่ทรีค่อยทำตัวดีขึ้นหน่อย อยากให้ดีแตกละกันนะ
รอต่อจ้าาาา ^^
-
นั่นสิ ถ้าเฮียแกบอกเลิกแล้ว แต่ถ้าพวกเขาหรือพวกเธอยังไม่หยุดก่อกวน
โฟมจะทำยังงัย ต้องให้คนกลางไล่ส่ง ชิ้ว ๆ ๆ
จะว่าไปเฮียแกก็น่ารักนะ เสียแต่หื่นชิ๊บ
-
งั้นแตนให้เฮียทรี นกเขาไม่ขัดสักพักดีไหมคะ 5555
ตอนหน้าเฮียทรีจะพาน้องโฟมไปเปิดตัวให้เป็นข่าว :m31:
ใครอยากให้มีหนุ่ม ๆ มาตาแจกขนมจีบซาลาเปา จะเริ่มมีให้พี่ทรีหึงแล้วคะ :impress2:
แถมด้วย คู่หูคนใหม่ที่อายุไล่เลี่ยกับโฟม 1 คน
-
ดีแล้วที่ไม่อยากกินส้มตำปลาร้า
ได้นั่งหมักปลากันตายห่าแน่ เอิ้กก :laugh:
ไอ้พี่ทรีตอนนี้น่ารัก
คิดถึงตายาย แล้วก็แฝดซ้ายขวาจัง
-
กิ๊สสส :-[ ตอนนี้ช่างหวานมดตอม และพี่ทรีก็ทำตัวดีขึ้นหลังจากเรตติ้งตกเพราะปล่อยให้ตัวอิจฉามาด่านายเอก แถมตบนายเอกอีก ตอนนี้คือตอนทำคะแนนเนาะ :laugh:
-
จะฮา จะหวาน จะเขิล ก็เอาสักอย่างเหอะอ่านไปอ่านมาตามอารม์ไม่ถูก :jul3:
แต่ที่รู้เพิ่งเคยอ่านNCแล้วขำได้อย่างเดียว วุ้ย มาให้จูบทีจิ :จุ๊บๆ:
-
:impress2:
-
:impress2:หวานเว่อออออออออออออ o13
-
ไม่ทันตั้งตัวกับฉากนี้ :pighaun:
-
บทจะเรียกเลือดก็เสียเลือดกันไป
บทจะหวานก็หวานไม่เกรงใจใคร
แหม๋ คุณสามีตัวอย่าง น่ารักซะ
-
พี่ทรีน่ารักที่สุดเหอะ
โฟม อยากกินมะพร้าวจนถึงกับร้องไห้เลยเหรอ
แล้วคืนต่อไปจะอยากกินอะไรแปลกๆ อีกหรือเปล่าเนี่ย
-
พี่ทรีเอารางวัลสามีดีเด่นไปเล้ย o13
-
ดีนะ~ ที่อยากกินแค่มะพร้าวอ่ะ นี่ถ้าเป็นอาหารชาววังสงสัยโฟมต้องลงมือทำเอง :laugh:
-
น่ารักไปมั้ยค้าาาาาาาาาาาาาาาาา พี่ทรีค้าา อิอิ
ไม่ได้ดั่งใจเเล้วร้องไห้ เเละดูน่ารักกกับอ่อนข้อลงไปนะนู่โฟมม อิอิ
สู้ๆนะคะไรเตอร์ .......( เเอบอยากให้ลงตอนละเยอะๆ กำลังติดเลยงะ^[]^ )
-
์NC ที่ฮาดีนะ ฮ่าๆๆ
เร่งทำคะเเนเข้าไว้เด๋ว fc น้องโฟมไม่พอใจจะยุ่งเอานะพี่ทรี ^^
-
โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห
เอาไปเลยดีกว่า ยอดคุณสามีดีเด่นอ่ะ
จะมาต่ออีกจริงๆหนา เค้ารออยู่นะ มาเลย มาเลย :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดด เค้าหวีทกันล่ะเธอ
ตอนนี้พี่ทรีเราน่ารักเชียว
โฟมก็น่ารักเหมือนกัน
-
สนุกมากอ่าไรเตอร์ ^^
อ่านแล้วบอกได้แค่ว่า บรรเจิด สุดๆ
แบบว่าไรเตอร์คิดได้ไงอ่ะ ทั้งฮา ทั้งน่ารัก
ชอบโฟมมากเลย มีความคิดหลายๆอย่างที่ฉลาดมากๆ แก้ปัญหาได้ดีจริงๆ
แต่ไรเตอร์ก็แอบมีคำผิดเยอะไปหน่อย ซึ่งคิดว่าน่าจะเกิดจากการรีบพิมพ์
แล้วก็มีผันเสียงผิดเช่น นี่ นี้ , นั่น นั้น , งี่ งี้
(แต่โดยส่วนตัวแล้วคิดว่า งี่ งี้ น่าจะใช้ในภาษาพูดมากกว่านะ ถ้าเป็นภาษาเขียนใช้คำว่า นี้ แทน งี้ มันน่าจะดูดีกว่าอ่ะ)
ถ้าแก้เรื่องคำผิดได้จะยิ่งทำให้น่าอ่านยิ่งขึ้น แล้วก็อ่านไม่สะดุดด้วย
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า ^^
-
เพิ่งมาอ่านใหม่ ชอบมากๆ
คำผิดเยอะไปนิดนึง สะดุดบ่อย555
-
ตอนนี้น่ารักมากมายขอรับ :o8:
พี่ทรีน่ารักได้อีก :กอด1:
-
เต็มบาทไปอีกหนึ่งบท อิอิ รออ่านตอนต่อไปครับ ตอนนี้น่ารักมาก ทั้งคู่ วันหลังลองอยากกินก้อนเมฆบ้างสิโฟม อิอิ ดูสิพี่ทรี จะทำไง ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับตอนต่อไปครับ Writer o13
-
น้ำมะพร้าว ลูกที่คลอดมาจะได้ขาวๆ อิอิ
-
อะไรจะหวานกันขนาดนี้
ไม่กลัวเลี่ยนกันมั่งเหรอ อิอิ
น่ารักจังงะคู่นี้
ให้น่ารักกันอย่างนี้ตลอดไปนะครับ
-
5555+
ชอบจริงๆนะเนี่ยเรื่องนี่
สามีดีเด่นยกให้พี่ทรีเลย
-
อ่านตอนนี้แล้วทั้งฮาทั้งหื่น...เลือดกำเดาก็จะหยด น้ำตาก็จะไหล...ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเช็ดอันไหนก่อนดี...กร๊ากกกกกก ก กกก กกกส์ =^= b
ไม่เคยอ่านบทอัศจรรย์ที่ฮามากขนาดนี้มาก่อน...แหมะ...หัวเราะก็หัวเราะ เขิลก็เขิล...เริ่มทำตัวไม่ถูกแล้วเนี่ย...คริคริ
ตอนนี้เริ่มจะปลื้มพี่ทรีขึ้นมาบ้างแล่ะ...ดูแลน้องโฟมเป็นอย่างดี
อยากกินมะพร้าวก็ได้กิน...ไหนจะเทคแคร์ห่วงใยน้องโฟมซะอย่างกะอะไรดี
นี่ถ้าไม่ติดว่าไหลเป็นปลาไหลลงรู(?)แล้วล่ะก็นะ...ชนะใจทั้งคนอ่านและน้องโฟมแบบใส ๆ เลยนะพี่ทรี
่งานนี้ถึงแม้ว่าพี่ทรีจะไม่ไปยุ่งกะใครแล้ว...แต่คาดว่าพวกโจทย์เก่า ๆ ของพี่ทรีคงจะไม่ยอมให้ผ่านไปง่าย ๆ แน่ ๆ
แต่อย่าเผลอก็แล้วกันนะพี่ทรี...เพราะงานนี้น้องโฟมอาจเอาถึงตาย...กร๊ากกกกกกกกก ก ก ก ก ก กกกก ก กส์ >//////<
-
มาต่อไวไวนะ
-
คอมที่บ้านเริ่มเป็นบ้าแล้วอะคะ มีเปลี่ยนคำให้เราด้วย 555+ มันฉลาดเกิน
-
คุณทรีนี่เอาใจโฟมสุดๆเลยอ่ะ ทั้งบนเตียงนอกเตียง โฟมไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปจริงไหมคะคุณทรี
เอิ่ม...ว่าแต่ว่าคุณไรเตอร์เขียนบทNCเนี่ย เขียนไปเขินไปด้วยรึเปล่าน้อ
เพราะเหมือนมันแทรกมากับบทคิดบทพูดของน้องโฟมเค้าอ่ะ
คือแทรกมาในลักษณะของอารมณ์ขัน ของน้องโฟมอ่ะ
เหมือนเป็นการแก้เขินยังไงไม่รู้ คริ คริ
เป็นการนอ่านบทNC ที่ให้ความรู้สึกหวามๆไปพร้อมกับรอยยิ้มขำๆด้วยล่ะ
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
มาเลยนะ มาเลยนะ
เค้ารอทั้งวันอ่ะ
เค้าคิดถึงหลานแฝดแล้วนะ :กอด1:
-
รอทั้งวันเเล้วนะคะ ^[]^
มาต่อยังเอ่ย อิอิ......
-
Writer ครับ มาต่อได้แล้วครับ รออ่านอยู่อิอิ :call:
-
เย้ๆๆๆๆ มาต่อเล้ว!!~
555+ เเพ้ม้องอย่างนี้ สงสัยจะมีลูกชื่อมะพร้าวนรึเปล่าเนี๊ยะ!~
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ไล่อ่าน โฟมน่ารักมากเลยยยยยยยยยยยยยย
พี่ทรีสามีดีเด่น! พาคุณภรรยาไปกินมะพร้าวตอนตี 3!!!!
-
มะพร้าวววววว
ฮ่าๆๆๆ
อาการแบบ คนท้องจริงจังนะ
เมื่อไรจะคลอดดดด
งื้อออ อยากเห็นหน้าหลาน !!!
^^
-
เมียที่ฉลาดย่อมอยู่เหนือสามีเสมอ......
น้องโฟม....เริ่มพบสัจธรรมแล้วววว.... :teach:
:pig4: น้องแตน :L2:
กด + ให้น้องโฟมคนเก่ง :กอด1:
-
ตอนท้องยังไม่เว้น
:laugh:
-
มีใครนอนยังคะเนี๊ยะ รอกันไหมเอ่ย ว่าจะปั่นให้อ่าน...
-
^
^
รออยู่งิ มาโลด ^o^
-
ยกมือค่า
รอยู่นะ :z2: :z2:
-
รออยู่ค้า T[]T
รอทั้งวันเลยยย รอๆๆๆ ^[]^ อิอิ
-
แต่เป็นเวอร์ชั่น พิมพ์ไม่ดีแน่ ๆ เพราะคอมรวนมาก ๆ สกอบาร์ไหลไปเองอะ แปลก ๆ แถมเปลี่ยนคำให้เราเองด้วย
มันเป็นเพราะอะไรคะ หรือว่ามันดื้อมาเองสะอย่างนั้น งง ๆ เต๊ก
-
รออยู่ค่ะ ตั้งให้คอมเป็นแบบ แก้คำผิดให้อัตโนมัติเหมือนแบบในมือถือที่เป็นแบบ auto complete ป่ะคะ ไม่ก็โดนไวรัสป่ะ สแกนหน่อยก็ดีนะ
-
เค้าก็รอด้วยน้า
-
คงจะโดนไวรัสทำบุฟเฟ่ไปแล้วเน่ ๆ กะ เหมือนว่าเรากด สเปดบาร์ค้างไว้ตลอด หรือกดปุ่มขวาข้างไว้อะคะ เวลาเราพิมพ์อะไรสกอบาร์จะล้ำหน้าเรา แล้วมันฉลาดเปลี่ยนคำให้เราเองสะงั้น 5555
-
ถูกต้องแล้วแหละไวรัสรับประทานแล้วแหละ จิ๊บเป็นบ่อยๆๆๆๆๆ
แต่ที่แน่ๆ วันนี้รอกันทั้งวันไป เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มานั่งรอนอนรอเผื่อไรเตอร์จะเห็นใจ :m13:
-
กรี๊ดดดดดด
น่ารัก
คุณสามีตัวดีเร่งทำคะแนนแล้ว :D
..
-
ท่าทางลูกจะแสบนะ
-
ถ้าเป็นบ้านเรา ลุกขึ้นโวยวายอยากกินน้ำมะพร้าวตอนดึกแบบนั้น
สงสัยถูกมะพร้าวทุ่มหัวซะละมั้ง
-
มีคำถามคร๊าบบบ ??? ,,, อยากรู้อะไรทำให้พี่ทรีรักพี่โฟม ขนาดนี้ !!!
-
สวัสดียามสายครับผม ที่ผมบอกว่าสายก็เพราะตอนนี้อีก 5 นาที ก็จะ 10 โมงเช้าเข้าไปแล้ว ผมลุกไปกู๊ดมอร์นิ่งตากับยาย ที่ตอนนี้ห่างหายจากชีวิตผมไปได้ 2 – 3 วัน ไม่รู้ไปรับจ๊อบส่งลูกให้ชาวบ้านที่ไหน พอผมไปฝากข้อความให้ตากับยายแล้วก็เดินกลับมาที่บ้านเห็นป้านองบีกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ ผมเลยขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวบ้างดีกว่า แต่พอขึ้นมาก็เจอศพสามีนอนนิ่งบนเตียงไม่ขยับ วันนี้มันไม่ไปทำงานรึไงครับ...เดี่ยวบริษัทมันเจ๊งขึ้นมามันจะเอาตังค์ที่ไหนมาเลี้ยงดูลูกแฝดของผม ผมไม่ยอมให้ลูกกัดก้อนเกลือกินหรอกนะ เพราะลูกผมเกิดมาเพื่อไฮโซ......ฮะ ฮะ ฮะ
“พี่....พี่ครับ ตื่นได้แล้ว” ผมแบกพุงหลามเหมือนท้องประมาณ 5 เดือนมาหาไอ้สามีตัวอย่าง ออกแรงผลักไหล่ให้ตื่นเล็กน้อยเอาพอดูเป็นคนดี ถ้าเป็นปกติผมคงถีบตกเตียงไปแล้ว
“ว่าไงโฟม....” ไอ้พี่ทรีนอนมองผมที่นั่งข้างเตียงด้วยใบหน้ายู้ยี่
“พี่ไม่ไปทำงานหรอ สายแล้วนะ” ผมเห็นไอ้คนที่นอนอยู่ส่ายหน้า อ่าว....เกงานรึไง
“วันนี้พี่จะพาโฟมไปฝากท้องแล้วเลยไปซื้อของ แต่แวะเข้าบริษัทไปดูงานก่อนแล้วเราค่อยไปเที่ยวกันได้ไหม” ไอ้ได้นะมันได้ครับ...
“ตามใจพี่แล้วกัน อ้อ...ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว”
“โฟมอาบน้ำรึยัง” ผมส่ายหน้า..มันโง่นะครับผมก็ยังอยู่ชุดนอนเมื่อคืนอยู่ จะไปอาบน้ำแล้วใส่ชุดเดิมทำไม
“งั้นไปอาบน้ำกับพี่ดีกว่า ไปเล๊ย!”
“เดี่ยว เดี๊ยววววววววว.........” แล้วผมก็โดนลากลงน้ำ แต่ไม่โดนกินนะครับขืนกินสิไอ้ที่ตั้งใจจะไปฝากท้องครั้งที่ล้าน คงต้องเป็นครั้งที่ล้านเอ็ดแน่นอน
ผมถูกวางลงบนอ่างที่มีฟองฟ๊อดเต็มไปหมด ไอ้พี่ทรีเอาฟองน้ำรูปกบมาขัดผิวผมซะเอี่ยมอ่อง พอเห็นว่าอาบน้ำเสร็จก็มายืนล้างฟองอีกนานกว่าพ่อกับลูกท่านจะคุยกันเสร็จ คนพิมพ์เค้าพิมพ์ไม่ผิดหรอกครับ ไอ้พี่ทรีมันนั่งคุยกับท้องของผมเป็นเรื่องเป็นราว แถมยังบ่นงึมงำสอนลูกชายผมว่าอย่าหิวอะไรแปลก ๆ ดึก ๆ อีก จนผมอาบเสร็จก็ต้องนั่งรอพี่ท่านอาบอีกที ผมจะเดินออกไปก่อนคุณพี่ท่านก็จ้องจะง้าปผม ผมก็เลยต้องคำนึกถึงแผนที่วางไว้ว่าจะต้องทำเป็นเมียที่ดีผัวจะได้รักได้หลง แล้วไม่ทิ้งผมที่เป็นต่างด้าวข้ามศตวรรษอย่างนี้ ด้วยเหตุนี้กว่าผมจะออกจากห้องน้ำได้ก็เกือบครึ่งชั่วโมง
“ใส่ตัวนี้ได้ไหม” ผมเกาะไหล่ไอ้พี่ทรีใส่กางเกงขายาวสีขาวอยู่ ไอ้ผมนะจริง ๆ จะแต่งตัวเองก็ได้แต่ไอ้พี่ทรีกลัวผมจะล้มหน้าขมำพุ่งหลาวชายกับพรมเสียก่อน เลยต้องมาโชว์เอ็กซ์เลือกเสื้อผ้าให้ผม
“อึดอัดอะ...เอาตัวอื่นได้ไหม” ผมรู้สึกอึดอัดจริง ๆ ครับ ไอ้พี่ทรีเลยถอดแล้วไปค้นกางเกงตัวใหม่ จะให้ผมใส่กางเกงไอ้พี่ทรีก็คนละไซด์เกิน ผมมานี้เหมือนเจอพวกอวาตานเลยครับ สูงกันจังเลยผมนี้ 170 ซม. เตี้ยหม้อต้อไปเลย นั้น ๆ ได้กางเกงมาอีกตัวแล้วครับ
“ลองตัวนี้หน่อยแล้วกัน” ผมพยักหน้าแต่พอลอง.... ตัวนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ติดตะขอไม่ได้ด้วยซ้ำ
“พอเถอะ.....มันใส่ไม่ได้ทั้งตู้แหละมั่ง” ผมถอดกางเกงออกแล้วมานั่งตรงเก้าอี้ลองรองเท้า ตาก็มองดูไอ้พี่ทรีขมวดคิ้วคุ้ยหากางเกงผมอีก ป้านองบีเข้ามาเห็นเสื้อผ้ากระจายเหมือนโจรขึ้นบ้านแบบนี้ร้องไห้ตายแน่เลย
“ทำไมโฟมมีเสื้อผ้าน้อยแบบนี้แหละ ...ไม่ได้ ๆ วันนี้พี่จะพาโฟมไปหาเสื้อผ้า ท้องก็โตขึ้นเร็วจริง ๆ โฟมลองกางเกงของพี่ไหม” ผมมองไอ้พี่ทรีที่ชูกางเกงของตัวเองให้ผมดู
“จะบ้าหรอ....พี่ตัวอย่างกะควายผมใส่ได้เป็นสายยันห์ ดอกสะเดาหรอก”
“ใครสายยันห์ ดอกสะเดา นามสกุลเค้าแปลกดีนะ” โว้ย..... กูจะประชดมึงก็เสือกไม่รู้มุกอีก ฮ้วย!
“ผมไม่ใส่! ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ” หงุดหงิดครับนั่งลองเสื้อผ้าตั้งนานยังไม่ได้ใส่อะไรนอกจากเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดิม วันนี้ทั้งวันถ้าให้ไอ้พี่ทรีเลือกให้คงไม่ได้ใส่กันพอดี
“โฟม....”
“หึ?....”
“ยังใส่กางเกงในชุดเดิมได้รึเปล่า” กูว่าละ เห็นก้มไปมองอะไรในลิ้นชัก มึงจะวุ่นวายกะกูแม้กระทั้งกางเกงในเลยรึไง แต่จะว่าไปมันก็คับจริง ๆ แหละครับ
“ยังใส่ได้ไม่เป็นไรหรอก” ไอ้พี่ทรีจับกางเกงในในลิ้นชักมายืด ๆ เอวทดสอบ
“อึดอัดไหมละ พี่ว่าเปลี่ยนก็ดีนะ” เอามึงว่าเหอะ... ไม่ต้องถามแล้ว ระดับอารมณ์ผมยิ่งไม่คงที่เดี่ยวได้เหวี่ยงใส่แน่ ๆ
“พี่เร็ว ๆ เหอะโฟมรำคาญแล้วนะ”
“จ้า ๆ ไม่มีชุดไหนแล้ว เอาชุดนอนพี่ไปใส่แล้วกัน”
“ฮะ....ชุดนอน” ผมมองชุดนอนลายทางสีน้ำตาลอ่อนที่ดีส อีส อะ สามีผมชูให้ดู
“ชุดนอนพี่เอวใหญ่กว่าของโฟมคงใส่ได้พอดีนั้นแหละ เดี่ยวเราไปซื้อของค่อยไปหาเปลี่ยนที่โน้นแล้วกัน” ไอ้พี่ทรีเข้ามาช่วยผมเปลี่ยนชุดนอนจับเท้าผมสอดเข้ากางเกงนอนรอผมยืนจะได้สวมให้
“เอาจริง ๆ นะพี่...ไม่อายชาวบ้านเค้าหรอ”
“อายทำไม..คนเยอะแยะ” บ๊ะ!....ที่กูอายเพราะคนเยอะนั้นแหละ แต่สรุปแล้วผมก็ใส่ชุดนอนของไอ้พี่ทรีออกข้างนอก ผมรู้สึกเป็นปมด้อยยังไงไม่รู้ น้อยเนื้อต่ำใจที่ทำไมผมเตี้ยและสั้นได้ขนาดนี้ ผมต้องผับทั้งแขนเสื้อ และขากางเกงขึ้น เหมือนเด็กใส่ชุดนอนเผื่อโตยังไงอย่างนั้น
กว่าเราสองคนจะกินข้าวเสร็จ เอาเอกสารที่จะต้องไปฝากท้องแล้วให้พร้อมก็ได้ฤกษ์ออกบ้านเกือบ 11 โมง วันนี้ไม่มีคนขับรถมาขับให้ครับ ไอ้คุณสามีมันรับอาสาขับเองเพราะมันบอกว่าอยากใช้เวลากับผมสองคน เอามันว่าเถอะครับยังไงผมก็มีหน้าที่นั่งใส่ชุดนอนในรถหรู ๆ อยู่แล้ว แถมร้องเท้ายังเป็นร้องเท้าสวมอยู่กับบ้านอีก เอาให้อายกันไปข้างหนึ่งกันไปเลยครับ
รถจอดประตูทางเข้าตึกพอดิบพอดี แล้วคุณสามีก็มาเปิดประตูรถให้ผมทั้งๆ ที่ผมไม่อยากจะเอาหน้าไม่อายของผมไปพบเจอใครต่อใครในชุดนอนเลย นั้นไงครับแค่ผมก้าวออกรถเหมือนได้รับอิทธิพลของการเป็นดาราไทย ที่ไปไหนก็มีแต่คนจ้องมอง ผมเดินตัวลีบก้มหน้าหลบสายตาสังคม แต่ไอ้คนจูงมือประคองเอวผมนี้สิไม่รับรู้สายตารอบข้างเลย ยังมีหน้ามาหยุดพับขากางเกงให้ผมโชว์หวานกลางบริษัทอีก ถ้าไม่คิดว่าแบกลูกอยู่คงวิ่งขึ้นลิฟต์ไปแล้วละครับ
“อ๊าว! พี่ทรีคร้าป....” ผมหันไปมองด้านหลังมีผู้ชายที่วัยน่าจะใกล้เคียงกับผมกำลังวิ่งมาทางพวกผม โดยทิ้งให้ผู้ชายอีกคนเดินตามมาอย่างช้า ๆ แต่ที่แน่ ๆ มึงพับขากางเกงเร็ว ๆ สิวะกูอาย
“อ๊าวข้าว.... ไม่มีเรียนหรอวันนี้” ผมดูไอ้คุณสามีลุกขึ้นมาลูบหัวเด็กผู้ชายที่เดินมาถึง น่ารักครับจัดว่าน่ารักจริง ๆ สูงก็เท่า ๆ ผม ขาวกว่าผมเยอะผมนี้สีน้ำตาล เอาเป็นว่าบ้านเราเรียกว่าหล่อเกาหลีแต่ออกทางหวานนั้นแหละครับ
“พี่ทรีลืมรึไงว่าข้าวมาฝึกงานที่นี้วันแรก”
“อ่าวหรอ.... พี่คงลืมไปจริง ๆ ช่วงนี้ยุ่ง ๆ นิดหน่อย ข้าว....นี้พี่สะใภ้ชื่อโฟม โฟมนี้ต้นข้าวเป็นน้องชายพี่เอง เป็นลูกของอาพี่ อีกหน่อยคงจะได้เจอกับพ่อแม่ของข้าวนะ” ผมยิ้มให้คนที่กอดผัวผมแน่น แต่เค้ายิ้มให้ผมแบบจริงใจผมก็ไม่รู้จะวีนทำไม เลยได้แต่ยืนเป็นสยามเมื่อยิ้มต่อไป
“สวัสดีฮะ...ผมต้นข้าวครับ ผมอายุ 20 ไม่รู้ว่าผมกับพี่สะใภ้ใครอายุมากกว่ากันเอ่ย” ผมยิ้ม ๆ ให้กับต้นข้าว แหม๋..รุ่นเดียวกันนี้เอง
“รุ่นเดียวกันครับ ผมก็ 20 เหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ผมยื่นมือไปข้างหน้าแต่ต้นข้าวกลับปล่อยตัวไอ้พี่ทรีแล้วมากอดผมแทน
“ยินดีที่สุดที่ได้รู้จักครับผม” ผมมองต้นข้าวที่กอดผมหมับ แถมยังถูหัวน้อย ๆ กับอกผมไปมา มือก็ไม่วายลูกท้องของผมไปด้วย
“นี้จะทักทายกันอีกนานไหมวะ.....” ผมหันไปมองผู้ชายที่เดินตามต้นข้าวมาเมื่อกี้ โห...หน้าบึ้งเชียว
“โฟมนี้ดาป เพื่อนพี่ตอนโฟมมาไอ้ดาปออกไปทำงานให้พี่ พึ่งกลับมา ดาป...เมียกู” ผมยกมือไหว้พี่ดาปแล้วยิ้มให้
“โฟมจะไปไหนหรอ...ต้นข้าวไปด้วยได้ไหม” ผมมองต้นข้าวที่ยังคงเกาะผมไม่ปล่อย แถมส่งสายตาหวานจ๋อยมาให้ผมอีก
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ.... รู้แต่ว่าต้องไปฝากท้องแล้วจะเลยไปดูของ”
“ต้นข้าวไปด้วย!”
“ไม่ได้/ไม่ได้!!” ผมสะดุ้งเล็กน้อย ก็ไอ้พี่ทรีกับพี่ดาปเล่นพูดประสานเสียงคำเดียวกันแบบนั้น พอพูดเสร็จพี่ดาปก็แงะต้นข้าวออกจากตัวผม แล้วพี่ทรีก็ลากผมมากอดทั้งตัว...ตกลงพวกพี่สองคนเป็นอะไรกัน
“ต้นข้าว...ขึ้นไปบนห้องกับพี่” พี่ดาปลากต้นข้าวไปทางลิฟต์ แต่ดูเหมือนต้นข้าวจะไม่ยอมเลยส่งสายตามาทางผมให้ช่วยสุดฤทธิ์
“ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!” ไปแล้วครับ..จะร้องให้คอแตกต้นข้าวก็โดนลากเข้าไปในลิฟต์แล้ว เสียงของต้นข้าวหายไปพร้อม ๆ กับประตูลิฟต์ปิดสนิท
“ต้นข้าวจะเป็นอะไรไหมฮะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอก..ไอ้ดาปมันรักของมันอย่างนั้นเดี่ยวก็ใจอ่อนพาต้นข้าวไปเที่ยวเองนั้นแหละ” อะไรนะ.....
“อย่าบอกนะว่าต้นข้าวเป็นแฟนของพี่ดาป” ผมเงยหน้ามองคนที่สวมกอดผมจากด้านหลัง
“เป็นยิ่งกว่าแฟนอีก เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ๆ คงไม่มีวันให้ใครหรอก”
“เลี้ยงต้อยนี้หว่า”
“โฟมว่าไงนะ”
“เปล๊า...จะไปได้ยังโฟมเริ่มปวดหลังแล้ว”
“ไปครับไป...”
ผมกับไอ้พี่ทรีเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสูงสุด เหมือนเดิมครับพอผมกับไอ้พี่ทรีเดินไปห้องพักพนักงานทั้งชั้นก็ลุกขึ้นเหมือนฮ้องเต้มาตรวจราชการอะไรประมาณนั้น ผมเดินเข้าห้องผ่านยายป้าปลวกเบญจาไปด้วยท่าทีนิ่งเฉย พอผมเข้ามาด้านในผมก็ถูกพยุงให้มานั่งเก้าอี้ของไอ้พี่ทรีครับ ส่วนเจ้าของเค้านั่งฝั่งตรงข้ามกับผมแล้วตรวจดูแฟ้มงานไป
“ขอโทษคะท่าน....วันนี้ท่านมีงานกับ..”
“ขอโทษครับคุณเบญจาวันนี้ผมไม่ทำงาน โอนงานให้ดาปกับเอมได้เลยครับ ผมโทรสั่งงานกับสองคนนั้นแล้วให้พวกเค้าตัดสินใจแทนผมได้เลย ถ้ามีอะไรด่วนสองคนนั้นจะติดต่อผมเองครับ”
“แต่ว่าวันนี้...”
“ไม่มีแต่ครับ อ้อ....คุณควรทำหน้าที่เลขาที่ดีให้สมกับค่าจ้างหน่อยนะครับ ผมกับภรรยามาถึงไม่เห็นมีอะไรมาต้อนรับเลย ถือว่านี้เป็นครั้งแรกผมแค่ตักเตือนแล้วกัน...ผมขอโกโก้ร้อนสักถ้วย ส่วนผมขอชาร้อนแล้วกันครับ”
“คะ..” ยายเบญจาชายตามามองผมด้วยสายตาจิกกัด แต่ไอ้พี่ทรีไม่เห็นหรอกครับก็มันหันหลังให้ป้าปลวกเบญจานี้ครับ ผมนี้หันหน้าเผชิญเต็ม ๆ
“วันนี้ดุแหะ....” ไอ้พี่ทรีหันแฟ้มมาทางผม แล้วยื่นปากกาให้....
“ไม่ชอบหรอทำแบบนี้.... โฟมเซ็นตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้ ลายเซ็นก็ได้ หรือว่าลายมือก็ได้” ผมมองกระดาษสลับกับหน้าไอ้พี่ทรี มันให้ผมค้ำประกันอะไรรึเปล่าวะนั้น ผมจับปากกาค้างแล้วอ่านเนื้อหาในกระดาษ.... เอกสารสิทธิ
“ให้โฟมเซ็นทำไมฮะ....” ผมเงยหน้ามองไอ้พี่ทรีที่ยิ้มกว้างให้ผม
“เอาไว้จะได้มีอำนาจไง ต่อไปนี้โฟมมีอำนาจเท่าเทียมกับพี่ทุกอย่างในบริษัทนี้” อ๊าก!..... อ้าปากค้างครับ แม่เจ้าโว้ยไอ้โฟมรวยแล้วครับพี่น้อง อยู่ ๆ ก็ได้เป็นประธานบริษัทกับเค้าด้วยแต่มันไม่กลัวผมทำบริษัทมันเจ๊งหรอครับ
“ไม่เอาดีกว่า....เดี่ยวโฟมทำเจ๊ง” ไอ้พี่ทรีหัวเราะร่วนเมื่อผมพูด ผมอุส่าเป็นห่วงมาหัวเราะผมอีก
“ไม่เป็นไรหรอก...พี่เชื่อโฟม”
“อย่าเปลี่ยนใจแล้วกัน” ผมยิ้ม ๆ แล้วตวัดปากกาเป็นลายเซ็นสุดเท่ของผม
“ไม่หรอกครับ...อะไรเอ่ยตำแหน่งใหญ่กว่าประธานบริษัท” ผมหัวเราะกับคำถาม นี้มันจะบอกใช่ไหมครับว่าเป็นผม
“ก็เมียเจ้าของบริษัทไง ใหญ่สุด ๆ”
“ถูกต้องแล้วครับ!!!!” ฮ่า ๆ ฮาครับ...ผมพึ่งได้ยิ้มกว้างเต็มปากก็วันนี้เอง พึ่งรู้ว่าไอ้พี่ทรีก็อารมณ์ขันเหมือนกัน คิดว่ามีแต่อารมณ์หื่น
“จะเที่ยวแล้วเราไปกันเถอะ” ผมถูกไอ้คุณสามีพยุงให้ลุกจากเก้าอีกประธานบริษัทช้า ๆ พวกผมกำลังจะเดินออกประตู ป้าเบญจาหน้าปลวกก็เปิดประตูเข้ามาพอดี
“ท่านจะไปไหนคะ..”
“เรื่องส่วนตัวครับ....” ผมกับไอ้คุณสามีเดินออกไปจากห้องนั้นทิ้งให้ป้าหน้าปลวกยืนถือถาดค้างอย่างนั้น ผมหัวเราะไปตลอดทางจนเข้ามาในรถอีกครั้ง
“อารมณ์ดีจริง ๆ เลยนะ มีอะไรดีหรอถึงหัวเราะตลอดทาง” ผมกลั้นหัวเราะเพื่อคุยกับคนข้าง ๆ แต่...แต่มันอดขำไม่ได้
“ฮะ ๆๆฮ่า โอ้ย....ตึงท้อง คิดถึงหน้าป้าเบญจานั้นแล้วขำ โอ้ย....” ผมขำจริง ๆ ครับ ตอนนี้ป้าเค้าคงแช่งผมบนต้องนั้นเป็นสิบกันเทศแล้วมั่งนั้น
“ไปว่าเค้า...ไปฝากท้องกันเถอะแล้วจะได้รีบไปซื้อกางเกงในกันเสียที” ผมหยุดหัวเราะกึก แล้วหันไปมองไอ้คนขับรถที่หัวเราะก๊ากตอนผมมองหน้ามัน มันคิดแต่เรื่องกางเกงในอย่างเดียวเลยหรอครับ
ผมถูกพามาโรงพยาบาลเดิมด้วยชุดนอน เท่ไหมครับคนมองทั้งโรงพยาบาล แถมมาต้อนรับกันทั้งแต่ทางเข้าโรงพยาบาลยันห้องฝากท้อง มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับขอแค่มาลายเซ็นผมที่เป็นแม่ แล้วก็เจ้าของไข้คือไอ้สามีผม แค่นั้นจริง ๆ ไม่ถึงนาทีแต่มีคนมาต้อนรับเป็นถึง ผอ. โรงพยาบาล บางคนก็มามุมเพราะอยากเห็นหน้าผม บางคนก็เข้ามาขอซื้อเลือดผมดื้อ ๆ จน รปภ. วิ่งกันให้วุ่นผมที่ดูสถานการณ์ไม่ค่อยดีสะกิดให้ไอ้พี่ทรีให้รีบหนีโดยด่วน แต่ที่ว่าอายที่โรงพยาบาลยังไม่เท่าที่นี้ครับ ในห้างปี 3000
อารมณ์ผมประมาณขอทานเข้าพารากอนอย่างนั้น ด้วยแฟร์ชั่นการแต่งตัวของผมที่ราวกับพึ่งตื่นนอนมาใหม่ ๆ กับไอ้สามีที่แต่งตัวหล่อเกินหน้าผมเคียงคู่กันราวกับไฮโซกับยาจก สาว ๆ ที่เดินสวนทางไปมาเลยมองไอ้พี่ทรีมากกว่าผม แต่ก็มีบางคนยิ้มให้ผมบ้าง ผมก็รับน้ำใจไมตรีโดยการยิ้มตอบ เราสองคนขึ้นบันไดเลื่อนมายังชั้นสองก็ยังคงได้รับความนิยมจากชาวบ้านที่มองกันอย่างตัวประหลาด
ส่วนไอ้สามีก็ยังคงประคองผมเหมือนเป็นง้อยไม่ห่างจนผมเองที่เริ่มอาย ก็คนมันไม่ชินนะครับให้ผู้ชายมากอด ๆ อย่างงี่ ชาติที่แล้วเค้ายังรับไม่ได้กันเลยไอ้ชายรักชาย พวกวิทยายุทธเก่งกล้าออกมาเปิดเผยต่อธาระกำนันหน่อยก็เป็นพวกสวยจนลืมไปแล้วว่าเคยเป็นชาย ประมาณนั้นแล้วล่ำ ๆ แมน ๆ หล่อ ๆ อย่างผมกับไอ้พี่ทรีมาเดินกระหนุงกระหนิงกันแบบนี้มันแปลก ๆ ครับ อ่าว...มัวแต่คิดอะไรเพลินผมเข้ามาที่นี้ทำไมครับเนี๊ยะ
“เดี่ยว...ไหนบอกว่ามาซื้อเสื้อผ้าเข้ามาในนี้ทำไม” ผมหยุดเดินเมื่อเข้ามาในสถานที่แปลก ๆ แต่เริ่มชินกับสายตามีปัญหาจากคนรอบข้างแล้วครับ
“มาทำธุระให้โฟมนิดหน่อย” ไอ้พี่ทรียิ้มให้ผมแล้วจับเอวผมหมับลากเข้าไปข้างใน
“เชิญครับคุณอองค์ตาล คุณอภิชาต ทางธนาคารของเรายินดีต้อนรับเป็นอย่างยิ่งครับ” อะไรนะ! ธนาคาร! ผมหันไปมองไอ้คนตัวโตข้าง ๆ ที่ลากผมไปนั่งโซฟาแล้วเค้าก็มานั่งข้าง ๆ ผม
“ที่ผมให้พ่อบ้านมาเดินเรื่องก่อนเรียบร้อยดีไหมครับ” พ่อบ้านนี้น้าเอเมทใช่มะ หรือว่าเรามาค้ำประกันให้อาเอเมท
“เรียบร้อยดีครับ หลักฐานที่ส่งมาพร้อมทุกอย่าง เอกสารพร้อมแล้วเชิญคุณอภิชาตเซ็นได้เลยครับ”
“ฮะ! ผมหรอ...” ผมชี้หน้าตัวเองงง ๆ แล้วมองเอกสารตรงหน้า หนังสือค้ำประกันจริง ๆ รึเปล่าวะ
“ก็เป็นกรรมสิทธิ์ของคุณอภิชาตนี้ครับ ก็ต้องให้คุณอภิชาตเซ็น แล้วก็ต้องของตัวอย่างเลือดกับลายนิ้วมือด้วยครับ” ผมมองหน้าพนักงานสลับกับไอ้คนข้าง ๆ ผมงงครับ กรรมสิทธิ์อะไรอีก
“พี่มาเปิดบัญชีเงินฝากให้โฟมนะ เอาไว้โฟมอยากเอาไปซื้อของอะไรจะได้ใช้ได้เลย เอาเซ็นเลย” ผมงง ๆ โก๊ะ ๆ อยู่แป๊ปนึ่ง แล้วก็ตวัดปากกาสีน้ำเงินเรืองแสงบนเอกสาร ไอ้พี่ทรีเอาเครื่องแสกนลายนิ้วมือมาแสกนนิ้วมือผมทุกนิ้ว สุดท้ายก็เอาเข็มมาจิ้มนิ้วผมแล้วหยดเลือดเข้าไปในแผ่นกระดาษอะไรสักอย่าง แล้วมันก็ซึมเข้าไปจนไม่เหลือคราบเลือดอีกเลย
“ตกลงคุณอภิชาตตัดสินใจได้รึยังครับว่าจะฝั่งตัวจับรหัสกับอะไร” อะไรตัวจับสัญญาณครับ...คนแต่งมึงอธิบายมาหน่อยสิกูงงโคตร (คนแต่ง : มึงอย่าโวยวายกูก็ไม่รู้รอพนักงานอธิบายสิมึง กูคนแต่ไม่ใช่พนักงานธนาคาร...แต่กูก็ทำงานธนาคารนี้หว่า)
“อะไรคือตัวจับสัญญาณครับ” ผมทำหน้าโง่ ๆ ให้พนักงานตรงหน้าให้รู้กันไปเลยว่ากูไม่รู้จริง ๆ ถามคนแต่งแม่งยังไม่รู้เรื่องเลย
“อ๋อ...คือลูกค้าระดับพิเศษของธนาคารของเราส่วนมากจะไม่นำรหัสร่วมกับบัตรประชาชนเหมือนกับลูกค้าระดับอื่นนะครับ ส่วนมากลูกค้าระดับพิเศษแบบคุณอภิชาตจะฝั่งรหัสไว้กับพวกเครื่องประดับ ไม่ก็ของที่มันใส่ติดตัวตลอดที่เก๋กว่าเดิม”
“อย่างที่ผู้จัดการเค้าบอกนั้นแหละ อย่างเมื่อก่อนของพี่ก็เป็นแหวนที่พี่ให้โฟมนั้นแหละ แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นแหวนแต่งงานแล้ว” แหวนแต่งงาน...ผมแต่งกับมันตอนไหนครับ ผมแอบมองนิ้วนางของไอ้พี่ทรีก็ยังว่างเปล่าแถมแสนรู้อีกว่าผมดูมือ ก็เลยชูมือให้ดูเสียแบบนั้น
“หาแหวนแต่งงานหรอ....ผู้จัดการครับแหวนที่ผมฝากมาได้รึยังครับ” ผู้จัดการหยิบกล่องแหวนมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นมาตรงหน้า ไอ้พี่ทรีเปิดออกดูแล้วยื่นแหวนวงหนึ่งให้ผม
“ใส่ให้พี่หน่อยสิ...” ผมมองแหวนที่พี่ทรียื่นให้ สลับกับมองหน้าพี่ทรี เอาวะ.... ผมหยิบแหวนมาสวมให้ไอ้พี่ทรีมันยิ้มหน้าบานมากเลยครับหมั่นไส้
“ตกลงคุณอภิชาตจะใส่รหัสไว้ที่ไหนครับ” ลอกชาวบ้านเลยครับ
“เอาใส่ไว้ที่แหวนแต่งงานเหมือนกันเลยได้ไหมครับ” ผู้จัดการยิ้มให้กับผมกว้าง
“แหม๋....รู้ใจกันจริง ๆ นะครับคุณอองค์ตาล คุณอองค์ตาลได้ขอให้ใส่รหัสไว้ที่แหวนแต่งงานของคุณอภิชาติเหมือนกันครับ รอซักครู่นะครับเดี่ยวผมขอเอาแหวนใส่ข้อมูลก่อนเชิญตามสบายนะครับ” ผมมองผู้จัดการถือแหวนในกล่องเข้าไปด้านในจนลับตา จึงหันมามองไอ้พี่ทรีข้าง ๆ
“ไม่กลัวหมดตัวหรอ...มาทำบัตรเครดิต เอ๊ย! รหัสให้โฟมงี้”
“มีเวลาใช้ก็ใช้ไปเถอะ..พี่กลัวโฟมจะไม่มีเวลาจะใช้มันมากกว่า” ทำเป็นรู้ดีนะมึง..โด่ อย่าให้ท้องแล้วกันพ่อจะร่อนให้ทั่วกรุงเลย ไม่หมดธนาคารอย่ามาเรียกไอ้โฟม ไม่นานผู้จัดการก็กลับมาครับพร้อมกับแหวน ไอ้พี่ทรีสวมแหวนแต่งงานที่มีเพชรเม็ดเล็ก ๆ สามชั้นสวมให้ผมทับกับแหวนทับทิมสีแดงวงเดิม เลยดูนิ้วนางผมจะมีค่ากว่าชีวิตผมอีกหวังว่าคงไม่มีใครเอาอะไรมาฟันมือผมขาดเพราะหวังแหวนสองวงนี้หรอกนะครับ
เราสองคนเดินดูโอ้หน้าไม่อายออกจากธนาคารขึ้นไปอีกชั้นหนึ่ง ชั้นนี้มีแต่ห้องเสื้อเต็มไปหมดครับ...ผมถูกลากมาห้องเสื้อหนึ่งที่ดูจะแพง เพราะบรรยากาศชวนคนมีตังค์มาเสียงเงินเหลือเกิน ผมกับไอ้คุณสามีเข้ามาในร้านเจ้าของร้านก็วิ่งหญิงเดี่ยว 1 x 100 เมตรเข้ามาทันที จากการพูดคุยแสดงว่าไอ้สามีผมต้องมีความหลังกับร้านนี้ไม่น้อย
“สวัสดีคะคุณโฟม...วันนี้เลือกเสื้อผ้าเต็มที่เลยนะคะ ร้านเรามีครบทุกอย่างจริง ๆ” ถ้าผมจะขอซื้อลูกอมร้านนี้จะมีไหมครับนั้น
“ขอบคุณครับ..ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องซื้อของเท่าไหรคงต้องรบกวนคุณจัดหาให้ดีกว่า” ผมยิ้มแหะ ๆ ให้ ก็ใครจะไปเลือกถูกละครับ มีเป็นล้านแบบเดินทั้งเดือนก็ไม่ครบหรอกมั่งนั้น
“งั้นคงต้องให้คุณอองค์ตาลช่วยเลือกคะ ขานี้ถนัดนัก....” นั้นไง...นั๊นไงไอ้โฟมว่าแล้วว่ามันต้องมีความหลังอะไรแน่ ๆ
“พึ่งรู้จะครับว่าเค้าพาใครมาที่นี้ด้วย” ผมชายตามองไอ้สามีผมที่ตัวเริ่มหดลงแถมทำเป็นอ้อนประคองผมใกล้ ๆ
“แหม๋.....ไม่อยากจะบอกว่าขาประจำเลยละคะ เชิญคุณโฟมนั่งก่อนดีกว่าคะเดี่ยวทางร้านจะจัดเสื้อผ้ามาให้เลือกดีกว่า” ผมถูกประคองไปนั่งโซฟาไฮโซไม่แพ้ที่บ้าน โต๊ะด้านหน้ามีน้ำสีส้มสวยกับเค้กน่ากินวางอยู่
“มาบ่อยหรอฮะร้านนี้...สนิทกับเจ้าของร้านน่าดู” ผมจะเอื้อมหยิบน้ำมาดื่ม แต่ก็ถูกมือใหญ่ของจำเลยหยิบแล้วยินดีส่งถึงปาก
“มันก็แค่เมื่อก่อนตอนนี้ไม่มี๊ไม่มีจริง ๆ...”
“ขอให้มันแน่....”
“ดูเสื้อผ้าดีกว่า พี่ช่วยเลือกนะ” ผมกอดอกไขว้ห้างลูบพุงมองไอ้ตัวพ่อเดินไปที่ราวเสื้อผ้าที่พนักงานลากมาใกล้ๆ ไอ้พี่ทรีจับ ๆ จ้อง ๆ แล้วโชว์ให้ผมดู บ้างก็เอามาทาปกับผมบ้าง หรือไม่ก็เอามากะว่าผมจะใส่ได้นานแค่ไหนเพราะผมอ้วนขึ้นทุกวัน
“โฟม...ตัวนี้เอาไว้ใส่ตอนไปเที่ยวไหม” ผมมองเสื้อในมือก็พยักหน้าส่งๆ เริ่มง่วงนอนมานิด ๆ ห๊าว...... จะซื้อไปถมที่รึไงนั้น คงต้องต่อบ้านเอาไว้เก็บเสื้อผ้าผมแน่ ไม่เกินเดือนก็ต้องมาซื้อใหม่จะซื้อไปทำไมเยอะแยะ..แล้วทำเหมือนผมจะออกไปไหนบ่อย ไหนจะรองเท้าอีก 30 กว่าคู่ หมวก ผ้าพันคอ เสื้อกันหนาว นาฬิกา สร้อย เข็มขัด อะไรนั้น กระเป๋า! พอเถอะพ่อคู๊ณ!
“โฟม....ขนาดนี้ได้ไหม” ผมที่ง่วงนอนปรือตาดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“ว๊าก!....... เอามาโชว์ทำไมหะ!” ผมตกใจนิดหน่อยครับที่ลืมตาขึ้นมาก็เจอกับกางเกงในเจ้ากรรมนายเวรที่ตามหลอกหลอนผมตั้งแต่เช้า
“ก็พี่ไม่ใช่คนใส่นี้จะรู้ได้ไงว่าใส่สบายไหม แต่พี่ว่าก็คงพอดีจากประสบการณ์ถอด” ผมมองไอ้คนตรงหน้าที่กางกางเกงในในมือผลิกไปหน้าเอหน้าบีดู
“เอาขนาดนี้เนอะ...” ยังมีหน้ามาถามอีก กูอ้ายยยยยย.....เชี้ย!
“เออ!!!!”
ตอนนี้เสื้อผ้าทั้งแต่ชุดนอนยันชุดเที่ยวผมเลือกเรียบร้อยเพียงแค่พยักหน้าครับ มาตอนนี้ผมกำลังนั่งพิงกับอกไอ้คุณสามีหลับตาพักสายตา ส่วนคุณสามีก็วุ่นวายกับการเอานาฬิกามาลองกับข้อมือผม เรือนนั้นใส่เรือนนั้นถอดออกอยู่นาน ผมก็พอจะรู้ว่าไอ้พี่ทรีบ้านาฬิกา จากที่ห้องแต่ตัวมีตู้เก็บนาฬิกาเยอะมาก....
“ทรีขา!..... ที่รัก! คิดถึงจังเลย...” ผมสะดุ้งกับเสียงแปดหลอดนั้นเล็กน้อย พร้อมกับแรงปะทะทำให้หัวผมแทบหลุดจากอก หน้าจะพุงหลาวชายตกโซฟา
“มีนา!....” ผมเงยหน้ามองไอ้สามีเอ่ยนามยายแปดหลอดที่กำลังกอดแขนผัวผมแน่น
“มีนาเองคะ..ดีใจจังเลยได้เจอทรีที่นี้มีนาคิดถึงคุณจัง”ยายแปดหลอดหอมแก้มไอ้ผัวตัวแสบของผม มึงสองคนเห็นหัวกูไหมหะ
“มีนามาซื้อเสื้อกับแฟนหรอครับ” ผมจ้องไอ้พี่ทรีที่พยายามจะแกะชะนีออกจากแขน มึงรีบเลย.....
“มีนามีแต่คุณ...จะมีแฟนได้ไงคะ” นั้นไง....นั๊นไงมาอีกตัวแล้ว อดีตอีกคนใช่ไปไหมหะ!...
“อะไรกันครับ..วันก่อนได้ข่าวว่าไปเที่ยวต่างประเทศกับแฟนหนุ่มไม่ใช่หรอครับ”
“แหม๋.....ทรีไม่ต้องหึงหรอกคะก็แค่เพื่อน”
“มีนาปล่อยผมเถอะครับ..ทำอย่างนี้มันไม่ดี”
“มีนาขอโทษคะ...นั้นน้องต้นข้าวที่เล่าให้มีนาฟังหรอคะ” เปิดทางมาหาผมแล้วใช่ไหมครับ....
“ผมไม่ใช่ต้นข้าวหรอกครับ...” ผมยิ้มให้ยายแปดหลอดที่ยังคงเกาะแน่นทนนานเหมือนกาวตาช้างอยู่กับแขนของไอ้สามีของผม
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่คิดว่าจะเจอคู่ขาของทรีที่นี้” ยายแปดหลอดหัวเราะแล้วมองผมด้วยหางตา...
“ผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ ไม่คิดว่าจะเจอคู่ขาเก่าของสามีผมที่นี้....คุณของเก่า” ผมยกมือด้านซ้ายให้มาใกล้ ๆ กับหน้าผม กางให้เห็นชัด ๆ กันไปเลย ไม่พอครับไม่พอ...ผมเอามือซ้ายไปทาบทับมือซ้ายของไอ้พี่ทรีให้ยายนั้นเห็นกันจะ จะ ...ตัวจริงเสียงจริงกันไปเลย ตายายนั้นซูมเข้ามาที่แหวนของผมกับไอ้พี่ทรีที่คล้ายกัน ของผมเป็นแหวนเพชรเม็ดเล็กเรียงกันสามแถว แต่ของพี่ทรีเป็นแหวนที่เรียงกันแถวเดียวแล้วมีทองคำขาวอยู่ด้วยเพชรก็เม็ดใหญ่กว่า แต่ถ้าไม่โง่ดูก็รู้ครับว่ามันคู่กัน
“ไม่จริง....ทรีคะคุณหึงมีนาก็ไม่น่าจะประชดมีนาด้วยการทำแบบนี้ มีนาสัญญาว่าจะไม่ไประรานเลขาคุณอีก แต่คุณเลิกประชดมีนาแบบนี้ได้ไหมคะ” ยายนี้หลอกคนอื่นเก่งพอ ๆ กับหลอกตัวเองเลยนะครับ
“มีนา...นี้ภรรยาของผม ตัวจริง คนเดียวด้วยครับ....มีนาจะดูเสื้อผ้าตามสบายนะครับผมกับภรรยามานานแล้วคงต้องขอตัวก่อน ไปเถอะที่รัก” ยังมีน่ามาที่รักอีกนะมึง...แต่แสดงละครไปก่อน แถวนี้มันไม่มีเสื้อคู่หรอครับ..จะใส่เดินด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ช้างเท้าหน้ากับควานช้าง ผมเป็นควานช้างนะครับ..... ผมถูกจูงมายังร้านอาหารหรูในห้างด้วยสามี และชุดนอนเหมือนเดิม...พอผมนั่งปุ๊บปากก็ออกเลยทันที
“อีกคนแล้วนะ...จะมีอีกไหม” ผมถามไอ้คนข้าง ๆ
“อีกเยอะจ้าที่รัก...ออมแรงไว้นะครับ” อ๊าก!!!!
-
มีคำถามคร๊าบบบ ??? ,,, อยากรู้อะไรทำให้พี่ทรีรักพี่โฟม ขนาดนี้ !!!
ตอบจาใจจริงนะคะ...แตนก็ไม่รู้เหมือนกันคะว่าทำไมพี่ทรีถึงรักโฟมได้ เรื่องนี้เค้ารู้กันสองคนคะ 5555 ตอบงี่จะโดนตบเอาไหมน้า...คงประมาณรักแรกพบ เจอพวกซิงแล้วอยากได้เป็นเจ้าของ ไม่อยากให้ใครมาเตะต้องอะไรประมาณนี้แหละค แต่ถามว่าพี่ทรีรักโฟมรึยังในความรู้สึกแตน...แตนว่าทั้งคู่ยังไม่ได้รักกันหรอกคะ มันเป็นเพราะสถานการณ์บังคับทำให้ทรีต้องทำเป็นรักมากกว่าสำหรับตอนนี้ ส่วนโฟมก็ต้องทำดีเพื่อให้ตัวเองกับลูกอยู่รอด...แต่ต่อไปอะไรมันก็ไม่แน่สองคนนี้อาจจะรักกันจริง ๆ ก็ได้ (พูดเหมือนว่าเค้าจะไม่รักกันอย่างนั้น)
ถ้าเป็นบ้านเรา ลุกขึ้นโวยวายอยากกินน้ำมะพร้าวตอนดึกแบบนั้น
สงสัยถูกมะพร้าวทุ่มหัวซะละมั้ง
5555 แตนเห็นด้วยคะ แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่มือให,j มักจะตื่นเต้นแล้วก็เห่อลูก เรื่องที่แพ้ท้องอยากกินอะไรแล้วจะหามาให้คงไม่ยาก แต่แตนคูณความเวอร์เพื่อนความสมจริงในอดีตเข้าไปอีกเยอะ เลยออกาแบบนี้ มันเป็รเรื่องอนาคตอ่านฮา ๆ นะคะ
เอาละคะไปอ่านนิยายกันเถอะ ขออภัยที่ไม่ได้แก้ไขคำผิด แล้วก็มาดึกสะมากมาย....ไปอ่านกันดีกว่าคะ
๕๕๕
-
ลายตากันไหมคะ 5555 คอมเจ๊ง....ทำได้เท่านี้จริง ๆ มันไม่เว้นบรรทัดให้งะ แต่มันเพิ่มช่องไฟให้ แปลก ๆ
ไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ ขออภัยอย่างแรงที่อ่านและสะดุด ฉึก ฉึก หลายที
-
มีนาหรือมีนอกันแน่ยะ :beat:
-
นั่นไงกิ๊กเก่าโผล่มาอีกหนึ่ง...
พี่ทรีนี่มีกิ๊กกี่คนดนี่ย!?
น้องโฟมจัดการให้หมดเลยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!
-
ถ้าเค้าเป็นโฟมก็คงจะร้องไม่ต่างกัน
อ๊่าก!!!!!!!! ไอ้ตัวพ่อเอ๊ย :m16: นู๋โฟมเหนื่อยแย่
นู๋ต้นข้าวนี่คงจะมาเป็นคู่หูของนู๋โฟมแน่ๆ
แต่อยากให้นิสัยแรงๆหน่อย จะได้มาช่วยนู๋โฟม
สู้รบปรบมือกับบรรดากิ๊กเก่าๆของไอ้ตัวพ่อมันได้
-
ช้างเท้าหน้ากับควานช้าง !! :laugh:
ตอนนี้โฟมพูดใจซะใจจังเลย ฮ่าๆๆๆ
= = '' อดีตพี่ทรีเริ่มเยอะเเล้วน้า = ='' คุณภรรยาจะไหวมะเนี้ย
เอาใจช่วยนู๋โฟมเเละ ไรเตอร์นะคะ!
( ขอให้คอมหายไวๆเเละมาต่อเร็วๆน้าา.....สนุกมากๆ รอทั้งวันเลย อิอิ)
-
อีกเยอะเลยหรอพี่ทรี :laugh:
-
กิ๊กเยอะโฟมจะไหวมั้ยเนี้ย
:z6: สำหรับยายมีนา
-
เหนื่อยแทนโฟม :z3: :z3:
-
โฟมคงเหนื่อยไปอีกนาน
เจือนพี่ทรีดีกว่าไหม
o18
-
ตอบแบบไม่สะทกสะท้านเลยนะเหอะๆ มีน้องต้นข้าวมาเป็นคู่หู
ดูท่าทางรายนั้นจะเลิฟพี่สะใภ้ซะด้วยสิ พากันเที่ยวเลยหนูๆ ^^
-
ขำที่พี่ทรี บอกให้ออมแรงไว้
ก๊ากกกกก
ท่าทางจะเยอะจริง
จะเยอะไปจนลูกคลอดเลยมั้ยยยย
เหอะๆๆ
^^
-
จะมากี่คนโฟมเราก็ไม่กลัวหรอก ขอแค่พี่ทรีแกชัดเจนว่าจะไม่นอกลู่นอกทางให้แม่ลูกต้องปวดหัวใจก็พอ
-
โฟม
อาละวาดให้บ้านแตกไปเลย
อยากทำอย่างงี้ดีนัก เอาให้ตายไปข้างหนึงเลย :fire: :fire:
-
วันหลังจะออกจากบ้านก็ถือไม้กวาดกับที่ตักขยะไปด้วย
เอาไว้เก็บกวาดพวกบรรดากิ๊กเก่าของสามี เยอะเกิ๊นนน
-
พี่ทรี ยังกล้าบอกอีกนะว่ายังมีอีกเยอะ
ไม่กลัวตายเลยหรือไงฟระ
-
โฟมไหวมั้ยเนี่ยของเก่าอิพี่ทรีเยอะจัดค่อยๆโผล่ออกมาทีละคนสองคน
-
พี่ทรี เริ่มเยอะ จะม่ใครดผล่มาอีกเนี่ย
-
“อีกเยอะจ้าที่รัก...ออมแรงไว้นะครับ” อ๊าก!!!!
กร๊ากกกก ยังมีอีกเยอะใช่ไหม!!!
-
เอาให้เต็มที่เลยโฟม ไหนไหนมันก็สามีเราเว้ย เอาให้เต็มที่
สามีโฟมใครห้ามแตะ 555
พี่ทรีดูแลเมียรักให้ดี เดี๋ยวจะหาว่าแฟนคลับโฟมไม่เตือน
โห่ไรเตอร์ที่บอกว่าตอนนี้อาจยังไม่รัก พี่ทรีให้ขนาดนี้ ตามใจขนาดนี้ ยังเรียกว่าไม่รักอีกเหรอ
ที่สำคัญหนูโฟมของเราดูจะหึงคนอื่นไม่ใช่น้อยนะนั่น รักกันได้แล้วม๊างงงงงงงง
แถมตอนนี้ก็มีโซ่ทองมาคร้องใจแล้วด้วย สองเส้นเชียวนา รักกันรักกันได้แล้ว :L2:
วันนี้ก็มาต่ออีกเหอะน๊า หนุกหนานอ่ะ
-
โฟม อย่างนี้สิ ถึงจะเหมาะกับนายเอกยุค 3000 แต่อย่าลืมกลับไปซักฟอกด้วยไฮเตอร์อีกรอบเอาให้สะอาดเลยน่ะรอบนี้ ต้นข้าว คู่หูคนใหม่ของโฟม คงจะน่ารักไม่แพ้โฟม อิอิ....เอาตอนต้นข้าว กับดาป มั้งนะครับ Writer ขอบคุณล่วงหน้าครับผม....
-
:laugh:พี่ทรีงานเข้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โฟมสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
เยอะนะเนี่ย เหอ ๆ
เดวให้โฟมตัดทิ้งซะดีมั๊ยเจ้าชู้นัก :z1:
..
-
ไปที่ไหนก็มีแต่คู่ขาพี่ทรีเต็มไปหมดเลยนะเนี่ย
อยากอ่านน้องต้นข้าวบ้างจัง ^^
-
"อีกเยอะ"
อ่านประโยคนี้หนักใจแทนโฟมเลยขอรับ o18
แต่ยังไงก็สู้ๆนะขอรับ :กอด1:
-
มาอีกคนแล้ว
คู่ขาเยอะจริงๆนะนายทรี - -
-
อยากอ่านมุมมอง ของพี่ทรีบ้างอ่าคะ^^''
ว่าเขาจะคิดอย่างไรกับภรรยาเจ้าอารมณ์ อิอิ
รอๆๆๆ นะคร้าาา! ไรเตอร์สู้ๆ
-
รอนะรอนะรอนะรอ
รอไรเตอร์ใจดีมาต่อให้คืนนี้ :กอด1:
-
มารอด้วยคน ฮิๆๆๆๆๆ
-
เอามุมมองของพี่ทรีหรอคะ อืม.... คือจริง ๆ วันนี้กะจะแอบเกเร ไปแต่งนิยายอีกเรื่องนะคะ แต่ไม่ใช่ ชายรักชายนะคะ เอาเป็นว่าตอนที่ 16 เป็นมุมมองของพี่ทรีดีกว่าคะ อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ทรีคิดยังไงกับน้องโฟมกันแน่.......5555 คิดแล้วสนุก ให้พี่ทรีตามเอาใจน้องโฟมดีกว่า อะเด๊ะ! ไหนว่าจะแต่งอีกเรื่อว จ๊ากกกกกกก
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่า
อ่านแล้วก็ติดเลย
สมัครเว็บเพื่อเม้นให้เลยนะเนี้ย :L2:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่า
อ่านแล้วก็ติดเลย
สมัครเว็บเพื่อเม้นให้เลยนะเนี้ย :L2:
งั้นขออนุญาติเจาะไข่แดงเลยนะคะ +1 :-[
-
เเต่งเรื่องนี้ก่อนน้าาไรเตอร์
รอทั้งวันเลย ติดเเล้วนะเนี้ย อิอิ.....
( มุมมองพี่ทรี น่าจะสนุกมากๆเเน่ๆเลย^[]^ )
ไรเตอร์สู้ๆ!
-
เค้าอยากอ่านๆ :impress2:
มุมมองของไอ้พี่ทรีบ้าง
-
ออมแรงเยอะๆเลยน้องโฟม ท่าทางพี่ทรีจะมีกิ๊กอีกเป็นกระบุง
น้องต้นข้าวน่ารักอ่ะ มีการมาถูๆไถได้วย
เค้าอยากอ่านมุมมองพี่ทรีม่างงงงงงงงงงงงงงงงง
-
มาแล้ว แต่ยังไม่ได้แต่ง 5555 ขอแว๊ปไปปั่นก่อน คริ ๆ :laugh:
:z6: :z6:
-
^
^
ทะยอยอ่านเรื่องนี้จนทันแล้วค่ะ
ไอเดียคนแต่งกิ๊บเก๋มากๆ
สนุกล้ำ ไปถึงอนาคต
บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณค่ะ :3123:
-
เค้าอยากอ่านอ่ะ เค้าอยากอ่าน
มาต่อเหอะนะไรเตอร์ นะนะนะนะนะนะ :กอด1:
-
ดูท่าว่าโฟมจะเหนื่อยกับก๊กๆของนายทรีอีกนานเลย
เยอะเหลือเกิน นี้ก็โผล่มาอีกคนล่ะ
อยากอ่านมุมมองของพี่ทรีบ้างจัง
อยากรู้ว่าจะรั่วสู้โฟมได้ไหม? :laugh:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลยครับ
ฮามาก
:L2:
:pig4:
-
เพิ่งอ่านครับผม :mc4:
หนุกมากมาย มาต่ออีกนะ o13
-
สวัสดีครับแฟนคลับของผมทุกท่าน (ไรเตอร์ : พี่ทรี...ไม่คิดว่ามีนะไอ้แฟนคงแฟนคลับของพี่) ตอนนี้ผมกำลังขับรถอยู่ครับ หลังจากแม่หมูข้าง ๆ ที่เอาแต่บ่น ๆ แล้วก็กิน ๆ สุดท้ายก็ง่วงนอน ผมเลยต้องพาภรรยาของผมรีบกลับไปพักผ่อนโดยด่วน ก่อนจะออกมาผมยังแอบหักเลี้ยวไม่ทัน ยังดีที่สายตาผมไกลเลยเห็นคู่กรณีของผมอีกคนกำลังสาวเท้ารีบมาหาผม ใครถามนะครับว่ามีนารึเปล่า..... ไม่ใช่ครับคนนี้ผู้ชาย
ระหว่างที่ผมขับรถพาแม่หมูกลับไปนอนที่เล้า ผมจะมาตอบข้อสงสัยกับทุกคนให้กระจ่างกันดีกว่าครับ มีคนถามว่าผมรักโฟมได้ยังไง ถ้าผมตอบตามความรู้สึกผมว่าลึก ๆ ของผมก็แค่รักและหวงแต่คงไม่ถึงขึ้นผูกพัน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างผูกให้ผมกับโฟมต้องมาอยู่ด้วยกัน ทำให้ผมต้องพยายามให้โฟมอยู่ใกล้ ๆ ผม เป็นของผมเท่านั้น! ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวนะครับ แต่ผมเป็นคนขี้หวง
ตอนแรกที่ผมเห็นโฟมนอนอยู่อยู่บนเตียง..ผมพูดตามตรงว่าผมกะจะเตะโฟมโด่งออกจากห้องด้วยซ้ำ อย่าว่าแหละ..ผมไม่ได้เดือดร้อยเรื่องหาที่ลงไม่ได้เสียหน่อย ผมเดินผ่านที่ทำงานแค่ชั้นแรกก็มีคนชายตาอยากมาร่วมรักกับผมเยอะแยะ แต่ผมไม่ชอบมีอะไรกับคนใต้การปกครองพวกสาว ๆ หนุ่ม ๆ ในบริษัทเลยซวยไป ผมเดินไปดูโฟมที่นอนหลับไม่ได้สติบนเตียง สีผิวแต่แตกต่างไปจากคนทั่วไปทำให้ผมรู้สึกว่าคน ๆ นี้พิเศษ แถมยังตัวเล็กอีกด้วยยิ่งมองก็ยิ่งสนใจและอยากครอบครองเหมือนต้องมนต์ก็เลยจัดการให้เป็นของผมอย่างที่รู้ ๆ กัน.....
คำถามต่อมาถามว่าผมเสียใจไหมที่รู้ว่าโฟมท้อง ไม่เลยครับ...มันกลับทำให้ผมโล่งอกที่ลูกจะทำให้โฟมไม่ไปไหน โฟมเป็นคนไม่น่ารักอะไรมากมาย แต่เค้าโดดเด่นเกินไปแถมยังดึงดูดให้คนเข้ามาใกล้ ๆ โดยที่เค้าเองก็คงไม่รู้ตัว ผมชอบมองโฟมตอนอาบน้ำที่สุดครับ ผมชอบมองท้องที่เหมือนปลาท้องของโฟม มันยื่นออกมาอย่างเห็นได้ชัดเพราะลูกแฝดในท้อง แถมมันยังนุ่มนิ่มเวลาผมสัมผัสผมหลงลูกตั้งแต่อยู่ในท้องแล้วครับ
อีกคำถาม ผมเจ้าชู้รึเปล่า? ....ผมว่าผมไม่ได้เจ้าชู้นะครับ แต่ผมเรื่อย ๆ มากกว่าไม่ได้เจาะจงว่าต้องกับใคร เพราะผมกับใครก็ได้ ยังไงก็ได้มาให้ฟรี ๆ กับรับ อยากได้เงินกลับก็จัดให้ ลีลาคนไหนเด็ดก็มีติดใจ คนไหนใช้ได้ก็ชั่วคราว ผมรู้ว่าทุกคนที่เข้ามาในชีวิตผมต้องการที่จะให้ผมหยุดที่เค้า...แต่ผมทำไม่จนมาพบกับโฟม เอาละครับถึงบ้านแล้วพาแม่หมูเข้าเล้ากันดีกว่าครับ
ผมเปิดประตูเพื่อพาแม่หมูเข้าไปในบ้าน ผมมองโฟมกี่ครั้งโฟมก็ทำให้ผมยิ้มได้เสมอไม่ว่าจะตอนไหนแม่กระทั้งตอนนี้ ผมอุ้มแม่หมูขึ้นในอ้อมแขนของผม ความเย็นจากด้านนอกทำให้โฟมซุกหน้าเข้ากับอกผมทันทีพร้อมกับสงเสียงงอแงให้ผมต้องรีบเข้าบ้านให้คนในอ้อมแขนเข้าสู่นิทราต่อไป
ผมวางแม่หมูบนเตียงของผม ตัวของโฟมเล็กมากเมื่อยู่บนเตียงแล้วยิ่งถูกห่มด้วยผ้านวมผืนหน้ามันยิ่งทำให้แม่หมูของผมแถบจมลงในเตียง เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมต้องรีบไปเปิดประตู เพราะกลัวว่าแม่หมูจะตื่น....
“คุณท่านคะ...เสื้อผ้าจากห้องเสื้อมาส่งแล้วคะ” ป้านองบีเองครับ ผมพยักหน้าแล้วเดินลงไปข้างล่างพร้อมกับป้านองบี รถขนของกำลังลำเรียงเสื้อผ้าของแม่หมูของผมลงมาเกือบสิบราว ผมเดินตรวจสอบเสื้อผ้าพวกนั้นว่าครบถ้วนหรือเปล่า
“ป้าซักเสื้อผ้าพวกนี้แล้วเอาเข้าไปในห้องด้วยนะ....อ้อ...ขนของเก่าออกให้หมดเลยนะครับ” ผมสั่งบรรดาแม่บ้านที่กำลังเก็บเสื้อผ้าของแม่หมูของผมไปซักอยู่ จริง ๆ แล้วผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าทางร้านต้องทำการซักรีดก่อนส่งมาให้ลูกค้าอยู่แล้ว แต่ผมก็ยังไม่ไว้ใจใครนอกจากไว้ใจตัวผมเองอยู่ดี
ผมเดินไปเปิดท้ายรถของผม ขนของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ไม่มีอะไรหรอกครับก็แค่พวกเครื่องสำอาง เครื่องบำรุงผิวของโฟมเค้า ของผมอีกนิดหน่อยแล้วก็หนังสือที่โฟมกับผมไปเหมามาเกือบสิบเล่ม ผมส่งถุงกระดาษให้แม่บ้านยกเว้นแต่พวกหนังสือที่ผมจะนำขึ้นไปในห้องนอนเอง ต้องรีบแล้วครับผมกลัวแม่หมูตื่นขึ้นมาไม่เจอผม
“พี่ทรี.....” นั้นไงครับลงมาแป๊ปเดียวแม่หมูของผมก็ลืมตาทันที
“พี่อยู่นี้....เป็นอะไรรึเปล่า” ผมมองโฟมที่ยกมือสองข้างปิดดวงตาของตัวเองอยู่ ผมได้แต่มองอยู่ใกล้ๆ ไม่รู้จะทำอะไรได้
“โฟม.... เป็นอะไร” ผมดึงมือของโฟมออกก็เห็นดวงตาที่หวานแทบหยดลงหมอน ผมเลยอดใจจะโน้มตัวไปจูบรับขวัญแม่หมูของผมไม่ได้
“โฟมลุกไม่ได้ เวียนหัว......”
“ไปหาหมอไหม” โฟมส่ายหน้าไปมาแต่ยังคงหลับตาอยู่ ผมรู้สึกหงุดหงิดตัวเองทุกครั้งที่ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าโฟมกำลังจะเป็นอะไร หรือต้องการอะไร
“พี่ให้ป้านองบีเอาขนมปังให้โฟมหน่อย” โฟมบอกผมแค่นั้นแล้วก็นอนตะแคงมาทางผม ผมที่นั่งพิงกับหัวเตียงอยู่เอื้อมมือกดเรียกให้ป้านองบีให้เอาขนมปังขึ้นมาให้โฟมตามความต้องการ ผมยังคงก้มมองหน้าขมวดของโฟมอยู่ ผมยกหัวของโฟมขึ้นมานอนกับต้นขาของผม ส่วนมือก็ช่วยลูบหลังให้ดูเหมือนโฟมจะชอบให้ผมทำแบบนี้
“ได้แล้วคะคุณท่าน” ผมพนักหน้าให้ป้านองบีนำขนมปังหวาน ๆ กับผลไม้ป่าที่โฟมเรียกว่า อะไรรี่ ๆ สักอย่างมาวางไว้กับโต๊ะเล็ก ๆ ที่ตอนนี้เป็นของใช้ที่เพิ่มมาใหม่ตั้งแต่โฟมท้อง
“ป้าเอานม กับน้ำขิงมาให้ด้วยเผื่อว่านายท่านจะอยาก”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้ป้านองบี พอบรรดาแม่บ้านออกจากห้องไปหมดผมจึงค่อย ๆ ตวัดร่างของโฟมให้มานอนในอ้อมแขนของผม แล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้แม่หมูหน้ายู้ในวงแขน
“โฟม....กินขนมหน่อยไหม” ผมดูเปลือกตาของโฟมที่ค่อย ๆ เผยขึ้น คิ้วก็ยังคงพันกันเหมือนเครียดอะไรอยู่ แต่ใบหน้าเล็กก็พยักหน้าให้สัญญาณผมบ้าง ผมส่งขนมปังให้คนที่นอนในอ้อมแขนของผมเข้าปาก โฟมเคี้ยวอยู่นานกว่าจะกลืนลงไป ผมหยิบน้ำขิงส่งให้โฟมถึงปากกลัวจะคอแห้ง โฟมจิบมันเข้าปากเล็กน้อยแล้วก็ทิ้งตัวนอนที่เดิมเหมือนไม่มีแรง
“เอาอีกไหมโฟม....เป็นอะไรมากรึเปล่า” ผมลูบใบหน้าเล็ก ๆ อย่างหมั่นเขี้ยวอยากกัดแก้มนั้นจริง ๆ
“เดี่ยวค่อยกินใหม่ พักก่อน.....” ซักพักแม่หมูของผมก็เริ่มพยุงตัวเองนั่งพิงกับอกผม
“เวียนหัวหรอ....ไปหาหมอดีกว่า”
“มันก็เป็นอย่างี้มาได้สองสามวันแล้ว ไม่เป็นไรหรอกกินอะไรรองท้องหน่อยก็ดีขึ้นเอง” ผมก้มลงหอมแก้มนิ้ม ๆ ของแม่หมูที่ยังคงสลึมสลืออยู่
“เหนื่อยไหม....ท้องแรกแบบนี้” ผมลูบท้องของโฟม..ผมชอบครับความรู้สึกอุ่นๆ นี้
“ไม่เป็นไรหรอก....ดีขึ้นแล้ว อยากเข้าห้องน้ำ” ผมมองร่างเล็กที่ตวัดเท้านั่งข้าง ๆ เตียง โฟมค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนช้า ๆ โดยที่ผมก็คอยดูอยู่ไม่ห่าง
“ให้พี่ไปส่งไหม” ผมประคองให้โฟมค่อย ๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำช้า ๆ
“ไม่เป็นไรหรอก...พี่รอโฟมอยู่ตรงนี้นะโฟมนะ มีอะไรจะเรียก” ผมยืนหันหลังให้แม่หมูขี้อายที่กำลังนั่งเข้าห้องน้ำอยู่ ประตูห้องน้ำที่ไม่ปิดทำให้ผมรู้ว่าแม่หมูด้านในกำลังทำอะไรอยู่
“เสร็จแล้ว...” ผมหันไปมองโฟมแล้วอดยิ้มกว้างไม่ได้ แขนเสื้อ ขากางเกงที่ผมพับไว้ตอนนี้มันหลุดเลื่อนลงมาจนทำให้กางเกงลากตามพื้น
“โฟมถอดกางเกงเลย...” ผมก้มตัวลงไปจับขอบกางเกงนอน แล้วรูดลงไปกองกับข้อเท้า โฟมจับไหล่ของผมพยุงร่างหนัก ๆ ให้ก้าวขาออกจากกางเกง ผมไม่ได้คิดอะไรลามกนะครับเพราะเสื้อนอนของผมคลุมตัวขอโฟมได้สบาย
“ปะไปได้แล้ว” ผมตวัดตัวโฟมขึ้นในอ้อมแขน แล้วพาก้าวไปวางบนเตียงให้เบามือ ผมมองแม่หมูค่อย ๆ ประคองท้องของเค้าแล้วค่อย ๆ ขยับตัวอย่างลำบาก แต่มันดูน่ารักสำหรับผม
“ปวดหลังไหม...ปวดขารึเปล่า” ผมนั่งมองโฟมที่นอนตะแคงมองผมตาแป๋วใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ มือของโฟมโผล่ออกมาจากแขนเสื้อเล็กน้อย แต่ที่สะดุดตาผมคือแหวนทับทิมสีแดงกับแหวนแต่งงานที่เด่นใกล้ๆ ใบหน้าของโฟมต่างหาก
“ปวดหลังนิดหน่อย...สงสัยเดินเยอะแต่นอนท่านี้ไม่เป็น...โอ๊ย!”
“โฟม! เป็นอะไร” ผมมองโฟมที่เอามือแนบกับท้อง ใบหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวด ผมตวัดผ้าห่มออกดูตำแหน่งที่โฟมจับอยู่
“อูย........ เล่นซะจุกเลย” ผมยังงงอยู่ครับ อะไรจุกไม่เข้าใจแต่มือของผมก็ลูบท้องของโฟมไปมาเหมือนเดิม
“เป็นอะไรทำไมโฟมไม่ยอมบอกพี่บ้างเลย”
“จะรู้ก่อนไหมเล๊าว่าลูกจะเตะตอนไหน!”
“ฮะ! อะไรนะโฟม! พูดอีกทีสิ!” ผมจับแขนโฟมแน่น ตาก็มองท้องที่โฟมกำลังสัมผสอยู่
“จะเสียงดังทำไมเล๊า! ไม่ชอบ!” โอ๊ะ!.... ผมทำแม่หมูหงุดหงิดอีกแล้ว ผมอ่านหนังสือแล้วเลยรู้ว่าอารมณืของโฟมจะขึ้น ๆ ลง ๆ แบบนี้บ่อย เหวี่ยงบ้าง โกรธบ้าง น้อยใจบ้าง อยากกินแปลก ๆ เอาแต่ใจ และทั้งหลายทั้งปวง แต่ผมไม่สนหรอกครับ
“ขอโทษ.....ดีกันนะ ไหน ๆ ลูกคนไหนเตะแม่หมู พ่อตีเลย” ผมนอนลงต่ำให้ตำแหน่งใบหน้าของผมอยู่ตรงกับท้องของโฟม
“ยังไม่ทันเกิดก็จะลงไม้ลงมือกับลูกแล้วรึไง” โหย...เหวี่ยงได้อีกครับ สาบานได้เลยว่าถ้าเป็นคนอื่นไม่ได้มานอนนิ่งๆ แบบนี้แน่ ถึงจะเป็นเพื่อนก็ตามผมไม่เลี้ยงไว้ให้มาด่าผมแบบนี้หรอก แต่แม่หมูของผมจะว่าอะไรผม..ผมก็ไม่โกรธกลับขำเสียอีก
“โฟมอย่าอารมณ์เสียสิ ลูกจะพลอยอารมณ์เสียไปด้วยเนอะลูกเนอะ ไหน ๆ ....โฟมลูกดินนานแล้วหรอ” ผมเอาใบหน้าแนบกับท้องหันหน้าไปทางโฟม
“พึ่งดิ้นเมื่อกี้ครั้งแรกนั้นแหละ ตกใจเหมือนกัน ฮ่า ๆ” นั้นไงครับเมื่อกี้ยังด่าผมอยู่เลย ตอนนี้มาหัวเราะเสียแบบนั้นเอาใจลำบาก
“ลูก....ทักทายพ่อหน่อยสิลูก” ผมคุยกับลูกในท้อง ไม่รู้ว่าคนไหนจะตอบรับผม.....แต่.....เงียบสนิท
“ฮ่า ๆ ลูกไม่รักพี่แล้ว... โอ๊ย! อู้ย........” ผมรับเอามือไปสัมผัสท้องอีกด้านที่โฟมกำลังจับอยู่ แสดงว่าตอนนี้ลูกอีกคนกำลังดิ้นแน่นอน
“หมอบอกให้โฟมไปตรวจเพศวันไหนนะ” ผมถลกเสื้อนอนของผมออก แล้วเอาหน้าแนบกับท้องให้ทั่วไปหมด เอาสิครับคราวนี้ดิ้นทางไหนผมก็ถูไปทางนั้นแหละ
“อีกอาทิตย์ฮะ....ก็จะครบ 2 เดือน เหลืออีกตั้ง 8 เดือน” อีก 8 เดือนเลยหรอครับที่โฟมต้องทนแบบนี้ ท้องลูกคนเดียวก็ว่าลำบากแล้ว โฟมพึ่งจะอายุแค่นี้ต้องมาท้องแฝดอีก ผมรู้สึกไม่ดีเลย
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นแหละฮะ” ผมมองหน้าโฟมที่นอนหมอนสูง มองปมที่นอนอิงท้องของเค้าอยู่ ผมยิ้มให้แม่หมูของผม มือของโฟมกำลังแทรกผ่านเส้นผมของผมไปมา เฮ้อ.....ผมมีความสุขจัง
“ลูกไม่ดิ้นเลยโฟม” ผมรออยู่นาน..ลูกก็ไม่ยอมมาทักทายผมสักที โฟมนะยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่แล้วแต่ผมนี้สิ...หรือว่าลูกไม่รักผมแล้วจริง ๆ
“พี่ลุกขึ้นมาก่อนเหอะอยู่อย่างนั้นลูกคงรู้ว่าพี่รอก็เลยไม่กล้าดิ้นมั้ง เอาแบบนี้ดีกว่า” ผมลุกขึ้นตามที่โฟมบอก แล้วโฟมก็เข้ามานั่งพิงกับอกผม
โฟมเปิดเสื้อขึ้นจนผมแอบเห็นกางเกงในสีขาวใต้ท้องนั้น มือขวาของผมถูกดึงให้ทาบทับกับท้องนูน ๆ ของโฟม มือของผมถูกลากผ่านจากซ้ายไปขวาอย่างนั้นเรื่อย ๆ
“พ่อเค้าอยากรู้จักหนูเฉย ๆ ทักทายพ่อหน่อยสิลูก เบา ๆ นะแม่เจ็บ.... โอ๊ะ!”
“ดิ้นแล้ว! ดิ้นแล้วจริง ๆ ด้วย!” ผมวางมือนิ่งเมื่อจุดที่มือผมหยุดถูกดันจากด้านใน พอย้ายมาอีกข้างก็ได้รับผลตอบรับไม่ต่างกัน มันรู้สึก...รู้สึกแน่นอกอย่างบอกไม่ถูก
“พอใจแล้วใช่ไหม... โฟมจุกไปหมดแล้ว แถมขาจะเป็นตะคิวอีก โอ้ย.....พี่ทรี”
“จ๋า ๆ ใจเย็น ๆ นะพี่นวดให้” ผมนวดขาที่เล็กกว่าผมมาก ผมไม่เคยนวดให้ใครแล้วยิ้มไปด้วยทั้งใบหน้าและใจอย่างนี้มาก่อน
ผมแค่นวด แค่ประคอง แค่อาบน้ำให้ แค่ป้อนข้าวป้อนน้ำ มันไม่ลำบากเลยครับเมื่อเทียบกับโฟมที่ต้องทนอยู่กับสิ่งที่เป็นตลอดเวลา และจากนี้ไปอีก 8 เดือน นี้แค่ 2 เดือนแรกโฟมก็กินข้าวลำบาก ไม่ค่อยอยากอาหาร..แล้วชอบกินแต่ของไม่มีประโยชน์เสียส่วนใหญ่ เวลาผมบ่นก็หงุดหงิดใส่ผมแบบนั้น
“พี่ทรี....”
“จ๋า......” ผมเงยหน้ามองแม่หมูคนดีของผม แต่ทำไมหน้าแม่หมูแปลก ๆ ละครับ
“โฟมจะอ้วก...”
“เดี๊ยว! เดี่ยว ๆ ก่อน...” เอาเป็นว่ามาเจอกับผมรอบหน้าแล้วกันครับ คราวหน้าผมจะมาเล่าขั้นตอนการกำจัดกิ๊กออกจากชีวิตให้ฟังแล้วกัน ตอนนี้ขออุ้มแม่หมูเข้าห้องน้ำก่อน ราตรีสวัสดิ์ครับผม
****
มาแล้วจ้า ไม่ได้ตรวจคำผิดเช่นเดิม
ตอนเก่า ๆ ก็กำลังจะตรวจ :call:
-
ขอบคุณค้า :L2: หนุกมากมายยยยย
วันนี้ไอ้อ่านตั้ง 2 ตอนนนนนนนนนน
กิ๊กเยอะจริงๆนะเนี้ย 2 เดือนยังขนาดนี้ อีกตั้ง 8 แหน่ะ
-
คริคริ
น่ารักอ้ะ เอาวะ ยังไม่รักก็ไม่เป็นไร
ตอนนี้ความผูกพันมันเพิ่มขึ้นแบบก้าวกระโดด
แน่นหนายิ่งกว่าใส่กุญแจมือหรือล่ามโซ่เสียอีก
ขอให้มีความสุขแบบนี้ไปนานๆนะคะพี่ทรี สามีแสนดีของน้องโฟม ^o^
-
^
^
^
^
คือ ตากะยาย ไม่ได้ทำเสน่ห์ยาแฝกให้โฟมอะคะ แตนทำเหมือนผูกจิตให้สองคนนี้เฉย ๆ รอให้พวกเค้าค่อย ๆ รักกันไปเองดีกว่าเนอะ ไม่รีบ ๆ อีกตั้ง 8 เดือน แนะ
-
:m20:
-
:m20:
ม๊วฟ ๆ แม่ ตอนนี้แม่ยังขำอีกหรอ.. แต่ดีใจที่ขำ :laugh:
-
ชอบโฟมอ่ะเจ้าเลห์ดี ส่วนพี่ทรีก็น่ารักดีเอาใจโฟมดี :L2: :L2:
-
แกล้งแม่เค้ามากๆๆระวังลูกไม่รักนะพี่ทรี :z6:
-
น่าร๊ากกกกกกก
พี่ทรีน่ารักอ่ะ เรียกโฟมว่าแม่หมู ฮ่าๆๆ
ขอให้พี่ทรีกำจัดกิ๊กให้หมดในเร็ววันนะคะ ><
ปล.พี่ทรีรู้จักคำว่ากิ๊กแล้วใช่ไหม
-
อยากอ่านอีกงะT[]Tฮืออออ
( สอบปลายภาคพรุ่งนี้ เเต่มานั่งรอนิยาย อิอิ^[]^ เอาโฟมเเละพี่ทรีออกสอบได้มะคะ จารย์!)
พรุ่งนี้มาต่อน้าค้าา รอๆๆๆค้า ^[]^
ไรเตอร์ไฟท์ติ้ง >[]< o)))
-
อย่าดีแตกนะจ๊ะพี่ทรี
-
อ่านแล้วยิ้มแก้มแตกเลยอ่ะ
ช๊อบชอบอ่ะ น่ารัก พ่อ แม่ ลุก :-[
+1 ให้เจ้เเตน :L2:
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงแม่เลยอ่ะ งื่อออออออออออออออออออ
บรรยากาศครอบครัวมาก พ่อ แม่หมู แล้วก็ลูกแฝดที่อยู่ในท้อง อิอิ
แอบเม้าท์ว่าโฟมเป็นแม่หมูนะพี่ทรี ฮ่าๆ น่ารัก
อีกตังแปดเดือนกว่าจะคลอด
สู้ๆ ทาเคชิ
-
ตอนนี้ก็น่ารัก โฟมอ้อนเชียว
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
้happy family
น่ารักจริงๆ ทั้งพ่อ แม่ และลูกแฝดในท้อง
-
นี้เราแต่งเข้าข้างอีตาเฮียทรีมากไปอะป่าวอะคะ เฮียทรีดูดีเหมือนใช้เบนฟอเมนเลย 5555
อยากอ่านอีกงะT[]Tฮืออออ
( สอบปลายภาคพรุ่งนี้ เเต่มานั่งรอนิยาย อิอิ^[]^ เอาโฟมเเละพี่ทรีออกสอบได้มะคะ จารย์!)
