พิมพ์หน้านี้ - << X-Theme the series เรื่องนี้มีไว้ X >>
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Belove ที่ 11-02-2014 15:05:50
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ จัดจำหน่ายทาง Ebook สนใจซื้อทางนี้เลยค่ะ ซื้อ X-Theme the series (https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDczMTkyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjIzOTAiO30)
ห้องแห่งความลับ ตอนที่ 1 ถ้าคุณเจอเซ็กส์ทอยในห้องของเพื่อนสนิท คุณจะทำอย่างไร คำถามนี้ผมเคยเจอในกระทู้หนึ่งในเว็บชื่อดังเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่นึกว่าผมต้องตอบตัวเองในวันนี้ ในขณะที่ผมยืนอึ้งถือมันอยู่ในมือ ในห้องของไอ้ไวท์ เพื่อนสนิทของผมเอง ใครๆ ก็มีเซ็กส์ทอยได้ มันถูกใช้เป็นเครื่องบำบัดอารมณ์ใคร่ตามธรรมชาติ เมื่อมนุษย์เราไม่สามารถหาทาง ระบายออกกับมนุษย์ด้วยกัน แถมยังปลอดภัยจากโรคร้ายอีกต่างหาก มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่ไอ้ไวท์จะใช้ เซ็กส์ทอย หากผู้ชายอย่างมันจะใช้หม้อเทียม ผมคงไม่ต้องมายืนงง ที่ผมต้องงงเพราะสิ่งที่อยู่ในมือมันคือ ดิลโด้ซิลิโคนเนื้อดีขนาดพอเหมาะต่างหาก “หาเจอหรือยังมึง ตาแชแหมจริง กูบอกว่าอยู่บนหลังตู้ไง อ๊ะ...สัส โจ มึงทำอะไร” ผู้ชายตัวสูงผอม ผิวขาวจัด หน้าตาคม คิ้วหนาพาดเฉียงอยู่เหนือตาเรียวเหมือนเม็ดอัลมอนด์ รับกับจมูก โด่งได้รูปที่ตั้งอยู่เหนือริมฝีปากบางหยัก ผลักประตูห้องตัวเองเข้ามา นั่นแหละคือไอ้ไวท์ เจ้าของห้องนี้ มือที่หิ้วถุงก๋วยเตี๋ยวมาจากนอกหอพักแทบจะเขวี้ยงทิ้งแล้วถลามาที่ผมทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของผม ไอ้ไวท์พยายามที่จะแย่งสิ่งที่ผมยึดไว้ แต่ผมก็ไม่ยอมให้มันแย่งไปได้สำเร็จ นี่ถ้าไม่โทรมาขอยืมหนังสือไปทำรายงานก็คงไม่ได้มาเจอของดีอย่างนี้หรอก ผมนึกกระหยิ่ม ไม่กี่นาทีที่ผ่านมาผมโทรหามันเพื่อขอยืมหนังสือ “กูลงมาซื้อก๋วยเตี๋ยวข้างล่างหอพัก มึงเข้าไปเอาเองเลยกูไม่ได้ล็อคห้อง อยู่บนตู้เสื้อผ้าน่ะ” ผมและไวท์เป็นนักศึกษาปีที่สองในคณะเดียวกัน ชื่อจริงของเราสองคนก็เป็นอักษรตัวเดียวกัน รหัส นักศึกษาของเราจึงติดกัน เรารู้จักกันตั้งแต่รับน้องโหดและห้องเชียร์หฤหรรษ์ของคณะเรา ผมและไวท์จึง เป็นบัดดี้ที่สนิทสนมกันมาจนถึงทุกวันนี้ แม้แต่หอพักเราก็ย้ายมาอยู่หอเดียวกันเพียงแต่คนละห้อง “กูไม่ชอบนอนกับคนอื่นว่ะ อยู่คนละห้องเหอะ” ไวท์บอกเมื่อผมชวนเป็นรูมเมท แต่ก็ไม่มีปัญหา ผมยังไงก็ได้ เมื่อไวท์บอกให้ผมเข้ามาหยิบหนังสือ ผมก็เข้ามาอย่างคุ้นเคย เพราะทั้งผมและไวท์ก็ต่างแวะเวียนไปห้อง ของอีกคนเป็นประจำอยู่แล้ว ผมเงยหน้ามองไปที่หลังตู้เสื้อผ้าไม้ที่ไวท์มันเก็บหนังสือไว้ ก็มองไม่ถนัด จึงได้ ลากเก้าอี้ตัวเล็กมาแล้วขึ้นไปยืนบนนั้นเพื่อมองหาหนังสือที่อยากได้จากหนังสือกองเป็นตั้งของไอ้ไวท์ ไม่รู้ว่าเก้าอี้ที่ใช้ยืน ขามันไม่ดี เมื่อคนตัวสูงใหญ่อย่างผมขึ้นไปทิ้งน้ำหนักตัวบนนั้นมันก็เลยหัก ผมก็เลยเซ ไปมา มือของผมกวาดไปโดยกล่องพลาสติกที่วางอยู่บนหลังตู้ลอยละลิ่วมาหล่นตุ๊บพร้อมกับตัวของผมที่ หงายหลังก้นจ้ำเบ้า “เชี่ยไวท์ เก้าอี้พังแล้วมึงจะเก็บไว้ทำไมอีกวะ” ผมสบถ เมื่อลุกขึ้นมาจากพื้นแต่สายตาก็ไปเห็นกล่องที่ว่าเปิดอ้าซ่าอวดโฉมของที่อยู่ด้านใน มันก็คือไอ้ดิลโด้ที่ผมยึดไว้ในมือ แถมด้วยหลอดเจลบรรจุอยู่ในกล่องอีกต่างหาก “ไอ้โจ เอาของกูคืนมา” หน้าขาวๆ ของไอ้ไวท์เพราะความที่มันเป็นคนเหนือเปลี่ยนเป็นแดงจัด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมันอายหรือโกรธ แต่มีหรือที่ผมจะยอม ผมรีบซ่อนมือที่กระชับแท่งดิลโด้ไว้ด้านหลังตัวของผม แล้วทำหน้ากวนตีนใส่ไอ้ไวท์ “กูไม่ให้ นอกจากว่ามึงจะเล่าความจริงให้กูฟัง ว่ามึงใช้ไอ้แท่งนี้ด้วย” ไวท์อึ้ง ดวงตาของมันบอกถึงความอับอายจนผมสงสาร ผมจึงเลิกแกล้งมันแล้วเดินไปกอดคอมันไว้ “กูขอโทษ ไม่แกล้งมึงแล้วก็ได้ แต่ถ้ามึงเห็นกูเป็นเพื่อนมึงก็ควรเล่าความคับแค้นใจให้กูฟังบ้าง” ไอ้ไวท์ขนตาชื้น มันพยายามกระพริบไล่น้ำตาให้พ้นจากตาคู่สวย แล้วเดินไปทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงที่ ปลายเตียง ผมเดินไปนั่งข้างมันเงียบๆ “เออ กูใช้มัน แต่กูไม่ได้ใช้แบบ...เสียบเข้าไปนะ แค่...ถูๆ ไถๆ แล้วกูก็ว่าวตัวเอง” “แล้วมึงทำงั้นทำไม หรือว่าจริงๆ มึงอยากให้ใครเสียบแต่ไม่กล้า” “เชี่ย โจ มึงถามตรงไปแล้ว” ไอ้ไวท์ ส่งเสียงดัง แถมยังก้มหน้างุดหลบหน้า “แต่มึงพูดก็ถูก กู...อยากมีอะไรกับคนๆ นึง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ กูก็เลยได้แต่จิ้นเอาเอง” “ไหน มึงลองบอกกูมาที ว่ามึงอยาก กับใคร” ผมเอ่ยถามเสียงแข็ง “กู เอ่อ...อยากกับเฮียเข้ม” ไวท์พูดเสียงงึมงำอยู่ในคอ แต่ผมก็ได้ยินถนัดถนี่ เฮียเข้ม รุ่นพี่พวกเราหนึ่งปี เป็นประธานเชียร์หน้าเข้มตามสมญา ดุดัน หน้าหล่อแบบไทยที่สาวๆ ทั้งในและ นอกคณะฝันถึง ไม่นึกว่าจะรวมไอ้ไวท์เข้าไปด้วย มหาวิทยาลัยที่ชักชวนเราสองคนไปเล่น จนสนิทกัน “กูเกลียดตัวเองว่ะ โจ ตอนแรกกูก็ยังไม่คิดอะไรนะ แต่พอสนิทกันกูก็เริ่มอยากให้เฮียมากอดกู จูบกู แล้วก็มี อะไรกันมากกว่านั้น แต่มันเป็นไปไม่ได้” แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเฮียเข้มมีแฟนแล้ว สวยด้วย เป็นอดีตดาวมหาวิทยาลัยอีกต่างหาก “มันทรมานนะ กูไม่รู้จะไประบายออกที่ไหน เพราะพอกูรู้ใจตัวเองกูก็ไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงอีกแล้ว” ไอ้ไวท์กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มันไหลออกมาเป็นทางด้วยความเก็บกด ผมได้แต่ถอนหายใจ “กูต้องเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัว บอกใครไม่ได้ กูอายเค้า มึงอย่าไปบอกใครนะ โจ” หน้าขาวที่เปียกชื้นน้ำตาเงยหน้ามาวอนขอ ถ้าคุณเจอเซ็กส์ทอยในห้องของเพื่อนสนิท คุณจะทำอย่างไร คำถามนี้กลับมาวนเวียนในสมอง ตอนแรกผมหาคำตอบไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมหาได้แล้ว “กูจะไม่บอกใครหรอก ไวท์ ถ้ามึงจะยอมเป็นของกู” ไวท์ผงะ เบิกตากว้างเหมือนเจอผีเมื่อได้ยินข้อแลกเปลี่ยน มันคงนึกว่าผมเป็นคนดี ...แต่เปล่าเลย ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นคนดี ผมเองก็มีความลับ ผมอยากจะบอกกับไวท์ว่า ผมเองก็มีภาวะไม่ต่างจากมันสักเท่าไหร่ เพียงแต่ผมอยากจะเป็นฝ่ายกกกอดตัว ผอม เนื้อเนียนๆ ของมันไว้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำไม่ได้ อาจจะตั้งแต่ที่ต้องยืนติดเนื้อตัวสีกันในห้องเชียร์เมื่อ ตอนปีหนึ่งแล้ว ผมเฝ้ามองมันมาตลอด แต่ผมก็เปิดเผยไม่ได้มากกว่านั้นเมื่อความเป็นเพื่อนมันค้ำคอ ทั้งที่ผมอยากจะกด มันให้จมไปกับที่นอนใจจะขาด และเมื่อโอกาสมาถึงที่แล้ว ไอ้โจจะไม่ปล่อยให้หลุดมือ มือที่พาดอยู่บนบ่าดึงไอ้ไวท์ให้หันหน้ามาทางผม แล้วผมก็ใช้อีกมือยึดเข้าที่ปลายคางจนแน่นก่อนที่ผมจะ ประกบปากลงไปบนปากแดงๆ ที่ผมเฝ้าใฝ่ฝัน ผมชิงส่งปลายลิ้นลงไปอย่างรวดเร็ว ไวท์ชะงักเมื่อปลายลิ้นของเราแตะกัน มันเหมือนมีกระแสไฟแรงสูงแล่นผ่านดูดติดเราไว้ ผมดันลิ้นของมัน ให้ยกขึ้นแล้วกวาดลิ้นของผมไปใต้ลิ้นของไวท์ มือที่คอยผลักดันของไวท์อ่อนลงจนหมดเรี่ยวแรง ผมใช้ตัวของผมทิ้งน้ำหนักดันให้ไวท์หงายหลังนอนราบไปกับที่นอน ปากของเรายังไม่ห่างจากกัน ผมเม้ม ไปรอบปากจนได้ยินเสียงครางแผ่วๆ จากไอ้ไวท์ ผมเริ่มลากปลายลิ้นออกจากปาก ขบเม้มมาตลอดทางตั้งแต่ปลายคางที่มีไรหนวดสีเขียวจางๆ มาหยุดที่ ลำคอ ดูดเนื้อตรงนั้นเบาๆ จนไวท์ผวา “โอ๊ะ เชี่ยโจ มึง...” “ว่าไง มึงยอมกูหรือเปล่า” ผมถามย้ำในขณะที่ปากก้มลงไปดูดหัวนมที่พุ่งเบียดเสื้อยืด ไวท์แอ่นตัวรับหน้าตาเหยเก “มึงเริ่มมาขนาดนี้แล้ว มึงจะทำก็ทำเถอะ สัสโจ” ไอ้ไวท์สบถออกมาเมื่อผมใช้มือคว้าหมับลงที่กล่องดวงใจแล้วบีบเบาๆ เป็นการน้อมรับคำสั่ง ผมลุกขึ้นแล้วลากไวท์ให้ไปนอนอยู่กลางเตียงห้าฟุต เอื้อมมือไปคว้าหลอดเจลใสในกล่องเก็บดิลโด้ของมัน มาวางไว้ใกล้มือ เปล่าเปลือยที่นอนอวดสายตาของผม “มึงมองอะไรอย่างนั้นวะ กูอายนะโว้ย” ไวท์ร้องด่า หน้าแดงก่ำ พลางใช้มือบังไอ้ไวท์น้อยที่แทบปิดไม่มิดเพราะมันพุ่งชูชันเบียดตัวอยู่กับท้องน้อย จากการที่ผมกระตุ้นไปเมื่อครู่ รูปร่างไอ้ไวท์ ช่างสมส่วนและเหมาะเจาะ เหมือนมันจะผอมแต่จริงๆ ก็มีกล้ามเนื้ออยู่ในขนาดที่พอเหมาะ เนื้อตัวขาวสะอาด และตรงนั้นก็ขนาดกำลังดี ผมไม่รั้งรอที่จะจัดการเสื้อผ้าตัวเองออกไปจนหมด อวดซิกแพ็คกับผิวสีเข้มสไตล์คนใต้ให้ไวท์กลืนน้ำลาย ยิ่งเมื่อไวท์เลื่อนสายตาไปมองจุดกึ่งกลางที่อวดชูตัวชี้หน้าผมอยู่ ไอ้ไวท์ก็หลับตาปี๋ “เชี่ยโจ ทำไมมึงไม่บอกกูว่า ของมึงมันใหญ่ขนาดนี้” ผมหัวเราะ เมื่อก้มลงไปเบียดตัวอยู่กับแผ่นอกของไอ้ไวท์แล้วจูบมันไปอีกที “ก็มึงไม่เคยขอดู กูก็เลยไม่ได้บอก” ผมคว้ามือไปที่หน้าอกใช้มือคีบตุ่มเล็กบี้มันด้วยปลายนิ้ว ไอ้ไวท์สูดปากพร้อมกับตุ่มนั้นก็แข็งเป็นไต ชูชัน ท้าทายให้ผมครอบปากลงไปจนถึงลานนมแล้วดูดขึ้นมา เนื้อตัวขาวเนียนหอมกลิ่นแป้งเด็ก มันหอมสะอาดยั่วยวนให้ผมลากปลายลิ้นไปทั่วตัวจนมาหยุดอยู่ที่สะดือ สวย ผมแกล้งแหย่ลิ้นเข้าไป “ไอ้โจ มึง...กู โอ๊ย...” ไวท์ครางไม่เป็นภาษาใช้มือจิกหนังหัวของผมแทบหลุดเป็นแผ่น แต่มันกลับสร้างความฮึกเหิมให้ผมเพิ่มอีก ผมลากปลายลิ้นไปที่ท้องน้อย ใช้มือจับ แท่งร้อนของมันให้อยู่นิ่ง “มึงรู้ไหมว่ากูรอวันนี้มานานแค่ไหน ไอ้ไวท์” ผมพึมพำอยู่เหนือท้องน้อยของมัน “กูจะไม่ทำให้มึงผิดหวังเด็ดขาดเลยเพื่อน” /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// TBC
เหอๆๆๆๆๆได้ใจค่ะได้ใจมากเลย //ปาดเลือด :haun4:
ติดตามด่วนๆ
:hao6:
มาปูเสื่อรอฉาก...นั้นแหละ อิอิ
เอ๊ย ตัดทำไมตอนนี้ห๊าาาาาาาาาาาาา
โจเก็บความลับได้เก่งนะ
โอ๊ะโยโหยว =.,=
ห้องแห่งความลับ ตอนที่ เอ็นแท่งอุ่นถูกผมโลมเลียด้วยปลายลิ้นราวกับเป็นไอศกรีมชั้นเลิศ ผมแซะเล็มจนรู้จักแทบจะทุกส่วนของเส้นเลือดที่มันปูดโปนขยายใหญ่จากการกระตุ้น เสียงครางไม่เป็นภาษาส่งออกมาจากลำคอของไวท์ มันบิดสะโพกไปมาจนตัวแทบไม่ติดที่นอน พลางขยับ ตัวหนีขึ้นไปเรื่อยๆ จนหัวเกือบชนหัวเตียง ส่วนผมก็ได้แต่ขยับตัวตามก่อนที่จะครอบปากลงไปบนไอ้ไวท์ น้อยจนหมด “โอ๊ย ไอ้โจ กู อื้อ ไวท์ส่งเสียงซี้ด พ่นลมออกจากปากเมื่อผมเริ่มขยับปากรูดขึ้นลงสลับกับเม้มที่ยอดสีชมพูเรื่อ ก่อนที่จะรู้สึก ถึงแรงบีบในช่องปากเมื่ออยู่ๆ ไอ้เจ้าไวท์น้อยก็พ่นน้ำใส่โดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว เผลอกลืนลงไปนิดหน่อยรู้สึกได้ถึงรสชาติเค็มปะแล่มๆ แต่ไม่ยักจะคาวอย่างที่คิด ผมเงยหน้ามองเห็นหน้า ขาวๆ กำลังหอบหนักหน่วง นี่แค่เริ่มต้น ผมคายไอศกรีมของไวท์ที่ผมชิมจนหมดแท่งให้เป็นอิสระพลางยืดตัวขึ้นยกตัวไวท์ให้สูง ใช้หมอนเท่าที่มีบน เตียงวางที่หัวเตียงแล้วลากไวท์ให้กึ่งนั่งกี่งนอนพิงกับหัวเตียง โดยมีหมอนเหล่านั้นดุนหลัง “ทีมึงบ้างนะไวท์” ผมขยับกายคร่อมร่างนั้น ทรงตัวอยู่บนหัวเข่าจนจุดกึ่งกลางของผมอยู่ตรงหน้าไวท์พอดี ไอ้ไวท์มองจดๆ จ้องๆ อย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะใช้มือจับที่โคนของผมแล้วบีบเบา อา แค่ใช้มือจับผมยังแทบคลั่ง ไวท์สาวมือไปมาเหมือนจะทำใจให้คุ้นชินกับโจน้อยของผม ก่อนที่ปากแดงๆ นั่นจะแตะไปที่ส่วนหัวแล้วใช้ ลิ้นดุนจนแผ่นหนังที่หุ้มแทบเปิดออก โอย ช่วยขบเบาๆ เมื่อมันค่อยๆ กลืนกินเข้าไปทีละน้อยอย่างใจเย็น กว่าที่ผมจะรู้สึกถึงส่วนลึกที่สุดของลำคอ ตัวของผมก็สั่นไปหมด “เชี่ย ไวท์ มึงแกล้งกู” ผมเงยหน้าครางพลางด่าเพื่อนด้วยเสียงแหบโหย รู้สึกได้ถึงแรงสะเทือนในช่องปากเหมือนเจ้าของกำลัง กลั้นหัวเราะมันยิ่งทำให้ผมสะเทือนจนขาสั่น ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมต้องเป็นฝ่ายใช้สองมือกุมไปที่สันกรามของของไอ้ไวท์กระชับจนแน่น แล้วขยับสะโพกเข้าออก ทุกครั้งที่ ปลายแท่งร้อนกระแทกไปที่ผนังเพดานอ่อนในช่องปากมันทำให้ผมสะท้านจนต้องกลั้นเสียงครางไว้ “โอ๊ะ ผมอุทานเมื่อท้องน้อยเขม็งเกลียวแน่นสุดที่จะยับยั้ง ผมดึงไอ้โจน้อยออกจากปากไวท์แทบไม่ทัน ผลผลิต ของผมก็เลยฉีดลากเป็นทางตั้งแต่ปลายคางยาวมาถึงแผ่นอกขาวๆ ผมหอบลึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะยกมือตบแก้มไอ้ไวท์เบาๆ “มึงนี่ใช่ย่อยเหมือนกันนะ” “ส่วนมึงน่ะ เลวสุดขั้ว” ไอ้ไวท์ด่า ทั้งที่หน้าแดงเถือก “กระแทกๆ เข้ามา ทั้งที่รู้ว่ามัน เอ่อ ผมหัวเราะ “เออ ก็มึงเสือกลีลา แต่ว่า มาต่อกันดีกว่า ตะกี้มันแค่ปฐมบท” หมัดลุ่นๆ ซัดเข้ามาที่ซิคแพ็คของผมแรงแบบพอรับได้ เมื่อไวท์เขินจัด “มัวแต่พล่ามนะมึง” ถ้าไม่ให้พล่าม ก็ไม่ต้องพูดกันอีกแล้วสินะ ผมจับขาของไวท์ให้แยกออกโดยมีตัวผมอยู่ตรงกลางแล้วผมก็ไถลตัวไปนอนคว่ำอยู่หน้าจุดสงวนที่ไม่สงวน สำหรับผม ใช้มือช้อนถุงนุ่มแฝดที่ปกปิดทางให้ยกขึ้นแล้วใช้ปลายลิ้นเลียเบาที่จุดกึ่งกลาง ไวท์สะดุ้งเฮือก มันยกขาตั้งขึ้นโดยอัตโนมัติ ยิ่งเป็นการเปิดทางให้จุดนั้นชัดเจนขึ้น ปลายลิ้นที่ลงน้ำหนักแค่ เบาบางก็เริ่มซอกซอนชอนไชจนผมเริ่มแหย่มันเข้าไปในช่องทางเบื้องล่าง ปลายเท้าของไวท์เกร็งจนแทบจะ จิกลงไปในที่นอน เสียงครางกระเส่าดังไม่ขาดระยะ เมื่อไวท์รู้ว่าของจริงกำลังจะเริ่ม ผมคว้าเจลใสที่เตรียมไว้ใกล้ๆ มาบีบใส่ปลายนิ้ว อีกส่วนหนึ่งทาวนไปรอบปากถ้ำ เมื่อถอนปลายลิ้นกลับ มาแล้วส่งนิ้วชี้คืบคลานเข้าไปเป็นนิ้วแรก “โจ” ไวท์ครางเมื่อผมเริ่มส่งนิ้วกลางเพิ่มเข้าไปอีก ใบหน้าหล่อนั่นเหยเกเมื่อผมค่อยๆ ชักนิ้วเข้าออก “กี่นิ้ววะ กูเจ็บ” “แค่สองเองเพื่อน ใจเย็นนะ” ผมเลื่อนตัวขึ้นไปประกบปากเบียดลิ้นเป็นการปลุกปลอบ นิ้วมือที่ยังคาอยู่ในช่องทางทำให้รู้ว่าไอ้ไวท์ยัง เกร็งและกลัว ผมจึงยิ่งหลอกล่อดึงลิ้นมันออกมาแล้วดูดกลับจนไอ้ไวท์เคลิ้มไปกับจูบผมจึงสอดนิ้วนางเข้า ไปอีกเป็นนิ้วที่สาม อืม ผมรู้สึกถึงการตอดรัดของกล้ามเนื้อรอบปลายนิ้วมันถี่ยิบจนผมแทบบ้า “เฮ้ย โจ โอ๊ย มึงทำเชี่ยไร” หน้าหล่อของไวท์บูดเบี้ยวเนื้อตัวเกร็งเมื่อผมถอนนิ้วแล้วดันสิ่งอื่นเข้าไปแทน มันแอ่นตัวเบียดผมแน่นสอง แขนของมันโอบรัดไปรอบตัวผมจนเกือบหายใจไม่ออก “ผ่อนคลายหน่อยสิ ไวท์” ผมดุเบาๆ พลางใช้ท่อนแขนเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้มันแล้วก้มหน้าไปดูดดุนที่ลูกเกดน้อยตรงยอดอก ผลัด กันข้างละยกจนรู้สึกว่าวงแขนที่โอบรัดเริ่มคลายลงช้าๆ เมื่อดึงความสนใจไปที่อื่นได้สำเร็จ ผมก็ค่อยๆ ขยับ สิ่งที่ผมค่อยๆ ดันเข้าไปในปากถ้ำของไวท์ เมื่อไวท์เริ่มปรับสภาพได้ช่องทางก็เริ่มคลายตัวผมจึงดันเข้าไปจนสุด “อื๊ม เสียงหอบกระเส่าดังขึ้นเมื่อผมวนมันอยู่ภายใน สังเกตว่าเมื่อวนไปทางด้านหนึ่งร่างกายขาวๆ ที่ผมกอด ก่ายอยู่ก็จะผวาเป็นพิเศษ ผมขยับเข้าออกเร็วขึ้น จนไอ้ไวท์กระตุก แล้วพ่นพิษออกมาคราวนี้มันฉีดรดอยู่บนแผงอกผมบ้าง หน้าขาวๆ หอบหนักพลางมองหน้าผมอย่างแปลกใจที่ผมยังยิ้มเฉย ไม่รู้ร้อนรู้หนาวไปกับมัน “โจ มึงทำไรกู มึงไม่ได้ ผมอมยิ้ม ดึงสิ่งที่สอดลุกล้ำเข้าไปในช่องทางนั้นออกมาเสียงดังฟุบ แล้วโชว์ให้ไวท์ดู “ดิลโด้ของมึงไง กูอยากให้มึงรู้ว่าถ้ามึงใช้ไอ้แท่งซิลิโคนนี่มึงจะรู้สึกยังไง จะได้เปรียบเทียบถูกส่วนของ จริงน่ะ รอต่อคิวอยู่แล้ว” ผมขว้างดิลโด้เปียกปอนนั้นทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ก่อนที่จะจับไอ้โจน้อยที่ไม่น้อยแล้วจ่อที่ปากทาง “เฮ้ย โจ เดี๋ยวก่อนให้กูพักเหนื่อยก่อน” ไอ้ไวท์ส่งเสียงห้ามพลางยกมือขึ้นดันหน้าอกของผมคว้ามือทั้งสองของมันมาจับไว้แล้วตรึงไปเหนือหัว “พักไม่ได้แล้วไวท์ กูเองก็ไม่ไหวแล้ว” ผมมองไวท์ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา แล้วก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูไวท์เบาๆ “กูขอนะไวท์ เป็นของกูซะ” ดวงตาคู่สวยที่ผมชอบแอบมองเบิกกว้าง ปากแดงเรื่ออ้าค้าง ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเมื่อผมส่งส่วนหัว เข้าไปในช่องทาง ไวท์คงจะเจ็บปวดถึงที่สุด มากกว่าไอ้แท่งดิลโด้เมื่อครู่เพราะขนาดของผมมันใหญ่กว่าไอ้แท่งนั่น เพียงแค่ ส่วนหัวใส่เข้าไป ไวท์ถึงกับตาเหลือก ผมโน้มตัวไปประกบปากมันอีกครั้ง เมื่อสติไวท์กลับคืนมามันก็ร้องลั่น แต่ดีว่ามันก้องแค่ในลำคอเพราะ ผมดูดกลืนเสียงมันไว้แล้ว ผมรีบกอดมันไว้จนร่างกายของเราเบียดชิดติดกัน ไวท์น้อยของมันก็เบียดแนบ อยู่ที่ลำตัวของผม ผมล่อหลอกมันด้วยมุขเดิมคือจูบที่เร่าร้อนปนกับมือที่ผลัดกันบีบคลึงที่หน้าอก สลับกับแท่งร้อนของไวท์ แล้วจึงขยับตัวดันแทรกเข้าไปในช่องทางที่รัดรึงนั่นทีละนิด ร่างกายของไอ้ไวท์ก็เหลือเกิน มันคับแน่น ตอด รัดอย่างที่ผมก็ไม่เคยเจอมาก่อน ผมเกร็งหน้าท้องสุดชีวิตเพราะไม่อยากล่มปากอ่าวตั้งแต่ยังดันเข้าไปไม่ หมด แล้วผมก็ต้องถอนหายใจเฮือกเมื่อดันเข้าไปจนหมดได้ในที่สุด “ไวท์ กู ผมร้องเสียงหลงเมื่อกล้ามเนื้อที่กลืนกินผมเข้าไปมันบีบกระทันหันจนผมเป็นฝ่ายกลั้นเสียงครางบ้าง “สัส แล้วกูบังคับมันได้เรอะ มึงอย่าเข้ามาลึกมากสิ กูจุก” เราสองคนผลัดกันด่าเมื่อความคับแน่นมันสร้างความรัญจวนจนบอกไม่ถูก ผมเกรงว่าถ้าผมยังนิ่งอยู่อย่าง นี้จะไม่ดีแน่จึงค่อยๆ เริ่มหมุนวนสะโพกให้แท่งเอ็นขยับหมุนอยู่ภายในเหมือนตอนที่ใช้ดิลโด้ สังเกตได้เหมือนตอนที่ใช้แท่งซิลิโคนว่าพอขยับค่อนไปทางด้านหลังไอ้ไวท์จะสะดุ้งแรงเป็นพิเศษ ผมเลย ลองค่อยขยับขึ้นลง เน้นจุดนั้นย้ำๆ “โจ มึง มึงจะฆ่ากูเหรอ อ้ากส์” แขนของไวท์ที่โอบไปรอบคอของผมเหนี่ยวรั้งมาจนผมแทบหายใจไม่ออก เมื่อไวท์รู้สึกทั้งเจ็บทั้งเสียวจน แทบขาดใจ ในขณะที่ผมลอบยิ้ม ผมเจอจุดสำคัญเข้าแล้ว จะรอช้าอยู่ใย ผมถอนตัวออกมาเล็กน้อยแล้วพุ่งตัววาบเข้าไปกระแทกจุดนั้น เต็มๆ ไอ้ไวท์ร้องจ๊าก สะดุ้งสุดตัว รู้สึกได้ถึงความชื้นที่พุ่งปลาบอยู่ภายใน มันช่วยหล่อลื่นให้ความคับแน่นคลาย ตัวลง จนผมขยับตัวอย่างสบายขึ้น ผมขยับตัวมาเป็นยืนบนเข่าตัวเองแล้วดึงขาของไอ้ไวท์ให้โอบเกี่ยวไป รอบเอวของผม ผมช่วยจับยึดสะโพกที่ยกสูงลอยจนกระชับ ถอนตัวออกมาอีกทีจนแท่งร้อนหมิ่นเหม่ก่อนที่ จะดันกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผมทำซ้ำไปมา มือของไวท์ดึงผ้าปูที่นอนมากำแน่นเมื่อผมเร่งจัวหวะรัวเร็ว “โอย ไวท์ มึงสุดยอดเลยว่ะ” ผมครางไม่เป็นภาษา เมื่อกล้ามเนื้อของไวท์ตอดรัดถี่ยิบ ไวท์เองก็ส่งเสียงดังลั่นเมื่อสะโพกของเรากระทบ กันดังเพียะพะลั่นห้อง ไวท์ยื่นมือมาข้างหนึ่งมาจับส่วนของตัวเองที่ขยายตัวชี้หน้าแล้วรูดไปมาตามจังหวะ ที่ผมบันเลง จนในที่สุดแก้วหูผมก็ลั่นเปรี๊ยะ “โจ มึง มึงมันเชี่ย มึงมัน สมองว่างเปล่าขาวโพลนเมื่อเราทั้งสองระเบิดออกพร้อมกัน ผมระเบิดอัดแน่นอยู่ในถ้ำลับ ส่วนไอ้ไวท์พ่น ลาวาล็อตสุดท้ายออกมารดกายเต็มตัว ผมสะลึมสะลือหลับใหลอย่างหมดแรงอยู่บนเตียงของเพื่อนผม ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ผมรู้แต่ว่าผมยังไม่ได้หนังสือไปทำรายงาน คนที่นอนอยู่ในอ้อมกอดขยับเบาๆ ทำให้ผมต้องปรือตามองอย่างง่วงงุน “มึงรีบตื่นทำไมไวท์” ผมถามเสียงงัวเงีย พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้า “กูตื่น ก็เพราะมึงตื่นไง ไอ้โจ” ผมลืมตามองคนที่พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันอย่างงงๆ “กูยังง่วงอยู่เลย มึงมาหาว่ากูตื่นได้ไง” “มึงหลับ แต่อย่างอื่นของมึงที่ยังคาอยู่ในตัวกูเนี่ยมันเสือกตื่นมาปลุกกูไง สัส” อ้อ เข้าใจแล้ว ผมยิ้มออกมาเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าผมหมดแรงในยกนั้นจนลืมถอดถอนร่างกาย สิ้นฤทธิ์ทั้งที่ยัง ฝังแน่นอยู่ในร่างไอ้ไวท์ พอร่างกายได้พัก มันก็ดัน “ตื่น” ขึ้นมาอีก “ไวท์” ผมเรียก “อะไรของมึง” มันตอบมาเสียงนุ่ม “มึงลืมเฮียเข้มซะ” “เออ” “จริงๆนะมึง” “กูเสียค่าปิดปากความลับของกูให้มึงขนาดนี้แล้ว มึงยังกล้ามาถามอีกนะ” ไอ้ไวท์แกล้งขมิบกล้ามเนื้อจนผมร้องโอย “ไวท์” “อะไรอีกล่ะมึง” “อย่าทำอย่างนี้” “ทำไมล่ะ” “เพราะกูตื่นจริงๆแล้วไง” ผมยิ้มทั้งที่หลับตา ก่อนที่จะพลิกตัวขึ้นไปทาบทับไอ้ไวท์เพื่อนสนิทของผมอีกครั้ง /////////////// จบตอน ห้องแห่งความลับ /////////////// คุยกับคนแต่ง เป็นอย่างไรบ้าง ติชมกันบ้างนะคะ
กรีดร้อง
ขอเลือดสำรองด่วนค่าาาาา :jul1:
มีความรู้สึกว่า เฮียเข้มน่าจะไม่เกี่ยวไรด้วยเลย ชอบกันเองอยู่แล้วรึเปล่า
โอ๊ะ หึๆๆๆ เจ็บมั้ยเนี่ย ในที่สุดก็ได้ทั้งดิลโด้และ..... :hao7:
:pighaun: :haun4: :jul1:
หื่นได้ใจมากกก
สนุกมาก ชอบแนวนี้สุดๆ หื่นดี อิอิ
กรี๊ดดดดด ชอบมากค๊าาาาาา
:jul1:
มาซะเร้าร้อน 55555555
แอร้ยยยย อาไร้ยยยยย
เอาชนะ บทที่ 1 กลางศตวรรษที่ 30 นีโอซิตี้ เนวาราสเตเดียม สนามกีฬาครบวงจร ผมเป็นนักกีฬา มันเป็นกีฬาที่ฮิตที่สุดในยุคนี้ และผมก็เป็นแชมป์ในรุ่นที่ผมเล่นอยู่ ชื่อเสียงของผมโด่งดัง ไม่มีใครไม่รู้จัก บอมเบอร์ นักกีฬาลูกครึ่งเอเชีย -ยุโรปอย่างผมในลีกระดับโลก รูปร่างหน้าตาอันเร้าใจของผมถูกนำไปทำเป็นหุ่น เป็นแบบในเกมส์คอมพิวเตอร์มากมาย ผู้คนที่ชื่นชอบ ต่างก็มีไว้สะสม ผมได้รับการว่าจ้างเป็นพรีเซ็นเตอร์ในสินค้าชื่อดังหลายรายการ ผมไม่ได้หลงตัวเอง แต่ในยุคนี้ไม่มีใครดังกว่าผม บอมเบอร์ เดอะเฟมัสเซอตี้ แน่ๆ อย่างเช่นในตอนนี้ กับเสียงโห่ร้องต้อนรับในสเตเดียมที่จุที่นั่งผู้ชมเรือนแสน แสงวิบวับของสปอร์ตไลท์ที่ แข่งขันส่องแสงฉวัดเฉวียนเร้าอารมณ์จนฮึกเหิม เสียงโฆษกสนามประกาศชื่อและเยินยอให้ผมลำพอง ผม ย่ำเท้าอยู่กับที่เพื่อให้ร่างกายตื่นตัว มองตัวเองในกระจกบานใหญ่เบื้องหน้าอีกครั้งอย่างมั่นใจ ก่อนที่จะวิ่ง ออกไปจากที่พักนักกีฬาเมื่อได้ยินเสียงเฮลั่นจากผู้ชมเต็มสนาม ดอกไม้ไฟส่งเสียงดังซู่ลุกขึ้นเป็นแพตรงหน้าทางออก ก่อนที่ผมจะวิ่งฝ่ามันไปตามขั้นตอนของการเปิดตัวผู้ แข่งขันระดับแชมป์เปี้ยน ผมวิ่งเหยาะๆ โบกมือไปตามทางให้กับบรรดาแฟนคลับของผมที่มากันจนสเต เดี้ยมแทบระเบิด กับการแข่งขันในนัดสำคัญกับลีกสูงสุดของปีนี้ ถ้าใครชนะนัดนี้ก็เท่ากับคะแนนลอยลำ ไปสู่ท็อปทรีชัวร์ ๆ คู่แข่งในวันนี้เป็นนักกีฬาหน้าใหม่ ข่าวว่าทะลุจากลีกชั้นรองมาด้วยฝีมือและลีลาที่เยี่ยมยอด กลายเป็น ขวัญใจคนใหม่ของวงการ ผมยังไม่เคยได้ปะทะฝีมือกับคนนี้ นี่จะเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกันบนเวที เขายืนรออยู่แล้วที่ด้านหนึ่งของเวทีทรงกลม กางขากว้างเท่าระดับหัวไหล่ ผิวเข้มสีน้ำตาลมันละเลื่อมไป ด้วยน้ำมันนวดกล้ามเนื้อ แม้ว่าจะอยู่ห่างคนละด้านแต่ผมก็ยังมองเห็นว่า ดวงตาที่ประดับอยู่บนหน้าคม นั้นโต และยาวรีเป็นสีน้ำตาลเหมือนเมล็ดอัลมอนด์ สมแล้วกับชื่อ บิ๊กอายส์ ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำ เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อในรุ่นไลท์เฮฟวี่เวท สองคนยืนสบตากันกลางเวทีด้วย ความมั่นใจทั้งคู่เรียกเสียงโห่ร้องจนกึกก้องยาวนาน ผมกระตุกยิ้มอย่างมีชั้นเชิงเมื่อสบตาเรียวคู่นั้นใน ระยะใกล้ บิ๊กอายส์มองตอบอย่างไม่กลัวเกรง ซ้ำยังท้าทายอยู่ในที แต่เชื่อผมเถอะ ว่าผมไม่กลัว มวยปล้ำ คือกีฬาที่พวกเราจะแข่งขันกันต่อจากนี้ แน่นอนว่ามวยปล้ำในยุคนี้ย่อมไม่ใช่มวยปล้ำที่หักแข้งหักขากันเหมือนอย่างในอดีตที่ผมเคยดูจากอินเตอร์ เนทความเร็วสูงแต่มันคือมวยปล้ำ ที่เป็นมวยปล้ำ เสื้อคลุมของเราทั้งคู่ถูกเปลื้องออกโดยพี่เลี้ยง ชุดแต่งกายที่เราใส่มีเพียงกางเกงผ้าสแปนเด็กซ์ขนาดพอดี สะโพกกับรองเท้าบูทเท่านั้น เสียงฮือฮาดังกระหึ่มเมื่อร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและซิคแพ็คถูก ถ่ายทอดขึ้นจอมอนิเตอร์จอยักษ์พร้อมสถิติในการแข่งขันเพื่อเทียบฟอร์ม ผู้บรรยายเกมส์เริ่ม วิพากษ์วิจารณ์กันอย่างเมามัน กรรมการเดินมาหานักกีฬาคนละฝั่ง พวกเขาหยิบอุปกรณ์ชิ้นหนึ่งขึ้นมา มันเป็นโลหะเนื้อเบาทรงกลมที่รัด ไปรอบต้นแขนข้างหนึ่งตลอดเกมส์ อุปกรณ์ชิ้นนี้จะเป็นตัววัดชีพจร ความดันโลหิต สารอะดรีนาลิน และที่ สำคัญมันวัดฮอร์โมนเอนโดรฟินที่ใช้เป็นตัวตัดสินเกมส์ กติกาแสนง่ายสำหรับมวยปล้ำ ใครที่ถึงจุดสุดยอดก่อนจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ วัดจากการเปลี่ยนแปลงของ ร่างกายที่ชี้ชัดจากเครื่องวัดที่รัดอยู่รอบต้นแขน คุณจะทำอย่างไรก็ได้ที่จะอยู่ทน อยู่นานบนเวที แล้วทำให้ คู่ต่อสู้สุขสมไปก่อนหน้าคุณ มันช่างเป็นกีฬาสำหรับมวลมนุษยชาติเสียจริงๆ แสงไฟบนที่นั่งของผู้ชมดับวูบ ก่อนที่ดวงไฟทั้งหมดจะส่องตรงมาที่เวทีทรงกลมที่ยกพื้นลอยเด่น ผมเชิด หน้าขึ้นเมื่อต้องยืนประจัญหน้ากับบิ๊กอายส์ที่จ้องกลับอย่างท้าทาย เสียงผู้ชมเงียบสนิทเพื่อรอเวลา และทันทีที่สัญญาณการแข่งขันดังขึ้น เสียงเชียร์ก็กระหึ่มลั่นสเตเดียม ภาพการแข่งขันทั้งหมดถูกดึงขึ้นไป บนจอมอนิเตอร์ และถ่ายทอดไปยังผู้ชมทางบ้านที่รับชมได้ทางอินเตอร์เนทสามมิติ ผมก้าววนไปด้านข้าง ก้มหน้าต่ำเหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่ายราวกับสิงโตที่รอขย้ำลูกกวางน้อย รูปร่างของบิ๊ก อายส์เพรียวกว่าผมเล็กน้อย ผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกตัดอย่างปราณีตรับกับหน้าคมสไตล์ยุโรปใต้ตามเชื้อ ชาติของเขา ทำให้บิ๊กอายส์ดูเซ็กซี่จนผมชักจะหมั่นไส้ เรียวปากนั่นยิ้มเชิญชวนอย่างน่าประหลาด ฟันขาวที่เรียงเป็นระเบียบเมื่อปรากฏออกมามันทำให้ผมตา พร่า และผมก็ไม่รอช้าที่จะบุกเข้าไปใช้มือดึงขากรรไกรเหลี่ยมนั่นเข้ามาใกล้แล้วฝังปากประกบลงไปอย่างที่ ใจนึกทำ ผมไม่ค่อยใช้วิธีจูบปากบ่อยนัก เพราะถึงแม้จะเป็นท่าที่ทำให้อีกฝ่ายเคลิ้มได้ง่ายก็เถอะ แต่ผมเลือกใช้กับ แค่บางคนที่ผมนึกอยากจะทำ อย่างเช่นบิ๊กอายส์เป็นต้น บิ๊กอายส์เผยอปากรับ ผมเป็นฝ่ายฉกลิ้นเข้าไปได้ก่อนแล้วตวัดลิ้นอย่างรวดเร็ว ปลายลิ้นโลมเลียไปทั่วช่อง ปาก บิ๊กอายส์เองก็ไม่ยอมแพ้ เกี่ยวกระหวัดลิ้นสู้ ฟันคมขบลงมาที่ริมฝีปากของผมเบาๆ เล่นเอาผมผวา เสียงโห่ร้องของคนดูเรียกสติกลับคืนมาได้ แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อในขณะที่ผมมัวแต่ใช้มือดึงหน้าของบิ๊ก อายส์ให้กระชับกับจูบ แต่บิ๊กอายส์กลับเอามือมาวางบนสะโพกของผมตอนไหนก็ไม่รู้ แถมยังกระชาก กางเกงสแปนเด็กซ์ลงไปอยู่ที่ต้นขา เผยให้เห็นอาวุธของผมที่จัดเตรียมไว้แล้ว อุปกรณ์อีกอย่างที่บังคับให้มีคือถุงยาง นักกีฬาทุกคนต้องสวมใส่ถุงยางในการแข่งขันและต้องเป็นถุงยางที่ ผ่านการตรวจสอบว่าได้มาตรฐาน ไม่ใช่ว่าเตรียมถุงยางที่มีอันตรายแก่คู่ต่อสู้มาใช้ และถุงยางที่ได้รับความ นิยมในหมู่นักกีฬาก็คือถุงยางที่มีรอยขรุขระเล็กน้อย ก่อนการแข่งขันพวกเราจะกระตุ้นตัวเองมาระดับหนึ่ง จนอาวุธพร้อมที่จะใช้งานก็จะใส่ถุงยางไว้ ก่อนใส่ กางเกงรัดรูปทับไว้อีกชั้น จริงๆ กางเกงก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกเพราะพวกเราก็ต้องเปลือยเปล่าเหลือแต่ รองเท้าบูทอยู่แล้ว กางเกงก็เอาไว้แค่โชว์แฟชั่นที่รับเป็นสปอนเซอร์ และเอาไว้หยามกันถ้าใครถูกถอด กางเกงก่อน และตามกติกาก็ห้ามดึงกางเกงกลับคืนเด็ดขาด เพราะถือว่าเป็นคะแนนของฝ่ายตรงข้าม อย่างเช่นตอนนี้ที่ผมหน้าชาเมื่อกางเกงลงไปกองอยู่ระหว่างขา อาวุธอันใหญ่โตของผมอวดตัวตั้งชี้หน้า ฟาดกับหน้าท้องดังเผียะ ในขณะที่บิ๊กอายส์ยักไหล่ กลั้นยิ้มและตาอัลมอนด์นั่นพราวระยับไปหมด “โธ่โว้ย” ผมสบถเบาๆ กัดริมฝีปากตัวเองอย่างเจ็บใจ ก่อนที่จะพุ่งตัวเข้าใส่คว้าร่างของบิ๊กอายส์ มากอดรัดพลางฝัง กึ่งปากกึ่งจมูกลงที่ซอกคอตามด้วยเม้มปากลงไป ดูเหมือนอาจจะเป็นจุดอ่อนเล็กๆ ของบิ๊กอายส์ มือเนียนนุ่มนั้นวางแนบตัวของผมพยายามที่จะผลักไส แต่ ผมก็รัดตัวของบิ๊กอายส์แน่น แถมยังใช้ท่อนขาเกาะเกี่ยวไปรอบต้นขาของบิ๊กอายส์ ผมยิ้มกับเนื้อนุ่มเมื่อได้ ยินเสียงครางลึกแผ่วเบาเมื่อผมใช้ปากงับไปที่กล้ามเนื้อหน้าอกที่พุ่งชูชัน ผมเลยใช้จังหวะนี้ผลักให้บิ๊ก อายส์หงายหลังลงไปบนพื้นเวทีที่เด้งรับน้ำหนักเราสองคนเมื่อผมล้มทับไปบนร่างของเขา ผมไม่รอช้าที่จะใช้ปากดูดที่หัวนมสีน้ำตาลแสนสวย บิ๊กอายส์สะดุ้งเอื้อมมือมาทุบที่ต้นแขนแล้วผลักผมจน ผมรำคาญ ต้องคว้าข้อมือสองข้างนั้นไปตรึงกับพื้นเหนือหัว ลิ้นของผมบรรเลงไปทั่วลานนมสองข้างจน น้ำลายเปียกชุ่ม ไม่สนใจว่าคู่แข่งจะดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ล่างเมื่อผมใช้กำลังที่แข็งแกร่งกดทับพลางใช้มืออีก ข้างดึงกางเกงของบิ๊กอายส์ลง แล้วใช้ท่อนขาช่วยจนมันขยับไปด้านล่างเรื่อยๆ แล้วผมก็ใช้ปลายเท้าเขี่ยมัน ออกไปจนพ้นร่างของบิ๊กอายส์ได้ในที่สุด เสียงโห่ร้องของกองเชียร์ฝ่ายผมเริ่มกระหึ่มดังกลบเสียงอีกฝ่าย ผมยังมองไม่เห็นอาวุธของบิ๊กอายส์ แต่รู้สึกได้ว่าคงใหญ่พอตัวเมื่อมันเบียดแน่นอยู่ที่ท้องน้อยของผม ถูไถ จนผมรู้สึกได้ถึงความลื่นของเนื้อถุงยางกลิ่นเปเปอร์มิ้นต์ “นายเสร็จฉันแน่ บิ๊กอายส์” ผมพูดเบาๆ ให้เราได้ยินกันสองคนเมื่อผมเลื่อนตัวลงต่ำไปที่ท้องน้อยที่แบนราบแล้วใช้ลิ้นเลียจนบิ๊กอายส์ เริ่มหอบลึก สัญญาณไฟกระพริบที่วงแขนของบิ๊กอายส์เริ่มทำงาน “คุณเก่งกว่าที่ผมคิดนะ” เสียงสั่นพร่าดังขึ้น ผมเพิ่งได้ยินเสียงบิ๊กอายส์ มันนุ่มเหมือนวิสกี้ชั้นเลิศ “แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก” ผมเลิกคิ้วยิ้มขำ ช่างกล้าพูดทั้งที่ตอนนี้ผมเป็นฝ่ายคว้าอาวุธของบิ๊กอายส์มากำไว้ในมือได้แล้ว แถมยังใช้ ปลายนิ้วบี้ไปที่หัวรบของมันเบาๆ แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้บิ๊กอายส์พล่านจนหลังแอ่น ภาพโคลสอัพใบหน้าของบิ๊กอายส์ฉายชัดบนจอมอนิเตอร์ยักษ์ เผยให้ใบหน้าที่บิดเบี้ยวเมื่อต้องกัดฟันทน ยิ่งทำให้ผมฮึกเหิมจนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แล้วใช้ปลายลิ้นแตะไปเบาๆ ที่หัวรบ แม้ว่ามันจะมีถุงยางกันไว้ ส่วนหนึ่ง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความเสียวซ่านลดลง เมื่อผมใช้ชั้นเชิงที่ชำนาญมาเป็นตัวช่วย “อ๊ากส์ ….” บิ๊กอายส์ตะโกนลั่น บิดตัวไปมา มือที่ถูกผมตรึงไว้สะบัดอย่างแรงจนหลุด ก่อนที่เขาจะทุบมันลงบนพื้นเวที เพื่อระบายความรู้สึก เมื่อผมครอบปากลงไปบนอาวุธของเขา อาวุธของบิ๊กอายส์ใหญ่และยาวจนผมตกใจอยู่เหมือนกัน ผมต้องเปิดปากกว้างผ่อนขากรรไกรเพื่อเปิด ลำคอ กว่าที่จะกลืนกินมันเข้าไปได้จนหมด กลิ่นเปเปอร์มิ้นต์ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนเมื่อผมใช้ลิ้นช่วยในช่อง ปาก จนบิ๊กอายส์ต้องใช้มือมาเสยผมของผมแล้วจิกแน่น พลางส่งเสียงครางอย่างกลั้นไม่อยู่ เสียงเฮดังลั่นเมื่อจอมอนิเตอร์กำลังแสดงถึงอัตราการเต้นของหัวใจและปริมาณสารอะดรีนาลินที่เริ่มทวี ปริมาณมากขึ้นของบิ๊กอายส์ ทำให้เจ้าตัวรู้ว่าตนเองเริ่มเสียเปรียบ ผมได้ยินเสียงสบถก่อนที่บิ๊กอายส์จะ รวบรวมพลังแล้วผลักหน้าของผมให้ถอนออกจากการครอบครองอาวุธในช่องปากจนผมหน้าหงาย บิ๊ก อายส์ใช้โอกาสนี้ดันตัวขึ้นนั่งหายใจหอบลึกให้การเต้นของหัวใจช้าลงโดยใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที เขาตั้งหลักได้แล้ว เมื่อผมพุ่งตัวไปหา บิ๊กอายส์ตั้งรับเขาจับท่อนแขนของผมแล้วหักไปทางด้านหลังจนผม ร้องลั่น บิ๊กอายส์ใช้ท่อนแขนรวบตัวของผมแล้วผลักให้หันหลัง ผลักจนผมหน้าคะมำนอนคว่ำไปกับพื้นแล้ว เขาก็กระโจนมานอนทาบ เสียงเฮของกองเชียร์ฝั่งบิ๊กอายส์เริ่มกลับมาส่งเสียงเมื่อเขาดึงกางเกงของผมพ้นไปจากท่อนขาจนได้ แล้ว โยนจนลอยวูบไปจนถึงคนดูที่นั่งแถวหน้าที่แย่งกันคว้าไว้ เขาจับมือผมที่ไขว้อยู่ด้านหลังแล้วทิ้งตัวมาที่ ระหว่างขาจนผมต้องอ้าขาออก ผมเริ่มเป็นฝ่ายเสียเชิงบ้างแล้ว บิ๊กอายส์ใช้มือจับหน้าให้ผมหันข้างมาแล้วเขาก็เป็นฝ่ายประกบปากลงมาบ้าง ปากเรียวนั่นดูดเบาๆ แล้ว สอดลิ้นร้อนเข้ามา แย่แล้ว ! จูบนั่นนุ่มนวลแต่เร่าร้อนชะมัด ผมไม่เคยเจอคู่ต่อสู้คนไหนใช้จูบแบบนี้มาก่อน ส่วนใหญ่มีแต่ตะโบมจูบ อย่างหื่นกระหาย บิ๊กอายส์เป็นคนแรก ที่ทำให้ผมเผลอไผลไปกับจูบนั่น เขาทำราวกับผมเป็นคนรักของเขา มือของบิ๊กอายส์เลื่อนไปที่สะโพกของผม ปลายนิ้วควานลึกเข้าไปที่ปากทางพลางนวดเฟ้น ผมเคลิ้มไปกับ ความรู้สึกที่สบายนั่น จนเมื่อรู้สึกตัวอีกทีผมก็สะดุ้งเมื่อปลายนิ้วสอดเข้าไปทั้งที่ผมยังงงอยู่กับจูบ ของบิ๊กอายส์ ผมเผลอครางออกมาอยู่ในลำคอ ล่องลอยไปกับปลายนิ้วแสนวิเศษ นานแล้วที่ไม่มีใครมาล้วงลับช่องทางนี้ เมื่อไม่มีใครมีความสามารถพอ ส่วนใหญ่จะแพ้ทางให้ผมเป็นฝ่ายบุกทะลวงมากกว่า หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อปลายนิ้วเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ซ้ำยังหมุนวนอยู่ในช่องทาง ผมพยายาม เรียกสติเมื่อรู้ว่าเครื่องวัดสัญญาณของผมมันเริ่มส่งไฟกระพริบบ้างแล้ว ผมเกร็งกล้ามเนื้อสู้ ถึงมันจะสร้างความเจ็บปวดให้ผมได้บ้างแต่มันก็ทำให้บิ๊กอายส์รู้ว่าสติของผมเริ่ม กลับคืนมา “คุณจะต้านทำไมบอมเบอร์ คุณเองก็รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ” บิ๊กอายส์ที่ยอมปล่อยปากผมให้เป็นอิสระเอ่ยถามให้ผมเจ็บใจเล่น “ผมก็แค่เสียเปรียบคุณเท่านั้นแหละ อ๊ะ …นี่คุณแหย่เข้าไปกี่นิ้ว” ผมร้องลั่น เมื่อความเจ็บปวดซ่านขึ้นมา ใจหายวาบเมื่อรู้สึกได้ว่า มันหาใช่นิ้วมืออย่างเมื่อครู่ไม่ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่เมื่อไม่ค่อยได้ใช้ช่องทางนั้น และด้วยขนาดอาวุธของบิ๊กอายส์ที่ใหญ่กว่าคู่แข่ง ทุกคนที่ผมเคยผ่านมา เมื่อหัวรบพุ่งเข้าชนมันก็ทำให้ผมเจ็บแปลบได้ไม่น้อย จนต้องแอ่นหลัง เงยหน้าเพื่อ ลดความเจ็บปวด ด้วยท่วงท่าที่เสียเปรียบจะขยับเขยื้อนก็ลำบาก บิ๊กอายส์ฉลาดมากเมื่อใช้ท่านี้ ผมต้องใช้มือดันพื้นเมื่อบิ๊ก อายส์ขยับตัวดึงดันตัวเองเข้าไป หัวรบปลายบานครูดกับผนังภายในทั้งเจ็บทั้งเสียวจนผมต้องกัดฟัน บิ๊กอายส์ก้มหน้าลงมาพรมจูบที่หลังคอ ดูดเบาๆ จนเสียวซ่านก่อนที่จะลากลิ้นลงมาตามกระดูกสันหลัง พร้อมๆ กับที่ขยับเอวสอดลึก “อ๊า …” เสียงของผมดังขึ้นจนผมตกใจตัวเองเมื่อรู้สึกได้ว่าบิ๊กอายส์ดันอาวุธนิวเคลียร์ทะลุทะลวงเข้ามาภายในตัว ของผมจนหมด เสียงกองเชียร์ทั้งสองฝ่ายเฮลั่นเมื่อรู้ได้ว่า ช่วงเวลาสำคัญมาถึงแล้ว บิ๊กอายส์ดึงเอวผม พร้อมใช้มือเกาะกุมอาวุธของผมทางด้านหน้าไว้แน่น ตั้งขาขึ้นมาเพื่อเตรียมเผด็จศึก ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// TBC ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// คุยกับคนแต่ง เ รื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องสมมติ เวลาที่เกิดขึ้นเป็นเวลาสมมติ เมืองในเรื่องเป็นเมืองสมมติ และที่สำคัญ กีฬาที่เกิดขึ้นเป็นกีฬาสมมติ ไม่ได้มีอยู่จริง ทุกอย่างเป็นมโนกรรมของคนแต่งโดยแท้
อยากไปดูกีฬาแบบนี้บ้างจังเลยยย
อะไรกันนั่น
กรี๊ดกร๊าดดด อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว อย่าให้รายการกีฬานี้พักโฆษณานานนักนะคนเขียน คนอ่านรออยู่ครับผมมม
กรี๊ดดดดดดดด ค้างมากค๊าาาาาา
เร้าใจสุดๆ
โอย เลือดท่วม
กีฬาแบบนี้มีที่ไหน อยากไปดูบ้าง
อ๊ายยยยยย กีฬาอะไรกันนี่ ทำไมมันเรียกเลือดได้ขนาดเน้~ :m25:
:pighaun: :haun4: เลือดจะหมดตัว
ฉายเว็บอะไรเนี่ย *.,*
ขอเลือดสำรองให้ผู้ชมด้วยค่ะ! :jul1:
มวยปล้ำแถวไหนเนี่ย 5555
:z13: กีฬาอะไรเนี่ยน่าดูจิงๆ
ห้องแห่งความลับ ==> หุหุ ขอให้ชีวิตคู่มีความสุขนะทั้งสองคน
มวยปล้ำที่ปล้ำกันจริงๆ :haun4:
วะ วะ วะ ว้าวววววว
รอๆๆๆๆๆ
เอาชนะ บทที่ 2 ช่องทางนั้นตอดรัดกว่าที่ผมคิด จนผมแทบจะทนไม่ไหว แม้ว่าผมจะเคยคิดไว้แล้วว่าร่างกายของบอมเบอร์ แชมป์หลายสมัยต้องเป็นร่างกายที่วิเศษที่สุดแต่ผมก็ไม่ เคยนึกว่ามันจะสุดยอดขนาดนี้ ผมเผลอสูดปากด้วยความเสียวซ่านในขณะที่มือช้อนสะโพกหนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อให้ยกขึ้น แล้วใช้มือ กอบกุมจรวดของบอมเบอร์เอาไว้ แล้วผมก็ตั้งเข่ายืดตัว ไฟที่แขนของเราทั้งคู่กระพริบวิบวับแข่งกันบอก ถึง อารมณ์ที่จวนเจียนจะระเบิดเต็มที วันนี้เป็นวันที่ผมรอคอยมานานตั้งแต่ผมเริ่มเข้าสู่ลีกของมวยปล้ำ ผมเฝ้าแต่ติดตามผลงานของ บอมเบอร์ เดอะเฟมัสเซอร์ตี้ มาโดยตลอด ผมหลงใหลเขา เขาเป็นเหมือนไอดอลของผม ผมรู้จักกล้ามเนื้อทุกมัด เส้น ขนทุกเส้นที่ปรากฏอยู่บนร่างกายที่สวยงาม ร่างนี้มันช่างเหมือนประติมากรรมอันงดงามที่ผมมองไม่เคย เบื่อ ผมรู้มาว่าบอมเบอร์เป็นลูกครึ่งเอเชีย-ยุโรป ช่างเป็นส่วนผสมที่ลงตัวกับรูปร่างสูงเต็มไปด้วยมัดกล้าม คิ้ว เข้มพาดเฉียงอยู่เหนือดวงตาสีน้ำทะเล จมูกโด่งได้รูปรับกับเรียวปากแสนสวย ผิวเนียนที่ไม่มีร่องรอยตก กระและมันช่างนุ่มมือเมื่อผมได้สัมผัส แก่นกายขนาดใหญ่พอดีกับตัวเขานั่นอีกเล่าเป็นอีกสิ่งที่ใครๆ ก็อยากแตะต้อง มันช่างได้รูปทรงที่งดงาม เหมือนพระเจ้าประทานทั้งหมดมาให้เขา บอมเบอร์ เดอะเฟมัสเซอร์ตี้แต่เพียงผู้เดียว ผมเฝ้าฟิตซ้อมตัวเองอย่างมีวินัย ใต่เต้าจากลีกเล็กๆ มาเพียงเพื่อวันนี้เท่านั้น วันที่ผมจะได้เป็นเจ้าของ ร่างกายนี้บนเวทีของลีกสูงสุด และตอนนี้แก่นกายของผมก็ได้ฝังเข้าไปในร่างกายของบอมเบอร์จนมิดด้าม ผมพร้อมแล้วที่จะมอบ ความสุขสมให้แก่แชมป์เปี้ยน ผมดึงอาวุธของผมออกมาจนหมิ่นเหม่แล้วทะลวงกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว บอมเบอร์เงยหน้าร้องลั่น ภาพ จากจอมอนิเตอร์แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดระคนเสียวซ่าน เสียงโห่ร้องกึกก้องของคนดูทั้งสองฝ่ายไม่มี ผลอะไรกับผม เมื่อผมรู้สึกได้ว่า ณ เนวาราสเตเดี้ยมแห่งนี้ มีแค่ผมกับบอมเบอร์เท่านั้น “เบาหน่อยสิโว้ย มันเจ็บนะ” บอมเบอร์ตะโกนลั่น เขาใช้ท่อนแขนดันตัวเองยกสูงจากพื้นเพื่อลดแรงกดจากอาวุธของผม ผมเกร็ง กล้ามเนื้องัดมันให้แหงนหน้าในช่องทางจนปลายถูไถอยู่กับผนังด้านหนึ่ง บอมเบอร์สะดุ้งเฮือก ลำแขน หมดเรี่ยวแรงจนต้องวางราบแล้วซุกหน้าลงไปบนพื้นเวที หัวใจของผมเต้นรัวเมื่อค้นพบของดีเข้าแล้ว ไม่รอช้า ผมรีบหมุนวนสะโพกให้แท่งร้อนกระแทกตำแหน่งนั้น เป็นการคอนเฟิร์มอีกรอบ “อ๊ากสสสส” ไฟที่แขนของบอมเบอร์กระพริบถี่ยิบ ร่างกายนั้นสั่นเทาเหมือนลูกนก ช่องทางยิ่งตอดรัดจนผมเองต้องกัด ฟันไว้ ผมใช้มือตบสะโพกแน่นเป็นการกระตุ้น “ผมจะทำให้คุณมีความสุขนะบอมเบอร์ แล้วคุณจะไม่มีวันลืมผมเชียวละ” มือที่คว้าจรวดของบอมเบอร์เริ่มสาวขึ้นลงในขณะที่ผมดึงแท่งร้อนออกมาแล้วแทงกลับเข้าไปตรงตำแหน่ง นั้นย้ำๆ มืออีกข้างก็ช้อนไปรอบเอวแล้วโอบกระชับบังคับให้สะโพกนั้นยกขึ้นรับกับการโจมตีของผม “อื้มมม” “โอยสุดยอด” ผมร้องลั่นสวนกับเสียงกลั้นครางของบอมเบอร์ ในขณะที่เป็นฝ่ายบุกแต่ผมเองกลับกระสันไปถึงขั้วหัวใจ แต่แชมป์ก็ยังคงเป็นแชมป์ บอมเบอร์ถือโอกาสที่ผมเผลอปล่อยอารมณ์ไปกับการบุกทะลวง เขากัดฟันดัน ตัวเองขึ้นมาจนทรงตัวอยู่บนเข่าเสมอกับผม ผมต้องหยุดโจมตีเมื่อบอมเบอร์เอนตัวมาทางด้านหลังทิ้ง น้ำหนักลงมาอย่างรวดเร็ว จนผมเสียหลักหงายหลัง “โอ๊ย” ผมร้องลั่นเมื่อก้นของบอมเบอร์กระแทกลงที่ท้องน้อยจนผมจุก แท่งร้อนที่ยังคาอยู่ในช่องทางของบอมเบอร์ แทบหัก แชมป์เปี้ยนสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อดับความเสียวซ่าน ก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับมานั่ง คร่อมอยู่บนสะโพกของผมแล้วเผขิญหน้าซึ่งกัน เขาเอื้อมมือมาตบแก้มผมเบาๆ เป็นเชิงสัพยอก “คุณนี่ก็เก่งกว่าที่ผมคิดนะ เกือบทำผมเสร็จไปแล้ว แต่ยังหรอกถ้าผมเสร็จคุณง่ายๆ คงไม่ก้าวมาถึงจุดนี้” บอมเบอร์กระตุกยิ้ม “เดี๋ยวผมจะสอนให้คุณรู้ว่าทำอย่างไรถึงจะได้เป็นแชมป์” พูดจบบอมเบอร์ก็ขยับสะโพกหมุนวนเบียดแนบแน่นอยู่กับสะโพกของผม แล้วเกร็งกล้ามเนื้อส่วนล่างที่มี อาวุธของผมฝังแน่นอยู่ในนั้น ผมสูดปากลั่นเมื่อรู้สึกถึงการบีบรัดไปทั้งแท่ง ซ้ำร้ายเขายังก้มลงมาใช้ปาก เม้มที่ซอกคอของผมแล้วดูดอย่างแรง “โอว้...” ถูกโจมตีถึงสองจุดพร้อมกัน ผมแทบรับมือไม่ไหว แต่เหมือนบอมเบอร์เองก็กลัวอยู่เหมือนกันเมื่อต้องเป็น ฝ่ายรับ ที่มักจะเสียเปรียบกว่าฝ่ายรุก เขาจึงฝืนยืดตัวขึ้นใช้มือดันสะโพกของผมไว้เพื่อให้อาวุธของผมหลุด ออกจากช่องทางของเขา หลุดออกไปแล้ว ผมมองตามช่องทางนั้นอย่างเสียดาย อาวุธของผมอวดกายชี้หน้าตัวเองราวกับจะ สมน้ำหน้า เสียงโห่ร้องของกองเชียร์ดังก้องเมื่อแชมป์เปี้ยนยังไม่แพ้ บอมเบอร์ไม่รอช้า เขาจับขาของผมแยกกว้างแล้วไถลตัวนอนคว่ำอยู่ระหว่างขา ใช้มือช้อนพวงแฝดของผม ขึ้นแล้วใช้ปลายลิ้นเลียไปที่รอยแยกลงไปถึงช่องทางของผมอย่างรวดเร็ว “อ๊า....” ผมดิ้นพล่าน มือปัดป่ายไปมา มือแกร่งของบอมเบอร์ยึดต้นขาของผมให้ตรึงแน่นอยู่กับพื้นแล้วยิ่งรุกด้วย ลิ้นร้อนอย่างได้ใจ ผมพยายามเกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้องเพื่อยกลำตัวขึ้นมาแต่ก็ทำไม่สำเร็จ เมื่อร่างกายมัน หมดแรงซะดื้อๆ เมื่อปลายลิ้นนั่นล้วงเข้าไปในช่องทางของผม แล้วบอมเบอร์ก็เลื่อนตัวขึ้นมา จรวดมิสไซล์ที่ใส่ปลอกสีสดตามแฟชั่นตีหน้าท้องอวดตัวดังเผียะ เขาจับมัน ตีกับอาวุธของผม ถูไถไปมาก่อนที่เขาจะดันจรวดของเขาใส่ในช่องทางของผม ผมตาเหลือกอ้าปากค้างร่างแข็งเกร็ง ความเจ็บปวดมาเยือนจนตัวแทบปริแตกเป็นเสี่ยง บอมเบอร์เองก็อึ้ง ชะงักค้างเมื่อสอดใส่เข้าไปได้เพียงครึ่งทาง เขาเหลือบตามองสภาพของผมแล้วหรี่ตาอย่างสงสัย “อย่าบอกนะ ว่านี่เป็นครั้งแรกของคุณ บิ๊กอายส์” ผมไม่ตอบเพราะพูดไม่ออก แต่ก็เป็นจริงตามนั้น ช่องทางนั้นยังบริสุทธิ์เพราะตั้งแต่แข่งผมเป็นฝ่ายบุกมา ตลอด บอมเบอร์คือคนแรกของผม แม้สติจะยังไม่กลับคืนมาเต็มที่ แต่ถ้ามองไม่ผิดผมเห็นแววแห่งความภาคภูมิใจฉายออกมาจากดวงตาสีน้ำ ทะเล มันเป็นดวงตาของผู้ครอบครองเมื่อบอมเบอร์โน้มตัวมากระซิบที่ข้างหูของผม “อย่าเกร็งตัว ปล่อยตามสบาย แล้วคุณจะหายเจ็บ” เขางับลงมาที่ติ่งหู แหย่ลิ้นเข้าไปในรูหู ปลายลิ้นของเขาลากมาที่ปากของผมแล้วประกบลงมา ผมเสียท่าให้แก่บอมเบอร์อย่างสิ้นเชิงเมื่อเขาเบียดริมฝีปากลงมาอย่างเอาจริง ผมเม้มปากเพื่อไม่ให้เขา สอดลิ้นลงมาได้แต่เมื่อเขาเม้มไล่ไปตามเรียวปากแถมยังใช้จมูกโด่งมาชนกับจมูกของผมจนหายใจไม่ออก ผมก็ต้องสำลักเมื่อกลั้นหายใจนานเกิน แล้วบอมเบอร์ก็สอดลิ้นมาจนได้ จูบของเขาคราวนี้ระทึกใจยิ่งกว่าจูบรอบแรกไม่รู้กี่ล้านเท่า ผมเผลอนิด เดียวเขาก็ตวัดปลายลิ้นเกาะเกี่ยวอยู่หมัด สมองของผมแทบหยุดทำงาน ไม่เพียงแค่นั้น สองมือของเขาขยำหน้าอกของผม ปลายนิ้วดึงดัน บีบเคล้นไปที่หัวนมจนผมหอบกระเส่า แล้วเขาก็ค่อยๆ ดันจรวดเข้าซองช้าๆ ผมสั่นไปทั้งตัว ความรู้สึกครั้งแรกของคนอื่นเป็นอย่างนี้หรือเปล่าไม่รู้ คือมันเจ็บที่ช่องทางด้านล่างเมื่อ กล้ามเนื้อถูกแหวกออก แต่มันก็เสียวสะท้านไปกับการเล้าโลมจนผมต้องใช้แขนโอบล้อมไปรอบลำตัวแกร่ง ของเขาแล้วกอดกระชับเอาไว้ อะดรีนาลินหลั่งไหลจนเครื่องส่งสัญญาณถี่เร็วทั้งของผมและของเขา ผมรู้สึกได้ถึงเสียงครางลึกในคออย่าง พอใจเมื่อจรวดลำใหญ่สอดเข้ามาได้เต็มลำ บอมเบอร์หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง “ร่างกายของคุณนี่มันช่าง...” แชมป์เปี้ยนจับขาสองข้างของผมให้ยกขึ้นเกี่ยวไปรอบเอวหนาของเขา แล้วยืดตัวทรงตัวด้วยเข่าเพียงข้าง เดียว ส่วนขาอีกข้างเหยียดตรงใช้ส้นเท้าตรึงกับพื้นเวที แขนขวาเหยียดขึ้นชูนิ้วกลางเหนือหัว ผู้คนโห่ร้อง ให้กับท่าไม้ตายเผด็จศึกนั่น เขาใช้นิ้วกลางมาแตะที่ยอดอาวุธของผมก่อนคว้ามันไว้ในมือ ข้างหนึ่ง ก่อนที่ เขาจะซอยถี่ยิบทั้งมือและสะโพก “อ๊า....” ผมร้องลั่นสเตเดี้ยมกับท่าที่ผมเห็นมาหลายปี แม้จะศึกษามาตลอดและเตรียมรับมือเต็มที่แต่เมื่อเจอของ จริงผมถึงรู้ว่าทำอะไรไม่ได้เลย สะโพกของผมลอยอยู่กลางอากาศในขณะที่สะบักติดพื้น ขาสองข้างเกาะ เกี่ยวไปรอบเอวแกร่งก็เกร็งตัวกับการบุกจนยิ่งบีบรัดรุนแรง สิ่งที่ทำได้คือระบายอารมณ์ด้วยการใช้แขน ฟาดไปกับพื้น เจ็บปวดอย่างที่สุดในช่วงแรกก่อนที่ความเจ็บจะหายไปทิ้งไว้แต่ความเสียวซ่านไปทุกอณูขุมขน ยิ่งจรวด ของบอมเบอร์กระแทกกระทั้น ผมยิ่งบิดกายเร่าไปกับการโจมตี “โอ...บิ๊กอายส์ คุณมันวิเศษที่สุด” เสียงบอมเบอร์สบถลั่นเมื่อเขาเองก็กัดฟันข่มอารมณ์ไว้ ผมกับเขาสบตากันเมื่อร่างกายของเราเขม็งเกลียว ด้วยกันทั้งคู่ สัญญาญไฟที่แขนกระพริบถึงดวงสุดท้ายเมื่อเราทั้งคู่เหมือนเส้นด้ายที่ถูกดึงจนใกล้จะขาดรอมร่อ แต่ผม รู้สึกได้ถึงการแข็งขืนที่มากกว่าเดิมของอาวุธที่ล่วงล้ำอยู่ในร่างกาย มันบอกให้ผมรู้ว่าบอมเบอร์ใกล้จะหมด ความอดทนแล้ว ผมตัดสินใจในเสี้ยววินาทีสุดท้าย ไอดอลของผมต้องเป็นไอดอลตลอดไป ผมเอื้อมมือไปวางทับมือที่บีบเค้นอาวุธของผมอยู่แล้วออกแรงช่วย บีบไปอีกชั้นหนึ่ง ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อกล้ามเนื้อบีบตัวค้างปล่อยของเหลวอยู่ในปลายถุงยางดังฟู่ บอมเบอร์เองก็ชะงักงัน ผมรู้สึกได้ถึงการบีบอัดอยู่ในช่องทางของผม ไฟที่จับสัญญาณของเอนโดฟรินทำงานทันที คนดูยืนปรบมือ กันเกรียวกราวโห่ร้องทั่วสนาม เมื่อจอมอนิเตอร์แสดงตัวเลขให้รู้ว่า ผมถึงจุดสุดยอดก่อนบอมเบอร์ไม่ถึง วินาที บอมเบอร์ทรุดตัวลงซบมาที่หน้าอกของผมอย่างหมดแรงก่อนที่พี่เลี้ยงนักกีฬาจะกรูกันเข้ามาช่วยจับเรา แยกออกจากกันและคลุมผ้าลงมาบนเนื้อตัวเปล่าเปลือยพร้อมทำความสะอาดให้ร่างกายของเราจนเอี่ยม อ่อง แล้วผมก็ยืนขาสั่นอยู่ข้างหนึ่งของกรรมการโดยมีบอมเบอร์ยืนอยู่อีกข้างหนึ่ง “ผู้ชนะ ได้แก่....บอมเบอร์ เดอะเฟมัสเซอร์ตี้” ทันทีที่เสียงโฆษกประกาศจบ เสียงเฮและเสียงเป่าปากก็ดังขึ้นไปทั่วสารทิศ กรรมการชูมือให้บอมเบอร์ ภาพที่แสดงบนจอมอนิเตอร์บอกว่าเขากำลังฝืนยิ้ม ผมยังขาสั่นไม่หายเมื่อแต่งตัวเป็นชุดลำลองเรียบร้อย และกำลังจะเดินไปขึ้นรถยนต์เพื่อกลับที่พักพร้อมพี่ เลี้ยง แต่ก็ต้องหยุดเมื่อบอมเบอร์ก้าวมาขวางไว้ด้วยสีหน้าขรึม “เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป” “มีอะไรหรือครับ บอมเบอร์” ผมยิ้มให้แต่บอมเบอร์กลับไม่ยิ้มตอบ “คุณนี่เก่งกว่าที่ผมคิดไว้เยอะนะ บิ๊กอายส์” เขาแค่นยิ้มใส่ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมบอมเบอร์ดูจะไม่ชอบหน้าผมนัก นามบัตรใบสวยถูกหย่อนลงมาในกระเป๋าเสื้อของผม บอมเบอร์พูดทิ้งทายให้เราได้ยินกันแค่สองคน “อย่านึกว่าผมไม่รู้นะ ว่าคุณเป็นฝ่ายล้มมวยให้ผม เที่ยงคืนคืนนี้ ไปหาผมที่ยิมส่วนตัวของผม ถ้าคุณไม่มา ผมไม่รับประกันความปลอดภัย” บอมเบอร์เดินจากไปแล้ว ผมดึงนามบัตรขึ้นมาดู แล้วผมก็มาตามคำท้าจนได้ เมื่อผมยืนนิ่งอยู่ที่หน้าทางเข้ายิมของเขา เปล่าเลย ผมไม่ได้กลัวสักนิด ที่ผมมาเพราะผมอยากเจอกับบอมเบอร์ต่างหาก //////////////////////////////////////////////////////////// TBC /////////////////////////////////////////////////////////
อยากจู๋จี๋เป็นการส่วนตั๊ว ส่วนตัวเหรอจ๊ะบิ๊กอายส์ :z1: กีฬาอะไรก็ไม่รู้ ถูกใจเป็นที่ซู้ดดดดดด :katai2-1:
โอยย สุดยอดมาก
มีต่อที่ยิมส่วนตัวอีกนะฮะ :haun4:
ติดใจละซี้ -.,-
อ๊ะ...มีอแข่งนอกรอบ อิอิ
ชอบบบบบบ อิอิอิ
โอ้ยยย กรี๊ดดดดดด ค้างงงงง
เป็นกีฬาที่เล่นได้แต่ผู้ชายสินะ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ><
กีฬานี้มีที่ไหน!!! จะไปดู~
:haun4: วิ่งไปเตรียมเลือด เหอๆ
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ติดใจอ่ะสิ มีเจอนอกรอบด้วย
อุต๊าา เด็ดมาก เราชอบ 5555
มโนได้แจ่มแท้ :pighaun: :jul1:
เป็นกีฬาที่ :jul1: :jul1: ได้ดีเจรงๆ
แซ่บสุดๆ กีฬาแบบนี้จัดที่ไหน เดี๋ยวตามไปเป็นสปอนเซอร์ให้ รอต่อจ้า
ร้อนแรงมากเลยค่า
อูยยย แซ่บมาก :pighaun: :katai4:
:z1: แหม่ เป็นกีฬาที่เหมาะกับสาววายจริงๆ ฮาาาาาา