พรุ่งนี้มาต่อน้าค้าา รอๆๆๆค้า ^[]^
ไรเตอร์ไฟท์ติ้ง >[]< o)))
อ่านหนังสือสอบบ้างนะคะ ขอบคุณสำหรับ ไฟท์ติ้ง!!!!
อย่าดีแตกนะจ๊ะพี่ทรี
พี่ทรีไม่ดีแตกหรอกคะ แต่น่าจะหัวแตกมากกว่าตอนนี้ก็น่ารัก โฟมอ้อนเชียว
เป็นกำลังใจให้นะคะ
จริง ๆ โฟมก็เริ่มอ้อนมาหลายตอนแล้วนะคะ มารยาบวกกับแพ้ท้องก็เลยเป็นแบบนี้
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ลูกดิ้นแรงขนาดจุกเลยหรอ??
แสดงว่าแรงมากแน่ๆ
ไรเตอร์อยากอ่านตอนต่อไปที่พี่ทรีกำจัดกิ๊กทั้งหลายอ่ะ
ว่าเค้าทำยังไงทำไมถึงไม่หมดซักที
อย่าให้โฟมต้องออกโรงนะ :m16:
-
พี่ทรีเอาใจใส่แม่หมูดีจังเลยนะ
น่ารักอ่ะ ^^
-
อ่านแล้วอยากมีลูกอ่ะ แต่หาแม่หมูไม่ได้ :jul3: สองตอนนี้น่ารักมากมายครับ ครอบครัวหรรษา
-
พ่อหมูดูแลแม่หมูดีๆนะ :m20:
-
ตอนนี้ขอบอกเลยว่า "แอบหวาน" อิอิ
น่าอิจฉานะเนี่ย แต่บรรดากิ๊กของพ่อทรี กรุณาจัดการ "กำจัด" ออกไปให้หมดด้วยนะ ไม่อยากให้แม่โฟมต้องอารมณ์เสีย เดี๋ยวลูกๆ จะอารมณ์ไม่ดีตามไปด้วย ^^
-
อ่านตอนนี้แล้วดูเหทือนพี่ทรีจะดูน่ารักขึ้นเป็นกองเลยนะขอรับ :o8:
-
เป็นนิยายววายที่น่ารัก หลุด รั่ว บ้า จิ้น ล้ำ ที่สุด ถึงกับมึนไปเลย
เจ้ว่านายทรีก็เริ่มมีใจแล้วแหละ แต่ไม่ปลื้มอ่ะ มันเจ้าชู้เกินไป สงสารน้องโฟม
เป็นเจ้นะ วีนเหวี่ยงยิ่งกว่านี้อีก
-
น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m3:
อ่านแล้วไม่อยากวางเลยอ่ะอบอุ่นเป็นที่สุดอ่านแล้วอยากมีเบบี๋สะงั้นแต่ยังหาพ่อไม่ได้ลุ้ยอิอิ
อยากได้สามีแบบพี่ทรีอ่ะน่าร๊ากกกกกกกกกกกน้องโฟมก็น่ารักกวนได้ใจจิงๆ :m1:
ครอบครัวนี้เค้าอบอุ่นกันจิงๆอยากเห็นหลานๆไวจังเลยฝาแฝดจอมแสบ5555+ :กอด1:
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
รู้สึกว่า มันยุ่งยากเนอะ
เวลามีลูกเนี่ย
-
น่าร้าก ก ก ก ก ก
ดีให้ตลอดอย่างนี้นะพี่ทรี
ตอนนี้หว๊าน หวาน
น้องโฟมน่ารัก ๕๕
-
ช่างเปนครอบครัวที่อบอุ่นดีแต๊ :laugh:
-
วห่าพิมพ์ผิดเยอะไปหน่อย
แต่ไม่เป็นไรอภัยได้
เพราะน่ารักมากเลย
:-[
-
พี่ทรีน่ารักสุดๆ
:L2: :pig4:
-
มานั่งรอ ตอนต่อไปเเล้วน้าค้า อิอิ
(ไม่ค่อยจะกดดันไรเตอร์เลยอ่ะ อิอิ....)
-
พี่ทรีน่ารักนะ...ดีให้ตลอดล่ะ
แม่หมูโฟมน่ารักมากๆ :impress3:
-
กรี๊ดดดดดดดด โฟมน่ารักมากๆเลยอ่ะ ชอบจังเลย
แบบว่าอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ >-< สนุกจังเลย
ทรีเจ้าชู้จังเลยอ่ะ โฟมต้องเหนื่อยอีกเยอะแน่ๆเลย
แต่ตอนนี้ทรีน่ารักมากๆเลยอ่ะ
โฟมสู้ๆน๊า
-
สามีแบบ พี่ทรี ของน้องโฟมเนี่ย จะหาได้แถวไหนน้า
-
555
แม่หมู~
น่ารักจังเลยน้าคู่นี้
-
ขอบอกว่า
ตายายเจ๋งมากอ่า
เสน่ห์ยาแฝดเรียกพี่เลย
-
ดูแลกันดีดีนะจ๊ะ
-
ดีใจมากกกกก
ไรเตอน์อัพเร็วสุดๆ
ฮุฮุ สงสัยจะรู้ว่าคนอ่านติดตามอย่างใจจดใจจ่อ 5555+ :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกับครอบครัวใหม่ ค่อยๆปรับตัวเข้าหากันได้แบบนี้ ดีจังเลยครับ
-
^^ รักนี้ไม่ต้องรีบร้อนเนอะ ยังไงก็มีฝาแฝดคอยโฟมเข้าข้างอยู่แล้ว :laugh3: โฮะๆๆ
แต่ถ้าจะให้ดีมากก็ต้องให้บรรดากิ๊กๆชู้ๆของไอ้พี่ทรีมันหายไปซะให้หมดด้วย :angry2:
รอดูต่อไป~ :z2:
-
:z2:
-
พี่ทรีนอกจากจะเกรงใจเมีย
ยังหลงลูดสุดๆไปเลยอ่ะ
น่ารักจังเลย ครอบครัวสุขสันต์
-
สวัสดีค้า..... กลับมาจากที่ทำงานแล้ว....
-
^
^
^
จิ้มๆไรท์เตอร แล้วก็ +1 ให้ค่า
หลุดซุ้มออกมาจนได้เรา
กะว่าจะมาอ่านหลังสอบเสร็จแต่ไม่ไหวค่า อ่านแล้วเพลินดีจริงๆ
หลงรักนู๋โฟมอย่างจัง แต่ยังไม่ปลื้มพี่ทรีนะ
เพราะฉะนั้นระวังเราจะยุไรท์เตอร์ให้หาพระเอกใหม่ได้ทุกเมื่อ ฮ่าาาาาา
กอดรัดฟักเหวี้ยงนู๋โฟมก่อนจะวิ่งลั้ลล้าออกจากทู้ไปอ่านหนังสือรอตอนใหม่ 55+
-
อย่ามาเลยพี่ทรี ไม่ใช่เพราะตัวเองเหรอ เค้าถึงเป็นแบบนี้อ่ะ แหม๋เรียกมาได้แม่หมู แม่หมูแล้วรักไหม๊ล่ะพี่ทรี
ครอบครัวสุขสันต์ พ่อแม่น้องแฝด
ไรเตอร์จ๋าวันนี้ก็จะมาต่ออีกใช่ไหม๊เอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ น่ารักจังเลย~
พี่ทรีเค้าก็ดูเป็นพ่อที่ดีนะ รักลูก รักแม่ดี
ตอนแรกแอบหมันไส้ว่ากิ๊กเยอะกิ๊น ฮ่าๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
อ๊ายยๆๆๆๆ
ปลื้มอ่ะ
ชอบพี่ทรีอ่ะ ดูอบอุ่นจัง
คู่นี้ชอบมาก ขออีกๆ
:impress2: :impress2:
-
:z10:
:z2:
-
มีคนรอไหมคะ
-
มีค่ะ เรารออยู่ อิอิ
-
รออยู่เหมือนกัน มาได้แล้วครับ... :t3:
-
เค้ารอ เค้ารอ เค้ารอ :z2:
-
ถ้าลงก่อนตีสามเค้าจะรอ!! กลัวแม่ตื่นมาด่าอ่ะ เพราะเรามันเด็กติดแม่ โตจน 22 ขวบแล้วยังนอนกับแม่อยู่เลยอิอิ
-
แม่หมูน้อยยยยยยยยย 55+
..
-
เพิ่งสอบเสร็จ มารอเเล้วค้าาา! ^[]^
อิอิ.....วันนี้อัพน้าๆ ค้า รอ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
พี่ทรีกะแม่หมูโฟมน่ารักจริงๆ :กอด1:
-
โฮ่ๆๆๆ พี่ทรีไหงกิ๊กเยอะงี้อ่ะ
แอบเหนื่อยแทนต้องคอยไล่กิ๊กอิอิ
เพิ่งสองเดือนท้องใหญ่เชียว
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
เข้ามารอนู๋โฟมยามบ่ายๆใกล้จะเย็นค่า :m1:
กอดๆรัดๆนู๋โฟม :man1: เสร็จแล้วก็วิ่งลั้ลล้าออกไปอ่านหนังสือรอ ฮ่าาาาาาาาาาา :laugh:
-
พึ่งอ่านมาถึงตอนที่มีสตอรเบอร์รี่ อันนี้พี่แตนเอามาจากความชอบส่วนตัวปะคะเนี่ย แต่อ่านแล้วสนุกดีคะ คลายเครียด หุหุ
-
หายหัวไปหลายวัน ได้อ่านทีเดียว 2 ตอนรวดเลย เย้ๆ
มาต่อไวๆนะค่ะ อยากรู้ว่าจะกำจัดกฺกอันมาหาศาลนี้ยังไง
เหอๆ
-
น่ารักๆ ๆๆๆ
ดูแลโฟมดีๆนะ
-
หน้ารักดีน๊า...เมืองไทยในอนาคตงั้นหรอ
ว้าวววว ช้านจามีวันได้เห็นไหมนะ
แต่น่ารักดีน๊า...คุณเฮียแกกิ๊กเยอะไปไหม แต่ก้อดีที่แกชัดเจนล่ะนะ
อยากจะถามเฮียแกเหมือนกัน อุ้มทั้งแม่ทั้งลูกแฝดพร้อมกานนี่มันหนักมากไหม เห็นอุ้มตลอดเลย
คาดว่าท้องสองเดือนนี่เหมือนท้องสัก 9 เดือนเลยนะเนี่ย
ขออีกคำถามล่ะกัน มีช่วงหนึ่งที่บรรยายว่านั่งเข้าห้องน้ำ
โฟมเค้าไม่ได้ยิงกระต่ายหรอ...หรือว่าปลดทุกข์หนัก ช่วยเคลียนิดนึง
-
มารอค่าาาา :m18:
-
( รอ ๆ อิอิ^[]^) :a5:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ ๆ ชอบเรื่องนี้มาก o13
-
ยกมือรอค่า :man1:
-
:music: มานั่งรอ ค่ะ
-
เค้าก็รอน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ห๊าว..... แจ๊บ ๆ สวัสดีครับทุกคนผมกำลังนั่งรถกลับมาจากการตรวจครรภ์ระยะย่างเข้าสู่เดือนที่ 2 ของผู้ชาย แต่อายุของเด็กในท้องเท่ากับวัย 4 เดือนของผู้หญิง ยังจำกันได้ใช่ไหมครับ ตอนนี้ผมเลยต้องแบกพุงหลามใหญ่โตมากมายกว่าเดิม ชาวบ้านเค้าท้อง 4 เดือนโตขนาดไหนของผมก็ใหญ่กว่าเค้าเท่าหนึ่งประมาณนั้น
มีคนฝากมาถามผมว่าลูกดิ้นมันเจ็บมากเลยหรอ เมื่อก่อนผมก็ไม่รู้หรอกครับจนมาเจอกับตัวเอง ตอนที่ดิ้นครั้งแรกมันจุกมากกว่าอาจเป็นเพราะผมตกใจด้วยมันเลยทำให้ผมรู้สึกว่าลูกดิ้นแรง แต่พอเค้าสับขาหลอกกันสองพี่น้องในท้องบ่อย ๆ ผมก็ค่อย ๆ ชินไป นี้ 4 เดือนยังสับขาหลอกกันขนาดนี้ ผมไม่อยากคิดว่าถ้าเดือนหน้าลูกผมไม่เตะท้องเหมือนซ้อมกระสอบทรายเลยหรือเปล่า
พูดถึงผลการตรวจลูกของผมนอนตีพุงอ้วนในท้องเชียวครับ ส่วนเพศไอ้ผมนะรู้อยู่เต็มตูดว่าเป็นผู้ชายแต่ไอ้ตัวพ่อมันไม่รู้ก็เลยทุรนทุราย ใคร่รู้ว่าลูกเป็นชายหรือหญิงเพื่อจะได้เตรียมห้องเตรียมของให้ลูกทัน แต่ลูกชายของผมมันแต๊บขาหนีบไว้แน่นไม่ให้ลุงหมอแอบจิตดูอะไรของเค้า ผลก็คือ ไม่ว่าจะเป็นนักข่าว ปู่กับย่า และนักศึกษาแพทย์ที่อยากให้ผมสละร่างเป็นอาจารย์ใหญ่ต่างผิดหวังไปตาม ๆ กัน
“พี่ทรี...หิวข้าวแล้ว” ช่วงนี้ผมหิวง่ายครับ กินอะไรก็อร่อย อ้วกก็น้อยลงมาหนักตรงชอบเวียนหัวตอนเช้า แล้วก็ปวดหลัง บางวันถึงขึ้นเป็นตะคริวด้วยเหตุนี้พี่ทรีเลยไปทำงานสายทุกวันเพราะต้องรอผมนอนอิ่มแล้วลุกกินลูกเดยกับนมทุกวันก่อนแล้วค่อยออกไปทำงาน บ้างก็หนีบผมไปทำงานด้วยเลยก็มี
“เดี่ยวก็ถึงแล้วใจเย็น ๆ นะ...พี่นัทดาป ต้นข้าว เอม แล้วก็ซองไว้ที่ร้านอาหาร ทีแรกกะจะเอารูปไปอวดไอ้พวกนั้นให้ดูว่าได้ลูกชาย...แต่ลูกขี้อายเลยทำให้พ่อหน้าแตก” นี้เป็นอีกอาการของไอ้คุณสามีครับ คือ เห่อลูกมากเกินควร เห่อเกินความจำเป็น เพราะผมเป็นผู้เดือดร้อนกับพฤติกรรมโดยตรง
“แล้วทีนี้จะเอาอะไรไปอวดพวกพี่ ๆ เค้าละ...”
“ก็เอาลูกในท้องของโฟมไปอวดไง” เอาเข้าไปครับเห่อได้อีก ไม่ถึง 15 นาที คนขับรถก็พาผมกับไอ้คุณสามีมาห้างเดิมที่เค้าพาผมมาซื้อผ้าไปถ่มที่คราวก่อน
ผมค่อย ๆ ลงจากรถช้า ๆ ด้วยน้ำหนักด้านหน้ากับด้านหลังไม่เท่ากัน เวลาจะลุกจะนั่งเลยต้องกะน้ำหนักให้ถูก ผมอยู่ในชุดเอี้ยมสีขาวเสื้อยืดสีเขียวอ่อน แล้วก็ใส่เสื้อกันหนาวมีหมวกทับไปอีกที รวมๆ เสื้อผ้าของผมก็หนักอยู่แล้ว ไหนจะหนักคอเพราะสร้อยพระเกือบ 10 บาท นาฬิกาโคตรแพงอีก 1 เรือน แหวนนิ้วนางที่ผมประเมินค่าไม่ได้อีก 2 วง ตุ้มหูเพชรคงไม่เกิน 1 กะรัต อีก 1 ข้าง พวกคุณไม่ต้องว่าผมเวอร์หรอกครับ...ผมไม่ได้เต็มใจจะแต่งแต่โดนจับแต่ง ฉะนั้นผ่าน!!
ไอ้พี่ทรีวันนี้ไม่ได้ใส่ชุดสูธหรอกครับ แต่เค้าแต่งตัวสบาย ๆ เพื่อพาผมมาตรวจครรภ์แทน ไอ้พี่ทรีประคองผมให้เดินไปเรื่อย ๆ ช้า ๆ หันมามองผมเป็นระยะเวลาผมเงียบเพราะปวดหลัง
“เป็นไงเดินแค่นี้เหนื่อยไหม” ผมเงยหน้าไปมองไอ้พี่ทรีที่คอยโอบเอวประคองผมอยู่
“ไหว...ไม่ต้องห่วงมากขนาดนั้นก็ได้ ท้องไม่ได้พิการจะเดินแล้วเป็นอะไร” ไอ้ผมก็เขินแหละครับ ก็พ่อคุณเล่นมายิ้มหวานให้ผมไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องที่หยุดดูเราสองคนกระหนุงกระหนิงกันไม่ห่าง มึงไม่ต้องมายิ้มเลย.....
“ก็โฟมตัวเล็กแบบนี้จะไม่ให้พี่ห่วงได้ยังไง กินข้าวก็เยอะทำไมโตแต่ท้องโฟมไม่ยอมโตตามเลย หรือว่าลูกแย่งสารอาหารไปหมด” มึงจะว่ากูเตี้ยใช่ไหม...
“แหม๋...พ่อสูงชะรูด พ่อเปรตวัดสุทัศน์ พ่อลำไพ่ใบตาล ที่เป็นแบบนี้เพราะใครกันละ” ผมฉุนเลยครับมาว่าผมเตี้ยได้ยังไง พวกมันสูงเกินมาตรฐานชายเอเชียต่างหาก..พวกลืมกำพืด
“แนะ ๆ งอนแบบนี้แสดงว่าหิวใช่ไหม ปะ ๆ ...ร้านข้างหน้านี้แหละเราจะได้เอาข้าวให้ลูกกินกัน”
“ใครบอกว่างอน ชิ!” พวกผมสองคนเดินเข้ามาในร้านก็พบกับพนักงานต้อนรับที่เข้ามาสอบถามเป็นอย่างดี ไอ้พี่ทรีประคองผมให้เข้าไปยังห้องที่จองเตรียมไว้ และได้รู้แล้วว่าบรรดาเพื่อน ๆ ได้มากันครบแล้ว ไอ้พี่ทรีเปิดประตูให้ผมก่อนแล้วค่อยมาประคองผม แต่ทันทีที่ผมกับไอ้พี่ทรีก้าวเข้าไปผมก็เจอกับชะนีฝูงใหญ่ ๆ เลยครับ
“พี่ทรี! ทรีคะ! ทรีขา! พี่ทรีฮะ! ทรี!” ประโยคเหล่านี้คือบุคคลที่ผมไม่อาจทราบนามได้ แต่ที่แน่ ๆ พวกเค้ารู้จักไอ้สามีของผมเป็นอย่างดี จากอาการลุกจากเก้าอี้กระดี้กระด้าเข้ามายื้อแย่งไอ้คุณสามีกันอย่างดุเดือด
ผมถูกเบียดให้ออกนอกวงการเลือกคู่ผสมพันธ์ ไม่ว่าจะชายหรือหญิงต่างหมายปองพ่อควายพันธุ์ดีของผมทั้งนั้น ไอ้ควายเผือกเอ๊ย! ต้นข้าวเข้ามาประคองผมให้ห่างจากเทศกาลหาผัว เมื่อผมเข้ามานั่งบนเก้าอี้สายตาของผมก็หาเรื่องไปสบตากับพี่ซองคู่กรณีที่ยิ้มเยาะผมอย่างออกนหน้าออกตา
“โฟม..ในเย็น ๆ นะ” ต้นข้าวเข้ามาลูบแขนผมปลอบ ๆ ไอ้ผมนะไม่รู้สึกอะไรมากมายหรอกครับ ถ้าผมออกอาการนั้นหมายถึงผมกำลังเต้นไปตามเกมส์แย่งผัวกับพวกเค้าอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกต้นข้าว... เอ๊า! สั่งอาหารรึยังโฟมหิวจะแย่แล้ว” ผมเปิดเมนูแล้วกวักเรียกบริกรที่ยืนมองผัวผมโดนชะนี กับกระทิงขวิดแย่งกันอยู่
“ต้นข้าวช่วยเลือกนะ” ผมพยักหน้าแล้วจิ้มไอ้รูปที่น่ากินมาลอง พอสั่งเสร็จก็นั่งพิงเก้าอี้หันไปมองละครสัตว์หน้าประตูอย่างขำ ๆ
“ทรีคะ...วันนี้เราไปเที่ยวด้วยกันนะคะ” ผู้หญิงหน้าตาดี นมใหญ่ไซด์มหาลัยครับ
“ทรีขา.....เราไปหาเรื่องสนุก ๆ ทำดีกว่าคะ” คนนี้เปรี้ยวไปหน่อยครับ แต่นมมหาลัยสู่สีมีรสนิยมดี
“พี่ทรี.....ทำไมพี่ทำกับแก้วแบบนี้หละคะ ฮือ...” คนนี้สวยแบ๊วน่ารักดีครับ ให้อารมณ์โลลิคอนดี
“ผมยังไงก็ได้แค่พี่ไม่ทิ้งผมก็พอ” หล่อน่ารักขาว บอบบางแต่ตัวโตกว่าผมหลายขุม
“ทรีไหนคุณเคยบอกกับผมว่าคุณจะไม่แต่งงานกับผู้ชาย แล้วนี้มันหมายความว่ายังไง” คนนี้หน้าสวยจนแยกไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชาย
ผมมองไอ้ผัวสาธารณะสมบัติกันไปทางนั้นที ทางนี้ที...แอบเหลือบมองผมเป็นพัก ๆ ผมก็แค่ยิ้มให้ก็แค่นั้น อาหารค่อย ๆ ลำเลียงเข้ามาบนโต๊ะจนเต็ม ไอ้ผัวสาธารณะก็ยังไม่สามารถตกลงคิวกับบรรดาเมีย ๆ ของเขาเสร็จ ผมหิวเกินจะรอเลยขอหม่ำข้าวก่อน จริง ๆ ผมนะรอได้แต่ลูกนี้สิไม่อยากรอ
“ไม่หึงหรอ..” ผมเงยหน้ามองพี่ซองที่คีบอะไรสักอย่างมาให้ผม ผมก้มลงขอบคุณไม่กล้าพูดทั้งๆ ที่ข้าวยังเต็มปาก มีแต่ผมนะครับกินข้าว..คนอื่นเค้ากินอาหารไก่กัน
“ถามใจพี่เองดีกว่าครับว่าไม่หึงหรอ... คนมาก่อนเจ็บก่อนไม่ใช่หรอฮะ” ผมตักผัดผักให้พี่ซองบ้างเป็นการตอบแทน
“เจ็บนะมันเจ็บ แต่พี่ทำอะไรไม่ได้เพราะเราก็แค่เพื่อนกัน” ผมจับน้ำเสียไงว่าพี่ซองก็คงรู้สึกไม่ดีมากหรอกครับ
“แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง...ผมไม่อยากไปตบตีชาวบ้านหรอกคะ ดูโง่ๆ ไงไม่รู้”
“ก็ใช่วิธีของคนฉลาดสิ” วิธีของคนฉลาด...วิธีของผมคือ นิ่ง และเงียบไงครับพี่ซอง
“ก็ผมกำลังทำอยู่ไง....ถ้าพี่พอจะเห็นก็แสดงว่าพี่ฉลาดไงครับ” ผมก้มหน้าก้มตากินข้าวอีกครั้ง บางครั้งพี่เอมกับพี่ดาปก็ชวนคุย ส่วนต้นข้าวออกแนวอยากไปออกแรงแย่งไอ้ผัวของผมออกมาจากฝูงชนมากกว่า จนผมกินเสร็จแถมซัดนมร้อนไปอีกถ้วย แถมตอนนี้ยังมีองุ่นในมือกินไปดูหนังสดไปสบายใจจริง ๆ ครับ
“พี่ทรีมากินข้าว...” ผมนั่งพิงกับเก้าอี้เรียกไอ้พี่ทรีขึ้นมาดื้อ ๆ ทั้งชะนี ทั้งกระทิงตาหยุดการกระทำใด ๆ ต่อควายเผือกของผม
“เดี๋ยวนะโฟม..”
“ผมบอกมากินข้าวไง” ผมยิ้มให้พวกบรรดาเมียเก็บของไอ้ผัวผม ปากก็เคี้ยวองุ่นไปด้วย ไอ้พี่ทรีเดินเข้ามาหาผมช้า ๆ เลยทำให้ชะนีนางหนึ่งสาวเท้ายาว ๆ มาหาผมก่อน
“ทรีเป็นของทุกคน อย่ามาทำเบ่งแถวนี้นะ..อย่าคิดว่าท้องแล้วฉันจะกลัวนะ!” ผมมองเจ๊คนนั้นนิ่ง ๆ แถมยิ้มให้ด้วย
“ผมไม่ได้ขัดขวางอะไรนี้ครับ ผมแค่เรียกมากินข้าว...ผมไม่ได้อวดเบ่งด้วย ผมเข้าใจพวกที่พบกับความผิดหวัง อยากได้ก็เอาไปครับ..แต่ถ้าเค้าไม่ไปจะมาว่าผมก็ไม่ได้” ผมจ้องหน้าไอ้พี่ทรีให้นั่งลงข้าง ๆ ผม ผมยิ้มให้ไอ้สามีสาธารณะสมบัติหวาน ๆ
“โฟม..คือ” ผมยกนิ้วทาบทับกับริมฝีปากของไอ้พี่ทรีไว้ ผมโน้มตัวไปหอมแก้มไอ้พี่ทรีช้า ๆ แล้วกระซิบว่า
“กลับบ้านมึงตาย....”
-
พิมพ์ได้เท่านี้จริง ๆ คะ พอดีบาดเจ็บที่นิ้วมือเล็กน้อยเพราะโง่นิดหน่อย เอาเล็บไปเกี่ยวกับตู้เอกสารทำให้เนื้อเล็บเปิดและเลือดสาดกระจาย มันเจ็บงะ...เจ็บที่เล็บทำไมมันเจ็บยิ่งกว่าโดนที่อื่นไม่รู้
-
เอาให้ตายคาทีนเลยนะโฟม
เพราะไอ้พี่ทรีแหละ ทำอะไรไม่เด็ดขาด
ตอนนี้โฟมอาจจะแค่โดนด่าโดนว่าจากเมียเก่าไอ้พี่ทรี
แต่อีกหน่อยโฟมอาจจะต้องเจ็บตัวก็ได้ใครจะไปรู้
ถ้าไอ้พี่ทรีมันยังไม่คิดจะทำอะไรให้จบๆไปซักที
+1ให้พี่แตน :กอด1: หายเจ็บไวๆนะคะ
-
เอาไว้จะมาชดใช้ 2 เท่าตอนต่อไปนะคะ
-
สมควร น่ารำคาญว่ะเรื่องแค่นี้จัดการไม่ได้
จนโฟมกินข้าวเสร็จแล้ว ยังอะไรกันอยู่ได้
หนีไปอยู่บ้านคนอื่นเลยดีกว่า อย่างต้นข้าวอะไรแบบนี้ เซ็ง
-
หายไวๆนะคะไรท์เตอร์ แค่คิดก็เจ็บตามแล้ว เพราะเคยโดนคล้ายๆแบบนี้เหมือนกัน :monkeysad:
ส่วนคุณพีทรีก็นะ สรุปเหมือนจะยังเหมือนเดิม แก้ปัญหาอะไรไม่ได้เลย ใช้ไม่ได้ๆ :เฮ้อ:
กอดรัดฟัดเหวี้ยงนู๋โฟม น่ารักจริงๆนะเรา :กอด1: ยังไงก็อย่าเพิ่งไปหวั่นไหวกับพี่ทรีน๊า ไม่อยากเห็นนู๋โฟมเจ็บอ่า :m15:
-
:laugh: :laugh: :laugh:สะใจจจจจจจจจจจจ
เอาให้ตายเลยนู๋โฟมมมมมมมมมมมมมมมมม o13
-
ตึง!! ชอบประโยคสุดท้าย :laugh:
-
"กลับบ้านมึงตาย" :jul3:
-
ไม่กลัวน้องโฟมโหด ๆ บ้างหรอคะ
-
:jul3: :jul3:
กลับบ้านเมิงตาย 55555++
โฟม น่ากลัวว o22 o22
มานิ่งๆแต่เจ็บ :m29: :m29: :m29: :m29:
ระวังให้ดีน่ะพี่ทรี
-
ไม่กลัวน้องโฟมโหด ๆ บ้างหรอคะ
เค้าอยากให้โฟมโหดๆด้วยซ้ำ ถ้ามัวแต่สงบเสงี่ยม
แล้วจะไปสู้รบปรบมือกับบรรดาเมียๆไอ้พี่ทรีไหวหรอ
-
มิเป็นไรค่าา แค่ไรเตอร์มาอัพ ให้อ่าน ก้ดีใจแล้ว :pig4: :pig4:
หายไวๆนะคะ ^^
-
สมกับที่รอทั้งวันเลย เย้! ^[]^o))
หายไวๆนะคะไรเตอร์.....รักษาตัวเองก่อนนะคะ ส่วนนิยายมาต่อวันไหนก็ได้คะ เเฟนๆรอได้ อิอิ
( ไม่กลัวโฟมโหด เเต่กลัวพี่ทรีใจอ่อนกับคนอื่นที่ไม่ใช่โฟม : โฟม ฆ่าทิ้งเลยลูก! กรี๊ด นิจ๊ะไม้หน้าสาม \\(^^) )
ไรเตอร์ ไฟท์ติ้ง!! >[]<
-
เฮียทรีคงประมาณนี้แหละ
v
v
v
v
v
v
v
(http://www.showwallpaper.com/external/Korean_Star/Daniel_Henney/Daniel_Henney_050023.jpg)
น้องโฟม
v
v
v
v
v
v
v
(http://upic.me/i/cy/leehongki.jpg)
-
โหย แค่คิดก็เจ็บแล้ว แผลที่เล็บนี่ทรมานสุดๆอะ
ขอบคุณที่ยังอุสาดพยามมาพิมให้น้าาาา เจ็บแย่เลยอ่า
หายเร็วๆนะคะ
รอได้รอได้ ทรมานนิดๆแต่รอด้ายยยยยยย :z2:
-
กลับบ้านพี่ทรีไม่รอดแหงมๆ โดนเละแน่ :laugh:
ขอให้นิ้วหายไวๆนะคะ
-
มาคราวต่อไป จะจัดให้น้องโฟมโหดสมอย่าง พี่ทรีกระอักเลือดแน่ ๆ
คือ...คิดไม่ออกว่าจะให้โฟมโหดยังไง แตนเป็นคนเวลาหึงไม่โหดเลย..แล้วแฟนก็เป็นประเภทรู้ตัวเองค่อนข้างดี ขอไปนอนคิดก่อนนะว่าน้องโฟมโหดไงดี
555 นิยายอีก 3 เรื่องดันกำลังหวานแหว๋ กับงอนกันบรรลัย เปลี่ยนอารมณ์ไม่ถูก
-
^
^
^
จิ้มๆๆแตนนนนนนนนนนนน
กอดแน่นๆ โอ๋ๆๆๆ หายไวไวน้าาาาาาาาาา
อิพี่ทรี มาตอนนี้คะแนนกลับไปติดลบทันที กร้ากกกกกกกกกกกกกกส์
-
ขอยืนไว้อาลัยแด่พี่ทรี 1 นาที 555+
เหมือนว่าพี่แกจะจัดการปัญหาของตัวเองไม่ได้นะเนี่ย
ให้เค้าไปช่วยจัดการมั๊ยพี่ ^^
-
เอ้าพี่ทรี งานเข้าาาาาาาาา
กลับบ้านมีเคลียร์ ๕๕๕๕๕
-
พี่ทรีต้องเด็ดขาดได้แล้ว
มีเมียมีลูกแล้วต้องหยุด ห้ามเลื้อนไปไหนอีก
:L2: :L2: :L2: ให้ไรเตอร์หายเร็วๆ ครับ
:pig4:
-
ยืนไว้อาลัยเฮียทรี สามวิ คิกๆ :jul3:
หายไวไวนะค่ะ แต่ว่าเล็บไม่ได้หลุดออกไปใช่ไหม? :L2: :L2:
-
ตายแน่ๆ นายทรี
-
ซองกับโฟมจะเป็นเพื่อนกันได้ไหมน้า ซองก็ดูพยายามทำตัวเป็นเพื่อนกับพี่ทรี กับโฟมก็ดูดีกับโฟมนี่ ที่มีเรื่องกันตอนนั้นเป็นเพราะซองอดไม่ได้รึเปล่า เจ็บอยู่ข้างในจนมันทนไม่ไหว
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ มาอัพอีกนะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
-
อ่านรีพายแล้วก็เห็นด้วย
เกลียดผู้ชายไม่เด็ดขาดอะ ดูไม่สามารถจัดการอะไรกับชึวิตตัวเองได้ไงไม่รู้ :m16:
อีตาพี่ทรีนี่ใกล้เข้าข่ายแล้วนะ มันน่าโดนซักทีเชียวววววววววววว
-
5555 เฮียทรีของแตนโดนเละเป็นโจ้กเลย 5555
คือว่า.... เฮียทรีถอดแบบมาจากแฟนแตนเลยคะ ก่อนที่เค้าจะหยุดที่แตนอย่างเฮียทรีเลย...
เอาเป็นว่าจะมีมุมมองเฮีย มอขอความเห็นใจแล้วก็แถลงไขแล้วกันนะคะว่าทำไม "ต้องเจ้าชู้" หรือต้องร้องพี่พี่แบงค์
ขอบคุณทุกกำลังใจ และข้อติพระเอกนางเอก และคนเขียน พึ่งมาเห็นว่ามีคนเข้าอ่านเยอะมาก ว๊ากกกกก ไม่รู้จะขอบคุณยังไง
ขอบคุณมากนะคะ ทำไมต้องตั้งชื่อเรื่องว่า "รักเข้าตา" เพราะว่า ตากับยาย ทำให้รักเข้าตาเฮียทรีกับน้องโฟมจริง ๆ คะ
อีกเหตุผล เพราะว่า ชื่อเรื่องมันสั้น จะได้ไม่สะดุดตา.... ชาวบ้านเค้าเท่ ๆ ยาว ๆ เราเอาไทย ๆ สั้น ๆ กลัวไม่มีเวลามาต่อจนจบด้วยแหละคะ
แฟนแตนรู้ไหมว่าเป็นสาววาย ตอบ...รู้จะ แฟนแตนบอกว่า "เมียกูเป็นเกย์" กับเพื่อน ๆ เค้าก็มี 5555
แตนหวังว่าคนที่หลงมาอ่านเรื่องนี้ คงไม่เครียดนะคะ..พยายามให้เรื่องมันเหนือธรรมชาติ เกินจริงสุด ๆ อะไรก็คาดการณ์ไม่ได้ เอาให้งง ๆ กันไป สนุก ๆ นะคะ
-
o18 o18
-
ประโยคสุดฮิตประจำตอน "กลับบ้านมึงตาย" :m20:
-
สมน้ำหน้า :laugh: กลับบ้านเมิงตาย o18
-
สงสารพี่ทรีนะ คนสาธารณะ ฮ่าาาา
โฟมไม่เอาไว้แน่ !!!
สู้ๆล่ะ โฮะๆ
-
จัดไปให้หนักๆ เลยนะหนูโฟม พี่ทรีเป็นของเราแล้ว ไม่ใช่ของสาธารณะ
-
ตอนหน้าขอจัดหนักเลยนะครับ ... 555
-
ฮาได้อีกกับประโยคสุดท้ายขอรับ :m20:
นับวันหนูโฟมเริ่มหน้ากลัว o18
จิ้มบวกเจาะไข่เม้นต์บน
รอตอนต่อไปโลด :a1:
-
สนุกมากมายถึงคำผิดเย ะไปนิสก็ตาม 55 แล้วมาต่อนะค่า
-
จิ้ม +1 ให้ยามเช้าค่าไรท์เตอร์ หายไวๆนะคะ :L2:
เข้ามารอนู๋โฟมจัดหนักไอ้คุณพี่ทรีแต่เช้าเลยนะเนี่ย 55+ :laugh:
จุ๊บๆนู๋โฟมคนดี1ที :จุ๊บๆ:
ส่วนไอ้คุณพี่ทรี เอานี่ไปแล้วกัน :beat: :z6: ฮิฮิ
-
เราช่วยโฟมกระทีบ 2 เท่า 2เท่า
555+มันจะกิ๊กเยอะไปไหมนั่น
แต่โฟมนี่สุดยอดง่ะ กินอย่างไม่แคร์สื่อด้วย เยี่ยม
อย่าลืมเคลียคำถามเราให้หน่อยนะ อยากรู้ง่ะ
-
พี่ทรีซวยแล้ว 5555+
-
พี่ทรีแกตายยั้งเขียดแน่ แอ๊ปปปปปปปปป(เสียงเขียดโดนเหยียบตาย :laugh:)
-
เข้ามาอ่านรวดเดียว.........สุโค่ยยยยยยย!!!!!!!!! มาก ๆ เลยจ๊ะ o13
:laugh: เป็นตัวอย่างควานช้างที่ดี
สนุกมาก ๆ :L2:
-
ไรเตอร์ ไม่ต้องกลัวว่าคนอ่านจะเครียดหรอกค่ะ
รีดเดอร์คนนี้กลับเห็นว่า เป็นเรื่องสนุกอีกเรื่อง ที่แปลกไปจากเรื่องอื่น
ยังเคยชมอยู่ว่า ไรเตอร์มีจินตนาการอันบรรเจิด จ้ะ
ว่าแต่น้องโฟมเนี่ย เล่นบทคุณนายใหญ่เบอร์1 ได้สมใจเจ๊มากๆ
บรื๊อ..ไม่อยากคิด กลับถึงบ้าน อีพี่ทรีจะเป็นฉันใด หุ หุ หุ
-
พี่ทรีกลับบ้านตายแน่ :laugh:
จัดหนักให้เลยนะหนูโฟม
หายไวๆนะคะ :L2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก
พี่ทรีตายแน่
เตรียมเรียกมูลนิธิไปเก็บศพพี่ทรีดีกว่า :laugh: :laugh:
-
สนุกมากๆ o13
อิงอิ้งชอบ สู้ๆนะคะ !!
-
ชอบมากเลยยยย เป็นแนวที่ไม่เคยอ่านมาก่อน
อ่านไปอึ้งไป
-
งานนี้โดนนนนนน O_____o
-
เออ แม่มจะอะไรกะนักกะหนาวะ
ไม่รู้จักจัดการปัญหาของตัวเอง
แล้วอย่างงี้จะเรียกร้องให้โฟมรักหรอ?
ทำตัวงี้มันน่ารักมั้ยล่ะนั่น - -
สมควรอ่ะ ลูกเกลียด เฮอะๆ
ตกลงทรี.. รักโฟมรึเปล่า?
เคลียร์ให้มันจบๆไปเลยดิ :beat:
ไรท์เตอร์สู้ๆ อัพเร็วๆน้า
-
อ่านไปขำไป ยุค 1000 ปีต่อมานี่ฮาจริง
ตายายก็ไฮเทคโคตรรรร
ขอบคุณไรเตอร์ครับบ จิ้นของท่านสุดยอดมาก
ขอคารวะด้วยใจ 1 ที :pighaun:
-
โอ้ว อ่านทันจนได้ :a2: โฟมอย่างฮาเลยอ่ะ
" กลับบ้านไปมึงตาย " ประโยคนี้เด็ดสุด ๆ
เฮียทรีตายแน่ อย่าให้เหลือนะโฟม
ไรเตอร์มาอัพอีกเร็ว ๆ นะ เอาให้เลือดสาดไปเล้ย สะใจ โฮ่ะๆๆๆ
-
จัดหนักเลยจ๊ะ นู๋โฟมม
o18 o18 o18
-
คุณ akike ถามเรื่อง "เข้าห้องน้ำ" ของโฟมใช่ไหมคะ คำถามนี้รึเปล่า ...เดี่ยวจะเข้ามาตอบนะคะ
กลับบ้านก่อนค้า
-
า "เมียกูเป็นเกย์" ชอบคำตัวแดงสุด ๆ ง่ะ ถ้าเมียตัวเองเป็นเกย์แล้วตัวเองก็เป็นเกย์ด้วยง่ะป่ะเนี่ย เหมือนจะงง แต่โดนใจนะ ตรงดี ผู้ชายอย่างงี้หายากเน้อ
ส่วนเรือ่งที่น้องโฟมโหดนั้น ก็หนุกหนานดีน๊า นายเอกโหดบ้างอาไรบ้าง ไม่งั้นจะปราบโคตรกิ๊กเหล่านั้นได้อย่างไง จริงป่ะ
สู้ ๆ จ้าเป็นกำลังใจให้น๊า
-
สนุกมากมาย
ชอบโฟมสุดๆ
-
555555555555555555555555
ชอบตอนจบจิงๆ บ่งบอกให้รู้เลยว่าพี่ทรีตายแน่!
รีบๆจัดการบรรดาเมียน้อยให้หมดเลยนะพี่ทรี!
-
ฮาาาาา ชอบอะ คำว่า กลับบ้านมึงตายยยยย
-
:-[ (โฟมเข้าห้องน้ำ)
:L2: :L2: หายไวๆนะคะไรเตอร์^[]^ ( เเฟนคลับพี่ทรี อิอิ)
-
555+ อิพี่ทรี มึงตาย!!~
กลับบ้านไป เอาให้ยับเลยลูก หุหุ
-
า "เมียกูเป็นเกย์" ชอบคำตัวแดงสุด ๆ ง่ะ ถ้าเมียตัวเองเป็นเกย์แล้วตัวเองก็เป็นเกย์ด้วยง่ะป่ะเนี่ย เหมือนจะงง แต่โดนใจนะ ตรงดี ผู้ชายอย่างงี้หายากเน้อ
ส่วนเรือ่งที่น้องโฟมโหดนั้น ก็หนุกหนานดีน๊า นายเอกโหดบ้างอาไรบ้าง ไม่งั้นจะปราบโคตรกิ๊กเหล่านั้นได้อย่างไง จริงป่ะ
สู้ ๆ จ้าเป็นกำลังใจให้น๊า
5555 แตนเป็น ผู้หญิง นะคะ มีแฟนเป็นผู้ชายจริง ๆ นี้แหละ... แต่เค้าชอบว่าแตนเป็นเกย์ :z2:
เอาเข้าเรื่องกันเลยนะคะ ตอนที่พี่ทรีพาโฟมเข้าห้องน้ำ โฟมให้พี่ทรีรอหน้าห้องน้ำนะคะ... ส่วนจะนั่งฉี่ หรือนั่งอึ หรือ ยืนฉี่ แตนก็ไม่ทราบเหมือนกันเลยตัดฉากให้โฟมเข้าห้องน้ำไปทำธุระคนเดียว 5555
-
กิ๊กพี่ทรีรู้สึกจะทุกเพศทุกวัยเลยนะเนี่ย
-
เข้ามากอด :กอด1: เพื่อนเลิฟ
จาแวะมาอ่านด้วยคน เพราะอ่านฟรี คิเกียจไปตามซื้อที่แกทำออกขาย กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :laugh:
-
เชียร์น้องโฟม ยังไงเราก็เมียแต่ง
ส่วนพี่ทรี กลับบ้าน ตายแน่ๆๆๆๆๆๆ
บวกอีก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
เด็ดขาดมาก...โฟม
-
เข้ามากอด :กอด1: เพื่อนเลิฟ
จาแวะมาอ่านด้วยคน เพราะอ่านฟรี คิเกียจไปตามซื้อที่แกทำออกขาย กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :laugh:
แรงโว้ยยย!!!1 แหม๋....
แต่เห็นแกแล้ว ฉันยิ้มเลยวะ ไอ้เพื่อนรัก :กอด1:
-
พี่ทรี นี่ดูมั่วมากๆๆ
-
เข้ามารอนู๋โฟม คืนนี้จะมามั้ยน๊า คึคึ :impress2:
กอดๆ รัดๆ ฟัดเหวี้ยงนู๋โฟมคนดี :man1:
-
555555 วู้ๆๆๆๆๆพี่ทรีกลับถึงบ้านท่าจะไม่รอดอิอิ
งานเข้าอย่างแรงอ่ะโจทย์เยอะเกิ๊น
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบ
-
“โอ้ย! โฟม!! พี่เจ็บ” สวัสดีครับทุกท่าน ไม่ต้องตกใจเสียงควายร้องหรอกครับ ผมกำลังจะตื้บควาย! ฆ่าควายก่อนเทศกาลกินเจ ผมบิดหูของไอ้ผัวเลวของผมให้เข้ามาในบ้าน ป้านองบีคงได้ยินเสียงเลยวิ่งมาดู อย่าอยู่เลยมึง....
“นายใหญ่คะ..มีอะไรกันหรอคะ” ผมหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับป้านองบี มือก็ยังบิดหูไอ้ผัวผมอยู่
“ไม่มีอะไรหรอกครับป้า อ้อ...ถ้าป้าได้ยินเสียงอะไรก็อย่าตกใจนะครับ ไป๊!” ผมยิ้มให้ป้านองบีแล้วลากไอ้ผัวเลวให้ตามผมขึ้นบนห้องนอน
“ปิดประตู!” ผมสั่งไอ้พี่ทรีให้ปิดประตูทั้ง ๆ ที่ตัวของมันต้องย่อให้ต่ำตามเซนติเมตรร่างกายผม
“พี่ปิดไม่ถึง...” มึงไม่ต้องทำเสียอ่อย... แถมทำท่าเอื้อมไม่ถึง กะให้กูปล่อยหูมึงละสิ
“เอาตีนถีบก็ถึง...” ไอ้พี่ทรีเท้าตีนมันไปเขี่ยประตูห้องไปปิดลงดัง ปั้ง! ผมก็ปล่อยหูมันทันที
“โฟม...พี่....” ไอ้พี่ทรีเดินเข้ามาหาผมช้า ๆ ผมยิ้มแล้วผมก็...
“ผัวะ!” ผมตบหน้าแบบไม่แบมืออะครับเข้าเต็มแก้มมันเลย มันหันมามองผมด้วยดวงตากร้าวกว่าเดิม
“ทำไมต้องทำร้ายร่างกายกันด้วย พูด....”
“ผัวะ!!” ผมตบเข้าไปที่ซีกแก้มเดิมของมันเหมือนเดิม ผมรู้ว่าตอนนี้มันโกรธผมมาก
“โฟม!!!!!” ไอ้พี่ทรีตะโกนใส่หน้าผมคงจะสุดเสียง ผมยืนจ้องหน้ามันไม่ยอมหลบ เอาสิมึง....
“ทำไม...” ผมเงยหน้าถามมันไปกวน ๆ
“ทำแบบนี้ทำไมพี่ไม่ชอบ!”
“กูก็ไม่ชอบที่มึงทำเหมือนกัน” ผมมองตามร่างไอ้พี่ทรีที่เดินไปริมระเบียงกระจก แผ่นหลังของมันกำลังบดบังแสงจากด้านนอกเป็นทาง
“พี่บอกแล้วใช่ไหม...ว่าพี่หยุดแล้วจริง ๆ พวกเค้าเข้ามาหาพี่เองโฟมก็เห็น”
“มันอยู่ที่มึงยอมให้เค้าเข้ามาหามึงรึเปล่า ทำไมไม่ทำอะไรให้มันเด็ดขาดไปสักที..หรือว่าเสียดาย” ผมเดินไปนั่งริมเตียงช้า ๆ แล้วถอนหายใจอย่างอ่อนแรง
“โฟมจะดูถูกพี่มากไปแล้วนะ” ผมหันไปมองไอ้คนที่เดินมาตรงหน้าผม
“แล้วมึงละ...ดูถูกกูเหมือนที่กูดูถูกมึงรึเปล่า นึกว่ากูโง่มากรึไง คิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงยังไม่เลิกติดต่อกับพวกนั้น” ผมจ้องหน้าไอ้พี่ทรีไม่เลิก จนมันหลบสายตามองไปที่อื่น
“มันก็มีบ้าง...แต่พี่ไม่เคยไปกับพวกเค้า”
“ตกลงมึงจัดการกับพวกนั้นไม่ได้เพราะว่าติดใจ หรือว่าเกรงใจ”
“พี่ไม่ได้ติดใจ แล้วก็เกรงใจพวกนั้นด้วย แต่พวกเค้าก็ไม่ได้ทำผิดกับเราไม่ใช่หรอ”
“ไม่ได้ทำผิดกับมึงนะสิ แต่กับกูผิดตั้งแต่ที่มึงคิดว่าไม่เกี่ยวกับกูแล้ว มึงคิดว่าการที่มึงเห็นว่าพวกนั้นทำอะไรไม่เกี่ยวกับกู ถ้าคิดในทางกลับกันมีคนมาคุยกับกูบ้างมึงจะรู้สึกยังไง....”
“โฟม.. พี่หยุดที่โฟมแล้วจริง ๆ” ไอ้พี่ทรีเข้ามากอดผมด้านหลัง แล้วเกี่ยวตัวผมให้มาอยู่บนเตียงเต็มตัว
“พี่เป็นของโฟมใช่ไหม”
“ใช่พี่เป็นของโฟมแล้ว....” ผมยิ้มกว้างมึงพูดออกมาแล้วใช่ไหม...มันเป็นของผม
“งั้นเราสองคนก็เหมือนคนเดียวกันใช่ไหมฮะ....” ผมเอี้ยวตัวไปสวมกอดไอ้พี่ทรี แก้มผมซบกับไหล่กว้างนั้น
“ใช่เราสองคนคือคน ๆ เดียว” เอาเซอร์!!!! ป๊าดดดดด ทั้งดราม่า ทั้งเน่า ทั้งแรด ทั้งมารยามาตั้งแต่ประโยคแรกของวันนี้ อะแฮ่ม!!! ผมโฟมตัวจริงเสียงจริงกระทิงเปรี่ยวมาแล้วครับ
“พี่พูดแล้วนะ...” ผมผละออกจากไหล่มามองหน้ามัยชัด ๆ ไอ้พี่ทรียิ้มให้ผมซะหวานเป็นทองหยอด...
“เราลืมเรื่องร้าย ๆ เถอะนะ” พี่ทรีโน้มเข้ามาโน้มใกล้ ๆ กับหน้าผม ส่วนผมก็ยิ้มตอบแล้ว....
“แต่-กู-ไม่-ลืม ผัวะ!” ผมถูกผีมวยไทยเข้าสิงแล้วควงหมัดซ้ายสะหลาตันส่งเข้าเบ้าตาได้ผัวตัวแสบดังผัวะ! แขนทั้งสองข้างที่กำลังอ้าแขนจะโอบผม กลับเป็นทิศเป็นดวงตาข้างขวาโดยเร็ว ภาพการล้มตัวหงายหลังของไอ้พี่ทรีพร้อมกับเสียงว่า....
“โอ้ย!.......”
“ก็กูบอกแล้วว่ากลับบ้านมึงตาย!” แล้วมุมกล้องก็เปลี่ยนไปจับภาพที่หัวเตียงกับโคมไฟ ภาพค่อย ๆ เบลอแล้วก็ คัท! เปลี่ยนฉาก... สตรีมีครรภ์ เด็ก และคนชรา ไม่ควรดูเป็นอย่างยิ่งเพราะอาจจะเกิดพฤติกรรมเรียนแบบ อีกอย่างผมจะได้รักษาภาพพจน์อันดีงามอยู่ ฮะ ๆ
“ยายจ๋า ตาจ๋า ไปไหนทำไมไม่มาหาโฟมมั่ง หรือว่าที่โน้นเค้าขอหวยกันจนวุ่นวายไปหมด ตากับยายมาเยี่ยมหนูบ้างนะ สา....ธุ” ผมปังธูปกับกระถาง แล้วยกมือไหว้อีกครั้ง แห่.......วันนี้ผมมีฟาร์มสุขโคตร ๆ ครับ โล่งเหมือนปลดทุกข์ในห้องน้ำในขณะที่ท้องผูกมานาน
เมื่อคืนหลังจากเสียงปี่พาทย์ ทำนองรำมวยได้จบลง...ก็เลยซะผมหิวกินข้าวไปเป็นกะละมัง ผมไม่ได้ทำอะไรไอ้พี่ทรีมากมายหรอกครับ ก็แค่หยิก ตบ ต่อย ศอก เข่า หน้าขา แล้วม้วนหน้าทำท่าหนุมารถวายแหวน สุดท้ายแถมด้วยเตะผ่าหมากจุดยุทธศาสตร์ 1 ที พร้อมกับเสียงระฆังดังจบยก! ผมก็เลยเหมือนขี้ออกอย่างบอกไม่ถูก
“ป้าก๊าป..... มีอะไรกินบ้างเอ่ย” ผมลั่นลามายังโต๊ะอาหารด้วยใบหน้าบานเป็นจานดาวเทียมสุด ๆ
“วันนี้นายใหญ่ไปทำอะไรมาคะ ถึงอารมณ์ดีแต่เช้า” ผมที่หยิบซี่โครงหมูปิ้งมากินค้างในปาก แจ๊บ ๆ มันเต็มปากเลย
“ซ้อมผัวมาป้า อร๊อยอร่อย....” ป้านองบีมองผมตาโต ส่วนผมก็ฮัมเพลงกินซี่โครงต่อ
“โฟม...โฟมอยู่ไหน โฟม!” เสียงควายหลงทางดังมาแต่ไกลเลยครับ ตะโกนหาผมซะทั่วบ้าน..มึงไม่ดูละว่ากูอยู่นี้
“นายท่านคะ..นายใหญ่อยู่ ว๊าย! คุณท่าน!” ผมก้มหน้ากลั้นหัวเราะเพราะได้ยินเสียงป้านองบี คริ ๆ
“โฟมจ๋า...” ผมหันไปมองไอ้ตัวโตที่เดินมาหาผม
“ก๊ากๆ ฮะ ๆๆๆๆๆ หมีแพนด้า หมีแพนด้า หมี ๆ แพนด้า....” ผมมองดูดวงตาของ ดีส อีส อะ สามีของผมที่ม่วง ๆ ดำ ๆ ตรงตาซ้ายด้วยหนุมารถวายแหวนของผม ย่า!!! เอาช้างกูคืนมา.....
“ร้องเพลงอะไรไร้สาระ...โฟมจ๋า”
“จ๋า...” รับเสียงหวานมากเลยละครับ จะให้ผมอารมณ์เสียได้ยังไง เห็นหน้าไอ้พี่ทรีผมก็ขำจะแย่อยู่แล้ว
“พี่ขอโทรศัพท์คืนนะ” ผมหันขวับไปมองหน้าหมาแพนดี้ของไอ้พี่ทรี
“อยากตายรึไง?” ผมก็พูดไปยิ้มไปนะครับ แต่ทำไมบรรยากาศมันเย็นลง แถมเสียงรอบข้างเงียบฉี่
ผมเข้ามาทำงานกับไอ้พี่ทรีครับในวันนี้ แต่มาเช้ามากสงสัยไอ้พี่ทรีกลัวคนเห็นตาเขียว ๆ ของเค้า ส่วนผมก็ลั่นลาเป็นที่สุด ต้องตอนที่ยายป้าเบญจาเห็นผมกับไอ้พี่ทรีเดิมมาด้วยกันสิครับ ผมปล่อยก๊ากเหมือนดูแก๊งสามช่าเลยหละ
“ทรี! คุณไปโดนอะไรมา...”
“เอ๋อ.....” ผมยืนมองหน้ารอดูว่าไอ้พี่ทรีจะตอบป้าเบญจาว่ายังไง เอ๊า!ตอบเค้าไปเซ่! กล้าบอกไหมว่าโดนเมียซ้อม... ชอบจังเลยแฮะ เมียซ้อม คริ ๆ กูเอง...
“ไม่มีอะไรหรอครับคุณเลขา พอดีเมื่อคืนผมนอนดิ้นไปหน่อยมือก็เลยเผลอไปฟ้าดเบ้าตาพี่ทรีนะครับ ไปข้างในกันเถอะครับ” ผมจูงมือพ่อแพนด้าของผมให้เข้าไปในห้องทำงาน ทิ้งให้ป้าเบญจาอึ้งอยู่แบบนั้น
ผมนั่ง ๆ นอนอยู่ในห้องทำงานของไอ้พี่ทรีครับ บางทีนึกขยันก็เอาวิจัยมาอ่านบ้างทำตัวเป็นคนดีของสามี ผมนั่ง ๆ นอน เบื่อ ๆ จนเกือบเที่ยงเสียงโทรศัพท์ไอ้พี่ทรีก็สั่นบนโต๊ะแก้ว ผมสบตากับไอ้พี่ทีนิดหน่อยแล้วเดินไปรับสาย
“สวัสดีครับ” ผมหยิบโทรศัพท์มารับ แล้วหันไปมองไอ้สามีที่นั่งตาเขียวอยู่ที่โต๊ะทำงาน
‘ทรีคะ....เที่ยงเดี่ยวจอยเข้าไปหานะคะ’ ผมเอาโทรศัพท์ออกมาดูเบอร์ แม่ง...มันฉลาดครับแอบลบเบอร์สาว ๆ ในเครื่อง เวลาใครโทรมามันเลยไม่โชว์ชื่อครับ ผมยิ้ม..ส่งไปทางไอ่จำเลยที่นั่งตัวสั่นปากซีดอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“ขอโทษนะครับ พี่ทรีอาบน้ำอยู่..มีอะไรจะฝากบอกไหมฮะ”
‘นี้!!! ทำไมแกรับโทรศัพท์ทรี นี้มันจะเที่ยงแล้วนะเค้าจะมาอาบน้ำทำไมแกไปเรียกทรีมาคุยกับฉันเดี่ยวนี้นะ’
“อ้อหรอครับ...ผมคงลุกไปตอนนี้ไม่ได้ พี่ทรีเอาผ้าเช็ดตัวไปหมดผมไม่กล้าเดินโป้ไปเรียกเค้า แหม๋...คุณก็ต้องเข้าในว่าพี่ทรีนะเป็นยังไง ขื่นผมไปแบบนั้นผมก็ต้องเหนื่อยอีกแน่ ๆ” ตอแล๊...ตอแหลครับ ผมเดินไปนั่งตักไอ้พี่ทรีแล้วหยิบปากกาขึ้นมาหมุนในมือ สามีจ๋า..อย่ามองโฟมแบบนั้นโฟมไม่น่ากลัวหรอก
‘แกอยู่ที่ไหนบอกฉันมาเดี่ยวนี้นะ’
“อยู่ที่ห้องทำงานพี่ทรีครับ รีบมานะครับก่อนที่เราจะต่ออีกยก” ผมมองจอมือถือกิ๊กเก๋ที่โดนตัดสายไป เสียงเคาะประตูพร้อมกับสองร่างของต้นข้าว กับพี่ดาปก็โผล่เข้ามา
“อ๊าว! ไอ้ทรีแกไปโดนอะไรมาวะนั้น ฮะ ๆ ตลกชะมัด” พี่ดาปเดินมานั่งบนโต๊ะแล้วชี้ตรงตาของไอ้พี่ทรี ส่วนไอ้พี่ทรีนะหรอ มองผมกับพี่ดาปเขียวปั๊ดเลย
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ดาป แค่ตกต้นงิ้วมา”
-
มะ..มาดูกันใครคนแรก
-
:z13:
:laugh: กร๊ากกกก โฟมโหดได้ใจมากกกกก
ดีค่ะ เค้าอยากได้แร๊งส์ๆๆๆๆๆ ต่อไปพี่ทรีคงไม่กล้าหือแล้วแหละ
ไม่งั้นได้กลายเป็นหมีแพนด้าถาวรแน่ๆ :jul3:
ประเทศไทยจะมีหมีแพนด้าตัวที่4 ก็คราวนี้แหละ
-
เฮ้ย! ไม่อ่านก่อนละ มาจองพื้นที่ก่อนสะงั้น
อ้อ..ขออภัยไม่ได้ตรวจคำผิด ทุกที 555
-
ไม่ต้องตรวจหรอก แต่ขออีกตอนแทน
:haun4: :haun4:
-
๕๕๕๕
พี่ทรีโดนไปชุดใหญ่ หายซ่าไปเลย
-
หึหึ
หมีแพนด้าเลยเหรอ น้องโฟม ชนะเลิศ :laugh:
ต้องเอาให้เข็ด เป็นสามี อย่าริอ่านกำเริบ ต้องอยู่ในโอวาทของภรรยา
ถ้าคิดจะมีกิ๊ก มีกั๊ก ก็ต้องเจอแแบบพี่ทรีนี่ล่ะ :pigha2:
:กอด1: :กอด1:
-
ขออีกตอนได้ไหมครับ
+1 :L2: ให้ไรเตอร์
:3123:
:pig4:
-
จิ้ม ไม่ทันอ่าาาาาาาาาาา T[]T
ตอนนี้อารมณ์พี่ทรีเเบบ :z10: 55555 ( ขอโทษนะพี่ทรี เเต่ยังไงก็เป็นเเฟนคลับน้าค้า อิอิ)
ส่วนอารมณ์โฟมก็ > o18
: รอทั้งวันเยย คุ้มๆ อิอิ....ชอบตาหมีเเพนด้า 55
: ไรเตอร์หายไวๆน้าค้า เเละรอตอนต่อไปด้วยนะอิอิ ( ไหนบอก 2เท่าไง>[]<) 55 :L2:
-
555 สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ 555
-
เริ่ดมาก ผัวแบบนี้ต้องจัดหนักๆ
-
อีกตอนมันยังไม่ค่อยดีงะ แต่งไปแล้วเหมือนผู้ชายรังแกผู้หญิง เพราะแอบลงมือลงไม้กันด้วย o22
-
ขออีกตอนได้ไหมครับ
ชอบเม้นนี้จังเลยค่ะ อิอิ
น้องโฟมโหดได้อีก 555
แบบนี้ต้องจับเจื๋อนให้เข็ดเนอะ o18
-
555 สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ 555
กอดแม่นัท..จุ๊บ ๆ
จิ้ม ไม่ทันอ่าาาาาาาาาาา T[]T
ตอนนี้อารมณ์พี่ทรีเเบบ :z10: 55555 ( ขอโทษนะพี่ทรี เเต่ยังไงก็เป็นเเฟนคลับน้าค้า อิอิ)
ส่วนอารมณ์โฟมก็ > o18
: รอทั้งวันเยย คุ้มๆ อิอิ....ชอบตาหมีเเพนด้า 55
: ไรเตอร์หายไวๆน้าค้า เเละรอตอนต่อไปด้วยนะอิอิ ( ไหนบอก 2เท่าไง>[]<) 55 :L2:
คิดออกเท่านี้อะคะ ขอโทษน้า
-
ตกต้นงิ้ว สงสัยจะปีนขึ้นไปสูงนะค่ะ
พี่ทรี~~~
๕๕๕๕
-
ถ้ามีลงไม้ลงมือ แพรว่าโฟมน่าจะเสียเปรียบ
มากกว่านะ ก็ท้องกลมบ๊อกซะขนาดนั้น
-
สมควรโดนซ้อมจริงๆ
ไม่ได้ติดใจ ไม่ได้เกรงใจ แต่ไม่ตัีดให้ขาดเพราะเขาไม่ได้ทำอะไรผิด
แคร์ลูกเมียมากเลยนะนั่นพี่ทรี
ตอนหน้าไม่ได้มีมาม่ามาแจกใช่มั้ยคะ
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ดาป แค่ตกต้นงิ้วมา” << :jul3:
-
ไม่สะใจเลยอ่ะนู๋โฟมคนดี จัดหนักอีกซักทีดีมั้ยลูก กร๊ากกกกกกก :laugh:
เฮ้อ.. ก็ยังคงผิดหวังและให้คะแนนติดลบ-100 ไอ้คุณพี่ทรีต่อไป เบื่อจริงอะไรจริงผู้ชายแบบนี้ :เฮ้อ:
ไรท์เตอร์จ๋า ไม่มีคนมาปิ้งๆนู๋โฟมคนดีมั้งเหรอ :impress2:
เรื่องท้องไม่เป็นอุปสรรค์หรอกค่ะ คนมันน่ารักซะอย่างต้องมีคนมารักมาหลงบ้างหล่ะ :man1:
-
พี่ทรีตกต้นงิ้ว สงสัยจะเอาตาลงปักดิน...555 :z13:
-
เข้ามารอดูเหยื่อรายถัดไปที่กำลังจะเข้ามา
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
โฟมโหดชะมัดเลย
ทำพี่ทรีตายเขียวสองข้าง
น่ากลัวชะมัด
รอดูเหตุการณ์ของเหยื่อยรายต่อไป ว่าจะเกิดอะไรขึ้น :laugh: :laugh:
-
คิดว่าอีก 1000 ปี ข้างหน้า ผู้หญิงจะแย่งผู้ชายยังไงมั่งคะ สอบถาม ๆ o13
-
ดีมากฟามจ๋า
-
โถ....... มะ มะ มะ หมีแพนด้า หมีแพนด้า มันน่ารักดี เอริ้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบตอนโฟมกินซี่โครงหมูย่างแล้วตอบป้านองบีอ้ะ
"ซ้อมผัวมา อร๊อยอร่อย" กร้ากกกกกกกกกกกส์ คิดอยู่นานมากว่าไอ้ที่น้องโฟมมันบอกว่าอร่อยนี่ซ้อมสามีรึว่าซี่โครงหมูย่าง :m20:
.................
เอาคำชัดๆนะแตน (ที่จริงมีอีก)
หนุมาน (น หนูสะกดนะ)
กระทิงเปลี่ยว (เปลี่ยว ล ลิง นะคะ)
คิดว่าอีก 1000 ปี ข้างหน้า ผู้หญิงจะแย่งผู้ชายยังไงมั่งคะ สอบถาม ๆ o13
ไม่แย่งค่ะ ขนาดพ.ศ.นี้ เจ้ยังไม่แย่งเลย .......เห็นนางร้ายในละครแล้วเหนื่อยแทน งุงิ
-
สมน้ำหน้า!!! :m14:
พวกนั้นก็ด้านจังเลยเนาะ เซ็งแทนโฟม
ทรีนี่..ใช้ไม่ได้ๆ กระทืบซ้ำเลย o18
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง :sad4: :sad4:
-
ฮ่าๆๆๆๆ
โฟมเท่านั้นที่ครองโลกกกกกกกกกกก
-
คิดว่าอีก 1000 ปี ข้างหน้า ผู้หญิงจะแย่งผู้ชายยังไงมั่งคะ สอบถาม ๆ o13
ไม่แย่งค่ะ ขนาดพ.ศ.นี้ เจ้ยังไม่แย่งเลย .......เห็นนางร้ายในละครแล้วเหนื่อยแทน งุงิ
คิดเหมือนกันคห.นี้เลยค่ะ แค่เห็นก็เหนื่อยใจแล้ว ถ้าเจอกับตัวเองจริงคนไม่หล่ะ
ขอยึดคติ เลิศ เชิด ไอด๊อนแคร์ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกซะหน่อย หุหุ
ถ้ายังไงจะให้แย่งก็คงเปิดตัวประกาศศึกต่อหน้าเลยหล่ะมั้ง
ก็เหมือนตอนที่ร้านอาหารน่ะ ไม่เห็นจะสนเลยว่าไอ้คุณพี่ทรีก็อยุ่ด้วย
ถ้าในอีก1000ปีคงเป็นประมาณนั้น ประกาศฉันจะแย่งผู้ชายของเธอต่อหน้าผู้ชายที่จะแย่งนี่แหละ
แต่ยังไงก็ร้ายกันให้มากนักเลยน๊า สงสารนู๋โฟมจริงอะไรจริง
-
ไอ้ที่เม้นมาทั้งหมดขอถอนคำพูด
ไอ้พี่ทรีเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องไม่สุด
เมียท้องยังสร้างความกังวลให้เมียได้อีก
สมควรโดนละ
วันนี้จะมีอีกตอนไหมน๊า
-
มันน้อยไปนะ พี่ทรีมันแร่ดขนาดนี้
น่าจะเล่นให้หนักไปเลย หมั่นไส้จริง ๆ
-
โฟมเจ๋งอ่ะ สุดยอดดดด
ก็ดูซิว่าทำถึงขนาดนี้แล้ว อิพี่ทรียังจะแอบติดต่อกิ๊กกั๊กอีกมั๊ย
555+ สะจายยยยยยยยยยยยย
+1 ให้โฟมไปเลย ^^
-
อ่วมเลยครับพี่ทรี
แหมมีน้องจอยโทรมาอีก
งานนี้ซีดอีกรอบแน่อะ
-
ดีมาก เอาให้อยู่ในโอวาท
-
ไปนอนแล้วนะคะ ราตรีสวัสดิ์คะ..... คือยังคิดไม่ออกว่าจะจัดการกับพี่ทรียังไงดี งืม ๆ ขอไปอัพนิยยเรื่องอื่นก่อนนะคะ
-
ฝันดีฝันหวานค่าไรท์เตอร์ ^^
ยังคิดวิธีจัดการไม่ได้ไม่เป็นไร แค่จัดหนักเอาให้สำนึกไปตลอดชีวิตได้ก็พอ 55+
อ๋อ แล้วก็ขออย่าให้นู๋โฟมคนดีต้องเจ็บช้ำใจเป็นพอ ฮ่าาาาา
และเหมือนเดิม กอดๆรัดๆนู๋โฟมคนดี ♥
-
อันดับแรกต้องขอย้อนความนิดส์...ไม่ได้เข้ามาหลายวัน...ตามอ่านจนปวดท้อง ปวดกรามไปหมดตู...กร๊ากกกกกกกก ก ก ก กกก กกส์ >//////<
ถ้าตอนที่อ่านตอนที่ 16 จบใหม่ ๆ เนี่ย...บอกได้คำเดียวว่า...พี่ทรี ค่อดจะอบอุ่น...เป็นผู้ชายที่ดีคนนึงเลยนะเนี่ย
แต่พอมาอ่านถึงตอนล่าสุด...แทบจะพลิกตำราใหม่กันเลยทีเดียว...สมแล้วแหล่ะที่ไอ่พี่ทรีจะโดนแบบนี้ซะบ้าง
ซูฮกให้น้องโฟมผู้น่ารักของคนอ่านเลย...เจอจัดหนักเข้าไปแบบนี้...สงสัยงานนี้ไอ่พี่ทรีคงมีหงอกันบ้าง
ทั้งฮา ทั้งสะใจ...ที่น้องโฟมทำแบบนี้้ ค่อดจะโดนใจเลยให้ตายสิ...แบบนี้จะช้าอยู่ใย
+1 ให้ไรท์เตอร์คนเก่งทันที...พร้อมส่งไรท์เตอร์เข้านอนด้วย...ฝันหวาน ฝันดีนะฮะไรท์เตอร์...안녕히 주무세요 <3~*
-
ฝันหวานนะค้าา ไรเตอร์
อย่าเครียดกับนิยายเรื่องนี้มากน้า ฮ่าๆ สงสัยเเฟนคลับเรื่องนี้กดดัน
ดูเเลสุขภาพด้วยนะคะ^^ อย่าหักโหมมากนะคะ
ไรเตอร์ไฟท์ติ้ง!! >[]<
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทรีกลายเป็นหมีไปแล้ว อิอิ
-
:m20:สมน้ำหน้าอีพี่ทรีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
โฟมจัดให้น้อยเกินไป
เหมือนไม่สำนึก
-
อิ่มมั้ยพี่ทรี น้องดฟมใจดีจัดชุดใหญ่มาให้ :m20:
-
:m20: :m20: :m20:
กร๊ากก.. แต่ดูเหมือนไอ้พี่ทรียังไมเข็ดน่ะ
จัดไปอีกทีเลยน้องโฟม เอริ้ก
-
เฮอะๆๆ จะขำมันก็ขำนะ แต่ก็ไม่ขำเหมือนกัน เหนื่อยแทนโฟมว่ะ ท้องอยู่ยังต้องมาอารมณ์เสียจัดการกับปลิงๆทั้งหลายที่ไอ้สามีตัวดีไม่คิดจะจัดการ
แบบนี้โฟมไม่น่า.....จริงๆ - -"
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก สะใจเจ๊จริง ๆ เลยน้องโฟม
สมน้ำหน้าไอ่พี่ทรีจริง แต่ดูท่าจะยังไม่เข็ดนะ จัดไปอีกสักหลาย ๆๆๆๆ ดอก น่าจะดีนะเนี่ย :m20:
-
สมน้ำหน้าพี่ทรี
-
ขอบคุณค่า..
“แต่พวกเค้าก็ไม่ได้ทำผิดกับเราไม่ใช่หรอ” งั้นแปลว่าโฟมผิดงั้นสิ..
ถอดออกจากตำแหน่ง..ผัวของนุงโฟม..และพ่อของเจ้าแฝดซะดีมะ..
อิคุณทรี..พูดจาได้น่า :beat: :z6:
ซ้อมมันเข้าไปลูก..นุงทำถูกแล้ว..ซื้อปืนไว้บ้างไรบ้างก็ดีนะลูกนะ o18
-
มาทำให้อยากแล้วจากไป 555 มาต่อเร็วๆๆน่า
-
อย่างรังแกพี่ืทรีมากไปนะ เอา ๆ ใจอาเฮียไว้บาง
เดี๋ยวจะพาลน้อยใจซะ :L2:
-
ยังมีติดต่อกันอยู่ แบบนี้อย่าปล่อยเด็ดขาดเลยนะหนูโฟม จัดการเหา เห็บ ที่เกาะพี่ทรีออกให้หมดเลย ด่วนๆ อิอิ
-
:m20:ว่าแต่ยุค 3000 ยังมีเป็ดไหมอ่ะครับ ถ้ายังมี เจื๋อนให้เป็ดกินเลยครับ :m20:
-
กร้ากกก ไอ้พี่ทรี ซวยซ้ำซวยซ้อน
//จริง ๆ ก็น่าจะทำอะไรให้มันชัดเจนนะ
ไม่อย่างนั้นโฟมก็โดนรังแกตลอดอ่ะ -*-
-
มันน้อยไป น่าจะต้องเข้าเฝือกด้วยเนอะ
ถึงจะสะใจ
-
ยังไม่สาแก่ใจเลย อยากให้อิพี่ทรีจัดการกิ๊กเองมากกว่าให้โฟมจัดการ แสดงความจริงใจให้มากกว่านี้สิอิพี่ทรี
-
:laugh: :m20:
โฟมโหดอีกๆๆๆ
-
โฟมโหดมากมายขอรับ
+ 1 จัดไปโลดขอรับ :a1:
-
สมน้ำหน้าอิพี่ทรีจัดหนักๆให้เลยหนูโฟม
-
5555555555555555555555555555555555+
เป็นภรรยาที่ถูกใจที่สุด หนูโฟมเอ้ยยยยย :laugh:
จัดหนักไปเลยสินะ เจ้าชู้แบบเนี้ย :z1:
..
-
เมื่อสามีวางเฉย โฟมก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา
ทั้งเรื่องอบรมสามี(ด้วยกำลัง)และจัดการบรรดากิ๊ก
สู้ต่อไปนะโฟม :a9:
-
เหอๆ โหดมาก โฟม
-
55+ ก๊ากกกกกกกกกก โฟมโหดๆ แบบนี้ไปจนลูกคลอดเลยก็ได้นะ 55+
-
555+
สุดยอด
-
ซ้อมสะมี.....น่าจะดีกับสุขภาพคุณแม่และคุณลูกเนอะโฟมเนอะ o13
:L2: กด + ให้กำลังใจน้องแตน :pig4:
-
น่าน.... "เขาทราย โฟมแล็กซี่"องค์ลง
เอาเรื่องแล้วไง ซ้อมสะมีออกกำลังกาย ฮ่าๆ
พี่ทรีตกต้นงิ้ว ตาเขียวปั้ด!!
-
โฟมจ๋า ซ้อมผัวขนาดนั้น ลูกไม่หลุดเหรอนี่ อิอิ
โฟมจัดการเองแบบนี้ พี่ทรีไม่กล้าทำอีกแล้วม๊างงงงงงงงงงงงงง
-
เข้ามารอ น้องโฟม อัดไอ้ผัวเลวต่อค่ะ
-
มันสะใจด้วยยังไงไม่รู้นะคับ 5555
ได้สามีแบบเจ้าชู้ เจ้าชู้แต่กลัวเมียนี่ 555
-
มันน่าเอาให้เละนะคะคุณน้อง คุณพี่เชียร์สุดใจขาดดิ้น จะได้มิกล้าอีก
แหม่ๆๆ ไม่ได้หว่านเสน่ห์แต่ถ้าเค้าให้ท่า ก็จัดไปงั้นเหรอ ช่างคิดเน๊าะ
-
จัดไปน้องโฟม
-
ชอบอ่านคอมเม้นจังคะ อิอิ.... :m31:
-
อยากจาบอกว่า
นอกจาวันนี้เราพกเสื่อมาดูคอยแล้ว
*-*เรายังมีของแถมมาให้ไอ้พี่ทรีด้วย ...จึก ๆ นั่นคือ มีดสปาต้า จะเอามาแทงให้ร้องไม่ออกเลยคอยดู...เกลียดนักพวกกิ๊กเยอะเนี่ย...แถมปังตอให้อีกอัน
-_-เรารู้แล้วโฟมทำยังไง ให้พี่ทรีลดความหื่นลง *-* ก็จับเจี๋ยนให้เป็นขันทีซะเลยไง ง่ายดี ความต้องการทางเพศลดลงเข้าขั้นเสื่อม แถมจะไปกุ๊กกิ๊กกับใครก็ไม่ได้...หุหุหุ ยังไงก็มีลูกแล้วตั้งสองไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีทายาท
-
^
^
^
^
โหด....
-
^
^
^
ไม่ได้โหดเลย
เห็นด้วยอย่างยิ่ง...
-
ยังไม่ได้แต่งนิยายเลยคะ..คิดไม่ออกว่าโฟมจะโหดยังไง
ที่คิด ๆ ไว้จะให้โฟมถอยออกมามากกว่า.. 5555
-
โฟม อย่าทำตัวเป็นนายร้ายมากสิ ลองทำตัวแบบน้ำหวานดูอาจจะดีบ้างก็ได้ ให้พี่ทรีคิดว่าเรายอมให้ แล้วค่อยจับเฉือนซะเลย 555
-
งั้นก็เอาเป็นแนวนิ่งข่มไอ้คุณพี่ทรีแทนโหดดูดีมั้ยคะ 55+
แบบว่า เค้าบอกกันว่า คนที่ดูนิ่งๆยิ่งน่ากลัวกว่าพวกแสดงตนน๊า อิอิ o18
อ่อ อยากให้นู๋โฟมที่รัก so hot มั้งจัง ไม่มีคนมาจีบหรือสนใจนู๋โฟมมั้งเหรอคะ ฮ่าาาาาาา :impress2:
-
^
^
^
^
^
มีคะ จะมีชายหนุ่มมาหลงจริง ๆ นั้นแหละ มาหลงทั้ง ๆ ที่รู้ว่าสายเกินไป แล้วพี่ทรีก็จะรู้สึกว่า แค่รักคำเดียวไม่พอาเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้... ร้องเป็นเพลงเลย
ตอนนี้แหลคะที่พี่ทรีจะเค้ามาคุมโฟมเยอะกว่าเดิม
-
โอว์ืื.. เฝ้ารอตอนนี้เลย นู๋โฟม so hot บ้างอะไรบ้าง คึคึ :man1:
แล้ววันนี้นู๋โฟมจะมามั้ยค๊า จะได้นั่งจิบชารอ ฮ่าาาาาาาาาาา :laugh:
-
วันนี้งดคะ คิดอะไรไม่ออกจริง ๆ
-
^
^
^
คิดไม่ออกก็พักโลด
แล้วนิ้วหายเจ็บแล้วเร้อแตน???
-
งั้นจิ้ม +1 ให้เป็นกำลังใจค่า อิอิ :L2:
เดี๋ยวย้อนกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่แรกดีกว่า พอดีอยู่ในช่วงนิ๊ด+หลงนู๋โฟมเข้าอย่างจัง 55+ :man1:
-
@ พี่นุ่น ยังเลยคะ แต่ไม่ค่อยแสบแล้ว..พยายามเอาเลืดออกจาเล็บอยู่ กลัวคนอื่นเห็นแล้วรังเกียจว่าเล็บสกปก
-
หายเร็ว ๆ นะ
แล้วก็สู้ ๆ จ้า
บางทีการที่โฟมถอยห่างออกมากเลย หรือไม่โฟมก็หนีออกมากเลย อาจทำให้พี่ทรีรู้ใจตัวเองก็ได้นะ แล้วพี่ทรีแกจะได้รู้จักคำว่าเจ็บซักที ถ้าเมียและลูกหายไปพร้อมกัน...เจ็บแน่
แต่จะว่านะ ท้องป่องขนาดนั้น ยังมีคนสนใจ นู๋โฟมต้องฮอตมากแน่ ๆ
-
^
^
^
เห็นด้วยกับรีบน ถอยห่าง หรือหนีไอ้คุณพี่ทรีดูก็ดีนะ เผื่อจะสำนึกได้บ้าง - -*
อ่อ แล้วก็แนะนำให้นู๋โฟมลองเงียบนิ่ง แต่ร้ายลึกดู
เสี่ยมสอนนู๋โฟมให้เป็นนายเอกแบบดราค์ซะแล้วเรา 55+
-
หนามยอก...ต้องเอาหนามบ่ง...เอาให้รู้สึกอิอิ...แต่ก็อย่าหนักมาก แค่กินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นพอ... :pig4: :m20:
-
รักเข้าตาจริงๆ
ความรักจากหมัดเข้าไปในเบ้าตาจริงๆ 5555
หนูโฟมต้องจัดหนักๆ ให้ไอคุณพี่ทรีมาสยบแทบเท้าเราให้ได้
จัดการบรรดากิ๊กทั้งหลาย ให้สลายไปให้หมดเลยยยย
-
ว้ายยยย :jul3:
-
"......อ้อ..ขออภัยไม่ได้ตรวจคำผิด ทุกที 555..."
อ่ะ ตรวจให้แล้วจ้ะ กระทิงเปรี่ยว ต้อง ล.ลิง ควบ กระทิงเปลี่ยว
เรียนแบบ คำนี้ก็ต้อง ล.ลิง เลียนแบบ
หนุมาร คำนี้ต้องสะกดด้วย น.หนู หนุมาน
แต่ไอ้ ฟาร์มสุข ไม่ทราบเจตนาในการเขียนจ้ะ เลยตีความว่ามีความสุขมาก เป็นฟาร์มเลย คริ คริ
จริงๆก็อยู่ข้างน้องโฟมมาตลอดจอ่ะจ้ะ มาตอนนี้ก็มีสะใจบ้าง ที่พี่ทรีโดนเมียซ้อมอ่ะ ก็จนน่วมอ่ะนะ
แต่ ก็อดสงสารพี่แกไม่ได้น่ะจ้ะ
เอ่อ..แล้วเท่าที่อ่านรีทั้งหลายมาเนี่ย มีแต่คนซ้ำเติมพี่ที่ ถ้าพี่แก้วจะบอกว่า สงสารพี่ทรี
เอิ่ม..จะ ..จะ.. โดนแฟนๆ น้องโฟมทำไรป่ะคะ
-
:jul3: :jul3: :jul3:
:L1: :L1:
-
คิดถึงโฟมแล้วง่าส์
-
มีเลือดคั่งในเล็บเหรอค่ะ อาจจะดูโหดไปนิด ชวนเจ็บไปหน่อย ถ้าตรงแผลที่มีเลือดคั่งอ่ะมีรอยเปิดนิดๆ กัดฟันทนเจ็บ ตัดตงั้นแหละออกไปเลย เพื่อระบายเลือดที่คั่งออก แต่ว่าเล็บเก่ามันจะค่อยๆ หลุดร่อนออกไปนะ ต้องตัดออกนะไม่งั้นเล็บใหม่จะไม่งอกขึ้นมาแทนที่ :L2: :L2: หายไวไวนะค่ะ
-
รอช้านรอเธอออยู่...คุณแตนเป็นอะไรหรือเปล่าน๊า
วันนี้ยังไม่เห็นเลยน๊า
คุณคนแต่ง ไฟท์ติง
-
แตนมาต่อไว ๆ
..
-
ตอนแรกก็สะใจนะ หลังๆเริ่มสงสารพี่ทรี
โดน "เมียซ้อม" เหอๆ
เจ็บหนักเลย$
:z2: :z2:
-
คิดถึงแตนกันหรอคะ แหะๆ... ยอมรับว่าวันนี้เหนื่อยคะ วันนี้งานกีฬาฬีภาคเหนือ ของ ธกส. ไปแต่เช๊า..... เล่นกีฬาแป๊นึ่ง ไป ตุเลง ตุเลง กันที่ร้านอาหารสะละ แตนมีหน้าที่ดูบรรดาลุง ๆ ป้า ๆ แข่งกีฬา แล้วก็แหกปากเชียร์ เหนื่อยตรงพิมพ์รายการเพลงให้ป้า ๆ ลุง ร้องด้วย
นิยาย... ยังไม่ได้พิมพ์สักกะตัว ขอโทษด้วยนะคะ...ขอเป็นพรุ่งนี้นะคะ ขอโทษจริง ๆ
-
สู้ ๆ จ้าเป็นกำลังใจให้
555+ ลุง ๆ ป้า ๆ แกคงฟิตหนัก
เปลี่ยนเป็นกินแหลกจะดีไหมน๊า
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
โฟมฮามากๆๆๆๆๆๆๆ พี่ทรีสมควรโดน โฟมน่าจะจัดหนักกว่านี้ หุหุ
-
พักผ่อนเยอะๆน้ค้า ^[]^ o))))
เป็นกำลังใจให้เสมอ ค้าาา
-
พักผ่อนมากๆๆๆ งดใช้มือเยอะๆๆๆ จะได้หายไวไวนะค่ะ ^____^
-
สู้ ๆ นะจ๊ะ
จะแวะมาตามเรื่อย ๆ นะ
..
-
:z10: :z10:
-
o13
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมาเลยค่ะ
น้องโฟมของเรานี่ร้ายกาจใช่ย่้อย
แต่อิพี่ทรีก็แร่ดน้อยซะเมื่อไหร่
ดีแล้วล่ะ ต้องเจอแบบโฟมนี่แหละ ถึงจะเอาอยู่ หายซ่าไปเลย
:กอด1:
-
:sad4: คุณแตนครับ หายเหนื่อยแล้วยัง ถ้าหายแล้ว มาต่อซะดีๆ ครับ กำลังติดหนึบได้ที่เลยครับ :sad4:
-
หุหุ โฟมมมโหดจริง โหดจางงงง
พี่ทรีหงอไปเลยดิ
-
รอกันนานไหมอะ..... หายทั้งตัว ทั้งหัวเลย
-
รอตลอดเวลา เฝ้ารอ...อ้ากกกกกก
เฝ้ารอให้โฟมกระทีบพี่ทรีง่ะ
อย่างแรง555+
-
:call: โอ๊ะ นิดหน่อยค้าาา ไรเตอร์ อิอิ^[]^
-
:music: ฟังเพลงรอ
-
รอ ร๊อ รอ รอ
รอดูโฟมทำโทษเด็กชายทรี 5555 :laugh:
-
มารอร๊อรอ...หวังว่าเราจะไม่มาเก้อ
ฮึก ๆ ป่านี้อีพี่พรีตายคาตีนไปแว้ว
-
:music::call:
-
รอ นะคะ ^[]^
ไรเตอร์ สู้ๆคะ :L2:
-
รอได้เสมอค้า
:กอด1:
-
รอคอยเธอมาแสนนาน~~~~
รอวัน~~~ ที่เธอจะอัพเสียที~~~~~
( โหยหวนรอ~~~ :music: )
-
รอด้วยคน ปูเสื่อรอแล้วฮ้าว... เรื่มง่วงหล่ะ :t3: :t3: :t3:
-
รอฉันรอเธออยู่
แต่ไม่รู้แตนอยู่หนใด~
คิดถึงแล้วน้าาาา
วันนี้จะมาไหมหนออออออออ
-
สู้ๆๆจ้า
-
สนุกจริงๆๆเลย
-
หายไปหลายวันเลยงะ คิดถึงโฟมแล้วนา
-
โอมมมมมมมมมมม... จงลง ๆ
-
สวัสดีคะทุกคน สาเหตุที่แตนไม่ได้อัพนิยาย เพราะว่าแตนยุ่ง ๆ อยู่ รพ. คุณตาของแตนไม่สบายเข้า รพ.ตั้งแต่วันเสาร์ ตอนนี้ก็ยังนอน รพ.อยู่ วันนี้เวรน้า ๆ เฝ้า แตนก็สงสารเหมือนกัน ตาถามแตนจะนอนด้วยรึเปล่า... พูดไม่ออก จะให้ตอบว่าไงดี.. ก็ต้องทำงานงะก็เลยไม่ได้นอนด้วย ถ้านอนถึงวันเสาร์ค่อยไปนอนให้อ้อนแล้วกันเนาะ
-
เข้ามากอดแตนน้อย โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี แล้วก็พักผ่อนเยอะๆนะคะ
:กอด1:
-
ขอให้คุณตาไรเตอร์หายไวๆนะคะ^^
ไรเตอร์รักษาสุขภาพด้วยนะคะ^^ ไฟท์ติ้งงง!!