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาชนะ บทที่ 3 เขาเห็นแล้ว เขาเห็นร่างสูงสมส่วนนั่นจากกล้องตัวเล็กที่ติดอยู่หน้ายิมของเขาที่แสดงอยู่ในจอมอนิเตอร์ ตรงหน้า บอมเบอร์กดปุ่มเปิดประตูอัตโนมัติให้เปิดกว้างก่อนที่ตัวจริงของบิ๊กอายส์จะก้าวเข้ามายืนเด่นอยู่ กลางโรงยิม บิ๊กอายส์มองโดยรอบด้วยความทึ่ง โรงยิมส่วนตัวของบอมเบอร์มีอุปกรณ์ออกกำลังกายครบครัน มีแม้กระทั่งเวทีเล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางห้อง เวทีที่ย่อขนาดมาจากสนามแข่งขันจริงวางยกสูงจากระดับพื้น ประมาณเท่าเอวของเขา บิ๊กอายส์ไม่แปลกใจที่บอมเบอร์ยังคงความแข็งแกร่งของร่างกายไว้จนรักษา แชมป์ไว้ได้หลายสมัยเพราะเขาดูแลร่างกายตัวเองถึงขนาดนี้ นักกีฬารุ่นน้องก้าวขึ้นไปยืนอยู่กลางเวที เขาเหยียดเต็มความสูงตัวมองหาเจ้าของสถานที่ จนกระทั่งเขา สบตากับบอมเบอร์ที่ยืนมองเขาลงมาจากชั้นลอย บิ๊กอายส์จับจ้องที่ร่างแข็งแกร่งไม่คลาดสายตา ราวกับจะกลืนกินร่างที่เดินลงบันไดลงมาให้หมดทั้งตัว แม้แต่ตอนที่บอมเบอร์มาหยุดยืนกอดอกอยู่ต่อหน้า เขาก็ยังมองไม่ละเว้น “นายยอมแพ้ทำไม อีกนิดเดียวนายก็จะชนะและเก็บแต้มไว้แล้วนี่” นั่นคือประโยคแรกที่แชมป์เปี้ยนทักทายเขาเมื่อเผชิญหน้า “ผมไม่ได้อยากเอาชนะคุณ บอมเบอร์” บอมเบอร์ขมวดคิ้ว จ้องมองดวงตาเรียวอย่างสงสัยแกมสนใจในตัวหนุ่มน้อยตรงหน้า ดูจากหน้าตาและ รูปร่างแล้วอย่างไรอายุก็ไม่เกิน 22 แน่ๆ “นายเข้าวงการมวยปล้ำแล้วไม่ได้หวังชัยชนะ แล้วนายหวังอะไรฮึ พ่อหนุ่ม” บิ๊กอายส์กวาดสายตาไปทั่วเรือนร่างงดงามได้สัดส่วนที่ซ่อนอยู่ในชุดบอดี้สูทรัดรูปสำหรับออกกำลังกาย อย่างหลงใหล เขาก้าวไปข้างหน้าจนประชิดตัวเจ้าของสถานที่ ใช้หลังมือลูบไล้ไปที่โหนกแก้มจนถึงคาง สากเพียงแผ่วเบา “หวังในตัวคุณไงล่ะ บอมเบอร์ คุณไม่มีวันรู้หรอกว่าผมรอวันนี้มานานแค่ไหน วันที่คุณจะมองเห็นผมอยู่ใน สายตาของคุณ” อาคันตุกะพูดจบเขาก็ยกมือฉวยไปที่ท้ายทอยของบอมเบอร์แล้วเหนี่ยวไว้ ก่อนที่เขาจะประกบปากลงไป ไม่ใช่เกมส์กีฬา ไม่ใช่การเอาชนะ แต่มันเป็นสิ่งที่เขาอยากทำมาตลอด เขาอยากได้ร่างกายของบอมเบอร์ อยากที่จะลูบไล้และละเลงลิ้นร้อนให้ทั่วเรือนร่าง กลืนกินทั้งตัวประดุจว่าคนที่เขากอดรัดอยู่ในตอนนี้เป็น เนื้อสมันอันโอชะสำหรับเสือดาวที่แสนปราดเปรียวอย่างเขา ปากร้อนดูดเม้มไปที่เรียวปากอิ่ม มือของบิ๊กอายส์ลูบไล้ไปที่บอดี้สูทเนื้อเนียน เท่านี้ก็เหมือนกระแสไฟฟ้า ส่งผ่านไปที่ร่างกายของบอมเบอร์จนเขาเผลอตัวจูบตอบบิ๊กอายส์โดยไม่รู้ตัว บอมเบอร์น่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรก ว่าเขาเองก็ติดใจร่างกายแกร่งตรงหน้าตั้งแต่อยู่บนเวทีแล้ว เขาเล่นกีฬามา นาน ใช่ว่าไม่เคยรู้จักคำว่าพ่ายแพ้ แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาต้องเดินไปท้าทายคู่ต่อสู้ให้ตามมาถึงสถานที่ ส่วนตัว บิ๊กอายส์คือคนแรก เขาติดใจร่างกายคู่แข่ง ไม่ว่าจะเป็นตอนที่อาวุธนิวเคลียร์บุกทะลวงอยู่ในร่างของเขา หรือตอนที่เขาเองเป็น ฝ่ายบุกทะลวงช่องทางคับแน่นได้ใจนั่น ทุกสถานะมันทำให้เนื้อตัวสั่นเทาอย่างที่ไม่เคยเกิดกับใครมาก่อน ตลอดระยะเวลา 10 ปีที่เขาโลดแล่นอยู่ในวงการ บอมเบอร์ยกมือมาปลดกระดุมเสื้อเชิตเนื้อเนียนของบิ๊กอายส์ออก แต่มันก็ช่างชักช้าในความรู้สึก เขาอยาก ที่จะลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อแน่นจนใจจะขาด แล้วเขาก็อดใจไม่อยู่จนต้องกระชากเสื้อบางนั้นออกจนขาด วิ่นติดมือในที่สุด กว่าจะรู้สึกตัวบอมเบอร์ก็ยืนเปลือยเปล่าอยู่กลางเวที บอดี้สูทถูกเหวี่ยงไปกองอยู่พื้นด้านล่าง และตอนนี้ เขากำลังเป็นฝ่ายปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกจากตัว ให้บิ๊กอายส์เหลือแต่เนื้อตัวเท่าเทียมกันกับเขา ร่างกำยำในพิกัดน้ำหนักไลท์เฮฟวี่เวทยืนสบตากันอยู่กลางเวที ดวงตาสองคู่แข่งกันแสดงถึงความกระหาย ในเรือนร่างสมบูรณ์แบบของอีกฝ่าย ลมหายใจผ่าวร้อนรินรดจนแทบได้กลิ่นปะทุของอะดรีนาลินในร่างกาย ก่อนที่จะทั้งคู่จะโผเข้าหาและกอดรัดซึ่งกันและกัน ใบหน้าแนบชิด จนต่างฝ่ายต้องเอียงหน้าเพื่อให้จมูกโด่งหลบกันพ้น เรียวปากอิ่มภายนอกประกบกันแน่น ไม่เหลือช่องว่างอย่างสมบูรณ์ แต่ภายในโพรงปากกลับแลกลิ้นกันอย่างเผ็ดร้อน บิ๊กอายส์ใช้มือกอบกุม สะโพกแน่นของบอมเบอร์แล้วรั้งเข้ามาจนอาวุธกลางลำตัวปะทะกันอยู่ระหว่างหน้าท้องที่บดเบียด ส่วน บอมเบอร์ใช้มือกอดรัดไปรอบลำตัวจนหน้าอกทั้งคู่ถูไถแทบไฟลุก บิ๊กอายส์เป็นฝ่ายขัดขาแล้วใช้น้ำหนักตัวโถมทับให้บอมเบอร์หงายหลังลงไปกลางพื้นเวที แชมป์เปี้ยนรอง รับร่างกายของนักกีฬารุ่นน้องที่ไม่ยอมให้ช่องว่างของลำตัวห่างกันแม้แต่มิลลิเมตร บิ๊กอายส์ปล่อยให้ริม ฝีปากอิ่มของบอมเบอร์เป็นอิสระ เขามองใบหน้าหล่อเหลาเบื้องล่างอย่างยั่วเย้าพลางใช้นิ้วมือลูบไล้ไปที่ ข้างแก้มจนกระทั่งแตะไปที่ริมฝีปากเบาๆ บอมเบอร์จ้องตอบอย่างไม่ยอมแพ้ เขาส่งปลายลิ้นมาเลียที่นิ้ว มือเรียว ก่อนที่จะดูดมันเข้าไปในปาก “อย่ายั่วผมให้มากกว่านี้เลย เท่านี้ผมก็แทบคลั่งแล้ว” บิ๊กอายส์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วพริ้ว เขาก้มหน้าลงใช้ปลายลิ้นแตะไปที่หัวนมสีน้ำตาลอ่อน ดูดดุนอย่างถูกใจ พลางชักนิ้วเข้าออกในช่องปากจนหน้าอกของบอมเบอร์แข็งขันเป็นไตชูชันสู้ลิ้นร้อน บอมเบอร์ส่งเสียงคราง ฮืออย่างกลั้นไม่อยู่ บิ๊กอายส์เลื่อนตัวลงต่ำไปเรื่อยๆ เขาแวะเวียนลากเลื้อยปลายลิ้นจนน้ำลายเปียกชุ่มไปทั่วลำตัว แล้ว ใบหน้าของเขาก็มาหยุดอยู่ที่กึ่งกลางร่างกายของบอมเบอร์ในที่สุด อา ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างเมื่อเห็นจรวดของบอมเบอร์อย่างเด่นชัด เมื่อไม่มีถุงยางมาปกปิดความงดงาม ของมันบิ๊กอายส์ก็ยิ่งหลงใหล เขาไม่รอช้าที่จะแตะปลายลิ้นลงที่ยอดแหลมแล้วใช้ปากเม้มลงไปเบาๆ “อวู บอมเบอร์สูดปาก เจ้าเด็กบ้านี่มันช่างสร้างความกระสันให้เขาอย่างคาดไม่ถึง เขาผงกหัวขึ้นมองก็เห็นบิ๊ก อายส์ใช้ลิ้นเลียไปทั่วทั้งลำแท่ง ทุกเส้นเลือดที่ปูดโปน ทุกพื้นที่ผิวหนังที่ขยายตัว ก่อนที่เขาจะเงยหน้าส่ง เสียงครางดังลั่นเมื่อบิ๊กอายส์กลืนมันเข้าไปในช่องปากในที่สุด ลิ้นของบิ๊กอายส์ทำงานอยู่ในช่องปากที่บรรจุส่วนยื่นขยายของเขาจนเต็มช่อง บอมเบอร์รู้สึกถึงอัตราการ เต้นของหัวใจที่เร็วแรง กล้ามเนื้อทุกส่วนเขม็งเกลียวไปหมดจนเขาอยากจะทำอะไรบางอย่างเพื่อระบาย ความรู้สึกออกมา และเหมือนว่าบิ๊กอายส์จะรู้ใจ ร่างที่เพรียวกว่าจึงค่อยๆ หมุนตัวกลับ หันปลายเท้ามา ทางใบหน้าของบอมเบอร์ก่อนที่จะปีนขึ้นไปนอนทับร่างแกร่งของแชมป์เปี้ยนทั้งที่ยังกลืนกินอาวุธแท่งสวย ไม่ยอมปล่อย และตอนนี้อาวุธแท่งหนักของบิ๊กอายส์ก็จ่ออยู่ใกล้ใบหน้าของของบอมเบอร์ เขาเข้าใจ จุดประสงค์ของนักกีฬารุ่นน้องเป็นอย่างดี จึงได้ใช้มือคว้าหมับปลายนิ้วบี้ไปที่หัวรบปลายบาน กดหนัก เป็นเชิงเตือนไปครั้งหนึ่งก่อนที่จะส่งเข้าไปในปากของตัวเองอย่างรวดเร็ว “อื้ม บิ๊กอายส์เม้มปากรัดจรวดจนแน่น เสียงครางดังอยู่ในคอเมื่อบอมเบอร์ค่อยๆ ดูดกลืนขีปนาวุธเข้าไปช้าๆ เขาเคยถูกบอมเบอร์ทำอย่างนี้มาแล้วบนเวทีแข่งขันเมื่อช่วงหัวค่ำ แต่ตอนนั้นความรู้สึกเสียวซ่านเทียบ ไม่ได้เลยกับตอนนี้ ที่ไม่มีอะไรมาปกคลุมสัมผัสระหว่างแท่งเนื้อของเขากับลิ้นร้อนของบอมเบอร์ เขาได้แต่ กลั้นใจรอให้บอมเบอร์เปิดคอแล้วกลืนส่วนของเขาให้ผ่านเข้าไปจนหมด แล้วบอมเบอร์ก็งับปากเบาๆ เป็น สัญญาณบอกความพร้อม เขาพร้อมแล้ว และบอมเบอร์ก็พร้อมแล้ว ศึกยกแรกเกิดขึ้นกับบอมเบอร์ทางด้านล่างและบิ๊กอายส์ทาง ด้านบนในท่ากลับหัวกลับหาง เมื่อต่างคนต่างงัดไม้เด็ดมาจัดการกับอาวุธของอีกฝ่ายที่อยู่ในช่องปากของ ตน แต่ดูเหมือนบิ๊กอายส์จะได้เปรียบเพราะเป็นฝ่ายขยับสะโพกช่วยหมุนวนกระแทกกระทั้นให้แท่งร้อน หนักถูไถเข้ากับผนังลำคอของบอมเบอร์ได้มากกว่า นักกีฬารุ่นน้องเสียววูบตั้งแต่ช่วงอกไปจนถึงท้องน้อย ช่วงล่างแข็งขืนจนต้องใช้ปลายเท้าจิกลงไปกับพื้นเวที มันฉุดรั้งไว้ไม่อยู่แล้ว บิ๊กอายส์ใช้มือช่วยดันตัวเองกับพื้นคร่อมสะโพกของบอมเบอร์ ร่างกายของเขา จวนเจียนระเบิดจนต้องใช้ท่าวิดพื้นเพื่อกระแทกสะโพกให้เข้าจนลึก บอมเบอร์ต้องใช้มือจับสะโพกแกร่งที่ ยกขึ้นลงถี่ยิบ เขาเองก็แทบทนไม่ไหวเมื่อบิ๊กอายส์ทั้งดูดทั้งเม้มจนต้องยกขาขึ้นหนีบไปรอบลำคอของบิ๊ก อายส์พร้อมกับการบีบรัดอย่างทรมาน บอมเบอร์แทบสำลักเมื่อจู่ๆ ขีปนาวุธแท่งยักษ์ก็ระเบิดฉีดผลผลิตอยู่ในช่องปาก ส่วนที่เหลือจากที่เขาไม่ได้ กลืนลงไปไหลทะลักออกมาตามมุมปากจนไหลเปรอะลงมาที่ข้างแก้ม ก่อนที่เขาจะเบิกตากว้างเมื่อใน จังหวะเดียวกันบิ๊กอายส์ก็เม้มแรงๆ ตรงโคนจรวดจุดชนวนจนตัวเขาเองก็ต้องปล่อยลาวาออกมาพุ่งเข้าไป ในลำคอของบิ๊กอายส์ที่กลืนกินลงไปแทบไม่เหลือ บิ๊กอายส์ฝืนตัวนิ่งอยู่ในท่านั้นทั้งที่ท่อนแขนสั่นเทาไปหมด รสชาติที่เขาเฝ้ารอไม่คาวอย่างที่เขาคิด แต่มัน ช่างกำลังดีอยู่ในความรู้สึก เขายกหัวขึ้นคายจรวดร้อนให้เป็นอิสระพลางดึงตัวเองออกจากช่องปากของ บอมเบอร์ ก่อนที่จะพลิกตัวไปนอนหอบเคียงข้างแชมป์เปี้ยน “นี่นายอายุเท่าไหร่ บิ๊กอายส์” บอมเบอร์เอ่ยถามเสียงสั่น เมื่อรู้สึกถึงความแข็งแรงของร่างกายของหนุ่มน้อย บิ๊กอายส์หันมามองก่อนตอบ ให้บอมเบอร์ตกใจ “ผมอายุ บอมเบอร์ชะงัก เขาดันตัวเองให้ลุกนั่งแล้วมองไปทั่วร่างกายของคนที่ยังนอนแผ่อย่างไม่เชื่อสายตา อายุ เวลานาน เขานึกทึ่งและคิดไปในอนาคตว่าร่างกายของบิ๊กอายส์ที่ยังเติบโตไปได้มากกว่านี้จะสูงใหญ่และ แข็งแรงมากขนาดไหนในวันที่สมบูรณ์เต็มที่ ช่างต่างจากเขาที่เริ่มร่วงโรยลงไปเมื่อเข้าสู่วงการมาถึงสิบปี ตอนที่เขาเข้ามาในวงการมวยปล้ำก็อายุ เท่ากับบิ๊กอายส์ตอนนี้ บอมเบอร์ถอนหายใจ นี่เขาอายุมากกว่าบิ๊กอายส์ถึงสิบปีเชียวหรือนี่ “คุณถอนหายใจทำไม” บิ๊กอายส์ลุกขึ้นนั่งตาม พลางเอื้อมมือมาเช็ดคราบที่มุมปากให้จนหมด ดวงตาที่จ้องมองบอกถึงความ หลงใหลไม่ปิดบัง “เห็นนายแล้วรู้สึกว่าตัวเองแก่น่ะสิ” “ไม่ คุณไม่แก่เลย คุณยังดูแข็งแรง งดงามเสมอ” บิ๊กอายส์รีบพูด เขาเขยิบตัวเข้ามาใกล้ เอื้อมมือไปลูบไล้ตามช่องของกล้ามเนื้อ “ผมปลื้มคุณตั้งแต่เข้าวงการ ทุกครั้งผมต้องจดจ้องไปที่คุณโดยไม่อาจละสายตาได้ ผมอยากเข้าใกล้อยาก สัมผัสคุณอย่างนี้ แต่คงเป็นไปไม่ได้กับคนดูกีฬาธรรมดา ผมเริ่มดูแลตัวเองตั้งแต่เด็ก เฝ้าฝึกฝนตัวเอง ลง แข่งมวยปล้ำจากลีกรองๆ เพื่อวันนี้ วันที่ผมจะได้อยู่ใกล้คุณ วันที่คุณจะมีผมอยู่ในสายตา และวันนี้ผมก็ทำ สำเร็จ คุณเป็นสิ่งมีค่าสำหรับผม” ดวงตาสีน้ำตาลมองเขาอย่างเทิดทูน บอมเบอร์อึ้งกับสายตาคู่นั้น บิ๊กอายส์เขยิบตัวเข้ามาใกล้จนตัวแทบจะเกยอยู่บนตัวเขา หนุ่มน้อยประคองใบหน้าของเขาไว้แล้วประกบ ปากคลอเคล้าอย่างอ่อนหวาน บอมเบอร์ไม่แปลกใจอีกแล้วที่เขาตกอยู่ในภวังค์กับจูบของบิ๊กอายส์ หนุ่มน้อยวัยกระเตาะค่อยๆ ไล่ขบเม้มไปตามขอบปากนุ่มก่อนที่จะสอดปลายลิ้นชื้นเข้าไปแตะทีละส่วนใน ช่องปาก มันเชื่องช้าแต่เร้าอารมณ์จนแทบขาดใจจนบอมเบอร์ถึงกับเผลอถอนหายใจออกมาเมื่อร่างกาย ส่วนนั้นแข็งขืนด้วยความต้องการอีกครั้ง ไม่ต่างอะไรกับบิ๊กอายส์เมื่อขีปนาวุธของเขาเริ่มร้อนระอุขึ้นมาอีกครั้ง “ผมขอเป็นฝ่ายเข้าไปในตัวคุณก่อนได้ไหม” บิ๊กอายส์ส่งเสียงออดอ้อน พลางเอื้อมมือไปคลึงเคล้าอยู่ที่แท่งเอ็นสวยอย่างติดใจ บอมเบอร์ไม่ตอบเขาดึง มือของบิ๊กอายส์ออกจากการเกาะกุม ลุกขึ้นเดินไปที่มุมหนึ่งของเวทีที่มีโต๊ะตัวเล็กวางอยู่บนพื้น แล้วล้วง หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากลิ้นชัก เมื่อบอมเบอร์หันกลับมาก็เกือบชนเข้ากับร่างของบิ๊กอายส์ที่ตามติดมา บอมเบอร์ได้แต่อมยิ้มกับคนใจร้อน ก่อนที่เขาจะจับเอวของบิ๊กอายส์แล้วยกตัวขึ้นให้หนุ่มน้อยนั่งห้อยขาอยู่บนขอบเวที บอมเบอร์มองไปที่ขีปนาวุธใหญ่เกินตัว ที่ตอนนี้พุ่งชูชันชี้หน้าเจ้าของ แล้วแชมป์เปี้ยนก็หยิบสิ่งที่อยู่ในมือ มาฉีกออก ถุงยางกลิ่นหอมปรากฎอยู่ในมือ เขาบรรจงครอบถุงยางลงไปอย่างระมัดระวังจนกระทั่งถึงโคน แล้วเขาก็ยืนสบตาเป็นเชิงอนุญาต บิ๊กอายส์ยิ้มกริ่ม เขากระโดดลงมายืนกับพื้นแล้วเป็นฝ่ายยกเอวบอมเบอร์ให้นั่งอยู่บนขอบเวทีบ้าง บอม เบอร์มองอย่างสงสัยในสิ่งที่เด็กซุกซนกำลังจะทำ บิ๊กอายส์โน้มหน้าของบอมเบอร์มาจูบจนเคลิ้มไปอีกรอบ ก่อนที่เขาจะพลิกตัวของบอมเบอร์อย่างรวดเร็วให้แชมป์เปี้ยนนอนคว่ำหน้าเอวพาดขอบเวที หนุ่มน้อยจับ ขาของบอมเบอร์ให้ลอยอยู่กลางอากาศ แล้วเขาก็ดึงมันแยกออกจากกันโดยที่มีตัวเขาอยู่ระหว่างกลาง บิ๊กอายส์ย่อตัวลงจนใบหน้าอยู่ตรงระหว่างขา เขาใช้มือกอบเนื้อสะโพกหนั่นแน่นให้เปิดทางจนเห็น ช่องทางสีสวยแล้วเขาก็ยื่นหน้าเข้าไปใช้ปลายลิ้นโลมเลีย “อะ บอมเบอร์ที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเวทีครึ่งตัวเงยหน้าร้องลั่น ความเสียวสะท้านแล่นวูบกับท่าจู่โจมเดียวกับที่ เขาใช้บนเวทีเมื่อตอนหัวค่ำแต่ตอนนี้เขากลีบโดนเข้าเสียเอง ตัวเขาเกร็งไปหมดเมื่อบิ๊กอายส์กอบกุมอาวุธ ที่แกว่งไปมาของเขาไว้ในอุ้งมือแล้วสาวเบาๆ ไม่รู้ว่าบิ๊กอายส์ยืดตัวขึ้นยืนตอนไหน เมื่อเขารู้สึกตัวอีกทีมือแกร่งของบิ๊กอายส์ก็จับกระชับที่ต้นขาของเขา ให้เปิดกว้าง แท่งร้อนจ่อติดอยู่กับทางเข้า “ผมรอวันนี้มาเกือบสิบปี ผมจะทำให้คุ้มค่ากับวันเวลาที่ผมรอคอย” บอมเบอร์ได้ยินเสียงบิ๊กอายส์ลอยมาตามลมอย่างอ่อนหวาน /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
โอ้ยย ค้างงงงงง
ค้างมว๊ากกกกกก :katai1:
อร๊ายยยย ขาดตอนค่าาา :pighaun:
:katai1:
อ๊ากกกกกก แค่เรื่องแรกก็กำเดาจิไหลแล้วเค่อะ :m25:
:a5: ค้างสุดๆ
มาต่อเร็วๆนะ
ค้างงงงงงงง
ตอนหน้าคงจะต้องเตรียมทิชชู่ไว้ล่วงหน้าก่อนเลยสินะ
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
อรั้ยยยยยยย :jul1:
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :haun4:
ค้างเลย :z1:
ตอนหน้าต้อง :haun4: มากแน่ๆ
เหอๆๆ หยิบทิชชู่มะทันเลย :haun4:
:jul1: เลือดหมดตัวเลย รอตอนหน้า
ขอเลือดกรู๊ปโอ 1 ถุงด่วน
:jul1:
ตัดฉับทรมานใจมว๊าก
ค้างอีกแว้วววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด แบ่บ มันบอกไม่ถูกเลยค่า
:hao7: :hao6:
ค้างสุดๆ มาด่วนๆ :ling1:
กรี๊ด คำเดียวสั้นๆแต่มีความหมาย
ขาดใจตาย :jul1:
:pighaun:
เอาชนะ บทที่ แชมป์เปี้ยนกัดฟันเมื่อความรู้สึกเจ็บจี๊ดชำแรกแทรกตัวเข้ามาในร่างกาย มันอึดอัดรัดรึงแต่ก็รัญจวนใจจน เผลอครางเสียงกระเส่า หัวรบปลายบานได้มีโอกาสบุกทะลวงโจมตีอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้ที่ไม่มีความกดดันใน การแข่งขันมาเกี่ยวข้อง มันทำให้บอมเบอร์ซ่านไปทั้งตัวด้วยอารมณ์ที่หวามไหว บิ๊กอายส์ดันตัวเข้ามาช้าๆ เขารู้จักอาวุธของตัวเองดีว่ามันใหญ่โตเกินอายุ เขาไม่อยากให้บอมเบอร์ต้อง เจ็บปวดก่อนหฤหรรษ์ หนุ่มน้อยค่อยๆ เลื่อนสะโพกสอดใส่สลับกับที่โน้มตัวลงไปจูบไล่ที่ไหล่ลงมาตาม กล้ามเนื้อหลังที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ กลิ่นกายนั้นเร้าใจจนบิ๊กอายส์แทบทนไม่ได้เขาอยากจะบุกทะลวง เข้าไปใจแทบขาด แต่ก็ต้องยั้งใจไว้ก่อน ทำได้แค่เพียงใช้ปลายลิ้นดูดชิมรสของเหงื่อนั้นจนทั่วแผ่นหลัง “อา บอมเบอร์พึมพำไม่ได้ศัพท์ ต้นขาของเขาสั่นสะท้านไปหมดเมื่อขีปนาวุธนั่นไม่ใช่แทงทะลุมาธรรมดาแต่มัน หมุนวนปลายช้าๆ อยู่ในช่องทางคับแน่น มันทรมานจิตใจจนเขาแทบคลั่ง กำปั้นแข็งทุบลงไปที่พื้นเวทีเพื่อ ระบายความอึดอัดจนด้านข้างมือแดงเถือก ท้องน้อยเกร็งตัวแข็งเป็นลำไปหมดเนื้อตัวแทบระเบิดจนกระทั่ง เขารู้สึกได้ว่าขีปนาวุธนั่นพุ่งทะยานเข้ามาในร่างกายของเขาหมดทั้งลำ “ฟู่ ร่างกายของคุณช่างคับแน่น ตอดถี่จนผมไม่อยากจะเชื่อ กว่าจะเข้าไปจนหมดผมต้องกลั้นใจแทบแย่” บิ๊กอายส์รำพันเมื่อหยุดพักให้บอมเบอร์หายใจลึกยาวปรับสภาพชั่วขณะ “ก็ใครใช้ให้นายใหญ่โตเกินเด็กอย่างนี้ล่ะ นี่ บอมเบอร์เอียงหน้ามาตอบโต้ บิ๊กอายส์ยิ้มกว้างอย่างถูกใจ เขาจับปลายเท้าสองข้างของบอมเบอร์ให้เกี่ยว ไปรอบเอวของเขา มือหนาโกยเนื้อบั้นท้ายแน่นขึ้นสูง จนเผยให้เห็นโคนอาวุธที่ฝังตัวอยู่ในช่องทาง บิ๊ก อายส์ขยับตัวดึงมันออกมาจนเกือบครึ่ง แล้วดันกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว “อ๊า บอมเบอร์ส่งเสียงร้อง เขาเงยหน้าหอบเมื่อรู้สึกจุกไปทั้งหน้าท้อง แต่บิ๊กอายส์ก็ไม่ปล่อยให้เขาได้พัก หนุ่ม น้อยควงสว่านแท่งร้อนในร่างเขา ให้มันไปกระทบกับผนังช่องทางลับ ยิ่งเมื่อมันไปถูกจุดสำคัญข้างใน เสียง ร้องของบอมเบอร์ก็ยิ่งโหยหวน “คุณรู้ไหม ผมดีใจมากนะที่ตอนแข่งกันบนเวทีผมไปเจอจุดนี้เข้า ผมจะทำให้คุณกระสันจนต้องร้องขอผม ไม่ขาดปากเชียวละ” บิ๊กอายส์หัวเราะ เขาถูไถหัวจรวดเข้ากับจุดนั้นย้ำเน้นๆ บอมเบอร์ถึงกับตัวแอ่น ขาสองข้างสั่นไหวจนต้อง ใช้เท้าเกี่ยวกันอยู่ตรงเอวของบิ๊กอายส์ แล้วเหนี่ยวรั้งให้หนุ่มน้อยยิ่งกระชับสะโพกเข้ากับช่องทาง บิ๊กอายส์ เองก็หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อช่องทางรัดรึงถี่ยิบ ขีปนาวุธถูกรัดโดยรอบจนเขาต้องสูดปากอย่างเสียวซ่าน แล้วนักกีฬารุ่นน้องก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว มือที่โกยเนื้อบั้นท้ายย้ายไปจับกระชับที่เอวค่อดของบอมเบอร์ แล้ว เขาก็สูดหายใจเข้าปอดลึกยาวก่อนที่จะซอยสะโพกดึงดันอาวุธเข้าไปในช่องทาง แรง และเร็ว พร้อมโยกมือ ให้ร่างของบอมเบอร์สอดประสานกับจังหวะที่เขาเร่งเร้า “โอ้ “อ๊า เสียงครางของเขาดังสลับกับบอมเบอร์ ปะปนกับเสียงกระแทกกระทั้นของเนื้อตัวทั้งสอง เสียงนั้นดังลั่น จนบิ๊กอายส์แทบแยกไม่ออกว่าเสียงอะไรกันแน่ แต่ที่รู้คือตอนนี้เขาปวดหนึบไปทั่วท้องน้อยเมื่อช่องทาง ของบอมเบอร์ตอดถี่เหลือเกิน แล้วอยู่ๆ บิ๊กอายส์ก็อ้าปากค้างเมื่อขีปนาวุธของเขาจุดระเบิดและแตกโพละ พร้อมกับที่บอมเบอร์ก็เกร็งตัวมือทั้งสองกำแน่น เมื่อกล้ามเนื้อช่วงล่างบีบจนสมองขาวโพลน นักกีฬาทั้งสองชะงักงันอยู่ในท่านั้นพักใหญ่ ก่อนที่สติจะกลับคืนมาสู่ร่าง เสียงหอบกระเส่ารุนแรงดังสอด ประสานแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน บอมเบอร์หมดแรงจนปลายเท้าที่เกี่ยวรอบลำตัวของบิ๊กอายส์แทบจะร่วง มากองกับพื้น ถ้าไม่ได้มือของบิ๊กอายส์ช่วยยึดไว้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ถอดถอนอาวุธออกจากช่องทางช้าๆ จนได้ยินเสียงดังฟุบ เมื่อมันหลุดออกมาจนหมด บิ๊กอายส์พลิกตัวนักกีฬารุ่นพี่กลับมาแล้วดึงแขนให้เขาลุกขึ้นมานั่งห้อยขาอยู่ที่ขอบเวทีตามเดิม เขาดึง ใบหน้านั้นเข้ามาแล้วบรรจงจูบที่เรียวปากนั้นเป็นการขอบคุณ บอมเบอร์มองตาสีน้ำตาลที่หยาดเยิ้มไป ด้วยน้ำหล่อเลี้ยงจนสวยกว่าเดิม เขาอดใจไม่ได้ที่จะจูบคืนที่เปลือกตาของบิ๊กอายส์ “นายนี่มันเกินเด็กจริงๆเลย พับผ่า” บอมเบอร์บ่นพึมพำเมื่อดึงเอวหนุ่มน้อยเข้ามาใกล้แล้วค่อยๆ ถอดถุงยางออก น้ำรักขาวขุ่นอัดแน่นเต็มล้น อยู่ที่ปลายถุง เขาโยนมันทิ้งในถังขยะ มือเรียวเอื้อมจับขีปนาวุธที่ยังร้อนชื้นมากอบกุมเบาๆ ก่อนที่เขาจะ โดดลงมายืนอยู่ที่พื้นแล้วลากท่อนเอ็นของบิ๊กอายส์ที่ยังอยู่ในมือให้เดินตามแทนที่จะลากแขนไปทาง ห้องน้ำที่อยู่มุมหนึ่งของโรงยิม “ฮื้อ หนุ่มน้อยส่งเสียงดุ เมื่อมือนั้นบี้หัวรบของเขา บอมเบอร์หัวเราะเบาๆอย่างชอบใจที่ได้แกล้งร่างสูงเกินอายุ จนบอมเบอร์ผลักให้บิ๊กอายส์ไปยืนอยู่ใต้ฝักบัว เขาเปิดน้ำจนละอองละเอียดของสายน้ำกระจายรดร่างของ เขาและบิ๊กอายส์จนเปียกปอน บอมเบอร์กดสบู่เหลวมาถูจนเป็นฟองในมือ ก่อนที่จะลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ของรุ่นน้องโดยเฉพาะตรงกึ่งกลางลำตัวที่เขาบรรจงขัดถูทุกซอกทุกมุม “คุณแกล้งผม” บิ๊กอายส์ประท้วงเสียงหอบกับการกระทำของบอมเบอร์เมื่อความต้องการคุกรุ่นขึ้นมาอีกรอบ แชมป์เปี้ยนยิ้มกริ่มเขาดันตัวบิ๊กอายส์จนหลังติดผนังห้องน้ำ แล้วเอียงหน้ามาดูดที่ซอกคอของบิ๊กอายส์จน เป็นรอยแดง “ก็นายอยากเก่งทำไมล่ะ” บอมเบอร์พึมพำเมื่อก้มหน้าไปใช้ปากเม้มที่ยอดอกสีสวย “นายทำให้ฉันเสร็จพร้อมนายครั้งนี้ เป็นครั้งที่สองแล้ว ถ้านับเมื่อบนเวทีด้วย จนฉันชักจะกลัวนาย” มือเรียวของแชมป์เปี้ยนลูบไล้ไปทั่วร่างกายที่ยังเต็มไปด้วยฟองสบู่ เขาเตะขาให้บิ๊กอายส์ยืนกว้างขึ้น ส่งปลายนิ้วไปแวะเวียนที่ใต้ถุงเนื้อแฝดนุ่ม ก่อนที่จะสอดมันเข้าไปในช่องทางของบิ๊กอายส์ที่สะดุ้งเฮือก ยก มือทั้งสองวางไปที่บ่ากว้างของบอมเบอร์แล้วจิกจนเล็บแทบจะฝังเข้าไปในเนื้อ ส่วนอีกมือบอมเบอร์ วนเวียนบีบเค้นอยู่รอบแท่งเนื้อจนมันพุ่งชูชันแข็งขันอีกครั้ง “พิสูจน์กันอีกสักรอบนะ ว่าเราจะเสร็จพร้อมกันอีกหรือเปล่า” บอมเบอร์ย่อตัวคุกเข่าจนใบหน้าอยู่ตรงกับขีปนาวุธยักษ์ ฟองสบู่กลิ่นหอมยังติดอยู่ตามต้นขา มันดึงดูดให้ เขายื่นหน้าเข้าไปใช้ลิ้นล้างฟองก่อนลากเลื้อยไปดูดกลืนแท่งเนื้อตรงหน้าเข้าไปจนถึงลำคอ ปลายนิ้วที่ยัง แช่อยู่ในช่องทางขยับเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาขยับหัวเข้าออกบิ๊กอายส์ส่งเสียงครางลั่น เกร็งตัวจนหลัง แนบผนังชื้นเงยหน้าหอบกระเส่า บอมเบอร์ยิ้มอย่างได้ใจเมื่อเขาปลุกอารมณ์รุ่นน้องจนติด ปากค่อยคลายท่อนเนื้อออก ร่างสูงแข็งแกร่งยืด ตัวขึ้นมาเต็มความสูง เขาขยับปลายนิ้วที่สอดเข้าไปได้ถึงสามนิ้วเพื่อเป็นการเปิดทางเพราะรู้ว่าบิ๊กอายส์ยัง ใหม่สำหรับช่องทางด้านหลัง จนเมื่อร่างกายของหนุ่มน้อยพร้อม เขาก็ดึงปลายนิ้วออกแล้วแทรกจรวดลำ ใหญ่ของเขาเข้าไปแทนที่ สายน้ำละเอียดช่วยให้ทุกส่วนลื่นไหลได้ดีกว่าที่คิด แม้กระนั้นบิ๊กอายส์ก็ยังนิ่วหน้าเมื่อจรวดเคลื่อนที่พุ่ง ตรงทะยานเข้าไปเรื่อยๆ บิ๊กอายส์เสียวกระสันถึงกับต้องใช้ท่อนแขนโอบไปรอบลำคอของบอมเบอร์ที่โน้ม ตัวมาบดริมฝีปากกับเขาอย่างเร้าร้อน เนื้อตัวที่เปียกปอนถูไถกันจนร้อนผ่าวใต้สายน้ำ บอมเบอร์ครางอย่างพอใจเมื่อเขาดันตัวเข้าไปได้จนหมด ช่องทางที่ใหม่สดขยับตัวต้อนรับการมาเยือนจากเขาด้วยการตอดรัดถี่ยิบ เนื้อตัวหอมกรุ่นมันเรียกร้องให้ เขาลูบเฟ้น บีบเค้นอยู่ในมือ อาวุธของบิ๊กอายส์พุ่งชูชันเบียดหน้าท้องจนบอมเบอร์กระเจิดกระเจิง บอมเบอร์ไม่รอช้า เขาดันตัวจนแผ่นหลังของบิ๊กอายส์ยึดแน่นกับผนังแล้วบอมเบอร์ก็ใช้พละกำลังอัน แข็งแรงยกขาของบิ๊กอายส์จนลอยขึ้นมาเกี่ยวอยู่กับเอวค่อดของเขา บิ๊กอายส์ผวากอดรัดไปรอบคอของ บอมเบอร์เพราะกลัวจะตกลงมา แต่บอมเบอร์ก็เอาอยู่ บอมเบอร์ดึงสะโพกออกมา แล้วดันตัวเข้าไป เมื่ออยู่ในท่านี้อาวุธของเขายิ่งเข้าไปลึก มันบุกทะลวงอยู่ ภายในจนบิ๊กอายส์พล่านไปหมด หนุ่มน้อยเกร็งตัวติดผนังขาสองข้างบีบไปรอบลำตัวของรุ่นพี่แน่น บอม เบอร์ใช้มือกอบไปที่บั้นท้ายของบิ๊กอายส์แล้วจับกระชับให้ร่างนั้นยอมรับการโจมตีจากเขา “โอว บิ๊กอายส์ร้องลั่นเมื่อกล้ามเนื้อตรงนั้นกระแทกกระทั้นจนถึงใจ เขากอดรัดร่างกายหนั่นแน่นของบอมเบอร์ ราวกับลูกลิงกอดรัดมารดา แต่มีหรือที่จะยั้งบอมเบอร์ได้เมื่อเขาก็ตื่นเต้นไปกับร่างกายของบิ๊กอายส์จนไม่ อยากรอช้า “บิ๊กอายส์ บิ๊กอายส์” แชมป์เปี้ยนพึมพำเสียงกระเส่าอยู่กับอกกว้าง ยอดอกแข็งเป็นไตท้าทายให้เขาใช้ปากขบลงไป ผลัดกันทั้ง สองข้าง รอยแดงเป็นปื้นถูกทิ้งไว้บนร่างกายเนียน เหมือนจะแสดงความเป็นเจ้าของให้รู้ว่า ร่างกายของบิ๊ก อายส์ต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น “อ๊ะ บอมเบอร์อุทานเมื่อเขารู้สึกถึงการบีบรัดอย่างรุนแรงจากช่องทางของบิ๊กอายส์ มันเตือนให้เขาซอยสะโพกถี่ ยิบ เสียงร้องลั่นของบิ๊กอายส์บอกให้เขารู้ ว่าคนที่เกาะเกี่ยวอยู่บนร่างของเขาก็ใกล้ระเบิดเต็มที “โอ้ มายก็อด” บอมเบอร์ร้องลั่นเมื่อช่องทางแคบนั่นบีบรุนแรง จนท้องน้อยของเขาเขม็งเกลียว กระตุกอยู่สองสามทีก็ ปล่อยผลผลิตอัดเข้าไปในทางนั้น “อ๊า เสียงบิ๊กอายส์ครางยาวนานแทบจะพร้อมกับเขาดังลั่น ช่องทางของบิ๊กอายส์ยังไม่หยุดตอดรัด มันรีดเอา ของเหลวไปจากบอมเบอร์จนหมดเนื้อหมดตัว บอมเบอร์หอบถี่เมื่อเขาเงยหน้าสบตากับบิ๊กอายส์ ที่มองเขา ตาค้าง ให้ตาย บอมเบอร์ยอมรับกับตัวเองว่าเขาติดใจร่างกายนี้เสียแล้ว มันช่างวิเศษสุดไม่ว่าจะร่วมรักกันในตำแหน่งไหน บิ๊กอายส์ทำให้เขาตื่นเต้น และสุขสมจนเขาไม่อยากให้ร่างกายนี้ตกเป็นของใคร เขาโน้มหน้าไปจูบรับขวัญ บิ๊กอายส์คงเจ็บเนื้อตัวอยู่ไม่น้อยกับการมีเซ็กส์รอบนี้ แต่ทำอย่างไรได้ บอม เบอร์ฉุดรั้งจิตใจไม่อยู่จริงๆ เขาสอดลิ้นเข้าไปควานลึกในช่องคอของหนุ่มน้อยอยู่พักใหญ่ถึงได้ยอมถอด ถอนริมฝีปากออกมา “ฉันคิดว่า ฉันกำลังหลงนาย บิ๊กอายส์” บอมเบอร์ยอมรับเสียงสั่นเมื่อเขาเอียงหน้าไปใกล้ จนหน้าผากของเขาชนกับหน้าผากของบิ๊กอายส์ “ฉันไม่อยากให้ใครมาแตะต้องร่างกายของนาย นอกจากฉัน” แชมป์เปี้ยนยกมือลูบไล้ร่างกายนั้น จนถึงแก่นกายที่อวดชูอยู่ตรงหน้าท้องของเขา “นายจะยอมไหม” บิ๊กอายส์ช้อนตาขึ้นมอง เขายังเกาะเกี่ยวอยู่บนร่างแกร่งเมื่อบอมเบอร์ยังไม่ยอมปล่อยเขา “แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง” “เลิกเล่นมวยปล้ำซะ แล้วไปทำอะไรก็ได้ กลับไปเรียนหนังสือ หรือจะทำงานก็แล้วแต่นาย แต่ว่า บอมเบอร์กระชับร่างนั้นจนแนบสนิท “นายต้องเป็นของฉันอย่างนี้ ตลอดไป” บอมเบอร์กระซิบเสียงหวานจนบิ๊กอายส์สะท้าน เขาสบตากับบอมเบอร์ที่มองมาอย่างรอคอยคำตอบ หนุ่มน้อยพยักหน้า บอมเบอร์หัวเราะอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะขยับสะโพกเมื่อร่างกายเรียกร้องอีกครั้ง ////////////////////////////จบตอนแล้วจ้ะ////////////////////////////// กรี๊ดดดด แต่งจนจบ โดยยังมีชีวิตอยู่ เป็นไงกันบ้างคะ คนอ่าน แจ้งข่าวด้วยการเม้นท์ให้ทราบบ้างนะ ว่าพอใจหรือเปล่า ป แต่บางทีคนแต่งก็ตันด้วยพล็อตล่ะนะ เอาเป็นว่า ถ้าคนอ่านอยากอ่านพล็อตไหน ก็ลองเสนอมานะคะ ถ้าคนแต่งสามารถต่อยอดแต่งให้ได้ ก็จะจัดให้ แล้วจะลงชื่อเป็นเครดิตให้ ว่าได้ไอเดียจากใคร อิอิ ขอบคุณค่ะ
:jul1: ขอรถพยาบาลด่วน
อ่า.....ร้อนแรงกันจริง :haun4:
:hao7: :hao7:
:ling1: :ling1: :ling1: ตายค่ะตายยยยยย ร้อนแรงมากเกินไปปปปปป
อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
เลือดทะลักจริงๆ
หื่นแตก.... :hao6:
พระเจ้า ตายสนิทค่ะ อั่ก :jul1: :jul1: :jul1:
โอ้ย ตาย ตาย ตาย
สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆ ขออีกน่ะค้าาาๆๆๆๆ
:m25: //ไม่มีคำอธิบาย
เลือดท่วมทุกตอน
หนุ่มๆร้อนแรงกันจริงๆ พล็อตใหม่ขอเสนอ หนุ่ม นร ใน รร โฮะๆ ๆ
เกินคำบรรยาย
ดุเดือด เลือดสาดสุดๆอ่ะคู่นี้ :jul1:
รอๆๆๆๆ
รอเริ่องต่อไป
โอ้ยยยยย จิงๆแล้วแอบอยากอ่านต่อแบบ ถ้ากลับไปแข่งอีก แล้วจะเปนยังไง :hao3: :hao3: :hao3:
ความนำ
สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆ
:hao6: อินโทร แซ่บ และหื่น :haun4:
น้องเต้ กับปั๋ว เดอะซี่รี่ย์
มารอเจิมนี้แค่อินโทรนะเนี้ย
แค่อินโทรก็เด็ดละ =.,=
ว้าวๆๆๆ เด็กมัธยม มุ้งมิ้ง 5555
แอร๊ยยยยยยยยยยย ถูกใจเหลือเกินเจ้าค่ะ :pighaun:
แซ่บๆทุกเรื่องเลยอ่ะ :haun4:
โอ้ววววว น่าติดตามมากๆค่ะ
นัทรุนแรงจริงๆ เบาๆหน่อยเดี๋ยวเต้ช้ำหมด :hao6:
ฮักกกกกกก :a5:
ขอเลือดสำรองด่วนๆ :haun4:
นัทก็ถนอมเต้หน่อยสิ
:z13:
รอๆๆๆๆ
รักสุดขั้ว บทที่ 1 สิ้นสุดคำสั่งของอาจารย์ผมก็เดินมาที่โต๊ะเรียนแถวสุดท้ายที่มีผู้ชายหน้าตาคมนั่งอยู่ก่อนแล้ว “เตวิชไปนั่งติดกับณัฐธีร์ตรงนั้นนะ แถวสุดท้ายน่ะมีที่ว่างเหลืออยู่ที่หนึ่ง” ผมยิ้มให้เพื่อนใหม่เมื่อเดินมาถึงโต๊ะเรียน แต่คนที่อาจารย์ชี้มาแล้วเรียกชื่อว่าณัฐธีร์ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มตอบ ซ้ำยังหันหน้าหนีไปทางอื่น ในขณะที่นั่งกางขาไขว่ห้างแล้วสั่นเบาๆ วาดแขนข้างหนึ่งมาที่พนักพิงของเก้าอี้ ที่ผมกำลังหย่อนตัวนั่งลงไป ทั้งหมดทำให้ผมต้องหุบยิ้มเจื่อนๆ ของผมลง แถมยังไม่กล้าทิ้งตัวไปพิงพนัก เพราะถ้าทำอย่างนั้นก็คล้ายกับณัฐธีร์กำลังโอบบ่าผมอยู่ วันแรกสำหรับการย้ายที่เรียนมาในช่วงกลางเทอมของโรงเรียนชายล้วนชื่อดังแห่งหนึ่งดูจะไม่ราบรื่นอย่างที่ คิดเสียแล้ว เมื่อหมดชั่วโมงแรกณัฐธีร์ก็หันมาหา เปลือกตาสองชั้นหรี่มองแล้วถามเสียงห้วน “เฮ้ย ไอ้เด็กใหม่ ชื่ออะไรวะ หน้าขาวๆ แบบนี้เป็นตุ๊ดหรือเปล่า” เสียงนั้นเรียกเสียงฮาจากบรรดาเพื่อนผู้ชายในห้อง มันเล่นเอาผมหน้าร้อนซู่ไปหมด “เราชื่อเต้ แล้วเราก็ไม่ได้เป็นตุ๊ด” “อ้าวเหรอ...” ณัฐธีร์เขยิบหน้ามาใกล้ ดวงตาคมที่มองผมมันดูแวววาวแปลกๆ เมื่อเอื้อมมือมาบีบคางผมไว้ “กูเห็นหน้าสวยๆ นึกว่ามึงเป็นตุ๊ด ถ้าใช่กูจะได้ถีบมึงตกเก้าอี้” เสียงโห่ดังขึ้น จนเพื่อนที่ใส่แว่นท่าทางเป็นเด็กเรียนนั่งหน้าห้องเอ่ยห้าม “ไอ้นัท มึงก็อย่าไปแหย่เด็กใหม่มันมาก เดี๋ยวก็ตกใจแย่ เต้ ไม่ต้องตกใจหรอก เชี่ยนัทมันกวนตีนอย่างนี้จน เป็นสันดานแล้ว” นั่นคือวันแรกที่ผมรู้จัก นัท เพื่อนใหม่ที่นั่งข้างผม เด็กหลังห้องที่สุดแสนจะกวนตีน หลังจากวันนั้น ความสงบสุขในชีวิตการเรียนของผมก็หายไปจากการกลั่นแกล้งของ ไอ้นัทแอนด์เดอะแก๊ง เหมือนผมเป็นของเล่นใหม่ บางทีมันก็ลากเก้าอี้ออกเวลาผมจะนั่งทำให้ผมหงายท้องก้นจ้ำเบ้าในขณะที่มัน เงยหน้าหัวเราะอย่างชอบใจ หรือจะเป็นแกล้งปิดประตูห้องน้ำขังให้ผมอยู่ในนั้นคนเดียว ออกมา ผมเกลียดมัน ไอ้นัท ไอ้คนเลว ชื่อเสียงของผมเริ่มโด่งดังในโรงเรียน ว่า เต้ เด็กไอ้นัท ห้อง ม. 5/2 ผมเกลียดมาก ผมอยากมีชื่อเสียงด้าน การเรียนมากกว่าจะมีชื่อเป็นคนอ่อนแอที่ถูกกลั่นแกล้งจากไอ้จิ๊กโก๋หลังห้อง แต่ทำไงได้ร่างกายของผมมัน ผอมเก้งก้าง แม้กระทั่งเคยลองชกหน้าไอ้นัท มันก็บิดกลับจนแขนแทบหัก ชื่อเสียงเลื่องชื่อจนกระทั่งเด็กห้องอื่นที่เคยเป็นอริกับนัท แอบมอง และตรงเข้ามาล็อคตัวผมไว้ในตอนพัก กลางวันวันหนึ่ง ก่อนที่อีกหลายคนจะล้อมผมไว้จนผมตัวสั่นเป็นลูกนก “เนี่ยเหรอ เด็กไอ้นัท แม่ง..หน้าสวยฉิบ” มันตรงเข้ามาบีบคางผมไว้ แล้วมองตั้งแต่หัวจรดเท้า “เห็นแล้วก็แม่ง หน้าแกล้งจริงๆ หว่ะ” พวกมันหัวเราะลั่น แต่ก่อนที่มันจะทำอะไรกับผม ไอ้นัทก็วิ่งพรวดพราดมาจากไหนไม่รู้ “เฮ้ย ทำเชี่ยไรกับไอ้เต้วะ ปล่อยมันเดี๋ยวนี้” หัวหน้าแก๊งทำหน้ากวนตีนใส่นัท “กูเห็นมึงแกล้งไอ้หน้าอ่อนนี่ กูก็อยากจะช่วยมึงแกล้งบ้าง ไม่ได้หรือไง หรือว่ามึงหวง” ผมเห็นไอ้นัทกัดฟันจนสันกรามขึ้น มือมันกำหมัดแน่น “เออ ไอ้เต้น่ะ กูแกล้งได้คนเดียว คนอื่นอย่าเสือก” “อ้าว นี่มึงด่ากูเหรอ ซ่านักนะมึงฉายเดี่ยวด้วย โดนยำซุปเปอร์ตีนหน่อยเป็นไง” “นัท” ผมตะโกนอย่างตกใจเมื่อแก๊งเด็กห้องอื่นวิ่งเข้าไปรุมนัททั้งเตะทั้งต่อย แต่ผมเพิ่งเคยเห็นนัทเลือดขึ้นหน้า มันสู้ไม่คิดชีวิตทั้งที่โดนรุม จนไอ้พวกนั้นต้องล่าถอยที่โค่นนัทคนเดียวไม่ลง แต่พอคู่อริวิ่งหายลับสายตา นัทถึงกับเข่าอ่อนหมดแรงล้มแผละลงบนพื้น “นัทเป็นไงบ้าง” เป็นครั้งแรกที่ผมนึกเป็นห่วงมัน ผมจะวิ่งหนีปล่อยให้มันนอนแผ่อยู่ตรงนี้ก็ได้ แต่ผมทำไม่ลง อย่างน้อยมัน ก็ช่วยผมไว้จากการถูกแกล้ง “กูเดินไม่ไหว” นัทหอบแฮก หน้าตาบวมปูด ปากแตกเลือดซิบ ผมมองอย่างสงสารจึงได้ตัดสินใจประคองให้มันลุกขึ้น ยก แขนข้างหนึ่งมาพาดที่บ่าแล้วพานัทไปที่ห้องพยาบาล แม้ตัวของผมกับนัทจะสูงพอกันแต่ด้วยความที่นัทเป็นนักกีฬา แต่ผมมันเป็นเด็กเรียน ความกำยำของ กล้ามเนื้อมันเลยแตกต่างกันมาก ร่างกายของนัทเต็มเปี่ยมไปด้วยกล้ามเนื้อจนผมที่แบกน้ำหนักมันเดิน แทบทรุดกว่าจะมาถึงห้องพยาบาลแล้วทิ้งร่างของนัทให้นอนแผ่อยู่บนเตียง อาจารย์พยาบาลไม่อยู่ แต่ไม่มีปัญหา ผมมาห้องพยาบาลบ่อยอยู่แล้วจากแผลนิดหน่อยที่โดนนัทแกล้ง เครื่องมือปฐมพยาบาลอยู่ตรงไหนผมแทบจะหลับตาเดินไปหยิบถูก ผมคว้ามันมาวางลงตรงหน้าคนที่นอน หายใจรวยริน “ตายหรือยัง” ผมเท้าเอวถาม ไอ้นัทผงกหัวขึ้นมองแล้วยกมือชี้หน้าอย่างไม่จริงจัง “เดี๋ยวเหอะ ไอ้เต้ ได้ทีข่มกูใหญ่เชียว” ผมส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนที่จะดึงผ้าเช็ดหน้าของผมไปชุบน้ำบิดจนหมาด มาเช็ดบนใบหน้าเปื้อนเลือด ของนัทจนสะอาด แล้วหยิบไม้พันสำลีมาชุบยาเบตาดีนป้ายไปที่แผลบนหน้าอย่างเบามือ “โอ๊ย เต้ กูเจ็บนะ” นัทคว้าหมับที่มือของผมให้หยุดทายา ผมหัวเราะเมื่อเห็นหน้าสำออยของมัน “มากไปละ นัท ทีเมื่อกี้เห็นทำเก่งทั้งเตะทั้งต่อย นี่แค่ทายา นายทำเสียงเหมือนเราเอามีดมาแทง” “ก็มึงแก้แค้นกูนี่ ไอ้ยานี่ก็แสบบรรลัย มือมึงก็จิ้มมาซะหนัก” ผมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเหมือนเด็กเกลียดยาของมัน เลยแกล้งดึงมือออกจากมือของมันแล้วจิ้มแรงๆ ไปที่แผล “เราไม่ได้แก้แค้น ถ้าแก้แค้นต้องแรงแบบนี้” “โอ้ย เชี่ยเต้ มึง...” นัทคว้ามือผมไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งยื้อยุดกับมืออีกข้าง แล้วกระชากจนตัวผมเสียหลักไปกระแทกหน้าอกของ มัน ยังไม่ทันตั้งตัว นัทก็รวบตัวผมไว้ให้นิ่งอยู่ในอ้อมแขนของมัน ดวงตาคมที่ผมแอบมองบ่อยๆ วันนี้มันมองผมแปลกๆ ยิ่งเมื่ออยู่ในท่านี้ยิ่งทำให้หัวใจของผมเต้นผิดปกติ คงพอๆ กับหัวใจของนัทที่ผมได้ยินผ่านหน้าอกของมัน “นัท ปล่อยเหอะ เดี๋ยวใครมาเห็นจะเอาไปแซวนะ” “มึงอย่าหัวเราะให้ใคร อย่ายิ้มให้ใครแบบนี้อีกนะ นอกจากกู” นัทพูดเสียงนุ่มอย่างที่ผมไม่เคยได้ยิน ผมสบตามันอย่างสงสัย ก็เห็นนัททำท่าเหมือนขัดเขินแต่ฝืนไว้ “แล้วทำไมเราจะยิ้ม จะหัวเราะไม่ได้ล่ะ ก็นี่มันหน้าเรา” คิ้วเข้มขมวดลงเมื่อได้ยินผมพูด มือที่กระชับอยู่บนแผ่นหลังกดแน่น แถมมือที่กำข้อมือผมไว้ก็รัดเหมือนคีม เหล็ก จนผมหายใจแทบไม่ออก “ถ้ามึงดื้อ มึงจะเจอกูลงโทษ แบบนี้” เรี่ยวแรงของนัทที่หมดไปแล้วฟื้นคืนมาจากไหนไม่รู้ แต่มันออกแรงนิดเดียวดึงให้ผมพลิกตัวลงไปนอน หงายบนเตียง แล้วมันก็ทับอยู่บนตัวผม ยังไม่ทันที่ผมจะร้องออกมาอย่างตกใจ ก็ต้องตาเหลือกแทนเมื่อ ปากของผมถูกปิดด้วยปากของนัท ผมตัวแข็งเป็นหินดวงตาเบิกโพลง เมื่อได้สติผมก็พยายามจะอ้าปากร้องห้ามโดยไม่รู้เลยว่านั่นเป็นโอกาสที่ เปิดให้ไอ้นัทฉกปลายลิ้นลงมาอย่างรวดเร็ว และทันทีที่ปลายลิ้นแตะกันในช่องปากผมก็แทบลืมทุกอย่าง บนโลกนี้ ผมดูหนังมาก็เยอะ ฉากที่พระเอกนางเอกแลกลิ้นจูบกันเขย่าหัวใจผมได้ทุกครั้ง ผมหวังว่าวันหนึ่งจะได้มี โอกาสจูบกับผู้หญิงสักคนแบบนั้น แต่ต้องไม่ใช่กับไอ้นัท แต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงเหลือที่จะขัดขืน ราวกับมันดูดวิญญาณผมไปด้วย ผมปล่อยให้มันคลุกเคล้าลิ้นมันอยู่ ในช่องปากของผม ผมยังรู้สึกได้ถึงรสเลือดปะแล่มตรงแผลที่มุมปากของไอ้นัท ไหนว่ามันเจ็บปากไงวะ แทบจะขาดใจตายกว่าที่ไอ้นัทจะยอมถอนลิ้นออกมา ผมยังตาลอยมองเพดานอยู่พักใหญ่กว่าที่จะปรับ โฟกัสมาสบตาแวววาวของไอ้นัทได้ “มึงเข้าใจแล้วใช่ป่ะเต้ นี่คือบทลงโทษใหม่ของมึง ถ้ามึงกล้าขัดขืนคำสั่งของกู” ผมไม่กล้าขัดคำสั่งของนัท จนต้องมานั่งตัวลีบอยู่ในห้องในตอนบ่าย เมื่อเรียนวิชาสุขศึกษา ทุกอย่างเหมือนจะไม่เป็นใจให้ผม แต่เป็นใจให้นัทเมื่อวันนั้นเราเรียนเรื่องเพศศึกษา ในขณะที่พวกเรานั่งฟังอาจารย์สอนเรื่องการแข็งตัวของอวัยวะเพศชาย เพื่อนบางคนก็โห่ฮาเป่าปากกัน ครืน แต่ผมกลับนั่งตัวสั่นใจสั่น เมื่ออยู่ๆ มือร้อนผ่าวสากๆ ของนัทก็มาวางอยู่บนต้นขาของผม ไม่มีใครสนใจเราสองคน เมื่อใบหน้าเปื้อนยิ้มของนัทก็ยังจ้องไปที่หน้าชั้นอย่างปกติ ไม่มีใครรู้ว่ามือของมัน ลากขากางเกงของผมให้สูงขึ้นไปเรื่อยๆ สลับกันที่มันบีบต้นขาของผมสูงขึ้นไปเรื่อยๆ เช่นกัน อยากจะร้องไห้เมื่อผมปวดถ่วงที่ท้องน้อย อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมไม่กล้าปัดมือที่ล้วงเข้ามาในขา กางเกงเข้าไปวางแหมะอยู่ตรงนั้น ตรงที่ผมกำลังปวด แถมมือนั้นบีบเบาๆ จนผมต้องกัดปากแทบแตก ไอ้นัทเอื้อมมืออีกข้างมาจับมือของผมข้างที่อยู่ติดกับตัวของมันให้ไปวางบนต้นขาแข็งเกร็งของมัน แล้วหัน มามองด้วยสายตา ประมาณว่าให้ผมทำตามอย่างที่มันกำลังทำอยู่ มือสั่นๆ ของผมล้วงเข้าไปวางตรงนั้น ของมันช้าๆ โอย..ตายแล้ว มือที่วางอยู่บนกางเกงชั้นในของมันแม้จะสั่นแต่ก็รู้ว่า ตรงนั้นของนัทกำลังแข็งตัวอัดแน่นคับกางเกง ผม แทบไม่กล้าแตะจนนัทเอามือมาวางทับอยู่ที่ชั้นนอก ส่วนอีกมือที่เกาะกุมอยู่ในกางเกงนักเรียนของผมก็บีบ เบาๆ “อ๊ะ..” ผมเผลอร้องออกมา “เงียบๆ สิ อยากให้เขารู้กันทั้งห้องเหรอ” นัทพูดเสียงต่ำพอให้ได้ยินกันสองคนทั้งที่ไม่ได้หันหน้ามา “ก็หยุดสักทีสิ” ผมกัดฟันตอบโต้ “ไม่หยุด มีอะไรไหม” นัทไม่พูดเปล่า ปลายนิ้วของมันล้วงเข้าไปในขอบกางเกงในของผม แล้วดึงมันออกมาบี้หัวเล่นในมือมัน “อื๊มมม” ผมปิดปากแน่นเพราะกลัวเสียงจะลอดออกมา ไอ้นัทยิ้มที่มุมปาก คุณพระ “ทำกูด้วย” ผมกลั้นใจบีบมือเบาๆ พลางเหลือบตามองนัท เห็นมันเองก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ผมรู้สึกถึงความชื้นเล็กๆ อยู่ตรงเนื้อกางเกงใน ส่วนนั้นของนัทคับแน่นอยู่ในมือผม “ล้วงเข้าไปเสียทีสิวะ” นัทดุ ผมเลยรีบล้วงมือเข้าไปคว้าหมับไว้ในมือ “โอ๊ย..เชี่ย” ไอ้นัทสะดุ้งโหยง หลุดสบถออกมา ทุกคนในห้องหันมามองหน้ามันเป็นตาเดียว “อะไร ณัฐธีร์” อาจารย์เอ่ยถาม นัทยิ้มแห้งๆ รีบตอบ “มดกัดครับ จารย์ “ เมี่อทุกคนหมดความสนใจ มันเลยหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม “เบาหน่อยสิมึง ค่อยๆ นวดน่ะ เคยทำไหม” ก็ไม่เคยไงเล่า ผมตอบในใจ ไอ้นัทมองค้อน ก่อนพูดเบาๆ “ทำตามกู” นัทกอบกุมน้องชายของผมไว้ในมือเดียวแล้วใช้ปลายนิ้วเขี่ยที่หัว ผมเกร็งจนปวดท้อง ก่อนที่นัทจะจับตรง นั้นไว้ในอุ้งมือแล้วดึงเบาๆ “ซี้ดดด” ผมเผลอสูดปาก ไอ้นัทไม่รอช้ามันสาวมือขึ้นลงจนหน้าท้องของผมเขม็งเกลียว ผมเองก็ทำตามไอ้คนนำทุก ขั้นตอน เห็นนัทจิกปลายเท้ากับพื้นแน่น ผมหายใจหอบถี่เมื่อกล้ามเนื้อตรงนั้นเกร็งกระตุก “โอ๊ะ..” ผมอุทานเมื่อน้องชายผมฉีดพุ่งอะไรบางอย่าง ผมนึกว่าฉี่แตก แต่มันไม่ใช่เมื่อก้มไปมองก็เห็นน้ำเมือกสี ขาวขุ่นไหลออกมา ผมถึงกับตกใจ “อย่าเพิ่งหยุด กูยังไม่เสร็จ” นัทกัดฟันพูด ผมจึงรีบสาวมือที่จับหนอนยักษ์ของมันถี่ยิบ ไอ้นัทกระตุกอยู่สองสามที แล้วน้ำเมือกที่ว่าก็พุ่งมาเปียกมือ ผมรีบดึงมาสะบัดจนกระเด็นเปื้อนโต๊ะ ไอ้นัท ที่ยังหายใจหอบลึกหันมามองตาเยิ้ม “นี่มึงอยากให้เขารู้กันทั้งห้องรึไงเต้ ว่ามึงกะกูเข้าใจวิชานี้ดีแค่ไหน” ผมร้อนวูบไปทั้งหน้า น้ำเมือกสีขาวยังเปรอะอยู่ที่มือ ส่วนหนึ่งของผมไหลเปื้อนขอบกางเกงนักเรียน ไอ้นัทยิ้มกวนตีน มันดึงกระเป๋านักเรียนหยิบเสื้อกีฬาของมันออกมาแล้วดึงมือผมไปเช็ดจนสะอาด แล้วล้วง ไปเช็ดที่ต้นขาให้ผม ก่อนที่จะเอาไปจัดการล้วงเช็ดของมัน และเช็ดตามโต๊ะที่มีหลักฐานปรากฏอยู่ มันยัดเสื้อกีฬาเปียกชื้นตัวนั้นมาบนตักของผม แล้วเอียงตัวมากระซิบที่ข้างหูเบาๆ “อ่ะ กูให้เป็นที่ระลึก ว่ามึงจบคอร์สนี้แล้ว ///////////////
โอ๊ะ!!!!!...เป็นการเรียนเพศศึกษาที่เห็นภาพดีจริงๆ :hao7:
ว้าาาาาา จบคอร์สซะแล้ว
กล้ามากคุณน้องง :z1: :z1:
มีคอร์สต่อไปไหมน๊าาาา
:hao6: ตายแล้ว ในห้องเรียนกันเลยทีเดียว
นัทแรงมาก
อร๊ายยยย จบคอร์สนี้ คอร์สหน้าแบบขอจัดเต็มได้มั้ยจ๊ะเด็กๆ :z1:
เอาเกรดเอ บวก บวก ไปเรยคุณน้อง :hao6:
เฮ้ย หน้าชั้นยังสอนอยู่นะเนี่ย
ตอนหน้ารับรองว่าจัดฟูลคอร์สแน่
ชอบมาก
กรี๊ด โรงเรียนยุไหนคะจะตามไปเรียนด้วย :pighaun:
แซ่บทุกเรื่องเจ้าค่ะ ขอบคุณค่ะ
แหม่ โรงเรียนอะไรเนี่ย อยากจะไปเป็นครูคุมเด็กหลังห้องจัง
:z13:
ขอคอร์สต่อไปปปปปปปปป
ชอบคู่นี้มว๊ากค่ะ><อ๊ายยน่ารักจางงงง :mew1:
เด็กกางเกงน้ำเงิน หุหุ ฟินอ่ะ
เรียนอยู่นะ :hao7:
แบบนี้เค้าเรียกว่าฝึกปฎิบัติสินะ
รอๆๆๆค่ะ
แวะเข้ามาบอกว่า รออยู่ :katai5:
อ้าวมีต่ออีกรึ ? :hao7:
ยาวๆเลย ชอบ :impress2: :impress2: :haun4:
เต้...........นายมันเคะสายMชัดๆ
แหม แกล้งได้คนเดียว
นัทอย่าลูก!!....อย่าช้า!!! :haun4:
:haun4: :jul1: ตอนหน้าขอเลือดเยอะๆ เหอๆ
:m25:
:L3:
นัทขี้หึง
กรี๊ดดดด ชอบบบบบบ
แม่ พาหนูไปโรงพยาบาลที เฮือกกกก
รักสุดขั้ว บทที่ เหนื่อยแทบขาดใจ เหมือนเล่นฟุตบอลสองเกมส์รวดแต่ผมก็ยังหยุดไม่ได้ ผมหอบถี่ยิบ พลางยกขานุ่มๆ ของไอ้เต้ขึ้นมาพาดอยู่บนไหล่จนสะโพกของมันยกสูง มือของผมคว้าไปที่ไอ้ จ้อนของมันแล้วสาวเบาๆ พอได้ยินเสียงซี้ดซ้าดมาจากเนื้อตัวขาวๆ แล้วผมจึงเกร็งสะโพกผลักดันไม่ยั้ง เนื่องจากเป็นยกสองที่ต่อเนื่อง ช่องทางลับของไอ้เต้จึงเปียกชุ่มไปด้วยผลิตภัณฑ์ของผมที่ยังอยู่ในนั้น มัน ช่วยให้ไอ้เต้ไม่เจ็บมากนัก และมันช่วยหล่อลื่นจนผมรู้สึกว่ามันเสียวยิ่งกว่ารอบที่แล้ว “เต้ มึงเป็นไงบ้างวะ” ผมก้มมองหน้าขาวเนียนนุ่มเหมือนเด็กน้อยที่ตอนนี้ทั้งกัดฟันทั้งเม้มปาก ดวงตาคู่สวยหรี่ปรือครางเสียง กระเส่าเป็นระยะ มันดูเซ็กซี่ เร้าร้อนอย่างไม่น่าเชื่อ “อ๊ะ ร่างเปลือยเปล่าของเต้แอ่นตัวบิดเร่าเมื่อผมควงสว่านไอ้หนูของผมวนอยู่ข้างใน ยิ่งเมื่อเต้ชี้ทางผมยิ่ง กระแทกกระทั้น ตรงนั้นของเต้ก็เหลือเกิน มันคับ มันตอด ผมเองก็รู้สึกเหมือนถูกไฟช็อตเมื่อร่างกายรู้สึกคับ แน่นราวกับจะปริแตกออกให้ได้ แล้วมันก็แตกจริงเมื่อผมกระตุกอีกไม่กี่ที ก่อนพ่นน้ำเมือกซ้ำเข้าไปจนแทบทะลักในช่องทางที่ตอดรัดค้าง อยู่ ไอ้เต้เองก็อ้าปากค้าง มือสองข้างที่จับต้นแขนของผมมันบีบจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ แต่วินาทีนี้ผมไม่ รู้สึกอะไรหรอก นอกจากตาลอยคว้างสมองขาวโพลนไปหมด เราสองคนผลัดกันส่งเสียงหายใจหอบถี่อยู่พักใหญ่กว่าที่จะหายเหนื่อย หมดรอบนี้ผมค่อยๆดึงน้องชาย ออกมาจากตัวไอ้เต้ จนเมื่อมันหลุดมาหมด ไอ้น้ำเมือกของผมก็พุ่งตามออกมาทะลักทะลายเปื้อนปากถ้ำ ย้อยมาจนถึงพื้น แล้วผมก็ซบตัวลงไปนอนทับกอดร่างนุ่มของเต้ไว้ จนเมื่อร่างกายกลับคืนสู่สภาพปกติ ไอ้เต้ก็น้ำตาไหลอีกรอบ พลางเอียงหน้าหนีผม “มึงร้องไห้ทำไม หรือว่าที่กูทำนี่มึงไม่มีความสุข” ผมถามซีเรียสพลางใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้มัน “เราไม่เข้าใจ ตั้งแต่วันแรกที่เรามาที่นี่ นายแกล้งเรามาตลอด จนกระทั่งตอนนี้ที่นายเอ้อ หรือว่านายเกลียดเรามาก เราไปทำอะไรให้นายเหรอนัท” “มึงทำอะไรเหรอเต้ มึงไม่ได้ทำอะไรหรอก นอกจากจะทำให้กูรักมึง” “อะไรนะ” เต้ทำหน้าตกใจเมื่อหันขวับมาสบตากับผม ใช่ ผมพูดความจริง ตอนนี้ผมเพิ่งยอมรับกับตัวเองว่าผมรักมัน อาจจะรู้สึกอย่างนั้นตั้งแต่แวบแรกที่เห็นเต้แนะนำตัวหน้าชั้นเรียนแล้วด้วยซ้ำ ยิ่งตอนที่อาจารย์บอกให้เต้ มานั่งข้างผม หัวใจของผมเต้นเป็นกลองงานวัดเมื่อมันมายืนฉีกยิ้มให้ เต้ไม่รู้ตัวหรอกว่าหน้าหวานๆ ผิวขาวๆ ของมันทำให้ผมไม่เข้าใจตัวเอง เวลาอยู่ใกล้ใจผมจะสั่น ตัวก็จะสั่น ตาม ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่มันทำให้เกิดการปฏิเสธจิตใจของตัวเองจนต้องแสดงออกโดยการ แกล้งมัน แล้วผมก็มาฟิวส์ขาดเอาวันที่ไอ้โจทย์เก่าเข้ามาแกล้งเต้นั่นแหละ วันนั้นผมเพิ่งรู้ใจตัวเองว่าผมเป็นห่วงมัน แค่ไหน และพอมันพาไปห้องพยาบาลรอยยิ้มที่มันยิ้มให้ทำให้ผมตบะแตก คว้าตัวมันมาจูบเป็นครั้งแรก ใช่ ครั้งแรกที่ผมจูบกับผู้ชายด้วยกัน ผมตกใจ ผมหวั่นไหว ผมไม่เข้าใจ ทำไมผมรู้สึกดีและมีอารมณ์อย่างว่ากับไอ้เต้ บ้าที่สุด มันเป็นผู้ชาย แล้วยิ่งมีไอ้พี่ดิวเข้ามาวอแว มันทำให้ผมยิ่งว้าวุ่น ผมไม่ชอบเวลาพี่ดิวไปยืนใกล้ชิดแล้วแตะเนื้อต้องตัวไอ้ เต้ อยากจะวิ่งเข้าไปต่อยปากให้แตก ผมเพิ่งมาฉุกใจคิดว่านั่นเป็นอาการของคนหึงใช่หรือเปล่า ฟางเส้นสุดท้ายคือผมเสือกเดินไปใกล้ แล้วได้ยินพี่ดิวสารภาพรัก ผมเลือดขึ้นหน้า ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว จน ผมต้องกัดฟันเดินหนีเพื่อไม่ให้มีเรื่อง และเรื่องก็คงจะไม่ลุกลามกลายเป็นผมปล้ำไอ้เต้ ถ้ามันไม่มายืนทำ หน้าตาน่าสงสารใส่ผม แต่เรื่องก็เกิดขึ้นไปแล้ว เกิดจากความต้องการทั้งกายและใจของผมล้วน “กูรักมึง รักตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้า ส่วนมึงจะคิดยังไงก็ไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้มึงคือเมียของกู” ผมลุกขึ้นฉุดแขนของเต้ให้ลุกตาม ร่างเปลือยยืนอย่างเขินอายอยู่ในความมืดของหลังห้องเรียนในยามค่ำ ผมสละเสื้อบอลเป็นตัวที่สองเช็ดทำความสะอาดเนื้อตัวให้เต้จนสะอาด ก่อนที่ผมจะดึงมันมาจูบแลกลิ้นกัน อีกรอบ เราสองคนถึงจะเดินหาเสื้อผ้ามาใส่และเดินจูงมือกันออกไปจากห้องเรียน “เราจะไปอเมริกาช่วงปิดเทอม” ผมหันขวับไปมองไอ้เต้ที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของผมในห้องนอนบ้านผมเอง ตั้งแต่วันกีฬาสีความสัมพันธ์ของเราก็เปลี่ยนไป ผมกับเต้กลายเป็นคู่ปาท่องโก๋ติดหนึบจนเพื่อนๆ ล้อ ผม เองก็แมนพอที่จะยอมรับว่าผมกับเต้เป็นแฟนกัน เต้มาที่บ้านผมบ่อยๆ ในวันเสาร์อาทิตย์ นอกจากจะมานั่ง อ่านหนังสือเป็นเพื่อนผมที่นั่งเล่นเกมส์แล้ว เราทำอะไรกันคงพอเดากันได้ ก็อย่างตอนนี้ที่ผมกำลังกอดตัว นุ่มๆ หอมๆ ของเต้เมื่อเราทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันไปเสร็จแล้ว “ไปทำไม” ผมขมวดคิ้ว “เราจะไปหาแม่ แม่เราแต่งงานใหม่อยู่ที่อเมริกา แล้วเราจะไปเรียนภาษาเพิ่มด้วย” ผมเพิ่งรู้ว่าเต้ไม่ได้อยู่กับแม่ ที่ผ่านมาผมไม่ค่อยได้ถามเรื่องส่วนตัวของเต้สักเท่าไหร่ “ไปเมื่อไหร่ ไปนานหรือเปล่า” ผมถามเสียงเข้ม พลางกระชับวงแขนให้เต้ยิ่งเข้ามาเบียดกับตัวผม “สอบปลายภาคเสร็จแล้วถึงจะไป นี่นัทไม่ต้องทำหน้าแบบนี้เลยนะ เราไปเดือนเดียวเอง” เต้มองผมแล้วก็หัวเราะที่เห็นผมทำหน้าง้ำ ก็นี่ใกล้จะสอบปลายภาคแล้ว ก็เหลืออีกแค่ไม่กี่วันที่เต้จะไป อเมริกา “ก็กูไม่อยากห่างจากมึงนี่เต้” ผมพลิกตัวขึ้นไปขี่อยู่บนไอ้เต้ “งั้นก่อนมึงจะไป กูขอจัดการเอาไว้เป็นทุนสำรองก่อนนะ” “บ้า ไอ้นัท ไอ้หื่น” เต้หัวเราะเมื่อผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคุมโปงเราสองคนไว้ด้วยกัน ผมเดินทอดน่องอย่างเซ็งๆ คนเดียวบนห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ บ้าน เต้ไปอเมริกาได้สามสัปดาห์แล้ว ช่วงอาทิตย์แรกเราคุยไลน์และแชทกันทุกคืน แต่พอเต้เริ่มไปเรียนภาษาเรา ก็เริ่มคุยกันน้อยลง เพราะเวลาของไทยกับที่อเมริกาห่างกันเป็นกลางวันกับกลางคืน และเต้ก็ยุ่งกับการ เรียนจนเราไม่ค่อยได้คุยกัน ผมคิดถึงเต้ ผมอยากกอด ผมอยากจูบ ผมคิดถึงซอกคอแสนหวาน ผมคิดถึงยอดอกเม็ดเล็กที่ผมชอบก้มไป งับเล่น ผมคิดถึง “โอ๊ย นี่มึงจะฟุ้งซ่านทำไมวะไอ้เชี่ยนัท อีกไม่กี่วันไอ้เต้ก็กลับแล้ว” ผมสบถเบาๆ ตามด้วยบ่นตัวเองที่ไม่เลิกคิดถึงเต้เสียที เดินไปทางตู้เกมส์กะว่าจะหยอดเหรียญเล่นแก้ฟุ้งซ่าน แต่เมื่อหางตาของผมมองเห็นคนที่ผมกำลังคิดถึงผม ก็ชะงัก เท้าของผมไม่รอช้ามันวิ่งตามสายตาไปจนเจอ “เต้” ผมตะโกนเรียกอย่างดีใจเมื่อเห็นเต้ยืนอยู่ตรงเครื่องชูทบาสลงห่วง เมื่อผมตะโกนเรียกชื่อทำให้เต้ชะงักแล้ว โยนบาสพลาด ดวงตาคู่สวยที่ผมคิดถึงจึงได้หันมามองอย่างขัดใจ ผมก้าวไปหาเต้แล้วยิ้มอย่างดีใจ เต้ดูสูงขึ้นนิดหน่อย ผิวคล้ำลงเหมือนคนตากแดดบ่อยๆ และดูรูปร่างหนา ไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นมากกว่าก่อนไปอเมริกา “ไหนมึงบอกว่าจะกลับอาทิตย์หน้าไง แล้วทำไมกลับมาแล้วไม่บอก กูคิดถึงมึงแทบตายรู้หรือเปล่า” ผมคว้ามือมันมาจับไว้ มือของเต้หยาบลงไม่นุ่มเหมือนแต่ก่อน คิ้วสวยขมวดลงไปครู่หนึ่งก่อนที่เต้จะคลี่ยิ้ม “เรายังยุ่งอยู่เลยไม่ได้โทรบอก” เสียงเต้ห้าวขึ้นเหมือนเป็นหวัด แต่ผมก็ไม่มีเวลาทักเพราะกำลังดีใจที่ได้เจอเต้ “รู้หรือเปล่าว่ากูอยากจะกอดมึงใจแทบขาด” ผมส่งเสียงอ้อน จนเต้ยิ้มด้วยดวงตาพราวระยับ มันทำให้ใบหน้านั้นสว่างไสวขึ้นมา ผมจะไม่ทน ผมคว้าข้อมือของเต้แล้วลากให้มันเดินตาม ยัดตัวมันขึ้นแท็กซี่มุ่งตรงไปที่บ้านของผม เราไม่ได้พูดอะไรกัน เมื่อความคิดถึงมันอัดแน่นเกินกว่าจะอธิบายด้วยคำพูด โชคเข้าข้างเมื่อวันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ ผมจะจัดการ ไอ้เต้ให้ร้องครวญเสียให้หนำใจที่กลับมาแล้วไม่ยอมโทรหา จนกระทั่งถึงบ้านผมยังลากมันเข้ามาในห้อง ปิดประตูดังปัง แล้วดึงมันเข้ามาจูบอย่างรวดเร็ว เต้เผยอปากรับให้ผมสอดลิ้นเข้าไป แถมยังตอบโต้แลกลิ้นเสียจนผมมึน ปกติมันไม่ค่อยทำอย่างนี้หรอก เพราะมันจะปล่อยให้ผมเป็นฝ่ายจูบมันเสียมากกว่า แต่วันนี้นอกจากมันจะตวัดลิ้นแข่งกับผมแล้ว บาง จังหวะมันถึงกับหลอกล่อให้ผมยื่นลิ้นออกมาแล้วมันก็ใช้ปากรูดไปตามลิ้นจนผมเคลิ้ม เต้ดึงผมเข้าไปกอด มือของมันล้วงเข้ามาในเสื้อยืดดึงมันผ่านหัวผม กระตุกกางเกงยีนส์ตัวหลวมหลุดผ่าน สะโพกรวมถึงบอกเซอร์ตัวเก่งที่ผมใส่อยู่ ทุกอย่างรวดเร็วจนผมเอ๋อ ปกติหน้าที่นี้จะเป็นของผม แต่วันนี้เต้ เป็นฝ่ายจัดการแถมยังถอดเสื้อผ้าของมันเองอย่างไม่มีเหนียมอาย ผมก้าวเข้าไปชิดแล้วผลักเต้ให้หันหลังหงายท้องไปบนที่นอนแล้วผมก็ล้มตัวไปนอนทับ “อเมริกานี่มันสอนให้มึงทำอะไรรวดเร็วอย่างนี้เหรอวะเต้ รู้งี้มึงน่าจะไปตั้งนานแล้วนะ” ผมมองเนื้อตัวที่คล้ำลงอย่างไม่ชินตา แต่เต้ก็ยังคงเป็นเต้ มันเย้ายวนและเซ็กซี่ในสายตาผมเสมอ ผมใช้มือ ลูบไล้ไปตามหน้าอกแน่นอย่างคิดถึง ก่อนที่จะก้มลงไปดูดที่หัวนมสีน้ำตาลอ่อนอย่างยั่วเย้า เต้ครางเบาๆ เมื่อผมลากลิ้นมาถึงสะดือ มือของผมคว้าน้องชายมันไว้แล้วบี้หัวเล่น ผมเห็นมันห่อปากร้องอู้ ก่อนที่เต้น้อยในมือผมมันจะพองตัวสู้มือ ผมยิ้มอย่างได้ใจจัดการแยกขามันออกแล้วใช้ลิ้นแตะลงที่ปากถ้ำ อุ่นชื้น ไอ้เต้บิดตัวจนแทบขาด จนผมคิดว่าร่างกายของมันพร้อมแล้ว ผมก็เลยยืดตัวเตรียมดันน้องชายเข้า ถ้ำ แต่ยังไม่ทันที่จะทำอย่างที่คิดไอ้เต้ก็ผุดลุก ใช้มือจับที่ต้นแขนของผม มันออกแรงผลักแล้วจับผมพลิกตัว ท่าทีของมันแข็งแรงจนผมที่เป็นนักกีฬายังต้องตกใจ “ไอ้เต้มึงทำเชี่ยไรของมึง” ผมโวยวายเมื่อตอนนี้ผมอยู่ในท่านอนคว่ำมือทั้งสองถูกไอ้เต้จับล็อคไว้ด้านหลัง ในขณะที่มันทิ้งน้ำหนักตัว นอนทับท่อนล่างผมไว้ เต้ไม่ตอบด้วยคำพูด ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกดูดเม้มเข้าที่หลังคอ ก่อนที่ปากไอ้เต้จะลากลงมาตาม กระดูกสันหลัง โอว มันช่างสร้างความเสียวซ่านจนผมครางลั่น ไอ้เต้ใช้สะโพกกดตัวลงมาจนผมต้องแยกขาออก ปลายลิ้นร้อนของมันลากไล้มาเรื่อย ต่ำจนถึงรอยแยกของ ก้น ตอนนี้ร่างกายของผมมันสั่นสะท้านไปหมด ผมพยายามดิ้นให้หลุดแต่มือไอ้เต้ แม่ม โคตรเหนียว “เต้ มึงทำอะไรกูเนี่ย กูขนลุกไปหมดแล้ว สัส มึงปล่อยสิ กูอยากจะจัดการมึงเต็มฟัดแล้วนะ” ผมสบถด่ามันลั่น ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคออย่างถูกใจลอยเข้าหู ก่อนที่ผมจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อตรงนั้นของ ผมถูกแหย่ด้วยนิ้วของไอ้เต้ “ไอ้เต้ มึงเอานิ้วมึงออกไปเดี๋ยวนี้” ผมร้องลั่น ดิ้นทุรนทุราย แต่ไอ้เต้ก็ไม่ยอมปล่อย ซ้ำร้ายมันยังขยับนิ้วเข้าออก ผมก้มหน้าซุกที่นอนกัดฟัน กลั้นเสียงครางไว้ แล้วอยู่ๆ ไอ้เต้ก็ชักมือกลับ ผมถอนหายใจโล่งอก ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงการรุกรานช่องทางตรง นั้นด้วย “โอ๊ย ผมแหกปากร้องลั่น เมื่อมันเจ็บอย่างไม่เจอมาก่อน ไอ้เต้ยอมปล่อยมือที่ล็อคไว้ แต่เมื่อถึงตอนนี้ผมไม่มีแรง จะไปผลักมันลงจากตัวได้ ได้แต่ใช้มือกำผ้าปูที่นอนแน่น พลางกัดฟันจนแทบหัก ไอ้เต้ยอมหยุดให้ผม มันจับผมให้เอียงหน้ามาแล้วมันก็จูบผม จูบของเต้รุนแรง แต่มันโคตรได้อารมณ์ ในขณะที่ผมกำลังเตลิดไปกับจูบ มันก็ขยับสะโพกเข้ามาในตัวผมช้าๆ โดยที่ผมห้ามมันไม่ได้ เต้หมุนวนสะโพกไอ้นั่นของมันเล่นสนุกอยู่ในช่องทางของผม มันสอดหมอนใบหนึ่งเข้ามาหนุนที่เอว ยก สะโพกให้สูงขึ้น ไอ้สิ่งที่อยู่ในตัวยิ่งแทงลึกเข้าไปอีก มันล้วงมือเข้ามาด้านหน้าแล้วคว้าไอ้หนูของผมไว้ ส่วนอีกมือมันบีบเค้นคลึงที่แก้มก้นอย่างสนุกมือ โอย “เต้ กู ผมกลืนคำขอลงคอ แต่เหมือนเต้จะเข้าใจ มันตั้งเข่าเตรียมพร้อม มือที่เกาะกุมน้องชายของผมสาวไปมา ในขณะที่มันขยับดึงดันสะโพกกับเบื้องล่างของผมอย่างเมามัน “อ๊า ผมครางไม่ขาดระยะ ไอ้เต้เองก็หลุดครางเสียงต่ำลึกอย่างพออกพอใจ ตอนนี้ผมปวดท้องน้อยไปหมด แทบจุกเมื่อเต้ใส่ไม่ยั้ง ผมแอ่นตัวอย่างเสียวซ่านจนเต้ต้องสอดมือมาช่วยประคองที่หน้าอก “เต้ กูทนไม่ไหวแล้ว” ผมร้องลั่นเมื่อกล้ามเนื้อท่อนล่างบีบตัวพร้อมกัน ด้านล่างก็เกร็งค้าง ด้านหน้าก็พุ่งพรวดออกมาเต็มมือเต็ม หมอน เต้ส่งเสียงคำรามอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินก่อนที่มันจะเร่งเครื่อง ผมรู้สึกถึงแรงกระตุกอยู่ข้างใน แล้วมันก็ดึง ออกอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกถึงของเหลวอุ่นที่ฉีดพุ่งออกมาเต็มสะโพกแล้วแผ่นหลังของผม ผมซบหน้าลงกับที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อน เต้ทิ้งตัวลงมานอนแผ่หราอยู่ด้านข้างพลางหอบกระชั้นแข่งกับผม ผมไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นกับผม จริงๆแล้ว เต้เป็นเมียผม แต่วันนี้ ผมโดนไอ้เต้เปิดซิงไปแล้ว
ไปแค่เดือนเดียวแต่วิชาแก่กล้าเชียวนะ :oo1:
เป็นแฝดกันป่ะ หรือไง ต่อตอน4ด่วนเลยค่ะ สงสัยมากกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดด :pighaun: :jul1:
เต้!! ไปลงเรียนวิชาอะไรมาเนี่ย เหอๆ :z1:
คนที่เปิดซิงนัท ไม่ใบ่เต้ชัวร์ :hao7: เรื่องนี้จะจบสามพี หรือจบแบบที่นีทต้องเลือกใครสีกคน หึหึ o3
อุ๊แม่เจ้า ไปเรียนอะไรมากันเนี่ยเต้ :m25:
เงิบมากกกกกกกกกกกก
ฝาแฝดแน่ๆ
แอบเงิบเบาๆ :haun4:
เต้มีฝาแฝดเหรอ o22
ฝาแฝดชัวร์
ใช่เต้หรือเปล่า
อร๊ายยย คิดว่าไม่ใช่เต้นะ ฝาแฝด? มาแก้แค้นอะไรแทนกันเหรอ
ฝาแฝดกันรึเปล่าคะ
ไม่ใช่เต้หรอกเนอะ
แอร๊ยยยยย 3P รึเปล่า :haun4:
:pighaun: อุต๊ะ ต่อไวๆเลย หึหึหึ
เต้มีฝาแฝดรึป่าว????
มีฝาแฝดแน่เลย แต่ถ้าจบแบบ3p ไม่ดีนะ สงสารเต้
:pighaun:
รอๆๆๆๆ
:m25:
ใช่เต้รึเปล่าเนี่ย ไงเชี่ยวขนาดนี้อ่ะ
ผมนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือข้างหน้าต่างแล้วมองผ่านม่านท้องฟ้าสีดำเพื่อมองพระจันทร์อย่างหงอยๆ
รู้สึกแบบว่าสองคนนี้กำลังเล่นอะไรกันอยู่ ไม่แคร์นัทบ้างหรอ :mew6: :mew6:
กรี้ดสามพี
นัทนายอยู่ตรงกลางนะ เหนื่อยหน่อยนะ :laugh:
รอๆ
มีฝาแฝดจริงจริงด้วย
3pก็ชอบ แต่สงสารนัทโดนเล่นกับความรู้สึกมากไป เต้ต้าเอาให้เคลียนะจ๊ะ :เฮ้อ:
เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นคงจะสนุกน่าดู
อ้าว งี้ก็สงสารเต้ตัวจริงดิ่
ว้าวๆๆๆๆๆ สามพีจริงสิน่ะ
รอต้ามาเคลีย
ทั้งเต้ทั้งต้า ชอบนัทหมดเลยสินะ....