-
ขอให้คุณตาหายป่วยเร็ว ๆ คะ
สู้ๆๆจ้า
-
คุณตาหายป่วยเร็วๆนะคะ
คุณตาสู้ๆ
-
ยังรออยู่นะคับ
มาต่อเหอๆนะ :serius2:
-
ขอให้คุณตาหายเร็วๆน๊ะจ๊ะ :L2:
-
ขอให้คุณตาหายป่วยไวๆนะคะ :L2:
รักษาสุขภาพด้วยนะคะคุณแตน
-
พักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ
หายแล้วมาต่อน้าครับ
-
หายป่วยไวๆนะค้าบ
-
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:L2: :L2:
-
รอ อยู่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
รออยู่นะครับ สนุกมากเรย
-
วันนี้ลงคะ กำลังปั่น แหะ ๆ
-
:z13:มาจิ้มรอออออออออออออออออออออออ o13
-
รอด้วยคนคับ
-
เค้าก็รอด้วยน้าาาาาาา :z2:
-
:กอด1: +1 พี่แตน
รอนะค่ะ
-
พี่ดาปกับต้นข้าวมาชวนผมกับไอ้พี่ทรีไปทานข้าวข้างนอกกันครับ แล้วรู้สึกสามีสี่ตาของผมระริกระรี้จะไปเหลือเกินคงกลัวผมจะเจอกับคู่ขาเก่าแน่ ๆ ตอนนี้พวกเราสี่คนกำลังเดินออกจาลิฟต์เพื่อขึ้นรถกันครับ แล้วก็พอดีอีกครั้งที่คนที่นัดผมเข้าบริษัทมาพอดี..
“ทรีขา.................” สาวเจ้าคนหนึ่งนามว่าจอย กำลังเดินมาหาไอ้สามีสี่ตาของผม คุณเธอสูงกว่าผมอีกนะครับ ดู ๆ ไปแล้วเป็นนางแบบได้สบาย
“จอยครับ...นี้ภรรยาของผม” พี่ทรีก้าวเท้ามายืนซ้อนกับหลังผม มือของเค้ายกมือขึ้นโอบไหล่ของผมไว้
“ถ้าคนที่นอนกับคุณทุกคนเป็นภรรยาของคุณ จอยก็เป็นภรรยาของคุณเหมือนกันคะ” แรง!!! ครับท่าน ผมมองยายเปรตนางแบบนี้อย่างอึ้ง! ทึ่ง! ด้าน! ของเข้าหล่อนทีเดียว
“มันไม่เหมือนกันนะจอย!” เอาละครับ.. ผมกำลังดูอดีตผัว กับอดีตเมียทะเลาะกัน โดยมีชายเอเชียเตี้ยของแท้กำลังการ่มมากางบังน้ำลายของพวกเค้าอยู่
“มันจะไม่เหมือนได้ยังไงคะ จะมาช้าหรือเร็ว...จอยก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียคุณคนหนึ่งเหมือนกัน ใช่ไหมคุณอภิชาติภรรยาแต่ง” ประโยคสุดท้ายเธอก้มมามองผม
“ใช่ครับ..จะเร็วจะช้า คนที่เคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาก่อนก็ขึ้นชื่อว่าเมียเหมือนกัน แต่คนที่ตกแต่งเค้าเรียก เมียหลง คนที่ไม่ได้ตกแต่งอย่างคุณ เค้าเรียกว่าเมียน้อยนะครับ”
“จะเมียหลงเมียน้อยฉันไม่ได้สนใจตรงนั้น ฉันแค่อยากรู้ว่าถ้าคุณไม่ได้ดันท้องขึ้นมาตอนนี้คุณยังมายืนเชิดหน้าอยู่ตรงนี้รึเปล่า... ฉันกับทรีเราเข้าใจกัน แต่คุณละ...เค้าเคยเข้าใจคุณรึเปล่า ถ้าไม่!...มันจะสำคัญอะไรถ้าฉันยังมีสิทธิใจตัวเค้ามากกว่าคุณเสียอีก ยังไงคุณก็ท้องโตขนาดนี้เรื่องให้ความสุขเค้าก็คงให้ไม่ได้ สู้ให้ทรีกลับไปเป็นเหมือนเดิมดีกว่า..ส่วนคุณก็อุ้มท้องลูกของคุณไป ส่วนทรีก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม..ทรีไม่ได้เป็นของคุณหรือของใคร เค้ายังคงเป็นของทุกคนเสมอ..คุณเข้าใจรึเปล่า”
“คุณกำลังจะบอกให้ผมทำใจใช้ผัวร่วมกับคนอื่น และให้ผมเตรียมใจแบ่งของ ๆ ผมให้คนอื่นร่วมใช้งั้นหรอ”
“มันเป็นอย่างนั้นมาแต่แรกแล้ว...แต่คุณต่างหากที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงมัน” ผมจ้องดวงตาของผู้หญิงตรงหน้าเธอมีความมั่นใจในคำพูดของเธอไม่น้อยทีเดียว
“เอาละ..ผมจะให้เวลาพี่ทรีตัดสินใจแล้วกันเพื่อความยุติธรรม ถ้าพี่ทรีเลือกที่จะอยู่กับผมพวกคุณก็ไม่มีสิทธิข้องแวะกับคนของผมอีก แต่ถ้าเค้ายังไม่เลือกผม..ผมจะเป็นฝ่ายไปเองเพราะผมไม่ได้มีเจนตาที่จะเปลี่ยนแปลงใคร” ผมเอ่ยให้กับผู้หญิงตรงหน้า เธอยิ้มเยาะให้ผม..สมผมก็ยิ้มเยาะให้เธอสมน้ำสมเนื้อดี
“ถ้าคุณเสนอมาแบบนั้นถือว่าคุณเสียบเปรียบนะ แต่ฝ่ายฉันไม่ได้เอ่ยมาก่อนเอาเป็นว่าฉันตกลงตามนั้น” เดินเค้าไปควงแขนไปผัวเลวที่ยังคงยืนนิ่งข้างหลังผม
“โฟม....ทำไมทำแบบนี้ โฟมไม่รักพี่แล้วหรอ” ผมหันหลังไปมองไอ้ผัวเลวด้านหลังอย่างปลง ๆ
“ถ้าผมไม่ทำแบบนี้...ต่อไปพี่ก็ไม่ใช่ของผมคนเดียวแน่ ๆ พี่ก็เลือกเอาแล้วกัน ผมยอมเป็นฝ่ายถูกเลือกตอนนี้ แต่ไม่ได้หมายถึงผมจะรอพี่ตลอดไป”
ผมเดินออกมาจากกลุ่มจรชนย่อม ๆ นั้น เสียงของต้นข้าวกับพี่ดาปไล่ตามผมมาไม่ห่าง ผมเดินก้มหน้าก้มตาไปยังประตูทางออก แล้วด้วยความผมไม่ยอมเอาตามาดูทางทำให้ผมชนกับใครคนหนึ่ง
“โอ๊ะ!! ขอโทษครับ” ผมเงยหน้าเห็นผู้ชายตัวโตพอ ๆ กับไอ้พี่ทรีครับ กำลังกอดผมแน่น ผมเงยหน้ามองไอ้คนกอดอย่างง ๆ มึงจะกอดกูทำไมเนี้ย
“อ่าว...โฟม” ผมหันไปมองด้านข้างเห็นพี่ซองวิ่งมาพยุงผม และช่วยผมออกจากอ้อมแขนของพี่ชายหน้าหล่อคนนั้น
“ไอ้แซน!! มึงกอดเมียกูทำไม..” ไม่ทันที่ผมจะหันไปมอง ผมที่ถูกพี่ซองพยุงตัวอยู่ต้องเซไปด้านหลังเพราะโดนไอ้พี่ทรีกระแทกตัว ผมถูกพี่ซองกอดแน่นคงกลัวผมเสียหลักล้มไป..แล้วต้นข้าวก็มาช่วยพยุงผมอีกที
“ผั๊วะ!” ผมกันไปมองเสียงกรี๊ดไม่ไกลกันนัก ผู้หญิงที่ชื่อจอยกำลังวิ่งบนส้นสูงเข้าไปดึงแขนไอ้พี่ทรีอยู่ ผมงง ๆ อยู่ซักพัก จึงเห็นพี่ดาปวิ่งไปกันพี่ชายที่ช่วยผมไม่ให้เข้าไปชกไอ้พี่ทรี
“ดาป!!! ปล่อยพี่”
“พี่แซน..ใจเย็น ๆ ก่อนพี่”
“ไอ้ดาปมึงปล่อยมันมาเลย กูไม่กลัวมันหรอก”
ผมมองคนนั้นคนนี้ที่กำลังจะกระโจนชกกัน ฝ่ายหนึ่งก็ชี้หน้าด่าโดยมีผู้หญิ่งแสนสวยฉุดแขนไว้อยู่ ส่วนผู้ชายอีกคนก็มองไอ้พี่ทรีอย่างอยากจะกินเลือดกินเนื้อเหลือเกิน เค้าสองคนจะชกกันทำไม...
“เพราะแกคนเดียว...ชอบนักใช่ไหมให้ผู้ชายมาชกแย่งเธอ” ผมหันไปมองยายปลวกที่เลิกฉุดแขนผัวเลวของผมอย่างง ๆ ตกลงนี้พวกเค้าทะเลาะกันเพราะผมหรอ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ผมเกาะแขนพี่ซองแน่น..ตอนนี้ผมพึ่งได้คนเดียวแล้ว
“เพี๊ยะ! คนเดียวไม่พอรึไง” ผมถูกยายป้าจอยตบหนึ่งที...ผมไม่เจ็บตรงหน้าหรอก เจ็บใจกว่าเยอะ ผมหันไปมองคู่กรณีที่ตบผมไป ไม่ต้องกลัวครับ..ผมไม่หน้าตัวเมียตบผู้หญิงหรอก
“พอใจแล้วใช่ไหม...พอใจแล้วก็เอาคนของคุณไป! ไปเซ่!!” ผมตะโกนสุดเสียง เสียงสะท้อนในตึกทำให้ผมได้ยินเสียงตัวเองซ้ำ ๆ จนเสียงค่อย ๆ หายไป รอบข้างดูเหมือนจะหยุดชั่วขณะ
ผมปล่อยแขนของพี่ซองออกช้า ๆ แล้วเดินออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ผมเดินไปข้างหน้าโดยไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ผมไม่สนใจว่าใครจะตามมาหรือเปล่า ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น..ตอนนี้ผมอ่อนแอก็จริงแต่ผมไม่อยากแสดงให้ใครเห็น ผมก็ผู้ชายนะ ผมเงยหน้าขึ้นไม่ยอมให้น้ำตามันไหลออกมา ท้องฟ้าวันนี้ไม่สว่างสดใจเป็นใจให้ตอนนี้ดร่ามาสุด ๆ ผมยังคงเงยหน้ามองฟ้า แต่มือก็ลูบท้องอยู่...ที่ผมต้องลูบเพราะผมรู้สึกหายใจติด ๆ ขัด ๆ แปลก ๆ อาการแบบที่เกิดตอนผมนอนในเรือนพิเศษกลับมาอีกแล้ว ผมปวดแถวสะดือแปลก ๆ อย่างแรกผมต้องหาเก้าอี้นั่งก่อนผมกลัวว่าผมล้มไปจะเป็นอันตรายกว่าเดิม ผมเลิกเงยหน้าปรับหมุนทิศทางให้มันเหมือนเดิมสงสัยผมยกหน้าลงเร็วไปหน่อย ทำให้ผมหน้ามืดจนต้องเซไปด้านหลังก้าวหนึ่ง แล้วแผ่นหลังของผมก็ประทะกับร่างของใครเข้าอีกแล้ว
“เป็นอะไรรึเปล่า...” ผมหลับตาแน่น..พยายามให้ผมปรับสายตาให้เร็วที่สุด
“โฟม! โฟมเป็นอะไรรึเปล่า” ถ้าผมจำเสียงไม่ผิดเสียงที่ถามผมคงเป็นพี่ซองแน่ ๆ
“พี่ซองหรอฮะ”
“ใช่! พี่เองโฟมจะเป็นลมหรอ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก แล้วร่างของผมก็ลอยจากพื้นด้วยวงแขนของคนที่ช่วยผมไว้แน่ ๆ
“พาไปบ้านเราก่อนเถอะ” ผมลืมตาขึ้นเห็นผู้ชายคนเดิมที่ช่วยผมครั้งแรก เมื่อกี้ยังทะเลาะกับไอ้ควายเผือกอยู่ข้างในทำไมมาตรงนี้ได้ละ
“ไม่เป็นไรครับ” ผมพยายามขยับตัวน้อย ๆ ให้พี่ชายที่อุ้มผมปล่อยผมลง
“อยู่นิ่ง ๆ เถอะ ซองไปเอารถมาเร็ว” ผมกำลังจะอ้าปากบอกพี่ซองว่าไม่ต้อง แต่ก็คงช้าไปเพราะพี่ซองขยับแว่นสายตาแล้ววิ่งไปทางลานจอดรถอย่างเร็ว
“กูบอกมึงให้ปล่อยเมียกูไง!!!” ร่างของผมหมุนไปพร้อมกับร่างของพี่ชายคนนั้น ผมเห็นไอ้พี่ทรีวิ่งมาทางผมอย่างเร็ว ด้านหลังมีต้นข้าวกับพี่ดาปวิ่งตามอยู่ แต่ไม่ยักจะเห็นยายป้าจอยเมียน้อยหมายเลขสองนั้น
“ไม่ปล่อยจะทำไม” พี่คนที่อุ้มผมพูดออกไปไม่กลัวไอ้หมาบ้ามันกัดเอา ร่างใหญ่โผเข้ามาหาผมที่อยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายที่แสนดี ไอ้พี่ทรีพยายามจะอุ้มผมกลับ...เดี่ยวสิมึงกูกลัวตก
“พี่ทรี..อย่าเดี่ยวโฟมตก” ผมพูดเบา ๆ แล้วทั้งสองคนที่แย่งผมก็หยุดกึก เหมือนถ่านหมด รถของพี่ซองเข้ามาจอดไม่ไกลมากนัก
“ปล่อยทั้งคู่เลย...” พี่ซองมาถึงก็เข้ามาแทรกอุ้มผมไป พี่ซองถึงจะไม่ตัวสูงเท่าไอ้พี่ทรีแต่ก็สูงแล้วก็ตัวโตกว่าผมนะครับ ทำให้พี่ซองอุ้มผมได้สบาย ๆ ส่วนผมง้อยรับประทานหน้ามืดตลอดเวลา
“ซองมึงจะเอาเมียกูไปไหน” ไอ้พี่ทรีเข้ามาขวางพี่ซองกับผม
“เมียมึงที่ว่า กู หรือว่า โฟมละ ถ้ามึงมีหลายคน กูรับดูแลคนหนึ่งมึงคงไม่ว่าอะไรนะในฐานะคนเคยมีผัวคนเดียวกัน หลบ!!!” สุดยอดครับ!!! พี่ซองเดินอ้อมไปทางรถโดยมีต้นข้าวอำนวยความสะดวกเปิดประตูให้ผม แถมผิดให้อีกต่างหาก
“โฟมพี่สั่งให้ผมกลับบ้านเราเดี๋ยวนี้” ต้นข้าวชะงักประตูที่กำลังจะปิดแล้วมองผมอย่างให้ผมตัดสินใจ
“ไม่ฮะ...รอให้พี่เลือกแค่ผมคนเดียวก่อนแล้วเราค่อยตกลงกันนะฮะ” ผมพยักหน้าให้ต้นข้าวแล้วประตูกรถไฮโซก็ปิดลง
รถของพี่ซองเคลื่อนตัวออกนอกบริเวรบริษัท ทำให้ผมหายใจทั่วท้องขึ้น เสียงถอนหายใจทำให้พี่ซองหัวเราะออกมา
“ไงวันนี้เหนื่อยเลยหรอ” พี่ซองพูดกับผม ส่วนผมจะพูดยังไงดี
“เป็นพี่จะทำยังไง”
“ไม่รู้สิ...พี่ถึงเลือกที่จะเลิกรักทรีไง” พี่ซองเอื้อมมือมาลูบท้องผมเบา ๆ
“ผมจะทำแบบพี่ได้ไหม”
“ไม่ได้หรอก...โฟมทำอะไรคิดถึงลูกมาก ๆ นะ” ใช่! ผมทำอะไรก็ต้องคิดเรื่องอนาคตของลูกด้วย ยิ่งหัวเดียวกระเทียมลีบ ตากับยายก็หายไปเลย
“พี่ซองไม่รักพี่ทรีแล้วหรอ” พี่ซองส่ายหน้าไปมา ผมมองคนข้าง ๆ ด้วยความนับถือ
“พี่ยังเลิกรักเค้าไม่ได้หรอก แต่พี่เลือกจะรักตัวเองมากกว่าไง...คิดอีกทีมีคนอยากรักพี่ตั้งเยอะจะไปสนใจคนที่ไม่รักเราทำไมเนอะ” ใช่สิ...จะสนใจทำไม แต่ผมท้องอยู่นะคิดแบบพี่ไม่ได้
“พี่ดีจังเลย...อ้อ พี่ชายที่ช่วยผมไว้คือใครฮะ”
“พี่ชายพี่เอง ชื่อแซนเป็นนักธรณีวิทยาทำงานบริษัทของทรีนั้นแหละ” พวกตรวจดินเค็ม หรือเปรี้ยวประมาณนี้แหละมั่ง
“โฟมจะให้พี่ไปส่งที่ไหน” ผมนิ่งกับคำถามนี้ไปชั่วขณะ...ผมจะไปอยู่ที่ไหนละครับ ผมไม่มีบ้านของตัวเองสักหน่อย
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ผมไม่อยากกลับไปบ้านเดิมอีก”
“งั้นไปบ้านพี่แซนแล้วกัน พี่ชายพี่เค้าไม่ค่อยอยู่บ้านเดี่ยวพี่ให้เราไปพักที่นั้นกับพี่ชั่วคราวแล้วกัน”
“รบกวนพี่ซองรึเปล่าครับ”
“ไม่หรอก..พี่ลาพักร้อนแล้ว ลาพร้อมกับพี่แซนนั้นแหละมีโครงการจะไปเที่ยวที่เหมืองสักหน่อย มีโฟมกับหลานในท้องอีกสองคนพวกพี่ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“เราจะไปทำไมที่เหมืองกันละครับ” ไม่ใช่แค่พวกคุณหรอกครับที่งง ลาพักร้อนไปเหมือง...ไปทำไม
“พี่แซนทำงานที่โครงการเหมืองเพชร ที่นั้นบรรยากาศกำลังดีเลยเหมาะกับการพักผ่อนนะสิ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะบ้านที่โน้นสะดวกสบายหายห่วง”
“ที่พี่ซองบอกว่าเป็นนักธรณีที่ว่า ไม่ใช่พวกตรวจดินหรอกหรอครับ” โชว์โง่ยังไงไม่รู้ครับวันนี้ เลยโดนพี่ซองหัวเราะใหญ่
“เอาไว้ถามพี่แซนเองแล้วกันนะ”
wwwww
ไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ
-
ตอนนี้เครียดแฮะ
แต่แอบขำตอนเมียหลง ไอ้เราก็คิดตามว่ามันจะไปดีกว่าเมียน้อยตรงไหนว่ะ
คิดไปคิดมา อ๋อ เมียหลวงงงงงงงงงงง กร๊ากกกก :jul3: ว หายไปนี่เอง
พี่ซองด่าได้เจ็บมากๆค่ะ ถูกใจ
รู้สึกผิดจัง ที่เคยด่าที่ซองไว้ ต้องกราบขออภัยงามๆ :กอด1:
แต่เอ :m28: จะเป็นพี่แซนรึเปล่าหว่าที่จะมาปิ๊งๆนู๋โฟม
ส่วนไอ้พี่ทรี หลายรอบแล้วนะ :angry2: เลือกซะที ไม่งั้นก็ไม่ต้องเจอโฟมอีก :fire:
:beat: นังจอย เธอด้านยิ่งกว่าคอนกรีต 10 ชั้น เสริมด้วยเหล็ก ถมด้วยอิฐ อีกนะย่ะ
ไม่น่าเชื่อเนอะคนเรา ผ่านไป 1000 ปี จะอัพเลเวล ด้านได้อายอด ซะสูงลิ่วได้ขนาดนี้
-
พี่ซองซู๊ดยอด o13
-
:sad4: เย้ๆๆๆๆ มาแล้ว
แล้วมาอัพเรื่องอีกน้า
จะรอจ้า
:pig2: :call:
-
เซ็งอิพี่ทรีว่ะ :beat:
มั่วมากก็ต้องเจอแบบนี้แหละ สมน้ำหน้า โดนเมียทิ้ง สะใจ :laugh5:
-
มาอย่างสั้น
เอะพี่ซองแอบใจดีอ่ะ
น่ารักจังรออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เมียมึงที่ว่า กู หรือว่า โฟมละ เป็นไงหล่ะ....
ตัวเองเคลียร์ไม่ได้เสือกย้อนถาม พอบอกให้เลือกเสือกไม่เลือกอีก มีปัญหาจริง อ้ายพี่ทรี :fire:
-
มานิดๆ มาม่าอีกหน่อยๆ แต่ก็สุขใจที่ยังมาต่อคร่าาาาาาาา
ซอง นายเป็นอีโร่ของเรา เราเคยหมั่นใซ้นายเราขอโทษนะ เรารู้แล้ว นายเทห์จริงๆว่ะ
-
ไอ้ทรีน่าจะเป็นไอ้ตัวนะถึงจะเหมาะ กับใครก็ได้ให้มีรูเข้าไว้ใช่ได้เลยสำหรับมัน :m20: :m20:
-
หล่อรวยมีสิทธิ์เลือกนี่มันความหมายเดียวกับผู้ชายสาธารณะรึป่าวฟร่ะ :m16:
-
:monkeysad: :เฮ้อ:
-
มาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววว
อ่านตอนนี้แล้วแอบหงุดหงิดพี่ทรีอ่ะ ทำไมมันจัดการกับบรรดาเมียไห้เด็ดขาดไปเลยนะ
เดี๋ยวลูกก็ไม่ให้เข้าใกล้อีกหรอก อิอิ
โฟมงอลไปนู้นแล้วววววววววววววววววววว
พี่ซองจะแอบเข้าข้างหลังป่ะนี่ อิอิ
-
ขัดใจนายทรี ไม่ชัดเจนซักที
-
พี่ทรีโดนแรงๆสักที เรารอมานานและ :angry2: :m16:
ไม่เคลียร์ตัวเอง
พี่แซนคนนี้ต้องเข้ามาเปลี่ยนแปลงอะไรแน่ๆเลย(มั้ง?) :z2:
-
นู๋โฟม ดีมากลูก ไม่ต้องกลับไปอยู่กับคนโลเลแบบนั้นหรอก :m31:
ปล่อยให้จัดการตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ ไม่งั้นอยู่ไปก็มีแต่เจ็บและทรมาน :m16:
อ่อ ดีจังที่พี่ซองไม่ได้มาร้ายแล้ว(หรือเปล่า?) ไม่อยากให้พี่ซองร้ายอ่า อยากให้มีใครคอยช่วยโฟมบ้าง :monkeysad:
ส่วนพี่แซน กรี๊ดดดดดดดดด เค้าจะเชียร์ให้พี่แซนจีบโฟม ฮิฮิ :impress2:
อ่อ ฝากของขวัญนี่ :beat: ไปให้ยัยป้านั่นที่บังอาจมาตบโฟมหน่อยค่ะไรท์
ส่วนนี่ฝากไปให้ไอ้คุณพี่ทรี :z6: ค่ะ หมั่นไส้ บังอาจเป็นตัวต้นเหตุให้นู๋โฟมโดนตบ :angry2:
กอดๆลูบๆ ปลอบใจนู๋โฟมคนดี โอ๋ๆ รักน๊า ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะดูแลนู๋โฟมเอง คึคึ :man1:
-
เหอๆ จะบอกว่าที่พี่ซองปลอบโฟม เรื่องจะทำอะไรให้คิดถึงลูกเยอะๆอ่ะ
เราว่านะ ถ้าเด็กมันต้องโตมาเห็นพ่อแม่มันมีปัญหากันทุกวัน
ก็แยกๆกันอยู่ตั้งแต่แรกเลยดีกว่า เด็กก็ไม่เสียสุขภาพจิตด้วย
อีกอย่าง ชีวิตคนเรามันสั้นเกินกว่าจะมานั่งทนกับเรื่องแย่ๆเรื่องเดียวนี่
แล้วก็ยาวเกินกว่าจะมาจมอยู่กับเรื่องที่ทำให้เราไม่มีความสุขนะ
ที่สำคัญ อย่าเอาชีวิตตัวเองไปเป็นตัวเลือกให้คนอื่นกำหนดเลย
เพราะวันนี้เค้าเลือกเรา วันหน้า เค้าก็เลือกคนอื่นได้เหมือนกันนะ
-
ไอ้ทรีทำตัวทุเรศว่ะ
มีเเฟนเเบบนี้ สู้อยู่คนเดียวดีกว่า
ชิ ไอ้ของเก่า
-
ช่วยเอาผัว นู๋โฟมไปเผาเสียที
-
ประเด็นคือเยอะไปมั๊ย
ดี เหวี่ยงไปเลย สมน้ำหน้า :laugh:
..
-
“เมียมึงที่ว่า กู หรือว่า โฟมละ ถ้ามึงมีหลายคน กูรับดูแลคนหนึ่งมึงคงไม่ว่าอะไรนะในฐานะคนเคยมีผัวคนเดียวกัน หลบ!!!”
น่าสงสารพี่ซองอ่ะ ตอนพูดประโยคนี้คงเจ็บน่าดู ทั้งเสียใจทั้งโกรธการกระทำของพี่ทรีเลย
-
แอบกระซิบกะน้องน้องโฟม "เอาพี่ซองเป็นพ่อของลูกก็เวิร์คนะโฟม ตอนนี้พี่แกแมนมาก 555+"
ไม่แอบกระซิบไม่ได้นะ เดี๋ยวจะโดนพี่ทรีแหกอกเอา 555+
-
เปลี่ยนพระเอกดีกว่า เอาพี่ซองเนี่ยแหละ เข้าใจหัวอกลูกผู้ชายด้วยกันดี
-
เยี่ยมไปเลย ไอ้พี่ทรีเฮงซวย
-
เฮ้อออ ออออออออ อ อออออ อ อออ...ในที่สุดเรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นอีกจนได้ -*-
พี่ทรีแมร่งพูดไม่เป็นคำพูดอ่ะ...ไหนว่าจะไม่ให้ใครหน้าไหนเข้ามายุ่งกะน้องโฟมอีกไง
แล้วนี่อะไร...ทำไมปล่อยให้ยัยจอยบ้าบออะไรนั่นมายืนว่าน้องโฟมปา่ว ๆ แบบนี้ได้ยังไงห๊ะ~!!!!!
นี่ถ้ายังไม่ชัดเจนแบบนี้ัอยู่อีกนะ...ระวังเถอะ น้องโฟมจะไปแบบไม่หวนกลับมาอีก...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆ
ส่วนพี่ซอง...เรามองพี่ซองผิดมาโดยตลอดเลยใช่ป่ะ...พี่ซองเป็นที่น่านับถือมากคนนึงเลยนะเนี่ย
ในเมื่อเค้าไม่ได้รักเรา ดันทุรังต่อไปก็มีแต่เจ็บปวด...ถูกแล้วแหล่ะ ที่พี่ซองถอยออกมาเสียแบบนี้
และที่สำคัญ ฝากดูแลน้องโฟมด้วยนะ...สะใจกับทุกคำพูดของพี่ซองที่ว่าให้ไอ่พี่ทรีจริง ๆ...ค่อดจะกระแทกใจ =^= b
แอบคิดเหมือนหลาย ๆ คนนะ...ว่าพี่แซนหรือเปล่าที่จะมาปิ๊งน้องโฟม...ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี...จะรู้สึกสะใจไอ่พี่ทรีเป็นอย่างมาก
คนที่เกลียด ดันมารักคนที่เราหึงเราหวง...อ๊ากกกกก ก กกกกก...คิดภาพไม่ออกว่าจะเป็นยังไง...แต่ที่รู้ ๆ งานนี้ไอ่พี่ทรีมีคลั่ง...กร๊ากกกก ก กกก ก กส์
พีเอส ,, เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ในทุก ๆ เรื่องนะฮะ...อย่าลืมพักผ่อน และดูแลสุขภาพตัวเองด้วยน้าา าาา า า *0*
+1 ให้ไรท์เตอร์ด้วยนะฮะ >//////<
-
แหม่~คำพูดของคุณพี่ซองโคตรโดน ถ้าไม่ใช่คนเคยอยู่ในสถานะแบบนั้นพูดไม่ได้นะเนี่ย :jul3:
พูดไม่เป็นคำพูดว่ะพี่ทรี ยังมีหน้ามาน้อยใจบอกโฟมไม่รัก แล้วแกดูเป็นคนที่น่ารักนักแหละ คนของแกก็ยังมาเพ่นพ่านแล้วยังตบโฟมอีก แม่ง.. :angry2:
o3 โฟมไปเหมืองคราวนี้ปล่อยรังสีเลิฟๆออกมาเลย จะได้มีใครรับเป็นสามีแทนไอ้สามีเฮงซวยนั่น ถ้าไม่ใช่เพราะฝาแฝดจะไม่แยแสมันเลย :laugh:
-
ไอ้พี่ทรีนี่ทำไมไม่เคลียร์ตัวเองวะ
-
พี่ซองพูดโดนใจมาก
เบื่ออิพี่ทรีของเก่าเยอะจัดโผล่มาแต่ละคนแรงๆทั้งนั้น
-
มาจากไหนกันนักกกก
-
เบื่ออิพี่ทรี
ไอ้คนใจดลเล :angry2:
-
ตอนนี้พี่ซองเอาไปเต็ม 10 เลยฃ
ส่วนพี่ทรีไปจัดระเบียบบรรดาเมียๆให้เสร็จก่อนป่ะ
แล้วค่อยไปรับเมียหลวง
แต่ถ้าช้ามีวี่แววว่าอาจจะโดนแซนงาบไปนะเออ :laugh:
-
ห่างไปนานสุดท้ายก็ได้อ่านชะที
อิอิ
-
มันวุ่นวายกันจริงหนอ สงสารคนท้องคนใส้บ้าง
-
เมียหลง?? ไม่ได้พิมพ์ผิดใช่ไหม แต่ว่าโฟมก็เป็นเมียหลงจริงๆ หลงยุคไง คิกคิก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:beat: ตบพี่ทรีหน่อย
หงุดหงิด ไม่เด็ดขาด
ชอบพี่ซอง ด่าได้สะใจ o13
-
เข้ามารอนู๋โฟมคนดี :man1:คืนนี้จะมามั้ยน้อ หุหุ :impress2:
ว่าแต่ไรท์เตอร์หายดีหรือยังค๊า เป็นกำลังใจให้น๊า หายไวๆค่า :L2:
-
^
^
^
ไรเตอร์หายดีแล้วคะ ลืมเจ็บไปเลยเพราะว่าคุณตาเข้า รพ. ตั้งแต่วันเสาร์ที่แล้วโน้น...... ตอนนี้ยังนอนอยู่เลยคะ
-
ง่้ะพาี่ทรีเป็นเเบบนี้อีกละ
หล่อละเยอะเเบบนี้เซ็งเเทนค่ะ
-
ตรูละเซ็งอิทรี แ่ม่มโลเลชิบหาย
สมน้ำหน้าอ่ะลูกเกลียด
อิผู้ชายสาธารณะ!!! :angry2: :beat:
(ขอยืม lasom มาหน่อย)
เชียร์อิพี่แซนดีกว่า เชอะ!! :a14:
โฟมอย่าไปยอมมันง่ายๆนะลูก~!!!
-
โอ้ งั้นก็ต้องเปลี่ยนเป็น ขอให้คุณตาของไรท์หายไวๆแล้วกันนะคะ :3123:
เต้นรอนู๋โฟมดีกว่า ฮ่าาาาาาาา : 222222: (นี่ไม่ได้จะกดดันอะไรไรทืเลยน๊า คึคึ :oni2:)
-
โฟมโกดนานๆนะ
เบื่อไอ้พี่ทรีว่ะ
-
หนีไปเที่ยวเหมืองเลยโฟม 555++
-
พี่ทรีเป็นแบบนี้ น้องโฟมไปพักกับพี่ซองนานๆเลยดีมั้ย
ทำไมไม่ชัดเจนสักทีนะนายพี่ทรี
สงสารน้องโฟม ต้องรบรากับบรรดากิ๊กทั้งหลายมากมายจริง
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
-
:z10:
-
ยุพี่ซองไม่ก็พี่แซนเป็นพระเอกซะดีมั้ยเนี่ย
ไม่น่าเชื่อว่าพันปีคนจะด้านได้ขนาดนี้
-
:กอด1: :กอด1:
-
เย้วๆ มาเเย้วววววววววว! อืม..... ดราม่านะเนี้ย ตอนนี้!
" รักคนที่เขาไม่รักเรา เเล้วเราจะไปรักเขาทำไม " โดนนนน!
เป็นกำลังใจให้ค้าา ไม่ว่าจะดราม่าเเค่ไหน รับได้ อิอิ ^[]^ ไฟท์ติ้งงงง
-
ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลย :monkeysad:
พี่ทรีนี่ก็นะ ทำไมไม่จัดการเมียๆให้เด็ดขาดไปเลย
ตัดขาดๆ :z6: :z6: :z6:
-
นิยาย...บ้า
บ้า มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บ้าที่สุดในรอบพันปี เอ้ยยย มะช่ายแร้วว
แต่ว่าบ้ามากมาย ทำเอาต้องอ่านรวดเดียว ตั้งแต่เทีนงคืนยันเช้า ฮือๆๆ
ง่วงมากมาย
สนุก ตลก แซ่บ ครบรส ดีฮะ
ชอบมั่กมากๆๆๆ
ขอบคุณฮะ
ไว้จิ้มไร้เตอร์เป็น จะจิ้มกระหน่ำเลยฮะ ตอนนี้เค้าจิ้มไม่เป็นอะ
ใครก้อได้ฮะ ช่วยบอกฉานที อิ อิ ขอบคุณล่วงหน้าเลยฮะ
-
แหม เปลี่ยนพระเอกได้ไหมขอรับ o18
ไอ่เรารึก็อุตส่าห์เชียร์ตอนแรกๆ แต่ตอนนี้ออกลายซะงั้น :angry2:
แอบเชียร์พี่แซนแทนดีกว่าขอรับ
รอตอนต่อไปโลด :a1:
-
นิยาย...บ้า
บ้า มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บ้าที่สุดในรอบพันปี เอ้ยยย มะช่ายแร้วว
แต่ว่าบ้ามากมาย ทำเอาต้องอ่านรวดเดียว ตั้งแต่เทีนงคืนยันเช้า ฮือๆๆ
ง่วงมากมาย
สนุก ตลก แซ่บ ครบรส ดีฮะ
ชอบมั่กมากๆๆๆ
ขอบคุณฮะ
ไว้จิ้มไร้เตอร์เป็น จะจิ้มกระหน่ำเลยฮะ ตอนนี้เค้าจิ้มไม่เป็นอะ
ใครก้อได้ฮะ ช่วยบอกฉานที อิ อิ ขอบคุณล่วงหน้าเลยฮะ
ดีใจด้วยที่อ่านทัน การที่หนูจะจิ้ม + ให้ใครที่เราชอบ หนูก็ขยันโพส ขยันเม้นท์ไปเถอะ ครบ 250 รีพลายมั้ง
หนูก็จะเจอช่องทางแห่งการกด + 555
เอามาฝากนะแตน 555
(http://img708.imageshack.us/img708/3717/josecuervoplatino.jpg)
-
สั้นอ่ะ.................
แต่เมื่อไรทรีจะจัดการซีรีย์เมียทั้งหลายแหล่ได้ซะทีนะ :m16:
-
:beat:กินยาเบื่อแล้วไปตายซะนายทร :fire:ี แม่งทำไมตัวผู้(ทรี)แม่งเฮงซวย :m31: :m16: :serius2: :3125:
-
คุณจอย
แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
หนูโฟมหนีกลับโลกปัจจุบันเลย
-
ทรีัแมร่งมั่วชิหายยย
สงสารโฟมกับลูกจริงงงง ๆ
-
โหะ ๆๆๆๆ มีแต่คนเกลียดพี่ทรี หนูเกลียดผู้ชาย!!!!!
-
^
^
^
จิ้มไรท์ อิอิ :z13:
เกลียดผู้ชายเหมือนกันเลยค่ะ ( แต่ไม่ได้หมายความว่าจะชอบผู้หญิงด้วยกันเองนะ = =" ) 55+
ยิ่งผู้ชายแบบไอ้คุณพี่ทรีนี่เห็นแล้วปวกตับ อยาก :beat:มากกกกกกก
ว่าแต่ ได้ข่าวว่าไรท์เขียนให้ไอ้คุณพี่ทรีเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ ฮ่าาาาา :laugh:
กอดๆ จุ๊บๆ นู๋โฟมคนดี เดี๋ยวเค้าจะแย่งนู๋โฟมมาเป็นของตัวเองหล่ะ ไม่ยกให้ใครทั้งนั้น คึคึ :man1:
-
:music:
-
พี่ทรีเป็นคนดีนะคะ จากประสบการ์มีแฟนเจ้าชู้สอนให้รู้ว่า การที่เราเอาแต่พูดเอาแต่เตือนพวก "มัน" ไม่เข้าใจหรอกคะ มันต้องทำให้เห็นแล้วจะรู้ว่าเป็นยังไง คุณพี่ทรีก็จะโดนแบบนั้นเหมือนกัน..แต่ไม่รู้จะแรงรึเปล่าน้องโฟมยิ่งท้องโตเร็ว คงต้องรีบให้พี่ทรีสำนึกเร็ว ๆ แล้วมานั่งเสียใจตอนโฟมไม่สบายดีกว่า
มี..มีคนเชียร์พี่แซนหรอคะ 555 แตนก็เชียร์คะ แต่ต้องดู ๆ กันไปก่อน ใครคิดถึงตากับยายเดี่ยวตากับยายจะมาแล้วนะคะ แหะ ๆ
-
เข้ามาแสดงตนอีกครั้ง เชียร์ พี่แซน ค่าาาาา จีบนู๋โฟมเลยพี่แซน เดี๋ยวเป็นฝ่ายสนับสนุนเอง :mc2:
ถูกของไรท์ค่ะ เรื่องผู้ชายแบบคุณพี่ทรีต้องเจอแบบนั้นแหละ
พวกนี้ต้องให้สูญเสียหรือเจ็บกันไปหมดก่อนถึงจะสำนึก :angry2:
ไม่ต้องกลัวว่าจะแรงไปคะ เอาให้นู๋โฟมคลอดก่อนค่อยกลับมาอยู่กับคุณพี่ทรีไปเลยค่ะ
จะได้คอยนั่งสมน้ำหน้า อดเห็นลูกตอนคลอด สะใจ 55+ o18
ปล้ำลิง. +1 ค่าไรท์ แล้วก็เข้ามารอตายายกับนู๋โฟม อิอิ : 222222:
-
ตามอ่านทันแล้ว ^^
อ่านมาถึงตอนนี้หมั่นไส้อิพี่ทรีมากๆ ดูท่าจะเสียดายของเก่าสะเหลือเกินนะ
มันดูเลืิิอกยากมากใช่ไหมคะพี่ทรี ต้องทำยังไงถึงจะสำนึกขึ้นมาบ้าง
สงสารโฟมมากเลยต้องมาเจออะไรอย่างงี้
ตอนล่าสุดพี่ซองเท่ห์มากกกกกกกกก เอาไปเต็มร้อยเลยค่ะ
ปล. เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
-
คิดถึงตากับยายมากกกเลย!! ง่าา ฮ่าๆ
อืม....หายไปไหนมา เเอบรับจ็อบใบ้หวยเพิ่มป่ะคะเนี้ย อิอิ
วันนี้มามั้ยคะ มารอ น้าคะ อิอิ
-
:เฮ้อ: .....คุณพี่ทรี เมื่อไหร่จะมีความมั่นใจให้กับลูกเมียซักทีหนอ
ให้ลูก ๆ รังเกียจคุึณพ่ออีกซักรอบดีมั้ยคะเนี่ย.......
เผื่อจะพี่แกจะคิดได้ตัดหางปล่อยวัดบรรดากิ๊ก ๆ ทั้งหลายซะที
ขอบคุณไรท์เตอร์มากค่ะ :L2: ส่งกำลังใจให้หนึ่งฟอด....
-
55+
สมน้ำหน้าอิพี่ทรี
อิพี่แซนทำคะแนนกับน้องขวาไปแล้วววว ฮึๆๆ :m20:
ชักช้าระวังจะ มคปด. นะจ๊ะ กร๊ากกกกกกกกกกก ก :laugh:
ปล.ไรท์หายไปนานจริงๆนะเนี่ย หายป่วยแล้วยังนี่ :L2: รับไป~55
-
งานนี้มีแทงข้างหลัง
ชักแอบเชียร์พี่แซนอ่ะ :o8:
นั่งรอ 80% ที่เหลือคร่าาา
-
ถึงเค้าจะเซ็งอิพี่ทรีมากแค่ไหน
แต่เค้าก็ยังไม่อยากเห็นครอบครัวแตกแยกน้าาาาา
-
O_O" ตากับยายจะเอาโฟมไปไว้ไหนคะ
ปล.น้องซ้ายน้องขวา น่ารักจัง
ปล.อีกที พี่แซนอย่ามาตีท้ายครัวพี่ทรีเส่ะ
-
:serius2: เอา อีก...................
-
ไปเลยโฟม หาที่พักสมองดีกว่า กลับมาลูกโตแล้วให้พี่ทรีคลั่งไปเลย :laugh:
-
อะไรยังไง :serius2:
-
เอาเลยเว้ยเฮ้ย ลูกไม่เอาพ่อที่ทำมันขึ้นมา ฮ่าๆๆ
พี่ทรีรีบจัดการตัวเองให้ไวเลยนะ
ว่าแต่ ตากับยายจะพาโฟมไปอยู่ไหน ศาลพระภูมิ ? ฮ่าๆ
-
ใจจริงก็ไม่อยากให้ครอบครัวเค้าแตกแยกอ่ะนะ
แต่อิพี่ทรีมันหาเรื่องให้ตัวเองซะง้านอ่ะ...เค้าบอกให้เคลียร์ ๆ...บอกว่าให้ทำอะไรให้ชัดเจน...ตัวเองก็ไม่ทำ
งานนี้ต้องให้น้องโฟมหนีไปจริง ๆ แบบนี้แหล่ะ...รับรองว่างานนี้อิพี่ทรีคงจะวุ่นวายดีพิกล...หึหึหึ - -+
ส่วนน้องขวา กะ น้องซ้่าย...นี่ขนาดยังไม่เกิดนะ...ยังแลดูวุ่นวาย ปนชุลวุนยังไงพิกล
แต่ในความวุ่นวายและชุลมุนนั้นก็น่ารักซะไม่มี...อ่านไปก็ฮาไป และเอ็นดูตามไปด้วย...คริคริ >///////<
-
ไปเลยโฟม หาที่พักสมองดีกว่า กลับมาลูกโตแล้วให้พี่ทรีคลั่งไปเลย :laugh:
อุ๊ย คิดเหมือนกันเลยค่ะ อยู่แล้วไม่สบายใจ ก็ไปดีกว่า 555
-
พี่แซนพูดตรงดีจริงๆ
ถ้าไม่ติดว่าท้องอยู่ ลุ้นให้โฟมรับพิจารณาพี่แซนแล้ว
ตากะยายจะพาน้องโฟมไปอยู่ไหนกันละนี่
ไปจากพี่ทรีสักพักก็ดี เป็นการดัดนิสัยคนเจ้าชู้บ้าง จะสำนึกมั้ยนะ
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
-
แง แง มันสั้นอ่าส์
-
พี่แซนนีก็น่าสนดีงิ
ร่วมเป็นกองสนับสนุนหาใหม่ด้วยคน เอริ้ก :laugh:
-
ไปเลยโฟน ไอ้พระเอกมือสองอย่าไอ้ทรี
อย่าไปสนมัน
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
ห้ามให้โฟมไปไหนไกลนะ ต้องอยู่ใกล้ๆหนุ่มหล่อๆนะ 555
-
ต้องดัดนิสัยพี่ทรีให้เข็ด หึหึ
เอาแรงๆๆๆๆๆๆ
-
ไปอยู่กับตายายเลยดีกว่าโฟม ปล่อยให้ตาพี่ทรีคิดให้ดีว่าจะเลือกใคร
-
โอ้ววว
พี่ทรีรีบมาง้อเร็ววววววววววววว
ชักช้า เดี๋ยวจะไม่ได้เจอน้า
:m16:
-
ว่าแต่โฟมเองก็รักพี่ทรีแล้วใช่ไหมอิอิ...เอาแค่เบาะๆ นะโฟม ให้บทเรียนคนไม่เด็ดขาด กร๊ากกกกกกกกกก :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
ตากับยายจะพาโฟมไปไหนหว่า
-
ตากะยายจะพาโฟมไปไหนน้อ
^~^
-
ดีมากลูกน้องขวา สนับสนุนให้นู๋โฟมหาพ่อใหม่เป็นพี่แซนกัน o13
ว่าแต่พี่แซนน่ารักอ่า เค้าชอบบบบบบ คนหล่อกวนทีน(แต่น่ารักมาก) 55+ :laugh:
ว่าแต่ตายายจะพานู๋โฟมไปไหนเนี่ย อยากให้ไปนะ แต่อีกใจก็อยากให้นู๋โฟมอยู่กับพี่แซนอ่า :impress2:
โอ็ยเลือกไม่ถูกเลย ถ้าอยู่กับพี่แซนจะได้ปิ้งๆกัน แต่ถ้าไปกับตายายให้ไอ้คุณพี่ทรีคลั่งหาไม่เจอมันก็ซะใจดี :serius2:
-
ไอ้คุนพี่ทรี
ช้ากว่านี้ เมียกับลูก พี่คงไม่มีวันได้เห็นหน้าแล้ว
เค้าจะหนีกานแล้ว
แต่จะว่าไป มีพ่อใหม่ก้อดีนะหลาน ๆ หล่อดูดี เอาใจใส่ อย่างพี่แซนนี่น่าคบหา
-
ให้ว่องครับพี่
เดี๋ยวเขาหนีจะต้องมาตามหากันอีก
-
พักบ้างก็ดีพี่ทรีมันจะได้กระวนกระวายบ้างไม่ใช่เห็นเราเป็นของตายปล่อยคนอื่นมาระรานเมียตัวเองอยู่ได้ :m16:
-
จะให้ไปอยู่ที่ไหนกัน เอาแบบที่มีพี่แซนไปอยู่ด้วยได้มั๊ยล่ะ
ตอนนี้เชียร์พี่แซนอ่ะ นะ นะ
-
5555 เชียร์พี่แซนนนงับบบบบบ
-
น้องซ้ายน้องขวา น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วอะไรยังไง ทำไมหนูไปหลงเสน่ห์พอแซนอย่างนั้นล่ะคะน้องขวา
คริคริ
ระวังนะคะ ขืนโตมาไซส์มินิแบบแม่โฟมหนูจะมีอนาคตมีสามีแก่ได้นะคะ
(อินี่ก็จินตนาการไกล งุงิ)
-
^
^
^
^
5555 พี่นุ่น ตาซ้ายคงไม่ได้มีเมียกับเค้าหรอก ท่าทางจะมีผัว...แต่หนูขวานี้ยังกึ่ง ๆ อยู่
-
55555555555555555555 ไอ้สองหนอนี้แสบจริงๆ
-
น่ารักจริง ๆ น้องซ้าย น้องขวา
โฟมหนีไปให้พี่ทรีมันหัวปั่นเลย
เอาให้สะใจ 555+
-
อืม= =''
เหมือนนั่งอยู่ในที่ประชุมเลย มีฝ่ายค้าน เเละฝ่ายสนับสนุน ฮ่าๆ!!
( อยากหอมเเก้มน้องมั่งงะ อิอิ >//////< )
-
น่ารักแงะ ดูทาคลอดออกมาแล้วจะทะเลาะกันน่าดูเลยเนาะ :impress2:
-
โฟมมีลูกน่ารักจังขอ :กอด1:ที่
-
น้องซ้าย น้องขวาน่ารักมาก
เชื่อแม่โฟมเค้านะลูกไปกันสามคน แม่ ลูก ลูก
ปล่อยให้อิพ่อทรีมันคลั่งตายไปเลย
-
ลูกโฟมติดพ่อน่าดูนะเนี่ย55
-
น้องขวาเขาอยากได้พ่อแบบรักเดียวใจเดียว อนาคตจะได้ไม่ต้องมีน้องคนละแม่เยอะจนจำไม่ได้
ส่วนน้องซ้ายท่าจะหัวเก่า ต้องพ่อแท้ๆ เท่านั้นละมั้ง ใช่ไหมลูก :laugh:
ไปโลดเลยโฟม อย่าช้า.... :fire:
-
น่ารักกันจัง :กอด1:
-
รักทั้งพ่อแม่ รักทั้งลูก สุดท้ายตัดใจเลือกลูก หัวอกคนเป็นแม่แท้ๆ
-
น้องซ้าย น้องขวาน่าัรักจังเลย
ไปกันสามคนดีแล้วหละน้า ไม่ต้องเอาอิคุณพ่อไปหรอก
ต้องแก้แค้นให้สะใจ :laugh:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หวังว่าจะไม่เกิดศึกใหญ่ในท้องนะโฟม
ไม่งั้นคงจุกเจ็บอย่างแรง
ดูท่าลูกโฟมจะหัวรุนแรงใช่ย่อยอยู่
-
น้องขวาหลงตาแซนไปละ :laugh:
แล้วโฟมจะได้ไปอยู่ที่ไหนล่ะนี่
-
ผมว่า พอสองคนเกิดออกมาคงแสบน่าดู ชวนปวดหัวจริงๆ
-
:z1:
แสบเหมือนพ่อมันเด๊ะ อิอิ
..
-
โถ่ตาขวา สนับสนุนให้แม่มีผัวใหม่ได้ไงลูก เอิ๊กๆๆๆๆๆ ให้โอกาสพ่อแท้มันเปลี่ยนสันด๋อยก่อนดีกว่ามั้งหนูขาว ตาซ้ายจัดการตาขวาที่ กร๊ากกกก
-
ซ้ายขวามน่ารักดีนะ
-
น่าร้าก~~~~ หนูซ้ายขวาน่ารักจริงๆ ซ้ายได้แม่มาเต็มๆ ขวาก็ได้พ่อมา แหมๆๆ แบ่งกันชัดเจนว่าลูกใคร อิอิ
-
อ่านแล้วฮาจริงๆเรื่องนี้
ชอบนายเอกมากๆ :กอด1:
-
น้องซ้าย น้องขวอยากได้พ่อคนละคน
แบบนี้แม่โฟมก็แย่อ่ะดิ อิอิ
แต่ยังไง พ่อของหนูต้องเป็นพ่อทรีเท่านั้นนะ
เอาเป็นว่าไปเที่ยวกับคุณแม่ก่อนแล้วกันเนาะ เด็กๆ :กอด1:
-
เชียร์โฟมให้หนีไปอยู่ตัวคนเดียวโลดขอรับ
รอตอนต่อไปโลด :a1:
-
นั่นเด่ะ ไม่เห็นต้องไปเอาพ่อทรีพ่อแซนไรนั่นเลย
-
เชียร์ พ่อแซนนนนนนนนนนนนนนน สุดใจขาดดิ้น ฮ่าๆๆๆ ดูอบอุ่นมากกกเรยอะ >~<
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากจะสมน้ำหน้าคุณ.....พี่ทรีเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่สนับสนุนน้องให้พี่แซนนะคะ
ให้แม่ลูกเค้าไปเที่่ยวกันซักพัก แล้วให้อีตาพ่อวิ่งวุ่นหาให้เข็ดซักทีก็ดีเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
สงสารน้องโฟม
ตาซ้ายกับตาขวาน่ารักกกกกกกกกกก
-
ทั้งแสบทั้งน่ารักเลยอ่ะ...ทั้งน้องซ้ายน้องขวา
ไปพักผ่อนตามประสาแม่ลูกกันหน่ะดีแล้วนะเด็ก ๆ...แม่โฟมเค้าจะได้ให้บทเรียนกะพ่อทรีของหนู ๆ บ้าง
แล้วอย่างนี้พี่ทรีจะเป็นยังไงบ้างหล่ะเนี่ย...ถ้ารู้ว่าน้องโฟมหายไป...สงสัยคงจะคลั่งแน่ ๆ...หึหึหึ...สมน้ำหน้า =^= b
-
ก็ดีนะค่ะ ไปอยู่ที่อื่นซักพัก
ให้ไอ้พี่ทรีมันได้คิดเองว่าจะเลือกอะไร
:กอด1: นู๋โฟม
:กอด1: นู๋ซ้าย นู๋ขวา
:กอด1: ตา ยาย
-
ตาซ้าย หนูลูก อย่าไปเข้าข้างไอ้คุณพี่ทรีนักเลย :เฮ้อ:
-
จัดไปหนักเลยโฟม ไปอยู่ที่อื่นให้นาน ๆ เผื่ออิพี่ทรีมันจะคิดได้(มั้ง)
-
ฮ่าๆๆ
-
ถ้าแก้คำผิดได้นี่เรื่องนี้จะเลิศเลยค่ะ
อย่างเช่นตอนไปธนาคารเขียนฝั่งรหัสต่ายก็งง อ่านจนจบค่อยเข้าใจ อ๋อ...ฝังรหัส...
เป็นกำลังใจให้ +1ค่า ^^
-
ตาซ้ายคงไม่ได้มีเมียกับเค้าหรอก ท่าทางจะมีผัว...แต่หนูขวานี้ยังกึ่ง ๆ อยู่
ว๊ากกกก ตาซ้ายจะเป็นเหมือนแม่หรอค่ะ?? 555555++
น่ารักจังเลยยย
ปล.ไอ้พี่ทรีรีบจัดการเรื่องของตัวเองด่วนแล้วมาง้อเมียหลวงซะ
-
พ่อแซน? ตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะหนุน้อย คุณแม่เพิ่งเจอหน้าวันเดียวเอง
555+น่ารักจริงเลย
-
ถ้าแก้คำผิดได้นี่เรื่องนี้จะเลิศเลยค่ะ
อย่างเช่นตอนไปธนาคารเขียนฝั่งรหัสต่ายก็งง อ่านจนจบค่อยเข้าใจ อ๋อ...ฝังรหัส...
เป็นกำลังใจให้ +1ค่า ^^
ขอบคุณนะคะต่าย ก็อยากจะกลับไปตรวจคำผิดจริง ๆ นั้นแหละคะ แต่ว่าไม่มีเวลาจริง ๆ บางทีก็แต่งแล้วโพสเลย แล้วค่อยกลับไปตรวจทานทีหลัง... ส่วนตอนนี้แตนไม่ค่อยสะดวกจริง ๆ มีเรื่องวุ่นวายเยอะเลย ก็พยายามแอบแต่งที่ทำงานแล้วอัพเรื่อย ๆ แต่ต้องขอบอกว่าไม่ได้ตรวจคำผิดเลยสักกะติ๊ดเดียว
ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ :L1:
-
555หนุกดีๆ รอตอนต่อไปจ้า
-
กินข้าวกันรึยังคะ
-
“ยายจะให้โฟมฆ่าตัวตายหรอยาย” :jul3: ประโยคนี้ทำไอคิดไปไกล
น้องซ้าย+ขวาน่ารักกันจริงๆ :กอด1:
-
ตายายจะให้โฟมไปอยู่ไหนคะ?????
ห่างตาทรีสักพักก็ดี....จะได้รู้ว่าโฟมกับลูกมีความสำคัญแค่ไหน
น้องขวากะน้องซ้ายน่ารักจัง....เฮี๊ยว+ขี้อ้อน..ขนาดอยู่ในท้อง
ยังฤทธิ์เยอะขนาดนี้....ออกมาคงป่วนน่าดู..... :m18:
:L2: น้องแตน :pig4:
กด + ให้กำลังใจค่ะ
-
ลูกหาผัวให้แม่
:jul3:
-
มาต่อเร็วๆ เลยครับ Writer กำลังจะลงแดง เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆ
-
^
^
^
^
ระวังตัวด้วยนะคะ ช่วงนี้ตำรวจเค้าเข้มงวดกับการประท้วง อิอิ
-
ตอบไรท์ตอนนี้จะช้าไปมั้ยเนี่ย
" กำลังจะไปทานค่า แล้วจะได้กลับมานั่งรอนู๋โฟม 55+ "
-
เชื้อแม่มันแรง ว่างั้นละสิแตน 55555555555
ชั้นก็เข้ามาขำได้ทุกรอบดีเนอะ
-
เข้ามารอ
-
สองหน่อน่ารักอ่ะ ทรีก็ไม่เลิกเจ้าชู้ซะที เง้อ...
-
ปั๋น...ปู๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
จองเบาะรอแล้วคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มารอเเย้วง๊าบบบบ^[]^ !! :z1:
-
น้องซ้ายน้องขวาน่ารักจังเลย
อยากหอมแก้มคุณแม่มั่ง!!
-
มารอด้วยคนขอรับ :a9:
-
มาไหม มาไหม วันนี้จะมาไหมน้ออออ
ยังรออยู่นะค๊าาาาาาาาาา
-
โฟมเอ๊ย...ลูฏอยากได้พ่อใหม่แล้วสิ ทำไงดีเนี่ย อิพ่อทรีก็นะ กิ๊กเยอะเกิ๊น
-
ก็ให้แซนเปนพ่อน้องซ้าย
ส่วนซองเปนพ่อน้องขวา
อีทรีปล่อยยมันตายยยยยห่า ปายเลยยยยย
-
ไรเตอร์อยู่หนายยยยย
T_T
-
writer อยู่นี้
-
^
^
^
จิ้มๆไรท์ :z13:
ว่าแต่ นู๋โฟม อยู่ไหน เค้าคิดถึงนู๋โฟมคนดีแล้ว :impress2:
-
วันนี้ไม่มาเหรออออออ T-T
รออยู่ทุกวันเลยนะคะะะะ
-
:z10: :z10:
-
น่ารักมากเรื่องนี้อ่านแล้วก็ฮา
ประเทศไทยจะเป็นเมืองขึ้น ฮิ้ววววว
มีหิมะตกอีก พันปีข้างหน้า
ก้าวล้ำอนาคตมากๆ
มะพร้าวจะเป็นของหายาก จ๊อดดดมันยอดมาก
ซ้ายขวาน่ารักมากกก รักแม่น่าดูเลยเด็กสองคนนี้
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
และแล้วก็ติดงอมแงมอีกเรืองแหละ
สนุกดี
+1 ให้จินตนาการล้ำของไรเตอร์
-
ไรเตอร์ใจร้ายยยยย :m15:
-
เธอหายไปเนิ่นนานเหลือเกิน แต่ชั้นก็ยังคงคิดถึงเธอนะไรเตอร์ จูฟๆ
-
อ้าว
ลูกเชียร์ขนาดนั้น
ต้องเลือกแล้วแหละคุณแ่ม่..พ่อทรีหรือพ่อแซน :jul3:
-
น้องซ้าย น้องขวา :-[
-
สมน้ำหน้าพี่ทรี รีบเคลียร์ตัวเองแล้วตามหาโฟมให้เจอนะ
-
OMG และแล้วทั้งโฟม และทรี ต่างก็รู้ใจตัวเองซะที คราวนี้ก็หากันให้เจอแล้วกันนะครับ จะได้ฟังเพลงหากันจนเจอซะทีอิอิ มั่วได้อีกตรู...
-
เมียหาย ไม่อยากจะบอกว่าสะจายไอ้พี่ทรี :laugh:
-
พี่ทรี หาตาเหลือก ค่อยดูเหอะคราวนี้
-
ชิร์ สมน้ำหน้าไอ้คุณพี่ทรี หาโฟมให้ตายไปเลยนะค๊า.. :m16:
นู๋โฟมยังไม่ต้องกลับไปหาไอ้คุณพี่ทรีนะ ให้เฮียแกสำนึกก่อน อย่าใจอ่อนง่ายๆ :sad4:
ไอ้คุณพี่ทรีจะได้จำไว้และคิดได้ว่าควรทำยังไง :angry2:
ไรท์เตอร์ สู้ๆนะคะ มาช้าดีกว่าไม่มา เป็นกำลังให้ค่า :L2:
-
จะบอกว่าสมน้ำหน้าพี่ทรีก็สมน้ำหน้า
แต่จะว่าไปก็สงสารเหมือนกันน่ะ
น้องเย็นชา กับน้องตาหวานน่าร้ากกกก
อยากให้คลอดออกมาจริงๆจัง
-
นายทรี รีบเคลียร์บรรดาหญิงสาวชายหนุ่มทั้งหลาย ที่เคยกิ๊กเคยกั๊กกัน ให้เรียบร้อยสะอาดหมดจดซะนะ ไม่งั้นตายายไม่ส่งคืนนะ
แล้วตากับยายอ่ะ อย่าพรากลูกเมียเค้านานนักล่ะ เค้าทั้งสองรักกันน้า ความคิดถึงมันทำให้คนไม่มีความสุขเท่าที่ควรล่ะตายาย
-
ก๊ากกกกกกกกก สะใจว่ะค่ะ :laugh5:
จ้างให้ก็หาไม่เจอหรอ ชิชะ
น้องปาดกะน้องลบน่ารักเนอะ :man1:
-
บอกตรงๆนะ ตอนนี้มันดูมั่วเหนือธรรมชาติไปไงไม่รู้อ่ะ เข้าใจนะจะสื่อให้ไอ้พี่ทรีมันสูญเสียจริงๆ แต่มันเวอร์เกิน ให้มีอารมณ์ซึ้งให้สมน้ำหน้าแบบจะสูญเสียปนมาด้วย ซึ่งมันไม่เข้ากันเลยจริงๆ กับตอนอ่านโฟมเล่นกับลูกๆนอกท้องตัวเอง แล้วไปอยู่ที่ไหนล่ะนั่น คุณตา-ยายมีอำนาจขนาดให้เด็กๆออกมานอกท้องได้โดยไม่ตายเลยแต่ดันให้โฟมไปพบพ่อแม่ในยุคก่อนไม่ได้หรืออะไรนั่นแหละที่ตอนก่อนๆบอกอ่ะ ...นี่มันเวอร์จนเข้าขั้นเละเทะเลยจริงๆ นึกจะใส่อะไรก็ใส่ ไม่มีจุดยืนอ่ะ ถึงจะบอกว่าเป็นแฟนตาซีแต่มันก็ทะแม่งไป ถ้าเป็นภาพยนตร์ก็เรียก "หนังเกรดB" ได้เลยเหอะ
ปล.อาจจะแรงไป แต่นี่คือสิ่งที่ไอคิดจริงๆ ถ้ารับไม่ได้ก็ขอโทษด้วยนะ - -"
-
มาอีกมิติแล้ว แฝดสองนี่น่ารักดีนะคะ
อยากให้ไรเตอร์มาต่อบ่อยๆนะ :L2:
-
สมน้ำหน้า.. กระละหัวเจาะ.. :laugh:
ชอบสองแฝดอะ น่าร๊ากกก :impress2:
-
+1 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์
แล้วก็ไอ้ตัวเล็กน่ารักทั้ง 2 :L2:
-
55555555+
สะใจ อีพี่ทรี เคลียตัวเองว่องเลย
เมียกับลูกหนีไปป่าแว้ว
น้องรบกับน้องปราชญ์น่ารักมาก
แต่....ตู้ตายไปไหน555555+
-
^O^ น้องแฝดน่ารักดี
-
สะจายมากมาย อ่านตอนนี้แล้ว นี้แหละ ของเขาแน่จริง
-
น้องลบกะน้องปาด น่าร๊ากกกกกกกก
-
พี่ทรีรีบตามหาโฟมให้เจอด่วนนนน
แล้วก็ปรับความเข้าใจกันซะ
ปล.ไอ้พี่ทรีกรุณาไปตัดหางปล่อยวัดไอ้พวกชู้ทั้งหลายทิ้งซะอย่าให้โฟมต้องอาละวาดอีก เข้าใจ๋ :angry2: :angry2: :angry2:
-
สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ
-
คาดว่า คนเขียนอาจจะยุ่งๆนะคะ เลยไม่อยากให้คนอ่านรอ ก็เลยมาต่อแบบเร็วๆนิดนึง
เราคิดว่า น่าจะรวบรวมเนื้อหาให้เป็นตอนๆ พร้อมที่มาที่ไป ว่าตัวละครอยู่ที่ไหน อะไรยังไงแล้ว ตอนนี้เราอ่านก็ค่อนข้างงนิดนึง ว่าสรุปแล้ว โฟมไปอยู่อีกมิตินึง ที่ลูกคลอดออกมาแล้ว แต่ถ้ากลับมาหาทรี อีกมิตินึง โฟม จะกลับไปสภาพท้องเหมือนเดิม รึป่าว?
-
สมน้ำหน้าตาทรี โฮะโฮะโฮะ
-
หวังว่าโฟมจะรีบกลับมานะ
และเมื่อโฟมกลับมาแล้วก็หวังว่าพี่ทรีจะเด็ดขาดซักทีนะ
-
สมน้ำหน้า เอาให้ทรมานนานๆน้า คนเจ้าชู้ เห็นแก่ตัว สมควรโดน :laugh:
-
บอกตรงๆนะ ตอนนี้มันดูมั่วเหนือธรรมชาติไปไงไม่รู้อ่ะ เข้าใจนะจะสื่อให้ไอ้พี่ทรีมันสูญเสียจริงๆ แต่มันเวอร์เกิน ให้มีอารมณ์ซึ้งให้สมน้ำหน้าแบบจะสูญเสียปนมาด้วย ซึ่งมันไม่เข้ากันเลยจริงๆ กับตอนอ่านโฟมเล่นกับลูกๆนอกท้องตัวเอง แล้วไปอยู่ที่ไหนล่ะนั่น คุณตา-ยายมีอำนาจขนาดให้เด็กๆออกมานอกท้องได้โดยไม่ตายเลยแต่ดันให้โฟมไปพบพ่อแม่ในยุคก่อนไม่ได้หรืออะไรนั่นแหละที่ตอนก่อนๆบอกอ่ะ ...นี่มันเวอร์จนเข้าขั้นเละเทะเลยจริงๆ นึกจะใส่อะไรก็ใส่ ไม่มีจุดยืนอ่ะ ถึงจะบอกว่าเป็นแฟนตาซีแต่มันก็ทะแม่งไป ถ้าเป็นภาพยนตร์ก็เรียก "หนังเกรดB" ได้เลยเหอะ
ปล.อาจจะแรงไป แต่นี่คือสิ่งที่ไอคิดจริงๆ ถ้ารับไม่ได้ก็ขอโทษด้วยนะ - -"
ขอบคุณคะไอ แต่ดีแล้วคะที่ไอบอก แตนต้องการให้มันงง ๆ อย่างงี้จริง ๆ 555 คนเรามันอ่านแต่ตัวหนังสือจะจินตนาการไปทางไหนก็ไม่อาจคาดเดาได้ เพราะฉะนั้นการที่ไอบอกว่ามันเละ หรือว่ามั่ว แตนก็คิดว่าดีคะ...ยังไงก็แค่ตัวหนังสือ
ตอบคำถาม จริง ๆ ตอนนี้กะจะให้แค่นี้จริง ๆ ความจริงมันจะมาตอนต่อไป เอาเป็นว่าเรามาทำความเข้าใจก่อนก็ได้คะ แตนยินดีอธิบาย
โฟม มาจากปี 2553 -------> ข้ามมิติมาปี 3553 ok นะ
โฟม ท้องปี 3553 --------> หนีพี่ทรีมาปี 3558 คะ ทำให้น้องรบ น้องปาด อายุ ย่างเข้า 3 ขวบ
โฟม ข้ามมิติจากปี 3558<------- มาปี 3553 ในฝันเท่านั้น มาหาพี่ทรี เข้าใจไหมคะ
เหมือนกับที่โฟมเจอตากับยาย ก็เจอในฝันไงคะ เรื่องที่ตากับยายนะทำไมถึงพาโฟมย้อนอดีตไม่ได้
คำตอบคือ ย้อนได้คะ...แต่โฟมจะไปโดยไม่มีลูกในท้อง เพราะว่าในอดีตโฟมท้องไม่ได้ โฟมจึงเลือกจะอยู่กับลูกแทน เพราะฉะนั้นตากับยายจึงต้องให้โฟมกับลูกไปอนาคตแทนที่จะมาในอดีต
เหตุผล ..... มันมีในเรื่องคะติดตามต่อไป
ยังไงแตนจะเอามารวมกันเป็นตอนเดียวนะคะ
-
ตามหาให้เจอล่ะ
-
แล้วถ้าข้ามไปอนาคตโฟมในตอนนั้นล่ะอยู่ไหน?
คนๆเดียวกันอยู่ด้วยกันสองคนในเวลาเดียวกันไม่ได้ หรือถ้าข้ามไปได้ก็ไม่สามารถทำให้คนๆเดียวกันเจอกันได้ เพราะการกระทำอะไรใดๆอาจทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นได้ หรือส่งผลให้เกิดโลกคู่ขนานขึ้นมาได้ (อ้างอิงจากนักวิทยาศาสตร์คนไหนนี่แหละที่เคยอ่าน)
-
พี่ทรีรีบไปเคลียร์กับบรรดาชู้รักทั้งหลายของพี่ก่อนนะ
แล้วก็รีบกลับมาหาพี่โฟมกะลูกคูณสองของพี่ด้วย
-
แล้วถ้าข้ามไปอนาคตโฟมในตอนนั้นล่ะอยู่ไหน?
คนๆเดียวกันอยู่ด้วยกันสองคนในเวลาเดียวกันไม่ได้ หรือถ้าข้ามไปได้ก็ไม่สามารถทำให้คนๆเดียวกันเจอกันได้ เพราะการกระทำอะไรใดๆอาจทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นได้ หรือส่งผลให้เกิดโลกคู่ขนานขึ้นมาได้ (อ้างอิงจากนักวิทยาศาสตร์คนไหนนี่แหละที่เคยอ่าน)
ไอหมายถึง แล้วโฟม ปี 3558 ละอยู่ไหน? ใช่ไหมคะ
ตอบคะ โฟมจริง ๆ ไม่สามารถมีตัวตนได้จริง ๆ ในอีก 1000 ปีข้างหน้าคะ แต่ด้วยแตนบ้าให้น้องโฟมข้ามเวลามาอยู่ก็เลยมีตัวตนเข้ามา ตามหลักแล้ว โฟมไม่น่าจะมีตัวตนด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะตากับยายพามา เค้าไม่มีทะเบียนบ้าน เค้าไม่มีประวัติการเกิด หรืออะไรทั้งสิ้น ไม่มีทั้งชื่อที่อยู่ พ่อ แม่หรือญาติคนไหน ๆ แตนตั้งใจให้เป็นแบบนั้นคะ
แล้วถ้าข้ามจากปี 3553 แล้ว ตัวตนของโฟมในปี 3558 ละจะเป็นยังไง?
ตอบคะ เหมือนเดิม....ถ้าโฟมหายมาในปี 3558 ก็แสดงว่าตัวตนปี 3553 ไม่มีตัวตนแล้ว แต่โฟมกลับมีตัวตนในปี 3558 แทน ส่วนตัวที่ควรจะอยู่ปี 3558 อีกคนก็ไม่มีคะ เพราะโฟมมีตัวยืนแค่ตัวเดียว โฟมต้องสร้างอนาคตมาเอง ไม่ได้มีอนาคตที่ควรจะเป็นไปตามพรหมลิขิตเวลาเหมือนคนอื่น โฟมต้องสร้างอนาคตขอตัวเอง แค่โฟมมีชีวิตเหมือนคนทั่วไปเฉย ๆ แค่นั้นเอง
-
เอางี่ดีกว่านะ... แตนลบตอนนี้ออกก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยมาว่ากันใหม่เนอะ ผิดที่แตนไม่อธิบายให้มาก ๆ เองคะ
ขอโทษด้วยนะคะ
-
:monkeysad: มาต่อแล้วๆ :m15:
:-[น้องๆน่าร๊ากกก คนแต่งน่าร๊าก :impress2: ต่อไวๆนะคร๊าบบ :man1:
-
โอ้ ไม่ต้องลบก็ได้คะไรท์ จริงๆไม่ต้องซีเรียสขนาดนี้กันก็ได้
มันก็เหมือนนิยายทั่วไป บ้างครั้งก็ต้องมีปริศนาอะไรให้หาคำตอบเอาตอนต่อๆไปเอา
อย่าลืมนะค่ะ นี่มันก็แค่นิยาย(แฟนตาซี) เพราะฉะนั้นจะเกิดอะไรขึ้นมันก็ไม่น่าแปลกนะสำหรับเรา
แต่ก็ยอมรับอ่านตอนนี้ก็งงๆนิดนึง แต่พอดีเราเป็นคนชิวๆ ไม่คิดอะไรมากเลยไม่ค่อยจะอะไรเท่าไหร่ 55+
เพราะฉะนั้นอย่าถึงกับลบเลย เราว่าไรท์ค่อยไปเฉลยหรือเพิ่มรายละเอียดเอาตอนต่อๆไปก็ได้ค่า สู้ๆ :L2:
(แหะๆ ยังไงก็ขอออกความเห็นนิดนึงแล้วกันค่ะ ถ้าไม่พอใจก็ขออภัยด้วย :monkeysad:)
-
คาดว่า คนเขียนอาจจะยุ่งๆนะคะ เลยไม่อยากให้คนอ่านรอ ก็เลยมาต่อแบบเร็วๆนิดนึง
เราคิดว่า น่าจะรวบรวมเนื้อหาให้เป็นตอนๆ พร้อมที่มาที่ไป ว่าตัวละครอยู่ที่ไหน อะไรยังไงแล้ว ตอนนี้เราอ่านก็ค่อนข้างงนิดนึง ว่าสรุปแล้ว โฟมไปอยู่อีกมิตินึง ที่ลูกคลอดออกมาแล้ว แต่ถ้ากลับมาหาทรี อีกมิตินึง โฟม จะกลับไปสภาพท้องเหมือนเดิม รึป่าว?
ถูกต้องคะ น้องรบ กับน้องปราชญ์ จะ come back กลับท้องเหมือนเดิม
-
โอ้ ไม่ต้องลบก็ได้คะไรท์ จริงๆไม่ต้องซีเรียสขนาดนี้กันก็ได้
มันก็เหมือนนิยายทั่วไป บ้างครั้งก็ต้องมีปริศนาอะไรให้หาคำตอบเอาตอนต่อๆไปเอา
อย่าลืมนะค่ะ นี่มันก็แค่นิยาย(แฟนตาซี) เพราะฉะนั้นจะเกิดอะไรขึ้นมันก็ไม่น่าแปลกนะสำหรับเรา
แต่ก็ยอมรับอ่านตอนนี้ก็งงๆนิดนึง แต่พอดีเราเป็นคนชิวๆ ไม่คิดอะไรมากเลยไม่ค่อยจะอะไรเท่าไหร่ 55+
เพราะฉะนั้นอย่าถึงกับลบเลย เราว่าไรท์ค่อยไปเฉลยหรือเพิ่มรายละเอียดเอาตอนต่อๆไปก็ได้ค่า สู้ๆ :L2:
(แหะๆ ยังไงก็ขอออกความเห็นนิดนึงแล้วกันค่ะ ถ้าไม่พอใจก็ขออภัยด้วย :monkeysad:)
ไม่เป็นไรคะ ยินดีเสมอ... เราก็ก้าวไปพร้อม ๆ กันนี้แหละคะ ก็ดีเหมือนกันคะ อะไรที่ไม่เข้าใจก็บอกจะได้ไปปรับปรุง หรือว่าอธิบาย แอบเจ้านายแต่งนิยายในที่ทำงาน มันก็เลยออกแนวที่ว่า "อ่านเองเข้าใจเอง คนข้างหลังอ่านไม่เข้าใจ" ตอนนี้ก็เลยจะ "คิดใหม่ ทำใหม่" เอาให้โปร่งใส กระจ่าง ไปเลย
-
เท่าที่เราอ่านก็เข้าใจนะคะ ก้อ่านรู้เรื่องเหอะๆ ถึงมันจะไม่สมจริงไปบ้างแต่ก็สนุกมากมาย เป็นกำลังใจให้นะคะ
แล้วรีบกำจัดอีพวกชู้เสียทีเห็นทีไรแล้วอยากจะพุ่งเข้าจบไปตบเสียเอง ไม่ว่าจะปีไหน ชาตไหน พวกหน้าด้านนนี้ก็ยังหน้าด้านเหมือนๆเดิม น่าตบจริงๆ ทั้งหญิงทั้งชาย
-
เข้ามารอติดตามคุณพี่ทรี&น้องโฟมและลูก ๆ ค่ะ
เป็นกำัลังใจให้นักเขียนนะคะ.... :L2: +1 ค่ะ
-
ถ้าเปรียบเทียบกับภาพยนต์ ผมว่าไม่ต่างกันเท่าไร่ ดูบางทีเรายังหาข้อสรุปแนวเรื่องหรือไม่เข้าใจได้เลย แล้วมานั่งบ่นว่า ทำเรื่องไม่ดี อันนั้นไม่ดี อันนี้ไม่ได้
มุมมองของความคิดมันอยู่ที่ใจ เข้าจายม่ายยยยยยยยย
เพราะฉะนั้น สู้ต่อไป ทาเคชิ เอาใจช่วยครับ ติดตามมาตั้งนาน ชอบนายเอกที่ไม่อ่อนแอ่ ไม่หน่อมแน่มจนเกินเหตุ เชียร์เสมอทุกตัวที่อ่านมา
สู้ๆๆๆๆ
-
ไม่เป็นไรคะ ยินดีเสมอ... เราก็ก้าวไปพร้อม ๆ กันนี้แหละคะ ก็ดีเหมือนกันคะ อะไรที่ไม่เข้าใจก็บอกจะได้ไปปรับปรุง หรือว่าอธิบาย แอบเจ้านายแต่งนิยายในที่ทำงาน มันก็เลยออกแนวที่ว่า "อ่านเองเข้าใจเอง คนข้างหลังอ่านไม่เข้าใจ" ตอนนี้ก็เลยจะ "คิดใหม่ ทำใหม่" เอาให้โปร่งใส กระจ่าง ไปเลย
ค่า เอาแบบนั้นก็ได้แล้วแต่ไรท์จะสะดวก แล้วจะรออ่านนะคะ
นี่ไม่ได้กดดันอะไรน๊า ชิวๆ รอได้ๆ 55+
-
ส่วนตัวตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มาเราไม่งงนะคะ เพียงแต่คาดไม่ถึงมากกว่า
ซึ่งความคาดไม่ถึง เดาทางเนื้อเรื่องไม่ถูก และสำนวนนี่แหละเป็นเสน่ห์ที่ทำให้เราติดเรื่องนี้
ก็เลยแอบไม่อยากให้คุณแตนเปลี่ยนแปลงอะไรมากหรือยึดความเป็นวิทยาศาสตร์มากไป อยากให้เขียนไปตามพลังจินตนาการเหมือนเดิมมากกว่า
แต่ไม่ว่าจะยังไงก็จะรออ่านและเป็นกำลังใจให้เสมอค่า ฮู่เร่ ^^
-
ส่วนตัวแล้วน้องชอบจินตนาการของพี่แตนนะคะ
เป็นอะไรที่คาดไม่ถึงแล้วก็น่าติดตามดี
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
สำหรับตอนนี้ บอกคำเดียว สะใจ!!!! :m11:
น้องเย็นชากะน้องตาหวาน น่าร้ากกกกก
-
เมื่อตอนบ่ายแวบจากกองข้อสอบมาอ่านเพื่อพักสมอง โดยยังไม่ได้เมนท์
แต่เห็นเมนท์ที่ตามมาแล้ว ขอแสดงความเห็นในฐานะคนอ่านนะคะ
โดยรวม อ่านแล้วเข้าใจเรื่องนี้ค่ะ แม้จะมีจุดที่งงๆบ้าง แต่ก็งงในเรื่องของสิ่งแปลกใหม่ ไม่เป็นไปตามสมัยปัจจุบัน
บางอย่างก็ล้ำไปแล้ว แต่ก็เป็นไปตามที่ผู้เขียนบอก คือ ก้าวไปข้างหน้า เป็นเรื่องอีกพันปี อ่านแล้วก็ฮาดี
แต่สำหรับตัวตนของโฟม เราก็เข้าใจ ตามนี้ว่า โฟมมีตัวตนเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งในปี 2553 ดังนั้น โฟมไม่มีทางมีอายุยืนยาวถึงปี 3553 ได้อย่างแน่นอน
เมื่อโฟมหายจากปี 2553 มาสู่ปี 3553 ก็เหมือนกับเป็นการข้ามมิติแห่งกาลเวลามา
ดังนั้นตัวตนของโฟมในปี 2553 จะหายไป ในขณะที่ตัวตนของโฟมในปี 3553 ก็จะไม่ซ้ำซ้อนกับใคร
และเมื่อตายายพาโฟมไปอยู่ในปี 3558 ก็เท่ากับ พาตัวโฟมจากปี 3553 ให้หายไปนั่นเอง
(พอดีช่วงนี้ได้ดูละคร หัวใจรักข้ามภพทางช่อง 3 ที่พระเอก นางเอก คู่หมั้นนางเอก สามารถข้ามกาลเวลาผ่านการชักดาบออกจากฝักได้ เลยเข้าใจแจ่มแจ้ง)
แต่เรื่องที่น้องรบ น้องปราชญ์โตแล้วในปี 3558 นั้น ก็เป็นเงื่อนไขที่ผู้เขียนสามารถกำหนดได้ เพราะเป็นการช่วยเหลือของตายาย
ผู้เขียนก็สามารถจินตนาการได้ว่า พอโฟมย้ายเวลามาอยู่อนาคต ก็ควรจะคลอดแล้ว หรือยังควรจะอุ้มท้องต่อไป
โดยสรุป เข้าใจเรื่องนะคะ
ตอนนี้น้องรบ น้องปราชญ์น่ารักดี คนหนึ่ีงเหมือนพ่อ อีกคนก็เหมือนแม่
บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจให้ รออ่านต่อไปค่ะ :L2:
-
เอางี่ดีกว่านะ... แตนลบตอนนี้ออกก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยมาว่ากันใหม่เนอะ ผิดที่แตนไม่อธิบายให้มาก ๆ เองคะ
ขอโทษด้วยนะคะ
เอาตามที่คุณแตนเห็นว่าดีเถอะค่ะ ก็ลองกลับไปเรียบเรียงคำดูก็ได้ แล้วเนื้อหาถ้าอยากให้ออกมาเป็นแบบที่อธิบายไว้ก็โอเคนี่คะ นิยายของเราเราจะจินตนาการยังไงก็ได้ เป็นกำลังใจนะคะ
สู้ๆๆ ยังมีคนอยากอ่านต่อน้าอย่าลืม
-
เป็นกำลังใจให้ขอรับ
ยังไงก็จะรออ่าน :กอด1:
รอตอนต่อไปโลดขอรับ :a9:
-
เค้ารอน้าาาาาา :กอด1:
-
ถ้าข้ามจากปี 3553 แล้ว ตัวตนของโฟมในปี 3558 ละจะเป็นยังไง?
ตอบคะ เหมือนเดิม....ถ้าโฟมหายมาในปี 3558 ก็แสดงว่าตัวตนปี 3553 ไม่มีตัวตนแล้ว แต่โฟมกลับมีตัวตนในปี 3558 แทน ส่วนตัวที่ควรจะอยู่ปี 3558 อีกคนก็ไม่มีคะ เพราะโฟมมีตัวยืนแค่ตัวเดียว โฟมต้องสร้างอนาคตมาเอง ไม่ได้มีอนาคตที่ควรจะเป็นไปตามพรหมลิขิตเวลาเหมือนคนอื่น โฟมต้องสร้างอนาคตของตัวเอง แค่โฟมมีชีวิตเหมือนคนทั่วไปเฉย ๆ แค่นั้นเอง
บอกตรงๆนะ ไอเข้าใจที่คนเขียนเขียน เพราะสรุปก็คือโฟมหนีพี่ทรีให้พี่ทรีสำนึกสักทีก็เท่านั้น แต่ที่ไอไม่เข้าใจก็คือจุดข้ามเวลาก็เท่านั้นแหละ มีคนอ่านบางคนบอกว่านี่มันนิยายแฟนตาซี จะเอาสมจริงอะไรนักหนา มันก็ต้องมีงงบ้าง คืออยากให้อ่านเอาสนุกๆ แต่ไอคงจะผิดที่อ่านทฤษฎีแนววิทยาศาสตร์มามากไปหน่อย(พอดีไอสนใจในเรื่องทำนองนี้ แต่ก็ไม่ได้รู้จนเก่งอะไรหรอกนะ) แล้วก็ลืมไปว่าทฤษฎีแต่ละคนไม่เหมือนกัน บอกตรงๆไอไม่เข้าใจในจุดนี้ ไอมองว่าเป็นไปไม่ได้จริงๆ ในความคิดไอ ถึงโฟมจะข้ามเวลามา แต่ก็คือมามีชีวิตอยู่ในช่วงเวลานี้แล้ว ซึ่งก็คือมาสร้างตัวตนต่อในที่นี้แล้ว(ปี3553) แปลว่ามีอนาคตต่อในช่วงเวลานี้แล้ว เรื่องของเรื่องคือคุณบอกว่าโฟมต้องสร้างอนาคตเอง ใช่! ก็มาจนให้ความรู้กับคนที่นี่ จนมีลูกเป็นตัวเป็นตนด้วยซ้ำ ซึ่งแปลว่าโฟมมามีอนาคตต่อที่นี่แล้ว ตัวตนของโฟมก็จะกลายมามีที่นี่แทน แต่การที่คุณบอกว่าโฟมไม่มีตัวตน ทั้งๆที่มีลูกเป็นตัวเป็นตน บอกตรงๆนะคิดได้อย่างเดียวคือโฟมตาย หรือจากไปไหนสักที่ไม่ว่าจะเป็น5ปีต่อจากนี้ หรืออดีตเมื่อพันปีก่อน ซึ่งเป็นตอนคลอดลูกแล้วจะตอนไหนก็เหอะแต่ที่แน่ๆก่อนจะถึงปี3558 ตัวตนของโฟมในเวลานั้นถึงไม่มี ซึ่งการที่คุณบอกว่าโฟมไม่มีตัวตน แบบนี้ก็คิดได้อย่างเดียวคือเป็นอมตะน่ะสิ ซึ่งมันไม่ใช่ ก็อย่างที่บอก ไอคงอ่านทฤษฎีมามากเกินไป จะว่าไอไงก็ได้แต่ความคิดไอมันไม่หลุดจริงๆ ถึงคุณบางคนจะบอกนี่มันแฟนตาซีจะเอาความสมจริงอะไรนักหนา แต่ถึงจะแฟนตาซี มันก็ต้องมีจุดที่สมจริงบ้างเพื่อให้จินตนาการ ไม่งั้นคุณก็ต้องอธิบายมากหน่อย ซึ่งถ้าคุณเคยอ่านนิยายแนวแฟนตาซีหลายๆเรื่องเช่นHarry Potterก็คงจะรู้ว่าคนเขียนเขาอธิบายมากแค่ไหน และมีความสมจริงในตัวขนาดไหน ซึ่งโลกเวทมนตร์นั้นเสมือนเป็นอีกโลกหนึ่งเลยก็ว่าได้ นิยายเรื่องนั้นถึงได้ประสบความสำเร็จในการครองใจคนขนาดนั้นไง
-
เราจะรอแล้วกัน
แบบว่าอยากอ่านมากมาย
-
ถ้าข้ามจากปี 3553 แล้ว ตัวตนของโฟมในปี 3558 ละจะเป็นยังไง?