เต้กะต้ารู้กันมาก่อนแน่เลย
ถ้าเต้โอเคก็แฮปปี้อ่ะ
ง่า สงสารนัทอ่ะ เต้รู้เรื่องนี้ด้วยป่าวเนี่ย
ว่าแล้วว่าคนละคน ไม่รู้นะ แต่สำหรับเรามันเฟลอะ - -"
ว่าแล้ววววววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดด นี่มันอะไรกันนน ถถถ น้องนัทเอ๊ยย โดนเล่นแล้วเป็นไงละ 5555 :hao7:
:jul1: ขอสามพีเถอะพลีสสสสสส
:oo1:
สามพีก็ชอบนะ แต่ทำไมทำกับนัทแบบนี้ :katai1:
ทำไมทำกับนัทแบบนี้
3P
รักสุดขั้ว บทที่ ครอบครัวของผมประกอบด้วยสมาชิกสี่คนถ้าจะนับทางสายเลือด พ่อกับแม่และลูกชายฝาแฝด ซึ่งก็คือเต้ เป็นแฝดพี่ที่ลืมตาดูโลกก่อนผมเพียงสิบนาที แต่ถ้าจะนับกันทางสัมพันธภาพก็บอกเลยว่ามันไม่ใช่มีแค่ เราสี่คน พ่อกับแม่ของเราแยกทางจากความเป็นสามีภรรยากันนานแล้ว แต่ทั้งคู่ต่างก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เต้และผม ไม่เคยมีปัญหาขาดความอบอุ่น แต่ออกจะอุ่นจนร้อนด้วยซ้ำเมื่อทั้งคู่ต่างมีครอบครัวใหม่ซึ่งรักเราราว กับลูกแท้ๆ เต้อยู่กับแม่ที่แต่งงานใหม่กับหนุ่มยุโรปที่เป็นเจ้านายอาศัยอยู่ในจังหวัดระยอง แหล่ง อุตสาหกรรมที่แม่และแฟนใหม่ทำงานอยู่ ส่วนพ่อก็มีแฟนใหม่เป็นหนุ่มหล่อเจ้าของร้านสนุกเกอร์ ครับ คุณฟังไม่ผิด พ่อของเราสองคนเป็นเกย์ ซึ่งกว่าจะรู้ตัวก็หลังจากแต่งงานกับแม่และมีเราทั้งคู่ลืมตามา ดูโลกแล้ว เมื่อแม่รู้แม่ยอมรับได้ที่จะเป็นเพื่อนที่ดีกับพ่อและแยกทางเพื่อเปิดทางให้พ่อได้อยู่กับคนที่ใช่ มากกว่าและช่วยกันเลี้ยงดูเราสองคนจนกระทั่งแม่พบรักใหม่ แม่แต่งงานกับเจ้านายของแม่ได้สักพักก็ต้อง เดินทางไปอยู่อเมริกาเมื่อแฟนแม่ต้องกลับไปรับตำแหน่งใหม่แต่เต้ไม่อยากไปอยู่ที่นั่นจึงได้ขอมาอยู่กับพ่อ ในกรุงเทพ ซึ่งไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วเพราะเราสองครอบครัวก็ไปมาหาสู่กันอยู่ตลอด แต่ติดที่เต้ต้องย้าย มาเรียนกลางภาคนี่แหละ เรื่องเรียนไม่เป็นปัญหาสำหรับเด็กเรียนเก่งอย่างเต้ จะมีปัญหาก็เรื่องเพื่อนที่เต้กลับมาเล่าให้ผมฟังบ่อยๆ เราสองคนไม่เคยมีความลับต่อกัน เรื่องที่เต้ถูกเด็กในห้องที่ชื่อนัทแกล้งจนร้องไห้บ่อยๆ ผมฟังแล้วแค้นจน แทบจะยกพวกไปตีกับมันในช่วงแรกแต่เต้ห้ามไว้เพราะไม่อยากให้เรื่องราวใหญ่โต เต้บอกว่ามันก็ไม่ใช่ เรื่องร้ายแรงจนเต้ทนไม่ได้ ในบางครั้งไอ้นัทคนนี้ก็ช่วยเหลือเต้ไว้อยู่เหมือนกัน หลังๆ เรื่องที่เต้เล่าเริ่มเปลี่ยนไปจนผมสังเกตได้ เต้อ้ำๆอึ้งๆเมื่อผมถาม ก่อนที่จะยอมเล่าให้ฟังด้วยใบหน้า ที่เขินสุดขีดเมื่อเต้ยอมรับว่าความสัมพันธ์กับคนชื่อนัทได้เปลี่ยนไปกลายเป็นคนรัก และเต้ก็มีเรื่องอย่างว่า กับนัทไปแล้ว เต้บอกว่านัทดีกับเต้มากและทั้งคู่ก็รักกัน ถ้าคุณเชื่อเรื่องความเหมือนและความผูกพันของฝาแฝด เราทั้งคู่ก็เป็นอย่างนั้น ภายนอกเราหน้าตา เหมือนกัน อุปนิสัยทั่วๆไปอาจต่างกัน เต้ชอบอ่านหนังสือทำงานเรียบร้อยสมกับที่อยู่กับแม่ ในขณะที่ผม ชอบเล่นกีฬาหนักๆ ชอบต่อยตีมีเรื่องบ่อยๆ จนพ่อระอา แต่เมื่อค้นหาความชอบลึกๆ จะรู้ว่าเต้และผม มักจะชอบอะไรที่เหมือนกันอยู่บ่อยครั้ง ผมว่าเรื่องที่ผมชอบนัทก็คงรวมอยู่ในหัวข้อนี้ด้วย ผมรู้จักนัทผ่านการบอกเล่าจากเต้ รู้จากรูปร่างหน้าตาจากรูปในมือถือ ผมใจสั่น กระวนกระวาย อยากเห็น หน้าจนต้องแอบเอามือถือของเต้มาแอบเปิดดูบ่อยๆ แต่เรื่องนี้เต้จะรู้ไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนเต้ ผมไม่อยากทำให้เต้ที่แสนดีของผมต้องเสียใจหากจะรู้ว่าคนเลวอย่างผมมันเสือกไปแอบหลงรักแฟนของ พี่ชายฝาแฝด ทั้งที่ยังไม่เคยเจอตัวจริงกันแม้แต่ครั้งเดียว แต่โชคชะตามันก็มักจะเล่นตลก กับคนระยำอย่างผมที่ทำให้ผมห้ามใจไม่อยู่ เมื่อเต้ไปอเมริกาเพื่อเยี่ยมแม่ ถ้าผมยอมไปกับเต้เรื่องก็คงไม่เกิดขึ้น แต่เป็นเพราะผมต้องอยู่ซ้อมกีฬาที่จะคัดตัวทีมชาติผมก็เลยปฏิเสธ จนเมื่อวันนั้น วันที่ผมผิดหวังเพราะไม่ติดทีมชาติก็เลยไปเดินแก้เซ็งบนห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน และก็ต้อง ตกใจเมื่ออยู่ๆ ก็มีคนมากระชากแขน ผมเตรียมที่จะหันไปจัดการด้วยความเคยชินแต่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อ เห็นคนที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่ทำให้หัวใจของผมหวั่นไหว ใช่ บ้านของเขา นัทปลุกเร้าเพราะเข้าใจว่าผมคือเต้ และมันก็สำเร็จเพราะร่างกายผมตื่นตามหัวใจที่ปรารถนา ผมจัดการจนนัทหมดสภาพ ก่อนที่ผมจะกลับมานั่งเสียใจเพราะความสำนึกผิดเมื่อกลับบ้าน ไอ้ต้า ไอ้ระยำ ผมด่าตัวเอง มึงทำอะไรของมึง มึงสวมรอยพี่ชายแล้วไปเอาแฟนเขา นี่ถ้าเต้รู้เต้จะเสียใจแค่ไหน ผมระบายอารมณ์ด้วยการต่อยกำแพงจนมือเกือบพัง ผมตัดสินใจหนีหน้านัทและผมก็เสือกห้ามใจไม่อยู่ทำ เลวไปอีกรอบเมื่อนัทมาตามหาที่ร้านสนุกเกอร์ของแฟนพ่อ เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมแม้แต่จะไปรับเต้ที่สนามบินกับพ่อ เต้เปิดประตูเข้ามาในห้องที่เราสองคนอยู่ด้วยกันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่างเช่นเคย แต่ผมรู้ว่าเต้รู้ว่าผม กำลังรู้สึกเช่นไรด้วยความเชื่อมโยงกันของจิตใจ เต้เดินมานั่งที่เตียงแล้วเลิกคิ้วมองมาในขณะที่ผมนอนแผ่ มองเพดานอย่างคนไร้เรี่ยวแรง “เป็นอะไรต้า มีอะไรที่ต้องเล่าให้เต้ฟังหรือเปล่า” ผมถอนหายใจออกมา แผ่วเบาแต่ยาว เพื่อคลายความเครียดของจิตใจก่อนที่จะยอมสบตากับเต้ “เต้ ถ้าต้าทำอะไรที่ผิดมากๆ ร้ายแรงสุดๆ เต้จะยกโทษให้ต้าไหม” เสียงที่เคยกระโชกโฮกฮากของผมในวันนี้กลายเป็นเสียงที่ดูเศร้าสร้อย มันแผ่วเบาเหมือนคนขี้ขลาดเมื่อ กำลังเผชิญหน้ากับความจริง “ต่อให้ต้าไม่มีใครเลย เต้จะเป็นคนสุดท้ายที่ยืนเคียงข้างต้า” เต้รับปากเสียงนุ่มแต่มันดูยิ่งใหญ่และโคตรเข้มแข็งในความรู้สึกของผม บางครั้งผมก็คิดว่าเต้ที่ดูนุ่มนิ่มกลับมีจิตใจแมนกว่าผมที่แข็งกระด้างแต่ภายนอกแต่จิตใจภายในกลับ อ่อนแอยิ่งกว่าขี้ผึ้งจนควบคุมอะไรไม่ได้ “ไหนต้าเล่าให้เต้ฟังหน่อยว่าต้าไปทำอะไรจนต้องเก็บมาเครียดขนาดนี้” ผมดึงมือนุ่มของเต้มากุมไว้ในมือแล้วเงียบไปอีกพักใหญ่ ก่อนที่เรื่องราวจะพร่างพรูมาจากปากของผม ยิ่งเล่าหน้าขาวๆ ของเต้ก็ยิ่งเผือดลง จนเมื่อเล่าจบหน้าของเต้แทบไม่มีสีเลือด ในขณะที่ผมขอบตาร้อนผ่าว “ต้าไม่แก้ตัว ต้าผิด ต้ามันเชี่ย แต่ต้าทำมันไปแล้วและเรียกเวลากลับคืนมาไม่ได้” ผมไม่รู้ว่าใครน่าสงสารมากกว่ากันระหว่างเต้กับนัท ตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าผมไม่มีสิทธิ์ใดๆทั้งสิ้นและต้อง เป็นผมที่ต้องเดินออกไปจากชีวิตของคนทั้งคู่ เต้เงียบลง หน้าหวานขรึมลงอย่างคนใช้ความคิด และแทบจะไม่พูดอะไรเลยตลอดคืนนั้นจนกระทั่งเช้า ที่เราสองคนต่างตื่นสายเพราะมัวแต่นอนคิดเรื่องนี้จนกว่าจะหลับได้ก็ดึก ต้องรีบแต่งตัวเพื่อจะไปส่งเต้ที่ โรงเรียนในวันเปิดเทอม แต่เราทั้งคู่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่เรายังไม่พร้อมเผชิญหน้ามายืนอยู่ที่หน้าบ้าน ดวงตาคมของนัทมองมาทางเราอย่างตกตะลึงในแวบแรกแล้วจึงเปลี่ยนเป็นลุกวาบด้วยความโมโห มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น ปากที่ผมเคยประกบดูดจนเห่อบวมในตอนนี้ถูกกัดด้วยฟันจนแทบห้อเลือด ก่อนที่นัทจะหันตัวกลับเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ผมได้ยินเสียงเต้ตะโกนเรียนชื่อนัทแล้ววิ่งผ่านผม ตามหลังนัทไปในขณะที่ผมยังยืนคอตก พ่อยืนมองเหตุการณ์อย่างงงๆ แล้วจึงเดินมาคาดคั้นเรื่องราวจาก ผม ผมเลยเล่าให้พ่อฟังคร่าวๆ ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้ ผมมันเป็นแค่มือที่สามที่ทำให้ความสัมพันธ์ของนัทกับเต้พังทลาย ผมต้องเป็นฝ่ายไป ผมเงยหน้าไปบอกพ่อว่าจะไปอยู่ที่อื่นสักพัก แล้วจึงวิ่งไปเก็บข้าวของใส่กระเป๋า เพื่อที่จะหนี ความจริงทั้งหมดที่ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ผมไปหมกตัวอาศัยอยู่ในหอพักนักกีฬากับเพื่อนอยู่สามวัน ทำตัวซังกะตายจนเพื่อนระอา ขนาดชวนไป ซ้อมกีฬาผมก็ไม่ได้ไป ผมถอนหายใจรอบที่ล้านของวันเมื่อนอนอยู่คนเดียว ก่อนที่จะเหลือบตามองไปที่ ประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ “ไอ้ต้า เปิดประตูหน่อย กูลืมกุญแจ” เจ้าของห้องโวยวายหน้าประตู ผมเลยลุกไปเปิดประตูให้มัน แต่เมื่อมองเลยไปด้านหลังลมหายใจก็แทบ สะดุดเมื่อเห็นเต้กับนัทยืนอยู่หลังเพื่อนผม “มีอะไรก็ตกลงกันดีๆ อย่าถึงกับฆ่าหมกศพในห้องกูนะ กูกลัวผี” เพื่อนผมเดินจากไปปล่อยให้เราสามคนยืนประจัญหน้ากันด้วยความเงียบที่ได้ยินแม้กระทั่งลมหายใจ เต้ถอนหายใจแล้วเป็นฝ่ายตรงมาลากแขนให้ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง ตามมาด้วยนัทที่ปิดประตูเพื่อที่เรา จะย้ายที่มายืนมองหน้าอ้ำอึ้งกันอีกครั้ง ผมไม่รู้เลยว่านัทกับเต้จะคุยอะไรกันบ้างก่อนที่จะมาหาผม แต่แค่อ้าปากผมก็รู้แล้วว่าเต้จะพูดว่าอะไร ผมจึงรีบชิงเป็นฝ่ายพูดก่อน “อย่าเสียสละโง่ๆ ให้กับคนที่ทำผิด” ผมตัดสินใจยืดอกมองนัท “เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจจะหลอกนายว่าเราเป็นเต้ แต่เราก็ทำ เรามันเลวเองอย่าโทษเต้” “เรื่องความรักมันไม่มีใครผิดหรอกต้า แล้วความรักมันก็ไม่ได้จำเป็นที่ต้องมีแค่คนสองคน” เต้พูดเสียงนุ่มตามสไตล์ ผมมองเต้อย่างไม่เชื่อหู “จะบ้าหรือไง ใครๆ เขาก็รักกันเป็นคู่ นี่เต้กลับจะให้ส่วนเกินอย่างต้าเข้าไปยุ่ง” “ต้าไม่ใช่ส่วนเกิน” เต้ยืนยันหนักแน่น “เราเกิดจากไข่ใบเดียวกัน สเปิร์มตัวเดียวกัน เราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน แล้วต้าจะบอกว่าตัวเองเป็น ส่วนเกินได้ไง” นัทที่นิ่งเงียบมาตลอดหันมาสบตากับผม “มึงจำที่มึงถามกูได้ไหม มึงถามกูว่ากูรักเต้ไหนกันแน่ กูกลับไปคิดแล้วถ้ากูตอบว่ากูรักทั้งสองคน มึงจะว่า ยังไง” ผมตามเต้กับนัทกลับไปอย่างมึนงง ไม่อยากจะเชื่อว่าความคิดประหลาดแบบนี้จะเกิดขึ้น ความรักที่ไม่ได้มี แค่คนสองคนแต่พวกเราจะรักกันทั้งสามคน ผมยังนึกความเป็นไปได้ไม่ออก แต่อย่างน้อยผมก็ดีใจที่ทั้งคู่ ยกโทษให้ผม เต้ดึงแขนผมไว้ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนอนของเรา ปล่อยให้นัทเดินตรงเข้าไปคนเดียว เต้กระซิบผม เบาๆ “เต้เองก็ผิดที่ลืมเล่าเรื่องครอบครัวให้นัทฟังจนเกิดเรื่องเข้าใจผิดทำให้นัทต้องเสียความรู้สึก เต้ว่าเรามา ช่วยให้นัทรู้สึกดีขึ้นเถอะนะ” ผมส่ายหน้ากับความคิดแผลงๆ ของเต้ แต่ ฝาแฝดของผมไม่รอคำตอบ เต้เปิดประตูเข้าไปในห้องที่นัทเข้าไปอยู่ก่อนแล้ว เต้ดึงนัทเข้ามาชิดแล้วเป็น ฝ่ายกดปากลงไปจนแนบแน่น ดูนัทท่าจะพอใจกับจูบของเต้ ผมยิ้มก่อนที่จะเดินไปประกบด้านหลังของนัท แล้วจูบหนักๆ ไปที่หลังคอพลางเหนี่ยวสะโพกของนัทจนก้นมาถูไถอยู่ตรงหน้าท้องของผม “ดะ เดี๋ยว นี่มึงสองคนจะรวมหัวกันทำอะไรอีก” นัทตกใจที่เจอผมเข้าไปประกบหลัง จึงเอื้อมมือยันตัวให้เต้ออกห่างแล้วถามเสียงสั่น เต้ที่อยู่ด้านหน้าคลี่ยิ้ม กว้างแล้วเอียงหัวมากระซิบที่หูของนัท “เราสองคนจะไถ่โทษที่ทำให้นัทเข้าใจผิด” ผมเองก็เอียงหัวไปที่หูอีกข้างของนัท “เราจะทำให้นัทมีความสุขที่สุด” ผมงับลงไปเบาๆ ที่ติ่งหูแล้วใช้ปลายลิ้นซุกเข้าไปในร่องหู เต้ใช้ปากเม้มลงดูดที่ซอกคอ เมื่อเราปฏิบัติการ พร้อมกัน นัทถึงกับยืนตัวแข็งหลับตาปี๋ “เฮ้ย ยะ อย่าบอกนะว่าพวกมึงสองคนจะรุมกู” ---------------------- ต่ออีกนิด ตอนนี้ยาว-----------------------
------------ ต่อกันอีกนิด-------------- ไม่มีเสียงตอบจากเราฝาแฝด นอกจากการที่เราจะจับนัทแก้ผ้าอย่างรวดเร็ว เต้ที่อยู่ด้านหน้ารูดซิปกางเกง ยีนส์แล้วกระตุกลงจนไปกองแทบเท้า ส่วนผมดึงเสื้อยืดผ่านหัวของนัท จนเมื่อคนรักของเราเปลือยกาย ล่อนจ้อน ผมก็ผลักให้นัทล้มตัวลงไปบนเตียงนอนนุ่มแล้วจัดการให้นัทตะแคงตัวโดยที่มีผมที่รีบจัดการ เปลื้องผ้าตัวเองออกอย่างรวดเร็วลงไปนอนตะแคงซ้อนอยู่เบื้องหลัง ผมกอดร่างของนัทไว้แนบเนื้อพลางก้ม หน้าไปดูดเม้มเนื้อตัวทั่วแผ่นหลัง ส่วนด้านหน้าเต้ที่ถอดเสื้อผ้าตัวเองแล้วเป็นฝ่ายจับจองโลมเลียไปทั่ว แผ่นอก จนหัวนมสีสวยแข็งเป็นไตเต้จึงเลื่อนตัวไปที่บั้นเอวคว้าไอ้หนูของนัทกอบกุมไว้ในมือแล้วส่งเข้าไป ในช่องปาก ผมจึงได้ทีเอื้อมมือข้างหนึ่งไปบีบที่หน้าอกของนัท ใช้ปลายนิ้วจากอีกมือที่ว่างนวดเฟ้นไปรอบ ช่องทางของนัทแล้วดันลึกสอดเข้าไปเบาๆ “อ๊ะ อ๊า อ๊ากกกก” นัทร้องลั่นเหยียดกายจนแทบเกร็งเมื่อเจอทั้งผมและเต้บุกพร้อมกัน นัทใช้มือเสยเข้าไปในกลุ่มผมดกดำ ของเต้พลางกดหัวเต้ไว้เมื่อนัทขยับตัวดันแท่งร้อนเข้าไปในปากของเต้ แต่เมื่อนัทดึงสะโพกกลับมาก็จะเจอ ปลายนิ้วของผมที่ดันสวนเข้าไปจนสุดปลายนิ้ว ผมรู้สึกถึงการตอดรัดรอบปลายนิ้ว นัทเกร็งตัวกระตุกไม่กี่ทีน้ำเมือกสีขาวล็อตแรกก็พุ่งตรงเข้าไปในปากเต้ ที่เหลือบตาขึ้นมองอย่างพอใจในผลงานของตัวเอง ก่อนที่เต้จะคายมันออกมาพลางจับมือของนัทมาเช็ดที่ รอบปากแล้วเต้ก็อมปลายนิ้วของนัทเข้าไปในปากเป็นการยั่วเย้า ก่อนที่จะล้มตัวมานอนตะแคงหันหน้า ประกบร่างกับนัทโดยที่ผมเองยังคาปลายนิ้วไว้ในช่องทาง “ชอบไหมนัท” ผมถามจากด้านหลังเมื่อเห็นเนื้อตัวที่สั่นสะท้านและลมหายใจกระเส่าที่เกิดขึ้น “อะ อือ มัน โอย กูจะตายไหมวะ” เต้หัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นท่าทีของนัท ก่อนที่ขาขาวๆ จะยกคร่อมไปวางบนท่อนขาข้างหนึ่งที่อยู่ด้านบน ของนัท พลางใช้มือประคองหน้าเรียวมาสบตา “แค่เรียกน้ำย่อยเอง ของจริงกำลังจะเริ่มนะนัท” เต้ลั่นระฆังด้วยการประกบปากไปกับปากของนัทพลางจูบดูดดื่มแลกลิ้นเสียงดังลั่น ผมเองก็ไม่ยอมแพ้ก้ม ไปทั้งดูดทั้งเม้มไปทั่วแผ่นหลัง นิ้วที่ถูกสอดอยู่ในช่องทางด้านหลังถูกดึงออกมาแล้วส่งน้องชายที่พร้อมรบ นานแล้วเปิดทางเข้าไปพลางดันสะโพกสอดลึกไปทีละน้อย เต้ยกขากว้างวางพาดมาถึงเอวของผมแล้วจับแก่นกายที่ลุกขึ้นมาอีกครั้งของนัทจ่อไปที่ช่องทางของตัว แล้วเต้ก็กดสะโพกลงมาจนแท่งเนื้อของนัทสอดเข้าไปในนั้น เต้เองก็คงรู้สึกเสียวจนต้องหลับตาแล้วห่อปาก สูดลม แขนที่อยู่ด้านบนโอบกอดมาจนถึงเอวของผมแล้วเหนี่ยวเราเข้าไป ผมเองก็ทำอย่างเดียวกับเต้ ใน ที่สุดตอนนี้สะโพกของพวกเราก็หลอมรวมกันจนแทบไม่เหลือช่องว่าง พร้อมด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วย อารมณ์ที่ต้องการปลดปล่อยและดึงพวกเราให้ขึ้นสวรรค์ “พร้อมแล้วใช่ไหมนัท เต้” ผมเป็นคนเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นจนแทบจะจับใจความไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าไอ้น้องชายถูกรัดจนแทบหายใจไม่ ออกอยู่ในช่องทางคับแน่น “เริ่มกันเลยเถอะ” ผมลั่นระฆังยกสองด้วยการดึงแท่งเนื้อออกมาจนเกินครึ่งแล้วดันกลับเข้าไป นัทร้องลั่นสะโพกแน่นดันเข้า ไปในช่องทางของเต้เป็นโดมิโน ผมได้ยินเสียงเต้อุทานเบาๆ ขาของเต้ที่เกี่ยวอยู่ที่บั้นเอวของผมเกร็งจนผม แทบขยับตัวไม่ได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนนัทจะตั้งตัวและสติได้แล้วจึงได้ใช้มือโอบไปรอบเอวของเต้กดไว้จน แน่นพลางฝืนขยับตัวดึงท่อนเนื้อออกมาจนเสียดสีกับถุงนุ่มของผมแล้วดันตัวพรวดเข้าไปในช่องทางของเต้ จนฝาแฝดของผมครางลั่น ดูเหมือนว่าเราสามคนจะปรับตัวได้แล้วกับเซ็กส์หมู่ครั้งแรก เต้และผมยอมให้นัทเป็นผู้นำ เมื่อนัทดันตัวเข้า ไปในร่างเต้ เต้ก็จะกดสะโพกรับแล้วผมก็จะถอนตัวออกจากช่องทางของนัทจนหมิ่นเหม่ และเมื่อนัทถอน ตัวออกมาจากเต้ นัทก็จะเจอกับน้องชายของผมที่แทงสวนกลับไป เราสามคนแข่งกันส่งเสียงร้องครางดัง ลั่น รวมทั้งเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสะท้อนไปรอบห้อง เหงื่อกาฬไหลกันจนเปียกชื้นแม้จะเปิด เครื่องปรับอากาศจนเย็นฉ่ำแต่ก็ยังไม่เย็นพอที่จะดับความร้อนจากเรือนร่างของพวกเรา เต้ร้องลั่นพลางบิดตัวแทบขาด ผมรู้สึกถึงความเปียกชื้นรอบลำตัวของนัทที่เต้ประกบอยู่เมื่อเต้น้ำแตก ออกมาเป็นคนแรก หลังจากนั้นผมก็รู้สึกถึงการบีบตัวค้างของกล้ามเนื้อช่วงล่างของนัทเมื่อเขาตาเหลือก แล้วกลั้นหายใจ ดันตัวเร่งจังหวะจนเต้หัวสั่นคลอนก่อนที่นัทจะกระตุกพลางส่งเสียงครางยาวนานเมื่อเขา ระเบิดมันอยู่ในตัวเต้ ตอนนั้นช่องทางตรงนั้นของนัทก็รัดแน่นไปรอบไอ้หนูของผม “อื้มมมม” ผมห่อปากเมื่อกลั้นเสียงครางไม่อยู่ กระแทกตัวเข้าไปในช่องทางของนัท นัทก็กระแทกต่อไปที่เต้ รู้สึกถึง การบีบตัวที่ท้องน้อยก่อนที่สมองจะว่างเปล่าขาวโพลนเมื่อท้อนเนื้อฉีดน้ำอยู่ในช่องทางของนัทจนไหนซึม ออกมา แล้วเราสามคนก็นอนนิ่งกอดกันกลมดิกอยู่ในท่านั้นพลางแข่งกันหอบหายใจถี่ยิบ ใครบอกว่าความรักต้องมีแค่สองคน หากความรักต้องมีสามล่ะจะแปลกไหม เมื่อพวกเราเข้าใจและยอมรับ กับมันได้ มันอาจจะดูประหลาดและสุดขั้วสำหรับสายตาของคนอื่นแต่สำหรับพวกเรามันลงตัวที่สุด ผมยิ้มอยู่กับแผ่นหลังของนัทเมื่อซบหน้าลงไปพลางเอื้อมแขนไปโอบกอดจนถึงเต้ ดวงตาปิดลงอย่างหมดแรง และพวกเราก็หลับฝันหวานอยู่ในท่านั้น ก่อนที่จะตื่นมาเพื่อลั่นระฆังยกต่อไป --------------------------------- จบเหอะ 3P ครั้งแรกในชีวิต กรี๊ดดดดดดดดด เหนื่อยมากกกกกก เป็นไงกันบ้างคะ ขอคอมเมนท์เยอะๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งหน่อย แล้วเรื่องหน้าอยากได้พล็อตแบบไหน รีบเสนอกันมาเลยค่ะ
มันส์มากเรียกเลือดสุดๆค่ะ :m25:
ไม่ผิดหวังจริงๆ :haun4: :haun4:
รักลงล็อค
โดนใจสุดๆจ้า :hao6:
มันโดน :hao7:
โอ้ยยยย ตายยยยย
รักลงล็อค
:z3:มันคือ ความร้ากกกกกกแ
:haun4: ตายๆๆๆๆ เสียเลือดหมดตัวตายเบยยยยย : :jul1:
แอร๊ยยยยย สามคนชื่นจายยยยยย
โอย เลือดกระฉูดหมดตัว :haun4: :haun4: :jul1:
ตอนหน้าขอ มาเฟียXมาเฟีย ><"
:haun4: ขอเลือดสำรองด่วน
:pighaun: :haun4: :jul1:
ร้อนแรงจริงๆ :hao6: :hao6:
กรี๊ดดดดดดด รอมานานนนนน
ในที่สุดก็รักเราสามคน เหนื่อยสุดคงเป็นนัท :haun4:
เคะแก่ก็ดีนะ :haun4:
กรี๊ด :impress2: ชอบมากอ่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ถูกใจหลาย :pighaun:
เต้สุดยอดไปเลย นายช่างใจกว้าง
อยากได้แนวเคะแก่กินเด็กมปลาย และอีกแบบคือคนสวนหนุ่มหล่อสุดแซ่บ ดาร์ค ทอล แฮนซั่มกับเจ้านายแสนหื่น 5555
เคะแก่น่าจะสักประมาณ 35-40 โอเคไหม สำหรับเราประมาณนี้นะ
ก็ประมาณ30ต้นๆหล่อๆดิบๆแข็งๆซึนๆ
อยากได้ 3P อีกๆๆๆ แนวเพื่อนสนิทแอบรักเพื่อนได้มั้ยเอ่ย?
นัทได้กำไรสุด 55555
:m25: เลือดหมดตัวเลย
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
จุดเยือกแข็ง บทที่ 1 “อะ..อ๊า..” เสียงครวญครางพร้อมด้วยการสูดลมหายใจรัวเร็วถี่ยิบ ตาปรือเวลามองกลับมามันทำให้ร่างหนาแน่นไป ด้วยมวลกล้ามเนื้อนึกกระหยิ่มและลำพองจนต้องยืดกายขับเคลื่อนควบสะโพกเป็นจังหวะราวกับร่างที่ รองรับอยู่เบื้องล่างเป็นอาชาชั้นเลิศโดยมีเขาเป็นจ๊อกกี้ฝีมือเยี่ยม “โอม โอ ตรงนั้นเลย มันใช่ที่สุด โอม มึงนี่มันสุดยอด” อาชาของเขายังรำพันถึงความเชี่ยวชาญไม่ขาดปาก เมื่อเขาปรนเปรอรสสวาทให้จนแทบขาดใจ ชื่อของเขา หลุดจากปากแทบนับครั้งไม่ถ้วนเมื่อพาอีกฝ่ายไปท่องแดนสุขาวดีเสียไม่รู้กี่รอบในค่ำคืนนี้ ใครบ้างจะไม่ติดใจฝ่ายรุกชั้นเลิศที่สมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาคมคายหล่อเหลา หรือ ร่างกายสูงใหญ่ จากการออกกำลังอย่างสม่ำเสมอ และจากชื่อเสียงในวงการบันเทิงอย่างเขา โอม ศิลปิน สุดฮอท นักร้องแนวแดนซ์เท้าไฟวัย 22 ปี ที่โด่งดังอยู่ในวงการเพลงตอนนี้ ใช่...แฟนคลับไม่รู้ นักข่าวไม่รู้ ภาพพจน์ของเขาคือ นักร้องหนุ่มสุดเจ้าชู้ เซ็กซี่ เร้าใจที่สาวๆ ทั้งหลายต่าง หมายมาดที่จะนอนทอดกายให้เขา ไม่มีใครรู้หรอกว่าแท้จริงแล้ว โอมชอบที่จะจัดการกับประตูหลัง มากกว่า ทุกอย่างเป็นความลับ ส่วนคู่ขาหาได้โดยง่าย ก็นักร้องในค่ายเดียวกันนั่นปะไร แค่สบตากับเขาใน ฟิตเนส หลายคนที่ใช่ก็พร้อมที่จะอ้าขาให้เขาจัดการ โอมไม่เคยขาดในเรื่องนี้ ก็ดูแต่ตอนนี้สิ แม้แต่นักร้องขาร็อคสุดห้าวเป้งยังต้องมานอนบิดกายเร่าให้เขาได้เชยชมในค่ำคืนนี้ มือแกร่งของเขาบีบบี้ไปที่หัวนมสีน้ำตาล ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปใช้ปากเม้มแล้วดูดดึงมันขึ้นมา มือข้างหนึ่ง สาละวนรูดขึ้นรูดลงอยู่แต่กับท่อนเนื้อแข็งกึ่งกลางลำตัว พลางขยับหมุนวนแท่งร้อนของเขาที่เสียบคาอยู่ใน ช่องทางเบื้องล่างเกือบตลอดทั้งคืนถ้าไม่นับช่วงเวลาที่ต้องเปลี่ยนคอนดอม ก็ไม่มีช่วงไหนที่โอมจะปล่อย เวลาให้เว้นว่าง เขากระแทกแท่งร้อนพุ่งตรงเข้าจุดกระสันย้ำๆ เป็นรอบสุดท้ายสำหรับราตรีนี้ เมื่อแสงสว่าง จากดวงอาทิตย์ใกล้จะทอแสงที่ขอบฟ้าเข้าไปทุกที “โอม กูเสียว เชี่ย” กิต นักร้องขาร็อควัยเดียวกับเขาร้องลั่น ลำตัวเกร็งเฮือกจนต้องยกสองแขนกอดเขาไว้แน่น ช่องทางเบื้อง ล่างตอดรัดถี่ยิบ บีบเร้าไปทั่วเอ็นร้อนที่กำลังกระแทกกระทั้น โอมเองก็เผลอครางออกมาเหมือนกันเมื่อตัว เขาก็ใกล้ถึงฝั่งอยู่รอมร่อ เสียงลูกบิดประตูดังคลิก ก่อนที่ประตูห้องนอนในคอนโดมิเนียมสุดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาของเขาจะถูกผลัก เข้ามา โอมตาเหลือกเมื่อเห็นคนที่ก้าวเข้ามาในห้อง มาหยุดมองภาพคนที่กำลังร่วมรักกันด้วยดวงตาเฉย เมยก่อนที่จะเดินผ่านไปนั่งบนโซฟาตัวน้อยที่อยู่มุมห้องแล้วขยับแว่นสายตาเข้าที่แล้วจ้องมองเหมือนกำลัง ดูหนังสักเรื่อง โอมสบถลั่น สะโพกที่กำลังขับเคลื่อนอยู่ชะงักงัน ส่งผลให้กิตเองก็ต้องกัดฟันเมื่อทางสวรรค์ มีอุปสรรคเสียแล้ว “พี่นพ เชี่ย เข้ามาได้ไงวะ” โอมถามอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นเขา นพมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าสีแทนเป็นมันอย่างคนสุขภาพดี ที่กำลัง กอดรัดอยู่กับคนที่เขาไม่อยากจะเชื่อสายตา คู่ขาคนใหม่ของศิลปินที่เขาดูแลอยู่ เป็นนักร้องวงร็อค นี่คงไปคั่วกันตอนเล่นฟิตเนสอีกตามเคย นพถอน หายใจอย่างระอา นี่ถ้าไม่ใช่เพราะอาชีพเป็นคนดูแลศิลปินในค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ เขาก็คงจะไม่รู้ว่าคนที่มีความชอบในไม้ป่า เดียวกันมันมีเยอะแค่ไหน แต่เมื่อรู้แล้วโดยหน้าที่คือเก็บเรื่องทั้งหมดเป็นความลับเพื่อชื่อเสียงของศิลปินที่ เขากำลังดูแลอยู่มาแล้วเป็นเวลากว่าสองปี ก็คือ โอม นักร้องเท้าไฟคนนี้ ใครจะเชื่อว่าด้วยรูปร่างสูงใหญ่ กล้ามเป็นมัด ซิคแพ็คเป็นลอนขนาดนี้ โอมจะมีรสนิยมชอบผู้ชายด้วยกัน แถมยังเป็นขารุกขึ้นชื่อ ฟันนักร้องและแดนเซอร์มาแล้วเกือบครึ่งของบริษัท ด้วยความที่ต้องอยู่ด้วยกันนพ เริ่มรู้ในสเป็คของโอมแล้วว่า โอมไม่ชอบผู้ชายกระตุ้งกระติ้ง นักร้องคนนี้ชอบอะไรที่ได้มายากๆ อาทิเช่น คนที่กำลังทำหน้าบิดเบี้ยวอยู่บนเตียง ใครจะไปนึกว่าโอมจะไปสอยคนร้องเพลงร็อคให้มานอนครางเสียง กระเส่าแบบนี้ได้ “พี่มีกุญแจคอนโดของนายไง แล้วนี่จะมาปลุกอย่าลืมว่าเราต้องไปถ่ายโฆษณาตัวใหม่กันแต่เช้า แต่นี่อะไร แทนที่จะพักผ่อนกลับมาหักโหม แล้วจะเอาแรงที่ไหนทำงาน” “พี่นพ อย่าเพิ่งเทศน์ตอนนี้ได้ไหม เห็นหรือเปล่าว่ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ออกไปก่อนไป ผมขอเวลาอีกแป๊บ เดียว” โอมเอ่ยปากไล่ แต่นพยักไหล่ “อยากทำอะไรก็ทำไปสิ แต่เร็วหน่อยก็ดี รถจะมารับเช้ามืด เราต้องไปไกลถึงชายทะเลนะ” “โธ่โว้ย” โอมตะโกนลั่นอย่างหงุดหงิด แต่ด้วยความคับแน่นที่ยังตอดรัดมันทำให้เขาหยุดไม่ได้ด้วยสภาพนี้ “โอม มันจะดีเหรอวะ ต่อหน้าพี่นพ” กิตที่ยังหายใจหอบถามเสียงสั่น เขาเองก็ยังค้างคาอยู่กับบทรักบทนี้ “ไม่เห็นต้องสนใจเลย อยากมองก็มองไป” โอมสบถอีกรอบ แล้วจึงเริ่มต้นเคลื่อนสะโพกอยู่ในช่องทางของกิต เขาหันใบหน้าที่แสดงความเสียวซ่านไป สบตากับนพเป็นการท้าทาย ก่อนที่จะยกนิ้วกลางหราชูใส่ผู้จัดการส่วนตัว แล้วจึงเร่งเครื่องถี่ยิบจนกิตส่ง เสียงดังลั่นปนกับเสียงกล้ามเนื้อกระทบกัน แล้วกล้ามเนื้อของกิตก็บีบรัดจนโอมร้องอุ๊บ เมื่อแท่งเนื้อฉีดน้ำ อยู่ในช่องทางของกิต โอมอ้าปากหายใจถี่ เขาจับโคนแท่งเนื้อของตัวเองดึงมันออกมาจากช่องทางของกิต แล้วเดินโทงๆ ด้วยเนื้อ ตัวเปลือยเปล่ามาหยุดยืนต่อหน้านพ พลางดึงถุงยางออกทิ้งลงถังขยะข้างเก้าอี้ที่นพนั่ง เผยให้เห็นมังกรตัว ใหญ่ที่ยังเปียกชื้นพุ่งชี้หน้าเจ้าของ เขาเท้าเอวมองผู้จัดการที่นั่งมองหน้าเขาด้วยสายตาเฉยชา “เสร็จแล้ว จะไปก็ไป” นพกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของโอม เขาลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ “จัดการตัวเองซะให้เรียบร้อย พี่จะไปรออยู่ข้างนอก มีเวลาให้แค่สิบนาที” “แม่ม ไอ้พี่นพ ไอ้บ้า” เขาด่าตามหลังใบหน้าเฉยเมยเจือด้วยรอยยิ้มเย็นชาที่เดินออกไปจากห้องนอนแล้วเดินไปกระชาก ผ้าเช็ดตัวมาห่อช่วงล่างไว้ กิตค่อยๆ เดินมากอดเขาจากด้านหลัง “เราจะเจอกันอีกเมื่อไหร่วะ โอม” นักร้องขาแดนซ์สะบัดตัวออกจากการกอดรัด พลางมองกิตตาขุ่น “กูว่างเมื่อไหร่จะบอกมึงเองกิต แต่ตอนนี้กูยังไม่ว่าง อีกนาน” พูดแล้วโอมก็เดินหนีเข้าห้องน้ำ ปิดประตูดังปังโดยไม่สนใจหน้าเสียของกิตที่มองตามหลังอย่างเว้าวอน และติดใจในร่างกายนั้น “สัสเอ๊ย” โอมด่าลั่นพลางทุบกำปั้นลงกำแพงห้องน้ำอย่างหงุดหงิดทั้งที่สายน้ำละเอียดจากฝักบัวรินรดจนชุ่มโชกแต่ มันก็ไม่อาจทำให้หัวใจของเขาเย็นลงได้ นอกจากความลับที่เขาชอบผู้ชายด้วยกันแล้ว มันยังมีอีกหนึ่งความลับที่เขาเก็บมันไว้อยู่กับตัว บอกใคร ไม่ได้นั่นคือเขาอยากได้ร่างกายของนพ หนุ่มใหญ่วัย 36 ปีที่เป็นผู้จัดการของเขา เขาอยากกอดรัด เขา อยากลองเสียบอัดตรงนั้นเข้าไป อยากจะรู้ว่าช่องทางตรงนั้นของนพจะตอบสนองร่างกายของเขาขนาด ไหน แต่เขาไม่มีโอกาสนั้นเสียที เรื่องที่โอมอยากได้นพมันเกิดขึ้นเมื่อสามเดือนก่อน ในวันที่ค่ายเพลงจัดงานปีใหม่ ในขณะที่ทุกคนกำลัง สนุกสนานและมึนกันได้ที่กับบรรยากาศเร้าใจในผับแห่งหนึ่งที่ค่ายเหมาจัดงาน โอมเองก็มึนไม่น้อยเมื่อดื่ม ไปพอสมควร เขาถูกลากไปเข้าห้องน้ำพร้อมกับคนที่เขากำลังคั่วอยู่ในตอนนั้นเพื่อไปเล่นกิจกรรมเข้า จังหวะอันแสนตื่นเต้น คนที่ลากเขามามองโอมด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม ก่อนที่จะผลักให้โอมไปนั่งอยู่บนฝาชักโครกพลางดึงกางเกงยีนส์ ตัวเก่งของเขาออก พลางมองมังกรน้อยของโอมด้วยดวงตาเป็นประกาย สองมือไขว่คว้าพาเข้าปากอย่าง ไม่ให้เสียเวลาจนมังกรน้อยแปลงร่าง โอมก็ล้วงกระเป๋าเสื้อส่งถุงยางให้ เจ้าตัวรับไปฉีกฟอยล์แล้วสวมลง ไปอย่างรู้งาน แล้วจึงนั่งคร่อมไปบนหน้าขาของเขาจับยึดแท่งเนื้อร้อนเข้าช่องทางด้านล่างพลางขยับ สะโพกกดลงจนมังกรมุดหัวเข้าไปในถ้ำ โอมปล่อยให้อีกฝ่ายจัดการไปอย่างสบายอารมณ์ เขามีหน้าที่แค่ใช้มือบีบจับไปที่สะโพกอีกฝ่ายแล้วช่วย พยุงให้ฝ่ายนั้นขยับตัวเองขึ้นลงจนเสร็จสมอารมณ์หมาย เขาจึงดึงถุงยางขว้างทิ้งจัดการใส่กางเกงให้ เรียบร้อยแล้วเดินตัวปลิวออกมาทิ้งให้อีกฝ่ายยังนั่งตาปรอยอยู่ในนั้น โอมเดินมาล้างมือที่ก๊อกน้ำ ก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดเมื่อเห็นคนผลักบังตาห้องน้ำเข้ามา คนที่เดินเซเข้ามาใหม่คือ นพ ผู้จัดการของเขาเอง ร้อยวันพันปีไม่เคยแตะของมึนเมาแต่ไม่รู้อะไรดลใจ วันนี้ นพที่ได้ฉายาว่าภูเขาน้ำแข็งแห่งอลาสก้าถึงได้ถึงกับเดินเป๋ขนาดนี้ “เฮ้ย พี่นพ ระวัง” โอมพุ่งตัวไปรับร่างที่เซจนเกือบล้มแล้วพยุงไปพิงกับกำแพง นพเงยหน้าขึ้นมาสบตา ให้ตายสิ... โอมสบถในใจ โอมเป็นคนแพ้ทางผู้ชายตาสวย เขามักจะตื่นเต้น และมีความต้องการสูงมาก เมื่อได้สบตากับคนที่ดวงตา เรียวและดำขลับอย่างที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้เมื่อได้เห็นดวงตาของนพชัดๆ ตลอดเวลานพซ่อนดวงตาครู่นี้ไว้หลังแว่นตา ยิ่งเวลาออกแดดแว่นจะกลายเป็นสีชายิ่งปกปิดมิดชิด ทำให้ โอมไม่เคยสังเกตว่านพมีดวงตาที่งดงามแค่ไหน จนกระทั่งตอนนี้ที่แว่นนั้นร่วงไปกองอยู่กับพื้น แอลกอฮอล์ ทำให้ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยงจนมันกระแทกใจเขาดังโครม “พี่นพ เป็นอะไรหรือเปล่า” โอมฝืนบังคับเสียงไม่ให้สั่นพร่าเมื่อถามออกไป นพเพ่งตามองเมื่อสายตาเขาสั้นจนมองใบหน้านั้นไม่ชัด โดยไม่รู้เลยว่ามันยิ่งเป็นการยื่นหน้าเข้ามาใกล้นักร้องหนุ่มจนลมหายใจขัดไปหมด “ใคร โอมเหรอ ป่าววว พี่ไม่เป็นรายยย” เสียงอ้อแอ้นั้นบอกให้โอมรู้ว่านพป้อแป้เต็มที นพดันตัวโอมออกพลางโบกมือวุ่นวาย “ไปฉี่ก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว” นพก้าวไปที่โถปัสสาวะ ควักมันออกมาจากกางเกง โอมยืนมองเหมือนโรคจิตจนกระทั่งนพสะบัดเก็บแล้ว เดินเซกลับมา พร้อมกับรู้สึกถึงการตื่นของมังกรที่เพิ่งสงบไปอีกครั้งของตัวเอง นพก้มลงไปเก็บแว่นสายตา และเมื่อเงยหน้ามามันทำให้เขาวูบจนจะเซไปล้มอีกครั้ง โอมผวามารับและดึง ร่างนั้นเข้ามาจนเบียดแนบกับแผ่นอก กลิ่นเหงื่อปนกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยมาจากเนื้อตัวของนพ ยิ่งเมื่อนพที่ตัวเล็กกว่าโอมเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นมา มันทำให้นักร้องหนุ่มยั้งใจไม่อยู่ที่จะก้มหน้าลงไปที่เรียวปากนั้น แล้วสอดลิ้นร้อนลงไปอย่างรวดเร็ว อา... รสของค็อกเทลแสนอร่อยยังอวลอยู่ในช่องปาก โอมอดใจไม่อยู่ที่จะกวาดลิ้นไปทั่วโพรงปาก มือข้าง หนึ่งของเขาเอื้อมไปโอบรอบเอวของผู้จัดการหนุ่มเข้ามาจนชิด ส่วนอีกมือหนึ่งคว้าหมับไปที่เป้ากางเกง แล้วบีบเบาๆ “อื้มมม” เสียงครางดังแผ่วอยู่ในลำคอยิ่งทำให้โอมเพริดไปกับจูบนั้นอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่เขาจะสะดุ้งเมื่อได้ยิน เสียงคนอีกกลุ่มกำลังเดินมาทางห้องน้ำ โอมถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย ดวงตาของนพลอยคว้างเมื่อสบตา จนคนกลุ่มนั้นผลักบังตาห้องน้ำ เข้ามา “อ้าว ไอ้นพอยู่กับโอมที่นี่เอง ตามหาตั้งนาน” โอมฝืนยิ้มให้เพื่อนในกลุ่มของนพที่ทำงานด้วยกัน “มีอะไรหรือเปล่าครับพี่” “ไม่มีอะไรหรอก ก็ไอ้นพน่ะ เหล้าเข้าปากไม่ได้เมาเร็วเป็นบ้า นี่พวกพี่นึกห่วงก็เลยมาดูกัน ไปเร็วไอ้นพกลับ บ้านได้แล้วมึง ไอ้เด็กอนามัย” แล้วบรรดาเพื่อนฝูงก็ลากนพกลับออกไปให้โอมต้องมองตามหลังอย่างเสียดาย จนต้องเดินกลับไปหาคนที่ ยังอยู่ในห้องน้ำเพื่อระบายอารมณ์ออกอีกรอบ โดยที่เขาเห็นหน้านพลอยอยู่บนใบหน้าของคู่ขาตลอดเวลา ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ไม่มีวันไหนที่โอมไม่นึกถึงดวงตาเรียวแสนสวยกับโพรงปากหวานที่เขาได้สัมผัส นพจำไม่ได้และไม่เคยรู้เลยว่าตนเองในขณะที่เมานั้นสร้างความปั่นป่วนใจให้เขาแค่ไหน โอมยกยิ้มที่มุมปากช้าๆ คราวนี้แหละ ที่เขาต้องไปถ่ายโฆษณาในหมู่เกาะแห่งทะเลอันดามัน 3 วัน 3 คืน เขาจะเผด็จศึกผู้จัดการที่แสนเฉยชาของเขาให้ได้ ----------------------- เป็นกำลังให้โอมเผด็จศึกนพให้ได้ด้วยนะคะ
หวายยยย....โอมหื่นสุดๆ -.,-
สู้ๆ โอมสู้ๆ อั้ยยะ แบบนี้แหละที่ชอบ
:hao6: พอโอมกินนพเสร็จแล้วให้นพจับโอมกินมั่งนะ
อ๊ายยยย พี่นพเสร็จแน่ กิ้วๆๆๆๆๆๆ
พี่นพจะรอดไหม
อิอิ ซับเลือดรอนะฮ้า :katai5:
กรี๊ด ชอบๆ เข้ามาเชียร์ให้โอมเผด็จศึกนพได้ไหวๆ
ขุ่นพี่แกก็ใจแข็งซะขนาดนั้น อีกอย่าง พี่เค้าก็รู้ว่าแกมันขนาดไหน เค้าคงจะยอมคนที่เปลี่ยนคู่ขาเป็นผ้าเช็ดหน้าร๊อกกกก
ฮอลลลลล
ก็อยากให้พี่นพระวังตัวอยู่หรอกนะ แต่อีกใจอย่าดีกว่า เชียร์พ่อนักรัก นักร้องขาแดนซ์ดีกว่า :haun4:
มารอฉากเผด็จศึก :oo1: คงจะ :haun4: น่าดู :impress2:
เตรียมทิชชู่รอๆ
คุณ ผจก ไม่รอดแน่ๆ :haun4: +1 รอเลย
:m25:
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
โว้ววววววววววว โว โว
โอมสู้ๆ โอมสู้ตายยยยยยๆ
เรื่องสั้นนี้มัน... อะเฮื่ออออ :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
พี่นพเสร็จโอมแน่งานนี้ :laugh:
:haun4:
พี่นพพพพพพพพพพพ
จุดเยือกแข็ง บทที่ โอมและนพนั่งรถตู้มาถึงตั้งแต่ตอนสายๆ ที่เขาลงจากเครื่องบินต่อด้วยรถตู้ลงเรือข้ามเกาะมาถึงหมู่เกาะที่ มีหาดทรายขาวสะอาดแห่งนี้ นับว่าโอกาสเป็นใจเพราะรีสอร์ทที่มาพักค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวและอยู่ใกล้ ทะเลจนได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งลอยมาตามลม และเป็นไปตามที่เขาได้แจ้งกับทีมงานไว้ก่อนหน้านี้ โดย ที่นพไม่ทราบเรื่อง คือเขาขอบ้านพักหลังที่มีเตียงเดี่ยวขนาดคิงไซส์ “อ้าว ทำไมเป็นเตียงแบบนี้แล้วนี่จะนอนยังไง” นพบ่นพึมพำหน้ายู่เมื่อก้าวเข้ามาครั้งแรกเพื่อเก็บกระเป๋า โอมที่ยืนอยู่เบื้องหลังลอบยิ้มอย่างพึงใจเมื่อเห็น สิ่งที่ต้องการ “ช่างมันเหอะพี่นพ เตียงก็ออกจะใหญ่โต นอนคนละฝั่งก็สิ้นเรื่องบ่นเป็นตาแก่ไปได้” แล้วนักร้องชื่อดังก็ออกไปถ่ายโฆษณาอย่างจริงจัง สำหรับเรื่องงานโอมไม่เคยทำอะไรเล่นๆ เขาตั้งใจกับทุก สิ่งที่มีเข้ามาและนี่ทำให้เขามีชื่อเสียง และมีแต่คนอยากร่วมงานด้วยซึ่งนั่นก็ทำให้นพที่นั่งมองอยู่ภายใน เต็นท์ของทีมงานอดที่จะชื่นชมเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้ ริมฝีปากของนพคลี่ยิ้มโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเรียวภายใต้กรอบแว่นสีชาจ้องมองไปที่เรือนร่างได้สัดส่วน ผิวสี แทนเนียนเรียบสะท้อนแสงแดดเมื่อเจ้าตัวกำลังเปลือยท่อนบนขับขี่เจ็ทสกีอยู่ท่ามกลางทะเลสีครามตัดกับ ท้องฟ้าใสกระจ่างมันยิ่งทำให้สเน่ห์แห่งความเป็นบุรุษเพศของโอมฉายชัดจนแม้แต่เขาก็อดใจเต้นไม่ได้ นพ เขาถอนหายใจพลางก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ การที่ต้องมาดูแลโอมในเรื่องงานซึ่งบางครั้งก็ต้องไปข้องเกี่ยวกับ เรื่องส่วนตัวด้วยนานถึงสองปี มันทำให้เขาผูกพันกับโอมในแบบที่เขาก็ไม่ต้องการ บางทีนพรู้สึกว่าทั้งโอม และตัวเขาเองอาจจะสนิทกันมากเกินไป โอมอาจจะเห็นเขาเป็นพี่หรือเป็นพ่อคนที่สอง เมื่อเขาคอยแต่ดูแล แกมบังคับให้โอมทำโน่นทำนี่ แต่สำหรับเขา นพพยายามซ่อนความรู้สึกที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจไว้ภายใต้ ความเย็นชาที่เคลือบเป็นหน้ากากปกปิดไว้ จนบางทีเขาก็คิดจะหลีกหนีความรู้สึกที่ว่าด้วยการอยากจะ ย้ายงานไปทำอย่างอื่นเสียที “สนใจที่จะย้ายงานมาฝั่งบริหารไหม คุณสมบัติของคุณน่ะทำได้แล้วนะ” เจ้าของค่ายเพลงยักษ์เสนอตำแหน่งใหม่เมื่อวันงานเลี้ยงปีใหม่ นพได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้เมื่อเขายังตัดใจที่จะ เลิกดูแลโอมยังไม่ได้ แต่เมื่อมองไปทางนักร้องหนุ่มที่โดดเด่นอยู่ในงานเลี้ยงท่ามกลางผู้คนห้อมล้อม นพก็ได้แต่นึกเกลียดตัวเองอยู่ในใจเมื่ออยากจะเข้าไปกระชากโอมออกมาให้พ้นจากผู้คนเหล่านั้น ความรู้สึกที่ว่ามันทำให้เขากระดกเหล้าเข้าปากจนเมาไม่รู้เรื่องในคืนงานเลี้ยง แผนการของโอมเริ่มต้น ณ บัดนี้เมื่อการถ่ายทำสิ้นสุดลงในตอนเย็นที่แสงจากดวงอาทิตย์เริ่มจางลง ร่างสูง แข็งแรงอย่างคนที่อยู่ในวัยหนุ่มก้าวตรงมาหาผู้จัดการที่นั่งเท้าคางอยู่ที่เก้าอี้ภายในเต็นท์ “แสบผิวไปหมด โดนแดดทั้งวัน” โอมบ่นให้นพฟังพลางลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งตรงหน้าแล้วยื่นขวดโลชั่นให้นพ “พี่นพทาอาฟเตอร์ซันให้ผมหน่อยสิ” “มือกุดหรือไง ทาเองไม่ได้เหรอ” นพเลิกคิ้วมอง ส่งสายตาดุผ่านแว่นกรอบใส “โธ่พี่ มือน่ะมีแต่ไม่ได้แขนยาวเป็นแม่นากนะ จะได้ทาข้างหลังถึง” โอมยัดเยียดขวดโลชั่นใส่มือนพแล้วหันหลังโชว์แผ่นหลังเปลือยชื้น นพถอนหายใจก่อนที่จะเปิดขวดโลชั่น บีบครีมสีขาวใส่มือแล้วจึงค่อยๆ ลูบไล้ไปตามเนื้อแน่น “โอย พี่นพ ทาเบาอย่างนั้นเมื่อไหร่เนื้อครีมมันจะซึมเข้าไปล่ะ มันต้องทาแบบนี้” โอมหันหน้ากลับมาแย่งขวดโลชั่นมาถือไว้ในมือ ส่วนมืออีกข้างถือวิสาสะคว้าข้อมือของนพให้แบออกแล้ว จึงบีบครีมลงไป นักร้องหนุ่มกุมฝ่ามือบังคับให้นพทาโลชั่นลงไปที่แผ่นอกของเขา มือหนาวางทาบทับและควบคุมให้นพ ค่อยๆ เลื่อนฝ่ามือไปจนทั่วแผ่นอกแน่น ลงมาถึงลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่แข็งแรงจนนพแทบหยุดหายใจ โอมซ่อนยิ้มเมื่อเห็นผู้จัดการของเขาทำหน้าตาเลิ่กลั่ก วงหน้าแดงขึ้นมาเป็นริ้วอย่างเห็นได้ชัด ยังก่อน นี่ มันแค่เริ่มต้น เขาจะทำให้นพหัวหมุนยิ่งกว่านี้ “อ้าว แว่นพี่นพเปื้อนอะไรน่ะ” โอมดึงแว่นออกจากกรอบหน้าของนพโดยที่เจ้าของไม่ทันตั้งตัว พลางใช้มือที่เปื้อนโลชั่นของตนป้ายจนแว่น ใสมัวลง “พี่ไม่เห็นว่าจะเปื้อนอะไรเลย โอมเอามาให้พี่เร็วๆ นี่พี่มองอะไรไม่ชัดแล้ว” โอมส่งแว่นคืนให้นพใส่ เจ้าของแว่นขมวดคิ้วเมื่อแว่นมัวจนมองแทบไม่เห็น “เออ เปื้อนจริงด้วยว่ะ” “เห็นป่ะ ถอดมาเหอะ เดี๋ยวผมจะไปล้างให้ ว่าแต่เรากลับบ้านพักกันเถอะ ผมอยากจะอาบน้ำนอนแย่แล้ว เหนื่อยจัง” “แล้วใครใช้ให้หักโหมไอ้เรื่องอย่างว่าเมื่อคืนนี้ล่ะ” “โอ๊ย เลิกบ่นน่า ไปกันได้แล้ว” โอมดึงแว่นนพออกอีกครั้งพลางดึงแขนนพที่ปราศจากแว่นตาให้ลุกขึ้น แล้วถือโอกาสวางมือแนบไปที่บั้น เอวของนพเมื่อเดินกลับบ้านพักที่ไม่ไกลนัก “พี่เดินเองได้ ปล่อยเถอะ” “มันมืด พี่มองไม่เห็นนี่ ให้ผมพาไปเหอะน่า” มือที่โอบอยู่ที่เอวไม่ยอมปล่อยแถมยังกดกระชับเป็นการบังคับให้นพต้องเดินเคียงคู่กับโอมจนถึงบ้านพัก ก่อนที่โอมจะผลักให้นพเข้าไปอาบน้ำก่อน แล้วนักร้องหนุ่มจึงได้เดินถือแว่นสายตาออกมานอกบ้าน “แว่นอันนี้ผมขอเถอะนะพี่นพ กลับไปกรุงเทพเดี๋ยวจะพาไปตัดแว่นใหม่” ใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อเจ้าตัวทรุดลงนั่งยองๆ พลางหยิบหินก้อนใหญ่ขนาดเหมาะมือที่คว้าได้แถวนั้นแล้ว ประเคนลงไปบนแว่นจนกระจกแตกละเอียด โอมโยนขาแว่นที่เหลือทิ้งอย่างไม่ใยดีก่อนที่จะเดินผิวปาก กลับเข้าไปในบ้านพัก “แว่นพี่ล่ะโอม” นพเอ่ยถามเมื่อโอมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยกางเกงขาสั้นตัวเดียว หยดน้ำยังเกาะพราวอยู่ตามแผ่นหลัง ผมดกดำยังเปียกชื้น มันทำให้นพต้องแอบถอนหายใจยาวลึกเพื่อเก็บอาการที่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ถึงแม้สายตาจะสั้นแต่ก็ไม่ได้ถึงกับสั้นมากจนมองไม่เห็นอะไร ยิ่งกับร่างกายที่คุ้นอยู่ในสายตามันยิ่งแจ่ม ชัดอยู่ในสมอง “อ้าว ตายห่ะ ผมลืมหยิบมาจากตรงนั้น” โอมตีหน้าตาย พลางเดินมานั่งหมิ่นอยู่ที่ขอบเตียงใกล้กับนพ “ขี้เกียจออกไปแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปหาแล้วกันนะ คืนนี้นอนก่อน” “จะนอนได้ไงวะ ผมยังเปียกอยู่เลยเดี๋ยวก็เป็นหวัดทำงานไม่ได้หรอก” นพคว้าผ้าผืนเล็กที่ยังวางจับจีบสวยงามอยู่บนเตียงมาคลี่ออกแล้วเลื่อนตัวมาเช็ดผมให้นักร้องหนุ่มที่ต้อง ดูแลจนแห้ง โอมมองดวงตาคู่สวยที่ปราศจากสิ่งบดบังแล้วหัวใจของเขาเต้นถี่ยิบจนแทบอดใจไม่ไหว “นอนกันเหอะ ง่วงแล้ว” โอมเดินไปปิดไฟแล้วเดินกลับมาที่เตียง ซุกร่างเข้าไปในผ้าห่มผืนหนา นพค่อยๆ ซุกตัวตามมาอีกฝั่งแล้วจึง หลับตานิ่ง “พี่นพ” “อะไร” “นอนไม่หลับ” “ทำไมล่ะ” “ติดหมอนข้าง ลืมหยิบมาด้วย ขอกอดหน่อยนะ” ไม่รอคำตอบ ร่างสูงใหญ่ตะแคงตัววูบวาดท่อนแขนมาวางแนบลำตัว ท่อนขาแข็งแรงวางพาดไปบนท่อนขา ของอีกฝ่ายที่ได้แต่นอนตัวแข็งทื่อเพราะไม่ทันตั้งตัว “พี่นพ นอนตัวแข็งเชียะ” “ก็มัน โอมใจเต้นอยู่ในความมืด กลิ่นสบู่ที่ติดอยู่ตามเนื้อตัวของนพ อวลเข้าไปในจมูกมันกระตุ้นความรู้สึกให้ตื่น ขึ้นมาจนแทบจะห้ามใจไว้ไม่อยู่ “พี่นพ” “อะไรอีกล่ะ” “เคยมีแฟนป่ะ” “เคยสิ” “คนแรกอ่ะ ตอนอายุเท่าไหร่” “ “โห ช้าจัง ผมมีแฟนคนแรกตอน “แก่แดด” “แฟนผู้หญิงเหรอ” “เออสิวะ” “แล้วตอนนี้ล่ะ มีแฟนหรือเปล่า” “จะมีได้ไง ก็ต้องดูแลไอ้คนแก่แดดอย่างนายอยู่นี่ จะมีเวลาไปหาแฟนที่ไหน” โอมถอนหายใจแผ่วเบา พลางกระชับอ้อมกอดจนอีกฝ่ายแทบจะหายใจไม่ออก “ขอบคุณนะพี่นพที่ดูแลผม” นักร้องหนุ่มดึงอีกฝ่ายให้ตะแคงตัวมาหา สบตาคู่สวยในความมืด ใบหน้าที่ใกล้กันจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นของอีกฝ่ายที่เป่ารด มันทำให้โอมยั้งใจไม่อยู่ที่จะโน้มใบหน้าเข้า ไปแล้วประกบปากเข้ากับเรียวปากอุ่น รู้สึกได้ถึงการชะงักงันแล้วถอยหนีของนพ แต่โอมก็เลื่อนมือมา ประคองวงหน้าให้อยู่นิ่งแล้วขบเม้มเบาๆ ไปตามเรียวปากจนนพเผลอไผล ลิ้นร้อนจึงได้โอกาสสอดเข้าไป ตวัดเกาะเกี่ยวจนนพผวา โอมรั้งลำตัวเข้ามาใกล้จนแผ่นท้องแนบชิด ท่อนขาเกี่ยวรัดจนอีกฝ่ายกระดิกตัว แทบไม่ได้ มือที่เตรียมผลักดันร่างหนาออกกลับไม่มีแรงเอาดื้อๆ นพเตลิดไปกับรสจูบของเด็กหนุ่มจนไม่มีแรงห้าม ปราม เขาปล่อยให้โอมจูบจนพอใจแล้วย้ายที่มาเป็นซอกคอของเขานั่นแหละ ปากถึงได้เป็นอิสระ “โอม อย่า พี่ไม่ใช่ “ให้ผมช่วยพี่นะ” “แต่มันไม่เหมาะ “ตั้งแต่พี่ดูแลผมมา พี่ยังไม่เคยได้ระบายมันออกเลยใช่ไหม ให้ผมช่วยพี่แทนคำขอบคุณเถอะนะ” “ตะ “แค่ภายนอก ผมสัญญา” โอมไม่รอคำตอบ เขาซุกหน้าลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่นแล้วเม้มลงไปเบาๆ มืออุ่นสอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวบาง ของอีกฝ่ายแล้วดึงออกอย่างรวดเร็ว กางเกงเลถูกกระตุกเชือกโอมใช้ปลายเท้าถีบมันออกไปจนพ้นตัว เหลือแต่กางเกงชั้นในสีขาวสะอาดปิดบังจุดอ่อนไหวที่โอมอยากเห็นเป็นที่สุด ร่างแกร่งดันให้นพนอนหงายราบ เขาจ้องส่วนที่ดันนูนออกมานอกเนื้อผ้าคอตตอนนุ่มตาวาว พลางก้มหน้า ลงไปในปากกดลงไปเบาๆ แล้วอ้าปากงับผ่านเนื้อผ้าเพียงแค่นั้น นพก็แอ่นกายรับสะดุ้งเฮือกไปทั้งตัว โอม ใช้ปลายนิ้วลากไล้ไปตามยางยืดของขอบกางเกงแล้วล้วงลึกลงไปงัดส่วนนั้นขึ้นมาจนพ้นเนื้อผ้า เขาแตะ ปลายลิ้นที่ส่วนหัวเป็นการทักทาย ปลายนิ้วค่อยๆ ดึงกางเกงให้เลื่อนต่ำผ่านต้นขา เขาม้วนมันลงไปดึงออก จากขาของนพในที่สุด โอมยืดตัวขึ้นมองร่างเปลือยตรงหน้าอย่างพึงใจ นพซ่อนรูปกว่าที่เขาคิด สำหรับหนุ่มใหญ่วัย มีกล้ามเนื้อเป็นลอนเหมือนเขา แต่นพก็ปราศจากไขมันส่วนเกิน กล้ามเนื้อยังหนั่นแน่น เนียนลื่นน่าสัมผัส จุดซ่อนเร้นมีขนาดกำลังดี ทรงสวยน่ากลืนกินอยู่ท่ามกลางปุยฝ้ายสีอ่อนบางเบา โอมกลืนน้ำลายในขณะที่ นพหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นสายตาโลมเลียคู่นั้น โอมไม่รอช้าเขาก้มหน้าลงไปใช้ปลายลิ้นแตะวนไปรอบน้องชายของนพ เขาดึงมันกอบกุมไว้ในมือปลายลิ้น ชื้นแตะลงที่โคนแล้วลากขึ้นไปถึงหัวจนเกือบครบรอบแท่งร้อน นพเกร็งตัวหลับตาแน่น กัดฟันกลั้นเสียง ครางหน้าเหยเก นักร้องหนุ่มแทรกตัวไปนั่งอยู่บนขาตัวเองอยู่ระหว่างขาของนพ เขายกสะโพกแน่นจนลอยขึ้นมาแล้ววาง พาดต้นขาของนพไว้บนบ่าของเขา จุดอ่อนไหวเด้งตัวอยู่ตรงหน้านี้แล้ว โอมช้อนมันขึ้นยกพวงถุงแฝดขึ้น แล้วใช้ปลายลิ้นแตะลากไปตามรอยแยกจนถึงช่องทางลับ โอมส่งลิ้นเข้าไปเป็นการเปิดทาง “โอม นายทำอะไร” นพร้องลั่น ความเสียวซ่านแล่นวูบจนต้องเกร็งท้องน้อยที่ลอยอยู่ในอากาศสะบักสองข้างแทบไม่ติดที่นอน เมื่อร่างกายแอ่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ สองมือกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อโอมเริ่มใช้ปลายนิ้วสอดเข้าไปในทาง ลับแทนปลายลิ้น ส่วนปากโอมใช้อีกมือคว้าหมับที่แก่นกายของเขาแล้วส่งมันเข้าไป “อื้ม อะ อ๊า” ผู้จัดการหนุ่มกลั้นเสียงไม่อยู่แล้ว เมื่อโอมโจมตีด้วยปากที่รูดเข้าออก ช่องทางก็ถูกปลายนิ้วหมุนวนเป็น จังหวะรับกับเรียวปากร้อน ท้องน้อยของนพบีบแน่น ก่อนที่ของเหลวที่เก็บไว้เนิ่นนานจะถูกขับออกมาอยู่ใน ช่องปากที่รอรับ นพอ้าปากหายใจพะงาบๆ ท่อนขาที่วางพาดเหนือบ่านักร้องหนุ่มสั่นเกร็งอย่างควบคุม ไม่ได้ นพหลับไปแล้วอย่างอ่อนเพลีย ในอ้อมกอดของโอม นักร้องหนุ่มก้มหน้ามองร่างที่หลับใหลอย่างอดทน ยังก่อนพี่นพ ยังไม่ใช่แค่นี้ นี่แค่ทักทายให้พี่คุ้นเคย ก่อนที่พี่จะเจอของจริง เฮ้อ แล้วจะทำอย่างไรกับไอ้มังกรน้อยที่ยังไม่สงบ โอมค่อยๆ ลุกไปปราบมันในห้องน้ำ คืนพรุ่งนี้ก่อนเถอะ เขาจะให้มันได้ออกรบอย่างแท้จริง ------------------------------------- TBC --------------------------------- ลงเร็วเกินไปม้ายยยย จริงๆ แล้ว ว่าจะแต่ง โมกข์กับพัทธ์ ในร้ายซ่อนรักก่อน แต่พอดีฉากนี้มันพุ่งมาในมโนจนฉุดไม่อยู่จริงๆ พออ่านได้กันไหมจ๊ะ
จัดว่าแจ่มจ่ะ :m25:
อ่านได้ค่ะ อ่านได้แน่นอน กรี๊สสส มาต่อเร็วอะ ดีจัง อิอิ
หึหึ พี่นพจะรอดไหมเนี่ย
ที่แท้พี่นพก็แอบรักเด็กแสบอยู่ :hao6:
โฮ่ะๆ พี่นพไม่รอดเเน่งานนี้ :haun4:
กรี๊ดดดด ไม่เร็วไปเลยค๊าาา
:haun4: พรุ่งนี้เสร็จแน่
:haun4: ชอบ
:m25: :m25:
แอร๊ยยยยย
อ้ายยย พี่นพคะ เตรียมตัวโดนเด็กเขมือบเถอะค่ะ ถ้าเด็กมันจะเก็บความหื่นไม่อยู่ขนาดเน้ :pighaun:
เจอโอมรุกแบบนี้พี่นพก็ไม่รอดสิจ๊ะ :pighaun:
ลงเยอะๆเลยค่า ลุ้นให้พี่นพโดนกินเร็วๆ โอมนี่มันเชี่ยวน่าดู :haun4:
นพจะรอดไหม
พี่นพใสซื่อขนาดนี้ ไม่น่ารอดนะ :เฮ้อ:
อ่านได้ค่ะ
เจ้าเล่ห์เว่อร์อ่ะ :hao7:
พี่นพไม่รอดแน่ ^^
เยี่ยมมมมมมมมมมมมมม
อ่านได้ค่ะะะะะะะ ชอบด้วยแหละ :heaven
ชอบ~~~~~~~~~~~~~~~~!!!!!!! <3
โอมร้ายกาจนะ วางแผนไว้หมดแล้วใช่มั้ยเนี่ยยย
ลุ้นๆๆ คึคึ :hao6: :hao6: :hao6:
รุกหนักจริง นี่ขนาดเบาะ ๆ นะ ถ้าจัดเต็มจะขนาดไหนน :haun4:
ชอบๆ เด็กล่อลวงผู้ใหญ่เนี่ย :z1:
จุดเยือกแข็ง บทที่ นพเมาแล้วด้วยฝีมือของเขาเอง โอมค่อยๆ วางร่างที่คอพับคออ่อนแทบไม่เหลือสติลงไปกับเตียงนอนนุ่ม แล้วจึงยืนเท้าเอวมองอย่าง กระหยิ่มยิ้มย่อง กว่าที่จะมอมเหล้านพได้ขนาดนี้เขาเองก็ต้องใช้ลูกล่อลูกชนอยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่ ตื่นนอนในตอนเช้าแล้วนพเห็นว่าตนเองนอนเปลือยอยู่ในอ้อมกอดของเขา นพก็แทบจะเด้งตัว จากเตียงนอนไปยืนโชว์หุ่นอย่างงงงันในเหตุการณ์อยู่ตรงข้างเตียง ปล่อยให้เขาใช้มือเท้าหัวตะแคงตัว มองแล้วกลั้นหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูในกิริยานั้น นักร้องหนุ่มตีหน้าซื่อตาใสแล้วลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของนพก้าวตรงมาพลางคลี่ผืนผ้าคลุมกายท่อนล่างให้อย่างนุ่มนวล “พี่นพจะให้ผมพาไปห้องน้ำไหมครับ” “มะ..ไม่ต้องหรอกโอม แค่ห้องน้ำพี่ไปเองได้ ระ..รีบอาบน้ำแต่งตัวกันเถอะจะได้ไปหาแว่นที่ลืมไว้พี่จะได้ไม่ เป็นภาระกับโอม” ...พี่ยังต้องเป็นภาระกับผมต่อไปครับ เพราะแว่นอันนั้นมันได้สูญสลายไปจากโลกนี้แล้ว... นักร้องขาแดนซ์รำพึงในใจเมื่อมองตามผู้จัดการที่คลำทางเข้าห้องน้ำอย่างหมายมาด แต่ก็เป็นไปตามคาดของโอมที่ตลอดทั้งวันนพพยายามที่จะไม่เข้าใกล้เขา ตั้งแต่โอมบังคับให้นพเกี่ยวแขน แล้วพาเดินมาถึงเต็นท์เจ้าหน้าที่ นพเดินตามหาแว่นสุดโปรดแต่ก็ไม่พบ ผู้จัดการนักร้องดังได้แต่ทำหน้า ผิดหวังแกมเสียดายพลางนั่งนิ่งๆ พยายามไม่พุ่งความสนใจไปที่โอมเมื่อเขาออกไปถ่ายทำฉากเต้นอยู่ที่ ชายหาดด้วยท่วงท่าเซ็กซี่จนกระทั่งการถ่ายทำสิ้นสุดลงเมื่อตะวันตกดินอีกครั้ง “ไปกินข้าวกันเถอะ ผมหิวแล้ว” โอมเดินมาฉุดแขนนพให้ลุกจากเก้าอี้เพื่อเดินไปทางร้านอาหารของรีสอร์ทที่วันนี้ทีมงานถ่ายโฆษณาได้จัด งานเลี้ยงแบบง่ายๆ ไว้เพื่อสังสรรค์ก่อนที่จะเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้น โอมจัดแจงให้นพได้นั่งใกล้เขา “กินปลาหมึกไหมพี่นพ” “พี่นพ ปลาเผาอร่อยมาก” “ดื่มเบียร์หน่อยสินิดหน่อยเอง ไม่ถึงกับเมาหรอก” โอมคะยั้นคะยอให้นพดื่มแอลกอฮอล์อย่างเนียนๆ ก่อนที่จะแอบล้วงหยิบขวดใบเล็กที่บรรจุน้ำใสออกมา จากกระเป๋าเป้ นี่เขาเตรียมมาจากกรุงเทพเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ วอดก้าใสดีกรีสูงถูกโอมค่อยๆ เทใส่แก้วเบียร์ของนพทีละน้อยเมื่อนพหันหน้าไปคุยเรื่องงานกับทีมงาน สลับกับที่โอมยุให้เหยื่อยกแก้วขึ้นดื่มไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต และเมื่อนพหันกลับมาจิบเบียร์เป็นระยะ เบียร์ยังไม่ทันหมดแก้วนพก็เริ่มออกอาการอ้อแอ้เสียแล้ว “คุณนพ เมาง่ายจัง” ทีมงานคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มแทบจะหัวทิ่มลงไปกับโต๊ะด้วยฤทธิ์ของเบียร์แค่ แก้วเดียว โดยที่ไม่มีใครเห็นการกระทำของโอม โอมคลี่ยิ้มสดใสพลางกระวีกระวาดยืนขึ้น “พี่นพก็แบบนี้แหละฮะแกไม่ค่อยได้กินเหล้า นี่เริ่มจะแก่แล้วด้วยกินนิดกินหน่อยก็เมา งั้นผมพาพี่นพกลับ บังกะโลก่อนดีกว่า ผมเองก็เหนื่อยอยากนอนเหมือนกัน” ไม่มีใครทัดทานเมื่อนักร้องหนุ่มยกแขนข้างหนึ่งของนพพาดบ่า สอดมือไปด้านหลังคว้าเอวของนพเข้ามา แนบชิดแล้วประคองออกเดินกลับที่พักอย่างรวดเร็ว อย่างที่ใจของเขานึกอยากจะพุ่งไปที่เตียงนอนนุ่มเต็ม ที โอมดึงตัวนพให้มานอนแผ่อยู่กลางที่นอน ความต้องการในตัวผู้จัดการหนุ่มทวีขึ้นมาในความรู้สึกจน ร่างกายร้อนระอุ โอมปิดไฟกลางห้องเหลือเพียงแสงสลัวของโคมเล็กที่หัวเตียงไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตของคน ภายนอก ก่อนที่เขาจะก้าวไปนั่งอยู่บนที่นอนชิดกับร่างที่สลบไสลไม่ได้สติเพราะฤทธ์ของแอลกอฮอล์ อา โอมยกปลายนิ้วลากไล้ไปตามกรอบหน้าของนพอย่างหลงใหล พลางด่าตัวเองที่เขามองข้ามผู้ชายคนนี้ไป เกือบสองปี เขามัวแต่หว่านเสน่ห์กับคนอื่นจนเกือบลืมคนใกล้ตัวที่คอยดูแลเขาเป็นอย่างดีตลอดมา นพมักจะตีหน้าเรียบเฉยเวลาที่ต้องอยู่ด้วยกัน แต่โอมรู้ว่าลึกๆ แล้วนพเป็นคนใจดีแม้ว่าอีกฝ่ายจะชอบดุ เหมือนโอมมีพ่อเพิ่มมาอีกคนหนึ่งเมื่อเขามักจะทำอะไรตามใจตนเองอยู่เสมอ แต่โอมก็รู้ว่านั่นเป็นความ ปรารถนาดี แต่นพไม่ใช่พ่อของเขา ชีวิตนี้โอมมีพ่อเพียงคนเดียวก็เพียงพอแล้ว เขาไม่ต้องการให้นพมาเป็นพ่อคนที่สอง และเมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ได้ชิดใกล้ในวันงานเลี้ยงของค่าย นั่นเป็นวันที่กระชากความรู้สึกทั้งหมดของเขาจน ขาดวิ่นและโอมก็ได้เข้าใจตนเองอย่างถ่องแท้ นพที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า ยกมือขึ้นปัดปลายนิ้วของโอมออกอย่างคนขี้รำคาญ โอมจ้องใบหน้านั้น อย่างพิจารณา กรอบหน้าเหลี่ยมนิดๆ ผิวขาวปนเหลืองอย่างคนเชื้อชาติไทยจีน ดวงตาที่เขาชอบเรียวยาวล้อมเป็นแพด้วย กลุ่มขนตาดกดำ คิ้วสีเข้มวางพาดอยู่เหนือดวงตาด้วยระยะที่เหมาะสม โอมเลื่อนสายตาลงมาที่จมูกโด่งได้รูป จนมาหยุดอยู่ที่เรียวปากอิ่มสีแดงเรื่อที่เขาเคยได้สัมผัส เท่านั้นตบะ ของโอมก็พลันแตกซ่าน นักร้องหนุ่มก้มหน้าลงไปประกบปากลงบนปากนุ่มนั้น นพกระสับกระส่ายหันหน้าหนีพลางส่งเสียงอืออาทั้งที่ดวงตายังหลับพริ้ม โอมเม้มลงที่ขอบปากล่าง ปลาย ลิ้นอุ่นดุนเบาๆ จนอีกฝ่ายเปิดปากอย่างเผลอไผล เขาจึงได้โอกาสสอดลิ้นลงไปตักตวงความหวาน มือร้อนค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลายทะเลตัวหลวม กางเกงขาสั้นถูกปลดกระดุมและรูดซิป โอมดึงมัน ออกไปจนพ้นตัว เขาสอดมือรั้งร่างนพขึ้นแล้วดึงเสื้อออกอย่างชำนาญ ใครจะกล้ามาสู้เขาได้กับไอ้เรื่อง ถอดๆแกะๆ นักร้องหนุ่มยืดกายมองผลงานตัวเอง ปากได้รูปยกยิ้มเบาๆ กับเรือนร่างที่เขาได้เห็นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เจ้าตัว นอนบิดกายเล็กน้อย ใบหน้าแดงเรื่อด้วยแอลกอฮอล์เจือกลิ่นจางๆ มันช่างยั่วให้เขาโถมร่างลงไปเสียจริงๆ โอมจัดการถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเองเร็วยิ่งกว่าตอนอยู่หลังเวทีเดินแบบ โอมน้อยของเขาแปลงร่าง กลายเป็นโอมยักษ์ชี้หน้าคนเป็นเจ้าของตั้งแต่เขาควักมันออกมาแล้วรั้งกางเกงออกไปจนพ้นตัว บอกให้รู้ว่า เขาพร้อมอยู่นานแล้ว แต่ ร่างแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ลำตัวเป็นลอนสวยสูดลมหายใจเข้าไปช้าๆ พลางก้มหน้าลงไปยัง จุดหมายคือยอดอกสีน้ำตาลอ่อนแสนสวยที่พุ่งชูเป็นไตด้วยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ มันช่างยั่วยวน เป็นที่สุด โอมอ้าปากงับไปถึงลานนม คมฟันขบลงไปอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วเม้มทั้งหมดเข้าปาก ปลายลิ้น กระดกรัวทำงานอย่างรวดเร็วอยู่บนเม็ดเล็ก มันยิ่งขยายใหญ่ตอบรับ เขาทำอย่างนั้นสลับกันทั้งสองข้าง เมื่อขบเม้มไปข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งโอมก็ใช้มือลูบไล้บีบเค้นไม่หยุดหย่อน “อือออ” คนเมาส่งเสียงครางพลางแอ่นกายรับจนโอมยิ่งได้ใจ โอมยักษ์ถูไถอยู่ตรงท้องน้อยเสียดสีอยู่กับเจ้า น้องชายของอีกฝั่ง ปลุกให้แก่นกายงดงามของนพค่อยๆ ตื่นขึ้นมาชูคอคู่ น้ำคาวใสไหลเยิ้มอยู่ตรงส่วนหัว จนโอมรู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะ เขากดเจ้าโอมยักษ์ลงไปตรงรอยแยก แค่นั้นก็ทำให้ท้องน้อยของเขาปั่นป่วน ไปหมด “โอย พี่นพครับ แค่นี้ไอ้โอมมันก็แย่แล้ว” นักร้องหนุ่มครางลึกอย่างพอใจ โอมช้อนสะโพกแน่นของอีกฝ่ายให้ยกสูงพลางคว้าหมอนมาวางไว้ตรงบั้น เอว มือเรียวดันแก้มก้นให้แยกออกแท่งร้อนดึงดันเบียดเสียดถูไถอยู่ในร่องสะโพก พร้อมกับที่ยังโจมตีอยู่ที่ รอบแผ่นอกอย่างติดใจ “ฮะ เด็กหนุ่มผวากดปากจมเขี้ยวจนรอบลานนมแดงเห่อ เมื่อแท่งเนื้อกระตุกวูบปล่อยน้ำเมือกสีขาวล็อตแรก ออกมาเปรอะเปื้อนไปที่รอบหว่างขา คนเมาส่งเสียงอืออาพร้อมนิ่วหน้ากับความเจ็บปวดแถวแผ่นอก ดวงตาปรือขึ้นมาน้อยๆ พลางยกมือผลักหัวคนที่สร้างความเจ็บปวดโดยสัญชาตญาณ โอมหายใจหอบเบาๆ กับรอบแรกที่แตกโพละออกมาแม้ว่าเขาจะล่วงเกินแค่ภายนอก มันยิ่งกระตุ้นความ อยากที่จะสอดลึกเข้าไปในร่างของนพจนแทบจะอดใจไม่ไหว ดวงตาคมหรี่มองสภาพของอีกฝ่ายอย่างไม่ ไว้ใจ แม้ว่าเขาจะเชื่อมั่นในฤทธิ์ของแอลกอฮอล์แต่เพื่อความปลอดภัยกับการเสพสุขบนเรือนร่างของผู้จัดการ ของเขา โอมจึงยอมละจากร่างของนพเพื่อไปหยิบผ้าพันคอผืนใหญ่ที่เขายัดใส่เป้มาด้วย พร้อมกับหยิบ ถุงยางที่เขาเตรียมมาหลายชิ้นมาโยนกองกับที่นอนใกล้ตัว แล้วจึงใช้ปลายของผ้าพันคอผูกข้อมือของนพ เอาไว้ด้วยกัน “จำเป็นนะครับพี่นพที่ต้องทำอย่างนี้ ผมขออภัยล่วงหน้าก็แล้วกัน” นักร้องหนุ่มผลักแขนของนพที่ถูกมัดอยู่ให้วางแนบอยู่เหนือหัว ชายผ้าอีกข้างเขามัดมันไว้กับทองเหลืองที่ ประดับอยู่ตรงหัวเตียง แล้วเขาก็หยิบซองถุงยางมาฉีกออก สวมเข้ากับโอมยักษ์อย่างรวดเร็ว เขาจูบที่ปากอิ่มอีกครั้งอย่างเร่าร้อน “ขอผมเถอะนะครับ พี่นพ ร่างกายของพี่น่ะ” ว่าแล้วโอมก็เลื่อนตัวลงต่ำ สะโพกแน่นที่ถูกยกให้ลอยสูงรอเขาอยู่แล้ว ช่องทางนั้นยังเปียกชื้นไปด้วยหยาด รักที่เขาทิ้งไว้ โอมใช้นิ้วปาดมันออกก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางสีสวยนั้น “อ๊ะ” เสียงดังจากนพเมื่อถูกรุกราน สะโพกหุบเข้ามาจนโอมต้องใช้ต้นแขนดันออกให้กว้างก่อนที่นิ้วต่อไปจะสอด ตามเข้าไปหมุนวนเปิดทางจนกว้าง เขามองไปร่างที่บิดเร่าอยู่เบื้องล่างกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นท่วงท่า ยั่วยวนอย่างที่เจ้าของร่างก็ไม่รู้ตัว นพหลับตาแน่น กัดริมฝีปากล่าง เชิดหน้าสูงสูดหายใจลึก สองแขนที่ถูกมัดเกร็งจนขึ้นกล้าม มือสองข้าง กอบกำเนื้อผ้าพันคอของโอมจนแทบขาด เสียงพึมพำหลุดมาแผ่วเบาจนจับใจความไม่ได้ โอมทนไม่ไหว และจะไม่ทน ปลายนิ้วถูกดึงออกมาช่องทางฉ่ำชื้นเปิดกว้างรออยู่ โอมเกร็งหน้าท้องแท่งเนื้อร้อนจ่อรออยู่แล้ว นักร้อง หนุ่มดันพรวดเข้าไป ก่อนที่จะชะงักเมื่อภายในนั้นทั้งตอดทั้งรัดจนเขานิ่วหน้า “อ๊า เสียงร้องดังขึ้นจากนพ ดวงตาคู่สวยเบิกโพลง ลำตัวแอ่นเด้งจากที่นอนแต่ก็ทำได้ไม่เต็มที่เมื่อติดท่อนแขนที่ ถูกดึงรั้งกับหัวเตียง สะโพกพยายามร่นหนีแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อมันถูกหนุนไว้ให้สูง (มีต่ออีกนิด)
(อีกสักหน่อย มันยาว) “พี่นพ พี่นี่มันช่าง โอว โอมสูดลมเข้าปอด กัดฟันแน่น แท่งเนื้อถูกโอบรัดแน่นหนาอย่างที่ไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อน มือแกร่งยก ปลายเท้าของนพให้ขึ้นมาพาดบ่าเพื่อช่วยให้ช่องทางขยายเพิ่ม ก่อนที่จะวางซ้อนไปที่เอวของอีกฝ่าย กด กระชับมันไว้ แล้วจึงดันตัวให้แท่งเนื้อสอดลึกเข้าไปที่ละน้อย แม้จะเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ แต่เนื้อตัวของโอมกลับรุ่มร้อนจนเหงื่อชื้นไปทั่วแผ่นหลัง ท้องน้อยของเขาเกร็งไป หมด โอมยักษ์แทรกตัวเข้าไปจนเกือบหมด เขาก็ตัดสินใจโยกตัวขับเคลื่อนไปบนร่างที่สติยังเลอะเลือน อย่างรวดเร็ว “โอ๊ย โอมตะโกนลั่นห้องเมื่อร่างกายของนพก่อให้เกิดความเสียวซ่านไปทั่วอณูร่างกาย จนเขาต้องสูดปาก เมื่อยิ่ง โยกตัว ร่างของเขาก็ยิ่งเกร็งไปหมด สติเริ่มกลับคืนมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่แผ่ซ่าน ดวงตาคู่สวยของนพยังเบิกกว้างตั้งแต่ที่แท่งเนื้อยักษ์ แทงทะลุเข้ามาในร่าง หัวสมองที่ยังควบคุมความคิดไม่ได้เห็นแต่ดาววิบๆ ไปหมดเมื่อช่องทางลับถูกโจมตี นพดิ้นหนีอย่างไม่รู้ตัว กว่าทุกอย่างจะกลับมาเต็มที่เขาก็เห็นนักร้องหนุ่มกำลังโยกตัวอยู่อย่างเมามันในร่าง ของเขา “โอม นายทำอะไรวะ อ๊ะ โอ๊ย นพร้องเมื่อแท่งเนื้อกระแทกกระทั้นรุนแรง เขาเห็นหน้าหล่อของโอมกำลังกัดปากแน่น “อย่าเพิ่งขยับหนีครับพี่นพ อีกนิดเดียว ฮัก ฮัก โว้ โอมชะงักอ้าปากกว้าง พร้อมกับที่นพรู้สึกถึงการบีบอัดอยู่ในช่องทางจนเผลอตัวร้องลั่น โอมหอบหนัก ก่อนที่จะดึงตัวพรวดออกมาจากร่างของนพ แล้วเปิดตาฉ่ำหวานมองเขา “พี่นพนี่เจ๋งจริงๆ” “นะ นายทำบ้าอะไร” นพตวาด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความงงงันและเมื่อจะขยับตัวลุกขึ้น โทสะของเขาก็ยิ่งกรุ่นเมื่อถูกมัด แขนไว้ในสภาพที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ดวงตาคู่สวยมองตามนักร้องหนุ่มที่ลุกขึ้นถอดถุงยางโยนใส่ถังขยะ ก่อนจะมาทิ้งตัวนอนคว่ำแนบชิดอยู่ข้างๆ พลางกอดตัวของเขาเอาไว้ “ทำรัก” โอมตอบ พลางเลื่อนหน้าไปบดริมฝีปากลงไปกับเรียวปากที่ขยับหนีแต่เขาก็ใช้มือบีบที่ปลายคางบังคับให้ นพเปิดปากรับลิ้นร้อนที่ตวัดซุกไซ้จนนพต้องหยุดดิ้นในที่สุด ปากร้อนถอนปลายลิ้นลากเลื้อยมาที่ซอกคอแวะเม้มเบาๆ ก่อนลากมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่รอยฟันของเขา รอบลานนม “ฉันไม่ใช่ผู้ชายในสต็อกของนายนะโอม” นพกัดฟันตวาด ตอนนี้เขากำลังพลุ่งพล่านอยู่กับปลายลิ้นที่กระดกเลียอยู่ที่รอบหัวนม “ไม่ใช่ครับ พี่นพไม่ใช่ผู้ชายในสต็อกของผม และไม่มีวันเป็น” โอมเหลือบตาขึ้นมอง เขาพูดทั้งที่ยังกระตุ้นอยู่ตรงแผ่นอกของนพ “พี่นพเป็นคนที่พิเศษสุดๆ และไม่มีใครจะมาอยู่ตำแหน่งนี้ได้” หนุ่มน้อยยิ้มหวานบาดตาเมื่อเขานึกตำแหน่งให้นพออกแล้ว ในเมื่อเขาไม่ได้ต้องการให้นพมาเป็นพ่อคนที่ สอง “มาเป็นเมียผมนะ” “จะบ้าเหรอ นพผงกหัวมาตวาด “ฉันนี่นะจะเป็นเมียนาย ไอ้โอม ไอ้เด็กบ้า” “ไม่ใช่ “จะ” แล้วนะ นี่ยังไม่รู้ตัวเหรอว่าพี่เป็นเมียผมไปแล้ว งั้นผมทำให้พี่เชื่อตอนหายเมาอีกรอบนะครับ” โอมก้มหน้าไปโลมเลียยอดอก มือไม้เปะปะไปทั่วตัว ก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่แก่นกายแสนสวยของนพ มือ เรียวบี้ที่หัวจนนพเงยหน้าร้องลั่น มือที่ถูกมัดกำเนื้อผ้าแน่นเมื่อนักร้องหนุ่มเลื่อนตัวลงไปแล้วจัดการกลืน มันเข้าปากอย่างรวดเร็ว “โอม โอ๊ย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ “ …อยู่อย่างนี้ก่อนเถอะครับพี่นพ ผมไม่ปล่อยพี่หรอกไม่ว่าจะเป็นมือ หรือตรงนี้ ในเมื่อมันน่ากินขนาดนี้ โอมพึมพำอย่างได้ใจเมื่อเห็นนพบิดตัวไปมากับการกระทำของเขาจนกระทั่งครางดังลั่นเมื่อของเหลวทะลัก ออกมา นพหอบถี่ ดวงตาแดงเรื่อไปด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมา โอมยกตัวคว้าถุงยางอันที่สองมาสวมเข้าไป เขาจัดแจงให้โอมยักษ์ที่ยังไม่ยอมสิ้นฤทธิ์จ่ออยู่ในช่องทางที่ยัง เปียกชื้นดันตัวเข้าไปทั้งที่นพยังหอบลึกอยู่ พลางขยับตัวสอดลึกทันที “อ๊ะ โอม ปล่อยมือพี่ เอาผ้าออกไป” ดวงตาคู่สวยที่โอมหลงใหลมองเด็กหนุ่มอย่างวอนขอ เมื่อจุดเยือกแข็งที่นพเพียรพยายามสร้างมันเป็น กำแพงปิดบังความรู้สึกพังทลายลง กลายเป็นจุดเดือดทลักทลาย และทันทีที่โอมยอมคลายผ้าออกจากมือ นพก็กอดรัดร่างของโอมจนแน่น ในขณะที่โอมเองก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายพลางขยับตัวขับเคลื่อนอยู่บนร่าง ของเขา “โอ โอม ตรงนั้น มัน อ๊ะ แรงอีกนิดได้ไหม” นพร้องลั่นเมื่อแท่งเนื้อร้อนกระแทกเข้ากับจุดกระสัน ท่อนขาเกี่ยวแนบไปรอบลำตัวแข็งแรง เมื่อโอมจัด หนักให้จนถึงใจ เสียงครวญครางดังปนเปกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ ก่อนที่นพจะดวงตาเบิกโพลง เห็นแต่แสงสีขาวเมื่อ กล้ามเนื้อของเขาบีบพรวดออกมา โอมสลึมสลือกวาดแขนหาร่างที่เขากกกอดมาตลอดแทบทั้งคืนจนเพิ่งจะยอมปล่อยก็เกือบรุ่งสาง แต่กลับ พบแต่ความว่างเปล่า เขาจึงผุดลุกสบัดหน้าให้ตัวเองตื่นแล้วมองหานพ ข้าวของของเขาทุกชิ้นถูกจัดใส่ไว้ในเป้เรียบร้อยอย่างที่นพทำทุกครั้ง โอมรีบลุกจากเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวมา พันกายแล้วโผล่หน้าไปนอกบังกะโลเขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของนพ นักร้องหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัวคว้ากระเป๋าเป้แล้วรีบวิ่งไปยังรถตู้ของทีมงานที่เริ่มทยอยเก็บของขึ้นรถ “พี่นพล่ะฮะ” โอมละล่ำละลักถามหัวหน้าทีมงานที่สนิทกับนพ “นพบอกว่ามีงานด่วน ก็เลยลงเรือข้ามฟากกลับไปตั้งแต่เที่ยวแรกแล้วล่ะโอม” “ไม่จริง พี่นพจะทิ้งผมไปได้ไง” โอมหน้าซีด “นพบอกว่า เสร็จงานนี้แล้วโอมคิวว่างอีกสองสามวัน ก็เลยอยากให้พักผ่อนตามสบายไม่ต้องรีบร้อนตาม นพน่ะ” โอมอึ้ง พลางทอดสายตามองทะเลราวกับจะขอคำตอบจากคนที่หนีกลับไป -------------------------------
เงิบเลยตื่นมาเมียหาย
:m10: :m10: :m10: โอม รีบๆไปตามเมียกลับมานะ
ฟันแล้วทิ้ง :laugh: +1 ให้พี่นพ
พี่นพหนีโอมไปซะแล้วววววว
สมน้ำหน้าโอม :m20:
พี่นพยอมๆโอมเถอะน่ะค่ะ
รีบๆเคลียร์กันเลย :hao6:
อย่าได้ช้าโอม รีบตามไปง้อด่วนก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไป
สมน้ำหน้าโอม
สมน้ำหน้าได้ไหม ปล้ำเค้าก็งี้
ตามง้อด่วนๆ
เมียหายยย :dont2:
เคยเจอแต่โดนฟันแล้วทิ้ง นี่มันฟันแล้วเขาแล้วโดนทิ้งนี่นา55555 :hao7:
:laugh: เมียหนีไปแล้ว
อ้าว ว ว ว ว ว
ก็ไปทำแบบนั้นกับพี่เค้าได้ไงละ
ก็นะ แทนที่จะตะล่อมจีบก่อน ดันไปจับกดเขาซะก่อนเองนี่ เหอเหอ
:a5: เงิบล่ะสิ ถูกเมียทิ้ง
นั่นไง โอม ทำตามใจตัวเองมากเกินไปก้อเงี๊ย
โอมบอก เมียหายอยากได้คืน :hao7:
โอมสู้ๆ ไปตามนพกลับมาให้ได้นะ
รีบตามไปง้อด่วนๆ 555
พี่นพหลบไปคิดแผนเอาคืนสินะ
จุดเยือกแข็ง บทที่ “ผมไม่ต้องการให้คนอื่นมาดูแลผมนอกจากพี่นพคนเดียวเท่านั้น” โอมอาละวาดอย่างเอาแต่ใจเมื่อรู้ข่าวว่านพจะไม่มาดูแลเขาอีกแล้ว ด้วยการส่งทิพย์สาวใหญ่รุ่นน้องของ นพมาเป็นคนดูแลแทน โอมหน้าบึ้งฟาดงวงฟาดงาจนคนที่อยู่ล้อมรอบตกใจ เพราะถึงแม้โอมจะเป็น ซุปเปอร์สตาร์แต่เขาก็ไม่เคยมีท่าทีเอาแต่ใจเหมือนอย่างในตอนนี้ “พี่นพอยู่ไหน ผมอยากคุยกับพี่นพ” โอมโวยวายเพราะตั้งแต่ที่นพหนีกลับมาจากทะเล นักร้องหนุ่มยังไม่ได้พบหน้าเพื่อปรับความเข้าใจจนเวลา ล่วงไปเป็นสัปดาห์ โอมโทรหานพก็ปิดเครื่อง บุกไปถึงที่บ้านนพก็ไม่อยู่ เขาเดินไปหาที่โต๊ะทำงานคนรอบ ข้างก็บอกว่านพเดินทางไปคุยเรื่องงานที่ต่างประเทศ “พี่นพอยู่ไหนครับพี่ทิพย์ ผมอยากจะถามว่าทำไมพี่นพถึงไม่อยากมาอยู่กับผมอีก ผมทำตัวงี่เง่าหรือไง ถ้า ใช่ผมจะได้ปรับปรุงตัว” โอมใช้ไม้อ่อนหันไปทำสายตาอ้อนวอนจนทิพย์ต้องถอนหายใจออกมา “พี่นพเขาคงไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอกโอม แต่นี่โอมไม่รู้ข่าวเลยหรือว่าพี่นพเขาได้รับการโปรโมทตำแหน่ง จากอากู๋ให้ขึ้นไปทำงานฝ่ายบริหาร เขาไม่ต้องมาทำงานแผนกดูแลศิลปินแล้ว” “ไม่ ผมไม่เคยรู้เลย” โอมนึกว่าตัวเองตะโกนออกไปอย่างหงุดหงิด แต่แท้ที่จริงเขากำลังพึมพำเสียงแผ่วหน้าซีดเผือด นี่เขาไม่เคยรู้ไม่เคยใส่ใจสักนิดกับผู้ชายที่ชื่อนพ ว่าคนๆ นี้จะเป็นอย่างไร นพชอบอะไร ไม่ชอบอะไร บ้าน อยู่ที่ไหน ครอบครัวของนพประกอบด้วยใครบ้าง ถ้าไม่เป็นเพราะเขาอยากเจอนพก็ไม่มีวันที่เขาจะไปเสาะ แสวงหาคำตอบ แต่ในขณะที่นพรู้เรื่องทุกอย่างของเขาในทุกรายละเอียด และทำทุกอย่างให้เขามาตลอด แต่เขากลับตอบแทนนพด้วยการหักหาญน้ำใจเพื่อความพึงใจของเขา ไอ้โอม ... ไอ้โง่ เขาบริภาษตัวเองก่อนหันหน้าซีดๆ ไปหาทิพย์ “พี่ทิพย์ครับช่วยบอกผมที ว่าผมจะไปหาพี่นพได้ที่ไหน” โอมเดินดุ่มขึ้นไปชั้นบนสุดซึ่งเป็นที่ตั้งของฝ่ายบริหาร ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยได้มาเหยียบที่นี่เพราะโอม สังกัดบริษัทลูกในเครือค่ายยักษ์จึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาในฝ่ายบริหารของศูนย์กลางค่ายเพลง ยกเว้นวันนี้ วันที่เขาตัดสินใจจะทำในสิ่งที่ควรทำ นักร้องหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวาพลางใช้รอยยิ้มเป็นใบเบิกทางชั้นยอดในการตามหาห้องทำงานของ กรรมการบริหารคนใหม่จนเจอ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มให้เลขาหน้าห้อง “สวัสดีครับ ผมมาหาพี่นพ” คุณเลขาสาวสวยหันมาฉีกยิ้มให้เขา ก่อนยกโทรศัพท์ติดต่อเข้าไปภายในห้องที่ปิดประตูสนิทเยื้องไปทาง ด้านหลัง กรอกคำพูดลงไปว่าโอมมาขอพบ สักพักปากแดงก็ยิ้มเฝื่อนส่งให้เมื่อวางโทรศัพท์ลง “คุณนพไม่ว่างตอนนี้ค่ะคุณโอม ต้องเคลียร์งานที่ได้รับมอบมา คุณนพบอกให้คุณโอมนัดมาล่วงหน้าไม่ใช่ ทำอะไรไม่มีมารยาทอย่างนี้” เจ็บไหมล่ะ ไอ้โอม ไอ้คนไม่มีมารยาท เขาด่าตัวเองในใจเมื่อคิดจะมาง้อ “เมีย” แต่กลับโดนด่าผ่านคนอื่น สมน้ำหน้าไหมล่ะ “คุณพี่ครับ ผมมีเวลาแค่วันนี้ ผมอยากจะมาคุยเรื่องคิวที่ยังค้างอยู่กับพี่นพเพราะผมยังเคลียร์คิวไม่ลงตัว คุณพี่คนสวยพอที่จะขอร้องให้พี่นพอนุญาตให้ผมเข้าไปได้ไหมครับ” ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก แม้จะรู้ว่าที่นพไม่ให้เขาเข้าไปในห้องเพราะยังเคืองอยู่ แต่โอมก็จะหน้าด้านเข้าไป ให้ได้ เลขาคนสวยเจอลูกอ้อนเข้าไปจนต้องยอมคว้าหูโทรศัพท์ติดต่อไปด้านในอีกครั้ง ครั้งนี้รอยยิ้มจากปาก แดงๆ ยิ่งเจื่อนลงเมื่อวางหู “คุณนพบอกว่าเธอฝากงานไว้กับคุณทิพย์เรียบร้อยหมดแล้วค่ะ แล้วยังฝากบอกคุณโอมว่าให้เลิกทำตัว เป็นเด็กเอาแต่ใจเสียที” “เด็กเอาแต่ใจ” ฟังแล้วยิ่งหงุดหงิด รอยยิ้มที่ฝืนไว้หุบลง เขายืดตัวเต็มความสูงขายาวก้าวตรงไปที่ประตู หนาหนักพลางใช้มือผลักเข้าไปโดยที่คุณเลขาแสนสวยอ้าปากค้างแล้วลุกขึ้นวิ่งตามเข้าไปเกือบไม่ทัน “คุณโอมคะ คุณโอม อย่าเข้าไปค่ะ” เสียงห้ามของเลขานุการทำให้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังเบาะหนานุ่มเงยหน้าพลางขมวดคิ้วมองคนบุกรุก แล้วมายืนเท้ามืออยู่ขอบโต๊ะเบื้องหน้าพลางทำหน้ายียวนใส่ คิ้วเข้มยักให้เขาเบาๆ เป็นทำนองว่า เข้ามาแล้ว ต่อให้ไล่ก็ไม่ยอมไป ทำให้นพต้องยอมเอ่ยปาก “ไม่เป็นไรครับคุณจี๊ด เอาเป็นว่าผมขอเวลาคุยกับโอมสักครู่ก็แล้วกัน” เลขาสาวรับคำก่อนก้าวออกไปจากห้อง และทันทีที่เสียงบานประตูถูกปิดลงโอมก็ก้าวพรวดอ้อมโต๊ะ ทำงานมาคว้าท่อนแขนของนพจนต้องลุกยืนขึ้นมาประจันหน้ากับเขา “หลบหน้าผมทำไมพี่นพ” นพพยายามดึงแขนออกจากการยึดเหนี่ยวแต่โอมที่ยืนค้ำหัวทำหน้าบึ้งตึงก็ยังยึดไว้แน่นแถมยังบีบจนนพ นิ่วหน้า นพฝืนตอบโต้เสียงเย็นทั้งที่ดวงตาร้อนผ่าวไปหมด “ปล่อยพี่นะโอม อย่ามาทำตัวเหลวไหลเป็นเด็กไม่มีความคิดแบบนี้” “เฮอะ คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก ทำไมครับ พี่นพอายคนอื่นที่ต้องมีผัวเด็กหรือไง” “โอม มือข้างที่ว่างของนพลอยละลิ่วมากระทบซีกแก้มของโอมเสียงดังเผียะ หน้าเรียวที่ใครๆก็หมายปองสะบัด ตามแรงตบก่อนที่จะหันกลับมามองนพอย่างคาดไม่ถึง นพเองก็อึ้งกับการกระทำของตัวเองที่หลุดโมโหจนลงมือตบหน้านักร้องหนุ่ม ฝ่ามือที่ฟาดลงไปยังร้อนวูบ เขาตบหน้าโอม ตบแรงมากจนตัวเองยังรู้สึกถึงความเจ็บที่มือ แล้วโอมล่ะ... ผู้บริหารคนใหม่ใจหายวูบเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาเรียวแล้วพบว่าดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างด้วยรังสีที่ พร้อมจะเผาให้เขากลายเป็นกองขี้เถ้าลงไปได้ แต่อะไรก็ไม่เท่าใบหน้าที่เป็นจุดขายของนักร้องยอดนิยม แดงเห่อเป็นรอยฝ่ามือของเขาอย่างเห็นได้ชัด นพยกมือข้างเดิมขึ้นมาช้าๆ หวังที่จะลูบไล้ให้หายเจ็บ “โอม พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ เจ็บไหม อ๊ะ ข้อมือข้างนั้นถูกมือของโอมคว้าแล้วบีบจนแทบแหลกก่อนที่จะดึงเข้าหาตัวอย่างรวดเร็วจนร่างของนพเซ เข้ามาปะทะกับแผ่นอกหนาของโอม นักร้องหนุ่มใช้แขนอีกข้างโอบไปรอบเอวของนพดึงเข้ามาจนแนบชิด แล้วจึงบดจูบลงไปบนปากสั่นๆ ของนพ เรียวปากนุ่มถูกอีกฝ่ายทั้งเบียดทั้งเม้ม รุกเร้าเอาแต่ใจจนแทบ หายใจไม่ทัน เรี่ยวแรงขัดขืนที่พยายามเบี่ยงตัวหนีพร้อมผลักอกหนาให้ออกห่างน้อยลงเรื่อยๆ แถมมือร้อน ยังดึงชายเสื้อเชิ้ตออกจากขอบกางเกงแล้วสอดมือเข้าไปแตะต้องตามเนื้อตัว จนผิวหนังสะดุ้งตามแรงทาบ “โอม อย่าทำอย่างนี้” นพส่งเสียงแหบโหยห้ามปราม เมื่อปากซนเคลื่อนย้ายไปฝังลึกที่หลังหู ขบเม้มไปตามติ่งหูเรื่อยลงมาถึง ซอกคอ มือไม้ที่ซุกซนยิ่งกว่าไต่ไล้ลงมาลูบไล้อยู่ที่ขอบกางเกง โอมปลดหัวเข็มขัดออก ปลายนิ้วแตะอยู่ที่ ซิปกางเกง ก่อนที่เขาจะใช้มืออีกข้างประคองหลังแล้วบังคับให้นพล้มตัวลงไปนอนหงายอยู่บนพื้นพรมนุ่ม ด้านหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของนพนั่นเอง นักร้องหนุ่มเอนตัวลงมาทับไว้อย่างรวดเร็ว มือใหญ่คว้าสองมือเรียวของนพเข้าด้วยกันผลักไปเหนือหัวแล้ว ล็อคไว้กับพื้น อีกมือวางแนบอยู่ตรงจุดอ่อนไหวแล้วรูดซิปลงคว้าท่อนเนื้ออุ่นของนพออกมาจนพ้นกางเกง ชั้นในกอบกุมมันไว้ในมือเขา “ถ้าพี่ยังคิดจะต่อต้านและยังไม่ยอมฟังผม ผมจะบีบให้พี่ร้องลั่นไปทั้งตึกแล้วให้คนแห่มาดู ให้รู้กันให้หมด เลยว่าเราเป็นอะไรกัน” โอมขู่เสียงเข้ม พลางก้มหน้าลงไปใช้ปลายลิ้นเลียไปตรงยอดอกที่ชูชันผ่านเนื้อผ้าขึ้นมา ปลายลิ้นกระดก เลียตามด้วยปากเม้มลงดูดดุนจนเสื้อเปียกชุ่มด้วยน้ำลาย เนื้อตัวของนพแอ่นรับจนเจ้าตัวเจ็บใจที่เผลอไผล ตอบสนอง “นายมันก็แค่เด็กรักสนุก แค่คิดอยากจะเอาชนะ นายก็ชนะแล้วไง ปล่อยพี่ไปสิวะจะหวนกลับมายุ่งทำไม อ๊ะ นพตาเหลือกเมื่อชิ้นเนื้อที่ตกอยู่ในกำมือของโอมถูกบีบ ยอดมนถูกบี้อยู่ในอุ้งมือก่อนที่โอมจะรูดมันขึ้นลง อย่างชำนาญจนมันพองตัวด้วยความต้องการปลดปล่อย “ผมขอโทษที่ทำไม่ดีหลอกพี่ไปปล้ำ แต่ผมไม่ได้ทำเพราะรักสนุกหรืออยากเอาชนะ โอมกระตุกขอบกางเกงออกจากสะโพกของนพจนมันไปกองอยู่ที่ต้นขา แล้วใช้สะโพกตัวเองเบียดลงไปจน นพต้องอ้าขากว้างขึ้น นักร้องหนุ่มปลดกระดุมกางเกงยีนส์ตัวเก่งรูดซิปมันลง คว้าโอมยักษ์ที่ตื่นรออยู่ใน กางเกงชั้นในให้ออกมาชมโลก “โอม หยุดนะ อย่าทำอย่างนี้ อะ นพพยายามห้ามเมื่อรู้ว่าโอมจะทำอะไรต่อไปแต่คำห้ามนั้นก็หายไปในลำคอเมื่อโอมก้มหน้าแนบริมฝีปาก ลงมาดูดเสียงด้วยการเคล้าลิ้นอุ่นของเขามาดูด ก่อนที่เขาจะสะดุ้งทั้งตัวเมื่อแท่งเนื้ออุ่นจัดของโอมที่จ่ออยู่ ตรงปากทางของเขาจะดันแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว นพดิ้นพล่านอยู่ใต้เนื้อตัวแข็งแกร่งของโอม จะร้องก็ร้องไม่ออกเมื่อปากยังคงถูกปิดทางไว้ ช่องทางถูก รุกรานลึกเข้ามาเรื่อยๆ ในขณะที่จุดอ่อนไหวก็ยังถูกเร่งเร้าอยู่ในอุ้งมือของโอม “อื๊มมม” ความเสียวซ่านปะทุอยู่ในอารมณ์จนเผลอจูบตอบแลกลิ้นกับเด็กรุ่นน้อง สะโพกแน่นโยกย้ายขึ้นลงรับการ เคลื่อนที่สอดลึกจนแทบหมดด้าม โอมค่อยๆ ถอนลิ้นออกมาจากโพรงปากหวานแล้วยืดตัวมองนพที่กำลัง ปรือตากัดริมฝีปากตัวเองด้วยไฟสวาทที่เขาจุดจนติด “อะ ดวงตาที่เคยมองเขาอย่างเฉยชาเกือบจะเป็นเอือมระอาในบางครั้ง บัดนี้ฉ่ำเยิ้มและมองเขาอย่างขัดใจที่ นักร้องหนุ่มหยุดชะงัก โอมมองอาการนั้นอย่างเอ็นดูและยินยอมปล่อยข้อมือที่ยึดไว้ดึงให้มันมากอดเกี่ยว ไปรอบตัวของเขาเมื่อเขาก้มหน้าไปหอมแก้มนพแรงๆ “หยุดเพราะต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ไม่งั้นพี่จะไม่ยอมคุยกับผม” “นะ นี่มันใช่เวลาคุยไหม” หน้าขาวแดงเรื่อ ยิ่งหอบหายใจถี่ เพราะแม้โอมจะหยุดเคลื่อนไหวสะโพก แต่มือที่กุมชิ้นส่วนสำคัญไว้ยังใช้ ปลายนิ้วบี้หัวเล่นเป็นการหยอกเย้ากระตุ้นความต้องการให้ยิ่งทะยานอยาก “เวลานี้แหละเหมาะสุดแล้ว ที่ผมจะบอกกับพี่ว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมรักพี่และขาดพี่ ไม่ได้” “ว่าไงนะ อ๊ะ อ๊า” นพกลั้นเสียงครางไม่ไหวเมื่อสะโพกที่หยุดไปชั่วขณะเริ่มเดินเครื่องเข้าออกกระแทกจุดกระสันที่โอมรู้ที่อยู่ แล้ว นพบิดตัวแทบขาดในขณะที่สองแขนกอดรัดไปรอบลำตัวแกร่งแนบแน่น ขอบซิปกางเกงยีนส์กระแทก เสียดสีอยู่ใต้ถุงนุ่มยิ่งปลุกเร้าให้เกิดความเสียวซ่าน นพรู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงให้ลอยลิบๆ เห็นสวรรค์อยู่ รำไร นพทนไม่ไหว เขาเป็นฝ่ายผงกหัวไปประกบปากกับโอมแล้วส่งปลายลิ้นเข้าไปบ้าง โอมเปิดปากรับอย่าง ยินดีในขณะที่แท่งเนื้อก็ทำงานเต็มประสิทธิภาพ เขารู้สึกถึงการกระตุกของสิ่งที่อยู่ในอุ้งมือก่อนที่นพจะ เกร็งและสั่นไปทั้งตัว เสียงครางดังลอดออกมาแม้ว่าจะยังพัวพันกับปลายลิ้นของเขา และแล้วนพก็ฉีด ของเหลวข้นออกมาเต็มฝ่ามือของโอมในที่สุด “ฮัก ฮัก โอม นายนี่มัน “ครับ ผมเป็นยังไงครับพี่นพ” โอมยิ้มเมื่อเห็นนพยังไม่หยุดหอบ หน้าตาแดงก่ำเพราะเลือดลมสูบฉีด “ผมพาพี่นพขึ้นไปเห็นสวรรค์รอบนึงแล้ว คราวนี้ไปเป็นเพื่อนผมอีกสักรอบนะครับที่รัก” นักร้องหนุ่มกระซิบเสียงกระเส่า เขาใช้มือช้อนหลังนพให้สูงขึ้นสะโพกแกร่งขยับหมุนวนควงสว่านอยู่ ภายในช่องทางลับจนนพหลุดเสียงครางออกมาไม่หยุดหย่อน ให้ตายเถอะ ขยับตัวอยู่ในช่องทางที่ตอดรัด โอมเผลอสูดปากเมื่อรู้สึกว่าท่อนเนื้อถูกบีบจนแทบหายใจไม่ออก ยิ่งเขาเร่ง เครื่องเร็วขึ้น ช่องทางของนพก็ยิ่งบีบตัวเข้าจังหวะจนเขาปวดท้องน้อยไปหมด “พี่นพ ผมไม่ไหวแล้ว” โอมกัดฟันขยับรัวเร็วจนนพเองก็เสียวสะท้านไปทั้งตัว “โอม อ๊ะ ตรงนั้น โอม โอ๊ย พี่รักโอมนะ” พรวด น้ำอุ่นพุ่งวาบอยู่ในช่องทาง โอมกระตุกเบาๆ กลั้นใจรับกับการตอดรัดถี่ยิบรีดน้ำออกไปจากแท่งเนื้อร้อนจน แทบหมดตัว โอมหน้ามืดสมองขาวโพลนไปหมดเมื่อซบหน้าลงไปบนตัวของนพ “เมื่อกี้บอกว่าอะไรนะ” เมื่อตั้งสติได้แล้วโอมจึงได้โงหัวขึ้นมามองนพตาฉ่ำ อดีตผู้จัดการหน้าร้อนวูบผินหน้าไปมองทางอื่นจนโอม ต้องใช้มือจับที่ปลายคางแล้วบังคับให้นพหันหน้ากลับมาสบตากับเขา “เร็วเลย พี่นพอย่างช้า” “อย่าบังคับพี่สิโอม” “ไม่ได้บังคับนะครับพี่นพ แค่อยากจะคอนเฟิร์มว่าหูตัวเองเพี้ยนตอนกำลังขึ้นสวรรค์หรือว่าพี่นพพูดจริงๆ” “โอม นพส่งเสียงดุแต่กลับหน้าแดงลามไปถึงใบหู “นะครับคนดีของโอม พูดอีกครั้งให้โอมชื่นใจว่าใจเราตรงกัน” โอมก้มลงไปกระซิบข้างหู นพอึ้งไปพักใหญ่แล้วจึงพยักหน้าหงึกหงัก “ไม่เอาพยักหน้า อยากฟังเสียงที่รักครับ” “โอม “คร้าบบบบ” นพถอนหายใจเฮือกใหญ่ “พี่รักโอม” โอมยิ้มกว้างแล้วก้มไปให้รางวัลด้วยจูบอีกชุดใหญ่ “เอ่อ นพยิ้มเขิน แขนที่คล้องอยู่รอบคอดึงให้โอมเข้ามาแนบชิด “คืนนั้นที่รีสอร์ท พี่ไม่ได้กินเบียร์แก้วนั้น” โอมเบิกตากว้าง “พี่ไม่ได้เมา” ก็ครั้งแรกในชีวิต ใครล่ะจะอยากหลับไม่รู้เรื่อง วางแผนไว้ร้อยตลบคิดหรือว่าคนผ่านโลกมานานกว่าจะดูไม่ออก นพยิ้มอีกครั้ง ก่อนที่จะบดเบียดริมฝีปากไปกับปากของโอม ------------------------------------------ จบดีกว่า ----------------------------- เรื่องหน้าจะฝึกแต่ง Drama – SM นักอ่านทั้งหลายโปรดอย่า ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม เรื่องต่อไป ถ้าอุปกรณ์ไม่ครบ สอบตกนะเอออออออออ โอ้ยยยย พี่นพพพ แผนสูงงงงงง :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: ถ้าเรื่องหน้า ไม่แซ่บน้าาาาสอบตกน้า SM เนี่ยยย เปลี่ยนหัวข้อส่งงานทันม้ายยยย
สมกับเป็นพี่นพ รู้ใจโอมดีจริงๆ
อร้ายยย พี่นพสุดยอด
ไม่ ห้าม ห้าม ห้าม แน่ นอน
เรื่องต่อไป ถ้าอุปกรณ์ไม่ครบ สอบตกนะเอออออออออ
:hao6: :hao6: ถูกใจมาก
อุต๊ะ!!!!แซ่บเฝว่ออ่ะ :pighaun:
งานนี้พี่นพ win!!
พี่นพร้าย วางแผนกินโอม 55
ดราม่าSM มีหรือจะห้ามมม
:katai2-1: :katai2-1:ข้าน้อยขอคารวะค่ะพี่นพ :katai2-1: :katai2-1:
แผนของพี่นพนี่มันช่างสุดยอดแนบเนียนจริงเชียว :a5:
พี่นพสวดยอดไปเลย o13
ห้ามช้านะคะ ห้าม ห้าม ห้าม :call:
ไม่ห้ามหรอก มีเท่าไหร่จัดมาเล้ย
จะดราม่า sm แค่ไหนก็มาเลย พร้อม :hao7:
:hao6: แผนสูงนะเนี่ย
โอ้ยยยย พี่นพพพ แผนสูงงงงงง
ว้าววว พี่นพ แรงอะ
ตกลงว่าคนที่เจ้าเล่ห์ที่สุด คือพี่นพสินะ :hao6: :hao7:
เริ่ดอ่ะพี่นพ กิกิ
o13 o13 o13
พี่นพสวดยอด >\\\\\<
สรุปคือ ร้ายกันทั้งคู่นี่เอง
:haun4: รอ รอ
:hao6:
รอเรื่องหน้ารัวๆ
:pighaun: ไม่ห้ามมมมม รอ รอ
อารัมภบท เรื่องสั้นเรื่องนี้ ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแฟนฟิค เพียงแต่คนแต่งนึกชื่อภาษาจีนไม่ออก (อยากแต่งแนวหัวหน้าแก๊งมาเฟียค่ะ) ก็เลยยืมชื่อหนุ่มๆ วง EXO มาใช้เฉยๆ เชิญจินตนาการว่าเป็นผู้ชายสไตล์ที่ท่านชอบ แล้วอ่านกันได้เลยค่ะ องศาเดือด บทที่ แสงไฟหลากสีแข่งกันส่องแสงวูบวาบวิ่งวนอยู่ในสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่ใช้ชีวิตสนุกสนานอยู่ในยาม ราตรี เสียงเพลงยิ่งปลุกเร้าให้ร่างกายที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์พากันโยกย้ายตามจังหวะเร่าร้อนกันอย่าง คึกคักไม่เว้นแม้แต่ร่างสูง เจ้าของใบหน้าคมคายที่มือข้างหนึ่งถือแก้วเหล้าทรงสวย กับอีกมือหนึ่งตระกอง กอดร่างอวบอัดของผีเสื้อราตรีนางหนึ่งคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ดวงตาชั้นเดียวแต่คมกริบพาดเฉียงอยู่ใต้คิ้ว ดกดำบอกถึงความมั่นใจในตัวเองด้วยคุณสมบัติพรั่งพร้อมที่ใครๆต้องยอมสยบ หนุ่มวัยยี่สิบหมาดๆดึงใบหน้าสาวเจ้าที่โอนเอียงซบอยู่ในอ้อมกอดเข้ามาบดจูบเร่าร้อน มีหรือที่หญิงสาว จะเอียงอายเจ้าหล่อนเผยอปากรับปลายลิ้นร้อนแรง ก็ใครเล่าจะปฏิเสธคุณชายจื่อเทาแห่งตระกูลหวง ทายาทเพียงคนเดียวของแก๊งไวท์สวอนอันโด่งดังได้ลงคอ ไม่พอแค่นั้นเจ้าหล่อนยังทั้งล้วงทั้งลูบไม่เกรงสายตาผู้คน หวงจื่อเทาปล่อยให้หล่อนกระทำอย่างไม่หวงตัว อารมณ์ดิบถูกปลุกให้ตื่นมือเรียวยิ่งดึงเอวอีกฝ่ายเค้ามาเบียดแนบ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เต็มพิกัดยิ่งทำให้ เขาแทบทรงตัวไม่อยู่ ร่างสูงจึงได้โอนเอนไปมาและเซจนกระทั่งแผ่นหลังไปปะทะกับอะไรบางอย่างที่ แข็งแกร่งกว่า “ เขาอุทานเมื่อแก้วทรงสวยที่บรรจุน้ำสีอำพันกระเทือนกับการปะทะจนมันกระฉอกออกจากปากแก้วไปตาม แรงเหวี่ยง หวงจื่อเทาหันกลับไปเพ่งมองในความมืด เขาจึงได้สบตากับร่างที่สูงพอกับเขา และเกือบจะสูง เลยเขาไปอีกด้วยซ้ำ ทายาทแก๊งไวท์สวอนชะงักไปชั่วครู่เมื่อสบตาคมกริบคู่นั้น เขาถึงกับต้องสะบัดหน้าเรียกสติตัวเองกลับคืน มา ก่อนที่จะเหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วเตรียมหันตัวกลับไปหาผีเสื้อราตรีที่ยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง แต่แล้วหวงจื่อเทาก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อแขนข้างที่ถือแก้วเหล้าถูกคว้าไว้โดยคนแปลกหน้า “ เขาพ่นเสียงขู่ออกไป แต่สิ่งที่ได้กลับคืนคือใบหน้าที่ยังเรียบเฉยก่อนที่เจ้าตัวจะพูดออกมาด้วยเสียงที่นิ่งยิ่ง กว่า “ “ “ “ หวงจื่อเทาผลักนางผีเสื้อราตรีออกห่างพลวงล้วงธนบัตรจากกระเป๋าเสื้อด้านในของเสื้อโค้ทออกมาปึกหนี่ง แล้วปาใส่หน้าอกของคนตรงหน้าจนกระจายร่วงลงพื้นพลางยิ้มสะใจ “ จื่อเทาพยายามบิดข้อมือออกจากการยึดจับ แต่มือของอีกฝ่ายแน่นยิ่งกว่าคีมเหล็กจนจื่อเทาเริ่มนิ่วหน้า “ “ เรียวปากของอีกฝ่ายยกยิ้ม พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจื่อเทาต้องเป็นฝ่ายเอียงศีรษะหนี “ “ จื่อเทาตะโกนลั่นด้วยโทสะจนผู้คนที่อยู่ใกล้เริ่มแตกฮือ และล้อมวงมุงดูด้วยความสนใจ มือข้างที่ว่างออก แรงซัดผลัวะไปที่ปากหาเรื่องดังตุ้บแล้วจึงสะบัดแขนที่ถูกยึดไว้ออกจนสำเร็จ แล้วเขาจึงยกมือชี้หน้า อีกฝ่าย “ แล้วหวงจื่อเทาก็หันตัวกลับเดินเซไปทางห้องน้ำด้านหลัง ปล่อยให้อีกฝ่ายยกมือขึ้นแตะมุมปากที่ถูกต่อย แม้มันจะไม่แรงมาก แต่ก็เล่นเอาเจ็บไม่น้อย “ เบื้องหลังปรากฏร่างกำยำขึ้นมาในเงามืดของสถานที่ “ คนถูกต่อยยกมือขึ้นห้าม พลางเหยียดยิ้มแล้วจึงหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ช่างถือดีและเอาแต่ใจจนนึกอยากจะปราบพยศนั้นให้ราบคาบลงด้วยตัวของเขา “ ดวงตาคมกริบฉายแววมาดหมายขึ้นมาวูบหนึ่ง “ หวงจื่อเทาเดินโซเซมาตามกำแพงห้องน้ำด้านนอก แสงไฟแม้จะสลัวแต่ก็ยังสว่างกว่าด้านในบาร์ทำให้เขา เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วจัดการปลดปล่อยของเสียได้อย่างไม่ยาก ก่อนที่เขาจะก้าวออกมาแล้วต้องหยุดนิ่ง อยู่ที่ปากทางเข้าเมื่อมันถูกปิดทางด้วยร่างสูงที่เขาจำได้ว่าเพิ่งปล่อยหมัดใส่ปากไปเมื่อครู่ ด้วยแสงสว่างที่มากพอมันทำให้จื่อเทามองเห็นรูปร่างหน้าตาของคนๆ นี้ชัดเจนขึ้น ร่างสูงเหยียดกายสง่าอกผายไหล่ผึ่ง ใบหน้ากร้าวคมบอกให้เขารู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าอายุล่วงเลยวัยรุ่นไป แล้ว แต่เขาก็ยังเดาไม่ถูกถึงอายุจริงของอีกฝ่าย มิหนำซ้ำมันกลับเสริมให้คนตรงหน้าดูดีและภูมิฐานกว่าที่ คิด หล่อ... จื่อเทานึกคำนี้ออกเพียงคำเดียวที่จะนิยามให้กับใบหน้าที่รับกันทุกสัดส่วน ยิ่งจ้องหน้านานขึ้น หัวใจของเขากลับเต้นรัวเร็วขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ “ จื่อเทาแทบจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อเสียงที่หลุดออกมาจากลำคอนั้นแหบพร่าไม่กร้าวเหมือนตอนที่ยังอยู่ในบาร์ เขาเห็นมุมปากที่มีรอยสีเขียวจางๆ ยกยิ้มหยันเพียงเล็กน้อยก่อนที่อีกฝ่ายจะรวบข้อมือทั้งสองข้างของเขา แล้วลากให้เดินตามอย่างคนชำนาญเส้นทางอย่างรวดเร็ว “เฮ้ย ปล่อยกู มึงจะพากูไปไหน ปล่อยสิวะ” เขาพยายามสะบัดข้อมือและฝืนจนสุดแรงแต่ก็ไม่หลุด ไอ้คนบ้าพลังก้าวพรวดลากเขาไปจนแทบก้าวขา ตามไม่ทันแต่ถ้าไม่พยายามก้าวเดิน จื่อเทาสงสัยว่าตนเองจะต้องสะดุดลงไปนอนกับพื้นให้ไอ้หมอนี่ลาก ละพื้นดินไปอย่างแน่นอน แน่นอนว่าเขาพยายามส่งเสียงด่าทอไปตามทางจนกระทั่งถึงมุมอับที่อยู่ด้านหลัง ของร้าน เหมือนจะเป็นที่เก็บของเพราะจื่อเทาเห็นลังใส่ขวดเหล้ามากมายตั้งวางอย่างเป็นระเบียบ ยังไม่ทันที่จะพิจารณาทางหนีทีไล่ ไอ้คนที่ลากเขามาก็เหวี่ยงเขาจนติดกับกำแพง สองมือถูกจับยึดไว้คู่กัน อยู่เหนือหัว มือที่แข็งราวกับคีมเหล็กล็อคไว้แน่นกับกำแพงจนจื่อเทาดิ้นไม่หลุด ก่อนที่คนตรงหน้าจะทำใน สิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิด เรียวปากได้รูปที่เตรียมจะเปิดปากด่าทอถูกปิดแนบทันทีด้วยปากของมัน ไอ้คนที่ลากเขามา จื่อเทา ตาเหลือก พยายามที่จะเม้มปากให้แน่น แต่ไอ้คนแรงเยอะกลับมีวิธีล่อหลอกทั้งแซะทั้งเล็มจนเขาหายใจไม่ ออกเผลออ้าปากงับอากาศ โอกาสนั้นเองที่ปลายลิ้นอุ่นได้ทีสอดลึกเข้าไปในโพรงปากอย่างรวดเร็ว “อะ ตั้งใจจะร้องประท้วงแต่กลับกลายเป็นเผลอครางออกมา แขนสองข้างที่ถูกยึดค่อยๆ อ่อนแรงลงจนอีกฝ่าย ไม่ต้องรั้งไว้ แถมจื่อเทายังใช้มันรั้งที่ปกเสื้อโค้ทเนื้อนุ่มของอีกฝ่ายแล้วเหนี่ยวเข้าหาอย่างลืมตัว เขาถูกจูบจนแทบขาดใจ อีกฝ่ายจึงค่อยๆ ถอนปลายลิ้นออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มเมื่อเห็น จื่อเทาหอบตัวโยน “ไอ้เหี้ย” คำด่านั้นชัดถ้อยชัดคำ จนร่างสูงกว่าใช้มือบีบที่คางแล้วดันจนหัวของจื่อเทากระแทกกับกำแพงเบาๆ “ผมชื่ออี้ฟาน ไม่ใช่ชื่อเหี้ย ถ้าจะเรียกก็เรียกให้ถูกหน่อย” เสียงนุ่ม แต่ทรงพลังแค่พูดเบาๆ พร้อมใบหน้าที่เรียบเฉยเท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ขวัญกระเจิง แต่จื่อ เทาก็พยายามดึงความกล้ากลับคืนมา “กูไม่เรียก มึงน่ะมันเหมาะแล้วกับไอ้หะ เสียงจื่อเทาขาดหายอีกครั้งเมื่อชายนามอี้ฟานก้มลงปิดปากอีกรอบ คราวนี้จื่อเทาถึงกับตาลอยเมื่ออี้ฟาน ยอมปล่อย “ด่าอีกก็จะจูบอีก เอาสิถ้าติดใจจูบของผม” แม้ใบหน้าจะนิ่งสนิทแต่ดวงตาคมกับฉายแวววิบวับประหลาดจนจื่อเทาร้อนวูบไปทั้งหน้า “มึงจะเอาไง” เขากลั้นใจถาม คราวนี้อีกฝ่ายยอมยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด พลางเอื้อมมือไปคว้าขวดเหล้าจากลังที่อยู่ใกล้มือ ขึ้นมาขวดหนึ่ง แล้วใช้ปากตัวเองเปิดขวดเหล้าอย่างชำนาญ “คุณทำเสื้อผมเลอะ ผมก็จะทำให้เสื้อคุณเลอะเหมือนกัน” อี้ฟานยกขวดเหล้าเทน้ำสีอำพันลงบนสาบเสื้อเชิ้ตสีขาวของจื่อเทาจนเปียกชุ่มไปเป็นทางแล้วจึงโยนทิ้ง อย่างไม่ใยดี “แต่ผมเป็นคนรับผิดชอบ ผมทำเสื้อคุณเปื้อน แถมเนื้อตัวคุณยังเปียกชื้น ผมจะทำความสะอาดให้คุณเอง” อี้ฟานยกแขนดันกำแพงคร่อมร่างของจื่อเทาไว้แล้วก้มหน้าลงไปฝังริมฝีปากที่สาบเสื้อเชิ้ต “อ๊ะ อย่างทำอย่างนี้นะเว้ย” จื่อเทาร้องลั่นพลางใช้มือดันร่างที่กำลังใช้ปลายลิ้นกวาดเช็ดรอยเหล้าที่เปื้อนซึมไปตามเนี้อผ้า แม้ว่าจื่อ เทาจะใส่เสื้อโค้ทตัวหนาเพราะอากาศที่หนาวเย็น แต่เสื้อด้านในของเขาเป็นเสื้อตัวบางที่เวลาเปียกก็จะ แนบไปกับเนื้อ เข้าทางคนฉวยโอกาสที่ค่อยๆ หมุนวนปลายลิ้นผ่านเนื้อผ้าไปถึงแผ่นอก อี้ฟานลากมันตรง เข้าหายอดอกที่พุ่งชูผ่านเนื้อผ้า อา อี้ฟานเองก็กำลังจะยั้งใจไม่อยู่ กลิ่นโคโลญจน์จางๆ ปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์ของเด็กหนุ่มคนนี้กำลังทำให้ เขาเตลิด “ยะ จื่อเทาเอ่ยห้ามอย่างยากลำบาก เมื่อตอนนี้เขากำลังหมดเรี่ยวแรงลงเช่นกัน “เรียกว่าพี่อี้ฟานก่อนสิ” อี้ฟานพึมพำพลางกระดกลิ้นรัวไปที่รอบเม็ดเล็กที่แข็งขืนขึ้นมา “อ๊า อี้ฟานชะงัก เขาถอนหายใจยาวอย่างเสียดายก่อนที่จะถอยปลายลิ้นออกมา แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับ อีกฝ่ายที่ยังหายใจกระเพื่อม หน้าแดงไปถึงใบหูจนเขาเผลอยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมา “อย่างนี้สิถึงจะน่ารักหน่อย” จื่อเทากัดริมฝีปากจนแทบแตก เขานึกเกลียดแววตาระยิบระยับที่มองมา พยายามรวบรวมพลังแล้วผลัก อี้ฟานจนเซห่างไปจนได้ “ฝากไว้ก่อนเถอะ” จื่อเทายกมือชี้หน้า ก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปพร้อมเสียงหัวเราะของอี้ฟานที่ไล่หลังมา “พี่เป็นเจ้าของบาร์ที่นี่ อยากเอาคืนเมื่อไหร่ก็มาได้เลย” อี้ฟานเดินกลับเข้ามาในบาร์ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม อาลิ่วรีบตรงเข้ามาหา ลูกน้องของเขาทำงานรวดเร็วเสมอ “เด็กหนุ่มคนนั้นชื่อจื่อเทา แซ่หวง อายุ ไวท์สวอนที่หากินอยู่ทางฝั่งตะวันออกของเมืองครับนาย” อี้ฟานอ้าปากค้างตาเบิกกว้าง เมื่ออยู่ๆ สมันตัวน้อยก็เดินมาเป็นเหยื่อมังกรอย่างเขาอย่างที่ไม่ต้องออกแรง ล่าเหยื่อ 21 ปีที่แล้ว... “ฮัก..ฮัก... ตะ..ตรงนั้น แรงหน่อย..อ๊า...” เสียงคร่ำครวญเหมือนจะขาดใจปะปนกับเสียงหอบกระเส่าทำให้อี้ฟานในวัยเพิ่งแตกพานถึงกับตาเบิก โพลงเมื่อค่อยๆ โผล่หัวขึ้นไปมองที่ช่องหน้าต่าง หัวใจของเขาเต้นตึกตักเมื่อเห็นภาพภายในห้องอันร้อนระอุผิดกับอากาศที่หนาวเย็น ภาพที่คนสองคน กอดรัดฟัดเหวี่ยง ภาพที่คนสองคนบรรจงแลกลิ้น ภาพที่ใครบางคนจับขาใครอีกคนให้อ้ากว้างแล้ว สอดแทรกตัวเองเติมเข้าไปในช่องทางก่อนที่จะขยับตัวเร็วรี่ จนอีกฝ่ายบิดเร่าร่างกายตอบรับ สิ่งแปลกใหม่เหล่านี้มันทำให้เลือดในกายของวัยรุ่นอายุ 15หยกๆ อย่างเขาเดือดพล่าน ความต้องการทาง เพศพุ่งพรวดโดยไม่รู้ตัว แก่นกายของเขาพองตัวขึ้นมาเบียดดันกางเกงผ้าแพรให้โป่งตึงอย่างเห็นได้ชัด แล้วยิ่งร่างที่นอนครวญครางอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่กำยำนั่นคือพี่ชายของเขา อี้ชิง ผู้แสนดี พี่ชายที่มักจะยกมือ ลูบหัวของเขาเป็นประจำ พี่ชายที่มีเรือนร่างบอบบาง ใบหน้าสะสวยยิ่งกว่าสตรีที่เขาเฝ้าบูชามาตั้งแต่เด็ก มันยิ่งทำให้อกของเขากระเพื่อมไปด้วยความต้องการจนต้องลดตัวลงมานั่งกับพื้น พิงหลังเข้ากับกำแพง บ้าน ใช้หูฟังเสียงที่เกิดขึ้นภายในห้อง พลางใช้มือคว้าแก่นกายตัวเองที่พองตัวใหญ่โตเกินขนาดจากคนใน วัยเดียวกัน แล้วชักรูดตัวเองตามเสียงกระเส่าของพี่ชาย “นาย อย่าทำอย่างนี้ ผมอยากปลดปล่อย” เสียงอี้ชิงเอ่ยห้ามอย่างตกใจเมื่ออีกฝ่ายใช้มือบีบท่อนเนื้อของเขาไว้ไม่ให้หลั่งออกมา ใบหน้างดงามแดง เป็นริ้วเมื่อต้องอัดอั้นอยู่ภายใน ในขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะลั่นอย่างชอบใจพลางเอื้อมมืออีกข้างไปบีบปลาย คางงามจนหน้าเหยเก “เป็นแค่เครื่องบรรณาการจะมาเสร็จก่อนเจ้านายได้ไง อี้ชิง มันต้องรอให้ฉันเสร็จก่อนหลายๆ รอบสิวะ” ว่าแล้วคนเป็นเจ้านายก็เคลื่อนไหวตัวเร็วรี่ ก่อนที่จะดึงแท่งเนื้อของตนออกมาทางช่องทางเบื้องล่างของ อี้ชิงแล้วเลื่อนตัวให้มาตรงช่องปาก ปล่อยน้ำคาวฉีดอัดเข้าไปในปากสวยจนอี้ชิงแทบอาเจียนออกมา “นาย กรุณาอี้ชิงเถอะ อย่าให้อี้ชิงทรมานเลย” พี่ชายของอี้ฟานแทบจะยกมือขอร้องเมื่อร่างกายทรมานเหลือที่จะกล่าว คนที่ถูกเรียกว่าเป็นนายเงยหน้า หัวเราะลั่นแล้วจึงเสียบแท่งเนื้อเข้าไปในร่างอี้ชิงอีกครั้ง “โอ..นาย ตรงนั้น นาย..ได้โปรด” อี้ชิงกัดริมฝีปากเมื่อกล้ามเนื้อบีบตัวไปหมด คนเป็นนายเอื้อมมือใหญ่มากดที่คอระหงแล้วตะคอกใส่ ทั้งที่ ยังขยับเนื้อตัวเร็วรี่ “บอกมาอี้ชิง ว่าแกรักใคร” อี้ชิงที่ใบหน้าเผือดลงเพราะกำลังขาดอากาศจะหายใจ รีบเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกัก “อี้ชิงรักนาย นายหวงเล่ยของอี้ชิง ชีวิตนี้อี้ชิงมีนายคนเดียว” “โอย สะใจโว้ย” หวงเล่ยตะโกนลั่น ในขณะที่สะโพกรัวเร็วอย่างรุนแรงอยู่ภายในร่างกายบอบบางจนกระทั่งอี้ชิงกระตุกและ หลั่งออกมา พร้อมกันกับที่แท่งเนื้อร้อนของหนุ่มวัย 15 ที่อยู่ภายนอกก็พุ่งน้ำเมือกพรวดออกมา ในขณะที่อีกมือยกขึ้น ปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงครางเล็ดลอดออกไป -----------------
มาเฟียจีน เลือดสาดแน่งานนี้ :jul1:
พ่อของเคะทำร้ายพี่ชายของเมะสินะ (ลืมชื่อ จำยากอ่าาแงแง)
ชอบบอ่ะะ แซ่บบบ :hao7:
เนื้อเรื่องเกร๋ตลอด จะมีหักมุมมั้ย :hao7:
:heavenงานนี้มีเลือดสาดแน่
ตอนนี้ร้อนแรงอีกแว้ว -.,-
โอ้ว ว ว ว ว ว ว
แอบรู้สึกว่าจะชอบคู่คุณพ่อกับคุณพี่ซะละ
อ่านแล้วคิดถึงพี่อี้ฟานของน้องเทาเลย........................... มาต่อไวๆนะครับ
:m25:
โอ้โห เบิ้องหลังนี่ท่าทางจะมีเค้าแห่งน้ำตา
:pighaun:
หุหุ :hao6:
บวกลบอายุ..........หวายยยยยอี้ฟานแก่อะ55555 :z6:
:haun4: แค้นด้วยเลือดจริงๆ
:m25: ฟินน
พี่ชายเสร็จคนพ่อ
คู่อี้ชิงอย่างร้อนแรง
องศาเดือด บทที่ 2 ครอบครัวของอี้ฟานเหลือกันอยู่แค่สามคนในตอนนั้น คือบิดาผู้แสนเคร่งขรึมเจ้าของเขียงหมูใหญ่ในตลาด และพี่ชายคนโตของเขาคือ อี้ชิง มารดาจากไปแล้วตั้งแต่เขาอยู่ได้เพียงสิบขวบ อี้ชิงพี่ชายที่แก่กว่าเขาเพียงแค่สามปีต้องรับหน้าที่ทำงาน บ้านและดูแลน้องชายแทนมารดาตั้งแต่เพิ่งเติบโตย่างเข้าวัยรุ่น ทำให้คนเป็นพี่ออกจะอ้อนแอ้นและ บอบบางน่าทะนุถนอมราวกับมารดาที่จากไป อาจเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้อี้ฟานรักพี่ชายของเขามาก เหมือนจะยึดอี้ชิงไว้เป็นหลักหาความอบอุ่น บ่อยครั้งเมื่ออี้ฟานถูกผู้เป็นบิดาดุ เขาก็จะวิ่งไปซบอกอี้ชิงแล้ว ร้องไห้อี้ฟานก็จะได้รับรอยยิ้มอ่อนหวานและมือบางลูบผมปลอบโยนให้หายเศร้าโศกทุกครั้ง จนกระทั่งความรักของเขาถูกแย่งชิงไปจากผู้ชายตัวใหญ่ที่ชื่อหวงเล่ย ผู้ชายที่อี้ชิงเรียกว่านาย ผู้ชายที่พ่อ ของเขายังต้องยอมหลีกทางให้เดินเข้ามาในบ้าน ก้มหน้าซ่อนน้ำตาเมื่อผู้ชายคนนั้นเข้ามาทำอะไรสักอย่าง กับร่างกายของอี้ชิงที่อี้ฟานเองก็ไม่เข้าใจในครั้งแรกๆ เมื่อหวงเล่ยกลับไปเขาเห็นอี้ชิงโผลเผลจากเตียงนอน ด้วยท่าทีอ่อนแรงพร้อมด้วยน้ำตานองหน้า หลังจากนั้นเหมือนครอบครัวของเขาจะมีฐานะความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น บ้านหลังเล็กที่เคยอาศัยก็ได้รับการ สร้างใหม่ให้สะดวกสบาย อี้ชิงมีห้องส่วนตัวใหญ่โตที่จะรอการมาเยือนของหวงเล่ย และกลับกลายเป็นว่า ในระยะหลัง พี่ชายของอี้ฟานเป็นฝ่ายใจจดใจจ่อรอให้หวงเล่ยมาเยือน หากช่วงไหนที่หวงเล่ยหายไปนานๆ พี่ชายของเขาก็จะนั่งขดตัวอยู่ในเก้าอี้โยกตัวใหญ่ริมหน้าต่างของห้องเพื่อเฝ้ามองทางเดินหน้าบ้าน เพื่อ เฝ้ารอ “นายหวงเล่ย” อี้ฟานนับเวลาดูแล้ว หวงเล่ยได้ก้าวเข้ามาครอบครองเรือนร่างและหัวใจของอี้ชิงเกือบสองปี ตั้งแต่อี้ชิงอายุ 16 ปี จนตอนนี้พี่ชายของเขาอายุ 18 แล้ว ทั้งรูปร่างและหน้าตายิ่งสะสวยงดงามเกินกว่าหญิงสาวใน หมู่บ้านเสียด้วยซ้ำ อี้ฟานคงจะภูมิใจในตัวอี้ชิงมากกว่านี้ ถ้าไม่ติดตรงดวงตาดั่งเนื้อทรายที่แสนเศร้าสร้อย เหมือนอย่างในตอนนี้ที่ร่างบอบบางซุกตัวอยู่ตรงมุมโปรด เหมือนสุนัขที่จงรักและรอคอยผู้เป็นนายมัน อี้ฟานในวัย15ปีเรียกว่าเป็นหนุ่มเกือบจะเต็มตัวแล้วก็ได้ เพราะเขาเป็นคนใช้แรงงานต้องช่วยงานพ่อของเขาที่ เขียงหมูในทุกเช้า กล้ามแขนขึ้นเป็นวงตลอดจนถึงลำตัวที่มีลอนกล้ามงดงามรวมถึงหน้าตาหล่อเหลาที่ หญิงสาวในหมู่บ้านไม่มีใครที่ไม่ชายตามอง แต่อี้ฟานกลับไม่ยอมมองใครตอบในเมื่อสายตาของเขามีแค่ อี้ชิงเท่านั้น และในตอนนี้อี้ฟานเข้าใจดีแล้วว่า สิ่งที่หวงเล่ยกระทำกับอี้ชิงมันคืออะไร อี้ฟานยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าห้อง เขาทอดสายตามองอี้ชิงด้วยความสะท้อนใจ พี่ชายของเขากำลังนั่งตัวงอ ใช้มือลูบไล้ท่อนแขนก่อนที่จะกอดตัวเองไว้แน่น ดวงตาเรียวหวานฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนาปะปนกับ น้ำตาที่รื้นอยู่ในหน่วยตา อี้ฟานรู้... รู้ได้ด้วยธรรมชาติและความผูกพัน อี้ชิงกำลังต่อสู้กับความต้องการของร่างกายที่ปะทุขึ้นมา เขา กำลังกดมันไว้ด้วยความละอายใจ “อะ..อาฟาน” อี้ชิงชะงักดวงตาไหววูบเมื่อเห็นร่างสูงของน้องชายยืนอยู่ที่ทางเข้า จมูกได้รูปสูดหายใจยาวลึกเพื่อหักห้าม ความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในตอนนี้ ยิ่งเมื่ออี้ฟานเดินมาใกล้และทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นอยู่ต่อหน้า เขายิ่งต้องเบนสายตาหนีด้วยความอับอาย “ทำไมต้องรอเขา ทำไมต้องยินยอมล่ะเฮีย ในเมื่อผู้ชายคนนั้นทำร้ายเฮียทั้งร่างกายและจิตใจ” อี้ชิงหน้าสลดเมื่ออี้ฟานดึงมือเรียวของเขาไปแนบกับแก้มเย็น มือบางอีกข้างจึงยกไปวางไว้บนศีรษะได้รูป ของน้องชายแล้วลูบเบาๆ “อาฟาน ถ้าวันไหนที่น้องรู้จักความรัก น้องจะเข้าใจพี่” อี้ฟานเงยหน้าที่เต็มไปด้วยประโยคคำถามขึ้นสบตาพี่ชายและกัดฟันเอ่ยเสียงกร้าว “เฮียรักมัน ทั้งที่มันข่มขืนเฮียเมื่อครั้งแรก แถมยังทำร้ายร่างกายเฮียสารพัดตลอดสองปีที่ผ่านมา แต่เฮียก็ยังรักมัน” เสียงถอนหายใจยาวเกิดขึ้นกับใบหน้างาม “นายก็ไม่ได้ร้ายกับพี่ในทุกครั้งหรอกอาฟาน เอาเถอะ...สักวันเมื่ออาฟานโตขึ้นก็จะเข้าใจ” “จะต้องให้ผมโตถึงเมื่อไหร่เฮีย ทุกวันนี้ผมก็เข้าใจความทรมานของเฮียจนอยากจะไปขย้ำมันด้วยมือของ ผมแล้ว” อี้ฟานกดเสียงเค้นต่ำผ่านฟันที่กัดกันจนสันกรามเด่นเป็นทาง เขายกมือกร้านงานหนักไปวางแนบใบหน้า นวลของพี่ชายแล้วโน้มมันลงมา “มันไม่เคยนึกถึงจิตใจของเฮีย แม้แต่ตอนนี้ที่เฮียกำลังต้องการมัน มันก็ยังไม่มา” “อาฟาน อิ้ชิงอุทานอย่างตกใจ หน้าขาวจัดแดงก่ำเม้มปากแน่นกับคำพูดของน้องชาย ดวงตาดุกร้าวลดแสงลงเมื่อเห็นกิริยาของพี่ชายที่เขาทั้งรักและเห็นใจ อี้ฟานโน้มตัวไปกอดซุกหัวเข้ากับอก ของอี้ชิงเหมือนตอนยังเด็ก “ให้ผมช่วยเฮียนะ ผมโตพอแล้วเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมอยากให้เฮียมีความสุข” “อาฟาน อย่า...อ๊ะ อี้ชิงห้ามไม่ทันเมื่ออยู่ๆ อี้ฟานก็ก้มหน้าลงซุกไปที่ระหว่างขาของเขา มิใยที่มือน้อยๆ จะผลักไสแต่อี้ฟานที่ แสนดื้อรั้นก็ยังไม่ยอมเงยหน้า แถมยังใช้ปลายลิ้นแตะต้องไปที่แก่นกายแม้จะผ่านผ้าแพรเนื้อดีแต่อี้ชิง ก็ถึงกับสะดุ้งทั้งกายและใจ ปมกางเกงถูกดึงให้หลุดออก แก่นกายงามสีสวยอวดกายชูชันอยู่ต่อหน้า อี้ฟานตะลึงลานมองอยู่อึดใจ มือหยาบจึงได้คว้ามันอยู่ในมืออย่างทะนุถนอม รั้งหนังหุ้มปลายให้เปิดออกแล้วจึงแตะปลายลิ้นร้อนลงเป็น การทักทาย “อาฟาน มะ..มันมากไปแล้ว” อี้ชิงร้องเสียงหลงเหยียดกายไปกับพนักเก้าอี้ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อน้องชายเริ่มใช้ปลายลิ้นโลมไล้ไปทั่วแท่ง เนื้อ ความเสียวซ่านแล่นวูบไปทั่วท้องน้อย ร่างบางเกร็งจนปวดไปทั้งตัวเมื่ออี้ฟานเริ่มครอบครองทั้งหมด ด้วยการครอบปากเม้มลงไปทีละน้อย “อาฟาน ...เฮีย อื้อออ...” อี้ชิงปฏิเสธไม่ได้ว่าแรงขับตามธรรมชาติกำลังพุ่งทะยานเสียดฟ้า มือบางสอดเข้าไปในกลุ่มผมดกดำ ยุ่งเหยิงของอี้ฟานกดบังคับให้น้องชายกลืนกินของเขาเข้าไปจนหมด ยิ่งปลายแท่งร้อนกระแทกกับลำคอ ภายใน ถูไถอยู่กับปลายลิ้นชื้น เขาก็ยิ่งปวดร้าวร่างกายจนต้องเผลอครางออกมา น้ำตาอุ่นไหลออกมาจาก หางตาเมื่อร่างกายกำลังตอบรับการกระทำของอี้ฟานผิดกับมโนสำนึกที่เขารู้ว่ามันไม่ควร ...ใช่... อี้ฟานรู้ว่ามันไม่ควร แต่ใครเล่าจะทนเห็นพี่ชายที่แสนดีทนทุกข์ทรมานได้ อี้ฟานจะทำทุกอย่างด้วยความรัก ความสงสารที่เขามีต่อคนตรงหน้าให้พี่ชายมีความสุข ดวงตาคมร้อนผ่าวในขณะที่เขาเม้มรูดริมฝีปาก ขึ้นมาและกดมันลงไปอีกครั้งและอีกครั้ง... น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงแตะต้องรอบท้องน้อยนวลเนียนจนได้ ไม่ผิดกับคนเป็นพี่ที่กัดปากจนแทบแตกน้ำตา นองหน้าก่อนที่จะอ้าปากหายใจหอบ ท้องน้อยจะกระตุกถี่ๆ แล้วฉีดน้ำเมือกขาวขุ่นอยู่ในปากอี้ฟาน ดวงตางามเบิกกว้างมองเพดาน ปล่อยให้อี้ฟานดูดกลืนผลผลิตของเขาลงคอจนแทบไม่มีเหลือ ปัง ร่างของคนสองคนที่ยังเกี่ยวพันกันสะดุ้งอย่างพร้อมเพรียงเมื่อได้ยินเสียงทุบประตูลั่น อี้ชิงหันขวับไปมอง หน้างามซีดเผือดไร้สีเลือด พึมพำอยู่ในลำคอราวกับหมดสติสัมปขัญญะ “นะ..นาย แค่เสี้ยววินาทีหวงเล่ยก้าวพรวดเข้ามาพร้อมใบหน้าถมึงทึงเข้ามาดึงให้อี้ฟานแยกออกมาจากอี้ชิง ร่างสูง ใหญ่เต็มที่ในวัยหนุ่มกระชากคอเสื้อของอี้ฟานจนลอยติดมือขึ้นมา ก่อนที่เขาจะประเคนหมัดเข้าครึ่งปาก ครึ่งจมูกของหนุ่มน้อยจนกระเด็นไปติดผนังแล้วร่วงไปกองอยู่กับพื้น “กรี๊ด...นาย อย่า..อย่าทำอี้ฟาน” อี้ชิงผวาจากเก้าอี้ตัวเก่งมากอดขาหวงเล่ย ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเป็นห่วงน้องชาย อี้ฟานสะบัดหน้า ไล่ความมึนงง จมูกโด่งมีเลือดไหลรินออกมาแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ พยายามจะดันตัวลุกขึ้นเพื่อไปช่วยพี่ชาย แต่แล้วแขนทั้งสองข้างก็ถูกจับยึดไว้ด้วยลูกน้องสองคนของหวงเล่ยที่ตามเข้ามาในห้อง “ปล่อยกู” อี้ฟานพยายามจะดิ้นให้หลุดเมื่อเห็นหวงเล่ยกระชากอี้ชิงจนตัวลอยแล้วเหวี่ยงไปบนที่นอนกลางห้อง ก่อนที่เขาจะตามเข้าไปสะบัดหลังมือใส่จนหน้างามพลิกไปตามแรงตบ “ไอ้สัส ปล่อยพี่กูนะ” ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไรอี้ฟานก็ไม่สามารถหลุดมาจากคนที่แข็งแกร่งกว่าได้ น้ำตาเขาไหลอย่างไม่อายเมื่อเห็น อี้ชิงถูกหวงเล่ยขึ้นคร่อมทับร่างพลางใช้มือบีบคางอย่างแรง “ร่าน แพศยา” หวงเล่ยตะโกนใส่หน้า ดวงตาคุโชนราวกับจะเผาไหม้อีกฝ่ายให้เป็นเถ้าถ่าน “ทั้งที่กูประเคนให้มึงทุกอย่างทั้งบ้านทั้งเงิน มาเอากับมึงบ่อยกว่าคนอื่น มึงยังร่านแม้กระทั่งกับน้องตัวเอง ก็ไม่เว้น สารเลว” “นาย..อี้ชิงผิดไปแล้ว ยกโทษให้อี้ชิงเถิด” เสียงคร่ำครวญราวกับจะขาดใจดังขาดช่วงเมื่อมือใหญ่กดไปรอบลำคอจนหายใจแทบไม่ออก อี้ชิงดิ้นรน อ้าปากงับอากาศราวกับจะขาดใจ มือน้อยพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออกจากคอแต่ไม่เป็นผล ซ้ำอีกฝ่าย ยังผลักจนหน้าหงายติดที่นอน “กูไม่เชื่อ เห็นอยู่ตำตาขนาดนี้ นี่ถ้ากูไม่มามึงคงลากกันขึ้นเตียง อ้าขาให้มันเสียบทับรอยกูใช่ไหมอี้ชิง” มือใหญ่กระชากเสื้อผ้าของร่างบางจนขาดติดมือเหลือแต่เนื้อตัวเปล่าเปลือย ไม่สนใจว่าจะมีคนนอกอย่าง อี้ฟานและลูกน้องตนที่ยังอยู่ในห้อง อี้ฟานตาเหลือกเขายิ่งดิ้นรนร้องโวยวายด่าทอลั่นแต่ก็ยังไม่สำเร็จ ลูกน้องของหวงเล่ยจับยึดไว้อย่างแข็งแกร่งพลางหันหลังให้กับนายที่อยู่กลางห้องเพื่อกุมตัวเขา แต่เขาล่ะ... เขาต้องทนมองภาพที่พี่ชายนอนตัวสั่นเป็นลูกนกบาดเจ็บอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ที่กำลังปลดกางเกงตนเองลง เผยให้เห็นแก่นกายใหญ่ที่ผงาดง้ำอยู่เหนือร่างบาง “ที่กูทำให้มึง เอาใจมึงมันยังไม่สาแก่ใจในความร่านของมึงใช่ไหม วันนี้กูจะจัดชุดใหญ่ให้มึงเอง อี้ชิง” “นายยย..อย่า..อ๊ากกกก” อี้ชิงร้องลั่นเมื่ออยู่ๆ ขาสองข้างก็ถูกแยกออก หวงเล่ยดันร่างยักษ์เข้าไปในช่องทางบอบบางอย่างรุนแรง และรวดเร็วโดยไม่สนว่าอี้ชิงจะเจ็บปวดจนดวงตาเบิกกว้าง หวงเล่ยเคลื่อนตัวเข้าออกด้วยโทสะ “มึงมันชั่ว คนร่านอย่างมึงไม่มีอะไรจะเป็นการลงโทษที่เหมาะสมเท่าวิธีนี้แล้ว” หวงเล่ยโน้มตัวไปกัดรอบลานนมอย่างไม่ปรานี เลือดไหลซิบทันทีที่เขาปล่อย แก่นกายงดงามที่อี้ฟานมี โอกาสครอบครองเมื่อครู่ถูกคว้าไว้ในมือใหญ่ บีบลงไปจนอี้ชิงหน้าเขียว ในขณะที่สะโพกก็ยังไม่หยุด เคลื่อนไหว อี้ฟานแทบขาดใจตายเมื่อเขาเห็นโลหิตไหลเป็นทางจากจุดนั้นลงเปรอะเปื้อนที่นอนจนเห็นเป็น วงสีแดง อี้ชิงอ่อนแรงลงเรื่อยๆ จากที่เคยดิ้นรนร่างบางนอนนิ่งเพราะสติเริ่มหลุดลอยด้วยความเจ็บปวด ดวงตาคู่งามหรี่ปรือแทบปิด ปล่อยให้หวงเล่ยทรมานตามอำเภอใจ ก่อนที่เขาจะกระตุกท้องน้อยแรงๆ หวงเล่ยดึงท่อนเนื้อตัวเองออกมาใช้มือบีบกรามอี้ชิงให้เปิดปากกว้างแล้วยัดท่อนเนื้อที่เปรอะเปื้อนคราบ คาวลงไปกระแทกกระทั้นในช่องปาก จนสาแก่ใจ “ไอ้สัตว์นรก” อี้ฟานตะโกนด่าทั้งน้ำตา ร่างสูงหมดแรงดิ้นรน เขาก้มหน้าลงเพราะทนเห็นภาพเหล่านั้นไม่ไหวอีก หนุ่มน้อยสะอื้นฮักเข่าแทบทรุด “นะ นาย ยะ ยกโทษให้อี้ชิง...อี้ชิงรักนาย อี้ชิงเป็นของนาย” ร่างบางที่บอบช้ำนอนนิ่งน้ำตาไหลอยู่บนเตียง พยายามยกมือไขว่คว้าอากาศ เมื่อหวงเล่ยลุกจากเตียงแล้ว มองกลับมาด้วยสายตาเยาะหยัน เขาถ่มน้ำลายลงพื้นคว้าเสื้อผ้าขึ้นใส่ลวกๆ แล้วเดินจากไปอย่างไม่สนใจ ใยดีอี้ชิงอีกต่อไป อี้ฟานถูกลูกน้องของหวงเล่ยทุบลงตรงต้นคอจนเขาหมดสติไปชั่วขณะ เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็ไม่มีใครอยู่ในห้อง อีกแล้ว นอกจากเขาและอี้ชิงที่นอนร้องไห้หายใจรวยริน อี้ฟานน้ำตาไหลพรากเขาฝืนพาตัวเองมาที่เตียง นอน ยกร่างของอี้ชิงกอดไว้แนบอกแล้วร้องไห้ไปพร้อมกัน เมื่อพ่อของเขากลับมาเห็นสภาพบุตรชายทั้งคู่ ดวงตาของผู้เป็นพ่อยิ่งเจ็บช้ำจนแดงก่ำ ไม่มีคำพูดแม้แต่คำ เดียวนอกจากที่ชายวัยกลางคนจะช่วยปฐมพยาบาลลูกทั้งสองด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง หวงเล่ยไม่ปรากฏตัวอีกเลยเป็นสัปดาห์ ร่างกายของอี้ชิงฟื้นตัวอย่างช้าๆ เพราะจิตใจที่บอบช้ำ อี้ฟาน ภาวนาไม่ให้ไอ้สัตว์นรกนั่นมาอีก “ไม่ แต่แล้ววันหนึ่งหนุ่มน้อยอี้ฟานก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องยาวนานจากภายในห้องของอี้ชิง เขารีบวิ่ง เข้าไปดูก็เห็นร่างที่ยิ่งผอมจนเหลือแต่กระดูกซุกกายร้องไห้อยู่กับขอบหน้าต่างบนเก้าอี้ตัวเดิม พื้นห้อง เกลื่อนไปด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ของวันนี้ อี้ฟานคว้ามันมาหาข้อความที่ทำให้พี่ชายของเขาต้องมีสภาพ แบบนี้ “หัวหน้าคนใหม่ของแก๊งค์ไวท์สวอนจะเข้าพิธีแต่งงานกับเจ้าสาวที่มาจากตระกูลดังในวันพรุ่งนี้” เสียงปะทัดดังกึกก้องไปทั่วเมืองเมื่อหัวหน้าแก๊งค์ซึ่งทรงอิทธิพลที่สุดในเขตนี้กำลังทำพิธีแต่งงานอยู่ในบ้าน หลังใหญ่โต อี้ฟานกัดฟันยืนหน้าเครียดอยู่หน้าบ้านของตน ก่อนที่เขาจะตกใจเมื่อได้ยินเสียงเหมือน บางอย่างล้มลงจากห้องของอี้ชิง เท้าเร็วเท่าความคิดอี้ฟานรีบวิ่งไปด้วยหัวใจที่หล่นหาย อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย หนุ่มน้อยภาวนาเมื่อผลักประตูเข้าไป อี้ชิงลอยกวัดแกว่งอยู่ในอากาศ เก้าอี้ตัวเก่งล้มลงอยู่ตรงปลายเท้า อี้ฟานมองขึ้นไปเห็นคอเรียวหักพับ อยู่กับผ้าพันคอที่พับทบพันแน่นอยู่กับขื่อบ้าน หัวใจของเขาสูญสลายลงทันที หนุ่มน้อยเปลี่ยนไปนับตั้งแต่วันนั้น เขาผันตัวเองเข้าสู่วงการมาเฟีย และตั้งปณิธานไว้ว่าต้องมีสักวันหนึ่ง ที่เขาจะยิ่งใหญ่เหนือกว่าใครทั้งปวง แล้วเขาจะชำระแค้นแทนอี้ชิง พี่ชายที่เขารักสุดหัวใจ มุมปากยิ้มหยันดวงตากร้าวเบิกกว้าง “อาลิ่ว” อี้ฟานเอ่ยปาก เสียงเบาแต่หนักแน่น ลูกน้องคนสนิทก้าวเข้ามาใกล้น้อมรับคำสั่ง “สั่งให้คนในแก็งค์ของเรา ทำทุกวิถีทางให้แก็งไวท์สวอนหมดอิทธิพล และยอมพ่ายต่อแบล็คดาร์ก้อน หวงเล่ยจะต้องยอมศิโรราบและคลานเข้ามาขอความกรุณาจาก “คริส” หัวหน้าที่ไม่เคยเปิดเผยหน้าตา ของแบล็คดราก้อน แก็งค์ที่กำลังแผ่อิทธิพลไปทั่วประเทศในตอนนี้” เวลานั้นมาถึงแล้ว... ------------------------------------ เรื่องนี้อาจจะยาวสักหน่อย อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะคะ ขอกำลังใจจากนักอ่านเป็นความคิดเห็นสักคนละโพสน้า.. รักคนอ่าน คริคริ
มันใช่!!!!!!เม้นท์ไม่ออกบอกไม่ถูก
Incest ทำเรื่องสินะ
จะว่าไปต้นเหตุมาจากอี้ฟานทั้งนั้นนะ
ทำไมรู้สึกอยากให้อี้ฟานโดนกด อุ่ย :hao6: :hao6:
เศร้าจัง อี้ชิงกับอี้ฟานน่าสงสารจิงๆ :o12:
ต้นเหตุทั้งหมดมันเกิดจากอี้ฟานไม่ใช่อ่อ? :katai1: แต่นายก็ใจร้อนหึงโหดเกินไป หรือเป็นเพราะอี้ชิงที่อ่อนแอเกินไปจนไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
บราค่อนนี่หว่า :really2:
มันมาก ชอบสุดๆ o13
เหยย ชีวิตดราม่าาาา
คิดได๊!!!!!! เชื่อเรย
เหตุเกิดจากพระเอกล่ะสิ
:katai1:
คริสรักพี่ตัวเองสินะ
นี่สินะจุดเริ่มต้น
บักเล่ย บักซาดซั่ววววว เลว ชิงๆเมียตู งือออ อู๋ฟานหวังว่าเฮียจะใจอ่อนกับอาเทานะเว้ย :serius2:
ท่าจะดราม่าหนัก แต่สมควรแค้นขนาดนี้
ชื่อนี่มันนนนน คนเขียนเป็น อซฟ.เหรอคะ -0-
องศาเดือด บทที่ หวงเล่ยในวัยช่วงอายุ ปล่อยใจไปกับอบายมุขจนแก๊งของเขาตกต่ำลงเรื่อยๆ บรรดาลูกน้องเริ่มหนีไปสังกัดกลุ่มอื่นจนเหลือ อยู่เพียงไม่กี่คน จึงไม่เป็นที่แปลกใจที่เขาต้องยอมอ่อนข้อให้กับแก๊งค์ใหม่ที่กำลังพุ่งทะยานขึ้นสู่อำนาจ ภายในเวลาไม่ถึงสองเดือน แก๊งแบลคดราก้อนก็เข้ามามีอิทธิพลอยู่ในเขตที่เขาครอบครองอยู่ และคุกคาม จนหวงเล่ยไม่มีปัญญาต่อสู้ มันทำให้เขาไม่มีทางเลือกต้องยอมศิโรราบ ในวันนี้เขาจึงต้องเดินทางเข้ามา อยู่ในห้องโถงลับที่ตั้งของสาขาแบลคดราก้อนเพื่อเจรจาต่อรองกับ “นาย” ที่ยังไม่มีใครเคยเห็นหน้า ว่ากันว่า “นาย” ของแบลคดราก้อน เป็นคนหนุ่มที่เก่งกาจ ดุดัน แต่เขาปิดบังรูปร่างหน้าตาและใช้นามแฝง ว่า “คริส” ในขณะนี้ หวงเล่ยกำลังยืนกระสับกระส่ายอยู่กลางห้องโถงที่มีไฟมืดสลัว รอบข้างเป็นเก้าอี้ตัวใหญ่ตั้งไว้ เรียงเป็นระเบียบอยู่รอบห้อง เบื้องหน้าของเขาเป็นพื้นที่ยกสูง ปรากฏเก้าอี้ตัวใหญ่สุดประดับประดาขอบ เก้าอี้เป็นมังกรเชิดหน้าดวงตาวาววับซึ่งเขาก็รู้ดีว่ามันเป็นเก้าอี้สำหรับประมุขเท่านั้น แต่อย่าหวังว่าจะได้ เห็นหน้าคนที่ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้เมื่อมีม่านบางๆกั้นเป็นฉากบังตาอยู่ในความมืด หวงเล่ยรออยู่ไม่นานเสียงพูดคุยก็เริ่มดังขึ้นเมื่อเหล่าผู้คุมกฎต่างพากันก้าวเข้ามานั่งประจำตำแหน่ง และทุกคนพุ่งความสนใจมาทางเขาที่ยืนอยู่กลางห้องแต่เพียงผู้เดียว ไม่นานนักบรรยากาศก็เข้าสู่ความเงียบ หวงเล่ยใจสั่นด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขาเห็นชายรูปร่างสูง เดินเข้ามาจากประตูด้านข้าง ประตูที่ผู้เป็น “นาย” เท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินก้าวขึ้นสู่เก้าอี้ ประมุข เสียงทำความเคารพดังจากผู้คุมกฎอื้ออึง เสียงคนสนิทรายงานเรื่องแก๊งไวท์สวอนของเขาที่ยอมสามิภักดิ์ หวงเล่ยจำต้องยืนนิ่งกัดฟันทน สายตา เพ่งมองไปทางร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ใช้ข้อศอกเท้าที่พักแขนไขว่ห้างฟังอย่างสงบ เงามืดทอดตัวลง ปิดบังตำแหน่งใบหน้านั้นพอดิบพอดีจนแม้หวงเล่ยจะจ้องมองก็ยังไม่เห็นหน้าตาของ “คริส” อยู่ดี “กระผม หวงเล่ย หัวหน้าไวท์สวอนขอกล่าวยินยอมสามิภักดิ์กับนาย” หวงเล่ยยกมือขึ้นคำนับพลางกล่าวอย่างขื่นขมที่ไวท์สวอนต้องมาจบสิ้นลงในรุ่นของเขา ความเจ็บปวดยัง ไม่สิ้นสุดเมื่อเขาได้ยินเสียงหัวเราะหยันเบาๆ ก่อนที่ร่างสูงเบื้องหลังม่านจะขยับตัวลุกขึ้นยืนสง่า ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ดวงตาคมทอดมองคนที่อยู่ห่างออกไปเบื้องหน้า หวงเล่ยในวันนี้ช่างดูทรุดโทรมผิดกับชายหนุ่มหน้าตาหล่อ เหลาในอดีต ชายผู้เคยเดินผึ่งผายมีอำนาจเหนือผู้คน แต่บัดนี้ต้องยอมสยบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา “มีสิ่งยืนยันว่าคุณจะจงรักภักดีต่อเราหรือไม่” เสียงเย็นเยียบดังขึ้นสกดความเงียบงันไปทั่วห้อง แม้แต่เพียงเข็มเล่มหนึ่งที่ตกพื้นยังอาจจะได้ยินกันทั่ว “นายต้องการอะไรจากกระผม” ภาพแห่งความหลังผุดขึ้นในความทรงจำอีกครั้ง เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนที่พ่อของอี้ฟานเป็นผู้นำต่อต้านการเก็บ ค่าคุ้มครอง ในวันหนึ่งที่เหล่าชายฉกรรจ์บุกเข้ามาถึงในบ้านหลังเล็กของครอบครัวยามวิกาลและรุมทำร้าย ผู้เป็นบิดา อี้ฟานในวัยเด็กมิหาญกล้าต่อกร จนกระทั่งพ่อของเขาต้องยินยอมนั่งคุกเข่าโดยมีบุตรชายทั้ง สองนั่งเคียงข้าง หวงเล่ยในวัยหนุ่มก้าวเข้ามาในบ้านหลังเล็ก กล่าวบริภาษพ่อของเขาที่กล้าแข็งข้อ พ่อของเขาที่บาดเจ็บ แทบล้มต้องกัดฟันทนถูกเหยียบย่ำด้วยวาจา ก่อนที่หวงเล่ยจะเดินเข้ามาใกล้และชะงักงันเมื่อเห็นอี้ชิงผู้ เป็นบุตรคนโต “ขอค่าตอบแทนที่แกกล้าขัดขวางงานของฉันหน่อยเถอะวะ” เขาก้าวไปใกล้ใช้มือบีบคางอี้ชิงที่นั่งตัวสั่นน้ำตาไหลพราก “แกต้องตอบแทนฉันด้วยของบรรณาการ” “ต้องการอะไร” พ่อของเขาถามเสียงสั่น ใจหายวาบเมื่อเห็นท่าทีของอันธพาล “หึ ลูกของแกต้องเป็นของฉัน” ไม่ทันขาดคำอี้ฟานก็ใจหายวาบเมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจจากอี้ชิงที่ถูกกระชากร่างบางจนติดมือ ของหวงเล่ยเข้าไปในห้องนอนเล็กๆ ของบ้านเขา อี้ฟานได้ยินเสียงสะอื้นอย่างเจ็บช้ำของบิดาที่ช่วยเหลือ ลูกไม่ได้ บิดาที่พยายามยกมือปิดหูของเขาไว้ไม่ให้ได้ยินเสียงคร่ำครวญร้องขอความช่วยเหลือจากอี้ชิง อยู่ ท่ามกลางผู้ชายร่างโตที่ล้อมรอบเขาและพ่อ แต่เขาก็ยังได้ยินและจดจำเสียงที่น่าสงสารของอี้ชิงได้จนถึง วินาทีนี้ น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน “ของบรรณาการจากคุณ” หวงเล่ยกลืนน้ำลายลงคอ “ต้องการอะไร” ริมฝีปากหยักยกยิ้มอยู่ในแสงสลัว ก่อนจะกล่าวออกไปให้หวงเล่ยอ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึง “หวงจื่อเทา ลูกชายของคุณ” สติลางเลือนค่อยคืนกลับมา หนุ่มน้อยวัยยี่สิบสะบัดหัวไล่ความมึนงงดึงความทรงจำสุดท้ายกลับคืนมา ร่างสูงผอมบางกำลังเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าจนนึกเบื่อ เขาเดินกลับไปที่รถยนต์บนชั้นจอดรถ ในขณะ ที่กำลังเปิดประตูเตรียมก้าวเข้าไปก็รู้สึกถึงแรงล็อคที่รอบคอก่อนที่จะมีผ้าชื้นมาปิดอยู่ที่ครึ่งปากครึ่งจมูก เขาพยายามกลั้นหายใจเพราะรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติ แต่ก็ไม่สามารถกลั้นหายใจได้นานนักและเมื่ออดทนถึง ที่สุดเขาก็ต้องสำลักและสูดกลิ่นฉุนของมันเข้าไปจนได้ ชั่วพริบตาสติก็ค่อยๆ หายไปความมืดมนเข้ามาครอบครองจนการรับรู้จบสิ้นในตอนนั้น ก่อนที่เขาจะตื่น ขึ้นมาในตอนนี้ พยายามเปิดเปลือกตาขึ้นมาจนแน่ใจว่าลืมตาได้แล้ว แต่ก็ยังพบกับความมืดจึงได้รู้ว่าตัวเองถูกปิดตาไว้ หวงจื่อเทาสบถลั่นพลางขยับเนื้อตัวเพื่อจะลุกขึ้นมา “เฮ้ย พยายามอีกครั้งที่จะลุกจากท่านอน แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อไม่สามารถทำอย่างที่ใจต้องการได้ เพราะ นอกจากจะถูกปิดตาไว้ แขนขาก็ยังถูกมัดอีกด้วย จื่อเทาลองดึงทั้งแขนทั้งขา ก่อนที่ความกลัวจะแล่นเข้า จับใจกับสภาพร่างกายที่รับรู้ตอนนี้ แขนของเขาถูกมัดในท่ากางแขนออกไป ในขณะที่ขาสองข้างก็ถูกจับมัดในท่ากางออก สรุปแล้วนี่เขาถูก กางแขนกางขาแล้วมัดจนกระดิกตัวไม่ได้ และยังมองอะไรไม่เห็นด้วย ลมหนาวพัดกรูมาหอบหนึ่งแตะไล้ไปทั่วร่างจนหนุ่มน้อยสะท้านเฮือกขนลุกเกรียวไปหมด นี่คือการรับรู้ ให้เขายิ่งกลัวจับใจขึ้นไปอีกว่า ในตอนนี้นอกจากที่นอนแข็งๆใต้ร่างแล้วไม่มีอาภรณ์แม้แต่ชิ้นเดียวที่ปกปิด ร่างกายของเขา “ใครก็ได้ ช่วยที ใครจับกูมา สัส ปล่อยกูเดี๋ยวนี้” เขาเริ่มดิ้นและโวยวาย ทั้งโกรธทั้งกลัวจนปากสั่นแต่แรงมัดที่ข้อมือและข้อเท้าก็แน่นหนาเกินกว่าที่กระชาก ให้เกิดอิสรภาพได้ ได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำเข้ามาใกล้ จื่อเทาเงี่ยหูฟังจนแน่ใจว่าเป็นฝีเท้าคนเขาจึงตะโกนขอความช่วยเหลือ “ใคร นั่นใคร ช่วยด้วยปล่อยผมที ได้โปรด ราวกับตะโกนใส่กำแพงเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาจนรู้สึกได้ว่ามาหยุดอยู่ที่ปลาย เท้าของเขานี่เอง ทำให้จื่อเทาเอะใจว่าเจ้าของเสียงฝีเท้าที่เบาราวกับนินจานี้จะเป็นคนที่จับเขามา “มึง มึงเป็นคนจับกูมาใช่ไหม มึงอยากได้อะไรบอกกูมา แต่มึงต้องปล่อยกูเดี๋ยวนี้” จื่อเทาตะโกนยื่นข้อเสนอแต่อีกฝ่ายกลับยังเงียบ มีเพียงการเคลื่อนไหวของที่นอนที่ยุบลงทำให้จื่อเทา นึกกริ่งเกรงจับใจ “มึงจะทำอะไร เฮ้ย หวงจื่อเทาสะดุ้งสุดตัวเมื่อจุดศูนย์กลางถูกมือกร้านตะโบมจับ เขาร้องลั่นพลางดิ้นไปมาซ้ำร้ายมือนั้นยังบีบ แล้วคลึงจนเขารู้สึกถึงการปวดร้าวที่ท้องน้อย ร่างกายของเขากำลังถูกปลายนิ้วแตะไล้ไล่ลงมาจากใบหน้าผ่านลงมาตามลำคอ สัมผัสที่ลากผ่านยอดอก มันทำให้จื่อเทาขนลุกชัน เขาสะดุ้งอีกครั้งเมื่อยอดอกเม็ดเล็กถูกอะไรบางอย่างที่อุ่นชื้นครอบครองไว้ “อื้อ มึงทำอะไร อ๊ะ อ๊ากกก” ยังไม่ทันตั้งตัวจื่อเทาก็ต้องร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาถูกกัดไปรอบลานนม ฟันคมครูดเนื้ออ่อน โดยรอบจนแสบร้อนผิว น้ำตาหยดหนึ่งซึมผ่านผ้าหนาที่ผูกตาเข้าไว้จนเปียกชื้น ปากบางเตรียมที่จะด่าทอถูกบีบกรามให้อ้ากว้างมีเสียงเสียงอืออาจับความไม่ได้ จื่อเทาอยากจะสะบัด หน้าหนีแต่มือที่บีบนั่นกลับแข็งแกร่งราวคีมเหล็ก มันบังคับให้เขาเปิดปากกว้าง ก่อนที่จื่อเทาจะรู้สึกได้ถึง น้ำหนักที่คร่อมอยู่เหนือร่างของเขา น้ำหนักที่เหมือนจะทิ้งตัวอยู่แถวช่วงอกของเขานี่เอง “มะ แทบสำลักด้วยความรังเกียจเมื่ออยู่ๆ โพรงปากของเขาถูกแท่งเนื้อร้อนชื้นยัดเข้าไปในปาก เขาตกใจใน ความคับแน่นเมื่อมันแทงทีเดียวไปกระแทกถึงลำคอ หนุ่มน้อยสะบัดหน้าหนีแต่เพราะถูกอีกฝ่ายกดสะโพก ลงมาจนหัวแทบจมลงกับที่นอนจึงทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากปล่อยให้ “มัน” กดสะโพกลงมาครั้งแล้วครั้ง เล่า “ฮึก ฮือ” หวงจื่อเทาถูกกระแทกอยู่ในโพรงปากจนเริ่มรับรู้ชะตากรรม เขาได้ยินเสียงคราวแผ่วเบาจนแทบจับ ใจความไม่ได้ แรงอัดในช่องปากยิ่งถี่จนเขาแทบอาเจียนจนกระทั่งต่อมรับรสรู้สึกถึงน้ำคาวรสชาติแปลกที่ พ่นออกมา แท่งเนื้อถูกดึงออกจากปาก จื่อเทาอยากจะพ่นน้ำเมือกลื่นนั่นออกให้หมด แต่กลับถูกมือของไอ้คนเลวจับ หุบปากแน่นจนเขาต้องกลืนมันลงไปในคอจนหมดอีกฝ่ายจึงได้ยอมปล่อย ผ้าปิดตาเปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตาเมื่อหวงจื่อเทาเริ่มรู้ชะตากรรมของตัวเอง เขาพยายามต่อรองคนที่เขา ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใครด้วยซ้ำ “ปล่อยผมเถิดนะ ผมกลัวแล้ว อย่าทำอะไรผมเลย คุณอยากได้อะไรผมจะหามาให้ขอแค่ปล่อยไป ผมจะ ไม่เอาเรื่อง” สัตว์นรก หวงจื่อเทาได้ยินเสียงมันคำรามหนักๆ ร่างกายของเขากำลังรับน้ำหนักที่ทาบทับลงมาเต็มที่ ช่องขาที่อ้า กว้างถูกยึดตรึงแนบแน่นอยู่บนที่นอนถูกสะโพกหนักบดเบียด จื่อเทากลัวจนตัวสั่น “ไม่นะ จะทำอะไร อย่า อ๊า ความเจ็บแปลบพุ่งวาบจนสมองขาวโพลน ตะโกนร้องลั่นก่อนเสียงจะขาดหาย สติแทบหลุดเมื่อช่องทาง ด้านล่างถูกท่อนเนื้อแท่งใหญ่แทงเข้ามาทั้งที่ร่างกายยังไม่ได้เตรียมตัว ทั้งเจ็บทั้งแสบจนจื่อเทาต้อง กลั้นหายใจ “ปล่อยกู สัส กูเจ็บ ฮือ ออกไปจากตัวกู กูกลัวแล้ว อย่าทำอะไรกูเลย” ถ้ายกมือกราบกรานมันได้เขาคงจะทำ จื่อเทาไม่เคยรู้เลยว่ามันจะเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ไม่มีคำว่าปรานีเมื่อ แท่งเนื้อนั้นยังชำแรกเข้ามาเรื่อยๆ สะโพกแกร่งกดเบียดน้ำหนักลงมาจนเขาขยับตัวหนีไม่ได้ สิ่งที่ทำได้ ตอนนี้คือต้องยิ่งอ้าขาให้กว้างเพื่อให้แรงกระแทกลดลง เพราะยิ่งดิ้นหนีเขาก็ยิ่งเจ็บปวด เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นใกล้หูเมื่อไอ้สัตว์ร้ายดึงดันอาวุธบุกทะลวงเข้าไปจนหมด จื่อเทารู้สึกได้ว่ามันกำลัง ยืดตัวขึ้นสูง สะโพกของมันกำลังหมุนวนอยู่ในช่องทางของเขาจนปวดแปลบ “ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมกลัวแล้ว เมตตาผมเถอะ” หวงจื่อเทาคร่ำครวญทั้งน้ำตาที่เปียกปอนผืนผ้าที่มัดรอบดวงตาแล้วตอนนี้ สิ่งที่ได้กลับคืนมาคือเสียง หัวเราะเยาะหยัน และความเจ็บปวดแทบสิ้นสติเมื่อมันเริ่มขับเคลื่อนสะโพกอยู่ในร่างกายของเขา รุนแรง ดิบเถื่อน สะโพกแกร่งตะโบมเข้าออกไม่สนใจเสียงกรีดร้องสลับกับเสียงสะอื้นจนแทบหมดแรง มือกร้านตะปบที่ ยอดอกบีบเค้นซ้ำรอยกัด จื่อเทาร้องไห้จนแทบไม่เหลือน้ำตา กลิ่นคาวเลือดฟุ้งขึ้นมาเมื่อช่องทางแทบย่อย ยับ “อ๊ะ อา ความเจ็บปวดเริ่มจางลง อยู่ๆ จื่อเทาก็เริ่มรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วท้องน้อย ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายกระแทกกระทั้น เขายิ่งทรมานจนต้องครางออกมาและแอ่นสะโพกสอดรับจังหวะเคลื่อนที “โอ ทรมานเหลือเกิน” เขาปวดบิดไปหมด ไอ้สัตว์นรกซอยสะโพกถี่ยิบ กล้ามเนื้อของเขามันกำลังทรยศเมื่อมันกำลังตอบรับ การข่มขืนจากคนที่เขายังไม่เห็นแม้แต่ใบหน้าด้วยซ้ำ จื่อเทารู้สึกอัปยศอดสูยิ่งนักเมื่อร่างกายของเขากลับ ต้องการมัน สะโพกของเขาถูกจิตใต้สำนึกสั่งให้ยกลอยรับแท่งเนื้อใหญ่ที่บุกทะลวงไม่ยั้ง เขาได้ยินเสียงมัน ครางหนักจนแทบกลายเป็นคำรามเมื่อช่วงล่างของเขากำลังบีบเค้นหนักหน่วง “ฮัก ฮัก โอ ไม่ ตะโกนลั่นพลางหอบหายใจลึกเมื่อร่างกายบีบรัดจนรู้สึกได้ถึงแรงอัดพ่นอยู่ในช่องทางของตน หวงจื่อเทานอนหายใจรวยรินกับความเจ็บช้ำที่ต้องสูญเสียพรหมจรรย์ให้กับคนที่เขาก็ไม่รู้ว่าใคร ได้พักชั่วอึดใจหวงจื่อเทาก็ต้องผงกหัวขึ้นมา เมื่อคนที่ยังครอบครองร่างกายไม่ยอมถอดถอนออกขยับตัว เหมือนเอื้อมหยิบอะไรบางอย่าง ไม่นานนักเขาก็ต้องขนลุกเมื่อแผ่นอกถูกลูบไล้ด้วยสิ่งบางเบาคล้ายขนนก “อ๊ากกกกก” หวงจื่อเทาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อขนนกที่ว่ากลับกลายเป็นด้านแหลมคมที่กรีดลงบนแผ่นอกช้าๆ ราวกับมันกำลังจารจารึกตัวอักษรโดยมีเนื้อหนังเป็นแผ่นกระดาษ จื่อเทาดิ้นพล่านยิ่งกระตุ้นให้แท่งเนื้อ ร้อนที่ฝังลึกขยับตัวอยู่ในร่างกายพองฟูคับแน่นขึ้นมาอีกครั้ง จื่อเทาทั้งเจ็บจากรอยแผลบนหน้าอก ทั้งเจ็บ จากการเริ่มต้นจู่โจมเบื้องล่างรอบใหม่ จนร่างกายของเขาบีบอัดใกล้จะปลดปล่อย ผืนผ้าที่ผูกตาอยู่จึงได้ ถูกดึงออกให้เห็นใบหน้าของคนที่ย่ำยีเขา “โอ้ ต้องไม่ใช่มึง อ๊า หวงจื่อเทาร้องลั่นเมื่อกล้ามเนื้อบีบรัดตัวอีกรอบ เขาเห็นมันยกยิ้มอย่างสาแก่ใจเมื่อของเหลวลื่นพุ่งวาบอยู่ ในช่องทางของเขาอีกครั้ง จื่อเทาหอบถี่ทั้งน้ำตาพลางผงกหัวมองหน้าอกตัวเองที่ถูกกรีดด้วยปลายขนนก โลหิตไหลซึมตามรอยแผลเป็นตัวอักษรให้เขาอ่านได้ “สมบัติของอี้ฟาน” ----------------------------------------------- TBC ------------------------------- ฮืออออ เกลียดอี้ฟาน ทำน้องเทาได้ลงคอ อย่าผ่านมาทางบ้านเค้านะ จะทุบหัวลากเข้าบ้าน