ตอบคะ เหมือนเดิม....ถ้าโฟมหายมาในปี 3558 ก็แสดงว่าตัวตนปี 3553 ไม่มีตัวตนแล้ว แต่โฟมกลับมีตัวตนในปี 3558 แทน ส่วนตัวที่ควรจะอยู่ปี 3558 อีกคนก็ไม่มีคะ เพราะโฟมมีตัวยืนแค่ตัวเดียว โฟมต้องสร้างอนาคตมาเอง ไม่ได้มีอนาคตที่ควรจะเป็นไปตามพรหมลิขิตเวลาเหมือนคนอื่น โฟมต้องสร้างอนาคตของตัวเอง แค่โฟมมีชีวิตเหมือนคนทั่วไปเฉย ๆ แค่นั้นเอง
บอกตรงๆนะ ไอเข้าใจที่คนเขียนเขียน เพราะสรุปก็คือโฟมหนีพี่ทรีให้พี่ทรีสำนึกสักทีก็เท่านั้น แต่ที่ไอไม่เข้าใจก็คือจุดข้ามเวลาก็เท่านั้นแหละ มีคนอ่านบางคนบอกว่านี่มันนิยายแฟนตาซี จะเอาสมจริงอะไรนักหนา มันก็ต้องมีงงบ้าง คืออยากให้อ่านเอาสนุกๆ แต่ไอคงจะผิดที่อ่านทฤษฎีแนววิทยาศาสตร์มามากไปหน่อย(พอดีไอสนใจในเรื่องทำนองนี้ แต่ก็ไม่ได้รู้จนเก่งอะไรหรอกนะ) แล้วก็ลืมไปว่าทฤษฎีแต่ละคนไม่เหมือนกัน บอกตรงๆไอไม่เข้าใจในจุดนี้ ไอมองว่าเป็นไปไม่ได้จริงๆ ในความคิดไอ ถึงโฟมจะข้ามเวลามา แต่ก็คือมามีชีวิตอยู่ในช่วงเวลานี้แล้ว ซึ่งก็คือมาสร้างตัวตนต่อในที่นี้แล้ว(ปี3553) แปลว่ามีอนาคตต่อในช่วงเวลานี้แล้ว เรื่องของเรื่องคือคุณบอกว่าโฟมต้องสร้างอนาคตเอง ใช่! ก็มาจนให้ความรู้กับคนที่นี่ จนมีลูกเป็นตัวเป็นตนด้วยซ้ำ ซึ่งแปลว่าโฟมมามีอนาคตต่อที่นี่แล้ว ตัวตนของโฟมก็จะกลายมามีที่นี่แทน แต่การที่คุณบอกว่าโฟมไม่มีตัวตน ทั้งๆที่มีลูกเป็นตัวเป็นตน บอกตรงๆนะคิดได้อย่างเดียวคือโฟมตาย หรือจากไปไหนสักที่ไม่ว่าจะเป็น5ปีต่อจากนี้ หรืออดีตเมื่อพันปีก่อน ซึ่งเป็นตอนคลอดลูกแล้วจะตอนไหนก็เหอะแต่ที่แน่ๆก่อนจะถึงปี3558 ตัวตนของโฟมในเวลานั้นถึงไม่มี ซึ่งการที่คุณบอกว่าโฟมไม่มีตัวตน แบบนี้ก็คิดได้อย่างเดียวคือเป็นอมตะน่ะสิ ซึ่งมันไม่ใช่ ก็อย่างที่บอก ไอคงอ่านทฤษฎีมามากเกินไป จะว่าไอไงก็ได้แต่ความคิดไอมันไม่หลุดจริงๆ ถึงคุณบางคนจะบอกนี่มันแฟนตาซีจะเอาความสมจริงอะไรนักหนา แต่ถึงจะแฟนตาซี มันก็ต้องมีจุดที่สมจริงบ้างเพื่อให้จินตนาการ ไม่งั้นคุณก็ต้องอธิบายมากหน่อย ซึ่งถ้าคุณเคยอ่านนิยายแนวแฟนตาซีหลายๆเรื่องเช่นHarry Potterก็คงจะรู้ว่าคนเขียนเขาอธิบายมากแค่ไหน และมีความสมจริงในตัวขนาดไหน ซึ่งโลกเวทมนตร์นั้นเสมือนเป็นอีกโลกหนึ่งเลยก็ว่าได้ นิยายเรื่องนั้นถึงได้ประสบความสำเร็จในการครองใจคนขนาดนั้นไง
ไม่เห็นจะงงเลย ก็คิดให้มันง่ายๆสิ
โฟมถูกลักพาตัวจากจังหวัดหนึ่งไปจังหวัดหนึ่ง
สมมุตินะ จากกทม.ไปเชียงราย ที่เชียงรายโฟมก็ต้องไม่มีทั้งประวัติหรือเคยมีตัวตนอะไร
เหมือนย้ายมาโดยไม่ย้ายทะเบียนบ้าน ไม่มีบัตรประชาชน (ก็โดนลักพาตัวนี้เนอะ)
ถ้าโฟมต้องการมีตัวตนอยู่ก็ต้องทำบัตรใหม่ ทะเบียนใหม่
เป็นคนใหม่ ชื่อใหม่ (ซึ่งแม้แต่สมัยนี้ของเราก็ทำปลอมกันให้เกลื่อน ง่ายมากๆแค่เสียตังค์ไม่กี่หมื่น)
โฟมก็มีตัวตนมีหลักฐานการมีอยู่เหมือนในสมัยของพี่ทรี
แน่นอนว่าที่กทม.โฟมก็เหมือนคนที่หายตัวไปเฉยๆแต่มีหลักฐานยืนยันการมีตัวตนเหมือนเดิม
แล้วพอโฟมมีปัญหาที่เชียงรายคือทะเลาะกับสามีแถมมีลูกติดท้อง
อยากกลับบ้านแต่กลับไม่ได้ด้วยสาเหตุอะไรก็ตามก็หนีขึ้นเหนือไปอีกข้ามไปฝั่งพม่าเลย
แน่นอนที่นั้นโฟมเข้าเมืองโดยผิดกฎหมายต้องไม่มีหลักฐานหรือประวัติใดๆแน่และเวลาที่โฟมหนี
โฟมเกิดลูกพอดีและระยะเวลานั้นลูกโตแล้ว มันก็ไม่แปลกเพราะมันเป็นคนละสถานที่คนล่ะเวลา
ซึ่งทั้งที่กทม.เชียงรายหรือพม่า โฟมล้วนมีตัวตนอยู่จริงทั้งสิ้น ไม่มีใครมาแทนและเรื่องราวต่างๆที่โฟมเคยดำเนินชีวิตอยู่
ก็ไม่ได้หายไปไหน แค่หายตัวไปเฉยๆเท่านั้น และไม่ได้เป็นอมตะก็คนธรรมดานี่แหละ
ถ้าโฟมคิดจะกลับไปอยู่กทม.หรือเชียงราย ก็แค่ไปดำเนินชีวิตตามปรกติต่อไป
แต่การจะเลือกดำเนินอนาคตในช่วงไหนตัวแปรสำคัญก็คือลูก
ถ้ากลับเชียงรายแน่นอนว่าโฟมต้องพาลูกกลับมาด้วย
แต่ถ้ากลับกทม.ก็ต้องยอมทิ้งลูกไว้ที่เชียงรายเพราะที่กทม.ลูกของโฟมไม่เคยมีตัวตนอยู่เลยหรือยังไม่เกิดนั้นเอง
(เหมือนระครอะไรสักเรื่องที่พี่หมิวนำแสดงเมื่อไม่นานมานี้
ก็ไปสร้างครอบครัวในยุคโบราณ แต่พาลูกกลับมาในยุคปัจจุบันไม่ได้)
หรือถ้าจะให้ดำเนินเรื่องไปแบบไม่คิดอะไรมากโฟมจะพาลูกมากทม.ด้วยก็ได้
ก็เหมือนเก็บลูกคนอื่นมาเลี้ยงแล้วสร้างหลักฐานใหม่(เหมือนหนังฝรั่งบางเรื่องที่ย้อนไปย้อนมาก็ไม่เห็นมันเป็นอะไร
เพียงแต่สถานการณ์รอบตัวอาจเปลี่ยนไปบ้างมีการเลื่อมล้ำของเวลาบ้าง เหมือนหนักฝรั่งที่ไม่นานมานี้ จำชื่อไม่ได้ ที่พระเอกผลุบๆโผล่ๆมาหานางเอกในแต่ละช่วงของอายุ ก็ไม่เห็นพระเอกมันจะแก่ มีแต่นางเองที่โตขึ้นทุกวัน...อย่างพอกลับมาในโลกของทรีพี่ทรีอาจจะแก่ไปสักสองสามปีไรเงี่ย)
มันไม่ใช่เวทมนตร์อะไรเลย ซึ่งเรื่องแนวนี้ทั้งไทยทั้งเทศทั้งจีนทำกันเกลื่อน
แต่ที่ต้องคำนึงถึงมากๆคือการเลื่อมล้ำของเวลา
แต่ตัวตนของทุกคนในเรื่องก็ยังคงดำเนินในช่วงของมันเอง(อย่างเรื่องบ่วงบรรจถอน((ไม่รู้เขียนถูกหรือเปล่าถ้าผิดก็ขออภัยเน้อ))ที่มาช่าเคยแสดงไว้ นั้นนางเองก็ไปอยู่กับพระเอกในอดีตแต่ตัวนางเองในปัจจุบันก็คือหายไปหรือในเรื่องก็ให้เหมือนตายในกองไฟไปจากปัจจุบันนั้นเอง)
ส่วนเรื่องที่โฟมมาหาพี่ทรีในความฝัน ไรเตอร์สื่อความหมายไม่ชัดเจนหรือเปล่า?
ถ้าโฟมก็ฝันเหมือนกันมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
การอ่านเรื่องแนววิทยาศาสตร์จริงอยู่ว่าเราต้องคำนึงถึงทฤษฎีอยู่บ้าง
แต่เราก็ต้องยอมรับว่าทฤษฎีเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน ทุกอย่างรอการพิสูจน์
แม้แต่ตำราหรือข้อมูลของเราที่เรียนอยู่ทุกวันมันก็มีวันเปลี่ยนแปลงได้
พอมีคนค้นพบอะไรใหม่อีกทฤษฎีก็เปลี่ยน
ไม่มีอะไรแน่นอนตายตัวหรอกในโลกนี้นอกจากธรรมชาติ
แต่คนเรารู้จักธรรมชาติดีแค่ไหนกันล่ะ?
มีเรื่องอีกมากมายที่เรายังมองไม่เห็นสัมผัสไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีอยู่จริง
ทุกอย่างเป็นไปได้เสมอในจักรวาลนี้ อยู่ที่เราจะได้รู้ได้เห็นมันเมื่อไหร่เท่านั้นเอง
ดีใจที่เรื่องของไรเตอร์ได้รับการติชมและท้วงติง อาจเป็นเพราะไรเตอร์ยังบอกความหมายที่ต้องการจะสื่อได้ไม่ชัดเจนพอ หลวงวิจิตรวาทการได้เคยเขียนแนะนำผู้สนใจการเขียนให้เป็นข้อคิดไว้ว่า
“ ข้อที่นักเขียนควรจำใส่ใจคือความชัดเจนและความไพเราะ นักเขียนที่ดีคือนักเขียนที่สามารถแสดงความคิดของตนให้คนอื่นเข้าใจได้ตรงตามที่ตัวคิดและต้องคำนึงอยู่เสมอว่าหลักไวยากรณ์เป็นสิ่งสำคัญ การเขียนถูกต้องตามไวยากรณ์ย่อมช่วยให้เรื่องราวที่เราต้องการจะสื่อชัดเจนยิ่งขึ้น ความไพเราะนั้นมาเป็นอันดับสอง หัดเขียนให้ชัดเจนเสียก่อน ส่วนความไพเราะจะมีขึ้นในภายหลังเอง"(เก็บใว้คิดนะ)
แม้ก็สมัครเล่นได้แค่นี้ก็เก่งแล้ว ฝึกฝนต่อไป :a2: :ped149:
ส่วนเพื่อนรีดเดอร์ก็อยากให้อ่านอย่างมีความสุข ดีแล้วที่มาถกเถียงกันให้หายคาใจเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นด้วย
เห็นมั้ยใครว่าบอร์นี้ไร้สาระ จะเอาสาระน่ะเมื่อไหร่ก็ได้ พวกเราสามารถอยู่แล้วแม่นบ่?
แต่แค่อยากเข้ามาเอาสนุกเอาศึ้งเอาเศร้าเขย่าอารมณ์เท่านั้นเอง
อย่าเครียดนะอย่าเครียด
-
ชอบที่คุณ ไอ ตั้งข้อสงสัย และที่คุณ nara มาช่วยขยายความค่ะ ^ ^
ถกกันบ้างก็ดูเป็นสีสันดี ให้ประโยชน์ทั้งผู้เขียนที่อาจจะไปปรับบางส่วนที่ยังไม่เคลียร์ให้กระจ่างมากขึ้น และผู้อ่านที่อาจจะยังไม่เข้าใจ พออ่านโพสต์ที่ช่วยอธิบายก็จะได้เข้าใจมากขึ้น win-win นะคะ :กอด1:
-
มันไม่ใช่เวทมนตร์อยู่แล้ว ไอแค่เปรียบถึงJ.K.ที่เขียนHarryก็เท่านั้น แค่จะบอกว่าเค้าเขียนมาจากจินตนาการล้วนๆแฟนตาซีอยู่แล้ว แต่ในความเป็นแฟนตาซีนั้นมีความสมจริงอยู่ด้วยและก็เพราะนักเขียนเขาอธิบายอย่างแทบทำให้เห็นภาพจินตนาการได้เลย ไอไม่ได้หมายความว่าต้องขนาดนั้น แค่ต้องการสื่อว่าการเขียนแนวแฟนตาซีจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องเขียนให้ชัดเจน
ไอก็เข้าใจนะคะว่าคุณnaraต้องการจะสื่อว่าอะไรและอย่าให้ไอคิดมาก แต่ก็อย่างที่ไอบอกไปรีก่อนว่าไอคงจะผิดที่ดันคิดมากนี่แหละ
เรื่องหนังฝรั่งนั้นเทียบกันไม่ได้ ซึ่งเรื่องนั้นพระเอกเข้าขั้นที่เรียกได้ว่าเป็นอมตะ แต่โฟมไม่(ใช่ไหม?)
เรื่องโฟมถูกลักพาตัวไปต่างจังหวัดนี่ บอกตรงๆว่าจะเปรียบเทียบกันได้ไง ในเมื่อมันคนละเวลา ไม่ใช่แค่คนละสถานที่ เรื่องไม่มีประวัติหรืออะไรมันแหงอยู่แล้วเพราะงั้นส่วนนี้เป็นอันเข้าใจไอเลยไม่เอ่ยถึง แต่ที่ไอออกมาถามเพราะคุณคนเขียน เขียนให้โฟมข้ามเวลาไปอีก5ปีใช่ไหม(1000ปีแรกที่ข้ามมาก่อนนี่ไม่ต้องไปคิดถึงแล้ว) ทีนี้ เรื่องของเรื่องคือคุณคนเขียนเขียนทั้งโฟมสามารถข้ามไปอยู่ได้ แต่โฟมตอนนั้นกลับไม่มีตัวตน ทั้งๆที่มามีอนาคตที่นี่แล้ว และโฟมที่คนเขียนเขียนก็ข้ามไปทั้งๆที่ท้องแฟ๊บ ถ้าเป็นตัวโฟมจริงๆ ถึงจะข้ามไปก็ต้องเอาท้องไปด้วยสิ ที่ตอนแรกไม่พูดถึงเพราะไอก็จินตนาการซะว่าคุณตายายคงเทพมากขนาดเสกเด็กไว้ระหว่างมิติได้ ที่พยายามก็คือแจงถามว่าทำไมโฟมอีก5ปีข้างหน้าถึงไม่มีตัวตน ทั้งๆที่เอาตัวเองมาอยู่ในมาต่ออนาคตที่นั้นแล้ว ก็เหมือนเรื่องบ่วงฯนั้นแหละที่ไอพยายามสื่อ เพราะโฟมมาต่ออนาคตที่เรียกว่าอีกมิติหนึ่งแล้วไง(อีก1000ปีข้างหน้า) เหมือนมาช่าที่เลือกกลับอดีต เพราะงั้นตัวตนมิติก่อนหน้าก็หาย(อันนี้มันก็แหง) แล้วก็มาต่ออนาคตต่อไปในอดีต (พอเข้าใจที่ไอสื่อไหม?) เพราะโฟมไม่ได้เป็นอมตะข้ามเวลาได้โดยไม่แก่เลยหรือเป็นอะไรเลยเหมือนพระเอกหนังเรื่องนั้นไง ถึงได้ไม่มีตัวตนไปมาระหว่างนั้น แต่เพราะมามีอนาคตต่ออีก1000ปีข้างหน้านี่แหละ เพราะงั้นถ้างั้นก็ควรจะมีโฟมในอีก5ปีต่อมาด้วย นอกจากโฟมไม่ได้อยู่ถึงก็เท่านั้น แล้วยังมีโฟมไปเข้าฝันพี่ทรีอีก มันงงจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจว่าหรือจับผิดอะไร ไอข้องใจจริงๆ บางอย่างมันก็จินตนาการคิดไปเองได้(ทั้งๆที่คุณนักเขียนไม่ได้อธิบายอะไรเลยก็เหอะ) แต่บางอย่างมันก็ไม่ - -" บางคนอาจไม่พอใจไอที่มาบ่นถามอะไรอยู่ได้ แต่ในเมื่อคนมันสงสัยก็แค่ถามเท่านั้น ถ้าไม่เข้าหูก็อย่าใส่ใจไอละกัน ขอโทษด้วย
-
เหอะๆ :try2:
-
เมื่อตอนบ่ายแวบจากกองข้อสอบมาอ่านเพื่อพักสมอง โดยยังไม่ได้เมนท์
แต่เห็นเมนท์ที่ตามมาแล้ว ขอแสดงความเห็นในฐานะคนอ่านนะคะ
โดยรวม อ่านแล้วเข้าใจเรื่องนี้ค่ะ แม้จะมีจุดที่งงๆบ้าง แต่ก็งงในเรื่องของสิ่งแปลกใหม่ ไม่เป็นไปตามสมัยปัจจุบัน
บางอย่างก็ล้ำไปแล้ว แต่ก็เป็นไปตามที่ผู้เขียนบอก คือ ก้าวไปข้างหน้า เป็นเรื่องอีกพันปี อ่านแล้วก็ฮาดี
แต่สำหรับตัวตนของโฟม เราก็เข้าใจ ตามนี้ว่า โฟมมีตัวตนเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งในปี 2553 ดังนั้น โฟมไม่มีทางมีอายุยืนยาวถึงปี 3553 ได้อย่างแน่นอน
เมื่อโฟมหายจากปี 2553 มาสู่ปี 3553 ก็เหมือนกับเป็นการข้ามมิติแห่งกาลเวลามา
ดังนั้นตัวตนของโฟมในปี 2553 จะหายไป ในขณะที่ตัวตนของโฟมในปี 3553 ก็จะไม่ซ้ำซ้อนกับใคร
และเมื่อตายายพาโฟมไปอยู่ในปี 3558 ก็เท่ากับ พาตัวโฟมจากปี 3553 ให้หายไปนั่นเอง
(พอดีช่วงนี้ได้ดูละคร หัวใจรักข้ามภพทางช่อง 3 ที่พระเอก นางเอก คู่หมั้นนางเอก สามารถข้ามกาลเวลาผ่านการชักดาบออกจากฝักได้ เลยเข้าใจแจ่มแจ้ง)
แต่เรื่องที่น้องรบ น้องปราชญ์โตแล้วในปี 3558 นั้น ก็เป็นเงื่อนไขที่ผู้เขียนสามารถกำหนดได้ เพราะเป็นการช่วยเหลือของตายาย
ผู้เขียนก็สามารถจินตนาการได้ว่า พอโฟมย้ายเวลามาอยู่อนาคต ก็ควรจะคลอดแล้ว หรือยังควรจะอุ้มท้องต่อไป
โดยสรุป เข้าใจเรื่องนะคะ
ตอนนี้น้องรบ น้องปราชญ์น่ารักดี คนหนึ่ีงเหมือนพ่อ อีกคนก็เหมือนแม่
บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจให้ รออ่านต่อไปค่ะ :L2:
+1 ให้กับเม้นท์นี้นะฮะ...เค้าก็เข้าใจตามนี้เหมือนกัน >///////<
พูดยังไงดีหล่ะ...โดยร่วมแล้วเค้าเข้าใจในเนื้อเรื่องนะ...ไม่งง และ ไม่สับสนใด ๆ ทั้งสิ้น
และคิดว่า...นิยายเรื่องนี้ออกแล้วแฟนตาซีเหนือจินตนาการ (ของคนทั่วไป)...มันเป็นอะไรที่คนอ่านคาดเดาไม่ได้
สนุกที่ต้องคอยมานั่งลุ้นว่า เหตุการณ์ต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้น...น้องโฟมจะทำอย่างไรกับปัญหาต่าง ๆ...ในที่ ๆ ตัวเองไม่เคยรู้จักมาก่อน
ความจริงแล้วตัวเองจะเป็นคนที่ไม่ค่อยอ่านนิยายแฟนตาซีสักเท่าไหร่...(ยกเว้นนิยายที่ออกมาเป็นรวมเล่ม ตามแผงหนังสือ หรือหนังสือของนักเขียนที่มีชื่อเสียง)
แต่ต้องยอมรับว่า...การที่ได้มาอ่านเรื่องนี้ ค่อนข้างทำให้เปลี่ยนแนวคิดของตัวเองได้ค่อนข้างดีทีเดียว...โดยเฉพาะแฟนตาซีแนวข้ามมิติแบบนี้
เค้าว่านะ...ถ้าเลือกแล้วที่จะอ่านนิยายแฟนตาซี...สิ่งหนึ่งที่จะต้องทำใจนั่นก็คือ...อย่ายึดติด...ไม่ได้หมายความว่า ไม่ต้องหาสาระจากเนื้อเรื่องที่อ่านนะ
แต่เค้าหมายถึง...เราจะต้องยอมรับในจินตานาการของผู้แต่ง...ที่สำคัญ...อย่าเอาบทประพันธ์มาเปรียบเทียบกันเลย...เพราะนักเขียนแต่ละคน ล้วนมีจินตนาการที่
แตกต่างกันอยู่แล้ว...วิธีการนำเสนอ และสิ่งที่ต้องการสื่อสารก็ต่างกันด้วย...แค่ทำใจยอมรับว่ามันคือนิยาย และมันคือสิ่งที่ใช้ทำให้เราผ่อนคลาย ให้ความบันเทิง
ถ้าจะเอาให้มันสมจริง...เค้าว่าก็น่าจะไปอ่านพวกเรื่องเล่ามากกว่า...แต่เมื่อเลือกที่จะอ่านแฟนตาซีแล้ว...ก็ต้องยอมรับ ณ จุดนี้อ่ะนะ...เพราะแฟนตาซีบางเรื่อง
เค้าอ่านแล้วยังงงกว่านี้อีก...เหตุการณ์ซ้อนทับกันซะจนวุ่นวายไปหมด...แต่ถ้าคนเค้าชอบ เค้าก็อ่าน ก็ชื่นชมกันไปตามที่เค้าเห็นสมควร...มันไม่มีใครถูกใครผิด
ในเรื่องของความรู้สึกร่วมกับนิยาย หรือเรื่องราวเหตุการณ์ในเรื่องนั้น ๆ หรอกนะฮะ...
+1 เป็นกำลังใจให้ทั้งไรท์เตอร์...และคุณไอด้วยนะฮะ >//////<
พีเอส ,, ในความรู้สึกของเค้านะ...เค้าว่าคุณแตนไม่จำเป็นต้องรีไรท์ก็ได้นะฮะ...ถ้าอ่านแล้วทำความเข้าใจมาตั้งแต่ต้น...
เค้าว่านิยายเรื่องนี้มันไม่มีเหตุการณ์ที่ทำให้งง และไม่มีจุดสับสนเลยนะ...แต่ถ้าคุณแตนจะรีไรท์ใหม่...เค้าก็ยินดีตามอ่านเหมือนเดิมฮับป๋ม ^^~*
-
หยุด......................
ความคิดใครความคิดมัน
ความคิดแต่ละคนเราห้ามไม่ได้หรอกค่ะ
ไอ ก็มีความคิดในแบบของไอ
แตนก็มีความคิดในแบบของแตน
ต่างคนต่างความคิด
ความคิดเห็นอาจไม่ตรงกัน
แต่ทุกคนก็อย่าลืมนะค่ะ
ว่าจุดมุ่งหมายหลักของนิยาย
ก็คือ
ความเพลิดเพลินไงค่ะ
เท่านี้คงจะเพียงพอแล้วล่ะค่ะ
ใจเย็น ๆ กันนะคะ
ความเพลิดเพลินค่ะ ความเพลิดเพลิน
-
เอ่ม
ทำไมสะหวายไม่งงเลยหว่า หรือเราคิดชั้นเดียวเกินไป ฮ่าๆๆๆๆๆ
คือสะหวานคิดแค่ว่า โฟมไป 3553 ก็ไปเลย อีคนก็หายไปจบข่าว เป็นไงคิดชั้นเดียวสุดๆ ฮ่าๆๆ
ลูกออกมาได้ ก็ออกมาเลย อลังการรรรรรรรรรร จบข่าว
ไม่คิดมากเพราะคิดไม่ออก ฮ่าๆๆๆ อ่านเอามันเพราะคนเขียนเขียนเอามัน เราก็ตามนั้น
สะหวายอ่านเอาความบันเทิงจริงๆ ชีวิตจริงมันดราม่า เครียด ป๊อด ปอดแหก พออยู่แล้ว พออ่านนิยายสะหวายเลย
คิดมากไม่เป็นเลย เขียนมาไงเข้าใจตามนั้นโลดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ได้อ่านทมยันตีต้องมานั่งตีความ
ขำขำค่ะ ขำขำ อย่างน้องแตนก็ทำให้ไทยเป็นมหาอำนาจได้ละกัน สุโก้ยสุดแระ ฮ่าๆๆๆๆ
-
^
^
^
เห็นด้วยกับคุณPEENAT1972
ต่างคนต่างมีความคิดเห็นที่แตกต่าง อาจมีประเด็นที่เกิดขึ้นเวลาอ่าน ประมาณ what where when why how ...???
บางทีการแต่งนิยายที่สนุกขึ้นมา มีคนสนใจ มีประเด็น ปมที่แตกต่างจากเรื่องปกติๆ ที่เราอ่านๆ กัน
อาจมีการเรียงลำดับที่งงบ้าง
ก็ปล่อยๆ ใจ ไปบ้างดีกว่า สนุกกับเนื้อเรื่อง ดูการเติบโตของนักเขียน
ให้โอกาสเขาใช้จินตนาการไปเรื่อยๆ
ปล.อ่านแล้วไม่งงหรอกคะเรื่องนี้ บางเรื่องออกจะสับสนยิ่งกว่านี้อีก :กอด1:
-
เค้าอ่านแล้วเข้าใจนะไม่งงด้วย
สนุกมากเลยชอบโฟมมาก
แต่เกลียดอิตาพี่ทรีที่กิ๊กเยอะ :angry2:
ตัดสินใจได้ไม่เด็ดขาด
ตอนนี้สมน้ำหน้าอิพี่ทรีมันมากๆเลย
ที่โฟมพาลูกหนีไปอยู่ที่อื่น
แอบหวังว่าอิพี่ทรีมันคงจะคิดได้นะครั้งนี้
+1 เป็นกำลังใจให้คะ :กอด1:
-
เราใช้คำแรงหรือสื่อความหมายอะไรผิดไปหรือเปล่าหว่า? :m28:
เราไม่ได้เปรียบเทียบผลงานของใครน๊า แค่ยกตัวอย่างเฉยๆ
ไม่ได้ใส่อารมณ์เลยนะ :m29:
ไม่ได้ไม่พอใจอะไรเลย เพียงแต่เข้ามาแสดงความคิดเห็นเฉยๆ
ทุกคนต่างมีดีเป็นของตนเอง แค่อย่างจะบอกว่าทุกอย่างเป็นไปได้ในจิตนาการ
และเราอ่านแล้วไม่งงน่ะ บางครั้งก็เอาไปจิ้นต่อเองก็มี
มีสาระเฉพาะบางอารมณ์แต่รั่วอย่างบ่อยเลย
และยอมรับในเรื่องราวถึงสงสัยก็ยังไม่ถามเพราะเรื่องยังไม่จบ
บางอย่างอาจต้องรอลุ้นรอเฉลยเอาตอนจบก็ได้ (นี่ความคิดส่วนตัวน๊า)
แต่ถ้าอ่านหนังสือเองที่บ้านเวลาสงสัยมันไม่รู้จะไปถามใคร
ไม่เหมือนการโพสขึ้นบอร์ดที่รู้ฟีดแบคทันที และแสดงความคิดเห็นส่วนตัวกันได้
ซึ่งมันเป็นผลดีต่อไรเตอร์มากกกกก
เรียกว่าเป็นเรื่องธรรมดานะ
แต่ก็อย่างที่เคยๆ บางทีคนพูดพูดอย่างคนฟังอ่านแปลไปอีกอย่างก็ได้
เข้าใจคร้าบบบบบ
ก็ขอโทษด้วยถ้ามีใครขัดเคือง เอาเป็นว่าถือเป็นข้อความหนึ่งเอาไว้แขวนบอร์ดเล่นก็แล้วกันเนาะ
เพิ่มหน้ากระทู้ดีด้วย
ตอนนี้ถ้าไรเตอร์เข้ามาอ่านไม่ใจสั่นไปหลายรอบแล้วเหรอเนี่ย
-
ไม่งงครับ เรื่องสนุก อ่านแล้วคิดตามได้ไม่ยาก สำหรับคนที่คิดอะไรแบบพอประมาณและมีเหตุผล
ส่วนตัว ชอบคำอธิบายของ nara555 ครับผม เปลี่ยบเทียบได้ดีฮะ (ผมเองก็ชอบเปลียบเทียบอะไรแบบนั่น)
อ่านโพสทั้งหลายทั้งแหล่แล้ว ชักปวดหัว เอาง่ายๆดีกว่าครับ
ขอให้นิยาย ได้ออกมาในแบบที่เป็นตัวของตัวเอง อย่างที่ผู้เขียนตั้งใจให้มันเป็น
ผมเอง เข้ามาอ่านนิยายหลายๆเรื่องในเล้านี้ เพราะ ในแต่ระเรื่อง แต่ระคนเขียน มันมีเสน่ของตัวเองในแบบของมัน
ปล. ขอบคุณคนเขียน ที่เขียนเรื่องสนุกๆ แปลกใหม่ แหวกแนว มาให้ผมอ่านครับ
ปล.2 เนมอธิบายง่ายๆตามที่เข้าใจให้ไม๊
-เอาแก้วมา 3 ใบ แทนปีทั้ง3ปีในเรื่อง (เขียนปีพศ.ติดเลยหมดเรื่อง)
-เทน้ำใส่แก้วใบที่1(แทนปี2553)ให้น้ำแทนตัวโฟม จะเห็นว่า ใบที่2(ปี3553) กับใบที่3(ปี3558)ว่าง
-เอามือหยิบแก้วใบที่1(ปี2553) คิดซะว่าตรูนี่แหละ ตากับยาย กำลังเทน้ำ(ย้ายโฟม) เทน้ำแม่งลงไปในใบที่2(ปี3553) เห็นยังว่า แกวใบที่1(ปี2553) ไม่มีน้ำ(ไม่มีโฟม)อยู่แล้ว ใบที่3(ปี3558)เช่นกัน เพราะยังไม่ได้เท ทั้งนี้ในใบที่1(2553) มีหยดน้ำเกาะอยุ่บ้าง แทนได้ว่า คนๆนี้เคยอยุ่ที่นี่มาก่อน แต่ตอนนี้ตัวไม่อยุ่แล้ว
-เอามือหยิบแก้วใบที่2(ปี3553) ตรูจะเป็นยายกับตาอีกและ เทน้ำลงแก้วใบที่3(ปี3558) โอ้วน้ำเปลี่ยไปอยุ่ในแก้วใบที่3(ปี3558)แล้ว เหลือเพียงหยดน้ำเล็ๆไว้ในใบที่1(ปี2553)และใบที่2(ปี3553) ให้เราได้รู้ว่า มันเคยมีน้ำอยู่ในแก้วทั้ง2ใบ แต่ตอนนี้มันไปอยุ่ในอีกใบแล้ว
น้ำปริมาณแก้วเดียว จะให้อยุ่ในแก้ว3ใบในปริมาณเท่าเดิมที่เคยมี เป็นไปได้เหรอ ในเมื่อเราใช้มือเทมันลงไปในแก้วอีกใบ และอีกใบแล้ว ถ้าผลสุดท้ายแล้วสามารถมีได้โอ้ว กรุรวยและ เอาไปออกงานวัดดีกว่า :z2:
ปล.3 ขอเป็นอีก1เสียง ในการขอให้คนแต่ง เอาเรื่องมาลงตามปกติ ตามที่ตั้งใจไว้ อย่าเอาไปแก้เลยครับ เนมเข้าใจเหมือนที่หลายๆคนเข้าใจ ว่านี่คือนิยาย ที่เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิง ด้วยความตั้งใจดีของคนเขียน เนมเคารพต่องานเขียนของคนเขียนทุกท่านครับ(ไม่อยากให้เป็นประเด็นที่อาจทำให้นิยายมีปัญหา พอเถอะ อยากอ่านนิยาย)
-
ขอออกความเห็นอีกซักรอบแล้วกันค่ะ
โดนส่วนตัวสำหรับเรา เราคิดว่าเรื่องนี้ก็ไม่งงอะไรนะ หรืออาจเป็นเพราะเราเป็นคนไม่คิดมากก็ได้
นิยาย บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องอิงความจริงหรือหลักการอะไรนัก เพราะสำหรับเรา
เราคิดว่า นิยาย ก็เป็นเพียงเรื่องที่สร้างขึ้นตามจิตนาการของคนเขียนแต่ล่ะคนจะคิดขึ้น
เราอ่านนิยายเพราะเราอยากพักจากโลกของความจริงเพื่อมาหา ความสนุก ความสร้างสรรค์ต่างๆ ตามแต่จิตนาการของไรท์
อยากอ่านเพื่อที่จะพักและผ่อนคลาย ไม่ใช่ต้องมานั่งคิดอะไรให้ปวดหัวมากขึ้นไปอีก
แต่ก็นั่นแหละคะ พอดีเราเป็นชิวๆไม่คิดอะไรมาก แต่ก็เพราะไม่ใช่เป็นคนไม่คิดอะไรนะ
แต่เพียงไม่รู้จะคิดไปทำไม ในเมื่อเรามานั่งอ่าน นิยาย กัน ไม่ได้อ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบนี่เนอะ 55+
เอาเป็นต่างคนต่างความคิดนั่นแหละคะ ยังไงเราก็ไม่อยากให้ความคิดเห็นของเราไปกดดันอะไรไรท์เตอร์
ไม่อยากให้ไรท์เตอร์ต้องคิดมากถึงขั้นต้องเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องตามใจคนอ่าน
เรามาเพื่ออ่านเรื่องที่ไรท์จิตนาการและเขียนออกมา ไม่ว่าจะแปลกประหลาดยังไง
มันก็แล้วแต่คนจะคิดหรือจิตนาการกันนี่เนอะ
แล้วอีกอย่างเพราะเราค่อนข้างชอบอ่าน นิยายแนวแฟนตาซี
สำหรับเรา เราคิดว่าเสน์หของเรื่องแนวนี้คือ เรื่องเหนือการคาดหมาย ยิ่งหลุดโลกเท่าไหร่ก็ยิ่งสนุก
แฟนตาซีก็คือ เรื่องเหนือความคาดหมายไม่ใช่เหรอคะ เป็นเรื่องที่อาจพิสูจน์ได้และไม่ได้
เพราะนี่ไม่ใช่เรื่อง แนววิทยาศาสตร์ หรือ อิงวิทยาศาสตร์นี่นา
อ่านเอา สนุก และ ไม่ต้องคิดมากกันดีกว่า ท่องไว้ค่ะ ชิวๆ 555+
เช่นเคย ความเห็นเราเป็นที่ไม่พอใจของใครก็ของอภัยด้วยค่า แค่อยากออกความเห็นบ้าง ในฐานะนักอ่านคนหนึ่ง :sad4:
-
นิยาย ก็คือ เรื่องที่แต่งขึ้นมามีทั้งจากเรื่องจริง เรื่องแต่ง หรือเรื่องเกินจินตนาการ
ก็สุดแล้วแต่ที่ผู้แต่งจะคิดแล้วถ่ายทอดจากสมอง กลั่นกรองลงมาเป็นตัวอักษรเป็น
เรื่องเป็นราวให้ได้อ่าน "เพื่อที่จะสร้างความจรรโลงใจให้กับผู้อ่าน" ไม่ใช่การอ่าน
ที่จะต้องเทียบกับความเป็นจริงเชิงทฤษฎี ในเมื่อนิยายไม่ใช่ตำราวิชาการ การอ่าน
เพื่อที่จะสร้างความสุข ผ่อนคลายความเครียด การผิดพลาดบางอย่างบางทีก็ต้อง
ปล่อยผ่านไปบ้าง บางครั้งการผิดพลาดอาจเกิดจากการพิมพ์ตกหล่นก็เป็นไปได้
แล้วผู้แต่งก็ได้ชี้แจงแถลงไขแล้วว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องเหนือจินตนาการ ก็ต้องเข้าใจ
ว่ามีความเป็นไปที่คาดไม่ถึง และไม่มีอยู่จริงอยู่แล้วกับความเป็นจริงที่เราเห็น
อ่านเพื่อความสุข เพื่อจรรโลงใจ อย่าอ่านเพื่อจับผิด เพราะว่ามันเป็นนินายที่มี
ความเหนือจินตนาการ ก็ต้องทำใจที่จะยอมรับ แล้วการอ่านนิยายไม่ใช่เพียงแค่
อ่านผ่านๆ แต่ต้องอ่านที่จะเข้าใจในเนื่อเรื่องโดยการอ่านให้ละเอียดก่อน
ปล. สุดท้ายแล้วความคิดของใครก็แตกต่างกันออก คนแต่ละคนคิดไม่เหมือนกัน
แต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับความเห็นของคนส่วนรวม และขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง
ขอให้ถ่ายถอดเรื่องราวต่อไปได้อย่างสนุกสนาน เป็นกำลังใจให้ครับ ^^
:L2: :กอด1: :L2:
-
ถ้าคุนไอเขาฉลาดเหมือน นักวิทยาศาสตร์คนไหนไม่รู้ซักคน เค้าคงจะเข้าใจคำว่า
แฟนตาซี + อภินิหาร + จินตนาการ
ซึ่งมันอาจจะมีจริงหรือไม่มีจริง อาจจะเกิดขึ้นได้จริงหรืออาจจะไม่มีทางเกิดขึ้นเลยก้อได้
ขอร้องช่วยอย่ามาขัดขวางจินตนาการของคนอ่านคนอื่นได้ไหม
นิยายไม่ใช่หนังสือตรรกกะ จะเอาจริงเอาจังอะไรขนาดนั้น
จริงจังไปไหมคุณ หวานหวาน ไม่ขอขีดเส้นใต้นะ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไป
ปล.2 ขออภัยถ้ามันจะไปกระทบใครโดยตรง เพราะตั้งใจ แต่ก้อนะ
เขียนขออภัยมาแล้ว จะให้ไม่ให้ก้อช่าง เขียนตามความรู้สึก
-
เห็นด้วยกับคุณ PEENAT1972 ค่ะ ว่าจุดประสงค์ของการอ่านนิยาย คือ ความเพลิดเพลิน คลายเครียด
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ให้มีความเห็นขัดแย้งกันนะคะ เพียงแต่ว่า แสดงความคิดเห็นแต่พอควร
และอย่าถึงกับทำให้นักเขียนต้องเครียดเลยนะ เพราะอย่าลืมว่า เค้าอุตส่าห์เสียสละเวลาพักผ่อน
มาแต่งนิยาย และแบ่งปันให้เราทุกคนได้อ่านคลายเครียด กันนะคะ
-
มาแล้วคะ ตอนที่ 20 มาแบบครบ 100%
ไม่รู้ยังมีคำผิดอยู่รึเปล่า เดี่ยวขอกลับไปอ่านรีก่อน ๆ หน่อยนะคะ
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ :L1:
....
ผมพยักหน้าแล้วหันไปมองทัศนียภาพด้านนอก พี่ซองขึ้นบนทางประมาณทางด่วนแล้วไปทางนอกชานเมือง ผมที่แอบงีบไปเกือบห้าชั่วโมงรู้สึกตัวตื่นเมื่อรู้สึกว่าร่างกายตัวเองมันขึ้น ๆ ลง ๆ แปลก ๆ
“ตื่นแล้วหรอ...” ผมลืมตาขึ้นก็เจอกับพี่หล่อใจดีคนนั้น อ้อ..พี่แซน เค้าชื่อพี่แซน
“ขอโทษฮะ....ผมเดินเองได้” ผมดิ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้พี่แกปล่อยผมลงจากที่สูงนี้เสียทีแต่พี่แซนแกกลับกระชับแขนแล้วพาผมเดินต่อ ผมไม่กล้าจะเอามือไปคล้องคอพี่เค้าก็เลยทำหยิ่งกอดอดเสียเลย
“ผมเดินเองได้ฮะ”
“พี่ก็เดินเองได้” รู้ครับว่าพี่เดินได้ผมไม่เถียง..แต่กรุณาปล่อยสุภาพบุรุษมีครรภ์อย่างผมลงก่อนได้ไหมครับ
“พี่ก็ปล่อยผมสิ” ผมจ้องหน้าพี่แซนแบบงง ๆ นะครับไม่ได้แบบหาเรื่อง คือ จะอุ้มผมทำม๊าย..
“ไม่อยากปล่อย... อยากปล่อยเมื่อไรจะปล่อยเอง”
“ตามใจ!” ฉุนกึกครับท่าน...กวนตีนใช่ได้เลยเห็นหน้าตาเป็นพระเอกใจดี แต่เห็นทีของเปลี่ยนทัศนคติใหม่ว่าหล่อกวนตีนดีกว่า
ผมถูกเอามาปล่อยที่วัด เอ๊ย! มาปล่อยในห้องรับแขกครับในนั้นกำลังมีพี่ซองที่เดินถือถ้วยกาแฟอยู่ พี่แซนวางผมลงบนโซฟาช้า ๆ แล้วค่อย ๆ ผ่อนแผ่นหลังของผมให้เอนไปตามพนักพิง บริการดียิ่งกว่ากรุงศรีออโต้อีกครับ..คิดไปแล้วก็คิดถึงไอ้ผัวชาติแมวของผมมาตะหงิด ๆ
“โฟม โฟม” ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ซองที่ยื่นถ้วยโกโก้ให้ผม กลิ่นมันหอมมากเลยครับผมจิบทีตาโตอร่อยมาก หรือว่าผมหิวก็ไม่รู้
“หิวไหมโฟม...เดี่ยวให้ซองทำอาหารให้” ผมหันไปมองพี่แซนที่ออกมาจากประตูไม่ไกลมากนัก พร้อมกับขนมปังชิ้นเล็ก ๆ ทาเนยแล้วอบ...จนผมคิดถึงขนมปังกระเทียมบ้านเรานะครับ ถุงละ 5 บาทกรอบอร่อย
“ก็หิวครับ...เดี่ยวผมไปช่วยพี่ซองนะครับ โอ๊ย!” ผมที่รีบลุกอยู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดมาตรงขาซ้าย ตะคิวรับประทานครับ โอ้ย โอ้ย...
“นั่งก่อน! นั่งก่อน! พี่แซนโฟมเป็นตระคิว” พี่ซองเข้ามาประคองผม ส่วนพี่แซนรีบมาจับขาผม แถมถอดรองเท้ากับถุงเท้าผมให้ด้วย มือเย็น ๆ จับแล้วกดขาผมอย่างถูกวิธีผมมองพี่แซนอย่างหวาด ๆ ก็ดูพี่แกสิครับคิ้มขมวดเลยจะแดกตรีนผมแทนข้าวเสียละมั่ง
“เป็นไงดีขึ้นไหม” ผมพยักหน้าไปมาแล้วค่อย ๆ เอนตัวนอนราบกับโซฟา ท้องมันทั้งเหนื่อยทั้งลำบากเลยนะครับ เวลาที่มีใครสักคนมาทำดีแบบนี้แล้วทำให้ผมผมรู้สึกดีขึ้นมาก พี่แซนก็ยังคงนวดเท้าให้ผมอยู่
“พี่แซนพอแล้วฮะ” ผมดึงเท้าของผมออกจากตักพี่แซน แต่ก็ถูกมือของพี่เค้าจับไว้แน่น..อย่างจั๊กจี๋ผมก็แล้วกันไม่งั้นพ่อยันหงายท้องเลย
“ไม่เป็นไร..นวดต่ออีกสักหน่อยก็ได้” พี่แซนเงยหน้ามามองผมแล้วยิ้มใหม่ พอผมไม่พูดพี่เค้าก็นวดเท้าให้ผมต่อ
“พี่แซนนี้ใครได้เป็นแฟนสบายเลยนะฮะ”
“ใครจะมาสนใจคนสันโดษแบบพี่กัน...ชอบอยู่กับดินกับทราย”
“ไม่หรอกฮะ..ขนาดโฟมเป็นผู้ชายยังรู้สึกว่าถ้าได้คนรักแบบพี่คงไม่มีวันเสียใจแน่”
“แต่พี่ขี้หึงนะ”
“เหมือนพี่ทรีเลย ขี้หึงมาก...แต่ต่างกันตรงที่พี่แซนไม่เจ้าชู้”
“ใช่...พี่คงมีอะไรคล้าย ๆ ทรีมากรวมถึงรสนิยมด้วย”
“หรอฮะ..แล้วพี่แซนไม่คิดจะมีครอบครัวมั่งหรอฮะ”
“เมื่อกี้ไม่คิด..แต่ตอนนี้เริ่มคิดแล้ว”
“เอ...แสดงว่าพี่แซนต้องเจอคนถูกใจแล้วใช่ไหมฮะ”
“ใช่...”
“ใคร/ใครฮะ” ผมกับพี่ซองผสานเสียงกัน ทั้ง ๆ ที่พี่ซองนั่งเงียบฟังมาตลอด
“ก็โฟมไง...” เวรกรรม งอนงอกออกเป็นเขาวัวเขาควาย เขาใหญ่เลยละครับที่นี้ ผมกับพี่ซองสบตากันโดยไม่ได้นัดกันก่อน แล้วก็ถอนหายใจออก..เฮ้อ
‘ไม่! เค้าจะเอาพ่อแซน’
‘ไม่ได้นะ....ต้องเป็นพ่อทรีสิ’
เสียงเอะอะโวยวายของเด็ก ๆ ทำให้ผมกระพริบตาตื่น แล้วผมก็เห็นภาพน้องซ้ายที่กำลังน้ำตาปริมจะหยดกำลังยืนดึงเสื้อน้องขวาอยู่ ทะเลาะอะไรกันอีกแล้วละครับ อย่าริอาจเป็นเด็กมีปัญาตั้งแต่อยู่ในท้องเชียว!
‘ตื่นแล้วหรอหลาน...’
“ตาจ๋า..ยายจ๋า” ผมโผเข้ากอดตากับยายด้วยความดีใจแล้ว... ไม่ได้เห็นหน้าเหี่ยว ๆ เอ๊ย! หน้าอันแสนอบอุ่นมาตั้งนาน
‘ฮื้อ!!! แง้ๆๆๆๆๆ เค้าจะเอาพ่อทรี ฮึก... คะ คนเดียว’ น้องซ้ายตาหวานกำลังร้องไห้กอดน้องขวาที่ยังคงยืนหน้านิ่งเหมือนพ่อมันไม่มีผิดกอดปลอบน้องซ้ายอยู่ ผมผละออกจากอกยาน ๆ ของยายหันไปมองสองลิงของผม..ก็เค้าลูกผมนี้จะไม่สนใจก็แปลกแล้ว
‘ไหนว่าเกลียดพ่อทรีแล้วไง เราก็ให้แม่มีพ่อใหม่เลยไง’ นั้นไง! ผัวยังไม่ทันตายลูกก็สนับสนุนให้มีพ่อให้แล้ว แต่พ่อดี ๆ แบบพี่แซนก็น่าสนใจนะ
‘เค้าเป็นเด็กนะพูดอะไรทำไมต้องถือสาด้วย แง้ๆๆๆๆๆ’ ผมมองน้องขวากำลังปลอบน้องซ้ายอยู่เนื่อง ๆ ก็หันมามองตากับยายเสียหน่อย
“ตากับยายไปไหนมา...โฟมคิดถึงมากนะ” ผมกอดยายแน่น ยายก็ลูบหัวผมไปมา..ผมรู้สึกว่าท่านสองคนเป็นญาติที่เหลืออยู่จริง ๆ ยายนะยายจะรู้ไหมว่าทำให้ผมได้เป็นชายที่เหนือชายแล้ว ยังให้ผัวเลวแถมมาด้วยอีก
‘ตากับยายก็ไปธุระของโฟมนั้นแหละ โฟม..ถ้าหลานไม่สบายใจหลานไปอยู่กับตากับยายไหม’ ผมเงยหน้ามองยายที่พูดกับผมแปลก ๆ ผมยังไม่ตายจะไปอยู่กับยายได้ยังไง
“ยายจะให้โฟมฆ่าตัวตายหรอยาย”
‘ไม่ใช่...ยายกับตาเตรียมที่ที่หนึ่งเอาไว้แล้ว ถ้าโฟมไม่สบายใจตากับยายก็อยากให้โฟมอยู่ที่นั้น’ อยู่ที่นั้น...แล้วมันอยู่ที่ไหนละครับ ศาลพระภูมิหรอ ว๊ากกกกกกก บ้าไปแล้ว!!
“ยายจะให้โฟมไปอยู่ไหน โฟมไม่อยู่ศาลพระภูมินะกลัวเป็นมะเร็งปอด” ขณะที่ผมพูดเสียงของของซ้ายก็ดังเป็นระยะ มองไปก็แอบขำผมเห็นน้องซ้ายกอดน้องขวาแล้วก็โดดไปมา ปากก็แหกแปดหลอดส่วนน้องขวายกนิ้วอุดหูแล้วก็หน้านิ่งเหมือนเดิม
‘ตากับยายมีอยู่สองทางเลือก ทางแรกตากับยายจะให้โฟมกลับไปที่เดิมที่โฟมเคยมา’ ที่เดิม...หมายถึงปี 2553 นะหรอ
“ผมยังท้องอยู่เลยกลับไปไม่ได้นะยาย”
-
จิ้มน้องแตน ขอบคุณมากนะคะ
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข ยิ้ม หัวเราะได้ทุกตอนเลย
-
‘ตากับยายไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ถ้าโฟมจะกลับไปเพื่อทบทวนความรู้สึกตัวเองตากับยายก็อยากให้หนูกลับไปที่ ๆ หลานเคยอยู่ กลับไปคิดดูดี ๆ ว่าอยากอยู่ที่ไหนมากกว่ากัน ส่วนเรื่องลูกในท้องตากับยายจะรับเลี้ยงจนกว่าโฟมจะสบายใจ’ ผมนะนิ่งไปแล้วครับตั้งแต่บอกว่าจะให้ผมกลับไปที่เดิม... ผมกลัวว่าผมจะเสียลูกไป แต่ก็อยากกลับไปหาพ่อกับแม่เท่า ๆ กัน
“แล้วถ้าโฟมไม่อยากกลับมาที่นี้อีกละครับ”
‘มันก็เป็นสิทธิของหลาน...ตากับยายคงห้ามอะไรไม่ได้ ส่วนเรื่องลูกตากับยายจะส่งให้พ่อมันเลี้ยงเอง’ ออเนอะ...ขนาดตอนผมมาตากับยายยังพามาได้ แล้วจะให้พ่อมันเลี้ยงลูกเองก็คงไม่ยากแต่มันติดอยู่ที่ผมนี้แหละ
“หนูไม่อยากห่างจากลูก” ผมมองดูลูกชายหน้านิ่งกับหน้าหวานสองคนอย่างแสนรัก แหม๋.....วลีชวนอ้วกแต่ว่าผมรักลูกของผมจริง ๆ นะ
‘งั้นตามีทางเลือกที่สองให้ ตากับยายจะพาเจ้ามาอยู่ในที่ ๆ หนึ่ง รับรองความปลอดภัยหายห่วง ถ้าพร้อมเมื่อไรก็กลับมาหาผัวเอ็งได้ทุกเมื่อ’ ตาเล่นผัวเลยหรอ ผมก็ผู้ชายนะตา เขิน... เอาไงดีหว่า ผมก็อยากพักเหมือนกัน...แต่ถ้าผมไปใคร ๆ จะห่วงผมหรือเปล่า ไม่! ไม่!! ไม่!!! ช่างหัวมัน...มันยังไม่ห่วงผมเลย
“หนูจะไปอยู่กับตากับยาย”
‘เอางั้นก็ดี....งั้นเราไปกันเลยนะ’ ผมพยักหน้ารับแล้วเรียกลูกชายของผมให้มาใกล้ ๆ
“ตาจ๋า...อย่างน้อยก่อนไปโฟมขอไปบอกเค้าก่อนได้ไหม” ผมพูดกับตาแต่สายตากลับจ้อมมองลูกชายตัวน้อยของผม ตอนนี้ผมอยู่เพื่อลูกเท่านั้นผมก้าวเดินไปหาสองหน่อของผมตาซ้ายกับตาขวาชะงักนิดหน่อยแล้วก็โผ่เข้าอ้อมกอดของผมอย่างแรง
“ว่าไงลูก...อยู่ในท้องสบายดีไหม” ผมหอมแก้มน้องซ้ายที่ยื่นมาให้อย่างเต็มใจ ส่วนน้องขวาผมไม่กล้าออกตัวแรงกลัวลูกโกรธ ผมเลยยิ้มให้ก่อนสุดท้ายลูกขวาก็มาหอมแก้มผมเอง แหม๋...น่าจะมีประโยคต่อ ชื่นใจไหมคะแม่...เหมือนในโฆษณา แม่จะตอบอย่างเต็มรักเลย
‘แม่จ๋า.....หนูอยากอยู่กับพ่อทรี’ ผมผละออกจากร่างของลูกทั้งสองคนของผม มองน้องซ้ายตาโต
‘แต่หนูอยากอยู่กับพ่อแซน’ อ่าวเฮ้ย!..... ลูกจะใจง่ายไปรึเปล่า พ่อแซนพึ่งจะเจอแม่วันนี้เองนะตาขวา
‘ไม่ๆๆๆๆๆๆ ยังไงเค้าก็รักพ่อทรีคนเดียว’ ผมหันไปมองด้านซ้ายที่ลูกชายหน้าหวานโผเข้ากอดคอผมแน่น ลูก...แม่หายใจไม่ออก แอ๊ก!
‘แม่จ๋า...แต่พ่อทรีชอบหาแม่ให้หนูเยอะนะ’ น้องขวาจับหน้าของผมให้หันไปหาเค้า ออ...ลูกคือแม่ยังไม่ได้พูดเลยสักคำ
‘อย่านะ! ปล่อยหน้าแม่เลย! แม่หันมาหาหนูซิ!’ อ๊าก.... ขี้หูจะแตก
‘แม่ไม่รักหนูหรอ...’ น้องขวาทำดร่ามาใส่ผม.. โอ๋ลูกเอ้ย ผมกำลังจะคว้าตาขวามากอดแต่..
‘ไม่!!!!!!!!!!!!!!! แม่รักหนูมากกว่า’ ตาซ้ายกอดคอผมกระโดดกระทืบเท้าแบบเอาแต่ใจ แม่คอจะหลุดแล้วลูกเอ๊ย... ขวา..ช่วย...แม่..ด้วย
“นี้หยุดทั้งสองคนนั้นแหละ เราไม่จำเป็นต้องมีพ่อก็ได้นี้ลูก” ผมแกะแขนเล็ก ๆ ของตาซ้ายออกจากคอ
‘จำเป็น/จำเป็น!!!!’ ออ...ผมคงไม่สามารถให้ความมั่นคงต่อลูกได้ใช่ไหมครับถึงได้ตอบแบบไม่คิดแบบนี้ ใช่ซี่!!
“เอาน่า.... อย่าพึ่งคิดเรื่องใครจะมาเป็นพ่อดีกว่า เอางี่...เราไปเที่ยวกับแม่กันนะ”
‘หนูรักแม่...หนูจะไป’ ซึ้งครับท่าน....คนเป็นแม่เวลาลูกบอกรักมันให้ความรู้สึกแบบนี้นี่เอง ผมลูบผมหยิกเป็นลอนของตาซ้ายไปมา ตาหวานเหมือนลูกกวาดเลยครับ..เฮ้อ! อนาคตจะมีเมียไหมหน้อลูกคนนี้
‘แต่แม่เอาพ่อทรีไปด้วยนะ’ อะเด๊ะ!! เอาไปทำไมละลูก ชมไม่ทันไรจะเอาพ่อเลวมาอีกแล้วหรอลูก
“เราจะไปเที่ยวกันสามคนนะ ไปพักผ่อนตอนนี้พ่อทรีไม่ว่างเอาไว้พ่อทรีว่างเราค่อยชวนพ่อมมาแล้วกันเนอะ” ผมลูบเจ้าตัวน้อยสองคน ได้โปรดเถอะลูก เข้าใจแม่หน่อย
‘พ่อแซนว่าง...แม่ให้พ่อแซนไปนะ’ อะเด๊ะอีกครั้ง ลูกจะให้พ่อแซนมาทำไมลูกเอ้ย...เอามาให้ปวดหัวอีก
“ไม่ให้ใครไปทั้งนั้น... แม่บอกเป็นครั้งสุดท้ายเราจะไปกันแค่ เรา-สาม-คน”
‘โถ่/โถ่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’ หึ! เราเป็นแม่คนแล้วต้องรู้จักเลี้ยงลูกให้ถูกใช่ไหมครับ เพราะฉะนั้นอย่าไปแคร์เสียบ่นงุมงัมนั้นเด็กขาด มิฉะนั้น!! ผมเองแหละจะใจอ่อน
“พี่ฮะ....” ผมปล่อยมือน้องขวาแล้วเขย่าร่างอันนิ่งสนิทจากการหลับใหลให้ตื่นขึ้น กูจะไปแล้วน้า..มึงจะไม่ลืมตามามองกูหน่อยหรอ
“โฟม...กลับมาแล้วหรอ นั้นลูกเรารึเปล่า” ผมยิ้มให้กับไอ้คนที่อยากได้ลูก แต่ไม่ยักอยากได้แม่แบบผม ผมรู้สึกจุกในอกไปหมดเวลามองหน้ามันกับตาขวา เหมือนกันเกินไปแล้วนะ...
“ใช่ฮะ..ลูกเราเอง พี่ไม่ต้องเป็นห่วงโฟมนะ” ผมพูดแค่นั้นแล้วก็หันหลังจากมาโดยที่ไม่หันไปมองคนด้านหลังอีก
กู๊ดมอร์นิ่งครับทุกคน กระผมยอด ด ด ด ด ชายนายโฟมมาแล้วครับ.... ตอนนี้พวกเรา 5 คนอันมีสารประกอบที่ชื่อว่า ตา ยาย ผม และลูกชายคูณสองครับ เมื่อคืนผมไปหาไอ้พี่ทรีมา..ผมจูงลูกทั้งสองคนไปหาแล้วบอกว่าไม่ต้องห่วง แล้วผมก็ก้ามข้ามผ่านมิติมายังที่นี้ มาเร็ว! เคลิ้มเร็ว! อนุมัติเร็ว! ผมไม่รู้ว่าผมมาที่นี้ได้ยังไงหรอกครับ เอาเป็นว่าแค่ตากับยายจูงมือตาซ้ายกับตาขวาคนละข้างโดยมีผมยืนอยู่ตรงกลาง พอผมก้าวเท้ามาผมก็มาอยู่ที่บ้านนี้แล้ว และที่แปลกกว่านั้นคือ....
“โฟม! โฟม! ตารบวิ่งไปโน้นแล้ว” คือ ลูก ๆ สองหน่อของผมยังคงซนอย่างกะลิง ไม่ได้กลับมานอนสงบนิ่งในท้องผมเหมือนเดิม ผมที่อยู่ในครัวรีบวิ่งออกจากห้องครัว มองไปยังหน้าประตูระเบียง อ้อ...สงสัยหรอครับว่าน้องรบนี้คือ น้องซ้าย หรือว่าน้องขวา น้องรบ หรือว่า น้องนักรบ คุณตาตั้งให้แทนชื่อน้องขวา เด็กชายเย็นชา ว๊ากกกลูก.... อย่าปีนเก้าอี้!!
“รบมาหาม๊าลูก..อย่างวิ่ง!” ผมวิ่งไปคว้าตารบเข้ามาในวงแขน อุ้มเจ้าตัวหนักไว้แน่น..ลูกเอ้ย! ทำแม่ใจหายหมดตกลงไปเละแหง๋ม ๆ
“แม่! รบ ตู้ตาย!!!” อะเด๊ะ! อะไรคือตู้ตายหว่า แปลกใจใช่ไหมครับที่ตารบพูดไม่ชัด ตอนที่อยู่ในความฝันทำไมพูดชัดจังเลย ผมก็ยังงง ๆ อยู่ เหมือนกันผมมองน้องรบที่ชูก้านกล้วยที่คุณตาทำให้แถมยิ้มแป้นอีก น่ารักจริง ๆ ลูกเอ๊ย...
“อะไรลูก ตู้-ตาย ตู้มันตายได้ด้วยหรอไงครับ” ผมอุ้มเจ้าตัวน้อยที่ถือก้านกลัวเหมือนดาบแสนคมในมือ แถมจ้องหน้าผมเหมือนผมพูดอะไรผิด
“รบตู้ตายฮับ” เอาโว้ย... ตู้ตายก็ตู้ตาย แต่ใครฆ่าตู้กันหว่า...
“รบแล้วน้องไปไหน” ผมอุ้มน้องรบในวงแขนเดินออกไปยังระเบียงด้านนอก กวาดตามองตาปราชญ์หรือน้องซ้ายที่ผมเรียก ๆ อยู่นั้นแหละครับ คนนี้หลานรักยายเค้า...
“น้องตู้กับรบ” ขอขมวดคิ้วอีกครั้งครับ ตู้? กับ รบ? ว๊ากกกกก
“ปราชญ์มาหาแม่เร็ว อยู่ไหนลูก โมะ ๆ ๆ กู้.....กุก กุก” เรียกหาลูกเหมือนเรียกไก่ยังไงอย่างงั้นครับ ส่วนน้องรบก็ยังคงถูกผมอุ้มอยู่
“ย่า!!!! ปาดตู้ตาย” ผมหันไปมองเสียงจากด้านหลังที่โผล่ออกมาจากพุ่มต้นเชอรี่ น้องปราชญ์วิ่งเข้ามาหาผม ส่วนตารบก็ดิ้นดุ๊กดิ๊กให้ผมปล่อย
“แม่...ลบลง” ผมปล่อยตารบแล้วดูเจ้าสองคนพี่น้องเอาก้านกล้วยฟัน ๆ ยิง ๆ กัน ร้องส่งเสีย จ๊าก ๆ ย๊าก ๆ ของเค้าไป ผมจึงเริ่มเข้าใจแล้วครับว่า ไอ้ตู้ตาย มันน่าจะเป็นศัพท์วัยรุ่นสมัยนี้ ที่หมายถึง สู้ตาย!
“รบ ปราช์มากินข้าวดีกว่าเร็ว” ผมเดินไปหาสองศรีพี่น้องที่กระโดดหลบก้านกล้วยกันแบบนั้น เหนื่อยครับแสบตั้งแต่ในท้องยันนอกท้อง
“แม่หม่ำข้าว...ปาดท้องร้องแล้ว พี่ลบ..ปาดหิวข้าว” น้องปาดตาหวานวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายที่ยังคงถือก้านกล้วยอยู่นิ่ง ท่าทางตารบคงยังอยากเล่นต่อ
“ปากกิงก่องเลย... ลบไม่หิว”
“รบมากินก่อนนะลูก ลูกต้องกินนะตอนนี้หนูออกมาจากท้องแม่ชั่วคราวหนูไม่กินหนูไม่มีแรงเล่นนะลูก” ผมย่อตัวคุยกับตารบที่ยืนบึ้งแสดงสีหน้าไม่พอใจชัดเจน ! สำเนาถูกต้องของพ่อมันมาเต็มๆ!!
“ฮึก..ฮื้อๆ น้องปาดหิวข้าว” อะนั้น...ร้องไห้ไปแล้วครับท่าน แล้วตารบนี้มันเหมือนใครกันครับ
“รบ.......” ผมหันไปมองเจ้าพี่ตัวแสบที่ทำน้องร้องไห้เรื่องไร้สาระ แต่เจ้าตัวน้องก็เหมือนกันมันจะแยกกันกินก็ไม่ได้ครับ คนหนึ่งกินอีกคนก็ต้องกินด้วย
“พี่โลบ... แง้ๆ” ผมลุกขึ้นมองน้องปาดกอดพี่ชายของเค้าแน่น เอาสิครับ..ถ้านิสัยเหมือนพ่อมาไม้นี้ตารบยอมแน่ ๆ
“ไปกิงข้าวได้แล้ว..” นั้นไง... ผมยกแขนขึ้นกอดอกแล้วมองลูกชายแสนซนของผมจูงมือกันเข้าไปในบ้าน บ้านหลังนี้สร้างขึ้นกลางป่ากลางเขาครับ มีทะเลสาบ มีภูเขา มีต้นไม่ใหญ่ แต่ไม่มีใครอีกคน...ที่ผมพึ่งรู้ใจตัวเอง
“แม๊!!! ปาด-หิว-ก๊าว”
“ครับ ๆ แม่ไปแล้ว”
-
ทรี......
ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ เมื่อคืนผมฝัน...ฝันว่าโฟมกับลูกมาลาผม เค้าจะไปไหน...ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าโทรศัพท์กดโทรหาไอ้บ้าสองตัวที่ขโมยเมียผมไป บ้าเอ๊ย!
[สวัสดีครับ...โทรหาป้ามึงทำไมแต่เช้าไม่ทราบครับเจ้านาย]
“ซอง!... โฟมอยู่ไหน!!” ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าเตียง ผมใจร้อน ผมอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้ ผมเหมือนจะขาดใจ ไม่รู้! ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร
[โฟมหรอก็นอน....... เฮ้ย! โฟม! แป๊ปนึ่งนะมึง] ผมเริ่มปวดหัวมาเป็นริ้ว ๆ ขอให้อย่าเกิดเรื่องเลยนะครับ
“ไอ้ซอง...เดี่ยวก่อน ปั๊ดโถ่!” ผมยังคงถือสายรอไอ้ซองอยู่ เสียงวิ่งกุกกักที่ดังอยู่ในสายตลาดเวลา มึงเร็ว ๆ สิมึง
“พี่แซน...โฟมอยู่ห้องพี่รึเปล่า” เสียงลอดเข้ามาในโทรศัพท์ของผม ไอ้เฮี้ย! มึงเอาเมียกูไปกกรึไงวะ
“โฟมก็นอนห้องซองนี้ จะมาหาห้องพี่ทำไม” ผมได้ยินได้แซนตอบซองมา มันทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาอย่างประหลาดอย่างน้อยโฟมก็ไม่ได้อยู่กับไอ้แซนอย่างที่คิด
[ทรี! แกได้ยินฉันไหม]
“ได้ยิน ตกลงเมียกูอยู่ที่ไหน”
[เมื่อคืนโฟมนอนกับกู แต่..คือ เอาเป็นว่ามึงมาที่เหมืองก่อนเถอะ]
“ซอง! มึงพูดมาดี ๆ นะ เมีย- กู- อยู่ – ไหน”
[โฟมหายไป..รีบมานะ] สัญญาณถูกตัดไป...โฟมไปจริง ๆ โฟมไปแล้ว แขนขาผมเหมือนจะหมดแรง ร่างกายของผมหนักอึ้งไปหมด ผมจะทำยังถ้าหาโฟมไม่เจอ ผมไม่เคยรู้ว่าโฟมมาจากไหน ผมไม่เคยรู้ว่าโฟมมีเพื่อนอยู่ที่ไหน ผมไม่รู้เลย
ผมขับรถออกจากบ้านหลังจากจัดการกับที่บ้านเสร็จ ของที่จำเป็นถูกเตรียมไว้หลังรถอย่างที่อาเมทเห็นสมควรจะมี เมื่อผมลงมาจากที่บ้านผมก็ออกรถทันที ผมเหยียบคันเร่งอย่างบ้าคลั่ง ไอ้สัญญาณจับความเร็วก็เตือนผมจนน่ารำคาญ กว่าผมจะมาถึงที่บ้านพักที่เหมืองก็เกือบสิบโมงเช้าเข้าไปแล้ว ผมมองไอ้ซองที่มายืนรับผมด้วยใบหน้าซีดเผือด
“ไอ้ซอง! เมียกูอยู่ที่ไหนฮะ!” ผมเดินเข้าไปกำคอเสียไอ้บ้าตรงหน้า เมื่อก่อนผมไม่เคยหยาบคายกับซองแบบนี้มาก่อนเพราะอย่างน้อยเราก็เคย......มาก่อน
“มึงใจเย็น ๆ นะตอนนี้เราเจอโฟมแล้ว” ไอ้ซองบอกผมเบา ๆ มันไม่กล้าสบตาผม ผมที่ใจร้อนอยากเจอหน้าโฟมเร็ว ๆ จึงผลักร่างไอ้ซองแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน
ในบ้านพักตอนนี้มีทั้งหมอ พยาบาลหลานคนกำลังมุงเตียงอยู่ ผมใจหายแปลก ๆ .....ร่างของผมค่อย ๆ สาวเท้าไปยังเตียงนั้นช้า ๆ จนในที่สุดพยาบาลคนหนึ่งจึงลุกขึ้นละหลบให้ผม โฟม.....
“โฟมเป็นอะไร...กูถามว่าโฟมเป็นอะไรฮะ!” ผมหันไปตวาดคนในห้อง ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใด ๆ ทั้งสิ้น ทุกคนหลบตาผม ผมหันหลังไปนั่งกับร่ายอันหลับสงบอยู่เป็นเตียง มือของผมลูบใบหน้าเนียนสีแทนเบา ๆ
“โฟม... ตื่นเถอะพี่มารับโฟมกับลูกแล้ว” ผมค่อย ๆ เรียกโฟมเบา ๆ ไม่อยากให้เค้าตกใจ แต่โฟมก็นิ่ง นิ่งเกินไปด้วยซ้ำ ผมจึงเขย่าไหล่โฟมเบา ๆ แต่ก็เหมือนเดิม โฟมไม่ได้ตอบกลับผม!
“โฟม! ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ! ตื่น!มาสิ” ผมเขย่าร่างนั้นแรงขึ้นกว่าเดิม แต่ไม่กลับทำให้ร่างบนเตียงขยับตัวแม่แต่น้อย ดวงตายังปิดแน่น ลมหายใจยังคงมีอย่างสม่ำเสมอ
“พวกมึงบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าทำอะไรเมียกู!” ผมหันไปตวาดไอ้พวกในห้องที่ยังคงยืนลังเลอยู่ ผมมองกราดไปทั่วห้องจนไปเจอไอ้แซนฝาแฝดของซองอยู่มุมห้องหนึ่ง ผมปราดตัวเข้าไปชกมันทันที
“ทรีอย่า! พี่แซนไม่รู้เรื่อง” ซองเข้ามาห้ามผมที่กำลังจะต่อยไอ้แซนอีกครั้ง ไอ้แซนไม่แม้จะยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากของมัน ดวงตาของมันยังคงจ้องมองผมแบบไม่คราดสายตา
“มึงบอกกูมานะไอ้เหี้ย..มึงทำอะไรลูกกับเมียกู” ผมชี้หน้าไปยังไอ้เพื่อนเลวที่ยิ้มเยาะให้ผม
“กูทำอะไร กูไม่เคยทำอะไรเลยแม่แต่มึง มึง! มึงนั้นแหละ!! ที่ทำกับโฟม” ผมต้องพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง เล็บกำลังจะฝังเข้าไปในอุ้งมือของผม
“ถ้ามึงไม่ได้เป็นคนทำ แล้วโฟมจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง” ผมชี้นิ้วไปยังร่างอันไม่ไหวติงเหมือนคนไม่มีวิญาณของโฟมที่นอนอยู่บนเตียง
“ถามกูแล้วกูจะรู้รึไง! กูพึงรู้จักน้องเค้าแค่วันเดียวจะมารู้อะไรดีว่าผัว!ของน้องเค้าละ”
“ไอ้แซน มึง...” ผมแทบห้ามตัวเองให้ไปกระทืบมันไม่อยู่
“พี่แซนไม่ได้ทำจริง ๆ นะทรี เราเจอโฟมนอนอยู่เตียงนอกระเบียง ทีแรกก็คิดว่าโฟมแค่หลับไป แต่...แต่พวกเราพยายามปลุกแล้วแต่โฟมไม่ยอมตื่น” ผมหันไปมองซองที่พูดอธิบายเหตุการณ์ผม มันจะเป็นไปได้ยังไงคนไม่เป็นอะไรจะนอนหลับลึกขนาดนี้เลยรึไง
“หมอ! เมียผมเป็นอะไร!” ในเมื่อเอาคำตอบจากใครไม่ได้ คงต้องถามหมอนี้แหละ ผมจ้องหน้าหมอที่ซีดเข้าไปอีก
“คือ.. คือ .... หมอไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่าคุณอภิชาตเป็นอะไรกันแน่ แต่จากที่เราตรวจร่างกายของคุณอภิชาติทุกอย่างปกติดี ทั้งความดัน เม็ดเลือด น้ำคล้ำ ชีพจร การเต้นของหัวใจเราตรวจแล้วว่าทุกอย่างในร่างกายเป็นปกติดี เหลือก็แต่การเอ็กเรย์สมองที่ผมคิดว่าคนท้องไม่ควรทำ เพราะอาจจะมีผมกระทบต่อเด็กได้”
“แล้วเค้าเป็นอะไรฮะ! เป็นอะไร!” ผมกราดเข้าไปใกล้หมอ เป็นหมอทำเหี้ยอะไรไม่รู้อะไรเลย
“ถ้าปกติคุณอภิชาตประสบอุบัติเหตุได้รับผลกระทบกระเทือนทางสมอง ผมคงวินิจฉัยว่าการที่คุณอภิชาติไม่ฟื้นขึ้นมาจากการหลับ คงเป็นมาจากความต้องการของเจ้าตัวเองที่ไม่อยากตื่นขึ้นมา แต่หลังจากสอบถาม 24 ชม. ของคุณอภิชาติ ทำให้ผมทราบว่าคุณอภิชาตไม่ได้รับอุบัติเหตุใด ๆ ที่อาจจะกระทบกระเทือนสมองเลย คงจะยากต่อก็อธิบายให้คุณอองตาลทราบ ผมแนะนำให้คุณพาภรรยาเข้ารับการตรวจอย่างละเอียดอีกครั้งจากโรงพยาบาลชั้นหนึ่งจะทราบผลดีกว่า” ผมได้ยินแบบนั้นจึงกดโทรศัพท์ให้ทางโรงพยาบาลนำเครื่องฉุกเฉิน (เครื่องฉุกเฉินประมาณ ฮ. ฉุกเฉินอะคะ) มารับโฟมโดยด่วน ผมค่อย ๆ ก้าวเท้าไปทองร่างที่นอนนิ่งเป็นเตียง ผมช้อนตัวของผมเข้ามาในวงขนแล้วกอดร่างนั้นแน่ ๆ ได้โปรดให้อภัยพี่..ได้โปรด
“มึงจะมาทำเป็นห่วงน้องเค้าทำไม ปกติกูก็ไม่เห็นมึงจะสนใจความรู้สึกน้องเค้านี้” ผมหันไปมองไอ้แซนที่ก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้าผม ผมกระชับร่างของผมอีกครั้ง
“มึงไม่รู้มึงไม่ต้องเสือกหรอก กูรู้ว่ากูกำลังทำอะไร” ผมจับผมสีดำสนิทให้ทันใบหนูเล็ก ๆ นั้น
“มึงรู้ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องบอกว่าที่มึงทำ มันทำให้โฟมเป็นแบบนี้” แล้วไอ้แซนมันก็เดินออกไปจากห้อง
“โฟม...ลืมตาสิโฟม มาดุ มาด่า มาตบ มาตีพี่อีกสิ ลืมตามาเหอะ...พี่ยอมแล้ว ยอมทุกอย่างแล้ว” ผมก้มหน้าซบกับซอกคอที่ส่งกลิ่นหมอ น้ำตาของผมที่ไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายผมร้องมันออกมาเมื่อไร...แต่ตอนนี้มันกำลังหยดออกมาเพราะคนที่ได้ชื่อว่าเป็น คนรัก ของผมจริง ๆ
-
555 มาขำกันต่อดีกว่า อีหนูแตนลูกแม่ สู้โว๊ัย...
-
:z13: :z13:
-
“นอนเสียนะลูก อือ..... นอนเด้อหล้าหลับต๋าแม่สิกล่อม เจ้าบ่นอนบ่อให้กิ๋นกล้วย...” ผมร้องเพลงกล่อมน้องรบกับน้องปราชญ์อยู่ครับ ผมที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่อุ้มให้น้องปราชญ์นอนกินนมในอ้อมอก ส่วนน้องรบก็นอนไม่ไกลจากตัวผมนัก มือที่ว่างก็ตบตูดน้องรบไปพราง...เฮ้อ...เหนื่อยบรรลัย ลูกสองคนนี้ครั้งแรกผมคิดว่าสวรรค์ส่งมาเกิด แต่ตอนนี้มัน นรกส่งมาเกิดแน่ ๆ ไม่รู้เอาแรงที่ไหนมาเล่นกันได้ทั้งวัน ไอ้ผมนะยังทั้งหนุ่มทั้งหล่อทั้งเท่...แต่ตากับยายนี้สิครับ น่าสงสารที่กลายมาเป็นเพื่อนเล่นกับสองลิงนี้
“โฟม...ลูกหลับแล้วหรอ” ยายเข้ามาในห้องนอนของผม ผมค่อย ๆ ว่างน้องปราชญ์ให้นอนใกล้ๆ กับน้องรบเบา ๆ ห่มผ้าให้แล้วจึงหันมาคุยกับยาย
“ยายมีอะไรกับโฟมไหมครับ”
“ยายมีเรื่องจะคุยกับโฟมหน่อยเราไปคุยที่ระเบียงดีกว่า ยายกลัวไอ้รักยมสองตัวนี้ตื่น” ผมเดินตามหลังยายไปยังระเบียงห้องนอนของผม ผมยืนพิงกับระเบียงห้องหันหน้าไปมองลูกชายของผม ส่วนยายนั่งเก้าอี้ไม่ไกลนัก
“ยายมีอะไรจะคุยกับโฟมหรอครับ”
“สบายใจขึ้นรึยังโฟม มาอยู่ที่นี้รู้สึกยังไงบ้าง” ผมยิ้มครับ...แต่จะบอกว่ามีความสุขนะหรอ หึ ๆ
“อยู่ที่นี้โฟมก็สบายดีครับ ได้อยู่บรรยากาศดี ๆ ได้อยู่ในที่ ๆ เงียบสงบ ได้อยู่กับตายาย แล้วก็ได้อยู่กับลูก”
“แล้วพ่อของลูกละ จะเอายังไง” จะให้เอายังไงดีละครับ แต่ตอนนี้ผมก็ยังยิ้มได้นี้หน่า
“ก็ไม่เอายังไงนี้ครับ ตอนนี้โฟมก็สบายดี..ยายคงไม่ไล่ผมกลับหรอกใช่ไหมครับ”
“ยายกำลังจะมาพูดกับโฟมเรื่องนี้แหละ โฟมรู้รึเปล่าว่าเรากำลังอยู่ที่ไหน” ผมขมวดคิ้ว...ยายต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่
“ไม่รู้ครับ...เราไม่ได้อยู่บ้านต่างอากาศที่ไหนสักแห่งหรอครับ”
“เปล่า...ผมกำลังอยู่ในห้วงมิติจิตใต้สำนึกของโฟมต่างหาก โฟมมาแต่จิตแต่ตัวไม่ใช่”
“ยายหมายความว่ายังไงกันแน่ครับ หมายถึงโฟมกับลูกตะ....”
“ไม่ใช่...โฟมกับหลานยังไม่ได้ตาย แต่ตอนนี้ยายพาโฟมมาอยู่ที่นี้คือมิติแห่งจิต คล้าย ๆ กับเรากำลังฝันอยู่ แต่มันเป็นฝันที่ควบคุมได้เท่านั้นเอง”
“แล้วตอนนี้ตัวของผม...ยะ อยู่ อยู่ที่ไหนกันครับ” ผมอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ผมอยู่ในฝันของตัวเอง ที่นี้ไม่ใช้เรื่องจริง!
“ตัวของหลานยังคงอยู่ที่ ๆ จากมา...แต่โฟมกำลังหลับเท่านั้นเอง ร่างกายของผมจะยังคงเหมือนปกติ แล้วก็หลานในท้องยังคงพัฒนาปกติด้วย แต่...”
“แต่... แต่อะไรกันยาย บอกโฟมมาเถอะ” ผมหันมานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ กับยาย มือของผมอันเย็นเฉียบถูกยายให้ความอบอุ่น แม้จะอยู่ในฝันผมก็สัมผัสได้
“โฟมจะอยู่ในนี้ได้ไม่เกิน 7 เดือนเท่านั้น เพราะอีกไม่นานเจ้าสอบสองตัวต้องออกมาลืมตาดูโลกตามแบบแผนชีวิตมนุษย์ โฟมต้องตัดสินใจให้ได้ก่อนคลอด..ไม่อย่างนั้นโฟมจะตายก็ได้ถ้าเค้าเลือกลูก” เค้าเลือกลูก..หมายถึงพี่ทรีใช่ไหม
“ผมจะเป็นยังไงครับยาย” น้ำตาของผมเหมือนจะไหลออกมาช้า ๆ
“หมอจะทำเปิดหน้าท้องแล้วเอาเจ้าสองคนนั้นออกมา ส่วนโฟมก็จะตาย...ทุกอย่างจะกลับไปเหมือนเดิมคือที่นี้จะไม่มีโฟมเหมือนตั้งแต่แรก และตอนนี้เราเหลือเวลาน้อยลงทุกที”
“ยาย..เราพึ่งมาได้แค่วันเดียวเอง อีกตั้งหลายเดือนนะ”
“คิดถึงความเป็นจริงสิ...วันหนึ่งเราฝันกี่ชั่วโมง เรานอนกี่ชั่วโมง..แล้วถ้าเราอยู่ในฝัน 1 วัน นั้นหมายความว่ายังไง”
“มะ...หมาย หมายความว่า อย่างน้อยตอนนี้ก็ต้องผ่านมาแล้วเกือบ 5 วันแล้วนะสิ” ผมตอบคล้ายละเมอ..
“ไม่ใช่หรอก ตอนนี้ผ่านมา 1 เดือนแล้วต่างหาก”
“1 เดือน!!!” ผมหันไปมองลูกของผมอย่างเร็ว... มันเร็วเกินไป ถ้า 1 วันของที่นี้เท่ากับ 1 เดือนของโลกมนุษย์ ผมจะเหลือเวลาอีกแค่ 6 !!!!
“ยาย... 6 วัน” ผมก้มหน้าลงซบกับตักของยาย ผมจะทำยังไงดี..ถ้ากลับไปแล้วเรื่องราวมันเหมือนเดิมผมจะทำยังไง เมื่อก่อนผมยังหลอกตัวเองได้ว่าผมไม่ได้รักเค้าแต่ผมอยู่เพื่อลูก แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผม...ผมรักเค้า ผมคงทนสภาพแบบเดิม ๆ ไม่ได้ ไหนจะลูกอีก..ผมจะทำยังไง ผมยังอยากมีชีวิตที่จะมองลูกของผมเติมโตต่อไป ผมยังอยากแสดงความยินดียามพวกเค้าประสบความสำเร็จ อย่าปลอบเวลาเค้าเหนื่อยล้า อยากดุด่าให้เค้าเป็นคนดี...
“ใจเย็น ๆ นะลูก ทุกอย่างอยู่ที่สมอง สองมือ สองเท้าของลูกเอง จะไปทางไหนก็จงตัดสินใจดี ๆ จะได้ไม่กลับมาเสียใจภายหลัง”
-
โอ้!!! หน้านี้มันขึ้นไม่ครบนี้เอง มานขาดตอน ช่วงนี้เล้าเค้ายากเนอะ
อ่านหนุกๆ ขอบคุณไรเตอร์
:pig4:
น้องรบ น้องปราชญ์น่ารัก :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไอ้พี่ทรีเอ๋ย จะบอกหื้อน้าาาาาา โฟมกับน้องซ้ายน้องขวาไปอยู่กะตากะยายแล้ว แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.ชื่อน้องซ้ายน้องขวาโก้ดแมนอ้ะ แบบ ไงดีอ้ะ นึกสภาพน้องซ้ายชื่อแมนขนาดนี้แล้วไม่เข้ากะหน้า :m20:
(เนื้อเรื่องเครียดตูข้าก็ยังฮาได้ งุงิ)
-
555 มาขำกันต่อดีกว่า อีหนูแตนลูกแม่ สู้โว๊ัย...
ม๊วฟ ๆ กอดแม่....คุยกันไปถึงไหนละเนี๊ยะ.... หนูกับจะโพสได้ลำบากเลย กอดแม่อีกที ม๊วฟ :กอด1:
-
มาอ่าน มาขำ มาเศร้า กันนะหมู่เฮา
จินตนาการกว้างไกลไร้ขอบเขตเข้าไว้ แล้วจะสนุก
.
.
.
.