โหดร้ายไปหน่อยนะ สงสารจื่อเทาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ต้องมารับผิดชอบแทนพ่อ
:katai1: มันจะโหดร้ายเกินไปแล้ว
เลวร้ายมากๆ TT
บุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องชำระ พูดไม่ออก บอกไม่ถูกเลย :monkeysad:
ความผิดของพ่อ แต่ลูกต้องก้มหน้ารับกรรมที่ไม่เคยได้ก่อ :z3:
สงสารจื่อเทา ไม่รู้เรื่องอะไร
จะรอดูวันที่หลงรักเครื่องบรรณาการนะอี้ฟาน เหอๆ
โอ้.....สงสารจื่อเทาจังเลย :hao5:
โอ้ยยยยยตายยยยยย โถ่ๆๆ น้องเทา โดนอี้ฟานทำร้าย
:angry2: โหดร้ายจังรุนแรงขนาดนี้
แล้วมันจะรักกันยังไงนั่น ในเมื่อจับมาทำอย่างนี้
เห้ออออออออ
สงสารจื่อเทา :mew4:
โหดจุงงงงงง
SMแบบนี้คือสิ่งที่ต้องการ แฮ่กๆ ปาดน้ำลาย
กลับมาอ่านเรื่องหนึ่งถึงสามอีกรอบ
องศาเดือด บทที่ เขาควรจะทำอย่างไรกับร่างที่สลบไสลไม่ได้สตินี้นะ อี้ฟานถอนหายใจหอบใหญ่ในขณะนี้ปลายนิ้วไล้วนไปตามกรอบหน้าได้รูปที่หมดแรงต่อสู้ หลังจากอ่อนล้า จากการกระทำอันดิบเถื่อนและโหดร้ายของเขา ปากบางต่อว่าด่าทอ ดวงตางามเกรี้ยวกราดดั่งไฟเผาป่า น้ำตาที่ไหลจากหางตาราวทำนบน้ำแตกเหลือไว้เป็นรอยคราบเกาะแน่น เรี่ยวแรงลดน้อยจนกระทั่งหมด ฤทธิ์ลงแล้วหลับใหลอย่างอ่อนเพลีย ทั้งที่แขนขายังถูกพันธนาการไว้แน่น หวงจื่อเทา อี้ฟานมองใบหน้าที่ประกอบด้วยเครื่องหน้างดงามราวประติมากรรมจากจิตกรฝีมือเยี่ยม ดวงตาที่พาด เฉียงขึ้นบอกถึงความดื้อรั้นเอาแต่ใจรับกับจมูกโด่งปลายงุ้มดุจนกเหยี่ยวที่รักอิสระ ริมฝีปากบางเฉียบที่ กระตุ้นความอยากที่จะประทับจุมพิตลงไปอย่างไม่รั้งรอ ทั้งหมดรวมอยู่ในใบหน้าของชายหนุ่มวัยรุ่นคนนี้ คนที่ทำให้อี้ฟานต้องหยุดมองอย่างสนใจตั้งแต่แรกพบในบาร์ที่เขาเปิดไว้เป็นกิจการบังหน้า ใช่ ถ้าเพียงแต่หนุ่มน้อยคนนี้จะไม่ใช่บุตรชายเพียงคนเดียวของคนที่พรากดวงใจของเขาไปย่ำยีและทำลายลง จนไม่มีเหลือ เขาอยากให้หวงเล่ยเจ็บปวด หากรู้ว่าบุตรชายถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ อี้ฟานอยากจะรู้นักว่าคนเป็น พ่อจะเจ็บช้ำแค่ไหน แล้วแผนต่อไปล่ะ อี้ฟานถามตัวเองในใจวนกลับไปมาอยู่อย่างนี้ รอยแผลจากคมฟันกลายเป็นสีเขียวช้ำ ทั้งที่ใจจริงแล้วอี้ฟานอยากจะทิ้งรอยรักให้เป็นสีชมพูหวานไปทั่ว เนื้อตัวเนียนนุ่มมากกว่า เสียงด่าทอปะปนกับเสียงร้องขอความกรุณา นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะได้ยินจากหนุ่มน้อยคนนี้ เขาอยาก ได้ยินเสียงครวญครางหวามไหวกับท่วงท่าของเขาต่างหาก มองตัวอักษรที่เขาสลักลงบนแผ่นอก รอยเลือดที่หยุดไหลแล้วกลายเป็นเศษแห้งกรังติดอยู่ เจ้าของร่างคง เจ็บปวดไม่น้อยในอากาศที่หนาวเย็นอย่างนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ตอนนี้หวงจื่อเทากลายเป็นสมบัติของเขาโดยสมบูรณ์ เป็นของบรรณาการเพื่ออำนาจ ในการควบคุมและแผ่ขยายอิทธิพล หวงจื่อเทาหมดสิทธ์ร้องขอหรืออุทธรณ์ใดๆ อี้ฟานเอื้อมตัวไปปลดปลายเชือกที่ข้อมือทั้งสองข้างให้หวงจื่อเทา ข้อมือบางเต็มไปด้วยรอยแดงของการ ผูกรัดและดิ้นรนเพื่ออิสรภาพ แล้วจึงเอี้ยวตัวไปปลดเชือกที่ข้อเท้าออก อย่างน้อยอี้ฟานก็คืนอิสรภาพของร่างกายคืนให้ ดวงหน้างดงามส่ายหน้าไปมาส่งเสียงอืออาเบาๆ เหมือนเด็กน้อยที่กำลังฝันร้าย เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะโน้ม ตัวลงไปกดริมฝีปากหนักๆ ลงบนแก้มเนียนแล้วลากไล้มาที่เรียวปาก เขาหยุดนิ่งก่อนจะเริ่มต้นเม้มปากไล่ไปตามขอบปากนุ่มอย่างหลงใหล ภาพที่หวงจื่อเทาตัวสั่นน้อยๆ กับ จุมพิตแรกเมื่อวันแรกเจอหวนกลับมาในความทรงจำ จนอี้ฟานอดไม่ได้ที่จะใช้ปลายลิ้นค่อยๆ ลุกล้ำเข้าไป ในโพรงปากที่เผยอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวของคนที่ยังไม่ได้สติ ซุกไซ้หาความหวานจนฉ่ำชุ่ม แล้วลากลงมาดูดขบ อยู่ตรงซอกคอ จนคนที่หลับใหลผวาเฮือกทั้งที่ดวงตายังปิดสนิท ปลายลิ้นร้อนรุ่มไปด้วยอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาอีกครั้งค่อยๆ เคลื่อนที่มายังบาดแผลแห่งการจารจารึกแสดง ความเป็นเจ้าของ อี้ฟานค่อยๆ ใช้น้ำลายของตนชะล้างคราบเลือดทีละน้อย จนคราบโลหิตหายไปทิ้งไว้แต่ รอยสะเก็ดแผลสีแดงบนเนื้อหนัง ปลายลิ้นเลื่อนมาแตะต้องรอยฟันคมของตนที่สร้างบาดแผลเหมือนจะขอลุแก่โทษเจ้าของร่าง ก่อนที่เขาจะ หมุนวนไปรอบลานนมสีเนื้อแล้วลากเลียดูดดุนจนหวงจื่อเทาผวาแอ่นอกรับ ลำแขนป่ายเปะปะจนมันมา หยุดอยู่ที่รอบตัวแล้วกอดรัดร่างของอี้ฟานไว้ทั้งที่ยังไม่รู้สึกตัว เสียงครางแผ่วลึกกระตุ้นให้สิ่งที่ยังเชื่อมต่อร่างกายตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง อี้ฟานเริ่มหอบหายใจลึก มือกร้าน เริ่มลูบไล้สำรวจไปตามเนื้อตัวก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่แก่นกายของอีกฝ่ายที่นอนสงบนิ่งอยู่ตรงหน้าท้อง เขา นวดมันด้วยน้ำหนักที่พอเหมาะจนมันเริ่มพองฟู ส่งผลให้หวงจื่อเทาตั้งขาชันเข่ากับพื้นเตียงแอ่นสะโพกรับ สัมผัส และนั่นก็ทำให้อี้ฟานเริ่มขยับสะโพกช้าๆ อย่างนุ่มนวลในร่างกายที่ตอบรับเขาด้วยสัญชาตญาณ หวงจื่อเทาเผลอหอบลึกกับการกระตุ้น ความเสียวซ่านแล่นเข้ามาแม้แต่ในความฝัน อา ใครกันนะที่ลูบไล้อย่างอ่อนโยนดึงให้เขาค่อยๆ ทะยานขึ้นสูงทีละน้อยก่อนที่จะพากันลอยละล่องราวกับ ร่างกายไร้ซึ่งน้ำหนัก และบินอยู่ในท้องฟ้าสว่างไสว สัมผัสนั่นมันช่างต่างจากซาตานที่มาทำร้าย มันอ่อนโยนปลุกปลอบให้หัวใจของเขาหายเจ็บช้ำ ใครกันนะ แพขนตายาวค่อยๆขยับขึ้นลงเมื่อผู้เป็นเจ้าของตื่นจากนิทรา ก่อนที่เปลือกตาจะกะพริบเบาเร็วเพื่อเรียกสติ กลับคืน หวงจื่อเทาใช้มือดันตัวเองขึ้นมานั่งแล้วสำรวจตัวเองอยู่ในความมืดสลัว ผ้าห่มผืนบางคลุมร่างเขาไว้ มันไม่หนาพอที่จะบรรเทาความหนาวเย็นของอากาศได้ทั้งหมด แต่ก็ไม่ทำให้ เขาเป็นหวัดซ้ำเติมเข้าไปอีก เมื่อดึงผ้าห่มออกจึงเห็นว่าร่างของเขายังเปล่าเปลือยไม่มีอาภรณ์ติดตัวแม้แต่ ชิ้นเดียว ตอนนี้ร่างกายของเขาไม่ได้ถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือกเส้นใหญ่อีกแล้วและทันทีที่เขาขยับตัวความเจ็บปวด ก็แล่นเข้ามาตามกล้ามเนื้อแทบทุกมัด โดยเฉพาะตรงสะโพกที่ดูจะชอกช้ำเป็นพิเศษ ช่องทางเบื้องล่างยัง แสบร้อน ร่องรอยคมฟันยังทิ้งไว้รวมทั้งตัวอักษรที่แสดงความเป็นเจ้าของ ไม่มีทางเลือกอื่น หวงจื่อเทาลุกจากที่นอนแข็งอย่างลำบากยากเย็น รอยเลือดจากความเจ็บช้ำเมื่อค่ำคืนยัง ทิ้งคราบเป็นหลักฐานอยู่บนผ้าปูที่นอนสีตุ่น หวงจื่อเทากัดฟันมองมันอย่างเจ็บใจ ก่อนที่จะคว้าผ้าห่มมา พันร่าง แล้วจึงเดินก้าวออกไปช้าๆ ที่นี่คือที่ไหน และนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว หวงจื่อเทาถามตัวเองเมื่อเดินออกมานอกเคบินไม้เนื้อแข็งหลังเล็ก มองกลับเข้าไปภายในจึงได้รู้ว่าพื้นที่มัน เล็กแค่พอวางเตียงห้าฟุต พร้อมกับชั้นวางของอีกแค่หลังหนึ่ง มันไม่มีแม้แต่ห้องน้ำด้วยซ้ำ ภายนอกรอบ เคบินเป็นลานกว้าง อยู่ท่ามกลางต้นไม้หนาทึบ นอกจากเสียงแมลงที่แข่งกันร้องระงม จื่อเทาได้ยินเสียง น้ำตกแว่วมาจากด้านไหนเขาก็ยังไม่มั่นใจ แสงสลัวของท้องฟ้าทำให้จื่อเทารู้แค่ว่านี่ยังคงเป็นช่วงเช้ามืด ความหนาวเย็นตรงกระทบผิวกายจนแทบสั่น เขาเห็นกองไฟที่มอดลงอยู่ไม่ไกลจากหน้าเคบินนัก ร่างสูงจึงได้เดินลากขาไปนั่งอังไฟตัวสั่นพั่บๆ ที่นี่คือที่ไหนเขาก็ยังไม่รู้จัก แล้วจะหนีกลับบ้านได้อย่างไร จื่อเทาก็ยังจนปัญญา ใช้ผ้าห่มคุมจนถึงหัวสร้างความอบอุ่นให้ร่างกาย ก่อนที่สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบของฝีเท้าเข้ามาใกล้ เรื่อยๆ เขานั่งตัวสั่นอย่างหวาดกลัว จนเมื่อได้ยินเสียงนั้นมาหยุดอยู่เบื้องหลัง จื่อเทาจึงได้หันขวับไปมอง มัน ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความแค้นเคือง เขาผวาลุกขึ้นยืนหวังจะตรงเข้าไปทำร้าย แต่ลืมไปว่าผ้าห่มพัน ไปทั้งตัว รวมทั้งแข้งขาก็ยังไม่มีแรงเท่าเดิม จนเมื่อลุกขึ้นอย่างรวดเร็วกลับกลายเป็นเขาที่ล้มหน้าคว่ำลงไป นอนกองกับพื้น “โอ๊ย เขาสบถลั่นพลางใช้กำปั้นทุบดินอย่างเจ็บใจในขณะที่อีกฝ่ายยืนก้มหน้ามองเขาด้วยดวงตาเฉยเมย “มึง ชื่ออะไรนะ” หนุ่มน้อยนิ่วหน้าทบทวนความทรงจำ “อ้อ มากมึงก็มาต่อยกับกูสิ” หวงจื่อเทาใช้มือดันตัวเองกับพื้นดินแล้วยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก ความโมโหทำให้เขาไม่ใส่ใจกับ ผืนผ้าห่มที่ใช้ห่อคลุมร่างกาย เขาไม่รู้สึกอายที่ยืนนุ่งลมห่มฟ้าต่อหน้ามัน ไอ้คนที่ข่มขืนและทำร้ายเขาอีก แล้ว มือเรียวยกขึ้นชี้หน้า ปากก็พ่นคำบริภาษออกมา แต่อีกฝ่ายยังยืนเฉยราวกับรูปปั้นจนกระทั่งจื่อเทาเหนื่อย และต้องหยุดไปเอง และยืนมองอี้ฟานอย่างพิจารณา แตกต่างจากมันแรกที่เจอ วันนั้นแม้จะมีเรื่องเข้าใจผิดแต่อี้ฟานคนนั้นดวงตาพราวระยับเมื่อจ้องมอง จุมพิตแรกที่มีต่อกันก็สร้างความ รัญจวนจนหอบลึก ไม่มีอะไรที่เหมือนตอนนี้ เมื่อดวงตาคู่นั้นเย็นชาราวกับหุ่นขี้ผึ้ง มันเกิดอะไรขึ้น “ไปอาบน้ำได้แล้ว” หวงจื่อเทาชะงักงันก่อนก้มลงมองสภาพร่างกายตัวเองเมื่อเต็มไปด้วยคราบน้ำลายจากฝืมือของไอ้สัตว์นรก ตรงหน้า น้ำคาวไหลลงจากช่องทางเบื้องล่างเปรอะเปื้อนตามต้นขาเต็มไปหมด มันยิ่งตอกย้ำให้จื่อเทารู้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง “เพราะมึง ไอ้เลว” เขาผวาเข้าหาอี้ฟานอีกครั้ง อีกฝ่ายไม่ได้หลบ แต่ใช้แค่มือเดียวหยุดเขาไว้ก่อนที่จะรวบลำตัวของเขาขึ้น พาดบ่าแล้วเดินเข้าไปในหมู่ต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้า จื่อเทาทั้งดิ้นทั้งทุบแต่อีกฝ่ายก็ไม่สะดุ้งสะเทือนเมื่อเดินลงทางลาดเข้าใกล้เสียงน้ำตก ก่อนที่จื่อเทาจะต้อง ตกใจเมื่ออี้ฟานโยนเขาลงไปในแอ่งน้ำที่เบื้องหลังเป็นม่านน้ำตกผืนเล็ก เขาตะกายขึ้นมาสูดอากาศเหนือ น้ำที่ลึกเกิดเอวมาเล็กน้อย ตั้งตัวยืนบนพื้นใต้น้ำ สำลักเบาๆ แค่ชั่วอึดใจเขาก็รู้สึกถึงสัมผัสร้อนจากฝ่ามือที่ประทับลงมา หวงจื่อเทาพยายามปัดออกแต่อีกฝ่ายกลับฉวย ข้อมือไว้แล้วดึงไปล็อคอยู่ด้านหลังของเขาด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างบีบอยู่ตรงปลายคางบีบให้ เขาอ้าปากก่อนสอดลิ้นร้อนเข้ามา “อะ อื้ม” แม้พยายามจะหันหน้าหนีแต่มือที่แข็งราวกับคีมกลับบังคับให้เขาต้องเงยหน้ารับปลายลิ้นที่ตวัดเกี่ยวไปทั่ว โพรงปาก ลำตัวแกร่งดันร่างแนบชิดให้เขาต้องก้าวถอยหลังจนกระทั่งกระแทกเข้ากับก้อนหินขนาดใหญ่ริม แอ่งน้ำ แล้วจึงซุกหน้าลงกับยอดอกที่พุ่งชูด้วยความหนาวเย็น “อะ อา” เสียงครวญที่หลุดลอดยิ่งทำให้อี้ฟานได้ใจ เมื่อปลุกร่างกายของจื่อเทาให้ตื่นขึ้นมา ขาของเขาเตะปลายเท้า ของจื่อเทาให้อ้ากว้างก่อนที่ปลายนิ้วของเขาจะสอดเข้าไปในช่องทางของจื่อเทา “โอว ไม่ อ่า ตรงนั้น ตรงนั้นมัน อื๊อ หวงจื่อเทาก้มหน้ากั้นเสียงครวญครางเมื่อปลายนิ้วโดนจุดกระสัน ทำให้เขาต้องขยับสะโพกตอบรับแม้ว่า ร่างกายจะปฏิเสธ อี้ฟานเห็นดังนั้นปลายนิ้วก็เร่งขยับเข้าออกรับกับการตอดรัดไปรอบปลายนิ้วที่เขาสอดใส่ เข้าไป “อ๊า เสียงหอบยาวพร้อมกับเงยหน้าส่งเสียงลั่นกล้ามเนื้อกระตุกถี่ยิบฉีดพุ่งน้ำเมือขึ้นมาบนผิวน้ำ ทำให้อี้ฟาน ต้องลอบยิ้มอยู่ตรงซอกคอเนียนนุ่ม ให้ตายเถอะ นี่เขากำลังหลงใหลร่างกายนี้ ร่างกายของเครื่องบรรณาการ มันทำให้เขาแทบยั้งตัวเองไม่อยู่แม้แต่วินาทีเดียว --------------------------- TBC ------------------------------- ฝากเรื่อง Only love is real ให้รักนำทาง นิยายพีเรียดยุคปี 80 ด้วยนะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0)
ทำเขาแล้วยังหลงเขาเอง แล้วแผลจะหายไหมเนี่ยยยย
จะทำให้เขาเจ็บจะกลายเป็นตัวเองเจ็บแทนซะละม้างงงง อี้ฟาน
ตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้ :z2:
:sad4:ทำไงดีอยากอ่าน คริสเทาแบบเรื่องยาวจังเลย สนุกมาก
จะแก้แค้นเขาเดี๋ยวจะเจ็บซะเองนะคุณหัวหน้าแก็งค์ :hao7:
อยากให้พ่อเค้าเจ็บ แล้วเจ็บไหมเนี้ย ตัวเองไม่เจ็บเองหรอ ไปหลงเค้าเนี้ยย
รอดูว่าใครจะเจ็บกว่าใคร o22
กกทั้งวันทั้งคืน เทาน้อยด้วยป่วยแน่อี้ฟาน =w=;;
ดันหลงเขาก่อนซะอีก
ตกลงใครเป็นคนหลงใครกันแน่นะ
ร้ายกับพ่อแต่ไม่ได้จำเป็นต้องร้ายกับลูกตลอดเวลานะอี้ฟาน
:z3:
รุนแรงกับเค้าจังเลยนะ
ขออนุญาตเปลี่ยนการออกเสียงชื่อพระเอก นายเอกเล็กน้อย เพื่อความถูกต้องตามคำแนะนำค่ะ องศาเดือด บทที่ เขาคว้าของใกล้มือขึ้นมาขว้างไปที่คนนำสารจนอีกฝ่ายต้องถอยกลับออกไป ก่อนที่ฮวางเล่ยจะคว้าเหล้า
ต่ออีกหน่อยนึง ถ้านับเวลาตามวันและคืน จื่อเทาถูกจับมาใช้ชีวิตอยู่ในป่าเพียงลำพังกับอี้ฝานได้หนึ่งสัปดาห์เต็มๆ จะว่าลำพังก็ไม่ถูกเพราะเมื่อเดินกลับมาจากน้ำตกที่อี้ฝานพามาในทุกเช้า เมื่อกลับมาถึงเคบินก็จะมี อาหารมาวางพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่วางไว้ให้ทุกวัน แต่จื่อเทาก็ไม่เห็นหรอกว่าใครเป็นคนนำมาให้ จนเขา นึกแปลกใจว่าอี้ฝานเป็นใครกันแน่ และทำไมพ่อต้องยกเขาให้กลายเป็นสมบัติของคนๆ นี้ บาดแผลทุกอย่างหายแล้ว เหลือทิ้งไว้แต่รอยแผลเป็นจางๆเป็นตัวอักษรอยู่บนแผ่นอก ที่ตอกย้ำเขาอยู่ เสมอว่าตอนนี้ฮวางจื่อเทา นายน้อยแห่งไวท์สวอนมีค่าแค่เพียงเครื่องบรรณาการชิ้นหนึ่งเท่านั้น สิ่งที่ตอกย้ำมากกว่านั้น จื่อเทาต้องยอมรับอย่างอดสูว่าเขาตกเป็นสมบัติของอี้ฝานทั้งร่างกายและจิตใจ ไปเสียแล้ว เมื่อร่างกายของเขาตกเป็นทาสแห่งความใคร่ในไฟสวาทที่อี้ฝานมอบให้ ทั้งกลางวันกลางคืน ทั้งบนเตียง กลางพื้นดิน หรือแม้แต่ในน้ำ และทุกครั้งเขาเองจะเป็นฝ่ายเรียกร้อง จนดูเหมือนเขาจะเสพติด บทกามที่รุนแรงและป่าเถื่อนจนยั้งไม่ได้ ส่วนหัวใจของเขา ถ้าไม่นับว่าหวั่นไหวตั้งแต่แรกเจอในบาร์ จนมาถึงวันนี้ ความสุขุมเยือกเย็นภายนอก แต่ ร้อนแรงอยู่ภายในของอี้ฝาน กลับเข้ามานั่งอยู่ในใจของเขา อี้ฝานก็ไม่ได้รุนแรงไปเสียทุกครั้งหรอก บางครั้ง ที่จื่อเทาเผลออ้อนแบบเด็กๆ อี้ฝานก็อาจจะเผลอตามใจเขาอยู่บ้างเหมือนกัน นี่จื่อเทากำลังคิดด้วยซ้ำไปว่า หัวใจที่เย็นชาของอี้ฝานอาจจะถูกเขากระเทาะลงได้บ้าง กลายเป็นว่าจื่อเทาปรับตัวอยู่ในป่าได้แล้ว ปรับตัวได้กับความเป็นอยู่ ทุกวันนี้เขากินจับฉ่ายได้ ถั่วลิสงคั่ว กินกับข้าวต้มในยามเช้าก็อร่อยไม่น้อย หรือจะกินกับผักกาดดองแสนเปรี้ยวก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาอีก ต่อไป ปัญหาอยู่ที่ชายคนนี้ ที่กำลังเคลื่อนไหวสะโพกเนิบนาบอยู่ภายในตัวเขา บนเตียงในเคบินเล็กๆ ยามค่ำคืน ที่มีแต่เสียงแมลงกลางคืนแทนเสียงเพลงขับกล่อมนี่ต่างหากเล่า “นาย หนุ่มน้อยเอ่ยปากพลางยกมือเรียวลูบไล้ไปตามร่างแกร่งอย่างหลงใหล “อารมณ์สุนทรีหรือครับวันนี้” หน้าขรึมก้มลงมองคนที่นอนทอดกายเบื้องล่าง คิ้วเข้มยกสูงเชิงถามในสิ่งที่จื่อเทาถาม “ก็เห็นนายค่อยๆ ทำ” หน้าร้อนซู่เมื่อเอ่ยออกไป จนอี้ฝานอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มน้อยๆ แล้วเอื้อมมือไปลูบไล้ “ทำไมล่ะ อาเทาไม่ชอบหรือ” พูดจบก็ใช้มือกอบกุมแท่งร้อนอีกฝ่ายที่พุ่งชันชี้หน้าถูไถไปกับท้องน้อย จนจื่อเทาดิ้นไปมา “นายแก่แล้วนะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ จะให้แรงทุกครั้งก็ไม่ไหว” “อื้อ “ “ฮึก จื่อเทาครวญครางเมื่อแท่งเนื้อหมุนวนไปเจอจุดสำคัญ เอวคอดบิดแทบขาดเมื่ออี้ฝานปรนเปรอให้จน หนำใจ “โอนาย อ๊า ฮวางจื่อเทาแอ่นตัวค้างเมื่อกล้ามเนื้อช่วงล่างบีบรัดจนน้ำกามไหลพุ่งจนเปรอะเปื้อน เขายังครวญครางไม่ ขาดระยะเมื่ออี้ฝานเร่งเครื่องจนฉีดอัดของเหลวอยู่ภายในร่างของเขา อี้ฝานสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ “ที่นายดีกับอาเทาก็เพราะว่า มือหนาละจากร่างนุ่มไปคว้าอะไรบางอย่างที่จื่อเทามองไม่เห็น “ถึงเวลาที่เราสองคนต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงแล้วน่ะสิ” จื่อเทาเบิกตากว้าง ในขณะที่เขายังหอบถี่อยู่กับความสุขสม ผ้าผืนเล็กที่มีกลิ่นฉุนก็โปะลงมาบนครึ่งปาก ครึ่งจมูก สติของฮวางจื่อเทาหมดลงทั้งที่ร่างกายยังเกร็งค้างอยู่บนสวรรค์ที่อี้ฝานพาเขาขึ้นไป
แหงะะะ :katai1: :katai1:
:katai1: รู้สึกว่าค้างๆยังไงไม่รู้ ม่ายยยย ทำอะไรก็คิดให้ดีๆนะอี้ฟาน เดี๋ยวจะมานั่งเสียใจทีหลัง :z6:
สงสารอาจื่อ อี้ฝานอย่าทำแะไรรุนแรงกับน้องนะ :katai1:
ค้างเลย
อี้ฝานจะเดินตามรอยฮวางเล่ยรึเปล่า จะคิดได้เมื่อสายไปแล้วใช่มั้ย :hao5:
:a5:
:katai1: นายจะทำไรอ่ะ
แหมะ มาต่อเร็วๆนะ
อ่าาา หลงรักเขาเสียแล้ว เหลือแค่เคลียร์หรือเปล่านะ อี้ฝานจะทำอะไรอ่าาาา อาเทาเหมือนเราจะเป็นMเต็มตัวเลยสินะ=.,=b
ความจริงอะไร เจออะไรอีก จื่อเทาน่าสงสารเน้ออ
ค้างใช่ไหม ;A;
กลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยจัง
อะไรยังไง อะไรคือโลกแห่งความจริงที่ต้องเผชิญ ถ้าท่านพี่ยังอยู่ก็ดีอะสิ
กำลังจะดรามากกว่าที่เป็นอยู่สินะ โฮๆ
ยังจะเอาให้ดราม่าอีกเรอะ
เอื๊ออออออออ... โดนตัดฉับ ค้างสิครับ มาต่อเร็วๆน้าาาาา :ling1:
องศาเดือด บทที่ ความรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในบรรยากาศที่แสนมืดมิด เปลือกตาพยายามขยับเพื่อตามหาแสงสว่าง ในขณะที่แขนขาก็ค่อยๆขยับให้พ้นจากอาการเมื่อยล้า สติของฮวางจื่อเทากำลังจะกลับคืนมา ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่หัวคิ้วย่นเมื่อต้องหลับตาหนีแสงสว่างอีกครั้ง ก่อนจะลืมตาเต็มที่เพื่อพบกับฝ้าเพดาน สีขาว และสภาพที่เห็นจนเจนตาของห้องส่วนตัวในบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง ร่างเพรียวผวาลุกขึ้นนั่ง มือบางยกขึ้นบีบที่ขมับเบาๆ เพื่อคลายความปวดและมึนงง เมื่อก้มไปมองร่างกาย ตัวเองจึงได้เห็นว่าสวมใส่เสื้อผ้าอยู่ในชุดของวันที่ถูกจับตัวไป เกิดอะไรขึ้น เคบินไม้อย่างสุขสม ก่อนที่จะ นาย หัวใจหล่นวูบ จื่อเทากระโดดลงจากเตียงกว้างโผไปที่ประตู ซมซานด้วยหัวใจที่แตกช้ำลงไปที่ชั้นล่างของ ตัวบ้าน มองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยของฮวางเล่ยผู้เป็นบิดานั่งละเลียดน้ำเหล้าเข้าปากอยู่ที่มุมบาร์ คนเป็น ลูกชายผวาเข้าหาอย่างรวดเร็ว “เตี่ย ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ฮวางเล่ยมองบุตรชายอย่างสงสาร มือหนายกขึ้นลูบหน้าบุตรชายด้วยดวงตาแดงก่ำ “เมื่อสองวันก่อนมีรถยนต์คันใหญ่พาลูกมาส่งที่หน้าประตูบ้าน ลูกสลบไสลไม่ได้สติจนกระทั่งวันนี้ เทา ความเจ็บปวดนั้น จื่อเทากัดริมฝีปากแทบแตก เขาโผออกจากอ้อมกอดผู้เป็นบิดา ตรงลิ่วไปที่โรงรถที่ตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่คัน ก่อนที่จะขับเคลื่อนรถเก๋งคันหนึ่งออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว “คุณครับ เข้าไม่ได้จริงๆ บาร์ยังไม่เปิดนี่มันยังตอนบ่ายอยู่เลย ถ้าคุณอยากเที่ยวก็มาตอนหัวค่ำสิครับ” “กูไม่ได้มาเที่ยว กูมาหาเจ้าของบาร์ มึงไปตามเขามาหากูเดี๋ยวนี้” ฮวางจื่อเทาตวาดโต้ตอบชายร่างสูงที่กำลังขัดขวางไม่ให้เขาเข้าไปในบาร์ที่เคยพบกับอี้ฝานครั้งแรก เขาพยายามดันร่างเข้าไปในทางเข้าทั้งที่อีกฝ่ายก็ยังยกแขนกางกั้นเต็มที่ ในขณะที่มีเสียงดังมาจากด้านใน “เกิดอะไรขึ้น” ชายวัยกลางคนร่างอวบอ้วนเดินตรงลิ่วมา เขาส่งสายตารำคาญมองมาทางฮวางจื่อเทา “คุณเป็นใคร มาทำอะไรที่บาร์ของผมตอนนี้” ดวงตาเรียวเบิกกว้าง “บาร์ของคุณ ผิดล่ะ นี่มันบาร์ของนาย เอ่อ “จะบ้าหรือไง ผมเป็นเจ้าของบาร์นี้มาตั้งนานแล้ว คุณนี่หน้าตาก็ดี แต่พูดอะไรเหมือนคนบ้า อี้ฝงอี้ฝานที่ ไหนวะ ไม่เห็นจะรู้จัก” ดวงตาชั้นเดียวลีบเล็กเขม้นมองจื่อเทาอย่างหงุดหงิด “อาลิ่ว ลื้อกันไอ้หมอนี่ไว้ให้ดี อย่าให้เข้ามายุ่มย่ามในบาร์ของอั้วะ” พูดจบก็ส่ายหัวแล้วเดินกลับเข้าไปด้านใน ทิ้งให้จื่อเทามองตามหลังอย่างงงงัน เป็นไปไม่ได้ เขามาไม่ผิดแน่ ใครจะลืมสถานที่ ที่ยังจารึกอยู่ในหัวใจได้ เหลือบตามองร่างหนาของคนที่ยืนกันทางเข้าอย่างขึงขัง ร่างสูงถึงกับคอตก เขากล้ำกลืนน้ำตาพาตัวเอง ขับรถเก๋งกลับมาถึงบ้านได้อย่างไรก็ยังไม่รู้ จนเมื่อเดินอย่างโผลเผลเข้ามาถึงห้องโถงกว้างของตัวบ้าน ฮวางจื่อเทาก็ถึงกับเข่าทรุดลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้นพลางก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป “เทา” ฮวางเล่ยมองอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพบุตรชาย เขาตรงลิ่วมาคว้าร่างของจื่อเทาไว้ คนเป็นลูกก็ผวาเข้า กอดบิดาเหมือนเมื่อครั้งยังเป็นเด็กเล็กๆ “เตี่ย ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ผมรักเขา รักมาก นาย จื่อเทาคร่ำครวญอยู่กับอกของบิดาจนหมดแรง ฮวางเล่ยตะโกนลั่นเรียกคนรับใช้ให้รีบพาบุตรชายขึ้นไป นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง อกของคนเป็นพ่อแทบขาดใจเมื่อเห็นลูกร้องไห้ตัวโยนจนกระทั่งหลับใหลไปทั้ง คราบน้ำตา “เทาเอ๋ย นอกจากเขาจะพรากร่างกายของลูกไปแล้ว เขายังนำหัวใจของลูกไปจากเตี่ยอีกด้วย” ฮวางเล่ยมองร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างทดท้อ มือใหญ่เอื้อมไปลูบศีรษะของจื่อเทาเบาๆ เขามอง ใบหน้าของบุตรชายอย่างห่วงใย ก่อนที่สายตาจะชะงักเมื่อเลื่อนลงไปเห็นรอยจางๆบนแผ่นอกที่พ้น สาบเสื้อขึ้นมา อดีตหัวหน้าแก๊งไวท์สวอนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแล้วกางออกอย่างรวดเร็ว เขาก้มหน้าอ่านรอยแผลเป็นที่จาง จนเกือบจะมองไม่ชัดนัก แต่มันก็ยังพออ่านได้และทำให้ฮวางเล่ยอ้าปากค้าง “สมบัติของอี้ฝาน” อี้ฝาน ภาพเด็กชายวัยรุ่นร่างสูงโปร่งเนื้อตัวมอมแมมจากงานหนักผุดขึ้นมาในความทรงจำ สมองหมุนติ้ว ประมวลเหตุการณ์ มือใหญ่คว้าผ้าปูที่นอนมากำไว้ในมือแล้วขยำจนแทบขาด แก้แค้น มันคือการแก้แค้นของเด็กหนุ่มคนนั้น เด็กหนุ่มที่เขาเกือบจะลืมไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาจะไม่มีวันลืม ได้ลงกับสิ่งที่เด็กหนุ่มในอดีตได้กระทำต่อเขาโดยมีบุตรชายเป็นเครื่องมือ บุตรชายของเขา มีสภาพเหมือนอี้ชิงไม่มีผิดเพี้ยน ฮวางเล่ยยังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ยิ่งเมื่อเวลาผ่านไปบุตรชายของเขาก็เหมือนคนที่ไร้ วิญญาณเข้าไปทุกวัน หนุ่มน้อยที่เคยร่าเริงบัดนี้หมกตัวอยู่แต่ในห้อง นั่งเหม่ออยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง สายตาคู่สวยตอนนี้แห้งผาก ไร้น้ำหล่อเลี้ยงทอดสายตาออกไปภายนอกอย่างไร้ซึ่งจุดหมาย ร่างกายยิ่งผ่ายผอมลงไปเรื่อยๆ ฮวางเล่ยยอมแพ้ เขาพยายามติดต่อคนในแก๊งแบล็คดราก้อนเพื่อขอพบ “คริส” ผู้เป็นประมุข แต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อคนที่เขารู้จัก บอกว่า ไม่เคยมีใครในแก๊งติดต่อคริสได้ ทุกคนต้องรอเพื่อให้คริสเป็นคนติดต่อกลับมาเอง มันทำให้ ฮวางเล่ยยิ่งว้าวุ่น เขาพยายามไปตามหาในแหล่งที่คิดว่าจะหาตัวต้นเหตุพบแต่ก็คว้าน้ำเหลวอีกหลายครั้ง จนแทบถอดใจ เหลือที่สุดท้าย เพราะเขากลัวความทรงจำจากที่นั่น ฮวางเล่ยหมุนพวงมาลัยรถให้เคลื่อนไปอย่างคุ้นชิน แม้จะไม่อยากมาแต่กลับไม่เคยลืม เขาถอนหายใจ หนักหน่วงเมื่อรถเก๋งเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็ก ก่อนที่จะไปหยุดนิ่งสนิทอยู่ที่ริมรั้วที่คุ้นเคย เมื่อก้าวลงจากรถ ฮวางเล่ยก็ต้องมองอย่างแปลกใจกับสิ่งที่ปรากฎกับสายตา บ้านหลังเก่าที่เขาเคยต่อเติม ให้หายไปแล้ว ในตอนนี้มีแต่บ้านชั้นเดียวที่ถูกสร้างขึ้นใหม่จนเต็มพื้นที่ มีแต่รั้วที่เหมือนเดิม ฮวางเล่ยก้าวไปหยุดอยู่ที่ประตูเล็กด้านข้าง เขาจำได้ว่ากลอนมันเสียจึงลองผลักเบาๆ เสียงเอี้ยดของสนิมดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดกว้าง เขาจึงได้ก้าวเข้าไปด้านในช้าๆ ลมหายใจสะดุดเมื่อเห็นร่างสูงสมส่วนยืนนิ่งสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงหมิ่นๆ ทอดสายตาเฉยชามาทางเขา จากเทอเรซเล็กๆก่อนเข้าไปสู่ตัวบ้าน สายตาที่ทำให้ฮวางเล่ยร้อนสลับหนาวจนแทบก้าวขาไม่ออกอีกต่อไป “คริส เอ่อ ฮวางเล่ยกัดฟันทัก แต่อี้ฝานกลับก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองเหมือนมันน่าสนใจกว่าเขาเสียเต็มประดา ความน่าอึดอัดลอยกรุ่นอยู่ในบรรยากาศ ก่อนที่เจ้าของบ้านจะกล่าวตอบเสียงเรียบ “ไม่นึกว่าคุณชายฮวางจะจำทางมาบ้านหลังนี้ได้” “ฉันยังจำได้เสมอ” ฮวางเล่ยกล่าวตอบพลางสืบเท้าขึ้นไปบันไดไม่กี่ขั้นพาตัวเองไปยืนอยู่ระดับเดียวกับเจ้าของบ้าน อา หน้าตาในอดีตที่ว่าดี ตอนนี้ยิ่งจัดว่าดีมาก ใบหน้ายิ่งเฉยชายิ่งทำให้เสน่ห์เพิ่มพูนจนล้นปรี่ เขาไม่แปลกใจที่บุตรชายของเขาติดอยู่ในบ่วงเสน่หาของผู้ชายที่ยืนเชิดหน้าปรายตามองเขา “เพียงแต่ไม่อยากมาเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำที่เจ็บปวด” “เจ็บ ดวงตาคมดุของอี้ฝานเบิกกว้างพร้อมคิ้วเข้มที่เลิกสูง มุมปากแค่นยิ้ม “คุณชายฮวางรู้จักความเจ็บปวดด้วยหรือ” “ฝาน” ฮวางเล่ยเรียกชื่อเสียงหนัก เรียกชื่อเหมือนที่เขาเคยเรียกยามอดีต “ใช่ว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไร ฉันเองก็เจ็บนะ นายเองก็อย่าลืมว่านายก็มีส่วนผิด ถ้านายเห็นคนของนาย กำลังทำอะไรเกินเลยกับคนอื่น นายจะอยู่นิ่งได้ไหม” ฮวางเล่ยยืดอกสบตากับดวงตากร้าวที่จ้องมองตน “ฉันเองก็ยอมรับผิดที่หุนหันพลันแล่นเรื่องแต่งงาน เป็นเพราะเตี่ยของฉันอยากจะให้มีทายาทสืบตระกูล ท่านหาสะใภ้ไว้ให้นานแล้ว ฉันเองเป็นฝ่ายผัดผ่อนเพราะรู้ว่าถึงแต่งงานไปก็ไม่มีความสุข แต่เมื่อเห็นในสิ่ง ที่นายทำกับชิงฉันจึงโกรธมาก และกลับไปตอบตกลงกับเตี่ยเรื่องแต่งงานทันที” ฮวางเล่ยทอดถอนใจ “แต่ฉันก็ไม่ได้มีความสุขกับชีวิตแต่งงาน และยิ่งเมื่อสูญเสียคนที่ฉันรักไปในวันแต่งงานใครจะไปทนได้” ดวงตาคาไหววูบ “คุณรักเฮีย “แล้วคิดว่าฉันไม่รู้สึกอะไรกับชิงเลยหรือ ทั้งหมดที่ฉันทำให้ครอบครัวนายไม่ได้ทำให้นายรู้เลยหรือว่าฉันรัก ชิงแค่ไหน เอาเถอะ อาจจะเป็นเพราะฉันแสดงออกไม่เก่ง” อี้ฝานยังคงนิ่งเงียบ เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของฮวางเล่ยที่ก็ยืนจ้องตอบไม่ยอมหลบ แล้วจู่ๆ เจ้าของบ้านก็หมุนตัวกลับผลักประตูก้าวเข้าไปในตัวบ้าน จนฮวางเล่ยขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “เฮ้ อย่าเดินหนีนะฝาน กลับมาคุยกันให้จบ อ๊ะ อาคันตุกะที่ก้าวตามเข้ามาในตัวบ้านชะงักงันเมื่อเห็นภาพตรงหน้า บ้านออกแบบให้มีหน้าต่างอยู่ตรงตำแหน่งเดิมที่เขาคุ้นตา แต่ที่ทำให้ฮวางเล่ยตัวแข็งทื่ออยู่กับที่คือ นอกจากหน้าต่างแล้ว ยังมีเก้าอี้โยกตัวเดิมตั้งอยู่ในที่เดิม พร้อมทั้งร่างบางของคนเป็นเจ้าของดั้งเดิมยัง ทอดกายนิ่งอยู่บนนั้น “มะ ไม่จริง นี่มันอี้ชิง เขาตายไปแล้ว” ฮวางเล่ยริมฝีปากสั่นยามเอ่ยอย่างตกใจ ในขณะที่อี้ฝานเดินเข้าไปยืนอยู่เบื้องหลังเก้าอี้ไม้ วางมือไปบน บ่าเล็กแล้วบีบเบาๆ “เฮียรอคุณอยู่ที่นี่ รอมาตลอด เพียงแค่คุณจะหันกลับมา กลับมาตรงที่เดิมที่เคยจากเฮียไป แต่คุณก็ไม่เคย กลับมา” ใบหน้าหวานทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ร่างกายบางผิวขาวซีดดูบอบบางเหมือนแก้วใส ผมดำ สลวยยาวถึงกลางหลังในขณะที่กลางลำคอถูกเจาะลงไปแล้วมีท่อเหล็กใส่อยู่เพื่อให้เจ้าของร่างหายใจ (ท่อเหล็กในคอ หายใจเองได้ “ทำไมนายไม่ไปบอกฉันว่าชิงยังไม่ตาย” “คุณเห็นบ้านเราจัดงานศพหรือเปล่า” “ก็ “แต่ผมช่วยชีวิตเฮียไว้ได้ แม้ว่าเฮียจะขาดอากาศหายใจจนกระทั่งเนื้อสมองตาย” อี้ฝานพูดเสียงขม น้ำเสียงสั่นพร่า ฮวางเล่ยมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาในขณะที่สืบเท้ามาใกล้ และคุกเข่าลงเบื้องหน้าร่างบางที่นอนนิ่งเคลื่อนไหวเพียงเปลือกตาที่ไหวระริก เขาคว้าข้อมือบางขึ้นมาไว้ใน อุ้งมือ น้ำตารื้นเมื่อยกมือของอี้ชิงขึ้นมาแนบแก้ม “ชิงชิง นายไม่รู้เลยว่าชิงชิงยังมีลมหายใจ” ฮวางเล่ยคร่ำครวญ “ถ้านายรู้สักนิด มือบางสั่นน้อยๆ ในขณะที่ดวงตาที่เหม่อลอยแดงก่ำ อี้ฝานมองคนทั้งคู่อย่างสะท้อนใจ เขาเห็นพยาบาล ที่จ้างมาเพื่อดูแลพี่ชายก้าวมาพร้อมอาหารและยา เขาจึงยกมือห้ามไว้ แล้วก้าวออกไปสู่ภายนอกบ้านอีก ครั้งเพื่อเปิดโอกาสให้ฮวางเล่ยได้อยู่กับอี้ชิง ยืนนิ่งอยู่พักใหญ่กว่าที่ฮวางเล่ยจะตามออกมาหยุดอยู่เบื้องหลัง “ฉันจะแก้ตัว ฉันจะขอดูแลชิง ทดแทนกับที่ฉันไม่เคยได้ดูแลเขา” มีต่ออีกนิด
อีกหน่อยนะ อี้ฝานได้ยินเสียงตุ้บ เมื่อเขาหันกลับไปมองจึงได้เห็นภาพที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น คุณชายฮวางเล่ย หัวหน้าแก๊งไวท์สวอนคุกเข่าอยู่ต่อหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ “เรื่องอี้ชิง ฉันขอร้องในฐานะคนรักที่จะดูแลเขา และเรื่องเทา ฉันขอร้องในฐานะพ่อ ไม่ว่านายจะอยู่ใน ฐานะของคริส หัวหน้าแบล็คดราก้อนที่เป็นเจ้าของร่างกาย หรือในฐานะอี้ฝานที่เป็นเจ้าของหัวใจของจื่อ เทา ฉันขอร้อง พูดจบฮวางเล่ยก็ก้มศีรษะลงจนหน้าผากจรดพื้น อี้ฝานขับรถคันหรูตรงไปที่บ้านหลังใหญ่ของตระกูลฮวางอย่างร้อนใจ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกเป็นทุกข์เป็นร้อนกับสิ่งที่ทำ ตรงกันข้าม เขาทรมานแทบขาดใจเมื่อต้องอยู่ห่างจาก ฮวางจื่อเทา เด็กหนุ่มที่อายุห่างจากเขาถึง อี้ฝานเกือบจะตบะแตกพุ่งมาที่นี่เสียหลายครั้ง แต่ก็ต้องอดทน เขาเองก็รู้สึกว่าได้ทำร้ายจื่อเทามามากเกิน พอ ในช่วงแรกที่จื่อเทายังตอบโต้อย่างเผ็ดร้อนเขาเองก็ยังไม่รู้สึกอะไรมาก แต่เมื่อจื่อเทาอ่อนข้อและทำตัว น่ารักขึ้นเรื่อยๆ กลับกลายเป็นว่าเขาเองสงสารใจอ่อนในที่สุด พอรู้ตัวอีกที จากแค่ความพึงใจในรูปร่างหน้าตาช่วงแรกก็กลายเป็นเขาหลงรักเด็กคนนี้ไปเสียแล้ว อี้ฝานไม่นึกว่า จื่อเทาจะจริงจังกับตน เมื่อส่งตัวกลับคืนมาให้ฮวางเล่ย เขาคิดว่าจื่อเทาจะทำใจกับการ จากลาและเสียใจอยู่ไม่นานนัก ตามปกติของวัยรุ่นทั่วไปที่รักง่ายลืมง่าย แต่อี้ฝานคิดผิด เขามาที่บ้านหลังนี้เพื่อขอโทษ และจะทำทุกอย่างให้จื่อเทายกโทษให้ในทุกสิ่งที่เขาทำ เขาจะทำทุกวิถีทาง เพื่องอนง้อ หากจื่อเทายกโทษให้ เขาจะขอเด็กหนุ่มให้มาใช้ชีวิตคู่ร่วมกับเขา อี้ฝานวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสอง ผลักร่างคนรับใช้ที่เข้ามาขัดขวางเพราะไม่รู้จักเขาให้พ้นทาง ไล่เปิดประตูทีละ บานเพื่อตามหาร่างที่อยู่ในความคิดคำนึงของเขามาโดยตลอด อี้ฝานยิ้มกว้างเมื่อเห็นด้านข้างของจื่อเทานั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง ร่างสูงรีบก้าวเข้าไป “อาเทา พี่อี้ฝานมาแล้ว มาเพื่อขอโทษเรื่องทั้งหมด อ๊ะ ไม่ อี้ฝานเบิกตากว้าง หัวใจหล่นหายเมื่อเห็นร่างที่หมดสติ ในขณะที่โลหิตสีแดงฉานไหลจากข้อมือบางไปกอง อยู่กับพื้นห้อง -------------------------- TBC ------------------------------------------------- งดหื่นหนึ่งตอน ไม่มีเลิฟซีน อยู่ในช่วงสำรวมจิตใจ เนื่องจากศิลปินเมนไปบวชพระ อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ
คำเดียว สำหรับตอนนี้
เจ็บปวดเลยตอนนี้ TT
สงสารเทา :mew4: :mew4:
อาเทาของเจ๊(???) ไม่น๊าาาาาาาาาาอย่าเป็นอะไรนะ
:katai1: ไม่น้าาาาา
มาช้าไปนิดเดียว :katai1:
ไม่นะ อาเทาอย่าเป็นอะไรน๊าา
จะไม่มีการนองเลือดเลยนะ ถ้าไม่ใช่แต่อำนาจ
เจ็บกันถ้วนหน้า T^T
กรรมตามสนองกันให้หมด
มัวแต่จะแก้แค้น เมียจะตายแล้ว
โฮ่....อาเทา ไม่ตายเนอะ ทีนี้ก็แฮปปี้...ใช่ไหมๆๆ
องศาเดือด บทที่ เนื้อตัวที่เย็นเยียบยิ่งทำให้อี้ฝานร้อนระอุ ลมหายใจที่รวยรินยิ่งทำให้หัวใจของอี้ฝานแทบจะหยุดเต้นตามไปด้วย ไม่รู้สึกหนักเลยสักนิดเมื่อต้องอุ้มฮวางจื่อเทาไว้ในอก ยกลงมาจนถึงรถยนต์แล้วเหยียบจนมิด โชคยังดีที่ โรงพยาบาลชั้นนำอยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังใหญ่ ใช้เวลาไม่นานเขาก็ขับรถมาจอดที่หน้าห้องฉุกเฉินแล้ว สาละวนส่งจื่อเทาเข้าไปถึงมือแพทย์ อาเทา จงอย่าได้เป็นอะไร เขายกมือปิดหน้าร้องไห้ออกมาอย่างหมดสภาพ ไม่สนใจผู้คนที่มองมาเพราะเสื้อผ้าที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่น คาวเลือด หัวใจของเขากำลังถูกทำลายลงอีกครั้ง ด้วยน้ำมือของเขา ด้วยองศาที่เดือดไปด้วยไฟแค้นแต่มันกลับวกมา เผาไหม้จนหัวใจของเขาแหลกยับเยิน อาเทา ได้โปรดกลับมา กลับมาให้เขาได้แก้ตัว ให้เขาได้บอกรักและทำให้อาเทามีความสุข ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉินพิงศีรษะไปกับผนังตึก ทอดอาลัยไปกับชะตาชีวิตที่ต้องพบ เจอเหมือนภาพยนตร์ที่หมุนกลับมาฉายซ้ำที่เดิมอีกครั้ง “ทำไมถึงเป็นแบบนี้” เสียงตะคอกดังขึ้นค้ำหัว ตามมาด้วยเสียงหอบหนักเพราะความเหนื่อย เมื่ออี้ฝานลืมตาขึ้นจึงเห็นฮวางเล่ย ยืนหน้าถมึงทึงจ้องมา ฮวางเล่ยเงื้อฝ่ามือขึ้นสูงอี้ฝานไม่หลบได้แต่เกร็งหน้ารอคอยน้ำหนักของมือที่จะตก กระทบ แต่แล้วฮวางเล่ยกลับลดมือลง ดวงตาของผู้เป็นพ่อเต็มไปด้วยความเสียใจก่อนที่เขาจะทรุดตัวลงนั่งเคียง ข้างอยู่กับอี้ฝาน “พอเถอะนะกับความโกรธแค้น มันไม่มีประโยชน์สักนิด” ฮวางเล่ยทอดถอนใจ ในตอนแรกที่ได้รับข่าวร้ายจากคนรับใช้ในบ้านเขาโกรธราวกับพายุแต่เมื่อได้เห็น สภาพของอี้ฝานในตอนนี้แล้ว ฮวางเล่ยกลับรู้สึกสงสาร “ช่วยกันภาวนาให้เทาปลอดภัยดีกว่า” นั่งเงียบอยู่ไม่นานนัก พยาบาลภายในห้องฉุกเฉินจึงออกมาแจ้งข่าว “คุณฮวางจื่อเทาเสียเลือดไปมากค่ะ เราต้องการเลือดชดเชย แต่ตอนนี้โรงพยาบาลเรากำลังขาดแคลน เลือดอย่างหนัก” ฮวางเล่ยหน้าถอดสี “เทาเลือดคนละกรุ๊ปกับผม เขาเลือดกรุ๊ปเดียวกับแม่ของเขา” “เขาเลือดกรุ๊ปอะไรครับ” ฮวางเล่ยบอกกรุ๊ปเลือดของจื่อเทา อี้ฝานถอนหายใจ “ผมเลือดกรุ๊ปเดียวกับเขา เอาเลือดของผมไป” “แต่เราต้องการเลือดจำนวนมาก” พยาบาลกล่าวต่อ อี้ฝานพยักหน้ารับ “ผมให้เลือดได้จนหมดเท่าที่ร่างกายจะมี เอาเลยครับพาผมไป” อี้ฝานดึงกระเป๋าเงินออกมาจากกางเกงแล้วควักนามบัตรแผ่นหนึ่งส่งให้ฮวางเล่ย “ระหว่างที่ผมไปให้เลือด คุณติดต่อไปยังเบอร์โทรศัพท์นี้ บอกเขาว่าคริสสั่งให้เกณฑ์คนทั้งหมดที่มีเลือด กรุ๊ปนี้มาบริจาคเลือดให้หมด” รอนายก่อนนะอาเทา อีกไม่นานเลือดในกายของนาย จะเข้าไปโลดแล่นอยู่ในร่างกายและยื้อชีวิตต่อลมหายใจให้อาเทา เมื่อเปลือกตากะพริบถี่ และเผยอลืมตาขึ้นมาได้เขาก็มองเห็นฝ้าเพดานสีขาวอย่างไม่คุ้นตา สมองยังคงมึนงงทำงานไม่เต็มที่ ฮวางจื่อเทานึกย้อนความคิดไปก็จำได้ว่าเขาใช้มีดปอกผลไม้กรีดที่ข้อมือ แล้วทิ้งน้ำหนักลงปล่อยให้เลือดไหลรินออกจากตัวช้าๆ แล้วทำไมเขายังมีลมหายใจอยู่ได้ สายตาที่เริ่มปรับสภาพได้เริ่มมองสำรวจตัวเองจึงได้เห็นว่ามีสายน้ำเกลือแทงอยู่ที่ข้อมือและมีขวดน้ำเกลือ ห้อยไว้กับเสาข้างเตียง ส่วนตัวเขาใส่ชุดโรงพยาบาลนอนทอดกายอยู่บนเตียงคนไข้ ไม่ไกลกันนักมีโซฟาตั้งอยู่ริมผนังห้อง มีบิดาของเขานั่งหลับตานิ่ง จนเมื่อจื่อเทาขยับกาย บิดาจึงได้ลืมตา เมื่อมองเห็นบุตรชายตื่นจากนิทรา ผู้เป็นพ่อจึงปรี่มาที่ข้างเตียงอย่างยินดี “เทา ฟื้นแล้ว เฮ้อ ฮวางเล่ยสวมกอดลูกชาย เขาไม่เอ่ยถึงเหตุการณ์เลวร้ายนั่นอีกแต่ดูเหมือนจื่อเทาก็เข้าใจเมื่อสบตา “เตี่ย ผมขอโทษ” เขาผวาเข้ากอด ฮวางเล่ยเอื้อมมือกอดตอบพลางลูบผมปลอบโยนเบาๆ กอดกันอยู่สักพักเสียงลูกบิดประตูก็ดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวเข้ามาในห้อง สีหน้าของจื่อเทากลับบึ้งตึง เมื่อเห็นคนมาใหม่ หนุ่มน้อยสะบัดหน้าหนีพลางล้มตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้จนบิดาถอนใจ “มีอะไรก็ปรับความเข้าใจกันเสีย เทา ลูกก็อย่างอนให้มากนัก อี้ฝานเป็นคนช่วยลูกไว้นะ” จื่อเทาได้ยินเสียงฝีเท้าบิดาเดินห่างออกไปตามมาด้วยเสียงเปิดปิดประตู และเสียงฝีเท้าของคนอีกคนก้าว เข้ามาใกล้จนมาหยุดยืนที่ข้างเตียง บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบงัน จื่อเทาปล่อยให้น้ำตาไหลลงจนชุ่มหมอน “อาเทา” น้ำเสียงอ่อนโยนที่เขาเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก ยิ่งทำให้น้ำตารินรดจนสะอื้นออกมา “นายฆ่าผมทั้งเป็นแล้วกลับมาช่วยผมทำไม” จื่อเทาตัดพ้อ หัวใจของอี้ฝานหล่นฮวบ เขาเอื้อมมือจับต้นแขนผ่ายผอมแล้วประคองขึ้นมา แม้ว่าอีกฝ่ายจะ ขัดขืนแต่สุดท้ายจื่อเทาก็ต้องลุกขึ้นมานั่งห้อยขาลงข้างเตียงเผชิญหน้ากับเขา อี้ฝานค่อยๆ เช็ดคราบน้ำตาจากใบหน้าหวานจนหมด “ถ้ามีคำไหนที่แรงกว่าคำว่าขอโทษ นายก็จะใช้คำนั้น แต่เมื่อมันไม่มีนายก็ต้องบอกว่า ขอโทษนะอาเทา” คำพูดอย่างจริงใจ กับใบหน้าซีดๆ ที่เต็มไปด้วยความ เสียใจทำให้ความโกรธมลายหายไปสิ้น จื่อเทาปล่อย โฮเมื่อโผเข้ากอด อี้ฝานรีบรับร่างนั้นมาซุกอยู่บนบ่าพลางลูบผมแผ่วเบา “ดีกันนะ อาเทา นายขอโทษนายจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว เรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้ว” คำตอบของจื่อเทาคืออ้อมแขนที่ยิ่งโอบรัด อี้ฝานยิ้มอย่างยินดีพลางประคองใบหน้าของอีกฝ่ายขึ้นมา ตาต่อตาประสานกัน ริมฝีปากแห้งของอี้ฝานบรรจงเช็ดน้ำตาบนแก้มซีด เขาจูบซับเปลือกตาเปียกชื้นก่อน ไล่ลงมาจนถึงเรียวปากที่เผยอรออยู่แล้วอย่างเต็มใจ ปลายลิ้นอุ่นชื้นสอดลึกอย่างคุ้นเคย จื่อเทาตวัดรับอย่างกระหาย อีกฝ่ายจึงบรรเลงให้อย่างหอมหวาน “อุ้ย เสียงพยาบาลที่เปิดประตูห้องเข้ามาเห็นภาพที่ทั้งคู่กำลังจูบแลกลิ้นถึงกับหน้าแดงซ่าน “เอ่อ ไม่มีทีท่าว่าทั้งสองคนจะยอมปล่อยซึ่งกัน เมื่อต่างคนต่างยังอยู่ในอ้อมแขนและปลายลิ้นก็ยังไม่ยอมผละ จากกัน จนพยาบาลสาวน้อยถึงกับยิ้มเขินแล้วรีบก้าวยาวๆ ออกจากห้อง “เตี่ยจะดูแลอี้ชิง” ฮวางเล่ยพูดทำนองบอกกล่าวมากกว่าขออนุญาตบุตรชาย เมื่อทั้งหมดได้พบกันต่อหน้าอี้ชิงที่ยังเหม่อลอย จื่อเทาพยักหน้ารับรู้ เขามองอี้ชิงอย่างหดหู่เมื่อเรื่องทั้งหมดได้ถูกเล่าให้เขาได้รับรู้ หนุ่มน้อยก้าวไปคุกเข่า ต่อหน้าพี่ชายของอี้ฝานและคำนับอย่างเคารพ ก่อนที่เขาจะถูกอี้ฝานใช้ผ้าปิดดวงตาแล้วรุนหลังขึ้นไปนั่งบนรถยนต์ เพื่อขับไปในสักที่ที่จื่อเทาก็ไม่รู้ จนเมื่อรถจอดสนิท อี้ฝานก็ประคองเขาลงจากรถยนต์ จูงมือเขาเดินมาอีกพักใหญ่จึงได้ปล่อยให้เขาได้เห็น แสงสว่างอีกครั้ง จื่อเทาเบิกตากว้างเมื่อเห็นภาพ เคบินไม้หลังน้อยหลังเดิม แต่กลับไม่เหมือนเดิมเมื่อเบื้องหน้าเคบินเต็มไป ด้วยดอกไม้นานาพรรณที่กำลังแข่งกันอวดดอกสีสวย ด้านข้างมีโต๊ะและเก้าอี้ไม้ที่ใหญ่และแข็งแรงเข้ากับ บรรยากาศ “โห นาย สวยจัง” “ตอนรับอาเทากลับมาไงล่ะ” เขาจูงมือจื่อเทาเข้ามาภายในเคบิน เตียงไม้เตียงเดิมแต่ปูผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตาและหอมกรุ่นชวนให้ ล้มตัวลงไปนอนเกลือกกลิ้งยิ่งนัก “นี่นายกะจะไม่ให้ผมออกไปเห็นแสงเดือนแสงตะวันเลยใช่ไหมครับ” จื่อเทาพูดล้อๆ พลางเบียดตัวชิดใกล้ใช้ปลายนิ้วกรีดแผ่นอกที่พ้นสาบเสื้อออกมา “ก็ถ้าอาเทาอยากจะออกไปเห็นแสงเดือนแสงตะวัน นายก็จะตามไป นายรักกับอาเทาได้ทุกที่อาเทาก็รู้” จื่อเทาหน้าแดงซ่านเมื่อเห็นดวงตาระยิบระยับคู่นั้น เขาเอื้อมมือไปคล้องคออี้ฝานแล้วเหนี่ยวเข้าหาตัว “งั้นอย่าเพิ่งไปดูแสงเดือนแสงตะวันเลยครับ เริ่มรักกันจากตรงนี้ก็ได้” มีต่ออีกนิด......
ต่อกันอีกหน่อย.... จื่อเทาหันหลังให้เตียงแล้วทิ้งตัวนอนหงายดึงให้อี้ฝานล้มตามไปทับอยู่บนตัวเขา ก่อนที่จื่อเทาจะเป็นฝ่าย ประกบปากแล้วสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของอี้ฝาน “เด็กดื้อ ชอบยั่วคนแก่” อี้ฝานหัวเราะพลางจูบตอบอย่างเผ็ดร้อน ต่างช่วยกันเปลื้องอาภรณ์อีกฝ่ายจนเปล่าเปลือยด้วยกันทั้งคู่ “ชอบว่าตัวเองแก่ แต่นายทำผมหมดแรงก่อนตลอด” อี้ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วลากไล้เรียวปากเลื่อนต่ำลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอเนียน “โอ นายขอโทษ แต่ยังไง นายก็จะทำให้อาเทาหมดแรงก่อนอยู่ดี” พูดจบปากของอี้ฝานก็ครอบครองที่ลานนมสีอ่อน อีกข้างเขาใช้นิ้วชี้บี้ไปมาจนจื่อเทาผวา จุดอ่อนไหว ของจื่อเทาถูกควบคุมไว้ด้วยมืออีกข้างที่กอบกุมยกรั้งจนพองตัวขึ้นมา เสียงครวญครางเริ่มดังมาจากหนุ่ม น้อยที่บิดกายโต้ตอบ อี้ฝานเปลี่ยนท่า เขาหงายตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงที่หัวเตียงใช้หมอนลูกใหญ่ดุนหลังไว้ พลางพยักหน้าเรียก “มาสิอาเทา” จื่อเทากลัวๆ กล้าๆ ที่จะขึ้นไปกางขาคร่อมลำตัวอี้ฝานไว้ อี้ฝานต้องดึงเบาๆให้จื่อเทาขยับมาใกล้อีกจน สะโพกของหนุ่มน้อยอยู่แทบจะติดหน้าของเขา อี้ฝานจับจุดอ่อนไหวนั้นไว้อย่างถนอมมือแล้วจึงยื่นหน้าใช้ ปลายลิ้นแตะวนที่ส่วนหัวทักทาย “นะ ท่านี้อี้ฝานไม่เคยใช้กับเขามาก่อน จื่อเทาร้องลั่นเมื่อตรงนั้นค่อยๆ ผลุบเข้าไปในช่องปากอีกฝ่ายก่อนที่ ปลายลิ้นอี้ฝานจะโลมเลียอยู่ภายใน เรียวปากหุบเม้มดึงรูดขึ้นมา จื่อเทาเสียวซ่านจนต้องกลั้นใจ มือทั้ง สองจับไว้ที่บ่ากว้างจิกจนปลายเล็บขูดเนื้อแต่อี้ฝานก็ไม่สนใจ “เอาเลย อาเทา ขยับสิ” มือสากตีเนื้อสะโพกหนั่นแน่นเป็นการกระตุ้น จื่อเทาทรงตัวอยู่บนเข่าคร่อมร่างอีกฝ่าย เขาขยับสะโพกจน แก่นกายพุ่งกระแทกลำคออี้ฝาน ดึงมันออกมาแล้วกระแทกกลับไปซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ อี้ฝานเองก็เม้มปากรูด รั้งรอจังหวะที่หนุ่มน้อยดันสะโพกเข้ามา “อ๊า กล้ามเนื้อกระตุกถี่ๆ จื่อเทาจะดึงมันออกมาปลดปล่อยภายนอก แต่อี้ฝานกลับใช้มือยั้งสะโพกนั้นไว้และยิ่ง ดันให้เข้าลึกจนกระทั่งของเหลวฉีดพุ่งอยู่ในปาก อี้ฝานก็ยังดูดดุนจนแก้มตอบเค้นจนหนุ่มน้อยหลั่งจนหยด สุดท้าย “นาย จื่อเทาครางพลางดึงศีรษะอีกฝ่ายเข้ามากอด “เรียกพี่อี้ฝานดีกว่า ไม่อยากเป็นนายแล้ว” “พี่อี้ฝาน” จื่อเทาเรียกเสียงหวาน จนอี้ฝานยิ้มอย่างถูกใจ “เพราะจัง รู้ไหม พี่หลงรักอาเทาตั้งแต่แรกเห็น จนต้องเดินไปหาเรื่องทะเลาะเลยนะ ที่บาร์วันนั้น” จื่อเทาอมยิ้มแก้มป่อง จนอี้ฝานดึงมาจูบอย่างหมั่นเขี้ยว “ไหน ลองพาพี่ขึ้นสวรรค์บ้างสิ” หนุ่มน้อยหน้าร้อนซู่ ทำตาโตเอียงคอถาม “เอ่อ “อืม ใช่สิ พี่ขี้เกียจเปลี่ยนท่า” อี้ฝานพูดหน้าตาเฉย จื่อเทาอายจนต้องก้มหน้างุด แต่ก็ยอมเขยิบตัวไปด้านหลังแล้วนั่งทับสะโพกอี้ฝานใช้ ร่องก้นบดเบียดจนอีกฝ่ายหงายหน้าพิงกับหัวเตียงครางลึกอย่างพอใจ อี้ฝานชันขาขึ้น จื่อเทาเอนตัวพิงหลังกับต้นขาแกร่งยกมือคว้ามังกรยักษ์ของหัวหน้าแก๊งแบล็คดราก้อน ขึ้นมาจ่อเข้ากับช่องทางของตน แล้วค่อยๆ กดสะโพกลงช้าๆ มังกรยักษ์ค่อยๆ ผลุบหายเข้าไปในถ้ำลึก ทีละน้อย แล้วถ้ำลึกก็กลืนกินมังกรเข้าไปจนหมดตัว สะโพกกลมกลึงบดบี้เป็นวงกลมเรียกความเสียวซ่านจนตัวเองต้องร้องออกมาเมื่อมังกรยักษ์กระแทกผนัง ถ้ำถูกตำแหน่งสำคัญ เขาเลยหมุนวนมาตรงนั้นบ่อยๆ อี้ฝานเองก็รู้สึกไม่แพ้กัน เขาเผลอตัวเด้งสะโพก กระแทกย้ำเข้าไปเสียหลายครั้ง “อื้ออออ กลายเป็นจื่อเทาที่ครางลั่นเสียงแตกพร่า หนุ่มน้อยกดสะโพกสวนกลับเมื่ออี้ฝานเด้งตัวขึ้นมา เขาประสาน มือทั้งสองเข้ากับอี้ฝานเมื่ออารมณ์แห่งเสน่หาถึงขีดสุด มือทั้งคู่จับกันแน่นเมื่อจื่อเทากระแทกสะโพกตัวเอง ลงไป “อา อี้ฝานครางลึกอย่างพอใจ เขาเองก็สวนกลับไม่ยั้งจนอีกฝ่ายต้องกลั้นใจ “โอ พี่กำลังจะถึงสวรรค์แล้ว อาเทา” ดวงตาเบิกกว้าง เร่งเร้าสะโพกเข้าหากันจนเสียงดังลั่นเคบิน ก่อนที่มังกรยักษ์จะพ่นไฟอยู่ในถ้ำน้อย เสียงหอบหายใจกระเส่าดังแข่งกันเมื่อจื่อเทาทิ้งตัวซบลงกับอกกว้าง “พี่ขอโทษกับเรื่องทั้งหมด” อี้ฝานกระซิบข้างหูจื่อเทาที่นอนเบียดกายอยู่ด้านข้าง ปลายนิ้วลากไล้ไปตามรอยแผลเป็นจางๆ ที่ยัง ปรากฎอยู่บนเนื้อนุ่มอย่างเสียใจที่สร้างรอยมลทินไว้ จื่อเทาสั่นศีรษะแล้วกอดร่างแกร่งไว้ “จื่อเทาเป็นสมบัติของอี้ฝาน” อี้ฝานคลี่ยิ้ม เขาเด้งตัวจากที่นอน รอบตัวมีแต่ความมืดมิดเมื่อเขาและจื่อเทาใช้เวลาจนหมดแสงสว่างอยู่ แต่ในเคบิน ร่างแกร่งคว้าจื่อเทามาแบกไว้บนบ่า หนุ่มน้อยตกใจจนต้องกอดรอบคออี้ฝานไว้ “พี่อี้ฝานจะทำอะไร” อี้ฝานหัวเราะเจ้าเล่ห์ “พาคนเก่งของพี่ไปกินข้าวที่โต๊ะด้านนอกให้หายหิวไงครับ ป่านนี้คงมีคนมาเสกอาหารไว้รอเราแล้ว และเมื่ออิ่มแล้ว อี้ฝานทิ้งระยะคำพูดเมื่อก้าวเดินไปด้านนอก “ --------------------------------------------- จบดีกว่า เป็นไงกันบ้างอ่ะ เรื่องนี้ยาวจุงเบย อย่าลืมคอมเม้นท์เป็นแรงใจให้คนแต่งบ้างนะคะ เรื่องหน้า ขอกลับไปแต่งแนวอินดี้ตามใจคนแต่งนะคะ รอเป็นกำลังใจให้ด้วยน้า
:-[ หวานส่งท้ายเลย รอติดตามเรื่องต่อไปจ้า :hao6:
:z1: เค้าไปกินอาหารกันอิท่าไหน
ใสๆ :z1:
รอชมเรื่องถัดไปนะ
หวานจุง เขินจัง :-[
โอยยยยอี้ฝานนนนนอายุนายนี่มันไม่น้อยแล้วนะ555555
:hao6: รอเรื่องต่อปายยยยย
หวานปิดท้ายยย รอเรื่องถัดไปจ้า
พี่ฟานกับน้องจื่อหวานได้ใจจริงๆเลย อิอิอิ
ดีใจที่ชิงชิงยังมีชีวิตอยู่
สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ :mew1:
ไม่ขอดรามาแล้วนะ หน่วงแบบนี้ ไม่ไหวๆ
จบแล้ว รอเรื่องใหม่ เชื่อใจคนเขียนอยู่แล้ว
แซ่บอย่าบอกใคร :hao6:
อื้ออออ
มีความสุขซะทีนะอาเทา :mew1:
ชอบทุกคู่ ทุกเรื่องเลยค่ะ ถูกใจสุดๆ เลย :mew1: :heaven
อาเทาน่าเล่นตัวอีกนิดเนอะ แบบนี้มันหวานเฟ่อร์ไปนีสนุง ฮี่ ฮี่
สงสารอี้ชิงกับจื่อเทาอี้ฟานตัวเองเป็นต้นเหตุแท้ๆยังจะไปแค้นเค้าอีก
รักสองเมือง บทที่1 โอ้ว่าอกเอ๋ยไม่เคยช้ำ ต้องระกำพร่ำโศกสุดจะหา สลดรักช้ำจิตมิดชีวา น้ำตาตกรดพักตราให้อาดูร อยากจะลี้หนีไปให้ไกลพ้น แล้วปลิดชีพของตนให้ดับสูญ ความทุกข์ซ้ำทับถมทวีคูณ ยิ่งเพิ่มพูนจนหทัยแทบวายปราณ เสียงฝีเท้าอาชาวิ่งดังกุบกับสะท้อนอยู่ในไพรกว้างเรียกความสนใจจากร่างสูงกำยำที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บน คบไม้ได้เป็นอย่างดี ดวงตาคมเพ่งมองผ่านช่องหลืบระหว่างกิ่งก้านลงไปอย่างระมัดระวัง ทิ้งระยะเวลาเพียงชั่วเคี้ยวหมากยังไม่แหลก อาชาต้นเสียงก็วิ่งผ่านมาใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เขากำลังซ่อนกายอยู่ เบื้องบนอาชามีร่างกายของผู้บังคับที่มือหนึ่งกุมบังเหียน กับอีกมือหนึ่งที่กำลังยกหลังมือเช็ดหน้า เป็น เพราะอยู่ในมุมสูง คนที่อยู่บนคบไม้จึงไม่แน่ใจว่าเจ้าของอาชาที่ควบผ่านไปกำลังอยู่ในอารมณ์ใดกันแน่ “ใครกันนะมาควบม้าอยู่กลางป่าแบบนี้” พึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย ก่อนที่จะมีเสียงเล็กเสียงน้อยดังอยู่ใกล้หู “ถามตัวฝ่าพระบาทเองก่อนไหมพะย่ะค่ะ ว่าทำไมถึงมานอนเท้งเต้งอยู่บนต้นไม้” ใบหน้าคมขมวดคิ้วเบือนหน้าไปมองต้นเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นร่างที่มีแต่โครงกระดูกตลอดทั้งร่างกำลัง ลอยตัวยิ้มแป้นเห็นแต่ฟันที่ไม่มีเนื้อหนังปกคลุม แทนที่จะหวาดกลัวเขากลับยกมือเขกไปที่กระดูกกลาง กระหม่อมอย่างแรง “อ๋อย...อย่ารุนแรงนักพะย่ะค่ะ กะโหลกหม่อมฉันจะแตกเสียก่อน” “อย่าทะเล้นให้มันมากนัก หย็องกรอด “ แค่เสียงเข้มเตือนสั้นๆ เจ้าโครงกระดูกก็หดหัวด้วยความเกรงกลัว ก่อนที่ผู้เป็นนายจะออกคำสั่ง “ไป..ตามไปดูทีรึ ว่าเจ้าของอาชางามนั่นจะควบมันไปถึงไหน แล้วรีบมาบอกเรา” “รับทราบคำสั่งพะย่ะค่ะ” โครงกระดูกหน้าทะเล้นลอยตัวทำท่ายึกยักก่อนที่จะหายตัวไป ทิ้งไว้แต่เจ้าของรูปร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วย มัดกล้ามเนื้อตลอดทั้งตัวส่ายหน้าอย่างระอา ชายหนุ่มที่โครงกระดูกเรียกว่า “ฝ่าพระบาท” เอนตัวพิงหลังไปกับกิ่งไม้ใหญ่ประสานมือเข้ากับท้ายทอย พลางหลับตาลง นี่ถ้าไม่เป็นเพราะความรักที่มีให้กับน้องสาว เขาคงไม่คิดจะย่างก้าวเข้ามาในเขตเมืองที่ปัญหาระหว่างกัน อย่างนี้หรอก “ฝ่ายโน้นเขาเสนอให้มีพิธีสยุมภูระหว่างเจ้าชายสหัสรังสีพระราชโอรสองค์โตกับน้องสาวของเจ้าเพื่อเชื่อม สัมพันธไมตรี” พระราชบิดาทรงหมายถึงเจ้าหญิงจินดาหราซึ่งเป็นพระขนิษฐาผู้บอบบางของเขา “เจ้าคิดอย่างไรบ้างเล่า จักรธร” เจ้าชายจักรธร พระราชโอรสแห่งเมืองมิถิลาขมวดพระขนง เป็นที่รู้กันดีว่าเมืองมิถิลาแห่งนี้มีท่าเรือที่จะใช้เพื่อการค้า ในขณะที่เมืองพาราณสีที่อยู่เหนือขึ้นไปไม่มี ทางเลือกอื่นนอกจากการขนส่งทางบก แต่พาราณสีก็มีในสิ่งที่มิถิลาอยากได้นั่นคือป่าไม้และแร่ธาตุบน ภูเขาสูงชัน ต่างก็อยากครอบครองในสิ่งที่ฝ่ายตนไม่มีทำให้เกิดความบาดหมางมาเป็นเวลาเนิ่นนานจนมาถึงในรัชสมัย ของกษัตริย์ยุคปัจจุบันที่ต่างก็อยากจะปรองดองโดยการเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่เจ้าชายจักรธรทรงนึกเป็นห่วงพระขนิษฐายิ่งนัก อาจด้วยเป็นเพราะเจ้าชายสหัสรังษีแห่งเมืองพาราณสี มีชื่อเสียงขจรขจายในเรื่องการเกี้ยวพาราสีหญิงงามเลื่องชื่อ เจ้าหญิงจินดาหราผู้เป็นขนิษฐามีหรือที่จะมีปากเสียง ทรงได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบรับฟังดำริของพระบิดา จนเขาได้แต่นึกสงสาร “หม่อมฉันไม่อยากให้เสด็จพ่อพระทัยร้อน หากว่าทางโน้นไม่ดีพอเกรงว่าจินดาหราจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า ชอกช้ำกลับมาในเบื้องหน้า” “แล้วเจ้าคิดอ่านอย่างไร จักรธร” “หม่อมฉันจะลอบเข้าไปในเมืองพาราณสี เพื่อสืบความพระนิสัยของเจ้าชายสหัสรังสีผู้เป็นคู่หมายของ จินดาหรา หากแม้นว่าเลวทรามหม่อมฉันจะมิยินยอมให้จินดาหราไปเป็นมเหสีเป็นอันขาด” นี่คือสาเหตุที่เขาต้องมารอนแรมอยู่กลางป่าเพียงลำพังกับโครงกระดูกผู้เป็นมิตรสหายและข้ารับใช้อยู่ใน ป่ากว้างเขตเมืองพาราณสี อีกไม่นานคงล่วงเข้าเขตพระราชฐาน ด้วยฝีมือการสู้รบที่ฝึกมาจากตักศิลา จักรธรคาดว่าเขาน่าจะลอบปลอมตัวเข้าไปภายในพระราชวังได้ไม่ยาก แต่ในช่วงใกล้เข้าสู่พลบค่ำที่ตะวันลับเหลี่ยมฟ้าแบบนี้ ดวงตาคมของจักรธรได้แต่ปรือปิดลงอย่างช้าๆ เก็บแรงไว้เดินทางในวันรุ่งพรุ่งนี้ ร่างที่ทรงตัวอยู่บนหลังม้ายกหลังมือเช็ดน้ำตาพร้อมกับสะอื้นไห้ ความเจ็บช้ำที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ ความรวดร้าวกับความลับที่ไม่อาจเปิดเผยยิ่งทำให้เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ ต่อไป จนต้องเตลิดมากับอาชาคู่ใจเพียงลำพังปล่อยให้มันควบตามอำเภอใจโดยไม่คิดรั้งบังเหียน จนล่วง เข้ามาสู่ไพรกว้าง เขาก็ยังไม่ยอมหยุดพัก จะบอกใครได้ว่าเขากำลังเจ็บปวดแทบขาดใจจากสิ่งที่ลอบรับฟังมา “เจ้าต้องแต่งงานสหัสรังสี” “เสด็จพ่อ สุรเสียงดังขึ้นอย่างไม่คาดคิดจากวรกายที่อยู่เบื้องพระพักตร์ของพระราชบิดา เจ้าชายสหัสรังสี พระราช โอรสแห่งเมืองพาราณสี เจ้าชายรูปงามด้วยผิวพรรณผ่องใสดวงพักตร์คม พระนาสิกได้รูปจนพระนาม กระเดื่องไปทั่วสารทิศ “จะยากอะไรกับการเข้าพิธีสยุมภู” พระราชบิดาคาดคั้น “หรือเจ้ามัวแต่ระเริงอยู่พวกผู้หญิงของเจ้า” “ลูกยังไม่อยากแต่งงานพะย่ะค่ะ” “เจ้าไม่มีสิทธ์เลือก มันเป็นหน้าที่ มันเป็นกุศโลบายที่เราจะทำให้ความขัดแย้งมันคลี่คลายลงได้ มันเป็นสิ่ง ที่เจ้าต้องทำในฐานะกษัตริย์คนต่อไป สหัสรังสี” ร่างที่เตรียมสาวเท้าเข้าไปเข้าเฝ้าชะงักงัน ใบหน้าหวานราวอิสตรีเผือดซีดกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนที่เขาจะชักเท้า กลับและก้าวเดินออกไปจากตำหนักโดยไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขาจะไปไหน ท่านพี่สหัสรังสี พระเชษฐาของเขาจะต้องเข้าพิธีสยุมภู หยาดอัสสุชลร่วงรินมาจากพระเนตรยาวรีเมื่อกระโดดขึ้นบนหลังม้าคู่ใจ ก่อนที่จะใช้ส้นเท้ากระแทกเข้ากับ ลำตัวให้อาชาทะยานออกมาจากวังหลวง เจ้าชายศศลักษณ์ทรงเจ็บช้ำดวงหทัยยิ่งนัก ใช่...ทรงเป็นพระอนุชาของเจ้าชายสหัสรังสีแม้ว่าพระมารดาจะเป็นมเหสีรอง แต่เจ้าชายสหัสรังสีไม่เคย ทรงรังเกียจ กลับอุ้มชูพระองค์ตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ พระเชษฐารูปงามไม่เคยรู้เลยว่าเจ้าชายองค์น้อยทรงนิยมรักใคร่ในตัวผู้เป็นพี่เพียงใด ใช่...ทรงหลงรักพี่ชายขององค์เองในแบบที่ไม่ใช่ฉันท์พี่น้อง เจ้าชายศศลักษณ์ทรงรู้พระทัยองค์เองมานานแล้ว แต่ความในใจนั้นต้องทรงปกปิดบอกใครไม่ได้ ได้แต่ลอบทอดพระเนตรพระเชษฐาที่มีหญิงงามเข้ามาให้เชยชมไม่เว้นแต่ละวันคืน ทรงเจ็บปวดเพราะอยากจะเป็นหนึ่งในนั้นที่ได้ซบวรกายให้พี่ชายได้กอดก่าย แต่นั่นก็เป็นเพียงเวลาที่สุบินอยู่บนแท่นพระบรรทมอย่างเดียวดาย ซ้ำร้าย...วันนี้กลับทรงต้องมารับรู้เรื่องที่พระเชษฐาต้องเข้าพิธีสยุมภูกับเจ้าหญิงเมืองข้างๆ ยิ่งทำให้ ดวงหทัยน้อยๆ แบกรับความผิดหวังไว้ไม่ไหว แม้ว่าตะวันจะใกล้ลาลับฟ้าก็ทรงไม่คิดที่จะชักม้ากลับเข้าพระราชวังอย่างเด็ดขาด เสียงสายลมหวีดหวิวแว่วเข้าพระกรรณ เจ้าชายศศลักษณ์หันพระพักตร์ไปมาเพื่อทอดพระเนตรหาต้นเสียง ก่อนที่จะตกพระทัยเมื่อเห็นร่างขาวโพลนของโครงกระดูกลอยเยื้องอยู่ด้านข้าง “ผะ..ผี” ดวงพักตร์งามราวสาวน้อยแรกรุ่นผงะจนแทบตกหลังม้า “อ๊ะ ข้ามาดีนะ จะมาบอกให้เจ้าหยุดม้าข้างหน้ามันมีบึงกว้าง” มีหรือที่พระองค์จะรับฟังเมื่อสติเตลิดไปตั้งแต่เห็นรูปร่างเหนือมนุษย์แล้ว ปลายพระบาทยิ่งกระแทกใส่ ลำตัวของอาชาจนมันยิ่งคำรามลั่นแล้วโกยอ้าวลงสู่คงคากว้างและลึกเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว “ระวัง หย็องกรอดยกมือที่มีแต่โครงกระดูกปิดตาเมื่อเห็นผู้ชายร่างอ้อนแอ้นลอยละลิ่วลงจากหลังม้าตกลงไปสู่ ผิวน้ำเย็นจัดจนกระจายเป็นวงกว้าง เจ้าชายศศลักษณ์ตะเกียกตะกายอย่างทรมานอยู่ใต้น้ำก่อนที่จะทะลึ่งตัวพรวดขื้นมาแล้วจมลงไปใหม่อีก ครั้ง “ช่วยด้วย ข้าว่ายน้ำไม่เป็น” “โอ๊ยแย่แล้ว หย็องกรอดจะทำไงดี เจ้าช้าย เจ้าชายมาเร็ว” อยู่ๆ โครงกระดูกก็หายวับแล้วไปโผล่พรวดที่ใต้คบไม้ใหญ่ “เจ้าชาย แย่แล้ว” “เกิดอะไรขึ้น หย็องกรอด” ดวงตาคมค่อยๆ เปิดออกอย่างเกียจคร้านก่อนที่จะตกใจเมื่อได้ยินข่าวจากโครงกระดูก “คนที่ขี่ม้ามาตกลงไปในน้ำ ก็ไอ้บึงกว้างที่เราเพิ่งผ่านมาน่ะพะย่ะค่ะ แล้วก็จมน้ำอยู่...อ้าว เจ้าชาย” หย็องกรอดอุทานลั่นเมื่อร่างสูงรีบกระโจนจากต้นไม้ต้นหนึ่งสู่อีกต้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาไม่กี่อึดใจก็ถึง เป้าหมายที่ริมบึงลึก เมื่อมาถึงสิ่งที่เห็นคือปลายนิ้วมือที่ค่อยๆ จมลงไปใต้ผิวน้ำเย็นตามร่างกายที่จมลงไปก่อนหน้านั้นแล้ว จักรธรรีบกระโจนลงสู่สายน้ำกว้างแล้วแหวกว่ายลงไปในความดำมืดของสายน้ำ แสงช่างเป็นอุปสรรคเมื่อดวงอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาจนเหลือแต่ท้องฟ้าสีขมุกขมัว จักรธรรีบดำผุดดำว่าย ค้นหาในจุดที่คาดว่าเป็นตำแหน่งสุดท้ายที่เห็น เขาคว้าร่างนั้นไว้ได้ในที่สุด ร่างที่กำลังจะสิ้นสติเพราะขาดอากาศหายใจ จักรธรไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจาก ใช้หัตถ์แกร่งบีบขากรรไกรอีกฝ่ายให้กว้างแล้วประกบริมฝีปากเข้าไปอย่างรวดเร็ว ลมหายใจถูกเป่าเข้าไปในกระพุ้งแก้มก่อนที่ร่างแกร่งจะถีบขาตัวเองให้ลอยตัวจนพ้นจากผิวน้ำทั้งที่ใบหน้า ยังแนบชิด จักรธรรู้สึกแปลกประหลาดที่เขาไม่อยากจะปล่อยกลีบปากนุ่มให้เป็นอิสระ แต่เมื่อรอดจาก ความตายใต้ผิวน้ำแล้ว เขาจึงจำเป็นต้องถอนโอษฐ์ออกมาอย่างนึกเสียดายอยู่ไม่น้อย แบกร่างอ้อนแอ้นขึ้นมาบนบ่าก้าวเดินสู่ริมบึงใหญ่ แล้วจึงวางร่างที่หมดสติลงกับลานเรียบเล็กๆ ใต้ต้นไม้ อาชาพ่วงพีแสนรู้หลังจากพาเจ้านายของมันตกลงสู่บึงกว้างก็ยืนฮึดฮัดหันรีหันขวางอยู่แถวนั้น พลางร้อง คำรามลั่นเมื่อเห็นโครงกระดูกลอยไปใกล้ๆ “ชะๆ ไอ้ม้าบ้า นี่แกไม่เคยเห็นผีหล่อๆหรือไง” หย็องกรอดโวยวายลั่น พลางยกกระดูกขาเตะไปที่ก้นเจ้าม้า ก็เลยโดนกีบเท้าหลังเตะสวนกลับจนลอย ละลิ่วกระแทกพื้น “หย็องกรอด เงียบได้แล้ว จะไปไหนก็ไปไป๊” “เจ้าชายง่ะ” หย็องกรอดร้องลั่น “พอหมดคุณค่าก็ถีบหัวส่ง เชอะ จักรธรส่ายพักตร์อย่างนึกระอากับโครงกระดูกที่ลอยละลิ่วหายไปในความมืด ก่อนที่จะพุ่งความสนใจมาที่ ร่างหมดสติตรงหน้า ทรงพิศดูอย่างพิจารณา กับหนุ่มน้อยหน้านวลผิวพรรณผุดผ่อง เครื่องแต่งกายก็ดูงดงามเกินว่าชาวบ้าน ธรรมดา แต่ทำไมคนที่อยู่ในฐานันดรสูงจึงได้มาขี่ม้าอยู่กลางพงไพรเล่า ช่างเถอะ น่ากลัวจะเจ็บป่วยได้ง่ายๆ มีต่ออีกนิด.....
คราวนี้มาแนวใหม่ละ
เรื่องนี้ก็น่าสนุก :hao6:
ไอ๊หยา!!!! มาแนวจักรๆวงศ์ๆเลยคราวนี้ แถมน้าผีให้อีกด้วย
น่าสนุกอ่ะ มีพี่ผีด้วย
รอนาน คิดถึง และอยากอ่านต่อแล้ว
มาแปลกแหวกแนวเพราะมีหย๊องกรอดนี่แหละ ฮ่าๆๆๆๆ
ต่อกันอีกหน่อย .............. จักรธรเดินไปเก็บเศษไม้แห้งมาเป็นฟืน ก่อกองไฟให้ความอบอุ่น ก่อนที่จะใช้ผ้าผืนบางที่เขาติดตัวมาด้วย ปูไปบนพื้นดินแข็งๆ แล้วช้อนร่างบอบบางให้มานอนใกล้กองไฟ ก่อนที่เขาจะเปลื้องเสื้อผ้าชุดชาวบ้านของ เขาไปผึ่งลมอยู่บนกิ่งไม้ ทอดเนตรอยู่พักหนึ่งแล้วจึงตัดสินใจค่อยๆ ถอดอาภรณ์งดงามที่เปียกชื้นออกจากเนื้อตัวที่กำลังสั่นสะท้าน เพราะความหนาวเย็นจนเหลือแต่ร่างกายขาวโพลนที่นอนอวดกายท้าทายแสงจันทร์ที่ตีนฟ้า “นี่ เจ้า” จักรธรเดินไปทรุดกายลงนั่งอยู่เคียงข้างยกมือเขย่าเบาๆ “ฮืออ หนาว” ดวงตายังคงปิดสนิทแต่ร่างกายกลับสั่นสะท้าน มือแกร่งวางทาบไปบนหน้าผากมนแล้วก็หนักใจเมื่อ ร่างกายบอบบางเริ่มร้อนระอุด้วยพิษไข้ ตัดสินใจเอนตัวลงนอนแล้วดึงร่างอุ่นชื้นเข้ามาในอ้อมกอด รู้สึกแปลกๆ กับการกระทำขององค์เองที่ไม่ได้ นึกเดียจฉันท์ ซ้ำยังรู้สึกหัวใจเต้นเร็วเมื่อร่างอ้อนแอ้นเบียดกายเข้าสู่อกอุ่น “ เสียงพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ดังขึ้นจากกลีบปากนุ่มที่จักรธรเพิ่งสัมผัสเมื่อครู่ พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วย ความเศร้าสร้อยทั้งที่ยังไม่ได้สติเรียกความตึงเครียดมาสู่วรกายของจักรธรได้อย่างไม่น่าเชื่อ พระอัสสาสะทรงติดขัดไปหมดเมื่อพิศใบหน้าเรียว คิ้วโก่งได้รูป และกลีบปากสีชมพู และเมื่อเนตรคมค่อยๆ เลื่อนลงไปมองลำตัวที่ผุดผาด ยอดอกสีชมพูที่แข็งขันจากความเย็น จักรธรต้องกลืนเขฬะลงคออย่าง ยากลำบาก เป็นเพราะต้องเดินทางกลางป่าเขาอยู่หลายวัน วรกายหนุ่มหนัดแน่นจึงอัดอั้นเต็มที ครั้นเมื่อได้พบสิ่ง ล่อตาล่อใจร่างกายจึงตอบรับอย่างแข็งขัน จักรธรปวดร้าวไปหมดทั่วสรรพางค์กาย “เสด็จพี่” ยิ่งเสียงพึมพำดังขึ้นพลางไขว่คว้าดึงคอของเขาให้เคลื่อนเข้าใกล้ จักรธรยิ่งอดรนทนไม่ไหว ร่างแกร่งจึง พลิกกายเล็กให้นอนหงายก่อนกระโจนเข้าหาอย่างลืมองค์ --------------------------------- TBC ---------------------------------- ปิ๊งป่อง หมดหน้ากระดาษ หุหุ เรื่องนี้เวลาอ่านอยากให้นึกถึงบรรยากาศของละครจักร์ๆ วงศ์ๆ ตอนเช้าวันเสาร์ อาทิตย์ จะได้อารมณ์ เพลิดเพลินเป็นอย่างยิ่ง อย่าหาสาระ อย่าหาความเป็นจริง เพราะมันไม่มี มันอินดี้เหมือนคนแต่ง ปอลิง อ่านแล้วโหวตโพล คอมเมนท์เป็นแรงใจบ้างนะคะ จุ๊บๆ :mew1: :mew1: อ้อ
กระโจนเข้าหาเลยเหรอ :hao6:
แหนะเจ้าชายถึงกับอดใจไม่ไหว :z1: ถ้าได้แล้วต้องรับผิดชอบนะ
ติดตามเรื่องนี้ ชอบๆ
ห๊ะ :a5:
ถึงกับกระโจนใส่เลยหรอ ใจง่ายนะเรา :laugh:
หมดหน้ากระดาษได้ค้างมาก 5555
งือออ ค้างงงงสุดๆ :katai4:
รักสองเมือง บทที่ พระทรงมองต้องจิตพิสวาท ทรวดทรงดั่งช่างวาดให้สวยสม เนื้อกายขาวผ่องต้องนิยม พิศชมด้วยดวงเนตรตะลึงลาน ชิวหาลิ้มรสอย่างร้อนรุ่ม ดุจผึ้งหนุ่มติดใจในความหวาน ซุกไซ้ใหลหลงดอกไม้บาน กายสะท้านแนบชิดสนิทองค์ ในชุดทหารวังเข้าคนหนึ่ง
เร้าร้อนมั่กๆ
กรี๊ด... มาแล้วๆ แล้วน้องนางจะจำสวามีตัวเองได้ม๊ายยยยย 55555
ชอบๆๆๆ ต่ออีกๆ
แลกน้องกัน :katai5:
อื้อหืมมมม :pighaun: มาสืบว่าที่น้องเขย ได้เมียกลับเมืองว่ะเห้ย55555
จะเข้าวังมาสืบข่าวรึเข้าวังมาเฝ้าหนุ่มแทนล่ะเนี่ยงานนี้
อร๊ายยย มาได้เมียกลับเมืองก็งานนี้แหละ :hao7:
ถ้าศศลักษณ์เห็นเจ้าโจรป่าขึ้นมาเมื่อไหร่จะทำหน้ายังไงน้าา :z1: :z1:
เหวยๆ น่าหนุก :oo1:
มีน้าผีด้วยยยย ว่าแต่มีตุ๊บเท่งปะคะ 55555
จักรหรอออ เจ้าชายชิมิ
ทางนู้นส่งลูกสาวมา
คุณน้องคงได้สามีถาวรก็คราวนี้ละ555 :hao7:
:hao6: อรั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวดึกๆมันต้องมีแอบย่องเข้าตำหนักเจ้าชายน้องกันบ้างแหละเนอะ นายทหารจักร :haun4:
ใช้ภาษาบรรยายดีจริงๆเลยค่ะ ขอคารวะ
ฮั่นโล้วววววววววววววววววว
เจอกันแล้วววว :hao6:
:haun4: รักร้อนกลางป่า ถูกใจฝุดๆ
ภารกิจสืบเรื่องว่าที่น้องเขย กลายเป็นภารกิจง้อเมียแทน :laugh:
เอาแร้วๆๆๆๆ
:impress2:
รักสองเมือง บทที่ วรกายแกร่งกล้าซุ่มหมอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่พลางเพ่งพระเนตรเข้าไปในตำหนักเบื้องหน้า เจ้าชายจักรธร ตรัสเบาๆ กับความว่างเปล่ารอบองค์ “ตำหนักนี้แน่รึเจ้าหย็องกรอด” ท่ามกลางความมึดมิดในยามดึกสงัดอากาศข้างองค์ก่อตัวเป็นโครงกระดูกเพียงชั่วพริบตา “มั่นใจมากพะย่ะค่ะ หย็องกรอดไปสำรวจมาแล้ว เจ้าชายองค์น้องอยู่ที่ตำหนักนี้จริงๆ ว่าแต่พระองค์จะ ลอบเข้าไปเพื่ออะไรพะย่ะค่ะ” “ไม่รู้สักเรื่องได้ไหม เจ้าผีสอดรู้” ตรัสอย่างรำคาญ โครงกระดูกเบ้ปากจนกรามชนกันดังกึกๆ “เชอะ เดี๋ยวก็ใช้เราทำโน่นทำนี่แล้วก็ไม่บอกเราหรอกว่าทำอะไร อย่าให้หย็องกรอดสืบรู้เองนะพะย่ะค่ะ” มะเหงกโขกลงกลางกระหม่อมของกะโหลกอย่างหมั่นไส้เต็มกำลังเมื่อเจ้าชายแห่งมิถิลาเห็นท่าทางของมัน ก่อนที่จะทรงเอ่ยโอษฐ์ไล่ “พูดมากจริงเจ้านี่ จะไปไหนก็ไปไป๊” “ไล่อีกแล้ว เอะอะก็ไล่ ดีล่ะ หม่อมฉันไปจีบนางตานีท้ายวังก็ได้” ส่ายพักตร์อย่างระอาเมื่อโครงกระดูกสลายร่างกลายเป็นอากาศธาตุดังเดิม แล้วจึงมองซ้ายขวาให้ถี่ถ้วน ก่อนที่จะเร้นกายเข้าไปในตำหนักอย่างง่ายดายด้วยสวมใส่เสื้อผ้าสีดำกลมกลืนไปกับความมืด ด้วยเป็นตำหนักเล็กๆ ของพระราชโอรสพระองค์รองจึงไม่ได้ใหญ่โตเหมือนตำหนักของเจ้าชายสหัสรังสี ไม่นานนักเจ้าชายจักรธรจึงพบประตูห้องบรรทมอย่างไม่ยากเย็น เจ้าชายศศลักษณ์มิได้โปรดให้นางกำนัล มาถวายการรับใช้ จึงยิ่งทำให้เจ้าชายจักรธรสามารถเปิดบานประตูเข้าไปยืนมองวรกายบอบบางที่ หลับใหลอยู่บนแท่นพระทมได้อย่างง่ายดาย เรือนกายที่ทรงติดเนื้อต้องใจทอดกายตะแคงข้างอยู่กลาง เรียวโอษฐ์อิ่มเผยอน้อยๆ ราวกับจะเชิญชวนให้แขกยามวิกาลก้าวขึ้นไปทอดกายนอนเคียงข้างแล้ววางมือ ไปที่บั้นพระเอวเหนี่ยวเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว ศศลักษณ์สะดุ้งกลางดึก เนตรงามเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าของผู้บุกรุก แต่ก่อนที่จะทรงร้องอย่างตกใจ โอษฐ์ของพระองค์ก็ถูกอีกฝ่ายชิงปิดไว้ด้วยปากของมัน ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่งทั้งทุบทั้งหยิกทั้งตี แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะดุ้งสะเทือน มิหนาซ้ำยังบดจูบอย่างจาบจ้วงแถมยังผลักให้กายบางนอนหงายแล้วขึ้น คร่อมทับตัวคว้าข้อพระหัตถ์เล็กไปยึดตรึงไว้เหนือเศียร “อื้ม ปล่อย อืมม...” ลิ้นร้อนสอดลึกดูดเกี่ยวพลิกไปมาอย่างชำนาญ จนเจ้าชายน้อยด้อยเดียงสาเผลอใจวูบตวัดปลายลิ้นเล็ก ตอบโต้ให้มันครางลึกอยู่ในลำคออย่างพออกพอใจ ความเร่าร้อนยิ่งเพิ่มพูนจนเจ้าชายศศลักษณ์หายใจจน อกกระเพื่อมกว่าที่มันจะยอมลดราวาศอกถอนปลายลิ้นออกไปอย่างอ้อยอิ่ง “เจ้าคนชั่ว” สุรเสียงแหบพร่าด่าทอใส่หน้าทั้งที่พระอัสสาสะยังไม่เป็นปกติแต่กลับเรียกรอยยิ้มอย่างเอ็นดูจากอีกฝ่ายได้ ง่ายดายนัก “ถึงหม่อมฉันจะชั่วแต่ก็เป็นพระสวามีของพระองค์” พักตร์เข้มก้มลงกระซิบที่ข้างหูของคนที่ถูกทาบทับ “หรือว่าเจ้าชายทรงลืมบทรักกลางป่าของเราสองคนไปแล้วพะย่ะค่ะ แต่หม่อมฉันไม่เคยลืมว่าร่างกายของ พระองค์นั้นหวานขนาดไหน” “บ้าที่สุด เราจะสั่งให้ทหารกุดหัวเจ้า” เจ้าชายศศลักษณ์ตวาดใส่หน้าอย่างเจ็บใจ “เอาสิพะย่ะค่ะ ตอนนี้เลยไหม ทรงตะโกนให้ดังๆเข้าไว้ ทหารของพระองค์จะได้แห่กันมาแล้วเห็นว่าทรงทำ อะไรกับหม่อมฉันอยู่ อย่างน้อยหม่อมฉันก็จะได้มีความสุขก่อนถูกกุดหัว” เสียงหัวเราะอย่างถูกใจทำให้เจ้าชายศศลักษณ์เม้มโอษฐ์อย่างขัดใจ เนตรงามเปียกชื้นด้วยอัสสุชลที่ใกล้ จะหยดเต็มที “กันแสงทำไม หรือว่าทรงอับอายที่มีสวามีเป็นแค่คนต่ำต้อย ทั้งที่ทรงเป็นถึงพระราชโอรสแห่งกษัตริย์เมือง พาราณสี” “หุบปากได้แล้ว เราไม่มีเอ่อ..สามีสักหน่อย” เสียงเล็กตวาดเบาๆ ปรางนวลแดงก่ำอยู่ในความมืด “หึ งั้นหรือพะย่ะค่ะ คงจะลืมไปแล้วว่าหม่อมฉันทำให้พระองค์สุขสมแค่ไหน งั้นคืนนี้เรามาทบทวนความ ทรงจำกันหน่อยดีไหม เผื่อว่าพระองค์จะจำทางขึ้นสวรรค์ที่หม่อมฉันพาไปได้” “อยะ...อย่านะ” เอ่ยทันเพียงแค่นั้นโอษฐ์อิ่มก็ถูกปิดลงอย่างเร่าร้อน มือหนาที่จับยึดข้อพระหัตถ์ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ แต่มันกลับโยกย้ายเข้าไปในฉลองพระองค์บางเบาแล้วดึงออกจนเหลือแต่เนื้อเนียนนุ่มให้อีกฝ่ายลูบไล้ ฟอนเฟ้นไม่หยุดหย่อน ผ้านุ่งหลุดลุ่ยไปตั้งแต่จักรธรเบียดแนบตัวลงใช้สะโพกถูไถ ไม่นานนักเจ้าชาย ศศลักษณ์จึงได้อวดกายงดงามอยู่กลางพระแท่นบรรทมให้จักรธรเชยชมอย่างพึงใจ “อื้อ......” ส่งเสียงอึกอักเพราะโพรงปากหวานยังถูกซุกไซ้หาความหวาน ในขณะที่จุดอ่อนไหวเริ่มถูกมือสากกอบกุม จักรธรเองก็อดหัวใจเต้นรัวด้วยความกระหายในเรือนร่างงามนี้ไม่ได้ เขาใช้ช่วงเวลาที่ศศลักษณ์ยังเคลิ้มไป กับการจู่โจมถอดอาภรณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วกดร่างเปลือยแนบลงกับเนื้อเย็นๆ จนแท่งร้อนตื่นจาก หลับใหลอวดกายสง่าน่าเกรงขามอยู่กลางตัว แก่นกายงามถูกรวบให้แนบชิดติดกับงูยักษ์ด้วยมือใหญ่ ก่อนที่ผู้เป็นเจ้าของจะรูดรั้งไปพร้อมกันพร้อมกับที่ จักรธรเปลี่ยนเป้าหมายมาลงลิ้นที่ยอดอก ขบเม้มเม็ดเล็กให้ชูช่อรับ ลากปากครอบแล้วดึงขึ้นจนร่างบาง สะท้านไปทั้งตัว “อ๊ะ...เรา อื้อ...เสียว..เจ้า...” “หม่อมฉันชื่อจักร” เสียงทุ้มพึมพำอยู่แถวยอดอก “อา...จักร เรา...” ทรงบิดวรกายพล่านเมื่อแท่งร้อนในมือใหญ่ถูไถกันจนร้อนวูบ น้ำใสเริ่มไหลจากส่วนปลายผสมปนเปกันชื้น อยู่ในมือยิ่งเร่งเร้าให้จักรธรปั่นมือจนไฟแทบลุก “ใส่เข้ามาเสียทีสิ อือ...” ครางฮือเมื่อไฟสวาทถูกปลุกให้ติด เจ้าชายศศลักษณ์เม้มโอษฐ์แน่น ดวงเนตรปรือฉ่ำแดงเรื่อ หัตถ์ที่เคยทุบ ตีบัดนี้โอบกระชับไปรอบร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เบียดตัวแนบชิดจนชื้นไปด้วยพระเสโท “เรียกหม่อมฉันว่าพี่จักรก่อนสิพะย่ะค่ะ” “มะ..ไม่ อ๊า...” ร้องลั่นเมื่อแก่นกายถูกบีบเบาๆ พาให้ยิ่งเสียวซ่าน จนกลั้นเสียงครางไม่อยู่ ลมหายใจหนักหน่วงสะท้อนอยู่ ในอก “พะ..พี่จักร เรา...อืม ใส่เข้าไปเถอะนะ” ต้องฝืนความอับอายวิงวอนเมื่อร่างกายถูกโลมเล้าไม่ได้พัก เจ้าชายศศลักษณ์ร้อนไปทั้งวรกายจนต้องตั้ง พระชานุขึ้นเปิดทางสวรรค์รอให้งูยักษ์ที่จ่ออยู่แทรกตัวเข้าไปทีละน้อย “เร็วอีกนิดเถอะพี่จักร เราจะขาดใจตายอยู่แล้ว” ทรงวอนขอ แถมยังเป็นฝ่ายกดพระโสณีรับการมาเยือน จักรธรเผลอครางอู้เร่งกระทุ้งแก่นกายเข้าไปสุดแรง “โอว้......” ศศลักษณ์ร้องลั่นเมื่อแท่งร้อนกระแทกเข้าจุดกระสัน ร่างบางสะดุ้งเฮือก แอ่นกายบดเบียดเล็บจิกลงบน แผ่นหลังจนเป็นรอยเลือดซิบ “อืม...ศศลักษณ์ เจ้านี่ช่างยั่วข้านัก” จักรธรพึมพำเสียงสั่นพร่า เขารวบเอวบางไว้ในอ้อมแขนแล้วลุกขึ้นนั่งบนท่อนขาของตัวเองแล้วจับ ศศลักษณ์ให้นั่งคร่อมอยู่บนหน้าขาก่อนที่จะกระแทกสะโพกรัวเร็ว “อ๊า...” เจ้าชายน้อยปล่อยเสียงครางลั่น สองมือโอบกอดไปรอบลำคอให้จักรธรขบเม้มลงลิ้นที่ยอดอกจนเปียกชุ่ม ในขณะที่ด้านล่างก็ถูกสอดเข้าไปจนลึกกว่าเคย “ขยับสะโพกสิเจ้า จะรอช้าอยู่ใย” มือใหญ่วางแนบที่เอวบางพลางสอนด้วยการช่วยยกเอวและกดลงรับกับสะโพกแกร่งที่กระแทกลึก ศศลักษณ์เม้มโอษฐ์แน่นเมื่อกล้ามเนื้อบีบรัดไปหมด “อืมม รัดข้าจนแทบหายใจไม่ออกเลยนะเจ้า ช่างร้อนแรงจริงๆ” “พี่จักร...เรา..อะ จะไม่ไหวแล้ว” จักรธรจับมือเรียวให้กอบกุมแก่นกายตนเองให้รูดรั้งขึ้นลง เขาเด้งตัวดันลึก แน่น เน้น ถี่เร็ว กดเอวบางรับ แรงกระแทก เสียงครวญเรียกชื่ออีกฝ่ายดังระงม “อ๊า.....พี่จักร....” “น้องเรา....” ศศลักษณ์เบิกเนตรค้าง สมองขาวโพลนเมื่อกล้ามเนื้อบีบตัวค้างพร้อมกับที่งูยักษ์พ่นพิษอัดแน่นไหลเยิ้มอยู่ ในช่องทางรัก ลมหายใจหอบกระเส่าดังผสานเมื่อทรงแนบพักตร์ลงกับไหล่กว้างอย่างเหนื่อยอ่อน “ขนาดนี้แล้ว จะทรงยอมรับหรือยังว่าทรงมีพระสวามีแล้ว” จักรธรเชยคางมนให้สบตากับเขา เจ้าชายศศลักษณ์ที่ยังไม่หยุดหายใจหอบเบือนพักตร์หนีแต่ก็ถูกมือแกร่ง บังคับให้หันกลับมาจนได้ “จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมา เจ้าเป็นใครเรายังไม่รู้จักเลย แล้วเราจะรับมาเป็นสามีได้เยี่ยงไร” “ก็ทรงรู้แล้วว่าชื่อจักร” “แล้วอย่างไรต่อล่ะ” “สามีของพระองค์เป็นทหาร หม่อมฉันเป็นทหารของเจ้าชายสหัสรังสี” “ทหารของเจ้าพี่” ทรงอุทานอย่างแปลกพระทัย “ทำไมเราไม่เคยเห็นเจ้า..เอ่อ..พี่จักรล่ะ” “ก็หม่อมฉันมันเป็นแค่ทหารใหม่ต่ำต้อยที่บังเอิญไปเจอเจ้าชายผู้สูงศักดิ์กำลังมีอันตรายถึงแก่พระชนม์ชีพ อยู่กลางป่า และนึกหลงรักโดยไม่รู้ฐานันดรไงล่ะพะย่ะค่ะ” “ขอบใจที่ช่วยชีวิต แต่ก็ไม่เห็นต้องทำ...ขนาดนั้น” ปรางนวลแดงก่ำเมื่อพูดจบประโยคเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากจักรธรได้ไม่ยาก “ใครเล่าจะอดใจไหว ก็ทรงงดงามเสียขนาดนี้ อย่างเช่นตอนนี้หม่อมฉันก็จะอดใจไม่ไหวอีกแล้ว” “อื้อ...พี่จักร เรายังไม่หายเหนื่อยเลย อ๊ะ...” เสียงเล็กขาดหายเมื่อวรกายงดงามถูกจับให้นอนลงไปกับพระแท่นอีกครั้ง โอ้ว่าเดือนเพ็ญช่างงามงด ดูหมดจดผ่องแผ้วกลางเวหา สาดแสงสวยลอยเด่นกลางนภา รอผู้กล้าปีนป่ายมาเชยชม เฝ้าไขว่คว้าจนได้มาเก็บไว้ ช่างตรงใจราวกับเทพมาอุ้มสม ไม่ยอมปล่อยหลุดลอยไปตามลม จะเกลี่ยวกลมบ่มฟักรักนานเนาว์ (ศศลักษณ์ แปลว่า พระจันทร์ :ผู้แต่ง) มีต่ออีกนิด..........
ต่อกันอีกหน่อย.... เป็นสัปดาห์แล้วที่เจ้าชายสหัสรังสีมัวเมาอยู่แต่กับ กระแสรับสั่งให้เตรียมเดินทางไปเมืองมิถิลาเพื่อทำพิธีหมั้นหมายในเร็ววัน จักรธรในคราบของทหารคน สนิทเฝ้ามองด้วยความระอา บางทีก็ทรงออกไปนอกกำแพงเมืองเมื่อเห็นหญิงงามถูกตาต้องใจก็จะฉุดคร่าเข้ามาในตำหนักเพื่อสนอง อารมณ์จนหนำใจจึงจะปล่อยให้กลับไปอย่างชอกช้ำ จักรธรต้องส่ายหน้ากับพฤติกรรมเสเพลจนแทบทน ไม่ไหว อย่างเช่นในค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน ที่ทรงพาหญิงงามจากท้ายตลาดเข้ามานั่งตัวสั่นอยู่ที่มุมห้องในขณะที่เจ้าชาย ผู้ระบือนามเรื่องความเจ้าชู้ยกป้านน้ำจัณฑ์ขึ้นดื่มอย่างเมามาย “ จักรธรทนไม่ไหวแล้ว เขาเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี เป็นเพราะคืนนี้เป็นเวรเฝ้ายามของเขาจึงจำเป็นต้องละ ทิ้งร่างนวลของศศลักษณ์ที่เขาแอบไปหาทุกคืนมาเฝ้าคนเมาอย่างนี้ จึงได้เจอกับสภาพที่ชวนโมโหแทน พระขนิษฐาอยู่ไม่น้อย “อย่ามาห้ามนะไอ้จักร นี่มึงคิดว่ากูชอบฝีมือมึงแล้วจะมาห้ามกูได้หรือ ไปเอาเหล้ามาอีกกูจะกินให้หนำใจ แล้วจะจัดการแม่คนสวยนี่ให้นอนร้องครางฮือๆเลย” น้ำเสียงเมามาย วรกายโอนเอนจนแทบประทับไม่อยู่แต่สหัสรังสีก็ยังไม่ยอมเลิกรา เขาผวาเข้าหาร่างที่นั่ง สั่นเทาทั้งที่จักรธรก็ยังอยู่ในห้อง ร่างแกร่งโผเข้าจับยึดเจ้าชายสหัสรังสีแล้วรีบบอกหญิงสาว “หนีไปเร็ว” ไม่ต้องบอกซ้ำ หญิงสาวรีบลุกวิ่งไปจากห้อง สหัสรังสีพิโรธจนโลหิตขึ้นหน้า “สัตว์เอ๊ย...ไอ้จักร ไอ้มารความสุข” “ความสุขของพระองค์กำลังทำให้ชาวบ้านเป็นทุกข์” จักรธรตวาดเสียงดังลั่น “ทรงเป็นถึงเจ้าชายที่ต้องเป็นกษัตริย์องค์ต่อไป แต่กลับทำตัวเป็นขี้เมาหยำเป” “ไอ้จักร” สหัสรังสีเดือดดาลด้วยโทสะ “มึงมันแค่ทหารกระจอกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนกูวะ มึงไม่ใช่พ่อกูนะ” “ก็ถ้าพระองค์ยังทำตัวไม่ดี เอาอำนาจมาเที่ยวข่มเหงรังแกคนด้อยกว่า หม่อมฉันก็ยอมไม่ได้” จักรธรเองก็โมโหไม่แพ้กัน เขาผลักเจ้าชายสหัสรังสีจนเกือบล้ม “สัตว์ มึง ไอ้จักร ตายซะเถอะ” ร่างเมามายด้วยสุราโผเข้าหาพร้อมกำปั้น จักรธรหลบวูบเจ้าชายสหัสรังสีก็เสียหลักลงไปนอนกองกับพื้น ทรงตะเกียกตะกายขึ้นมา เตรียมพุ่งเข้าหาอีกครั้ง คราวนี้จักรธรเลยใช้มือคว้าพระหัตถ์ยึดไว้แล้วผลักให้ ทรงก้าวถอยหลังไปจนพระปฤษฎางค์ชนเข้ากับผนังห้อง “ไอ้จักร ไอ้ชาติชั่ว ไอ้...หะ..” เสียงหยาบคายเงียบลงทันควันเมื่อเจอมาตรการเด็ดขาดจากจักรธร จักรธรเองก็ไม่นึกว่าจะต้องใช้วิธีนี้เมื่อเขาทนไม่ไหวกับคำผรุสวาทรุนแรงแต่เพราะมือทั้งสองจับยึดพระหัตถ์ ของสหัสรังสีไว้กับผนังด้านหลัง มันจึงไม่มีทางเลือกให้เขานอกจากวิธีนี้ จักรธรกดปากลงไปกับปากที่ส่งเสียงด่าทอ สหัสรังสีส่ายพักตร์ไปมาแต่จักรธรก็ดันจนเศียรพิงแน่นอยู่กับ กำแพงแข็ง เจ้าชายสหัสรังสีกลั้นพระทัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนสำลักลมหายใจตัวเองนึกไม่ถึงว่าลิ้นร้อนของจักรธรจะหลุด ตามเข้ามาด้วย จักรธรเองก็ไม่คิดว่าเหตุการจะเลยเถิด กลิ่นน้ำจัณฑ์ในโพรงปากช่างยั่วเย้าให้เขากว้านลิ้นอย่างรวดเร็ว ----------------------- TBC ------------------------------------ พอก่อนน้า.... คนแต่งลุ้นจนเหนื่อยโฮก........ ป.ล.อย่าลืมโหวตโพลให้บ้างนะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0) กรี๊ดดด เข้ามาอ่านคอมเมนท์แล้วคนแต่งดีใจที่คนอ่านไม่อยากให้มี 3 P 55555 แต่จะห้ามเจ้าชายจักรธรได้หรือเปล่านะ ก็ไม่เห็นพระเอกนิยายพื้นบ้านไทยมันมีเมียคนเดียวสักคน หุหุ....
จักนอกใจ ไม่เอาาาาาาาาาาาา ไม่เอา3P
หืมมมมมมมมมมม อ้าววว เฮ่ยยยยย จักร ไม่เอาแบบนี้นะ
พระยาเทครัว เอาทั้งพี่ทั้งน้องเลยเรอะ :hao4:
เห้ย ไม่เอานะ สงสารน้อง TT
ตายห็อง!!!! :a5:
ขอสักฉากจัดให้คนพี่ ฮ่าๆ ขาร๊อคได้ใจอะ :haun4:
ห๊ะ!!
อ้าวว ไหงเป็นงั้น
โอ๊ะโอ 3P พี่น้องเรอะ
เฮ้ยยย นั่นว่าที่น้องเขยนะ
มันก็เวิร์กอยู่นะถ้าศศลักษณ์กับสหัสรังสีรักกัน(แบบมากกว่าพี่น้อง แบบไม่ใช้รักข้างเดียว)ด้วย ถึงจะเป็น3pที่สมบูรณ์ ไม่ใช่หนึ่งคนรักสองคน ส่วนสองคนที่ถูกรักก็ต้องยอมใจกว้างให้คนแรกมีสองเมีย
:a5: ม่ายยยยยย ไม่อยากให้เป็น 3p อ่าาา :monkeysad: จักรทำไมทำงี้ล่ะ :beat: :z6:
กรรม 3P เหรอ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ว้ายยยยย พี่จักรอย่านอกใจน้องพระจันทร์นะ
เย้ยยยยยย แบบนี้สงสารน้องนะเนี่ย
:serius2: แบบนี้ไม่เอานะ
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย เรื่องนี้ไม่อยากได้สามพี ฉันสงสารน้อง :sad4:
อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป :a5:
ไม่เอา 3p ได้ไหมมมม :ling1:
เลิศศศ ได้ทั้งพี่และน้อง :hao7:
เจ้าชายน้อย ขาดจักรไม่ได้ละ แต่ทำไมต้อง 3P แง้ :mew5:
อยากอ่านแล้วววว ลุ้น
พึ่งมาอ่านครี้งแรก ชอบเกือบทุกเรื่อง ยกเว้นเอ่อ...กล้ามชนกล้ามอ่ะนะ มันแบบว่าภูมิคุ้มกันมันต่ำอ่ะ (แต่ก็ยังสามารถอ่านจนจบ 55+)
อื้อหืออออ ทั้งพี่ทั้งน้อเลยเหรอคะ
จะสงสารใครดี
จ๊ากกกกกกกกกแก 3P แบบนี้รับไม่ด๊ายยยเคอะ :z3:
ปีนหาคนน้องทุกคืน พิเข้าเวรป้อคนพี่เลยเหรอท่านจักร
รักสองเมือง บทที่ เจ้าชายสหัสรังสีทรงกล่าวโทษไปที่น้ำจัณฑ์นั่นแหละที่ทำให้การควบคุมองค์ลดน้อยถอยลง ยิ่งเมื่ออีกฝ่าย มีพลกำลังสมบูรณ์ยิ่งทำให้พระราชโอรสองค์โตแห่งเมืองพาราณสีตกที่นั่งลำบาก แขนที่ถูกยึดตรึงไว้กับผนังตำหนักยังดิ้นไม่หลุด วรกายก็เอนอ่อนจนแทบทรงตัวไม่อยู่ พระองค์ไม่สามารถ ปัดป้ององค์เองจากการกระทำอุกอาจของนายทหารที่ทรงรับเข้ามาใกล้ชิดส่วนพระองค์ได้เลย พระพักตร์ถูกกดจนเศียรแนบไปกับผนังด้วยใบหน้าของเจ้าทหารเลว แม้จะพยายามเม้มโอษฐ์แต่ลิ้นร้อนที่ แทรกซึมเข้ามาก็ยังไล่เซาะไปทั่ว ในตอนนี้พระโลมาของเจ้าชายสหัสรังสีลุกเกรียวไปหมดทั้งองค์ ทรงรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายใช้พระอุระกระแทกใส่จักรอย่างแรงจนหงายหลังและปล่อยให้พระองค์หลุด ออกจากการยึดตรึงแต่เป็นเพราะยังเมามายอยู่กับฤทธิ์สุราทำให้ร่างของสหัสรังสีเซหลุนๆไปด้านหน้าแล้ว ถลาคว่ำลงไปนอนวัดพื้น จักรธรหายใจขัดไปหมด รสเหล้าในช่องปาก กลิ่นเหงื่อจากเรือนกายสหัสรังสีมันกระตุ้นให้อารมณ์ของเขา พลุ่งพล่าน มันไม่ได้อ่อนหวานเหมือนตอนอยู่ใกล้ศศลักษณ์ แต่กับสหัสรังสีมันคล้ายกับว่าอารมณ์ดิบถูก ปลุกให้โหมไหม้ราวกับไฟป่า บวกกับความไม่พอใจกับการกระทำที่ผ่านมาของเจ้าชายองค์โต จักรธรนึก อยากจะสั่งสอนเสียให้หลาบจำ เจ้าชายจักรธรก็ทรงลืมองค์ไปเหมือนกัน ร่างสูงใหญ่โถมกายเข้าหาคนที่ยังนอนคว่ำอยู่บนพื้น กระชากสร้อยสังวาลย์ประดับกายของสหัสรังสี จนขาดติดมือ ก่อนที่จะทรงคว้าพระหัตถ์ทั้งสองมาไขว้กันอยู่ที่บั้นพระเอวแล้วให้สร้อยสังวาลย์พันมัดไว้จน แน่นหนา สหัสรังสีเบิกเนตรกว้างอย่างตกพระทัย “ไอ้จักร มึงจะทำอะไรกู” จักรธรขึ้นไปนั่งคร่อมทับอยู่บนต้นขาของสหัสรังสี แล้วกล่าวคำพิพากษา “พระองค์เป็นถึงว่าที่กษัตริย์องค์ต่อไปแต่กลับฉุดคร่าหญิงสาวชาวบ้านมาย่ำยีจนเสียผู้เสียคน หม่อมฉัน จะทำให้พระองค์ได้เข้าใจความรู้สึกของหญิงเหล่านั้นถึงความอัปยศ” “อย่านะ ไอ้จักร ถ้ามึงทำกูจะฆ่ามึง” แม้สหัสรังสีจะดิ้นหนีแต่จักรธรยิ่งกดน้ำหนักนั่งทับอยู่บนต้นขา มือหนึ่งดันแผ่นหลังของสหัสรังสีไม่ให้ดิ้น หลุดส่วนอีกมือจักรธรกระชากสนับเพลาจนร่นมากองอยู่ที่ปลายพระบาท “ไอ้จักร” สุรเสียงดังลั่นห้องบรรทมเมื่อสหัสรังสีเอียงพักตร์มามองเห็นทหารวังต่ำต้อยกำลังรั้งกางเกงของตนเองให้ หลุดออก แท่งเนื้อร้อนขนาดใหญ่จนสหัสรังสีนึกเกรงโผล่มาอวดร่างชูชันชี้หน้าผู้เป็นเจ้าของ จักรธรกด เข่าลงบนท่อนขาของสหัสรังสีจนต้องแยกขากว้างหนีด้วยความเจ็บ สบช่องให้จู่โจม จักรธรโกยเนื้อที่บั้นท้ายขึ้นเปิดทางสวรรค์ให้โล่ง จับอาวุธมั่นอยู่ในมือแล้วดันสะโพกแทง พรวดเข้าไปจนสุดแรง “อ๊ากกกกก สหัสรังสีทรงเกร็งไปหมดทั้งองค์ พระพักตร์หล่อเหล่าเงยหน้าร้องระบายความเจ็บปวดที่สุดที่ทรงเคย พานพบเมื่อช่องทางที่มิได้เตรียมตัวถูกชำแรกเข้ามาเป็นครั้งแรกด้วยท่อนเนื้ออันใหญ่โต ข้อพระหัตถ์ถูไถ อยู่กับสร้อยสังวาลย์จนพระโลหิตไหลซึมแต่ก็ทรงดิ้นไม่หลุด ทำได้แต่กัดโอษฐ์แน่นเพื่อระบายความ ปวดร้าวในขณะที่จักรธรถอนกายออกมาจนหมิ่นเหม่แล้วแทงกลับเข้าไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ท่อนพระอูรุสั่นสะท้านจนต้องจิกปลายบาทไว้กับพื้นเมื่อจักรธรพักรบคาอาวุธอยู่ในช่องทางที่คับแน่น สหัสรังสีหายใจหอบหนักจนแทบขาดใจ จักรธรเองก็ทรงเม้มโอษฐ์แน่น เมื่อทางลับกำลังเล่นงานด้วยการตอดรัดถี่ยิบ กลิ่นเหงื่อระเหยปะปนจากทั้ง สององค์อบอวลอยู่ใกล้จมูกกลายเป็นยิ่งเร่งเร้าอารมณ์จนไม่อาจหยุดยั้ง “อืม แน่นเหลือเกิน” เผลอครางออกมาในคอลึกเมื่อความต้องการพุ่งถึงขีดสุด จักรธรจับท่อนขาของสหัสรังสีแยกออกจากกันจน แทบเป็นมุมฉาก ก่อนที่เขาจะนั่งลงระหว่างขานั้น อ้าท่อนขาตนเองมือหนึ่งช้อนเข้าไปที่หน้าท้องของ สหัสรังสีแล้วยกให้ลอยขึ้น ส่วนอีกมือเอื้อมสอดไปคว้าจุดอ่อนไหวที่กลายเป็นแข็งขืนไม่แพ้กันของสหัสรังสี ไว้ในมือ “ปล่อยกู” สหัสรังสีตะโกนลั่นด้วยความแค้นทั้งเจ็บทั้งอายที่พ่ายแพ้กับการกระตุ้นเมื่อสิ่งที่อยู่ในมือของจักรธรกำลัง ถูกรูดรั้งจนปวดร้าวด้วยอยากปลดปล่อยออกมาเต็มที “ปล่อยตอนนี้ก็ช่างไร้ประโยชน์ทั้งต่อหม่อมฉันและพระองค์ บอกหม่อมฉันสิว่าตอนนี้พระองค์ก็ทนแทบจะ ไม่ไหว” จักรธรตอบโต้เสียงแหบพร่า เขาเองก็ต้องอดทนอย่างสูงเพราะยิ่งสหัสรังสีถูกกระตุ้น ช่องทางที่เขาสอดใส่ก็ ยิ่งบีบรัดจนหายใจแทบไม่ออก จักรธรถอนกายออกมาอีกครั้งก่อนกระหน่ำแทงเร็วรี่ พลางดึงบั้นพระเอวของสหัสรังสีให้กดรับเมื่อทรง แทงสวนเข้าไปจนพระเศียรของสหัสรังสีสั่นคลอนไปหมด “อ๊า ร้องลั่นเมื่อจักรธรบุกทะลวงไม่ยั้ง ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่านจนครางลั่นไม่เป็นภาษา พระวรกายบีบรัดไปทุกส่วน จนกระทั่ง “โอ๊ย ไอ้จักร กูจะแตกแล้ว อ๊ะ เนตรเบิกโพลงเมื่อกล้ามเนื้อบีบรัดรุนแรง น้ำเมือกพุ่งอัดใส่มือจักรธรบางส่วนกระเด็นเปรอะเปื้อนพื้นห้อง จนเปียกชื้น “กระหม่อมก็ไม่ไหวแล้ว พระองค์บีบรัดไปหมด โอ้ จักรธรกลั้นใจกระแทกแรงๆอีกไม่กี่ทีของเหลวก็พุ่งอัดเข้าไปในร่างของสหัสรังสี ก่อนที่จักรธรจะทิ้งร่างลงไป บนวรกายของสหัสรังสีอย่างหมดแรง เจ้าชายศศลักษณ์ก้าวพระบาทมาทางตำหนักของเจ้าชายสหัสรังสี ความเศร้าสร้อยของอารมณ์แทบจะหมดสิ้นลง เมื่อจิตใจที่นึกรักพระเชษฐาขององค์เองหายไปแล้ว ความรู้สึกผิดบาปในใจจึงได้เบาบางลงตามไปด้วย นี่ก็ต้องขอบคุณคนที่ก้าวเข้ามาทำให้พระองค์รู้จักความ รักครั้งใหม่ จักร ทหารวังของพระเซษฐาคือคนๆ นั้น แม้ว่าเหตุการณ์ที่ได้ประสบพบเจอครั้งแรกอาจจะไม่สวยงามนัก แต่ศศลักษณ์ก็ต้องยอมรับกับองค์เองว่า จักร ปรนเปรอความสุขให้พระองค์จนล้นเหลือ และตอนนี้พระองค์ก็มอบดวงหทัยให้จักรในฐานะของพระสวามีลับๆ จนหมดทั้งดวง ดังนั้น การมาเยือนตำหนักพระเชษฐาในยามนี้จึงปลอดโปร่งพระทัยนัก หากเป็นเมื่อก่อนพระองค์จะไม่ กล้ามาเนื่องด้วยไม่กล้าสู้หน้าพระเชษฐารวมทั้งความขมขื่นใจที่เห็นเจ้าชายสหัสรังสีมักจะมีสาวงามอยู่ ข้างกายเสมอ และเหตุที่ต้องมาก็เนื่องด้วยเสด็จพ่อมีกระแสรับสั่งให้มากล่าวตักเตือนพระเชษฐาเรื่องที่ทรงเกษมสำราญ จนลืมพระราชกรณียกิจและเรื่องพิธีสยุมภูกับเจ้าหญิงแห่งเมืองมิถิลา ก้าวพระบาทจนใกล้ห้องบรรทม เจ้าชายศศลักษณ์ชะงักวรกายเมื่อพระกรรณได้ยินเสียงบางอย่างแว่วมา หากเป็นเมื่อก่อนที่ยังไร้เดียงสาคงฟังไม่ออกว่าต้นเหตุแห่งเสียงคืออะไร แต่เมื่อบัดนี้ได้คุ้นเคยเสียแล้ว ศศลักษณ์จึงพักตร์แดงเรื่อเมื่อเข้าใจที่มาของเสียงเหล่านั้น นึกอยากจะชักพระบาทกลับเพราะไม่อยากจะ รบกวนช่วงแห่งความหฤหรรษ์ของพระเชษฐา แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องลั่นออกมาจึงได้ยืนวรกายแข็งราวกับ หุ่นขี้ผึ้ง “อ๊า พักตร์แดงเมื่อครู่บัดนี้เผือดสี กับนามที่ได้ยินจากเสียงกระเส่านั่น จักร ไม่จริง จริงหรือไม่จริง พระบาทเล็กพาร่างอ้อนแอ้นก้าวตรงไปยังบานประตูที่ปิดไม่สนิทนักอย่างที่พระองค์ก็ไม่รู้ตัว เสียงคราง กระเส่ายิ่งดังขึ้นเมื่อใกล้จุดกำเนิดเข้ามาเรื่อยๆ “โอ๊ย ไอ้จักร กูจะแตกแล้ว อ๊ะ พระทัยแทบหยุดเต้นเมื่อหยุดประทับอยู่เบื้องหน้าประตู มือน้อยสั่นเทาวางแนบอยู่ที่ไม้เนื้อหนา “กระหม่อมก็ไม่ไหวแล้ว พระองค์บีบรัดไปหมด โอ้ อัสสุชลไหลพรากเมื่อเสียงที่ได้ฟังอยู่แทบจะทุกคืนดังก้องออกมา มือที่แนบอยู่บนบานประตูผลักมันจนเปิด กว้างจนภาพปรากฏอยู่เบื้องหน้า ร่างสูงใหญ่ของบุรุษเพศทั้งสองกำลังเกาะเกี่ยวแน่นหนา คนหนึ่งนอนคว่ำอยู่บนพื้นอีกคนก็ยังหอบหายใจ หนักหน่วงทาบทับไว้ เหงื่อกาฬไหลเยิ้มปะปนกับกลิ่นคาวน้ำใคร่ ดวงหทัยของเจ้าชายศศลักษณ์กำลังแตกสลาย จักรธรหันขวับมาตามเสียงลั่นของไม้ประตู เมื่อเห็นร่างบางที่ยืนพักตร์ซีดไม่มีสีเลือด จักรธรก็ตกใจแทบ สิ้นสติ “ศศลักษณ์ เสียงอุทานดังลั่นของจักรธรทำให้สหัสรังสีที่ซบหน้าอยู่กับพื้นอย่างอ่อนระโหยหันไปมองอย่างตกพระทัย เช่นกัน เจ้าชายสหัสรังสีพักตร์แดงซ่านด้วยความอับอายที่พระอนุชาเข้ามาเห็นในสภาพที่แสนน่าอดสู เพราะไม่ได้รู้เหตุว่าพระอนุชากับทหารคนสนิทนั้นลอบมีความสัมพันธ์กันมาได้พักใหญ่ ในขณะเดียวกันจักรธรเองเมื่อสติกลับคืนมาสู่ตัวจึงได้รู้ว่าตนเองทำผิดมหันต์ต่อเจ้าชายน้อยที่มีใจให้ ซ้ำร้ายเจ้าชายศศลักษณ์มาเห็นตำตามันทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกเมื่อร่างกายก็ยังค้างคากันอยู่ในสภาพที่ เพิ่งเสร็จกิจ “เลวที่สุด” อัสสุชลอาบปรางซีด ทรงสะอื้นไห้จนตัวโยนก่อนที่จะหันตัวกลับวิ่งหนีออกไปจากภาพบาดตา “ศศลักษณ์ ฟังพี่ก่อน ปัดโธ่โว้ย” จักรธรใช้มือดันสะโพกแน่นของสหัสรังสีแล้วดึงแก่นกายออกมาจนสหัสรังสีหลุดเสียงร้องอย่างตกใจ หันไปคว้ากางเกงทหารมาสวมอย่างรวดเร็ว “เฮ้ย ปล่อยข้าก่อนไอ้จักร” เจ้าชายสหัสรังสีประท้วงเมื่อหัตถ์ทั้งสองยังถูกพันธนาการจนทำอะไรไม่ได้ต้องนอนนิ่งอยู่ในท่าที่น่าอับอาย จักรธรสบถลั่นเมื่อต้องเสียเวลาดึงสร้อยสังวาลย์ให้หลุดก่อนที่เขาจะวิ่งอ้าวตามเจ้าชายศศลักษณ์ออกไป ศศลักษณ์วิ่งหนีออกมาทั้งน้ำตาจนกระทั่งมาหมดแรงอยู่ที่สนามหญ้ากลางอุทยาน ทรุดร่างลงไปนั่งอยู่กับพื้นหญ้าเย็นชื้น มือน้อยทุบไปที่พื้นดินอย่างเจ็บปวด ทำไมพระองค์ต้องผิดหวังจากความรักตลอด หลงรักพระเชษฐาก็ไม่สมหวัง ครั้นมีความรักครั้งใหม่ บุรุษที่รักก็กลับไปมีความสัมพันธ์กับความรักครั้งเก่าอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ ทรงเงยพระพักตร์ขึ้นไปทอดพระเนตรท้องฟ้าสีดำยามราตรีกาล พาลต่อว่าเบื้องบนอย่างช้ำใจ “สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งข้านัก ทำไมไม่ให้ข้าได้มีความสุขจากรักจริงๆ เสียที ข้าต้องเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นเพราะเทวดาบนฟ้าเกลียดชังข้าใช่ไหม” จะกล่าวฝ่ายพระอินทร์ผู้สูงศักดิ์ ถิ่นพำนักบนสวรรค์ชั้นเวหา ได้ยินเสียงสร้อยเศร้าเคล้าโศกา ถึงกับร้อนกายาเมื่อรู้ความ เห็นร่างน้อยกันแสงเพราะความรัก อาภัพนักรักสองต้องเป็นสาม เห็นทีต้องช่วยพ้นเคราะห์ยาม ให้เลื่องชื่อลือนามแห่งองค์อินทร์ ประธานแห่งเทพดาทั้งปวงสะดุ้งเฮือก เมื่ออยู่ๆ อาสน์ที่เคยนุ่มเมื่อยามนั่งทอดสายตาไปยังมนุษย์กลับแข็ง และร้อนขึ้นมา องค์อินทร์ถึงกับขมวดพระขนง “ใครกันกำลังมีความทุกข์” ร่างเขียวเปล่งแสงรัศมีจ้าเมื่อทรงสอดส่ายพระเนตรมองหาต้นเหตุ จนกระทั่งมองเห็นร่างบางนั่งรำพันอย่าง เศร้าสร้อย “อ้าว เจ้าชายน้อยเมืองพาราณสีกำลังต่อว่าข้าเรอะ” หลับเนตรลงแค่ชั่วขณะท่านท้าวแห่งสวรรค์ชั้นดาวดึงส์จึงกระจ่างแจ้งในเรื่องทั้งหมด “ชิชะ ไอ้เจ้าชายจักรธรช่างขาดสติหาเรื่องใส่ตัวดีนัก เอาแต่อารมณ์เป็นที่ตั้งแล้วต่อไปจะบริหารราชการ แผ่นดินได้อย่างไร” องค์อินทร์บ่นพึมพำ “เห็นทีจะต้องใช้เหตุนี้สั่งสอนให้สำนึกเสียแล้ว” ทรงวาดหัตถ์เบาๆ ลำแสงสีเขียวก็พุ่งวาบจากบนสวรรค์ไปสู่พื้นพิภพ “ศศลักษณ์” จักรธรตะโกนลั่นเมื่อเห็นวรกายบอบบางทรุดตัวกันแสงอยู่กลางลานหญ้า นึกเสียใจที่ทำให้เจ้าชายน้อยผิดหวังในตัวเขา จักรธรได้แต่ก่นด่าตัวเอง ถ้าศศลักษณ์ยอมยกโทษให้ เขาจะ ไม่ทำอะไรที่ขาดสติอย่างนี้อีกแล้ว “พี่ขอโทษ” ใกล้จะเอื้อมมือคว้า เขาเห็นศศลักษณ์หันมามองด้วยดวงเนตรโศกเศร้า จักรธรเตรียมจะพุ่งไปคว้าร่างบาง มากอดแนบอกเพื่อขอโทษแต่จู่ๆ ก็เกิดอาเพศไม่คาดคิด ลมกรรโชกแรงพาให้ผิวดินคละคลุ้งขึ้นไปในอากาศเกิดขึ้นอยู่รอบกายศศลักษณ์ หอบให้ร่างอ้อนแอ้นลอย ขึ้นสูงจนเกินเอื้อมถึง “ศศลักษณ์” จักรธรตะโกนลั่น เมื่อร่างของศศลักษณ์ถูกสายลมหอบหายไปในเวิ้งฟ้าจนเขามองไม่เห็นอีกต่อไป ------------------------------ TBC -------------------------- ป.ล. แต่งบทนี้แล้ว ไม่กล้าอ่านเมนท์เบย 5555 มาตรวจงานครับ ในฐานะกรรมการตรวจวิชาการฝึกเขียนฉากอัศจรรย์ (555555 ดูกล้ามากนะเลยนะผมเนี่ย)ก็ เห็นตั้งแต่จั่วช่วงสารบัญแล้วแหละ ว่าเรื่องนี้เขียนเพื่อฝึกแต่งพวกบทอัศจรรย์ ซึ่งเท่าที่ผมดู คนแต่งมีพัฒนาการที่ดีขึ้นนะ เขียนดีขึ้นใช้ได้เลย แล้วอีกอย่างที่ผมสังเกตว่าพัฒนาขึ้น (แต่ไม่รู้ว่าคนเขียนจะรู้รึเปล่า) คือวิธีการผูกเรื่องครับ เรื่องหลังๆดูคนแต่งจะสามารถผูกพล็อตค่อนข้างหลากหลาย ดำเนินเรื่องให้มันน่าสนุกได้มากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเอาเรื่องแรกมาเทียบกับเรื่องสุดท้ายนี่จะเห็นว่าแทบจะหนังคนละม้วนการเขียนเป็นเรื่องสั้นทีละตอนสองตอน มันจะทำให้เราสามารถบรรยายพล็อตให้จบง่าย เขียนสนุก และเปิดโอกาสให้ได้ฝึกภาษา ฝึกจินตนาการ ซึ่งเป็นการพัฒนาทักษะที่ดีทีนี้มาเรื่องฉากอัศจรรย์ ก็คิดว่าไม่มีอะไรตินะ เขียนเรทดี เรื่องที่ธีมสะใจก็สะใจจริงๆ (เช่นมวยปล้ำ) เรทก็เขียนมาหลากหลาย ทั้ง 3P แบบ LLL หรือว่าพระเอกอายุน้อย ส่วนดราม่า อันนี้ไม่ได้อ่านละเอียดมากเพราะเฉยๆกับธีมจีนสมัยใหม่ ส่วนเรื่องรักสองเมือง อันนี้ยังไม่แน่ใจแนว แต่ก่อนที่จักรจะได้กับศศลักษณ์แล้วแฮปปี้เอ็นดิ้ง ขอเอาคืนสักทีเถอะ สหัสรังษีจับกดคืนสักรอบ เอาให้สูสีเสมอกัน ไม่งั้นจะมันจะกระอักกระอ่วนแบบแปลกๆ แถมคนแต่งก็ยังได้ฝึกแต่งแบบใหม่เพิ่มด้วย
คุณพี่โดนสะแล้ววว แต่อ่านแล้วเหมือนไม่น่าจะชอบกันได้เลยนะ
โหย ค้างอ่ะ
แหมม ตอนแรกนึกว่าจะพาอารมณ์ร่วม เกิดเป็น 3p กัน
ตอนนี้ไม่ชอบจักร
เจ้าชายจักร กับ เจ้าชายสหัสรังสี ไม่คู่กันเองให้รู้แล้วรู้รอดไป เหมาะกันดี อีกคนจับสาวหวังจะข่มขืน อีกคน ตามข่มขื่น คนอื่นถึงในป่า ต่อด้วยห้องในวัง เออดี แล้วก็ไปเอากันเอง
มีพระอินทร์ด้วย จะช่วยอุ้มสมไปที่ใดฤาท่านองค์อินทร์ :laugh:
เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดอีพี่จักร
ยังเกลียดจักรเหมือนเดิม กลับไปหาเจ้าชายคนพี่ไป น่าจะมีความสุขดีนะ ดีออกกกก :z6:
ยังคงมีความคิดว่าเรื่องนี้ไม่ควรเป็น3p ไม่รู้นะ อารมณ์มันไม่ให้ นี่เกลียดทั้งจักรทั้งสหัสรังสีเลย
:m16: :m16: :m16: :m16:
จะได้รู้สึก :katai4: สมน้ำหน้า
กีสสสสสสสสสสสสสสสสส :hao5:
เล่นงานไอ้จักรหนักๆเร้ย :katai5:
สงสารเจ้าชายน้องงงงงง
ไปกันใหญ่ไหมนั้น
ยังยืนยันว่า เกลียดจักร คนมักง่าย หลายใจ โลเล ปล่อยศศลักษณ์ไปเถอะ สงสารเค้า
:z6: อิพี่จักรสักที ทำอะไรไม่คิดถึงลักษณ์เลย
อ้าววว โดนพระอินทร์ ลักน้องศศิไปแร้ว
อย่า 3P นะพะ งือออออ
จักรต้องชดใช้!!!!!!! :mew4: :mew4: :mew4:
มาตรวจงานครับ ในฐานะกรรมการตรวจวิชาการฝึกเขียนฉากอัศจรรย์ (555555 ดูกล้ามากนะเลยนะผมเนี่ย)
:-[ ดุเด็ด
หอบเจ้าชายน้อยไปเจอคู่แท้เถอะ น่าสงสาร
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3:
เรื่องนี้เป็นอะไรที่ไม่อยากได้ 3P เลยอ่า
นืนยันเหมือนกับหลายๆดสียงว่าเรื่องนี้ไม่ควรจะเป็น 3P
:mew1: :mew1:
รักสองเมือง บทที่ “ศศลักษณ์” แม้จะตะโกนลั่นและพยายามไขว่คว้า วรกายบอบบางก็ล่องลอยไกลเกินมือเอื้อมจนกระทั่งลับตา ไปในความมืด จักรธรแข้งขาอ่อนจนต้องทรุดตัวนั่งคุกเข่าคอตกอยู่กลางอุทยาน เจ้าชายสหัสรังสีที่วิ่งตามมาด้วยอาภรณ์ที่ยังไม่เรียบร้อยดีนักเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ที่เจ้าชายศศลักษณ์ พระอนุชาถูกแรงลมหอบปลิวไปในอากาศทั้งที่อัสสุชลยังนองหน้า ผวาเข้ามาแล้วปล่อยหมัดแน่นๆ ใส่หน้า จนจักรธรคว่ำไปกับพื้น จากนั้นจึงทรงขึ้นไปคร่อมอยู่บนร่างกำยำแล้วบีบคอจักรธรด้วยหัตถ์ของพระองค์ “ไอ้สารเลว บอกกูมาเรื่องทั้งหมดเป็นยังไง” จักรธรกัดฟันแน่น เขาไม่อยากให้ศศลักษณ์ต้องมาแปดเปื้อนมลทินไปด้วยคำพูดของเขาซ้ำไปอีก “ลงทัณฑ์หม่อมฉันเถิด หม่อมฉันมันชั่วเกินกว่าจะทรงอภัย” “ใช่ มึงน่ะมันชั่ว” กำปั้นหนักๆ ประเคนลงบนใบหน้าจักรธรอีกหลายหมัดกว่าที่สหัสรังสีจะพอใจ ก่อนที่สหัสรังสีจะนิ่งคิด “หรือว่า...” ทรงก้มมองหน้านายทหารคนสนิทอย่างแค้นเคืองเมื่อพอจะเดาเรื่องได้ “อย่าบอกนะว่ามึงลอบเข้าหาศศลักษณ์ ระยำ นึกเป็นห่วงพระอนุชาขึ้นมาจับใจ แม้ว่าพระองค์จะเสียเชิงให้จักรธรเช่นกันแต่จิตใจของพระองค์ก็ยังแกร่ง พอที่จะรับเรื่องราวน่าอดสูไว้ได้ แต่กับเจ้าชายศศลักษณ์ที่แสนบอบบางเมื่อต้องตกเป็นของชายผู้นี้ แถมยัง มาเห็นภาพอันน่าอัปยศเมื่อครู่ เจ้าชายน้อยจะร้าวรานเพียงใด รู้ทั้งรู้ว่าพระอนุชาหลงรักพระองค์แต่ก็ทำได้เพียงวางเฉยเพื่อไม่ให้เจ้าชายน้อยมีความหวังลมๆ แล้งๆ ทั้งทำตัวเลวทรามเพื่อให้อีกฝ่ายตัดใจ แต่ก็ไม่นึกว่าพระองค์จะทำให้พระอนุชาเสียใจไปกับเรื่องที่ทรง มีความสัมพันธ์กับจักรธรทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ คิดแล้วก็แค้นคนที่หน้าตาปูดช้ำใต้ร่างจนแทบจะบีบคอให้ตายคามือ แต่ก็ทำดังประสงค์ไม่ได้เพราะ เจ้าชายศศลักษณ์คงจะหลงรักคนเลวคนนี้มิใช่น้อย “ทหาร สุรเสียงตวาดก้องสะท้อนไปทั่วอุทยาน ก่อนที่ทหารวังจะกรูกันเข้ามารายล้อม “เอาไอ้เดนนรกนี่ไปขังไว้ในคุก” “ฝ่าบาท” จักรธรที่กำลังถูกจับกุมมือไพล่หลังเอ่ยคำออกมา “หม่อมฉันรู้ซึ้งถึงความผิดพลาดอันใหญ่หลวงและพร้อมรับโทษทัณฑ์ทั้งหมด แต่ก่อนหน้านั้นขอให้หม่อม ฉันได้ติดตามหาเจ้าชายศศลักษณ์กลับคืนพระราชวังอย่างปลอดภัยก่อนเถิดพะย่ะค่ะ” “ไม่ต้อง” ตวาดลั่นด้วยโทสะ “น้องของกู กูตามหาเองได้ เอาตัวมันไป” ร่างแกร่งของจักรธรถูกฉุดลากไปแล้ว สหัสรังสีได้แต่ยืนทอดเนตรไปทางที่เห็นร่างของอนุชาหายลับไป “น้องของพี่ พี่จะตามหาน้องให้เจอ ให้น้องมาชำระความแค้นกับไอ้คนเลวด้วยมือของน้องเอง” จักรธรนั่งพิงกำแพงคุกด้วยร่างกายที่บอบช้ำจากฝีพระหัตถ์ของเจ้าชายสหัสรังสี แม้ว่าจะสามารถต่อกรได้ แต่ก็ทรงปล่อยให้เจ้าชายสหัสรังสีระบายความกริ้วด้วยทรงทราบว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากที่พระองค์ยั้ง อารมณ์ไว้ไม่อยู่ นึกเป็นห่วงก็แต่เจ้าชายน้อยที่ทั้งบอบบางและอ่อนไหว ป่านฉะนี้จะเป็นเช่นใดกันหนอ แล้วใครเล่าก่อให้เกิดอาเพศเกิดลมหอบใหญ่พัดพานำเจ้าชายศศลักษณ์หายไปจากพระองค์ ต้องมิใช่ฝีมือคนธรรมดาแน่นอน คิดแล้วก็ยิ่งทรงกลัดกลุ้มด้วยความเป็นห่วง จนทนที่จะอยู่เฉยมิได้ “หย็องกรอด” โอษฐ์หนาได้รูปอย่างคนมีอำนาจพึมพำแผ่วเบา ไม่นานนักร่างโครงกระดูกก็โผล่ออกมาจากกำแพงหนา “ชะ ช่า ทำไมเจ้าชายจักรธรอันเลื่องชื่อจึงได้มาปรากฏกายอยู่ภายในคุกแบบนี้ล่ะพะย่ะค่ะ” “เดี๋ยวเถอะ ไม่ใช่เวลามาล้อเล่น” ทรงปรามเสียงเข้ม “ช่วยข้าหนีไปจากที่นี่ก่อนเถิด ข้าจะไปตามหาศศลักษณ์” “เฮ้อ กำลังทรงกลัดมันก็เลยเกิดเรื่องซะแบบนี้ แล้วจะทรงทำยังไงต่อพะย่ะค่ะหากพบเจ้าชายศศลักษณ์ แล้ว คนน้องก็ได้เขา ดั๊นนน …ไปปล้ำคนพี่เข้าเสียอีก” “หย็องกรอด” “พะย่ะค่ะ” “ผีเจาะปากมาพูดหรือไง” “ผีไม่ได้เจาะเพราะเป็นผีอยู่แล้วพะย่ะค่ะ น่า …ไม่กวนแล้วก็ได้ จะให้หม่อมฉันทำอะไรก็แจ้งมาเลยดีกว่า” “เห็นทหารยามเฝ้าประตูนั่นไหม ไปขโมยกุญแจประตูมาที” “เรื่องถนัด ไอ้เรื่องงานแบบนี้ขอให้บอกหย็องกรอดเถิด ทรงรอแค่ชั่วอึดใจเท่านั้น” ร่างโครงกระดูกหายแวบไปในอากาศก่อนที่จะไปโผล่ขึ้นต่อหน้าทหารยามที่กำลังนั่งสัปหงกจนร้องลั่นด้วย ความตกใจก่อนที่จะล้มตึงหมดสติลงไป หย็องกรอดใช้กระดูกนิ้วเกี่ยวกุญแจแล้วโยนไปให้จักรธรอย่าง รวดเร็ว เจ้าชายจักรธรรับกุญแจเหล็กมาแล้วรีบไขที่ช่องกุญแจ ไม่นานนักก็ทรงออกมาประทับอยู่นอกรั้วเหล็กได้ “เร็วเถิดเจ้าชาย ชะรอยเจ้าชายสหัสรังสีจะมาทางนี้แล้ว รีบไปกันเถอะ” หย็องกรอดรีบเตือน จักรธรจึงรีบเร้นกายหายไปในความมืดก่อนที่สหัสรังสีจะมายืนคว้างอย่างหัวเสีย “ไอ้จักรหายไปไหน” กริ้วจนแทบจะกระอักเลือดเมื่อเห็นประตูถูกเปิดออก ทหารยามที่เพิ่งฟื้นหน้าซีดเผือดอยู่ไม่ไกล น่าจะทรงดูออกก่อนหน้านี้ว่าฝีมือการต่อสู้ของทหารวังคนนี้ดีเกินไป และด้วยรูปร่างหน้าตาก็ดีเกินกว่าที่จะ เป็นแค่คนธรรมดา สหัสรังสียิ่งเคืองแค้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รีบนำเหตุการณ์ไปกราบทูลพระบิดาและพระมารดาด้วยรู้ว่าเป็นเหตุด่วนที่เจ้าชายองค์เล็กหายออกไป จากวัง พระมเหสีรองที่เป็นพระมารดาของเจ้าชายศศลักษณ์นั่งกันแสงเป็นลมไปหลายยก เจ้าชายสหัสรังสีกราบทูลไปเพียงครึ่งเรื่องว่า พระอนุชากำลังมีความรักทรงลักลอบได้เสียกับทหารของ พระองค์และมีเรื่องเข้าใจผิดกันจึงได้หนีหายเข้าไปในป่าด้วยความไร้เดียงสากับความรัก สหัสรังสีไม่ได้เล่า เรื่องที่ตนก็เสียท่าให้เจ้าทหารวังคนนั้นเพราะเพียงเท่านี้ก็ดูว่าพระบิดาและมเหสีทั้งเอกและรองดูจะตก พระทัยกันเพียงพอแล้ว “ตอนนี้ไอ้จักรกลับมาหนีไปอีก หม่อมฉันแค้นใจเหลือจะกล่าว” สหัสรังสีตรัสด้วยพักตร์เครียด “หม่อมฉันจะไปตามหาน้อง และตามไล่ล่าไอ้จักรมาสำเร็จโทษเสียให้ได้” กว่าสองสัปดาห์ที่เจ้าชายจักรธรทรงรอนแรมอยู่ในป่ากว้างแต่ก็ไม่พานพบแม้แต่เงาของเจ้าชายศศลักษณ์ ไม่เคยนึกมาก่อนว่าจะห่วงใยใครบางคนได้มากขนาดนี้ ทั้งกังวลทั้งร้อนรุ่มอยู่ในอกเมื่อไม่พบพักตร์งาม จักรธรเข้าใจแล้วว่าคนที่ทรมานเพราะความรักมันเจ็บปวดแค่ไหน ปล่อยวรกายจนผ่ายผอมหนวดเคราเขียวครึ้มรกใบหน้า ทรุดโทรมผิดตาเพราะหามีกระจิตกระใจที่จะดูแล องค์เอง เมื่อมัวแต่คอยตามหาร่างบอบบางที่แทรกเข้ามาอยู่ในดวงหทัย จนไม่รู้องค์เลยว่าผ่านล่วงเข้าสู่ชายแดนเมืองพาราณสีเกือบจะเข้าเขตเมืองเวสาลีอยู่อีกด้านหนึ่งแล้ว เมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดร้ายป่าเถื่อนไม่มีใครอยากล่วงล้ำ แต่จักรธรเดินทางไปโดยไม่รู้ด้วยความ ห่วงใยศศลักษณ์ ด้วยสภาพอิดโรยจึงหลบซ่อนตัวไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงควบม้าฝูงใหญ่แว่วเข้ามาใกล้ จนฝูงม้าเหล่านั้น วิ่งมารายล้อมตนไว้โดยรอบ “พวกเจ้าเป็นใคร” กัดฟันถามออกไป คนหนึ่งที่ดูท่าทางองอาจกว่าใครแต่งกายด้วยอาภรณ์สีดำรวมทั้งปกปิดหน้าตาด้วย ผ้าโพกหน้ามองมาทางจักรธรอย่างหยามเหยียด “มาถึงที่นี่กลับไม่รู้จักเจ้าถิ่น อย่างข้า นับว่าโง่เหลือหลาย” เสียงห้าวดังก้องอย่างมิหวาดกลัวผู้ใดดังจากร่างที่อยู่บนหลังม้า “เฮ้ย นี่มึงไม่รู้จักโจรเจ้าป่านามว่าภูผาแห่งไพรดำเลยหรือวะ” จักรธรนิ่งคิด แม้ว่าเขาจะรอนแรมมาตั้งแต่มิถิลาจนถึงพาราณสี ล่วงมาถึงที่นี่หาได้เคยรู้จักโจรภูผาไม่ “เป็นโจรก็อยู่ส่วนโจร อย่าได้มายุ่งกับข้าเลย” แม้ร่างกายจะอ่อนระโหยจนแทบทรงตัวไม่อยู่แต่จักรธรรก็ยังดำรงอยู่ในศักดิ์ศรีจนยากที่จะก้มหัวให้ใคร สภาพอันยะโสก่อให้เกิดโทสะจนโจรภูผาตวาดก้องป่า “บังอาจนัก ยืนยังไม่ไหวริอ่านกำแหง จัดการมัน” เสียงฝีเท้าม้าไม่ต่ำกว่าสี่ถึงห้าตัวควบเป็นวงกลมร้อมร่าง จักรธรกัดฟันดึงดาบที่เหน็บข้างตัวออกมาต่อสู้ สุดแรง แต่ถึงแม้จะเก่งกล้าเพียงใดด้วยสภาพร่างกายที่ไม่พร้อมกอปรกับอีกฝ่ายมีมากกว่าด้วยพลกำลัง ดาบหนึ่งของสมุนโจรจึงฟาดผ่านที่แผ่นหลังจะโลหิตไหลทะลัก จักรธรยืนนิ่ง ดวงตาเหม่อลอยด้วยสติสัมปชัญญะที่ขาดลง ก่อนที่ร่างสูงจะล้มลงทอดกายไปกับพื้นดิน ดวงตาคมปรือขึ้นมาช้าๆ เพื่อปรับสภาพรับแสงจ้า จักรธรยังงงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้น ร่างสูงยันกายขึ้นนั่ง ดวงตาที่คุ้นแสงแล้วสำรวจโดยรอบจึงรู้ว่าตนกำลังนอนอยู่ในกระโจมเล็กที่สร้างขึ้น อย่างหยาบๆ “โอ๊ย” นิ่วหน้าอย่างเจ็บปวดเมื่อรู้สึกเจ็บที่กลางหลัง จึงได้สำรวจร่างกายตนเองก็พบว่าบาดแผลด้วยปลายดาบ ถูกพอกทาไว้ด้วยสมุนไพและคาดไว้ด้วยเศษผ้าที่พันสพายแล่งรอบลำตัว จักรธรจึงนึกขึ้นได้ว่าตนเอง ถูกฟันด้วยฝีมือสมุนโจรก่อนที่สติจะดับวูบลง ร่างที่ผ่ายผอมจนกล้ามเนื้อแกร่งหดหายค่อยๆ ลุกแล้วเดินออกมานอกกระโจมเพื่อกวาดสายตามองออกไป เบื้องนอก ภาพที่ปรากฏคือกระโจมไม่น้อยว่าห้าถึงหกหลังกางไว้ไม่ห่างกัน ข้าวของเครื่องใช้หยาบๆ กอง รวมกันอยู่มุมหนึ่ง กองไฟที่เหลือเพียงเถ้าถ่านตั้งอยู่ตรงกลาง ที่นี่คือที่ไหน แล้วใครช่วยเขาไว้ หันขวับไปมองด้านข้างของกระโจมที่เขาเพิ่งออกมาเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบ จักรธรเผลออุทานออกมาเมื่อ แผ่นหลังเสียวแปลบไปด้วยแผลที่ยังไม่หายดี คิ้วเข้มขมวดเป็นวงเมื่อเห็นบุรุษหนุ่มเจ้าของต้นเสียงก้าวออกมาจากมุมนั้น ก่อนที่จะมาหยุดยืนต่อหน้าเขา จักรธรหัวใจเต้นตึกตักเมื่อสบตาคู่นั้น มันช่างคุ้นเคยอย่างประหลาดแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นชายหนุ่มผู้นี้มา ก่อนแน่ๆ ชายหนุ่มตรงหน้าสูงพอๆกับเขา ใบหน้าดูธรรมดาจนแทบไม่มีความเด่นซ้ำยังบึ้งตึงเมื่อสบตา “เพิ่งฟื้นก็ทำเป็นเก่ง” เสียงนั่นติดจะค่อนขอด “เดินไหวแล้วหรือ” “ที่นี่ที่ไหนแล้วเจ้าเป็นใคร” ปากที่ออกจะหนาเกินพอดียกยิ้มหยัน “สมองฟั่นเฟือนหรือไง จึงไม่รู้ว่าที่นี่คือไพรดำเขตการปกครองของโจรป่าภูผาที่มีชื่อเสียง” จริงสินะ ก่อนที่จะถูกดาบฟันลงมา เจ้าคนที่เป็นหัวหน้าประกาศชื่อให้เขารับรู้ “แล้วเจ้าเป็นใครกันเล่า” ทำไมดวงตาคู่นั้นจึงมองเขาอย่างตัดพ้อและรันทดเช่นนั้น จักรธรไม่เข้าใจเลย “ข้าคือคนที่ขอชีวิตและช่วยให้เจ้ารอดตาย ข้าชื่อพนาเป็นน้องชายของเจ้าแห่งโจรภูผาอย่างไรเล่า” พนายกสำรับอาหารมาให้และนั่งบังคับด้วยสายตาให้เขากินจนหมดก่อนที่จะยกชามบรรจุยาสมุนไพรให้ เขากินตามหลัง เมื่อจักรธรกินจนหมดพนาก็ลุกไปหุงหาอาหารเพิ่มจนกระทั่งบ่ายคล้อยเกือบเย็นเสียงฝีเท้า ม้าก็ดังขึ้น จนกระทั่งเหล่าบรรดาโจรป่าปรากฏกายขึ้น ร่างสูงของโจรป่าภูผาที่กระโดดลงจากหลังม้ามองเขาด้วยหางตา จักรธรรู้สึกอับอายกับสายตานั้นเมื่อเขา พ่ายแพ้จากการต่อสู้แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีคนเยอะกว่า แต่ถึงอย่างไรก็เรียกว่าแพ้ “ถ้าน้องชายของข้าไม่ขอชีวิตไว้ เจ้าคงตายอยู่กลางป่า บัดนี้ชีวิตของเจ้าเป็นของพนา จะเป็นเยี่ยงไร ก็แล้วแต่พนาเถอะ” เหล่าโจรป่าหัวเราะเสียงขรมก่อนเดินจากไปทิ้งไว้แต่ความอัปยศให้เขา จักรธรกัดฟันแน่นเมื่อศักดิ์ศรี ถูกหยาม แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นพนาก็เดินมาออกคำสั่ง “ใกล้จะค่ำเต็มที กลับเข้าไปในกระโจมได้แล้ว ก่อนที่พิษไข้จะกลับมารุมเจ้าอีกครั้ง” มีต่ออีกนิด.....