ไม่น๊า โฟมอย่าเป็นอะไรไปน๊า
เพราะไอพี่ทรีคนเดียว <<<<< โทษมันซะงั้น
-
มาบรรเจิดกันต่อดีกว่าจร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แต่ทำไมมันมาม่าอ่า :sad4:
อีตาพี่ทรี แก้ตัวให้ว่องเลยนะ แม่ยกหายหมดแล้วนะเออ
-
อ๊า~ เราอินจัดเกินไปมั้ยเนี่ย อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึมเลย
แต่บอกก่อนว่าไม่ได้ซึมเพราะไอ้คุณพี่ทรีแน่นอน :m16:
สงสารโฟมอ่า ยิ่งตอนที่โฟมคิดว่าไอ้คุณพีทรีต้องการแต่ลูกแต่ไม่ต้องกรแม่ โฮกกกก น้ำตาคลอเลยเรา :sad4:
อยากจะกระโดดเข้าไปในเรื่องแล้ว :beat: :beat:ไอ้คุณพี่ทรีจริงๆ
ตอนนี้ไม่ติดให้ติดลบแล้ว แต่เราเกลียดแทนแล้ว เกลียดไอ้คุณพี่ทรีเว๊.. :angry2:
แถมตอนที่ไปต่อยพี่แซนนี่อีก ไปต่อยพี่เค้าทำไมห๊ะ พี่เค้าไม่ได้ทำอะไรเลย ตัวต้นเหตุก็แกนั่นแหละ แง่ง :z6:
ตอนนี้นอกจากเป็นองค์รักษ์พิทักษ์นู๋โฟมแล้ว :man1:
ขอเป็นตำแหน่งหัวหน้ากองเชียร์พี่แซนให้คู่กับนู๋โฟมด้วยดีกว่า เค้าชอบพี่แซนอ่ะ อ่ะคึอ่ะคึ :impress2:
กอดๆนู๋โฟม พร้อมยุยงสงเสริมให้นู๋โฟมเลิฟๆพี่แซน ฮ่าาาาาาาา :laugh:
ได้อ่านอย่างจุใจมากมายค่าไรท์ ตอนนี้สนุกมาก ชอบๆ เป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่า :L2: +1
-
ป่านนี้พี่ทรีคงคิดได้แล้วแหละ
ก็ผ่านมาตั้ง 1 เดือน
รู้สึกสาสารเหมือนกันนะเนี้ย
-
นิยาย ก็คือ เรื่องที่แต่งขึ้นมามีทั้งจากเรื่องจริง เรื่องแต่ง หรือเรื่องเกินจินตนาการ
ก็สุดแล้วแต่ที่ผู้แต่งจะคิดแล้วถ่ายทอดจากสมอง กลั่นกรองลงมาเป็นตัวอักษรเป็น
เรื่องเป็นราวให้ได้อ่าน "เพื่อที่จะสร้างความจรรโลงใจให้กับผู้อ่าน" ไม่ใช่การอ่าน
ที่จะต้องเทียบกับความเป็นจริงเชิงทฤษฎี ในเมื่อนิยายไม่ใช่ตำราวิชาการ การอ่าน
เพื่อที่จะสร้างความสุข ผ่อนคลายความเครียด การผิดพลาดบางอย่างบางทีก็ต้อง
ปล่อยผ่านไปบ้าง บางครั้งการผิดพลาดอาจเกิดจากการพิมพ์ตกหล่นก็เป็นไปได้
แล้วผู้แต่งก็ได้ชี้แจงแถลงไขแล้วว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องเหนือจินตนาการ ก็ต้องเข้าใจ
ว่ามีความเป็นไปที่คาดไม่ถึง และไม่มีอยู่จริงอยู่แล้วกับความเป็นจริงที่เราเห็น
อ่านเพื่อความสุข เพื่อจรรโลงใจ อย่าอ่านเพื่อจับผิด เพราะว่ามันเป็นนินายที่มี
ความเหนือจินตนาการ ก็ต้องทำใจที่จะยอมรับ แล้วการอ่านนิยายไม่ใช่เพียงแค่
อ่านผ่านๆ แต่ต้องอ่านที่จะเข้าใจในเนื่อเรื่องโดยการอ่านให้ละเอียดก่อน
ปล. สุดท้ายแล้วความคิดของใครก็แตกต่างกันออก คนแต่ละคนคิดไม่เหมือนกัน
แต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับความเห็นของคนส่วนรวม และขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง
ขอให้ถ่ายถอดเรื่องราวต่อไปได้อย่างสนุกสนาน เป็นกำลังใจให้ครับ ^^
:L2: :กอด1: :L2:
+1 ให้คุณ และเป็นคนหนึ่งที่อ่านแล้วไม่งง
ขอบคุณคนแต่งที่ใจกว้างยอมรับคำวิจารณ์ได้ดี ไม่มีอะไรจะให้นอกจากกำลังใจนะคะ
-
ซีด.... อ่านรีย้อนหลัง
บร๊ะเจ้า....คิดว่าประชุมไม่ไว้วางใจในสภาเสียอีก 5555
โอ้ย....อย่าไปคิดมากเลยคะ ใครไม่เข้าใจกลับไปอ่านหน้าแรก รีแรกเลยนะคะ บอกแล้วว่านะยายเรื่องนี้ให้อ่านขำ ๆ ห้ามเครียด
จริง ๆ อะแตนอ่่านรีต่าง ๆ แล้วมือเย็นเฉียบเลย ไม่คิดว่าจะเป็นที่กล่าวกันขนาดนี้...ไม่คาดคิดว่าจะมีคนให้ความสนใจนิยายเราขนาดนี้ วะฮ่า ๆ
แตนก็พึ่งกระโดดมาแต่งนิยายแนวนี้เป็นครั้งแรกคะ ทีแรกแตนไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้มันเป็นแฟนตาซีหรอกนะคะ คิดว่าเป็นนิยายเหลือเชื่อดีกว่า เพราะแต่งมาหาอะไรมาเป็นแก่นสารไม่ได้เลย พยายามเอาที่มันใกล้ ๆ ตัวเรามาจับมาแต่งให้เป็นเรื่องมากกว่า
อ้อ..ไม่ได้รีเรื่องนะคะ แค่รวมไอ้เปอร์เซนน้อย ๆ ให้มันครบ 100 เท่านั้นเอง เนื่อหาเหมือนเดิมคะเพราะคนเขียนไม่รู้จะแก้อะไร ขนาดคำผิดยังขี้เกียจเลย 555
อู้ย.... มีเอาเรื่องแฮรี่ กะเตียงข้ามมิติมาเปรียบเทียบเป็นเกียรติอย่างสูงคะ จริง ๆ เรื่องแตนก็อิงความเป็นจริงนะ ไข่เจียวไง จำไม่ได้หรอ...เริ่ดจะตาย
เอาละคะ... วันนี้ทั้งขำออก และขำไม่ออกเลยทีเดียว ขอบคุณทุกกำลังใจ แล้วก็ข้อเสนอแนะนะคะแตนก็จะพยายามให้เรื่องนี้มันให้จบแล้วกันเนอะ
ขอบคุณมากนะคะ
ปล. จูบ ๆ หอม ๆ ทุกคนเลย :pig4:
ปล. อีกที พี่นุ่น! แม่นัท ! มาให้กอดหน่อยจิ หนูรักจังเลย :L1: :bye2:
-
55+ จูบๆ หอมๆกลับ สู้ต่อไปทาเคชิ(?) :กอด1:
ดีใจที่ไรท์ไม่คิดมาก และยังคงคอนเซ็ปเดิมต่อไป o13
ตอนแรกเรายังกลัวเลยว่าจะมาม่ากันมั้ยเนี่ย เข้ามาแล้วรู้สึกอุณหภูมิมันร้อนๆไงไม่รู้ คึคึ :m20:
อ่อไรท์จ๋า ถ้าจะให้ดีใส่ไอ้คุณพี่ทรีขึ้นเขียงเตรียมสับๆแล้วโยนลงคลองแทนการขอบคุณจะดีมากค่ะ ฮ่าาาาา :laugh:
-
ง่า ตอนนี้มาม่า แล้วตอนต่อไปจะมาม่าขึ้นอืดป่าวเนี่ย
ติดตามคร๊าบ มาต่อไวๆน้า ขอบคุณครับ :call:
-
เอาล่ะสิโฟมจะทำไง ไอ่พี่ทรีจะจัดการบรรดากิ๊กได้ไหม :m16:
สนุกเฮฮา ลั้นลาเหมือนเดิม แบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่อยากมาม่าอ่า
เป็นกำลังใจนะคะ ไรเตอร์ :กอด1:
+1 ให้เลย
-
ลูกชายทั้งสอง ซนเข้าไส้มากๆ
ดีแล้วลูกเด็กซนคือเด็กฉลาด ฮ่าๆ ตู้ตาย เนอะลูกเนอะ
โฟมตัดสินใจดีๆนะว่าจะเอายังไง
คุณทรีค่ะ เด็ดขาดซะทีเถอะค่ะ
เดี๋ยว น้องโฟมจะได้หนีมาอีกหรอก
-
อีกหกวัน โฟมสู้ๆ
-
อีตาพี่ทรี
สำนึกตอนนี้สายไปไหมคะ
สองแฝดซนมากกกกก แต่น่ารักนะคะ
นิยายเรื่องนี้แต่งดีแล้วค่ะ
ในความคิดเรานะ
อ่านแล้วไม่เครียด แถมแฟนตาซีโคดๆแบบนี้เราชอบนะ
ไรท์เตอร์สูๆนะคะ
:L2: :L2:
-
โฟมสู้ๆ คนแต่งก็สู้ๆนะค่ะ ^^
-
นี้ยังน้อยไปเว้ย ไอ้ทรี
-
เห้อผุ้ชาย ที่ตอนมีเรื่องราวทำร้ายจิตใจไม่เคยนึกถึง :m16: พอจะเสียคนรักไปเลยคำนึงหา :angry2:เบื่อตัวผู้เฮงซวยแบบนี้จริงๆ :serius2:
อย่ามาคร่ำครวญให้เสียเวลา :beat: ไปหาใหม่สิถนัดนิ จะเอาหญิงหรือชายดีล่ะ เอามันเยอะๆเลยเป็นไง :z3:
ไม่ได้เรื่องปล่อยให้คนของตัวเอง(ที่เป้นอดีต) :beat:มาสร้างปัญหาว่าร้ายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียก็สมควรที่จะโดน :beat:
เซง......เจ้เม้นเหวี่ยงมากเลย ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :fire:
-
โฟมรู้ใจตัวเองแล้วก็กลับไปเหอะน้อออออ
อย่างน้อยก็มีพี่ทรีคอยช่วยเลี้ยงลูกไง ฮิฮิ
น้องสองหน่อน่ารักมากกกกกกกกกกก รักกันมากๆด้วย
กลับไปเป็นครอบครัวสุขสันต์นะ :กอด1:
-
จะว่าไป
อีตาพี่ทรีนี่มันคุณคาวีสวรรค์เบี่ยงชัดๆ
-
:เฮ้อ: นี่กลับกลายเป็นไออวดฉลาดไปซะงั้น คนเราจะแสดงความคิดเห็นที่มันแตกต่างเลยไม่ได้เหรอ ไม่ได้บอกเรื่องนี้ไม่สนุกหรือไม่อยากอ่านแล้วไปอ่านเรื่องอื่นดีกว่าซะหน่อย ก็แค่ไอไม่เข้าใจ และคงจะยึดติดมากเกินไป ก็เลยถาม เพราะมันจินตนาการต่อไม่ออกมันผิดมากนักรึไง จากไม่คิดอะไรเลยแค่ถามเฉยๆ
แม่ง... แซดว่ะ
.
.
:m16: อย่าบอกนะว่าอีตาพี่ทรีมันจะเลือกลูกอย่างเดียว :serius2:
-
^
^
^
ให้กำลังใจคุณไอ
ให้กำลังใจคุณนัท
ให้กำลังใจคุณแตน
ให้กำลังใจทุกคนเลยยยยยย
รักกันเนอะ
มันบีบหัวใจเหลือเกิน(เครียดแทนโฟม) พี่ทรีต้องเลือกทั้งโฟมและดูโอ้ลักยมอยู่แล้ว
-
เครียดเจ้าทรี
เอ็งจะทำไงต่อไปว้า :เฮ้อ:
-
เครียดเลย อีก 6 วัน
-
เครียดแทนทุกฝ่าย
-
อีก 6 วัน.....เครียดทั้งในเรื่องและนอกเรื่องเลยอ่ะ ผ่อนคลายๆๆ ไปเล่นน้ำฝนกันดีกว่านะ ^____^
-
ไม่ขอยายแว้ปไปดูสภาพอีพี่ทรีก่อนแล้วค่อยตัดสินใจก็ได้น้องโฟม
-
ที่นี้ฝนก็ตกเหมือนกันอะคะ จะตกไปถึงจนหนาวเลยรึไงไม่รู้
เห้อ..... หิว
-
อยากฆ่าหมกศพอิพี่ทรีจังเลย :fire:
แต่สงสารโฟมที่รักอิพี่ทรี :m15:
สงสารน้องแฝดด้วยเดี๋ยวจะขาดพ่อ :monkeysad:
เพราะฉนั้นอิพี่ทรีแกเอาไปแค่นี้ก็พอ :angry2: :beat: :z6:
อันนี้ให้ไรท์เตอร์ :กอด1: :L2: :pig4:
-
เวลาในห้วงแห่งความฝันนี่มันช่างผ่านไปเร็ซจริงๆเลยนะคะ
เฮ้ออ ตอนนี้นอกจากโฟมจะรู้ใจตัวเองแล้ว เชื่อว่าพี่ทรีเองก็ต้องรู้ใจตัวเองแล้วเช่นกัน
อยากให้ 2 คนกลับไปเริ่มชีวิตใหม่เพื่อลูกๆที่จะเกิดมานะคะ
ปล.ให้กำลังใจพี่สาวนะคะ ยังไงก็แล้วแต่ นิยายเรื่องนี้สนุกดีคะ แสดงให้ถึงจินตนาการอันไร้ขอบเขตของพี่แตนมากๆๆ หุหุ สู้ๆคะ
-
^
^
^
แอบอู้งานหรอจ๊ะกุ๊กกิ๊ก
-
โอ๋เอ๋ เฮฮาดีกว่า พี่ไอ พี่แตน ยิปปี้ วุ้วๆ
ยุบสภาเลือกตั้งใหม่ อ๊ะจ๊ากก
-
^
^
^
เลือกใหม่ ตั้งใหม่
ได้ พรรคเดิม เอิ้ก
-
จะฮาพากันออกนอกเรื่องไปไหม ไอ้เด็ก 2 รีบน
555
-
:เฮ้อ: เครียดแทนโฟม อยากอยู่กับลูก แต่ก็ยังงอนสามี
เหอๆ เอาไงละทีนี้
-
เหลือแค่6วันเองอ่ะ :serius2:
-
(ไอ้)พี่ทรีทำไมทำกับโฟมกับลูกแบบนี้
-
งะอยู่ได้แค่อีกหกวันเอง
เง้อแล้วจะทำใจได้เหรอเนี่ย
ต้องตัดสินใจแล้วล่ะ
รออ่านตอนต่อไปค้า้บบบบ
-
จะให้โฟมทำยังไงดีคะ 555 คนแต่งก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกัน
-
^
^
^
เครียดแทนโฟมเหมือนกันค่ะ แล้ววันนี้พอดีนั่งดูสวรรค์เบี่ยงมา
แล้วมาเปรียบเทียบพี่เคนกับไอ้คุณพี่ทรี
แง่มๆ ถ้าเป็นพี่เคนก็พร้อมจะให้นู๋โฟมให้อภัย แต่ไอ้คุณพี่ทรีมันไม่สมควรอ่ะ
คนแบบนี้ไม่รู้จะคิดได้หรือยังว่าควรทำไง หรือคิดได้แต่จะทำได้มั้ย ไม่ใช่เดี๋ยวก็กลับมาเป็นแบบเดิมอีก
ผช.เจ้าชู้น่ะ มันอยู่ใน สันดาน ค่ะ ให้เลิกน่ะยาก ใครมีแฟนที่เลิกได้ก็โชคดีไป
แต่ใครได้แฟนที่บอกว่าเลิกแล้ว แต่ลับหลังเป็นแบบพี่ทรีคือ พูดว่าเลิกแต่ไม่เลิกจริงๆ
คือพี่แกไม่เข้าใจไงว่าควรเลิกแบบไหน พูดมาได้ว่าพวกนั้นเค้าไม่ผิดอะไร จะให้ตัดขาดเลยได้ไง
ยังจำได้นะคะว่าไอ้คุณพี่ทรีเคยพูดมาประมาณนี้ ขอบอกว่าเพราะนี่แหละเราเลยจี๊ดเลย 55+
แล้วอีกอย่างพี่แกไม่ปกป้องโฟมเลย หลายครั้งแล้วนะ ตั้งแต่ยัยป้าเลขามาจนถึงยัยป้าที่มาตบโฟมน่ะ - -*
เอาเป็นว่าให้นู๋โฟมกลับมารักษาชีวิตก่อนก้ได้ล่ะมั้ง เพราะถ้านู๋โฟมไม่กลับมาก็ต้องตายนิ
เอาเป็นว่ารักษาชีวิตก่อน เรื่องไอ้คุณพี่ทรีนี่ปล่อยไปอย่าได้แคร์ ทรมานพี่แกเล่น
อีกอย่างจะได้ดูพฤติกรรมพี่แกก่อนว่าตอนนี้น่ะเป็นยังไง คิดได้หรือยัง แล้วทำได้หรือยัง
แต่ถ้าเป็นเรานะ เราไม่ใจอ่อนให้ง่ายๆหรอก ถ้าไม่อยากเจ็บอีก
เจ็บแล้วต้องจำ และทำให้คนๆนั้นสำนึกและจำเหมือนเราว่าเคยทำตัวแบบไหนกับเราเอาไว้
โอ้ เรามาโหมดจริงจังไปมั้ยเนี่ย ปกติชิวนะ แต่พอดีถ้าพูดถึงเรื่องแบบนี้แล้วเราไม่ชิว 555+
-
:เฮ้อ:
เอาเป็นว่ารอดูตอนต่อไปโลดดีกว่าขอรับ :a9:
-
โฟมสู้ๆน้า เครียดแทน
รอดูต่อไป
-
รออ่านตอนต่อไป
-
กลับบ้านเถอะโฟม
-
ทำตามหัวใจ......สิคะน้องโฟม ผลจะออกมาดีหรือร้าย อย่างน้อยก็ไม่เสียใจทีหลัง....ที่ไม่ได้ทำ
ชอบมุขฮา ๆ ของคนเขียนมากค่ะ ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ ยังนึกอยู่ว่าคนแต่งคนนี้เก่งจัง
จับสิ่งรอบ ๆ ตัวมาเป็นเรื่องฮา ๆ ได้ ตัวจริงถ้าจะเป็นคนอารมณ์ดีเนอะ....
แถมยังทำให้คิดตามว่า เออเนาะ.....บ้านเราก็เป็นผู้นำได้นี่เรามีสิ่งดี ๆ ตั้งหลายอย่างเน้อ
ขอบคุณมากค่ะ :L1:
-
ไรท์เตอร์ เขียนให้โฟมมีชู้ทีสิ
อิพี่ทรีมันจะได้รู้สึกมั่ง ชริส์
ปล. ตอนนี้กะลังนั่งเรือสำราญ Oasis of the Seas กลับเข้าสู่อ่าวไทยแระ
หลังจากออกทะเลไปนาน
-
ตัดสินใจดีดีนะโฟม สู้สู้
-
บางครั้งการให้บทเรียนสำหรับคนเจ้าชู้ และทดสอบความรู้สึกของตัวเอง
ก็ดีเหมือนกันนะ ยามที่มีปัญหาก็ถอยกันไปคนละก้าว แล้วดูสิว่า เราขาด
กันได้ไหม เชื่อว่าโฟมจะกลับมาจากมิติจิตใต้สำนึก และทรีจะกลับตัว
ปล. หลังจากผ่านมรสุมนิยายกันมา ขอให้เราทุกคนอ่านเพื่อความสุข
:กอด1: :L2: :กอด1:
-
:z13: จิ้มรีบน :z13:
ตามที่กล่าวมานั้น เป็นประสปการณ์ส่วนตัวด้วยหรือเปล่า 5555
รอตอนต่อไปคร๊าบ เรื่องกำลังมาม่าเลย :monkeysad:
-
โฟม.....สงสารน้องขวาน้องซ้ายน้า...
ให้น้องเค้าได้อยู่พร้อมหน้า...พ่อแม่ลูกเถอะ :amen:
:L2: น้องแตน :pig4:
-
ไปไม่เป็นจริง ๆ :seng2ped:
-
ถึงจะหมั่นใส้อีตาพี่ทรี แต่เราก็สนับสนุนสถาบันครอบครัวนะ
-
ดีใจจะได้เห็นหลานแล้ว ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน มาวันนี้อ่านคุ้มเลย
แต่สงสารพี่ทรีนะ คงจะรู้ใจตัวเองจริงๆแล้วละทีนี้
-
อีก6วัน เครียดแทนโฟม
รักเค้าก็กลับไปเถอะโฟม
+1 :L2: เป็นกำลังใจให้นะคะคุณแตน
-
โฟมจะตัดสินใจยังไงล่ะเนี่ย
เวลาอีก 6 วัน มันช่างสั้นนัก
รีบคิด รีบทำก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไป
-
วันนี้มาลงต่อไหมครับคุณแตน อิอิรออ่านอย่างใจจดใจจ่อ อยากรู้ว่ามันจะเป็นเยี่ยงไรต่อไปครับ... :กอด1:
-
ไรท์ เค้ามีหนทางมานำเสนอแล้ว ลองดูสวรรค์เบี่ยงวันนี้ดูนะคะ
จะบอกว่าคำพูดพี่แอนในเรื่องโดนมาก อยากให้นู๋โฟมเป็นแบบพี่แอนในเรื่องนี่แหละ 55+ o13
-
อ่านแล้วนึกถึงสวรรค์เบี่ยง
พี่ทรีไม่ลองตามหาแบบคุณเคน คาวี เค้ามั่งล่ะ
-
คุณอองตาล...ครับ พยายามหน่อยน่ะ ยังไงก็ยังเชียร์อองตาลอยู่ สถาบันครอบครัว พ่อ แม่ ลูก แต่เด็ดขาดหน่อย ไม่งั้นเชียร์คนอื่นแทน :jul3:
-
ถ้าใจตรงกัน แล้วพี่ทรีสำนึกได้ โฟมจะให้โอกาสมั้ยนะ
เพื่อ พ่อ แม่ และลูกๆ จะได้อยู่ร่วมกันอย่างอบอุ่น
บวก 1 แต้ม รอลุ้นการตัดสินใจของโฟมจ้า
-
ถ้าเป็นโฟมจะเอา ปืนสั้นจ่อ แล้วถามทรีว่า จะเอายังไง ระหว่างเมียกับลูกในท้อง
แต่ถ้ายังทิ้งนิสัยเจ้าชู้ไม่ได้ เลิกไม่ได้ ก็ไปแต่...วิ่งให้ทันลูกตะกั่วในแม๊คแล้วกัน
555+ รุนแรงนิดนึงแบบขำๆ มาเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะครับ สู้ๆ มาต่อไวๆ
:กอด1: :L2: :กอด1:
-
:z13: จิ้มรีบน :z13:
ปั๊บเอาความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาปนอ่ะ 5555 :z2: ล้อเล่นๆ
มานอนรอตอนต่อไปค๊าบ อยากอ่านอ้าาาาา :impress2:
-
เร็วจังง
สงสารทั้งทรีและโฟมเลยอ่ะ
น้องปราชญ์น่ารัก ><
-
น้องโฟม...คิดให้ดี ๆ นะว่าจะเอาอย่างไรต่อไป
ปัญหาทุกอย่างมันมีทางแก้ไข...อยู่ที่ว่าเราจะเลือกทางไหนเท่านั้นเอง
อยากให้น้องโฟมคิดถึงลูกให้มาก ๆ อ่ะ...เพราะตอนนี้น้องโฟมไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว
ยังมีลูกอีกตั้งสองคนให้ต้องคิดถึง...ส่วนไอ่พี่ทรี...แค่นี้ก็น่าจะสาสมกับสิ่งที่พี่ทรีเคยทำไว้แล้วมั้ง
และที่สำคัญ...น้องโฟมเองก็เริ่มรู้ความรู้สึกตัวเองที่มีต่อพี่ทรีแล้วนี่นา
ณ จุด ๆ นี้...ถ้าเป็นน้องโฟม...เค้าเลือกจะกลับไปหาพี่ทรีนะ...เพราะอย่างน้อยก็เพื่อลูก
ลูกเกิดมาแล้วไม่มีแม่...เค้าคงจะรู้สึกแย่...ไม่ใช่ว่าพ่อคนเดียวให้ความอบอุ่นแก่ลูกไม่ได้นะ
แต่เราเองก็อยากจะเลี้ยงลูกของเราเอง...แล้วไหนจะความอบอุ่น การเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์อีกหล่ะ
ส่วนเรื่องของพี่ทรี...เค้าว่ายังมีทางอื่นที่จะทำให้พี่ทรีเข้าใจและสำนึกได้อีกตั้งหลายวิธี =^= b
-
:z2:
-
:z3:
-
^
^
^
เป็นไรไปคะ มาต่ออ่ะยางงงงงงงคุณแตน
เป็นกำลังใจให้น้า
-
คุณแตนเป็นไรรรรรรรรร
ไม่เป็นไรน้าาา กำลังใจอยู่นี่นะจริ๊ o13
-
โอ้แม่จ้าวววววววววววววว เน็ตเน่า เน็ตเมืองนอกก็เน่าได้เหมือนกันเน้อออออ ใครบอกว่าเน่าไม่เป็น โดยเฉพาะเน็ตเมืองแขกโค ตะ ระ เน่าเลย อิอิ...คุณแตนหายไปไหนครับ รออ่านอยู่เน้อออออ...
-
คุณแตนนนนน หายไปไหนอ่าาา
ไม่สบาย ติดน้ำ บ้านน้ำท่วมป่าว คิดถึงแล้วน้าาาาา ห้าวันแล้วอ่าาาาาา
-
คุณแตนนนนนน อย่าดองนาน ไม่ดีน้า
อยากอ่านใจจะขาดแล้ววววววว
-
เข้ามารอจ้า
-
ประกาศคนหายครับ ตอนนี้เกิน 24 ชั่วโมงแล้ว ตำรวจคงจะรับแจ้งความแล้วน่ะครับ :laugh:
-
ประกาศคนหายครับ ตอนนี้เกิน 24 ชั่วโมงแล้ว ตำรวจคงจะรับแจ้งความแล้วน่ะครับ :laugh:
แจ้งเลยๆ สนับสนุนนนนน
-
:call: จุดธูปเลยแล้ว
-
" รอฉันรอเธอ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด.. " งื้ออออออออออ คิดถึงนู๋โฟมกับไรท์ หายไปไหนแล้วค๊า :sad4:
จุดธูปเหมือนคห.บนดีกว่า :call: :call:
-
:call:ด้วยคน
อยากะ9ดอก แต่ก็เปลืองเนื้อที่บอร์ด
มาเร็วๆนะคร๊าบ ผมรอๆ ชอบเรื่องนี้อ่ะ ฮาได้อีก
นู๋ช้อบ ชอบ o13
ปล.มันก็แค่นิยาย อย่าไปเอาอะไรกับมันมาก
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ลงแดง ทรมาน จิตตก
:serius2:
แตนหายยยยยย ไร้ข่าวคราว
มีคนรออยู่น้าาาาา
-
มาแล้วคะ...มาแล้ว พรุ่งนี้ได้อ่านแบบคอมโบเซ็ท ชุดละ 499 บาท เพิ่ม 5 บาท ได้แป๊ปซี่แก้วใหญ่แน่นอนคะ
แล้วเจอกันนะคะ ตอนนี้มันยังเป็นกระดาษอยู่เลย ขอพิมพ์ก่อนน้า
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เฮ้ยยยย คุณแตนนน
คนกันเองน่า 399 ล่ะกันนะ
-
หู้ยยยยยย สิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจ ไม่มีตังค์อ่า ขอเกาะรีบนหม่ำแล้วกัน(?)
เอ่อ ว่าแต่..ตกลงจากนู๋โฟมจะกลายเป็นผู้พันไก่แล้วชิมิเนี่ย ฮ่าาาาาาา
-
อ๊า เค้ากินด้วย
เรื่องกินขอให้บอกหนูนะ
แต่จะว่าไป มาม่าไม่เอาแว้วน๊า
รู้สึกช่วงนี้ขาดสารอาหาร
-
โล่งอก ในที่สุดคุณแตนก็มาตอบซะที ว่าแต่ไอ้คอมโบ้เซ็ทนี่ มันรวดเดียว 5 ตอนเลยใช่ไหมครับ 555++
-
ขอบอก ว่า ชอบบบบบบบบบบ มาก เลยอะ อ่านวันเดียวเลยอะ
เป็นกำลังใจเน้อ
-
วันนี้แล้วซินะ
จองเบาะนั่งรอคร่าาาาาาาา
-
สวัสดีครับทุกคน กระผมยอดชายนายโฟมคนเดิมกำลังจับลิงอาบน้ำอยู่ครับ ผมยังคิดไม่ตกว่าจะกลับไปดีหรือเปล่า จริง ๆ พ่อแม่ผมสอนให้ผมเห็นแก่ตัวมาก ๆ อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ให้ผมทำ เพราะกลัวว่าวันข้างหน้าหรือแม้แต่นาทีต่อไปถ้าผมตาย...จะได้ไม่เสียดายที่เกิดมาเสียชาติเกิด แต่เชื่อเหอะ...ถ้าผมตายผมไปเล่าให้ยมบาลฟังท่านต้องยกนิ้วให้แน่ ๆ ที่ผมท้องได้ เยี่ยม
เข้าเรื่องสะที...ขอโทษครับที่อ้อมไปนู้นเลย นั่งตั่งเล็ก ๆ มองเจ้ารบเจ้าปราชญ์สาดน้ำกันในอ่างไม่ใหญ่ไม่โตนัก เฮ้อ..... ผมถอนหายใจจนไม่เหลือแม้แต่ดอกเบี้ยในธนาคารแล้วครับ วันนี้วันที่ 6 แล้ว ผมเหลือเวลาคิดอีกไม่เกินค่ำคืนผมต้องตัดสินใจว่าจะยอมตายหนีความเจ็บปวด ทิ้งให้สองหน่อนี้อยู่กับพ่อของมันโดยที่ไม่มีผมจะเป็นการดีกว่า หรือวา...ผมจะกลับไปยอมรับชะตากรรมว่าควรมีชีวิตต่อไปให้ได้เห็นลูกเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วค่อยตายทีหลังดี
“ม๊ะฮับ! เมื่อใหย่พ่อจะมา” น้องปราชญ์นั่งลองกับอ่างน้ำ แล้วจับมือของผมที่ยังคงวักน้ำอุ่นในอ่างเล่น ที่แม่ละเรียกไม่ช๊ะ...ทีพ่อละเรียกชัดจังเลย น้อยใจโว้ย
“แม่กำลังคิดอยู่ครับ ว่าเราจะไปหาพ่อดีหรือเปล่า” ผมจับเจ้าตัวน้อยลอยวืดมาอยู่ในตักของผม แล้วห้อยหัวนอนลงกับตักของผม คิดอะไรกันครับ...ผมแค่จะสระผมให้เจ้าปราชญ์ ผมยาวเชียว
“ดีฮั๊ป! ปาดเบื่ออยู่นี้แอ้ว” ผมยิ้มให้กับเจ้านักปราชญ์แสนพูดมากที่นอนเล่นจับสร้อยพระของผมที่แกว่งไปมาตรงหน้าของเค้า เห็นตาโต ๆ แก้มป่อง ๆ แล้วแอบภูมิใจเชื่อแม่มันแรงลูกออกมาน่ารักน่าชังแก้มเป็นกาละมังแบบนี้
“ลบก็เบื่อแล้ว...อยากออกเจิมตี” ผมมองตาพี่ชายของเด็กชายแก้มป่องที่นั่งขัดสมาธิช่วยผมสระผมให้น้องไม่ไกล
“นักรบอยากไปไหนละลูก...ไปเที่ยวสวนดอกแบบเมื่อวานไหมแม่พาไป”
“ม้ายอาว...ลบเบื่อ คิดถึงไฮโย” ผมแอบขำนิด ๆ ที่เจ้านี้บ่นถึงไฮโลมาสองสามวันได้แล้ว ผมค่อย ๆ ตักน้ำอุ่นรดบนหัวเจ้าแก้มป่องในตัก ผมสีน้ำตาล...เชื้อพ่อ
“เอาเป็นว่าเดี่ยวเราอาบน้ำกินข้าว ดีกว่าพรุ่งนี้แม่มีเรื่องจะบอกหนูแน่ ๆ”
“หนุกไหมฮั๊ป!” น้องปราชญ์ยกมือมาจับปากของผมแล้วยิ้มแก้มปริ
“สนุกแน่ ๆ รีบอาบน้ำเร็ว”
++++++
ห้องนอนของผมยังคงบรรยากาศเดิม ๆ ไม่เปลี่ยน ไม่ว่าจะครีมบำรุงผิวของโฟม เสื้อผ้าของโฟม แปรงสีฟันของโฟม หมอนของโฟม โต๊ะของโฟม อะไรที่เป็นของโฟมยังเหมือนเดิมรวมทั้ง...ผมด้วย
ผมลุกจากโต๊ะทำงานก้าวเข้าไปหาเจ้าของร่างที่หลับสนิทบนเตียงเกือบ 7 เดือนเข้าไปแล้ว ร่างกายโฟมยังคงสมบูรณ์ทุกอย่างเพราะแพทย์พยาบาลที่ผมให้เข้ามาตรวจร่างกายโฟมทุกวัน อาหารที่มีสารอาหารครบตามที่ร่างกายของโฟมต้องการ อาหารทุกอย่างถูกส่งผ่านทางสายยาง....
ผมของโฟมยาวขึ้นมาก...ผมลูบแก้มนวลของโฟมช้า ๆ เหมือนเค้าแค่หลับไปอีกไม่เกินนาทีเค้าก็ต้องตื่นมาเพราะผมกวนเค้าอยู่แบบนี้ ผมคิดแบบนี้ทุกครั้งที่สัมผัสผิวของโฟม...แต่ผลที่ได้มันก็แค่ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ หมอบอกกับผมเย็นนี้ว่าโฟมครบกำหนดคลอดอีกไม่กี่วันข้างหน้า และมีโอกาสคลอดก่อนกำหนดเพราะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดาคือการที่ผมต้องเลือกระหว่างโฟมกับลูก
มันไม่ใช่ว่าถ้าผมเลือกโฟมแล้วโฟมยังคงอยู่แบบนี้ต่อไปได้ปกติ มันไม่ใช่...ถึงแม้ผมจะเลือกโฟมไม่คิดจะเก็บเจ้าตัวน้อยไว้ก็คงเป็นไปไม่ได้ มีแค่ต้องเปิดท้องของโฟมออกแล้วให้ลูกของผมปลอดภัย...ส่วนแม่ต้องแล้วบุญแต่กรรม ผมเสาะหาหมอที่เก่งที่สุดในโลกนี้ตลอด 6 เดือนที่ผ่านมา แต่การคลอดลูกจากชายก็เป็นอันตรายมากอยู่แล้ว แต่โฟมกำลังท้องแฝด แทบไม่มีโอกาสให้แม่ได้รอดชีวิตเลยด้วยซ้ำถ้าแม่ยังหลับแบบนี้
“โฟม...ตื่นซะทีเถอะ พี่ยอมโฟมแล้ว ยอมทุกอย่าง...ยอมจริง ๆ พี่รักโฟมมากนะ ได้โปรดอย่างทิ้งพี่ไป”
++++++
“ว่าไง...เจ้าพวกลิงค่างมันหลับหมดแล้วหรอ ทำไมพวกมันซนบรรลัยอย่างงี่นะ”
ยายบ่นพึมพำ...ก็ไม่อะไรมากหรอกครับ ก็แค่เจ้าสองลิงอยู่ ๆ ก็ไปนั่งกลางโต๊ะอาหาร แล้วตักโน้นตักนี้ให้ผม ตาแล้วก็ยายสะเละไปหมด ไม่พอยังป้อนข้าว ป้อนน้ำ...เอาช้อนตักแกงไปตักน้ำในแก้วใส่ปากให้ตา ใช้มือหยิบผักยื่นให้ผม หรือแม้แต่ก้มลงไปกินข้าวในจานเหมือน....นั้นแหละ พอจะจับให้ลงโต๊ะ...ก็วิ่งวุ่นบนโต๊ะเหมือนสนามฟุตบอล ผู้ใหญ่ ผู้แก่ก็ตกใจกลัวโต๊ะจะพังแล้วตกลงมาทั้งคู่ แต่ดูเจ้าสองลิงมันจะสนุกกับการวิ่งหนีพวกผมบนโต๊ะ เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดังลั่น...ถ้าคนไหนโดนจับได้อีกคนก็ช่วยให้หลุดออกมาได้
ผมเหนื่อยก็เลยนั่งมองเค้าวิ่งบนโต๊ะอย่างปลง ๆ ถ้าตกลงมาก็ถือว่าเป็นครูแล้วกันจะได้จำ ที่ไหนได้...เค้าสองคนเห็นผมนิ่งคิดว่าผมโกรธร้องไห้จ้าไม่ยอมหยุด ใครปลอบก็ไม่หยุดเป็นผมเองต้องปลอบแล้วอุ้มกระเตงไปอาบน้ำ แล้วอุ้มมาใส่เสื้อผ้า ยังครับ...ยังไม่เลิกร้องไห้กันหรอก แผดเสียงดีไม่มีตกเหมือนตอนผมท้องแดกนกหวีดไม่ก็เที่ยวผับบ่อยอย่างนั้น ผมก็เลยต้องอุ้มทั้งสองคนบนบ่ากล่อมจนหลับ
“ตากับยายตามใจกันเกินไปนี้ครับ เลยไม่ฟังกันเลยทีนี้” ผมเดินมานั่งใกล้ ๆ กับยายที่กำลังจิบชาอยู่
“คิดได้แล้วนะสิ..ถึงมาหายายเวลานี้” ผมยิ้มให้ยาย...ยายนี้รู้ลึกรู้จริงยิ่งกว่าครอบครัวข่าว 3 อีกนะครับ ผมพยักหน้าให้ยาย
“ยายผมจะกลับไปคลอด...ส่งผมกลับไปเลยฮะ”
“คิดถูกแล้ว” ยายลูบหัวผมเบา ๆ แล้วก็
วู๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ผมกรอกตามไปรอบ ๆ มันมีแต่ความมืดสนิทคงมีแต่เพียงแสงจันทร์ที่ที่สาดส่องลอดเข้ามาจากหน้าต่างให้ผมพอรู้ว่าภายในห้องเป็นยังไง ผมรู้สึกปวดเมื่อย..ชาไปทั่วร่างกาย แขนขาหนักแถบขยับไม่ได้
“โฟม.....ตื่นแล้วหรอ” ผมหันไปมองคนข้าง ๆ ที่ตาปรือมองผม :a5:
“ฮะ....พี่หลับต่อเหอะ” พี่ทรีกอดผมแน่นขึ้น ปากของเค้ากำลังจูบขมับผมอยู่
“พี่รักโฟมนะ......” ผมนิ่งไปซักพักขยับตัวเบา ๆ รู้สึกว่าแขนขามีแรงกว่าเกา จึงค่อย ๆ ยกตัวเองขึ้น ผมมองแขนของพี่ทรีที่โอบท้องของผมไว้ไม่ห่าง
“พี่รักโฟมนะ.....” อยู่ ๆ ไอ้พี่ทรีก็พูดขึ้นมาเฉย ๆ ทำเอาผมตกอกตกใจหมด ที่แท้มันละเมอครับ ผมลูบหัวทุย ๆ (หัวควาย ๆ นั้นแหละครับ) ของพี่ทรีไปมา
“ผมก็รับพี่นะ...” ผมพูดเบา ๆ พูดเล่น ๆ ไปงั้นมันกลับยิ้มใหญ่เลย
ผมลุกขึ้นจากเตียงเซเกือบขมำหน้าไปจูบราตรีสวัสดิ์กับพื้น ลืมคิดไปว่าตอนนี้ท้องผมใหญ่โตมากมาย...โหยใหญ่จริง ๆ ครับทำเอาผมแบกซะปวดหลังไปหมด ผมใช้แขนด้านขวาพยุงท้องเอาไว้เหมือนโอบบาตรพระ แล้วเดินไปริมหน้าต่างช้า ๆ ผมเปิดหน้าต่างสูดอากาศเข้าเต็มปอด เอ๊ะ...ไม่ยักก็หนาวแหะ มันแค่เย็นสบาย ๆ เหมือนเปิดแอร์ 25 องศาช่วยชาติเท่านั้นเอง
ผมชะโงกลงไปเห็นบ้านของไอ้โฮโลแล้วคิดถึงความเดิมตอนที่แล้วโน้น ไอ้หมาจอมหักหลัง..ทำกับผมได้ ผมยิ้มให้กับวีรกรรมหนีผัวอันห้าวหาญของผม แต่มาโดนหมาหลอกแบบไม่เป็นท่า..คิดแล้วเสียหมาจริง ๆ ครับ
ผมหันหลังกลับเข้าไปในห้องยืนจ้องพี่ทรีอยู่เงียบ ๆ ถ้าผมหนีไปตอนนี้จะดีไหมนะ....ผมคิดได้อย่างงั้นก็สาวเท้าออกจากห้องไป แสงไฟจากโคมให้แสงสว่างพอเพียงกับผมอยู่แล้ว แต่ค่อยข้างจะเดินลำบากเพราะท้องโตสักหน่อย ผมค่อย ๆ เกาะราวบันไดไฮโซลงมาด้านล่าง เสียงนาฬิกาตีดังสนั่นชั้นล่าง 5 ครั้ง ทำให้ผมรู้ว่าตอนนี้มันจะเช้าแล้ว..จะทำอะไรก็จงรีบทำให้ไว
บันได้ขั้นสุดท้ายหมดลงพร้อมกับเท้าของผมเหยีบกับพื้นหินแกรนนิตขัดมัน ผมค่อนข้างเหนื่อยง่ายไปหน่อยแค่ลงบันได้ไม่ได้ใช่สมองมาก แต่มันเหนื่อยจริง ๆ ... ผมพักเพียงอึดใจก็สาวเท้าออกจากบ้านไป มีเสียงคนเดินไม่ไกลมากนัก....ตายละหว่าทำไงดีครับ ผมรีบสาวเท้าไปหลับอยู่หลังผ้าม่านประตู.... ผมแอบมองเห็นป้านองบีเดินมาที่ผมยืนอยู่เมื่อกี้แล้วมองซ้ายขวา ซักพักป้าก็วิ่งไปอย่างเร็ว...ดีครับไปเร็ว ๆ เลย
ผมย่องออกจากบ้านรำลึกวิชามารกลับบ้านเช้า (เพราะเที่ยวเพลิน) จากตอนที่ยังเป็นหนุ่ม ๆ ประตูบานใหญ่ค่อย ๆ เปิดออกเพราะแรงผลักของผม
....แอ๊ดดด...........................................................
เสียงสยองขวัญสุด ๆ ผมเดินลัดเลาะไปทางข้าง ๆ บ้าน พยายามใช้ต้นข่อยบังตัวผมจากยามรักษาความปลอดภัยที่เดินมากันสามคน แต่อะเด๊ะ! อะไรเปียก ๆ มาอยู่ใกล้ ๆ กับตูดของผม
“เฮ้ย....อุ๊บ” ผมรีบปิดปากตัวเองแน่นแล้วหมอบตัวให้พุมข่อยบังตัวผมอยู่
“ไอ้ไฮโล...แกอยากให้ชั้นหัวใจวายตายก่อนเห็นหน้าลูกรึไงฮะ มาดี ๆ ไม่มา...ดันมาดมก้นทักทาย” ผมด่ามันเสียงกระซิบ แต่มันนะสิครับนั่งหลังตรงกระดิกหน้า ทำหน้าระริกระรี้ (ผมคิดว่าแบบนั้นนะ)ส่งมาให้ผม
“เฮ้อ....เอาวะ ไม่ด่าแกก็ได้” ผมพูดอย่างปลง ๆ ไอ้ไฮโลก็เข้ามาดมท้องผม ไม่พอยังมาเลียหน้าผมอีก อี๊....สกปรกไฮโซอย่างโฟมรับไม่ด๊าย!
“พอแล้ว...ไอ้ไฮโล หยู๊ดดดด..” ผมด่ามันด้วยเสียงกระซิบ มือก็พยายามดันหน้าหมา ๆ ของมันออกจากหน้าของผม กว่ามันจะมานั่งกระดิ๊กหางทำหน้ากวนตีนผมอีกทีเอาผมหอบเลยทีเดียว
“รู้ว่าแกคิดถึง...แต่ช่วยคิดถึงแบบปกติได้ไหมฮะ”
อ๊าววู้ววววววววววววววววววววววว........... อ๊าว อ๊าว อ๋าววู้ววววววว
เอ๋อ....มึงจะหอนทำด๋อยทำไมวะ กูคนไม่ใช่ผีนะโว้ย!... ระ...หรือว่ามันไม่ได้หอนผม แต่มันหอนอย่างอื่นที่ไม่ใช่ผม ไอ้ไฮโลยังคงหอนต่อไปทำผมต้องลงไม้ลงมือตบกระบาลมันหนึ่งที ผมเลยหยุดหอนแล้วยิ้มลิ้นห้อยมองผมตาปริบ ๆ ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินไปยังศาลตายาย โดยมีไอ้หมาคอยดูด้านหลัง (มันช่วยรึหรอ)ให้ ผมเงยหน้ามองศาลพระภูมิตากับยายแล้วผมก็ยิ้มขึ้นมาเฉย ๆ
“ยายจ๋า..ตาจ๋าโฟมกลับมาแล้วนะ ไม่ต้องเป็นห่วงโฟมจะเลี้ยงสองลิงนี้เอง” ผมยกมือขึ้นกราบแล้วจึงหันหลังกลับเพื่อออกจากพื้นที่บริเวณบ้านนี้โดยเร็วก่อนที่ไอ้เจ้าของบ้านจะตื่น
ผมใช้ต้อนข่อยเป็นฐานกำลับผมเช่นเคย ผมค่อย ๆ เลาะไปตามแนวจนมาโผล่ที่บ้านไอ้ไฮโลอีกครั้ง ผมก้มตัวลงแล้วลูบหัวมัน
“โซโล...ครั้งแรกนะเนี๊ยะที่ชั้นเรียกชื่อแกถูก...ฉันไปแล้วนะน้องก็ไปด้วย ดูแลพ่อแกดี ๆ แหละ” ผมลูบหัวไอ้ไฮโลแล้วมันครองหงิง ๆ เหมือนจะรู้ครับ
“โฟม!!! โฟมอยู่ไหน!!! โฟมอย่าหนีพี่ไป!!!! พวกแกออกตามหาเมียฉันให้ทั่ว!!! ถ้าไม่ได้เมียชั้นกลับมาไม่ต้องเอาหน้ามาให้ชั้นเห็นอีก!!!”
เสียงโวยวายจากเสียงที่ผมไม่ได้ยินมานานดังขึ้นจากด้านบนของหัวผม ไฟทั้งบ้านเปิดสว่างพร้อมกันทันที ไม่เว้นแม้แต่ไฟที่เปิดให้ความสว่างกับบ้านไอ้ไฮโล
“ทำไงดี! ทำไงดี๊” ผมเดินวนไปมา ก็คนมันไม่รู้นี้ครับจะไปทางซ้ายหรือว่าไปทางขวา ขวาก็ตาย..ซ้ายก็ตาย
“โฮ่ง!” ผมหันไปมองที่เสียงเห็นไอ้ไฮโลมันนั่งอยู่ประตูบ้านหมา ๆ ของมันรอผมอยู่
“เห๊อะ...ความนี้แกไม่ได้กินชั้นหรอกโว้ย! ไอ้หมาจอมหักหลัง!” ผมกอดอกมองมันแบบนี้ทัน เรื่องเก่งกับหมาไอ้กระผมนะถนัดนัก
“พวกแกไปดูด้านหลัง สาวอีกกลุ่มไปดูด้านหน้า...เฝ้าทางออกทุกทางไว้อย่าให้คราดสายตาไปได้” เสียงของอาเมทดังขึ้นไม่ไกล ผมที่หันหลังต้องหันไปดูเห็นบรรดาพ่อบ้าน ยาม คนสวนวิ่งกันไปดักหน้าหลัง ประตูอย่างที่อาเมทบอก มีกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งมาทางผม
“ตายห่า..... เอาวะ” ผมรีบคลานเข้าไปในบ้านหมาอย่างทุเรศทุรัง ผมเข้าไปด้านในสุดเจอกับพรมนุ่น ๆ เอาไว้ให้หมาของพวกไฮโซนอน แถมมีตุ๊กตาอีกด้วย....ไอ้ไฮโลมันรู้หน้าที่เดินมานอนบังทางออกซะมิด ข้างนอกก็คงไม่เห็นผม
เอ้อ! ก็ดีเหมือนเกินเดินนานจนเมื่อยหลัง เมื่อยขาไปหมด...ขอเอนหลังเสียหน่อย ตอนนี้ก็คิดไปพราง ๆ ก่อนว่าแผนออกจากบ้านจะทำยังไง ต้องมีแผนหลัก แผนรอง แผนย่อย แผนแขวง แผนตำบล แผนซอย เอาให้ละเอียดยิ๊บชนิดฝอยทองเรียกพี่ ด้วยความฉลาดหลักแหลมของไอ้โฟมคงหาทางออกจากที่นี้ไม่ยาก
เสียงฝีเท้าวิ่งกันผ่านตัวผมไปมา ผมสังเกตไอ้ไฮโลว่ามันจะตุกติกหรือเปล่า....แต่มันก็ทำหน้านิ่งมองคนโน้นวิ่งผ่านมันไปที เดี่ยวอีกฝูงก็วิ่งมาดีด้าน.... ห๊าว...... แจ๊บ ๆ อู้ย ปวดหลัง .......แจ๊บ ๆ
-
ไม่ใช่ว่าพักเพลินจนหลับไป
เหมือนครั้งที่แล้วหรอกนะ :laugh:
แอบรู้สึกสงสารไอ้พี่ทรีนิสๆแหะ
+1 พี่แตนจ้า :กอด1:
-
จะต่ออีกมั๊ยครับคิดถึง 2 หลานมากมาย
-
เข้าไปแอบในบ้านหมาอีกแล้วคงจะรอดเหมือนครังแรก :laugh:
อิตาพี่ทรีมันเปลียนแปลงตัวเองได้ยังหรือว่ายังไม่เลิกนิสัยเจ้าชู้อีก
ถ้าเป็นแบบนั้นโฟมสมควรทิ้งมันอย่างถาวรเลย :angry2:
-
เฮ้ย โซโล หักหลังเลย ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่ได้ๆ ตอนนี้ข้าพเจ้าสนับสนุนสถาบันครอบครัวจ้ราาาาาาาาา
แต่หวังว่าพี่ทรีจะสำนึกแล้วนะ :เฮ้อ:
-
ต่ออีกไหมอ่ะค่ะพี่แตน
-
กร๊ากกกกกก อย่างกับเหตุการณ์ย้อนกลับไปตอนแรก หวังว่าไฮโลคงไม่หักหลังนู๋โฟมอีกนะ :laugh:
-
:call: :call: :call:
-
คราวนี้เจ้าหมาจะหักหลังอีกป่าวหน่า
-
อยากจะลงไปนอนดิ้นกะพื้นแล้วพูดว่า..."เค้าจะเอาอีก เค้าจะเอาอีก เค้าจะเอาอีก" แง๊งงงงงงงงงงงงงงงงง๊...T^T
ดีใจนะที่น้องโฟมกลับมา...แต่ทำไมน้องโฟมต้องหนีด้วยหล่ะ...อยู่เผชิญหน้ากะปัญหาดีกว่านะ
หวังว่าคราวนี้โซโลจะหักหลังน้องโฟมอีกหน...กร๊ากกกกกกกกกกก กกกกกส์ *โดนน้องโฟมกระโดดถีบขาคู่ใส่หน้า*
พี่ทรีนี่ก็ความรู้สึกช้านะ...เมียที่หลับไปตั้ง 6 เดือนฟื้นขึ้นมาทั้งที...แทนที่จะตื่นมาดูเมีย กลับนอนต่อซะง้าน
เกินคำบรรยายจริง ๆ ให้ตายสิพี่ทรีเอ๋ยยยยย ยยยย ยยยย -*-
ง้านก็ปล่อยพี่ทรีเค้าหาของเค้าไป...แต่ไรท์เตอร์ฮะ...ถ้าจะให้ดี ไรท์เตอร์มาช่วยพี่ทรีเค้าหาน้องโฟมหน่อยดีมั้ยฮะ
อยากจะรู้จริง ๆ ว่าพี่ทรีจะเจอน้องโฟมอ่ะป่าว...คริคริ >///////<
-
เผลอหลับอีกหละสินางโฟมเนี้ย อิอิ ทำอะไรรั่วจริงๆจะเป็นแม่คนแล้วน๊า
-
หงะ o22
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
จะเอาอีกง้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
o9 o9 o9
-
หววังว่าคราวนี้พี่ทรีแกคงตัดสินใจเด็ดขาดขึ้นน่ะ o18
-
ค้างอย่างมากมายเลย
โฟมแกล้งพี่ทรีสุดๆไปเลยนะนั้น
สงสัยย้อนรอยแบบเดิมอีกแน่ๆ
-
งืม......มันอะไรกันนักกันหนาวะ คนจะนอนโว้ย.... นี้ผมมานอนบนเรือรึเปล่าครับ มันโยกเย้กขึ้น ๆ ลง ๆ ยังไม่รู้ แต่ที่แน่น ๆ อุ่นดีครับ แต่ชวนเวียนหัวชะมัดยาด
“โฟม... โฟมครับ” เรียกทำพ่อหรือครับ...กูจะนอน
“โฟม.......” ผมรู้สึกเหมือนมีแมลงมาไต่แถวแก้มผมแปลก ๆ
“รำคาญโว้ย!!!”
“ว๊าย!/ เฮ้ย!/ จ๊าก!/ กรี๊ด!!!!” นี้คือเสียงตอบรับเหมือนบี้เดอะสตาร์มาเปิดร้านขายหมูปิ้ง ผมลืมตาขึ้นแล้วกวาดตามองรอบ ๆ เหมือนผมเป็นเมดูซ่าเลยครับหันไปทางไหนก็แข็งเป็นหินทีเดียว
“โฟม.....” ผมเงยหน้าไปมอง อ่าวเฮ้ย!! มันอุ้มผมตอนไหนวะ
“เฮ้ย!!!” ผมดิ้นนิดหน่อยก็ต้องหยุดเพราะไอ้พี่ทรีมันบอกว่า...
“ดิ้นมาก ๆ ตกลงไปท้องแตกตายนะ” นั้นแหละครับไอ้โฟมนิ่งสนิท
“บอกแล้วป้าว่าไม่ใช่ผี” ผมมองไปทางขี้ปลาทองคนหนึ่งกระซิบกระซาบกับป้านองบี ป้าเค้าคิดว่าผมเป็นผีใช่ไหมครับ ผีมันหล่อเหมือนผมเลยหรอ
“ปล่อย....” ผมเอ่ยแค่นั้นไอ้คนตัวใหญ่อย่างกะควายก็ค่อย ๆ ปล่อยผมลงรันเวย์โดยสวัสดิภาพ มันไม่หนักรึไงครับผมท้องโตขนาดนี้ต้องหนักมากแน่ ๆ
“โฟมยังไม่แข็งแรงให้พี่อุ้มดีกว่า”
“เสือก! โอ้ย!” แรงถีบจากท้องทำเอาผมจุกและเจ็บไปหมด มันแรงกว่าจากความรู้สึกเดิมก่อนผมหลับไปด้วยซ้ำ มันถีบมาจาก...ด้านซ้าย ลูกหนอลูก.....
“โฟม! เป็นอะไรมากรึเปล่า” ผมจุกจนพูดไม่ออกทำให้ไอ้ผัวตัวเดิมมันตวัดตัวผมขึ้นแล้วสาวเท้าขึ้นห้องนอนทันที ปากก็ร้องปาว ๆ ให้เรียกหมอมาให้หมอโรงพยาบาล มึงจะเวอร์ไปไหนวะ...
“โฟมเจ็บอีกไหม....” ผมถูกมาวางบนเตียงเดิม คิดถึงกลิ่นที่นอนนี้เหมือนกันครับนอนในบ้านหมามันไม่สบายนี้...
“ยุ่งน่า” ผมบอกไปแค่นั้นแล้วเอนตัวลงนอน อะ...อู๊ย ปวดหลังครับ ไอ้พี่ทรีประคองผมให้นอนลงช้า ๆ ใบหน้าของมันก้มต่ำอยู่ใกล้กับหน้าของผมม๊ากมาก ผมกับมันสบตากันอยู่สักพักผมก็ยอมหลบสายตาแทน
“พี่รักโฟม คิดถึงโฟมมากรู้ไหม”
“ไม่รู้....ไม่อยากรู้ ไม่อยากฟัง” ผมถูกมือของไอ้พี่ทรีจับให้หน้าของผมหันตรงไม่สามารถขยับไปทางไหนได้อีก ผมเลยจำใจต้องจ้องกับมัน
“งั้นก็มองตาพี่แล้วกัน มันจะได้บอกไงว่าพี่คิดยังไง” ผมจ้องตาของมันจริง ๆ ครับ ใจผมเต้นแรงแปลก ๆ หน้าก็ร้อน ๆ
“เอ๋อ.... คือ มองไปก็ไม่รู้หรอก” ผมพูดไปแบบนั้นอยู่ ๆ ก็ถูกก้มลงมาจูบซะแบบนั้น ผมเบิกตากว้าง ไอ้พี่ทรีก็ไม่ยอมถอนจูบ มือข้างหนึ่งจับหน้าไม่ให้ผมหันหนี อีกข้างก็ปิดตาผมไว้
จากที่จูบอย่างทุลักทุเลกลายเป็นจูบที่เชื่องช้า มันหวานที่ลิ้นแปลก ๆ ลิ้นร้อน ๆ ของไอ้พี่ทรีกำลัตวัดลิ้นผมให้พันกันนัวเนีย ถ้ามันพันกันแกะไม่ออกคงจะขำพิลึก มือของผมที่ทุบและผลักตัวไอ้พี่ทรีครั้งแรกก็เคลิ้มกับรสจูบ มือของผมกำลังจะคล้องคอไอ้ผัวของผมอยู่เชียว แต่ผมกับไอ้พี่ทรีก็สะดุ้ง และผละออกจากกันเหมือนแม่เหล็กขั้วเดียวกัน
“โอ๊ะ!/เฮ้ย!” โอ๊ะนะเสียงผมครับ ส่วนเฮ้ยนะของไอ้ที่คล่อมผมข้างบน ผมนิ่งกับแรงถีบของลูกซักพัก....ผมค่อย ๆ ลูบไปด้านขวาเบา ๆ ใจเย็นๆ ลูก...แม่ขอโทษที่เผลอไปนิด
“ลูกเตะแรงจังเลย...คงจะแข็งแรงน่าดู”
“ซนบรรลัยต่างหาก” ผมพูดแค่นั้นไอ้พี่ทรีก็ตาโตมองผมค้างไปนาน
“โฟมว่าไงนะ...”
“เปล๊า....”
ผมมองทั้งหมอ ทั้งหมาอย่างอาฆาตแค้น..ยัง..ยังเอาหน้าหมา ๆ มาเสนอให้ผมเห็นอีกครั้ง ไอ้ผมมันพวกอดทนเจ็บแล้วไม่จำ สุภาษิตเค้าก็บอกแล้วว่าอย่าไว้ใจหมาอย่างไอ้ไฮโลไม่งั้นมันจะแว้งกัดหักหลังอย่างที่เป็น ผมที่นอนอยู่บนเตียงและประชากรประเทศไทยจงเจริญจากไหนไม่รู้มายืนให้กำลังใจลุงหมอตรวจร่างกายผม ในห้องแทบไม่มีพื้นที่ให้ไข่ยุงได้วางไข่ ลุกหมอเข้ามาวัดชีพจร ให้อ้าปากตรวจหินปูน ส่องหูดูขี้หู ฟังเสียงปอด เอาปลอดมาเสียบใต้รักแร้เอาไว้ดมกลิ่นเต่า จด ๆ จิ้ม ๆ วาด ๆ ไปคนในห้องก็ลุ้นจนตัวโก่ง ลุงหมอลากผ้าห่มมาคลุมท้องผมจนมิด แล้วจึงดึงชุดนอนผมขึ้นให้เห็นท้อง พอเสื้อนอนผมขึ้นมาได้ก็ค่อยดึงผ้าห่มออกแต่......
“หมอ!! ทำอะไรนะ” ไอ้ผัวเลวที่นั่งเฝ้าหมออยู่ข้างๆ ผมพร้อมกับไอ้หมาทรยศก็เข้ามาเกือบกัดมือลุงหมอ
“ผมจะจับดูว่าเด็กในท้องกลับหัวรึยังครับ” ลุงมือยกมือขึ้นสูงเหมือนผู้รายจำนนต่อปืนของตำรวจที่จ้องเป่าหัว ผมที่เป็นคนกลาง...อาย คนเยอะซะด้วยงี่เง่าต่อหน้าประชาชี
“เมื่อวานก็จับ/โฮ่ง!” เป็นทั้งคนทั้งหมาครับ
“เมื่อวานยังไม่กลับตัว แต่วันนี้อาจจะกลับก็ได้นะครับ”
“หมอครับ..ทำไมต้องรอให้หัวลูกผมกลับด้วยหละครับในเมื่อเราก็คลอดโดยการเปิดหน้าท้อง” ผมมองหมอแล้วก็จับ ๆ คลำ ๆ ท้องของตัวเอง อันไหนหัว...อันไหนขาหว่า
“การกลับหัวคือการแสดงความพร้อมที่จะมีชีวติภายนอกท้องของแม่นะครับ” ลุงหมอยิ้มให้ผมแล้วก็ลงมือใช้ปลายนิ้วกด ๆ จับ ๆ ท้องผม...ส่วนผัวกับหมาที่นั่งข้าง ๆ ก็ทำเสียงจิจ๊ะไม่พอใจ หมาก็ฟึ๊ดฟัดใส่อีก...ผมหมั่นไส้เลยฟ๊าดแขนไอ้ผัวผมไปทีหนึ่ง...ยังจะทำหน้ายุ่งอีก
“เท่าที่ผมดู...เด็กกลับหัวแล้วนะครับ...แต่กลับแค่คนเดียว”
“ฮะ!!!!” เสียงไอ้พี่ทรีดังกว่าพวกเลยครับ แล้วพวกในห้องก็แซงแซ่คุยกันกับหัวข้อ ลูกหัวดื้อไม่ยอมกลับหัวในท้องผม ส่วนผม..รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ก็อย่างที่รู้ ๆ และเดาได้ว่าใครมันกลับท่ารอ...ใครที่ยังงอนที่ผมเผลอใจเมื่อกี้
“โฟม....ลูกเราไม่กลับหัวทำไงดี หมอครับ! ผมเลือกภรรยาครับ...เอาเด็กออกเลย” ไอ้พี่ทรีพูดบ้าอะไรของผมก็ไม่รู้
“เฮ้ย! พี่จะฆ่าลูกหรอ”
“แต่ลูกไม่กลับหัว...พี่กลัวว่าโฟมจะเป็นอันตราย ลูกเรามีใหม่ก็ได้แต่โฟมมีคนเดียวพี่เลือกโฟม” มันรักผมหรือว่ามันสร้างภาพก็ไม่รู้นะครับ ยากที่จะเชื่อหรืออีกนัย เชื่อยาก
“คุณอองตาลครับ...การที่เด็กหัวไม่กลับมันไม่ถือว่าเป็นเหตุร้ายแรงขนาดนั้นครับ เราไม่จำเป็นต้องเลือกครับ”
“โฟมไม่เป็นไรผมก็วางใจ”
ทั้งวัน!...ทั้งวันจริง ๆ ครับผมยืนมองรถใครก็ไม่รู้เข้า ๆ ออกบ้านมากมาย พี่ซองกับพี่แซนก็มาเยี่ยมผมนะครับ แต่ไอ้พี่ทรีไม่ยอมให้เข้ามาในบ้านก็ได้แต่ตะโกนคุยกันเอาเหมือนคนโดย ส่วนต้นข้าวโดนพี่ดาปลากไปดูงานหวังท้องก่อนแต่งอย่างที่ไอ้พี่ทรีว่า เห็นบอกว่าครอบครัวของสองคนรับรู้แล้วแต่ต้นข้าวยังไม่อยากแต่ง
ไม่ว่าจะกินข้าวอาบน้ำ ไอ้พี่ทรีกับหมาทรยศไม่ยอมห่างจากผมเลย ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนเตียง....ไม่ได้ใช้นะครับ แต่ไอ้พี่ทรีเต็มใจเองนวดขาให้ผมไม่พอ..ยังนวดเท้าให้ผมด้วยเพราะผมเป็นตะคิวตอนออกมาจากห้องน้ำ
“โฟม...หายเจ็บรึยัง” ผมพยักหน้าทำเป็นอ่านหนังสือการเลี้ยงลูก...ผมกำลังหาวิธีให้นมอยู่ครับ ผมงงว่าผมจะเอานมที่ไหนให้เจ้าเด็กสองคนกิน เพราะถามหมอ..หมอแนะนำให้กินนมผมก่อน แล้วไอ้นมของผมมันมีด้วยหรอครับ
“โฟม....”
“หื้ม....” ผมตอบรับ..แต่ตายังไล่อ่านบนความในหนังสืออยู่ ทางออกของน้ำนม...น้ำนม อยู่ไหนวะเนี๊ยะ
“พี่เลิกหมดแล้วนะ”
“ไม่ได้ถาม”
“พี่อยากบอก”
“ก็เรื่องของพี่” ผมยังคงมองหนังสือในมือ แต่ใจจริงอะ...ไม่รู้เรื่องแล้วครับว่าอ่านถึงไหน
“พี่รักโฟมคนเดียว...พี่รู้ว่าพี่ขาดโฟมไม่ได้ ไม่มีใครมาแทนโฟมได้ก็ตอนที่พี่เกือบเสียโฟมไป” ผมฟังเสียงอ่อย ๆ แล้วก็...นะ
“คิดว่าชอบ....”
“พี่ขอโทษ.....พี่เลิกหมดแล้วจริง ๆ นะ”
“พี่พูดแค่นี้ผมไม่เชื่อง่าย ๆ หรอก มันต้องใช้เวลา”
“พี่ให้เวลาโฟมทั้งชีวิตของพี่เพื่อพิสูจน์ว่าพี่รักโฟมคนเดียว”
“พี่ไม่คิดว่าพี่รักผมข้างเดียวบ้างหรอ”
“พี่รู้ว่าโฟมก็รักพี่...เรารักกันนะโฟม” มึงนี้นะ..รู้ว่ากูรัก
“ผมไม่ได้รักพี่”
“ไม่จริง...โฟมรักพี่ พี่เชื่อสิ่งที่พี่เห็น มองด้วยใจ...มากกว่าดูด้วยตา” ผมกับไอ้พี่ทรีจ้องกันซักพักไอ้พี่ทรีก็ก้มลงจูบหน้าท้องด้านที่ลูกชายตัวแสบมันไม่ยอมกลับหัว
“ลูกจ๋า....ทำไมลูกไม่กลับหัวละลูก พ่อเป็นห่วงหนูกับแม่นะ....ยอมกลับหัวเถอะนะแม่จะได้สบายใจ” ไอ้พี่ทรีลูบท้องผมไปมา ผมที่นั่งพิงกับหัวเตียงวางหนังสือในมือลงแล้วลูบหัวของพี่ทรีที่ซบกับท้องของผม ผมมองหน้าที่ดูโทรมจนหมดหล่อไปมาก คงเครียดมากจริง ๆ ขอบตาคล้ำไปหมด
“ผมกรักพี่ โอ๊ะ! โอ้ย....” แรงขยับด้านในทำให้ผมสะดุ้งและเจ็บจี๊ดไปทั่วตัว ใจของผมหวิว ๆ ชอบกล
“โฟม! โฟมเป็นอะไร”
“ปวด...ท้อง โอ้ย....พี่ช่วยโฟมด้วย” น้ำตาของผมเริ่มหยดออกจากหางตา ผมปวดท้องไปหมดเหมือนท้องกำลังบีบลุกในท้องของผมอยู่
“ปวดท้อง...จะ จะ คลอดหรอโฟม” ผมพนักหน้าแทน...ผมเหมือนจะเป็นลมแต่เป็นไม่ได้เพราะปวดท้องไปหมด ปวดหน่วง ๆ
“ตายห่า...ทำไงดี ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ป้านองบี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อาเมท!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! นายใหญ่จะคลอดแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
-
:z13:
หลานแสบจะออกมาดูโลกแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
จะคลอดแล้วๆ โอ้ยตื่นเต้น
-
มาต่อแล้ววว โอ๊ย ดีใจจนเผลอวางสายเพื่อนเลยอ่า
จะคลอดแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นเหมือนจะคลอกเองเลยอ่าาา
-
ห๊าววววแจ๊บ ๆ ไปนอนก่อนนะคะ....
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ฝันดีค่ะ :กอด1:
แต่จะปล่อยให้เค้าค้างอย่างนี้หรอ กระซิก กระซิก :monkeysad:
-
ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m1: :m3: :mc3:
-
เวอร์ชั่นคุณพ่อคุณแม่ น่าจะใกล้จบแล้ว
แต่ไม่่รู้จะต่อด้วยคู่ของลิงปราชญ์ หรือลิงรบดี
-
ขอบคุณนะฮะ ที่กรุณามาต่อให้
อ่านตอนก่อนหน้าหลายรอบจนจำได้หมดแล้วฮะ อิ อิ
ไม่แน่ใจมุกของพี่แตนน่ะฮะว่า pass เนี่ย หมายถึงอะไร
พี่แตนจะหมายถึง part หรือป่าวฮะ ยังงงๆ อะ
หรือว่าเป็นคำเฉพาะที่พี่แตนใช้แต่งนิยาย
แต่ยังไงก้อจะติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้เสมอนะฮะ
ปล. คนอารั๊ยยย ใจดีแถมยังสวยอีก คริ คริ...หมายถึงไร้เต้อนะฮะ
-
^
^
^
^
Pass ที่ว่า ย่อมาจาก Password นะคะ ประมาณว่า ชื่อตอนสำหรับรหัสไขคำตอบ.... ไม่คิดว่ามีคนสังเกตุด้วย ^u^
+1 ข้อหาว่าสวย แล้วก็ +ย้อนบนไปเรื่อย ๆ ด้วยคะ ^u^
-
น้องขวายอมแล้วสินะ จะคลอดแล้วๆ ตื่นเต้นๆ
(แอบอยากจะบอกว่า ยังไม่เชื่อใจพี่ทรีอ่ะ ก็รอดูกันต่อไปเนอะนู๋โฟม o18)
-
เอาทั้งสองลิงเลยได้ใหมค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ อ่ะล้อเล่น อันนี้แล้วแต่กำลังไรเตอร์ค่ะ
แต่ชอบทั้งสองลิง ฮิ้ววววว
-
แล้วแต่คุนแตนจร้าาาา
จัดมาเลยลิงไหนก็ได้ เค้ารักทุกลิง ฮ่าๆๆ
-
จะคลอดแล้วรบกะปราชญ์ได้ออกมาละ
-
เด็กแสบ สองตัวจะออกมาแล้ว
-
:pigha2: :pigha2:
ลิงคู่จะออกมาแล้ว
รอลุ้นต่อไป
-
เย้ๆ
จะคลอดเลี้ยว :z2:
-
เลิกได้ชัวร์ ๆ แล้วใช่มั๊ย อย่าปล่อยมาเพล่นพล่านอีกล่ะ เคืองงงง
-
พูดคำเดียว กลับหัวเอาดื้อๆ ต๊ายยย เริ่ด!
-
ตื่นเต้น...และก็ดีใจยิ่งกว่าลุ้นหวยเสียอีก -*-
นี่ยังคิด...ถ้าตูถูกรางวัลที่หนึ่ง...จะรู้สึกดีใจเหมือนที่น้องโฟมกำลังคลอดตอนนี้หรือเปล่าเนี่ย...กร๊ากกกกกกกกกกกก ก กกกกกส์
เฮ้ออออออออออ อออออ...และแล้วก็เข้าใจกันได้สักที...คราวนี้น้องปราชญ์ กะน้องรบ จะได้ออกมาดูโลก และมาซนให้ได้เห็นตัวเป็น ๆ กันอีกครั้ง...คริคริ
อยากจะบอกว่า "ค้าง" เหมือนกันนะฮะ...แต่ตอนนี้ก็พอใจแล่ะ...ที่ได้อ่านตั้งสองตอน...แต่ไรท์เตอร์จะสวย และน่ารักขึ้นมากกว่านี้ ถ้าแถมให้อีกสักตอนนะฮะ...555555+
ส่วนเรื่องที่ว่าจะต่อของใครดี...เค้าว่าเอาของใครก่อนก็ได้นะฮะ...แต่จะให้ดี...นาบีของ 2 อ่ะ...ได้อ่ะป่าว...กร๊ากกกกกกกกกก กกกกก ก กกกส์
*โดนไรท์เตอร์กระโดดถีบขาคู่*
-
โอ้ย ตื่่นเต้น จะคลอดแล้วๆๆ ตื่นเต้น !!! :z2:
-
คิดว่าใครจะออกก่อนกันระหว่างรบกับปราชญ์
คราวนี้แหละ พี่ทรีได้เจอฤทธิ์สองลิงแน่ๆ 55555
-
น่ารักจัง ไอ้ลิงสองตัวออกมาคงจะซนน่าดู อิอิ...ออกมาเร็วๆ เน้อ มาเป็นสายใยคล้องใจแม่โฟม กับพ่อทรี....
-
โธ่ ต้องให้พ่อง้อก่อน ถึงจะยอมกลับหัว
และแล้วโฟมก็หลงกลเจ้า ไฮโล อีกตามเคย ฮ่าๆๆๆ
จะคลอดแล้วๆๆ ตื่นเต้น
-
จะคลอดแล้ว จะคลอดแล้ว โอ้ยตื่นเต้นๆสุดๆอ่ะ มาลุ้นกับนิยายวายรั่วๆ แต่......น่ารัก :กอด1:
-
ดีคับ
มาทักทายรอลิงคู่เลยนะเนี่ย
อย่าซนนักละ
ลิงน้อย
สงสารแม่บ้าง
-
โฟมจะคลอด2แสบแล้ว
-
ฮากระจายครับท่าน
:m11:
-
จะคลอดแล้ว ทำไงดี ทำไงดี
ไปก่อไฟ ต้มน้ำ เรียกยายเมี้ยน(หมอตำแยข้างบ้าน)
อะ..ไม่ใช่และ
2 ลิงแสบจะออกมาดูโลกแล้วว ตื่นเต้นเนอะ :m3:
รอๆๆ
-
:laugh:ลูกจะออกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว o13
-
ว๊ากกก จะคลอดแล้ว หิ้วววววว
-
อร้ายจะคลอดแล้ว ยังหาวิธีให้นมลูกยังไม่ได้เลย o22
-
จะคลอดแล้ว ตื่นเต้นๆ :m11:
สองลิงแสบจะออกมาซนแล้ว
รอๆ
-
ไม่ได้เข้ามานานโฟมจะคลอดแล้วอ่ะ :กอด1:
คู่พ่อแม่จะจบแล้วเหรอ งั้นต่อด้วยพวกลูกลิงเลยค่ะ
จะติดตามต่อไปนะจ๊ะ :L2:
-
จอมซนจะออกมาดูโลกแล้วสินะ แต่พี่ทรีแหกปากได้ไงมากๆๆ 55+ ได้รับบทเรียนครั้งนี้แล้วก็อย่าทำผิดซ้ำอีกนะ ไม่งั้นเดี๋ยวยุให้ตายายพาโฟมกลับยุคของตัวเองซะเลยนิ คิกๆ
-
จะเตรียมรับขวัญหลานแฝดในตอนหน้าจ้ะ
คาดว่าคุณพ่อทรี จะต้องหลงลูกแฝดจนหาอะไรเปรียบมิได้แน่ๆ
-
คุณพ่อทรีจะได้เห็นหน้าคุณลูกแล้ววว
จะคลอดแล้ว ดีใจๆ
-
ยอมออกมาแล้วหรือลูก ในที่สุดก็ Happy Ending
-
จะคลอดแล้วๆๆๆ ทำไงดีทีนี้ หวังว่าลูกๆคงจะยอมรับในตัวคุณพ่อแล้วนะคะ
-
:mc4:วันที่รอคอยมาถึงแล้ววววว......
อารมณ์เหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่น้องโฟมเลย....
รอลุ้นต่อไปจ้า......
:L2: น้องแตน :pig4:
-
มาจริงๆแล้วนะสองลิงตัวแสบ
-
จะคลอดแล้ว :a2:
รอดูตอนหน้าโลด :a9:
-
จะคลอดแล้ว!!!
อิป้ารอดูหน้าหลานค่ะ
-
เย่ ! ตามอ่านทันซะทีค่ะ
ชอบน้องรบจัง :o8: อยากเลี้ยงต้อยแล้วล่ะ อิอิ
รีบๆมาต่อน้ะคะ อยากเห็นครอบครัวสุขสันต์จังเล๊ยยย !!
-
หลานยังไม่มา แต่ว่ามาจ่อแล้ว อยากเห็นหลาน
-
แอน แอ่น แอ๊นนนนนนนนนน
ณ บัดนี้ เชิญท่านพบกับ
สองแฝดสุดแสบแห่งศตวรรษ
ปี 3553
ณ
บัด
นี้
นักรบ
(http://www.cnnb.com.cn/pic/0/00/91/60/916057_999998.jpg)
(http://www.cnnb.com.cn/pic/0/00/91/60/916057_999998.jpg)
(http://upic.me/i/0o/taejoon14.jpg)
(http://image.dek-d.com/21/1061655/101550509)
(http://3.bp.blogspot.com/_UHPO1v0YcYE/TI-pYHQ5kJI/AAAAAAAAACg/TH7fYG_EM5Y/s1600/24846_1279315146918_1351221181_30814779_5146346_n.jpg)
(http://farm3.static.flickr.com/2471/3581083528_3dc184c67a.jpg)
(http://)
นักปราชญ์
(http://image.ohozaa.com/ie/0911131820d061a6f897f3e5c0.jpg)
-
(http://upic.me/i/2z/chihoon.jpg)
(http://photos1.hi5.com/0042/064/118/jyRgax064118-02.jpg)
(http://upic.me/i/jn/leechihoon09.jpg)
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_l66a75ShkT1qb62czo1_500.jpg)
-
ว่าแต่จะคลอดโรงพยาบาลไหนอ่ะ อิอิ จะได้ไปซุ่มรอทำข่าวเอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
วันนี้จะมาไหมหนอออออออ
ปูเสื่อรอหน้าโรงบาลแล้วจร้าาาา
ว่าแต่โรงบาลไหนอะ
-
อ๋อ...คลอดที่ โรงพยาบาลยันฮีคะ ^U^
-
กรี๊ดดดดดดดดดด แทจุนชีฮุนใช่มั้ยคะ :impress2:
อยากจะบอกว่าชอบ2คนนี้มาก แอบจิ้นคู่อยู่ด้วยเช่นกัน อ่ะฮิอ่ะฮิ :z1:
-
อ่ออออออออออออ
ยันฮี___ สวยตั้งแต่หัวยัน...ฮี ใช่ไหมคะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
พี่ทรีสำนึกแล้วก็ดี น้องโฟมและลูกๆจะได้ไม่เสียใจอีก
น้องรบ น้องปราชญ์จะออกมาดูโลกจริงๆแล้ว
รอต้อนรับ ชอบสองหน่อนี้มาก ซนเป็นลิงก็น่ารัก :laugh:
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
-
จะคลอดแล้ว ลุ้นๆๆ
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ เรื่องนี้เหนือธรรมชาติดีจริง คาดเดาไม่ได้เลย 555+
โฟมจะคลอดแล้ว ตื่นเต้นแทนจังเลย ฮี่ๆ
-
ไอเด็กทั้งสองจะคลอดแล้ววววววว
-
ผมไม่รู้ว่าผมร้องเหมือนควายออกลูกรึเปล่า รู้แต่ว่าผมแหกปากให้ร้องออกมาให้มากที่สุด...องค์อินทร์ครับเสกลูกเข้าท้องได้ช่วยเสกออกท้องให้ยอดชายนายโฟมหน่อยไม่ได้หรือไง ถ้าได้จะจ้างลิเกมาแก้บน...หรือจะเอาโคโยตี้มาแก้ล่างก็ยอม
“ฮื้อ....ปวดท้อง” ผมบ่อน้ำตา น้ำลายแตกกระจาย...มันปวดท้องสุด ๆ รถก็โยกไปโยกมาเหมือนมานั่งในสนามแข่งรถความเร็ว
“โฟมจ๋า...อดหน่อยอีกนิดนะ” ผมมองหน้าพี่ทรีที่จับมือผมแน่น มือมันเย็นยิ่งกว่าผมอีก..เหงื่อก็แตกเต็มหน้าท่าทางเหมือนจะเป็นลมไปแบบนั้น
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า..” ความเจ็บหายไปนิดหน่อยทำให้ผมเป็นห่วงไอ้คนที่บีบมือผมแน่นอยู่ข้าง ๆ มือก็พัดไปมาตรงหน้ากลัวมันจะมาเป็นลมในรถเสียก่อน
“มะ...ไม่ไม่ พี่ไม่ได้เป็นอะไร ยังไม่ถึงโรงพยาบาลอีกหร๊อ!!!!” ผมสะดุ้งนิดหน่อย....ก็อยู่ ๆ ก็ตะโกนข้ามหัวผมแบบนั้น
น้าอาเมทดีฟรถหรูเข้ามาในโรงพยาบาลฟุ่นตลบหลังรถเหมือนหมอกจาง ๆ พอเปิดเสร็จไอ้พี่ทรีก็อุ้มผมแล้ววิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล ไม่สนใจพวกหมอบ้าง พยาบาลบ้างที่รอผมอยู่ แถมยังเตรียมรถเข็นมาพร้อมอีก ผมถูกอุ้มให้เข้าไปในโรงพยาบาลโดยมีบรรดาหมอและพยาบาลวิ่งตามหลังมาเหมือนขบวนแห่ผ้าป่า ด้านหลังเค้าแหกปากให้ไอ้พี่ทรีหยุดเดินไอ้คนที่มึนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเท้าแล้วกลับไปมองคนด้านหลัง แล้วอยู่ ๆ ไอ้คนที่อุ้มผมก็หยุดกึก! อยู่กลางโรงพยาบาลแล้วหันไปด้านหลังอย่างเร็ว เบา ๆ โว้ย...กูกลัวตก
“หมอ! ไปทางไหน!” ไอ้ฟาย...มึงไม่รู้ทำไมมึงไม่ให้หมอพากูไป กูปวดท้องจะตายห่าอยู่แล้ว
“คุณอองตาลครับ! วางคนไข้บนเตียงเถอะครับ แฮก.....ผมจะได้ พาไปห้องคลอด โอ้ยเหนื่อย...” ผมมองลงหมอที่วิ่งหอบสังขารในชีวิตตามผมมา จะบาปไหมครับทำคนแก่เหนื่อยในวัยนี้
“ไม่เป็นไรครับไปทางไหน” ผมที่คอดคอไอ้ผัวหน้ามึนอยู่ หันไปมองขบวนรับขวัญลองผม.... ทั้งกลุ่มชี้ไปด้านซ้ายพร้อมกัน ไอ้พี่ทรีจึงเดินไปทางทิศนั้นทันที
“พี่...ลูกจะปลอดภัยไหม” อยู่ ๆ คนถามนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม ไอ้พี่ทรียิ้ม...แล้วก็เข้าไปในห้องที่มีชายชุดสีชมพูเปิดประตูรอ ผมถูกวางลงบนเตียงในห้องบรรยากาศน่ากลัว...มันอธิบายไม่ถูกแต่น่ากลัวเพราะมันกำลังจะกลายเป็นห้องชำเละผมเอง
“ไม่ต้องห่วงนะโฟม โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลที่มีหมอเก่งที่สุด...ครอบครัวของเราคลอดที่โรงพยาบาลนี้กันทุกรุ่น” ไอ้พี่ทรีหันไปไล่พวกที่อยู่ในห้องแล้วแก้ผ้าผมจนหมด...มึงจะแก้ทำไมเนี๊ยะ
“พี่แน่ใจนะ....พี่ฮะ ถ้าผมไม่ฟื้นเลี้ยงลูกดี ๆ นะ” ผมจับมือที่กำลับลูบเหงื่อให้ผมไปมา ผมพูดจริง ๆ นะครับถ้าผมตายก็ทำใจเลี้ยงลูกลิงไปแล้วกัน เพราะมันซนบรรลัยอย่าได้คิดไปทิ้งถังขยะเด็ดขาด...เพราะกลัวโดนแม่เล้าไปเลี้ยงดูในซ่อง มีแม่เป็นฝูงวันหนึ่งพี่ภาคก็เข้ามาซื้อตัว ต้องอยู่กับนมแม้น...มั่วละผมลูกผมไม่ได้เป็นดาวพระศุก์ซะหน่อย
“โฟมอย่าพูดแบบนี้!!! โฟมต้องตื่นขึ้นมาช่วยพี่เลี้ยงลูก....แล้วเราจะมีลูกอีกเยอะ ๆ ไง”
“แต่ผมกลัว”
“คุณอภิชาตไม่ต้องกลัวนะครับ เพราะที่นี้คือโรงพยาบาลยันฮี หมอที่นี้รับประกันชำนาญทางทุกคน” ลุงหมอเข้ามาแล้วพูดกับผม ไอ้ผมนะตาโตไปแล้วครับลืมเจ็บลืมปวด
“ละ...ลุง ลุงว่านี้โรงพยาบาลอะไรน๊ะ” ผมกระเด้งตัวลุกขึ้นโดยมีไอ้พี่ทรีประคองผมอย่างตกใจ มือของผมคว้าแขนเสื้อลุงมาไว้
“โรงพยาบาลของเราไงครับ โรงพยาบาลยันฮี” ผมอึ้ง ๆ ค่อย ๆ ปล่อยมือลุงหมอ แล้วนอนลงที่เดิม
“โฟม...เป็นอะไรไป ปวดท้องอีกไหม” ตอนนี้ผมตาลอยแล้วครับ ผมหันไปมองไอ้ตัวพ่อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม
“พี่อย่าให้หมอทำนมให้ลูกเรานะ เค้ายังไม่พร้อม.....”
ผมไม่รู้ว่าตอนแม่ปวดท้องคลอดผมมันเจ็บกว่านี้ล้านเท่า หรือว่าร้อยล้านเท่ากันแน่ แต่ที่แน่ ๆ ผมเจ็บมาก...เจ็บแบบหาทางออกไม่เจอด้วย พยาบาลเข้ามารุมตอมผมเอาอันนั้นติดนี้ เอานี้ติดนั้น เอาอะไรมาหนีบนิ้ว มาวัดอะไรไม่รู้สารพัด โดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะมาพาเจ้าลิงที่ประท้วงผมในท้องออกมาต่อยพ่อมันเสียที ผมปวดจนไม่มีแรงจะแหกปากร้อง อยู่ ๆ ลุงหมอก็ฉีดอะไรสักอย่างเข้าไปในกระดูกสันหลังของผม มันเจ็บมากครับ...แล้วผมก็ค่อย ๆ หายเจ็บไปเรื่อย ๆ
“คุณอภิชาต อีกไม่เกิน 30 วินาที บริเวณตั้งแต่ช่วงอกจนถึงปลายเท้าของคุณจะไม่มีความรู้สึกเนื่องจากได้รับยาที่เราฉีดเข้าไป หมอคิดว่าการผ่าตัดจะใช้เวลาไม่เกิน 5 ชั่วโมงจะเสร็จสิ้นนะครับ พร้อมไหมครับ” ฮะ...หมอผมยังไม่ได้เตรียมใจเลย หลอกผมคุยจนครบ 30 วิแล้วมาถามมาพร้อมรึเปล่าหรอ จะบ้าหรอหมอ!!!
“โฟมไม่ต้องห่วงนะ พี่จะอยู่ข้าง ๆ โฟมเอง” ผมรักผัวผมจังเลยครับวินาทีนี้ ไอ้พี่ทรีนั่งไม่ไกลจากใบหน้าของผม มือของเราจับกันแน่น
“คุณอภิชาตพร้อมแล้วนะครับ” ผมพยักหน้า ผมกับไอ้พี่ทรีสบประสานตากันมั่น
“เริ่มจับเวลาได้เลยครับ เราจะทำการผ่าตัดแล้ว....” ทันทีที่ลุงหน้าเอ่ยประโยคสุดท้าย กลิ่นเหมือนกลิ่นหนังไหม้ก็คลุ้มไปทั่วห้อง ต่อมาก็กลิ่นคาวคลุ้งไปหมด ผมเห็นไอ้พี่ทรีพยายามชะแง้มองผมจึงปล่อยมือ
“พี่อยากดูก็ดูเหอะ” ผมยิ้มให้ไอ้คนที่นั่งจับมือผมอยู่.... ไอ้พี่ทรีก้มจูบหน้าผากเค็ม ๆ ของผม เรายังคงไม่ปล่อยมือจากกันแต่พี่ทรีลุกขึ้นมองแทน อยู่ ๆ ผมก็เห็นไอ้พี่ทรีมันทำท่าแปลก ๆ ใบหน้าของมันซีด มือที่เราสัมผัสกันทำให้รู้ว่ามือเย็นเฉียบ
“พี่ฮะ...เป็นอะไรรึ.....เฮ้ย!!!!”
เราขอตัดฉากในห้องคลอดเพียงเท่านั้น เนื่องจากว่าสามีของคุณอภิชาตได้เป็นลมกลางห้องคลอด..ทำให้ห้องคลอดวิ่งวุ่นกันใหญ่รับพาร่างอันไร้สติออกห้องคลอด พอปานประตูเปิดออกช่างภาพนักข่าวและญาติพี่น้องกรูกันเข้ามาที่เตียงเข็น และพบว่าไอ้ที่เข็นออกมาเป็นเพียงตัวแถมในห้องคลอดเฉย ๆ และแล้วคุณพ่อยังหนุ่มของเราก็นอนลอยลำมานอนในห้องพักฟื้นคนคลอดก่อนเจ้าของจริง....
“โฟม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมหันไปมองประตูที่เปิดปังใหญ่ ๆ และทำให้น้องรบที่กำลังกินนมผมในขวดนมร้องฮาร์ดคอทันที พอพี่ร้อง...น้องก็ร้องตามเหมือนโดมิโน่
“แอ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แอ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“พี่จะเสียงดังทำไมกันฮะ!!! รบ..ลูกอย่าร้องนะลูก กินนม ๆ ปราชญ์..... เดี่ยวแม่อุ้มน้า” ผมที่นั่งพึงกับหัวเตียงวางน้องรบในตัก แล้วคุณแม่สามีก็ส่งตาปราญช์ให้ผมแทน ผมประคองน้องปราชญ์มือเดียวเขย่าเบา ๆ มืออีกข้างก็ถือขวดนมให้ลูกอีก
“โฟมจ๋า.........ฟ๊อด!!!!” ผมถูกไอ้พ่อกอลิล่าจับหน้าไปหอมแก้มซ้ายขวาอย่างแรง มันไม่ดูเลยนะครับว่าผมกำลังยุ่งกับลูกอยู่
“พี่เลิกบ้าสะที..ลูกจะตก”
“โอ้.....ลูกพ่อ” ผมมองไอ้พี่ทรีเข้าไปหอมแก้มตารบเบา ๆ คิดว่าจะร้องจ้าสะอีก แต่ตารบกลับมองหน้าเจ้าลิงพ่อตาไม่กระพริบ
“แอ๊.....อึก อึก แอ้!!!!” ผมอุ้มน้องปราชญ์โยกไปมาแต่ทำยังไงก็ยังร้องหลับตาปี๋ ไม่มองหน้าใครทั้งนั้น น้องปราชญ์ถูกเปลี่ยนมือจากผมเป็นแม่ยายแทน อุ้มเปลี่ยนมือกันไปมาให้พ่อมันเดินโอ๋ลูกตามคนโน้นทีคนนี้ทีตลอด ทำยังไงก็ไม่หยุด หรือว่า....
“พี่ทรีล้างมือรึยัง” ผมถามขณะที่ร้องปราชญ์ยังร้องจ้าในแขนของผม
“ละ...ล้าง ล้างแล้ว” ผมมองท่าทางหวาดกลัวลูกตัวเองของไอ้พ่อลิงอย่างขำ ๆ ปอดเจ้าปราชญ์ใหญ่จริง ๆ ครับร้องเสียงไม่มีตก
“มาอุ้มลูกหน่อย...เร็ว!”
“ไม่เอ๊า...อุ้มไม่เป็น”
“แอ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมเขย่าลูกในอ้อมแขนเบา ๆ เดี่ยวลูก แม่จัดการเอง...