....ต่อกันอีกหน่อย จักรธรทรุดตัวลงนั่งกลางกระโจมที่มีผ้าสักหลาดผืนหนาปูไว้เพื่อรองนอน พนาก้าวตามเข้ามาพร้อมผ้า และน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ น้องชายของโจรป่าสบตากับเขาด้วยสิ่งที่จักรธรเดาไม่ออก จนกระทั่งหลบสายตาไปเทน้ำลงกับผ้าและเช็ด ตัวให้ จักรธรได้แต่นิ่งมองการกระทำนั้นอย่างแปลกใจกับความนุ่มนวล “ข้าสลบไปกี่วัน” “สาม” “เจ้าดูแลข้ามาตลอดเลยหรือ” “ใช่” “ขอบใจเจ้ามาก” ผิวสองสีของพนากลับฉีดสีแดงเรื่ออยู่บนใบหน้าเมื่อวางมือซับผ้ากับแผ่นอก “เรานอนที่นี่หรือ” “แล้วคิดว่านอนที่ไหนล่ะ” “แล้วเจ้าล่ะ” เลือดแล่นริ้วถึงใบหู ฝ่ามือสากที่กำลังเช็ดตัวกระแทกเข้ากับอกสะเทือนไปถึงบาดแผลด้านหลังจนจักรธร นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ “นี่คือกระโจมของข้า” หมายความว่า เขาอาศัยนอนในกระโจมกับชายหนุ่มที่ชื่อพนาถึงสามวันมาแล้ว เมื่อเงยหน้ามาอีกครั้งจักรธรก็ถึงกับลมหายใจติดขัดเมื่อเห็นใบหน้าของพนาใกล้เข้ามา และใกล้เข้ามา เรื่อยๆ จักรธรสบตาคู่นั้นอย่างงงงันและไม่สามารถละสายตาไปได้ ดวงตาคู่นี้ช่างมีอิทธิพลหยุดเขาไว้ จักรธรก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าเคยเห็นที่ไหน แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาคิด เรื่องนี้ เมื่อเจ้าของดวงตาเลื่อนใบหน้าเข้ามาเรื่อยๆ จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดอยู่ตรงปลาย จมูก ก่อนที่มันจะแนบเข้ามาจนใบหน้าประกบกัน จักรธรตกใจกับสิ่งที่พนาทำ เขาไม่คาดคิดว่าพนาจะทำอย่างนี้เมื่อปากของเขาถูกแนบชิดและบดเบียด อย่างร้อนระอุ พยายามที่จะฝืนร่างนั้นไว้ด้วยฝ่ามือแต่เมื่อยืดตัวขึ้นบาดแผลที่ยังปิดไม่สนิทนักก็เพิ่มความ เจ็บปวดแปลบขึ้นมาจนต้องอ้าปากร้องทำให้ลิ้นชื้นของอีกฝ่ายล่วงล้ำเข้ามาในช่องปากอย่างง่ายดาย ผ้าที่ถืออยู่ในมือถูกโยนทิ้ง มือสากลูบไล้ไปที่แผ่นอกปลายนิ้วคีบดึงไปที่ยอดอกแข็งเป็นไตของจักรธร ปลุกเร้าจนหายใจหอบกระเส่าไปพร้อมกัน “อื้มมม” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นไปช่องปากที่ยังถูกลุกล้ำเมื่อพนาผลักให้จักรธรหงายราบจนแผ่นหลังที่มีแผล กระแทกไปกับพื้นแม้จะมีผ้าสักหลาดรองรับอยู่แต่เขาก็ยังระบมไปหมด จักรธรแทบผงะเมื่อพนาขึ้นคร่อม อยู่บนร่างของเขา มือสากลูบไล้ไปตามเนื้อตัวก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่กลางลำตัวและกอบกุมปลุกเร้าจนมัน ตื่นตัว ปลายลิ้นลากไล้มาที่ลำคอดูดดึงจนจักรธรเสียววาบ ลมหายใจติดขัดไปหมด “หยุดก่อน พนา เจ้าทำอย่างนี้ทำไม” จักรธรรีบเอ่ยห้ามเมื่อปากเป็นอิสระ ดวงตาที่เขายังนึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน บัดนี้กลับมองเขาอย่างเชิญชวนด้วยประกายฉ่ำแดงเรื่อ “เราอยากเป็นของเจ้า เราอยากให้ตรงนี้ พนาโยกจุดกึ่งกลางลำตัวที่พองสู้มือไปมา “ไม่ได้” จักรธรพยายามใช้มือดันร่างของพนาออกแต่ก็ไม่สำเร็จ ยิ่งพนากดน้ำหนักลงมาบาดแผลที่กลางหลังก็ยิ่ง เจ็บปวด “เราเป็นผู้มีบุญคุณ เราเป็นเจ้าของชีวิต สั่งอะไรก็ต้องทำ” เสียงเข้มเค้นต่ำ มือสากที่กอบกุมแท่งร้อนชักมือรูดรั้งจนจักรธรแทบขาดใจ -------------------- TBC --------------------------- อืมมม ยิ่งแต่งยิ่งสนุกแฮะ กว่าจะจบสงสัยสิบตอนซะมั้ง กรีีดดดดด บทนี้แต่งกลอนไม่ทัน ไม่รู้จะเอาไปแทรกตรงไหนด้วยอ่ะ เข้ามาอ่านความเห็น แอร้ยยยย อย่าเพิ่งเฟลกันนะคะ เดาทางคนแต่งไปเรื่อยๆ ก็แล้วกันนะ เดากันจนแต่งจบเลยน้า Love คนอ่านค่ะ
อัลลัยกันนี่ อ๋อยยยย
:hao6: พนาคือองค์ชายน้อยใช่ป่าวววว นึกว่าจะรุกจักซะอีก :laugh:
เอาเข้าไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
พนาคือศศลักษณ์รึป่าว
คือยังไงเนี่ย
บ๊ะ ! พนาเป็นใครเนี่ยย
พนาคือครายอ่ะ
ถ้าพนาคือศศลักษณ์ก็โอเค แต่ถ้าไม่ล่ะก็..... o18
ศศลักษณ์ซะละมั้ง :a5:
ยัยพนานี่ไวไฟนะย่ะ ยังกะเคยๆกันมาก่อน
จักรเมียกี่คนแล้วนั้น
เอาเข้าไป เมียเพิ่มอีก :z3: :z3:
ถ้าพนาคือศศลักษณ์ก็โอเค แต่ถ้าไม่ เปลี่ยนพระเอกเหอะ
พนาคือศศลักษณ์เหรอ จะลองใจจักรรึเปล่าเนี่ย
มาแบบนี้พนาคือศศลักษณ์(เรียกถูกไหมนะ)ป่ะ
หื่น :haun4:
ผจญภัย ในต่างแดน 555555 จักรคงไม่มีทางเลือก คงต้องยอมทำตามแล้วหล่ะ
ความผิดเก่าก็ยังมีจะทำความผิดใหม่เพิ่มอีกหรือ จะอดทนได้ไหมล่ะจักร
เอ๊~~~~~!!!! ยังไงๆ ศศิ=พนา
:ling1:
พนาเป็นใครกัน เธอมันช่างน่าสงสัยจริงๆเลย รอตอนต่อไปีครับ
พ่อหนุ่มเสน่ห์แรงง
ศศลักษณ์กับพนาคนเดียวกันไหม จักรก็จริง ๆ เลย
รักสองเมือง บทที่ 6 จักรธรหอบลึกเมื่อพนาใช้มือหนึ่งดันไหล่ของเขาให้แนบอยู่ที่พื้นแล้วเลื่อนตัวลงไปเบื้องล่างพลางครอบ ปากลงไปที่ลำกายแข็งแกร่ง ปลายลิ้นอุ่นชื้นแตะวนอยู่ตรงส่วนหัวเรียกความกำหนัดจนแทบทนไม่ไหว ไม่.... ตะโกนก้องอยู่ในใจด้วยความรู้สึกผิด ทรงทำผิดมหันต์ไปแล้วกับการที่ปล่อยให้อำนาจแห่งไฟปรารถนา เข้ามาช่วงชิงความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจนเลยเถิดไปกับเจ้าชายสหัสรังสี และครั้งนี้จะประพฤติเยี่ยงนั้นมิได้ “ปล่อยข้าเถิดพนา ขะ...ข้าจะไม่กระทำผิดอีกแล้ว” เสียงแหบพร่าพยายามเอ่ยห้ามแม้จะทรมานเมื่อร่างกายตอบรับไปกับการยั่วเย้าอารมณ์ให้กระเจิง แต่พนา ยังดูเหมือนไม่ยอมแพ้ ปากหนารูดรั้งดูดอมแท่งร้อนกระแทกกระทั้นจนถึงลำคอ “อวู หยุดเถอะพนา อ๊ะ หน้าท้องกระตุกเกร็งเมื่อปลายแท่งเนื้อกระแทกเข้ากับผนังลำคอก่อนที่น้ำเมือกจะพุ่งอัดอยู่ในช่องปาก ของน้องชายโจรป่า พนาคายแก่นกายออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ลำตัวหนายกขึ้นมองจักรธรด้วยแววตาเย้ยหยัน มือหนาเช็ดคราบชื้นที่มุมปากอย่างคนที่ได้รับชัยชนะเมื่อทำให้จักรธรปลดปล่อยออกมาได้ในที่สุด “เจ้ายังต้องการอยู่ มาสิ จะช้าอยู่ใย ร่างกายของเราพร้อมที่จะพลีให้เจ้าอยู่ตรงนี้” พนาคว้ามือหนาของจักรธรมาวางไว้ที่สะโพกของตน จักรธรนึกละอายแก่ใจจนต้องถอนลมหายใจคราใหญ่ ก่อนที่จะรวบรวมกำลังที่เหลือผลักให้ร่างหนาของพนาพ้นจากการคร่อมทับอยู่บนตัวเขา “โอ๊ย...” แผลที่แผ่นหลังเสียดสีอยู่กับพื้นแม้จะมีผ้าสักหลาดปูรองรับแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อาการเจ็บแผลเบาบางลงได้ จนเจ้าชายหนุ่มต้องนิ่วหน้า พนาที่กระเด็นออกมานอนอยู่ด้านข้างผุดลุกขึ้นยืน สองมือกำหมัดด้วยความโมโห “ทำไม... ทำไมเจ้าถึงไม่ทำอะไรเรา มันเป็นเพราะเรารูปชั่วตัวดำหน้าตาอัปลักษณ์เจ้าถึงไม่แยแสใช่ไหม” “ไม่ใช่นะ พนา เจ้าอย่าได้เข้าใจข้าผิดว่าข้าเป็นคนที่มองคนแต่เปลือกนอก ข้าไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์ในตัว เจ้าแม้แต่น้อย เพียงแต่เป็นเพราะว่าหัวใจของข้ามีเจ้าของเสียแล้ว และข้าไม่อาจกระทำผิดต่อคนที่ข้ารักได้ อีก” สีหน้าฮึดฮัดของพนายังไม่คลายลง น้องชายโจรป่าแห่งไพรดำกระทืบเท้าออกไปจากกระโจมอย่างเจ็บใจ ร่างหนาเดินเข้าไปในป่ากว้างโดยไม่กลัวภยันตรายแม้แสงอาทิตย์จะพ้นลับขอบฟ้าไปแล้ว ก่อนที่จะไปหยุด นิ่งอยู่ที่ริมธารเล็กที่ไหลเอื่อยเซาะลงมาจากภูเขาสูงแล้วทรุดนั่งลงกับโขดหินริมลำธาร ใบหน้าบึ้งตึงคลายลงทีละน้อย มุมปากเริ่มคลี่ยิ้ม ดวงตาเกรี้ยวกราดส่องประกายยินดีจนกระทั่งหัวเราะคิก ออกมาได้ในที่สุด พนาชะโงกหน้าไปเหนือธารน้ำ แสงจันทร์ที่ล่องลอยอยู่ริมฟ้าสะท้อนใบหน้าของเขาให้เป็นเงาอยู่ในลำธาร ใบหน้าที่ไม่ใช่ใบหน้าของเขา “หย็องกรอด” สายลมพัดเฉื่อยหมุนวนอยู่ข้างกายจนก่อรูปเป็นโครงกระดูกหน้าเป็น “พะย่ะค่ะ เจ้าชายน้อย” พนาหันมาคลี่ยิ้มให้กับโครงกระดูก “นี่เจ้านายของเจ้าเขาจะรู้ไหม ว่าเจ้าแปรพักตร์มาอยู่กับเรา” “คิกคิก” โครงกระดูกยกมือขึ้นมาปิดปากทำท่าเอียงอาย “หม่อมฉันว่าคงไม่รู้หรอกพะย่ะค่ะ แต่ถึงรู้ก็คงไม่กล้าทำอะไรหม่อมฉันหรอก” “นั่นสินะ เจ้านายเจ้าน่ะหาความฉลาดไม่ได้เลย” จ้องมองเงาในน้ำอีกครั้ง เงาในน้ำที่ฉายชัดถึงใบหน้าหวานราวอิสตรีสูงศักดิ์แต่ก็เป็นชาย ใบหน้าที่มอง อย่างไรก็ไม่ใช่ใบหน้าของพนา น้องชายของโจรป่า “แต่อย่างน้อย เราก็ดีใจนะที่เจ้านายของเจ้าน่ะ ไม่ยอมทำอะไรเรา เอ๊ะ นิ้วมือหนาลูบไล้มืออีกข้างของตนเอง นิ้วนางที่มีแหวนทองเหลืองวงเกลี้ยงสวมอยู่ ใช่...เขาไม่ใช่พนา จริงๆแล้วพนาก็ไม่ได้มีตัวตนจริงๆ หรอก คนที่แฝงอยู่ในร่างกายนี้คือศศลักษณ์ต่างหาก เจ้าชายศศลักษณ์สรวลกับเงาในน้ำ นึกถึงวันที่เศร้าเสียใจ กันแสงจนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดเผลอไผลต่อว่าชะตาตนเองจนเกิดอาเพศลมพายุ หอบวรกายบอบบางจนลอยละล่องไม่รู้ทิศทางมาหยุดอยู่ที่กลางป่า กันแสงไม่หยุดแม้จะฟุบอยู่กับพื้นดิน จนได้ยินเสียงกระแอมเบาๆ อยู่เหนือร่าง “อ๊ะ ร่างน้อยผงะเมื่อเห็นร่างอวตารเรืองแสงสีเขียวผ่องเรืองรองทั่วกายายิ้มให้อย่างปรานี ความหวาดกลัว บรรเทาลงเมื่อทรงตั้งสติได้ “ต่อว่าอะไรข้าเสียมากมาย หือ..เจ้าชายศศลักษณ์” หรือว่า.... ทรงเป็นองค์อินทร์ที่ดูแลโลกมนุษย์ ศศลักษณ์ก้มลงกราบแทบบาท เมื่อเงยพักตร์ขึ้นมาจึงได้กันแสงและโผเข้ากอดขาผู้มากบารมีราวกับ เด็กน้อยไร้ที่พึ่งพิง “ไอ้เจ้าจักรธรนี่ก็จริงๆ เลย ปล่อยให้อารมณ์นำพาจนเกิดเรื่อง ดีล่ะ ต้องสั่งสอนเสียหน่อยจะได้เป็นการ ลองใจมันด้วยว่ารักเจ้าจริงหรือเปล่า” ร่างที่เปี่ยมไปด้วยบุญญาธิการยื่นแหวนทองเหลืองวงเกลี้ยงมาให้ ศศลักษณ์รับมาอย่างงงงัน “แหวนอะไรหรือพะย่ะค่ะ” “สวมมันที่นิ้วนางเสียเถิด” เจ้าชายศศลักษณ์สวมแหวนทองเหลืองที่นิ้วนาง พลันสิ่งอัศจรรย์ก็บังเกิด ร่างบอบบางงดงามค่อยๆ แปรเปลี่ยนสภาพจนกลายเป็นพนา ที่ร่างสูง หนา ผิวสองสี “สวมใส่มันไว้ที่นิ้วนางแล้วเจ้าก็จะไม่ใช่เจ้าอีกต่อไป หากเมื่อใดที่จักรธรหาเจ้าจนพบและพิสูจน์จนเจ้า เชื่อใจได้ว่าเขาภักดีต่อเจ้าแล้ว มนต์ของข้าก็จะเสื่อมลง เขาก็จะจำเจ้าได้” “แล้วถ้า เอ่อ...เขาไม่ซื่อตรงต่อข้าล่ะพะย่ะค่ะ องค์อินทร์” “เจ้าก็ต้องอยู่ในร่างแปลงไปตลอดจนกว่าจะตัดใจจากคนโลเลได้ และเมื่อนั้นแหวนจึงจะหลุดจากนิ้ว” เจ้าชายศศลักษณ์ในคราบของชายร่างสูงลองขยับแหวนจึงได้รู้ว่า ขยับอย่างไรแหวนก็ไม่หลุดจากนิ้ว “แต่ว่า....ถ้าแค่ลองใจมันก็ยังไม่สาแก่ใจข้านัก” ใบหน้าที่เปี่ยมด้วยเมตตาเริ่มเป็นเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะเอียงไปกระซิบบางอย่างที่พระกรรณของเจ้าชาย ศศลักษณ์ จนใบหน้ากร้าวแกร่งแดงเรื่อขึ้นมาอย่างขวยเขิน “เอ่อ...จะให้หม่อมฉันทำแบบนั้นจริงๆ หรือพะย่ะค่ะ” “จริง ถ้าเจ้าไม่ทำตามที่ข้าสั่ง เจ้าก็ถอดแหวนเพื่อคืนร่างเดิมไม่ได้” องค์อินทร์ยืนยัน พลางชี้นิ้วไปทางทิศบูรพา “มุ่งหน้าไปทางนี้แล้วจะมีคนช่วยเหลือเจ้า” ร่างเรืองแสงสีเขียวค่อยๆ เลือนหายจนเหลือแต่ความว่างเปล่า เจ้าชายศศลักษณ์ในคราบของพนาจึงได้ เดินทางมาตามคำชี้แนะจนมาพบกับโจรป่าภูผาที่นึกถูกชะตาจนรับเขามาเป็นน้องชายร่วมสาบาน เงาในน้ำมองขึ้นมาด้วยพระเนตรฉ่ำหวาน นึกดีพระทัยที่จักรธรปฏิเสธการยั่วยวนจากพนาเมื่อครู่ที่ผ่านมา แต่ทรงยังไม่ไว้วางพระทัย คงต้องขอพิสูจน์อีกสักสองหรือสามครั้ง จนถ้ามั่นพระทัยแล้ว เจ้าชายศศลักษณ์ จะได้กระทำในเงื่อนไขสุดท้ายขององค์อินทร์ ยิ้มขวยเขินที่ดูจะไม่เข้ากับใบหน้าของพนาเกิดขึ้นอีกครั้ง เสียงย่ำเท้าของเกือกม้าดังสะท้อนทั่วไพร คนที่นั่งควบคุมอยู่บนหลังอาชาบังคับให้มันเยื้องย่างช้าๆเมื่อ ความมืดเข้าปกคลุม เจ้าชายสหัสรังสีแม้จะทรงอ่อนระโหยจากการเดินทางติดต่อกันเป็นเวลานับสัปดาห์ แต่ด้วยความเป็นห่วง พระอนุชาจึงไม่ได้มีรับสั่งให้นายทหารที่ติดตามมาด้วยอีกสี่คนหยุดการเดินทาง แม้จะเชี่ยวชาญการต่อสู้ แต่เมื่ออยู่ในป่ากว้างที่ไม่คุ้นเคย พระองค์จึงไม่ทันระวังตัวเมื่ออยู่ ๆ เงาดำจาก อะไรบางอย่างจะกระโจนมาจากบนคบไม้ลงมายืนจังก้าอยู่ด้านหน้า “พวกเจ้าเป็นใคร” ตระหนกเมื่อทรงเห็นร่างสูงซ่อนตัวอยู่ในชุดสีดำกลมกลืนกับความมืดปกปิดหน้าตาด้วยผ้าคลุม ยืนดักหน้า อยู่เกือบสิบคน แต่ละคนรูปร่างสูงใหญ่เหมือนคนพื้นเมืองแถบเวสาลียืนถือดาบคมปลาบอย่างน่ากลัว ไม่มีคำตอบกลับมา โอษฐ์เรียวบนพักตร์หล่อเหลาสั่นไหวเมื่อสบตากับร่างสูงที่ยืนสง่าอยู่ตรงกลาง แม้จะเห็นเพียงแค่ดวงตาที่โผล่พ้นใบหน้าที่ปกปิด แต่เจ้าชายสหัสรังสีก็พอเดาได้ว่าคนๆ นี้คงต้องเป็น หัวหน้ากลุ่ม เมื่อดวงตาคู่นั้นกร้าวแกร่งไปด้วยอำนาจ ร่างสูงใหญ่กำยำยกปลายดาบชี้หน้า ดวงตาพราวแสงเหมือนพบสิ่งถูกใจก่อนที่น้ำเสียงเข้มจะตะโกนก้อง “บุกกก” ชายฉกรรจ์ชุดดำกรูเข้าใส่นายทหารติดตาม เจ้าชายสหัสรังสีที่ต้องรีบตั้งสติคว้าดาบข้างกายมาต่อสู้ เคียงข้างทหาร ทรงเห็นร่างสูงของหัวหน้าโจรยืนนิ่งไม่ไหวติงก็ยิ่งนึกกรุ่นไปด้วยโทสะจนกระแทกพระบาท เข้ากับสีข้างของม้าบังคับบังเหียนให้พุ่งใส่พร้อมฟาดดาบลงไปอย่างรวดเร็ว ขยับกายเพียงเล็กน้อยก็พ้นรัศมีดาบ หัวหน้าโจรกระโดดทีเดียวร่างแกร่งก็ขึ้นมานั่งซ้อนหลังเจ้าชาย สหัสรังสีอยู่บนหลังม้าแล้วใช้ด้านคมของดาบตนเองจ่อเข้าที่พระศออย่างรวดเร็ว “รนหาที่จริงๆ” เสียงเข้มดังอยู่หลังพระกรรณ เจ้าชายสหัสรังสีจำต้องนิ่งอย่างเจ็บพระทัยเมื่อชีวิตถูกบังคับไว้ด้วยปลาย ดาบ มือแกร่งแย่งสายบังเหียนมาถือไว้ในมือก่อนที่จะหันกลับไปสั่งลูกน้อง “ไม่ต้องตามไป เอาของมีค่ากลับไปให้หมด ส่วนคน ถ้าไม่สู้ก็จับเป็นเชลย แต่ถ้ามากเรื่องก็เชือดทิ้งเสีย” สหัสรังสีเบิกเนตรโพลงเมื่อถูกบังคับให้นั่งอยู่บนหลังม้าที่คนด้านหลังกระแทกเท้าเข้ากับลำตัวจนอาชา กู่ร้องก้องป่าก่อนวิ่งเตลิดลึกเข้าไปในไพรกว้างยิ่งขึ้น “อย่าขยับ ถ้าไม่อยากถูกเชือดคอ” ...อะไรวะ คำก็เชือด สองคำก็เชือด... สหัสรังสีจำเป็นต้องนั่งนิ่ง รู้สึกได้ถึงวงแขนแกร่งที่สอดมารอบเอวแล้วเหนี่ยวร่างให้เข้าไปชิดแผ่นอกของคน เบื้องหลัง จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดอยู่ตรงหลังคอ ทำไมถึงได้รู้สึกว่าบังคับลมหายใจตัวเองไม่ได้เมื่อมันติดขัดไปหมด และที่สำคัญ เจ้าชายสหัสรังสีจำเส้นทางไม่ได้ เพราะความที่เป็นป่าดิบชื้นและมืดมิด ไอ้โจรป่าบังคับให้ อาชาของพระองค์โลดแล่นจนพระจันทร์ตรงหัว ก่อนที่จะหยุดลงให้ที่สุด “โอ๊ย สหัสรังสีถูกโยนลงมาจากหลังม้าจนกระแทกกับพื้นแข็ง ร่างในชุดดำกระโดดลงมายืนแล้วกระชากร่างของ สหัสรังสีให้ลุกขึ้นยืนและยังคงจ่อดาบไว้ที่พระศอ ...ให้ตายเถอะ... เจ้าชายสหัสรังสีคิดว่าองค์เองก็สูงแล้ว แต่ไอ้โจรป่านี่ยิ่งสูงกว่า แถมร่างกายที่ซ่อนไว้ในชุดดำก็ดูเต็มไปด้วย มัดกล้ามจนพระองค์อดนึกขยาดไม่ได้ “เดิน” คำสั่งง่ายๆพร้อมคมดาบที่ขยับแนบคอทำให้ต้องทรงก้าวพระบาทไปเบื้องหน้าตามหลังด้วยร่างสูง สหัสรังสีจึงได้รู้ว่าโจรป่ากำลังบังคับให้เขาก้าวเข้าไปในถ้ำเล็กที่ยิ่งมืดมิดเมื่อไร้แสงจันทร์นำทาง ภายในถ้ำกลิ่นอับชื้นจนทรงเดินไปถึงกลางถ้ำที่เป็นลานกว้าง อากาศจึงค่อยโปร่งขึ้นเพราะด้านบนมีช่อง เล็กที่พอจะระบายอากาศได้บ้าง เสียงน้ำหยดอยู่ด้านข้างพอให้มองเห็นว่ามีหยดน้ำหยดลงมาจน กลายเป็นแอ่งน้ำขนาดเล็ก ในขณะที่พื้นถ้ำเป็นพื้นทรายละเอียดนุ่มเท้าอยู่ไม่น้อย “ปล่อยกูไป แล้วมึงอยากได้สมบัติอะไรกูจะหามาให้ กูสัญญา” พยายามต่อรองแต่เจ้าชายสหัสรังสีได้ยินเพียงเสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอของอีกฝ่ายที่ยืนชิดอยู่ด้านหลัง ก่อนที่จะทรงหนาวไปทั้งวรกายเมื่อได้ยินเสียงโจรป่ากระซิบตอบกลับมา “สมบัติ มีเยอะแล้ว ไม่เอา” สหัสรังสีถูกกระชากให้หันมาเผชิญหน้ากับดวงตาคมที่พราวระยับคู่นั้น “ขาดแต่เมีย” “มึงจะบ้าเรอะ...เฮ้ย...” ร้องลั่นเมื่อท่อนขาถูกเตะเจาะยางจนเสียหลักหงายหลังไปกับพื้นทราย ร่างสูงใหญ่กระโจนเข้ามาทาบทับ พลางบดจูบหนักหน่วงผ่านผ้าสีดำที่ยังคงปิดอยู่บนใบหน้า เจ้าชายทรงยกมือปัดป้องแต่กลับถูกรวบไว้อยู่ เหนือเศียร ไอ้โจรป่ากดริมฝีปากแน่นจนผ้าเริ่มหลุดลุ่ย มันสะบัดหน้าไปมาให้ผ้าหลุดออกจากคอและถือ โอกาสนั้นสอดปลายลิ้นเข้าไปในโอษฐ์ของสหัสรังสี มีต่ออีกนิดนะ ............................
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา ค้างงงง :ling1:
อีกนิดนึง........... “อ๊ะ..อึก..อืมมม” ลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารด ลิ้นร้อนที่สอดลึก มีผลต่อสหัสรังสีทั้งนั้น ปฏิเสธไม่ได้ว่าจูบนี้ช่างเร่าร้อนจนแทบ กระชากวิญญาณออกจากร่าง มือที่ถูกรวบอยู่เหนือเศียรอ่อนแรงจนโจรป่าไม่จำเป็นต้องยื้อยุดเพราะบัดนี้ มันได้เคลื่อนมายึดอยู่ตรงคอเสื้อของโจรป่าแล้วกำไว้แน่นหนา อาภรณ์ถูกดึงจนพ้นตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าชายสหัสรังสีก็ไม่ทันรู้สึก เมื่อรับรู้อีกทีปฤษฎางค์ก็สัมผัสไปกับ ทรายเย็นชื้นเบื้องล่าง ส่วนเบื้องบนก็ถูกทาบทับลงมาด้วยเนื้อกายร้อนชื้นของคนที่แม้แต่ใบหน้าก็ยังมอง ไม่เห็นในความมืดมิด ปลายลิ้นอุ่นลากไล้ลงมาแตะต้องก่อนหยุดดูดดุนเป็นระยะ มือสากสำรวจไปตาม เนื้อตัวยิ่งรัญจวนจนกลั้นเสียงครางไว้ไม่ไหว “สัส อ๊ะ ตรงนั้นอย่านะโว้ย” สหัสรังสีผวาเมื่อแก่นกายถูกโพรงปากครอบครอง ลิ้นร้อนช่างยั่วยุ เร่งเร้าจนต้องเด้งองค์สวนกลับ หัตถ์ แกร่งสอดเข้าไปในกลุ่มผมมันไปด้วยเหงื่อไคลอย่างลืมองค์ เมื่อน้ำแรกฉีดพุ่งคาปากไอ้โจรป่าหยาบช้า ไม่รอให้พักแม้ว่าเจ้าชายสหัสรังสีจะยังหอบหนัก เมื่อโจรป่าเคลื่อนปลายลิ้นเข้าหาช่องทางด้านล่าง บดเลีย จนสหัสรังสีแทบขาดใจก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นปลายนิ้วหนาที่ถูกส่งเข้าไปเป็นทัพหน้าจู่โจม “อ๊า...กูจะฆ่ามึงไอ้โจรห้าร้อย” เสียงตะโกนอย่างคลุ้มคลั่งดังลั่นทั่วถ้ำสะท้อนไปมาจนสหัสรังสีเจ็บใจ ปลายนิ้วถึงสามนิ้วเข้าไปหมุนวน กระแทกจุดกระสันในขณะที่มันเลื่อนตัวหนาขึ้นมาใช้ปากครอบไปที่ลานนมแล้วดูดจนแข็งเป็นไต รอยฟัน ฝังลึกพร้อมกับปลายนิ้วที่กระแทกเร็วทำให้หน้าท้องบีบรัดแทบขาดใจ สหัสรังสีได้ยินเสียงมันครางต่ำเมื่อ ช่องทางตอดรัดรอบนิ้วจนยิ่งกระแทกหนักมือ “โอ๊ะ มึง ตรงนั้น” ร้องอย่างลืมตัวเมื่อกล้ามเนื้อบีบคั้นรุนแรง น้ำเมือกเหนียวพุ่งวาบจนเปรอะไปทั่วท้อง สหัสรังสีกระแทก กำปั้นลงบนพื้นทรายที่เสียท่ารอบที่สองให้กับไอ้โจรป่า ท่อนขาที่ยังสั่นระริกถูกจับตั้งจนปลายพระบาทแทบจะชิดอยู่กับพระโสณี เจ้าชายเบิกเนตรกว้างเมื่อรู้สึก ถึงการเคลื่อนไหวค้ำกายอยู่ ทรงยกหัตถ์ขึ้นผลักไสก่อนที่จะต่อยจนได้ยินเสียงดังพลักจากใบหน้าไอ้โจรป่า “พยศนักนะ” เสียงกร้าวดังขึ้นใกล้ตัว ไหล่กว้างของสหัสรังสีถูกดันจนติดกับพื้นทรายจนดิ้นไม่หลุด “อ๊ากกกก” เสียงร้องดังลั่นเมื่อช่องทางที่ยังไม่เลิกบีบตัวถูกกระแทกด้วยท่อนเนื้อร้อนทีเดียวแทบมิดถึงโคน สหัสรังสีจุก ไปหมดทั้งพระนาภีกับความเจ็บปวดที่ได้รับที่ยิ่งกว่าครั้งแรกจากจักรทหารวังของเขา จักรยังพอเพลาแรงเวลาสอดใส่ แต่กับไอ้โจรป่าที่มีอาวุธใหญ่โตเมื่อมันแทรกตัวเข้ามาในช่องทาง มัน เจ็บปวดจนน้ำตาซึมอยู่ตรงหางตา “กูจะฆ่ามึง” หัตถ์ที่กำแน่นทั้งทุบทั้งต่อยลงบนแผ่นหลังแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ แต่ไอ้โจรป่านอกจากจะไม่สะดุ้งสะเทือน แล้ว ยังเลื่อนสะโพกออกมาก่อนแทงสวนกลับเข้าไปอีกครั้ง เจ้าชายสหัสรังสีกัดโอษฐ์จนแทบกระอักเลือดเมื่อแท่งร้อนสอดลึกสร้างความเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูกเมื่อ ความเจ็บปวดเริ่มเลือนหาย ส่วนหนึ่งถูไถไปกับผนังเสียดสีจุดกระสันจนต้องบิดตัวรับ “อือ...ไอ้ชั่ว แรงอีก แรงอีกสิวะ” กลายเป็นพระองค์ที่ทุบหัตถ์ลงไปด้วยความสะท้านในอก ได้ยินเสียงคำรามลั่นดังมาจากไอ้โจรป่าเมื่อ พระโสณีถูกยกขึ้นมารับการกระแทกกระทั้นเต็มแรง “แรงอีก มึงมีแรงแค่นี้หรือไงไอ้โจรชั่ว แรงอีก อ๊ะ อ๊า....” เนตรเบิกกว้างเมื่อถูกดึงขึ้นสวรรค์อีกครา เสียงไอ้โจรหอบกระเส่าเร่งจังหวะเร็วรี่ก่อนที่มันจะระเบิดออกใน ช่องทางของพระองค์ น้ำตาตกรินรดอยู่ในจิต ยิ่งคิดยิ่งปวดร้าวเป็นหนักหนา ถูกเหยียดย่ำหยามเกียรติถึงสองครา ใครรู้คงขายหน้าไม่เหลือดี หมดสิ้นแล้วศักดิ์ศรีแห่งกษัตริย์ จะยืนหยัดสู้หน้าใครที่ไหน ชอกช้ำระกำดวงหทัย อยากจะดับชีพลงไปให้วายปราณ เจ้าชายสหัสรังสีทรงเสียพระทัยเหลือที่จะกล่าว ความเจ็บช้ำที่เสียเชิงชายให้กับจักรยังไม่ทันเลือนหาย ก็ต้องมาถูกซ้ำลงที่แผลเดิมจากโจรป่าที่บัดนี้ก็ยังไม่เห็นใบหน้าแม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าโจรป่ากลัดมันช่าง สร้างความหฤหรรษ์ให้จนแทบคลั่ง ทรงนอนนิ่งทอดวรกายที่แสนบอบช้ำไปกับพื้นทราย ก่อนที่จะตกพระทัยไปกับเสียงกระซิบที่ข้างหู “อีกรอบหนึ่งเถิดนะ เมียรัก” ----------------------------------------------- TBC ---------------------------------------- รออ่านความเห็นอยากใจจดใจจ่อ :mew4: :mew4: :mew4:
ว่าแร้วว่าพนา คือ ศศิ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
องค์น้องก็น่าสงสาร แต่องค์พี่นี่ยิ่งน่าสงสาร
สงสารคนพี่นะ แต่คู่คนพี่ช่างแซ่บเหลือเกิน :haun4:
อึ้งค่ะะะื แต่แอบชอบแมนๆ จิ โดน :oo1: :oo1: :z1:
ใจหนึ่งก็สงสาร ใจหนึ่งก็สะใจ
กลายเป็นเจ้าชายสหัสรังสีน่าสงสารไปซะงั้น
เหมือนนนนว่า
กรรมติดจรวดสินะสหัสรังสี
เอิ่ม เจ้าชายสหัสน่าสงสารจัง ไม่เหลือชาติชายแล้ว :ling1: :ling1: :ling3:
คู่สหัสรังสีนี่มันแอบ SM นะเนี่ย :haun4:
สงสารคนพี่อ่ะ :mew6:
รัวมือเป็นจังหวะสามช่า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:jul1:
คงไม่ได้เป็นกษัตริย์แล้วละเป็นเมียรักของภูผาไปเลยยยย :hao7:
เรียบร้อยโรงเรียนโจร
ครบคู่เสียที นึกว่าพี่น้องจะต้องผิดใจกันซะแล้ว
อยากอ่านต่อแล้วววว สิ :z3: :z3: :z3:
ชอบคู่สหัสรังสี มาต่อเร็วๆนะ อยากอ่านแล้วววว
ตายล่ะ !
เจ้าชายคนพี่ช่างน่าสงสาร :laugh: ซะเมื่อไหร o18 ดีแล้วๆ สรุปคือน้องสาวของจักรก็อยู่บนคานทองต่อไปเนอะ
สหัสรังษีก็น่าสงสารนะ
ได้เจ้าชายแล้วก็รับผิดชอบด้วยนะคุณโจร :oo1:
:-[
รักสองเมือง บทที่ เจ้าชายสหัสรังสีนับไม่ถูกว่าเวลาได้ผ่านไปกี่วันกี่คืนแล้วเพราะไม่เห็นตะวันเห็นเดือนมาหลายเพลา แต่ถ้า หากจะให้ทรงคาดเดาก็น่าจะเป็นห้าวันห้าคืนแล้วที่พระองค์ถูกจับขังไว้ในถ้ำมืด ภายในถ้ำแม้แต่ตอนกลางวันก็ยังมืดเห็นเพียงสลัวเลือนรางไม่ต้องพูดถึงยามราตรีที่แม้แต่ยกนิ้วองค์เองมา ใกล้พักตร์ก็ยังแทบมองไม่เห็น ยามกลางวันไอ้โจรป่าที่บอกเพียงชื่อให้เจ้าชายสหัสรังสีรับรู้ว่าภูผาจะออกไปนอกถ้ำ มันจะใช้เถาวัลย์ผูก มือสองข้างของเจ้าชายไว้ รวมถึงขาข้างหนึ่งที่มัดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น ความยาวก็เพียงให้ พระองค์กระเถิบไปก้มหน้าดื่มน้ำที่แอ่งน้ำเล็กด้านข้างของถ้ำได้เท่านั้น และเมื่อมันกลับมาพร้อมอาหารจึง จะยอมคลายปมแก้มัดให้หายเมื่อยขบ แม้ว่าจะนึกเดียดฉันท์องค์เองที่กลายเป็นเครื่องระบายอารมณ์ให้แก่ไอ้โจรป่าต่ำช้าแต่ก็ต้องยอมรับว่า พระองค์เริ่มติดใจในบทรักป่าเถื่อนเร่าร้อนจนเป็นฝ่ายกระหายมันในยามค่ำคืนเสียด้วยซ้ำ พยายามเก็บงำ มันไว้ด้วยขัตติยะศักดิ์ศรี แต่เมื่อใดที่ไอ้โจรเลวเข้าครอบครองวรกาย พระองค์ก็สิ้นซึ่งการควบคุมตัวเองไป เสียทุกที อย่างในราตรีนี้ก็เช่นกัน หลังจากที่ภูผานำอาหารอันแสนโอชะมาป้อนให้ถึงปาก เพิ่มพละกำลังจนเต็มพิกัด ภูผาก็โลมเล้าจนเจ้าชายติดกับอีกครั้ง “ลึกอีกสิวะ กระแทกแรงๆ ภูผา ตรงนั้น โอ๊ยเสียวโว้ย” เสียงร้องของพระองค์ดังลั่นถ้ำสอดประสานกับการเคลื่อนสะโพกย้ำๆ เน้นๆ ของภูผาที่กระแทกจมลึกอยู่ใน ช่องทางรักที่ตอดรัดจนต้องครางเสียงต่ำลอดออกมาอย่างถูกใจ แต่อยู่ๆ เจ้าตัวก็หยุดรุกรานเสียง่ายๆ จนสหัสรังสีถึงกับผวาที่ทางเดินสู่สวรรค์พลันชะงักลง “อา..ยะ หยุดทำไม ภูผา” ผวาเฮือกเข้ากอดร่างแกร่งเบื้องบน ลมหายใจกระเส่าบอกให้รู้ว่าต้องการอีกฝ่ายเพียงไหน จนมือหยาบต้อง ยกมาลูบพักตร์แล้วกดจูบหนักหน่วงอยู่พักใหญ่ “ข้าอยากให้รังสีเมียข้าขึ้นมาอยู่บนตัวข้าบ้าง” “ฮะ อะไรนะ” เจ้าชายสหัสรังสีเบิกเนตรกว้าง แต่ยังไม่ทันได้โต้ตอบมากไปกว่านั้นภูผาก็ใช้มือจับสะโพกหนั่นแน่นแล้ว พลิกร่างสหัสรังสีขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวหนาของภูผาอย่างรวดเร็ว “อื้มม..” ครางออกมาเมื่ออยู่ในท่านี้แท่งเนื้อร้อนรุ่มยิ่งสอดลึกเข้าไปในช่องทาง ภูผาหัวเราะแผ่วเบาพลางยกมือบิด ไปที่ถันของพระองค์ทั้งสองข้างจนแข็งเป็นไต “นึกเสียว่าผัวคนนี้เป็นม้าของเจ้า อยากจะควบขี่แค่ไหนก็ตามแต่ใจเมียรักเถิด” ภูผาใช้มือประสานใต้ท้ายทอยนอนบนพื้นทรายอย่างสบายอารมณ์ เจ้าชายสหัสรังสีถึงกับกัดพระทนต์แน่น เมื่อภูผาแกล้งวนสะโพกเร่าเร้าจนพระองค์ทนไม่ไหวต้องขยับพระโสณีบ้าง “โอย เสียวสัส...” หอบลึกเมื่อขยับโสณีเป็นวงกลมอยู่บนสะโพกของอีกฝ่ายที่เด้งกายตอบรับให้ส่วนที่สอดลึกกระแทกเข้า จุดสำคัญ เหงื่อกาฬไหลทะลักแม้ในถ้ำจะเย็นชื้น ทรงคว้ามือแกร่งของภูผาขึ้นมาประสานกับหัตถ์ของ พระองค์แล้วดึงอีกฝ่ายให้เด้งตัวขึ้นมากอดรัดฝังเขี้ยวลงที่รอบยอดอกในขณะที่พระองค์ก็กอดไปรอบหัว ของมันให้ยิ่งจมลึกไปกับวรกาย “โอ รังสีเมียข้า ช่างถูกใจข้าเหลือเกิน” เสียงต่ำหนักคำรามอยู่ในคอเมื่อเมียรักเด้งตัวขึ้นลงแอ่นกายเบียดชิดพร้อมเสียงครางกระเส่า ภูผาไม่รอช้า เพราะรู้ว่าทางสวรรค์รอคอยอยู่เบื้องหน้า เด้งเอวสอดลึกรับเมื่อสหัสรังสีกดกายลงมาทั้งเร็วทั้งแรงจนเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น เสียงหอบปะปน ประสานเมื่อกล้ามเนื้อแต่ละฝ่ายบีบเกร็งค้างจนตาลอยไปทั้งคู่ ก่อนที่จะทิ้งตัวลงไปเกลือกกลิ้งกับพื้นทรายอย่างเหนื่อยอ่อนจากสมรภูมิรักที่ยาวนานเกือบค่อนคืน ไม่รู้ว่าเผลอหลับด้วยความอ่อนเพลียไปนานแค่ไหน แต่เจ้าชายสหัสรังสีรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อภูผาใช้ผ้าผืนนุ่ม ชุบน้ำเช็ดทำความสะอาดเนื้อตัวและสวมใส่เสื้อผ้าให้อย่างเช่นในทุกเช้าที่ลืมตาตื่น สหัสรังสีทอดถอน หายใจเมื่อยอมรับว่ารู้สึกดีกับการปรนเปรอของคนเถื่อน ผ่านไปไม่กี่วันกลับเป็นพระองค์ที่หลงไปเป็นทาสใจของโจรป่าที่ไม่เห็นแม้แต่หน้าตาว่าจะโหดเหี้ยม สักเพียงไหน แต่ที่จำได้คือร่างกายกำยำที่ต่างก็สัมผัสไปเสียทุกส่วนกับรสรักเร่าร้อนที่ไม่มีวันลืมลง ทรงทอดเนตรมองเงาในความสลัวพลางเป็นฝ่ายยื่นข้อพระกรให้อีกฝ่ายมัดอย่างเช่นเคย แต่ในวันนี้เจ้า โจรป่ากลับนิ่งงันไม่หยิบเถาวัลย์มาพันธนาการ ซ้ำยังดึงวรกายสูงของสหัสรังสีให้ลุกขึ้นยืนและกุมมือ ให้เดินตาม เจ้าชายสหัสรังสีทรงก้าวพระบาทตามไปเงียบๆ จนกระทั้งถึงปากถ้ำก็ต้องยกหัตถ์ขึ้นบังแสงจ้าจาก ภายนอก เมื่อปรับสภาพกับแสงสว่างได้แล้วก็ถึงกับเอ่ยถามออกไป “หมายความว่าอย่างไร” ร่างสูงหนาเต็มไปด้วยมัดกล้ามหันกลับมาสบตา ใบหน้านั้นยังปิดไว้ด้วยผ้าผืนเก่าเหลือเพียงดวงตา คมกร้าวที่มองมาที่พระองค์อย่างอาลัย “ถึงเวลาที่พระองค์ต้องทรงกลับไปบ้านเมืองแล้ว เจ้าชายสหัสรังสี” ตะลึงลานกับคำกล่าวของโจรป่า หัตถ์ที่ถูกเกาะกุมสะบัดหนี “เจ้ารู้...ว่าข้าเป็นใคร” ดวงตาคมสลดวูบแถมยังเบนหลบ “ใยข้าจะไม่รู้เล่าว่าเมียรักของข้าแท้จริงเป็นใคร” “แต่ในขณะที่เจ้ากลับปิดบังโฉมหน้า แม้กระทั่งวันที่เจ้ากำลังจะเอ่ยลางั้นหรือ ภูผา สุรเสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นพร้อมกับโผกายเข้าหาหวังจะกระชากผืนผ้าที่ปิดบังไว้ แต่ก็ช้ากว่าจอมโจรที่ หลบวูบก่อนจะดึงร่างของสหัสรังสีเข้ามาในอ้อมกอดแล้วจูบหนักผ่านเนื้อผ้า อยู่ๆ อัสสุชลก็ไหลลงมา สหัสรังสีไม่มั่นพระทัยว่าเนื่องด้วยทรงกริ้วหรือน้อยพระทัยกันแน่ แต่เมื่อโจรป่า ถอนริมฝีปากออก ก็ได้แต่ทอดพระเนตรอย่างตัดพ้อ สบตากันพักใหญ่ภูผาก็ตัดใจ เขาคว้าแขนให้สหัสรังสีเดินตามไปที่อาชาพ่วงพีที่เขาผูกบังเหียนรอไว้ใต้ ต้นไม้ใหญ่ สหัสรังสีเชิดพักตร์กระโดดขึ้นบนหลังม้าตัวโตโดยที่มีภูผากระโจนขึ้นตามหลัง ก่อนที่ภูผาจะ บังคับให้ม้าของเขาทะยานออกไป ไม่มีคำพูดใดที่เอ่ยระหว่างนั้นนอกจากสองแขนแกร่งของภูผาที่อยู่ด้านหลังจะโอบล้อมไปรอบวรกายของ เจ้าชายสูงศักดิ์ที่ประทับนิ่งอย่างไว้องค์ ปากก็บอกว่ารัก แต่กลับผลักไสจนไกลห่าง ได้แต่ตัดพ้ออยู่ในพระทัยจนกระทั่งเข้าใกล้เขตเมืองพาราณสี ภูผาก็รั้งบังเหียนให้อาชาลดฝีเท้า “คนที่เจ้าตามหาปลอดภัยดี ข้าจะพาไปส่งในเร็ววันนี้ ส่วนเจ้า...” ภูผาเอื้อมมือไปประคองพักตร์หล่อเหลาของสหัสรังสีให้หันมาสบตา เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหูแผ่วเบา “...ข้ารักเจ้า เมียรักของข้า” แค่วูบเดียวร่างแกร่งก็กระโจนลงจากหลังม้า สหัสรังสีใจหายวูบ ทรงคว้าบังเหียนไว้ในมือแล้วบังคับให้ อาชาหันวนกลับไปก็เห็นเพียงพงไพรหนาทึบ แต่ไอ้โจรป่าหยาบช้าหายลับไปแล้ว “ภูผา.....” ตะโกนอย่างระทดท้อจนเสียงเลือนหายคนที่กระชากดวงหทัยไปก็ไม่กลับคืนมา ดวงหทัยถูกกระชากออกจากร่าง น้ำตาพร่างเต็มดวงหน้าพาใจหาย สุดจะช้ำกล้ำกลืนมิรู้วาย เมื่อความรักกลับกลายมลายพลัน หลงรักคนที่ไม่เห็นแม้ใบหน้า ทั้งชีวาเศร้าสลดระเหหัน แล้วจะรักใครได้อีกไม่มีวัน หัวใจพลันแดดิ้นแทบสิ้นลง บาดแผลที่แผ่นหลังเหลือเพียงร่องรอยสะเก็ด พนามองอย่างพอใจเมื่อจักรธรหายดีแล้ว มือหนาลูบไล้ไป ตามรอยนั้นแล้วจึงค่อยๆ เลื่อนไปทาบที่ไหล่กว้างจนอีกฝ่ายต้องฝืนไหล่ไว้ จักรธรเพียรปฏิเสธไปหลายรอบแต่พนา น้องชายของโจรป่าภูผาที่บัดนี้หายหน้าหายตาไป ก็ยังตามตื๊อ ไม่เลิก จักรธรต้องใช้ขันติอย่างสูงที่จะไม่ยอมทำผิดซ้ำสอง แต่แปลก...ยิ่งเขาปฏิเสธ ดูเหมือนพนาจะยิ่งชอบใจ ดวงตาคู่ที่จักรธรคุ้นเคยแต่นึกไม่ออกว่าเคยพบที่ไหน ก็ยิ่งไหวระริกจนเขาสงสัย “พนา เจ้าเป็นใครกันแน่” ตัดสินใจหันกลับไปเผชิญหน้าแล้วเอ่ยถามตรงไปตรงมา จนอีกฝ่ายชะงักงัน “เราคือพนา” “ไม่ใช่ เจ้าต้องเป็นใครสักคนที่ข้ารู้จัก บอกความจริงมาเถิด” ปากหนาคลี่ยิ้มเล็กน้อย “เราก็ไม่เคยปิดบัง ถามตัวเองดีกว่าว่ามีอะไรมาบังตาบังใจหรือเปล่า” จักรธรเบิกตาขึ้นช้าๆ เมื่อเขาจ้องหน้าอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ ภาพพร่าเลือนของใครบางคนเข้ามาซ้อนทับจน แทบแยกไม่ออก จนเผลอหลุดปากออกมา “ศศลักษณ์” ไม่มีคำตอบจากร่างหนาผิวเข้ม พนาเคลื่อนกายเข้ามาผลักจนจักรธรหงายหลังไปนอนกับพื้นแล้วขึ้นทาบ ทับบดเรียวปากหยักลงไปขบเม้มจนจักรธรหายใจไม่ทัน มือหยาบวางแนบไปตรงหน้าท้องเปลือยเปล่าก่อน เลื่อนลงไปกระตุกชายผ้านุ่งจนหลุดลุ่ย “มั่นใจหรือไง ว่าจำได้จริงๆ หืม...ว่าไงล่ะ” พนาลากปากลงไปตรงราวนมครอบปากดูดดุนจนเปียกชื้น กอบกุมแท่งร้อนอีกฝ่ายไว้ในมือแล้วโยกรั้ง เหมือนเช่นทุกครั้งที่เข้าใกล้ “ศศ...พนา ข้าบอกแล้วว่าข้าจะไม่ทำแบบนั้นกับเจ้า โอ๊ะ...” กลืนน้ำลายเหนียวลงคอเมื่อถูกอีกฝ่ายกระตุ้นหนัก คราวนี้พนาไม่ออมมือเมื่อทั้งรูดทั้งดึงจนอีกฝ่ายเกร็งตัว ค้างปล่อยน้ำคาวขาวขุ่นเปียกชื้นเต็มมือหนาที่กระหยิ่มยิ้มย่องแปลกๆ จักรธรยิ่งงงหนักเมื่อใบหน้าของศศลักษณ์ยิ่งชัดขึ้นจนเขาต้องเพ่งตามอง แต่เมื่อหันกลับมาก็กลายเป็น พนาอีกครั้ง นึกสังหรณ์ใจว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดา เขาคงไม่ได้คิดถึงศศลักษณ์จนหน้ามืดขนาดนั้น “ใครบอกว่าเราอยากให้เจ้าทำแบบนั้นกับเรา เราเปลี่ยนใจแล้ว” ร่างหนาของพนาดึงให้จักรธรนอนคว่ำหน้าจับสองมือของจักรธรไพล่หลังแล้วคว้าผ้านุ่งของจักรธรนั่น แหละมาผูกรั้งจนแน่นหนา จักรธรตกใจดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้ร่างหนาของพนา “จะทำอะไร พนา เอ่อ ศศลักษณ์” เขาตัดสินใจเอ่ยออกไป พนาดึงเสื้อผ้าออกจนหมดเหลือแต่เนื้อตัวเปล่าเปลือยสูงใหญ่พอกับจักรธรลงบดเบียด คางสากวางพาด อยู่ที่ไหล่ ในขณะที่มือร้อนผ่าวลูบไล้บั้นท้ายจนจักรธรขนลุก “ก็ไม่อยากเป็นของเจ้าแล้ว แต่...อยากให้เจ้าเป็นของเรามากกว่า” “เฮ้ย ...จะบ้าหรือไง” มีต่ออีกนิด.......
มีต่ออีกหน่อย............... จักรธรสบถพลางดิ้นพล่านแต่พนาก็ใช้ท่อนแขนกำยำกดลงไปที่แผ่นหลัง ริมฝีปากหยักหนาขบลงที่ซอกคอ ก่อนลากเลื้อยลงมาตามแผ่นหลัง ท่อนขาแข็งแรงเบียดลงตรงหว่างขาของจักรธรให้อ้ากว้างแล้วแทรกตัว ลงไป “อย่านะ น้องพี่ พี่เป็นผัวเจ้านะ” ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจดังแว่วมา จักรธรที่ต้องนอนคว่ำหน้าจะหันมามองก็ลำบากถึงกับตะโกนลั่น “ผัวทำช้ำใจ ก็ต้องแก้แค้นผัวบ้าง” เสียงตอบกลับทำให้จักรธรอ้าปากค้าง ก่อนที่จะตกใจเมื่อช่องทางของเขาถูกปลายนิ้วใหญ่ทะลวงเข้าไป “อ๊า...” จักรธรแอ่นตัวขึ้นด้วยความเสียวซ่านแปลกๆ เจ็บจี๊ดๆ แทรกซึมไปตามกล้ามเนื้อเมื่อช่องทางถูกขยาย เขาถูกท่อนแขนแกร่งล้วงไปใต้เอวแล้วเหนี่ยวขึ้น พนาสอดหมอนเล็กยัดด้วยนุ่นใส่ใต้ท้องจนสะโพกลอยสูง แท่งเนื้อถูกมือสากข้างที่เหลือเข้ากอบกุมโยกรั้งอีกรอบ “อื้อ...อย่าทำอย่างนี้เลยน้องพี่” พยายามห้ามด้วยเสียงกระเส่าเมื่อช่องทางถูกปลายนิ้วทะลวงอยู่หลายนิ้วพร้อมกับด้านหน้าที่บิดเกร็ง เต็มที จนเมื่อร่างกายบิดเกลียวเต็มที่พนาก็ชักมือกลับออกมาแล้วดันสิ่งที่รออยู่แล้วเข้าไปแทนที่ “อ๊ากกกกก” จักรธรเงยหน้าร้องลั่น ทั้งเจ็บทั้งเสียวจนแยกไม่ถูก เขาได้แต่กัดฟันเมื่อพนายืนด้วยเข่าแล้วโยกกายเข้า ออกแบบคนด้อยประสบการณ์ “อืมมม” พนาเองก็อดครางออกมาไม่ได้เมื่อช่องทางคับแน่นของจักรธรตอดรัดจนเขาแทบจะปลดปล่อยออกมาแล้ว เขาสวนเอวเข้าไปเต็มลำ เสียงครางระงมเมื่อเขาซอยถี่ยิบ “โอ๊ะ...” พนาชะงักร่างค้างเมื่อท้องน้อยเกร็งแน่น น้ำคาวอัดฉีดอยู่ในช่องทางของจักรธร ดวงตาเบิกกว้างหอบ หายใจถี่ ก่อนที่เขาจะดึงร่างออกมาแล้วหงายหลังนั่งไปกับพื้นอย่างหมดแรง จักรธรที่มือยังถูกผูกมัดหันไปมองพนา เขาอ้าปากค้างเมื่อภาพที่เห็นคือร่างหนา ผิวดำ หน้าสอบค่อยๆ เปลี่ยนสภาพ กลายเป็นร่างอ้อนแอ้นเปลือยเปล่าที่แก้มเนียนแดงสุกปลั่งไปหมด “ศศลักษณ์ เจ้าจริงๆด้วย” เจ้าชายศศลักษณ์ที่ยังหายใจถี่ยกแขนตัวเองมาดูอย่างคลี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ เมื่อยกนิ้วขึ้นทอดพระเนตรก็ ทรงพบว่าแหวนทองเหลืองหายไปแล้ว “ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้ เจ้าชายน้อย” จักรธรที่ยังมึนงงกับเหตุการณ์เรียกสติพระองค์กลับคืนมา ผ้าที่มัดมืดถูกดึงออกก่อนที่จักรธรจะคว้าร่าง บางมากอดไว้ “ร้ายมากนะ เจ้าชายน้อย ทำพี่เสียเชิงชายได้ลงคอ” ศศลักษณ์ยิ้มเอียงอายอยู่ในวงแขนแกร่ง “ก็ถ้าไม่ทำอย่างนี้ จะลองใจพี่จักรได้อย่างไรว่าจะไม่กระทำผิดอีก” “แล้วใครทำให้เจ้าเป็นแบบนี้” เจ้าชายน้อยทรงเล่าให้ฟังคร่าวๆ เมื่อเข้าใจจักรธรก็ยิ่งกอดรัดแนบอก “พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำผิดอีกแล้ว ว่าแต่...” จักรธรซุกจมูกโด่งลงที่หลังพระกรรณ “เมื่อครู่ชิงเสร็จไปคนเดียวนะ พี่ยังค้างอยู่เห็นไหม” เจ้าชายศศลักษณ์ทำเนตรโตปรางป่อง “น้องก็ทำให้พี่ปล่อยไปแล้วสองรอบนะ” “แต่รอบที่สามพี่ยังอึดอัดอยู่เลย นะ...คนดีของพี่” จักรธรไม่รอช้า เขาจับเจ้าชายศศลักษณ์ให้นั่งคุกเข่า มือแกร่งยกรั้งสะโพกให้เปิดทางกว้างก่อนที่จะดัน แท่งร้อนเข้าไปอย่างรวดเร็ว “อ๊า....พี่จักร” “ศศลักษณ์ของข้า” ผลัดกันครางระงมด้วยความโหยหา ความสุขแล่นวาบทะลักทลายจนพากันกอดก่ายหมดแรงอยู่ในกระโจม เมื่อฟ้าสางจักรธรและศศลักษณ์ออกมาจากกระโจมก็พบว่าโจรป่าคนอื่นได้อันตรธานไปหมดแล้ว เหลือทิ้ง ไว้เพียงม้าหนึ่งตัวกับเสบียงที่ทำให้ทั้งคู่เดินทางกลับสู่พาราณสีได้อย่างปลอดภัย เจ้าชายน้อยโผเข้ากอดพระบิดาและพระมารดาพลางกันแสงด้วยความคิดถึง คราแรกจักรธรถูกจับกุมตัวไว้ แต่เมื่อได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดว่าเป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์แห่งเมืองมิถิลาก็สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคน “หม่อมฉันขอพระราชทานอภัยโทษ แต่หม่อมฉันรักศศลักษณ์ด้วยใจจริงและอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับน้อง ถ้าเสด็จลุงและเสด็จป้าไม่ทรงรังเกียจ” เจ้าชายจักรธรและเจ้าชายศศลักษณ์จูงหัตถ์กันเข้าไปในตำหนักของเจ้าชายสหัสรังสีเพื่อปรับความเข้าใจ คราแรกที่เห็นพักตร์ เจ้าชายศศลักษณ์นึกตกพระทัยที่เห็นพระเชษฐาดูตรอมตรม “หม่อมฉันมาขออภัยที่ล่วงเกิน” เจ้าชายจักรธรกล่าวรับความผิด เจ้าชายสหัสรังสีได้แต่ถอนพระทัย “หม่อมฉันก็มีส่วนผิดที่ทำให้เรื่องเกิดขึ้น แต่ตอนนี้หม่อมฉันไม่ถือความแล้ว ให้เรื่องนั้นมันผ่านไปเถิด” “หม่อมฉันดีใจที่เราเข้าใจกันได้ งานพิธีสยุมภูจะได้เริ่มต้นเสียที” เจ้าชายสหัสรังสีเผือดซีด เมื่อสบเนตร “หม่อมฉันวิวาห์กับน้องจินดาหราไม่ได้” เจ้าชายศศลักษณ์เห็นอาการพระเชษฐาจึงโผเข้าหา “ทำไมหรือพะย่ะค่ะ เกิดอะไรขึ้นกับท่านพี่” พักตร์หล่อเหลาเศร้าสร้อย อัสสุชลอาบเนตรเมื่อก้มมองพระอนุชา “เพราะพี่ก็มีสามีเหมือนที่น้องมีอย่างไรเล่า ศศลักษณ์” ----------------------------------------------------- TBC ------------------------------------------- ตอนหน้าจบแล้วน้า อั้ยย่ะ...ยิ่งแต่ง เรื่องหลังๆนี่ยิ่งยาวเฟื้อย ป.ล. ฝากเรื่องยาวเรื่องใหม่ ความรัก Incest ระหว่างปราบกับปมุต ด้วยนะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43444.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43444.0) :mew3: :mew3:
ปาดเลือดแปบ :m25: :m25: ตอนหน้าก็จบซะแล้วว :z1:
เรื่องนี้มีครบทุกสถานะเบย ^.,^
อ๊ากกกกก จะจบแล้วเหรอเนี่ยยยยยย เสียเลือดไปปริมาณมากจริงๆสำหรับตอนนี้
ตกลงสามีรังสีเป็นใครอะ คงไม่ใช่ท่านอินทร์หรอกใช่มั้ย :z1:
ชิชิ เค้าอยากให้รังสีงอลนานๆเลยยย ยังไม่อยากใหจบเลยยย
ดีกันไปคู่นึงแร้วววว >\\\<
เรียบร้อยไปหนึ่งคู่
:pighaun: เรื่องสั้นชุดนี้แซ่บทุกตอนเลยจริงๆ
องค์อินทร์คือภูผาแน่ๆ อะฮ้าาาา :heaven :heaven :heaven
ภูผาเป็นแค่หัวหน้าโจรป่าจริงอ่ะ ทำไมต้องปิดหน้าด้วย
ภูผาเปนครายยยย
:jul1: :jul1: :jul1: //จมกองเลือด
ภูผาเป็นใครกันแน่เนี่ยยยย เดายากแฮะ
:-[
คู่ของจักรกับศศลักษณ์นี่ไม่เท่าไหร่ แต่คู่ของภูผากับรังสีนี่สิอยากรู้ว่า ภูผาแกต้องการอะไร้ ดูมันทำแล้วทิ้ง ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบ ถ้าจะทิ้งตั้งแต่แรกแล้วจะมากักขังกระทำชำเรากันทำไม
:haun4:
เพราะพี่ก็มีผัวเหมือนน้องไงเล่า ฮ่าๆ
เค้าคือใครหนอสามีของสหัสรังสี :ruready :ruready อยากรู้จังเลย :katai5: :ling1:
:call: :call: :call: :z3: :z3:
ขอร้องคนเขียนเถอะนะ แต่งแล้วลงคืนนี้ได้ไหม ค้างมากเลย
:z1: :katai5:สี :hao6: รออย่างใจจดใจจ่อ
เอาไปเลยค่า เย้ ปราบได้อยู่แล้วว
รอๆๆๆ
แง่วววววว มิใช่พระอินทร์หรอกรึ
เข้ามาแอบอ่านอยู่พักใหญ่ เลยตัดสินใจแสดงตัว
เล่นของสูง โว้วๆๆๆ
กรี๊ดดดด! ค้างงงงงง
รออีกห้าสิบที่เหลือนะขอรับ มาต่อไวไวนะขอรับ อยากรู้ว่าเจ้าโจรป่านี่มันเป็นใครจะแย่อยู่แล้ว :katai1:
ต่อบทที่ 8 นะจ๊ะ ร่างสูงใหญ่ในชุดผ้าสีดำที่ยังปิดบังหน้าตาทอดสายตามองร่างที่หลับใหล ถ้ากษัตริย์แห่งพาราณสี พระเนตรไม่ฝาด พระองค์เห็นแววตาแห่งความห่วงใยฉายออกมาจากดวงตาคมดุคู่นั้นจนต้องแปลก พระทัย วงแขนแกร่งช้อนไปที่ใต้ปฤษฎางค์แล้วยกวรกายของเจ้าชายสหัสรังสีสูงขึ้นโดยที่มีเจ้าชายศศลักษณ์คอย ช่วยเหลือ พระเนตรหวานลอบสบกับโจรป่าราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน ส่วนเจ้าชายจักรธรทอดพระเนตร อย่างไม่มั่นพระทัยนักเมื่อโจรป่าคนนี้ช่างคุ้นตาเสียเหลือเกิน ถ้วยยาสีดำจ่ออยู่ที่โอษฐ์แล้วโจรป่าจึงได้ค่อยๆ กรอกน้ำยาสีดำเข้มข้นให้ไหลลงพระศอของเจ้าชาย สหัสรังสีทีละน้อยจนหมดถ้วย วงแขนนั้นวางร่างของเจ้าชายลงอย่างทะนุถนอมจนพระบิดาต้องขมวดพระ ขนง เพียงชั่วครู่หลังจากนั้นเจ้าชายสหัสรังสีก็เด้งวรกายพรวดขึ้นมาลมหายใจกระชั้นหอบถี่อย่างน่าตกใจ พระมเหสีเอกผู้เป็นพระมารดาถลาร้องห่มร้องไห้มากอดพระโอรสไว้แน่น ก่อนที่เจ้าชายสหัสรังสีจะมี สีพระพักตร์ผะอืดผะอมแล้วโก่งพระศออาเจียนของเหลวสีดำกองใหญ่ออกมาจนเปรอะเปื้อน “เสด็จพี่ เป็นอย่างไรบ้าง” ศศลักษณ์ตรัสถามอย่างห่วงใย สหัสรังสีที่ค่อยๆ ควบคุมพระอัสสาสะได้แล้วเปิดเปลือกเนตรขึ้นช้าๆ พลางทอดพระเนตรทุกคนอย่างงงงัน จนมาหยุดที่ใบหน้าของโจรป่า ดวงตาสองคู่สบกัน คู่หนึ่งมองอย่างห่วงใยและเป็นกังวล ส่วนสายตาอีกคู่หนึ่งมองอย่างตัดพ้อ “ภูผา” สุรเสียงอ่อนระโหยเจ็บช้ำเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้น “ฆ่าข้าให้ตายไปแล้วหนหนึ่ง ใยต้องมาทำให้ข้าฟื้นมาพบกับความเจ็บปวดอีก” ดวงตาดุอ่อนแสงลงเมื่อเอื้อมมือแกร่งมาประคองพระพักตร์ซูบซีด “ข้าขอโทษ” “ใครก็ได้ช่วยบอกข้าทีว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น” สุรเสียงดังลั่นจากกษัตริย์เมืองพาราณสีทำให้ทุกคนได้สติ โจรป่าที่พระองค์เพิ่งทราบนามจากพระโอรสว่า ภูผาทรุดตัวลงนั่งและถวายบังคมงดงาม “หม่อมฉันขอพระราชทานอภัยโทษที่บังอาจล่วงเกินให้พระองค์ทรงขัดเคืองพระทัย แต่หม่อมฉันขอ กราบทูลพระองค์ด้วยความสัตย์จริงว่า หม่อมฉันรักและเทิดทูนเจ้าชายสหัสรังสีเท่ากับชีวิตของหม่อมฉัน” พระบิดายังทรงงงงันกับสิ่งที่ได้ยินจนต้องอ้าโอษฐ์ค้าง “บัดนี้หม่อมฉันได้ช่วยให้เจ้าชายสหัสรังสีปลอดภัยจากผีพรายร้ายกาจแล้ว หม่อมฉันของทวงคำสัญญา จากพระองค์ เจ้าชายสหัสรังสีต้องเป็นของหม่อมฉัน” สิ้นคำนั้น ร่างกายสูงใหญ่ก็ช้อนร่างของเจ้าชายสหัสรังสีอุ้มขึ้นอย่างง่ายดายและวิ่งออกไปจากตำหนัก เจ้าชายศศลักษณ์ตรงเข้าขวางเมื่อพระบิดาเตรียมออกคำสั่งให้จับกุม “เสด็จพ่อ ลูกขอเถอะพะย่ะค่ะ ปล่อยพี่ภูผากับเสด็จพี่สหัสรังสีไปก่อน แล้วเดี๋ยวลูกจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ เสด็จพ่อฟัง” “จะพาไปไหนอีก ปล่อยข้า” เจ้าชายสหัสรังสีพยายามฝืนตัวเมื่อถูกอุ้มมานั่งอยู่บนหลังม้าโดยมีภูผานั่งซ้อนอยู่เบื้องหลัง ภูผาเตรียมการมาแล้วอย่างดี เมื่ออุ้มพระองค์ออกมาโดยไม่มีใครกล้าแตะต้องเพราะรู้ว่าโจรป่าภูผาคือ ผู้กล้าปราบผีพรายได้สำเร็จ จนมาถึงนอกวังก็พบกับลูกน้องโจรที่เตรียมอาชาพ่วงพีรอท่าอยู่แล้ว ภูผากดริมฝีปากจูบหนักที่ขมับ แม้จะผ่านเนื้อผ้าแต่ก็ทำให้เจ้าชายสหัสรังสีร่างกายอ่อนยวบแต่ก็ต้องฝืนไว้ ด้วยทิฐิมานะ “ทิ้งข้าแล้วก็ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกันอีก” “รังสี ข้าขอโทษ” เสียงนั้นอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนในขณะที่ภูผาบังคับม้าให้โจนทะยานไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว แขนแกร่งที่โอบล้อมรอบกายบีบกระชับกอดรัดจนเจ้าชายสหัสรังสีเริ่มพระทัยอ่อนแต่ก็ยังฝืนดื้อดึงไว้ “ไม่ยกโทษให้โว้ย รู้ไหมว่ามันเจ็บแค่ไหน” “รู้สิ ก็เจ็บไม่แพ้กันหรอก” แขนแกร่งสอดเข้าที่เอวแล้วรั้งให้สหัสรังสีเอนกายแนบแผ่นหลังไปกับอกหนา สหัสรังสีอัสสุชลรื้นฉ่ำ ดวงเนตร “ไอ้บ้า ก็รู้ว่าเจ็บแล้วจะทำอย่างนี้ทำไม” “สำนึกตัวได้ว่าเป็นแค่โจรป่า หาได้คู่ควรกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ไม่” เจ้าชายสหัสรังสีสบถลั่นพลางกระแทกศอกเข้าใส่คนเบื้องหลังจนจุก “รู้ว่าไม่คู่ควรแล้วมึงจับกูไปปล้ำทำไมตั้งห้าวันห้าคืน ไอ้โจรชั่ว” “อย่ารุนแรงกับผัวสิ” เสียงภูผาหยอกเย้าพลางเบียดใบหน้ามาแนบอยู่ตรงแก้ม “แค่สบตาแวบเดียวก็หลงรักจนห้ามใจไม่อยู่ อยากเป็นเจ้าของร่างกายนี้” “อ๊ะ” เจ้าชายสหัสรังสีอุทานเมื่อมือที่กอดอยู่ตรงเอวเลื่อนลงไปกุมที่จุดอ่อนไหวแล้วบีบเบาๆ ทั้งที่ยังนั่งอยู่บน หลังม้า พยายามปัดป้องมือหยาบให้หลุดออกแต่เจ้าของมือก็ยังดื้อแถมยังนวดเฟ้นจนจุดอ่อนไหวตอบรับ ด้วยการแข็งขืนขึ้นมา -------------------------------------------- TBC ---------------------------------------- ฮือออ จบในตอนนี้ตอนเดียวไม่ลงจริงๆ มันยาวอ่ะ บทอัศจรรย์ก็ยังไม่มีเบย ขออีกบทนะ คราวนี้จบแน่ ภายในราตรีอันดึกสงัดนี้แหละ จะปั่นจนไฟสวาทลุกเบยยยย
ตัดจบได้แบบ กรี๊ดดดดดดดดดดด :ling1: :ling1: :z6:
อืม ยังคงลุ้นอยู่ว่าภูผา แท้จริงแล้วเป็นใคร จากเบาะแสบอกไว้ว่าจักรธรรู้สึกคุ้นตา หรือว่าจะเป็นคนที่จักรธรรู้จักอ่ะ
เราจะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ อย่าปล่อยให้มันค้างนานนะคนเขียนนน
บนหลังม้าดีมั้ย ฮ่าๆ
ตอนหน้าคงจะประมาณนี้ :pighaun:
ขอไปเตรียมทิชชู่่สัก7แพ็ค
รอค่ะรอ
แบบเจอทีบีซีนี่แทบจะกรีดร้อง :pighaun:
รักสองเมือง บทที่ “ภูผาจะขี่ม้าก็ขี่ไป อย่าทำอย่างนี้สิ” เสียงสั่นเมื่อสหัสรังสีเริ่มควบคุมตนเองไม่อยู่ไปกับการกระทำของภูผา “ก็คิดถึงเมียรัก อย่าบอกนะว่าเจ้าก็ไม่ได้คิดถึงรสมือของข้า” ว่าแล้วก็ยิ่งกำเริบล้วงมือสากเข้าไปในผ้านุ่งจนคว้าแก่นกายของเจ้าชายไว้ในอุ้งมือพลางโยกรั้งอย่าง คุ้นเคย สหัสรังสีผวาหอบทิ้งตัวเอนกายพิงไปกับอกแกร่ง สองมือวางอยู่บนต้นขาแข็งที่แนบชิด มือร้อนยิ่ง สาวเร็วรี่ไม่รั้งรอจนน้ำคาวไหลพุ่งเปียกมือ “เจ้ามันบ้า ลูกน้องควบม้าตามหลังก็ยังทำได้ หน้าด้าน” สหัสรังสีพ่นเสียงด่าทอทั้งที่ยังหอบถี่ ได้ยินเสียงหัวเราะหึหึอยู่ใกล้หูนี่เอง “พวกมันไม่มองหรอกน่า ใครมองจะจับเชือดทิ้ง” เสียงแหบพร่าตอบกลับ มือร้อนที่กอบกุมท่อนเนื้อชื้นยังไม่ยอมลดราวาศอกเมื่อมันเลื่อนลึกเข้าไปจนถึง ช่องทางเบื้องล่างแล้วใช้นิ้วสอดลึกเข้าไป “ภูผา” สหัสรังสีร้องลั่นเกร็งตัวรับนิ้วจนเสียววูบ ภูผาปล่อยมือข้างที่จับบังเหียนชั่วขณะเพื่อคว้ามือของสหัสรังสี ให้อ้อมมาล้วงเข้าไปกุมที่ท่อนเนื้อใหญ่โตของเขาเช่นกัน “จัดการสิเมียรัก ปากร้ายแต่ใจรักใช่ไหม จัดการข้าให้สมกับที่เจ้าคิดถึง” ปลายนิ้วในช่องทางวนคว้างสหัสรังสีต้องยกสะโพกสูงตอบรับ อาชายังคงเคลื่อนที่เร็วรี่ ยิ่งควบเร็ว บังเหียนม้าก็ยิ่งกระแทกกระทั้นให้ปลายนิ้วสอดลึกจนสุดข้อ “อื้ม ดีมากรังสี อย่างนั้นแหละ” ยิ่งเสียว มือที่กอบกุมท่อนเนื้อร้อนของคนเบื้องหลังก็ยิ่งโยกรั้งเข้าจังหวะม้าควบ ภูผาเกยคางลงกับไหล่ ของสหัสรังสีเสียงลมหายใจกระเส่าดังอยู่ข้างหูยิ่งปลุกอารมณ์ของสหัสรังสีให้ลุกโหม “อืออออ ภูผา ข้าอยากกก” ส่งเสียงครางออกมาแม้จะอับอายแต่ยิ่งปลายนิ้วกระแทกจุดกระสัน สหัสรังสีก็ต้องการจนลำคอแห้งผาก “นั่นแหละคือสิ่งที่ข้าอยากได้ยิน” เสียงกระเส่าไม่แพ้กันตอบรับ ภูผาดึงมือออกจากช่องทางแล้วโอบไปรอบเอว รั้งกายให้สหัสรังสียกสะโพก สูงมานั่งอยู่บนหน้าขาแข็งแรงของเขา ดึงผ้านุ่งลงแค่นิดเดียวท่อนเนื้อร้อนของเขาก็จ่ออยู่กับประตูสวรรค์ สหัสรังสีกดสะโพกลงช้าๆ อย่างรู้งาน เจ้าชายสูงศักดิ์เงยหน้าเป่าลมออกจากปากเมื่อแก่นกายเบื้องล่าง แทงลึกเข้าไปพรวดเดียวเต็มข้อ “ตอดแน่นจริงเมียข้า คงเพราะห่างหายจากผัวไปนานใช่ไหม” ภูผาครางลึกอย่างได้ใจเมื่อช่องทางนั้นบีบรัดจนร้อนรุ่ม “อา ภูผา ข้าเสียว” สหัสรังสีร้องลั่นเมื่อแก่นกายแทงลึกจนแทบจุก เอวสอบเด้งขึ้นเมื่อม้ากระโดดและเมื่อฝีเท้าม้ากระแทก พื้นดินแท่งเนื้อก็ยิ่งกระแทกกระทั้นจนหายใจแทบไม่ทัน ท่อนขาเกี่ยวกระหวัดพันแน่นอยู่ข้างลำตัวม้า สหัสรังสีแอ่นกายอย่างเสียวซ่านพ่นเสียงครางไม่หยุดปาก ท่อนแขนพาดไปด้านหลังจับยึดเอวหนาของภูผาไว้แน่น ในขณะที่มือข้างหนึ่งของภูผาล้วงลึกชอนไชเข้าไป บีบเค้นที่ยอดอกจนเม็ดเล็กแข็งเป็นไตสู้มือ ภูผาเองก็แทบจะบังคับม้าไม่ได้ช่องทางของสหัสรังสีตอดรัดจนหน้าท้องเขาบิดเกร็ง สหัสรังสีกดสะโพก เข้าจังหวะม้าควบจนเขาต้องกัดฟันแน่น “ภูผา อื้มม ไม่ไหวแล้วโว้ย มันใกล้แล้ว” ภูผารู้ เขาเองก็กระสันเต็มที มือที่เล่นอยู่ตรงหน้าอกนุ่มมือเลื่อนต่ำไปที่แก่นกายของสหัสรังสีที่พองฟู ไม่แพ้กันแล้วโยกขึ้นลงจนสหัสรังสีร้องลั่น “อ๊า” กล้ามเนื้อเกร็งจนร่างแทบแหลก สหัสรังสียกสะโพกกระแทกขึ้นลงอยู่บนหน้าขาของภูผาที่นั่งอยู่บนอานม้า สะโพกร้อนหมุนวนเบียดคลึงจนกล้ามเนื้อกระตุก “ภูผา “รังสี” หัวสมองแทบระเบิดเมื่อต่างก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน สหัสรังสีหมดแรงจนต้องพิงกายไปกับแผ่นอก แกร่ง ภูผาเองก็หายใจหอบหนักเมื่อฉีดอัดน้ำรักอยู่ในช่องทางสวรรค์จนแทบล้นทะลัก “เจ้านี่มันสุดยอดจริงๆ รังสี รังสี อ้าว หลับไปแล้ว” ภูผาส่ายหน้าอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นหน้าตาหล่อเหลาหลับตาพริ้มอยู่กับบ่ากว้างของเขา อดใจไม่ไหวที่จะจูบ ไปที่แก้มขาวอีกครั้งแล้วจึงใช้ส้นเท้ากระทุ้งสีข้างม้าให้ยิ่งควบตรงไปข้างหน้าโดยไม่หยุดพัก เปลือกเนตรขยับช้าๆ เจ้าชายสหัสรังสีกะพริบตาขับไล่ความง่วงงุน แล้วจึงยันกายลุกนั่งอย่างงงงัน ที่นี่คือที่ไหน คำถามแรกเมื่อทอดพระเนตรไปทั่ว จึงได้รู้ว่าพระองค์กำลังนอนอยู่บนที่นอนนุ่มในห้องกว้าง หย่อนบาทลงจากเตียง ก้าวสำรวจห้องที่สร้างจากไม้ต้นใหญ่ขัดมันงดงาม และเครื่องเรือน ทั้งหลายก็ล้วนมาจากไม้ทั้งสิ้น ก้มพักตร์มององค์เองก็เห็นสวมอาภรณ์แปลกตาที่ไม่เคยส่วมใส่ เบาสบายแต่ก็งดงามมีเอกลักษณ์จนยิ่ง สงสัยหนักขึ้นไปอีก จำได้ว่าภูผาไปพาตัวมาจากพระราชวัง สถานที่ที่สมควรจะตื่นมาพานพบน่าจะเป็นกลางไพรกว้างที่มิใช่ สถานที่แบบนี้ เจ้าชายสหัสรังสีทนสงสัยไม่ได้ จึงได้ก้าวพระบาทไปที่ประตูไม้แผ่นใหญ่และเปิดมันออก ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกไปก็ต้องอ้าโอษฐ์ค้างเมื่อเห็นร่างสูงของใครบางคนยืนขวางทางออกไว้ หล่อ ไม่รู้จะอธิบายลักษณะของคนตรงหน้าอย่างใดนอกจากคำนั้น กับเรือนกายสูงใหญ่ที่มองออกว่าซ่อน กล้ามเนื้อเป็นมัดไว้ภายใต้อาภรณ์ที่ไม่ต่างจากพระองค์ คิ้วเข้มดำจมูกโด่งรั้นอย่างคนเอาแต่ใจ ริมฝีปาก หยักหนาแต่กลับดูดีเมื่อทั้งหมดรวมอยู่บนใบหน้าสี่เหลี่ยมนิดๆ กับผิวสีแทนคร้ามแดด ยิ่งมองยิ่งหัวใจเต้น “ตื่นแล้วหรือ” “เจ้าเป็นใคร” ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มมองเห็นฟันขาวทำให้ใบหน้านั้นยิ่งสว่างไสวจนสหัสรังสีตาลาย ร่างสูงที่สูงกว่าเจ้าชายสหัสรังสีก้าวเข้ามา ส่งผลให้เจ้าชายสหัสรังสีต้องก้าวถอยหลังหนีอย่างไม่มั่นพระทัย “จำข้าไม่ได้หรือ น่าน้อยใจเสียจริง ลองมองตาข้าสิรังสี” ปลายเสียงที่ทอดยาวอย่างอ่อนโยนทำให้ดวงหทัยเต้นวูบวาบอย่างประหลาด เจ้าชายสหัสรังสีจ้องเข้าไป ในดวงตาคู่นั้นก่อนที่จะสะดุ้งวาบ “ภูผา “พะย่ะค่ะ เจ้าชาย” ยิ้มล้อเลียนที่ส่งมาทำให้สหัสรังสีพักตร์ร้อนเห่อ เพราะไม่นึกว่าภายใต้ผืนผ้าที่เคยปกปิด จะซ่อนเร้นใบหน้า คมเข้มขนาดนี้ไว้ “เจ้าเป็นใครกันแน่ แล้วที่นี่คือที่ไหน” ภูผาส่งยิ้มบาดพระทัยมาอีกครั้งก่อนที่จะก้าวเข้ามาชิดพลางใช้มือแกร่งโอบบั้นพระเอวมาเคียงใกล้บังคับ ให้ก้าวพระบาทตามร่างสูงออกไปนอกห้อง สหัสรังสีอ้าโอษฐ์ค้างเมื่อก้าวไปตามเรือนไม้หลังใหญ่แม้จะไม่ได้เรืองรองดุจพระราชวังของพระองค์ แต่ก็ งดงามไม่แพ้กัน และเมื่อมีผู้คนที่แต่งกายด้วยรูปทรงคล้ายกันเดินผ่าน ทุกคนก็จะก้มศีรษะให้กับภูผาอย่าง เคารพ ภูผาพาพระองค์มาที่ระเบียงกว้างด้านบน เมื่ออยู่ที่จุดนี้จึงได้รู้ว่าเรือนไม้สร้างอยู่บนยอดเขาสูง มีบ้านเรือน ที่สร้างด้วยไม้สร้างต่ำลงไปเบื้องล่าง แสงอรุณพาดเรืองรองอยู่ที่ขอบฟ้า นี่พระองค์หลับไปจนกระทั่งเช้าของอีกวันหนึ่งเลยงั้นหรือ “เมื่อไหร่จะตอบข้า ภูผา” ทรงเอ่ยเสียงเข้มใส่จนภูผาต้องเอื้อมมือมาบีบนาสิกของพระองค์อย่างเอ็นดู “แคว้นเวสาลี คือแคว้นเล็กๆ ที่อยู่ติดชายแดนทิศหรดีของพาราณสีของเจ้าไงล่ะ” เสียงเข้มตอบให้คลายสงสัย “เราเป็นเมืองเล็กๆ ที่ปกครองกันแบบพ่อปกครองลูก นอกจากป่าไม้และแร่ธาตุแคว้นเวสาลีก็ไม่มีอย่างอื่น หรอกนะ” “ไม้และแร่ธาตุ นั่นเป็นสิ่งที่ใครๆ ก็ต้องการ” เจ้าชายสหัสรังสีพึมพำเบาๆ “ใช่ และนั่นทำให้พวกเราต้องป้องกันแคว้นโดยการตระเวนระวังภัยอยู่ในป่า” เจ้าชายสหัสรังสีหันขวับมาทอดพระเนตรอย่างเอาเรื่อง “เจ้าไม่ใช่โจรป่า” “ถ้าเจ้าชอบให้ข้าเป็นโจร ข้าก็จะเป็น” “ภูผา อย่าโยกโย้” “ก็ได้” ภูผาถอนหายใจแต่แววตาคมกลับแพรวพราวจนเจ้าชายสหัสรังสีชักไม่กล้าสบตา “ข้าเป็นคนดูแลแคว้นเวสาลี” อยากจะชกหน้าหล่อให้ล้มคว่ำ แต่สหัสรังสีทำได้แค่สะบัดหน้าหนี เป็นถึงเจ้าแคว้นเวสาลีแต่กลับทำตัวเป็นโจรป่า “อย่าโกรธข้าเลย มันจำเป็น” ภูผาดึงวรกายมาสวมกอดและพรมจูบไปทั่วพักตร์ สหัสรังสีที่ขัดขืนในช่วงแรกจึงต้องปล่อยให้ภูผาระดมจูบ อย่างอ่อนใจ “แล้วทำไมเจ้าไปพบเราในป่าได้” ข้าลาดตระเวนไปพบกับชายหนุ่มผู้หนึ่งก็รู้สึกถูกชะตา คุยกันจนถูกคอจึงได้รู้ว่าเป็นเจ้าชายน้อยแห่ง พาราณสี” แล้วภูผาก็เล่าให้พระองค์ฟังถึงเรื่องราวของเจ้าชายศศลักษณ์ “ข้าสาบานเป็นพี่น้องกับศศลักษณ์ และให้การช่วยเหลือให้เขาได้อยู่ใกล้ชิดกับเจ้าชายจักรธรเพื่อพิสูจน์ ความรัก จนกระทั่งวันหนึ่งควบม้าไปพบกับเจ้าและทหาร ข้าก็รู้ว่าพวกเจ้าหาใช่ชาวบ้านธรรมดา และแค่แวบแรกที่สบตาข้าก็หลงรักเจ้าจนอดใจไม่อยู่” ภูผาประคองพักตร์ของเจ้าชายสหัสรังสีและแนบปากลงกับโอษฐ์ ดูดเม้มจนพอใจถึงได้ยอมปล่อย “หลังจากนั้นข้ากลับไปหาศศลักษณ์จึงได้รู้ว่าเจ้าคือพระราชโอรสพระองค์โตที่ต้องสืบเชื้อสายกษัตริย์ นับประสาอะไรกับข้าที่เป็นแค่เจ้าของแคว้นเล็กๆ ที่ป่าเถื่อนแบบนี้ ข้าจึงตัดใจพาเจ้ากลับเมือง” “โดยไม่ได้นึกถึงใจข้าสักนิด” เจ้าชายทรงตัดพ้อ ภูผารีบประกบปากจูบปลอบโยนอีกครั้ง “ขอโทษแล้วไง ข้าเองก็ไม่นึกว่าจะเจ็บปวดได้ขนาดนั้นจนนึกจะบุกไปชิงตัวเจ้าก็หลายครั้ง พอได้ยินว่าเจ้า ถูกอิทธิฤทธิ์ผีพรายข้าจึงร้อนใจไปช่วย” “อืม เจ้าเก่งนะที่ปราบมันได้” “ผู้ชายแคว้นเวสาลีวิชาอาคมเกือบทุกคน เพราะเราต้องป้องกันตัวเองอยู่ในป่า สารภาพขนาดนี้แล้วยกโทษ ให้ข้าได้หรือยัง เมียรัก” “ไม่มีทางโว้ยยังเจ็บใจอยู่เลย อ๊ะ” คำพูดถูกปิดลงด้วยเรียวปากของภูผาอีกครั้ง คราวนี้ลิ้นชื้นถือโอกาสสอดลึกเข้าไปเกี่ยวกระหวัดหาความ หวานอย่างโหยหาจนเจ้าชายสหัสรังสีแทบขาดใจ ภูผาโอบกอดสหัสรังสีไม่ยอมปล่อยเมื่อชี้ชวนให้ทอดพระเนตรดวงไฟลูกโตที่กำลังทอแสงงามอยู่ที่ตีนฟ้า “ดูนั่นสิ พระอาทิตย์กอดอยู่กับยอดเขาสูง แล้วเจ้าล่ะรังสี จะมาเป็นพระอาทิตย์ที่อยู่เคียงข้างภูเขาอย่างข้า ไม่ได้เทียวหรือ” เจ้าชายสหัสรังสีสบตาคมคู่นั้น ดวงหทัยอ่อนยวบ จะปฏิเสธไปใยว่าไม่ได้รัก เมื่อต้องเจ็บปวดทั้งสองฝ่ายในขณะที่แยกจากกัน โอษฐ์งามคลี่ยิ้มกว้างก่อนที่จะสอดแขนกอดร่างสูงแล้วซบพักตร์ลงไปกับอกกว้าง เจ้าชายศศลักษณ์ทรงแย้มสรวลไปกับงานสยุมภูของเจ้าหญิงจินดาหราพระขนิษฐาของเจ้าชายจักรธร เมื่อเดินทางกลับไปถึงเมืองมิถิลาเจ้าชายจักรธรเพิ่งได้รู้ว่า พระขนิษฐาแอบรักใคร่และลอบมีความสัมพันธ์ กับราชองครักษ์รูปงามที่เป็นสหายของเจ้าชายจักรธรเอง เจ้าชายทรงกริ้วในช่วงแรก เพราะอุตส่าห์ฝากฝังพระขนิษฐาให้พระสหายดูแล แต่ก็ไม่นึกว่าจะดูแลกันจน เลยเถิดถึงกับเจ้าหญิงจินดาหราทรงตั้งพระครรภ์อ่อนๆแล้วเมื่อเจ้าชายจักรธรกลับไปพร้อมเจ้าชาย ศศลักษณ์ และยังดีที่ว่าราชองครักษ์หนุ่มเป็นบุตรชายขุนนางที่เป็นพระสหายของพระบิดาอีกด้วย พระบิดาจึงทรง อนุญาตจัดพิธีสยุมภูให้ ส่วนเจ้าชายสหัสรังสีนั้น พระบิดาของพระองค์กว่าจะยินยอมให้ครองรักกับภูผาก็ต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่ จะทำพระทัยยอมรับได้ เพราะยังทรงเคืองที่ภูผามาชิงตัวเจ้าชายไปต่อหน้าแต่เมื่อเจ้าชายศศลักษณ์เล่า เรื่องทุกอย่างให้ฟัง พระบิดาจึงได้เข้าใจ เรื่องวุ่นวายจบลงแล้ว แต่พระองค์ก็ยังวุ่นวายไม่เลิกกับเจ้าชายจักรธร “อื้อ เสด็จพี่ น้องเสียวมาก” “อา ศศลักษณ์ของพี่ช่างงดงามไปทุกส่วนจริงๆ” “เสด็จพี่ ตรงนั้น น้องของอีกครั้งเถอะ” “โอ้ น้องพี่อย่าบีบคั้นพี่นักเลย พี่จะแตกแล้ว” เสียงรำพันสลับกับเสียงครางที่มีตลอดทั้งคืนดูดพลังไปจากเจ้าชายน้อยจนหมดสิ้น “ข้ารักเจ้าเหลือเกิน พระจันทร์น้อยของข้า” “น้องก็รักเสด็จพี่เหลือเกิน” “โอย รักกันจนหย็องกรอดจะเป็นตากุ้งยิงอยู่แล้ว” โครงกระดูกบ่นพึมพำเมื่อโผล่หัวอยู่ที่หน้าต่างพลางหัวเราะคิกคักกับบทอัศจรรย์ในค่ำคืนนี้ สิ่งไหนจะงดงามเท่าความรัก จิตประจักษ์รักนี้ไม่มีแหนง รักมั่นคงตรงจิตไม่เปลี่ยนแปลง ใครแทรกแซงก็มิอาจพังทลาย รักจวบจนสุริยาจันทราลับ โลกสดับรับฟังดังใจหมาย รักนี้จะยังอยู่ไม่เสื่อมคลาย ตราบชีพวายจะรักมั่นนิรันดร ------------------------------------------------- กรี๊ดดด จบจนได้ เรื่องนี้เป็นอะไรที่โหดมาก ศัพท์ก็ยาก แต่งกลอนไม่เก่งก็ยังแถจะแต่ง ชอบหรือไม่ชอบก็เม้นท์บอกกันบ้างนะคะ เรื่องหน้าขอเบาๆ ใสๆ แบบตอนเดียวจบจะได้ป่าวว้า โหวตโพลให้มั่งนะ คนแต่งอยากรู้คร่า
ภูผาไม่ค่อยเลยนะนั่น
อยากได้แบบพระเอกพิการ 55+ (เกี่ยว)
เป็นเจ้าเมืองนี่เองงง แบบว่าแซ่บมากทีเดียวเชียว
อยากจะกดโหวตแต่ตัดใจไม่ลง เลือกพี่เสียดายน้อยมันทุกเรื่องเลย ชอบหมดอ่าาาา :m25:
อ่า บนหลังม้าเลยเหรอ ภูผาจะหื่นแล้วก็เชี่ยวไปรึเปล่า 55
คึคึ บนหลังม้าจริงๆ ด้วย
แฮปปี้เอ็นดิ้งงงง
:heaven
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
:pighaun: แอดวานนมากเจ้าชายกับภูผาท่ายากไม่พอ On Horse หลังม้าอีกต่างหาก :jul1:
กรี๊ดเเเเเเ >\\\\\<♡
บนหลังม้า........ :jul1:
อ่านจนเหนื่อย :pighaun: ขอบคุณครับ
:mew1:
เอาจริง..... มันมีด้วยหรอตอนใสๆอ้ะ? ฮ๋าๆๆๆ แค่ชื่อกระทู้ก็จัดไปละ X-theme อู้วววววววววววววววววววววว
นับถือคนแต่งจริงๆ ใช้ภาษาในการแต่งได้ดีลื่นไหลไม่มีสะดุดเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่แต่งให้อ่านนะคะ :L2:
เลือกไม่ถูกเลยรักพี่เสียดายน้อง ลุง ป้า น้า อา :laugh: :laugh:
ผมกำลังจะกลับบ้าน บทที่ “เหลือแต่แถวสุดท้ายแล้วครับน้อง” “อะไรกันพี่ ไม่ใช่วันศุกร์เสียหน่อยทำไมเต็มเร็วอ่ะ เที่ยวอื่นยังมีหรือเปล่า” “เหลือเที่ยวนี้แหละ วีไอพี 32ที่นั่ง สบายนะน้อง ที่นั่งกว้างเชียวแต่ละแถวก็ห่างกันวางเท้าสบายมีปุ่มนวด หลังด้วยนะ รับรองน้องหลับได้เต็มตื่นไม่มีเมื่อยขบแน่ๆ เที่ยวอื่นเต็มก่อนหน้าไปแล้ว ตกลงซื้อป่าว อีกครึ่ง ชั่วโมงรถจะออกแล้ว” “ก็ได้ ที่เดียวครับ” ไม่ใช่เพราะโฆษณาชวนเชื่อหรอกแต่มันเป็นเพราะผมอยากจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ผมจึงได้ตอบตกลง ชายร่างท้วมที่นั่งอยู่ในคอกสี่เหลี่ยมสำหรับขายตั๋วรถโดยสารผลุบหน้าเข้าไปอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ไม่นาน ผมก็ได้ตั๋วรถโดยสารมาหนึ่งใบ “แถวสุดท้ายขวามือริมหน้าต่างนะครับ รถออกห้าโมงเย็นจะไปถึงเชียงรายตอนเจ็ดโมงพรุ่งนี้ ขอบคุณ คร้าบ” ผมเดินออกมาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้รอผู้โดยสาร ยกเป้ใส่เสื้อผ้ามาวางไว้บนตักแล้วก้มหน้าซบมันอย่างหมด แรงกับปัญหาชีวิตที่ถาโถมมาพร้อมกันทั้งเรื่องงานและความรัก ขอบตาชื้นร้อนผ่าวจนไม่กล้าเงยหน้ามา มองผู้คนที่เดินผ่านไปมา “ทำไมล่ะน้ำ ผมทำผิดอะไร ทำไมน้ำถึงได้เลิกรักผมง่ายดายขนาดนี้” ผมตะโกนถามผู้หญิงที่ผมรักขณะที่เรากำลังถกเถียงกันอยู่ในห้องพักของพนักงานที่ผมอาศัยอยู่ ลำคอ ของผมแห้งผากเมื่อจ้องหน้าหญิงสาวสวยสะดุดตาซ่อนเรือนร่างอยู่ในอาภรณ์เข้ารูปที่กำลังยืนกอดอกจ้อง หน้าผมตอบด้วยสีหน้าละเหี่ยใจ “ชินไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แต่เป็นเพราะไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นมาเลยมากกว่า” น้ำพูดออกมา “ผู้หญิงน่ะต้องการความมั่นคงในชีวิต ไม่มีใครทนกับคนที่อยู่ไปวันๆ อย่างไร้อนาคตหรอก” “ผมไม่ได้อยู่ไปวันๆนะ” ผมเถียงกลับ “ผมก็มีงานทำ เป็นวิศวะโรงงานอยู่นี่ไง เงินเดือนที่ได้มาผมก็เก็บออมเอาไว้ในวันแต่งงานของเราไงน้ำ” เสียงแหบของผมเรียกร่องรอยเสียใจในแววตาของน้ำแวบหนึ่ง แวบเดียวจริงๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นดวงตา แน่วแน่ของคนที่ตัดสินใจแล้ว “น้ำถามชินหน่อย ตั้งแต่ชินมาทำงานที่นี่สามปี ชินก้าวหน้าขึ้นจากเดิมบ้างไหมนอกจากเป็นวิศวะธรรมดา ชินลองดูคนอื่นที่เขาเข้ามาพร้อมชินสิ อย่างเดชไง ชินเห็นไหม เดชเขาก้าวหน้าจนจะได้เป็นผู้จัดการแล้ว” “ไอ้คนที่แย่งผลงานคนอื่นมาเป็นของตัวเอง น้ำจะเรียกมันว่าทำงานก้าวหน้าได้ไง รู้หรือเปล่าว่าไอ้เดชมัน เหยียบหัวคนอื่นมากี่คน” รวมทั้งผมด้วยที่ถูกมันเหยียบหัวแย่งผลงานไปโชว์จนเจ้าของชื่นชม ทั้งที่มันเป็นชิ้นงานที่ผมและเพื่อน คนอื่นช่วยสร้างกันมา และมันก็ทำให้ผมถูกตำหนิเรื่องความเฉื่อยชา แต่ผมเพิ่งรู้ว่า ผู้หญิงอย่างน้ำก็ชื่นชมมันไม่แพ้เจ้าของกิจการ น้ำถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายที่ดูท่าทางว่าผมจะไม่ได้เข้าใจเธอง่ายๆ “สรุปว่าน้ำต้องการอนาคตที่ดีกว่าคบกับชิน ที่ผ่านมาน้ำขอบคุณละกันที่ชินก็ทำให้น้ำมีความสุขอยู่บ้าง โชคดีนะชิน” ร่างเพรียวที่ผมเคยกกกอดไว้ยามค่ำคืนเปิดประตูและก้าวจากไป ผมยังตะโกนเรียกชื่อเธอพร้อมกับวิ่งตาม ไปนอกห้อง ไปเกาะอยู่ที่ขอบระเบียงทางเดินเพื่อที่จะเห็นว่าน้ำก้าวลงจากบันไดชั้นสองของหอพักตรงไป ยังรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่ด้านล่าง รถยนต์คันหรูที่มีไอ้เดชยืนพิงและสูบบุหรี่พ่นปุ๋ยๆ แถมยังเงยหน้ามามองผมพร้อมกับเลิกคิ้วและรอยยิ้ม หยัน ก่อนที่มันจะเปิดประตูให้น้ำเข้าไปนั่งชูคอและขับออกไปจากหอพัก ผมก้าวกลับเข้าไปในห้องพิงตัวกับประตูทรุดนั่งอย่างหมดแรง ปล่อยให้น้ำตาของคนอกหักไหลเป็นทาง จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมจึงได้ซมซานไปคว้ามัน “แม่” ผมสะอื้นกับปลายทางที่ตกใจเมื่อได้ยินเสียงของผม ผมเล่าให้แม่ฟังอย่างไม่ปิดบังจนแม่เศร้าตามไปด้วย “ช่างมันเต๊อะ” แม่ปลอบผม “ถ้ายะก๋านทางนั้นแล้วมันอิดขนาด ก็ปิ๊กบ้านเฮา” (ถ้าทำงานทางนั้นแล้วเหนื่อยมาก ก็กลับบ้านเรา) “ส่วนแม่ญิงแถวนี้มีปะเลอะ ขี้คร้านจะวิ่งหาสู” คำพูดของแม่ทำให้ผมตัดสินใจยื่นใบลาออกและจำหน่ายจ่ายแจกข้าวของในหอพักอย่างรวดเร็ว เพื่อวันนี้ วันที่ผมจะเดินทางกลับบ้าน ผมหยิบตั๋วรถโดยสารขึ้นมาดู ระยอง-เชียงราย หวังว่าการเดินทาง 14 ชั่วโมงเพื่อกลับบ้านของผมจะเป็นไปโดยสวัสดิภาพ รอจนนาทีสุดท้ายผมถึงจะขึ้นรถเพราะรู้ว่ามันเป็นการเดินทางที่ยาวนาน ผมขี้เกียจไปนั่งงอขาอยู่บนนั้น แต่จะว่าไปก็ไม่เคยขึ้นรถวีไอพีเหมือนกันนะเคยขึ้นแต่ปรับอากาศธรรมดา พอขึ้นไปถึงได้รู้ว่าด้านในมันดู ดีกว่าจริงๆ กับภาพเก้าอี้แออัดคุ้นตาแต่กับรถคันนี้มันโล่งกว่า ก็แหงล่ะ มันวีไอพีนี่ ส่งตั๋วให้พนักงานรับไปฉีกแล้วก็เดินก้าวเข้าไปด้านใน ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ตรงแถวสุดท้ายขวามือ ที่มี ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กำลังนั่งอ่านนิตยสารการเมืองอยู่ตรงริมทางเดิน “ขอโทษครับ ผมได้ที่นั่งด้านใน” ชายคนนั้นเงยหน้าจากนิตยสารขึ้นมามองผม เราชะงักเมื่อสบตากันครั้งแรก และกับรอยยิ้มแรกที่เขามีให้ เขาคนนั้นลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว พอยืนเต็มตัวเขาสูงกว่าผมเป็นคืบแถมร่างกายยังแน่นไปด้วย กล้ามเนื้อที่แทบจะทะลุเสื้อยืดออกมา “เชิญเลยครับน้องชาย มา พี่ช่วยเอากระเป๋าเก็บด้านบน” คว้าเป้ไปจากมือแล้วยกใส่ที่ว่างเหนือหัวอย่างสบายๆ ผมพึมพำขอบคุณแล้วก้าวเข้าไปนั่งเก้าอี้ติดหน้าต่าง พลางทอดสายตามองไปด้านนอก รถกำลังเคลื่อนออกจากชานชาลา การเดินทางกลับบ้านของผมเริ่มต้น แล้ว “พี่ชื่อวัน น้องล่ะ” คำแนะนำตัวอย่างง่ายๆ ดังขึ้นจากด้านข้างเรียกสติให้ผมหันหน้ากลับไปหาเขา “ชินครับ” เขาพยักหน้าทำนองว่ารับรู้แล้วจึงถามต่อ “ลงไหนล่ะ ปลายทางเชียงรายหรือเปล่า” ผมเป็นฝ่ายพยักหน้าบ้าง พี่วันยิ้มกว้างขวาง “ดีเลย ลงพร้อมกันพี่ก็ลงที่เชียงราย แล้วไปเชียงรายทำไม ไปเที่ยวหรือ” ผมว่าพี่วันจะเป็นคนอัธยาศัยดีเกินไปแล้วไหมครับกับการชวนคุย หากอยู่ในภาวะปกติผมก็คงไม่คิดอะไร มาก เพราะผมเองก็เป็นพวกคุยเยอะอยู่ แต่กับห้วงแห่งการอกหักแม้แต่กับใจตัวเองผมยังไม่อยากคุยด้วย เลย “กลับบ้านครับ ผมเป็นคนเชียงราย แต่มาทำงานที่ระยอง” “เฮ้ย จริงดิ สลับกับพี่เลยนะ พี่เป็นคนระยองแต่ไปทำงานที่เชียงราย นี่กลับบ้านมาพักผ่อนได้ไม่กี่วันก็ต้อง กลับไปทำงานแล้ว” ชักเยอะแล้วพี่ ผมเริ่มตีหน้าบึ้งพลางหันหน้าเข้าหากระจก ไม่ทันเห็นใบหน้าเจื่อนของเขาหรอก ผมหลับตา ลง ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความบอบช้ำที่ยังกลืนกินความรู้สึก จนกระทั่งแขนถูกสะกิดยิกๆ “ชิน ชิน” อะไรอีกล่ะวะ ยุ่งกับกูจริง “อะไรครับพี่วัน” “กินข้าวมาหรือยัง พนักงานแจกข้าวแล้ว กินเสียก่อนกำลังอุ่นๆเลย” ผมนึกเสียใจอยู่เหมือนกันที่ทำท่าหงุดหงิดใส่พี่เขาก็เลยฝืนยิ้มและรับกล่องข้าวมาถือไว้ กลิ่นอาหารเรียก น้ำย่อยจนกระเพาะลั่นดังโครก ผมอายจนหน้าแดงเมื่อเห็นพี่วันกลั้นยิ้มยกใหญ่ ไอ้กระเพาะบ้า ไม่รักษาหน้ากูบ้างเลย “หิวก็รีบกินเถอะ ถ้าไม่อิ่มพี่มีแซนวิชอีกอัน เอาไปกินสิ” ยัดเยียดแซนวิชใส่มือ ผมไม่ปฏิเสธเพราะเพิ่งรู้สึกถึงความหิว เมื่อตลอดทั้งวันแทบไม่มีอะไรตกถึงท้อง นอกจากชาเขียวที่ซื้อไว้ นึกเขินอยู่เหมือนกันเมื่อเหลือบมองด้านข้างเห็นพี่วันเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ แล้วหันมายิ้มให้ผมเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดู เด็ก ก็เลยทำทีเบนสายตาไปมองทางอื่นบ้าง ที่นั่งด้านตรงข้ามเป็นคู่หนุ่มสาวคุยกันหนุงหนิง เขยิบไปด้านหน้าท่าทางเหมือนนักธุรกิจที่กำลังคุยโทรศัพท์ เสียงดังโล้งเล้ง ส่วนเบาะหน้าของผม ผมมองไม่เห็น แต่จากเสียงเบาๆ ที่ลอดมาฟังเหมือนคนแก่ที่กำลังนั่ง คุยกัน รถวีไอพีนี่ก็ดีเหมือนกันนะ เบาะมันห่างจากกันจนไม่ดูเป็นการรบกวน จะเว้นก็แต่เบาะที่นั่งมาคู่กัน นี่แหละ “มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า พี่เห็นคิ้วเราขมวดตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว” ผมมองพี่วันแบบงงๆ นี่ใบหน้าของผมมันฟ้องถึงขนาดนี้เลยหรือ ผมฝืนยิ้มเจื่อน “ไม่มีอะไรหรอกพี่ ก็เรื่องหัวใจนิดหน่อยเดี๋ยวก็หาย” สบสายตาอาทรคู่นั้น ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกรอบ มิหนำซ้ำไอ้ฝนเจ้ากรรมดันเทลงมาจนท้องถนน ภายนอกเปียกปอนเจิ่งนองในยามค่ำที่ดวงอาทิตย์ใกล้ตกดินเต็มที ยิ่งเพิ่มอารมณ์เปล่าเปลี่ยวอ้างว้างจน ต้องหลับตาลงและกอดตัวเองไว้ อยู่ๆ ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นเมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นว่าพี่วันกำลังคลี่ผ้าห่มผืนบางของรถทัวร์อยู่บนตัวของผม ดวงตาที่อยู่บนใบหน้าคร้ามเข้มด้วยไอแดดมีแววปรานีจนผมไม่อาจละสายตา เราสบตากันเนิ่นนาน ก่อนที่พี่วันจะกะพริบตาเรียกสติกลับคืนมาและยิ้มเขินๆ “ฝนมันตก แอร์มันเย็น กลัวว่าชินจะหนาว” “ขอบคุณครับพี่วัน” เป็นคำขอบคุณที่ผมกล่าวจากใจ พี่วันยิ้มรับแล้วเอนตัวกลับไปที่เบาะของเขาหยิบมือถือมาเล่นเกมส์ ผมผล็อยหลับไปท่ามกลางอากาศเย็นฉ่ำของรถโดยสารประจำทางปรับอากาศวีไอพี รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกที รถจอดอยู่ตรงที่พักรถโดยสาร เคยนั่งรถระยะไกลกันไหมครับเขามีกฎว่าจะต้องพัก ทุกๆ 4 ชั่วโมงให้ผู้โดยสารได้เข้าห้องน้ำเหยียดแข้งเหยียดขา และให้คนขับรถได้พักด้วย ผมเหลียวมอง ด้านข้างก็ไม่เห็นพี่วันแล้ว คงจะลงไปเข้าห้องน้ำด้านล่างผมเลยรีบลงมายืดขาบ้างเพราะแม้ว่าระหว่าง เบาะจะกว้างแต่นั่งอยู่ท่าเดียวก็เมื่อยอยู่เหมือนกัน ไม่เจอพี่วันในห้องน้ำ ผมรีบธุระให้เสร็จแล้ววิ่งกลับมาที่รถเพราะได้ยินเสียงพนักงานตะโกนเรียกผู้โดยสาร ผมขึ้นมาเกือบเป็นคนสุดท้าย เห็นพี่วันนั่งอ่านนิตยสารเล่มเดิมอยู่ก่อนแล้ว “ชิน เข้าไปเลย พี่ขี้เกียจลุก” พี่วันเขยิบขาชิดเบาะให้ผมก้าวผ่านช่องว่างเข้าไปด้านใน แต่อาจเป็นเพราะพี่วันตัวสูงใหญ่ ช่องว่างที่เหลือ เลยน้อยนิด ตัวผมเฉียดพี่เขาไปหน่อยเดียวเมื่อก้าวเข้าไปนั่งที่เดิม หัวใจเต้นเร็วจังแฮะ ผมยกมือจับหน้าอกข้างซ้าย อาจเป็นเพราะผมวิ่งมาเร็วก็ได้นะ “เห็นชินหลับสบาย เลยไม่ได้ปลุกให้ลงไปพร้อมกัน” พี่วันแก้ตัว พลางส่งขวดน้ำให้ผม “อ่ะ น้ำที่รถแจกหมดแล้วไม่ใช่เหรอ พี่ซื้อมาเผื่อ” “ขอบคุณครับพี่ เดี๋ยวผมให้เงิน” “ไม่ต้อง เอาไปเหอะ” พี่วันโบกมือปฏิเสธ ก่อนที่จะวางนิตยสารลงเมื่อไฟในรถดับอีกครั้ง ผมมองนาฬิกา สามทุ่มครึ่งแล้ว ทอดถอนใจออกมาอีกครั้ง หากเป็นเวลานี้ก่อนหน้านี้ไม่นาน ผมยังมีน้ำ อยู่ในอ้อมกอดบนเตียงเล็กในห้องพัก ยอมรับว่าเราอยู่ด้วยกันและมีอะไรกันแล้วตามประสาคู่รักยุค ปัจจุบัน นี่ผมยังไม่รู้เลยว่าน้ำลอบไปรักใคร่ชอบพอกับไอ้เดชเมื่อไหร่ ในเมื่อน้ำก็อยู่กับผมแทบทุกคืน ผมหลับตาลงในความเงียบอีกครั้ง พวกคุณเป็นกันไหมครับเวลาขึ้นรถโดยสาร เจอแอร์เย็นๆ มันชวนให้ หลับอยู่ตลอดเวลา แล้วสติผมก็สิ้นสุดลงอีกครั้งหนึ่ง มีต่ออีกนิด
ใสใส.....จริงอ่่ะ -.,-
รอเรยค่ะ รอ~~~~~~~~!!!!