“มานี้!” ไอ้พ่อลิงเดินเข้ามานั่งบนเตียงข้าง ๆ ผม ผมส่งน้องปราชญ์ให้ก็จับอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ต้องให้พ่อกับแม่ของมันมาสอนกว่าจะอุ้มได้ พออุ้มเองก็ชูลูกเสียงสูงเชียว
“อย่างร้องนะลูก...พ่อกลัว” ผมมองสองพ่อลูกที่อุ้มเดินไปมาเก้ ๆ กัง ๆ อย่างขำ ๆ
“พี่...คนนั้นผมยกให้นะ” ไอ้พี่ทรีหันมามองผมสลับกับลูกในแขนตาโต ขำครับ.....
-
^
^
^ จิ้ม...
อร๊ายยยยยยย คลอดแล้วอ่ะ!!!
น้องรบหล่อจังเลย~
-
ตัวอย่างตอนจบ
“พ่อ..พ่ออื่ออื้อปาด” ผมมองน้องปราชญ์ที่นั่งบนโต๊ะกินข้าวจับหน้าพ่อของเค้าอยู่
“พ่ออื่ออื้อปราชญ์มาก ๆ เลยลูก” ผมที่ป้อนข้าวตารบที่นั่งบนโต๊ะกินข้าวเหมือนกัน แต่หูกำลังสงสัย ไอ้อื่ออื้อมันคืออะไร
“พ่ออื่ออื้อแม่”
“พ่ออื่ออื้อแม่ทุกวันเลยลูก” มีผมมาเอี่ยวด้วยครับ มองจับดอกกุหลาบออกจามือน้องรบที่กำลังจะกินแทนข้าว แล้วอุ้มมาใกล้ ๆ ผมแทน
“อื่ออื้อพี่โย๊บ” น้องปราชญ์โยกตัวไปมาอย่างน่ารัก ส่วนคนเป็นพ่อก็ตักฟักทองเข้าปากลูกยิ้มแก้มปริ อะไรคืออื่ออื้อกันแน่
“พี่...อื่ออื้ออะไร” ผมอดไม่ได้ของถามหน่อยเหอะ
“อื่ออื้อ ก็แปลว่ารักไง” รักบ้านป้า อื่ออื้อคิดได้ไง
“เอาที่ไหนมาสอนลูกอีกแล้ว” ผมจับตารบที่ก้มกัดกาน้ำเซรามิกให้กลับบมาที่เดิม คือคลานสะทั่วเลย
“โฟมนั้นแหละสอนลูก...สอนบ่อยด้วย”
“ผมไม่เคยสอนภาษาประหลาด ๆ แบบนี้ให้ลูกนะ” ผมมองตาปราชญ์ที่เอามือล้วงเข้าไปในแก้วน้ำของพ่อมันเล่น
“สอนสิ...เกือบทุกคืน” ไอ้พี่ทรียิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม ระ..ระ หรือว่า...
“อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
-
ลูกลิงโผล่ออกมาแล้ววววว
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :pig2:
-
อ๊ายยยยยย ตัวแสบมาแล้ว
-
พี่แซนหายไป พี่ทรีหายโกรธพี่แซนหรือยัง
แล้วทำไมต้องโกรธด้วย มีอะไรกันหรือเปล่าหนอ
... ขำพี่ทรีตอนนี้มาก ๆ เป็นลมก่อนเห็นหน้าลูกซะอีก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m11:เจ้าหนูดื้อสองหน่อออกมาดูโลกแล้ว
คุณพี่ทรีเป็นลม :m20:กร๊ากกกก ขายขี้หน้าหว่ะ เรื่องนี้โดนล้อยันลูกบวชแน่
-
พี่แซนไม่ได้หายคะ กำลังจะหาเนื้อคู่ให้ป๋าแซนอยู่เหมือนกัน
-
ออกมาแล้วววววววววววววววววววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เย้
ลิงสองตัวคลอดออกมาแล้ว :mc4:
-
อะไรครับตัวอย่างตอนจบ จะจบแล้วเหรอครับ ยังไม่ทันหลงหลานได้เต็มๆเลยนะรับ
-
ฮาพี่ทรีมากเหอะ...ไหนตอนแรกว่าจะอยู่ข้าง ๆ น้องโฟมไง...ไหง๋เป็นลมหนีกันไปแบบนี้หล่ะพี่ทรี...กร๊ากกกกกกกกกกก ก กกกกส์
และแล้วในที่สุด สองแสบก็ลืมตามาดูโลกซะที...นี่ขนาดว่าเพิ่งคลอดยังแสบได้มากขนาดนี้...นี่ถ้าพอรู้เรื่องขึ้นมาอีกหน่อย
สงสัยบ้าน คงกลายเป็นสนามรบของไอ่สองหน่อดี ๆ นี่เองแหล่ะ...เค้าว่านะ =^= b
ใจจริงเค้าก็ยังไม่อยากให้ภาคน้องโฟมกะพี่ทรีจบเลยนะฮะ...อยากอ่านตอนที่สองลิงแสบยังเป็นเด็กอยู่อ่ะ
สงสัยจะแสบ และป่วน ชวนอลหม่านกันน่าดู...ก็แค่ขนาดตัวอย่าง...อ่านไปยังยิ้มไปจนแก้มจะปริ จะฉีกจนถึงหูอยู่แล้วด้วยอ่ะ
น่ารักและแสบได้อย่างไม่น่าทน...เอาเป็นว่าจะรออ่านฉบับเต็มนะฮะ...หวังว่าความน่ารักของสองลิงแสบ...จะทำให้เค้ายิ้มจนหุบไม่ได้นะฮะ...คริคริ >///////<
-
ไอ้แสบ สองตัวออกมาแล้ววววววววววววววววววววววววว
อ๊ากกกกกกกกกกงารนนี้มีเล๊ะ
-
ไชโย~~!!! :mc4::mc4:ลูงลิงทั้ง 2 ออกมาดูโลกแล้ว
ตัวอย่างตอนจบก็แอบฮานะคิกๆ
-
55555555555555555 อื่ออื้อ อื่ออื้อ อื่ออื้อ อื่ออื้อ
-
เย้ๆๆ
ทารัยขวัญหลานแล้วว
โอ๋ๆๆๆ
ตารบกะตาปาด เอ้ย ปราชญ์
มาอยู่กะอาก็ได้ลูก
มะ
อยากมีลูกมั่งอ่าคคคร้าบบบ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:impress2:ออกมาแล้ว สองหน่อลูกลิง
อื่ออื้อ โฟม
อื่ออื้อ พี่ทรี
อื่ออื้อ น้องรบ
อื่ออื้อ น้องปราชญ์
อื่ออื้อ คนเขียน
:o8: เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
อยากอ่านต่อที่เวอร์ชั่นสองลิงยังเด็กกันหรอคะ
แตนตามใจเสียงส่วนใหญ่คะ
เพราะแตนยังไงก็ได้
เอ๊า...โหวต!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เค้าอยากอ่านเวอร์ชั่นตอนเด็กต่อไปอ่ะ
เพราะรู้สึกว่าเรียกของโฟมกับทรีมันยังน้อยไป ยังไม่อยากให้จบ
-
โหวตค่าาา
แล้วก็อยากอ่านเรื่องของพี่ทรีในระหว่างที่โฟมหายไปด้วยอ่ะค่ะ
อยากรู้ว่าพี่แกจัดการเรื่องของตัวเองอย่างไง แล้วก็ความรู้สึกระหว่างนั้นที่ไม่มีโฟม
อยากรู้ว่าพี่เค้าเจ็บปวดยังไงบ้าง
ไม่งั้นเราจะรู้สึกค้างคา ก็พี่ทรีอ่ะ ทำโฟมเสียใจเยอะ โฮะๆ
-
5555555555555
น้องลิงจอมซนออกมาป่วนโลกแล้ว
:mc4:
-
^
^
^
^
มีคะ..... ทีแรกคิดจะเป็นภาคพี่ทรี อะคะ ต่อจากตอนจบ คือจบไปแล้วก็มาเล่าตอนที่โดนโฟมทิ้ง (ให้อยู่คนเดียว)
-
^
^
^
เย้...สองลิงออกมาซนแล้ว
อยากอ่านต่อเวอร์ชั่นสองลิงด้วยค่ะ
อื่ออื้อ :กอด1:
+1ค่ะ
-
คลอดแล้ว เย้ๆๆ :mc4:
ตัวอย่างตอนจบแอบฮานะคะ
อื่ออื้อ น้องรบ กะน้องปราชญ์ :laugh:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย
-
55555
น่ารักตอนอื่ออื้อนี่แหละ
-
โหวด Ver. ลิงตอนเด็กต่อคร่าาา
ที่จริงอยากอ่านของพ่อแม่ต่อด้วยแหละ เพราะยังรู้สึกว่าไม่ได้สวีตวีดวิ้วกันเท่าไหร่เลยอ่าาา
อยากเห็นบรรยกาศครอบครัว อีกอ่าาา
แล้วรู้สึกว่าโฟมยังรักพี่ทรีไม่เท่าไหร่เลย
สรุปคือ ไม่อยากให้จบว่างั้นเถอะ ฮ่าๆๆๆ
-
:m11: :m9:มาแล้วๆๆๆ 2 ลิง :กอด1:
-
คุณพี่ทรีแกฮากระจายจริงๆตอนนี้ :m20:
ไรท์จ๋า เค้าอยากอ่านเจ้าลูกลิงแบบสลับตำแหน่งอ่า :impress2:
แบบน้องรบหน้านิ่งแต่เป็นรับ น้องปราญ์หน้าหวานแต่ดันเป็นรุกอะไรแบบนี้ สร้างสีสันให้แก่วงการ(Y)นี้ดี อุคิอุคิ :z1:
อื่ออื้อนู๋โฟมคนดีนะจ๊ะ จุ๊บุ๊ๆ :man1:
-
น่ารักน่าชังทั้งคุณพ่อคุณลูก
-
รพ.ยันฮั มันรพ.ความสวยไม่ใช่เรอะ
แล้วไออื่ออื้ออีก เฮียทรีฮ่าก็คราวนี้แหละ
ก๊ากกก
-
น้องรบน้องปราชญ์มาแล้ว
ใครลูกพ่อ ใครลูกแม่กันนี่ ลูกลิงทั้งคู่เลยอีกต่างหาก
กำลังจะคลอดแต่โฟมก็ยังฮาได้อีก กลัวคุณหมอทำนมให้ลูกซะนี่ :laugh:
ส่วน อื่ออื้อ พี่ทรีสอนโฟม แล้วโฟมมาสอนลูกอีกทีโดยไม่ได้ตั้งใจใช่มั้ย
รักกัน รักกันเนอะ
ยังบวกเพิ่มไม่ได้ แต่ก็ขอบคุณมากค่ะ :3123:
-
สองลิงนี่น่ารักเนอะ :impress2: ดูเหมือนจะติดพ่อซะแล๊ะ (ตอนแรกบอกไม่เอาซะด๊ายยยย)
คุณพี่ทรีก็ดันเป็นลมคาห้องคลอดซะด๊ายยยยยย ถูกเข็นออกมาก่อนใครเลย :laugh:
รู้สึกเรื่องระหว่างทรีกับโฟมยังน้อยไปอยู่เลยอ่ะ ตั้งแต่แรกก็มีแต่เรื่องของฝาแฝด จะจบซะแล้วเหรอ :เฮ้อ:
-
อื่ออื้อไรเตอร์ 555 น้องปราชญ์น่ารัก
-
อืออื้อ...คิดได้ไงเนี่ย :jul3: คุณแตนครับ ขอบอกว่าเรื่องนี้สนุกมากๆ เป็นคนที่ไม่ค่อยชอบนิยายแนวแฟนซี แต่หลังจากอ่านเรื่องนี้ขอบอกว่าติดงอมแงม ขนาดเลิกงานมาตี 2 ตี 3 ยังต้องมาเปิดเวปดูว่าคุณแตนมาต่อหรือยัง ส่วนเรื่องโหวต อยากอ่านตอนสองลิงยังเป็นเด็ก ที่คอยเป็นสายใยให้พ่อทรี กับแม่โฟม รักกันมากๆ
-
น้องรบ กับ น้องปราชญ์ น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดด
-
แหะๆ กว่าจะเข้ามาเล้าได้เรื่องก้อใกล้จบซะงั้น.........งี้ทุกทีเลยเรา
แอบลุ้นตอนพิเศษให้มาล้วงลับพี่ทรีแกหน่อยว่ารู้ตัวว่ารักโฟมแล้วตอนไหน ยังไง ขอรายละเอียดอย่างเยอะ (โลภนะ)
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อคร่า
-
o13 o13 o13
-
ปราชญ์ น่ารัก :o8:
เลี้ยงต้อยยังทันไหม o22 :sad4:
-
คลอดแล้ว :-[
ตัวอย่างตอนจบฮาได้อีกขอรับ :jul3:
-
อยากจะบ้าตายกับตัวอย่างตอนจบคิดได้ไงแตนตลกมากทำเอานั่งขำอยู่นาน :jul3: :m20:
โหวตคะ อยากให้มีตอนสองลูกลิง อยากรู้ความรู้สึกของพี่ทรีด้วยระหว่างที่โฟมหลับไป
และจัดการกับบรรดากิ๊กทั้งหลายออกไปจากวงโคจรของชีวิต :m21:
-
“พ่ออื่ออื้อแม่ทุกวันเลยลูก” :-[
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก มายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
+1
-
อื่ออื้อคนเขียนนาาาา อิอิ
-
โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
คลอดยังไงอ่า
-
ในที่สุดก็คลอดแล้ว ทั้งตลกทั้งซึ้ง ซึ้งในรักของแม่ต่อลูกนะ
-
ภาษาอะไรเนี่ย...อื่ออื้อ...
-
ตาม มา อื่ออื้อ ... คนเขียนอะครับ
-
คือ ตอนนี้ยิ้มแก้มแตกแล้วคะ
ตอนนี้คิดคำว่า "อื่ออื้อ" ตามน้องปาดกันหมดแล้วหรอ
แล้วเข้าใจไหมอะคะว่า "อื่ออื้อ" นี้จริง ๆ มันมาจากอะไร
ระวังนะคะ ^u^ คนเขียนจะ อื่ออื้อตอบ
-
มาเฉลยไวไว นะ
-
ฮามากกกก ภาษาอื่ออื้อ คิดได้ยังไงเนี่ย ขำโคตรๆ
ขำตรงโรงบาลยันฮีด้วย เป็นพันปีแล้วโรงบาลนี้ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย เยี่ยมจริงๆ 555+
อยากอ่านตอนแทรกอะไรแบบนี้เหมือนกันค่ะ
-
ฮาๆ หวานๆ ตอนแรกมีหื่นๆ ทุกรสชาติ
-
ตามอ่านซะหลายวัน แทบช็อกบอกจะจบแล้ว แต่ยังทันได้เม้นท์ก่อนตอนจบ :try2:
เดี๋ยวไปนั่งคิดก่อนว่าอื่ออื้อคืออะไร จะเหมือนที่คิดอ๊ะป่าว :z1:
ครอบครัวสุขสันต์ ลูกลิงทั้งสองก็น่ารักมากเลย :man1:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปเน้อ :impress2:
-
:music:
-
คลอดแล้วค่ะ น้องปราญช์ น้องรบ
อิมเมจน่ารักมากๆๆๆๆ ชอบหมดเลยค่ะ
ทั้งมินชาน เมสัน แทจุน และชีฮุน หุหุหุ น่ารักโฮกก
-
ลูกลิงทั้งสองคลอดแล้ว
อยากอ่านตอนโต จะแสบขนาดไหน
-
มาปูเสื่อรอจร้าาาาาาาา
วันนี้จะมาไหมน้อออออออออ
-
:z2: :z2:
-
กล้าไปตามชั้นถึงหลุมเลยนะคะ อีนังลูกสาว
แม่อุตส่าห์ ตามมาดู 555
ทำมาเป็นทวงของแม่นะคะคุณลูก
แต่คุณลูกก็หายยังไม่อัพเหมือนกัน 555
หรือแตนถูกน้ำท่วมพัดไปแล้วรึค่ะ
โธ่ คุณพระช่วย ลูกสาวอิฉัน โดนน้ำพัดไปแล้วเจ้าค่ะ
-
อิคึอิคึ ไอ่2ซนคลอดแล้ว :mc4:
ชอบจัง เรื่องนี้ o13
-
อ่านจนจบเลย สนุกดีคับ ชอบๆ แล้วจะมาติดตามบ่อยๆนะคับ
-
รอน้า
สู้ๆๆ
+1 กำลังใจ
-
สองลิงน่ารักมากกกกกกก
อยากอ่านสองลิงวัยทารกเหมือนกันค่ะ
อยากรู้ว่า พ่อทรีจะสู้รบปรบมือกับสองลิงไหวมั๊ย อิอิ
-
รอน้า
+1
-
สวัสดีครับทุก ๆ คน กระผมย๊อดชายนายโฟมมารายงานตัวพร้อมกับสองลิงผู้ยิ่งใหญ่ในบริษัทมาแล้วครับ ผมกำลังอุ้มน้องรบในอ้อมแขนลงจากรถเข้าบริษัทมีขนเปิดประโตรถให้อย่างเคย ส่วนอีกคนพ่อเค้าพามาตั้งแต่ไก่ยังไม่ทันโห่กระถินเลยครับ ทุก ๆ วันผมเลยต้องพาตารบมาสมทบกับน้องที่นี้เพื่อกินข้าว
“สวัสดีคะนายใหญ่”
“สวัสดีครับท่าน สวัสดีครับนายน้อย”
“สวัสดีคะท่านใหญ่”
เสียงทักทายตลอดทางที่พนักงานเรียกขานผมตามสะดวก พร้อมกับเจ้าตัวน้อยในชุดเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงลายทางสีครามฟ้า เสื้อฟ้าโคตรแพงที่ปู่กับย่าท่านซื้อให้ไม่รู้จะซื้อแพงทำไมเดี่ยวก็ใส่ไม่ได้แล้ว สองคนโตเร็วจะตาย
“ม๊ะ น้อ....หน๋าย” ผมก้มลงหอมแก้มยุ้ย ๆ ของตารบที่คุยอะไรไม่รู้ในอ้อมแขนของผม น้องแฝดของผมพัฒนาการไม่เท่ากันนะครับ ลิงพี่เดินก่อนพูด ลิงน้องพูดก่อนเดิน
“ว่าไงครับลูก...เดี่ยวไปกินข้าวกับน้องข้างบนนะ” อ้า....ประตูลิฟต์เปิดพอดีเลย ผมรีบเดินจ้ำอ๊าวไปทางประตูไม้บานใหญ่ให้เร็วที่สุด พอเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงน้องปราชญ์ทันที
“แอ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เจ้าปราชญ์นั่งบนพื้นพรหมที่คุณพ่อท่านเอามาปูกันลูกคลานแล้วเข่าด้าน พอผมเปิดประตูไอ้ลิงน้องก็คลานดุ๊ก ๆ มาให้ผมทันที
“แม๊! ร้ากแม่” ผมก้มลงวางลิงพี่ลงกับพื้นพรม พอวางลิงพี่ปุ๊บ...ก็วิ่งป๋อไปทางโต๊ะของพ่อมันทันที ส่วนลิงน้องก็คลานดุ๊ก ๆ มาอ้าแขนให้ผมอุ้ม
“ปราชญ์พ่อไปไหนลูก”
“พ่อไหนอะ”
“นั้นนะสิลูก พ่อไปไหน” ผมอุ้มลิงน้องขึ้นแล้วเดินตามไปจับลิงพี่ที่ยกกระถางต้นไม้ของพ่อมันขึ้นเหนือหัว
“ม๊ะ..โยบ..อุ้ม” ลิงพี่ยกกระถางชูขึ้นจนสุดแขนแล้วออกวิ่งไปรอบ ๆ ห้อง
“รบ..เอาวางลูกอย่าวิ่งเดี่ยวหกล้ม”
“อ๊ะ!” นั้นไงครับพูดไม่ทันขาดคำ ลิงพี่สะดุดเท้าตัวเองหน้าจ้ำพรหมกระถางในมือกับต้นไม้กระจายเต็มห้อง ผมนี้สิรีบวิ่งไปดูกลัวลูกร้องไห้
“รบ...ลุกขึ้นลูก” ผมอุ้มลิงน้องไว้ข้างหนึ่ง แล้วพยุงลิงพี่ให้ลุกขึ้น แต่ตาลิงพี่มันไม่ยักกะร้องไห้แหะ..ลุกขึ้นมาเอามือดันพื้นยกตูดโด่งแล้วหัวเราะวิ่งไปรอบ ๆ ห้องต่อ
“ทำไมซนแบบนี้ลูก..... ทำไมครับปราชญ์” ผมหันมามองลิงน้องที่ดิ้นไปมาในแขนผม
“ลง...หาพี่โยบ” ผมวางลูกลงพื้นพอเข่าลงพื้นก็ล้อฟรีคลานตามพี่ไปสะทั่วห้อง
“พ่อมาแล้วลูก” ผมหันไปตามเสียงเห็นลิงพ่อเดินเข้ามาพร้อมกับนมในมือ
“พ๊อ! ปรื้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“รบอย่าวิ่งลูก เห้ย!.... กระถางต้นไม้ทำไมเป็นแบบนี้ ว๊าก!!!! น้องปราชญ์อย่ากินลูก! นั้นมันหญ้านะ!” ผมที่นั่งกับพื้นปล่อยให้สามพ่อลูกเค้าวิ่งวุ่นกันไป น้องรบก็วิ่งรมกลด ตาปราชญ์ก็คลานไปโน้นไปนี้ ไม่เห็นจะมีใครกลัวพ่อลิงซักคน
“โฟมจ๋า....ช่วยพี่ด้วย” ผมมองหน้าไอ้สามีที่ยืนไม่รู้จะไปดูลูกทางไหน
“พี่ก็ปล่อย ๆ สองลิงบ้างสิ จะกลัวอะไรกันนักกันหนาเป็นเด็กผู้ชายก็ซนแบบนี้แหละ”
“ไม่เอาเดี่ยวลูกเจ็บ...ปราชญช์ครับอันนั้นกินไม่ได้ลู๊ก!!!” ผมมองพ่อมันวิ่งไปจับลิงคนโน้นทีคนนี้ทีก็เห็นใจ เดินไปหยิบนมของน้องรบในมือแล้วมานั่งที่กองของเล่นในห้องทำงาน
“รบ...ปราชญ์มากินนมลูก” ผมพูดแค่นั้นจริง ๆ เจ้าสองตัวก็รีบปรี่เข้ามาหาผมกันสองคน
“แม่...โนมปาด” ผมยื่นขวดนมให้ลิงน้อง แต่กลับส่ายหัวกลม ๆ กับผมหยิก ๆ ไปมา คือผมบอกรึยังครับว่าน้องปราชญ์ไม่ยอมกินนมผมจากขวด จะกินกับหน้าอกผมอย่างเดียว..แล้วผมมีเต้านมเหมือนผู้หญิงที่ไหน ทีแรกก็ฟืนครับเอานมในขวดให้ลูกกินแต่เค้ากับไม่ดูด สุดท้ายเลยต้องมาดูดอกแบน ๆ ของผมแบบนี้
“ปราญช์ต้องหัดกินนมขวดแบบพี่นะลูก”
“โนมปาด...โนมปาด” ตาโต ๆ เริ่มคลอไปด้วยน้ำตา ผมก็ไม่อยากให้ลูกร้องไห้หรอกครับ แต่นี้จะสามขวบแล้วยังไม่ยอมกินนมขวดอีก
“ปาด..นมย๊บ!” ตาลิงพี่นั่งลงเอาขวดนมในปากของตัวเองยื่นให้น้อง แต่ลิงน้องกลับส่ายหน้าคลานขึ้นตักผมท่าเดียว
“โนมปาด...โนม ฮึก ๆ โนม” ผมมองลิงน้องที่นั่งถึ้งเสื้อผมขึ้น ผมต้องใจแข็งใช่ไหมครับ
“โฟมให้ลูกกินเถอะ...” เจ้าลิงพ่อเดินมานั่งอุ้มลิงพี่เข้าให้นอนลงในอ้อมแขน ผมก็ใจอ่อนเป็นทุนเดิมอยู่เลย ก็ตวัดตัวน้องปราชญ์นอนในอ้อมแขน แล้วเลิกเสื้อขึ้นพอเห็นนมผมก็โผเขาดูด ๆ ทันที มันอร่อยตรงไหนไม่รู้นมแห้ง ๆ ของผม บางทีก็ส่งสารลูกจะครับต้องตั้งหัวเด่เพื่อกินนม
“ปราญช์ห้ามจับนมแม่นะ..ของพ่อ” เป็นแบบนี้เสมอครับ...พอลิงลูกกินนมลิงพ่อก็เข้ามาแกล้งบีบจมูกบ้าง ปัดมือลูกออกจากนมของผมอีกข้างบ้าง คือ..เวลาลูกกินนมผมชอบเอามือมาจับนมผมเล่นอีกข้างนะครับ
“อ๊ะ! ของปาด!”
“ไม่กินนมเดียวแม่เก็บนะปราชญ์ ระวังแม่เก็บนะ” พอลิงพ่อพูดก็หันมาดูดนมอีกทันที
“อยากเล่นกับลูกนาน ๆ จัง แต่พี่ต้องทำงาน”
“พี่อยากเลี้ยงลูกหรอ” ผมหันไปมองไอ้สามีสิ้นลายของผมที่เกาพุงลูกชายอยู่
“อื้ม.....อยากอยู่กับลูก พี่ไม่ค่อยได้เล่นกับลูกเลย” ผมยิ้มเยาะอย่างที่สุด
“งั้นวันนี้ผมจะทำงานแทน แล้วพี่ก็เลี้ยงสองลิงแล้วกัน”
“พี่กลัวโฟมเหนื่อย” โอ้ว....ไม่เลยจ๊อด เลี้ยงลูกเหนื่อยกว่านี้อีก
“ก็เปลี่ยนกันบ้างก็ดีเหมือนกัน ผมไม่อยากให้ลูกรู้สึกไม่สนิทกับพ่อ” ผมทำตาซึ้ง ๆ ส่งไปให้ สวรรค์ละครับงานนี้ขอไอ้โฟมพักบ้างเถอะ
“ถ้าโฟมรู้สึกแบบนั้น พี่ก็ไม่ขัดแล้วกันวันนี้พี่จะดูแลลูกเอง”
“เยส!! อะเด๊ะ! ไม่มีอะไรฮะ..ไม่มีอะไร”
-
คุณพ่อไม่รู้อะไรซะแล้ว o18
-
มาแล้วลูกสาวชั้น 555
-
เลี้ยงเด็กวัยนี้ ยิ่งกว่าไปรบซะอีก
เดี๊ยะคุณพ่อได้รู้ซึ้ง น้องปาดกับน้องยบ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
o18ซนเว่ออออออออออออออออออออ
แต่น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
แอร๊ยยยยยยยยยน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พายุจะเข้าโดยไม่รู้ตัวนะพี่ทรี
-
แล้วพ่อลิงจะรู้ว่ามันเหนื่อยมากๆในการเลี้ยงลูกลิงที่มาแบบแพ็คคู่ :laugh:
-
คุณพ่อลูกอ่อน ฮ่าๆ
-
น้องโฟมจะแกล้งพ่อลิงใช่ปะ หุ หุ หุ นายทรี ลองดูนะว่างานในหน้าที่ประธานบริษัท
กับการทำหน้าที่เลี้ยงลูกแฝดน่ะ อะไรจะหัวหมุนกว่ากัน
-
แล้วจะรู้นรกมีจิง
ทรีเอ้ย
-
หายไปนานเลยคิกถึงลูกลิงทั้งสองมั๊กๆๆ
รอตอนต่อไปพ่อลิงเลี้ยงลูก
-
ไม่รู้ว่าพ่อจะดูแลลูก รึลูกจะดูแลพ่อกันแน่นะ 555+
สองลิงนี่ซนสมกับเป็นลิงจริงๆ
-
น่าเลิฟ :m1:
-
ถึงจะซนเป็นลิง แ่ต่ก็น่ารัก :กอด1:
-
น่ารักจริงๆทั้งสองหน่อ
-
มาต่อที่เหลือเร็วๆๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
สองลิงซนได้ใจ
+1
-
2 ลิงน่ารักอ่ะ
พี่ทรีอยากเลี้ยงลูกเองเหรอ หึหึ
นรกกำลังรอคุณอยู่ :laugh:
-
555
แล้วจะรู่ซึ้ก
-
หายนะกำลังจะมาเยือน 55
-
ตอนนี้หลงสองลิงหัวปักหัวปำ รีบมาต่อไวๆ นะครับ อยากรู้ฤทธิ์ของสองลิง :m20: :jul3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะครับ
อยากบอกว่า ชอบ สุดๆๆ
สองลิงน่ารักจัง
รีบมาต่อไวๆนะครับ o13
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จับปูใส่กระด้งจริง ๆ
-
อ่านแล้วอยากมีลูก
คราวนี้พี่ทรีจะได้รู้ฤทธิ์ลูกๆแระ :laugh: :laugh:
-
สองลิงซนมากกกกก.....น่ารัก :m1:
พี่ทรีแล้วจะรู้สึก :laugh:
-
ซนจริงๆๆๆ สองลิงเนี่ย
-
น่ารักสุดๆอ่ะ
-
ไรเตอร์ครับเอาตอนต่อมาลงให้ต่อเลยนะครับ อยากอ่านต่อจริงๆ ย๊บกับปาด น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
-
คึคึ เดี๋ยวโฟมต้องสร้างอภินิหารอะไรสักอย่างแน่ๆ มาทำงานแทนแบบนี้ คึคึ แค่นึกก็สนุกแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
หลงรักลิงทั้งสองตัวแล้วนะเนี่ย อิอิ
-
จะรอดูพ่อลิงหัวปั่นเพราะลูกลิง
-
ตามอ่านจนทันแล้ว
สนุกมากๆค่ะ
+1 ให้ค่ะ
-
ทั้งน่ารัก ทั้งซนเลยอะ :laugh:
-
:m3:ตัวยุ่งๆๆๆๆๆ
-
ท่าทางจะยุ่งน่าดูนะ
-
โธ่ลูก สามขวบแล้วยังติดนมแม่อยู่เลย
หุหุ ดูดนมขวดดีกว่าลูก
ดูท่าคุณพ่อ คงแอบหวง
แต่คุณพ่อค่ะ นั้นลูกค่ะลูก
-
ได้ทีต้องจัดให้หนักเลยนะโฟม.................
-
เรื่องนี้เป็นนิยายที่ตลกขำท้องแข็งมากๆอ่ะ
พอจะซึ้งก็ซึ้งจริงๆนะ แฝดลักยม นี่ก็ฮาจริงอ่ะ
น่ารักมากเลย ชอบ อ่านแล้วสบายใจ อิอิ
:L2: :L2:
-
น่ารักจริง ๆ เลยลูกลิงเนี่ย.....พ่อลิงเจอของจริง
จะได้รู้ว่า....เลี้ยงลูกอ่ะมันแบบไหน... :laugh:
ไอ้พี่ทรีตายแน่...... :เหอะ1:
:L2: น้องแตน :L2:
-
คิดถึงหลานแฝดจังเลย
มาต่อทีเทอะ อยากเห็นตอนคุณพ่อทรีเลี้ยงลูกแฝดอ่ะ
อยากรู้ว่าคุณพ่อจะน่ารัก และใน 1วันที่เลี้ยงลูกเนี่ย คุณพ่อจะหัวหมุนได้รอบตัวกี่รอบ 555
-
เรื่องนี้ โหด +มันส์+ฮา จริงๆ
สนุกมาๆ ชอบบบบบบบบบบ
-
หลงรักน้องโย๊บกะปาดซะแว้ว :give2:
-
เจ้าของบริษัทตัวจริงคือสองลิงน้องรบกับน้องปราชญ์นี่เอง
เมื่อพี่ทรีสลับหน้าที่ไปดูแลลูกลิงแทนโฟม อะไรจะเกิดขึ้น :laugh:
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณน้องแตนมากค่ะ
-
:L2:
-
:music:
-
สองลิงน่ารักมากกกกกก
อีพี่ทรีแมร่งตามเมียไม่ทันจริง ๆ
-
:call:
-
คุณแตนหายอีกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
คิดถึงแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
คอยน้า........
-
เค้ารออยู่นะเธอว์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หายไปไหนหว่า
-
ต่อจากตอนที่แล้ว แต่ยังไม่จบนะ :-[
“ปราชญ์บ๊ายบายแม่ก่อนลูก...รบบ๊าบบายแม่เร็ว”
“บั๊บบ่าย....” เสียงน้องปราชญ์ที่ดังขึ้นในอ้อมแขนของบิดา ส่วนลิงผู้พี่ที่ยืนจูงมืออยู่ข้าง ๆ พ่อได้แต่โบกมือลาแม่ที่ยืนส่งทั้งสามพ่อลูกลิงเข้าไปในลิฟต์
งงหรอว่าใครพูด?.....เค้าเอง คนเขียนอะ จะให้อีพี่ทรีบรรยายคงไม่มันส์แน่ ๆ
เมื่อตากล้องพร้อม! เราก็ไปติดตามชีวิตสัตว์โลกของพ่อลิง และลูกลิงกันดีกว่าคะ....ส่วนแม่ลิงเอาไว้ทีหลัง ด้านนี้น่าจะสนุกกว่าแน่ ๆ
สามพ่อลูกเดินทางไปยังชั้น 7 ของบริษัท หักเลี้ยวขวาเดินไปทางห้องที่ชื่อว่า “ผู้จัดการฝ่ายการตลาด” เสียงแซงแซ่ดังขึ้นตลอดทางสามพ่อลูกเดินไป เมื่อถึงหน้าประตูมือที่จับจูงกันมาตลอดทางของพ่อทรีจำต้องปล่อยมือพี่รบเพื่อเปิดประตู เมื่อบานประตูไม้เปิดกว้างดวงตาของน้องรบเห็นหน้าคุณลุงใจดีค่อย ๆ เคลื่อนตามบานประตู พอช่องว่างเปิดออกพอที่ร่างกายเล็ก ๆ จะแทรกผ่านไปได้ ขาของน้องรบเหมือนตบเกียร์หนึ่งล้อฟรีวิ่งเข้าไปในห้องของ “ลุงดาป” ทันที
“ลูด๊าป ปรื๊นนนนนนน!!!!!!!!!” พี่รบวิ่งรอบ ๆ ห้องของลุงดาปไปทั่ว
“จาลง...” เสียงของน้องปราชญ์ทำให้คุณพ่อต้องวางลูกน้อยลงจากอ้อมแขน
“ว๊าว...ทำไมวันนี้แม่เสือปล่อยลูกลิงออกมาจากถ้ำได้วะเนี๊ยะ” ลุงดาปมองร่างเล็ก ๆ ของน้องปราชญ์ที่พยายามจะลุกเดินโดยมีความช่วยเหลือจากพี่ชายตลอด
“เค้าอยากให้กูอยู่กับลูกมั่งเว้ย...วันนี้กูก็เลยสบายเลี้ยงลูกชิว ๆ” ไอ้พ่อทรีเดินหน้าเชิดไปนั่งเก้าอี้แขกตรงข้ามกับเพื่อน
“เออ...ดีวะ แกจะได้พักบ้าง....ติดลูกอย่างแกคงจะสนุกละสิ” คุณลุงดาปหัวเราะเมื่อน้องปราช์ญพยายามจะวิ่งเหมือนพี่รบ แต่เวลาวิ่งไปได้ไม่เท่าไรก็ต้องนั่งแปะอยู่กับพื้น จนพี่รบต้องวกกลับมาให้น้องลุกขึ้นใหม่
“สนุกดิวะ ดูดิ่...ลูกกูน่ารักจะตาย”
“ปาด...ปรื๊น!!!!!” พี่รบวิ่งไปรอบ ๆ ห้อง
“พี่โย๊บ....ปรื๊น ปรื๊น” น้องปาดก็วิ่งตาม
“ออ...ก็มาก็ดีแล้วไอ้ทรี วันนี้แกว่างช่วยฉันไปตรวจสินค้าที่ผ่านการตรวจสอบให้จำหน่ายกับฉันหน่อย จะได้ให้แกตัดสินใจว่าจะออกว่างขายตอนไหน” คุณลุงดาปเอาเรื่องงานมาคุยกับพ่อทรีซะแล้ว โดยที่.....
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงเด็ก ๆ ยังคงดังก้องในห้องผู้จัดการฝ่ายการตลาด ในห้องของลุงดาปมีกระถางต้นไม่ชนิดปาล์มเล็กตั้งอยู่ภายในห้องน้องปาดที่ล้มจากการหัดวิ่งเหมือนพี่ชายคลานดุ๊ก ๆ มุ่งไปยังกระถางดังกล่าว สองมือเหนี่ยวกระถางหวังเป็นหลักให้ลุกขึ้นเมื่อพี่รบไม่เข้ามาพยุงเหมือนเดิม
น้องปาดค่อย ๆ เกาะต้นปาล์มขึ้นช้า ๆ ใบปาล์มไหวไปมาตามแรงเหนี่ยว น้องปาดที่เห็นใบไม่ขยับไปมายิ้มกว้าง สองมือกำต้นปาล์มแน่ละเขย่าเข้าหาตัวเองอย่างแรง
“ฮึ ฮึ เหย่า ๆ พี่โย๊บ เหย่า” เมื่อเห็นสิ่งที่ตัวเองทำเป็นเรื่องหน้าสนุก จึงเรียกพี่ชายที่วิ่งไปมาเข้ามาหาตน เมื่อพี่รบเข้ามาใกล้ ๆ จึงเขย่าต้นปาล์มในกระถางโชว์
“อ๊า..มัน ยุกยิก ยุกยิกย้วย”
“พี่โย๊บ ยุกยิกกับปาด” พี่รบเดินเข้าไปจับต้นปาล์มให้กับน้องชาย แล้วออกแรงเขย่าไปมาอย่างแรง
“ฮ่า ๆ ย๊าก!!” เสียงใส ๆ ประสานกันอย่างสนุกสนาน โดยที่พ่อกับลุกยังคงคุยเรื่องงานกันอยู่ ทั้งสองลิงเขย่าต้นปาล์มในกระถางอย่างแรง น้องปาดที่ทรงตัวไม่ดีกว่าพี่ชายจึงปล่อยให้ต้นไม้หลุดมือนั่งจับกบอยู่กับพื้น เป็นเหตุให้ต้นปาล์มถูกดึงไปด้านพี่รบอย่างแรง เมื่อเห็นท่าว่าต้นปาล์มจะล้มทับ...พี่รบจึงปล่อยมือแล้วภาพต้นปาล์มที่ทั้งสองเล่นอยู่ก็ค่อย ๆ ร่วงลงพื้น
“ซุ๊ม!!” เสียงต้นปาล์มล้มลงกับพื้นดังสนั่นจากแรงกระแทกของต้นปาล์ม พร้อมกับกระถางที่แดกเป็นหลายส่วน
“รบ!!! ปราชญ์!!!” และแล้วคุณลุงเจ้าของห้อง กับคุณพ่อเจ้าของบริษัทจึงรู้สึกตัวสักที
“ฮ่า...... โตะอุ้มเลย” เสียงตบมือแปะ ๆ ของน้องปาดทำให้ทั้งลุงทั้งพ่อหายห่วงไปหน่อย
“ไอ้ทรี!!! มึงหาเจ้ารบเจอไหม” คุณลุงดาปรีบพยุงต้นปาล์มให้ตั้งขึ้นเหมือนเดิม แล้วตัวพี่รบก็ปรากฏขึ้น
“รบเป็นไงบ้างลูก ขวัญเอ๊ยขวัญมา...ถ้าแม่รู้พ่อตายแน่เลย รบไปเล่นทางโน้นก่อนลูก” พ่อทรีอุ้มพี่รบขึ้นในอ้อมแขนพร้อมส่วนน้องปาดก็ถูกอุ้มขึ้นจากลูกดาป สองลิงถูกวางไปไว้อีกมุมของห้องเพื่อให้พนักงานทำการยกอดีตกระถางต้นปาล์มออกจากห้องทำงานผู้จัดการฝ่ายการตลาด
“ดีนะมึงที่สองลิงมันไม่เป็นอะไร ถ้าเป็นขึ้นมามึงเตรียมตัวตายได้เลย” สองหน่อมองแผ่นหลังของลุงและพ่อที่ชี้นิ้วสั่งให้คนโน้นคนนี้เก็บผลงานชิ้นโบแดงตัวเองอยู่
“ออดิวะ....ใจหายหมดความผิดมึงนั้นแหละเสือกเอาต้นไม้ใหญ่มาไว้ที่ห้องทำงาน เกิดทับใครขึ้นมามันเป็นอันตรายไม่รู้หรอวะ” พ่อทรีบ่น ๆ มองพนักงานกวาดเศษดินออกจากพรหม
“มันอยู่ของมันดี ๆ จนมึงพาสองลิงมานั้นแหละ” สองคนยังคงบ่นงุมงัมต่อไป โดยที่สองลิงเริ่มเห็นอะไรน่าสนใจกว่าต้นปาล์มนั้นแล้ว
“แคว๊ก.... แคว๊ก!!!!!ๆๆๆๆ”
“ไอ้ทรี...แกว่ามันเสียงอะไรวะ แคว๊ก ๆ”
“เสียงเหมือนฉีกกระดาษวะ” พ่อทรีตอบแต่ยังคงมองคนงานนำรถเข็นมาเก็บซากกระถางกระเบื้องต่อไป
“คิดเหมือนกันเลยวะ...แต่ใครมาฉีกอะไรแถวนี้” ลุงดาปกวาดตามองรอบ ๆ ห้องก็ไม่พบอะไรผิดปกติ เหตุหนึ่งอาจเป็นเพราะสองลิงนั่งฉีกกระดาษข้าง ๆ โต๊ะทำงานของคุณลุงก็เป็นได้ เลยทำให้ไม่เห็นอะไรเด็ด ๆ ไป
“มึงอย่าสนใจอะไรไร้สาระ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วแกมีต้นไม้อีกรึเปล่าให้พนักงานขนออกไปให้หมดเลย” พ่อทรีหันไปมองรอบ ๆ ห้องก็พบกับต้นบอนสีที่ประดับไว้ไม่ไกลจากโต๊ะทำงานเพื่อนมากนัก
“เอาบอนสีออกไปเลย” ลุงดาปสั่งพร้อมกับเดินไปและพบกับจุด-เกิด-เหตุ
“แคว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
ภาพคาตา
เสียงชัดแจ๋ว
พร้อมกับหลักฐานในมือ
จำเลยไม่ยอมหนีพร้อมกับยิ้มตาหยีให้
แล้วโจทย์แหละ...ว่ายังไง
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ทรีลูกมึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของผู้จัดการฝ่ายการตลาดดังคับชั้น ไม่ถึง 10 นาที ร่าง 3 ชีวิตของพ่อลูกต้องรีบระเห็จออกมาอย่างหัวซุกหัวซุน ส่วนจำเลย
“ฮะ ๆ ลูดาปเป็นยักษ์” พี่รบชี้นิ้วบิดข้อมือล้อลุงสุดหล่อที่ทำได้เหมือนยักษ์เหลือเกินโดยไม่รู้ว่าทำไปทำไม
“ยัก ยัก ยัก” เสียงเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของบิดาพูดเสียงดังไปตลอดทาง
“จำให้ขึ้นใจเลยนะโว้ย!! ห้ามเอาสองลิงเข้าห้องทำงานกูอีก เด็ด-ขาด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ลุงดาปสุดหล่อชี้นิ้วไล่สามพ่อลูกโดยยังคงมีหนังสือวิจัยที่ถูกสองลิงฉีกไปกว่าครึ่งอยู่ในมือ
“กูบอกแล้วไงว่ากูขอโทษษษษษษ ลูกกูไม่ได้ตั้งใจนะโว้ย!!!” พ่อทรียืนแก้ตัวอยู่หน้าลิฟต์ ส่วนลุงดาปก็ยืนดูให้แน่ใจว่าพวกภัยธรรมชาติพวกนี้ออกไปจากบริเวณชั้นของเค้าจริง ๆ
“ลูดาป....พี่โย๊บระลูดาปน้า” เจ้าตัวน้อยยืนโบกมือลาคุณลุงใจดีให้
“ปาดร้ากลุกดาปที่สุเยย”
“แต่ฉันไม่อยากรักพวกแกเลย ให้ตายเหอะ! เฮ้ย! หลานกูนะหลายกู๊!”
-
ลุงดาปไม่อยากรักไม่เป็นไร พ่อทรี แม่โฟมรักลูกลิงมากมาย คนอ่านก็รักน้องยบกับน้องปาดนะจ๊ะ :m1:
หลงเสน่ห์ลิงน้อยจอมซนแพ็คคู่ แค่แป๊บเดียวไปสองงานแล้ว อยู่ทั้งวันจะมีงานอะไรเพิ่มให้พ่อลิงอีกหนอ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณสำหรับความสนุกสนานและความน่ารักของลิงน้อยจ้า
-
เป็นไงละ ลูด๊าปปป ก๊ากกๆๆ
รักหลานไหม
หลานออกจะน่ารัก แสนซนเว่อร์ๆขนาดนี้ หุหุหุ
งานนี้ พ่อทรีคิดผิดหรือเปล่าจ๊ะ ที่อยากเลี้ยงลูกนะ
-
จะได้รู้ฤทธิ์ของสองลิงก้คราวนี้แหละพี่ทรีเอ๊ย....................
-
แค่พริบตาเดียว สองลิงก็แปลงสภาพของต้นปาล์มและงานวิจัยของตุณลุงดาปซะแล้ว 555+
ชิ้นต่อไปจะเป็นอะไรดีน้อ อิอิ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากมีลูกอ่ะ แต่ไม่มีมดลูก ทำไงดี??? :m28:
-
ยบกับปาดน่ารักที่สุดเลย
-
ยังไม่ทันไร โดนสอยไปแล้ว 2 :laugh: :laugh:
แร๊งนะคะ สองลิง :m20: :m20:
-
เรื่องสนุกดีครับ อ่านแล้วไม่เครียด ออกแนวฮา
-
พี่รบ น้องปราชญ์หนูซนมากเลยลูก
+1ให้สองลิงจอมซน
-
น่ารัก น่าตีจิมๆ :m20:
-
น่ารัก น่าตีเว่ย
-
พี่โย๊บน้องปาดซนมากเลยลูก :laugh:
แต่ก็น่ารักน่าชัง :กอด1:
-
เด็กซนคือเด็กฉลาด แต่ซนขนาดนี้จะฉลาดมากหรอเปล่าเนี่ย เหนื่อยหน่อยแต่.......น่าร๊ากกกกกกกก
-
นี่แค่เริ่มก็โดนไล่ซะแล้ว 555
-
สองลิงทั้งแสบ ทั้งซน...สงสัยงานนี้พ่อลิงจะเหนื่อยจริงอย่างที่แม่ลิงว่าแน่ ๆ...กร๊ากกกกกกกก กกก กกกกส์
พี่โย๊บกะน้องปาด...น่ารักน่าฟัดไม่ทน...แต่ที่ต้องทนก็คือความซนของทั้งคู่ -*-
เอาน่า...เด็กกำลังโต...ก็ต้องซนเป็นเรื่องธรรมดา...แต่วีรกรรมแต่ละอย่างเนี่ย...แสบถึงทรวงกันเลยทีเดียว
งานนี้สงสัยคงจะวุ่นวายกันทั้งบริษัท...ก็อย่างว่า เจ้าของบริษัทนินะ...ทำอะไรก็ไม่ผิด...คริคริ
-
แสบจริงๆสองลิง
-
พี่โย๊บกะน้องปาด น่ารักที่สุดในสามโลก :man1:
-
:m20: :m20: :m20:
-
5555 แสบที่สุด คุณพ่อปวดหัวแน่ ๆ
-
แหม ลูด๊าปปปปป หลานเค้าออกจะน่ารัก
-
น้องโย้บ น้องปาด น่ารักน่าฟัดที่สุด
พ่อทรีแค่นี้ถือว่าซนแค่จิ๊บๆ
คิดว่าวันนี้ยังอีกหลายชั่วโมง ที่พ่อทรีจะได้พบกับความซนของสองลิง 555
-
กร๊าก กร๊าก ลูด๊าปปปปป เป็นรายแรกที่โดนพายุลูกลิงคู่เข้าพัดกระหน่ำ :m20:
รอดูว่าพายุลูกลิงคู่จะพัดผ่านไปที่ใดอีก :laugh:
-
สองลิงแสบมากมาย :man1:
-
โถ เด็กมันไร้เดียงสา 55555
-
ซนได้ใจจริงๆ
-
:m20: :m20: สองลิงซนได้ใจมากมาย น่ารักอ่ะ 55+
-
น่ารักอ่า แต่ซนบรรลือโลกจริงๆ
-
แสบดีนะสองลิง
-
เอร๊ย น่าร้ากกกก :-[
-
แค่นี้ยังเด็กๆ :laugh:
-
ร้ายเดียงสา จ้า
+1
-
อย่าถือสาเด็กมันเลย
เด็กมันแค่... ร้ายเดียงสาเท่านั้นเอง
-
Both are so cute ka.
-
น่ารักจังเลย
-
โยบกะปาดน่ายักอิอิ...
-
เดี่ยวมาต่อคะ
-
มารอค่ะ
-
เป็นงัยล่ะ พี่ทรี รุ้ฤทธิ์ลูกลิงหรือยัง :m20:
-
รอค่าาาาา :L2:
-
เด็กๆน่ารักอ่ะ
-
เค้ามารอด้วยคนกร๊าบบบบบบบบ :กอด1:
-
น้องโย๊บ....กะ...น้องปาด....ขวัญใจเหล่าป้า ๆ...
น่ารักสุดใจจริง ๆ.... :m1:
:L2: น้องแตน :pig4:
กด + ให้ลูกลิงตัวน้อย
-
คุณพ่อทรีสุดหล่อหลังจากพาภัยธรรมชาติ(ของเด็ก) ระเห็จออกมาจากห้องลุงดาปเป็นที่เรียบร้อย สองลิงยังคงหัวเราะชอบใจ แถมทักทายโบกไม้โบกมือเหมือนดาราประจำบริษัทกับพวกพนักงานในบริษัท เอาเป็นว่าทักกันตั้งแต่แม่บ้านยันผู้จัดการแล้วกัน
“รบครับ...รบต้องดูแลน้องรู้ไหม อย่าดื้ออย่าซน” พ่อทรีก้มไปมองลูกชายที่เงยหน้ามามองตนด้วยความสงสัย แต่ก็ยิ้มหร่าให้กับพ่อ
“โย๊บมะดื้อ โย๊บเดะดี” เสียงน้อย ๆ พร้อมกับพยักหน้า เหมือนจะเข้าใจ ย้ำ!!! เหมือนจะเข้าใจ
“ปราชญ์ครับ หนูก็อย่าซนให้มากนักนะลูก พ่อทรีหัวใจจะวาย” คนเป็นพ่อแอบอ้างว่าหล่อหันไปมองลูกชายที่ออกแนวหน้ารักในอ้อมแขน
“พ่ออย่าโซนน้า ปาดใจจะวาย” น้องปาดใช้สองแขนจับใบหน้าบิดาแล้วโยกหัวซ้ายขวายิ้มแก้มปริให้กับบิดา ห้ามซนนะพ่อทรี
“พ่อไม่ได้ซนซะหน่อย เอาละเด็ก ๆ เรามาเล่นกันห้องนี้ดีกว่า” สามหนุ่มลิงเข้ามาหยุดในห้องรับรองแขกที่ตอนนี้ถูกพนักงานยกโต๊ะ ตู้ แจกัน กระถางต้นไม้ออกเกรี้ยง เหลือแต่ห้องโล่ง ๆ ทีวีที่ลอยพื้นจนสองลิงปีนไม่ถึง กับของเล่นมากมาย
“ว๊าว....” เสียงตบมือชอบในของน้องปาดทำให้พ่อทรียิ้มภูมิใจในผลงานเอาในลูกเป็นอย่างยิ่ง ส่วนน้องรบไม่ต้องพูด สะบัดมือพ่อวิ่งไปหาของเล่นแล้ว
ใครจินตนาการไม่ออกว่าสองลิงจะเป็นของเล่นยังไง เรามีคำตอบให้คุณ....... ของเล่นไม้สำหรับพัฒนาการของเด็ก เอาไว้ต่อเป็นตึกเป็นเต่าสองลิงความคิดบรรเจิดกว่านั้น เอาของเล่นไม้มาขว้างกระจายเต็มห้อง..บู๊ม กลายเป็นห้องรก ๆ ทันที น้องหมีตัวใหญ่ตัวสีขาวสะอาดพ่อทรีซื้อเอาในน้องปาดสุดที่รัก...จริง ๆ มันก็เป็นที่รักของน้องปาดจริง ๆ นั้นแหละ แต่ออกไปทางศิลปะ อืม...เปอะ ๆ นิด ๆ ก็คุณหนูปาดของเราเล่นนั่งคล่อมคอของพี่หมีแล้วเอาสีมาเติมตาที่สามให้พี่หมี เวลาเดินจะได้มองเห็นชัด ๆ หรือบางทีก็คิดว่าไม่อยากมีพี่หมีใจดีแค่สีขาว เลยลองเอาสีชมพูบ้าง สีเขียว สีน้ำเงินมาแปลงกลายเป็นพี่หมีจูเลนเจอร์ปราบเหล่าอธรรม เน่...เท่สะไม่มี
“ปาด....อย่าเอาสีเขียวไปทาตาพี่หมีสิลูก!!!” พ่อทรีที่ทำดุแต่นั่งจิบกาแฟดูผลงานลูกมากกว่า
“พ่อ..สีเขวย” น้องปาดที่กำลังนั่งพี่หมีอยู่ชูสีในมือ
“สีเขียวลูก....สี-เขียว พูดสิ สี-----เขียว” พ่อทรีลุกมานั่งใกล้ ๆ ซากศพพี่ทรีที่ช้ำเขียว ช้ำแดงด้วยฝีมือลูกชาย ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ น้องปาดสุดเลิฟของตนแล้วพูดให้ลูกฟังแต่....
“สี---เขวย พูดดิ สี-เขวย” ยังคงเป็นสีเขวยเหมือนเดิม
“มันมีเขวยที่ไหนละปาด สีเขียว อีกทีนะลูก....สี—เขียว” คุณพ่อทรีจับศพพี่หมีลากให้ลูกชายที่นั่งคอพี่หมีหันมามองตนตรง ๆ มือน้อย ๆ กวักมือให้พ่อทรีเข้าใกล้ ๆ
“พ่อ..อย่าดื้อน้า สีเขวย..จุ๊บ!” น้องปาดสุดเลิฟจับหน้าพ่อใกล้ ๆ แถมจุ๊บแก้มให้อีกหนึ่งครั้ง พ่อทรีดื้อจริง ๆ เนอะ แต่เอ...ทำไมพี่รบเราเงียบ ๆ จังไปดูพี่รบกันดีกว่า พ่อทรีหันไปมองน้องรบหน่อย.....
“รบไม่เมื่อยคอหรอลูก มานั่งกับพ่อมา” คุณพ่อทรีหันไปมองลูกชายอีกคนที่เงยหน้ามองการ์ตูนหลายตัวกำลังเต้นพร้อมร้องเพลงในจอพาสม่า(พิมพ์งี่ป่าว)ขนาดใหญ่ เท้าเล็ก ๆด้านขวาขยับตามจังหวะ
“พ่อ...นี่ราย” พี่รบหันไปถามพ่อที่จับหลังน้องชายนั่งดี ๆ บนซากศพพี่หมีอันโชคร้าย
“บูบู้ลูก บูบู้กับเพื่อน ๆ” พ่อทรียิ้มเมื่อลิงพี่ยังคงเงยหน้ามองหน้าจออยู่ คนหนึ่งสนใจแต่งศพหมี อีกคนสนใจก๊อตซิล่าสีชมพูกำลังวิ่งไล่ผีเสื้อ
“ท่านคะ...นายใหญ่เรียนสายคะ” พนักงานต้อนรับโผล่ตัวมานิด ๆ ด้วยท่าทีเขินอาย
“ขอบคุณมาก...รบดูน้องด้วยนะลูก พ่อไปจีบแม่แป๊ปเดียว”
“พ่ออย่าดื้อนะ” น้องปาดยังคงชี้นิ้วสั่งพ่อ
“ปาดนั้นแหละดื้อ .... ดื้อมาก ๆ แม่ไม่รักด้วย”
“พ่อดื้อ..แม่ไม่รัก”
“ชิ ๆ ไปดีกว่าไม่อยากอยู่กับเด็กดื้อ” พ่อทรีลุกขึ้นออกไปนอกห้อง
“ท่านจะให้นายน้อยอยู่ในนี้หรอคะ” พนักงานที่หวังดีจริง ๆ นะ บอกก่อนท่านประธานจะออกจากห้อง
“ให้เค้าสองคนอยู่ในนี้แหละ...ไม่มีอะไรอันตรายหรอก คุณก็ทำงานไปแล้วกันคอยดูกล้องวงจรปิดมีอะไรก็เข้ามาดูจะได้ไม่เสียเวลางาน” พนักงานพยักหน้า.....
ใครจะรู้ว่าหลังจากพ่อทรีและพี่พนักงานกระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋ออกไปแล้ว พี่รบก็เลิกเงยหน้าดูพี่บูบู้... เดินไปยืนดูซากพี่หมีสีขาวที่ถูกน้องข่มขื่นทาสีอยู่ พี่รบนั่งยอง ๆ หยิบสารพัดสีที่เรียงรายแถวนั้นขึ้นมาแล้วหันไปมองกำแพงขาว ๆ
“พี่ฮะ...สองลิงเป็นไงบ้าง” ผมถามลิงพ่อที่เดินมารับโทรศัพท์กับผม เรื่องงานนะไม่มีหรอกครับผมคิดถึงลูกต่างหาก
“ตอนนี้อยู่ที่ห้องของเล่นครับ...ชอบกันใหญ่เลย” ผมขมวดคิ้วทันที บริษัทนี้มันมีห้องของเล่นตั้งแต่เมื่อไรกันครับ
“พี่พาสองลิงไปห้องไหนหรอ” ผมมองไอ้ผัวที่ยิ้มเจ้าเล่ห์
“ห้องสัมมนา..พี่เปลี่ยนเป็นห้องของเล่นเรียบร้อยแล้ววววววว” ดูมันครับภูมิใจกับความคิดผลาญเงินกับเรื่องปัญญาอ่อน ที่บ้านก็มีเยอะจนลูกจะเสียตัวให้ของเล่นอยู่แล้วมานี้ยังเอาปมด้อยตัวเองมายัดเยียดลูกอีก คือตอนเด็ก ๆ ไอ้พี่ทรีบอกว่ามันไม่ค่อยได้ของเล่น มันเลยคิดว่าลูกกับมันอยากได้เหมือนกัน ซื้อมาถมที่
“พี่ทิ้งสองลิงไว้แล้วมานี้ได้ไง กลับไปดูลูกเลย” ผมออกจะฉุนครับ..ก็บรรดาของเล่นที่พ่อมันบอกปลอดภัยล้านเปอร์เซ็นต์ แต่มันไม่เคยคิดว่าลูกมันสามารถเอามาทำอันตรายได้ล้านเปอร์เซ็นต์เหมือนกัน
“ไม่ต้องห่วงที่รัก ห้องนั้นมีกล้องวงจรปิดสิบตัว รปภ.ดูอยู่โดยเฉพาะห้องนั้นอีกส่วนหายห่วง”ดูมันภูมิใจในความโอเวอร์ของมันมากครับ กลัวจริง ๆ ว่าลูกผมจะปัญญาอ่อนตีนแดงเหมือนพ่อ โตมาต้องพาเข้าค่ายลูกเสือแดกมาม่าเหมือนแม่จะได้แมน ๆ
“เอาพี่ว่าแล้วกัน ดูแลกันดี ๆ นะ” ผมตัดสายไปพร้อมกับยิ้มกับงานบนโต๊ะ ตากับยายดูแลสองลิงด้วยนะครับ
กลับมาสู่การบรรยายและถ่ายทอดลูกชิ้นเนื้อสดจากเจ้าของเรื่อง คุณพี่ทรีวางสายพร้อมกับหน้าจอได้ดับลงภาพของศรีภรรยาที่ชี้นิ้วค้าดโทษไม่ได้ทำให้ผู้ชายในลิงกลัวเลยแม้แต่น้อย
“ท่านครับ....พอดีเลยเมื่อกี้ผมขึ้นไปบนห้องเจอนายใหญ่ แล้วไหนคุณหนูละครับ” จำคุณลุงโรงเรือนพืชร้อนได้ไหมคะ ตอนนี้เป็นหัวหน้าวิจัยระดับโซนพืชเอเชียแล้ว ยินดีด้วย...แปะ ๆ
“อ๊าวหัวหน้า....ไปพบผมมีอะไรเร่งด่วนรึเปล่าครับ” คุณประธานหยุดรอให้หัวหน้าพืชร้อนเดินมาใกล้ ๆ
“เอารายงานผลการสกัดน้ำมันจากเมล็ดดอกทานตะวันไปส่งนะครับ ไม่รู้ว่ามันจะผ่านรึเปล่านายใหญ่กำลังดูอยู่” คุณลุงเดินไปห้องของเล่นพร้อมกับท่านประธาน
“ขอให้ผ่านนะครับ สำหรับผมแล้วแต่เมีย”
คุณพ่อทรีแล้วคุณลุงหัวหน้าเดินเข้ามาในห้องของเล่นตาทั้งสองคู่กวาดตามองหาร่างเล็ก ๆ สองร่างจากซ้ายไปขวา จึงเจอกับสองหน่อพ่อรวยคนหนึ่งนั่งทับหมีอินดี้สีสดวาดดอกไม้สีชมพูกับผนักห้องสีขาวจั๊วะ ผลงานชิ้นโบแดงแต่แสลงในพ่อทรี ส่วนอีกคนยืนวาดตึกวาดพี่บูบู้ก๊อตซิล่าแต๋วกำลังวิ่งเล่นกัวตัวเองอยู่
ถ้ามันวาดแค่บริเวณเล็ก ๆ ก็คงจะดี แต่ระดับน้องรบกับน้องราด คงเดาได้ใช่ไหมคะว่าสารพัดสีที่พ่อทรีเอามาสมนาคุณให้ มันกลายเป็นประติมากรรมบนฝาผนังไปเรียบร้อยแล้ว.... โปรดยืนไว้อาลัยแก่อดีตห้องอันขาวสะอาด 2 นาที
“ร๊บ!!! ปาด!!!” เสียงดังไปเหอะเคยกลัวหรอนั้น น้องปาดหันมายิ้มให้แถมยังเด้งดึ๋งบนตัวหมีอีก
“พ่อ....ปาดเก่งเนอะ” น้องปาดนั่งชี้ผลงานประดับชาติ อันผสมระหว่าช้างกับยีราฟ คือช้างขายาว ๆ นะคะ ยืนกินดอกไม้ของตัวเองอยู่
“พ่อ..” พี่รบหันไปหาพ่อ ..พอพ่อหันมาสบตาก็ชี้รูปของตัวเองแล้วยกนิ้วโป้งขึ้น
-
“จะบ้าตายจริง ๆ โว้ย!!!! ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาหน่อยสิ!!!”
ด้วยประการฉะนี้ตั้งแต่ห่างจากอกแม่มาสองหน่อได้สร้างวีรกรรมไปอย่างโชกโชน น้องปาดหน้ามุ้ยโดนพ่อทรีอุ้มแล้วก็บ่น ๆ กับพฤติกรรมแสนน่ารัก ส่วนพี่รบถูกคุณลุงใจดีจูงมือเดินทางไปยังโรงเรียนร้อนรอใกล้ถึงเวลากินข้าวค่อยขึ้นไปหาแม่
“ท่านไม่ต้องห่วงนะครับ ปล่อยเด็ก ๆ วิ่งเล่นแถวนี้แหละครับ เขตพื้นที่พืชถูกกั้นไว้หมดอย่างที่เห็นเด็ก ๆ คงซนในโรงเรียนไม่ได้ แถมหาง่ายด้วย” คุณลงปล่อยมือพี่รบปุ๊บ พี่รบก็....
“ปรื๊น!!!!!” กางแขนบินแต่เสียงรถออกไปทันที คนเป็นพ่อปล่อยให้ลูกในอ้อมแขนลง น้องปาดก็พยายามเดินไปเล่นกับพี่บ้าง
“เลี้ยงลูกไม่ใช่ง่าย ๆ เลยนะครับ โดยเฉพาะสองคนนั้น” คุณพ่อทรีเริ่มหวาด ๆ กับพฤติกรรมลิงเกินคนของลูก แหม๋....ทำเป็นพูดที่จริงหลงลูกมากก
“บรรพบุรุษเราบอกไว้ต่อ ๆ กันว่า เด็กซนคือเด็กฉลาด เด็กเล่นมาก ๆ คือเด็กแข็งแรงนะครับ” คุณลุงเชิญคุณพ่อปวดตับให้นั่งชุดเก้าอี้ไม้ใต้ต้นกระท้อนมองดูสองลิงวิ่งเล่นแถวนั้น
“คงจะจริงครับ...บางทีผมอยากจะพักผ่อนกับภรรยาบ้างสองลิงกลับไม่ง่วงเลยทั้ง ๆ ที่ดึกมากแล้ว”
“ท่านจะพักผ่อนจริง ๆ หรอครับ” ใช่จะพักผ่อนจริง ๆ หรอ
“ก็พักผ่อนตามแบบฉบับของผู้ใหญ่ไงครับ แล้วลุงหละลูกเป็นยังไงบ้าง”
“ลูกคนแรกแต่งงานแล้วครับ”
“แต่งกับผู้ชายหรือว่าผู้หญิงครับ” นี้ถ้าเป็นสมัยนี้ถามคำถามแบบนี้โดนชกหน้าหงายแน่ ๆ
“กับผู้หญิงครับ..กำลังพยายามมีลูกกันอยู่” คุณลุงหันมารินกาแฟให้เจ้านาย
“พยายามเข้านะครับ ขอให้แข็งแรงทั้งแม่ทั้งลูก” คุณพ่อทรียิ้มโอ่ ๆ เหมือนจะบอกว่าเอาให้ได้อย่างพี่แกเค้า
“อยากให้แข็งแรงคงต้องได้เมียอย่างนายใหญ่ก่อนแหละครับ”
“อย่างงั้นผมคงต้องฆ่าล้างโคตรลุงแน่ ๆ” แม่จะพูดแบบยิ้ม ๆ แต่เป็นยิ้มอัมหิตมาก ๆ เลยคนเขียนขอบอก
“ผมไม่กล้าหรอกครับ....อืม อีกกี่เดือนครับคุณหนูจะครบ 4 ขวบ”
“อีก 5 เดือนครับ ถึงตอนนั้นคงวุ่นวายหน้าดู” พ่อทรียิ้ม ๆ มองบรรยากาศรอบ ๆ แถมคิดในใจว่าเวลามันผ่านมาเร็วเหลือเกิน
“ไม่หาน้องให้คุณหนูดูละครับ” อ๊ะ..นั้นเป็นความคิดที่ดี
“ก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันครับ...แต่กลัวมีไล่ ๆ กันคนเป็นแม่จะเหนื่อย”
“อีกคนอยากได้ผู้หญิงผู้ชายครับ”
“อะไรก็ได้ครับ..ยังไงก็ลูกผม” ทั้งสองหัวเราะกันระริกระรี้เหลือเกินจนลืมไปว่าทำไมแถว ๆ นี้มันเงียบผิดปกติ
“ท่านครับ...คุณหนูไปไหนแล้วครับ” พอคุณลุงพูดปุ๊บ คุณพ่อก็ลุกพรวดขึ้นมองรอบ ๆ แต่มันกลับว่างเปล่า
“รบ!!! ปาด!!! อยู่ไหนลูก” คุณพ่อทรีเดินไปรอบ ๆ ส่วนคุณลุงหัวหน้าเรียกทีมวิจัยที่คุ้ยเคยกับโรงเรียนระดมพลตามหานายน้อยกันใหญ่
“รบ!!! พาน้องออกมานะลูก” สองเท้าของคุณพ่อเดินไปรอบ ๆ มองหาร่างซน ๆ ของลูกชายสองคน
“ปาดไม่ออกนะพ่อ!!!” เสียงเล็ก ๆ ดังจากทิศทางข้าง ๆ แต่พ่อลิงหันไปกลับเจอแต่รถคนหนึ่งจอดอยู่เท่านั้น
“ปาด....ไปกินนมแม่ไหมลูก” คุณพ่อทรีเดินช้า ๆ หวังจะได้ยินเสียงลูกอีกครั้ง ส่วนด้านนอกมีแต่พนักงานต่างมามุงดูหลังจากได้ข่าวว่านายน้อยหายตัวไปในโรงเรือน
“รบหิวนะปาดไปไหม?” เด็กหนอเด็ก...จะซ้อนแอบแต่ก็แอบห่วงกิน คุณพ่อทรีรีบวิ่งไปตำแหน่งเสียงของลูกได้ยินดังสุด แต่เสียงนั้นก็กลับหายไปจนคนเป็นพ่อเริ่มวิตก
“ไม่เอานะลูก...เดี๋ยวแม่รู้จะตีหนูเอานะลูก” คนเป็นพ่อเริ่มหว่านล้อม ทีมวิจัยกระจายตัวไปทั่วโรงเรือนเพื่อหาตัวนายน้อย
พ่อทรีเดินหาจนเหงื่อแตกก็หาลูกไม่เจอ ทำไงดีละพ่อทรี.....
อยู่ใต้รถ.....
เสียงกระซิบจากสายลมทำเอาพ่อทรีขนลุกชูชันเหมือนอั้นขี้ พอได้สติก็หมอบกับพื้นมองผ่านไปยังท้องรถที่ยอดอยู่ไม่ไกล
“ต๊ะเอ๋!!!!” เสียงของน้องรบดังขึ้น
“รบ!!! พาน้องออกมาลูก!!” พ่อทรีขยับไปใกล้ๆ รถ เมื่อพนักงานรู้เรื่องจึงกรูกันเข้ามาเพื่อช่วยนายน้อย สองลิงที่อยู่กลางรถพอดีจนพ่อทรีเอื้อมมือไปไม่ถึง
“พ่อ...น้อหลับ” รบบอกเบา ๆ เอากะเค้าเถอะคะท่านผู้ชม เล่นอยู่ดี ๆ แอบอยู่นิ่ง ๆ น้องปาดเลยหลับซะเลย
“ท่านครับให้คนขับรถออกดีไหมครับ” พนักงานเอ่ยอย่างให้ความช่วยเหลือแต่...
“โง่รึไง!! ถ้ามันเหยียบลูกฉันขึ้นมาพวกแกทำคืนให้ได้ไหม” พนักงานเงียบกริบ แต่จริง ๆ คงอยากจะตอบว่า ได้..แต่มึงยอมให้กูนอนกะเมียมึงรึเปล่า เท่านั้นเอง...
“รบ...ปลุกน้องให้ตื่นลูก” พี่รบหันมาเขย่าน้องที่นอนหลับพริ้มอยู่ข้าง ๆ
“แง้!!!!!! ฮื่อ!!!! อึก ๆ” น้องปาดร้องไห้เสียงดังจ้าเมื่อโดนรบกวนการนอน พี่รบเลยต้องเช็ดน้ำตาให้
“โอ๋ ๆ นอนนะ” พี่รบบอกน้องปาดก็เลยหลับตา .....ง่ายจริง ๆ
“พี่!!! ลูกหละ!” แม่โฟมมาแล้ว โฟมทรุดตัวนั่งข้าง ๆ สามีของตัวเองก้มมองร่างของลูกชายตัวแสบ
“รบ! กอดน้องแน่น ๆ นะลูก” พี่รบของเราเห็นแม่ก็เกิดอาการหวาด ๆ เลยว่านอนสอนง่าย แม่บอกให้กอดน้องก็กอด
“ใครอยู่แถวนี้มายกรถหน่อยสิ!!!” คนที่อยู่แถวนั้นกรูเข้ามาจับจองพื้นที่รถเหมือนเป็นเพชรเม็ดงาม รถขนาดกลางถูกยกลอยด้วยแรงคนช่วยนายน้อยทั้งสองคน โฟมปรี่เข้ากอดลูกลิงที่นอนกอดกันกลม
“ทำไมซนแบบนี้หะ! มันน่าตีจริง ๆ”
“แง้!!!!!!!!1 ฮือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ง๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คุณพี่รบแค่ได้ยินว่าน่าตีก็แผดเสียงออกจากปอดอันใหญ่โต น้ำตาเม็ดใหญ่ ๆ ร่วงเต็มหน้า เสียงที่ดังทำให้น้องปาดนอนหลับสะดุ้งตื่นร้องไห้ตาม
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“โอ๋ ๆ รบไม่ร้องนะลูก แม่ไม่ตีรบหรอก” พ่อทรีที่เห็นลูกชายตัวแสบยิ่งกว่าทิงเจอร์ร้องก็อดใจอ่อนไม่ได้ อุ้มลูกชายขึ้นกับอ้อมแขน ส่วนคนน้องโฟมก็อุ้มปลอบ ๆ
“ปาดไม่ร้องครับไม่ร้อง” โฟมอุ้มลูกเขย่าตัวไปมา เดินแหวกฝูงชนรีบขึ้นตึก ลูกค้าที่เข้ามาติดต่องานต่างมองขบวนแห่เด็กหายเป็นตาเดียว เมื่อครอบครัวพ่อแม่และสองลิงเข้าห้องทำงานที่เดิมแต่เสียงร้องของน้องปาดยังคงดังเช่นเดิมส่วนน้องรบกอดคอพ่อนิ่ง
“แง้ๆๆๆๆ โนม....” โฟมรีบหยิบขวดนมจ่อปากแต่น้องปาดกับร้องไห้หนักเข้าไปอีก เห็นแบบนี้เลยพาเจ้าลิงน้องนอนกับฟูกผ้าห่มเลิกเสื้อขึ้นให้น้องปาดดื่ม
“ทีหลังห้ามซนแบบนี้อีกนะปาด ไม่งั้นแม่จะตีปาดจริง ๆ แล้วนะคราวนี้” ก็เห็นพูดอย่างงี่ประจำคะ ไม่เคยตีสักที ดวงตากลมโตกับผมหยิกเป็นลอนธรรมชาติ ขนตาก็เปียกลีบจากน้ำตาจ้องมองหน้าคนบ่น พอแม่จะอ้าปากบ่นอีกน้องปาดเลยยกมือขึ้นล้วงเข้าไปในปากแม่เสียเลย
“โฟม...พี่ว่าเจ้ารบมันงอน” เสียงทักไม่ไกลทำให้โฟมหันไปมองเจอสองพ่อลูกเดินไปมา ร่างน้อย ๆ ในอ้อมแขนสะอึกตัวโยน อาการแบบนี้ของพี่รบหมายถึงกำลังเศร้าไม่ก็งอน โฟมก้มลงมองน้องปาดที่นอนอ้าปากหวอไปแล้ว อุ้มนอนบนฟูก แล้วหยิบนมของพี่รบขึ้นมา พ่อทรีแสนรู้พาร่างที่นั่งพิงไหล่ไปหาแม่โฟมทันที
“รบมาหาแม่มา” แค่เสียงแม่น้องรบก็กอดคอพ่อหมับ เสียงสะอึกกับร่างกายกระตุกทำให้คนเป็นแม่ชักหวาด ๆ
“รบ..ไม่เอาน่าแม่ยังไม่ได้ตีซักหน่อย” พ่อทรีพยายามอุ้มลูกให้แม่ โฟมดึงลูกออกจากตัวพ่อผลคือร้องไห้จ้าจนพ่อทรีต้องรีบอุ้มคนน้องออกไปนอกห้องทำงานก่อน ไม่งั้นจะร้องคูณสอง
“แง้ๆๆ อึ๊ก ๆ อึ๊ก ๆ”
“รบไม่ร้องลูกเดี่ยวหายใจไม่ทัน” โฟมปลอบลูกอุ้มขึ้นบ่า พยายามเดินไปรอบ ๆ ให้อาการสะอึกหาย
“แม่ขอโทษ แม่ได้ตีรบซักหน่อย...แม่ขอโทษ” เสียงของโฟมยังคงพร่ำอยู่คนเดียว พี่รบเราหยุดร้องไห้แล้วแต่ยังคงสะอึกอยู่
“รบ...จุ๊บแม่หน่อย” ร่างเล็ก ๆ หันมามองแม่กับอาการสะอึก โฟมจุ๊บปากลูกชายพร้อมกับเป่าลมเข้าไปในปาก
“แฮะ ๆ ฮ่า ๆ อึ๊ก!” น้องรบยิ้มแล้ว แต่ยังคงสะอึกอยู่
“ไม่เครียดนะลูก เป็นเด็กเป็นเล็กเครียดได้ไง แม่ไม่บังคับให้เรียนหมอเหมือนปู่กับย่าหรอก จุ๊บอีกทีสิ” โฟมโน้มตัวเป่าอากาศเข้าปากลูกชายอีกครั้ง คราวนี้แรงสะอึกอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด น้องรบกอดคอโฟมแน่นโฟมจึงได้แต่เพียงลูบหลังเบา ๆ
น้องรบของเราไม่สะอึกแล้วพร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ โฟมเดินไปเปิดประตูห้องทำงานจึงเห็นพ่อทรีกำลังอุ้มลูกอยู่ไม่ไกล นอกห้องทำงานเงียบกริบ....เพราะสายตาของท่านประธาน โฟมกวักมือเรียกให้พาลูกชายเข้ามา พ่อทรีวางน้องปาดให้นอนคว่ำกับฟูกนอนประจำของลูก ตบตูดงอน ๆ สองสามทีร่างน้องปาดก็หลับสนิท โฟมนั่งไม่ไกลจากฟูกน้องรบมากนัก ตวัดตัวลูกในนอนในอ้อมแขน...หยิบขวดนมจ่อปากน้องรบ เหมือนสัญชาติญาณน้องรบอ้าปากดูดนมในขวดอย่างกระหาย นมในขวดถูกดูดเกือบหมดแรงดูดจึงน้อยลงและนิ่งไป โฟมดึงขวดนมออกจากปากลูก แล้ววางลิงพี่ให้นอนบนฟูกข้าง ๆ น้อง มองสองลิงอย่างรักใคร่
“ขอสายหัวหน้าพืชเอเชียหน่อย” โฟมหันไปมองสามีหน้าเครียดอยู่โต๊ะทำงาน
“พี่อย่างี่เง่าได้ไหม ลูกเราซนเองจะว่าใครเค้าได้...” พ่อทรีหันมาชี้นิ้วให้ศีรภรรยาหุบปาก
“ลุงใช่ไหม..เมื่อกี้ถามว่าอีกคนอยากได้ผู้หญิงผู้ชายใช่รึเปล่า ผมขอเปลี่ยนใจ..เอาผู้หญิงอย่างเดียว! แค่นี้แหละ”
-
คือ...มีเรื่องใหม่อยากให้ลองอ่าน
แต่แตนเอาลงในเรื่องนี้ได้ไหมคะ
คือจำไม่ได้แล้วว่าตั้งกระทู้ใหม่ทำไง :a5:
เนอะ ๆ โอเคเนอะ o13
-
แบบว่า โดนฤทธิ์ ของสองลิงเข้าไป ไม่อยากได้ลูกผู้ชายเลย :m20: :m20:
เอาแต่ลูกสาว แต่น้องปาดก็ทำได้นะ ไปนอนใต้รถเนี่ยะ กำเจรงๆ
มาต่ออีกนะคะ จะรอจ้า :z2: :z2:
-
:o ซนมากจริงๆ
-
ดื้ออออออออออออออจริงๆเจ้าสอลิงนี้หนะ โตขึ้นจะเจ้าชู้เหมือนพ่อไหมหนอแอบอยากรู้ อิอิ
-
โอ้ยยย อ่านแล้วเหนื่อยแทนเลยนะเนี้ย :laugh:
-
จัดมาอย่าให้เสียของ ฮี่ ๆ
-
นึกว่าจะโทรไปด่า ที่ไหนโทรไปบอกลุงนี่เอง :m20:
-
กร๊ากก จากคนกลายเป็นลิงไปซะล่ะ ซนเหลือเกิน
-
สรุปนี่ลูกลิงใช่มั้ยคะ :z2:
-
สองลิงโคตรซนอ่ะ
แต่น่ารักมากกกกกกก
:t3:
-
กร๊าก กร๊าก พี่ทรี :m20: :m20: :m20:
อย่าคิดมากนะพี่ทรีถือว่าเป็นกำไรของชีวิต
หาได้ง่ายๆที่ไหนมีลูกแบบนั้น :laugh:
-
เด็กผู้หญิงก็ใช่ว่าจะไม่ซนนะคะพีทรี ><
-
:m20: :m20: :m20:
-
โถลูกลิงทั้งสอง ซนเป็นงานหลัก อ้อนพ่อกับแม่เป็นงานอดิเรกหรือลูก
สี่ขวบแล้วจะเป็นเช่นไรนี่ ซนหนักกว่านี้มั้ยนะ :laugh:
บวก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
รอเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
-
โอ้ยยย น่ารักสุดยอดเลย
-
ตอนนี้ครบร้อยยังอ่ะคะ
-
^
^
^
ยังไม่เต็มร้อยคะ มันมีตอนที่คุณพ่อทรีปั๋มลูกสาวอีกตอนหนึ่งคะ ตอนนี้น้อง ๆ นะ อื่ออื้อกันแล้วนะคะ
-
สองลิงซนได้ใจ
+1 o13
-
อ่านแล้วแอบขำพ่อทรี อารมณ์อย่างนี้ยังมีอาการหื่นหลงเหลืออีก ของเค้าแรงดีจริง :jul3:
-
สองลิงซนมากกกกกกกกกก
-
พ่อทรีอย่าซนน้า....เดี๋ยวพี่โย๊บ กะ น้องปาด ตีเยยย....
อยากได้ลูกอีกคนเหรอจ๊ะ....ถามนายใหญ่ก่อนเหอะอนุมัติรึเปล่า...
ครอบครัวสุขสันต์หรรษา....น่ารักอ่ะ :m3:
:L2: น้องแตน :pig4: คร๊าบบบบ
-
ขำ
-
สองลิงน่ารักมากกกกก
ปล ลงเรื่องใหม่ในกระทู้ใหม่เหอะ ไม่งั้นคนอ่านจะสับสนนะ เวลาตั้งใหม่ก็แค่กดปุ่ม new topic ที่อยู่ด้านล่างสุด
-
ลูกลิงจริงๆ
-
555+ พี่ทรี~~~ ถึงเป็นผู้ญิงก็ซนได้ไม่แพ้ สองลิงนะจ๊ะ ก๊ากกกกกกกกกก 55+
-
ภาพที่น้องรบกะน้องปราชญ์ช่วยกันละเลงที่ฝาผนังน่ะ ต้องเรียกว่า "จิตรกรรม"จ้ะ
ประติมากรรม หมายถึงการปั้น การแกะสลัก การหล่อค่ะ
จอภาพแบบ plasma พลาสม่า จ้ะ
555คุณพ่อทรี ถ้าเจอลูกสาวแบบหลานพี่แก้วแล้วจะหนาวสุดๆ
พี่เคยปรารภกับเพื่อนว่า หลานชั้นจะสองขวบแล้วเดินไม่เป็น
เพื่อนมันบอก เฮ้ย ปรึกษาหมอได้แล้ว พี่ตอบไปเลยว่า
555 มันไม่เดิน มันวิ่งอย่างเดียว ชั้นได้เลี้ยงมันวันไหน
วันนั้นชั้นหมดแรง
-
ตัดสินใจว่าผู้หญิงแล้ว ก็อย่าเสียเวลาเลย เริ่มได้!!!!! 555
-
โอ๊ย ซน ดื้อมากกกกกกกกกกกกกก
แต่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
หลานเราน่ารัก
-
ลูกลิงซนมากกกกกก แล้วยังขี้งอนอีก ฮาาาา :laugh:
-
ตั้งกระทู้ใหม่ยังไงอะคะ ของมก่อนนะ
-
ลูกลิงชัดๆ ไปนอนใต้ท้องรถเนี่ยนะ!!!?
-
โอย.....ลูกลิงน่าร๊ากกกก ซนได้ใจจริง ๆ
ตกลงใจว่าเป็นลูกสาวแล้วนะคะ งั้นก็อย่าได้รีรอค่ะ 555+
ขอบคุณคุณแตนนะคะ :pig4: จับจองที่นั่งรอเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ
-
ซนมากกกกกกกกกกกก :laugh:
-
ซนมากมาย :jul3:
-
ซนมากๆๆๆ
-
:L2:
-
สองลิงจ้า แค่มาบริษัทวันเดียว ก็ทำให้พ่อทรีปวดหัวได้แล้ว
แต่น่ารักที่สู๊ดดดดด มีแม่โฟมคนเดียวนี้แหละ
ที่เอาอยู่
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
แต่อ่านทันแล้วนะ
เรื่องนี้สนุกมากๆๆเลยค่ะ
อ่านตอนแรกๆๆก็งงว่าตกลงพี่ทรีรักน้องโฟมรึป่าว
สรุปว่าแค่ไม่รู้ใจตัวเองเลยยังไม่ยอมตัดคนอื่นให้หมด
ฮือ
อ่านไปก็สงสารน้องโฟมไป
น้องโฟมช่างเป็นคนที่เข้มแข็งจริงๆ
ส่วนน้องรบกับน้องปราชญ์น่ารักทั้งคู่เลย
ถึงจะซนเป็นลูกลิงก็เถอะ
ครอบครัวนี้ช่างเป็นครอบครัวที่น่ารักจริงๆๆ
ครอบครัวในอุดมคติ
พ่อแม่ช่วยกันเลี้ยงลูก
ส่วนแตนก็ +1 ไปเลยจร้า
-
อย่าคิดว่าเด็กผู้หญิงจะเป็นลิงไม่ได้นะพี่ทรี...คริคริ >///////<
ต้องยอมรับเลยว่าลิงสองหน่อนี้...นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นซนกันจริง ๆ
แต่เวลาอ้อนก็น่ารักสุดใจเหมือนกัน...สงสารก็แต่พ่อทรี...เป็นไงหล่ะ เจอฤทธิ์ลิงแสบแบบคูณสองเข้าไป
งานนี้สงสัยพี่ทรีคงเลิกเรียกร้องจะเลี้ยงลูกเองแล้วมั้ง...เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ก็จากน้องโฟมนี่แหล่ะ
แต่อ่านไปก็ยิ้มไป...มีความสุข กับความน่ารักของสองลิงจริง ๆ...คริคริ =^= b
-
เด็กอะไรซนขนาดนั้น
-
น้องดูไฮเปอร์เกินเด็กจริงๆ
-
น่ารักสุโค่ย o13
-
อืมมม...ในที่สุดป๋าทรีก้อค้นพบทางเลือกที่ถูกต้องซะที
ขืนมีลูกชายอีก คงยิ่งกว่าการก่อวินาศกรรมครั้งไหนๆ
-
ตามทันละ บวก1 ไรเตอร์นะคับ
หนุกๆ เรื่องนี้ :L2:
-
555555 ท่าทางพ่อทรีจะเข็ดกับลูกชายไปอีกนาน
แล้วเมื่อไหร่จะได้น้องสาวให้กะพี่รบ น้องปราชญ์ล่ะ พ่อทรี แม่โฟม
-
อ่านแล้วไม่อยากมีลูกเลย
-
มารอตอนต่อไปครับ ดันๆ :L2:
-
อ่านแล้วอ่านอีก ก็ยังน่ารักที่สุดเลย
คิดถึงน้องรบ น้องปราชญ์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงปาดกับโยบที่สุดเลย มาม๊ะมาได้แล้วนะครับ
-
คิดถึงน้องรบกะน้องปราชญ์จัง สองลิงคงซนน่าดูนะ
-
ก้อยังคิดถึง ใจมันยังรัก รักเธอไม่คลาย
เก็บใจดวงนี้ ใส่กุญแจไว้ ไม่เคยให้ใครเข้ามาาาา~
......ไร้ท์เตอร์หายไปเรยยยยย
-
คิดถึงลิง 2 คนมากๆๆๆ
-
หายไปเรยนะเนี่ยยยยยยยยยย
-
ตามมาจากกระทู้ป้า อ่านเรื่องนี้แล้วสนุก มากกกกกกกก
+1 ให้น้องรบ กะน้อง ปราชญ์ ลิงน้อย
-
:call:
-
น่ารักจังเลยเรื่องนี้ แต่แหม อยากรู้จังเลยว่าระหว่างที่เฟมหลับไป พ่อทรีกำจัดพวกผู้หญิงยังไง^^
ชอบค่า เรื่องแปลกดี มาต่อเร็วๆน๊า
-
ฮะๆ น่ารักเกิ๊นน
-
อ่านทันแล้วสนุกดีค่ะ
รอมาต่ออยู่นะคะ
ท่าทางเด็ก ๆ โตขึ้นจะหล่อและน่ารักนะคะ
มีแววว่าโฟมจะได้ทั้งลูกสะใภ้(ช) และลูกเขย555555
-
อึ้ยยยยยย ร๊อส์ :fire:
-
เข้ามาอ่านอีกครั้ง คุคุ ชอบลูกลิงทั้งสองมากกกกกกกกกกกกกกก
อยากได้คนช่วยเลี้ยงมั้ยค่ะ อิอิ ชอบเรื่องนี้สุดๆ ค่ะ :กอด1:
-
เข้ามารอพร้อมกับดันค่ะวันนี้ :z2:
-
คนเขียนหายจ๋อมไปเลยอ่ะ
เค้ารออยู่น้า
-
จะครบ3เดือนแล้วค่ะลูกสาวแม่
-
:seng2ped:
-
ดันๆๆๆ
มาเร็วๆสิฮ้า :call:
-
มาดันกันต่อปายยย
คนอ่านไม่ได้หานไปไหนนะ
แต่คนเขียนหายไปไหนอ่าาาาาาาา :m15:
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ~
สนุกมาก~
รอต่อนะค่ะ
กดบวก ให้คนเขียนเรื่องนี้ คนแรกค่ะ ของโหวต
^^
-
:m31:อ๊ากกก!!!นี่มันลูกคนหรือลูกลิงวะเนี่ยยย
-
ชอบที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
รอ รอ รอ มาต่อให้หน่อยนะคะ เรื่องนี้หนุกมากกกเลยนร้า^^
-
สวัสดีครับผมย๊อดชายนายโฟมกลับมาอีกครั้งแล้วหลังจากห่างหายในวงการไปเสียนาน หลังจากที่เหตุการณ์ระทึกขวัญที่ลูกลิงทั้งสองคนได้สร้างขึ้น ตอนนี้ผมคิดได้แล้วว่าคงจะไม่ปล่อยให้ลิงทั้งสองคนอยู่ในน้ำมือพ่อมันเด็ดขาด และด้วยเหตุการณ์ดังกล่าว เราสี่คนสองพ่อสองลูกจึงโดนพี่ดาปไล่ออกมาจากบริษัททันทีที่สองลิงหมดฤทธิ์
กว่าจะถึงตอนเข้านอนวันนี้คุณพ่อทรีก็คงเข็ดหลาบกับการเลี้ยงลูกไปอีกนาน ก่อนนอนผมเดินไปเช็คความเรียบร้อยของลูกชายในเตียงเด็ก ไม่รู้นะครับว่าทำไม....ถึงสองลิงจะซนตั้งแต่ในท้องจนออกมาหายใจเองโดยไม่ต้องพึ่งผมยังไง ผมก็ยังรู้สึกรักเค้าสองคนมากขึ้นทุกที...ผ้าห่มจากผ้าฝ้ายเนื้อดีของนอกจากประเทศโลกที่สามอย่างฝรั่งเศส ถูกคลี่ห่มน้องรบด้วยผ้าสีฟ้า ข้าง ๆ ห่างเพียงหมอนข้างกั้นผมดึงผ้าห่มเหมือนกันแต่เป็นสีชมพูให้กับลูกของผม...เห้อ! ตอนนอนเหมือนเทวดา แต่ตื่นมาทำไมวิญญาณไซอิ๋วถึงได้สถิตราวกับกลับชาติมาเกิดกับลูกของผมก็ไม่รู้
“มานอนได้แล้วโฟม...ลูกหลับแล้ว” ผมหันไปมองดีส อีส อะสามีที่เข้ามาสวมกอดด้านหลัง แหม๋.....ลูกหลับละหน้าแจ่มใสเชียวนะ
“พี่นอนก่อนโฟมก็ได้....พอดีหัวหน้าส่งรูปต้นไม่เขตหนาวมาให้โฟมเลือก ยังไม่ได้ดูเลย”
“เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้นะ...น่านะ” ผมมองไอ้ผัวตัวดีที่มันสงสายตาที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุดมาให้ผม อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ
“พรุ่งนี้โฟมก็เลี้ยงลูกทั้งวัน...จะมีเวลาได้ยังไง” เอาดิ..ไหนลองมาว่ามาดิ ไอ้พี่ทรีชะโงกมองผลงานชิ้นโบแดงแสลงใจผมกับคอกเตียงนอนไม้อย่าดี แถมยังเอานิ้วอังจมูกลูกอีกด้วย....ฟายลูกหลับ! ไม่ใช่ตายเหอะ!!
“หลับจริง ๆ ด้วย” ผมมองหน้าไอ้พ่อด้วยความเบื่อหน่าย พอลูกหลับก็แกล้งเขย่าลูกเบา ๆ หน๋อย....ถ้าตื่นขึ้นมาจะพ่อจะตบกระบาลแตกให้ดู
“ถ้าตื่นขึ้นมาก็เลี้ยงกันเองแล้วกัน” ผมกำลังเดินไปในห้องน้ำ แต่พอเข้าไปก็เห็นอ่างอาบน้ำ...มันจะอ่างก็ไม่เชิงครับ มันออกแนวสระว่ายน้ำตื้น ๆ บ้านเรามากกว่า แต่มันเป็นได้ทั้งน้ำอุ่น และน้ำเย็นที่ตอนนี้กำลังถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบสีแดงเต็มไปหมด.....ผมว่าผมมีรางสังโบ๋ว.....แปลก ๆ นะครับ
“เหนื่อยไหมจ๊ะ” ผมสะดุ้งเล็กน้อยที่โดยไอ้ไหลตัวโตกำลังกอดรัดอยู่ด้านหลัง ผมก้มมองลำแขนของสามีตัวเองที่โล่งโจ้ง...ต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วที่ยังสวมเสื้อแขนยาวอยู่
“อะไรที่ถามว่าเหนื่อยละฮะ...ถ้าเลี้ยงลูกมันก็มีบ้างที่ต้องหมดแรง แต่ถ้าเหนื่อยสำหรับลูกผมไม่เคยเหนื่อย”
“งั้นดีเลย....” อยู่ ๆ ผมก็ถูกไอ้ไหลด้านหลังจับหันหน้ามาหาใบหน้าหล่อ ภาพของริมฝีปากของไอ้พี่ทรีที่ประกบปากผมพร้อมกับสอดลิ้นเข้ามาอย่างดูดดื่ม
แถมมมือยังอยู่ไม่สุก...จัดการปลดตะขอกางเกงของผมออะ พร้อมกับรูดซิปทำให้กางเกงของผมร่วงลงพื้นห้องน้ำอย่างงานดาย...เหลือเพียงกางเกงในสีขาวที่ปกปิดลูกชายคนแรกของผมไว้ ฝ่ามือของไอ้พี่ทรีกำลังลูบไล้ไข่พวงของผมอย่างเบามือผ่านกางเกงในสีขาว แถมปากก็ยังคงรุกอย่างไม่ลดละจนผมแถบจะหายใจไม่ทัน
“ที่รัก...ยกแขนขึ้นหน่อย” เสียงที่กระซิบอยู่ข้างหูผมพร้อมกับไอความร้อนของร่างกายทำให้ผมเหมือนเมากัญชาชั่วขณะ ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกอำนวยความสำดวกให้ไอ้ผัวตัวแสบทำการปลดเสื้อผ้าของผมเขวี้ยงลงพื้นอย่างไม่ใยดีเหลือเพียงผ้าชิ้นสุดท้ายยังติดไว้ปกบิดไม่ให้อุจาดตา
“ลงน้ำกันดีกว่านะ” ผมปรือตามองไอ้หื่นตรงหน้าผม....อาการเปลือยล้อนจ้อนทำให้ผมรู้ว่าสามีของผมเตรียมพร้อมสำหรับศึกตีทัพครั้งนี้ขนาดไหน
ร่างกายของผมถูกยกขึ้นด้วยวงแขนของไอ้พี่หื่น ส่วนผมก็ได้แต่อาย ๆ แอบแรดนิด ๆ ยกแขนทั้งสองข้างคล้องคอสามีของผม ให้ลากผมไปกินในน้ำ....น้ำอุ่นในอ่างกับกลิ่นดอกกุหลาบทำให้ผมร้อนแปลก ๆ แถมไอ้เทียนที่จุดไม่ไกลนักยังส่งกลิ่นหอม ๆ ให้ร่างกายของผมตั้งท้าทายได้อย่างง่ายดาย
“เดี่ยวพี่อาบน้ำให้นะ” ผมที่นั่งหันหน้าเข้าหาไอ้พี่ทรี ถูกฝ่ามือให้ค่อย ๆ กวักน้ำในอ่างลูบไล้ผ่านหน้าอกของผมเบา ๆ สยิว ๆ ขนทั้งตัวไม่ว่าอ่อนหรือแข็งลุกขึ้นเคารพธงชาติทั้งตัว แถมเวลาที่มือใหญ่กำลังจับเม็ดเล็ก ๆ ตรงหน้าอกของผมคลึกไปมาก็รู้สึกแปล๊บ ๆ แปลก ๆ
ใบหน้าของไอ้พี่ทรีกำลังสูดดมลำคอของผมอย่างเมามัน ทั้งดูด ทั้งเลียเหมือนตายอดตายอยาก ริมฝีปากร้อน ๆ ค่อย ๆ ไต่ลงเรื่อย ๆ ส่งสัยจะก้มไม่ได้แล้วเลยยกผมให้ลุกขึ้นคุกเขา เข้าทางละสิครับ....ลิ้นร้อน ๆ ตวัดเม็ดเล็กของผมทันทีที่ผมลุกขึ้น ผมแม้มปากเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา แขนด้านขวากำลังโอบด้านหลังของผมไว้ไม่ให้เอนหนี ริมฝีปากก็ดูดของรักของหวงของลูกชายคนเล็กเหมือนหิวกระหาย และสุดท้ายมือด้านซ้ายกำลังเลื้อยเข้าไปด้านประตูหลังของผม
“อ๊ะ! ....เดี๋ยวก่อน” ผมดันใบหน้าของไอ้พี่ทรีออกจากหน้าอก เมื่อนิ้วมือของเค้าค่อย ๆ กดเข้าไปในตัวผม จริง ๆ เข้าด้วยดูด้วยมันก็ดีอยู่หรอกครับ...แต่ผมทนไม่ได้
“อย่าเกร็งสิโฟม...” ทันทีที่บอกผมแค่นั้น...แค่นั้นจริง ๆ นิ้วที่กดแช่ไว้กับตัวผมก็เริ่มขยับเข้าออก
“อ๊ะ!....อ๊า” ผมเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว มือของพี่ทรีข้างไหนไม่รู้กำลังปลอบลูกชายของผมด้านหน้าอย่างหนักหน่วง ส่วนด้านหลังก็ประสานงานดันเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ผมที่จับไหล่ของไอ้พี่ทรีไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องทรุดลงจำต้องสั่นทั้งตัว จะหนีก็หนีไม่ได้ จะลุกก็ลุกไม่ได้
“พี่ขอนะ” มึงจะถามหาพระแสงทำไม๊! ถามแล้วก็มาจูบปิดปาก.... นิ้วจากด้านหลังถูกถอดออกพร้อมกับแรงดันจากฝ่ามือใหญ่ให้ผมผ่อนแรงนั่งลงทับกับเอ็นใหญ่
“อื้อ! ..... พี่อย่าดันเข้ามานะ” ผมเอ่ยออกไปเพราะคิดคำนวนดูแล้ว ระหว่างให้ด้านล่างสวนขึ้นมา กับให้ผมลงไปเองอันไหนจะเกิดผลประโยชน์กับผมมากที่สุด สรุป...กูยอมหน้าด้านให้มึงเฉย ๆ แล้วกูจัดการเองดีกว่า
“ซี๊ด......เร็วๆ สิโฟม” เร็วพ่อคุณหรอครับคุณสามี!!!! ผมมองไอ้สามีของผมกำลังเงยหน้าขึ้นหลับจาปี๋ มือของข้างกอบกุมเอวของผมไว้กันผมลุกหนี ส่วนผมก็ได้แต่ค่อย ๆ ดันไอ้หลักข้างล่างให้เข้ามาในตัวผมช้า ๆ โอ๊ย....ชาติที่แล้วมันทำบุญด้วยอะไรวะใหญ่ยาวดีชิป!
กว่าผมจะกลืนกินไอติมหลอดพีวีซีหมดไม่ทันได้หายเกร็งขา ไอ้คนข้างล่างกยกตัวผมขึ้นแล้วกระดกเอวกระหน่ำ
“อา.....เร็วอีก” ไอ้ผมก็ลืมตัวไปไหน...แอบสั่งให้คนด้านล่างเด้งตัวเร็วทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วน้ำในอ่างก็แตกกระจายไปทั่ว
“ไม่ถนัด...ออกจากอ่างดีกว่า” ไอ้พี่ทรีสอดแขนทั้งสองข้างกับขาของผมแล้วยกตัวของผมขึ้น แม่งเอ้ย! .... ทันทีที่ไอ้ผัวของผมลุกขึ้นทำให้เอ็นของมันในตัวผมแทงเข้าไปลึกกว่าปกติ เวลาที่ยกขากว้างออกจากอ่าง...ลูกขายผมก็บดขยี้กับหน้าท้องแข็งไปด้วย ผมจำต้องเกร็งตัวอย่างช่วยไม่ได้...ยิ่งเวลาไอ้พี่ทรีเดินแต่ละก้าว..จังหวะเข้าออกมันทำเอาผมแทบเสร็จกลางอากาศ
“แน่นมากเลยที่รัก” ผมที่กอดคอแน่น...กำลังถูกไอ้คนอุ้มไซร้คอของผมอยู่
“ปะ...ปล่อยลง อ๊า.....อะ! อะ!” ไอ้ผมที่ยังไม่ทันบอกหมดประโยค ก็ถูกด้านล่างกระเด้าซอยชุดใหญ่
ผมที่หัวสั่นหัวคลอนในอ้อมแขนของไอ้สามี อยู่ ๆ ก็ถูกถอนหลักออกจากตัวทำเอาผมหายใจโล่ง...ทันทีที่เท้าของผมเหยียบกับพื้นหินในห้องน้ำ ไอ้ผัวของผมก็จับผมหันหลังให้มือทั้งสองข้างวางบนอ่างล่างหน้า ผมที่เงยหน้ามองกระจก กำลังเห็นใบหน้าหื่นของคนด้านหลัง กำลังสบตาของผมผ่านกระจกบานให้ มือของมันกำลังลูบไล้ตั้งแต่แขนทั้งสองข้างผ่านหน้าอกจนมาจบตั้งจุดยุทธศาสตร์ มือข้างหนึ่งกำลังจับส่วนใจง่ายของผม...และอีกข้างกำลังจับเสาร์เข็มดันเข้ามาในตัวผม
ผมรู้สึกได้ถึงร่างกายของผมกับไอ้พี่ทรีที่ค่อย ๆ ผ่านเข้ามาช้า ๆ ด้านหน้ามือใหญ่ก็คอยชักเบา ๆ ....
“โฟม...อย่าหลับตา” เสียงกระซิบข้างหูผมทำให้ผมต้องลืมตามองกระจก ตอนนี้ผมกำลังเห็นตัวเองโดนกระทำอย่างเต็มตา
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังคับห้องน้ำเมื่อคนจากด้านหลังของผมกำลังส่งแรงกระแทกเข้ามาในร่างกาย มือผมที่วางอยู่กับอ่างหินกำลังยกขึ้นคล้องคอคนด้านหลังพร้อมกับเงยหน้าตอนรับรสจูบอันดูดดื่ม ลำแขนใหญ่ของคนด้านหลังเปลี่ยนจากจับสะโพกและลูกชายของผม ย่อตัวและยกตัวผมขึ้นเหมือนเดิม...แต่คราวนี้ผมกำลังอ้าขาเผชิญกับกระจกบานใหญ่.... ผมที่ว่าจะไม่ดูสภาพของตัวเองก็อดไม่ได้ ภาพสะท้อนของชายด้านหลังกำลังซบไหล่ของผมพร้อมกับหลับตา กำลังขยับสะโพกของตัวเองให้เจ้ายาว ๆ พลุบ ๆ โผล่ ๆ เข้ามาในตัวผม ไข่สองข้างกำลังเหวี่ยงไปมาตามแรงกระแทก ส่วนผม ก็ได้แต่ทำหน้าเซ็กซี่บวกหื่นจัดกำลังจะเห็นสวรรค์รำไร
“โฟม....พี่จะเสร็จแล้วนะ” ลมหายใจร้อน ๆ กับคำพูดที่ทำเอาผมเสียด้ายข้าง ๆ หู ทำเอาผมแอบเกร็งตัวเองแน่น เสียงครางต่ำพร้อมกับแรงกระแทกอย่างแรงและเร็วทำเอาน้ำเมือกขาวของผมพุ่งเลอะกระจกไปก่อนพร้อมกับเสียงครางลั่น สงสัยจะเห็นผมเสร็จก่อนคนด้านหลังเลยรีบกระแทกตอหม้อมาอย่างแรงและไล่ตามผมเข้าเส้นชัยมาติด ๆ
เอ็นด้านหลังกำลังกระตุกอยู่ในตัวผมพร้อมกับอาการหอบหายใจของเราทั้งสองคน น้ำเมือกขาไหลล้นออกมาช้า ๆ ร่างกายของผมแทบไร้เรี่ยวแรง...ขาทั้งสองข้างไม่อาจตั้งฉากกับแกนโลกได้เพราะโดนแกนอันใหญ่เข้าไป ไอ้พี่ทรีถอนกำลังพลออกเมื่อระดับการเต้นของหัวใจปกติ ตัวของผมมถูกช้อนขึ้นโดยวงแขนของคนด้านหลังและสาวเท้าออกจากห้องนอน
แผ่นหลังของผมถูกวางราบกับเตียงใหญ่พร้อมกับคนตัวใหญ่กำลังแยกขาของผมออก ผมมองไอ้สามีหื่นด้วยความตกตะลึง! ตะลึง!
“พร้อมนะโฟม” ผมที่ยังไม่ทันจะพร้อม...ไอ้ตัวที่พึ่งออกไปจากตัวผมกำลังกลับเข้ามาอีกครั้งทั้งสภาพพร้อมใช้งาน
“อื้อ!.....อ๊า...อย่าเดี่ยวลูกตื่น” ผมพยายามตะแคงตัวให้หลุดพ้นจากการกระแทกจากด้านล่าง ไอ้มือนั้นก็กำลังปลุกตัวผมให้ตื่นอีกครั้ง
“พี่จะรีบทำให้เสร็จเร็ว ๆ นะ” นั้นไม่ใช่คำตอบที่กูต้องการโว้ย!......
“อ๊า!!! อ๊ะ!” ผมที่เผลอร้องออกไปเพราะคนด้านล่างกำลังกระหน่ำกระแทกไม่ลืมหูลืมตา แต่ใจยังรักดีกลัวลูกชายสองคนตื่นจึงได้แต่ตวัดผ้าห่มคลุมหัวตัวเองไม่ให้เสียงลอดออกไป
ขาของผมข้างหนึ่งกำลังวางบนบ่าของสามี ส่วนอีกข้างก็ถูกคล่อมอยู่ด้านล่าง มือของไอ้พี่ทรีชักเจ้าตัวใจง่ายอย่างเร็วจนผมต้องเกร็งกระตุกปรี๊ด ๆ ไปก่อน ส่วนคนข้างหลังก็ไม่น้อยหน้าตามมาติด ๆ ผมหอบหายใจถี่ทันทีที่ไอ้ข้างหลังหยุดตอกเสาเข็มกับตัวผม ส่วนผม....ขอลาตรีสวัสดิ์ตอนนี้แหละครับ
แจ๊บ ๆ ฮ๊าว.......อื่ม อ่างเฮ้ย! ผมลุกพรวดขึ้นอย่างเร็วทันที
“ลูก!!! โอ้ย.......” ผมที่ปวดหัวจี๊ดต้องล้มตัวลงไปนอนใหม่ สายตาสอดส่องไปทางนาฬิกาหัวเตียง...ตายละหว่า 9 โมงเช้าแล้ว ใครเอาอะไรให้กินรึยังไม่รู้
“แง้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ประตูห้องนอนเปิดออกพร้อมกับเสียงดังของลูกผมใครสักคน ไอ้พี่ทรีก้าวเท้าเข้ามาในห้องในอ้อมแขนมีลูกชายของผมทั้งคู่ น้องปาดโผตัวมาหาผมทันทีที่เห็นหน้าผมจนผมกลัวว่าลูกจะตกเอาถ้าหากผมรับไม่ทัน
“ม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” โอ๋....
“ครับลูก ร้องทำไมครับ” ผมจับเจ้าผมหยิกไว้กับวงแขนผาดบ่า เจ้าลูกลิงคนน้องกอดคอผมแน่นสะอื้นกับไหล่...ผมโยกตัวไปมาสายตาก็มองไอ้เจ้าพ่อมันกำลังวางน้องรบให้คลานมานั่งข้างๆ ผม
“คนดีของแม่....ไม่ร้องนะแม่อยู่นี้ไง” ผมยังปากพูดโอ่เจ้าตัวน้องไปเรื่อย ๆ มืออีกข้างก็ลูบหัวเจ้าพี่ชายที่นั่งเล่นตุ๊กตาเต่าเน่าข้าง ๆ ผม
“สองลิงตื่นแต่เช้าเลย พี่เลยพาลงไปเดินเล่นข้างล่างไม่อยากกวนโฟม...สงสัยน้องปาดคงคิดถึงโฟมอยู่ ๆ เลยร้องไห้จ้า พี่เลยพามาบนนี้” ผมพยักหน้ากับคนบอกเล่าของไอ้ตัวพ่อ ดูเหมือนลิงน้องจะนิ่งแล้วผมตวัดตัวให้นั่งกับตักผม ดวงตาน้องปาดยังคงช่ำด้วยน้ำตา แต่พอพี่ชายที่นั่งข้าง ๆ ยื่นเต่าน้อยให้ก็เริ่มยิ้มเก่งเหมือนเดิม
โต๊ะเตี้ยขนาดใหญ่ถูกวางบนเตียงหลังจากที่ลิงพ่อออกไปจากห้องไม่นาน ป้านองบีกับบรรดาสาวใช้ต่างยกอาหารสำหรับเจ้าตัวน้อยสองคนวางบนโต๊ะ ส่วนของผมเป็นเพียงน้ำส้มเย็น ๆ เท่านั้น พี่ทรีนั่งตรงข้ามกำลังจับช้อเล็ก ๆ คนข้าวบดฟักทองสองถ้วยให้หายร้อน จนแน่ใจแล้วว่าอาหารเช้าจะเป็นอาหารเช้าแสนอร่อยแทนจะลวกปากลูก พ่อทรีของลูก ๆ จ&#
-
ถ้ามีคนพูดถึงเกลือ พวกคุณจะคิดถึงอะไรบ้างครับ... ถ้าให้เดาก็คงเป็นรสเค็ม เค็มเป็นเกลือ เกลือก็ต้องเค็ม แล้วเค็มแบบเกลือมันดีรึเปล่าผมตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า “เค็มแต่ดี” อย่างที่โฆษณาเค้าว่า
“ไอ้เกรียนเค็ม...เร็ว ๆ ดิวะเดี่ยวก็ไปแนะแนวไม่ทันหรอกมึง”
“ไอ้เอ็ม! มึงจะรีบทำไมวะเค้าแนะแนวพี่ ม. 6 นู้นเราพึ่งจะขึ้น ม.5 จะรีบหาป้าหรอคร๊าบบบบ”
“อ่าว...แกไม่รู้หรอว่าดาวโรงเรียนเราที่จบไปมาแนะแนว”
“มึงว่ากูสนใจรึไง” ผมยังคงเดินไปอย่างหอยทากช้า ๆ ไปก็นั่งฟังชาวบ้านพูดอยู่ฝ่ายเดียว เราพูดก็หาว่าเสียงดัง...ประเทศประชาธิปไตร
“พี่เค้าเอาไอติมมาเลี้ยงด้วยนะโว้ย”
“มึงเดินช้าฉิปหายเลย ถ้าไอติมหมดมึงเลี้ยงกูด้วย”
“ไอ้ฟายเค็มเอ้ย!”
แล้วหนูเกลือแวะมาทำไมหรอค่ะ แต่พอเห็นแล้วมันคิดถึงเนอะ
-
มึนงงเล็กน้อย ไหงท้ายๆ เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย งง!!
-
5555 เกิดอาการก๊อปเลยบทคะ ขอโทษค้าาาาา
-
:m25: กับแม่โฟม
พ่วงมากับน้องเกลือให้คิดถึง :man1:
-
ดีใจมากเลยครับ ได้อ่านต่อแล้ววว
เด็กๆน่ารักเหมือนเดิมเลยครับ
-
ไม่ทราบว่ามีน้องเกลือออกมาได้ไงเนี่ย หรือจะมาบอกถึงโหลดดองเค็มกานหว่า
ครอบครัวตัวป้วนจริง ๆ ให้ตายสิ
-
แตนเกิดอาการก๊อปนิยายเลยบทคะ 5555 ขอโทษนะคะ เดี๋ยวเจอกันที่บ้านน้องเกลือนะคะ
-
กรีีดดดดดดดดดดดด....คิดถึงโฟมมาก ดีใจที่ได้อ่านอีก
-
:pig4:
-
มา ต่อสักทีนะ
-
มาต่อด่วน อยากอ่านต่อ มันค้าง
-
คนอ่านก็คิดถึงน้องโฟม แตคิดว่าพี่ทรีคงคิดถึงมากกว่าอีก ชิมิ :z1: เล่นจัดหนักขนาดนี้
-
ดีใจจัง ได้อ่านต่อสักที
:L2: :L2:
-
หายไปนานมาก นึกว่าอิพี่ทรีจะลดความหื่นลงมั่ง ที่ไหนได้ ยิ่งกว่าเดิมอีก :haun5:
ว่าแต่ว่า น้องเกลือมายังไงคะ :m28:
-
สงสัยจะมีน้องอีกซักคนล่ะมั้งเนี่ย :haun4:
-
พ่อทรีจัดหนัก เหอะ ๆ เติมเลือดด่วน
-
สองลิงน่ารักได้อีก
-
ในที่สุดพี่แตนก็มาต่อ เย้เย้ๆ
-
สงสัยน้องน้อยทั้งสอง กำลังจะได้น้องๆตามมาอีกชุดแล้ว
-
:L2: ว้ายๆๆๆๆ ครอบครัวสุขสันต์
น่าอิจฉาเป็นที่สุดค่าาา o13
ปล.แต่คนพ่อมันนี่หื่นจัดไปหน่อยเนะ โฮะๆๆๆๆๆ :laugh:
-
:กอด1:
-
หายไปนานกลับมาอีกที :pighaun:
-
ลิงพ่อขยันขนาดนี้สงสัยสองลิงจะได้มีน้องเร็วๆนี้แน่ๆ :z1: :z1: :z1:
-
เอ่อ พี่คนแต่งคะ
อ่านแล้วมันไม่จบอ่าค่ะ
มานค้างงงงงอ่าา
พี่ทรีป้อนข้าวลูกแล้วยังไงต่ออ่ะคะ
:L2: :L2: :L2:
ดีใจที่มาลงต่อนะคะ
-
ม่ายหวาย อ่านอีกรอบยังเลือดสาด
จะมีน้องอีกรอบแน่แย้ว
-
555 หนูแตน ใครไปค้นเจอไหโบราณเข้าให้อ่ะ อ๊ะ อ๊ะ ล้อเล่น
มาแล้ววววว..แม่โฟมกะพ่อทรี มาคราวนี้ จะเร่งทำน้องให้น้องรบกะน้องปาดเหรอ
ฟัดแก้มน้องรบกะน้องปาดคนละสองที อืม...ชื่นจายยายแก้ว
(หอมน้องเอาแรงคืน เหมาะแรงหมดไปกับ อะ อะ ฉากนั้นอ้ะ อิ อิ)
-
55555555555มาแล้ว
-
สองลิงยังน่ารักเหมือนเดิม
และคาดว่าจะได้น้องมาเป็นเพื่อนเล่นเร็วๆนี้แน่เลย
555+
-
มีน้องมาเพิ่งคงจะสนุกกันน่าดูเชียว
-
ตามทันแว้ว
-
:haun4:
-
ยังน่ารักเหมือนเดิม คิดถึงนะเนี่ย...
น้องเกลือมาได้ไงอ้ะ ??
-
โต๊ะเตี้ยขนาดใหญ่ถูกวางบนเตียงหลังจากที่ลิงพ่อออกไปจากห้องไม่นาน ป้านองบีกับบรรดาสาวใช้ต่างยกอาหารสำหรับเจ้าตัวน้อยสองคนวางบนโต๊ะ ส่วนของผมเป็นเพียงน้ำส้มเย็น ๆ เท่านั้น พี่ทรีนั่งตรงข้ามกำลังจับช้อเล็ก ๆ คนข้าวบดฟักทองสองถ้วยให้หายร้อน จนแน่ใจแล้วว่าอาหารเช้าจะเป็นอาหารเช้าแสนอร่อยแทนจะลวกปากลูก พ่อทรีของลูก ๆ จึงตวัดตัวลูกคนเล็กขึ้นนั่งบนโต๊ะเตรียมพร้อมสำหรับอาหารเช้าวันใหม่
“ปาดครับ...อ้ำเร็ว อร่อยนะ” ผมมองลิงพ่อตัวใหญ่กำลังจ่อช้อนเล็ก ๆ กับปากของลิงลูก
“อ้าม....” ปากเล็ก ๆ งับช้อนอย่างว่างง่าย ส่วนน้องรบไม่เป็นเป็นหาอยู่แล้ว ผมอุ้มตารบขึ้นบนโต๊ะเหมือนน้องชายแล้วลงมือป้อนเช่นกัน
“แปะ ๆ พ่อ....อืออื้อปาด” เจ้าตัวเล็กของผมกำลังจับใบหน้าของลิงพ่อที่พยายามหลอกล่อให้ปากน้อย ๆ ของลูกกินข้าว แต่...อืออื้อมันคืออะไรวะ?
“ครับ....พ่ออืออื้อปาดลูก” อืออื้ออีกแล้ว
“อืออื้อพี่โยบ...”
“ครับ..พ่อก็อืออื้อพี่รบครับ” ไอ้พี่ทรียิ้มให้ผม...มันต่อเกี่ยวกับผมแน่ ๆ ผมที่ไล่จับตัวน้องรบที่พยายามจะล้วงมือเข้าไปในแก้วน้ำส้มของผมอยู่
“อืออื้อแม่ย้วย....” น้องปาดตบมือแปะ ๆ ปากก็เคี้ยวตุ้ย ๆ ส่วนผมก็คิดไอ้ศัพท์วัยรุ่นยุคใหม่ที่ยังไม่ทันโตไปด้วย จับลิงรบที่คลานไปหากาแฟของพ่อลิงไปด้วย
“ครับ ๆ พ่ออืออื้อแม่โฟมที่สุดเลยลูก....ดีไหม”
“พี่....ถามจริงไปสอนอะไรลูกแปลก ๆ อีกแล้ว” ผมจับลูกชายคนโตให้กลับมาเข้าวินของตัวเอง เมื่อเจ้าตัวเริ่มคลานไปหาฝั่งน้องชาย
“โฟมนั้นแหละสอน...พี่ไม่ได้สอนสะหน่อย”
“โฟมนะสอน! สอนเมื่อไหร”
“ก็เมื่อคืนนี้ไง....” ผมอึ้งไปหลานนาที...หรือว่าจะเมื่อคืน เวรละกู
-
:laugh3: แม่โฟมไปอืออื้อให้ลูกได้ยินไงล่ะคะ
ลูกเลยเลียนแบบคำพูดแม่โฟมไง :haun5:
:m21:ส่วนพ่อมันนี่ไม่ได้เดือดร้อนอาไรเล้ยยย o16
-
หึหึหึ น่ารักจริงๆบ้านนี้
-
เอาแล้วมั้ยล่ะ :laugh:
-
แล้วมั๊ยๆๆ :laugh:
:z1: :pighaun:
-
เหอๆๆๆ
-
น้องปาดน่าร๊ากกกกกก
>///<
-
555 ดีนะลูกยังไม่โต ยังวิ่งมาเคาะห้องไม่ได้ ถ้าวิ่งมาเคาะห้องแล้วถามว่า แม่ ๆ เป็นไร โฟมคงได้โกหกลูกว่า แม่ละเมอ 555
-
อืออื้อ
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
เอาแล้วไง ๆๆๆๆ เป็นเด็กเป็นเล็ก แอบฟังผู้ใหญ่
เอ๊ะหรือว่าผู้ใหญ่เสียงดังเกินไป55555555555
-
อร๊ายยยยยยยยยแม่โฟมสอนรัยลูกๆเนี้ย :z1: :jul3: :m20:
-
แสดงว่าเมื่อคืนเสียงดังไปหน่อย :jul3: :jul3: :jul3:
-
อยากจะอื๊ออือออออออออ o13
-
เรื่องนี้ข้ามไปพันปีเลยทีเดียว
ฮามากๆแบบว่าไม่ไหวแล้ว
ชอบครับ สนุกดี
-
แม่โฟม สอนรัยลูกลิงอะเนี้ย
-
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
o13
-
กรี๊ดดดด น้องรบน่ารัก
-
555 หายไปนานจนลืมไปเลยว่าเคยอ่านแล้ว
หลาน ๆ น่ารักมากค่ะ แล้วมาอีกนะคะ
-
ครอบครัวนี้น่ารักทั้งบ้านอ่ะ
คนอ่าอืออื้อคนแต่งนะ :laugh:
-
สนุกมากจ้า.... o13
สองลิงนี่น่ารักได้อีก...
คุณพ่อทรีเองท่าทางจะหัวหมุนกับคุณลูกไม่น้อย..แต่อย่างว่าหลงนี่เนาะ ..
รออ่านต่อจ้า... o13
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านอยากบอกว่าสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
รอตอนต่อไป นะครับบบ :กอด1: :กอด1:
-
จะรอนะคร๊าบบ
คิดถึงโฟมที่สู๊ดดดดดดดด
เอา :L1: :L1: :L1: :L1:ไปเลย
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ฝากดอกไม้ให้คนแต่งด้วย จะได้มีกำลังใจ
-
หนูแตน..ลูกไปไหน แฟนๆมารอเพียบเลย
-
55555555
อื้อๆๆๆๆ
-
พึ่งเห็นว่าอัพตอนใหม่
นานๆมาที แต่เรียกเลือดได้
อืออื้อคนแต่งจ๊ะ
-
ตอนนี้เป็น"นักเขียนที่หายไป"ซะละ~ :z3:
-
ดันๆๆๆ :call:
-
อิอิ มาดันด้วยคนครับ o13
อึ๊บๆ
-
อื้อๆๆๆ ด้วยคน เอิ๊กๆๆๆ
-
โอ๊ะ ท่าทางทรีจะอดอยากนะเนี่ยะ เล่นซะโฟมอ่วมเรย
-
แหว่อ๊ายู?? :dont2:
-
เค้าก็อืออื้อๆๆคนแต่งนะ :-[
มาช่วยดันด้วยคนน
อึ๊บ อึ๊บ
-
“พ่อ.....ปราชญ์ไม่ไปได้ไหมไอ้งานเปิดตัวอะไรของพ่อเนี๊ยะ” ผมเดินหนีพ่อตัวเองที่เอาแต่หว่านล้อมให้ผมไปงานบ้าบออะไรก็ไม่รู้ น่าเบื่อ!
“ปาดไม่ไปไม่ได้นะ ทุกวันนี้ควงคนโน้นทีคนนี้ทีไปทั่วจนพ่อกลัวแกจะตายเพราะความเจ้าชู้ของแกซักวัน” ผมหยุดแล้วหันไปมองพ่อ
“ก็เหมือนพ่อนั้นแหละ โด่...อย่าคิดว่าปาดไม่รู้ว่าพ่ออยากให้ปาดไปทำไมไอ้งานผู้ดีของพ่อเนี๊ยะ” ใช่ครับผมรู้ว่าพ่อพยายามจะหาคู่ให้ผม กับพี่ชายของผม
“แกมีเป็นตัวเป็นคน ก็ยังดีกว่ายอมให้คนมาแย่งอย่างกะหมูกะหมานะเจ้าปาด ปาดไม่รักพ่อบ้างหรอ” ผมถอนหายใจยาว...มีพ่อกับเค้าคนก็จู้จี้จุกจิกยิ่งกว่าผู้หญิง สู้แม่ก็ไม่ได้เข้าใจผมตลอด
“แม่ไม่ไปทำไมพ่อไม่ว่าบ้าง เอาแต่ว่าปาดคนเดียว” ผมทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ แม่เอาใบหน้าหล่อ ๆ บาดใจทั้งหนุ่มทั้งสาวกับแม่ของผม
“พูดดีไป แม่ก็บอกแล้วว่าอย่าไปเป็นมันเลยไอ้นายแบบนั้น พี่แกชวนทำอะไรก็ทำไปหมด..” แม่โอบผมแล้วลูบผมของผมไปมา ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าแม่ผมทำไมเสียใหญ่....ก็แม่ผมเป็นผู้ชายนี้ ผู้ชายที่สวยซะด้วยสิ
“คนมันหล่อแม่...แม้แต่แมงสาปก็อดในหลงรักปาดไม่ได้หรอก” ผมประจบแม่ พร้อมกับเอาหน้าหล่อ ๆ น่าลากมาถูไถกับซอกคอของแม่
“อะแฮ่ม!! กรุณาอย่าลวนลามเมียพ่อไปมากกว่านี้” พ่อผมหิ้วคอเสื้อของผมเหวี่ยงไปทางพี่ชายของผมเหมือนผมเป็นหมา เป็นแมวอย่างงั้น
“พ่ออะ...นั้นแม่ปาดนะ” ผมปราดตัวไปหาแม่อย่างเร็วแต่โดนไอ้พี่ชายพูดน้อยด้านหลังจับชายเสื้อไว้แน่น
“เมียพ่อโวย...” นั้นแหละครับพ่อผม หวงแม่ผมยิ่งกว่าลูกอย่างผมอีก
“โรบบบบบบบ เค้าไม่ไปได้ไหมไอ้งานนี้” ในเมื่ออ้อนพ่อไม่สำเร็จ จะอ้อนแม่ก็โดนผัวแม่ขัดขวาง ก็คงเหลือแต่พี่ชายของผมคนเดียวนี้แหละครับ
“ไม่ได้หรอก...ทำใจเหอะ” ชิ....
สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อนักปราชญ์ พวกคุณอาจจะคุ้น ๆ ชื่อผมมาบ้าง...ก็ผมมันดังตั้งแต่ในท้องนี้ครับ ก็ต้องเป็นที่ชื่นชมของคนทั่วไปเป็นธรรมดา ตอนนี้ผมกำลังเซ็งสุด ๆ ถูกไอ้พี่รบฝาแฝดของผมลากมาซื้อชุดเพื่อออกงานในคืนนี้ ทีแรกผมจะเอารถของผมมาเองแหละ แต่ไอ้พี่รบนี้ดันรู้ว่าผมกำลังคิดจะหนีก็เลยหนีบผมมาคัดเดียวกับมัน
ตอนนี้ผมอายุ 21 ปีแล้วนะ ทำไมมีแต่ในครอบครัวที่บอกว่าผมยังเด็ก ส่วนพี่ผมที่อายุเท่า ๆ ดันบอกว่าเป็นผู้ใหญ่ ผมกับพี่รบเหมือนขาวกับดำ...ผมเข้าสังคมเก่ง พูดเก่ง ก็เลยกลายเป็นที่ชื่นชอบของคนทั่วไป และได้ด้วยหน้าตาที่เรียกว่าหล่อเกินคนหน้าตาทั่วไป ทำให้ผมได้ทำอาชีพถ่ายแบบ...นั้นยิ่งทำให้ผมไปที่ไหนก็เป็นที่รู้จัก และทำให้เกิดเหตุการไม่คาดฝันขึ้น เมื่อวานนั้นแหละ...ผมไปกินไอติมกับไอ้พี่รบกันสองคน ไปไงมาไงไม่รู้พนักงานผู้หยิงเข้ามาขอถ่ายรูป ไอ้ผมที่ใจกว้าง.....ก็เลยให้ถ่าย แต่พอน้องคนนั้นถ่ายเสร็จยังไม่ทันหันหลังกลับไปทำงานต่อ ก็โดนบรรดาคนรักปราชญ์ตบซะเลือดอาบ จนไอ้พี่รบลากผมกลับบ้านฟ้องแม่แทบไม่ทัน
นั้นก็เป็นเหตุผลอีกอย่างที่พ่อผมฉุนกั๊ก! พยายามทำให้ผมโดนคนจองไปเสียที คิดแล้วคนหล่อกลุ้มโว้ย!!!
“ปาด..เลือกชุดได้ยัง” ไอ้พี่ตัวดีของผมเดินดูเสื้อผ้าในร้านประจำ ที่แม่เคยบอกว่าตอนท้องเคยเจอกิ๊กพ่อที่นี้ด้วย
“รบเลือกเผื่อด้วยดิ เซ็ง...” ผมหันหน้ามองบรรดาสาว ๆ ที่แอบดูผมจากมุมเสื้อผ้าผู้หญิง แอบส่งยิ้มให้เล็กน้อยพอให้พวกเธอฝันหวานในคืนนี้
“กางเกงในเรายังใส่ขนาดไม่เท่ากันเลย จะรู้ได้ยังไงอันไหนมันพอดีกับน้องรึเปล่า” ทำเป็นพูดดี...ไอ้พี่รบนี้แหละคลับตัวดี ออกแบบชุดให้ผมถ่ายแบบ
“อย่ามาพูด...ถ้าปาดไปเลือกเองแล้วจะหนาว” ผมยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม มองไอ้พี่รบดูเสื้อผ้าต่อไป..ทำไมมันไม่ไปซื้อห้องเสื้อมันวะ
“ปาด...มาเลือกเองนะ พี่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...เราจะไม่กลับบ้านแล้ว เราจะไปที่งานกันเลย” ไอ้พี่ผมสั่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็เดินผ่านผมไป เหลือไว้ให้ผมเป็นวิญาณเฝ้าโซฟามองเสื้อผ้าที่เกิดมาไม่เค๊ย ไม่เคยซักครั้งจะเลือกเอง เอาวะ....
ผมลุกขึ้นดูเสื้อผ้าสุดหรูที่ราวแขวน มีพนักงานคอยแนะนำสรรพคุณอย่างหน้าหมั่นไส้ ถ้ามันดีอย่างงี่ไม่เอาไปใส่เองฟะ มาขายทำไม...
“เธอดูสิ...พี่ปราญช์สวยชะมัดเลย” เสียงผู้หญิงด้านหลังทำเอามือที่เลือกเสื้อผ้าของผมชะงัก
“นั้นนะสิ...ขืนแต่งหญิงนะพวกเราชิดซ้ายแน่ ๆ” ผมสวยขนาดนั้นเลยหรอครับวะ?
“ใช่! น่าจับมาแต่งตัวจริงจี๊ง แม่จะบรรนาการให้เต็มทีเลย” เอางั้นหรอครับเจ๊ ...งั้นผมก็ไม่ขัด ผมหมุนตัวไปหาสองเจ๊ด้านหลัง ทำเอาพวกเธออึ้ง
“รบกวนอะไรหน่อยได้ไหมครับ” ผมส่งยิ้มให้สองสาวที่อ้าปากกินช้างได้ทั้งโคลง
“วะ...วะ ว่าไงคะ” ดูเธอจะตะลึงในความหล่อของผมไม่น้อย ก็แน่ละนักปราชญ์ก็งี่แหละ
“คุณบอกว่าถ้าผมแต่งหญิง พวกคุณจะช่วยใช่ไหมครับ” ผมถามพวกเธอพยักหน้าหงึกหงัก
“งั้นช่วยทำให้ผมสวยจนใครจำไม่ได้ทีนะครับ”
-
เย้ๆๆ ลูกๆ โตกันแล้ว
ว่าแต่ปราชญ์คิดอะไรอยู่
-
555555555555555555 ระวังได้ผัวนะคะลูก
-
รุ่นลูกแล้วหรอครับ
-
ว้าวๆๆๆๆ คราวนี้รุ่นลูกซินะ ฮ่าๆๆๆ แค่เริ่มก็สนุกแล้วซิ
ดูท่าทางปราชญ์จะได้เชื้อแม่มาเต็มๆ คิคิคิคิ
o13
-
น้องปราชญ์แรงส์ o13
-
ว้าวว มาเปิดตัวรุ่นที่สองแล้วครับ
-
:กอด1: น้องปราชญ์ น่ารักมาก....
รอต่อไปค่ะ ....
-
สาบานได้!! สาบานเลยจริง ๆ ว่าผู้ผมจะไม่ต่อว่าเธออีกเวลาแต่งตัว ให้ตายสองรอบเหอะครับ..ผมโดนยายป้าสองคนนี้จับแต่งตัวจริง ๆ เจ๊เค้าลากผมมาแผนกเสื้อผาหญิงเลือกชุดเซ็กซี่ทำเอาผมกลืนน้ำลายอย่างอยากลำบากตอนที่เห็นชุด ยิ่งไปกว่านั้น นั้น นั้น นั้น......... เธอสองคนเอานมปลอมมาให้ผมใส่ด้วย
เมื่อเรื่องเสื้อผ้าเสร็จไปแล้วพร้อมกับรองเท้าส้นเตี้ยสีหวานเข้ากับชุด ดูผมเป็นผู้หญิงขึ้นมาเป็นตาเห็น แต่ยังไม่ครบหลักสูตร เจ๊เค้าเลยลากผมเข้ามาร้านทำผม...ผมเดิมของผมเป็นยาวอยู่แล้ว ตอนนี้ถูกจัดแต่งใหม่ให้ดูเป็นผู้หญิงกว่าเดิม ติดด้วยโบสีดำให้เข้าชุดกับรองเท้า...แถมด้วยฉาบหน้าผมหนาราวกับถนนใหญ่ ยุ่งอะไรไม่รู้อีกสารพัดกว่าผมจะถูกสองเจ๊ลากกลับมายังร้านเดิมก็ทำเอาผมมึนไปตาม ๆ กัน
“น้องปราชญ์สวยแล้วนะคะ” เจ๊คนหนึ่งบอกพร้อมกับซับน้ำตาที่หางตา
“เห็นน้องปราชญ์แบบนี้ อดใจหายไม่ได้” เจ๊....ผมไม่ได้ตาย
“ขอบคุณมากนะครับ” ผมโบกมือให้สองเจ๊เจ้าน้ำตา แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจำคำสอนของสองเจ๊ว่า เชิดหน้าหลังตรงก้นกระดกอกแอ่น ผมเดินไปหยุดตรงหน้าพี่ชายของ พี่รบมองผมตั้งแต่ตาตุ่มยังรังแคตวัดขึ้นลงสองรอบแต่ใบหน้ายังคงเฉยชาเช่นเดิม
“สวัสดีคะ” ไอ้ผมก็อยากจะดัดจริต เอ้ย!! หมายถึงทดสอบความสวยของตัวเอง ก็เลยทดสอบว่าพี่รบจะจำผมได้หรือเปล่า
“เล่นอะไรปราชญ์”
“โด่.....เซ็งแม่ง” ผมทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ พี่ชายด้วยความเซ็งระดับมหาลัย เหลือบมองไอ้พี่ชายคนละฝาของตัวเองด้วยหางตา กูอุส่าห์อัพหน้าตั้งนานมันมองด้วยหางตาก็รู้เลยหรอวะ
“แน่ใจจะไปชุดนี้”
“ออ....เอาให้พ่อตะลึงกันไปเลย บังคับกันดีนัก” ผมลุกขึ้นปัดกระโปรงให้เข้าที่ ด้านในกระโปรงผมใส่กางเกงไว้ด้วยนะไม่งั้นมันโล่ง ๆ ไข่คู่ยังไงไม่รู้
“คงจะจริง” = = พูดแค่นี้เอง
ผมกับพี่รบนั่งรถมาไม่ไกลจากห้างมากนักก็มาถึงโรงแรมที่จัดงาน พี่รบวันนี้ดูหล่ออึน ๆ ส่วนผมส๊วยซวย เอ๊ย....สวยมาในชุดกระโปรงบานลูกไม้สีดำ! รองเท้าดำ! สร้อยมุกดำ! โบสีดำ! กระเป๋าสีดำ! ราวกับไปงานศพออกมาให้แขกในงานเห็น
แสงไฟวูบวาบทันทีที่ขาอ่อนผมอ่อยลงจากรถ พี่รบเปิดประตูพร้อมกับประคองให้ผมราวกับผู้หญิงจริง ๆ เห็นดังนั้นผมก็ควงแขนพี่ชายออกงาน นักข่าวขอให้สองพี่น้องถ่ายรูปอยู่นาน..จนพี่ชายผมกระฉากผมที่ยิ้มบานให้กล้องเข้ามาในงานอย่างแรง ผมเดินตามคนควงมาในงาน โหย...สาว ๆ สวย ๆ ทั้งนั้นเลย
“อ่าว....รบน้องไปไหน” ผมหันควับ! ที่เสียงของคนด้านหลัง แอบยืนแต๊บไข่ตัวเองทำเป็นสาวน้อยใส่ซื่อต่อหน้าพ่อตัวเอง
“พ่อ....นี่ปราชญ์” พี่รบกระชายแขนผมที่ควงอยู่มายืนตรงหน้า แล้วกดหัวไหล่ผมแน่น
“หนูคนนี้แฟนแกหรอตารบ น้องไปไหนทำไมทิ้งน้อง ถ้าน้องหลงงานจะทำยังไง เดี๋ยว...”
“พ่อ...ปราชญ์เอง” ผมยกมือขึ้นปิดปากพ่อตัวเองอย่างมีมารยาท
“ปะ ปะ ปราชญ์!!!!!!!!!!” ผมเห็นพ่อถอยหลังสองก้าว แถมด้วยใบหน้าตกตะลึง ผมท่ในฐานะลูกแอบสะใจมากถึงมากที่สุด
“สวยไหมพ่อ...” ผมหมุนรอบตัวกระโปรงก็บานตามแรงเหวี่ยง
“รบ!!! กระโปรงน้อง” ทันทีที่พอผมบอก กระโปรงน้อง! ไอ้พี่รบของผมก็จับปลายกระโปรงของผมถึงให้แนบกับลำตัว
“อะไรละพ่อ....” ผมทำตาเขียวให้กับพี่รบ แล้วตีมือของพี่ชายหให้ปล่อยกระโปรงตัวเอง
“โอ๊ย! พ่อปวดหัว..แล้วแกมาสภาพนี้ จะให้บอกใคร ๆ ว่าแกเป็นอะไรถึงนึกคลึ่มมีนม ใส่กระโปรงเป็นผู้หญิงกันตาปราชญ์” พ่อโวยวายแล้วเดินดูผมไปรอบ ๆ
“แล้วสวยไหมพ่อ”
“สวยสิ...” นั้นไง ผมกระโดดเกาะแขนพ่อแน่น แต่พ่อกับผลักผมกระเด็นเข้าสู่อ้อมแขนแห่งรักของพี่ชายแทน
“อย่ามากอดดิวะไอ้ลูกคนนี้! เดี๋ยวมีคนไปบอกว่าพ่อมีเมียน้อยจะทำยังไง” อะนะ...ยังกลัวเมียไม่เสื่อมคลาย
“กลัวจังนะเมียเนี๊ยะ”
“หรือปราชญ์ไม่กลัวแม่” พี่ชายผมโอบไหล่ของผม แล้วกวาดตาไปรอบ ๆ งานเหมือนเจ้าไฮโลตอนดุไม่มีผิด
“ไม่กลัวก็ไม่ใช่คนแล้ว แล้วพี่ทำไมมองแขกในงานอย่างงั้น”
“ถ้าไม่กลัวโดนฉุดอย่าห่างพี่เด็ดขาด” ใครจะมาฉุดโผม.....แต่ถ้าผมไปฉุดสาว ๆ มันก็ไม่แน่
“รบดูแลน้องด้วยนะ...พ่อต้องคุยงานกับผู้ใหญ่ท่านอื่น”
“ผมดูแลปัทเองครับ” เอ๋...ปัท ผมหรอ
“ออ...พ่อก็ว่าเหมาะดู ไหน ๆ มาให้พ่อกอดทีสิลูกปัท” ว่าแล้วไอ้พ่อกลัวเมียของผมก็เข้ามากอดแล้วหอมแก้มผมหนัก ๆ สองที ก่อนจะทิ้งให้น้องปัทคนสวย ในคราบนายปราชญ์สุดหล่อยืนอยู่กับไอ้พี่แฝด
ผมโดนพี่รบลากเดินโฉบสาว ๆ ไป ๆ มา ๆ จนน้ำลายผมจะไหล บางทีก็หยุดพักทักทายใครก็ไม่รู้ แถมพูดแต่เรื่องยาก ๆ ที่ผมไม่เข้าใจ มีบางคนถึงขึ้นเดินหน้าเข้ามาจีบผมเลยก็มีนะ แต่ก็โดนไอ้พี่รบของผมกันท่าสะหมดเปลือก อยากจะสะใจไปพร้อมกับสงสารพวกเขา ที่ดูไม่ออกว่าผมเป็นผู้ชาย
“รบ...เค้าไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมเลื่อนแขนออกจากแขนของพี่ชายตัวเอง ไม่อะไรหรอกครับเมื่อกี้ซัดน้ำไปเยอะตอนนี้มันเลยปวดฉี่ขึ้นมา
“ให้ไปส่งไหม”
“ไปส่งทำไมผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง เค้าดูแลตัวเองได้น่า...เห็นเมื่อกี้สาว ๆ เหล่นายแถบจะคอหลุด เค้าเปิดโอกาสให้สาว ๆ ในงานบ้างดีกว่า” ว่าแล้วผมก็พาตัวเองที่สูงกว่าปกติเพราะส้นสูงที่เหยียบเข้าห้องน้ำหญิงไป ผมไม่ลืมตัวเองหรอกน่า...ว่าตอนนี้เป็นน้องปัท ไม่ใช้ไอ้ปราชญ์
หลังจากเติมแก้ม เติมลิปเหมือนอย่างที่เจ๊สองคนสอนผมในห้องน้ำ ผมเห็นนะว่ามีสาว ๆ มองผมอยู่ด้วยไอ้ผมไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงก็เป็นที่จับตามองจริง ๆ คริ ๆ เอาละพร้อมแล้วออกไปหว่านเสน่ห์ดีกว่าครับ โอ๊ะโอ....ขอตัวรับโทรศัพท์หน่อยนะครับ
“ฮะแม่...”
[กลับบ้านได้แล้วลูก]
“ทำไมแม่ไม่โทรตามสามีแม่หละฮะ”
[พ่อไม่ได้ไปรถคันเดียวกับปราชญ์นี้..อย่ามาย้อนกลับมาได้แล้ว]
“ครับแม่...” ผมวางสายจากแม่มองดูรอบ ๆ ตัวตอนนี้เงียบสงัด ผมคงจะเดินเลยออกมาจากในงานพอสมควร พอผมหันหลังจะกลับเข้าไปในงานกลับจอผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนซ้อนหลังของผม แถมมันยังเดินมารวบตัวผมด้วย
“ปล่อยนะ...มาจับทำไม”
“คุณเป็นลูกสาวของคุณทรีใช่รึเปล่า” ผมมองใบหน้าจัดว่าหล่อก็หล่อวะ แต่หล่อคนละแบบกับผมไอ้ผมมันหล่อแบบลูกคุณหนู ส่วนคนตรงหน้าหล่อเถื่อน ๆ นั้นไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นอยู่ที่ว่า....
“มาจับเค้าทำไม....” ผมเอ่ยออกมาอย่างที่ใจสงสัย พร้อมกับพยายามเอื้อมจับสร้อยของตัวเอง..สร้อยที่พ่อทำไว้ให้เวลาผมเกิดอันตราย
“ตอบผมมาก่อนว่า ใช่! หรือ ไม่ใช่!” ต้องตอบความจริงสินะ
“ไม่ใช่!! ปล่อย!!” ก็ไม่ใช่ลูกสาวจริง ๆ นะครับ ผมเป็นลูกชายต่างหาก ชัดเจน!
“หึ ๆ อย่ามาโกหกเลยสาวน้อย” ปะ! ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ลูกสาว ๆ ยังมาหาว่าโกหกอีก
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง ว๊ากกกก.....แกจะทำอะไร” ผมตอนนี้ร้องเป็นผู้หญิง กำลังดันคางไอ้หื่นให้เงยขึ้นห่างไกลจากใบหน้าของผมให้มากที่สุด จะก้มมาหาเลขรึไงวะ
“หึ ๆ ฉันจะตอบเธอก็ต่อเมื่อตอบคำถามเธอ” ผมเหล่มองไอ้เจ้าเล่ห์นี้ด้วยหางตา มือยังคงค้ำคางแหลมนี้อยู่ อย่านะมึง..นมกูก็นมปลอมนะโว้ย
“ถามมาสิ...”
“คอยมีอะไรกับผู้ชายรึเปล่า”
“ไม่เคย.... ตอบแล้วปล่อยดิ” แทนที่ไอ้นี้มันจะปล่อยแขนจากเอวผม มันกลับรวบมือของผมทั้งสองข้างไว้ด้วยมือของมันมือเดียว...มึงทำได้ยังไง....
“เฮ้ย ๆ ปล่อยดิ ทำอะไรวะ”
“เป็นผู้หญิงพ่อแม่ไม่สั่งสอนรึไงให้พูดเพราะ ๆ มาวะเว้ยไม่ได้นะ” มันใช่เวลามาดาบุพการีกูไหมไอ้นี้
“แกก็ปล่อยสิ” แทนที่มันจะปล่อยกลับทำหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วปลดเข็มขัดของมันออกมารัดข้อมือของผมแน่นไปหมด
“เสียใจด้วยนะสาวน้อย...โทษพี่ไม่ได้อยากโทษก็โทษพ่อน้องแล้วกันที่ทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น”
“แกหมายความว่ายังไง”
“อยากรู้ก็ไปถามพ่อน้องเองสิสาวน้อย...แต่ต้องหลังจากเราเป็นผัวเมียก่อนนะ” ไอ้ฟายยยยยยย
-
อร๊ากกกกกกกกก ลูกเขยปรากฏตัวแล้ว
-
ได้ ผัว ได้ ผัว 55555555555555
-
พ่อทรีโดนลูบคมซะแล้ว.......
น้องปัทจะได้สะมีซะงั้น.....
แต่....ลูกแม่โฟมน่าจะฤทธิ์เยอะนะ...รอต่อไปจ๊ะ
กด + ให้น้องปราชญ์สุดสวย :กอด1:
-
o22 ไรอะ
-
แม่งง ๆ ว่ะแตน เดี๋ยวย้อนไปอ่านใหม่ก่อนนะ
-
อ่านได้สองหน้าเล่นซะมึนเลยเรื่องนี้ :3123:
-
แม่นัท...แตนเริ่มรุ่นลูกใหม่แล้ว
-
เล่นเอาแม่มึนเลย
ก็ว่าไม่ได้อ่านกระโดดข้ามตอนนี่
อ้อมาเป็นนิวเจเนอร์เรชั่น อ้อๆๆ
-
มาอ่านจนถึงตอนนี้แล้ว สนุกมากเลย
เริ่มแรกก็ฮาแล้ว คนแต่งช่างคิดได้กว้างไกล
อ่านไปแล้วเกลียดไอ้พี่ทรีมากอยากจะตื้บ ตื้บ สักสิบที
สงสารโฟมโดนคนมาแกล้งแล้วยังโดนตบด้วย
ไอ้ทรีก็ไม่ช่วยอะไรเลย เกลียดมันอย่างมาก
แต่อยากบอกว่า คำผิดเยอะมากกกกกก
บางคำเราอ่านแล้วไม่เข้าใจ อย่าว่ากันนะ
-
55555. เพิ่งสวยวันแรกได้เรื่องเลยวุ้ย
-
หนูปัทจะได้ผัว เอ้ย สามีแล้ว :-[
-
ใครไม่รู้สัญญาว่าจะมาต่อบ่อย ๆ แบบนี้มันค้างนะคะ มาต่อได้แล้วค่ะ :กอด1:
-
เปิดผ่านเรื่องนี้ไปได้ไงนี่ ตอนนี้ 2 ลิงก็กลายเป็น 2 หนุ่มหล่อ หรือไม่ใช่ 55
-
อ้าวๆ เล่นพิเรนเลยโดนเลยนุ้งปัท
สู้ๆนะ เค้าจะเป็นกำลังใจให้ เวอร์จิ้นอยู่รอดปลอดภัย ฮ่าๆๆๆ
-
หลังจากปากหมา ๆ ของมันพูดเสร็จทำให้ผมใช้สมองอันน้อยนิดของผม พิจารณาว่าพ่อผมไปทำอะไรกับมันไว้นักหนา แต่นั้นเอาไว้ก่อนขอคุยกับไอ้คนตรงหน้าก่อน
“ทำไมเราไม่คุยกันดี ๆ ละ เรื่องนี้เราอาจตกลงกันได้” อู้ย...ตอแหลจริง ๆ กูเมื่อกี้ยังด่ามันป่าว ๆ
“เราตกลงกันแล้ว...แล้วคนที่ตกลงกับรับคำตกลงก็คือคนเดียวกัน นั้นก็คือฉันไงละ” กวนตีน! ศัพท์ใหม่ที่แม่พึ่งด่าผมไม่กี่วันก่อน ถึงไม่ค่อยเข้าใจความหมายแต่ขยายความแล้วไม่น่าจะเป็นคำที่ดีนัก สามารถเอามาด่าได้คนตรงหน้าได้
“พูดกันดี ๆ ไม่รู้เรื่องก็คงต้องพูดด้วยน้ำตา” ผมขยับตัวถอดได้ส้นสูงออกแต่มือผมยังมีปัญหานิดหน่อย นิดเดียวเองครับคือมันยังอยู่ในมือไอ้หื่นนี้อยู่
“คงจะน้ำตาจริง ๆ น้ำตาของเธอไง อยากรู้ไหมว่าฉันจะทำอะไร?”
“ไม่อยากรู้...” ใครจะอยากรู้วะ...เหมือนรู้จะว่าตัวเองจะตายแบบไหน
“ยังไงเธอก็ต้องรู้....ฉันจะทำให้เธอท้องเหมือนกับพี่สาวฉัน! แล้วเธอก็ต้องแท้ง! เหมือนพี่สาวฉัน..แท้งจนตาย” ผมกลืนน้ำลายหลายอึกเหมือนมันอร่อยนักหน้า ไอ้ห่า...กูรู้ละว่ามึงคิดจะทำอะไร มึงจะไข่ประตูกูไงไอ้สัส ..ขอยืมคำที่แม่ด่าพ่อมาอีกที ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าพ่อกับสัตว์ด่าแล้วมันให้ความรู้สึกยังไงแต่สะใจพิลึก
“มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ” ผมยืดเวลาให้กับตัวเอง ทำไม๊..ทำไมไม่มีคนเดินผ่านมาแถวนี้บ้างวะ กูจะโดนลากแล้วนะแม่ง...โทษแม่! ทำไมผมต้องเตี้ยด้วยไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวก็ง่ายเอง” มันยิ้มที่มุมปาก เท่....เอ้ย ไม่ใช่แล้ว....เจ้าเล่ห์! เออๆ เจ้าเล่ห์มาให้ผม
ผมมองแบบว่ายังไงดี มองแล้วรู้สึกเสียงสันหลังคิดแผนการรอดชีวิตแบบ 1.25 วินาที ขาขวาของผมยกขึ้นกะจะหวดโรงเรียนอนุบาลมันแต่เข่า เพื่อจะลดพลังงานในร่างกายของมัน...ว่าแล้วผมก็ยกเข่าขึ้น!!!!
แต่....
“อ๊าก!!! มึงปล่อยกูนะ” ผมกลับอุ้มผมเข้าสวนแทน ผมดิ้นอย่างกะกุ้งโดนน้ำมะนาว....สงสัยหรอครับมันเป็นยังไง กุ้งเต้นไง..แม่ทำกินแบบโหด ๆ คนเดียวด้วย ผมพยายามถีบขาเข้าเป้าตาไอ้หื่นหอกศอกสามวา แต่ด้วยความตัวเล็กของผม..ก็เมื่อมันแกว่งผมโย้ไปมาเสียมากกว่า มันหยุดตัวเองและผมใต้ต้นหูกวางใบใหญ่..ท่ามกลางความมืดสนิทมีเพียงแค่แสงจันทร์กำลังสาดส่องให้ความสว่างกับผม ผมถูกวางให้เท้าเปล่าสัมผัสกับพื้น..เราจ้องหน้ากัน
ไม่ใช่แล้ว!! มันไม่ได้ซึ้งขนาดนั้น!!!
มันวางผมลงกับพื้นอย่างกับน้อง ๆ โยน แต่ก็แอบย่อตัวให้ผมได้ยืนดี ๆ ก่อน ผมที่เท้าถึงพื้นปั๊บ! วิญาณหมาก็เข้าสิง...แร่วฝี่เท้าวิ่งออกไปข้างหน้า! ได้สองเก้า....มันก็จับผมกระแทกกับโต๊ะหินอ่อนใกล้ ๆ หลังที่พ้นจากชุดที่ผมคิดว่าอ่อยผู้ชายสุด ๆ ของผมมันกำลังสัมผัสกับความเย็นในตอนเย็นย่างดึกทำให้ผมยะเยือก
ไอ้ว๊อกศัพท์ใหม่ที่ผมพึ่งคิดได้ว่าแม่ก็ด่าพ่ออย่างงี่ มาใช้กับไอ้วอกตรงหน้า มันกำลังเท้าแขนสองข้างคล่องตัวผมที่นอนอ่อยห้อยขาให้ผมอยู่ กระโปรงที่แสนจะสั้นก็เกือบจัย้นจนเห็นอะไรที่ไม่ย้นของผม ผมมองไอ้วอกข้างบนหน้าอย่างกลัวนิด ๆ พอเป็นพิธี
“เล่นตัวหรอ...”
“เล่นตัวหอกอะไร...เอ้อ...มึงรู้รึเปล่าว่ากูเป็นผู้ชายนะ” เอ้อ..ทำไมผมไม่บอกมันตั้งแต่แรกว่าผมเป็นผู้ชาย มันอาจไม่ชอบมีเมียเป็นผู้ชายก็ได้
“รู้แล้ว...รู้ตั้งแต่อุ้มแล้วด้วย แต่จะมีปัญหาอะไรในเมื่อมันก็ท้องได้เหมือนกัน แถมยิ่งดีใหญ่ผู้ชายแท้งตายง่ายกว่าผู้หญิงเยอะ!” ผมกัดริมฝีปากอย่างอดกลั้น ใช่ครับผู้ชายแท้งแล้วโอกาสเสียชีวิตมากกว่าผู้หญิงเกือบครึ่ง....เพราะผู้ชายตกเลือดแล้วไม่มีทางออกจนเลือกตกในตัวจนตาย
“เงียบอย่างนี้...เตรียมใจหรอ” ไอ้ไม้กวาดทางมะพร้าว...กูหาทางออกเหอะ วางแล้มตาผมก็เหลือบเห็นไอ้วอกน้อยใต้กางเกงที่ตรงกับเข่าผมพ่อดี มึ๊ง!
“ตายซะเถอะไอ้หน้าว๊อก!” ผมส่งเข่าคู่เข้าเขตพระนครทันทีแต่.....มัน
“ใจร้อนจังจะครับ....คุณนักปราชญ์” เอ๋?...
“แกรู้ได้ไงว่ากูเป็นใคร”
“ทำไมจะไม่รู้....นายแบบนักศึกษาสถาบันดัง ลูกชายคนเล็กของผู้บริหารตรีภพ สาย-เลือด-บริสุทธิ์”
“อื๊อ!!!”
ผมถูกได้วอกนี้ปิดปากไว้ พร้อมกับใบหน้าของผมก้มต่ำระดับสายตาของเราเสมอกัน มันยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยามพร้อมกับค่อย ๆ ก้มลงซอกคอของผม ลิ้นร้อนชื้อกำลังซุกไซ้เข้าไปในหูทำเอาผมขนลุกเกรียว...ผมดิ้นสุดแรงเกิดแต่ก็ทำได้แค่นั้นจนในที่สุดมันคงทนไม่ไหวเลยดึงไทม์จับผูกข้อมือทั้งสองข้างของผม
“ฤทธิ์มากแบบนี้มันก็เร้าใจเหมือนได้ข่มขืนคนดีเหมือนกัน...เอ๊ะ! ไม่ใช่เหมือนสิ หึ! มันใช่เลยต่างหาก” ผมอยากจะร้องเหมือนพวกกระเทยร้องหลง เพราะมันกำลังถอดเสื้อออกเห็นกล้าม! ไม่ใช่โว้ย...มันกำลังฉีกชุดสุดสวยสองเจ๊ออกจากร่างกายของผม
เสียงผ้าขาดดังไปทั้งหูของผม...แรงดึงของผ้าจากแรกไอ้วอกทำเอามันบาดกับผิดของผมทุกครั้ง ขาของผมสองข้างถูกขาของผมทับไปจนดิ้นไม่หลุด มือของมันที่ปิดปากผมไว้ยังไม่ยอมปล่อย ผมพยายามกัดฝ่ามือของผมมันแต่ก็ทำได้ยาก จะทำยังไงดีวะ
“เอาละ...เริ่มเลยแล้วกัน” เดี๋ยวดิมึง!!!
ผมอยากจะร้องราวกับช้างตกลูก เพราะทันทีที่มันบอกเริ่ม...มันก็จัดการซุกไซ้ซอกคอของผมอย่างเอาเป็นเอาตาย มืออีกข้างที่ว่างก็ลูบไล้ยอดอกของผมด้วยความแรงจนทำผมระบบไปทั้งตัว หน่ำซ้ำ....ยังไม่วายแวะหยอกล้อกับปาดน้อยของผมในกางเกงในชั้นดีอีกด้วย
ผมหลับตาแน่นกลั้นเสียงครางออกจากปากทั้ง ๆ ที่มือมันก็ปิดปากผมอยู่แท้ ๆ ผมกำลังทนกับลิ้นร้อน ๆ ของมันที่ตวัดกับยอดออกของผม... มือมันตอนนี้จัดการกับกางเกงในผมไปแล้ว ใข่สองใบของผมกำลังโดนคลึงสะจนเต่งอยากจะแตก ปาดน้อยของผมเริ่มแปรงร่างอย่างที่อดทนไม่ไหว
“อย่าเสียงดังนะครับ” ผมปรือตามองไอ้วอกตรงหน้าอย่างอ่อนแรง มันปล่อยมือจากน้องน้อยของผม มันกำลังปลดเข็มขัดออกช้า ๆ และจับไอ้ที่เหมือนกับน้องปาดน้อยของผมออกมาโดยที่ไม่ยอมถอดมันออก ผมผลิกตัวลงจากโต๊ะแต่ก็ช้าเกินกว่าไอ้คนที่ยืนอยู่
“ท่านี้ก็ได้ครับ”
“อ๊ะ! โอ๊ย! ไอ้บ้า!!!!” ผมร้องออกมาอย่างสุดกลั้น..เพราะมันกระแทกตัวเองเข้ามาในตัวผมแล้ว
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านต่ออ่ะคับ อารมณ์มันค้างงงงงงง
อย่าหายไปนานนะคับ
เป็นกำลังใจให้คร้าบบบ
-
:m31:
อ๊ากกกกกก นักรบไปไหน เค้าไม่ชอบไอ้ว๊อกนี่ เอามันออกไป
ไม่เป็นไรหลานคนเดียว เลี้ยงได้
-
เรื่องนี้มันน่าจะดราม่านะคะ..จะพยายามให้มันดราม่าให้มากที่สุด แต่...มันจะตลกไปรึเปล่าไม่รู้
-
ไม่อยากได้มาม่าอ่ะ o22 o22
น้องปาดช๊านนนนนนนน เอาคืนมาน๊าาาาาาาาาาาา
-
บอกคำเดียว...ห้ามเศร้า.. :serius2:
-
ไรเนี๊ยะ :serius2:
-
ไม่เอาดราม่า ขอแบบตลก+สุขสันต์
เพื่อความสุขของชีวิตคนอ่านค่า......
:pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ได้กลิ่นมาม่า~ o22
-
ขอเดาล่วงหน้า ไอ้เหี้ยนั่นสงสัยต้องเกี่ยวข้องกับ ซอง หรือ แซม คนไดคนนึง
ว่าแต่ท่านจะดราม่าสำเร็จเหรือ ฮาซะขนาดนั้น :z1:
-
:a5: :a5: :a5:
ห๊าาาาาา เล่นงี้เลยเหรอ
-
ก็ยังคงนั่งรอร๊อรอต่อๆๆไป :t3:
-
เรื่องนี้นี่อย่างฮาอ่ะ ชอบๆ
-
รุ่นลุกเเล้วหรออ
เเต่ขออย่าให้มาม่า นะ ไม่เอามาม่านะๆๆๆๆ
ปราชญ์จะเป็นไรป่าว เค้าคนนั้นคือใคร
รอ รอ รอ
-
มันคือไผ๋...
-
“ท่านี้ก็ได้ครับ”
“อ๊ะ! โอ๊ย! ไอ้บ้า!!!!” ผมร้องออกมาอย่างสุดกลั้น..เพราะมันกระแทกตัวเองเข้ามาในตัวผม โดยที่ผมเองก็ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้
มือของมันเอื้อมมาปิดปากของผมทั้ง ๆ ที่เราสองคนยังคงเชื่อมต่อกันจากด้านหลัง ผมร้องอู้อี้เพราะโดนมันปิดปากไว้แน่น ไอ้โรคจิตนั้นมันใช้ลิ้นเลียหูผมจนผมขนลุกเกร็งไปทั้งตัว
“โอ๊ะ....ตอดแรงแบบนี้แสดงว่าหายเจ็บแล้วใช่ไหม” ไอ้วอกเหอะครับ....ได้อย่างงั้นผมก็พยายามถอนตัวออกจากได้ข้างหลังแต่กลับเป็นการเปิดโอากาสให้ไอ้วอกนั้นกระแทกตัวเข้ามาอีก
“ฮื้อ!!! อื๊อ.....” ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากอย่างกลั้นไม่อยู่ ไอ้บ้าเอ้ย!...ใหญ่แบบนี้กูสงสารตัวเองฉิปชาย
“หึ ๆ แค่นี้ก็บ่อน้ำตาแตกแล้วหรอ...เอางี่ฉันสงเคราะห์ให้ก็ได้”
ผมที่ตอนนี้ถูกกดตัวในราบไปกับโต๊ะหินอ่อน มือของมันยังคงปิดปากผมอยู่เช่นเดิม..เอาเหอะมึงจะทำอะไรก็ทำ แต่มึงอย่าให้กูรอดไปได้นะ กูจะให้พ่อกับพี่กูจัดการมึงให้ตายกันไปข้างนึ่ง ผมที่นิ่งไปซักพักโดนมันหอมแก้มเข้าให้ ลิ้นร้อน ๆ ของผมลากผ่านจากแก้มของผมไปยังติ่งหู ผมสั่นไปทั้งตัวเมื่อลิ้นร้อน ๆ ของผมกำลังมาถึงท้ายทอยของผม
“อ๊ะ....” บ้าเอ๊ย.....ผมได้ยินไอ้หื่นนั้นหัวเราะเสียงโรคจิตแล้วมันก็ทำอย่างที่ผมกลัวจริง ๆ มันคงรู้ว่าท้ายทอยของผมไว้ต่อการสัมผัส มันลอยก้มมาเล่นกับท้ายทอยผมอีกครั้ง แถมมืออีกข้างยังวุ่นวายกับน้องชายของผมไม่ห่าง
“อื้อ!!!!” ผมคราง...ไม่ใช่สิวะ ผมส่งเสียงประท้วง...เออประท้วงเมื่อวันเล่นน้องชายของผมพร้อมกับลูบพวกไข่ของผมเบา ๆ
“ชอบละสิ....เดี๋ยวจะสนองให้ถึงใจเลยแล้วกัน” มันปล่อยมือออกจากปากของผม ผมจำต้องสูด.....สูดเอาอากาศเข้าอย่างกระหาย
“ปล่อยนะไอ้เลว!”
“โอ๊ะโอ...อยากให้ปล่อยเหลืออยากให้แทงกันแน่ บอกให้ชัด ๆ สิ ปากบอกให้ปล่อยแต่ข้างในตอดแน่น ร่าน!” มึง...ถ้ามึงไม่กดกูไว้นะกูกระโดดถีบขาคู่มึงแน่ ผมพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดจากไอ้นั้นของผม แต่น่าแปลกที่มันยอมถอนทัพออกไปเอง
“ฤทธิ์มากจังนะ....”
“ไม่ใช่แค่ฤทธิ์มากอย่างเดียวนะ ถ้ากูรอดไปได้มึงก็เตรียมตัวตายได้”
“ฉันไม่ชอบเมียปากดี กรุณาสงบปากสงบคำทำตัวร่าน ๆ ก็พอ”
“ไอ้เลว...”
“เออ..กูเลวแล้วไง!!” มันตวัดตัวผมให้เผชิญหน้ากับมัน ซึ่งนั้นหมายถึงผมก็ยังคงนอนให้ท่ามันบนโต๊ะเหมือนเดิม
มันมองผมด้วยสายตา...อืม เหมือนพ่อมองแม่... มันจับหน้าของผมให้ตะแคงด้วยมือเพียงข้างเดียว มันก้มลงกัดคอผมหลายครั้งจนผมเจ็บไปหมด มืออีกข้างของมันยังคงสาวได้สาวเอากับร่างกายของผมไม่ขาดตกบกพร่อง จนเมื่อมือใหญ่หลุดจากปากของผมได้ มันก็ไปทักทายกับ
“อ๊า.... อ๊ะ ไม่!!” ทักทายกับลูกชายของผม ผมยกมือขึ้นปกปิดใบหน้าแสนหน้าอับอายของผม ยิ่งมันใช้ลิ้นร้อน ๆ ปลุกอารมณ์ผมมากเท่าไร ก็เหมือนกับแแผ่นหลังของผมไม่ยอมจะติดกับความเย็นของหินอ่อน
ร่างกายของผมสั่นไปหมดราวกับจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ แต่แล้วมันก็ปล่อยตัวประกันทั้ง ๆ ที่ผมไม่อยากให้มันปล่อย ผมหอบหายใจ และหัวใจที่เต้นแรง.... ผมเลื่อนแขนที่บดบังตาตัวเองจึงเห็นไอ้เหี้ยนั้นยืนคล่อมตัวมองผมอยู่ ผมที่ไม่ทันตั้งตัวถูกไอ้เหี้ยนั้นก้มลงจูบจนหูอื้อตาลาย มือมันก็ลูบไล้ไข่สองใบของผมเบา ๆ
“พร้อมนะ...” ผมปรือตามองไอ้เหี้ยนั้นอย่างจับใจความไม่ได้ แต่เมื่อพอจะรู้ตัวไอ้เหี้ยนั้นก็ส่งตัวเข้ามาในตัวผม
“อา.....แน่นชะมัด” ผมดิ้นในตอนแรกด้วยความเจ็บแปล๊บ แต่ก็เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นตอนนี้ผมร้อนไปหมด
ขาของผมถูกตวัดไว้กับไหล่ของมันทั้งสองข้าง ผมรับรู้ถึงความร้อนที่ผ่านเข้ามาในตัวผมทุก วินาทีที่มันขยับตัวเข้าออก
“อ๊ะ....” ผมหลุดครางออกมา และก็ทำให้ไอ้เหี้ยนั้นหัวเราะชอบใจ
“ชอบหรอ....หึ” ดูมันถามครับ...ถามหาใคร ถามหาพ่อกูหรอครับ ผมไม่ได้ถามมันหรอกเพราะปากผมไม่ว่างเอาแต่ครางง้องแง้งตลอด
“ลีลาเด็ดใช้ได้นี้” มันพูดและเริ่มกระแทกเข้ามาในตัวผมแรงและเร็วขึ้น จากที่ขาผมผาดบ่า..ตอนนี้มันถูกดันมาชิดลำตัวของผมและอ้าออกกว้าง
เวลาที่มันกระแทกเข้ามาในตัวผมมันถึงลึกและแรง ผมเสียวซ่านไปหมดจนรู้สึกว่าทนไม่ไหวผมจึงเอื้อมมือมาปลอบน้องชายของตัวเอง ปฏิบัติการโลกสวยด้วยมือเราจึงเริ่มขึ้น
“สวยชะมัด..ให้ตายเหอะ อ๊า....” มึงจะครางทำไมวะ... กูรู้กูหล่อไม่ต้องสรรเสริญก็ได้เหี้ยเอ้ย! เอาเวลาไปด่ามันมาปลอบน้องดีกว่าครับ ผมลูบ ๆ คลำ ๆ น้องผมต่อแต่ดูเหมือนมันจะเข้าทางไอ้นั้นอย่างแปลก ๆ เพราะเวลามันดึงตัวเองขึ้นไอ้นั้นก็ถอนตัวเองออกเกือบสุด แต่เวลาผมกดตัวเองลงมันกลับสวนเข้ามาอย่างเร็ว
“ไม่...ไม่ไหวแล้ว” ผมร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาพุ่งปรี๊ด ๆ เลอะหน้าผมไปหมด ผมหอบถี่ไม่ถึงนาทีก็ต้องโดนกระแทกเข้ามาแรงจนร่างกายสั่นไปหมด
“เลว...ทิ้งผัว อ๊ะ...” มันสวนเข้ามาในตัวผมอีกสองทีก็คงจะเป็นเหมือนผม ตอนนี้ในท้องผมอุ่นไปหมด มวนท้องแปลก ๆ ผมทิ้งตัวทับผมพร้อมกับผมรับรู้ถึงเสียหัวใจของมันเต้นแรง
“สุดยอด...” สุดยอดเหี้ยอะไร..มึงลืมหรอกูไม่เต็มใจ ผมพยายามดิ้นให้รู้ว่าผมอึดอัด มันถอนหายใจออกมายาว ๆ
“อ๊ะ....” เสียงผมเองแหละครับ ก็ไอ้เหี้ยนั้นเอาตัวเองออกก็ไม่บอกผม...ตอนเอาเข้าว่าเจ็บเหี้ยแล้วเอาออกก็เจ็บไม่ต่างกันมากเหมือนกันครับ ผมผลิกตัวขึ้นอย่างลำบากพยายามก้าวเท้าให้ออกจากที่นี้ แต่เดินไปได้ก้าวเดียวร่างผมก็ร่วงเพราะไม่มีแรง
“โง่....” ผมหันขวับไปทางด้านหลังพร้อมกับกลิ่นฉุนในผ้าที่โปะเข้าจมูกผม ผมที่ร่างกายไม่มีแรงอยู่แล้วเริ่มรู้ตัวแล้วว่าสติที่มีตอนนี้กำลังจะหมดไป
“นอนนิ่ง ๆ แล้วกัน...วิ่งไปอย่างงี่จากมีผัวคนเดียวคงมีเป็นร้อย เอาเถอะ...กลับบ้านเรากันนะเมียของผม” แล้วผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีก.....แม่จ๋า TT^TT
-
สงสารน้องปราชญ์ อ่ะ :m15: :m15:
ใครนะทำกับน้องปราชญ์ได้ ต้องโดน :beat: :z6: :m31: :angry2: :z3:
ตอนเอาคืน จัดหนักๆเลยนะคับบ :laugh:
-
อะไร??? ใคร??? ทำแบบนี้แล้วต้องรับผิดชอบนะเว้ย :m16:
-
ความเศร้ากำลังจะมาเยือน อร๊ากกกกกกก
อยากอ่านต่อแล้วครับ รักไรเตอร์จัง
-
อย่าเศร้านะ
สงสารน้องปราชญ์
-
ให้ตายเถอะน้องปราชญ์แล้วไปทำอะใรให้มันไว้เนี้ย มันถึงมาแก้แค้น
อยู่ดีๆ ได้ผัวเฉยเลย-*-รอตอนต่อไปนะคะ~~~
-
:เฮ้อ:เวรกรรมอิพี่ทรีก่อเรื่องไว้
แต่น้องปาดต้องมารับเคราะห์แทน :o12:
-
ง่า หนูปราชญ์โดนงาบไปซะแล้วง่า
แต่เหตุการณ์ออกแนวคุ้นๆนะ
ก็งี้แหละ เสน่ห์แรงทั้งแม่ทั้งลูก
แล้วงี้หนูปราชญ์ทำเสน่ห์ให้หลงเหมือนรุ่นคุณแม่ได้รึเปล่านะ
-
ไชโยโห่ฮิ้ว หนูปัทจะมีฝาละมีแล้ว (เอ๊ะ หรือไม่ควรจะดีใจหว่า)
-
แต่งสวยวันแรก ก็โดนงาบซะแล้ว :pighaun:
ว่าแต่เป็นใครหล่ะเนี่ย เจ้าช่างบังอาจนัก :angry2:
-
โอ๊ะ โอ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนะ
-
วัยรุ่นเซ็งเรยอ๊ะ ใครนะแกล้งน้องปัดได้ กะลังน่ารักเรย โดนดีซะแว้วว
มาต่อไวๆนะจ๊าาาา :monkeysad:
-
รอ อ่านๆ
ไรเตอร มาต่อเร็วๆ
-
เอิ่ม ใครกันหนอมาทำน้องปาดอย่างงี้
แล้วไอพี่สาวมันคือใคร เกี่ยวอะไรกับทรีผิดคนปะเนี่ย
ระวังเถอะ ไอคนที่งาบน้องปาดเนี่ยจะโดนงาบหัวกำลังสาม (ทรี โฟม รบ) พร้อมผีตายายตามไปหลอกหลอน
เขียนได้แซบมากรออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ไล่อ่านจนทันแล้ว
ตั้งแต่เที่ยงคืน สุด ๆ เลย
ชอบจัง น่ารักเกินไปแล้วโฟม
แล้วน้องปราชญ์ทำไมโดนงาบล่ะนั่น
ผชคนนั้นมันคือใคร!!
-
เมื่อคืนได้นอน ไปแค่ สามชั่วโมงเอง มัวแต่อ่าน ทรีโฟม สนุกมากค่ะ
สงสารปาดจัง งืม ....
พ่อแม่ยังรักกันดีสินะโฟมปาเข้าไป 48 แล้วโอ้วโห
-
มาต่อๆ
รอ รอ รอ
-
แค่แต่งสวยวันเดียว
มีสามีโดยไม่ตั้งใจซะงั้น
ทรีไปทำไรไว้เนี่ย :m16:
น้องปราญช์ถึงต้องมารับเคราะห์แทน
:3123: :3123:
-
ผิดตัวหรือเปล่าตัวเธอ ถ้าผิดตัวจะให้น้องปาดจัดนักนะ ยังมีน้องรบอยู่อีกคน
ต้องจัดการให้เข็ด บังอาจมาทำน้องปาดได้
-
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอๆ และ ดันๆ :z10:
-
:z3: กรี๊ดดดดดด มันเกิดอะไรขึ้นกับน้องปราชน์ค้าาาา
แล้วแบบนี้...พี่รบจะมาช่วยทันมั้ยนั่น :sad4:
-
รุ่นพ่อแม่ยังฮาๆ อยู่เลย เร่ิมต้นรุ่นลูก ลิงปราชญ์ก็โดนข่มขืนซะแล้ว แล้วคุณพ่อไปทำใคร
ท้องแล้วแท้ง คดีความยิ่งเยอะๆ อยู่ แล้วตกลงมีน้องสาวอีกคนด้วยหรือเปล่าครับ ถ้าใช่
คงจะชื่อปัทสินะ
-
ง่ะ หายยยยยยยยย. . .ไปเลย
:sad4: :sad4: :sad4:
-
หายไปไหน :z3:
รีบกลับมานะคนอ่านรออยู่ :monkeysad:
-
เป็นเรื่องที่จินตนาการล้ำเลิศมากๆ เลย
สนุกอ่า ยิ่งตรงไทยเป็นมหาอำนาจยิ่งชอบ 555
พอโตน้องปราญช์ก็ได้สามีซะแล้ว แล้วน้องรบจะได้เมียหรือสามีล่ะเนี่ย
-
หายไปใหนอ่ะ
อยากอ่านต่อแล้ว
อยากรู้ว่าใครเป็นปั๋วน้องปาด :impress3:
-
สนุกมาก ฮาด้วย ชอบค่ะ
-
แปะไว้ก่อน ถึงหน้า 43 แว้ว
-
เชิ๊บ อ่านทันแล้ว
สนุกมากเลย ฮากระจาย หัวเราะมีความสุข
(แม้จะเครียดเรื่องการเมืองนิดหน่อยก็ตามที 555+)
แบบว่า ชอบ >[]<"
มาต่ออีกเรื่อยๆ นะคะ จะรออ่าน ทั้งน้องโฟม น้องปราญช์ และ น้องเกลือ >[]<"
สู้ๆ จ๊ะ >///////<
-
สนุกมากเลยจ้า
เลือดพุ่งจริงๆๆๆๆ
น้องปราชญ์จะเป็นไงบ้างเนี้ย
มันเกิออะไรขึ้นกันน้า
จะติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
อ้ากกกกก ไม่มาชะนานเค้าทิ้งเราไปไกลเลย
มาอ่านล่าสุดตอนไหนไม่รุ้จำไม่ได้
แต่ที่รู้ รู้ คิดถึงแม่โพม พ่อทรี และสอง ลิงมากกกกกกกกก
รัก โยม ปาด ที่สุด :m1: :L2:
-
เค้าคือคัย รังแกน้องปาดได้งัย
-
น้องปราชญ์แย่แล้ว
-
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง:m29: ใครกล้าลูบคมพ่อทรีแม่โฟม กันเนี่ย อิพ่อที ไปทำอะไรไว้
ซวยน้องปราชญ์ ซะงั้น :oo1:
คุณแตน กลับมาต่อเร็วๆเหอะ นะนะนะนะ :จุ๊บๆ:
-
มีสามีเพียงข้ามคืนสะงั้น
๕๕๕๕๕
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
ไม่น้าาาาาา น้องปราชญ์ :z3:
-
ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยซะแร o13ะ พ่อหวงแม่มากกว่าลูกน่ารัก :mc4:
สนุกมากเลยจ้า :-[ ไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะสุดยอดขนาดนี้ พี่คนเขียน น้องคนอ่านตามอ่านเรื่อยๆมาสามวัน แต่ทว่า คุ้มค่ามากเลย หาเรื่องนี้มานานเป็นเรื่องที่น้องจะเก็บเป็นเรื่องโปรด :กอด1: สุดท้าย พี่ค่ะ ชื่อเรื่องมันไม่เตะตาโดนใจชวนเข้าเลยอะ ถ้าชื่อมันดูโดดเด่นกว่านี้ น้องว่า คนเข้าดูเกิน สามแสนชัวร์ o13 เพราะชื่อตอนนี้เหมือนแวเฟอร์สอดไส้ หรือ ลูกอมฮอลที่เคี้ยวแล้วไส้ไหล แบบว่าไม่ลองอ่านไม่รู้(พร่ามมาก) :call::อยากเสนอความคิดเห็นค่า o22 เพราะเป็นเรื่องที่น่ารักจริงๆ :L2: ติดตามต่อไปค่า :L1:
มาต่อไวๆ มาๆ เร็วๆนะค่ะ :bye2:
-
มาต่ออีกน้า มาต่ออีกน้า มาอีกน้า มาอีกน้า
-
มารอน๊าาาา !! :undecided:
-
ฮือๆๆสงสารน้องโฟม
ไม่รู้อิโหน่อิเหน่
ว่าแต่พ่อทรีไปทำอะไรพี่สาวของผู้ชายคนนั้นเหรอ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
เกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ??