ใสๆเหรอคะ ฮาาาา
การเดินทางครั้งนี้เจ้ว่ามันต้องมีอะไรๆ ฮี่ๆ :hao6: :hao6:
แค่40% เอง รอ60%ที่เหลือครับ
ต่อกันตรงนี้ อะไรกำลังไต่อยู่บนหน้านะ ผมรำคาญจัง รวมทั้งอะไรบางอย่างที่ทับมาอยู่บนตัวก็ทำให้ผมอึดอัด มันทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมา เพื่อพบว่าลำตัวของผมกำลังถูกกอดรัด แก้มของผมกำลังถูกจูบ ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจในความมืดและเงียบสงัด เสียงผู้โดยสารบางคนกรนแหวกอากาศเย็นมาให้ได้ ยิน ปากของผมเตรียมจะหลุดเสียงร้องออกไปถ้าไม่ถูกอะไรบางอย่างมาปิดไว้เสียก่อน บางอย่างที่ว่านั้น นุ่ม หยุ่น ชื้น และประกบมาทาบทับไว้พอดิบพอดี อะไรวะ ผมดิ้น แต่ท่อนแขนที่วางพาดมาที่หน้าอกล็อคให้ผมจมไปกับเบาะนุ่มที่เครื่องนวดหลังกำลังทำงาน ผมดิ้นไม่ได้ “อื้อ” ผมอุทธรณ์อึกอัก พยายามใช้มือผลักออกแต่อีกฝ่ายก็ยิ่งกว่ายักษ์ สะดุ้งหนักเมื่อลิ้นลื่นๆ ฉกเข้ามาในปาก ผมอย่างกับลิ้นงู แหวะ ลิ้นผู้ชาย กลิ่นบุหรี่ราคาแพงอวลอยู่ในช่องปาก ผมหดลิ้นหนีแต่ลิ้นใหญ่ก็ยังทะลวงเข้ามาเกี่ยวกับลิ้นของผมจนได้ ปากของผมถูกเขาครอบครองจนหมด จนกระทั่งเขานั่นแหละที่เป็นฝ่ายปล่อยให้ปากของผมเป็นอิสระ ก่อนที่เสียงกระซิบแผ่วจะดังขึ้นชิดใบหู “ถ้าชินอยากให้คนทั้งรถตื่นมารู้ว่าพี่จูบชิน ก็ตะโกนเลยสิ” “พี่วัน” ผมครางแผ่วอย่างไม่อยากจะเชื่อ “พี่ทำอย่างนี้ทำไม” “ไม่รู้สิ” เขาตอบพร้อมกับเม้มติ่งหูจนผมขนลุก “เห็นหน้าชินแล้วแล้วอยากจะทำ มากกว่านี้ด้วยซ้ำ” ได้ยินเสียงพี่วันหายใจลึก ในขณะที่ยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง เมื่อสายตาชินกับความมืดผมก็มองไปที่หนุ่ม สาวอีกฝั่งเห็นอิงแอบหลับกันไปแล้ว ไม่มีใครในรถคันนี้ที่ยังตื่น ยกเว้นเขาและผม “อย่าเลยครับพี่ ผมไม่ใช่ “พี่ก็ไม่ใช่ แต่กับชิน มันพิเศษ” ผมอ้าปากอย่างตกใจ โอกาสจึงเป็นของพี่วันที่เม้มลงมาที่ริมฝีปากล่าง ก่อนย้ายไปที่ริมฝีปากบน เขาผละ ออกแค่เสี้ยววินาทีแล้วประกบปากลงมาอีกครั้ง ผมสะดุ้งที่ครั้งนี้มันหนักหน่วงจนผมหายใจแทบไม่ทัน “อื้อ อย่า” ผมคว้าหมับเข้าที่มือหนา เมื่อมันเริ่มซุกซนสอดลึกเข้าไปในเสื้อยืด อากาศเย็นจนผมร้อนวาบเมื่อมือนั้นวาง ทาบอยู่ตรงแผ่นท้อง ลิ้นร้อนสอดลึก ตวัดลิ้นผมไปเกี่ยว เซาะไซ้ไปตามร่องฟัน จนจากที่ขยะแขยงก็กลายเป็นผมเริ่มตวัดตอบโต้ ลีลาจูบของพี่วันสะเด็ดสะเด่าจนผมต้องทึ่ง หากเป็นผู้หญิงก็คงจะเสร็จเขาตั้งแต่จูบแรก ไม่ต่างอะไรกับผมเลยสักนิดแม้ว่าผมจะเป็นผู้ชาย ในเมื่อกลายเป็นว่าตอนนี้ผมกำลังเงยหน้าให้ลิ้นของเขายิ่งคว้านลึกจนปากผมสั่น และไม่มีแรงห้ามเมื่อมือ ร้อนของเขาเลื่อนไปวางทาบอยู่ตรงหน้าอกแล้วใช้ซอกนิ้วคีบหัวนมของผมขึ้นมา มือของผมวางแนบไปรอบ คอของเขาเพราะผมเป็นฝ่ายไม่ยินยอมให้เขาผละริมฝีปากออกมา นี่ผมกำลังเคลิ้มไปกับเขาใช่ไหม ช่วยตอบผมที ------------------------------------------------ ยังยืนยันว่ามันใสๆนะ ไม่ได้หื่นเลย ว่าแต่ อ่านเรื่องนี้แล้วเวลาขึ้นรถทัวร์ จะไปแอบส่องกันรึเปล่า นักอ่านที่รักของเค้ากดโพลด้านบนให้มั่งเน้อออออออ
ใสจริงๆด้วยยยย
เชื่อค่ะว่าเรื่องนี้ใสจริง :m25:
ว้ายๆๆๆๆบนรถทัวร์นะพี่ !!!
เรื่องนี้จะทำให้ชีวิตบนรถทัวร์ของเราเปลี่ยนไปตลอดกาล :hao6: :hao6:
ใสใสมากๆคร้า อยากอ่านตอนต่อไปเรย -.,-
ใสจังเลยยยยย :hao6:
ใสมากกกกกกกกใสกริ๊งงเชียวนะ :m25: บนรถทัวร์นะเฮ้ยยยย
ใสจ้า
เฮ้ย! เอาจริงเหรอ
เริ่มต้นมาใสๆเนอะ
แล้วมาต่อเร็วๆนะ :katai5:
:jul1: บนรถเลยเหรอ
เมียทิ้งแต่ได้ผัวเลยนะชิน ฮ่าๆๆ
ต้องแอบส่องบ้างละ เวลาขึ้นรถทัวร์ :haun4:
ใสจริงๆค่ะ ตอนแรกแล้วยังไม่ได้กันเลย ว๊ายยยยย
ใส๊ ใสนะ แลกเอนไซม์กันมันส์เลย :hao6:
ในที่สาธารณะก็เร้าใจดีนะ :hao6:
ใสจริง อะไรจริง :oo1:
ใสใส ไร้เซนเซอร์ ใช่มั้ย ฮ่าๆๆๆ
ใสแค่ตอนแรกใช่มั้ยคะ
:katai2-1: คารวะคนเขียนเลยค่ะ แต่งเก่งมาก อ่านทันแล้ว
ใสแค่ตอนแรกใช้ปะ :hao6:
ใสแจ๋ว ตอนหน้าอาจจะเห็นถึงไส้ในก็เป็นได้ o3
อยากได้แบบเคะ×เคะ บ้างอ่าาาาา
:serius2: :serius2: :serius2:
น่าลองส่องอยู่เหมือนกันนะคะเนี่ย :hao6: :katai1: มาต่อเถิดได้โปรดดดด o18
ผมกำลังจะกลับบ้าน บทที่ ผมคว้าหมับลงไปบนมืออุ่นเลื่อนไปอยู่ตรงขอบกางเกงยีน ปลายนิ้วใหญ่เกือบจะสอดลึกเข้าไปแล้วถ้าผม ไม่รีบจับไว้ “ปล่อย” “ไม่” เสียงกระซิบแผ่วโต้ตอบซึ่งกันอยู่ในลำคอที่ลิ้นยังคลุกเคล้าไม่เลิกรา รู้สึกได้ถึงอารมณ์รุนแรงของพี่วันที่เม้ม ปากผมแรงยิ่งขึ้น พี่วันรวบข้อมือของผมทั้งสองข้างให้เอาไปไพล่หลังก่อนใช้ตัวผมนั่นแหละให้เอนทับมือ ตัวเองไปกับเบาะเก้าอี้อย่างรวดเร็ว “อื้อ” ทำไมแรงเยอะอย่างนี้วะ ผมเองก็ไม่ถึงกับผอมแห้ง ตกเย็นก็ไปเตะบอลกับเพื่อนๆที่บริษัททุกวัน แต่เรี่ยวแรงก็ยังสู้แรงควายอย่าง พี่วันไม่ได้จนนิดเดียว ยิ่งสู้ไม่ได้เมื่อพี่วันปลดหัวเข็มขัดของผมให้หลุดออกจากกัน กระดุมกางเกงยีนหลุด ผมได้ยินเสียงซิป กางเกงถูกรูดลงดังแกรก ใจหายวาบเมื่อปลายนิ้วพี่วันล้วงลึกเข้าไปใต้ร่มผ้าได้สำเร็จก่อนที่เจ้าน้องชายของ ผมมันจะถูกงัดออกมาจนพ้นบอกเซอร์ อับอายเมื่อมันตั้งตรงราวกับจะทำความเคารพไอ้คนที่กอบกุมมันไว้ ในมือใหญ่และสาก ผมพยายามสะบัดไหล่เพื่อดิ้นรน แต่แขนล่ำอีกข้างของพี่วันก็เอื้อมพาดมากดไว้ ปลายลิ้นร้อนผละออกจาก ปากของผมจนน้ำลายผมไหลยืดติดไปตามลิ้นของเขา ติ่งหูถูกเม้มลิ้นเปียกแตะเข้าไปในรูหูจนผมขนลุก “ไม่อยากเหรอ” ถามทำไมวะ มึงปลุกกูขนาดนี้แล้ว ผมด่าในใจเพราะไม่มีแรงด่าด้วยปาก เมื่อมันกำลังถูกกัดแทบแตก ต้องกลั้นเสียงครางไม่ให้มันหลุดออกมาเมื่อมือสากบดบี้หัวน้องชายผมจนเริ่มมีน้ำใสไหลเยิ้มออกมา “ช่วยกันนะ” อะไรนะ ช่วยยังไง ผมยังเอ๋ออยู่ พี่วันผละออกจากตัวผมกลับไปนั่งพิงเบาะตัวเองและเป็นฝ่ายปลดกางเกงดึงน้องชายให้เด้งออกมา น้องชาย ไม่ล่ะมั้ง ผมตาลุกเมื่อเหลือบตามอง ใหญ่ชิบ อายของตัวเองว่ะ ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ มันทำให้ผมยิ่งเขินจนหน้าร้อนวูบ พี่วันคว้ามือขวาของผมที่อยู่ติดกับเขาให้กำ ไอ้น้องชายที่ชูคอสลอนของเขาไว้ แม่งเอ๊ย กำเกือบไม่มิด “อืมม มือชินนุ่มจัง” เสียงกระซิบดังลอดมาอย่างถูกใจพลางส่งมือซ้ายที่อยู่ติดกับผมคว้าท่อนเนื้อของผมไว้อีกครั้งแล้วหลับตา มือสากถูไถน้องชายของผมก่อนค่อยๆ รูดขึ้นจนสุดปลาย อุ้งมือบี้หัวแล้วรูดกลับมาที่โคน ไม่แรงแต่ก็ไม่เบา น้ำหนักที่ลงมันพอดีที่จะทำให้ท้องน้อยของผมบิดเป็นเกลียว “ช่วยพี่ด้วยสิ” เขาออกคำสั่ง และผมก็บ้าพอที่จะทำตาม ผมโยกมือใช้ปลายนิ้วโป้งเป็นตัวนำค่อยๆ นวดท่อนเนื้อใหญ่ยักษ์ช้าๆ มองเห็นอกหนากระเพื่อมเพราะ หายใจแรง มุมปากยกยิ้มเบาๆ ให้ตายเถอะ นี่ไม่มีใครรู้เลยใช่ไหม ผู้โดยสารสองคนตรงเบาะหลังสุดที่ต่างก็นั่งหลับตาอยู่บนเบาะของตัวเอง แทบจะไม่แตกต่างจากคนอื่นที่ หลับสนิททั้งคันรถ แต่แท้ที่จริงไม่ได้หลับอย่างภาพที่เห็น เมื่อมือต่างโยกจุดกึ่งกลางลำตัวของอีกฝ่ายอย่าง เมามัน “อวู้” เผลอครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ มือซ้ายของผมกำที่วางแขนแน่นเมื่อมือร้อนกำลังสาวเร็วรี่ “พะ พี่วัน ใกล้แล้ว” “เร่งมือให้พี่หน่อยชิน” ผมชักมือขึ้นลงอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน เสียงหายใจของพี่วันก็แทบไม่เป็นจังหวะ ผมห่อปากลมหายใจกระชั้น มือใหญ่ช่างเก่งกล้า ยิ่งสากหนาเวลาสัมผัสแนบแน่นก็ยิ่งทำให้ผมเจียนคลั่ง “อ๊ะ” ฝุบ น้ำเมือกขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมาจากรูที่หัวของผม มันไหลจนเปรอะมือใหญ่ในขณะที่ผมหายใจหอบลึก “ชิน อย่าเพิ่งหยุด พี่ยังไม่เสร็จ” เสียงแหบพร่าเรียกสติของผม ผมรีบโยกท่อนเนื้อเต็มอุ้งมือสุดแรง พี่วันพิงตัวไปกับเบาะ หน้าเชิดสูงเปลือก ตาที่ยังปิดอยู่กระตุกไปมา ฉ่า น้ำพุ่งออกมาจากท่อนเนื้อยักษ์จนผมตกใจในปริมาณที่มันล้นมือของผมจนเปรอะหน้าขาแกร่ง พี่วันหันมา ยิ้มเขินๆ ทั้งที่ยังหอบลึก “ไม่ได้เอาออกนานแล้ว มัวแต่ยุ่งกับงาน” พี่วันใช้มือข้างไม่เปื้อนดึงซองทิชชู่เปียกออกมาจากเป้ใบเล็กใต้เบาะของเขา หยิบมันขึ้นมาเช็ดมือตัวเอง เช็ดมือผม เช็ดไอ้น้องชายที่คอพับไปแล้วของผม แล้วค่อยจัดการตรงนั้นของตัวเอง ผมมองการกระทำของ คนตัวใหญ่ไม่วางตา ตัวใหญ่แต่อ่อนโยนจัง ผมคงเผลอยิ้มออกมา พี่วันมองแล้วหอมที่แก้มของผมเบาๆ “ยิ้มอะไรครับชิน พี่เขินหมดแล้ว” “นี่เขินแล้วหรือครับ” ผมหยอกเอิน พี่วันเอื้อมมือบีบปลายคางผม “น่ารักจริงๆ ชินเนี่ย อย่าให้พี่หลงมากไปกว่านี้เลย” ผมเงียบลงแต่ยังคงเปื้อนยิ้ม ความหดหู่ที่มีเมื่อแรกเดินทางจางหายไปด้วยรอยยิ้มจากคนข้างๆ ยกนาฬิกา ขึ้นดูเพิ่งจะรู้ว่าตอนนี้เกือบตีหนึ่งแล้ว ผมมองออกไปนอกหน้าต่างแม้จะมีแต่ความมืดมิด แต่ดวงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางฝืนฟ้าสีดำก็ทำให้ ผมมองได้อย่างไม่รู้เบื่อ ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงแรงกอดรัดอยู่ตรงรอบเอวอีกครั้ง มองไปที่ท่อนแขนใหญ่ที่วางพาดมาแล้วเลื่อนสายตาไปมองดวงตาคมที่ก้มลงมา ผมเลิกคิ้ว “อะไรอีกล่ะครับพี่วัน” “เห็นหน้าชินเวลายิ้มน้อยๆแบบนี้แล้วรู้สึกดีจัง ไม่เหมือนตอนแรกที่ขึ้นรถ หน้าบึ้งเป็นตูดลิง” “บ้าว่ะ” ผมใช้กำปั้นซัดที่หัวไหล่เต็มๆ แต่พี่วันไม่สะเทือนสักนิดซ้ำยังโอบเอวผมแน่นมากเข้าไปอีก “คนอกหักอ่ะ จะให้ยิ้มได้ไง” “ใครนะหักอก คนน่ารักอย่างชินได้ลงคอ ถ้าเป็นพี่คงไม่มีทางทำแบบนั้น” “พี่วัน” ความรู้สึกดีจุกอยู่ตรงคอหอยคล้ายกับว่าผมกำลังกลั้นสะอื้น เวลาที่มีคนเห็นคุณค่านี่มันรู้สึกดีจังแฮะ พี่วันโน้มตัวมาประกบปากผมไว้อีกครั้ง คราวนี้มันช่างอ่อนโยนจนผมน้ำตาซึม ปลายลิ้นที่แทรกซึมค่อยๆ ดึงผมทะยานขึ้นราวกับกำลังติดปีก มือใหญ่เอื้อมมาจัดการกับกางเกงของผมที่เพิ่งจะเรียบร้อยให้เปิดอ้า อีกครั้ง พี่วันผละจากปากผมพลางก้มหน้าลงไปตรงนั้น “เดี๋ยว พี่วันจะทำอะไร” ผมรีบยั้งเขาไว้ก่อน เขาเงยหน้าดวงตาพราวระยับมองผม “อยากกินชิน” ไม่นะ “เดี๋ยวคนอื่นเห็น” “ถ้าไม่เห็นก็ได้ใช่ไหม” พี่วันหย่งตัวหยิบผ้าห่มขึ้นมากางเต็มความกว้างแล้วคลุมตัวผมไว้จนเหลือแค่หัวโผล่มา แล้วจึงมุดหัว ตัวเองเข้าไปในโปงผ้าห่ม “เล่นอะไรพี่วัน” “ผีผ้าห่มไง” “อ๊ะ พี่” ผมต้องนั่งตัวตรงเมื่อพี่วันก้มหน้าขยุกขยิกอยู่ที่เอว ไอ้น้องชายที่หลับไปแล้วถูกคว้าขึ้นมาอีกครั้ง สะดุ้งเมื่อปลายลิ้นชื้นแตะลงตรงหัว พี่วันเลียเหมือนเลียยอดไอศกรีมแล้วลากปลายลิ้นลงตามความยาวลง มาจนถึงโคน “อา” ผมกัดปากเมื่อรู้ว่าพี่วันกำลังกลืนน้องชายของผมทีละนิด รู้สึกถึงความชื้นของกระพุ้งแก้มและผนังลำคอ เมื่อพี่วันเขมือบมันเข้าไปจนหมด ลิ้นร้อนหมุนวนไปรอบๆ ผมเสียวจนต้องใช้มือกำเส้นผมพี่วันแน่น พี่วันเริ่มยกหัวขึ้น ผลุบหัวลง แท่งเนื้อของผมกระแทกกระทั้นอยู่ในปากพี่วันจนผมต้องจิกเท้าไปกับพื้น เนื้อ ตัวเกร็งบิดอยู่ในผืนผ้าห่ม นอกจากจะจูบเก่ง เวลาทำออรัลก็แม่งโคตรเสียว พี่วันเทพเกินไปแล้ว “อื้มมม” เสียงครางลอดออกมาเมื่อผมแตกคาปาก พี่วันกลืนไปส่วนหนึ่ง อีกส่วนไหลเยิ้มลงไปตามถุงเนื้อไล่ลงไป ตามร่องก้น แต่พี่วันก็ยังไม่ยอมหยุด “ชินครับ อ้าขาหน่อย” อะไรอีกวะ พี่วันจับขาผมอ้าออกอีกนิด ก่อนที่ผมจะสะดุ้งเมื่อช่องทางข้างล่างที่เปียกชื้นด้วยน้ำคาวของผมเองถูก ปลายนิ้วสอดเข้าไป มือที่กำอยู่บนหัวพี่วันจิกเล็บลงไปอย่างเผลอไผล “พี่วัน อื้อ ผมว่าอย่าเลย” ไม่ฟังกันเลย ปลายนิ้วแทรกซึมลึกไปเรื่อยๆ ในขณะที่ปากก็ยังอมน้องชายของผมไว้พลางปลุกเร้าให้ตื่นขึ้นมาอีก นิ้วใหญ่ขยับวนให้ผมแทบคลั่งก่อนนิ้วที่สองจะตามเข้าไป “พะ พี่วัน เสียวอ่ะ” ผมครางต่ำ ความต้องการทะยานอยากอย่างไม่น่าเชื่อ นี่เพียงแค่ปลายนิ้วยังสุดยอดอย่างนี้ ถ้าเป็น รถทัวร์เลี้ยวขวับเข้าไปยังที่พักรถ ผมสะดุ้งและรีบสะกิดพี่วัน เขาถอนปลายนิ้วออกอย่างเสียดายพลางโผล่ หัวออกจากโปงแล้วสบตาผม รถยังไม่ทันจะจอดสนิท พี่วันก็กระชากแขนให้ผมลุก ผมตกใจจนแทบจะดึงกางเกงกลับไม่ทันเมื่อก้าวลิ่ว ตามพี่วันลงไปด้านล่าง ร่างสูงจับมือให้ผมแทบจะวิ่งเข้าห้องน้ำ ประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายถูกผลัก เขาดันตัวผมให้เข้าไปด้านใน ก่อนที่เขาจะก้าวตามเข้ามาแล้วปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว เราสองคนส่งตาเยิ้มใส่กัน โผเข้าหากัน ประกบปากแนบแน่น ดูดดึงปลายลิ้นอย่างเมามัน ได้ยินเสียง ผู้โดยสารคนอื่นเดินตามเข้ามาไม่กี่คน พี่วันใช้โอกาสที่รอให้คนทำธุระดึงกางเกงผมออกจากขา เขาให้ผม หันหน้าเข้ากำแพงห้องใช้มือดันกำแพง ยกขาเปลือยวางพาดบนฝากดชักโครกโดยที่มีเขายืนซ้อนหลัง เขารอจนคนเข้าห้องน้ำคนสุดท้ายกดน้ำล้างแล้วได้ยินเสียงเดินออกไป “โอ๊ะ” ผมอุทานเมื่อท่อนเนื้อใหญ่แทงเข้ามาในช่องทางที่ขยายตัวรอตั้งแต่บนรถ ทั้งเจ็บทั้งเสียวจนต้องพิงหัวไป กับกำแพง กลั้นเสียงร้องอย่างยากเย็น พี่วันดึงออกแล้วแทงเข้าไป ดึงออกแล้วแทงใหม่ ทำซ้ำจนกระทั่งมัน เข้าไปจนมิด “ตอดชะมัด” เขาพึมพำอย่างพอใจ เอื้อมมือมาดันหน้าให้ผมเอียงหา ประกบปากลงมาแลกลิ้นกันอีกรอบพลางโยกเอว ถี่ยิบ “อื้ม” ผมครางอยู่ในลำคอ ขาข้างเดียวที่ทรงตัวอยู่สั่นไปหมด พี่วันใช้มือขวาโอบไปรอบเอวของผมเพื่อช่วยพยุง และบังคับให้ผมโยกตัวสวนกลับเวลาพี่แกแทงกระหน่ำเข้ามา มือซ้ายกอบกุมน้องชายของผมสาวรูดเร็วรี่ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังถี่ ลมหายใจสะท้านกล้ามเนื้อบิดเกร็งจนผมปล่อยพรวด พี่วันยิ่งเร่งซอยจนผมจุก ก่อนที่เขาจะแตกใส่ผม เราหอบหายใจลึกได้อีกแป๊บเดียว พี่วันก็รีบถอนท่อนเนื้อออกมาจนน้ำคาวพุ่งตาม เขาคว้ากางเกงให้ผม และช่วยผมใส่ พลางกระชากแขนของผมให้รีบก้าวออกจากห้องน้ำเพื่อให้ขึ้นรถทันเวลาพักสิบห้านาที ตอนนี้ผมกำลังหอบอยู่บนเบาะนั่งของตัวเอง สมองของผมขาวโพลน ผมมีเซ็กส์กับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง มันเป็นเซ็กส์ที่รีบเร่ง แต่เร้าร้อนโคตร และ แม่ง ตื่นเต้นสุดๆ พี่วันวางแขนพาดมาที่บ่าดึงให้ผมซบไหล่เขา เรามองตากัน แอร์เย็นฉ่ำทำให้ให้ผมเอนกายพิงบ่ากว้างหลับใหลลงอีกครั้ง ลืมตามาอีกทีเพราะพี่วันขูดขีดที่ฝ่ามือ ผมปรือตามองอย่างงัวเงียก็เห็นว่ารถจอดอยู่ที่สถานีขนส่งจังหวัด ทางผ่าน พนักงานกำลังมาปลุกหนุ่มสาวที่นั่งฝั่งตรงข้ามผมให้ลงปลายทางของเขา พี่วันชี้ให้เห็นว่าเก้าอี้ เบาะหน้าก็ว่างแล้ว ไม่รู้ว่าป้าแก่ๆ สองคนลงไปตอนไหน ไม่นานหลังจากนั้นรถทัวร์ก็ออกเดินทาง ไฟดับมืด อีกครั้ง เสียงกรนของนักธุรกิจเบาะที่เยื้องอยู่ด้านหน้าก็ยังดังไม่เลิก ทุกคนยังผาสุกกับการหลับใหล ตีสี่ครึ่ง พี่วันมองตาผม ผมอ้าปากค้าง --------------------------------------------------- TBC--------------------------------------------- เห่นโหลววว ยังไหวกันอยู่ไหมวัยรุ่น ยังใสๆ กันอีกสักยก ไหวกันไหม นี่ยังคอนเฟิร์มว่าใสๆ นะฮะ
:katai5: ทำไมรถไม่แจกถุงพร้อมเจล ฮะ?
ใสๆนะฮะ ใสแบบใส่ไม่ยั้ง
ใสมาก ภาพชัดเจนทราบแล้วเปลี่ยว
หลายๆยกก้ไหววว :hao6: :jul1:
เอิ่มมมม รวดเร็ว ทันใจ พี่วันสุดยอดดดด ว่าแต่ อ้าปากค้างทำไมมมมมมม :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
:jul1: เลือดหมดตัว
น่าจะนั่งจากฝางไปเบตงนะรถทัวร์น่ะ
อุต๊ะะะะะะ !!
กว่าจะถึง ชินโดนพี่วันกินหมดตัวไม่เหลือ :haun4:
ขอใสๆอีก 5555555
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
:z1: จะมีจุดพักรถอีกไหมนะ. โอย ใสใสจนถึงที่หมาย
รถพักได้แต่คนนั่งหลังอย่าพักนะ
ใสใสคร้า ไหวมากกกกกกก ^,.^
กำลังตอนท้าย :really2:
แถวสุดท้ายด้านหลังใช่ไหมคะ ต่อไปขึ้นรถทัวร์คงไม่ได้นอนแล้วล่ะ :haun4:
มันเริ่ดมากเลยค่า
สิบห้าหน้าที โหพี่วันนี่เร่งสุดๆ เลยแฮะ 55+
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
บนรถทัวร์เลยเรอะ ฮ่วย :jul1:
ใสอีกกี่ยกก็สู้
แนวใสชนิดเลือดลมสูบฉีดใช่ใหมคะเนี่ย เพื่อสุขภาพที่ดีของนักอ่านสินะคะ :hao6:
กว่าจะถึงที่หมายชินน้ำใสกันพอดี :oo1:
ไม่ต้องกลับแล้วบ้าน พากันไปสวรรค์กันเถอะค่ะ ฮาาาา
ครึ่งทางแล้ว
อั้ยยะ ตลอดทางแน่ๆ ชินเอ้ยยย
โห ทางปลอดโปร่งเป็นใจให้พี่วันสุดๆ
น่าติดตามไปเรื่อยๆ ..
ใสมากกกกกกกกกกกกกกกกก :z1:
ผมกำลังจะกลับบ้าน บทที่ ที่อ้าปากค้างก็เพราะดวงตาที่ก้มลงมองมานั้นแพรวพราวระยิบระยับแข่งกับดวงดาวบนท้องฟ้าที่เห็นผ่าน กระจกรถ และผมก็อ่านสายตาคู่นั้นออกว่าพี่วันต้องการอะไร “ตีสี่ครึ่งแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเชียงราย แต่พี่ยังกินชินไม่อิ่มเลย” เสียงกระซิบชิดใบหูที่ทำให้ผมใจสั่น “แต่ มันไม่มีจุดพักรถแล้ว” ผมกระซิบตอบเสียงสั่นเมื่อหน้าท้องมีมือปลาหมึกกำลังลูบไล้ไปมา “งั้นก็ตรงนี้แหละ” “ฮะ ! อะไรนะ อุ๊บ” เสียงถูกดูดทันที พี่วันใช้มือบังคับท้ายทอยให้ผมแหงนหน้ารับปลายลิ้นร้อนๆ เขาบีบขากรรไกรผมให้เปิด กว้างพลางสอดลิ้นลงมาเกือบถึงลำคอจนผมเกือบสำลัก พี่วันตวัดลิ้นผมให้พลิกเขาลากลิ้นผ่านใต้ลิ้นผม ไปก่อนเกี่ยวลิ้นของผมกลับอีกที วิธีนี้ของเขาเล่นงานผมจนมึนไปหมด “โอกาสสุดท้ายแล้วครับชิน นะครับ” แพ้ทางคำว่านะครับของพี่วัน ปลายเสียงอ่อนหวานเว้าวอนมันทำให้ผมปฏิเสธไม่ออก พี่วันเอื้อมมือปรับ เบาะให้เอนหลังไปจนสุดทั้งสองเบาะทำให้ที่นั่งของเราทั้งคู่ยิ่งมีพื้นที่ว่าง เขาขยับลุกและดันให้ผมเอนกาย นอนยาวไปจนถึงเบาะของเขา ก่อนดึงกางเกงของผมลงจนถึงต้นขา พี่วันจับขาข้างหนึ่งของผมพาดสูงไป บนพนัก อีกข้างเขาหย่อนมันลงให้เท้าผมหยั่งอยู่ที่พื้น ก่อนที่เขาจะปลดกางกางดึงน้องชายใหญ่ยักษ์ ออกมาอวดอีกรอบ ให้ตายเถอะ น้องชายของพี่วันนี่ไม่รู้จักหลับจักนอนบ้างหรือไงนะ ผมเห็นมันตื่นอยู่ได้ตลอดเวลา พี่วันยกขามานั่งคร่อมเอวของผมข้างหนึ่งก็วางไว้บนเบาะนั่นแหละ อีกข้างก็ยันอยู่กับพื้นคู่กันกับผม มือ ใหญ่จัดแจงเลิกเสื้อยืดของผมขึ้นสูงจนโชว์เนื้อหนัง เขามองตุ่มไตบนหน้าอกของผมตาวาวก่อนที่จะก้ม หน้าลงมา “อวู้” ผมบิดตัวแอ่นยกร่างรับริมฝีปากที่ครอบลงมา ปากอุ่นเม้มแล้วดึงก่อนละเลงลิ้นจนเปียกชุ่ม ใน ขณะเดียวกันช่องทางเบื้องล่างที่ยังมีน้ำรักของเขาหลงเหลืออยู่บางส่วนก็ถูกปลายนิ้วสอดแทรกเปิดทางให้ กว้าง ท่อนเนื้อใหญ่จ่อรออยู่แล้วเมื่อเขางับปากลงที่ลานนมอีกครั้งท่อนเนื้อยักษ์ก็แทงเข้ามาทันที “อื้อมมมมมม” ผมต้องใช้มือปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงร้องเล็ดลอดออกมา หัวของผมที่เลยเบาะนั่งสอดส่ายสายตามอง คนบนรถอย่างระแวงว่าจะมีใครตื่นมาเห็นฉากรักเร่าร้อนที่เบาะหลังสุดหรือไม่ เดชะบุญที่ทุกคนยังหลับ สนิทเมื่อพี่วันดันเอวจนสอดลึกเข้ามาในบั้นท้ายผม เขาคงรู้ว่าจะทำอะไรรุนแรงไม่ได้เพราะอาจจะเป็นการปลุกคนทั้งรถให้มาดูหนังสด พี่วันเลือกใช้วิธีค่อยๆ หมุนควงสว่านแทนที่จะซอยเอวเข้าออก แต่วิธีของเขาในตอนนี้กลับยิ่งทำให้ผมโคตรเสียวจนปวดท้องน้อย เมื่อน้องชายของเขาหมุนวนไปเจอจุดไคลแมกซ์ของผมถี่กว่าเดิมเสียอีก “พี่วัน พี่วันครับ อา เสียวมาก” ผมพึมพำแต่ชื่อของเขาอยู่ในปากที่ถูกปิดด้วยมือตัวเอง แขนอีกข้างผมใช้มันคล้องไปรอบคอที่ก้มๆเงยๆอยู่ กับหน้าอกอย่างติดใจ ปลายลิ้นกระดกรัวอยู่ตรงหัวนมมันทำให้ผมแทบขาดใจ สภาพของผมตอนนี้คือชาย หนุ่มที่ดวงตาหรี่ปรือแอ่นอกให้เขาละเลงปากจนน้ำลายชุ่มพร้อมกับส่ายเอวรับการควงสว่าน ขาที่พาดสูง หนีบพนักแน่นส่วนข้างที่หย่อนลงพื้นก็เกร็งจนปลายเท้าจิก พี่วันจับน้องชายของผมให้แนบไปกับหน้าท้อง เขากดเอวลงมาให้ลำตัวของเขาถูไถจนน้องชายของผมร้อน ระอุ พี่วันเลิกยุ่งกับหน้าอกของผมเขาดึงมือที่ผมใช้ปิดปากตัวเองออกแล้วใช้ปากตัวเองช่วยปิดปากให้ผม เมื่อเขารู้ว่าร่างกายของผมใกล้จะระเบิดเต็มที ท่อนเนื้อยักษ์กระแทกจุดกระสันภายในของผมซ้ำๆ ย้ำๆ จุดอ่อนไหวถูกกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาบดเบียดลงมา ผมพ่นลมหายใจกระชั้นเมื่อท่อนล่างกระตุกแล้ว ฉีดพรวด คราวนี้มันเหลือแค่น้ำสีขาวจางไหลรินไปตามเนื้อตัว ก็แหงละ พี่วันจัดหนักปลดปล่อยผมไป หลายรอบจนแทบจะไม่มีอะไรตกค้างแล้ว พี่วันยังไม่เสร็จ มวยยังไม่ครบยก เมื่อผมปรือตามอง อึดชิบ ผมรู้ว่าผมตอดรัดถี่ยิบขนาดไหนแต่พี่วันก็แค่ทำหน้าฟิน แต่เขายังอยู่ ทำตาเชื่อมใส่ผมเมื่อเขาสอดมือเข้าไปใต้เอวแล้วช้อนตัวผมขึ้นทั้งที่ตรงนั้นก็ยังค้างคากันอยู่ ร่างแข็งแกร่ง พลิกตัวกลับไปนั่งอยู่ตรงกลางเบาะคู่จับผมให้นั่งคร่อมอยู่ตรงต้นขาจนจุดเชื่อมยิ่งสอดลึก ผมครางฮือ ออกมา พี่วันคว้าผ้าห่มยับยู่ยี่ขึ้นมาคลี่ออกแล้วคลุมร่างของผมที่นั่งเป็นลูกลิงอยู่บนตัวที่เต็มไปด้วยมัด กล้าม ผมคล้องแขนไปรอบลำคอหนาแล้วเป็นฝ่ายโน้มหน้าไปจูบเขา ผมเองก็ว่าผมจูบเก่งพอตัวนะพี่วันเลยปล่อย ให้ผมตวัดลิ้นคลุกเคล้าได้ตามใจชอบ ขาสองข้างของผมเกี่ยวไปด้านหลังพี่วัน ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายหมุน สะโพกที่เขายังแทรกลึกอยู่บ้าง พี่วันใช้มือจับที่เอวสองข้างของผมและกดมันลงไปพร้อมกับเด้งเอวตัวเอง รับอย่างถูกใจ หมุน กด บด คลึง คือสิ่งที่ผมทำตอนนี้ รู้สึกถึงเสียงครางลึกอยู่ในลำคอที่ผมยังจูบปากดูดดื่ม ท่อนเนื้อภายในคงเขม็งเกลียว ระยะสุดท้ายเมื่อเขาขยับเอวสอดลึกเข้ามาจนผมจุก มือสากกอบกุมไอ้น้องชายของผมไว้อีกแล้ว พี่วันทั้ง ปลุกทั้งปั่น ผมนึกว่าร่างกายผมคงไม่ตอบสนองเพราะมันเสร็จไปหลายยก ที่ไหนได้พอเจอฤทธิ์ฝ่ามือปั่น จิ้งหรีดของพ่อเจ้าประคุณพี่วัน หน้าท้องผมก็บีบรัดอีกครั้ง คราวนี้เอวผมก็หมุน เอวเขาก็หมุน มันช่างทำงานประสานกันจนแทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างกันไว้ให้ อากาศถ่ายเท ปากของผมครอบไปบนปากของเขา เราดูดปากกันแน่นเพื่อช่วยห้ามเสียงครางของอีกฝ่าย แล้วผมก็รู้สึกร้อนฉ่าอยู่ภายในหลังจากที่พี่วันกระตุกอยู่ไม่กี่ที ผมขมิบกล้ามเนื้อตามหลังเรียกพิษเขาจน หมด พี่วันสาวรูดมือที่กำแท่งเนื้อของผมหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีกล้ามเนื้อของผมก็เกร็งค้าง ผมซบหน้าลงกับไหล่กว้างอย่างหมดแรง เสร็จรอบนี้ของผมไม่เหลืออะไรออกมาอีกแล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกที ตรงเส้นขอบฟ้าเริ่มปรากฎแสงเรืองรอง ผมสบตากับพี่วันอีกครั้ง คราวนี้คงยอมสงบ ลงได้ เขาพรมจูบไปทั่วไปหน้าก่อนจะมาหยุดแตะแผ่วเบาที่กลีบปากของผมอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะยกตัว ของผมขึ้นจากเอวแกร่ง ท่อนเนื้อหลุดออกมาเสียงดังฝุบ พี่วันคว้าเป้มาเปิดแล้วสละเสื้อยืดตัวหนึ่งจากกระเป๋าเพื่อมาเช็ดทำความ สะอาดคราบรักที่ไหลปะปนกันจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใครเพราะว่ากระดาษทิชชู่นั้นหมดไปตั้งแต่รอบ ไหนก็ไม่รู้ จนเขามั่นใจว่าไม่มีหลงเหลืออยู่จึงดึงกางเกงกลับคืนมาให้ผม แล้วถึงจะหันไปทำความสะอาด ตัวเอง แสงสีส้มอร่ามโผล่พ้นขอบฟ้ามากขึ้น นักธุรกิจเบาะที่เยื้องอยู่ด้านหน้าตื่นจากนิทราขึ้นมาบิดขี้เกียจ หลาย คนเริ่มปรับเบาะให้ตั้งตรง บางคนก็เดินไปเข้าห้องน้ำด้านล่างของรถ สาวๆ เริ่มหยิบหวีหยิบแป้งขึ้นมาเสริม สวย ในขณะที่ผมได้แต่เอียงหัวซบอยู่ตรงหัวไหล่ของพี่วัน ใกล้จะหกโมงเช้า ผมมองไปนอกหน้าต่างที่แสงสว่างของรุ่งอรุณกำลังขับไล่ความมืดมิดออกไป ผมยิ้ม ให้กับฝูงนกที่พากันโผผินอยู่กลางอากาศ แสงสีส้มนวลตาของวันใหม่มันช่างเหมือนกับความรู้สึกของผม วันนี้ที่มันช่างสดใส แปลกนะ ก่อนขึ้นรถทัวร์คันนี้ในสายตาของผมอะไรมันก็ดูหม่นๆ เหมือนกำลังดูหนังฟิล์มนัวร์ แต่เวลาผ่าน ไปเพียงแค่ข้ามคืนเมื่อใกล้จะถึงบ้านในตอนนี้ทุกอย่างกลับดูสวยงามแม้กระทั่งจุดเปื้อนเล็กๆจากรอยฝุ่นที่ กระจกรถผมยังคิดว่ามันงดงามราวกับภาพวาด เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมรีบดึงมันออกมารับ “ครับแม่ ใกล้จะถึงแล้วครับ หือ แม่มาถึงเร็วจัง คร้าบสุดสวยเดี๋ยวเจอกัน” ผมยิ้มให้กับโทรศัพท์ แม่โทรมาบอกว่าตอนนี้มารอผมอยู่ที่สถานีขนส่งแล้ว แม่ผมก็งี้แหละคิดไวทำไวมาไว ไปไวประสาสาวแกร่งที่ต้องทำงานคนเดียวหลังจากพ่อของผมเสียชีวิตไปจากอุบัติเหตุเมื่อสิบปีก่อน มือข้างขวาของผมถูกมือข้างซ้ายของพี่วันค่อยๆ สอดนิ้วเข้ามา นิ้วทั้งห้าของเราประสานกันแน่นระหว่างกัน ผมขยับนั่งตัวตรงกับเบาะของตัวเอง บ้านเรือนเริ่มหนาตาเมื่อรถขับเข้ามาถึงเขตตัวเมือง พี่วันโน้มตัวมาจูบเบาๆ ที่ขมับ “ใกล้จะถึงเชียงรายแล้วนะ ชินจะกลับบ้านยังไงพี่ไปส่งบ้านไหม” “แม่มารับครับ รออยู่ที่ขนส่งแล้ว” “บ้านอยู่ไหน พี่ไปเยี่ยมบ้างได้ไหม” “บ้านของผมอยู่ในป่าในดอย ไม่มีแสงสีพี่จะไปได้เหรอ ไกลนะ” “ไม่มีที่ไหนไกลหรอกถ้าเราคิดถึงกัน” อื้อหือ ถ้าส่องกระจกได้ผมคงเห็นตัวเองหน้าแดง “ขอเบอร์โทรหน่อยสิ” พี่วันรุกต่อ “จะโทรทำไม ขายตรงไม่เอานะ” ผมแกล้งห่อปากแล้วส่ายหน้าจนพี่วันต้องดึงจมูกผมอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วหัวเราะเบาๆ กับความทะเล้นของ ผม “พี่จะโทรไปหาชินแล้วบอกว่า มีเวลาให้พี่สักสิบห้านาทีไหมครับ” เขาก้มมากระซิบที่หูผม “สิบห้านาทีพี่ก็ทำให้ชินมีความสุขได้” “พี่วัน ทะลึ่งว่ะ” ผมยกแขนอีกข้างที่ไม่ได้ถูกเกาะกุมขึ้นมาทำท่าจะชก พี่วันยกมือรับ คราวนี้ก็เลยถูกจับไว้ทั้งสองมือผมนั่ง หน้ามุ่ยเพราะหมดอิสรภาพ “ขอโทษครับชิน พี่จะโทรไปสานสัมพันธ์ของเราต่างหาก” “พี่ว่าความสัมพันธ์ของเรามันน่าสานหรือครับ พี่ไม่คิดว่าผมเป็นคนไม่ดีที่ยอมพี่ง่ายๆหรือ” “แล้วชินคิดว่าความสัมพันธ์ของเราไม่น่าสานต่อหรือครับ ในเมื่อเรา “เข้า” กันได้ดีขนาดนี้” ดวงตาพราวนั่นทำให้ผมต้องหลบตาเพราะเขินจัด “ไม่รู้ล่ะ พี่จะจีบชินอย่างจริงจังแล้ว บอกเบอร์โทรพี่มาเร็วๆ” ผมบอกเบอร์สิบหลักออกไปพี่วันทำตาแป๋วตั้งใจฟัง ผมเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย “พี่วันไม่จด ไม่เมมเบอร์ของผมเหรอ แล้วจะโทรหาได้ไง” มุมปากหยักยกยิ้มจนหน้าคร้ามแดดดูสว่างไสว “พี่จำได้ครับ ถ้าเป็นข้อมูลของคนที่สำคัญสำหรับเรา บอกแค่รอบเดียวมันก็บันทึกอยู่ในใจแล้ว” โห พี่วัน “สุดยอดเลยพี่ ขอยืมมุกนี้ไปจีบสาวหน่อยนะ” “ไม่ได้ครับ ชินจีบใครไม่ได้อีกแล้ว เพราะชินเป็นแฟนพี่” เขาตีขลุมทำหน้าซื่อ ทั้งที่ผมเห็นว่าเขายิ้มอยู่ในดวงตาเรียวคู่นั้น รถทัวร์เลี้ยวเข้าที่จอดรถตามกำหนดคือเจ็ดโมงเช้า ผู้โดยสารทยอยกันเดินลงจากรถ พี่วันดึงมือให้ผมลุก เป็นคนสุดท้าย เขารอจนคนลงหมดรถก็หันหน้ามาโขมยจูบที่ปากผมอีกครั้ง ก่อนที่เราจะเดินลงไปที่ชาน ชาลา เราสองคนยืนเผชิญหน้า สบตาซึ่งกัน ดวงตาคู่นั้นที่มองมาทอประกายอบอุ่นจนผมสู้ไม่ได้ต้องก้มหน้ามอง ไปที่แผ่นอกกำยำ จนได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้น “ชิน ชินเขต” ผมหันขวับไปมองพลางยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ยังงดงามสมวัยในชุดทะมัดทะแมงกึ่งเดิน กึ่งวิ่งมาทางผมก่อนที่เราจะโผเข้ากอดกัน “แม่” ผมหอมแก้มแม่ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กอดแม่อย่างนี้ แม่ยกมือประคองหน้าและดึงผมไปหอมแก้มบ้าง “คิดเติงหาขนาดลูกแม่” เราคงจะกอดกันต่อถ้าผมจะไม่นึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกคนที่มองผมอยู่ ผมจึงคลายกอดกับแม่ “แม่ เอ่อ นี่พี่วัน เขานั่งรถทัวร์ติดกับชิน” ผมแนะนำตัวอย่างตะกุกตะกักเพราะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครด้วยซ้ำ พี่วันยิ้มหล่อ เขารีบยกมือไหว้แม่ แต่ก่อนที่เขาจะพูดต่อก็มีผู้ชายคนหนึ่งตัดผมเกรียนใส่เสื้อสีเขียวขี้ม้าเดินตรงมาหาและยืนตรงทำความ เคารพเขา พี่วันพยักหน้ารับพลางส่งสัมภาระซึ่งก็มีเป้บางๆ ใบเดียวให้ผู้ชายคนนั้นเดินกลับไปรอที่รถยนต์ คันหนึ่ง “สวัสดีครับคุณแม่ ผม พันตรีวันรบ พิชิตภัย ประจำการอยู่ที่หน่วยรบพิเศษค่ายเม็งรายครับ” สุดๆ ไปเลยครับพี่วัน ผมยืนอึ้งเมื่อได้รู้จักพี่วันอย่างเป็นทางการ แม่ยิ้มกว้างพลางคุยอย่างคนอัธยาศัยดี “อุ๊ย สวัสดีค่ะผู้พัน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ นี่แม่เป็นแม่ของชินเขตค่ะ เราสองคนแม่ลูกมีรีสอร์ทเล็กๆ อยู่ที่ ภูชี้ฟ้า ถ้าจะไปเที่ยวอย่าลืมนึกถึงนะคะ” แล้วแม่ก็ส่งนามบัตรให้เขา พี่วันรีบรับด้วยใบหน้ายินดี “ไม่ลืมครับ อาจจะไปเร็วๆนี้แหละครับ” แม่คุยกับพันตรีวันรบอีกครู่ใหญ่จนผมนึกค่อนในใจที่กลายเป็นคนหมดความหมาย จนกระทั่งแม่เห็นว่าคุย กันนานแล้วเลยกล่าวจบการสนทนา เขายกมือไหว้แม่ “แม่ไปรอที่รถนะลูก” แม่เดินไปแล้ว ผมเงยหน้าสบตาคู่นั้นอีกครั้ง พี่วันวางมือบนหัวของผมแล้วโยกเบาๆ ก่อนที่เราจะหันหลัง แล้วเดินจากกัน ไม่ต้องมีคำลาเพราะเราต่างรู้ว่านี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ ผมเดินไปขึ้นรถกระบะโฟร์วีลคันใหญ่ ที่แม่ติดเครื่องรอแล้วด้วยรอยยิ้ม แม่เหยียบคันเร่งพาผมกลับบ้าน ไม่นานนัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เบอร์ที่ผมไม่เคยเมมไว้โชว์อยู่ที่หน้าจอ ผมรู้ว่าใครโทรมา กลับบ้านครั้งนี้มีอะไรดีกว่าที่คาดไว้เยอะเลย หรือคุณว่าไงครับ ------------------------------------------------------ The End ------------------------------------------------- นี่ใสๆ จนจบเรื่องเลยนะ หรือคนอ่านว่าไง คริคริ ประกาศจากผู้แต่ง ขอปิดฉากซีรี่ส์เรื่องนี้แต่เพียงเท่านี้นะคะ เนื่องจากผู้แต่งมีไอเดียแต่งซีรี่ส์เรื่องใหม่ในแนวที่ดาร์คกว่านี้หน่อย หากเห็นชื่อผู้แต่งแล้วใครที่ถูกใจสำนวนกันก็อย่าลืมแวะอ่านบ้างนะ และต่อไปในอนาคตอาจมีซีรี่ส์นี้ใน Seasons ที่ 2 ก็ได้ค่ะ ขอบพระคุณคนอ่านที่เป็นกำลังใจทั้งเม้นท์และกดเป็ด ฝากนิยายเรื่องยาว เพลิงพ่าย http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43444.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43444.0) Only Love is Real ให้รักนำทาง http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0) ด้วยนะคะ อาจจะไม่ mass ไม่ดังมากนัก แต่ผู้แต่งตั้งใจมาก สุดท้ายนี้ ก็ขอบคุณจริงๆค่ะ ป .ล . อ่านแล้วตอบโพลเป็นแรงใจให้บ้างนะคะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: ช่วยตอบโพลเรื่องรวมเล่มด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ http://goo.gl/forms/8jWNYfZEEc
:katai2-1: เลิศมากค่ะท่าน
อ่านจบขอจองรถทัวร์แปบนะ
ติดตามเพลิงพ่ายอยู่ค่ะ รอวันพี่เด่วกลับไปเจอน้อง :-[
ใสตั้งแต่ต้นจนจบเลย :hao3:
สงสัยถ้าได้นั่งรถทัวร์ตอนกลางคืนไม่ควรนอนสินะ
ใสๆตรงท้ายเรื่อง ฮาาาา
ซีรีส์จบแล้ว พร้อมกับความฟินบนรถทัวร์ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
อยากอ่านผู้พันต่อคร้าาาาาา
อ่านยาวๆ อย่างสนุก ..
ใสแบบหื่นๆ สินะ ครึครึ :hao6:
ใสจนหยดสุดท้ายจริงๆ ขอบคุณน๊า อิอิ
X-Theme the series
ชอบตอนจบเรื่องนี้จัง รักเลย
ใสๆ นะเรื่องนี้ ฮ่าๆๆๆ
ีกอดคนแต่ง :กอด1: :L1: :L2:
ฟิน เลือดพุ่งงงงงงงง ^,.^
ใสจริงๆล่ะมั้งถ้าเทียบกับในบรรดาเรื่องสั้นX-Theme the series ทั้งหมด อิอิ
เรื่องนี้ดี๊ดีใสๆจนตอนจบเลยอ่ะ :z1: :haun4:
ใสๆ จบน่ารักดีค่ะ ถ้ามีเรื่องใหม่เอามาแนะนำในเรื่องนี้บ้างก็ได้นะคะ จะได้เห็นเลย :katai3:
ที่แข็งแรง หื่นและอดอยากขนาดนี้ เพราะเป็นทหารนี่เอง :z1:
ใสตอนจบนี่แหละค่ะ
ตามทุกเรื่องค่าาาา สนุกจริงๆ
:pig4: :heaven
:jul1:
ซีรีส์จบ...อารมณ์คนอ่านไม่จบ
ไม่อยากให้ถึงบ้านเลยยยยย :hao6:
แค่คืนเดียวก็เปลี่ยนชีวิตน้องชินได้นะคะ
เกรงว่าผู้ดูแลอาจจะยังไม่เห็น
แต่งต่อเถอะค่ะๆๆๆ
ไม่ยอม :ling1: ขอภาคต่อนะได้โปรดดด :hao5:
อยากให้มีซีรีย์ชุดใหม่ออกมาอีก
อา อืม เป็นฉากใสๆตั้งแต่เรื่องแรกยันเรื่องสุดท้าย555 :hao6: :haun4:
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ^^
เป็นซีรี่ย์ที่พีคขึ้นเรื่อยๆจริงๆ
:jul1: :jul1: :jul1: :pighaun: :pighaun: :pighaun: อ๊าก..เลือดจะหมดตัวแล้วอ๊ะ..
แซ่บมากก ก
สนุกมากค่ะ ทุกตอนเลย ชอบๆ
เรื่องสั้นแบบนี้มี สนพ ไหน เขาจะรวมเล่มให้ไหมคะ
สนุกมากค่ะ :hao6:
สนุกมากกกค่าา ชอบทุกเรื่องเรย ฮุฮุ =.,=
เห็นด้วยค่ะ ทำโพลดู พวกรวมเล่มมีค่ะ มั่นใจ จะเล่มเล็กใหญ่ทำได้ค่ะ
มีเพื่อนนักอ่านแนะนำให้ทำโพล เลยไปทำมาแล้ว
:bye2: ไปตอบมาแล้วจ้าา
อือหืออออ อ่านแค่ตอนแรก ก็เลือดกระฉูดแล้วอ่ะ อะ อะ อะ
:jul1:ชอบมากเลย
โดนใจ ชอบของแปลก
:haun4: ชอบเรื่องใสๆสุดท้ายที่สุดค่ะ อยากอ่านต่อมากๆ
สุดยอดเลยค่ะ สนุกทุกเรื่องเลย เก่งมาก ๆ เลยค่ะ
กรี๊ดดดด
:katai2-1: ตาลุกวาวกับคำว่าตอนต่อของเรื่องผมกำลังจะกลับบ้าน
กรี๊ดดดดด เค้าจะรอนะ อยากอ่านผมกำลังจะกลับบ้านต่ออ่ะ :z1:
เย้ ดีใจ จะได้มีเล่ม x ตรีม ไว้อ่านแล้ว รอนะคะ
:m32: :m32: ตาม ๆ
ผู้พัน!!!!!!!!! อยากได้ แง่มๆๆๆ
ขอจองซักถึงกุมภาโอมั้ยคะ ช่วงนี้จ่ายสอบมากมาย
ขอจองซักถึงกุมภาโอมั้ยคะ ช่วงนี้จ่ายสอบมากมาย
รออุดหนุนฉบับรวมเล่มนะขอรับ
ฟินไปทั้งวันเลยทีเดียว อ่านแล้วหยุดไม่ได้ค่ะ จะค้างทันที 5555
แล้วต้องสั่งซื้อยังไงค่ะ? ไม่เคยซื้อในเล้า เลยไม่ค่อยรู้ว่าต้องทำยังไง
X-Theme the series เปิดให้สั่งซื้อแล้วค่ะ รายละเอียดหนังสือ ขนาด A5 หนาประมาณ 300 หน้า คุณจะได้อ่านบทพิเศษอะไรบ้างในเล่มที่ไม่มีในเล้าเป็ด สปอยยยยย หุหุ ต้องการสั่งซื้อโปรดดำเนินการตามขั้นตอนดังนี้ ขอบพระคุณในความกรุณา :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ฮู้ล่า ชาบูๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นดีใจมากกับข่าวรวมเล่ม
กรี้ดดดดดเรื่องสนุกกมาก
ผมนี่รีบส่งเมล์เลยคับ
ขออนุญาตดันนะคะ
โอนตังไปแล้วน๊าาา :กอด1:
ต้องบอวา " ขอเค้าดีจริงๆ " ถึงพริกถึงขิงทุกตอน แต่ชอบเรื่องรักสองเมืองมากสุด คนแต่งก็ช่างคิดจริงๆ
สนุกทุกเมื่อวหื่นดีชอบๆ
สวัสดีค่ะ วันนี้คนแต่งแวะมาสปอยล์บทพิเศษที่จะพิมพ์ในหนังสือรวมเล่มค่ะ “คิดถึงชินที่สุด คิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงตัวหอมๆ คิดถึงปากหวานๆ ที่พี่จูบไม่เคยเบื่อ” คำหวานกระซิบใกล้หู เมื่อปลายลิ้นนั้นลากไล้แผ่วเบาแล้วปากของพี่วันง้างงับอยู่แถวซอก คอจนผมผวา พร้อมๆกับที่มือสากตรงเอวเลื่อนลงมาเกาะกุมอยู่ตรงเป้ากางเกงยีนส์พลาง นวดคลึงจนผมปวดหนึบอยู่ในร่ม ผ้า ผมรีบคว้ามือของเขาไว้ก่อนที่มันจะล้วงลึกไปมากกว่า นั้น
รอค่าาาาาาา :hao6:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เราต้องการหนังสือแว้ววววววววววววว :hao6:
:z1: :z1:
เรื่องใสๆ เหมาะกับเรา :hao3:
ง่า เพิ่งเข้ามาอ่าน ไม่ทันสั่งหนังสือ :z3:
หนังสือ พิมพ์เผื่อไว้ ยังเมล์มาถามกันได้จ้า
อยากได้หนังสือแล้วอ่า รออ่านตอนพิเศษ
คำขอบคุณจากคนแต่ง ครั้งแรกที่คิดจะรวมเล่มเรื่องสั้นเรื่องนี้เพราะอยากเห็นผลงานตัวเองในแบบรูปเล่ม ซึ่งถ้าหากมีคนช่วยอุดหนุนสัก 20 เล่มคนแต่งก็ดีใจแล้ว แต่ไม่นึกว่าจนถึงวันที่ส่งหนังสือออกไป จะขายได้ถึง 79 เล่ม ถือว่าประสบความสำเร็จเกินความคาดหมายทำให้คนแต่งดีใจมั่กๆ คนแต่งทุ่มเทเวลาให้กับการรวมเล่มมากๆ ทั้งที่งานประจำก็รัดตัว แต่การได้จมอยู่กับตัวหนังสือกลับทำให้มีความสุขและพยายามแต่งตอนพิเศษให้ดีที่สุด รวมถึงการตรวจคำผิด หากยังพบเจออยู่บ้างก็ขออภัยนะคะ และเมื่อได้เห็นหนังสือเป็นครั้งแรกก็ถึงกับมือไม้สั่นด้วยความดีใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะมาพิจารณาผลงานตัวเองอย่างละเอียด จัดหน้าได้แน่นมากกกก ด้านล่างแทบล้นขอบ ด้านในก็ติดเย็บขอบเกินไปหน่อย เพราะเวลาคนแต่งได้อ่านหนังสือเล่มอื่น จะแอบบ่นนิดนึงว่าจะจัดหน้าเหลือกระดาษเยอะๆ ไปเพื่ออะไร มาถึงหนังสือตัวเองจัดจนล้นหน้าเบย บางบรรทัดก็เบียดตัวอักษรให้เศษติ่งของคำที่ห้อยอยู่ขึ้นมาอยู่บรรทัดเดียวกัน ใครไม่สังเกตก็คงไม่ทันเห็น แต่ถ้าใครอ่านละเอียดยิบแล้วเจอก็ขออภัยเช่นกัน แต่ทั้งหมดคนแต่งตั้งใจทำทุกตัวอักษรหากถูกใจก็ยินดีเป็นที่สุด เมื่อถึงตอนนี้หนังสือได้ถูกส่งไปตามบ้านของคุณนักอ่านที่น่ารักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว Beloveต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งสำหรับกำลังใจทั้งหมด หากได้รับและได้อ่านแล้ว คุณผู้อ่านจะใจดีมาลง Review ให้ในแฟนเพจหรือในหน้านิยายในเล้าเป็ดบ้าง ก็จะเป็นพระคุณต่อคนแต่งเหลือเกิน รักคนอ่านทุกคนค่ะ Belove ป.ล. ตรวจสอบหมายเลขพัสดุลงทะเบียนได้ในแฟนเพจนะคะ
ตามไปเช็คชื่อมาแล้วจร้าาาาาาาาาาา
ขอบคุณค่ะเพิ่งได้รับวันนี้เองค่ะ ส่งศุกร์ถึงจันทร์เพราะเราให้มาส่งที่ออฟฟิส ดีใจมาก
ได้รับหนังสือแล้วจร้าาาาาา
ตามมาอ่านจ้า
เฮือกกกก ขอรับบริจาคเลือดกรุ๊ปวายด่วนมากกกก(ก.ไก่ล้านตัว) :m25: :pighaun: :jul1:
กรี๊ดดดดด ชอบมากเลยยยยย
เสียดายจังมาไม่ทันหนังสือ อยากได้มาก อยากอ่าเรื่องของพี่วันกับน้องชินต่อจากนี้อีกอ่ะ หนังสือมีเหลืออยู่บ้างไหมคะ รอรีปริ้นด้วนค่า
เยี่ยมมมม :o8: :hao6: :hao7:
เรียกเลือดทุกตอน :ling2: :ling2:
ขอบคุณค่ะ :m25:
เลือดหมดตัวละคร้าาาาา
o13 :pighaun:
:heaven :hao3:
คือดีงาม :haun4:
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณค่ะ^^
สนุกทุกเรื่องนะคะ แต่ชอบเรื่องผมกำลังจะกลับบ้านมากที่สุด พี่วันดูอบอุ่นมากและก็หื่นมากด้วย อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องยาวจังเลย :pig4:
o13
เลือดหมดตัวเเล้ว :m25: :m25: :pig4:
สนุกมากค่ะ
:L2: :jul1: สุดยอดทุกเรื่องอ่านไปเช็ดเลือดไป
ชอบทุกเรื่องเลย โดยเฉพาะเรื่องสุดท้าย อิอิ อยากให้ทำเป็นเรื่องยาวจัง ขอบคุณคนแต่งมากนะจ้า ที่แต่งเรื่องสนุกๆ เรียกเลือดแบบนี้มาให้อ่าน >< จุ๊ฟๆ
เนื่องจากกระแสตอนพิมพ์เล่มเรื่องนี้ดีมาก หลังจากขายหมดแล้วก็ยังมีคนถามเรื่อยๆ
ประกาศ เปิด Pre order X-Theme the series Season2 รายละเอียดดังนี้ ขนาด : A5 การโอนเงิน อนึ่ง สำหรับผู้ต้องการรีปรินท์ X-theme seasonแรก # ไม่ขายแยกเล่มแรกเล่มเดียวนะคะ
ชอบเรื่องสุดท้ายมาก บนรถ หึหึหึ สุดๆ
อ่านรวดเดียวจนจบ การเขียนเนียนมากขึ้น ชอบเรื่องท้ายสุดอ่านแล้วเลือดท่วมดีจริงๆ เดี๋ยวตามไปอ่านเรื่องอ่านต่อ เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องดีๆต่อนะฮับ สู้ๆ
พี่วันเท่มากกก
:haun4: :jul1: ขอเป้นแนวแฟนตาซีได้มั้ยอ่า
โอ๊ย ชอบคู่โอมกับพี่นพ
:katai2-1:
ชอบเรื่องสุดท้ายค่ะ ใสมากกกก :hao7:
อ่านแล้วฟินทุกเรื่องเลยย :z1:
มีแฟนคลับของหนุ่มใหญ่อย่างผู้พันวันรบ ยุให้เราหยิบเรื่องสั้น "ผมกำลังจะกลับบ้าน" จาก x-theme1 มาทำเป็นเรื่องยาวเดี่ยวๆ พวกเธอว์ๆมีความคิดเห็นเป็นประการใดกันบ้าง จงอภิปราย o18 o18 o18
ดีค่ะ เขียนเลยเรารออยู่ววววววว
ยกสองแขนขึ้น สนับสนุนค่ะ :katai2-1:
รอติดตามผู้พันเลยครับ
เห็นควรอย่างยิ่งค่า
เขียนเลยค่าาา เรานี่รอติดตามเลยยยยย ><
จะอาวววววววววววววววว แม่จ๋าๆๆๆๆ //แดดิ้น
ดีงามมากกกกกกกจร้า รอผู้พัน :z1:
รอๆ ด้วยคนครับ
เอาาาาา
ที่ปลาย :hao6: (แปลว่าสุดยอด 555 :laugh:) :jul1:
:sad4: :hao7: คือเพิ่งมาเจอเรื่องนี้ มันดี~ หื่นมากจนเลือดจะหมดตัวแล้ว เคนเขียยแต่งดีมากเลยค่าาาาาา ซูฮกเลยย
:haun4:
ดีต่อใจมากจร้า แต่ละตอนสนุกครบรส เน้นหื่นๆ ชอบทุกเรื่องเลยเพราะมันไม่ได้แค่มีแต่ความxx แต่มันสามารถเป็นเรื่องๆหนึ่งได้ เพราะโดยรวมมีจุดเริ่มต้นที่ดำเนินต่อๆไป ซึ่งต้องบอกว่าชอบทุตอนมาก
ได้อ่านเรื่องเต็มพี่วันน้องชินแล้วสนุกมากกกกก...
อยากขี่รถทัวร์ เอ้ย นั่งรถทัวร์เลยอะ 5555555
:pighaun: :pighaun: ดีว์
เร้าใจ
:haun4:
สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ
เด็ด :z3:
อยากอ่าน ..ผมกำลังจะกลับบ้าน...ต่อจริง ๆ นะท่านนักเขียน เราเคยเจอในธัญวลัยแต่ด้วยภาระหลายอย่างเลยยังไม่ได้อ่านพอกลับไปจะอ่านซะหน่อย อ้าวติดกุญแจซะแล้ว....มาลงให้อ่านในเล้าไม่ได้เหรอท่าน
อยากอ่าน ..ผมกำลังจะกลับบ้าน...ต่อจริง ๆ นะท่านนักเขียน เราเคยเจอในธัญวลัยแต่ด้วยภาระหลายอย่างเลยยังไม่ได้อ่านพอกลับไปจะอ่านซะหน่อย อ้าวติดกุญแจซะแล้ว....มาลงให้อ่านในเล้าไม่ได้เหรอท่าน
ขอบคุณมากนะค๊าาาาาา
พี่นพฟันเด็กแล้วทิ้ง หุหุ
ทำไมฉันถึงเพิ่งมาเจอรวมเรื่องสั้นแบบนี้...แต่ก็เป็นบุญที่ได้เจอ ได้อ่าน..มันดีย์มากค่ะไร้ท์ ขอบคุณมากๆ จะติดตามงานไร้ท์ทุกเรื่อง..สัญญา..ขอเป็นแฟนคลับไร้ท์อีกคนนะคะ