สงสารน้องปราชอ่าาา T^T
-
ไม่ได้อ่านนาน มาอีกที เจอรุ่นลูกซะแล้ว
-
มาอ่านซ้ำหลายรอบยิ่งคิดถึงงงงง
-
อยากให้มาต่อ
-
คุณคนแต่งมาต่อไวไวน่า
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง สู้สู้
-
>O< ~ ~! ! ! ! อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ.. รู้สึกว่าตัวเองจะมาเจอเรื่องนี้ช้ามาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !!! TT_TT~
คนเขียนจ๋า า าา ~ รีบมาต่อน๊าส์ >_< ~ ~ ~~ ~ ~!! :call: :call: :call: :call: :call:
เค้าอยากอ่านต่อ โฮ ๆ ๆ ๆ :m15: :m15: :m15: :m15:
รู้สึกว่าคนเขียนจะหายไปนานมาก ....
เค้าชอบเรื่องนี้น๊า ~ รีบมาต่อ ๆ ๆ ๆ ๆ เป็นกำลังใจให้นะ ๆ ๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L1: :L1: :L1: :L1:
รักคนเขียนมว๊าก ก ก ก ก ก จ้า าา า าา !!!! :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o18. หลังจากที่ได้อ่านน้องเกลือก็ตามมาเป็นสาวกน้องโฟมต่อ....เพราะติดใจสำนวนการเขียนขั้นเทพของนักเขียน :o8:
หลังจากที่ลุ้นคู่พี่ทรีกับน้องโฟมจนปวดตับกับความเจ้าชู้ของอีพี่ทรีเป็นระยะๆ :เฮ้อ:
พอมาเจอน้องปาด o22. ม่าม่า. หัวใจแทบวายตาย :z3:
มันค้างๆคาๆอย่าลืมมาต่อให้เรานะคะ. :call: สุดท้ายนี้ขอ :pig4: สำหรับงานเขียนดีมีคุณภาพ
ปล.บวกเป็ดให้แล้วนะคะ o13
-
เขาคนนั้นเป็นใคร ใยถึงต้องทำกับนักปราชญ์เเบบนั้น
แต่นะรุนแรงกันได้อีก หึหึหึ
ชอบพี่รบอะ นิ่งได้ใจ
อยากอ่านโฟมต่อ ให้โฟมมีบทอีกนะถึงจะเป็นรุ่นลูกเเล้ว
เเต่ก็อยากตัดหางปล่อยวัดพ่อกับแม่มันล่ะ ก๊ากกกกกก
-
อยากอ่านต่อจัง
คุณพี่สาวมาต่อไว้นะค่ะ
-
ชอบมากเลย น่ารักมาก
เริ่มอ่านเมื่อวานตอนบ่ายๆ เพิ่งอ่านจบเมื่อคืน
ชอบจริงอะไรจริง >.<
อยากเม้นท์มากเมื่อวาน แต่เพิ่งมาสมัครวันนี้ กร๊าก
แหม ตอนแรกคิดว่าจะเป็นคู่ รบ กับ ปราชญ์ ซะอีก หุหุ
สนุกๆ ไรเตอร์มาต่อน้า เค้าอยากอ่านต่อมากมาย ~
-
สรุปว่า ไม่มาต่อตอนจบจริงหรอเนี้ย
-
ค้างได้ใจจริง !! = = ใให้ตายเหอะรบไปไหน ไหงทำกลับปาดได้ ฮ่วย++
-
สุดยอด o13
-
o13
-
อยากอ่านเรื่องนี้ต่อค่ะ
pleaseeeeeeeee
-
นานแล้วนะคะ อยากรู้ว่าน้องปราชน์เป็นยังไงบ้าง พี่รบจะไปช่วยทันรึปล่าว หรือยังไง...คนเขียนกลับมาเถอะนะคะ อิอิ
-
อยากอ่านต่อ :sad4:
-
ไปไหนหว่าาา า?
-
รอ รอ รอ
-
ขอบคุณนะคะ อ่านมาถึง ตัวเเสบคลอดเเล้วน่ารักดี
-
:กอด1:
-
นายเอกท้องงงงง >o<
-
“วันนี้วันที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 3553” โอ้มายก็อด =[]=
-
อีกตั้งแปดเดือนแหนะ โฟมสู้ๆนะ
-
พี่รบกับน้องปราชญ์ ♥
-
:z13: :z13:
-
ชอบเรื่องนี้สนุกมากๆ
สนุกตั้งแตเรื่องของพ่อกับแม่แล้วมาต่อ
เรื่องของลูกอีก
หายไปนานมากเลยอยากอ่านต่อแล้วอะกลับมาต่ออีกนะ
-
ตอนที่ 4 ไม่เอามาม่า
“โอ๊ย......” นี้คือคำแรกที่ผมรู้สึกตัว ลองกระพริบตาปริบ ๆ หน้าของผมกำลังชิดติดกับแผงอกของใครบางคน แต่ว่าผมว่ากลิ่นมันคุ้น ๆ นะ
“ตื่นแล้วรึยัง” เสียงทุ่มนุ่มหูนี้ก็คุ้น ๆ นะผมว่า ผมที่ยังไม่ค่อยจะแน่ใจเลยกระชับอ้อมแขนตัวเองที่วางอยู่บนเอวของคนที่ผมกอด
“กอดทำไม” เออ...ผมรู้แล้วว่าไอ้ผู้ชายที่ผมกอดคือใคร
.
.
.
.
.
“พี่รบ” ผมเงยหน้ามองไอ้พี่ชายผมที่กำลังควานหาแว่นสายตาบนหัวเตียง
“อืม...พี่เอง เป็นไงบ้างยังเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า” พี่รบขยับตัวนั่งพิงหัวเตียงแล้วลากผมขึ้นไปเกยบนอก เล่นท่ายากแต่ว่าเป็นท่าที่ผมชอบเลื้อยพี่รบตั้งแต่เด็ก
“เจ็บอะไรอะ”
“ตูด” ว่าแล้วไอ้พี่รบมันก็ฟ้าดตูดผมหนึ่งป๊าบเข้าให้
“โอ๊ย!!! เจ็บนะ!” ผมดิ้นจะลงจากตัวพี่รบแต่มันเอาขามาล็อคเอวผมไว้จนผมขยับตัวไม่ได้
“พี่พูดอะไรไม่เคยฟัง” ไอ้พี่รบพูดเสร็จก็ตวัดผ้าห่มออกจากตัวผมกับพี่รบ แล้วฟ้าดผ่ามือเข้ากับก้นผมอีกที
เพี๊ยะ!!
“พี่รบ...เค้าเจ็บ” ผมพยายามผลิกตัวแต่ก็ไม่อาจขยับตัวออกจากท่อนขาพี่ชายตัวเองได้
“เตือนแล้วใช่ไหมไม่ให้ใส่ชุดนั้น” ว่าเสร็จไอ้พี่เวรก็ฟ้าดก้นผมอีกที
เพี๊ยะ!!
“ฮึก... เค้าเจ็บอย่าตีเค้านะ” ผมตวัดแขนกอดตัวพี่รบแน่น
“ถ้าพี่ไปไม่ทันรู้ไหมว่าจะเป็นยังไง” ง่าอย่าตูหนูเลย
เพี๊ยะ!!!
“พอแล้ว.....ฮือ เค้าเจ็บจริง ๆ นะพี่รบ เค้ารู้แล้วไม่ทำแล้ว” ร้องไห้สะอึกสะอื้นกับอกเปล่า ๆ ของไอ้พี่ล่ำของผม
“จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้วนะปราชญ์”
“ไม่มีแล้ว อึก...ไม่เอาแล้ว” ผมพยักหน้ากอดตัวพี่รบแน่น แม่ง....ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเจอพี่รบโหมดโหดแบบนี้หรอก ตอนผมหัดขับรถแล้วบังเอิญขับลงคลองไอ้พี่รบมันก็ทำแบบนี้กับผม โดยที่พ่อกับแม่ได้แต่มองผมโดยตีตูดตาปริบ ๆ
“ลุกขึ้น” ไอ้พี่รบ(เติมไอ้บางเวลาที่โมโหมัน) มันคลายขาควาย ๆ ออกจากเอวผมแล้วจับผมนั่งไม่ยอมให้ผมกอด
“จะดื้อกับพี่อีกไหม” ผมส่ายหน้าดิกพยายามจะกอดไอ้พี่มัน แต่มันไม่ยอมพลักผมดันไหล่ตลอด
“พี่บอกอะไรยังจะรั้นอีกรึเปล่า” ฮือ...ไอ้พี่รบโหดกูกลัวมึงแล้วนะ แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งส่ายหน้าเอื้อมมือจะกอดคอมัน
“ยอมแล้วไง ฮือ...กอดปราชญ์ดิ ปลอบเค้าดิ ฮือ” ผมโวยวายแต่ไอ้พี่รบมันยังจับไหล่ผมไม่ยอมกอด
“เข้าใจแล้ว แต่...เรื่องนี้พี่จัดการเอง”
“จะทำอะไรก็ทำดิ...พี่ไม่กอดปราชญ์ซักทีละ”
“งอแงเป็นเด็กไปได้มา...” พอพี่รบเลิกดันตัวผม ก็ถึงเวลาผมสวมกอดพี่ชายตัวเอง...ผมมันลูกแหง่ ติดพี่ชายถึงจะโดนพี่มันด่าว่ายังไงผมก็ยังอยากให้มันกอด อยากให้โอ๋อยู่ดี
“มันทำปราชญ์ ฮึก....เจ็บด้วย มันไม่ฟังปราชญ์เลย...” ผมกอดคอไอ้พี่ชายฟ้องมันใหญ่
“ครับ...พี่รู้แล้ว พี่ตื๊บมันแล้ว” พี่รบลูบหลังผมเบา ๆ ข้างหนึ่ง อีกข้างก็ประคองตัวผมอยู่
“ปราชญ์เจ็บ...ร้องไห้ต่อหน้ามันด้วย มันชกท้องปราญช์” พอผมพูดฟ้องพี่รบก็ดันตัวผมออกเล็กน้อยให้ผมพิงกับไหล่ด้านหนึ่ง อีกมือของพี่รบก็เลิกเสื้อมองท้องผมกดเบา ๆ ไปทั่ว
“ช้ำไม่มากแล้ว...เจ็บไหม” พี่รบกดท้องผมไปถามผมไป
“พี่รบเจอปราชญ์ยังไง” ผมขยับตัวซุกกับอกพี่ชาย ส่วนพี่รบก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวของผม
“รบเห็นน้องออกมานานเลยตามหา พอถามยามเลยรู้ว่าน้องไปทางสวนออกตามอยู่นานไม่เจอจนคนของพ่อกับแม่มาช่วยหา รบเห็นมันพยายามอุ้มน้องหลบแต่รบเห็นก่อนเลยชิงตัวน้องมาได้” ผมไม่รู้สึกตัวเลยกับเหตุการณ์ที่พี่รบบอก
“มันเป็นใคร”
“เจ้าของบ่อน้ำมันแถวลาว แล้วก็เหมืองเพชรแถวภูเก็ต” ก็รวยนี้หว่า...แล้วมันทำทุกอย่างไปทำไมวะ
“แล้วมันทำปราชญ์ทำไม”
“เท่าที่ฟังมา...เมื่อก่อนตอนพ่อยังไม่เจอแม่ พ่อเคยคบกับพี่สาวของมันมาก่อนแต่แล้วพ่อกับพี่สาวมันก็เลิกคบกันไป หลังจากนั้นพี่สาวของมันก็แต่งงานใหม่แล้วไม่นาน....พี่สาวมันก็ท้อง พี่สาวของมันพยายามติดต่อกับพ่อเพื่อขอเลือดถ่ายให้กับตัวเองแล้วก็ลูกในท้องให้รอด แต่เลือดของพ่อไม่ใช่กลุ่มที่เข้ากันได้กับของพี่สาวมัน จึงทำให้การถ่ายเลือดไม่ได้ผลมากนัก สุดท้าย...พี่สาวของมันก็ตกเลือดตาย” พอพี่ชายผมจบประโยคผมที่นั่งฟังมาตลอดถึงกับขนลุกกอดคอพี่ชายแน่น แน่ละซิ...แม่ผมก็เคยเกือบแท้งผมกับพี่ชายมาก่อนทำไมผมจะไม่รู้ว่าเด็กในท้องรู้สึกยังไง
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับปราชญ์”
“มันคิดว่าพ่อของเราทำให้พี่สาวมันเสียชีวิต เลยคิดจะแก้แค้นเราแทนที่จะทำกับพ่อโดยตรง และมันเลือกที่จะเอาความแค้นเลื่อนลอยของมันมาลงที่น้องไง” ซวย...ทำไมต้องกูวะ
“ซวยวะพี่รบ ทำไม่ต้องกูวะ” ทำไมไม่ทำพี่รบวะแม่ง... เฮ้ยไม่ใช่ผมไม่รักพี่นะแต่ผมมั่นใจว่าพี่รบสู้มันได้ไง
“มันเห็นน้องที่แต่งตัวแบบนั้นเลยสบโอกาสที่ร่วมงานพอดี ทีนี้รู้รึยังว่าห้ามใส่ชุดแบบนั้นอีก” วกเข้าเรื่องเดิมได้ไงวะ
“แล้วมันอยู่ไหนอะ”
“กลับบ้านมันไปแล้ว”
“เฮ้ย!!!!!” ผมผละออกจากไหล่พี่รบ ทำไมปล่อยมันลอยนวลวะ
“แม่บอกให้ปล่อยมันไป แต่...” ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่มองพี่ชายผม
“แต่....”
“ให้มันแต่งงานกับปราชญ์ทันที”
“ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ไม่เอานะ ตาจ๋า ยายจ๋า ปราญช์ซวยแล้ว
.
.
.
.
.
หลังจากวันนั้นผมกก็เกาะติดพี่รบอย่างกะลูกลิง พี่รบไปไหนน้องปราชญ์ไปด้วย น้องปราชญ์เรียนไหนพี่รบเรียนด้วย อาการป่วยเคล็ดขัดยอก ปวดเมื่อย ปวดตัว ปวดหัว ใช้โทนาพ.... ไม่ใช่ละ จะบอกว่าไอ้อาการหลังจากเหตุการเสียงกรุงคราวก่อนตอนนี้น้องปราชญ์สบายดีเตะหมาโชว์ได้เหมือนเดิมแล้ว
แม่ให้ผมเลิกเรียนที่มหาลัยแต่มาเรียนกับแม่แทน ส่วนพี่รบก็เลิกเรียนพร้อมกับผมเพราะเห็นว่าเรียนไปก็เท่านั้นก็เลยหันมาศึกษางานของครอบครัวแทน ข่าวคาว ๆ ของผมเริ่มออกตามสื่อมากมายเพราะไอ้คุณ “มัน” ทำตัวสร้างภาพโดยการบอกกับนักข่าวว่ากำลังจะมีข่าวดีกับผม ข่าวดีของผมแต่ข่าวร้ายของผมนะสิ
ตอนนี้สาว ๆ ของผมคงร้องไห้งอแงกันใหญ่ที่หวานใจอย่างผมต้องตกเป็นของชายอื่น ผมเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านเข้าไปในฟาร์มของแม่บ้าง ไปบริษัทกับพี่รบกับพ่อบ้าง อย่างเช่นวันนี้ผมไม่อยากไปบริษัทกับพี่รบเลยอยู่ที่บ้านดีกว่า
ผมเรียนเกี่ยวกับพฤษวิทยา เป็นการศึกษาเกี่ยวกับพืชนี้แหละครับผมอยากเก่งเหมือนแม่ แม่ดูรู้เยอะแยะไปหมด แม่ผมเก่งมากนะจ๊ะบอกให้...ตั้งแต่ผมเกิดมาผมกับพี่รบก็วิ่งเล่นใน “สวน” ของแม่หลังบ้าน สวนของแม่เมื่อก่อนเป็นเหมือนโรงเรือนจำลองเล็ก ๆ คล้ายกับของบริษัท
แม่มักจะออกไปสำรวจพืชกับทีมวิจัย กลับมาหาผมทีก็จะมีพันธ์พืชมาให้ผมลองปลูกจนตอนนี้เต็มสวนไปหมดแล้ว เออ...ผมอยากแนะนำพวกคุณนะ ต้นนี้แม่บอกให้ผมปลูกโดยที่แม่ให้แต่เมล็ดมาให้ผม แม่เรียกมันว่า “แตงโม” แม่ชมผมใหญ่ที่สามารถปลูกมันได้หลายต้นจนตอนนี้มันมีลูกใหญ่เบิ้ม แม่สอนผมเคาะลูกดูว่าลูกไหนควรจะเก็บได้บ้าง
ผมจัดการเก็บแตงโมมาลูกหนึ่งแล้วส่งให้ป้านองบีล้างให้สะอาดส่วนผมก็จัดการโทรหาพี่ชายผมหน่อยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน อยากจะผ่าเจ้าแตงโมครั้งแรกให้ทั้งพี่รบ พ่อ กับแม่ดูพร้อม ๆ กัน
“สวัสดีครับ..พี่อยู่ไหน” ผมแนบโทรศัพท์กับหูพร้อมกับเดินออกมาจากโรงเรือน
[รบอยู่ที่มหาลัย..พอดีมาหาอาจารย์]
“อีกนานไหมจะกลับบ้าน”
[คงสักครู่นั้นแหละ...มีอะไร]
“ปราชญ์จะเอาของไปอวดรบ งั้นเค้าไปหารบนะจะได้ไปหาพ่อกับแม่พร้อมกัน”
[อืม...ให้คนที่บ้านมาส่งห้ามขับรถเอง]
“รับทราบ” ผมวางโทรศัพท์เสร็จก็บอกป้านองบีว่าผมจะไปหาพี่ชายที่มหาลัย
คนขับรถเปิดประตูให้ผมเมื่อมาถึงตึกคณะของพี่รบ ผมอุ้มเจ้าแตงโมลูกใหญ่ออกมาจากรถ
“ขอบคุณครับ...น้ากลับได้เลยนะเดี่ยวปราชญ์ไปกับพี่รบไปหาพ่อกับแม่ที่บริษัท”
“เดินทางปลอดภัยกับคุณหนู” ผมยิ้มให้คนรถ จัดการอุ้มเจ้ากลม ๆ ไว้ในอ้อมแขน วันนี้ผมแต่งตัวธรรมดา ๆ กางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีขาวเสื้อสีน้ำเงิน รองเท้าผ้าใบสีดำแดง สะพายกระเป๋าหนังสีน้ำตาลอีกที กำลังลั้นลาไปยังหน้าตึก
ดูชาวบ้านเค้าจะมองผมใหญ่ คงจะเป็นเพราะข่าวด้วย หรืออาจเป็นเพราะได้กลม ๆ ในอ้อมแขนของผมอีกส่วน แต่คนอย่านักปราชญ์เสียใจแต่ไม่แคร์..... กร๊ากกก
“โอ๊ะ!”
ผมที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดหน้าตึกถูกนักศึกษาชนอย่างจังทำเอาทั้งผมทั้งแตงโมหล่นลงพื้น เสียงเจ้าแตงโมของผมลงพื้นพร้อมกับเนื้อสีแดงกระจายเต็มพื้นน้ำไหล่ไปตามพื้น เสียงนักศึกษากรี๊ดไปทั่วทั้งบริเวณ คนเริ่มมุ่งผมเป็นวงกว้างเสียงไซเรนดังมาไม่ไกล
“หยุดนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ” กูรู้จักโว้ยช่วยพยุงหน่อยคุณตำรวจ...ผมที่นั่งอยู่บนพื้นพยายามพยุงตัวขึ้นยืน
“หยุด! อย่าขยับ” ผมหาได้เชื่ออีตาลุงตำรวจไม่ ผมลุกขึ้นปัดฝุ่นแล้วเดินมาดูแตงโมของผม โหย...พึ่งรู้ว่าข้างในมันเป็นสีแดงแหะ
“ขัดขืนคำสั่งเจ้าพนักงาน!” ผมที่ได้ยินประโยคนั้นไม่ทันไรผมก็ถูกล็อคตัวกดกับพื้นหยาบ ๆ
“ปล่อยนะ...พวกคุณมีสิทธิอะไรมาทำกับผมแบบนี้” ผมพยายามดินแต่โดนอะไรซักอย่างฟ้าดเข้ากลางหลัง
“อย่าขัดขืนถ้าไม่อยากเจ็บตัว คุณมีวัตถุต้องสงสัยไว้ในครอบครอง ฮึก...” ไอ้ตำรวจนั้นมันเหยียบหลังของผม ผมกลัวไปหมดตอนนี้เริ่มมีตำรวจมาสมทบมากขึ้นผมเจ็บร้าวไปทั้งหลัง ขอบตาร้อนทำเอาผมแสบตาไปหมด
“มันเป็นพืชนะไม่เป็นอันตราย” ผมตอบเสียงสั่น
“เงียบ! โอ๊ย!!!” ไอ้ตำรวจคนเดิมกระเด็นตกลงพื้นไม่ไกลจากตัวผม แล้วผมก็ถูกอุ้มขึ้นจากพื้นโดยใครซักคน ตัวผมลอยตัวจากการจัดพยุงใต้รักแร้พาตัวผมสู่อ้อมแขนกว้างใหญ่ มือข้างหนึ่งกดคอผมให้ซบกับไหล่กว้าง อีกมือกำลังประคองรองบั้นท้ายให้ผมรองนั่ง
“ทำอะไรกับภรรยาของผม!!!” ไอ้คนอุ้มผมเอ่ย...ใครเมียเมิง
“พวกคุณทำอะไรกับน้องของผม!!!” เสียงพี่ผมนี้...พี่จ๋า
(http://2.bp.blogspot.com/_9pQAv-cseVM/TA0WbMi2EyI/AAAAAAAAEtE/cB3qUu8abX8/s1600/i501ated.blogspot+(5).jpg)(http://media-worlds.theotaku.com/16075-694364-20091230023652.jpg)
พี่นักรบ
(http://www.koreafever.com/wp-content/uploads/2011/08/koreafever-parktaejun-park-tae-jun-72.jpg)
น้องนักปราบชญ์
(http://i81.beon.ru/26/27/2262726/39/78804439/x_a4d704fe.jpeg)(http://24.media.tumblr.com/tumblr_lvd6yrT14s1qflcvmo1_500.jpg)
คุณ????
-
แตงโมกลายเป็นวัตถุต้องสงสัยไปซะแล้ว
-
:call: :call: :call:
-
รุ่นลูกก็น่ารักนะเนี่ย น้องปราช น่ารักน่าเอ็นดูมากๆ อ้อนพี่ชายซะ
แต่ว่าคุณสามีน้องปราช หล่อนะเนี่ย
-
น่ารักมาก สนุก+ฮา แต่...
ค้างงงงง
-
น่ารักจัง
-
ปาดน้อย สู้เค้านะ
-
เมื่อไหร่ตอนต่อไปจะมาน้าาาาาาาาาาา รออ่านจ้าาาาาาาาา
ชอบๆๆ
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วห้ามคิดอะไรมากจริงๆค่ะ แต่กลับรู้สึกชื่นชมนักเขียน
คุณคิดได้ไง ฮ่าๆแต่ในความคิดนั้นยังแฝงข้อคิดด้วยนะ
ชอบตรงที่บอกไทยเป็นมหาอำนาจ และบอกจะไมี่ใช้ไทยคำอังกฤษคำเพราะมันเชยมาก
ตรงนี้แหละชอบมากกกกกกกฮ่าๆ แลดูเป็นการปลูกฝังให้รักภาษาไทยด้วย
และควรจะดีใจที่มีภาษาไทยเป็นภาษาเรา ชอบโครงเรื่องมากค่ะ คุณเก่งปรบมือ o13 o13
ฮาน้องโฟมในทุกๆตอน ก๊ากกกกกกกกกก
ฉากที่ทำไข่เจียวและบอเป็นอาหารชาววังอีก ฮ่าๆๆๆขำมาก
เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้น้องชายฟังน้องชายยังบอกเออ ช่างคิดนะ
ทีปลูกค่านิยมให้คนอ่านรักภาษาไทย และแต่งงานในชาติตัวเอง
ไม่ไปผสมกับชาติอื่น ไม่เช่นนั้นอีก1000ปี มนุษย์จะขี้โรค
-
ตอนที่ 5....ตกคะเมนตีลังกา
“ตอนนี้ถ้าเราไม่พูดถึงผู้ชายคนนี้คงไม่ได้แล้วคะ คุณหนึ่งเทพ อรัญกัญกิตติ ทายาทเจ้าของบ่อน้ำมันที่มีข่าวพัวพันการค้นพบพืชชนิดใหม่ของโลก จากบริษัททรัพย์ไพศาลอีกครั้ง.....
อะ อะ ที่เรากำลังจะพูดถึงนั้นไม่ใช่เรื่องการค้นพบพืชหรอกคะ แต่เป็นคำ ๆ นึ่งที่คุณหนึ่งเทพได้เผลอพูดออกมาต่อหน้าผู้สือข่าวถึงภรรยาลับ ๆ ของชายหนุ่มต่างหากละคะ แล้วที่ยิ่งน่าตกใจเป็นที่สุดของที่สุดคือ คนที่โชคดีที่สุดกลับเป็นขวัญใจสาว ๆ ทั้งประเทศอย่างนายแบบหนุ่มนักปราชญ์ ทรัพไพรศาล แบบนี้สาว ๆ อกหัก 2 เปาะเต็ม ๆ เลยนะคะ 2 หนุ่ม”
“หมดแล้ว... ฮือ ชื่อเสียงความเจ้าชู้ที่สั่งสมมา ไอ้ปราชญ์อยากตาย!!!” สวัสดีครับทุกคน ทั้งแม่ยก พ่อยก ลุงยก ป้ายก นายก...เอ๊ย เอาไว้ก่อนไม่ใช่ช่วงฮา แต่มันเป็นช่วงวงเวียนชีวิตของนายนักปราชญ์
ผมได้แต่ดิ้นกระแด๋ว ๆ อยู่บนเตียงดูเจ๊นักข่าวคนสวยใจหน้าจอโทรทัศน์ เต้าข่าวสุดหล่อว่ามีเมียยังดีกว่าสุดหล่อคนนี้เป็นเมียคนอื่น
“คุณเล็กคะ คุณนายให้ขึ้นมาเรียนเชิญลงข้างล่างคะ” สาวใช้คนประจำบ้านผมเดินมาบอกผมตรงหน้าห้องนอน
“ไม่อยากลงไป” ผมสะบัดตูดหันหลังให้สาวใช้ไปแบบงอน ๆ กับโชคชะตา
“คุณนายบอกว่าถ้าไม่ลุงไปจะให้คุณใหญ่ขึ้นมาฟ้าดตูดคะ”
“ลงไปแล้วคร๊าปปปปปปป” ผมได้สะบัดผ้าห่มออกกระโดดลงเตียงตั้งแต่ชื่อไอ้พี่รบแล้วละครับ
ผมวิ่งจีด ๆ ลงมาจากบนบ้านเห็นเจ้าเห็ดหอมวิ่งกระดิ่งดังลั่นบ้าน มายืนรอหน้าบันได
“โย่ว! เห็ดหอม ไปหาแม่กับพี่ป่าว” ผมหยุดลูบหัวเจ้าเห็ดหอมที่เข้ามาพันแข้งขาผมแทบล้มเพราะความใหญ่โตของมัน
“น้อง!” ไอ้ย๊ะ.....นรกมายืนรอหน้าห้องรับแขก
“ไปแล้วครับพี่รบ” ว่าแล้วผมก็ข้ามไอ้เจ้าเห็ดหอมสีขาวจั๊ววิ่งไปทางพี่ชายที่ยืนหน้านิ่งรอผมอยู่
“ทำไมมาชุดนอน” พี่ผมจัดเสื้อผมผม สำรวจไปด้วย ส่วนไอ้เห็ดก็เดินตามมาติดๆ
“ก็พี่ราเมนบอกให้รีบมาไม่งั้นพี่ตีตูด” ผมพูดฟ้อง ๆ ไป ชิชะ! ผมนะมีอำนาจมืดสูงสุดในบ้านแล้วนะจ๊ะบอกให้
“เอาเหอะ...ผู้ใหญ่รอ”
“ใครนะ” ผมหยุดสืบเท้าเงยหน้ามองพี่รบ ทำเอาไอ้เห็ดมันเดินมาชนตูดผมเต็ม ๆ
“บ้านอรัญกัญกิตติมาสู่ขอ”
.
.
.
.
.
.
“ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยน้องนะ ม๊ายอ๊าววววววววว” เสียงกรีดร้องราวกับควายเดินแบบคือเสียงของผมเอง
หลังจากรู้ว่ายมทูตกำลังส่งตัวผมไปนรก ผมก็เกิดกบฏออกตัวล้อฟรีวิ่งหนี แต่นรกไม่เป็นใจสวรรค์ก็สมน้ำหน้า ไอ้พี่ชายตัวควาย ๆ ยกผมฟาดบ่าแบกเข้าห้องรับแขก
“ว๊าย!”
“เฮ้ย! สิงโต!”
“รบปล่อยน้อง” ไอ้ประโยคหลังนี้ของพระมารดาของกระผมเอง ผมที่ดิ้นบนบ่าพี่ชาย พอได้ยินเสียแม่ก็หยุดกึ๊ก! ทันทีเหมือนกัน
“น้องปราชญ์มาหาพ่อจ๋ามาลูก”
“พ่อจ๋า....” ผมวิ่งถลาไปหาพระบิดาที่อ้าแขนรอผมไปนั่งตัก
“ทำไมมาชุดนอนละลูก” ผมที่นั่งซุกตักพ่อ พร้อมกับเจ้าเห็ดหอมนั่งแถบเท้าของพ่อ (เท้าของผมมันลอยพื้นเพราะนั่งตัก) นอกนั้นเหมืนจะเกร็งยังไม่กระดิกกันเลย
“คนหล่อมาชุดไหนก็โดนใจ”
“ใช่ลูก ฟ๊อด!” พ่อผมพยักหน้ารับพร้อมกับขโมยหอมแก้มผมไปฟ๊อดใหญ่
“เออ...คือ เจ้าตัวนี้มันจะไม่กัดพวกเราใช่ไหมคะคุณอภิชาติ” ได้ยินเสียงป้าเค้า เลยทำให้ผมต้องสำรวจคนในห้องที่นั่งฝั่งตรงข้าม
ตรงข้ามมีบรรดาลุงป้า 2 คู่ และมีไอ้หัวขโมยความหนุ่มผมนั่งคั้นกลางคนแก่สองฝั่ง ส่วนมุมน้ำเงินอย่างผมมีพ่อกับแม่ พี่ชายผม แล้วก็สุดหล่อที่สุดในห้องเป็นผมอีกคน ถึงจำนวนคนเราจะแพ้ไปหนึ่ง แต่กรรมการอย่างเจ้าเห็ดหอมก็เป็นของเรา ถือว่าเราเสมอ...อิอิ
“ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะครับ เจ้าเห็ดหอมไม่กัดใครหรอกครับ เราเลี้ยงมันมาแต่เด็กมันเชื่องกับการอยู่กับคนแล้ว” แม่ผมยิ้มให้กับบรรดามุมแดง ผมเงยหน้าจากไอ้เจ้าเห็ดหอมก็สบตากับไอ้หัวขโมยสถานะโสดของผม ชิ....
“มันใช่สิงโต....” คุณลุงฝั่งมุมแดงยังสงสัยไอ้เจ้าเห็ดหอมไม่หาย ดูยังไงก็สิงโตนะลุง แค่มันสีขาวเอง
“ครับ...สิงโตภูเขา ไม่ค่อยเจอหรอกครับสีขาว..ตอนไปเจอมันคงพลัดหลงกับแม่ เลยจำเป็นต้องเก็บมาด้วย” ช่าย....แต่กว่าจะเลี้ยงเจ้าเห็ดหอมให้อ้วนตุ๊บขนาดนี้คิดเป็นเนื้อวัว คงหลายร้อยตัวไปแล้วแหละ
“คุณลุงคุณป้าเข้าเรื่องได้เลยครับ” ไอ้ย๊ะ.....เสียงนิ่งเชียวไอ้เทพองค์เดียว
“งั้นไหน ๆ น้องปราญช์ก็มาแล้ว งั้นพวกเราเข้าเรื่องเลยนะคะ พวกเราจะมาสู่ขอน้อง....”
“ปราชญ์ไม่ไป!” ผมโผล่งไปก่อน
“ใช่พ่อก็ไม่ยกให้!” เอาโว้ย!....พอคุ้มกะลาหัว
“ไม่ได้/ไม่ได้” ไอ้ย๊ะ....ผมกับพ่อที่กำลังชูมือคาราบาวค่อย ๆ หันไปมองแม่กับพี่รอบช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลดมือลงเบา ๆ
“พวกลุง ๆ ป้า ๆ กับพี่หนึ่งเข้าใจน้องปราชญ์ดีนะจ๊ะลูก แต่ว่าพี่หนึ่งเค้าทำเรื่องไม่ดีกับหนูไว้ก็ควรรับผิดชอบ” ป้าคนสวยพูดหลังจากเงียบมานาน
“ปราชญ์ไม่ขอรับครับ”
“แล้วหนูไม่เสียใจหรอลูก” ป้าคนเดิมฝั่งน้ำเงินยังคงถามผมต่อ
“เสียใจแต่ไม่.....แคร์” ก็แค่น้ำตาที่มันไหล.... ไม่ใช่แล้วโว้ยกลับเข้าเรื่อง
“แม่ครับผมขอคุยกับน้องนิดหน่อยได้ไหมครับ” พี่รบหันมาสบตาผมพร้อมกับพยักหน้า
“อย่าให้ผู้ใหญ่รอนานนะลูก”
“ครับ” ผมกระโดดลงจากตักของพ่อ พี่รับก็ยื่นมือมาจูงผมออกไปยังระเบียงนอกห้องรับแขกใกล้
“ปราชญ์ไม่อยากแต่งอะ” ผมงอแงทันที ไอ้พี่รบจับผมขึ้นนั่งกับขอบระเบียง
“ไม่อยากแก้แค้นหรอ....แต่งได้ก็หย่าได้ ทำไมเราไม่คว้าโอกาสนี้แก้แค้นมันละ” ผมเงยหน้ามองพี่รบที่ดวงตาเป็นประกาย เฮ้ย....อะชิงดิ! เราไปอยู่ใกล้มันก็แก้แค้นง่ายขึ้น
“ใช่ดิ....ยิ่งเราเข้าใกล้ตัวมันมากเท่าไร เราก็หาโอกาสแกล้งไอ้เทพตัวเดียวกระเจี๊ยวลีบได้” พี่รบพยักหน้าให้กับผม
“ใช่...เพราะฉะนั้นน้องต้องเข้าไปอยู่บ้านเค้า บ้านเค้ารวย....”
“น้องก็ผลาญเงินมัน” พี่รบพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
“บ้านมันรถสวย ๆ เยอะ”
“น้องจะขับผลาญน้ำมันของมันให้ไม่มีไว้ขาย” พี่รบยังคงพยักหน้าให้ผมต่อ
“มันเจ้าชู้”
“น้องจะกันท่าตัดหน้ามันให้หมด” อ่า...พี่รบลึกล้ำนำสมัย
“ช่าย.........ถึงตอนนั้นน้องเข้าไปยึดอำนาจในบ้านมันเหมือนกับที่นี้”
“ทุกอย่างของมันก็เป็นของน้อง”
“ฮ่า ๆ/ฮ่าๆ” เราสองคนพี่น้องหัวเราะได้ชาติชั่วกันทั้งคู่ ก่อนพี่รบจะพาผมลงสู่พื้นที่ราบ เราสองคนเดินจูงมือยิ้มกันเข้ามา
“ปราญช์ตกลงครับ” ผมทรุดตัวนั่งข้างแม่แล้วยิ้มบอกไอ้เทพองค์เดียวกับลุง ๆ ป้า ๆ ที่ยิ้มบานให้กับผม
“แต่น้องผมต้องจดทะเบียนสมรส และย้ายเข้าบ้านอรัญกัญกิตติทันที”
“ครับ... เฮ้ย! เอางั้นหรอพี่รบ” ผมหันไปมองไอ้พี่ชายของตัวเองที่ตกลงกันเองไม่ถามผม พี่ผมจ้องผมพร้อมกับพยักหน้า เอาวะ ผมสบตามั่นแล้วพยักหน้าให้พี่รบตอบ
“เป็นอันตกลงครับ” ไอ้เทพหัวเดียวเจี๊ยวลีบเอ่ยตอบ พร้อมกับยิ้มมุมปากให้ผม เอาดิเมิงงงงง บอกลาความสุขล่วงหน้าไว้เลย
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงผมก็ได้จดทะเบียนสมรสเปลี่ยนนามสกุลใช้ของพี่เทพเจี๊ยวลีบเค้า ผมมองทะเบียนสมรสใจมือพร้อมกับหัวเราะหึ ๆ ในใจ
“ต้องขอโทษเรื่องที่ผ่านมาด้วยนะครับ” มองเหล่ตามองไอ้สามีข้าง ๆ ที่ยกมือกราบเท้าพ่อกับแม่ผม
“ถือว่าแล้วกันไป ....ดูแลน้องดี ๆ ถ้าไม่มีผมจะไปรับกลับทันที” แม่ผมบอกพร้อมกับตบบ่ามัน
“ส่วนลูก...รู้ใช่ไหมว่าต้องทำตัวยังไง” โอ๊ย! แม่ไม่ต้องช่วงพี่รบบอกหมดแล้ว.....คริ ๆ
“ครับแม่” ผมยิ้มประจบ ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยิ้มตามกัน เรื่องสินสอดทองหมั่นผมไม่ค่อยจะสนใจเท่าไร
“ยังไงผมคงต้องพาน้องไปวันนี้เลยนะครับ เพราะต้องเดินทางไปตรวจงานที่เหมืองเพชรที่ลาว” ฮะ!....ไม่ไป
“ไม่เอาไม่ไปอะ” ผมที่กำลังประท้วง
“ไปดูเพชรไปทำแหวนกันไง” คุณสามีก้มหน้าเข้ามากระซิบผม เพชร...เพชร...เพชร!!!
“ไป ๆ แต่ยังไม่ได้เก็บของเลย”
“ไม่ต้องหรอกไปหาซื้อที่โน้นก็ได้ ยังไงผมต้องขอโทษพ่อกับแม่ด้วยนะครับที่ต้องเสียมารยาทไม่รับประทานอาหารทั้ง ๆ ที่เป็นโอกาสสำคัญ” ไอ้สามีเทพหันไปคุยกับแม่แต่มือมึงเลื้อยมาโอบเอวผมแล้ว ดีนะชุดนอนผมมันหนา
“ไม่เป็นไรครับ” แม่ผมบอก
“ดูน้องด้วยนะ ที่ลาวหิมะตกทั้งปี...เดี๋ยวน้องจะไม่สบาย” พ่อผมบอกพร้อมน้ำตาคลอ ผมก็รักพ่อฮะ..สัญญาว่าจะจิ๊กเพชรมาเผื่อพ่อเยอะ ๆ เลย
“ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ”
.
.
.
.
.
“เฮ้อ…..” ผมถอนหายใจเมื่อโบกมือลาคนที่บ้านที่ยืนส่งผม พร้อมกับเจ้าเห็ดหอมเพื่อนคู่ใจ
“มานั่งดี ๆ ครับน้องเล็ก” ผมที่กำลังจะเถียงมันก็นึกถึงประโยคหนึ่งของพี่รบได้ว่า
…พยายามทำให้มันตายใจ ทำดีกับมันไปก่อนแล้วอะไรจะได้ง่ายขึ้น...
“นายอายุเท่าไรหรอ” ผมที่หันมานั่งดี ๆ ก็ถูกตวัดให้นั่งบนตักของคุณสามีแทน วุ้ย...กระดากปาก
“30 เรียกพี่สิ เรียกพี่หนึ่งก็ได้” ผมพยักหน้ารับแบบยอมแต่โดยดี ยกเท้าขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนตักคุณสามีอีกที
“หนาวหรอ?” เสียงกระซิบทุ่ม พร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ คลอเคลียข้าง ๆ คอทำเอาผมขนลุกไปหมด
“อื้ม!”
“ครับสิ..”
“ครับ”
“แล้วนึกยังไงใส่ชุดนอนลงมา” ปากก็บ่นไป แต่ก็ถอดเสื้อกันหนาวตัวใหญ่มาห่มให้กับผมมิดตัว ผ่ามือใหญ่ดันให้ผมพิงกับอกอุ่น ๆ พร้อมับอ้อมแขนของเค้ากำลังกอดกระชับลำตัวผมใต้เสื้อตัวเดียวกัน
“ผมพึ่งตื่น” ผมบอกไปตามตรง จริง ๆ ขี้เกียจลุกออกจากเตียงต่างหาก
“น้องเล็กพึ่งตื่น?”
“อะไร” ผมเอี้ยวตัวมองใบหน้าที่อยู่บนหัว
“พูดใหม่...น้องเล็กพึ่งตื่น”
“ไอ้....อืม น้องเล็กพึ่งตื่นฮะ”
“ฟ๊อดดดดดด เก่งมากครับน้องเล็ก” หื้ย!!!! ความดันกูจะขึ้นโว้ย ตกลงแผนไอ้พี่ชายผมมันจะรอดจนถึงปอกลอกเค้าได้รึเปล่า หรือว่าผมจะล้มแผนก่อนดี
.
.
.
.
รถเทียบท่าตรงบันไดครึ่งเครื่องบิน ผมถูกอุ้มประคองขึ้นไปบนเครื่อง เหตุผลว่าทำไมต้องอุ้ม? เพราะผมลืมเอารองเท้ามาจากบ้านด้วย
“สวยจัง” ผมมองไปรอบ ๆ ห้องโดยสารที่จัดเป็นพื้นที่ห้องเดียว ไม่ว่าจะเครื่องอำนวยความสะดวก หรืออะไรก็แล้วแต่ไม่มีผนังกั้น ยกเว้นแต่ห้องน้ำที่อยู่ด้านหลังสุด ส่วนชั้นสองเป็นที่พักของผู้ติดตาม
“ใส่รองเท้าก่อนน้องเล็ก” ผมถูกจับข้อเท้าให้สวมรองเท้าผ้านุ่ม ๆ จริง ๆ ไม่ต้องใส่ก็ได้ที่นี้ปูพรมไว้หนานุ่ม
“อยากอาบน้ำก่อนไหม” ผมถูกจูงเข้ามาด้านใน ไม่รู้ว่าจะนั่งตรงไหนดีก็เล่นเอามาปล่อยตรงกลางพอดี เดินตรงไปข้างหน้าเป็นเตียง ด้านซ้ายเป็นโซฟา ด้านขวาเป็นชุดโต๊ะเก้าอี้
“ไม่มีชุด” คุณสามีผมชูขวดไวน์ กับขวดน้ำเปล่าไว้อย่างละข้าง ผมชี้ไปทางไวน์ดิ....ของชอบ
“ถ้าอยากอาบน้ำจริง ๆ ก็ใส่ของพี่ไปก่อนก็ได้ แล้วเราค่อยไปหาซื้อที่ลาวอีกที” พี่หนึ่งส่งไวน์สีแดงคล้ำมาให้ผม กำลังคอแห้งพอดีซัดโลด
“อ๊า~ ไม่บาดคอดีนะฮะ...หวานกำลังพอดี” ผมชมไวน์ที่อยู่ในแก้วไปอยู่ในกระเพราะผมแทน
“ก็ไวน์ของที่บ้านน้องเล็กนั้นแหละ” คุณสามีใจดีหยิบไวน์เทให้ผมใหม่
“น้องเล็กไม่ค่อยได้เมาหรอก เสียดายของ....กินทั้งลูกก็อร่อยดีแล้วไม่นาเอาแต่น้ำ อ๊า~ กินเท่าไรก็ไม่เบื่อ” ผมซัดเข้าให้อีกครึ่งแก้ว
“ระวังเมานะคนดี” คุณสามีผมจับผมนั่งบนเก้าอี้เมื่อเครื่องกำลังขึ้น ส่วนผมมือข้างซ้ายถือแก้ว ข้างขวาถือขวดไวน์ ประคองไม่ให้มันตกเสียดายของ
“แค่นี้จิ๊บ ๆ”
ไม่รู้ว่าผมกินไปเยอะเท่าไร...แต่ดูจากขวดไวน์ที่กลิ้งอยู่บนพรหมก็ทำให้ผมรู้ว่า...
“ไวน์บ้านน้องเล็กอร่อยที่ซู๊ด!!!~” ผมชูแก้วในมือ หลังพิงกับเตียง ตอนนี้อัญเชิญตัวเองมานั่งก๊งกันบนพื้นแล้วครับ ส่วนคุณสามีเค้านั่งบนพื้นไม่เป็นก็นั่งบนเตียงลูบหัวผมอยู่
“เมาแล้ว...พอได้แล้วมั่ง” ผมเอนซิบกับขาคุณสามี ขาล้ำมากใหญ่กับหัวผมอีก ขายังใหญ่ขนาดนี้ แล้วตัวละขะใหญ่ขนาดไหน
“ไม่เมา ขาใหญ่จัง..ของน้องเล็กเล็กนิดเดียว” ผมจับขยับตัวไปนั่งระหว่างขาของคุณสามี พยายามผลักให้ขาสองข้างอ้าออกเพื่อจะจับวัดต้นขาว่าใหญ่ขนาดไหน
“น้องเล็กเหมือนแม่ไงครับ” ผมถูกคุณสามีพยุงตัวให้ลอยวื๊ดออกจากหว่างขามานั่งบนหน้าขาแทน พร้อมกับมือใหญ่รวบตัวผมพร้อมกับเอนลงนอนบนเตียงพร้อมกัน
“แขนก็ใหญ่กว่าน้องเล็ก” ผมลูบแขนของคุณสามีขึ้นจากข้อมือวัดว่ามันใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงหัวไหล่
“ถ้าแขนใหญ่ต้องทำงานหนักนะ”
“งั้นน้องเล็กไม่ต้องแขนใหญ่ก็ได้ ขี้เกียจ” เสียงหัวเราะกับอกที่ผมหนุนนอนกระเพื้อ
มขึ้นลง
“เข้าหอกันไหม?”
“เข้ายังไง?” ผมถูกตวัดตัวให้นอนบนที่นอนแทน ส่วนคุณสามี๊ก็แทนตำแหน่งผม
“เดี๋ยวสอน”
“เจ๋งป่าว”
“สุด ๆ”
“งั้นโอเค”
-
ยังไม่หด ๆ เอ๊ย หมด....ยังมีอีก อ่านนั้นไปก่อน
-
555 แวะมาขำ ฮาขี้แตกละลูกสาว แถมบางคำเออ... ช่างมันเถอะเนาะ (เฮาหู้กั๋นสองขนเนอะ)
-
น้องเล็กแผนจะสำเร็จไหมนั่น?
-
น่ารักกกกกกก
-
รู้สึกเหมือนน้องปราชญ์โดนแม่โฟมกับพี่รบหลอกให้แต่งงานเลยอ่ะ :laugh:
แต่น้องปราชญ์มันขี้อ้อน น่ารักปนฮาจริงๆ :กอด1:
-
น้องปราช์ญโก๊ะๆเนอะฮามากกกก :m20:
-
ตอนที่ 6
เข้าหอกันไหม.....เจ๋งป่าว......สุดๆ ....โอเค
คำเพียงไม่กี่คำยามที่น้ำเมาเค้าสิง อาจทำให้ทักษะการขับขี่เครื่องบินลดลง.....แต่สำหรับผมไม่ใช่บางคนที่อยู่บนตัวผมแน่นอน
ริมฝีปากของผมโดนริมฝีปากร้อน ๆ ค่อย ๆ กดเพิ่มน้ำหนักเหมือนแหย่งเลย เว้นระยะให้ช่องปากของผมได้ให้สูดหายใจ เมื่อเมื้ออากาศเต็มปอดผมเมื่อใดลิ้นร้อน ๆ ราวกับมีชีวิตก็เข้ามาสำรวจโลกในปากผมทันที
ผมพยายามถอยหนีไอ้ลิ้นบ้าเท่าไร มันกับตวัดรัดลิ้นของผมมากเท่านั้นจนไม่รู้ว่าตอนนี้ระหว่างผมกับไอ้พี่หนึ่งมันใครกันแน่ที่กำลังเป็นฝ่ายรุกการชนลิ้นครั้งนี้
“เด็กดี...คราวที่แล้วพี่ขอโทษนะครับ คราวนี้พี่ขอไถ่โทษแล้วกัน” ผมปรือตามองร่างยักษ์ที่คล่อมคลอเครียแถวไหปลาร้าไม่เหม็นของผม
มือของมันก็ค่อยแต่จะปลดกระดุมชุดนอนที่ผมใส่ออก จนฝ่ามือใหญ่เข้าไปลูบไล้น้องนมแบน ๆ ของผม ปลายนิ้วอุ่นคลึงเม็ดองุ่นเบา ๆ ผมรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับถูกหมอนั้นปลุกอารมณ์ดิบในตัวผม
“อื๊ม.....อา” ผมยกหลังมือปิดกับปากตัวเองที่สงสัยแปลก ๆ ออกไป ยิ่งสายตาคมที่ตวัดขึ้นมองผมราวกับสิงโตดำกำลังเล็มเลียเนื้อกวางหวาน ๆ แบบผม ยิ่งทำให้ผมขนลุกซู่ทั้งตัว
“เด็กดี....ห้ามปิดปากนะครับเดี๋ยวหายใจไม่ออก” มึงจะสนใจสุขอนามัยที่ดีต่อสุขภาพกูทำไมตอนนี้ แล้วไอ้สายตาอย่างกะจิ้งจอกหิวนั้นอี๊ก.....
“ร้อน....” ผมตอบไปตามความรู้สึก
“งั้นถอดเสื้อผ้าออกนะครับ” ว่าแล้วผมยังไม่ทันได้ตกลงปลงใจ ริมฝีปากร้อนของเจ้าคนถือดีก็เข้ามาครอบครองยอดน้องน้อยบนหน้าอกของผม มือก็ลูบคล้ำไปตลอดทางจนถึงกางเกงนอน
มือใหญ่เกี่ยวทั้งกางเกงนอกและในออกในครั้งเดียว เสียงของผมยังคงหยุดอยู่แค่นั้น เพราะมันถูกกลืนด้วยจุมพิตเผ็ดร้อนเคล้ากินไวน์
จูบของหมอนั้นเหมือนกับคำสาป แขนขาของผมหนักอึ้งกระดิกไม่ได้ราวกับท่อนไม้ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้มันยังคงขยับเขยื่อนตามคำสั่งได้ดั่งใจ ในหันของผมสับสนงงงวยไปหมด กายก็ต้องการสิ่งที่ขาดหาย ใจก็ยังเจ็บปวดกับอดีต ร่างกายยังคงจดจำกลิ่นสัมผัส เสียงร้องของจิตใจพยายามให้ผมดิ้นรน ทุบตี เพื่อจะได้หลุดพ้นจากอ้อมแขนแข็งแรงนี้
ลิ้นสากใหญ่ล้วงล้ำเข้ามาเหมือนกับปากของผมผลิตน้ำผึ้งได้ ปากของผมแสบร้อนไปหมดทั้งกลีบปาก อยากจะถีบคนบนตัวให้หงายหลังแต่แรงจะออกปากด่าก็ยังไม่มี ร่างกายอ่อนปวกเปียก ยิ่งถูกลิ้นร้อนไล่ต้อนจนมุมกระหวัดลิ้นเร่าร้อนจนผมสั่น เหมือนเลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง ร่างพ่ายแพ้กำลังส่อแววยกธงมาทางผม
นายหื่นเป็นหนึ่งยังคงดื้นด้านจูบผมไม่รู้จักเบื่อ แต่หลัง ๆ มาเริ่มเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เรียกร้อง หลอกหล่อให้ผมเข้าหา แต่ผมกำลังหวาดกลัว หลบหลักต่างหาก
อีตาหื่นตวัดลำแขนใหญ่คลายออกจากเอวของผม แต่มันกำลังเดินทางลูบไล้ไปตามร่างกายผ่านหน้าท้องอันแบนแต๊ดแต๋ของผม มาหยุดตรงหน้าอกที่ไม่มีให้คลึง แต่มันก็พยายามถึงคลึงทั้งดึง ทั้งดันอยู่ ฝ่ามือใหญ่คลึงนวดเค้นเป็นรูปวงกลมแล้วบีบไปด้วย
“อื้อ...เจ็บ” เสียงคัดค้านของผมยังคงอยู่ในลำคอ สติที่เคยเอาทิ้งไว้แถวข้างเตียงเริ่มกลับดึงเอามาใช้ตอนที่หน้าอกถูกขยำอย่างเมามัน นิ้วซนพลางบดเบียดบี้เม็ดถันสีสวยด้วยปลายนิ้วทั้งสองข้าง
“อื๊อ....อื้อ” ผมประท้วงกับคนข้างบน หลังจากจูบกันมานานจนผมไม่อยากรู้ว่าผ่านไปกี่นาที ผมจิกเล็บเข้ากับต้นคอดึกให้ไอ้ปากอดอยากเลิกกินปากผมเสียที ผมหายใจหอบเอาอากาศเข้าไม่เท่าไร ไอ้ใบหน้าหล่อ ๆ ก็เอามาฟั๊ดแก้มผมต่อ
จมูกร้อนกับริมฝีปากของไอ้หื่นมันยังคงไม่หายไปจากแก้มของผม แถมยังใจดีเผื่อแผ่ไปใบหู ลมหายใจร้อน ๆ ที่เป่ารดอยู่กับใบหู ปลายลิ้นใหญ่เลียไปรอบ ๆ ใบหู ก่อนจะส่งลิ้นสากแทงเข้าไปในส่วนที่รับฟัง แกล้งผมจนพอใจเลยย้ายตำแหน่งใช้ลิ้นสะบัดบริเวณติ่งหูผมแทน
“อา......” สาบานได้ว่าผมพยายามกลั้นเสียงหวาน ๆ นี้แล้ว แต่เพราะผมต้องหายใจเลยทำให้เสียงนี้หลุดออกมา ปลายจมูกไล้ผ่านลำคอของผมจนผมเจ็บแปล๊บบริเวณลำคอ ผมทั้งจักจี้และเสียวสยิวไปพร้อม ๆ กัน ไม่รู้ว่าชอบอะไรกับคอผมนักหนา
“ไม่เล่นแล้ว..... พอก่อน....อื้อ” ปากผมก็ว่าไม่ แต่ใจนี้หาทางกลับร่างไม่เจอ ร่างกายตื่นตัวตอบสนองสัมผัสจากคนข้างบน ร่างกายร้อนเหมือนกับมีพิษไข้
ยิ่งตอนที่คนบนตัวกำลังครอบริมฝีปากกับยอดอกของผม หนวดเคลาที่ขึ้นใหม่กำลังตำ และถูไถจนเข้าแสบไปหมด
“อา....อา พี่หนึ่ง..” ยิ่งผมร้องประท้วงเท่าใด ลิ้นร้อน ๆ ก็แร่งตวัดยอดอกของผมรัวและแรงขึ้นเท่านั้น
“รอแป๊ปนะคนดี” กูไม่อยากรอโว้ย...แต่ไม่มีแรงวิ่งหนีเหอะ ผมปรือตามองอีตาหื่นยืนขึ้นข้างเตียง จัดการเปลื้องผ้าออกหมดไม่อายผีอายซาง (ผีซางบนเครื่องบินมีด้วยหรอลูก...อีคนเขียน)
“ไม่เล่นแล้ว....ปล่อย อื้ม..” ผมที่กำลังพลิกตัวหนี ถูกมือใหญ่ล็อคตัวไว้ทัน ริมฝีปากที่ผมเข็ดหลาบกำลังตามมากินปากผมอีกครั้ง
สัมผัสร้อนไล่ตั้งแต่หน้าอกลงไปหน้าท้องเรียบ และกำลังลูบบั้นท้ายขาอ่อน ผมหนีบขาแน่นไม่ให้ผู้รุกรานเข้ามาทำการฑูตได้
“อ้าขาหน่อยคนดี...” มึงไม่ต้องมาปากหวาน จะมาหักเสาหลักเมืองกูไม่พอ จะมาตอกเสาเข็มใหม่อีก หนีบไว้ไอ้ปราชญ์....
“ไม่ดื้อนะครับคนเก่ง....” ไม่ต้องมาพูดเงียบไปเล๊ย! มือคู่ใหญ่ทำการคลึงซาลาเปาของผม ก่อนจะกลับมาเคล้นคลึงไข่แฝด ปลายนิ้วแหวกตามร่องสัมผัสกับทางลับสุดยอดของผม ปลายนิ้วคลึงทางลับเบา ๆ ริมฝีปากก็ไล่กัดต้นขาผมไปด้วย
“อา.....อา... มะ....ไม่...ยะ...อย่า” ผมพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสะกัดกลั้นความเสียวที่ได้รับ ผมไม่ได้ผลเพราะความรู้สึกนั้นกำลังลามเลียไปทั่วร่าง เรียวขาที่เกร็งหนีบแน่นผ่อนคลายออก และแยกออกโดยไม่รู้ตัว อีตาหื่นเลยจัดการล็อคขาผมไม่ให้หนีบเข้าหากันอีกสำเร็จ
“ผ่อนคลายนะครับ” ผมสูดหายใจเข้าลึกต้อนนี้ปลงในชีวิต ไม่ต้องอายมันเลยเพราะสายตาคมของอีตาหื่นกำลังน้องมองน้องชายผมที่กำลังน้ำตาซึมอยู่
“อย่า...อ่า...มัน มัน สกปรก” ริมฝีปากร้อนกำลังซับน้ำตาให้น้องของผม ยิ่งนิ้วของหมอนั้นกำลังลูบไล้น้องไข่ผมเหมือนปลอบอีกยิ่งแล้วไปกันไหญ่ สะโพกผมไม่ติดผูกนอนเลยทีเดียว ไม่นานน้องชายผมที่ถูกแกล้งก็น้องไห้น้ำตาหยดติ่ง ๆ คาปากหมอนั้น
“อย่าเกร็งนะครับ...” ผมที่ยังคงหอบหายใจเร็วถูกยกสะโพกให้ลอยขึ้นพร้อมกับหมอนรองให้ลอยสูง
“ไม่เอา... อ๊า..” ผมจิกผ้าปูที่นอนแน่นแทนการระบายอารมณ์เสียวซ่านที่ไม่เคยเจอมาก่อน ลิ้นสากของหมอนั้นกำลังตวัดกับช่องทางลับของผม เหมือนขออนุญาตเปิดทาง
แขนข้างหนึ่งดันไม่ให้ขาผมหุบลง อีกข้างกำลังแหวกทางให้ลิ้นสากเข้าไปสำรวจโดยละเอียด ยามที่ปลายลิ้นทะลวงเข้าไปด้านนี้ความรู้สึกจี๊ดขึ้นมาบนหัวจนผมต้องเกร็งหน้าท้อง ใบหน้าหล่อ ๆ หื่น ๆ เงยหน้ามามองผมอีกครั้งทำให้ผมใจชื่อว่าเกมครั้งนี้กำลังจะจบ แต่มันกลับไม่
“โอ๊ย...เจ็บ ปาดเจ็บ” นิ้วอวบอ้วนของผมนั้นกำลังดันเข้าไปในช่องทางของผม
“อย่าเกร็งครับคนดี หายใจเข้าลึก ๆ” ผมสะบัดหน้าไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ตัวผมกำลังรัดนิ้วที่พยายามบุกรุกขึ้นมา จนน้องชายของผมโดนปลุกอารมณ์ให้เคารพธงชาติเพลงที่สองของผม ไอ้อาการห่วงหน้าพะวงหลังจึงเกิดขึ้น
“อา..... อะ”
“ดีครับดี...” เสียงปลอบของไอ้หื่นหนึ่งยังคงปลอบผมอยู่ นิ้วเริ่มขยับเข้าออกคล่องขึ้น ผมรู้สึกถึงนิ้วที่คว้านวนไปรอบ ๆ ขยับเข้าออกเบา ๆ จนมันโดนอะไรข้างในเข้า
“อ๊า! อา.....”
“ตรงนี้หรอครับ”
“อะ...อา อย่ากดตรงนั้น” ผมพยายามเอื้อมอืมปัดกับนิ้วของคนขี้แกล้ง แต่กลับโดนสวนนิ้วเข้ามาตรงจุดแทน จนผมต้องนอนหงายหลังยอมแพ้
“ไม่เล่นแล้วนะครับ ของจริงเลยแล้วกัน”
เจ้าคนบ้ากามโน้มตัวมาจูบผม แต่มือยังคงวนเวียนกับช่องทางลับสุดยอด จนผมรู้สึกถึงแท่งร้อนกำลังป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้น
“พร้อมนะครับ” ไม่พร้อมโว้ย!!! แน่จริงมึงปล่อยปากกูดิ
“โอ๊ย!!! อ๊า....” ผมอุทานออกมาเมื่อไอ้หัวหน้าใหญ่กำลังบุกทางลับของผม ความเจ็บเข้ามาเยือนร่างกายของผมไม่มากนัก แต่ที่มากกว่ากลับเป็นความเสียวซ่าน
“พอก่อน..เจ็บ” ไอ้ตอนหัวเข้าว่าเจ็บแล้ว ไอ้ตอนเก็บฐานยิ่งเจ็บกว่า.... กว่าจะกลืนเข้าห้องได้หมดผมต้องโดนทั้งจูบ ทั้งคลึง ทั้งดึง ทั้งสาวไปทั้งตัว
ผมรู้สึกแน่นเปรี๊ยะจากด้านหลัง เมื่อรู้สึกถึงขนหยาบสัมผัสกับผิวสัมผัสของผม ขณะที่คนข้างบนพยายามเคลื่อนไหวเบา ๆ และค่อย ๆ สอดกายลึกและแรงเข้าไปทีละน้อย จนสักพักความเจ็บปวดภายในห้องลับค่อย ๆ จางหาย ปล่อยให้ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที
“อืม....อา...พี่หนึ่ง หนึ่งครับ” เสียงของผมขาดกระท่อนกระแทนตามแรงกระแทกกระทุ้งของเนื้อกระทบเนื้อดังพั่บ ๆ แรงกระแทกของคนข้างบนทำเอาผมสั่นไหว ไม่ใช่แค่ผมมั่งคงทั้งเครื่องบินนั้นแหละ ปากร้อน ๆ ก็ไล่เลียยอดอกไปสงสสัยกลัวน้อยหน้า ผมก็มีหน้าทีอ้ารับความปราถนาดี กับส่งเสียงร้องครางระงมอย่าต่อเนื่อง
“อืม...เป็นไงบ้างน้องเล็ก เจ๋งไหม” มันใช่เวลาถามไหมคุณสามี ถ้าขาไม่ได้ทำหน้าทีกอดรัดเอวอยู่คงได้ถีบให้หงายเงิบลงเตียง
“อืม...อา”
“ฟิตจังเลยครับ...ดีจัง” ไอ้คุณสามีหื่นจับขาผมขึ้นพาดบนบ่า แล้วโยกตัวไปข้างหน้า เขาบดคลึงดึงสะโพกโยกกายด้านใน กดกระแทกขยับเข้าออกเนิบ ๆ แต่หนักหน่วงจนผมต้องสั่นทุกครั้งที่ตั้งรับทำเอาผมเกร็งไปหมด เป็นความรู้สึกที่เกินบรรยายเหมือนผมกำลังจะตายพร้อม ๆ กับกำลังสบายไปพร้อม ๆ กัน
เขาซอยเน้นด้วยการเสยร่างกาย จงใจให้ขนดกเหนื่อแก่นกายเสียดทานกับประตูทางลับ ขยับตัวไปทางซ้ายทีขวาทีให้ด้านในร้อนรุ่ม เขาโยกตัวอัดดันซอยเข้า ๆ ออก ๆ อย่างสุดมัน ก่อนจะเร่งจังหวะซอยกระแทกแบบไม่ยั้ง แรงกระแทกเร็วและแรงขึ้นทุกวินาที จนร่างกายของผมต้องโยกขึ้นลงตามแรงอัด
“อื้อ....ไม่ไหวแล้ว พอเถอะ” ผมครางออกมา ลำคอแห้งไปหมดเหมือนกับร้อนทั้งตัว ริมฝีปากร้อนของเขากลับมาหยอกล้อกับลิ้นผมอีกครั้ง แต่แรงกระแทกด้านล่างยังคงเน้นหนักและแม่นยำเหมือนเดิม
“ยกสะโพกขึ้นสูง ๆ ปราชญ์...ยกขึ้นสูง ๆ แล้วเด้งสวนกลับมา...อย่างนั้นแหลดีมาก ดี...อื้ม...มาก” ผมทำตามคำสั่งอย่างเลื่อนลอย รู้แต่ว่ายิ่งทำยิ่งใกล้ถึงฝั่ง เขากระโจนแรงมามากเท่าไร ผมก็ส่งแรงกลับไปมากเท่ากัน
“ไม่ไหวแล้ว...ให้น้องเล็กไปเหอะ นะ”
“ทำตัวสบาย ๆ ไม่ต้องเกร็ง แล้วพี่จะทำให้น้องเล็กมีความสุข” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ปฏิบัติตามคำสอน คนบนตัวกระชับเอวผมแน่นพร้อมกับส่งแก่นกายสวนเข้าใส่อย่างแรงจนมิดโคน แล้วกระดกซอยเข้าออกแบบถี่ยิบ ผมสะบัดหน้าซ้ายขวา ขาสองข้างเกร็งจนคิดว่าตัวเองต้องเป็นตะคริว ภายในผมร้อนพร้อมกับขมิบตอดดูดดึงแท่งร้อนอย่างรุนแรง
“อ๊า!!!!” ผมตะโกนออกมาดังไปทั่วห้องเมื่อน้องชายของผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง น้ำตาน้องชายผมกระเด็นเปรอะไปทั่วร่างกายพี่ชายอย่างผม
“หยุดก่อน...เสียว” แทนที่คนข้างบนจะผ่อนจังหวะให้ช้าลง แต่กลับซอยถี่ต่อไป เน้นหนักและเสยขึ้น บดเบียดซึ่งกันและกัน
“น้องเล็กจะได้มีความสุขสองครั้งติด ๆ กันไง อ๊า...” ผมถูกจัดท่าใหม่ให้คว้ำหน้าลง สะโพกถูกยกให้สูงพร้อมกับความร้อนของแก่นกายเข้ามาอีกครั้ง
มือใหญ่จับลูกซาลาเปาขาวอวบไว้เต็มมือ โยกสะโพกตัวเองออกพร้อมกับดึกสะโพกผมเข้าหาอย่างเต็มรัก ผมทั้งจุกและเสียวจนถึงปลายเท้า
“ทนอีกนิดเดียว อีกนิดเดียวก็จะสุดแล้ว” เสียงของเนื้อกายของเราสองคนกระทบกันดังลั่นพอ ๆ กับเสียงร้องครางของผม ผมโยกตัวหาแก่กายโดยไม่รู้ตัวจนในที่สุดมือใหญ่ก็เข้ามาจัดการกับน้องชายผมอีกครั้ง
“อ๊า....” น้องผมร้องไห้ก่อนอีกตามเคย แล้วคนด้านหลังจึงจัดการกระแทกเอวเข้ามาทางลับผมเอาหนัก จนสุดท้ายเขาถอดแท่งร้อนออกจนหมดแล้วกลับเข้ามาอย่างแรง ทำแบบนี้สองสามครั้ง เสียงคำรามลั่นพร้อมกับร่างกายสั่นสะท้านจนผมสัมผัสได้จากคนด้านหลังก็เกิดขึ้น
คงจบแล้ว....พร้อมกับคนด้านหลังทรุดตัวลงนอนทับผม สองแขนใหญ่ตวัดรัดตัวผมแน่น ริมฝีปากก็ลวนลามขมับผมบ้าง หัวผมบ้าง กวนอยู่ได้คนจะนอน!
“เอาออก....จะนอน” ผมใช้มือดันหน้าท้องเป็นลอนให้ถอยทัพออก
“งั้นนอนไปเลยครับเดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้” คนข้างหลังผมถอนตัวออกช้า ๆ แต่มันก็ทำให้ผมเผลอครางออกมาอยู่ดี
“นอนนะครับคนดี...เดี๋ยวพี่มา” ผมไม่สนใจอะไรแล้ว นอนนี้ของหลับตาพักผ่อนอย่างเดียวพอ
(http://images.myfri3nd.com/club/616/12616/upload/51_5967803_n.jpg)
(http://ponnuzgirl.files.wordpress.com/2010/04/odyssey14.jpg)
-
ขออภัยถ้าเนื้อหามันสั่นนะคะ เพราะมันเป็นของตอนที่แล้ว เอามาใช้นี้เถย ๆ ขอบคุณคะ
-
เอาอิจเมจงี้มาจิ้นกระจาย
ช่างเป็นบทรักที่เร่าร้อน
สงสารน้องปาด คงระบม
555
-
เลือดไหลย้อยเลยตอนนี้!!!
-
แตนหื่น 555
-
เซ็กซ์กลางอากาศ :m25: :jul1:
-
อ๊ากกกก ดีใจเรื่องนี้มาต่อแล้ว เย้ๆๆๆๆ
-
เย้ๆอ่านทันแล้ว ><
พี่หนึ่งหื่นไปไหมคะ?(ชอบ) 555
คนแต่งจ๋าสู้ๆนะจ๊ะ o13
-
:-[
มารื้อฟื้น อยู่ 2 ตอน
ตอนนี้เริ่มเครื่องติด เรื่องกำลังเข้มข้น ^^
-
:pighaun:
เลือดด่วนๆ กรี๊ด ฮ่าฮ่า
พี่รบ แบบแผนพี่รบนี่เอาไว้ล่อน้องหรือคิดจะช่วยน้องจริงๆเนี่ย
ชักจะแปร่งๆ โด่
แต่พี่หนึ่งหื่นโนะ มาได้ไม่เท่าไหร่ก็ชวนเข้าหอแล้ว อั๊ยย่ะ
น้องปาดก็น่ารัก
รอต่อนะ !!
-
ใครก็ได้พาส่งโรง'บาลทีเถอะ...เลือดจะหมดตัวแล้วอ่าาาา :pighaun:
พี่หนึ่งจะหื่นไปไหน แต่น้องปราญช์ก็ยอมนะ เอ๊ะๆๆๆ นี่อย่าบอกนะว่า ก็มีใจให้เค้าบ้างแล้วหน่ะ อิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ รีบมาต่อไวไวนะฮะ ^^
-
มาต่อนะ เค้าจะลงแดงแล้ว
-
รอต่อไปน๊าชอบมากเลยยย
-
มาต่ออีกนะ อ่านตอนแรกก็งง แต่สุดท้ายก็ชอบจ้ามาต่อเรื่อย ๆ
หายไปจะสองเดือนแล้วนะรีบมาต่อด่วน ๆ
-
o13 จะสองเดือนแล้วรับมาต่อน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา :call: :call: :call: :call:
-
โฮกกก :jul1:
น้องปราชญ์น่าร้ากก พี่หนึ่งคงยอมให้ถลุงจนหมดตัวแน่นอน
มาต่อไวๆนะ รออยู่
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นาน มีรุ่นลูกแล้ว!!! :o8:
สนุกมากค่ะ ชอบรบจังเลย ชอบซองด้วย อยากให้สองคนนี้คู่กันจัง อยากเห็นคนแก่โดนเด็กกิัน!!!! o3
รอคอยค่ะ หวังว่าผู้แต่งจะมาลงต่อให้อ่านในเร็ววันนะคะ รอติดตามค่ะ สู้ ๆ o13
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวไม่หลับไม่นอนเลย สนุกมากค่าา o13
-
สนุก สุด ๆ เลย สนุกตั้งแต่ แม่ มาถึงลูก อิอิ
-
อร๊ายยยยยยยยยย~~ น่ารักตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ยันรุ่นลูกเบรยยยยยยย~~ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น้องปราญช์น่ารัก พี่หนึ่งก็หื๊นหื่นนน ชอบบบบๆๆๆๆ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
พี่แตนจ๋า รีบมาต่อเร็วๆน้า สู้ๆค่า~~~ :call: :call: :call: :call: :call: o13 o13 o13 o13 o13
-
อืม!! นานๆจะมีบนเครื่องบินซะที อ๊ากกกกกก!
-
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ
มาต่อเหอะนะๆๆๆๆๆๆ
:monkeysad: :monkeysad:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะคราฟฟฟฟ :bye2:
-
น่ารัก สนุก ชอบๆๆๆ ครีเอทเริ่ด มาต่อนาน อยากอ่านจนจบ^^
-
เม้นก่อนมาอ่านต่อ
-
:call:
-
เข้าหอกันแล้ว มันสุด ๆ 555+
-
:z1: :z1: :pighaun: :pighaun:
-
:mew2:
อยากให้มาต่อ
รออยู่นะฮับ
-
มาต่อเถอะนะๆๆๆๆๆ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
อร๊ายยยยย!
ชอบ
มาต่อได้ไหมคะ
มันค้างอ่ะ ToT
-
:mew1:
จุ๊บๆ
-
ในที่สุดก็อ่านทัน :a2: แต่คนเขียนหายไปไหนอะ เค้าอยากอ่านต่อน่ะ :ling1:
มาต่อไวๆน่ะค่ะ เตรียมจะเจาะเสาเข็มสร้างบ้านรอแล้วเนี้ยยย :t3:
-
ต่อเถอะค่ะท่าน :hao7:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆคู่น้น่าลุ่นที่สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อับต่อนะค่ะ
[/color]
-
:ling1: :ling1: รอมาจะเป็นปีแหละ คนแต่งก็ยังไม่มาต่อ รึว่าจะหาไม่เจอจำไม่ได้ว่าโพสไว้ไหนหว่า :hao4: :hao4:
ยังงัยก็คงรอต่อไปอ่ะค่ะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบ แนวนี้เว่อร์ กรี๊ดๆๆ
ขอบคุณคนเขียนค่า สนุกมากก :กอด1:
-
ในที่สุดก็อ่านทัน :a2: แต่คนเขียนหายไปไหนอะ เค้าอยากอ่านต่อน่ะ :ling1:
มาต่อไวๆน่ะค่ะ เตรียมจะเจาะเสาเข็มสร้างบ้านรอแล้วเนี้ยยย :t3:
เห็นด้วยเลยจร้า
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew2: ปี้แตนจ้าวววววววววว
น้องกึ๊ดเติงหา แล้วจ้าวววววววว :mew2:
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
อ๊ากกกก น้องเล็กจะทำตามแผนได้หรือ หึหึ
น่ารักตั้งแต่แม่ยันลูกเลย
-
นี่ก็ผ่านไป 1 ปี กับอีก 1 วันแล้วนะคะคนเขียน
จะใจร้ายทำร้าย หนูปาดกับหนูรบได้ลงคอเหรอคะ :katai1:
คนอ่านรออยู่น้าาาา :m15:
-
รอตอนต่อ ต่อไป............
-
ยังติดตามเรื่องนี้อยู่นะจ๊ะ
-
เรื่องนี้สนุกๆ
ยังรออยู่น้า
-
เรื่องนี้สนุกมาก ๆ เลย
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ มาอัพเร็วๆนะค่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
รุ่นพ่อกะแม่ จบตอนไหเนี่ย งง จู่ๆ ก็มีรุ่นลูกมาเลยอ่ะ งงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบรุ่นพ่อกะแม่มากกว่า แต่รุ่นลูก แปลกๆอ่ะ สงสารปราชญ์ แล้วนักรับไปไหนไม่มาช่วยน้อง ไม่หาน้องหน่อยหรอ
แต่รุ่นแม่นี่แซ่บสะเด็ดมาก แต่จะจบก็ไม่มีบอกกันเลย อ่านตามเรื่อยๆ อ้าวเรื่องใหม่
ชอบอ่ะ ทรีโฟม เป็นอะไรที่ฟินดีอ่ะ ชอบมากๆ แถมเจ้าลิงตอนนั้นก็น่ารักด้วย อิอิ
-
มาอ่านตอนนี้แล้วก้อ คิดถึง อ่านวนอยู่หลายรอยเลย ^^
ชอบเรื่องนี้มากกกก
-
ว้าว เรื่องราวบรรเจิดมาก นายเอกซ่าและฮามากเหมาะพระเอกเจ้าชู้เลย 555
พี่ทรีรักเมียมากกกก อ่านคู่น้องโฟมพี่ทรีจบแล้ว สนุกคะ
อยากให้ผู้เขียนมาต่อรุ่นลูกเรื่องราวคงสนุกไม่แพ้กัน
ขอบคุณผู้เขียนนะคะ :pig4:
ปล ขอบคุณNaaribuSที่แนะนำเรื่องนี้ไว้ในกระทู้ให้ได้มาติดตามอ่านกันคะ
-
มารุ่นลูกเระ เร็วอ่ะ o13 o13 o13
-
ชอบเรื่องนี้นะ อ่านเมื่อนานมากแล้ว ฮาดี อยากให้คนเขียนมาต่อหน่อย เค้าคิดถึง นะๆๆ :impress:
ลืมกดเฟเวอริดไว้ พอจะอ่านอีกก็หาไม่เจอเสียแล้ว กว่าจะนึกชื่อเรื่องออกนานมาก
ดีใจที่หาเจออีกครั้ง รุ่นลูกๆก็น่ารักอีกแล้ว มาต่อเถอะนะๆๆ
-
ชอบค่ะทั้งฮาทั้งหื่น 55 นายเอกท้องได้ด้วย
-
รออยู่นะคะ
มาต่อเถอะTT
-
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนแต่งรีบมาต่อนะครับ รออยู่
แนวแบบนี้ชอบบบบบบบบบหาอ่านยากด้วย
แม้จะ งง คำผิดตอนแรก กับคำแทนตัวนายเอกกับพระเอกที่เหมือนเล่าเรื่องอยู่คนเดียว
แต่ก็สนุกครับรีบๆๆ มาต่อเถอะนะครับ
ขอบคุณครับ
-
สนุกมากเลยคับ อยากอ่านต่อ
-
ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ยังไม่ได้สมัครสมาชิก ยีงอ่านไทยบอยเลิฟไม่เป็น ชื่นชมฝีมีคุณแตนมาก แต่งได้สนุกน่าติดตาม ทั้งน้องเกลือและของโฟมกับน้องปราชญ์เอง เรื่องนี้พึ่งจะมีโอกาสได้มาเม้นครั้งแรก อยากให้มาต่อจนจบเลย เก็บไปพิจารณานะคะเพราะเชื่อว่าหลายๆคนที่ติดตามคุณแตนอยู่ก็คิดแบบนี้เหมือนกัน ขอบคุณคะที่แต่งนิยายดีๆมาให้เราอ่าน
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านจากเล้าค่ะ อ่านตั้งแต่ยังไม่ได้สมัครเป็นสมาชิกเลย
อยากบอกว่าสนุกมากๆๆๆๆๆ ฮากระจัดกระจาย
เสียดายคนแต่งไม่ยอมมาแต่งรุ่นลูกต่อซะแล้ว
อยากอ่านต่อจังเลยค่า....
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ^^
-
เพิ่งได้มา อ่าน สานุกมากๆ
อยากให้มีคู่รบต่อจัง
-
มาอัพว่องๆ
-
สนุกมากกกกก ชอบมาค่าา ตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ยันรุ่นลูก
สรุปแล้วน้องปราชโดนหลอกแต่งงานปะเนี่ย
หุหุ อยากให้มาต่อจังค่า
-
:mew2: :mew2: :mew2:
:mew6: :mew6: :mew6:
:katai1: :katai1: :katai1:
:hao5: :hao5: :hao5:
-
คนแต่งค่า มาต่อเถอะค่ะ รอนานแย้ว :mew6: :mew2: :mew4: :monkeysad:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
เข้ามาสร้างบ้านรอ
-
สองปีแล้วว วว
-
น่ารักจังงงงงงงงงงง>~< :o8: :-[
-
นานแล้วน้าาาาาา
-
อยู่ๆ ก็คิดถึงเรื่องนี้แต่จำชื่อเรื่องไม่ได้ไปเสิร์ชหาอยู่ตั้งนาน ตั้งใจจะอ่านอีกรอบ
เหลือบดูอัพเดท
ขุ่นพระ!! ยังคงปี 55
55 55 55 //น้ำตาไหลแพร๊บ
-
ถ้าอัพจะยังมีคนอ่านอยู่ไหมคะ
-
อ่านครับ รออ่านอยู่น้า ถ้าอัพคนกลับมาอ่านอีกแน่นอน
-
อ่านค๊าาาาา
อัพเลย อัพเลย
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทรี :L2: โฟม ฮาทุกบรรทัดจริงๆ
ชอบน้องขวา ตกหลุมรักตั้งแต่ยังไม่คลอด
พันปีผ่านไปศาลตายายยังอยู่ ต่ไปนี้ถ้าผ่านจะไหว้ทุกวันแล้ว
ขอบคุณนักเขียนค่ะ :pig4:
-
น้องโฟมฮามากจ้า :laugh:
บทจะมาม่าซักหน่อย เลยไม่เศร้าเบย
อ่านไปขำไปจริงๆ
อยากอ่านรุ่นลูกต่อมากค่ะ :o12:
-
ถ้าอัพจะยังมีคนอ่านอยู่ไหมคะ
ตามอ่านแน่นอนค่า อยากจะกีสดังๆที่เห็นคนเขียนกลับมา
พี่ทรีกับโฟมเป็นนิยายเรื่องแรกที่เราอ่านในเล้าเป็ดเลยค่ะ
อยากอ่านรุ่นลูกต่อด้วยค่ะ ต้องแซ่บไม่แพ้รุ่นแม่แน่ๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ฮาตั้งแต่รุ่นพ่อ แม่ยันรุ่นลูกเลยขอรับ
ว่าแต่ตา กับ ยายหายไปไหนแล้วขอรับ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
เอ๊ย!! ดีใจ!! :m3:
ดีใจที่คุณแตนเอาเรื่องนี้ออกมาจากโหลดอง
แต่งเรื่องน้องปราชญ์ต่อใช่ไหมคะ
-
:mew1:สนุกนะคะเรื่องฮาดีอยากให้อัพต่อนะคะจะรออ่านค่ะ
-
รออ่านอยู่ครับ
-
มาต่อเถอะนะ อยากอ่านต่อ :hao5:
-
จิ้มรอ
-
:กอด1:
-
:a5:
-
:sad4: รอออออ สนุกมากค่าตามอ่านๆ มาต่อน้องปาดเร็วๆน้า นึกว่าจบแล้วสะอีก
มาต่อเร็วๆนะค่ะ รอๆๆๆๆๆๆ :ling1: จะลงแดงงง อย่าทิ้งกันนะ!!
:m15:
-
สนุกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อเถอะค่ะ
-
รออ่านอยู่ค่ะๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยคะ สนุก น่ารัก เหมือนจะม่าแต่ก็ยังฮาตลอด แม่กับลูกนี่เหมือนกันจริง เครียดขนาดไหนก็ยังจะเอาฮาอีก น้องเล็กน่ารักมากก ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
โฟมเป็นคุณแม่กับคุณภรรยาที่แซ่บมาก ขอบอก :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากอ่านต่อภาคคุณลูกจัง
สงสัยว่า คุณสามีนี่แม่กับพี่หามาให้แน่ๆๆ
-
สนุกๆ มาต่อเถอนะ :call: :call:
-
มารอเธอที่ท่าน้ำทุกวันเลย :o7:
-
:pig4: สนุกดีค่ะ ไม่มาต่ออีกเหรอคะ
-
อ่านรอบสองเเล้วว
-
พี่รบสอนไรน้องงงง วิธีแก้แค้นหรือวิธีอ่อยผัวให้รักให้หลงกันแน่เนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆ เหมือนพี่รบจะบอกเป็นนัยว่า ต้องทำตัวเหมือนแม่จะได้จับพ่ออยู่ หุหุ o13 o13 มาต่อเร็วๆน้าาาาาาาาา :hao7:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ เนื้อเรื่องแปลกใหม่และสนุกดี แต่แอบคิดนะว่ารุ่นพ่อแม่กับรุ่นลูกนี่เริ่มต้นแบบไม่สมยอมทั้งคู่เลยอะ แล้วสามีน้องปราชญ์นี่เลิกอยากแก้แค้นแล้วหรือยังไงนี่เค้างงจริงๆนะ แอบเป็นห่วงน้องถ้าจะทำให้ท้องแล้วทำให้แท้งอะ มันเป็นอะไรที่ใจร้ายมากเลย จะรอลุ้นนะคะ แต่อยากให้เค้าล้มเลิกความตั้งใจ งืออ
-
สนุกดีๆ เนื้อเรื่องแปลกมากกก อ่านไปขำไป ชอบตากะยายมั่กๆ 555555
-
เอิ่ม.......เป็นนิยายที่หลุดโลกมากๆๆๆๆๆๆ อ่านตอนแรกๆๆ บ๊ะ...อะไรกันนี่ ดูมั่วๆๆๆ ยังไงไม่รู้ แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้เลยยยย ต้องอ่านต่อไปปป....เลยไม่รู้ว่านิยายกับคนอ่านใครบ้ากว่ากัน?? 55555 กดlikeค่ะ #รอรุ่นลูกค่า :hao3: :pig4:
-
อ่านจบไปอีกรอบแล้วนะ อีกไม่กี่วันก็จะครบห้าปีละนะ ยังรอรุ่นลูกอยูเลย ว้าๆวู
-
:กอด1:
-
คิดถึงเรื่องนี้มากกกกก จะ 5 ปีแล้วนะคะ ไม่มาต่อหรอ ฮืออออออออออ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึงน้องปราชมาก
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ สนุกมากเลยค่ะ
คนเขียนไม่มาต่อแล้วหรอคะ
กลับมาต่อเถอะค่ะ สนุกมากจริงๆ
ชอบมากเลย เขียนดี บรรยายดี สนุกมากๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไรท์จ๋าาาารออยู่นะ
-
:mew4:รออ่านค่ะ
-
สนุกมาก ชอบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตรีภพ อภิชาติ รุ่นพ่อแม่ มีความสุขไปและ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
นักรบ ปราชญ์ รุ่นลูก
ปราชญ์ มีคนรักไปก่อนพี่รบ
หนึ่งเทพ ปราชญ์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ไรท์ เขียนสนุกมาก อยากอ่านต่อมากๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยช้อบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ มาต่อเถอะค่ะ! พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
มาต่ออีกเถอะนะคะ เราชอบอ่ะตลกดี นานๆทีจะมีแนวนี้มาด้วย ติ่งโฟมมากความคิดแต่ล่ะอย่างดูพีค บางทีความรู้ทั่วๆไปของเรามันก็ดูเป็นอะไรที่มีค่าสำหรับคนไม่รู้มากเลยนะ
-
ครอบครัวนี้น่ารักมากๆๆเลยค่ะ ทั้งพี่ทรี โฟทน้องรบและน้องปราช :L1: :กอด1:
-
สนุกดีนะ ทั้ง 2 รุ่นเลย แต่คนแต่งหายอ่ะ :ling1:
-
รุ่นพ่อแม่ก็สนุก :L2:
รุ่นลูกก็น่ารัก :กอด1:
แต่ไม่มาเขียนต่อแล้วหรอคะ..อยากอ่านมากเลย :hao5: :ling1:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ตลกดี o13
-
อยากอ่านพาทของลุงพ่อบ้านว่าทำไมถึงจับโฟมมาปล่อยเกาะบนเตียงให้พระเอกสอย
-
ไรท์หายไปนาน[/glow] :mew2:
-
พี่แตงจ้าาาาหายไปไหนนนนน :ling1: :z10: :hao5: