-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
...
เคยไหม ที่เจอคนที่เราไม่รู้จักแล้วเราถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก เคยไหมที่เรารู้สึกแปลกๆ เวลาที่ได้อยู่กับคนคนนั้น แล้วเคยไหมที่ในหนึ่งวันขอแค่เห็นหน้าเขาคนนั้นสักครั้งก็พอแล้ว
บ้างทีอาจจะไม่ใช่เพราะตัวเราเป็นคนเลว ที่เรามีคู่อยู่แล้ว แล้วไปมีความรู้สึกดีกับคนอื่นแบบนี้ ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ แต่มันแทนกันได้ด้วยหรือ คำถามนี้ยังต้องหาคำตอบ แต่สำหรับตัวผม มันยังคงเป็นอนาคตที่ยังรอคอยคำตอบ
ปล.มันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ที่หลายๆคนอยากเจอ แต่ผมได้เจอมันแล้ว 1 ครั้งในชีวิตก็เกิดพอแล้ว ส่วนที่นำมาเขียนได้ ก็พราะมันเป็นส่วนที่ประทับใจ ผมเขียนไม่เก่ง เลยดูอ่านยาก ยังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"พี่.............พวกเพื่อนผมมันมีเรื่องกับเด็ก โยธาครับพี่ พี่ไปดูหน่อย" เสียงดังมาจากปลายสาย
(ลืมบอกไป ผมเองก็เด็กช่างคนเดิมละครับ ตอนี้ก้าวมาถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ได้เรียนวิศวะกับเขาสักที ตัวผมเรียนอยู่ไฟฟ้า นี้ก็ปี 3 แล้ว (แล้วกรูจะบอกเพื่อ) )
"แต่พี่เรียนอยู่นะ พวกเรามีเรื่องกันตรงไหน" ผมกระซิบถามรุ่นน้อง
"ร้า้นข้าวหลังมหาลัยครับพี่ รีบมาเลยนะพี่" เสียงรุ่นน้องยังตะโกนไม่เลิก
"ครับผม รอนั้นแล้วกันเดี๋ยวพี่ไปจัดการเอง" พูดเหมื่อนจะเก่ง จริงๆไม่มีปัญญาทำอะไรหรอกครับ
"อาจารย์ครับ ผมขออนุญาติครับ ปวดท้องมากๆ ขอเข้าห้องน้ำครับ " ผมยืนขึ้นแล้วบอกอาจารย์พร้อมกับแสดงสีหน้าแบบคนปวดท้อง
"ไปเถอะ อย่านานนะ"
"ไปไหนว่ะโอมห์ " เสียงมิ๊กถามผม
"น้องมีเรื่องก่ะพวกโยธา เดี๋ยวกรูไปจัดการแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวกับมา" ผมบอกมิ๊ก แล้วรีบเดินออกมาจากซ๊อป
"เดี๋ยวก็โอมห์ กรูไปด้วย" แล้วไอ้มิ๊กก็เดินตามมา
"แม๋งเอ๋ย .....ฝนก็ตก ทำไมต้องเสือกมามีเรื่องกันวันนี้ว่ะ พวกน้องกรู " ไอ้มิ๊กบ่น
"รีบๆไปเถอะมิ๊ก" ผมสองคนเลือกที่จะเดินไป ไม่เอารถไป เพราะจะได้พาพวกรุ่้นน้องเดินกลับมมาที่คณะได้
"นั้นไงมิ๊ก พวกมันอยุ่นั้นไง" จากสายตาที่เห็น มันคงเอามากันทั้งชั้นปีเลยเห็นจะได้
"เห้ยนั้นมันพวกปี 1 นิว้า หัวเกรียนๆทั้งนั้น " คือพวกรุ่นน้องปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่จะต้องตัดสกินเฮด เบอร์ 1 เพื่อให้ความเคารพรุ่นพี่ ผมก้เคยโดนครับไม่รู้ว่าใครแม๋งตั้งกฏ
"มิ๊ก เมิงยืนตากฝนอยู่เนี่ยละ " ผมบอกมิ๊ก มันทำหน้างง "เอาน่า กรูมีแผน"
" เห้ย พี่โอมห์มาแล้ว " ผมเดินเข้าไปในกลุ่มพวกน้องปีหนึ่ง ผมเห็นเด็กโยธามันมีเยอะเหลือเกิน คือพวกเมิงจะยกกันมาทั้งคณะเลยดีไหม ก่ะแค่มีเรื่องแย่งโต๊ะแด๊กข้าว ที่บอกว่ามันแค่เเรื่องงี่เง่าเพราะมันมีทุกปี รุ่นผมก็มี ไม่รู้ว่าแม๋ง โยธามันตัดโต๊ะกินข้าว 2 - 3 ตัวนี้ไว้รึไง
"น้องๆโยธาครับ แล้ววันนี้ก็มาอีกแล้ว น้องๆรู้ไหมครับ ว่าเรื่องโต๊ะเนี่ย มีเรื่องทุกปี เชื่อน้องถามป้าที่ขายข้าวดูก็ได้ เพราะตอนตัวพี่เองอยู่ปี 1 ก็มีเหมือนกัน ตรงนี้ ด้านหลังมหาลัยนี้พี่ถือว่าเป็นเขตของ คณะน้องแล้วกันนะครับ ต่อไปนี้พี่จะไม่ให้พวกรุ่นน้องพี่มาเอาโต๊ะกินข้าวน้องมานั่งกินอีก พอใจไหมครับ" ผมดูสายตาพวกมันดูงง รวมถึงแม่ค้าในแถบนั้นด้วย คงงงว่าปีนี้รุ่นพี่มันมาแปลก คือตัวผมไม่ชอบที่สุดก็คือการใช้กำลัง
Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz สักพัก "ไม่เป็นไรครับพี่ ถือว่าแล้วๆกันไปแล้วกันนะครับ พวกผมก็ไม่ได้อะไรหรอกครับพี่" เสียงเด็กโยธาคนหนึ่งผมเดาเอาว่าเป็นรุ่นน้องผม เพราะมันตัดผมสั้น หุ่นก็โอเค หน้าตานิ ยิ่งโอเคไปใหญ่ อิอิอิอิอิ
"พวกน้องครับ " ผมบอกน้องๆในคณะผม
"น้องรู้ใช่ไหมครับว่าเวลานี้พี่มีเรียนอยู่" สีหน้ายังเคร่งอยู่
"ตอนที่เรารับน้องกัน พี่เคยบอกให้พวกน้องรักกันใช่ไหมครับ" หลายคนพยักหน้า
"พี่เคยบอกไหมว่าการมีเรื่องตีกันมันไม่ใช่นิสัยของวิศวะ" ยังพยักหน้ากันเหมือนเดิม
"แล้วนี้มันอะไรครับ เมิงรู้ไหมครับ ว่าพวกกรูเป็นห่วงมึงขนาดไหน" พวกเด็กโยธายังยืนดูพบอบรมรุ่นน้องผมอยู่ แล้วผมก็นึกได้ ไอ้มิ๊กมันตากฝนอยู่นิว้า
"กรูไม่ได้มาที่นี้คนเดี๋ยว"
"พี่หมายความว่ายังไงครับ พี่โอมห์" รุ่นน้องถาม
"ว่าที่ 10 จัดแถว" เสียงไอ้มิ๊กตะโกน มาจากที่ไหนสักแห่งกลางสายฝน
" ไฟฟ้า " รุ่นน้องรีบวิ่งกันไปหาไอ้มิี๊กกันหมดแล้ว ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าไอ้มิ๊กมันจะจัดการยังไง ก็เหลือแต่ผม กับพวกคณะโยธาอยู่ในร้าน
"อะน้ำ แด๊กสะ " ใครบ้างคนยื่นน้ำมาให้ผม พอหันไปมอง ไอ้น้องคนนั้น นั้นเอง
"ขอบใจ" ผมรับแก้วจากมือมันมา
"ทุย น้ำเหียไรว่ะเนี่ย" ผมรีบคลายทิ้ง พวกเด็กโยธาที่นั่งอยู่ขำกันใหญ่ รวมถึงไอ้คนส่งแก้วน้ำให้ผมด้วย
"อ้าวผมคิดว่าพี่รู้ นี้มันหากินยากมากเลยนะพี่" ผมยังงๆๆ อยู่
"เหล้าป่าน้ำแดงไงครับ" ผมพอจะรู้แล้วว่าอะไร เลยไม่อยู่ละกลับไปเรียนดีกว่า หัวยังคิดอยู่ว่าน้องกรูจะรอกรูรึเปล่า
ผมพยายามเดินหลบฝนผ่านร่มไม้ในมหาลัยไปเรื่อยๆ พอห่างจากร้านมาสักพัก มาหยุดตรงที่บอกให้ไอ้มิ๊กยืนรออยู่
"มิ๊ก เหมือนหมาตกน้ำเลยว่ะ 55555+" ผมแซวมิ๊ก
"แล้วเมิงละ ไปจีบเด็กโยธาเสร็จแล้วไง ปล่อยกรูรอตั้งนาน" ไอ้มิ๊กพูดเหมือนจะแอบง้อนอยู่
"ขอโทษครับรุ่นพี่ไฟฟ้า ขอโทษครับรุ่นพี่ไฟฟ้า" เสียงพวกไอ้ร้านตะโกนออกมา ขนาดนี้น้องผมทุกคนตากฝน ตัวเปียก สั่นกันเป็นลูกหมา
"น้องๆครับ กลับหอไปเปลี่ยนชุด แล้ว 2 ทุ่ม ไปเจอกันที่เดิม ห้าม มาก่อนห้ามาสาย + - ได้ไม่เกิน 10 นาที เพื่อนใครขาด บัดดี้ใครไม่มา เจ็บหนัก" ผมพูดเสร็จก็เดินกลับไปเรียนต่อ
"มิ๊ก เหมือนตอนเราอยู่บ้านเลยว่ะ ฝนตกหนักๆแบบนี้ " ผมบอกไอ้มิ๊ก มันเปียกไปหมดทุกส่วนจริงๆ
"โอมห์ กรูไม่เข้าแล้วนะ หนาวว่ะ เดี่ยวต้องไปนั่งเรียนในห้องเรียนอีก " มิ๊กยังสั่นได้อีก
"งั้นมิ๊ก รอข้างนอกก่อนแล้วกัน เดี่ยวโอมห์เข้าไปเซ็นชื่อ แล้วกลับคอนโดกัน" พวกผมสองคนรีบเิดินกลัีบมาที่แผนก พอถึงแผนก เพื่อนๆ ก็แซว กันใหญ่ว่าหายหัวไปไหนกันมา
ผมเลี่ยงที่จะตอบให้อาจารย์ได้ยิน เลยบอกกับหัวหน้าห้อง ซึ่งเป็นเพื่อนชี้ผม ว่ารุ่นน้องมีเรื่องเมื่อกี้ ผมไปจัดการมา แล้วคืนนี้ตอน 2 ทุ่มผมนัดรุ่นน้อง ไปที่เดิม ช่วยบอกเพื่อนๆว่าปี 3 ใครอยากมาก็ให้มา พอเป็นอันรับรู้กัน ผมกับมิ๊กเลยกลับห้อง
16.00
"มิ๊กจะไปไหม คืนนี้ ........................." เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ
"มิ๊กมึงจะไปไหม คืนนี้ที่นัดน้อง"...........................ยังเงียบอยู่
ผมเลยเดินออกมาดู ปรากฏว่า ไอ้มิ๊กมันนอน ไปทั้งชุดนักศึกษาที่โต๊ไม้ ไปแล้ว
"มิ๊ก เปลี่ยนชุดก่อนดิ ตื่นก่อน ไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยไปนอน" เงียบ อยู่ ผมเอามือไปโดนตัวมัน โห่ ตัวร้อนจี้ เลย
"โอมห์ จัดการให้หน่อย กรูไม่ไหวละ " :laugh: อะไรของเมิงว่ะ จัดการให้หน่อย ไม่ไหวแล้ว .................อากาศแบบนี้ด้วย เห้ยเมิงพูดอะไรว่ะเนี่ย ผมแอบคิดในใจ
"เร็วๆดิว่ะ กรูง่วง" สัด จบ ผมลากตัวมันเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัว (ต้องเล่าไหมเนี่ย)
"เสร็จแล้ว เมิงเปลี่ยเสื้อผ้าเองนะมิ๊ก เดี่ยวเอาเข้ามาให้ " ผมอาบน้ำให้มัน คือยังเหลือน้อง BOX อยู่นะครับ พอจัดการอะไรเสร็จผมก็ามันเข้านอน ลงไปซื้อข้าว มาทิ้งไว้ให้เพราะคืนนี้จะต้องไปรับน้อง
รักเธอก็รักด้วยตัวทั้งตัว รักด้วยใจทั้งใจ
เมื่อวันนี้เธอไป ก็เอามันไปทุกอย่าง
ให้เธอไปแล้วด้วยคนทั้งคน ชีวิตนึงมืดมนและเลือนลาง
"สวัสดี ว่าไง" เสียงโทรสับผม ชีช้ำมากมาย อิอิอิ
"พี่โอมห์ครับ โอบเองครับ" น้องรหัสผมโทรมาครับ คงจะรู้เืรื่องวันนี้มาจากน้องมันแน่ๆ
"โอบวันนี้ พี่นัดน้องที่เดิม ไม่ต้องบอกเพื่อนเรานะ ให้น้องมันโทรบอกเอง แต่เราต้องมานะเข้าใจไหม" พอพุดจบ ผมก็ตัดสาย แล้วรีบขึ้นห้อง เทข้าว เทน้ำใส่ขัน (ห้องผมไม่ใช้แก้ว) จัดยา
"มิ๊ก กินเองนะข้าว กับ ยา นะ วางไว้บนโต๊ะแล้ว" อยากจะพุด แต่ไม่กล้าพูด มันดูแปลกๆ ผมเขียนใส่กระดาษ แล้วแปะไว้ ที่หน้าทีวี แล้วไปอาบน้ำ เตรียมตัวว่าจะไปดูหนัง
17.00
อากาศหลังจากฝนตกนิมันดีจริงๆเลยนะครับ อะไรก็ดูใส ไปหมด ยกเว้น หน้าผม 555555555 ชอบกลิ่นหลังฝนตกจริงๆเลย ผมขี่รถมอไวค์ คู่ชีพ ไปเลยๆ จนไปหยุดที่กาดหลวง (เฉลยสะละว่าอยู่เชียงใหม่ อิอิ) ผมชอบมาที่นี้ ผมชอบบรรยากาศที่คนดูวุ่นวาย แล้วก็ชอบที่จะได้ซื้อของกิน ผมเดินซื้อของไปเรื่อยๆ พอเสร็จก็เดินขึ้นไป นั่งกิน คนเดียวบนสะพานอิสลาม (ใครมาเชียงใหม่ลองทำดูนะครับ ) นั่งมองดูน้ำ ที่ดูคอสะพาน ดูรถแดง ดูตลาดขายดอกไม้ ดูชีวิตคนอื่น คงเป็นอะไรที่เงินซื้อไม่ได้แน่ๆ
"เห้ย ไก่อ่อน นิหว้า" เสียงใครไม่รุ้ พวกเกี่ยวกับไก่ แต่กรูแด๊ก หมูอยู่นิว้า ผมก็ยังกินต่อไป ไม่สนใจเสียง
"ระวังมันจะติดคอนะเมิง " ไม่ใช่ละ เสียงนั้นคุยกับกรูนิว้า เอาละ หมดสภาพเลยกรู ปากมัน หมู ข้าวเหนียว เต็มมือไปหมด เวง เวง เวง ผมหันกลับมามอง ต้นเสียง
.
.
.
ไอ้เวงนิเอง คนส่ง น้ำให้กรูกินเหมือน เย็น
"ใครไก่อ่อนครับน้อง" ผมพูดกับหมด แล้วก็กินต่อ ไม่ห่วงสภาพตัวเองละ ถ้าเป็นไอ้ห่าเนี่ย
"กรูชื่อ โน๊ต" กรูไปถามเมิงเมือ่ไรนิ ผมยังกินต่อไป
"นิกระใจเมิงะไม่คุยกับกรูเลยใช่ไหมนิ " ก็กรูกำลังกินอยู่ เมิงจะมาอะไรกับกรุนิ
"เอ๋อกรูไปก็ได้ว่ะ เด็กไฟฟ้า แม๋งหยิ่งฉิบหาย ไว้กรูโทรหาแล้วกันนะ" อะไรว่ะ งง มันมีเบอร์โทรกรูตั้งแต่เมือ่ไรนิ ผมก็ยังคงกินต่อไป แล้วมันก็เดินจากไป ถึงไว้แต่ความงง
มาเหมือนลม แล้วก็ไปเหมือนลม ผมนั่งกินไปเรื่อย ดูอะไรไปเรื่อย จนเกือบได้เวลาที่นัดรุ่นน้อง แล้ว
กริ๊ง.. กริ๊ง.. กริ๊ง..
"กรูบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าไม่กินขิง แต่ก็ขอบใจ เมิงแอบจับ น้องกรู กรูรู้นะสัด อย่าเล่นน้องหนักละ" ผมอ่านเสร็จ กดปิด เดินอมยิ้ม ผมบ้าไปแล้วรึเปล่าครับเพื่อนๆ
ผมขี่รถคู่ชีพ มารอที่ยังสถานที่ที่นัดรุ่นน้องไว้
-
:z13:
เรื่องใหม่
อย่าลืมลงกฎด้วยคับ
-
ยังงัย ยังงัยก้อเป็นกำลังใจให้ล่ะกัน แต่อย่าลืมมาต่อน่ะ รออยู่
-
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
เรื่องน่าติดตามมากๆ
-
สนุกหล๊ายหลายยยยยย
-
เรื่องใหม่ น่าอ่านดีฮะ
รอตอนต่อไป
-
มาบอกว่าชื่อล็อกอินเหมือนคนใน hi5 อ่ะ
-
เหอๆ นึกถึงสมัยเรียน ทั้งตอนรับน้อง แล้วก็ตอนโดนรับ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ค่ะ
-
o13
:pig4:
-
มารออ่านค่ะ
-
โยธา กะ ไฟฟ้า รึว่า
ไฟฟ้า กะ ไฟฟ้า กันน๊ออออ ^_____^
-
มาเจิม น่าสนุกนะ บรรยาาศเรื่อยๆดี ชอบ
-
ตามมาติดๆ
-
พรุ่งนี้แล้วกันนะครับ
คอมผมรีมา สองรอบแล้ว
พอพิมพ์จะเสร็จก็รี
จะบ้าตาย
-
เถื่อนดีชอบ555+ :laugh:
ติดตามค่า
:กอด1:
-
โอเค แต่ถ้ามาต่อแล้วบอกที่หัวเรื่องด้วยก็ดีนะจะได้รู้ ^^
-
รออ่านๆๆ ชอบๆๆหนุ่มวิศว้าาาา อิอิ :z1:
-
รอมาต่อ !
-
เปิดเรื่องได้น่าสนมากๆ ไม่ค่อยเห็นเรื่องที่แบบเคลียร์กันด้วยคำพูด เห็นตีกันตลอด ชอบแนวนี้ค่ะ จะติดตามนะ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
อ่านแล้ว คิดถึงเชียงใหม่จัง
ออกจากบ้านมาเรียนตั้งไกล
(แต่ไม่รู้ว่า วิดวะ เค้ารับน้องกันหนักป่าวน่ะ )
:bye2: :bye2:
-
เริ่มเรื่องก็น่าติดตาม :L1:
-
เจิมเรื่องใหม่ ... :n1:
มาลงชื่อรออ่านต่อครับ
-
คืนนี้อยากจะพาเรื่องราวของผมให้ผ่านเรื่องรับน้องไปให้ได้ หลังจากพยายามมาสองรอบแล้ว พิมพ์ใหม่ ตลอดเลย กำลังจะเริ่มหมดกำลังในการพิมพ์แล้ว เซ๊งคอม2 รอบแล้วในวันเดียว ขอบคุณทุกท่านที่อ่านกันสะเยอะไปหมด ผมอาจจะเปิดเรื่องไม่เหมือนคนอื่นเพราะมันไม่ใช่นิยาย นิครับ จะให้มันดิบ เถื่อน ไม่ได้เพราะนี้มันชีวิตจริง
-
ทำไมพี่ไม่เซฟใน word ก่อนลงอ่ะค่ะ
จะไม่ต้องพิมพ์ใหม่ เดียวเวบล่มเนื้อหายนะค่ะ
:กอด1:
-
จะรออ่าน เน้อคับ อ้าย
:impress: :impress: :impress:
-
ที่เดิม
เวลาที่ฝนหยุดตกเนี่ย ไม่ว่าจะที่ไหน คงอากาศดีเหมือนกันหมด กลิ่นไอดินที่ระอุขึ้นมา ใบหญ้าที่เปียกน้ำ แถมในคืนเดือนมืดวันนี้ ฟ้ามันช่างสวยเหลือเกิน มีดาวมากมายมาแทนดวงไฟ คงดีหากนี้ไม่ใช่การรับน้องแต่ได้มาตั้งแคมป์ กับเพื่อนๆรุ่นน้องแทน
“ยืนเหม่ออะไรอยู่ว่ะโอมห์” เสียงเพื่อนซี้ผมนั้นเอง เดินเข้ามาหาพร้อมกับเพื่อนๆอีกหลายคน ทุกคนก็ต่างสนใจว่าเรานั้นน้องๆมาสถานที่แห่งนี้ทำไม อีกทั้งเป็นเวลากลางคืน แน่นอนคงคิดว่าต้องมีเรื่องอะไรที่หนักหนาสาหัสแน่ๆ
“พวกมันทะเลาะกัน พวกปี1 กับปี2 มันทะเลาะกัน นานแล้วด้วย กรูรู้เรื่องนี้มาจากน้องรหัสกรู แล้ววันนี้พวกปี 1 มันไปทะเลาะก่ะเด็กโยธา กรูเนี่ยเป็นคนไปจัดการ ตอนที่กรูขอครุออกไปขี้ มึงว่าแปลกไหมละ” พวกมันทำท่าทางไม่พร้อมใจกันใหญ่ประมาณว่าทำไม ถึงเป็นแบบนี้ รับน้องก็รับมาด้วยกัน
“แทนที่พวกมันจะโทรหารุ่นพี่มัน แต่เสือกโทรหากรู วันนี้กรูเลยต้องจัดการ” พอผมพูดเสร็จ แสงจากรถมอไซค์ค่อยๆทยอยขับเข้ามายังสถานที่แห่งนี้
20.00
“ว่าที่10จัดแถว” เสียงไอ้ไนท์เรียกรุ่นน้องปี1 จัดแถวอย่างเสียงดังฟังชัด คงเป็นเพราะมันเป็นคนตัวใหญ่ สูง180กว่า แถมเป็นลุกตำรวจใหญ่ด้วย คงไม่แปลกที่มันมีปฏิกิริยากับเรื่องวันนี้พอสมควร สิ้นเสียงรุ่นน้องก็รีบวิ่งไปตั้งแถวกันตามแบบที่เรารับน้องกันมา
“นับ” คำสั่งให้นับเพื่อดูจำนวนคนที่มาในวันนี้ ................................”1 2 3 4 5 6 7 8 9 .........”
“ขาดใคร” ................................. ไม่มีเสียงตอบรับ
“กรูถามว่าขาดใคร”.................................รุ่นน้องมองหน้ากันเพื่อดูว่าใครคือคนที่ขาดหายไป
“08จัดแถว” อ้าวชิหาย กรูไม่ได้มาโดนรับน้องนะ ผมแล้วก็เพื่อนๆต่างรีบวิ่งมาจัดแถว ไอ้ไนท์เล่นKไรว่ะเนี่ย
“นับ” คำสั่งเดิมถุกสั่งออกมาจากปากอีกครั้ง ...................”1 2 3 4 5 6 7 8 9 .............”
“ขาดใคร” ไอ้ไนท์ถาม เสียงยังดุเหมือนเดิม ................”ขาดมิ๊ก มันป่วยเพราะ..................” กรูตอบเองก็ได้ว่ะเดี่ยวแม๋งโดนเล่นเอง
“พวกเมิงดู รุ่นพี่เป็นคนนัดพวกเมิงมา แต่มาครบก่อนเมิง ขาดคนเดี๋ยว ก็เพราะพวกเมิง พี่เขาเลยป่วย ” ไอ้ไนท์ดูดุจริงๆ ไม่เหมือนเพื่อนกรูแล้วน่ากลัว บ้าพลัง LV3 แล้ว กรูเริ่มจะรับไม่ได้แล้ว แสงไฟรถมอไซค์ยังทยอยมาเรื่อยๆ
“กี่โมงแล้ว โอมห์” ถามกรุ กรุยังกลัวเมิงอยู่นะไอ้ไนท์
“ 20.20 ครับ” ต้องไพเราะไว้ก่อน
“เพื่อนเมิง มาคนสุดท้ายที่ 20.20 กรูบอกแล้วว่า + - ได้แค่ 10 นาที รุ่นพวกกรูต้องมายืนรอตากน้ำค้างรอพวกเมิง ให้พวกเมิงมาจนครบ ซีรีย์” (ขอขยายก่อนนะครับซีรีย์คือการลงโทษที่ไฟฟ้านิยมใช้มากที่สุด มันคือการกอดคอกันแล้วสก๊อดจัมป์มันจะคล้ายกับรูปคลื่นระบบไฟฟ้ากระแสสลับ)
“ซีรีย์” เสียงรุ่นน้องตะโกนตอบรับ
“ เท่ารุ่น คูณ10 ” ห๊ะ เป็นร้อยครั้งเลยนะเมิง ไอ้ไนท์บ้าไปแล้ว
“คูณ 10” รุ่นน้องถวนคำสั่ง
“ปฏิบัติ” ไอ้ไนท์สั่งอีกครั้ง ดูหน้ามันคงสะใจกับการใช้อำนาจไม่น้อย น้องปี 1 ที่น่าสงสาร
“1 2 3 4 5...............................................................................................100” ภาพที่เห็นคือคนจำนวน 43 คนกับลง ลุกๆนั่งๆ ออกกำลังกายตอน สองทุ่มครึ่ง จนพอครบร้อยบ้างคนก็ต้องพยุงกัน สงสัยไม่ได้โดนมานาน ถึงรอบกรูออกไปแล้ว
“เหนื่อยไหมครับ ” ไม่มีเสียงตอบรับ กรูเดาว่าจิตใจพวกเมิงต้องอาฆาตกรูแน่ๆ ประมาณว่ากรูไม่น่าโทรหาพี่โอมห์เลย
“พี่รู้ว่าพวกเราอิต (อิต คือ เหนื่อย) วันนี้พี่รับรองว่าจะไม่มีการลงโทษแบบนี้อีกแล้ว ” ก็คือกรูจะลงโทษแบบอื่นแทน
“ไหนพวกเรามีปัญหาอะไรกับพวกปี 2 มัน ” เงียบอีก ไม่มีใครพูด
“ดีไม่มีใครพูดใช่ไหมครับ ถ้าแบบนั้นพี่จะเรียกพวกมันมาคุย” งง น้อง งง ว่าพวกมันจะมาได้ยังไง
“หมอบ” ผมเริ่มจะหมั่นไส้แล้ว ถามอะไรก็ไม่ตอบ ให้แม๋งหมอบลงไปบนหญ้าเปียกๆแบบนั้นละ น้องหลายคนเริ่มจะไม่แน่ใจในคำสั่งผม จนไอ้โอบ น้องรหัสผมเดินเข้ามา แล้วก็หมอบต่อหน้าพวกมัน
“เป็นไง พี่พวกเมิงมอบแล้ว พวกเมิงจะหมอบกันได้รึยัง” ผมสั่งพวกมันอีกครั้ง คราวนี้ทุกคนยอมหมอบแต่โดยดี
“ หยิบมือถือขึ้นมา กดหาพี่รหัสพวกเมิง พี่ใครมาค่อยลุก ” พอสั่งเสร็จผม ก็เดินมาหาไอ้โอบบอกให้ให้ลุกแล้วเรียกหลานรหัสมาออกมาด้วย
“โอบ เล่าเรื่องนั้นอีกที่ให้เพื่อนพี่ฟังหน่อยดิ” ผมบอกให้น้องเล่าเรื่องที่เคยเล่าให้ผมฟัง ไปเล่าให้เพื่อนๆฟังอีกครั้ง
ผมต้องไปกินข้าว + ไปต้องเข้าไปที่คณะโยธาด้วย เดี่ยวจะกลับมาต่อ ตอนเยอะๆ ก่อนออกไป ทำงานพิเศษนะครับ
-
+1 เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่
น่าติดตามดี
-
:z13: :z13: :z13:
-
สนุกมากชอบๆ
-
ชอบมากกเลยเรื่องนี้
เถื่อนได้ใจมากๆ
:กอด1:
-
อยากอ่านต่ออ่ะ !
-
:z3: มาไวไวน๊า เค๊ารออยู่คร้าบบบบบ :L2:
-
สนุกว่ะเหมือนเข้าค่าย รด.เลยครับ
เป็นกำลังใจให้ครับโผมมมม
:L2:
-
o13
:pig4:
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
:pig2: :pig2:
ชอบๆเรื่องนี้ รอมาต่อนะค๊ะ
-
:m31: :m31: :m31:
สั้นอ่ะ ...
-
เรื่องนี้มันดูแมนได้ใจมากๆ ตัวนำก็ดูแปลกๆดี เรื่องก็น่าลุ้นค่า
-
มาตามลุ้นด้วยคน :L2:
-
ขอโทษจริงๆครับ เมื่อวานผมทำงานพิเศษกลับมาก็ ตี 3 แล้ว เลยไม่มีเวลาเขียน ผมเขียนต่อแล้วนะคราฟ ถ้ามันไม่โดนก็ขอโทษด้วยครับ เพราะ ผมไม่ค่อยจะโรแมนติก มันไม่มีใครโรแมนติกเลยสักคน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงที่พวกเมิงไม่อยากได้ยิน
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ (เพราะไม่ได้สนใจกำลังบ้าอำนาจ) แล้วก็มีเสียงรถมอเตอร์ไซค์ทยอยกันเข้ามาในพื้นที่เห็นนี้ ความมืดถูกแทนที่ด้วยแสงไฟจากหน้ารถ คันแล้วคันเล่า จนผมสามารถก่ะด้วยสายตาว่า น้องๆมันลุกขึ้นหมดแล้ว นั้นก็หมายความว่า ทั้งพี่ทั้งน้องมารวมอยู่กัน ณ ที่นี้แล้ว
“เกิดอะไรขึ้นครับพี่ โอมห์” รุ่นน้องปีสอง เดินเข้ามาถามผม ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“พี่ว่าเราถามน้องเราดีกว่าไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ........................ อ๋อพี่ลืมไปว่าพวกเราไม่คุยกัน” ผมฉีกยิ้มที่มุมปากแล้วเดินมาบอกให้ไอ้ไนท์เรียกพวกมันเข้าแถวกันทั้งสองปี
“09 ว่าที่ 10 จัดแถว ” เสียงคนเกือบๆร้อยคนวิ่งกันไปมา พยายามหาที่ลง แต่ก็ยังดูเกาะกันเป็นกลุ่ม ระหว่างชั้นปีกันอยู่
“พวกสู(แปลว่าพวกเมิง) เป็นอะไรกัน รับน้องมาด้วยกัน 5 วันมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยใช่ไหม กรูไม่รู้ ว่าพวกเมิงทะเลาเรื่องอะไรกัน แต่เมิงเห็นอะไรนั้นไหม คงลืมไปแล้วสินะ ไอ้ป่าบอนเนี่ย ได้ คืนนี้พวกมเงได้เจอแน่” ไอ้ไนท์พวก ทิ้งไว้ให้กรูเองก็กลัวไปด้วย แล้วก็ยกหน้าที่มาให้ผม
“ปีสองครับ วันนี้น้องรู้ไหมครับว่าพวกปี หนึ่งไปเจอเหตุการณ์อะไรมา ไม่ต้องเสือกตอบนะไอ้โอบ” ผมดักทางไอ้โอบไว้
“ไม่มีใครรู้เลยใช่ไหม ” ยังอยู่ในสถานะเงียบ
“ในเมื่อไม่มีใครตอบ”
“09 จัดแถว” เหียแล้วเสียงดังออกมาจาก ป่าบอน (ป่าบอน ในความหมายผมนี้ คือ ทางที่น้ำจะใช้ไหลผ่าน แต่มันเสือกมีบอนขึ้นเยอะมากๆ ดินด้านล่างเป็นโครน ซึ่งคงดีต่อสุขภาพผิวแน่ๆ ) มันเอาจริงๆไงว่ะเนี่ย ไอ้ไนท์
“อะไรเมิงไอ้โอมห์ กรูอยู่นี้ ” ไอ้ไนท์ตอบ
“ถ้าเมิงอยู่นี้แล้วใครรียก แถวว่ะ” ผมมองไปหาที่มาของเสียง แต่ก็มองไม่เห็น เพราะมันมืด เห็นแต่เป็นเงาคน
“หมอบ พวกเมิงหมอบลงไปเลย” ชิหายใหญ่แล้วผมรีบวิ่งไปดูที่ดงบอน
“ไอ้มิ๊ก มาได้ไงเนี่ย” นั้นละครับ คือไอ้มิ๊ก
“ทำไม น้องกรู กรูจะห่วงมันบ้างไม่ได้ไงว่ะ”
“พวกเมิงเป็นอะไรกัน ยังเห็นพวกกรูเป็นพี่อยู่ไหม” ไอ้มิ๊กตะโกนถามรุ่นน้อง
“คะ ....ครับ” เสียงรุ่นน้องตอบแบบออกมาแบบไม่เต็มเสียง
“ก้มหน้าไป เอาหน้าพวกเมิงมองดิน ไม่ต้องมามองหน้ากรู กรูเป็นรุ่นพี่เมิง ไม่ใช่เพื่อนเล่น” มิ๊กมันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ปรกติ เวลามันรับน้องก็จะรับหน้าที่เป็นพี่ว๊าก
“ขบเฟืองไป ขบไป” (การขบเฟืองคือการให้เพื่อนหัวแถวกลิ้งทับบนตัวเรา แล้วก็ไปหยุดที่ปลายแถว คนต่อไปก็จะกลิ้งทับกันไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีคำสั่งให้หยุด)
“มิ๊กกรุไปก่อนนะ ” ผมบอกมันแล้วก็เดินออกมา ทนดูไม่ได้จริงๆ มันสงสารเดียวจะใจอ่อน ผมเดินออกมาจากดงบอนเพื่อที่กลับมาหาน้องปี 1 อีกครั้ง ดูเหมือนตอนนี้ต่างคนก็มองหาว่ารุ่นพี่ปีสองหายไปไหน ก็ดงบอนมันลับตาคนนิครับ
“น้องครับ พี่ถามพวกน้องจริงๆว่าน้องรัก พี่น้องไหม ”
“น้องรักในคณะวิศวะของเราไหมครับ”
“น้องอยากเห็นระบบสี่ปีของเราพังไปด้วยเรื่องโง่ๆพวกนี้รึไงครับ”
“พี่เองก็คงต้องบอกคำเดิมว่าพวกพี่ไม่รู้หรอกนะครับว่า อะไรที่ทำให้พวกน้องสองปีทะเลาะกัน แล้วพี่เองก็ตัดสินไม่ได้ว่าใครผิดรึว่าถูก” ผมพูดไปก็จะร้องไห้ เพื่อนๆมายืนอยู่ข้างหลังคอยให้กำลังใจ
“แต่ในเหตุการณ์วันนี้พี่เห็นว่า รุ่นพี่ปี 2 ผิด พี่ถึงลงโทษพวกเขาแบบนี้ มันก็สุดแต่พวกน้องแล้วว่าจะให้อภัย พี่ของเรารึเปล่า” พุดเสร็จผมก็บอกให้ไนท์วิ่งไปที่ดงบอน แล้วเรียกแถว รุ่นน้องไปที่นั้น
“ว่าที่ 10 จัดแถว หน้ากระดานนะครับน้อง“ รุ่นน้องรีบวิ่งไปเรียงแถวหน้ากระดาน ที่ริมตลิ่งป่าบอน โดยที่เพื่อนผมยังให้รุ่นน้องยืนหันหลังให้กับดงบอน
“09 ครับ ที่ยืนอยู่บนนี้ใช่รุ่นน้องพวกคุณไหมครับ..............”
“รึว่าพวกมันเป็นแค่ คนที่ทำให้พวกคุณพลอยซวยต้องมาโดนทำโทษวันนี้ ” ไม่มีเสียงตอบรับจากน้องปีสอง ทุกอย่างดูเงียบมากๆ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงรถที่วิ่งอยู่บนถนนใหญ่
“ว่าที่ 10 ซีรีย์” ผมสั่งรุ่นน้องปี 1 อีกครั้ง
“ซีรีย์”
“ปฏิบัติ” นี้ถือว่าเป็นคำสั่งที่น่ากลัวมากๆ เพราะไม่รู้จำนวนในการลงโทษ ทำไปเรื่อยๆ
“09 ลุก” สภาพแต่ละคน ดูแย่มากๆ มือนิเกาทุกส่วน ของร่างกายไม่มีใครอยู่นิ่งจริง ก็มันคันนิครับ ผมรู้เพราะผมเองก็เคยโดน วันนั้นผมจำได้ว่า แก้ผ้าแบบถอดทุกอย่างเลย ล้างน้ำในคณะ ต่อๆๆดีกว่า
“พวกเมิงดู มองขึ้นไป ไอ้คนที่ยืนอยู่บนตลิ่งเนี่ยใช่น้องพวกเมิงไหม วันนี้น้องพวกเมิงเกือบโดนตีนของเด็กคณะอื่นเหยียบ หน้ามาพวกเมิงไปอยู่ที่ไหน ” ไอ้มิ๊กเริ่มแล้วครับ เอาจริง เสียงดัง ฟังชัด
“รึเป็นเพราะมันไม่ใช่น้องพวกเมิงแล้วใช่ไหม ปล่อยให้มัน โดนทำโทษจนตายไปเลยดีไหม ” ตอนนี้น้องปีหนึ่ง ลุก นั่ง ได้สักพักแล้ว บ้างคนเริ่มจะไม่ไหว ต้องให้เพื่อนหิ้วแขนเพื่อที่จะยังสามารถถูกลงโทษต่อไปได้
“โอมห์กรูว่าพอเถอะ เดี๋ยวน้องเป็นอะไรไปนะโว้ย” เสียงเพื่อนผู้หญิงในห้องของผมเริ่มสงสาร มาขอให้ผมหยุดแล้ว
“เมิงรอดูเถอะ ใกล้แล้วละ ไอ้ที่กรูรอ เมิงดูนะ ไอ้ปีสองบ้างคนเริ่มจะใจไม่ดีแล้ว นั้นไง แม๋งน้ำตาซึมละ “ เล่นกับใจคนเนี่ยมันยากจริงๆนะครับ ผมกำลังรอช่วงเวลาที่สำคัญ
“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ” เสียงรุ่นพี่ที่ค่อยๆเปล่งออกมาพร้อมกัน แต่ผมก็ยังไม่สั่งหยุด ให้พวกมันพูดไปเรื่อยๆ
จน
จน
จน
จน
จน
โครม !!!!!!!!!!!!!!!!! แบบที่ผมคิดจริงๆ ปีสอง ค่อยๆทิ้งตัวลงไปในกองโครนที่ละคน จนเกือบครบ ตอนนี้ทุกคนก็กลับมานอนจมกองโครนกันอีกครั้ง
“ว่าที่ 10 หยุด” ไอ้ไนท์สั่ง ให้น้องหยุด
“หันมาหาพี่พวกเมิง ”
“พวกเมิงได้ยิน พวกเขาไหม ที่เขาบอกว่าขอโทษพวกเมิง พวกเมิงได้ยินไหม ” ไอ้มิ๊กว๊ากต่อ
“เมิงคิดว่าพวกเขาโกหกเมิงไหม เมิงคิดว่าเขาจะมาเอาคืนพวกเมิงไหม”
“พวกเมิงกลัวว่าจะโดนทำทาไหม ถ้าให้อภัยพวกมัน ” มันก็แน่นอน อยู่แล้ว ทำให้กรูต้องมาโดนลงโทษนิว้า กรูอุตสาห์นอนอยู่ห้องดีๆ (ผมคิดแทนปี2นะ)
“พวกเมิงจะให้อภัยมันไหม รึว่าพวกเมิงอยู่แบบนี้มันสบายกว่า ไม่ต้องมีรุ่น ออกจากระบบไป อยู่กันแค่นั้นดูแลกันเอง”
“09 ขบเฟือง” เอาอีกแล้วคำสั่งโรคจิต
“ทำไปจนกว่าน้องเมิงจะให้อภัย” ชิหาย แล้วมันจะให้ไหมนะ ตอนนี้ น้องๆเริ่มหมุนทับกันอีกครั้ง สภาพเริ่มดูไม่ได้แล้ว เพราะว่ามันหนักมากจริงๆสำหรับวันนี้
อยู่ดีๆ ไอ้มิ๊ก ก็ล้มลงไปต่อหน้าต่อตาทุกคน
“เห้ยไอ้มิ๊กโดนเจ้าที่เล่น” เสียงเพื่อนผมล้อมัน
“พวกเมิงไม่ต้องหยุดทำตามคำสั่งไป” ผมสั่งน้อง แล้วก็รีบไปดูไอ้มิ๊ก
“มิ๊กๆ มิ๊กๆ” ผมอยากจะเอามันขึ้นหลังนะ แต่ แต่ ผมเอาขึ้นไม่ไหว ตัวมันใหญ่กว่าผม
“ไนท์เอามันไปที่โต๊ะให้กรูหน่อย” ผมวานขอให้ไนท์ช่วย
“พวกเมิงดูน้องนะ”
“มิ๊ก มิ๊ก เมิงเป็นไรป่าว ” มันให้มันนอนตักผมแล้วก็ ตบๆๆ ตีๆๆ เขย่าๆๆ มัน สักพักมันก็ลืมตา
“กรูแค่มึนๆหัว แล้วกรุเป็นไรไปอะ”
“เมิงแค่ล้มไป ดีสะที่ไม่ไปจมกองบอน ไม่งั้นได้นอนเกา กันแย่แน่ๆ” ตอนนี้มันดูเหมือนเด็กมากๆ หน้าแดง ตาใสปิ๊ง
“กรูว่าเรากลับกันดีไหม เรื่องน้องเดี๋ยวทิ้งไว้ให้ไนท์จัดการ” ผมเป็นห่วงมัน
“กลัวกรูตายรึไง ” ปากดีอีกเมิง
“ป่าว กรูแค่ไม่อยากอยู่ห้องคนเดียว” ผมบอกมัน แล้วกำลังจะลุกขึ้นไปบอกไอ้ไนท์
“เมิงจะรีบลุกไปไหนเนี่ย กรูป่วยนะอยากหนุนต่อ ” มันยังอ้อนอยู่ (อ้อนตีนนะครับ)
“ไปหนุนตักเมียเมิงดีกว่าไหม”
“ไนท์ ” ผมกำลังจะเรียกมัน แต่ภาพที่เห็น กลับเป็นภาพที่ผมอยากจะเห็น
รุ่นพี่กับรุ่นน้องเข้ามาหากันแล้ว ตอนนี้ น้องถอดเสื้อ เอามาเช็ดหน้าให้พี่มัน ผมงงว่าพวกมันไปคืนดีกันตอนไหน แล้วทำไม ผมถึงไม่ได้ยินคำว่าให้อภัยจากปากน้องปี 1
“มันลงไปของมันเองนะเมิง อยู่ดีๆก็กู่กันลงไปหาพี่มันแล้วก็กอดพี่มัน แล้วบ่นอะไรกันก็ไม่รู้” ไอ้ไนท์บอกผม
แอบเห็นเพื่อนๆผมยืนน้ำตาซึม ผมเห็นว่าทุกอย่างมันดูปรกติแล้ว เลยขอตัวกลับ
“น้องๆครับ เจอกันวันขึ้นดอย” ผมบอกรุ่นน้อง แล้วฝากไนท์ ให้ไปบอกน้องดอบว่า เอารถพี่มิ๊กกลับไปด้วย
“ขอบคุณครับพี่ โอมห์ ขอบคุณครับพี่โอมห์”
“ขอบคุณครับพี่มิ๊ก ขอบคุณครับพี่มิ๊ก” เสียงน้องตะโกนขอบคุณมาตามหลัง
“ มิ๊กกลับกันดีกว่าหิวข้าวแล้ว ” ผมบอกมิ๊กแล้วมันก็เดินตามมาขึ้นรถ
ระหว่างทางกลับ มิ๊กมันไม่พุดอะไร มันหลับรึเปล่าผมไม่รู้ แต่มันเอาหน้าซบที่หลังผม แล้วมือก็มาเกาะเอวผม เหมือนทุกครั้งตอนที่เรายังเป็นเด็กๆ
“ขอบคุณว่ะโอมห์” มันบ่นออกมาเสียงอยู่ในลำคอ
“อะไรว่ะมิ๊ก” Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz ไม่มีเสียงตอบรับ สงสัยจะหลับไปสะละ
-
อุ้ย เข้ากับบรรยากาศในรั่วมหสวิทยาลัยตอนนี้เลย อิิอิ
-
:m15: ในความแข็งแกร่งได้ซ่อนความอ่อนโยน น่าร๊ากกกกก มิ๊กน่าร๊ากกกกก :oo1:
-
ตี 2 เจอกันใหม่นะครับ
ขอตัวก่อนนะครับ
-
o13 o13 o13
-
รักกันดีจังสถาบันนี้
ไม่เหมือนของเราเลย ต่างคนต่างอยู่
:กอด1:
-
:mc4:
เจิมเรื่องใหม่ค่ะ
สนุกดีค่ะ
มาอัพต่อเรื่อยๆนะค่ะ
-
“09 จัดแถว” เหียแล้วเสียงดังออกมาจาก ป่าบอน (ป่าบอน ในความหมายผมนี้ คือ ทางที่น้ำจะใช้ไหลผ่าน แต่มันเสือกมีบอนขึ้นเยอะมากๆ ดินด้านล่างเป็นโครน ซึ่งคงดีต่อสุขภาพผิวแน่ๆ ) มันเอาจริงๆไงว่ะเนี่ย ไอ้ไนท์
“อะไรเมิงไอ้โอมห์ กรูอยู่นี้ ” ไอ้ไนท์ตอบ
“ถ้าเมิงอยู่นี้แล้วใครรียก แถวว่ะ” ผมมองไปหาที่มาของเสียง แต่ก็มองไม่เห็น เพราะมันมืด เห็นแต่เป็นเงาคน
“หมอบ พวกเมิงหมอบลงไปเลย” ชิหายใหญ่แล้วผมรีบวิ่งไปดูที่ดงบอน
ที่แรกนึกว่า
"เฮ้ย!!!!! อะไรว่ะ เรื่องนี้มีผีด้วย"
:jul3:
-
อ่านแล้วคิดถึงสายรหัสของเรา
ไม่เห็นรักกันแบบนี้เลย
-
เหว้ยๆ เล่นกันซะ แต่ก้อนะมันทำให้พี่น้องรักกันด้วยจิตใจและวิญญาน (ถึงจะไม่เคยรับน้องแบบนี้ก็เหอะ....โหดมาก.... :z1:)
ตกลงไอ้โน๊ตโยธานี่จะมาปวนโอมกับมิ๊กในอนาคตใช่ปะ หรือโอมไปดึงมันมาเกี่ยวเองอ่ะรู้สึกตัวละครตัวสำคัญกำลังจะออกตอนหน้า
***รอลุ้นตอนตี 2 ดีกว่า เป็นกำลังใจให้คนเขียน +1*** :L2:
-
o13 o13 แจ๋วจริง..ทำอย่างนี้เเหละจะได้รักกันรักกัน
-
รอวี่แววพระเอกค่ะ อิอิ
-
สนุกทุกตอน
ตีสองครึ่งแล้ว writer
+1 เป็นกำลังใจ
-
กลับมาแล้วครับ
แต ่ ไม่มีแรงแล้ว
เพิ่งจะรู้ ว่าหาเงินเนี่ยมันยากกว่าใช้เงินเป็นร้อยเท่า
พรุ่งนี้จะมาต่อให้นะครับ
-
:z13: คนแต่งงงง แฮ่ๆ
แค่นี้ก็สวีทหวานจะแย่แล้วววว ฮ่าๆ
มารอตอนต่อไปป
ตอนทำโทษรุ่นน้อง อืม... ดีนะ ยังไม่เข้า มหาลัย น่ากลัวววว ฮืออ
ปล. ให้กำลังใจจ้าาา ไว้มีแรงค่อยมาต่อก็ได้ :L2:
-
มิกซ์หลงรักเพื่อนหรือเปล่า
-
กลับมาแล้วครับ
แต ่ ไม่มีแรงแล้ว
เพิ่งจะรู้ ว่าหาเงินเนี่ยมันยากกว่าใช้เงินเป็นร้อยเท่า
พรุ่งนี้จะมาต่อให้นะครับ
รับทราบ
:a2:
-
วันนี้ แอบเอาเรื่องในที่ลับออกมาขายนิดหน่อย ผมไม่อยากให้มันเป็นนิยาย เพราะมันคือเรื่องจริง จะได้ถือโอกาส รื้อความรู้สึกดีๆมาเขียนใหม่ ขอบคุณครับที่หลายๆคนสนใจ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ล้ำเส้น
เคยไหมที่บ้างคืนเราก็อยากมีใครสักคนมานอนข้างกัน เคยรึเปล่าครับถ้าวันหนึ่งคนที่เราเคยนอนข้างๆไม่อยู่แล้วเรานอนไม่หลับ กลัว ไม่อุ่นใจ เหมือนกับคนที่เราได้นอนด้วยกันทุกคืน ถึงจะรู้ว่าสักวันวันจะต้องมีก็เถอะ ถึงเราเองก็พยายามทางทางออกสำหรับปัญหาก็เถอะ บ้างที คนที่ชอบเราอาจจะมีมากมายเป็นร้อยคน แต่คนที่เราเลือกที่จะอยู่ด้วย คงมีได้แค่ 1คนเท่านั้น
“มิ๊ก อาบน้ำอีกรอบด้วยนะ เดี๋ยวจะคัน นอนไม่ได้” ก็วันนี้มันไป แหกปากในป่าบอนมานิว้า
“หนาวว่ะ เมิงเช็ดตัวให้กรูได้ไหม” มันขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วก็ออกคำสั่ง
“ทำไมกรูต้องทำด้วยว่ะ กรูหิวข้าว” ผมถามมัน แบบว่ากรูหิวข้าว วันหนึ่งกรูต้องกิน 5 มื้อ อะไรเมิงเนี่ยจะเลย ข้ามื้อ 5 ทุ่มกรุแล้ว
“เช็ดตัวกรูก่อน กรูป่วย ขอใช้สิทธิคนป่วย” เป็นคำพูดที่ผมโคตรไม่ชอบเลย
“อืม ก็ได้ว่ะ” ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ เร่งเครื่องทำน้ำอุ่นให้แรงที่สุด เมิงตายแน่ กรูจะเช็ดให้ไข่ลอกเลย
“โอมห์ แล้วเมิงจะออกไปซื้อข้าวใช่ไหม”
“อืม รู้แล้วจะเสือกถามทำไมว่ะ”
“เอาม่าคัพ หมูสับด้วยนะ”
“กินอยู่รสเดียว เมิงไม่เบื่อไงว่ะมิ๊ก” ก็ผมสงสัยนิว้า
“กรูนะ ลองได้ชอบอะไรแล้วไม่เปลี่ยนง่ายๆแบบเมิงหรอก” ดูมันตอบผม
“เห้ย คนป่วยเหียไรว่ะมานั่งเล่นเกม XBOX อยู่นิ” มันน่าจริงๆบอกกรูป่วย แต่มานั่งเล่นเกม
“เร็วๆเข้า รีบๆเช็ด จะได้ลงไปซื้อข้าวให้กรุ” ออกคำสั่งอีกละ
“เมิงก็ถอดเสื้อดิ” ผมบอกมัน
“เมิงมีตาไหม เห็นไหม ว่ากรูเล่นเกม”
“อ่ะๆ ยกแขน ” จะว่าไปถ้าพิจารราดีๆ มันเป็นคนที่หุ่นดีมากๆ ผมลืมที่จะสังเกต มันแบบนี้มานานแล้ว ไม่ใช่กล้ามเนื้อจากการเล่นฟิตเนส แต่ได้มาจากการบ้าเตะไอ้ลุกกลมๆ ตั้งแต่เด็ก เลยทำให้มันสภาพเป็นแบบนี้
“เมิงจ้องไร เร็วๆ กรูรู้นะว่าเมิงคิดไร”
“อะไรว่ะมิ๊ก ถ้ากรูจะเอา เมิงไม่รอดมาจน อยู่ปี 3 หรอก สัด เสร็จกรูตั้งแต่ ม.3 ละ” แต่จริงๆกรูคิด
“อืมๆ กรูเชื่อ ” มันตอบผมแอบดูซึมๆไป
“มันร้อนไปก็บอกกรุนะ” ผมต้องบรรยายไหมเนี่ยว่าเช็ดตัวยังไง ?
“ข้างล่างเมิงเช็ดเองได้ไหมอ่ะ กรูจะไปซื้อข้าวละ” กรูเขินนิว่ะ ยังดูปรกติอยู่มาให้กรูเช็ดไข่ให้รึไงว่ะ
“กรูเล่นเกมอยู่ รีบๆทำ อย่าแอบจับเหมือนเมื่อเย็นนะ” มันพูดแล้วยิ้ม กวนๆ
“Kเถอะ ถ้ารอบนี้กรูจับ กรูก็ไม่ได้แอบแล้ว แต่เมิงรู้เห็นเป็นใจ ไอ้สัด” ผมด่ามันมันเสร็จ ก็ถอดเกงยีนย์ออก เหลือแต่ BOX พอทำใจได้ก็เริ่มเช็คตั้งแต่เท้า ไล่ขึ้นมาเรื่อยจนขาอ่อน สังเกตได้เลยว่ามีการเปลี่ยนแปลง ของร่างกายมนุษย์ นั้นคือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด เพราะผม กลัวอะไรที่มันเกินเลย แล้วมันจะล้ำเส้น ระหว่างความเป็นเพื่อน
“มิ๊ก ทำต่อเองนะ กรูหิวข้าวละ”ผมบอกมัน ซึ่งมันก็ไม่ได้สนใจอะไรกับผมสักเท่าไรเพราะมันเล่นเกมของมันอยู่
“เอ๋อ รีบๆกลับมานะ”
ผมเดินลงมาจากคอนโด โดยหัวก็ยังคิดตลอดว่า ว่าถ้ามันเกินเลยไปมากกว่านี้จะเป็นยังไงว่ะ แล้วเราจะมองหน้ากันติดรึเปล่า เรื่องแบบนี้ ก็มีบ่อยๆ แต่เราก็ห้ามใจไว้ตลอด แต่มันเองก็ดูไม่มีทีท่ารังเกียจ แต่มิ๊กมันก็มีเมียนะ คำถามมีเป็นร้อยๆคำถาม ผมเดินไปเรื่อยๆ หัวก็คิดไปเรื่อยๆ
“โอ้ย ..................” กรูเดินชนประตู 7-11 ทำไมมันบ้านนอกงี้ ว่ะ เขาเปลี่ยนเป็นประตูเลื่อนอัตโนมัติหมดแล้วไม่ใช่ไงว่ะ
ผมเดินแบบอายๆเข้ามาใน 7 – 11 หยิบ ม่าคัพ รสหมูแบบที่ มิ๊กสั่ง นมควายแดง ที่ผมชอบ เลย์เหลืองแบบไม่ผิวไม่เรียบ น้ำอัดลมสีดำ น้ำแข็ง แล้วเดินไปจ่ายเงิน ดูพนักงานจะมีความสุขเป็นพิเศษ ไม่รู้มันยิ้มอะไรกัน
โทรสับผมสั่น
“เดินโง่แบบนี้น่าจะโดนสิบล้อชน ไม่น่าเป็นประตู 7-11 555555555555555+” เบอร์ไม่รู้จัก
ใครว่ะแช่งกรู ผมมองซ้าย มองขวา ไม่มีใครที่กรูรู้จักนิว้า สัดเอ๋ย กรูมีเรื่องให้คิดอยู่แล้ว เอามาเพิ่มให้กรูอีก
ผมเดินหิ้วของกลับมาห้อง วันนี้ฝนตกลงมาแรงมากๆ ตอนที่พวกน้องมันทะเลาะ อากาศเลยเย็นสบายมาจนถึงตอนนี้ นี้ก็เกือบ จะห้าทุ่มแล้ว มันเหงายังไงไม่รู้ จากตรงนี้มองไม่เห็นดาวสักดวง ร้านเหล้ามีคนมากมายสังสรรค์กินเหล้า เสียงดังโวยวาย แต่ก็ดูพวกเขามีความสุขดี แล้วชีวิตเรานิมันขาดอะไรไปว่ะ เราไม่มีความสุขรึไง ก็เรื่อยๆนิว้า รึว่าตอนนี้เราเหงาเกินไปแล้ว
“อะไรเมิงเนี่ยไอ้จืด ให้กรูลำบากอีกแล้ว” เสียงพนักงาน 7-11 เดิน ไม่ดิ วิ่งตามมา ด้านหลัง พร้อมกับเสียง ที่คุ้นเคย แต่ทำไมพนักงานมันปากหมาจังว่ะ
“อ้าวไอ้โยธา มีอะไรกับผมครับ”
“อะนี้เมิงลืมของ เมิงจะเม๋อไปไหนเนี่ย อย่าบ่อยนะเมิง ” ผมยกถุงดูของ
“เอ๋อ ลืมจริงๆด้วยว่ะ ขอบคุณนะ” ผมตอบแบบอายๆ
“ไม่ต้องมาขอบคุณกรู ข้าว 1 มื้อ กรูไปละ ” แล้วมันก็จากไป พร้อมคำสั่งอีกแล้ว
“เห้ยชีวิตกรู” ถอดใจแล้วก็ก้าวเท้าต่อไปยังห้องชั้น 11
“ม่าคัพเมิง ” ผมส่งให้มิ๊ก
“เมิงเลิกเล่นแล้วมากินก่อนได้ไหมเนี่ย กรูไม่ใช่เมียเมิงนะ ” ผมเริ่มจะประชดมันละ เซ็งกับไอ้เด็ก 7-11 ตะกี้ เห้ยกินนม อาบน้ำนอนดีกว่า
“เมิงป้อนด้วยดิ เห็นไหมเนี่ยว่ากรูเล่นเกมอยู่” มันยังสั่งอยู่
“แด๊กเอง เกมเมิง หยุดไว้ก่อนก็ได้” ผมถือนม เข้ามานั่งดูด บนชักโครก ไม่ได้อึนะครับ ไม่ปวด แต่อยากอยู่เงียบๆ หงุดงิดคนข้างล่าง รำคาญคนข้างนอก เห้ย จะบ้า
ถอดเสื้อ ถอดกางเกง ถอด BOX เปิดน้ำฝักบัวให้น้ำมันไหลผ่านลงมาผ่านร่างกาย หวังว่ามันจะพาเรื่อง งงในชีวิตให้หายแล้วไหลลงท่อระบายน้ำไป เหนื่อยใจจริงๆ ทั้งที่ไม่มีเรื่องอะไร แต่อยู่ดีๆก็เหนื่อย
อี๊ดๆๆๆๆๆ.......................................................
“ เหีย เมิงเปิดมาทำKไรเนี่ย ” ไอ้มิ๊กเปิดประตูเข้ามา
“อ้าวเมิงอาบน้ำอยู่หรอก” เวงถามควายๆ
“เมิงเห็นกรูทำอะไรอยู่ละ ปิดๆๆ” ผมรีบเอามือมาปิดของลับ
“เมิงจะอายทำไมเนี่ย กรูเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไหนๆดูสิ ” มันทำท่าจะเดินเข้ามา
“เมิงมาดิ ได้อาบน้ำแน่ๆ” ผมหยิบฝักบัวมาจะฉีดน้ำใส่มัน
“ดีๆกรูอาบด้วยไม่ได้อาบน้ำด้วยกันมาหลายปีละ” ชิหายละ มาอารมณ์ไหนเนี่ย เอาไงดีว่ะกรู
“กรูล้อเล่น กรูมาล้างช้อน ไปละ ” แล้วมันก็เดินออกไป สงสัยจะออกไปเล่นเกมต่อ
ผมอาบน้ำต่อจนเสร็จ ใส่ BOX แล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นไอ้มิ๊กมันหลับแล้ว
“มิ๊ก ที่นอนเมิงด้านนอก อย่ามาเนียน” ผมปลุกมัน เพราะปรกติผมนอนอยู่ติดหน้าตา ผมชอบกลิ่นตอนเช้าของเมืองเชียงใหม่
“มิ๊ก”
“รู้แล้ว เรื่องมากจริงๆเลยว่ะ” พลิกตัวมานอนหมอนอีกใบ แล้วก็ทำที เหมือนจะหลับ ผมเดินไปเปิดไฟตู้ปลาทิ้งไว้ ให้ห้องพอมีแสง จะได้มีพลัง (แม่มิ๊กมันบอกมา)
“โอมห์เมิงนอนยังว่ะ” อ้าวไอ้มิ๊กมันยังไม่นอนนิว้า
“มีไรว่ะ” ผมถามมัน
“เมิงว่าเราสองคนมันมีไรแปลกๆป่าวว่ะ เราแม๋งเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ 3 ขวบ จนตอนนี้เราจะ 21 แล้วนะเมิง” มันหันหน้ามาทางผมแล้วพูด
“แปลกไงว่ะ มิ๊กกรูเห็นคนอื่นก็มีเพื่อนแบบนี้” ก็มันไม่แปลกจริงนิว้า
“ไม่รู้ว่ะโอมห์ กรูว่าเวลาที่เมิงไม่อยู่กรูรู้สึกแปลกๆว่ะ เมิงดูตอนเรียนม.ต้นดิ ” เริ่มเข้าอดีตแล้ว
“ตอนไปเรียนเมิงกับกรูก็นั่งรถเมล์ไปด้วยกัน แต่เมิงเสือกโง่สอบไม่ติดโรงเรียนเดียวกับกรู พอจะให้พ่อกรูฝากก็ไม่ยอม”
“แล้วไงว่ะ”ผมถามมัน
“ตอนกลับเมิงรู้ไหมว่ากรูก็มาถึงที่ท่ารถก่อนเมิงเกือบทุกวัน มารอเมิง ก็จะได้กลับพร้อมเมิง ถ้าวันไหนที่กรุไม่เจอเมิงตอนเช้ากรูรุ้สึกเหมือนขาดเหียไรก็ไม่รุ้ กรูเรียนไม่สนุกเลย แล้วถ้าตอนเย็นกรูไม่ได้กลับบ้านพร้อมเมิงกรูก็จะเตะบอลไม่มันส์”
“กรูไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่ะมิ๊ก” ก็จริง ผม ไปเรียน ลูกฟุตบอล งงว่ะ
“นิไอ้โอมห์สมองเมิงนิมันมีอะไรอยู่ว่ะ ” แล้วมันก็เอามือมาจับหัวผม (หัวจริงๆนะครับ)
“อ้าวกรูโง่แล้วไงว่ะ แต่ก็ก็ยังสอบติดมหาลัยนะโว้ยที่เดียวกับเมิงด้วย” จริงๆมันเองก็ไม่เคยรู้เลย ว่าผมพยายามที่จะสอบให้ติดที่เดียวกับมัน เพราะอะไรก็ไม่รู้ครับ มิ๊กมันสอบติดที่นี้รอบโค้วต้าไปแล้ว แต่ผมมาสอบติดรอบรอบตรง
“เอ๋อกรูรู้ เมิงขเยิบหัวมานี้ดิ” มิ๊กดึงหัวผมเอามาไว้ที่อกมัน
“มิ๊ก กรูว่าเมิงกำลังจะล้ำเส้นแล้วนะ”
ไอ้มิ๊กเงียบ แต่ผมได้ยินเสียงใจมาเต้นโครตแรงเลย
“เมิงก็อย่าขีดเส้นสิโอมห์” ผมอึ้งมากกับคำพูดนี้ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ อยากจะร้องไห้ แต่ก็รู้ว่าด้วยความรู้สึกไหน จะเศร้า สับสน ดีใจ หรือมีความสุข ไม่พูดอะไร ไอ้มิ๊กค่อยๆขยับตัว ขึ้นมานั่ง ผมจึงย้ายมานอนที่หมอน
“โอมห์ ”..................................................................................หน้ามันเข้ามาใกล้หน้าผมเรื่อยๆ เอาว่ะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแล้วละ
มิ๊กเอาหน้าเข้ามาใกล้ พอที่จะประกบปากกับผม เราประกบปากกันนานเท่าไรไม่รู้ แต่ในใจผมเหมือนมันเติมเต็ม แล้วพรุ่งนี้พวกรูสองคนจะคุยกันยังไงเนี่ย
เราสองคน ความสัมพันธ์มันคืออะไรว่ะ แต่ผมก็หลับไปโดยมีมือของมันจับมือผมเหมือนทุกคืน
-
:z13:
รอตอนต่อไปอิอิ :L2:
-
ล้ำเส้นซะแล้ว...
-
ตอนต่อไป
รอๆ
-
ว่าแต่ลืมอะไรไว้ที่เซเว่น
อันนี้สำคัญกว่าเรื่องล้ำเส้นอีก
:jul3:
-
“เมิงก็อย่าขีดเส้นสิโอมห์”
^
^
ชอบประโยคนี้อ่ะ
แล้วก็รู้สึกดีกับตอนนี้มากๆ
รอตอนต่อไปนะฮะ
ปล.ประตูเซเว่นเราก็เคยชนนะ
-
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออีกแล้ว
-
เมิงก็อย่าขีดเส้นสิโอมห์
ประโยคนี้โดนๆ
-
ฝันดีนะครับ เพื่อนๆ พี่ๆทุกท่าน ผมต้องไปนอนแล้ว
วันนี้แอบโดนงานไป ดูหนังกับ ... มา
แต่จะว่าไป ประโยคนั้นผมจำได้ขึ้นใจจริงๆ จุดเปลี่ยน ชีวิตเลยครับ
-
เปลี่ยนไปในทางไหนค่ะ
อิอิ
-
เข้ามาอ่านด้วยคนครับ ภาษาเป็นรหัสเยอะจังครับ แต่ก็สนุกดีครับ ไม่ทราบว่าเรื่องก่อนๆคืออะไรครับ จะขอตามไปอ่านครับ ขอบคุณ
-
เข้ามาอ่านด้วยคนครับ ภาษาเป็นรหัสเยอะจังครับ แต่ก็สนุกดีครับ ไม่ทราบว่าเรื่องก่อนๆคืออะไรครับ จะขอตามไปอ่านครับ ขอบคุณ
บอกมาด้วยสิค่ะ อีป้าแก่ๆ ก็จะตามไปอ่านเหมือนกัน +1
-
ชอบประโยคนั้นเช่นกัน
+1
-
วันนี้ขอดึกหน่อยนะครับ
ต้องไป ซ่อมน้อง กับไอ้มิ๊กมัน
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบอ่ะ เรื่องนี้สนุกดี
ได้ฟิวแบบเถื่อนดี
มาต่อไวๆนะ รอเด้อ
-
ขอโทษทีครับผม วันนี้ไปซ่อมรุ่นน้องมา เหนื่อยจริงๆ กับการทำให้มันเป็น ปิ๊กแผ่นเนี่ย เรื่องวันนี้มันก็เเลยดูเหนือ่ยๆ อะไรที่นึกได้ก็พยายามเขียน เหตุการณ์ที่หยิบมา ก็ล้วนแต่เป็นส่วนที่ประทับใจทั้งนั้น ถ้าไม่ประทับใจอะไร ผมคงลืมเลือนไปบ้างแล้ว เห้ยง่วง วันนี้ อาจจะไม่สนุก
ก็เหมือนกับชีวิตคนละครับ จะสนุกทุกวัน คงไม่่เรียกว่าชีวิตคนปรกติแล้วครับ
แต่ผมก็ไม่ปรกตินะ อิอิอิ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
การเปลี่ยนแปลง
“มิ๊กๆ มิ๊กๆ ไปปิดนาฬิกาปลุกทีดิ รำคาญ” อะไรว่ะ ทำไมมันเช้าเร็วแบบนี้ เหมือนได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเอง ดันตัวเองให้ลุกขึ้น เหลือบไปมองหน้าต่าง วันนี้ฟ้ามันมืดๆ สงสัยฝนจะตก นอนต่อดีไหมเนี่ย ตัวตนที่แท้จริงของผมมันเสนอความเห็น แล้วผมก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ โดยมีไอ้มิ๊ก นอนอยู่ข้างๆ
“ยังไม่ตื่นอีกไงว่ะโอมห์ เมิงขี้เกียจไปไหนเนี่ย ลุกๆ” อ้าวเวง กรูไม่ใช่รึที่บอกให้เมิงตื่นก่อน กลายเป็นกรูผิดสะงั้น
“ตื่นแล้วเมิงก็ไปอาบน้ำสิว่ะ ไอ้มิ๊ก จะมาบอกกรูทำไมครับ จะนอนต่ออีกสัก 10 นาทีได้ไหมเนี่ย” ตาผมยังปิดอยู่
“ไม่ได้เมิงต้องมารีดผ้าให้กรู ลุกๆ วันนี้มีเรียนวิชาของเจ๊ใฝ่นะ” มันเป็นประโยคคำสั่งใช่ไหมครับ อืมใช่จริงๆด้วย
“อืม.........เดี่ยวกรูจัดการให้” ผมไล่มันให้ไปทำอะไรก็ไป แล้วก็นอนต่อ
“โอมห์ เวฟกาแฟให้ด้วยนะ” คราฟ ไอ้ท่านชาย เมื่อก่อนกรุไม่เห็นเป็นขี้ข้าเมิงแบบนี้เลย
ผมทนความรำคายไม่ไหว เลยลุกขึ้นมาเปิดข่าว ลุงสร... แล้วก็ตั้งโต๊ะรีดผ้า กำลังจะเดินไปตู้เสื้อผ้า ไปหยิบ เสื้อมารีด แต่ก็ ต้องเจอกับ
“มองอะไรเมิง ทำยังกับไม่เคยเห็น กรูลืมหยิบผ้าเช็ดตัว หลบๆๆๆ” มันเดินแก้ผ้าออกมา แล้วพูดแบบ เฉยๆ ไม่มีไรเกิดขึ้น แล้วก็แทรกตัวมาหยิบผ้าขนหนู แล้วก็เดินจากไปในห้องน้ำอีกครั้ง อะไรของเมิงเนี่ย
“โอมห์ เร็วๆนะเมิงเดี่ยวไปเรียนไม่ทัน” เสียงตะโกนมาจากห้องน้ำ ผมรีบรีดเสื้อช๊อปทั้ง 2 ตัว แล้วก็เวฟกาแฟให้ท่านชาย แล้วมานั่งรอให้มันออกมาจากห้องน้ำ
“นานไปไหมเมิง นานไปละ ทำอะไรอยู่ว่ะมิ๊ก” ไม่มีเสียงตอบ ออกมาจากห้องน้ำ
“มิ๊ก.....มิ๊ก......เมิงทำเหียไรอยู่ว่ะ ชักว่าวไง” ไม่มีเสียงตอบรับจากเป้าหมาย ผมเริ่มจะเป็นห่วง
“มิ๊ก กรูเปิดนะ” ผมยังรออยู่ เผื่อมันจะตอบกลับมา แต่ก็ยังเงียบอยู่ เห็นท่าจะไม่ดีละ เลยเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ดู
ปรากฏว่า เห็นมิ๊กนอน อยู่ในอ่างอาบน้ำ (ห้องน้ำผมเป็นอ่างอาบน้ำครับ) ตัวแดงเป็นลูกหนุเลยตอนนี้ ก็มันแก้ผ้าอยู่นิครับ
“เห้ย มิ๊ก ตื่น ดิ มิ๊ก มิ๊ก ” ผมตกใจทำไรไม่ถูก ได้แต่เรียกมัน “มิ๊กๆ ไหวไหมเนี่ย”
“ไหว กรูไหว” มันพยายามจะพูด ผมก็เลย เอ๋อ อย่างน้อยก็เมิงก็ไม่ได้มาเป็นศพในส้วมนี้ละ
ผมลากมันมาที่เตียง ให้อุ้มคงไม่ไหว เพราะตัวมันใหญ่ วันนี้คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องไปเรียนแล้ว คงต้องอยู่ดูไอ้มิ๊กแล้วละครับ ดีเหมือนกันกรูก็ไม่อยากไป วันนี้เหมือนฝนจะตกด้วย
“โอมห์วันนี้เมิงจะมาเรียนไหมว่ะ ” โทรสับเข้า เสียงปลายสายนำมาก่อนที่ผมจะทันดูเบอร์คนโทรเข้าสะอีก ไอ้ไนท์
“ไอ้มิ๊กมันไม่สบายว่ะ เมื่อกี้เป็นลมในห้องน้ำอ่ะ กรูคงต้องอยู่ดูมันว่ะ” ดูมันจะตื่นเต้นกับคำตอบของผมมากๆ
“เห้ย จริงดิ มันเป็นไรมากป่าวว่ะ ไปโรงบาลไหมเดี๋ยวกรูโทรบอกให้พอดีแม่กรูเป็นพยาบาลอยู่โรงบาลสวน...” เอ๋อ ผมลืมคิดเรื่องโรงบาลไปสะสนิทเลย
“รอดูสักอาการมันพักก่อน เดี๋ยวถ้ามันแย่กว่านี้เดี่ยวกรูโทรบอกเมิงแล้วกันนะ ” จริงๆอยากจะบอกว่ากรูขอนอนต่อสักพักก่อน แล้วถ้าจะไปโรงบาลขอสายๆแล้วกัน
“กอดกรูหน่อยดิ กรูหนาวว่ะ” ไอ้มิ๊กพยายามจะพูดกับผม
“ผ้าห่มก็มีเมิงก็ห่มดิ ผมบอกมัน” แล้วก็ดึงผ้าห่มมาห่มให้
“เมิงก็ห่มดิ เดี่ยวกรูก็ติดไข้ไปกับเมิงแล้วใครจะมาดูแลว่ะ” ผมบอกมัน คือรำคาญด้วย กรูอยากนอน
“บอกให้กอดก็กอดดิ” เห้ย โทรสับสั่นอีกแล้วผมหยิบโทรสับผมขึ้นมาดู อ้าวไม่ใช่เครื่องกรูนิว้า สงสัยเป็นเครื่องมิ๊ก
ผมเดินหามือถือมันไปทั่วห้อง กว่าจะเจอ โทรสับก็เงียบไปแล้ว
1 สายไม่ได้รับ
พอผมกำลังจะส่งให้มิ๊ก โทรสับมิ๊กก็สั่นอีกรอบ
หนู๋ แนน
ชื่อคนโทรเข้า กรูจะรับดี รึเปล่าว่ะ แต่ถ้ากรูไม่รับ เดี่ยวมันก็โทรมาอีก
“พี่มิ๊ก อยู่ไหน เมื่อคืนทำไมไม่มากินข้าวก่ะแนน” อิเวง เมิงจะไม่รอให้กรูพูดก่อนรึว่ากรูไม่ใช่ไอ้มิ๊ก
“มิ๊กนอนอยู่ มันป่วย มีไรป่าวครับ” 555555+ หน้าแตกเลยเมิง
“อ้าว พี่มิ๊กเป็นอะไรมากไหมค่ะ ”
“ก็ คนป่วย มันต้องเป็นยังไงละครับน้องถามแปลกจริงๆ” ผมเริ่มจะกวนละ
“อ้าวพี่ค่ะ ก็หนูอยากรู้นิค่ะ เดี่ยวหนู่เข้าไปหาพี่มิ๊กแล้วกัน” มันรู้จักห้องกรูด้วยรึ
“......... รู้จักห้อง อ่อครับน้อง” ผมถามด้วยความสงสัย
“รู้สิค่ะไปออกบ่อย” จี๊ดเลย จี๊ดเลย ผมพูดไรไม่ออกแล้ว
“ใครโทรมาอะโอมห์” ไอ้มิ๊ก ทำท่าจะลุกขึ้นมานั่ง เพราะเห็นผมคุยโทรสับของมันอยู่
“ไม่มีไร เขาโทรผิด” ผมบอกมัน แล้วไม่อยากจะพูดอะไร เดินไปใส่เสื้อผ้า ไปมหาลัยดีกว่า
“อ้าวเมิงไม่หยุด มาอยู่กรูรึไงวันนี้” ผมถามผม
“อยู่ทำไมว่ะเดี๋ยวก็มีคนมาดูเมิงแล้ว กรูไปเรียนดีกว่า จะได้ลาครูให้เมิงไง” ผมพยายามเก็บความรู้สึก ไว้ไม่อยากจะให้มันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็เดินออกจากห้อง
มันทำไมรู้สึก แบบนี้ อึ้ง พูดไรไม่ออก ดูงงๆ มึนๆ เมื่อตะกี้ตอนตื่น กรูยังเป็นคนที่ รีดผ้า ชงกาแฟ เหมือนเป็นแม่บ้านที่โครตมีความสุข แต่ ไอ้คำพูดที่ว่า เคยมาออกบ่อย นี้มันอะไร
“ไปไหมครับพี่ เสียงคนในลิฟท์ถามผม” มาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ
“ไปครับ” เห้ย คอนโดเรานิมีคนหน้าตาดีเยอะจริงๆเลยวุ้ย
“พี่เรียนคณะอะไรครับ” ถามใครว่ะ ผมมองดูคนในลิฟท์ มีกันแค่สองคนนิว้า
“อ่อพี่เรียนวิดวะไฟฟ้าครับ” ถึงพอดี พอสิ้นคำพูดผม ประตูลิฟท์ก็เปิดพอดี ไม่ได้ใส่ใจในประโยคคำถาม เพราะกำบังคิดเรื่องในห้องค้างอยู่
คาบแรกเช้านี้คงไม่ทันจริงๆ นี้ก็ เก้าโมงกว่าแล้ว ผมเลยตัดสินใจไปกินข้าวรอเวลาก่อนเข้าเรียนอีกวิชาดีกว่า
วันนี้โรงอาหารคนไม่มาก อาจจะเป็นเพราะอากาศ ที่มันดูไม่สดใส + กับตอนนี้ก็ เก้าโมงกว่าแล้ว นักศึกษาคงเข้าเรียนกันหมด ผมเดินตรงไปร้านอาหารประจำของผม
“เอาพแนงไก่ ขอแห้งๆไม่ต้องเอาน้ำแกงราดมาบนข้าวนะครับ แล้วก็ไข่ดาว ขอสุกๆด้วย” ใครว่ะสั่งเหมือนกรูกินเลย
“แล้วก็เอา อันนี้ อันนี้ อันนี้ เก็บเงินที่คนนี้นะครับ” สั่งเสร็จแล้วก็ให้ป้ามาเก็บเงินที่ผม
“เห้ย มาเก็บไรที่กรูว่ะเนี่ย” ผมยังสงสัยอยู่
“อ้าวเมื่อคืนบอกว่าจะเลี้ยงข้าวกรู จำไม่เคยได้นะเมิง” อ้าวไอ้โน้ตนิเอง
“เท่าไรครับป้า” ผมถามป้า
“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ หนุ่มคนนั้นจ่ายไปแล้ว” แล้วจะมาให้กรูเลี้ยงทำไมว่ะ
“เมิงมากับใคร ” มันถามผม
“เมิงเห็นกรุเดินมากับใครละ เห็นไหม ถ้าเมิงไม่เห็นกรูแสดงว่ากรูมาคนเดียว” ผมบอกมัน
“ดี มื้อนี้กรูเลี้ยงเมิง ถือว่าเป็นการขอทาที่กรูแกล้งเมิงเมื่อวานแล้วกัน แต่ข้าวกรู กรูยังไม่ลืมนะ”
มันเดินนำผมไปนั่งที่โต๊ะ ที่ตั้งอยู่บนระเบียงที่ยื่นออกไปในคู่น้ำ วันนี้แดดไม่ออก อากาศก็ไม่ร้อน เลยนั่งได้ถึงแม้ว่าตอนนี้จะ เก้าโมงแล้วก็ตาม
“รู้ได้ไงว่ากรูชอบกรุแบบนี้” ก็มันสั่งแบบที่ผมเคยสั่งทุกครั้งเลย
“ป่าวกรูเดาเอา ทำไมเมิงไม่ชอบไง เทให้หมาแด๊ก ก็ได้นะ”
“ป่าว ก็กรูชอบอะดิ กรุถึงถาม แปลกใจว่าเมิงรู้ได้ไง ”
“ชอบก็ดีละ แด๊กๆเข้าไป ” มันออกคำสั่ง
“นิ กรูไม่ใช่รุ่นน้องเมิงนะ อีกอย่างคณะเมิงก็กรูก็ไม่กินเส้นกัน มานั่งกินด้วยกันแบบนี้เมิงไม่กลัวรุ่นน้องเมิงเห็นไง”
“กลัวทำไมว่ะ กรูไม่ได้ขอเงินพวกมันกิน ” มันตอบแบบขอไปที ได้กวนจริงๆ
“ป่าว กรูแค่สงสัย”
“มีเรื่องอะไรอีกไหมครับคุณโอมห์ที่เมิงไม่สงสัย”
“เมิงจำชื่อกรูได้ด้วยไงเนี่ย”
“ชื่อเมิงกรูรู้มาตั้งนานแล้ว”
“ฮืม.............อะไรนะ เมิงรู้ชื่อกรูมาตั้งนานแล้ว หมายความว่าไงว่ะ” ไอ้นี้ชักจะยังไงแล้วนิ
“ป่าว ไม่มีไร กินข้าวเถอะ” โน้ตมันออกปากพูดแล้วก็ไปสนใจเรื่องกินแทน ผมก็กินข้าวได้นิดหน่อย เพราะมันไม่อยากสักเท่าไร
“ทำไมว่ะ กินข้าวกับกรูมันไม่อร่อยรึไง” ผมพูดเสียงเศร้ากับผม
“ป่าว แค่ไม่ค่อยสบายใจว่ะ ” คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้า
“คนร่าเริงแบบเมิงมีเรื่องให้ไม่สบายใจด้วยรึไงว่ะ” เวงกำ กรูก็คนนะ
“เมิงมีเรียนกี่โมงว่ะ” มันถามผม
“11.00 ทำไมอ๋อ”
“ดีงั้นเดินไปกับกรูหน่อย”
“ไปไหนว่ะ” ผมสงสัย
“มาก็มาเถอะ”
มันพาผมเดินมาเรื่อยๆ ตัดออกจากโรงอาหาร ข้ามสะพาน มาถึงวังหลัง เดินผ่านคณะเรียนของมัน แล้วก็มาหยุดที่ ห้องสมุด
“มาทำไมว่ะที่ห้องสมุด ”
“เมิงอย่าถามมากได้ไหมว่ะ เด็กไฟฟ้ามันถามมากแบนี้ทุกคนป่ะ” มันบ่นเสร็จ ก็เดินไปคุยอะไรสักอย่างกับพี่ที่เคาเตอร์
“ป่ะ ตามกรูมา” มันเดินนำผมมาที่ห้องอะไรสักอย่างเล็กๆ คนส่วนมากชอบเรียกว่าห้องคาราโอเก๊ะ เพราะพวกบรรดาคณะสาวๆชอบมาร้องกัน แต่ผมคิดว่า เจตนาจริงๆน่าจะเป็นห้องดูพวกสื่อการเรียนการสอนเสียมากกว่า
“เข้าไปดิ จะมายืนทำไมว่ะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น” ออกคำสั่งอีกละ ผมเดินเข้ามาตามที่มันบอก ข้างในมีโซฟา ยาวๆ สีดำ 1 ตัว นั่งแล้วรู้สึกสบายจริงๆ แล้วมันเดินไปเปิดทีวี
“กรูจะมานอน วันนี้เป็นครั้งแรกที่เมิงกับกรูจะมานอนด้วยกัน” ฮืมๆ ดีๆ มานอนด้วยกัน
“เห้ย เมิงจะบ้าไง จะชวนกรูมานอน กรูคิดว่าชวนกรูมาทำอะไร” ผมตะโกนใส่มัน
“เมิงจะตะโกนทำไมเนี่ย เมิงคิดว่ากรูจะพาเมิงมาทำอะไร ไอ้นี้นิ” เอาว่ะ อีกตั้ง เกือบ 2 ชั่วโมง หาไรดูไปพลางๆฆ่าเวลาดีกว่า ตอนนี้ผมยอมรับว่าผมลืมเรื่องไอ้มิ๊กไปเลย ทั้งเรื่องเมื่อคืน แล้วก้เรื่องเมื่อเช้า
“อันนี้สนุก เมิงดูดิ ” มันเอารีโมท เปิดช่องสารคดี เกี่ยวกับงู ซึ่งกรูไม่ชอบ ไม่ใช่ว่าผมกลัวนะครับ แต่ผมไม่ชอบลายมัน เห็นแล้วใจไม่ดี
“ไม่เอาอะ กรูไม่ดู ไม่ชอบงู”
“งั้น ดูอย่างอื่นแล้วกัน เมิงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจว่ะ เล่าให้กรูฟังได้นะโว้ย” มามุขไหนว่ะ ห่วงกรูรึว่า จะแกล้งกรูอีก
“กรูลืมแล้วว่ะ” ผมบอกมัน
“อะไรว่ะ เรื่องไม่สบายใจลืมง่ายขนาดนั้นเลยไง เมิงนิแปลกคนจริงๆเลยว่ะ สงสัยเรื่องไฟฟ้ามากสมองจะเพี้ยน”
“ก็เพราะเมิงนั้นละ” ผมตีหัวมันเบาๆ
“ทะลึ่งละ เพื่อนเล่นไงเนี่ย เดี่ยวกรูกระทืบแม๋งเลย มานี้ดิ มาใกล้ๆนิ” มันบอกผม
ฮืมๆ เวงละ มาหอมแก้มกรูทำไมเนี่ย
“กรูเอาคืนที่เมิงมาตบหัวกรู “ โห่ สัดแรง ถ้ากรูเตะเมิง เมิงไม่ปล้ำกรูไงว่ะ
“เมิงเป็นตุ้ดป่าวว่ะไอ้โน๊ต” ผมหมั่นไส้มันมาหอมแก้มกรู
“กรูดูเหมือนตุ้ดไหมละ ไอ้เหียนิถามแปลก” มันด่าผมอีกละ
“อ้าวใครจะรู้ พวกเมิงนิเก็บกด อาจจะชอบอะไรแปลกๆ” 55555+ กรูเอาคืน
“ไอ้โอมห์ ถ้ากรูชอบชอบของแปลกนะ งั้นแสดงว่าเป็นต้องเป็นของแปลกสำหรับกรู” ไอ้เหี้ย มุขควาย ไม่จี้เลย กรูพูดไม่ออกเลยสัด
“เงียบ สัด เงียบเลย ไม่มีอะไรจะถามแล้วใช่ไหมพอคนช่างถาม” ผมไม่รู้จะคุยอะไรแล้ว จบประโยคสนทนา
“กรูนอนละ ดูอาจารย์ให้ด้วยละ” แล้วมันก็หลับไป ทำไมคนสองคนมันช่างเหมือนกันเสียเหลือเกิน แต่มันก็ต่างความรู้สึก เราอยู่กับอีกคนได้โดยที่เราสบายใจเหลือเกิน ทุกครั้งที่เราเจอมัน เราไม่ต้องคิดอะไร ถึงจะงุนงิดในท่าทางมันบ้าง แต่มันก็ทำให้เรายิ้มได้ ส่วนอีกคนเราอยู่ด้วยแล้วเรารู้สึกอบอุ่น มีความสุข แต่บ้างครั้งมันก็ดูธรรมดาไป บ้างทีชีวิตก็ต้องการเรื่องสนุกๆบ้างๆ
-
เหอๆ รู้สึกว่าโอมห์จะเสน่แรงนะเนี๊ย หุหุ
รอตอนต่อไปน๊า....
-
:m16: ยิ่งอ่ายยิ่ง งง ชื่อเรื่อง อิอิ มาลงไวไวน๊าา :call:
-
"ครั้งแรกที่นอนด้วยกัน" แอบคิดไปไกลเลยละ 5555
-
เห็นใจครับ บางครั้งคนเรามันก็สับสนแบบนี้ ปัญหาคือเราจะก้าวออกมาได้เร็วแค่ไหนครับ
-
คนที่เรารัก กับคนที่รักเรา
มักจะเป็นคนละคนกันเสมอ
-
เศร้าใจแทนจริงๆ แบบว่า ถ้าเป็นอีป้าแก่ๆ กระโดดถีบคาเตียงทั้งที่ป่วยไปแล้ว
อีกคน...เอาไงกับมันดีว่ะ 555
-
พี่ๆครับ ผมไม่ได้เสหน่แรงอะไรนะครับ เป็นแค่ผู้ชายหน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง ที่เขียนลงไปแบบนี้เพราะจำเรื่องราวพวกนี้ได้ ก็เลยเขียน มันถือว่าเป็นการ คัดไดอารี่ของตัวผมเองอีกรอบ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ ถึงเขียนไม่ดี แต่ผมก็จะ ด้านเขียนต่อไปอิอิๆๆๆๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
..............วันนี้ กรูกลับดึกนะ ไม่ต้องกินข้าวก่อนเลย...................
โอมห์
ผมพิมพ์ข้อความส่งไปหามิ๊ก ไม่รู้ว่ามันสำคัญสำหรับมันรึเปล่าในเวลานี้ แต่ผมถือว่าผมได้บอกมันแล้ว พรุ่งนี้ที่มหาลัยมีกิจกรรมไหว้ครู ผมคิดว่าคืนนี้จะอยู่ช่วยรุ่นน้องจัดสถานที่ กับทำพาน (จริงๆแล้วทำไม่เป็นหรอกครับ)
17.00
“โอบ ไปเรียกสายรหัสมาดิ ไปกินข้าวกันดีกว่า” ผมเดินเข้าไปบอกน้องรหัสผม เพราะตอนนี้เย็นมากแล้ว ไม่มีเพื่อนกินข้าว หลายๆอย่าง ไปกินข้าวกับสายรหัสน่าจะทำให้ลืมเรื่องมึนๆได้
“พี่โอมห์ แต่เขากำลังจะเริ่มทำงานกันแล้วนะครับพี่” มันโอดไม่อยากทิ้งเพื่อน
“กรูเป็นใคร รึจะให้กรูเดินเข้าไปเรียกเอง” ผมออกคำสั่งแล้วครับท่าน ไม่ได้ดั่งใจเลยน้องกรู
“ใครสายรหัส 07 ลุกขึ้นมา” รุ่นน้องเกือบจะทั้งหมด มองมาที่ผมประมาณว่า อิพี่คนนี้มาอีกแล้ว พวกกรูจะโดนเล่นไหมเนี่ย
“อะไรเมิงอีกว่ะ ไอ้โอมห์” เสียงไอ้ไนท์เรียกผม ผมยังไม่ได้สนใจ คือจะไปกินข้าวแล้ว
“ลุกเร็วๆ ไม่ได้มีเวลาทั้งคืนน่ะโว้ย” ผมมองหาไอ้รหัส 07 ของผม
“ครับพี่” เสียงน้องคนหนึ่งดังออกมาจากทางด้านข้างผม ผมว่าหน้ามันคุ้นๆละ สงสัยจะคุ้นเพราะว่ามันรับน้องด้วยกันมาตั้งหลายวันมั้งครับ สมองผมไม่ได้มีไว้จดจำเรื่องผู้ชาย
“พี่ว่าหน้าเราคุ้นๆละเนี่ย” ผมพินิจดูหน้าไอ้น้องนี้ อีกครั้ง
“จะไปไหนครับพี่ มองอยู่ได้” ไอ้นี้ปืนเกลียวสะละ ผมหันหน้าไปชวนไอ้ไนท์ให้ไปกินข้าวด้วยกัน
“ไปที่ไหนว่ะโอมห์”
“ตามกรูมาเถอะ เอาสายเมิงมาด้วยก็ได้นะ ไปกันเยอะๆสนุกดี”
“พี่นี้มันที่ที่มีเรื่องเมื่อวานนิคราฟ” ใช่แล้ว โต๊ะตัวเดิม ที่เดิม แต่คนละเวลา
“พวกเราจะกินอะไร สั่งเลย พี่ไปโทรสับแป๊บ” ผมเดินออกมาจากกลุ่มน้องๆ กดโทรสับหาเบอร์มิ๊ก แต่จริงๆแล้วผมจัดเบอร์มันไว้ในหัวสมองเรียบร้อยแล้ว แต่ที่มายืน หาเบอร์เพราะอยากคิดคำพูดที่จะคุยกับมันมากกว่า
“ฮา โหล ใครค่ะ......................” เห้ยเสียงใครว่ะเนี่ย กรูโทรผิดรึเปล่า
“ขอโทษครับผมคงโทรผิด” ผมรีบวางหู แล้วมาทวนเบอร์ดูอีกครั้ง มันก็ไม่ผิดนิว้า สงสัยสายจะพันกัน ลองดูอีกรอบดีกว่า
“ค่ะ จะคุยกับใครค่ะ” เสียงเดิมเลย ประโยคเกือบจะเหมือนเดิม ยังไงเนี่ย ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ?
“เห้ย ไอ้โอมห์ข้าวมาแล้ว” ผมวางหูโทรสับ แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ สู้สถานะ งง ๆ เหมือนเดิม เสียงน้องๆคุยกัน เพื่อนผมคุยกับสายรหัสอย่างสนุกสนาน แต่ผมยังคิดเรื่องพวกนี้อยู่ มันไม่ออกจากหัวสักที
“โจทย์มาว่ะ” น้องที่เป็นน้องรหัสไอ้โอบพูดขึ้น ผมหันหน้าตามหาโจทย์ที่ไอ้น้องนั้นพูดถึง
พวกเดิม กลุ่มเดิม แต่คนละเวลา เดินตรงเข้ามาที่โต๊ะนี้ สงสัยจะมาเอาโต๊ะคืน
“อ้าว มากินข้าวที่นี้กันอีกแล้วรึไงพวกเมิง เมื่อวานเมิงยังไม่เข็ดอีกรึไง” วันนี้มีแต่พวกปี 1 ไม่มีเงาของพวกรุ่นพี่มันมาด้วย
ผมสงสัยอยู่ว่ามันจะจำผมได้รึเปล่าเพราะว่าเมื่อวาน กรูก็มาขอชีวิตไอ้พวกนี้กับเมิง ไอ้โอบทำท่าจะลุกขึ้นไปต่อปากต่อคำกับมัน
“หยุดโอบ พี่เอง” ผมบอก น้องผม แล้วก็ ทำเรื่องที่ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้กรูจะทำ
“โต๊ะนี้ มันเป็นของพวกเมิงรึยังไง คนอื่นไม่มีสิทธิที่จะมานั่งเลยรึไงว่ะ ใครบอกพวกเมิงว่ะว่าโต๊ะนี้เป็นของเมิง” ผมถามมัน
“ปากดีว่ะไอ้สัดนิ โต๊ะตัวนี้เป็นของรุ่นพี่กรู พวกเมิงจะทำไม รุ่นพี่กรูบอกว่าคนอื่นห้ามมานั่ง” พวกเด็กโยธาตอบกลับมา
“เมิงรู้ไหมว่ารุ่นพี่พวกเมิงหนึ่งในนั้นก็พ่อกรู พ่อกรูเนี่ยละที่ทำโต๊ะ สร้างเพิ่งร้านอาหารแถบนี้ไว้ให้พวกเมิงมาห่วงที่”
“ไอ้สัดเมิงเล่นถึงพ่อเลยไง”
ผมเงียบยืนมองหน้าพวกมัน และแล้วเรื่องที่คิดไว้มันก็เกิดขึ้น มือจากไหนไม่รุ้ลอยมา ประทับบนใบหน้าผม
ดีส่ะที่มันแบมือ ความรู้สึกคือกรูหน้าชามาก เพื่อนกรูไม่คิดจะช่วยกรูรึยังไงว่ะ ตอนนี้แม่ค้า เด็กคณะแถวนั้นเริ่มเดินเข้ามาดู ประหนึ่งมีมหรสพ กันเลยทีเดียว
“สัดนี้ค่าที่เมิงปากดี เล่นพ่อกรู” ผมยังไม่พูดอะไร แต่ไอ้โอบลุกขึ้นมาจะมีเรื่องกับมันอีก
“หยุด พวกเมิง กรูเป็นคนพากพวกเมิงมากินข้าวที่นี้ ถ้ามีเรื่องกรูขอรับผิดชอบคนเดียว ” ผมหันไปบอก เพื่อนผมกับน้องๆที่มาด้วยกัน
“กรูก็อยากรู้นักว่ามันเป็นเหียอะไรหนักหนา กับสองคณะ ของเมิงกับของกรูเนี่ย มันจะทะเลาะกันไปจนถึงรุ่นไหน พ่อกรุก็จบมาจากที่นี้ ก่ะแค่โต๊ะกินข้าว ” ผมเริ่มโมโหแล้ว เพราะเรื่องนี้มันไร้สาระมาหลายปีแล้ว
“เมิงไปบอกรุ่นพี่เมิง ปีไหนก็ช่างบอกมันว่า พรุ่งนี้หลังไหว้ครุเสร็จกรูจะเข้าไปคุยด้วย กรูโตแล้วไม่มาต๋อยตีกับพวกเมิงให้มีปัญหากับใบจบกรูแน่” ผมบอกไอ้พวกน้องโยธาเสร็จ ก็เดินไปจ่ายเงิน พร้อมกับชวนพวกผมกลับ
“โห่ๆๆๆๆๆๆปอด ว่ะ เด็กไฟฟ้ามันปอดว่ะ” เสียงโห่ ดังตามหลัง
“พอพวกเมิง เดี่ยวพรุ่งนี้ เมิงมากลับกรู เดี๋ยวได้เห็นอะไรดีๆแน่ๆ” ผมบอกน้องๆ ผมที่มาด้วย
พานวิศวะ
“เจ็บไหมพี่ ” เสียงน้องรหัสไอ้โอบถามผม
“ไม่อ่ะ เจ็บตัวไม่เท่ากับเจ็บใจหรอก มันหลายปีแล้วที่เป็นแบบนี้ ” น้องมันยิ้มๆ เหมือนกับว่าผมเป็นนัยๆว่าน้ำเน่าว่ะ
“แล้วเราชื่ออะไรละ เป็นหลานพี่แต่พี่ไม่ยังก่ะรู้จักชื่อว่ะ” ก็จริงผมนิ ใช้ไม่ได้เลย ไม่รู้ชื่อของสายรหัส
“ก็พี่มั่วแต่บ้าพลังสั่งน้องนิครับ” ด่ากรูสะงั้น
“ผมชื่อ เอิท ครับผม” ฮืม สายรหัสกรูมีแต่ อ.อ่าง วุ้ย
“แล้วจบมาจากที่ไหนละ” น้องปี 1 นิครับ ผมไม่รู้จะคุยอะไร เลยชวนไปเรื่อย
“ผมอ่ะ พิษณุโลกครับ” บ้านเดียวกับกรูเลยนิว้า
“เห้ยจริงดิ บ้านเราอยู่แถวไหน พี่ก็คนพิโลก” เอาแล้วเจอคนบ้านเดียวกัน
“เมื่อวานคนที่สั่งพวกเรานะ คนที่ชื่อมิ๊ก บ้านเดียวกัน” ผมนั่งเล่าเรื่องของผม กับน้องปี 1 นานพอสมควร จนตอนนี้ ฟ้าก็มืดแล้ว พวกที่เหลือก็ต่างเตรียมสถานที่กันเสร็จแล้ว แยกย้ายไปกินข้าวกัน ส่วนตัวผม เพิ่งจะไปบริโภค ฝ่ามือโยธามาเมื่อสักครู่ยังอิ่มอยู่ เลยขอนั่งอยู่ที่คณะดีกว่า
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอดึกกว่านี้หน่อยนะครับ เดี่ยวมาต่อให้ วันนี้ ผมไป เตะบอลก่อน
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว คิดถึงบรรยากาศเดิมๆๆเลย
-
โอ้โห รีดเสื้อชอปด้วยง่ะ อ๊ายอาย สมัยเรียน 4 ปีนี่นับครั้งที่ซักได้เลยส่วนเรื่องรีดนี่ลืมไปได้ ไม่เคยโดนความร้อน แต่ดีที่เป็นผ้าเสริ์ทมันเลยไม่ยับ >___<
และก้ คืองงนิดหน่อย สรุปว่าโน๊ตเนี่ย อยู่ปีเดียวกันรึเปล่า เพราะตอนแรกที่มามีเรื่องกะภาคไฟนี่มีแต่เด็กปี 1 ใช่ป่ะ
“พอพวกเมิง เดี่ยวพรุ่งนี้ เมิงมากลับกรู เดี๋ยวได้เห็นอะไรดีๆแน่ๆ” ผมบอกน้องๆ ผมที่มาด้วย
พานวิศวะ
“เจ็บไหมพี่ ” เสียงน้องรหัสไอ้โอบถามผม
เนื้อหาหายไปรึเปล่าคะน้อง
+1 เป็นกำลังใจเน้อออ
-
ความอดทนสูงใจ เป็นเราตั๊นหน้าไปแหละ(เเหมือนจะไปต่อยกันเค้าได้)ฮ่า่ๆ
มีความเป็นผู้นำ มีความคิดผู้ใหญ่
แต่หมั่นไส้เด็กปี1จัง
อย่างไงก็ติดตามค่า :กอด1:
-
อ๊ากกกก มาลงต่้อไวไวนะครับอ่านแล้วอินว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป :serius2:
ปล.เขียนอ่านเข้าใจง่ายดี เอาใจช่วยนะครับ
:กอด1: อะให้ทีนึง
:-[
-
โดนตบ นี่เจ็บไหมค่ะ
-
มารอเห็นอะไรดีๆฮะ
-
ถึงเขียนไม่ดี แต่ผมก็จะ ด้านเขียนต่อไปอิอิๆๆๆๆ
เขียน ไม่ได้ไม่ดีอะไรขนาดนั้นหรอกคร๊าบบบบบ
^
^
^
ผมยังใช้ประโยคสั้น ๆ ให้มันงงได้มากกว่าอีก
:laugh:
เป็นกำลังใจให้ครับ
:กอด1:
-
เนื้อเรื่องไม่ได้หายไปนะครับ อค่ไอ้พานวิดวะมันพิมพ์ไม่จบครับผมไอ้มิ๊กมันจะไปข้างนอก เสือกเอาผมไปด้วย คนที่มาตบผมมันเป็นเด็กปี 1 ส่วนโน้ต เรียนอยู่ปีสองแล้วครับผม วันที่เจอกันโน้ตละครับที่เป็นคนห้ามรุ่นน้อง แต่พอดีเรื่องวันนี้มันมากไป คงเป็นเพราะอารมณ์งุนหงิดของผมด้วย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ฝีมือดินิว้า คิดว่าดีแต่หน้าตาดี” พานปีนี้สงสัยจะชนะสะละ ดูดีจริงๆ
“พี่ก็เกินไป ”น้องเขินสะหน้าแดงเลย ปีนี้ดูท่าจะหมดยุดพาน ดอกไม้ธูปเทียนแล้ว ปีนี้น้องทำได้แนวจริงๆ ใช้ดินเหนียวมาปั้นเป็นรูปขอมือ กำสายฟ้าไว้ เท่ดีจริงๆ อาจารย์จะว่ายังไงไม่รู้ แต่ผมชอบว่ะ
“สวัสดีครับพี่มิ๊ก” เสียงน้องๆทักรุ่นพี่คนหนึ่ง ชื่อคุ้นหูกรูดีจริงๆ
“อ้าวเห้ย ไอ้มิ๊ก ไหนไอ้โอมห์บอกว่าเมิงไม่สบายไง มาได้ไงว่ะเนี่ย” ไอ้ไนท์อีกแล้ว ที่เป็นผู้ตั้งคำถาม
“แล้วเมิงเห็นกรูเป็นอะไรป่าวว่ะ ยังสบายดี” ผมไม่สนใจอะไรกับคำตอบของมัน
“อันแน่น เมิงพาใครมาด้วยว่ะ” อันนี้สิว่ะน่าสน มันพาใครมา ผมไปที่รถมัน เจอ ผู้หญิง ใช่ครับ ผู้หญิงจริงๆด้วย
ปรี๊ดเลย ต้องทำกันขนาดนี้เลย กรูไปทำอะไรให้มันว่ะเนี่ย ทำไมต้องมาตามหลอกหลอนกรูด้วย เดินหนีดีกว่า
“โอมห์ ..........................” ไอ้มิ๊กเรียกผม กรูไม่เอา ไม่อยู่ดีกว่า อยู่ไปก็เจ็บใจ เห็นหน้ามันคนเดียวดีกว่าต้องมาทนเห็นมันก็ ญ คนนี้
“โอมห์ เมิงจะไปไหนว่ะ” มันเดินตามมันมาติดๆ เอาว่ะ มันจะคุยไรก็คุย แต่ขอร้องอย่าพากรูไปทำความรู้จักกับอินั้นเลย
“เมิงเป็นไรไปว่ะ ” มันถามผม ตอนนี้ผมเดินหนีมันมาที่ลับตาคนแล้ว อีกอย่างมันก็มืดแล้วด้วย ผมไม่ได้ตอบอะไร มันเหมือนเวลาที่เรา มีเรื่องมากมายอยู่ในหัว คิดไปต่างๆนานา ถึงอยากจะเอ๋ยปากถามว่าเรื่องนี้มันเป็นยังไง แล้วที่เมิงทำกับกรูเมื่อคืนละ แล้วที่กรูพยายาม ขีดเส้นแบ่งระหว่างคำว่าเพื่อนกับความรู้สึกที่มันเกินเลยตลอดหลายปี กรูจะทำมันเพื่ออะไร ผมอยากจะตะโกนบอกความรู้สึกพวกนี้ให้มันฟัง แต่ เงียบดีกว่า
“เมิงเป็นอะไรว่ะ ทิ้งให้กรูรอทั้งวัน แล้วนี้ก็มืดแล้วทำไมยังไม่กลับห้องอีกว่ะ” ผมก็ไม่รั้ว่าจะตอบว่ายังไง ตอนนี้ไอ้ที่โดนตบมันไม่เจ็บแล้ว มันกลับมารู้สึกจุที่หน้าอกมากกว่า พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้ามัน ไม่อยากตอบคำถามรุ่นน้องว่าเป็นอะไร ไม่อยากต้องมาบรรยายให้เพื่อนๆรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“หน้าเมิงโดนอะไรมาว่ะ” มันเอามือมาจับที่แก้มผม สายตามันตอนนี้ดูเป็นห่วงผม เหมือนตอนเป็นเด็กๆ เลย ผมมองข้ามเรื่องพวกนี้ไป ตั้งแต่ที่เรามาอยู่มหาลัย
“ปากเมิงแตกด้วยนิว้า” มันเลื่อนนิ้วมาจับที่มุมปากผม
“กรูไม่เป็นไรหรอก” ผมยังสะกดจิตใต้สำนึกตัวเองให้นิ่งอยู่ ไม่อยากให้อารมณ์ที่เก็บมาทั้งวันระเบิดออกมาในตอนนี้
“แล้วเมิงเป็นอะไรของเมิง” ผมถามผมด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวลมากมาย
“ป่าว บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร” แล้วฝ่ามือก็ลอยมาจากไหนอีกแล้วไม่รู้ มาบรรจงประทับที่หน้าผม ข้างเดิมเลย
ผมแทบล้มทั้งยืน มันตบกรูรึไงว่ะเนี่ย อะไรวะ กรูทำอะไรผิด ควรเป็นเมิงไม่ใช่รึที่กรูต้องลงโทษ แล้วอะไร ทำไมต้องมาตบกรูด้วย
“เมิงทำอะไรว่ะมิ๊ก” ผมเริ่มพูดทั้งน้ำตาแล้ว กรูไม่เก็บมันไว้แล้ว คนเราก็มีจุดที่มันเกินพิกัดเหมือนกันนะโว้ย
“เมิงมาตบกรูทำไมว่ะ กรูทำเหียไรให้เมิงว่ะ” ผมไม่มีความคิดว่าจะไปทำมันคืนหรอกนะครับ ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนดี แต่ผมไม่นิยมความรุนแรงเลยสักนิด
“ก็กรูถามเมิงว่าเมิงเป็นเหียอะไรเมิงก็ไม่พูด เมิงอย่าคิดว่ากรูไม่รู้ว่าเมิงไม่เป็นอะไร กรูคบเมิงมาเกือบทั้งชีวิตเมิง แค่เมิงเปลี่ยนไป นิดเดียวกรูก็รู้แล้วโอมห์” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหน่าดู ผมยังเงียบไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น เอามือขึ้นมาจับแก้มที่วันนี้รับบทหนักเหลือเกิน
“เมิงเจ็บไหม ” ผมไม่ตอบ แต่กรูเจ็บชิหายเลย
“เมิงรู้ไหมว่ากรูเจ็บกว่าเมิงอีก ที่กรูเห็นเมิงโดนคนอื่นทำร้าย”
“แล้วเมิงจะมาตีกรูเพื่ออะไรว่ะ ถ้ารู้ว่ากรูเจ็บ” เอาแล้วกรุเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ พูดเหมือนตัวเองไม่ทำผิดอะไรเลย
”ก็กรูถามว่าเมิงเป็นอะไรก็ไม่ตอบ ห้องเมิงก็ไม่ยอมกลับ โทรก็ไม่โทรหาทำให้กรูต้องออกมาตาม” มันพูดเหมือนมันไม่มีความผิด
“เมิงทำไมไม่ลองถามคนของเมิงดูละ” ผมตะโกนใส่หน้ามัน ก่อนจะเดินหนี น้ำตาไหลออกมาด้วยไม่ได้ตั้งใจ แล้วมันก็ไม่หยุดเลย
“อะไรเมิง อะไรคนของกรู มีที่ไหน เมิงเอาอะไรมาพูดว่ะ”
“ก็คนที่โทรหาเมิงตอนเช้า คนที่รับโทรสับเมิงเมื่อเย็น คนที่มากับเมิงนั้นไง” เอาดิว่ะกรูจะได้รู้คำตอบสักที
“อ๋อแนนอะ มันเป็นตุ้ด ” มันยิ้มมุมปากเล็กๆ
“หืม ตุ้ด” ยังไงกันว้า
“ก็ตุ้ดไง ตัดหำแล้วด้วย พอดีรู้จักกับมันตั้งแต่กรูเรียน ม.ต้นแล้วไง นิเมิงจำมันไม่ได้รึไงว่ะ” มันพยายามอธิบาย
“เมื่อก่อนมันชื่อ ไอ้ชาติไง ที่ตัวโย่งๆ ขาวๆ อะไรว่ะมันมาเล่นเกมที่บ้านกรูออกบ่อย” มันเอามือมาปาดน้ำตาผม
“กรูว่าเมิงไปคุยกับมันเองดีกว่าว่ะ” มันลกมือผมออกมาจากหลังคณะ ผ่านสายตารุ่นน้อง ที่กำลังนั่งทำพาน จัดกรวยดอกไม้ไหว้ครูกันอยุ่ ผมเดินตามมันไป พยายามทำตัวให้เป็นปรกติ ไม่ให้ใครสงสัย
“โย เห้ย แนน เมิงจำโอมห์ได้ไหม” มันทักผู้หญิงคนนั้น
“จำสิค่ะ เห็นแป๊บเดี๋ยวก็จำได้แล้ว” นางตอบผมด้วยกิริยาเรียบร้อย ดูสุภาพ จริงๆ
“เอ๋อจริงด้วยว่ะ ไอ้โยจริงๆด้วย ไม่เจอกันนานเมิงไม่เหมือนเดิมเลยนะ” ฟืด ดูด น้ำมูกเข้าไป
“เรียกแนนสิค่ะ เป็นผู้หญิงค่ะไอ้โยมันตายไปแล้วค่ะ ไม่เชื่อจับดูสิค่ะ” แล้วโย เห้ยไม่ใช่ แนนมันก็เอามือผมไปจับ ของที่มันโมดิไฟด์มา
“เอ๋อว่ะไม่มีแล้วจริงด้วยแล้วเป็นไงมาไงว่ะ มาเจอไอ้มิ๊กได้ไงนิ”
“อ๋อ หนูเรียนอยู่ที่นี้ อยูถ่มหาลัยฝั่งตรงข้ามเนี่ย มีวันหนึ่ง หนูไปหาแฟนหนู่ที่สนามบอลแล้วบังเอิญเจอไอ้คุณเหียมิ๊กเข้าที่สนามพอดี ก็เลยได้มาคุยกันอีกเนี่ยละ มันก็เล่าให้ฟังเหมือนกันว่าโอมห์อยู่กับมัน” เธอ พูดได้ดูดีจริงๆ (ให้ตัวเองดูดี)
“อ้าวแล้วไงเมื่อเช้า ” ผมถามด้วยความสงสัย
“อ๋อเราจะแกล้งอำเล่นๆ ไม่คิดว่าโอมห์จะจริงจังอะไรไง” อิเวง ทำยังไงไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“รึว่าโอมห์จริงจัง เป็นอะไรรึป่าวเนี่ย หน้าแดงเลย” เวงกรูโดนตบมาโว้ยจะให้กรูขาวอมชมพูแบบหน้าเมิงรึไง
“ป่าวๆ ไม่มีไร ยุงกัด” ผมไม่รู้จะตอบอะไร
“เดี๋ยวไปปล่อยน้องกลับบ้านก่อนนะ มิ๊กเมิงอยู่คุยก่ะนางโยไปก่อนนะ” ผมขอตัวมาปล่อยน้องๆกลับบ้านเพราะมันเริ่มจะมืดแล้ว
“อ้าวพี่เป็นไรครับ ร้องไห้มา รึไงครับหน้าแดงเลย” น้องเอิท เดินเข้ามาถามผมขนาดที่ผมกำลังจะเดินไปเรียกแถวน้อง
“ป่าว ไอ้มิ๊กมันตบยุงให้นะ ” มามุขเดิมเลยกรู
“โห่พี่มิ๊ก นิมือหนักนะครับ ”
“ป่ะ ไปรวมกับเพื่อนเดี๋ยวพี่จะปล่อยกับบ้านแล้ว” ผมเรียกรุ่นน้องมารวมแล้วก็จัดการนัดกำหนดการในวันพรุ่งนี้ก่อนที่จะไปน้องๆกลับบ้าน
“เป็นอันว่าเข้าใจนะครับ ถ้ายังงั้น เลิกแถวได้ พรุ่งนี้ สายพี่ลงโทษคูณจำนวนคน รุ่นพี่เมิงโดนมากกว่ารุ่นน้อง จำไว้”
“พี่โอมห์กลับด้วยคนนะครับ” เสียงไอ้เอิทนิว้า มันเรียกผมขนาดที่ผมกำลังจะเดินกลับไปคุยกับพวกไอ้มิ๊ก
“กลับยังไง พี่เอามอไซค์มานะ ไกลไหมละหอเรานะเดี๋ยวพี่ให้โอบไปส่ง” ผมไม่อยากไปไกล ตอนนี้อยากนอนมากกว่า
“ก็อยู่ที่เดียวกันกลับพี่นั้นละครับ ชั้น 13 ”
“อ้าวเราคือคนในลิทฟ์ เมื่อเช้าใช่ไหม”
“พี่นิแย่จริงๆรุ่นน้องนิจำไม่ได้สักคน โหวตออกจากคณะดีไหมเนี่ย” กวนตีนกรูอีก ไอ้เด็กเวง
“งั้นป่ะ ไปหาไอ้มิ๊กกัน เดี่ยวกับด้วยกัน”
สรุป คนบ้านเดียวกันมาเจอกันโดยบังเอิญ จะตั้งใจรึไม่ตั้งใจ ยังไงก็ช่าง แต่ที่รู้ๆตอนนี้ ไอ้ผู้หญิงในสายโทรสับ เสือกเป็นเพื่อนที่กรูสนิทกันตอนม.ต้นก่อนที่มันจะย้ายไปไหนไม่รู้ อยู่ดีๆก็มาเจอกันโดยบังเอิญ ตาลกดี ที่ในวันเดียวกัน แก้มผมมีทั้งคนหอม โดนตบจากฝามือของคนแปลกหน้า แล้วก็คนที่ใกล้ชิดเราที่สุด ยุ่งดีจริงๆชีวิตกรู
วันนี้ผมคงมีพลังแค่นี้แล้วครับ ไว้พรุ่งนี้จะมาต่อให้ใหม่นะครับ วันไหว้ครูเป็นวันที่เกิดเรื่องราวหลายๆอย่างมากมาย
พยายามอย่าเดาอะไรเลยนะครับ
แค่มีคนมาตอบกระทู้ คนละคำสองคำ ผมก็มีกำลังแล้วครับผม
ดีใจจังที่มีคนอ่าน
-
ซะงั้น กลายเป็นเพื่อนสมัย มัธยม
อิอิ หึงจนเกินเหตุ
:กอด1:
-
รอลุ้นต่อไป อิอิ :3123:
-
เค้าเรียกว่าหึงจนหน้ามืดตามัว ไม่มีสติ
สมองจะนึกคิดอะไร ความน้อยใจนำพา 555
-
ชอบมากเลยครับเรื่องนี้
รับกลับมาเขียนเร็วๆนะครับ
สู้ๆๆๆ
-
เหนื่อยๆ นอกจากต้องคัดจากไดอารี่ แล้วต้องมานั่งแกะ ลายมือตัวเองอีก ตอนนี้ฝนตกทุกวัน อากาศ บ้าบอมากมาย ผมมาต่อให้อีกนิดหนึ่งนะขอรับ คืนนี้ถ้ามีเวลา เดี่ยวมาต่อช่วงวันไหว้ครูให้ แค่เข้ามาอ่านผมก็ดีใจแล้ว
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ข้าวต้มช่วยชาติ
“เห้ยจริงดิ น้องก็อยู่พิโลกไง งั้นนี้ก็เด็กพิโลกหมดเลยดิ” มิ๊กพูดขนาดที่ตักข้าวเข้าปาก
“ครับผม ผมจบโรงเรียน ผู้หญิงประจำจังหวัดมา” ไอ้น้องเอิทตอบไป
“งั้นนี้สรุปเราอยู่ ชั้น 13 ตึกเดียวกับพี่จริงๆอ๋อ” ผมถามน้องเขาให้แน่ใจ
“ครับพี่ เจอกันออกบ่อย ผมไม่ทักพี่เองละครับ คิดว่าพวกพี่จะจำผมได้” มันประชดรึไงว่ะเนี่ย
“แล้วเมิงไอ้โย นึกไงมาเป็นผู้หญิงว่ะ” คำถามผมควายมากๆ
“อะค่ะ มันเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วมั้งค่ะ แต่ของต้องขอบคุณ พี่ชายข้างบ้านที่มาปลุกความเป็นหญิงในตัวกรู” สายตาเป็นกระกายเล่าถึงความหลัง
“ยังไงว่ะโย ปลุกความสาว” คนมันอยากรู้
“ก็มีอยู่วันหนึ่ง ก็ไปเตะบอลกัน วันนั้นไอ้มิ๊กก็ไป แต่พวกเมิงละไอ้โอมห์เสือกมาพาไอ้มิ๊กไปไหนก็ไม่รู้แล้วฝากกรูกลับกับพี่เขา” แล้วมันก็เงียบไปประมาณว่านึกภาพมั้ง
“เมิงจะมาแสดงเป็นนางเอกทำไมเนี่ยเล่าๆให้จบๆ” ผมด่ามันละ ขัดหูขัดตา
“เมิงก็อย่าขัดสิว่ะ กรูก็ไม่แล้วไง พี่เขาชวนกรูไปที่บ้าน มันบอกว่ามันลืมของอะไรสักอย่าง แล้วก็ชวนกรูขึ้นไปเล่นเกมบนห้องมัน แล้วก็กรูจำอะไรไม่ได้เลย รู้อย่างเดียวว่าตื่นขึ้นมาก็อยู่ในอ้อมแขนพี่เขา แล้วกรูก็เป็นแบบนี้”
“พี่คนนั้นเข้ากินไข่พี่โย เห้ยพี่แนนไปหร๋อครับ” ไอ้เอิทถามแบบว่าควายกว่ากรูอีก
“กินไข่บ้าไรอิหนู๋ อันนั้นฉันมาตัดทิ้งที่หลัง จะดูไหม” โยส่งสายตาไปให้ไอ้เอิท
“ถ้าไม่ใช่รุ่นน้องไอ้พวกนี้จับกินไปแล้วนะเนี่ย” มาทะลึ่งกับน้องกรูอีก
“แล้วพวกเมิงเนี่ย ยังคบกันอยู่ ตามมาเรียนที่เดียวกันเลย มีอะไรกันรึเปล่าเนี่ย ”
“ดูสิ ไอ้โอมห์ พออายุมากแล้วแล้วโครตเข้มเลย ยังก่ะพี่แบงค์วงแครส ” มันด่ากรูรึป่าวเนี่ยไอ้โย
“แล้วเมิงไอ้มิ๊กไม่ได้เล่าให้ไอ้โอมห์ฟังรึไงว่าเมิงเจอกรู” มันหันหน้ามาถามไอ้มิ๊กที่ตั้งตาตั้งตากินอยู่
“กรู ลืม ไม่เห็นจะสำคัญไรเลย” แล้วมือไอ้โยก็ลอยไปประทับบนหัวไอ้มิ๊ก
“ไอ้สัด กรูแด๊ก อยู่นะเมิง” ไอ้มิ๊กสบท
“กรูเนี่ยสำคัญที่สุด อย่ามาบอกว่ากรูไม่สำคัญอารมณ์เสีย” แล้วมันก็เอามือมาขยับเต้านมที่คุณเธอไปทำมา
เรานั่งกินกันไปจนจานกับข้าวมาตั้งเยอะแยะมากมายไปหมด นับรวมก็เกือบๆ 30 อย่างเห็นจะได้ เป็นการกินที่อิ่มหน้ำสำราญจริงๆ ใครจะจ่ายละงานนี้
“เจ็จ่ายเอง ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เรามาอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้า” ผมไม่ได้เจอไอ้โยมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วครับ เพราะตอนม.ปลายผมกับมิ๊กหนีมาเรียนสายช่างด้วยกันทั้งคู่ แล้วไอ้โยเองก็หายหัวไปไหนไมรู้ ไม่เคยโพล่มาที่สนามบอลเลย มาเจออีกที่ก็กลายเป็น หนู๋แนน ไปแล้ว
“งั้นกลับกันเถอะ โยเมิงกลับคนเดียวไปเลยนะ เดี๋ยวไอ้เอิทพวกกรูพามันกลับเอง อยู่ที่เดียวกัน ” ไอ้มิ๊กบอกไอ้โย
“ไอ้เอิทไหว้ป้าเขาสิ ป้าจะไปแล้ว” ผมแซ๋วไอ้โย หมั่นไส้มันจริงๆ
“ขับรถดีๆนะครับป้า” เวง ไอ้เอิทเสือกเล่นกับกรุอีก สะงั้น
“เมิงหายป่วยรึยัง นั่งหลังดีกว่านะจะได้ไม่โดนลม ไอ้เอิท เมิงจะนั่งหน้ารึตรงกลาง” ผมให้มันเลือก
“นั่งหน้าก็ได้พี่” แล้วเราก็จัดการขี่มอไซค์คันน้อยกลับห้อง วันนี้เชียงใหม่ ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่ไม่เคยหลับ ผมขี่รถ รอบคู่เมือง แวะซื้อน้ำเต้าหู้ร้านโปรด ผลไม้ที่ตลาดสดริมแม่น้ำปิง ก่อนที่จะห้อง
ความจริงในใจ
ผมยืนจับหน้าตัวเองในห้องน้ำ วันนี้แก้มกรู โดนตบ สองครั้งซ้อนเลย ดีจริงๆ แล้วก็เอาแปลงสีฟันยัดเข้าไปในปาก พยายามแปลงให้เบาที่สุดเพราะมันเจ็บปากมากมากๆ เวงจริงๆหาเรื่องใส่ตัวเพราะความคิดโง่ ผมยืนแปลงนานเท่าไรไม่รุ้ แต่อยู่ๆก็มีมือมาสวมกอดที่ด้านหลังผม นั้นคือมือไอ้มิ๊กนั้นเอง
“วันนี้เมิงหึงกรูใช่ไหม เรื่องไอ้โย” มันต้องคำถามขนาดที่หน้ามันซกอยู่ที่กกคอผม ผมบ้วนยาสีฟันถึงบ้วนน้ำตาม
“ป่าว กรูแค่งงกับตัวเองเฉยๆ ” มันก็จริง ผมไม่ได้หึงมันสักก่ะหน่อย แค่ยังไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“งงอะไร กรูกับไอ้โยที่เปลี่ยนไป รึว่างงกับคำพูดที่กรูพูดกับเมิง” มันกอดผมแน่นกว่าเก่า
“อย่าเอานิ้วมาดุดหลังดิว่ะ จักก่ะจี๊ กรูไปนอนแล้ว” ผมแกะมือมันออกแล้วเดินมานั่ง ดูทีวีที่โซฝา
“ไรว่ะ เล่นตัวชิหาย” อ้าว กรูไปเล่นตัวอะไรเนี่ย
“บ่นอะไรเมิง” ผมตะโกนสวนกลับไป อ้าวโทรสับมา ใครโทรมาว่ะ ไม่ดูเวลาเลย เบอร์เดี่ยวก่ะที่ 7-11 เมื่อวานเลยนิว้า
“โหล ใครอ่ะ” ผมถามปายสาย
“กรูเองเมิงจำไม่ได้ไง” อ้าวไอ้โน้ต ดีเลย พรุ่งนี้ยังไงมีเรื่องต้องคุยกันอยู่แล้ว แต่ผมก็ยังไม่เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง
“ดึกแล้ว มีไรป่าว ” ผมถาม
“ป่าวๆๆๆ งั้นแค่นี้นะ” แล้วสายก็ตัดไป
“ใครโทรมาอ่ะ โอมห์ เอาสะดึกเลย” ไอ้มิ๊ก เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี แล้วไงดีเนี่ยจะบอกว่าใครดี
“เด็กโยธาเมื่อวาน ไม่รู้ว่ามันเอาเบอร์มาจากไหน” กรูจะบอกมันดีไหมว่าเมื่อตอนเช้ากรูหายไปกับมันมา
“อืม” มันพูดแค่นี้แล้วก็ไปนอนเลย ดีจริง
คืนนี้ผมนอนด้านในเหมือนเดิม แกะ 1 ตัว แกะ 2 ตัว แกะ 3 ตัว
“เมิงนอนหลับแกะอยู่รึไงว่ะ ไม่เด็กไปรึไง” ไอ้มิ๊กมันยังไม่นอนนิว้า
“นอนไม่หลับ ”
“มานิมะ มานอนใกล้ๆป๋า แม้ นอนสะไกลเลย ป๋าไม่ทำอะไรหรอก” มันตบเตียงเบาๆแล้วดึงหัวผมไปนอนบนแขนมัน
“มิ๊ก เมื่อก่อนตอนเด็กๆ เราก็นอนแบบนี้ด้วยกันออกบ่อย ทำไมตอนนั้น กรูไม่เห็นจะรู้สึกอะไรว่ะ ” ผมพูดออกมาลอยๆ
“แล้วตอนนี้เมิงรู้สึกยังไงละ” นั้นเจอคำถามเลย กรูถามเมิงก่อนนะ
“ดีมั้ง ไม่รู้ว่ะ กรูบอกไม่ถูก ..............โอ้ย กรูเจ็บนะ” มันเอาหน้ามาถูแก้มผม
“เห้ย ขอโทษลืมไป เมิงเจ็บไหม ”
“เจ็บสิ เมิงถามได้ กรูคนนะโว้ย”
“แต่กรูเจ็บกว่าเมิงหลายเท่า” กรูว่าเมิงมามุขเดิมแน่ๆไอ้มิ๊ก
“ไหนๆเจ็บตรงไหน ” มันเอามือมาตบหน้าอก คงจะหมายถึง ใจอะดิ เสี๋ยวว่ะ
“ผิดข้างละมิ๊กนั้นมันปอด ..................................” ผมเบรกมันจนหน้าทิ๋ม
“อะไรว่ะคนจะโร.......เมิงนิ เบรกกรูทำไมเนี่ย วันนี้เมิงไปโดนใครทำอะไรมา กรูรู้นะ” ผมคิดว่ายังไงพรุ่งนี้ถ้าผมไม่บอกมันไอ้ไนท์ก็ต้องเล่าให้มันฟังอยู่ดี แล้วมันก็จะสรุปว่ากรูนิโง่ ไปหาเรื่องคนอื่นในถิ่นเขา
“ถ้าน้องจากเรื่องเมิงวันนี้ ก็ไปมีเรื่องที่เดิมมา............................” ผมบรรยายถึงความปากหมาของผมไปเลย อยู่ดีๆก็มีมือหนึ่งมาลูบหัวผม แล้วก็เป็นคำพูดที่ผมคุ้นหูเหลือเกิน
“กรูขอโทษที่กรูไม่ได้อยู่ปกป้องเมิง กรูขอโทษที่ปล่อยให้คนอื่นรังแกเมิง” คำพูดนี้ผมได้ยินมันบ่อยเหลือเกินสมัยตอนที่ผมกับมันเรียนเทคนิคด้วยกัน เพราะผมจะชอบไปเห่ากับพวกชั้นสอง เป็นคณะช่างเชื่อม ผมเรียนชั้นสาม ซึ่งเป็นของไฟฟ้า
“ไม่เป็นไรหรอกมิ๊ก กรูสมควรแล้ว กรูปากดีสะขนาดนี้” ก็กรูเสือกไปหาตีนเองนิว้า
“ดีจริงอะ” แล้วมันก็มาจูบปากผมอีกแล้ว อารมณ์กรูมาอีกแล้ว เสร็จสะมั้งกรูคืนนี้
“ฝันดีนะ นอนดีกว่าพรุ่งนี้นัดนอน 6.30 ใช่ไหม” อ้าวไอ้มิ๊ก ทำกรูค้างอีกแล้ว คืนนี้ผมนอนหลับไปบนแขนมัน ด้วยความสบายใจ ไม่ฝันเลย สงสัยไม่รู้จะฝันอะไร
-------------------------ตี๊ดๆ ตี๊ดๆตี๊ดๆ ตี๊ดๆตี๊ดๆ ตี๊ดๆตี๊ดๆ ตี๊ดๆตี๊ดๆ ตี๊ดๆตี๊ดๆ ตี๊ดๆ ---------------------------------------
นาฬิกาปลุกดังแล้ว พยายามลืมตาขึ้นมาดูเวลา เพิ่งจะ ตี 5 เอง ใครตั้งนาฬิกาปลุกว่ะ จะมาตักบาตรรึไงว่ะเนี่ย ผมคลานลงมาจากเตียงเพื่อมาปิดนาฬิกา แปลกจริงวุ้ย ไม่ยังก่ะเจอไอ้มิ๊ก มันหายหัวไปไหนว่ะเพ่งตี 5 เอง ช่างแม๋งเถอะ กรูจะนอนต่อละ
“ป่ะ แต่งตัวไปข้างล่างกัน” ไรว่ะไอ้มิ๊กมันตื่นไปวิ่งมารอบแล้วรึไงเนี่ย จะฟิตไปไหน
“ไปไหนเพิ่งตี 5 เอง“ ผมยังอยากนอนอยู่ แต่ถึงอยากนอนแค่ไหน ก็ต้องยอมตื่น มันลากผมมานั่งรถมอไซค์มัน
“จะติดไหมเนี่ย เอารถกรุไปดีกว่าไหมอากาศแบบนี้.................ห้าว................” มันขี่รถเก่า ไอ้ ซี 70 รถเก่าๆ ที่พออากาสเย็นๆต้องเข็นมาตากแดด มันพยายามอยู่ 5 นาที รถก็ติด
“ไป ติดละ หุบปากแล้วก็นั่ง” ผมเป็นผู้โดยสารที่ดี นั่งหลับตา ด้วยความง่วงมาตลอดทาง จนรถมาหยุดที่ไหนไม่รู้ เล่นนั่งหลับตามาตลอดทางเลย
“ตลาดช้างเผือก” ป้ายตัวใหญ่มากๆ ว่าแต่เมิงพากรูมาทำไหมเนี่ย กรูไม่หิว กรูอยากนอนมากกว่า
“ป่ะ เข้าไปซื้อของกัน” มันจูงมือผมเข้าไป คนอื่นอาจจะมองว่าแปลก แต่ผมกับมันสนิทกันแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ของที่ตลาดนี้ถูกมากๆ 5 บาทก็ซื้อข้าวกินได้แล้ว มีขนมหวานที่เป็นของไทย ทั้งเปียกและแห้งแยะไปหมด มันคงรู้ว่าผมชอบเดินตลาด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมมีจิตไปฟักใฝ่อยากจะเป็นแม่บ้านนะครับ ผมแค่ชอบซื้อของ ชอบกินอะไรอร่อยๆ ก็แค่นั้นเอง
“เสร็จยัง เร็วๆเดี๋ยวสาย” มือส่ง ขนม กับข้าว และก็ดอกไม้ มาให้ผมถือ แล้วมันก็ออกรถอย่างรวดเร็ว ตรงดิ่งมาที่สวนรุกขาติแถวๆมหาลัย
“สรุปจะพากรูมาตักบาตร อ๋อเนี่ย อารมณ์ไหนว่ะ” มันพาผมมาตักบาตรจริงๆ พระ เณร เดินมารับบาตร เต็มไปหมด ผมไม่เคยเห็นภาพนี้ จริงๆด้วย เพราะผมไม่ค่อยได้ตื่นเช้า ขนาดนี้ คนที่ตื่นเช้า ก็เห็นมีแต่ไอ้มิ๊ก เพราะมันชอบวิ่งตอนเช้า มันว่าตอนเช้าอากาศดีกว่าตอนเย็น แถมคนไม่เยอะด้วย
“พูดดีๆ จะมาทำบุญนะ ” มิ๊กมันว่าผม ซึ่งแปลกจริงๆ ผมไม่เคยเห็นมันมุมนี้เลย พอตักบาตรกันเสร็จ เราก็พากันกลับห้อง เพราะนัดรุ่นน้องกันตอน 6.30 ไม่รู้ว่าจะเช้าไปไหน วันนี้ผมนำสวด อีกตามระเบียบ ที่คณะผมมีผู้หญิงนะครับ แต่มันก็ดูไม่เหมือนผู้หญิงเลย พวกข้ามเพศ ก็มี แต่เสือกอาย ไม่ชอบทำกิจกรรม
“มิ๊ก นึกไงชวนมาตักบาตร ” ผมอยากรู้
“ก็อยากทำกับเมิงมั้งไม่ได้รึไง ”
“แสดงว่าเมิงทำกับคนอื่นบ่อนละสิ” ผมกวนมัน
“อย่ากวนตีน คนกำลังสบายใจ รีบขึ้นห้องป่ะ ไปแต่งตัว” เราคุยกันระหว่างละให้ลิฟท์ เลื่อนลงมาจากชั้น 13 มันนานไปแล้วไหมเนี่ย ทำเหียอะไรกันอยู่ว่ะชั้นนี้
“อ้าวพี่ ไปไหนกันมาครับแต่เช้าเลย” ประตูเปิด แล้วก็เจอหน้าไอ้เอิทแต่เช้าเลย สงสัยจะไปรอเพื่อนที่มหาลัย
“พาไอ้โอมห์ไปทำดีมา แล้วเราละ จะไปมหาลัยแล้วไง ” ไอ้มิ๊กตอบแทน
“ครับผม เดี๋ยวเจอกันนะพี่” แล้วไอ้เอิทก็เดินจากไป
“มิ๊กวันนี้เมิงรีบเสื้อให้กรูนะ เมิงไม่ป่วยแล้วนิ กรูจะอาบน้ำ”ผมสั่งไอ้มิ๊กแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปเลย
-
หุหุ
ตอนนี้กำลังน่ารัก
ไม่มีหึง แต่แอบห่วง
:กอด1:
-
เข้าใจก้นแล้วก็ดี
-
o18 แอร๊ยยยรีดเสื้ออออ :z2:
-
จะรออ่านตอนต่อไปเน้อออ
-
ดีกันแล้วน่ารักจัง... :impress2:
-
กำลังสนุกอยู่เลย รีบๆมาต่อเร็วๆนะคับ
-
มาไวๆนะครับ อยากรู้ว่ากับโยธาจะจบอย่างไร ขอบคุณครับ
-
ติดตามอยู่นะ ต่อเร็วๆๆ กำลังหนุกเลย
-
สงสัยไม่ทันแล้วครับ
มั่วแต่นั่งดูหนังกัน ขอโทษนะครับ
พรุ่งนี้ผมจะมาต่อนะครับ
-
^
:z13:
:serius2:
+1
-
ช่วงนี้ต้องไม่สนุกแน่ๆ เล่นเอาสะตกไปหน้าสองเลยครับพี่น้อง :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
มาทิ้งไว้แล้วนะครับ ไม่เป็นไร ถึงไม่มีคนอ่านก็ยังจะเขียนต่อไป
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เริ่มต้นใหม่
“08 จัดแถว” เสียงรุ่นพี่ กรูนิว้า รุ่นพี่ปีสี่ที่ผมไม่เคยได้พูดถึง มันเปล่งเสียงเรียกน้องปีสามมาเข้าแถว ตั้งแต่ยังไม่ 7 โมงเช้า
ไอ้มิ๊กจอดแล้วก็รีบวิ่งไปเข้าแถวเลย ส่วนผมก็กำลังจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“08 จัดแถว” เสียงเรียกซ้ำอีกรอบ เพื่อนๆผมที่มากันอยู่บ้างแล้ว ทยอยเดินกันไปเข้าแถว ทามกลางสายตาของรุ่นน้องทั้งสองชั้นปี
“นับ” วันนี้มันมาแปลกมากๆเพราะร้อยวันพันปีมันไม่เคยเลยที่จะมายุ่ง ปล่อยให้พวกผมเป็นคนจัดการ ไม่รู้ว่ามันมามุขไหน
“ขาดเท่าไร ” ถามหาจำนวนคนที่ยังไม่มา บ้างส่วนก็คิดว่าไม่มีอะไรจะทยอยมากันในช่วงสาย แต่ผมมากันก่อนเพราะจะมาคุมน้อง พวกที่ไม่ค่อยอยากทำกิจกรรม ก็จะมากันตอนสายๆ
“ดี พวกเมิงนัดน้องกัน แต่พวกเมิงมากันขาด มากันไม่ครบ แล้วจะให้รุ่นน้องมาทำตามรึไง ซีรีย์” ไอ้เหีย พวกเมิงมามุขไหนเนี่ย มากันไม่กี่คนทำเป็นมาสั่งกรูทำโทษ ผมเริ่มจะคิดในใจแล้ว ไรว่ะจะให้กรูมาเหนื่อยแต่เช้า
“เท่ารุ่น คูณ 20 ปฏิบัติ” เวง 160 ครั้ง ฆ่ากรูเลยดีกว่าไหมเนี่ย แต่ทำไงได้ว่ะ ถ้าพวกผมไม่ทำ รุ่นน้องก็จะมองไม่ดี
“1 2 3 4 5 6.........................................................” “ไนท์ กรูจะไม่ไหวแล้วว่ะ ” ผมพูดขึ้นมาตอนที่กำลังจะครบ 100
“เมิงไรว่ะ สู้ๆหน่อยดิ จะ100 อยู่แล้ว ทนหน่อย” มันปลอบใจผม
“เมิงจะบ้าไงว่ะ เหียมาจากไหนไม่รู้ อยู่ดีๆก็มาแกล้งเรา” เหนื่อยๆ ฉิบหาย กรูไม่เคยโดนทำโทษมาเป็นปีแล้ว อยู่ดีๆมาสั่งกรู
“หยุด..............................พวกคุณทำอะไรกัน ” เสียงที่กรูรอคอย ไม่ใช่เสียงรุ่นพี่ปี 5 แน่ๆ แต่เป็นเสียงอาจารย์นั้นเอง
“ใครคนสั่ง ” อาจารย์หันหน้าไปที่ ไอ้พวกปี 4 หน้ามันพวกนี้โครตกวนตีน ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
“ป่าวครับ น้องเขาทำกันเองครับ” ดูมันตอบ กรูจะมาบ้าออกกำลังกายตอนเช้ารึไงว่ะ ไอ้ควาย ตอบมาไม่คิด
“ผมเคยสั่งพวกคุณแล้วใช่ไหมว่าห้ามยุ่งกับพวกน้อง ” อาจารย์ดูไม่พอใจกับสิ่งที่พวกปี 4 ทำไปเอาสะมากๆ
“พวกคุณเดินตามผมไปพบในห้อง ทั้งหมดเลยปี4” เอาละเมิงงานเข้าแน่ๆ ผมล้มตัวลงนั่งไปที่พื้นหญ้าเลยครับมันจะไม่ไหวแล้ว เอากันแต่เช้า กรูก่ะจะมาเล่นน้องเลยไม่มีอารมณ์เลย
“พวกพี่ปีสี่หรอกครับพี่โอมห์” ไอ้เอิท เอ๋ยถาม เดินมาพวกกับเพื่อนๆมัน เรื่องพวกปีสี่ไม่จำเป็นต้องเล่าให้พวกน้องปีสองฟังอีก แต่พวกปีหนึ่ง คงยังไม่รู้อะไร ผมคิดอยู่เหมือนกันว่าจะพุด แต่รอให้จบเรื่องวันนี้ไปก่อน
“อืม ไม่มีอะไรหรอก เดี่ยวตอนบ่ายพี่เล่าให้ฟัง” แล้วไอ้ไนท์ ก็ไปจัดการเรียกน้องเข้าแถว เพราะตอนนี้ ก็ใกล้จะ 8 โมงเช้าแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่ามิ๊กหายหัวไปไหน ไม่มาดูกรูเลยว่า กรูเป็นอะไรรึเปล่า อารมณ์เสีย
“โอมห์ ครู...เรียกไปหา” เสียงทอมสาวเพื่อนร่วมห้องเดินมาเรียก
“เธอเตรียมพร้อมแล้วใช่ไหม วันนี้เธอนำ นะ” ครูบอกหน้าที่ของผมในวันนี้
“ครับผม ทราบแล้วครับ มันก็หน้าที่ผมมา 2 ปีแล้วนิครับ” ตอนครั้งแรกผมโดนรุ่นพี่ แกล้งให้ทำ สงสัยว่าครูจะเห็นว่าเหมาะกับหน้าที่นี้ เลยได้ทำมาตลอดเลย
การไหว้ครูช่างมันต่างจากไหว้ครูธรรมดายังไงนั้นหรอกครับ คงจะบอกได้ว่าไม่ต่างอะไร มีครูมาให้ไหว้เหมือนกัน แต่ครูก็จะมีแต่ครูผู้ชาย ไม่มีครูผู้หญิง ถ้ามีก็จะมีแค่คน ถึงสองคนเท่านั้น พิธีจะไม่ดูเป็นทางการแบบที่โรงเรียน มัธยมทำกัน ไม่มีการมอบรางวัล นักเรียนดีเด่น หรือทุนการศึกษา มีการผูกข้อมือ แล้วที่สำคัญคือวันนี้จะมีการเปิดสายรหัส สรุปก็ไม่มีเห็นมีอะไรแปลกเลยใช่ไหมครับ
“ปาเจราจริยา โหนฺติ คุณุตฺตรานุสาสกา” ผมเอ๋ยนำน้องๆพี่ๆในคณะ เสียงบทสวด ดังไปเอ๋ยๆจนจบ พิธีการดูจะผ่านไปได้เรียบร้อยดี พานที่ทำกันเมื่อคืน พอถูกนำไปมอบให้ครู ดูอาจารย์หลายๆคนต่างก็พอใจในความแปลกใหม่ของรูปแบบ ตอนนี้ไร้แววของปีสี่โดยสิ้นเชิง ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมดแล้ว แต่ใครจะสนใจละครับ
และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง เป็นธรรมเนียมทุกปี ที่หลังเสร็จพิธีการไหว้ครู อาจารย์ในคณะจะสั่งอาหารมาเลี้ยงนักศึกษาไฟฟ้าทุกคน แล้วนี้ก็จะเป็นเวลาที่น้องๆ นำข้าวมาให้สายรหัส แต่ ไอ้มิ๊กก็ยังหายหัวอยู่ มันหายไปไหนของมันว่ะ
“ไนท์เมิงเห็นไอ้มิ๊กไหม” ผมถามหามิ๊กเพราะผมไม่เห็นหน้ามันอีกเลยหลังจากที่ลงมาจากรถ
“ไม่เห็นว่ะ เมิงมีอะไรกับมันรึเปล่า”
“นั้นอะ กรูเห็นน้องรหัสมันถามหา” ผมชี้นิ้วไปที่น้องของไอ้มิ๊ก ให้ไอ้ไนท์ดู
มันหายไปไหนว่ะ ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง
“อะพี่ ข้าว ” ไอ้โอบยื่นข้าวมาให้ผม
“กินก่อนเถอะ ไม่หิวว่ะ น้องเมิงละกินรึยัง” แล้วก็ให้มันเรียกไอ้เอิท มา
“เอิท เห็นมิ๊กไหม”
“ไม่อะพี่โอมห์ มีอะไรรึเปล่า” ทำไมจะต้องถามกรูจังว่ะว่ามีอะไรรึเปล่า
“โอบไปเรียกสายไอ้มิ๊กมานั่งกินข้าวด้วยกัน ป่ะ” ผมบอกมัน กรูแบบว่า เป็นห่วงน้องๆ
“ว่าไงน้องโอมห์ ” มีฝ่ามือมาจับอยู่ที่ไหล่ ใครว้า มาถึงเนื้อถึงตัวเลย
“อ้าวพี่อารม์ ก็ดีครับพี่ครับ นิน้องเอิท น้องปี 1 ครับสายผม สายพี่ด้วย ” พี่อารม์เป็นพี่รหัสผมครับ พี่เป็นคนดีมากๆเลยครับ หนังสือ ติวเวลาสอบ มีอะไรเอามาให้ผมตลอด พี่เขาเป็นคนสุโขทัย บ้านใกล้ๆกัน เวลากลับบ้านที่ไรจะมีของมาฝากผมตลอด
“ไหว้พี่เขาสิเอิท เนี่ยรุ่นทวด” ผมบอกน้องเอิท แล้วน้องสายมิ๊กก็เดินมาร่วมโต๊ะพอดี
“เอิทไปตักข้าวมาให้พี่อารม์นะ ” แล้วเอิทก็เดินไปตักข้าวมาให้พี่ปี 4 ของมัน ซึ่งจริงๆแล้วมันหน้าที่ผม
“พวกเรารอแป๊บหนึ่งนะ มิ๊กมันไปทำธุระแถวนี้ละ อยู่กับพี่เนี่ยละดีแล้ว พี่กับมิ๊กสนิทกัน” ผมบอกกับน้องๆของมิ๊ก
เรานั่งคุยกันไปเรื่อย จนตอนนี้ เกือบจะบ่ายโมงเข้าไปแล้ว มิ๊กก็ยังไม่มาสักที่ อีกอย่างผมยังต้องไปที่คณะโยธา เลยไม่รอมันแล้ว บอกไอ้ไนท์แล้วก็น้องรหัสให้ตามผมมาด้วย
ตึกอยู่ฐาน เป็นอาคารที่ถูกล้อมด้วยอาคารอีกที่ 1 วันนี้ ทุกคณะในมหาลัยไหว้ครูเหมือนกันหมด แต่ที่คณะนี้มีบายศรีสู่ขวัญรุ่นน้องในตอนบ่าย นั้นมันเป็นเวลาที่ผมบอกไว้เมื่อวาน ว่าแล้วก็หยิบโทรสับขึ้นมาโทรหาไอ้โน้ต
“โน้ต อยู่ไหนอ่ะ ”
“ในคณะ กำลังจะบายศรี”
“ออกมารับไปหน่อยดิ อยู่หน้าคณะ ” แล้วผมก็วางสายไป ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ผมไม่ได้บอกโน้ตด้วยซ้ำว่ามาทำไม ผมยืนรอไม่เกิน 5 นาที โน้ตก็ออกมาที่หน้าคณะ
“ลมอะไรหอบมาถึงคณะผมละครับ คุณชาย” เจอหน้าก็กวนตีนกรูละ
“พาไปหารุ่นพี่ หน่อยดิ” มันก็อาสาพาไปหาโดยดี ไม่ถามสักคำว่าเรื่องอะไร นี้เป็นครั้งแรกเลยครับตั้งแต่มาอยู่ที่มหาลัยนี้ ที่ได้เดินเข้ามาในตึกโยธา คณะนี้มีตึกใหญ่ที่เป็นตึกหลักอยู่ด้านใน ส่วนด้านนอกจะรวมด้วยตึกที่ใช้เรียนวิชาทั่วไป เอาเข้าจริงๆ ใหญ่กว่าคณะผมหลายเท่าเลย
พอเดินมาสักพัก ก็มาหยุดที่หน้าห้อง ห้องหนึ่ง มองผ่านกระจกเข้าไปเจอหน้าของคนคุ้นเคย นั่งคุยอยู่กับพวกบรรดารุ่นพี่ของพวกโยธาอยู่แล้ว
“เข้ามาสิโอมห์” เสียงมิ๊กเรียก มาจากข้างใน นั้นละครับ คือหน้าของคนที่ผมคุ้นเคย มันหายหัวมาตั้งแต่เช้ามาอยู่ที่นี้นิเอง
พอผมเดินเข้าไปในห้อง ต้องแปลกใจอีกครั้ง กับลักษณะภายในห้องที่เป็นห้องสโลบ สูงขึ้นไป เดาเอาว่าปรกติคงจะเป็นห้องเรียน แต่มองจากด้านนอก ดูไม่รู้เลยว่าภายในจะใหญ่โตขนาดนี้ แถวหน้า มีพวกที่มาตบหน้าผมเมื่อวานผมนั่งอยู่ วันนี้ดูเหมือนจะไม่เก่งเหมือนเมื่อวานสักเท่าไร ผมเดินผ่านหน้ามัน ฉีกยิ้มที่มุมปาก แล้วก็เดินเข้าไปนั่งกับไอ้มิ๊ก
“พี่เขารู้เรื่องหมดทุกอย่างแล้ว กรูมาคุยกับพี่เขาตั้งแต่เช้าแล้ว” มันบอกกับผม แน่ละเมิง หายหัวมาตั้งแต่เช้า ไหว้ครูโยธาไปด้วยเลยไม่ละ
“แล้วยังไง พี่เขาว่ายังไง”
“เมิงถามเขาเองดีกว่า” เนี่ยนะเมิงมาคุยกับพี่เขาทั้งเช้า เสือกให้กรูถามเองอีก
“ พี่รู้เรื่องแล้วครับน้องโอมห์ พี่ต้องขอโทษแทนรุ่นน้องพี่ด้วย” พี่คนที่ออกปากขอโทษผมดูสุภาพไม่น้อย จะว่าไปดูดีๆไม่มีนิสัย รึว่าสันดานเหมือนไอ้พวกเมื่อวานเลยสักนิด กรูนิสงสารจริงๆที่มีรุ่นน้องแบบนี้
“ป่าวครับพี่ เรื่องโต๊ะกินข้าว ถิ่นร้านข้าว ผมเห็นมันเป็นปัญหามานานแล้ว ผมไม่รู้หรอกครับพี่ ว่ารุ่นพี่ของผมมันทำอะไรไว้กับคณะพี่ แต่พ่อผมก็จบจากที่นี้ไป ผมรู้ว่าคณะพี่มีมาก่อนที่คณะผมจะได้เปิดเป็นวิศวะมาก็หลายปี แต่ถ้ารุ่นเก่าๆทำอะไรผิดผมก็อยากจะขอโทษ” ผมพูดเสียงเรียบๆ แต่ใจนิเต้นเป็นกล่องแล้ว
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับน้องโอมห์ เรื่องนั้น พวกพี่ก็มีส่วนผิด แต่ในเมื่อน้องกล้าที่จะมาขอถึงขนาดนี้เราคงจะคุยกันได้ อะไรที่รุ่นเก่าๆทำไปแล้ว พวกพี่ก็จะถือว่ามันผ่านไปแล้ว ” คู่สนทนาผมพูดแบบยิ้มๆ เลยทำให้ผมพลอยโล่งใจไปด้วย ผมยิ้มพวกมาลัยที่เตรียมมาออกมาจากกระเป๋า
“พี่ครับ นี้ถือว่าเป็นการเคารพรุ่นพี่ แล้วกันนะครับ แทนคำขอทาที่พวกผมหรือว่า รุ่นพี่ผมเคยทำอะไรไม่ดีกับพวกพี่ด้วย” ผมส่งพวกมาลัย ให้กับพี่เขา ตอนนี้อาจารย์ประจำคณะเดินเข้ามาพอดี ก็คงสงสัยว่าพวกผมเป็นใคร ท่านไม่พูดอะไรแต่ก็เดินไปประจำที่นั่งของท่าน
“ไม่เป็นไรครับน้องโอมห์ ส่วนเรื่องเมื่อวานตอนเย็น รอพวกพี่บานศรี กันเสร็จก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะจัดการให้” พี่เขาจัดไหล่ผม แล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรเหลือเกิน
“กลับกันเถอะ เรายังมีกิจกรรมอยู่” ผมบอกคนที่มาด้วย แล้วเราก็เดินกลับมาที่คณะกัน
แต่ !!!!!!!!! ไอ้มิ๊ก ไม่รุ้มันเป็นอะไร มันเดินไปหาไอ้โน้ต ซึ่งผมไม่รู้หรอกครับว่าพวกมันรู้จักกันรึเปล่า แล้วทำท่าจะพูดอะไรกันสักอย่าง แล้วก็เดินมาหาผม
“คุยไรก่ะมันอ๋อมิ๊ก” แบบว่าอยากรู้
“เปล่า แค่บอกมันว่า ของกู”มันพูดหน้าลอยๆ
“อะไรของกู ” ผมงงกับคำตอบไอ้มิ๊ก
“ก็เมิงไงของกรู” - - มันย้ำคำตอบ
“กรูไปยอมเมิงเมื่อไร มาตีตรากรูเป็นทาสเลย”
“เดี๋ยวเมิงได้มีแน่ อย่าพูดมากว่ะ หิวข้าว” อะนะ เขาแด๊กกันไปหมดละ แล้วจะเหลืออะไรให้เมิงกินไหม
“น้องรหัสเมิงคงเก็บไว้ให้ละมั้งมิ๊ก บ่ายโมงจะบ่ายสองแล้ว”
“ไม่เป็นไร ถ้ามันไม่เก็บ มันจะได้ขึ้นสู่ที่สุดแน่” ทิ้งประโยคให้กรูงง แล้วก็จูงแขนกรูกลับแผนก
-
ว้าวๆ ของใครให้รู้ซะบ้าง
ศึกชิงนาย
ไม่ใช่ไปๆมา ชื่อตอน
จะเป็น โน้ตกับมิ๊กนะค่ะ
อิอิ
-
“กลับกันเถอะ เรายังมีกิจกรรมอยู่” ผมบอกคนที่มาด้วย แล้วเราก็เดินกลับมาที่คณะกัน
แต่ !!!!!!!!! ไอ้มิ๊ก ไม่รุ้มันเป็นอะไร มันเดินไปหาไอ้โน้ต ซึ่งผมไม่รู้หรอกครับว่าพวกมันรู้จักกันรึเปล่า แล้วทำท่าจะพูดอะไรกันสักอย่าง แล้วก็เดินมาหาผม
“คุยไรก่ะมันอ๋อมิ๊ก” แบบว่าอยากรู้
“เปล่า แค่บอกมันว่า ของกู”มันพูดหน้าลอยๆ
“อะไรของกู ” ผมงงกับคำตอบไอ้มิ๊ก
“ก็เมิงไงของกรู” - - มันย้ำคำตอบ
“กรูไปยอมเมิงเมื่อไร มาตีตรากรูเป็นทาสเลย”
“เดี๋ยวเมิงได้มีแน่ อย่าพูดมากว่ะ หิวข้าว” อะนะ เขาแด๊กกันไปหมดละ แล้วจะเหลืออะไรให้เมิงกินไหม
เอ้า!!!!! ยังมีทาสเหลืออยู่ในประเทศไทยอีกรึว่ะเนี่ยะ
:jul3:
-
:z1: ของช้านนน
จะตกไปหน้าไหนอย่าได้แคร์ครับ ขอให้รู้ไว้ว่ายังมีผมและอีกหลายคนรออ่านอยู่น๊า o13
มาลงได้ืทุกวันยิ่งดีเลยครับ เอิ้กๆๆ :man1:
-
555+
เลือกไม่ถูกเลย
จะเชียร์คนไหนดีเนี๊ย อิอิ
แต่ตอนนี้มิ๊กกำลังมาแรงแฮะ
สู้ๆ^^
-
โอ้วมิ๊ก แมนมาก กลัวโอมห์เจ็บ มาเคลียก่อน
แล้วใครจะเป็นพระเอกตัวจริงนะ ลุ้น
-
ยิ่งอ่านยิ่งหนุก
รีบๆมาต่อนะครับ
-
ปลาบปลื้มมิกซ์ เป็นที่สุด อิอิ
-
5555555555555555555+ฝนตก หนักมากๆ วันนี้ไปเตะบอลกันมา เละไปหมด
ผมว่างมาอับให้ได้แค่นี้ก่อนนะครับ ต้องไปกันข้าวกันแล้ว ไว้กลับมาแล้วค่อยว่ากันใหม่ครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“แล้วไปทำไมแต่เช้า” ผมสงสัย เห็นหายไปแต่เช้า สุดท้ายกรูก็เป็นคนคุย
“เดี๋ยวเมิงก็รู้ ไปหาข้าวกินกัน ”
“เมิงหิวจริงดิ เห็นบ่นหาแต่ข้าว นั้นไงน้องสายเมิงมาพอดีเลย” ผมเห็นน้องรหัสมันเดินมาพอดี สงสัยจะมีกลิ่นบอกว่าสายเดียวกัน
“ไหนข้าวพี่ ” ไอ้มิ๊กถามน้องรหัสมัน ถามไปได้ไงว่ะ นี้มัน บ่ายสองแล้ว จะเอาข้าวที่ไหนมาให้เมิงแด๊ก ตอบไปเลยไอ้น้อง
“เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้ครับ” อะไรว่ะจะไปยอมมันเพื่อ
“โอมห์เอาเงินให้น้องไป เอาโค๊กมาฝากพี่โอมห์ด้วยนะ” เงินกรูเลย กรูเป็นกระเป๋าให้เมิงแล้วรึไงว่ะเวลานี้ ผมส่งเงินให้น้อง
“รีบกลับมานะครับ เดี่ยวจะมีประกวดดาวเดือนคณะ” ใช่แล้วครับ ดาว – เดือน แล้วก็ดาวเทียม ของคณะผมเป็นคนต้นคิด ปีนี้ทำมาได้ปีที่สามแล้ว ผู้ชนะจะได้ สายสะพายไว้ประจาน ตัวเอง เป็นเวลา 2 อาทิตย์ ถ้ามันถอด เพื่อนมันจะต้องโดนลงโทษ สิ่งนี้เป็นกฎ ที่ตั้งโดยผม อนุมัติ โดยรุ่นก่อนๆ
ดาวค้างฟ้า เดือนที่โรยรา ดาวเทียมที่ลับแสง
งานนี้น้องปีสองเป็นคนดำเนิน การทั้งหมด พวกผมมีหน้าที่สังเกตการณ์ แต่แอบพนันกันกับเพื่อนในห้องไว้ ว่าถ้าหลานใครได้เป็นดาว เดือน แล้วก็ดาวเทียม จะมีสิทธิเสนอ ชื่อ สถานที่ออกค่ายวันเด็ก ของปีหน้า
“น้องครับ อย่างที่รู้ๆกันดี ทุกปี เราจะมีการคัดเลือก ดาว เดือน แล้วก็ดาวเทียมเพื่อส่งไปประกวดที่เวทีใหญ่ วันนี้ เป็นวันไหว้ครูของพวกเรา อีก 1 สัปดาห์ จะมีการประกวดของมหาลัย พี่จะส่งตัวแทนไป 3 คน คือ เดือน 1 ดาวเทียม 2 ไม่ส่งดาว เพราะผู้หญิงเราสู้คณะอื่นไม่ได้ เก็บไว้ดูกันเองดีกว่า” เอ๋อไอ้น้องนี้พูดดีวุ้ย เพราะปีนี้ ผู้หญิงก็ไม่สวยอีกแล้ว
“ชะนั้น ผมจะให้รุ่นพี่ปี 3 ซึ่งอาวุโสที่สุด มาคัดน้องปีหนึ่ง ไปเตีรยมตัวครับ มีเวลา แค่ 30 นาทีนะครับ” ปากเมิงดีก็ต้อง อาวุโสเนี่ยละเมิง
“กิจกรรมนี้อีกละ ไร้สาระว่ะโอมห์ ”ไอ้มิ๊กบ่นกรอกหูผม
“เบื่อเมิงก็นั่งกดPSP ไปสิครับพ่อ ” พอพูดเสร็จก็ ย้ายที่ไปเลือกรุ่นน้องมาประกวด
ปีนี้รุ่นน้องหน้าตาธรรมดา เรื่อยๆ ไม่สะดุดตาอะไรเลย เหมือนเด็กมัธยม หัวเกรียน ดูไม่ดีเอาสะเลย แล้วแบบนี้รึจะไปประกวดชนะ เพื่อนๆผมต่างก็เลือกน้องขึ้นมา ผมไม่รู้จะเลือกใครก็เลยเอาหลานผมมาประกวด ไอ้เอิทนั้นเอง
“เอิท อยากเป็นไรว่ะ เดือน รึว่าดาวเทียม” มันต้องเลือกนิครับ มันยืนคิดสักพัก
“ไม่ทันละ เดือนเต็ม เมิงเป็นดาวเทียมแล้วกัน”
“อะไรคือดาวเทียมอ่ะพี่”
“กระเทยไง” มันตกใจ
“พี่จะบ้าไง แบบผมเนี่ยนะให้มาเป็นกระเทย”
“เอาน่าเอิท แค่เล่นๆ เมิงไม่ได้เป็นจริงๆสักหน่อย ใช่ไหม ?” ผมจ้องหน้ามัน
“พี่ว่าผมเหมือนไหมละ” ผมยืน เบ่ง
“ไม่อ่ะ เฉยๆ “ ผมบอกน้อง แล้วก็ช่วยกันแต่งตัว แต่งหน้า โดยใช้เครื่องสำอางที่มีอยู่แถวนั้น
เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง การประกวดก็เสร็จสิ้น ระหว่างการประกวดเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เพราะเราไม่คิดว่าเด็กผู้ชาย ที่บ้างคนหุ่น หน้าตาก็ไม่ให้มาลงสมัครเป็นดาวเทียม ก็เสือกเป็นกระเทย ได้เนียน มากๆ จนเพื่อนๆกลัว แต่ผลก็เป็นไปตามขาด ไอ้เอิท ได้เป็นดาวเทียม ส่วนเดือนไม่ต้องพูดถึง เพราะว่าหน้ามันสู้ไอ้เอิทไม่ได้เลย
“โอมห์ ลงมาที่หน้าแผนกหน่อยดิ” เสียงไอ้โน้ต ดังผ่านโทรสับมือถือ
“อืมๆ เดี๋ยวลงไป” อะไรว่ะมาถึงถิ่นกรูเลยรึไงว่ะเนี่ย
“มิ๊ก ลงไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ ” ผมชวนมัน
“อะไรเมิงว่ะแค่นี้ลงไปเองไม่ได้รึไงว่ะ คนจะเล่นเกม” มันค้อน ใส่ผม
“จะลงไปไหม คำเดียว” ผมขึ้นเสียงใส่มัน
ผมเดินลงมาหน้าตึก พร้อมๆกับมิ๊ก เห็นไอ้โน้ต ยืนอยู่พร้อมกับรุ่นน้องที่มีเรื่องกับเมื่อวาน โดยมีรุ่นพี่กลุ่มเดิมที่ผมเจอในห้องก็มาด้วย
“สวัสดีครับ พี่ๆ มีอะไรกันรึเปล่าครับมาสะเยอะเลย” ผมถามแบบกลัวๆ จะมาทุบตึกกรูรึเปล่าว่ะ อาจารย์ที่นั่งอยู่ในห้องพักครูเดินออกมาดูด้วย ชิหายละถ้ามีเรื่องกรูซ๋วยแน่ๆ
“ป่าวครับ พี่พาน้องกลุ่มเมื่อวานมาขอโทษ”พี่คนเดิมชี้ไปทางไอ้น้องที่มันตบหน้าผม
“ไม่เป็นไรครับพี่รู้เรื่องแล้วนิครับ” ผมตอบไป เพราะกลัวอาจารย์จะเดินเข้ามาถาม
“ไม่ได้ครับน้อง ที่มันทำเมื่อวานมันเกินไป ยิ่งกับน้องด้วยแล้ว” เห้ยยังไงว่ะ ยิ่งกับกรูด้วยแล้ว คิดอะไรกับกรูป่าวเนี่ย
“ไม่เป็นไรจริงๆครับพี่” ผมยังยืนยันคำเดิม บรรยากาศชักจะไม่ดีแล้ว ผมไม่รู้ว่ามาอารมณ์ไหนกัน น้องๆผมที่อยู่ในห้อง คงคิดว่ามีเรื่องก็รีบวิ่งลงมาอ๋อกันอยู่ที่หลังผมกันใหญ่ มันจะใหญ่ไปแล้วนะเนี่ย
“พี่ครับกลับกันดีกว่าไหมครับ เดี๋ยวผมจะมีปัญหานะพี่” ผมขอร้องพวกพี่โยธา
“ออกมานี้ ” พี่คนเดิมสั่งให้ไอ้น้องที่มันตบหน้าผม เดินออกมายืนต่อหน้าผม มันมองหน้ากรูยังก่ะจะกินเลือดกินเนื้อ
“ก้มหน้าไป ไม่ต้องมองหน้าพี่เขา”
“พี่จะทำอะไรครับ” ผมถามพี่คนเดิม
“เมื่อวานไอ้น้องคนนี้มันตบหน้าน้อง” อืมใช่ ตบหน้ากรู
“ครับ แล้วยังไงครับ ผมก็ให้อภัยแล้วนิครับ”
“สำหรับน้องละใช่ แต่สำหรับพี่อะยังไม่ได้ครับ จนกว่าจะได้เอาคืน” ยังไงกัน เอาคืน
“เอาคืนอะไรครับพี่ ”
“น้องตบหน้าคืนไงครับ เอาเลย” ดูสีหน้าเอาจริงมากๆ
“ถ้าน้องไม่ทำ พี่จะลงมือเองนะครับ” ก็ไม่ทำเองที่ขณะเมิงว่ะ จะเอามาที่คณะกรูทำไมว่ะ
“ทำครับน้อง”
“ผมทำไม่ได้หรอกพี่ ผมจะไปทำได้ยังไง ” จะมาบังคับกรูทำไมเนี่ย
“ถ้าพี่เป็นคนลงมือ จะไม่ใช่แค่ตบนะครับ พี่จะต๋อยมันนะ” ยังขู่กรูอีก มันทำไมถึงได้โหดร้ายกันแบบนี้ว่ะ กรุไม่ทำ ยังไงกรูก็ไม่ทำ ใครก็ได้ทำแทนกรูที
......................โบ๊ะ............................. น้องคนนั้นแถบจะล้มลงไปนอนที่พื้น อ้าวคำภาวนาของกรูเป็นจริง ผมพยุงน้องเขาลุกขึ้น โดยที่กรูยังงงๆว่าใครทำ อาจารย์เดินเข้ามา ในกลุ่มพอดี
“พวกเธอทำอะไรกัน” คำถามเสียงดังฟังชัด
“มีเรื่องอะไรต้องจัดการกันนิดหน่อยครับครู” พี่โยธาเป็นคนตอบ
“แล้วนายไปตบเขาทำไม” อาจารย์หันไปถาม มิ๊ก
“ก็เขาบอกให้ตบ ถ้าไม่ตบ เขาจะต่อยไอ้นี้ ผมสงสารมันนิครับ” อาจารย์ดูท่าจะไม่เชื่อมัน
“จริงรึเปล่า” อาจารย์หันไปท่านเด็กโยธา
“จริงครับผม” แล้วอาจารย์ก็บรรยาย ร่วมเลย ทั้งสองคณะ เวงกำจริงๆ สรุปแล้ว ถึงน้องน้องเขาผิดจริง เราก็ไม่สมครวทำเขา ผมไม่ได้เป็นคนดีนะครับ แต่มันก็ไม่สมควรจริงๆ พอฟังอาจารย์บ่นเสร็จ เราก็แยกย้ายกันกลับ
“มิ๊ก เดินไปขอโทษน้องเขา เดี๋ยวนี้เลยนะ” ผมสั่งมัน เพราะผมคิดว่าเป็นสิ่งที่มันสมควรทำ
“ขอโทษนะ” ไอ้มิ๊กจับไหล่น้องเขาเบาๆ ดูมันสั่นเล็กน้อย สงสัยจะกลัว ก็ไอ้มิ๊กมันมือหนักจะตาย เมื่อวานผมโดน กรามแทบหลุด
“ไปพวกเรากลับได้ไม่มีอะไรแล้ว ” น้องๆหลายคนต่างก็ยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็ดูปรกติ ผมกับโน้ตก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย กับคณะโยธา เราก็ไม่ได้มีปัญหากันอีก ส่วนก่ะไอ้มิ๊ก ก็ทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ไม่ถึงก่ะง้อนนะครับ ก็คงเป็นเรื่องกวนตีนของมันนั้นละ จนใกล้วัน ประกวด ดาวเดือนมหาลัยเต็มที่
“มิ๊กบอกโยให้มา เทรนไอ้เอิทมันหน่อยดิ” ผมสั่งไอ้มิ๊ก เพราผมไม่มีบอกไอ้โย อีกอย่างไอ้มิ๊กจะสนิทกับโยมากกว่า เพราะพวกมันเรียนมาด้วยกัน ผมรู้จักกับโยผ่านไอ้มิ๊กอีกที
“น้องแนน จ๋า เดี๋ยวมาสอนพี่มิ๊กเป็นกระเทยหน่อยนะจ๊ะ เอาชุดเจ็บๆมาด้วย คืนนี้นะจ๊ะ” มันพูดเหมือนพูดคนเดียว ผมเลยไม่ได้สนใจ ก็คิดว่ามันประชด ก็สันดานมันกวนตีนแบบนี้ตลอดอยู่แล้ว
“เอิท เดี๋ยวลงมาพี่ที่ห้องด้วยนะว่างรึเปล่า” ผมพูดโทรสับไป โดยที่ไม่ทันได้ฟังว่าใครรับสาย
“เอิทไปซื้อข้าวครับผม เดี๋ยวสักพักก็คงกลับ จะให้บอกว่าใครโทรมาครับ” อ้าวผู้ชายที่ไหนมารับโทรสับน้องกรูว่ะ
“อ๋อ ไม่มีไร บอกมันว่าว่างแล้วให้ลงมาหาที่ห้อง หน่อย” แล้วผมก็กดว่างสาย ทำหน้างงใส่ไอ้มิ๊ก
“อะไรเมิงว่ะโอมห์ ” มันคงเห็นผมทำหน้างง
“เมิงว่าไอ้เอิทจะเป็นเหมือนเรารึเปล่าว่ะ ” ผมถามมิ๊ก
“อะไรของเมิงว่ะ เหมือนเรา” มันถามคำถามเดิมกับผม
“ก็เหมือนเราไง”
“แล้วอะไรละคือที่เหมือนเรา เมิงนิคุยไม่รู้เรื่องโว้ย ไปเตะบอลดีกว่า” อ้าว กรูถามดีๆ สรุปกรูถามไม่ดี รึว่าเมิงกวนตีนว่ะ
“อ้าว แล้วถ้าไอ้โยมาละ ” ผมถามมัน
“เมิงจะให้มันทำอะไรก็ให้มันทำสิว่ะ จะให้มารอกรูทำไม”
“อะไรเมิงเนี่ย กรูถามแค่นี้ เป็นห่าไรว่ะ” ผมก็ชักจะมีอารมณ์ละ มันไม่ตอบแล้วก็เดินออกไป
เสียงประตูปิดใส่หน้าเมื่อสักครู่นี้ ยังทิ้งความงงไว้ให้กับตัวผม เหมือนผมทำอะไรผิด รึว่ามันโกรธกรูที่กรูไปสงสัยไอ้เอิท จะจริงรึ ผมทิ้งตัวลงหน้าโต๊ะเขียนนั่งสือ เริ่มเขียนเรื่องราวต่างๆ ตั้งแต่ที่เริ่มจำความได้ระหว่างผมกับไอ้มิ๊ก ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ มันกี่ชั่วโมงแล้วไม่รู้ที่ไอ้มิ๊กเดินออกจากประตูไป ไม่มีเสียงคนเดินเข้ามาในห้อง ความเงียบมันมาแทนที่ทุกอย่างในห้องนี้
...
ข้อความใหม่ 1 ฉบับ
ผมรีบเปิดอ่าน เพราะแอบหวังว่าจะเป็นของไอ้มิ๊ก
กรูไม่เหมือนใคร เรื่องของกรูกับเมิงก็ไม่เหมือนใครด้วย
มิ๊ก
-
+ 1 ให้คนเขียนนะคะ
แอบตามอ่านอยู่เงียบ ๆ มาหลายวัน
วันนี้ขอมา :กอด1: ให้กำลังใจคนเขียนสักทีค่ะ :o8:
-
:o8: :impress2:
น่ารักมากมาย
-
มิ๊กนี่กวนได้ใจจริงๆนะครับ
-
จะรออ่านตอนต่อไปเน้อออ
-
ผมแทบจะอดใจที่เล่าต่อไม่ไหว
เพราะเรื่องที่ตอนในบทนี้ผม คัดมาจากไดออารี่ ช่วงที่ผมเขียนแล้วมีความรู้สึกดีที่สุด มีเหตุการณืหลายๆอย่างที่เกิดขึ้น แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะจบแค่นี้นะครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ....................................เสียงคนเคาประตูที่หน้าห้อง มันกลับมาแล้วแน่ๆ แต่เราต้องนิ่ง เดี๋ยวมันจะรู้ว่าเราแอบรอมันอยู่เหมือนกัน ความผิดนี้ไม่ได้หนักหนาอะไรนิว้า แถมเรื่องที่มาง้อนกรูโครตจะงี่เง่า เรื่องแค่นี้บอกกันตรงๆก็ได้
“เมิงก็เปิดมาสิ ไม่มีรึไงว่ะกุญแจ” ผมตะโกนออกไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก .................................... มันยังไม่เลิกเคาะอีก อะไรของมันว่ะเนี่ย
“อะไรของเมิงว่ะ” ผมเหวี่ยงประตู ไปพร้อมกับเสียง
“เอิท เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” น้องเอิทครับ ตาบวมมาเลย เหมือนจะร้องไห้แน่ๆ คงไม่ใช่คนง่วงนอน น้องเอิทไม่ตอบ ผมพาน้องเข้ามานั่งในห้อง ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร แต่ที่รู้ๆคือใจไม่ดีจริงๆ
“เอิทเป็นอะไร มีอะไรรึเปล่า พี่โทรไปหา แต่เพื่อนเราบอกว่าเราออกไปข้างนอก” เอิทยังไม่ตอบนั่งเงียบเหมือนเดิม ทำท่าเหมือนคนจะร้องไห้
“เห้ย มีไรก็พูดกันสิว่ะ เราจะมาร้องไห้ทำไหม ตาบวมหมดแล้ว” ผมส่งผ้าขนหนูให้มัน
“พี่ โอมห์ ...........................................” มันเรียกชื่อผม แล้วก็ร้องไห้ออกมา
“อะไร เป็นอะไรค่อยๆคุยกันสิว่ะ” นานๆที่จะเห็นผู้ชายร้องไห้เป็นเด็กน้อยแบบนี้
ปัง........ปัง.....ปัง............... ไม่ใช่เสียงปืนน่ะครับ แต่เป็นคนมาเคาะประตูห้อง เรียกว่าถีบประตูห้องดีกว่าไหมครับ อะไรว่ะเนี่ย จะมาทุบห้องกรูทำไม ผมมองผ่านรูประตู เพื่อให้รู้ว่าเป็นใคร
คนข้างบน
ผู้ชาย วัยรุ่นระยะสุดท้าย มั้ง ผมจำได้ว่าขึ้นลิทฟ์มาด้วยกัน 3 – 4 ครั้ง ที่จำได้เพราะว่าพี่คนนี้ขาว ขาวจนเป็นเผือกไปเลย มีรถขับด้วย แต่มันมาเคาะกรูทำไมว่ะเนี่ย ดูเหมือนจะโกรธใครมาด้วย
“เมิงออกมาเลยนะ พวกเมิงทั้งคู่ แอบมาสมสู่กันอยู่ที่นี้เอง” เสียงพี่คนข้างนอกตะโกนออกมาเสียงดัง ผมเริ่มจะตกใจแล้ว ไอ้เอิทก็ไม่พูดไม่จาอะไรร้องไห้ลูกเดียว เอาไงดีว่ะกรู โทรหามิ๊ก ดีกว่า
“มิ๊ก .............มีใครไม่รู้มาตะโกนอยู่หน้าห้อง” มันดูเฉยๆตอนที่ผมโทรไป สงสัยคิดว่าผมมุข เพื่อที่จะให้มันกลับห้องเร็ว แต่เสียงชายที่ตะโกนอยู่หน้าห้องมันรอดเข้าไปในสาย
“ใครโอมห์ ...............” มันดูตกใจมาก
“ไม่รุ้ กลับมาห้องเร็วๆนะ” พอวางสาย ผมก็มาถามไอ้เอิท ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรนอกจากความเงียบ
เสียงเคาะประตู + กับคำด่าท้อ หน้าห้องเริ่มจะดังมากขึ้นเรื่อยๆ ไอ้มิ๊กเมื่อไรจะกลับไม่รุ้ ผู้จัดการคอนโดมันหายหัวไปไหนว่ะ คนข้างห้องไม่คิดจะออกมาดูเลยรึยังไง แล้วไอ้ควายข้างนอกนั้นมันมีอะไรรึเปล่าว่ะ ผมเอาตาแนบช่องประตู เพื่อดูอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่หน้าห้องเหมือนเดิม ชั้นวางรองเท้าเลอะไปหมด ข้างของหน้าห้องกระจัดกระจาย
“พี่จะทำอะไรครับ แล้วจะมาหาใคร” ผมตะโกนถามไป
“เมิงบอกให้มันออกมา ไอ้สัด ไม่มีปัญญาหาเองใช่ไหม มาสมสู่กันกี่ครั้งแล้วละ” เขาตะโกนตอบกลับมาผมไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องอะไร ผมมองไปที่เอิท ก็ยังนั่งร้องไห้อยู่เหมือนเดิม
“เมิงจะออกรึไม่ออกมา” ผู้ชายคนนั้นหยิบกระถางต้นไม้มาทำท่าจะขว้างใส่ประตู เอาไงดีกรู แจ้งตำรวจดีไหม ความคิดฝั่งดีกับความคิดฝั่งเลว กำลังต่อสู้กัน ผมกลัวว่าเรื่องจะใหญ่โต เดี๋ยวต้องถึงหูพ่อแม่แน่ๆ ถ้ารู้ว่ามีเรื่องพวกนี้คงได้ย้ายที่อยุ่แน่ๆ
โครม.................................................. เสียงกระถางต้นไม้ขว้างใส่ประตูหน้าห้อง ดังไปทั้งชั้น 11
“เห้ยพี่ มันชักจะเกินไปแล้วแล้วครับพี่ ” ผมเริม่จะมีอารมณ์แล้ว วันนี้กรูขอต่อยคนแก่หน่อยเถอะว่ะ
“เมิงหุบปากไป ให้ไอ้เอิทออกมา” แม๋งเอ๋ยยังไม่เลิกบ้า ผมเดินเข้าไป เปิดน้ำอุ่น ในระดับบที่แรงที่สุด ใส่กระติก ระหว่างรอน้ำเต็มมันก็ยังตะโกนอยู่ ผมนิโครตอายห้องข้างๆเลยๆ ด่ากรูเหมือนกรูไปเอาแฟนชาวบ้านมา ไอ้มิ๊กเมื่อไรเมิงจะมาว่ะ
“พี่ครับ กลับไปก่อนดีไหมครับ เดี๋ยวผมให้ไอ้เอิทตามขึ้นไปเอง” ผมพยายามพูดดีๆ
“เมิงไม่ต้องพูดเลย ร่าน ไม่มีปัญญาหา ต้องมาแย่งของชาวบ้าน” กรูเริ่มจะเหลือทนแล้วนะ
ผมเหวี่ยงประตูออก พร้อมกับเอาน้ำอุ่น ย้ำนะครับ มันยังอุ่นอยู่ สาดไปใส่มัน
“โอ้ย เมิงทำอะไรกรูนิ ” พี่คนนั้นร้องลั่นแล้วเดินเข้ามาหาผม ทำท่าจะต่อยผม เอาสิกรุก็ไม่ยอมเหมือนกัน มันเดินเข้ามาดึงหัวผม เหมือนจะตบกรูสะงั้น ผมเอามือไปกำไข่มัน เต็มที่เลยครับ กำสุดแรง จนมันยอมปล่อยมือจากหัวผม สักพัก เท้าลอยมาจากไหนไม่รุ้ ถีบไอ้พี่คนนั้นกับผมล้มลงไปกับพื้น สภาพ ตอนนี้เลอะมากๆ พื้นมีแต่น้ำ + กับสีของดินกระถางต้นไม้ที่เพิ่งแตกเมื่อสักครู่
“เจ็บรึเปล่าโอมห์” ยังเป็นห่วงผมอยุ่
“ไม่เจ็บหรอก ดูไอ้เหียนั้นดีกว่า” ไอ้มิ๊กเดินเข้าไปหามันทำท่าจะชกมัน แต่ตอนนี้คนข้างห้องเปิดประตุกันเยอะไปหมด
“มองอะไรกันว่ะ คนทะเลาะกัน ชอบเสือก ” ผมตะโกนด่าพวกร่วมชั้น ทุกคนปิดประตูหนีกันหมด
“พอแล้วครับพี่มิ๊กพี่โอมห์” ไอ้เอิทเดินออกมา
“พี่ขึ้นไปก่อนเถอะ พวกรุ่นพี่ผมเอาจริงนะครับ” เอิทบอกกับไอ้พี่คนนั้น
พี่คนนั้นดูเหมือนจะรู้เรื่อง แล้วก็เดินจากไป
“โด่ไม่เห็นเก่งเหมือนปากเลยว่ะ” ผมบ่นเล็กๆ
“เก่งจริงนะเมิว ” ไอ้มิ๊กฉุดผมลงขึ้น เสื้อผ้าผมเปื้อนสีแดงเต็มไปหมด หน้าห้องก็เลอะไปหมด มีจำเลยต้องสืบสวนอยู่ในห้อง มิ๊กประคองผมเดินเขาไปในห้องน้ำ เอาน้ำฉีดตัวให้ แล้วก็ส่งเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน
“ดูดิ ถลอกหมดเลยอ่ะ เพราะใครเนี่ย” ไอ้มิ๊ก พูดเสร็จแล้วมองหน้าไปหาไอ้เอิท น้องรัก
“ผมขอโทษครับพี่ ” ไอ้เอิทยกมือไหวมิ๊ก
“ไปไหว้มันทำไมเอิท ไม่เป็นไร” ผมบอกน้อง
“แล้วมันเรื่องอะไรเล่าให้พวกพี่ฟังได้ไหม” เอิทดูเงียบไปอีกครั้ง ผมว่าผมมองคนผิดจริง เอิทดูเป็นคนที่แข็งแก่รง แต่ทำไมพอมาเห็นมุมนี้แล้วกลายเป็นเด็กที่อ่อนแอ่ อ่อนต่อโลก ตรงข้ามกับนิสัยที่ดูเป็นคนร่างเริง ไม่เคยมีสักครั้งตั้งแต่ที่รับน้องมา ที่พวกผมจะเห็นมันเศร้า
“พ่อกับแม่ผมไม่อยู่แล้วครับ”
“ผมอยู่กับป้ามาตั้งแต่ ม.ต้นแล้วครับพี่ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดเรื่องที่จะเรียนต่อมหาลัยหรอกนะครับ ผมก็เรียนมาเรื่อยๆจนมารู้ตัวอีกที่ก็สอบติดมหาลัยสะแล้ว วิศวะเป็นคณะที่ผมอยากเรียนมากที่สุด “
“แล้วยังไงครับ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเรื่องหน้าประตูตรงไหนเลย” ผมคัดน้องเขา
ฝ่ามือ ลอยลงมาตบบนหัวผมเบาๆ “เงียบได้ไหมน้องเขาเล่าอยู่” ไอ้มิ๊กเสือกมามีมารยาทสะงั้น
“ครับ ผมถามอะไรพวกพี่หน่อยได้ไหมครับ ” เอิทเงียบ
“อะไรครับ” ผมไม่ได้พูดอะไรแล้ว ให้มิ๊กเป็นคนพูดแทน ขอนั่งเงียบๆดีกว่า
“พี่รังเกียจพวกตุ้ด พวกเกย์อะไรแบบนี้รึเปล่าครับ” เอิทมันถามเสียงเศร้าๆ
มิ๊กยิ้มที่มุมปาก“เอิท เมิงลืมไปแล้วรึไงว่าไอ้โยเพื่อนพี่มันเป็นอะไร พูดๆมาเถอะ”
“เอ๋อใช่ครับ ผมลืม ” เอิทเอามือขึ้นมาเกาหัว ทำท่าอายเล็กๆ น่ารักดี
“งั้นผมเล่าต่อเลยนะครับ พอต้องมาอยู่เชียงใหม่มันก็เลยมีปัญหา ป้าก็เลยแนะนำให้รู้จักกับพี่คนนี้ เขาเป็นญาติห่างๆ ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนเหมือนกัน” แล้วห้องก็กลับมาอยู่โหมดเงียบอีกแล้ว ผมตั้งใจฟัง
“ผมก็เลยมาอยู่กับพี่เขาที่นี้ จริงๆผมไม่ได้รังเกียจพวกเกย์ แต่พี่เขาพยายามทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของผม จนกระทั่งวันนี้อะครับพี่ ตอนที่พี่โอมห์โทรหาผม” เอาละ หวยออกที่กรูจนได้
“แล้วยังไงครับน้อง” ผมถามเอิท อยากรู้เรื่องแล้ว
“พี่เขาก็มาทำท่าประมาณเป็นเจ้าของผม แล้วพี่เขาก็พูดคำหนึ่งขึ้นมา” เอิท มันทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
“ใจเย็นเอิท ค่อยๆเล่าๆ” ผมปลอบ ไอ้มิ๊กนั่งเงียบ คงจะเข้าใจเรื่องทั้งหมด
“สันดานเหียๆแบบนี้ ไม่น่า พ่อแม่เมิงถึงชิงตายหนีเมิงไปก่อน” แล้วมันก็เงียบอีกครั้ง
“เขาไม่ดีแล้วเราจะไปอยี่กับเขาทำไมละเอิท” ไอ้มิ๊กดูเป็นคนละคนขึ้นมาเลยตอนนี้
“ก็ผมไม่มีเงิน ไม่มีที่ไปนิครับ ถ้าผมอยากเรียนก็คงต้องทนอยู่กับพี่เขา”
“แล้วทำไมเราจะต้อไปร้องไห้ให้คนแบบนั้นด้วยละ” ผมถามมั้ง ก็คนมันสงสัยนิว้า คนมันเลวจะไปเสียน้ำตาให้มันทำไม
“ก็ผมเคารพพี่เขาแบบพี่ชายมาตลอด ถึงพี่เขาจะงี่เง่าไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยคิดว่าพี่เขาทำแบบนี้” เอิทถอดเสื้อออก ปรากฏรอยคล้ายเข็มขัดเป็นแนวยาวบนแผ่นหลัง
“เห้ย มันจะเกินไปแล้วนะ” ไอ้มิ๊กพูดออกมา
“เอิท มาอยู่กับพวกพี่ก่อน เดี๋ยวพวกพี่ตามขึ้นไปช่วยขน” มิ๊กเป็นคนออกปากพูด
“จะดีหรอกครับพี่ เดือดร้อนพี่ป่าวๆ” ดูสีหน้าเอิท มันจะสบายใจมากขึ้น ผมก็พลอยสบายใจไปด้วย
“นอนที่โซฟาได้ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปซื้อที่นอนมาให้” มิ๊กดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย
“แล้วกรูจะตกกระป๋องรึเปล่ามิ๊ก” ผมถามมันเบาๆ
“เมิงยังไม่เบื่ออีกรึไง” มิ๊กพุดอะไรงงอีกแล้ว
“เบื่ออะไรเมิงว่ะ”
“ก็กรุเอาใจมา 17 ปีได้แล้วมั้งเนี่ย ยังจะขึ้นว่าจะตกกระเป๋าอีกรึไง” แล้วมันก็เอาจมูกมาดมแก้มผม
“ไปกันรึยังครับพี่” มิ๊กล้มตัวลงไปนั่งกับพื้น ทำเหมือนก้มเก็บของกับพื้น ส่วนผมนั้นรึ ยืนเนียนอยู่เฉยๆ
“พวกพี่สองคน เป็นอะไรกันรึเปล่าครับ” น้องเอิทถาม ทำหน้ายิ้มๆ
“เป็นครับ” ไอ้มิ๊กลุกขึ้นยืนแล้วก็มาโอบเอวผม
“มิ๊ก ” ผมอุทานออกมา
“อิอิอิอิ ผมเข้าใจแล้วครับพี่ไม่ต้องห่วงครับ พวกพี่สองคนเป็นพี่ชายผม ” น้องเอิทตอบเสียงดังฟังชัด
...............ตี้ด ตี้ด ตี้ด..........................
“ของวางอยู่หน้าห้อง ขึ้นมาเอา ”
เอิทเอาโทรสับมาให้พวกผมดูข้อความที่ได้รับ มิ๊กเดินไปที่ครัว หยิบน้ำปลามา 1 ขวด แล้วก็ชวนผมขึ้นไป โดยให้ไอ้เอิทรออยุ่ที่ห้อว
“เอาน้ำปลามาทำไม อะ”ผมถามมัน เพราะเราจะขึ้นมาเอาของไม่ใช่รึ
“เดี๋ยวเมิงก็รู้ จะถามทำไมเนี่ย อยู่เงียบๆได้ไหม” มันบ่นใส่ผม
“ป่าว กรูกลัวเมิงไม่มีไว้คลุกข้าวกิน”
“โอ้ย เจ็บนะ”มันเอามือมีหยิกก้นผม แล้วทำหน้ากวนๆใส่ผม
ประตูลิฟท์เปิดออก กระเป๋าเสื้อผ้า หนังสือเรียน ชุดนักศึกษาวางอยู่หน้าห้อง มีเงินวางอยู่ 5000 บาท บนกองหนังสือ
“โอมห์ หยิบไป แล้วลงไปก่อนเลย เดี๋ยวกรูตามลงไป” มิ๊กมันจะทำอะไรไม่รู้ แต่ผมก็เชื่อฟังมัน ถือของลงมาก่อน
.
.
.
.
.
.
.
.
มิ๊กเดินลงมา ถือขวดน้ำปลาเปล่าลงมา ข้างในไม่มีน้ำปลาเหลือเลยสักหยด
“มิ๊กไปทำอะไรมา น้ำปลาหายไปไหนหมด” ที่ถามเนี่ยเสียดายน้ำปลา
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ ไปนอนกันเถอะ” มันตบก้นผม ต่อหน้า ไอ้เอิท
“นอนสะนะเอิท ถ้าเหงาก็เข้ามานอนกับพวกพี่ก็ได้นะ” ผมพูดประชดไอ้มิ๊ก
“ไม่เอาอ่ะพี่ กลัวพี่มิ๊ก แตะเอา ดูดิ จะฆ่าผมแล้วนะ” ไอ้เอิทชี้นิ้วมาที่ไอ้มิ๊ก
“รู้ดีนะเมิงไอ้เอิท อาบน้ำแล้วนอนสะ ผู้ใหญ่เขาจะนอนคุยกันแล้ว” มิ๊กหันมาที่ผม แล้วทำหน้าทะลึ่งใส่
“กวนตีนละ พวกพี่คุยกับแบบนี้ละ ทำใจหน่อยนะ ทนรำคาญเอาหน่อย” ผมบอกน้อง แล้วก็เดินเข้ามาในห้องนอน
“น่าสงสารมันเนาะ มิ๊ก ไอ้เอิทนะ ถ้าวันหนึ่งพ่อก่ะแม่ไม่อยู่แล้วโอมห์จะอยู่ก่ะใครว่ะเนี่ย”
“กรูไง เมิงอยู่กับกรูมากกว่ากับพ่อกับแม่เมิงอีกทุกวันนี้” มิ๊กตอบประมาณประชด
“กรูว่าเมิงน่าจะคิดมากกว่าว่าถ้าเมิงไม่มีกรูอยู่แล้วเมิงจะอยู่ยังไง”
“แล้วมิ๊กจะไปไหนละ” ผมถามมัน
“ไม่รู้เพื่อวันไหนเมิงเบื่อกรูไง” มันพูดเหมือนน้อยใจ
“ผมจะไปเบื่อคุณทำไม มานี้มะ ให้รางวัล” ผมเอื้อมหน้าไปหอมแก้มมัน
“ฝันดีนะ” ผมบอกลามันก่อนจะหลับตาลงในคืนนี้
“เดี๋ยวดิ มานอนใกล้หน่อยดิๆ”
“ทำไม”
“มาเถอะ ถามมากว่ะ”
“ขอกอดหน่อยนะคนดี” มันเอื้อมมือมากอดผม แล้วก็ฮัมเพลง ไปเรื่อย จนผมหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้
-
จริงๆแล้วมิ๊กก็เป็นคนดีนะเนี่ย
นึกว่ากวนไปวันๆซะอีก 555
-
กลัวมิ๊กจะเอาน้องเอิทซะเอง
กลัวจริงๆ
-
ตามอยู่นะ ไม่ได้หายไปไหน
เรื่องนี้ออกจะสนุกอ่ะ ชอบบบ
วีรกรรมมากมาย มันส์จริงๆ o13
-
น่ารักอ่ะ :impress2:
น่ารักอะไรกันมากมายนะคู่นี้ :o8:
-
ตกลงไอ้น้องเอิท เป็นอะไรกับไอ้พี่คนนั้น
:really2:
-
อิพี่คนนั้นต้องชอบเอิทแน่ๆเลย ว่าแต่เอิทก็เป็นแน่ๆเลยเนี้ยะ :oo1:
อ๊ายยย ติดลม รออยู่นะค้าบ :z3:
-
เรื่องนี้แนวๆ ดูแมนๆดีชอบครับ
-
ปลื้มมากๆเลยดุ เด็ด เผ็ด มัน ได้ใจ o13 +1เป็นของกำนัล อีลุงของป้าก็เด็กตีนดอย
แต่สมัยตั้งแต่ยังเป็นเทคนิคโน้นแหละ ปีหน้าจะส่งลูกชายเรียนเหมือนกัน
-
:o8: :-[
ตามอ่านทันแล้ว รักกันแบบทนมือทนเท้า แต่จะมาหวานๆก็ไอ่ตอนนอนเนี่ยล่ะ
มิกซ์นี่มันดุกวนติงมะใช่น้อยเลยนะเนี่ย ออกแนวพูดไปแล้วไม่คิดอะไร
แต่จริงๆเป็นคนที่คิดเป็นและเป็นผู้นำได้เอาการ น่าฝากผีฝากไข่ เอ้ย ไข้ 555
ส่วนน้องเอิท ก็นะแล้วจะค่อยๆชินกับรุ่นพี่คู่นี้ไปเองเนาะน้อง เอิ๊กกวนกันซะมวก
แต่จริงๆก็ร้ากและก็ผูกพันกันไม่ใช่น้อยๆเลย น่าอิจฉา
ปล.คนอ่านเข้าใจคะว่าบางทีพิมพ์แล้วลงเลย บางที่คำผิดบ้างถูกบ้าง มึนๆกันไป
เอิ๊ก แต่คนอ่านก็โออยู่นะไม่ได้อะไรมากมาย มันต้องแบบนี้สิคนแต่ง ถ้ายังสนุกก็
ลงไปเรื่อยๆ หุหุุ เป็นกำลังใจให้นะคะ
อ้อหัวเรื่องมันแก้ได้เน้อ เวลาเราอยากจะบอกว่าเราลงตอนใหม่แล้วไรงี้อ่ะ
วิธีแก้ หัวเรื่อง คือ กดตรงคำว่า modify ตรงหัวมุมขวาของเม้นแรก หน้าแรกนะคะ
บอกวันที่อัพเดท ได้คะ
เช่น -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู -- อัพ 15/6/2010 ตอน เริ่มต้นใหม่
+1 นะคะ
-
และแล้ว มิกซ์ก็เป็นฮีโร่เหมือนเดิม 55555
-
ผมขอโทษนะครับ ที่ไม่ได้ขึ้นหัว ว่ามีการอับเดฟ แต่อยากจะบอกทุกท่านว่า ถ้าเป็นไปได้ ผมจะเข้ามาอับเรื่อง ของผมทุกวัน อย่างน้อยผมก็อยากเขียนถึงมัน แม้ว่า ไอ้ควายที่ห้องมันจะ หาว่าไร้สาระก็เถอะ
ถึงคำถามที่อยากรู้ว่าเอิท มันเป็นอะไรกันแน่ เรื่องนั้นตามกันไปเรื่อยๆแล้วกันนะครับ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันใหม่
“มิ๊กเมิงเบาเสียงทีวีหน่อยได้ไหมเนี่ย ห้องนี้มีเมิงอยู่คนเดียวรึไงว่ะ” เสียงลุงสร ดังลั่นห้อง เป็นอย่างนี้ทุกเช้าหลังจากที่มันกลับมาจากการวิ่ง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรของมัน จะต้อง เห็นหน้าลุงสรทั้งเช้า ทั้งเย็น วันไหนที่มันไม่ได้ดู ก็จะมาบ่นๆ กับผม ทุกๆเช้า ผมต้องถูกเป่าหูด้วยข่าวการชุมนุม ข่าวรัฐบาลทำโน้นทำนี้ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงขอพ่อคนข่าว วิจารณ์ ว่าใครไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ ซึ่งเคยถามกรูบ้างไหมเนี่ยว่าอยากฟังรึเปล่า
“ไอ้ควายมิ๊กกรูบอกให้เบาๆ” ผมเดินออกมาจากห้องนอน พร้อมกับอารมณ์งุดงิด ให้มันได้แบบนี้ทุกวันเลยสิเมิง
“อ้าวพี่โอมห์ตื่นแล้วอ๋อครับพี่” ไอ้เอิทนั่งอยู่กับพี่มัน พวกเมิงดูเข้ากันดีจังนะเมิง
“เห็นกรูทำอะไรละ ไอ้เอิท นอนอยู่มั้งเนี่ย” ผมฉุนใส่ไอ้เอิท ถามกวนตีนแต่เช้า
“โอมห์ไม่น่ารักเลยนะครับ ไปดุน้องมันทำไม มานั่งนิม๊ะ” มิ๊ก ลุกขึ้นดึงแขนผมลงไปนั่งข้างๆมัน คือกรูอยากนอนไม่ได้อยากดูข่าว
“มิ๊ก เมิงเบาๆเสียงให้กรูก็พอละ กรูจะไปนอน” ผมบอกมัน
“จะไปนอนข้างในทำไม คนอยู่นี้กันเยอะแยะ” เยอะตรงไหนว่ะมีแค่เมิงก่ะไอ้เอิท
“กรูจะนอน ” ผมยังฉุนอยู่
“มานอนตักกรูนิ” มันดึงหัวผมไปนอนที่ตักมัน
“เอิท ไปรีดผ้าให้เฮีย หน่อยนะ ” ไอ้เอิททำหน้างงๆ แต่ก็เดินไปรีดผ้าแต่โดยดี
“โอมห์ เดี๋ยววันนี้ตอนกลางวันเราพาไอ้เอิทไปซื้อของกันนะ”
“มิ๊กคิดไรกับไอ้เอิทมันป่าวนิ”
“ทำไม ห่วงรึไง ” ผมไม่ตอบแต่ก็นอนตาจ้องทีวี
“กรูก็แค่ไม่มีน้องชาย แล้วมันก็เดือดร้อน ถ้าเป็นกรูเป็นไอ้เอิท เมิงจะช่วยไหม” มันพูดสะตัวเองดูดีเลย
“อืม ไปก็ไป ถามน้องมันก่อนแล้วกันนะ ว่ามันมีเรียนรึเปล่า” แล้วผมก็หลับตา หูก็ฟังข่าวไปเรื่อยๆ
“พี่โอมห์ ไปอาบน้ำได้แล้วครับ ” เสียงเอิทมาปลุก ผม
“แล้วมิ๊กละ เอิท มันไปไหนละ” มันจะลุกก็ลุกไปเลย ไม่มีการมาปลุก รึว่ากรูหลับลึกไปว่ะเนี่ย
“เห็นเข้าไปอาบน้ำสักพักแล้วครับ”
“เอิท บ่ายมีเรียนไหม” ผมถามน้อง คิดว่าไอ้มิ๊กมันคงยังไม่ได้ถาม
“ไม่มีครับพี่ มีอะไรรึเปล่า”
“ดีแล้ว เดี๋ยวเราไปซื้อของกัน”
“แต่ผมไม่มีเงินนะพี่” พอดีไอ้มิ๊กมันเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี ผมเลยไม่ได้พูดอะไร เข้าไปอาบน้ำต่อจากมันไม่อยากไปเรียนสาย
“เราเอารถ พี่ไปแล้วกันนะ เอิท เดี๋ยวพี่ไปก่ะมิ๊ก แล้วเดี๋ยวถ้าเราเลิกเรียนแล้วโทรหาพี่รึไอ้มิ๊กก็ได้นะ “ ผมบอกเอิท ก่อนที่จะออกไปเรียน ปรกติแล้วน้องปีหนึ่งจะยังไม่มีวิชาเรียนในแผนกครับ วิชาของน้องปีหนึ่งจะมาอยู่ที่อาคารเรียนรวมเสียมากกว่า วันนี้พวกผมมีเรียนแล๊ปกันแต่เช้า เป็นแล๊กที่ผมไม่ชอบเอาสะเลย ต้องมาตีกิ๊ฟ เดินสายไฟ ไม่ใช่ว่าทำไม่เป็นนะครับ แต่ผมไม่ชอบอะไรที่มันต้องมาทำซ้ำๆซากๆ
วันนี้ผมได้มาตีกิ๊ฟที่แผงหน้า คู่กับเพื่อนผู้หญิง ซึ่งก็เป็นที่รู้กันดี ผู้หญิงก็จะมีแต่ผู้ชายช่วย ยิ่งเป็นงานแบบนี้ ทั้งตีกิ๊ฟ เดินสาย
“อิจฉาว่ะ ไม่เห็นมีใครมาทำให้กรูแบบนี้เลยว่ะ” ผมตะโกนออกมา ประมาณว่าล้อเล่นกัน เพราะอาจารย์สั่งงานทิ้งไว้แล้วก็หายไป นั่งเล่นคอมตามระเบียบ
“เมิงก็เป็นผู้หญิงสิว่ะโอมห์ เดี๋ยวกรูไปช่วยทำ” เสียงไอ้ไนท์ตะโกน แซวกลับมา
“เห้ย รำคาญโว้ย” เสียงไอ้มิ๊กตะโกนออกมาจากแผงด้านหลัง
เวลาผ่านไป เกือบจะ 10.30 แล้ว แผงผมยังไปไม่ถึงไหนเลย ผมเพิ่งจะเดินสายเสร็จ แต่ยังไม่ได้ ต่อสวิตส์ไฟอะไร ตอนนี้ มันไม่อยากทำแล้ว เพราะโดยนิสัยผม ก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไร ความพยายามก็มีไม่เยอะ เรียนก็เกรดไปสู้คนอื่นเขาไม่ได้ ชีวิตผมมันธรรมดาเรื่อยๆไม่เครียด
“เมิงยืนคิดอะไรอยู่อีก กรุหิวข้าวแล้ว มากรุช่วยทำ” ไอ้มิ๊กเดินเข้ามาด้านหลังผม
“ยืนดูอะไรละ มาช่วยกันทำสิ เมิงนิ เรียนก็เรียนมาแล้ว ยังจะทำอะไรชักช้าอีก” มันบ่น
“เป็นควายป่ะเนี่ย ทำอะไรลีลา ใครจะมารอเมิงว่ะเนี่ย คนอื่นไปกินข้าวกันหมดแล้ว” จริงครับ แทบจะไม่เหลือใครในแล๊ปแล้ว ส่วนคู่ที่ทำข้างๆผม มันเสร็จตั้งแต่ ครึ่งชั่วโมงแรกแล้ว
“มันต้องต่อแบบนี้ เอาสายนี้ต่อเข้ากับตรงนี้ เมิงนิอะไรเนี่ยไอ้โอมห์ ไม่ไหวนะเมิง” มันยืนสอนอยุ่ด้านหลังผม เอามือมาสอดข้างล่างแขนผม แล้วก็ช่วยต่อ ถ้าใครมาเห็นต้องคิดว่าเรากอดกันอยุ่แน่ๆ เพราะมิ๊กตัวสูงกว่าผมอยู่นิดหน่อย
“เห็นไหมมันง่ายนิดเดียวเอง เมิงนิโง่ รึว่ามารอให้กรูช่วยทำว่ะ” มันด่า ด่า ด่า ผมอยู่นั้นละ
“ เอ๋อ ” ผมตอบสั้นๆ แล้วก็ชวนมันเดินไปกินน้ำที่ซุ้มขายของ
แต่ สายตามองไปเห็นบรรดา เพื่อนๆทั้งหลายยืนมองพวกผมกันอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไร ทำท่าซุบซิบกัน ชิหายละ เห็นหมดเลยรึเปล่าว่ะ พวกมันยิ้มๆให้ผม แต่ก็ไม่พูดอะไร ผมเดินออกมา ยิ้มๆให้พวกมัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“หลบๆ” ไอ้มิ๊ก ลากแขนผมเดินออกมาจากแล๊ป ผมเดินตามไปแบบเขินๆ
“เมิงจะยืนให้มันมองทำเหียอะไร จะพูดก็ไม่พูด เป็นไร อายพวกมันไงว่ะ” มันพูดเหมือนอารมณ์เสีย
“อายทำไม มีไรให้อาย กรูไม่ได้ไปขอมันกินสักหน่อย ถ้าเป็นเมิงพอว่ะ”
“เอาน้ำลิ้นจี้ปั้น ใส่น้ำแข็งเยอะๆนะครับ แฟนผมมันเรื่องมาก” ไอ้มิ๊กสั่งน้ำ กับพี่ผู้หญิงคนขาย แต่ แฟนไหนว่ะแฟนเมิง
“ว้า น้องมิ๊กมีแฟนแล้ว อ่อค่ะ แบบนี้พี่ก็อดสิ เนี่ยมีน้อง ออกแบบเครื่องเรือน ฝากมาขอเบอร์น้องมิ๊กด้วย” พี่คนขายน้ำทำแซ๋วไอ้มิ๊ก
“ไว้รอผมโสดก่อนแล้วกันพี่ ผมจะให้เบอร์พี่คนแรกเลย แต่ตอนนี้ไม่ว่างสะแล้ว” มันพูดกวนๆใส่พี่คนนั้น สักพักน้ำปั่นก็ถูกเทใส่แก้ว แล้วมิ๊กก็ยัดใส่มือผม ต่อหน้าพี่คนขายน้ำ
“มิ๊ก” ผมอุทานใส่มันเบาๆ
“อะไรเมิงเนี่ย พี่ได้ใส่น้ำแข็งเยอะรึเปล่าครับ”
“ใส่ค่ะ” พี่เขาตอบแล้วทำหน้ายิ้มๆใส่ผม
“แล้วเมิงจะเรื่องมากทำไมเนี่ย กินๆไป” แล้วไอ้ไนท์ก็โทรมาบอก ว่าอาจารย์จะตรวจงานแล้วให้รีบๆกับมาที่แผง
ผมกับมิ๊กรีบวิ่งไปที่แผง กลัวอาจารย์จะตัดคะแนน
“นิ คุณกวีภพ คุณทำด้วยตัวเองรึเปล่า” อาจารย์ถามผม
“ครับผม” ผมตอบแล้วก็มองหน้าไปทางคู่ข้างๆผม เมิงจะปากหมาไหมเนี่ย
“มันเก่งนะเนี่ยทำสะเนียนเลย” เพื่อนผมแซว ผมยืนลุ้นอยู่ข้างๆอาจารย์ เพราะโจทย์ในวันนี้คือ ต่อสวิตส์ แบบบันได คือ สามารถเปิด – ปิด ไอ้ในทั้งสองจุด
“เอา เปิด ปิด เปิด ” ผมกด แบบมือสั่นๆ
“ดีมาก” อาจารย์ให้คะแนนแล้วก็เดินไปตรวจคนอื่นจนเสร็จ
“พวกเมิงมีปัญหาอะไรกับกรูสองคนรึเปล่าว่ะ” ไอ้มิ๊กถามเพื่อนในห้อง ขนาดที่ทุกคนกำลังเก็บของอยู่
“พวกกรูสองคนจะเป็นยังไง ก็เรื่องของกรู ถ้าพวกเมิงไม่เต็มใจที่จะคบกับพวกกรูสองคนก็บอกมา กรูจะได้ไม่ไปยุ่งกับพวกเมิง” ไอ้มิ๊กออกตัวแรงว่ะ ไม่มีใครตอบสักคน
“ถ้าพวกเมิงไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ถ้าแซวเล่นกรูไม่ว่า แต่ถ้าพวกเมิงไม่ชอบพวกกรูสองคนขอให้บอก กรูจะได้ไม่ไปยุ่ง” ไอ้มิ๊กพูดเสร็จก็หยิบโทรสับขึ้นมา
“อะไร..........................” มันไม่ดูเลยว่าใครโทรมาแต่ตะคอก ไปก่อน
“โทรมาไม่พูดว่ะ...........” ใครจะกล้าตอบเมิงว่ะพูดแบบนี้
แล้วโทรสับผมก็ดังแทน
“ว่าไงเอิท” น้องเอิทโทรมาครับ
“พี่มิ๊กเขาเป็นอะไรครับ” เสียงมันดูไม่ดีเลย
“ป่าว เขาแค่อารมณ์ไม่ดีเฉยๆ เราเลิกเรียนแล้วรึไง โทรมานิ”
“ครับ พี่ให้ผมไปรอที่ไหน”
“พี่คงอีกสัก 20 นาที เดี่ยวเราไปรอที่ห้องก่อนเลยก็ได้ ไว้เจอกันนะครับ” ผมว่างหูจากไอ้เอิท แล้วก็เดินไปหาหาไอ้มิ๊ก อีกครั้ง ไปดูว่าเรื่องมันจบรึยัง สรุปคือ เพื่อนก็ไม่ได้ว่าอะไร พวกมันก็แค่แปลกใจ เหมือนว่าอยู่กันมาตั้ง 2 ปีไม่เห็นมีอะไร ทำไมเพิ่งจะมามีตอนปี 3 สงสัยแปลกใจด้วย เพราะดูไม่ออกเลยว่าเราสองคนเป็นอะไร แล้วกรูเป็นอะไร ?
“เสร็จสักที พวกเมิงพรุ่งนี้ น้องกรูประกวดดาวเทียม อย่าลืมไปดูนะ” ผมบอกเพื่อนๆ
“อ้าวกรูคิดว่าเมิงจะประกวดเองสะอีก” ไอ้สัด ถ้าเมิงเล่นกรูคงไม่คิดมาก ถ้าเมิงเอาจริง นิกรูอย่างเครียด
“เห้ยกรุล้อเล่น ทำหน้าเครียดไปได้ เพื่อนกันว่ะ” เพื่อนผมตบไหล่ผม แล้วเราก็แยกย้ายกัน
"ประตูห้องใครอะ คุ้นๆ เหม็นชิหาย"ผมหันหน้าไปถามไอ้มิ๊ก
"ชอบไหมละกลิ่นน้ำปลา" ไอ้มิ๊กตอบแบบกวนๆแล้วก็เดินเข้าไปในลิฟท์
"ถึงขนาดต้องเปลี่ยนเลยอ่อ"
"ห้องไอ้เหียนั้น มันไม่มีทางที่จะโดนแดดอยุ่แล้ว ยิ่งอากาศชื้นๆแบบนี้ แถมเมื่อคืนไม่รุ้ว่ามันหายหัวไปไหน ปล่อยให้มันแห้ง ซึมเข้าไป ก็คงต้องทำใจ" ไม่ต้องบอกอะไรแล้วครับ กลิ่นที่ได้นั้น มาจากน้ำปลาขวดเมื่อวานนั้นเอง
-
มิกซ์มันได้ใจมากกกกกกกก เจ้าเอิทมาอยู่ห้องนี้
ได้คนรีดผ้าแล้วดิพวกเฮียๆทั้งหลาย 555
แต่ไอ่การสอนต่อวงจรเนี่ย เนียนได้ใจเลยนะพ่อมิกซ์แหม บทพ่ออารมณ์ดี
ก็ดีใจหาย บทอารมณ์ยั๊วล่ะก้อใครก็เข้าหน้าไม่ติดแหะๆ
ขอให้วิบากกรรมน้องเอิทหายไปโดยพรันด้วยเถิด
ประกวดดาวเทียม เอาให้สวยนะเคอะ อิอิ จะได้ประจาร เอ้ย จะได้ประชันกันให้เต็มที่ 55
o13
-
มิกซ์แรงดีอ่ะ ชอบบบบบ o13
-
เพิ่งมาอ่านหนุกดี มิกซ์แสบมาก
-
:L2:
-
แน่จิงๆไอ่มิกซ์ ฮ่าๆๆๆ อ่านไปอ่านมาเริ่มมีหลายอย่างคุ้นๆกะสถานที่นะเนี่ย ฮ่าๆๆ +1 เป็นกำลังใจ ^^
-
อีป้าแก่ๆ ว่าโชคดีของมันนะคะที่เป็นแค่น้ำปลา ถ้าเป็นปลาร้านะ555 ไม่อยากจะนึกภาพ
-
โอย แสบได้ใจจริงๆ กลิ่นคงระเบิด
-
อ่านวันเดียวรวดเลยค่ะ
โอห์มได้ใจมั่ก ๆ ดูเหมือนจะเป็นพี่ที่ดี ทำท่าเหมือนจะไม่ชอบความรุนแรง แต่สั่งลงโทษน้องซะแสบ
และโอห์มก็มีวิธีแก้ปัญหาที่ดีนะคะ ไม่ยักใช้อารมณ์และกำปั้น
จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปค่ะ
-
แมนมากมิกซ์ ชอบๆๆ
ก็อ่านอยู่ทุ๊กตอนแหละ มาต่อทุกวันจริงๆเหอะ
:pig4: :pig4:
-
มิกซ์ประกาศซะชัดเชียว555
-
เมื่อไหร่จะก้าวหน้ากันครับ
(มิ๊กเอ้ยทำให้โอมห์รู้ทีสิผู้ใหญ่เค้าทำอะไรกันบ้าง.... :o8: :oo1: :impress2:)
-
ถึงพี่ๆน้องๆครับ มันไม่ใช่เรื่องแต่งนะครับ ผมคัดมันออกมาจาก บันทึกที่ผมเขียนไว้เมื่อปีที่แล้ว ขอโทาที่อะไรมันไม่ได้ดั่งใจ วันนี้ผมแอบมาแถมให้นะครับ เดี๋ยวต้องไปเล่น DOTA แล้ว พรุ่งนี้ ผมจะมาอับให้อีกนะครับ
ตอนนี้แอบทะลึ่งนิดหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“มิ๊ก เข้าห้องไปก่อนเลยนะ เดี่ยวลงไปเอาของข้างล่างแป๊บ” เหมือนจะเห็นมีจดหมาย ที่ช่องรับจดหมายของห้อง
“ไม่ต้อง เดี๋ยวค่อยไปหยิบตอนที่จะกลับมาก็ได้” ไม่ทันละ ลิฟท์มาแล้ว แค่เหมือนจะเห็นแต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามีรึเปล่า
“อ้าวน้อง เมื่อวานมีอะไรกันรึเปล่า เห็นคนชั้นเราบอกว่าห้องเราเสียงดังมากเลย” ผมจัดการคอนโด เสนอหน้ามาถามตอนที่ผมหยิบซองจดหมาย แอบคิดไว้แล้วเหมือนกันละ ว่าต้องมีคำถามพวกนี้
“ป่าวครับ พอดีพี่เขาเมา ” ผมตอบไปแบบมั่วๆ ไม่อยากให้เสีย พอได้จดหมายแล้วก็เลยจะขึ้นห้อง กรูจะหาเรื่องลงมาทำไมเนี่ย
“รอด้วยครับ รอด้วย” มีมือ มากั้น ประตูลิฟท์ไม่ให้ปิด
“อ้าวพี่ ” โจทย์กรูนิเอง
“อ้าวน้อง” ต่างคนต่างยิ้ม เพราะผมรู้ว่าเรื่องเมื่อคืนมันงี่เง่า
“ตามพี่ขึ้นไปที่ห้องหน่อยสิ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” ชวนกรูขึ้นห้อง ทันทีเมื่อวานมาด่ากรูเนี่ยนะ จะไปดีไหมว่ะ แต่มันก็แค่ชั้น 13 สองชั่นกรูวิ่งแป๊บเดี๋ยวก็คงถึง ผมตัดสินใจไป
“แป๊บเดี๋ยวนะพี่” พี่เขาก้มหน้าเหมือนจะรับปาก พอมาถึงพี่เขาก็เชิญผมเข้าห้อง ตอนนี้ห้องพี่เขายังไม่มีประตู เพราะรอช่างเอามาเปลี่ยนอยุ่ ผมเลยยอมเข้าไปในห้อง
“พี่มีอะไรครับ” พี่คนนั้นส่งเงินให้ผม 3000 บาท
“อะไรครับพี่”
“รับไว้ เเพื่อเวลาที่เอิท มันต้องใช้ พี่ฝากมันด้วยนะ” พี่เขาทำหน้าเศร้าๆ
“พี่ครับผมถามจริงๆนะครับมีอะไรกันรึเปล่า ทำไมต้องทะเลาะกันเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนั้น” ผมยังค้างใจเรื่องเมื่อวานอยู่ เพราะผมไม่เคยมองว่าใครเป็นคนเลว 100 % ให้ตายยังไงมันก็ต้องมีส่วนดีอยู่บ้าง
“มันเล่าอะไรให้เราฟังบ้างละ”
“ไม่มากครับผม”
“ไม่เป็นไรหรอก เราก็ระวังๆ เอิทมันไว้ด้วยละ” เป็นประโยคที่ทำให้คิดไม่ตกจริงๆ แล้วโทรสับก็เข้า ไอ้มิ๊กนั้นเอง
“อยู่ไหน เร็วๆ หิวข้าว” แล้วก็วางไป
“พี่ผมกลับก่อนนะครับ ขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วย ”ผมกล่าวลา แล้วก็เดินออกมาจากห้อง แอบเห็นรุปไอ้เอิท ถ่ายคู่กับพี่เขา มีอยู่หลายรูปเหมือนกัน มันเริ่มยังไงแล้วเนี่ยไอ้เด็กคนนี้
“เมิงหายไปไหนมา ไหนจดหมายเมิง” ไอ้มิ๊ก ยืนกอดอกรออยู่หน้าห้อง
“เกินไปแล้วไหมเนี่ย กรูลงไปข้างล่างแป๊บเดี๋ยว มิ๊ก มีเรื่องจะคุยด้วย”
“อะไร คุยตรงนี้ก็ได้ไม่ต้องกระซิบ” ผมส่งเงิน 3000 ให้มัน
“เงินอะไร ค่าตัวกรูรึไง ไม่พอหรอกนะแค่ 3000 เนี่ย” ดูมันพูด คิดว่าตัวเองมาค่าขนาดนั้น
“ป่าว โอมห์เจอพี่คนเมื่อวานมา” มันขมวดคิ้ว
“งั้นก็คงเป็นค่าตัวเมิงสิ ไปเอากันมารึไง” ไอ้เวงนิปากหมาไปใหญ่ละ
“คนเขาเอากันใช้เวลาแค่นี้รึไงพ่อ ถ้ากรูไปแค่นี้ได้มา 3000 กูจะไปทุกวันเลย” ผมรู้ว่ามันล้อเล่น
“เราไว้ใจเอิทได้จริงๆ หรอ ” ผมถามมิ๊ก
“กรูบอกเมิงแล้ว เมื่อตอนเช้าเมิงจำได้ไหม ”ผม พยักหน้า
“ดีมาก ถ้าเราจะทำดี ไม่ต้องไปคิดมากหรอกนะ” ดูมีออร่าอีกแล้ว มิ๊กกรู ผมไม่ได้บอกเรื่องที่พี่คนนั้นพูดให้ผมฟังหรอกนะครับ กลัวมิ๊กมันจะไม่สบายใจ
“เอิท เมิงใส่กางเกงใน เบอร์อะไรว่ะ” ไอ้มิ๊กถามเอิท แล้วก็มองมาที่เป้ามัน
“ผมไม่ใส่ครับพี่ ผมใส่BOX เกงในมันอึดอัด” มันตอบได้ล่อเป้ามากๆ
“พี่ถามทำไมครับ”
“เปล่า กรูคิดว่าเมิงใส่ไง จะได้ซื้อไปทีเดียวเลย” เป็นห่วงดีจริงๆคนอื่นเนี่ย เราเดินซื้อของกันไปเรื่อย จนมิ๊กมันนึกอะไรก็ไม่รู้พูดขึ้นมาว่า
“โอมห์ วันนี้กินหมูกระทะกันนะ ไม่ได้กินนานแล้ว” อืม ขึ้นเหมือนกันเลย ผมสนับสนุนความคิด
“ร้านไหนละ ที่ไหนเปิดตอนกลางวัน” ผมถามมัน ไอ้เอิทไม่ได้ออกความเห็น ถือของเดินตามมาข้างหลัง
“เมิงไงเป็นคนทำ ป่ะซื้อของกัน” ถามกรูก่อนไหมว่าอยากทำรึเปล่า
“โยวันนี้มากินหมูกระทะที่ห้องนะ ไอ้โอมห์ทำ” มันโทรชวน เพ่อสาวมันเรียบร้อย เวงจริงๆ
แล้วเราก็แยกย้ายกันไปซื้อของ พอได้ของครบก็กลับมาที่ห้อง ตอนนี้มันไม่ไหวแล้ว เหนื่อยจริงๆ ไม่อยากทำอะไรเลย อยู่กันสามคน จะทำอะไรก็ไม่สะดวกเลย จะบ่น จะพูด อะไรก็ต้องระวัง แต่ก็ดีไปอีกแบบไม่ต้องทนฟังเสียงไอ้มิ๊กบ่นอยู่คนเดียว
หมูกระทะฝีมือผม
“มิ๊กจะกินเตาถ่านนะ” ผมสั่งไอ้มิ๊กเพราะไม่อยากกินเตาไฟฟ้า
“จะให้ไปก่อที่ไหน ไฟไหม้คอนโดพอดี” มันเถียงผม
“ระเบียงไง ไอ้คุณฉลาด เรื่องแค่นี้เมิงต้องถาม” มันเดินไปค้นเตามาจากกองข้าวของที่เราเอาไว้ไปออกค่ายกันออกมา
“เอิท มาช่วยทำน้ำจิ๋มหน่อย” ดูเหมือนเป็นครอบครัวยังไงไม่รุ้ ถึงเหนื่อยแต่ผมก็มีความสุขนะครับ ไอ้เอิทก็ไม่บ่นอะไรสักคำ ทั้งถือของ ช่วยล้างของ หันหมู ทำน้ำจิ้ม เรายุ่งๆกันอยู่จนตอนนี้ก็ 5 โมงเย็นแล้ว ได้เวลาที่เราจะได้เริ่ม เอาอาหารยัดลงท้องสักที่
..................ก๊อก........ก๊อก..............ก๊อก ........................ “คนสวยมาแล้วค่ะ เปิดหน่อย” เสียงไอ้โยร้องอยู่หน้าห้องผมใช้ให้เอิทเดินไปเปิด
“อ้าว มาอยู่นี้ได้ไงค่ะ คุงน้อง” ได้ยินแต่เสียงครับ เพราะตอนนี้ผมกับมิ๊กกนั่งอยู่ที่ระเบียง
“พี่โอมห์กับพี่มิ๊กอยู่ที่ระเบียงครับ”
“อีมิ๊ก สวัสดีค่ะ ฉานเอา ของไม่ดีมาฝากด้วย เดี๋ยวจะหาว่ากระเทยมากินฟรี” โยส่งถุงที่ใส่เบียร์ ประมาณ 6 ขวดเห็นจะได้
“ลำบากป่าวๆ โย” ผมบอกมัน
“กรูชื่อแนน เดี๋ยวจับดูดปากเลย ไอ้โอมห์นิ” อะนะทะลึ่งละ
“เชิญนั่งจ๊ะ น้องแนนของพี่ มานั่งข้างๆพี่นิม๊ะ อย่าไปถือสาเด็กผมเลย” ใช่สิเมิงได้คู่หูเมิงแล้วนิ
“อ้าวน้องเอิทยังมีเรียนอยู่รึไงค่ะ ไปเปลี่ยนชุดแล้วมานั่งกินด้วยกัน” ดีมาก ไอ้โยไม่ไล่กรูก็จะไล่อยู่แล้ว
“เอ๋อโย ได้เอาชุดมารึเปล่า พรุ่งนี้แล้วนะ” ผมถามโย
“อ่อ ไอ้เอิทจะใส่ใช่ไหม คงได้อยู่มั้ง” เอิทดีออกมาพอดี ชุดดิบ้านจริงๆ เกงบอล เสื้อกระทิงแดงเมิงจะ ตั้งตัวให้ดูบ้านๆไปไหนเนี่ย
“น้องเอิทค่ะ หยิบถุงบนโต๊ะมาด้วยค่ะ”
“นี้ไง เริ่ดไหม” โยหยบชุดราตรี สีแดงสดออกมาจากถุง แล้วมันก็เอามาแนบกับตัวมัน
“สวยดีว่ะ” ไอ้เอิททำหน้าตกใจ
“ไม่ตกมาทำหน้าเอ๋อเลยเมิง พรุ่งนี้เมิงต้องใส่ตัวนี้ละ”ไอมิ๊กขู่น้อง
“มากินกันก่อน เดี่ยวค่อยคุยกัน หิวแล้ว” กรูหิวจริงๆแล้วตอนนี้
เบียร์ ถูกเทลงใส่เหยือกใบใหญ่แล้ว หมุนเวียนกันซด ไอ้มิ๊กเริ่มมีอาการ หน้าแดง บ่งบอกได้เลยทางสีหน้า ส่วนผมพอรู้ตัวว่าตัวเองเมาแล้วจะนั่งเงียบๆ ผิดกลับไอ้โยแล้วก็น้องเอิท ที่พอเมาแล้วรั่วมากๆ เอาชุดมาใส่ เป็นพื้นที่ในห้องเป็นรันเวย์ แต่ก็ดูสนุกดี ผมกับมิ๊กไม่ค่อยได้มีเพื่อนมาห้องแบบนี้สักเท่าไร เพราะมิ๊กมันไม่ชอบให้ใครมาที่ห้อง ผมชอบมิ๊กเวลาเมามากๆเพราะมันจะกลายเป็นคนละคนเลย ดูเป็นคนที่ห่วงผมเป็นพิเศษ ทุกครั้งที่ไปนั่งกินเหล้า ที่ไหน ถ้าผมเมามันจะเป็นคนที่ค่อยดูแลผมตลอด
“โย เมิงรู้อะไร กรูกับไอ้โอมห์เป็นแฟนกันแล้วนะโว้ย” ไอ้มิ๊กบอกกับไอ้โย
“ตายห่า แบบนี้คนสวยอย่างฉันจะเหลืออะไร ผู้ชายหล่อๆกินกันเองหมดแล้ว เศร้า” ไอ้โยพูดติดตลก
“จริงรึเปล่าโอมห์” หวยออกที่กรุสะงั้นอุตสาห์นั่งเฉยๆ
“เมิงลองตอบว่าไม่สิไอ้โอมห์ ” มันเอามือมาบีบที่ไหล่ผม
“อืม ” ผมพยักหน้าตอบพวกมัน
“แล้วเอิทละค่ะ มีแฟนรึยัง” หันไปกินเด็กละเมิง
“ใครจะเอาผมครับพี่หน้าตาผมไม่ใช่จะดี” คงเมาแล้วจริงๆ ไอ้เอิท
“อย่าถ่อมตัวค่ะน้อง พรุ่งนี้น้องจะเป็นดาวเทียมที่หล่อที่สุดในมหาลัย” โยปลุกใจ
“จริงสิครับพี่ พี่นิน่ารักจริงๆ” ไอ้เอิท ชมโย สงสัยเสร็จกันแน่ๆ
“อย่าชมพี่ค่ะ พี่มีผัวแล้ว นั้นไงมันโทรตามละ” ไอ้โยลุกขึ้นแอบไปคุยโทรสับนอกวง
“อิ่มวะ พวกเมิงอิ่มกันยัง” ไอ้มิ๊ก เอ๋ยปากถาม ไม่มีใครตอบอะไร คงเป็นเพราะอิ๋ม แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะดีขึ้นแล้ว
“ทิ้งไว้นี้แล้วกันมิ๊ก ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเก็บ” เพราะพรุ่งนี้ไม่มีเรียน มีแค่กิจกรรมของเอิทเท่านั้น
“ลุกไหวไหมเนี่ย อาบน้ำด้วยนะเหม็น ” ผมบอกมิ๊ก
“ไม่ไหวแล้วอ่ะ อาบให้หน่อยดิ” ผมอาบน้ำกับมันมาไม่รู้กี่ร้อยครั้งแล้วจนดูเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก่อนหน้านี้ความรู้สึกเราสองคนมันเป็นแค่เพื่อน แต่ตอนนี้เราปล่อยให้อะไรหลายๆอย่างล้ำเส้นมาแล้ว
“เมิงจะบ้าไง ไอ้โยมันยังไม่กลับเลย แถมไอ้เอิทก็อยู่นะ” ผมหาข้ออ้าง
“อีแนน เมิงกลับไปหาผัวเมิงไป๋ กรูไล่แล้ว” ผมมองไปหาไอ้โย ไม่อยู่แล้วจริงๆด้วยว่ะ ชะโงก หัวออกไปดูก็ไม่มีรถมันจอดอยู่แล้ว
“อ้าวเอิท โยไปไหนแล้วละ”ผมเลยถามเอิทแทน
“กลับแล้วพี่ เห็นว่าพรุ่งนี้สายๆจะเข้ามา” มันก็ยังดีที่ไม่ลืมเรื่องที่สั่งไว้
“งั้นเราไปอาบน้ำก่อนเลยละกันนะ เดี๋ยวพี่เก็บข้างนอกนิก่อน” ผมไล่น้องไปอาบน้ำก่อน เพราะไว้ว่า ไอ้มิ๊กมันจะดีขึ้นกว่านี้แล้วอาบน้ำได้เอง ผมไปจัดการเก็บของ ดับไฟ แล้วก็มานั่งรอไอ้เอิทอาบน้ำ กดทีวีดูไปเรื่อยๆ
รัก…. รักเธอ ทั้งหมดของหัวใจ
สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน
เธอได้ยินไหมคนดี
อยากขอ…..ให้ความรู้สึกที่ฉันมี
ส่งไปถึงเธอที่แสนดี
ว่าชีวิตนี้ฉันมีเธอดังความฝัน
จะพบกัน อีกได้ไหม
เพลงบ้าอะไรว่ะ เนื้อหาเมิงจะเศร้าไปไหน เนี่ย
“ฟังก่อน โอมห์” ไอ้มิ๊กออกเสียงสั่ง ผมเลยหยุดเปลี่ยนช่อง
“เพราะดีว่ะ เนื้อหาก็ดีด้วย” มันขึ้นมาลอยๆ
“เพราะตรงไหน เศร้าจะตายห่า” ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“ป่ะอาบน้ำกัน ไอ้เอิทออกมาแล้ว”
ผมลากคอไอ้มิ๊กมาเข้ามาในห้องน้ำ จัดการถอดเสื้อผ้า มิ๊กออก เหลือแต่ BOX อีกแล้ว เปิดฝักบัวให้น้ำไหลออกมา
“โอมห์มาอาบด้วยกันดิ” มันเรียกผมให้ลงมาในอ่างกับมัน
“แปรงฟันก่อน ” ผมหาเรื่องเลี่ยงมัน
มันลุกขึ้นยืนแล้วกอดผมจากด้านหลัง
“เห้ยมิ๊ก แปรงฟันก่อน”
“เมิงช้า มาๆอาบน้ำกัน”
“BOX หายไปไหนแล้วอะ ” มันยืนโชว์ ชุดวันเกิดอยู่
“คนจะอาบน้ำใส่ทำไมละ”
“แสดงว่าเมิงจะเอาให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ยวันนี้” ผมถามมัน แบบตรงๆเลย
“ทำอะไร คนเป็นแฟนกันอาบน้ำด้วยกัน ทำไมต้องมีเรื่องพวกนั้นว่ะ เมิงนิหื่นว่ะ โอมห์” มันเอามือมาจับน้องชายผม
“ดูสิแข็งสู้มือเลยนะ” ยังมาล้อกรูอีก
“เมิงอาบคนเดียวเลยมิ๊ก” ผมง้อนมันละ จะเดินออกจากห้องน้ำ
“มาๆ เดี๋ยวทำให้”
“ทำอะไร” ผมถามมิ๊ก
แต่มันไม่ตอบกลับค่อยๆลดตัวลง ตอนนี้หน้ามันมาอยู่ที่น้องชายผมแล้ว
“มิ๊กไม่ต้องทำหรอก ” ผมจับมันลุกขึ้น
“ถึงเรามีอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามิ๊กต้องมาทำเรื่องพวกนี้ให้เรานะ” ผมตอบแบบนางเอกจริงๆ
“แล้วถ้ามิ๊กต้องการละ” อ้าว โดนเลยกรู ผมเงียบไม่ตอบอะไร
มิ๊กขยับตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มิ๊กจับหัวผมกดลงไปที่น้องชายมัน เหมือนเมื่อสักครูเลย แต่เปลี่ยนบทกันเฉยๆ
“กรูล้อเล่น ตัวสั่นเลยนะเมิง” ก็กรุไม่เคยนิว้า มาทำให้กรูอยาก
“กรูจัดให้เมิงแน่ แต่ไม่ใช่ที่นี้ ครั้งแรกของเราต้องพิเศษที่สุด ” กรูควรจะดีใจดีไหมเนี่ย แล้วเราสองคนก็อาบน้ำ กันจนเสร็จ แค่อาบน้ำนะครับ แล้วก็พากันเข้านอน
“มิ๊ก ที่ว่าพิเศษ มันยังไง หรอก” ผมยังสงสัยอยู่
“เดี๋ยวเมิงก็รู้ ทำไมอยากรึไง จะเอาตอนนี้เลยก็ได้นะ” มันดึงผมเข้าไปกอด แล้วก็ร้องเพลง ที่มันฟังเมื่อตะกี้ให้ผมฟัง
“มิ๊ก ทำไมถึงร้องเพลงบ่อยจังเลยอ่ะเดี๋ยวนี้”
“ทำไมว่ะกรูร้องไม่เพราะรึไง รำคาญไง” เหมือนจะตอบแบบน้อยใจ
“ป่าวทุกทีไม่เห็นจะเคยร้อง”
“เห้ยทำไรอ่ะ ขนลุก ” มันเอามือมาแปะก้นผมเบาๆ
“นอนสะนะคนดีของผม”
-
:z2: ว๊ากกก มิ๊กแรงแบบน่าร๊ากกก ชอบๆๆ
-
:o8: :-[
ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน เจ้ามิกซ์ก็กล่อมคุณแฟนนอนหลับคาอกอยู่ดี ฮิ้วมันน่ารักกันจริงกันจัง
ไม่ว่าเจ้าเอิทจะน่าสงสัยอย่างที่ไอ่พี่คนนั้นบอกรึป่าว แต่ขออย่าให้น้องมาทำให้ค.สัมพันธ์ของ
ทั้งคู่เปลี่ยนไปเลยนะ เท่าที่ดูเอิทมันไมไ่ด้เลวร้ายสักเท่าไหร่นี่นา เฮ้อ ยังเดะอยู่ด้วย
อิพี่คนนั้นอ่ะ มันรักเจ้าเอิท่และห่วงจริงๆรึป่าว ถึงจะฝากเงินมาให้น้องมันก็เถอะนะ ชิส์
“ดีมาก ถ้าเราจะทำดี ไม่ต้องไปคิดมากหรอกนะ”
>>พระเอกแสด ถ้าไม่นับตอนกวนตีนและทำเจ้าโอห์มสียใจอ่ะนะ
o13 o13
-
น่ารักจัง
แต่ว่าเอิท ต้องคิดดจะจับมิ๊กแน่ๆเลย
ถ้าคนนั้นพูดแบบนั้น
เอ๊ะหรือป่าว
ไปเรียนแหละ ไว้มาเม้นอีกค่ะ
-
วันนี้พวกผมไม่มีเรียน ผมเลยตื่นมาเขียนให้นิดหนึ่ง เดี๋ยวขอตัวไปดูหนังก่อนนะครับ แล้วตอนเย็นๆจะกลับมาอับให้ เรื่องส่วนที่เหลือ ต้องทำใจเขียน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดาวเทียม
ไอ้โอมห์ เมิงตื่นรึยังว่ะ” ผมกดรับสายโดยที่ไม่ได้ดูเบอร์ว่าใครโทรมา
“ใครว่ะ”
“ไนท์ แหกตาดูว่ากี่โมงแล้ว” สายตามองหานาฬิกา บระเจ้า นี้มัน 11.00 แล้วนิว้าชิหายละ กรูจะรายงานตัวไอ้เอิททันไหมเนี่ย
“เดี๋ยว11.45 เมิงเอารถมารับพวกรู่ที่คอนโดนะ จะแต่งตัวไอ้เอิทออกจากที่ห้องเลย” พอดีบ้านไอ้ไนท์มันมีเงิน มีรถด้วย สรุป คือพ่อแม่มันยอมซื้อรถให้ เลยเพิ่งมันได้ ผมวางสายจากไอ้ไนท์ มองไปข้างกาย วันนี้ไอ้มิ๊กยังสลบอยู่ ไม่ตื่น แปลกจริงๆ
“มิ๊กไม่ไปวิ่งรึไงวันนี้ ” ผมเอามือเข่ยาตัวมัน
“กรุไปมาแล้ว” ไม่เห็นกรูรู้สึกตัวเลยว่าเมิงไปมาแล้ว ไปมาตอนไหนว่ะ
“จริงอะ แล้วทำไมมานอนต่อละ”
“ก็กรูกลับมาแล้วเห็นเมิงนอน ก็เลยอยากนอนกอดเมิงต่อ” อ้าวจะว่ากรุหลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่างั้น
“ไปไหนก็ไป ไปปลุกไอ้เอิทโน้น” มันไล่ผม ผมก็ก่ะว่าจะตื่นอยู่แล้ว เพราะมีเรื่องต้องทำรออยู่
“เอิท........................” หายไปไหนของมันว่ะ ที่โซฟาก็ไม่มี
“เอิท........................” ผมเรียกหาอีกครั้ง
“ไอ้เอิท อยู่ไหนว่ะ...................” รอบสามแล้วชักจะมีอารมณ์
“ล้างจานอยู่ในห้องน้ำครับพี่....” ตอบแบบน่าชื่นใจมากๆ เพราะทุกครั้งที่กินอะไรแบบนี้กันผมกับไอ้มิ๊กจะทะเลาะกันตลอดเรื่องใครจะล้างจาน จนต้องออกกฎของห้อง ว่า ผมเป็นคนซื้อข้าวทุกมื้อ ส่วนหน้าที่ทำความสะอาดเป็นของไอ้มิ๊กเพราะผมทำกี่ครั้งก็ไม่เคยถูกใจมันสักครั้ง
“เดี๋ยวเสร็จแล้วครับ พี่โอมห์จะใช้ห้องน้ำรึเปล่า”
“ตามสบายเลยน้อง พี่คิดว่าเรายังไม่ตื่น”
“ไอ้โยอยู่ไหน ย้ายก้นเลอะๆของเมิงมาห้องกรุเดี๋ยวนี้” เสียงไอ้เมิงตะโกนคุยกับใครไม่รู้มาจากในห้อง มันจะเป็นคนนิสัยแบบนี้จนมันตายเลยรึเปล่าว่ะ กรูจะต้องใช้ชีวิตกับคนขึ้นๆลงๆ กวนตีนเราได้ตลอดเวลาแบบนี้รึเปล่าว่ะ ผมเริ่มจะหวั่นๆแล้ว เพราะถ้าเป็นคนอื่นมันก็คงกวนๆแต่ช่วงแรกๆ แต่นี้ผมกับมันคบกันตั้งแต่เด็ก แล้วเราเพิ่งจะเปลี่ยนสถานะของเราสองคน
“โอมห์ หิวข้าว..................” คำสั่งจากพ่อตัวดี
“เมื่อเช้าเมิงไปวิ่งทำไมไม่ซื้อมาว่ะ “ ผมไม่เข้าใจว่าก่ะอีแค่ข้าวเนี่ย ทำไมถึงซื้อมาไม่ได้ ทั้งที่ตัวเองออกวิ่งแต่เช้าอยู่แล้ว
“ก็กรูอยากให้เมิงทำหน้าที่ ไม่ได้รึไง” มันยังเรียกร้องสิทธิที่มันควรได้
“อะไร อะไรที่เมิงสมควรได้” ผมถามมันกับ เอาละหาเรื่องทะเลาะแต่เช้า
“เมิงดูปากกรูนะโอมห์ กรู......จะ........กิน.........ข้าว......ลงไปซื้อมา” มันพูดช้าๆ ย้ำคำว่ามันจะกินข้าว เห็นแล้วโครตอารมณ์เสีย มันก็แค่ข้าว ต้องมามีปัญหาตลอดเลย ไปก็ไปว่ะ
“เอิทจะกินอะไรเดี๋ยวพี่จะลงไปซื้อข้าว” ไหนๆก็ลงแล้วเอามันรอบเดี๋ยวเลยละกัน
“ อะไรก็ได้พี่ ” ล้างจานอะไรของมันว่ะเป็นชาติละ
ผมตรงดิ่งลงไปซื้ออาหารสิ้นคิดของเด็กหอแถวนี้ ไม่ต้องรอ ไปถึงก็เลือกๆ แล้วเอากลับมากินที่ห้องได้เลย หมูปิ้งร้านข้างๆ7-11 นี้อร่อยมากๆ ถ้ากินกับน้ำพริกตาแดงนิ สุดยอดอย่าบอกใครเลย
“เห้ย คุงชาย ทำไมลงมาสภาพนี้ละครับ” เสียงคนแปลกหน้าทักทายผม แต่สภาพนี้มันสภาพไหน อ้าวไอ้โน้ตนิว้า
“เห็นผมทำอะไรละครับ ผมยืนซื้อผลไม้อยู่รึเปล่า” ก็เห็นอยู่ว่ากรูซื้อหมูปิ้ง ยังจะถามอีก
“เปล่าๆ ทุกทีไม่เคยเห็น ในสภาพแบบนี้” ยังไงเนี่ยสภาพแบบนี้
“แล้วคุณละครับมาทำอะไรที่ 7-11 นี้ละครับผมเจอ 2 ครั้งแล้วนะอยู่หอแถวนี้รึ” ระหว่างแม่ค้าตั้งข้าวเหนียว
“ทำงาน นิเลิกพอดีเลย ง่วงนอนจะแย่อยู่แล้ว” แล้วบอกกรูทำไมเนี่ย
“ง่วงก็ไปนอนดิ จะมายืนทรมานตัวเองคุยกับผมทำไมละครับ” ผมด่ามัน ไม่ห่วงตัวเองเลย
“ก็กรูอยากคุยกับคุงชาย รึว่าเป็นคนใช้ไปแล้วว่ะ สภาพนี้” ปากหมาขึ้นมาเลย
“กลับก่อนนะ ได้ของแล้ว” ผมบอกลามัน ก่อนที่จะแขสะผมมากไปกว่านี้ จริงๆแล้วผมก็อายมันละครับที่ออกไปสภาพแบบนี้
“กินสะ ไอ้เอิทละมันยังไม่ออกจากห้องน้ำอีกรึไงว่ะ” ผมถามมิ๊ก
“เมิงเห็นไหมละ ยังไม่เห็นออกจากส้วมเลย” มันเข้าไปทำไมในห้องน้ำว่ะ นานละ
“เอิทมีไรให้เมิงกินในส้วมว่ะ” ไอ้มิ๊กตะโกนถามแทนผม
“จะเสร็จแล้วพี่.................”
“ล้างจานเป็นชั่วโมงเลยนะเมิง........” ผมช่วยเสริม
แล้วเสียงที่เราไม่คิดว่าจะได้ยินเช้านี้ก็ดังเงิน
“ท่านสุภาพบุรุษทั้งหลาย ขอเชิญผมกับ ดาวเทียมที่จะมาจรัญเสียงในปีนี้” อ้าวไอ้โยมันมาตั้งแต่เมื่อไรวะ ผมหันหน้าไปถามมิ๊ก แต่ดูมันก็งงเหมือนกัน
“เอิทออกมาสิ”
เอิทออกมาพร้อมกับ ชุดสีแดงที่มันเอามาใส่เล่นกันเมื่อวาน แต่ มันไม่เหมาะกันเลย ไอ้เอิท มีกล้าม ช่วงบนเลยดูยังไงก็เป็นผู้ชาย แถมสกินเฮดอยู่ด้วย ดูยังไงมันก็ไม่คือผู้หญิง
“ไอ้โย ดูยังไงก็หล่อว่ะ ไม่เห็นมันจะสวยตรงไหนเลยว่ะ” ไอ้โยยิ้มๆ
“อิพวกนี้นิ เสื้อผ้าเป็นแค่ภายนอก ไอ้ที่ของจริงมันมาจากข้างใน” อ้าวไงเมิงพูดแบบนี้ว่ะ
“ไอ้เอิท เมิงเป็นตุ้ดไงว่ะ” ไอ้มิ๊กรีบถาม
“ป่าวพี่ มันเป็นการแสดง ” โยแต่งหน้าเอิท ดูน่ารักมากๆ ปัดแก้มสีชมพู่อ่อนๆ ทางปากสีสมพู่ เขียนตาแบบผู้หญิงแรงๆ
มันดูน่ารักดี แต่ยังไงก็ดูไม่เหมือนผู้หญิงอยู่ดี
“มันยังขาดนี้” โยหยิบของบ้างสิ่งออกมาจากกระเป๋า
“เมิงไปฆ่าใครมานิไอ้โย” ไอ้มิ๊กร้องเสียงดัง
“ฆ่าใครละ อีควาย วิกผม” ผมลองเอามาใส่หัวไอ้เอิท
“สวยอะ ถ้าไม่ติดว่าเมิง มีกล้ามนิ สวยจริงๆนะเนี่ย” ผมชมน้อง
“ไหนๆลองเอามาให้ไอ้โอมห์ใส่สิมันจะสวยแบบนี้รึเปล่า” ผมค้อนใส่มัน แต่มันก็ไม่เลิก เอาวิกบนหัวน้องมาวางเป็นหัวผม
“กรูสวยไหม” พวกนั้นส่ายหน้า
“กรูว่าเมิงเป็นผู้ชายละดีล่ะ” ก็ไอ้เหียหน้ากรูเถื่อนจะตายห่า เอาที่ไหนมาสวยว่ะ ผมเลยเอาไปวางเป็นหัวมิ๊กบ้าง
“อาหมวย ลื้อมีผัวรึยัง” ผมแซวมัน เพราะมันหน้ารัก เหมือนสาวหมวยเลย
“คืออั๋ว ไม่อยากมีผัว อั๋วอยากมีเมีย” มันเอามือมาตีก้นผม
“พอเลิก กรูไม่เล่นละ อาบน้ำดีกว่า” ผมเดินหนีพวกมันเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้พวกมัน คุยเล่นกันด้านนอก
หลังจากจัดการอะไรต่อมิอะไรจนเรียบร้อย ก็ได้เวลาย้ายสำมะโนครัวไปที่มหาลัยสักที
-
อาหมวยอยากมีมะเอียเป็นลื้อไง ครึๆ
มิกซ์มันอ้อนนติงเจ้าโอห์มก็แค่นั้น อยากให้เข้าเอาใจซื้อนั่นซื้อนี่มาให้กินชิมิ
ทั้งๆที่เจ้าโอห์มก็ยังเมาขี้ตาอยู่อ่ะนะ เอิ๊กซ์
เจ้าน้องเอิทสู้ๆ สวยแล้วเหลือการเยี้ยงย่าง 555
-
“ไอ้โยอยู่ไหน ย้ายก้นเลอะๆของเมิงมาห้องกรุเดี๋ยวนี้” เสียงไอ้เมิงตะโกนคุยกับใครไม่รู้มาจากในห้อง มันจะเป็นคนนิสัยแบบนี้จนมันตายเลยรึเปล่าว่ะ กรูจะต้องใช้ชีวิตกับคนขึ้นๆลงๆ กวนตีนเราได้ตลอดเวลาแบบนี้รึเปล่าว่ะ ผมเริ่มจะหวั่นๆแล้ว เพราะถ้าเป็นคนอื่นมันก็คงกวนๆแต่ช่วงแรกๆ แต่นี้ผมกับมันคบกันตั้งแต่เด็ก แล้วเราเพิ่งจะเปลี่ยนสถานะของเราสองคน
“โอมห์ หิวข้าว..................” คำสั่งจากพ่อตัวดี
-----------------------------------------------------------
คือ มิกซ์คุยโทสับกะโยให้โยมาหา แล้วตะโกนบอกโอมห์ว่าหิวข้าว หรือ มิกซ์ตะโกนบอกโอมห์ให้เข้ามาในห้องแล้วบอกว่าหิวข้าว (แต่ไรท์เตอร์พิมพ์ผิด)
-------------------------------------------------------------
+1 เป็นกำลังใจ
-
ตามอ่านเสียหลายตอนเลย แอบหอบเล็กน้อยถึงปานกลาง :try2:
มิกน่ารักเน้อออ...แต่เป็นอะไรกับก้นโอห์มอ๊ะป่าว 555
-
ตามอ่านเสียหลายตอนเลย แอบหอบเล็กน้อยถึงปานกลาง :try2:
มิกน่ารักเน้อออ...แต่เป็นอะไรกับก้นโอห์มอ๊ะป่าว 555
:laugh: นั่นสิ เอะอะจับก้น อิอิ
-
ตามอ่านเสียหลายตอนเลย แอบหอบเล็กน้อยถึงปานกลาง :try2:
มิกน่ารักเน้อออ...แต่เป็นอะไรกับก้นโอห์มอ๊ะป่าว 555
แสดงว่าตามอ่านยังไม่ทันมั้งคะ หนูเบียร์ 555
อ่านให้ทันแล้วหนูจะรู้ว่า ......
-
“ไอ้โยอยู่ไหน ย้ายก้นเลอะๆของเมิงมาห้องกรุเดี๋ยวนี้” เสียงไอ้เมิงตะโกนคุยกับใครไม่รู้มาจากในห้อง มันจะเป็นคนนิสัยแบบนี้จนมันตายเลยรึเปล่าว่ะ กรูจะต้องใช้ชีวิตกับคนขึ้นๆลงๆ กวนตีนเราได้ตลอดเวลาแบบนี้รึเปล่าว่ะ ผมเริ่มจะหวั่นๆแล้ว เพราะถ้าเป็นคนอื่นมันก็คงกวนๆแต่ช่วงแรกๆ แต่นี้ผมกับมันคบกันตั้งแต่เด็ก แล้วเราเพิ่งจะเปลี่ยนสถานะของเราสองคน
“โอมห์ หิวข้าว..................” คำสั่งจากพ่อตัวดี
-----------------------------------------------------------
คือ มิกซ์คุยโทสับกะโยให้โยมาหา แล้วตะโกนบอกโอมห์ว่าหิวข้าว หรือ มิกซ์ตะโกนบอกโอมห์ให้เข้ามาในห้องแล้วบอกว่าหิวข้าว (แต่ไรท์เตอร์พิมพ์ผิด)
-------------------------------------------------------------
+1 เป็นกำลังใจ
ตะโกนมาจากในห้องนะครับผม ถ้าจำไม่ผิด
มันเป็นประโยคคำสั่งทั้งสองละครับ
-
ตกลงมิ๊กเป็นอาหมวยหรืออาตี๋อ่ะ :laugh:
-
มิกซ์ลวนลามทุกครั้งที่มีโอกาสเลยนะ อิอิ
-
อยากอ่านต่อง่ะ
-
ขอบคุณน้องเอิทที่คิดคำพูดดีๆนี้ทิ้งไว้ให้ ก่อนจะจากไป ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่ีเข้ามาอ่านแล้วมาเป็นกำลังใจให้นะครับ วันนี้ผมไม่รับปากนะครับว่าดึกจะมาอับให้อีกรึเปล่า
แต่ถ้ามีโอกาศก็จะมาอับให้ ผมจะอยู่เป็นเืพื่อนพี่ๆทุกวัน จนกว่าจะลอกเรื่องนี้จากไดอารี่จนเสร็จ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“มีแฟนรึยังครับ นิน้องคนงาม” ไอ้ไนท์แซว เอิท
“พี่อย่า มาแซวผมดิ ” มันทำหน้าอายยิ่งน่ารักไปใหญ่
“เอิทเอาให้ชนะ นะ อย่าไปตื่นเต้น ชีวิตนี้คงได้ทำแค่ครั้งเดียวเท่านั้นละ ยกเว้นแต่เราจะติดใจ ” ผมปลุกใจน้อง
แล้วรถก็มาจอดที่แผนก รุ่นน้องที่จะไปประกวด เดือนก็นั่งรออยู่แล้ว พอเอิทลงจากรถ ก็เรียกเสียง ร้อง ได้อย่างมากมาย รุ่นพี่ รุ่นน้องต่างออกปากแซวกันใหญ่ น้องกรุได้ไปเต็มๆ พวกเรานั่งคุยกันไปสักพักก็ได้เวลาพาเอิทไปรายงานตัวที่หลังเวที
“มิ๊กจะไปด้วยกันไหม” มันนั่งกด PSP เหมือนเดิม
“ไปกันเถอะ เรื่องของผู้หญิงกรูไม่อยากยุ่ง” อ้าวหมายความว่าไงว่ะ ผมไม่ได้พูดอะไรกับมันต่อ ไม่อยากต่อปากต่อขำ ไอ้โยหัวเราะ แล้วเราก็ขนของที่ต้องใช้ ไปที่หลังเวที เอิทดูกลัวๆไม่น้อย คงจะแน่นอนอยู่แล้วละครับ คนดีๆที่ไหนจะไม่กลัว เป็นผู้ชายอยู่ดีๆ ต้องมาแต่งตัวเป็นผู้หญิง นุ่งกรโปรง ใส่ส้นสูง ทำตัวสวย ภายในวันเดียว ผมสงสารมันจริงๆ
“น้องเอิท ไม่ต้องกลัวเลยนะค่ะ พี่แนน สมัยตอนที่ขึ้นเวทีแรกๆ ก็แบเราเนี่ยละ พอหลังๆ ก็ชินแล้ว” มันเดินไปพูดไป ทำท่าทางเป็นนางแบบ
“พี่โย ขึ้นแทนผมดีไหมครับ” ไอ้เอิท พูดแบบเพื่อจะได้
“เมิงจะบ้ารึไง ไอ้เอิท ถ้าฉันขึ้นได้ เขาจะเรียกว่างานที่จัดให้ ปี 1 รึ” จนเรารายงานตัว จัดการอะไรกันเรียบร้อย ตอนนี้ผมอายสายตาคนอื่นจริงๆ เลยปล่อยให้โย กับ เอิท นั่งอยู่ด้วยกัน ประมาณว่ากรูไม่ใช่ตุ้ด แล้วก็ไม่ใช่พี่เลี้ยงด้วย หลบออกมานั่งด้านนอก
“พี่ค่ะ พี่” เสียงผู้หญิง เรียกมาจากด้านหลัง
“เรียกผม” ผมชี้มาที่ตัวผมเอง
“ค่ะพี่นั้นละ รุ่นพี่หนูเขาใช้ให้หนูมาขอเบอร์พี่” แล้วน้องก็หันไปทางโต๊ะกลุ่มผู้หญิงด้านหลัง
“เบอร์พี่ เอาไปทำไหมละครับ” ผมถามน้องเขากลับไป
“พี่อย่าทำหนูลำบากใจสิค่ะ พี่ไปถามพวกรุ่นพี่หนุดีกว่าไหม” อ้าวกรูถามดีๆนะเนี่ย น้องเขาส่งมือถือมาให้ผม ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่เดินเข้าไปคุยเอง ก็แค่ผู้หญิง
ผมเดินเข้าไปในกลุ่มสาวๆพวกนั้น
“สวัสดีค่ะ” 1 ในหลายๆคน กล่าวขึ้นพร้อมกับขยับให้ผมนั่ง
“ครับผม ไม่เป็นไรครับผมยืนได้” ผู้หญิงพวกนั้น นั่งซุบซิบ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน
“ชื่ออะไรค่ะ” มาเป็นสเตปเลยนะ พวกคุณ
“โอมห์ครับผม” อ๋อค่ะ แล้วแต่ละคนก็แนะนำตัวกันไปเรื่อย แต่ผมไปสะดุดชื่อหนึ่ง มัน โดนมากๆ ดอกไม้ ผู้หญิงหน้าตาผุๆ ผมไม่ได้นินทาเธอนะครับ แต่เป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ชื่อน่ารักดี
“นิเธอเพื่อนเราชอบ ขอเบอร์หน่อยสิ” แล้วยัยดอกไม้เนี่ยละที่เป็นคนพูด
“เห็นที่จะไม่ได้นะครับ เพราะคนนี้มีเจ้าของแล้ว” กรูไม่ได้ตอบนะ ใครตอบว่ะ
“อ้าวจริงสิค่ะ แย่จังเลย ” “งั้นขอเบอร์เธอแทนแล้วกัน” ดอกไม้เปลี่ยนเป้า
“อ้าวมิ๊ก ไหนว่าจะอยู่เล่นเกมที่แผนกไง” ผมพูดแบบประชด
“กรูห่วงแฟนกรู ก็เลยมาดู กลัวใครจะมาเอาไปแด๊ก” แล้วมันก็มองไปที่กลุ่มพวกดอกไม้ ผมยิ้มให้พวกนั้น อายว่ะ
“ขอตัวก่อนนะครับ น้องจะขึ้นเวทีแล้ว” ผมลาพวกนั้น มิ๊กมาก็ดีแล้วจะได้มีคนมานั่งคุยด้วย
“มิ๊กไปบอกพวกนั้นแบบนั้นทำไม”
“กรูห่วง ทำไมรึ”
“แต่นั้นมันผู้หญิง นะ” ผมบอกมัน
“แล้วไง เมิงเป็นผู้หญิงรึไง กรูถึงจะต้องไม่ห่วง” มันบ่นๆ
“แล้วถ้าเป็นผู้ชายละ” ผมถามต่อ
“เมิงก็ลองดูสิ” มันเอามือมากำมือผมแน่น จะเจ็บ
“กรูยอมละ อะไรว่ะ กรูแค่ล้อเล่น” มันยอมปล่อยมือผม แล้วเราก็ไปหาที่นั่งกัน โรงอาหารคนเยอะจริงๆ มีแทบทุกคณะ แต่ที่มายึดหัวหาดดูท่าจะเป็นคณะ ผู้หญิงทั้งหลาย บัญชี บริหาร การตลาด ท่องเที่ยว พวกเธอมากันเยอะจริงๆ เอาทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่มานั่งกันเต็มไปหมด ทุกๆปี จะเป็นแบบนี้เสมอ เด็กไฟฟ้าจะถูกห้ามเข้าร่วมกิจกรรมนี้ เพราะ เคยมีปี หนึ่งที่พวกเรามีเรื่องกับคณะที่เป็นเจ้าของโต๊ะในโรงอาหารแห่งนี้ ทุกที่มีเจ้าที่เต็มไปหมด ต้องทำใจครับ มหาลัยเด็กช่าง
“มิ๊ก ไอ้เหียมิ๊ก ” ใครว่ะ เรียกสะสนิทกันเลย มิ๊กดึงแขนผมไปหาเพื่อนมันคนนั้น หน้ามันคุ้นๆ เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“เป็นไงว่ะเมิง สบายดีรึเปล่า” ทั้งคู่คุยกันลืม กรูไปเลย
“เมิงจำกรุได้ไหมเนี่ย” เพื่อนมิ๊กหันมาถามผม ผมยืนคิดอยู่สักพักว่าไอ้นี้มันคุ้นๆ นึกยังไงก็นึกไม่ออก
“เจไง ที่เรียนอิเล๊ก” ผมนึกออกแล้วครับ เป็นเพื่อนที่เรียนที่เทคนิคด้วยกัน
“กรูนึกออกแล้ว อ้าวเมิงเรียนที่นี้ไงว่ะ” ผมกับมิ๊กมานั่งอยู่กับพวกไอ้เจ แล้วก็รุ่นน้องพวกมัน รอดูการประกวด ผมไม่ได้สนใจ ไอ้การประกวดเดือนหรอกนะครับ เพราะเด็กแต่ละคน เอาจริงๆเลย สู้ไอ้ตี๋ที่นั่งข้างๆผมไม่ได้หรอกนะครับ ส่วนดาวนั้นรึ รอไอ้เอิทออกมาก่อนเถอะ สรุป เด็กไฟฟ้าแม๋งดีไปหมด
“น้องเมิงประกวดรึเปล่า” ไอ้เจถามมิ๊ก
“เมิงค่อยดู แจ๋มแน่นอน” มิ๊กหันไปตอบอย่างภาคภูมิใจ ดาวเทียมจะประกวดกันเป็นกลุ่มสุดท้าย หลังจากที่ดาวและเดือนประกวดกันเสร็จแล้ว
.....................................................................
เสียงพิธีก่อนข้าวเพศบนเวที ประกาศรายละเอียดของน้องๆ แล้วแต่ละคนก็ออกมาปรากฏกายในลักษณะแปลกๆ บ้างก็ชุดราตรี บ้างก็ชุดนักเรียน บ้างคนก็มาในชุดไทย ชุดที่ประกอบไปด้วยผลไม้ ประเภทลำไย ลิ้นจี้ ประหนึ่งเมิงเป็นนางงามที่มาจากเวทีผลไม้ แล้วก็มาล่ารางวัลต่อ แล้วก็ถึงคิว เอิทเดินออกมา เดินออกมาพร้อมกับชุดสีแดงเพลิง สั้นแค่หัวเข่า ด้านบนเป็นเกาะอก มีผ้าแพร คลุ่มที่หัวไหล่
“คนนี้สวยว่ะ” ไอ้เจพูดกับไอ้มิ๊ก
“เป็นผู้ชายก็น่ารักนะเมิง” สองคนคุยกัน ลืมกรุไปเลย
พอทุกคนเดินจนครบก็ ถือว่าจบรอบแรก กรรมการก็จะประกาศคนที่เข้ารอบ เพียงไม่นาน ไม่เกิน 15 นาที ผลคนที่ได้เขารอบก็ถูกประกาศ
“มิ๊กเอิทมันจะได้เข้ารอบไหม”
“ได้ดิโอมห์ สวยสะขนาดนั้น” ตอนแรกก็ไม่หวัง แต่ตอนนี้ก็เริ่มหวังแล้ว
ผลคือเอิทได้เข้ารอบ ตอนนี้เสียงเชียร์มาเป็นของเอิทแทนแล้ว เพราะมันสวย แล้วก็ดูน่ารักแบบผู้หญิงก็มันขาวแถมไม่ได้แต่งหน้าจัดก็ดูดีแล้ว ไม่ใช่กระเทยที่แรงๆคนอื่น สู้เขานะไอ้เอิท
รอบต่อไปคือรอบตอบคำถามแล้ว คนที่ผ่านเข้ารอบมามีแค่ 6 คน คนอื่นได้คำถามอะไรไม่รู้ แล้วผมก็อยากเห็นหน้าคนคิดคำถามจริง ไอ้เอิทได้คำถามที่สุดกู่ ไม่เกี่ยวกับการเมือง ไม่เกี่ยวกับอะไรที่รักเด็ก สังคม ชุมชน ศาสนา ไม่เกี่ยวอะไรเลย มันถามอะไรของมันเนี่ย
“น้องอารียา” เป็นชื่อในวงการที่ไอ้โยมันตั้งให้เอิท ทันทีที่ผู้หญิงข้ามเพศบนเวลา ถามคำถาม ผมเริ่มจะห่วงกับคำตอบของไอ้เอิทแล้วละ
“ถ้าวันหนึ่งน้องอารียารักใครมากๆ น้องกล้าไหมค่ะที่จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของน้อง น้องแน่ใจแค่ไหนค่ะว่าภายใต้ วิกผม และเครื่องสำอาง ถ้าน้องไม่มีมันแล้วเขาคนนั้นจะยังคงรักน้องเหมือนเดิม” สิ้นเสียงคำถาม ทุกคนเงียบไม่มีเสียงอะไรทั้งนั้น ผมเชื่อว่าในที่นี้หลายคนคงจะเอาใจช่วยมันอยู่
น้องอารียา เห้ย ไอ้เอิท เมิงไม่ใช่กระเทยนิว้า แล้วเมิงจะไปตอบได้ยังไงว่ะเนี่ย ผมหันไปมองหน้าไอ้มิ๊ก มันไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มแบบปลงๆ
“ขอบคุณสำหรับคำถามครับ ผมต้องขอบอกเลยว่าผมไม่ใช่ตุ้ด แล้วก็ไม่ใช่กระเทย ที่ผมขึ้นมาบนเวทีในวันนี้มันเพีงเพราะว่าผมอยากทำให้พี่ๆมีความสุข คำถามที่พี่ถามผม ผมขอตอบแบบมุมมองของผมแล้วกันนะครับ” เอิทพูดแบบไม่รู้สึกอะไรกับคำถาม เหมือนมันจะเตรียมพร้อมมาดี แล้วมันก็ทำสิ่งที่ทุกคนไม่ได้คาดคิดขึ้นมันดึงวิกผมออก แล้วก็เริ่มตอบคำถาม
“ภายใต้สิ่ง พวกนี้ ไม่ว่าจะเป็นวิกผมเอ๋ย เครื่องสำอางเอ๋ย เสื้อผ้าสวยๆเอ๋ย พวกพี่ๆรู้ไหมครับว่าคนกลุ่มนี้เขาต้องใช้เวลามากเท่าไร ต้องเสียอะไรไปบ้างเพื่อที่จะได้อะไรมา การที่หลายๆคนในที่นี้จะได้มายืนอยู่ต้องนี้ได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แค่พวกเขาพยายามเป็นตัวเขาเอง ไม่ให้ถูกใครหลายๆคนในที่นี้รังเกียจก็ยากพอตัวแล้ว แต่นี้ในทุกๆวัน คนพวกนี้ต้องพยายามเป็นคนสวย เป็นคนที่ดูดี เป็นคนที่ฉลาด และร่างเริง แต่ใครจะรู้บ้างไหมครับ ว่าลึกๆข้างใน คนพวกนี้ก็อยากเป็นแค่คนธรรมดา คนธรรมดาที่ไม่ต้องทำผม แต่งหน้าจนมากมาย ใส่ชุดนักศึกษาผู้หญิง มีเพื่อนผู้ชายที่ยอมรับในตัวเขาได้ ไม่มีใครตั้งข้อรังเกียจพวกเขา แต่มันจะเป็นไปได้รึเปล่า ?” มันเงียบ สักพัก ทุกคนก็เงียบตามมัน ผู้เข้าประกวดอีก 5 คนที่ยืนรอตอบคำถามก็ดูจะปลื้มกับคำตอบของมิ๊กไม่น้อย
“คำตอบก็คือไม่ได้ เมื่อสักครู่ พี่ก็เห็นว่ามีคนที่ขึ้นมาเดินพร้อมผมมากมาย แต่ก็ต้องเสียโอกาสนี้ไป เพียงเพราะเขาหน้าตาไม่ดี ไม่สวยพอที่จะได้มาตอบคำถามแบบผม แล้วอะไรละครับ ถ้าให้พวกพี่ๆเลือก พี่จะเลือกใครระหว่างกระเทยที่หน้าตาแบบผม กับกระเทยที่หัวล้าน ตัวดำ ไม่มีเงิน แถมไม่ฉลาด คงไม่มีใครจะชอบคนแบบนั้นแน่ๆ วันนี้ผมได้มาเป็นแบบพวกพี่ 1 วัน ผมรู้แล้วครับ ว่าจริงๆแล้วภายใต้หน้ากากที่ซ่อนอยู่ของพวกพี่หลายๆคน ที่พวกพี่ต้องการจริงๆ มันก็แค่ การที่ได้เป็นคนธรรมดา การได้มีผู้ชายธรรมดาๆ สักคนที่รักพวกพี่อย่างจริงๆจัง ผมเชื่อว่าถ้าวันนั้นมาถึง วิกผมพวกนี้ เครื่องสำอางพวกนี้ก็คงไม่จำเป็นต่อไปแล้ว” ได้ผลวุ้ย เสียงตบมือดังลั่น หลายคนที่เอิทพูดถึงเมื่อสักครู่ ถึงกับน้ำตาแตก แต่พอถึงเวลาที่ประกาศรางวัล เอิทกับสละสิทธิ์ เพราะมันไม่ใช่ ดาวเทียม มันอยากให้คนที่เขาต้องการมันจริงๆมากกว่า
“เอิทไปเอาคำพูดมาจากไหนว่ะ” มิ๊กถามไอ้เอิท ตอนที่นั่งรถกลับห้อง
“ไม่รู้สิพี่ผมแค่สังเกตคนรอบๆตัวผม ตอนที่ผมนั่งรออยู่หลังเวที” ดูพระเอกจริงๆน้องกรู
“แล้วได้คำพูดขนาดนี้เลยรึไง เมิงนิมันแน่จริงๆเลยว่ะ” ไอ้มิ๊กจับหัวเอิท
“วันนี้ไปฉลองกันดีกว่า” ผมพูดขึ้น
“ที่ไหนว่ะ” คนขับรถ ถาม
“เมาไม่ขับ เอารถไปจอดคอนโดกรูไปร้าน คอกหมูกัน”
-
ตอบคำถามดีจัง
จะมารอต่อไปนะค่ะ
แล้วมันจะเกิดเรื่อง มิ๊กกับ เอิทไหมอ่ะ
ชื่อเรื่องมันส่อๆ
-
:o8: ชอบการตอบคำถามจังเลย ได้ใจไปเยอะเลยสิเนี่ยย
:bye2:
-
เอิทมีกึ๋นนะครับ หวังใจว่าตัวตนจริงๆจะเป็นคนดี ไม่ก่อปัญหาให้พี่ๆนะครับ
-
จะสละสิทธ์ทำไมกันคะ อีป้าแก่ๆ ว่า บางนางแทบจะตบตีแย่งชิง มง สายสะพาย กันจะตาย 555
-
นี่แหละเค้าเรียกว่าคนมีหัวคิด ไม่ดูถูกคนเพียงแค่ภายนอก
การจะพยายามอะไรไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยยิ่งพยายามจะลบอคติใครสักคนยิ่งยากกว่า
หึหึเจ้ามิกซ์ใจคอแกจะกดแต่เกมส์ชิมิถ้าช้ากว่านี้อีกนิดสาวๆคงสอยเจ้าโอมห์ไปแล้วล่ะ 555
ให้มันได้อย่างงี้ เปิดเผยซะให้สมใจ กร๊าก
:o8: :-[ จริงๆแล้วเอ็งเป็นคนหน้ามึนชิมิเจ้ามิกซ์ 55
-
อื้อหือ
ตอบคำถามได้เยี่ยมจริงๆเลย
-
o13
ทำได้ดีมาก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ
ชอบชอบ
-
น้องเอิทตอบได้ดีมั่กๆ
-
เอิทตอบคำถามได้ดีนะ
แต่จริง ๆ ก็สงสัยล่ะ ว่าความจริงเอิทเป็นคนยังไงกันแน่
-
ตอบคำถามได้สุดยอดจริงๆ
-
ตอบดี อ่านแล้วอินเลย
writer ไม่มีเรือ่ง surprise นะ
+1
-
คำตอบเอิทนี่ทิฟฟานี่ปีนี้อายไปหลายตลบ หรือไม่ก็ม้วนตัวกลับบ้านเก่าไปเลย หึหึ...
-
ในที่สุดก็เดินทางมาถึงเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตผมแล้วครับ มันยังแค่เริ่มต้น เป็นสิ่งที่เตือนผมตลอดว่าไม่น่าปล่อยให้มันเกิดขึ้น
ขอบคุณ ท่านๆทั้งหลายนะครับ เรื่องคำตอบของเอิท ผมตั้งใจลอกมาจากต้นฉบับทั้งหมด ผมยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้อยู่เลย พรุ่งนี้ก็จะมีการประกวดดาวเดือนอีกแล้ว
คงต้องไปนอนแล้วละครับ ยังต้องไปดูรุ่นน้องประกวดอยู่ ฝันดีนะครับพี่ๆทุกคน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คอกหมู
“อ่ะ ชนแก้วให้น้องอารียา หน่อยวุ้ย กลายเป็นสาวฮอต รึว่าหนุ่มฮอตดีว่ะ” ไอ้ไนท์ ชวนเราทุกคนชนแก้วแด่ความสำเร็จ
“กรูลืมแนะนำให้เมิงรู้จักว่ะไนท์ นี้น้องแนน เมื่อก่อนมันชื่อโย เป็นเพื่อนสมัยเรียนม.ต้นพวกกรู” ไอ้มิ๊กแนะนำโยให้ไอ้ไนท์รู้จัก
“ถ้าไม่มีไอ้โย ไอ้เอิทไม่มีทางสวยได้แบบนี้นะเมิง” ผมชมมันให้ไอ้ไนท์ฟัง
“เอิท วันนี้เราพูดออกมาได้ยังไง โดนใจเจ๊ จริงๆ” ไอ้โยพูดเสร็จก็เอามือตบขยับนมตัวเอง
“ที่นี้เด็กเทคโนมากินเยอะจริงๆนะเนี่ย ไม่น่ารีบมีผัวเลยฉัน” มันบ่นเหมือนจะเสียดาย
“พี่โยอะ ดีแล้วที่มีคนที่โยรัก แล้วเขาก็รักพี่โย ผมสิยังไม่มีใครเลย” ไอ้เอิทเมาแล้วรึเปล่าว่ะเนี่ย
“เมิงจะดราม่ากันเพื่อ มาฉลองนะเมิง ไม่ใช่ศาลาคนเศร้า” ผมบ่นกับพวกมัน
“ก็จริงนิพี่โอมห์ ผมนะ ไม่หล่อตรงไหน ไม่น่ารักตรงไหน ทำไมป่านนี้ยังไม่มีแฟนอีก”
บรรยากาศร้านมันก็ดูลูกทุ่งอยู่แล้วนะ ไอ้ร้านคอกหมูเนี่ย จะให้มีพวกเหล้านอก กับแกล้มแบบฝรั่งที่ร้านนี้ก็ไม่มี จะดีก็คงเป็นพวก หลู้ ร้านนี้ ให้แรงๆก็คงเป็นเหล้าป่า เบาลงมาก็เหล้าขาว ถ้าอยากแบบว่าถ้าไม่อยากรีบเมาก็แด๊กเบียร์ แต่ชั่วโมงนี้คงเป็นแสงโสมเท่านั้น ต่างคนต่างยก พอสุราเข้าปาก อะไรที่อยู่ข้างในใจของพวกผู้ชายก็ออกมา การเรียน ครูห่วยๆ อาหารแย่ๆ เพื่อนเลวๆ ใครว่าพวกผู้ชายไม่นินทาเพื่อนว่ะ ตัวดีเลย ไหนๆ ก็เมาแล้วผมขอเล่าเรื่องไอ้ไนท์ให้ฟังเลยดีกว่า ตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมา ผมไม่ได้คบกับไอ้ไนท์หรอกนะครับ อยู่ดีๆเราก็มาสนิทกัน เพราะงานอะไรสักอย่าง มันไม่ประทับใจผมเลยไม่จำ ไอ้ไนท์เป็นพวกชอบอวดว่าบ้านตัวเองมีนู้นมีนี้ พอซื้อของมาก็จะเอามาอวดเพื่อนๆ บ้างครั้งซื้อกางเกงมาใหม่ ป้ายราคามันยังไม่เอาออกเลย พอเป็นแบบนี้ เพื่อนๆก็เลยไม่ชอบมัน สุดท้ายก็แบนไอ้ไนท์ในที่สุด แต่ผมเป็นคนที่ไม่คิดอะไรมาก คบได้ทุกคน คุยได้ทุกเรื่อง ก็เลยได้คุยกับมันสนิทกับมันไปโดยปริยาย
“กูจะบอกอะไรให้นะ ไอ้เอิท พี่เมิงสองคนเนี่ย ดีที่สุดในโลกแล้ว เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกรูเลย” มันเมาครับ เมาจริงๆ พอเมาแล้วมันจะงี่เง่า ร้องไห้
“คนอื่นแม๋งไม่คบกรู แต่มันมาคบกรู ไอ้โอมห์ มาชน ” ผมเองก็เมาแล้ว ไม่อยากจะอ้วกแตกคาร้าน
“ไม่เอาอะกรูเมาแล้ว เมิงไม่รักเพื่อนใช่ไหม เอ๋อไอ้สัด กรูแม๋งไม่ดี เมิงก็แบนกรูอีกคนสิ” เสียงดังลั่นร้านเลย แต่ไม่มีใครว่าครับเพราะคงชินแล้ว ห้องผมมาเป็นขาประจำร้านนี้ ผมไม่อยากรบกวนโต๊ะข้างๆ
“แก้วเดียวนะ เมิง เมาแล้วเดียวแม่เมิงโทรมาด่ากรู” ผมกับแม่มันก็คุยกันบ่อยครับ แม่มันชอบคุยกับผม เพราะเขาว่าผมความคิดดูเป็นผู้ใหญ่ พอสุราเข้าปากมันไปอีกแก้ว เปลี่ยนโหมดเลยครับ จากที่พูดมากเมื่อกี้ มันมานั่งตาแดง จะร้องไห้ตามฟิวส์เลย
“พี่มิ๊ก พี่ไนท์เป็นอะไรครับ”
“เป็นไร ก็เป็นนางเอกไง ตลอด ทั้งปี เดี่ยวกรูเอาวิกมาให้ใส่เลยดีไหมเนี่ย” ไอ้มิ๊กตบหัวไอ้ไนท์
“ใช่ดิสาด เมิงแกล้งกรูได้นิ แต่ถ้าเป็นเมิงกรูไม่ว่าไร แต่ถ้าเป็นคนอื่น กรูเอาพ่อกรูมาจับแน่” ยอมใจจริงๆ แล้วเดี๋ยวมันก็จะตามมาด้วยเรื่องที่มันสอบติดแพทย์แต่ไม่เอา มารับน้องวิศวะแล้วติดใจเลยมาเรียนวิศวะ ก็ประมาณว่ากรูไม่น่ามาเรียนที่นี้เลย พ่อแม่กรูงี่เง่า แล้วก็ร้องไห้ตามสูตร
“พวกเมิงรู้ไหมว่ากรูสอบติด............................................................” ตามสูตรผมไม่ขอพิมพ์นะครับ มันซ้ำ (ซ้ำซากสำหรับผม)
“เมิงเมาแล้ว พอเหอะว่ะ” ผมเริ่มจะหนักหัวมากๆ หันไปหาไอ้มิ๊ก กับไอ้เอิทก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“โย เมิงไหวไหมเนี่ย”
“ไอ้โยมันไหวอยู่แล้ว มันเป็นกระเทยตะวันแดง เมิงไม่รู้อะไรไอ้โอมห์ ไอ้โยเนี่ย เป็นกระเทยคอทองแดง” เมาแล้วยังจะปากดีอีก แฟนกรู
“กี่โมงแล้วค่ะ คนสวยเมา”
“กรูว่าเมิงให้ผัวเมิงมารับดีกว่าไหม” ผมเสนอ แล้วมันก็หยิบโทรสับมาโทรไปหา แฟนมัน
“อยู่ไหนค่ะที่รัก มารับเมียหน่อย” ไม่รู้ปลายสายพูดว่าอะไร แต่ โยพูดได้ใจมาก
“รักกรูไหม ถ้าไม่อยากให้กรูตายก็มารับกรู” แล้วมันก็วางหู นี้คือสิ่งทั้งหมดที่ผมจำได้ในคืนนั้น
“เห้ยน้ำอะไรว่ะ มิ๊กๆตื่นๆ ” ผมปลุกไอ้มิ๊ก อ้าวนอนแก้ผ้ากันทั้งคู่ อะไรว่ะเนี่ย กรูเสียตัวแล้วรึไงว่ะ
เอามือลงไปจับ รูก้นดู ก็ปรกติ รึว่าไอ้มิ๊กเสร็จกรูแล้ว ต้องเรียกมาถาม
“มิ๊กตื่นก่อน ตื่น” ผมปลุกมัน
“อะไรเมิงเนี่ย ปวดหัวฉิบหายเสียงดังแต่เช้า” มันด่าผมไว้ก่อนตานิไม่ดูอะไรเลย
“แล้วเหียไรเนี่ย เมิงแก้ผ้ากรูทำไม” กรุต้องถามเมิงมากกว่ามั้ง
“กรูได้ทำอะไรเมิงรึเปล่า” ผมถามมัน เพราะสงสัย เพราะผมไม่มีอาการอะไรเลย ไม่ใช่เพราะว่า น้องชายมิ๊กเล็กนะครับ ของมันใหญ่เอาเรื่องแต่ผมยังไม่เคยลอง เกือบจะได้ลองหลายครั้งแล้ว แต่ระฆังมาช่วยชีวิตไว้ก่อน มันเอามือ ล้วงไปจับของมันเหมือนกัน
“ป่าว กรูยังซิงอยู่ ” แล้วตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นถุงยาง ใช้แล้วสองชิ้น ลดอยู่ที่พื้นห้อง เอาแล้ว ของกรูรึเปล่าว่ะ รึของไอ้มิ๊ก แล้ว มันใช้กับใครมา มันเป็นของใคร แล้วทำไมเราสองคนมานอนแก้ผ้า ฝันรึเปล่า มีแต่คำถามเต็มไปหมด ผมมองหลายไอ้มิ๊ก เพื่อมันจะรู้เรื่องอะไรบ้าง
“เมิงมองอะไรกรู ไม่ต้องมามองกรูเลยโอมห์ กรูก็เมาเหมือนเมิงกลับห้องได้ไงยังไม่รุ้เรื่องเลย” ผมตอบแบบทำหน้างง
“เจ็บ จู๋ว่ะมิ๊ก ” ผมไม่อายกันแล้วตอนนี้
“เหมือนกันเลยว่ะ ปวดเหมือนกันเลย” ใครทำกับเราสองคนแบบนี้
“ไอ้ที่วางอยู่นั้นมันของเราสองคนรึเปล่า” ผมถามมัน เพราะมีมันอยู่ในห้องนี้คนเดียว
มันส่ายหัวแล้วก็ตอบคำถามเดิม “กรูไม่รู้” ไอ้มิ๊กเอ๋ย รู้เหียอะไรบ้างว่ะเนี่ย
“ไอ้เอิทรึเปล่า” ผมเสนอตัวเลือกขึ้นมา
“เอ๋อถามมันดูดีกว่า” มิ๊กเห็นด้วยกับความคิดผม
“เอิท ไอ้เอิท ” ไอ้มิ๊กตะโกนหาไอ้เอิท
“ไอ้เอิท อยู่ไหนว่ะ...............................” มิ๊กตะโกนลั่นห้อง
“สงสัยมันออกไปข้างนอกมั้ง” ผมเดาเอา
“กรูสร่างเลยเนี่ย ไปอาบน้ำก่อนนะ เก็บไอ้ของพวกนี้ไปทิ้งด้วย”
“กรูอีกแล้ว ” ผมบ่น ใช่แล้วครับบ่นอีกแล้ว
“ไม่ต้องถามไอ้เอิทเรื่อง ถุงยางนะ ถามมันแค่ว่า เราสองคนกลับห้องมาได้ยังไงก็พอ” มันทำข้อตกลงกับผม คงเพราะไม่อยากเสียน้อง ไปมั้งครับ
“อืม โอมห์ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ไปอาบน้ำเถอะ” ผมภาวนาตลอดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นขอให้ไม่ใช่ฝีมือไอ้เอิทเลย ยอมให้เป็นไอโยยังดีกว่า ผมไม่อยากเสียน้องคนนี้ไป ผมกดมือถือโทรไปหาไอ้เอิท
“เอิทอยุ่ไหนครับ”
“มีอะไรรึเปล่าครับพี่ ผมอยู่ที่มหาลัย”
“ป่าวมีเรื่องอะไรจะถามหน่อย เลิกเรียนกี่โมงละ”
“ผมเลิกแล้วจะไปเล่นบาสต่ออ่ะครับพี่ พี่มีอะไรรึเปล่าครับ” เสียงมันก็ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนิว้า คงไม่มีอะไรมั้ง
“เปล่าๆ กลับมาแล้วค่อยคุยกันละกัน” สายก็ถูกวางไป น้ำเสียงดูปรกติมากๆ คงไม่ใช่ไอ้เอิทแน่ๆ แล้วใครละว่ะที่ทำเรื่องแบบนี้กับกรูสองคน
-
งานเข้าซะแล้ว
งานนี้เอิทเป็นผู้ร้าย หรือแพะหนอ
-
o22 :a5:
ใครบังอาจมาลักหลับเสือมิกซ์ตอนหลับเนี่ย แล้วโอมห์ก็ด้วยหงะ
ทำไมเจ็บน้องฟ่ะ กีซซซซซซซซซซ เจ้าเอิทน่าสงสัย พี่เจ้าเอิทอีกคน
ใครทำอะไรคู่รักคู่นี้เนี่ย กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ฝันดีนะคะ :L2:
-
อย่าบอกว่า เอิทเสร็จทั้งมิ๊ก ทั้งโอมห์ นะ
แล้วมันจะแตกหัก หักเห อย่างไงต่อไป
โอ๊ยยย สับสน
+1ค่ะ :กอด1:
-
อ่ะๆๆๆ น้องเอิร์ทนี่ตกลงยังงายยย เอ๊ะหรือไนท์???
-
งานเข้าแล้วทั้งสองคน น้องเอิทนี่น่าสงสัยนะ แล้วต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นต่ออ่ะ
-
“น้องอารียา”
:jul3:
-
น้องอารียา ได้ถึงสองมั้ง
-
:m16: ใครมาทำมิ๊กกะโอมฟะ
:serius2: โอ๊ยคาใจ
:z3:
-
ขอบคุณที่เอามาลงนะคะ
-
ใครอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เหมาสองคนเลย
-
ลุ้นจังใครได้ใครเสีย ได้แต่หวังว่าโอมห์คงOK
หวั่นใจจริงๆจากคำโปรยต้นตอน
-
ใคร ใคร ใคร
ใครคือเธอ เธอคือใครอ่ะ
โอ๊ยยยยย อย่างเครียด
-
ผมไม่ได้คาดหวังหรอกนะครับ ว่าคนคนนั้นจะเป็นใคร แล้วใครมันจะไปยอมรับง่ายๆละครับ วันนี้ตอนดึกๆผมคงไม่มาอับแล้ว มีแรงเท่านี้จริงๆ ขอบคุงหลายๆท่านที่ติดตามอ่านนะครับ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความลับ
“โอมห์ เมิงไม่ต้องไปถามเรื่องนี้กับใครนะ ” ไอ้เมิงเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็พูดแบบเซ๊งๆ
“ทำไมอ่ะ” ผมอยากรู้ว่าเพราะอะไร
“เมิงไม่อายคนอื่นรึไง เมาจนไม่รู้เรื่องเหียอะไร ไม่โดนเอาตูดก็บุญแล้ว ต้องขอบคุณที่มันยังใส่ถุงยางนะ” มันรีบตอบแล้วก็เดินหนีผมไป จะมันก็ยงคาใจอยู่จริงๆนะเนี่ยเรื่องนี้ว่าใครเป็นคนทำ แล้วถ้าเป็นไอ้เอิทจริงๆละ พวกกรูจะทำยังไงดีว่ะเนี่ย
“ไปอาบน้ำ ได้แล้ว เดี๋ยวไปไม่ทันเช็ดชื่อ” ไอ้มิ๊กเดินมาไล่ผมไปอาบน้ำอีกครั้ง
วันนี้ทั้งวันผมเรียนไม่รู้เรื่อง ได้แต่นั่งคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน พยายามจะนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ได้ แต่มันก็ไม่โผ่ลมาเลย สุราไทยนิมันร้ายกาจจริงๆ
“คุณกวีภพ” อาจารย์เรียก
“ครับผม” เพื่อนๆมองมาที่ผมกันใหญ่
“เมื่อวานคุณพาน้องไปทำอะไรที่เวทีประกวดมา” เรื่องอะไรอีกว่ะนิ
“ก็ไปประกวดครับ” ก็พาน้องไปประกวดจริงๆนิว้า
“ผมได้ยินคนอื่นเล่ามา แต่ก็คงไม่จริงเท่าที่คุณเล่า ไหนเล่าให้ผมฟังหน่อยสิ” อาจารย์คนนี้สอนเกี่ยวกับวิชา ระบบส่งจ่ายไฟฟ้า แล้วแกจะเป็นคนที่เริดๆ ตามเทคโนโลยี รุ่นพี่บอกว่า แกเนี่ย ถ้าชอบ รึว่าถูกชะตานักศึกษาคนไหน ถ้านักศึกษาคนนั้นเล่นด้วยกับแก ก็จะได้เกรดไปง่ายๆเลย ส่วนพวกผู้หญิงก็จะโดนกดขี่ ตามระเบียบ
“ก็ไม่ยังไงละครับ รุ่นน้องปีหนึ่ง ไปประกวดดาวเทียม แต่ใจมันไม่ได้เป็นดาวเทียมไปด้วย ก็เลยตอบคำถามแบบความคิดมัน พอประกาศผล มันดันได้รางวัล แล้วมันสละสิทธิ์” ผมพูดจบก็นั่งลง อาจารย์ดูเหมือนยังค้าง ก็ผมเล่าไม่หมดนิครับ
“แล้วน้องมันตอบคำถามว่ายังละ คุณกวีภพ” ยังไม่เลิกถามกรูจริงๆด้วย
“ผมจำไม่ได้หรอกครับ มันยาว” ยาวจริงๆนิว้า
“อาจารย์รอไปถามน้องเขาเองดีกว่าไหมครับ”
“ดีๆถ้าเจอเขาแล้วเรียกมาหาผมด้วยนะ” รับรองโดนใจเจ๊แกแน่ๆ พยายามจะดูโดนเด่น บ้าเทคโนโลยี ให้คนอื่นสนใจ แต่จริงๆตัวเองเป็นแค่ ผู้ชาย ตัวอ้วนๆ ดำๆ ไม่ขอวิจาร์ ครูผู้สอนดีกว่า สักพักอาจารย์ก็ปล่อยเลิก ผมเลยได้มีโอกาส คุยกับไอ้ไนท์ ก็ไม่ได้อะไร เพราะมันว่าเมื่อคืนมันขึ้นมานอนห้องผมด้วยเหมือนกัน แล้วก็กลับไปตอนเกือบเช้า ตอนนั้นมันยังเข้าไปบอกผมอยู่เลยว่าจะกลับแล้ว มันเองก็ว่าไม่เห็นอะไร ก็ดูปรกติดี ไอ้เอิทมันก็เมาหลับตั้งแต่ที่มันพาผมกลับมาส่งห้องแล้ว
“แล้วใครว่ะ” ผมหันไปถามไอ้มิ๊กแบบงุดงิด
“จะรู้ไหมละครับ คุณเมีย โดนก็โดนด้วยกัน นอนก็นอนข้างกัน” อ้าวกรูเป็นเมียมันตั้งแต่เมื่อไร ผมตบหัวมัน
“อะไรว่ะเดี๋ยวนี้ลงไม้ลงมือ”
“แล้วใครเมียเมิง เมียเมิงกับเมียกรูเป็นใครไม่รู้” ผมประชดมัน
“เอ่อก็เหลือไอ้โยแล้วก็ไอ้เอิทอะดิ” มันทำหน้าเหมือนจะรังเกียจ
“มันเกิดไปแล้วมิ๊ก อีกอย่างเราก็ไม่ได้เสียอะไรสักก่ะหน่อย รู้สึกยังไม่รู้สึกเลย” ก็มันจริงนิว้า ไม่ฝัน ไม่อะไรเลย หลับอย่างเดียว แล้วเราก็กลับห้องกัน
พอถึงห้องผม กับมิ๊กก็มานั่งรอไอ้เอิท ที่หน้าทีวี วันนี้ UBC ฉาย The Mist ผมเองก็ยังไม่ได้ดู ไอ้มิ๊กมันก็เรื่อยๆกับนั่งพวกนี้ ถ้าเพื่อนๆคนไหนที่ดูกันไปแล้วคงจะรู้ว่าตอนจบของหนังเป็นยังไง พวกผม 2 คนนั่งลุ้นกันตั้งแต่ตอนเรื่อง จนสุดท้ายมาถึงตอนจบ จริงๆแล้วผมชอบ นิยายของพี่คนนี้อยู่แล้ว แต่เรื่องนี้มันสุยอดจริงๆ พอหนังจบแล้ว มิ๊กกับผม พูดอะไรไม่ออกเลย ได้แต่หนังมองหน้ากันสรุปอะไรไม่ได้เรื่อง 2 ชั่วโมงที่นั่งดูกันมา ไอ้มิ๊กดูเหมือนเสียอารมณ์ยังไงไม่รู้ เดินไปที่ตู้เย็นไม่พูดไม่จาอะไร ตั้งแต่หนังจบ นี้ก็เกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว ห้องก็ยังเงียบอยู่ ไอ้มิ๊กไม่พูดอะไรเหมือนเดิม ส่วนผมก็ไม่รู้ชวนคุยอะไร ยังติดอยู่กับอารมณ์หนัง
“กลับมาแล้วพี่ เป็นอะไรกันรึเปล่าครับ” ไอ้มิ๊กรีบเดินเข้าไปล๊อกคอไอ้เอิท มานั่ง
“เอิทกรูถามเมิงจริงๆนะ เมื่อคืน เมิงได้ทำอะไรพวกกรุรึเปล่า” มันถามหน้างงใส่พวกผม
“ผมทำอะไรอะพี่ เมื่อคืนกลับมาห้องก็หลับกันหมด มีอะไรกันรึเปล่าครับ” ไอ้นี้ยังมีหน้ามาถามอีกมามีอะไรกันรึเปล่า
“เมิงแน่ใจนะว่าไม่มีอะไร” ไอ้มิ๊กล๊อกคอมันแน่นกว่าเก่า
“พี่มิ๊กผมเจ็บ ไม่มีครับ ไม่เชื่อถามพี่ไนท์ดูดิ”
“กรูถามมันมาแล้ว”
“แล้วพี่ไนท์ว่ายังไงละครับ”
“ก็ไม่ว่ายังไง” ไอ้มิ๊กปล่อยเอิท มันหน้าแดงเลย ตาลกจริงๆ ดีที่ไอ้เอิทเข้ามาทลายความเงียบในห้อง
“พวกพี่เป็นอะไรกันครับ ผมเปิดประตูเข้ามาคิดว่าไม่มีคนอยู่” มันคงสงสัย
“เพิ่งดูหนังจบ” มันทำหน้างงไปกันใหญ่
“เมิงจะงงอะไร พวกกรูอินกับหนัง” มันเหมือนมีอะไรสักอย่างมาครอบงำ จิตใจ ไม่รู้จะพูดอะไร อึ้ง งง ทำเพื่ออะไร
“เรื่องอะไรอ่ะพี่”
“The Mist ” ผมตอบน้องไป
“อ๋อเรื่องนี้นิเอง ผมเคยดูครับ ที่ตอนสุดท้าย........................” มันก็เล่าไปเรื่อย
“นั้นละ จิตตกเลยกรูนิ” ไอ้มิ๊กเสริม มันก็เป็นเหมือนกันละหว่า (ถ้าเพื่อนๆคนไหนยังไม่ได้ดู แนะนำเลยนะครับ หนังเรื่องนี้ จะพาคุณดำดิ่งไปสู่ความหดหู่ สิ้นหวัง สุดท้ายของร้ายจะทำร้ายให้ทุกอย่างไม่เหลืออะไรเลย)
“พี่มิ๊ก พี่โอมห์ กินข้าวกันรึยังครับ” เอิทถาม แบบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รึว่าจะไม่ใช่มันจริงๆ สงสัยเป็นไอ้โยมั้ง
“ยังเลย แต่ไม่ค่อยหิวอ่ะ กินไรไม่ลง” ผมหันไปมองมิ๊ก เพื่อว่ามันจะอยากออกไปข้างนอก
“ไปหาอะไรกินเล่นๆก็ได้ว่ะ ไม่อยากอยู่ห้องเหมือนกัน” ไอ้มิ๊กพูดขึ้น แล้วหันมาทำทีจะชวนผม
“ไปกันสองคนเถอะ กรูจะอาบน้ำ อยากนั่งเล่นเกมมากกว่า ซื้อของมาฝากด้วยแล้วกัน” ผมไล่พวกมันให้ไปกันสองคน
ถ้าไม่ใช่ไอ้เอิท ก็คงเป็นไอ้โยแล้วสินะ คงเป็นมันละมั้ง ดูเข้าข่ายที่สุดแล้ว ถ้าผมเลือกที่จะเชื่อแบบนี้ จะทำให้ผม สามารถมองไอ้เอิทแบบปรกติได้อยู่ แม๋งเอ๋ยคิดได้ไงว่ะว่าไอ้เอิทเป็นคนทำ มันดูเป็นผู้ชายจะตายห่า ระหว่างที่พวกมันสองตัวไม่อยู่ ผมก็อาบน้ำ เล่นคอม ดูทีวี ทำอะไรไปเรื่อย จนเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ลงเรียนวิชานอกแผนก ตายห๋าละกรู
ผมนั่งใจจดใจจ๋อ อยู่กับการลงทะเบียน หวังว่าวิชาที่อยากลงเรียนนั้น ห้องจะไม่เต็ม เพราะถ้าไปลงกับอาจารย์คงอื่น คงได้ กิน F อีกแน่ๆ ระดับความฉลาดของผมในเรื่องเรียนนิ ถือว่าน้อยกว่ามิ๊กหลายเท่าเลยครับ ถ้ามิ๊กมี 10 ผมคงมีประมาณสัก 3 วิชานี้ผมเลยได้เรียนคนเดียวกับคณะอื่น
“มิ๊ก อยู่ไหน นานเกินละนะ มันกี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย” ผมโทรตาม ไม่ได้ห่ววงหรอกนะครับ แค่เริ่มจะหิวแล้ว
“อีกแป๊บเดี๋ยว จะกลับแล้ว” เสียงดังมาก พวกเมิงไปแป๊บที่ไหนกันว่ะ
“ของอ่ะ อย่าลืมซื้อมาฝากนะ หิว รีบๆด้วย”
“จ๊ะแม่ แค่นี้ก่อนนะ ไอ้เอิท เมิงขับดีๆ เดี๋ยวตบกะโหลกร้าวเลย ไอ้นี้” เสียงไอ้มิ๊กบ่นไอ้เอิท
แล้วก็ผ่านไปอีก 1 ชั่วโมง กรุไม่ไหวละ ไปหาอะไรกินที่ 7-11 ดีกว่า บอกกับตัวเอง แล้ว หยิบเสื้อมาใส่ ย่างเท้าลงไปที่ 7-11 สาขาที่ใกล้คอนโดที่สุด วันนี้เหมือนจะมีพนักงานใหม่ ตัดผมทรงเหียไรไม่รู้ ดูกวนๆ แต่ก็น่ารักดี แบบนี้กรูขอสัมผัส นิ้วมือหน่อยเถอะ ผมเข้าไปในร้าน เลือกซื้อของอยู่ 2 – 3 ชิ้น เห็นจะได้ มองหาไอ้พนักงานคนนั้น แต่ก็ไม่อยู่ที่เคาเตอร์ เสียดายจริง อดจ่ายเงินกับมันแล้ว
“คุงชาย วันนี้นึกไงลงมาซื้อของสะดึกเลย” เสียงไอ้โน้ต แน่ๆ ผมรีบหันไปดู
“เห้ย ผมทรงใหม่อ๋อ แปลกตาไปเลยนะ” ใช่แล้ว ไอ้คนที่ความคิดฝั่งเลวผม อยากจะสัมผัส คือไอ้โน้ต นี้เอง มันทำท่าเกาหัวแบบเขินๆ
“เป็นไง น่ารักอะดิ” แต่มันก็น่ารักจริงๆ เหมือนเด็กเลย ไถ่ด้านข้างออกจนหมด ไว้แต่ด้านบนยาวๆ
“ก็ดูเกาหลีดีอ่ะ ดูหนังมากไปเปล่า” ผมแซวมัน
“เปล่า เมื่อก่อนดูธรรมดาไง ไม่ค่อยมีคนสนใจ ก็เลยเปลี่ยนแนวดูบ้างเพื่อคนแถวนี้จะสนใจ” มาขยิบ ตาใส่ผม
“เมิงแอบชอบสาวใน 7-11 คนไหนละ ”
“คนนี้ ” แล้วมองมาที่ผม
“คนไหนของเมิงว่ะ ที่เคาเตอร์ป่ะ กรูบอกให้ไหมว่าเมิงชอบ” ผมเสนอตัวทำตัวเป็นพ่อสื่อ
“คนข้างหน้ากรูนี้” อ้าว สะงั้น
“กรูไปจ่ายเงินละ ง่วงว่ะ พรุ่งนี้เรียนเช้า” มันพูดน่าตาเฉยเลยว่าชอบกรู ไอ้เวง กรูยังไม่กล้าบอกชอบใครแบบนี้เลย หน้าด้านว่ะ แต่ผมทรงนี้น่ารักดีจริง ผมเดินไปจ่ายเงินแล้วเดินออกมาจาก 7-11 เลย ตาเจ้ากรรมก็ยังจะอุตสาห์หันกลับไปมองใน ร้านอีก มันยิ้มให้ครับ ผมก็ยิ้มตอบ เป็นถึงจะหน้าผมไม่รับกับนิสัยที่บรรยายมาก็ตาม
“อิ่มไหม กินกันถึงไหนละพวกเมิงสองคน” ผมประชด ทั้งคู่เลย จะหายกันไปทั้งคืนละ
“เมิงจะมาโกรธกรูไม่ได้นะ ไม่ไปเอง” ไอ้เหีย ถ้ากรูรู้ว่าพวกเมิงไปนานขนาดนี้ กรูจะมานั่งอยู่ห้องทำไม แต่ต้องใจเย็นไว้
“ป่าว ใครไปโกรธเมิง กรูมีสิทธิรึไง” นั้นละกรูขอเป็นนางเอกนิดหนึ่ง
“อ๊ะพี่ ผมขอโทษ ซื้อมาฝาก ” ไอ้มิ๊กส่งกล่อง อะไรไม่รู้ให้
“อะไรอ่ะ ”
“เปิดดูสิพี่ จะถามทำไมเนี่ย ของก็อยู่ในมืออยู่แล้ว” กวนตีนกรูสะละไอ้เอิท
“โง่จริงเลย แฟนกรูนิ” ไอ้นี้ก็อีกคน
“เสือก” ไม่ไหวละขอด่าหน่อยเถอะ
“รู้ได้ไงว่าพี่ชอบอ่ะ” เค้กบราว์นี่ ร้านประจำเลยครับ
“พี่มิ๊กมันเป็นคนซื้อ” แล้วไง กรูยังไม่หายโกรธ เล่นหายกันไปตั้งแต่ 6 โมง กลับมานี้ จะ 4 ทุ่มแล้ว
“อะไรเนี่ย เมิงยังไม่หายโกรธกรุอีกไง” ผมเงียบ
“กรุไปรอเค้กมา ก็เลยไปนั่งเล่นเกมกับไอ้เอิทที่ร้าน โอโซน” กรูจะเชื่อดีไหมเนี่ย
“แล้วทำไมไม่โทรบอกกรู ”
“ก็ จะต้องให้กรูบอกทุกเรื่องเลยไหม” ผมแขวะกลับ
“ให้ป้อนไหม ถึงจะหายโกรธ”
“ไม่ต้อง กินเองได้” ไอ้เอิทหนีไปนั่งทำการบ้านแล้ว ผมก็มานั่งดูทีวีกินเค้ก ส่วนไอ้มิ๊ก ก็ไปนั่งจมอยู่กับ DOTA ที่คอม และแล้ว ไอ้เรื่องที่ว่าใครข่มขืนกรูก็ลืมเลือนไป กลายเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งผมเองก็ลืมไปแล้วว่ามันเคยเกิดขึ้น แต่หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอโยอีกเลย มิ๊กเองก็ไม่ได้โทรหาโยอีกเลยเหมือนกัน สงสัยไม่ได้มีเรื่องที่ต้องให้มันช่วยแล้วมั้ง
“มิ๊ก ถ้ามิ๊กเป็นพรเอกมีกจะทำแบบนั้นไหม” ผมถามมิ๊ก ตอนที่เราสองคนกำลังเข้านอน
“ไม่รุ้ดิ แต่มิ๊กบอกแล้วไงว่าจะไม่ให้ใครมาทำอะไรโอมห์ ถ้าเป็นสถานนะการนั้น มิ๊กขอเป็นคนสุดท้ายที่ทำร้ายโอมห์ดีกว่า”
“อ้าวแสดงว่าเมิงจะยิงกรูอะดิ”
“แล้วเมิงไม่เห็นรึไงโอมห์ ว่าพระเอก ก็กลายเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด”
“แต่........” มันเอามือมาปิดปากผม
“เมิงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ยังไงกรูก็ไม่ฆ่าเมิงแบบไอ้พระเอกนั้นแน่นอน” แล้วก็เป็นอีกคืนที่ต้องนอนภายใต้วงแขนของมัน
-
o18 มาจิ้มและนั่งรอ อิอิ
-
โอมมาต่อบ่อยดีอ่ะ ชอบๆ แล้วตกลงใครหว่าที่ทำกะสองคน
-
ตกลงเป็นใคร
:กอด1:
-
และแล้วเราก็ไม่รู้ ว่าใครมาข่มขืน สองหนุ่ม
-
ลุ้นๆจังเลย
-
ทำไมไม่มีใครรู้เรื่องเลยฟ่ะ
ทั้งเจ้าไนท์ทั้งเจ้าเอิท มันต้องมีซัมธิง คายออกมา ณ บัดนาว
ส่วนโยอ่ะ คนอ่านว่ามันไม่น่าจะกินเพื่อนนะ
เจ้ามิกซ์ถ้ายังไม่ง้อแม่จะให้แฟนไปหาแฟนใหม่ ชิชะ มีคนจะคอยคาบไปอยู่เหอะ
ถึงจะแสดงความเป็นเจ้าของแล้ว เชอะทำมาปากมะดีแย่ๆๆๆ
แต่สุดท้ายก็นอนซุกจักกรูแร้คือเก่านะเจ้าโอห์ม 55
-
ปริศนายังค้างคา ใครหว่าฟาดสองหนุ่ม 5555
-
เมาถึงขนาดไม่รู้ตัวกันเลยเหรอว่าทำอะไรกับใครไว้
อ๋าย...ย...ย...ย... แบบนี้น่าจับมอมเหล้าจัง อิอิ
-
The Mist เป็นหนังที่ดูแล้วหดหู่มากๆในตอนจบครับ
ปวดใจเลย..
-
ถือว่าทำบุญไปล่ะกันครับ
-
ปล่อนมันไป
:jul3:
-
เมาจนไม่รู้ตัวว่าใครเอาเจริญละ :m20:
-
ยังไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้เลย
เดี๋ยวไปหามาดู
ตกลงน้องเอิทยังน่ารักเหมือนเดิมใช่ไหม?
-
ผมมาอับให้ก่อนจะน้อง ในส่วนนี้ไม่ได้มีเจตนาหลบลู่อะไร หรือว่าใครทั้งสิ้น รุ่นพี่รุ่นน้องที่อยู่่ในเหตุการณ์จำมันได้ขึ้นใจ โดยเฉพาะ ไอ้มิ๊กแล้วก็ไอ้ไนท์
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไดอารี่หน้าเดิม ก็ยังคงเป็นเรื่องราวไม่ต่างจากอะไรเดิมๆ เวลายังคงเดินต่อไป ผมกับมิ๊กก็ยังเรื่อยๆ มีทะเลาะกันบ้างกัดบ้างเป็นบ้างครั้ง แต่ก็โชคดีที่มีไอ้เอิทมาเป็นตัวกั๋นระหว่างเราสองคนเสมอ ผมเลือกส่วนที่เป็นอะไรที่สนุกไม่จำเจมาเขียนดีกว่า เพราะ ถ้ามันไหน ผมไม่ได้มีเรื่องอะไรก็ ได้แต่เขียนว่า วันนี้เรียนหนัก ไอ้มิ๊กปากหมา มันแอบไปคุยเอ็มก่ะใครไม่รุ้ ก็คงมีแต่อารมณ์พวกนี้ แต่สุดท้ายมันก็หาเรื่องอธิบายได้ทุกที ผมก็เป็นคนที่ง้อนไม่เก่งสะด้วย
ขึ้นดอย
ใช่ว่าจะมีแต่มหาลัยฝั่งตรงข้ามผมเท่านั้นนะครับที่มีประเพณีขึ้นดอย มหาลัยช่างของผมก็มีเหมือนกัน แต่เพียงไม่สามารถรวมกันเป็น 1 ได้ ก็แค่โต๊ะกินข้าวมันยังกัดกันเลย แล้วจะมา ขึ้นดอยพร้อมกันทั้งมหาลัยได้ยังไง เป็น 1 วันใน 1 ปีที่ผมไม่ชอบเลย ทั้งร้อน ทั้งเหนื่อย ไม่รู้จะเดินขึ้นกันทำไม รถก็มี
ตั้งแต่ ปีแรกที่ผมเข้ามาเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง ทั้งเดิน ทั้งวิ่ง ทั้งหมอบ ทั้งคลาน ร้องเพลง แหกปาก มันจะทำเพื่ออะไรไม่รุ้ แต่พอผมได้มาเป็นรุ่นพี่ ก็รู้คำตอบ เวลาที่มีอำนาจได้แกล้งรุ่นน้องมันสนุกแบบนี้นิงาน แต่งานนี้ผมขอบายครับ ขอแอบอู่ นั่งรถไปกับไอ้ไนท์ดีกว่า พอดีไอ้ไนท์ได้หน้าที่เป็น ฝ่ายปฐมพยาล แล้ววันนี้ผมก็ไม่อยากเดิน ส่วหน้าที่ของ พี่ว๊าก ค่อยแกล้งน้อง วันนี้เป็นของไอ้มิ๊ก อย่างเลี่ยงไม่ได้ เช้านี้ เรานัดน้องกันมาตั้งแต่ตี 5 ซึ่งแน่นอนว่า รุ่นพี่พวกมันจะต้องตีไปก่อนเวลานัด คำถามคือ จะไปทำห่าอะไร ตั้งแต่ตี 5 ว่ะ
“นั้นดิ โอมห์ เมิงนัดน้องไปทำ เหียอะไรว่ะ ตี 5” จะมาโมโหกรูทำไม
“เอ๋อน่า เมิงจะบ่นทำไมเนี่ย ทุกทีเห็นตื่นไปวิ่งทุกเช้า” ไอ้มิ๊กเดินบ่นงึมงำ แต่ก็ยอมไปอาบน้ำแต่โดยดี
“เอิทๆ ตี 4 แล้ว ตื่นได้แล้ว” ผมปลุกไอ้เอิท ที่นอนขดอยู่ในผ้าห่ม เด็กอะไรน่ารักจริงๆ
“อะไรอะพี่ ผมได้นอนไปแป๊บเดียวเอง ไม่ไปไม่ได้หรอก” หาเรื่องให้กรูละ
“เมิงอยู่ห้องกับพวกกรู ถ้ากรูโผล่ไป เราเมิงไม่ไป จะให้บอกน้องคนอื่นว่าไง เมิงเป็นเด็กกรูรึ”
“พี่ก็บอกไปว่าผมป่วย” หาข้ออ้าง ผมเอามือไปจับหน้าผากมัน
“ก็ไม่ร้อนนิว้า เมิงอย่ามาหาเรื่อง ลุกเลยไปชงกาแฟ ไป” ผมไล่มันไปทำหน้าที่ของมัน
“มิ๊กวันนี้อย่าเล่นน้องหนักนะ สงสารมัน” ผมป่ามมันไว้ก่อน
“กรูจะเอาให้ตายเลยทั้งปี 1 ปี2 เมิงระวังไว้นะไอ้เอิท” มันตะโกนขู่ออกมาจากในส้วม
“อ้าว ผมไปเกี่ยวอะไรด้วยละพี่” มันเถียงไอ้มิ๊ก สงสัยมันจะไม่ได้ยิน พอทุกคนจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ก็เตรียมข้างของไปมหาลัย
ขนาดนี้เวลา 4.45 ยังมืดอยู่เลย กรูนัดเช้าไปไหมเนี่ย แต่คณะอื่นก็ทยอยมากันบ้างแล้ว
“พวกเมิงรู้ไหมว่า มหาลัยเราเนี่ย ตั้งอยู่บ่นอะไร” เอาละเมิง ฟ้าก็ยังไม่สว่าง บรรยกาศในคณะก็โครตหน้ากลัวเลย เมิงจะมาบิ๋ว อะไรตรงนี้เนี่ย
“แล้วพวกเมิงเห็นไหม ต้นไทร ที่มีศาลเพียงตาเพียงยายข้างหลังเมิงเนี่ย” แล้วไอ้คนเราก็เงียบ ผมเคยได้ยินมาหลายครั้งแต่ไม่ใช่ตอนเวลา นี้ ฟ้ายังมืดอยู่เลย ไฟในคณะก็มีแค่ไม่กี่ดวง
“เคยมีอาจารย์คนหนึ่ง ชอบให้นักศึกษาที่โดดเรียนวิชามัน มาสาบานที่ต้นไม้ต้นนี้ ”
“มันจะให้พูด ประมาณว่า ลูกช้าง มาเป็นศิทย์ที่นี้ สิ่งเก่าก่อนที่ลูกช้างได้ทำผิดไป ขอให้มันเป็นอดีต แต่สำหรับอนาคตนี้ ลูกช้างขอให้คำสาบานกับท่าอาจารย์ และ ท่านๆทั้งหลายที่ช่วยกอบกู้แผ่นดินแห่งนี้ว่า จะไม่โดดเรียนวิชานี้อีกเลย แล้วมันก็จะให้ นักศึกษาที่มากับมันกรีดเลือด แล้วหยดเลือดใส่ต้นไม้” ไอ้มิ๊กขยับมาใกล้ผม
“แล้วพวกเมิงรู้ไหมว่าที่แผนกเรานิ เคยมีคนถูกฆ่าตาย” ก็แน่สิว่ะ นี้มันกำแพงวังเก่า จะมีทหารตายมันแปลกตรงไหน
“มีเจ้าที่ ค่อยวนเวียนดูแลรักษาสถานที่แห่งนี้อยู่ ” แล้วก็ต้องขอบคุณเสียงสวรรค์จริงๆ
อยุ่ดีๆ ประตู ตู้เมน (คล้ายตู้เบรกเกอร์ละครับ แต่มันใหญ่กว่าถ้าใครอยู่ตามห้องพักคงเคยเห็น จะมีฝาปิดเป็นอลูมิเนียมสีเทา) ที่อยู่ในแล๊ปที่พวกผมเดินสายไฟฟ้ากัน ก็ทยอย ปิดที่ละตู้ ที่ละตู้ เสีงดังลั่นแผนกไปหมด ในๆเหมือนจะให้เลิกลบลู่กรูสักที
“เห้ย .........................................” เสียงทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ร้องระงม ต่างคนต่างขยับเข้ามาจับกันเป็นกลุ่มเป็นก้อน สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้า เมื่อสักครู่ ไม่ได้เกิดจากลมอย่างแน่นอน เพราะเราไม่รู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่าลม เรื่องยังไม่จบเพียงเท่านั้น ไฟตามถนนที่มีอยู่เพียงไม่กี่ดวงก็ทยอยดับลง ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเวลา ตี 5 แล้วก็เถอะ แต่ฟ้าก็ยังไม่สว่างอยู่ดี ทุกคนต่างเงียบ หยิบมือถือขึ้นมาส่องไฟกันไปมา
“กรูว่าย้ายทีอยู่กันดีกว่าไหม ไปอยู่หน้าแผนกดีกว่า ใครเป็นคนต้นคิดว่ะว่าให้มาอยู่ตรงต้นไม้เหียนี้” สิ้นเสียงเท่านั้นละครับ ประตู ตู้เมน ตรงลงมาบนพื้น อีกครั้ง ทุกคนวิ่งออกจากสถานที่แห่งนี้ทั้งที เราทุกคนไปรวมตัวกันที่หน้าแผนกแทน นั่งเรียงกันบริเวณบันได ทางขึ้นห้องพักครู ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดสักครู่ ทุกคนเงียบ ไอ้มิ๊ก กำมือผมไว้แน่น ตอนนี้ไอ้ที่ว่าเก่งๆหายไปกันหมด
“เห้ย อยู่กันครบไหมเนี่ย ลองดูคนข้างๆสิ” ผมกลัวจะมีคนมาไม่ครบ อีกนัยก็กลัวเกินด้วย
“ไอ้เอิทหายไปไหนว่ะ โอมห์” ไอ้มิ๊กมองหาแล้วไม่เจอผม ผมก็มองหาไม่เจอ
“ไอ้เอิท ไอ้เอิท อยู่ไหนว่ะ” แผนกยังคงมืดอยู่ อยากให้พระอาทิตย์ขึ้นเร็วๆจังเลย เขาทำไมปิดไฟเร็วจังว่ะ
“มิ๊ก โทรหาเอิทดิ ” ผมเสนอ เพราะมันมีโทรสับ
“เสียงโทรสับมันดังอยู่แถวๆนั้นว่ะ” รุ่นน้องปี 2 พูดขึ้น
“ช่วยๆกันฟังดิว่าดังตรงไหน เป็นลมไปแล้วมั้งนะ” ผมเริ่มจะเป็นห่วงแล้วดิ ไอ้มิ๊กก็ยังไม่ปล่อยมือกรู เหงื่อออกเต็มไปหมดแล้ว
“ตรงนั้นแน่ๆเลยพี่โอมห์”
“แน่ใจนะว่าใช่ ” ผมย้ำกับพวกน้อง นั้นมันตรงบริเวณที่กรูจากมาเลยนะนั้น
“แน่ใจครับพี่” ทุกคนตอบเสียงดังฟังชัด
“ใครจะไปกับพี่บ้าง” กรูถามหากำลังใจ เงียบ กรูเข้าใจว่าคงจะกลัว ไอ้เหียแล้วกรูไปกลัวเลยรึไงว่ะ
“มิ๊ก..” ผมมองหน้ามัน ตอนนี้ซีดยังก่ะเรืองแสงได้ ผมกำลังจะจูงมือมันเดินไปที่หลังแผนก โชคดีที่มีแสงจากไฟหน้ารถสาดเข้ามาพอดี ใครว้า
“ไอ้ไนท์เมิงมาทันเวลาพอดีเลยไอ้เหีย” ไอ้มิ๊กพูดกับไอ้ไนท์
“เดี๋ยวมันต้องไปกลับรถอยู่แล้วใช่ไหม”มันยังไม่รู้เรื่องอะไรละดีแล้ว
“อืมมีไรว่ะ”
“กรูไปเป็นเพื่อน” ผมมองหน้ามิ๊กแล้วก็บอกไอ้ไนท์
“เมิงก็ไปกันสองคนสิว่ะ จะมาเอากรุไปด้วยทำไมว่ะโอมห์” แมนมาก กรูนิไม่กลัวเลยนะ แต่มันก็ทำหน้าตาน่าสงสาร
“อยู่นี้ก็ได้ เดี๋ยวไปกับไอ้ไนท์เอง” ผมเองก็ไม่อยากให้มันเป็นไข้ ผมไม่ค่อยกลัวเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว
“ไนท์อย่าเพิ่งถามอะไร เดี๋ยวกรูเล่าให้ฟัง เมิงเห็นคนยืนอยู่แถวๆ ศาลไหม” ไอ้ไนท์พยักหน้า
“เดี๋ยวเมิงจอดรถหน้าห้องสโตรละกัน” ห้องสโตร จะอยู่ก่อนบริเวณต้นไม้แค่ 10 ก้าวโดยประมาณ
“เปิดไฟให้กรูด้วยนะ ” ผมสั่งมัน
“เห้ยนั้นมันไอ้เอิทนิว้า ”
“กรูบอกว่าไม่ต้องถามอะไร ขับไปก็พอ” รถมาหยุดตรงที่ผมบอกไอ้ไนท์ เสียงโทรสับของไอ้เอิทยังดังอยู่
“เมิงลงไปกับกรูนะ” ไอ้ไนท์ทำหน้างง แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ถ้ามันรู้มันคงจะยอมมา ฟ้าตอนนี้เริ่มจะเห็นอะไรบ้างแล้ว รึเป็นเพราะว่าตาผมปรับตัวกับแสงได้แล้วก็ไม่รู้
ผมสองคนเดินตรงไปที่ไอ้เอิท หันกลับไปด้านหลังมีผู้ร่วมชมเยอะมากๆ เสียงโทรสับก็ยงคงดังอยู่ น่าสงสัยจริงเมิงไม่รู้ตัวเลยรึไงว่ะเอิท ผมเดินเข้าไปใกล้ไอ้เอิทมาก จนเห็นว่ามันเหมือนยืนมองอะไรอยู่สักอย่าง มองไปทาง แล๊ปที่พวกผมใช้เรียนกันอยู่
“อี้ดๆ.........................................” เสียงของประตู ตู้เมม เปิดออก น่าขนลุกไม่น้อย ใจผมบอกว่า เริ่มทำให้เร็วที่สุดแล้วกลับไปหามิ๊ก แค่นี้ก็จบแล้ว ไอ้ไนท์ดูไม่รู้สึกอะไร เพราะมันไม่รู้เรื่อง
“เอิท เอิท เอิท ได้ยินพี่ไหม” ผมเรียกน้อง จามันยังจ้องที่เดิม
“ไอ้เอิท เป็นอะไรว่ะ” ไอ้ไนท์มาจับตัวไอ้เอิทแล้วเขย่า
บรรยากาศมันน่ากลัวโคตรๆ เสียงอะไรที่เกิดขึ้นแถวนั้น ผมได้ยินได้อย่างชัดเจน แล้วอยู่ดีๆลมก็พัดมาที่ต้นไม้ แรงมากๆ ผมแถบจะร้องไห้อยู่แล้ว ได้แต่ท่องในใจว่ามันไม่มีจริง มันไม่มีจริง
“เอิท เอิท ไอ้เอิท” มันทำไม่ ไม่ตอบกรูสักทีว่ะ จะมองอะไรของมันว่ะ
-
The Mist
ใครได้ดูแล้วเอามาเล่าให้กันฟังด้วยนะครับ
เพื่อจะอารมณ์เดียวกัน
-
อ๊ากกกกกกกก
เกิดไรขึ้น เจ้าเข้าแน่ๆ
น่ากลัวอ่า
อย่านะนู๋กลัว :monkeysad:
เรื่อง the Mist เอาปืนมายิงนู๋ตายด้วยอีกคน
เ็ซ็งเป็ดมากๆ สงสารพ่ออ่ะ ไม่น่าเลย
แต่ก็มันส์ดีนะค่ะตอนแรกๆกลางๆ
ตอนหลังก็นะ จบแปลกดี
ไม่เหมือนใครฮ่าๆ
-
i saw the mist the last section is very sad :m15: :o12:
-
:serius2:ค้างงงงงงงงอะ มาเร็วๆๆๆน้า น้องเอิทเป็นอะไรหรือเปล่าๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:m16: ค้า่งอีกแย้ววววว
-
กรรมของอีป้าแก่ๆ จริงๆ เข้ามาค้าง.................
-
:a5: น้องเอิทอย่าบอกนะว่าตาดีเจออะไรดีๆเข้าให้แล้ว
เพื่อนๆทั้งฝุงหนีไปแล้วๆหนูจะมายืนอะไรตรงนี้ล่ะลูก
พี่โอห์มก็อุตส่าห์เสี่ยงตายมาตามอ่ะนะ ขำเจ้าไนท์ไม่รู้อะไรแต่ก็นะ
มาแบบมึนๆ เจ้าที่แรงเยี่ยงนี้ เดะๆควรสงบปากสงบคำนะนั่น ต้องไปขอขมามะเนี่ย o22
-
ทำกันได้นะ writer
ค้า้งงงงง
-
มาแล้ว ยังดีกว่าไม่มานะครับ วันนี้ ขอตัวไปทำการบ้านก่อน สัญญา ว่าดึกๆจะมาเขียนให้ ผมรู้แล้วนะครับ ว่าใครเป็นคนทำ เรื่องคืนนั้น แต่ขอเปิดเภย ไปตามหน้าของสมุดบันทึกของผมดีกว่า ไม่ลืมแน่ๆครับที่จะบอกทุกคน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“มันเรื่องเหียละว่ะโอมห์” ไอ้ไนท์ตะโกนถามผม เสียงดังลั่น
“กรูไม่รู้ กรูบอกมเงแล้วว่าไม่ต้องถามอะไร” ผมไปเขย่าตัวเอิท มันยังนิ่งอยู่
“เอิท เอิท เมิงเป็นอะไรว่ะเนี่ย มองหน้ากรูดิ” ผมคุยกับมัน แต่ก็ไม่มีการตอบสนองอะไรทั้งนั้น มันยังมองไปที่เดิม สว่างสักทีได้ไหมเนี่ย อยู่ดีๆลมก็พัดมาจากไหนอีกกรุไม่รู้ แต่ที่ผมรู้สึกได้คือรอบนี้มันแรงมาก
“ปั้ง ปั้ง ปั้ง ..................................” ประตูตู้ ทยอย ปิดกันอีกครั้งเสียงดังลั่น ผมอยากจะวิ่งนี้ออกไปหามิ๊กแย่อยู่แล้ว ผมเดาว่าไอ้ไนท์เองก็คงรู้แล้วว่า ตอนนี้มันไม่ปรกติ ใบไม้ ปลิวลงมาเต็มพื้นที่บริเวณนั้น
“น่ากลัวว่ะ” ไอ้ไนท์หันมาบอกผม ผมได้แต่พยักหน้า แต่ไม่อยากจะพูดถึงอะไร
“เอิท มองหน้าพี่สิว่ะ” ผมเขย่าตัวน้องอีกครั้ง หวังว่ามันจะได้สติ
“โครม...................” เสียงเหมือนกิ่งไม้หล่น แต่ไม่รุ้ว่าร่วงลงมาตรงไหน พวกผมสองคนต่างมองดูกันว่ามีใครเป็นอะไรรึเปล่า ไฟจากหน้ารถไอ้ไนท์ก็ยังส่องมาที่พวกผม แต่ผมไม่สามารถมอง ไปยังที่ที่พวกมิ๊ก ยืนอยู่ได้
“เป็นอะไรกันรึเปล่า” เสียงตะโกนมาจากหน้าแผนก
“ไม่มีใครเป็นไร ยังสบายดี” ไอ้ไนท์ตะโกนตอบกลับไป
“พัง หมดเลยว่ะไนท์ เราจะทำไงดีว่ะ” ผมชี้ไปที่ศาลเพียงตาเพียงยาย ที่อยู่ใกล้ๆต้นไม้ มันอีกนิดเดียวก็จะมาโดนที่ที่พวกผมยืนอยู่แล้ว
“กรูไม่รู้ ”
“เอิท เอิท ไอ้เอิท” กรูไม่ไหวแล้ว กลัวนะโว้ย ผมตบหน้ามันไปหนึ่งที แรงมาก จนผมมือชา มันหันหน้ามามองผม เป็นสายตาที่ผมไม่เคยได้รับจากมันมาก่อน มันดูเย็นชา อย่างบอกไม่ถูก มันจ้องหน้าผมอยู่สักพัก
“พี่โอมห์ คนอื่นหายไปไหนหมด” มันทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร เอามือมาจบที่แก้มมัน คงจะรู้สึกเจ็บ
“เมิงมองอะไรของเมิงอยู่ว่ะไอ้เอิท กรูเรียกตั้งนาน” ไอ้ไนท์ หยดคำถาม
“อ้าวพี่ไม่เห็นรึไง น้องผู้ชายคนนั้นอ่ะ ลูกอาจาย์รึป่าว อยู่ในแล๊ป “ แล้วมันก็ทำท่าจะชี้ไปที่มันยืนดูเมื่อสักครู่
“กรูบอกแล้วไงว่าไม่ให้ถาม” ผมรู้สึกเหมือน หน้าเปียก ลมก็ยังไม่หยุดพัดเลย มันจะสยองไปไหนว่ะเนี่ย
“ไอ้ไนท์ อย่าเพิ่งถาม ขอร้อง พากรูกับไอ้เอิทออกจากที่นี้กันเถอะ”
“ไอ้โอมห์ จมูกเมิง” ทั้งคู่มองหน้าผม “ไอ้โอมห์ พี่โอมห์” เสียงดังมาหน้าแผนก
“ทำไมว่ะ จมูกกรูมีอะไร” ผมเอามือขึ้นมาจับที่หน้าตัวเอง เลือดนิว้า เลือดจริงๆด้วย
“ไป ออกไปจากตรงนี้ก่อน รอให้สว่างค่อยมา” ผมอยากไปจากตรงนี้มากกว่า
5.30
ผมเลือกที่จะวิ่งออกมาจากตรงนั้น มากกว่าที่จะนั่งรถไอ้ไนท์ออกมา ส่วนไอ้ไนท์ก็ยังจะอุตสาห์ขอตัวเข้าไปเอาชุด ปฐมพยาบาลในรถ แล้วค่อยตามมาหาผมที่หลัง
“เอิทไม่เป็นไรใช่ไหม” เสียงเพื่อนๆดูเป็นห่วง ไอ้เอิทกันมาก ตอนนี้ก็ เกือบจะ 6 โมงเช้าแล้ว จากเรื่องที่ผ่านๆมาเชื่อว่าทุกคนตื่น แล้วคงมีเรื่องไว้เล่าไปอีกหลายรุ่นแน่ๆ
“กรูทำเองไอ้ไนท์” ไอ้มิ๊ก เอากระดาษทิชชู่ในมือของไนท์มาถือ
“เป็นไงละพ่อ HERO เอาสะเลือดออกเลย” มันประชดใสผม
“แปลกว่ะมิ๊ก” ทุกคนขยับมาใกล้ผม สงสัยจะลืมเรื่องที่พวกผมกับไอ้มิ๊กเป็นอะไรกันไปแล้ว
“แปลกอะไรว่ะ” มิ๊กทวนคำถาม
“เมิงเคยเห็นกรูเลือดกำเดาไหลไหม ตั้งแต่คบกับกรูมาก” มิ๊กทำหน้าเหมือนจะคิด
“จริงด้วยว่ะ” มันตอบ
“เอ๋อ ศาลพัง ” ผมบอกทุกคนที่นั่งอยู่
“ศาล อะไรพังค่ะพี่” น้องปี 1 ถามขึ้น
“ศาลที่อยู่ใต้ต้นไม้ไง กิ่งไม้ ท่อนใหญ่มาก หล่นใส่ เดี่ยวรอสว่างก่อนค่อยไปดู” ผมบอกทุกคนแบบนั้น
“หยุดพุดได้แล้ว มานอนหนุนตักกรูนิ” ไอ้มิ๊กดึงหัวผม ให้ผมนอนหงายบนตักมัน
“เอิท เล่ามาสิว่าเราเห็นอะไร” เพื่อนผมบอกให้ไอ้เอิทเล่า
“ก็ตอนที่พวกพี่เล่าอะไรกันก็ไม่รุ้ อยู่ดีๆผมก็เห็นเด็กผู้ชาย วิ่งเล่นอยู่ใน แล๊ปที่พวกพี่ไปเดินสายไฟกัน ตอนแรกผมก็คิดว่าเป็นลุกอาจารย์ เพราะนี้มันก็ใกล้บ้านพักอาจารย์ คงเห็นว่าเรานัดกันมาแต่เช้า ก็เลยมาวิ่งเล่น ผมเห็นน้องเขาวิ่งไล่ปิดประตู ตู้เมม แล้วผมก็ จำอะไรไม่ได้เลยพี่ มารู้สึกอีกที่ ก็เหมือนมีอะไรไม่รู้มากระแทกหน้า แล้วก็ยังเจ็บจนมาถึงตอนนี้” แล้วมันก็เอามือมาจับที่แก้มอีกครั้ง
“เดี๋ยวเรื่องศาล เราค่อยประชุมกันน่ะ ว่าจะเอายังไง ตอนนี้ไปทำอะไรให้เรียบร้อยก่อน นิมันจะหกโมงแล้ว เดี๋ยวจะเรียกแถวแล้วนะ” เพื่อนผมบอกน้องๆ ทั้ง 2 ปี
“ใครมันจะกล้าไปว่ะ ” ผมกระซิบให้ไอ้มิ๊กฟัง
“ใครจะไปเก่งเหมือนเมิงละ” มันเอามือมาเคาะหัวผม
“ทำอะไรว่ะ”
“ดูว่ายังมีสมองอยู่รึป่าว” มันทำหน้าตากวนตีนเล็กน้อยใส่ ตอนนี้ไม่อายสายตา ไอ้พวกเพื่อน รึว่ารุ่นน้องเลย รุ่นน้องที่เห็นก็พากันคุยกัน พอไอ้มิ๊กมองหน้าพวกมัน ไอ้พวกนั้นก็จะยิ้มๆ แล้วก็เลิกมอง
6.00
วันนี้ดูเหมือน ฝนคงจะตกแน่ๆ อย่างน้อยก็เป็นสัญญาณดีว่าวันนี้จะไม่ร้อน ยกเว้น เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเช้ามืด ภารโรง หน้าตาแตกตื่น รีบวิ่งมาถามพวกผมว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ศาล ผมก็ได้แต่ตอบไปว่า ลมพัดแรงมาก เมื่อเช้า สงสัยไม้จะหล่นใส่ ไม่มีใครเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนนี้ยังไม่มีอาจารย์มาเลยสักคน แน่นอนว่า ท่าน ทั้งหลายกว่าจะได้เวลามาก็คง 9.00 ไปแล้ว ถึงเวลานั้นผมคงพารุ่นน้องขึ้นดอย
“09 ว่าที่ 10 จัดแถว” เพื่อนผมเรียกรุ่นน้อง รวมแถวกัน หลายคนที่ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น หลายๆคนที่รู้ก็บอกเล่าต่อกันไป รุ่นน้องคนที่มาที่หลัง ก็คงแลปกใจที่วันนี้ไม่ใช่ไอ้ไนท์ ผม รึว่ามิ๊กเป็นคนเรียกแถว
“วันนี้นะครับ เป็นกิจกรรมที่ศักดิ์สิทธิ์ พี่ขอให้พวกน้องตั้งใจกันนะครับ ใครที่ไม่ไหวให้บอกพี่รหัสของตัวเอง” อ้าวแล้วถ้าพี่รหัสมันไม่ไหวละว่ะ
“ส่วนพี่รหัส ถ้าพวกท่านไม่ไหว ก็ต้องไหว เพราะพวกผม มีหน้าที่คุมพวกท่านไป ไม่ใช่มาดูแลท่าน พี่กับน้องต้องดูแลกัน” ไอ้นี้พูดแปลกๆ ผมคิดในใจกรูเป็นคนไปพูดเองดีกว่าไหมนี้ ผมทำท่าจะลุก
“เมิงไหวแล้วรึไง นอนอยู่นิละ ให้ไอ้ชาติมันจัดการไปเถอะ” มิ๊ก พูดเหมือนขอร้อง
“ไอ้ไนท์ไปไหนละมิ๊ก” ไม่เจอมันว่ะ หน้าแถวก็ไม่ได้ไปพูด
“ไปซื้อข้าวให้เรา” มันนิเพิ่งได้จริงๆ
“แต่กรูไหวจริงๆ ขอลุกนะ” มันยังไม่ยอมให้ผมลุก
“เป็นอะไรเนี่ยมิ๊ก” ผมเริ่มจะมีอารมณ์ จะลุกไปทำหน้าที่
“น้องมันแข็ง เดี๋ยวคนอื่นเห็นหมด”
“โรคจิตว่ะเมิง” ผมหยิบกระเป๋าที่นอนกอดอยุ่ ปิดไว้ให้มัน แล้วก็ ลุกไปอยู่กับพวกรุ่นน้องแทน ใช่เล่นเลยนะไอ้มิ๊กเนี่ย ผมหันไปหามัน มันไม่มองหน้าผม คงจะอาย
-
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
:m20: :laugh: ไรฟ่ะบุรุษพยามาร แข็งซะงั้น
คนอ่านจะบ้าตาย ไปเปนเพื่อนก็มะไป แต่มาซับเลือดให้คุณแฟน
บริการให้นอนตักอีก เอิ๊ก จิตฝักใฝ่่นี่หว่า กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
o13 o13 สาธุ แข็ง แรงเหลือเฟือนะเจ้ามิกซ์ :call:
ศาลตายายคงต้องไปขอขมาแล้วเหอะ
บวกเน้อ
-
รอต่อ
-
:z2: อ๊ายย มีแอบหวานด้วย อ่านไปจินไป กลัวชิบ -**- :call:
-
อ่าว คนเอยะแยะไหง แข็งได้เนี่ย
555555
-
น้อยใจ มีแต่คนดู ไม่มีคนเม้น
เศร้าจิต :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
o13
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:call: :call:
-
น่ากลัวมากกกก
ดีนะไม่มีคนเป็นอะไรร้ายแรง
ขำมิ๊กนาทีนั้นยังแข็งได้ :m20:
-
o22อ่านไปขนลุกไป บรึ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
ขนลุกอะไม่ชอบเรื่องพวกนี้อ่ะน่ากลัว(แง้)
คนอ่านยังหน้าซีดเลยแล้วคนเจอจะเป็นไงเนี่ย
-
ในสถานการณ์ที่น่ากลัวโคตร
มันก็ยังแข็งได้
:jul3:
-
น่ากลัวโคด
เป็นเรื่องเล่าอีกนาน
*แต่ยังคาใจอยู่นะใครทำอะไรน้องชายโอมห์กะมิ๊กอ่ะ :serius2:
-
มามเนให้แล้วครับ
เรื่องลี้ลับ ผมกลัว :sad2:
-
The Mist หลอกลวงคนดูขั้นรุนแรง
หนังจบแล้ว เรากับเพื่อนยังนั่งอึ้งอยู่เลยอ่ะ 555
-
The Mist หลอกลวงคนดูขั้นรุนแรง
หนังจบแล้ว เรากับเพื่อนยังนั่งอึ้งอยู่เลยอ่ะ 555
เห็นไหมผม บอกแล้ว ผมกับไอ้มิี๊ก ยังนั่งมองหน้า กันแล้ว แบบว่า จบแล้วจริงๆ รึไงว่ะ
มันค้างจริงๆ จิตตกขั้นรุนแรง
มันเหมือนจะบอกว่า ถ้าเชื่อ อิป้าที่บ้าศาสนา คงจะมีชีวิตรอด
แต่ก็เป็นหนังที่ดีนะคราฟ ชอบเลย
-
คงได้เท่านี้จริงๆครับ พรุ่งนี้พ่อกับแม่มา ต้องตื่นเช้า ได้เท่านี้จริงๆ ขอโทษนะครับ เพื่อนๆพี่ๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เรื่อง ศาลพวกเมิงจะว่ายังไงว่ะ ” ผมถามเพื่อนๆ ที่มันอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย
“อะไรว่ะ ศาลอะไร” คนที่ไม่รู้ก็สอดขึ้นมา
“เดี๋ยวกรูเล่าให้ฟัง ” ผมจัดการเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนๆฟัง บ้างคนก็คิดว่าผมอำมันเล่น ผมก็เลยไล่ให้มันไปดูที่ศาลเพื่อให้เห็นกับตาตัวเอง แต่ผมเองก็ยังไม่ได้ไปดูนะครับ กลัว
“ไปยากอะไรว่ะ ก็ขอขมา แล้วเอาศลามาตั้งใหม่ ไว้ให้เสร็จเรื่องลงดอยก่อน ค่อยว่ากัน” ไอ้มิ๊กเดินออกมา ได้แล้ว ผมยิ้มให้มัน
“ยิ้มอะไรครับ” มันถามผม
“ป่าว ยิ้มเหลือเฉยๆ” ผมก็พูดไปลอยๆ
“น้องครับ วันนี้ขึ้นดอย จุดประสงค์เดียว ของเราก็คือ คนเราจะรู้จักกันดีมากที่สุด ก็ตอนที่ลำบาก จะรักกันมากที่สุดก็ตอนที่เราได้ช่วยเหลือกัน แล้วเราก็จะได้เห็นความเห็นแก่ของคนมากที่สุด ในยามนี้ จริงๆพี่จะให้พวกเรานั่งรถแดงขึ้นไปบนดอยก็ได้ แต่สิ่งที่พวกพี่จะให้เราบน นั้น แน่นอนว่า มันต้องมีความหมายมากๆ สำหรับพวกเรา” เหนื่อยว่ะ พูดสะนาน มีใครจะช่วยกรูพูดบ้างไหมเนี่ย
“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้ามืด ขอให้มันเป็นความลับระหว่างเราก่อน เพราะตอนนี้พวกพี่ยังไม่รู้ว่าจะจัดการยังไง ใครที่รู้สึกว่าเหนื่อย ไม่ไหว จะเป็นลม บอกพี่รหัสของตัวเอง พี่มีพี่ไนท์ เอารถขึ้นไปด้วย ส่วนน้ำ จะเป็นหน้าที่ของพี่ปีสามที่จะเอาตามขึ้นไป เข้าใจนะครับ ” ผมอยากจะคุยกันให้รู้เรื่องก่อน
“อีกเรื่อง หนึ่ง ครั้งนี้เราอาจจะไปเจอ คณะอื่นระหว่างทาง การร้องเพลง หรือว่าโห่ร้อง เป็นแค่เรื่องสนุก ให้คิดไว้แค่นั้น ทุกคนจะร้อน จะเหนื่อยเหมือนกัน แต่ห้ามมีอารมณ์ โมโหเด็ดขาด พี่มิ๊กจะเป็นคนคุ้มเราขึ้นไปอีกที่ นะครับ เข้าใจกันแล้วนะ”ผมหันหน้าไปเรียกประชุม รุ่นพี่ ปี 3 อีกครั้ง ไม่อยากให้มีปัญหา เราตกลงกันแล้วว่าใครจะทำหน้าที่อะไรสำหรับผมวันนี้ ขอเลือกที่จะนอน ดูเหตุการณ์ด้านนอกดีกว่า ปล่อยให้ไอ้บ้ามิ๊กเล่นน้อง ไปเถอะ วันนี้ปล่อยวาง ให้รุ่นน้องไปรับกรรมกันเอาเอง
“มิ๊กอย่าให้ มันหนักเกิดไปนะ” ผมป่ามมันไว้ก่อน แต่ก็รู้ว่ามันคงไม่ได้ผล
มิ๊กเรียกรวมรุ่นน้อง แล้วให้เดินกันไปเป็นแถว โดยมันกับเพื่อนๆผมคนอื่นพากกันเดินล่วงหน้าไปรอที่ครูบาศรีวิชัย ต้นทางขึ้นดอย ระหว่างทางก็เห็นคณะอื่นๆ เริ่มเตรียมน้องๆขึ้นดอยกันบ้างแล้ว ผมอยากให้ออกเช้า เพราะว่า จะได้ไม่ถึงตอนบ่าย ซึ่งแดดมันร้อน ส่วนตอนกลับ จะเดินรึว่าจะนั่งรถกลับให้เป็นเรื่องของพี่รหัส ปี 2 เป็นคนตัดสิน
“หมู่เฮา ช่างไฟ บ่ กิ๋นข้าวไผ่ บ้าฮ่ามี ป๋อเลอะ............................” เสียงเพลง ความในใจช่างไฟ ดังไปเรื่อยตลอดการเดินทาง คือเมิงจะร้องไปกันทำไมเนี่ยไม่เข้าใจเลย ผมเปลี่ยนใจ เดินไปกับน้องก่อน ระหว่างที่ไปถึงครูบา เพราะไนท์มันต้องรอน้ำแข็ง
“โอบ ดูน้องดีๆนะ วันนี้มันเพิ่งโดนของมา” ผมไม่รู้หรอกครับว่าเอิทมันเป็นอะไร แต่ห่วงไว้ก่อนดีกว่า
“หยุด ” ไอ้มิ๊กสั่งน้องๆ ให้หยุดบริเวณหน้า รูปปั้นครุบาศรีวิชัย เพื่อนๆถยอยกันจุดธุป แล้วส่งต่อไปให้รุ่นน้อง พอได้ครบกันทุกคน ก็เริ่มพิธีการไหว้ เราทำอะไรกันรวดเร็ว เพราะยังมีอีกหลายคณะรออยู่ด้านหลัง อย่างที่บอกไปในข้างต้น เทคโน จะขึ้นดอยไม่เหมือน มอชอ รึว่า ราชพัด ที่ ทั้งสองมหาลัยนี้ จะขึ้นกันเป็นมหาลัย แต่ผม มันทำไม่ได้
“โอมห์ มิ๊ก นำไปก่อนนะ” ผมรู้ว่ามิ๊กจะทำอะไร มันเดินออกตัวไปก่อนระหว่างที่รุ่นน้องกำลังนั่งขอพรที่รูปปั้น
“09 ว่าที่ 10 จัดแถว” ไอ้มิ๊กนิบาปจริงๆ คนกำลังขอพรอยู่ มาเรียกเขาไปสะได้
ฝูงวัวฝูงควาย มันวิ่ง พอมันเหนื่อยมันก็ยังมีโอกาสพัก เสียงไอ้มิ๊กไกลออกไปเรื่อยๆ รุ่นน้อง รวมถึงตัวผมก็วิ่งตามเสียงไป แต่ก็ไม่ทันสักที เห็นมันแล้วนะครับ ไม่เข้าใจ มันจะวิ่งไปเรียกแถวไปทำไม ผมเห็นรุ่นน้อง จับมือกันวิ่งไปตามเสียงนั้น แต่กรูไม่ไหวแล้ว พอ
“พี่โอมห์ ไม่วิ่งตามไปแล้ว หรอค่ะ ” เสียงน้องผู้หญิงหันมาถามผม
“ไปเถอะ ปล่อยพี่ไว้นี้ละ ชราแล้ว” ผมพุดแบบปลงๆ สังขาร
“ไนท์ถึงไหนแล้วว่ะ แวะรับกรูด้วย” ผมไม่วิ่งละ นั่งรอดีกว่า
“อ้าวแล้วพวก น้องละ”
“เมิงอย่าถามได้ไหม ก็รู้นิสัยไอ้มิ๊กอยู่” กรูเหนื่อย กรุณาอย่ามามีเงื่อนไข ผมนั่งรอไอ้ไนท์อยู่ข้างทาง ขนาดที่เสียง ของไอ้มิ๊กก็ค่อยๆหายไป ตามระยะทางที่มันวิ่งออกไป ไม่นานสักพักก็มี คณะอื่นทยอย เดินขึ้นมากันเรื่อยๆ คณะแล้ว คณะเหล่า ก็ไร้วี่แวว ของไอ้ไนท์ ชิหายน้องเมิงไม่เหนื่อยตายแล้วรึไงว่ะเนี่ย ผมกดโทรสับหามิ๊ก จะบอกให้มันรอก่อน เพราะว่าไอ้ไนท์ยังไม่ขึ้นดอยมาเลย ก็ทำไม่ได้ เพราะมิ๊กหลุด โลกไปแล้ว (มันคงไปอยู่จุดที่ไม่มีคลื่น)
“อ้าวคุงชายมานั่งทำไมตรงนี้ละ” ระหว่างที่นั่งรอไอ้ไนท์ นานเหมือนกัน มีหลายคณะที่แหกปาก โวยวายล้าง ร้องเพลงบ้าง แต่ก็ไม่เลอะเท่าคณะนี้ เมากันมาเลย ไม่ต้องบอกก็รู้ ยิ่งเจอ รุ่นพี่มันอีก
“เก็บเห็ดมั้งเนี่ย รอเพื่อน” ไอ้โน้ต นิถามแปลก
“กรูรู้ว่านั่งอยู่คนเดียว แต่อยากหาเรื่องคุย” มันนิแบบนี้ตลอด “พักก่อน นั่งๆ” กลางถนนเลย เนี่ยนะ เมิงจะให้น้องเมิงมานั่งกลางถนน แล้วมารอให้เมิงกับกรูคุยกันรึยังไงว่ะ
“โน้ต กลางถนนเลยรึไง”
“ไม่ได้ อ๋อ ก็ไม่เห็นมีรถเลย ก็เห็นนั่งอยู่คนเดียว ก็เลยเอาน้องมานั่งเป็นเพื่อนดีไหม” “ร้องเพลงดิว่ะ นั่งทำไมเฉยๆ” เวงแท้ๆกรู กรูนั่งของกรูเงียบๆ จะเสือกมาเจอกรูทำไมเนี่ย
“อะน้ำ” โน้ตส่งน้ำให้ผม
“ไม่เอา เก็บไว้กินเถอะ อีกตั้งไกล เดี๋ยวเพื่อนก็มาแล้ว” รุ่นน้องมันนั่งกดดันผมได้ใจจริงๆ เมิงจะพูดไรก็พูดมาดีกว่าไหม
“เพื่อนไง ไม่เห็นมีสักคนเลย” มันทำท่ามองซ้าย มองขวา
“เดี๋ยวก็มาแล้ว” ผมยังยืนยันคำตอบเดิม น้องมันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ทำไมเพื่อนเมิงไม่คิดจะนำน้องไปเลยรึไงว่ะไอ้โน้ต ทั้งชั้นเมิงเป็นประธานรึยังไง
“รอมานานแล้วดิ เดินไปด้วยกันดีกว่า” กรูจะไปดีไหมเนี่ยถ้าไปจะได้เห็นเมิงสั่งน้องเถื่อนๆรึเปล่าว่ะ
“นั่งสบายไหม ” มันถามน้องมัน
“กรูว่า นอนไปเลยดีกว่า กรูรอเพื่อนกรูอยู่ นอนไป” น้องๆมัน ก็เอนหลังลงนอน บนพื้นถนน รถที่จะผ่านเส้นทางนี้ก็ต้องเบี่ยงไปอีกเลน โยธานิใหญ่คับฟ้าจริงๆ เห้ยมามุขนี้เลยไงว่ะ
“กรูไปก็ได้ ” ฉิบหายถ้ากรุไม่ไป มันจะสั่งให้กลิ้งเลยไหมเนี่ย
“ลุก”
“แค่นี้ก็หมดเรื่องแล้ว เล่นตัวอยู่ได้” มันหันมายิ้มให้ผม
-
555+ หน้าสิ่วหน้าขวานยังจะมาแข็ง น่าตบกะโหลกจริงๆ
:m20:
-
มุกจีบเจ้าโน๊ตแม่งโคดลงทุน
55555555555555
ถ้าไม่ลุกนะรุ่นน้องโยธามาตามสอยเจ้าโอห์มแน่ๆ กร๊ากกกกกกกก
กดดันจนต้องเดินไปด้วยได้สินะ เจ้าไนท์ไปเอาน้ำแข็งถึงโลกไหนวะ
หมุโดนหามแล้วเว้ย :laugh:
o13 o13
-
โน้ตนี่ยังไงๆนิ :m16: มิกซ์จะเข้าใจผิดป่าวหว่า
-
:m15: อ่านแล้วติด เจอตัดแารมณ์อีกละ
:angry2: เดี๊ยะเหอะ
ปล.ผมติดตามอ่านตลอดเวนะครับ อิอิ
-
:L2:
-
55555555555
ฮาอ่ะตอนนี้
มุขจีบของโน้ตใช้ได้เลยนะเนี่ย
จิตวิทยา
แต่น้องๆซวย งานนี้มีหลังไมค์แน่ๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน...น่าติดตามค๊าบบบบบ
-
ถ้าไม่ลุกนี่ โอห์มโดนน้องๆดักตีหัวแน่ๆอ่ะ
-
อืมมมม สั่งได้ใจมากอ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียน เพราะตูก้สั่งน้องแบบนี้เหมือนกัน ก๊ากๆ อารมณ์ประมาณเครื่องเรือนฯคับฟ้าฮ่าๆๆ
+1
-
เขาถึงเตือนว่าไปไหนต้องเคารพเจ้าที่เจ้าทางก่อนครับ ไปดูหมิ่นอาจแย่ได้ โดยเฉพาะเมืองเก่าวังเก่าต้องบอกกล่าวก่อน
-
โชคชะตา
:n1:
“กรูป่าวเล่นตัวนะ” ก็ไม่ได้เล่นจริงๆ นิว้า
“เชื่อแล้วครับ ผมเชื่อแล้ว” มันก็ยังพูดแบบไม่เชื่ออยู่ดี
“นั้นไง เพื่อนโทรมาแล้ว” ขอบคุณพระเจ้า กรูไม่ต้องเดินแล้ว ไอ้ไนท์โทรมาแล้ว ผมหยิบโทรสับให้ไอ้โน้ตดู
“เห้ย โอมห์ เดินขึ้นไปก่อนเลยนะเมิง” ทำไมพูดแมวๆงั้นว่ะ
“มีอะไรรึป่าวว่ะ แล้วน้องละ” จริงๆกรูเป็นห่วงตัวกรูเองมากกว่า
“มันมีคนหิวกระติกน้ำขึ้นไม่ด้วยนิ” มันเถียงผม
“แล้วเรื่องอะไรเมิงถึงยังไม่ขึ้นมาว่ะ”
“รถติด หัวKกรูยังไม่พ้นหน้าสวนรุกชาติเลยนิ ” ผมมาคิดถึงสถานนะการณ์ ณ ที่ที่มันอยู่ คงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ กว่าพวกคณะต่างๆ จะไหว้ ครูบาเสร็จ กว่าไอ้รุ่นพี่กวนๆแบบไอ้โน้ต จะสั่ง ลุก สั่งหมอบอีก
“อืม งั้นมาช้าๆนะเมิง ค่อยดูกรูด้วย เพื่อไม่มีคลื่น เอ๋อ กรูเดินอยู่กับพวกโยธานะ”
“อะไรนะ เมิงทำไมไปอยู่กับพวกโยธาว่ะ” เสียงมันแปลกใจไม่น้อย
“แค่นี้ก่อนนะครับพี่ไนท์ เดี่ยวผมจะดูแลไอ้โอมห์เอง” ไอ้โน้ตหยิบโทรสับไป แล้วก็คุยให้พร้อม แบบว่ากรูยังไม่ทันได้อธิบายเลย
“อ้าว พวกเมิง จะมองเหียไรเนี่ย แล้วKไรเนี่ย ไม่มีใครนำน้องแทนกรูเลยรึไงว่ะ ” โน้ตมันพาลไปลงกับรุ่นน้อง กับเพื่อนมัน เป็นอะไรของมันว่ะเนี่ย ไม่เข้าใจเลยไอ้ผู้ชายคนนี้ แต่ถึงมันจะดุดันแค่ไหนก็ยังไม่ลืมหันมาฉีกยิ้มให้ผม ทำหน้าแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันนิน่ากลัวจริงๆยังกับคนสองบุคลิก ผมก็ได้แต่ทำหน้างง แล้วรับรอยยิ้มมาจากมัน
“ยังไม่เลิกมอง พวกกรูสองคนอีก หมอบลงไป หมอบ” อะไรว่ะ เดินมาได้แป๊บเดียวเอง เมิงให้น้องเมิงหมอบอีกแล้ว
“ก้มไป หน้ามองถนน อย่าเสือกมองหน้ากรู” ตอนนี้กรูทำตัวไม่ถูกแล้ว ถ้าเมิงทำแบบนี้ มันก็ไม่ต่างจากกรู เป็นคนทำให้น้องพวกเมิงต้องมาหมอบอยู่กับถนนแบบนี้สิว่ะ
“พวกเมิง ข้องใจรึไงว่ะ ที่กรูคบกับเด็กไฟฟ้า” จี๊ดเลยคำถาม ทุกคนหันมามองหน้าผมอีกแล้ว
“กรูบอกให้มองถนน อย่าเสือกมองหน้าเพื่อนกรู” เอ๋อนั้นดิว่ะ จะเกลียดกรูอะไรกกันหนักกันหนาว่ะ
“พวกเมิงยังไม่เลิก มองใช่ไหม ” ยังมีบ้างคนมองผมอยู่ ตอนนี้แดดก็เริ่มร้อนแล้ว อีกอย่างตอนนี้ผมเริ่มจะลำบากใจมากๆแล้ว
“พอเหอะ เดี๋ยวกรูเดินไปเองก็ได้ ” แล้วผมก็เดินหนีออกมาจากกลุ่มนั้นเลย ปล่อยให้ไอ้โน้ต เรียกอยู่ข้างหลัง เหียเอ๋ยจะทำอะไรกัน ก็อย่าเอากรูมาเกี่ยวสิว่ะ ผมเดินบ่น ไปขนาดที่เดินหนีออกมา
“1 2 3 4 5 6 7 8 9 ..................” ร้อนจะตายห่า จะมานับเลขอะไรกันว่ะกลางแดดเนี่ยนะ ผมยังเดินต่อไป อยากจะไปให้พ้นๆไปก่อน เสียงเงียบไปแล้วนิว้า ไม่สบายใจเลยว่ะ เจอแต่เรื่องแย่ๆ
“เดี๋ยวก่อนดิ จะเริ่มเดินหนีไปไหน” ไอ้โน้ตวิ่งตามมาหาผม โดยมีรุ่นน้องมันเดินตามหลังมา ตอนนี้ผมเดินออกมาไกลจากมันพอสมครวแล้ว
“มีไรกันว่ะ กรูไม่สบายใจเลย อยากจะลงโทษก็ลงโทษกันไปสิว่ะ จะเอากรูมาเกี่ยวทำไม” ผมโมโหใส่มัน
“ป่าว ”
“ป่าวอะไรละ กรูดูก็รู้แล้วว่า พวกมันไม่ชอบขี้หน้า พวกคณะกรู”
“คิดมาก เดินด้วยคนนะ” มันเดินนำหน้าผมแล้วดึงแขนผม ผมเพิ่งจะสังเกตุ ว่าที่หลังมัน สักเต็มหลังเลย วันนี้มันใส่เสื้อนักศึกษาสีขาว เหงื่อออก เลยทำให้เห็นรอยสัก แบบจางๆ
“ที่หลังนั้นอ่ะ ตีตราว่าเป็นทาสรึ” ผมแซวมัน
“ถ้า โอมห์เป็นนายผม ผมก็ยอมเป็นทาสนะ” เหียว่ะ ดูเมิงตอบดิ
“หน้าแดงเลยนะ อมยิ้มทำไม จะยิ้มก็ยิ้มออกมาดิ” มันปล่อยแขนผม แล้วเอามาจิ๋มหน้าผมแทน
“ทำไรอะ อายคนอื่นเขา ” ผมห้ามมัน (เห้ย ผมเล่าแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ หลายๆอย่างที่มันทำในวันนั้น มีแต่เรื่องที่น่าแปลกใจทั้งนั้น) ผมเดินต่อไปเรื่อยๆกับมัน โดยมีสายตาของรุ่นน้องพวกมันมองตามมาด้านหลัง
“รุ่นน้อง เป็นอะไรอ่ะ” ผมยังสงสัยอยู่ไม่น้อยกลับท่าทางที่พวกมันทำ
“ก็จำเรื่องที่มีก่อนวันไหว้ครูได้ไหมละ” มันทวนความทรงจำ ผมพยักหน้า เพราะอยากรู้เรื่องต่อ
“ก็นั้นละ พอกลับมา พวกมันก็โดน รุ่นพี่ รุ่นปู่ รุ่นทวด แล้วก็รุ่นโครตทวด เล่นเอาสิ” ผมทำหน้ายุ่งๆใส่ เพราะไม่เข้าใจ
“ก็ยิ่งโอมห์ ทำตัวดีมากเท่าไร น้องมันก็ดูเลวมากเท่านั้น โอมห์ไม่ใช่กำลังมีเหตุผล พวกรุ่นปู่ก็เลยยิ่งคิดว่า ทำไมถึงไม่มีรุ่นน้องที่มีเหตุผลแบบโอมห์”
“มันเกี่ยวกับโอมห์ตรงไหนละ โอมห์ก็เป็นของโอมห์แบบนี้อยู่แล้วนิ”
“ก็นั้นละมั่ง รุ่นน้องผมมันไม่มี รึว่า รุ่นผมไม่เคยบอกพวกมันเอง เราเคยมองว่าเราต้องใหญ่ ไม่มีใครมาข่มเราได้ แต่ที่โอมห์ ทำมันคนละเรื่องไง”
“ยังไง” ผมก็ยังต้องคำถามไปเรื่อยๆ ระหว่างที่เดินขึ้นดอย
“ก็ใครจะไปคิดว่าวันนั้น เพื่อนโอมห์อ่ะ ไอ้คนที่สูงๆ ตี๋ๆ น่าตาไม่ค่อยดีอะ” มันหล่อโว้ย ในสายตาหลายๆคนด้วย สงสัยจะไม่หล่อในสายตาเมิงเนี่ยละ
“มิ๊ก”
“นั้นละ มันเดินเข้ามาตั้งแต่ที่พวกเราเพิ่งจะไหว้ครูเสร็จ ตอนนั้นก็อยู่กันครบทุกรุ่นเลย ตอนแรกก็คิดว่าจะมีเรื่องกันสะแล้ว ดีสะที่พวกปี 5 มาห้ามไว้ก่อน ”
“อ้าว จะมีเรื่องกันทำไมละ”
“ก็มันเล่นเดินเข้ามาถามเลย ว่าใครทำ เพื่อนกรู เหมือนวานใครตบหน้าเพื่อนกรู พวกน้องก็เลยวิ่งไปล้อมมัน ” ผมหน้าเสียในความบ้าของไอ้มิ๊กเลย
“แต่สุดท้าย ปี 5 ก็มาห้ามไว้ แล้วก็มานั่งคุยกันว่าเกิดอะไรขึ้นนั้นละ” แบบนี้วันนั้นมันก็ยังอยู่ดูผม นำสวด อยู่ดิ ผมคิดในใจ อย่างน้อยก็ยังแอบดูอยู่วุ้ย
“แล้ว โอมห์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนนั้นละ ตอนนั้น รุ่นพี่กำลังสอบอยู่เลยว่าใครเป็นคนทำ”
“แล้วไง”
“ก็ไม่แล้วไง มันดูคนละเรื่องกันเลยไง โน้ตเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ถึงได้ยืนดูอยู่เฉยๆ มารู้ตอนที่โอมห์ออกไปนั้นละ”
“รู้อะไรอ๋อ เขาว่าอะไรโอมห์อ่อ” ผมเริ่มสงสัยหนักไปใหญ่
“ก็ประมาณว่า ทั้งที่เรื่องนี้ พวกผมต้องเป็นฝ่ายไปขอโทษไฟฟ้า แต่กลับเป็น โอมห์เอาพวกมาลัยมาขอขม่า พวกผมแทน”มันพูดเสร็จ ก็ส่งสายตาแบบว่า กรูนี้เป็นคนดีมากๆ มาให้ผม
“แล้วยังไงกับเรื่องที่น้องๆ มาทำท่าแบบนั้นใส่ผมละ” ผมคาใจ
“เรื่องนั้นให้ผมจัดการเองดีกว่า” มันพูดจบ ผมกับมันก็เดินด้วยกันต่อไปเรื่อยๆ ผมยังคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าอยู่ มันไม่สบบายใจจริงๆ ที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ใจก็ห่วงว่าน้องกรูจะเป็นยังไงบ้างว่ะ ตอนนี้ ไอ้มิ๊กเล่นเอาตายไปแล้วมั้ง หยิบโทรสับขึ้นมาดู หวังว่าจะมีสายไม่ได้รับจากมัน ก็ไม่มี
“อะน้ำ ไม่สบายใจอะไรรึเปล่าเล่าได้นะ” มันส่งน้ำมาให้ผมอีกแล้ว
“กินไปเหอะ “ ผมปฏิเสทน้ำใจมันอีกแล้ว
“เล่ามาเถอะ รู้นะว่ามีเรื่องไม่สบายใจ” เอาไงดีว่ะ ไม่คงดี ถ้าเราได้เล่าให้ใครสักคนฟัง ผมคิด เองคนเดียว ถ้ามันฟังคงจะช่วยแนะนำได้มั้ง ให้มันสร้างศาลให้เลยคงจะดี ผมเริ่มเล่า ว่าเรื่องเมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เล่นมาจนเราเดินมาได้กันเกือบ กิโล เห็นจะได้
“เชื่อไหมเนี่ย” ผมถามมัน
“เชื่อดิ โอมห์พูดไร โน้ต ก็เชื่อหมดละ” มันทำหน้าเหมือนจะขำ
“ไม่เชื่อใช่ป่ะเนี่ย” ผมย้ำกับมัน
“เชื่อครับ เชื่อแล้ว” ตอนนี้รุ่นน้องมันเดินตามมาข้างหลัง ร้องเพลงบ้าง โดน เพื่อนไอ้โน้ตสั่งทำโทษบ้าง พอมีผู้หญิงผ่านมาก็ตะโกน แซวกันเป็นพักๆ พอเป็นสีสัน อย่างน้อย การเดินขึ้นดอยครั้งนี้ ก็ไม่ได้มีแต่เสียงของแมลงในป่าเท่านั้น
“โอมห์ ไอ้โอมห์ อยู่ไหนว่ะ กรูขับตาม ก้น พวกโยธาอยู่นิ” ขอบคุณพระเจ้า ไอ้ไนท์มาแล้ว แต่ทำไมตอนนี้ไม่อยากขึ้นรถไปกับมันแล้ว ผมหันมามองหน้า โน้ต มันทำหน้าเศร้าๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร หันไปหยิบ กระดาษกับปากกา ในกระเป๋า แล้วยืนเขียนอะไรบ้างอย่าง
“กรูอยู่หน้าพวกมัน เมิงแซงได้ก็แซงมาเลย เดี๋ยวกรูรอ” ผมวางหู ตอนนี้ไอ้โน้ต ก็เขียนอะไรก็ไม่รู้เสร็จพอดี มันพับแล้วเอายัดใส่มือผม ผมก็รับมาแล้วเอาใส่กระเป๋าเสื้อแบบงงๆ
“ รู้แล้วไม่ต้องบอกหรอก เอาไว้เปิดอ่านตอนพ้นโค้งนี้ไปนะ” ไอ้นี้ ทุกทีเห็นพูดกวนกรูตลอด ทีตอนนี้ทำท่ายังก่ะกรุจะไปตาย
ปรี๊ดๆๆๆๆ ไอ้ไนท์ บีบแตรเรียก
“ไว้เจอกันนะ โน้ต” มันยิ้มให้ผม แล้วก็ยืนรอให้รถ เคลื่อนตัวออกไป ผมดูมันจากกระจกหลัง ก็เห็นมันยืนมองผม จนรถพ้นโค้ง พ้นโค้งแล้วนิว้า กำลังจะหยิบไอ้ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ ออกมาดู
“เมิงเล่าให้กรูฟังได้รึยังว่า มันเรื่องอะไรถึงมาเดินก่ะ ไอ้บ้า นี้” มันบ่นๆๆๆๆ
“บ้าตรงไหนว่ะ กรูว่ามันแนวดีออก” ผมพูดไปยิ้มไป
“คนธรรมดาที่ไหนจะตัดผมทรงแบบนั้นว่ะ”
“กรูว่ามันตัดแล้ว ก็ดูดีออก” ผมชมมันให้คนอื่นฟังหรอว่ะเนี่ย
“เอ่อ กรูอยากรู้จังว่า ถ้าไอ้มิ๊กรู้ จะชมได้แบบนี้รึเปล่า” เอาไอ้มิ๊กมาขู่ผม
“เมิงขับรถไป ตามองทาง สติด้วย เดี่ยวจะพากรูตกเขาสะก่อน อดมีเมียกันพอดี” ผมตัดบท
“เมิงยังจะมีอยู่อีกไง” มันหันมากวนตีนใส่ผม รอบนี้ผมไม่ตอบโต้ละ กดโทรสับหามิ๊กดีกว่า
“ตอนนี้ มิ๊กไม่ว่างรับสาย มีอะไรโทรหาโอมห์แทนนะครับ” อ้าวมาโทรหากรูทำไมว่ะ ผมไม่เคยรู้เลยว่ามันมีระบบแบบนี้ด้วย เพราะมันไม่เคยปิดเครื่อง เอาง่ายๆ คือผมกับมันไม่ค่อยจะได้ห่างกันสักเท่าไร ผมถอดใจ แล้วกลิ้งตัวไปเบาะหลัง ขออนุญาติไอ้ไนท์ไปแอบนอนสักแป๊บ นึกขึ้นได้ถึง ห่อกระดาษที่ โน้ตยัดใส่มือ เพราะไอ้ไนท์ชวนคุย กรูเลยลืมเลย
ผมหยิบ ห่อกระดาษออกมาจากกระเป๋า มีของชิ้นหนึ่ง หล่นลงมาด้วย
ผมหยิบ กระดาษใบเล็กที่ร่วงลงไป ขึ้นมา
รูปสติ๊กเกอร์ เห็นแล้วคิดถึงอดีตขึ้นมาทันที มันจะไม่เด็กน้อยไปรึไงว่ะเนี่ย ในรูปเป็นรุปไอ้โน้ตทำหน้ากวนๆ อยู่ สองถึงสามรูป น่ารักดีนะครับ ผมชมทันอีกแล้ว นี้ผมจะกลายเป็นชอบมันจริงๆรึเปล่า
--------ผมมีความสุขจังเลยครับ ที่ได้มาอยู่กับโอมห์นานๆแบบนี้
เสียดายที่น้องๆผมทำตัวไม่ดีกับโอมห์ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ
สิ้นเดือนนี้วันเกิดผม ผมจะไปจัดงานวันเกิดที่บ้าน ผมอยากจะชวนโอมห์ไปด้วย
ไม่รู้ว่าโอมห์จะไปรึเปล่า แต่ผมก็จะรอนะครับ ------------------------
ลายมือแถบจะอ่านไม่รู้เรื่อง แต่มันก็พยายามเขียน จนผมเข้าใจว่าความหมายของสิ่งที่มันจะสื่อให้ผมคืออะไร แต่ก็นะ มันจะไปง่ายแบบนั้นรึไอ้โน้ต กรูมีมิ๊กอยู่แล้วทั้งคน ทำไมกรูจะต้องเอาเวลาเกือบทั้งชีวิต มาแลกกับคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่สัปดาห์แถบอยู่ด้วยกันไม่ถึง วันด้วย แล้วผมก็งีบหลับไป นั้นคือสิ่งที่ผมจำได้
ปล. ขอแรงเพื่อนๆ ช่วยดันหน้านี้ให้ตกไปด้วยนะครับ ผมไม่อยากมห้มิ๊กมาเห็น เวลาที่ผมมาอับต่อในตอนหน้า
คือเรื่องงในวันนี้ มันดูผม เป็นคนหลายใจยังไงไม่รู้ ขอบคุณล่วงหน้าครับ
-
ไม่แปลกนะถ้าโน้ตจะเห็นเจ้าโอมห์เป็นคนพิเศษ
ก็โอมห์มันไม่ได้ป่าเถื่อนแล้วเจอง่ายๆเหมือนเดะช่างทั่วไปนี่นาหมายถึงอิโีก้ต่อสาขา่อ่ะนะ
เวลานิดๆหน่อยที่ได้คุยกันเจ้าโน้ตถึงได้ปลื้มแบบนี้
โน้ตเป็นคนพูดเพราะเนาะถ้าโอมห์จะรุ้สึกดี
กับเพื่อนใหม่มันก็ไม่แปลกหรอก แต่กับเจ้ามิกซ์ถ้ารู้ เหอะๆตัวใครตัวมันล่ะกาน เอิ๊ก งานเข้าแน่ๆ
ป่านนี้บ้าอำนาจถึงดอยไหนแล้ว 555
+1 คะ
-
มาช่วยดินตามที่ขอ
-
มาช่วยตามหัวเรื่องเลยค่ะ :L2:
-
ช่วยดันๆๆๆให้ตกๆ
เดียวเจ้าของมาดูแล้วจะมีเรื่อง
ฮ่าๆ
-
จะดันให้ตกไปอยู่หน้า 2 ก้ต้องไม่เม้นท์อ่ะสิ ไม่งั้นก้ต้องไปเม้นท์เรื่องอื่นแทน
ถ้ารักกันจริงเรื่องนี้มิ๊กต้องเข้าใจสิ ในเมื่อน้องไม่ได้ทำอะไรผิด จะไปห้ามความรู้สึกของคนอื่นได้ยังไง ??
-
ดัน
ดัน
ดัน
-
งงอ่ะ ดันมันก็ต้องขึ้นหน้า 1 สิ
แต่ตอนนี้ขอปันใจให้โน้ตได้ป่ะ น่ารักอ่ะ
อิอิ
-
ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
จะไปห้ามความคิดคนอื่นได้ไง
นายมิกซ์ น่ากลัวขนาดนั้นเลยเรอะ
+1 จะพ้นหน้า 8 มั๊ยเนี่ย :laugh:
-
จะมีพระเอกสองคนดีไหมครับโอมห์คนนึงก็กุ๊กกิ๊กคิคุน่ารัก คนนึงก็เป็นผู้นำสั่งโอมห์ได้ตลอดเหอะ
(เออดูมิ๊กมันบ้าอำนาจนิดๆ เนอะ)
-
ช่วยกันนิดนุงครับ
เดี่ยวโอมห์ของเราจะซวยเอา
ไม่ได้กันล่ะยุ่งเลย
-
ก็มิกซ์ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนซักทีนี่นา
โอมห์จะสับสนไปบ้างก็ไม่ผิดหรอก อิอิ
-
'ไม่ได้กันล่ะยุ่งเลย'
พิมพ์ผิดอ่ะครับ
จะพิมพ์ว่าเดี๋ยวโอมห์ไม่ได้มาอัพเรื่องให้อ่านล่ะแย่เลย
-
ขอบพระคุณมากๆ ครับ แบบนี้ ผมจะได้ เขียนต่อได้
-
ชอบอะ แอบหวานอะตอนนี้ คิคิ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เข้ามาอ่าน ตอน ขึ้นดอย หนุ่กดีน่ะ
ปีนี้ ไม่ได้ไปขึ้นกะเพื่อนเลย เสียดายมากก
(แอบไปดูหนุ่ม ๆๆ อิอิอิ)
-
o13
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
จุฟฟฟฟฟฟฟ
-
:call: รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ :call:
:z3: อ๊ากกกกก
-
เรื่องของหัวใจมันพูดยากนะ แต่ถ้าไตร่ตรองดีแล้ว ก็ต้องพยายามอย่าไปเผลอไผล ไม่งั้นเราเป็นฝ่ายเจ็บเอง
-
ขอบคุณทุกท่านครับ กับความช่วยเหลือ ผมเองอาจจะไม่ใช่คนดีอะไรนะครับ พระเอก นางเอก อาจจะเป็นใครก็ได้ในชีวิตจริง แต่มันก็ไม่ได้สวยหรูเสมอ คาดหวังได้นะครับว่าอยากให้มันเป็นยังไง แต่เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว ขอบคุณที่ช่วยลุ้นนะครับ ผมดีใจที่มีคนมานั่งอ่านเร่องของผม
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ตื่นได้แล้ว เมิงจะนอนไปถึงบนดอยเลยรึไง” เสียงไอ้มิ๊กนิว้า ผมลืมตาขึ้นมา โห่ เต็มๆ หน้ามันอยู่ใล้หน้าผมไม่ถึงคืบ
“ใกล้ไปแล้วมั้ง” จะจูบกรูอยู่แล้ว มันยิ้ม ไม่ยอมเอาหน้าออกไป
“เมิงไม่อายรุ่นน้องรึไงว่ะ” ผมบ่น คนเพิ่งตื่น อุตสาห์นอนสบายๆเลย ผมลุกขึ้นนั่ง ตอนนี้ถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ มันก็เหมือนๆกันหมด ต้นไม้ ถนน ไหล่ทาง อยากได้อะไรละ
“ร้อนจังเลยคราฟ น้องโอมห์ พี่มิ๊กขอน้ำกินหน่อยสิ”
“เมิงเห็นกระติกไหม ” มันพยักหน้า
“ก็เดินไปตักสิ จะมาใช้ทำไมละ”
“น้ำที่กรูตักกินเอง กับน้ำที่เมิงตักให้กรูกิน รสชาติมันไม่เหมือนกันนิว้า” มันทำเหมือนจะง้อน ผมเลยตัดปัญหาไปตักน้ำให้มันกิน น้องๆ นั่งอยู่ในลม หลายคนเหนื่อย ไอ้เอิท นิหน้าแดง ไปเลย จากที่ขาวๆ นั่งคู๋กับโอบ พี่รหัสมัน
“ให้น้องกินข้าวเลยไหมโอมห์” เพื่อนผมดูท่าทางเหมือนผู้หญิงโดนโทรม เดินมาถามแบบคนหมดแรง
“ถามกรูทำไมละ” ผมเองก็งงๆ จะทำอะไรต้องถามกรูทุกอย่างเลยรึไงว่ะ ผมมองหาข้าว หลังรถ แต่ก็ไม่มี ฉิบหายแล้ว ละใครรับผิดชอบว่ะ
“ไนท์ข้าวละ” ผมเดินออกจากรถไปถามมัน อากาศ แม๋งร้อนจริงๆ คนละเรื่องกับในรถที่กรูแอบหลับมาเลย
“เดี๋ยวไอ้ชาติเอาตามขึ้นมา มันโทรบอกกรูแล้ว” ตามนั้น สักพัก ไม่ถึง 10 นาที หม้อเปล่าใบใหญ่สองใบ ข้าวกล่อง เกือบ 100 กล่องก็เดินทางมาถึง
“ไอ้ชาติ เมิงออกมาตั้งแต่กี่โมงเนี่ย ชิหายนี้มัน จะ บ่ายโมงอยู่แล้ว” ใช่ๆด่ามัน แดดก็ร้อน แค่ข้าว ร้อยกล่อง ลีลาจริงๆ เนี่ยละทำอะไรไม่ว่าแผน ผมยืนบ่นอยู่ในใจ
“พูดมากว่ะ เมิงดูดิ น้องเมิง เกือบ 80 คน ใส่ของแต่ละอย่าง กรูออกบ้านมาตั้งแต่ 6 โมงเช้า กว่าจะได้ครบ” ผมชี้ไปที่กล่องข้าว จริงๆด้วย มันมีทั้ง หมูปิ้ง โจ๊ก มาม่า ข้าวผัดกะเพราะ นม ผลไม้ แตงโม ส้ม ขนมหวาน อะไรเต็มไปหมดเลย ยังก่ะงานเลี้ยงโต๊ะจีนลิง ผมเดินไป จีบไหล่มัน แล้วแสดงความเห็นใจ
“เรื่องมากว่ะ แบบนี้ตอนแจกก็ต้องมาเสียเวลาอีกอะดิ” ผมบ่นให้พวกมันได้ยิน
“ไม่หรอก เมิงเอาหม้อมาด้วยใช่ไหม ” ไอ้ไนท์หันไปถามไอ้ชาติ
“แล้วที่วางนั้นมันอะไรว่ะไนท์ จะถามทำเหียไรเนี่ย” ผมด่ามัน ไอ้ชาติทำหน้าเบื่อๆ ที่จะคุยกับไอ้ไนท์ แล้วก็เดินไปหยิบหม้อ แล้วก็ถุงข้าวออกมาจาก หลังรถ
“หิวกันรึยังครับ ” ผมเดินไปถามน้องๆ เพราะผมเริ่มรู้แล้วว่ามันจะทำอะไร น้องหลายๆคนออกอาการ แล้ว คงเป็นเพราะมันเห็นแล้วว่าข้าวได้มาถึง บริเวณนี้แล้ว
“วันนี้ข้าวมีหลากหลายเหลือเกิน เวลาเรามีน้อย เดี๋ยวเราก็ต้อง ขึ้นดอยกันอีก” ไอ้มิ๊ก กับไอ้ไนท์ หยิบหม้อคนละมาวางหน้าแถว น้อๆเริ่มเปลี่ยนจากสีหน้าที่อยากกินข้าว เป็นอย่างอื่นแทน
“วันนี้เราขึ้นดอยมาด้วยกัน ข้าวก็ต้องกกินด้วยได้ เพื่อนได้กินอะไร น้องได้กินอะไร เราก็ต้องได้กินแบบนั้นเหมือนกัน” พูดยังไม่ทันสิ้นเสียง เพื่อนๆผม พากัน ฉีกถุง แกะกล่อง เอาสิ่งที่อยู่ด้านในมารวมกันในหม้อ
“หม้ออาหารหมูเลยว่ะ” ผมอุทานออกมาแบบไม่ตั้งใจ
“มิ๊กนั้นมันของกรู”ไม่ทัน ห้ามไม่ทัน มันถูกโยนลงไปรวมที่ก้น หม้อเรียบร้อยแล้ว มันยิ้มๆให้ผม แสดงว่ากรูต้องทนหิวจน ขึ้นไปถึงบนดอยเลยใช่ไหมเนี่ย
“ก็กินกับน้องนั้นละ มันก็ข้าวเหมือนกัน” มันพูดกับผม เหมือนมันไม่ผิดเลย ขอโทษกรูสักคำ มันจะตายไหมเนี่ย
“เมิงก็กินไปเถอะ” ผมเดินหนี ออกมานั่งคุยกับพวกน้องแทน
“จริงๆ หรอกพี่โอมห์” เสียงน้องถามผม
“อะไรว่ะที่ว่าจริง”
“ก็เรื่องเมื่อเช้าไงพี่”
“เนี่ยละคือผลของการมาสาย เลยอดเห็นอะไรดีๆเลย” เอ๋อผมลืมเรื่องเมื่อเช้าไปสะสนิทเลย
“ร้อนว่ะ ” กรูบ่นรอบที่เท่าไรแล้วเนี่ย
“อะ พี่โอมห์น้ำครับผม” ไอ้เอิทส่งแก้วน้ำมาให้ผม มันดูคุ้นๆมากเลยนะคราฟ กับประโยคนี้
“พี่ครับ เป็นอะไรไปรึเปล่า” สติล่องลอยไปไหนแล้วว่ะเนี่ย ได้เวลากินข้าวแล้วสินะ
“ป่าวๆ กินข้าวให้อร่อยนะ ” ผมบอกน้องแล้วก็เดินยิ้มๆ ไปนั่งอยู่กับพวกเพื่อนผมแทน ถ้าวนนี้ฝนตกก็คงดีนะเนี่ย เห็นรุ่นน้อง ใช้มือหยิบข้าวขึ้นมาแล้วปล่อยใส่ปากกันแล้วมันน่ารักจริงๆ ไม่เหมือน เมิงเลย สนใจกรูบ้างไหมเนี่ย
“กินข้าวรึยัง” ถามมาได้นะไอ้คุงควายมิ๊ก
“เอาที่ไหนมากินละ ถามแปลก” ผมไม่หิวนะแต่โมโหมัน เป็นเพราะผมพยายามหาเรื่องทะเลาะกับมันอยู่นึเปล่าว่ะ มันไม่ตอบ แล้วก็เดินไปแกล้งรุ่นน้องต่อ พวกเรานั่งกันอยู่ได้ ประมาณ 30 นาที มีหลายคณะที่เดินผ่านขึ้นไป ตอนนี้อากาศเริ่มจะร้อนมากๆแล้ว แดดแรง แต่บนดอย มีไอเย็นพัดมาบ้าง ก็เย็นเป็นช่วงๆ ประมาณว่าอากาศเย็นแต่เหงื่อ ออก
“ว่าที่ 10 จัดแถว”มามุขเดิมเลย คนเรียกมันวิ่งไปเรื่อย แหกปากเรียกไม่ดูคนตามเลย งานนี้สงสัยลุงมิ๊กหมดแรงแล้ว ยอมถึงอำนาจให้ปี 2 แทน แต่จริงๆแล้วไม่ใช่หรอกครับ ปีสามจะต้องขึ้นไปเตรียมของที่วัน ผมกระโดดขึ้นมานั่งบนรถ รอตั้งแต่พวกน้องยังกินข้าวไม่เสร็จเสียอีก
“ขยับหน่อย เหนื่อยอะ ขอนอนตักหน่อย” เรื่องเก่ายังไม่จบเลยนะเมิง มาเนียนขอหนุนตักกรูสะงั้น
“เร็วๆ สิ” มันเร่งผม
“เหม็นอะ ดูดิ เหงื่อเต็มตัวเลย แล้วถ้ามิ๊กนอนคนอื่นจะนั่งยังไงละ” มันเอาปากมากระซิบข้างหูผม
“ไม่มีใครขึ้นหรอก กลัวเป็นขี้ปากไอ้ไนท์” ไอ้ไนท์หันมาทางผมสองคน คงสงสัยว่าคุยอะไรกัน
“เมิงนินทากรูรึไง” นะ เสือกรู้
“ป่าวๆ มันทะลึ่ง ไอ้มิ๊กอ่ะ” ผมแกล้งพูดไป ไม่อยากให้มันเสียน้ำใจ แต่ก็ดี จะได้นั่งสบายๆ ไอ้มิ๊กขยับมานอนตักผม แล้วมือมันก็มาจับมือผม
“ไอ้ไนท์เร่งเสียงเพลงนี้หน่อยดิ กรูชอบ” เพลงเวรนี้อีกแล้ว
รักเธอทั้งหมดของหัวใจ เศร้าจะตาย ไม่เข้าใจทำไมมันชอบฟังจังเลย ผมเอนหลังตัวเองไปให้ติดเบาะ แล้วก็ปล่อยตัวเองให้นอนหลับ มีไอ้เน่านอนอยู่ที่ตัก มือมันก็จับมือผม ไอ้ไนท์ ก็ขับรถ ดูมันไม่ได้สนใจอะไรพวกผมสองคน คงจะเข้าใจแล้วมั้ง มันหนึ่งเจอมันหลายอารมณ์เลยกรู
“ถึงแล้ว คู่รักทั้งสอง ตื่นๆ กรูไม่ใช่คนขับรถพวกเมิงนะ ” ผมสองคน ยังไม่อยากตื่นเลย อยากนอน ปล่อยมันไปได้ไหมเรื่องรับน้องอะ ตื่นตั้งแต่ ตี 4 ตอนนี้น้องยังเดินมาไม่ถึงหรอกครับ อีกนานพอสมควร
“งั้นกรูไป ฉี่กัน แล้วไปเจอกันร้านกาแฟนะ ล๊อกรถให้กรูด้วย” มันสั่งไว้แล้วก็หายหัวไปเลย
“มิ๊กทำอะไรอะ” มันเอามือมาจับน้องชายผม
“เปล่าๆ มือมันไปโดน ทำเป็นห่วง” ป่าวกรูตกใจ นิในวัดนะเมิง
“เมิงคิดไปเองแล้วโอมห์” สงสัยจะจริง
“อีกละ เดี๋ยวคนอื่นเห็น”
“ทีเดี๋ยวเอง ทำเป็นห่วง ” มันหอมแก้มผม แล้วก็เปิดประตูรถ ลากแขนผมลงจากรถ
“อากาศดีจังเลย บนดอยเนี่ย อยากไปเที่ยวจังเลยอ่ะ” ผมหันหน้าไปหาไอ้มิ๊ก เพื่อจะสนับสนุนควมคิด
“ก็มาเที่ยวแล้วนิไง” กวนตีนได้ตลอดเวลาจริงๆ ผมหน้าบึ้งใส่
“อะไรเมิงเนี่ย ก็พามาเที่ยวดอยสุเทพแล้วนิไง”
“ไม่เทีย่วตรงไหนเนี่ย กรูหมายถึงมากันสองคน”
“อ๋อ อยากมากันสองคน ก็ไม่บอก งั้นเดี๋ยวไว้รอหนาวก่อนจะพามานอนดูซากุระ แล้วกันนะ” แล้วผมเอามือมันมาจับมือผม โดยที่ไม่อายนักท่องเที่ยวบนดอยเลย
“ไปกินข้าวกัน ยังไม่ได้กินเลยไม่ใช่รึ” มันรีบดึงมือผมไปร้านข้าว
“ยังจำได้ด้วยรึไง” ผมประชด
“กรูไม่ลืมหรอกนะ เมิงสำคัญที่สุดสำหรับกรูอยู่แล้ว” พูดแบบนี้มาขอกรูแต่งงานเลยดีกว่าไหม โทรสับมาช่วยชีวิตพอดี
“สวัสดีครับ ผม”
“โอมห์หรอลูก แม่ขอคุยกับเจ้ามิ๊กหน่อยสิ” แม่มิ๊กนิว้า ผมส่งโทรสับให้มิ๊ก
“ครับแม่ ได้ครับ ครับ ไม่รู้ต้องถามโอมห์ก่อน แค่นี้ก่อนนะ จะพาโอมห์ไปกินข้าว” แล้วมันก็วางโทรสับ
“แม่มีไรรึเปล่า เห็นพูดถึง โอมห์ด้วย” ต่อมอยากรุ้อยากเห็นทำงาน
“ป่าว แม่จะไปเที่ยวทะเล ก็เลยให้ถามโอมห์ว่าจะไปด้วยกันรึเปล่า ” ผมปรกติก็ไปเที่ยวกับน้านของมิ๊กบ่อยอยู่แล้ว เพราะพ่อ + แม่ เราสนิทกัน เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก เห็นว่า เคยสัญญากันไว้ด้วยว่า ถ้าได้ ลูกคนละเพศ จะให้มาแต่งงานกัน เพราะเขาอยากเป็นดองกัน แต่ถึงจะได้ลูกเป็นผู้ชายทั้งคู่ ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะครับ ผมกับไอ้มิ๊ก ก็สนิทกันตั้งแต่เด็ก แลกบ้านกันนอนประจำ
“คิดอะไรจะไปไหม ยังไงเมิงก็ต้องไป ไม่มีสิทธิปฏิเสท ” มันบังคับอีกแล้ว
“แต่ ตอนนี้เราไม่เหมือนเดิม ไม่กลัวพ่อกับแม่รู้รึไง” กรูไม่ห่วงตัวกรูเลย แต่ห่วงเมิงมากกว่า ชอบทำอะไร ไม่อายใครเลย
“สนด้วยไง ไปกินข้าวได้แล้วหิวๆ ดูดิไอ้ไนท์มันไปนั่งรอแล้ว” จริงของมัน ไปนั่งรอก่อนผมอีก สงสัยจะหิว
รุ่นน้องคณะแล้วคณะเหล่า ทยอยกันเดินขึ้นมาถึง บนพระธาตุดอยสุเทพ เวลาตอนนี้ ก็เกือบจะบ่ายสองแล้ว ถ้าออกกันมาแต่เช้า ก็คงถึงกันไปนานแล้ว ยังดีที่อากาศบนนี้ไม่ร้อน ออกจะเย็นเกินไปด้วยซ้ำ หน้าตาของน้องๆแต่ละคนดูอิดร่วย เหลือเกิน รุ่นพี่ที่มาด้วยก็ ก็คงไม่แพ้กัน
“รับอะไรดีค่ะ” พนักงาน เดินมารับรายการ
“ไนท์สั่งเต็มที่เลยนะ เดี๋ยวเลี้ยงเอง” ที่จะเลี้ยงเพราะ เบิกเงินห้องมาแล้ว อีกอย่างคือ มันเป็นคนขับรถให้ผมนอน มันก็สั่งเต็มที่จริงๆ เรากินกันไปคุยกันไป จนไอ้โอบโทรมาบอกว่าใกล้จะถึงแล้ว ผมเลยทิ้งกระเป๋าตังค์ไว้ให้ไอ้ไนท์จ่าย แล้วชวนเมิงเดินขึ้นไปบนพระธาตุ เพื่อนที่เหลือไม่รู้หายหัวไปไหนกันหมด
“จะขึ้นกระเช้า รึว่าจะเดินขึ้นบันได” เป็นคำถามที่ดีมากครับคุณมิ๊ก
“แล้วแต่ดิ นานๆที” ผมตามใจมัน จริงๆก็ตามใจเสมอละครับ
“งั้นเดินขึ้นแล้วกันนะ” ผมตกลงกับมัน เพราะ แค่เดินขึ้นมันจะสักเท่าไร
“เอามือมานี้” มันขอมือผม
“ไม่เอาอายเขา” ผมปฏิเสทเพราะเด็กเทคโนเยอะจะตาย
“กรูไม่อาย เอามาเร็ว” มันเสียงแข็งใส่ ผมเองก็ไม่อยากทะเลาะ เลยส่งมือให้แบบไม่เต็มใจ ใช้คำว่าลากดีกว่า มันลากผมเดินขึ้นไปบนพระธาตุ
“เบาๆดิเจ็บ” มันดึงโครตแรงเลย
“เมิงจะออนแอ่ไปไหนเนี่ย กรูบอกแล้วไงว่าเป็นแฟนกรูต้องอดทน” เหมือนในหนังเลยว่ะ
“แล้วเมิงบอกกรูเมื่อไรว่าเป็นแฟนเมิงต้องอดทน”
“นิเมิงรู้จักกรูมากี่ปีแล้ว” แล้วหยุดเดิน ดูท่าทางจะโมโหกรุรึเปล่าว่ะ ผมแกล้งไม่พูด ยืนเงียบๆ ดีเหมือนกันจะได้พัก
“กรูไม่จับละ เดินขึ้นเองละ” แล้วมันก็เดินหนีไปเลย ปล่อยให้กรูยืนเหนื่อยเกาะ ราวบันได
“พี่โอมห์ มายืนทำไมตรงนี้ละครับ” กรูเหนื่อยไง จะมาถามทำไมเนี่ย ไอ้ควาย กรุยืนดูวิวมั้งเนี่ย แต่ต้องสุภาพ
หันมาแล้วยิ้ม “ พี่มายืนรอพวกเรานั้นละ ถึงนานรึยังละเอิท” น้องๆทยอยเดินกันขึ้นมาแล้วหวังว่าเพื่อนกรูคงจัดการเรียบร้อยแล้วนะ
“ป่ะ กระโดดขึ้นหลังผมเลย” กล้าชวนนะเมิง
“อย่าเลย เดี๋ยวตกบันไดไปทั้งคู่” ผมตอบแบบเกรงใจ
“ผมก็ชวนไปงั้นละครับ พี่โอมห์ก้นใหญ่จะตาย ผมแบกไม่ไหวหรอก” มันพูดเสร็จแล้วก็วิ่งหนีขึ้นไป
“ไอ้เวง กลับมาให้กรูด่าก่อน” ใครก้นใหญ่ ว่ะ ผมหันไปมองก้นตัวเอง ก็ไม่ใหญ่นิว้า จับดูก็ธรรมดานิว้า
พอน้องๆขึ้นมาบนพระธาตุกันครบ ก็เป็นเรื่อง พรมน้ำมนต์ รับพร ไหว้พระ เวียนเทียน เป็นอะไรที่ทำแล้วสบายใจ พื้นหินอ่อนที่ร้อน หรือจะสู้แรงบุญที่พวกเราอุตสาห์บากบั่น ขึ้นมากันถึงบนนี้
“พี่โอมห์ ร้อนตีน” แม๋งเอ๋ยกรูคิดยังไม่ทันเสร็จเลย
“เท้าครับน้องเอิท พูดเพราะๆสิ” มันร้อนจริงๆว่ะ ผมก็ร้อน
“พี่มิ๊กหายไปไหนละครับ เห็นขึ้นมาด้วยกันไม่ใช่หรือพี่”นั้นสินะผมก็มองหามันอยู่ ไม่มีในวัดนิว้า
“ไม่รู้ อยู่แถวนี้ละมั้ง” ผมจบบทสนทนาเพียงเท่านี้ ไม่ไหวแล้ว เท้าจะสุก รีบๆเดินดีกว่า
“มิ๊กอยู่ไหน จะกลับแล้วไปรอที่รถนะ” ผมโทรหามัน เพราะไอ้ไนท์มันจะกลับแล้ว มันไม่ว่าอะไร แล้วก็วางหูไป สงสัยจะโกรธจริงๆ อะไรว่ะ แค่จับมือ
“เอ่อ บอกรุ่นน้องด้วยนะ ว่าให้นั่งรถแดงกลับ แล้วให้กลับ หอกันได้เลย ไม่ต้องเรียกมาเล่นอะไรแล้ว” ผมส่งเงินให้น้องไป 3000 เป็นค่ารถแดง
“แล้วพรุ่งนี้ นัดรวมกันตอน 6 โมงเย็น จะต้องคุยกันเรื่องศาล เป็นธุระให้พี่ด้วยนะ” ผมสั่งกับน้องที่เป็นหัวหน้ากิจกรมของปีสอง แล้วก็เดินไปลงรถร่างดีกว่า ไม่ไหวแล้ว
“ไอ้ไนท์ เมิงอยู่ไหน ชวนกรูกลับ แล้วหายหัวไปไหนว่ะ” ผมโววายใส่มัน กรูอุตสาห์ลงมาก่อนเมิงแล้วนะเนี่ย
“กรูขอฤกษ์ อยู่ เดี๋ยวลงไปแล้ว ไปแด๊กกาแฟรอก่อนไป” แล้วก็วางหูใส่ ทำไมมีแต่คนวางหูใส่กรูว่ะ ผมเดินออกมาจากรถร่าง แล้วตรงดิ่งไปนั่งที่ร้านกาแฟเลย มองไปที่รถก็ไม่เห็นไอ้มิ๊ก ผมเลยกดโทรสับอีกครั้ง กรูเหงา ไม่มีคนอยู่ด้วย
“มิ๊กอยู่ไหน มารอที่รถแล้วนะเนี่ย”
“กรูไนท์ บอกว่าขอฤกษ์อยู่ เดี๋ยวลงไป แค่นี้นะ” แล้วก็วางหูใส่ผม ผมเอาโทรสับมาดู กรูกดหามิ๊กนิว้า แล้วทำไมไอ้ไนท์รับว่ะ พวกเมิงจะดูฤกษ์ อะไรกันว่ะ ผมเดินบ่น บ่น บ่น ไปนั่งที่ร้านกาแฟ รอดีกว่า
“โกโก้ เย็น ข่มๆ 1 แก้วครับ แล้วขอ กาแฟ เย็นอีก 1 แก้วครับ” ใครว่ะ กิน โกโก้ เหมือนกรูเลย
-
:pighaun: มิ๊กมาสั่งให้หรอ อ๊ายๆ ( ใช่ป่าวนะ ) - -"
รอต่อไป วู้วๆ
-
โน้ตอีกแล้วชัวร์ แอบตามมาหรือพรหมลิขิตเนี่ย
-
อ่านไปอ่านมา เชียร์โน้ตซะงั้น 555
-
:o8:น่ารักกกกกทั้งคู่เลยยยยยยย มาเร็วๆๆๆนะๆๆๆๆๆๆอยากอ่านต่อแล้ววววววววววววว o13
-
โน็ตโผล่มาอีกแล้ว
-
ว่าเป็นโน้ต พรหมเช็ดเท้าเฮ้ย ลิขิต
อิอิ
เชียร์มิ๊กๆ
-
o13
อิอิ
:call: :call:
-
สงสารน้องทั้งเหนื่อยทั้งร้อนต้องมากินข้าวหมูอีก พี่มิกซ์จวยร้าย :o12:
ใช้มือจ้วงเลยรึ แต่ ณ เวลาที่หิวอะไรๆก็ยัดกินเข้าไปก่อนชิมิคะ แหะๆ
ส่วนเจ้ามิกซ์อ้อนมากกกกกกกโหยโอมห์ไว้ตัว เอ้ย ระมัดระวังตัวดีแท้ครึๆ
ไปหวีดกันต่อในรถอีก อิอิ มิกซืมันจริงๆก็ไม่ได้แข็งกระด้างอะไรนี่นาออกจะอ้อน
แล้วก็โคดขี้น้อยใจด้วย เอิ๊กซ์ ถ้าไม่รวมเรื่องปากอ่ะนะ เป็นผะจายที่รักคุณแฟนแล้วไม่แคร์สื่อ
ที่ดีคนนึงเลยล่ะ
เจ้ามิกซ์รอฤกษ์อะไร คุณแฟนจะโดนแจกขนมจีมเซเว่นอีกแล้วนะรีบลงมาไวไวด่วนด้วย
o13
แวะมาบวกเน้อ
-
ระวังหลังด้วยยยยย
ท่าทางฤกษ์จะไม่ดีซะล่ะ
-
โน้ตใช่ป่ะ อิอิ
-
วันนี้ยอมแพ้แล้วนะครับ คงไม่อับแล้ว ต้องตื่นไปงานศพของรุ่นน้อง พรุ่งนี้แต่เช้า
ปล.ผมไปอับเรื่องในส่วนตอนเด็กทิ้งไว้ นิดหน่อย เพื่อ หลายๆคนจะได้รู้จักผม ก่ะไอ้มิ๊กมันมากขึ้น
-
มาให้กำลังใจ
+1
-
เสียใจด้วยนะค่ะเรื่องรุ่นน้อง
อย่างไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:sad11: :sad11: :sad11:
เสียใจ ด้วย เช่นกันคับผม
-
ดันๆๆๆ
-
ตู เพิ่งมาอ่าน ชอบๆ รีบมาโดยด่วน :man1:
-
วันนี้ภาระกิจเยอะเหลือเกินครับผม ต้องไปงานศพ แถมพรุ่งนี้เช้าผมมีสอบ แต่ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะเอามาลงทุกวัน วันนี้ผมเองก็มีเวลานั่งลอกได้เท่านี้จริงๆ ขอโทษที่มาน้อย แต่ก็มานะคราฟ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อ้าว....เพิ่งมารึไง” แน่นอนว่าไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้โน้ตนั้นเอง เดินขึ้นดอยแป๊บเดียว เล่นสะดำเลย
“อืม แล้วโอมห์ละ ถึงนานรึยัง”
“จะกลับแล้วเนี่ย รอเพื่อนอยู่”
“แล้วทำไงกลับละ” ถามแปลกจริงๆเลยวุ้ย
“ก็มากับเพื่อนก็คงนั่งรถกลับกับเพื่อน” ผมยิ้มให้
“อะไรว่ะ คิดว่าจะเดินลง” มันบ้าไปแล้ว แค่เดินขึ้นก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วยังจะให้กรูเดินลงอีกรึไงว่ะ
“ไม่ไหวอ่ะ อายุมากละ” ผมตอบไปแบบว่ารู้สถานะของตัวเอง ทั้งที่รู้นะครับ ว่าเด็กมอชอ เขาเดินขึ้นเดินลงกัน บ้างคณะ
“อะนี้ น้ำ................” มันส่งแก้วโกโก้มาให้ผม
“สั่งให้เรา รึ คิดว่าจะเอาไปให้เพื่อน แล้วรู้ได้ไงว่าเราชอบกินแบบนี้” ผมรับมา แล้วก็นั่งคุยกัน
“อ่านแล้วใช่ไหม โอมห์ว่ายังไง” ใช่กรูอ่านแล้ว แต่กรูไม่คิดว่าต้องให้คำตอบเมิงวันนี้นิว้า
“ไม่รู้ดิ ไม่รับปากแล้วกันนะ ไม่อยากให้สัญญาถ้าทำไม่ได้” ผมตอบไปตามความจริง มันทำหน้าเศร้าๆใส่ผม เป็นความผิดกรูอีกแล้ว
“เป็นไรอ่ะโน้ต ”
“ป่าวๆ เดี๋ยวโน๊ตไปหาน้องก่อนนะ” มันลาผมแล้วก็เดินไปเลย สรุปกรูทำอะไรผิดอีกแล้วว่ะเนี่ย ผมนั่งดูดโกโก้ได้สั่งพัก ไอ้มิ๊กกับไอ้ไนท์ก็หอบกันลงมาจากบนวัด เดินตรงมาหาผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ประหนึ่งเหมือนได้เมียบนวัดอย่างนั้นละ
“มีอะไรกันรึเปล่าว่ะ ดูดิยิ้มยังก่ะถูกหวย” ไอ้มิ๊กเห็นหน้าผมจากที่ยิ้มๆตะกี้เปลี่ยนเป็นบึ้งทันทีร้ายนักนะเมิง
“ป่าวๆ กลับกันเถอะ กรูอยากกลับไปนอนว่ะเมิงขี่ได้ไหมโอมห์” ไอ้ไนท์โยนกุญแจรถมาให้ผม
“เมิงจะบ้ารึไง กรูเคยขับรถยนต์ที่ไหน อยากนอนวัดกันรึไง” มันทำหน้าบูด ขึ้นมาเลย เอากันทั้งสองคนสิว่ะ
ไอ้ไนท์ยอมที่จะเดินขึ้นรถ ไปทำหน้าที่คนขับที่แสนดีของผมต่อไป ระหว่างที่เราลงดอยมา ก็เห็นน้องๆคณะต่างๆทยอยเดินขึ้นมากันเรื่อยๆ ตลกที่ ที่รถแดงด้านหน้าผม เดาว่าคงเป็นน้องๆคณะบริหาร มีผู้หญิงนั่งอยู่ด้านใน ส่วนด้านนอก ก็เป็นหน้าที่ของผู้ฉิง (น้องเทยทั้งหลาย) ต้องมีหน้าที่คุมเพื่อนผู้หญิงอีกที ถึงใจพวกเธอจะเป็นหญิงแล้ว แต่ร่างกายคุณเธอยังเป็นชาย หน้าที่พวกนี้ก็คงไม่พ้นพวกเธอ ทุกครั้งที่รถแดงผ่านหน้า น้องๆที่เป็นพวกช่าง ก็จะมีเสียงตะโกนแซว เป็นระยะๆ ทำให้การลงดอยครั้งนี้ไม่เหงา แม้ว่าในรถจะตึงเครียด ไอ้ไนท์ก็ได้แต่ถามคำตอบคำ ส่วนไอ้มิ๊กหนีไปนั่งหน้า ผมสังเกตมันจากกระจก มันไม่หลับนะครับ แต่ นั่งไม่พูดอะไร
“ไนท์เปิดเพลงเถอะว่ะ” ผมทำลายกำแพงให้ความเงียบ มันเลื่อนมือมาเปิดวิทยุในรถ แล้วเพลงแรกที่ดังขึ้น เนื้อหามันแปลกๆ แต่ผมจำมันได้ขึ้นใจเลยครับ เป็นเพลงที่ พี่ชายผม ร้องคู่กับสาวสวย ตอนนั้นที่ผมจำได้ เพราะ ตอนที่ไอ้ไนท์เปิด เพลงมันไหลมาที่เนื้อกลางเพลงพอดี
.............ใจ มันรักเธอคนเดียว แม้ร่างกายฉันเองตอนนี้จะอยู่กับเขา จิตใจมีเสียงเตือนเบาๆ ว่าเรื่องราวรักของเรามันผิด แต่ฉันยอมไม่เป็นไร.................................
เนื้อเพลงประมาณนี้ มันดูบ่งบอกอะไรบ้างอย่าง แต่ผมก็นั่งฟังมันอย่างใจจดใจจ่อ คงเป็นเพราะเสียงร้องเสียมากกว่า
“เลวว่ะ” มันพูดได้แล้ว ไอ้มิ๊กมันพูดออกมาแล้วครับพี่น้อง
“อะไรเลวว่ะมิ๊ก ” ไอ้ไนท์เป็นคนตั้งคำถามแทนผม
“ก็ผู้หญิงอะดิ แม๋งไม่รู้จักพอ ”
“ใครว่ะ”
“เมิงไม่ได้ยินในเพลงไง กรูว่าแม๋ง มีแฟนอยู่แล้ว คงไปเจอคนใหม่ละสิไม่ว่า แม๋งแล้วทำเป็นมาหาเหตุผลว่าตัวเองทนอยู่” ไอ้มิ๊ก เมิงหลอกด่ากรูรึเปล่าว่ะ แต่กรูก็ไม่ได้ทำอะไรนิว้า ผมนึกขึ้นได้ตอนที่ผมโทรหาไอ้ไนท์มันพูดถึงเรื่อง ฤกษ์
“ไนท์พวกเมิง ไปขอ ฤกษ์ อะไรกันว่ะ” ไอ้ไนท์หันมามองหน้าไอ้มิ๊ก เหมือนรู้กัน
“เปล่าไม่มีอะไร กรูพูดรึไงว่ะ” อ้าวสัดทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อยากพูดถึงก็เรื่องของเมิง ผมนอนฟังเพลง แล้วก็หลับไปจนถึงคอนโด
“ถึงแล้วไอ้คุณชายทั้งสอง เมิงจะให้กรูอุ้มขึ้นไปด้วยไหม” กรูหลับจนมาถึงห้องเลยรึไงว่ะเนี่ย หันไปหาไอ้มิ๊กมันลุกไปขนของที่หลังรถ ขึ้นไปรอที่ล๊อบบี้เรียบร้อยแล้ว
“ไนท์ ไอ้มิ๊กมันเป็นอะไรป่าวว่ะ” มันทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ป่าว ”
“เมิงได้เล่าอะไรให้มันฟังรึเปล่า”
“ป่าว”
“เมิงแน่ใจนะ” ผมย้ำ คำตอบที่ออกมาจากปากมัน
“อืมๆ ไปได้แล้วกรูง่วง” มันไล่ผมลงจากรถ ไอ้มิ๊กยังไม่ขึ้นห้องนิว้า สงสัยรอผมอยู่ ยังดีว่ะที่เมิงยังรอกรู
“เป็นอะไรว่ะมิ๊ก ” ผมเริ่มประโยคคำถามแบบกรูผิดรึไงว่ะ เรื่องอะไรไม่คุยกับกรู
“ป่าวๆ ขึ้นห้องป่ะ” มันพูดเหมือนมันไม่ได้เป็นอะไร เอาว่ะ ไม่เป็นไรก็ไม่เป็น
ผมเปิดห้อง แล้วก็จัดการตัวเอง พาตัวเองไปอาบน้ำ วันนี้ เป็นวันที่ผมคิดถึงเตียงนอนมากๆ ไอ้มิ๊กก็ยังคงเงียบไปพูดอะไร เทน้ำทิ้งว่าตรงโชฟาแล้วก็หายเข้าไปในห้องนอน ผมเข้าไปอาบได้สักพัก เปิดตะปูออกมาก็ได้ยินแต่เสียงทีวี นึกถึงกระดาษแผ่นนั้นได้ก็เลยรีบเอาออกไปซ่อนไว้นอกห้องก่อน ไม่อยากเป็นเรื่องให้ทะเลาะกันอีก พอจัดการความลับของตัวเองเสร็จก็เดินเข้ามานอน แน่นอนละครับ ตื่นตั้งแต่ ตี 4 สงสัยจะช้าไปแล้ว มีคนมานอนก่อนเราแล้ว ไอ้มิ๊กไม่อาบน้ำ ไม่ล้างหน้า ไม่ทำอะไรสักอย่างนอกจากใส่ BOX แค่ตัวเดียวแล้วก็นอน อยู่บนเตียง ผมไปนั่งดูมันข้างๆเตียงแบบที่หลายๆคนชอบทำ คือแอบมองคนที่เรานอนด้วยทุกวัน มันคงหลับไปแล้วจริงๆ ผมเลยขึ้นเตียงเบาๆ แล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง ในเวลาที่พระอาทิตย์กำลัง ส่องแสงอยู่ที่ระเบียงอยากเอาเป็นเอาตาย
“โอมห์ มิ๊กขอโทษนะ” อะไรมันว่ะ กรุคิดว่านอนไปแล้ว
“หืม ขอโทษอะไร”นั้นดิจะมาขอโทษอะไร
“อย่าถามมาก มาให้กอดหน่อยคิดถึง” คิดถึงอะไรของเมิงว่ะ ก็เจอกันทั้งวัน วันนี้ผมเองก็ยอมมันแต่โดยดี จะคิดมากทำไมละครับ ให้มันกอด ก็อุ่นดี ถึงข้างนอกห้องจะร้อนแทบตาย แต่ในห้องมีแอร์เย็นๆ + กับ มีไอ้มิ๊ก ถึงจะกวนตีน แต่กรูยอม
“พี่โอมห์ พี่มิ๊ก....” เสียงไอ้เอิทนิว้า มาปลุกทำไมเนี่ย ไอ้มิ๊กลุกขึ้นมาถามมันแทนผม
“มีอะไรว่ะเอิท”
“ผมนอนด้วยคนดิ ข้างนอกมันร้อน” กรูก็คิดว่าอะไร
“เมิงจะมาก็มา จะมาปลุกก็ทำไมว่ะเนี่ย” ไอ้มิ๊กพูดเสร็จแล้วก็นอนต่อ ไอ้เอิท มานอนข้างๆผม ผมคิดว่าตัวเองฝันไปด้วยซ้ำตอนที่ไอ้เอิทมาขอนอนด้วย
ผมมารู้สึกตัวอีกที่ ก็ตอนที่รู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจไม่ออก กรูโดนเจ้าที่ตามมาอำแน่ๆ ผมยังไม่กล้าลืมตา เอาละวะกรู ที่ว่าไม่เชื่อไม่เชื่อจะโดนก็วันนี้แล้ว ผมลองขยับตัวดู มันก็ได้นิว้า แค่กรูรู้สึกว่ามันหนักเฉยๆ ลืมตาดูมันเลยดีกว่า จะบ้าตาย ทั้งแขนไอ้มิ๊ก แขนไอ้เอิท มาวางทับผมตัวผม ไม่พอ ยังเอาหน้ามาซบที่ไหล่กรูทั้งคู่เลย แล้วจะทำยังไงว่ะเนี่ย
-
ผีอำ 555555555555555555555
อำน่ากลัวสะด้วย
-
อะไรว่ะไอ้มิ๊กมันทำอะไรว่ะมาขอโทษโอมห์เรื่องอะไรพูดให้คิดอีก
แอบไปทำผู้หญิงท้องหรือเสกอะไรเข้าตัวไอ้เอิทป่าวเนียะ :m16: :m16:
รีบๆ มาเคลียร์เลยนะครับ :z3:
-
นึกว่าโดนทั้งแฟนทั้งน้องคิดไม่ซื่อซะแล้ว ที่แท้ไอ่พวกขาดฟามอบอุ่นซุกเจ้าโอมห์ใหญ่ กร๊าก
ใจหายหมด
มิกซ์มีซัมธิงอะไรไม่บอกนะ ไ่อ่เรื่องขอโทษอ่ะ เรื่องไรพูดมาให้ไว
เจ้าโอมห์เหนว่างอนๆเคืองๆกันมาทั้งวันเลยไม่เซ้าซี่อะไรต่ออ่ะนะไม่แน่ว่า
เรื่องมันอาจจะร้าย ตามความแรงของเจ้ามิกซ์ก็ได้อ่ะนะ :เฮ้อ: กัวใจ
ส่วนเจ้าโน้ตกินแห้วไปก่อนนะเว้ย ของแบบนี้อย่าตั้งค.หวังกับแฟนชาวบ้านแยะไป
เทน้ำทิ้งว่าตรงโชฟาแล้วก็หายเข้าไปในห้องนอน ผมเข้าไปอาบได้สักพัก เปิดตะปูออกมาก็ได้ยินแต่เสียงที
>> วาง กับ เปิดประตูชิมิ คนอ่านก็งง เปิดทำไมวะตะปู :m20: :laugh:
o13
-
ตอนนี้เหมือนมิกซ์น่าสงสารอ่า สงสัยไนท์เล่าไรให้ฟังแน่ๆแลย :monkeysad:
ขำตรงเปิดตะปูเหมือนกัน :laugh:
-
นึกว่าโดนผีอำของจริงซะนี่
แต่
ดันเจอไอ้พวกขาดความอบอุ่น
เสียดายแทน :เฮ้อ:
-
อิจฉาจังเลย
มีหนุ่มๆมาซบไหล่
อยากถามว่าน้องเอิทอ่ะสูงไหมค่ะ
-
จากนั้นก็เริ่มฉาก 3P :-[
-
อยากโดนอำมั้ง อิอิ
-
เปิดตะปูออกมาก็ได้ยินแต่เสียงทีวี
:m20: :m20: :m20: อ่านทีเดวฮาเลย 555+
-
แค่หายใจไม่ออก
ไม่ถึงกับหอบ
ก็โอแล้ว
:jul3:
:mc1:
-
o18พี่โอมห์เสน่ห์แรงงงงงงงงงงงเว่อออออออออออออออออออ o13
-
มาไวๆนะครับ มันค้างงงงงงง
-
พี่โอมมาต่อไวๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:L2:
-
แต่ละคนใช่ว่าตัวจะบาง
โดนอำหนักจริงๆ เหอะๆ
-
ค้างๆๆๆ
รออยู่นะคับ
^^
-
ชอบเอิทอ่ะ
น่ารัก
เลี้ยงง่าย
สอนง่าย
แอบกวนตีนนิดๆ
55555555
-
ชอบโน้ตนะ
เป็นคนที่ดูตามราวี??? ดีจัง
โอมห์สนใจจะหันมามองโน้ตบ้างมั้ย
อยากเจอพี่อาร์มอีกทีด้วยล่ะ
-
มิกซ์ขอโทษทำไมหว่า...
-
ตามมาอื่นเรื่องนี้ด้วยคนนะค่ะ
ตกลงว่ามิ๊กรู้เรื่องโน๊ตรึเปล่าถึงมีงอนๆ
เค้าเชียรน้องมิ๊กน๊า
-
มาเชียร์คับผม
-
วันนี้ ไปสอบมา อะไรว่ะ ไม่รู้เรื่องเลย ทั้งทีอ่านทั้งคืน ผมมาอับให้แล้วนะครับ ตอนนี้อาจจะอ่านยากหน่อย แบบว่าครีบอด แข็งมาก พิมพ์ลำบาก จริงๆเลยครับ
แต่ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะต้องเข้ามาเพิ่มให้ทุกวัน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แล้วกรูจะลุกไปยังไงว่ะเนี่ย ตัดสินใจนอนต่อดีกว่า ให้พวกมันลุกออกไปก่อน จะได้ไม่ต้องเป็นกรูที่ต้องเป็นคนไปปลุกไอ้เอิท ผมก็ทำใจหลับต่อ ไม่นานก็มาสะดุ้งตื่นอีกครั้ง
“ไปกินข้าวป่ะ หิวแล้ว” ไอ้มิ๊กนั้นเอง หิวก็ต้องบอกกรู ลงไปกินเองไม่ได้รึไงว่ะ ผมหันไปหาไอ้เอิท เอ๋อ ดีไป่ มันไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว
“กี่โมงแล้วมิ๊ก”
“6.30 เย็น ”
“ไปอาบน้ำก่อนไป ลงดอยมา ยังไม่ได้อาบเลยไม่ใช่ไง” มันทำท่าเกาหัว
“เดี๋ยวกินเสร็จกลับมาค่อยอาบทีเดียวเลย” ทั้งปีละเมิง ขี้เกียจละที่ 1
“ไอ้เอิทละมิ๊ก”
“กรูจะรู้ไหมละ ก็นอนอยู่กับเมิง ว่าแต่มันกลับมาแล้วรึไง” อ้าวไอ้เหียนิตอนที่น้องมาขอนอนด้วยเมิงไม่รู้เรื่องเลยรึไงว่ะ รู้สึกว่าตัวเองหิวน้ำเหลือเกิน เดินไปที่ตู้เย็น ก็ไปเจอกับข้อความบนกระดาษ A4 เขียนได้ใจความว่า
รุ่นพี่ เรียก ไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไร ไม่ต้องรอกินข้าวนะครับพี่ๆ
“อะไรของมันว่ะเนี่ย มันกลับมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ” ไอ้มิ๊ก สงสัยมันจะไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ แต่ไอ้เอิทเมิงจะเขียนตัวใหญ่ไปไหนเนี่ย ล่อสะเต็มกระดาษ A4 เลย กลัวพวกกรูไม่เห็นกันรึไงว่ะ
“รุ่นพี่ นัด อะไรว่ะมิ๊ก รู้เรื่องรึเปล่า” มันส่ายหัว สงสัยจะไม่รู้เรื่องจริงๆ ผมเลยแต่งตัวแล้วไปหาข้าวกินดีกว่า ถือว่าไม่ใช่เรื่องของกรู ไปทำเรื่องของพวกกรูกันดีกว่า
“จะกินอะไรครับคุณชายมิ๊ก” ประชด ใช่ครับ ผมประชด
“สเต๊กไหม ไม่ได้กินนานแล้ว” มันเสนอ
“ก็ได้ ร้านไหน” เพราะผมกับไอ้มีกชอบขี่รถไปหาอะไรกินไปเรื่อยหมด
“ซอย โอโซน เดี๋ยวกรูขี่เอง” ร้านนี้เป็นร้านอาหารฝรั่งที่อร่อยมากๆ เกินราคา หมายถึงอร่อยเกินราคา ไม่แพงแล้วก็ไม่ถูกจนเกินไป แต่ที่แน่ๆ อร่อยกว่าร้านตามห้างแน่ๆ มีข้อเสียอย่างเดียวคือ ทำนานมาก จะไปกินครั้ง 1 ต้องรอเป็นครึ่งชั่วโมง แต่ถ้าอะไรที่ไอ้มิ๊กอยากกิน ไอ้โอมห์ก็ต้องรอ ก้าวแรกที่เดินเข้าร้านรู้สึกถึงสิ่งไม่ดี บรรยากาศร้านเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ บริกร ของร้าน วันนี้เปลี่ยนอีกแล้ว กลายเป็น ผู้ชายอายุน่าจะน้อยกว่าพวกผม 2 คน แต่หน้าคงเกินไปแล้ว ย้อมผมสีทอง ใส่ชุดนักศึกษา ถ้าให้เดาก็คงประมาณเด็กบริหาร เนี่ยละครับ จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้สังเกตอะไรหรอกนะครับ ก็แค่มันทำอะไรรกหูรกตา
“ร้าน ......... สวัสดีครับ” สายตาจ้องไปที่ไอ้มิ๊ก เหมือนมันถูกจับจองตั้งแต่ที่มันเดินเข้ามาในร้าน
“มากันกี่ท่านครับ” เมิงเห็นมากันกี่คนละ ผมคิดในใจนะครับเรื่องนี้
“รายการอาหารครับผม” แบบว่ามากันสองคน แต่ส่งรายการให้ไอ้มิ๊กคนเดียว เมิงแสดงเจตนาได้ชัดเจนดีจริงๆ ไอ้มิ๊กจัดการสั่งของมันเสร็จแล้ว ก็มาถึงตาผมแล้ว
“โอมห์ จะกินอะไร” มันส่งเมนูมาให้ ผมก็เลือกๆอยู่สั่งพัก พอจะอ้าปากสั่ง ไอ้บริกรเวงเสือกเดินหนีไปส่งออเดอร์ของไอ้มิ๊กให้ก่อน แล้วกรูละไอ้เวง ไม่ต้องแด๊กแล้วใช่ไหมเนี่ย
“น้อง น้องครับ” มันไม่สนใจเสียงของผมเลยครับ กรูเริ่มจะมีอารมณ์แล้วนะเนี่ย
“น้องครับ สั่งอาหารหน่อยครับ” พอเป็นเสียงไอ้มิ๊ก ปุ๊บ สลิดจริงๆ รีบเดินมาเลยนะเมิง ไอ้มิ๊กยิ้มๆแต่ไม่พูดอะไร ก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ ต่อ
“รับอะไรดีครับ” ทำไมเสียงเมิงไม่ร่าเริงแบบที่คุยกับไอ้มิ๊กว่ะ เวงเอ๋ย สองมาตรฐานนิว้า พอจัดการกับรายการอาหารผมเสร็จ มันก็เดินออกไปจากโต๊ะผม ก่อนไปก็ยังไม่วาย ทิ้งสายตาใส่ไอ้มิ๊กอีก
“เนี่ยนะ ระดับหน้าตาของคนมันผิดกัน” แล้วมิ๊กมันก็เอามือมาลูบหน้า พร้อมกับส่งยิ้มไปให้ ไอ้ เรยกว่าอี ดีกว่า บริกรคนนั้น
“จ๊ะ พ่อคนหล่อ” ผมประชดข้าวมือนี้ท่าจะไม่อร่อยแล้วมั้งเนี่ย เราก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ที่มีทั้งหมดในร้านเพื่อรออาหาร
15 นาทีหลังจากที่กรูระอ่า กับสายตาของอินั้น ที่ส่งมายังโต๊ะนี้ตลอดเวลาอย่างไม่ลดละ ส่วนไอ้มิ๊กนั้นเร๊าะครับก็นั่งอ่านข่าวการเมือง จนไม่ได้สนใจสายตานั้นเลย ซึ่งผมก็แอบสะใจอยู่ไม่น้อย อาหารเดินทางมาถึงโต๊ะพร้อมกับสายตา ฝ่ามือ คำพูด มามันแม๋งหมดเลย เอามันไปนอนด้วยเลยดีไหม อิเวง
“อาหารที่สั่งได้รับครบนะครับ” เสียงบริกร นำสเต้กมาเสริฟให้มิ๊ก พร้อมกับส่งสายตาหวานให้มัน มิ๊กรับมาแล้วก็ส่งยิ้มให้ ตอนนี้ผมเห็นสีชมพูที่เกิดขึ้นบนหน้าของ น้องบริกรคนนั้นได้อย่างชัดเจน แล้วเธอก็เดินม้วนออกไปจากโต๊ะ
“เอ๋อน้องครับ” ไอ้มิ๊กจะเรียกมันมาทำไมอีกว่ะ
“ยังขาด สลัดทูน่า หอมทอด ของแฟนพี่นะครับ ช่วยเร่งให้ด้วย แฟนพี่หิวจนหน้างิกแล้ว” ไอ้เวง กรุไม่ได้งิกเพราะหิว กรูงิกเพราะอิเวงนี้ตั้งห่าง แต่ตอนนี้กรูชนะแล้ว เหมือนได้ถือถ้วยรางวัลแล้วยืนอยู่อันดับ 1 ส่วนเมิง น้องบริกร พี่มิ๊กประกาศตัวแล้ว เลิกหวังได้เลย
“มิ๊กถ้ามัน ยาพิษใส่สลัดมาให้กรุกินละว่ะ ไปพูดแบบนั้นทำไม” ผมก็พูดไปงั้นละ จริงๆก็อยากจะขอบคุณเมิงที่พูดออกมาสักที
“ก็ตาย” พูดเสร็จแล้วมันก็เอามีด หันเนื้อเข้าปาก ง่ายๆแบบนี้เลย กรูก็ตาย สักพัก ของที่ผมสั่งก็มาถึง บริกรเอามาวางไว้ที่โต๊ะแบบไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไร ก่อนไปมันยังพูดกวนตีนใส่ผมว่า
“ทานให้อร่อยนะครับ” ผมหันไปมองหน้าไอ้มิ๊ก (เพื่อนๆสงสัยใช่ไหมครับว่ามันกวนตีนยังไง มันกวนที่หน้า + กิริยาที่มันแสดงออกครับผม)
“กินเถอะโอมห์ คิดมากเดี๋ยวมิ๊กกินก่อนเลยอ่ะ” มันตักสลัดเข้าปาก แล้วก็เงียบไปสักพัก
“เป็นอะไรไม่หร่อยใช่ไหม” มันยังเงียบอยู่
“ก็ไม่เห็นตายนิว้า” ได้อีกนะเมิงไอ้มิ๊ก แล้วสองคนก็อร่อยกับอาหารที่สั่งมา จนดูเวลาอีกที เราสอคนมานั่งหายใจทิ้งที่ร้านนี้เกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว
“น้องเก็บเงินด้วยครับ ” ไอ้มิ๊กบอก บริกรคนเดิม น้องเขาพยักหน้าตอบ
“ทั้งหมด 285 บาทครับผม” พร้อมกับยื่นถาดส่งมาทางมิ๊ก มิ๊กเอา แบงค์ 1000 วางใส่ถาดแล้วน้องก็เดินจากไป ผมได้แต่คิดในใจว่าไม่ต้องให้ทิปมันดีกว่า กวนประสาท แต่ที่ไหนได้ ไอ้มิ๊กของผม
“ขอบคุณมากครับพี่ วันหลังมาใหม่นะครับ” มิ๊กรับถาดเงินทอนมา แล้วส่งแบงค์ 50 ให้น้องคนนั้น กรูง้อนดีไหมเนี่ย กรูมีสิทธิโกรธไหม ผมเดินหน้ามุ้ยออกมาเลย ง้อนๆ ส่งเงินให้ชู้เมิงรึไงว่ะ
“เมิงเป็นอะไรอีกว่ะ โอมห์” ดีมากถ้าเมิงถามกรู กรูก็จะบอก ระหว่างที่เราขี่รถ กลับห้อง
“ก็ตั้ง 50 บาทให้ไปทำไมตั้งเยอะ 5 บาทก็พอแล้ว” ผมบ่นใส่มัน
“โอมห์ เมิงไม่เคยทำงานเมิงไม่รู้อะไรหรอก วันนี้เมิงกับกรูกินอยู่กันแบบไม่ลำบาก แต่น้องเขายังต้องมาทำงานหาเงิน แล้วเมิงดูดิวันนี้ที่ร้านมีลูกค้าคนอื่นไหมนอกจากโต๊ะเรา 50 บาทเนี่ยสำหรับเรามันไม่มาก แต่สำหรับไอ้น้องคนนั้นกว่าจะได้ 50 บาทเนี่ยมันยากกว่าหลายเท่าเลยนะ ” ก็จริงของมัน ตอนนี้ผมกับมันมาใช้เงินด้วยกัน จริงๆเราก็ใช้ด้วยกันตั้งแต่ ปี 1 แล้ว ผมได้เงินเดือนละ 6500 ไอ้มิ๊กได้อยู่เดือนละ 15500 รวมๆกันก็ 2 หมื่น + เข้าไปแล้ว แต่เราสองคนก็ไม่ได้ใช้เงินเปลืองเลย แค่อยากกินอะไรก็กิน (ไม่ได้อวดว่ามีนะครับผมแค่อยากให้รู้ที่มา)
“อืม มิ๊กนิใจดีจริงๆเลยว่ะ ใครได้เป็นแฟนคงดีใจแย่” ผมหลุดปากพูดออกมา ได้ไงว่ะสงสัยอินกับไอ้คำสอนตะกี้
“แล้วเมิงดีใจไหมละที่ได้กรูเป็นแฟน” เป็นกรูสะละที่หน้าแดงแทน รถมาถึงที่คอนโดพอดี พอมันจอดรถ ผมก็กระโดดลงเลย ไม่อยากตอบคำถาม กรูอาย
“เมิงยังไม่ตอบกรูเลย” ทวง ขึ้นมาเลย
“ขึ้นห้องก่อนแล้วจะบอก”
“บอกมา เร็วๆ เมิงดีใจไหม” กรูจะดีใจรึเสียใจดีว่ะเนี่ย ตอนเมิงเป็นเพื่อนกรูเมิงก็โครตเอาแต่ใจ พอเมิงมาเป็นแฟนกรู ก็ยิ่งเอาแต่ใจ ยกกำลังสองอีก
“ดีใจสิ ดีใจที่สุดเลย ” ผมยิ้มให้มันแล้วก็จูงมือมันขึ้นคอนโด
“อย่าให้กรูรู้นะว่าเมิงทำแบบนี้กับใครอีก” มันมาขู่ข้างหูผม
ผมเปิดห้องไป แอบหวังว่าไอ้เอิทจะกลับมาแล้ว จะได้มีเพื่อนคุย แต่ห้องยังเงียบ ไม่มีคนอยู่ มันยังไม่กลับนิว้า ดูนาฬิกาตอนนี้ก็ กำลังจะ 4 ทุ่มแล้ว ถือว่าดึกมากๆแล้วสำหรับการไปรับน้อง แต่ผมกับมิ๊กก็ยังเลือกที่จะนั่งดูหนังรอไอ้เอิท แทนที่จะโทรหา เพราะไม่อยากไม่ยุ่งกับเรื่องรุ่นน้อง
“โอมห์ โทรหาไอ้เอิทหน่อยดิ” มิ๊กทำเสียงตื่นใส่ผม ผมเปลี่ยนสายตาจากทีวีมาเป็นนาฬิกาอีกครั้ง จะเที่ยงคืนแล้วนิว้า
“แล้วทำไมไม่โทรเองละว่ะ” คือเมิงก็มีมือถือ แล้วจะให้กรูโทรทำไมว่ะเนี่ย กำลังดูหนังอยุ่
“กรูโทรไม่ติด ”
“มิ๊กโทรไม่ติดแล้วผมจะโทรติดไหมละครับ”
“ก็โทรหาไอ้โอบน้องเมิงดิ” ดูเป็นห่วงจริงๆนะเมิง แต่มันก็จะเที่ยงคืนแล้ว ผมก็ชักจะห่วง ผมกดมือถือไปหาโอบ รอสายอยู่นานพอสมควร
“ครับพี่”โอบรับ พร้อมกับเสียงเหมือนจะมีคนกลุ่มใหญ่ๆนับอะไรสักอย่างอยู่
“โอบ จะเที่ยงคืนแล้วนะเมิง ทำไมยังไม่ปล่อยน้องกลับ” ถามแบบเรียบๆ
“จะเลิกแล้วพี่ จะเลิกแล้วครับ” มันตอบแบบไม่เต็มใจ
“ไม่ใช่จะ ปล่อยน้องเลยมันดึกแล้ว เดี๋ยวชาวบ้านโทรแจ้งตำรวจแล้วจะแย่” ผมขู่ไอ้โอบ
“ครับๆ” มันรับปากแบบไม่เต็มใจ
“อีก 10 นาที ให้ไอ้เอิทมันถึงห้องกรูนะ” แล้วผมก็วางสาย เล่นบทเจ้าอำนาจกับเขาบ้าง
10 นาทีผ่านไปไอ้เอิทก็ยังไม่กลับ 20 นาทีผ่านไปก็แล้ว 30 นาทีผ่านไปก็แล้ว ผมโทรไปหาโอบอีกทีคราวนี้สิ่งที่ได้รับคือการปิดเครื่อง ผมกับมิ๊กเริ่มร้อนใจ เพราะไม่รู้ว่าพวกนั้นพาน้องไปซ่อมกันที่ไหน เพราะตอนนี้ก็ เที่ยงคืนกว่าแล้ว ได้แต่โทรถามเพื่อนๆ ว่ารู้เรื่องพวกนี้กันบ้างรึเปล่า แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร
“มิ๊กทำไงดีว่ะ ” ผมเริ่มกลัวว่าเรื่องนี้จะถึงหูอาจารย์
“ไม่รู้ มันทำตัวมันเอง” มันตอบแบบไม่สนใจ แต่ดูผมก็รู้ว่ามันเองก็ร้อนใจไม่น้อย
สักครู่โทรสับมิ๊กก็ดัง ขึ้น เบอร์ไอ้เอิทนิว้า ไอ้มิ๊กกดรับอย่างรวดเร็ว
“อยู่ไหนว่ะ ทำไมยังไม่กลับอีก” ไอ้มิ๊กถามไอ้เอิท ผมไม่รู้ว่าไอ้เอิทตอบว่าอะไร แต่ที่เห็นคือไอ้มิ๊กคุยไม่ถึงนาที ก็วางหูไป มันมองหน้าผมแล้วทำหน้าเหมือนจะมีปัญหาเกิดขึ้นแล้ว
“ไอ้เอิทว่ายังไงมันอยู่ไหน”
“ไม่รู้ว่ะฟังไม่รู้เรื่อง แต่เหมือนมันจะร้องไห้เลย” มันทำหน้าเป็นกังวล แล้วเดินหากุญแจรถ คงจะออกไปตามหาพวกน้องๆแน่ๆเลย ผมหยิบโทรสับมากดหาน้องโอบอีกครั้ง แต่ก็ยังคงปิดเครื่องอยู่
“จะไปหาที่ไหนอ่ะมิ๊ก ”
“กรูไปด้วย”
-
จิ้มๆ ๆๆ
^
^
^
^
^
:z13: :z13:
ยังอ่านไม่ทันวันนี้ตั้งใจโดด เรียน
มาอ่านนะนี้ 5555.
อ่านต่อๆเปนกำลังใจให้คับ
o13 o13 o13
-
ใครทำอะไรน้องเอิทเนี่ย คงไม่ถึงกับหยอดข้าวต้มหรอกนะ
พี่ปีสองกับน้องปีหนึ่ง รักกันมวกกก :m29:
ต้องให้เฮียมิกซ์จัดการซะแล้ว
ส่วนเดะเสริฟนั่นมิกซ์จะป๋าเกินไปล่ะทำหว่านเสน่ห์ไปทั่ว ชิส์
ถ้าเจ้าโอมห์มีคนมาหว่านเสน่ห์บ้างตัวเอก็ต้องหน้าหยิกแบบนี้ล่ะ อย่ามาทำใจกว้างเชอะ
“บอกมา เร็วๆ เมิงดีใจไหม” กรูจะดีใจรึเสียใจดีว่ะเนี่ย ตอนเมิงเป็นเพื่อนกรูเมิงก็โครตเอาแต่ใจ พอเมิงมาเป็นแฟนกรู ก็ยิ่งเอาแต่ใจ ยกกำลังสองอีก
>>คนมันแพ้ทางกันจ๊ะ เคยยอมมาตลอดก้ต้องยอมต่อไปเรื่อยๆ เหอะๆ
+1 คะ
-
เกิดอะไรขึ้นอีกละทีนี้ :serius2: :serius2:
-
+1 ให้ครับ ผมชอบ แบบว่าแมนๆดีอ่า 5555+
-
o18 ปล่อยให้คาๆอีกละ เดี๊ยะเหอะ :m16:
-
อ่านทันแล้ววว !!
ดู The Mist แล้วด้วย
ดูแล้วหดหู่จิงๆ
เซงอะอีกนิดเด่วจะรอดแล้ว
สู้ๆคับเปนกำลังใจให้
:L1: :L1:
-
ค้างงง
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง น้องเอิทจะเป็นอารัยไหมมมมมม พี่มิ๊กกะพี่โอมห์หว๊านหวาน ชอบบบบบบ o13
-
ค้างได้อีก อิอิ
แล้วน้องเอิทจะเป็นไงบ้างเนี่ย
-
เอิทเป็นไรอ่า สงสัยพวกปีสองเล่นแรงป่าว เง้อ
-
งานเข้าแล้ว....พี่น้อง
จะเป็นไงต่อเนี๊ย...ลุ้นสุดตัว
-
งานเข้า แล้วๆๆ
มิ๊กนี่ทำคะแนนนำเลยนะ
-
เกิดไรขึ้นอ่า
อยากเห็นมิ๊กหึงมั่งจัง
-
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ชอบจังตอนที่โอมห์บอกว่าควรจะดีใจไหม ในเมื่อเป็นเพื่อนมิกซ์ก็เอาแต่ใจ แต่พอเป็นแฟนยิ่งเอาแต่ใจเป็นสองเท่า
นึกภาพออกเลยแฮะ
-
งานนี้มิกซ์น่ารักแฮะ
ฮาาา "เป็นเพื่อนก็ว่าเอาแต่ใจ เป็นแฟนเอาแต่ใจขึ้น 2 เท่า" คิคิ
ช่วยน้องเอิทด่วนนนนน :m15:
-
o11
-
ผมอับส่วนนี้ให้ แอบเจ็บใจไปหลายรอบเหมือนกัน พรุ่งนี้จะอับรึเปล่าไม่รู้นะครับ ขอไม่สัญญา เพราะรุ่นน้องสวดคืนสุดท้ายแล้ว ขอบคุณที่ทุกท่านติดตามอ่าน
ขอบคุณที่ไปดันด้นหา เดอะมิส มาดู แล้วได้มามีอารมณ์แบบเดียวกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สายสัมพันธ์
“มิ๊กจะไปที่ไหน” ผมขอเป็นคนขี่เอง เพราะเวลาที่มันโมโหมันขับรถไม่ระวัง
“ไม่รู้ ที่ไหนก็ได้ที่มันเงียบๆ ไม่มีคนเมิงลองคิดสิว่ะ” มาลงที่กรูสะงั้น ผมเลยเลือกที่จะไปที่ประจำของพวกผม ระหว่างทางขี่ไป จำได้ว่าวันนั้น ในตอนเช้า ฝนก็ทำท่าจะตก แต่ก็ไม่ตกเลยทั้งวันจนกระทั่งพวกผมลงดอยลงมาก็ไม่ตก แล้วจะมาตกทำอะไรตอนนี้ว่ะ บร๊ะเจ้า
“อยู่ไหน พวกเมิง บอกกรูมา” มันตะคอกใส่โทรสับ ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร
“ไปที่เดิม เร็วๆ” มันเร่งผม ตอนนี้ลมก็แรง ทั้งฝุ่น ทั้งลม อะไรกันว่ะเนี่ย แต่ผมก็ยังไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนชี้ ไอ้ไนท์นั้นเอง แค่บอกเฉยๆ เพื่อมันจะว่างมาดูเหตุการณ์
ผมขับเข้าไปยังบริเวณเดิม เสียงรุ่นน้องกำลังแหกปากด่าน้องๆปี 1 อย่างสนุกปาก แต่ สภาพที่เห็นคือ มีขวดสุราขาวเต็มไปหมด แล้วรุ่นน้องปี 1 นั้นหรือ จากการก่ะด้วยสายตา เห็นที จะมีไม่ครบ คงจะโดนแบ่งไปทำโทษแน่ๆ ขนาดที่ผมกำลังจอดรถ มีคนที่เร็วกว่าผม นั้นคือไอ้มิ๊ก มันกระโดดลงไปแล้วเริ่มวิ่งไปที่กลุ่มน้องปีสองที่ยืนกลุ่มเป็นกลุ่ม ผมค่อยๆตั้งขาตั้ง พร้อมกับตั้งสติด้วย เพราะว่าดึกแล้ว ดึกมากๆด้วย ถ้าเรื่องถึงหูใครก็ช่าง กรูตายแนๆเพราะกรูเป็นรุ่นพี่แล้วมาอยู่ที่ตรงนี้
“เอ๋อ..............พี่มิ๊กสวัสดีครับมาได้ไงครับเนี่ย.............” เสียงรุ่นน้องปีพูดกับมิ๊กด้วยเสียงเมาๆ มึนๆ ผมจำไม่ได้ครับว่าวันนั้นใครที่เป็นคนทักมันแต่เห็นว่ามันส่งแก้วที่ใส่อะไรสักอย่างให้ไอ้มิ๊กด้วย
มิ๊ก ปัดแก้วตกพื้น “กรูบอกพวกเมิงแล้วใช่ไหม ว่าถ้าจะรับน้อง พวกเมิงห้ามเมา” เวงเอ๋ยมีเรื่องแน่ๆ ผมเดินตามมาด้านหลัง ตอนนี้รุ่นน้องปี หนึ่งที่หมอบอยู่กับพื้น เริ่ม หันมามองพวกผม แล้วซุบซิบกัน ประหนึ่งมีความหวังที่จะได้กลับห้องกันแล้ว ผมมองหาไอ้เอิทในกลุ่มน้องพวกนั้น แต่ก็ไม่เจอ ยืนดูอยู่ได้เกือบ 5 นาที หูก็ได้ยินไอ้มิ๊กยืนต่อว่าน้อง
“พี่จะมาเสือกอะไรด้วย นี้มันน้องผม” เสียงสนทนาที่ดุดัน มันคงไม่ต้องเรียกพี่แล้วละมั้ง
“ก็จริง พวกมันน้องเมิง แล้วพวกเมิงไม่ใช่น้องกรูใช่ไหม” เบื้องหน้าไอ้มิ๊กมีรุ่นน้องอยุ่ไม่น้อยที่ทั้งเมา แล้วก็ไม่ชอบหน้ามันเป็นทุนเดิม ตอนนี้คนที่หวังว่าจะเพิ่งได้ก็คงเป็นรุ่นน้องผู้หญิง ที่มีแล้วละครับ
“แล้วยังไง ถึงยังไงเมิงก็ไม่มีสิทธิมายุ่งกับน้องกรู” น้องปีสองมันเมาแล้วไม่มีเหตุผล ดูเหมือนกำลังจะมีเรื่องจริงๆแล้วสินะ กรูจะห้ามดีไหมเนี่ย แต่ช่างมันเถอะ ปล่อยให้มันตีกันให้ตายเลยดีกว่า ผมก้มลงไปถามหาไอ้เอิทกับรุ่นน้องที่นอนอยู่บนพื้นหญ้า เลยได้ใจความว่ามันโดนเอาไปซ่อม ที่ดงบอน
“มิ๊ก กรูไปหาไอ้เอิทนะ” มันหันมาหาผมแล้วพยักหน้าให้
“เอ๋อ พวกเมิงจะทำอะไร ก็ดูไว้น่ะ ว่าน้องพวกเมิง มันนอนดูพวกเมิงอยู่” ผมหันไปบอกรุ่นน้องปีสองด้วย เพื่อคำพูดกรูจะทะลุเข้าไปในกระบาลมันบ้าง แล้วก็เดินจากมา
ผมเดินมาอย่างเงียบๆ ได้ยินเสียง ตะโกน ด่า สลับกับเสียงรุ่นน้องที่นับเลข ดังมาแต่ใกล้ ผมพยายาม เดินเข้าไปให้เงียบที่สุด เพราะอยากรู้ว่าพวกมันทำอะไรกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าไอ้ความเงียบของกรูจะทำให้กรูรู้ในสิ่งที่กรูไม่อยากรู้
“เด็กรุ่นพี่เมิงใช่ไหมไอ้เอิท เมิงคิดรึไงว่าพี่เมิงจะคุ้มกระบาลเมิงได้” เสียงใครไม่รู้กำลังด่า คนชื่อเอิทอยู่ เอิทเดี๋ยวกับกรูรึเปล่าว่ะ
“ไอ้พวกตุ้ด มันจะมาคุ้มกระบาลเมิงได้รึไงว่ะป่านนี้มันคงนอนสวนรูขี้กันอยู่ห้องนู้น” แล้วก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของไอ้คนที่พูดนั้นละครับ ตอนนี้กรูไม่รู้จะพูดอะไรกับพวกเมิงจริงๆ คิดในแง่ดีอย่างเดี๋ยวว่าพวกเมิงคงเมา ผมยังคงดูอยู่เงียบๆ ยังไม่พร้อมที่จะแสดงตัว
“ซีรีย์ นี้คือโทษฐานที่เมิงไม่เชื่อฟังพวกกรู แต่ไปสนิทสนมกับพวกรุ่นพี่ตุ้ดของเมิง”
“เอิท ไม่ต้อง ขึ้นมา” กรูไม่ไหวแล้ว จะด่ากรูก็ไม่ว่า แต่เอามาเป็นเรื่องลงโทษที่ไร้เหตุผลแบบนี้ ผมรับไม่ได้จริงๆ
“ไม่ได้น้องกรู มันต้องอยู่กับกรูอย่ามาเสือก อีตุ้ด”กรูโดนอีกแล้ว
“กรูว่าเมิงเมาแล้ว อยู่เฉยๆดีกว่า” ผมห้ามมันด้วยอาการเรียบๆ
“ผัวเมิงมาด้วยไหม พวกเมิงมาช่วยเมียน้อย เอ๊ะ รึว่าผัวเมิงว่ะ” ผมปล่อยตัวไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ รู้อีกที มือก็เข้าไปที่หน้ามันไปเต็มๆ แล้วก็หวยออกแล้วละ ไอ้โอมห์เอ๋ย
“อันนี้ที่เมิงปากหมากับกรู ไม่ต้องมาเรียกกรูว่าพี่ เพราะจากวันนี้ไป พวกเมิงกับพวกกรูจะไม่ใช่พี่น้องกันอีกแล้ว” ผมชี้หน้าแล้วตะโกน ด่าพวกมัน
“ไอ้เอิท ลุก เมิงจะกลับไหม” ผมมองไปที่ไอ้เอิท มันยืนจมโครน อยู่ครึ่งขาเห็นจะได้ แล้วใครจะช่วยละว่ะเนี่ย มันคงลุกไม่ไหว แล้วในสถานการณ์แบบนี้ใครจะมามีน้ำใจช่วยกรูว่ะเนี่ย
“ลุกได้ไหม” มันส่ายหน้า รุ่นน้องที่เหลือ ผมก็ไม่หวังขอความช่วยเหลือมันอยู่แล้ว กรุเองก็ได้ว่ะ ยอมเปื้อนจะได้กลับสักที ผมเดินลุยลงไปในกองโครนที่มีต้นบอนผสมอยู่จนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน ส่วนอาการนั้นหรือ เละๆ หนึ้บๆ ผมใส่รองเท้าเต๊ะมาด้วย ก้าวลงไปขาแรกก็ยุบไปจนหน้าแข้งหายไปครึ่งแล้ว คันว่ะ นี้ขนาดแค่ขาเดียวนะเนี่ย ขาอีกข้างก็ตามลงมา ต้องออกแรงมากมาย เพื่อที่จะก้าวต่อไป ยังที่ที่ เอิทมันอยู่
“เอิท ขยับไหวไหม”
“ขาแทบไม่รุ้สึกเลยพี่” มันทำท่าเหมือนจะร้องไห้ แบบว่าจะมาซึ่งอะไรตอนนี้
“มาพยายามเข้า จับมือพี่” ผมยื่นมือไปให้มันจับ แล้ว ก็พากันเดินออกมาจาก กองโครนอย่างลำบาก แต่แล้วไอ้เอิทก็ล้มลงนั่งที่ขอบตลิ่ง
“ไม่ไหวแล้วพี่โอมห์ ขาไม่มีแรงแล้ว” คือมันคงโดนทำโทษกันจนไม่ไหวจริงๆ แล้วจะให้กรูทำยังไงว่ะ ไอ้โอบก็ไม่อยู่ตรงนี้ ไอ้ที่เหลือก็ยินมอง เหมือนกรูสองคนเป็นตัวเหียอะไรสักอย่าง เอาว่ะ เอา แค่เดินไปที่รถเอง มันจะสักเท่าไร ผมเอาพลังบ้ามาจากไหนไม่รู้ แบกไอ้เอิทขึ้นหลัง ถ้าไม่ติดว่า เมิงตัวหนัก + ตัวใหญ่กว่ากรู สูงตั้ง 181 กรูคงต้องแบกควายขึ้นหลังสะละ นับ 1 2 3 ผมก็เอาไอ้เอิท ขึ้นหลังได้สำเร็จ พยายามเดินแบบช้าๆ ไปหา มิ๊ก
“ผมหนักไหมพี่โอมห์”
“อืมไม่เท่าไร” แต่จริงๆแล้วหนักฉิบหาย ไอ้มิ๊กกรูยังไม่เคยแบกมันขึ้นหลังเลย
“ขอบคุณนะพี่”
“ขอบคุณอะไรเมิงว่ะ”
“ขอบคุณที่มาไงครับ” คำคำนี้ทำให้ผมหายหนักไปเลย
“กินข้าวรึยังเอิท” ผมชวนคุยไปเรื่อย จะได้ลืมเรื่องน้ำหนักที่อยู่บนหลัง
“ยังเลยพี่ ตั้งแต่เย็น”
“แล้วไม่หิวรึไงวะ”
“หิว แต่ตอนนี้อยากนอนมากกว่า” แล้วผมก็มาหยุดกับภาพที่ปรากฏ อยู่เบื้องหน้า ไอ้มิ๊กกำลังโดนรุ่นน้องปีสอง ถวายมือ +เท้าใส่ ผมปล่อยไอ้เอิทลงจากหลังแล้ววิ่งเข้าไปหาไอ้มิ๊กทันที
“หยุด พวกเมิงหยุด ทำอะไรกันว่ะ” ผมตะโกนสุดเสียง พวกนั้นก็หยุดตามเสียงที่ผมบอก
“อะไรของพวกเมิงว่ะ เป็นอะไรไปหมด ทำหัยอะไรกันว่ะ” น้ำตาไม่รู้มาจากไหน อยุ่ดีๆก็ไหลออกมา ภาพของไอ้มิ๊กนอนกองอยู่ที่พิ้น
“แล้วพวกเมิง ก็นอนดูรุ่นพี่ตีกันแบบนี้รึไง จะไม่มีใครคิดจะห้ามเลยรึไงว่ะ” ผมหันไปว่าพวกน้องปีหนึ่งที่หลายคนก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่
“กรูขอแล้วกันนะ ต่อไปนี้กรูจะไม่มายุ่งกับพวกเมิงอีกแล้ว กรูแค่จะมาเอาน้องกรูกลับบ้าน” ผมขอพวกน้องปีสองที่ยืนอยู่ แต่ก็ไม่มีใครมามีท่าทีเปลี่ยนแปลง สงสัยคงตายกันอยู่นี้ละว่ะกรู ผมสั่งเกตุว่าไอ้โอบน้องผมก็ยืนดูเหตุการณ์นี้อยู่ไกลๆ โดยที่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่ามันเรื่องอะไรกัน แต่ที่รู้ๆต้องพาไอ้มิ๊กออกจากตรงนี้ให้ได้ ไหนจะไอ้เอิทอีก
“ให้กรูกราบพวกเมิงก็ได้ กรูขอพาเพื่อน พาน้องกรูกลับนะ” ผมพูดออกมาทั้งน้ำตา เป็นอะไรที่กรูไม่อายแล้ว กรูห่วงไอ้สองคนข้างๆกรูมากกว่า กรูพูดถึงขนาดนี้พวกเมิงยังไม่เปิดทางให้กรูเอาไอ้มิ๊กออกมาอีกรึไงว่ะ ผมทำสิ่งที่ชาตินี้คิดว่าคงไม่ต้องทำกับใครอีกแล้วนอกจากผู้มีพระคุณทั้งหลาย สิ่งที่ทำก็ได้แต่ภาวนา ว่าที่กรูทำไป ก็เพราะเพื่อคนที่กรูรัก
ใช่คราฟ ผมก้มกราบตีนพวกมันจริงๆ เสียงรุ่นน้องที่หมอบกันอยู่ร้องไห้ระงมกันมากกว่าเก่า น้ำตาผมเองก็ไหลไม่หยุด ไม่เข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นเพราะอะไร แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว มีมือ ใครบ้างคนมาประคองให้ผมลุกขึ้น
“ไปเถอะพี่ ผมขอโทษนะครับ” ไอ้โอบเดินเข้ามาประคองผมลุกขึ้น เดินเดินเข้าไปหามิ๊ก ตอนนี้มันไม่เหลือสภาพคนเก่งเลย ไอ้ปากเก่งที่ว่า ผมอยากให้มันลืมตาขึ้นมาพูดกับผมสักคำ แต่ก็อาการอะไรทั้งนั้น ส่วนเอิท โอบพามันมาที่รถแล้ว ผมคงไม่สามารถพาคนเจ็บสองคนออกจากที่นี้ได้ ผมพยายามเอามันทั้งสองขึ้นรถ แล้วไปจากที่ตรงนี้ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ มันไม่สามารถพา 1 คนที่ไม่ได้สติ กับอีก 1 คนที่กึ่งหลับ กึ่งตื่นไปได้ ผมเอามิ๊กมาวางพิงไว้กับต้นไม้ พาไอ้เอิทมานั่งบนม้าหินอ่อน เสียงพวกน้องปีสองทะเลาะกัน ดังอยู่สลับกันเสียงร้องไห้ระงมของน้องปี 1 ผมไม่เข้าใจจริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมนั่งอยู่ข้างๆมิ๊ก ใจนี้มันหมดหวังจริงๆ อยากจะพาเมิงไปจากที่นี้ มือผมจับมือมันไว้แน่ สิ่งที่ผมยังแน่ใจว่ามันยังไม่ตายก็คือมันยังหายใจอยู่ ปากมันแตก มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย แก้มบวม เสื้อผ้ามีแต่ฝุ่น ผมนั่งเม๋อไปนานเท่าไรไม่รู้ ไม่มีใครสนใจพวกเราสามคน ไม่แม้แต่จะเดินมาถามว่าเป็นอะไรกันบ้าง สักพักเสียงโทรสับก็ดัง
“ไนท์ ช่วยกรูด้วย............” นั้นเป็นคำแรกที่ผมพูดกับมันทั้งน้ำตา เพราะผมเองไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว
“เมิงอยู่ไหน” มันดูตื่นเต้นกับน้ำเสียงผมมาก
“ที่เดิม” แล้วมันก็วางหูไป ผมเองกับมานั่งลูบหัวไอ้มิ๊กอีกครั้ง มันนอนอยู่ที่ตักผมมันเหมือนเด็กจริงๆ ถึงจะปากแตก แต่ก็ยังดูน่ารักไม่น้อย น้ำตาผมอยู่ดีๆก็ไหล พอนึกถึงเรื่องที่มันถามว่า ดีใจไหมที่เมิงได้กรูเป็นแฟน เมื่อตอนหัวค่ำ ผมนั่งนึกอะไรไปเรื่อยจนตัวเองหลับไปรึเปล่าก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ไอ้ไนท์มาสะกิด
“โอมห์ๆ มิ๊กมันเป็นอะไรว่ะ” มันสะกิดผม ผมตื่นมา กระโจนกอดมัน ดีใจจริงๆที่ได้เจอเมิงวันนี้
“พาพวกกรูกลับห้องหน่อย เอาไอ้เอิทขึ้นรถด้วยมันนอนอยู่ที่ม้าหินอ่อน” ผมบอกมัน แล้วก็ประคอง มิ๊กไปที่รถไอ้ไนท์ เพราะผมต้องเอารถผมกลับไปด้วย
ผมเดินไปที่รถมอไซค์ ตอนนี้สถานที่เห็นนี้ไม่มีใครเหลืออยู่อีกแล้ว สิ่งที่พวกน้องทำกับผมมันเกินไปรึเปล่า ไม่รู้ว่าพวกเราเองทะเลาะรึว่าโกรธอะไรกันหนักหนา ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามิ๊กเองไปทำอะไรไว้บ้างตอนที่พาน้องขึ้นดอย แต่สิ่งที่ผมได้รับในวันนี้มันเกินไปจริงๆ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเรื่องพวกนี้จะมาเกิดขึ้นกับตัวผมจริงๆ เพราะทุกครั้งที่ได้ยิน คณะอื่นเล่ากัน ผมก็ได้แต่เข้าใจว่ามันไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง แต่พอได้มาเจอกับตัวเองวันนี้แล้วผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ โทรสับเข้าอีกครั้ง คงไม่มีใครอีกแล้วน้องจาก เพื่อนผม
“มีอะไรว่ะไนท์ กรูกำลังจะถึงห้องแล้ว”
“โอมห์ กรูว่าพาไปโรงบาลดีกว่าว่ะ”
-
สุดท้ายแมร่งน้องก็เชี่ยว่ะ
ไม่มีคำพูดใดๆ
-
โหยยยยย
เล่นกันหนักจริงๆ
ถึงว่ารับทีมีคนตายเกิดขึ้นบ่อยๆ :เฮ้อ:
-
เอิ่มไม่รู้จะพูดว่าไง ระบบทำให้คนเรารักกันก็จริง
แต่มันก้นั่นล่ะนะ ทุกคนยังเป็นวัยกลัดมันบ้าพลังและเลือดร้อน ยิ่งกินเหล้าเข้าไปก็ยิ่งบ้าอำนาจ
บ้าพลัง โอมห์กับมิกซ์วางแผนผิดไปหน่อยนะ อย่างน้อยๆถ้าจะไปทำอะไรกันแบบนี้
ก็น่าจะลากเอาเพื่อนไปด้วยไม่ใช่ไปกันแค่สองคนแบบนี้ แล้วผลของคนกลุ่มน้อยก็โดนหมารุมไง
เราก็คน พวกนั้นก็คน เคยเจอ เคอผ่านภาวะกดดันมาด้วยกันแล้วทั้งนั้ัน มันก็จะมาระเบิดไอ่วันที่มีน้ำเมา
ขาดสติมาด้วยนั่นล่ะ
บางครั้งคนเราก็ต้องยอมรับว่าใช้แค่คำพูดกับบารมีความเป็นพี่เป็นน้องมันไม่พอหรอก
-
ร้ายแรง :fire: :fire:
-
เข้าใจน้องโอห์ม เพราะสมัยเรียนก้มีเหมือนกันรุ่นพี่กราบรุ่นน้อง
เพราะคำว่าระบบคำเดียว ตึงไปเกินไปมันก้ไม่ดี
ได้แต่อยากบอกว่ารุ่นพี่ควรทำให้รุ่นน้องทำตามเพราะเต็มใจเคารพ
ไม่ใช่เพราะคำสั่งหรือกฏ คนเรามาจากหลายที่ความอดทนไม่เหมือนกัน
หลายครั้งต้องทนเพราะเพื่อน สงสารเพื่อน
เเต่เมื่อถึงวันนึงเส้นความอดทนหมด มันก็แตกหัก ...
-
:monkeysad:
-
แม่งรุ่นน้องน่าโดนแบนนะนั้น
ไม่ค่อยรู้เรื่องระบบ หรือสายก็เถอะ
ทำแบบนี้เกินไปนะเนี่ย
สงสารมิ๊ก เอิท กับโอมห์จัง
แค้นแทน
-
ปีสองยังขนาดนี้ :m16:
คณะเดียวกัน ไม่รักกันเลย
เหลือเชื่อ
+1
-
เราคนนึงล่ะ ที่จะไม่ทนกับเรื่องไร้สาระอย่างงี้
ลองรุ่นพี่มาทำอย่างงี้ดิ เราเอาตายแน่ เหอๆ
-
:monkeysad:สงสารทุกคนเลยยยยอะ รุ่นน้องนี่ทำไปเพื่ออารัยอะ o13
-
:fcuk: ปี 2
-
หวังว่ากลับไปมันจะเจอแบบ จัดหนักเลยป่ะ อยากได้ความสะใจกลับคืนจัง :beat: :beat: :beat:
อยากแบบว่ายกมือกราบตีนขอชีวิตเลยแบบเนี้ยะ
:z1: อินเกินไปไหมแว๊
แต่ก็เข้าใจหัวอกรุ่นพี่ก็ตรงนี้แหละ ผ่านมาแล้วแต่ไม่แรงขนาดนี้ -*-
-
แสดดดดดดดดดดดดด รับน้องห่วยแตก
-
...พึ่งได้เข้ามาอ่าน เขียนได้เป็นธรรมชาติดี เรื่องนี้หลายอารมณ์มากๆ อ่านแล้วได้คติ หลายๆๆข้อ
...คนสองคนรู้จักกัน มาตั้งแต่ 3 ขวบและความสัมพันธ์ยังคงมีมาถึงปัจจุบัน เกิดมาเพื่อคู่กันแต้ๆๆ
...ชอบประโยคนี้จัง...กรูมีมิ๊กอยู่แล้วทั้งคน ทำไมกรูจะต้องเอาเวลาเกือบทั้งชีวิต มาแลกกับคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่สัปดาห์แถบอยู่ด้วยกันไม่ถึง วันด้วย
...ส่วนตอนนี้..การกระทำของโอม ไม่ถือว่าเสียศักดิ์ศรีนะ ทำเพื่อคนที่เรารัก นั่นแหละดีที่สุด อ่านแล้วเศร้าว่ะ
...พระเอกตรู กินตรีนซะแล้ว ดีที่น้องๆมันไม่เอาขวดฟาดกะบาลเอา ดีแล้วที่โดนแค่สหบาทา
...คงโดนหนักต้องไปโรงพยาบาลเลยเหรอ ตามอ่านอยู่นะวุ้ย เป็นกำลังใจให้น้องโอม +1 :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้ว พูดอะไรไม่ออกจริงๆๆ
เราก็คนหนึ่ง ที่เคยอยู่ในระบบแบบนี้
ระบบกฏ 3ข้อ ของรุ่นพี่
แต่เรา ไม่เคยเจอเหตุการณ์ ที่รุนแรงแบบนี้เลย
เง้อออออออออออ
-
โหย กราบเรยหรอ
โหดร้ายวะ - -*
:fire: :fire: ค่ามัน !!
-
ตีนดอยนี้แรงได้ใจว่ะ
รับน้อง
เด๋วต้องเตือนลูกศิษย์ก่อนละ
-
:onion_asleep:
-
แบบนี้สมควรไล่ออกจากสถาบันไปเลยไอ้รุ้นน้องไม่รักดี
-
วันนี้มาสะดึกเลย ไม่มีคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น นอกจากคำว่าขอโทษครับ พี่ๆน้องๆ
เรื่องการรับน้อง ที่เกิดขึ้นกับพวกผม จริงๆมันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกนะครับ ถ้าเทียบกับวิดวะเหมือนกันในคณะผม เพราะ โยธา อุตสาหการ พวกนี้ร้ายกว่าผมเยอะ แต่ก็คงไปสู้วิจิตรศิลป์ของมหาลัยฝั่งตรงข้ามกันไม่ได้ เพราะอันนั้นที่ได้ยินมาจากน้องชาย มันสุดทนจริงๆ ตอนนี้น้องผมถึงขนาดต้องนอนโรงบาลกันเลยทีเดียว ฝากรุ่นพี่ที่เป็นรุ่นพี่แล้ว ให้ทำอะไรเอาใจเขามาใส่ใจเราด้วยนะครับ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม ขอเดาว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจาก สุราเพียงอย่างเดียว รุ่นน้องมันอาจจะเลว + ปากหมา แต่นั้น ถ้าวันนั้นมันไม่เมา เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิด
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“มิ๊กกรูอึดอัด ไม่ต้องมากอดแน่น ขนาดนี้ก็ได้”
“กรูบอกให้ปล่อยไงว่ะ กรูร้อน” ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับความเหนื่อยล้า ที่นี้ห้องนอนกรูนิว้า แล้วที่มาทับกรูตะกี้ละ ผ้าห่ม หมอนข้าง หมอนไอ้มิ๊กอะไรหนักหนาว่ะเนี่ย แล้วกรูกลับมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงว่ะ มึนหัวไปหมด เอามือมาลูบหน้าผากตัวเอง ร้อนมาก โทรสับสั่นอยู่ที่หัวเตียง ผมเอื้อมมือไปหยิบ เพื่อนผมคนเดิมอีกแล้ว
“โอมห์ เมิงให้กรูไปรับไหม”
“ใจคอเมิงจะไม่ถามกรูเลยรึไงว่ะว่ากรูตื่นรึยัง” ผมบ่น แล้วก็ + กับสันดานที่ขี้เกียจด้วย
“เมิงรับโทรสับกรู ก็แสดงว่าเมิงตื่นแล้วสิว่ะ เดี๋ยวกรูไปรับ”มันวางหูใส่ผม รู้สึกว่าเท้า ผมมันแข็งๆ สากๆยังไงไม่รู้ พอถีบผ้าห่มออก ก็ต้องตกใจกับสภาพตัวเอง ไม่ได้โป๊เหมือนคืนนั้น แต่ที่นอนกรูเต็มไปด้วย ขี้ดิน เปื้อนเต็มที่นอนไปหมด ผมเริ่มจะโกรธไอ้คนที่พากรูมาส่งที่ห้องแล้วนะเนี่ย ยังไม่ทันลุกออกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำเลย โทรสับก็ดังอีกครั้ง
“ไอ้ไนท์ กรูยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลย” กดรับแล้วด่าแม๋งเลย ไม่รู้จักเวลา
“แม่เองนะลูก” เวงกำ แม่ไอ้มิ๊กนิว้า
“ครับแม่ เดี๋ยววันนี้แม่กับพ่อจะขึ้นไปดูมิ๊กนะ ลูกโอมห์มีเรียนรึเปล่าจ๊ะ” ผมจำความได้ว่าเมื่อคืนผมกดโทรสับหาแม่มิ๊กตอนที่ไปถึงโรงพยาบาลแล้ว
“มีครับแม่ แต่เดี๋ยวผมมารอรับก็ได้ครับ” เดาเอาว่าแม่มิ๊กคงจะเฉยๆกับเรื่องพวกนี้แล้ว เพราะมันมีเรื่องชกต่อยแบบนี้บ่อยมากๆ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน ผมวางหูแล้วจัดการกับตัวเอง ถึงแม้ว่าร่างกายจะรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ต้องหอบสังขารไปคุยกับเพื่อนๆเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ได้ ผมลงไปรอไอ้ไนท์ที่ล๊อบบี้ ไม่นานมันก็วนรถเข้ามารับ
“เป็นไงเมิง”
“เป็นKไรละ ไอ้สัดเอากรูมาส่ง จะล้างตีนให้กรูหน่อยก็ไม่ได้ ที่นอนเปื้อนหมด” ผมบ่นๆ ให้มันเพราะว่าเป็นเรื่องต้องมาทำความสะอาดอีก
“กรูไม่ทิ้งเมิงให้นอนที่โรงบาลก็บุญแล้ว” พอนึกถึงเรื่องมิ๊กขึ้นมา วันนี้ทันดุเหงาๆไปเลยเวลาที่ไม่มีคนมาค่อยกวน ระหว่างที่ไอ้ไนท์ขับรถเข้าไปที่แผนก สังเหตุว่าเห็นทั้งรุ่นน้องปี 1 และรุ่นน้องปี 2 ยืนอยู่กันเป็นกลุ่ม แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรแล้ว ไนท์เอารถไปจอดแถวๆต้นไม้ต้นเดิม แล้วเราก็ลงรถ เดินไปหาเพื่อนๆ ระหว่างทางที่เดินไปก็ยังมีรุ่นน้องปีหนึ่ง หลายๆคนยกมือไหว้ทั้งผมแล้วก็ไอ้ไนท์ แต่ผมไม่มีอารมณ์มาเป็นคนดีของพวกมันอีกแล้ว
“ไอ้มิ๊กหายไปไหนว่ะโอมห์” เพื่อนผมคงแปลกใจที่ไม่เห็นผมกับมันมาด้วยกัน
“มันไม่มานอนอยู่โรงบาล ” ผมพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“คนเหล็กแบบมันอะนะ เป็นเหียอะไรว่ะ ” ยังไม่สิ้นความสงสัยนะพวกเมิง ถ้าคนสบายดีมันจะไปนอนโรงบาลไหมว่ะ
“เข้าห้องก่อนเดี๋ยว กรูเล่าให้ฟัง” พวกมันก็เชื่อ เดินทยอยกันเข้าห้อง ผมก็เริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกมันฟัง จริงๆแล้วเช้าวันนั้นเล่าไปน้ำตาก็จะไหล เพราะผมเองก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะ ก้มไปกราบตีนพวกปี2จริงๆ แต่มันก็เกิดขึ้นไปแล้ว เพื่อนหลายคนจะวิ่งออกไปหาเรื่องปี 2 ทั้งที่ที่ได้ยินเรื่องนี้จากปากผม แต่ก็ดีที่อาจารย์เข้ามาพอดี วันนี้เป็นวันที่พวกเราทั้งห้องเรียนกันไม่รู้เรื่องเลย ทุกคนคงมีแต่ความแค้นในใจ พวกผมถูกรับน้องมา แม้จะหนักเท่าไรแต่เรื่องพวกนี้มันเกินกว่าที่พวกมันจะรับได้จริงๆ ใจผมก็ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเพื่อน ไม่ใช่ว่าอายที่เราได้ทำอะไรลงไป แต่ สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวผม มันได้บอกแล้ว ว่าเราสมควรที่จะตัวเองให้มากๆกับที่เรารักคนอื่น ความรัก ความไว้ใจนั้นมันย้อนกลับมาทำร้ายคนที่เรารักเสียเอง
“คุณกวีภพ เชิญที่ห้องพักครู” มีคนเปิดประตูเข้ามาในห้องที่ผมกำลังนั่งเรียนอยู่ ผมรู้ชะตากรรมแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง
โต๊ะกลม
ภายในห้องเรียนวิชาเครื่องกล ชั้นสอง ตอนเดินผ่านผมกับไนท์คิดว่ามาผิดห้องเพราะด้านใน มีทั้งอาจารย์ที่เป็นหัวหน้าแผนก อาจารย์ที่เป็นที่ปรึกษาของพวกผม แล้วก็พวกรุ่นน้อง และที่สำคัญ ชายหญิงแปลกหน้า รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อกับแม่ผม อยู่กันเกือบเต็มห้อง ผมสองคนยืนรังเรอยู่สักพัก อาจารย์ก็เดินออกมาเรียกให้เข้าไปในห้อง
“นี้ครับ นักศึกษาปี 3” อาจารย์แนะนำผมกับหลายๆคนที่นั่งอยู่ในห้อง ผมได้แต่ยกมือไหว้ทุกคนที่อยู่ในห้อง
“มันเรื่องอะไรกันว่ะไนท์” ผมหันมากระซิบถามมัน ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันกลัวยิ่งกว่าผมอีก
“เธอนี้เอง ถ้าลูกฉันเป็นอะไรขึ้นมา เธอรับผิดชอบไหวไหม” ป้าคนหนึ่งลุกขึ้นชี้หน้าผม แล้วพูดจาอย่างเดือดดาล ซึ่งกรูไม่รุ้เรื่องเลยว่ามันคือเรื่องอะไร ได้แต่ยืนทำหน้า โง่ แล้วก็นั่งลง แบบคนไม่รู้เรื่อง
“ไหน เธอลองเล่ามาสิว่าเมื่อคืนไปทำอะไรกันมา” ไอ้ไนท์หันหน้ามามองหน้าผม แบบงง ไม่เข้าใจว่าเกี่ยวอะไรกันผมเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ทุกคนในห้องฟัง แต่รอบนี้ไม่มีอาการเศร้าโศกเสียใจอะไรเลย พร้อมกับตลอดเวลาที่ผมเล่า ผมมองหน้าพวกปี 2 ตลอดเวลา
“พวกเธอเป็นรุ่นพี่นิ ยังไงพวกเธอก็ต้องรับผิดชอบ” เสียงชายหญิงแปลกหน้าดังออกมา ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วที่จะมาแก้ตัว ดีเหมือนกัน จะได้จบๆกันวันนี้เลย
“น้ายังจะให้ผมรับผิดชอบอะไรครับ ที่ผมเล่าไปน้าไม่เข้าใจกันรึไงครับ ว่าผมไปแค่พาน้อง ปี1 ที่ผมดูแลอยู่กลับห้อง ลูกหลานพวกน้ามันได้พูดแบบนี้รึเปล่าครับ มันได้บอกไหมครับว่ามันไปกินเหล้า แล้วก็ไปนอนดูพวกผม โดนรุมกระทืบ ไม่ได้บอกพวกน้ารึเปล่าครับว่า พอพวกมันเสร็จธุระ ก็ปล่อยไอ้คนที่ยืนพูดอยู่เนี่ย ให้นั่งเฝ้าเพื่อนมันคนเดียว กลางป่า มันได้บอกไหมครับ” เสียงโต้เถียงเริ่มดังขึ้นทั่วห้อง ผมเข้าใจว่ามุมมองของผู้ใหญ่เรื่องพวกนี้มันไร้สาระ ที่พวกเขามาก็แค่ต้องการคำตอบ ซึ่งผมก็ตอบไปหมดแล้วในที่นี้
“จริงรึเปล่า พวกเราทำรึเปล่า” อาจารย์ ตั้งคำถามขึ้นกับพวกน้องปี 2
“ไม่จริงครับ เหล้าที่ไหน พวกผมกลับกันตั้งแต่สองทุ่ม มีแต่รุ่นพี่ เนี่ยละครับ มากักผมไว้ไม่ยอมให้ผมกลับ” พวกมันช่วยกันโกหก แล้วทำทีให้ไปถามปี 1 ว่าจริงไหมที่พวกผมทำ ผมได้แต่ยิ้มตอบพวกมัน แต่กรูจะกลัวทำไมในเมื่อมันเป็นความจริง
“ถ้าเป็นแบบนั้นผมต้องทำทันบน พวกคุณทั้งชั้นปีนะ ปี3 ถือว่าคุณเป็นพี่ใหญ่” เหตุการณ์กลับกลายเป็นพวกผมผิดแล้ว ส่วนพวกผู้ปกครอง ก็ยังโวยวายกันไม่เลิก
“ได้ไงครับ อาจารย์ เพื่อนผมมันไปแค่ช่วยน้องมัน แล้วเพื่อนมันก็โดนรุ่นน้องพวกนี้รุมกระทืบ”ไอ้ไนท์เริ่มจะโวยวายแล้ว
“แต่น้องเราไม่ได้บอกแบบนี้นิ” อาจารย์คงจะเชื่อน้องปี 1 มากกว่า เห็นท่าจะไม่ดีละ
“พวกน้าๆครับ เชิญแจ้งความกันได้ตามสบายเลยนะครับ ยังไงพวกผมก็จะไม่ยอมรับทันบนนี้เด็ดขาด ถ้าคนจะต้องรับผิดชอบก็คือพวกลูกหลานน้าๆทั้งนั้น”
“กวีภพ..............” อาจารย์ตะคอกใส่ผม
“จริงนิครับ ถ้าเอาหลักฐานมาว่ากัน ตอน 2 ทุ่มผมกับเพื่อนยังอยู่ที่คอนโดกันอยู่เลย สำคัญคือคอนโดผมมีกล้องวงจรปิด แล้วตอนที่ผมไปเจอน้องผม ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว” อาจารย์เงียบ พูดอะไร
“ถ้าผมเอา ภาพนั้นมาได้ เรื่องนี้พวกผมก็จะไม่เกี่ยวใช่ไหมครับ ” เอาสิว่ะ กรูมีหลักฐานมายืนยัน
“เอ๋อ โอมห์เมิงจะเอายังไงเรื่องที่รุ่นน้องมันกระทืบไอ้มิ๊ก” ไอ้ไนท์ถามต่อหน้าทุกคนที่อยู่ในห้อง
“ถ้ากรูเอาภาพวงจรปิดมาให้อาจารย์ดูแล้วพิสูจท์ว่ากรูไม่ผิด กรูจะแจ้งความให้เอาเรื่องกับทุกตีนที่มันทำกับเพื่อนกรู ส่วนพวกน้าๆ ก็เตรียมตัวจ่ายค่าหมอให้เพื่อนผมได้เลย” ตอนนี้น้องๆที่มันนั่งอยู่ก็เริ่มหน้าเสียแล้ว
“เอาไงพวกเมิงจะยอมรับไหมว่าทำอะไรไว้กับพวกกรูบ้างเมื่อคืน” ไอ้ไนท์หันไปถามพวกน้อง ตอนนี้ในห้อง ทุกคนเงียบแล้วรอฟังคำตอบกันหมด
“เมิงไม่ตอบ วันนี้แม่ไอ้มิ๊กจะมา ถ้าแม่มันแจ้งความ พวกเมิงเป็นเรื่องแน่ๆ” มันขู่รุ่นน้องต่อ
“ว่ายังไงพวกเรา มันจริงรึเปล่าที่พี่เขาพูด ถ้าไม่ยังงั้นผมจะทำทันบนมันทั้งสองปีนะ” ดีจริงๆช่วยกันขู่
“เอ๋อปี 1 ที่เรียนกับผม ผมจะตัดจิตพิสัยเป็น 0 หมดเลยนะครับ ” อาจารย์ที่เป็นที่ปรึกษาปีผม พูดขึ้นน้องปีหนึ่งเริ่มจะหันมาปรึกษากันกับเรื่องนี้แล้วเพราะอาจารย์อีกหลายท่านก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ผู้ปกครองเริ่มกับมาโวยวายกันอีกครั้ง เพราะดูเหมือนจะไม่ยุติธรรมกับลูกหลานพวกเขา สายตาที่มอบให้พวกผม นั้นไม่ต้องพูดถึง เอาว่ะผมยอมให้คนอื่นเกลียดถ้า สิ่งนั้นคือสิ่งที่ทำให้ผม กับเพื่อนผมไม่เดือดร้อน
“ค่ะ พวกพี่ปีสอง พาพวกหนูไปรับน้อง แล้วก็ซ้อมพี่มิ๊กด้วยค่ะ” น้องปีหนึ่งที่มานั่งอยู่ในห้องลุกขึ้นยืน พูดทั้งน้ำตา ก็แค่นี้เรื่องพวกกรูก็จบแล้ว ผมยิ้มให้กับบรรดาผู้ปกครองที่นั่งกันอยู่ในห้อง แล้วก็ชวนไอ้ไนท์ออกจากห้องนี้
“ครูครับ ผมขอตัวไปหาเพื่อนผมที่นอนอยู่ในโรงบาลนะครับ” ไอ้ไนท์เป็นคนขออนุญาต ผมเดินเข้าไปหาน้องผู้หญิงคนนั้น
“หนูขอโทษค่ะพี่” น้องคนนั้นไหวผมแล้วก็ทิ้งตัวลงไปนั่งร้องไห้ ท่ามกลางสายตาของ ทุกคนในห้อง
“ไม่เป็นไร ยังไงพี่ก็ยังเป็นพี่เรา” ผมตบบ่าน้องแล้วก็เดินออกมาจากห้อง
หน้าห้องมีเพื่อนๆของผมมายืนรออยู่ แทบทุกคนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้อง ครั้งนี้ผมไม่เรียกมันว่าชัยชนะหรอกนะครับ เพราะ มันไม่ใช่การแข่งขัน ถ้ามันเป็นชัยชนะ คนที่ชนะก็นอนอยู่ที่โรงบาล
“พวกกรูไปเยี่ยมไอ้มิ๊กด้วยนะ”
“อืมไว้เย็นๆก็ได้ พวกเมิงเรียนตอนบ่ายให้เสร็จก่อน”
“เมิงเป็นอะไรรึเปล่าว่ะโอมห์ ดูหน้าซีดๆ” จริงๆก็มึนๆหัวอยู่ แต่กรูต้องทำเรื่องอขงกรูให้เสร็จก่อน ยังป่วยไม่ได้ ปลุกใจตัวเอง เพราะว่าวันนี้ผมยังต้องทำอีกหลายๆเรื่องๆ ยังไง ยังไง กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้อง ผมเลือกที่จะกินข้าวที่โรงอาหารมากกว่าที่จะไปกินที่โรงพยาบาล จริงก็ไม่หิวหรอกนะครับ แต่ร่างกายมันคงต้องกินอะไรไปบ้าง
“ป้าครับเอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ แห้งๆนะครับ” ผมมาคนเดียว ส่วนไอ้ไนท์นั้นหรือ ลอกการบ้านอยู่ที่แผนก วันนี้มันยังต้องพาผมไปหามิ๊กอีก ผมเลยไม่อยากจะรบกวนให้มามากินข้าวเป็นเพื่อน การที่ผมนั่งกินข้าวคนเดียวมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะผมชอบทำอะไรคนเดียวอยู่แล้ว แต่สิ่งที่วนเวียนแล้วกวนใจตลอดเวลาก็คือเรื่องมิ๊ก ไหนจะไอ้เอิทอีก ตอนนี้ผมอยากจะบอกใครสักคนว่าตัวผมเองรู้สึกยังไง หลายๆคนแอบหวังอยู่ใช่ไหมครับว่าไอ้โน้ตจะมาปลอบใจ แต่ไม่มีใครเลย หลังจากินข้าวเสร็จผมก็เดินกลับแผนก แบบใจลอย จนเกือบจะพาตัวเองไปนอนอยู่กับไอ้มิ๊กสะแล้ว
“ เป็นอะไรรึเปล่าครับ ” เสียงผู้ชายตะโกนถามออกมาจากในรถ กรูไม่เป็นอะไรเลยนอกจากตกใจตอนที่เจอเมิงเนี่ยละ
“ขอโทษครับ” ผมพูดกับรถเก่งคันนั้น ก่อนจะเริ่มเดินออกมาให้พ้นทางรถ ตอนที่ผมเดินไปถึงแผนก ก็ยังมีเรื่องให้กรูตกใจอีกไม่น้อย
เบื้องหน้าคือ เพื่อนๆผม แล้วไอ้เบื้องล่างที่นั่งอยู่กับพิ้น คือ ปีหนึ่ง ภาพที่เห็นคือ เพื่อนๆผมกำลังไล่เก็บป้ายชื่อ น้องๆทุกคน แล้วเอามาโยนใส่ปี๊บ เดินสะที่ไอ้โอมห์คนนี้ไปถึง
“เอ๋อคือพวกเมิงจะทำอะไรว่ะ” ผมถามเพื่อนๆที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นอกแถว
“ก็มันโกรธแทนเมิงไง เลยจะมาตัดรุ่นไอ้พวกนี้” ความผิดพวกกรูอีก
“เห้ย ไม่ได้นะเมิง น้องมันไม่รู้อะไรด้วย” ผมห้ามพวกมัน ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าพวกมันจะทำอะไร
“ไม่ต้องมาห้ามกรู ไอ้พวกนี้ทำกับเมิงขนาดนี้เมิงยังจะไปขอร้องอะไรอีกว่ะ” มันตะคอกผมต่อหน้ารุ่นน้อง
“แต่ เรื่องนั้นมันปี 2...”
“พอเลยเมิงจะปี 1 รึปี 2 มันก็ปล่อยให้เมิงนั่งตากยุงอยู่กับเพื่อนเมิงแล้วก็ไอ้เอิท ขนาดเพื่อนมันมันยังไม่รักเลย กรูว่าเมิงเอาเวลามาขอร้องพวกกรูไปเฝ้าแฟนเมิงดีกว่า” ไอ้เหียบอกกรูดีๆก็ได้ ทำไมต้องมาแขวะกันด้วยว่ะ
“ไอ้ไนท์มาเอาไอ้โอมห์ไปทีว่ะ กรูรำคาญมันละ” กรูไม่อะไรก็ได้ว่ะ แต่ก่อนไปขอหน่อยเถอะ
“น้องครับ เรื่องเมื่อคืนพี่ไม่เคยโกรธพวกน้องเลยแม้แต่น้อย แต่พี่เจ็บว่ะ เจ็บที่พวกเราไม่มีความคิดเป็นของตัวเองกันบ้างเลย” แล้วก็ยอมตามไปกับเพื่อนไนท์แต่โดยดี
ปล. ปี๊บที่ว่านั้น ผมมารู้ที่หลังว่า มันเอาป้ายชื่อมาใส่ แล้วก็เผาทิ้งทั้งหมด ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำไปเพื่ออะไร
“ไนท์ วันนี้พ่อกับแม่ไอ้มิ๊กจะมาว่ะ ส่งกรูกลับห้องก่อน กรูต้องไปจ้างแม่บ้านมาเก็บห้อง” ผมบอกมัน ก่อนที่มันจะพาผมตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาล
“อืมๆ พ่อผัวแม่ผัวมาว่างั้นเถอะ เดี๋ยวบ้านไม่สะอาดเปิ้ลจะว่าเอาหน่อ”
“ปากดีได้อีกนะเมิง” ผมตอบกลับไปแบบยิ้มๆ เรียกได้ว่าเป็นยิ้มแรกของเช้านี้เลยเห็นจะได้
พอจัดการธุระเสร็จสรรพ ก็ตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาล พอถึงที่หมายผมก็รีบลงจากรถแล้วก็เดินตรงไปที่เตียงของมิ๊กเลย
“มิ๊กๆ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะมาหานะ” หน้าตามันปูดบวม เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนให้ใส่ชุดของโรงบาลแทนแล้ว แต่ตอนนี้มันก็ยังไม่รู้สึกตัวอะไร พยาบาลบอกว่า ให้นอนดูอาการไปก่อน เดี๋ยวช่วงบ่าย หมอจะเอาไป X-ray ผมเดินออกมาจากเตียงเพราะทนดูมันในสภาพนี้ไม่ได้จริงๆ มันไม่เคยมีวันไหนที่จะไม่หล่อรึว่าไม่น่ารักในสายตาผมเลย เพราะยังไงมันก็ยังเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างผมเสมอ ตั้งแต่เด็กนับจนวันนี้ แต่ตอนนี้ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่จะยืนมองดูมัน หรือว่า นั่งใกล้ๆมันที่ข้างเตียง ผมเดินไปที่เตียงของเอิทแทน ดีใจเล็กๆที่มันไม่เป็นอะไร ตอนนี้ที่ผมเข้าไปมันกำลังนั่งกินข้าวอยู่พอดี
“สวัสดีคนป่วย” ผมพยายามทำตัวเหมือนไม่เป็นอะไร แล้วทักทายแบบร่าเริง ตามนิสัยผม
“อ้าวพี่โอมห์ มาได้ไงเนี่ย”
“ก็กรูเป็นคนพาเมิงมาโรงบาลยังจะมาถามอีกว่ามาได้ไง หมอยังไงบ้าง”
“ก็ไม่ไงอะพี่ เห็นว่าต้องเจาะเอาเลือดที่คลั่งที่ขาออกประมาณนี้มั้ง”
“พี่ว่าตัดขาเลยดีกว่าไหม เอิท” ไอ้ไนท์เสียงแหลมมาแต่ไกล
“เอิท เมิงอย่าไปฟังมัน”
“แล้วพี่มิ๊กละครับ เมื่อคืนได้ไปด้วยไหม” สงสัยมันจะไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“มาดิ อยู่อีกห้องหนึ่ง”ผมไม่โกหกนะ มันอยู่ข้างๆห้องจริงๆ
“โอมห์ กรูมีไรจะคุยด้วยว่ะ ”มันทำหน้าจริงจังใส่ผม
“มีไรก็บอกมาเลยดิว่ะ”
“เรื่องไอ้มิ๊ก” แล้วมันก็เดินออกไปนอกห้อง
“แม่กรู ไปคุยกับหมอใหญ่มาเรื่องไอ้มิ๊ก ”
“แล้วไงว่ะ”ผมทำท่าจะร้องไห้
“ก็ไม่แล้วไง มันแค่ช้ำในบางส่วน เขาพามันไปสแกนสมองมาแล้วไม่ได้เป็นอะไร วันนี้ก็คงจะฟื้น” แล้วมันก็ยิ้ม
“กวนตีนว่ะ กรูคิดว่าเหียอะไร” มันเอามือมาลูบหัวแล้ว
“โอ๋ เด็กน้อย เมิงยังร้องไห้ไม่พออีกไงว่ะ เดี๋ยวเมิงเฝ้ามันแล้วกันนะ กรูจะกลับไปจัดการลาครู แล้วก็จัดการรุ่นน้องก่อน”
“ไนท์ ”
“อะไรว่ะ ไปหาแฟนเมิงโน้น”
“อย่าหนักมากนะ ปีสองเอาแม๋งให้ตายไปเลย” ผมฉีกยิ้มแบบ ร้ายกาจ แล้วเดินไปหามิ๊กที่เตียง วันนี้พกสมบัติมันมาเพียบ เพราะคิดว่ามันต้องอยู่อีกหลายวันแน่ๆ ผมนั่งกด PSp ไปเรื่อยนั่งดูนาฬิกา 2 ชั่วโมงก็แล้ว 3 ชั่วโมงก็แล้ว ไม่ตื่นสักที ผมเองก็เพลียๆ กับเรื่องที่ผ่านๆมา มันยุ่งไปหมด เลยหลับไปข้างมือมันเมื่อไรไม่รู้ ก่อนที่จะมารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่มีมือใครไม่รู้มาลูบหัวผม
“ตื่นแล้วรึไงว่ะ นิเมิงมาเฝ้ากรูรึว่า กรูมาเฝ้าเมิงเนี่ย” มันตื่นแล้วครับ ตื่นมาก็ปากหมาได้เลย แสดงว่ามันไม่ได้เป็นอะไร
“มิ๊ก ” ผมมองหน้ามันแล้วอยู่ดีๆน้ำตาก็ร่วงลงมาเลย
“อะไร เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” ผมเอามือปาดน้ำตา ดึงเสื้อขึ้นมาช็ดน้ำมูก
“เป็นเด็กเลยแฟนกรู ไอ้เอิทเป็นไงบ้าง” ไม่เคยห่วงตัวเองเลย ถามหาคนอื่นก่อนเลยนะเมิง
”สบายดี แต่หมอต้องเจาะขา แล้วก็ถอดเล็บเท้ามั้ง”
“เอ๋อมิ๊ก ........พ่อกับแม่จะมาหา” ผมบอกเรื่องที่ควรจะบอกไปหมดแล้ว
“จริงดิ ห้องสะอาดไหมนะ ไม่งั้นกรูโดนด่าตายแน่เลย” เมิงห่วงห้อง ไม่ห่วงตัวเองเลย ผมยิ้มแล้วก็โกหกไปแบบเอาดีเข้าตัว
“โอมห์ ทำความสะอาดไว้แล้วตั้งแต่ก่อนออกมาแล้ว” จริงๆกรูจ้างแม่บ้าน
“น่ารักจริงๆเลยแฟนกรู” ผมยิ้มรับคำชม จริงๆแล้วก็สมควรได้รับอยู่แล้ว ไม่ต้องเอาเรื่องความสะอาดมาอ้างก็ได้
ปล. เรื่องการลงโทษขอเอามาลง รอบหน้านะครับ พรุ่งนี้เป็นวันเผา แล้ว คงมีแต่เรื่องยุ่งๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ
รอบนี้คนอ่านคงจะเกิน 6000 คนสักก่ะที
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ลูกใครๆก็รักอ่ะนะ รับน้องแล้วล้มหมอนนอนเสื่อก็มาก ลาออกก็แยะ
อนาคตทั้งนั้น :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอให้เจ้ามิกซ์หายไวไว น้องเอิทด้วย
พวกปีสองลูกชายมากๆพวกเมิงกล้าทำแต่เสือกไม่กล้ายอมรับแหมใจจริงๆ
ศึกนี้ใหญ่หลวงนักดีนะหัวไว เรื่องแบบนี้ฟังความข้างเดียวก้ไม่ได้หรอกอาจารย์ขา
ถ้าเรื่องใหญ่โตอาจารย์ก็ไม่รอดคือกัน
+1 คะ o13 o13
-
สมน้ำหน้าปีสองนะ ทำไรไม่คิด
-
สงสารมิ๊กจังเลย เกลียดไอพวกปีสองแทน
ผู้ปกครองก็มาโวยวายไม่สอบถามก่อน
น่าเตะจริงๆ :fire:
-
อ่านทันซะที
ปวดตา แต่สนุกมาก แฮะๆ
-
:เฮ้อ:ไม่รู้จะพูดว่าอารัย พี่โอมห์อึดโคตรรรรรสงสารอะ พี่โอมห์พี่มิ๊กสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ตอนนี้อ่านแล้วดู ยังไงไม่รู้แต่รู้อีกที่ร้องไห้ได้ไงเนี่ย
เหอๆๆๆ
-
ถ้าตัดรุ่นต้องตัดปี 2 เพราะปี 1 มันโดนบังคับมา แต่ก็นะไม่ช่วยเพื่อนมันเองเลยซึ่งความเป็นจริง
ควรต้องรักเพื่อนมากกว่าพี่-น้อง เพราะเหล้าแท้ๆทำผิดแต่ไม่กล้ารับผิด ยังโกหกอีกมีน้องแบบนี้ไม่มีดีกว่า --"
-
ถ้าตัดรุ่นต้องตัดปี 2 เพราะปี 1 มันโดนบังคับมา แต่ก็นะไม่ช่วยเพื่อนมันเองเลยซึ่งความเป็นจริง
ควรต้องรักเพื่อนมากกว่าพี่-น้อง เพราะเหล้าแท้ๆทำผิดแต่ไม่กล้ารับผิด ยังโกหกอีกมีน้องแบบนี้ไม่มีดีกว่า --"
^
ใช่เลย ใจทำด้วยอะไร
ควรโดนทั้งสองปี
แต่คนละประเด็น
+1 เป็นกำลังใจ
-
ต้องดูเป็นคน ๆ ไป
น้องเราดี ๆ ก็คงมี
ใช่ไหม?????
-
ตัดรุ่นไปเลย
ถ้ามีแล้วมันไม่ดี ก็อย่ามีมันเลย
-
เอ่อ ตกลง ใครเป็นคนขืนใจ ท่านทั้งสองครับ ?
ยังไม่รู้เลยกระผม
-
อ่านแล้ว....หดหู่ครับ คณะเดียวกันยังไม่รักกันแถมปีหนึ่งที่อุตส่าห์ไปช่วยยังเป็นแบบนี้ มันพูดไม่ออกจริงๆครับ
-
น่าเศร้านะ สิ่งดีๆของการรับน้องต้องมัวหมองไปเสียดายจริงๆ
เสียใจด้วยเรื่องรุ่นน้องเขาหมดเวรหมดกรรมแล้วล่ะ
-
เวน รุ่นน้องเพื่อนผมเองนี่หว่า ผมจบอิเล็กมา เพื่อนผมเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกับเจ้าของเรื่อง
-
แอบดีใจที่ เพื่อนร่วมสถาบันเดียวกันเยอะจริงๆ ได้โปรดอย่าตามหาว่าพวกผมเป็นใครนะครับ อยากให้อ่านเป็นเรื่องสนุกมากกว่า ผมไม่สามารถเขียนเรื่องนี้ให้ตรงตามต้องการของใครหลายๆคนได้ เพราะอย่างที่บอกเรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้วไม่ใช่เรื่องที่แต่งขึ้น อีกอย่างก็ไม่ใช่นิยายด้วย สิ่งที่เพิ่มมาก็คงเป็นประโยคคำพูดที่ทำให้เนื้อหามันกระชับมากขึ้นอีกอย่างหลายคนในเหตุการณ์นี้มีตัวตน และก็ยังคงอยู่ในสถาศึกษาแห่งนี้ หลายเรื่องที่เป็นความลับของรุ่นแล้วไม่ได้เอามาบอกใคร แต่ก็มาอยู่ในทีตรงนี้ ขอบคุณครับผมที่ให้ความร่วมมือ ปล.ไฟฟ้า ตอนนี้ มีแค่ 07 หมายความว่ามีแค่ 7 ปี ที่ผมเขียนไปว่ามีถึง 10 รุ่นแล้วนั้น ผมโกหก ขออภัยมานะที่นี้ด้วย สำหรับคนที่รู้จักคณะผม ไปเดากันเอาเองแล้วกันนะครับว่าพวกผมอยู่รุ่นไหน แต่ทุกวันนี้ก็ยังไปเรียนนักศึกกันอยู่ ที่ผมบอกก็เพราะไม่อยาก ให้ใครมาว่าผมโกหก แล้วจะมาว่าผมแต่งเรื่องนี้ขึ้น ถ้าใครรับได้กับเรื่องนี้ก็ขอบคุณนะครับ แต่ถ้ารับไม่ได้ ผมต้องขออภัยกับเรื่องสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วทำให้ทุกท่านเสียเวลามาอ่านเรื่องของผม
ขอบคุณครับ โอมห์
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ลูกโอมห์อยู่ที่ไหน แม่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วนะลูก” แม่มิ๊กมาถึงแล้ว ผมหันหน้าไปบอกมัน ก่ะว่าจะส่งโทรสับให้มันคุย
“ก็คุยไปสิ ป่วยอยู่นะ” เอาว่ะป่วยก็ป่วย
“อยู่กับมิ๊กที่โรงบาลนี้ละครับ เดี๋ยวผมลงไปรับนะครับ” ผมวางสายแล้วก็รีบลงไปรับ พ่อกับแม่มิ๊กขึ้นมาบนตึก
แต่พอไปถึง กับไม่ใช่แบบที่ผมคิด นั้นมันพ่อมิ๊ก แม่มิ๊ก แล้วก็พ่อผม แม่ผม ใช่แล้ว ใช่แม่ผมจริงๆด้วย
“ไปทำอะไรมาอีกละไอ้ตัวดี” แม่ผมเอามือมาตบหัวเบา
“ป่าวทำสักหน่อย แล้วแม่กลับมาเมื่อไรเนี่ย” ยังไม่ทันได้คุยอะไรมาก พ่อมิ๊กก็ถามหามิ๊กแล้ว
“มิ๊กเป็นไงบ้างละลูก”
“ก็ดีแล้วครับ พูดได้แล้ว ขึ้นไปดูมิ๊กกันเลยดีไหมครับ” ผมเดินนำทุกคนขึ้นตึกไปหามิ๊ก ระหว่างเดินขึ้นไป แม่ผมก็คุย ไปเรื่อยถามเรื่องเรียน เรื่องห้องว่าดูแลมันบ้างรึเปล่า แต่เรื่องที่เกิดขึ้นผมรอให้ไอ้เอิทมาเล่าให้พ่อกับแม่ฟังดีกว่าเพราะว่า ผมจะได้แนะนำมันให้พ่อแม่รู้จักด้วย
“โห่ ไรอะยกกันมาทั้งซอยเลยดีไหม ยังไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ดูมันทักพ่อแม่มัน
“ไอ้นี้นิ รู้ยังงี้ไม่มาสะก็ดี”
“เป็นอะไรมากรึเปล่าลูกมิ๊ก” แล้วแม่มันก็เอามือไปจับตรงที่มันบวมๆช้ำๆ
“แม่ เจ็บ เบาๆดิ ” ผมพูดเสียงดังออกมา” ผมเลยพาพ่อแม่ผมเดินออกไปหาไอ้เอิทดีกว่า ปล่อยให้ครอบครัวเขาได้อยู่ด้วยกัน
“แม่นึกยังไง ขึ้นเชียงใหม่มากับพ่อแม่มิ๊กมันละ” ผมสงสัยจริงๆเลยเพราะคนที่เจ็บคือไอ้มิ๊กมันนิว้า
“ก็คิดถึงลูก มาหาไม่ได้รึไง”ผมกับแม่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยมากนักเพราะว่าแม่ผมทำธุรกิจเกี่ยวกับความงาม อยู่ที่ต่างประเทศ จบแค่ ป.4 แต่แม่เป็นคนที่พยายาม ตอนนี้พูดภาษาต่างประเทศเก่งกว่าผมอีกครับ แล้วก็เดินมาถึงเตียงเอิทพอดี
“เอิทนิพ่อกับแม่พี่” ไอ้เอิทไหว้อย่าง งง
“เมิงจะงงอะไร เขามาพร้อมกับพ่อกับแม่ไอ้มิ๊ก เดี๋ยวเราต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นพ่อกับแม่ไอ้มิ๊กฟังด้วยนะ” ผมพูดเชิงขู่ พ่อกับแม่ผมก็มองดูไอ้เอิทอย่างงง ว่าพากรูมาไอ้เด็กคนนี้ทำไม เพราะผมเองยังไม่เคยเล่าเรื่องเอิทให้พ่อกับแม่ฟังเลย
“พ่อกับแม่กินอะไรมารึยัง” ต้องถามเป็นมารยาทสักหน่อย
“ออกมาแต่เช้าเลย เดี๋ยวรอไปพร้อมกับพ่อแม่ไอ้เจ้ามิ๊กละกัน” แม่ผมกับแม่มิ๊กก็สนิทกันนะครับ สนิทกันตั้งแต่ทั้งคู่ยังเป็นสาวๆแล้วด้วยมั้ง เห็นแม่เล่าให้ฟังแบบนั้น
“โอมห์อยู่ไหนลูก ” แม่มิ๊กโทรหาผมอีกแล้ว
“อยู่อีกห้องครับผม แม่จะไปหรอครับ”
“อ่อ ว่าจะพาพ่อกับแม่เราไปกินข้าว” สงสัยต้องทำตัวเป็นลูกที่ดีสะแล้วกรู
“เดี๋ยวผมเดินไปหาครับ รอที่เตียงมิ๊กละครับ” ผมปล่อยพ่อกับแม่ให้ยืนคุยกับไอ้เจ้าเอิท แล้วเดินออกมารับแม่มิ๊ก
“มิ๊ก เดี๋ยวยืมตัวแม่แก ไปหาไอ้เอิทหน่อยนะ”
“ใช่เอิทที่เรา เล่าให้แม่ฟังรึเปล่ามิ๊ก” แม่มันดูสนใจกับชื่อนี้ขึ้นมาทันที แสดงว่าคงต้องรู้อะไรมาแล้วคราวๆแน่ๆเลย ผมพาแม่มิ๊กเดินมาหาเจ้าเอิท โดยที่ปล่อยให้สองพ่อลูก นั่งคุยกันอยู่ที่เตียง
ใครจะไปคิดครับ คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ได้ยินมาแต่เรื่องราวซึ่งผ่านออกมาจากปากลูกชาย จะดูจริงจังแล้วก็อินได้ขนาดนี้ แม่มิ๊กดูเอ็นดูไอ้เจ้าเอิทเป็นอย่างมาก เหมือนแกเองจะถูกชะตากับเจ้าเอิทไม่น้อย ทั้งคู่ยืนคุยกันได้อยู่เกือบๆ10 นาทีเห็นจะได้ พ่อมิ๊กสงสัยจะหิวข้าวแล้วก็เลยมาตามทุกคนให้ไปหาอะไรกิน ซึ่งใครจะไปเชื่อครับว่าแม่มิ๊กขออนุญาติพยาบาลพาไอ้เจ้าเอิทไปกินข้าวกับพวกเราด้วย ก็มันไม่ได้เป็นอะไรมากนิครับ แค่เจ็บขา นั่งรถเข็นทุกอย่างก็ปรกติแล้ว แต่มันเป็นคนที่เข้มแข็ง + แข็งแรง เป็นชายชาตรีจริงๆเมิง พ่อกับแม่ผมลงไปรอที่รถแล้ว ผมขอตามไปทีหลังเพราะอยากคุยกับมิ๊กก่อน เอาว่ะแค่ 5 นาทีก็ขอให้ได้คุย
“มิ๊ก ไปกินข้าวด้วยกันไหม”
“ไม่เอาอายคนอื่นเขา ดูหน้ากรูดิ” มันก็น่าอายจริงๆ
“เมิงเป็นHERO จะมาอายทำไม”
“เอาPSPมา ขากลับเอาซูซิมาฝากด้วยนะ” มันแบมือขอเกมส์ แล้วก็สั่งรายการอาหารพร้อม
“ใครจะไปกินซูชิมิทราบ”
“เมิงก็บอกพ่อกรูดิว่ากรูอยากกินซูชิ เดี๋ยวเขาก็ซื้อให้กรูเองละ” ป่วยแล้วยังจะเรื่องมากอีกนะ
“เอาอะไรอีกป่ะ สั่งมาเลยทีเดียว” มันทำท่าคิดอยู่สักพัก แต่ก็ไม่พูดอะไร หันไปสนใจเกมส์ แทน
“ไปแล้วนะ เดี๋ยวพาพ่อกับแม่ไปกินข้าวแล้วจะกลับมาหา” ผมบอกลามัน แล้วก็รีบลงไปที่รถทุกคนคงจะรออยู่แล้ว แต่หารถไม่เจอ กดโทรสับหาแม๋งเลย
“ป๋า รถคันไหนอ่ะ หาไม่เจอ” ผมเดาว่าคงเป็นรถบ้านมิ๊กแน่ๆ แต่หาแล้วหาไม่เจอ
ปรี๊ด . . . . . . . . . . เสียงรถ สีขาว คันโต บีบแตรใส่ผม
“ไอ้โอมห์ เร็วๆ รถติด” เสียงพ่อผมตะโกนออกมาจากใน รถ
“อ้าว ไอ้เอิทไม่มาด้วยอ๋อครับ” ผมถามคนในรถ
“หมอว่าบอกว่าจะเจาะขา วันนี้ตอนบ่ายนะลูก เลยออกมาไม่ได้” แม่มิ๊กเป็นคนที่พูดจาน่ารักมากๆ
“อืม พ่อมิ๊กครับ ไอ้มิ๊กฝากซื้อชูซินะครับ ” ผมต้องบอกไว้ก่อน กลัวว่าจะลืม อีกอย่างมันแพง เดี๋ยวจะได้จ่ายเอง เราทั้งสองครอบครัวตรงดิ่งไปยังห้างใหญ่ใกล้สนามบิน วันนี้มีความสุขจริงๆได้มากินข้าวกับพ่อกับแม่ ถึงจะมากันทั้งสองครอบครัวก็เถอะ ยังไงก็เหมือนครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว อิอิอิ เสียอย่างเดียวที่ไอ้มิ๊กไม่มา พอถึงห้าง พ่อมิ๊กก็เดินแยกไปที่สั่งของกินให้ลูกชายเขาก่อนเลย สั่งให้ที่เหลือไปรอที่ MK (MK เนี่ยเป็นร้านอาหารสิ้นคิด เลยครับ พอไม่รู้ว่าจะกินอะไรก็ต้องไปกิน MK ตลอดเลย เป็นกันทั้งสองบ้าน ไม่ใช่แค่บ้านมิ๊กบ้านเดียว) ระหว่างที่พวกเรากินข้าวกัน ก็มีบทสนทนาของผู้ใหญ่ ไม่เข้าใจเลยว่าคุยกันมาในรถยังไม่พออีกรึไง
“แม่ ของฝากโอมห์อะ” ผมนึกขึ้นได้ว่าแม่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก แม่ทำหน้าเหมือนจะลืมเอามา แต่ก็ลวงไปหยิบ ถุงอะไรบ้างอย่างในกระเป๋าถืออกมา
“อะนี้ ทวงเลยนะเรา” คนที่เหลือในโต๊ะก็หัวเราะกันใหญ่ ผมรีบเอาออกมาดู ดีใจที่ได้ของฝากจากเมืองนอก หวังว่ามันจะไม่ใช่ช๊อกกาแลดนะ มันมีสองอันนิว้า
“แม่ ทำไหมมีตั้ง สอง กล่องละ” มันคือกล่องนาฬิกา ครับผม
“เปิดดูสิ เราก็เลือกเอาว่าจะเอาเรือนไหน เพราะแม่ไม่รู้ว่าเราสองคนชอบแบบไหน อีกเรือนก็ให้มิ๊กมัน” แม่กรูนิใจดีจริงๆ พอดีว่าผมไม่มีน้องเหมือนกันครับ แบบที่บอกละ ผมกับมิ๊กสนิทกันมากๆ แต่นาฬิกาเนี่ยสวยมากๆ เห็นแล้วชอบทั้งสองเรือนเลย แอบคิดเลวนิดๆว่าจะเก็บไว้ทั้งสองเรือน แต่เอาอีกแล้วผู้ใหญ่ จะต้องมามุขนี้กันตลอด
“โอ้ย เธอ เกรงใจ ไม่ต้องหรอก ดูสินะ คงจะแพงมากเลยสิ โอมห์เก็บไว้ใส่นะลูกไม่ต้องให้มิ๊กมันหรอก” แม่มิ๊กปามผม ไม่ทันไรเลย สองบ้านนี้ นิยังไงกันเนี่ย แม่ผมก็ออกตัวว่าตั้งใจจะซื้อมาให้แล้ว รับๆไปเถอะ เสียน้ำใจหมด ประมาณนี้ แล้วอยู่ดีๆพ่อมิ๊กก็พูดขึ้นมา จำได้ว่าเป็น อะไรที่สุดยอดที่สุดที่ผมเคยได้รับมาจากผู้ใหญ่เลยครับ
“อะนี้เจ้าโอมห์ พ่อซื้อมาฝากเรากับมิ๊กเหมือนกัน” พ่อมิ๊กหยิบ กล่องอะไรบ้างอย่างออกมาจากกระเป๋าของแม่มิ๊ก ผมเริ่มจะคิดแล้วสิครับว่าตัวเองกลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดเลยสำหรับวันนี้ ผมรีบรับมา แล้วก็เปิดถุงดู
“พอดี พ่อเขาเพิ่งไปทำงานที่เมกามา พอกลับมาก็เลยซื้อมาฝาก จริงๆก็เอามาฝากแม่เหมือนกันแต่ใช้ไม่เป็น”มันคือ ไอโฟนครับ ท่าน ผมยิ่งมือไม้สั่น กินอะไรไม่ลงเลยทีนี้ แม่ผมก็เริ่มทำตัวเป็นคนเกรงใจแทนแม่ไอ้มิ๊กบ้างแล้ว
“โอ้ย คุณค่ะ มันจะดีหรือค่ะคุณ”
“ทีคุณยังซื้อนาฬิกามาฝากลูกชายฉันได้เลย ไม่เป็นไรค่ะ นานๆทีจะมาเจอลูกๆ” พูดได้ดีจริงๆยังกับครอบครัวเดียวกันเลย
“ชอบไหมละโอมห์ เอาให้ไอ้เจ้ามิ๊กมันด้วยนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ขอไปนอนพักที่ห้องเราก่อนนะ” ผมพยักหน้าไม่พูดอะไร แกะกล่องไอโฟน แต่มันเปิดเครื่องไม่ได้นิว้า
“มือสั่นเลยนะเรา” พ่อผมแซว มันก็ต้องธรรมดาอยู่แล้ว ได้ของราคาเป็นหมื่นๆ อีกอย่าง ผมอยากมีตั้งนานแล้ว แต่คิดว่ามันไม่จำเป็น เลยไม่ได้สนใจ แต่วันนี้ได้ครอบครองแล้ว พ่อมิ๊กยื่นเงินให้ผม อีก1 พัน สงสัยจะรู้ว่าเครื่องต้องเอาไปทำอะไรก่อน ผมเลยขอตัวเดินออกมาจากร้าน เพราะตอนนี้ผมสนใจมือถือมากกว่า ผมเอามือถือไปให้ที่ร้านปลดล๊อกเครื่อง เราก็พาตัวเองเอานาฬิกาที่ได้มาจากแม่ไปตัดสาย เราใช้เวลาอยู่ห้างกันเกือบๆสามชั่วโมง ก็ได้เวลาพาพ่อกับแม่กลับมาห้อง คิดอยู่เหมือนกันว่าห้องจะรีบร้อยรึป่าว แต่ก็มราคาค่าจ้าง 100 บาทจริงๆ มีแต่คำชม ว่าลูกชายทั้งสอง เป็นคนที่รักสะอาด พ่อกับแม่ผมนอนข้างนอก ตรงที่นอนของไอ้เจ้าเอิท ส่วนพ่อกับแม่มิ๊กเข้าไปนอนในห้องนอนผม วันนี้มีความสุขจริงๆเลย คำว่าครอบครัวเนี่ยมันมีความหมายแบบนี้นิเอง
พอจัดการทุกอย่างเรียบร้อยผม เก็บของแล้วไปหามิ๊กที่โรงบาล ปล่อยให้ พวกพ่อแม่ นอนพักไปก่อน เพราะดึกๆจะพาท่านไปกินข้าว อีกอย่างจะไปดูไอ้เจ้าเอิทมันด้วย ผมถึงโรงบาล ก็เกือบ 5 โมงเย็นแล้ว เห็นมิ๊กมันนั่งตาเขียวอยู่บนเตียง ทำท่าเหมือนจะโมโหที่ผมมาช้า
“ไหนซูชิ ”
“เอามาแล้ว......” ผมยกซูชิให้มันดูแต่จริงๆจะอวดนาฬิกา
“แกะ ป้อนด้วย หิว...........” อ้าวไม่สนใจนาฬิกากรูเลย
“แล้วไม่ได้กินข้าวโรงบาลรึไง” ผมสงสัย ที่บ่ว่าหิวเนี่ย
“ไม่อร่อย รสชาติโครตห่วย” มันพูดเสียงดังจนผมต้องเอามือไปปิดปากมัน
“กรูรู้แล้วไม่ต้องพูดดัง อ้าปาก เดี๋ยวป้อน” ผมแกล้งเอาวาซาบิใส่ในซูชิของมันสะเยอะ ทันทีที่ป้อนให้มันกิน
ถุย“เมิงจะฆ่ากรูแทนน้องเมิงใช่ไหมเนี่ยไอ้โอมห์” คนทั้งชั้นหันมามองที่เตียงผม ผมก็อดหัวเราะมันไม่ได้ ฉุนหน้าแดงเลย
“กรูขอโทษ ดีๆละ อ้าปากนะครับ คนดี” ผมนั่งป้อนข้าวมันอยู่ได้สักพัก ไอ้ไนท์ก็โทรเข้ามาหา ได้เวลาอวดของใหม่พอดี
“ว่าไงว่ะ ไนท์”ไอ้มิ๊กจ้องที่มือถือตาไม่กระพริบเลย
“เมิงจะมามหาลัยไหม” เสียงเหมือนคนร้องไห้ระงมกันเลย
“เมิงมีอะไรป่าวว่ะ แล้วเสียงเหียไรว่ะยังก่ะเมิงอยู่งานศพ”
“ศพใครละว่ะ เมิงจะมาป่าว”
“ไปไม่ได้ เดี๋ยวกรูต้องพาพ่อกับแม่ไปกินข้าวอีก เมิงมีไรป่าวว่ะ”
“อ๋อ ไว้ก่อนเล่าให้เมิงฟัง พาพ่อกับแม่ผัวเมิงไปแด๊กข้าวเสร็จแล้วโทรมาหากรูแล้วกัน” มันวางหูไป แต่คนที่ยังไม่วางสายตา คือไอ้มิ๊ก ยังจ้องมือถืออยู่ ไม่ละสายตาไปไหนเลย
“ดูหน่อยดิ ” ผมทำท่าจะไม่ให้มันแล้วเก็บใส่กระเป๋า
“เอามานี้ ขอดูหน่อย” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น ผมยอม แล้วก็ยื่นให้มันดู
“เห้ย นี้มันไอโฟนของจริงนิว้า ไปเอามาจากไหนเนี่ย” มันตาโต
“อยากได้ป่ะ” ผมถามมัน มันทำท่าเฉยๆ
“ดีงั้นเครื่องนี้กรูเอาไปให้ไอ้เอิทใช้ก็ได้” มันรีบกระโจนตัวมาหยิบอีกเครื่องจากมือผมไปเลย
“พ่อเมิงซื้อมาฝาก มีนี้ด้วยนะ นาฬิกา” ผมยื่นกล่องไปนาฬิกาอีกเรือนไปให้มัน
“โห่ เรือนนี้ เป็นหมื่นเลยนะเมิง” มันดูแป๊บเดียวก็รู้ราคาเลย อะไรว่ะกรูยังไม่รู้เลยอะเนี่ย ผมปล่อยให้มันนั่งเล่นของเล่นใหม่ของมัน เดินไปดูไอ้เอิทดีกว่า
“เอิทๆ เป็นยังไงบ้าง” ผมไม่ได้ตั้งใจจะปลุกน้องมันนะครับ แต่อยากจะรู้ว่าเป็นยังไง
“อ้าว พี่โอมห์”
“เป็นยังไงบ้าง ขาเรานะ”
“ก็ไม่เป็นยังไงอะพี่ เหมือนเดิม หมอว่าพรุ่งนี้ก็ให้กลับแล้ว”
“จริงดิ ไอ้มิ๊กก็ดูจะไม่เป็นอะไรแล้วเหมือนกัน” ผมยิ้มด้วยความโล่งอก
“เอ๋อพี่ หยิบโทรสับผมให้หน่อยสิครับ ใครก็ไม่รู้โทรมาเพียบเลย” ผมหาอยู่สักพักก็เจอ ที่มันหยิบเองไม่ได้เพราะว่า โทรสับมันอยู่ในกองเสื้อผ้านี้เอง มีคนโทรมาเยอะจริงๆ ขนาดที่ผม กำลังดูเบอร์คนที่โทรเข้ามาอยู่ ก็มีเบอร์คุ้นๆโทรเข้ามา ไอ้เอิทไม่ได้เมม ไว้แต่ผมเชื่อว่ามันคุ้นตาผมมากๆ เลยถือวิสาสะกดรับ
“คิงมีไรไอ้เอิท ” เสียงไอ้โอบนิว้า
“ฮ่าถามว่าคิงมีไร ทำให้พวกฮ่าเดือดร้อน” มันตะโกนใส่มือถือไม่หยั้ง
“กรูบอกเมิงแล้วไม่ใช่ไงว่ะ ว่าอย่ามายุ่งกับไอ้เอิทอีก ” ผมพูดไปด้วยเสียงเรียบๆ
“ใครบ่ะ ฮ่าขออู๋กับมันหน่อยเราะ”
“กรูเอง โอมห์ กรูบอกเมิงแล้วไม่ใช่รึไงว่ะไอ้โอบ ว่าไม่ให้พวกเมิงยุ่งกับน้องกรุอีก” ผมเริ่มจะโมโหแล้ว ไอ้เอิท นั่งมองหน้าผม แบบไม่ละสายตา
“อะไรเมิง ไอ้เอิทไปทำอะไรให้พวกเมิงว่ะ กรูเห็นเมื่อคืน เพื่อนเมิงเองไม่ใช่ไงที่ท้าทายให้พวกกรูไปลากคอมันกลับมา แล้วตอนนี้พวกเมิงยังจะเอายังไงกับกรูอีก” ผมตะโกนเสียงดังลั่นทั้งชั้นไปเลย ตอนนี้คิดว่าตัวเองคงหลุดไปแล้ว ผมเดินออกมาจากเตียงไอ้เอิท มายืนคุยที่บันไดหนีไฟแทน
“พี่โอมห์ ”
“ไม่ต้องมาเรียกกรูว่าพี่ เมิงมีอะไรกับมันอีก”
“พวกพี่อยู่ไหนกันครับ” มันถามด้วยน้ำเสียงคนละคีย์กับเมื่อสังครู่นี้เลยครับ
“โรงบาล ถามทำไม”
“ก็พวกเพื่อนพี่กับรุ่นปู่อะดิ ” ผมได้ยินเสียงเหมือนพวกเพื่อนผมกำลังตะโกนอะไรสักอย่าง รุ่นปู่คือปี4 นะครับ
“มันทำไม เพื่อนพี่มันจะทำอะไร..........”
“ผมต้องวางแล้วพี่ แค่นี้ก่อนนะครับ”
“เห้ย พวกเมิงอยู่ที่ไหนกันว่ะ ” ไม่ทันได้ถามอะไร สายก็หลุดไป ตอนนี้ หัวผมงุนงงไปหมดแล้วครับ เลยตัดสินใจกดเบอร์ไอ้เอิทเนี่ยละ โทรไปถามไอ้ไนท์ให้มันรู้เรื่องไปเลย รอสายอยู่สักพักมันก็รับโทรสับ
“ไนท์ เมิงมีไหนว่ะเสียงดังฉิบหาย ”
“ฮ่าจะตีพวกปี 2 อยู่น้ำตกหลังค่ายลูกเสือ แค่นี้นะ” มันวางหูไป ผมรู้แล้วว่าอยู่ที่ไหน แต่กรูจะไปดีไหมเนี่ย ผมดูนาฬิกา ตอนนี้ข้างนอกก็กำลังจะมืดแล้ว ไม่สนใจเดินเข้าไปคุยกับไอ้เอิทดีกว่า
“เอิทเมื่อคืนมันเรื่องอะไรว่ะ” เรื่องพวกนี้ผมยังไม่รู้จากปากมันเลย ว่าเพราะอะไร พวกนั้นถึงเรียกไปรับน้องดึกๆดื่นๆ
“ก็ตอนแรก พี่โอบเรียกผมไป เหมือนจะไปกินข้าวด้วยอะไรแบบนี้ แล้วพอผมไปถึงก็เห็นเพื่อนๆเตะบอลกินอยู่ที่สนาม ผมก็เลยคิดว่าจะไปเล่นด้วย แต่พอ เริ่มมืด เพื่อนพี่โอบที่ตามมาทีหลังก็หิ้ว เหล้าเข้ามา ตอนนั้นละครับมันเลยมีปัญหา”
“ปัญหาอะไรว่ะ”
“ก็เพื่อนพี่ เขาเริ่มจะพูดว่าผมมาอยู่กับพวกพี่มิ๊กพี่โอมห์ แล้วไม่ค่อยเชื่อฟังพวกเขา เห็นว่าพวกพี่ให้ท้าย อะไรประมาณนี้ละครับ แล้วก็ทำโทษผม พอนานๆเข้า ก็เริ่มโทรตามรุ่นน้องมาเรื่อยๆ มันก็สั่งให้พวกผม กลิ้งๆหมอบๆคลานๆ พวกมันก็นั่งกินเหล้าหัวเราะกันสนุกสนาน มีอยู่ตอนหนึ่งที่มันให้พวกผม อมเหล้าไว้ในปาก แล้วก็บ้วนใส่ปากคนต่อๆไป จนครบ”
“กรูก็เคยโดน” ผมพูดแบบยิ้มๆ
“แล้วมันก็มืดแล้วไงพี่ เพื่อนผมบ้างคน จะไม่ทำ จะเลิกแล้วขอกลับ ไม่ก็ไม่ยอมเอาเพื่อนผมไปซ้อมต่อหน้าต่อตา แล้วมันก็รุ่นว่า เรื่องรุ่นนี้มีความหมายกับมันมาก จนสุดท้ายก็วนกลับมาที่เรื่องผม ”
“เรื่องอะไรว่ะ”
“มันก็พูดทำนองว่า พี่โอบมีน้องเป็นตุ้ด ไปประกวดดาวเทียม แล้วพวกนั้นก็จะจับผมแก้ผ้า ดูว่าเป็นตุ้ดรึเปล่า คนอื่นเสือกชอบใจ แล้วจะทำจริงๆ พี่โอบเลยมาห้าม แล้วพวกเพื่อนพี่โอบก็กั้นพี่โอบออกไป พวกที่เหลือก็พาผม กับเพื่อนอีก 2 – 3 คนที่มันไม่ได้มารับน้อง ไปที่ดงบอน ตอนที่พวกนั้นสั่งให้ผมเอาของมีค่าไปเก็บ ผมก็เลยแอบโทรหาพี่มิ๊ก แล้วก็เป็นอย่างที่พวกพี่เห็นละครับ” เอิทมาเล่าไป น้ำตาก็ไหลไป
“ไอ้เอิท มันจะร้องไห้ทำไม ทำยังก่ะไปเสียตัวให้พวกปีสองมา มันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ผมเอามือไปลูบหัวมัน
“ก็ผมทำให้พวกพี่ต้องเดือดร้อน ผมเป็นญาติก็ไม่ใช่ น้องแท้ๆก็ไม่ใช่ นี้ครั้งที่สองแล้วนิครับ”
“ใครบอกเมิง พวกกูให้เมิงมาอยู่กับกรูเนี่ย ก็ถือว่ากรูยอมรับแล้วว่าเมิงเป็นน้องชายพวกกรู หยุดร้องไห้ได้แล้ว”
“ครับพี่” มันเอามือปาดน้ำตา
“ลุกไหวไหม เดี๋ยวไปหาไอ้มิ๊กกัน ” แผลที่ขา ดูจะไม่ใหญ่โตอะไร มีรอยเย็บแค่ 2 เข็ม เห็นมันบอก ผมพามันนั่งรถเข็นไปหาไอ้มิ๊ก
“โห่ พี่มิ๊ก ไปโดนอะไรมาครับ” ไอ้เอิทถามแบบตกใจ
“ตีน เพราะเมิงนั้นละ ” มันทำหน้าเหมือนจะโกรธใส่ไอ้เอิท
“แต่กรูหายแล้ว ไม่เป็นไร สองสามวัน เดี๋ยวหน้าหล่อๆก็กลับมาเหมือนเดิม” มันเอามือลูบหน้า ทำท่าเหมือนตัวเองจะหล่อใส่ไอ้เอิท
“ พี่มิ๊ก โทรสับใหม่อ่อครับ ” มันเห็นไอ้มิ๊กยังนั่งเล่นไม่เลิก
“อืม พ่อพี่ซื้อมาฝาก ไอ้โอมห์ก็ได้นะ” แล้วผมก็ยื่นโทรสับของผมให้ไอ้เอิทดู มันนั่งกดเล่นสักพักก็กดคืนผม
“พี่โอมห์อาจารย์อะไรก็ไม่รู้โทรมา” อะไรกันอีกว่ะเนี่ย อาจารยืโทรมาหาทำไมฟ่ะ ผมมองดูนาฬิกานี้ก็เกือบ จะ 1 ทุ่มแล้ว คงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ
“สวัสดีครับ ครู”
“คุณกวีภพ คุณอยู่ที่ไหน” ผมจำได้ว่าน้ำเสียงครูตอนนั้นดูดุมากๆ
“อยู่โรงบาลกับเพื่อนแล้วก็น้องครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“งั้นเธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นไหม” ครูถามเสียงแข็งใส่ผมอีกครั้ง
“ผมอยู่โรงบาลทั้งวันเลยครับวันนี้ มีอะรึเปล่าครับ”
“งั้นก็ดีละ ผมจะถามคุณแค่นี้ละ เพื่อนเรา กับน้องเราชื่ออะไรนะ” ผมบอกชื่อ มิ๊กกับไอ้เอิทไปให้อาจารย์ แล้วอาจารย์ก็วางหูไป ผมเองยังงง ว่ามันมีเรื่องอะไรกันว่ะ
“มีไรว่ะไอ้โอมห์” มิ๊กอ้าปากถามก่อนที่ไอ้เอิทจะถาม
“ไม่รู้ว่ะ ครูโทรมาถาม เรื่องอะไรเมื่อเย็นก็ไม่รู้สงสัยมีเรื่องแน่ๆเลย” สองคนดูสีหน้าตื่นๆ
“เมิงเข้าไปมหาลัยดีกว่าไหม” ไอ้มิ๊กเสนอความคิดเห็น
“แล้วพ่อกับแม่ใครจะพาไปกินข้าวละ” ผมยังห่วงหน้าที่ตัวเองอยู่
“ขานั้นเขาโตแล้ว หาข้าวกินแค่นี้คงไม่เกินความสามารถมั้ง เมิงไปมหาลัยก่อนดีกว่า” ผมตกลงกับขอเสนอของไอ้มิ๊ก ทิ้งไอ้เอิท ให้อยู่กับไอ้มิ๊ก เพราะถ้ามันจะกลับเตียงก็คงใช้พยาบาล มาเข็นไปก็ได้ ระหว่างทางที่ไปมหาลัย พยายามกดเบอร์หาไอ้ไนท์แล้วก้เพื่อนคนอื่นตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีคนรับสาย แถมยังกดเบอร์ผมทิ้งอีก ผมเร่งมอไซค์เต็มทีเพื่อที่จะไปที่มหาลัยให้เร็วที่สุด
ตอนนี้มีกันอยู่ครบทุกชั้นปี นั่งกันเป็นวงกลม ล้อมรอบโอ่งใบไม่ใหญ่มากนัก อยุ่ตรงบริเวณต้นไม้ที่เกิดเรื่องเมื่อวันก่อน ฟ้าก็มืดแล้วนะครับ คุณเพื่อนเมิงลืมไปแล้วรึไงว่าเมื่อเช้าวันก่อนมีอะไรเกิดขึ้นที่นี้ พอจอดรถเสร็จผมก็เดินตรงเข้าไปยังบริเวณที่ทุกคนนั่งกันอยู่ ระหว่างทางเดินเข้าไปพร้อมกับอาจารย์ที่โทรหาผมเมื่อสักครู่พอดี
“อืม ดีละที่มา เพื่อนกับน้องเรา อาการดีขึ้นรึยัง”อาจารย์ยังดูเครียดอยู่ไม่น้อย ผมก็ตอบไปตามความจริง แล้วก็เดินเข้าไปหาเพื่อนๆพร้อมกับอาจารย์
น้ำสาบาน
ขอทิ้งหัวเรื่องไว้แบบนี้นะครับ ผมต้องไปหาอะไรกินก่อแล้ว เดี๋ยวจะโดนท่านชายฆ่าหันศพเอา
-
ก็ไม่เป็นเป็นไรเลยนี่คะ คุณขา
เพราะอีป้าแก่ๆ ก็แค่มาอ่านเอามันส์ เอาสนุก สนองนีดตัวเองนิดนึง
ถ้าคนอ่านชอบก็อ่านต่อไป คนไม่ชอบก้ไม่ต้องอ่านก้ได้ค่ะ
ที่อ่านเพราะสนุก และเห็นความพยายามของคนทที่ใช้มันสมอง
กลั่นกรองเรื่องราวต่างๆ ออกมาให้รู้ ให้ได้ใจความตามเรื่องราวต่างๆ
ไม่ลองไม่รู้ ทรมารจะตายไป กว่าจะเอามาให้ใครได้อ่านซักตอน :เฮ้อ:
-
หนุกดีครับ มาเขียนลงเรื่อยๆ นะครับ ตอนผมเรียนไม่ยักรู้ว่าบรรยากาศตอนกลางคืนมันน่ากลัวขนาดนี้ ฟังเรื่องเด็กวิ่งปิดเบรคเกอร์ก็สยองดี แต่ตอนผมเรียนก็อาศัยตึกเรียนนอนค้างคืนประจำ เพราะแอร์ฟรี มีเน็ตใช้ (เมื่อก่อนเน็ตแพงมาก) แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก มันก็เลยดูไม่น่ากลัวมั้ง แค้นสุดๆ ก็ตอนโดนอาจารย์ปล่อยยางรถมากกว่า
เดี๋ยวว่างๆ ได้เข้าไปเชียงใหม่อีก แวะไปดูบรรยากาศเก่าๆ หน่อยดีกว่า อ่านๆ เรื่องนี้แล้วก็คิดถึงทั้งอาจารย์ ทั้งเพื่อนเก่า
ปล. จบช้าเป็นเรื่องธรรมดา
-
แบบว่าร่างกายขาดความหวาน
ขอหวานๆมาคั่นสักตอนสองตอนบ้างนะค่ะ
-
เรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องตีกันไม่จบกันง่ายๆแหะ
ถึงแม้ัเจ้าเอิทจะเป็นผู้ชายแต่โดนใครที่ไหนไม่รู้จะจับแก้ผ้า จะไม่ให้ขวัญเสียได้ยังไง
คนมันเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกันอันนี้เราว่าเบา แต่คนอื่นว่ามันหนักหนา มันไม่แปลกหรอกคนมันไม่
เหมือนกันหนิ หน้าบางไม่เหมือนัก แต่ความเป็นคนเท่ากันมะใช่เหรอ
แต่จะทำอะไรก็ควรมีขอบเขต ตัดรุ่นแล้วยังไง ลงโทษคนที่กระทืบเจ้ามิกซ์อ่ะดูจะมีอะไรบ้าง
ทั้งคนที่อยู่ในเหตการ ทั้งคนที่รุมกระทืบพี่ตัวเองมันน่าจับไปดัดสันดานจริงๆ
ปล.นิยายทุกเรื่องในเล้าไม่ใช่แต่เฉพาะเรื่องนี้หรอกคะ ไม่ว่าจะจริงหรือปรุงแต่ง ทั้งคนอ่านและคนแต่งก็ควรมีวิจารญาณไม่ต่างกันหรอกนะคะ อ่านเอาสนุกเอามันส์ก็คงพอ อีกอย่างกฏเล้ามันก็มีอยู่ตัวออกแดงแจ๋ ชิวๆ
-
ขอให้มิ๊กหายไวๆนะครับ
-
:เฮ้อ:ขอไห้เรื่องจบลงด้วยดีน้าาาาาาาาาา o13
-
อย่างงี้มันต้อง กรีดเลือดด้วย
:laugh: :laugh:
-
ต้องดูเป็นคน ๆ ไป
น้องเราดี ๆ ก็คงมี
ใช่ไหม?????
ทำแบบนั้นยิ่งไม่ได้ค่ะ เพราะเราเคยทำแล้วมันยิ่งแตกแยกเพราะเค้าเป็นรุ่นเดียวกัน ถ้ารับรุ่นแค่ไม่กี่คนรุ่นน้องจะมีปัญหากันเองจะทะเลาะกันในรุ่น
ซึ่งมันไม่ดีเลย ถ้าจะตัดต้องตัดทั้งรุ่นอย่างน้อยมันอยู่กับพี่กับน้องไม่ได้แต่พวกมันอยู่ด้วยกันได้ อย่างที่บอกค่ะพี่น้องสำคัญแต่ไม่สำคัญเท่าเพื่อน
เราไม่โกรธที่มันไม่เคารพเราแต่เราไม่ชอบใจที่พวกมันไม่รักกันเอง ถึงแม้น้องบางคนจะดี หรือแม้กระทั่งน้องรหัสเราสองคนดีคนไม่ดีคน เเต่เราก้ต้องตัดน้องออกซึ่งอธิบายน้องก็เข้าใจไม่ได้โกรธกัน แลทุกวันนี้ก็ยังคุยกับน้องอยู่
เรื่องน้องเขียนดีแล้ว ยิ่งเขียนยิ่งดีขึ้นนะสนุกขึ้นเรื่อยๆน่าติดตาม
ส่วนเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องแม้ว่าตอนนี้มันอาจเป็นปัญหาใหญ่ แต่ถ้าผ่านมันมาได้เมื่อกลับไปมองอีกครั้ง จะมองเห็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋วจริงๆ
ขอให้น้องมิ๊กหายไวๆกลับมาหล่อเหมือนเดิม 555 แล้วเรื่องบุคคลปริศนานั้น อยากรู้อ่ะว่าใครเอิร์ทคงไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกมั้งงงงง
+1 เป็นกำลังใจค่ะ
-
แวะมาให้กำลังใจ สู้ๆๆก็แล้วกัน
-
อย่าคิดมากเรื่องเติมแต่ง เนื้อหาเลยค่ะ
อ่านเอามันส์อ่ะ ได้สัมผัสชีวิตของการรับน้องที่เขาว่าโหดหนักหนาผ่านเรื่องนี้ก็ดีไปอีกแบบ
เพราะคณะเรา มันไม่โหดเท่าไหร่ ถึงแม้มหาลัยจะเป็นระบบ aggie sotus แต่มันก็อ่อนลงเรื่อยๆเพราะ มีเด็กฆ่าตัวตาย(ในรุ่นเรา จนต้องยกเลิกการรับน้อง) เหอๆๆ... แต่คณะอื่นๆ อย่างพวกวิศวะเขาก็ยังเข้มงวดอยู่มากล่ะ ถึงแม้่จะอ่อนลงบ้างก็เถอะ
เรื่องนี้ทำให้เข้าใจว่า... นี้สินะการรับน้องหฤโหดที่เขาพูดกัน แล้วยังมีการสอดแทรกความสัมพันธ์แบบเพื่อนเข้ามาด้วย มันได้อรรถรสของวัยเรียน มหาลัยดีออก
ใครใคร่อ่านก็อ่าน ใคร่ไม่ใคร่อ่านก็เรื่องของเขา เพราะการเขียนออกมาแต่ละตัวอักษรมันยากมาก
การเขียนให้ตัวเองเข้าใจว่ายากแล้ว แต่เขียนให้คนอื่นเข้าใจยิ่งยากกว่าอีก
สู้ๆ ค่ะ
ปล. สงสัยว่า มิกซ์กับโอม เขาเรียกว่าอะไร เหมือนอยู่ด้วยกันทั้งชีวิตจริงๆอ่ะ :-[
-
ตกลงว่าจะจบอย่างไงอ่าเนี่ย
แต่แอบหมั่นไส้รุ่นน้องจริงๆ
-
กำ
ขอกลับบ้านก่อน
คืนพรุ่งนี้ จะมาอ่านต่อครับ
เนื่องจาก พรุ่งนี้ มีภารกิจ ไปสัมภาษณ์ ภาค ค. กรมชลฯ ครับ
แล้ว ๆ จะกลับมาอ่านเด้อ
-
...คุณพ่อคุณแม่ทั้งสองครอบครัวน่ารักเนอะ
...ปัญหารุ่นพี่รุ่นน้องมันมีอยู่แล้วแหละ เรื่องปกติ
...มีปัญหาก็ค่อยๆๆแก้กันไป แก้กันมานานแค่ไหนแล้ว ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่..ก็คนมันต่างจิตต่างใจ
...ไอ้คุณไนท์ มันทำอะไรรุ่นน้องอีก ปัญหาไม่จบซักทีนะ แก้แค้นกันไปก็แก้แค้นกันมา
...เป็นกำลังใจให้คนเล่าวุ้ย กับข้าววันนี้คงจะหวานอีกละซิ เพราะกินกับหวานใจ :laugh:
-
รออ่านต่อ
-
ยิ่งอ่านยิ่งมันส์
พ่อแมแ่ทั้งสองฝ่ายน่ารักจริงๆ
อยากรู้ตอนต่อละอ่ะ "น้ำสาบาน"
-
สู้ๆค่ะ
ไม่ต้องคิดไรมากหรอกค่ะ
การมีปัญาหากันในตอนเรียนมันเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ
เราไม่สามารถทำอะไรให้ถูกใจคนได้ทุกคนค่ะ
แค่เราไม่ทำให้คนอื่นเดือนร้อนแค่นั้นก็พอแล้วค่ะ
ปัญหามันมีไว้ให้แก้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
:L1:
-
เขียนได้ลื่นไหลดี
อ่านแล้วเห็นภาพตามเลยอ่า
-
ต้องดูเป็นคน ๆ ไป
น้องเราดี ๆ ก็คงมี
ใช่ไหม?????
ทำแบบนั้นยิ่งไม่ได้ค่ะ เพราะเราเคยทำแล้วมันยิ่งแตกแยกเพราะเค้าเป็นรุ่นเดียวกัน ถ้ารับรุ่นแค่ไม่กี่คนรุ่นน้องจะมีปัญหากันเองจะทะเลาะกันในรุ่น
ซึ่งมันไม่ดีเลย ถ้าจะตัดต้องตัดทั้งรุ่นอย่างน้อยมันอยู่กับพี่กับน้องไม่ได้แต่พวกมันอยู่ด้วยกันได้ อย่างที่บอกค่ะพี่น้องสำคัญแต่ไม่สำคัญเท่าเพื่อน
เราไม่โกรธที่มันไม่เคารพเราแต่เราไม่ชอบใจที่พวกมันไม่รักกันเอง ถึงแม้น้องบางคนจะดี หรือแม้กระทั่งน้องรหัสเราสองคนดีคนไม่ดีคน เเต่เราก้ต้องตัดน้องออกซึ่งอธิบายน้องก็เข้าใจไม่ได้โกรธกัน แลทุกวันนี้ก็ยังคุยกับน้องอยู่
เรื่องน้องเขียนดีแล้ว ยิ่งเขียนยิ่งดีขึ้นนะสนุกขึ้นเรื่อยๆน่าติดตาม
ส่วนเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องแม้ว่าตอนนี้มันอาจเป็นปัญหาใหญ่ แต่ถ้าผ่านมันมาได้เมื่อกลับไปมองอีกครั้ง จะมองเห็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋วจริงๆ
ขอให้น้องมิ๊กหายไวๆกลับมาหล่อเหมือนเดิม 555 แล้วเรื่องบุคคลปริศนานั้น อยากรู้อ่ะว่าใครเอิร์ทคงไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกมั้งงงงง
+1 เป็นกำลังใจค่ะ
ผมเห็นด้วยกับ คุณ iamnan เรื่อง รับรุ่นน้อง ครับ
แต่ประเด็นของผมไม่ได้อยู่ที่ เรื่อง รับรุ่นน้อง
ผมไม่ได้สนใจว่า เราจะมีรุ่นน้องกี่รุ่น รุ่นน้องมันจะเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ถึงรุ่นที่ 100 ไหม
แต่ผมสนใจว่า ผมจะมีน้องที่มันเคารพผมอย่างเต็มใจ และผมก็พร้อมที่จะช่วยเหลือมันอย่างเต็มใจเช่นกันกี่คน
มันจะมีเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ถึง 100 คน มากกว่าไหม
ผมอยากมีน้อง ผมไม่ได้อยากมีรุ่น
พ่อ แม่น่ารักมาก แถมสนิทกันมากด้วย
เพราะฉะนั้น มิกซ์ ไม่น่ามีปัญหาเรื่อง สู่ขอโอมห์อยู่แล้ว
:jul3:
สู้ สู้ ครับไรเตอร์
:a2:
-
เข้ามาอ่านก็ติดหนึบๆๆๆ
-
ก็ไม่เป็นเป็นไรเลยนี่คะ คุณขา
เพราะอีป้าแก่ๆ ก็แค่มาอ่านเอามันส์ เอาสนุก สนองนีดตัวเองนิดนึง
ถ้าคนอ่านชอบก็อ่านต่อไป คนไม่ชอบก้ไม่ต้องอ่านก้ได้ค่ะ
ที่อ่านเพราะสนุก และเห็นความพยายามของคนทที่ใช้มันสมอง
กลั่นกรองเรื่องราวต่างๆ ออกมาให้รู้ ให้ได้ใจความตามเรื่องราวต่างๆ
ไม่ลองไม่รู้ ทรมานจะตายไป กว่าจะเอามาให้ใครได้อ่านซักตอน :เฮ้อ:
ู^
เห็นด้วยครับ
+1 เป็นกำลังใจนะ writer
-
o13 เจ๋ง อ่านเพลินดี รออ่านต่อนะคร้าบ
-
น้ำสาบาน
“หน้าเมิงไปโดนตีนที่ไหนมาว่ะ” ผมถามเพื่อนทันทีที่ลงไปนั่งข้างๆมัน
“ตีนKไร เมิงดู” มันชี้ไปทางพวกปีสอง หน้าพวกมันซึ่งเหียอยู่แล้วในสายตาผม ตอนนี้หน้ามันก็ไม่ต่างจากไอ้มิ๊กเลย
“พวกเมิงไปทำ ห่าอะไรกันมาว่ะ” พวกมันไม่ตอบผม แล้วอาจารย์ก็ดึงความสนใจบนใบหน้าของพวกมันไป
“วันนี้มันเป็นวันอะไรของพวกคุณ ทำไมถึงหาแต่เรื่องแต่ราวมาให้ผม ทันบนที่ทำไปมันไม่ได้ทำให้พวกคุณกลัวกันเลยใช่ไหม แล้วพวกคุณเป็นรุ่นพี่ของไอ้พวกนี้แล้ว น่าจะมีวุติธิภาวะมากกว่า แล้วทำไมถึงทำตัวกันแบบนี้ ดูสิหน้าแต่ละคนดูไม่ได้ ” ครูส่ายหัวแล้ว ถอนหายใจเสียงดังมาก
“ถ้าพวกคุณอยากเป็นนักเลงกันมากนัก ก็ไม่ต้องเรียน คุณรู้ใช่ไหมว่าถ้าผมทำทันบนอีกที พวกคุณจะโดนพักการเรียน ” อาจารย์หันไปขู่พวกปี 2
“ใครก็ได้ เล่ามาสิว่ามันเรื่องอะไร ทำไมถึงต้องทะเลาะกันแบบนี้”
“พูดมา” ครูตะคอกใส่พวกผม กรูไม่รู้แล้วกรูจะเล่ายังไงว่ะ
“หนูเล่าเองค่ะ” น้องผู้หญิง ปี 1 คนเดิมกับคนที่พูดเมื่อเช้า
“มันก็เรื่องเมื่อคืนละค่ะ พี่รหัสน้องโทรมาบอกว่าให้ออกมาหาหน่อย น้องก็ออกมา เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไรน้องก็ยอมออกไปกับเพื่อนน้อง” ตอนนี้น้องคนนั้นหันไปมองหน้ารุ่นพี่ กับเพื่อนๆ ที่จ้องเธอ แบบว่าถ้าเมิงพูดออกไปคงจะต้องลาออกแน่ๆ ผมเองก็เป็นห่วงกับไอ้คำพูดที่จะหลุดออกมาจากปาก น้องคนนั้น
“เล่าต่อเถอะ ครูรับรอง ว่าจะไม่มีใครทำอะไรเธอแน่ๆ” อาจารย์รับปาก แต่มันคงจะช่วยได้ละมั้งคราฟ
“พอไปเถอะ น้องก็เห็นพี่ๆ เขากำลังนั่งล้อมวงกินเหล้ากันอยู่ แต่น้องก็คิดว่าไม่มีอะไรเพราะว่าเพื่อนมีกันอยู่เยอะแล้ว พอน้องนั่งคุยกับเพื่อนได้สักพัก รุ่นพี่ก็เรียกรวม แล้วก็ลงโทษพวกเรา สั่งให้เราหมอบบ้าง คลานบ้าง แล้วก็หันไปด่า เอิท พี่เขาให้เอิท ลุกนั่ง เป็นร้อยๆครั้ง จนเอิทลุกนั่งไม่ไหว รุ่นพี่ก็วิ่งไปที่ป่าบอน แล้วเรียกให้พวกผู้ชายวิ่งไปที่ตรงนั้น น้องเห็นว่าเอิทลุกไม่ไหวแล้ว พอน้องเข้าไปช่วย ก็โดนรุ่นพี่ผู้หญิงเข้ามาด่า ” ตอนนี้สายตาพวกเพื่อนผมก็เปลี่ยนจากน้องผู้หญิงคนนี้ ไปทางพวกผู้หญิงปีสองแทน
“แล้วรุ่นพี่ก็สั่งให้เอิท คลานไปหาพวกรุ่นพี่เขา เอิท ก็พยายามคลานไปนะค่ะ แต่รุ่นพี่ก็ยังเอาเขาไปทำโทษอีก พี่คนนั้น” น้องเริ่มระบุตัวคนกระทำแล้ว สายตาของทุกคนก็เปลี่ยนไปตามที่ผู้เล่ากล่าวถึง
“ก็พูด ด่าแต่เรื่องเดิมๆ ได้แต่พูดว่าพี่ปี 3 ไม่ดี ชอบทำแต่เลวไม่ดีแบบนั้นไม่ดีแบบนี้ ไม่เคารพรุ่นพี่ปี 4 บ้าง รับน้องกับพวกรุ่นพี่ปี 2 มาแบบไร้เหตุผล พี่ปี 2 เลยต้องมาลงกับพวกน้องแบบนี้ ต่อจากนั้น น้องก็ไม่รู้ว่าพี่ๆเขาเอาพวกผู้ชายไปทำอะไร เกือบๆชั่วโมง ผู้ชายบ้างส่วนก็เดินกลับมา ตรงที่น้องนั่งอยู่ แต่เอิท แล้วก็เพื่อนบ้างคนไม่ได้กลับมาด้วย แต่ละคนเนื้อตัวเปื้อนโคลนไปหมด รุ่นพี่เองก็มีแต่กลิ่นเหล้า”
“จนพอเกือบๆเที่ยงคืน ก็มีพี่มิ๊กกับพี่โอมห์ เข้ามาที่ตรงนี้ น้องก็คิดว่าเรื่องจะจบแล้วพวกน้องจะได้กลับห้องสะที แต่เรื่องไม่ได้เป็นแบบนั้น พี่มิ๊กเดินเข้ามาตบแก้วเหล้าที่อยู่ในมือพี่คนนั้นตกลงพื้น” มือน้องเขาก็ชี้ไปที่จำเลยอีก 1 คน
“ตอนนั้นที่รุ่นพี่ สั่งให้พวกน้องก้มหน้า ไม่ให้มองว่ามีอะไรเกิดขึ้น แต่มีเพื่อนบ้างคนไม่เชื่อ รุ่นพี่เลยเรียกตัวไปที่ป่าบอน เหมือนเฉือดไก่ให้ลิงดู ไม่มีพวกน้องคนไหนกล้าที่จะมองอีกเลย น้องได้ยินแต่เสียง เหมือนพี่มิ๊กจะพูดประมาณว่า เวลารับน้องไม่ให้พวกรุ่นพี่ดื่มเหล้า แล้วสั่งให้พวกหนูกลับ แต่รุ่นพี่คนไหนไม่รุ้ค่ะ ตะโกนออกมาว่า เรื่องนี้พวกปี สามไม่เกี่ยว แล้วพี่มิ๊กก็เถียงไปประมาณว่า ที่นอนอยู่นั้นก็น้องกรูเหมือนกัน แล้วก็เงียบไปเหมือนมีเสียงคนกำลังตีกัน แต่รุ่นพี่ก็มายืนบังไม่ไม่ให้น้องดูแต่น้องก็พยายามมองรอดขาพวกพี่เขา น้องเห็นพวกพี่ปีสองหลายคนกำลังรุม พี่มิ๊กอยู่ น้องอยากจะช่วยจริงๆนะค่ะพี่โอมห์ แต่น้องก็กลัวรุ่นพี่ปีสองเหมือนกัน ” น้องคนนั้นร้องไห้ แล้วให้หน้ามาขอโทษผม ผมก็ได้แต่ยิ้มให้เหมือนว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันไม่เป็นอะไร
“มีเสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรอยู่ไม่นาน ก็มีคนพูดขึ้นมาว่า เมิงเก่งนักใช่ไหมไอ้มิ๊ก แล้วก็เหมือนมีเสียงถุยน้ำลาย แต่ตอนนี้น้องไม่ได้ยินเสียงพี่มิ๊กแล้ว ได้ยินแต่เสียงพวกรุ่นพี่คุยกัน ประมาณว่า กรูคิดว่าจะแน่ ประมาณนี้ละค่ะ สักพัก พี่โอมห์ก็แบกเอิทขึ้นหลังมา แล้วก็วิ่งเข้าไปหาพี่มิ๊ก แต่พวกพี่ปีสองไม่ยอมให้พี่โอมห์เดินเข้าไปหาพี่มิ๊ก” น้องหันหน้ามาหาผมอีกครั้ง เหมือนจะถามว่าเล่าเรื่องนี้ได้ไหม ผมยิ้มแล้วก็พยักหน้าให้
“น้องได้ยินเสียง พี่โอมห์ขอร้อง ว่าให้ปล่อยพี่มิ๊กแล้วก็เอิท กลับไป เหมือนพี่โอมห์จะร้องไห้ด้วยนะค่ะ แล้วก็พูดอะไรสักอย่าง แล้วก็ถามพวกพี่ปีสองว่า จะต้องให้กราบเท้าเลยใช่ไหม ไม่มีเสียงตอบโต้อะไร แต่ภาพที่น้องเห็นผ่านช่องหว่างระหว่างขาของพวกพี่ๆเขา คือพี่โอมห์ก้มลงไปเหมือนจะไหว้ พวกปีสองที่เท้า แล้วพี่คนนั้นก็มาห้ามไว้” น้องชี้ไปที่ไอ้โอบ ตอนนี้อาจารย์ดูซีเรียจกับเรื่องนี้พอสมควร บรรยากาศโดยรอบก็มืดหมดแล้ว มีแค่แสงไฟลีออนจากถนนเท่านั้น แต่ผมไม่กลัวผีแล้วนะครับ เพราะคนอยู่กันเยอะ
“แล้วพี่โอมห์ก็ได้คลานเข้าไปหาพี่มิ๊ก รู้สึกว่าพี่โอมห์พาพี่มิ๊กออกมาแล้วพยายามที่จะพากับกลับแต่ก็กลับไม่ได้เพราะเอิทก็เจ็บเหมือนกัน น้องเห็นพี่โอมห์เอาพี่มิ๊กมาวางที่ตัก แล้วก็นั่งเงียบไปเลย สักพัก รุ่นพี่ก็มาพูดว่า ไอ้เอิท มันเห็นพวกพี่ปีสามดีกว่า พวกพี่ตัวเอง ผลก็จะเป็นแบบนี้ น้องหันซ้ายหัยขวา ดูว่าเพื่อนรู้สึกยังไง แต่ก็มองไม่ชัด จนรุ่นพี่สั่งให้ยืน น้องถึงเห็นว่ามีหลายคนมากที่เสียน้ำตากับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วรุ่นพี่ก็คุมพวกน้องไม่ให้ไปยุ่งกับ เอิท พี่โอมห์ แล้วก็พี่มิ๊ก มีเพื่อนน้อง ที่จะเดินเข้าไปช่วย แต่ก็โดนรุ่นพี่ดึงให้กลับ น้องก็คิดเหมือนกันว่าจะกลับไปก่อนแล้วจะรอให้รุ่นพี่ปีสองกลับไป แต่พี่คนนั้น” น้องชี้ไปหา รุ่นน้องที่ผมไม่ชอบหน้าที่สุดในชั้นปี
“มานั่งเฝ้า ไม่ยอมให้พวกน้องมายุ่ง ใครที่ ไม่เชื่อพี่เขาจะตัดรุ่น พวกน้องเลยจำใจต้องกลับ” เรื่องเดินมาถึงตรงนี้ผมเข้าใจทุกๆอย่างหมดสิ้นแล้ว แต่จริงๆแล้วผมก็ไม่เคยโทษปี 1 เลย
“แล้วก็มาจนเมื่อเช้า หลังจากที่น้องออกมาจากห้องประชุม รุ่นพี่ปี สามก็เรียกพวกน้องให้เข้าแถว พร้อมกับเรียกให้เก็บป้ายชื่อ ทั้งหมด พี่ไนท์ เป็นคนเอาใส่ปี๊บ แต่ก็ยังดีที่พี่โอมห์เดินเข้ามา น้องคิดว่าจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกๆคนฟังในตอนนั้น แต่ก็ไม่มีโอกาส พี่ไนท์ดึงตัวพี่โอมห์ออกไปข้างนอกเสียก่อน รุ่นพี่ปีสาม เอาไฟมาจุดเผาป้ายชื่อทั้งหมด แล้วก็บอกว่าเรื่องทั้งหมดให้เราจบกันแค่นี้ เราจะไม่ใช่พี่ใช่น้องกันอีกแล้ว รุ่นพี่ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี จนทำให้น้องๆไม่เคารพ แล้วรุ่นพี่ก็ขอโทษที่รับเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งกับพี่โอมห์ แล้วก็พี่มิ๊กไม่ได้ ยังไงเพื่อนก็ต้องสำคัญกว่ารุ่นน้องอยู่แล้ว พอพี่เขาพูดจบก็ปล่อยให้พวกน้อง นั่งคุยกัน ”
“พอใกล้ๆจะเย็น พี่ปีสองก็มานัดพวกน้องอีกครั้งให้ขึ้นไปที่น้ำตกหลังค่ายลูกเสือ ตอนนั้นน้องยังนั่งอยู่ที่แผนก น้องเห็นรุ่นพี่ปีสองเดินเข้าไปในห้องเรียนที่พี่ปีสามนั่งเรียนอยู่ แล้วคุยอะไรสักอย่างกับครูคนที่สอน แล้วรุ่นพี่ก็ทยอยกันออกมา น้องขี่รถตามพวกพี่ไปกันติดๆ บนนั้นยุงเยอะมาก พอไปถึงน้องก็เห็นเพื่อนๆน้องนอนหมอบกับพื้นดินกันหมดแล้ว น้องก็เลยรีบเข้าไปหมอบกันเพื่อนเขา สักพัก พี่ๆก็ตามกันมาจนอยู่บนน้ำตกกันหมด พี่ปี 2 เริ่มพูดก่อน บอกว่า วันนี้มีน้องคนหนึ่งปากหมา เอาเรื่องไปบอกครู ซึ่งน้องเข้าใจว่าเป็นตัวน้องเองแน่ๆ แล้วพี่ก็ชี้หน้าไปที่ปีสาม พูดประมาณว่าอยากให้เรื่องมันจบๆกันไป แต่พี่ๆปีสามไม่ยอม บอกว่าให้ไปกราบตีนขอโทษพี่มิ๊กพี่โอมห์กันเอาเอง แล้วอยู่ดีๆก็มีคนพูดขึ้นมาว่า จะให้ไปกราบตีนพวก ตุ้ดกรูไม่ทำ ตอนนั้นละค่ะ ที่เป็นเรื่องชกกัน น้องจำได้ว่าพี่ปีสองเป็นคนขวดขวดน้ำใส่พี่ไนท์ก่อน แต่พี่ไนท์เองก้ไม่ได้ตอบโต้อะไร แล้วพี่ปีสี่ก็กรูเข้ามา มันยุ่งๆไปหมดเลยค่ะ พวกน้องก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมีพี่ปี สองค่อยยืนคุมอยู่ไม่ให้ทำอะไร แล้วอาจารย์ ก็ไป เป็บแบบที่อาจารย์เห็นละค่ะ” น้องผู้หญิงเล่าเรื่องทั้งหมดเสร็จ ตอนนี้เป็นเวลาที่ปีสองจะต้องตอบคำถามแล้ว ว่ามันจริงรึเปล่ากับเรื่องที่เกิดขึ้น
“จริงรึเปล่า ที่น้องเขาเล่ามา มันจริงรึเปล่า” ไม่มีปีสองคนไหน เปิดปาก อาจารย์เลยหันไปถามรุ่นน้องแทน
“จริงรึเปล่าที่เพื่อนพวกเราเล่ามา ไม่ต้องกลัวมีอะไรครูจะดูแลเอง พี่ปีสามก็มี” พวกน้องหันหน้ามาทางพวกผม เหมือนจะขอความมั่นใจ แต่คงหาได้ยากในเวลานี้ จนค่อยๆมีคนตอบที่ละคนสองคน
“จริงครับ .........................................”
“ผมจะให้พวกคุณพักการเรียนทั้งชั้น ถ้าคุณไม่อยากพักการเรียน คุณต้องขอโทษรุ่นพี่ ”
“ขอโทษครับ ...........................” เสียงขอโทษแบบไม่เต็มใจหลุดออกมาจากปากพวกนั้น
“ไม่ใช่ ผมหมายถึงกราบเท้าขอโทษพี่เขา แบบที่พี่เขาทำกับเรา” ผมไม่เคยอยากได้การขอโทษใดๆทั้งสิ้น แล้วผมก็ไม่ชอบการบังคับด้วย น้องดูไม่เต็มใจ พูดคุยปรึกษากันเสียงดังพร้อมกับชักสีหน้าไม่พอใจมาใส่พวกผม
“ไม่ทำก็ได้ แต่พวกคุณพักการเรียน 1 เทรอม เพราะพวกคุณทะเลาะวิวาท” อาจารย์ยังขู่อยู่ ผมเริ่มจะไม่พอใจกับเรื่องที่อาจารย์คิดจะทำแล้ว
“ไม่ต้องหรอกครับครู” ผมลุกขึ้นยืนแล้วออกมาพูดข้างโอ่งน้ำ
“ถ้าเรื่องขอโทษยังต้องมาบังคับกัน ให้วันหนึ่งพวกมันคิดได้แล้วค่อยทำก็ได้ แต่ก็อย่างที่บอก ผมไม่ได้โกรธพวกน้องปีสองเลย แต่เกลียด แต่ที่การกระทำ เกลียดที่พวกมันไร้สติ เกลียดที่ผมรับน้องพวกมันมากลับมือ แต่ก็มาทรยศน้ำใจกันแบบนี้ ต่อจากนี้ไป พวกคุณไม่ต้องมานับถือพวกผมว่าพี่ เพราะผมก็จะไม่คิดว่าคุณเป็นน้องอีกต่อไปแล้ว เจอที่ไหนไม่ต้องไหว้ เจอที่ไหนไม่ต้องทัก เพราะพวกผมไม่ต้องการมันอีกแล้ว กิจกรรมที่เหลือต่อจากนี้ ก็ให้น้องปี 1 เป็นคนตัดสินว่าจะเลือกที่จะอยู่กับใคร ผมเชื่อว่าน้องเขาคงคิดได้จากการกระทำของพวกพี่มัน ”
“ได้ถ้ายังงั้น เอาตามนี้ ผมจะพักการเรียนพวกคุณ 1 เทรอม สำหรับพวกปี 2 ในเหมือนน้องยืนยันว่าพวกคุณไม่ได้เป็นคนเริ่มต้นเรื่องพวกนี้ ผมจะไม่ลงโทษอะไรพวกคุณ” อาจารย์ดูจะพอกับคำพูดของผมมากๆ
“ยังครับ ครู เรื่องพักการเรื่อง ผมขอนะครับ ให้น้องได้เรียนตามปรกตินั้นละครับ แต่ผมอยากขอที่ อย่ามายุ่งกับพวกผมอีก แล้วถ้าน้องปี 1 เลือกที่จะอยู่ฝั่งไหนก็ช่าง ให้เคารพการตัดสินใจของน้องปีหนึ่ง ผมอยากจะขอแค่นี้ละครับ” อาจารย์หยุดคิดสักพัก แต่ดูจะตกลงกับข้อตกลงนี้ ผมเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของปีสอง ถึงจะเกลียดยังไงแต่ผมก็ทำร้ายอนาคตใครไม่ได้จริงๆ
“พวกคุณตกลงไหมกับข้อเสนอของพี่เขา” พวกนั้น คงไม่มีทางเลือก ได้แต่ก้มหน้ารับความผิดของคนบ้างคนที่ก่อเรื่องขึ้น
“ดีงั้นเรามาดื่มน้ำสาบานกัน ว่าต่อจากนี้ไปเราจะไม่มีเรื่องทะเลาะกันอีกแล้ว อะไรที่ผ่านมาก็ให้ผ่านไป ถ้าใครทำผิดคำสัญญาขอให้มันมีอันเป็นไป” อาจารย์เดินไปหยิบธูป มาบอกกล่าว ต้นไม่ต้นเดิม บรรยากาศเดิมๆ
คันน้ำสีเงินถูกส่งต่อกันไปเรื่อยๆ เหมือนเป็นการทำข้อตกลงว่าเรื่องนี้จะจบไว้เพียงเท่านี้ หลังจบเรื่องนี้ ผมยังตอบคำถามเพื่อนๆเกี่ยวกับเรื่องอาการของมิ๊กแล้วก็เอิท น้องปี 1 บ้างคนก็เดินเข้ามาขอโทษผมกับเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น
“หนูขอโทษนะค่ะพี่ เรื่องเมื่อคืน....” น้องผู้หญิงคนที่พูดเมื่อสักครู่เดินเข้ามาไหว้ผม
“เราขอโทษพี่วันนี้กี่รอบแล้ว นับบ้างรึเปล่า......” ผมแซวน้องเขา
“ไม่ทราบค่ะ แต่หนูขอโทษจริงๆนะค่ะพี่” ยังก้มหน้าก้มตาขอโทษผมต่อไป
“เห้ย ไม่เป็นอะไร เราตกลงกันว่ายังไงแล้วมาบอกพวกพี่นะ พี่ขอตัวกลับก่อน ต้องพาพ่อกับแม่กินข้าว” ผมรับไหว้แล้ว ก็บอกลาเพื่อนๆ ก่อนจะออกจากมหาลัย เพื่อที่จะกลับไปพา ท่านพ่อท่านแม่ไปรับประทานข้าว
“โอมห์ อยู่ที่ไหนลูก ไปกินข้าวด้วยกันไหม” แม่มิ๊กโทรหาขนาดที่ผมกำลังจะกลับไปหามิ๊ก
“กำลังจะไปหามิ๊กครับ แม่มารับที่โรงบาลก็ได้ครับ” ผมวางสายแล้วก็ตรงดิ่งไปรอที่โรงบาล
พอขึ้นตึก ก็เห็น มิ๊กยังนอนเล่นโทรสับเครื่องใหม่อยู่
“เรียนร้อย รึเปล่า” คำแรกที่มันถามผม ผมไม่ได้ตอบอะไรพยักหน้าให้มันแล้วเดินไปนั่งที่ข้างๆเตียง
“ไปทำไมนานว่ะ ”
“ทำไมมีอะไรรึเปล่า”
“ก็คิดถึง หายไปสะนาน แกะส้มให้หน่อย” คือจะใช้ก็ก็บอกดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องมาหวาน
“เดี๋ยว จะออกไปกินข้าวกับพ่อกับแม่นะ” ผมบอกมันไว้ก่อน
“อะไรว่ะเพิ่งจะมา ไปอีกแล้วไงว่ะเนี่ย” มันบ่นๆๆๆๆๆๆ
“พ่อกับแม่ไม่ได้มาบ่อยๆนะ”
“จะไปก็ไป แล้วจะกลับมาหาอีกไหม”
“ทำไม มีอะไรรึเปล่า” ผมถามมัน เพราะดูมันจะต้องการผมเป็นพิเศษ
“กรูนอนไม่หลับ ” แล้วก็ทำหน้าง่อยๆ ใส่
“เมื่อคืน ก็เห็นหลับสนิท เรียกก็ไม่ตื่น ”
“นั้นมันเรียกสลบ แต่กรูก็รู้สึกเหมือนมีหมามานั่งร้องไห้นะ”
“เดี๋ยวไปถามพยาบาลก่อนนะ ว่าให้นอนรึเปล่า” ผมเดินออกมาถามพยาบาล เพราะห้องที่มิ๊กนอนไม่ใช่ห้องพิเศษ มันเป็นห้องรวม ได้คำตอบ ว่าเขาอนุญาติ ผมเลยเข้าไปบอกไอ้มิ๊ก ระหว่างนั้น พ่อกับแม่ก็มาถึงที่เตียงมิ๊กแล้ว เห็นเขาคุยกันสักพัก ผมเลยเดินไปดูเอิท เพื่อมันอยากได้อะไร แต่พอไปถึงเตียงผมก็เห็นมันกำลังนั่งคุยโทรสับกับใครบ้างคนอยู่ สีหน้าเคร่งเครียดเลย
“แค่นี้ก่อนนะครับ” ผมได้ยินมันพูดขนาดที่ผมเดินเข้าไปใกล้พอ แล้วมันก็วางสายทันทีที่เห็นผม
“มีอะไรรึเปล่าเอิท ” มันเรื่องส่วนตัวของน้องเขากรูจะไปอยากรู้ทำไมว่ะเนี่ย
“ป่าว เป็นยังไงบ้างพี่โอมห์” มันคงจะถามเรื่องที่เกิดขึ้นที่มหาลัย ผมเล่าแบบย่อๆให้มันฟัง เพราะต้องไปออกไปกินข้าว
“จะเอาอะไรรึเปล่าเอิท พี่จะออกไปกินข้าวกับพ่อ แม่”
“พี่จะเข้ามาอีกรอบ หรอครับ”
“พี่ต้องมานอนกับมิ๊ก” เอิท มันก็สั่งๆ แล้วผมก็มีหน้าที่จำ ก่อนที่จะเดินจากไปที่เตียงมิ๊ก
“ลูกโอมห์ไปไหนมาจ๊ะ ไม่ดูแลมิ๊กเลย” อ้าวเป็นความผิดกรูสะงั้น
“ช่ายๆ แม่ มันไม่เห็นดูแลมิ๊กเลย” เอากันทั้งแม่ทั้งลูก
“หรอครับ คุณมิ๊ก งั้นคืนนี้ผมกลับไปนอนห้องนะครับ” ผมยิ้มเย้ยมัน
“แม่ ห้ามโอมห์หน่อยสิครับ” มันอ้อนแม่มัน
“ลูกโอมห์ คืนนี้นอนที่นี้กลับมิ๊กที่นี้ละนะ” จริงๆ ผมมีคำพูดพวกนี้อยู่ในใจอยู่แล้ว ผมหันหน้าไปมองแม่ผม ทั้งก็ยิ้มให้เหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าคืนนี้ไม่ได้นอนกอดลูกรักแน่ๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สบายดีมีความสุกนะครับ ทุกๆคน
-
ผมไม่ทราบว่ารุ่นสำหรับเด็กช่างมันยึดถือกันขนาดไหน แต่ในแง่ความเป็นคน เป็นพี่ เป็นน้อง มันคิดกันไม่ได้เลยหรือครับ กับความถูกความผิด ใครทำผิดก็ควรมีบทลงโทษ ไม่ใช่ พวกมากลากไป ขออภัยเด็กช่างทั้งหลาย หากมีคำพูดที่ทำให้ไม่ถูกใจ
-
โตโตกันแล้ว จะทำอะไรก้ใช้สมองคิดเอาเองละค่ะ ไม่ต้องมีใครมาคอยชักนำ
แต่ระดับ ปัญญาชน เค้าจะคิดได้ช้ามากมายขนาดนี้เหรอค่ะ
หรือที่เรียนมาในระดับ 4 5 6 เค้าไม่สอนการดำรงชีวิตแบบคนกันเหรอค่ะ
เฮ้อ อ่านแล้วอินไปนิด เผลปากจัดอีกแล้ว อีป้าแก่ๆ เสียภาพพจน์หมดค่ะ
-
ผมไม่ทราบว่ารุ่นสำหรับเด็กช่างมันยึดถือกันขนาดไหน แต่ในแง่ความเป็นคน เป็นพี่ เป็นน้อง มันคิดกันไม่ได้เลยหรือครับ กับความถูกความผิด ใครทำผิดก็ควรมีบทลงโทษ ไม่ใช่ พวกมากลากไป ขออภัยเด็กช่างทั้งหลาย หากมีคำพูดที่ทำให้ไม่ถูกใจ
มันไม่ได้เฉพาะ เด็กช่างหรอกนะครับ การขู่เรื่องตัดรุ่น เป็นจิตวิทยา อย่างหนึ่งที่นิยมใช้กันมากๆของรุ่นพี่ เพราะ รุ่นในความหมายในที่นี้ คือ ความสะดวกในการเข้าสมัครงาน
สมมุติว่าผม จบไป 10 ไปเป็นผู้บริหารในองค์กร องค์กรหนึ่ง แล้วมีน้องที่มาสมัยงานจากหลายๆมหาลัย เวลาที่สัมภาร์ ถ้า 1 ในหลายๆคนที่มาสมัครเป็นรุ่นน้อง ที่จบมาจากคณะเดียวกัน น้องคนนี้ก็จะมีโอกาศ มากกว่าคนอื่น มันก็เหมือนกับ คณะอื่นๆตามมหาวิทยาลัยอื่นละครับ สถาปัตย์ วิจิตรศิลป์ คุรุศาสาตร์ ต่างมีความสำคัญกับเรื่องรุ่นหมด แค่ผมหยิบเอาเหตุการณ์พวกนี้มาเล่า แต่ปัจจุบัน ผมก้ไม่ได้สนใจอะไรพวกมันแล้วนะครับ เพราะจบไปยังไง ก็ต้องไปช่วยงานของโรงงานพ่อมิ๊กอยู่ดี เด็กช่างมันไม่ได้ยึดติดนะครับ
คติมัน คือเพื่อนต้องมาก่อนเสมอ รุ่นเอาไว้ที่หลัง แค่รุ่นน้องที่เข้ามาใหม่มันหัวอ่อน รุ่นพี่สั่งให้เดิน ก็เดิน ให้ก้มก็ก้ม พอเอาเรื่องตัดรุ่นมาขู่เข้าหน่อย ก็กลัว พอมันโตมากกว่านี้ แล้วมันก็จะรู้ว่าไอ้รุ่นนะไม่เห็นจะสำคัญ
-
ว่าปีสองมันเกรียนเกินไป ไม่รู้สึกสำนึกอีก
ไน่ไปช่วยคนอย่างพวกมันเลยอ่ะ
แต่ไม่เป็นไรอย่างไงคงไม่มีเรื่องเกิดขึ้นอีกแล้วนะค่ะ
แต่ชื่อเรื่องมันส่อๆอย่างไงพิกล
-
no comment เรื่อง พี่น้อง
need แค่ มิ๊ก โอมห์ ได้ป่ะ
-
ในความคิดเรานะคะ ยังไงเพื่อนก็สำคัญกว่ารุ่นน้องอ่ะค่ะ
-
อิอิ สนุกๆ
เปนกำลังใจให้ค๊าบบ
:L1: :L1:
-
เรื่องเอิทนี้คาใจอ่ะ มีอะไรแอบแฝง
อยากถามนิ๊ดนึง...เรื่องเอิทอีกนานไหมเราถึงจะได้รู้กัน
ขอแซวนิดหนึ่ง...แหมจบมามีที่ทำงานรองรับเชียวนะ อิอิ~
-
ืมาให้กำลังใจ
+1
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆค่ะ
-
อภัยให้มันทำไม
-
หวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นอีกนะ
อ่านแล้วบีบหัวใจ
เอาใจชาวยสุดๆ ส่วนเรื่องรุ่นน้องผมว่าดีแล้วที่ตัดสินใจทำอย่างนั้นไป
-
...ในหมู่คนเกรียนๆๆมันก็มีเด็กน่ารักๆๆ อยู่นะ แต่คงจะเป็น..ความกล้า..มากกว่ามั้งที่ทำให้ต้องอยู่เฉยๆๆ
...บางทีการอยู่เฉยๆๆ ก็ทำให้ตัวเอง เดือดร้อนน้อยลงหน่อย หรือบางคนใจไม่อยากทำ แต่เพราะเพื่อน..ต้องทำ
...มันมองได้หลายมุมเนอะ แต่น้องผู้หญิงปี 1 ก็สุดยอดนะ กล้าที่จะบอกความจริง เพื่อ..ความถูกต้อง
...แต่น้องโอม หน้าตาไม่บ่งบอกเลยนะวุ้ยว่าเป็น..คนจิตใจดี
...หน้าตาดีนะวุ้ย แต่ท่าทางเหมือนคนห้าวๆๆ กวนๆ(รูปที่ใส่แว่นใช่ปล่าว)ขัดกับความประพฤติ
...ตามที่อ่านมา ส่วนมากจะเป็นคนคิดดี ทำดี ซะมากกว่าเค้าถึงว่ากันว่า....
...คนเราดี ดีที่ใจใช่ใบหน้า โอ๊ะโอ๋ เรียนจบจะไปทำงานบ้านซะมีซะแล้ว :L2:
-
น้องเอิทน่าสงสัยนะนี่ :serius2:
-
โอมใจดีเกินไปแล้ววววว
แต่ก็ดีแล้วละจะได้จบๆกันไป :เฮ้อ:
เอิท น้องน้อยอย่าเปลี่ยนไปนะ :sad4:
-
หวังว่า เรื่อง รับน้อง จะจบลงด้วยดีนะครับ
ตอนนี้ กำลังสงสัย เอิท ฮ่าๆ
-
สงสัยการกระทำของเอิทมากๆ
ตั้งแต่เอิทมา โอห์มดูจะเจอแต่เรื่องซวยๆนะ
-
ขอบคุณที่ท่านๆ แอบชมว่าหน้าผมไม่เหมาะกับการเป็นคนที่มีจิตใจดี ผมถือว่าเป็นคนชมแล้วกันครับ
ในส่วนนี้ผมเขียนบันทึกไว้ในสมุดน้อยมาก เลยนึกไม่ค่อยออกว่ามันเป็นยังไงเพราะมันเริ่มจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีแล้ว
ยิ่งผมบันทึกรายละเอียดมากเท่าไร ก็ยิ่งเหมือนเป็นดาบสองคมมากเท่านั้น
ขอเวลาไปนอนคิดสักคืนนะครับ เดี๋ยวจะมาต่อ ช่วงเกินเลยให้
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่ร้านอาหารริมแม่น้ำปิง บรรยากาศแสนดีเหลือเกิน ตอนนี้เวลาก็เกือบๆ 2 ทุ่มแล้ว อาหารวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ ดูกับข้างแล้วก็คิดถึงคนที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ได้ แต่ก็น่ะ ถ้าไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ผมก็คงไม่ได้เจอหน้าพ่อกับแม่เร็วแบบนี้ เห็นไหมครับที่เขาว่ากันว่าในเรื่องร้ายๆ ก็ต้องมีเรื่องดีๆผ่านเข้ามาบ้างเสมอ
“ กินเยอะๆนะเรา ดูสิผอมไปเยอะเลย ” แม่ผมตักกับข้าวมาใส่จานผม ไม่ทันเสร็จ แม่มิ๊กก็ตักมาวางทับกันอีก
“นั้นนะสิ อยู่กันยังไงเนี่ย ปล่อยให้ตัวเองผอมแบบนี้” แม่มิ๊กกับแม่ผมเนี่ย จริงๆเลย
“พอแล้ว เดี๋ยวกินไม่หมด” ผมบอกให้ทุกคนเบรก ก่อนที่มันจะล้นจาน พวกเรานั่งกินข้าวกัน คุยกันไป พ่อกับแม่ก็ถามเรื่องเรียนบ้าง เรื่องการเป็นอยู่บ้าง แต่ที่ทำให้ผมไม่รู้จะตอบยังไงก็คือเรื่องแฟน ดูแม่มิ๊กจะสนใจเป็นพิเศษกับเรื่องนี้ เพราะมิ๊กมันเป็นลูกผู้ชายคนเดียว แล้วก็ยังไม่เคยพาสาวที่ไหนไปเที่ยวบ้านเลย ตั้งแต่มาเรียนที่ต่างจังหวัดนอกจากผม
“เอ๋อเจ้าโอมห์ เดี๋ยวเราไปทำ พาร์สปอร์ทิ้งไว้ด้วยนะ” พ่อมิ๊กพูดขึ้น ผมคิดว่าพวกท่านพูดเล่น
“ทำไปทำไมครับ” นั้นดิผมสงสัยมากมาย
“อ๋อ ก็พ่อเขาจะให้เจ้ามิ๊กไปออกบูทที่เมืองจีน แม่ก็เลยบอกให้พาเราไปด้วย เรื่องเรียนก็พักๆไปก่อนก็ได้” ผมทำหน้างงว่ามันเกี่ยวอะไรกับผมด้วย
“ได้ยังไงละค่ะคุณ เรื่องเรียนต้องมาก่อนสิค่ะ” แม่ผมเบรกสะหัวทิ๋มเลย
“โธ่ คุณค่ะ พอเจ้าสองตัวนี้เรียนจบ ยังไงก็ต้องมาทำงานกับบ้านดิฉันอยู่แล้ว โรงงานออกจะใหญ่โต” บ้านมิ๊กมีโรงงานอยู่ที่จังหวัดกาญจนบุรีนะครับ เป็นโรงงานเกี่ยวกับแปรรูปอาหาร ส่วนแม่ผมก็เลิกเถียงแล้ว
“โอมห์ หมดเท่าไรแล้วบอกแม่นะลูก จะไปได้เป็นเพื่อนเจ้ามิ๊กมัน ภาษาอังกฤษเราเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีครับ”
“ดีแล้ว แต่เมืองจีนเขาไม่พูดภาษาอังกฤษกันนะโอมห์ เดี๋ยวพวกเราไปหาโรงเรียนสอนภาษาจีนพื้นฐานไว้ด้วยละ” พอจบประโยคนี้ ไอ้เจ้ามิ๊กก็โทรมาตาม พอดี ผมเลยขอตัว ลุกออกมาจากโต๊ะ (จริงๆแล้วร้านอาหารร้านนี้ละครับที่ผมลองแอบมาทำงานดู 2 วันตอนที่เริ่มๆเขียน) ที่ท่าน้ำของร้านนี้บรรยากาศดีมากๆ
“หิวไหมมิ๊ก” ผมถามตามมารยาท
“ไม่หิวอยากเจอมากกว่า”
“ก็เพิ่งเจอกันเมื่อกี้นิ มามุขไรของเมิงเนี่ย”
“อะไรขึ้นเมิงขึ้นกรูพูดด้วยดีๆนะโอมห์” มันด่าผม
“มิ๊กที่นี้บรรยากาศโครตดีเลย เสียดายที่มิ๊กไม่ได้มา”
“ดีกว่าห้องเราป่ะ มิ๊กคิดถึงเตียงนอนเราจะแย่อยู่แล้ว” กรูไม่เข้าใจเมิงแล้วนิ
“ไม่รู้ดิ ห้องดีกว่ามั้ง”
“มั้งรึไง ห้องเราต้องดีที่สุดสิ” มันขึ้นเสียงใส่ผม สงสัยจะคิดถึงห้องนอนสะละ
“เอ๋อมิ๊ก พ่อมิ๊กพูดถึงเรื่องไปเมืองจีน”
“โอมห์รู้แล้วอ๋อ ไม่เห็นอยากจะไปเลย ” แต่กรูอยากไปเที่ยวเมืองนอก เมิงไม่เคยถามกรูเลย
“ไปนะมิ๊ก โอมห์อยากไป แล้วเขาจะไปกันเมื่อไร”
“ไม่รู้พ่อกำลังติดต่อ อยากไปมากนักไงเมืองนอก เดี๋ยวมิ๊กพาไป” ยังไงว่ะ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันหมายความว่ายังไง ผมเงียบแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“รอมิ๊กหายก่อนนะ รีบๆกลับมาละ คิดถึง” มันวางสายใส่ผม อีกแล้วกรูยังไม่ได้บอกเมิงเลยว่ากรูก็คิดถึงเมิงเหมือนกัน
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ พ่อกับแม่ยังคุยกันอย่างสนุกปาก คงเป็นเพราะแม่ผมเพิ่งจะกลับมาจากเมืองนอก ทั้งคู่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน เพราะถ้าแม่กลับมาประเทศไทยก็ต้องอยู่ดูร้านที่กรุงเทพ ไม่ค่อยได้กลับมาที่พิษณุโลกสักเท่าไร ผมก็นั่งเล่นมือถือฆ่าเวลารอให้ผู้ใหญ่คุยกัน อันที่จริงที่นี้เพลงก็เพาะ แต่มันน่าเบื่อที่ไม่มีเพื่อนมาด้วย ถ้าเจอใครสักคนก็คงจะดีนะเนี่ย ผมกวาดสายตาเพื่อหาคนรู้จักในร้าน ฆ่าเวลาระหว่างรอ พวกผู้ใหญ่คุยกัน
“โอมห์ จะกลับไปเฝ้ามิ๊กก่อนก็ได้นะลูก” อ้าวมาด้วยกันแล้วทำไมไล่กลับแบบนี้ว่ะเนี่ย ผมมองหน้าพ่อผม เพื่อท่านจะกรุณาขับรถไปส่งลูกชาย
“อ่ะ นั่งรถแดงไปนะ โตแล้วดูแลตัวเองแล้วกัน”
“จริงๆ ให้กลับเองจริงอ๋อ ”
“โตเป็นควายแล้ว ไปๆ ไปดูมิ๊กไป ผู้ใหญ่จะคุยกัน”แม่ผมออกไปไล่แทนแล้ว สรุปต้องกลับเองใช่ไหมเนี่ย ผมรับเงินจากพ่อ แล้วเดินออกมาจากโต๊ะ กำลังคิดว่า จะเดินข้ามสะพานไปอีกฝั่งหาดูของไปฝากไอ้พวกนั้นก่อน
เคยรู้บ้างไหมครับถ้าเราเปลี่ยนจากการขับรถ มาเป็นการเดินจะทำให้เราเห็นมุมมองที่แปลกตาออกไปในเชียงใหม่ ผมเดินตรงเข้ามาในซอยแล้วตรงดิ่งไปข้ามสะพานอิสลาม เห็นสะพานนี้ก็อดคิดไม่ได้ว่าเราเคยเจอใครที่นี้ ผมเดินไปเรื่อยๆตาก็มองแม่น้ำปิง จากที่ตรงนี้ก็ยังพอได้ยินเสียงเพลงจากร้านอาหารที่ผมจากมาถึงจะไม่ชัดเจนแต่ก็รู้ว่าเป็นเพลงอะไร แอบเสียงดายอีกแล้วที่ไอ้มิ๊กไม่ได้มาด้วย แต่ก็นะถ้ามันมา มันก็คงไม่มาเดินแบบนี้หรอกครับ เพราะมันทำตัวโรแมนติกไม่เคยเป็นเลย ไม่เคยเลยที่จะยอมเดิน เรื่องของมันต้องมาก่อนเสมอ ผมเป็นคนที่ชอบเดินตลาดนัดมากมาย แต่มันกลับตรงข้ามกัน เกลียดตลาดนัดมาตั้งแต่เด็ก ไอ้มิ๊กไม่ชอบที่ที่คนเยอะ เสียงดังเกลียดการเข้าสังคม แต่ผมกลับตรงข้ามกัน แต่ก็ยังดีที่มีหลายๆเรื่องที่ตรงกัน ก็เราไม่ได้คบกันมาเป็นแฟนตั้งแต่ 3 ขวบนิครับ เราเพิ่งมามองคนใกล้ตัวเราตอนเราอยู่ปี 3 แล้ว เรื่องชอบอะไรไม่ชอบอะไรดูเป็นเรื่องปรกติไปแล้วสำหรับผม เรื่องนี้ไม่เอามาใส่ใจแล้วละครับ แค่แอบน้อยใจบ้างเป็นบ้างเวลา
“โอมห์ ไอ้โอมห์” เสียงใครไม่รู้คุ้นๆ นั่งค่อมมอไซค์อยู่ ผมพยายามเดินเข้าไปให้ใกล้เพื่อจะมองเห็นหน้ามัน
“ว่าไง มาซื้อของอ๋อ” ไม่ต้องบอกแล้วมั้งว่าใคร มันพยักหน้าแล้วยิ้มให้แทนคำตอบ
“แล้วมากับใครละ”ผมก็ถามเป็นมารยาทอีกนั้นละ
“ เห็นใครมาด้วยไหมละ ” ตอบได้กวนตีนมาก
“ถ้าเมิงมีใครมาด้วยแล้วกรูจะไปรู้จักไหมละไอ้โน้ต กรูไปซื้อของแล้ว” ผมไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับมัน
“เดี๋ยวแล้วโอมห์มาคนเดียวรึไง ไอ้ตี๋นั้นไปไหนละ” คงจะหมายถึงมิ๊ก
“นอนโรงบาล” มันทำหน้าสงสัย
“ไปกินตีนรุ่นน้องมา”
“ก็สมควรแล้วละ ดีเลยงั้นวันนี้รับอาสาดูแลโอมห์เองแล้วกัน” แค่กาดหลวงนะเมิงอย่ามาเวอร์
“ทำไหมเราบังเอิญเจอกันบ่อยจังเลยว่ะ แอบตามรึเปล่าเนี่ย” ผมหาเรื่องคุยกันไอ้โน้ต
“เมิงจะบ้าไง แบบนี้เรียกว่าพรมลิขิตมั้ง” ผมมองหน้ามัน
“โน้ต เมิงเป็นเกย์รึไงว่ะ มาพูดแบบนี้กับกรู” ผมหยุดเดินแล้วถามมัน
“หน้าตากรูเหมือนเกย์รึไงว่ะ ไอ้เหียนี้ชอบสงสัยอะไรไม่เข้าเรื่อง” แล้วมันก็ดึงแขนผมให้หลบรถ
“ไม่หล่อแล้วยังโง่อีก เมิงจะหยุดเดินทำไมเนี่ย” มันด่าผม
“ขอบคุณ แต่แค่รถแดงมันคงไม่ชนตายหรอกมั้ง” ผมตอบแก้หน้าให้ตัวเอง
“ป่ะ หิวแล้วหาไรกินดีกว่า” ไอ้โน้ตมันเดินซื้อของอะไรไปเรื่อย จากที่ผมคิดว่าผมจะมาซื้อของฝากมิ๊กกับเอิท ดันลืมไปสะสนิทเลย มั่วแต่ดูไอ้โน้ตซื้อของไม่รู้ว่าจะซื้อไปทำไมนักหนา จนพอกำลังจะกลับ มันไปหยุดที่ป้าขายดอกไม้เป็นคนบนดอยสูงนะครับ เขาจะลงดอยมาขายดอกไม้ทุกวัน ผมเองก็ยืนซื้อผลไม้อยู่ แต่ตาก็ค่อยมองหามันตลอดนะ เห็นมันยืนคุยอะไรสักอย่างกับแม่ค้าอยู่นานสองนานไม่รู้ว่าต่อราคารึว่าคุยไม่รู้เรื่องกันแน่ จนผมจัดการกับธุระของผมเองเสร็จแล้วมันยังไม่เสร็จเลย
“โน้ตเดี๋ยวกลับก่อนนะ ต้องไปโรงบาลอีก” เพราะยังไงผมกับมันก็ไม่ได้ไปด้วยกันอยุ่แล้ว
“เดี๋ยวดิโอมห์” มันดึงมือผมไว้ พวกเมิงสองตัวนี้นิสัยไม่ต่างกันเลย เรื่องชอบทำอะไรแบบไม่อายคนอื่นเนี่ย ผมแกะมือมันออก แล้วหยุดดูว่ามันจะทำอะไร
“อะนี้ครับป้า” มันส่งเงินให้ป้า แล้วหยิบเอาดอกไม้ทั้งหมดในถังออกมา
“จะเอาไปทำไมเยอะแยะว่ะ แก้บนศาลพ่อปู่ที่มหาลัยรึไง”
“ป่าว ช่วยถือหน่อยดิ” มันส่งดอกไม้มาให้ผมถือ เต็มมือไปหมด แล้วผมก็เดินไปส่งมันที่มอไซค์
“คือสงสัยอะ ซื้อมาทำไมเยอะจังว่ะ”
“โอมห์ว่าดอกไม้มันเป็นไงละ”
“กรูสวยดี แต่มันเกี่ยวอะไรกับที่ซื้อมาเยอะแบบนี้อะ” เมิงยังไม่ได้ตอบคำถามกรูเลย
“ไม่มีอะไรหรอก เห็นมันอยู่รวมๆกันสวยดี”
“ไม่ตรงคำถามนิว้า” จริงๆแล้วก็เป็นเรื่องของมันจะเอาไปทำอะไรไม่เห็นจะเกี่ยวกับผมเลย
“กรูก็แค่จะเอาไปเก็บไว้ในห้อง เอาไว้นั่งมอง ของบ้างอย่าง กรูแค่มองก็มีความสุขแล้ว” มันหันมายิ้มให้ผม ตอนนี้ผมเดินมาถึงที่รถมันพอดี
“แล้วจะเอากลับไปยังไงหมด” ของมันเต็มไม้เต็มมือไปหมด กับไอ้รถเวปป้า ของมันเนี่ย มันหยิบกระเป๋ามันที่สะพายหลัง เปิดซิป แล้วก็บรรจงเอาดอกไม้ที่มันซื้อมาใส่ไว้ในกระเป๋า ผมยืนดูจนมันเตรียมตัวจะออกรถแล้ว
“แล้วเรื่องนั้นว่ายังไง” มันคงจะถามเรื่องในกระดาษผมนั้น
“ไม่รู้ดิ ยังให้คำตอบไม่ได้เลย กลับก่อนนะโน๊ต” พอดีรถแดงผ่านมาพอดี ผมเลยกระโดดขึ้นไปเลย มันยิ้มแบบงงๆ ผมไม่ได้เข้าไปนั่งหรอกนะครับเอาของที่ซื้อมาเข้าไปวางในรถ แล้วออกมายืนนอกรถ เป็นแบบที่คิดจริงๆด้วยมันขี่รถตามมา ดูน่ารักดีจริงๆ ข้างรักที่กระเป๋าที่ใส่ดอกไม้เต็มไปหมด
“ทำไมไม่ให้กรูไปส่งว่ะ” มันตะโกนถามขึ้น
“ไม่เป็นไร นั่งรถแดงดีกว่า”
“ตามใจ” แล้วมันก็บิดหนีไปเลย สงสัยจะโกรธ แต่จะโกรธผมเรื่องอะไรละครับ ไม่นานรถแดงที่วิ่งด้วยความรถคงที่เมื่อไม่มีรถค้า แต่จะเร่งเครื่องทันทีที่มีคนเดินข้างถนน จอดแบบถี่ๆ ขับเร็วขึ้นเมื่อเจอแยก มันเป็นสันดานของคนขับรถแดงจริงๆ มันก็พาผมมาส่งถึงโรงบาลอย่างปลอดภัย ผมตรงขึ้นตึกไปหามิ๊กทันที พอถึงเตียงก็เห็นว่ามันนอนหลับแล้ว ตรงที่นั่งข้างๆเตียงมีเก้าอี้ แล้วก็ขนมวางอยู่เยอะไปหมด สงสัยว่าเพื่อนๆผมคงจะมาเยี่ยม พอเห็นว่ามันหลับอยู่ผมก็เลยเดินไปหาเอิทเพื่อที่จะเอาของที่มันฝากซื้อไปให้ ผิดคาด ไอ้เอิทยังนั่งกดเกมส์อย่างเมามันส์ไม่มีทีท่าว่าจะนอนหลับเลย มีข้าว มีขนมวางอยู่เยอะพอสมควร สงสัยน้องๆก็คงมาเยี่ยมเหมือนกัน
“กินข้าวสนุกไหมพี่โอมห์” น้องวางเกมส์ทันทีที่เห็นผม แล้วมาคุยกับผมแทน
“ก็ดี นี้ของที่เราสั่ง” เอิทมันทำท่าจะพูดก็ไม่พูด
“เป็นอะไรป่าวว่ะ”
“ป่าวพี่”
“ถ้าป่าวแล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”
“ปวดฉี่ ” มันก็ไปจับที่ท้องน้อยมัน เวงปวดฉี่ก็ไม่ไปฉี่ว่ะ
“ทำไมไม่ไปฉี่ละ”
“ไปได้ที่ไหนละพี่ ปวดแผล” อ้าวแล้วเค้าฉี่กันยังไงว่ะเมิงทำไมไม่บอกพยาบาล
“ก็ไอ้กระโถนละเมิงทำไมไม่เหยี่ยว” มันทำหน้าแบบรังเกียจกระโถน
“ฉี่ไม่ออกลองแล้ว พาผมไปห้องน้ำหน่อยนะพี่” สีหน้ามันทรมานเหลือเกิน เอาว่ะช่วยก็ช่วย ผมค่อยๆประคองมันลงมาจากเตียงแล้วพานั่งรถเข็นไปเข็นไปที่ห้องน้ำ
“ห้องน้ำโรงบาลนี้น่ากลัวดีนะพี่” เมิงจะพูดทำไมว่ะเนี่ย
“แล้วเมิงจะยืนฉี่ยังไง ปวดแผลอยู่ไม่ใช่รึ” ผมเองก็สงสัย
“พี่ก็ช่วยประคองผมยืนดิ ฉี่แป๊บเดี๋ยว” เอาว่ะ ท่ามันมีทางเลือกอื่นเมิงคงไม่มาขอร้องกรุแบบนี้หรอก
“อย่าแอบดูนะพี่” มีการสั่งกรุอีก ผมประคองมันยืนปล่อยให้มันทำอะไรต่อมิอะไรของมันไปคนเดียวเพราะผมก็ไม่ได้สนใจมองอยู่แล้ว
“พี่โอมห์ เสร็จแล้ว แต่ใส่กางเกงไม่ได้อ่ะ มันอยู่ที่เท้า” กางเกงหล่นไปกงอที่อยู่เท้ามัน ก็คงด้อยู่ละเมิง ยืนฉี่มือเดียว กางเกงก็ต้องถอด อาวุธก็ต้องจับ
“แล้วจะให้กรูทำยังไง”
“พี่ก็เก็บดิถามแปลก” เอ๋อกรูถามแปลก ผมเอามือค่อยๆก้มตัวเอื้อมลงไปเก็บมาส่งให้มัน
“มัดด้วยพี่ผมมือเดียวจะมัดได้ยังไงละครับ”
“แต่มือกรูก็ต้องประคองเมิงนะ รึเมิงจะนั่งในส้วมนิ เรื่องมากจริงวุ้ย” วันนี้เจอแต่คนเรื่องเยอะ
“งั้นมาช่วยกันพี่ “ เอิทมันจับมือผมไปโดนน้องชายมันพอดี ผมจำสถานที่แล้วก็ความรู้สึกได้แม่นยำเลยครับ มันกำลังสู้มืออยู่แต่ผมไม่ได้พูดอะไร ก็เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรนั้นสิ
“พี่เป็นไร หน้าแดงเลย” กรูไม่พูดแล้วเมิงยังจะพูดอีกรึไงว่ะเนี่ย ผมพยายามที่จะไม่มอง ก็เดี๋ยวก็ไม่เสร็จสักที
“พี่โอมห์ ” ไอ้เอิทมันเรียกผม
“มีอะไรว่ะ”
“พี่โอมห์ชอบพี่มิ๊กมากรึเปล่า” มันจับมือผมไปวางที่น้องชายมัน
เกินเลย
-
เอิทมันเผยออกมาแล้ว อย่างนี้มันจะมองหน้ากันติดเหรอ
-
เอิทจะทำอะไร o18
-
เอิทเปลี๊ยนไป๋ 555
-
เข้ามาอ่านหลายตอนแล้วแต่พอจะเม้นท์ต้องโดนเรียกไปทำงานทุกที
ขอแก้ตัวเป็น+1ให้ไรท์เตอร์ก่อนนะ :กอด1:
-
เฮ้อ ถอนหายใจ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
เอิทแกทำไรอ่า
อย่านะ
โอมห์เป็นของมิ๊กนะ
-
ไอ้เอิทนี่ มิ๊กนอนอยู่ข้างนอกแท้ๆนะเมิง :angry2: โอมอย่าไปเผลอเกินเลยกะมันนะ
แอบชอบโน้ตอ่ะ โรแมนติก เหอๆ
แล้วอีกเรื่องไม่ต่อแล้วเหรอๆ พอดีอยากอ่านแบบเด็กๆ อิอิ :z2:
-
เวรแท้ๆ o22
ไอ้น้องเอิททททททททททททท :z3: :z3:
อย่านะเว้ย อุตส่าห์ปลาบปลื้ม
โอมห์อย่าหวั่นไหวนะ :try2:
-
กำ งี้คนที่ทำคืนนั่น ก้ เอิทด้วยสิ
:angry2: :angry2: :angry2:
-
เอิท แกรอย่าทำตัวเป็นชาวนากับหูเห่านะ แค่โน๊ต คนเดียวก้เครียดแทนมิกแล้ว
-
ชาวนากะงูเห่า
โอมห์อย่านะ
-
เอิทแรงงงงงงงงง จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ลุ้นนะเนี่ย
-
อร๊ายย
แอบซุ่มอ่านมาตั้งแต่เช้า รู้ถึงความเลวร้ายที่มาตามตัวเอิทได้ทันที
ยังไงก็เชียร์ มิกซ์
คนอื่นไม่เอาๆๆๆๆๆๆๆ
คนอื่นงอนอ่ะ TT^TT
-
ไม่ชอบเลย
คนแบบนี้
+1 เป็นกำลังใจให้นายมิกซ์
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
แล้วจะเสร็จเอิทหรือเปล่านี้
หรือว่ามิกซ์จะตื่นมาเห็นเสียก่อน
-
อ่านวันเดียวตามทันละครับ เรื่องรับน้อง ที่มอผมก้มี แต่เปนพวกวิดวะ กะ วนศาสตร็ครับ (ผมปี1เอง) ผมอยู่คณะสังคม รับน้องไม่ค่อยโหดเท่าไหร่คับ ยังมีระบบ Aggie & Sotus อยู่เลยครับ
-
ยังงัยก็เป็นกำลังใจให้นะคับ
-
ไม่ใช่ว่าเอิทบอกว่าชอบมิกซ์น่ะ(ฮา)
-
ผมมาน้อยอีกแล้ววันนี้ ขอโทษจริงๆนะครับ มั่วแต่ดูบอล + คุยสับ + ไปกินข้าวกับบ้านมิ๊ก + ต้องอ่านหนังสือสอบ เยอะไปหมด แต่ก็ไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้นะครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เกินเลย
ไม่มีเสียงตอบรับจากผม ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป นอกจากยืนนิ่ง ปล่อยสิ่งต่างๆให้มันเกิดขึ้นตามที่มันควรจะเป็น เอิทปล่อยมือจากคอผม นั้นแสดงว่ามันเดินมาฉี่เองได้ตั้งแต่ตอนแรกอยู่แล้ว ซึ่งใจผมตอนนี้ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมามุขให้ผมพามาด้วย เอิทเปลี่ยนท่าจากที่ยืนข้างๆผม เป็นหันหน้ามาประกบผมแทน ตัวผมเองก็ได้แต่ภาวนาให้มีใครสักคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ แต่ไม่มีวี่แววของเสียงนั้นเลย ปากมิ๊กค่อยๆเลื่อนเข้ามาประกบกับปากผม ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้ดูเงียบไปหมด ที่ผมมีในตอนนี้คือไม่เข้าใจเรื่องถึงได้กลายเป็นแบบนี้ อีกมือหนึ่งมันยังคงจับมือผมให้จับน้องชายมันอยู่ ไม่นานมันก็ถอดปากของมันออกมาจากปากผม เอิทหยุดแล้วก็มองหน้าผม ซึ่งตอนนี้บอกได้เลยว่าตัวผมเองทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
“ผมขอโทษครับพี่” แล้วมันก็ดึงผมไปกอด หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นผมไม่อยากจะเสียน้องชายไป เพราะมันก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น เพราะในตอนนั้นผมเองก็ไม่ได้ตอบสนองอะไรนอกจากยืนประกบปากเฉยๆ แล้วอีกอย่างก็ไม่อยากให้มิ๊กรู้เรื่องนี้ด้วย ผมเรื่องที่จะเก็บมันไว้เป็นความลับตามเท่าที่มันจะเป็นได้
เช้าวันรุ่งขึ้นเรียกว่ากำลังจะเช้าดีกว่า ผมรู้สึกตัวเพราะว่ามีมือมาตบหัวผม
“อีกแล้ว กรูบอกให้มานอนเฝ้ากรู ก็เฝ้ากรูจริงๆเลย” ไอ้มิ๊กมันเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว เลยไม่แปลกที่มันจะเป็นคนปลุกผมเสมอ ผมลืมตาขึ้นมาดู นี้มันยังไม่เช้าเลยนิว้าเมิงจะลืมตื่นไปไหนเนี่ย
“ตื่นมาทำไม ยังไม่เช้าเลย”
“ปวดฉี่ ” คำพูดนี้พาทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องน้ำเมื่อตอนที่ผมกลับมาเข้ามาในหัวอีกครั้ง
“เป็นไรป่าวว่ะ พาไปฉี่หน่อย” มันเอามือมาจิ้มๆผม ซึ่งกรูง่วง แถมมีอดีตก่ะส้วม
“ไปเองดิ เดินได้แล้วไม่ใช่ไง” แล้วก็หลับตานอนต่อ เวลาที่ผมง่วงมักจะไม่ค่อยสนใจใครนอกจากตัวเอง
“กลัวผี นะเดี๋ยวกรูไม่ไปจีนนะ ถ้าเมิงไม่พากรูไปฉี่” มันเอาเรื่องไปเที่ยวมาขู่ ผมลุกขึ้นพามันไปฉี่ ระหว่างทางไปห้องน้ำ ต้องผ่านเตียงของเอิท ไอ้มิ๊กบอกให้ผมหยุดที่เตียงเอิท มันเดินเข้าไปดูไอ้เอิทใกล้ๆ เอามือไปลูบหัวมัน แล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้มัน ผมไม่หึงนะครับเพราะผมเข้าใจว่ามันอยากมีน้องชาย ถ้าไม่เพราะมันเอ็นดูไอ้เอิท มันก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้
“ไม่ปวดฉี่แล้วรึไงว่ะ นอนนี้เลยไหม” ผมประชด เพราะง่วงนอน มันเลยเดินตามผมไปที่ห้องน้ำ
“มิ๊ก รู้ไหมว่าในห้องน้ำนี้เคยมีคนมาทำแท้งด้วย” ผมเริ่มเล่าเรื่องสยอง ทั้งทีห้องนี้เป็นห้องน้ำชาย
“อย่าเล่าได้ไหมกลัว หุบปากไปเลย” มันด่าผม
“งั้นกรุออกไปรอข้างนอกนะ” กรูง้อนละชวนกรูมาแล้วเสือกไล่กรุอีก
“โอมห์ มิ๊กขอโทษ อยู่กับมิ๊กก่อนนะครับ” เสียงหวานขึ้นมาเลย แต่จริงๆผมเองก็ไม่ได้จะทิ้งมันไว้คนเดียวอยู่แล้ว พอมิ๊กจัดการธุระเสร็จ ก็พากันกลับมาที่เตียง แต่
“นอนไม่หลับแล้วอ่ะมิ๊ก” ปัญหาเกิดเลย เพราะมันแปลกที่
“ไป 7-11 กันป่ะ”ไอ้มิ๊กเสนอ ก่อนลงไปมันเก็บสมบัติมันใส่กระเป๋าเป็นอย่างดี แล้วส่งเงินให้ผม
”อะไรอ่ะมิ๊ก”
“พ่อให้มิ๊กไว้ มิ๊กเลยให้โอมห์เก็บไว้ เราใช้เงินกระเป๋าเดียวกันแล้วนิ เอาไว้ที่มิ๊กเดี๋ยวหาย” สงสัยโดนผีส้วมสิ่ง พูดดีเลย
“มิ๊กมีไรจะบอก” ผมคุยกันระหว่างลงลิฟท์
“เรื่องผีอีกป่าวไม่เอาแล้วนะ” เอามือมาบล็อกคอผม
“ตะกี้มันห้องน้ำชาย แล้วผู้ชายที่ไหนมันจะไปทำแท้งว่ะ” แล้วผมก็ขำในความซื่อของมัน
“เมิงขำอะไร เดี๋ยวกรูจูบแม๋งเลย” มันไม่เดี๋ยวแล้วครับ เพราะมันจูบเลย ในลิฟท์ แต่ในนั้นมีแค่ผมสองคนนะครับ จูบนานแค่ไหนไม่รู้ครับ แต่รู้ว่าน่าอายจริงๆ
“อุ้ย....” เสียงป้าผู้หญิงคงเป็นพยาบาล อุทานขึ้นตอนที่ประตูลิฟท์เปิด ไอ้มิ๊กทำท่าจะเดินออกจากลิฟท์
“จะไปหนู เพิ่งชั้น 4 เอง ” ป้าหันมายิ้มให้พวกผมทั้งคู่
“ไปโดนอะไรมาละ” ป้าถามมิ๊ก ผมจำได้ว่าแกดูเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีมากๆ เหมือนแกจะไม่เห็นตอนที่ผู้ชายสองคนมันยืนจูบกันเลยตะกี้
”พอดีไปโดนวัยรุ่นเมา บริจาคเท้ามาให้ครับ” ไอ้มิ๊กตอบไปแบบกวนๆ ลิทฟ์มาถึงชั้นเป้าหมายพอดี เป็นเวลาที่ผมเบาใจเป็นที่สุดเหมือนได้เอาความกดดันออกไป
“น่ารักดีนะเราทั้งคู่ หายเร็วๆละ” แล้วป้าก็เดินจากไป อย่างรวดเร็ว ขนาดที่พวกผมสองคนกำลังประคองกันออกมาจากในลิฟท์
“อายไหม พ่อคนเก่ง” มันไม่ตอบแต่เดินจับมือผมไป 7-11 แทนคำตอบ
“โอมห์ ไม่ไปเรียนได้ไหมวันนี้” จริงๆตอนนี้มันก็เช้าแล้วละครับ แค่ฟ้ายังไม่สว่างเฉยๆ
“ทำไมอ๋อ”
“อยากอยู่ด้วย จะได้อยู่กันพร้อมหน้าไง”
“พร้อมหน้ายังไง ปรกติเราก็ออยู่ด้วยกันอยู่แล้วนิ” ผมตอบตามความจริง
“เมิงนิโง่จริงๆเลย เรียนวิดวะสะเปล่า” ผมยังงง แล้วเกี่ยวอะไรกับวิดวะว่ะ
“ก็พ่อตาแม่ยาย พ่อผัวแม่ผัวไง”
“อืม ไม่ไปอยู่แล้วละ” มันยิ้มขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำตอบจากปากผม
“วันนี้วันเสาร์นะมิ๊ก ใครจะบ้าไปเรียนว่ะ” เราคุยกันไปเรื่อยระหว่างทางที่เดินไป 7-11 มันก็ถามเรื่องที่เกิดขึ้นไปกินข้าวกับพ่อกับแม่สนุกไหม คุยกันจนเดินมาถึง ใครจะไปเชื่อว่าพนังงาน 7-11 เชียงใหม่เนี่ยแต่ละสาขามีทั้งน่าตาดี ปากดี เขาเรียกว่าอะไรนะครับ ช้างเผือกสามารถหาได้ตาม 7-11 สงสัยจะจริง เพราะโน้ตเองมันก็เป็นหนึ่งในนั้น ไอ้มิ๊กมันมองไม่ละสายตาเลย
“เมิงมองมันทำไมว่ะโอมห์ อยากได้รึไง” ที่ไม่ละสายตานั้นคือ จากผม แล้วผมก็คือสะดุดตาเฉยๆนิว้า
“ป่าว แค่ดูว่าถังขยะ ใช่สแตมป์กี่ดวง” ผมโกหก จริงๆผมมั่วแต่พิจารณาไอ้น้องแคสเชียร์อยู่
“เอาไปทำไมว่าไร้สาระ เต็มห้องไปหมดแล้ว อย่าให้กรูรู้นะ”
“เจ็บ...” ผมหันไปค่อนใส่มัน มาบิดแขนกรูทำไมว่ะเนี่ย
“พวกเมิงส่งยิ้มให้กันอีก” มันออกแรงหนักกว่าเดิม
“โอ้ยๆ กรูจะไปรู้ไหมละว่าเขายิ้มให้กรู” ไอ้น้องนั้นสงสัยจะเห็นพวกผมเล่นกัน เลยยิ้ม ตามมารยาท ไอ้มิ๊ก เดินไปหยิบๆของเยอะไปหมด ไม่รู้ว่ามันอยากกิน รึว่าประชด
“ซื้อไปทำไมเยอะ เดี๋ยวสายๆก็ออกแล้ว” ผมไม่กล้าหันไปมองพนักงานกลัว
“เมิงจะได้ คิดเงินนานๆไง” มันหันหน้าไปหาไอ้น้องคนนั้น เวงเอ๋ยไม่เข้าเรื่อง
“ป่าวเอาไปฝากไอ้เอิทด้วย” มันเปลี่ยนคำถาม แล้วหันไปยิ้มให้ไอ้น้องนั้น พอจัดการเรื่องเงินเสร็จผมก็รีบหิ้วของออกมา โดยมีสายตาของไอ้มิ๊กจับจ้องตลอดเวลา
“โอมห์ ชอบแบบนั้นรึไง” เปิดประเด็นก่อนกรูอีกแล้ว
“ชอบอะไร” ต้องทำเป็นไม่รู้ไว้ก่อน
“ก็ไอ้น้อง 7-11 นั้นไง” มันหยุดเดินแล้วรอคำตอบ
“มิ๊ก เรารู้จักกันมานานแค่ไหนแล้วว่ะ” มันทำท่าคิด
“ก็นานพอ”
“นานพออะไร” ผมหวังว่ามันจะตอบเป็นตัวเลขมากกว่าประโยคสั้นๆแบบนี้
“นานพอที่เมิงกับกรูจะแต่งงานกันไง”
“ตลกละ ป๋าเมิงได้เอาปืนส่องกระบาลกรูพอดี” ผมดึงแขนมันให้เดินต่อ มันก็เดินตามมาอย่างไม่มีคำถามใดๆ แต่ดูมันก็เหมือนคิดอะไรบ้างอย่างอยู่จะพูดก็ไม่พูด แต่ผมไม่สนเดินจับแขนมัน อีกมือก็เล่นโทรสับ จนพากันขึ้นมาถึงเตียง
“ถ้าเป็นแบบนั้นกรูไม่ยอมให้พ่อกรูทำอะไรเมิงหรอก” มันบอกผมแล้วก็นอนห่มผ้าไปเลย ส่วนผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ นั่งเล่นโทรสับ เพราะรู้ว่ายังไงคงไม่มีทางได้แต่งงาน บ้าบอตามความคิดของมันอยู่แล้ว
-
ชอบเวลาที่สองคนอยู่ด้วยกัน
ความสัมพันลึกซึ้งจริงๆ เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของกันและกันไปเลย
มิกนี้ก็อ่อน ในเรื่องแปลกๆนะ ฮ่าๆ
เยอรมัน >////<
-
มิกซ์ขี้หึงอ่า ตกลงเอิทจะทำไงต่อเนี่ย
เซ็งกะอังกฤษเช่นกัน
-
เอิทแอบชอบโอห์มรึเปล่า
เฮ้อออออออออ :เฮ้อ:
เบื่ออังกฤษ
เฮ้อออออออออออ :เฮ้อ:
-
เซ็งเหมือนกาน
อังกฤษอ่อนจิงๆ
-
ประโยคสุดท้ายนั้นแอบโหดน่ะฮะเหอๆ
อังกฤษห่วยเช่นกัน ไม่สิภาษาไทยเวลาพูดยังวายปวงเลย (เศร้า)
-
มิกซ์หึงได้โล่ห์เหอะ 555
-
ดุท่ามิ๊กจะรักโอห์มมากเนอะ ถ้าได้อยู่กะมิ๊กแล้วถ้าจะไม่เหงาเนอะ ดูอบอุ่นดี
-
ชอบนายมิกซ์ ชัดเจนดี
-
^
เห็นด้วยกะข้างบน
น่ารักอ่ะทั้งสองคนเลย
มิ๊กนายมีเสน่ห์แบบเงียบแต่รุนแรงงง
-
ง่าส์ ..
7-11 ตรงไหนนะ ..
เด่วตามไปอุดหนุน . . . :-[
โอห์มก้ออย่าหวั่นไหวบ่อยสิ .. สงสารมิกซ์บ้าง ง .. :เฮ้อ:
คงไม่มาหักมุมตอนท้ายนะค๊า บ บ ,,,
-
น้องเอิท???
เห้ออออ
พี่มิ๊กอะ หึงตลอดเลย *-*
เห้ย!!! อังกิตแม่งงงง อุส่าเชียร์ เซงๆๆๆ (ที่จิงลูกที่2เข้านะนั่น ไม่งั้นคงไม่แพ้ขาดแบบนี้หร๊อก เนอะๆ)
-
:z2: ชอบมากแบบนี้เลย ขอแบบมิ๊กมาให้สักคนได้ไหมเนี่ยชีวิต อิอิ
ปล.เอิทกะโน๊ตอย่ามาแรง เดวเจอ :beat:
-
นึกว่างานจะเข้าโอมแล้วซิ
แต่ออกมาอย่างนี้ก็ดีแล้ว
-
น่ารักจังเลยคู่นี้
ฮ่าๆ
ชอบๆ
-
ขี้หึงดีจังเลย ส่วนน้องเอิท ไปคบกับไนท์แทนดิ อิอิ
-
แบบที่บอกละครับ ว่าไม่สามารถเขียนตามใจคนอ่านได้ เหตุการณ์มันเกิดขึ้นไปแล้ว สิ่งที่ทำก็แค่พยายามบรรยายมันออกมาจากสมุดเล่มหนึ่งที่ผมได้บันทึกไว้
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้นะครับ จะบอกว่าผมเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะครับ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมเองพยายามที่จะไม่หลับ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ไอ้คนที่ชวนให้ตื่นเสือกดันหลับไปก่อนสะแล้ว มาตื่นเอาอีกที่ก็ตอนที่แม่มาปลุกสะแล้ว พอได้สติก็ช่วยกันเก็บของเพื่อที่จะกลับห้อง แล้วปัญหาก็มาจนได้
“เอิทจะให้แม่ไปส่งไหนละลูก” ผมกับไอ้เอิทก็ปรกติดีไม่มีใครพูดอะไรถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่คำถามของแม่นี้สิจะตอบยังไงดีเพราะผมเองก็ไม่เคยบอกพ่อกับแม่เสียด้วยว่าที่ห้องมีสมาชิกเพิ่มขึ้น
“เอิทอยู่ห้องเดียวกับมิ๊ก” ทุกคนทำหน้างง
“มิ๊กมันไม่มีใครอะครับ แล้วมันก็เป็นน้องรหัสโอมห์ด้วย แถมเป็นคนบ้านเดียวกันอีก” ไอ้มิ๊กบรรยายสรรพคุณสะยาวเหยียด ทำให้บรรยากาศในรถไม่เงียบดีกว่าเมื่อวานตอนที่มีผมนั่งไปคนเดียวเยอะ พอรถมาถึงห้อง พ่อกับแม่ก็ชวนพวกผมไปกินข้าวด้วยกันแล้วคงจะพาไปซื้อของใช้ด้วย เพราะว่าท่านจะกลับแล้ว แม่ผมเองก็ต้องไปดูร้านที่เมืองกรุงด้วย แต่ก็มีแต่ผมกับมิ๊ก ไอ้เอิทมันขอตัวนั่งเฝ้าเครื่องX-BOX ที่ห้องแทน สงสัยมันจะเกรงใจ
“โอมห์ กินไร” มิ๊กกระซิบถามผมระหว่างทาง
“อะไรก็ได้” ผมก็ยงนั่งบ้ากดโทรสับอยู่
“กินอะไรละ เดี๋ยวจะได้บอกแม่” มันก็ยังจะถามอยู่นั้นละ
“ไม่รู้อะไรก็ได้” ยังเป็นคำตอบเดิมที่ยืนยัน
“พวกเราสองคนอยากกินอะไรละ” นั้นไงแม่มันถามจนได้
“แม่อยากกินอะไรรึเปล่า” ผมหันไปถามแม่ผม ซึ่งก็ไม่ได้คำตอบ
“พ่ออะ อยากกินไรรึเปล่า” เหมือนเดิม
“แล้วแต่แม่มิ๊กแล้วกันครับ” โยนขี้แล้ววุ้ย
“”นึกออกแล้วแม่ ชาบูชิ” ไอ้มิ๊กมันเสนอ แต่
“เมื่อวานก็เพิ่งไปกินสุกี้กันมาจะกินอีกแล้วรึไงลูก” แม่มิ๊กบ่นทันที
“ก็มิ๊กไม่ได้กิน แม่พาไอ้โอมห์มันไปกินมานิครับ มิ๊กเจ็บอยู่นะ” อ้อนตามสันดานเลย
“ตามใจลูกมันเถอะ นานๆเราจะมาหามันสักที” พ่อมันก็เอากับเข้าด้วย ตกลงปลงใจว่าจะกินข้าวที่โรบินสัน อีกแล้วข้าวมื้อนี้เป็นมื้อที่พร้อมหน้าพร้อมตาจริงๆ แต่เก้าอี้มันไม่พอนั่งหรอกนะครับ ถึงจะมากัน 6 คน พวกผู้ใหญ่ก็ไปนั่งด้วยกัน 4 คนที่โต๊ะใหญ่อยู่ดิ ส่วนผมกับมิ๊กกับกินกันอยู่สองคน ไม่เข้าใจเลยว่ามันจะแตกแต่จากครั้งอื่นตรงไหน พอกินเสร็จ พ่อกับแม่ก็พาลงไปซื้อของใช้ พวกเสื้อผ้าใส่เที่ยว กางเกง รองเท้า ไม่รู้ว่ามันจำเป็นตรงไหน แต่ผมปล่อยให้พวกเขาไปกันสามคนพ่อแม่ลูก ส่วนผมก็อยู่กับแม่ผมสิครับ นานๆจะได้เจอแถมมาหาก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก สำหรับพ่อผม อิ่มแล้วก็แยกตัวไปรอที่รถสงสัยแกกลัวจะเสียเงิน
“เรามีแฟนรึยัง” แม่เปิดประเด็นได้น่าสนใจจริงๆ
“ป่าว เอาเวลาที่ไหนมามี” จริงๆมีแล้วละแต่บอกไม่ได้
“ดีแล้วนะลูก รอเราเรียนจบก่อนถึงเวลานั้นผู้หญิงก็มาสนใจเยอะแยะเองละ”แม่ผมเอามือมาควงแขนผมเดินห้าง
“แม่ อายเขา”
“อายทำไม ฉันมีลูกชายหล่อแบบนี้ ก็ต้องควงบ้างสิ” แม่ผมตอนนี้เพิ่งจะอายุ 41 เอง คือแกมีลูกวัยนะครับพอเดินด้วยกันเลยไม่ค่อยเหมือนแม่กับลูก ดูเป็นพี่สาวแทนสะมากกว่า
“อ๋อแม่ แล้วจะกับไปเมืองนอกอีกเมื่อไร”ผมก็หาเรื่องชวนคุยไปเรื่อย เปื่อย
“ไม่รู้ รอพ่อเมิงเซ็นใบหย่าให้แม่ก่อน” แม่ผมทำร้ายบรรยายกาศได้ดีจริงๆ
“หย่า หย่ากันทำไมอะ”
“ก็ป่าว เวลาแม่ไปต่างประเทศแล้วมันดูไม่ได้เวลาใครเห็นว่ามีผัวแล้ว” มันยังฟังไม่ขึ้นอยู่ดี
“จริงรึ แค่นั้นจริงรึ” ผมเป็นคนไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว ถึงพ่อกับแม่จะหย่ากันแต่ถ้าไม่ได้หมายความว่าใครคนใดคนหนึ่งไปมีคนอื่น ถึงมีแล้วไม่ทำให้ใครเสียใจก็ช่างมันเถอะครับ
“เรื่องของผู้ใหญ่ เรายังเด็กอยู่” แม่บ่นแล้วมาหยุดที่ร้านขายกางเกง
“เลือกเอาสักตัว เดี๋ยวแม่ไปคุยโทรสับแป๊บหนึ่ง” แล้วเธอก็จากไปพร้อมกับเงิน 2000 บาท ผมก็เลือกกางเกง ลองใส่ไปเรื่อยแต่ไม่มีคนดูให้ว่ามันเหมาะกับผมรึเปล่า เลยเก็บเงินสองพันเข้ากระเป๋าดีกว่า พอแม่กลับมาก็ไม่ได้ถามหาเรื่องกางเกง เพราะว่าดูเหมือนที่บ้านมิ๊กที่พิษณุโลกจะมีปัญหา พวกท่านเลยต้องรีบกลับกันก่อน รีบจนต้องทิ้งไว้ให้ผมกับมิ๊กนั่งรถแดงกลับห้อง เอาเข้าไปสิ บ้านนี้ หลังจากนั้นก็รู้มาว่าที่บ้านมิ๊ก คนงานมันทะเลาะกัน (เป็นคนที่มาจากดอยสูงนะครับ)แล้วเสียงดังตำรวจเลยเข้ามาดูสุดท้ายไม่มีบัตรเขาเลยจะส่งกลับ แต่พ่อมิ๊กไปขอไว้
หลังจาผ่านเหตุการณ์ยุ่งๆมาได้ ไอ้มิ๊กก็กลับมาเป็นคนที่หน้าตาสมประกอบดังเดิม ส่วนรุ่นน้องเองก็ขอให้พวกผม ปี 3 มาเป็นรุ่นพี่แทน กับพวกปีสอง ไอ้มิ๊กไม่ได้ติดใจเอาความอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างก็ดูปรกติ จนแม่มิ๊กไม่สบาย (แต่ผมมารู้ทีหลังว่าเป็นมุขอยากให้ลูกชายกลับบ้าน ) มิ๊กเลยต้องกลับบ้านไปก่อน ช่วงนี้ผมเองก็ไม่มีเรียนสะด้วย กับไอ้เอิทเองมันก็เฉยๆแล้วทุกอย่างดูปรกติแค่ผมกับมันคุยกันน้อยลง ยิ่งถ้าไอ้มิ๊กไม่อยู่ด้วยไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ความลับที่ยังเก็บไว้มันก็ยังเป็นความลับอยู่ ตราบจนที่ไม่มีใครพูดมันออกไป
ตัวคนเดียว
“เมิงต้องไปทะเลกับกรูนะ สัญญาไว้แล้ว” มันทวงสัญญาก่อนที่มันจะขึ้นรถทัวร์กับบ้าน
“รู้แล้ว ได้นั่งข้างใครโทรมาบอกด้วยนะ” ผมกำชับมัน
“ทำไม”
“ก็กรูจะให้เมิงนั่งได้แต่ กับคนแก่ คนท้อง แล้วก็เด็กที่ไม่เกินประถม” ผมขู่มัน
“แล้วจะทำไมผมคับคุณโอมห์ ดูดิ มีผู้ชายโครตขาวเลย” แล้วมันก็มองมาทางผม ใช่สิกรูไม่ได้ออกมาเป็นลูกคนจีนขาวเผือกแบบเมิงนิ เสียงคนรถเรียกผู้โดยสารขึ้นรถแล้ว
“ล้อเล่น กรูไม่มีใครหรอก สิ้นเดือนนะโอมห์เดี๋ยวมานี้ก่อน ” มันดึงผมมาหอมแก้ม ทุกคนบนรถเห็นมัน สาบานได้ เพราะทุกคนบนกำลังรอให้ไอ้มิ๊กขึ้นรถอยู่
“ไปก่อนนะจ๊ะที่รัก” มันเดินลอยหน้าลอยตาขึ้นไปบนรถ แบบไม่อายใครเลย ผมรีบออกมาจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็วไม่ใช่ว่าไม่อยากมองมันตอนที่มันกำลังจากไปหรอกนะคับ แต่ผมอายคนที่เขานั่งอยู่แถวๆนั้นเสียมากกว่า แต่ก็แปลกที่มันขึ้นรถแล้วมันไม่โทรมาหา จนผมกลับมาถึงห้องนั่งเล่นเกมไปเรื่อยที่ห้องไอ้เอิทก็ไม่อยู่สงสัยจะออกไปเตะบอล จนมานึกถึงสัญญาที่ไอ้โน้ตมันทวงขึ้นมาได้
“ โอมห์ ” แล้วมันก็โทรมาจนได้
“ถึงแล้วอ๋อ”
“ป่าวรถตกเขา โอ้ยๆ”
“อะไรนะ” ผมเสียงตื่นเลย จากที่กำลังเซ๊งๆอยู่
“อะไรเนี่ยเมิงทำไมต้องตะโกนด้วย ดีใจที่รถตกเขา รึว่าเสียใจว่ะ แม๋งทำยังกับถูกหวย”
“เมิงปากหมาเดี๋ยวก็โดนคนข้างๆตบปากเอาหรอก” สรุปมันล้อเล่น
“ใครจะกล้ามาตบคนน่ารักแบบผม ”
“แล้วใครมารับ”
“พ่อ โอมห์ ถ้าจะกลับบ้านทิ้งเงินไว้ให้ไอ้เอิทด้วยนะ” มันสั่งผมเพราะไอ้เอิทมันไม่ได้มีรายได้จากที่ไหนในเดือนนี้เพราะมันว่ามันจะทำงานพิเศษ อีกอย่างเงินที่พี่คนนั้นให้ผมมาก็ยังพอมีเหลืออยู่เพราะค่ารักษาพยาบาลของผม พวกปีสองเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด พอคุยกันได้เกือบ 5 นาทีพ่อมิ๊กก็มารับ ผมมาดูนาฬิกาอีกที ก็เกือบ 4 ทุ่มเข้าไปแล้ว ไอ้เอิทกลับมาพอดี แต่ผมกับมันก็ยังไม่มีประโยคให้คุยอะไรมากหนัก กลายเป็นถามคำตอบคำเสียมากกว่า ผมว่ามันดูเครียดๆไป เลยหนีออกไปข้างนอกสะเลย
กำลังคิดถึงเรื่องกระดาษที่ไอ้โน้ตมันเอามาให้ ผมก็เลยตัดสินใจไป 7-11 นั้นละดีที่สุด ผมไปแอบยืนมองว่าวันนี้มันจะมาทำงานรึแปล่า พยายามดูที่หลังร้าน เคาร์เตอร์ ก็ไม่มีวุ้ย สงสัยกรูต้องอยู่คนเดียวสะมั้งเนี่ยคืนนี้ ว่าแล้วก็กดโทรสับหามิ๊กดีกว่า แต่มันก็ปิดเครื่อง ผมเดินคอตกเข้าไปที่ 7-11 ซื้อของที่ตัวเองกินว่าจะเอายัดลงไปในท้องได้ แล้วเดินออกมาอย่างเซ๊งๆ
“เป็นอะไรรึป่าวครับคุณ” เสียงผู้ชายที่ไหนมาทักกรูว่ะ เสียงหล่อเลยทีเดียว
“อ้าวไม่ทำงานรึไง” เมิงจะเก๊กเสียงหล่อเพื่ออะไรว่ะ
“ทำแต่ไม่เข้าเบื่อแล้ว”
“งาน 7-11 มีเบื่อด้วยไง”
“เดี๋ยวดูนะ” มันเดินเข้าไปใน 7-11 แล้วยกมือไหว้ใครสะคน เห็นคุยกันสักพักแล้วมันก็เดินแล้วมา
“เรียนร้อยแล้ว”
“อะไรเรียบร้อย”
“ก็ผมจะกลับบ้าน แล้วมันลาไม่ได้นอกจากลาออก ก็ลาออกมันเลยดิ ง่ายดี” ง่ายดีจริงๆ เมิงจะบ้ารึไงว่ะไอ้โน๊ต
“แล้วมายังไงเนี่ย” มันถามผม ผมไม่ได้ตอบแต่มันคงรู้ว่าเดินมา
“รอบนี้ปฏิเสทไม่ได้นะ มาเดี๋ยวไปส่ง”มันทำท่าตบเบาะ เหมือนตอนที่เราไปนั่งที่ห้องสมุด ผมเองก็ยอมไปกับมันเพราะไปอยากอยู่ห้องกับไอ้เอิทมันสองคน มีดูบรรยากาศไม่ดี ออกมากับไอ้โน้ตแล้วสบายใจกว่า ถึงตอนนี้มันจะพาไปคนละทางกับที่ห้องก็เถอะ
“กาดหลวงอีกแล้วอ๋อ”ผมเอาหน้าไปใกล้ๆหูมันแล้วถาม ตาเหลือบไปเห็นรอยสักมัน เท่จริงๆเลยว่ะ
“มาหาอะไรกิน” มันจอดรถแล้วดึงแขนผมข้ามถนน
“เนี่ยเมิงต้องเดินระวังๆนะ เดี๋ยวคนอื่นเอาเมิงไปแด๊กแล้วจะยุ่ง” ลากไปบ่นไป กรูรู้แล้วครับ มันไม่ได้ถามอะไรผมเลยว่าจะกินอะไร แต่ก็ซื้อๆจนเยอะไปหมด
“โอมห์ ชอบน้ำอัดลมใช่ไหม” ผมพยักหน้า มันเดินหายเข้าไปใน 7-11 แล้วถือน้ำเปล่าออกมา ไม่เข้าใจเมิงเลยว่าจะถามกรูทำไม
“ไปกินข้าวกัน” ของเต็มมือแบบนี้จะไปกินที่ไหนว่ะเนี่ย มันพาผมเดินขึ้นสะพานลอย แล้วมาหยุดบน สะพานอิสลามอีกแล้ว จริงๆตรงนี้ผมก็ชอบมาประจำเลยนะครับ แต่แค่วันนี้มันดึกไปนิด
“ไม่กลัวไงว่ะ โน้ตมันดึกแล้วนะ โดนปล้นขึ้นมาทำไงเนี่ย” ก็ผมกลัวนิว้า มันมืดแล้ว
“จะกลัวอะไร กรูมีนี้” มันเปิดกระเป๋าให้ผมดู พระเจ้า เมิงมากินข้าวต้องพกของแบบนี้มาด้วยรึไงว่ะ มันเอาหนังสือพิมพ์ที่ซื้อมาด้วยมาปูให้ผมนั่ง แต่จริงๆผมชอบนั่งกับพื้นไปเลยมากกว่าเพราะผมไม่ใช่คนที่เรื่องมากอะไร ดีกว่าด้วยซ้ำเพราะได้นั่งกับพื้นจะได้รู้สึกถึงไอ้อุ่นของพื้นสะพาน
“โอมห์รู้ไหม ตั้งแต่วันนั้นโน้ตมากินข้าวที่นี้โครตบ่อย” มันหยิบข้าวเข้าปากแล้วก็พูด แก้มตุ๋ยเลย
“วันไหนอ๋อ” ใช่ๆวันไหนว่ะกรูจะรู้ไหมเนี่ย
“ก็วันที่เมิงมานั่งกินข้าวคนเดียวที่นี้ไง” วันนั้นกรูยืนกินนิว้า
“อ๋อ ทำไมอะ” ผมหันไปถาม
“ก็ไม่ทำไม พอมานั่งกินที่นี้ มันเงียบ ได้ดูน้ำไหล ได้เห็นคนอื่น แล้วที่สำคัญแค่คิดว่าเพื่อโอมห์จะมากินข้าวที่นี้อีก”
“มารอโอมห์ รึ” ผมถามมัน มันไม่ตอบแต่พยักหน้าแทน สงสัยข้าวจะเต็มปาก
“แล้วเรื่องนั้นว่ายังไง” สงสัยคงจะถามหาเรื่องที่เขียนในกระดาษ
“ไม่รู้ดิ แล้วโน๊ตจะกลับบ้านเมือ่ไรละ”
“พรุ่งนี้เย็นๆ” ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ก็นั่งดูมันกินข้าวเห็นมันกินมีความสุขยิ่งกว่าผมได้กินเองอีก มันกินไปยิ้มไป ใครจะไปเชื่อว่าไอ้พวกเด็กโยธามันจะเป็นคนอ่อนโยนแบบนี้
พอเราสองคนกินข้าวเสร็จ จริงๆต้องเขียนว่าพอดูไอ้โน้ตกินข้าวเสร็จ มันก็พาผมมาส่งที่คอนโด ก่อนไปมันก็ยังคงบอกว่าจะรอคำตอบของผมอยู่ ผมเองก็ยังไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนั้นอยู่ดี แค่อยู่กับมันแล้วสบายใจก็พอแล้ว ผมเดินขึ้นห้องพอเข้าไปก็เห็นเจ้าเอิทมันนอนหลับ กอดชินจังอยู่แล้ว ผมเลยจัดการค่อยๆย่อง ไปอาบน้ำ เพราะผมกลัวว่ามันจะตื่น จัดการอาบน้ำจนเสร็จ ก็มาลงเอ๋ยนอนหลับที่เตียง ก่อนนอนกดโทรสับไปหาไอ้มิ๊กอีกครั้งก็เหมือนเดิม ปิดเครื่อง คืนนี้นอนคนเดียวอีกแล้วมันแปลกๆจริงๆ ผมนอนคิดโน้นคิดนี้ไปเรื่อยจนสุดท้ายก็หลับไป แล้วมารู้สึกตัว ว่าเหมือนมีไอ้มิ๊กมานอนอยู่ข้างๆ แต่มันไม่อยู่นิว้า
“พี่โอมห์ ” คนที่มากอดกรูอยู่คือ เอิทนิเอง มันเองคงรู้เหมือนดันว่าผมรู้สึกตัวเอง
“หืม....” ผมออกเสียงในลำคอ
“พี่เกียดผมอ๋อ ทำไมถึงไม่คุยกับผม ” มันเริ่มเปิดคำถามที่ดูน้อยใจไม่น้อย
“พี่จะเกียดเราทำไมละ ” ผมปล่อยให้มันกอดผมอยู่
“แล้วพี่ทำไมไม่คุยกับผมละครับ”
“ก็ ...แค่ทำตัวไม่ถูก นอนเถอะ” ผมขยับตัวหันหลังให้มันแทน แต่เหตุการณ์มันดันไม่จบ เอิทขยับเข้ามาใกล้ผม เอื้อมมือมาจับน้องชายของผมแทนแล้ว ตอนแรกมันก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกนะครับ แต่พอนานๆเขาคนเรามันก็คนเหมือนกัน มันสู้มือ เอิทดึงกางเกงผมเอง ซึ่งเอิทเองก็ดึงของตัวเองออกเช่นกัน เพราะผมรู้สึกถึงของแข็งที่มันดันข้างหลังอยู่ แต่ผมก็ยังพยายามนอนนิ่งจนเอิทพลิกตัวผมให้นอนหงายหน้า แล้วมันก็มาประกบปากผมอย่างรวดเร็ว มือเอิทจับหน้าของผมไว้แน่น ก่อนที่จะกดหัวของผมลงไปที่น้องชายของมัน ผมพยายามที่จะขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้ มันดันน้องชายของมันเข้ามาในปาก ครั้งแล้วครั้งเล่าจนผมรู้สึกถึงน้ำอะไรบ้างอย่างที่พุงเข้ามาในปาก แต่ก็ไม่สามรถคายออกมาได้ เพราะไอ้เอิทยังกดหัวผมไว้กันน้องชายมันแบบนั้น ผมจำเป็นต้องกลืนมันจนหมด ผมวิ่งเข้าไปในห้องน้ำพยายามที่จะล้วงคอ เอาไอ้ที่กรูกลืนเข้าไปออกมา แต่ไอ้เอิทก็วิ่งตามเข้ามาให้ห้องน้ำด้วย มันคลุกเขาที่น้อยชายของผม อมมันเข้าไปอย่างไม่ต้องบังคับ ผมอยากจะปฏิเสทสิ่งที่มันกำลังทำอยู่แต่ มันก็ทำไม่ได้เพราะมันดันมีความสุขมากกว่าที่จะคิดถึงสิ่งอื่น เอิทพยายามอยู่ไม่นานผมก็เสร็จแต่มันทำสิ่งเดียวกับที่ผมทำคือกลืนมันเข้าไป แต่แตกต่างกันที่ผมไม่ต้องบังคับอะไรมันเลย ผมจัดการแปลงฟันแล้วเดินเข้ามานอน คิดสะว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันฝันไป แต่มันคงจะทำได้ละครับเพราะไอ้เอิทมันนอนกอดผมอยู่ข้างๆ
-
โอห์ม ใจอ่อนไปรึป่าว
น่าจะชัดเจนกว่านี้นะ
อ่านแล้วขัดใจ :serius2:
นายมิกจะปิดเครื่องทำไม
-
อืมมม นี้หรือเปล่าความหมายของ น้องกรู เพื่อนกรู ??
มันพูดอยากอ่ะนะ เรื่องแบบนี้บางทีไม่อยากจะทำแต่ร่างกายมันก็ไปเอง
-
คนห้องข้างบนเตือนให้ระวัง ก็ไม่เชื่อ
-
โหยยยยยยยยยยยยยยย
โอห์มเอ๋ย
พลาดไปละ
-
แง๊ๆ ทำไหมเป็บแบบนี้
เฮ้อ ชื่อเรื่องมันเป็นแบนี้นี่เอง
-
บ้าหรือ ทำไมไปตีความกันแบบนั้นละครับ
เรื่องยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารดิ
-
อ้าวจะจบแบบไหนอ่า
3pหรือ หรือไงอ่า
ฮ่าๆค้างๆ โอมห์มาลงต่อด่วน
-
ยุงเเหยิงๆ กันไปหมดเลย
แล้วจะอะไรยังไงกะใครดีละเนี่ย
แต่ละคนมาแบบดีดีหมดเลย เลือกไม่ถุกเลย
-
งั้นไอ้คนที่แอบลักหลับ โอมห์และ มิ๊ก ตอนแรกๆ ก็ไอ้นี่สินะ (ไม่อยากเรียกชื่อเลย เริ่มเกลียดมันแระ มิ๊กเค้าอุตส่าห์ให้ที่หลับที่นอน ดันทำตัวเป็นงูเห่า )
-
มิ๊กเอ๋ย...แกโดนตีท้ายครัวจนได้
แล้วอย่างนี้เรื่องมันไม่พันกันไปหมดหรือนี่
:z2:
-
:L2: :L2: ..
แต่ละคนก้อขบคิดตีความชื่อเรื่องกันต่อไป ป ป .. :m20: :m20:
อยากกินชาบูชิด้วย 55+ .. ไปทีไรคนเยอะตลอด ...
ปล. แล้วมิกซ์ก้อทำไปได้นะ ... อาเขตคนแสนแปด .. :-[ :-[
-
เหอๆ เอ่่าแล่วๆๆ แล้วแบบนี้จะมองหน้ากันติดได้ยังไง ถ้ามิกซ์รู้จะเกิดไรขึ้น น่ากลัวๆ
-
ตออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ขอบคุณโอห์มที่มาเล่าประสพการณ์ให้ฟังครับ ผมคงไม่กล้าให้comment อะไรเพราะเรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่อยากทราบการตัดสินใจของโอห์มมากกว่า เป็นกำลังใจให้เสมอครับ แต่เดาจากที่มาตอบหลายๆตอน คิดว่าโอห์มยังมีความสุขดีกับมิ๊กอยู่ครับ ขอให้รักษาไว้ได้ตลอดไปนะครับ
-
อ่านแล้วรู้สึกดีนะคะ
เหมือนได้เห็นมุมมองอะไรที่เหมือนคนอื่นแต่ก็มีความต่างจากคนอื่นในเวลาเดียวกัน
-
ดีกว่าที่คิดนะ
ตอนแรกคิดว่าจะได้เสียกับ เอิทแน่ๆๆๆ
หรือตอนต่อไปไม่แน่ (อะไรก็เกิดขึ้นได้ใช่ป่ะ)
ไม่อยากจะนึกภาพถ้ามิกซ์รู้ o22
-
ส่งเอิทกลับไปคืนพี่ห้องข้างบนเห๊อะ 555
-
ยังอ่านได้ ไม่กี่หน้า แค่ 2 หน้า ขอบอก :m23:
น่ารักมากๆๆ ทั้งมิ๊ก และโอห์ม :m13:
ส่วนโน๊ต นิ แอบรักแล้วมาเนียนๆกลับโอมไหมนิ :m1:
แต่ยังไม่แน่ใจว่า ใครพระเอกของเรื่องนี้ลุ้นต่อปายยย :m28:
แอบอดไม่ได้มาขอเม้นให้ก่อน อย่างไรก็สู้ๆๆนะ เรื่องนี้สนุกนะ
แต่..เรื่องผมบอกผม (อันนี้ต้อง..มันบอกผม..เนอะว่ามะ)
ระวังเรื่องการแทนตัวเอง จะได้ไม่สลับสนนะ และงงอะ
(บอกเพื่อปรับปรุงนะ :m17: ไม่ว่าเขานะ)
แล้วจะมาเม้นให้เรื่อยๆนะ สู้ๆๆๆนะ o13
-
ขอให้เป็นฝันได้มะ -*-
ปล.เรื่องเขียนแบบบประจำวันหรือว่า ผ่านมานานแล้วอะครับ
ปล2.สนุกมากจ้า :call:
-
โอ๊ยยย
ถ้ามิ๊กรู้คงจะเสียใจน่าดูอ่ะ
คนนึงก็แฟน คนนึงก็น้อง ที่ไว้ใจ
ทำไงดีละทีนี้ :z3:
-
:a5:เอ้ยยยยยยยยยยยยยยย เกิดอารัยขึ้นนน อย่านอกใจมิ๊กน้าโอมห์ o13
-
:z3: :z3:
กำ TT'
เริ่มไม่ชอบ ... ละ
ค่ามัน :z6: :z6:
-
เป็นงั้นไป
-
โอร์ม
ทำไรลงไป
-
เอาแหล่วววว
สามเศร้าเปล่าเนี่ย
-
เรื่องนี้ไม่ได้มานั่งเล่าชีวิตตัวเองวันต่อวันประมาณว่าวันนี้ผมทำอะไร กินอะไร แบบนี้ไม่ใช่นะครับ
ผมเขียนจากสมุดบันทึกเรื่องของผม ก็แสดงว่าเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นไปแล้ว
ตอนนี้มันกำลังจะยุ่งๆแล้ว อย่าเพิ่งไปตัดสินใจนะครับว่าใครเลว
บ้างทีคนที่ผมอยู่ด้วยตอนนี้อาจจะไม่ใช่มิ๊กก็ได้ ถ้ามีเวลาย้อนกลับไปอ่านหัวเรื่องตอนแรกก็คงจะดีไม่น้อย
อีกไม่นานแล้วละครับ ในตอนนี้คงจะงงๆ กันหน่อย เพราะตอนที่เขียนใสสมุดผมก็ัสับสนไม่น้อยไปกว่าที่เอามาเขียนให้ทุกท่านนี้ละคราฟ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมลืมตาขึ้นมา ยังแอบคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันคือความฝัน แต่คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเอิทน้องอยู่ข้างกายผม แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นเป็นเรื่องจริงทุกประการ
“พี่โอมห์ ตื่นแล้วหรอครับ” มันลุกขึ้นมามองหน้าผม
“ไปอาบน้ำก่อนนะ เอิท” ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที จากก่อนหน้านี้ ผมกับเอิทมองหน้ากันแทบไม่ติดอยู่แล้ว ยิ่งมีเรื่องแบบนี้อยู่ด้วย เรื่องทุกอย่างมันดูยิ่งแย่ไปใหญ่ ผมอาบน้ำ วันนี้ใช้เวลานานมากๆ คิดอะไรไม่ออกเลยสำหรับทางออกของปัญหานี้
“พี่โอมห์ พี่มิ๊กโทรมา..........” มันตระโกน พร้อมกับเดินมาที่หน้าห้องน้ำ
“เอาวางไว้ที่หน้าห้องน้ำนั้นละ เดี๋ยวพี่ออกไปเอา” เอิทวางไว้ตามที่ผมสั่ง แล้วเดินเข้าไปเก็บที่นอนมั้ง ผมก็เอามารับโทรสับไอ้มิ๊ก
“ทำไมอาบน้ำแต่เช้า มีพิรุทว่ะ”
“พิรุทอะไร ก็อยากอาบน้ำตอนเช้า มันแปลกตรงไหนเนี่ย”
“จะออกไปหาใคร แต่เช้า” ไอ้นี้นิมันยังไงกันว่ะเนี่ย
“เมื่อคืนปิดเครื่องทำไม ” ทีกรูละเมิง
“แบตหมด..”
“แบตหมดอะไร ถ้าแบตหมดอยู่บ้านทำไมไม่ชาตร์ เมิงปิดเครื่องไปหาใครมากันแน่” ผมใส่ไม่ยั้งเลย
“อะไรเนี่ย แล้วโอมห์จะมาบ้านวันไหน อย่าลืมเรื่องไปทะเลนะ” เสียงหวานขึ้นมาเลยนะเมิง
“ไม่รู้ เดี๋ยวกลับแล้วก็เห็นเองละ มีอะไรอีกป่าว อาบน้ำอยู่”
“ก็ได้ งั้นแค่นี้นะ อย่าแอบทำร้ายตัวเองนะจ๊ะที่รัก” มันกดวางสายไป
ผมอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวเสร็จออกมาจากห้องน้ำเลย ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไร แต่ที่รู้ๆไม่อยากอยู่ห้องกับไอ้เอิทสองต่อสอง ผมเครียดมากๆ จะมองมุมไหนก็หาทางออกสำหรับเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ ขอออกไปอยู่คนเดียวสักพักดูท่าจะดีกว่า ผมเดินไปเก็บกระเป๋าเอาหนังสือ กระดาษ ปากกา ไดอารี่ หยิบพวกมันทั้งหมดออกมาจากห้อง ไปนั่งฆ่าเวลาที่ห้องสมุดมหาลัยดีกว่า
“เอิท พี่ไปมหาลัยนะ เงินวางที่โต๊ะนะ” ผมวางเงินแล้วก็ออกไปจากห้องไม่ได้รอว่ามันจะตอบอะไร ตอนนี้เราไม่ได้คิดอะไรเผื่อไว้เลยถ้ามิ๊กได้รู้ ผมเดินออกจากห้องอย่างไร้จุดหมาย มีกระเป๋า 1 ใบที่ใส่แต่อะไรไม่รู้มาเต็มกระเป๋า อะไรว่ะห้องของกรูแท้ๆแต่กรูยังไม่มีสิทธิที่จะอยู่เลย สมองไม่สั่งการให้ทำอะไรใดๆทั้งสิ้น พาตัวเองมาถึงรถมอเตอร์ไซค์ นิ้วมือบรรจงกดสตาทเครื่อง ออกรถไปยังเบื้องหน้า แต่ไม่รู้จะไปที่ไหน ตอนนี้สมองมันว่างเปล่าไปหมด ผมขี่รถผ่านมหาลัย ตรงไปยังทางสวนสัตว์ แต่ก็ไม่ได้แวะอยู่ดีๆความคิดก็โผ่ลเข้ามาในหัว ผมตรงดิ่งที่ครูบาศรีวิชัย ไม่ได้จะไปขอพรให้เรื่องเลวๆที่มันเกิดขึ้นหายไปหรอกนะครับ เพราะเรื่องแบบนี้พระคงไม่ช่วย
“พวงมาลัยไหมน้อง” เสียงป้าที่ตั้งบูท เหมือนมีงานออกร้านอะไรสั่งอย่างตะโกนแข่งกันแย่งลูกค้า ผมไม่ได้สนใจแต่อยากจะเอามาพิมพ์ ผมเดินตรงไปที่น้ำตกห้วยแก้ว น้ำตกนี้โด่งดังมากมายในเรื่อง ..... เพราะเคยมีคลิป ไม่ดิ ออกมาเป็นแผ่น VCD เลยครับมาขายอยู่ช่วงหนึ่ง ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่เทคนิคอยู่เลย เชื่อไหมครับว่าเคยมีหลายคนที่เลยที่เคยบอกผมว่า ที่เลือกมาเรียนที่เชียงใหม่เป็นเพราะ อยากเรียนมหาลัยที่มีน้ำตกอยู่ด้านหลัง ใช่เลยครับ ก็น้ำจากน้ำตกห้วยแก้วมันไหลต่อไปที่อ่างแก้วนิว้า
ผมชอบมาที่นี้เวลาที่เลิกเรียนเร็ว แล้วไม่อยากกลับห้อง ชอบมาเดินทางที่คนอื่นเขาไม่นิยมเดินกัน ปีนหิน ขึ้นไปตรงที่ที่สวยที่สุดของน้ำตกนี้ แล้วไปหยุดดู เชียงใหม่ในอีกมุมมองหนึ่ง เสียงน้ำตกถึงมันจะดังจนน่ารำคาญ (สำหรับผมนะครับใครที่ว่ามันเสียงน้ำฟังแล้วสบายใจมันไม่จริงเลย) ผมค่อยๆนั่งเอาเท้าแช่น้ำ วันนี้ไม่มีพวกคนบนที่ราบสงมานั่งกินเหล้าให้เสียงดังรำคาญ มีแค่ผม กับน้ำตก ป่าเขา แล้วก็วิวเมืองเชียงใหม่ ผมอยากจะบอกเรื่องนี้ให้มิ๊กรู้ใจจะขาด แต่ก็กลัว กลัวว่ามันจะเกลียดไอ้เอิทไปเลย เพราะยังไง เอิทผมก็ยังคิดว่ามันเป็นน้องเสมอในสายตาผม ผมปล่อยใจให้ลอยไปกับเสียงน้ำตกจนนานเท่าไรไม่รู้ โทรสับก็ดังขึ้น
“พี่โอมห์อยู่ที่ไหนครับ” คงไม่ต้องบอกแล้วนะครับว่าใคร
“แถวๆห้องเนี่ยละมีอะไรรึเปล่า”
“ป่าวครับพี่ ผมอยากคุยด้วย เสียงอะไรอะพี่โครตดังเลย”
“น้ำตก กรูอยู่น้ำตกมีอะไรก็พูดมาดิ “
“เรื่องเมื่อคืนนะพี่ ผมชอบพี่จริงๆนะครับ ถึงผมไม่รวย ไม่มีเงินแบบพี่มิ๊ก แต่ผมสัญญานะพี่ว่าผมจะไม่ให้พี่ลำบากเลย” เป็นประโยคที่ผมไม่คิดจริงๆว่าจะได้ยินออกมาจากปากของมัน
“ แล้วถ้ากรูบอกว่ากรูชอบเมิงไม่ได้ละเอิท “
“ ทำไมละครับพี่ “ ถามเหมือนเด็กน้อยจริงๆ
“ถ้าพี่ชอบเรา แล้วไอ้มิ๊กละ ถึงยังไงพี่ก็มองเราเป็นได้แค่น้องชายคนหนึ่ง พี่เสียใจนะเอิทกับเรื่องเมื่อคืน พี่ทำไปเพราะอารมณ์มันพาไปไม่ใช่ว่าพี่รู้สึกอะไรกับเราเลย “
“แต่ผมชอบพี่ตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี้แล้วนะครับ”นี้เริ่มเป็นประโยคที่ผมไม่ชอบเอาสะเลย ผมเข้าใจว่ามันคงหมายถึงตั้งแต่มาอยู่ที่นี้
“แล้วยังไง ถึงพี่ไม่มีไอ้มิ๊ก พี่ก็ชอบเราไม่ได้อยู่ดี ความรู้สึกมันให้ได้แค่นี้จริงๆนะเอิท ไปหาคนที่เขาชอบเราได้เถอะ เรื่องนี้พี่ไม่บอกไอ้มิ๊กหรอก”มันหาทางออกไม่ได้จริงสำหรับปัญหานี้
“แล้วผมจะทำยังไงละครับพี่ ต้องนั่งมองพี่มีความสุขกับพี่มิ๊ก มันเจ็บนะครับ”
“แล้วเอิทจะให้พี่ทำยังไง พี่บอกแล้วว่าเราเป็นได้แค่น้อง พี่ให้เราได้แค่นี้จริงๆ” มันเงียบไป ไม่พูดอะไรต่อเลย
“เอิท เอิทยังอยู่ไหม” ผมถามเพราะว่าแปลกใจที่มันเงียบไป
“ครับพี่ ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมจะพยายาม”
“พยายามอะไร เอิท” เพราะมันพูดประโยคที่ทำให้ผมสงสัย
“ก็พยายาม ก็คือพยายามไงครับพี่ ” เรื่องของมันเถอะว่าถือว่ามันเข้าใจแล้วละกัน
“รีบๆกลับห้องนะพี่” มันวางสายไป ทำไมน้ำเสียงมันถึงเปลี่ยนไปจากตอนแรกแล้วนะ รึว่าเรื่องนี้มันจะจบแล้วจริงๆ
อากาศเริ่มจะร้อนแล้ว แดดออกนิครับถึงแม้ว่าจะหน้าฝน แต่ก็รู้ๆกันอยู่ว่าโลกมันร้อน จริงๆโลกนี้มันมีอะไรแปลกๆต้องหลายอย่าง ไม่งั้นลุงๆป้าๆคงไม่มานั่งอ่านเรื่องของผมใช่ไหมครับ
มื้อกลางวันของผมนี้ผมฝากท้องไว้ที่โรงอาหารมหาลัย ยังดื้อดึงที่จะไม่กลับห้องอยู่ดี ถึงไอ้เอิทจะบอกว่าไม่มีอะไรแล้วก็เถอะ ส่วนไอ้มิ๊กก็เล่นไม่โทรมาเลย คงยุ่งๆกับเรื่องที่บ้านมันอย่างแน่นอน มันจะรู้ไหมเนี่ยว่ามันเหงา ไอ้ไนท์ก็อีกคนพอเวลาแบบนี้ไม่เคยจะได้เห็นหน้า แม้แต่โทรสับก็ยังไม่เคยยิงมาหา อีกตั้ง 2 วันกว่าจะได้กำหนดกลับบ้านที่พิษณุโลก ตักข้าวเข้าปากคำน้ำคำ กินข้าวเสร็จผมเอาตัวเองไปทิ้งไว้ร้านเกม ใกล้ๆกับมหาลัย นั่งเล่นไปเรื่อยจนดูเวลาอีกที่ 5 โมงเย็นเข้าไปแล้ว มารู้ตัวก็ตอนที่ไอ้มิ๊กมันโทรมาถามนั้นละครับ
“กินข้าวรึยัง”
“หายหัวไปไหนมาทั้งวันไม่โทรหา กรูไม่กล้าโทรกลัวแม่เมิงจะสงสัย” จริงๆแล้วผมจำได้นะครับว่าโกรธ ถึงพูดแบนั้น
“ก็ไม่หายไปไหนนิ ก็คิดถึงอยู่ไม่รู้สึกรึไง” ยังจะมากวนตีนอีก
“รู้สึกบ้ารู้สึกบ้ออะไรละ ”
“โกรธอะไรมิ๊กอ่ะ”
“ยังมีหน้ามาถามอีก เมิงหายหัวไปไหนมาทั้งวัน เพิ่งจะมาโทรหา ตอน 5 โมงเย็นเนี่ย”
“ก็ป่าว ที่บ้านยุ่งๆคนโน้นมาคนนี้มา ก็ว่าจะโทรแต่ก็ไม่ได้โทร”
“แล้วไง”
“ก็ไม่แล้วไง โทรมาแล้วเนี่ย จะอะไรหนักหนาว่ะโอมห์ ที่เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ว่ะ”
“แบบไหน กรูเป็นแบบไหนไม่ทราบ” ผมเยอะไปไหมเนี่ย
“ก็ไม่ยังไง อะขอโทษ” ก็แค่นั้นเมิงพูดมาก็จบแล้ว
“แล้วอยู่ที่ไหน แม่ไม่อยู่รึไง ถึงโทรมาหาได้” คือที่ต้องเป็นแบบนี้เพราะว่าแม่มิ๊กจะชอบถามว่าใครโทรมา โทรหาใคร ไม่คุยกับใครบ่อยๆ ผมก็กลัวว่าถ้าแม่รู้ว่าเป็นผมแล้วท่านจะสงสัยเอาว่าเพื่อนอยู่ด้วยกันแท้ๆทำไมต้องโทรหากันบ่อย
“อยู่ โอมห์ แม่ถามหาลูกสะใภ้” บอกกรูทำไมว่ะเนี่ย
“แล้วยังไง มิ๊กบอกแม่ว่าไงละ”
“ก็บอกว่าเดี๋ยวอีกสองวันก็จะลงมาหา”
“หมายความว่าไงอะมิ๊ก” นั้นดิ ความหมายของมันคืออะไร ผมคิดในใจ
“ก็ไม่ยังไง เมิงนี้โง่จริงๆเลย ไปกินข้าวก่อนนะ ผู้ใหญ่เต็มบ้านเลย แล้วก่อนนอนเดี๋ยวโทรหา”
“อืม ถ้าโทรมาไม่ติดก็แสดงว่านอนแล้วนะมิ๊ก”
“ไม่รุ้ ถ้าโทรไม่ติดแสดงว่าเมิงอยู่กับคนอื่น” มันวางสายไปทันทีที่จบประโยค บ้าอำนาจได้อีกนะเมิง ตอนที่คุยกับเมิงมันทำให้ผมลืมเรื่องทุกอย่างไปได้จริงๆ ใจก็คิดนะครับว่าแล้วทำไมกรูไม่ลงไปหามิ๊กเลยละว่ะ จะได้อยู่เที่ยวที่บ้านกับเพื่อสักวันสองวันก่อนจะไปทะเล
ว่าแล้วก็ไม่รอช้า จ่ายเงิน กลับห้อง เปิดประตูเข้าไปก็เห็นไอ้เอิทกำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่ ดูมันจะปรกติแล้ว ไม่ได้มีอาการอะไร ผมเดินเข้าห้องมันก็ถามว่ากินข้าวรึยัง ยิ้มให้ปรกติ แต่มันไม่เหมือนเดิมสำหรับผม ผมเดินเข้าห้องเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแค่สองชุด เพราะว่าที่เหลือไอ้มิ๊กมันขนกลับไปหมดแล้ว
“เอิท อยู่คนเดียวได้ไหม” ผมตะโกนถามมันขนาดที่ยัดของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋า
“พี่โอมห์จะไปไหนละครับ”
“อ้าวมิ๊กไม่ได้บอกรึไง ว่าพวกพี่จะไปทะเลกัน”
“ป่าวนิครับ ทำไมพี่โอมห์จะให้เอิทไปส่งรึเปล่า”
“แล้วเราอยู่คนเดียวได้รึเปล่าละ” กรูยังจะมีหน้าไปห่วงมันอีก
“สบายพี่ ไปเถอะ อย่าลืมของฝากเอิทละกันคราฟ” มันปรกติแล้วจริงๆด้วย สำหรับผมเพราะไม่มีอาการที่จะบ่นน้อยใจที่ผมจะไปเลย ก็ดีเหมือนกัน ระหว่างที่ผมไม่อยู่เพื่อมันจะคิดอะไรได้บ้าง ผมส่งเงินให้เอิทติดตัวไว้ 2000 แล้วก็บัตร ATM ของมิ๊กอีก 1 ใบเพื่อว่ามันต้องใช้
“พี่ให้เก็บไว้ แล้วดูแลตัวเองด้วยละ สำคัญ อย่าพาใครเข้ามาในห้องเข้าใจไหม” เอิทดูจะเข้าใจคำพูดที่ผมบอก เล่นเอาผมเกือบลืมไปเลยกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็นะใครจะไปลืมง่ายๆเรื่องพวกนี้
ผมซื้อตั๋วรถกลับบ้านทันทีที่มีเที่ยวรถ พอขึ้นรถได้ก็เอาหูฟังยัดในตำแหน่งของมันเลย ผมไม่ชอบดูหนังบนรถทัวร์ มันเสียงดัง แสบตา ไร้สาระ สำคัญพากท์ไทย ผมไม่ชอบ ไม่ได้ดัดจริตนะครับ แต่ผมไม่ชอบมาตั้งแต่เป็นเด็กแล้ว จนตัวเองหลับ หลับ หลับ หลับ แล้วก็หลับ ดีสะที่ไม่มีคนนั่งข้างๆ
“ สถานีลำปางนะค่ะ ” เสียงพนังงานรถตะโกนบอกพูดโดยสาร ความคิด หนึ่งก็แว๊บเข้ามาแทนที่ในหัวผมพอดี
ที่นี้ลำปางนิว้า ผมรีบหยิบโทรสับขึ้นมาหาไอ้ข้อความที่มันส่งมากวนตีนผมบ่อยๆ เอาว่ะถ้าเมิงรับโทรสับกรู ก่อนที่รถจะออกกรูก็จะอยู่กับเมิงในคืนวันเกิดเมิงเนี่ยละ
ลำปาง หนาวมาก
-
ติดตามคราบ
-
จะมีเรื่องไรอีกเนี้ย
กล้าให้เอทีเอ็มกะคนอื่นเลยเนอะ
-
ลำปาง... จะมีอะไรวุ่นวายรออยู่อีกไหมนะ หุๆๆ
-
ได้เวลาลำปางหนาวมากแล้ว หึหึ :-[
-
เกิดอะไรขึ้น ที่ลำปาง..
-
มีลางว่าที่ลำปาง ต้องมีเรื่องอีกอ่ะ เหอๆ :z3:
-
ลำปาง นี่โน๊ตอยู่ใช่ป่ะ :really2:
-
อุ๊ก...จุกกับคำว่าร้ายของนักเขียน...ลุงๆป้าๆ อะไร...ไม่มี๊
แถวนี้หน่ะ ไม่เกิน ยี่สิบทั้งนั้น...เดี๋ยวจะหาว่าโม้ :z3:
-
อุ๊ก...จุกกับคำว่าร้ายของนักเขียน...ลุงๆป้าๆ อะไร...ไม่มี๊
แถวนี้หน่ะ ไม่เกิน ยี่สิบทั้งนั้น...เดี๋ยวจะหาว่าโม้ :z3:
ใช่เลย โอห์มหยาบคายมาก :serius2: :z6:
กร๊ากกกกก :z2:
-
แถวนี้เด็กๆทั้งนั้น
เฮ้ออออ เรื่องมันวุ่นจริงๆ อ่านตอนแรกอยู่น๊า เหมือนเป็นเรื่องที่โอมรู้สึกดีกับคนที่เพิ่งเจอกัน ในที่นี้คงหมายถึงโน๊ต ทั้งที่ตัวเองก็มีเจ้าของ
บ้างทีคนที่ผมอยู่ด้วยตอนนี้อาจจะไม่ใช่เมิงก็ได้ << เมิง นี้ที่จริงจะเขียนว่า มิ๊กหรือเปล่า??
หมายความว่าพระเอกเรื่องนี้ไม่ใช่มิ๊กเหรอ =[]= เริ่ม งง
-
อ๊ากก
ว่าแล้วเชียวเอิท มันน่าสงสัย
ถึงตอนนี้ ก็ยังไม่หายสงสัย เอิท
ว่าแต่ จะแวะไปเอาเรื่องวุ่นวาย ที่ ลำปากอีกเหรอครับเนี่ย?????
-
โอมห์จะใจดีไปรึป่าว เดี๋ยวมันก็อีรุงตุงนังไปหมดน้า แล้วจะหาว่าหล่อไม่เตือน เงอะ...
-
ตกลงว่า เรื่องนี้ พระเอกไม่ชัดเจน คาดเดาไม่ได้ว่าเป็นใคร ระหว่าง มิ๊ก โน้ต เอิท แล้วแรกๆที่บอกว่า แอบมาลงฟิคแล้วไอ้คนข้างๆบอกว่าไร้สาระนี่ เขาคือใครกันแน่ แต่ทำไมเราคิดว่า เขาคนนั้นคือ มิ้กง่ะ
-
วุ่นวายดีจัง
-
:a5:อารัยนี่งงงงงงง ตกลงพี่มิ๊กจะไม่ใช่พระเอกของเราหรืออออออออออออออ มารอต่อไปจ้าๆๆๆ o13
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
พันกันหมดเลยยย
-
แวะที่ลำปาง เหรอ โน็ตเป็นหนุ่มลำปางอะดิ หรือเป่า
-
หว่า .. เริ่มใจไม่ดี .. :serius2:
พระเอกคือใคร .. หรือชื่อเรื่องบ่งบอกอยู่ ..
หนึ่งคือน้อง สองคือเพื่อน .. o22
เหลือหนึ่งเดียว ว ว จริงหรือนี่ ??? [คนเราชอบยึดติดกับคนมาก่อน]
แล้วคนมาก่อนเป็นพระเอกมั้ย .. ช่วยบอกช้านทีโอห์ม .. :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อะไรจะเกิดขึ้นอีกเนี๊ย
-
ลำปาง??
ใครอยู่อ่ะ
-
...สรุปแบบไม่ต้องนับศพทหาร กันเลย...นายเอก...หลายใจ :laugh:
-
...สรุปแบบไม่ต้องนับศพทหาร กันเลย...นายเอก...หลายใจ :laugh:
ฮ่าๆ เอาแบบนั้นเลยเหรอคะ
-
มาต่อไวๆนะครับ อยากรู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อ ขอบคุณครับ
-
รออ่านค่ะ ได้ลุ้นดี จะเป็นใครก็ได้ถ้าเรามีความสุข รักษาสุขภาพค่ะ :L2:
-
- -* ลุ้นๆ
แต่เชียร์ โน๊ต ละ
:laugh:
-
วันนี้มีเรื่องให้ช่วยอรกแล้วครับท่าน
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็นรุ่นพี่แล้ว แล้วมีรุ่นน้องผมเดาว่าไม่ได้มาชอบผมแน่ๆ แค่สนิทกันเพราะว่า ชอบดูหนัง เล่นเกมส์ มีอะไรก็คุยกันแบบนี้มาตลอดอยู่แล้ว แต่พอดีปีนี้มีหลายๆเรื่องเลยทำให้ผมกับไอ้รุ่นน้องคนนี้ได้เรียนด้วยกัน แล้วผมก็ไม่อยากตกวิชานี้อีก มันก็เลยช่วยติว พอดีน้องคนนี้มีแฟนอยู่แล้วเป็นผู้หญิง ก็แน่ละครับผู้หญิงเป็นเพสที่ขี้น้อยใจ เจ้าอารมณ์ อยู่เหนือเหตุผลหลายๆประการ แล้วสำคัญน้องคนนี้ผมก็สนิทกัน คือเอาง่ายๆผมสนิททั้งน้องผู้หญิงแล้วก็น้องผู้ชาย ทั้งคู่เลยครับ พอช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา มันมีสอบ 2 อาทิตย์ติด แล้วแม่ของน้องผู้หญิงก็มาเสียเอาอาทิตย์ที่แล้วพอดี น้องผู้หญิงเลยต้องอยู่กับญาติๆ ส่วนน้องผู้ชายก็มาติวหนังสือให้ผมที่ห้อง คือส่วนตัวแล้วผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับน้องผู้ชายคนนี้อยู่แล้ว เพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว แต่มันเสือกไม่สนใจที่จะช่วยกรูติว
ปัญหาคือ น้องผู้หญิงเสือกมาหึง ผมกับแฟนมัน ซึ่งตอนแรกผมกับน้องๆก็สนิทกันมากๆ แต่พอเริ่มมีเรื่องพวกนี้เข้าหูผม ว่าน้องผู้หญิงงี่เง่าเวลาผมโทรไปถามเรื่องเรียนกับไอ้น้องผู้ชายมาทำเป็นน้อยใจ เวลาเจอหน้าในชั่วโมงเรียนก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ผม เหมือนว่าผมไปยุ่งกับแฟนของมัน คือจุดนนี้มันไม่แยกแล้วครับว่าอะไรคือเรื่องชู้สาวอะไรคึือเรื่องพี่เรื่องน้อง แล้วสำคัญ เหมือนจะเข้าใจว่าแฟนตัวเองมากิ๊กกับผม ทั้งที่มันเป็นผู้ชายไม่ใช่เกย์
ผมครวทำยังไงดีครับ พรุ่งนี้ยังต้องเรียนด้วยกันอยู่ มันเริ่มจะมองหน้าน้องผู้หญิงไม่ติดแล้ว ผมอึดอัดจริงๆ ช่วยหน่อยนะคราฟ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ลำปางหนาวมาก
“เป็นไปได้ไงว่ะเนี่ย คุงโอมห์โทรมาหาผม ดูสีท่าปีนี้ลำปางหน้าหนาวจะมาเร็วกว่าปรกติ” เสียงมันดูแปลกใจๆที่เห็นเบอร์ผม
“พูดเสร็จยัง มารับหน่อยดิ” ตอนนั้นไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ในหัว แทนที่จะนั่งรถต่อกับไปหาคนที่เรารัก แต่เรากลับเลือกที่จะลงรถมาหาคนที่เราเคยเจอไม่กี่ครั้ง
“โอมห์หมายความว่าไง”
“ก็อยู่ท่ารถ จะมารับไปไหม ถ้าไม่มาเดี๋ยวจะนั่งรถต่อกลับบ้านแล้วนะครับ” ผมทำเสียงรำคาญมัน ก็ถามอยู่นั้นละกรูอุตสาห์มาหาแล้วนะเนี่ย
“ได้ๆ รอแป๊บหนึ่งนะโอมห์” โน้ตวางสาย โดยที่ผมยังไม่ทันบอกเลยว่ากรูจะไปยืนรอตรงไหน ไม่นานมั้ง คิดว่าไม่น่าจะเกิน 15 นาทีรถมอไซค์ที่แต่งจนไม่เหลือสภาพเดิมของยี่ห้อมัน + กับเสียงที่มาก่อนที่รถจะมาถึงตัวผม ทำให้ผมต้องให้ไปมอง ภาพที่ปรากฏขึ้น คือผู้ชายทรงผมแนวๆเหมือนเดิม จริงๆก็เพิ่งเจอมันเมื่อวานินว้า ผมจะเล่าทำไมเนี่ย โน้ตใส่เสื้อสีดำ กางเกงยีนส์สภาพโทรมๆดูเก๊าเก่า แต่มันก็ดูดีนะครับถ้าเทียบกับหลายๆตัวที่ผมมีอยู่ เพราะผมเองก็นิยมกางเกงแบบนี้เหมือนกัน
“ลมอะไรหอบมาถึงที่นี้ละครับคุงชาย” ปากดีเหมือนเดิมจริงๆ
“ก็ป่าว เห็นได้ยินว่าหมาแถวนี้วันเกิดมันใกล้ๆนี้ ก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อนมัน” ผมแกล้งพูดลอยๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร
“แล้วมาแบบนี้ไอ้ตี๋มันปล่อยมาได้ไงว่ะ”
“สรุปจะให้ผมไปกับคุณรึว่าจะถามหาไอ้ตี๋นั้น ผมจะได้ไปต่อรถกลับบ้าน” ช่ายๆพูดมากอยู่นั้นละ จะพาไปบ้านรึไม่พาก็รีบบอกเลย เล่นตัวอยู่นั้นละ
“ขึ้นดิ มั่วแต่ยืนอยู่ได้” สรุปผมผิดที่มั่วยืนคุยกับมันใช่ไหมครับเนี่ย ผมไม่มีอะไรมาด้วยเยอะอยู่แล้ว มีแค่กระเป๋าเป้ใบเดียวที่สะพายอยู่ด้านหลัง
“ไอ้โครงเหล็กเนี่ยมันจะไม่พังแน่ใช่ไหมโน๊ต” ผมค่อยๆเอาก้นวางแนบกับเบาะรถ แข็งจริงๆ แถมเจาะเป็นรูอีก
“อะไรว่ะคุงชาย คุณนิไม่รู้แนวผมเลย”
“กรูทำไมจะไม่รู้ รถคันเก่ากรูแต่งได้ดีกว่าเมิงอีก ขี่ๆไป ปวดเหยี่ยว” ผมเอามือจับบ่ามัน เพื่อที่จะได้นั่งสะดวกขึ้น มันจะแต่งทำไมว่ะรถ แต่งให้ผู้หญิงมองรึไงว่ะ อิกวพผู้หญิงนิก็แปลก ชอบผู้ชายที่มีรถท่อเสียงดังๆ ยิ่งรถสภาพแปลกประลาดกว่าเดิมยิ่งชอบ ดีสะกรูเป็นผู้ชาย(ที่ชอบผู้ชายด้วยกันเอง) เลยไม่มาหลงไอ้รถแบบนี้ ผมว่าลำปางเป็นเมืองที่ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย มีสวนสาธารณะสวยๆที่ตั้งอยู่กลางเมืองให้ผู้คนเอาไว้ออกกำลังกาย มีลานน้ำพุที่เพิ่งสร้างใหม่ ดูเก๋ไม่น้อยเลย โซนที่เป็นห้างเก่าผู้คนก็ดูจ่อแจมีความเป็นชุมชนมากกว่า ที่เชียงใหม่ ที่มีแต่นักศึกษา ผู้คนที่พยายามทำตัวเองให้ดูเป็นคนมีเงิน มีหน้ามีตา
“ถึงละ ไปเหยี่ยวก็ไปดิ ” อ้าวถึงตั้งแต่เมื่อไรว่ะเนี่ย มั่วแต่บรรยายเรื่องเมือง ลืมพูดถึงทางมาบ้านไอ้โน้ตเลย ติดไว้ก่อนเอาไว้ตอนที่มันมาส่งแล้วกันนะคราฟ
“ล้างเท้าก่อนขึ้นบ้านนะ” บ้านโน้ตเป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง ดูไปดูมามันเหมือบ้านทรงไทยประยุตก์ ดูไม่เหมือนแบบในหนังของช่อง 7 ไปสะทีเดียว มีลานอยู่กลางบ้าน ถ้ามีคนรับใช้นุ่งจุงกระเบนคงครบสูตรไปเลยบ้านนี้
“ใครจะกล้าไปละ ผมเป็นแขกนะครับ” แม๋งไล่กรูยังกับกรูมาบ้านนี้บ่อย แต่ก็ว่าเถอะทำไมบ้านถึงเงียบจังเลย
“แม่ นี้เพื่อนโน๊ต” แม่โน้ตดูเป็นคนเหนือโดยแท้ แต่งตัวดูสุภาพเรียบร้อย ต่างจากลูกชายที่ทำตัวบ้าๆบ้อๆทุกครั้งที่ผมเจอมัน ผมยกมือไหว้
“สวัสดีจ๊ะลูก กินอะไรมารึยังจ๊ะมาสะมืดสะค่ำเลย” แม่โน้ตทักทายดูเป็นกันเองจริงๆ ไม่แปกลที่ที่ครั้งแรกที่ผมได้พบท่าน ก็รู้สึกว่าท่ามีสเนห์ ไม่สวยนะครับ แต่มองไม่เบื่อจริงๆ ผมพยักหน้าแล้วสะกิดให้โน้ตบอกทางไปห้องน้ำหน่อย เพราะมันไม่ไหวแล้วจริง ผมเดินตรงไปเข้าห้องน้ำตามที่เจ้าของบ้านบอก บ้านโน๊ตเนี่ยถ้าให้อยู่คนเดียวผมคงไม่เอาเพราะดูน่ากลัวพิลึก ดูเป็นบ้านไทยๆ ผสมโน้นผสมนี้เยอะไปหมด
“โอมห์อยู่ไหนครับ ทำอะไรอยู่” ไอ้มิ๊กโทรมารู้เวลาจริงๆ ผมคิดอยู่แป๊บหนึ่งว่าจะหาคำตอบอะไรมาให้มันดี
“ขี้อยู่ ได้ยินเสียงไหม” จริงๆก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรหรอกครับ นอกจากผมกดชักโครก
“เอ๋อๆ จะนอนแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรหาแล้วกันนะ” ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมาก
“ฝันดีนะ ” ผมพูดคนเดียว ไม่ทันได้บอกมันหรอกครับ มันว่าสายไปเสียก่อน ผมจัดการธุระ เบาๆของผมเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำ มีไอ้โน๊ตยืนรออยู่ที่หน้าห้องส้วมอยู่แล้ว
“คุยกับไอ้ตี๋เสร็จแล้วรึไง” ผมพยักหน้าตอบขนาดเดินออกมาจากออกน้ำ
“ไปกินข้าวกันป่ะ” บ้านโน้ตใช้เวลาเกือบๆ 15นาที จากท่ารถกว่าจะมาถึง แล้วที่สำคัญ กรูเองก็ไม่เห็นจะมีร้านข้าวเปิดแถวนี้เลยนิว้า มันลากมือผมเดินออกมาทางหลังบ้าน
“มีแม่น้ำด้วยอ๋อ” ผมถามมันด้วยความตื่นตาตื่นใจ หลังบ้านที่เฉลียงที่ยื่นลงไปในแม่น้ำ (แม่น้ำอะไรนั้นผมไม่รู้นะครับแต่รู้ว่ามันเป็นแม่น้ำก็พอแล้ว) บนโต๊ะมีกับข้าววางไว้สองสามอย่าง
“มานั่งดิ กินข้าวกันหิวแล้ว”
“อ้าวยังไม่ได้กินข้าวอีกรึไง ” ไอ้นี้อยู่บ้านแท้ๆมาบ่นว่าหิวข้าว
“ก็กินไม่ลง”
“ทำไมกินไม่ลง” ผมตักข้าวเข้าปาก กับข้าวบ้านนี้อร่อยใช้ได้เลย
“ถามมากแบบนี้ตลอดเวลาเลยป่ะ กินๆเข้าไป จะได้ไปอาบน้ำ” มันบ่นๆ ที่ผมถามมัน ก็จริงๆแล้วไม่มีอะไรให้คุย ก็เลยหาเรื่องคุยไม่อยากให้มันเงียบ เราใช้เวลาไม่นานในการจัดการเรื่องปากท้อง พอเสร็จก็ไม่ได้คุยอะไรกัน มันจัดการหาผ้าขนหนู ของใช้ที่น่าจะจำเป้นมาให้แล้วส่งผมไปอาบน้ำ ตอนนี้เรื่องที่จะโทรหามิ๊กผมลืมไปหมดเลย เวลาอยู่กับมันทำให้ลืมเรื่องราวต่างๆไปได้จริงๆ
ผมใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำ บ้านโน้ตมีห้องน้ำแค่ห้องเดียว ไม่มีห้องน้ำในห้องนอนรึว่าหอพัก อยู่อย่างจะต้องเดินออกมาผ่านลานบ้าน จริงๆมันก็ดูวังเวงไม่น้อยถ้าต้องอยู่คนเดียวบนบ้านหลังนี้ ผมยังไม่ทันได้เห็นที่นอนเลยครับตั้งแต่มาทีนี้ เพราะโน้ตมันจัดการเอาของเข้าไปเก็บในห้องแล้วพาผมมานั่งกินข้าวก่อน ตอนนี้ทั้งบ้านดูท่าจะนอนหลับกันหมดแล้ว เพราะดูเงียบเหลือเกิน
“ยืนคิดอะไรอยู่อะ” ไอ้โน้ตโพ่ลออกมาจากไหนไม่รู้ ผมกระโดดสุดตัว
“เวง กรูตายขึ้นมาทำไงเนี่ย” มาด่าใส่หน้ามัน
“โอ้ มานี้ม่ะ เดี๋ยวป๋าปลอบเอ๋ย ขวัญเอ๋ยขวัญมา” มันเอามือมาลูบหัวผม
“มายืนทำไมตรงนี้ละ ทำไมไม่เข้าห้อง”
“กรูจะรู้ไหมครับว่าห้องนอนเมิงมันห้องไหน” เมิงยังไม่เคยบอกกรูเลย
“เอ๋อจริงด้วย ขอโทษ” มันจูงมือผมไปที่ห้องนอนของมัน แล้วตัวมันเองก็ขอตัวไปอาบน้ำ ผมเองก็จัดการรื้อข้าวของออกมาดู จริงๆก็ไม่มีอะไรให้ดูหรอกนะครับ ห้องที่ผมนั่งอยู่ในขนาดนี้ถึงจะไม่ใหญ่เท่าห้องที่ผมอยู่ที่เชียงใหม่ แต่ก็มีของเยอะไปหมด มีถ้วยรางวัล เหรียญรางวัลทั้ง 3 สี ห้อยเรียงหลาย โล่ที่บ่งบอกว่าเคยทำอะไรทิ้งไว้บ้างสมัยที่ยังใส่ขาสั้นอยู่ เห็นแล้วก็เจียมตัว กรูยังไม่เป็นคนดีขนาดนี้เลยนะเนี่ย เตียงที่ผมนั่งอยู่ขนาดนอนคนเดียว ก็มีมันแค่คนเดียวนิว้า จะเอาที่ใหญ่ๆแบบที่ห้องผมได้ยังไง ห้องนี้ยังก้างมุมนอน แต่มีแอร์ แปลกๆไหมครับ นอกจากนั้นก็เหมือนห้องของผู้ชายปรกติธรรมดาทั่วไป มีทีวี เกมส์ แล้วก็ของเล่น
“ทำอะไรอะ มารื้อของคนอื่นเขาขออนุญาติรึยังอะ” เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรว่ะเนี่ย ได้ทีเลยนะเมิง
“ก็เบื่อ ไม่รู้จะทำอะไร” มันจริงนิว้าผมเบื่อเดินอ่านนู้นอ่านนี้ฆ่าเวลา
“ไปข้างนอกกันไหม” ผมดูนาฬิกาตอนนี้มันกำลังจะ 4 ทุ่มแล้วจริงๆก็ยังไม่ใช่เวลานอนของผมหรอกนะครับ แต่ที่นี้มันเงียบยังกับ ตี 2 ตี 3 ไม่รู้ละ ผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่ปฏิเสทมาอาศัยบ้านมันอยู่นิว้า อีกอย่างกรูก็ไม่อยากนั่งอยู่ห้องด้วย มันพาเดินลงมาด้านล่างแล้วก็ให้ผมซ้อนจักรยาน แบบที่ออกแรงปั่นแล้วไฟจะติดนั้นละครับยังมีให้เห็นที่บ้านหลังนี้
“ไปไหนว่ะโน๊ต” เรื่องนี้กรูจำเป็นต้องรู้ เพราะเมิงพากรูนั่งจักรยานมา
“บอกไปแล้วคุงชายจะรู้รึไงครับ” จริงของมันอีกว่ะ
“แถวๆนี้ละ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว” ชั่วอึดใจเดียวมันก็หยุดรถทีตรงนี้มืดจริงๆ เคยไหมครับแบบว่าไปที่ไหนสักทีแล้วมันมืด มืดจนมองไม่เห็นอะไรนอกจากแสงบนท้องฟ้า มันคงเป็นที่ไหนสักที่ที่มันพาผมมา ตอนนี้เราทั้งงคู่นั่งอยู่บนสะพานด้านล่างเดาเอาว่าครั้งจะเป็นคลองชลประทานของหมู่บ้านละครับผม
“สวยไหม” มันชี้ไปที่ฟ้า ผมไม่ค่อยได้มีโอกาสเห็นดาวชัดๆแบบนี้บ่อยหนัก สงสัยเพราะที่ที่ผมอยู่มันมีแต่แสงของไฟในเมือง ถึงจะอยู่ติดดอยแต่ก็ไม่เคยได้มองเห็นดาวชัดเท่าวันนี้เลย
“น่ากลัวว่ะ ไม่กลัวรึไง” กรูทำลายบรรยากาศสะหมดสิ้น แถวนี้เกิดมีใครมาทำอะไร ฆ่าชิงรถจักรยานขึ้นมาทำไงว่ะเนี่ย
“กลัวอะไร มีผมอยู่ทั้งคน” มันเอามือมาตบที่อก ประมาณแบบว่ากรูเก่ง
“ดูคุ้นๆนะประโยคนี้ อยู่บนสะพานอีกแล้วเนี่ย” ผมกับมันหัวเราะกันใหญ เพราะเมื่อวานผมก็เพิ่งจะพูดแบบนี้กับมันตอนที่กาดหลวง
“ไม่น่าเชื่อเลยเน๊าะโอมห์” ??????????? พูดอะไรของเมิงว่ะ
“ไม่น่าเชื่ออะไร”
“ก็เมื่อวานดิยังคิดอยู่เลยว่าโอมห์คงไม่มาหาหรอก แต่ก็คิดว่าส่งข้อความมาอวยพรแค่นี้ก็ดีใจแล้ว”
“อ้าว สรุปว่ากรูมานี้ดีไหมครับไอ้โน๊ต”
“ดีสิ ดีมากด้วยจริงๆโอมห์รู้ไรป่ะโน้ตไม่รู้วันเกิดจริงๆของโน๊ตหรอก” ผมก็เงียบเพราะว่าสงสยว่ามันจะพูดอะไรต่อ มันเองก็หยุดถอดหายใจ
“เวลาที่โน้ตกลับมาบ้าน โน้ตชอบมานั่งที่นี้ ดูดาวฟังเสียงน้ำไหลความมืดเนี่ยละเป็นความเพื่อนที่เราไว้ใจได้ที่สุด”
“โน้ตมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า แล้วทำไมถึงบอกว่าไม่รู้วันเกิดจริงๆของตัวเองละ” เพราะผมเองรู้สึกว่ามันจะดูเศร้าๆ
“ก็ แม่ที่โอมห์เห็นเขาไม่ใช่แม่แท้ๆของโน้ตนะสิ แต่โน้ตก็รักเขาเหมือนแม่นะ” กับกลายเป็นว่าสิ่งที่มันเล่าทำให้ผมสงสัยมาเข้าไปใหญ่แต่ด้วยมารยาทจริงต้อง
“อ้าว โน้ตรู้ได้ไงว่าป้าเค้าไม่ใช่แม่แท้ๆของโน๊ต” แล้วผมก็เสือกถามมันไป
“แม่บอก แม่เล่าให้ฟังว่าตอนไปเจอโน้ต แม่กำลังกลับมาจากกรุงเทพ ลงรถไฟมาก แม่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงร้องของเด็ก แม่ก็เลยเดินหา หาอยู่ได้สักพักก็ไม่เจอ เลยให้พ่อกับญาติมาช่วยหาด้วย แล้วอะไรก็ไม่รู้มาดลใจให้แม่เดินไปที่รางรถไฟ ตอนนั้นรถไฟที่กำลังมาจากเชียงใหม่กำลังจะเข้าท่าพอดี แม่รีบวิ่งมาอุ้มโน๊ตออกไปจากรางรถไฟได้ก่อน” โน้ตหยุดที่ประโยคนี้ แต่ในความคิดผมตอนนี้คือ แม่ 1 คนทำเรื่องที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา ส่วนอีก 1 คนเป็นคนที่ให้ชีวิตใหม่กับคนที่ตนไม่แม้แต่จะเคยรู้จักกันมาก่อน ผมเอาแขนผมโอบมันเข้ามาใกล้
“แล้วโน๊ตคิดถึงแม่แท้ๆของโน๊ตไหม”
“ไม่รู้สิโอมห์ โน้ตก็แค่อยากรู้ว่าเขาทำแบบนั้นทำไม เขาอยากจะให้โน้ตตายไปเลยรึยังไง บ้างทีโน๊ตอาจจะเป็นส่วนเกินในชีวิตเขาก็ได้”
“โน้ตไม่จริงหรอก เราทุกคนเกิดมาเพื่อเติมเต็มกันละกัน มีโอมห์ไงอยู่เป็นเพื่อนได้เสมอละ” ผมไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไป แต่มันออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ถามตัวเองว่าตอนนั้นผมรักมันไหม คงไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ผมรู้สึกว่ามันเป็นคนที่น่าห่วงใยเสียมากกว่า
“เอ๋อแล้วโอมห์ละ คิดยังไงถึงลงรถ จริงๆแล้วจะกลับบ้านใช่ไหมละ” มันเอาหัวออกจากไหล่ผมแล้วมาจ้องหน้าผมแทน เสือกรู้ทันกรูอีกนะเมิง
“ก็ไม่มีอะไร พอดีมีเรื่องยุ่งๆที่ห้องนิดหน่อย”
“อ้าวแล้วมางี้ไอ้ตี๋มันไม่ว่ารึไง ป่านนี้ก็ง้อนไปแล้วมั้งเนี่ย” นอนไปแล้วสิไม่ว่าไอ้มิ๊กนะ
“ไม่หรอก ไอ้มิ๊กกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวโอมห์ก็จะกลับเหมือนกัน แต่กลัวมครบ้างคนร้องไห้คิดถึงแม่ไงเลยมาอยู่เป็นเพื่อน” ผมแซวมัน แล้วเราก็กลับมาอยู่ในอิริยาบทเดิม ผมกับมันนั่งดูดาวจนเวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ ผมได้ยินแต่มันเล่าว่าเด็กมันเก่งทั้งเเรื่องเรียน กีฬา ได้เป็นตัวแทนไปแข่งอะไรมากมาย พ่อแม่ก็ดีกันมัน มันพูดไปเรื่อยผมก็เป็นผู้ฟังที่ดี จนสงสัยจะเห็นว่าผมง่วงแล้ว โน๊ตเลยยอมพาผมกลับมานอนที่บ้าน
------------------------------------เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน ------------------------------------------------------------------------------------
-
ปล.ใครที่สงสัยว่าผมหน้าตาเป็นยังไง ถึงได้มีคนมาชอบเยอะจริง ลองทิ้งความเห็นไว้แล้วกันนะครับ
จะเอารุปแบบไม่ใส่แว่นมาใส่ไว้ให้
-
แต่บางทีก็ต้องปล่อยๆไปนะคะ ผู้หญิงคนนั้นดูท่าไม่น่าจะรับฟังคนอื่นนะ
เราก็ทำตัวปกติไปอย่าไปแคร์
-
โอห์ม
พี่ว่านะ เรื่องน้องสองคนนั้นอะเพื่อ ความสบายใจของทุกฝ่าย โอห์ม ไปคุยกับน้องผู้ ญ เลย พาน้อง ช ไปด้วย ให้มันชัดเจน เดี๋ยวโอห์ม จะเข้าหน้า ไม่ติด ไม่เป็นอันเรียนพอดี สู้ๆ อย่ากังวล ไอน้อง o13
-
:angry2:อย่านอกใจพี่มิ๊กน้าพี่โอมห์ๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่มิ๊เป็นพระเอกน้าๆๆๆๆๆๆ อยากดูๆๆๆๆๆๆ o13
เรียกมาเคลียร์ทั้งสองคนพร้อมกันเลยยยยยย เอาคนรักไปยืนยันด้วยยยยยยยย สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆจ้าเอาใจช่วยยยยย o13
-
แนะนำให้คุยกันให้รู้เรื่องเลย แบบคุยต่อหน้ากันจะจะ
จะได้เคลียร์ทั้งสองฝ่าย
-
ูตกลงมิกซ์ยังเป็นพระเอกอยู่ใช่ป่ะ 555555555
แต่โน๊ตน่ารักอ่ะ ชอบโน๊ต
โอห์มเจ้าชู้ตัวพ่อเลยนี่นาา o18
ปล. เคลียร์ไปเลยก็ดีนะ แต่ถ้าดูท่าจะมากความก็เฉยๆไปเหอะ
ปล.2 ดูรูปด้วยคนนนน :-[
-
โอห์มอยู่กับโน้ตละดูสบายใจดีนะ เพราะเวลาอยู่กะมิ๊กนี่โดนกวนตีนบ่อยๆ ฮ่าๆ :laugh:
-
ก็เอาแฟนเราไปให้เขาดูเลย...
บอกว่านี้เมีย(?) พี่...เองหล่อไหม(?)
ปล. อยากเห็นหน้าโอม >///<
-
โอห์ม
พี่ว่านะ เรื่องน้องสองคนนั้นอะเพื่อ ความสบายใจของทุกฝ่าย โอห์ม ไปคุยกับน้องผู้ ญ เลย พาน้อง ช ไปด้วย ให้มันชัดเจน เดี๋ยวโอห์ม จะเข้าหน้า ไม่ติด ไม่เป็นอันเรียนพอดี สู้ๆ อย่ากังวล ไอน้อง o13
^
เห็นด้วยครับ ตามนั้น เคลียร์ไปเลย
+1
-
ถ้าไม่อยากคิดมากคงต้องไปคุยกับน้องผู้หญิงอ่ะค่ะแล้วให้แฟนน้องเค้ายืนยัน นอนยันอีกคน
แต่ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็ต้องทำใจมั้งค่ะ
หรือถ้าไม่อยากให้เกิดปัญหาก็ห่างๆ เว้นระยะสักหน่อยกับน้องผู้ชายดูค่ะ
-
ถ้าไม่ได้แคร์ไรมากมายก้อไม่ต้องสนใจ ..
ถ้าแคร์น้องอยู่ก็พามาพูดกันเรยทั้ง 3 คน
ดูซิว่าแฟนน้องเค้าจะว่ายังไงที่แฟนตัวเองคิดว่ากิ๊กกับโอห์ม ..
แนะได้แค่นี้ ..
ปล. รีบมาต่อไวไว .. วันละ 2 ตอนก็ได้ ..
ปล. คิดถึงมิ๊ก รีบๆมานะค๊าบ บ ..
-
ตอกแรกไม่กธจะเข้ามาอ่านหรอก ผ่านตาก็หลายครั้งเหมือนกัน แต่ วันนี้คงเนชะตามั้ง55+ว่าไปนั่น ถึงลองเขามาดู กะเข้ามาดูจริง แต่ไป ๆ มาๆ อ่านจนถึงตอนนี้ซะได้ มันทำให้นึกถึงตอนตัวเองเรียนนะ ไม่ได้แน่ใจแต่บรรยากาศรับน้อง แบบที่เล่ามาคุ้น ๆ นะ ทำให้คิดถึง ที่ ๆ จบมานะ รับโหดดีรุ่นพี่สุด ๆ ยิ่งคณะช่าง แต่ทำให้คิดถึง
สำหรับเรื่องที่เล่าเกี่ยวกับด้านบน เราคิดว่า คุยให้เคลียร์เลยไม่ดีกว่าเหรอ(จริง ๆ ชอบเราชอบแบนี้มากกว่าสำหรับเรานะ) หรือถ้าคุยกันตรง ๆ มันดูจะยากเกินในความคิด ก็ลองนัดหรือถ้าต้องไปไหนก็ลองไปด้วยกันทั้งสามคน ถ้าฝ่ายหญิงไม่ได้ไปก็หาบุคคลที่สามไปด้วย (มีถือเป็นการป้องกัน ) จากนั้นก็พยายามแสดงให้ผ่ายหญิ่งรู้หรือเห็นว่าไม่มีอะไร แต่ถ้าวิธีที่2 ไม่ได้ผลก็สมควรต้องคุยละแบบตรง ๆ
-
สวัสดีค่ะ เป็นสมาชิกใหม่ของบอร์ดนะคะ ชอบเรื่องที่คุณนำมาถ่ายทอดมากๆๆๆๆๆๆๆ ตั้งตารอทุกวันเลยล่ะคะ อิอิ
สำหรับเรื่องน้องผู้ชายนะคะ ชั้นคิดว่าคุณน่าจะลองคุยกับน้องผู้ชายดู เพราะยังงัยซะผู้ชายกับผู้ชายมันน่าจะเคลียร์กันง่ายกว่า
แล้วให้น้องผู้ชายไปปรับความเข้าใจกับแฟนเค้าซะ เพราะเรื่องหึงหวงมันเป็นเรื่องของเค้าสองคนนิคะ
อีกอย่างถ้าผู้หญิงลองหึงแล้ว รับรองว่าน่ามืดตามัวค่ะ คนๆเดียวที่จะคุยได้คือแฟนเค้าเอง
ปล. อยากเห็นหน้าไรเตอร์มากๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
เรื่องนาง ญ คนนั้น เราว่าเรียกว่าคุยทั้งชาย หญิงเลยดีกว่า คุยกันทั้งสองฝ่ายรรับรู้เท่าๆกัน พูดตรงๆดีกว่าให้ ญ คนนั้นคิดไปเอง เพราะถ้าผู้หญิงคนนั้นหึงออกหน้าออกตา ผลเสียอยู่ที่เขาเท่านั้น ถ้าพูดตรงๆแล้วไม่เข้า่ใจก็ปล่อยไปตามเวรกรรมครับ
-
ผมว่าเรียกทั้งสองคนนั้นแหละมาคุยพร้อมกันไปเลย ถึงเหตุผลของเรา ถ้าน้องผู้หญิงเขาไม่เข้าใจก็ปล่อยเขาไปเถอะ เราไม่ต้องสนใจเราไม่ได้ขอตังค์มันใช้เสียหน่อย ส่วนน้องผู้ชายเขาจะเหมือนเดิมกับเราหรือเปล่าก็ปล่อยเขาไปเถอะ เหตุการณ์อย่างนี้เคยเกิดกับตัวเองมาก่อนเขาใจเลยว่า รู้สึกอึดอัดขนาดไหน จนสุดท้ายผมทนไม่ได้แหละเลยเรียกมาคุยทั้งสองคน ทุกอย่างเลยจบด้วยดีเข้าใจกันทุกฝ่าย
-
เรื่องน้องผู้หญิง ผมว่านัดคุยพร้อมกันสามคนดีกว่าครับ อย่าทิ้งไว้นาน เราจะเสียเปล่าๆ ที่ให้นัดสามคนเพราะน้องผู้ชายจะได้รับรู้ด้วย แล้วเขาจะเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะทำอย่างไรต่อ อย่างน้อยเราได้แสดงความบริสุทธิ์ใจต่อทุกฝ่ายแล้ว
สำหรับWall ใหม่ พอไม่ใส่แว่นแล้ว เอ่อออ......น่ารักครับ แตกต่างสุดๆกับรูปใส่แว่น ไม่น่า...หนุ่มติดตรึม 55555
-
โอมห์ หนูนะเจ้าชู้ตัวพ่อ เลยรู้ตัวป่ะ
ถ้าไม่รัก ก็อย่าให้ความหวังเขาดิ๊
บางทีเราคิดว่าไม่มีอะไรแกรที่ไปให้ความสนิทสนมเป็นพิเศษ ให้ความสำคัญในเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ ไอ้ที่เกๆน้อยๆ อาจเป็นความหวังอันยิ่งใหญ่สำหรับคนที่แอบมีใจให้เราก็ได้
อ่านมาถึงตอนนี้ชักหวั่นๆใจ แทนมิ๊ก เพราะ นายเอกเรา ใจดวงเดียวแต่มีหลายห้อง 55
สรุปเลือกสักคนเถอะน้อง ใคร ระหว่าง มิ๊ก กะโน้ต
-
...เออ แกหล่อว่ะ เปลี่ยนเป็นน่ารัก ดีกว่ามั้ง มิน่าเล่าถึงมีคนตามจีบหลายคน ทำไมใส่แว่นแล้วหน้ามันโหดวะ
...ส่วนเรื่องน้องๆๆ พี่ก็ไม่รู้นะว่าเค้าสองคนอะยังรักกันดีหรือเปล่า หรือเขามีปัญหากันเลยปล่อยปละละเลย
...ผู้หญิงถึงต้องแสดงอาการแบบนั้น ถ้าคนเรามันมั่นใจต่อกันมันจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้
...อีกอย่าง หึงผู้ชายนะวุ้ย ไม่ได้หึงผู้หญิง ชีอาจเกิดความไม่มั่นใจในความเป็นชายแท้ของแฟนชีก็ได้
...ถ้าไม่สบายใจก็ห่างๆๆเค้าสองคนไว้ พูดไปอาจทำลายน้ำใจกันได้
...ถ้าเค้าจะเลิกกันทะเลาะกันก็อย่าให้เราเป็นสาเหตุ
...อีกอย่างนะโอมห์อย่าคิดแทนน้องผู้ชายว่าไม่ได้คิดอะไรกับโอมห์ มันคิดแทนกันไม่ได้ไอ้น้อง
...ใจเค้า ตัวเค้า เราจะไปรู้แทนเค้าได้ยังไง หน้าตาอย่างแกมันชวนให้ใครๆๆคิดอยู่นะ เหอะๆๆ
...อ่านตอนนี้ทำให้รู้จักไอ้โน๊ต มากขึ้นแกจะหวั่นไหวก็หวั่นไหวไปเถอะ คนอยู่ใกล้กันอาจไม่ใช่คู่กันก็ได้ใช่ปล่าว
...ไปอ่านบทนำตอนแรกมาแล้ว ถ้ามันเป็นตามที่โอมห์เขียนไว้ พระเอกมันน่าจะเป็น ไอ้น้องโน๊ต
...ใครก็ได้วะที่โอมห์อยู่ด้วยแล้วมีความสุข คนเราบางที่รู้จักกันมาเป็นสิบปี ก็เป็นได้แค่...เพื่อน :L2:
-
เห็นรูปล่ะโอมห์น่ารักดี หึหึ
...ถ้าพระเอกของเรื่องไม่ใช่มิกซ์ ก็คิดเสียว่า คนมาก่อนไปก่อนย่อมไม่แปลก...
...แค่ไม่ผิดใจกัน ยังคบเป็นเพื่อนกันต่อไปได้ ก็คงพอ...
...แต่จากที่โอมห์บอกว่า ไปกินข้าวกับมิกซ์บ้างหรืออะไรบ้างที่ยังทำด้วยกัน...
...ก็แสดงว่า มิกซ์ก็รับได้และมีความสุขตามสไตล์ของเขา...
...ความจริงมันก็ตะหงิดๆ ใจตั้งแต่แรกว่า พระเอกอาจจะไม่ใช่มิกซ์ ...
...แต่หลังๆมีมิกซ์เข้ามาเกี่ยวพันค่อนข้างเยอะ ทำให้นึกว่าใช่...
-
เรื่องน้องผู้หญิง ผมก้ไม่รุจะทำยังไง
รอให้ผู้มีประสบการมา ให้คำแนะนำดีกว่า
ส่วนนิยาย เชียโน๊ตสดใจขาดดิ้น !!
-
ป้าไม่รู้ว่าทั้งสองคนเขารู้เรื่องว่าน้องเป็นเกย์หรือเปล่า ก็เดาว่าคงมีผู้หวังดีไปพูดให้น้องผู้หญิงเกิดระแวง
ขึ้นมานั่นแหละ พยายามอย่าอยู่ตามลำพังกับน้องผู้ชายให้มีคนที่234..อยู่ด้วยเสมอ แสดงความบริสุทธิ์ใจไว้
แต่ถ้าหนักหนาจริงๆก็คงต้องจับเข่าคุยกันล่ะ
การที่เรารู้สึกดีๆกับคนอื่นที่ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่เจ้าชู้หรอกคนเจ้าชู้ต้องจีบไปทั่วมั่วไปหมด ป้าเองก็เคยเป็น
น้องในที่ทำงานที่สนิทคุยได้ทุกเรื่อง อยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่ก็แค่นั้นแหละ เป็นแค่พี่น้อง เพื่อนรักก็แค่นั้นแหละ
แต่มีอะไรก็พูดให้คนที่รักรู้บ้างนะ เป็นการแสดงความบริสุทธิ์ใจของเราด้วยว่าไม่มีอะไรจริงๆ
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ว้อย :fire:
ปล.ลำปางก็แม่นําวังสิ
-
ผู้ ญ ก็เปนแบบนี้ซะหมด ...วุ่นวาย จุกจิก เรื่องมาก
-
ไรเตอร์น่ารักอ่ะ :-[
แต่โอมห์ทำแบบนี้ไม่สงสารโน๊ตเหรอ คงคิดไปถึงไหนๆ แล้ว โน๊ตคงเจ็บน่าดู (อย่าให้ความหวังคนอื่นพร่ำเพื่อดิสงสารเค้าบ้างน้า)
-
อย่างงี้นี่เองคนถึงแย่ง ง กัน ..
แถวบ้านนิแย่งจนฆ่ากันตายละ .. :laugh: :laugh:
ปล. วันนี้มาต่อยาว ว ๆ เรยนะ อยากไปหามิกซ์แล้ว ..
สู้ต่อไป คุณโอห์ม ม :L2:
-
ผู้ ญ ก็เปนแบบนี้ซะหมด ...วุ่นวาย จุกจิก เรื่องมาก
เฉพาะในเรื่องป่าวหว่า
แต่แฟนเก่าเค้าน่ารัก นิสัยดีนะ แง่มๆๆ
-
คนเรานี่ชอบคิดแทนคนอื่นนะค่ะ
อย่าคิดแทนคนอื่นค่ะ
ระวังตัวเองจะเจ็บที่สุดนะ
-
โอห์ม
พี่ว่านะ เรื่องน้องสองคนนั้นอะเพื่อ ความสบายใจของทุกฝ่าย โอห์ม ไปคุยกับน้องผู้ ญ เลย พาน้อง ช ไปด้วย ให้มันชัดเจน เดี๋ยวโอห์ม จะเข้าหน้า ไม่ติด ไม่เป็นอันเรียนพอดี สู้ๆ อย่ากังวล ไอน้อง o13
^
เห็นด้วยครับ ตามนั้น เคลียร์ไปเลย
+1
โหคุณพี่ครับ ไม่ลงทุนเลยนะ ช่วยพิมพ์หหน่อยดิ อิอิ
-
o18 o18 o18
จากทีอ่านมาน่ะ พอจะเดาว่า นาย คงอยู่ ปี 3 หรือ 4 มั้ง ถ้า ปี 4 ก็เพื่อนกันแต่ไม่ใช่ ก็....แล้วกัน
กับเรื่อง นู่ ชะ คนนั้น น่ะ ใ้ห้เคลียกันทั้ง 3 คนไปเลย แต่ถ้าไม่รู้เรื่อง ก็ อย่า ได้แค สิ่ง ใด ๆๆ ถ้าเคลียดมาก ก็ออกไป มาดาเลย์เลย
อิอิิอิ (อยากไป) ส่วนนาย น่ะ :z1: :z1: น่ารักมากก มิน่า....
:bye2: :bye2:
-
เพื่อนผมเคยเจอกรณีนี้...แต่อาจจะเกินเยียวยาไปหน่อย
ทำให้หนทางเดียวคือ...ปล่อยมันไปซะ
ปล่อย ที่ว่านี่ ปล่อยไปจริงๆคับ
ทำเป็นไม่รู้จักกันไปเลย
เพราะได้พยายามคุย และ อื่นๆมากมายแล้ว
แต่ในเมื่อน้องไม่จบ
แต่พี่จบแล้วก็...ลาละครับ
เราอย่ารู้จักกันอีกจะดีที่สุด
...
ขอให้เจอคนที่คุยแล้วรู้เรื่องนะครับ
ไม่งั้นก็ พูดไปสองไพเบี้ย...นิ่งเสียตำลึงทอง
-
โอห์มน่ารักจังอิอิ
-
เรื่อง น้องผู้หญิง กับน้องผู้ชายคนนั้น
ผม ว่า คุณไปคุย เคลียร์กันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า
คุยกัน 3 คนนั่นเลย ว่า ไม่ได้คิดไรเป็นอย่างอื่น มาติวหนังสือ แค่นั้น น่าจะจบ ถ้าน้องผู้หญิงเขารับฟัง นะ
ผมขอเดาว่า ทุกวันนี้ โอมห์ อยู่กับ โน๊ต 5555
ปล. เดามั่วซะงั้น - -"
-
รูปในดิสโอมหล่ออะ ขอได้ป้ะ :haun4: :haun4:
-
สรุปยังไม่ได้เรื่องครับ ผมขอคุยกับน้องผู้หญิงแล้ว แต่ก็ไม่ได้เรื่อง เพราะวันนี้พวกมันทั้งคู่ทะเลาะกันก่อนอยู่แล้ว พอผมเดินเข้าไปเรียนกับพวกน้องเขา ผมไปนั่งข้างๆน้องผู้ชายนั้นละครับ ซึ่งก่อนหน้าที่จะเดินเข้าไปผมก็สังเกตุว่าทั้งคู่มันนั่งข้างกันอยู่แล้ว แต่พอผมเข้าไปนั่งปุ๊บ น้องผู้หญิงก็ย้ายที่นั่งไปเรื่อย ผมไม่ชอบให้ใครมาทำนิสัยแบบนี้ใส่เลย ยอมรับว่าเริ่มจะทนไม่ไหวกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ขอบคุณทุกท่านที่มาช่วยแสดงความเห็นนะครับ ผมไม่ได้มานั่งเขียนนิยายนะครับ่ทาน แค่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ท่านๆฟังเท่านั้น พอดีช่วงนี้มันเหงาๆ ฝากไว้ด้วยแล้วกันครับ ภาษาถึงจะอ่านยากแต่ก็พยายามที่สุดแล้ว เรื่องรูปพอดีผมเป็นเห็น กระทู้หนึ่ง หลงไปอ่านนะครับ เขาเอารูปตัวเองขึ้นแล้วถามประมาณว่าหน้าแบบนี้จะหาเเฟนได้ไหม ผมก็เลยแค่ตั้งคำถามเดียวกับตัวเองเฉยๆ ว่าหน้าแบบผม ถ้าไม่มีไอ้สามตัวนี้มาชอบ คนอื่นมันจะมาสนใจผมไหม
ว่างๆ จะมาลงเรื่องตอนเด็กนะครับ แต่ตอนนี้ปวดหัวกับเรื่องน้องผู้หญิงมากมาย อาทิตยืหน้าก็ต้องสอบ เสือกมาทะเลาะกันอีก แล้วแบบนี้ใครจะติวแคลให้ผมเนี่ย
------------------------------------เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน ---------------------------------------------
“ล้างเท้าก่อนขึ้นบ้านด้วยนะโอมห์” ผมเดินไปล้างเท้าที่บ่อน้ำวางข้างๆบันไดบ้าน ตามคำสั่งของเจ้าของบ้าน แล้วก็เดินขึ้นบ้าน มารอในห้องนอนของมัน
“ทำอะไรนะโน๊ต” มันเอาที่นอนอีกชุดมาวางข้างๆเตียง เวงเอ๋ยกรูจะได้นอนพื้นรึไงว่ะเนี่ย
“ก็ปูที่นอนไง ถามแปลกวุ้ย”
“อ้าวแล้วเตียงมีไว้ทำไมว่ะ ปูทำไมที่นอน”
“ก็คุงชายจะได้นอนบนเตียงไง ผมจะนอนพื้นครับ” ผมงงกับมันมากในตอนนั้น ไม่เข้าใจว่ากรูเป็นแขกของเมิงก็จริงแต่จำเป็นต้องดีกับกรูขนาดนี้เลยรึไงว่ะ
“ไม่ต้องหรอก มานอนด้วยกันนี้ละ อย่ามามากเรื่อง” ผมส่ายหน้าใส่มัน ก็ไม่เข้าเรื่องจริงๆ มันให้ผมนอนด้านในติดหน้าต่าง ส่วนมันนอนข้างนอก ผมเป็นคนที่นอนติดหมอนข้างมากๆ หรือถ้าไม่อย่างนั้นก็คงต้องมีอะไรมาอัดข้างๆตัวจนทำให้รู้สึกแน่นๆ ถึงจะนอนหลับ อีกอย่างสำคัญเลยผมไม่ชอบให้ใครมาโดนเท้าตอนนอน เอ๋อแต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมอยากรู้อยากเห็น จริงๆแล้วก็คิดมาตั้งแต่เดินขึ้นดอยคู่กับมันแล้ว ตอนนี้ก็อยู่กันสองคนแถมที่ลับตาคนด้วยขอดูมันสะเลยดีกว่า
“โน้ต อย่าเพิ่งปิดไฟ” ผมออกคำสั่งก่อนที่มันจะเดินไปปิดไฟที่อยู่บริเวณประตู ตัวมันเองก็หยุดตามที่ผมบอก
“ถอดเสื้อหน่อยดิ” มันหน้าแดงขึ้นมาเลย ทำท่าเหมือนจะอายๆไม่ยอมถอด ผิดกับไอ้ที่มันเคยๆทำต่อหน้าน้องๆมันเลย
“ไม่เอา จะนอนแล้ว ถอดทำไมมันหนาว”
“ป่าวแค่จะดุรอยบนหลังเฉยๆ หน้าแดงทำไมว่ะ” ผมเปลี่ยนสีหน้าทันที กรูรู้นะว่าเมิงคิดอะไรอยู่ไอ้โน้ต พี่ไม่ใช่ง่ายๆนะครับไอ้น้อง มันยอมถอดเสื้อ ยอบรับเลยว่ามันดูดีกว่าไอ้ตี๋ที่ห้องเป็นไหนๆ คล้ายกับผู้ชายที่ดูแลตัวเองไม่ปล่อยตัวให้อ้วน คงได้มาเยอะตอนที่ยังอยู่ม.ปลาย ไม่มากไปเหมือนพวกเกย์บ้าพลังตามฟิตเนส มันพอดีพอดีจริงๆ
“ซ่อนรูปนะเรา” ผมแซวมันทันทีหลังจากตั้งสติกับสิ่งที่เห็นได้ มันเดินเข้ามานั่งข้างๆผมเพื่อที่จะให้ผมดูรอยสักของมันชัดๆ
“สวยว่ะ ” ผมเอามือลูบไปตามรอยสักบนแผ่นหลังของมัน ไอ้รูปหงส์ ที่เหยียบหัวมังกรอยู่นี้ดูเท่จริงๆ ถึงจะดูเยอะไปเหมือนพวกกุ๋ยแบบนี้ถ้าผมลองไปทำ แม่คงด่าตายแน่ๆ
“นอนแล้วนะง่วงแล้ว” มันลุกขึ้นไปปิดไฟอย่างรวดเร็ว คือไม่ถามกรูหน่อยรึว่าดูเสร็จรึยัง นี้กรูไม่ได้มาให้ท่าเมิงที่บ้านนะโว้ย ไม่เข้าใจมันเลย
“โอมห์” ไหนเมิงว่าเมิงจะนอนปิดไฟหนีกรูแล้วยังจะมาเรียกอีก
“หืม ..........” ผมจำได้ว่าหลับตาไปแล้วแต่หัวก็ยังคิดอะไรไปเรื่อย หูก็นอนฟังเสียงแอร์
“ถามจริงๆนะว่าคิดยังไงถึงลงรถมาหาเรา”
“ก็ไม่ได้คิดอะไร”
“โอมห์ไม่ได้คิดอะไรเลยหรอ ตอนที่โทรหาเรา” มันพูดเสร็จแล้วก็เงียบ คงไม่ได้หลับแน่ๆ แต่คงเพราะรอฟังคำตอบผมอยู่
“ก็ไม่มีอะไร แค่อยู่กับโน้ตแล้วเราไม่ต้องคิดอะไรมาก อีกอย่างคิดว่าโน้ตคงไม่ปฏิเสทที่จะออกมารับอยู่แล้ว” ตอนนี้ความเงียบเข้ามาแทนที่ทุกอย่างในห้องนี้ มันไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึไงว่ะ
.....ตี๊ดตี๊ดตี๊ดตี๊ดตี๊ดตี๊ด...... เสียงเตือน นัดหมายที่ผมทำไว้ มันบอกว่าเป็นวันเกิดของไอ้คนที่ผมนอนอยู่ข้างๆ ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าตั้งไว้ ถ้าวันนี้กรูอยู่กับไอ้มิ๊กแทนจะเป็นไงว่ะเนี่ย
“ HBD นะโน้ต ถึงจะไม่ใช่วันเกิดจริงๆของโน้ต แต่ก็ขอให้มีความสุขนะครับ” ผมพูดออกไปทันทีที่จัดการกับข้อความในโทรสับ แสงจากโทรสับทำให้เห็นหน้าของคนที่นอนข้างๆ มันก็ยังไม่นอนนิว้าแล้วมันคิดอะไรอยู่ว่ะเนี่ย
“”มองอะไร นอนได้แล้ว” มันดึงหัวผมให้นอนลงที่แขนมัน
“โน๊ตถามอะไรหน่อยดิ”
“ถามอะไรอีกละ อยากรู้มันตลอดเลยเมิงเนี่ย” ตอนนี้ถึงผมจะนอนอยู่บนแขนของมัน แต่ก็ไม่ได้ซบรึว่านอนกอดกันนะครับ ต่างคนต่างนอนหงายหน้าขึ้นเพดานทั้งคู่
“โน๊ตเป็นเกย์อ๋อ”
“ทำไมถามแบบนั้นละ”
“ก็โน๊ตรู้ใช่ไหมว่าเรากับไอ้มิ๊กเป็นอะไรกัน”
“อืมรู้ แล้วยังไง”
“ก็ไม่ยังไง แล้วโน๊ตมาทำแบบนี้มันไม่แปลกรึ”
“แปลกยังไง”
“เอ่อ สรุปว่าโน๊ตเป็นเกย์อ่อ” มันเงียบไปเหมือนจะคิดสักพักก่อนที่จะพูดออกมา
“ไม่รู้ดิ ไม่เคยชอบผู้ชาย แต่เห็นโอมห์แล้วรู้สึกว่าอยากคุยด้วย อยากรู้จัก แบบนี้เรียกว่าเกย์ป่าว”
“อ้าวแบบนี้ โน้ตเคยมีแฟนไหม” ต้องถามแบบนี้ถึงจะรู้ ถ้ามันเคยมีแฟนผู้ชายก็แสดงว่ามันเป็นเกย์แน่ๆ
“มีดิ เมียอะ แต่ผู้ชายไม่เคยมีนะ”
“อ้าวแล้วมาทำแบบนี้กับกรูมันไม่รู้สึกแปลกบ้างเลยรึไงว่ะ”
“แปลกยังไง ธรรมดานี้ นอนดีกว่า” นอนก็นอนว่ะ ผมว่ามันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“โอมห์ ขอกอดได้ไหม” อะไรของมันว่ะเนี่ย เป็นเกย์รึเปล่าก็ไม่รู้แต่เสือกมาขอกรูกอด
“ตามใจ ถ้าเมิงไม่คิดว่ามันแปลกนะ” ผมนอนหันหน้าไปทางหน้าต่างแทน มันเอามือมาโอบกอด ถึงนี้จะเป็นครั้งแรกของอ้อมกอดของมัน แต่ผมกับรู้สึกว่ามันไม่ได้แตกต่างจากความรู้สึกของผมที่ได้รับมาทุกๆวันจากมิ๊ก ทำไมกรูถึงเป็นคนแบบนี้ว่ะ ลุงๆป้าๆคงคิดแบบนั้นใช่ไหมครับ สงสัยผมเองคงจะปฏิเสทไม่ได้จริงๆ
ลืมตาขึ้นมาตอนเช้า จริงๆไม่เช้าแล้วนิว้า 10 โมงแล้ว ไอ้โน้ตก็ไม่ได้นอนอยู่ข้างๆผมแล้ว มันหายไปไหนว่าเนี่ยปล่อยให้กรูนอนอยู่คนเดียว รึว่ากรูเองที่นอนตื่นสายจนตะวันโด่งแบบนี้ ผมลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างดูว่าข้างนอกเขามีอะไรกันเสียงดังประหนึ่งบ้านนี้มีคนเยอะเหลือเกิน
ภาพด้านล่างมีรถกะบะอยู่สามคัน ด้านหลังมีคนอยู่เต็มกะบะ เหมือนจะเป็นงานก่อสร้างแน่ๆ นั้นคงจะเป็นที่มาของเสียงนั้นเอง เห็นผู้ชายมีอายุคนหนึ่งลักษณะดูภูมิฐานดีจริงๆ กำลังยืนสั่งงานคุยกับคนงานสองถึงสามคน เดาว่าคงงจะเป็นโฟร์แมนแน่ๆ
“ตื่นแล้วอ๋อ” ไอ้โน้ตเปิดประตูเข้ามาพอดี ผมหันกลับมาผยักหน้าให้มันแล้วเดินกลับมานั่งที่เตียงหาของจะไปเข้าห้องน้ำ
“อ๋อ บ้านนี้เขารับเหมากันทั้งตระกูล ที่บ้านเลยคนเยอะแบบนี้ละ” มันส่งผ้าขนหนูให้ แล้วพาผมออกมาจากห้องนอน
“อ้าวตื่นแล้วรึลูก” ป้าใจดีคนเดิมที่มาต้อนรับผมละครับ พอดีแกเดินขึ้นบ้านมาเจอผม ใครจะไปกล้าพูดอะไรผมยิ้ม แล้วก้มหัววิ่ง เข้าห้องน้ำไปเลย ผิดปรกติจริงๆไอ้มิ๊กไม่เห็นโทรหาเลย สงสัยยังวุ่นๆกับเรื่องที่บ้านแน่ๆ พอเสร็จธุระในห้องน้ำ โน้ตก็พามานั่งกินข้าวที่โต๊ะตัวเดิมกับเมื่อคืน วันนี้กับข้าวเต็มโต๊ะไปหมด
“โน๊ตไม่กินอ่อ” มันนั่งมองผม
“กินเถอะ เคยกินแล้ว” ยังจะกวนตีนกรูอีกนะเมิง
“เอาดีๆ กินไปรึยัง”
“โอ๊ย กินเถอะลูก เจ้าโน้ตมันกินไปตั้งแต่เช้าแล้ว กินเยอะๆนะ” แม่มันเดินมาพอดี วันนี้ดูบ้านนี้จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษคงจะเป็นเพราะวันเกิด จริงๆแล้วเป็นวันที่เขาเก็บเจ้าโน้ตมาเลี้ยง แต่จะเรียกว่าวันอะไรก็ไม่สำคัญหรอกครับ เพราะเห็นคนอื่นมีความสุขแล้ว ผมก็พลยอดสุข สุขจนลืมเรื่องยุ่งๆที่มันเกิดขึ้นไปเลย
วันนี้มันก็พาไปทำอะไรหลายๆอย่าง ทั้งเดินห้าง จริงๆห้างที่เชียงใหม่ก็มี ไปวัด เดินเล่น ก็คงไปทั่วไปหมด แต่ที่น่าแปลกสำหรับวันนี้คือ มิ๊กไม่โทรหาผมเลย มันผิดปรกติจริงๆ ผมไม่อยากแสดงอาการอะไรว่าเป็นห่วงมิ๊กมากนัก เพราะกลัวว่าไอ้โน้ตน้อยใจ เราฆ่าเวลาโดยการออกมาจากบ้าน ทั้งเดินเล่น กินข้าว ดูหนัง ทำอะไรไปเรื่อย จนเย็นแล้ว วันนี้ที่บ้านโน้ตมีงานเลี้ยง คนเยอะไปหมด พ่อกับแม่คงคิดจะเลี้ยงคนงานไปด้วยเลย เตาย่างบาร์บีคิวขนาดใหญ่ ที่ผ่าถังน้ำมันออกเป็นครึ่งอ่ะครับ มีอยู่ 3 เตา มีทั้งหมู กุ้ง อาหารทะเลเต็มไปหมด แต่ลละกลุ่มก็นั่งแยกกันไปเป็นโซนๆ คนงานก็สร้างก็นั่งด้วยกัน ส่วนพวกผู้ใหญ่ก็แยกไปอีกกลุ่ม 1
อีกกลุ่มที่ผมกับมันมานั่งด้วยกันคือ เพื่อนๆของมันที่เรียนมัธยมด้วยกัน เด็กแถวบ้านที่เรียนจบแล้วไม่ได้ไปเรียนต่อ แล้วก็มีสองสามคนที่ตามมาจากเชียงใหม่ มานั่งรวมกลุ่มกัน ผมนั่งอยู่ข้างโน้ต เพราะมันคงจะรู้ว่าถ้าทิ้งกรูให้ไปนั่งที่อื่นคงจะเหงา อันที่จริงผมเองก็ไม่ได้สนิทอะไรกับไอ้โน้ตมากมายเลย พอแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ไม่มีวี่แววของเสียงโทรสับ มันคงจะต้องรู้อะไรแน่ๆ แต่ตอนนี้ผมเองก็ยังไม่ได้สนใจอะไร นั่งคุยกับเพื่อนๆของโน้ต ที่นั่งอยู่มีประมาณ 7-8 คนเห็นจะได้ แต่ละคนก็หน้าตางั้นๆ สู้ไอ้โน้ตไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึว่ามันน่ารักจริงๆ (ผมว่าลุงๆป้าๆคงอยากจะเห็นรุปของ มันเหมือนกันละสิ แต่คงต้องขออนุญาติเจ้าตัวก่อนนะครับ)
“โน๊ตแล้วเมียเมิงไม่มาด้วยไงว่ะอีคนที่เมิงพามาเที่ยวบ้านบ่อยๆ” เพื่อนมันถ้าผมจำไม่ผิดคงจะชื่อ หนึ่งมั้งครับถามมันแบบอาการเมาๆ
“มันบอกว่ามันติดเรียน กรูเลยไม่อยากไปยุ่งว่ะ” อ้าวเมิงมีเมียแล้วนิว้า ผมคิดในใจนะครับแล้วมาแหย่กรูทำไมว่ะเนี่ย ดีนะเนี่ยที่กรูยังไม่ได้คิดอะไรกับเมิง มันหันมามองหน้าผม คงคิดว่าผมจะเดือดร้อนกับคำตอบมัน
“มีอะไร มองหน้าผมทำไมครับ” ผมถามเพราะเห็นมันจ้องนาน เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย
“ป่าว ก็แค่อยากมอง ไม่ได้รึไง”
“พวกเมิงเดี๋ยวกรูมา มันเงียบไปแล้วว่ะ” มันเดินไปทางห้องหลังบ้านแล้วก็หายไปสักพัก พอผมเห็นมันไม่อยู่ก็เลยเดินหลบออกมาจากกลุ่มมาโทรหามิ๊ก เพราะมันผิดปรกติ
......................เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้................................ มันปิดเครื่องนี้ว้า ผมเลยเอาว่ะโทรก็โทรกดเข้าไปที่เบอร์บ้านของมันแม๋งเลย รออยู่ได้ครู่ก็มีคนรับ
“ขอสายมิ๊กครับ” ผมยังไม่รู้เลยว่าใครรับโทรสับ
“พูดอยู่ ใครว่ะ” ง่ายๆแบบนี้เลยดูมันถาม
“โอมห์ ทำไมไม่โทรหาโทรไปก็ปิดเครื่องเป็นไรรึเปล่า” มันเงียบ ยิ่งทำผมแย่ไปใหญ่ สงสัยมันต้องไปคุยกับไอ้เอิทมาแน่ๆ
“โอมห์ มิ๊กขอโทษว่าจะโทรหาอยู่แล้ว วันนี้ พ่ออะดิ พาไปทิ้งไว้ให้อยู่กับลุงที่เป็น ส.ส. ทั้งวัน ”
“แล้วยังไงเกี่ยวอะไรกัน กับโทรหา”
“ก็ไม่ได้เอามือถือไป แล้วมิ๊กก็เพลินด้วยอ่ะ มั่วดูเขาทำงานกัน”
“แล้วนี้มันกี่โมงแล้ว ทำไมเป็นคนแบบนี้ว่ะมิ๊ก ตู้โทรสับ รึว่ายืมใครโทรมาเลยไม่ได้ไง”
“โอมห์ เป็นอะไรอะ โกรธมิ๊กอ๋อ มิ๊กขอโทษ”
“กรูไม่โกรธหรอกมิ๊ก กรูแค่เป็นห่วง”
“มิ๊กขอโทษ” ผมมองไปที่วงที่ผมจากมา ไอ้โน้ตมานั่งพร้อมกับกีตาร์กำลังร้องเพลงกันสนุกเลย
“มิ๊ก โอมห์อยู่งานวันเกิดเพื่อนอ่ะ เดี๋ยวไปหาเพื่อนก่อนนะ”
“แล้วจะให้มิ๊กโทรหาไหม”
“ไม่ต้องหรอก ไปนอนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนิ แค่นี้นะ” ผมวางสายไปเลยไม่ทันได้ฟังว่ามันจะบอกอะไร ผมเดินกลับไปที่วง ถึงจะอารมณ์ไม่ดีกับคำตอบที่ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจผม แต่อย่างน้อยก็รู้ว่ามันไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้ว ผมมานั่งข้างโน๊ตๆ ผมดูจากสีหน้าทุกคนแล้วคงเมากันได้สัก 80 เปอร์ เห็นจะได้ ก็เล่นกินกันแบบตาอดตายอยากสุราขนาดนั้น ไม่เกิน 4 ทุ่มทุกคนก็เมาพับไปกันหมด ยังเหลือนักร้องที่นั่งเกากีตาร์อยู่ข้างๆผม แล้วก็ผมที่เมานิดๆ ได้สติพอที่จะจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้
“ไอ้โน้ตพวกกรูกลับกันก่อนนะโว๊ย” เพื่อนโน้ตที่บ้านอยู่แถวๆนี้พากันกลับกันไปหมดแล้ว ส่วนคนงานที่เหลือก็หายไปตั้งแต่ 2 ทุ่มแล้วเพราะพวกนั้นยังต้องทำงานกันแต่เช้า ที่นั่งอยู่ตรงนี้ก็มีแค่ผม โน้ตแล้วก็เพื่อนมันที่ตามมาจากเชียงใหม่ 2-3คน แต่พวกมันคงเมาไม่ได้สติกันไปหมดแล้ว
“กลับระวังนะพวกเมิง ขอบใจมาก”
“กลับก่อนนะครับ พี่โอมห์” พวกนั้นมารยาทดีจริงๆ ไปลามาไหว้
“โอมห์ อยากฟังเพลงไรเดี๋ยวร้องให้ฟัง” ผมได้สนใจที่มันพูดเลย มั่วแต่นั่งคิดว่า มันจะไม่โทรหาผมจริงๆหรือไอ้มิ๊ก มันไม่อยากรู้เลยรึไงว่าผมจะกลับเมื่อไร ผมมาวันเกิดใคร รึว่าผมทำอะไรอยู่กับใคร
“โอมห์ อยากฟังเพลงอะไรเดี๋ยวร้องให้ฟัง” ผมสะดุงเพราะมันเอามือมาจับหน้าผม
“เพลงอะไรก็ได้ โน๊ตอยากร้องเพลงอะไรให้ฟังละ”
“งั้นเพลงนี้แล้วกันนะ” มันนั่งเกากีตาร์ ผมก็จ้องดูสิ่งที่มันกำลังทำอยู่ ดูเหมือนจะตั้งใจกว่าทุกๆเพลงที่มันเคยร้องมาเลยนะเนี่ย
“เธอคงไม่รู้เลยไม่เคยจะเข้าใจ ในความเปลี่ยนไปที่ฉันมี...
เธอคงไม่รู้เลยไม่เคยจะเข้าใจ ในความเปลี่ยนไปที่ฉันมี...
เรายังอยู่ใกล้กันดังเพื่อนที่แสนดี เธอคงรู้สึกแค่นั้น
เพราะชั้นซ่อนมันอยู่ไว้ในข้างใน อืม...
ความในใจที่ตัวชั้นมี...
ไม่เคยบอกเธอได้ฟังซักที คำๆนี้ที่ดังอยู่ก้องในใจ...
เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน หัวใจฉันพูดกับเธอ
ทุกทีที่พบที่ได้เจอ ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยจะสัมผัสถึง...ในใจ
ฉัน... มันเปลี่ยนไปแล้วคำว่าเพื่อน”
ผมคิดว่ามันคุ้นๆ เหมือนว่าผมเคยได้ยินเพลงนี้จากที่ไหนสักแห่ง เหมือนว่าเหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นกับผมมาแล้ว ภาพแบบนี้ บรรยากาสแบบนี้ ภาพเก่าๆย้อนกลับมาทันทีที่โน้ตร้องเพลงนี้ให้ผมฟัง
เมื่อสองปีที่แล้วตอนที่พวกผมไปออกค่ายที่บนดอยอินทนนท์ มีอยู่คืนหนึ่งหลังจากเสร็จจากงานวันเด็ก พวกผมแล้วก็เพื่อนๆล้อมวงกันกินเหล้า ตอนนั้นผมกับมิ๊กก็อยู่ด้วยกัน แต่มันมีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่มหาลัยฝั่งตรงข้าม ส่วนผมเองก็เฉยๆเรื่อยๆ(ไม่ได้หมายความว่าผมมั่วนะครับ)พวกเราก็นั่งกินเหล้า มีกองไฟจุดอยู่ตรงกลางวง อากาศรอบๆก็เรียกว่าหนาวเลยดีกว่าไม่ได้แค่รู้สึกว่ามันเย็นเหมือนที่นั่งอยู่กับไอ้โน้ต นั่งสือเพลงเล่มโตวางอยู่ข้างหน้าไอ้มิ๊ก มันทำหน้าที่เป็นมือกีตาร์มีหลายคนที่เลือกเพลง ประมาณว่าเสียงเหียแต่ขอให้กรูได้ร้อง ผมก็นั่งฟังไปนินทาไปกับไอ้มิ๊กแล้วก็เพื่อนๆ แต่ไอ้คนที่ป่วยการที่สุดคือไอ้ไนท์ แบบที่ผมบอกมันเมาที่ไรจะร้องไห้ตลอด ยิ่งเวลานี้ด้วย ทั้งร้องเพลงร้องไห้โวยวายจนน่ารำคาญ พวกเรานั่งกันอยู่ 2 – 3 ชั่วโมง มีทั้งเหล้าทั้งเบียร์ให้เพื่อนๆเลือกกินกันตามสบายให้เหมาะสมกับที่ออกแรงจัดงานวันเด็ก โดยที่วันนี้รุ่นพี่ไม่ได้เข้ามายุ่งกับพวกผม ไอ้ที่ตั้งหน้าตั้งตากินกันก็พากันเมาแล้วก็เดินกลับไปนอน ที่เหลือตอนนี้ก็มีแค่ไม่กี่คนที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนผมกับไอ้มิ๊ก ส่วนไอ้ไนท์ตอนนั้นผมยังไม่ได้สนิทกับมัน นอนอยู่เหมือนหมาเลยครับ ดีสะที่นอนข้างๆกองไฟ ไม่งั้นคงหนาวตาย วันนั้นผมจำได้ว่าท้องฟ้าใสมากๆ ใสจนผมสามารถมองเห็นดาวเทียมที่มันโครจรอยู่รอบโลกได้ด้วยตาเปล่า ไอ้มิ๊กเองก็กินไปเยอะมันนั่งเอาหัวพิงไหล่ผม แต่ตอนนั้นผมยังไม่ได้คิดอะไรกับมันนอกจากเพื่อนจริงๆ ผมเชื่อว่ามันก็คงเป็นแบบนั้นเหมือนกัน แล้วอยู่ๆมันก็ร้องเพลงเดียวกันนี้ที่โน้ตมันร้องอยู่ในขนาดนี้ ตอนนั้นผมไม่ได้เข้าใจถึงความหมายของเพลงนี้หรอกนะครับ ก็คิดว่ามันเป็นเพลงเพลงหนึ่งที่มันมีความหมายดีเฉยๆ จนพอถึงตอนนี้น้ำตาก็ไหลออกมาโดยที่ไม่ต้องสั่งเลย
“โน๊ตร้องเพราะขนาดนั้นเลยอ๋อโอมห์” มันหยุดร้องแล้วหันมาดูผม ซึ่งตอนนี้ก็ลืมอายมันไปเสียแล้ว
“หลงตัวเองไปรึเปล่า ไปอาบน้ำก่อนนะ” ผมยิ้มทั้งน้ำตาให้โน้ตแล้วก็เดินหนีขึ้นมานั่งห้อง หยิบโทรสับขึ้นมาดูอีกครั้ง ไม่มีข้อความ ไม่มีสายที่ไม่ได้รับ ว่างเปล่า ผมกำลังเป็นอะไรอยู่ตอนนี้ ถ้าผมนั่งรถไปหามันก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้แล้ว จะมาน้อยใจทำไมกับแค่มันไม่สนใจ มันไม่ได้ไปมีคนอื่นสักหน่อย นี้คือสิ่งที่ผมบอกตัวเอง
“โอมห์ เป็นอะไรรึเปล่า” โน้ตเดินตามเข้ามาหลังจากที่ผมเดินขึ้นมาได้สักพัก ตอนนี้ผมหยุดร้องไห้แล้ว เหนือแค่ตาแดงๆเท่านั้น
“ป่าว ” ชั่ววินาที นั้นคือสิ่งที่ผมคิด แต่มันช้ากว่าการกระทำผมเสียแล้ว ผมหันไปกอดมันทันที
“โอมห์ ไม่เป็นไรนะ” มันยอมให้ผมสวมกอด เอามือมาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน จริงๆกรูก็ไม่ได้เป็นอะไรนิว้า แล้วจริงๆแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ก็เป็นเพราะกรูคนเดียว ทำไมจะต้องไปน้อยใจไอ้มิ๊กด้วยไม่รู้ จริงๆผมนะผิดตั้งแต่กดโทรสับหาโน้ตแล้ว นี้คือสิ่งที่ผมคิดขนาดที่อยู่ในอ้อมกอดของมัน
“ไม่ต้องอาบแล้วน้ำ นอนกันเลยดีกว่าดึกแล้ว”
“ไม่เอาเหม็น วันนี้เที่ยวมาทั้งวัน” ผมจะไปอาบน้ำแล้ว แต่มันยังกอดผมไว้อยู่
“ปล่อยดิ จะไปอาบน้ำแล้ว”
“อาบด้วย” เห้ยมามุขไหนว่ะเนี่ย
“ไม่เอา จะมาอาบด้วยกันได้ไง เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็ตื่นมาเห็นหรอก” ถึงกรูจะเมานิดๆ แต่ก็ไม่ยอมเข้าห้องน้ำกับเมิงแน่ๆ
“นะๆ วันนี้วันเกิดโน๊ตนะ”
“ไรว่ะแบบนี้อีกแล้วอ่ะ” ผมบ่นเพราะเสียสิทธิยังไงไม่รู้
“ล้อเล่นน่า ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวโน๊ตพาเพื่อนไปนอนก่อน” แล้วมันก็เดินออกไป โดยที่ทิ้งความน่าประทับใจในความดีของมันไว้ให้ผมเห็นตลอดเวลาเลยให้ตายสิ ผมอาบน้ำเสร็จแล้วก็เข้ามาเตรียมตัวจะนอนเลยเพราะง่วงมากๆ เที่ยวทั้งวัน แถมมาเสียน้ำตาให้เรื่องไม่เข้าเรื่องอีก มีความคิดว่า ไอ้มิ๊กมันไม่ได้ผิดอะไรเลย พรุ่งนี้ผมจะไปหามัน ส่วนโน้ตผมเองก็ยังไม่ได้คิดอะไร ก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันตอนนั้นว่าตัวเองรู้สึยังไง ขอติดไว้ก่อนแล้วกันนะครับ ผมเดินเข้ามาในห้องก็เห็นมันหลับก่อนแล้ว ผมเคยเห็นมันตอนนอนมาแล้วครั้งหนึ่งบนตักผมในห้องสมุด แต่วันนี้ผมได้เห็นมันแบบเต็มๆตา ผมหยิบมือถือมาถ่ายรูปมันแล้วก็จัดการเก็บไว้ที่เบอร์โทรมันเพื่อถ้ามิ๊กถามมันจะได้ไม่สงสัย ก่อนจะนอนผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีโอกาสที่จะได้อยู่กับมันแบบนี้อีกเมื่อไร ฃเพราะเราต่างก็มีคนของเราอยู่แล้วผมมีมิ๊ก โน้ตก็มีแฟนอยู่แล้ว ผมเลยหยิบกระดาษกับดินสอมาเขียนข้อความทิ้งไว้ให้มันก่อนที่จะปิดไฟนอน
“โน๊ตวันนี้เราต้องกลับบ้านแล้วนะ” ผมบอกโน้ตขนาดที่เรานั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน ดูมันก็ไม่แปกลใจกับประโยคที่ผมพูดสัดเท่าไรคงจะรู้อยู่แล้ว
“ได้ๆ เดี๋ยวโน๊ตไปส่ง” พอกินข้าวกันเสร๊จ ผมก็เดินเข้าไปเก็บของในห้อง ไม่ลืมที่จะเอากระดาษแผ่นที่บรรจงเขียนเมื่อคืน ว่อนไว้ที่ใต้หมอน แล้วเดินออกมา ที่ด้านล่าง มีพ่อกับแม่น็ตยืนรอส่งผมอยู่แล้ว ท่านทั้งสองใจดีมากๆ ถึงแม้ว่าโน้ตจะไม่ใช่ลูกของท่านแท้ๆแต่ผมสังเกตเห็นความรักที่มาจากท่านทั้งคู่ได้จริงๆ
“แล้วกลับมาเที่ยวอีกนะลูก” เป็นคำบอกลาที่ดูอบอุ่นจริงๆ โน๊ทพาผมออกมาจากบ้าน ขับรถ (ขากลับเป็นรถยนต์ของพ่อมัน) ผ่านคันคลองชลประทาน เดาเอาว่าคงเป็นที่ที่ผมมาเมื่อคืนก่อน ตลอดทางไม่มีคำพูดอะไรเลยออกมาจากปากมัน ดูมันเองจะไม่พอใจที่ผมต้องกลับไปหามิ๊ก แต่ทำยังไงได้ ผมก็ได้แต่นั่งยิ้ม ให้มันเป็นระยะ แต่มันก็ไม่ได้ยิ้มตอบ หรือพูดคุยอะไรกับผมเลย พอมาถึงที่ท่ารถมันเองก็ไม่ได้ลงมาส่ง ดูมันเองจะตาแดงๆด้วยซ้ำ ตอนที่ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
“โน้ต เป็นอะไร” ผมรีบกดโทรสับหามันทันที
“ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร ”
“ไม่ได้เป็นอะไรยังไงละ ก็เห็นอยู่ว่าเป็น”
“ป่าว ถามมากจริงๆเลยวุ้ย” มันตะคอกใส่ผม เอาว่ะผมบอกกับตัวเองในใจ
“โน้ตโอมห์ลืมของไว้ใต้หมอน ไปหาดูหน่อยนะ” ผมพุดจบประโยคก็วางสายทันที เดินขึ้นไปขเห้องน้ำ ขอดูหน้าตาตัวเองหน่อยเถอะว่ะ
คนในกระจกเป็นใครกัน ผมยืนมองแล้วทำหน้าตาทั้งยิ้ม บึ้ง โกรธ ตาขวาง ใส่กระจกอยู่นาน พยายามว่าถามตัวเราเองในกระจกว่ามาทำอะไรที่นี้ เรารู้สึกยังไงกับไอ้โน้ต ไอ้สองคืนที่ผ่านมาเรารู้สึกอะไรกับมันรึเปล่า ผมยืนดูตัวเองพิจารณาหน้าตาตัวเอง อย่างน้อยกรุเองก็ไม่ขี้เลห์ว่ะ อันนี้ผมยังมองตัวเองในแง่ดี แล้วก็เดินลงมารอรถเพื่อที่จะกลับบ้าน สงสัยต้องไปแบบเงียบๆสะหน่อยแล้ว
ปล. ทำไมที่ห้องน้ำชาย ในขนส่งลำปางมันต้องติดกล้องวงจรปิดในห้องน้ำด้วยครับ ติดแบบว่าใครนั่งอึยังเห็นเลย แบบนี้ใครปวดหนักปวดเบา หันขึ้นไปเห็นกล้องวงจรปิดคง ขี้หด เยี่ยวหดหมดแน่ๆ เนี่ยละครับ ลำปางหนาวมากๆ ใครไปขี้ ไปเหยี่ยวที่ห้องน้ำนี้ สังเกตุก็ดีนะครับ แล้วจะรู้ว่ามันหนาวจริงๆ
กระดาษที่ทิ้งไว้
-
รีบมาต่อนะ
-
เย้้อ่่านก่่อนนอน
ปล. แคลเป็นอะไรที่สุดยอด เราเรียนตั้งสองแคล ผ่านไปแล้ว 555
-
:เฮ้อ:เป็นกำลังใจให้โอมห์ ขอให้หายสับสนไวๆน้าๆๆ สงสารมิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
เป็นกำลังใจให้โอมอีกคน สู้ๆๆ
เรื่องน้องผู้หญิงถ้าเค้าไม่อยากคุยกับเรา เราก็ไมต้องสนใจ
เรื่องแคลอะหาคนอื่นติวไม่ได้หรอ
-
แอบอยากรู้ว่าในกระดาษเขียนว่าอะไรหว่า
-
มิกซ์เป็นไรอ่า ลำปางหนาวมากนี่คือห้องน้ำเหรอ ฮ่าๆๆ
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้ คนเขียน อิอิ
คือจะบอกว่าเรื่องนี้ใกล้ตัวผมมากเลย
จะว่ายังไงดีคือคล้ายกับว่าผมมมานั่งฟังเพื่อนผมเล่าเรื่องของเค้าให้ฟังอะไรยังงั้น
คือจะบอกว่าเวลาโอห์มเล่าเรื่องภาพต่างๆ สถานที่ต่างๆมันก็ไหลมาเอง คือว่า
ตอนนี้ผมอยู่เชียงใหม่ อยู่มานานพอสมควรรู้เยอะพอสมควรภาพมันก็มาเอง
แล้วตอนนี้เล่าถึงตอนลำปางมันก็มาอีกเพราะผมเรียนที่ลำปาง คือทุกอย่างมันไหลมาเอง
อิอิ
เอาเป็นสู้ๆๆนะคับ แล้วจะติดตามอ่านต่อๆ
ปล ที่สุดอะห้องน้ำชายที่ขนส่งลำปางแทบไม่กล้าเข้าไปเลย กลัวโดนแอบถ่าย 5555
-
เอ่อ
อยากรู้ว่าเขียนอะไรไว้ ใต้หมอน
-
เย้ๆ อ่านมาสองวันแระ ตามทันแล้ว งั้นรายงานตัวตามอ่านด้วยคน
เหอะๆไร้เตอร์รุ่นไล่ๆกะเรารึเปล่าคะเนี่ย
ก้อวงSound Walkers(เจ้าของเพลงเสียงที่ไม่ได้ยิน)เปิดตัวอัลบั้มตอนเราอยู่ปีสาม จำได้เพราะไปงานนั้นมา (อ้อ เพื่อนเราเป็นนักร้องหญิงหนึ่งเดียวในวงนั้นอ่ะ) แล้วเหตุการณ์ตอนที่เล่ามานี่คือช่วงไร้เตอร์อยู่ปีสามใช่มะ เพราะงั้นรุ่นไม่น่าห่างกันมากนะ(รุ่นแก่ถึงแก่มากไง แหะๆ)
รอติดตามเรื่องราวต่อไป(แม้อาจจะไม่ได้เข้ามาสม่ำเสมอ)ค่ะ
-
ไม่เข้าใจ สับสน เช่นกัน
-
ดิสเพลย์ขณะนี้คือรูปพี่โอมห์รึเปล่าเอ่ย หล่อดีอะคับ(แอบเพ้อ >_< ชอบผู้ชายแบบนี้อ่า น่ารักคับ)
เอ้อ มะวานเปนวันนี้คณะผมโดนพี่ว๊ากๆกันแรงมาก ผมร่องไห้เลยอะ T_T เพื่อนๆก้ร้องกัน แซดมากอะพี่
-
หุหุ ผมไม่แปลกใจเลยนะว่าทำไมมีแต่คนมาชอบโอม
ก็ใน display หล่อซะขนาดนี้ :laugh:
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆต่อไป
-
'' งง สับสน วุ่นวายในจิตใจ เบื่อ อยากอยุ่กับตัวเองสักพัก ''
นี่คงเป็นอารมณ์ของโอมห์ในตอนนี้ เอาเถอะ เดี่ยวเรื่องต่างๆมันก็จะผ่านไปได้ เวลามันจะหน้าที่ของมันเองโดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลยแค่ปล่อยเวลาไปเรื่อยๆ
-
อ่านแล้วคิดถึงความรู้สึกขณะนั้นออกเลยครับ
เป็นกำลังใจให้กับทุกการตัดสินใจนะครับ
-
เรื่องเพลงนี้ผมว่าผมได้ยินมันมาตั้งนานแล้วนะครับ อีกอย่างผมอายุ แค่ 21 เอง อาจจะมากแล้วก็ได้สำหรับมุมมองคนอื่นนะครับ แต่ผมว่าผมยังเด็กอยู่เสมอละครับ อิอิอิอิ
รูปในดิส อยากจะบอกว่าคือมเองละครับ อิอิอิอิ มีในhi5 แต่ในนั้นมันจะดูออกแนวโหดมากกว่าใสๆแบบนี้ แบบว่าผมเป็นอารมณ์ผู้ชายเถื่อนๆ มากกว่าแนวๆเกาหลี ถ้าแบบนั้นคงต้องเป็นไอ้โน๊ทแทนละครับ ใสๆแต่นิสัยโหด ขอให้มีความสุขในวันศุกษ์นะครับ ผมต้องไปอ่านหนังสือแล้ว
ปัญหาที่แก้ได้คือ ต้องแอบเจอน้องผู้ชายแทน มันแปลกๆรึเปล่าครับเพื่อน เพราะไอ้น้องผู้ชายมันเสนอมาแบบนั้น
รึว่ามันชอบผมจริงๆว่ะเนี่ย แต่ผมคิดว่าผุ้ชายมีเมีย ยังไงมันก็เป็นผู้ชายนะครับ
อีกอย่างผมหน้าตาธรรมดาจะตายห่า
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กระดาษที่ทิ้งไว้
โน้ต ขอบคุณที่ยอมให้อยู่ด้วย ขอโทษที่ต้องกลับในวันนี้ ผมไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสมาอยู่กับโน้ตเมื่อไร ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงกับโน๊ตกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ได้เกลียดโน้ตอย่างแน่นอน เสียดายที่ตอนนี้ผมมีเจ้าของหัวใจของผมแล้ว ถ้ามีโอกาสผมก็อยากให้เป็นโน้ตที่มีโอกาสนั้น แต่มันยังคงเป็นไปไม่ได้ ขอบคุณสำหรับที่นอน ขอบคุณสำหรับอาหาร แล้วสุดท้ายขอบคุณสำหรับอ้อมกอดที่มีให้ผมมาตลอดเวลา 2 คืน โน้ตร้องเพลงเพราะมากๆผมไม่เสียใจเลยที่ได้กดโทรสับหาโน๊ตเมื่อสองวันก่อน ไว้เจอกันครั้งหน้าผมจะเอาของคขวัญวันเกิดมาให้นะครับ
โอมห์
“น้องค่ะ ถึงพิษณุโลกแล้วค่ะ” พนักงานสาวสวยเดินมาสะกิดผม สงสัยรถจะถึงที่บ้านแล้ว ผมลืมตาขึ้นมามองออกไปนอกกระจก ถึงบ้านแล้วจริงๆด้วย อะไร อะไร เปลี่ยนไปมากระหว่างที่ผมไม่อยู่ มีสวนสาธาระณะที่พยายามจะสร้างให้เสร็จ (ก็แค่พยายามนะครับเพราะครั้งสุดที่กลับไปมันก็ยังไม่เสร็จ) ผมหยิบโทรสับโทรหาเพื่อนที่เรียนช่างด้วยกันให้ออกมารับ เพราะไม่อยากไปรบกวนไอ้มิ๊ก ไม่นานรถเลื่อนเข้าสู่ท่ารถ มีกลุ่มคนอยู่กลุ่มหนึ่งพากันวิ่งเข้ามาที่รถของผมทั้งที่
“ มอไซค์ไหมน้อง ”
“ สี่ล้อไหม ” เสียงลุงๆป้าๆที่วิ่งเข้ามาเพื่อหาลูกค้านั้นละครับ ขอโทษจริงๆที่วันนี้พวกพี่ๆไม่ได้กินเงินผมอีกแล้ว ผมหยิบกระเป๋าแล้วก็เดินแยกออกมาจากกลุ่มผู้คน มายืนรอเพื่อนที่หน้า 7-11 แทน ระหว่างรอก็เดินเข้าไปหาน้ำกินในร้าน คอแห้งเหลือเกิน หลังจากใช้เวลาอยู่ไม่นาน เพื่อนผมก็มาจอดรถรออยู่ที่หน้าร้านเสียแล้ว
“12 บาทค่ะ” พนักงาน 2 – 3 คนที่ยืนอยู่ที่เคาร์เตอร์ อยู่กระซิบกันแล้วมองหน้าผม ซึ่งกรูไม่ได้สนใจหรอกนะครับที่สวยกว่านี้เชียงใหม่มีเยอะกว่า ผมส่งเงินไปให้
“ใส่ถุงรึเปล่าค่ะ”
“ไม่อะครับ โลกร้อน” ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้ ก่อนจะรับเงินทอนแล้วเดินออกจากร้าน ตอนนี้เพื่อนผมเห็นผมแล้ว มันนทำท่าจะลงมาช่วยถือของ แบบว่าแสดงน้ำใจอะครับ
“น้องค่ะ คือคนนี้ชอบ เขาฝากมาขอเบอร์” พูดเสร็จก็ชี้ไปที่เคาร์เตอร์ในร้าน เพื่อนผมก็หยุดอยู่ที่รถเมื่อเดิม
“ผมเนี่ยนะ” ผมเอามือชี้มาที่ตัวผมเอง สาวๆในร้านก็ผยักหน้าให้
“บอกเพื่อนพี่นะครับ เดี๋ยวผมก็ต้องนั่งรถกลับไปเรียนอยู่ดี ไว้วันกลับผมจะเอาเบอร์มาทิ้งไว้ให้นะครับ” ผมบอกแบบนี้จริงๆไม่ได้มีเจตนาจะให้อยุ่แล้ว แต่รักษาน้ำใจเสียมากกว่า ผมรีบกระโดดขึ้นรถทั้งที่ ลืมบอกน้องคนนี้ชื่อวินนี่ เรียกสั้นๆว่าวิน ผมจะเจอเธอประมาณ ปีละ 2 ครั้ง วินไม่ใช่เพื่อนผมสมัยเรียน เพื่อนผมจริงๆเป็นพี่สาวมันแต่ด้วยความที่ผมมาเที่ยวบ้านนี้บ่อย เลยสนิทกับน้องวินนี่ไปโดยปริยาย
“ หล่อนะเมิง ”
“ ชมกรูรึเปล่าเนี่ย ”
“อ้าวชมดิว่ะ จะไปไหน แวะบ้านกรูก่อนไหม”
“ไม่อ่ะ ส่งกรูบ้านก่อน ขอไปทำอะไรให้มันหายข้องใจก่อน เดี๋ยวเย็นๆกรูไปหา”
“ไอ้มิ๊กไม่มาด้วยรึไงว่ะ ทุกทีเห็นติดกันจะตาย”
“มันมาก่อนแล้ว แต่มันดูทำตัวแปลกๆ”
“พวกเมิงทะเลาะกันรึไงว่ะ”
“ป่าว ไม่รู้ดิ” รถมาถึงที่หน้าบ้านพอดี แม่ผมคงไปอยู่กรุงเทพแล้วตอนนี้ ส่วนพ่อก็ไม่อยู่บ้านตามระเบียบ กลับมาบ้านก็ไม่มีใครอยู่จริงๆ คนแถวบ้านคงเห็นหมดแล้วว่าผมกลับมาบ้าน
“เอ๋อ อิวินกรูมีอะไรให้เมิงดู” ผมหยิบมือถือขึ้นมา
“โห่ ของแท้รึเปล่าว่ะเนี่ย” คือกรุไม่ได้จะอวดมือถือ
“ของแท้ดิ พ่อไอ้มิ๊กซื้อมาฝาก” ดูมันจะไม่เชื่อกับคำพูดของผม
“ไม่ใช่มือถือที่จะให้ดู นี้ๆดูดิเมิงคิดว่าใคร” ผมเอารูปไอ้โน้ตในโทรสับให้มันดู
“น่ารักดีนิว้า ใครว่ะ ไปถ่ายตอนนอนมาด้วย แสดงว่าเมิง” มันมองหน้าผม แต่ตอนนี้มันยังไม่รู้ว่าผมกับมิ๊กคบกันแล้ว
“อย่าไปบอกมิ๊กนะเมิง กรูกับมิ๊กเป็นแฟนกันอยู่” มันดูจะอึ้งไม่น้อยกับคำพุดของผม
“ได้ยังไงว่ะ”
“เรื่องมันยาว เดี๋ยวกรูไปดูมันก่อน ไว้เย็นๆจะเข้าไปนะ” วินนี่ขับรถออกไปทันที ก็ผมไล่สะขนาดนั้น ผมรีบเข้าบ้านเอาข้าวของไปวางไว้ในบ้านแล้วเอารถออกไปที่บ้านมิ๊กทันที มาถึงขนาดนี้ไม่จำเป็นต้องโทรแล้ว เพราะวันนี้ทั้งวันก็ไม่โทรหา เหมือนจะไม่ได้สนใจกรูเลยว่ากรูจะกลับมารึเปล่า อยู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน มันต้องมีเหตุผลแน่ๆ ถ้าเป็นเรื่องไอ้เอิทคงได้คุยกันยาว ผมหยุดรถที่หน้าบ้านมันทันทีที่มาถึง มีรถจอดเยอะไปหมดแถวๆบ้านมันเนี่ย
“มาหาใครค่ะน้อง” สงสัยพี่คนนี้จะมาอยู่ใหม่เลยไม่รู้ว่าผมคือใคร บ้านมิ๊กเปลี่ยนไปยเอะเลยครับทุกๆครั้งที่ผมมา (หมายถึงกลับมาจากเชียงใหม่นะครับ)
“มิ๊กอยู่ไหมครับ” ผมถามไปด้วยเสียงเรียบๆ เปิดประตูบ้านเขาเข้าไปแล้วนิว้า
“อยู่ค่ะ อยู่ข้างบน” ผมเลยถือวิสาสะเดินเข้าไปเลยเพราะผมสนิทกับบ้านนี้อยู่แล้ว แต่พี่คนนี้ไม่รู้นิว้า ว่ากรูเป็นใคร คือสิ่งที่ผมลืมคิดไป + กับร้อนใจด้วย
“น้องค่ะจะไปไหนค่ะ รออยู่ที่นี้ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเรียกให้” ยายคนนี้นิยังไง
“ไม่เป็นไรพี่ ผมขึ้นไปเองก้ได้ครับ”
“น้องนิไม่มีมารยาทเลยนะค่ะ บอกว่าเดี๋ยวพี่ขึ้นไปตามให้ค่ะ” พี่นิก็ไม่รู้เลยว่าผมเป็นอะไรกับบ้านนี้
“พี่ เกินไปแล้วนะครับ ผมรู้ว่ามารยาทคืออะไร” เริ่มจะมีอารมณ์แล้ว
“แล้วน้องอยู่ดีๆจะเดินขึ้นบ้านคนอื่นได้ยังไงค่ะ”
“บ้านคนอื่นที่ไหนพี่ มิ๊กมันก็เพื่อนผม” ใช่ยิ่งกว่าเพื่อนอีก ไม่รู้อะไรเลยอออ้วนเอ๋ย มารั้งกรุอยู่นั้นละ ผมคิดในใจ
“นั้นละค่ะ ยังไงก็ไม่สมครวอยู่ดี เป็นแค่เพื่อนจะมาเดินเข้าออกบ้านคนอื่นได้ยังไง” เสียงเริ่มจะดังแล้วครับ ด่าผมให้คนอื่นได้ยินแล้วสิน่ะ ผมไม่สนใจกับคำพูดของอิอ้วนนี้แล้ว วิ่งเข้าบ้าน ตรงไปที่บันได ขึ้นไปที่ห้องชั้นสองที่คุ้นเคยทันที
“มิ๊ก........... ” ผมเรียกสั้นๆก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป แต่มันล๊อกวุ้ย ผมเลยกดโทรสับหามันแทน แต่ก็ปิดเครื่องมันเป็นเรื่องน่าแปลกจริงๆ ไม่นานพี่คนเดิมก็วิ่งขึ้นมาพร้อมกับแม่มิ๊ก
“นี้ละค่ะ ไอ้คนนี้ละค่ะ หนูห้ามแล้วนะค่ะ” เธอชี้นิ้วมาที่ผม แล้วก็ฟ้องๆว่าผมไม่มีมารยาท ไม่เคารพอะไรประมาณนั้น ผมไหว้แม่มิ๊กพร้อมกับยินยิ้ม รอให้อิอ้วนฟ้องให้เสร็จ
“อ้อ พอแล้ว” แม่มิ๊กบอกให้อิน้องนั้นหยุดฟ้อง
“นี้ น้องโอมห์เป็นเพื่อนของมิ๊ก แล้วก็เป็นลูกฉันอีกคนด้วย เขาอยู่บ้านนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว” ผมก็ยังคงยิ้มเหมือนเดิม ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้สนใจด้วย หันไปถามแม่มิ๊กแทน
“แม่ครับมิ๊กไม่อยู่บ้านอ่อครับ”
“ก็อยู่นิลูก เมื่อกี้แม่ยังเห็นอยู่ในห้องกับเพื่อนผู้ชายมั้งเห็นพามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“เพื่อนผู้ชาย อ่อครับ”
“ไม่รุ้สิแม่ไม่เคยเห็นหน้า ก็คิดว่าเพื่อนเราที่มาเที่ยวด้วยกันสะอีก” ผมพยักหน้า แล้วก็หันไปหาประตูแทน แม่กับพี่คนนั้นลงไปข้างล่างแล้ว ไอ้นี้รึป่าว่ะที่เป็นเหตุผล
“....มิ๊ก เมิงเปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ.... “ ผมเริ่มจะออกแรงเคาะดังขึ้น เสียงด้านในก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม มันหมายความว่าไงว่ะเนี่ย
“มิ๊กเมิงไม่เปิดกรูกลับเชียงใหม่แล้วนะ” ผมยืนรอคำตอบสักพัก ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาจริงๆด้วย ไอเย็นของแอร์รอดออกมาจากประตู ผมคิดว่าคงมีคนอยู่ในห้องแน่ๆ เอาไงดีว่ะเนี่ย อุตสาห์มาจากเชียงใหม่คิดว่าจะมาเซอร์ไพร์ แต่กรุเจอสะเอง ผมแกล้งเดินลงไปข้างล่าง แล้วค่อยๆเดินขึ้นมานั่งรอมันที่หน้าประตูอีกครั้ง รู้จักกรูน้อยไป ผมได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด แล้วก็ปิด มีเสียงคนเดินไปเดินมาในห้อง ไม่นานเสียงประตูลูกบิด ก็ดัง ผมไม่รอช้ากระโดดถีบประตูสุดแรงเท่าที่มี
“โอ้ย......” ไอ้มิ๊กล้มลงไปกับพื้น ส่วนผู้ชายอีกคนที่แม่พูดถึงคือคนที่ผมไม่รู้จัก แล้วก็ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่ก็ท่ามันจะเปียกปอนไปด้วยเหงื่อทันทีที่เห็นผม อิอ้วนคนเดิม รีบวิ่งขึ้นมาตามเสียงที่เกิดขึ้น
“มีอะไรกันรึเปล่าค่ะ” จะต้องรู้ทุกเรื่องเลยไหมว่ะเนี่ย
“ไม่มีครับ ลมมันพัดประตู ใช่ไหมมิ๊ก” มันนั่งอยู่ที่พื้น แต่ก็พยักหน้าตอบ ผมรอให้ยายอ้วนเดินลงไปจริงปิดประตูผมจำได้ว่าเดินเข้าไปตบหน้ามันเต็มแรงเท่าที่มี เพราะมันไม่ต้องบรรยายอะไรแล้วกับภาพที่ผมเห็น
“เจ็บนะโอมห์” ไอ้น้องคนนั้นกำลังจะเดินออกไปข้างนอก
“เมิงจะไปไหน เมิงลองเดินออกไปดิ” ผมตะคอดใส่มัน แล้วไล่ให้ไปนังที่เตียง
“โอมห์ มิ๊ก” มันทำท่าพูดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เมิงจะทำไมไอ้มิ๊ก นี้ใช้ไป งาน ส.ส. ของเมิง ไอ้นี้ใช่ไหมที่ทำให้เมิงไม่โทรหากรุ ไม่สนใจกรู” ผมไม่มีน้ำตาให้ไหลออกมาเพราะที่มาแทนคือความโกรธสะมากกว่า
“แล้วเมิง เป็นเหียอะไรยังเด็กอยู่อยากมีนักรึไงว่ะ” ผมหันไปด่าไอ้น้องนั้น มันไม่มองหน้าผมได้แต่นั่งก้มหน้า
“โอมห์ เมิงฟังกรุก่อนได้ไหม” มันขอร้องให้ผมหยุด แล้วเข้ามากอดผม
“ให้กรูฟังอะไรมิ๊ก ถ้าเมิงจะทำตัวแบบนี้เมิงจะมาบอกว่ารักกรูทำไม เมิงจะมาทำลายความเป็นเพื่อนของเราทำไม” ผมทรุดตัวร้องไห้ทันที
“กรูไม่เคยคิดที่รักเมิงเลย แต่หลังจากวันนั้นที่เมิงแสดงออกกับกรู กรูบอกเมิงแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้มันเกินคำว่าเพื่อน”
“แต่กรูรักเมิงนะโอมห์” มันยังกอดผมไว้แน่น แต่ความโมโหของผมมันยังมีมากกว่า
“แล้วนี้มันอะไรมิ๊ก เมิงจะบอกว่าพวกเมิงมานั่งเล่นเกมส์กันรึไง” ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำที่ลำปางมันผิดกับไอ้มิ๊กมากๆแล้ว แต่สิ่งที่ผมได้เห็นมันกับมากกว่า
“โอมห์มีเหตุผลหน่อยสิ”
“เอาอะไรมามีเหตุผลว่ะ กรูจะกลับเชียงใหม่แล้ว” ตอนนี้หน้าไอ้โน้ตลอยเข้ามาในหัวผมทันที นี้คือโจทย์ที่ผมเลือกจะโทรหามันทันทีที่ผมถึงบ้าน
“กรูไม่ให้เมิงไป กรูรักเมิง”
“คนที่เขารักกันเขาทำกันแบบนี้รึไงว่ะ” พอผมพูดเสร็จก็คิดได้ ทำไมกรูต้องร้องไห้ให้คนอื่นเห็นด้วยว่ะ มันน่าอาย มาแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าคนอื่นเนี่ยนะ ผมพยายามกลั้นน้ำตา แล้วเงียบไม่พูดอะไรต่อจากประโยคนี้ ปล่อยให้ตัวเองยังอยู่ในอ้อมกอดของไอ้มิ๊ก จนทุกอย่างในห้องดูเงียบ ผมก็พยายามกลั้นน้ำตาไว้ได้แล้ว ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปหาน้องคนนั้นทันที ไอ้มีกฉุดผมไว้
“จะไปทำอะไรมัน” สงสัยจะห่วงละสิ
“ กรูไม่ทำหรอก ” ผมเดินตรงเข้าไปหาน้องเขาดูเหมือนจะกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อยผมเอามือลูบหัวน้อยเขาแบบอ่อนโยน เหมือนที่ผมลูบหัวหมา หัวแมวแบบนั้นละครับ
“ผัวนะครับ ถ้าเมิงอยากมี จะมีเมือ่ไรก็มีได้”
“พี่ขอโทษจริงๆนะที่คนนี้ พี่ให้เราไม่ได้”
“ให้คนเลวๆแบบนี้ไอ้นี้ อยู่กับพี่จะดีกว่า”
“ส่วนน้อง ที่แล้วมาพี่จะคิดเสียว่าพี่ทำบุญแล้วกันนะครับ” ผมเอามือมาดึงผมมัน
“อย่าให้กรูเจอ รึว่ารู้ว่าพวกเมิงติดต่อกันอีก” ผมหยิบมือถือไอ้มิ๊กออกมา แล้วแกะซิมมันมาหักทิ้งทันทีต่อหน้าต่อตาพวกมันสองคน
“อย่าเสือกทำตัวเป็นนางเอก วิ่งร้องไห้ออกไปละ” ผมสั่งก่อนที่จะเดินออกจากห้องนี้ แล้วทิ้งไอ้เลว ก็ไอ้เด็กนั้นไว้ในห้อง
ปล.จะต่อรึป่าวคืนนี้ต้องดูว่าคนอยากอ่านต่อรึเปล่าแล้วกันนะครับ
-
mix you are :angry2: :m31:
-
มาต่อเลยค่ะ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อมเจือก อีป้าแก่ๆ ทำงานแล้วค่ะ 555
-
อ่านตอนนี้แล้วอึ้ง
คนเรารักกันไม่น่าทำกับเราอย่างนี้เลย
-
เหอ อ อ
เศร้า T^T
-
:fire:มิ๊กทำไมทำกับโอมห์อย่างงี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เกียจจจจจจจจจจจจจจจ โอมห์สู้ๆเอาใจช่วยยยยยยยยย o13
-
มิ๊กทำจริงๆเหรอ :monkeysad:
-
มาต่อไวๆนะครับ อยากรู้เหตุผลของมิกซ์
-
มึน อึ้ง
เลวกว่าที่คิด
-
ขอบใจโอห์มที่ลงต่อเนื่อง
แต่สงสารมิ้กบ้างนะ บางคนมันอาจเผลอบ้าง แต่ไม่ใช่ทุกคนที่เราจะรัก แค่อารมณืชั่ววูบ ผมก็เคยเป็น
-
โอห์มแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่เราชอบ +1 เลยครับ
ว่าไปโอห์มคบกะมิ๊กดีกว่านะ
-
อ่านแล้วอยากตบมิ๊กจัง
หมั่นไส้จริงๆ
คนที่รักกันทำแบบนี้ได้อย่างไง
-
...ดีแตกซะงั้น :เฮ้อ:
...อย่างที่โอห์มว่านั่นล่ะ...ไม่รู้จะมาบอกรักกันทำไม...สุดท้ายก็ทำกันได้ลงคอ
...อยู่ที่ว่าโอห์มจะให้อภัยได้ไหม...แต่มันก็จะยังเป็นปมในใจอยู่ดี...รอเวลาแล้วกัน :bye2:
...โน๊ต..ก็ดีน๊า :impress2:
-
:z3:
-
อยากรู้จริงๆว่าจะแก้ตัวยังไง
มาต่อเร็วๆนะ
-
ใดๆในล้วนอนิจจัง
-
หักมุมสุดๆ
แต่ยังเชียรมิ๊กอยู่ดี
เพราะขนาดโอมห์เองก็ยังมีเผลอๆไปบ้าง มิ๊กก็ต้องมีบ้างเหมือนกัน สรุป เจ้ากันไปทั้งคุ่
-
โหยย มิ๊กแย่มาก
ไปหาโน๊ตเลย
:laugh: :laugh:
-
โดนเองเลย... เซอรไพส์ สุดๆ
-
เเอบคิดเหมือนกันว่าจะเป็นอย่างนี้....โอห์มคงเซอร์ไพร์สุดๆ เลยนั่น เป็นกำลังให้ค่ะ
ปล. น้องโอห์มรักษาสุขภาพนะคะ :L2:
-
ว่าแล้วต้องมีอะไร เลิกเลยถ้าเป็นแบบนี้
-
มิกซ์เป็นแบบนี้ คบโน้ตดีกว่าอ่ะ น่ารักกว่าตั้งเยอะ
-
^
^
^
^
ใช่ครับคบกับโน๊ตดีกว่า
-
มิกซ์เอ๋ยยยย เจอแบบนี้เชียร์ไม่ขึ้นเลยอ่ะ :serius2:
อยากเชียร์โน็ต โน็ตก็มีเมียแล้ว :เฮ้อ:
อยากเชียร์เอิท เอิทก็มีเงื่อนงำซะเหลือเกิน :z10:
พระเอกคือใครรรรร??????? :really2:
ปล. รูปโอห์มถอดแว่นแล้วน่ารักไปป่าวอ่ะ
ใส่แว่นดูกวนๆ เถื่อนๆดีนะ
-
:เฮ้อ: มิก แม่งเลวว่ะ
-
ไปขึ้นดอยด้วนกันมั้ยคับ
^
^
^
จากเด็กม.ติดกัน
-
โอ๊ยยยย
เกิดไรขึ้นเนี่ย อ่านจบแล้วมันจี๊ดเลยอ่ะครับ
เข้าใจความรู้สึกตอนนั้นมากๆ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาให้กำลังใจเจ้าของเรื่อง :L2: อุปสรรคมีไว้ให้เราข้ามผ่าน สู้ สู้ :fire:
-
เจ็บจี๊ดว่ะ เสียความรู้สึกว่ะ
ขอถอนคำพูดที่บอกว่าไอ้มิ๊กมันชัดเจนกับความรักนะ
เลวว่ะ เจ็บๆ ไม่มีคำบรรยายใดๆ โอมห์เลิกกับมันเหอะ
ให้เด็กมาปาดหน้าเค้กได้ไงฟร่ะ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานยังไม่มีอะไรกันเลย
นี่ไอ้มิ๊กมันกลับมาตั้งสองอาทิตย์มันคงเล่นจ้ำจี้กับน้องเค้าทุกวันเลยสิ รับบ่ได้อย่างแรง ชิชิ โอ้ยๆ เจ็บแทน
-
อึ้ง ช็อค บรรยายไม่ถูกกันเลยทีเดียว จากที่เราอ่านมาหลายๆตอน นึกว่ามิ๊กเป็นคนรักจริง รักเดียวใจเดียว เพราะดูจากคำพูดคำจาที่พูดกับโอหม์แล้ว แต่พอมาอ่านตอนนี้ จากร้อยนี้ลดลงมาแบบติดลบเลยทีเดียว เฮ้อออ
ถ้าเป็นเรา เราคงไม่กลับไปหามิ๊กแล้ว เพระาความเชื่อใจก็เหมือนแก้ว ถ้าแตกไปแล้วครัั้งหนึ่งมันก็ไม่มีทางกลับมาเหมือนเก่าแล้วไม่ว่าจะปะติดปะต่อยังไง เพราะยังไงแล้วมันก็ยังมีรอยร้าวเหลืออยู่ดี... จะหาเรามองโลกในแง่ร้ายก็ได้แต่คนเราถ้า"เผลอ"ได้แล้วครั้งหนึ่ง ครั้งต่อก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย.. *sighs*
-
พูดไม่ออกเลย
แต่ถึงไงขอกอดโอห์มทีนึง
แอบน่ารัก :o8: :o8:
-
รู้ว่าเจ็บ บ .. และไม่น่าจะให้อภัย ..
แต่ความเป็นจริง ... ยังไงความผูกพันมันก้อมากมายเกินกว่าจะตัดใจๆด้ง่ายๆ ..
ก้อนะ ..
เรื่องของหัวใจมันลึกซึ้งเกิ๊น น ..
ปากอาจจะบอกว่าอยากเลิกแต่ใจนี่สิ .. ถ้าทำได้ง่ายๆ โลกนี้คงไม่ต้องมีใครเจ็บปวดละ
ยังไงก้อสู้ต่อไป ..นะ
เทคแคร์คับ .. โอห์ม ม ..
-
อึ้งแทนจริงๆ เป็นเราคงทำไรไม่ถูกแล้วล่ะ
-
เชียร์พี่โน๊ตดีก่า หุหุ
พี่โอมห์คับ ช่วยคิดวิธีการที่จะให้พวกรุ่นพี่เค้ายอมรับรุ่นผมหน่อยดิ คือตอนนี้ผมยังไม่ได้รุ่นเลย ก้เลยคิดกะเพื่อนๆว่าจะไป(ตะโกน)ร้องเพลงคณะให้พวกพี่ปี3ได้ยินกะพวกเพื่อนๆอ่าคับ พี่คิดว่าไง คือปะมานจะแสดงความสามัคคีของรุ่นผมอะคับ พี่ว่าดีมั๊ย?
-
สวัสดีบ่ายวันเสาท์ครับผม
เรื่องที่น้องขอให้พี่ช่วย คือตอนนี้น้องอยู่ปีอะไรละครับ ถ้าเพิ่งจะเข้ามาเรียนปี 1 อย่าเพิ่งไปหวังมันเลยครับรุ่นเพราะ มันยังไม่ถึงเวลาที่น้องควรจะได้มัน อย่างลืมมานี้ยังไม่ได้ครึ่งเทรอมเลยนะครับ ชีวิตของปี 1 ยังเหลืออีกมากนัก แต่ถ้าน้องอยู่ปีสอง ตอนนี้ยังไม่ได้รุ่นเลย ต้องถามตัวเองแล้วก็เพื่อนๆครับว่าทำอะไรผิดรึเปล่า รึว่ารุ่นพี่มันทำตัวงี่เง่าไปรึเปล่า หลังไมค์มาแล้วกันครับ ถ้ามีอะไรให้ช่วย
ส่วนเด็กมหาลัยตรงข้าวที่ชวนผมขึ้นดอย รู้สึกว่าจะไม่ทันแล้ว เพราะขึ้นไปตั้งแต่เช้าแล้วใช่ไหมครับ วันนี้บนดอยฝนคงตก ชุ่มชำกันไปเลย 5555+ ลงมาก็ดูแลตัวเองกันหน่อยนะครับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คำขอโทษ
ผมเดินออกมาจากบ้านมิ๊ก ผ่านอิพี่อ้วนที่กำลังนั่งเขียนเอกสาร ดีที่ไม่มีแม่กับพ่อของมิ๊กอยู่ เดาว่าคงคุยกับแขกของพวกเขาอยู่ที่สำนักงาน น้ำตาตอนนี้ไม่มีแล้วครับ ผมทิ้งมันไว้ในห้องนอนไอ้มิ๊กพร้อมๆกับคำพูดของผม เคยคิดบ้างไหมครับว่าถ้าวันหนึ่งคุณจับได้ว่าคนที่คุณรักไปมีอะไรกับคนอื่นคุณจะทำยังไง สำหรับผมตอนนี้ก็คงทำอะไรได้ไม่มากกว่านี้อีกแล้ว เพราะสุดท้ายผมก็รู้ตัวดีว่า คงหยุดรักมันไม่ได้ ไม่มีเหตุผลที่ผมจะโกรธรึว่าทำตัวงี่เง่า สิ่งที่ทำได้คือจำ จำว่ามันเคยทำอะไรไว้ สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เอาไปบอกมันเสมอว่ามันทำให้ผมรู้สึกยังไง
“โอมห์ไปไหน ” มันเดินตามออกมา ทันก่อนที่ผมจะสตาร์รถออกไป
“ไม่รู้ดิ กลับบ้านมั้ง” ผมมองหน้ามัน ตอนนี้กรูได้ตบเมิงคืนแล้วหน้ามันแดงพอๆกับตามันละครับแดงเหมือนกัน
“กลับทำไม อยู่นี้ละ พ่อโอมห์ไปกรุงเทพนิ” มันรู้ได้ไงว่ะกรูยังไม่รู้เลยว่าพ่อกรูไปไหน
“รู้ดีเน๊าะ รู้มันทุกเรื่อง”
“หายโกรธมิ๊กแล้วใช่ไหม” ง่ายดีจริงๆนะเมิง
“ป่าว ใครโกรธเมิง”
“อ้าวไม่ได้โกรธมิ๊กแล้วโอมห์เป็นอะไรอะ”
“กรูเกลียดเมิงเลยละ ที่ทำตัวแบบนี้” ผมสะบัดมือมันทิ้งแล้วก็สตาร์รถ กลับไปนอนเล่นที่บ้านดีกว่าจากไอ้ที่คิดถึงทำกรูหมดอามรณ์คิดถึงไปเลย
“ไปด้วยนะ” มันกระโดดขึ้นรถ เร็วกว่าที่ผมจะออกปากห้ามมันเสียอีก ผมไม่ได้คุยอะไรกับมันจนกระทั่งมาถึงบ้าน
พอมาถึงผมก็เดินเข้าห้องหาของ อยากจะไปอาบน้ำเพราะเหนื่อยกับไอ้มิ๊กเหลือเกิน ผมทิ้งมันให้อยู่ในห้อง เป็นไปตามที่ผมคิด มันดูมือถือผมเป็นอย่างแรก ยังมีหน้ามาจับผิดกรูอีกนะ จากไอ้เรื่องที่เมิงทำเนี่ย ผมอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นมัน ส่งมือถือให้ผม
“รูปใคร”
“ก็ไอ้เด็กโยธานั้นไง ทำไมมีไรแปลก”
“มันนอนอยู่ไม่ใช่ไง เมิงไปเอามาได้ไง”
“แปลกตรงไหน ก็ถ่ายดิ”
“ไอ้โอมห์” มันกำหมัดจะชกผม
“เมิงจะทำไมกรู กรูแค่ไปถ่ายรูปมัน เมิงได้เห็นกรูเอากับมันไหมมิ๊ก “ มันคงโมโหผมสุดๆ
“แต่.....” มิ๊กมันพยายามขะพูดแต่ผมเบรกไว้ก่อน
“ก่อนเมิงจะพูดอะไรนะมิ๊กคิดดูดีๆก่อน เมิงเห็นแค่รูปไอ้โน้ตมันนอนอยู่ เมิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่านอนที่ไหน แต่ที่กรูเห็นคือเมิงกับไอ้นั้นอยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อวาน เมิงเลยไม่สนใจที่จะถามว่ากรูจะกลับมาบ้านไหม ถ้ากรูไม่กลับมาเมิงก็พามันไปเที่ยวกับบ้านเมิงเลยสิ ชอบไม่ใช่ไงไอ้ขาวๆ ตัวเล็กๆแบบนั้น เมิงจะมาบอกรักกรูทำไม” เอาสิว่ะ ถึงกรูเลวแต่กรูก็เลวน้อยกว่าเมิงละว่ะ จะชกกรูก็ยอมกรูจะได้ตัดใจจากเมิงได้เลย
“ก็ กรูขอโทษแล้วไง เมิงอย่ามาโมโหดิ” มันมากอดเข้ามากอดผมแล้วก็พูดไอ้คำนี้ซ้ำๆอยู่ที่หูผมจนรำคาญ
“เมิงไม่หายโกรธกรูจริงอ่ะ” ผมยืนเฉยๆไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิ้น จะตอบเพื่ออะไรละคนโมโหอยู่
“หลบๆจะแต่งตัว”
“ไม่” มันดึงผ้าเช็ดตัวผมออก แล้วก้มหน้าลงมาอมน้องชายผมทันที ซึ่งก่อนหน้านี้เราไม่เคยมีอะไรกันมาก่อนเลย ผมดันตัวมันออกไปทันที
“มานี้ไอ้โอมห์ มายอมกรูสะดีๆ” มันถอดกางเกงตัวเองออก แล้วกดหัวผมลงไปให้อมน้องชายมันแทน ผมก็ขืนสุดกำลังจนสู้แรงมันไม่ไหว จริงๆก็อยากอยู่ด้วยละครับ พยายามอมอยู่ 5 นาทีเห็นจะได้ มันปล่อยมือจากหัวผมแล้วก็ดึงผมไปจูบปากแทน ตอนนี้ที่บ้านไม่มีคนอยู่ทางมันเลยสะดวกทุกอย่าง
“โอมห์ มิ๊กขอโทษนะ” มันถอดปากออกจากปากผมแล้วก็พูดประโยคเดิมๆอีกแล้ว ตอนนี้กลายเป็นเราทั้งคู่ยืนเปลื่อยเปล่า มิ๊กดูดีมากๆ ทั้งหุ่น ถึงจะสู้ไอ้โน้ตไม่ได้แต่หลังที่ขาวสะอาดไม่มีรอยสัก เป็นอะไรที่ผมคุ้นตามากกว่า
“โอมห์ มิ๊กขอน่ะ” มันเอามือมาจับที่ก้นผม แต่ผมปฏิเสทเพราะมีความรู้สึกว่ามาเป็นตัวตายตัวแทนไอ้น้องนั้นเสียมากกว่า
“เมิงเก็บไว้ไปเอาไอ้นั้นเถอะ” ผมเอามือไปทั้งพวงของมันไว้แน่ จนมันยอมปล่อยตัวผม
“ทำอะไรเนี่ย ” ได้ผลมันลงไปนอนกลิ้งกับพื้นทั้งที
“ไอ้หื่น ลามก เลว มันก็อันแค่นี้แม๋งเสือกเจ้าชู้ ชอบดีนักเรื่องพวกนี้ กรูน่าจะจับให้มันติดมือเลย” ผมยืนกอดอก ด่ามันด้วยชัยชนะที่มีเหนือมันเล็กน้อย แล้วรีบใส่เสื้อผ้า พาตัวเองให้พ้นสภาวะที่อยู่กับมันสองคนดีกว่า ไม่งั้นคงต้องโดนเอาคืนแน่ๆ
“โอมห์จะไปไหน รอมิ๊กด้วย” พูดเพราะขึ้นมาเลยสิเมิง มันรีบใส่เสื้อผ้าแล้ววิ่งตามมากระโดดขึ้นรถ ตอนนี้เราจริงๆผมเคยบอกไปแล้วว่าผมเป็นคนที่โกรธใครได้ไม่นาน ถึงแม้ว่ามนัจะเลว แต่ไอ้ความเลวของมันผมก็เห็นมาตลอดเกือบทั้งชีวิตผม วันนั้นผมยอมตกลงรับมันเป็นแฟน ก็หมายความว่าต้องยอมรับกับนิสัยเลวๆของมันด้วย
“จะมีเรื่องแบบนี้อีกไหมมิ๊ก” ผมถามมันเพราะตอนนี้รถติดไฟแดง แล้วแดงนานมากๆ ตำรวจมันสองมาตรฐาน
“ไม่มีแล้ว มิ๊กสัญญา”
“แล้วทำไมถึงไปเอากับไอ้เด็กนั้น”
“ ก็มิ๊กอยากอะ ”
“อยากก็ชักว่าวไปดิ ทำไมต้องมาเอาคนอื่นด้วยละ”
“ ก็มันไม่เหมือนกัน ”
“ไม่เหมือนกันยังไง สุดท้ายก็เสร็จเหมือนกัน”
“ก็โอมห์อยากรู้ไหมละ ” คิดทะลึ่งกับกรูอีกแล้วไอ้มิ๊ก
อี๊ด.....................................................................................โครม.......................รถมอไซค์ มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อคุ้นตาผมมากๆถูกรถกะบะที่ผ่านไฟแดงมาจากฝั่งตรงข้ามชนเข้าเต็มๆ ผมแค่คิด แต่ไอ้มิ๊กไปเร็วกว่าผมแล้ว มิ๊กกระโดดลงจากรถทันทีเพื่อที่จะไปคนที่นอนอยู่กับพื้น ส่วนรถกะบะทำท่าจะหยุดดูสักแป๊บ แต่ก็หนีไปตามสันดาน ผมจำได้ว่าตำรวจมันยังยืนดู เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แถมยังเดินมาที่เกิดเหตุช้ากว่าที่พวกผมวิ่งเข้าไปดูสะอีก
“น้องๆ ได้ยินพี่ไหม” ผมเป็นคนไม่กลัวผีนะครับ แต่เห็นเลือดจริงๆกับตาแล้วใจไม่ดี ส่วนไอ้มิ๊กเรื่องเตะ ต๋อย เห็นเลือด เย๊บแผลเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตมันไปแล้ว มิ๊กเอามือตบหน้าน้องคนนั้นเบาๆ ตอนนี้รถร่วมยังมาไม่ถึง
“โอมห์จำทะเบียนรถคันนั้นได้ไหม” ผมยิ่งกว่าจำอีก ผมเอารูปในมือถือส่งให้มันดู ตำรวจทำอะไรช้ามากๆ จะหยิบสี จะวอเรียกรถพยาบาล จะเครียส์ถนน ไม่ทำอะไรสักอย่าง ผมหยิบกล้องมือถือมาถ่ายรูปทุกอย่างไว้จนหมด ตั้งแต่ที่มันเกิดเรื่องแล้ว ที่รู้ว่าสมควรทำแบบนี้เพราะผมกับมิ๊กชอบดู CSI ก็เลยจำๆมา
“โอมห์น้องเขาไม่รู้สึกตัวเลยว่ะ” มันหันมาทำหน้าสีใส่ผม จริงๆไม่ต้องบอกผมก็เสียอยู่แล้ว
“มิ๊ก มือถือน้องเขา เก็บมาก่อน” ผมชี้ไปที่มือถือที่ตรงอยู่ข้างๆน้องเขา แล้วรถร่วมก็มาถึง พวกคนที่เขาเป็นมืออาชีพจัดการกับร่างของน้องคนนั้นแล้วก็เอาตัวที่โรงบาล ผมให้มิ๊กตามไปดูด้วย ส่วนผมจะอยู่คุยกับตำรวจแทน
“น้าครับ คนชนมันหนีไปแล้ว” ผมพูดกับตำรวจที่มาดูที่เกิดเหตุ
“ใครย้ายรถเนี่ย” ผมเนี่ยละครับ มันขวางถนนนิครับ
“แล้วแบบนี้ผมจะรู้ได้ไงว่ามันชนยังไง” นั้นสินะ ผมชี้ไปที่กล้องวงจรปิดของแยก แล้วก็ส่งมือถือที่ผมถ่ายรุปไปให้น้าคนนั้น
“ดีมาก น้องนี้ดีจริงๆ” น้าเขาเอามือมาตบไหล่ผม
“เดี๋ยวผมเมล์ไปให้นะครับ จะตามไปดูน้องคนนั้น” น้าคนนั้นก็เอาอีเมล์ให้ผม แล้วก็ถ้าผมว่าเรียนที่ไหน ทำอะไรอยู่ ประมาณนี้อ่ะครับ ผมกับน้าเขาก็คุยกันอยู่ เกือบๆ 5 นาทีก่อนจะแยกย้ายกันไป
“มิ๊กอยู่ไหน”
“โรงบาลพุทธ”ผมวางหูแล้วก็รีบบิดรถไปที่โรงบาลทันที พอถึงโรงบาล เชื่อไหมครับที่นี้คนเยอะมากๆ มีคนเกือบๆจะทุกระดับฐานะ คล้ายๆกับบรรยากาศของโรงบ้านสวนดอกที่เชียงใหม่ แต่มันหนักกว่ากันเพราะโรงบาลนี้คนจะมาจากจังหวัดรอบๆพิษณุโลก ผมรีบตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันที ผมเห็นมิ๊กยืนอยู่หน้าห้องอยู่แล้ว
“น้องเขาเป็นไงบ้างมิ๊ก”
“ไม่รุ้ เข้าไปนานแล้วไม่เห็นเข้าว่าอะไรเลย” หน้ามันดูกังวลยังกับญาติตัวเอง
“มิ๊ก โทรหาญาติไอ้น้องคนนั้นดิ” ผมส่งมือถือของน้องคนนั้นให้ไอ้มิ๊ก แต่มันส่ายหน้าแล้วให้ผมเป็นคนบอกเอง ผมกดโทรสับหาเบอร์ แม่ พ่อ เมีย ของไอ้น้องคนนี้ ผมกดไปทุกเบอร์ที่บันทึกไว้ประมาณนี้
“มิ๊ก ไปกันเหอะเรียบร้อยแล้ว” ผมไม่อยากอยู่โรงบาลนานมันหดหู่ อีกอย่างก็หมดหน้าที่ของผมแล้วด้วย
“เดียวก่อน ขออยู่อีกแป๊บ” ผมก็เลยเดินไปหนีมันไปหาอะไรกิน ร้านขายของที่โรงบาลมันมีอะไรอย่างหนึ่งที่เหมือนร้านตามสถานีรถไฟรือร้านตามท่ารถ คือขายของราคาเกือบจะเท่าๆกัน ไม่เข้าใจว่าเมิงจะอับราคาทำไมเนี่ย จะมาซ้ำเติมคนที่เขาไม่มีเงินรึยังไงว่ะเนี่ย จะมาอ้างว่าค่าที่เมิงแพง แล้วยังไง เมิงก็ยังขายได้อยู่ดี ร้านค้าพวกนี้มันเอาเปรียบผู้บริโภคจริงๆ แต่ผมก็ซื้อ
“อ้าวเห้ยไอ้โอมห์ ป่าวว่ะ” ก็ใช่สิว่ะ ทักกรูแบบนี้ ผมหันหลังมาดูคนเรียกผม
“อืม แล้วเมิง” ผมจำหน้าไอ้นี้ไม่ได้ แต่มันใส่เหมือนที่พวกในโรงบาลเขาใส่กัน
“ปิงไง” กรูก็นึกไม่ออกอยู่ดี
“ปิงไงว่ะ ที่เรียนป.6 ด้วยกัน เมิงจำได้ไหมเนี่ย” ไอ้ห่าตั้ง 9 ปี กรูสมครวจำไหมละ สรุปคือนึกไม่ออกแต่เอาเถอะเดี๋ยวจะเสียน้ำใจ
“เอ๋อ มาทำอะไรที่นี้ว่ะ” ผมเนียน
“ทำงานดิ แล้วเมิงละ ไม่เจอนาน หล่อเลยนะเมิงสัดยังก่ะดารา”
“ถ้ากรูหล่อแบบที่เมิงบอก กรูไป AF ละเมิง”
“แล้วเมิงมาทำไมโรงบาลว่ะ”
“อ๋อพอดีมีน้อง โดนรถชน” มันตาโตใส่ผมทันที
“ไอ้คนที่มาตะกี้ น้องเมิงรึไงว่ะ” ผมพยักหน้า ไม่อยากเล่าให้มันฟังให้มากความ มันบอกให้ผมเดินตามมัน ไอ้คนที่ชื่อปิงเนี่ย เดินนำหน้าผมมาจนถึงห้องฉุกเฉิน แต่ผมหยุดลากไอ้มิ๊กเข้าไปด้วย เห็นมันอยากรู้ดีนัก ไอ้ปิงมันพาผมเดินเข้าไปในฉุกเฉิน
“เพื่อนผมครับพี่ ขอพามันเข้ามาดูน้อง” ไอ้ปิงบอกป้าดูมีอายุใส่หมวกเหมือนพยาบาลที่นั่งอยู่บริเวณทางเข้าหลังจากที่เดินผ่านประตูเข้ามา ปิงพาพวกผมสองคนเดินไปที่เตียงของน้องคนนั้น แต่ผมทนดูไม่ได้จริงๆ แขนหักแบบว่ากระดูกทิ๋มออกมา ขามีแต่แผลถลอกแดงไปหมด หน้าบวมปูด ผมไม่ได้ทนยืนดู แยกออกมานั่งอยู่กับป้าคนนั้น แล้วหยิบมือถือมาเมล์รูปให้น้าตำรวจคนนั้น
“น้องเป็นญาติคนนั้นรึเปล่า” ป้าคนนั้นเสียงดูเครียดจังเลย
“ป่าวครับ ผมเป็นคนช่วย พอดีผมติดไฟแดงอยู่พอดี” ป้าดูทำหน้างง กับคำพูดผม
“ผมก็ตกใจครับ แล้วไม่เห็นมีใครช่วยมีแต่คนขับรถผ่านหรือไม่ก็ยืนดู ผมก็เลยไปช่วย” ผมก็ตอบหน้าเฉยๆกับป้าคนนั้นไป มันแปลกตรงไหน แล้วประตูก็ห้องฉุกเฉินก็เปิด มาพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่นำออกมาเลย
“ลูกฉันอยู่ไหนค่ะ” คนเป็นแม่ของน้องคนนั้นแน่ๆ ดูจะอายุเท่าๆกับแม่ผมเลยนะเนี่ย
“ใจเย็นๆค่ะคุณ ลูกคุณชื่ออะไรค่ะ”
“ลูกฉันอยู่ไหน ลูกฉันอยู่ไหน” ป้าคนนี้ร้องไห้จนคุยไม่รู้เรื่องแล้ว คนที่มาด้วยก็ช่วยกันประคอง ผมเดาเอาว่าคงเป็นแม่ของน้องคนนั้น ผมก็เลยอาสาเดินนำพวกเขาเข้าไปที่เตียง
“มิ๊ก” ผมสะกิดมันให้ออกมาได้ เพราะญาติน้องเขามาแล้ว
“โค๊ก โค๊ก แม่อยู่นี้แล้ว โค๊ก ลูกแม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ................................” ผมกับมิ๊กออกมาจากห้อง ดูไอ้มิ๊กจะตาแดงๆ ไม่เข้าเหมือนกันว่าญาติก็ไม่ใช่ทำไม่จะต้องอินขนาดนั้น ผมสงสารแม่ของน้องคนนั้นนะครับ จริงๆแล้วน้องคนนั้นเรียกว่าซ๋วยจะดีกว่าที่โดนคนมักง่ายขับรถชน
“อ้าวโอมห์ โทรสับของน้องคนนั้นนิ” จริงด้วยผมลืมสะสนิทเลย ผมเดินเข้าไปที่ห้องนั้นอีกครั้ง
“น้าครับ โทรสับของลูกชายน้า” แม่ขอน้องคนนั้นตาแดงก่ำ ผมน่าสงสารไม่น้อย
“หนูเป็นใคร ทำไมถึงมีโทรสับของโค๊ก” นึกภาพตาม อามรณ์ประมาณว่าผู้หญิงร้องไห้ไปพูดไปนะครับ น่าสงสารจริงๆ
“ผมเป็นคนที่โทรหาน้าครับ”
“น้องคนนี้เขาช่วยลูกชายคุณป้าไว้นะค่ะ” ป้าคนที่ผมเล่าให้ฟังตะกี้ละครับ มาเสริม ผมยิ้ม ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เวลาที่สมควรก็เถอะ ก่อนที่จะลาแล้วกลับออกไปหามิ๊ก
“ไม่ไปแล้วบ้านวิน ไปเดินเล่นที่สวนชมน่านดีกว่า” ผมบอกมัน ดูมันซึมๆไปเลยก่อนหน้านี้ยังดูร่าเริง ขี้เงียน ปากหมา ตอนนี้เหมือนจิตมันหลุดไปเลย ผมพากันขี่รถไปที่สวนชมน่าน (เพื่อคนที่ไม่รู้ สวนนี้เป็นปอดของคนพิษณุโลกครับ มีการปรับปรุงแล้วเปลี่ยนกันหลายรอบ แต่สุดท้ายตอนนี้ก็เป็นสวยสาธารณะที่ยาวเลีบยกับแม่น้ำ )
“โอมห์” มันเดินจับมือผม ต่อหน้าผู้คนที่มาวิ่งกันเต็มไปหมด ที่นี้มันเป็นเรื่องแปลกนะครับที่ผู้ชายจับมือกัน จริงๆก็แปลกทุกที่ละครับ มีตุ้ดน้อย (พวกตุ้ดผมสั้น ขาสั้นพวกนั้นละครับ) พอเห็นผมกับมิ๊กเดินจับมือกันก็ซุบซิบกันใหญ่
“หืม” สั้นๆง่ายๆ ผมปล่อยให้มันเดินจับมือไปเรื่อยๆ ผมว่าจิตใจมันคงเตลิดไปหมดแล้ว
“มิ๊กขอโทษนะ”มันหยุดเดินแล้วไปพาผมไปนั่งที่ขอบตลิ่งแทน (ตลิ่งแม่น้ำนะครับ)
“ขอโทษทำไม”
“ก็โอมห์ไม่เห็นรึไง ขนาดไอ้น้องนั้นทำตามกฏหมายทุกอย่าง” มันมองหน้าผม
“แล้วยังไง”
“มิ๊ก แค่อยากจะขอโทษโอมห์ก่อน เพื่อไม่มีโอกาส ต่อไปนี้มิ๊กจะไม่ทำให้โอมห์เสียใจอีกแล้ว”
“มิ๊ก ถึงมิ๊กจะทำแบบนี้กับโอมห์อีก โอมห์ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก”
“ทำไมอะ”
“ก็โอมห์รักไปแล้ว จะให้ทำยังไงได้ ดูอย่างเรื่องวันนี้ดิ ถึงโอมห์จะเจ็บแต่ก็จะทำอะไรได้ ก็โอมห์รักไปแล้ว”
“โอมห์ มิ๊กขอโทษ”
ปล. ไอ้น้องโค๊กนั้นทุกวันนี้ก็กลับมาปรกติดีแล้วนะครับ ส่วนไอ้คนชนตำรวจก็ตามจับได้ทันทีเพราะรูปที่ผมส่งให้นั้นละครับ เวลามีเรื่องใบสั่งที่บ้าน น้าคนนั้นก็จะช่วยเอาออกให้ผมตลอดเลย นี้คงเป็นผลของความดีละมั้งครับ อยากน้อยเรื่องของไอ้โค๊กก็ทำให้ผมสองคน ตาสว่าง คนอยู่ดีๆยังตายได้เลย เริ่มๆทำอะไรที่อยากทำ มีไรจะบอกก็รีบบอก ไม่แน่วันดีคืนดีนั่งๆอยู่เครื่องบิน F16 ของไอ้พวกทหารที่บินกันทุกๆวัน มันจะบินพลาดชนตึกผม วันนั้นคงไม่ได้มานั่งเขียนเรื่องของผมให้อ่านกันแน่ๆ
วันนี้ อาเจนตินาร์ คงชนะแน่นอน
-
สัจธรรมชีวิตน้องโอห์ม
หวังว่านายมิกซ์จะซาบซึ้ง
+1 เป็นกำลังใจ
-
สู้ต่อไปสะโอห์ม :angry2: :angry2:
-
เฮ้อ คงไม่มีเรื่องเกิดขึ้นอีกแล้วนะค่ะ
แต่นู๋เชียร์ เยอรมัน
อีกใจก็เชียร์ เมสซี่
เลือกไม่ถูกเลย
อิอิ
-
ธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผูชาย
ทำอะไรไปโดยไม่คิด ตอนหลังมาบอกขอโทษ ที่ทำไปเพราะมันอยาก หึๆๆ
+1 กรรมใครกรรมมัน
-
พี่ก็รู้สึกดีนะ ที่โอมห์ยึดมั่นในรักที่มีต่อมิ๊ก
แต่พี่กลัวใจมิ๊กอ่ะดิ คนมันเคยนอกใจมาแล้ว กลัวว่ามันจะเห็นว่าโอมห์เป็นของตาย
ขอให้รักกันนานๆนะครับบบ
-
:เฮ้อ:ก้อมันรักไปแล้วนี่เนอะ มิ๊กอย่าทำอะไรไห้โอมห์เสียใจอีกนะ ไม่งั้นโกรธ o13
-
เชียร์อาเจนเหมือนกัน โอห์มหายโกรธเร็วจริงๆอ่ะ น่าจะโกรธนานๆกว่านี้หน่อย ถ้ามิกซ์นอกใจอีก โอห์มก็เอาบ้างดิ 555
-
รักเขาไปแล้ว
ถึงจะโดนเขาทำร้ายแค่ไหน แต่ก็ยังรักเขาอยู่ดี
:เฮ้อ:
คนเราก็ทำได้แค่นี้เอง
เป็นกำลังลังใจให้ค่ะ
:L2:
-
เชียร อาร์เจน เหมือนกันแต่แอบหวั่นโคตรๆ เพราะเชียรทีมไหนตกรอบทุกทีม ตั้งแต่ ฝรั่งเศล อิตาลี และสิงโตคำราม ไม่พอ บราซิลอีก โอ๊ย สุ้นะ โอหม์ เกี่ยวกันป่ะเนี่ยะช้าน
-
เห้อ....เห้อ....
นายเอกของแท้....ดีใจนะที่โอมห์มีสติ
แต่มันแอบเจ็บจี๊ดๆ แทนตลอดเลยวุ้ย....โอ้ยๆ อิน และยังไม่ชอบไอ้มิ๊กอยู่ดี....
โอมห์ใจกว้างอ่ะกว้างมาก....เป็นเรานี่คงไม่อยากอยู่ใกล้ๆ มันแล้ว แต่ก็ดีแล้วมีโอมห์ทำแบบนี้ (ชักสับสน) เพราะยิ่งอยู่ห่างมันอาจจะทุกข์ใจกว่าตอนที่โอมห์ทำก็ได้
"ความรักหนอความรัก"
-
แบบอย่างที่ดี .. o13 o13
อาร์เจนติน่าชนะคืนนี้ .. แต่รอบต่อไปก็ไปแพ้สเปน น .. :laugh:
* น่าสงสารพวกขึ้นดอยเหมือนกัน .. ฝนตกซะ
ปล. ดูแลสุขภาพ (มิกซ์) ด้วย .. เอ๊ย ย ดูแลสุขภาพด้วยนะโอห์ม :m20:
-
เคารพการตัดสินใจของโอห์มครับ อยากจะบอกว่าคนเราทุกข์สุขอยู่ที่ใจ ถ้าอะไรที่เราทำแล้วไม่รู้สึกเป็นทุกข์แล้วโทษตัวเองตลอดเวลาว่าเราตัดสินใจผิด ก็ทำไปเถิดครับ แต่การให้อภัยก็ต้องมีขอบเขตที่จะทำให้คนของเราสำนึกผิด ไม่ใช่มองเราเป็นของตาย เป็นกำลังใจให้เสมอครับ ขอให้ความดีที่โอห์มทำช่วยให้ทุกอย่างสมปรารถนาครับ
-
มีความรู้สึกไม่ไว้ใจมิ๊กแล้ว พอมันครั้งหนึ่งแล้ว
ต่อไปๆๆ มีก็ตามมาอีกแน่ๆคนมันเคยทำ
เกลียดไอ้มิกแล้ว บ้าที่สุด ทำผมร้องไห้
โอห์มสู้ๆๆนะคับ แต่ก็เนอะ รักเค้าไปแล้วยงไงก็ให้อภัยเค้าได้เนอะ
-
ก็ยังรู้สึกแบบว่า มิ๊กไม่น่าทำเลย
อินจัด คิคิ
-
มิ๊ก อ่า เสียใจ
:o12: :o12:
แต่นะคนเรา ผิดพลาดได้
เมื่อได้รับ โอกาศ
ก้ควรจะ รักสามันไว้ให้ดีที่สุด
o13 o13
-
ลงดอยมาแล้วววว เหนื่อย หนุก เมื่อย ???
ไปอ่านก่อนนะคับเดวมาใหม่
-
แบบว่า...พูดไม่ออก
-
:m15: น่าสงสารจังเลย เนี่ยแหละหนอชีวิต คุณโอมเป็นคนดีและกล้ามากๆ เป็นผล เข่าอ่อน ไม่ไหวละ ไม่ชอบเรื่องแบบนี้เลย
o13 ขอชื่นชมครับ
-
เพิ่งถึงหน้า 7 อ่า ยังตามไม่ทัน
แว่ว ๆ ว่าตอนล่าสุดทำให้จิตตก กลัวจัง 555+
ปล.The mist อยากดูนะ ตอนนั้นออกโรงไปแล้ว
เพื่อนโหลดมา เราก็บอกจะดู ๆ มันบอกว่า ไม่หนุกหรอก
จบไม่รู้เรื่อง แล้วมันก็ไม่ยอมให้เราดู จนตอนนี้ยังไม่ได้ดูเลยยย
-
ฟังข้อแก้ตัวที่มิ๊กพูดแล้ว เรายิ่งแบบเฟล... เพราะว่า"อยาก"... อื้ม ถ้าโอหม์ไม่อยู่แล้วมิ๊กอยากขึ้นมาอีก ก็จะทำอีกรึเปล่า... ถ้าเป็นเราคงมองหน้ากันไม่ติดไปแล้ว มันเหมือนกับว่ามิ๊กใช้คำว่ารักที่มิ๊กบอกโอหม์มาทำร้ายกันทางอ้อมยังไงไม่รู้ แต่ดีนะเนี้ยที่คุณโอหม์เป็นคนแบบนี้ :)
-
โอห์มใจกว้างจิงๆ
-
โอมให้อภัยได้งัยเนี่ย นับถือนะ เป็นพี่นะ ต่อให้รักมากแค่ไหน แต่เห็นตำตาแบบนี้ จบอย่างเดียวค่ะ 555+
ปล.รูปโอมรูปไหมหล่ออ่ะ :o8: ถ้าน้องไม่มีหนวดนะ รับรองหนุ่มๆสาวๆจีบมากกว่านี้อีก 555+
-
...ไม่มีอะไรแน่นอนบนโลกใบนี้ ถ้ารักกันก็ดูแลกันดีๆๆ...ในทุกๆวัน..
...ไม่น่าเชื่อว่าโอมจะให้อภัยมิกซ์ง่ายยๆๆอย่านั้นเพราะ..รัก..สินะ :L2:
-
เยอรมันสู้ ๆ
อ่านทุกครั้ง ก็คิดว่าเรื่องมันเกิดไปแล้ว แล้วมันก็ผ่านไปแล้วนิเนอะ
-
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
...................................................
-
ตามทันแล้วว สนุกมาก ๆ กับเรื่องนี้
ตอนสุดท้ายย เจ็บนะ แค่เรื่องพวกนี้ยังห้ามตัวเองไม่ได้
ไม่คิดเลยว่าทำไปแล้ว คนที่เป็นแฟนจะรู้สึกยังไง
แต่คิดได้อย่างโอมก็ดีนะ จะได้ไม่เสียเวลาที่ต้องโกรธกัน
ทำให้ทุกนาทีมีความสุข อย่างที่เห็นหละ คนเราชีวิตไม่แน่นอน
จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้
ปล.รูปที่ใส่ชุดนักศึกษา ใส ได้อีก อิจฉา :laugh:
-
เม้นย้อนตอนเก่าด้วยตอนนั้นอ่านไม่มีคอมให้ม้น หึหึ
....สิ่งที่มิ๊กทำ ถามว่าผิดไหมก็ผิดที่นอกใจ เอ๊ะ น่าจะเรียกว่านอกกาย แต่ถ้าลองคิดย้อนดูโอมห์ก็ทำอะไรหลายอย่างที่ถึงแม้ไม่มากเท่ามิกแต่ก็ใช่ว่าจะน้อยกว่าเท่าไหร่...นอกกายเขาแค่หาความสุขใส่ตัวเอง แต่ใจมันยังรักเราอยู่ เพราะพื้นฐานของผู้ชายสามารถนอนกับใครก็ได้โดยที่ไม่จำเป็นว่ารักแค่สนองความต้องการได้...พูดจากที่เห็นเพื่อนๆมันทำอ่ะนะ
ส่วนการนอกใจ...คือการที่รักแฟนตัวเองน้อยลงแล้วเราไปรักคนอื่นแทน แบบไหนมันน่าเจ็บปวดกว่ากัน ...แต่โอมห์ก็มีสตินะ ชอบที่บอกว่าตั้งแต่ตัดสินใจรักและคบกับมิ๊ก ก็แสดงว่าต้องยอมรับความเลวในตัวของมิ๊กได้...จะให้คนเราดีทุกอย่างมันคงเป็นเรื่องยาก แค่เขาคิดถึงใจคนที่เขารัก และไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็น่าจะพอ
ปล.โวยยย นอนเที่ยงคืนตื่นตี2 เบลอๆเม้นแล้วอ่านไม่รู้เรื่องอย่ากันนะ
ปลล.เยอรมันชนะ ฮัดช่า~ ^^
-
ชอบดูCSI เหมือนกันเลยครับพี่^^
คือเรื่องรุ่น ผมว่าพวกผมงี่เง่ากันเองแหละคับ *0* คือที่ม.ผมจะมีทั้งหมด3รุ่น รุ่นม. รุ่นคณะ รุ่นภาค ตอนนี้ได้รุ่นม.(KU70) ไปแล้วอะคับ ที่ผมมาขอให้ช่วยคือรุ่นคณะครับ เด่วคงต้องไปปรึกศษากับภาควิชาอื่ยด้วยนั้งครับ น่าจะๆ (ขอบคุนสำหรับคำแนะนำคับพี่^^)
-
เข้ามากรี้ด อย่างบ้าคลั่งที่ อาร์เจนแพ้ 4-0 แต่เป้นเกมที่มันส์มากๆๆ
ถึงจะเสียสติ ที่อารืเจนแพ้แต่ก็มาตั้งหน้าตั้งตารอ มิ๊ก อย่างใจจดใจจ่อ
-
วันนี้ยังไม่มาหรออ อิอิ
เด๋วไปดูหนังกะเพื่อนก่อน จะกลับมาแอบดูอีกรอบน้า
:L2: :L2: :L2:
-
รอๆ ว่าจะเป็นยังไง แล้วเรื่องโน๊ตล่ะ
เรา้เชียร์เยอรมันจ้า
:กอด1:
-
โอห์มโคตรใจกว้างงงง เก่งเนอะที่ทำใจยอมรับได้
โคตรฮามิ๊กเจอโอ์หม บีบซะหน้าเขียว :z1:
สะจายยย :m20:
-
เม้นย้อนตอนเก่าด้วยตอนนั้นอ่านไม่มีคอมให้ม้น หึหึ
....สิ่งที่มิ๊กทำ ถามว่าผิดไหมก็ผิดที่นอกใจ เอ๊ะ น่าจะเรียกว่านอกกาย แต่ถ้าลองคิดย้อนดูโอมห์ก็ทำอะไรหลายอย่างที่ถึงแม้ไม่มากเท่ามิกแต่ก็ใช่ว่าจะน้อยกว่าเท่าไหร่...นอกกายเขาแค่หาความสุขใส่ตัวเอง แต่ใจมันยังรักเราอยู่ เพราะพื้นฐานของผู้ชายสามารถนอนกับใครก็ได้โดยที่ไม่จำเป็นว่ารักแค่สนองความต้องการได้...พูดจากที่เห็นเพื่อนๆมันทำอ่ะนะ
ส่วนการนอกใจ...คือการที่รักแฟนตัวเองน้อยลงแล้วเราไปรักคนอื่นแทน แบบไหนมันน่าเจ็บปวดกว่ากัน ...แต่โอมห์ก็มีสตินะ ชอบที่บอกว่าตั้งแต่ตัดสินใจรักและคบกับมิ๊ก ก็แสดงว่าต้องยอมรับความเลวในตัวของมิ๊กได้...จะให้คนเราดีทุกอย่างมันคงเป็นเรื่องยาก แค่เขาคิดถึงใจคนที่เขารัก และไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็น่าจะพอ
^
^
^
เห็นด้วยกะเม้นนี้เลยครับตรงใจผมดีครับ + 1ให้เจ้าของเม้นและโอมห์นะ
-
เมื่อเราตกลงที่จะรักใครสักคน
ก็หมายความว่าต้องยอมรับได้ทั้งในส่วนที่ดีและส่วนที่เลวของเขา..... o13
ขอบคุณน้องโอมห์มากมาก :กอด1: ส่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
อาจจะดูน่าโมโห แต่ก็คิดว่าเข้าใจมิ๊กนะ
"อยาก" นี่เป็นเรื่องที่เกินห้ามใจจริง ๆ
เพราะถ้ามิ๊กขอโอมห์ โอมห์จะให้มิ๊กเหรอ????????
-
ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้มาโพสนะครับ มีเรื่องนิดหน่อย แต่วันนี้ก็ได้มาในที่สุด พรุ่งนี้ผมจะมีสอบอีกแล้ว สอบมันทุกอาทิตย์ เบื่อแคลจริงๆ จะเรียนทำไมหนักหนา เนี่ยก็ตัวที่สามแล้ว ไม่เข้าใขเลย สุดท้ายผมคงไม่ต้องไปนั่งอินทิเกรตเครื่องมือในโรงงานหรอก อาจารย์นี้ก็ เยอะจริงๆ ขอบ่นนะครับ ใครที่ว่ามิ๊กเลว รึว่าผมง่ายไปที่ให้อภัย เรื่องนี้มันชีวิตจริงนะครับ ผมอยากจะง้อนแบบนางเอกในนิยายเหมือนกันละครับ แต่ไม่รู้จะทำเพื่ออะไร สุดท้ายก็ยังรักมันอยู่ดี เอาเวลลาที่ทะเลาะกันมามีความสุขดีกว่า
ฝันดีนะครับทุกคน ขอตัวไปกินติ๋มซ่ำก่อน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่ทั้งเดิน ทั้งวิ่ง อยู่ ณ บริเวณที่แห่งนี้ ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีอีกครั้งจากสีส้มกลายเป็นสีน้ำเงิน แน่นอนว่าที่นี้อากาศไม่เย็นแบบเชียงใหม่แน่นอน ผมกับมิ๊กยังนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ไม่มีใครเอ๋ยถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ใจลึกผมคิดว่าเรื่องที่ผมเจอมันแย่ แต่ถ้ามิ๊กมันได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับไอ้เอิท มันจะเป็นยังไง
“กลับบ้านเหอะโอมห์ เย็นแล้ว” ผมพยักหน้าแล้วนั่งซ้อนรถมอไซค์กลับบ้าน วันนี้ผมคงไม่ได้นอนที่บ้านแน่ๆเพราะว่าไม่มีใครอยู่ มิ๊กพาแวะกลับไปเอาของที่บ้านแล้วก็ตรงมาที่บ้านของมิ๊กเลย
“กลับกันมาแล้วหรอลูก เป็นอะไรมา” แม่มิ๊กรีบวิ่งเข้ามาดูลูกชายทันที คงจะคิดว่าเราทะเลาะกันจนทำร้ายกันเลยมั้งเนี่ยสีหน้าแกดูตรงใจมากๆ
“ป่าว ลูกชนนะแม่”
“ชนที่ไหน ไหนเป็นอะไรรึเปล่า คุณๆลูกโดนรถชน” เสียงตะโกนดังลั่นบ้าน เกือบจะทุกคนในบ้านเลยมั้งนั้นที่รีบมาดูไอ้มิ๊ก
“หนูว่าแล้ว เห็นทะเลาะกันออกไป” เสียงพี่อ้อตัวอ้วน เสล๋อขึ้นมาเลย ทำให้ทุกๆคนหันมามองผมยังกับผมเป็นคนให้เลือกพวกนั้นออกมาแบบนั้นละ
“ป่าว โอมห์ไม่เกี่ยว พี่อย่ามั่วดิ” ไอ้มิ๊กหันไปว่าพี่อ้อทันทีเลย
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นละลูก เจ็บตรงไหนรึป่าว” เสียงแม่มิ๊กดูไม่ดีเลย
“แม่ครับ ผมกับมิ๊กไปช่วยน้องคนหนึ่งที่โดนรถชนมาครับ”
“ใช่ๆ แม่อย่าเวอร์ดิ มิ๊กไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ทุกคนเดินแยกย้ายกันไปทำงานที่ตัวเองมี
“เราไม่บอกแม่เร็วๆละ เกิดหัวใจวายตาย อดไปเที่ยวกันพอดี” ผมปล่อยให้แม่ลูกต่อว่ากัน เดินขึ้นมาบนห้องมิ๊ดีกว่า สภาพห้องเวลาที่สังเกตดีๆมันไม่เปลี่ยนไปจากเดิมที่ผมเคยอยู่เลย สิ่งที่ผมทำอย่างแรกในห้องนี้คือ เปลี่ยนผ้าปู ปลอกหมอน ผ้าห่ม ไม่อยากทับที่ของใคร
“ทำอะไรอะโอมห์” มันเปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี
“ก็เห็นอยู่จะถามทำไมเนี่ย”
“แล้วเปลี่ยนทำไม จะไปคืนนี้แล้ว” ............................ แล้วยังไงว่ะมันจะไม่นอนรึไงว่ะเนี่ย
“อาบน้ำกันป่ะ” มันพยักหน้าแล้วแก้ผ้าเดินไปรอในห้องน้ำ เอาแล้วสิกรูเข้าไปจะเสร็จไหมเนี่ย แต่ผมก็เดินตามเข้าไป ทิ้งปัญหาที่เกิดขึ้นไว้ข้างหลังเถอะครับ แล้วเริ่มต้นเรื่องใหม่ๆดีกว่า
“ถูหลังให้มิ๊กหน่อย” มันยื่นสบู่มาให้ผม
“มิ๊กคิดถึงเราไหม” มันไม่ตอบแต่ก็ยังนั่งบนเก้ากี้ไม้เตี้ยๆให้ผมถูหลังให้อยู่
“แล้วโอมห์คิดถึงมิ๊กไหมละ” มันหันหน้ามาถามผมแทนที่จะเป็นคำตอบ
“มิ๊กขอโทษนะโอมห์ ที่โอมห์ต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ มิ๊กไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจให้โอมห์รู้ใช่ป่ะ” ผมเอาเล็บกดบนหลังมันทำทีจะขวน
“โอมห์รู้ได้ไงอ่ะ..........โอ้ย” ผมขวนลงไปเต็มที่ จนได้เลือดที่แนว
“เจ็บนะโอมห์ แสบฉิบหาย” มันหันหน้ามาด่าผม แล้วทำท่าเหมือนจะง้อน
“ก็กวนตีนทำไมละ” ผมสวนมันทันที ถือว่ากรูไม่ผิด
“เมิงก็รู้ว่ากรูพูดเล่น ไปต้องถูแล้ว” มันหยิบสบู่ในมือผมปาลงพิ้น รึว่ากรูทำเกินไปว่ะเนี่ย มีแนวเลย ผมเห็นแล้วก็ตกใจ เพราะไม่เคยทำให้ไอ้มิ๊กเป็นแผลใหญ่ขนาดนี้มาก่อน มันรีบอาบน้ำแล้วออกไปเลยไม่สนใจผม ปล่อยให้ยืนอาบน้ำคนเดียว
“เสื้อผ้าใส่สะ” ทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ มันก็โยนเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ผม คือใหม่เลย
“ไม่ใช่เสื้อผ้าเรานิ ของใครอ่ะ”
“ซื้อมาใหม่ เมื่อวานไปห้างก่ะแม่มาเห็นมันลดราคาก็เลยซื้อ” ผมหยิบขึ้นมาใส่ อย่าน้อยก็คงหายโกรธกรูแล้วมั้งเนี่ย ผมกับมิ๊กแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมกันเพราะหิวเหลือเกินจากไอ้เรื่องบ้าบ้อที่เกิดขึ้น มันทำให้ลืมเรื่องกินไปเลย
“อ้าวพี่ยังไม่เก็บบ้านอีกรึไงครับ” ไอ้ม๊กทักพี่อ้อ ตัวอ้วนเพราะนี้มันก็มืดแล้วีพี่ท่านยังนั่งอยู่ที่บ้านอยู่เลย
“ยังค่ะ พี่จะไปเที่ยวทะเลด้วย” แล้วเธอก็หันมาฉีกยิ้มให้ผมทันที อะไรว่ะเดี๋ยวนี้ไอ้มิ๊กต้องมีพี่เลี้ยงแล้วรึ วันนี้ไม่มีกับข้าวที่โต๊ะเลย เป็นเพราะจะไปเที่ยวกัน เลยไม่อยากทำอะไรให้ยุ่งยาก มิ๊กมันบอกผมแบบนั้นนะครับ เลยจะพากันไปนั่งกินข้าวนอกบ้าน
ที่ร้านข้าวริมแม่น้ำอีกแล้ว แต่วันนี้เป็นแม่น้ำน่าน ร้านอยู่สูงกว่าแม่น้ำเยอะเลยครับ เหมือนเป็นระเบียงที่ยื่นออกไปในตลิ่ง น่ากลัว แต่บรรยากาศดีมากๆ ผมไม่ได้มาที่ร้านนี้บ่อยเพราะที่บ้านผมคงไม่นิยมร้านอาหารแบบนี้แน่ๆ เวลาที่ได้มาก็คงเฉพาะอยู่กับมิ๊กเนี่ยละครับ เรา 5 คน น่าจะรู้นะครับว่ามีใครบ้าง พอมาถึงก็ปรากฏว่ามีอาหารมารออยู่แล้วที่โต๊ะ คงเป็นเพราะ พ่อกับแม่โทรสั่งล่วงหน้าไว้อยู่แล้ว ระหว่างการรับประทานอาหาร มิ๊กก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ทั้งพ่อทั้งแม่มันฟัง กลายเป็นหัวข้อสนทนาหลักในโต๊ะไปเลย
“พี่ค่ะ มีคนฝากมาขอเบอร์ค่ะ” พนักงานเดินเสริฟอายุน่าจะมากกว่าผม แต่เรียกผมว่าพี่ ไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ พ่อกับแม่หันมามองผมทันที ประเด็นในการพูดคุยกลายเป็นสายตาที่จับจองรวมถึงไอ้มิ๊กด้วย
“ไปบอกคนที่ขอนะครับน้อง ว่าพี่คนนี้เขามีแฟนแล้ว แล้วแฟนเขาก็ห่วงมาด้วย” ไอ้มิ๊กตอบแทนพร้อมกับหยิบกระดาษมาฉีกทิ้งต่อหน้าต่อตาทุกคนเหมือนเป็นเรื่องปรกติ
“มิ๊กไปทำแบบนั้นทำไมละลูก เขามาขอเบอร์โอมห์นะ” แม่มิ๊กด่ามิ๊กทันที พอเด็กเสริฟเดินจากไป
“จะให้มันไปยุ่งกับคนอื่นได้ไงละแม่ มันมีแฟนแล้วนะ ผมต้องดูแลมันดิ” มิ๊กเองก็ปากไว้พอกัน เถียงแม่มันทันที
“จริงรึเปล่าลูกโอมห์” เป็นคำถามที่เก็บมาหาผมแทนเสียแล้ว
“ครับ” ผมตอบได้เท่านี้จริงๆ แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากินของหวานที่สั่งมา ที่สะที่ไม่ถามต่อนะเนี่ยว่าใคร ผมยิ้มให้กับความเนียนแล้วก็ความบ้าของไอ้คนที่นั่งข้างๆผม
“มิ๊ก ไปร้องเพลงหน่อยไหมลูก เพื่อนพ่อเขาอยากฟัง” ผมไม่ได้เล่าเรียกในวัยเด๊กให้ฟังสักที มิ๊กมันเคยอยากเป็นนักร้องมากมาย พ่อกับแม่ก็ยอมส่งมันไปเรียนแบบให้เอาจริงเอาจังเลย สมัยตอนที่มันอยู่ม.3 ซึ่งผมไม่ค่อยได้รู้เรื่องหรอกครับเพราะว่าผมกับมิ๊กเรียนคนละที่กัน แล้วทุกครั้งเลยมั้งครับ ที่มาร้านนี้กับครอบครัวของมิ๊ก พ่อมิ๊กก็จะชอบอวดลูกชายกับเพื่อนเขาที่เป็นเจ้าของร้าน แล้วมันก็ได้ร้องทุกครั้ง ตอนที่มันเป็นเด็กก็ร้องเพลงบ้าบ้ออะไรไปเรื่อย แต่จะว่าไปผมเองก็ไม่ได้ฟังมันร้องเพลงแบบจริงๆจังๆ ตั้งแต่ตอนที่อยู่บนดอย
“วันนี้ทางร้านมีความบันเทิงมานำเสนอ หนุ่มวิศวะจากเชียงใหม่จะมาร้องเพลงให้เราฟังกันครับ” ร้านนี้เป็นดนตรีโฟงค์ซอง ก็คือมีคน + เครื่องดนตรีไม่กี่ชิ้นก็หากินได้แล้ว นั้นเป็นเสียงขอพี่ที่เป็นนักร้องประจำร้าน พูดให้ไอ้มิ๊กขึ้นไปร้อง
“พ่อเอาจริงอ่ะ” ย้ำคำถามกับพ่อมัน พ่อมันก็พยักหน้า เสียงดนตรีในร้านก็เงียบไปแล้ว เหมือนกดดันยังไงไม่รู้
“มิ๊กช้าทำไมละลูก ไปถ้าขึ้นไปร้องพ่อให้ตั๋วเครื่องบิน กรุงเทพเชียงใหม่เรากับโอมห์อะ” ผมตาโตขึ้นมาทันที เพราะนั้นหมายความว่ากรูสองคนไม่ต้องนั่งรถกลับไปเชียงใหม่ ผมมองหน้ามัน หวังจะให้มันสงสารแล้วยอมขึ้นไป
“โห่พ่อ แค่นี้มิ๊กซื้อเองก็ได้” มันยังเถียงพ่อมันอยู่
“มิ๊ก” ผมเรียกมันแล้วทำหน้าเผื่อเมิงจะรู้นะว่ากรูคิดอะไร
“ก็ได้ 2 เพลงพอนะพ่อ” มิ๊กบอกพ่อมันแล้วก็เดินขึ้นไปที่เวทีไปเลย ร้านก็ยังคงบรรากาศความเงียบในระหว่างที่มิ๊กกำลังตั้งสายกีตาร์ แล้วจัดการธุระของมัน
“โอมห์ไปทำวีซ่ามารึยังลูก” พ่อมิ๊กถามผม
“ยังเลยครับพ่อ เรียนยุ่งมากมาย”
“รีบๆนะ เดี๋ยวเพื่อปุ๊บปั๊บต้องไปนะลูก รีบๆไปจัดการ” ผมก็ยิ้มอย่างเชื่อฟังแล้วหันไปดูมิ๊กที่กำลังจะร้องเพลงแทน ส่วนพ่อมิ๊กก็เดินไปอวดลูกชายกับคนโน้นคนนี้แทน
“โอมห์เมิงอยู่ไหนว่ะ” อีวินน้องสาวคนที่ไปรับผมโทรเข้ามา
“ร้านข้าว ทำไมว่ะ”
“ร้านไหนว่ะ”
“เมิงจะรู้ไปทำไมว่ะ กรูว่าจะเข้าไปหาเมิงตอนกินข้าวเสร็จ” แล้วก็มีคนมาจับผมที่หลัง
“เมิงจะโทรมาทำไมเนี่ย มากับใครว่ะ” ผมถามน้องวินทันที เพราะตอนนี้มันมาอยู่ข้างหน้าผมแล้ว
“มากับบ้านกรูสิ นั่งอยู่ตรงนั้น”
“แล้วเมิงรู้ได้ไงเนี่ยว่ากรูอยู่ที่นี้อะ”
“พี่สาวกรูเห็นไอ้มิ๊ก พอดีพ่อกรูเขาพาไอ้เอกมาเลี้ยงข้าวด้วย” ผมขอตัวจากโต๊ะที่ผมนั่ง ปล่อยให้ผู้ใหญ๋คุยกันแล้วมานั่งที่โต๊ะกับบ้านของวินนี่แทน
“อ้าวว่าไง หนุ่มเชียงใหม่ หล่อเลยนะเรารึว่าสวยดีว่ะเนี่ย” เสียงพ่อของน้องวินทักทายผมอย่างคุ้นเคย ผมไหว้ทุกๆคนแล้วก็นั่งข้างๆวิน โดยมีเอกนั่งอยู่ข้างๆ
“เอกกลับมาเมื่อไร” ผมทักทายเอก (คือเอกเนี่ยเป็นเพื่อนที่รู้จักสมัยปวช.1 ไม่ได้เรียนด้วยกัน แต่อยู่บ้านข้างน้องวิน บ้านเอกรวยมากๆ ตัวมันเองก็เป็นผู้ชายที่น่าตาก็ Ok ๆม่ติดว่ามันรั่ว แล้วก็มีสเป๊กแปลกๆ ตอนที่ผมเด็กผมก็เคยคิดว่ามันน่ารักดี แต่มาเจอตอนนี้มันเปลี่ยนไปเยอะเลย สู้มิ๊ก กับ ไอ้โน๊ตไม่ได้เลย )
“เอก กลับหาพ่อ แล้วโอมห์อะ”
“จะไปเที่ยวทะเลกับไอ้มิ๊กมัน พอดีโรงเรียนปิด” มันมองหน้าผมแบบเอาจริงเอาจังมากๆ
“พี่เอก ไม่แนะนำเมียพี่ รึว่าผัวพี่ให้ไอ้โอมห์มันรึจักรึ” อีกวินเข้ามาขัดขวางสายตานั้นทันที จริงๆด้วยบนโต๊ะมีชายร่างอ้วนหน้าตาสู้ผมไม่ได้เลยสักนิด ดูแล้วเหมือนจะออกสาวด้วย นั่งหน้าบูดอยู่ เอกจัดการแนะนำตัวแฟนรึเปล่าไม่รู้ เพราะผมไม่ได้สนใจเรื่องของเอกกับคนอื่นๆ อยากจะคุยกับน้องวินมากกว่า แต่ยังไม่ทันได้เริ่มคุย
“สวัสดีครับ พี่ๆน้องๆทุกคน วันนี้เฉพาะกิจจริงๆ ” มิ๊กมันได้เวลาร้องเพลงแล้วครับ
“ผมไม่คิดเลยว่าจะได้ขึ้นมาร้องเพลงให้พวกท่านได้ฟังในวันนี้ ยังไงถ้ามันไม่เพราะต้องขออภัยไว้ในโอกาสนี้นะครับ” มิ๊กเริ่มดีดกีตาร์ แล้วก็เริ่มร้องเพลง ที่ผมคุ้นหูมากๆ เพราะผมชอบเป็นการส่วนตัวอยู่แล้วไอ้เพลงนี้
“ Let me be your hero
Would you dance if I asked you to dance? ” พอมันเริ่มร้องสายตามันก็ดูเหมือนมองหาผมทันที แต่ผมไม่รู้ละครับ กลายเป็นว่าตัวเองตกอยู่ใภวัง ของเสียงร้องมิ๊กไปเสียงแล้ว จนพอถึงท่อนสำคัญ ดูในร้านจะเคลิ้มไปกับเสียงเพลงของมิ๊กจริงๆ
“I can be you hero baby
I can kiss away the pain
I will stand by you forever
You can take my breath away”
“ไอ้หมอนี้ร้องเพลงเพราะดีว่ะ” พ่อน้องวินพูดกับคนในโต๊ะ
“เอกคนนี้ร้องเพลงเพราะดีนะ” ชายที่ผมไม่รู้ที่มากับเอกก็หันมาพูด ส่วนวินก็นั่งดูมิ๊กร้องเพลง มือมันก็จับมือผม จนพอเพลงจน หลายๆโต๊ะในร้าน ร่วมถึงชาวต่างชาติที่มากันเป็นคณะก็ลุกขึ้นปรบมือทันที (ผมเพิ่งรู้ว่าการยืนขึ้นปรบมือมันเป็นการให้เกรียติ)
“ขอโทษนะครับสำเนียนอาจจะไม่แน่น แต่มันก็ออกมาจากใจ ผมขอมอบให้ทุกคนในร้านเลยนะครับ แล้วถึงคนที่ผมอยากจะมอบให้ที่สุดด้วย” มันไม่ระบุว่าใครแต่ส่งสายตามาที่โต๊ะนี้ เอาใจหญิงอ้วน แม่มาย ที่อยู่ในระยะสายตาไปเต็มๆ แต่ก็พอรู้เป็นนัยๆนะครับ ว่าต้องเป็นผมอย่างแน่นอน ใครจะไปรู้ พอหันไปมองที่โต๊ะที่ผมจากมาคนที่ได้หน้าคงเป็นพ่อกับแม่มิ๊ก ยิ้มยังกับลุกได้เกรียตินิยมอะไรแบบนั้นกันเลยทีเดียว
“ถ้าเสียงปรบมือดังกว่านี้อีกนิด ผมว่าปีหน้าจะไป AF แล้วครับ” มีเสียงหัวเราะของคนในร้านพอสมควร
“เพลงต่อไป ผมขอมอบให้กับเรื่องแย่ๆที่ผมเจอมาวันนี้แล้วกันนะครับ บ้างทีเราอยากทำอะไรก็ควรจะรีบทำ ก่อนที่มันจะสายเกินกว่าเราไม่มีโอกาสได้ทำมัน” มิ๊กขึ้นประโยคได้โครตแปลก ก่อนที่จะเริ่มเกากีตาร์อีกครั้ง เพลงที่มันร้องเป็นเพลงที่มันชมตลอดว่ามันเศร้า + เพราะในความคิดของมัน ถ้าผมจำไม่ผิดคือ เพลง รักเธอทั้งหมดของหัวใจ
“หล่อว่ะ โอมห์ นักร้องคนนี้” วินพูดลอยๆขึ้นมากับผม
“อืม ก็ว่า” ผมหันหน้าไปบอกมัน
“เมิงไม่รุ้สึกอะไรเลลยรึไงว่ะ เมิงลืมเอาต๋อมความอยากมารึไงว่ะ” มันแซวผม
“อีวิน ทำไมก็ต้องไปอยากได้ไอ้นักร้องคนนี้ด้วยว่ะ”
“ก็ดูสิ หล่อ สูง ขาว ตี๋ ร้องเพลงเพราะ สเป๊ก.....แต่กรูว่ามันหน้าคุ้นๆ” มันบีบมือผมแน่น จนรู้สึกเจ็บ
“คุ้นมากไหม” ผมถามแบบกวนๆกับมัน น้องวินทำท่าคิดแต่ก็นึกไม่ออกจนเพลงจบไปแล้ว
“ขอบคุณมากครับ คือต้องขอโทษจริงๆสำหรับคนที่ขอเพลงมา เพราะผมได้ค่าจ้างมาแค่ 2 เพลงจริงๆ มีโอกาสครั้งหน้าผมจะมาร้องใหม่นะครับ ตอนนี้ผมยกหน้าที่คืนให้กับมืออาชีพดีกว่า” เสียงตบมือดังทั้งร้านอีกครั้ง มิ๊กเดินตรงที่ผมนั่งทันที
“โอมห์ เขากำลังจะมาหาฉันด้วย ดูสิเดินตรงมาเลย” มิ๊กเดินเข้ามาโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ ทันทีที่ลงจากเวที
“สวัสดีครับน้องวิน สวัสดีครับ” มิ๊กไหว้ทุกๆคนที่อยู่บนโต๊ะ โดยที่ทุกคนก็คงงงกันว่ามาไหว้ทำไม
“สรุปจำไอ้มิ๊กไม่ได้รึไงเนี่ย” ผมพูดกับทุกคน พอคราวนี้ น้องวินสะบัดมือผมทิ้งทันที เพราะมันรู้แล้วว่าผมกับมิ๊กเป็นอะไรกัน เราก็นั่งคุยกันไปเรื่อย จนพ่อกับแม่มิ๊กต้องกับบ้านไปเก็บของก่อน ทิ้งให้ผมกับมิ๊กกับบ้านเองเพราะเห็นว่านานๆจะเจอเพื่อน เรื่องของที่ต้องเก็บผมกับมิ๊กจัดการกันเรียบร้อยแล้ว วันนี้โน้ตไม่โทรหาผมเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมก็เจอเรื่องอะไรหลายๆอย่างในวันเดียว เป็นคนที่ทุกข์ที่สุดในตอนบ่าย แล้วก็กลายเป็นคนที่มีสุขที่สุดในตอนค้ำ เนี่ยละครับชีวิต
“มิ๊ก ร้องเพลง Hero ได้ไง”
“ก็เห็นโอมห์ชอบฟัง เลยแอบฝึกร้อง”
“เพราะไม่ละ” ผมพยักหน้าแล้วเอามือไปตบหน้ามันเบาๆ แทนคำตอบ
“เลิกทำตาแบบนี้ใส่ได้แล้ว ความผิดเมิงกรูยังไม่ลืมนะไอ้มิ๊ก” ผมกับมิ๊กเดินจูงมือกันไปที่รถของบ้านวินนี่ ก่อนที่บ้านนั้นจะพาผมมาทิ้งไว้ที่บ้าน
-
มาเม้นคนแรกเลย
ยังไงก็ขอให้รักกันไปนานๆนะครับ แล้วมิ๊กก็อย่าให้มีแบบนั้นอีกนะครับสงสารโอมห์
-
บทจะหวานก็ทำเอาใจสั่น
มิกซ์น่ารักกกก
-
หวานจังเลยตอนนี้ 555
-
หวาน หว๊าน !!
:z1: :z1:
-
ตบหัวแล้วลูบหลังนะมิค อิอิ
ตอนนี้หวานจิงๆค่ะ อยากมีคนร้องเพลงให้บ้างจัง
ปล.อยากเห็นรูปมิคกับโน้ตด้วยอ่า น้องโอมห์พอจะเอามาให้ดูได้มัยคะ :impress2:
-
แอบหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็ยังกลัวใจคุณมิ๊กอยู่ดี อิอิ
กลัวว่าเค้าจะทำให้โอห์มเสียใจ อีก
-
อ่านแล้วรู้สึกตามเลย ฝากถึงยายอ้อด้วย ยุ่งจริงๆ o13
-
หวาน แต่ไม่คุ้มกับความรู้สึกที่เสีย
+1 เป็นกำลังใจ
-
...เออ...ก็จริงเน๊าะ...เอาเวลาที่งอนกันมามีความสุขดีกว่า...เป็นอะไรที่ทำน้อยได้มากจริงๆ...สุดยอดโอห์ม :bye2:
-
โอมห์พูดถูก ที่ว่าควรเอาเวลาทะเลาะกัน มาสร้างความสุขดีกว่า... คำง่ายๆที่ทำยากสำหรับหลายๆคน ไม่ว่าจะอายุแค่ไหน
หากเรายังรักเขาควรจะรักษาให้ดีที่สุด...ถ้าเราคิดว่าทะเลาะแล้วจะเลิกกันเชิญทะเลาะไปเลย จะด่ากันให้ตายหรือเอาขวดเหล้าฟาดหัวก็ทำไป เพราะยังไงก็คิดว่าจะเลิกรักกันแล้วนี้
แต่ถ้าทะเลาะกันแล้ว สุดท้ายก็คืนดีกันทำไปทำไม เราเอาเวลาที่ทะเลาะกันมาบอกว่ารัก มากแค่ไหนไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ไม่ต้องมาคิดทีหลังว่า รู้งี้เราน่าจะทำแบบนั้น แบบนี้ให้มากกว่านี้..
เวลาอยู่กับเราไม่นานนะพรุ่งนี้่ไม่รู้จะเป็นยังไง คนที่อยู่กับเราวันนี้ไม่รู้พรุ่งนี้จะยังอยู่ไหม
ไม่ว่าจะจากเป็นหรือตายสุดท้ายก็ต้องจากอ่ะ... แต่ก่อนจากเราทำอะไรให้เขาบ้างนั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง
-
คิดแบบโอมห์มันก็ดีอย่างนี้แหล่ะอะไรก็คลี่คลาย
แต่มิ๊กไม่ไหวจะเคลียร์ตอบมาได้ว่ามีอะไรกับคนอื่นแล้วไม่อยากให้โอมห์รู้ เหอะสงสัยคงมีอีกแน่งานนี้
(ขอให้เป็นแค่ความคิดผมเหอะ) แอบเคียงนังอ้ออ้วนอ่ะมันเป็นต้นห้องให้มิ๊กป่าวว่ะนิ
เอาโอมห์ไม่คิดอะไรเราก็ไม่คิดอะไรขอให้เที่ยวทะเลกันหนุกหนานมากมายล่ะกันครับ
ปล.อ่ะอ่ะแอบเห็นใจมิ๊กนิดๆ แล้วอ่าก็โอมห์ไม่ยอมมิ๊กซักทีนิหว่า ยอมๆมิ๊กมันไปเหอะโอมห์มิ๊กมันจะได้ไม่ไปหาเศษหาเลยอีก (เห้อๆ สาเหตุอาจมาจากโอมห์ซะแว้ววงานนี้)
-
อิอิอิ
หวานไม่เกรงใจใครเล้ยยยยย
-
:o8:หวานเว่อออออออออออออออออ โอมห์น่ารักมิ๊กก้อน่ารักกกกกกกก o13
-
แบบ ว่า ....
:give2: :give2: :give2:
-
ตอนนี้น่ารักดีอ่า :-[
-
คนเรามันก็พลาดกันได้.. และไม่ใช่ว่าเคยทำผิดหนึ่งครั้งแล้วจะมีครั้งที่สองเสมอไป
หากจะบอกว่าไม่เคยทำผิดเรยก็เพอร์เฟคเกินไปละ..
เรื่องทำผิดหรือพลั้งเผลอโอห์มคงเข้าใจดี ....
ต่อไปจะทำอะไรก็ขอให้ทั้งโอห์มและมิกซ์คิดถึงกันและกัน..
ความรักที่เกิดจากความผูกพันมันมีค่าที่สุดแล้ว ..
มันไม่ใช่รักแบฉาบฉวย ..
ไม่ใช่รักแบบเห็นแก่ตัว..
มันมาจากข้างใน ... ในหัวใจ..
ของให้รักกันนานๆ นะคับ.. เป็นกำลังใจให้..
-
หวานๆแบบนี้ เมื่อไหร่จะ ... :oo1: คริคริ
-
รักที่เริ่มจากเพื่อนบางทีมันก็ดีอย่างนี้ครับ ไม่ต้องเสแสร้ง รู้ใจกันจริงๆ แต่ยังไงก็ต้องปรับตัวเหมือนกันนะครับ อย่าทำในสิ่งที่อีกฝ่ายไม่ชอบ จะได้รักกันยาวๆครับ
-
พี่โอห์มน่ารักดีนะฮะ
-
รออ่านต่อ
-
ก็นะ ให้อภัยซึ่งกันและกัน
รักกันดีกว่า
:กอด1:
-
...คิดแบบน้องโอมก็ดีนะ ไปพยาบาท อาฆาตรตัวเราก็เป็นทุกข์
...เพราะ..ยังไงยังไง ก็รัก ทำทุกๆๆวันให้มีความสุข และ ให้อภัย ดีกว่า
...ไอ้น้องมิกซ์ นี่มันเก่งหลายอย่างเหมือนกันนะ ร้องเพลงเป็นเรื่องเป็นราวก็ได้ด้วย :L2:
-
อ่านแต่ละตอนก็จะได้ความคิดอะไรดี ๆ ไปทุกตอนเหมือนกัน
อย่างสองตอนที่ผ่านมานี่ ก็ได้ความคิดว่าทำไมเราจะต้องจมกับความทุกข์ด้วย
ทิ้งสิ่งที่เราไม่พอใจแล้วหันมามีความสุขกับวันเวลาที่เรายังมีชีวิตอยู่ดีกว่านะ
ขอบคุณค่ะโอมห์ ที่นำเสนอเรื่องดี ๆ มาให้อ่าน
-
ก็ดีนะครับ วันที่มันร้องเพลง ผมจำได้ว่าเจ้าของร้านมาขอพ่อมิ๊กให้มิ๊กมาร้องเพลงที่ร้าน บ่อยๆถ้ามิ๊กกลับมาบ้าน แต่ไอ้มิ๊กก็ปฏิเสท เพราะมันไม่อยากร้องให้คนอื่นฟังนอกจากผม มันทำอะไรได้อีกได้อย่าง เดี๋ยวก็คงมีมาให้อ่านอีกเรื่อยๆ ส่วนเรื่องรูป มิ๊กโอเคนะคราฟ เดี๋ยวจะเอามาให้ดู คงรอให้คอมเม้ม ครบพันก่อน อีกไม่เยอะแล้วนะครับ
วันนี้มีสอบ ทำไม่ได้เลย เซ๊งๆๆๆๆๆๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
การเดินทาง
“คู่นี้เหมือนพี่น้องกันเลยนะค่ะ” เสียงพี่อ้อรอดผ่านหูผมเข้ามา ขนาดที่นั่งจอดแวะที่ปั๊มน้ำมัน ผมลืมตาขึ้นมาดูว่าที่แห่งนี้มันคือที่ใดในประเทศไทย
“ถึงไหนแล้วครับน้า” ผมถามแม่มิ๊กที่นั่งอยู่ด้านหน้าผม ลืมบอกไปว่าเรามารถตูกันครับ ผมกับมิ๊ก 2 คนจองเบาะหลังทั้งหมด
“ไม่รู้สิจ๊ะลูก จะลงไปเข้าห้องน้ำกันรึเปล่า” แม่มิ๊กยืนรอพี่อ้ออยู่ที่ประตูรถ พี่อ้อก็ช้าเหลือเกิน กว่าจะทำอะไรสั่งอย่าง
“เร็วๆสิอ้อ พี่ปวดฉี่” โถ่คุงแม่มิ๊กครับ ปวดฉี่ไปเองก็ได้ จะต้องลากคนอ้วน ไขข้อดีรึเปล่าก็ไม่รู้
“ถึงไหนแล้วอ่ะโอมห์” มิ๊กมันตอนขึ้นมา สงสัยจะเป็นเพราะเสียงป้าสองคนที่ยืนว่ากันอยู่นั้นละ
“ไม่รู้ ประเทศไทยเนี่ยละ” ปั๊มที่จอด ถ้าจำไม่ผิดคงเป็นปั๊ม ปตท ละมั้งครับ เพราะมีสีน้ำเงินเป็นหลัก ผมค่อยๆพยุงไอ้มิ๊กให้มันนั่งเป็นผู้เป็นคน ก่อนที่จะพากันลงไปหาอะไรกิน
“โอมห์มีเงินไหม” อะไรกันเนี่ยอยากกินอะไรมากับพ่อกับแม่แท้ยังจะมาเอาเงินกรุอีก
“เอาเท่าไร”
“เท่าไรครับพี่” มันถามพนักงานคิดเงินทันที ตัวเลขแสดงจำนวนกว่า 200 บาท บ่นสิครับ
“เยอะไปไหนเนี่ยมิ๊กตั้งสองร้อย ไม่จ่ายไปขอพ่อเมิงโน้น” ผมเดินหนีทันที แล้วพ่อเมิงก็ซื้อของเสร็จ มื้อนี้เป็นไปตามแผนผมก็ไม่ได้จ่ายเงิน ประหยัดไปตั้ง 200
“งกว่ะ ชิ” มันวิ่งมาจับก้นผม แล้วก็วิ่งหนีไปเข้าห้องน้ำเลยทันที ไหนๆก็มาถึงห้องน้ำแล้วจะไม่ฉี่ก็แปลก
“มิ๊กทำอะไรอะ” มันยืนฉี่เอาน้องชายออกมาไกลโถ่มากๆ ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วยผมคงคิดว่ามันกำลังโชว์อยู่แน่ๆ
“มันสกปรก” มันท่าหน้าแย้ๆ ก่อนที่จะสะบัดอาวุธแล้วเก็บเข้าที่ ไม่เข้าใจเมิงทำไมไม่เดินไปฉี่ในห้องน้ำแทนว่ะ ผมจัดการเปิดประตูส้วมไว้กว่าความคิดสะอีก
“ เป็นไงละ ไม่งั้นกรูจะมายืนเหยี่ยวทำไม ” เต็มเลยครับ ตั้งแต่ในรูล้นจนมาถึงบริเวณขอบที่นั่ง ผมเดินออกจากส้วมทันที ก็ไม่ปวดแล้ว พอ
“ไม่ฉี่รึไงโอมห์” มันถามผมหน้ายิ้มๆ เหมือนมีความสุกที่ได้แกล้ง ผมไม่ตอบเดินหนีขึ้นรถเลย ไอ้มิ๊กยังไม่ขึ้นรถ มั่วแต่ไปยืนคุยกับคนขับรถ มันเป็นคนขี่สงสารคน มันเป็นคนที่ชอบคุยกับคนที่มันไม่รู้ แล้วมันก็เป็นคนที่น่าไม่อายเลยจริงๆ
“อ้าวน้องโอมห์ ไปไหนมาค่ะ” ถามแปลกจริงๆเลยยายคนนี้ เขาจอดรถให้ไปฉี่ไปขี้ยังจะมาถามอีก
“ซื้อหนม” ตอบดีกว่ามันจะได้หันหน้ากลับไป
“เอ๋อแล้วน้องมิ๊กละค่ะ”
“เดี๋ยวก็ขึ้นมา” ผมชี้นิ้งไปทางที่มิ๊กมันกำลังยืนกินกระทิงแดงกับคนขับรถ ไม่รู้ว่ามันจะกินทำไม เพราะยังไงมันก็ขึ้นมานอนอยู่ดี แปลกคนมากมาย
“วันนี้น้องโอมห์ได้ฟังน้องมิ๊กร้องเพลงรึเปล่าค่ะ” ผมผยักหน้า เพราะผมไม่ได้หูหนวกนิว้า
“เพราะมากเลยว่าไหมค่ะ แถมดูมีเสนห์จริงๆ ถ้าเป็นยังเป็นสาวนะจะจับมิ๊กให้อยู่มัดเลย” เจ๊พูดด้วยสีหน้ามีความสุขมากๆ
“จับเลยอ่อพี่”
“จับสิค่ะ ผู้ชายอบบนี้ ทั้งหล่อ คารมณ์ดี บ้านมีเงิน แบบนี้จะปล่อยให้คนอื่นมายุ่งได้ไง” จี๊ดขึ้นมาทันทีเลย ผมยิ้มกับความคิดพี่แก เพราะดูก็เป็นคนตลกดีเหมือนกันนิว้า
“แล้วน้องโอมห์กับน้องมิ๊กรู้จักกันมานานรึยังค่ะ ดูสนิทกันจังเลย ”
“ก็ตั้งแต่เด็กแล้วครับ แม่ผมกับแม่มิ๊กเป็นเพื่อนกัน เขาสัญญาว่าจะให้เราสองคนแต่งงานกัน” หน้าแกดูตกใจมากๆกับคำตอบผม
“แต่งงาน เลยหรอค่ะน้องโอมห์”
“ลูกโอมห์ก็พูดไป ดูสิพี่เขาตกใจหมดแล้ว” แม่มิ๊กมาถึงทันได้ยินที่ผมตอบพอดี
“พี่นะบอกกับแม่เจ้าโอมห์ไว้ ถ้ามีลูกจะเอามาดองกัน แต่ดันมาได้ผู้ชายทั้งคู่”
“อ่อเข้าใจแล้วค่ะ อ้อก็เคยได้ยินแต่ที่คุณพี่เล่าเพิ่งจะได้มาเจอน้องโอมห์ก็วันนี้ ต้องขอโทษเรื่องเมื่อตอนบ่ายจริงๆนะค่ะ” พี่อ้อคงจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างแล้ว รอบนี้คงขอโทษผมจากใจจริงๆแล้วสินะ สวนผมไม่ใช่คนที่โกรธอะไรง่ายๆอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรครับพี่”
“โธ่แม่จะไปตั้งเกาะช้างเลยอ๋อ แบบนี้นั่งรถตูดช้าพอดี” ไปเสียงมันมาก่อนที่ตัวจะขึ้นมาบนรถสะอีก
“คิดว่าจะไปแค่บางแสน รึพัทยา ไปทำไมไกลจังเลยอะ” มันเอาตัวมานั่งข้างๆผมแล้วก็บ่นๆใส่คนที่นั่งอยู่แถวหน้า
“มากับครอบครัวทั้งที แถมเราไม่ได้มาเที่ยวกันตั้งหลายปี จะไปแค่บางแสดได้ไงละลูก” พ่อมิ๊กตอบแทนแล้วครับผม
“แต่” ผมเอามือไปปิดปากมันเพราะรำคายเหลือเกินเถียงอะไรไม่เข้าเรื่อง ไร้สาระไปหมด
“มิ๊กพูดมากว่ะ ”
“ก็มันไกลนิว้า ”
“ไกลแล้วไง เมิงก็นอนสุดทางอยู่แล้ว” ผมมองตามัน ดูสิว่ามันจะเถียงรึเปล่า แต่เวงกำโทรสับเข้า ผมหยิบมาดูเป็นหน้าไอ้โน๊ตโชว์เต็มจอเลย จะโทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย มันตี 2 เข้าไปแล้วนะ
“ว่าไงโน๊ต” สายตาไอ้มิ๊กจ้องไม่กระพริบเลย
“โอมห์ อยู่หน่าย” เสียงเหมือนมันจะเมารึว่ามันง่วงว่ะเนี่ย
“กำลังอยู่กับมิ๊กจะไปทะเลาะ โน๊ตมีอะไรรึเปล่า”
“ทำไม โน๊ตโทรมาต้องมีอะไรด้วยอ่อโอมห์”
“ป่าวมันดึกแล้ว โอมห์นอนก่อนนะ เดี๋ยวมิ๊กว่า” ผมรีบบทเพราะไม่อยากมีปัญหากับไอ้คนข้างๆ
“โอมห์เห็นไอ้ตี๋นั้นดีกว่าโน้ตรึไงครับ คนดีของผม” ผมได้ฟังแค่นั้นจริงๆ ไอ้มิ๊กก็ดึงโทรสับเอาจากมือผมแล้วเอาไปคุยเองทันที
“กรูบอกเมิงแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้มายุ่ง” มันพูดเสียงแข็งใส่โทรสับ คนที่นั่งอยู่แถวหน้าหันมามองกันหมด
“คนขอกรูกรูดูแลได้ ไม่ต้องเสือกโทรมาอีกนะ” มันจัดการเอาโทรสับไปบล็อกเบอร์เสร็จสรรพ แล้วก็เอาหัวมาหนุนตักผมเหมือนไม่มีอะไรจะเกิดขึ้น
“มีอะไรกันรึเปล่าลูก” แม่มิ๊กถามเสียงดูกังวลมากมายกับพฤติกรรมที่ลูกชายเพิ่งแสดงออกไป
“ป่าวแม่ พวกเด็กนะมันจะมายุ่งกับไอ้เอิทมัน” เนียนได้อีกอะเนี่ยแฟนกรู
“ดีแล้วละลูก คนอยู่ด้วยกันต้องปกป้องกันนะ” แล้วแม่ก็หันกับไปนอนต่อ ตอนนี้รถเคลื่อนไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมมีไอ้มิ๊กนอนอยู่บนตัก มันไม่พูดอะไรตั้งแต่ที่วางสายจากโน้ต ผมเองก็ฟังเพลงจนหลบไปเมื่อไรไม่รู้ ว่ารู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนที่รถหยุดแล้ว
“ถึงแล้วอ่อครับแม่” ผมรู้สึกตัวได้ก็ถามแม่มิ๊กทันที เพราะมันดูไม่เหมือนเกาะช้างตรงไหนเลย มันอยู่หน้าคอนโดใจกลางเมือง เสียมากกว่าตอนนี้
“อ้าว เราไม่เคยมารึไงโอมห์ นี้บ้านแม่เรานะ” ผมงงเพราะว่าแม่เดินทางไปกลับต่างประเทศบ่อย ตั้งแต่ผมไปเรียนเชียงใหม่ก็มาหาแม่ที่กรุงเทพแค่ครั้งเดียว แล้วครั้งนั้นแม่ก็ยังอยู่กับญาติด้วย พอขจัดความงงออกไปจากหัว ผมก็ปลุกมิ๊กแล้วเดินตามพ่อกับแม่มิ๊กขึ้นไปบนคอนโด
“แม่มาบ่อยรึเปล่าครับ” ผมถามขนาดที่ขึ้นลิทฟ์ไปที่ห้อง
“ก็แม่เราจะให้แม่มาพักถ้าแม่ลงมารุงเทพนะ เวลาที่แม่เราไปอยู่เมืองนอก” ทั้งคู่จับมือกันเหมือนมีสัญญาแปลกๆ
“เธอฉันมาถึงกันแล้วนะ” แม่มิ๊กเรียกแม่ผมแบบเป็นกันเอง ไม่นานประตูก็เปิดออก ผมไม่เคยเห็นห้องแม่ผมมาก่อน เพิ่งได้เห็นวันนี้เป็นครั้งแรก ห้องถูกแบ่งออกเป็นสองโซน แต่งได้วัยรุ่นมากๆ มีแค่ฉากกั้นระหว่างห้องนอนกับ ห้องรับแขก ห้องน้ำนี้เด็ดที่สุด เป็นห้องกระจกโล่งๆ สามารถมองเห็นได้จากข้างนอกเวลาอาบน้ำ ส่วนห้องนอนก็เป็นปูนยกสูงขึ้นมาจากพื้น มีที่นอนวางไว้ด้านบนปูนอีกที พื้นห้องเป็นพื้นปูขัดมัน แปลกตาเพราะดูกระชากวัยมากๆ ไม่เหมือนห้องของผู้หญิงวัย 40 เลย
“เป็นไงละโอมห์ สวยใช่ไหมละ แม่บอกแล้วว่าให้เรามาหาก็ไม่ยอมมา” ผมเองยังงงกับสไตล์การแต่งห้องของแม่ยังไม่หาย พอได้เดินเข้าไปนั่งที่โชฟา
“โอมห์ ดูดิ 50 นิ้ว ใหญ่กว่าที่ห้องเราเยอะเลย” มิ๊กมันดูตื่นเต้นกับทีวีเครื่องนี้มากๆ ผมเองก็ไม่น้อยกว่ามัน
“แม่ซื้อมาทำไมเนี่ย”
“ก็ดูทีวี”
“ง่ายๆแบบนี้เลย ซื้อ LCD 50 มาดูทีวี แบบแม่ดู 14 นิ้วก็พอแล้ว เครื่องนี้โอมห์ขอไปไว้ที่เชียงใหม่นะ” ผมอ้อนเลยครับเพราะมันไม่เหมาะกับวัยแกจริงๆ
“ได้ไง แกโตป่านนี้แล้ว หาเอาเองถ้าอยากได้ ฉันดิ้นร้นแทบตายกว่าจะมีวันนี้” นั้นโดนเลยผม
“โอมห์มิ๊กไปอาบน้ำนะ” ทุกคนหันหน้าไปหามิ๊กทันที สงสัยมันยังไม่ทันสังเกตห้องน้ำ
“แม่แบบนี้ใครจะไปอาบได้เนี่ย ต้องเอาไว้อยู่กันสองคนตลอดเลยอ่อ”
“ฉันอยากได้ ฉันยังไม่หมดไฟนะไอ้นี้ ใช่ไหมเธอ” ให้ตายสิ แม่ทั้งคู่เข้าขากันดีเหลือเกิน ผมกับมิ๊กนิเหนื่อยใจจริงๆ เวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันที่ไหน ลืมลูก ลืมผัวกันไปเลย
“แม่ไปทะเลรึเปล่าเนี่ย” ผมถามเพราะอยากรู้ว่าแวะมาทำไมที่ห้องแม่ผมทำไมไม่เลยไปทะเลเลย
“ไม่ไป มีงานต้องทำ ร้านไม่มีคนดู”
“ก็ให้คนอื่นดูแทนไปก่อนดิไปแค่สองวัน”
“นั้นสิเธอเห็นไหมลูกเธอยังชวนเลย” แม่มิ๊กช่วยเสริม
“ไม่ไปหรอกเธอ ไว้ไปรอบหน้าตอนที่ไม่มีลูกๆมาดีกว่า” แล้วคุณเธอทั้งคู่ก็ทำท่าเหมือนรู้กันแค่สองคน ผมกับมิ๊กเลยไปยืนดูวิวที่ระเบียงห้องแทน รอให้พวกผู้ใหญ่คุยกัน
“มิ๊กโกรธโอมห์รึเปล่า”
“โกรธทำไม” มันย้อนถามผม
“ก็เรื่องโน๊ตไง”
“ไอ้หน้าเจื่อ นั้นรึ ไม่มีทางทำไมโอมห์ไปทำอะไรกับมันมาละ” ผมคิดอยู่ 10 วินาทีก่อนจะตอบคำถาม ที่มันย้อนกลับมา
“เปล่า ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว อย่าทำอะไรให้พ่อให้แม่สงสัยมานะ โอมห์กลัว”
“กลัวไร”
“ก็กลัวว่าพ่อกับแม่มิ๊กจะรู้อะดิ”
“รู้ก็ดีดิ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาบอก” มันทำหน้าตาจริงจังใส่ผม ก่อนที่จะมีมารเข้ามาขวางเราสองคน
“คุยอะไรกันอยู่ค่ะ น้องๆ แม่โอมห์นี้วัยรุ่นจังเลยนะค่ะ ดูสาวกว่าพี่อีก” แน่ละแม่ผมไม่อ้วนเหมือนพี่นิ
“เปล่าครับพี่ กำลังดูโน้นดูนี้ไปเรื่อย” มิ๊กตอบแทน พอดีกับที่ผู้ใหญ่เรียกพวกผม สงสัยจะออกเดินทางกันแล้ว พวกเราเดินลงไปที่รถพร้อมๆกัน ก่อนจะขึ้นรถแม่ก็สั่งประโยคเดิมๆ ให้ตั้งใจเรียนนะลูก เป็นเด็กดี ประมาณนี้ แล้วก็ส่งเงินให้ผมมาจำนวนหนึ่งก่อนที่จะดึงผมไปกอด ต่อหน้าทุกคนเลย
“ทำไรอะแม่ อายนะ” แม่ยังไม่ปล่อย กอดผมแน่เลย ไอ้มิ๊กมองหน้าผมเหมือนจะหึง
“ทำเป็นอาย กอดนิดกอดหน่อย” แม่บ่นๆ แล้วก็ปล่อย
“ไปแล้ว เขารอกันหมดแล้ว”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ แม่ไม่รีบ” แม่มิ๊กออกตัวแทนทุกๆคน แต่ผมไม่รอแล้วรีบขึ้นรถไปก่อนทุกคนเลย
“มองหน้าทำไหมมิ๊ก” ผมถามมันเพราะมันเล่นกระแทกก้นสะแรงแล้วนั่งมองหน้าผมตาไม่กระพริบเลย
“หึง” เมิงจะบ้ารึ
“เมิงจะบ้าไงเมิง พูดสะเสียงดัง ” ผมรีบเอามือปิดปากมัน ดูพี่อ้อเหมือนจะรู้เรื่องเพราะมองเข้ามาให้รถ
“อย่าให้ใครมากอดอีกนะ กรูยอมแค่แม่มิ๊กกับพ่อมิ๊กแค่นั้นละ”
“กลัวตายละ” ผมทำหน้าตากวนตีนใส่มัน
“จะลองไหมโอมห์ เดี๋ยวมิ๊กจะหอมแก้มโชว์เลย” มันเอาหน้าเข้ามาใกล้ จนผมรู้สึกถึงกลิ่นปากของคนไม่ได้แปลงฟันเลย
“มิ๊ก เหม็น อย่ามากวน” มันไม่หยุด แล้วมันก็ทำสิ่งที่ผมไม่ทันคิด มันเอาลิ้นมาเลียจมูกผมทันที
“ยี้ มิ๊ก ทำอะไรทุเรษว่ะ” มันดึงผมไม่ให้ลุกออกจากที่นั่ง แล้วน้ำลายก็โครตเหม็นเลย เพราะผมกับมันยังไม่ได้แปลงฟันเลย
“บอกแล้วว่าอย่ามาลองดีกับมิ๊ก ” แล้วมันก็ปล่อยมือ ผมรีบวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำทันทีเลย พอกลับมาทุกคนก็ถามใหญ่เลยว่าผมเป็นอะไร ผมเองก็ได้แต่ตอบไปว่าไม่มีอะไรนอกจากอ้างว่าปวดท้อง แล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ดูสีหน้าไอ้มิ๊กจะมีความสุขมากๆกับไอ้วีรกรรม น้ำลายครั้งนี้ แล้วการเดินทางครั้งนี้ก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง โดยที่มิ๊กยอมเปลี่ยนให้ผมนอนตักมันแทน ส่วนมันก็นั่งกด PSP จนผมหลับไป แล้วมารู้สึกตัวอีกครั้งที่ท่ารถขึ้นเรือเฟอรรี่
-
สงสารโน๊ตอ่ะ โดนมิ๊กสกัดดาวรุ่งซะงั้น
แต่ดารานำฝ่ายหญิงต้องยกให้เจ๊อ้อของเรา
-
ไปเกาะช้างกันเหรอ เราก็ไปมา อิอิ ยังไงก็แอบเชียร์โน้ตอยู่อ่ะ
-
:-[หวานสะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่มิ๊กสกปรกอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
55555 ขำมิ๊กเหมือนเด็กน้อยเลย
แอบเซ็งมิกซ์ โน็ตจะได้ออกซะหน่อย เจอเบรคตัวเอี๊ยดดด
-
สงสารโน๊ตเลยนะเนี่ย
แต่มีเมียอยู่แล้วจริงดิ
:m28:
-
ฮ่าๆ กลับมามีความสุขเหมือนเดิมนะ
-
เชียร์โน๊ตๆๆๆๆ
บ่าวลำปางน่ารักที่สุด 555+
-
เชียร์โน๊ตๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ไว้ใจมิ๊กอะ กลัวมิ๊กทำโอห์มเสียใจ
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆ คนนั้นก็ดี คนนี้ก็ดี เป็นโอห์มนี่เครียดตายเลย
-
ได้คะแนนความสงสารเต็ม 100 เลยอ่าโน๊ต :เฮ้อ:
-
หึหึ ไปถึงเกาะช้างกันเลยนะ
แล้วงานนี้โอมห์จะเสร็จมิ๊กไหมน๊า :haun4:
-
ตอนนี้น่ารัก
-
น่ารักดีอ่ะ...
แบบนี้มั้งที่บอกว่ารู้จักกัน จนไม่ต้องปิดบังตัวตนที่แท้จริง จะซกมก ยังไงก็ได้
----------------
การรักคนมีเจ้าของก็เป็นแบบนี้ล่ะโน๊ต คนที่สงสารลองคิดดูนะ ว่าถ้ามีคนมาชอบแฟนคุณ คุณจะสงสารแล้วยกแฟนคุณให้เขาไหม?
เรื่องที่มิ๊กจะทำให้โอมห์เสียใจอีก ไม่รู้ว่าเรามีมุมมองต่างจากคนอื่นมากไปไหม เมื่อก่อนก็คิดนะว่าไม่อยากแบ่งคนรักให้ใคร แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันทำให้คิดว่า... ถ้าเขาจะไปมีคนอื่นบ้าง หมายถึงสัมพันธ์ ทางกาย ก็ไม่เห็นเป็นไร แค่คนพวกนั้นไม่มาราวี รังครวญเรา และเขาจะไปเมื่อเหงาเท่านั้น ไม่ใช่เอาเวลาที่เคยมีให้เราไปมอบให้เขา
ถ้าไม่เห็นภาพก็ยกตัวอย่างง่ายๆ...เช่นเรายุ่งมาก จนไม่มีเวลาให้แฟน การที่เขาจะหาเศษหาเลยก็ย่อใฃมได้ แค่เราต้องเป็นที่หนึ่ง เราต้องสำคัญที่สุด
ทัศนคติ ผัวเดียว เมียเดียว มันใช้ไม่ได้มานานแล้ว ตั้งแต่สมัยก่อนที่ผู้ชายมีเมีย 3-4 คน อย่าง นางทาสไง (เปิดเจอวันนี้เลย เอามาเป็นตัวอย่างได้) ทุกอย่างอยู่ที่ใจนะ แล้วการไปคบกับโน๊ต เชื่อได้แค่ไหนว่าโน๊ตจะไม่ทำให้ โอมห์เสียใจเลย...ไม่มีใครหรอกจะไม่ทำให้อีกคนเสียใจ ขึ้นอยู่กับว่าเสียใจเรื่องไหน
ทุกอย่างแรกเริ่มมันก็ดีทั้งนั้นล่ะ อย่าหวังอะไรที่เกินตัว แค่ยอมรับให้สิ่งที่อีกคนเป็นอยู่ก็น่าจะเกินพอ... การรักใครสักคน รักเพราะเขาเป็นเขา หรือ รักเพราะเขาเป็นแบบที่เราต้องการ... อย่างตอนก่อนๆ ที่โอมห์บอกว่า รักและยอมรับให้สิ่งที่มิ๊กเป็น ตั้งแต่ตัดสินใจตคบกัน ในเมื่อคิดได้แบบนี้ ไม่ว่ามิ๊กจะเป็นยังไงก็คงไม่ทำให้โอมห์เสียใจเท่ากับการที่คิดว่า พอมิ๊กมาคบกับโอมห์ มิ๊กต้องปรับปรุง แก้ไขตัวเอง เปลี่ยนแปลงเพื่อให้โอมห์รัก แต่โอมห์เลือกมิ๊กที่ตัวมิ็กเอง ไม่จำเป็นต้องปรุงแต่งอะไร
โลกแห่งความจริงโหดร้ายกว่า นิยายอีกนะ อยู่ที่ใครจะทำใจยอมรับได้แค่ไหน และทำยังไงให้ชีวิตมีความสุข
แพล่มแบบเบลอๆ เมายาชาจากการถอนฟัน ไม่รู้เรื่องก็อย่าว่ากันนะ ๕๕๕
-
โอมห์ยังไม่ชินอีกหรา ฮาฮา
-
:เฮ้อ:
+1
-
อ่าว rmutl เหมือนกันนิหน่า ไฟฟ้าเหมือนกันแก แต่ผมเชียงราย อ่ะ
หนุกดีคับ เรื่องนี้ อ่านทุกเช้าก่อนไปเรียน ฮ่าๆๆ
-
น่ารักดีอิอิ :laugh:
-
ทำแบบนี้แล้วพ่อแม่จะระแคะระคายไหมนะ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดันให้ครบ 1000 จะได้เห็นน้องมิ๊ก
-
ห๊า ๆ ๆๆ มิ๊กหึง
:laugh: :m20:
-
แถมๆ จะได้ครบ 1000
:pig4: :pig4:
-
...อ่านไปก็..เสียว..ไป ไม่ใช่เสียวอะไรหรอก เสียวพ่อแม่จะรู้แล้ว..ระเบิดจะลง ถ้าท่านรับไม่ได้
...แต่ถ้าท่านรับได้ ก็โชคดีไป จากที่อ่าน พวกท่านรสนิยมวัยรุ่น น่าจะเห็นความสุขของลูกสำคัญกว่าแคร์สังคมมั้ง
...น้องมิกซ์ มันเอาจริงว่ะ ไม่แคร์สื่อเลย ก็ดีนะทำตัวตามธรรมชาติดี ไม่ฝืน อะไรจะเกิดก็เกิด แล้วค่อยแก้ปัญหากัน
...น้องโอมห์ ก็โอ นะวุ้ยตอนนี้อะ กล้าพูดกับโน๊ตตรงๆ ไม่งั้นปัญหานี้อะมันจะเรื้อรัง แล้วสร้างความทุกข์ให้ภายหลัง :L2:
-
งืม......
นี่มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว
แสดงว่าจนถึงทุกวันนี้ โอมห์ก็ยังอยู่ดีมีสุขอยู่สินะ
-
ดัน ดัน มาต่อด้วยค๊าบบบบบบบบบบบ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เกาะช้างสวย น่ะ แต่ ของแพงมา++ ร้อนด้วย
-
:call: :call:มาต่อเร็ว ๆ นะคับ อ่าน แล้ว อยากกลับไปอยู่เชียงใหม่จังเลยอ่ะ
-
อ่า เมื่อไหร่ จะมาต่อนะ
-
รอคับ
อยากอ่านแล้วๆๆๆ
-
มาเล่าต่ออีกนะครับ o13
-
เมื่อไหร่จะมาต่อคับ
อยากอ่านๆๆ :serius2:
-
...ช่วยเสนอ..หน้าหล่อๆๆ มาต่อเรื่องด้วย
...รอดูรูปหวานใจนายมิ๊ก อยู่นะ มัวแต่ไปสวีทกันอยู่ไหนเนี่ย :L2:
-
หายไปนานเลยอ่ะ
-
โอห์มหายไปไหนอ่า
-
หายไปหลายวันละนะโอม มาต่อไวๆจิ :call: :call:
-
:call:เข้ามารอ
-
"""โอม หาย ไป ไหน อ่า"""
-
รักมิ๊กรักโอห์ม สงสารโน๊ต
-
^
^
^
บ่าวลำปางน่าเอ็นดูขนาด
-
ขอโทษทุกคนจริงๆครับ มีปัญหากับ WOrd 2010 นิดหน่อย แถมเนื้อเรื่องส่วนี้มันทำให้ผมคิดเรื่องเก่าๆแล้วมันรู้สึกไม่ดี เพราะผมเองก็ไม่ได้เขียนไว้ในส่วนนี้ รึว่าเขียนแล้วแต่ฉีกทิ้งไปก็ไม่รู้ เพราะตั้งใจว่าจะอุทิศให้กับคนที่ทำเรื่องนี้กับผม ตอนนี้เลยสองจิตว่าจะบรรยายมันลงไป รึว่าจะย่อๆใส่มัน แล้วให้มันผ่านไปดี มันเจ็บเหลือเกินกว่าจะผ่านมันมาได้ แถมสำคัญผมเขียนไป 2 รอบแล้วแต่ มีปัญหากับ คอม ขอบคุณที่ยังตามอ่านนะครับ
-
ถ้าเป็นเรื่องไม่อยากจำก็เขียนบรรยายให้พอรู้เรื่องก็ได้นะ...
เพราะอดีตบางเรื่อง ก็ไม่อยากเก็บมาคิดให้ตัวเองเจ็บ
-
เอิ่ว~! หลังจากทำใจกะบอลได้ ก้อมาตามอ่านต่อ แหะๆ
ดูมีเค้าลางปัญหามาไม่จบไม่สิ้นนะเนี่ย (แต่ชีวิตจริงก้อเงี้ยอ่ะเนาะ)
ป๋อหลอ สรุป น้องโอห์มอ่อนกว่าอิชั้นเยอะอยู่(แหม อุตส่าห์คิดว่ารุ่นไม่ห่างกันมาก เชอะนึกว่าจะมีคนแก่ๆบ้าง TT^TT)
-
บางเรื่องที่มันกระทบกับความรู้สึก ก็เขียนแค่พอรู้เรื่องก็ได้น้องโอมห์ ไม่ต้องบรรยายอะไรมากเอาแค่ให้คนอ่านรู้ที่มาที่ไปพอ
พี่คิดว่าพี่เดาถูกตั้งแต่ข้อความแรกๆที่โอห์มเขียนถึงคนๆนั้นเหมือนกันแหละ
คนอ่านเข้าใจ และก็เป็นกำลังใจให้ จะเขียนหรือไม่ มันก็ยังอยู่ในความทรงจำของโอมห์อยู่ดี
สู้ๆ :L1: :L1:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ สำหรับบางเรื่องที่เรานึกถึงแล้วยังทำให้เราปวดใจมากๆก็แสดงว่ามันยังไม่ตกตะกอนครับ ถ้าอย่างนั้นก็ผ่านๆมันไปก่อนเถิดครับ คิดมากๆมันหนักตัวหนักใจเปล่าๆครับ
-
:call: :call: :call:
-
หายไปเลย
สงสัยคุงพี่จะงานยุ่ง
ไงก็รีบมาต่อนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้คร้า
สู้ๆๆๆ
-
โอ้ ขอบคุณที่มาบอกข่าวคราว
ไงก็ แล้วแต่อ่ะ อยากเอาตอนไหนมาลง ก็ลงเลยลูกพี่ รออ่าน ฮ่า ๆ
-
รออยู่เสมอนะคับ
-
เรื่องบางเรื่องบางที ถ้าต้องพูดถึงแล้วไม่สบายใจ ก็อย่าไปรื้อฟื้นมันเลย
รออ่าน ได้เสมอค่ะ สู้ๆนะ
-
หายไปหลายวันเลยครับผม คิดถึงจริงๆ ผมเลือกที่จะเอามันมาเขียน ยังไงก็ช่วยอ่านแล้วเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ มันคงเริ่มจะอ่านยากมากขึ้นอีกแล้ว ไม่พูดอะไรมากดีกว่า
สเปนเป็นแชมป์ คุ้มจริงๆกับการนั่งเฝ้าจอทีวี ขอบคุณอีกครั้งที่เข้ามาติดตามนะครับ อย่าเพิ่งงกับเนื้อหาตอนนี้นะครับ เดี๋ยวผมเอามาต่อให้ เดี่ยวจะเข้าใจกันเอง
ปล. ผมไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้หรอกนะคราฟ----------------------------------------------------------------
ขวดแก้วที่ก่อนหน้านั้นเคยมีลูกอมบรรจุอยู่เต็มกระปุก บัดนี้ได้มาแตกกระจายอยู่บนพื้นห้อง ห้องที่ตอนนี้มีแค่ผมนั่ง นึกเรื่องราวที่ทำขึ้นอยู่บนโซฟา มือไม้สั่น น้ำตาที่ไหลอาบแก้มตลอดเวลา เหมือนว่าช่วงเวลาที่อึดอัดที่สุดได้ผ่านไปแล้ว ตอนนี้ก็มีแค่เราคนเดียว ที่อยู่ในห้องนี้ พอห้องนี้มีแค่เรารู้คนเดียวมันแปลกไปจริงๆ ท้องฟ้านอกหน้าต่างเปลี่ยนสีจากสีส้มกลายเป็นสีน้ำเงิน แล้วมันก็กำลังจะมืดลงเรื่อยๆ เศษลูกอมที่โดนอากาศ ละลายติดเต็มพื้นห้องไปหมด ผมทำอะไรลงไปเนี่ย
“ลูกโอมห์ เป็นอะไรรึเปล่า ผู้จัดการโทรมาบอกแม่ว่าเรากับมิ๊กทะเลาะกันเสียงดังเลยมีอะไรกันรึเปล่า” มันเป็นเรื่องที่น่าลำบากใจจริงๆ เพราะเราเองก็ไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าเราทะเลาะกันเรื่องอะไร ความสัมพันธ์เราสองคนมันมากกว่าเพื่อน ในขนาดด้วยกันตอนนี้มันก็กำลังจะหมดไปไม่เหลือแม้แต่คำว่าเพื่อนเช่นกัน
“ป่าวครับ เล่นกันเสียงดังไปหน่อยครับแม่ ” ผมคุยไปก็พยายามเก็บน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา มือก็เก็บเศษแก้วที่ตัวเองเป็นคนปามันลงพื้น ผลที่ได้คือความงี่เง่ามันย้อนกับมาหาตัวเองแก้วบาดมือ เลือดออกเต็มไปหมด
“แม่ครับ โอมห์อาบน้ำอยู่ครับ เดี๋ยวโอมห์โทรกลับนะครับ” ผมวางสาย แล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำ ปรากฏว่าผลที่ได้คือแก้วบาดเท้าอีก ตอนนี้กลายเป็นตัวเองมีแต่แผลจากแก้วบาดเต็มไปหมด แต่มันไม่มีความเจ็บหลงเหลืออยู่เลย ความเจ็บมันไปลงกับสิ่งที่ผมได้เจอกับตัวเมื่อสักครู่นี้มันแล้ว ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมายังมีมิ๊กนอนอยู่ข้างๆ มือผมหยิบหมอนมันมานอนกอดแล้วไหลตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง มันเหนื่อยแล้วก็มากเหลือเกิน มากจนผมจะรับไหวแล้วกับความรักในครั้งนี้ ผมบอกกับตัวเอง ได้แต่คิดเรื่องต่างๆในหัวมากมายไปหมดจนตัวผมเองหลับไป
ทำไมเวลาที่ผมนอน ผมถึงรู้สึกว่ามีมันนอนอยู่ข้างๆเหมือนเดิม มีอ้อมกอดที่มันเคยสวมกอด มีเสียงลมหายใจของมัน ทำไมมันเป็นเวลาที่มีความสุขจริงๆ แต่พอผมตื่นขึ้นมาก็ต้องพบกับความเป็นจริง ไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากตัวผม ไม่มีเสียงข่าวจากทีวี ไม่มีคนมาค่อยกวนใจ ผมเจ็บตามากๆ
“โอ้ย.............” ผมเดินเหยียบเศษแก้วอีกแล้ว มีรอยเลือดเต็มห้องไปหมด เหมือนหนังฆาตกรรมไม่มีผิด ยังไงวันนี้เราก็ต้องไปสอบ ผมบอกตัวเองแบบนั้น เดินเข้าห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัว 3 ผืน รองเท้า 3 คู่ แปลงสีฟัน 3 อัน เจ็บอีกแล้ว ผมน้ำตาไหลอีกแล้ว ทำไมนะก่อนหน้านี้กรูเคยเก่งกว่านี้นิว้า รึว่าครั้งนี้กรูจะกลายเป็นคนอ่อนแอร์ไปแล้ว ผมรีบแปลงฟัน ล้างหน้าตัวเองให้เสร็จโดยแล้วที่สุด เลือกที่จะไม่อาบน้ำ เพราะแผลเต็มตัวไปหมด พาตัวเองมาใส่ชุดนักศึกษาหยิบแว่นตาดำ เพราะตากรูมันบวมเหลือเกิน ก่อนที่จะค่อยๆออกจาห้องแล้วพาร่างกายอันบอมชำเดินผ่านสายตาของใครหลายๆคนที่นั่งเสนอกันอยู่ที่ล๊อบบี๊คอนโด พอทุกคนเห็นหน้าผมก็หันไปพูดคุยซุบซิบกันใหญ่ ก่อนจะมีพี่ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนถามผม
“น้องโอมห์ค่ะ เมื่อวานมีอะไรกันรึเปล่าค่ะ เสียงดังเลย” แล้วก็มาจนได้คำถาม จะต้องรู้จริงๆใช่ไหมเนี่ย
“ป่าวครับ ”
“ป่าวอะไรละค่ะน้องเสียงดังจนได้ยินมาถึงชั้น 8” ขนาดนั้นเลยรึ
“ไม่มีอะไรคับพี่ ผมขอตัวไปสอบก่อนนะครับ” ผมเริ่มเดินหนีคำถามที่มันจะตามมาอีก
“ทำอะไรก็เบาๆหน่อยแล้วกัน คอนโดนะค่ะ ไม่ใช่บ้าน” ผมหันกลับไปมองหน้าคนพูด มันทำท่ายิ้มใส่ผมเหมือนมีนชัยชนะจากคำพูดที่เมิงเพิ่งมอบให้กรู แต่ผมก็ไม่ว่างที่จะมาต่อปากต่อคำ เพราะต้องไปสอบ
มหาลัยวันนี้มีแต่คนที่แต่งตัวเรียบร้อย ผมจอดรถ แล้วรีบเดินตรงไปหาเพื่อนไนท์ทันที เรื่องที่จะสอบผมไม่ได้อ่านมาหรอกนะครับ เพราะมันอยู่นิสัยอยู่แล้ว
“เห้ย ไอ้โอมห์ เมิงเป็นเหียไรว่ะเนี่ย” มันคงเห็นจำนวนการทำแผลเองของผม ทั้งแขน ขา มือ เท้า
“แก้วบาดว่ะ ”
“เอ่อ ทำไมเมิงสองคนไม่มาด้วยกันว่ะ” มันคงจะพูดถึงไอ้มิ๊กแน่ๆ
“ทำไมว่ะ แปลกตรงไหน กรูอยากมาของกรูคนเดียว”
“ป่าวๆ นู้นกรูเห็นมันนั่งอยู่กับพวก ปี1 ” เต็มๆเลยครับ ไอ้ไนท์ได้คะแนนเต็มร้อยเพราะความไม่รู้จากคำพูดที่มันเพิ่งจะมอบให้ผม เพราะไม่ใช่แค่คำพูดมันเสือกพาสายตาผมไปหาไอ้มิ๊กที่กำลังนั่งติวหนังสือให้เอิทอยู่ด้วย แล้วอยู่ดีๆดวงตาที่พยายามเก็บความรู้สึกมาตั้งแต่เช้า ก็เริ่มมีน้ำตามาคลออยู่เต็มไปหมด
“กรูไปนั่งรอให้นั่งนะ”
“เห้ยเมิงเป็นอะไรรึป่าวว่ะ” ผมส่ายหัวก่อนจะลุกจากม้าหินอ่อน ไม่นานอาจารย์ที่คุมสอบก็มาพอดี วิชานี้จริงๆแล้วผมก็ไม่ค่อยจะชอบหน้าอาจารย์คนสอนสักเท่าไร เพราะเธอเป็นคนที่สองมาตรฐาน นิยมนักศึกษาชายหน้าตาดีๆ ใครไหนสเป๊กแก จะได้แบบว่า A ไปเลย หรือถ้ามันเหียมากๆ แต่หน้าตาโดน B+ ก็ยังเป็นเกรดที่แกพร้อมจะมอบให้เสมอ
“นั่งตามเลขที่บนกระดานนะ” เธอเข้ามาก็เขียนๆบนกระดานก่อนที่จะสั่งให้นักศึกษานั่งตามที่ตนบอก
“โห่ กรูได้นั่งหน้าอาจารย์อีกแล้ว” เสียงเพื่อนที่มันเป็นลูกรักของอาจารย์บ่น ผมคิดไว้แล้วว่าเธอคงมีแผนที่จะทำแบบนี้ เพราะทุกครั้งที่สอบ ตั้งแต่ ปี 2 เธอจะจัดที่นั่งให้เพื่อนผมคนนี้ไปนั่งต่อหน้าแกตลอด สงสัยจะเพื่อที่แกจะได้จ้องหน้า ตลอด 2-3 ชั่วโมงที่คุมสอบ คนอื่นจะเป็นประมาณว่าส่งข้อสอบได้ตลอดเวลา แต่คนที่นั่งโต๊ะตัวนี้ ต้องรอส่องตอนครบชั่วโมงเท่านั้น ที่นั่งตรงนี้ก็เลยมีเพื่อนๆผมเวียนกันนั่ง ตลอดเวลา (แต่พวกนั้นก็ได้เอกันนะครับ)
“โอมห์เมิงนั่งโต๊ะนี้” เพื่อนมันชี้มาทางโต๊ะข้างหน้าต่าง ที่นั่งหน้าผมมันยังว่างอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ผมเปิดข้อสอบจนทำได้ไปเกือบจะ 10 ข้อแล้ว เจ้าของที่นั่งก็เดินเข้ามา
“ไปขี้มารึไงว่ะไอ้มิ๊กปล่อยให้เมียเมิงนั่งเหงาตั้งนานละ” เพื่อนผมแซวมันเสียงดัง ขนาดที่มันเดินเข้ามานั่งโต๊ะตัวหน้าผม มันหันมามองหน้าผมก่อนที่มันจะนั่งลงไป มีรอยยิ้มเหลือๆส่งมาให้ผม
.............ชาติชายซื้อรถยี่ห้อโตโยต้า ราคา 900000 โดยเลือกที่จะผ่อนเป็นจำนวน 6 ปี โดยมีดอกเบี้ยคงที่ ....................
โจทย์ข้อแล้วขอเหล่าที่ผมพยายามทำมันให้เสร็จ วิชานี้ผมสอบเพราะสูตรมันไม่ยาก แต่มิ๊กมันคงไม่ถนัดเพราะผมดูจากอาการของมันออก เหมือนจะต้องการความช่วยเหลือจากรอบๆโต๊ะ กระดาษชิ้นเล็กๆถูกโยนไปมาเต็มห้องสอบไปหมด ในขนาดที่คนคุมสอบ ก็กำลังลงเสน่ห์ชายที่นั่งทำข้อสอบอยู่ตรงหน้า ผมเร่งทำจนเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องสอบทันที วิชานี้เป็นวิชาสุดท้ายแล้วที่ผมสอบในเทรอมนี้ ก่อนที่จะปิดเทรอมภาคเรียนที่ 1 ถึงตอนนี้จะกินอะไรไม่ลงแต่ผมก็ไม่อยากอยู่คนเดียว กลัวว่าจะคิดอะไรไปมากกว่านี้อีก ผมเดินออกมาจากห้องสอบก็เจอเอิทอีกครั้ง ครั้งนี้รู้สึกเหมือนมันจะยิ้มให้ แต่รอยยิ้มนี้มันโหดร้ายสำหรับผมเหลือเกิน ผมไม่ได้พูด หรือไม่ได้ยิ้มตอบ เดินหนีออกมาจากตึกทันที
“ขอบคุณนะครับพี่โอมห์ ไม่ใช่ ไอ้โอมห์” มันพูคประโยคนี้ตามหลังผมซึ่งผมจำได้เดิน มันเป็นเวลาเดียวกับที่ไอ้เอิทมันเอาแก้วน้ำเปล่าที่มันถืออยู่มาสาดใส่ผม
“มึงแพ้แล้ว อย่ามายุ่งกับพี่มิ๊กของกรูอีกละกัน” แล้วมันก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนงงกับสิ่งที่มันทำไว้ นี้ใช่ไหมคือคำเตือนจากห้องข้างบน ที่บอกผมในวันนั้น น้ำตาไม่มีเหลือแล้วสำหรับผมตอนนี้ในเมื่อมันเลวกันทั้งคู่ ก็ปล่อยมันไปดีกว่า ถึงกรูไม่ใช่นางเอก แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่เราจะไปเอาคนที่เขาไม่รักเราคืนมาก ผมปลอบใจตัวเองระหว่างทางที่เดินไปที่โรงอาหาร อยากกันอะไรไม่รู้ เพราะยังไงก็จะปิดเทรอมเป็นเดือนๆ
“ป้าเอา เหมือนเดิมนะครับ”
“เอาด้วยคนครับ”
“อ้าวไม่เจอกันสะนานเลยนะ โอมห์” ผมยิ้มให้กับคนที่มาทักทายผม เจอมันรอบนี้ทรงผมใหม่ที่เปลี่ยนไป มันดูน่ารักกว่าครั้งก่อนที่ผมเจอเยอะเลย
“ไปกัดกับหมามารึไงว่ะ เต็มตัวเลย” ป้าร้านข้าวชะโงกหน้าออกมาดูแผลผมแล้วก็ยิ้มๆ ก่อนที่จะส่งข้าวมาให้ผม
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกรูเอาไปให้ ” มันเดินถือข้าวมาส่งผมที่โต๊ะแล้วก็มานั่งอยู่ฝั่งตรงข้าวผม วันนี้โรงอาหารคนน้อยอีกแล้ว เพราะหลายๆคณะยังสอบอยู่ คงจะยังไม่เลิก สงสัยไอ้โน้ตมันคงไม่มีสอบ มาเจอกันอีกแล้ว
“ไปเปียกอะไรมากอ่ะ ข้อสอบมันยากขนาดนี้เลยไง ดูดิเหงื่อนออกเต็มไปหมดเลย” มันแซวผม แต่หารู้ไหมว่ามันใช่ที่ไหน
“แล้ว โน้ตไม่มีสอบรึไง ทำไมเลิกเร็วอ่ะ”
“ง่าย ทำเสร็จแล้วขี้เกียจอยู่ เลยว่ามาหาอะไรกินดีกว่า” มัยตักข้าวเข้าปากหลังพูดจบ ผมเองก็กินข้าวคำน้ำคำ แต่ยังดีที่ได้คุยกับมัน ทำให้สบายกว่าอยู่คนเดียวเยอะ
“โอมห์เป็นไรอ่ะ ร้องไห้มารึไง ตาบวมเลย” ผมพยัก แทนคำพูด
“ไอ้ตี๋มันทำอะไรโอมห์รึเปล่า อย่าบอกว่าแผลพวกนี้มันเป็นคนทำนะ” ไอ้โน้ตผมท่านักเลงทันที่ที่พูดเสร็จ
“กินข้าวไปเถอะพอคนเก่ง มีเรื่องนิดหน่อย”
“ไม่หน่อยแล้วมั้ง เล่าให้ฟังมั้งดิ” มันทำสายตาดูเป็นห่วงผมเหลือเกิน
“อืมไว้กินเสร็จแล้วจะเล่าให้ฟังแล้วกันนะ ไม่ใช่ตรงนี้ด้วย” ผมตอบไป เพราะในใจลึกๆก็อยากคุยกับใครสักคนเหมือนกัน เรื่องที่เกิดขึ้นมันคงไม่มีทางออกอีกแล้ว ในเมื่อวันนี้สิ่งที่มิ๊กทำให้เห็นก็คงเป็นคำตอบแล้ว ว่ามันเลือกที่จะอยู่ตรงไหนในความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของผมกับมัน
ผมพาโน้ตมานั่งที่น้ำตก น้ำตกที่ผมชอบมาทุกๆครั้งเวลาที่ไม่สบายใจ เวลาที่ผมคิดอะไรไม่ออก วันนี้คงเป็นใจเพราะไม่มีคนเลย คงเป็นเพราะวันธรรมดา + กับฝนมันทำท่าจะตกมั้ง
“พามาสะลึกเลย จะปล้ำเขารึเปล่าเนี่ย” มันทำท่ากวนๆตอนที่พูด
“กลับก็ได้นะ” ผมประชดมันเพราะไม่ค่อยมีอารณ์มาขำด้วย
“โอ๋ๆๆๆๆๆ มาๆเล่ามาได้แล้ว ผมอยากรู้แล้วครับพี่โอมห์” มันเรียกตามอายุ สงสัยเรื่องนี้จะถูก ผมนั่งลงบนพื้นหินโดยที่โน๊ตเอาเท้าผมมาวางบนตักมัน เพราะผมเป็นแผลอยู่ อย่างน้อยมันก็เป็นคนดีเสมอต้นเสมอปลายทุกครั้งที่ผมเจอมัน แล้วผมก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้โน้ตฟัง
12 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
-
เกิดอารายยยยยขึ้นนนนนนนนนนนนนนนน
มาต่อเร็วๆนะคะ ยังงัยอดีตก็เป็นอดีต อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะคะ
เป็นกำลังจะให้นะคะ น้องโอมห์ o13
-
'งง ค่ะ ว่าเหตุการณ์ตอนนี้เกิดหลังจาก ไปทะเลใช่มั้ยค่ะ เพราะรู้สึกว่า ยังหวานกันอยู่เลย
เอะรึเราอ่านข้ามตอนไป
ว่าแว๊กขอกลับไปย้อนดูดีกว่า
Edit ปล. กลับไปดูมาแระ ก้ ไม่ได้อ่านข้ามนี่นา แต่ไหงเหตุการณ์มัน ตัดฉับมาทะเลาะแถมเพราะไอ้เจ้าเอิทมันคิดจะแย่งมิ๊กอีก โอ๊ว โน :fire:
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้ เรื่องร้ายๆให้มันผ่านนะคับ
12 ชั่วโมง ก้แสดงว่าเพิ่งเกิด ตอนนี้คงไม่ใช่ตอนปกติใช่มั๊ยคับ ถ้าผมเดาไม่ผิด
ยังไงก็หายไวๆ เข้มแข็งๆด้วยนะคับ
แล้วจะรอตอนต่อไปๆๆๆ
ปล เดาถูกป่าว เนี่ย หรือว่าจะไม่ใช่ งง
-
งง ตกลงเอิทมันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย
ถ้าเป็นอย่างที่เราคิดมันก็เลวมาก
:z6:
-
รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ
เอิททำได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ (รอรายละเอียดตอนหน้า)
โอมห์อุตสาห์ไว้ใจ
มิกซ์ก็อีกคน เป็นพี่ พี่ทำใจไม่ได้นะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆ
-
ไม่ได้งงกะเค้า แต่ต่อมอยากรู้รายละเอียดเริ่มทำงานอย่างหนัก มามะ มาบอกอีป้าแก่ๆ ทีนะคะ
-
รอมาหลายวัน พอได้อ่านเครียดเลย
มาต่อไวๆนะคับ
-
หายไปหลายวันกลับมาก้อเศร้าซะละ :sad4: :o12:
คนที่เราไว้ใจทำกับเราแบบนี้
ยังไงมันก้อผ่านไปแล้ว
ขออย่าให้มีอีกนะ
-
:monkeysad:เอ้ยยยยยยยย เรื่องจริงหรือเปล่านี่ ทำไมทำกะโอมห์อย่างงี้ :angry2:เกียจจจจจจจจจจจจจจจจจจทุกคนที่ทำกะโอมห์
มาต่อเร็วๆๆนะ อยากรู้เรื่องไวๆๆๆ เป็นกำลังใจให้ๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
ปอลอ ณ ตอนนี้โอมห์มีความสุขแล้วใช่ปะ
-
ไอ้น้องเอิททททททททท :m31:
อุตส่าห์หลงชื่นชมว่าน่ารักหนักหนาาา :m15:
เอาความเอ็นดูที่เสียไปคืนมานะ
เลว + แรง จริงๆ :z3:
-
โอ้แม่เจ้า และแล้วที่มาของชื่อเรื่องก็กระจ่างซะที
"นั่นมันน้องกรู เพื่อนกรู"
ปล.ฮักบ่าวลำปางดีฟ่า.... :-[ :-[
-
เชียร์บ่าวลำปางด้วยคน
-
เฮ้อออออออ อารมณ์ฉันมาแระ
ป้า so saddddddd
เข้มแข็งนะโอมห์
-
อ้าว มิกซ์ พึ่งแก้ต่างให้ ทำไมทำแบบนี้
นี้คงไม่ใช่จุดหักเหในการเปลี่ยน พระเอกของเรื่องนะ
...ที่เอิททำไม่โกรธเท่ามิกทำ อ่ะ
แต่ก็อย่างว่าทำได้แค่ปล่อยไป
โน๊ตได้คะแนนท่วมท้นแล้ว คราวนี้
-
อารมณ์ไหนกันเนี่ย
สรุปแล้วสิบกว่าปีที่ผ่านมามันสู้คนรู้จักกันไม่ถึงปีไม่ได้ใช่ไหม
-
อ่านแล้วอึ้งงงครับ แต่ยังไม่อยากสรุป ขอฟังต่ออีกหน่อยละกัน
-
อย่าบอกว่าเหตุการณ์ใหม่ล่าสุดนะ
-
เกิดอะไรขึ้นนี่ แต่สงสารโอห์มตอนนี้จัง แงๆ
-
อยากจะเข้าไป :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
ให้หายแค้น ทำไม ทำไม ??????
-
มันทะเม้งๆ ตั้งแต่โอมห์เกิ่นแล้ว
และมันก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ อยากบอกโอมห์ว่าเวลาจะช่วยเยียวยาบาดแผลให้หายไปเอง
แผลมันจะหายเร็วหรือช้าขึ้นอยู่กับเจ้าของแผลว่าจะรักษาหรือไม่รักษาครับ เข้มแข็งไว้นะครับ
ชีวิตคนเราจะอยู่กับแต่อดีตไม่ได้หรอกครับ ชีวิตมันต้องเดินไปข้างหน้า อดีตมีไว้ให้เรียนรู้และนำไปใช้ในอนาคต แก้วที่มันร้าวซ่อมยังไงก็คงเห็นรอยร้าว เพราะยังงั้นโอมห์หาแก้วใบใหม่มาใช้ดีกว่าครับ แต่เมื่อเวลาผ่านไปแก้วใบเก่าอาจถูกนำไปทำใหม่แล้วกับมาให้เราใช้ก็ได้ แล้วเราก็จะรู้จักวิธีใช้มันด้วย และเมื่อมันจะแตกอีกครั้งเราก็จะไม่รู้สึกเสียดายมันเลย ขอให้เรื่องร้ายผ่านไปเร็วๆ นะครับโอห์ม
กระโดด :z6:อีเอิร์ท ตามด้วย :beat:
ส่วนไอ้มิ๊ก :z6: ขอให้มันใช้อีเอิร์ทร่วมกับคนอื่นเยอะๆ เถอะขยะก็ต้องอยู่กับขยะ และหวังว่าโอห์มคงจะไปกลับมาใช้ขยะอีกนะครับ
อินจัดวุ้ยเป็นกำลังใจให้โอห์มนะครับ
มาต่อเร็วๆ นะยังค้างๆ อยู่อยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง ไปเที่ยวยังไม่ได้เล่าถึงความสุขดีเลย ข้ามมาเล่าเรื่องขยะมิ๊กขยะเอิร์ทซะงั้น
-
อืม ดราม่าโคตรๆ แต่คิดว่าเหตุการณ์นี้น่าจะผ่านมานานแล้วนะ :เฮ้อ:
-
ขนาดเราเป็นคนอ่านยังจุก อึ้ง พูดไม่ออก
เฮ้อ... ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ
-
...น้องเค้าคงเขียนแบบเล่าย้อนเหตุการณ์ปัจจุบัน ไปอดีตมั้ง แต่คงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตใช่ปล่าว
...ก็เพราะมันเป็นชีวิตจริงนะ มันเลยหักมุมไม่ได้ ถ้ามันไม่มีเรื่องแย่ๆๆทุกอย่างแฮปปี้มันก็คงเป็นนิยายนะ
...มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป จริงๆๆมันเป็นเรื่องที่ต้องเขียนอย่างยิ่ง มันเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตอีกจุดนึง
...บางทีอะไรจะเกิดก็ต้องให้มันเกิด ความรักมันจะเกิดได้ก็ต้องได้รับความร่วมมือจากคนสองคน..เป็นกำลังใจให้นะ :L2:
-
มันทะเม้งๆ ตั้งแต่โอมห์เกิ่นแล้ว
และมันก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ อยากบอกโอมห์ว่าเวลาจะช่วยเยียวยาบาดแผลให้หายไปเอง
แผลมันจะหายเร็วหรือช้าขึ้นอยู่กับเจ้าของแผลว่าจะรักษาหรือไม่รักษาครับ เข้มแข็งไว้นะครับ
ชีวิตคนเราจะอยู่กับแต่อดีตไม่ได้หรอกครับ ชีวิตมันต้องเดินไปข้างหน้า อดีตมีไว้ให้เรียนรู้และนำไปใช้ในอนาคต แก้วที่มันร้าวซ่อมยังไงก็คงเห็นรอยร้าว เพราะยังงั้นโอมห์หาแก้วใบใหม่มาใช้ดีกว่าครับ แต่เมื่อเวลาผ่านไปแก้วใบเก่าอาจถูกนำไปทำใหม่แล้วกับมาให้เราใช้ก็ได้ แล้วเราก็จะรู้จักวิธีใช้มันด้วย และเมื่อมันจะแตกอีกครั้งเราก็จะไม่รู้สึกเสียดายมันเลย ขอให้เรื่องร้ายผ่านไปเร็วๆ นะครับโอห์ม
กระโดด :z6:อีเอิร์ท ตามด้วย :beat:
ส่วนไอ้มิ๊ก :z6: ขอให้มันใช้อีเอิร์ทร่วมกับคนอื่นเยอะๆ เถอะขยะก็ต้องอยู่กับขยะ และหวังว่าโอห์มคงจะไปกลับมาใช้ขยะอีกนะครับ
อินจัดวุ้ยเป็นกำลังใจให้โอห์มนะครับ
มาต่อเร็วๆ นะยังค้างๆ อยู่อยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง ไปเที่ยวยังไม่ได้เล่าถึงความสุขดีเลย ข้ามมาเล่าเรื่องขยะมิ๊กขยะเอิร์ทซะงั้น
เห็นด้วยกะเม้นนี้อย่างแรงเลย
เจ็บแล้วจำคือคนเจ็บแล้วทนคือควายนะ ยังไงก็เอาใจช่วยนะครับ
-
ถึงว่า นึกว่าเราพลาดอ่านตอนไหนไป กะอ่านให้จบตอนก่อนแล้วกลับไปหาตอนก่อนหน้านี้
เอ่อ มิ๊กนะมิ๊ก
รอตอนหน้าด้วยใจระทึก
-
งง...เหมือนกานนนนนนนน..
-
อ่าน cm แล้วเลยเบรค
รอตอนหน้ามา
อ่านพร้อมกันดีกว่า
ไม่อยากจิตตก
-
:serius2: เอามาลงต่อวายว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3: ผมไม่ไหวแล้ว จะลงแดงแล้วววววว
-
อ้าว ไหง กลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้
วันก่อนมีความสุขอยู่ดีๆ มาวันนี้ เศร้าแทบขาดใจ
เอ่อ... เรื่องนี้ มันเกิดขึ้นมานานแล้วใช่ไหมครับ?
ถ้าผมเข้าใจอะไรผิด บอกด้วยครับ
สู้ต่อไปครับ
รออ่านอยู่เด้ออออ
-
อ่านจบนี่อึ้งไปเลย ไรเนี่ย เกิดไรขึ้นอ่ะ :เฮ้อ:
โอห์มมาต่อเร็วๆนะ อยากรู้ตื้นลึกหนาบางมากๆๆๆๆๆๆ
-
เสียใจเจ็บใจย้งไงก็ไม่เท่ากับเสียความรู้สึก เสียแรงที่มอบความรักและความหวังดีให้ ตอบแทนได้
เจ็บแสบจริงๆ ดีใจที่น้องโอมห์ผ่านพ้นมันมาได้ :L2:
-
สวัสดีครับ ทุกๆคน วันนี้ไม่มีอะไรพูด
อ่านเลยแล้วกันนะครับ คิดยังไงก็เมมไว้นะครับ กำลังใจมีค่าเสมอกับคนที่บอบชำ
---------------------------------------------------------------
หลังจากที่เรากลับมาจากทะเล ผมเรื่องที่จะบอกความลับทุกอย่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่เอิททำกับผม ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้องแล้วก็ที่โรงพยาบาล ในขนาดเดียวกัน เรื่องอีกมุมหนึ่งที่ผมไม่รู้ก็คือ เอิทเองก็รู้สึกแบบนี้กับมิ๊กเหมือนกัน จากข้อความในมือถือที่ผมเปิดไปเจอในช่วงที่มิ๊กไม่ทันได้สนใจโทรสับ แต่คำตอบที่ได้จากปาก ก็คือรักผมแค่คนเดียว ส่วนเอิทแค่สงสาร แล้วก็คิดเหมือนน้องชายคนหนึ่งเท่านั้น บอกผมว่าไม่ต้องคิดมาก ซึ่งผมก็เรื่องที่จะไว้ใจกับคำพูดที่ออกมาจากปากของคนที่ผมรักมากกว่าที่จะเชื่อใจตัวผมเอง เราสองคนปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเวลาผ่านมารวมเดือน จนทุกสิ่งทุกอย่างมันได้เปิดเผยขึ้นด้วยความไม่ตั้งใจของทั้งผมแล้วก็มิ๊ก
12 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
“ไอ้โอมห์เมิงจะไปอ่านหนังสือกับพวกกรูไหม”
“ไม่รู้ดิว่ะ ดูก่อนพวกเมิงไปอ่านกันที่ไหนว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะห้องสมุด” ผมพยักหน้า แล้วสายตาก็มองหาไอ้มิ๊กเพราะผมแน่ใจว่าวิชาที่เพิงผ่านไปมันคงทำได้แน่ๆ เพราะมันรีบทำแล้วก็ส่งก่อนเพื่อนๆเลย แล้วไม่ได้รอรึว่าส่งข้อสอบมาให้ผมด้วย ตอนนี้ที่หน้าห้องสอบก็ไม่มีแม้แต่กระเป๋าของมัน ผมกดโทรสับไปหามันหลังจากเดินหาจนทั่วมหาลัยแล้ว
1 ครั้ง ไม่มีคนรับสาย
2 ครั้ง ไม่มีคนรับสาย
“อะไร ” มันตะคอกใส่ผมทันทีที่รับโทรสับ
“เมิงอยู่ไหนอ่ะมิ๊ก ทำเสร็จก็ไม่รอ” ผมพูดดีๆกับมัน เพราะเรื่องสอบมันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมากกับเรื่องเรียนอยู่แล้ว
“อยู่ห้อง ทำไม แค่นี้นะ” มันวางสายใส่ผมหลังจากที่มันพูดประโยคนั้นจบ ดูมันแปลกๆพิกล อิกอย่างวันนี้ไอ้เอิทเองก็ไม่มีสอบสะด้วย ผมเลือกที่จะคิดว่ามันคงไม่มีอะไร เลยตามเพื่อนๆไปอ่านหนังสือ
“โอมห์เมิงรู้เรื่องไหมเนี่ยที่กรูสอน” ไอ้ชาติเอาปากกามาจิ้มย้ำๆตรงบริเวณที่มันเพิ่งอธิบายไปเมื่อสักครู่นี้
“ฉิบหายพวกเมิงอ่านไปเหอะวิชานี้กรูเทพ” มันก็จริงเพราะว่าเข้าทางผม ที่ผมมาเพราะว่าอยากนั่งตากแอร์แล้วอยู่กับเพื่อนๆคนอื่นบ้าง ไม่ใช่แค่ไอ้มิ๊ก กับเอิท
“เอ๋อพ่อคนเก่ง”
“เมิงหุบปากไปไอ้ชาติ วิชานี้เมิงไม่ต้องสอบก็ได้ A สาดเงียบปากไป ” ผมแขวะมัน ก่อนที่จะหนีออกมาเข้าห้องน้ำ แล้วกดโทรสับไปหามิ๊กอีกครั้ง
................หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ .............................. ปิดเครื่องนิว้า มันดูผิดปรกติมากๆ เหมือนว่าวันนี้อะไรก็ดูแปลกๆไปหมด ถ้าผมยังนั่งอยู่ที่ห้องสมุดก็คงไม่มีทางรู้ได้ว่าเกิดอะไรที่ห้อง ผมเลยเลือกที่จะกลับห้องดีกว่ามานั่งร้อนใจที่ห้องสมุด
ไม่นานรถคันเก่งก็พาตัวผมไปถึงคอนโดอย่างรวดเร็ว ผมกดโทรสับอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด มันยังปิดเครื่องอยู่ ตอนที่ผมจอดรถ ผมดูแล้วว่ารถมิ๊กก็ยังอยู่ที่ห้อง รอเท้าก็วางกันครบ เอาว่ะเอาไงเอากัน ผมบอกตัวเอง ก่อนที่จะไขกุญแจเข้าไป ผมเลือกที่จะเดินเข้าไปเงียบๆ ไม่มีคนอยู่ในห้องน้ำ
ที่ห้องด้านนอกก็ไม่มีคนอยู่ ก็คงเหลือแต่ห้องนอนแล้วสินะ ผมไม่เคาะประตูแต่เปิดเข้าไปเลย ปรากฏว่ามันล๊อก ใช่แล้ว ผมเลยใช้กุญแจไขอีกครั้ง มันก็เป็นเหมือนกันเพราะห้องถูกล๊อกจากด้านใน มันคล้ายๆกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นที่บ้านมิ๊กเลยในเวลานี้ ผมเริ่มเคาะประตู
“มิ๊ก เปิดประตู”
“ไอ้มิ๊กเปิดประตู”
“ไอ้เหียมิ๊กกรูบอกให้เมิงเปิดประตู” ผมเคาะประตูจนรู้สึกว่ามือชาจนไม่มีความรู้สึกแล้ว ผมเหนื่อย แต่เอาว่ะ นั่งรอมันหน้าห้องเนี่ยละให้มันอยู่กันในห้องให้ได้ทั้งวันก็ยอม
10 นาทีผ่านไป ในห้องเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ผมเห็นเงาคนเดินไปมาผ่านรูประตูที่สามารถมองลอดผ่านไปได้ ไม่นานประตูก็ถูกเปิด โดยมีเอิทน้องชายที่แสนดี กับมิ๊กแฟนที่ผมไว้ใจในคำพูดมันตลอดเวลา
“พี่โอมห์ เอิทไม่ได้มีไรนะครับ” มันเดินออกมาพร้อมๆกับไอ้มิ๊กแล้วตรงเข้ามาหาผม แต่ตอนนั้นอารมณ์คงเก็บไว้ไม่อยู่อีกแล้ว เพราะคงไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว ไอ้เอิทออกมาในสภาพที่ใส่แค่ บล็อกตัวเดียว มีร่องรอยเปียกน้ำเต็มกางเกง + กับกลิ่นที่ลุงๆป้าๆที่กำลังอ่านอยู่รู้จักกันเป็นอย่างดี โชยตามออกมาด้วย ผมสังเกตุเห็นได้อย่างชัดเจนพอๆกับอาการมือสั่นของมิ๊กที่มันมากจนผมรู้สึกได้ ผมลุกขึ้นยืนแล้ว ปล่อยมือไปที่หน้าไอ้เอิทอย่างสุดแรง ผมทำแบบนี้ไปกี่ครั้งตัวเองยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่รู้ว่าที่ตัวเองมาหยุดการกระทำนี้ได้ กระเพราะไอ้มิ๊กเดินเข้าปล่อยฝ่ามือในลักษณะเดียวกันบนหน้าผม แต่ไม่เจ็บหรอกนะครับตอนนี้ ที่เจ็บคือด้านในนี้มากกว่ามันไม่ต้องบอกแล้วว่าเหลืออะไร กับสิ่งที่เห็น
“เมิงมีเหตุผลหน่อยสิว่ะโอมห์”
“เอาอะไรมามีว่ะมิ๊ก เมิงบอกให้กรูไว้ใจกรูก็ไว้ใจ แล้วนี้เมิงทำอะไร ”
“แล้วเมิงรู้รึไงว่าพวกกรูทำอะไร กรูแค่เข้าไปนอนกันเฉยๆ” เสียงมันสั่น จนดูออกมาโกหกกับหลักฐานที่มีมากมายเหลือเกิน
“เมิงเห็นกรูโง่ใช่ไหมมิ๊ก กรูไม่รู้อะไรเลยใช่ไหมเรื่องพวกนี้ แล้วที่ไอ้เอิทนี้มันอะไร คราบอะไร” ผมเอานิ้วจิ้มไปที่ท้องไอ้เอิท ก่อนที่จะชูนิ้วให้ไอ้มิ๊กดู
“แต่.................................กรูรักเมิงคนเดียวนะ”
“อ้าวพี่มิ๊กแล้วผมละครับ” ไอ้เอิทสอดขึ้นมาทันทีที่มิ๊กปล่อยประโยคนี้ออกมา
“หุบปากไปเลยเอิท”
“เลิกเหอะว่ะ มิ๊ก เลิกบอกว่ารักกรูได้แล้ว คนที่รักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก”
“กรูไม่ได้ทำอะไรเลยนะโอมห์”
“เอิท เมิงเอากับไอ้มิ๊กใช่ไหม” เอิทพยักหน้าตอบ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกนะครับว่ามันรู้สึกยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันเป็นคนยังไง
“เมิงจะโกหกอะไรอีกว่ะมิ๊ก ไอ้เอิทก็บอกอยู่นี้ไง เมิงเอากันบนที่นอนที่เมิงนอนกอดกรูทุกคืน ”
“แล้วเมิงอีกคนไอ้เอิท พอแล้วว่ะ กรูพอแล้ว ถ้าตอนนี้กรูเป็นส่วนเกินสำหรับพวกเมิงแล้วกรูเป็นคนออกไปเองก็ได้” ผมพุดไปน้ำตาก็ไหลไป ในขนาดที่ไอ้มิ๊กก็เดินเข้ามากอดผมแล้วก็บอกว่ารักผม ขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้อารมณ์มันไม่ได้อยู่ในอาการที่จะรับฟังเลย
“โอมห์กรูขอโอกาสอีกครั้งนะ กรูจะไม่ทำให้เมิงเสียใจแล้วนะ นะ โอมห์นะ”
“พอเถอะมิ๊ก เมิงทำกรูเสียใจคนเดียวก็พอละ กรูว่าเมิงทำแบบนี้ไอ้เอิทจะเสียใจป่าวๆ ไปดูมันเถอะ กรูขอเวลาแค่วันนี้วันเดียวเดี๋ยวพรุ่งนี้กรูจะให้ไอ้ไนท์มาช่วยขนของออกจากห้อง” ผมแกะมือมันแล้วหลบมานั่งที่เก้าอี้หน้าห้องน้ำแทน ตอนนี้น้ำตามันเต็มตาไปหมด ปากแห้งผาก ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว ผมอยากจะกดโทรสับหาแม่ใจจะขาด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไร จะบอกแม่ว่ายังไง ผมเจ็บแต่ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้แค่คนเดียว
“เอิท เก็บของป่ะ เดี๋ยวไปนอนโรงแรมกัน” ผมได้ยินไอ้มิ๊กสั่งให้เอิทเก็บของ พวกมันสองคนเดินเข้าเดินออกได้สักพัก มิ๊กก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมกระเป๋ามันเดินเข้ามากอดผมอีกครั้ง ตอนนี้ผมรู้แน่แล้วว่าคงต้องยอมปล่อยให้มันไปจริงๆ ผมปล่อยให้มันยืนกอดผมอยู่แบบนั้น เพราะนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเหมือนกันที่ผมจะได้รับอ้อมกอดนี้ มิ๊กเอาหน้ามาซบที่ไหล่ผม
“โอมห์มิ๊กขอโทษ มิ๊กไม่ได้ตั้งใจ มิ๊กขอโทษ” มันพูดแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ที่ข้างหู ผมปล่อยให้มันพูดแบบนี้อยู่นานเท่าไรไม่รู้ น้ำตาที่มันอยู่ในร่างกายครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆที่ผมจะได้อ้อมกอดแบบนี้จากมิ๊ก มันก็ไหลออกมาอีกครั้ง ไหลมามากจนผมไม่อาจจะหยุดหรือกลั้นมันไว้ได้อีกแล้ว แต่ยังไงอ้อมกอดนี้ก็ต้องจากผมไปอยู่ดี ไม่มีเหตุผลที่ผมจะรั้งมันไว้ให้หน้ากว่านี้อีกแล้ว
“มิ๊ก โอมห์เองก็ขอโทษเหมือนกัน”
“ขอโทษอะไร”
“ก็ขอทาที่โอมห์เคยบอกมิ๊กว่าจะไม่มีใครมาทำลายรักของเราได้ไง ตอนนี้โอมห์ทำไม่ได้แล้ว”
“โอมห์ มิ๊กขอโทษ” ไอ้เอิทเดินผ่านผมกับมิ๊กพร้อมกับถือกะเป๋าที่ใส่ชุดนักเรียนของพวกมันทั้งคู่ไปที่ประตู
“ไปเหอะมิ๊ก คนของมิ๊กรอแล้ว ”
“โอมห์ มิ๊กขอโทษ”
“พรุ่งนี้มิ๊กกลับมาก็จะไม่เจอโอมห์ที่ห้องนี้แล้วนะ ฝากเก็บหนังสือเรียนไว้ให้ด้วยละ” ผมยิ้มให้ก่อนที่จะดันมันให้พ้นจากหน้าประตู ผมยืนดูทั้งคู่เดินจูงมือกันผ่านรูประตูที่ใช้ดูคนด้านนอก ขาที่มีแรงมันอ่อนลงจนล้มตัวลงนั่ง หลังพิ่งกับประตู ผมจำได้ว่าตัวเองร้องไห้ ร้องมากปวดตาไปหมด เดินเข้ามาดูตัวเองในห้องน้ำ บอกได้เลยว่าตัวเองเป็นคนที่น่าสมเพสที่สุด เอาน้ำมาล้างหน้า แล้วบอกตัวเองว่าต้องอยู่ให้ได้ มีเรื่องต้องทำอีกเยอะ
ผมเดินเข้ามาเก็บของที่เป็นของผมเองใส่กล่อง ที่มีอยู่ไม่กี่ใบในห้อง คงเอาไปได้ไม่มาเพราผมเองไม่ได้ตั้งใจว่าจะรบกวนเพื่อนผมอยู่แล้ว เพราะถ้าใครรู้เรื่องนี้จะเป็นผมที่ต้องอาย อีกอย่างพรุ่งนี้ก็สอบเป็นวันสุดท้ายแล้วด้วย ผมคงกลับไปอยู่บ้านได้สักพักก่อนที่จะมาเริ่มต้นหาห้องใหม่ ระหว่างที่เก็บของ ผมเองก็ได้พบว่ามีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นในห้องนี้ มีอะไรหลายๆอย่างที่ผมกับมันได้ทำด้วยกัน แม้กระทั่งอัลบัมรูปตอนที่ผมเป็นเด็กๆ ที่มีมันกับผมถ่ายด้วยกัน ไดอารี่ที่เขียนเรื่อราวต่างๆ ขวดแก้วที่มันเคยพยายามทำให้สาวตอนอยู่ปีหนึ่ง แต่ก็หมดความอดทนเสียก่อนเลยยกให้ผมแทน ผมนั่งดูอะไรไปเรื่อยจนไอ้เอิทโทรเข้า ผมเองก็แอบดีใจเล็กๆคิดว่า มิ๊กมันจะเปลี่ยนใจแล้ว แต่ก็ไม่ใช่กลับไปเป็นคนละเรื่อง
“พี่ขอคุยด้วยหน่อย”
“มีอะไร”
“ขอบคุณนะพี่”
“ขอบคุณอะไร”
“ก็พี่มิ๊กไง”
“ทำไม ไอ้มิ๊กทำไม”
“ก็ไม่ทำไม ผมชอบพี่มิ๊กมาตั้งนานแล้ว แต่ยังไงก็ขอบใจที่ยกพี่มิ๊กให้ผมนะ แล้วอย่ามายุ่งอีกน่ะพี่”
“ฟังอยู่รึเปล่าพี่”
“เอ๋อมีไรก็พุดมาดิ”
“ไม่มีไรแล้วพี่ เอ่อ ที่พี่เห็นมันไม่ใช่ครั้งแรกนะครับ ผมกับพี่มิ๊กมีไรกันโครตบ่อยเวลาพี่ไม่อยู่ พี่มิ๊กลีลาโครตดีเลยว่ะไอ้โอมห์”
“บอกกรูทำไม แค่นี้นะ” ผมวางสาย ก่อนที่จะลืมตัวว่าตอนนี้ตัวเราเองโกรธกับสิ่งที่ได้ยินมากแค่ไหน มารู้สึกตัวอีกทีก็ขว้างขวดแก้วที่เต็มไปด้วยลูกอมแตกกระจายเต็มพื้น
“โอมห์ มาอยู่กับเราก่อนไหม” โน้ต เอามือมาปาดน้ำตาบนหน้าอย่างห่วงใย
“ไม่อะ เกรงใจ เดี่ยวเมียโน๊ตก็ว่าเอาอ่ะ”
“โสดแล้ว นะๆ เดี๋ยวไปช่วยขนของ”มันออกตัว แล้วรอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้ามัน ตอนนี้ไม่รุ้ว่ามันจะรู้ไหม ว่าทำให้ผมมีควาสุขถึงจะมาก แต่ก็ทำให้น้ำตาที่ไหลๆหลุดๆ มีรอยยิ้มโพล่ขึ้นมาในใจไม่มากก็น้อยละ
พอมาถึงที่ห้อง ผมกับโน๊ตข่วยกันเก็บของที่เหลือ เศษแก้วที่เก็บไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีที่ติดกับลูกอม ที่ผมเองยังไม่มีเวลามาถูออกจากพื้น
“โอมห์ กระดาษอะไรแปะอยู่ที่ทีวีอ่ะ”
-
เลวทั้งคู่
อย่าไปยุ่งกับคนแบบนี้เลยครับ
ถึงว่าไมมิ๊ก เอ็นดูไอนั้นจัง
-
http://www.youtube.com/v/dmMK3A4Nsf4&hl=en_US&fs=1
เจ็บอ่ะ
พูดไม่ออก T^T
ไม่รู้ว่าโอมห์ ผ่านมันมาได้ยังไง
แล้วท่าทางยังคุยดีกับมิ๊กในตอนปัจจุบันอ่ะั
เก่งมากๆ
++++++++++++++++++
มาดิทอีกรอบ อ่านแล้วมือสั่น ดีแล้วล่ะที่รู้แต่เนิ่นๆ ชายชั่วกับชายโฉด ผีเน่าโลงผุ ปล่อยเขาไปอยู่ด้วยกันเถอะ
ถ้าผู้ชายที่คบกับอีกคนเพียงเพราะต้องการ "กาม" หากคนรักสนองไม่ได้แล้วต้องไปลงกับคนอื่น ก็สมควรปล่อยไป
ไม่รู้ว่าตัดสินมิ๊กเร็วไปไหมนะที่บอกว่า หลงในกาม เพราะจากตอนก่อน จนถึงตอนนี้ มันเห็นแบบนั้น รักกาม หลงกามอ่ะ
แต่เขาอาจจะรักไอ้เด็กเอิทนั้นจริงๆก็ได้ แต่ถ้ารักจริงทำไมมาบอกว่ารักโอมห์ที่สุด
แต่ทั้งที่บอกว่ารักที่รักก็ยังเลือกไอ้เด็กนั้น
รอตอนต่อไป อย่างซ้ำๆ
ปล. ตั้งแต่เห็นความห่วงที่เว่อร์ของมิ๊ก ก็ทำให้คิดมากเรื่องสองคนนี้ภาวนาว่าอย่าเป็นอย่างที่คิดเลย แต่มันก็เกิดขึ้นจริงๆ
เข้าใจว่าโอมห์จะไม่ซ้ำเลย ถ้ามิ๊กไม่มาบอกว่ารัก ไม่คบเกินเพื่อน ถ้ายังเป็นเพื่อนกันอยู่...ความรู้สึกคงไม่เสียขนาดนี้
ถ้าวันนี้คนที่อยู่ข้างโอมห์คือโน๊ตเราก็ไม่ผิดหวังเลย เพราะเราก็ผิดหวังในตัวมิ๊กเหมือนกัน ไม่นึกว่าจะเป็นคนทำร้ายคนที่เป็นทั้งเพื่อน และ แฟน ได้ด้วยมือตัวเองแบบนี้
-
ขนาดไม่ใช่โอห์มอ่านแล้วยังเจ็บเลยอ่า
ไม่อยากคิดว่าถ้าเจอกับตัวเองมันจะเจ็บแค่ไหน
เลวได้ใจจิงๆ
-
เป็นกำลังใจให้ สู้ๆต่อไป ไอน้อง
-
อืม พูดยากแฮะ วัยกำลังเจริญพันธุ์
-
:z6: :beat: o18 :beat: :beat: :beat:
ข้างบนจัดหนักให้อิเอิทและไอมิ๊ก
:angry2: แอร๊ยยยยย อ่านแล้วของขึ้น สงบไม่ลงเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
มิ๊ก อีเอิท ขอโทษที่หยาบคายค่ะ
เลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เจ็บแทนโอมห์เลย
แม่งเอ้ย
-
เจ็บ ง่ะ
ทำไม ทำกันแบบ นี้ ไหนบอก รัก ไง
-
ในที่สุด มิ๊กมันก็ทำให้โอห์มเสียใจ คนมันเคยทำยังไงเค้าก้ยังทำอยู่ดี
บอกว่ารักมิ๊ก แล้วทำไมไปกับเอิทละ ไอ้เอิทก็ช่างเลวแท้เค้ารักเค้าเอ็นดูก็ทำกับเค้าได้
เป็นกำลังใจให้โอห์ม ขอให้เรื่องร้ายๆให้มันผ่านไปนะคับ
ขอให้หายไวไวนะคับ ผมไม่บอกให้ลืมเรื่องนี้ เพราะทำยังไงก็ลืมไม่ได้ ความผูกพันอยู่กันมาตั้งกี่ปีแล้วอยู่ๆจะให้ลืม คงเป็นไปไม่ได้
สู้ๆๆนะคับ
-
พูดได้คำเดียว เอิทเลวว่ะ มิ๊กอีกคน ที่โอห์มเคยทำหลายๆอย่างให้มันไม่มีค่าเลยเหรอ ยังดีนะนี่ที่มีโน้ตอยู่กับโอห์มอ่ะ
โอห์มอย่ากลับไปหามิ๊กอีกนะ ดีนะนี่ที่ยังไม่เสียตัวให้มัน
-
บอกได้คำเดียวว่า เลวววววววว ค่ะ ทั้งเชี่ยเอิท เชี่ยมิค(ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพ)
อย่างมิคเนี่ยเรียกว่าสันดารค่ะ ไม่มีทางหยุดที่โอมห์ได้หรอก ปล่อยมันไปเหอะ
ขอเชียร์โน้ตเต็มๆเลย เออออ ถ้าอย่างนั้น คนที่โอมห์อยู่ด้วยตอนนีเคือใครเนี่ย อยากรู้มากๆๆๆๆ (เชียร์โน้ต 55+)
มาต่อเร็วๆนะคะ รอทุกวัน หุหุหุ
-
ตอนนี้คิดถึงกลอนบทนี้อย่างเดียวเลยค่ะ
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน...
ใจของทั้งเอิทและมิ๊กนี่มันแสนสุดลึกล้ำ.....จริง ๆ เลย
อะไรก็ไม่คดเท่าใจของคนจริง ๆ ค่ะ ..... :เฮ้อ:
ส่งกำลังใจให้โอมห์นะคะ.....ขอบคุณมากมายสำหรับเรื่องราวที่เขียนให้อ่านค่ะ :กอด1: แอบติดตามเงียบ ๆ อยู่นาน :L1:
-
“โอมห์ มาอยู่กับเราก่อนไหม” โน้ต เอามือมาปาดน้ำตาบนหน้าอย่างห่วงใย
“ไม่อะ เกรงใจ เดี่ยวเมียโน๊ตก็ว่าเอาอ่ะ”
“โสดแล้ว นะๆ เดี๋ยวไปช่วยขนของ”มันออกตัว แล้วรอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้ามัน ตอนนี้ไม่รุ้ว่ามันจะรู้ไหม ว่าทำให้ผมมีควาสุขถึงจะมาก แต่ก็ทำให้น้ำตาที่ไหลๆหลุดๆ มีรอยยิ้มโพล่ขึ้นมาในใจไม่มากก็น้อยละ
พอมาถึงที่ห้อง ผมกับโน๊ตข่วยกันเก็บของที่เหลือ เศษแก้วที่เก็บไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีที่ติดกับลูกอม ที่ผมเองยังไม่มีเวลามาถูออกจากพื้น
“โอมห์ กระดาษอะไรแปะอยู่ที่ทีวีอ่ะ”
ตอนนี้คือตัดกลับมาแล้ว ต่อจากที่ไปคุยกับโน๊ตที่น้ำตกใช่ป่ะโอห์ม
แอบสับสนอ่ะ
แต่ชอบนะได้อารมณ์ 24 Hour ดี
แต่ขอเปลี่ยนชื่อภาษาไทยจาก "24 ชั่วโมง วันอันตราย" เป็น
"24 ชั่วโมง วันคู่เชี้ยบรรลัย" ได้ไหม :angry2:
หมดคำพูดจะพูดเกี่ยวกับมิกซ์และเอิทละ :z6:
ไม่รู้ว่าวันนั้นโอห์มทนมาได้ยังไง
ขนาดไม่เจอกับตัวยังอินขนาดนี้......
กอดโอห์ม เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
-
เรื่องแบบนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ
การจากลาทั้งที่รัก มันไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกดีๆ สูญหายไป
ที่ผ่านมาถือว่าทำทานให้หมาแดกก็แล้วกันค่ะ
ถึงอย่างไร ต่อจากนี้ และตลอดไป เราก็ต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวของเราเองไงคะ
จะสนใจอะไรกับมันทั้งคู่อีก ถือเอาไว้เป็นบทเรียนและ
ถือเสมือนเป็นเรื่องไร้สาระที่เราจะต้องขจัดเรื่องรกๆ ให้ออกจากจิตใจของเราเอง
เริ่มต้นใหม่กัีบการรักตัวของเราเองให้มากๆ ไปให้พ้นจากคนสาระเลว
ที่บังเอิญเอาคำว่ารักมายัดเยียดให้เราก็เท่านั้น
ด้วยรักจากอีป้าแก่ ๆ ค่ะ +1
-
ไม่ชอบคนแบบนี่เลย เลว
แต่พี่โอมห์ก็สู้ๆนะ
อย่ายอมแพ้ไรง่าย
ตัวเป็นของเรา ใจก็เป็นของเรา
กด + เป็นกำลังใจให้
:กอด1:
-
ถ้าใครได้เจอเองในตอนนั้นก็คงจะร้องไห้และเสียใจมาก.. ทุกคน
และคิดว่ามันไม่น่าให้อภัย..
แต่บางครั้งเวลาและความคุ้นเคยที่มีก็จะทำให้เราสามารถให้อภัยและยอมรับมันได้..
แต่ถ้าเทียบกับความรักที่มีคนพยยายามมาแยกหรือแย่งไปแล้ว ..
ก็ถือว่าเป็นอุปสรรค์ที่จะทำให้รักเรามีค่า ..
คนที่มาแทรกมันไม่คู่ควรกับรักของเรา ..
รักมันมีค่ามากกว่า ... ไม่ว่าโอห์มจะเลือกใครรักที่ได้มา มันมีค่าจริงๆ ๆ
-
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะค่ะโอมห์
"ชะตาฟ้าลิขิต แต่ชีวิตนะของกรู" (อาจใช้คำไม่สุภาพไปนิดค่ะ)
เราสามารถเลือกทางเดินที่ดีที่สุดให้ตัวเราเองค่ะ
ยังไงก็ขอให้โอมห์เลือกทางที่ตัวเองคิดว่าดีที่สุดนะค่ะ
:L1:
-
มันผ่านมาแล้ว คิดว่า (คิดเอาเอง) โอมห์คงมีอะไรดีๆเข้ามาในชีวิตมากขึ้นแล้วล่ะ
เคยผ่านอะไรแบบนี้มาแล้ว ก็อย่ากลับไปทำให้ตัวเองเจ็บปวดอีก
ไม่มีใครกรีดหัวใจเราได้อีกต่อไปแล้ว นอกจากเราเป็นคนทำเอง
เช่นเดียวกับ ไม่มีใครรักษาแผลในใจเราได้
นอกจากตัวโอมห์เองเช่นกัน
คอมเม้นท์ให้กำลังใจ (รึเปล่า)ผ่านไป
ก็มาต่อคอมเม้นท์ตอนล่าสุด
:L1:
เมื่อคืน นอนไม่หลับเลยให้ตายสิ อินมาก
เพราะคิดเรื่องโอมห์จะมาต่อนี่แหละ (มารับการลงโทษด้วยการให้ป้ากอดซะดีๆ คิคิ)
คนเลวๆก็ปล่อยมันไปอยู่กับคนเลวๆด้วยกัน
อย่าได้เสียใจ หรือแม้แต่เสียดายเวลา เข้าใจว่าผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย
แต่คนชั่วๆ ก็ไม่มีค่าพอให้เราจดจำหรอก รกสมองเปล่าๆ
:z6: :z6:
ขอโทษถ้าแรงไป แต่ที่คิดแรงกว่าที่โพสอีก - -"
-
อ่านจบแล้วเจ็บมากเลยอ่ะ (อินจัด)
เสียดายเวลาที่ได้รู้จักกันมาเป็นสิบปี
ชั่วทั้งคู่ เจ็บคราวนี้แล้วต้องจำนะครับโอมห์
เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
เข้มแข็งไว้นะครับ
-
you must to be stronger na ka :เฮ้อ: hope you lucky in new love...
-
เห้อ...สะท้อนใจ เหนื่อยใจ แต่ก็เป็นกำลังใจให้โอมเสมอ สู้ๆ นะ
-----------------------------------------------------------
อย่าหลอกกันอีกเลยถ้าใจเธอสับสน
เมื่อยังมีใครอีกคนที่ปรารถนา
คำเดียวที่ฉันต้องการคือคำลา
ขอไปสร้างชีวิตที่ดีกว่า...
ด้วยความรักในวันหน้าที่เติมเต็ม
------------------------------------------------------------
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
...มันก็พูดยากเนอะ คนมันไม่เหมือนกันว่ะ ถ้ามิกซ์ขาดเซ็กส์ ไม่ได้ก็คงต้องปล่อยไป
...เพราะจากที่อ่านมา มิกซ์ มักจะมีความต้องการทางเพศ แต่โอมห์ ก็ไม่ได้ตอบสนอง
...มันเจ็บก็อิตรงที่ทำไม ต้องเป็นเอิท คนที่บอกว่าเป็นน้องของทั้งสองคนด้วย
...มิกซ์มันรักแต่ปากนะ เห็นโอมเป็นของตายมากกว่า เคยผิดแล้วก็ยังทำผิดอีก
...มิกซ์ เข้ามาอ่านตอนนี้สิ มีคนสรรเสริญเยอะเลย พี่ก็ด้วยนะ
...มิกซ์คงเป็นคนที่รักคน ที่ร่างกายมากกว่าจิตใจ ไปดีเถอะนะพี่ขออวยพร..ให้เจ้าไปดี เหอะๆๆ
...แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะโอม คงไม่ใช่เพราะว่าความใจอ่อนของโอม อีกนะ ถึงได้มีวันนี้ และเรื่องเล่าเรื่องนี้
...หรือว่า...นั่นมันเพื่อนกรู น้องกรู ที่มันช่วยกัน สวมเขาให้กรู แต่กรูก็..อภัยให้มัน เป็นกำลังใจให้วุ้ย :กอด1:
-
เพื่อนเชียร์ต้องอ่านนะงั้นงี้โง้น..ฯลฯ รออัพเดทอาการเพื่อนอยู่ท่าทางจะหนักเอาการ :เฮ้อ:
ยิ่งโอมห์อ่ะ ผ่านมาได้ก็ยอดคนละ :กอด1:
-
:monkeysad:อ่านไปร้องไห้เลยอะ ทำไมทำกะโอมห์อย่างงี้อะ พูดอะไรไม่ออกเลยบรรยายไม่ถูก
:fire:เกียจไอมิ๊กและไอเอิทมากกก เป็นกำลังใจให้โอมห์เสมอ
ปอลอ เชียร์โน๊ตที่จะมาปลอบใจโอมห์ o13
-
ขออนุญาตน้องโอมห์คะ
ดิฉันชื่นชอบ คอมเม้นท์ของคุณStillLoveThem มากคะ o13เสียดายที่กดบวกยังไม่ได้
-
...มันก็พูดยากเนอะ คนมันไม่เหมือนกันว่ะ ถ้ามิกซ์ขาดเซ็กส์ ไม่ได้ก็คงต้องปล่อยไป
...เพราะจากที่อ่านมา มิกซ์ มักจะมีความต้องการทางเพศ แต่โอมห์ ก็ไม่ได้ตอบสนอง
...มันเจ็บก็อิตรงที่ทำไม ต้องเป็นเอิท คนที่บอกว่าเป็นน้องของทั้งสองคนด้วย
...มิกซ์มันรักแต่ปากนะ เห็นโอมเป็นของตายมากกว่า เคยผิดแล้วก็ยังทำผิดอีก
...มิกซ์ เข้ามาอ่านตอนนี้สิ มีคนสรรเสริญเยอะเลย พี่ก็ด้วยนะ
...มิกซ์คงเป็นคนที่รักคน ที่ร่างกายมากกว่าจิตใจ ไปดีเถอะนะพี่ขออวยพร..ให้เจ้าไปดี เหอะๆๆ
...แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะโอม คงไม่ใช่เพราะว่าความใจอ่อนของโอม อีกนะ ถึงได้มีวันนี้ และเรื่องเล่าเรื่องนี้
...หรือว่า...นั่นมันเพื่อนกรู น้องกรู ที่มันช่วยกัน สวมเขาให้กรู แต่กรูก็..อภัยให้มัน เป็นกำลังใจให้วุ้ย :กอด1:
ขออนุญาตQuoteคำพูดครับ โดนใจสุดๆ +1ให้ครับ
-
อ่านไปแล้วหัวใจเต้นแรงเลย โกรธแทน ู้สึกเจ็บแทนจริงๆ คนที่ไว้ใจสุดท้ายร้ายที่สุด เฮ้ออออ
-
เลวมากเลยนะมิ๊ก
สาดเอิทเอ้ย
โอห์มไม่น่าไปช่วยพวกมันวันนั้นเลย
-
ต้องคำนี้ "เลวทั้งคู่" ไอ้คุณมิ๊กซ์ ก็น่าจะรู้ว่าอะไรไม่ควรทำอะไรควรทำแล้ว เพราะอย่างน้อยก็เคยเกิดเหตุการณ์เรื่องเลวร้ายมาแล้วหนึ่งครั้ง ช่วงที่อยู่บ้านโอมห์จับได้คาหนังคาเขาว่ามีอะไรกับคนอื่น รู้ทั้งรู้ว่ามีโอมห์เป็นแฟนอยู่แล้วทั้งคน ไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามว่าจะทำให้โอมห์จะเสียใจมากน้อยเพียงใด
ไอ้น้องเอิท ก็คงต้องบอกว่าเพราะความอยากได้ และความอิจฉาที่ทำได้ถึงเพียงนี้ "สูงต่ำอยู่ที่ทําตัว ดีชั่วอยู่ที่ตัวทํา" ปัจจุบันก็คงไปดีแล้ว :angry2: นี่แหละหนาความไว้เนื้อเชื่อใจแต่สุดท้ายแล้วไม่มีเหลือคงอยู่เลย เหตุการณ์นี้อาจเกิดขึ้นกับใครหลายๆ คน บางคนผ่านมาได้ บางคนผ่านมาไม่ได้ สำหรับโอมห์ผ่านจุดนี้มาได้ก็ถือว่าเป็นคนเข็มแข็งเอาการอยู่ และช่วงนั้นอาจจะมีโน๊ตคอยเป็นกำลังใจด้วย เรื่องมันผ่านมาแล้ว มันก็คงผ่านไปไม่สามารถกับไปแก้ไขได้ เพียงบอกว่าสู้ๆ และขอให้โอมห์ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดครับ o13
เท่าที่อ่านมาคนปัจจุบัน ยังคงเป็นมิกซ์อยู่ใช่ไหมครับ (สมมติว่าใช่ก็คงเพราะรักเนอะ ถึงแม้ว่าจะเลวยังไงก็ตาม)
-
รีบๆมาต่อนะครับ คนอ่านจะขาดใจตายเอา :sad4:
-
อย่างนี้นี่เองที่เรียกว่าถูกสวมเขา เหมือนที่คนอื่นเม้น เเม่...งเลวทั้งคู่ เป็นกำลังใจให้น้องโอห์มค่ะ :L2:
-
อ่านแล้วโกรธอ่ะ :fire: แมร่งเลวทั้งคู่ :beat: :z6:
คนแบบมิกซ์ ทำผิดซ้ำซาก แก้ไม่หาย ไอ้เลวเอ๊ย
เป็นกำลังใจให้โอห์มนะ :กอด1:
-
ความจริงเคยเห็นใจมิ๊กตอนที่โอมห์เจอมิ๊กมีอะไรกับคนอื่นครั้งแรกนะ
แต่มาถึงตอนนี้..........
บอกได้คำเดียวว่าเจ็บแสบมากกกกกกกกกก
เอิทคงตั้งใจทำลายความรักของทั้งคู่แต่แรกแล้ว
แล้วมิ๊กก็ดันร่วมมือไปด้วย
โอมห์เข้มแข็งไว้นะคะ
-
เจ็บจี๊ดๆ อ่ะโอห์มเจ็บแทนเลย
ขอให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเร็วๆ นะคร้าบ
มิ๊กแมร่งเลวเกินบรรยาย แต่อย่างว่าคนที่มันคอยจะแย่งมันก็หาโอกาสตลอด
คนที่เราไว้ใจมันก็ไม่เห็นว่าเราสำคัญ เราจะเจ็บจะทรมานเมื่อรู้เรื่องมันก็ไม่คิด แต่พอมีคนมาสนใจมาใส่ใจเราแมร่งก็หวงก้าง ไอ้เอิทนี่แมร่งแสบว่ะ โอมห์จำตั้งแต่ตอนที่โอห์มกับไอ้เชี่ยมิ๊กเมากันแล้วตื่นมาเห็นถุงยางไหมก็มันนั่นแหล่ะ
ไม่แน่ว่าไอ้มิ๊กก็เล่นก้เอากับมันตั้งแต่ตอนนั้นก็ได้ (แล้วโวยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น) เจ็บว่ะโดนแทงข้างหลังจังๆ
ไม่รู้ว่าตอนนี้โอห์มกับไอ้มิ๊กกลับมาคบกันหรือคบกันอยู่เปล่านะ แต่สันดานยังไงมันก้แก้ไม่หายนะโอห์ม (เหมือนแก้วที่ร้าวอ่ะแหล่ะซ๋อมไงก็เห็นรอยร้าว) ยิ่งไอ้มิ๊กมันหน้าตาดีด้วยคงมีแต่คนคอยแย่ง สุดท้ายก็มีแต่จะทำให้โอห์มเจ็บ ทรมานไม่รู้จบแน่ เสียดายเวลาอ่ะเสียดายได้นะโอห์มแต่คนเราก็อยู่กับอดีตตลอดไปไม่ได้ (ยิ่งอดีตเลวๆ ด้วย) เชื่อเหอะไอ้เอิทกับมิ๊กแมร่งเดี๋ยวมันก็ทะเลาะกัน แล้วก็เลิกกันเร็วๆ นี้แหล่ะไม่รู้จักพอกันทั้งคู่เดี๋ยวแมร่งก็เบื่อกันเอง สงสารแต่พ่อแม่มิ๊กแหล่ะเดี๋ยวเจอไอ้เอิทแผลงฤทธิ์แน่แต่เค้ารวยอยู่แล้วนิเนอะคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ไปๆ โอห์มไปทำบุญตักบาตรคว่ำขันต์ ถวายสังฆทาน ปัดรังควานไล่สิ่งชั่วลายเสนียดจันไรมิ๊กกะเอิทออกจากตัวแล้วกลับมาดูแลตัวเอง ตั้งใจเรียนเอาปริญญาไปฝากพ่อแม่ และรักตัวเองมากๆ ทำตัวเองให้มีความสุขดีกว่าคร้าบ
ใครว่าผมดราม่าเป็นไงอ่ะอ่านตอนนี้ซึ้งไหมว่าไอ้มิ๊กมันเป็นยังไงเลวแค่ไหน
***ปล.โอห์มอยากอ่านต่ออ่ะ (อย่าว่ากันนะ) เสพติดชีวิตโอห์มซะล่ะ
เป็นกำลังใจให้คร้าบ
-
แม้ว่าจะต้องเสียความรักไป
แม้ว่าจะไม่เหลือใครสักคน
มันจะเจ็บจะช้ำกี่หน
แต่คนๆนี้ไม่ท้อใจ
แม้ว่าในวันนี้มีน้ำตา จะข่มมันให้ไหลอยู่ข้างใน
ความฝันนั้นจบไป
แต่ยังเหลือตัวฉัน
อดทนและบอกใจจะไม่ยอมหมดหวัง
-
เอ่อ
อ่านแล้วเจ็บแทน
พรุ่งนี้ จะไปเชียงใหม่ครับ
คงได้ไปนั่งเล่นแถวๆ สะพานที่ โอมห์ ไปนั่งบ่อยๆ นะ
ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ไงก็มาต่อเร็วๆ นะครับ
-
เป็น กำลัง ให้ผ่าน วันแย่ๆๆ คร้งหนึ่งในชีวิต รอต่อไปนะค้าบ ๆๆ
-
เรื่องนี้ เล่นเอานอยด์ จนนอนไม่หลับเลยอะ มาต่อไว้นะคับ
อยากเห็น ohm มีความสุขไว้ ๆๆๆ
คนอ่านจะได้ มีความสุขด้วย
-
:serius2: ตื่นมาไม่เจอ นู๋ไม่ยอม จะลงแดงแว้ว 555 รอให้กำลังใจคุณโอมนะคร้าบ o13
-
อร๊ายยยย แสบ สะเทือนใจมาก มิ๊กหนอมื๊ก พี่อุตส่าห์รัก อุตส่าห์เชียร
แต่แอบสงสัยอยู่ว่า ตกลงเรื่องนี้ใคร คือ พระเอก กันแน่ เพราะเท่าที่ดูจากการพูดคุย โอมห์บอกว่า มีคนอยากเห็นรูปมิ๊กตอน ที่กำลังหวานๆกันอ่ะ แล้วโอมห์บอกว่า มิ๊กไม่ว่าไร แสดงว่า ปัจจุบัน โอห์น้าจะยังรักและยังคบกับมิ๊กอยู่ใช่มั้ย
เพราะฉะนั้น จะยังไม่ฟันธงเกลียดมิก รอดูตอนต่อๆไปก่อนตัดสินใจ
-
อ่านเรื่องของโอห์มมาเรื่อยๆ ชีวิตในรั้วมหา'ลัย ระบบรับน้องที่แสนน่าเบื่อหน่าย
ชีวิตเรียนเล่น ที่แสนสนุก ความรักที่สุขและทุกข์จับผสมรวมกันจนแทบแยกไม่ออก
จากเพื่อนสนิท เพื่อนรัก กลายมาเป็นคนรัก คนสำคัญในใจ
มาทำให้ชีวิตนี้สดชื่น และทุกข์แสนสาหัส
โอห์มเคยบอกว่ารักมิ๊ก รักในทุกอย่างที่เป็นตัวตนของเขา และพร้อมให้อภัยเสมอ
แต่มิ๊กก็กลับทำแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมา
เรื่องนี้ คือ อดีตของโอห์ม เรื่องเล่าในชีวิตที่ผ่านมาแล้ว
เลยบอกไม่ได้ว่า ณ ปัจจุบัน โอห์มยังคบหากับมิ๊กอยูหรือเปล่า
ในช่วงตอนนี้ ดูเหมือนว่าเซ็กซ์สำหรับมิ๊ก คืออาหารโปรด ต้องการกินในรสชาติที่หลายหลาก
และไม่สามารถหักห้ามใจในตัวเองได้ เมื่อมีของแปลกๆ มาให้ลอง ย่อมไม่มีทางปฏิเสธความอยากของตัวเองได้
ถึงจะรักโอห์มมากแค่ไหน ก็ไม่อาจยั้งตัว ยั้งสติ ยั้งอารมณ์ได้ การมีเซ็กซ์กับหลายๆ คนของผู้ชายไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่มีข้อห้าม
มีแต่ความรู้สึกแน่ รู้ว่า"กู" โชกโชนแค่ไหน
"ตัวกู ของกู" ของมิ๊กดูใหญ่มาก จนลืมนึกถึงใจโอห์มไปหรือเปล่า
เวลาที่ผ่านไปไม่มีใครยืนยันว่ามิ๊กจะดีขึ้นหรือไหม
โดยส่วนตัวเองคิดว่า ชีวิตของโอห์ม ใจของโอห์ม ควรดูแลและทนุถนอมไว้ ชีวิตต่อไปข้างหน้าย่อมได้พบสิ่งใหม่ๆ และสิ่งที่ดี
เหมือนที่โอห์มคิดแต่ในแง่บวกมาตลอดเวลา
ใครที่ชอบสร้างความเจ็บปวด ทำร้ายคนอื่นไม่ว่าวิธีไหน ทั้งทำร้ายร่างกายหรือด่าทอ
สิ่งนั้นย่อมย้อนกลับต่อผู้กระทำ ชั่วชีวิตเขาจะไม่มีความสุขหรอก กงกำกงเกวียนมันย้อนรอยได้เร็วมาก (เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง และได้เจอมาเอง ไม่ต้องคอยชาติหน้าหรอก)
ยิ่งเราก้าวออกมาจากหลุมแห่งปัญหาได้เร็วเท่าไร ชีวิตย่อมมีความสุขเร็วขึ้นเท่านั้น
ชีวิตการทำงานในอนาคต จะยิ่งเจอปัญหามากขึ้นกว่านี้อีก เมื่อเราต้องรับผิดชอบตัวเองโดยตรง
ต้องยืนด้วยขาของตัวเอง เป็นกำลังใจให้ผ่านไปด้วยดี และตัดสินใจแก้ปัญหาได้ถูกทางนะค่ะ
-
เข้ามา :man1:น้องโอมห์ เศร้า เสียใจแต่ก็ไม่ไร้สติ o13 เยี่ยมจ๊ะ รอดูบทสรุปของคน
เนรคุณ :z10:
-
ปาบกรรมมันมี ไม่ช้า
รับรองว่ามาแบบถึงตัว
ของขโมยมันร้อนไม่กลัว
ว่ามือจะพองก็แล้วไป
เธออย่าวางใจเขา
งูเห่าเวลากัดแล้วไม่เลือกใคร
ฉันรักเขามากแค่ไหน เขายังทำลายหัวใจก็มองเห็นอยู่
ก็รู้ว่าเธอต้องโชคดี
กลั้นใจอ่านตอนนี้มากๆ
เรียกว่าทำให้มือไม้สั่นเลยทีเดียว
ต้องทำใจอ่านอย่างรวดเร็วไม่กล้าอ่านซ้ำ
กูพูดไม่ออกว่ะโอม
พูดได้อย่างเดียว
คนเนรคุณไม่มีวันเจริญ
-
:monkeysad:เห็นชื่อตอนกี่ทีๆก้อปวดใจจ สงสารโอมห์ สู้ๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เสียดายที่เวลามันผ่านมานานแล้ว จะบอกว่าชีวิตมันก็คือชีวิต ยังแอบดีใจที่วันนั้นผมมีสติมากพอที่จะไม่ทำอะไรที่มันเกินเลยไปมากกว่านั้น ดีใจที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงวันนี้ วันที่ได้เห็นเรื่องราวมันเริ่มขึ้นแล้วก็จบลงไป อย่างที่มันสมควรจะเป็น พอได้มาเขียนมันให้คนอื่นได้รับรู้ ก็แอบตลกตัวเองที่เราเคยทำอะไรแบบนี้ด้วยหรือ สมุดเล่มเล็กๆมันเขียนอะไรมากมายขนาดนี้เลยรึไง อีก 10 ข้างหน้าถ้าผมได้มาย้อนอ่านมันอีกครั้ง คงจะตลกไม่น้อย ขอโทษที่ไม่ได้ย้อนกลับไปต่อเรื่องในวัยเด็ก ผมเชื่อว่าลุงๆป้าๆในนี้คงไม่มีอารมณ์จะอ่านในส่วนนั้นแล้ว อย่าเพิ่งหนีหายนะครับ ธาตุแท้ของแต่ละคนกำลังจะปรากฏ ติดตามกันไปแล้วกันนะครับ
ถ้าไม่ติดสอบผมจะมาจัดให้ทุกท่านทุกวันครับ
ปล. ถ้ามันมีคนเลว ก็ต้องมีคนเลวกว่าเสมอ
************************************************************************************************
---------ถึงโอมห์---------
ตอนที่โอมห์ได้อ่านกระดาษแผ่นนี้ แสดงว่ามิ๊กเองก็คงไม่ได้คุยกับโอมห์อีกแล้ว วันนี้มิ๊กกลับมาที่ห้อง ได้นั่งลงบนโต๊ะที่เราเคยนั่งกินข้าวด้วยกัน หยิบหมอนข้างที่โอมห์ชอบกอด โอมห์นอนหลับสบายไหม ต่อไปนี้คงไม่มีอ้อมกอดของมิ๊กที่จะให้โอมห์อีกแล้ว รู้สึกใจหายจังที่ไม่ได้นอนกอดโอมห์อีกแล้ว จากวันนี้ไปเรื่องราวต่างๆที่เคยเกิดขึ้นในห้องนี้คงจะเป็นได้แค่อดีตสำหรับเราสองคน มิ๊กขอโทษที่มิ๊กทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับโอมห์ไม่ได้ มิ๊กขอโทษที่ทำให้โอมห์เสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า มิ๊กขอโทษที่ไม่อาจจะเป็นคนที่ค่อยเช็ดน้ำตาของโอมห์ได้อีกแล้ว มิ๊กเป็นแค่ผู้ชายเลวๆคนหนึ่งที่ดีแต่ทำให้คนที่รักมิ๊กเสียใจและเสียน้ำตา แม้แต่คนที่มิ๊กรู้จักและได้อยู่กับเขามานานเกือบทั้งชีวิต มิ๊กขอโทษที่พาความรู้สึกของเราทั้งสองล้ำเส้นแบ่งของความเป็นเพื่อน สักวันมิ๊กหวังว่าตัวของมิ๊กเองจะดีพอสำหรับใครสักคน มิ๊กแค่อยากจะบอกว่ามิ๊กเองก็เสียใจไม่แพ้กับโอมห์ เรื่องที่เกิดมิ๊กพยายามจะเตือนตัวเองเสมอ แต่วันนี้มันเกิดขึ้นไปแล้ว มิ๊กคงพูดอะไรไม่ได้แล้วนอกจากคำว่าขอโทษ สุดท้ายนี้ มิ๊กมีเรื่องอยากจะขออะไรโอมห์อีกอย่างหนึ่ง ช่วยไปงานวันเกิดของแม่มิ๊กด้วย ช่วยทำตัวให้ทุกอย่างเป็นเหมือนปรกติ มิ๊กไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายกับเรื่องของเรา
หวังว่าจะได้เจอกันที่บ้านนะ มิ๊ก
ผมขยำกระดาษแผ่นนั้นขว้างลงถังขยะทันที มันจะมาเสียใจอะไรเอาป่านนี้ว่ะ ที่กรูนั่งร้องไห้ทั้งคืนไม่เคยสนใจที่จะโทรมาหา ไม่แม้แต่จะโทรมา กรูนั่งรอโทรสับเมิงทั้งคืน กรูคิดว่าเมิงจะมาง้อ แต่ป่าวเลย กลายเป็นคนของเมิงที่มาต่อว่ากรูแทน ผมเก็บความรู้สึกหงุดงิดนี้ไว้คนเดียว ขนาดที่โน้ตกำลังเก็บข้าวของผมใส่กระเป๋า
“ร้องไห้อีกละ จะเป็นนางเอกไปไหนเนี่ย สวยก็ไม่สวย” มันเดินเข้ามาเอากระดาษมาเช็ดน้ำตาผม
“มันไม่อยู่แล้ว โน้ต มันทิ้งเราไปแล้วจริงๆ” ผมกระโจนเข้าไปกอดมันแล้วก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างไม่อาย
“มีโน้ตนิไง โอมห์มีโน๊ตนี้ไงครับ” มันเอามือมาลูบหัวผม แล้วก็พูดแต่คำปลอบใจผม อยู่นานพอสมควร น้ำตาก็หยุดไหลคงเป็นเพราะความอบอุ่นแล้วก็อ่อนโยนอย่างแปลกประลาดที่ได้จากคนแบบมัน
“เก็บของเสร็จแล้วนะโอมห์ แล้วพวกนี้ละ” มันชี้ไปที่พวกเครื่องใช้ไฟฟ้า แน่นอนว่าผมคงขนไปไม่ได้แน่ๆ แต่ยังไงมันก็คงต้องคนละครึ่งกับมิ๊กอยู่แล้ว
“ปล่อยไว้นี้ก่อนก็ได้ ไว้กลับมาจากบ้านเดี๋ยวให้พ่อเรามาจัดการ” โน้ตขนกล่องที่เป็นของของผมออกไปวางที่หน้าลิทฟ์ ผมเลือกที่จะเดินเข้ามานั่งบนเตียงอีกครั้ง หยิบหมอนไอ้มิ๊กขึ้นมากอดอีกครั้ง ก่อนที่จะเอาหน้ากดลงไปที่หมอนมันแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอีกครั้ง มันจะมากเท่าไรก็ปล่อยให้มันไหลออกมา เพราะนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้กอดหมอนใบนี้ แล้วก็จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับเตียงนี้ที่ผมจะได้ขึ้นมานอน
“ไปกันรึยังโอมห์” โน้ตเดินเข้ามาตามผม คงเห็นว่าผมทำอะไรอยู่มันเลยเดินออกไปรอนอกห้อง ผมชายตามองห้องจนทั่วอีกครั้ง ภาพเก่าๆมันบอกทุกอย่างว่าเราเคยทำอะไรตรงไหนบ้าง เราเคยกินข้าวด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน เล่นเกมด้วยกัน ภาพเล่านี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว มันจะเป็นเพียงอดีตที่เคยเกิดขึ้น นี้คือสิ่งที่บอกตัวเอง ขนาดที่ผมเดินออกมาจากห้อง ก่อนที่จะปิดประตูแล้วทิ้งเรื่องราวกับผู้ชายที่ชื่อมิ๊กไว้เบื้องหลังประตูนี้
“ไว้น่ะโอมห์”
“อืม ไปเถอะ เราทิ้งมันไปหมดแล้ว”
“ทิ้งอะไรอ๋อ”
“ก็ทุกอย่าง”ผมหันมายิ้มให้มันก่อนที่จะช่วยกันถือของลงไปที่ชั้นล่าง
“แล้วโอมห์จะไปอยู่ที่ไหน หอโน๊ตช่ายไป” มันพยักหน้าแล้วทำท่าทีกวนๆ
“บ้าไง ไม่เอาเกรงใจ เดียวเอาไปฝากไว้ห้องเพื่อนก่อน ไว้รอเปิดเทรอมค่อยมาจัดการ”
“ห้องโน้ตนี้ละ ดีเลยพรุ่งนี้โน้ตสอบวันสุดท้าย รอโน๊ตนะ”
“อืม..............” ผมตอบไปแบบนั้นคงเป็นเพราะไม่พร้อมที่จะกลับบ้านในตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีเรียนรึว่าสอบแล้วก็ตาม แต่ถ้าผมต้องกลับไปตอนนี้ก็คงมีคำถามมากมาย อยู่กับโน้ตบ้างทีก็ทำให้ผมลืมเรื่องแย่ๆได้เหมือนกัน
ห้องสีเขียวใบตองอ่อน ดูสบายตารึเปล่าก็ไม่รู้ แต่สำหรับผมมันดูแปลกตามากๆ พื้นห้องที่เป็นปูนขัดมันวาว ภายในห้องไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก มีหนังสือ เสื้อผ้า กองแผ่น DVD กระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง
“รกหน่อยนะครับ เอาวางตรงนั้นก่อนก็ได้ เดี๋ยวค่อยเก็บ”
“ให้วางตรงไหนอ่ะ แค่ที่ยืนยังจะไม่มีอยู่แล้ว นี้ห้องคนรึเปล่าว่ะเนี่ย” กรูปากดีจริงๆเขาให้อยู่ก็บุญหัวละ มันดึงกระเป๋าที่มือผมโยนไปวางไว้บนเตียง ห้องนี้มันดูแปลกๆ เพราะว่าการตกแต่ง รึว่าจะเป็นสีสันที่มันดูแปลกตา
“แม่ซื้อให้ เท่ไหมละห้องเนี่ย ไม่เฉยๆเหมือนห้องโอมห์หรอก”
“ห้องเราที่ไหน เมื่อก่อนนะใช่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้ว” เหมือนความคิดเรื่องห้องก็ย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง ผมหยิบโทรสับขึ้นมาดูอีกครั้ง ไม่มีสายเข้า มันเองก็คงตัดใจจากผมได้แล้วจริงๆ
“เอามานี้ ปิดเครื่องแม๋งเลย อาลัยอาวรอยู่นั้นละ” มันแย่งมือถือไปแล้วก็จัดการปิดเสร็จสรรพเลย
“ป่าวสักก่ะหน่อย”
“ป่าวอะไร เอางี้ถ้าวันนี้เห็นร้องไห้อีก โดนเตะครั้งละ ที ok ป่ะ” มันทำท่าจะออกกฎ แต่ฝันไปเถอะ กรูไม่มีเหตุผลต้องมาโดนเมิงเตะ ผมเงียบแทนที่จะไปต่อปากต่อคำกับมัน
“เอ๋อ น่าคนเรามาอยู่ห้องคนอื่นแล้ว แทนที่จะเชื่อฟังเจ้าของห้อง แม๋งเอ๋ย” โน้ตมันเดินเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่ในห้องปากก็บ่นๆ เหมือนจะว่าผมด้วยซ้ำไอ้คำพูดนี้
“มาช่วยเก็บ”เพื่อให้ดูไม่ให้ตัวเองเอาเปรียบเจ้าของห้องผมยื่นมือเข้าไปช่วยเก็บทั้งเสื้อผ้า แม้แต่กางเกงในที่ใส่มันตรงไหนก็ทิ้งมันไว้ตรงไหน ขวดเหล้าที่กองเต็มไปหมดตรงระเบียง หนังสือ แล้วก็ของเล่นของมัน
“อะไรว่ะเนี่ย” ผมอุ้มตุ๊กตาผู้หญิงลักษณะเหมือนเป็ดเปล่าลมที่เคยเล่นตอนเด็กๆ มีกลิ่นคาวๆโชยออกมาด้วย แถมมันก็ดูหนึบๆยังไงก็ไม่รู้
“ของเล่น ไม่เคยเล่นไง” มันตอบหน้าตาเฉยมากๆ แล้วเดินเอาผ้ามันไปโยนใส่เครื่องสักผ้า
“เอายืนดูอยู่นั้นละ มันจะเสร็จไหมเนี่ย”
“เราว่ามันคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นในหนัง”
“เอ๋อ เอามานี้” มันเดินเข้ามาดึงตุ๊กตายางออกไปจากมือผม
“นี้นะจ๊ะน้องแพนเค้ก พี่คนนี้ชื่อพี่โอมห์ จะมาเป็นแฟนใหม่พี่ รู้จักกันไว้สะ” คนบ้าอะไรว่ะคุยกับตุ๊กตายาง
“เอายืนยิ้มอะไร รู้จักน้องแพนเค้กสิ” มันส่งตุ๊กตามาให้ผมอีกครั้งแต่รอบนี้มีน้ำย้อยออกมาจาก... ตุ๊กตา จริงๆผมก็เพิ่งสังเกตนะ
“ยี้ ทุเรษว่ะ อย่าบอกน่ะว่าเมิงเอากับน้องแพนเค้กเนี่ย เอาไปไกลๆเลยนะไอ้โน้ต ” ผมดันตุ๊กตาคืนให้มัน
“สงสัยต้องพาน้องแพนเค้กไปลงอ่างสะละ ขอตัวก่อนนะครับที่รัก”
“จะพาไปลงนรกที่ไหนก็พาไปเลย ทุเรษว่ะ” มันเดินจากไปในห้องน้ำพร้อมกับน้องแพนเค้ก ไอ้โน้ตนี้นะสามารถสร้างรอยยิ้มให้ผมได้ตลอดเวลาเลยจริงๆ
“ยิ้มทำไม เห็นนะ” มันตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
“อาบน้ำให้เมียเมิงไปเลย ไอ้จิตไม่ปรกติ” เราสองคนใช้เวลาเก็บห้องนี้เกือบๆ 2 ชั่วโมง ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าจะมาเหนื่อยทำไมห้องก็ไม่ใช่ห้องผมสักก่ะหน่อย แถมเดี๋ยวผมเองก็จะย้ายกลับบ้านอยู่แล้ว
“ขอบใจที่ช่วยเก็บนะ ไอ้โน้ตนิแย่จริงๆอยู่ห้องยังไงให้รกแบบนี้ เดี๋ยวผมจะช่วยเตือนมันให้นะครับ”
“แล้วคนที่พูดใครว่ะ ไม่ใช่ไอ้โน๊ตรึไงว่ะ”
“ไม่ใช่ มาริโอ้ครับ”
“พอๆๆ ถ้ามาริโอ้หน้าแบบนี้กรูยอมชอบโก๊ะตี๋ดีกว่า ”
“จริงดิ งั้นโน้ตเป็นโก๊ะตี๋ก็ได้นะ โอมห์จะได้ชอบ”
“ปัญญาอ่อนละ เวลาอยู่กับคนอื่นเป็นงี้เปล่านี้”
“ป่าว อยู่กับโอมห์แล้วมันเป็นเอง เอ๋อเดี๋ยวโน้ตไปเตะบอลกับเพื่อน โอมห์ไปด้วยกันนะ” แบบว่ากรูไม่ใช่ตุ๊กตานำโชคนะจะเอากรูไปทำไมเนี่ย แถมเมิงไปกับพวกเพื่อนเมิงด้วย
“ไม่เอา เหนื่อย นอนอยู่ห้องดีกว่า” ผมปฏิเสทเพราะรู้ตัวว่าถ้าไปคงไม่สนุกแน่ๆ
“ไปนะ ไปนะ เตะเสร็จจะได้เลยไปกินข้าวเลยไง นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ” มันมานั่งอ้อนอยู่ข้างๆผม มานั่งพูดคำว่า นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ จนผมต้องตกลงไปเพราะรำคาญที่มันมานั่งพูดเหมือนเด็กน้อยอยู่ข้างๆ
ที่สนามบอลในบ้านพัก 700 ปี มีคนเกือบครึ่งร้อยได้มั้งครับ กำลังรุมแย่งลูกบอล 2 – 3 ลูก แบ่งกันเล่นกันคนละขึ้นสนาม ดูวุ่นวายไปหมด มีหมอก(เกิดจากฝุ่น)บ้างๆลอยต่ำอยู่เหนือพื้นที่ไม่ค่อยจะมีหญ้า
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่......................” เสียงรุ่นน้องของมันแน่นอนตะโกนมาจากอีกฝั่งของสนามบอล
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่....................”
“มันทำไมยังไม่หยุดอีกอะโน๊ต” มันจอดรถแล้วก็ยิ้มให้ผม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนั่งเปลี่ยนรองเท้า
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่”
“อะไรนะไม่ได้ยิน”ไอ้โน้ตตะโกนกลับไป
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่”
“อะไรนะ พวกเมิงว่าอะไรกรูไม่ได้ยิน” มันคงแกล้งน้องๆมันแน่ๆ ดูเพื่อนมันจะหัวเราะชอบใจกันใหญ่
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่”
“พอแล้ว อายคนอื่นเขา ดูดิออกมาดูกันใหญ่แล้ว” ผมชี้ไปที่ระเบียงตึกที่อยู่ล้อมๆสนามบอล สนามนี้เสียงมันก้องเพราะมีตึกล้อมไปหมด คนก็คงได้ยินการทำความเคารพกันหมด มันยกมือ เหมือนเป็นสัญญาให้รุ่นน้องเลิกแหกปากแล้วโค้งคำนับมันได้แล้ว
“ป่ะ ไปนั่งด้วยกัน” มันจับมือผมแล้วลากไปหาพื่อนๆมัน ตอนนี้ทุกคน(ที่รู้จักมัน + คงพอๆกับที่รู้จักผม) มองกับการกระทำของมันกันใหญ่ ผมรีบสะบัดมือออก
“เห้ย อายไรเล่า”
“อายดิ เมิงจะบ้าไงเนี่ย ไม่ไปแล้ว เดี่ยวไปนั่งดูทีวีที่โรงอาหารดีกว่า” มันชี้ไปที่โรงอาหารที่อยู่ใกล้ๆ สนามบอล แต่มันก็ยังไม่เลิกความพยายาม ดึงผมไปหาเพื่อนมันจนได้ ทุกคนยกมือไหว้ผม คือแหมือนผมอาวุโสยังไงไม่รู้
“เห้ยไหว้ทำไม”
“ก็พี่มาก่อนพวกผมนิครับ”
“จะบ้าไงว่ะ กรูไม่ใช่รุ่นพี่พวกเมิงสักหน่อย ไม่ต้องไหว้”
“ไม่เป็นไรพี่ รุ่นพี่พวกผมสั่งไหว้”
“เอ๋อๆไหว้ก็ไหว้ ” ไอ้โน้ตวิ่งลงไปเตะบอลแล้วครับ ปล่อยให้ผมนั่งอยู่กับพวกรุ่นน้องมัน ในจำนวนพวกนี้ไม่มีคนที่มันตบหน้าผมอยู่ในกลุ่ม พวกน้องก็มากคุยเรื่องเดิมๆ เกี่ยวกับเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรมในมหาลัย ดีเหมือนกันที่ไอ้พวกนี้มันไม่หยิ่ง แล้วผมก็เข้ากับคนง่าย บ้างสิ่งบ้างอย่างในเวลานี้ที่โน้ตมันพยายามพาผมมาเจอ มันทำให้ผมลืมเรื่องที่เกิดขึ้นได้จริงๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ตื่นรึยัง”
“ทำไม อะ”
“ก็จะไปเที่ยวกันไง” ผมเอาโทรสับออกจากหูมาดูเวลา ตายห่านี้มัน 11.00 แล้วนิว้า
“เที่ยวที่ไหน”
“เอ๋อน่า เก็บของให้โน้ตด้วยนะ กลับไปจะได้ออกไปเลย คนที่นู้นจะได้ไม่ต้องลอง” แล้ว สายก็ตัดไป ไม่มีมารยาทจริงๆเลยไอ้พวกนี้ ตัดสายกรูทิ้งอีกแล้ว ผมลากร่างกายตัวเองเข้ามาในห้องน้ำที่ไม่คุ้นเคย วันนี้ใช้เวลามองหน้าตัวเองที่กระจกนานเป็นพิเศษ เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เราออกมาจากห้อง ด้วยความรู้สึกว่าเราจะไม่มีวันที่ได้กลับไปอีกแล้ว เหตุผลที่ต้องจากเราเองก็ไม่ใช่ว่าจะเต็มใจ ผมหยิบแปลงสีฟันที่มียาสีฟันบีบใส่ไว้อยู่แล้ว ใจก็นึกถึง ป่านนี้มิ๊กเองก็คงตื่นแล้ว คนข้างๆที่มันตื่นมาเจอคงไม่ใช่ผมแต่เป็นเอิทมันจะรู้สึกแบบผมบ้างไหม มันจะเสียใจแบบที่ผมเป็นไหม นี้ก็ 2 วันเข้าไปแล้วมันไม่คิดจะโทรมาถามผมบ้างเลยรึไงว่าเป็นยังไง ผมไปอยู่ที่ไหน ไม่มีแม้แต่ข้อความทางโทรสับ ผมขยับมือไปมา น้ำตาก็ไหลแบบที่ไม่ได้ตั้งใจ มันออกมาเองผมแค่คิดเรื่องเก่าๆ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเสียใจด้วยซ้ำ
“สมเพศตัวเองไหมว่ะ” ผมพูดกับตัวเองที่อยู่ในกระจก
“นี้ใช่ไหมว่ะ ความรักที่เมิงบูชา เจ็บมาแล้วกี่คนแล้วละ แม้แต่คนที่เมิงไว้ใจที่สุดมันยังทำกับเมิงได้”
“เจ็บไหมละไอ้โอมห์” ผมหยิบให้กับตัวเองในกระจก ก่อนที่จะหยิบโฟมล้างหน้ามาบีบใส่มือ แล้วบดขยี้ยไปบนหน้า จนเหลือเพียงปาก แล้วก็ดวงตาที่โพล่มาเล็กน้อย
“ให้คนเดิมมันตายจากกรูไป ต่อไปนี้ถึงคราวกูมั้งละไอ้มิ๊ก” ผมบอกกับตัวเองในกระจก ก่อนที่จะออกไปหยิบน้ำที่แช่เย็นอยู่ในตู้เย็นมาล้างหน้า ในความเย็นของน้ำมาทำให้ความชั่วในตัวกรูตื่นขึ้นมา นี้คือสิ่งที่ผมคิดในใจก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมาเก็บของรอโน้ต
ไดอารี่ที่รัก ในเมื่อวันนี้กรูเป็นคนรักที่ดีแล้วกรูต้องมาเสียใจ กรูต้องเจ็บ ร้องไห้ เสียของที่กรูรักให้กับคนเลวๆที่กรูรับมันเข้ามาในชีวิตเพราะความสงสาร ต่อไปนี้กรูสัญญากับตัวกรูเองจะไม่มีใครมาทำให้กรูเสียใจได้อีก กรูจะเลวให้มากกว่าที่เมิงทำกับกรู พวกเมิงสองคน รอกรูไม่นาน กรูจะเอาคืนให้ยิ่งกว่าที่เมิงสองคนทำกับกรู
โอมห์
22 ก.ค. ปีที่กรูเจ็บ
-
แงแงแง สงสารโอมห์อ่ะ
เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน ที่เจ็บ แล้ว
ต้องเจ็บกว่าเราร้อยเท่า
ไม่ชอบมิ๊กเลยที่เขียนแบบนั้นเห็นแก่ตัวไปไหน
ว่าคงไปไม่รอดหรอก สองตัวนั้น
นังเอิท มันก็..ไปหาใหม่อีก
คนที่จะเจ็บที่สุดคือมิก ที่เห็นกงจักรเป็นดอกบัว
รอถึงวันนั้นนะ ฮ่าๆ
ปล.เชียร์โน้ต จุฟๆ
-
ไม่รู้ว่าต่อจากนี้โอห์มจะทำไรต่อไป ..
อาจจะลุกขึ้นมาเอาคืน หรือ ปล่อยไป .. ถือว่าโอห์มก็ทำถูกแล้ว
คนเรามันก็มีทั้งตั้งใจเลว และ พลาด มันเกิดขึ้นได้เสมอ ..
ทุกคนเคยทำผิดพลาดกันทั้งนั้น ..
และการทำผิดมากกว่าหนึ่งครั้ง ก็ไม่ใช่สันดานเสมอไป .. มันอยู่ที่จิตใจคน ว่าสิ่งที่ทำให้เราพลาดอีกครั้งมันคืออะไร
ถ้าเราอ่อนแอใจอ่อนก็จะทำให้เราทำผิดได้ง่ายๆ หากไม่เข้มแข็งพอความสงสารมักจะทำให้เราพลาดพลั้งได้เสมอ
ก็ไม่รู้ว่าที่มิกซ์ทำผิดนั้นเพราะอะไร ... แต่ก็เชื่อว่ามันคงรักโอห์มเหมือนกัน ... ทางออกของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน
ประสบการณ์จะสอนให้เราเข้มแข็งขึ้น ...
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ .. ต่อไปก็ดูคนดีดีล่ะ ..
(ผิดหวังกับมิกซ์มากมาย)
เป็นกำลังใจให้ต่อปาย ย สู้สู้ นะคับ ... :กอด1: :กอด1:
-
โอยยย....มันช้ำนะนี่ :monkeysad:
-
อ่านตอนนี้แล้ว....หนักอกจังครับ
หวังใจแต่ว่าโอห์คงไม่ตัดสินใจทำอะไรแย่ๆเพื่อประชดชีวิตนะครับ
รักครับ
-
:monkeysad:สงสารโอมห์ๆๆๆๆๆๆๆ เอาพวกมันไห้เจ็บๆเลยไห้เจ็บมากกว่าที่มันทำไห้เราเจ็บ เกียจ :fire:
-
เอ่อ น้องโอหม์ หนูเป็นคนดี นะดีแล้วลุก อย่าไป แก้แค้น หรือ ทำตัวให้เลวๆตามคนเลวๆเลย
-
ไดอารี่ที่รัก ในเมื่อวันนี้กรูเป็นคนรักที่ดีแล้วกรูต้องมาเสียใจ กรูต้องเจ็บ ร้องไห้ เสียของที่กรูรักให้กับคนเลวๆที่กรูรับมันเข้ามาในชีวิตเพราะความสงสาร ต่อไปนี้กรูสัญญากับตัวกรูเองจะไม่มีใครมาทำให้กรูเสียใจได้อีก กรูจะเลวให้มากกว่าที่เมิงทำกับกรู พวกเมิงสองคน รอกรูไม่นาน กรูจะเอาคืนให้ยิ่งกว่าที่เมิงสองคนทำกับกรู
โอมห์
22 ก.ค. ปีที่กรูเจ็บ
^
^
^
ชอบตรงนี้แหล่ะครับเราต้องเอาคืนให้สาสมเหมือนกับที่พวกมันสองตัวทำให้เราเจ็บ
-
ไม่อยากให้โอห์มเอาคืนเล้ย ไม่ต้องยุ่งกะสองคนนั้นอีกยิ่งดี ไอ้มิกซ์ก็นะเล้วเลวจริงๆ
แต่ก็อยากเห็นมันสองคนทรมาน หึ่มๆ (โหดไปป่าว) เหอๆ
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้
รอดูวันที่โอห์มเข้มแข็ง แล้วลุกขึ้นต่อสู้เพื่อตัวโอห์มเองสู้ๆๆๆๆ
ปล่อยเค้าไปตามทางของเค้าเหอะ
มารอดูว่าโอห์มจะทำยังไงต่อไป
เกลียดไอ้มิ๊กบ้า ไม่มีโทรมาหาเลยใจร้ายโคตรเลวอะ ทำเค้าขนาดนี้เนอะ
แต่มันก็ดี โอห์มจะได้ตัดใจไดง่าย
ถึงแม้ว่าจะตัดไม่ขาด ลืมไม่ลง ก็ปล่อยให้มันหายไปบาง
สู้ๆๆนะคับโอห์ม ใครไม่รัก มารักไอซ์ดิ อิอิ
-
พี่โอห์ม จะแก้แค้นดีหรอ
มันอาจทำให้เราเจ็บมากขึ้นก็ได้
แต่ก็เป็นกำลังใจให้ สู้ๆจ้า
:กอด1:
-
เห็นใจโอมห์มาก
เจ็บแล้วต้องจำนะครับ
ส่วนมิกซ์กับเอิทผมก็เริ่มเห็นความไม่ปกติ
ตั้งแต่ตอนที่โอมห์เล่าให้ฟังว่า 2 คนนั้นออกไปซื้อข้าวด้วยกัน
แล้วปล่อยให้โอมห์ต้องรอนานจนผิดปกติ
สิ่งไหนที่มันผ่านไปแล้วก็ต้องปล่อยให้มันผ่านไป
ถึงแม้ว่ามันจะพูดง่ายแต่ก็ทำยาก
แต่ผมก็เชื่อว่าเวลาและกำลังใจจากครอบครัวและโน๊ต คงจะทำให้ดีขึ้นนะครับ :กอด1:
ปล.ผมก็เป็นอีกคนที่ผิดหวังกับมิ๊กซ์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เหงด้วย
ใครทำไรเรา
มันต้องเจ็บมากกว่าเราสองเท่า
-
ถึงแม้เรื่องจะผ่านไปแล้ว แต่สำหรับคนอ่าน เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้น
ไม่อยากให้โอมห์เอาคืนในแบบที่จะทำลายตัวเองเลย เพราะสุดท้ายคนที่เสียใจก็คือโอมห์อยู่ดี
-
T_T งือๆๆๆ แซดมากมาย *0* พฤหัสก้จะครบรอบแร้วซินะครับ
-
ไอ้เหี้ยเอิทเลวระยำมาก
-
วะ วะ วะ ว๊าวววววววววววววววว
ไม่ชอบหรอกนะที่จะเห็นการเอาคืนไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม
แต่จะบอกว่า ป้ามีคติประจำใจอย่างนึงว่า
ใครทำเรารัก เราหลง ใครทำกูเจ็บ มันต้องเจ็บยิ่งกว่ากู
พออ่านตอนนี้จบแล้ว ป้ายิ่งรักโอมห์มากกว่าเดิม
หวังว่า การที่โอมห์ลุกขึ้นมาทำเรื่องเลวๆ (โอมห์บอกมา) มันจะทำให้ไอ้พวกนั้นมันเจ็บ โดยที่โอมห์ไม่ต้องเจ็บไปด้วยนะ
:L1: :L1:
แล้วก็ขอชื่นชมที่โอมห์เข้มแข็งผ่านวันนั้นของชีวิตมาได้
จงมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อสมน้ำหน้าคนที่ไม่รักดี
จงใช้หางตามองหน้ามัน แทนดวงตาที่เคยมีแต่รัก
ปล.ชอบลายสักโน๊ต (ถึงเวลาที่ฉันจะออกตัวเชียร์โน๊ตได้รึยังเนี่ย แต่ยังไงก็ช่าง ชอบลายสัก ก็ถือว่าอยู่ข้างโน๊ตละกัน)
-
สงสารโอมอ่ะ คนเราถ้าไม่เคยโดนหักหลังจากคนที่เรารักไม่มีวันเข้าใจจริงๆว่ามันเจ็บได้ถึงขนาดไหน เฮ้ออออ
-
climax ของตอนนี้ ก็ 3 บรรทัดสุดท้ายเนี้ยแหละ สุดๆ ละ
จัดไปอย่าให้เสีย โอม...
:fire: :fire: :fire:
-
เราเคยโดนหักหลังแบบนี้่มา ผ่านมาตั้ง 2 ปี ความรู้สึกเกลียด และแค้นไม่เคยจางหายไปจากใจเราเลย
ยังเคยคิดว่าถ้าได้เดินผ่านกัน จะกระโดดถีบยอดหน้า ๕๕๕ (ตอนนี้ก็จะทำ อย่าให้เจอ)
เราเข้าใจความรู้สึกที่สับสน และแค้นของโอมห์...
คำถามที่เฝ้าถามตัวเองว่า ฉันผิดอะไรถึงทำกับฉันแบบนี้...มันวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา แต่ทุกวันนี้คำถามนั้นหายไป กลายเป็นคำขอบคุณที่มันทำให้เรามีเกาะคุ้มกันให้ชีวิตเข้มแข็งขึ้น
เราคิดเหมือนโอมห์เรื่องที่ต่อไปจะไม่มีใครมาทำให้เราร้องไห้ เสียใจได้ ตั้งแต่เรื่องนั้น เราไม่เคยต้องร้องไห้เพราะคนอื่น นอกจากอ่านนิยายแล้วอินจัด น้ำตาจะซึมๆ ไม่รู้ว่าเพราะน้ำตามันหมดไปแล้ว หรือเพราะอะไร
ไม่ได้ร้องไห้จริงๆจังๆ จนลืมไปว่าตัวเองร้องไห้เพราะคนอื่นครั้งสุดท้ายตอนไหน
เวลาจะช่วยสมานแผลในใจเราเอง และเรารู้ว่ามันเป็นอย่างนั้น เพราะโอมห์ก็ผ่านมาแล้ว
เหมือนที่โอมห์ว่านะ ลองมองย้อนไปเมื่อ 2 ปีก่อน ถ้าเราคิดอะไรบ้าๆ มันคงตลกพิลึก
เราเคยคิดว่าเวลาคนอกหักหรือผิดหวังมากๆ แล้วฆ่าตัวตายทำไมเขาทำแบบนั้น
๑.ผูกคอ...เราไม่ทำเพราะตายแล้วคงลิ้นห้อย แล้วพวกของเสียก็จะออกมาจากทวาร การที่เราเอาผ้าไปผูกบนขืน แล้วผูกเป็นห่วง ขณะที่เราถีบเก้าอี้ให้มันเลื่อนออก ช่วงที่ข้อต่อของคอ หลุดออกจากกันเพราะแรงโน้มถ่วง เสียงดัง กึก!! ถ้าเราตายทันทีมันคงไม่ทรมานเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่ตายล่ะ เราต้องห้อยตัวอยู่อย่างนั้น จนกว่าจะหมดลม...ที่สำคัญตายไปแล้วยังต้องมาผูกคออยู่อย่างนั้นทุกวันเวลาเดิม...บรื้ออออออ (ตรูตายเพราะอยากหลุดพ้นนะ นี้ทรมานกว่าเดิมอีก)
๒.กรีดข้อมือ...การที่เราเอามีดกรีดลงไปบนข้อมือ เลือดค่อยๆไหลออกมา แผลที่ตอนแรกมันเจ็บๆ แต่พอเลือดไหลออกมาเยอะๆความเจ็บก็ค่อยๆหายไปพร้อมลมหายใจ...ให้ตายเหอะ ขนาดบริจาคเลือดยังไม่เคยทำทั้งที่มันก็ไม่ได้เยอะเท่าไหร่
เพราะได้กลิ่ีนเลือดแล้วรู้สึกตัวลอยๆ...ข้อนี้จึงตัดไปได้เลย
๓.กระโดดตึก...เอิ่ม หัวแตกกระจายเลยนะ สมองเละ แล้วเอาหน้าลง หน้าเละไปแถบหนึ่ง ตอนมาเข้าฝัน ญาติๆ มันก็มาแบบไม่สวยดิ ไม่ดีๆเขาจำเราไม่ได้เวลาจะขอส่วนบุญก็ไม่ได้สิจริงไหม?...และที่สำคัญ ต้องไปโดดตึกที่เราฆ่าตัวตายทุกวัน แถม...เราต้องไต่ขึ้นไปแล้วโดดลงมา มันทรมานขนาดนี้เก็บลมหายใจไว้ดีกว่าไหม
๔.กินยาตาย...ยามันกัดกระเพาะนะ เจ็บปวดจะตายขนาดปวดท้องเพราะกินข้าวไม่ตรงเวลายังปวดทรมานขนาดนั้น แต่นี้สารเคมีไปกัดลำไส้เรา แถมน้ำลายฟูมปากอีก
......
การฆ่าตัวตายที่ว่ามาเห็นเขาฮิตๆกัน แต่เรากับมองว่ามันทรมานกว่าการที่เรามีชีวิตอยู่ซะอีก เอาไปเล่าให้เพื่อนๆฟังจนเขาขำแล้วบอก สวยยังห่วงตายอีกนะ
เราบอก แน่นอนอยู่แล้ว ^^ ก่อนเผายังไงก็ต้องมีเปิดดูเราครั้งสุดท้ายอ่ะ ถ้ามันเละ ขนาดนั้น ถึงเป็นผีเราก็อายละว้า
มาแพล่มเรื่องตัวเองซะงั้น ... ถือว่าเราเป็นเพื่อนร่วมเดินทางแล้วกันนะ ร่วมเดินทางผ่านช่วงทุกข์แสนสาหัสมา ถึงแม้จะคนละช่วงเวลา แต่ก็เคยผ่านมาด้วยกัน
ขอให้โชคดีในกาลปัจจุบัน...ประสบการณ์จะหล่อมคนให้เป็นคน
>>>อ่าน ปล.ของโอมห์แล้วทะแม่งๆ เหมือนว่าธาตุแท้ของบางคนยังไม่ปรากฎ ซึ่ง เอิท ออกแล้ว..มิ๊กไม่ต้องพูดถึง หรือเหลือแค่เอิทเผยตัวตนให้มิ๊กเห็น...แต่ทำไมอีกใจหนึ่งกลับคิดว่า โน๊ตกับเอิทร่วมมือกันหรือเปล่า?(อันนี้คิดเล่นๆ จะโดนข้อหาหมิ่นประมาทไหม?)
ถ้ายังมีคนต้องเผยธาตแท้ ก็เหลือแค่โน๊ตอ่ะ...เพราะตัวเด่นๆเห็นมีแค่นี้ อ๊ะ!! หรือ ตัวโอมห์เอง
เดาขำๆ...
ปล. ทำข้อสอบสู้ๆนะ ^^
-
...22 กค ปีที่กรูเจ็บ ...
...เฮ้ย นี่มันจะครบรอบ กี่ปีที่ โอมห์เจ็บแล้วนี่หว่า อีกไม่กี่วันเอง
...ภายใน 17 ปีที่รู้จักกัน มีเรื่องมากมาย โอมห์ ก็อยู่ใน 3 สถานะแล้วนะ เพื่อน แฟน ศัตรู
...ตอนนี้อยากรู้อย่างเดียว...มิกซ์ คิดยังไง ที่ทำแบบนี้ ขอคบเป็นแฟน แล้ว มีชู้ทั้งๆที่รู้ตัว :เฮ้อ:
-
ไม่อยากให้โอห์มทำแบบนั้นเลยครับ
ถึงทำไปแล้วมันจะสะใจแต่ลึกๆ แล้วยิ่งทำสิ่งแย่ๆ เราเองแหล่ะที่ยังคงเจ็บ แล้วถ้าคนๆนั้นเค้าไม่ได้เหลือรักให้เราแล้วเค้าจะทุเรศมากกว่าสงสารหรือให้ความสนใจเรานะโอมห์ แต่มันคงอยากน่าดูบางทีเราต้องปลดปล่อยหรือทำสิ่งที่ระยำไปก่อนสติเราถึงจะกลับมาคบร้อย ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่คงนานแล้วและแสดงว่าตอนนี้ก็คบกับมิ๊กอยู่สิโอมห์ (ตรงนี้คงไม่มีความเห็นใดๆ ครับเมื่อโอห์มเลือกแล้ว) โอห์มคงเจ็บมากตอนนั้นแค่คิดว่ามิ๊กมันอยู่กับใคร กำลังทำอะไรกันอยู่ มันจะคิดถึงเราบ้างไหม มันกินข้าวยัง มันเป็นยังไงนะ โอห์มคงเจ็บลึกๆ ลงไปข้างในใจและจิตวิญญานเลยแหล่ะคงทรมานมากๆ
***อยากอ่านอีกขอตอนดึกๆ อีกซักตอนนะครับได้โปรดเถอะ***
*****ไม่ว่ายังไงเป็นกำลังใจให้โอห์มเสมอคับ*****
-
22 ก.ค. ปีที่กรูเจ็บ
เป็นประโยคลงท้ายที่จี๊ดใจดีจริงๆ o13
ตอนนี้โน็ตฮาอ่ะชอบ คลายดราม่าไปได้โขเลย :o8:
-
จริงๆ อยากจะบอกแค่ว่า ให้เข้มแข็ง
แต่เรื่องการล้างแค้นอะไรนั่น ไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไหร่
เพราะ คิดว่า ท้ายที่สุด มันกลายเป็นโอมห์ นั่นแหล่ะ ที่จะต้องมานั่งเสียใจอีกครั้ง
สู้ๆ ครับ
-
ความพยาบาทจะกลายเป็นของหวานสำหรับโอมห์แล้วสิคะ
-
เริ่มจะมันละ ค้าบบๆๆ พี่น้อง
มึงตายแน่ ...
อย่าได้ แค่ ใคร ของของกรู
เอามันคืนมา :angry2:
-
:serius2: อุษาไม่ยอมนะคุณแม่ ให้กำลังใจครับ
สำหรับผมการแก้แค้นมันไม่ได้มีข้อดีเลยอะ เป็นผมคงอยู่เฉยๆเป็นนางเอกแบบเงียบๆดีกว่า ถ้าจะเอาคืนจริงๆ ขอแบบที่เจ็บและจุกแบบสุดในมาดนางเอก 555+
-
http://img32.imageshack.us/img32/8691/hifias94s.swf
เพลงนี้คงตอบคำถามได้ ถ้าโอห์มกับมิ๊ก ยังคงอยู่ด้วยกันนะครับ
-
เข้ามาอ่านเป็นครั้งแรกนะครับ ตอนแรกรู้สึกอิจฉามากมายในความรักของพี่ๆทั้งสองคน แล้วก็ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของเด็กช่างแต่ตอนนี้รู้สึกอยากบอกว่าเอาคืนให้สาสมและเต็มที่เลยครับ(ไม่ได้จะยุยงหรือส่งเสริมนะครับ ความคิดเห็นส่วนตัวเล็กๆครับ) ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้พี่โอห์มด้วยนะครับสู้ๆครับบางครั้งคนเราเป็นคนดีมากๆก็มีแต่เจ็บครับ
-
เกลียดมิ๊กกะนางเอิทมากอะ
มิ๊กนะได้โอกาศแล้ว
ไม่รุจักแก้ไข
สวนนางเอิท ก้สุดๆ
:3125: :3125:
-
มันก็พูดไม่ถูกนะเวลามีใครมาทำให้เราเจ็บ
การคิดที่จะแก้แค้นให้มันเจ็บกว่าเรามันก็เป็นธรรมดาของคน
แต่อย่าให้มันเจ็บถึงเราล่ะกัน นี่น่าเป็นห่วงที่สุด
-
ยูฮู้โอห์มอยู๋ไหนอ่ะคับ
กลับมาเถอะคับ :call: :call: :call:
ปล.ฟังเพลงแล้วเข้าใจโอห์มเลย เพราะ
รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก
[move]รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รักมาก
[/move]
รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รักมากที่สุด
เพลงมันทำให้เจ็บจี๊ดๆ อ่ะไม่เข้าใจเหมือนเนื้อเพลงก็ไม่มีอะไรมากแต่ซึ้งมากน้ำตาจะไหลแล้วค้าบ
รออ่านและเป็นกำลังใจให้เช่นเคยคับ
-
เหนื่อยมั้ยที่ทุ่มเทเพื่อเขา...แล้วมีเพียงความว่างเปล่ากลับคืนมาหา
-
สาหวัดดีครับ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ นะ
-
เป็นกำลังจายให้คับ
-
หายไปไหนอีกแล้ว
มาต่อเร้วๆนะ รออ่านใจจะขาดอยู่แล้วคับ
-
อ่านทันซะที T^T
อ่านแล้วกัวใจคนมากเรย
ถ้าเปนเค้าคงไม่รุจาทำไงดี
รีบๆมาต่อนะคระ
:กอด1:
-
โอมหายไปหลายวันเลยนะ
โอม จงมาๆๆๆๆๆ :call: :call: :call:
-
ไม่อยากพูดถึงในเรื่องนะ จิตตก
เอานอกเรื่องนิดนึงดีกว่า โม คงไม่ว่านะ อิอิ
เพิ่งดู The mist จบ เวรกรรม ตัดสินใจเร็วไปนิดเดียว เฮ้อออ
รอโอมห์อยู่นะ :กอด1: :L2:
-
หายไปไหนอ่ะครับ
-
อ่านตอนนี้นานแล้ว อยากจะเม้นแต่เม้นไม่ได้เพราะอยู่นอกเมืองไม่มีแป้นไทย = =
ไม่รู้โอหม์จะรู้มั้ยว่าสองตอนล่าสุดทำเอาเรากินไม่ได้ นอนไม่หลับกันเลยทีเดียวเชียว ถ้าเป็นเราโดนแบบนั้นเข้าไปคงปางตายไปแล้ว
แต่โอหม์ก็ผ่านมันมาได้ :) what don't kill you,make you stronger เนอะ
เขาอยากจะไป เขาอยากจะทำก็ปล่อยเขาไป สุดท้ายเขาจะรู้เองว่าใครที่รักเขาจริง แต่ตอนนั้นอาจสายไปแล้วก็ได้เนอะ น้ำตาที่เสียไปก็ถือว่าเป็นบทเรียน แต่บางครั้งคนบางคน ain't worth your tears na ka
-
เหอๆเข้าดาร์กโหมดเป็นที่เรียบร้อยแล้วสะงั้น
ไม่ได้เข้ามาอ่านแปปเดียวไปไกลน่อ
เป็นคนอ่านยังรู้สึกอึดอัดเลย ทำกันได้จริงๆ
เป็นกำลังใจให้ฮะ
-
สอบอ่ะคราฟ เพื่อนๆ ผมต้องพยายามให้จบให้เร็วที่สุด เพราะเบื้องบน กันงานไว้นานแล้ว
ขอเวลา 1 - 2 วันจะเข้ามาต่อให้นะครับ
ขอพักระยะหายใจสักครู่ผมไม่ได้หายไปไหนแน่ๆครับผม
ปล.ใครยังไม่ได้ดูก็ไปหาดูพรากๆระหว่างรอผมมาใส่ก็ได้ครับผม The mist ของเขาแรงจริงๆ แต่มันจบไม่เหมือนหนังสือนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ในการสอบนะจ๊ะน้องโอมห์
-
รอ คราบ
-
รอได้จ้าโอมห์ :L1:
-
ชินชา
-
ฟ้าหลังฝนต้องสว่างสดใสสวยงามเสมอ
-
เป็นกำลังใจให้สอบได้ A+++++++ นะครับไรเตอร์ที่น่ารัก
ปล.ไม่ได้หายไปค่อยยังชั่วหน่อย
***ยืนอยู่ที่เดิม...จะคอยเป็นกำลังใจให้เช่นเคยคับ***
-
สอบผ่านสมปรารถนานะครับ
-
สู้ๆคับ :3123:
-
ตั้งใจอ่านหนังสือและทำข้อสอบด้วยความรอบคอบนะครับ
-
เฝ้าแต่รอรักคนที่เขาไม่รักเรา :L3:
-
แวะมารอนายโอห์ม
-
สอบเสร็จแล้ว อย่าลืมมาต่อ นะคร้าบ
-
สอบเสร็จรึยังคับ
รีบกลับมานะ
-
รออยู่นะครับ...
-
รอ ร๊อ ร ร ร ร ร ร
:call:
-
#### รออยู่น้า ####
######
##
-
เมื่อไหร่จะมาต่อซักทีงอลแล้วนะ :o12:
-
สอบเสร็จยัง...
คอยอยู่นะค่ะ :call:
-
เงีบยเลยอ่ะ
-
รออยู่นะคะ
รีบมาต่อเร็ว
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:o12: หายลับเลย แงๆๆ กลับมาเดี๋ยวนี้น๊าา เป็นอะไรหรือเปล่า มาระบายให้อ่านได้นะครับ :pig4:
-
เข้ามาดันครับ ตกไปหน้าสองแล้ว
-
คิดถึงโอห์มแล้ว
-
ต้นก็เข้ามารอเหมือนกันครับ...ยังคอยเป็นกำลังใจให้นะครับ...ยังไม่มาต่อก็เข้ามาทักทายกันบ้างนะครับ...จะได้หายคิดถึง
-
นั่นสิ โอมห์หายอีกละ คิดถึงจ๊าดนัก :man1: :call: :call:
-
ยังคงรอโอมอยู่น้าาาา
:call:
-
หายไปตางใดขะใจ๋ปิ๊กมาโวยๆ เน้อ
-
นั่นดิ ป่านนี้น่าจะสอบเสร็จแล้วนะคุณลูกขา มามะ อีป้าแก่ๆ รอคอยอยู่นะคะ
-
...มัวแต่ไปเที่ยวเพลินกับมิกซ์ วันเข้าพรรษา ใช่มะเลยยังไม่มาต่อ
...ไม่มีไรก็แค่............รออออออออออออออออออออออออออ :laugh:
-
คิดถึงโอมห์!!!!!!!!!!!!!!
-
มารอด้วยความคิดถึง
-
มารออีกวันครับ
-
~~~~~~~~~~โอมห์~~~~~~~~~~~~
:sad4: คิดถึงหง่ะ
-
เฮ้อ! นึกอยู่แล้วเชียว... :เฮ้อ:
คือเราไม่ชอบหน้าไอ้เอิร์ทนั่นตั้งแต่ตอนแรกที่มันโผล่มาแล้วล่ะ :angry2: :z6:
เรารู้สึกว่ามันแปลกๆนะ คนธรรมดาที่ไม่มีจุดประสงค์อะไรเค้าไม่ทำกันหรอก
ท่าทางจะมีงานอดิเรกชอบแย่งของคนอื่น
ดีไม่ดี...เจอคนใหม่ก็ทิ้งมิก เหมือนกับเคยทิ้งพี่คนนั้นก็ได้ (จำได้ป่ะ แฟนเก่ามันที่ทะเลาะกันจนมันได้ย้ายมาอยู่ห้องของมิกกะโอมไง)
-
มานอนรอด้วย
-
มาต่อด้วยค๊าบ....
-
สอบเสร็จอ่ะยังอ่ะครับพี่ ผมรออ่านนะครับผม
-
พี่โอห์มสอบนานไปแล้ว
ยังไม่เสร็จอีกหรอคับ
รอๆๆๆๆๆ
-
เข้ามารอด้วยคนค่า
เพิ่งจะอ่านจบ
เป็นกำลังใจให้สอบได้นะค่ะ
-
ทำไมถิ้งช่วงนานจังครับ...คิดถึงนะครับ
-
สอบเสร็จแแล้วใช่ว่าเรื่อง สอบจะจบ มีแต่อะไรไม่รู้ตามมาเยอะไปหมด ปวดหัวจะบ้าตาย
ใครที่กำลังสอบผมเป็นกำลังใจให้นะครับ เนื้อเรื่องกำลังเดินมาถึงตรงกลางแล้วนะครับ
ถ้ามันน่าเบื่อก็ต้องขอโทษจริงๆ ผมหายไปนานจริงๆ มั่วแต่กลับบ้าน ไปทำบุญ แล้วก็หลายๆเรื่อง
-------------------------------------------------------------------------------
วันนี้พิษณุโลกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ผมใช้เวลาทั้งเย็นในของวันนี้ เดินตามทางที่เป็นลู่วิ่ง ครั้งหนึ่ง ผมกับมิ๊กเคยมานั่งดูท้องฟ้า เดินจับมือ กินขนม แต่ตอนนี้มีแค่ผมคนเดียวที่เดินไปอย่างเรื่อยเปื่อย ตอนนี้ร่างกายไม่ได้รับรู้สิ่งอื่นใด นอกจากคิดว่าต่อไปนี้เราจะทำยังไง หลังจากที่ผมกลับมาจากงานรวมญาติของบ้านโน๊ต ผมก็ไม่มีอะไรทำ นอกจากคุยโทรสับ ร้องไห้ พยายามที่จะเก็บความรู้สึกเอาไว้ว่าตัวเราเองแข็งแกร่ง ไม่ได้เป็นอะไร ถึงแม้ว่าตอนนี้รุ้อยู่เต็มอกว่า เราไม่ได้เป็นแบบนั้น สายตาที่ทอดยาวไปตามถนนก็หยุดโฟกัสที่คู๋ของผู้ชายคู่หนึ่ง ลักษณะคล้ายคนที่ผมไม่อยากเจอ ผมเลี่ยงที่จะเดินผ่านบริเวณนั้น เดินขึ้นมาด้านบนแทน แต่ก็ไม่พ้นสายตาของมิ๊กจนได้ ผมจำได้ว่าเราสบตากัน ก่อนที่เอิทจะดึงหน้าของมิ๊กแล้วทำท่าทีหึงห่วง ผมเองก็ได้แต่ยิ้มเล็กๆ ก็ที่จะเดินจากไป
“โอมห์ โอมห์ รอก่อน” มิ๊กวิ่งตามมา ไม่นานหลังจากที่ผมเดินหนีจากจุดนั้น ยังต้องการอะไรจากกรูอีกว่ะมิ๊ก แค่นี้กรูก็แทบจะไม่ใช่คนแล้วนะ ผมได้แต่คิดในใจ แล้วสั่งให้เท้ามันก้าวต่อไป มิ๊กเดินเข้ามาจับมือผมทันที แล้วลากผมวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ทำท่าเหมือนหนีอะไรสักอย่าง
“มีอะไรว่ะ คุยตรงนี้ก็ได้ทำไมต้องลากมาสะไกลเลยว่ะ” ผมสะบัดมือมันออก ก่อนที่จะถอยเว้นระยะผมกับมัน นานเหมือนกันแล้วนะครับ ที่ผมไม่ได้เห็นหน้ามันใกล้ขนาดนี้
“ทำไม่โอมห์ไม่โทรมาหามิ๊กเลย”
“ทำไมต้องโทรละ ” ผมย้อนถามกลับไปทันที
“ก็มิ๊กคิด”
“ก่อนจะพูดอะไรนะมิ๊ก ไอ้เอิทหายไปไหนแล้ว กรุว่าเมิงกลับไปหามันดีกว่า” ผมหันหลังให้ทำทีจะเดินหนีมัน
“เดี๋ยว มิ๊กยังพุดไม่จบ”
“แล้วกรูต้องอยู่ฟังเมิงพูดรึไงว่ะ” มันรั้งแขนผมไว้ไม่ยอมให้เดินหนีมัน ตัวผมเองก็เงียบ ไม่ได้พูดอะไร
“ทำไมว่ะ ที่กรูทำมันผิดมากรึไง เมิงถึงไม่ยอมให้อภัยกรูสักที” บ้างทีความเงียบอาจจะเป็นคำตอบที่ดีสำหรับมันในตอนนี้ อย่างน้อยก็ดีกว่าต่อประโยคคำถามคำตอบให้ยาวไปมากกว่านี้
“เห็นไหม โอมห์ก็ตอบไม่ได้ ให้อภัยมิ๊กนะ โอมห์” ไอ้เอิท เดินมาตามมิ๊กพอดี
“ไว้คืนนี้เจอกันนะมิ๊ก” ผมบอกลามันก่อนที่จะปล่อยให้สายตาของมันมองตามหลังผม โดยมีเอิทอยู่ข้างๆมัน ผมตรงกลับไปที่บ้าน เดินผ่านพ่อกับแม่ที่กำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ที่หน้าบ้าน ตรงเข้าไปในห้องนอนทันที
พอได้กลับมานั่งอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยม มีหน้าต่าง แต่เปิดไม่ได้ มีโปสเตอร์หนังที่ดึงออกมาจากหนังสือ แปะอยู่ติดไปหมด แทบจะไม่มีที่ว่างให้เห็นว่าสีเก่าของผนังคือสีอะไร มันก็ผ่านมาตั้ง สามปีแล้วนะที่เราไม่ได้มานั่งอยู่ในห้องนี้ แล้วคิดอะไรไปเรื่อยคนเดียวแบบนี้ ทุกครั้งที่มีเราอยู่ในห้องนี้มักจะมีมันอยู่ด้วยเสมอ ทุกครั้งที่มีมันก็มักจะมีเสียงหัวเราะรอยยิ้ม แต่ตอนนี้คงไม่มีแล้ว เราลืมไว้ไว้ในห้องที่เชียงใหม่ ไม่สิเราตั้งใจที่จะเก็บมันไว้ที่นั้น ครั้งสุดท้ายที่เราได้กลับมาห้องนี้ เราก็เสียน้ำตา ทำไมเหตุการณ์มันไม่แตกต่างกันเลย ถ้าคืนนั้นเราไม่เกินเลย ไม่เอาคำว่าเพื่อนไปแลกกับความว่ารักโง่ๆของมัน ก็คงไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้ เรารักมันมากไปรึเปล่า รึว่าเราดีเกินไป รึว่าจริงๆแล้วเราเป็นคนโงที่ต้องยอมมันตลอด ครั้งสุดท้ายที่เรารู้สึกแบบนี้ ก็ตอนอายุครบ 17 ทั้งที่มันน่าจะเป็นที่เรามีความสุข แต่เราต้องมานั่งเป่าคเค้กคนเดียว กับตุ๊กตา 3 – 4 ตัวที่ยินดีมาเป็นแขกในวันเกิดของเรา วันนั้นมันก็ไม่อยู่ข้างๆเรา เราก็ยังอยู่ได้นิว้า ผมปล่อยให้ตัวเองคิดอะไรไปเรื่อยระหว่างที่นั่งรอให้โน๊ตนั่งรถมาถึงที่ท่ารถพิษณุโลก ตอนแรกก็ลังเลว่ามันคุ้มมันที่จะเสี่ยงกับเรื่องนนี้ แต่จะให้ทำไงว่ะ แค้นต้องชำระ บุญคุณต้องทดแทน ในเมื่อคนใกล้ตัวกรูทำกับกรูได้ถึงขนาดนี้ แล้วทำไมกรูต้องยอม ผมดูนาฬิกาอีกครั้งนี้มันใกล้ได้เวลาแล้วนิว้า เปลี่ยนสถานที่ดีกว่า อยู่ในห้องนี้ก็มีแต่ดราม่า ผมตรงดิ่งไปที่ท่ารถแทนที่จะมานั่งเศร้าที่นี้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ถึงแล้วโอมห์ ” แล้วเสียงที่ผมรอคอยก็ปรากฏเสียที โน๊ตลงมาพร้อมกับหัวโล้นๆของมัน ผมทรงนี้ มันคงไปคิดค้นเองอีกแล้ว เพราะตอนที่ก่อนกลับมายังเป็นทรงที่คนทั่วไปเขานิยมใช้กัน แต่นี้อะไรอีกว่ะเนี่ย มันเดินตรงเข้ามาหาผมทันที ก่อนที่ผมจะบอกสะอีกว่าอยู่ตรงไหน
“อึ้งเลยดิ น่ารักใช่ไหมเนี่ย”
“โกรนหัวทำไมเนี่ย อกหักแทนกรูรึไงครับ”
“ป่าวๆ ไหนๆไปบ้านกันอยากเจอพ่อกับแม่จะแย่ละ”
“อ้าวไปพาใครมาบ้านละโอมห์” แม่ทักก่อนที่โน๊ตจะยกมือไหว้
“โน๊ตอะแม่ ที่เคยเล่าให้ฟังไง”
“อ๋อ โน๊ต ที่อยู่ลำปางใช่ไหมลูก”
“สวัสดีครับแม่” น็ตยังมือไหว้แม่ผมอย่างรวดเร็ว
“แล้วพ่ออะ”
“เดินเล่นแถวบ้านเนี่ยละ เดี๋ยวไปเตรียมตัวได้แล้วนะ ทั้งคู่ละ เดี๋ยวจะออกไปวัดก่อน แล้วค่อยเลยไปที่ร้าน” แม่สั่งๆ แล้วก็เดินออกจากไป เพราะคุณเธอคงไปนั่งร้านเสริมสวยอีกเป็นชั่วโมง พอบ้านไม่มีใครอยู่แล้ว เหลือแค่ผมกับโน๊ต มันกระโจนเข้ามากอดผมทันที
“คิดถึงจังเลยโอมห์ รีบกลับมาทำไมละ น่าจะอยู่ต่อก่อน เนี่ย ญาติโน็ตฝากของมาให้เยอะเลย” ผมทำหน้างง มันเป็นเรื่องจริงที่ผมชิ่งกลับมาก่อนเพราะมันอึดอัดที่ต้องอยู่งานรวมญาติ ที่มีแต่ผู้ใหญ่เยอะไปหมด แต่ทำไมเขาต้องฝากของมาให้ผมด้วย
“ปล่อยก่อน เดี๋ยวพ่อมาเห็น มาเอาของไปไว้ในห้องก่อน” ผมดึงแขนมันออก ก่อนที่จะพากันเดินเข้าไปในห้องนอนที่ผมเพิ่งปาดน้ำตาตัวเองเมื่อกี้
“รกว่ะ ดูฝุ่นดิ กลับมาได้นอนบ้านป่าวว่ะเนี่ย ” มันหันมาเหมือนจะจับผิด แต่ก็ไม่ได้อะไรกับกรูหรอก
“นอนดิ แต่นอนห้องแม่ ห้องนี้มันอึกอัดอ่ะ” จริงๆผมนอนที่ห้องนี้ละ แต่ขี้เกียจเก็บ พอเก็บของทุกอย่างให้เข้าทีเข้าทาง ผมก็เล่าเรื่องที่ผมเจอที่ริมแม่น้ำ ให้โน๊ตฟัง แต่ไม่มีน้ำตาแล้วนะครับ เพราะไม่อยากทำให้มันไม่สบายใจ
“ไม่เห็นอยากเลย โอมห์ เดี๋ยวโน็ตจัดการเอง” มันพูดเหมือนมีแผนอยู่ในใจ ผมหนีไปอาบน้ำก่อน เพราะกลัวว่าเดี๋ยวคุณนายกลับมาแล้วยังเห็นลูกไม่แต่งตัวจะโดนด่าอีก เวลาผ่านไปเกือบๆ ชั่วโมง ไอ้เรื่องที่จะไปวัดของคุณนายเป็นข้ออ้างจริงๆ เพราะเธอไปทำสวย เป็นชั่วโมง พอกลับมาก็ได้เวลาย้ายก้นของทุกๆคนไปยังร้านอาหารได้สักที
ร้านอาหารวันนี้มีคนเยอะมากมายไปหมด คงจะเป็นเพราะว่ามันเป็นวันศุกษ์ที่เงินเดือนออก ผมเจอเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันเยอะไปหมด มองไปที่เวทีที่มีนักร้องกำลัง นั่งร้องเพลงอยู่ ชวนให้เศร้าใจไปใหญ่ น็ตเอามือมากอดคอผม ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านพร้อมๆกัน มือผมมีกระเช้าดอกไม้ ส่วนน็ต ถืออะไรสักอย่างไม่เล็กแล้วก็ไม่ใหญ่จนเกินไป ห่อด้วยกระดาษสีแดงกำมะยี ดูดูกว่าของที่ผมถือมาสะอีก พ่อกับแม่ก็ถือของติดไม้ติดมือมาเช่นกัน มีโต๊ะลงทะเบียนอยู่ที่หน้าร้าน ยังกับงานเลี้ยงรุ่น ประมาณนั้น ร้านอาหารวันนี้แบ่งออกเป็นซุ่มๆ มันดูผิดปรกติ แม่ยังตกใจที่มันดูเป็นงานเป็นการแบบนี้ เพราะว่าดูแต่ละคนที่มาเต็มที่กันทั้งนั้น ยังกับงานเลี้ยงสโมสร สรุปว่าเราอยู่กันผิดงานรึเปล่า นี้คือคำถาม
“จริงไหมแม่ ผิดงานรึเปล่า”
“ไม่ผิด แม่มิ๊กรออยู่ข้างในนั้นละ” แม่หันมาตอบหลังจากวางหู
พ่อกับแม่เดินนำเข้าไปก่อน พอดีว่าผมสะดุดกับเสียงเพลง ที่ดังมาจากรถที่กำลังเวียนเข้ามาจอดในร้าน คนขับหน้าคุ้นตา กับคนคุ้นเคยที่นั่งมาคู่กัน
“ใช่ไอ้ตี๋ไหมโอมห์” ผมพยักหน้า แทนคำตอบ ดีจริงนะพวกเมิง เปิดตัวหน้าประทับใจจริงๆ ผมได้แต่คิดในใจ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในร้าน
-
“สวัสดีครับแม่ ” ผมยื่นกระเช้าดอกไม้ให้แม่มิ๊ก
“เป็นยังไงบ้างละลูก ทำไมไม่กลับบ้านมาพวกเจ้ามิ๊กมั้นละ ”
“นี้คุณ วันนี้วันเกิด ห้ามบ่น” พ่อมิ๊กป่ามไว้ก่อน ไม่งั้นผมคงได้ตอบคำถามแน่ๆ
“แม่ครับ นี้เพื่อนโอมห์ที่เรียนด้วยกันครับผม”
“สวัสดีครับคุณน้า ความสุขมากๆนะครับ” น็ตยื่นของที่พกมาด้วยให้กับแม่มิ๊ก มีรอยยิ้มตอบกับมาแทนคำพูด
“นั่งด้วยคนนะ” ผมเอ๋ยปากบอกสาวตัวอวบที่แค่ได้ยินเสียงผมก็จำได้แล้วว่าเป็นใคร
“อ้าว โอมห์ กลับมาตั้งแต่เมื่อไรนิ ไม่เคยโทรมาบอก”
“แล้วใครเนี่ย เมิงเอาพระมาด้วยรึไงว่ะ” พวกน้องวินกับญาติๆ แซวโน๊ตกันใหญ่
“เมิงก็ไปแซวมัน เณรโว้ย ดูหน้ายังเด็กอยู่เลย ดูดิ หน้าแดงหมดแล้ว” ไอ้โน๊ตยิ่งอายไปใหญ่ที่ผมเอากับพวกเพื่อนผมด้วย
“ไอ้โน๊ต ไง”
“โน๊ตไหนว่ะ อย่าบอกนะว่า”
“อืม ที่เหลือเดี๋ยวกรูไปเล่าให้ฟังที่บ้านอ่ะ กรูนั่งได้รึยัง” ระหว่างนั่ง ทั้งคู่ ก็ได้เวลาเดินเข้ามาพอดี ว่าจะไม่สังเกตุแล้วนะครับ แต่ตาก็ดันไปมองจนได้ เอิทมาในชุดที่ดูแปลกตา เดินตรงเข้าไปทักทายแม่มิ๊กอย่างดูมีสนิทสนม มิ๊กก็เช่นกัน เดินเข้าไปคุยกับแม่ผมด้วย แล้วแม่ก็หันมาทางผม เหมือนจะได้รู้เรื่องอะไรบ้างอย่าง เสร็จสรรพในการทักทายผู้ใหญ่ ทั้งคู่มันเลือกที่จะนั่งตรงข้ามกับผม เวลาผ่านไป ผมกับเพื่อนๆคุยกันอ่างสนุกสนานท่ามกลางสายตาของฝั่งตรงข้าม ผมพยายามที่จะไม่คิดอะไรกับภาพคนสองคนที่อยู่ตรงหน้า โน๊ตนั่งกุมมือผมอยู่ใต้โต๊ะ
“พี่มิ๊กครับ พี่มิ๊กจะเอารถไปใช้ที่เชียงใหม่ด้วยใช่ไหมครับ” เอิทพูดเสียงดังเหมือนตั้งใจจะให้ผมได้ยิน ตอนนี้ โซนคงจะโดนแบ่งกันแล้วระหว่าง เด็กกับผู้ใหญ่ที่เหมือนคนละโลกกันเลย ไม่มีใครรู้เรื่องของกันแล้วกัน
“ดีจังเลยนะครับพี่ ผมจะได้ไม่ต้องร้อนแล้ว ไม่เหมือนคนบ้างคน” ผมไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดของมันที่หลุดออกมาจากปาก ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะยังนึกไม่ออกก็เถอะว่าจะไปอยู่ที่ไหน ตอนเปิดเทรอม
“เอ๋อ มิ๊ก” ผมเอ๋ยปากทักมันไปเพราะคิดได้
“มีไร” มันเลิกคิ้วขึ้นมา เปลี่ยนจากจานข้าวแล้วหันมามองหน้าผมแทน
“ของในห้องอะ เดี๋ยว กรูไปขนนะ เมิงจะเอาอะไรไว้มั้ง”
“แล้วแต่โอมห์เหอะ อยากได้อะไรก็เอาไป”
“อืม งั้น ทีวี เกมส์ อะไรก็ได้ใช่ไหม” ผมถามย้ำไป
“อืม ก็ของมิ๊กก็คือของโอมห์นั้นละ อยากได้อะไรก็เอาไปเถอะ” ผมนี้อึ้งไปเลยกับคำพูดของมัน ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่รู้สึกเหมือนจะได้ไปหลายแต้มจากประโยคคำตอบของมิ๊ก มิ๊กนั่งเงียบไปนานเหมือนกัน ผมเองก็นั่งฟังโน๊ตมันเล่าเรื่องงานรวมญาติที่ผมหนีกลับมาก่อนให้ฟัง ยิ่งมองมันก็รู้สึกได้เลยว่ามันเป็นคนที่มีเสน่ห์ ที่แม้เรื่องที่เล่ามันจะไม่สนุกก็ตาม แต่ก็ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ จนตอนที่มิ๊กมันมาเบรก โลกของผมไว้นั้นละครับ
“ขอคุยด้วยหน่อยดิ” มิ๊ก พูดเสียงดังต่อหน้าทุกคนที่กำลังคุยกันอย่างสนุกปาก รวมถึงพ่อกับแม่ผมด้วย โน๊ตดูมีท่าทีไม่พอใจขึ้นมาทันทีที่ผมกำลังจะลุกตามมิ๊กออกไป
“กรูจะคุยกับไอ้โอมห์คนเดียว”หลายๆคนบนโต๊ะมองดูเราทั้งคู่ คงจะแปลกใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปมากในรอบนี้ ผมหันไปมองหน้าเอิทที่เอามือดึงเสื้อไอ้มิ๊กอยู่ คงไม่แปลกก็เรื่องเมื่อเย็นมันยังไม่จบเลยนิว้า
“ไม่เป็นไรโน๊ต แค่คุยกัน” ผมเดินนำหน้ามันมาที่ลานจอดรถหน้าร้านจริงๆก็ตรงรถของมันนั้นละ มันมาถึงก็เปิดประตูรถ แล้วให้ผมเข้าไปนั่งในรถ
“ทำอะไรว่ะมิ๊ก” ผมรีบแกะมือมันออกก่อนที่ใครจะเห็น ทันทีที่ผมเข้าไปในรถมันก็เอามือมาดึงหน้าผมไปหามัน
“ก็มิ๊กยังรักโอมห์ ตลอดเวลาที่โอมห์ไม่อยู่ มิ๊กคิดถึงโอมห์ตลอดเลยนะ”
“แล้วยังไง”
“ก็ไม่แล้วไง ทำไมโอมห์ตค้องทำกับมิ๊กแบบนี้ด้วย”
“ทำอะไร ”
“เรื่องย้ายของไง มิ๊กแค่คิดว่า โอมห์อยากจะขอเวลาสักพักสะอีก”
“เห็นแกตัวว่ะ เมิงยังจะอยากได้อะไรอีกว่ะ มิ๊ก ถ้าจะคุยเรื่องนี้กรูไม่คุย”
“แต่”
“ไม่ต้องแล้ว จะเข้าไปกินข้าว ต่อ ออกมานานเดี๋ยวแม่จะว่ามีเรื่องกัน เดินเข้าไปดีๆ แล้วยิ้มด้วยนะ” ผมขู่มันก่อนจะพยายามทำตัวเป็นปรกติ เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ สายตาทุกคน ให้มาหาเราทั้งคู่ทันที แววตาของโน๊ตดูเป็นห่วงผมเหลือเกิน ต่างจากของน้อง ไม่ดิ ไอ้เอิทที่นั่งข้างมิ๊ก ที่ดูจะไม่ชอบผมเอาสะมากๆ ถ้ามันมีปืนคงเอาขึ้นมายิงผมทิ้งแล้ว ความเงียบเข้ามาแทนที่ด้วยบทสทนาของผู้ใหญ่อีกครั้ง พ่อกับแม่มิ๊กยังดูสนใจผมไม่น้อย มากจนลืมไปเลยว่ามีเอิทนั่งอยู่ด้วย ผมเองยังแอบคิดในใจว่าจะบอกเรื่องนี้ให้แม่มิ๊กรู้ดีรึเปล่า
ร้านนี้เป็นร้านเดียวกับที่ ผมกล่าวถึงเมื่อรอบที่แล้ว ร้านเดียวกับที่ครั้งหนึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งขอกลับแล้ว แล้วร้องเพลงเอาใจผม แต่วันนี้ผู้ชายคนเดิม ก็ยังคงต้องรับหน้าที่เดิ คล้ายกับการเป็นธรรมเนียม แต่สิ่งที่คาดไม่ทิ้ง กลับได้เกิดขึ้นแบบที่ผมเอก็ไม่ได้คิดว่ามิ๊กจะกล้าทำแบบนี้
“วันนี้เป็นวันเกิดของผุ้หญิงเก่ง มากความสามารถ แห่งจังหวัดพิษณุโลก ของเสียงตบมือให้กับเจ้าของวันเกิดหน่อยครับ” เสียงตบมือดังปะปร่าย ก่อนที่มิ๊กจะร้องเพลงแฮปปี้เบริดเดย์ แล้วก็ตามมาด้วยเค้กก้อนใหญ่ แม่ดูมีความสุขมากจริงๆ เอิทส่งมีดตัดเค้กให้ พร้อมกับสลับไปนั่งแทนที่ของมิ๊ก เห็นแล้วน่ากระโดดถีบจริงๆ ดูเอาอกเอาใจสะจนเกินหน้าเกินตา
“อย่าไปสนใจเลย ว่าทีลูกสะใภ้ ” ผมหันไปบอกน้องวิน ก่อนที่เสียงของมิ๊กจะดึงความสนใจไปอีกครั้ง
“ก่อนอื่นวันนี้ ผมมีเพื่อนที่เรียนด้วยให้ มางานวันเกิดของแม่อีกสองคน แน่นอนว่านอกจากของขวัญดีๆที่มีมา พวกเขายังมีบทเพลงดีๆมามอบให้อีก ของเสียงปรบมือให้กับเพื่อนผมทั้งสองคนหน่อยครับ” มีเสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง แม่มิ๊กมองมาที่ผมแล้วก็โน๊ต แล้วยิ้มเหมือนจะแทนคำว่าขอบใจ น้องวินเอามือมาเขี่ยให้ผมออกไปที่เวที
“เมิงจะบ้ารึไง กรูไม่รู้ว่าจะร้องเพลงอะไร”
“ไปเถอะ เดี๋ยวโน๊ตช่วย โน๊ตว่าเพลงนี้โอมห์ร้องได้แน่ๆ” ว่าแล้วโน๊ตก็จูงแขนของผมไปที่หน้าเวที มิ๊กทำหน้าเหมือนว่าเกมนี้มันคงชนะแล้ว บรรยกาศภายในร้าน เปลี่ยนเป็นความเงียบที่มีเสียงเพลง ดังแทนระหว่างที่พวกผมเตรียมตัวกัน
“เต็มที่เลยนะครับน้องๆ อย่างทำให้เสียชื่อพี่ละ” ลุงที่เป้นเจ้าของร้านเขาเคยเห็นมิ๊กร้องเพลงมาแล้วเลยไม่ค่อยกังวลเท่าไร แต่ผมกับโน๊ตนี้สิ ให้ดีก็คาราโอเกะ ส่วนน็ตเนี่ย ผมเห็นที่ไรก็เพื่อชีวิตทุกที
“ใจเย็นๆนะโอมห์ เมิงจะมองเหียไรว่ะ ” โน๊ตไล่มิ๊กให้ไปให้พ้นทางมัน
“เพลงอะไรว่ะ ยังคิดไม่ออกเลย” ผมกระซิบกับโน๊ต
“เพลงนี้ไง เห็นโอมห์ฟังเป็นร้อยๆแล้วแล้วมั้ง ” ผมทำหน้างงๆ อีกครั้ง เพราะเจอแต่เรื่องไม่ขาดฝัน
“แล้วโน๊ตเล่นได้อ่อ” มันพยักหน้า แล้วเดินไปหาคีย์บอด
-
“ครั้งหนึ่ง ผมเคยมาที่แห่งนี้แล้วก็ได้เห็นคนที่ผมไว้ใจ เป็นเพื่อนที่แสนดีของผม มีมิตรภาพที่ดีให้กันมาตลอด แต่วันนี้มีคนเคยบอกไว้ว่าความอดทนของคนเรานั้นมันมีขีดจำกัดอยู่ ความรัก ก็คล้ายกับเส้นบางๆ บ้างที่ผมก็อย่างให้หลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความฝัน ถ้าเราไม่ต้องเจอด้านไม่ดีของคนคนนั้น มันก็มีคำถามตามมาอีกว่า แล้วเรื่องแค่นี้จะให้อภัยกันไม่ได้เลยหรือ ผมก็จะถามกลับไปว่า มันครั้งที่เท่าไรแล้ว Apologize ครับ”
I'm holding on your rope
ฉันเกาะเชือกที่คุณยื่นให้
Got me ten feet off the ground
อยู่ห่างเป็นสิบฟุตจากพื้นดิน
I'm hearing' what you say
ฉันได้ยินสิ่งที่คุณพูด
But I just can't make a sound
แต่ฉันไม่สามารถส่งเสียงได้
You tell me that you need me
คุณบอกว่าคุณต้องการฉัน
Then you go and cut me down, but wait
แล้วคุณก็เริ่มต้นปล่อยให้ฉันร่วง แต่เดี๋ยวนะ
You tell me that you're sorry
คุณบอกฉันว่า คุณเสียใจ
Didn't think I'd turn around and say
ไม่คิดละสิว่า ฉันจะหันหลังกลับมาแล้วพูดว่า
It's too late to apologize, it's too late
มันสายไปแล้วที่จะขอโทษ มันสายไปแล้ว
I said it's too late to apologize, it's too late
ฉันบอกว่า มันสายไปแล้วที่จะขอโทษ มันสายไปแล้ว
I'd take another chance, take a fall
ฉันให้โอกาสอีกครั้ง เสี่ยงล้มเหลว
Take a shot for you
พยายามอีกครั้งเพื่อคุณ
And I need you like a heart needs a beat
และฉันต้องการคุณ เหมือนกับที่หัวใจต้องเต้นนั่นแหละ
But it's nothing new yeah yeah
แต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ใช่ ใช่
I loved you with a fire red now it's turning blue
ฉันรักคุณด้วยไฟรักที่เร่าร้อน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นสีน้ำเงินที่โศกเศร้า
And you say sorry like the angel
และคุณบอกว่า เสียใจ ด้วยท่าทีราวกับนางฟ้า
Heaven let me think was you
สวรรค์ปล่อยให้ฉันคิดว่า นั่นคือตัวตนของคุณ
But I'm afraid
แต่ ตอนนี้ ฉันเกรงว่า
It's too late to apologize, it's too late
มันสายไปแล้วที่จะขอโทษ มันสายไปแล้ว
I said it's too late to apologize, it's too late
ฉันบอกว่า มันสายไปแล้วที่จะขอโทษ มันสายไปแล้ว
ผมสามารถร้องเพลงนี้จบไปได้แบบงง ในหูแทบไม่ได้ยินเสียงอะไร โน๊ตยิ้มเหมือนจะให้กำลังใจ เพลงที่ร้องไปไม่รู้ว่าออกมามันเพราะรึเปล่า แต่ผมชอบโดยส่วนตัว แล้วก็ยิ่งชอบมากขึ้นตอนที่เจอกับตัวเอง ดูมิ๊กเองจะเข้าใจกับเนื้อหาดี ส่วนคนในร้านนั้นจะเข้าใจรึเปล่าไม่รู้ แต่ผมเดินออกมาจากที่ตรงนั้น แล้วมานั่งรอดูโน๊ตร้องเพลงต่อ ในเมื่อสิ่งที่มิ๊กกำลังทำมันต้องารให้ผมขายหน้า แต่ผมเชื่อว่าสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป ต้องมีคำถามจากพ่อและแม่ตามมาอีกมากมายแน่ๆ
“เมิงร้องได้ไงว่ะโอมห์ เพลงฝรั่งด้วย”
“มันยากตรงไหนกรูฟังเพลงนี้มันเป็นร้อยๆเที่ยวแล้ว แต่ไอ้โน๊ตก็เก่งว่ะเล่นได้ด้วย ”
“อืม ไอ้หมอนั้น ก็น่ารักนะเนี่ย ดูมีประโยชน์กว่า อิปลวก นั้นอีก” วินหันหน้าไปทางเอิท แม่ยิ้มให้ผมอีกครั้ง
“โหลๆ ..... 1... 2 ... 3 ...4 วันนี้ผมดีใจเหลือเกินครับที่ได้มีโอกาสมาร้องเพลงที่ให้ทุกๆท่านฟัง ต้องขอบคุณไอ้ตี๋ ที่นั่งอยู่ข้างๆผมนี้ที่ให้โอกาส ทุกท่านทราบไหมครับ ว่าก่อนที่ผมกับไอ้ตี๋เนี่ยจะรู้จักกัน เราเคยมีเรื่องทะเลาะกันถึงขั้นจะยกพวกตีกันมาก่อน ที่ทุกท่านเห็นในทีวีละครับ เรื่องจริงเลย ผมกับไอ้ตี๋ ทะเลาะกันเพราะ โต๊ะกินข้าว เวลาที่คนเรามันจะได้รู้จักกัน มันไม่จำเป็นหรอกนะครับว่าต้องเป็นเรื่องดีๆเสมอ ผมมองเพลงนี้ให้กับทุกๆคนครับผม Tennessee Line” เสียงกีตาร์ที่โน๊ตเป็นคนขับกล่อมให้ทุกคนในร้านฟัง เป็นเพลงที่ผมไม่เคยคิดว่าได้ยินมาจากที่ไหน แต่มันเพราะ จนผมคิดว่าจะต้องกลับไปหาฟังในเวอร์ชั่นที่เจ้าของร้องไว้จริงๆให้ได้ ก่อนที่โน๊ตจะลงจากเวทีก็ส่งไมค์ให้กับมิ๊กกับมือ คงจะยังไม่เลิกขเม๊น กันแน่ๆ โน๊ตเดินตรงมาที่นั่งทันที มีรอยยิ้ม แล้วก็คำชมตลอดทางที่เดินมาถึงโต๊ะ
“เก่งๆกันทั้งนั้น ดูร้องกันแต่ละเพลง ไม่มีเพลงไทยเลยรึไงค่ะลูก” แม่มิ๊กแซว
“ป่าวครับ ผมว่าความหมายมันดีครับผม เพราะรึเปล่าครับ”
“เพราะจ๊ะ”
“เพลงอะไรอะโน๊ต ไม่เห็นคยได้ยินเลยว่ะ”
“แล้วเพราะรึเปล่าละ” มันถามกลับ
“เพราะดิ เอ๋อแล้วเล่นได้ไงอะ เพลงนั้นอ่ะ ”
“เพลงไร เพลงที่โอมห์ร้องนั้นรึ ก็โน๊ตก็ชอบไง มันเก่าแล้ว ไม่คิดว่าโอมห์จะชอบเหมือนกัน โน๊ตร้องเพราะกว่าอีกนะ ว่างๆเดี๋ยวจะร้องให้ฟัง” มันรีบเกทับผมทันที ที่ได้โอกาส
“ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับทุกคนที่อยู่ในร้านแห่งนี้ สำหรับคนที่มีความรักแต่ไม่อาจที่จะเอื้อมถึงมัน So Close ” ทั้งที่เสียงดนตรีดังขึ้นผมรู้ทั้งทีเลยว่าเพลงนี้คือเพลงอะไร ผมรู้ว่าเนื้อเพลงทุกบรรทัดมีความหมายว่าอะไร แล้วสิ่งที่มิ๊กทำมันกำลังหมายถึงอะไรอยู่ ตลอดเวลาผมพยายามขอร้องให้มันร้องเพลงนี้ให้ฟัง แต่ก็ได้รับแต่คำว่าไม่ แต่ในวันนี้ ทุกอย่างมันโดนจัดวางอย่างสวยงาม มิ๊กร้องเพลงนี้ได้ไพเราะ ไม่ต่างกับต้นฉบับที่ผมชอบฟังเลย หลายคนที่อยู่ในที่นี้คงไม่เข้าใจว่าผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินมายืนข้างหน้าเวทีทำไม แม้แต่โน๊ตที่ปล่อยให้ผมเดินออกมาโดยที่ไม่เดินตามออกมาด้วย เพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่าเพลงนี้มันเป็นเพลงของผม ภาพต่างๆเข้ามาในหัวผม น้ำตาที่อยู่ดีๆก็ไหลออกมา ผมหยุดมองหน้ามันไม่กี่วินาที ก่อนที่จะเดินออกมาจากร้านเพราะว่าผมไม่ไหวแล้วกับสิ่งที่มันกำลังทำอยู่ ผมมานั่งอยู่คนเดียวที่ริมแม่น้ำนั่งมองไปมองแม่น้ำ คิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้น ก่อนที่จะมีมือมาวางบนไหล่
“โอมห์ยังรักมันอยู่ใช่ป่ะ”
“ไม่รู้ดิ”
“โน๊ตรอได้นะโอมห์ ไม่ต้องรีบหรอก”
“รอทำไม โอมห์แค่ไม่ไหวกับที่มันกำลังทำอยู่แค่นั้นเอง”
“มันทำอะไรรึ เพลงนั้นรึไง” ผมผยักหน้า
“มันมีความหมายกับโอมห์ขนาดนั้นเลยรึ”ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยิ้ม ตอนนี้ไม่ได้ร้องไห้แล้ว มีโน๊ตมานั่งคุยด้วยแทน ไอ้ทุกเรื่องที่คิดว่าเศร้าใจไม่สบายใจ ทุกครั้งที่อยู่กับโน๊ตมันเหมือนจะโดนดูดหายไปหมดในทันที ผมกลับมามีรอยยิ้มกับเรื่องเล่าที่มันเจอบนรถระหว่างมาหาผม อีกครั้ง ก่อนจะพากันเดินกลับเข้ามาในร้าน
“น้องๆนี้ร้องเพลงเพราะจังเลยนะครับ แล้วน้องเป็นอะไรรึเปล่าครับ” คงจะหมายถึงผม
“ป่าวพี่ ผมกินวาซาบิเข้าไปครับ เลยน้ำตาแตก ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” ผมขอตัวจากลุงที่เจอก่อนร้องเพลง แล้วไปเดินจากไปที่ห้องน้ำ
ห้องน้ำ
“ร้องเพลงก็เพราะดีนะ” เสียงที่กรูคุ้นเคยทักจากข้างๆ สงสัยผมจะซ่วยเองที่เดินไม่เข้ามาไม่ดูเลยว่ามีใครอยู่ในห้องน้ำ
“อืม”
“ผมบอกแล้วใช่ไหมพี่ว่าอย่ามายุ่งกับพี่มิ๊กอีก”
“กรูไปยุ่งตอนไหน มันมาหากรูเอง”
“ถ้าเมิงไม่ไป ให้ท่าพี่มิ๊กก็ไม่ไปหามิ๊กหรอก”
“เอาเถอะ ไอ้เอิท กรูไม่ยุ่งหรอก กรูบอกแล้วว่ากรูยกให้เมิง ” ผมเดินมาล้างมือที่อ่างล้างหน้า โดยที่ไม่ทันระหว่าง ไอ้เอิท ชกเข้าไปที่หน้าผมเต็มๆ
“นี้กรูแค่เตือน ถ้ามีอีกเมิงโดนแน่” ผมไม่คิดจะสู้อยู่แล้ว เพราะไม่มีเหตุผลที่ต้องทะเลาะกันย้อนเรื่องผู้ชาย ให้มันบ้าคนเดียวก็พอ
“ไอ้เอิท ให้เมิงมีความสุขกับของที่เมิงแย่งกรูไปแล้วกัน แต่กรูจะบอกอะไรให้นะ ไอ้มิ๊กไม่มีทางที่จะเลิกรักกรูหรอก เมิงมันก็แค่ตัวคั่นเวลา ” ผมเอามือปาดเลือดที่ปาก แล้วดินออกจากห้องน้ำ กลับมานั่งที่โต๊ะ
“โอมห์ เป็นอะไร” เสียงมิ๊กถามสงสัยจะหวงจริง
“ป่าวหรอก เดินชนประตู”
“พี่มิ๊กจะไปสนใจทำไมครับ กลับกันได้รึยังอะพี่ เดี๋ยวจะไปต่อไม่ใช่อ๋อครับ”
..............
................
..............................
.............................................
“ไปก่อนนะโอมห์ กลับก่อนนะจ๊ะวินนี่” มิ๊กลาทุกคนที่อยู่ในโต๊ะ แล้วก็เดินออกจากร้านไป ผมเองก็ไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำกับใคร เว้นแต่ทุกคนที่ได้อ่านนี้ละครับ
ความจริงปารกฏ
So Close - OST. Enchanted
You're in my arms
And all the world is calm
The music playing on for only two
So close together
And when I'm with you
So close to feeling alive
เธออยู่ในอ้อมกอดฉัน
โลกนี้ช่างเงียบสงบ
บทเพลงแผ่วหวานบรรเลงเพื่อเราสองคน
สองเราแนบกายใกล้ชิด
เมื่อเราสองได้อยู่เคียงกัน
คือช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกสดชื่นมีความสุขขึ้นมาทันที
A life goes by
Romantic dreams will stop
So I bid mine goodbye and never knew
So close was waiting, waiting here with you
And now forever I know
All that I wanted to hold you
So close
ชีวิตยังคงดำเนินต่อไป
วันหนึ่งความฝันแสนงามก็ต้องยุติลง
จำต้องตัดใจเอ่ยคำลาโดยไม่อาจได้รับรู้เลยว่า
การได้รอคอยอยู่เคียงข้างเธอนั้น(หัวใจ)จะรู้สึกแนบใกล้กับเธอได้ถึงเพียงนี้
และตอนนี้ที่ฉันรู้เพียงเรื่องเดียวที่ใจปรารถนา
คือการได้มีเธออยู่ในอ้อมแขนเช่นนี้
ใกล้ชิดเคียงกัน... ชั่วกาล... ตลอดไป
So close to reaching that famous happy end
Almost believing this was not pretend
And now you're beside me and look how far we've come
So far we are so close
ใกล้แล้ว... อีกเพียงนิด... ก็จะคว้าตอนจบแสนหวานมาครองได้
เชื่อเกือบหมดใจว่าไม่ใช่สิ่งลวง
ตอนนี้เธอมาอยู่เคียงกัน... ดูสิว่าเราผ่านเรื่องต่างๆ มามากมายเหลือเกิน
เราได้มายืนเคียงกัน... ไม่ห่างกาย แนบดวงใจ
How could I face the faceless days
If I should lose you now?
We're so close
To reaching that famous happy end
And almost believing this was not pretend
Let's go on dreaming for we know we are
So close
So close
And still so far
หากฉันต้องเสียเธอไปในวันนี้
แล้วฉันจะผ่านคืนวันอันเดียวดายไปได้อย่างไร
เราอยู่เคียงกัน... ใกล้เหลือเกิน
ใกล้แล้ว... อีกเพียงนิด... ก็จะคว้าตอนจบแสนหวานมาครองได้
เชื่อเกือบหมดใจว่าไม่ใช่สิ่งลวง
เรามาร่วมกันฝันต่อไปว่าเราสองยังอยู่เคียงกัน
ใกล้ชิด... สนิทแนบ...
ไม่ห่างหาย... ไม่จากลา...
เพราะโลกแห่งความจริงก็คือ เธอห่างไกลเหลือดเกิน... เกินกว่าจะเอื้อมมือคว้าเธอมาครอง
เช้าวันรุ่งขึ้นผมต้องตื่นไปที่บ้านมิ๊กแต่เช้า ก็เพราะท่านแม่มาปลุกละครับ
“ไปทำไมบ้านเขาแต่เช้าละแม่ เมื่อคืนยังคุยกันไม่พออีกรึ”
“ไปก็ไปเถอะ เร็วๆ” ผมกระโดดขึ้นรถ เพราะคำสั่งของแม่ พอไปถึงที่บ้านสิ่งที่ได้เห็น
ก็คือบ้านสิครับ ไม่เห็นบ้านจะให้เห็นอะไร แต่ไม่มีคนอยู่ มีแต่พี่อ้อตัวอ้วนนั่งกลมอยู่ใน office
“พี่ เขาไปไหนกันหมดอะ”
“ไม่รุ้เรื่องรึไงค่ะน้องโอมห์ ” ผมก็ทำหน้างงสิครับ จะไปรู้เรื่องอะไร เมื่อคืนกับมายังดีๆอยู่เลย
“โอมห์ มานี้เร็วๆขึ้นรถ ” ผมรีบวิ่งกลับมาหาแม่ก่อนที่จะได้ฟังเรื่องที่ที่อ้อกำลังจะเล่า
“แม่รีบไปไหนเนี่ย ” แม่ผมดูสีหน้าเป็นกังวลมากๆ ตลอดทางต่อสายคุยกับใครสั่งคนเสียงผู้หญิง เดาเอาว่าคงจะเป็นแม่มิ๊กแน่ๆ
“โอมห์ ทำใจดีๆนะลูก” แม่ให้มาทำหน้าแปลๆเหมือนคนจะร้องไห้
“เป็นไรแม่แล้วจะไปไหนอ่ะ” รถวนเข้ามาที่โรงพัก มีรถมิไซค์คนคุ้นตาจอดสภาพเหมือนผ่านสงครามมาก็ไม่ผิด จอดเละอยู่หน้าเสาร์ธง
“นั้นรถมิ๊กรึเปล่าลูก” ผมสังเกตุดีๆ มันใช่เลยนิว้าเพราะมีสติ๊กเกอร์ที่ผมตัดเองกับมือแปะอยู่ ตอนนี้มือไม้ผมสั่นยิ่งกว่าแม่ผมสะอีก
“แม่มันเรื่องอะไรอะ ทำไมรถมิ๊กเป็นงั้นอะ จอดรถก่อนให้โอมห์ลงก่อน” ผมกระโดดลงจากรถ แล้วเดินเขาไปในโรงพักทั้งที
เรื่องที่ไม่คาดฝัน
-
ครึ่งทางเดินของชีวิตในช่วงนี้ มันมีอะไรเกิดขึ้นรอบตัว
หมุนวนอย่างรวดเร็ว ต้องตั้งสติให้ดีตลอดเวลาเลยสินะ
แต่โอห์มก็สามารถผ่านมันมาได้...
เป็นกำลังใจให้คะ :กอด1:
-
สอบวันนี้ ยากสสสสสสสสส
..............................
เป็นกำลังใจให้ค๊าฟฟฟฟ
-
เริ่มอ่านก้ใจสั่นตั้งแต่บรรทัดแรกเลยครับ
มาบรรทัดสุดท้ายยิ่งไปกันใหญ่
สรุปนี่ใช่ไหมครับโอมห์ที่มาของชื่อเรื่อง
เศร้าจัง..... :m15:
ปล.1 ขอเป็นกำลังใจให้กับการเรียนการสอบนะคร้าบ
ปล.2 ทุกสิ่งที่มันเกิดขึ้นเราคงกลับไปแก้ไขไม่ได้ ต่อไปขอให้โอมห์เดินไปข้างหน้าอย่างมีความสุขนะคร้าบ (เป็นกำลังใจให้)
-
Written by: Neil Diamond and Gilbert Becaud
Love on the rocks
Ain't no surprise
Pour me a drink
And I'll tell you some lies
Got nothing to lose
So you just sing the blues all the time
Gave you my heart
Gave you my soul
You left me alone here
With nothing to hold
Yesterday's gone
Now all I want is a smile
First, they say they want you
How they really need you
Suddenly you find you're out there
Walking in the storm
When they know they have you
Then they really have you
Nothing you can do or say
You've got to leave, just get away
We all know the song
You need what you need
You can say what you want
Not much you can do
When the feeling is gone
May be blue skies above
But it's cold when you're love's on the rocks
First, they say they want you
How they really need you
Suddenly you find you're out there
Walking in the storm
When they know they have you
Then they really have you
Nothing you can do or say
You've got to leave, just get away
We all know the song
Love on the rocks
Ain't no surprise
Pour me a drink
And I'll tell you some lies
Yesterday's gone
And now all I want is a smile
-
เฮ้อ เศร้าจัง :monkeysad:
ยังไงซะมันก้อผ่านมาแล้ว โอห์มเข้มแข็งมากนะที่ผ่านมันมาได้
สู้ๆ ต่อไปนะ เป็นกำลังใจให้
-
ค้าง ค้าง ค้าง และ...........ค้าง :z3:
-
:monkeysad:ค้างงงงงงงงงงงงงงง เกิดอารัยขึ้นแล้วมิ๊กจะเป็นอารัยไหมมมมมม มาต่อด่วนนนนนนนนน โอมห์สู้ๆๆๆๆ o13
-
อ่านแล้วอยากบอกว่า โอห์มทำใจเรื่องนี้ได้ดีเหลือเกิน ทั้งการกระทำกับมิ๊ก โน๊ต โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เอิท
คนบางคนถ้าเราไปให้คุณค่ามันมากเกินไปเราก็ยิ่งร้อนรุ่ม แต่ก็ไม่จำเป็นถึงขนาดไม่ตอบโต้ถ้ามันทำเกินไปขนาดมาต่อย แต่ก็ขอชมครับที่นิ่งได้ขนาดนี้ ปล่อยให้คนบางคนมันร้อนไปเองดีกว่า เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
เป็นกำลังใจให้การสอบ และขอให้ได้เกียรตินิยมมาไว้ในมือนะครับและขอให้ผ่านพ้นทุกๆอุปสรรคทุกๆอย่างโดยดีนะครับ
ที่สำคัญเกิดไรขึ้นเนี้ยขออย่าให้ใครเป็นอะไรเลยนะครับ(ยกเว้นนายเอิร์ทขอให้ตายคาที่)
-
เกลียด (เซ็นเซอร์)เอิท มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เกลียดอีเอิทมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ตายก็พิการ
แต่ไม่ยกโทษให้มิ๊กหรอก
-
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก เราชอบเพลง Tennessee Line มากกกกกกกกกกๆ ส่วนมิ๊ก กับ เอิร์ท ก็ปล่อยเขาไปตามยถากรรมละกัน คนเราทำอะไรไว้ก็มักได้แบบนั้น
-
อะไรอะไรมันก็ไม่แน่นอน สุดท้ายก็อยู่ที่ว่าเราจะเลือกเดินไปทางไหน
ไม่มีถูก ไม่มีผิด มีแค่ความไม่พอใจ
แต่จะแคร์ทำไม ในเมื่อมันคือชีวิตเรา
รอตอนต่อไป
เป็นกำลังใจให้โอห์มเช่นเดิม :L1:
-
ดีใจจังที่โอห์มกลับมาต่อให้แล้ว
เรื่องมิ๊กกับเอิท ขอไม่พูดถึงนะ ปล่อยเขาไป
แต่สำหรับโอห์ม อันไหนที่ทำแล้วมีความสุขก็ขอให้ทำไปนะ
ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน รักตัวเองและคนที่ห่วงใยเราให้มากๆ
ปล.ค้างได้อีก :serius2:
-
...เอิท มันร้ายเนอะ เหมือนนางอิจฉา ในละครเลย แรกๆที่โอมเล่าทำไมถึงไม่เห็นธาตุแท้วะ
...มิกซ์คงชอบมั้ง แบบนี้นะชีวิตมีรสชาติดี นี่ถ้าไม่เกิดอุบุติเหตุ จะมาบอกว่าโอมอย่าใจอ่อนกับมิกซ์อีกนะ
...แต่มันคงมีเหตุให้เป็นไปมั้ง มันเกิดอุบัติเหตุซะก่อน อะไรๆๆมันเคยเปลี่ยนไป รวมทั้งใจของโอมด้วย
...หายไปนาน กลับมาคราวนี้ลงซะยาวเลย +1 ให้กำลังใจนะจ๊ะ :L2:
-
รัก คือ ... :กอด1: ???
ปล.ชีวิตต้องเดินต่อไป สู้ๆ นะโอม
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทำยังงี้เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่ามั๊ยคับโอห์ม
อารมณ์กำลังมา ฟีลกำลังได้อยู่ๆก็ตัดฉับ โหยยยยยยยยยยยยย
ใจร้ายที่สุด
รีบมาต่อเลยนะ
-
ดีใจ โอห์มมาต่อแล้ว ว ว ไอ้เอิทนี่เด็กจริงๆอ่ะ แล้วตอนท้ายนี่คงไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดนะ :monkeysad:
-
ตายทั้งคู่เหอะ
:angry2: :call:
-
อ่านตอนนี้แล้วไม่ชอบมิ๊กเลย
เห็นแก่ตัวมากๆ :เฮ้อ:
สงสัยคืนนี้กันได้ เพราะอุบัติเหตุครั้งนี้ซะมั้ง
-
ทำไมโชคชะตาถึงได้เป็นอย่างนี้นะ ขออย่าให้มีอะไรร้ายแรงไปกว่านี้เลย
-
พิมไปแล้วครั้งหนึ่งแต่เน๊ตเทพเกิน โพสไม่ติด T^T
อยากอ่านต่อมากๆอ่ะ มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ยยยยยยยย
ปล. ใกล้จะคบ 1000 เม้นแล้ว อิอิ
-
ค้างงงง :serius2:
มาต่อเถอะน้องโอห์ม
จุดเปลี่ยนใช่มั๊ย
ขัดใจไอ้เอิทมาก :beat:
+1
-
ดีใจมากๆครับที่โอห์มกลับมา หวังว่าผลการสอบจะดีนะครับ
เฮ้อ สงสัยมีเหตุการณ์ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอีกแหงมๆเลยใช่มั้ยครับเนี่ย ลุ้นๆๆๆ
-
ต้องขอสารภาพก่อนนะครับว่าไม่คิดอยากจะอ่านเรื่องนี้เลย
แต่วันนี้ไม่รู้เป็นไง กดเข้ามาอ่าน
ถึงโอห์ม ต้องเรียกว่าน้องแล้วมั้งเพราะผมเรียนจบแล้ว อยากจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมันคือชีวิตที่เกิดขึ้นจริงๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อสิ่งที่เกิดขนาดเรา
เป็นคนอ่านยังรู้สึกได้ขนาดนี้เจ็บสุดๆๆ(ปล.อาจจะเจ็บกับตัวเองมาบ้างแต่ก็คงไม่หนักหนาสาหัสเท่าโอห์มเท่าไร.....ว่างๆจะมามาเล่าให้ฟัง เหอะๆๆ) อยากจะบอกว่าอ่านแล้วอยากจะร้องไห้กับสิ่งที่โอห์มได้เจอ อ่านแล้วมันเหมือเราโดนมาคลายๆกัน มันเจ็บ มันอึ้ง แต่ก็ได้มองความคิดของโอห์ม โอห์มเป็นคนดีมากๆๆครับ ไม่น่าเชื่อว่าโอห์มจะให้อภัยมิ๊กได้ขนาดนั้น แต่ถ้ามองย้อนดูตัวเองมันจริงครับ เราเลือกที่จะรักแล้วเกิดอะไรขึ้นเราก็ยอมรับได้ แต่มาเจอเหตุการณ์ กับอีเอิร์ทต้องเรียกว่าอี เพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว อยากจะบอกเอิร์ทว่า ถึงเราจะจนเราก็ไม่ควรทำตัวแบบนี้ ทำกับผู้มีพระคุณขนาดนี้ บาปกรรมมันจะสนองเอาไม่ช้าก็เร็ว มันทำให้นึกถึงนางร้ายช่องเจ็ดเลยที่เดียว สงสัยโอห์มคงจะเจ็บมากที่เดียว ขนาดของผมเพื่อนกับเพื่อนมันทำผมยังเจ็บขนาดนี้ แต่ ของโอห์มมันคือคนที่เราไว้วางใจมันเกินไปจริงๆ
ปล.ผมก็เข้าใจมิ๊กนะ แต่ ถ้าเป็นผมขอแค่มีคนที่รักเรา เรารักเค้าอยู่ข้างๆเราแบบโอห์มผมว่าดีกว่าการมีเซ๊กกับใครก็ได้นะครับ
ความผูกผันของสองคนมันยาวนานมากมิ๊กผิดเองที่จะเลือกก้ามข้ามมาเกินเพื่อน ถ้าวันนี้มิ๊กเสียโอห์มก็ต้องทำใจเสียเถอะครับ
ปล.สอง เอิร์ท ถึงนายจะได้มิ๊กไป แต่สิ่งที่นายทำมันก็ไม่สมควรจะแสดงออกมาแบบนั้น แสดงว่าสันดานนายมันเลวมากครับ
ปล.สาม โอห์ม ผมไม่รู้นะครับว่าเรื่องที่พิมมาเล่ามาจริงหมดหรือเปล่า แต่ผมขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นายเสมอครับ
และอยากจะบอกว่าผมนับถือตัวนายมาก สู้ๆครับ
-
ถึงยังไงก็ยังเชียมิกซ์อยู่ครับ รู้ครับว่ามิกซ์ผิด แต่โอห์มก็ยังรักมิกซ์มากสิ่งที่ทำไปมันก็เป็น
อารมณ์ล้วนๆ ยังไงความรักที่ผูกพันกันมานานตัดยังไงก็ตัดไม่ขาดหรอกครับ เข้าใจเหตุผล
ของทุกคนครับ แค่มองกันคนละมุมเท่านั้น แต่ก็ไม่หยากให้เกิดเรื่องร้ายแรง ทุกคนรองคิด
ดูซิครับว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมิกซ์คนที่จะต้องเสียใจที่สุดคงจะต้องเป็นโอห์มอย่างแน่นอนแล้ว
โอห์มก็จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุจริงมั้ยครับ ดังนั้นขอให้ทุกคนช่วยเป็นกำลังใจให้มิกซ์ อย่า
ให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น อย่าลืมว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นมาแล้วมีน้องโอห์มคนเดียวที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรา
เป็นคนอ่านก็ได้แต่คาดหวัง แต่ก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ครับ ถ้ามันเกิดเรื่องร้าย
โอรห์มซึ่งเป็นคนเขียนเรื่องนี้คงจะทรมารใจมากไม่น้อย มันเหมือนกับมาตอกย้ำความรู้สึกเสีย
ใจของตัวเอง ซึ่งต้องรวบรวมความเข็มแข็งอย่างมากที่จะเขียนออกมา จึงขอเป็นกำลังใจ(+1)
ให้โอห์มนะครับไม่ว่าเรื่องนั้นจะร้ายหรือไม่ร้ายก็ขอให้โอห์มฝ่าฟันความรู้สึกที่ไม่ดีนี้ไปให้ได้นะครับ
เพราะรู้ว่าปัจจุบันโอห์มมีความสุขกับคนข้างๆ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใครก็เท่านั้นคงจะได้รู้ไปพร้อมๆกันครับ
-
เอ่อ เพลงแต่ละเพลง ท่านเลือกมาได้เศร้ามากครับ
โดยเฉพาะ Apologized ผมชอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ชอบ คห. ของคุณ arty136
ที่เข้าถึง อาจจะเพราะเคยได้รับรู้ รสชาติแบบนี้มาก่อนแล้ว....ก็เป็นได้
เป็นกำลังใจให้โอมห์
รีบๆ มาต่อล่ะครับ
-
หายไปนาน
กลับมาก้ เล่นสะ
:o12: :o12:
-
ขอบคุณนะค่ะที่มาต่อหลังจากหายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แต่ยิ่งต่อยิ่งค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ณ ตอนนี้ไม่รู้จะเขียรใครเพราะ ถ้ายังเชียรมิก แล้วเกิดตอนนี้ ณ ปัจจุบัน โอมห็ไม่ได้เป็นแฟนมิ๊ก แล้วเกิดแฟนคนปัจจุบันมาอ่านเจอว่ามีคนเชียรแฟนเก่า แฟนเราคงแย่น่าดูเนาะ
-
เราอ่านถึงตอนที่โอมห์สอบเสร็จแล้วโทรหามิกซ์ แต่มิกซ์ไม่รับในตอนแรก พอกดรับมิกซ์ก็ตวาดโอมห์อีก
เราว่ามันเหลือทนอ่ะ มันเหมือนกับว่าโอมห์โทรไปขัดจังหวะระหว่างที่มิกซ์กับเอริท จะมีอะไรกัน
มิกซ์ไม่ได้มีความสำนักหรือรู้สึกผิดที่ทำอย่างนั้น แต่กลับมาตวาดใส่โอมห์
เราคิดว่ามันเกินไป นี่หรือคนรักกัน
สำหรับใครที่เชียร์มิกซ์ เราไม่ขอออกความเห็น
แต่สำหรับเรา ถ้าคนที่รักกันทำอย่างนี้เราถือว่า ไม่มีความรักให้แก่กันหลงเหลือแล้ว แม้แต่ความเกรงใจก็ไม่มี
เราคิดว่ากับมิกซ์ ให้ความรักแบบเพื่อน ได้ และจะคบกันอย่างยาวนานที่สุด และโอมห์ก็จะไม่เจ็บมากไปกว่านี้
แต่ถ้ารักกับมิกซ์แบบคนรัก เราคิดว่าอมห์มีแต่จะเจ็บไปเรื่อยๆ
เลิกเหอะ แล้วหาคนใหม่ เจ็บเพราะคนใหม่ ดีกว่าเจ็บเพราะคนที่เราไว้ใจ
-
มีคนเห็นด้วย กับเนื้อหาที่กำลังอ่านเยอะดีจริงนะครับ แสดงว่าสิ่งที่มันทำ เลวจริงๆ ไม่ใช่เป็นเพราะผมคิดไปเอง ผมจำได้ว่าทั้งหมดตั้งแต่ที่ผมรู้จักมันมา ส่วนนี้เป็นตอนที่ผมนั่งเขียน ร้องไห้ เสียน้ำตา เหงา เศร้า ต้องการกำลังใจมากที่สุด มันเหนือย แล้วผมเองก็สงสารโน๊ตเหมือนกัน แต่ผมก็ยังไม่ได้บอกนะครับว่าตอนนี้ผมอยู่กับใคร จะเชียร์ใครก็ไม่ได้ว่าหรอกครับ ผมเชื่อว่าถ้าพวกเขาได้มีโอกาสมานั่งอ่าน (ถ้ามีโอกาสนะครับ) เขาคงดีใจไม่น้อยที่อย่างน้อย ในโลกใบนี้ก็ยังมีคนได้รับรู้ความรักในอีกมุมมองหนึ่ง วันนี้คงขอพอเท่านี้ก่อน คะแนนสอบแย่มากๆสำหรับความคิดคนอื่น แต่สำหรับผม ได้เท่านี้ถือว่าดีแล้ว น้องบอกว่าต้องทำให้ได้มากกว่านี้ ก่อนที่น๊อตจะหลุดแบบเมื่อวานอีก
มีกำลังใจให้กันเสมอนะครับ ความรักมันอยู่รอบตัวเรา เปิดใจให้มันเถอะครับ
ปล.ผมถามอีกเรื่องสิครับคนอ่านช่วยตอบหน่อยนะครับ ไอ้ +1 ที่ให้ผมมันคืออะไรอะครับ
แล้วมันเอาไว้ทำอะไรอะครับ
มันบ่งบอก รึว่ามีความหมายอะไรรึเปล่า
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องที่ไม่คาดฝัน
“โอมห์รออยู่นี้ก่อนนะลูก แม่ไปหานายก่อน” นายที่ว่าผมเข้าใจว่าเป็นตำรวจที่แม่รู้จักสมัยที่แม่ยังสาวกว่านี้ ผมเดินเข้าไปใกล้รถมอ”ซค์คันนั้นมากขึ้น จะว่ารถล้มก็คงไม่ใช่เฟรมรถโดนทุบแตก ไฟหน้าเองก็ไม่เหลือเช่นกัน มีรอยอิฐสีแดง + กับเศษหลอดไฟที่แตกยังคงติดตามซอกรถ ผมแน่ใจแล้วว่านี้คือรถมิ๊กแน่ๆ ตอนนี้เพิ่ง 7.30 เอง คนมาจากไหนนักหนา ทยอยมาในโรงพัก กับผมที่ใส่แค่เสื้อยืดกระทิงแดง กับบล๊อก ลายสีเขียวดำ เครื่องในก็ไม่ได้ใส่เพราะรีบตามแม่มา
“โอมห์อยู่ไหนลูก เข้ามาข้างในนิ มาอยู่กับแม่มิ๊กก่อน” แม่โทรสับเข้ามาหาผม ตอนนี้หัวผมพยายามไม่คิดว่ามีอะไรไปมากกว่ามันคงแค่รถล้ม แล้วที่มาโรงพักก็เพื่อเสียค่าปรับ
แม่มิ๊กนั่งอยู่กับป้าคนหนึ่งผมไม่คุ้นหน้าเลย เรียกว่าไม่รู้จักเลยจะดีกว่า แม่มิ๊ก มาด้วยชุดนอนสีชมพูอ่อน ดูสีหน้าวิตกไม่น้อยขนาดนั่งคุยอยู่กับป้าคนนั้น ผมเองก็อยากรู้เรื่องไม่น้อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ขาค่อยๆก้าวเดินเข้าไปตรงยังที่นั่งของผู้หญิงทั้งสอง
“โอมห์ ลูก แม่ขอโทษ” แม่มิ๊ก เดินตรงเข้ามากอดผมทันที ซึ่งตอนนี้ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเรื่องอะไร ขอโทษผมทำไม แม่มิ๊กทำอะไรให้ผมหรือ ผมปล่อยให้แม่มิ๊กยืนกอดผมอยู่เกือบนาที น้ำตาไหลจนเฉอะหน้าอกผมไปหมด สายตาคนที่นั่งรอแจ้งความหันมาดูสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับแม่มิ๊ก
“แม่ครับ มันเรื่องอะไรครับ ทำไมต้องร้องไห้ด้วย”
“โอมห์อย่าทิ้งแม่ไปอีกคนนะ แม่ขอโทษ” แม่มิ๊กทรุดลงไปเกือบจะนั่งที่พื้น ผมต้องพยุงแม่มิ๊กขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม
“แม่ครับ จะให้ผมไปไหนละครับ แม่หยุดร้องไห้ก่อนนะครับ” ผมเอ๋ยคำพูดแบบนี้อยู่สัก 3-4 รอบจนแม่มิ๊กเริ่มสงบลงอีกครั้ง ผมเลยอาสาไปซื้อกาแฟให่แม่มิ๊กกินดีกว่า ผมเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน เพราะสิ่งที่กำลังเห็นอยู่ มันทำให้ผมงงอยู่พอสมควร
“แม่ โอมห์ไปซื้อกาแฟนะครับ คุณป้าเอารึเปล่าครับ” แม่มิ๊กไม่ตอบอะไร น้องจากนั่งเม๋อลอย เหมือนคนสติขาดไปแล้ว แต่ป้าคนนั้น ยอมเดินตามมากลับผม
“แม่อยู่ไหน ขอเงินซื้อนมหน่อย” ผมโทรหาแม่ เพราะไม่มีเงินติดตัวมาสักบาท
“อะไรกันออกมาข้างนอกไม่พกเงินมาเลยรึยังไงเนี่ย” แม่ผมบ่นกรอกหูมา
“จะเอาที่ไหนมามีละแม่ มีแต่ไข่ เขาจะให้แลกกาแฟไหมละ ตัวเองพาเขามา หยิบมือถือทันก็ดีแล้ว”
“ไอ้โอมห์ หัดเล่น...................................บล้า บล้า บล้า.....................(แม่บ่นแล้วกันนะครับ)” แล้วแม่ก็โทรบอกให้ไปเอาเงินกับร้อยเวร ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทั้งคู่ไปรู้จักกันตอนไหน แต่ก็ได้เงินมาด้วยดี
ที่ร้านสะดวกซื้อไม่ไกลจากโรงพักมากนัก บทสทนาของผมระหว่างป้าคนนั้นก็เริ่มขึ้น คือผมรู้ที่หลังว่าชื่อป้า ณี
“หนูเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้นหรอค่ะ” ป้าณีพูดด้วยเสียงที่ดูเป็นกังวล
“ป่าวครับ น้าเขาเป็นเพื่อนกับแม่ผม ส่วนลูกชายเขาเป็นเพื่อนกับผมครับ” ผมตอบ แล้วก็ส่งยิ้มให้ โดยที่มือก็ยังหยิบของใส่ตระกร้า
“จะเอาอะไรหยิบเลยนะครับป้า เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง ” หลังจากที่หยิบของจ่ายเงินเสร็จ กำลังเดินกลับมาหาแม่มิ๊กพอดี เพลงชาติดันดังขึ้นเสียอีก ตอนนี้ผมกับป้าณีมาหยุดอยู่ที่หน้ารถมอไซค์อีกครั้ง
“ไอ้พวกนั้นมันเลวมากเลยนะหนู” ผมเลิกคิ้วมองไปที่ป้าณี เพราะสะดุดกับคำเริ่มประโยคของแก
“ใครหรอครับป้า”
“พวกที่ทำกับเพื่อนเราไง”
“อ้าว เพื่อผมไม่ได้รถล้มหรือครับ”
“หนูไม่รู้อะไรเลยรึไง ” ผมส่ายหน้า ก็เมื่อคืนกรูยังเห็นกันอยู่เลยนิว้า
“เราหาที่นั่งกันก่อนดีไหม” ผมพยักหน้า แทนคำตอบอีกครั้ง มีเก้าอี้หินอ่อนวางอยู่ไม่ไกลจากเสาธง ผมคิดว่าคงไม่นาน เลยนั่งฟังสะหน่อยก็ดี
“เพื่อนเรา นะ ไอ้คนที่ตาเล็กๆ ตัวขาวๆใช่ไหม เจ้าของรถนะ” ผมพยักหน้า
“อืม เขาขี่รถมอไซค์มาถึงแถวๆศาลปกครอง ป้าก็ไม่รู้เรื่องหรอกนะว่าเขาไปมีเรื่องกันมาจากไหน แต่พอไอ้หนุ่มนั้นขี่รถมาแถวๆร้านป้า ก็โดนไอ้พวกนั้น ถีบรถล้มไปเลย เพื่อนเราก็ไม่ได้สู้นะ ล้มไปพร้อมๆกับรถนั้นละป้าก็คิดว่าพวกมันจะไปแล้ว แต่ไม่ใช่เลย มันเดินไปหยิบ หลอดลีออนตรงถังขยะมาฟาดใส่ไอ้หนุ่มนั้นเลย ป้าไม่รู้หรอก อีกพวกหนึ่งก็รุมกระย้ำรถจัดเป็นแบบนี้ละ พอเพื่อนเรา มันลุกขึ้นยืนได้ มันก็รีบวิ่งหนีพวกมัน ตอนแรกป้าก็คิดว่า มันจะวิ่งเข้ามาในร้าน ป้าก็บอกให้พวกลุงค่อยช่วยแต่ เพื่อนเราก็ไม่วิ่ง ดันวิ่งเลยไป ไอ้พวกนั้น มีคนหนึ่งหยิบอิฐมอญ ที่วางข้างถนน ขี่รถตามมา แล้วก็เอาขว้างใส่หัวเพื่อนเราเลย อิฐแตกกระจายเต็มพื้นไปหมด เพื่อนเราล้มไปนอนกลางถนนเลย ตอนนั้นป้าก็จะวิ่งเข้าไปช่วยแล้ว แต่พวกมันมีกันเยอะ เราเข้าใจป้าใช่ไหม” ป้าเอามือมากุมมือผมเอาไว้ ตอนนี้ใจผมอยู่ไม่เป็นสุขกับเรื่องที่ได้ฟังแล้ว ได้แต่พยักหน้ารับคำถาม
“แล้วมันก็ลากเพื่อนเราไปวางไว้กลางถนน สงสัยจะคิดว่าเพื่อนเราตายไปแล้วมั้ง ป้าโทรแจ้งตำรวจตั้งนานแล้ว แต่มันก็ไม่มากันสักที จนพวกมันไปแล้ว ป้าเลยพาลุงไปช่วยเพื่อนเรา ตอนนั้นในมือเพื่อนเรายังกุมอันนี้ไว้แน่นเลย” ป้าณีส่งไอ้ที่มันกุมไว้ มาให้ผม
“โทรสับนิครับ ”
“เรียกว่าโทรสับหรอ ป้าก็ไม่รู้หรอก เรื่องนี้ป้าคุยกับผู้หญิงคนนั้นไปทีหนึ่งแล้ว แต่รู้ว่าเขาเป็นแม่ป้าเลยไม่อยากจะเล่าละเอียดมากนัก กลัว”
“คับป้าผมเข้าใจครับ”
“แล้วแผลที่เท้าเพื่อนเรานะ มันเป็นตอนที่ลุงพาเพื่อนเราไปโรงบาลนะ สงสัยเท้าจะลากไปกับพื้น” ผมเองพูดอะไรไม่ออกแล้ว แม้แต่แรงจะเดินไปหามิ๊กยังไม่มีเลยครับ เชื่อไหมว่า ตอนแรกที่ผมมาผมเข้าใจอยู่สองแรงคือ รถล้ม หรือไม่มันก็คงไปชกกับใครแล้วโดนขังอยู่ที่โรงพัก แต่มันกลับไม่ใช่ทั้งสองอย่าง ผมพาร่างตัวเองมาทิ้งตัวนั่งข้างๆแม่มิ๊ก ผมส่งแก้วกาแฟให้ด้วยเรี่ยวแรงที่แถวจะไม่มีเหลือ มันสั่นไปหมดหังจากที่ได้ยินเรื่องนี้
“แม่กินสะหน่อยนะครับ วันนี้คงอีกนาน พ่อไปไหนแล้วละครับ” แม่มิ๊กรับแก้วกาแฟ ก่อนที่จะพูดเบาๆ ว่าอยู่กับมิ๊ก ปาณีขอตัวกลับไปก่อนเพราะว่ายังมีร้านข้าวที่ต้องกลับไปเปิด ผมส่งเงินที่เหลือจากการซื้อของให้แกไปเป็นค่าน้ำมันรถที่อุตสาห์มาเป็นธุระให้ ไม่นานแม่ผมก็เดินลงมาพร้อมกับตำรวจดูท่าจะมีตำแหน่งมั้งครับ แม่ให้ผมไหว้ ผมก็ไหว้
“นี้ค่ะ ลูกชายหนู ไปเรียนวิศวะอยู่ที่เชียงใหม่”
“เอ๋อๆ ดีนะเราเก่งนะเนี่ย ตั้งใจเรียนนะเรา ดีจริงๆเลยเก๋งเหมือนแม่มันเลย”
“นิเธอ เลิกร้องไห้ได้แล้ว ” “นี้คุณพี่ค่ะ แม่ของน้องคนนั้น”
“อ๋อคุณนี้เอง ผมเห็นบ่อยๆ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้ ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวผมจะติดต่อไปนะครับ ผมรับปากเลย เดี๋ยวผมขอตัวไปประชุมก่อน” แล้วลุงคนนั้นก็จากไป เหลือแค่แม่ ทั้งสองของผม ผมปล่อยให้ทั้งคู่นั่งคุยกัน ส่วนตัวผมขอแยกตัวเดินออกมานั่งคนเดียวหน้าห้องน้ำ แล้วเอิทไปไหนว่ะ ทำไมถึงเป็นมีกคนเดียวที่โดนตี นี้เป็นคำถามที่เกิดขึ้นในหัว พอดีว่านึกได้ว่ามีมือถือมิ๊กอยู่ ผมรีบหยิบมาดูทันที ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีสายเข้าเลย เพราะมันปิดเครื่องอยู่ แถมจอที่เป็นกระจกก็แตก ตอนนี้ผมภาวนาให้มันเปิดติดก็พอแล้ว
........................ พี่มิ๊ก เอิทขอโทษ จะให้มิ๊กทำยังไงก็ได้ โทรหาเอิทด้วยนะครับ รักเสมอ ........................
เป็นข้อความใหม่ในถาดเข้าซึ่งผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดดูหรอกนะครับ แต่ไหนๆ ก็เปิดแล้ว ผมขอดูให้มันสุดเลยดีกว่ามีข้อความที่เป็นฉบับร่างเยอะไปหมดที่พิมพ์ทิ้งไว้แต่ไม่ได้ส่ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมสนใจอะไร แต่ที่ไปสะดุดคือข้อความถาดออกสะมากกว่า
.................. เอิท พี่ไม่เคยเอาเรามาแทนที่โอมห์ โอมห์ยังอยู่ที่ที่โอมห์สมควรอยู่เสมอ สำหรับพี่แล้ว โอมห์สำคัญที่สุด ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องรอพี่ ถ้าโอมห์ไม่ยอมคืนดีกับพี่ พี่ก็ขออยู่คนเดียวดีกว่า ขอให้มีควมสุขกับคนใหม่ ................
ผมคงไม่ได้คิดไปเองแล้ว ทั้งคู่คงจะทะเลาะกัน มเลยกดโทรสับไปหาเอิททันที โดใช้มือถือของมิ๊กเนี่ยละ
“สวัสดีครับ”
“ใครว่ะ จะคุยกับใคร” เสียงไม่ใช่เอิทแน่นอนที่รับสาย
“ขอสายเอิทหน่อยดิ”
“เหียไรว่ะ ยังเช้าอยู่เลย เดี่ยวเมิงค่อยโทรมาใหม่ได้ป่าวว่ะ กรูจะนอน”
“แต่ กรู........................” สายถูกวางไป
ผมต่อสายไปอีกครั้ง
“กรูขอคุยกับเอิทหน่อย มีเรื่องสำคัญ”
“เมิงจะมีเรื่องสำคัญอะไรกับผัวกรูว่ะ”
“เอ๋อ.............งั้นกรูไม่กวนมิงละ” กลายเป็นว่าตอนนี้ผมเข้าใจเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว ไม่ว่าคนที่พูดกับผมเมื่อกี้มันจะเป็นใครก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น ไม่ว่าเมิงมันจะโดนไอ้เอิทสวมเขา รึว่ามันจะเป็นยังไงก็ช่าง ผมก็ยังห่วงมันเสมอในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง เสียงโทรสับของผมเองที่ดังขึ้นอีกครั้ง คราญนี้ไม่ใช่แม่ แต่กลายเป็นโน๊ตแทนเสียอีก ผมลืมสนิทเลยว่าโน๊ตนอนอยู่บ้านคนเดียว
“โอมห์อยู่ไหนอ่ะ”
“โรงพักอะ โน๊ต ตื่นแล้วอ๋อ”
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“อืม มีเยอะด้วยอะ เดี๋ยวจะกลับบ้านแล้ว โน๊ตไปอาบน้ำรอเลยนะ เดี๋ยวเราออกไปข้างนอกกัน”
“ครับ ผมรอนะครับ”
ผมเดินกลับมาหาแม่ เพราะน้มันก็สายมากแล้ว อีกอย่างเรื่องที่โรงพักน่าจะเสร็จแล้ว ผมอยากเปลี่ยนตัวเองจากสภาพนี้ แม่มิ๊กก็เหมือนกัน
“แม่ครับ กลับบ้านไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะครับ มิ๊กมันไม่เป็นอะไรหรอกครับ มันตัวใหญ่ยังกับหมี”ผมทำท่าชกอกให้ทั้งคู่สบายใจ
“ป่ะเธอ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า ดูสิเนี่ย แต่งตัวอะไรมาไม่รู้ ”
“นั้นสิ ฉันลืมไปเลยนะเนี่ย ” ทั้งคู่เพิ่งจะสังเกตุตัวเอง แล้วก็ยิ้มกันสองคน มันทำร้ายกำแพงความเศร้าไปได้นิดหน่อย แต่มันก็ยังดีกว่าวันนี้ไม่มีรอยยิ้มเลย
สิ่งที่ขาดหายไป
พอเราได้ย้อนดูหลายๆประโยคที่มิ๊กเคยพูดกับเราไว้ เราจะรู้สึกได้เลยว่ามันเป็นเรื่องจริง แล้วเบื้องหลังสิ่งที่โหดร้ายก็ทำให้ผมได้เจอเบื้องลึกสุดในใจของมัน ที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าเป้สะพายหลัง ถึงแม้ว่าคำตอบของหมอจะเป็นแบบนั้น แต่ความหวังก็สำคัญกับเราเสมอไม่ใช่หรือ โน๊ตจับมือผมแน่น ระหว่างที่หมอเข็นมิ๊กออกมาจากตึก เป็นเวลาเดียวกับที่ผมกับแม่เดินเข้าไปที่ตึกพอดี ผมพูดไม่ออก จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคที่เพิ่งผ่านหน้าผมไปคือ มิ๊ก
“นั้นใช่ไอ้ตี๋ไหมโอมห์” สายตาผมหันไปค่อยๆพนิจวิเคาะ ชายที่นอนอยู่บนเตียง หน้าตาบวมปู๊ด มีรอยแผลเต็มไปหมด หัวถูกโกรนจนเกลี้ยงไปหมด แม่มิ๊กวิ่งเข้าไปกอดกับพ่อมิ๊กแล้วร้องไห้ทันทีที่ได้เห็นลูกชายลูกเข็นผ่านหน้าไป อาการแบบนี้คงไม่แปลกสำหรับคนที่อยู่โรงบาลเป็นประจำ แต่สำหรับผมกับครอบครัวมันไม่ใช่เรื่องปรกติเลย น้ำตาเหมือนสั่งได้ มือผมอีกมือก็จับมือแม่ผมไว้แน่น แขนและขาของมิ๊กถูกมัดไว้ด้วยผ้าสีสีฟ้าอ่อน มีรอยคล้ายโดนมัดทั้งข้อมือแล้วก็ข้อเท้า รถเข็นหยุดไม่นานก็เรื่อยไปต่อที่ตึกถัดไป
“เขาเอาลูกไปไหนค่ะ คุณ เขาทำไมต้องมักลูกแบบนั้นค่ะคุณ”
“ใจเย็นๆนะเธอ เขาเอาลูกไปสแกนสมอง มิ๊กมันไม่เป็นอะไรหรอก ใจเย็นๆนะคุณ”
ตอบปล3. นะครับที่เขียนเนี่ยมันคัดมาจากบันทึก ที่ครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นกับผม มีความสุขมากๆนะครั
-
ตอบเรื่อง +1 ถ้าเม้นครบ 250 จะสามารถกด + ให้กับข้อความที่ถูกใจเราได้จ๊ะ
อ่านแล้วพูดไม่ออก ถ้าไม่เจอกับตัวคงไม่รู้ คนที่เพิ่งเห็นว่าเขายังมีสภาพดีๆเมื่อคืน แต่พอเช้ามากลับมีสภาพอีกอย่าง
ไม่ว่าจะโกรธ กันมากแค่ไหน ก็อดที่จะสงสาร เสียใจไม่ได้
แล้วยิ่งเป็นคนที่รู้จักกันมานานแบบนี้ด้วย
ขนาดเพื่อนเรารถล้ม แล้วสาหัสมากกกกกกก เราแทบไม่ได้ไปดูอาการ ทำได้แค่ห่วงอยู่ไกลๆ มันทรมานนะ
ถ้าคนใกล้่ตัว เจ็บปวด ไม่ว่ากายหรือใจ
เอิท...ไม่ไหวจะเคลียร์ เอดส์จะถามหาไหมนิ =[]= (เหมือนมันบ้า sex ว่ะ)
-
เรื่องเป็นซะขนาดนี้ จะให้มีความสุขได้รึคะ หึๆๆ
ถึงจะเป็นเรื่องอดีตที่ผ่านไปแล้ว
แต่ก็ไม่ทำให้เหตุการณ์ย้อนกลับได้จริงๆ ใช่ไหม
-
เป็นกำลังใจให้ ค๊าบบบบบบ..
-
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย เหมือนมีแต่ปริศนา
รอโอมห์เฉลยนะคะ ตอนนี้สงสารมิ๊คอ่ะ
มาต่อเร็วๆน้าาาาาา
ปล.ขอบคุณที่บอกเล่าประสบการณ์นะคะ :กอด1:
-
สิ่งที่เกิดกับมิกซ์มันย่อมมีเหตุผลในตัวเองเสมอ
และเหตุการณ์นั้นมันก็ผ่านมาแล้ว ไม่ว่าจะดีจะเลวแค่ไหน
ผลของมันก็ย่อมมีคุณมีโทษในตัวเองเสมอ
ชีวิตที่เจ็บตั้งแต่ตอนนั้น จะทำให้เราเติบโตได้แข็งแกร่ง ถ้าจิตใจเราไม่อ่อนแอไปซะก่อน
-
อย่างไงก็ให้กำลังใจโอมห์ค่า
แล้วอิเอิทไปไหนซะละ
-
ิอินังเอิท
แกทำอะไรมิ๊กยะ
ฉันแกจริงๆเลย
ดีจังนะที่คนเขียนสอบเสร็จแล้ว
แต่เราอ่ะกำลังมึนเลย
สอบประมาณสิบตัวได้อ่านหนังสือจนตาลายเลย
สู้ๆต่อไปนะคะกำลังรออ่านอยู่
-
เอิทนี่เป็นทั้งรุกและรับเลยว่างั้น เออนะ จะมีคนใหม่ก้ง่ายๆอย่างนี้เลยรึไงหว่ะเนี่ย
-
เรื่องมันบีบหัวใจจัง
ไม่รู้จะพูดจะปลอมอะไรยังไง
ขอเป็นกำลังใจให้ล่ะกันคร้าบ
ถามโอห์มนิดนึงได้ปะเรื่องมันเกิดนานยังคับ
สู้ๆๆๆๆ
-
เอิ่มมมมมมมมมมมมมมม
พูดไม่ออก แน่นหน้าอก
ไม่รู้น่ะว่าความรูสึกโอห์มจริงๆตอนี้เป็นยังไง แต่ผมว่าโอห์มยังตั้งสติได้
แล้วยังเข้มแข็งได้ขนาดนั้นเป็นผมคงทำไม่ได้ยังนั้นหรอก ป่านนี้คงนั่งบ้าไปแล้วมั้ง
เฮ้อออออออออออออ ไอ้เอิทเนี่ยไม่อยากพูด ตอบได้คำเดียวไม่ขอพูดถึง
ปล ถึงโอห์ม ถึงแม้ว่าตอนนี้โอห์มจะอยู่กับใครมันก็เรื่องของโอห์ม แต่ขอขอบคุณที่นำเรื่องราวนี้มาเล่าสู่กันฟัง
เพราะมันสอนใครหลายๆคนได้เลยนะเนี่ยว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรไม่มากก็น้อย จงอยู่กับปัจจุบันทำมันให้ดีที่สุดก็แล้วกันคับ
เป็นกำลังใจให้
ปล สอง จะเป็นไรมั๊ยจะบอกว่าหลงรักโอห์ม อะ อิอิ
-
มีคนตอบเรื่อง บวก 1 ไปแล้ว งั้นข้ามไป
แต่ขอเพิ่มนิด คะแนนบวก ถ้าเราไม่ใช่เจ้าของทู้เราจะบวกให้คนที่เราชอบเพียงหนึ่งคน
มาเรื่องนิยาย เอ๊ะเรื่องเรื่องเล่าจากบันทึก
สงสารมิ๊ก มิ๊กดูท่าจเป็นพวกเป็นพวกไม่นิยมความรุนแรง และไม่ใช่พวกชอบใช้กำลัง
เพราะตอนมีเรื่องกับรุ่นน้อง มิ๊ก ก็ไม่สู้ ไม่ตอบโต้ ตอนนี้ ก็ไม่ตอบโต้ ไม่เข้าใจมิ๊กอ่ะว่าทำไมไม่ป้องกันตัวเอง
แล้วพวกที่มาหาเรื่องมิ๊กเป็นเมียใหม่ไอ้เอิทเหรอ ถ้าใช่ ก็สมควรแล้วที่ได้เป็นคู่ผัวตัวเมียกัน เพราะ พวกมันเลวกันทั้งคู่
-
ถึงจะเคืองมิ๊กยังไง มันก็อดสงสารและเห็นใจไม่ได้อ่ะนะ เฮ้อออออ
อ่านจากที่โอมห์เขียนมา ทุกตอน ก็รู้อีกแหละว่ามิ๊กก็รักโอมห์มาก แค่เห็นแก่ตัวและเห็นแก่sex มากไปหน่อย
ไม่ว่าโอมห์จะเลือกใคร มันก็ใจของโอมห์ แค่ตัวเองมีความสุขมันก็พอแล้ว
แต่ป้าเชียร์โน๊ตหง่ะ :-[
-
เรื่องร้ายๆมันทำให้เราเข้มแข็งขึ้น
สู้ๆนะ
:กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วอึ้งครับ ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่เข้าใจความรู้สึกโอมห์ที่ต้องมาบรรยายความรู้สึกที่ไม่ดีให้ฟัง อยากให้คิดว่าการบอกเล่าจะเป็นกระบวนการจิตบำบัดในรูปแบบหนึ่ง เมื่อใดอึดอัดมากๆถ้าได้ระบาย มันจะช่วยให้เราเข้มแข็งเร็วขึ้นครับ แต่ถ้ามันผ่านมานาน ก็เปรียบเสมือนการคิดย้อนกลับไปพิจารณาเหตุต่างๆอีกครั้ง เพื่อเตือนสติเราไม่ให้ทำผิดพลาดใหม่ เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
เหนื่อยแทนโอห์ม
+1 เป็นกำลังใจ
-
เจ็บ...แต่ยังหายใจ
-
หุหุ ก็ตามติดกันต่อไป
-
...นี่แหละ เกือบไม่มีพรุ่งนี้แล้ว...มิกซ์เอ๋ย
...สาเหตุมันเกิดมาจาก ไอ้คนที่มันพูดว่า.. เมิงจะมีเรื่องสำคัญอะไรกับผัวกรูว่ะ” หรือเปล่า...ที่ทำให้มิกซ์เป็นแบบนี้
...ถึงเป็นเหตุการณ์ร้าย แต่ก็ยังมีเรื่องราวดีๆเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ เรื่องเกี่ยวกับเอิท แล้วก็รู้ว่ามิกซ์ รักโอมห์ คนเดียว
...แต่พี่ก็ไม่รู้นะว่า เมื่อเหตุการณ์นี่จบลง ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง อีกกี่ปีข้างหน้า จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกหรือเปล่า
...ถ้ามิกซ์ ยังใจไม่มั่นคง และหวั่นไหว กับสิ่งเร้า อยู่อย่างนี้ ยังไงพี่ก็ยังหวังอยู่ว่าโอมห์กับมิกซ์อยู่ด้วยกันจนถึงทุกวันนี้
...ถึงแม้ว่ามิกซ์จะทำผิดกับโอมห์หลายครั้ง แต่ก็ยังอยากให้อยู่ด้วยกันอยู่ดี เพราะ..มิกซ์เป็นคนสำคัญที่สุดที่โอมห์รัก จริงมะ :laugh:
-
ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
แม้ขณะนั้นโอมห์จะยังโกรธมิ๊ก แต่ก็เชื่อแน่ว่าเพื่อนทั้งคนโอมห์คงทำใจไม่ได้ ถ้าจะเป็นอะไรไป
-
อยากบอกเหมือนกับคุณ StillLoveThem
-
:monkeysad:สงสารมิ๊กมากกกกกกกกกกก โอมห์สู้ๆๆๆๆเป็นกำลังใจไห้และขอไห้กับมารักกันเหมือนเดิมน้าๆมีความสุขมากๆด้วยยย o13
-
อิเอิทนี้ร้าย
และร่านจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โหเอิท แรงมากๆ
มิกซ์ไปทะเลาะอะไรกับแฟนใหม่เอิทรึเปล่า
-
สำหรับผม สงสารมิ๊กไหม ก็สงสารนะ
แต่ผมเห็นใจโน๊ตมากกว่า
ส่วนอีเอิท ขอสาปส่ง
-
เกลียดพวกมั่วมากๆ สัตว์บางจำพวกมันยังไม่มั่วขนาดนี้เลย ไอ้เอิธนี่โคตรของโคตรมหาเลวเลยอ่ะ
-
ตอนนี้สงสารมิกซ์มากอ่ะ อีเอิทนี่มันไปได้เรื่อยๆจริงๆ หาคนใหม่ได้ละ
-
ิ รัก แบบ ผู้ชาย คนหนึ่ง
แต่คนรับ มัน รับไม่ได้ ปิดตัวเอง
-
อื้มม ปาอิฐใส่หัว..คนเราทำกันถึงขนาดนี้เลยหรอ อ่านไม่จบอะคะ เราสงสารมิ๊ก
-
อ่านเรื่องรู้สึกเศร้าใจจัง...ถ้าเป็นตัวเราแล้วเราจะทำยังไงต่อ แค้นก็แค้นมันสับสนไปหมด อ่านแล้วมีความรู้สึกตอนนั้นของโอมห์เลย สู้ๆๆต่อไปชีวิตก็มีอยู่แค่นี้ละ(สุขกับทุกข์)
-
ยังคงมาติดตามเรื่องของโอห์มต่อไปก่อนไปนอนมาจิตตกสักหน่อยเหอะๆๆ
ชอบความเห็นของหลายๆๆท่านมากครับ
แต่ยังว่าหัวใจมันบังคับได้ยาก ขนาดวันนี้ยังแอบตกใจเจอเพราะนึกว่าเจอคนๆนั้น
เหอะๆๆๆ
ถ้าผมเป็นโอห์มตอนนี้ผมจะหยุดทุกอย่างแค่เพื่อนก่อน อนาคตค่อยว่ากันอีกที
สู้ๆๆครับ
-
พี่โอห์มกลับแล้ว หลายตอนเลย
ดีใจที่ได้อ่าน
-
เห้อ อยากมี แฟน :3123:
-
เอ่อ.....
ยังคงโกรธมิ๊กอยู่
แต่ขอให้ ผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยดีครับ
สู้ๆ ครับ
-
ขอบคุณพี่โอมห์อย่างสูงนะครับที่เอาเรื่องอดีตที่โคตรจะเจ็บปวดมาแบ่งปันให้น้องๆในเล้าฟังแบบนี้อยากบอกคำเดียวว่าพี่เป็นผู้ชายที่เข้มแข็งที่สุดเท่าที่รู้จักมาเป็นกำลังใจให้นะครับผมสู้ๆครับ
-
พรุ่งนี้จะต้องสอบ ตัดสินชะตากรรมแล้วครับ ว่าจะต้องเรียนต่ออีก 1 เทรอมรึว่า จะได้ไปทำงนเก็บเงินไปเที่ยวต่างประเทศสักที่ ผมเลยคิดว่าเอามาอับแต่เช้าดีกว่า เพราะเย็นนี้ต้องไปอ่านหนังสือสอบ ไดอารี่เขียนแทบอ่านไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรในช่วงนี้ สงสัยว่าตอนนั้นคงจะแย่จริงๆ เมื่อคืนนั่งดูตี 10 มันเริ่มจะอะไรม่รู้ เอาคนเลวมาออกทีวี แล้วก็เปิดวีดีโอให้มานั่งสำนึก ร้องไห้ แสดงว่าตัวเองสำนึกผิด ผมดูจากน้ำเสียงตอนเล่า ดูจะชื่นชมตัวเองมากมายว่าตัวเองหล่อ เท่ พาผู้หญิงไปทำแท้งมาแล้วหลายคน
แต่พอเปิดวีดีโอเกี่ยวกับการทำแท้ง แล้วเป็นคนละคนเลย มันเหมือนจะบอกว่า เมิงไปทำมา 8 คนไม่สำนึก เพิ่งจะมาสำนึกตอนออก ตี 10 รึไงว่ะ ไอ้วัว
คลิปวีดีโอก็สุดยอดจริงๆ ตอนที่สอดท่อเข้าไป แล้วเด็กทารกพยายามดิ้นหนีเนี่ย กรูว่ากรูใจแข็งกับเรื่องพวกนี้แล้วนะ แต่คนที่มันทำ แล้วยังมีหน้ามาออกทีวีอีกมันทำไปได้ไงว่ะ ไม่พร้อมก็อย่ามีเลยดีกว่า ถ้าจะเอากันแล้วไม่มีปัญญาซื้อถุงยาง เอาที่กรูก็ได้ บริจาคให้
ปล.ขอโทษที่หยาบคาย พอดีรมณ์เสียติดค้างจากเมื่อคืน เพราะไอ้คนที่นอนข้างๆเนี่ยมันเสือกอยากดู
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“โน๊ตจะว่ายังไงอะ ”
“จะให้โน๊ตว่าอะไรละโอมห์ มันแล้วแต่โอมห์แล้วละ” เราสองคนหลบผู้คนออกมานั่งอยู่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล
“โอมห์เห็นอะไรในโรงบาล ถ้าวันนั้นแม่ไม่รับเรามาเลี้ยง เราก็คงมีสภาพไม่ต่างจากนี้หรอก บ้างทีใครบ้างในที่ตรงนี้อาจจะเป็นแม่เราก็ได้”
“คนเรามันไม่เหมือนกันนิ อะไรมันก็ไม่แน่นอนเสมอ จริงไหมละ” ผมยิ้มให้โน๊ตอีกครั้ง ไม่รู้ว่าวันนี้พยายามฟื๋นยิ้มไปเป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว โรงพยาบาลมีคนร้อยพ่อพันธุ์แม่ แตกต่างฐานะกันออกไป ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคนรวยแบบบ้านมิ๊ก แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดต้องมานอนเฝ้านั่งเฝ้าญาติตามทางเดินแบบนี้ เรื่องเศร้าพวกนี้มันไม่ได้จบแค่สิ่งที่มิ๊กกำลังเจออยู่ แต่มันแบ่งปันมาจนถึงสภาพแวดล้อมรอบข้าง คนพวกนี้มาจากหลากหลายอำเภอ ถ้าโรงพยาบาลสวนดอกเชียงใหม่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือ ก็ไม่แปลกที่โรงบาลแห่งนี้จะเป็นโรงบาลใหญ่ที่สุดในเขตภาคเหนือตอนล่าง ภาคกลางตอนบน มีผู้หญิง ผู้ชาย ทั้งคนแก่ ชรา เด็ก มากันเป็นคันรถ มีเสื่อพื้น หมอใบ กระติกน้ำแข็ง พัดอีก 1 อัน หอบลูกหลานมานั่งเฝ้าคนที่เขารัก ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคนอื่นที่เห็นภาพพวกนี้จะรู้สึกยังไง เพียงแต่ 1 ปีผมจะป่วยสักครั้ง ตลอดชีวิตของผมไม่เคยนอนโรงพยาบาลสักครั้ง นอกจากนอนเฝ้าไอ้มิ๊ก เวลาที่มันป่วยรึว่าโดนรุมย้ำ
“โอมห์ คิดไรอยู่”
“ป่าว โน๊ตเบื่อรึเปล่า ” มันส่ายหน้าแต่ก็ไม่มีคำตอบว่าเบื่อรึไม่เบื่อ
“อยู่ง่ายกินง่ายดีเน๊าะ เลี้ยงง่ายเหมือนปลาทองเลย” ผมเอามือไปลูบหัวโล้นของมัน
“โอมห์จะทำยังไงต่อไปอะ”
“ทำอะไร ”
“ก็เรื่องที่น้องที่เล่าให้เราฟังไง” ผมยิ้ม แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ตอนนี้เรื่องแก้แค้นที่คิดไว้ในตอนนั้นผมลืมไปหมดแล้วละครับ มีแต่ภาพของชายที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนกี้เท่านั้น
“ปล่อยมันเถอะ ทำไม โน๊ตชอบรึ” ผมหันไปแซวมัน
“เราชอบใครไม่ได้แล้วละ เรามีคนที่เราชอบอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นละ” มันอมยิ้มแล้วก็ลุกหนีไปเลยหลังจากที่พูดจบ
“ไปไหนว่ะ เดี๋ยวก็หลงหรอก”
“ตามมาเถอะหิวแล้ว ไปหาไรกินกัน เดี๋ยวจะตายก่อนไอ้ตี๋มันนะ” เราสองคนเดินไปตามทางเดินของโณงบาลไปเรื่อย จนกลับมาเจอพ่อกับแม่อีกครั้ง ดูสีหน้าก็ไม่ได้ดีขึ้นจากเดิมเลย
“โอมห์ ไปหาอะไรมาให้พ่อกับแม่มิ๊กกินหน่อยป่ะ ลูก” แม่ผมสั่งพร้อมกับส่งกระเป๋าเงินให้
“แล้วโน๊ตละหนู กินอะไรมารึยัง ไปกินกันให้เรียบร้อย แล้วซื้อกาแฟมาฝากคุณนายด้วยนะ เข้มๆน้ำตาลไม่ต้อง” แม่ผมสั่งอีกครั้ง ผมยังไม่ออกไปทันที เดินเข้าไปหาพ่อกับแม่มิ๊กก่อน
“โอมห์ เรารู้เรื่องนี้รึเปล่า ” พ่อถามเสียงแข็งกับผม
“เรื่องอะไรครับ”
“คุณค่ะ จะมาถามอะไรกับเจ้าโอมห์ตอนนี้ละ ”
“ไม่ได้คุณ ไหนๆมันก็ถึงขนาดนี้แล้ว ” ผมเริ่มจะสังหรณ์แล้วว่ามันจะไม่ใช่เรื่องดี
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“พ่อถามเราจริงๆนะ ว่าเราเป็นอะไรกับเจ้ามิ๊กมัน” คำถามนี้ในเวลาแบบนี้คงไม่เล่นแน่ๆ
“ ก็เพื่อนไงครับ มีอะไรรึเปล่าครับ ” แล้วฝ่ามือก็ลอยมาประทับบนหน้าผม จริงๆผมไม่ทันเจ็บด้วยซ้ำ เพราะรู้สึกอีกทีก็ลงไปนอนที่พื้นแล้ว แม่ผมรีบวิ่งเข้ามาโวยวายทันที
“ที่ไอ้มิ๊กต้องเป็นแบบนี้ ก็เพราะเรื่องงี่เง่าของพวกเมิงทั้งงั้น ” โน๊ตพยุงผมขึ้นมายืน ตอนนี้ผมเองก็ยังงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่
“มันเรื่องอะไรกันค่ะเนี่ย โอมห์มันเรื่องอะไร”
“โอมห์จะรู้ไหมละแม่ ถามพ่อมิ๊กดูดิ ว่าไปรู้เรื่องอะไรมา”
“ เธอมันเรื่องอะไรกันเนี่ย ” แม่ผมหันไปตวาดถามกับแม่มิ๊ก
“คุณค่ะใจเย็นก่อน ยังไงก็เพื่อนกันทั้งนั้นนะค่ะ อายคนอื่นเขาด้วย” แม่มิ๊กพยายามห้าม
“ยังมีอะไรให้อายอีกละคุณ ลูกชายคนเดียวของคุณดูมันทำตัวสิ ให้มันตายไปเลย มีแต่ปัญหาให้อับอาย” พ่อมิ๊กโววายแล้วก็เดินหนีไป ปล่อยให้ผม แม่ แม่มิ๊ก แล้วก็โน๊ตนั่ง งงกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ว่าไงเธอมันเรื่องอะไรกันเนี่ย” แม่ผมยังไม่เลิกอารมณ์ขึ้น
“แม่ขอโทษนะลูกโอมห์ เจ็บรึเปล่า” ไม่เจ็บเลยมั้งครับคุณแม่ เมื่อคืนก็กำปั่นของไอ้เอิท วันนี้ก็ฝ่ามือของคุณพ่อ โชคสองชั้นจริงๆเลยกรู
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากรู้มากกว่าว่ามันเรื่องอะไร”
“แม่ถามจริงๆนะลูก เรากับมิ๊กเป็นอะไรกัน มากกว่าเพื่อนใช่ไหม” รอบนี้แม่มิ๊กดูจริงจังกับคำถามมากๆ
“ไม่นิครับ ผมเป็นแค่เพื่อนกัน อาจจะมากกว่าเพื่อนก็ตรงที่รักกันเหมือนพี่เหมือนน้อง ก็แค่นั้นเองนิครับ” เรื่องอะไรจะบอกความจริงละกรู
“แน่ใจนะ เมื่อวานมิ๊กมันเมากับมาบ้าน พร้อมกับน้องเอิท แล้วก็มาโวยวายอะไรสักอย่างในห้องนอนมันเนี่ยละ คนเขาตื่นกันทั้งบ้าน แล้วสักพัก พ่อเหมือนจะได้ยิน ไอ้มิ๊กมันบอกว่าถ้าไม่มีเมิง กรูก็ไม่เสียไอ้โอมห์ไปหรอก ประมาณรักๆอะไรกันเนี่ยละ พ่อเลยโมโห เปิดประตูเข้าไปถามมิ๊กว่ามันเรื่องอะไรกัน แล้วไอ้มิ๊กก็บอกพ่อมันว่า โอมห์เป็นแฟนมัน ให้พ่อไปพาโอมห์กลับมา แล้ว............” แม่มิ๊กก็หยุดแล้วก็ร้องไห้อีกครั้ง ซึ่งแม่ผมก็ซ๊อกกับเรื่องที่ได้ฟังไม่น้อย
“แล้วอะไรครับ มันเป็นยังไงต่อครับ”
“พ่อก็ตบหน้ามิ๊ก แล้วก็ไล่ทั้งคู่เลยออกไปจากบ้าน แม่ก็ไม่รู้อะไรเหมือนกัน คิดว่าไปหาโอมห์ แต่จนเหมือนตอนตี 4กว่าๆ ตำรวจโทรมา ก็มาเจอเป็นแบบนี้แล้วละจ๊ะ” ผมยิ้มไม่ออกอีกแล้ว ไม่มีแล้วรอยยิ้มที่จะฟื๋นให้ใครในวันนี้ หน้าที่ชาหัวที่ยังรู้สึกมึนงง รับรู้เรื่องราวหนักๆมาตลอดช่วงเช้า
“แม่โอมห์ไปหาอะไรกินก่อนนะ เดี๋ยวผมมานะครับ” ผมหันไปบอกแม่ผมแล้วก็แม่มิ๊ก ก่อนจะพยักหน้าให้โน๊ต ตลอดทางที่เดินมาหาอะไรกิน โตไม่ได้ถามอะไรเลยสักคำ ผมเองก็ไม่มีอะไรจะพูดเหมือนกัน ทำไมในหัวถึงมีแต่เรื่องราวเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา ภาพที่ครั้งหนึ่งผมเคยอยู่บ้านของมิ๊ก พ่อของมิ๊กที่เป็นผู้ชายทำงานแสนจะใจดี หายไปหมดเลย ต่อไปนี้ผมจะมองหน้าเขาติดไหม ผมจะคุยกับเขายังไง แล้วถ้าพ่ออผมเองรู้เรื่องนี้อีกจะเป็นยังไง มันไม่ได้เหมือนในนิยายนะที่พ่อแม่จะมายอมรับเรื่องอะไรพวกนี้ รึว่ามันผิดที่พวกเราจริงจังกับคำว่าความรักมากไป ผมเดินเท้ามาจนถึงร้านอาหารร้านหนึ่งแถวๆหน้าโรงบาล มีคนมากมายอยู่ในร้านแต่หูผมกับเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ผมสามารถมองเห็นสิ่งที่ทุกคนกระทำ แต่ในหัวไม่รับรู้อะไรนอกจากความคิด ที่สมองกำลังสั่งให้คิดอยู่ จนสักพักผมค่อยๆนั่งลงแล้วรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังนั่งเรือไวกลิ้งอยู่ อาการมึนหัวแบบรุนแรง ร่างกายไม่บ่งบอกว่าจะเป็นไข้เลย มันทรมานยิ่งกว่าโดนตบเมื่อสักครู่นี้อีก
“โน๊ต......ซื้อของแทนเราทีนะ ไม่ไว้แล้ว ขอนั่งเฉยๆก่อนนะ” ผมยกกระเป๋าให้โน๊ต แล้วเอาตัวเองมานั่งนิ่งๆสักพักอาการนั้นก็ดีขึ้น ผมเคยเป็นแบบนี้ ครั้งหนึ่งตอนอ่านหนังสือสอบมากๆ แต่นี้มันกลับมาอีกแล้ว ผมรู้ว่าต้องทำยังไง ผมรู้ว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็นยังไง เนี่ยละที่เขาเรียกว่าแถบไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืน ผมเห็นสายตาของคนที่มากับผม ดูเป็นห่วงเป็นใยผมเหลือเกินมีมือมันจับที่บ่าผมตลอดเวลา มีรอยยิ้มที่ให้ผมแทนคำพูด
“โอมห์ โอมห์ เป็นอะไรรึเปล่า ไปโรงบาลไหม”
“ไปทำไมเราก็อยู่หน้าโรงบาลแล้วนิไง”
“เออ สงสัยไม่เป็นอะไรยังกวนตีนได้อยู่” ผมยิ้มให้อีกครั้ง ต้องเดินกลับไปหาแม่แล้วสินะ เรื่องมันเกิดตอนที่ผมลุกยืนเนี่ยละครับ รอบข้างหมุนอีกครั้ง มือผมยังจับอยู่กับโน๊ต แต่หัวเรานั้นสิรู้สึเหมือนโดนเหวี่ยงตลอดเวลา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ไอ้น้องนั้นแรงดีจริงๆเลยนะ แบกหนุ่มคนนี้มาได้”
“ป้าค่ะ น้องคนนี้หน้าคุ้นๆ ป้าว่าไหมค่ะ”
“ป้าก็ว่า แต่นึกไม่ออกว่าใคร” ผมไม่ได้อยู่ที่ร้านข้าวนิว้า พอลืมตาดูอีกที ที่นี้ผมเคยมาแล้ว เคยมาจริงๆด้วยกลิ่นนี้ บรรยายกาศแบบนี้ แขนผม
“อะไรครับเนี่ย ” อาการมึนหัวยังมีอยู่ทุกครั้งที่ผมเปลี่ยนอริยาบท
“น้องนิ่งๆนะค่ะ ดมนี้สักพัก ถ้ายังไม่รู้สึกดีขึ้นต้องฉีดยานะค่ะ” ผมตกใจขึ้นมาเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมกัน ถึงขนาดต้องฉีดยาเลยรึ รอบที่รอบแล้วผมแค่นอนนิ่งๆ 1 คืนร่างกายผมมัน ซ่อมตัวเองได้ ไม่ต้องมาช่วยผมซ่อมหรอก ผมมองโน๊ต แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย
“เพ่อนผมไปไหนแล้วละครับ”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เห็นว่าจะออกไปหาญาติ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่าค่ะ”
“ไม่รู้ครับ แต่ผมเคยพาน้องคนหนึ่งที่โดนรถชนมาที่โรงบาลนี้” แล้วพยาบาลก็เดินจากไปเหมือนจะนึกอะไรบ้างอย่างออก สักพักใหญ่ๆ แม่ผม แม่มิ๊ก แล้วก็เจ้าโน๊ตก็เดินเข้ามาที่เตียงผม
“ลูกโอมห์เป็นอะไรรึเปล่า” สีหน้าของหญิงทั้งสองดูเป็นห่วงผมเหลือเกิน
“ยังสบายดีครับ สงสัยน๊อตหลุดเฉยๆ เดี๋ยวก็ดีครับผม” ผมยิ้มออกแล้วครับ อย่างน้อยตอนนี้ผมลืมเรื่องมิ๊กไปแล้ว
“ยังจะมีอารมณ์มาล้อเล่นอีก เราเนี่ยนะ แม่มิ๊กหัวเราะออกมาอีกแล้ว” ทำให้ผมสบายใจขึ้น
“แม่ ” ผมเรียกแม่ผมที่กำลังยืนกดโทรศัพท์อย่างเมามัน จะอะไรหนักหนาเนี่ย ลูกป่วยอยู่นะ ไม่สนใจเลย
“คุณนาย ” พอเรียกแบบนี้แม่ผมกลับหัน
“ขอคุยด้วยหน่อยจิ 2 คนนะ แม่มิ๊กกับโน๊ตไปรอข้างนอกก่อนนะครับ” สองคนเชื่อฟังแต่โดยดี แม่ผมยืนติดขอบเตียงไม่พูดอะไรมีแต่รอยยิ้มที่ให้ผม กำลังรอว่าผมจะคุยอะไรด้วย
“แม่ แม่โกรธ พ่อมิ๊กไหม” แม่ไม่ตอบแต่พยักหน้า
“งั้นถ้าโอมห์เป็นแบบที่เขาว่าจริงๆละ”
“โอมห์หมายความว่าไงลูก”
“โอมห์กับมิ๊ก เป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนกันจริงๆ แต่โอมห์ก็ไม่รู้หรอกว่ามันเรียกว่าอะไร โอมห์ไม่ได้คิดกับมันแบบแฟน โอมห์ม่ได้อยากมีอะไรกับมัน แต่โอมห์รู้สึกว่าผูกพันธ์กับมันมากกว่า”
“เราจะบอกแม่ว่าเราเป็นตุ้ดรึไง”
“ป่าว โอมห์เหมือนรึไงแม่” แม่ส่ายหัวแต่ก็ไม่ตอบ
“โอมห์ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับทุกคนนะแม่ โอมห์ไม่รู้ดิบอกไม่ถูก โอมห์แค่ไม่อยากให้แม่โกรธพ่อมิ๊ก ได้ไหมครับ”
“แต่เขามาทำลูกแม่นะลูก แม่ยังไม่ทันได้ปกป้องลูกเลย”
“ปกป้องทำไมครับ แม่ปกป้องโอมห์มาเท่าชีวิตที่โอมห์เกิดมาแล้ว พ่อมิ๊กก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นะครับ” เราสองคนเงียบไปสักพักไม่มีใครพูดอะไรเลย
“เรายังจำได้ไหม มีครั้งหนึ่งตอนที่เรายังเด็กอยู่ เราชอบร้องเพลงมากๆ เคยเอาเทปของแม่ ไปอัดเสียงร้องของเราเป็นประจำเลย” ผมเลิกคิ้วขึ้นมา เพราะสนใจกับประโยคที่แม่กำลังจะเล่า
“ตอนนั้นแม่ทำงานอยู่กรุงเทพ แล้วปีหนึ่งแม่จะได้กลับมาหาเราไม่กี่ครั้ง แต่ทุกๆครั้งที่แม่กลับมา เราจะมานอนกับแม่ตลอดเลย แม่เพิ่งรู้ว่าเราห่างกันเหลือเกิน แต่ลูกก็ไม่เคยทำตัวให้แม่ผิดหวัง เทปทุกตลับ เวลาที่แม่เหงาแม่ก็จะเอามาเปิดฟังตลอด ถึงจะเป็นคำพูดอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่รู้เรื่อง แต่เวลาที่แม่ได้ยินเสียงลูกในเทป มันทำให้แม่หายคิดถึงเรา” แล้วแม่ก็เงียบไป แต่เป็นมือแม่ที่จับมือผมแน่น
“แม่ ”
“แม่รู้อะไรไหมอะครับ ครั้งแรกที่แม่ไปเมืองนอก ทุกครั้งที่แม่โทรมาโอมห์จะอัดเสียงแม่ในโทรสับไว้ฟังตลอด ”
“โอมห์อัดไว้ทำไมละลูก”
“อย่างน้อย วันหนึ่งจะเกิดแม่หนีโอมห์ไป แล้วโอมห์ไม่มีโอกาศแม้แต่จะบอกลา โอมห์ก็ยังได้ยินเสียงแม่อยู่ไง แม่เห็นอะไรไหม ครั้งหนึ่งโอมห์แค่พาเด็กผู้ชายคนหนึ่ง มาที่ห้องนี้พร้อมกับมิ๊ก น้องคนนั้นอาการไม่ต่างจากมิ๊กเลยในตอนนี้ วันนั้นมิ๊กบอกโอมห์ว่า ถ้าเรายังมีเวลาอยู่ด้วยกัน เราควรจะเอาเวลาที่มีมารักกัน ดูแลกันมากกว่าที่จะโกรธกัน ถ้าวันหนึ่งใครสักคนเป็นอะไรไปจะได้ไม่ต้องเสียใจ จะได้ไม่ต้องมาคิดว่า เราไม่น่าจะมาโกรธกันเลย” แม่เอามือมาลูบหัวผม
“แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ ............”
“โอมห์ แม่รักลูกนะครับ ต่อไปนี้ลูกจะเป็นอะไร ใครจะว่าลูกยังไงก็ช่าง แค่ลูกไม่ทำให้แม่ผิดหวัง ไม่ทำให้แม่เสียน้ำตาแม่ก็พอใจแล้ว” พยาบาลเดินเอากระดาษมาให้แม่ลูกซับน้ำตา ประโยคสนทนาธรรมดากลายเป็นการเปิดใจระหว่างแม่ลูกสองคนที่ห่างเหินกันมานานเหลือเกิน แม่เดินออกไป โน๊ตเดินเข้ามาที่เตียงอีกครั้งพร้อมกับผลไม้
“เขาบอกว่าน้ำตาลในผลไม้มันทำให้สดชื่นคิดนะคนป่วย”
“ใครป่วย แค่ไม่ไหวเฉยๆเถอะ”
“เนี่ยละ ไม่ออกกำลังกาย กินๆนอนๆ”
“ใครจะไปแข็งแรงแบบท่านละครับ” น็ตประเคนผลไม้มายัดปากชุดใหญ่ มันทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงๆ
“อ้าว หนูแล้วเพื่อนเราอีกคนละ” ป้าพยาบาลที่ผมเคยคุยด้วยนั้นละครับ
“อยู่โรงบาลเหมือนกันครับ โดนรุมตีมา อยู่อีกตึกหนึ่ง”
“อ๋อหรอกจ๊ะ ร้ายเหมือนกันนะเนี่ยเพื่อนเรา ” ป้าแซวแบบยิ้มๆ
“ไม่รู้เรื่องเหมือนกันครับ แต่ไม่น่าใข่ เพราะผมกับเพื่อนเรียนอยู่เชียงใหม่กันตั้ง 3 ปีแล้วนะครับ ไม่น่าจะมีเรื่องกับใครได้”
“อืมจ๊ะ วัยรุ่นพิโลก มันดุ เราก็ระวังตัวไว้ด้วยนะ มีฟันกันทุกวันเนี่ย ไอ้พวกนนี้น่าจะส่งไปรบให้หมด” ป้าก็ยังติดตลกก่อนที่จะเดินออกไป ผมนอนพักอยู่ที่นั้นประมาณ 6 ชั่วโมงเนจะได้ ตื่นมาอีกทีก็ยังมีโน๊ตนั่งอยู่ข้างๆเหมือนเดิม รู้สึกตัวว่าตัวเองดีขึ้นแล้ว เลยขอตัวออกไปดูมิ๊กดีกว่า
.
.
.
.
.
.
.
ความช่วยเหลือ
ผมเดินตรงเข้าไปยังห้องที่มีป้าย แปะข้างบนตัวใหญ่ว่า ICU มีแม่ผมไม่อยู่แล้วสงสัยจะกลับบ้าน มีแม่มิ๊กกับพ่อมิ๊กยืนอยู่ ทั้งคู่ยืนคุยกันดูเครียดจนผมไม่อยากเดินเข้าไปเลย
“โอมห์ น้าขอโทษนะ” พ่อมิ๊กเดินเข้ามาจับไหล่ผมแล้วกล่าวคำขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับน้า ผมเข้าใจ” แม่มิ๊กยิ้มแบบโล่งอก
“น้าครับ กับมิ๊กผมเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆนะครับ น้าวางใจได้”
“ไม่เป็นไรหรอกโอมห์ ตอนนี้น้าขอแค่มิ๊กมันตื่นขึ้นมาคุยกับเราได้ก็พอแล้ว” พ่อมิ๊กสีหน้าเศร้าทันทีเลย ยืนกุมมือข้างที่ประทับมันลงบนหน้าผมเมื่อเช้า
“ผมขอเข้าไปดูมิ๊กนะครับ” ทั้งคู่พยักหน้า
“เข้าไปไหมโน๊ต” มันส่ายหน้า ผมมารู้ตอนหลังว่ามันกลัว ไม่อยากเห็นภาพพวกนี้ ผมเดินตรงเข้าไปยังเตียงที่เขียนชื่อ ของมิ๊กไว้ แน่ใจจริงๆ รึไอ้โอมห์ว่าชายคนที่นอนอยุ่บนเตียงนั้นคือผู้ชายที่ร้องเพลงให้เราเมื่อคืน แขนและขายังถูกมันด้วยเชือกเหมือนเดิม สภาพดูแย่กว่าเมื่อเช้า มาสายน้ำแกลือ ที่ครอบปาก มันดูแย่มากๆ ผมอยากจะร้องไห้เหมือนกัน แต่รู้ว่าจะทำไปทำไม ครั้งหนึ่งผมเคยคุยกันไว้ว่า ถ้าเกิดมีใครเป็นอะไรไป อย่ามายืนร้องไห้ให้เห็น เพราะถ้ามันรู้สึกได้ว่ามีคนร้องไห้ให้มัน มันจะรู้สึกไม่ดี อีกอย่างมันไม่ตายง่ายๆ ผมเดินเข้าไปจับมือมันที่กำไว้แน่ อาการที่ทำกำลังแสดงเหมือนคนกำลังต่อสู้อะไรสักอย่างอยู่ มีลักษณะเกร๊ง กระตุกเป็นพักๆ บ้างครั้งก็ทำเหมือนจะลุกขึ้นมา มีน้ำตาไหลออกมาตลอดเวลา ผมไม่รุ้ว่ามันเจ็บรึเปล่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันรู้สึกตัวรึเปล่า
“เจอกันอีกแล้วนะ” มาเจอใครที่นี้ว่ะ
“อ้าวไอ้ปิง”
“กรูเห็นเมิงตั้งแต่เช้าแล้ว พอดีกรูเพิ่งลงเวรมา นี้ไอ้มิ๊กใช่ป่าว” ผมพยักหน้า
“มันเป็นอะไรว่ะปิง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ว่ะ มันเจ็บอ๋อ” มันยิ้มๆ แลเวตอบมาว่ะ
“ไม่หรอก ” แล้วมันก็หยิบฟิมส์ที่เตียงมาดู
“สมองมันบวม มันเป็นอาการของสมองสั่งให้ร่างกายเป็นแบบนี้ เรื่องไอ้มิ๊กจะรู้สึกรึเปล่า กรูไม่รู้หรอกว่ะ ไม่เคยมีคนทำวิจัย”
“เมิงอย่ากวนดิว่ะ กรูใจไม่ดีอยู่นะ”
“เมิงคิดว่าคนนอนหลับ เวลาเค้าฝัน เค้ารู้สึกเจ็บไหมละ”
“ก็คงสะดุ้งมั้ง แต่คงไม่เจ็บ”
“อืม กรูก็หวังว่าเป็นอย่างนั้นว่ะ เหมือนเห็นว่าต้องผ่าหัวนะโว้ย ”
“อืม” ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้ ถ้าถามว่าไฟฟ้าเป็นยังไงผมยังตอบได้ดีกว่า
“เอ๋อเตรียมใจไว้ด้วยนะเมิง ถ้ามันฟื้น มีอยู่สองอย่างอะ ถ้ามันไม่เอ๋อ รู้จักไหมเอ๋อ” ผมพยักหน้า
“ไม่ก็ความจำระยะสั้นเนี่ยหายไป คือเป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะจำเรื่อง ช่วง 3 เดือนที่ผ่านมาได้ อยากให้เป็นแบบไหนก็ไปหวังเอาเองละกัน” แล้วมันก็เดินไปทำธุระของมันต่อให้ผมยืนอยู่กับมิ๊กสองคนอีกครั้ง
“มิ๊ก ถ้าเมิงฝันอยู่จริงๆ เมิงฝันอะไรว่ะ อะไรที่ทำให้เมิงต้องเสียน้ำตามากมายขนาดนี้ว่ะ เรื่องอะไรที่มันทำให้คนเข้มแข๊งอย่างเมิงเสียน้ำตาได้ขนาดนี้ว่ะ ” แต่พอผมกำลังจะเดินกลับออกมา อยู่ดีๆมิ๊กก็เอามือมากำแขนผมไว้แน่จนรู้สึกมามันคงไม่อยากให้ผมไป มันแน่นมาจนเป็นรอยแดง
“มิ๊กกรูไม่ได้ไปไหน แต่ที่นี้เขาห้ามนอนเฝ้า มันไม่เหมือนที่เชียงใหม่นะมิ๊ก เมิงก็ช่วยดีขึ้นเร็วๆสิ จะไปนอนที่ห้องพิเศษ”น้ำตาผมไหลออกมา ขนาดที่บอกมัน ผมคิดว่ามันมีความรู้สึกจริงๆ เพราะมันเองก็ปล่อยมือจากแขนผม แล้วน้ำตามันก็ไหลเหมือนกัน
“อะไรนะค่ะคุณ ทำไมต้องรอคิวด้วยค่ะ ฉับบอกแล้วใช่ไหมว่าให้ไปโรงบาลเอกชน” เสียงพ่อกับแม่มิ๊กเถยงกันอยู่ด้านนอก
“คุณ ที่นี้หมอก็เก่งกว่า แต่เครื่องไม้เครื่องมือก็ดีกว่า เงินเรามีเยอะแยะ ผมไม่ห่วงหรอกน ถ้ามันแลกกับชีวิตลูกเราได้”
“แล้วทำไมต้องรอคิวด้วยละคะ คุณ ออกมาแล้วหรอกลูกโอมห์”
“ครับ มีอะไรกันรึเปล่าครับ”
“ก็มิ๊กนะสิ จะผ่า ก็ต้องรอคิวเหมือนคนอื่น ” รอคิว หมายความว่าที่นี้ เงินมันไม่มีค่านะสิครับ ผมเคยได้ยินมาว่ามีหลายคนที่มารอผ่า จนตกเลือดตายก็มี
“แล้วต้องทำยังไงละครับ”
“แม่ก็ไม่รุ้เหมือนกัน ”
“แม่ไม่รู้จักใครในโรงบาลเลยอ๋อครับ” พ่อกับแม่มิ๊กส่ายหัว ถึงจะใหญ่ต่อโตขนาดไหน แต่เรื่องชีวิตคน ไม่ว่าใครที่อยู่ในห้องนั้นก็ล้วนต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อทั้งนั้น ผมเข้าใจในเรื่องนี้ เลยชวนโน๊ตกลับบ้านดีกว่า เพราอยู่โรงบาลก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น
“แม่ครับงั้นผมกับบ้านก่อนนะครับ ”
“ขอบใจมากนะลูก โน๊ตด้วย”
-
ให้เดานะครับโดนพวกเด็กวังทองตีป่ะครับเพราะเพื่อนๆที่อยู่ที่นั้นบอกมาว่าพวกนี้เลวได้ใจเลยอ่ะ
-
ไอ้พวกที่ไล่ตีคนอื่น เวรกรรมทำไมไม่ตามพวกมันกันบ้างน๊าา :call:
ติดตามอ่านตลอดนะครับ เเอาใจช่วย
-
:monkeysad:มิ๊กโอมห์สู้ๆๆๆๆๆน้า เป็นกำลังใจไห้ ขอไห้มิ๊กหายไวๆและกับมารักกันเหมือนเดิมมมมมม o13
-
อ่านจบตอนนี้ ปุ๊บ ตามมาด้วยอาการเดิม นั่งร้องไห้
แวะมาเป็นกำลังใจให้สู้ๆๆๆๆๆๆ
-
แง๊ เศร้าอ่ะ
-
จำบรรยากาศตอนเข้าห้อง ICU ได้เลย
จะโกรธ จะเกลียดกันแค่ไหน เจอสภาพแบบนั้นก็แทบอโหสิกรรมกันไปให้หมดเลย
-
แต่เรื่องอีนางงามสามโลกเอิร์ทนี่เค้ายังอยากรู้นะ
ไหนว่าตามมาจากที่ ม. มาบ้านมิีก แล้วมันไปมีปั๋วใหม่ตอนไหน 555
-
ไอ้เหี้ยพวกนี้น่าจับไปสามจังหวัดชายแดนใต้จริงๆ แมร่งจะซ่าออกไหม
แล้วเดี๋ยวนี้ไม่รู้ทำใมมีแทบทุกที่ทุกจังหวัดเลย ไล่ตีไล่ฟันคนอื่นที่เค้าไ่ม่รู้เรื่องแมร่งยังทำเค้าอีก รมณ์เสียว่ะแมร่งพวกแย่งหมาเกิด
"อ่านๆ ไปรู้สึกว่าโอมห์เป็นผู้ใหญ่มากมองโลกในแง่ดีด้วย ทำอะไรหลายอย่างที่คิดว่าคนวัยเดียวกันทำไม่ได้ขอให้โอห์มเก็บสิ่งนี้ไว้ตลอดนะ ถ้าเป็นเราเจอสถานการณ์แบบนี้คงทำอะไรได้ไม่ดีเท่านี้แน่ พูดถึงตอนที่โอห์มคุยกับแม่แล้วมันแน่นๆหน้าอกคิดถึงแม่ขึ้นมาเหมือนกันรักไรเตอร์ว่ะ"
ปล. 1. ขอให้สอบผ่านเกรดสวยๆ จะได้จบซะทีนะโอห์มนะ
ปล. 2. ไม่ว่าไรเตอร์จะเหนื่อยจะท้ออะไรมารู้ไว้นะ มีกำลังใจอยู่ที่นี่อีกหนึ่งดวง สู้ๆ
รอตอนต่อไปค้าบ
-
สู้ๆนะพี่โอมห์ขอให้จบเทอมนี้นะค่ะ
พวกนั้นมันสารเลวจริงๆ ทำให้คนอื่นเดือดร้อน
น่าเอาปืนยิงซะ
-
:m17:
ใครที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้ว
ไม่โดนกระชากอารมณ์..วิญญาณ
ออกเป็นชิ้น..ชิ้น
ก็ให้มันรู้ไป :m15:
ป้อล่อ .. เข้ามาอ่านเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่ได้เม้นท์ให้เลย
เพราะรู้ตัวดีว่า ถ้าเม้นท์อะไรออกไป ยิ่งจะทำให้ตัวเองจิตตกมากขึ้นไปกว่าเดิม
แต่พออ่านมาถึงตอนนี้แล้ว ขอเม้นท์บ้างอะไรบ้าง ซะหน่อย นะ..นะ..นะ
.. ไอ่เอิร์ท กะ ไอ่มิ๊ก :a5: เชี้ยยยยมากกกกกกกกก ..
โคตรจะเห็นแก่ตัว เห็นแก่เย๊ดดด ทำตัวยังกะสัตว์ในฤดูผสมพันธุ์
โอห์มเล่ามาถึงตรงนี้ ถึงคนอื่นจะรู้สึกสงสารไอ่มิ๊กกัน แต่ทำไมผมไม่รู้สึกเลยอ่ะ
ก็ตั้งใจทำเรื่องเลวทรามแบบนี้กัน ไม่ใช่เหรอ
แล้วจะมาเรียกร้องขอความเข้าใจ ความเห็นใจอะไรจากคนอื่น
คนเราถ้าจะมาขอโทษความผิด ให้อภัย ยกโทษให้ .... ความผิดนั้นน่าจะเกิดจากความประมาท หรือเผลอเรอทำโดยไม่ได้ตั้งใจ เป็นอุบัติเหตุความผิดอ่ะ
แล้วที่มิ๊กก่อขึ้น ทำเรื่องนอกใจ นอกกายขึ้นมา เกิดจากความตั้งใจ มีเจตนา จงใจวางแผน ทำความผิดนั้น ไม่ใช่เหรอ
ส่วนไอเชี้ยยยยยเอิร์ทน่ะ ไม่ขอพูดถึง คนจัญไรพรรค์นั้น ... ไอ่สัตว์เลื้อนคลานเอ๊ยยยยย :fire:
หึหึ พี่มิ๊ก กับ น้องเอิร์ท ทั้งสองคนนี้ น่าจะอยู่ด้วยกัน เพื่อจะจ้องผสมพันธุ์กันต่อไปนั่นแหละ o13 ดีแล้ว
ไม่น่าจะแตกคอ เลิกรากันเลย .... เร็วไปมั้ยอ่ะ เหอเหอ
(พูดเยอะแล้ว..พอดีกว่า) เอิ้กเอิ้ก :t2:
:กอด1: โอห์ม +1 ให้ครับ ---- :L1: รักโน๊ตอ่ะ คิคิ
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้โอมห์สอบผ่านฉลุยทุกวิชา สู้ ๆ :L2:
-
เรื่องคะแนน+หรือ- เอาไว้แสดงความชอบหรือไม่ชอบ สำหรับให้กำลังใจหรือแสดงว่าถูกใจ
อาจจะเป็นเรื่องราวหรือคำพูด หรือเพื่อแสดงความขอบคุณกันเป็นต้น อย่างหนูเข้าไปแนะนำตัวใน
กระทู้ป้าก็+1ให้เป็นการต้อนรับ หรือป้าเข้ามาอ่านเรื่องของหนูก็จะ+1ให้เป็นกำลังใจหรือขอบคุณที่
เขียนเรื่องราวให้อ่าน จะมีสิทธ์กด+ได้ก็ต้องโพสเกิน250ขึ้นไป +ได้ครั้งละ1แต้ม/คน ถ้าจะ+เพิ่มให้
คนนั้นอีกต้องรอ24ชั่วโมงถึงจะ+ให้ได้อีกครั้ง
เป็นกำลังใจให้สอบผ่านให้จบได้ในเทอมนี้ สู้ สู้ :a2:
-
ฮ่าๆ(กลบเกลื่อน) ฟื๊ดดดดด :sad11:เช็ดน้ำมูกก่อน
เหมือนรีบนๆเลย เรื่องของโอมห์มันกระซวกอารมณ์ตั้งนานแล้วล่ะ
ก่อนหน้านี้ก็ด่าบุคคลดังหลายรีกล่าวไปแล้ว ยิ่งจิตตก เลยไม่พูดถึงแระ เสียอารมณ์เปล่า
ICU สำหรับตัวเองแล้ว ไม่ตายก็เหมือนตาย เครื่องช่วยหายใจไม่ได้ช่วยให้เราดีขึ้นเลย
กอดโอมห์ :กอด1: เป็นกำลังใจให้จ้า
กอดโน๊ตด้วยยยยยยย ซบอกแถมให้เลย
มิ๊ก ก็คงจะหายดีแล้ว แต่ฉันไม่กอด (มิ๊กบอกขอบคุณ :serius2:)
-
อยากให้คนข้างๆโอมห์ตอนนี้เป็นมิ๊ก
เป็นกำลังใจให้นะครับกับการสอบพรุ่งนี้
-
เศร้า...มากก...
มิ๊กจะตื่นมาจำโอหม์ได้มั้ย?
-
อย่าท้อแท้...แม้จะไม่มีหวัง...ทิ้งความหวังไป...แล้วเผชิญกับความจริง
ปล.เป็นกำลังใจให้โอมเสมอคับ
-
อ่านตอนนี้แล้วโหวงครับ คุณแม่โอห์มน่ารักมากรับลูกได้ในทุกๆเรื่อง โอห์มก็ใจเด็ดนะครับกล้าคุยกับแม่ ปรกติสนิทกับแม่มากกว่าพ่อหรือปล่าครับ ไม่ค่อยเห็นกล่าวถึง ขอโทษนะครับถ้าคำถามจะทำให้รู้สึกละลาบละล้วง
ยังไงเอาใจช่วนให้สอบผ่านนะครับ
-
เฮ้อออ เส้า
:sad4: :sad4:
-
เรื่องช่วงนี้ทำให้ได้รู้แล้วล่ะครับว่าในใจโอห์มคิดอะไร เป็นความคิดที่ดีครับ โอห์มใจกว้างและเป็นผู้ใหญ่มากๆ นับถือจริงๆ
-
โนคอมเม้นนะ....เพราะเพื่อนเราต้องรอผ่าสมองอ่ะจนตามันมองไม่เห็น ต้องผ่าตัดซ้ำ คิดดูรถล้มตอนสี่ทุ่ม กว่าจะได้ผ่าตัดนานมากๆๆ จนคนจะตายก่อนอ่ะ แถมยังเข้าเผือกผิดจนกระดูดไม่เข้ารูปอีก ซวยมากๆๆ จนตอนนี้เพื่อนๆ ว่ามันว่าไำอ้เอ๋อ เราก็ไม่เห็นว่ามันเอ๋อนะ ยังฉลาดเหมือนเดิม เหอๆๆ
ขอให้สอบผ่าน จบภายในเทมอนี้นะจ๊ะ
คนที่ไม่เคยให้โอกาสคนอื่น...อย่าเรียกร้องโอกาสจากคนอื่นด้วยเหมือนกัน...คนเจ็บ หรือ ล้มอย่าซ้ำ เว้นแต่คนนั้นมันจะชาติหมาจริงๆ เราไม่ซ้ำเติมหรอกแค่เหยียบให้ติดดิน...
คนที่ไม่ได้เป็นโอมห์ ไม่รู้ว่า ณ เวลา นี้โอมห์รู้สึกแย่แค่ไหน ทุกๆเรื่องที่ถาโถมเข้ามา มันหนักมาก...ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะแสดงความคิดของตัวเอง แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ คิดแทนคนอื่น
ไม่เป็นเราไม่รู้หรอก...คำฮิตเลยนะ
-
น่ากลัวนะ
มีเพื่อนผ่าตัดสมองเหมือนกัน แต่เค้าไม่รอดน่ะ
ตอนนั้นรู้สึกแย่มากทีเดียว
สูญเสียคนรู้จักที่ไม่ใช่ญาติคนแรก
ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายอะไร
แต่ทำให้ได้คิดว่า ความตายมันใกล้แค่เอื้อมเท่านั้นเอง
ปล. ของให้โอมห์สอบได้คะแนนดี ๆ นะจ๊ะ
-
...อ่านจบ ก็เข้าใจความรู้สึกของคนเป็น..พ่อ
...ดีแล้วที่โอมห์ ไม่โกรธท่าน ท่านตกใจ เสียใจเฉียบพลัน ที่ได้รับรู้เรื่องราว ต้องให้เวลาท่าน..เตรียมตัวเตรียมใจบ้าง
...คู่นี้..คงมีปาฎิหารย์ ...แล้วก็มีอะไร..หักมุม อีกมากมาย เป็นกำลังใจให้สอบได้เกรดดีๆๆ และรักกันไปนานๆนะ
...ไอ้คนนอนข้างๆนั่นใครวะ..ไอ้คนที่ชอบสร้างปัญหาแน่ๆๆ :laugh:
-
เค้าก้อเคยมีเพื่อนที่เกิดอุบัติเหตุเหมือนมิ๊ก
มันต้องเข้าผ่าตัดสมองตอนนี้ยังจำไรไม่ค่อยได้
หวังว่ามิ๊กคงจะไม่โชคร้ายเหมือนเพื่อนเรานะ
เราดใจกับโอมด้วยที่ผ่านเรื่องแบบนั้นมาได้
-
ก่อนนอนครับผม ในความกังวลก็ยังมีเรื่องดีที่ ได้ตัวข้อสอบมาเป็นแนว มีเวลามานั่ง ลอกใส่ที่นี้อีกครั้ง ฝันดีนะครับ ขอบคุณทุกๆความเห็น + กำลังใจ
คนอย่างผมถึงวันหนึ่งท้อ แต่ก็ไม่เคยหยุดหรอกครับ ผมมองดูคนที่เขาแย่กว่าผมเสมอ เรื่องในส่วนนี้เศร้า แล้วมันก็จะยังคงแบบนี้ต่อไปอีกสักพัก
แต่บทนี้หวาน เพราะมันมีคนสองคนอยู่ในทีเดียวกัน ผมจะทำให้อีกคนอึดอัดไม่ได้ เป็นใครก็คงทำแบบผมละครับ
ปล.เรื่องของน้องเอิท มันเริ่มตอนเปิดเทรอม หมายถึงเปิดเรียนนะครับ
ไอ้ที่ปิดเทรอมที่ผมหมายถึง คือสอบกลางภาค
อีกอย่าง ถ้า่านกันตั้งแต่ต้น จะรู้ว่า น้องเอิท บ้านก็อยู่ที่พิโลกเหมือนกัน
คนที่รุมกระทืบมิ๊ก ไม่ใช่เด็กวังทองตามที่เดานะครับ เดี๋ยวเขาจะเสียหายหมด แต่ตำรวจจับได้ครับ บอกไว้ก่อนเลยจะได้ไม่ต้องลุ้นหลายเรื่อง
แต่เดี๋ยวมันก็จะปรากฎมาเองเรื่อยๆละครับ
พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะได้เอามาใส่รึเปล่า เพราะเพื่อนจะมาเที่ยวหาจากต่างจังหวัด ไอ้คนที่ล้างส้วมอยู่ตอนนี้ ก็คงอยากจะไปเที่ยวกับเขาด้วย
ฝันดีนะครับ สำหรับทุกคนที่มีความรัก
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ว่า”
“พี่มิ๊ก อยู่ไหนครับ เอิทรออยู่หน้ามา ลงมาหาเอิทหน่อยสิพี่”
“เอิทไหนว่ะ โอมห์...........อะ...เพื่อนตี๋มั้ง” โน๊ตยื่นโทรสับให้ผม
“ว่าไง ”
“ใครอะ”
“เมิงหวังว่าเป็นใครละ ครับ”
“ไอ้โอมห์ เมิงมายุ่งกับโทรสับพี่มิ๊กได้ไง”
“กรูไม่ได้ยุ่ง มันมาหากรูเอง ไม่ต้องโทรมาอีกนะ พวกกรูจะกลับเชียงใหม่กันแล้ว” ผมกดสายทิ้ง ก่อนที่จะปิดเครื่องของมิ๊กแล้ววางทิ้งไว้ที่หัวเตียง
“ใครอ๋อ โอมห์”
“น้องที่เคยเล่าให้ฟังไง”
“ไอ้คนที่หล่อๆ ที่นั่งข้างไอ้ตี๋เมื่อคืนป่ะ”
“แบบนั้นเรียกว่าหล่อ อ๋อ” ผมจ้องหน้าโน๊ต แบบเอาจริงเอาจัง อยากรู้ว่าจะได้คำตอบยังไง
“โอมห์ก็ โน๊ตเป็นคนโกหกไม่เก่ง รึโอมห์จะบอกว่าน้องมันไม่หล่อ แต่มันก็คนละแบบกับโน๊ต กับโอมห์ เอาน่าถึงยังไงโน๊ตก็ไม่ได้ไปชอบมันสักหน่อย” ที่มันจริงของมัน ไอ้เอิทเองก็ไม่ใช่คนขี้เรห์อะไร การที่ไอ้โน๊ตจะบอกว่ามันหล่อก็ไม่แปลก โทรสับผมดังอีกครั้ง เบอร์ไม่คุ้นเลยวุ้ยแถมไม่ใช่เบอร์ไอ้เอิทสะด้วย
“สวัสดีครับ”
“น้องโอมห์รึเปล่าค่ะ”
“อืม ใครพูดครับ”
“แม้ พี่อ้อเองไงค่ะ จำเสียงไม่ได้เลยรึไงค่ะ”
“ครับ ครับว่ายังไงครับพี่อ้อ”
“พอดีหมอจะผ่าน้องมิ๊ก แล้วก็เพื่อนน้องมิ๊กคนที่มาด้วยกันอะค่ะ”
“ครับ น้องเอิท”
“นั้นละค่ะ มายืนโวยวายเรียกหาน้องมิ๊กหน้าบ้าน พี่เองก็ไปกล้าออกไป เห็นมีคนมาด้วยเยอะเลย มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าค่ะ”เสียงพี่อ้อดูตกอกตกใจมากมาย
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ ออกไปบอกน้องเขานะครับ ว่าผมกับมิ๊กกับเชียงใหม่กันไปแล้ว ส่วนของของมันในห้องเดี๋ยวผมจะให้เพื่อนผมคนชื่อไนท์เอาไปให้นะครับ”
“แต่จะดีหรอกค่ะ พี่ไม่อยากโกหกน้องเขา”
“พี่อ้อครับ เชื่อผมบอกแบบนั้นละครับ นะครับ” ผมปล่อยน้ำเสียงเชิงขอร้อง
“ก็ได้ค่ะ แล้วน้องโอมห์จะไปโรงบาลอยู่รึเปล่าค่ะ”
“ไม่รู้ครับ ถ้าแม่มิ๊กโทรมาผมก็ไป ถ้าไม่โทรผมก็คงอยู่บ้านนิละครับ”
“ค่ะๆ น้องโอมห์” พี่อ้อว่าสายไป แต่ยังมีเรื่องต้องมาเล่าให้ไอ้โน๊ตฟังอยู่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“โอมห์ โน๊ตถามจริงๆนะว่ะโอมห์ยังรัก ไอ้มิ๊กอยู่รึเปล่า”
“โน๊ต หวังจะได้คำตอบว่ายังไงละ” มันส่ายหัว แล้วหยิบผ้าขนหนูจะเดินเข้าไปอาบน้ำ
“ไม่หวังเลยอ๋อ” ผมถามไปโน๊ตอีกครั้ง มันยิ้มให้แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป ผมเดินออกมาจากห้องนอนมานั่งคุยกับพ่อกับแม่ที่นั่งดูทีวีกันอยู่หน้าบ้าน
“เอ๋อ ระวังนะเรา ไปไหนมาไหนกลางคืน พ่อไม่มีเงินรักษาแกนะ”
“โห่ลูกชายทั้งคน จะไม่รักษาเลยรึไงท่าน” พ่อผมทำท่าหัวเราะ
“แต่ถ้าโอมห์โดนคงตายตั้งแต่ โดนถีบรถแล้วละป๋า”
“อะไรกันมันทำอะไรขนาดนั้นเลยรึไง”
“ก็นั้นอะดิ ป้าคนที่เขาช่วยไอ้มิ๊กเขาเราให้โอมห์ฟัง เมื่อเช้าว่าไอ้พวกนั้นมันทำอะไรบ้าง” แล้วผมก็เล่าเรื่องแบบที่ผมได้ยินเมื่อเช้าให้พ่อกับแม่ผมฟัง พอจบ ก็ได้คำอุทานขึ้นมา
“โอ้ เจ้ามิ๊กเอ๋ย บุญของมันแล้วนะเนี่ย ที่ยายคนนั้นมาช่วย”
“นี้เราไปเล่าให้แม่มิ๊กฟังรึเปล่า” ผมส่ายหน้า เพราะรู้อยู่ว่าอะไรสมครวรึไม่สมครวในเวลาแบบนี้
“ดีแล้ว นี้แม่ว่าจะไปหาเขาที่โรงบาลกันสักหน่อย ไปด้วยกันไหม”
“แล้วโน๊ตละแม่ มันไปๆกลับๆมาทั้งวันแล้วข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กินเลย แม่ก็จริงเลยไม่ทำหน้าที่เลย” ผมพูดแบบหน่ายกับการลืมหน้าที่แม่บ้านของแม่
“อีกแล้วนะโอมห์ ทะลึ่งอีกละ เธอหิวรึยัง ไปกิน ข้าวกันป่ะ” พ่อตกลงจะไป แต่ผมไม่อยากให้โน๊ตมานั่งตัวแข็งเวลาไปกินข้าวกัน
“เชิญท่านชายกับนายหญิงไปกินกันสองคนเถอะครับ เดี๋ยวโอมห์จะไปนั่งกินนมดีกว่า” แม่คงตกลงมั้ง ผมคิดเอาเอง แต่ก็เดินหนีเข้ามาในห้องนอนเลย พอดีเลยที่ผมเปิดประตู
“เห้ย............................. ไม่เคาะประตูเลยวะ” โน๊ตไม่มีอะไรใส่อยู่เลย แก้ผ้าเช็ดตัวในห้องแบบนั้นเลย รอยสักที่หลังมันเนี่ย ทั้งดูสวย + sex ได้อีก ก้นขาว ไม่ย้อยเลย ก็หุ่นนักกีฬานิครับ
“อ้าว บ้านผมทำไมต้องเคาะละครับ ” ผมยิ้มแบบทะลึ่งๆใส่มัน โน๊ตรีบเอาผ้าขนหนูที่เช็ดตัวมานุ่งทันที
“แต่งตัวป่ะ เดี๋ยวไปกินข้าวกัน” มันอายจนหน้าเปลี่ยนสีไปเลย ระหว่างทางที่ซ้อนรถมอไซค์ไปด้วยกัน มันไม่กล้าพูดอะไรกับผมด้วยซ้ำจนไปถึงสวนสาธารณะริมแม่น้ำที่ผมมาเจอมิ๊กเมื่อวาน
“โน๊ตเป็นไร นั่งเงียบไม่พูดไม่จา”
“อายดิ ถามได้”
“อายทำไม ยังไม่ได้เห็นอะไรสักหน่อย”
“ดีละ ถ้าเห็น เสียตัวให้เราแน่ๆ” มันเอามือมาขยี้ยหัวผม แล้วก็วิ่งหนี
“นิ วิ่งไปรู้รึไงว่ามันที่ไหน ไม่กลัวหลงรึไง” มันหยุดวิ่งแล้วก็เดินรอผมตอนนี้เริ่มจะมืดแล้วคนที่มาออกกำลังกายเริ่มหายไปบ้างแล้ว มีร้านนม ตั้งเรียงรายอยู่ฝั่งตรงข้าม มีร้านที่ผู้คนหนุ่มสาวนิยมมานั่งระบายสีกัน (ตุ้กตาปูนปาสเตอร์) ตัวละ 20บาท สีไม่อั๋นพร้อมที่จะเลอะมือกันได้เลย
“เอาสะหน่อยไหม” ผมหันไปถามผู้ชายที่เดินจับมือผมอยู่ ไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปเลือกตุ้กตาเลยครับ เอากับมันสิ
“พี่ตัวเท่าไรครับ”
“20 ครับน้อง”
“โห่ ถูกจังเลยพี่ แบบนี้จะได้กำลังอ่อครับ” ยังจะมีหน้าไปถามเขาอีกให้ตายเถอะ พี่คนขายยิ้มให้แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร โน๊ตหยิบหมีภูห์มา 1 ตัว ส่วนผมไม่ระบายหรอกครับ หัวไม่ไปทางนี้ นั่งดูดีกว่า
“โอมห์ แล้วไม่ไปโรงบาลแล้วรึไง”
“ไปทำไม เขาไม่ได้โทรมาสักหน่อย ถึงโอมห์ไปมิ๊กก็คงยังไม่ลุกมาทะเลาะกับโอมห์ตอนนี้หรอก” ถึงใจผมก็อยากจะไปนั่งดูมันก็เถอะ
“ทำไมต้องเอาหมีภูห์ละ โน๊ต ไอ้ตัวอื่นมีตั้งเยอะ”
“โอมห์เคยดูหมีภูห์ไหม ”
“ผ่านๆ ทำไมอ่อ”
“หมีภูห์มันเป็นการ์ตูนโป๊นะรู้ไหม” มันทำหน้าทะลึ่งใส่ผมอีกละ
“โป๊ยังไงอะ เหมือนโน๊ตวันนี้ป่ะ” สงสัยจะโดนอีกละ หน้าแดงขึ้นมาเลย
“ไม่ใช่ ก็โป๊ไง ดูนี้นะ” มันเอาสีลงบนตัวตุ๊กตา ไปเรื่อยๆ จนหยุดแล้วให้ผมสังเกตุ
“เห็นอะไรไหม” ผมส่ายหน้า ก็ไม่เห็นว่ามันจะโป๊ตรงไหน
“มันไม่ใส่กางเกงไง มีแต่เสื้อสีแดง เคยเห็นมันใส่กางเกงไหมละ แถมหมีภูห์มีแต่เพื่อนผู้ชาย ” นี้มุกใช่ไหมเนี่ย ผมก็ขำนะ เพราะไม่ทันคิดว่าจะมาอารมณ์นี้ ขนาดที่เราสองคนกำลังนั่งระบายสี นั่งคุยกันไปเรื่อย เป็นธรรมดาของทีแห่งนี้ไปแล้ว
“พี่ครับดอกไม้ไหมครับ” น้องผู้ชายหน้าเปื้อนๆคนหนึ่งถือกุหลาบมาเป็นมัดเลย
“พี่มากับเพื่อนสองคน แล้วพี่จะซื้อไปให้ใครละครับ” ผมตอบน้องเขาไป แต่น้องก็ยังไม่ไปไหนยืนตอแยที่โต๊ะผมอยู่
“มานี้มะ ดอกเท่าไรครับ”
“10 บาทครับพี่สุดหล่อ” เอาเลยนะเมิง ไอ้เตี้ย
“พี่มีอยู่สองร้อย น้องมีอยู่กี่ดอกครับ” น้องคนนั้นทำท่านับดอกไม้ที่อยู่ในมือ จะนับทำไมว่ะ มันมีแค่ 10 ดอก
“20 ดอกครับ แต่ผมมีแค่ 10 ดอก”
“อ้าวงั้นก็ดอซื้อเลยดิ”
“ไม่ครับผม ผมมีที่แม่อีก 10 ดอก”
“ชิหายละ” โน๊ตอุทานเบาๆแล้วหันหน้ามาทางผม สักพักคุณป้า เรียกแบบนี้น่าจะถูก ที่พิโลกไม่ใช่เมืองท่องเที่ยว ผมเห็นคนที่ยึดอาชีพแบบนี้เป็นอาชีพหลักที่เชียงใหม่ก็มีเยอะ แต่ที่นั้นมันเชียงใหม่ยังไงก็ขายได้อยู่แล้ว แต่ที่บ้านผมใครจะมาซื้อกันละครับ แล้วตรงนี้ก็มีแต่ครอบครัวทั้งนั้น
“ อะนี้ครับ น้า ผมเอาหมดนี้ละครับ” โน๊ตเปิดกระเป๋าเงินแล้วส่งเงินให้ น้องคนนั้นกับแม่
“พ่อคุณทูนหัว ขอให้เจริญ..................................................................” คำอวยพรยืดยาว ตามมาเพียบ แต่ก็ไม่ได้ไปไหนนะครับ เหมือนน้องผู้ชายอยากจะระบายสีอีก แล้วแม่เขาเพิ่งจะขายได้หมด เป็นวันแรกของเดือนเห็นจะได้ ผมเลยเอาเถอะ ซื้อตุ๊กตาให้น้องเขาอีกตัว ก่อนที่จะได้เวลาส่วนตัวของผมทั้งคู่คืนมา
“หิวรึยังโน๊ต ยิ้มอะไรของแกว่ะ” โน๊ตมันนั่งยิ้มไประบายสีตุ๊กตาไป
“ป่าว แค่มีความสุข ก็คิดดูดิ เงินสองร้อยสามารถซื้อความสุขให้คนได้ตั้ง 3 คน”
“ยังไงว่ะ”
“ก็ป้าคนนั้น น้องคนนั้น แล้วก็เรานี้ไง วันนี้วันที่เท่าไรโอมห์”
“9 กันยายน ทำไมรึ”
“ไม่มีไรไปหาไรกินกันเถอะ หิวแล้ว” เราเดินย้อนกลับมาที่ร้านนมที่ผมคิดว่าจะมานั่งแต่แรกอยู่แล้ว มีโต๊ะพับแบบที่เด็กหอชอบเอาไว้เขียนหนังสือ วางอยู่บนเสื่อ ที่ปูทับขั้นบันไดที่ทอดยาวลงไปในแม่น้ำน่าน ด้านหน้าเป็นวัดราชบูรณะ ตอนนี้เริ่มจะค้ำแล้ว ที่วัดเปิดไฟ มันโรแมนติกจริงๆเลยครับ
“แม่น้ำอีกแล้ว เบื่อรึยัง”
“โน๊ตไม่เบื่อหรอก มีความสุขด้วยซ้ำ เสียดายสิที่มันมาเกิดเรื่องแย่ๆ“
ผมยิ้มที่มันไม่ได้รู้สึกเบื่อ
“โอมห์อันนี้โน๊ตขอเก็บไว้นะ”
“ก็เอาดิ แล้วแต่เลย”
“งั้นดอกไม้นี้โน๊ตให้โอหมหมดเลย ”
“บ้าหรือ แล้วโอมห์จะบอกพ่อกับแม่ว่าไงละ”
“ไม่รุ้มันปัญหาของโอมห์แล้วละ” มันยิ้ม แล้วก้มไปดูนมในแก้วไม่ได้สนใจคำพูดขอผมเลย ผมสองคนเปลี่ยนทาง เอาหลังมานั่งชนกัน มือจับมือกัน แล้วก็คุยเรื่องราวต่างๆไปเรื่อย เป็นเรื่องดีที่วันนี้มันไม่มีคน โน๊ตเองก็รู้สึกไม่ดีที่มิ๊กเป็นแบบนี้ ผมเองก็ไม่ต่างกัน ตอนนี้ยิ่งสับสนไปใหญ่ ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง แต่เราเองก็ยังไม่รู้ว่าอนาคตมิ๊กจะเป็นยัง จะกลับมาพูดกับเราได้อีกไหม รึว่าจะแย่กว่าที่เราหวังไว้
“โอมห์ ว่าไงคำถามที่เราถาม” ผมหยุดความคิดเกี่ยวกับมิ๊กทันที แล้วหันมาสนใจคำถามของคนที่จับมือผมแทน
“ก็เราถามแล้วนิว่าหวังไว้รึเปล่าว่าคำตอบจะเป็นยังไง” เงียบไม่มีคำตอบ
“โน๊ตไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วทำไมถึงมาชอบเราละ เรามีแต่เรื่องน่าปวดหัดทั้งงั้นเลย”
“บอกแล้ว ถ้าไม่ใช่โอมห์ โน๊ตก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับใคร”
“อืม โน๊ตหวังไว้ยังไงละ ”
“ไม่รู้”
“โน๊ตว่าคนเราที่เป็นเพื่อนกันมาตลอดทั้งชีวิต จะทิ้งกันได้ไหม ”
“งั้นก็หมายความว่ายังรักละสิ”
“ป่าว ฟังให้จบก่อนดิ กับมิ๊กเรามีความพูกพันธ์กันแบบเพื่อน มันสนิท มันรักกันแบบนั้น แต่พักหลังมานี้เราทั้งคู่ปล่อยใจตัวเองให้มันเกิดเลยมาเองละ เลยมีแต่เรื่องยุ่งๆ ก่อนหน้านี้ มิ๊กอยากมีใครก็ไม่ใช่ปัญหา เมา ก็หลับ จะเอาใครก็เรื่องของผม โอมห์เองก็เหมือนกัน เพราะเราเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่ดิ เราเหมือนพี่น้องกันมากกว่า แล้วตอนนี้เวลาที่เพื่อนเราเจ็บ เราจะอยู่เฉยได้รึเปล่าละโน๊ต เราจะทำเป็นไม่สนใจเขาได้รึเปล่าละ”
“แต่มัน...............”
“มันจะเคยทำอะไรก็ช่าง ยังไงมันก็คือเพื่อนเราไม่ต้องห่วงหรอกโน๊ต โอมห์รู้ว่าโอมห์ทำอะไรอยู่” โน๊ตเอาหัวหนี หลังไม่ได้ชนกันอีกแล้ว แต่กลายเป็นว่าตัวผมล้มลงไปที่ตักมัน โน๊ตก้มหน้าเข้ามาใกล้จนปากมาจูบที่หน้าผากผมพอดี จะอายคนอื่นดีไหมละครับ
“โน๊ตจะรอคำตอบแล้วกันครับ” โน๊ตดึงตัวขึ้นมา ผมเริ่มดีดตัวเองขึ้นนั่ง ดีจริงๆที่ไม่มีใครเห็น รึว่าเห็นแล้วแต่ไม่พูดว่ะเนี่ย เวลาล่วงเลยไปนานพอสมครว จนได้เวลาคิดค่าเสียหาย ที่หมดที่เกิดขึ้นบนโต๊ะ มื้อนี้ ผมเป็นเจ้าบ้านคงต้องเลี้ยง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้ โน๊ตหยิบตุ๊กตา แล้วก็เดินออกมาพร้อมๆกับสายตาของทุกคนในร้านที่มองดูเราทั้งคู่
“เวงกำจริงๆ มองยังกับกรุเป็นดารา” ผมเดินบ่นคนเดียว
“โน๊ตขอโทษ ไม่เห็นต้องอายเลย ใครจะมารู้จักเรา” มันเดินจูงแขนผมแล้วเราทั้งคู่ก็พากันไปที่รถ
.
.
.
.
.
ยังไม่ทันออกรถเลย โทรสับก็ดังขึ้นอีกแล้ว เจ้าของเบอร์โทรคือแม่มิ๊ก
“สวัสดีครับ แม่”
“โอมห์อยู่ไหนลุก”
“ริมน้ำครับ แม่เป็นไรรึเปล่าครับ เสียงไม่ดีเลย”
“โอมห์ลูก มิ๊ก..........” มีแต่ชื่อมิ๊กแล้วสายก็ตัดไปเลย หมายความว่าไงละเนี่ย
“ใครโทรมาอะโอมห์”
“แม่มิ๊ก เสียงไม่ดีเลย”
“ไปหาไหมละ”
“อืม”ระหว่างทางผมโทรกลับไป ทั้งเบอร์แม่ เบอร์พ่อ เบอร์พี่อ้อ เบอร์ใครก็ช่างที่คิดว่าจะที่โรงบาลแต่ก็ไม่มีใครรับสายสักคน
-
เป็นกำลังใจให้ต่อไป ..
พูดไม่ถูกจริงๆ .. แต่ก็เริ่มงงว่าความผูกพันที่มีมันไม่ใช่ความรักอ๋อ ? ?
ปล. พรุ่งนี้เที่ยวให้สนุกนะครับ
-
ดัน ดัน ให้ครบหนึ่งพัน..
::::::::::::::::::::::
เป็นกำัลังใจให้ ค๊าฟฟ
-
ขอให้ปลอดภัย
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ทไมโอมห์ทำงี้ มิ๊กเป็นอะไรรรรรรรรรรรรรรร :serius2:
-
มิ๊กจะเป็นไรไหมอ่ะ
ถึงแม้ว่าจะไม่ชอบมิ๊กเรื่องที่ทำร้ายจิตใจโอห์ม
แต่ก็ยังอยากให้มิ๊กปลอดภัย ไม่เป็นแบบนี้
ส่วนโอห์ม ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆนะครับ
-
โอห์ม ค้างงงง นะครับ
-
นั่งอ่านตั้งแต่สี่ทุ่ม จนตามทัน
เฮ้อๆๆ หลากหลายอารมณ์มากเลยครับ
มารอตอนต่อไปครับ
แบบว่าถ้าอ่านไม่จบก็ไม่นอนนะครับ นอนไม่หลับ
หวังว่ามิ๊กคงไม่เป็นไรนะครับ
-
โอห์มสู้ๆๆ
-
:o12: ม๊ายยยยยยยยย กำลังอิน คุณโอมตัดสินปัญหาและเดินทางชีวิตใช้ได้เลยอะ ดีมากๆเลยสำหรับผม เป้นผม สติแตกไปละมั้ง :serius2:
เอาใจช่วยและรออ่านต่อแบบเบาๆครับ :z2:
-
อย่าเป็นไรเลยนะ...สาธุ
:m15: :m15: :m15:
-
ค้างได้อีก อร๊ายยยยยยยยย กำลังซึ้งกับโน๊ตอยู่เลย
มาต่อไวๆน๊า
เอาจริงๆนะ โอมห์นี่เป็นคนที่มีมุมมองถูกใจป้ามากเลยลูก แล้วก็ทำได้ แต่ป้า ทำไม่ได้ ฮ่าๆ
ชอบๆ เวลามีปัญหาอะไรก็มองคนที่เขาแย่กว่า
บางครั้งเราคิดว่าเราแย่มากๆ แต่คนที่เขาไม่มีบ้านอยู่ อาศัยนอนข้างทาง เขายังดิ้นรนเพื่อที่จะมีชีวิตรอด
แล้วเราละ วันๆทำอะไรบ้าง เฮ้อ
เหมือนเดิม
สู้ๆ
-
มิ๊กเป็นรายยยยยยยยยยยยย คนจะหัวใจวายไปอีกนาน พร้อมๆกับความเศร้าของเรื่อง
เฮ้อๆๆๆ คนที่อยู่ก้วยกันตลอดก็อาจจะรักกันมากกว่าเพื่อนไม่ได้สินะ คนมาก่อนใช่ว่าจะได้ก่อนเสมอไป เห็นแบบนี้เยอะ T^T
ปล. เพิ่งรู้ว่าไอ้คนที่ล้างส้วม มีเพื่อนกลุ่มเดียวกะโอมห์ คิคิ ...แบบนี้ถ้าไม่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน หรือเรียนด้วยกันมาก็คงเป็นไปไม่ได้สินะ...
ปล2. หวังว่าคนที่ทำร้ายมิ๊กจะไม่ใช่นังเอิทหรอกนะ นังหรือไอ้ล่ะนี้ เพราะลักษณะเพศมันเหมือนไส้เดือน ดีที่ไม่ผสมพันธ์ได้ด้วยตัวเอง o22
-
เฮ้อ มิกซ์จะปลอดภัยมั้ย ทีแรกอ่านตอนนี้จบปั๊ปนึกว่ามิกตายแล้วแน่เลย
แต่พอนึกๆย้อนไปช่วงแรกๆ จำได้ว่ามีคนอยากเห็นรูปมิ๊กซ์ และโอมห์บอกว่ามิ๊กซ์ไม่ขัดข้อง แต่ขอรอให้ครบ 1000 รีก่อน
เพราะฉะนั้น มิกต้องปลอดภัยแน่
แต่ที่รู้สึกแย่หลังอ่านตอนนี้คือ
รู้สึกเจ็บแปลบเล็กๆแทนมิ๊กซ์ที่ได้รู้ว่าความผูกพันที่มีต่อกันไม่ใช่ความรัก
ไม่ได้เกลียดโน๊ตแต่ถ้าไม่มีโน๊ตเข้ามาในชีวิตของโอมห์ โอมห์อาจจะไม่สับสน โลเล ก็เท่านั้น
ยังไงพี่ก็ฝากข้อความไปถึงมิ๊กซ์ด้วยละกันว่า ถึงไม่รู้จักแต่ก็รักมากมาย
-
จะ 1000 ดู
รูปพี่โน๊ต !!
:L1: :L1:
-
หัวใจจะวาย ไอ้ตอนสุดท้ายเนี่ย
โอห์มเป็นคนมองโลกในแง่ดีตลอดเลย คิดบวกตลอดเลย
แต่ก็ยากที่จะเดาว่าคิดอะไรอยู่
เอากำลังใจไปก่อนก้แล้วกัน แล้วมาต่อีกนะคับ
ปล รักโอห์มเต็มๆเลย
-
เห็นด้วยกับโอห์มว่า ถ้าไม่ล้ำเส้นเป็นแฟน ก็ไม่เจ็บปวดกันแบบนี้ แต่ความรักมันไม่มีเหตุผลนะครับ เมื่อรักไปแล้ว ถ้าจะกลับสถานะมันยิ่งเจ็บ
ทำสอบได้สมปรารถนานะครับ
-
ดันๆ อิอิ
-
ตามอ่านมาจนจบ อยากจะบอกว่า มิ้กซ์ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่นเลย
คำ ขอโทษ คำว่า รัก บางที มันก้ไม่เพียงพอหรอกนะ
ส่วนใหญ่ คนที่มาจากเพื่อน แล้วเป็นคนรัก บางทีเขาก็จะไม่คำนึง คิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย เพราะ รู้จักกันดี บางครั้ง อาจมากเกินไป
ส่วนโน้ต ชอบ ที่เข้าใจความรู้สึกของโอห์ม โดยไม่ฉวยโอกาส แล้วยังอยู่ปลอบฝจอีก
ปล. เชียร์ออกนอกหน้าเลยชั้น
-
มิ๊กจะเป็นอะไรรึเปล่านะ
เป็นกำลังใจให้
:กอด1:
-
...เรื่องนี้อ่านตอนแรกเป็นแนว action ตื่นเต้นตลอด หลังๆไงมัน drama วะ
...จากตอนที่แล้วที่ปิงบอกว่า มี 2 อย่างอาการของมิ๊กหลังหาย เอ๋อ กับ ความจำ 3 เดือนสุดท้ายหายไปให้โอมห์เลือก
...โอมห์ เลือกอันไหนเหรอ คราวที่แล้วลืมถาม อีกอย่าง..มันเลือกกันได้เหรอวะ ไอ้คุณปิง
... ถ้าเลือกได้ช่วยเลือกให้ไม๊ เอาความจำ 3เดือนสุดท้ายหายไปเถอะ มิกซ์จะได้จำไอ้เอิท ไม่ได้
...จริงๆเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างสองคนนี่ มันคือ..ความรัก ..หรือ แค่ความผูกพันธ์ กันแน่วะ ผูกกันมา 17 ปีแล้ว
...ไอ้เอิท หน้าด้านมากขอบอก อะไรเนี่ยมีเมียกก อยู่ที่บ้านแล้วยังจะ หามิกซ์ทำไม อยากรู้จุดจบของไอ้เอิทไวๆจัง :L2:
-
อืม ถึงจุดเปลี่ยนแล้วสินะ เหมือนเป็นโชคดีในความโชคร้ายของมิ๊ก ถ้าเรื่องที่ต้องเจ็บตัวคราวนี้ ทำให้โอห์มกลับมาคืนดี
ปล สงสารโน๊ตว่ะ :เฮ้อ:
-
กอดโอม แรงๆ :-[ :-[
-
คนอื่นเม้นท์..พูดถึงมิ๊ก กับ โอห์ม กันเยอะแล้ว
งั้นผมเม้นท์..พูดถึงโน๊ตดีกว่า อิอิ
ผู้ชายอบอุ่น..ดูสบาย
รู้สึกผ่อนคลาย..เมื่ออยู่ใกล้
เต็มไปด้วยน้ำจิต..และน้ำใจ
เหมือนน้ำฝนใสใส..ไหลรดมา
:กอด1:โน๊ต..คนดีดี ที่ผมรัก
:L2: ขอบคุณครับ โอห์ม
-
มาให้กำลังใจโอมนะครับ เรื่องมันผ่านมานานแล้วก็จริง แต่ก็ขอให้ทุกวันข้างหน้ามีแต่ความสุขนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วตกใจ
เหมือนว่ามิ๊กจะเป็นอะไรไปแล้ว
แต่คิดว่าคงจะไม่ล่ะมั้ง เพราะเท่าที่อ่านมาตั้งแต่ต้น ไม่เหมือนว่ามิ๊กจะเป็นอะไรนะ
-
ตอนนี้คงไม่พูดถึงความรักของหนุ่มๆล่ะนะ
สงสารคนที่เป็นพ่อเป็นแม่มากมาเจอเหตุการณ์แบบนี้กับลูกตัวเองก็เหมือนหัวอกจะแตกสลาย
ขอให้มิ๊กหายและดีขึ้นเร็วๆ ล่ะกัน หายก็หายปกติอย่าเอ๋ออย่าเป็นภาระกับพ่อแม่
ขอให้ทุกอย่างดีขึ้นๆ
-
สอบเสร็จจแล้วว เวรกำ มาเจอดราม่าเลยย
ตอนสุดท้ายทิ้งไว้ได้เยี่ยมเลยโอมห์ แล้วเมื่อไหร่จะได้อ่านอ่าาา
เรื่องที่เล่าตอนนี้มันผ่านไปแล้วว หวังว่าปัจจุบันคงมีความสุขกันทุกคนนะคับบ
-
ขอเชียร์โน๊ตละกัน
มิ๊กก็สมแล้วหาเรื่องเอง ไปชอบคนแบบอิเอิทเอง
-
ชอบคนในนี้จริงๆเลยครับ เดาเรื่องกันไปเรื่อยจริงๆเลยครับ ถ้าบุคคลที่เกี่ยวห้องได้มีโอกาสมาเห็นคงจะดีใจไม่น้อย เรื่องคนล้างส้วมก็คือคนล้างส้วม
อย่าไปใส่ใจนะครับสุดท้ายเดี๋ยวก็บอกเองว่าใคร รูปมิ๊กอยู่ในดิส แล้วนะครับ คนนี้คือมิ๊ก สำหรับโฯ๊ต ค่อยว่ากันอีกทีนะครับ ว่าจะมีใครสนใจรึเปล่า
เรื่องส่วนนี้ อาจจะไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่ผมไม่อยากทำให้อะไรมันขาดหายไป ส่วยหน้าคือตอนที่หน้ากลัวแล้วครับ
ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่ผมเห็นมาตลอดชีวิตของผมเหมือนกัน จะมีความร้ายอยู่ในตัวได้มากถึงขนาดนี้
เรื่องบ้างเรื่อง เงินไม่สามารถซื้อได้
เกิดมาเป็นคนจนต้องทำใจ อีกมุมหนึ่งของความเป็นแม่
เมื่อวานเที่ยวไม่สนุกเลยครับ เพื่อนผมคนนี้ไม่ไหวจริงๆ คงจะได้เจอกับเรื่องของมันท้ายๆเรื่องนี้แน่นอน
มีความสุขกับวันศุกษ์ของทุกๆคนนะครับ
สวัสดีความรัก
ปล.ระดับความพึ่งพอใจในหน้าตามัน ขอดูเป็น ไอ้ที่ชอบ + + กันละกันนะครับ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“แล้วตามเข้าไปนะโน๊ต ” ผมรีบวิ่งเข้าไปยังตึกที่ผมเพิ่งจากมาเมื่อตอนเย็น ระหว่างทาง โรงพยาบาลเงียบมากๆ คนที่ วุ่นวายในตอนเช้า หายกันไปหมดแล้ว ยังมีคนบ้างกลุ่มที่ปูเสือ นั่งกินข้าว กันบริเวณทางไปตึก บ้างกลุ่มผมก้เคยเห็นมาแล้วเมื่อตอนเช้า มาถึงที่ตึกไม่มีใครที่ผมรู้จักอยู่เลย
ที่หน้าห้อแงฉุกเฉิน มีแม่มิ๊กยืนร้องไห้ โดยมีพ่อมิ๊กยืนประคองอยู่ข้างๆ ผมเลยรีบเดินเข้าไปถามทันที
“แม่ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“โอมห์ โอมห์ลูก” ................................. แม่เอามือมาจับหน้าผม
“ครับ ... ”
“มิ๊กได้ผ่าแล้วนะลูก ” แล้วจะร้องไห้ทำไมฟ่ะเนี่ยทำไมไม่บอกดีๆละครับว่ามิ๊กได้ผ่าแล้ว
“ครับ อ้าวแล้วแม่ ”
“อ๋อ พอดีเขาเอามิ๊กออมาพอดีละลูก แม่ขอโทษนะทำตกอกตกใจไปหมด” เอากับเขาสิครับ โทรมาเล่นเอาเราตกใจหมด
“แล้วทำไมถึงได้ผ่าแล้วละครับแม่ ตอนบ่ายบอกว่ามิ๊กต้องรอคิว”
“ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะ เหมือนหมอยอมผ่ามิ๊กก่อน แม่ก็ไม่รุ้เหมือนกัน เพราะพ่อก็ไม่ได้ไปคุยอะไร”
“อ้าว แล้วพ่อไม่คุย แม่ไม่คุย แล้วใครคุยละครับ ”
“ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะ แม่ก็นึกว่า โอมห์ไปขอใครมาสะอีก เห็นไหมลูกคุณพระคุณเจ้าคุมครองมิ๊กแล้ว”
“ครับๆ แม่ก็เลิกร้องไห้ได้แล้วนะครับ มิ๊กถึงมือหมอแล้วครับ แล้วกินอะไรรึยังครับ” แม่มิ๊กส่ายหน้า แต่ก็ทำท่าเหมือนไม่หิว
“ดีเลยโอมห์ พาน้าเขาไปหาอะไรกินหน่อย เดี๋ยวตรงนี้ น้ายืนรอเอง” พ่อมิ๊กบอกให้ผมพาแม่มิ๊กไปกินข้าว พอดีว่าโน๊ตก็เดินมาถึงพอดี
“เห้ย โอมห์ เป็นไงบ้างว่ะเมิง” โน๊ตไม่ได้เดิขึ้นมาคนเดียวครับ มีน้องวินกับญาติเขามาด้วย ผู้ใหญ่ก็ทักทายกันไป ส่วนเพื่อนๆก็แยกออกมาคุย
“ไม่รู้ดิ ยังไม่รู้เรื่องเลย รู้แต่ว่า มันโดนตีน แถวๆบ้านแกนั้นละ”
“ใครว่ะ มาตีไอ้มิ๊กได้ แล้วอยู่ไหนแล้วละมิ๊ก ”
“เข้าห้องผ่าตัดแล้ว”
“ดวงดีว่ะ พ่อกรูบอกว่าหมอที่นี้เก่งนะเมิง แต่ต้องรอคิว ดีจริงๆเลยที่ได้มาแล้วก็ผ่าเลย” ผมก็ยิ้ม แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆมิ๊กถึงได้เลื่อนคิวมาผ่าได้ดั่งใจแบบนี้
“กินอะไรมารึยังไงเมิง”
“กินแล้ว ไปกินนมกับโน๊ตมา” ผมมองไปที่โน๊ตที่ยืนเล่นโทรสับอยู่
“แล้วจะกลับวันไหนละเมิง”
“เมิงถามใครละ โน๊ตรึว่ากรู”
“ก็ทั้งคู่เมิงนั้นละ”
“โรงเรียนเปิดก็กลับแล้ว”
“อ้าวแล้วมิ๊กละว่ะ”
“มิ๊กก็มิ๊กดิ ก็ดูแลกันไป ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไง”
“โน๊ต ยืนส่งข้อความหาใครอยู่ละค่ะ กิ๊กรึไงค่ะ ” โน๊ตยิ้ม แล้วก็ก้มหน้าลงไปกดมือถือต่อ
“พรุ่งนี้ไปกินข้าวบ้านกรูนะ โน๊ตด้วย พ่อกับแม่อยากคุยด้วย” วินออกปากชวนพวกผมสองคน
“อืม จะให้ไปตอนไหนก็โทรบอกแล้วกัน” ผมไม่รู้ว่ามิ๊กออกจากห้องผ่าตัดเมื่อไร แต่พ่อกับแม่มิ๊กไม่อยากให้ผมอยู่รอเพราะว่าเกรงใจโน๊ต จริงๆแล้วผมก็อยากอยู่นะครับ แต่ ถ้าอยู่มันก็ดูผิดปรกติอีก แถมก็กลัวว่าจะทำให้โน๊ตลำบากใจ ระหว่างทางกลับบ้าน ผมก็ชี้บ้านหลังโน้นหลังนี้ให้โน๊ตดูไปเรื่อยจนถึงบ้านผมพอดี
ข้างบนครับ วันนี้ทำไมถึงเป็นวันที่โครตหนักหนาสำหรับผมเลยครับ ชีวิตผมต้องมีเรื่องเยอะขนาดนี้เลยรึไงครับ ทำไมเวลาดีๆถึงมีน้อยหนัก ไอ้ช่วงร้ายๆ อะไรที่เลวร้าย ทำไมต้องมีกับผมเยอะจังเลย เห็นชีวิตผมเป็นบทละครรึไงครับ ผมไม่ได้อยากเป็นพระเอกหรือว่านางเอกที่มีทุกอย่างเพรียบพร้อม แล้วจะต้องมาผ่านการพิสูทธ์รักแท้ ผมแค่คนธรรมดา ที่มีความคิดแบบคนธรรมดา แต่ถ้าอยากจะลิขิตให้มันเป็นละครแล้ว ก็ขอให้มิ๊ก มันไม่เป็นอะไรด้วยนะครับ อาเมน
ผมเอามือกุมภาวนา รึเบ่นกับตัวเองไม่รู้ แต่ก็ได้แต่บ่นน้อยใจ กับเรื่องที่เราเจอ ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวจะมืดดับอีกครั้ง แอร์ในห้องเย็นเสียเหลือเกิน พอๆกับจิตใจผมในตอนนี้ มันไม่พร้อมจะดับหรือว่าสงบในคืนนี้ ใช่แล้วครับใจผมมันอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดอยากจะรู้ว่าเป็นยังไง ผลออกมาเป็นยังไง มิ๊กจะปลอดภัยไหม
“นอนไม่หลับใช่ไหมโอมห์” มือมืออุ่นๆมาจับที่หน้าผากผม
“รู้ได้ไง”
“ก็ไม่รู้ดิ เหมือนรู้สึกว่าคนข้างๆตัวผมไม่สงบ ยังคิดเรื่องอะไรไม่รู้มากมายไปหมด ”
“เป็นหมอดูรึไงโน๊ต รึว่ามีญาณวิเศษ เราขอหวยเลยได้ไหม”
“โอมห์ อยากร้องไห้ไหม ร้องมาเหอะไม่ต้องอายโน๊ตหรอก ร้องมาให้เต็มที่เลย ” โน๊ตดึงหัวผมให้ไปหนุนที่แขนของมัน
น้ำตาก็ไหลออกมาเอง เหมือนภาพที่ถูกย้อนกลับเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว คำพูดของมิ๊กมันอยู่ในใจเราตลอด ที่เราบอกว่าลืมนั้นไม่เคยมีสักครั้งเลยที่เราจะลืมลง
“โน๊ตยอมเป็นมิ๊กให้ 1 คืนก็ได้นะ” เป็นคำพูดที่โน๊ตทำให้ผมรู้สึกผิดมากๆ
“ไม่ต้องหรอกโน๊ต โน๊ตก็คือโน๊ต มิ๊กก็คือมิ๊ก เราไม่เอาใครมาแทนที่ใครหรอกนะ”
“โห่ เราดีสู้มิ๊กมันไม่ได้เลยอ๋อ โอมห์ถึงไม่ยอมให้เรามาแทน”
“ป่าว แค่โน๊ตไม่เคยทำให้เราเสียใจ อยู่กับโน๊ตมีแต่เรื่องดีๆไง”
“อ้าว แล้วถ้างั้นร้องไห้ทำไมละ” กวนตีนกรูสะละ
“แล้วใครบอกให้เราร้องว่ะตะกี้” ผมดึงหัวหนีจะกลับมานอนหมอนตัวเอง
“ไปไหน นอนเนี่ยละ ไม่รู้ว่าจะได้นอนด้วยกันแบบนี้บ่อยๆรึเปล่า”
“ทำไมพูดงั้นอะ”
“อ้าว ก็มิ๊กมันป่วย ใครจะดูมันละถ้าไม่ใช่โอมห์ เพื่อนกันไม่ใช่รึ”
“นะ ใช่ว่ามิ๊กจะออกมาเดินได้วันนี้พรุ่งนี้ โน๊ตนิก็แปลกว่ะ เอ๋อโน๊ตมีเรียนวันไหน”
“ไม่รู้กลับวันไหนก็ได้ตามใจโอมห์ แต่ต้อวเพื่อแวะบ้านเราด้วยนะ”
“ก็ได้ งั้นไว้ดูอาการมิ๊กอีกทีนะ”โน๊ตเอามือมาลูบหัวอีกครั้ง แล้วก็ร้องเพลง HOME ให้ผมฟังเบาๆ คล้ายกับว่าจะกล่อมให้ผมนอนสะงั้น ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ผมก็หลับ หลับไปแบบในหัวยังคิดว่าจะทำยังไงกับเรื่องที่จะได้เจอพรุ่งนี้ดี
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แม่ มิ๊กเป็นไงบ้าง แม่มิ๊กโทรมารึยัง” ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาผมก็รีบวิ่งออกไปถามคุณนายที่นั่งกินกาแฟอยูถ่หน้าบ้านทันที
“อ้าวทำไมวันนี้ตื่นสะเช้าเลยละคุณชาย”
“โทรมารึยังแม่”
“อืม”
“แล้ว”
“ก็เรียบร้อยดี รอแต่ให้มิ๊กฝื้นแล้วละ ไปกับแม่ไหมละ เดี๋ยวจะไปบ้านโน้นสักหน่อย”
“ไม่เอาอะ แม่ก็ไปกวนเขา เหมือนคืนน้าๆเขากลับกี่โมงไม่รู้ ”
“เดี๋ยวของฉัน ก็ 10 โมงโน้นละไอ้โอมห์ ไปนอนเลยไป ตื่นมาก็กวนแต่เช้าเลย” สรุปผมผิดใช่ไหมเนี่ย แต่ไหนๆก็ตื่นแล้ว ผมลืมที่จะเข้าหาศาสนามาตั้งนานแล้ว ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจให้ผมเดินเข้าโบสถ์ ว่าแล้วก็ไม่รอเช้า อาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปเลยครับ เหมือนกับว่าใจกำลังต้องการที่พึ่ง
ที่โบสถ์ยังแทบจะเหมือนเดิมทุกอย่าง มีคนเก่าๆที่พาคนใหม่เข้ามาที่โบทถ์ แนะนำให้รู้จักกับพระเจ้า หลายคนที่ไม่รู้แล้วมาในครั้งแรกก็คงจะงง ว่าทำไมคนพวกนี้ต้องแต่งตัวสะเท่ แถมมายืนร้องเพลง ทำท่าทางแปลกๆ +กับพูดภาษาแปลกๆใส่กัน แต่ผมไม่แล้วละครับ เข้ามานับถือได้จะ 10 ปีแล้ว
“สวัสดีครับ น้อง” ผู้ชายหน้าคุ้นๆ เข้ามาทักทายอย่างดูเป็นกันเอง
“ครับ” คำตอบใส่ๆที่ได้จากผม
“มาคนเดียวรึเปล่าครับ” ผมผยักหน้า แล้วก็ปล่อยให้พี่คนนี้พาไปนั่ง จริงๆแล้วผมจำได้ว่าพี่คนนี้คือใคร แต่พี่เขาคงจะจับผมไม่ได้ บทเพลงนมัสการเริ่มขึ้น เป็นเรื่องของพิธีที่ผมคิดว่าผมทำแล้วมีความสุข ตลอดเวลาผมหวัง แล้วก็บอกกับพระเจ้าถึงสิ่งที่ผมทำแล้วก็กำลังเจออยู่ในตอนนี้ ที่เหลือก็หวังแค่มันจะดีขึ้นกว่าที่มันกำลังเป็นอยู่ จนเวลาล่วงเลยมาจนเสร็จ
“น้องครับ เดี๋ยวเราไปกินข้าวกันนะครับ เดี๋ยวพี่จะแนะนำพี่คนอื่นให้รู้จัก เอ๋อแล้วน้องชื่ออะไรครับ”
“นิพี่จำผมไม่ได้จริงอ่อครับ” ผมมองหน้าพี่คนนั้น แล้วก็ทำท่ายิ่มๆ
“ฮืม เราเคยรู้จักกันด้วยอ่อครับ”
“เคยสิพี่ พี่ยังมานั่งดูหนังโป๊ที่บ้านผมอยู่เลย”
“เห้ย น้องจำคนผิดแล้วมั้งครับ”
“พี่ใช่พี่ จั๋บที่บ้านอยู่เชียงใหม่ จบม.ปายมาจากโรงเรียน พ.ศ. รึเปล่าละครับ ถ้าไม่ใช่ผมคงจำผิด”
“เห้ย ใครว่ะเนี่ย” ขึ้นว่ะขึ้นมาทันทีเลยละเมิง
“โอมห์ไงพี่ ”
“โอมห์ไหน “
“โอ๊ะ อายุเนี่ยนะ มันทำให้คนเปลี่ยนไปจริงๆเลยว่ะ” ผมหยิบบัตรประชาชนให้พี่จั๋บดู
“อ๋อ เรานิเอง หายไปไหนมาว่ะ พี่ไม่เห็นเจอเอ๊งเลย”
“เรียนดิพี่”
“เรียนที่ไหนว่ะ ที่ไหนมันรับเด็กอย่างแกเรียนว่ะ ”
“เด็กอย่างผมนิมันยังไงว่ะ วิดวะเรียนตีนดอย เชียงใหม่”
“เห้ยจริงดิ ” ผมผยักหน้ารับ
“พี่จั๋บเดี๋ยวผมต้องไปโรงบาลแล้ว พอดีเพื่อนเข้าโรงบาล ขอเบอร์หน่อยดิ” ผมแรงว่ะขอเบอร์ก่อนเลย
“เอาดิ แต่พี่จำเบอร์ไม่ได้ว่ะ เอาเบอร์เรามาเดี๋ยวพี่ยิงไป” พอได้เบอร์เสร็จผมก็กลับไปที่บ้านเลย เพราะต้องไปหาโน๊ตแล้วไปที่โรงบาลต่อ
......................... พระเจ้าคุ้มครองนะครับ น้องโอมห์ ดีใจที่ได้เจอ..................
พี่จั๋บ..........................................
บอกอะไรให้เอาไหมครับ พี่จั๋บเนี่ยผมเคยแอบชอบสมัยตอนที่ยังเด็กๆอยู่ ตอนที่มาเข้าโบสถ์แรกๆเลยครับ เพราะพี่เขาค่อยดูแลผมตลอดเลย คุยด้วยเล่นด้วย สอนผมร้องเพลง เล่นกีตาร์ สอนหนังสือ แล้วก็อีกเยอะอะครับ แต่ก็ไม่ได้คบกันหรอกนะครับ เพราะตอนนั้นผมเด็กอยู่ไม่รู้ว่าการคบผู้ชายเป็นแฟนเป็นยังไง มันเป็นแต่ความทรงจำ นี้รึเปล่าที่อยู่ๆดีๆก็มีอะไรมาดลใจให้ผมอยากมาที่นี้ขึ้นมา ถึงบ้านโน๊ตอาบน้ำแต่งตัวรออยู่แล้ว นั่งทำคุยกับพ่อแม่อยู่ที่หน้าบ้าน
“ไปไหนมาละเรา ปล่อยให้เพื่อนอยู่บ้านคนเดียว” พ่อผมด่ารึเปล่าแบบนี้ เขาเรียกว่าด่ารึเปล่า
“โบสถ์ ”
“กรูนึกว่าเมิงเป็นพุทธแล้วสะอีก แบบนี้กรูจะได้เกาะชายผ้าเหลืองไหมเนี่ย” กลับมาเรื่องนี้อีกแล้ว
“เอาน่า เรื่องนี้ เดี๋ยวลูกชายจัดการได้ ไม่ต้องห่วง”
“ไปคุณ ไปกันได้ละ โอมห์จะทำอะไรไหม เดี๋ยวออกไปข้างนอกกัน”
“ไปไหนแม่”
“ขึ้นๆมาเถอะ ถามมาก” นั้นมาอารมณ์เสียใส่เราอีก 4 คนขึ้นรถ แล้วล้อก็หมุนมาที่โรงพยาบาล อันที่จริงผมหน้าจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วนะเนี่ย แม่ก็คุยอะไรไปเรื่อยหมด ส่วนโน๊ตก็นั่งเล่นมือถืออีกเหมือนเดิม ไม่ได้คุยอะไร คงเป็นเพราะจะเกร๊งพ่อกับแม่แน่ๆ แต่เมื่อก้ก็เห็นคุยกันดีตอนที่ผมเข้ามาที่บ้าน พอรถถึงโณงบาลพ่อให้พวกผมขึ้นไปหามิ๊กก่อน เพราะจะหาที่จอดรถ
“เธอเป็นยังไงบ้าง เจ้ามิ๊กนะ”
“เรียบร้อย แล้ว รอแต่ให้ฟื้นนั้นละ” แม่มิ๊กยืนรออยู่แล้ว
“แม่ เข้าไปดูมิ๊กนะ” วันนี้มีชุดให้ใส่ด้วยวุ้ย เท่ไปอีกแบบ พอเข้ามาก็เจอเพื่อนผมคนเดิมอีกแล้วครับ ได้ทีถามเรื่องราวของการผ่าพอดี
“อ้าว มานานรึยังปิง”
“อืม ก็แต่เช้าแล้วละ เดี๋ยวจะไปพักแล้ว เอ๋อิเพื่อนแกอะ เรียบร้อยแล้วนะ” มันทำท่าจดอะไรสักอย่างแล้วกำลังจะเดินหนี
“ เอ๋อ เดี๋ยวปิง ถามไรหน่อยดิ”
“เรื่องผ่าใช่ไหม”
“อืม”
“ จำป้าที่ห้องฉุกเฉินได้ไหม เขาเป็นเมียหมอที่ผ่าหัวให้เพื่อแกอะ ป้าเขามาถามว่าแกอะมาทำไมที่โรงบาล เราก็เลยเล่าให้เขาฟังว่าเพื่อนแกไปโดนอะไรมา”
“แล้วยังไง”
“ก็ไม่แล้วไง เขาคงไปคุยกันมั้ง เลยได้ผ่า” ขอบคุณพระเจ้าเป็นเพราะสิ่งที่มิ๊กเคยได้ทำไว้นี้เองนะ ผมคิดในใจ แล้วก็หันออกไปยิ้มให้ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“มิ๊ก เรามาแล้วนะ” ผมเอื้อมมือไปเจ็บที่มือมัน วันนี้หน้าตามันก็ดูไม่ดีขึ้นเลย รอยเขียวเริ่มจะกลายเป็นสีดำ แผลที่เท้ามีร่องรอยของการรักษาแล้ว ที่หัวที่ผ้าก๊อกเปิดอยู่ ร่างกายสั่นตลอดเวลา สรุปตาแดงอีกแล้ว น้ำตามันมาอ๋อกันที่ตาอีกแล้ว
“ทำไมมันต้องทำเมิงถึงขนาดนี้ด้วย เมิงทำอะไรให้มันโกรธขนาดนั้นเลยรึไง” ผมค่อยๆเอามือลูบไปที่หน้าอกที่บวมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“เจ็บไหมมิ๊ก กรูเจ็บมากกว่าเมิงอีก ทุกคนที่รู้จักเมิงเจ็บมากกว่าเมิงหลายเท่า แล้วจะเจ็บมากกว่านี้ถ้าเมิงเป็นอะไรไป”
“เมิงต้องตื่นขึ้นมาทะเลาะกับกรูอีกนะ เมิง” มือมิ๊กกำแน่เหมือนจะรู้สึกตัว แล้วทำทีจะดีดตัวขึ้นมา หัวมันหันมาทางผมแล้วก็น้ำตาไหล ออกมาแล้วผมละ จะทำยังไง ผมรีบถอยตัวออกมา แล้วเอามือปาดน้ำตาทันที เพื่อนผมรีบวิ่งเข้ามาดู
“เห้ย ไอ้ตี๋ เมิงอย่าดิ้นสิว่ะ เดี๋ยวก็ยิ่งเจ็บไปใหญ่” เพื่อผมกดตัวมิ๊กให้นอนลงอีกครั้ง
“โห่ แข็งเลยว่ะ” มันทำหน้าทะลึ่งใส่ผม แล้วเอามือไปกดที่ท้องน้อย
“อะไรว่ะปิง”
“ท้องน้อยมันอะดิ กรูต้องสวนออกว่ะ มันไม่ฉี่เอง เดี๋ยวไตจะพัง” ผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่าไง แต่ก็ยืนดูว่ามันจะทำอะไร
“เมิงจะดูไหม นี้เอกสิทธิ์นะ ช่วยกรูจับเพื่อนเมิงด้วย”
“เห้ยอะไรว่ะ”
“เอาน่ามาๆ” มันเอามือไปดึงม่านมาปิด แล้วเอาเครื่องทออกมา มีสายยาง ท่อเล็กๆมั้งครับจำไม่ได้ละ เควาย แล้วก็ถุง
“เมิงจะทำอะไรว่ะ ปิดม่นทำไมเนี่ย”
“ไอ้ตี๋เนี่ยเวลาปรกติมันก็หล่อยใช่ย่อยเลยนะเนี่ย” ปิงมันพูดไปแล้วก็ปลดกางเกงที่มีกใส่อยู่ กางเกงในไม่ต้อพูดถึง ไม่มีอยู่แล้วครับ สวนขนาดก็เหมือนกัน เห็นแล้วต้องตะลึง
“เล็กว่ะ หดเข้าในเลยเนี่ย คิดว่าจะใหญ่”
“เมิงจะทำอะไรว่ะปิง ”
“ก็คนไม่เหยี่ยวจะทำอะไรละว่ะ จับมันไว้” ผมเอามือไปกดที่ไหล่มิ๊กไว้เพราะผมคิดว่าถ้ากดหน้าอกมันต้องเจ็บแน่ๆ
“กรูจะทำแล้วนะ ” ผมผยักหน้าแล้วมองดูสิ่งที่มันทำอย่างไม่กระพริบเลย ท่อเล็กๆถูกสวนเข้าไปในรูฉี่ ลึกไม่เท่าไม่รู้หรอกครับ เพราะมิ๊กมันดิ้นเหมือนตัวเองจะรู้สึกตัว
“นิดเดี๋ยวไอ้ตี๋ ทนหน่อยสิว่ะ ไอ้ตี๋ จะเสร็จแล้ว” แล้วปิงก็หยุดที่น้องชายมิ๊ก เอามือมากดท้องน้อยแทน ผลรับที่ได้ มีฉี่ไหลออกมาจริงๆด้วยครับ มันไม่ได้หลอกดูกระจู๋ไอ้มิ๊ก แล้วไป งานนี้
“ถ้ากรูไม่อยู่ฝากดูมันด้วยนะปิง”
“อ้าวเมิงจะไปไหนว่ะ”
“เรียนสิว่ะ ไว้กรูจะโทรมาถามเมิงบ่อยๆว่าเมิงหลวมลามเพื่อนกรูรึเปล่า”
“เมิงจะบ้าป่าว กรูไม่ใช่พวกผิดเพศ สัด”
“แน่รึ” ผมทำท่าเหมือนเชื่อ แล้วมันก็ขอตัวไปกินข้าว ส่วนตัวผมก็ยืนดูมิ๊กที่ข้างเตียงอีกสักพัก
“มิ๊ก โอมห์กลับก่อนนะ พักผ่อนเยอะๆนะไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้นนะ” ผมเอามือมาจับแก้มที่ปูดๆของมัน แล้วก็เอามือมาปาดน้ำตาตัวเองด้วย
“อ้าวโน๊ต แม่หายไปไหนละ”
“คนไหนละ”
“ทั้งคู่ละ”
“เห็นว่า จับคนที่ทำได้แล้วมั๋ง แล้วไปโรงพักกัน ” อ้าวไปไม่บอกเลย ผมเลยรีบกดโทรสับไปหาแม่ทันทันเลยครับ แต่เหมือนเดิมอีกแล้วไม่รับโทรสับ แต่ไม่ได้ผมเองก็อยากรู้เรื่องเหมือนกัน มาทำไอ้มิ๊ก
“โอมห์ เราก็ไปที่โรงพักกันดิ”
“ไปไงละ มากับแม่นะ” โน๊ตหยิบกุญแจรถออกมา
“อ้าวแล้วเขาไปกันยังไงละ”
“พี่ผู้หญิงอะ เขาเข้ามาตะกี้ บอกว่าขอออกไปซื้อกาแฟแป๊บหนึ่ง เดี๋ยยวก็เข้ามา” สรุปผมได้รีบไปที่โรงพักทันทีด้วยรถของแม่มิ๊ก มีพี่อ้อมาเปลี่ยคิวเฝ้ามิ๊กแทนแล้ว
มุมหนึ่งของ ผู้เป็นแม่
“สำหรับฉันมันไม่พอหรอกติดคุก คุกมันเอาไว้ขังหมา” ผมกำลังเดินขึ้นไปบนโรงพักพอดี ได้ยินเสียงแม่มิ๊กดังลั่นโรงพัก
“ฉันจะทำให้พ่อแม่พวกแกมา กราบตีน ขอชีวิตพวกแกกับฉัน จำคำพูดฉันไว้”
-
หุหุ เจ้ามิ๊ก หน้าตากวนได้ใจมากเลย แต่ผมชอบคนแบบนี้นะ :laugh:
ก็เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อ เป็นแม่นะ
แต่เชื่อว่ายังไงแล้ว เรื่องร้ายๆก็จะผ่านพ้นไป
ปล.เห็นมิ๊กแล้วก็อยากจะเห็นโน๊ตต่อในบัดดล 555+
-
หน้ามิ๊กอย่างหลอนอ่ะ....
:m20: :m20:
ดีแล้วที่ไม่เป็นไร
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดด รูปมิ๊ก่อน
เดี๋ยวไปตามเรื่องทีหลัง
อิอิ
-
รู้สึกโล่งใจครับที่มิกซ์ปลอดภัย...ต้องยอมรับครับว่าตอนนั้นโอร์มกำลังใจ
ดีมากเลยครับขนาดเกิดเรื่องมากมายยังคุมสติได้อยู่...ยังไงจะคอยเป็น
กำลังใจให้นะครับ..กดให้ครับ +1เป็นกำลังใจ
-
มิกซ์ดู Bad Boy ได้ใจดีเหลือเกิน
แต่เรื่องตอนช่วงนั้นมันโหดร้ายจริงๆ กับทุกคนเลย อ่านแล้วมันหดหู่น่าดู :เฮ้อ:
-
มารอตอนต่อไปดีกว่า
ตอนนี้อ่านแล้วดีขึ้นมาหน่อย หวังว่ามิ๊กคงปลอดภัยแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะคับ
ปล รักโอห์มจังเลย
-
ดีน่ะที่เข้ามาอ่านเรื่อง..วันนี้
เลยได้เห็นรูปมิ๊ก..โฮะ โฮะ :m11:
หน้าตามิ๊ก อย่างบ่งบอกเลยว่า...หื่นนนนนนนนนนนน
ชัดเจนมากกกกก
ยังงี้ ทำให้พอเข้าใจมิ๊กมากขึ้นล่ะ ว่าทำไมมิ๊กถึงแอบไปลักลอบเอาไอ่เอิท
ก็ไอ่เอิทมันตอบสนองอารมณ์ความใคร่ของมิ๊กได้ ทุกครั้งที่มิ๊กต้องการ(มั้ง) หุหุ
แต่คนที่มิ๊กรัก มีคนเดียว..โอห์มไงล่ะ
ส่วนตอนหน้า โอห์มโปรยหัวเรื่องไว้แล้วว่า...
ความรักของแม่ที่มีต่อลูก จะมีพลังทำลายล้างรุนแรง
สามารถทำให้คนที่มาทำร้ายลูกของตน สะท้านสะเทือน สาหัสเพียงใด
:L1: ความรักของแม่..ยิ่งใหญ่เสมอ
:กอด1:ขอบคุณครับ โอห์ม +1 ให้กับรูปมิ๊กครับ
ป้อล่อ...ขอดูรูปโน๊ต มั่งดิ นะ..นะ.นะคร้าบบบบบ
-
เอิ่ม..
เชียร์โน้ตๆ
ให้กำลังใจพี่โอมห์ค่า
-
มิกซ์ดูกวนteenมากอ่ะ คนที่ซ้อมมิกซ์นี่พวกอีเอิทป่าวนี่ หึ่มๆ มันต้องโดนๆไอ้พวกนี้เอาให้หนัก :angry2:
-
น้องมิคขาวเวอร์อ่ะ เชื่อแล้วว่าตี๋จิงๆ 555+ กวนดีนะ หน้าคล้ายวีเจภูมิ channel V เลย
อยากเห็นรูปโน้ตด้วยอ่ะค่ะ นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
ส่วนคนที่ล้างส้วม ช่วยใบ้หน่อยไม่ได้หรอคะ อยากรู้อ่ะ ใบ้นิดนึงน้าาาาาา
-
ปล่อยมันไปเถอะครับ คนล้างส้วมอะ
- -
-
บวกหนึ่ง สำหรับคะแนนที่ 84 ให้นู๋มิ๊กซ์ หุหุ
มิ๊กซ์เอ๊ย ไม่หล่อ (เอ๊ะรึหล่อหว่า)แต่เร้าใจ 55
ขอบคุณสำหรับรูปนะค่ะ
คนล้างส้วม ปล่อยๆไปก็ได้
แต่ก็คาใจไอ้คนที่อยู่ข้างๆ
ใครรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร หนอ
-
>_<" กรรม คือ ผลจากการกระทำ
แล้วกรรมดีที่เคยช่วยเด็กน้อยคนนั้นไว้...
...เห็นผลไวทันใจจริงๆ ขอบคุณคุณป้าเมียหมอด้วยนะคับ
...คนดีต้องส่งเสริม เพื่อให้เค้ามีกำลังใจที่จะทำความดีต่อไป...
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
มิ๊กนี้ตี๋จริงๆ ลุคดูแล้วแบดบอยน่าดูนะคะ ฮ่าๆๆๆ
ส่วนตอนนี้ก็ดีไปที่มิ๊กได้ผ่าเพราะถ้าไว้นานกว่านี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่
อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ถือซะว่าฟาดเคราะห์
โน๊ต..ตอนนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆๆ
-
มาให้กำลังใจต่อ
คิดถึงโอห์มเสมอ
-
+1 เป็นกำลังใจนะโอห์ม
-
o13
-
แม่มิกซ์ แรงงงงงง
เป็นกำลังใจให้ค๊าบบ
-
ในดิสนั้น รูป มิ๊กเหรอ??
ขอตกใจหน่อยนะ ทำไมมันรู้สึกว่า หัวกับตัวมันไม่สมประกอบกัน มีรูปที่ปกติกว่านี้ไหม =[]=
เอาใส่เสื้อผ้าก็ได้ ๕๕๕๕
-
เอ่อ ขอรูปที่มันดูเหมือนคนธรรมดาหน่อยได้ไหมครับน้องโอห์ม รูปนี้ ท่านี้มันดูหลอนๆ อ่ะ เห็นแล้วนึกถึง โจ๊กเกอร์ ในแบทแมนภาคล่าสุดเลย o22
-
หน้าเหมือนเรียกบาทา(ล่อเล่นนะคะ)(แต่รู้สึกงั้นจิงๆๆ)
น่ารักแบบเถื่อนๆๆงงวะ(เขียนเองงเอง)
อื้มเม้นๆๆก่อน(ยังไม่ได้ไม่ว่ากันนะ)
-
คนเป็นแม่อ่ะเนาะ ยังไงก็รักลูก เจ็บแทนลูก เป็นผมผมเอาตายเหมือนกันนะ
-
ขอรูปโน๊ต
ไปละ
(แกรไม่คิดจะเม้นเรื่องหน่อยเรอะ ก๊ากๆ)
ความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่เสมอ ลูกเจ็บเท่าไหร่ แม่เจ็บกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า
แค่กราบตรีนไม่พอ ถ้าใครมาทำลูกฉัน ฉันจะเอามีดกรีดหน้าแมร่งสดๆ
ค่อยๆเลาะกระดูกมันออกมาทีละนิด ทีละนิด อร๊ายยยย สยองตัวเอง
ไม่รู้สิ ถ้ามิ๊ก โอมห์ก็บอกมิ๊กมาชวนไปไหนด้วย ตั้งแต่ตอนก่อนๆโน้น
แล้วอีกคน โอมห์ก็ไม่ได้เฉลย ขอคิดว่าคนล้างส้วมคือโน๊ตละกัน
อุปนิสัยคำพูดคำจาเหมาะกับโน๊ตที่สุด ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
รูปมิกซ์ .....0.0 หื่น แล้วดุโหดมากๆๆๆๆๆๆๆ
เข้าใจหัวอกแม่นะ ท่าเป็นแม่หนูพูดแรงกว่านี้อีก 55+
-
ดูตอนหน้าแล้วท่าจะดุเดือด
สรุปที่มิ๊กได้ผ่าก่อน ก็เพราะความดีที่เคยทำไว้
เห็นมั้ยย ใครว่า บุญทำแล้วไม่เห็นในชาตินี้
หุ่นมิ๊ก :haun4:
-
อยากอ่านต่อมากๆ อยากรู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกต่างๆ ยังไง กับแต่ละคน
มิ้ก = ไอ้ตี๋กล้ามโต งุงิงุงิ
-
สงสารโน๊ตอะ
:o12: :o12:
-
>_<" กรรม คือ ผลจากการกระทำ
แล้วกรรมดีที่เคยช่วยเด็กน้อยคนนั้นไว้...
...เห็นผลไวทันใจจริงๆ ขอบคุณคุณป้าเมียหมอด้วยนะคับ
...คนดีต้องส่งเสริม เพื่อให้เค้ามีกำลังใจที่จะทำความดีต่อไป...
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
+ 1 ให้ครับ
เห็นด้วย ร้อยเปอร์เซนต์ครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
o13โอมห์สู้ๆๆๆๆ มิ๊กหายไวไวน้าๆๆๆๆ o13
-
แวะเข้ามารอบที่สอง
เลยได้ดูรูปมิ๊กอีกรูปนุง ฮิฮิ
รูปมิ๊กที่ยืนใส่เสื้อสีน้ำเงิน
ถึงจะไม่ค่อยชัด แต่ก็เออแหะ..มิ๊กหล่อจริง
ขอบคุณคร้าบบ โอห์ม :pig4: ลงรูปโน๊ตให้ดูมั่งดิ pls
-
นั้นมันผม
- -
คนที่ยืนเหยียบมันอ่ะ
-
เฮ้ยยยยยย หนายอ่ะ =[]=
ทำไมไม่เคยทันอะไรกับเขาสักอย่าง ฮะอึกๆๆ
อ่านคอมเม้นหนึ่งเกิดความคิดเหมือนกันว่า คนที่โอมห์อยู่ด้วยอาจจะเป็นโน๊ต เพราะเวลาไปกินข้าวดูหนังหรือทำอะไรกับคนนั้น โอมห์จะไม่เอ่ยชื่อ แต่เวลาไปกลับมิ๊ก โอมห์ก็บอกมาตรงๆเลยว่าไปด้วยกัน
แต่อาจจะเป็นกลลวงก้ได้ อ๊ากกกกกกกกก เครียด (แล้วตูไปเครียดทำไมเนี้ย = =)
---------------
พอเม้นแล้วเห็นรูป...
มันจะฮาไปถึงไหน นี้ทำเองหรือถ่ายแบบนั้นจริงๆ
-
รูปนั้พี่โอมห์แมนมากกกกกกกกกกกกกกกก
น่าตาดีกว่า.. ตกลงพี่โอมห์รับเหรอ
แต่ว่ารูปมิกตี๋จริงๆ
-
5555 ชอบภาพอ่า ตลกดี :laugh:
-
ตามอ่านอยู่ครับ
-
รูปได้ใจจริง ๆ
-
มาดูรูปอีกรอบ ๕๕๕๕ เอิ่ม กดด้วยฝ่าเท้ากันเลยทีเดียว
ยังรอของโน๊ตอยู้ค๊าบบบบบ
-
อ้าว
ทำไมเห็นรูปเดียวอ่า
ไม่ชัดด้วย
พี่โอห์มคร้า
น้องขอดูรูปแรกอีกครั้งได้ป่าวอ่า นะนะนะนะนะนะนะ
-
ชอบรูปอ่ะ กวนทีนดี
ดีนะรูปมันมืดอ่ะ ยกขาสูงซะ
555555555 :m20:
มิ๊กหน้าตาทะเล้นมาก ขาวได้อีก
ดูเหมือนเป็นคนฮาๆนะ
แต่ เชียร์โน้ตอ่ะ โน้ตน่าร้ากกกกกได้ใจมาก
หวังว่าคงไม่ได้ใจแบบเอิทอีกรอบนะ -..- :z3:
-
พึ่งเข้ามาอ่านคร้า
สนุกมากๆๆ
ตอนหลังๆออกแนวเศร้า
+1 เป็นกำลังใจให้พี่โอมคร้า
-
ฮ่าๆๆๆเหยียบยังไง มิกซ์ก็ยังไม่จมหายซะทีนะ :laugh:
-
มามุงดูรูปไม่ทัน 55+
แอบอ่านเรื่องเงียบๆต่อไปคับ.......
-
สนุกมากอ่ะ
-
ยังไม่เห้นรูปมิกเลยอ่ะ ขออีกครั่งป่าวคับ
-
:impress2:ตามอ่านอยู่
-
เห้ยยย พึ่งอ่านได้13หน้าเองมาเม้นก่อน อินๆๆ สนุกดีครับ ผมชอบในมุมมองของพี่นะ
เพราะผมก็เรียนในสายช่างเหมือนกัน เรื่องรุ่นก็สำคัญแต่ผมแอบเข้าใจปีสองนะเรื่องน้องไปสนิทปีสามอะ
แต่อย่างว่าแหละ แต่ละคนไม่เหมือนกัน ต่างพ่อต่างแม่ จะให้คิดอะไรมองอะไรเหมือนกันก็เป็นไปไม่ได้
แต่เรื่องปีสองไม่เคารพแล้วมาทำร้ายนี่ ไม่ไหวจริงๆ ขนาดของผมปี1ผิดยังไงปีสองก็รับแทนตลอด
โดยที่ไม่สนว่าน้องมันจะรักเราอย่างที่เรารักมันรึป่าว แต่ก็ไม่เคยคิดโกรธอะไรปี1เลย อ้ายยย อินกับเรื่องรุ่น 55 เด๋วอ่านทันจะมาเม้นใหม่เน้อออ
ปล. ในหน้า13 ครุศาสตร์ เขียนงี้นะครับ ไม่ใช่ คุรุศาสตร์
-
ได้เห็นรูปเดียว ก็ดีที่ได้ดูเนอะ คุณแม่แรงได้บรรยากาศวันแม่เลย :m1:
ไม่ว่าสุดท้ายหนูจะอยู่กับใคร ให้หนูอยู่ด้วยแล้วมีความสุขก็พอแล้วล่ะ :man1:
-
เวงกำ จริงๆ ผมขอโทษสำหรับสิ่งที่เขียนผิด ความผิดน้อยข้าน้อยขอรับไว้คนเดียว มาอีกแล้วเรื่องราวที่มันไร้สาระ แต่มันตั้งใส่ เพราะจะได้ข้ามต่อไปในส่วนของเนื้อเรื่องอีก เวลาของทั้งสองปีกำลังจะเดินทับกันแล้วครับผม หลังจากที่ผมรู้ว่ามิ๊กฟื้นแล้ว แต่ผมยังต้องกลับไปเรียนอยู่ ผมมีโอกาสได้กลับไปที่ห้องนอนของมิ๊กอีกครั้ง เพื่อไปเก็บของตามที่แม่มิ๊กสั่งแล้วก็ได้เจออะไรบ้างอย่างที่เราเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน รูปของโน๊ตยังต้องติดไว้ก่อนนะครับ ส่วนคนที่ไม่ทันรูปมิ๊ก คงต้องรออารมณ์ผมแล้วละครับว่าจะเอามาใส่เมื่อไร รูปมิ๊กที่เห็นนั้น มันผ่านการทำอะไรหลายๆอย่างมาแล้วนะครับ เพราะจากที่โดนรุมตอนนั้น อะไรอะไรก็เสียหายไปเยอะ วันนี้คนที่นอนข้างกันมันอู่อีกแล้ว แค่ข้าวยังไม่ลงไปซื้อให้กินเลย
ปล.ใครมาบอกว่าผมเป็นรับ แค่ผมขยันเขียนเรื่องราวของตัวเอง อย่าเหมารวมสิครับว่าต้องเป็นผู้รับบทบาทเป็นผู้หญิง เสียหมดเลย
:sad4:
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“คุณจะเอาเท่าไร รีบๆเรียกมาเลย ฉันจะได้พาลูกฉันกลับบ้าน” มีคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับแม่มิ๊กมายืนอ๋อกันที่หน้ากรงขังยืนดูลูกตัวเองเต็มไปหมด ส่วนหนึ่งเดินเข้ามาคุยกันแม่มิ๊ก ผมเดินเข้ามาทันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างพอดี
“ทำไมคนมันเยอะแบบนี้ว่ะโน๊ต”
“จะไปรู้ได้ไงเหล่าก็มาด้วยกันนิว้า” ไม่ได้ช่วยอะไรกรุเลย ผมเดินตรงเข้าไปหาแม่ผมเลยดีกว่า
“แม่ อะไรเนี่ย ทำไมคนมันเยอะแบบนี้อ่ะ”
“อ้าว มาไงเนี่ย”
“โน๊ตเอารถแม่มิ๊กมา”
“เนี่ย ไอ้พวกเนี่ยละที่รุมตีไอ้มิ๊ก ”
“ทั้งหมดนี้เลยอ๋อ เป็น 10 คนเนี่ยนะ ยังเด็กๆอยู่เลยนิแม่” แล้วเสียงการสนทนาของผมกับแม่ก็ถูกกลบไปด้วยบทสนทนาที่มีพลังแล้วก็น่าสนใจกว่า
“ลูกแก ไปหาเรื่องพวกลูกฉันก่อนรึเปล่า ลูกฉันเป็นคนดีนะค่ะ ไม่มีหรอกเรื่องพวกนี้ ถ้าเขาไม่เหลืออดจริงๆจะไปทำลูกคุณทำไม” ผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก แต่งตัวธรรมดาในสายตาผม ยืนเท้าเอวคุยกับแม่มิ๊ก
“หรอค่ะ ลูกฉันคงโง่ไปหาเรื่องพวกคุณ มั้งค่ะ ลูกฉันมีแค่ตัวคนเดียว คงไปหาเรื่องกับพวกลูกคนเป็น 10 ใช่ไหมค่ะ แล้วมันเรื่องอะไรที่ลูกฉันจะต้องเอาอนาคตไปแลกกับพวกไม่มีอนาคตอย่างลูกคุณ”
“คุณมาว่าลูกฉันแบบนี้ไม่ได้นะ คุณตำรวจค่ะ ฉันจะฟ้องอีนี้ค่ะ”
“เอาสิ เชิญฟ้องได้เลยตามสบาย เงินฉันมีเยอะแยะ พวกแกทุกคน เตรียมตัวไปเยี่ยมลูกแกในคุกได้เลยนะ” แม่มิ๊กชี้หน้าทุกคนที่กำลังยืนฟังบทสนทนานี้อยู่ ทุกคนเริ่มจะโวยวาย มาอารมณ์หมู่ เริ่มไม่พอใจเดินรุมกันเข้ามายังที่แม่มิ๊ก
“จะทำอะไร ลูกพวกแกทำลูกฉันยังไม่พอใช่ไหม จะเอาฉันอีกคนใช่ไหม” ตำรวจคงเห็นท่าจะไม่ดีแล้ว นี้มันคงไม่ใช่การเจรจาธรรมดาแล้วสิครับ
“แกจะเอายังไง จะเรียกค่าทำขวัญเท่าไรบอกมาเลย แค่แด็กทะเลาะกัน ทำเป็นเรื่องใหญ่” มีลุงผู้ชายคนหนึ่งพูดเสริมขึ้นมา
“นี้คนตำรวจค่ะ คุณแจ้งข้อหาให้คนพวกนี้รู้รึยังค่ะ”
“ยังครับ ผมคิดว่าคุณจะตกลงกันได้”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ตกลง แจ้งข้อหาไปเลยค่ะ” ผมสังเกตุเห็นน้องๆหลายๆคนในกรงขังมายืนเกาะลูกกรงค่อยฟังการสนทนาครั้งนี้
“น้าๆครับ ที่ตำรวจจับลูกพวกคุณมาในวันนี้เป็นข้อหา ทะเลาะวิวาทในที่สาธารณะนะครับ” ร้อยเวรพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมเองแอบคิดในใจว่ามันต้องหนักกว่านี้ไม่ใช่รึไงว่ะ
“สงสัยจะเข้าใจอะไรผิดแล้วค่ะ คุณตำรวจ ถึงฉันไม่ได้เรียนกฏหมายมาแต่ฉันก็พอจะรู้นะค่ะว่าที่ลูกฉันโดนเนี่ยเรียกว่าอะไร” มีเสียงโวยวายดังขึ้นอีกแล้ว หลายๆคนไม่พอใจแม่มิ๊กเอามากๆ
“แกเป็นใครว่ะ จะมารู้ดีกว่าตำรวจได้ยังไงว่ะ”
“ฉันก็เป็นฉันเนี่ยละ ถ้าตำรวจแจ้งข้อหาแบบนี้ เจอทนายฉันแน่ เพราะที่ลูกพวกแกทำคือพยายามฆ่าชัดๆ”
“แกเอาอะไรมาพูด”
“ลูกฉันนี้ไง ที่นอนเป็นตายอยู่ที่โรงพยาบาล มันจะแค่ทะเลาะกันไหม” ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องวุ่นวายไปหมดแล้วต่างคนก็มีความคิดเป็นของตัวเอง ไอ้โน๊ตเองก็ดูจะสนุกกับเรื่องนี้ไม่น้อยเหมือนกัน แต่ในความวุ่นวายก็ยังมีเรื่องดีๆอยู่ พี่อ้อโทรมาบอกว่ามิ๊กรู้สึกตัวเอง แม่มิ๊กจากที่ร้อนๆอยู่ตะกี้ก็เย็นลง แล้วรีบไปดูลูกชายทันที ปล่อยให้ผมกับแม่ จัดการเรื่องนี้ต่อ
“พวกแกจำไว้นะ ยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมความเด็กขาด ไปตั้งทนายมาได้เลย เงินฉันมีเยอะ แล้วฉันไม่ได้ต้องการเงินของพวกแกด้วย ถ้าแกจะยัดเงินให้ตำรวจแล้วคดีล้ม ฉันก็จะยัดมากกว่าแก จำไว้” แล้วแม่มิ๊กก็เดินจากไปพร้อมกับพ่อมิ๊กแล้วก็พ่อผม
“แม่ไปก่อนนะโอมห์ ฝากด้วยนะเธอ ไปดูเจ้ามิ๊กมันก่อน เสร็จแล้วตามไปนะ” ผมกับแม่แล้วก็โน๊ตอย่างน้อยก็ยิ้มออกแล้วในตอนนี้ โล่งใจไปอีกนึกหนึ่ง ลุงคนเมื่อวานเดินลงมาพอดี เสียดายที่ไม่เห็นตอนแม่มิ๊กออกลาย แต่ก็คงมาเห็นความวุ่นวายด้านล่างนี้พอดี
“อะไรกัน ร้อยเวร ทำไมเสียงดังโวยวายไปถึงฉันบนเลย”
“ขอโทษครับ พอดีมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
“เข้าใจผิดอะไรกัน”
“เรื่องข้อหาครับ”
“ทำไม ข้อหาทำไม”
“ตำรวจที่ลงบันทึกประจำวัน ลงไว้ว่าเป็นการทะเลาะวิวาทในที่สาธารณะครับ”
“เห้ย ได้ยังไง คดีนี้มันพยายามฆ่ากันชัดๆ เดี๋ยวเรียกคนที่ลงบันทึกประจำวันไปคุยกับผมที่ห้องด้วยนะ”
“ได้ไงค่ะคุณตำรวจ ข้อหานี้มันหนักไปรึเปล่าค่ะ แล้วอนาคตของลูกฉันละค่ะ ” จากไอ้ที่ปากเก่งตะกี้ มาเข้าโหมดบีบน้ำตากันทั้งนั้น ลุงตำรวจไม่ได้สนใจคุยกับกลุ่มคนพวกนั้นเลย เดินเข้ามาหาแม่ผมแทน
“เห็นไหม ฉันบอกแล้ว ว่าเราทำงานเร็ว ยังไงก็จับได้”
“ค่ะ ไปกรุงเทพเมื่อไรจะจัดให้ชุดใหญ่เลย ดูแลเป็นอย่างดี” (แม่หมายถึงสปานะครับ)
“ให้มันจริงเถอะ อ้าวแล้วเพื่อนเธอไปไหนสะละ”
“พอดีลูกชายเขาฟื้นแล้วค่ะ ก็เลยรีบไปดูลูกชายเขา”
“ดีเลย เดี๋ยวจะได้ให้ลูกน้องไปสอบปากคำ”
“อ๋อน้าครับ แต่เห็นหมอว่าอาจจะจจำอะไรไม่ได้นะครับ เรื่องที่เพิ่งเกิด”
“อ้าว แบบนี้ก็แย่สิ แล้วจะเอาผิดกับไอ้พวกนี้ยังไงละ” ป้า ณี เข้ามาในหัวผมทันทีเลยครับ
“มีพยานครับผม เยอะด้วย ที่เห็นเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าจะใช้ได้รึเปล่า”
“ได้สิ ไม่ต้องห่วงเลย ได้แน่นอน”
“เอ๋อ เล่าไปเล่าเรื่องให้พวกแม่พ่อไอ้พวกห่านั้นฟังไป เขาจะได้เลิกโวยวายสักที จะได้รู้ว่ารู้เขาทำอะไร รำคาญจริงๆเลย พวกเลี้ยงลูกไม่เป็น ดีแต่ให้ท้าย”
“ครับ”
“ไปเธอ กินข้าวมารึยัง ไปกินข้าวกัน ปล่อยเด็กๆไว้นี้ละ มันโตแล้ว” อ้าวยังไงกันเนี่ย ผมรู้ทีหลังนะครับ ว่าม่กับลุงคนนี้สนิทกันมาตั้งแต่ ผมยังเป็นเด็กแล้ว ป.2 มั้งครับ เหมือนก่อนลุงเป็นแค่ตำรวจารจรแถวๆบ้านผมนะครับ แล้วมีวันหนึ่งรถแม่ผมเสีย ลุงเลยอาสาขับรถไปส่งผมที่โรงเรียน ก็เลยได้รู้จักกันมาตั้งแต่ตอนนั้น พอแม่ออกไป ผมกค่อยๆเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเท่าที่ผมได้ยินมา แต่ก็ไม่ได้เอ๋ยนะครับว่าใครเป็นคนเห็น แต่ก็เล่าว่ามิ๊กเป็นยังไง ตอนนี้อาการหนักแค่ไหน
“........................................................ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามลูกน้าๆดูนะครับว่าทำจริงรึเปล่า แต่เพื่อนผม เรียนอยู่เชียงใหม่ เขาไม่มทีเหตุผลต้องมามีเรื่องกับพวกลูกน้าหรอกนะครับ อีกอย่างพวกผมก็กลับมาเที่ยวบ้านกันแค่ปีละไม่กี่ครั้ง จะไปรู้จักกับพวกลูกน้าได้ยังไง ” หลายๆคนดูเหมือนจะเข้าใจ
“เอ๋อ แต่ทนายของเพื่อนผมเก่งนะครับ ” ผมยิ้มให้ไอ้พวกในกรง ก่อนที่ชวนโน๊ตกลับไปที่โรงพยาบาล
“อ้าว น้องโอมห์ ลมอะไรหอบมาถึงโรงพักเลยละครับ” ผมชายในเครื่องแบบทักทายผม แบบเป็นกันเองระหว่างทางเดินไปที่รถ
“อ๋อพี่ มาเรื่องเพื่อนนะครับ”
“โดนใบสั่งมารึเปล่าครับ เดี๋ยวพี่เอาออกให้”
“ไม่ใช่ครับ พอดีเพื่อนโดนไอ้พวกในกรงมันรุมตีมานะพี่”
“คนที่ช่วยเด็กนั้นรึเปล่า” ผมพยักหน้า
“ได้เลยๆ เดี๋ยวพี่ช่วยอีกแรงนะ น้องโอมห์ ไอ้พวกนี้มันต้องขังลืมไปเลย พี่ไปทำธุระก่อนนะครับ”
“สวัสดีครับพี่ มีอะไรก็โทรมานะคราฟ”
“คนรู้จักเยอะจริงนะ แฟนผมเนี่ย” ผมยิ้มให้โน๊ต คือกรูไปตกลงเมื่อไรว่ะว่าเป็นแฟนมันเนี่ย
“ไหนๆใครแฟนโน๊ต อยู่ไหนๆ”
“อ้าวพูดงี้ เดินไปหาไอ้ตี๋เองไหม”
“นะ ไปหาข้าวกินก่อนนะ เดี๋ยวบอกทาง”
ความทรงจำจากสมุดเล่มหนึ่ง
“มิ๊กๆ โอมห์นะจำโอมห์ได้ไหม” ผมกุมมือโน๊ตไว้แน่นหวังว่าตัวเองจะได้คำตอบที่ผมหวังไว้ หลังจากที่แม่ผิดไว้ไปคนแล้ว สายตามิ๊กเม๋อลอย มองมาที่ผมแววตาดูไร้จุดหมายไม่โฟกัสที่ใครทั้งสิ้น มีน้ำตาของผมเนี่ยละครับ ที่ไหลออกมาอีกแล้ว ผมไม่ได้อายคนด้านนอกรึว่าคนข้างๆผมเลย
“มิ๊ก เมิงจำกรูได้ไหม โอมห์ไง”
“ตำรวจจับคนที่ทำแบบนี้กับเมิงได้แล้วนะ” ปากมิ๊กเริ่มขยับ เหมือนกำลังจะพูดอะไรบ้างอย่าง ผมปล่อยมือจากโน๊ตแล้วมากุมมือมิ๊กแทน
“มิ๊ก ............” น้ำตาผมไหลเพราะสภาพที่มันกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ เพราะเรารึเปล่าที่ทำตัวงี่เง่าถึงทำให้มันต้องเจ็บขนาดนี้ ถ้าเรายอมรับคำขอโทษชองมัน มันก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
“มะ มะ ปะ ปะ ระ ระ อะ โอม ระ ออ หะ ไห ทะ ทะ ไม” มิ๊กพยายามขยับปาก ออกเสียงเบาๆ แต่ผมก็ตั้งใจฟัง
-
น้องโอห์ม ปล่อยคนอ่านค้างอีกแล้ว
ฟังอาการ สงสารคุณแม่มิกเลย
:serius2:
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง อยากรู้ว่ามิ๊กพูดว่าอะไรรรรรรรรรรรรรร o13
-
เข้าใจแม่มิ๊กเลยอ่ะ ลูกใคร ใครก็รัก
อ่านจบแล้ว ก็นึกถึงเหตุการณ์เก่าๆของตัวเองเลยอ่ะ
ว่าคนที่เรารักเมื่ออยู่ในสภาพนี้มันเป็นยังไง
เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
อย่างน้อยมิ๊กก็จำโอมได้ใช่มั้ย
-
มิกซ์ฟื้นแล้วๆ แปลว่ายังจำได้อยู่ใช่มั้ย
-
ช่วงนี้ดราม่าจิงๆ
ชีวิตน้องโอมนี่ มีสีสันดีนะคะ น่าจะเอาไปสร้างเป็นละครได้ อิอิ
อย่าเครียดนะคะ อย่าเครียด เรื่องมันผ่านมาแล้ว และเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดี
คนเราทุกคนมันต้องเจอจุดวิกฤติของชีวิตทั้งนั้นแหละคะ ขอบคุณน้องโอมที่มาแชร์ประสบการณ์นะคะ
ปล.อยากเห็นหน้าโน้ตอ่ะ นะๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
-
โอมห์ ร้องไห้ทำไม? <<< ไม่รู้ว่าเป็นประโยคนี้ไหม เหอๆๆ คำแรกๆ แกะไม่ออก(ไม่แน่ใจมากกว่า)
ถ้ารูปนั่นเป็นหลังจากเกิดเรื่อง มัน....พูดไม่ออกอ่ะ เหมือนทั้งชีวิตเลยนะ T^T
ออกจากบอร์ดด้วยความสลดใจ
-
พยายามจะอ่านว่ามิ๊กพูดอะไร ข้างหน้าพอเดาออกแต่หลังเนี่ย ไม่แน่ใจ
แล้วโอห์มก็ทำให้ค้างอีกแล้ว
รีบมาต่อเลยนะ
เดี๋ยวฟ้องคนข้างๆเลยว่าโอห์มแกล้ง
ปล รักโอห์มเหมือนเดิม อิอิ
-
ฮือๆ พี่มาไม่ทันรูปมิ๊กซ์ครั้งที่ 2 โอ๊ย พลาดๆๆๆๆ
แต่ก็ยังหวังว่าไอ้คนที่อู้ไม่ไปซื้อข้าวให้เนี่ยะต้องเป็นมิกซ์ เพราะตามประวัติ(แกรไปรู้กะเค้าตอนไหน) ก็ ที่เล่าๆมาตอนต้นๆไง
มิ๊กซ์มักจะใช้แรงงานโอมห็เสมอๆเนให้รีดผ้าให้ทำนั่นโน่นนี้ให้ บ่อยๆ ทำให้ไม่น่าเป็นโน๊ต เพราะคนหลังนี่จะสปอย์โอหม์มากว่า
แต่ถ้า ความจริง คนที่อยู่กับน้องโอมห์ พี่จะทำไงอ่ะ เพราะพี่รักมิ๊กซ์ไปซะแระ
-
“มะ มะ ปะ ปะ ระ ระ อะ โอม ระ ออ หะ ไห ทะ ทะ ไม”
มิ๊กเป็นไรอ่ะ โอห์มร้องไห้ทำไม
:กอด1:มิ๊ก
ขนาดตัวเองเจ็บหนักขนาดนี้ ยังมีความห่วงใยให้โอห์มอยู่เสมอ
เชื่อล่ะ..มิ๊กรักโอห์ม มากมายขนาดไหน
ถ้าเป็นผม คงไม่ต้องอะไรกันอีก ยอมแล้ว..มิ๊ก ยอมยกโทษให้หมดเลย
อะไรที่ผ่านมา ก็ให้มันผ่านไป ลืมเรื่องเลวร้ายให้หมด เข้าใจกันเหมือนเดิม
:n1:
เอ่อออออ แล้วโน๊ตล่ะ จะต้องทำยังไง(แอบเครียดแทนอ่ะ)
:3123: ขอบคุณครับ โอห์ม +1 ให้แม่..แม่ ทั้งสองท่าน
ป้อล่อ..เข้ามาอีกที จะบอกว่า โอห์มหล่อ เป็คเลย :o8:
-
อ่านขำๆ มันขำตรงไหนอ่ะโอมห์ :angry2:
รออ่านอยู่ว่ามิ๊กจะเป็นยังไงด้วยความใจจดใจจ่อ
ไม่ได้รอสมน้ำหน้าหรืออะไร เพราะทุกอย่างมีเหตุมีผล
และทุกอย่างมันคือเวรกรรมของแต่ละคน
โอ๊ยยยย ยิ่งคิดยิ่งเครียด มิ๊กก็รักโอมห์ โอมห์ก็ลึกลับ แล้วโน๊ตหล่ะโน๊ตก็รักโอมห์ไม่น้อยกว่ามิ๊กหรอกนะ(รู้อีก) ฮืออออออ
-
:fire: แอร๊ยยย สั้นวุ้ย จะลงแดงแล้วววว น้ำตาปริ่มตรงที่โอมพูด :o12:
ปล.แม่มิ๊กเก๋มากๆ
-
โอม...ทรมานคนอ่านได้อีก
:m15: :m15: :m15:
-
ฮือๆ ใกล้วันแม่
ได้อ่านอย่างงี้
:o12: :o12:
วันแม่ปีนี้ คุนทำอะไรให้แม่ของคุนรึยัง ?
-
ค้างสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ลุ้นเอี้ยๆๆๆๆ 55+
(ขอโทดนะค่ะ ที่หยาบคาย แต่มัน อินค่ะ!!!!)
-
เห็นด้วยกับรีข้างบนครับ
มันไม่ขำอะ
รันทดออก
-
วันนี้ ใส่มาสองรอบ รอบละนิดหน่อย แต่คงไม่มีอีกแล้วนะครับ ฝากฝันดีทุกท่านด้วย
คิดเสียว่ามันขำๆจริงๆนะครับ ดูไปดูมา ไอ้ที่มันขำ (รึเปล่า) มันอยู่ตรงนี้
เดาภาษาต่างดาวของไอ้มิ๊กออกกันด้วยดีจริงๆ ลืมดูว่าใครเป็นเม้นที่ 1000
จะมอบ หัวใจไปให้สักครึ่งห้อง
(ก็ว่าไป ผมไม่ดีขนาดนั้นหรอก) เรื่องเดินมาทับกันพอดีแล้วนะครับ ผมเองก็ได้มีโอกาศเจออีกมุมหนึ่งของมิ๊กแล้ว
แต่จะเอาส่วนนั้นมาใส่รึเปล่า นั้นขอคิดดูก่อนแล้วกันนะครับ ลุงๆป้าๆ คงจะเบื่อเรื่องของมิ๊กแล้ว
เหมือนมีใครไม่รู้บอกผมว่า ในส่วนลึกของผู้ชายทุกคน มันก็อยากเป็นคนที่โรแมนติกอยู่นึกนิด ไม่มากก็น้อย
แต่ที่มิ๊กมันระบุไว้ ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งจริงๆ บ้างหน้ามีตัวหนังสือ แค่ไม่กี่ประโยค
บ้างหน้าก็เล่าเรื่องสาวๆ ครู เรื่องของเล่นชิ้นใหม่ เรื่องพ่อแม่ แล้วก็เรื่องของเรา
ไม่ขอพิมพ์ในนั้นแล้วนะครับ เรื่องคดีความของน้องๆ ทั้งหลายนั้น มันสารภาพว่าที่ทำมิ๊กเพราะว่าจำรถผิดคัน
เหตุผลง่ายดีไหมครับ ไอ้มิ๊กมันซ่วยเองที่ไอ้คู่อริมันเสือกแต่งรถแบบเดียวกันมัน น้องพวกนั้น ก็ ........... ไปเติมกันเอาเองแล้วกันนะครับ
แต่ก็ไม่มีใครได้ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมที่เรายืนอยู่นี้อีกแล้ว ขอบคุณพี่ตำรวจ (ถึงเวลาต้องการตัวไม่เห็นหัวก็เถอะ)
ขอบคุณที่ตัวเราเองมีความอดทนจนผ่านวันร้ายๆมาได้ ขอบคุณ ป้าณีที่ทำให้มิ๊กรอดมาได้ ขอบคุณป้าพยาบาล ขอบคุณอะไรม่รู้เยอะไปหมด
สุดท้ายตอนนี้ จบครึ่งพอดี ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่กรุณามาอ่านเรื่องราวของผม
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“วิ่งออกมาทำไมอะโอมห์” ผมสะบัดมือมิ๊กทิ้งแล้วก็วิ่งออกมาร้องไห้คนเดียว โดยที่โน๊ตมันไม่ยอมปล่อยให้มีโอกาสนั้นเลย
“มันจะมาห่วงเราทำไมอีกว่ะ ดูตัวมันสภาพมันตอนนี้ดิ”
“อ้าว มาแอบร้องไห้อยู่นี้นิเอง หาตั้งนาน” เสียงไอ้ปิงแน่นอนไม่มีผิด
“ทีไรว่ะปิง” ผมเข็ดหน้าเช็ดตาแล้วมาคุยกับปิงแทน
“ดีไปว่ะ ที่เพื่อนเมิงไม่เป็นอะไร แข็งแรงดีมาก แต่ช่วงนี้มันอาจะเบล๋อๆหน่อยนะเมิงไม่ต้องตกใจเรื่องนี้” ผมพยักหน้ากับคำพูดของมัน
“เอ๋อ อีกเรื่อง ถ้าเมิงไปถามมันเรื่องที่เกิดขึ้น กรูว่ามันตอบเมิงไม่ได้แน่ๆ เพราะคงเป็นแบบที่กรูบอกละ มันคงหายไปช่วงหนึ่ง”
“แล้วอีกนานไหมว่ะปิง กว่ามันจะกลับมารู้เรื่องดีแบบเราๆเนี่ย”
“กรูตอบไม่ได้ว่ะ แต่คงต้องใช้เวลา 3 เดือนเป็นอย่างน้อยละ ทำไม เมิงจะให้มันลุกไปเรียนแล้วรึไงว่ะ” ทำหน้าหน้ากวนตีนใส่ผมหลังจากจบประโยคคำตอบ
“ไอ้นี้ มันใช่เวลารึเปล่าว่ะ”
“เอ๋อ กรูมาบอกเมิงแค่นี้ละ แล้วจะกลับไปเรียนรึเปล่าว่ะเมิง” ผมหันไปมองหน้าโน๊ตที่ยืนยิ้มๆให้ผม
“ไปดิว่ะ กรูไม่ใช่หมอ ที่จะอยู่แล้วจะรักษามันได้”
“งั้นกรูไปก่อนนะโว้ย เดี๋ยว เขาว่า” แล้วปิงก็เดินจากไป ตอนนี้ก็คงเป็นการตัดสินใจของผมแล้วสิครับว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป ผมจะอยู่กับมิ๊กอีกกี่วัน โณงเรียนก็จะเปิดอยู่แล้ว หันไปดูโน๊ต มันก็คุยโทรสับสีหน้าเคร่งเครียด ผมเยยังไม่ได้มีโอกาสถามความเห็นมัน
ที่ข้างเตียงอีกครั้ง ผมเดินกลับเข้าไปเพราะคิดว่ายังไงก็ต้องกลับไปเรียนสักที ทริปนี้มันเจ๊บปวด ยาวนาน แถมเสียน้ำตาไม่รู้เท่าไร แม่มิ๊กยืนดูลูกชายตนเองด้วยสีหน้าเศร้า ดวงตาที่แดงเพราะน้ำตา ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ร้องไห้เวลาที่เห็นมิ๊ก ส่วนชายที่นอนอยู่บนเตียงก็ดูเลื่อนลอย สายตาดูไม่มีจุดหมาย มีอาการสั่นเกร็งของร่างกายเป็นบ้างที แผลที่เท้าเองก็ดูแย่มากๆ ผมเองถอดใจครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีสายตารึว่าอะไรเลยที่บ่งบอกว่ามันรู้ว่าผมมายืนอยู่ที่ตรงนี้
“มิ๊ก ลูก โอมห์มาอยู่นี้แล้วไง” มิ๊กหันหน้ามาทางผมเล็กน้อยแล้ว ก็มองกลับไปที่เดิม
“โอมห์ ดูมิ๊กสิลูก แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” แม่เปลี่ยนคนที่คุยด้วยมาเป็นผม หันมาร้องไห้กับผมแทนอีกแล้ว
“แม่ครับ เพื่อนผมบอกว่ายังไงมิ๊กก็ต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะครับ แม่อย่าห่วงเลยครับ มิ๊กแข็งแรงจะตาย” ทั้งที่ในใจผมเองก็กำลังจะแตกสลายในสภาพที่ผมเห็นมันในตอนนี้
“มะ มะ มะ เม เม่” มิ๊กพยายามจะพูดอีกครั้งแต่มันดูคล้ายๆกับคนลิ้นแข็งเสียมากกว่า แม่มิ๊กรีบหันไปดูลูกชายแล้วก็เอาหูไปอิงกับปากของมิ๊ก
“จะ จะ เจ เจ๊บ” นี้คือประโยคที่มิ๊กพูดแล้วผมรู้สึกเจ็บแทนมากกว่า แม่รีบเดินร้องไห้ หนีออกจากเตียงทันที ผมไม่รุ้หรอกครับว่าแม่มิ๊กหายไปไหนตอนนั้น แต่ผมจำได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ผมได้อยู่กับมิ๊ก 2 คนอีกครั้ง
“มิ๊ก เราต้องกลับไปเรียนแล้วนะ มิ๊กไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวโอมห์ลาครูให้” มิ๊กเหมือนไม่ได้สนใจที่จะฟังผมพูด
“มิ๊ก สนใจกรูหน่อยสิวะ” มันหันกลับมาแล้วพยายามจะยิ้ม
“ถ้าเมิงลืมเรื่อง สามเดือนที่ผ่านมา แสดงว่าความจำเมิงก็คงไม่มีเรื่องร้ายๆ ” ใช่ไมม่มีเรื่องร้ายๆ แล้วก็หมายความว่าเมิงจะจำเอิท เรื่องความสัมพันธ์เราไม่ได้ด้วยซ้ำ
“เมิงโชคดีว่ะ ” ผมเอามือไปจับมือมันอีกครั้ง มิ๊กเองก็มองหน้าผม เหมือนพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง ก่อนที่พยาบาลจะเดินเข้ามาที่เตียง
“กรูไปก่อนนะเมิง พรุ่งนี้ก่อนกลับกรูจะมาใหม่” ผมคงต้องเดินต่อไปจริงๆแล้วสินะครับ ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมด ปล่อยมือมันที่บีบมือผมไว้แน่น ต้องไม่ร้องไห้ ต้องไม่มีน้ำตา ขาผมเดินต่อไป ต่อไป ต่อไป เรื่อยๆจนมานั่งที่เก้าอี้หน้าห้องICU
“ลูกโอมห์จะกลับแล้วหรอลูก”
“ครับผมแม่ โอมห์มีเรียนครับ”
“แล้วของมิ๊กละลูก”
“ผมจะลาให้ครับผม แม่ครับ เลิกร้องไห้ได้แล้วนะครับ หมอบอกว่ามีจะดีขึ้นเรื่อยๆครับ ”
“ขอบใจมากนะลูก นี้จ๊ะ”
“อะไรครับ”
“เอากระเป๋ามิ๊กกลับไปไว้ที่เชียงใหม่ด้วย ตอนเขาทะเลาะกับพ่อเขาล๊อกห้องนอนแล้วสั่งว่าใครก็ห้ามเข้ามายุ่ง แม่ว่าคงต้องมีอะไรอยู่ในห้องแน่ๆ ฝากลูกโอมห์เอาของเจ้ามิ๊กกลับไปด้วยนะ” ผมรับกุญแจห้องจากกมือแม่มิ๊กแล้วก็เดินออกมาจากตึกนั้น ระหว่างทางผมเอามือลูบกับราวทางเดินจนมันดำเต็มมือไปหมด คงเป็นเพราะความเม๋อ คิดอะไรในหัวไปเรื่อยเปลื่อยไปหมด จนลืมตัวเอามาเช็ดตาตัวเอง ระหว่างทางที่เดินไปที่รถ ผมสังเกตุเห็นมีแต่คนยิ้มให้ผม ทันทีผมเศร้าออกขนาดนี้แม้แต่
“ขำอะไรว่ะ มีอะไรน่าขำ” ผมยิ่งเอามือลูบหน้าไปใหญ่
“เอาเข้าไป ป่ะกลับกัน” โน๊ตพยักหน้าแล้วพานั่งรถกลับบ้าน
“หิวไหมโน๊ต” มันส่ายหัว
“แต่เราหิวว่ะ กินผัดไทไหม ไอติมกับลูกชิ้นตรงนี้อร่อยมากๆเลยนะ” มันพยักหน้าตามความคิดของผม ตลอดเวลาที่เรานั่งกิน อาหารหลายๆอย่างก็ไม่มีใครทักผม แม่ค้า คนข้างโต๊ะ ได้แต่ยิ้มให้ จนตอนนั้นแอบคิดว่าตัวเองคงหล่อจริงๆ
“มีอะไรรึเปล่าโน๊ต”
“ไม่มี เอ๋อโอมห์เราจะกลับเชียงใหม่กันเมื่อไร”
“ไม่รุ้ดิ พรุ่งนี้ดีไหม”
“ดีเลย แต่แวะบ้านโน๊ตก่อนนะ ” ผมพยักหน้า แล้วอีก 1 วันที่ยาวนาน วันที่ผมมีแต่คนยิ้มให้ วันที่มิ๊กฟื้น วันที่ตำรวจจับคนเลวได้ก็จบลงไปด้วยดี
“โน๊ต อาบน้ำรอเลยนะ เดี๋ยวเราไปบ้านมิ๊กแป๊บ จะไปเอาของ”
“อืม...........ไม่ล้างหน้าก่อนรึไง”
“ไม่หรอก ล้างทำไมเดี๋ยวก็อาบน้ำที่เดียวเลย”
“ไปเถอะ ” โน๊ตมันบ่ายมือไล่ผม แบบที่เคยบอกครับผม มันไม่ห่างกันมากนัก บ้านทั้งสองหลัง ก็แค่ไม่กี่ซอย ผมปั้นรถถีบมาไม่กี่นาทีก็มาหยุดที่หน้าบ้านของมิ๊ก ไม่รออะไรแล้วครับ ทุกคนที่บ้านรู้จักผมดี ที่เห็นว่ายิ้มให้ผมก็คิดว่าเป็นเพราะรู้จักผม เลยไม่ได้สนใจอะไร วิ่งไปหยุดที่หน้าห้องของมิ๊กเลย
ผมเอากุญแจที่รับมาจากแม่มิ๊กไขเข้าไปในห้องที่ผมคุ้นเคยกับมันอีกครั้ง ต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“เหียโน๊ต ” ผมเดินเข้าไปล้างทั้งมือ ทั้งหน้า อยู่ดีๆขนาดที่ล้างหน้าอยู่ แปรงสีฟันของมิ๊กก็หล่นมาที่อ่างล้างหน้าเฉยเลย
.เมิงอยากแปลงฟันขนาดนั้นเลยรึไงว่ามิ๊ก รึว่ากรูปากเหม็นขนาดนั้นเลยรึไง. ผมหยิบแปรงติดมืออกมาด้วย แล้วก็มานั่งดูของต่างๆภายในห้อง จนมาเจอกับเป้ใบคุ้นตา มีของบ้างส่วนที่อยู่ในกระเป๋าแต่ที่แปลกคือ หนังสือเล่มหนังที่ปกเป็นหนังสือเรียนแต่ด้านในกลับเป็นกระดาษขาว มีลายมือมิ๊กเขียนไว้เต็มไปหมด (มันดูดีกว่าแล้วก็เป็นระเบียบกว่าเล่มที่ผมพยายามอ่านอยู่นี้เสียอีก) มีวันที่ เวลาแล้วก็อะไรต่างๆแปะติดไว้เต็มไปหมด ผมเปิดไปที่หน้าสุดท้ายที่มีลายมือเขียนไว้แบบไม่บรรจง
............ 21 ....ก.ย........ รู้สึกไม่ดี
วันนี้ไอ้ตัวเล็กมากวนแต่เช้า อ้อนจะให้กรูพาไปที่โน้นที่นี้ ทั้งที่มันเองก็คนที่นี้เหมือนกัน เพื่ออะไร?
วันนี้ได้เจอโอมห์ อีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้เจอมันมาเป็นอาทิตย์ หายคิดถึงไปเลยว่ะไม่รู้ว่ามันคิดเหมือนกันรึเปล่า แต่ไอ้ตัวเล็กเนี่ยสิ เสือกมันได้ทุกเรื่องจริงๆ กรูพยายามคุยกับมันแล้วแต่มันก็ยังจะเป็นนางเอก โกรธกรูอยู่นั้นละ คิดอยู่ว่ากรูจะบอกให้แม่รู้สะเลยว่ากรูรักมัน ไหนๆพ่อกับแม่กรูก็เคยบอกว่าจะให้กรูกับมันแต่งงานกัน ถ้ามันเป็นผู้หญิง !ช่วยไม่ได้นะเมิงเสือกมีหำ ! เลยมีแต่เรื่องยุ่งๆเลยว่ะ แต่กรูก็รักของกรูคนเดียวเมิงทำไมไม่เข้าใจกรูเลยว่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พอกรูขอโทษก็เสือกทิ้งท้ายเป็นนางเอก “เย็นนี้ค่อยเจอกันที่งานนะ” ดูดีจริงๆแฟนกรู เดี๋ยวก่อนเถอะ เจอกรูร้องเพลงคืนนี้แล้วจะหนาว
ปล. สมุดบันทึก วี เล่มที่ 17 ของกรู วันี้ถ้ามันร้องไห้ตอนกรูร้องเพลงแสดงว่ามันยังรักกรูอยู่
แต่ถ้าไม่ แสดงว่ามันจะไปอยู่กับไอ้ ลาวนั้นแล้ว
แต่กรูก็ไม่ยอมหรอก ของของกรู
-
โห พี่มิกซ์แรงได้อีก
ทำตัวเองแท้ๆอ่ะ โทษใครไม่ได้เลยเรื่องแบบนี้
-
แรงดีนะมิ๊กซ์
แต่ว่าไปแกเห็นแกตัวดีว่ะ
-
แอบตกใจกับหัวเรื่องตอนนี้ อิอิ
แต่มิ๊กเอ๊ยยยยยยยยยย
เห็นแก่ตัวเกินไปไหม ตัวเองเป็นคนก่อเรื่องไว้ก่อนแท้ๆ
ถึงแม้ว่าปัจจุบันโอห์มจะอยู่กับใครก็ตาม
แต่สำหรับผม ผมเชียร์โน๊ตเสมอ
-
โอห์ม แกล้งคนอ่านนี่นา T T
ตกใจกับหัวเรื่อง
ดีใจที่มิ๊กค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆนะ
โน๊ต โนีต โน๊ต :mc4:
-
เอ่ออออ....มิ๊กมันมากกกไปมั้ย....
ความรัก กับความใคร่ มันอาจจะไม่ต้องคู่กันเสมอไป
ใช่มั้ยโอม...
-
ตกลงคนที่ขัดส้วมเค้าคือใครอ่ะ
นู๋ป่าวว่าพี่โอมห์รับบทเปง ญนะค่ะ
-
โอมห์พี่ว่าชื่อเรื่องมันน่ากลัวนะ
แกล้งกันได้ลงคอนะ
แต่มิ๊ก....ไม่มีคำบรรยายอ่ะ
-
"แต่กรูก็รักของกรูคนเดียว เมิงทำไมไม่เข้าใจกรูเลยว่ะ"
^
อ่านข้อความนี้กลับไปกลับมาอยู่นั่นล่ะ 4 - 5 เที่ยว พยายามจะเดาความคิดของมิ๊ก แต่ยิ่งเดาก็ยิ่งไม่เข้าใจ :เฮ้อ: เฮ้ออออออออ ขอถอนหายใจยาวๆๆๆๆๆ
เอ่ออออ มิ๊กครับ อย่าว่าแต่โอห์มเลยที่ไม่เข้าใจ ---- คนอ่านคนนี้ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ทำไมมิ๊กต้องทำให้ความรักมันลำบากมากนักล่ะครับ หรือว่ามิ๊กจะขอคบทีเดียวทั้งสองคนเลย ฮ่วยยยยยยยย!!เฮ๊ดจั๊งซี่
:กอด1: กอดคนหล่อ..ครั้งที่สองของวันนี้ คิคิ
-
...อะไรเนี่ย ไอ้น้องหน้าหล่อ หายหน้าไปทำบุญที่สิงห์บุร๊ สุพรรณบุรี มาวันเดียว ไรว้า เอารูปมิกซ์มาให้ดูเลย
...ไม่ยอมด้วย ไม่ต้องรอให้อารมณ์ ดีหรอก เอามาให้ดูเลยเอารูปหล่อๆมาด้วย แหมตามมาทุกวันดันไม่เอามาให้ดู
...โอ๊ย มันดรามา จริงๆเนอะ ชีวิตคนสองคนนี่ มันผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านทุกข์ ผ่านสุข กันมาอย่างนี้เอง มันถึงทิ้งกันไม่ได้
...ห้องที่ปิดตาย เพราะเก็บความลับ ที่ว่ามิกซ์ รักใคร ไว้นี่เอง เฮ้อ มิกซ์มันน่าสงสารเนอะ
...เด็กๆพวกนั้นมันทำไมทำลายอนาคตตัวเองแล้วก็อนาคตคนอื่นด้วยวะ ชดใช้กรรมกันไปนะ เหตุผลควายๆ..จำคนผิด
...แต่ก็เชื่ออย่างนึงเนอะ ความดีที่มิกซ์เคยทำมา มันก็มาเห็นกันตอนนี้แหละ หมอช่วยชีวิตไว้ทันก็คงเพราะภรรยาไปบอก :L2:
-
:L1:ตกใจ หมด เลย
-
มิกซ์เอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่จริงๆ เห่อๆ
-
อย่างน้อยมิ๊กก็จำโอหม์ได้นะคะ แต่สงสารคุณแม่มิ๊กจังเลยที่ต้องมาเห็นลูกชายตัวเองในสภาพแบบนี้ ลูกใครใครก็รัก ลูกเจ็บแม่คงเจ็บกว่าไม่รู้กี่เท่า
เรื่องมิ๊กก็ไม่ได้เบื่อหรอกคะ แค่อ่านตอนที่มิ๊กนอกใจไปทำแบบนั้นแล้วมันเจ็บ(มากกกกกกกกกกก)แทนเท่านั้นเอง : (
ส่วนเรื่องที่ว่าตอนนี้โอหม์อยู่กับใคร คนอ่านไม่รู้ แต่ผ่านอะไรมาขนาดนี้ คนอ่านก็อยากให้โอหม์มีความสุขนะคะ : )
-
มิ๊กเอ๊ย คำว่ารักของมิ๊กมันช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ
กอดโน๊ตตตตตตตต :man1:
กอดโอมห์ด้วยก็ด่ะ เดี๋ยวจะงอน คิคิ
-
อ๊ากกก มาไม่ทันเห็นหน้ามิ๊ก
เอามาลงใหม่อีกรอบได้ไหม T_T
-
o18มิ๊กฟื้นแล้ววว แต่จะจำความสัมพันธืที่เกิดกะโอมไม่ได้ :เฮ้อ: เอาใจช่วยโอมห์กะมิ๊ก o13
-
มิกซ์ ทำนาย แม่น...อ่ะ
-
ฮ่าๆ มิกซ์มันคงมองว่ามันมีเซ็กส์กับคนอื่นเล่นๆ สนุกน่ะ เหมือนผู้ชายทั่วๆ ไปที่ไปหาผู้หญิงตามผับ ส่วนเรื่องรัก มันก็คงรักโอห์มอยู่หรอก เพราะมันมีเรื่องความผูกพันธ์อยู่ด้วย ที่เข้าใจก็เพราะเพื่อนๆ ผมรอบตัวก็มีอย่างนี้เยอะอยู่
ปล. แต่ยังไง ดูยังไง โอห์มก็น่าจะเป็นรับอยู่ดีล่ะ อย่างมากก็คงได้รุกมิกซ์สักครั้ง สองครัง แล้วก็เป็นรับตลอดไปชัวร์ :oo1:
-
แต่กรูก็รักของกรูคนเดียว เมิงทำไมไม่เข้าใจกรูเลยว่ะ
รักแล้วจะให้โอหฺ์มเข้าใจว่ามิ๊กต้องการ เซ็กซ์งั้นเหรอ ความใคร่งั้นเหรอ
แล้วตอนที่โอห์มไปเจอทำไมไม่เลือกที่จะอยู่กับโอห์มละ แล้วไปกับเอิททำไม
ไม่เข้าใจจริงๆเลยว่ามิ๊ก กำลังทำอะไรตอนนั้น
ปล โอห์ม อ่านหัวเรื่องแล้ว ไม่รู้ว่าจะเข้าใจถูกหรือเปล่าว่า ถึงตอนจบแล้วเหรอ
ปล สอง ยังคงเป็นกำลังใจให้โอห์มกับคนล้างส้วมต่อไปอิอิ รักโอห์มจังคับ
-
ตกกะจายหมดเลยนึกว่าจะจบซะแร้ว เราก็ว่าทำไมจะเร็วนัก ที่แท้ก็หลอกกันเล่น
-
อ่านหัวแล้วอ่ะแต่แอบงงอ่ะโอห์มทำใมใช้ชื่อตอนสุดท้ายล่ะ งงงงงง
ใครไม่ได้ดูรูปมิ๊กก็เสียใจด้วยนะคร้าบ แต่แอบคิดว่าจะตี๋อินเตอร์ตี๋เกาหลีกว่านี้นะ อิอิ.....(อันนี้อย่าโกดกันน๊า)
มิ๊กกล้าว่าโน๊ตไอ้ลาวเนอะคิดๆไปมันจะเหมือนกันไหมหว่า (แต่เท่าที่ดูรูปมันคือกันอ่ะมิ๊ก...กร๊าก :laugh: :laugh:)
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกดีนะอะไรก็ดีขึ้นคลี่คลายขึ้น
รอครึ่งหลังค้าบบบบ
-
บางทีผู้ชายก็สามารถนอนกับใครก็ได้ แม้จะปราศจากความรัก ไม่งั้นคงไม่ใช้บริการผู้หญิงในตู้ หรือแม้แต่ผู้ชายด้วยกันเอง แล้วกลับบ้านไปกอดคนรักที่บ้านหน้าตาเฉย
มันขึ้นอยู่ว่าเรารับได้แค่ไหน แต่กรณีของ มิ๊กกับเอิท มันเหมือนขยี้ใจเรา เพราะสองคนนั้นคืนคนที่เราไว้ใจ คนหนึ่งคือรัก(ณ ตอนนั้น) อีกคนคือน้อง เป็นใครก็คงรับไม่ได้
หากมิ๊กฉลาด คิดกว่านี้ ก็คงไม่เป็นสมภารกินไก่วัดแบบนี้
แถมยังเห็นแก่ตัวแบบแปลกๆๆ อีกด้วย
-
ชีวิตจริงมันคงไม่สวยหรูเหมือนในนิยาย ..
มี ทุกข์ มี สุข .. มี ผิด มี ถูก ..
แต่ต่อไปขอให้มีแต่ความสุขนะครับ .. ผ่านเรื่องร้ายๆ มาเยอะแล้ว :L2:
ยังไงก็ยังเอาใจช่วยโอห์มกับมิกซ์นะครับ :กอด1: :กอด1:
-
อยากรู้มิกคิดอะไร
มาให้กำลังใจโอห์ม
-
โห จิตตกไปเยอะเลย ดีนะที่มาอ่านเอาตอนที่มีเรื่องดีๆบ้างไม่งั้นจิตตกไปใหญ่เลย เฮ้อออ เนี่ยแหละชีวิตของจริงเลย
ส่วนพวกนั้น เกลียดนักพวกนี้ วันๆคิดแต่จะแก้แค้นใช้กำลัง หัวมีไว้แต่กั้นหู
พี่โอห์มตอนนั้นคงเครียดน่าดู ดีที่พี่โน๊ตอยู่ไม่งั้นคงเหนื่อยน่าดู
แล้วรีบๆมานะต่อนะพี่รออ่านอยู่
อ้ายยยยย กรุจิตตก
-
โอห์มครับ อ่านแล้วก็เข้าใจมิ๊กส่วนหนึ่งนะ แต่ก็ไม่ค่อยชอบใจนัก ความคิดของมิ๊กมันเหมือนขุนแผนหรือจเด็จ รักมากมาย แต่ก็พร้อมจะไปมีอะไรกับคนอื่นตลอดเวลา แต่ไม่พร้อมให้คนของตัวไปมีอะไรกับคนอื่น มันค่อนข้างเห็นแก่ตัว แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องของคนสองคน สุดท้ายคนที่ตัดสินใจคือโอห์มเอง
เป็นกำลังใจให้เสมอ
-
ที่ว่าสุดท้ายนี่อะไรหรอ :m15:
-
ง่าเปลี่ยนรูปอีกแล้ว.....มิ๊กนี่อาตี๋จิงๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคร๊าบ อ่านรวดเดียวจบเลย o13
ปล.ตอนท้ายที่มิ๊กเขียน แม่นจริงๆน่ะเออ
-
ดัน ดัน มาต่อด้วยค๊าบบบบบบ
-
ใน ดิส นี่ใครครับ คนถือกล้องเนี่ย โอมห์ หรือมิ๊ก?
-
มารอตอนสุดท้ายด้วยคนค่ะ
-
....โอ เห็นแล้วรูปนี้ใช่เปล่า มิน่าเล่าถึงเรียกน้องโอมห์ ว่า..ไอ้ตัวเล็ก
....ก็ตัวเขาเล็กซะเมื่อไหร่ อย่าพี่งเอาออกนะขอดู.....คนที่น้องโอมห์ทุ่มเททั้งกายและใจ นานๆหน่อย
....ขอบคุณมากมาย ที่เอามาให้ดูจนได้ ท่าทางจะสูงน่าดู หน้าก็ยาว แขนก็ยาว :กอด1:
-
หัวข้อเรื่อง นั่นมันน้องกรู เพื่อนกรู คำพูดมิ้ก หรือเปล่า
รูปที่มาให้ดู น่ารักทุกรูปเล้ยยยย
-
ถึงจะเข้ามาเม้นท์ตอนใกล้จะ 5 ทุ่ม
แต่ก็แว่บเข้ามาดูก่อนหน้านี้แล้วอ่ะ..โอห์ม
ทันได้เห็นรูปลิงแสม..นั่งยองๆ ยกกล้องถ่ายรูปด้วย :m20:
อืมมมม์ มิ๊กหล่อจริงอะไรจริง น่ะแหละ
จุ๊บ..จุ๊บ :จุ๊บๆ:
แต่หล่อน้อยกว่าที่รักของมิ๊ก นิดส์นุง
จริงดิ ฮ่าฮ่า
:กอด1:โอห์ม..หนุ่มน้อยหน้าคม(บาดใจ) อิอิ
-
มิ๊กรูปล่าสุดน่ารักดีอ่ะ ขาวโบ๊ะๆ o18
แต่โอห์มหล่อนะ หล่อไปไหม? 5555555 :impress2:
กอดโอห์มมาต่ออีกนะ
-
แอบตามพี่โล่มาดู ไม่เห็นกอดเราเลยช่วงนี้ เสียใจๆ
-
อ้าวมาดูไม่ทันอ่ะ
แงแง
-
แอบตามพี่โล่มาดู ไม่เห็นกอดเราเลยช่วงนี้ เสียใจๆ
อ้าว กอดๆๆ
ไม่พอ ฟัดๆๆๆ
ยังไม่พอ ไซร้ๆๆๆๆ
(ฉากต่อไปเรทเกิน เกรงใจเจ้าของทู้) 55555555 :z2:
คิดถึงเสมอ :กอด1: หายไปนานเลย เรทต่อไปเชิญที่ทู้ไร้สาระนะ อิอิ
-
อิอิ เข้ามารอพี่โอห์มมาต่อ
พี่โล่ งานเยอะ ไม่มีเวลาเลย กำลังนอยด์จานและแวะมาหาไรคลายเครียดหน่อย อิอิ
-
อืม ว่าจะไม่เข้ามาอ่านแล้วนะ ไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องเล่า มันเจ็บจริง อะไรจริงมากไป
วันนี้นั่งอ่านทั้งวันไม่ได้ทำอะไรเลย ใจเต้นเหมือนจะตายเป็นบางช่วง
เจ็บจี๊ด ๆ ที่ใจ หายใจไม่เต็มปอดเหมือนคนบ้าเป็นบางครั้ง
..... เรื่องนี้คงผ่านมาพอสมควรแล้ว สังเกตจากวันที่ในไดอารี่ของมิกซ์
อยากบอกว่า ความรักของมิกซ์มันช่างเห็นแก่ตัว
มิกซ์รัก ปากบอกว่ารัก พร่ำขอโทษ แต่ก็เลือกที่จะเดินไปกับเอิท
และเลือกที่จะยังคงสานต่อความสัมพันธ์ แบบให้เห็นกันต่อหน้าต่อตาโอห์ม
ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า เรื่องที่เกิดขึ้นกับมิกซ์ที่เอิทไปมีคนอื่น
มันเหมือนเป็นกรรมตามสนองดี ๆ นี่เอง
ปัจจุบันไม่รู้ว่าโอห์มอยู่กับใคร แต่คิดว่าคงเป็นคนที่โอห์มรักนั่นแหละ
-
เข้ามาอ่านครั้งแรก คงต้องเม้นท์ยาวๆ อ่านแบบไม่หยุด ปวดตาก็ต้องทนเพราะมันติดพัน :sad2:
มีเรื่องราวน่าตื่นเต้นเยอะแยะในชีวิตเหมือนกันนะนี่น้องโอมห์ อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย
นี่ขนาดว่าเลือกเอาแต่เรื่องที่ประทับใจนะ ยังเยอะเลย...
ความรัก และ ความผูกพัน ของน้องโอมห์กับมิ๊ก มันขาดกันยากนะ เพราะมันเหนี่ยวแน่น ยาวนานมากๆ
ถึงจะบอกว่าไม่ได้รักแบบคนรัก แต่การที่เราผูกพันกันซะขนาดนี้ แล้วคนที่เข้ามาแทรกระหว่างกลางจะน่าสงสารที่สุด
เพราะถึงทีสุดแล้ว โอมห์ก็ให้ความสำคัญกับมิ๊กก่อนเสมอ ถึงจะโดนทำให้เจ็บขนาดไหน ลองได้เห็นมิ๊กเจ็บแล้ว โอมห์จะเจ็บยิ่งกว่า
ส่วนมิ๊ก...แยกแยะความรัก ความใคร่ ได้ชัดเจน(เกิ๊น) แต่สิ่งที่มิ๊กทำ..การกระทำต่างของมิ๊ก
ทำร้ายคนที่รักกันจนเกินไป แบบสุดขั้ว อยากรู้ว่าตอนที่ำทำคิดอะไรอยู่ หรือแค่คิดว่าอยาก หรือ...เพราะอะไร
แต่มีอย่างนึงที่คาใจ...ด้วยเหตุใด โอมห์กะมิ๊ก ถึงไม่มีอะไรกัน หรือเพราะเป็นแบบนี้ มิ๊กถึงอยากลองกับคนอื่น ไม่เข้าใจอย่างแรง??
แล้ว...พอชอบโอมห์แล้ว มิ๊กเปลี่ยนเป็นทำอะไรกับผู้ชายได้เลย หรือว่า ทำได้มานานแล้ว?
เวลาทำอะไรกับคนอื่น ทำไปแล้วคิดมั้ยว่าผลจะเป็นอย่างไร คิดหรือเปล่าว่าจะต้องมีคนเสียใจมากๆ ?
โน๊ต....เป็นคนที่น่าสงสารมาก รัก อยากได้มาครอบครอง แต่เป็นคนสุภาพ อบอุ่น อ่อนโยนกับโอมห์เสมอ (เท่าที่อ่านมา)
แต่มักไม่ได้เป็นตัวเลือกแรกสำหรับโอมห์ เพราะแพ้ที่ความผูกพันแท้ๆ
มิ๊ก กับ โน๊ต เทียบกันไม่ได้หรอก เพราะเป็นลักษณะที่ต่างกัน
ถึงจะมีความรักให้โอมห์เหมือนกัน แต่ความผูกพันแน่นเหนียวต่างกันมาก
...ไม่รู้สิ อ่านๆไปก็ยังคิดว่า น้องโอมห์รักมิ๊กที่สุด และสำคัญที่สุด
-
Miss u na Ohm :call:
-
จะหยุดยาวอีกแล้ว ยังไม่ไปถึงไหนเลยชีวิตผม
วางแผนกับตัวเองว่า อีก 6 เดือนจะซื้อรถขับด้วยตัวเองให้ได้เลย ไม่รู้ว่าจะทำได้รึเเปล่า
อยากจะทำงานให้ได้เงินเดือนมากกว่าที่ตัวเองคิดไว้ แต่เพื่อนหลายๆคน มันยังได้ไม่ถึงหมื่นเลย
เมื่อวันก่อน เพื่อนไปสอบ ก.พ กัน พระเจ้า ตกกันเป็นแถว ภาษาไทย เป็นอะไรที่่ยากที่สุดสำหรับวิดวะ
ตาลกดีเหมือนกัน ภาษาพ่อภาษาแม่แท้ๆ ถึงเวลาจริงใช้เป็น แต่ไม่รู้ว่า จริงๆแล้วมันคืออะไร ประเภทไหน
จะวันแม่อีกแล้ว ปีนี้ลูกชายก็ไม่ได้กอด รึว่าหอมแม่อีกตามระเบียบ :sad4: บังเอิญว่าคุณนายไปเปิด สาขาที่อียิปห์ บ้าไปแล้ว
ทำงานอะไรกันหนักหนา ผมเคยบอกแม่ให้พอ ให้หยุดได้แล้ว เพราะว่าจะเรียนจบแล้ว แต่ตอนนี้คงติดลมไปแล้วเรียบร้อย สำหรับงาน
ความรัก ที่ทุกคนมีให้กับแม่ มันสวยงามเหลือเกิน ผมนั่งดูรายการต่างๆทางทีวีแล้วจะร้องไห้ ไม่รู้ว่าคนที่อ่านเรื่องผมเป็นอยู่รึเเปล่า
มีความคิดเข้ามาในหัวแป๊บหนึ่ง "กรุต้องประหยัด แม่กรูทำงานหาเงินลำบาก" รักแม่ขึ้นมาทันที แล้วพอก้าวเท้าพ้น ทรณีคอนโด
KFC ติ๋มซำ อาหารเมืองฝ่ายหิน แบบนี้ผมเป็นคนไม่ดีรึเปล่าครับ
แต่ผมก็รักแม่ผมนะครับ รักเหมือนที่รักพ่อผม รักเหมือนที่รัก ... พอละ บ้าไปแล้ว คุยมาก ไม่รู้แล้วว่าคนอ่านอยากจะอ่านอะไรในรื่องของผม
ถ้าหลักๆแล้วอยากจะรู้ว่าตอนนี้ผมคบใคร ผมจะบอกไปเลยก็ได้นะครับ รึว่าอยากรู้ว่า มิ๊กมันหายแล้วเป็นยังไง
โน๊ตจะน่ารักขึ้นกว่านี้ไหม รุ่นน้องต่างคณะมันโหดร้ายขนาดไหน ใครมันจะมาปกป้องเราเวลาที่... ไม่อยู่
ถ้ามือตีนที่เรามีอยู่มันไม่มากพอที่จะสู้รบตบมือกับคนอื่นได้
มีความสุขกับวันหยุดนะครับ ขอให้รักอยู่กับทุกคนที่ตามหา
...
............ กรูว่ากรูหยุด แล้วมองหาความรักที่อยู่รอบตัวดีกว่า วันนี้กรูเหนื่อยว่ะ ทำไมยิ่งรักใครก็เหมือนกรูวิ่งตามตลอด วันนี้กรูว่ากรูคงพลาดอะไรบ้างอย่างไป มีเพื่อนกรูคนหนึ่งที่อยู่ข้างกรูตลอด นี้กรูลืมอะไรไปว่ะ ...............
“เห๋อ..............................” ผมถอดหายใจยาวๆอีกครั้งหลังจากที่มาเจอกับประโยคนี้ บุคคลที่เมิงกำลังกล่าวถึงคงไม่พ้นกรูแน่นอนเลยไอ้มิ๊ก ระเบียงบ้านโน๊ตนี้มันเงียบดีจริงๆ สายน้ำที่ไหลไปแบบนิ่งๆไม่รีบร้อนอะไร บรรยากาศที่มีเสียงกบ เสียงจิ้งหรีด แทนเสียงเพลง มีแสงสีจากหิ้งหอย ที่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่ามันคือกระสือ รักบ้านหลังนี้จริงๆเลย
“ย้ายมาอยู่เลยไหม” ใครว่ะรู้ความคิดกรูด้วย
“อ่านไรอยู่อ่ะโอมห์” โน๊ตเดินเข้ามาเงียบๆจากทางด้านหลัง
“อ่านสมุดของมิ๊กอะ”
“ถึงว่า ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย โทรไปหามันมารึยังละ”
“ที่ถามนี้ห่วงมัน รึว่าประชดว่ะ”
“ป่าว โห่ ไรว่ะ มองเราเป็นตัวร้ายอีกละ แม๋งเอ๋ย ตัวสำรองก็แล้ว ตอนนี้กลายมาเป็น ตัวอะไรอีกว่ะ “
“ประชดใช่ป่ะเนี่ย”
“โห่ โน๊ต งี่เง่าว่ะ ก็รู้ๆกันอยู่ ”
“ก็ล้อเล่นไปงั้นละ โน๊ตไม่งี่เง่า รู้นะครับว่าอะไรเป็นอะไร” พูดดีเลยนะ เมิง
“แล้วเขาหายไปไหนกันหมดนิ บ้านเงียบเลย”
“จะไปกินข้าวนอกบ้านกัน โน๊ตก็เลยมาเรียกโอมห์เนี่ยละ”
“ไปกันหมดเลยอ่ะ” มันพยักหน้ากับคำถามของผม
“ป่ะงั้นเราจะรออะไร” ผมเดินนำเจ้าของบ้านไปที่รถ ข้าวมื้อนี้ อร่อยแบบที่ผมต้องนั่งแบบเกร็งๆ เพราะไม่รู้จะคุยอะไร ถึงมีผู้ใหญ่แค่ไม่กี่คนบนโต๊ะ แต่ความน่าสงสัย ก็มาอยู่กับเรื่อง สนิทกับโน๊ตได้ยังไง พวกนี้อ่ะคราฟ เพราะพ่อโน๊ตเคยเจอผมอีกครั้งที่งานรวมญาติ ปรกติโน๊ตมันจะมากับแฟน แต่ปีนี้มันเลือกที่จะพาผมไปเที่ยวด้วย กลับจากกินข้าวเราก็อาบน้ำแล้วก็มา นอนคุยกัน
“โอมห์ โอมห์ว่าแม่เราจะทำอะไรอยู่ ตอนนี้อะ” มันหันหน้ามามองผม
“ก็นอนอยู่ไง คงนอนกอดกับพ่อโน๊ตอยู่ห้องตรงข้ามนี้ละมั้ง” ผมยิ้มเพราะคำถามมันตื้นมากมาย
“ขำไงเนี่ย เราหมายถึงแม่แท้ๆเรา”
“ฮืม ทำไมอยู่ดีๆมาถาม”
“ก็มันจะวันแม่แล้วไง”
“อ่อ”
“แล้วทุกปีเป็นยังไงละ โน๊ตทำ ยังไง”
“ปรกติ โน๊ตก็เป็นลูกรักขอแม่ทุกวันอยู่แล้ว โอมห์อะ”
“อยากรู้จริงรึเปล่าอ่ะ”
“อืม”
“ก็ได้ ถ้าโน๊ตรู้แล้วเผื่อจะสบายใจขึ้น” ผมลุกขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน
“ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะโอมห์”
“ไม่เป็นไร โอมห์ก็อยากบอกให้ใครรู้บ้างเหมือนกัน”
“ทุกๆปีที่เป็นวันแม่ ตั้งแต่ ป.6 โอมห์ไม่เคยได้อยุ่กับแม่เลย แม่โอมห์เป็นคนขยัน ทำงานหาเงิน คิดเสมอคำเดียวว่าเพื่อให้โอมห์ได้เรียนสูงๆ บ้าโอมห์ก่อนที่จะพอมีพอกินแบบนี้ เราเริ่มต้นกันแบบไม่มีอะไรเลย พ่อโอมห์เป็นแค่คนถีบสามล้อจนๆคนหนึ่ง ส่วนแม่โอมห์ก็เป็นแค่ผู้หญิงบ้านนอก เข้ามาในเองเพื่อตามหา พวกความรัก อนาคต แบบในหนังนั้นละ” พอจบประโยคนี้ผมจำได้ว่าโน๊ตมันยิ้มแถมหน้าแดงด้วย
“แล้วไงต่ออะ”
“หน้าแดงทำไมเนี่ย โอมห์คนเล่านะ จะมาอินอะไรเนี่ย” แล้วมันก็เปลี่ยนสีหน้า เหมือนจะอ้อนวอนผมแทน
“ก่อนหน้าที่แม่จะมาแต่งงานกับพ่อ แม่โดนตากับยาย จับแต่งงานกับผู้ชายที่บ้านนอกมารอบ 1 แล้ว แต่ไม่ทันได้จดทะเบียน แม่หนีมาก่อน แม่มาทำงานที่บ้านหลังใหญ่ๆข้างๆบ้านที่อยู่ตอนนี้เนี่ยละ ตอนพ่อจีบกับแม่ใหม่ๆ พ่อไม่รู้ว่าจะเอามุขอะไรมาจีบ แม่มาทำงานเป็นคนรับใช้ ส่วนพ่อเป็นแค่คนถีบสามล้อ พอ่ก็เลยเล่นอุบาย โกงเงินเนี่ยละ เลยได้คุยกับแม่”
“โกง ยังไง อ๋อ ถึงได้แต่งงานกันเลย บอกหน่อยดิโอมห์ อย่าข้ามนะ” มีการสั่งกรูอีก
“ก็ เวลาที่แม่จะไปตลาดไง แม่ก็จะถามราคาก่อนว่าเท่าไร แต่พอไปจริงๆ พ่อจะคิดอีกราคา จากนั้นก็ได้คุยกันเรื่อยๆมา แม่บอกว่า เวลาที่แม่ทำงานบ้าน พ่อจะเดินมาเกาะลูกกรงรั้วบ้าน ค่อยดูว่าแม่ทำอะไรอยู่ พ่อทำแบบนี้อยู่เกือบๆ 2 ปี แม่ก็เลยยอมแต่งงานด้วย วันที่พ่อขอแม่แต่งงาน ก็ไม่ได้มีอะไรมากเลย พ่อพาไปไปตลาดเหมือนปรกติ แล้วก็ติดไฟแดง วันนั้นป็นตอนเช้ามั้งนะ เพราเราก็จำไม่ได้แล้ว ป้าเล่าให้ฟังนานแล้ว พอไฟเขียว พ่อก็ไม่ยอมถีบรถ ปล่อยให้รถคันหลังบีบแตรใส่ จนตำรวจต้องมาดูว่ามีอะไร ตอนนั้นละ พอก็ล้วงเอาแหวน ทองธรรมดาออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วก็คลุกเขาข้างๆรถสามล้อ ขอแม่แต่งงาน คนที่เขาไม่รู้ก็บีบแตรไล่ แต่พอตำรวจเห็นก็ยืนดู เราจำไม่ได้หรอก แต่คงเป็นลุงคนเดียวกับที่เราเห็นทุกวันนี้ละ ”
“แล้วแม่ตกลงไหมโอมห์”
“จะเหลือรึ ยอมตั้งแต่ คุกเข่าแล้วมั้ง
“แล้วบ้านหลังที่แม่ไปทำงานนั้นละ ก็คือบ้านมิ๊ก แต่มิ๊กย้ายบ้านไปอยู่หลังใหม่ แล้วหลังนั้นก็ขายทิ้ง เนี่ยเป็นเหตุผลที่ทำให้สองคนเขาสนิทกันมากๆ พอแม่มีเรา ไอ้มิ๊กก็เกิดมาใกล้ๆกันนั้นละ ตอนเด้กเรากับมิ๊กอยู่ด้วยกันตลอด”
“ตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นนิ”
“อืม จนพอตอนเข้าเรียนนั้นละ ตอนแรกเราก็ได้เรียนโณงเรียนเดียวกับมีก แต่เพราะว่าค่าเทรอมมันแพง แม่เลยย้ายเราออกมาเรียนอีกทีหนึ่งที่มันถูกกว่า แล้วแม่ก็ไปทำงานต่างจังหวัด กรุงเทพอะ ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่ากรุงเทพเป็นยังไง รู้แต่ว่า มันเอาแม่ไปจากชีวิตเรา เวลาที่เราไปเรียนเราจะมีพ่อไปส่งแทน พอถึงโรงเรียนเราก็จะนั่งมองเพื่อนคนอื่นที่เขามีแม่มาส่ง พอวันที่ 11 สิงหา ถ้ามันไม่ใช่วันหยุด ก็จะมีพิธีให้แม่มาโรงเรียน เราเองก็ไม่เคยมีแม่มากับเขาหรอก ได้แต่นั่งดูคนอื่นเขาตลอดเลย โอมห์จะได้คุยกับแม่แค่อาทิตย์ละครั้ง เจอกันแค่ ปีละ ไม่กี่ครั้ง ถ้าถามว่าโอมห์รู้สึกยังไง ตอนนี้ ถามว่าน้อยใจไหมที่แม่เป็นแบบนี้ เรากับไม่มีความรู้สึกนั้นเลย เพราะในสายตาเราแม่คือผู้หญิงเก่งเสมอ ตอนนี้แม่เดินทางไป เกือบๆ 10 ประเทศแล้ว ด้วยความรู้แค่ ป.4 พูดได้เกือบ 5 ภาษา ก็เพราะความพยายามของแม่ทั้งนั้นละ โอมห์ยังไม่ได้ครึ่งแม่เลย ถามจริงๆเหอะโน๊ต โน๊ตคิดว่าโน๊ตโชคดีกว่าใครหลายๆคนไหม ”
“ยังไง”
“ถ้าโน๊ตได้เจอแม่จริงๆ ของโน๊ต โน๊ตจะทำยังไง”
“ก็คงแค่ถาม ว่าทำไมถึงทิ้งโน๊ต หมามันยังรักลูกมันเลย”
“แต่ทุกคนเขาก็มีเหตุผลนิ เขา.......”
“พอเหอะโอมห์ แบบที่โน๊ตบอกนั้นละ โน๊ตคิดแค่ว่าเขามีบุญคุณที่อุตสาห์ เอาโน๊ตไว้ในท้องมา 9 เดือน ขอบคุณที่ไม่ทำแท้งสะก่อน ตอนนี้โน๊ตมีคนรักอยู่แค่สามคน ”
“สามคนเลยอ่ะ รักเยอะจังว่ะ”
“อืมดิ หน้าตาดีก็แบบนี้ละ แต่มีคนหนึ่งโน๊ตไม่รุ้ว่าเขาจะรักโน๊ตรึเปล่า”
“ใครรึ ”
“คนที่นั่งอยู่ใกล้ๆเนี่ยละ”
“อีกละ มามุขนี้อีกละ”
“เอ่อโน๊ต ไปเที่ยวปายกันไหม เรายังไม่เคยไปเลย”
“ไปไงอะ”
“รถโน๊ตไง ไปเรื่อยๆเหนือ่ยก็พัก”
“แล้วถ้ารถพังอ่ะ”
“พังก็จูงไง”
“ไม่เอาอะ เดี๋ยวพาโอมห์ไปลำบาก”
“ไม่หรอก ลำบากไม่กลัวหรอก โอมห์ว่ามันคุ้มที่จะลองมากกว่า”
“เมื่อไรอะ” ผมนั่งนับนิ้วตัวเอง นับไปนับมา
“ตุลาแล้วกัน รอสอบแล้ว ก่อน” แล้วผมก็ห้าว สะใหญ่โตมโหฬาร จัดไปสองห้าวใหญ่ๆ
“ขอกอดได้ไหมโน๊ต” วันนี้ผมเป็นคนพูดเอง
“เอาดิ กำลังอยากให้กอดพอดีเลย” แล้วผมก็เอาแขนไปโอบหลังที่เต็มไปด้วยลวดลายที่มันสรรค์สร้างติดตัวมันไว้ ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่ชายสองคน ต่างคณะ ไม่ควรจะรู้จักกันเลยด้วยซ้ำได้มานอนกอดกันที่บ้านหลังที่ผมจากไปอย่างรีบร้อนในครั้งที่แล้ว
ของแข็งทรงกระบอกคล้ายแตงกวา ผมกำมันไว้แน่ เหมือนในผันของผมกำลังไปเด็ดอะไรสักอย่างแต่เด็ดยังไงก็ไม่หลุดสักที่ พอลุบไปที่โคนของฟักนั้นก็มีคล้ายขน ข้าวโพดรึเปล่าว่ะ คงเป็นฟักข้าวโพดแน่ๆ ผมหักมันเต็มแรง
“โอ้ย............................ทำไรอ่ะ” ชายที่นอนข้างผมดีดตัวขึ้นมา สีหน้าแดงก่ำ ผมรีบดึงมือที่มีน้ำใส เปื้อนเต็มมือไปหมด ขึ้นมาดู
“ทำไรอ่ะ คิดว่าฝัน” นั้นดิคิดว่าตัวเองฝัน เพราะเป้าผมก็ชูชันไม่แพ้กัน โน๊ตรีบหยิบผ้าขนหนูมานุ่งทับกางเกงนอนที่มันใส่อยู่แล้วก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที
“นี้กรูทำอะไรลงไปเนี่ย” เป็นเหมือกเลย ผมเอามือมาเช็ดกับกางเกง แอบดมนิดหนึ่ง จริงๆมันก็ไม่เหม็นนิว้า ออกจะมีกลิ่นอับ ดูเซ๊กซี่ดูไม่น้อย กรูโรคจิตรึเปล่าเนี่ย โน๊ตหายเข้าห้องน้ำโครตนานเลย เล่นเอาผมนอนได้อีกตื่น เห็นจะได้
“โอมห์ ไปล้างหน้า จะได้ไปกินข้าว” โน๊ตเดินเข้ามาแบบปรกติ สงสัยเมื่อกี้ผมคงไม่ได้ทำอะไรไปแบบที่คิดจริงๆ มันคงจะเป็นแค่ฝันแล้วก็ซ้อนฝันอีกที่ แต่ทำไมกางเกงกรูเป้าเปียกแบบนี้ว่ะ ผมรู้สึกแต่ไม่ได้มอง หยิบผาขนหนุต่อโน๊ตแล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย
“โอมห์” ผมหันหลังกลับมาหามัน
“ฉี่แตกเลยอ๋อ” แล้วมันก็ทำท่าขำ
“เปล่า ฝันว่าไปหักข้าวโพดมา โครตเหมือ่จริงเลยอ่ะ มีน้ำข้าวโพดติดมาด้วย” แล้วผมก็ยกมือให้มันดู ก่อนจะเดินไปห้องน้ำ
12 ส.ค
วันนี้วันแม่ กรูเห็นใครๆก็ทำดราม่าร้องไห้คิดถึงแม่ ทำเป็นแสดงว่ารักแม่แบบนู้นรักแม่แบบนี้ อิเวง กรูเห็นเงินที่แม๋งเอามาซื้อของให้แม่ พวกมันก็ยังขอเงินพ่อแม่มันมาซื้อทั้งนั้น รักแม่แต่ไปยืนเต้นๆในผับ รักแม่ แต่มันรักแค่วันนี้วันเดียวรึไงว่ะ กรูเห็นรายไหนรายนั้น ดูMV รักแม่เศร้าๆ แล้วน้ำตาตก เวงจริงๆ สู้เพื่อนกรุไม่ได้ ปีหนึ่งแม๋งเจอแม่มัน ไม่ถึง 2 ครั้ง ปีนี้แม่มันก็ไปอยู่ที่จีน วันนี้กรูเห็นมันนั่งซึมทั้งวัน ตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย จะบ้า กรูโทรไปหาแม่ที่บ้านมาด้วย ขานั้นลืม ทำงาน คิดเงิน สั่งของอะไรไม่รู้ยุ่งไปหมด จนลืมว่าวันนี้วันแม่ เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่ากรูห่วงเขา พอกรูบอกว่ารัก ปุ๊บ เสียงนิเปลี่ยนไปเลย คิดว่ากรูเป็นเอดส์ ไปตรวจเลือดมาแล้วรู้ผลสะงั้น ประมาณว่าคิดว่ากรูจะโทรมาสั่งเสีย ชิหายคนละเรื่องเลย ชีวิตนี้ถึงกรูจะเอา ญ ไปเรื่อย ก็คนมันหน้าตาดีนิว้า ปลื้มจริงๆ แต่กรูก็ป้องกันนะ แล้วกรุก็ไม่ลืม ไปซื้อดอกมะลิไว้ จะเอามาไหว้ แม่อีกคน
ตอนแรกก็จะเอาไปไหว้เมียนั้นละ แต่เมียมันไม่เคยดูแลกรูเลยว่ะ มีแต่อ้าขา แล้วใช้เงิน สู้เพื่อนกรูไม่ได้ บ่นดีชิหาย ยังกับแม่ กรูจะเอาไปไหวกราบตีนมันเลย ดูสิมันจะยิ้มออกไหม เห็นนั่งเงียบมาจะหมดวันละ
ปล.สมุดวี วันนี้วันดี กรูจะไม่พูดคำหยาบ
.... เมิงไม่เคยพูดคำหยาบเลย แล้ววันนั้นกรูก็คิดว่าเมิงจะเล่นพิเรนท์มาทำทะลึ่งกับกรู ที่ไหนได้เมิงจริงจังรึไงว่ะเนี่ย ความแต๋วในตัวเมิงก็เยอะเหมือนกันนะไอ้มิ๊ก ...... ผมคิดในใจหลังจากที่วางไดอารี่วันแม่มันลง พร้อมกับโทรไปถามอาการมันจาก เพื่อนปิงที่โรงพญาบาล
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งโอห์มและมิกซ์ต่อไปนะคร๊าบ บ :กอด1: :กอด1:
อันนี้ฝากด้วยครับ
**
ขอรับบริจาคเลือด กรุ๊ป A พี่ชายของคุณหญิง คณะมนุษย์ สารสนเทศ มช.47
ผ่าตัดมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย ที่ตึกศรีพัฒน์ รพ.สวนดอก จ.เชียงใหม่
ติดต่อ คุณหญิง 0816817706 นะครับ
ปล. รักแม่นะครับ ..
-
55555 ได้ใจจริงๆ ไดอารี่ วันแม่พี่มิ๊ก 555
-
:กอด1:
-
อึ้ง เหงาๆ แปลกๆ
-
ถ้าหักข้าวโพดขาดติดมือมาท่าทางจะเรื่องใหญ่เลยนะ...
แต่...หลายอารมณ์น่าดูเลยในตอนนี้
-
อืมมม์..โน๊ต ขนาดคงไม่ใช่ย่อยเลยน่ะ
ถ้าถึงกับเป็นฝักข้าวโพดนี่..ไม่ธรรมดา
:haun4:
โอห์มอ่านไดฯ ของมิ๊กให้ฟัง
หึหึ รู้สึกว่ามิ๊กจะเป็นคนที่ขาด sex ไม่ได้ จริงๆน่ะแหละ
โอห์มอยากเล่าอะไร เล่าเลยครับ
เล่าเหมือนอย่างที่เล่าทุกวันนี้อ่ะแหละ
ชอบแล้วครับ o13
:กอด1: +1 ครับโอห์ม..ไมไม่เปลี่ยนรูปโอห์มอีกล่ะ อีกซักรูปนุงดิ นะ..นะ
-
หายเร็วๆ นะ มิกซ์
-
แวะมาบอกว่า โอห์มจะเล่าอะไรก็เล่ามาเหอะคับ
ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับโอห์ม แล้วโอห์มอยากเล่า ผมก็พร้อมจะรับรู้นะคับ
แวะมาเป็นกำลังใจนะคับ
แต่ข้าวโพดท่าจะใหญ่เนอะ อิอิ
แล้วผมก็เป็นอีกคนนึงที่ วัน แม่ หรือว่าวันไหนๆผมก็ไม่ได้อยู่กับแม่เหมือนกัน
เจอกันแค่เสียง โทรคุยกันเท่านั้น แต่ยังไงก็รักแม่เหมือนเดิม
ปล รักโอห์มจังเลย ถ้าไม่ตอดว่าโอห์มมีคนล้างห้องน้ำแล้ว จะสมัครไปล้างห้องน้ำสักหน่อย อิอิ
-
อ่านตอนนี้แล้วอิ่ม :กอด1:
แต่รู้สึกว่ารสชาดมันแปลกๆ ยังไงไม่รู้
หรือว่ามันจะเป็นเพราะ....ไอ้น้ำข้าวโพด
ที่ทำให้รสชาดแปลกๆ
:z1: :z1: :z1:
-
อืม
หักกันจนน้ำเยิ้มเลย ฮ่าๆ
-
โอมจะเล่าอะไรก็เล่าได้เลยครับเล่าอย่างที่เคยๆ ก็ได้แต่ขอยาวๆ แล้วกันน๊า ไม่เอาเล็กๆ สั้นๆ เหมือนของโอมนะ อิอิ (ล้อเล่งคร้าบ)
ฝันไปได้ว่าได้หักข้าวโพด ฮาๆ เต็มๆ มือเลยดิ :z1: ( แต่ตอนนั้นถ้าเป็นโน๊ตนี่มีเคืองนะกะลังเคลิ้มๆ อยู่มาหักกันซะงั้น)
***โอมอยากรู้ปัจจุบันของโอมอ่ะว่าเป็นงัยมั้งยังไงรบกวนขอตอนพิเศษ ณ ปัจจุบันซักตอนนะคร้าบบ***
-
ฮา หักข้าวโพด
มิ๊กเขียนไดฮาดีอ่ะ
-
โอห์ม มาอธิบายเพิ่มเลย หักข้าวโพดไรอ่ะ อิอิ
-
o18มิ๊กทำตัวน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
:-[ แอร๊ยยยอ่านละเพ้อ
-
หายป่วยไวๆนะพี่มิ๊ก พี่โอมเองก้รักษาสุขภาพนะครับสู้ๆ อ่านบันทึกแล้วซึมๆไงไม่รู้แต่แอบมีฮาเล็กนะครับผม
-
อึ้ง เหงาๆ แปลกๆ
ขอลอกป้าแก่ๆหน่อยนะ
มันอึ้งจริง กำลังคิดว่าทำอะไรกันอยู่... :o11:
ปล. น้องโอมห์เล่ามาเถอะ ให้มันเป็นไปตามเรื่องราว เรียบเรียง จนมาถึงปัจจุบัน
ปล.2 คิดถึงน้องมิกซ์จัง ไม่มีบทพูดเลย มีแต่บทเขียน เหงา.... :เฮ้อ:
-
ไม เรื่องของ โน๊ต มันเยอะจังช่วงนี้ ชิส์ อรส
-
ไปหักข้าวโพดโน๊ตแบบนั้น คงเจ็บน่าดู... :m20:
-
อยากฟังทุกเรื่องที่โอมห์อยากเล่า ไม่ต้องรีบ ค่อยๆมาเรื่อยๆ
แต่ โอมห์ทำไรโน๊ต อ๊ากกกกกกก 5555555
สู้ๆ :man1:
-
...ตายๆๆ หักข้าวโพด แล้ว ข้าวโพดหักไหมนั่น
...วันนี้วันดี กูไม่พูดคำหยาบ แต่ไอ้ที่จดไว้ในได น่ะ คำหยาบทั้งนั้น
...แต่ความคิดมันดีนะ กราบเพื่อนดีกว่ากราบเมีย เหอะๆๆ :laugh:
-
โอห์มละเมอขนาดนั้นเลย อิอิ มิกซ์เขียนไดอารี่ตลกดีอ่ะ
-
เฮ้ยยยย เพิ่งอ่านถึงตอนที่มิ๊กได้กะไอเอิท ไหงมันเฮี้ยงั้นอ่ะ
เฮ้ยยยย พระเอกหลายเรื่องแล้วว ทำตัว ไม่ชัดเจนจังเรยย
วะวะวะ เครียดดดดแทน นายเอก โว้ยย เครียดดดดด
ปล.จะรีบตามอ่านะครับบบบ ค่อยมาเม้นใหม่ (เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะ ฮิฮิ)
-
โอมห์เล่าอะไรก็จะรออ่าน ติดตามอ่านเสมอไปค่ะ
ขอให้มิ๊กหายเป็นปรกตินะคะ
ขอบคุณโอมห์มากค่ะ :กอด1:
-
เข้ามาอ่านตอนนี้แล้ว ผมว่าเรื่องมันสะดุดๆนะครับ แต่พอเดาเรื่องได้
โอห์มอย่าเหงามากนะครับ เป็นห่วง
-
รอตอนต่อไปนะครับ
-
กลับมาอ่านตอนล่าสุดอีกรอบ สะดุดตรงพูดคุยช่วงแรกของน้องโอมห์
ทำไม..... เปรยเหมือนคนน้อยใจ เหงา ซึมงั้นล่ะคะ
กอดน้องโอมห์ในวันแม่ละกัน ไม่เหงาเนาะ :กอด1:
...รอต่อไป ชอบอ่านนะเรื่องน่าลุ้นเยอะดี แต่คิดถึงมิ๊ก :n1:
-
โน๊ตเป็นคนดี น่ารัก น่าสงสาร และดูเหมือนจะยังขาดความรัก แต่กลับมีความรัก
ให้แก่โอมห์อย่างจริงจัง ส่วนมิกซ์ก็คงจะเหมือนวัยรุ่นชายทั่วไป มั่วไปได้เรื่อย
ซ่าไปทุกเรื่อง ตั้งแต่กินเหล้าเที่ยวเตร่และจบลงที่เรื่อง sex ซึ่งดูแล้ว badboy
มาก ๆ ในความคิดของคนทั่วไป แต่จริง ๆ แล้วก็เป็นคนที่ขาดความรักเหมือนโน๊ต
นั่นแหละ แต่การแสดงออกกลับแตกต่างกันนะ เห็นด้วยกับหลาย reply เลยที่อยาก
รู้เรื่องปัจจุบันของโอมห์ว่าเป็นยังไงบ้าง ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาแบ่งปันกัน
:pig4: :pig4:
-
เศร้านิดๆ หงอยๆด้วย
-
หนูชอบกินข้าวโพด อยากไปหักข้าวโพดบ้างง :m20:
-
จริงๆผมก็เป็นคนนึงที่เวลาเห็นหรืออ่านเหตุการที่เกี่ยวกับความรักของแม่กับลูก
ก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้ไม่ได้ดราม่าแต่มันลู้สึกว่าทำไมตัวเองถึงไม่เคยได้รับ
ความอบอุ่นจากแม่เหมือนคนอื่นเขา...แม่ไม่เคยกอด...ไม่เคยหอม...ไม่เคย
ลูบหัวหรือปลอบใจ...ไม่เคยถามว่าเหนื่อยหรือมีปัญหาอะไรมั้ย...เรียนยากมั้ย...
แม้กระทั่งทำงาน...ก็ไม่เคยถามเลยว่าเหนื่อยมั้ย...มันรู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยว...
บางทีก็อยากได้กำลังใจจากแม่บ้างเวลาที่ท้อแท้มากๆ...ผมเองจะต้องตัดสินใจ
ทำทุกอย่างด้วยตัวเองเวลามีปัญหาก็ต้องแก้เอง...เวลาเหงาหรือท้อแท้ก็ต้อง
คอยให้กำลังใจตัวเองมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียนจนทำงาน...การตัดสินในผิดบ้าง
ถูกบ้าง...ผลออกมาเป็นอย่างไรก็ต้องยอมรับมันเพราะเราเป็นคนตัดสินใจ...
เฮ่ออออ...คิดแล้วก็เหนื่อยแต่ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกนะว่าแม่รักเรา...ผมรู้มาตลอด
แต่ที่บ้านผมจะไม่ค่อยจะแสดงความรักต่อกัน...ผมก็เข้าใจนะครับ...กำลังใจที่ผม
สร้างขึ้นมาเพื่อหล่อเลี้ยงใจตลอดก็คืออย่างน้อยเราก็มีแม่ทั้งพ่อและแม่รายังอยู่ถึง
จะไม่ค่อยได้เจอเพราะผมไม่ได้อยู่กับท่าน...แต่นานๆถึงจะกลับบ้านสักที...การตอบ
แทนบุญคุณท่านอาจจะไม่ได้แสดงออกมาในรูปของการดูแลเอาใจใส่ท่านทั้ง 2 คน
แต่ก็โทรคุยกันบ้าง ส่งเงินให้ท่านบ้างถึงจะไม่บ่อย...แต่ผมสำนึกเสมอว่าผมรัก
ท่านทั้งสองคนมากที่สุด..แต่สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือผมจะเป็นคนดี...ไม่สร้าง
ความเดือดร้อนให้ท่าน...ถึงผมจะเป็นเกย์แต่ผมก็มั่นใจว่าผมก็ยังดีกว่าไอ้พวกที่เรียก
ว่าผู้ชาย 100 % บางคนทำตัวสันดาลหมา...หน้าตัวเมีย...ชอบรังแกคนที่อ่อนแอ
กว่า...ทำร้ายคนไม่มีทางสู้...ทำร้ายผู้หญิง...มันคงจะภูมิใจกับการที่เกิดมาเป็น...
"ผู้ชายสันดาลหมาของมัน" 55555555555555
ต้นจะคอยเป็นกำลังใจให้โอมห์ (+1)ตลอดไปนะครับ สู้ๆๆๆ...นะครับโอมห์
-
อยากกินข้าวโพด
-
อ่านเรื่องนี้แล้วปวด ตับ ไต ใส้ พุง ( กำเว้อไป) เพราะ หลายๆๆ อย่างเหมือนปัญหาที่ เราเจอมา เลย
อยากเรื่องรับน้อง กับมีปัญหา กับรุ่นพี่ เนี่ย เรื่องเดี่ยวกันเลย แต่ไม่รุนแรง ถึงขนาดต้องพักการเรียนอะ
-
รุ้สึกเหมือนว่า เอิท เป็น งูเห่าเลย ไม่รุ้ ไครคิดแบบเราบ้างนะ คล้ายๆๆ ชาวนา กับงูเห่าๆ
-
ขอตอนปัจจุบันบ้างก็ดีนะครับ
-
ไดอารี่ของ มิ๊ก
วันนี้ตื่นเช้ามีบุรุษหนุ่มนอนเหยียดตัวยาวอยู่ข้างๆผม ข้างๆกันก็มีสาวน้อยแสนสวย อีก 1 ตัวนอนเอาหัวหนุนหมอนใบเดียวกับมัน ผมติ่นขึ้นมาด้วยอารณ์ตื่นเต้นมากมาย วันนี้วันที่ 12 สิงหาคม วันแม่นั้นรึไม่ได้พิเศษอะไรกับผมหรอกครับ เพราะว่าผมรักแม่ของผมทุกๆวัน ไม่มีวันไหนรักน้อยรึว่าไม่เท่ากันเลย แต่วันนี้มันสำคัญตรงที่ หนังที่มี พระเอกคนสำคัญจะเข้าฉายแล้ว ผมบอกกับคนที่นอนผมตอนนี้ไปหลายครั้งแล้วว่าจะต้องไปดูให้ได้ เพราะตอนดูตัวอย่างมันคือชีวิตผมเลย ถึงผมจะไม่ใช่ผู้หญิงก็เถอะ
“วันนี้ พาเค้าไปดูหนังได้ไหม”
“ไม่ไป เสียดายเงิน หนังไทย น่าเบื่อ น้ำเน่า เสียดายเงิน”
“อ้าว ไหนว่าจะไปดูไง”
“จะไปทำไม วันนี้แพง จะไปก็ค่อยไปวันพุธหน้าดิ”
“ไม่เอา มาริโอ้รอไม่ได้ จะดูวันนี้ ไปรึไม่ไป”
“ไม่ ไป จะเล่นเกมส์ เสียดายเงิน ไปคนเดียวไม่ได้ไงว่ะ ไม่ได้ชอบมาริโอ้สักหน่อย ถ้าไปดู แองเจริน่า โจรี่ว่าไปอย่าง” ผมไม่สนใจคำตอบของมันละ ปิดประตูแล้วเดินตรงมาที่รถมอไซค์ทันที อากาศตอนที่ผมกำลังจะออกไป ทำท่าเหมือนฝนจะตก แต่ก็ไม่ตก รึว่าตกก็ไม่รู้ครับ พอมาถึงที่กาดสวนแก้ว ที่เลือกที่นี้เพราะมันไม่ไกลจากคอนโดที่อยู่ แถมฝนจะตกด้วย ใครจะไปคิดว่าวันนี้ใครๆก็พาครอบครัวมาเที่ยวห้างกัน หลวงพี่เท่ง 3 ถูกจองเต็มไปหมด โชคดีที่ผมดู มาริโอ้ คนเลยไม่ได้เยอะแบบที่คิด ระหว่างรอ ก็เดินเข้าเดินออกห้องน้ำหลายรอบ ลืมบอกไปว่าผมเพิ่งไปมีเรื่องกับคณะประจำมา ปากแตกเป็นแผลยาวเลยต้องเอาอะไรบ้างอย่างมาปิดไว้ ก็เลยทำให้ไม่มั่นใจในหนังหน้าของตัวเอง เดินดูกระจกอยู่อย่างนั้นละครับ หนังได้รอบเวลา 16.30 มีเวลาเกือบๆ ครึ่งชั่วโฒงในการมองดูผู้คนมากมายมากับครอบครัว ประโยคคำถามที่ผมไม่เคยได้ยินจากครอบครัวผมมานานแสนนาน
“วันนี้จะกินอะไรลูก”
“KFC ได้รึเปล่าค่ะแม่”
“ได้สิจ๊ะ”
“หนูรักแม่ที่สุดในโลกเลย” แล้วก็กระโดกอดกัน นี้เป็นภาพของน้องคนหนึ่งที่แสดงความดีใจกับอาหารมื้อพิเศษสำหรับเขา แต่สำหรับผม ภาพพวกนี้เลือนหายไปนานแล้วครับ ใครบอกว่าสามารถหอมแม่ กอดแม่ จูบแม่ ได้ง่ายๆ สำหรับผู้ชายเรามันเป็นเรื่องอย่างเหลือเกิน ขนาดเมื่อวานผมได้ออนเอ็มคุยกับแม่ ยังไม่กล้าบอกรักแม่เลย ไม่ใช่ว่าไม่รักนะครับ แต่มันเหมือนไม่ใช่ผมเลย ผมใช้เวลาดูแม่คนโน้นคนนี้เกือบๆ 15 นาที ได้ความรักจากการกระทำของคนอื่น มาแทน ถึงวันนี้ผมจะไม่ได้คุยกับแม่แต่ผมก็ไม่รู้สึกน้อยใจรึว่าเหงาที่แม่ไม่ได้มาอยู่กับผม รึว่ากินข้าวกับผมในวันนี้ กับดีสะอีกที่อย่างน้อยผมก็ได้มาดูหนังเรื่องนี้ คนเดียว ผมชอบ เป็นแบบนี้ประจำละครับ เวลาดูหนังรักผมชอบดูครเดียวมากกว่า เพราะมันทำให้เราแสดงความรู้สึกได้เต็มที่ เวลาจะร้องไห้จะได้ไม่ต้องอายไอ้คนที่มาด้วย เดี๋ยวจะเอาไปล้อว่าอ่อนแอ ผมยังเดินเข้าออกห้องน้ำอยู่เรื่อยๆ จนได้ไปสังเกตุกับสายตาคู่หนึ่งเข้า ผมแน่ใจว่าเขาคงสนใจผมแน่ๆ แต่ดูมันจะเป็นผู้ชายมากกว่าที่จะเป็นเกย์ แต่ก็ยังมองกันอยู่เรื่อยๆ ตลอดระยะเวลาเกือบ 10 นาทีที่เรารู้จักกันผ่านสายตา แต่มันก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นหรอกนะครับ ผมก็อยากให้เขาเดินเข้ามาทักนะครับจะได้บริหารเสนห์ แต่ก็ดีแล้ว จนผมเหลือบไปดู นาฬิกา กับตั๋ว จนมาสังเกตุว่าตัวเองยืนอยู่ผิดโรง ได้เวลาจากกันเสียที ผมเข้ามานั่งโรงก็พบกับ คู่หนุ่มสาว เด็กมัธยม ต้น ผู้คนมากมาย นี้คือบรรยาศที่ผมชอบ แต่สิ่งที่ไม่ชอบคือ คนคุยกัน คุยกันไม่ว่า แล้วเสือกปากเน่าอีก จะบ้าตาย ขอร้องละครับ ถ้าคุณรู้ตัวว่า ปากเน่า เท้าเน้า ตดบ่อย รึว่าชอบอวดรู้ อย่าไปดูเลยนะครับหนัง รอมันออกแผ่นแล้วหนังพูด นั่งตด อยู่บ้านดีกว่า หนังดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่ต้องบอกละครับ ถึงหนังเรื่องนี้จะเนื้อเรื่องห่วยแตกขนาดไหน ยังไงผมก็ดูได้จนจบแน่ๆ มาริโอ้ดูมีพลังมากๆในเรื่องนี้ แต่เสียใจครับ หนังเรื่องนี้ ดีมากๆ เรียกว่าดีที่สุดในรอบปีเลยดีกว่า ผมชอบมาริโอ้ เห้ยไม่ใช่ ผมชอบหนังเรื่องนี้ครับ มันเหมือนผม ตอนสมัยที่รู้จักกับ อ้นไม่มีผิด ระยะช่วงเวลาที่เกิดขึ้นก็เหมือนกัน แต่เสียดายที่ตอนจบชีวิตผมมันไม่เหมือนหนังนะสิ มันยุ่งๆอยู่จนถึงวันนี้ ใครที่มั่วคิดว่าจะดูดีไหม ผมแนะนำเลยครับ ถ้ามันไม่ดี เอาปืนมายิงหัวผมได้เลย
“กลับยัง หิวข้าว” เจ้าคนเฝ้าห้องมันได้เวลาโทรมาพอดี น้ำตากรูยังไม่เข้าที่เลยวุ้ย
“จะกลับแล้ว ทำไมเนี่ย ออกมากินเองไม่ได้ไง”
“ถ้ากินเองได้ ผมจะโทรไปหารึ อยากกินด้วยรีบๆกลับมานะ” สรุปข้าวมื้อเย็นเราได้กินกันที่ BIG C หางดง ไกลเวอร์ ไม่รู้แม๋งจะอยากกินไกลไปไหน ตอนกลับก็ได้รื้อฟื้นประสบการณ์ดีๆด้วยนะครับ ฝนตก ใครที่อยู่เชียงใหม่คงรู้ว่าเมื่อตอน 2 ทุ่มมันหนักมากแค่ไหน ให้รู้ไว้ครับ มีผู้ชายสองคนบ้าพลัง ขี่มอไซค์ตากฝน กลับมาที่ห้องจากหางดง มาจนถึงหน้ามอ เป็นเพราะความอยากตากฝนล้วนๆ เราขี่รถลุยน้ำทุกแอ่งที่มันขังอยู่ มีบ้างครั้งรถยนต์ก็ร่วมแจม มันไม่เบาเลย จัดน้ำจากถนนมาใส่เราด้วย จะว่าไปมันก็สนุกดี เพราะเราไม่ได้ตากฝนมานานแล้ว (หมายถึงตั้งใจจะเล่นน้ำฝนนะครับ) อืมลืมไปวันนี้ผมโชคดีได้เจอ น้องมารค์ AF ด้วยนะครับ ไอ้นี้ก็เป็น ไอดอล เพราะเป็นแดง ใครที่อยากรู้เรื่องปัจจุบันวันนี้ผมจัดให้แล้ว จะว่าไปไม่รู้ว่าเดาออกรึยังว่าคนที่นอนด้วย ไปกินข้าวด้วย เป็นใคร ถ้าไม่มีเรื่องมาลงต่อ แสดงว่าผมเป็นไข้ นอนกำข้าวโพด เห้ย นอนตัวร้อนอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่มีแรงมาแกะตัวหนังสือเพื่อมาพิมพ์ให้ทุกคนอ่าน แต่วันนี้ผมอยากคุยกับแม่จัง แต่ตอนนี้ ตีสองครึ่งแล้ว แม่ไม่โทรมาแล้วละครับ ว้า แบบที่คนอื่นว่าละมั้งครับ เราจะไปป่าวประกาศสักเท่าไรว่าเรารักแม่ รักแม่ให้คนอื่นฟัง มันก็ไม่เท่ากับเราได้บอกกับแม่เราตรงๆจากปากลูกผู้ชายว่า
“แม่ครับ” พร้อมกับมือที่อ่อนโยนที่มาลูบหัวเรา แล้วก็ถามเราด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดู
“ว่าไงจ๊ะลูก”
“เงินหมด ขอเงินหน่อย” ????????????????????????? ไม่ใช่นิว้า
“รักแม่นะครับ” เปลี่ยนจากที่เคยแบมือ แล้วเป็นอ้อมกอดที่ส่วมกอดแทน
”.......ถอดใจอีกครั้ง ในโชคชะตา.............”
“เล่นมันให้ตายเลยนะเมิง เกมส์อ่ะ” ผมหันไปด่ามันอีกครั้ง แล้วดูเวลา เห็นทีวันนี้จะพอได้แล้ว
ฝันดีสำหรับผม สวัสดีตอนเช้าสำหรับ เพื่อนๆทุกคน บ้างทีจบตอนนี้แล้ว หลายๆคนที่ไม่รู้จักผม อาจจะไม่อยากอ่านต่อแล้วก็ได้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้มาถึงห้อง ไม่สิครัยเรียกว่าคอนโดดีกว่า ทุกอย่างไม่ได้ถูกเคลื่อนย้ายไปไหนเลย มีการเก็บของบ้างอย่างออกไป ตามที่ผมสั่งไอ้ไนท์ไว้เรื่องของของเอิท ผมเดินตรงเข้ามายังห้องนอนที่ตอนนี้ก็เลอะไปเพราะข้าวของกระจัดกระจายไปหมด ไม่เรียบร้อย ผมวางกระเป๋าลงกับพื้นห้อง แล้วมานั่งนิ่งๆบนเตียงคนเดียวอีกแล้ว โน๊ตมีเรื่องของมันที่ต้องทำเหมือนกัน ผมไม่ยากให้มันมาติดอยู่กับผมมากนั่ง เอาเสื้อผ้าใส่เครื่อง เก็บข้าวของเข้าไปไว้ในที่ที่มันควรจะอยู่ ของที่เคยเป็นของไอ้เอิท ผมเก็บใส่กล่อง ไม่ได้เอาไปถึงหรอกนะครับ แต่เก็บไว้บริจาคให้เด็กที่มันไม่มีดีกว่า เวลาผ่านไปไม่รู้กี่ชั่วโฒง ผมเดินมาที่หน้าประตู ด้วยสภาพที่มีเหงื่อยเต็มร่างกาย ถึงแอร์จะเปิด แต่มันก็ไม่วายร้อนอยู่ดี โน๊ตมาอยู่รอที่หน้าประตู มือเต็มไปด้วยข้าวปลาอาหาร (คิดไปเอง) โน๊ตมายืนเท้าเอวรอผมอยู่ที่หน้าประตู
“มาหาโอมห์ครับ” กรูก็ยืนอยู่นี้นิว้า
“อะไร”
“มาหาโอมห์ครับ ป้า ช่วยตามให้หน่อยได้ไหม” ยังยืนเล่นหน้าเล่นตาอยู่
“อย่ากวนตีนว่ะโน๊ต แค่นี้กรูก็โครตเหนื่อยแล้ว” มันยิ้มแล้วเดินเข้ามาหอมแก้มผมแทนคำขอโ?ษที่กวนตีน
“โน๊ตบอกโอมห์แล้วว่าย้ายไปอยู่ห้องโน๊ตก็หมดเรื่อง จะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยเก็บห้องนี้” มันเดินเข้าห้องไปก็บ่นไป ติโน้นตินี้
“เอาน่ายังไงมันก็ห้องโอมห์เหมือนกัน อีกอย่างไอ้มิ๊กมันจะจำได้รึเปล่าก็ไม่รู้ว่ามันเคยชอบ”
“คิดมากอีกแล้ว ไปอาบน้ำป่ะ จะได้ไปกินข้าว” มันออกคั่ง แล้วไปนั่งเล่นเกมส์ ผมเดินเก็บข้าวอีกสองสามชิ้นแล้วก็ได้เวลาอาบน้ำเสียที อีกหนึ่งวันที่ยาวนานเหลือเกิน
“โอมห์โทรสับเข้า”
“ใครอ่ะ”
“เขาบอกชื่ออ้อ”
“ส่งมาดิ” ผมเปิดประตูแล้วยื่นมือไปรับโทรสับ
“ว่าไงพี่อ๋อ”
“น้องโอมห์ ขา”
“ครับพี่”
“น้องโอมห์ทำไรอยู่ค่ะ”
“อาบน้ำอยู่พี่”
“น้องโอมห์ เนี่ยพี่อยู่กับน้องมิ๊ก น้องมิ๊กถามหาน้องโอมห์ใหญ่เลย” เสียงดูร่างเริงมากๆเลย พี่อ๋อนะครับไม่ใช่มิ๊ก
“ครับพี่”
“อา..โหลลลลลลล” กลายเป็นเสียงผู้ชายแทนที่เสียงที่ร่างเริ่งเมื่อสักครูนิแล้ว
“ฮืม มิ๊ก เป็นไงบ้าง”
“เจอะ เจบ โอมมมมมมมมมมมม หย่ะ ยู ไน” มิ๊กพยายามยามจะพูดให้ชัดที่สุดเท่าที่มันทำได้
“เจ็บอ๋อ อยู่ห้องดิ”
“มะ ม๊ะ หะ หา น่อย”
“ฮืม...อะไรนะ ไปหารึ”
“อะ ....อืม”
“จะไปได้ไง โอมห์อยู่เชียงใหม่แล้ว มิ๊กไม่ต้องพูดแล้ว รู้แล้วว่าเจ็บ” ผมเปิดน้ำให้เสียงดังขึ้น แล้วก็ค่อยๆหน่อยลงบนขอบอ่างอาบน้ำ แล้วพยายามฟังเสียงที่มิ๊กกับกำลังจะพูดกับผม
พอแล้ว ผมเอาภาษาปรกติดีกว่านะครับ “ มิ๊กเจ็บ โอมห์”
“เจ็บมิ๊ก มิ๊กก็อยู่เฉยๆไม่ต้องพูดแล้ว” ผมเริ่มจะมีน้ำตามาอีกครั้งหลังจากที่ห่างจากมันมา
“อยากคุยกับโอมห์มากกว่า” ผมเอามือมาบีบน้ำมูกตัวเองพยายามสูดลมหายใจให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากให้คนทั้งสองรู้ว่าเรากำลังมีน้ำตา
“จะมาอยากคุยกับโอมห์ทำไม ไปนอนไป๊”
“ไล่กันแล้วอ่อ โอ้ย”
“เป็นอะไรรึเปล่ามิ๊ก” แล้วมิ๊กก็หายไปเปลี่ยนเป็นเสียงพี่อ้อแทน
“น้องโอมห์”
“ครับพี่ มิ๊กมันเป็นอะไร”
“ป่าวค่ะ พยาบาลจะมาทำแผลที่เท้า น้องโอมห์ พี่ต้องวางแล้วนะค่ะ พอดีเมื่อกี้ น้องมิ๊กเขาอยากให้คุยพี่เลยโทรหา”
“ครับๆ” แล้วโทรสับก็เงียบเสียงลง ผมวางโทรสับอย่างระมัดระวังที่อ่างล้างหน้า แล้วก็ปล่อยให้สายน้ำผ่านร่างกายอีกครั้ง หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ผมเดินออกมาแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น โน๊ตเองก็ไม่ถามอะไร
ไดอารี่ของ มิ๊ก
เช้านี้แม๋งมีแต่เรื่องว่ะ สมุดวี กรูตื่นเช้าเป็นปรกติทุกวันอยู่แล้ว เพราะกรูต้องไปวิ่ง แต่วันนี้กรูต้องพาน้องขึ้นดอยกับไอ้โอมห์ แม๋งมีเรื่องแต่เช้าเลย ไอ้สัดคนไหนไม่รู้เสือกเล่าเรื่องบ้าๆ ที่ต้นไม้หลังคณะ ฉิบหายบรรยากาศ กับเสียงเล่าเป็นใจโครตๆ ใครจะไปคิดว่ะว่าเจ้าที่แรงแม๋ง ออกมาให้เห็นกันถ้วนหน้าเต็มๆ งานนี้กรูเป็นตุ้ดดีกว่า เดินไม่ออกเลย ไอ้โอมห์แม๋งโชว์แมน ไปช่วยไอ้ตัวเล็ก สรุปว่าสงสัยจะโดนพี่เข้า ดีที่ไอ้ไนท์โพล่เข้ามาพอดี ไม่งั้นนะเมิง ได้ไปแป็นผีเฝ้าจอมปลวกแน่ๆ พอขึ้นดอยแม๋งก็ลีลาอีก กรูว่ามันแม๋งต้องปั๋นใจให้ผู้ชายข้างทางคณะอื่นแน่ๆ แทนที่จะเดินขึ้นดอยพร้อมกรู แต่เสือกเดิน ลีลาเหมือนรอใครอยู่ก็ไม่รู้ว่ะ สมุดวี เมิงรู้ไหมถ้ากรูรู้ว่าไอ้โอมห์มีใคร กรูจะจัดการมัน จะเอาแม๋งก่อนที่คนอื่นจะเอามัน ใครจะมายุ่งกับของของกรูได้ไงว่ะ กรูดูแลมาตั้งแต่เด็ก จนป่านี้กรูยังไม่เคยคิดจะงาบเลย เหนื่อยฉิบหายขึ้นดอย มีแฟนก็เสือกไปทำตัวเจ้าชู้ใส่หนุ่มคณะอื่นอีก กรูละปวดใจจริงๆ แต่เอาเถอะยังไงกรูว่ามันก็คงไม่มีใครหรอก ว่าจะโกรธเป็นพิธีสักหน่อย แต่กรูว่ามันไร้สาระว่ะ เอาเวลาที่โกรธมัน ไปแกล้งมันดีกว่า
สมุด วี มันเจ้าชู้กรูไม่ว่า แต่ขอแค่มีกรูคนเดียวที่ได้ใจมันไปก็พอแล้ว
สวัสดี วันที่แสนเหนื่อยกับไอ้คนเจ้าชู้
-
ทักทายครับ
ครั้งแรก ที่อ่านนะครับ
....
ก็
ไม่มีอะไรมาก
อิอิ
บอกไปหมดแล้วน้าา
แต่มีอีกอย่างที่อยากบอกอีก
...
ร้ากโอห์มคร้าบบบ
โน๊ต..อย่าตีหัวเขาเน้อ
-
:z2: รักนะสมุดวี อ่านแล้วเพลินดีจังช่วงนี้
-
ไอ่ตัวเล็กนี่คือเอิทเหรอ วันนี้หัวไม่แล่น อ่านแล้วก็ยังไม่มั่นใจว่าคนที่โอมห์คบตอนนี้คือใคร
และมิกซ์เป็นยังงัย รอคนอื่นมาถอดรหัสดีกว่า
-
สมุดวี....ขอบคุณที่มาเล่าเรื่องราวให้ฟังนะคะ
มาอีกบ่อย ๆ นะจ๊ะ สมุดวี จะรอติดตามตลอดไปค่ะ :L2:
ขอบคุณโอห์มมากค่ะ :L1:
-
อ่า
-
อืมมมมมมมมม ก็ยังไม่รู้อีกว่าใครที่อยู่กับโอมห์
แต่คำว่านอนกำข้าวโพด??? ก็โอมห์ใช้กับโน๊ต
=___________=
ยัง งงต่อไป
แต่มันทะแม่งๆว่าเป็นโน๊ตยังไงไม่รู้
-
:L2: :L2: :L2:
เป็นกำลังใจให้โอมต่อไป
บ่าวลำปางน่าฮักแต๊ๆ หนา
-
ขี่มอเตอร์ไซค์ ออกไปดูหนังที่กาด เพราะไม่ไกลจาก "คอนโด"
เดาเอาจากประโยคนี้ว่า ตอนนี้คบกับมิ๊กซ่าอยุ่ละกันครับ ^^
-
^
^
เออ เนอะลืมคำว่าคอนโด ฮ่าๆๆ
มัวสะดุ้งกับกำ ข้าวโพด ก๊ากกกกกกกกกกกก
-
กำข้าโพด มันโน๊ตแน่
คอนโดที่ว่าใช่มิก ก็ไม่แน่ เพราะ อีตาโน๊ตก็มีคอนโด
แต่ที่แน่ๆ ถ้าเป็นโน๊ต คงอ่านอย่างลำบากใจ (นี่แกรจะอินไปม้ายยย )
นี้แหละที่ทำให้ไม่อยากอ่านเรื่องเล่า เพราะ เราเปลี่ยนพระเอก นายเอกไม่ได้
-
ปวดตับๆ เศร้า ไปไหนนี่ๆๆๆๆๆ
-
ตอนนี้ยังไม่รู้หรอกคับว่าอยู่กะใคร
แต่โอห์มวันนี้โอห์มมีความสุขดีก็ดีแล้วคับ จะอยู่กับใครก็ช่างอยู่แล้วมีความสุขก็อยู่ไปเหอะคับ
ส่วนมาริโอผมว่าจะไปดูวันอาทิตย์ อิอิ คงจะไปคนเดียวนั่นแหละดูหนังคนเดียวจนชิน
ตอนนี้อ่านแล้วคิดถึงแม่จัง เพราะผมก็ไม่ได้อยุ่กบแม่ วันนี้แค่โทรคุยกันแค่ไม่กี่นาทีและก็ยังไม่ได้บอกรักเลย
แต่ผมก็รักทุกวันไม่จำเป็นต้องเป็นเมื่อวานเนอะ
ปล มิ๊กฟื้นแล้วจำโอห์มได้ ดีใจสุดๆๆๆๆๆ แต่เขียนไดอารี่ มาว่าโอห์มเ้จ้าชู้ไม่ได้ดูตัวเองเลยคุณมิ๊กไม่เจ้าชู้เลย
ปล สอง รักโห์มที่สุดเลย
-
งงงงกะไดอารี่ของมิ๊กช่วงแรกๆ ไม่รู้เรื่องเลยนิ
เอ้ายังไงก็รออ่านตอนต่อไปนะ
-
นายมิกซ์คิดได้นะ โอห์มเจ้าชู้
เป็นกำลังใจให้
-
เราว่าตอนนี้เป็นโน้ต เพราะมีน้องแพนเค้กในห้องที่บอกตั้งแต่แรกไง อืมๆ แล้วมิกซ์ลืมไปหมดแล้วเหรอเรื่องสามเดือนก่อน
อ่านบันทึกของมิ๊กเพลินดี เหมือนได้อ่านความคิดมืกซ์ตอนนั้นด้วยอ่ะ อิอิ
-
โอ๊ยย ปวดหัว ไม่อยากจะคิดเลยว่าปัจจุบันนี้โอห์มอยู่กับใคร
ถ้าอยู่กับมิ๊ก ก็สงสารโน๊ต
ถ้าอยู่กับโน๊ต ก็สงสารมิ๊ก
เรื่องราวความรักมันคล้ายๆกับหนัง Twilight ป่ะ ที่โอห์มเป็น เบลล่า อิอิ
แต่ยังไงก็แล้วแต่ คิดว่าปัจจุบันนี้โอห์มคงจะมีความสุขดี กับคนๆนั้นอยู่นะครับ
ปล.หนังเรื่องที่โอห์มเล่า ผมก็ไปดูคนเดียวมาเหมือนกัน หนังสนุกดี แถมมาริโอ้ ก็หล่อสุดๆด้วย :laugh:
-
จะอยู่กับใครไม่สำคัญหรอก ขอให้เรามีความสุขก็พอ
(มาริโอ้ น่ารักเนอะ :o8:)
-
พอขึ้นดอยแม๋งก็ลีลาอีก กรูว่ามันแม๋งต้องปั๋นใจให้ผู้ชายข้างทางคณะอื่นแน่ๆ แทนที่จะเดินขึ้นดอยพร้อมกรู แต่เสือกเดิน ลีลาเหมือนรอใครอยู่ก็ไม่รู้ว่ะ สมุดวี เมิงรู้ไหมถ้ากรูรู้ว่าไอ้โอมห์มีใคร กรูจะจัดการมัน จะเอาแม๋งก่อนที่คนอื่นจะเอามัน ใครจะมายุ่งกับของของกรูได้ไงว่ะ กรูดูแลมาตั้งแต่เด็ก จนป่านี้กรูยังไม่เคยคิดจะงาบเลย เหนื่อยฉิบหายขึ้นดอย มีแฟนก็เสือกไปทำตัวเจ้าชู้ใส่หนุ่มคณะอื่นอีก กรูละปวดใจจริงๆ แต่เอาเถอะยังไงกรูว่ามันก็คงไม่มีใครหรอก ว่าจะโกรธเป็นพิธีสักหน่อย แต่กรูว่ามันไร้สาระว่ะ เอาเวลาที่โกรธมัน ไปแกล้งมันดีกว่า
สมุด วี มันเจ้าชู้กรูไม่ว่า แต่ขอแค่มีกรูคนเดียวที่ได้ใจมันไปก็พอแล้ว
สวัสดี วันที่แสนเหนื่อยกับไอ้คนเจ้าชู้
ชอบอันที่ quote มาอ่ะ โดยเฉพาะตัวสีแดง :m20:
อ่อ แล้วสมุดวี มันมีความหมายว่าอะไรหรอคับบ
-
^
^
อ่ะ ใจตรงกันเลยน้องเพียว
กำลังจะ Quote ข้อความนี้อยู่พอดีเลย
"จนป่านนี้กรูยังไม่เคยคิดจะงาบเลย" ฮิฮิ
อ่านแล้ว เหมือนหนุ่มน้อยซักคนที่เฝ้าหวงแหนความบริสุทธิ์ของเจ้าสาวเอาไว้ ค่อยจัดการในคืนส่งตัวเข้าหอ วันแต่งงานอ่ะ :m20:
โอ้โฮะ....มิ๊กซ่าหวงแหน ทนุถนอมโอห์ม ขนาดนี้เชียวเหรอ ---- ซาบซึ้งครับท่าน
มิ๊กซ่าก็แอบหัวโบราณเหมือนกันน่ะนี่
ฮ่าฮ่า
ส่วนใครคือตัวจริงของโอห์มในปัจจุบัน ไม่ขอเดาหรอกครับ
เพราะถึงจะเป็นใคร มิ๊ก หรือ โน๊ต ทั้งสองคนนี้ต่างก็รักโอห์มมากๆๆๆๆๆกันทั้งนั้น
อยากจะบอกโอห์มว่า ถึงแม้เรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาจะทำให้เศร้ามากมายเพียงใด
แต่จริงๆแล้ว โอห์มก็นับว่าเป็นคนโชคดีกว่าอีกหลายๆๆๆๆๆคน
เพราะอย่างน้อย ก็ยังมีคนที่รักโอห์ม 2 คน
ซึ่งบางคน....ไม่มีเลย :sad11:
:กอด1: โอห์ม + มิ๊ก + โน๊ต ---- ก็รักทั้ง 3 คนไปแล้ว คึคึ
ป้อล่อ +1 น่ะครับ โอห์ม ---- เล่าอย่างทุกวันนี้ล่ะ ชอบอ่านมากแล้ว
-
สรุปว่าวันนี้ป่วยขอรับ คงต้องพัก แต่ไม่รู้ว่าจะยาวเท่าไร
ผมคิดไว้แล้วว่าถ้าใส่เนื้อหาปัจจุบันเข้าไป คนต้องเดา แต่ก็ช่างเถอะ มันเป็น จิต ของแต่ละคน
ขอบคุณสำหรับ หลังไมค์ที่มาทักทายกันนะครับ
สมุดวี ย่อมาจาก สมุดวีรกรรม ของมิ๊ก นะครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันเรียกว่าอย่างนั้น
วันนี้ฝนตกอีกแล้ว ทั้งวันเลย สงสัยน้ำจะท่วมเชียงใหม่แน่ๆ คงไม่มีแรงออกไปเล่นน้ำฝนอีกแล้ววันนี้ ตัวร้อนมากมาย ดีที่ยังมีคนดูแล ถ้าตัวคนเดียวป่านนี้คงได้ไปนอนโรงบาลแล้วครับ นานแล้วที่ไม่ได้ป่วย ลองเป็นคนป่วยให้คนอื่นดูแลบ้างก็ดี
ส่วนเรื่อง Twilight มันเป็นนิยายนะครับ ไม่เกี่ยวกับชีวิตผมเลย
อีกอย่างผมไม่ได้หลายใจ แบบนางเอกนะครับ คนนั้นไม่ไหว ได้ประโยคที่ว่า
หมาป่าเธอก็รัก แต่เธอเลือกที่จะอยู่กับ แวมไพร์ไปแล้ว มันก็ใช่ทั้งคู่ แต่แวมไพร์เป็นคนที่เธอเลือกไปแล้ว เลยไม่อาจจะรักหมาป่าได้อีก
เวงกำจริงๆ อนาจกับความรักในนิยาย ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นหรอกครับ ค่อยดูไปเรื่อยๆแล้วกันนะครับ เพราะผมเองก็ยังไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าใครที่เป็นคนดูแลผมอยู่ตอนนี้
ยิ้มให้กับวันที่อากาศเลวร้าย แบบนี้
อยากดูมาริโอ้อีกรอบจริงๆเลย แต่ป่วยอยู่ รึว่าจะไปติดหวัดจากโรงหนังมาว่ะเนี่ย ใครไปดูหนัง ระวังตัวด้วยนะครับ
ไข้หวัดไก่กำลังระบาด
ผมขอตัวไปนอนขดใต้ผ้าห่ม กับอ้อมแขนของใครบ้างคนต่อละ
ปล. เจอกันใหม่เมื่อผมหายดี
-
โอห์มครับ ตอนนี้อยู่กับใครก็ไม่สำคัญ ขอให้คนที่อยู่ด้วยทำให้โอห์มมีความสุขก็พอ
ป.ล. ตอนเกริ่นนำที่ไปดูหนังว่าเหมือนตอนที่รู้จักกับอ้น ขอโทษนะครับ ใครคืออ้นครับ ผมอ่านตกช่วงไหนไปหรือเปล่าครับ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย อิจฉาโอห์ม ป่วยแล้วมีคนดูแล แถมได้นอนขดในอ้อมกอดอีก
ว่างๆไปดูกับผมมั๊ยคับผมก็ว่าจะไปดูมาริโอ้ อยู่
-
ขอเดาว่าเปน โน๊ต
เพาะจะหักข้าวโพด
เรื่องคอนโด โนตจะ
ซื้อ หรือเช่าคอนโดไม่ได้หรอ
:L1: :L1:
-
หายป่วย ไวๆ ครับ
-
โอมห์ หายไวๆนะค๊าบบบบ
อิอิ ลั้ลลาล่วงหน้าคาดว่าคนปัจจุบันคือเจ้าของข้าวโพดแน่นอน (ป๊าดดด กล้าฟันธงมั่ก)
สมุดวีน่ารัก รักแค่สมุดวีนะ เจ้าของมันช่างฟ้อง มีไรฟ้องสมุดหมุด ชิชิ
-
ช่วงแรกไม่อยากเดาว่าน้องโอมห์อยู่กับใคร แต่ที่แน่ๆต้องเป็นคนที่รักน้องโอมห์มาก และน้องโอมห์ก็รักเค้ามากเหมือนกัน
ไม่อย่างนั้นน้องโอมห์จะเลือกเค้าเหรอ ทั้งๆที่มีหลายคนเข้ามาให้ได้รัก ได้เลือก แต่ใจก็คงเลือกแล้วสำหรับคนนี้
และอีกอย่าง โน๊ตพูดกับโอมห์เพราะ และตามใจโอมห์ อ่ะนะก็สังเกตจากรอบๆด้าน (เดาผิดถูกไม่รู้ รู้แต่เชียร์มิ๊กซ์ o18)
ตอนกลางอ่านแล้วซึ้งจริง น้องมิ๊กก็บาดเจ็บซะขนาดนั้น ยังคิดถึงแต่น้องโอมห์ ไม่คิดว่าเค้าจะจำไม่ได้ว่ารักน้องโอมห์...
ไดอารี่มิ๊ก...ชัดเจนเรื่องโอมห์มาก สองประโยคที่ได้ใจไปเลย
"มันเจ้าชู้กรูไม่ว่า แต่ขอแค่มีกรูคนเดียวที่ได้ใจมันไปก็พอแล้ว"
"จนป่านี้กรูยังไม่เคยคิดจะงาบเลย"
ปล. หายไวๆนะคะน้องโอมห์ ให้คนที่ดูแลน่ะเค้าทำเต็มที่ไปเลย
-
โอมห์ดูแลตัวเองหน่อยนะครับ และก็เปิดหน้าต่างในห้องให้อากาศถ่ายเทบ้างจะได้หายป่วยเร็วๆ
หายป่วยเมื่อไหร่ก็ชวนคนข้างๆแวะมาทักทายเพื่อนๆในนี้กันด้วยนะครับ ^^
-
o18ชอบบบสมุดวีๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:จะเป็นใครที่ดูแลโอมห์ก้อขอไห้รักกันนานๆๆๆๆๆๆ o13
-
อื้ม พอย้อนมาดูสิ่งที่มิ๊กได้เขียนไว้ใน diary กับการกระทำของมิ๊ก...ขัดแย้งกันเหลือเกินนะพ่อหนุ่ม
ส่วนเรื่องที่โอหม์จะอยู่กับใครตอนนี้เราไม่อะไรมาก จะโน๊ต จะมิ๊ก หรือใครสักคนที่เราไม่รู้ แต่รู้ว่าตอนนี้โอหม์มีความสุขดี คนอ่านก็ดีใจ : )
-
ง่า...ไปนอนกอดด้วยได้มั้ยอ่า
กำลังขาดความอบอุ่น
-
ตามอ่านมาจนถึงตอนปัจจุบันเรียบร้อยแล้ว
เล่าเรื่องได้ดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วอินไปหลายเรื่อง
คนที่อยู่กับน้องโอมห์ตอนนี้ เดาว่าน่าจะเป็นน้องมิ๊ก (ขอให้ใช่ทีเหอะ)
จริงๆน้องโน็ตก็ดีน่ะค่ะ แต่ยังไงก็เชียร์น้องมิ๊กอ่ะ
-
มารอตอนต่อไปนะครับ
น่าร๊ากกกกกกกกก
-
...ก็ไปตากฝนซะแบบนั้นมันจะเหลือเหรอน้องโอมห์ ขนาดพี่ไม่ได้ตากฝนยังอึมครึมเลย ปวดหัวนิดๆๆ หายไวๆๆนะ
...ถ้าให้เดาจริงๆๆมันเดาไม่ถูกหรอกว่าเป็นใคร..ก็เป็นใครก็ได้นะที่น้องโอมห์อยากอยู่ด้วย และ อยู่ด้วยแล้วมีความสุข
...แล้วจากได น้องมิกซ์ วันแม่ปีไหนไม่รู้ น้องมิกซ์ได้เอา มะลิมากราบเพื่อนแทนเมีย หรือเปล่าอยากรู้จริงๆนะ หรือเขียนไว้แค่สนุกๆ :L2:
-
ไปลุยฝนไม่พอ ยังขี่รถลุยน้ำทุกแอ่งที่มันขังอยู่ - -'' ไม่ให้ป่วยก็บ้าแล้ว
น้ำในแอ่งนี่โสมากเลยนะ ลุยไปได้ไง 555
หายป่วยไวๆ นะคะ :L2:
-
หายป่วยรึยัง ก็คงยังไม่หายขาดหรอกนะครับ แต่ทำไม พอเรื่องปัจจุบันลงปุ๊บ เป็นเรื่องเลยผมว่าแล้ว ว่าต้องเดาไปเรื่อยว่าเป็นใครมีขู่เราด้วยอะ ว่าจะไม่อ่านเรื่องของเราแล้ว อยากเป็นพระเจ้าจริงๆ จะได้กำหนดได้ว่าตอนนี้เราอยู่กับใคร เป็นคำถามในใจตลอดเลยเวลาเจอเพื่อน ว่านี้เมิงเลือกแล้วใช่ไหม เลยได้คนนี้มา
แน่นอนละครับ ว่าผมเลือกแล้วว่าผมจะอยู่กับคนนี้ เป็นคนที่เกย์หลายๆคนเห็นผมอยู่คู่กัน ก็อิจฉาด้วยละครับ เพราะรักของผม ไม่ต้องแกล้งทำ เรารักเพราะรัก มันเป็นเรื่องจริง
คิดเสมอว่าตัวเองโชคดี ไปเรื่อยแล้วครับ อินตามคนเม้น ตอนนี้เรื่องหักข้าวโพดมันเป็นปัญหาเลยสะงั้น ผมเลยตัดสินใจไม่เอาเรื่องของใครทั้งสินมาใส่ในตอนนี้ แต่มันกลายเป็นตอนที่ผมมีความสุดมากที่สุดเสียมากกว่า มากที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้นะครับ ผมไม่รู้หรอกนะครับ ว่าคนอื่นจะมีความสุขกับเรื่องของผมรึเปล่าในตอนนี้
แต่ทุกคนที่ผมคิดถึงมันแล้วมันทำให้ผมยิ้มออกตลอดเลย ขอบคุณที่ยอมอ่านเรื่องนี้ของผม ขอบคุณกำลังใจที่มาด้านหลังไมค์นี้ ขอบคุณครับผม
แด่คนรักที่หายไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สมุดวี
วันนี้เปิดเรียนวันแรก อะไรของมันอีกว่ะ วันนี้กรูกับเพื่อนไปเดินห้าง ไปร้องคาราโอเก๊ะกัน ไปดูสาว แต่เหียโอมห์เสือกไม่ไปกับกรู ชะงั้น หายหัวไปไหนว่ะ กรูแม๋งนั่งรออยู่ชั้นสี่ที่ประจำ อุตสาห์นัดสาวมาว่าจะโชว์มันสักก่ะหน่อย แม๋งพอโทรหาเสือกบอกว่าจะไปเที่ยวบ้านเพื่อน สงสัยแม๋งเห็นเพื่อนใหม่ดีกว่ากรูว่ะ แม๋งน่าเคืองฉิบหาย รอให้เขาเลิกคบเมิงก่อนเถอะ กรูจะไม่สนใจเลยสัด ที่เวลาไม่มีใครมานั่งร้องไห้ กรูเนี่ยเป็นคนปลอบตลอด สุดท้ายก็มานอนกองอยู่บ้านกรู นี้กรูน้อยใจมันรึเปล่าว่ะ คงไม่ใช่ละ รอบบนี้มันร้องไห้อีกกรูจะไม่ปลอบมัน สาบานเลยสมุดวี
เปิดเทรอมวันแรก สวัสดี ม.2
“ม.2 อ๋อว่ะ แล้ววันนี้รูทำอะไรอยู่ว่ะเนี่ย ถ้าคนอื่นเขาไปเที่ยวห้างกัน” ผมนั่งอยู่ที่ระเบียง แล้วพิงไปหน้าต่อไปของสมุดวี แต่มันก็ไม่ได้บอกว่าผมหายไปไหน แล้วหายไปกับใคร แล้วเพื่อนที่ไหน ผมนั่งนึกย้อนไปหาตัวเองในวัยขาสั้นอีกครั้ง
(เรื่องต่อไปนี้มันมาจากความทรงจำของผมแล้วนะครับ )
หลังจากวันนั้นเป็นวันที่ผมได้คุยกับผู้ชายคนนั้นนานที่สุด แถมรู้สึกว่าครั้งนี้ละ คือ การสนทนาที่เราไม่อยากให้มันจบไปเลย ผู้ชายที่ขี่รถมอไซค์ยี่ห้อฮอดด้า NOVA รุ่นแรก สีดำ ตรงเข้ามาหาผมตอนที่ผมยืนรอญาติอยู่บริเวณริมถนน
“มาได้ไงอะ” ผมมองหน้าคนที่ขับรถตรงเข้ามาหาผมทันที ตอนนั้นเรารู้สึกตัวว่า โ ใจเรามันเต้นแรงขนาดนี้เลยอ๋อ กรูยังไม่ได้เตรียมคำพูดกับเมิงเลย
“จะไปเที่ยว” ผมพูดไปแบบสั่นๆ หน้าร้อนจนรู้สึกตัวเองได้
“เที่ยวไหน ทำไมต้องมาถึง วัดโบสถ์เลยรึ” สำเนียงที่เป็นเอกลักษ์ ผมยังจำมันได้ถึงทุกวันนี้
“ก็เขามารอขึ้นรถกันที่นี้อ่ะ แล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่นี้อ่ะ”
“อ๋อ แม่ผ่านมาแถวนี้ แล้วมาบอกว่าเห็นเพื่อนยืนอยู่ ก็เลยขี่รถมาหาดู” (ผมมารู้ที่หลังว่าบ้านมันห่างจากที่ที่ผมยืนอยู่เกือบๆ 6 กิโล)
“จริงดิ โชคดีเน๊อะ”
“อะไรนะโอมห์”
“เปล่าๆ ”
“งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ ” อ้าวจะไปสะละ เทพบุตรกรู
“อืมๆก็ได้ เดี๋ยวรถก็มาแล้วมั้ง”
“เสียดาย ” อ้นพูดออกมาก่อนที่จะไป
“เสียดายอะไรอ๋อ”
“ก็เสียดายไง คิดว่ามาเที่ยวที่นี้ จะได้พาไปเที่ยวบ้าน”
“อืม” ผมพยักหน้า กรูนิใจง่ายๆจริงๆ ยอมรับไปเถอะว่ากรูแอบมองไอ้อ้นแบบนี้มาเป็นๆ ปีๆแล้ว เด็กห้องคิงรึจะมาสนใจเด็กห้องบ๊วยแบบผม แถมมันยังหน้าตาหล่อเวอร์ๆ
“ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะ เอ๋ออย่าลืมของฝากละ” แล้วมันก็ขี่รถจากไป ผมยังจำได้เลย่วาวันนั้นมันใส่เสื้อสีส้ม กางเกงบอลสีน้ำเงิน ถึงเวลาจะผ่านไป เกือบๆ 10 แล้วก็เถอะ หลังจากนั้นเราจำได้ว่ามันเป็นทริปเที่ยวที่ไปหลายที่มากๆ แต่ใจผมมันไม่มีความสุขรึว่าสนุกกับการเที่ยวเลย ก็มันไปหยุดที่วัดโบถส์ไปแล้ว
เปิดเทรอมวันแรก
วันนี้เป็นวันแรกของม .2 ผมได้ย้ายจากห้อง 1/11 มาเป็น 2/5 ซึ่งเป็นห้องสำหรับเด็กเก่งภาษาไทย (พวกสนใจภาษานั้นละครับ)นับว่าเป็นการพัฒนาที่ดีขึ้น ผมมาเรียนด้วยหัวใจที่เต็มล้นไปด้วยความสุขสำหรับที่เราจะได้เจอหน้า อ้นเป็นครั้งแรก ในเทรอมนี้ ผมทรงลานบินที่บรรจงตัดมาใหม่ เสื้อผ้าที่รีดมาอย่างดี กางเกง + เสื้อผ้าตัวใหม่ รองเท้าสีส้มแสบตา เพราะผ่านการทำเก่ามา ไม่มีอะไรจะพร้อมไปกว่านี้อีกแล้ว
"โอมห์ กรูจะไปส่องสาวที่ห้องนะเมิง วันนี้เมิงไปด้วยนะ" ไอ้มิ๊กตะโกนบอกผมก่อนที่มันจะเปลี่ยนสายรถเมล์ไปอีกสายหนึ่ง
ผมพยักหน้าให้ แต่ก็ไม่ได้รับปาก มือยังกำของฝากจากการไปเที่ยวไว้แน่น
..................ประเทศไทย รวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย เป็นประชา............................... เพลงชาติดังขึ้น พวกเรามาเข้าแถวกันอย่างพร้อมเพียง นี้คือการเข้าแถวสำหรับวันแรกของการศึกษามีเพื่อนใหม่มากหน้าหลายตาเต็มไปหมดสำหรับผม นี้คือการรเมต้นใหม่อีกครั้งกับการเรียนมัธยม สายตาผมเองก็มองหา ผู้ชายห้อง 2/8 อยู่ตลอดเวลา ครูสั่งเลิกแถวผมก็ยังไม่เจออ้นอยู่ดี วันนี้เป็นวันแรก ตามที่รู้กัน โรงเรียนจะปล่อยเร็วเพราะ แค่มาจัดโต๊ะทำความสะอาดเฉยๆ ผมเองก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่ คุยกันทักทายกัน มีบ้างคนที่ผมรู้จักอยู่แล้ว แล้วก็อีกหลายๆคนที่เพิ่งรู้จัก แต่คนที่ผมอยากเจอในวันนี้มีคนเดียวคือ อ้น เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว 11.00 แล้วเห็นจะได้ เพื่อนๆในห้องพากันชวนไปเที่ยวห้างที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ผมเองตอนนี้เหมือนที่ทำมาดูไม่มีความหมายเอาสะเลย เดินคอตกตรงไปยังประตูทางออก ไร้จุดหมายสิ้นดีเลยว่ะกรู
ระหว่างทางที่ผมเดินไปรอรถเพื่อที่จะกลับบ้าน ดูสีหน้าคนอื่นมีความสุขกันเหลือเกิน บ้างคนก็อวดรถใหม่ กระเป๋าใหม่ มือถือใหม่ อะไรใหม่ๆที่มีกันเยอะไปหมด บรรดาผู้หญิงที่นั่งประทินโฉมหน้าตัวเอง ตามคอนเซ็ป หน้าต้องเขียว ปากต้องแดงไว้ก่อน ถุงเท้าต้องดึงให้สูงที่สุด แล้วก็คงคิดว่าเนี่ยละฉันสวยที่สุดแล้ว ขอโทษจริงๆเถอะครับ ผมเองจำได้ทุกเรื่องราวในวัยมัธยมเลย พอพ้นประตูโรงเรียนผมก้เดินข้ามทางรถไป แบบบใจลอยไม่ได้คิดอะไรเลย จนมาหยุดที่ 4 แยก เอาว่ะจะไปหามิ๊กดีรึเปล่า ถ้าย้อนกับไปด้านหลัง ก็กลับไปทางเดิม มันคือโณงเรียน ถ้าตรงไป ก็คงได้ไปนั่งน้ำเน่าที่ริมแม่น้ำน่าน ถ้าเลี้ยวซ้าย ก็คงไปนั่งดูสาวกับไอ้มิ๊กแน่ๆ คงเย็นกว่าจะได้กลับ
“โอมห์.......โอมห์......” เสียงใครไม่รู้ครับ ตะโกนมาจากทางขวามือของผม ผมมองไปตามต้นเสียงที่มา อ้นยืนอยู่โดยที่มีน้องม. 1 หลายๆคนยืนอยู่กับมันด้วย ผมเอามือชี้กับมาที่ตัวเอง เพื่อให้แน่ใจว่ากำลังเรียกผมอยู่ แล้วอ้นก็วิ่งเข้ามาหาผม
“ไปไหนอ๋อ”
“ไม่รู้ว่ะ กลับบ้านมั้ง”
“ไม่มีอะไรทำแล้วใช่ป่ะ” ผมพยักหน้าแทนคำพูด
“ดีเลย ไปเที่ยวบ้าน เรากัน ”
“จะดีรึ”
“มาเหอะ ลองไปเที่ยวบ้านนอกดูบ้าง แล้วนั้นถือไรมาอะ” ผมยืนถุงที่ใส่ของฝากมาให้มัน
“ของฝาก จากวันที่เจอวันนั้นไง”
“ขอบใจ ไปกัน เดี๋ยวรถออก” ผมเลือกที่จะเดินไปทางขวามือ ขวามือที่เป็นท่ารถออกไปยังอ.วัดโบสถ์ อำเภอบ้านเกิดของแม่ผมเองละครับ ห่างจากตัวเมือง 30 กิโลเมรเห็นจะได้ บนรถประจำทางสีน้ำเงินคาดขาวคันโตมีทั้งคนแก่ เด็กน้อย เด็กผู้หญิงวัยกำลังอยากสวย กำลังสวย แล้วก็สวยแล้ว นั่งกันเต็มไปหมด มีสัตว์อยู่บนรถด้วยครับ พวกไก่ชน เนื้อหมู หาบเปล่า เยอะไปหมดจริงๆ นี้เป็นครั้งแรกที่ผมเคยนั่งรถสายนี้หลังจากที่เห็นมันมาตั้งนาน
“แก...ดูดิพี่อ้น พี่อ้นจริงๆด้วยแก” เสียงน้องผู้หญิงคุยซุบซิบกัน ขนาดที่รถออก ผมได้ยืนอยู่ข้างๆมัน วันนี้มันสุขจริงๆนะครับเหมือนจะเป็นจริงเลย ความฝัน ค่ารถครั้งนี้อ้นก็เป็นคนจ่ายให้ ผมยังจำได้เลยว่ามันราคา 17 บาท สองคน 34 บาท มันล้วงกระเป๋าออกมาจนหมดตัวเลย
“ดูวัดนั้นดิโอมห์ พ่อเราเป็นคนสร้างนะโว้ย” ผมเองไม่ได้ปลื้มอะไรด้วยหรอกนะครับ แต่ทุกอย่างที่มันพูด เหมือนต้องมนต์สะกดเสียมากกว่า อ้นพูดอะไรกลายเป็นเรื่องดีๆหมด
“เนี่ยเรียกว่าหมู่บ้านท้อแท้” แต่ก็นะ ชื่อหมู่บ้านอะไรว่ะโครตแปลกเลย
“อะไรว่ะอ้น ชื่อหมู่บ้านท้อแท้ ทำไมเป็นไงอะ”
“ไม่รู้ดิ สงสัยเมื่อก่อน ทางมาที่นี้มันลำบากมั้ง จนหลายๆคนท้อแท้ที่จะมา แล้วโอมห์ ท้อแท้เหมือนชื่อหมู่บ้านไหม”
“เฉยๆ”
“ดีแล้ว ลงป่ะ ถึงละ” รถมาจอดตรงบริเวณหน้าวัดท้อแท้ พอดีเลยครับ ผมกับอ้น แล้วกอีกสองสามคนเดินลงที่นี้ อาการวันนี้ก็ดีจริงๆ ร้อนถึงร้อนที่สุด พิษณุโลกนี้นะ เดินต่อมาอีกไปไกล ก็เจอทางลานลงไป ไม่มีทางคอนกรีตให้เดิน เป็นดินรวนธรรมดา สองข้างทางเดินเข้าบ้านที่ต้นสนสูงใหญ่ดูร่มรื่นไม่น้อย ผมชักจะรักที่นี้แล้วสิครับ เดินเข้ามาอีกไม่ไกล ก็เจออุปกรณ์ที่เอาไว้ขึ้นแบบ พวก จั่วไว้ พันธสีมา (ไม่แน่ใจว่าเรียกแบบนี้รึเปล่า) บ้านหลังที่ไม่ได้ทาสี ดูไม่ใหย๋โตมากนักสำหรับคนสี่คน อ้นเดินนำเข้าไปที่ลานหน้าบ้านที่มีโต๊ะไม้วางอยู่
“นั่งรอนี้แป็บ นะ เปิดบ้านก่อน”
“ทำไมมันเงียบงี้อะ ”
“ก็มันไม่มีคนไง พ่อกับแม่ ไปทำงานกันหมด ” แล้วมันก็เดินหายเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านเป็นบ้านโล่งๆ มีผ้ากั๋นไว้ให้ดูเหมือนเป็นห้องๆ สรุปว่านี้คือบ้านตามชนบทของแท้เลยครับ ในความคิดผม
“อะน้ำ” อ้นส่งคันน้ำมาให้ แล้วก็มานั่งฝั่งตรงข้ามผม
“เด็กๆ ชอบเยอะเน๊าๆ” ผมแซวมันเพื่อชวนมันคุย
“อืม”
“ไม่ปฏิเสทเลยนะ”
“อ้าวมันเรื่องจริงจะปฏิเสททำไม” อ้นตอบหน้าตายมากมาย ก็คนมันหล่อจริงๆนิว้า
“แล้วแฟนอะ อ้น ไม่มีอ๋อ”
“มีดิ อยู่ห้อง 3 ไง โอมห์ไม่เคยเห็นอ่อ บ้านเขาก็อยู่แถวนี้ละ” อึ้งเลยกรู ไปต่อไม่ได้เลย
“เอ๋อ.... แล้วนึกไงพามาบ้านว่ะเนี่ย”
“เปล่า ก็เห็นเดินใจลอยคนเดียว ก็เลยชวนมาเที่ยว คิดว่าจะเบื่อห้างแล้วไง”
“เอ๋อแล้วทำไมวันนี้ ไม่เห้นในโรงเรียนเลยว่ะ”
“ไม่อยากเข้า จะเข้าไปทำไม คนอยากทำมีเยอะจะตายไป อีกอย่างตื่นสายด้วย”
“ไม่ไปเลยดีกว่าไหม แบบนี้”
“ไม่ได้เปิดเรียนวันแรก ใครเขาขาดกันจริงป่ะ” มันยิ้มหน้าทะเล้นให้ผม แล้วก็เยียดตัวนอนเป็นที่นั่ง อะไรว่ะชวนกรูมาแล้วนอนหนี
“เที่ยวสนุกไหมโอมห์”
“ก็ดีอะ เรื่อยๆ ไปมัน สี่ห้าจังหวัด”
“จริงดิ รู้ป่ะว่าอ้นยังไม่เคยเห็นทะเลเลย”
“ว่าไป”
“จริง ดูบ้านเราดิ จนจะตายไม่รวยเหมือนโอมห์หรอก”
“ใครรวยว่ะ ธรรมดา อน่าคิดมากน่า เดี๋ยวไว้ไปอีก จะชวนไปด้วย เอาป่ะ”
“เห้ยจริงดิ อย่าโกหกกันนะ”
“อืม จริง ” อ้นยื่นมือมาให้ผม เหมือนจะแตะนิ้วกัน แต่กลายเป็นจับมือกันแทนสะแล้ว
“เป็นไรว่ะโอมห์ หน้าแดงเลยเมิง”
“บ้านมันร้อนๆหนาวๆ ” ผมรีบปล่อยมือ แล้วก็อ้าง เหตุผลเกี่ยวกับสภาพอากาศ
“บ้านเราไม่มีอะไรเลยว่ะ เบื่อเปล่า” แค่เห็นหน้าอ้น ก็ไม่เบื่อแล้ว ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมาไกลขนาดนี้ ผมอยากจะตอบแบบนี้ใจจะขาด
“ป่าวๆ เอ๋อ ถามไรหน่อยดิ” มันดึงตัวขึ้นมานั่ง
“อืม ถามมาดิ” แล้วก็ล้มตัวลงไปนอน
“ทำไมถึงสนใจเราว่ะ ไม่กลัวโดนล้อไง” (เข้าใจหน่อยนะครับ ว่าตอนนั้นมันยังเด็กมากๆ ไม่มีความคิดอะไรหรอกครับสำหรับตอนเด็กๆ)
“ล้ออะไรว่ะ เรื่องที่โอมห์เหมือนตุ้ดนั้นรึ”
“อืม”
“แล้วไง ไม่เห็นสนใจเลย อ้นจะคบใคร จะคุยกับใครไม่เห็นต้องสนใจเลยว่าใครจะว่าไร โอมห์อายหง่ะ”
“ป่าว แค่กลัวว่า ”
“กลัวทำไม ไร้สาระ เอ๋อมีไรจะให้” ผมหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา แล้วส่งกระดาษใบเล็กๆให้ผม
“เวลาใครล้อ ก็เอานี้ไว้ดูแล้วกัน”
“รูป เนี่ยนะ” ผมถามกับไป
“ไม่อยากได้อ๋อ” ผมรีบดึงกลับมาทันที
“ขอบใจ ”
“พอดีถ่ายมาแล้วเหลือ เยอะเลยคงไม่ได้เอาไปทำอะไรหรอก ก็เลยคิดว่าให้คนทั่วนี้สักใบคงไม่หมดหรอก” ผมเก็บรูปมันใส่กระเป๋า มีความสุขอยู่ในใจมากมาย ไม่ใช่เพราะรูปหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะ มันเป็นของช้นแรกที่มันให้ผม แล้วการเที่ยวครั้งนี้ก็จบลง ผมนั่งรถกลับบ้าน อีกทางหนึ่ง ตลอดทางนั่งมองรูป ผู้ชายใส่เสื้อนักเรียนที่เป็นที่หมายปอง ของทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องในโรงเรียน
ผมเดินไปเปิดหาผู้ชายที่ชื่อ ปฏิพัทธ์ ถาวร ในสมุดรุ่นทันที แต่ก็ไม่มีรูปมัน มีแต่ชื่อ ตอนนี้ผมนึกหน้ามันไม่ออกแล้วสิครับ เพราะครั้งสุดท้ายที่ได้คุยด้วย ก็ 2 ปีที่แล้ว บ้างครั้งเวลาที่เราตามหาใครมาตลอดเวลา พอเราหยุดแล้วเขาอาจจะมาหาเราเอง รึว่าไม่เจอตลอดไป ผมเชื่อแบบนั้นมาตลอดจนถึงเวลานี้
ใครผ่านไปแถวๆ กงไกลาศ จ.สุโขทัย แล้วคุ้นหูกับ ผู้ชายชื่อนี้ ช่วยบอกเขาด้วยนะครับ ว่ามีคนเชียงใหม่ยังรอให้เขาโทรกลับมาตามที่จดหมายได้ส่งไปอยู่นะครับ
แด่ ความรักครั้งแรกของผม
ผมกลับมาหาปัจจุบันอีกครั้ง โน๊ตมาเคาะประตูห้องแล้ว วันนี้ ผมเรียนวิชาในคณะโยธา โน๊ตเลยอาสาที่จะมารับไปเรียน ผมว่าสมุดวีของมิ๊กไว้ที่หัวเตียง ก่อนที่ใส่เสื้อซ๊อป กางเกงยีนต์ตัวเก่ง แล้วก็พาตัวเองออกไปหาโน๊ตอย่างมีความสุข
“ยิ้มอะไรหนักหนา โอมห์ เห็นยิ้มตั้งแต่ออกมาจากห้องแล้ว” โน๊ตเขียนใส่หนังสือที่ใช้เรียน
“ป่าว ก็แค่ ไปคิดถึงอะไรเก่าๆ”
“อะไรอ๋อ เล่าให้ฟังได้ป่ะ รึว่าเรื่องไอ้ตี๋”
“ป่าว ไม่เกี่ยวกับมิ๊กเลย ”
“งั้นแล้วไป” เราเขียนโต้ตอบกันไปมา จนชะตากรรมาขาดพอดี
“คุณสองคนทำอะไร” เสียงที่บรรยายอยู่หน้าห้องเปลี่ยนทางมาเป็นบุคคลในห้องแล้ว ไม่ใช่เรื่องแรงอีกแล้ว
“นี้อะไร ฉันห้ามคุยพวกคุยเลยเขียนคุยกัน ในหนังสือที่ฉันเขียนด้วยรึ” เวงกำกรูแล้ว
“ไปเลย ไปคำนวณหาแรง บนเสาโทรสับ ข้อนี้เลย” ชั่วโมงนี้เลยมีแต่ เสียงหัวเราะของเพื่อน กับความสุขที่มีอยู่เต็มเปี่ยมในใจผม
-
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ไม่ว่าสิ่งที่ทำนั้นจะตรงใจใครหรือไม่ก็ตาม
ให้คิดไว้เลยว่าชีวิตเราจะเป็นยังงัย มันขึ้นอยู่ที่เราคนเดียว จริง ๆ
เราจะสุข เราจะทุกข์ เราก็จะรับรู้ความรู้สึกนั้่นด้วยตัวเราเองคนเดียวเท่านั้น
พี่มั่นใจว่าการที่เราเลือกที่จะคบใครซักคนไม่ใช่ดูแค่คุณสมบัติที่รับรู้ได้แค่อย่างเดียว
บางทีมันต้องใช้ sense ด้วย
ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครพี่ก็ดีใจที่ปัจจุบันโอมห์มีความสุขนะคะ
+1 ค่ะ
-
เดากันจนเหนื่อยแล้วครับ..
แต่ก็เป็นกำลังใจให้โอห์มกับมิ๊กต่อไป ป ป ป.. :กอด1: :กอด1: :กอด1:
Ps ช่วงนี้ cnx ฝนตกบ่อยจริงแหละครับ (ตกหนักอีก) จนเบื่อ .. วันหยุดทั้งที . :เฮ้อ:. หายป่วยไวไวนะครับ :L2: :L2:
-
เอ๊ะ!!! หรือว่าน้องโอมห์อาจจะเลือกไนท์ก็ได้นะใครจะรู้ ออกจะเป็นคนดี :z1: (หลอนว่ะค่ะ)
เอาเหอะ อย่าเพิ่งสนใจปัจจุบันเลย จะิอยู่กับใครโอมห์มีความสุขก็พอแล้ว ตอนนี้ก็มานั่งรอเรื่องเล่าน้องโอมห์กันต่อไป
ว่าแต่...เพื่อนคนนี้...รักครั้งแรกรึเปล่า? น้องโอมห์ชัดเจนมาแต่เด็กเลยนะดูสุภาพ อ่อนโยน แต่..
แล้ว..... ทำไมตอนรับน้อง ซ่อมน้องมันดูโหดจังหว่า :m26:
แต่อีกอย่างเป็นคนพูดมีเหตุผลดี น่าเชื่อถือ เวลาพูดกับน้องๆเป็นการเป็นงาน เป็นเรื่องเป็นราวกว่าคนอื่น(มั๊ย?)
ปล. โอมห์เลือกใครไม่รู้อ่่ะ แต่เชียร์มิ๊ก มันโหด เลว แต่มันรักโอมห์จริง ชัดเจนเปลี่ยน :laugh:
-
ไม่เชียร์ ไม่สนับสนุนว่าจะต้องเลือกใคร
แค่คนที่โอมห์ต้องการและเลือกที่จะรักก็พอ
อดีตกับปัจจุบันมันก็ต่างคนต่างอยู่
จะเอามาปนกันก็ไม่ได้ รออ่านต่อไป +1 ค่ะ
-
โอมพาย้อนไปถึงรักครั้งแรกด้วยดูน่ารักดีจัง คงทั้งตื่นเต้น ทั้งสุขใจเลยช่วงนั้น
ในชีวิตไม่เคยเขียนเลยไดอารี่ แต่ก็ยังจำความรู้สึกแบบนั้นได้ไม่เคยลืมเหมือนกัน
ขอให้ทุกวันของโอมมีแต่ความสุขล่ะกัน :L2:
ตกลงโอมคบกะโน๊ตช่ายป่ะ :n1:
-
รอ อ่าน ตอน ต่อ ไป..
-
แล้วทำไมถึงไม่ได้เจออ้นอีกอะ
-
อิอิ :z1: มาเล่าความรักครั้งแรกกันเลยเหรอ โอห์ม
มีตอนอยู่ม.2 ช้าไปป่ะ สุดหล่อ คึคึ
ครั้งแรกของผมมีตอนอยู่ป.6 อ่ะ เป็นสาวน้อยน่ารัก "ต่าย"
ถึงขนาดเอามานอนฝันนอนเพ้อคนเดียว จนยายถามว่า ไอ่หนูเอ็งเป็นอะไรของเอ็ง ห๊ะ :o8:
ตอนม.1 ก็ไปหลงติดพันพี่สาวม.2 ดาวโรงเรียนอีก เป็นเอามากว่ะตรู
แต่สุดท้ายไปๆมาๆ ตอนนี้ตรูกลาย สปีชีส์ ไปแล้วได้ไงว่ะเนี่ยะ
---- ไอ่เพื่อนตัวดี ----
ฮ่าฮ่า
:laugh:
โอห์มครับ Pupy love รักครั้งแรก ไม่มีใครลืมได้ลงหรอกครับ มันฝังจวยยยยยยยย กันทุกคนเอิ้ก..เอิ้ก
:m26:ถ้าให้ผมเดาน่ะ โอห์มน่าจะเป็นนักฟุตบอล เพราะเห็นสลับขาหลอกกันได้ทุกตอนเล๊ยยย ฮี่ฮี่ เด๋วอยู่ห้องเดียวกัน เด๋วมารับที่ห้อง ตกลงคนๆเดียวกันหรือเปล่า กร๊ากกกกกกก
ป้อล่อ +1 ให้โอห์ม เอิ่มมมมม..แต่เห็นคนปากแดงแดง ทีไรอยากจะขอคนๆนั้นจุ๊บซักทีสองที ได้ป่ะ..ได้ป่ะ ฮิ้วววววววว :m11:
-
มีความสุขกับโอห์มด้วยนะครับ
กับความรักครั้งแรก
............
อ่านไปยิ้มไป
-
เรื่องความรักคนอื่นไม่มีใครเข้าใจหรอก
ปัจจุบันนี้โอห์มอยู่กับใคร ก็คงคิดว่าโอห์มคงจะมีความสุขที่สุดแล้ว
ปล.เรื่องความรักครั้งแรกของโอห์ม คล้ายของผมมากเลย :laugh:
-
...เก่งนะวุ้ย ที่สามารถเรียบเรียงเรื่องราวในอดีต มาประติดประต่อกับสมุดบันทักของน้องมิกซ์ได้
...อีกอย่างที่ได้รับรู้และรู้สึกแปลกใจ น้องมิกซ์มันแอบหลงรักน้องโอมห์มาตั้งแต่ม.ต้นแล้วนี่ไม่ใช่พึ่งมารักตอนเรียนป.ตรี...
...เชื่อว่ะว่า ความรักของน้องโอมห์กับคนรักคนปัจจุบัน มันทำให้หลายๆคนอิจฉา
...ความรัก.. ที่ทำออกมาจากใจไม่ได้เฟค มันทำได้ทุกเวลาทุกสถานนที่ ออกมาแบบอัตโนมัติ และไม่แคร์สื่อ..ก็กูรักของกูอะ
...แค่แปลกใจว่าทำไมเพื่อนๆมันถามว่า มึงเลือกแล้วได้แค่นี้เองเหรอ ทำไมได้คนข้างๆมันทำอะไรประหลาดๆๆเหรอว่างๆก็เล่ามาหน่อย
...ส่วนน้องอ้น นึกออกแล้วพอบอกชื่อจริงถึงนึกออก คนรักคนแรกของน้องโอมห์ เก็บความทรงจำดีๆไว้ในใจเนอะ :L2:
-
รักครั้งแรกโอห์มอยู่ ม.2
ฮ่าๆ :laugh:
ไม่อยากจะบอกว่ารักครั้งแรกของเราอยู่ ป.4
(เราค้นพบตัวเองตั้งแต่ ป.4 อิอิ :z1:)
เป็นนักบาตโรงเรียนด้วย หล่อตี๋ อิอิ
วันสุดท้ายตอน ป.6 ยังกอดกันอยู่เลย
นึกถึงรักครั้งแรก เน้อ อ :เฮ้อ:
-
ขอบคุณที่มาเฉลยว่าอ้นคือใคร
อ่านแล้วมีความสุขด้วยครับ
-
ว่าไป มิกซ์รู้ใจตัวเองมาก่อน เหลือเชื่อ
ใครก้อได้ที่โอห์มอยู่ด้วยแล้วมีความสุข
-
ผมว่าน่ะ ใครก็ตามที่ได้รู้จักโอห์ม ถึงไม่ได้เป็นแฟน เป็นเพื่อนหรือคนรู้จัก ผมว่าเค้าต่างหากที่โชคดี
ผมว่าใครที่ได้ใกล้โอห์มนั้นแหละมีความสุข เพราะโอห์มเป็นคนที่คิดบวก ทำให้คนรอบๆตัวมองโลกในแง่ดีไปด้วย
ผมละอิจฉาคนนั้นจริงที่อยู่ใกล้โอห์มเนี่ย อิอิ
รักแรกยากที่จะลืม จริงๆเลย เนอะ ถ้าเค้ารู้คงดีใจไม่น้อยที่โอห์มยังคิดถึงเค้า
ไดอารี่ของมิ๊กก็ยังคง ฮา เหมือนเดิม
ปล กำลังมีให้โอห์มเสมอคับ อิอิ ตอนนี้รู้ว่าโอห์มมีความสุข ผมก็มีความสุขตามไปด้วย
ปล 2 รักโอห์มจังเลย
-
อ่านละนึกถึงตัวเองสมัยเรียน ฮ่าๆๆ :laugh:
-
รักครั้งแรกลืมยากเสมอละค่ะ
ค่อยๆ เขียนเล่าไปตามไดอารี่เถอะ
ใครเป็นคนรักของโอห์มในปัจจุบัน พี่ก็คิดว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องของโอห์มแล้วละ
-
เอาใจช่วยต่อไป
-
ตอนนี้ พี่มิก หายดีและหรอ???? :o12: เอาใจช่วยค๊าบบบ
-
น่ารักดีครับ มารอตอนต่อไปครับผม
-
รออ่านค่ะน้องโอห์ม...อยู่กับใครก็ได้ที่อยู่ด้วยเเล้วสบายใจ ไม่ต้องเครียด สามารถรับฟังเราได้ทุกเรื่อง เรารักเขาเขารักเราก็พอเเละ คนอื่นไม่ได้มาอยู่กับเราซะหน่อย ว่างั้นไหมคะ อิอิ
ปล. รักษาสุขภาพนะคะ :L2:
-
มันก็อยากรู้อ่ะนะ ว่าโอมห์รักกับใครตอนนี้
แต่จากที่อ่านๆมา พี่ว่าโอมห์เลือกดีแล้ว อาจจะไม่ดีในสายตาคนอื่้น แต่สำหรับโอมห์แค่รู้สึกว่ามันเพียงพอแล้วเท่านั้นก็น่าจะพอ
ก็อ่านไปเรื่อยๆ รอวันเฉลยนั้นล่ะ ว่าปัจจุบันเป็นยังไง
คนที่โอมห์อยู่ด้วยจะใช่คนที่ผูกพันมานาน หรือคนที่ทำให้รู้สึกดีมันก็คงปรากฎเอง
อย่าคิดมากในบางเม้น เพราะโอมห์ก็รู้ดีนิว่าทุกคนอยากแสดงความคิดเห็นของตัวเอง
บางครั้งความคิดนั้น อาจจะถูกใจหรือไม่ถูกใจคนอื่นก็ตามแต่
-
o18รักครั้งแรกของโอมห์น่ารักจริงๆๆๆๆๆ o13
-
รู้สึกว่าโอมยิ่ง แง้มๆไรมา
มันยิ่งสับสนว่าเป็นใครอะไรยังไง
ต่อมอยากรู้ทำงานอย่างหนัก
อิอิ
-
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน
และก็มองย้อนกลับมาที่ตัวเอง
ทำไม กรูถึงไร้คู่อยู่แบบนี้ T_T
-
อ่า ไม่ว่าโอมห์จะอยู่กับใครในปัจจุบัน รู้เอาไว้ซะว่าพี่มีความสุขว่ะ ที่ได้อ่านตัวหนังสือที่โอมห์เขียน
ไม่ว่าจะเลือกคนที่พี่เชียร์ หรือคนที่พี่เคือง แต่มันก็ชีวิตโอมห์
เคยเม้นไปแล้วนะรอบนึง จำไม่ได้ขี้เกียจย้อนหาเม้นตัวเอง
เอาอีกทีเนอะ ไม่เนอะด้วย ฉันก็จะเนอะคนเดียว
จะรักใคร เลือกใครมันก็ชีวิตเรา
เราเป็นคนก้าวเดินคู่กัน คนอื่นก็ได้แต่เฝ้ามอง
จะสุขจะทุกข์ เราก็เลือกทางเดินของชีวิตด้วยตัวเราเอง
ถึงแม้ไม่ถูกใจใคร เอาถูกใจเรานั่นแหละสำคัญที่สุด
พี่ว่าการที่เราได้เลือกเองมันวิเศษที่สุดของชีวิตแล้วว่ะ อุ้ย คะ
พี่ดีใจที่โอมห์มีความสุข
สุดท้ายของเม้นนี้ ถึงเธอจะแง้มๆฉันก็ยังอยากรู้อยู่ดี ว่าเขาคือใคร เพราะเธอเดายากมากกกกกกกกกกกกกกก โอมห์
เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
พี่โอมห์ไม่ต้องเครียดนะ
จะอยู่กับใคร ก้เรื่องของพี่โอมห์(ก้มันจิงหนิ)
:z6: :z6:
เอาเปนว่าพี่โอมห์มีความสุขตอนนี้ก้พอแล้วคับ
ส่วนที่ผมเดาๆไป เพาะความอินกับเรื่อง
อยากให้เปนอย่างนู้นอย่างนี้ คนนู้นคนนี้
แต่ก้ไม่ได้คิดจะเลิกอ่านเลยนะ
จะเปนใคร จะพี่โน๊ต จะพี่มิ๊ก หรือจะพี่อ้น
:pighaun: ก็พอ
เห้ยพี่โอมห์มีความสุขก็พอ
:L1:
-
มาปูเสื่อ
รออ่านสมุดวี
วีรกราม เอ๊ยยย วีรกรรม
ของมิกซ่า
:กอด1: สุดหล่อ...หายป่วยเร็วๆ เน้อออ
-
ง่ะ ถ้าเจออาจารย์แบบนี้นะเราคงปวดหัวอ่ะ
โชคดีนะเนี่ยที่ไม่เลือกเรียนอะไรที่เกี่ยวกับฟิสิกส์(แต่มาเจอเคมีแทน555+)
ดูแลตัวเองด้วยนะคะ อากาศมันแปลกๆ ชอบเปลี่ยนแปลงบ่อยๆ
-
ถึง น้องโอมห์
ไม่รู้ว่าเพราะเม้นท์พี่ด้วยส่วนหนึ่งรึเปล่าที่ทำให้โอมห์เครียด (ซึ่งตัวเองก็เครียดที่ เผลอตัวเผลอใจอินจัด)
จะบอกว่า ตอนนี้โอมห์มีความสุขกับคนที่รักโอมห์และโอมห์รัก ก็เพียงพอแล้ว
เพราะความรักเป็นเรื่องของคนสองคน
ตอนนี้อาจไม่รู้ว่าว่า ใครที่อยู่ด้วย อาจใช่ หรือไม่ใช่คนที่เราชอบ ก็ได้
เป็นธรรมดาว่า เวลาดูหนังดูละคร เราก็ลุ้นให คนนี้คู่คนนี้ แบบว่าเราก็อยากให้ ลงเอยกับคนที่เราชอบ
แต่เรื่องของโอมห์มันไม่ใช่หนังไม่ใช่ละคร เพราะฉะนั้น
ถ้าไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร เพราะอีกคน ถึงไม่ได้ชอบแต่ ก็ไม่ได้เกลียด
-
"สมุดวี"
ชื่อแบบว่าน่ารักเชียว
อยู่กับใครไม่สำคัญ แต่คิดว่าอยู่กับมิกซ์นะ
แต่ยังเชียร์ผู้บ่าวโน๊ตคงเดิม
อิอิ
-
วันนี้หน้าดูงง มึนๆนิดหน่อย สรุปแล้วหนังมันดีมากมาย ไอ้คนที่ตากผ้าอยู่ที่ระเบียงตอนนี้มันเปลี่ยนใจที่จะยอมไปดู มาริโอ้แล้ว ส่วนผมเองจะไปดู ทอยสตอรี่แทน อาการป่วยดีขึ้นแล้วจริงๆครับ ผมว่าพอดีกว่าไม่ต้องเดาแล้วว่าผมอยู่กับใครตอนนี้รอให้เรื่องเฉลยเองดีกว่านะครับ อีกไม่นานแล้วครับ วันที่ผมรู้ตัวว่าต้องไปจากเชียงใหม่ วันนั้นเรื่องควจบพอดี อีกไม่นานนี้แล้วครับผม อนาคตปูรอไว้แล้ว เหลือแค่เราเองเท่านั้นละครับที่จะเดินตามมันได้รึเปล่า เห้ย อนาคตกับความฝันมันไม่เหมือนกันนิครับ
ผมร้ายๆของคนกำลังจะโผ่ลออกมาแล้วครับ ส่วนใครที่เป็นห่วงมิ๊ก ในส่วนของเรื่องนี้มันยังไม่ดีขึ้นนะครับ เรื่อยๆ ตามระยะเวลาการฝื้นตัวของสมอง ถ้ามันเอ๋อผมคงไม่มีรูปมาให้ดูในวันนั้นแน่ๆ ส่วนโน็ตมันก็ยังแนวของมันทุกวัน ไม่เปลี่ยนไปและเปลี่ยนแปลง สำหรับความแนวของมัน
ปล.ผมไม่ได้คิดมากอะไรหรอกนะครับ สำหรับข้อความของใครหลายๆคน ผมชอบด้วยซ้ำ มันคือกำลังใจในการพยายามอ่านละพิมพ์มันออกมาเป็นตัวหนังสือนะครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“โอมห์ ทำไมเดี๋ยวนี้เมิงสนิทกับไอ้โล้น โยธานั้นจังว่ะ” ไอ้ไนท์ถามผมขนาดที่เรากำลังเดินไปกินข้าวที่โรงอาหาร
“ทำไมว่ะ ”
“เปล่ากรูว่ามันดูแปลกๆไง แล้วไอ้มิ๊กละว่ะ”
“ไอ้มิ๊กก็โรงบาลดิ ถามแปลกว่ะเมิงเนี่ย”
“ไอ้เหียนี้ กวนตีนกรูละ ”
“อ้าวด่ากรูทำเหียไรเนี่ย ไอ้ไนท์ จะแด๊กไร”
“เอ๋อ เจอกันที่โต๊ะประจำนะเมิง กรูจะส่องสาว” โรงอาหารมหาลัยตอนที่กำลังจะเที่ยงวันนี้นะ สาวเยอะจริงๆเลยครับถ้าเราไม่ไปเลือกนั่งตรงที่มีแต่พวกช่างกลเฝ้าโต๊ะอยู่นะครับ จะว่าไปมันก็คุ้นๆเหมือนกันเรื่องห่วงโต๊ะกินข้าวเนี่ย ผมกับไนทืนั่งคุยกันไปเรื่อยระหว่างที่กินข้าว มันก็ชี้คนโน้นคนนี้ให้ผมดู แล้วก็ถามว่าสวยไหม เหมาะกับมันรึเปล่า ทั้งที่มันก็ชอบมาพูดให้ผมฟังมามันเองมีแฟนอยู่แล้ว ถอนใจหกับเพื่อนผม สักหนึ่งที่
ระหว่างทางเดินกลับคณะผมเจอกับน้องคนหนึ่ง ผมมารู้ทีหลังนะครับว่าน้องเขาเรียนอยู่คณะไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมเลย น้องคนนี้ดูเป็นเด็ก เหมือนจะเป็นน้องปี 1 ด้วยซ้ำครับ ตัวเล้กๆ ปากแดง มากมายเหมือนผู้ชายทาลิป แต่คงไม่ใช้ คงเป็นเพราะใบหน้าสีขาวของน้องเขามากกว่าที่ขับให้ใบหน้านี้ดูน่ารักเหลือเกิน
“พี่ครับ”
“เรียกใครครับน้อง พี่อ๋อ” ผมเอามีมาชี้ที่ตัวผม น้องเขาก็พยักหน้า ผมเลยไล่ให้ไอ้ไนท์เดินไปก่อน
“ว่าไงครับน้อง”
“ป่าวครับ พี่รู้จักกับเด็กโยธารึเปล่าครับ”
“อืม”
“คือ...............” แล้วน้องเขาก็ยืนก้มหน้า ทำเหมือนจะพูดก็ไม่พูด
“บอกมาเหอะ มีไรรึเปล่า”
“พี่โน๊ตอะครับ พี่เป็นอะไรกับพี่เขาครับ”
“โน๊ตไหนครับน้อง”
“พี่โน๊ตที่บ้านอยู่ลำปางไงพี่ ผมเห็นพี่ไปบ้านพี่น๊ต สองสามครั้งแล้ว”
“เห้ย เรารู้ได้ไงเนี่ย”
“พี่ยังไม่ตอบผมเลย”
“ไม่รู้ดิครับ พี่เองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่ะ เรามีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ ผมแค่ไม่เคยเห็นพี่โน๊ตพาเพื่อนไปบ้าน ผมเลยสงสัย”
“ พี่ก็คิดว่าเรามีเรื่องอะไร ”
“นิพี่จำผมไม่ได้จริงๆ อ๋อครับ” เอาอีกละ มุขนี้อีกแล้วกรูต้องจำได้ทุกคนเลยไหมเนี่ย ผมมองหน้าแล้วก็พยายามนึก ตามคำถามของมัน
“เคยเจอกันด้วยอะ”
“เคยดิพี่ไม่เคยผมจะมาทักพี่ทำไมละ คิดดีๆดิพี่ หน้าก็ยังไม่แก่เลย ขี้ลืมละ”
“นิเมิงกวนตีนกรูละ ”
“คิดออกยังพี่”
“ไม่ออกว่ะ บอกมาดิ เราเคยไปรู้จักกันเมื่อไรว่ะ”
“ไม่ไหวเลยว่ะพี่ ผมไปเรียนก่อนนะครับ เดี๋ยวไม่ทันเช็คชื่อ” แล้วมันก็วิ่งหนีผมไปเลย ดวงกำชื่อกรูยังไม่รู้เลย มาถามกรูแล้วอยู่ดีๆก็วิ่งหนี เดี๋ยวไปหาเอากับไอ้โน๊ตก็ได้ว่ะ
“ใครว่ะโอมห์”
“กรูก็ไม่รู้เจอพร้อมๆเมิงเนี่ยละ ไปเรียนกันเหอะ” ตลอดเวลา 3 ชั่วโมง วิชาเกี่ยวกับการติดตั้งไฟฟ้า ทั้งหม้อแปลง ชนิดของสายไฟ สูตรคำนวนไฟฟ้า มันไม่ได้เข้าหัวผมเลย แต่สิ่งที่มีในหัวคือคำพูดของไอ้นั้นมากกว่า มันเป็นใครฟ่ะ รู้จักกรูได้ไง แถมรู้ด้วยว่ากรุไปเที่ยวบ้านน็ตมาตั้งสองรอบแล้ว
“โห่ โอมห์ เมิงได้คะแนนเยอะว่ะ”
“พูดอะไรของเมิงว่ะไนท์”
“คะแนนเมิงอ่ะ 100 เต็ม 125 คะแนน”
“อ๋อ เมิงก็เวอร์ กากบาท มันสะ 80 คะแนนละ ที่เหลือกรูก็ทำได้บ้างแล้วเมิงได้เท่าไร”
“110 อิอิ”
“ส้นตีน จะคุยทับกรูว่างั้นเถอะ ” มันยิ้ม แล้วก็กลับของออกจากห้อง วันนี้ตอนเย็นผมไม่มีเพื่อนให้ทะเลาะที่ห้องอีกแล้วนิว้า มิ๊กไม่อยู่มันทำให้ชีวิตประจำวันผมมันเปลี่ยนไป ไม่มีอะไรเหมือนเดิมสักอย่าง
“จะไปไหนต่อว่ะโอมห์” นั้นอะดิ ผมจะไปไหนต่อดี เบื่อๆ จะโ?รหาไอ้โน๊ตก็กลัวว่าจะไปกวนมัน เพราะตั้งแต่สอบเสร็จมันก็มายุ่งอยู่กับผมตลอดเวลาเลย
“ไม่รู้ว่ะ เมิงกลับก่อนเลย” แล้วเพื่อนทั้งห้องก็ทิ้งผมไป เหลือแค่ผมคนเดียวที่นั่งอยู่บนรถมอไซค์ วันนี้เราจะไปไหนดีว่ะ ผมนึกกลับไปถ้าวันนี้มิ๊กอยู่กับผมเรากำลังทำอะไรกันอยู่ ว่าแล้วลองโทรหามันดูดีกว่า
“แม่ครับ อยู่กับมิ๊กรึเปล่าครับ”
“ป่าวจ๊ะลูก มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”
“ป่าวครับ ผมแค่จะโทรมาถามว่ามิ๊กเป็นไงบ้าง”
“ก็เริ่มพูด เริ่มคุยแล้วละลูก แต่ดูเบ๋อๆ บ้าง”
“เบ๋อยังไงครับแม่”
“ก็เดินแก้ผ้า”
“ห๊ะ เดินแก้ผ้า จริงอ๋อครับ”
“จริงสิลูก อยู่ดีๆก็เดินแก้ผ้าออกไปทางเดินเฉยเลย ” แม่เล่าแบบว่าติดตลก
“อ้าวแล้วไม่มีใครเฝ้าอ๋อครับ”
“พี่อ๋อเขาก็ต้องกิน ต้องทำธุระของเขาบ้างนะลูก”
“ครับผม งั้นถ้าแม่ไปเจอมิ๊กแล้วโทรหาผมบ้างนะครับ”
“ได้จ๊ะลูก รักษาสุขภาพด้วยนะ เดี๋ยวแม่ไปโรงพักก่อน”
“ครับผม ” ผมหัวเราะอยู่คนเดียวสักพัก ...แก้ผ้าเดิน... มิ๊กคงเบ๋อจริงๆ ผมสตารท์รถแล้วตรงไปเรื่อยๆ ตามถนนห้วยแก้ว จนมาหยุดที่ ห้างหาดสวนแก้ว เราไม่ได้มาเดินนานเท่าไรแล้วเนี่ย ครั้งหนึ่งตอนปี 1 ผมเคยมานั่งแหกปากร้องคาราโอเกะที่ห้างนี้ ผมชอบเวลาได้ยินพวกเด็กผู้ชายมาแหกปากร้องเพลง เรโทร มันแหกปากจนคอแทบแตก เหมือนทำให้ผมคิดถึงบ้านขึ้นมาทันที เงินถูกหยอดลงไปในเครื่องแล้วนั่งหมด สมุดที่มีรายชื่อเพลงมากมาย แล้วเราจะร้องเพลงอะไรดีละเนี่ย ผมนั่งร้องไปด้วยเงิน 10 บาท แต่ได้ร้องมันสะ 5 เพลง เยอะไปไหม พอจบ 1 เพลงก็ให้ผมร้องฟรี จนผมแปลกใจว่าตัวเองร้องเพราะ รึว่าตรงจังหวะที่เครื่องมันให้คะแนน แต่ช่วงเวาลาใน 5 เพลงนั้นมันทำให้เรากลายเป็นนางเอกมิวสิกบ้างพระเอกมิวสิกบ้าง ก็สนุกดีนะครับสำหรับการทำอะไรคนเดียววันนี้
“โอมห์ วันนี้จะไปไหนรึเปล่า” โน๊ตโทรมาแล้วละครับ เหมือนจะรู้เวลา
“ไม่หรอก ทำไมรึ”
“ป่าว คิดว่าโอมห์เหงา คืนนี้มานอนห้องเรานะ”
“ไปทำไม ห้องโอมห์ก็มีนอน”
“มาเหอะ บอกให้มาก็มา แล้วนี้อยู่ไหนเนี่ย”
“กาดสวนแก้ว”
“ไปทำอะไรอะ”
“ร้องเพลง”
“ห้องตัวเองก็มีไม่ร้อง ไปเสียเงินร้องทำไม”
“มานี้ จ่าย 10 ได้ร้องตั้ง 5 เพลง”
“โม้ มีที่ไหน ”
“ได้ร้องฟรีจริงๆ เครื่องมันบอกแบบนั้น”
“เครื่องมันพังรึเปล่าว่ะ ”
“กวนตีนละ ” แล้วก็มีเสียงดัง้หมือนกลุ่มคนกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่
“เสียงอะไรอะโน๊ต โครตดังเลย แกล้งน้องรึไง”
“ป่าว กีฬาสีไง คืนนี้นะโอมห์ เดี๋ยวไปรับ ”
“เอ๋อ” กีฬาสี ผมลืมไปเลยนะเนี่ย ปีนี้ไฟฟ้าไม่ได้รับมอบหมายหน้าที่อะไรเลยรึไงว่ะ แต่ถ้าเป็นกีฬาสีก็ต้องมีน้องปี 1 ถ้ามีน้องปี 1 ก็คงได้โอกาสเอาคืนไอ้เอิทแล้วสินะ ผมเดินยิ้มคนเดียวเข้าไปใน TOP หาซื้อของไปยัดไว้ในตู้เย็น
สมุดวี ไหว้ครู ปี 1
ตกสะให้พอเลยนะสาด ฝนเนี่ย เอามันเข้าไป อะไรหนักหนาว่ะไม่ต้องไปเล่าไปเรียนกันแล้วไหม วันนี้ไหว้ครู กรูละเบื่อฉิบหาย รุ่นพี่นี้ก็จะนัดอะไรกรูเช้ากันหนักกันหนาว่ะ ตี 5 เนี่ยจะเอาไปตักบาทรึไงว่ะ กรูไม่เข้าใจเลยสัด พอกรุไปถึงก็ใช่ว่าจะมีคนอื่นมานะสัด 6 โมงเช้าก็สั่งลงโทษ กรูกับไอ้โอมห์แม๋งซีรีห์กันขาแข็งเลย อย่าให้กรุได้เป็นรุ่นพี่มั้งนะเมิง น่าเบื่อชิหายพิธีอะไรก็ไม่รู้ ตอนกรูเรียนเทคนิคไม่เห็นจะมากเรื่องแบบนี้เลยว่ะ พอเสร็จก็มีประกวดดาวเดือนส้นตีนอะไรไม่รู้ มาจับกรูไปประกวดดาวเทียม ให้ตอบคำถามบ้าบออะไรว่ะ หน้ากรูเหมือนกระเทยรึไงว่ะเนี่ย แถมเสือกโหวตให้กรูชนะอีกนะ ได้สะพายป้ายนางสาวดาวเทียม สวยสุดในใต้หล้า ไฟฟ้าเท่านั้น จะบ้ารึไงว่ะ อย่าให้กรูเจอคนคิดนะ จะจับอัดให้ กรูเอาไปเผาทิ้งเลย ใครจะมาเล่นกรูกรูไม่สนใจแล้ว ไอ้โอมห์เพื่อนเหียนิก็เหียได้ใจจริงๆนั่งหัวเราะกรูอย่างเดียว มันสนุกมากรึไงว่ะ
แต่จะว่าไปพอกรูมาแต่งเป็นหญิง ก็ดูหมวยๆดีอะเนี่ย สวยว่ะ พอละชีวิตนี้กรูแต๋วครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นละ
สมุดวี ไหว้ครูปี 2
หลังจากเมื่อวานที่กรูเล่นน้องสะอ๋วม วันนี้กรูกับไอ้โอมห์ตื่นมารอน้องตั้งแต่ยังไม่ตีห้า มีน้องเริ่มทยอยมา จน 6 โฒงแม๋งยังมาไม่ครบอีก แสดงว่าคำสั่งกรูไม่มีความหมาย พอน้องมา กรูจัดเลย หนักๆ ทำโทษแม๋งจนบ้างคนยืนไม่ไหว สะใจกรูจริงๆ พวกนี้สั่งแล้วไม่ฟัง คำพูดรุ่นพี่สำคัญเสมอจำไว้ วันนี้ไอ้โอมห์ไอ้เป็นคนนำไหว้ครู เพื่อนกรูนิมีความสามารถจริงๆ ฟังแล้วขนตูดลุกเลย พอเสร็จเวลาที่กรูรอค่อยก็มาถึง วันนี้กรูได้รู้สายรหัสกรูแล้ว น่าตาก็งั้นๆละน้องรหัสกรู หล่อสู้กรูไม่ได้เลยว่ะ ออกแนวนอกๆไงไม่รู้ เดี๋ยวจะพาไปเลีย้งเหล้าเมาหรี่ ดูหน้ามันเหมือนจะไม่เคยเลยว่ะ วันนี้ประกวดดาวเดือน ไม่ได้พาน้องไปที่โณงอาหาร แต่ประกวดกันแบบว่าภายใน เสือกโดนแกล้งอีกให้เพื่อนเวง เสือกให้กรูมาเป้นคนมอบตำแหน่ง ไอ้เชี่ยโอมห์เลยได้โอกาส แต่งหน้ากรูอีกรอบเลย เซ๊งจิต ได้สวยอีกแล้วว่ะสมุดวี แต่ปีนนี้กรูรู้สึกว่าตัวเองสวยขึ้นมากกว่าปีที่แล้วว่ะ กรูว่ากรูไม่ได้คิดไปเองนะ รุ่นพี่ยังแบบแบบนั้นเลยว่ะ แต่กรูหวังว่าคงไม่ต้องแต่งแบบนี้อีกแล้ว พอเลิกงานวันนี้กรูปล่อยให้เพื่อนโอมห์กลับไปนั่งเล่นที่ห้องคนเดียว วันนี้ต้องพาน้องรหัสไป เปิดบริสุทธิ์สักหน่อย ตีหรี่แม๋งเลย
ปล. น้องกรูนิน้องหัดจริงๆ สั่นเป็นเจ้าเข้า สงสัยมันจะไม่เคยจริงๆ
สมุดวีไหว้ครูปี 3
วันนี้มีแต่เรื่องว่ะ หลังจากเมื่อวานที่ไอ้โอมห์งี่เง่าไม่พูดไม่จา โดนไปสะหนึ่งที วันนี้กรูไม่ได้ไปฟังมันนำสวดไม่รู้ว่ามันจะโกรธรึเปล่า แต่กรูมีเรื่องอย่างอื่นต้องทำนิว้า วันนี้กรูเดินไปคนเดียวในคณะโยธา หาตัวคนที่มีกล้าตบหน้าแฟนกรู ไม่รุ้สะเลยว่าใครเป็นใคร คนแม๋งนั่งเป็นร้อย พวกมันกรู่เข้ามาเหมือนจะรุมกรู จริงๆกรูก็กลัวอยู่หรอกนะสมุดวี แต่กรูแค้นแทนแฟนกรูมากกว่า ไอ้ตัวเล้กนิมันยังไงว่ะชอบโทรมาชวนกรูไปกินข้าวอยู่นั้นละ อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆยังจะชวนกรูไปกินข้าวข้างนอกอีก ไม่ดีละ สักวันไอ้โอมห์ต้องคำใจผิดแน่ๆ
-
อื้มม นิสัยเอิร์ทเริ่มออกตรงนี้นิเอง.. แล้วคืนนั้นที่ตื่นมาเจอถุงยางคงไม่ต้องคิด...
-
อิน้องเอิทนี่แสดงว่าตั้งใจจะจับมิคมานานแล้วซิเนี่ย ร้ายลึกจิงๆ
-
เหอะๆ แสดงว่า เอิร์ท มันทำมานาน อ่ะเน๊าะ
-
อ๋อ..รองาบมิ๊กอยู่นานแล้วสิเนี่ย
ชาวนากับงูเห่าแท้ๆโอมห์เอ๊ย
ปล.มิ๊กหายวันหายคืนนะ
-
อ่านแล้วนึกถึงตอนที่....ไอ้พี่คนที่โดนเอาน้ำปลาสาดประตูห้องอ่า...
...ระวังไอ้เอิทเอาไว้ให้ดี...
-
มาแล้วๆ แวะมาเป็นกำลังใจให้ โอห์ม
ตอนนี้มีบุคคลเพิ่มเข้ามาในชีวิตอีกแล้ว สินะ เค้าจะมายังไงรูปแแบไหนอีกละเนี่ย
สมุดวี บอกอะไรได้เยอะเลยเนอะ รู้สึกจะเก็บความลับมิ๊กเอาไว้หมดเลย อิอิ
รออ่านตอนต่อไป สู้ๆๆนะคับ
ปล นอกเรื่อง นิดนึง วันนี้ไปดูมาแล้วสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก ผมว่าน่ารักโดนดี มีแอบเศร้าๆนิด แต่ก็ซึ้ง
ปล สอง รักโอห์ม อีกแล้ว
-
อยากรู้จุดจบของเอิทชะมัด
-
อ่านแล้วก็ปลงอะนะ สันดานคนมันเป็นอย่างนี้เอง ไม่เป็นไรโอห์ม เอาสิ่งที่เราเคยคิดผิดทำผิดมาเป็นบทเรียนละกัน
-
เกลียดเอิทอ่ะ ตะหงิดๆตั้งแต่คำเตือนนั่นและ
แสดงว่ามันต้องวางแผนมาตลอดสินะ
-
เลิกเดาแล้ว
รอให้โอมห์เฉลยเองดีกว่า ว่าสุดท้ายแล้วคนปัจจุบันของโอมห์คือใคร
-
อย่าได้เดาให้ปวดหัว 555 อ่านไปเรื่อยๆตื่นเต้นดี ยิ่งอ่านมะกี้ ย้อนเวลาเอาอิเอิทไปคืนห้องข้างบนดีกว่า :m16:
-
ไม่รู้นะ ในส่วนตัวชอบมิ๊ก มันบอกไม่ถูก...ว่าเพราะอะไร
แต่สำหรับโอมห์พี่ไม่รู้ว่ะ ฮ่าๆๆๆ
รอดูทุกอย่างที่กำลังเดินไปตามทางมัน
แล้วน้องคนนั้นเป็นใครก็รอลุ้นต่อไป
ปล.จากที่อ่านๆเหมือนโอมห์เรียนเกินหลักสูตร (ใช่ไหมว๊ะ) แล้วมิ๊กก็ด้วย
สงสัยมาตลอดว่าทำไม จะว่าเก็บไม่ทันก็ไม่น่าใช่ หรือมีเรื่องเกิดขึ้น
ก็ต้องรอดูต่อไป...เป็นคนที่เดายากจริงๆอ่ะโอมห์เนี้ย =3=
-
ลุ้นอีกแล้ว
อยากรู้จุดจบเอิทเหมือนกัน
-
มิกซ์เอ้ย สุดท้ายก็ติดกับดักอีเอิทอยู่ดี เห่อ ว่าแต่น้องนั่นใครล่ะนี่
-
:m16:เกียจอีเอิทมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบสมุดวีจังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
รอ อ่าน ตอน ต่อ ไป ค๊าบบบบ
-
อ่านไปอ่านมาอีกรอบ
เอ๊ะรึบุคคลปริศนาคนนี้
จะเป็น....... :really2: :really2: :really2:
-
รูปในอวาต้า ใช่โอมห์ปะ หล่ออ่ะ :impress2:
-
สมุดวี :impress3:
บอกอะไรที่เป็นตัวตนมิ๊ก มากๆ
ยิ่งอ่าน..ยิ่งรักมิ๊กซ่า :จุ๊บๆ:
โอห์มลงตอนนี้ให้อ่านเพลินเลย อย่างยาวววววววว
:pig4: ขอบคุณคร้าบบบบบบ
ขออนุญาตแต่งกลอน
ให้โอห์ม กะ มิ๊ก น่ะครับ
ความผูกพัน กระหวัดกอด สอดประสาน
นานเนิ่นนาน ผ่านวันคืน คือเธอฉัน
ทั้งทะเลาะ ทั้งร้องไห้ สุขร่วมกัน
จับมือมั่น เดินฟันฝ่า พาสองเรา
สะดุดล้ม ปมปัญหา ไม่น่าเชื่อ
ใจดีเหลือ เผื่อแผ่ แก่งูเห่า
มันจ้องฉก จ้องฝังพิษ คิดจะเอา
คนโฉดเฉา เมามั่ว ไม่กลัวเกรง
แต่พระเจ้า ไม่เข้าข้าง คนทำผิด
ไม่สำนึก เลยซักนิด จิตข่มเหง
ผลบาปกรรม ย้อนกลับมา หาตัวเอง
เร็วรุดเร่ง เล็งไอ่เอิท เปิดเปิงไป
ตัดไม่ตาย ขายไม่ขาด มิ๊กเพื่อนยาก
ป่วยลำบาก มากเหลือเกิน จะทนไหว
โอห์มจะรอ ที่รักหาย เร็วไวไว
มาคู่ใจ ให้นอนกอด หอมฟอดกัน
:กอด1: โอห์ม+มิ๊ก+โน๊ต
-
มีสมุดวีทำให้โอห์มเข้าใจความคิดของมิกซ์นะ
จะรออ่านบันทึกหน้าต่อไปคะ
-
จริงๆผมก็ตะหงิดๆเรื่องเอิทกับมิ๊กตั้งแต่ตอนที่ 2 คนนี้ออกไปซื้อข้าวด้วยกันข้างนอกแล้ว
แล้วปล่อยให้โอห์มรออยู่ตั้งนานจน 4 ทุ่ม อ่านตอนนั้นได้แต่แอบคิด
แต่ก็อย่างว่าละ เรื่องมันผ่านมาละ คงต้องอโหสิกรรมให้กับเรื่องที่ผ่านมาละครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ชอบคุณนะคะที่เอามาให้ได้อ่านกัน
เขียนไดอารี่ก็ทำให้เราได้ย้อนกลับมามองตัวเอง ได้ทำความเข้าใจเรื่องราวและการกระทำอ่ะเนอะ
อะไรมันจะเกิดก็คงต้องเกิด พระเจ้าคงมีเหตุผลให้มันเป็นไป
เป็นกำลังใจให้นะคะ
พระเจ้าอวยพรค่ะ
-
เหอ ๆๆ มิ๊กเป็นดาวเทียมด้วยหรอเนี่ย
คิดถึงเอิร์ทก็ยังแค้น ๆ ไม่หายเนอะ ทำดีกับมันแทบตาย ช่วยมันทุกอย่าง ยังทำอย่างนี้ได้
ปล. เอาคนชื่อ ปฎิพัทธิ์ อยู่กรุงเทพฯไปก่อนได้มะ อิอิ
-
ไม่ค่อยเลยพี่เพียว
-
...ต้าย ดาวเทียมของชั้น เดินแก้ผ้าในโรงพยาบาล...
...คงเย็นดีเนอะน้องมิกซ์เนอะ บุคคลปริศนานี่ถ้าจะชอบไอ้โน๊ต เฝ้าดูทุกฝีก้าว หรือชอบโอมห์ หว่า :L2:
-
ยื่งอ่านยิ่งเกลียดเอิท
สมเพศมิ๊ก
-
:L2:
ยังป่วยอยู่เหรอครับ..โอห์ม
หายเร็วๆ นะ
:กอด1: โอห์มแน่นๆ จะได้อบอุ่น อิอิ
-
ปล. เอาคนชื่อ ปฎิพัทธิ์ อยู่กรุงเทพฯไปก่อนได้มะ อิอิ
อย่ามียุ่งกับโอห์มของฉันนะ ยัยตัวสูง
มารอ ตอนต่อไป
-
อ่านรวดเดียว
อีเอิท อีงูเห่า งูพิษ :z6: :z6:
อยากรู้ว่ากรรมมันจะตามทันอีนี้เมื่อไหร่
ตะหงิดตั้งแต่พี่ที่เค้าเตือนแล้ว ว่าแล้วต้องมีอะไร
มิ๊กก็นะ ทำกันได้ลงอ่ะ ครั้งเัดียวไม่ว่า แต่นี่เยอะไปมั้ยยยยย :z3:
เอาใจช่วยโอมนะ ตอนนี้โอมมีความสุขแล้วใช่มั้ย :กอด1:
สมุดวี น่ารักดี อยากอ่านอีกอ่ะ
ตอนนี้(ในเรื่อง) อยากให้มิ๊กหายไวไว
-
พออ่านสมุดวีไปเรื่อย
ก้เข้าใจ มิ๊ก
อิเอิทคนเดียว :beat:
-
โอมห์หายไปไหนหว่า??
หายป่วยยังคร้าฟฟฟ
-
เอาล่ะสิเด็กของใครล่ะคนนี้ น้องโอมห์เสน่ห์แรงเริ่มมีคนตบตีแย่งชิงกันแล้วไง :laugh:
ฝนตกอากาศเปลี่ยนแปลงรักษาสุขภาพด้วยนะ :กอด1:
-
ร่วงแล้ว ดันๆ :110011: :z7:
-
อ่าาา อยากเห็นรุปมิกตอนประกวดดาวเทียมจัง ^^
อยากรู้ว่าคนๆนั้นของโอห์มคือใครกันแน่???
เริ่มเดาไปเรื่อยแล้วแฮะ
มีความสุขมากๆนะจ้า ^^
ป.ล.อยู่ มช. ปี1 จ้า อยากเจอพี่โอห์มแฮะ >.<
-
โอม หายไปจะสองวันละ คิดถึงจัง
:-[ :-[
-
สวัสดีครับ หลังจากที่ไปเจอพิษของยุงลายมาเสียหลายวัน ผมขอตัวไปเล่นเกมส์ก่อนนะครับ ไว่ค่อยคุยกันตอนพรุ่งนี้เช้าแล้วกันนะครับ
ทรมานจริงๆไอ้พิษไข้เนี่ย แต่มันก็ไม่ทรมาน ท่าพิษรักหรอกนะครับ
555555555555555555
แอบเน่า
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ถ้าเกิด กรูหายไปเมิงจะตามหากรูไมว่ะ” ผมอ่านคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาในสมุดที่เป็นลายมือ + กับภาษาหยาบๆของไอ้มิ๊ก มันทำให้ผมยิ้มได้ตลอดเวลาจริงๆนะครับ แต่ ประโยคนี้มันทำให้ผมได้คิดไปคิดมากับความคิดของมันอีกครั้ง ใช่แล้วมันเคยถามผม แล้วผมก็ตอบผ่านๆไปแบบขอไปที เพราะยังไงเราก็คงไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว แต่วันนี้มันนอนเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาล นี้ก็ เดือนแล้วที่ผมไม่ได้เห็นหน้ามัน เห้ยมิ๊กเอ๋ย ผมบ่นกับตัวเองในใจ
“เจอกันอีกแล้วนะพี่” น้องที่ผมเพิ่งเจอเหมือนวันก่อนนิว้า ดีเลยวันนี้จะถามให้รู้เรื่องเลยว่าเป็นใคร เพราะถามโน๊ตแล้วก็ใบ้แด๊กไม่ได้คำตอบ
“อืม ว่าไงเรา บอกได้รึยังว่ารู้จักกันได้ยังไง”
“อ้าวพี่ ลืมอีกละ ก็เรารู้จักกันเพราะเราคุยกันที่ตึกวันนั้นไงครับ”
“กรูรู้ กรูหมายถึงว่าเมิงรู้จักกรูได้ยังไง แถมรู้จักไอ้โน๊ตด้วย”
“ไม่เห็นแปลกนิครับพี่ บ้านผมกับบ้านพี่โน๊ตใกล้กัน พี่จำวันที่พี่ไปงานรวมญาติได้ไหม”
“ไม่ได้”
“แก่ แล้วแก่เลยจริงๆว่ะพวกรุ่นพี่เนี่ย”
“อย่าเยอะ เล่าๆมา กวนตีนอยู่นั้นละ”
“ทำโกรธ แซวนิดแซวหน่อย ผมเห็นพี่ไปงานรวมญาติที่เชียงรายกับพี่โน๊ตไงครับ แล้วผมสงสัยเพราะว่าผมเคยหน้าพี่ครั้งหนึ่งแล้ว ที่งานวันเกิดที่บ้าน” ดูสีหน้ามันหวังมากๆว่าจะให้ผมนึกออก
“แล้วไง ทำไมกรูถึงไม่คุ้นหน้าเมิงเลยว่ะ”
“กินปลาบ้างนะพี่ จะได้ความจำดีๆ” ผมก็นึกอยู่นานนึกยังไงก็นึกไม่ออก แต่ก็ช่างมันเถอะ
“เอ๋อ กรูจำได้ละ” ผมโกหกครับ จะได้จบๆเรื่องไปสะที่
“จำได้จริงอะ ”
“อืม” ผมพยักหน้า
“แล้วไม่มีเรียนรึไง”
“แล้วพี่อะไม่มีเรียนอ๋อ” มันส่ายหัว แทนคำตอบ ผมเองก็เลิกเรียนแล้ว แต่สเตป ไม่มีที่ไป มองหาไอ้โน๊ตไปเรื่อย เพื่อจะเจอมันอยู่แถวนี้
“มองหาใครอ๋อพี่ ถ้าพี่โน๊ต ตอนนี้คงนั่งอยู่กับแฟนเขาที่ห้องสมุดละมั๋ง เห็นว่าจะมีสอบ” แฟนโน๊ต เหมือนมีรถมาชนเข้าอย่างแรง ผมคิดว่ามันพูดเล่น เลยยังถามกับไปอยู่
“แฟนอ๋อ”
“ก็แฟนอะดิ พี่เป็นไรมากป่าวเนี่ย”
“ป่าวๆ จะไปไหนก็ไปป่ะ ขว้างหูขว้างตา” ผมเดินหนีออกมาจากไอ้น้องคนนั้น แล้วในหัวก็มีอยู่สองความคิดคือ ไปดูว่ามันอยู่กับแฟนมันจริงรึเปล่า รึว่า ปล่อยให้เป็นเรื่องของมัน เพราะเราเองก็ยังไม่ชัดเจน ผมคิดไปเรื่อย ไปเรื่อย แต่ไม่ทันสะแล้ว เท้าผมมันเดินมาที่ห้องสมุดแล้วครับ
ที่ห้องสมุดถูกแบ่งออกเป็นสามชั้น ผมกวาดสายตามองชั้นแรก ซึ่งก็ไม่เห็นใครที่ผมรู้จัก ผมเลยเลือกที่จะเดินขึ้นไปที่ชั้นสองด้วยใจอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังว่าไอ้น้องนั้นจะโกหกเรา ผมมาหยุดที่หน้าประตู สายตาซูมเข้าไปได้เหมือนเลลน์กล้องถ่ายรูป นั้นมันผู้ชายคือผู้ชายที่เรารู้จัก กำลังนั่งติดกับผู้หญิง ผมยาวในชุดนักศึกษา ผมยืนดูให้แน่ใจว่าซึ่งที่ผมได้ยินมามันไม่ผิดเพี้ยน 5นาทีที่ยาวนาน หน้าประตูนั้น ไม่มีน้ำตา มีแต่ความสงสัย มีแต่ความคิดในแง่ดี สำหรับผม ซึ่งมันผิดกับภาพที่คนสองคน จับมีกันเขียนหนังสือ ลูบหัวกัน หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมไม่รอช้าอีกแล้ว ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะมายืนงี่เง่าอะไรที่หน้าประตูนี้ ผมหยิบโ?รสับมือถือขึ้นมา สไลด์ไปที่เบอร์สำคัญที่จัดเก็บไว้
“โน๊ต มีไหนอ่ะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงปรกติ ผู้สนทนายังคงอยู่ในสายตาผมเสมอ
“มหาลัย โอมห์มีไรรึเปล่า”
“ป่าว แล้วอยู่ส่วนไหนของมหาลัยอะ ไปหาได้ไหม”
“โน๊ตไม่สะดวกเลยอะ ตอนนี้โน๊ตอ่านหนังสืออยู่กับรุ่นน้องเยอะแยะเลยโอมห์ เดี๋ยวติวหนังสือกันเสร็จแล้วโน๊ตโทรหานะครับ” ตอแหลที่สุด ผมคิดในใจ แต่ก็ยังไม่พูดอะไรออกไป เพราะบนโต๊ะมันมีแค่เมิงกับผู้หญิงคนนั้นแค่สองคน
“อยู่กันเยอะ แล้วทำไมไม่เห็นมีเสียงเลย”
“จะไปมีได้ไงละโอมห์ โน๊ตเดินมาเข้าห้องน้ำ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวโทรหา” แล้วสายก็หลุดไป มันไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดของมันเลย ยังหันไปคุยกับผู้หญิงคนนั้น แล้วทำท่าเหมือนจะรำคาญคนที่โทรมาเสียมากกว่า เอาว่ะ มันคงไม่แตกต่างกันนักหรอก คนเรามันจะไปดีตลอดเวลาได้ไง ถ้ากรูไม่เลว กรูก็คงไม่มาเจอเมิงหรอก ผมหยิบโ?รรับมาถ่ายรูป คนทั้งคู่ไว้ แล้วก็ส่ง MMs ไปให้โน๊ตอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินมึนๆออกมาจากห้องสมุด หลังจากที่ผมส่งข้อความออกไป ก็ไร้ซึ่งสายเรียกเข้าที่จะมาแก้ตัว มันคงจะเป็นเรื่องจริงสำหรับภาพที่ผมเห็นต่าหน้าเหมือนไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ผมเดินกลับมาที่คณะอีกครั้งรอบนี้เปลี่ยนไปจากเดิน (อารมณ์) มานั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหลังแผนก ชีวิตนี้นะทำไมถึงมีแต่เรื่องโง่ๆแบบนี้ รึว่าเราจะหลุดพ้นเรื่องพวกนี้ไม่ได้สักที เราเคยบอกว่าครั้งหนึ่งเรารักมิ๊กมากมาย รักมาก มากจนเราเองจะมองข้ามด้านเลวๆของมัน เลือกที่จะรักแต่ส่วนดีๆ แต่แล้วนี้อะไรว่ะ ผมไม่ได้มีน้ำตากับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว ในหัวมีแต่ความคิดที่มันกระโจนกันไปมา ภาพโน้นภาพนี้เข้ามาในหัว จนคิดว่าตัวเองกำลังจะขาดสติแล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ไม่นานกรูจะต้องทำอะไรบ้าๆแน่ๆ ผมหลับตาแล้วค่อยๆทำแบบที่มิ๊กเคยสอนไว้
“พี่ มานั่งทำไมตรงนี้เนี่ย” เสียงเจ้ากรรมกับมาอีกแล้ว ไอ้คนเปิดประเด็
“นั่งสมาธิ” ผมลืมตามาตอบมัน
“พี่จะบ้าหรือ มานั่งสมาธิอะไรตรงนี้ว่ะ ” ไอ้นี้ถ้าแปลก ไม่ให้กรูนั่งแล้วจะให้กรูยืนสมาธิรึไงว่ะ
“กรูแค่อยากแผ่ส่วนกุศลให้คนเลวๆแถวนี้ว่ะ”
“พี่ว่าผมรึเปล่านี้”
“เมิงต้องการบุญอยู่รึไงละ” ผมยิ้มใส่มัน จะว่าไปมันก็ดูน่ารักไม่น้อยเลยนะเนี่ย
“มีไรกับกรุอีกว่ะ ไม่มีที่ไปรึไงถึงมายืนกวนตีนกรูอยู่นี้”
“ป่าว เห็นคนบ้างคนไปยืนมองใครไม่รู้ที่ห้องสมุด”
“เมิงเห็น”
“อืมเห็นดิ ดูดินั้นตาแดงเลย”
“กวนตีนละ จะไปไหนก็ไปว่ะ”
“ไม่มีเรียนแล้วพี่ พี่ละไม่กลับไปนอนร้องไห้ที่ห้องรึไง” รู้ทันกรูอีก
“ร้องทำไม”
“อ้าวคิดว่า” แล้วมันก็ทำท้าเอานิ้วสองนิ้วมาคู่กัน
“หง่ะ ไอ้โน๊ตเป็นเกย์หรอกหรอว่ะเนี่ย พี่ไม่เห็นรู้เลย” ผมกวนตีนมันกลับ
“ไปข้างนอกกันป่ะพี่ ”
“ไปไหน”
“ไม่รู้ไปไหม”
“กรูจะรู้ได้ไงว่าเมิงจะทำไรกรูรึป่าว”
“โห่ พี่ พูดนี้ดูหน้าตัวเองหน่อยเหอะ ผมจะทำอะไรพี่ละครับ รึอยากให้ทำ” ไอ้นี้กวนตีนดีว่ะ อยากน้อยผมก็ลืมเรื่องไอ้โน๊ตไปเสียสนิทเลย
“ไปก็ได้ว่ะ เห็นขอร้องหรอกนะ”
“ไม่ค่อยเท่าไรเลยนะพี่ มาตามผมมา รถพี่เอาไว้นี้แหละไม่หายหรอก” ผมเดินตามมันไปโดยดี (เหมือนผมจะง่ายเน๊าะว่าไหมครับ วันนั้นผมไม่รู้อะไรเหมือนกันว่าททำไหมถึงยอมเดินตามมันไป รึว่าเพราะอะไรถึงยอมตกลง แต่ที่ยอมคงเป็น ดีกว่าอยู่คนเดียวมั้งครับ)
“เอ๋อยังไม่รู้เลยว่ะ ชื่ออะไรอะเรา” ผมหันไปถามมัน
“ผมอะ พี่อยากเรียกผมว่าอะไรก็เรียกเถอะพี่”
“เอาดีๆดิว่ะ ”
“พี่อยากรู้รึว่าถามไปหาเรื่องคุยละครับ”
“เมิงจะตอบไหม”
“ปลื้มครับผม”
“ปลิ้ม ไม่เห็นน่าหลื้มเหมือนชื่อเลยว่ะ” ผมแซวน้องมัน
“ไม่ปลื้มรึไงพี่ แต่ผมว่าพี่ปลื้มผมอยู่นะ ไม่งั้นจะยอมขึ้นรถมารึ”
“กรูไม่ปลื้มก็เพราะเมิงกวนตีนอยู่นี้ละ” ถึงแม้ว่าไอ้ปลื้มเนี่ยมันจะดูกวนตีนมาก จนถึงมากไปก็เถอะครับ แต่เหมือนได้คนสองคนมารวมกันในเวลาเดียวยังไงก็ไม่รู้ครับ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเกือบๆสามชั่วโมงนี้ ไม่มีสายเข้าเลยทั้งจากบ้านมิ๊กแล้วก็ของโน๊ต ไม่มีคำแก้ตัว ไม่มีข้อความขอโทษ ช่างมันเถอะครับ
“ไว้คืนนี้ผมโทรหานะพี่โอมห์”
“โทรได้ไงว่ะ มีเบอร์กรูด้วยอ๋อ”
“มีดิพี่ ไว้คุยกันนะครับ” มันโบกมือให้ผมแล้วก็วนรถออกไปเลย ผมเองก็ได้เวลากลับไปที่คอนโดแล้วละครับ ถึงจะลืมเรื่องของโน๊ตตอนที่อยู่กับไอ้ปลื้มก็เถอะ แต่ยังไงสุดท้ายเราเองก็ต้องกลับไปหาความจริงอยู่ดี ทันทีที่ถึงคอนโด มีผู้ชายหน้าตาคุ้นตา + กับทรงผมที่ไม่มีใครนิยมตัดมากนัก โน๊ตนั่งรออยู่ที่บันไดทางขึ้นคอนโดอยู่แล้ว
“โอมห์” ผมมองหน้ามันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร กรูขอโกรธก่อนเถอะว่ะถึงกรูจะโกรธได้ไม่นานก็เถอะ ผมเดินตรงขึ้นห้องเลย
“โอมห์ คุยกันก่อนดิ” โน๊ตยังตามมาคุยด้วยถึงห้อง (ยังไงก็ต้องตามมาอยู่แล้วนิ) เอาว่ะคุยก็คุย
“อ่านหนังสือกับน้อง รู้เรื่องไหมละ” มันยิ้มที่ผมยอมคุยกับมันแล้ว
“ไม่”
“หง่ะ เห็นหัวเราะกันสนุกเลยไม่ใช่รึ”
“โอมห์”
“หืม”
“เราไม่รู้”แล้วมันก็เงียบไป
“ไม่รู้อะไร”
“ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”
“ทำอะไรโน๊ต ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย”
“แต่เรารู้ว่าโอมห์เสียใจ”
“โอมห์เหมือนคนเสียใจไหมละโน๊ต” ผมฝืนยิ้มให้มัน ทั้งที่ใจผม อยากจะตระโกนด่ามันสะมากกว่า แต่ผมจะทำทำไมละครับเพราะว่าผมเองก็ไม่เคยแน่นอนสำหรับมันเลย
“โอมห์ไม่เป็นไรแน่นะ”
“อืม” ผมพยักหน้าให้มัน
“ดีเลยงั้น โน๊ตขอตัวไปแตะบอลกับเพื่อนก่อนนะ เดี๋ยวคืนนี้มารับไปกินข้าว”
“ไปเถอะ เดี๋ยวเพื่อนรอ” ผมไม่รุ้หรอกครับว่ามันจะไปแตะบอลรึว่าจะไปหาน้องคนนั้นอีก แต่เดี๋ยวนี้มันเองก็ไม่ได้มาอยู่ติดกับผมเหมือนตอนที่ผมเพิ่งกลับมาจากบ้าน พอประตูปิด แล้วมันก็มาทันทีโดยไม่ต้องสั่ง น้ำตามาพร้อมกัเรี่ยวแรงที่จากไปพร้อมๆกับเสียงประตูที่ปิด ผมลากตัวเองมานั่งที่เก้าอี้หน้าทีวี เปิดทีวีให้มันเป็นเพื่อนแทนเสียงสะอื้นของตัวเราเอง แล้วก็หยิบสมุดวีออกมาจากกระเป๋าที่ผมหอบไปโรงเรียนด้วยวันนี้
สอบตก ว่ะสมุดวี
วันนี้กรูเศร้าจังเลยว่ะสมุดวี ไม่รู้ว่าเป็นอะไร คะแนนสอบกรูน้อยฉิบหายทั้งที่กรูคิดว่ากรูอ่านมาดีแล้ว กรุคิดว่ากรูทำได้แน่ๆ แล้วทำไมคะแนนกรูมีแค่นี้เองว่ะ กรูอยากเป็นไอ้โอมห์จริงๆเลยว่ะ ไม่เป็นอะไรเลย คะแนนจะมากรึว่าจะน้อยไม่เคยเป็นปัญหากับการใช้ชีวิตมันเลย มีรอยยิ้มเพื่อแพ่มาให้กรูตลอด เพื่อนกรูคนนี้นะ แม๋งเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ เด็ก จนตอนนี้อายุจะเลข 2 แล้วมันก็ยังเหมือนเดิม ผิดกับกรูเลยว่ะยิ้มไม่ออกเลย แต่เวลาที่กรูเห็นหน้ามัน กรูมีความสุขขึ้นเยอะเลย โลกนี้ไม่ได้มีแค่กรูสักหน่อยที่สอบตก ยังมีมันอีกคนที่ได้คะแนนไม่ถึงครึ่ง มันชอบปลอบกรูแบบนี้ตลอดเวลาที่คะแนนกรูน้อย เมิงว่ามันน่ารักไม่ว่ะ วี กรูยังมีความคิดเลยนะ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นผู้ชายกรูจับทำเมียไปแล้ว แต่ตอนนี้ยังไว้ก่อนนะ มีคนอื่นให้กรูทำเมียอีกเยอะ สาวๆสวยๆ ไว้รอไม่มีคนสวยบนโลกนี้ก่อนนะ โอมห์ กรูถึงจะเอาเมิงทำเมีย
“พี่โอมห์ ไปกินข้าวกันไหม” ผมนั่งรอโทรสับของโน๊ตจนตอนนี้ ก็เกือบ 2 ทุ่มแล้ว ไม่มีสายของมันเลย น้องจากน้องปลื้ม
“ที่ไหนรึ”
“ไปเถอะพี่ ดีกว่านั่งร้องไห้คนเดียวที่ห้องนะ”
“เมิงรู้ได้ไงว่ากรูนั่งร้องไห้”
“เสียงสั่นเลย นั้นๆ ยังไม่เลิกสูดน้ำมูกเลย”
“จะกวนอีกนานป่ะ”
“ผมไปรับนะพี่ แค่นี้นะ อย่าตาบวมนะพี่อายคนอื่นเขา” น้องปลื้มวางสายไป ผมเองก็ได้เวลาหยุดรอโทรสับของคนที่ไม่รู้ว่ามันจะโทรมารึเปล่าสักที
-
อ่าว โอห์ม อะไรยังไงเนี่ย
จะมีเซอร์ไพรส์เหรอ
แล้วทำไมโน๊ตถึงทำแบบนี้ งงไปหมด
สรุปเราไว้ใจใครได้บ้างไหมอ่ะ
ปล.1 อยากอ่านต่อแล้วอ่ะครับ :laugh:
ปล.2 รักษาสุขภาพด้วยเน้อ
-
เรื่องมันพันไปพันมาชัดเริ่มใจไม่ดี :sad4:
ส่วนเรื่องโน๊ต...อืมไม่ค่อยอยากวิจารณ์ แต่สักหน่อยก็ดี เค้าเหมือนกับสนใจในความแปลกใหม่
โอมห์ดูน่าสนใจ อยากลองดูสักครั้ง ก็เลยลองหยอดดู แล้วโอมห์ก็ยอมเพราะเค้าเข้ามาตอนที่มิ๊กมันทำเละเทะไปหมด
จนโอมห์ต้องการที่พึ่ง พี่พักใจ ก็เลยใจอ่อนในความใจดี อ่อนโยน พูดเพราะ เอาใจใส่ ดูแล ซึ่งเหมือนกับว่าต่างจากมิ๊ก
แต่ที่จริงแล้ว....คิดดูดีๆ มิ๊กถ้าตัดเรื่องแย่ๆ สำส่อน(แรงไปมั้ย ไม่หรอกมั้งก็มันจริงนิ)ออกไป ก็เป็นคนที่ดูแลโอมห์ได้ดีมาก
ก็คงเป็นเพราะเรื่องสำส่อนนี่แหละ ทำให้เกิดเรื่องที่ไม่น่าเกิด ต่างคนต่างก็รักกันแท้ๆ แต่ไม่พยายามหยุด
...ใช่ว่าโอมห์เป็นคนดีเลิศนะ โอมห์ก็มนุษย์ และเหมือนกับว่าโอมห์ก็ชอบวอกแวก มองคนอื่นขณะที่คบมิ๊กแล้ว
ถึงจะบอกว่าไม่ได้คิดอะไร แต่พฤติกรรมมันส่อ การพูดคุยเป็นเพื่อนใหม่กับใครไม่ไช่สิ่งผิด แต่การสนใจมากเกินเพื่อนส่งผลร้ายต่อความเป็นแฟน
รายไหนรายนั้น ถ้าวอกแวก ถ้าสำส่อน ถ้าคำว่ารักเป็นแค่ลมปาก จะมีคุณค่าอะไรที่จะรักกัน เสียใจกันเปล่าๆ
....ในเมื่อเรื่องนี้มันผ่านมาแล้ว ซึ่งก็ไม่นานปีที่แล้วนี่เอง อยากให้โอมห์และใครก็ตามที่อยู่กับโอมห์ตอนนี้
ให้ระลึกอยู่เสมอว่าจุดอ่อนของชีวิตคู่ของเราสองคนคืออะไร ก็ต้องพยายามเอาชนะมันให้ได้ เพื่อที่เราจะไม่ซ้ำรอยเดิม
และมานั่งเสียใจในเรื่องเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้รักกันด้วยทั้งหมดที่มี รักกันด้วยการกระทำให้อีกฝ่ายเชื่อมั่นในเราให้ได้
เมื่อคิดว่าเรารักกันมากและไม่อาจขาดกันได้ ก็ต้องช่วยกันประคับประคองกันไป รัก และให้อภัยกัน
ปล.รูสึกว่าเม้นท์ยาว กลายไปว่าไม่นิดหน่อย มาเป็นกระบุงโกย หวังว่าคงมีประโยชน์กับน้องโอมห์และคนๆนั้นที่นอนด้วยกันทุกคืน :กอด1:
-
เอามาอ่าน เดียวนี้ นะ
-
เห้อชีวิตโอมจะเจอแบบนี้ตลอดเลยหรอ
ปลื้มคงทำให้สดชื่นขึ้นน่ะดูน่ารักดี
-
ซ้ำเติม
เธอทำรอยเก่า..ที่คนทำทิ้งไว้
ตอกย้ำมันลงไป..ที่จุดเดิม
ขอบคุณที่ซ้ำเติม..จุดเดิมที่เคยเจ็บ
เจ็บแบบเดิม..ที่เคยเจอ..มาก่อน
ขอบคุณที่ซ้ำเติม..จุดเดิมให้ยิ่งอ่อน
ช่วยบั่นทอน..ซ้ำลงไป..ที่เดิม
http://www.youtube.com/v/NQHult80foQ?fs=1&hl=en_US
ทำไม..โอห์มต้องเจอคนพรรค์นี้ ซ้ำๆ
โน๊ต..ทำตัวอุบาทว์ เฮงซวย ใจดำ ใจร้ายมาก
แต่ถ้าคิดอีกที ก็ยังดี..ที่โอห์มไม่ไปตกปากรับคำเป็นแฟนกับมันซะก่อน
ได้เห็นมันหางงอก มันออกลายให้เห็น เร็วกว่าที่คิดไว้อีก
ไอ่ here เอ๊ยยยยยย ซักวันมันก็จะต้องโดนแบบนี้มั่ง อย่าซมซานกลับมาซบ teen ก็แล้วกัน
:กอด1: โอห์มครับ..ปัจจุบันมีความสุขน่ะครับ
-
รอบตัวหาความจริงใจไม่ได้เลย
+1
-
สุดท้ายแล้วในโลกความจริงก็คงไม่มีใครเพอร์เฟคใช่มั้ยครับ
คงเหลือไว้แค่ คนที่ดีกว่า
มิกซ์กับโอมคบกันมานาน สิ่งที่เห็นแย่ๆ นั้นก็อาจเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดของเขาแล้ว
ในขณะที่คนใหม่ที่เข้ามาอาจเต็มไปด้วยสิ่งดีๆ ในตอนแรก แต่ต่อไปเราก็ไม่รู้จะไปขนาดไหน
ยิ้มรับให้กับความแย่ในบางเรื่องของเขาและชื่นใจกับเรื่องดีๆ ที่เราเคยได้รับจากเขาเสมอมา
ความคิดผมอาจไม่ถูกต้องทั้งหมด แต่ผมคิดอย่างนี้ในตอนนี้ และผมเชื่อมิกซ์มาตลอด
สู้ๆ ครับ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
-
เอ่อ อ่านนิดเดียว ไอ้โน๊ตทำเชี่ยไรว่ะเนี่ย เดี๋ยวไปอ่านต่อที่ทำงาน จะมาเม้นอีกที
.................................................................
ใช้เวลาแป๊บเดียวก็มาถึงออฟฟิศ เหอะๆ ด้วยตะกี้อ่านแต่เม้น ไรว่ะ ซ้ำๆเติมๆ
ไอ้โน๊ต ไรของมึงเนี่ย กูรึก็ออกตัวแรงเชียร์มึงเพราะรอยสัก (หลงคนแค่เปลือกมากกูอ่ะ)
รอเรื่องโน๊ตให้เคลียร์ตอนหน้าละกัน มันจะเคลียร์มั้ยเนี่ย เม้นนี้ขอทำใจเชื่อโน๊ตไปก่อน เหอะๆ
รักโอมห์ :man1: รักสมุดวี รักแค่สมุดนะ ไม่พาดพิงใคร เหอะๆ
เม้นนี้หัวเราะแปลกๆว่ะ ดูปลงๆ
เกลียดคำว่าความรู้สึกว่ะ นำพาแต่ความเจ็บมาให้เรื่อยๆ
จะมีมั้ยความรักที่จริงใจและสวยงาม
คำตอบคือ ไม่มี........
ถ้าเราไม่เจ็บจนเจียนตาย
เราก็จะหาความรักที่สวยงามไม่ได้
โลกนี้ ช่างโหดร้ายจริงๆ
เพ้อไรของฉันเนี่ยยยยยย
โอมห์ เข้มแข็งกว่าที่คิดไว้จริงๆ
-
:a5: ช็อกซีนีม่า
แบบนี้ใช่มั้ยที่เค้าเรียกว่าหักดิบ พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ
แต่แอบปลื้มน้องปลื้มอยู่น้า...แต่จะปลื้มได้นานสักเท่าไหร่ก็ต้องดูกันต่อไป
ปล.ไอ่โน๊ตนิจาเอาใดนิ ก่ายง่าว
-
เอิ่ม อย่างที่โอห์มว่า คนเรามันจะไปดีตลอดเวลาได้ไง
แต่มันดันมาผิดเวลาตอนที่โอห์มกำลังอ่อนแอไง ดูเหมือนว่าโดนซ้ำเติม เนอะ
ชีวิตโอห์ม พอมีปัญหากับอีกคน ก็จะมีใครอีกคนเข้ามาตลอดเลย จะมาดีมาร้ายก็ยังไม่รู้เลย
อะไรก็เกิดขึ้นได้ เนอะ
ผมว่า มิ๊ก นี้ยังไงๆก็ไม่ลืมโอห์มเนอะ ดูจากสมุดวี มักจะเป็นเรื่องของโอห์มซะมากกว่า ผูกพัน นั้นแหละ
ปล ดูแลสุขภาพด้วยนะโอห์ม เป็นกำลังใจให้ สู้ๆๆๆๆๆ
-
เดี๋ยวมาเมนท์นะ มันเจ็บที่ใจแปล๊บ ๆ ตรูบอกแล้วว่าไม่อยากอ่านเรื่องจริง มันเจ็บจริง อะไรจริง เว้ยยยยยย
-
เอิ่ม ตอนหลังๆ ผมอ่านแล้วมันรู้สึกอย่างไงบอกไม่ถูก มันมึน ๆ งงๆๆ
-
ใช่แล้วครับ สุดท้ายไม่มีคนบนโลกนี้หรอกครับที่จะดีพร้อมไปทุกเรื่องๆ ในความดีมันก็ต้องมีความเลวอยู่บ้าง นี้สิถึงเรียกว่ามนุษย์ ผมไม่เคยบอกหรอกครับว่าผมเป็นคนดี ผมเองก็ไม่ใช่คนดี บ้างที่ผมอาจจะเลวที่สุดในไดอารี่นี้ก็ได้ครับ ผมเห็นแต่เรื่องดีๆที่ถยอยเอามาเขียนให้ทุกคนอ่าน สุดท้ายแล้วผมว่าถ้ามองดีๆ ผมเองเป็นคนที่หาเหตุผลที่จะเดินห่างจากมิีก ทั้งที่มันเองน้องเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาล เลือกที่จะตั้งความหวังคัร้งใหม่กับโน๊ต ผมปล่อยให้ คนที่ผมไม่รู้จักด้วยซ้ำพาผมไป ไกลจากคนที่ผมเคยสนิทที่สุดทั้งชีวิต บ้างที่ เอิทอาจจะเป็นแค่ของเล่นแก้ขัดสำหรับมิ๊ก บ้างที่น้องปลื้มอาจจะเป็นคนดีจริงๆสำหรับชีวิตผม อาจจะเป็นคนที่ผมเอาใจทิ้งไว้ให้จนไม่คิดจะถอดตัวไปไหนอีกแล้ว แต่มันก็แค่บ้างที บ้างทีผมอาจจะไม่ได้รักใครเลยสักคนเลยก็ได้ครับ
-
เรื่องหัวใจ มันเข้าใจยากจิงแหอะ
-
^
^
อะไรๆ มันก็เกิดขึ้นได้เสมอ จงอย่าคาดหวังเพราะถ้าผลออกมาไม่เป็นดังหวัง
เราเองจะกลายเป็นคนผิดหวัง แล้วมันทำให้เจ็บเสียเปล่าๆ
มารอๆๆๆๆๆๆตอนต่อไปดีกว่า
ปล โอห์มหลางบางที จังเลย เหอะๆๆๆๆๆ มามะไม่มีใครมาอยู่กะไอซ์หนิ
-
บางที
ก็ ไม่มีอะไรเลย
จริงๆ
แต่เราอยู่คนเดียวไม่ได้
อย่างน้อย
ถึงแม้ไม่มีใคร
ในตัวเรา
ก็ยังมีหลายคน..........
-
บางที
เพราะเราไม่มีทางรู้อนาคต
มันถึงต้องมี บางที
รอๆๆ
-
...มันก็เป็นประสบการณ์ชีวิตนะ แต่พี่ว่าแต่ละคนที่เข้ามาหาโอมห์ เข้ามาแบบง่ายๆๆ แล้วก็จะเข้ามาช่วงที่โอมห์มีปัญหา
...มาทำให้โอมห์ลืมปัญหาระยะสั้นๆๆเกือบทุกคนเลยเนอะ แต่มักจะสร้างปัญหาให้โอมห์แบบระยะยาว
...ส่วนโน๊ต มันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเค้าแล้วละ ดูเหมือนเค้าก็ไม่ได้แคร์อะไรโอมห์มากนะที่โอมห์รู้เรื่องของเค้า
...น้องปลื้ม ก็ไม่รู้นะว่าน้องมันคิดยังไง มันอาจชอบจริงๆๆหรือเหมือนคนอื่นๆคิดก็ได้ โอมห์เป็นคนที่ คนอื่นเข้าหาง่ายอะ ต้องดูกันต่อไป :L2:
-
บางทีถ้าเราจะหยุดอยู่นิ่ง ๆ ซักพัก บางทีถ้าเราจะรักตัวเองเป็นที่หนึ่ง...
เราอาจจะมองเห็นความเป็นจริงได้มากขึ้น....
.
.
.
ขอบคุณโอห์มมากค่ะ :กอด1: ขอให้มีความสุขในทุก ๆ วันนะคะ
-
.. Learn from yesterday
Live for today
Hope for tomorrow ...
ถูกที่ว่า Nobody perfect แต่ชีวิตเรา เราเลือกได้ และเลือกสิ่งที่ดีที่สุด ณ ขณะนั้นให้ตัวเรา
ซึ่งอาจไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าอนาคตจะเป็นยังงัย
วันหนึ่ง มิกซ์คือคนที่ดีที่สุดของเรา
วันต่อมาไม่ใช่ละ มีโน๊ตเข้ามาเป็นคนที่ดีที่สุดของเราในช่วงเวลาที่เปลี่ยนไป (รึเปล่า)
ถัดมาอีก อ้าว ไม่ใช่ละ
แล้วมันจะแปลกอะไรล่ะ ก็ใจคนนี่นะ เปลี่ยนได้ตลอดเวลา
นั่นแหละ ถึงบอกว่า Live for today
อกหักไม่ตายหรอกเว้ยย ไม่มีพวกแกร ชั้นก็ยังมีชีวิตอยู่ได้ ท้ายที่สุดอาจดีกว่าการมีชีวิตอยู่โดยที่มีพวกแกรซะอีก
....
เฮ้ออ เหนื่อยเนาะ
-
บางที เราก็ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้เหมือนที่คิด
บางที เราก็เสียใจกับสิ่งที่เลือก
บางที เราก็เสียดายวันเวลาที่ผ่านมา
แต่ทุกที เรายังมีตัวเราเอง หัวใจเรายังเต้นทุกวัน เพราะฉะนั้น เราก็มีความรักได้เรื่อยๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ความรักอยู่รอบตัวเรา
:man1:โอมห์ สู้ๆ
-
ใครที่กำลังอ่านเรื่องของข้าพเจ้าอยู่ ทำให้ข้าพเจ้าไม่สามารถลงเรื่องต่อได้ แสดงตัวมาสะดีๆก่อนที่จะโดนลงโทษ
วันนี้ไฟดับไปสะนาน แล้วเสือกเป็นวันที่เชียงใหม่อากาศดีสะอีก อยากจะซักผ้าใจจะขาดเวลาที่มีแดด แต่ติดที่ขี้เกียจสะงั้น ชีวิตนะชีวิต
ตอนพวกนี้มันกำลังจะบอกอะไรรู้ไหมครับทุกท่าน บ้างทีผมอาจจะไม่ต้องการคนหล่อ คนรวย รึว่าคนที่นิสัยดีก็ได้
ผมเองอาจจะแค่ต้องการคนที่เข้ากับผมได้จริงๆสักที คนที่ไม่ทำให้เราเสียใจ
แต่มันมีหรือคนแบบนั้น
ก็มันไม่มีนั้นสิครับ
ปล. ผมไม่ได้หาไปเรื่อยๆนะครับ ผมเองหยุดตั้งนานแล้ว ถ้าไม่หยุดจะมีมันมานั่งกดเกมส์อยู่ข้างๆผมนี้รึ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“นั่งรอนี้แป๊บหนึ่งนะพี่ ผมทำธุระแป๊บ” เรามาตกลงปลงใจกันที่ร้านที่ไม่มีกับข้าวแต่เน้นไปทางเครื่องดื่มจากปลายข้าวเสียมากกว่า มีดนตรีเบาๆที่ขับกล่อมทุกๆคนที่ตั้งหน้าตั้งตากินกันอย่างเอาเป็นเอาตาย มองไปรอบๆมันก็ชุดเดียว สีเดียวกับกรูทั้งนั้นเลยนิว้า แต่ที่นี้ไม่มีข้าวแล้วมันก็ไม่ใช่สไตล์ที่ผมชอบกินสะด้วยสิ
..............เธอกักขังตัวเองไว้… นานเท่าไร… ไม่รับใครเข้ามา
.................ความปวดร้าวในคราวนั้น… ที่มันฝังใจ…
..............................อย่าแบกให้เหนื่อยล้า………………..
..........................มองที่ฉันคนนี้ที่รักเธอมานาน………….
...................คนที่เธอนั้นมองผ่านเรื่อยมา…………….
.................อย่าเพิ่งคิดว่าชีวิตของเธอไม่มีค่า………..
....................ฉันขอรักษาเธอได้ไหม……….
................................ให้เธอแชร์ความช้ำในหัวใจมาให้ฉัน…..
........................แบ่งมันมาจนเธอนั้นสบายใจ………………..
.....................และจะแชร์ความรักไปให้เธอเก็บไว้………..
............................ใส่มันลงแทนที่ในหัวใจที่เธอปวดร้าว…………….
ผมชอบเพลงนี้ ใช่เลย มาริโอ้เป็นพระเอกมิวสิกด้วย สายตาผมมองหาคนที่พาผมมากินข้าวที่ร้านนี้ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวเลยเลย โต๊ะที่ผมนั่งอยู่มองเห็นเวทีไม่ถนัดนักแต่ก็ได้ยินเสียงขับร้องอย่างชัดเจน มีเสียงของโต๊ะข้างๆร้องตาม ขนาดนี้เวลาเพิ่ง 3 ทุ่มเองแต่บรรยากาศมันไปไกลแล้วครับในร้าน เด็กเทคโนนี้มันถึงไหนถึงกันจริงๆ ร้องเพลงได้ทุกที่ รั่วได้ทุกที่ แถมหาตีนได้ทุกที่จริงๆ ในเมนูไม่มีอาหารอะไรเลยให้สั่งกิน ก็มันมีแต่เครื่องดื่มนิครับ อีกอย่างผมไม่มีเหตุผลที่จะดื่มสักหน่อยวันนี้ ผมไม่ลืมนะครับว่าเจออะไรเมื่อตอนกลางวัน แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่เสียใจแล้วจะมากินของอะไรแบบนี้ เพราะสุดท้ายความเจ็บปวด ความเสียใจก็ไม่ได้จากเราไปเลย ผมเดินหลบออกมาจากโต๊ะเพื่อที่จะมองหาน้องปลื้มที่หายหัวไปตั้งแต่เข้ามาในร้าน จนพี่โอมห์เริ่มจะไม่ปลื้มแล้วนะครับ แต่โลกมันกลมรึว่ามันน้ำเน่าครับชีวิต
“อ้าวพี่โอมห์ มากับใครครับ” เสียงรุ่นน้องที่เคยเจอกันที่บ้านของโน๊ตในงานวันเกิด
“เพื่อนที่มหาลัยครับ เราละมากับใคร”
“อ้าว ผมคิดว่าพี่โน๊ตชวนพี่มาด้วยสะอีก ”
“โน๊ตรึ” ผมถามมันด้วยสีหน้าวิตกกับคำตอบที่จะได้ยิน
“มานี้เลยพี่” น้องคนนั้นลากแขนผมไปนั่งที่โต๊ะ ยาวขนาด 6 คนนั่งกำลังพอดี ที่โต๊ะมีทุกอย่างนับแล้วจบลงที่เลขคู่พอดี ทุกคนมากันเป็นคู่ หญิง3 ชาย3 มีผู้ชายที่ผมเคยไปกินข้าวด้วย นอนด้วย กับผู้หญิงน่าตาน่ารักคนหนึ่งคาดว่าผมจะเจอเธอแล้วที่ห้องสมุดแต่มันมาจากด้านหลัง ได้มีโอกาสเห็นข้างหน้าสักที่ ทั้งคู่นั่งจับมือ แล้วก็ร้องเพลง นี้กันอย่างหวานซึ้ง ผมนั่งลงที่โต๊ะตามมารยาท แล้วเราก็กลายเป็นจำนวนเลขคี่พอดีสำหรับโต๊ะนี้
“ น้องผม ” เสียงโน๊ตตะโกนขึ้นมา โดยที่ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเห็นผมรึเปล่า แต่มือคู่นั้นที่เคยจับมือผม ปลอบผมตอนที่มิ๊กไม่อยู่ อ้อมแขนนั้นที่เคยโอบกอดผมในคืนที่ผมเจ็บปวด กลับไปอยู่ที่น้องคนข้างๆจนหมด มันคงมองไม่เห็นผมจริง นี้คือสิ่งที่ผมจดไว้ในหัว สายตาผมเปลี่ยนจากภาพที่แสนเจ็บปวดไปที่เวทีแทน
“ปลื้มหรือที่ร้องเพลง” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ น้องปลื้มยิ้มให้ผมบนเวทีพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ตัวเอง ร้องเพลงอย่างทำหน้าทะเล้น ผมเองก็ได้แต่ยิ้มให้เพื่อกลบเกลื่อนว่าตัวผมเองไม่เป็นอะไร จนเพลงนี้จบลง ยังมีอีกสองถึงสามเพลงที่น้องปลื้มต้องร้องที่ร้านนั้น ก่อนที่วงใหญ่จะมาแทน จนจบไปสาม-สี่เพลง ชายที่ผมหวังว่ามันจะมองเห็นผมสักหน่อย แต่ก็ไม่เลย ผมไม่เคยได้รับความสนใจเลยในเวลายี่สิบนาทีที่โต๊ะนั้น แต่ไม่ต่างกันความสนใจของผมไปอยู่ที่คนร้องเพลงบนเวทีเสียมากกว่า
“หิวรึยังพี่” น้องปลื้มเดินไปรับซองแล้วก็มานั่งที่โต๊ะ
“เอ๋อ เฉยๆว่ะ” ผมตอบไป
“อ้าวพี่โอมห์มากับไอ้ปลื้ม เองอ๋อครับ ก็คิดว่าใคร” เสียงน้องๆในโต๊ะทักทายผม นี้ละครับที่เป็นเวลาที่ผมได้รับความสนใจจากชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะไม่ไกลจากผมมากนัก
“อ้าวโอมห์มานานแล้วอ๋อ” นี้คือประโยคที่โน๊ตเลือกจะใช้ทักทายผม
“อืม มานานแล้ว กินข้าวอิ๋มแล้ว” ผมประชดใช่แล้วครับ แค่นี้จริงๆรึเปล่าที่มันนจะทักทายผม ไม่มีประโยคอะไรต่อจากนี้ ไม่มีแล้ว ความสนใจกลับไปหา ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ผมเองก็กลายเป็นฝุ่นสำหรับการสนทนาวงนี้อีกแล้ว
“ไปหาไรกินกันดีกว่าพี่” น้องปลื้มคงรู้แล้วว่ามันไม่สนุก ผมเองก้ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมีเจตนาอะไรที่พามาที่นี้ พาหนะนำพาผมสองคนมาหยุดที่จุดชมวิวบนดอยสุเทพยามค่ำคืนที่แสนจะมืด และเงียบจนน่ากลัว
“สวยไหมพี่”
“อะไรสวยว่ะ น่ากลัวจะตายห่า”
“กลัวอะไรพี่”
“ผี โจร เกิดโดนไอ้พวกต่างชาติมาตีหัวแล้วปล้นทำไงว่ะ”
“กลัวทำไมพี่มีผมอยู่ทั้งคน”
“เมิงจะทำอะไรได้ว่ะไอ้ปลื้มถ้ามันมาเป็นสอบ เรามีแค่สองคน”
“ไม่รู้แต่ก็จะทำสุดความสามารถนั้นแหละ”
“พูดดีนะเมิง”
“ดีเหมือนน่าตาไหมละพี่”
“มืดแบบนี้ใครจะไปเห็นว่ะ”
“เปลี่ยนเรื่องเลยะนะพี่”
“เอ๋อเมิงหล่อก็ได้ว่ะ จบไหม”
“จบครับ พี่เป็นอะไรกับพี่โน๊ตอ่อครับ”
“เพื่อน ทำไมว่ะ”
“เพื่อนแล้วทำไมต้องมีอาการแปลกด้วยอะพี่”
“แปลกยังไงว่ะ”
“ผมรู้นะพี่ว่าพี่ไม่ปรกติ”
“ยังไงที่เมิงว่ากรูไม่ปรกติ”
“ก็ไม่ปรกติไง ”
“ไม่รู้ดิว่ะ ไว้กรูรู้แล้วกรูจะบอกเมิงดีไหมว่ากรูกับมันเป็นอะไรกัน”
“พี่มีแฟนไหมพี่โอมห์”
“ถามทำไมว่ะจะมาเป็นแฟนกรูรึไง”
“เห้ย บ้าไงผู้ชายจะมาเอากันเองได้ไง ผมแมนนะพี่”
“เอ๋อ แล้วไม่มีแฟนรึไงว่ะมาคุ้งอยู่กับกรูเนี่ย”
“มีครับพี่ แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี้”
“ต่างจังหวัดรึ”
“ป่าวครับ ต่างประเทศ พี่โอมห์ พี่คิดว่าคนเรามันจะรักกันได้จริงๆไหมพี่ ถ้าตัวอยู่ไกลกัน” น้ำเสียงของไอ้ปลื้มดูจริงมากขึ้นเรื่อยๆ กับประโยคการสนทนาที่เปลี่ยนไป
“ไม่รู้ดิ แต่พ่อกับแม่พี่เขาก็ยังรักกันดีนะครับ ทำไมรึ”
“ป่าว บ้างทีผมก็เหงาอะพี่ เหงาจนไม่รู้จะทำยังไง”
“เหงาก็โทรหาดิ เดี๋ยวนี้โทรไปเมืองนอกถูกจะตาย”
“มันก็ได้แค่คุยอะพี่ รึว่าผมไม่มั่นคงอะครับ” นั้นสินะรึว่าตัวผมเองเป็นคนที่ไม่มั่นคง ผมคงไม่อยากมีแฟนสะมากกว่าแล้วมั้ครังตอนนี้ ผมกำลังจะกลายเป็นคนที่ฉินชากับเรื่องรักๆใคร่ๆไปแล้ว ผมหยุดพูดแล้วเอาสายตากวาดไปยังเมืองที่อยู่เบื้องล่างแทน เชียงใหม่ตอนกลางคืนนี้สวยจริงๆนะครับ มันใหญ่กว่าที่ผมคิดเยอะเลย อยู่ดีๆปลื้มก็เอามือมากอดคอผม เหมือนเพื่อนมากกว่านะครับความรู้สึกที่ผมได้สัมผัสจากมัน
“สวยเน๊าะพี่ ”
“อืม”
“พี่รู้ไหมว่าพี่โน๊ตเป็นคนที่โครตน่าสงสารเลย”
“น่าสงสารตรงไหนว่ะ พี่ก็เห็นมีแต่คนรักคนชอบมัน”
“สงสารที่เขารู้ว่าใครเป็นคนทิ้งเขาไงครับ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้”
“แกหมายความว่าไงว่ะ”
“พี่โน๊ตเขารู้แล้วว่าแม่จริงๆเขาเป็นใคร”
“ตั้งแต่เมื่อไร”
“ไม่รู้เมื่อรครับ แต่ผมได้ยินพ่อกับแม่ผมคุยกันว่าพี่โน๊ตรู้เรื่องแล้ว”
“แล้วโน๊ตมันทำยังไง”
“ก็ไม่เห็นทำอะไรนิครับ ผมก็เห็นพี่เขาปรกติดี มีแต่พี่นั้นละที่ดูแปลกๆ”
“ทำไมแกพูดยังกับรู้จักพี่ดีแบบนี้ว่ะ”
“ก็พอรู้มาบ้างอะพี่ พอดีผมเห็นพี่มาสนิทกับพี่โน๊ตไง มันูแปลกๆ ”
“ทำไมว่ะกรูทำอะไรก็ดูแปลกไปหมดเลยรึไง”
“ป่าว ก็มันแปลกไหมละ เพื่อนต่างคณะ บ้านก็อยู่คนละที่ แถมพาไปเที่ยวบ้านตั้งสองครั้ง” จริงของมัน ที่มันพูดก็ถูก
“เป็นนักร้องรึไงปลื้ม ที่เห็นวันนี้อ่ะ”
“อืม เพราะรึเปล่าครับ พอดีหาเงินพิเศษจ่ายค่าน้ำมันรถ”
“จริงอะ ขยันดีนะเมิง หน้าตาไม่เห็นเหมือนคนขยัน”
“พี่นิกวนตีนกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะครับ”
“เมิงว่ากรุรึไงเนี่ย เดี๋ยวเอารุ่นน้องมารุมกระทืบเลย”
“โห่พี่ พูดนี้ไม่กลัวผมทิ้งไว้ที่นี้รึไง เอาสิจะได้รู้กันเลย” มันดึงหน้าผมเข้าไปไกลหน้ามัน จนผมแอบเห็นหน้ามันชัดขึ้น จริงๆแล้วไม่หล่อไม่น้อยจริงๆ เสียดายว่ะที่เมิงไม่ใช่เกย์
“กลับกันเหอะ พรุ่งนี้กรูมีเรียนเช้าว่ะ”
“ก็ได้พี่ ”
จนป่านนี้ไม่มีทั้งโทรสับของทั้งบ้านมิ๊กแล้วก็ของโน๊ต สักสาย หรือว่าข้อความมาบอกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น นี้มันคืออะไร สรุปว่าเราต้องยอมแพ้กับมันแล้วใช่ไหมความรัก ในแบบของพวกเรา
เช้าวันนี้ที่คณะมีประชุมเรื่องกีฬาสี ผมเองต้องมาทำหน้าที่แทนมิ๊กเพราะว่าพี่กิจกรรม ป่วยตีนอยู่ที่โรงพยาบาล ผมเองกว่าจะไปถึงมหาลัยก็สายมากเลย เพราะไม่ได้รู้เรื่องมาก่อนว่าจะมีประชุมกันตอนเช้า แถมไอ้ไนท์อีกที่เป็นคนโทรปลุก พอผมมาถึงไม่มีรุ่นพี่รุ่นน้องที่หน้าแผนกแล้ว สรุปคือทุกคนเขาห้องกันไปหมดแล้วเรียบร้อย ผมเองจอดรดเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องทันที
“ไอ้โอมห์” ใครฟ่ะสียงคุ้นๆ
“ว่า”
“เมิงเอาพี่มิ๊กไปไว้ไหน” ไอ้เอิทนี้เอง เพิ่งจะเห็นหัวมัน เปิดเรียนมาเป็นเดือน
“อ้าว ยังเรียนอยู่อีกรึไง ”
“อย่ามาปากดีกับกรู กรุถามว่าพี่มิ๊กอยู่ไหน”
“เมิงจะทำไมไอ้มิ๊กละว่ะ มันไม่ได้ต้องการเมิงแล้ว”
“เมิงอย่ามาปากดี ไอ้สัด เมิงใช่ไหมที่เป็นคนไล่กรูออกจากห้อง”
“อืม ใช่แล้วจะทำไมว่ะ ห้องกรู เมิงแค่คนอาศัย อยากจะได้อะไรมากกว่านี้อีกรึไงว่ะ” ผมจำได้ว่าไอ้เอิท กระชากคอเสื้อผม แล้วมันก็พูดใส่หน้าผมว่า
“ปากแบบเมิง ระวังตัวไว้นะ จะพูดมากได้ไม่นาน”
“กรูจะค่อยดูเหมือนกันว่ะ อย่าเป็นเอดส์ตายส่ะก่อนนะครับ น้องเอิท” ผมเดินหนีมันออกมาแล้วก็ตรงเข้าไปในห้องที่มีเพื่อนรอกันอยู่เต็มห้องไปหมด
สมุดวี
เมิงจะบ้าหรือไงให้กรูมาเป็นหรีดมือ ฉิบหายกรูผู้ชายนะเมิง จะให้กรูมาเป็นหรีด แม๋งวันนี้วันหยุดก็เสือกเรียกกรูมาซ้อมอีก กรูไม่เข้าใจเลย แค่กรูได้เป็นดาวเทียมคณะ จำเป็นต้องมาเป็นหรีดมือด้วยรึไงว่ะ ดูครูคนสอนสิว่ะ ไรสาระฉิบหายให้ทำอะไรไม่รู้ ร้องเพลงเดิมๆทำท่าแปลกๆ ทำไมเด็กคณะมันดูตั้งใจจังเลยว่ะ คนสอนก็ปากดีฉิบหายคิดว่ากรูเป็นพวกหัวอ่อนรึไงว่ะ ด่าอยู่นั้นละ พูดห่าไรไม่รู้เรื่อง กรูอยากจะบอกมันจังเลยว่ะ สมุดวี ว่ากรูฟังภาษาเมืองไม่รู้เรื่อง กรูหันไปหาไอ้โอมห์ตอนที่มันโดนด่า ก็เป็นเหมือนกัน มันทำหน้ายิ้มๆด้วยซ้ำในเวลาที่คนอื่นแม๋งคอตก ช่างมัน มันด่ากรูสองคน กรูสองคนก็จะยิ้มให้ กรูก็ว่า ยิ่งยิ้มมันก็ยิ่งด่า สรุปกรูคิดว่ามันกำลังจะกระตุ้นอะไรสักอย่างสะอีก ไม่ติดว่ารุ่นพี่จะลงโทษพวกเพื่อนกรูนะ อย่าได้ฝันว่า พี่จะยอมมา รู้งี้รักตัวเองดีกว่ารักเพื่อนสะก็ดี เหมื่อยแขนฉิบหายเลยว่ะ
ปล.ไอ้โอมห์กรูขอโทษนะโว้ยที่บังคับให้เมิงมาเป็นหรีดเป็นเพื่อนกรู
-
:z6: สำหรับโน๊ต
และ :z6: :z6: :z6: สำหรับควายเอิท
ขอโทษที่ใส่อารมณ์
-
อ่านแล้วก็.....อึ้งอีกครั้งครับ
แผ่เมตตามากๆนะครับ ชีวิตจะได้ผ่านพ้นอุปสรรคและพบแต่สิ่งดีๆ
ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอครับ
-
เรื่องชักซับซ้อน
สรุปคนที่่อยู่ข้างโอมห์ตอนนี้เป็นใครเนี่ย :sad5:
-
เราว่าโอห์มพักซักแปปดีกว่ามั้ง
เหมือนกับว่าตัวโอห์มเองยังไม่แน่ใจเลยว่ารักใครกันแน่
แต่เรื่องน้องเอริทหนิ หึหึ :z6:
อยากถามว่าปกติพูดว่า อ๋อ จริงๆหรอ? มันดูแอ๊บแบ๊วมากเลย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย กรูจะเป็นลม
ตกลงโน๊ตไม่เคลียร์แล้วใช่มั้ย
:เฮ้อ: เสียใจอ่ะ
แต่ช่างมัน ยังถือพู่อยู่หลังโน๊ตละว่ะ
ก็ชอบไปแล้วจะให้ทำไง บอกแล้วว่าปลื้มรอยสักโน๊ตหง่ะ งุงิงุงิ
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นแล้ว แต่ว่ายังไม่เคยได้ให้กำลังใจเลย
แล้วโอมห์ก็เป็นอีกคนที่ทำให้เราต้องเพียรเข้ามาเป็นสมาชิกและเข้ามาอ่านทุกวัน
อ่านมาถึงตรงนี้บอกตรง ๆ เลยว่า ถึงมันจะผ่านมานานแล้ว
แต่เรื่องของโอมห์ก็ทำให้เรานึกถึงเรื่องของเราเอง นึกถึงความสูญเสียที่ผู้ชายคนหนึ่งเคยทำให้เรา ความสูญเสียใหญ่หลวง
แต่อย่าสนใจเลย เราแค่อยากให้กำลังใจโอมห์ว่า
คนเราถ้าเขารอเราไม่ได้ก็ปล่อยเขาไป เหมือนเราที่ตอนนี้เรามีแต่ พ่อ แม่ และครอบครัวเราเท่านั้น
ถึงมันจะเหงา แต่ว่าเราคิดว่านี้ก็เป็นรูปแบบหนึ่งของความรัก แต่ตอนนี้โอมห์ก็มีคนที่รักแล้ว
เรายินดีด้วย แต่ถ้าถึงวันนั้นเมื่อไหร่ลองดูนะโอมห์ ทำเพื่อคนรอบข้างที่เรารัก มันมีความสุขมาก ๆ เลยละ
-
เฮ้ออออออออออออออ มันเป็นอะไรที่อึดอัดเนอะ
เจอกี่คนๆ เค้าก็ไม่มาอธิบายอะไรให้มันกระจ่างสักคน
พวกนั้นทำไมชอบทำใหโอห์มอึดอัด ทำไมชอบทำร้ายจิตใจโอห์มเนี่ย
ไม่เข้าใจจริงๆเลยจะทำอะไรก็บอกโอห์มหน่อยเหอะจะทรมานกันไปถึงไหนเนี่ย
ส่วน ไอ่น้องเอิท อย่าได้เอามันไว้โอห์ม เชียร์สุดใจขาดดิ้นเอาให้สะใจเราไปเลย
ปล ดีนะที่ผ่านมาได้ ปัจจุบันมีความสุขดีแล้ว สู้ๆๆต่อไปนะคับ เป็นกำลังใจให้เสมอ รักโอห์มจัง
-
รอ
รอเวลานั้น
เวลาที่โอห์ม..เป็นคนเลว
นิยามคำว่าเลวของโอห์ม เป็นยังไงผมไม่รู้นะ
แต่..........
หลายคน คงเจ็บปวดพอสมควร
.......
หึหึ
-
ไม่รู้จะเม้นอะไรเลย
เจอแบบนี้ขยาดความรักไปสักพักเลยทีเดียว
-
เอิท นี้ไม่เคยสำนึกบุญคุณ เนอะ
ความรักก็แบบนี้แหละ ปล่อยให้ไปตามธรรมชาติ ไม่ต้องไขว่ขว้าง
-
เกลียดอีเอิทมากอ่ะ โน้ตเป็นงั้นไป เห่อ
-
คิดถึงมิกซ์อ่ะ จะหายแล้วหรือยังนะ :กอด1:
-
+1 ให้ โอม ที่มาาาต่อให้๊ค๊าบบบ...
-
:3123:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
กอดโอห์มๆ เป็นกำลังใจให้นะ :เฮ้อ:
-
:a2:
-
:m13:
อยากจะถามคนเหล่านั้น
..แทนโอห์ม.. ว่า
กรู..เป็นแค่
คนคั่นเวลา
ของมรึง..เท่านั้นเหรอ
http://www.youtube.com/v/z4apfO9Xk-s?fs=1&hl=en_US
คนเรา..มีความเห็นแก่ตัว ติดตัวกันมาตั้งแต่เกิด
อยู่ที่ว่าเราจะควบคุมมันได้..มากน้อยแค่ไหน ตะหาก
แล้วถ้าเราต้องเจอะเจอ คบหากับคนที่เห็นแก่ตัวเองฝ่ายเดียวล่ะก็..ปล่อยๆไปเหอะ อยู่ด้วยก็เสียเวลาในชีวิตไปซะเปล่าๆ
:กอด1: โอห์ม..คิดไงถึงเอารูปนี้มาให้ดู อิอิ
-
เหนื่อยแทน
มาให้กำลังใจ
+1
-
..ไอ้เอิท กวนโอ๊ย มันยังอยู่อีกเนอะ
...ความสามารถอย่างหนึ่งของคนเล่าเรื่องคือ..พยายามทำให้คนอ่านไขว้เขว เหอะๆๆๆ
..ช่วงนี้คงเป็นช่วง ตามหา ...รุกแท้ เอ๊ย รักแท้ ของน้องโอมห์มั้ง มีตัวเลือกเข้ามาให้เลือกบ่อยๆๆ :laugh:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ฮั่นแน่...มาเป็นเรื่องๆ
เป็นหลีดด้วย...อยากเห็นรูปจัง
------------------------------------
เดวลองไปถามอากู๋ดูก่อนเผื่อเจอ อิอิ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เห้ย ชีวิตจริงมันไม่มีอะไรง่ายเลย
แต่เชื่อว่าเราจะผ่านมันไปได้ทุกครั้ง
-
เห้ยยย
อ่านแล้วไม่รู้จะตั้งความหวังกะใคร ต่อไปไม่เชียร์ใครล่ะ
2คนแล้ว ถ้ามีอีกคนมาอีก ไม่เชียร์แล้วจริงๆด้วย
-
:z1: คนที่นั่งกดเกมนี่ . . . .
:haun4: มิ๊กป่าวน๊า
แต่ก็จะรออ่านต่อไป ชอบมากๆเลย
-
ไอ้เชี้ยเอิทฉันเกลียดแก :z6:
ไอ้โน๊ตฉันผิดหวังมาก :m31:
-
รู้สึกเป้นช่วงแห่งความมืดมนจริงๆ เฮ้อออ เกลียดพวกมักมาก
-
ไม่มีใครที่ไม่ทำให้เรา ไม่เสียใจได้หรอกโอมห์ ทุกๆสิ่งก็ทำให้เราเสียใจได้ทั้งนั้น
สอบตก ตกงาน เงินไม่มี พ่อแม่ผิดหวัง ฯลฯ
มันไม่มีอะไรหรอกที่ไม่เคยทำให้เราไม่เสียใจ
แต่ควรเลือกว่าเรายังยอมรับได้หรือเปล่า
สอบตกก็สอบแก้ ติดเอฟก็เรียนใหม่
ตกงานก็หางานใหม่ ไม่ใช่ตกงานแล้วไม่อยากทำงานสักหน่อย
การที่โอมห์เลือกที่จะทอดทิ้งมิ๊กในยามเขาไม่สบาย แล้วเดินมาหาโน๊ต...
ก็เป็นสิ่งที่โอมห์เลือกไม่ว่าผลจะออกมาอย่างที่เห็นก็ต้องยอมรับ ทำไรไม่ได้เราเลือกเอง
โอมห์เลือกที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ก็ต้องทำใจไว้แล้วว่าเมื่อเรารู้จักสิ่งนั้นอย่างแท้จริง มันจะดีจริงๆไหม
อย่างพี่กับเพื่อน...ถ้าให้อยู่ด้วยกันกับเพื่อนมหาลัยยังคิดหนักว่ามีอะไรที่เราจะยอมรับเขาไม่ได้ หรือเขายอมรับเราไม่ได้ไหม
แต่พออยู่ด้วยกันจริงๆก็มี เราก็ได้แต่ทำใจยอมรับ (หมายถึงอยู่ห้องพักเดียวกัน)
แต่กับเพื่อนตอน มัธยม...ไม่รู้อ่ะเรารู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว มันจะเลวมากกว่านี้หรือดีขึ้น เราก็รับได้
ถ้าโอมห์อยากเรียนรู้ไปเรื่อยๆก็ไม่เป็นไร...
แต่ถามว่าเหนื่อยไหม? ที่ต้องทำความรู้จักกับกับสิ่งใหม่ๆ
เอาง่ายๆนะ เรามีรถที่ใช้มาแล้ว หลายปี เครื่องมันชอบรวนสตาท์ไม่ติด เราจะทำไง ทิ้งแล้วซื้อใหม่หรือเราหาสาเหตุว่าทำไมมันรวนแล้วดูแลรักษา
อาจจะไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดชีวิต แต่รถคันนั้นก็คงอยู่ให้เราใช้งานไปอีกยาวนาน
ถ้าเทียบกับรถคันใหม่ที่ต้องจ่ายเงินจำนวนมากซื้อ เรียนรู้มันใหม่ ถ้าคนซื้อรถมือสอง อาจจะมีผีโผล่ออกมารวมนั่งข้างๆด้วย (ฟังเดอะช็อค เยอะไปหน่อย ฮ่าๆๆๆ)
-
เฮ้ออออ
:เฮ้อ:
-
คิดถึงมิ๊กอ่ะโอม
ไปเยี่ยมมิ๊กบ้างดิ
เง้อ
นี่สำหรับ เชี่ยสองตัวนั้น :z6: :z6:
อิเอิท นี่ ท่าจะไม่อยากตายดีนะนั่น ยังๆ ไม่เลิกระรานชาวบ้าน :angry2:
-
..... คิดถึงมิ๊ก ไม่มีบทเล๊ย .....
-
อยากให้น้องปลื้มเปลี่ยนใจมาเป็นเกย์ 555
:laugh:
-
เหนด้วยกับรีบนนะ
พ้อยเห็นรูปพี่โอห์มแล้ว
รู้สึกต่างจากที่คิดไว้แฮะ
คิดว่าจะหน้าหวานกว่านี้อะ
แต่ว่าหน้าตาแบบนี้ก็ดีแล้วจ้า ดูหล่อๆ เข้ม ดี ^^
-
สงสารโอห์ม
-
เฮ้ออออ มารอตอนต่อไปนะครับ
-
เอ๋า อุตส่าห์ เชียร์โน๊ต ออกลายไปอีกคน
ฮ่าๆ
เพิ่มมาอีกคน ไอ้คุณน้องปลื้ม นี่ก็มาแปลก
-
เหนด้วยกับรีบนนะ
พ้อยเห็นรูปพี่โอห์มแล้ว
รู้สึกต่างจากที่คิดไว้แฮะ
คิดว่าจะหน้าหวานกว่านี้อะ
แต่ว่าหน้าตาแบบนี้ก็ดีแล้วจ้า ดูหล่อๆ เข้ม ดี ^^
อ่านนิยายมากไปอะดิ เลยไปจิตนาการว่าผมจะน่ารัก คุคิก ใสๆ แบบนี้ใช่ไหมละครับ
ขอโทษทีวันนี้เหนื่อยมากมายไปเตะบอลคณะมากครับ
-
:z13:น้องโอมห์ ป้าก็ว่าคนเถื่อนๆก็มีมุมน่ารักได้นะไม่ใช่แบบขิขุอะโนเนะ ถึงจะกวนๆ
แต่ก็อบอุ่น ดูโอมห์จะเป็นคนมีเสน่ห์อาจเป็นด้วยท่าทางหรือการพูดจาก็แล้วแต่ ดูจากที่มิ๊ก
เขียนถึงโอมว่ามีแต่คนเข้ามาจีบเยอะ แต่ดูโอมห์คงจะไม่รู้ตัวหรอก ป้ามีเพื่อนที่เห็นหน้าครั้งแรก
ไม่กล้าเข้าใกล้เหมือนพวกมหาโจร พอคุยด้วยนิสัยดีน่ารักกว่าไอ้พวกหน้าตาดีนิสัยห่วยๆเยอะเลย
สอบเสร็จหรือยัง เป็นอย่างไรบ้าง แล้วฝากบอกไอ้คนที่เล่นเกมส์อยู่ข้างๆด้วยว่าถ้าทำตัวไม่ดี
มีคนรอเสียบแทนหลายคนนะขอบอก :laugh3: ฝนตกแบบนี้เดินทางไปไหนมาไหนด้วยความ
ระมัดระวัง ดูแลสุขภาพด้วย :man1:
-
จริงๆตรงนี้ไม่เอามาเขียนเลยก็ได้นะครับ เพราะมันไม่ค่อยจะมีอะไรเลย แต่ก๋กลัวว่าทุกคนจะไม่รู้ว่าน้องเอิม สุดที่รัก สุดหล่อ หน้าตาดี ไม่รู้จะเอาอะไรมาบรรยายมันเริ่มศึกครั้งใหม่นี้ยังไง แล้วมันส่งผลอะไรให้กับคนรอบข้างมันบ้าง ส่วนเรื่องของมิ๊ก มันก็น่าจะเป็นเรื่องของมิ๊กมันอยู่ดี ไม่มีอะไรให้เซอร์ไพร์อยู่แล้วเพราะทุกคนคงรู้แล้วว่าสุดท ้ายตอนนี้มิ๊กเป็นยังไง บอลวันนี้สนุก+ เลอะเทอะมากมาย เล่นกันแบบขำๆ เจ็บจริง ด่ากันจริง นี้ละครับบอลไทย ยิ่งสภาวะตอนนี้ด้วย เหมือนไปเอาคืนกันในสนาม เหนื่อย เล่นเกมส์ก็แพ้ เห้ย(ถอดใจอีกรอบ) วันนี้ไม่ถอดข้อความจากสมุดไอ้มิีกนะครับ ตาลาย แค่ลายมือผมเองก็แทบจะอ่านไม่ออกอยู่แล้ว จดไว้อ่านคนเดียว ก็คงอ่านได้แค่คนเดียวจริงๆ บ่นมาสะยาว ส่วนเรื่องรุป มันเองก็ไม่ได้เถื่อนขนาดนั้นนะครับ ตัวจริงยังเห็นได้ตามร้านข้าวข้างทาง ตามโรงหนัง ห้องน้ำปั๊ม55555555555555555+
ผมนี้ยังเห็นได้ที่ร้านหมูกะทะเลยครับ ว่าจะไปปล่อยของกับน้องๆสักหน่อย ส่วนถามว่าโน๊ตเป็นยังไง ทุกคนมีเหตุผลของตัวมันเองอะครับ แค่มันยังไม่ได้มาบอกในตอนนั้น ดันมีเรื่องอื่นเข้ามาให้คิดให้ปวดหัวก่อน เรื่องรุ่นน้องรุ่นพี่ก็ส่วนหนึ่ง เรื่องไอ้มิ๊กก็ส่วนหนึ่ง เรื่องไอ้น้องเอิท ก็อีกส่วนหนึ่ง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แตกหัก
หลังจากงานกีฬาสีที่แสนเหน็ดเหนื่อย ว่าด้วยคณะมีหน้าที่ในการทำสแตนเชียร์ + กับขึ้นสแตน ผมเข้าใจว่าแผนกอื่นเองก็มีหน้าที่เหมือนกัน แต่ด้วยความที่ทุกคนร่วมมือร่วมใจกัน วิธีการที่จะทำให้รุ่นน้องเชื่อฟังต่างๆนานาๆ ความสามัคคีคือสิ่งจำเป็นสำหรับการทำงานในกลุ่มหมู่มาก ด้วยความที่ว่าปัญหากับกิจกรรมมักจะตามมาทุกปี แต่ใครจะรู้บ้างว่าปีนี้มันหนักหนาสาหัสจนที่เราไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเราเอง
“ผมว่าพี่อย่ามายุ่งดีกว่า ผมว่าผมดูน้องเองได้ มีปัญหาอะไรพวกผมรับผิดชอบกันเองได้” ผมยืนคุยกับพี่ปีสี่ ในขนาดที่เบื้องหลังของผมมีรุ่นน้องมอบอยู่กลางสายฝน เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้เพราะว่าไม่มีอาจารย์มาค่อยสังเกตุการณ์แล้ว ตอนนี้เวลาเกือบ 3 ทุ่ม มันน่าจะเป็นเวลาที่ใครหลายๆคนอาบน้ำ กินขนม นั่งเล่นเกมอยู่หน้าคอมแล้ว แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น
“กรูเป็นรุ่นพี่เมิง พวกนี้ก็น้องกรูทำไมกรูจะยุ่งไม่ได้” ผู้ชายตัวสูงใหญ้หน้าตาที่เต็มไปด้วยสิว สีผิวกลืนไปกับสภาพแวดล้อมรอบข้างยืนคุยกับผมหน้าแทนติด ถึงแม้ว่าฝนจะตก แต่ก็ไม่ได้กลบกลิ่นปากของพี่เขาเลย
“แต่กิจกรมมนี้ อาจารย์มอบให้ผมเป็นคนดูแล พี่จะมาสั่งให้น้องมาอยู่กลางฝนแบบนี้ไม่ได้นะพี่”
“นั้นมันน้องกรู เมิงก็น้องกรู กรูรับน้องมากับมือ ทำไมกรูสั่งนิดสั่งหน่อยไม่ได้รึไง” แล้วเขาก็เอามือมาพลักผม ต่อหน้าสายตาของทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้น
“พวกเมิงก้มหน้าไป ไม่ใช่เรื่องของพวกเมิง” เสียงเขายังสั่งให้รุ่นน้องที่ตอนนี้แถมจะกลืนไปกับพื้นโคลนอยู่แล้วก้มหน้าไม่ให้หันมามองพฤติกรรมเลวๆของรุ่นพี่
“เห้ยพี่ มันน้องพวกผม พี่จะมาเสือกอะไรด้วยว่ะ แก่แล้วทำไมไม่อยู่ส่วนแก่ว่ะ ตัวเองแม๋งจะเรียนจบรึเปล่า ยังจะมาเสือกเรื่องของรุ่นน้องอีก เมิงเอาตัวเองให้รอดก่อนดีไหม” เสียงโห่ลั่นจากกลุ่มพวกผม ขนาดที่ไอ้ชาติตะโกนด่าเขาคนนั้น ผมมองไม่เห็นสีหน้าของพี่คนนั้นหรอกครับว่ามันเป็นยังไง เพราะผมกับเพื่อนๆเองกบัมาจากกินข้าวก็เห็นรุ่นน้องของผมอยู่ในสภาพนี้แล้ว
“น้องๆครับลุก ไปนั่งในร่มไป”
“เอาสิใครกล้าลุกกรูจะตัดรุ่นให้หมด” เอาเรื่องรุ่นมาขู่กรูอีกแล้ว
“อะไรเมิงอีกว่ะ ทำอะไรมีเหตุผลหน่อยสิว่ะ เมิงอายุเท่าไรแล้วเมิงแยกหน่อยดิ ทำกับกรุมากี่ปีแล้ว กรูเคยพูดอะไรไหมว่ะ”
“เมิงอย่าเสือก กรูจะคุยกับน้องของกรู”
“น้องของพี่รึไง” ตอนนี้เริ่มจะหนาวแล้วดิ ที่ร่มๆมีไม่คุยมาตากฝนคุยกันอีกไอ้บ้าเอ๋ย
“น้องครับ พวกเมิงโตแล้วนะครับ พวกเมิงอายุก็ 18-19 กันแล้ว น่าจะคิดได้ว่าอะไรควรไม่ควร ใครอยากได้รุ่นก็อยู่ตรงนี้ ใครอยากได้พี่ก็เข้าไปในร่ม”สิ้นเสียงผม ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น แสดงว่าก่อนหน้านี้จะต้องมีอะไรแน่ๆ ช่วงที่ผมไม่อยู่
“เอ๋อ โอมห์กับเหอะว่ะ มีแต่พวกโง่ที่อย่าได้รุ่น แล้วเมิงไม่ต้องมานับรุ่นกับกรู กรูไม่อยากได้” แล้วไอ้ชาติก็ดึงคอเสื้อผมเข้าไปในร่ม สักพักเพื่อนในห้องทั้งหมดที่มาบ้างไม่มาบ้างก็มารวมตัวกันที่มหาลัย เรื่องทั้งหมดได้รับการบอกเล่ารวมถึงความไม่เข้าใจในปัญหา ส่วนผมนั้นรึยังงกับเรื่องพวกนี้ไม่หาย มติออกมาว่า รอให้จบเรื่องกีฬาสีไปก่อนแล้วพวกเราทั้งหมดจะจัดการเรื่องพวกนี้ให้จบ
หลังจบงานกีฬาสีไปได้สามวัน การเรียนการสอนกลับมาสู่ภาวะปรกติดังเดิม ตัวผมกับเรื่องที่เกิดขึ้นยังคงต้องสะสร่างให้จบ ถึงผมอยากจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นแต่เพื่อนๆคงไม่ลืมกันแน่ๆ หลังวิชาเรียนในคาบบ่าย เพื่อนๆทั้งหมดเรีกประชุมกันอีกครั้ง
“สรุปพวกเราจะไม่เอาใครสักคนแล้วว่ะ ทั้งรุ่นพี่แล้วก็รุ่นน้อง” เสียงไอ้ชาติพูดอย่างหนักแน่น
“เมิงคิดดีแล้วใช่ไหมว่ะ”
“อืม เมิงดูดิว่ะ ทนมาตั้งนานไม่เห็นมีเหียไรดีขึ้นเลย ใครเสียดายน้องก็อยู่ต่อไปเถอะ แต่กรูไม่เอาแล้วว่ะ” มันส่งกระดาษรายชื่อที่มีใบปะหน้าประมาณว่าเป็นสัญญาตัดการกับกิจกรรมของคณะรวมถึงรุ่นน้องและรุ่นพี่ มาให้ทุกคนลงชื่อ กระดาษที่วนกันไปมาจนมาหยุดที่ผมจนได้ จะทำยังไงดีละครับในเหมือนทุกคนเขียนไปหมดแล้วก็เหลือแต่ผมแล้วละสิ ชื่อถูกบรรจงเขียนในที่สุด
“นี้คือสัญญาตัดรุ่น ครั้งแรกของไฟฟ้า พอกันทีกับระบบงี่เง่า ต่อจากนี้จะมีแค่เพื่อน กับ เพื่อนเท่านั้น ” ทุกคนในห้องปรบมือมีเสียงโห่ร้อง แล้วไอ้ไนท์ก็พารุ่นน้องทั้งหมดเข้ามาในห้อง ทุกคนคงงงว่านี้คือเรื่องอะไร ผมเองไม่รู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลย น้องทุกคนมีสีหน้ายิ้มแย่ม แต่เขาจะรู้ไหมว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น
“น้องครับ จากเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมา ตลอดระยะเวลาที่เราได้รู้จักกันมา พี่บอกได้คำเดียวว่าพวกพี่สนุกมาก พวกพี่มีความสุข ดูหน้าพพี่ผู้หญิงเราสิไม่มีใครบ่งบอกถึงอายุเลย” มีเสียงหัวเราะจากคนในห้องบ้างแล้วก็เข้ามาสู่โหมดเงียบอีกครั้ง
“พี่เอาน้องเข้ามาในห้องนี้วันนี้ เรียกได้ว่าเป็นการบังคับกันเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ครั้งหนึ่งพี่เคยอายุเท่าพวกเราจริงไหม ครั้งหนึ่งพี่เคยเรียนปีหนึ่ง พี่เคยโดนรุ่นพี่บังคับให้ทำโน้นทำนี้ พี่เคยไม่พอใจที่เรียกพี่ออกไปทำไมตี1ตี2 พี่เคยโมโหที่เรียกพวกพี่มาเคารพธงชาติทั้งที่ วันนั้นไม่มีเรียน ต่อจากนี้ไม่มีอีกแล้วครับ” สีหน้าของน้องๆดูยิ้มขึ้นมาทันทีหลังจากจบประโยคนี้
“ต่อจากนี้พี่จะให้พี่โอมห์ เป็นคนพุดกับพวกเราแล้วกันนะครับ” ไอ้ชาติมองมาหาผมพร้อมกับโยนขี้ก้อนโตให้
“มันเรื่องอะไรว่ะ” ผมกระซิบถามมัน
“บอกลาน้องเมิงสะ เดี๋ยวต้องไปบอกรุ่นพี่เมิงอีก อย่านานนะพวกกรูต้องไปแด๊กเหล้าต่อ”
“อืม”
“ok ครับน้อง วันนี้พี่อยู่ปีสามแล้ว ก่อนหน้านี้ปีที่หายออกไปก็คือปีสอง เราก็รู้ว่าปัญหาภายในมันมีมาตั้งนานแล้ว จากรุ่นสู้รุ่น พี่เชื่อว่าพร้อมเราโตมา ก็จะเจอปัญหาแบบพี่เหมือนกัน วันนี้พวกพี่คืนรุ่นที่พยายามจะทำเพื่อมัน รักษามันมาเกือบ 3 ปี พวกพี่ยอมทำทุกๆอย่างๆเพื่อมัน แต่พอวันนั้นที่พวกพี่ได้อยู่กับพวกเรา พี่รู้แล้วละครับว่าอะไรสำคัญที่สุดสำหรับพวกพี่ รุ่นพี่รุ่นน้อง มันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย เพื่อน เพื่อนคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกพี่ในตอนนี้ แล้วพวกเราต่อจากนี้ไป พี่เชื่อว่าพวกเราเลือกแล้วที่จะมีรุ่นมากกว่าที่จะมีพี่ ไม่ว่ากันครับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ตลอดระยะเวลาเกือบ 3-4 เดือนที่ผ่านมา อะไรที่มันเกินเลยไปพี่ก็ขอโทษพวกเราก็แล้วกันนะครับ อะไรที่ดีๆก็เก็บเอาไว้ อย่างน้อยวันหนึ่งเราก็เคย รู้จักกัน อย่างน้อยเราก้เคยร้องไห้ร่วมกัน แล้วก็ท้ายที่สุด ต่อจากนี้ไปถ้าน้องเจอพวกพี่ด้านน้องไม่จำเป็นต้องไหว้รึว่าเคารพพวกพี่อีกแล้ว มันจะเป็นด้านมืดสำหรับพวกพี่แล้วครับ จำไว้ว่าน้องมีรุ่นพี่แค่ปีเดียวคือปี4 รุ่นพี่ไม่สิครับพวกปีสามเป็นแค่นักศึกษากลุ่มหนึ่งที่เรียนอยู่ในคณะนี้ เราจะไม่รู้จักกันนับต่อจากนี้ไป พี่ขอบอกลาแทนไอ้มิ๊กด้วยเลยแล้วกัน” หลังจากพูดเสร็จเพื่อนๆในห้องค่อยๆเดินออกจากห้องกันทีละคนสองคน จนเหลือแค่ผมกับไอ้ไนท์แล้ว ตอนนี้ผมจำบรรยากาศวันนั้นได้ดี รอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าเอิท สีหน้าที่ดูโศกเศร้าของน้องบ้างคน แต่นี้คือสิ่งที่ผมจะอวยพรให้ไอ้เอิทได้รับต่อจากนี้
“นี้ครับพี่”ผมส่งกระดาษที่พวกเราลงชื่อกันเรียบร้อยแล้วให้กับประธานรุ่น
“มันเรื่องอะไรกันโอมห์” พี่ประธานดูจะงงไม่น้อย
“ก็น้องมันเลือกแล้วครั ว่าอยากได้รุ่นมากกว่าที่จะอยากมีพี่ ผมก็เลยยกให้พวกพี่ไงครับ เห็นพี่.... อยากได้รุ่นน้องนัก พวกผมประชุมกันแล้วเลยยกให้จะดีกว่า”
“เดี๋ยวก่อนดิ ปีสองก็กลุ่มหนึ่งแล้วนะ แล้วนี้อะไรกันอีกเนี่ย”
“พวกพี่ทำมันเองนิครับ สร้างมันกับมือ แล้วก็ทำลายมันกับมือ ผมไปก่อนนะพี่” น้ำตาของพี่ประธานร่วงทันทีที่ผมตัดสินใจส่งกระดาษกล่าวลา แล้วเดินจากไป นี้ละครับคือจุดจบของระบบสี่ปี
“แบบนี้ต้องฉลองว่ะโอมห์ เป็นไทแล้ว” พวกพี่ตะโกนกันด้วยความดีใจที่หน้าตึก ผมเดินยิ้มลงมาเหมือนตัวเองมีชัยชนะยังไงก็ไม่รุ้ แล้วตัวเราเองจะเหงารึเปล่าว่ะที่ไม่มีน้องแล้ว
“คอกหมูนะโอมห์ เจอกัน วันนี้มีแต่เพื่อน เพื่อน เพ่อน แล้วก็เพื่อนวุ้ย................................” พวกเพื่อนพี่ตะโกนป่าวประกกาศไปทั่วขณะที่แยกย้ายกันไปจัดการธุระก่อนที่จะไปฉลอง
“พี่อ้อ อยู่กับรึเปล่าครับ”
“อยู่สิค่ะ เบื่อจะแย่อยู่แล้ว”
“แล้วมิ๊กละพี่”
“น้องมิ๊ก ก็นอนค่ะ กินแล้วก็นอน แล้วก็กินแล้วก็นอน เบื่อจะตายแล้วค่ะน้องโอมห์” เสียงบ่งบอกถึงอาการอยากจะระบายกับใครสักคน
“ดีขึ้นไหมพี่”
“อะไรละค่ะที่ดี”
“ก็สภาพมันอะพี่ ดีขึ้นไหม”
“ก็ดีค่ะ วันก่อนพาไปเดิน BIG C มา น่าสงสานน่าสงสาน ”
“สงสารทำไมพี่”
“ก็ เท้าน้องมิ๊กยังไม่หายนิค่ะ แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ดันอยากกินเอ็มเค เลยพากันไปหมดบ้านเนี่ยละ น้องมิ๊กไม่อยากนั่งรถเข็นเพราะกลัวจะเหมือนคนพิการ เลยอาสาใช้ไม้เท้าเดินเอง”
“แล้วยังไงครับ ไม่เห็นจะน่าสงสารเลย”
“ก็ล่มสิค่ะ คนมองกันเต็มเลย เจ้าตัวนิอายน่าแดงไปเลย แต่พี่นี้สิค่ะ น่าสงสารที่สุด โดนคุณแม่ด่าสะเลอะเลย”
“แล้วมันอยู่ไหมพี่”
“แป๊บนะค่ะ เดี๋ยวพี่เอาโทรสับขึ้นไป” เสียงฝีเท้าเดินไปแล้วก็หยุดเคาะห้อง นี้ละคับจะได้คุยกับมิ๊กแล้วหลังจากไม่ได้ยินเสียงมันมาสะนาน โทรมาก็เจอแต่แม่ ไม่ก็หลับ
“ว่า”เสียงมันปรกติแล้วนิว้า
“มิ๊ก ”
“เอ๋อ.......ว่าไง”
“หายดีแล้วรึไงว่ะ ”
“กรูไม่ได้เป็นอะไร แล้วเมิงเป็น ใครว่ะเนี่ย”
“โอมห์”
“โอมห์ไหนว่ะ พี่อ๋อเอาผู้ชายที่ไหนมาคุยเนี่ย ไม่เอาผมไม่คุยกับผู้ชาย เอาคืนไปเลย” ...
...
-
รัยอ่ะ ค้าง
-
ง่า งานเข้าแล้วโอห์ม
-
เดาว่ามิ๊กกวนตีน
-
งง มิ๊กแกล้งโอห์มอ่ะป่าว
-
:laugh:สะใจแทนโอมห์สมอีพวกรุ่นพี่บ้าอำนาจ :serius2:งงอะทำมัยมิ๊กจำโอมห์ม่ายได้ๆๆๆๆๆๆ o13
-
อ่าววววววววววววววววววววมิ๊ก ทำไมละ แบบนั้นหมายความว่า อย่างไง
ไม่ใช่พี่ไม่ใช่น้องต่อไปก็ทำอะไรได้สะดวกแล้วอะดิ
ปล วันหลังเจอโอห์ม ตามที่ต่างๆที่โอห์มบอก จะเข้าไปกอดได้ป่าว อิอิ
-
งง งง
ค้างงงง
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง..... มาต่อด้วยค๊าบบบบ
-
ง่ะโอห์มทำใมทำแบบนี้
จะแกล้งกันใช่ไหมมมม รีบๆ มาต่อเลยยยย
ตอนแรกคิดว่าไอ้น้องปลื้มจะมาจีบโอห์มซะล่ะ
ส่วนเรื่องรุ่นไม่ขอแสดงความคิดเห็นค้าบ (มานเป็นเรื่องลาเอียดอ่อน)
-
มิ๊ก!!!!!!!!!
ล้อเล่นใช่มั้ย :serius2:
-
แรงๆๆๆๆ มาต่อเลย นะ
-
e nong earth mere existence annoys the sh*t outta me.I believe that one day karma will get back to him! between Mick must be kidding right? i think he did remember Ohm ,but just wanted to tease you : )
-
ให้มันได้อย่างงี้ซิ เฮ้อออ...
-
โอ้ยยยยย สาหัส
แล้วไม่นานเรื่องๆร้ายๆมันต้องผ่านไป ให้ย้อนกลับมาดูว่าเราผ่านมันได้ และยังหายใจอยู่
-
อะ น้องโอมห์ ไมปล่อยให้ค้างอย่างนี้ ตอนแรกมิ๊กก็จำได้นินา ไรว่ะ
เรื่องโน๊ต อิอิ พี่อยู่ข้างโน๊ตอ่ะ มันจะดีจะเลว จะยังไง พี่ว่าพี่อยู่ข้างโน๊ตถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
ไม่เกี่ยวไรกับตอน แค่อยากบอก :o8:
-
ให้มานได้อย่างงี้ซิ
เห้ออออออออออออออ
-
ถ้าจะให้เดาว่าทำไมมิ๊กถึงแกล้งจำโอมห์ไม่ได้ มันก็มีสาเหตุเดียว คือมิ๊กน้อยใจโอมห์
เรื่องไม่ไปเยี่ยม ไม่โทรหา เพราะตอนก่อนๆ โอมห์บอกว่ารอโทรสับจากมิ๊กก็ไม่โทรมา รอจากโน๊ตก็ไม่มีมา
แล้วทำไมโอมห์ไม่คิดว่า มิ๊กก็รอโทรศัพท์จากโอมห์บ้างล่ะ
ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ลืมคิดไปหรือเปล่าว่ายังไงก็เพื่อนกัน
แล้วมาทิ้งเขาวันที่เขาป่วยแบบนี้
ไม่ว่าจะโกรธอะไรมาก็น่าจะแยกแยะได้ ว่าเวลาไหนควรทำยังไง
แต่ถ้ามิ๊กจำโอมห์ไม่ได้จริงๆ ทำไมตอนแรกยังจำได้??
อันนี้ก็ต้องคิดเองแล้วล่ะว่าทำไม
-
^^
คิดเหมือนกัน
-
...ที่นี่ปัญหาเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องเยอะเนอะ
...อ้าว คุณชายมิกซ์ ไม่คุยกับผู้ชายซะแล้ว จะคุยแต่กับผู้หญิงละสิ
...นี่ใช่หรือเปล่า ความจำ 3 เดือนสุดท้ายที่จะหายไป ชีวิตผ่านอะไรมาเยอะจริงๆคุณชาย..มิกซ์ :เฮ้อ:
-
หนูปวดใจจริงๆพี่เจอแบบนี้คงเป็นบ้าแน่ๆแต่ยังไงก็ขอให้พี่เข้มแข็งนะครับพี่สู้ๆ
-
เอ๋
อารายอีกละเนี่ย
งงอ่า
แต่โอห์มสุดยอดเลยนะ
เรื่องรุ่นพี่เนี่ย
ผมก็เป็นอ่า
แต่ไม่รุนแรงขนาดนั้น
-
อ่าน้องมิ๊ก ..................................... o22
ว๊อทซ โกอิ้ง ออน ? :serius2:
โอ้ โน่ว!!!!! :o12:
ปล. น้องโอมส์รักษาสุขภาพนะ ป่วยกันเยอะจังช่วงนี้
-
ถ้าจะให้เดาว่าทำไมมิ๊กถึงแกล้งจำโอมห์ไม่ได้ มันก็มีสาเหตุเดียว คือมิ๊กน้อยใจโอมห์
เรื่องไม่ไปเยี่ยม ไม่โทรหา เพราะตอนก่อนๆ โอมห์บอกว่ารอโทรสับจากมิ๊กก็ไม่โทรมา รอจากโน๊ตก็ไม่มีมา
แล้วทำไมโอมห์ไม่คิดว่า มิ๊กก็รอโทรศัพท์จากโอมห์บ้างล่ะ
ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ลืมคิดไปหรือเปล่าว่ายังไงก็เพื่อนกัน
แล้วมาทิ้งเขาวันที่เขาป่วยแบบนี้
ไม่ว่าจะโกรธอะไรมาก็น่าจะแยกแยะได้ ว่าเวลาไหนควรทำยังไง
แต่ถ้ามิ๊กจำโอมห์ไม่ได้จริงๆ ทำไมตอนแรกยังจำได้??
อันนี้ก็ต้องคิดเองแล้วล่ะว่าทำไม
เห็นด้วยครับ หรืออาจแกล้งหยอกเล่นอะเปล่า
-
เดาว่ามิ๊กกวนตีน
^
ฮ่าฮ่า :jul3: เม้นท์นี้สุดยอดอ่ะ +1 ให้เลย
จากที่อ่านเมื่อกี้ แล้วแอบเครียด
มาเจอเม้นท์นี้ เหอเหอ เออว่ะ หายเครียดเลย :m4:
และเพราะความจำ 3 เดือนสุดท้ายที่จะหายไป
แต่มิ๊ก..จำ..โอห์ม ได้ทั้งชีวิตนี่นา อิอิ
:m11:
:กอด1:โอห์ม..สับขาหลอกกัน ต่อปายยยยยย :m20: กร๊ากกกกกกก
+1 คร้าบบบ DoT....มั่กๆๆๆ
-
สงสัยจะน้อยใจจนฝังกระดูกดำ จำกันไม่ได้ซะงั้น ปวดตับจิงคู่นี้
-
เคราะห์ซ้ำกรรมซัด
-
ไม่มั้งความจำคงไม่เสื่อมหรอกนะ o22
-
:serius2: ไม่น๊าา แกล้งกันใช่ไหม ฮั่นแน่ :angry2:
-
กำ
ลืมกันซะแล้ว
มันต้องมีต่อ แน่ๆ ที่จบ แบบนี้
555+
-
o13 o13 o13ให้มันได้อย่างงี้ซิ
กรูจะบ้า
-
โอมห์หายยย :serius2:
-
เข้ามารอ โอห์มสุดหล่อ อิอิ
-
เข้ามาอ่านประสบการณ์ด้วยคนค่า
ตามอ่ายอยู่นานเชียว กว่าจะทัน
เรื่องจริงมันหวังให้เป็นแบบนิยายไม่ได้จริง ๆ
แต่ปาฏิหารย์ก็ยังมีจริงอยู่วันยังค่ำ ดูอย่างมิ๊กสิยังได้ผ่าตัดเพราะความดีที่สร้างมาเลย
เป็นกำลังใจให้กับการแกะรอยประวัติศาสตร์ค่ะ
++++1 ให้ค่า
-
พึ่งเค้ามาอ่านค่ะ อ่านทีเดียวร วดเดียวเลยจิงๆนะ
ส่วนตัวคิดว่ามิ๊กงอนแน่เลยค่ะ :sad4:
เค้าคงคิดถึงพี่โอมมากๆแน่เลยค่ะ พอคิดถึงมากๆเลยพาลโกรดที่ไม่โทรหาบางเลย
คนเราอยู่ว่างๆ อยู่กับตัวเองมากๆมันอดที่จะฟุ้งว่านไม่ได้นะค่ะ
ถ้าพี่มิกเค้าแรงมาพี่โอมต้องยิ่งใจเย็นนะค่ะ
-
เฮ้ย!! งงอ่า ทำไมเป็นแบบนี้
มิกซ์เป็นอะไรอะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย :serius2:
-
พี่โอมหายไปอีกแล้วววว
รอๆๆหลายวันแล้วนะๆๆๆๆ
-
ยังไม่มาอีกเหรอ โอม
ลุ้นจะแย่แล้ว
ค้างงงงงงงงงงงงง :z3:
-
โอห์มหายไปไหน
-
อ่านรวดเดียวทันซะที..... รออ่านต่อนะครับเด็กช่างเหมือนกัน 55+
-
เข้ามารอพี่โอห์มมมมมมมมมม
-
ไม่ไหวแล้วครับพี่
ทั้งบอล ทั้งอ่านสือสอบเก็ยคะแนน
ขอพักก่อนนะครับ เดี่ยวจะเอามาขึ้นตอนที่เสร็จเรื่องสอบวันอังคารนี้ก่อนนะครับ
อยากเที่ยวจะตายอยู่ละ
พรุ่งนี้ยังมีบอลอีก
-
สู้ๆๆๆนะคับ
เป็นกำลังใจให้
ว่างเมื่อไรก็มาต่อนะคับ ผมรอได้ อิอิ
-
ไม่ไหวแล้วครับพี่
ทั้งบอล ทั้งอ่านสือสอบเก็ยคะแนน
ขอพักก่อนนะครับ เดี่ยวจะเอามาขึ้นตอนที่เสร็จเรื่องสอบวันอังคารนี้ก่อนนะครับ
อยากเที่ยวจะตายอยู่ละ
พรุ่งนี้ยังมีบอลอีก
จริงหย๋อ เมียมิ๊ก :m20:
อิอิ
จะเชื่อคนหล่อ ดีมั้ยอ่ะ
ฮ่าฮ่า
:jul3:
-
รอได้ค่ะ :กอด1:
-
สอบเสร็จ
อังคารจะมาต่อ
หรืออังคารจะไปเที่ยวอ่ะโอม :laugh:
รอๆๆ :z2:
-
เธอมาต่อเมื่อไหร่ ฉันก็จะอ่านเมื่อนั้น
(มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นนิหว่า :laugh:)
รอน้องโอมห์ค๊าบบ
-
:call: :call:
รอต่อไป
-
มารอ พร้อมเสื่อและร่มกันฝน
-
เข็นกระทู้มา o19 คอย หนูโอมห์
-
มาปูเสื่อรอคร้าบบบบบ..
-
แวะมาให้กำลังใจครับ
-
แค่เข้ามาบอกว่า พี่มารอโอมห์ทุกวันน่ะ :bye2:
-
มาชะเง้อคอย ทุกวันเลย โอห์มยังไม่มา คิดถึงจังเลย
-
:z3: :z3:
-
อยากอ่านเรื่องนี้
ใจจะขาดแว๊วววว
:z3:
-
:jul1: มาไวไวน๊า
-
เข้ามายลจนทัน
แต่
ทำแบบนี้
เอามีดแทงกันดีกว่าบ๋อออออ
*ค้างง
-
สวัสดีค่ะ
หนูพึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ไม่กี่วันนี้เองค่ะ
อ่านจนเบลอกว่าจะตามทัน :really2:
อยากบอกว่าชีวิตพี่สนุก+น่าสงสารมากกกกกกกกก :monkeysad:
คนอะไรอกหักซ้ำซ้อนซ่อนเงื่อนได้อีก
แอบเสียดายมาไม่ทันดูรูปพี่มิ๊ก :sad4:
ยังไงจะติดตามต่อไปนะคะ มาอัพไวๆน้า
ปล.ที่จริงกะจะเม้นให้ตั้งแต่วันแรกๆที่มาอ่านแล้วค่ะ
แต่เม้นไม่เป็น นี่ก็กดมามั่วๆ แต่เม้นได้จริง อิอิ
-
พี่โอห์มวันนี้วันศุกร์แล้วนะครับ
ไม่ไมาต่ออีกหรอ รอๆๆๆๆๆๆๆ
-
Yes!!!!!!!!!!
อ่านทันแล้วจร้าาาาาา พี่โอม
ใช้เวลา 3 วันแน๊ะ เพราะงานเยอะมากเลยใช้เวลานานเวอร์ .... อ่านไปดราม่าตาม เหอๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ พี่โอม รุ่นน้องร่วมสถาบันคร่าา รุ่นนู๋ก็ไม่ได้เอา 5555+ ไม่เอาตั้งแต่เข้าเลย เอิ้กๆ
สู้ต่อไปพี่โอม ดีใจที่อ่านจนทัน ตื่นตันจนพิมพ์ไม่ค่อยออกเลย น่าจะจุดพลุฉลอง จิงๆ
แฟนคลับพี่โอม ฮิ้วๆ
-
เฮ้ยนี่มันกี่อังคารแล้วฟะเนี่ย รีบมาเลย
ปล. คนที่เรารักคนแรก นั่นละคือรักแท้ของเรา ไม่ว่าเค้าจำทำผดไรมากน้อยแค่ไหน ยังไงก็คือ รัก จำไว้
-
คุณเคยเหนื่อย เคยท้อ เคยผิดหวัง อะไรบ้างรึป่าว บ้างครั้งการที่เรามองโลกในแง่ดีเสมอ มันก็ย้อนกับมาทำร้ายเราได้เหมือนกันนะครับ
วันนี้เหมือนจะหมดเเรง แล้วก็ไม่รู้จะเริ่มต่อไปยังไง
พรุ่งนี้จะกลับมาพร้อมกับความยิ่งใหญ่
อีกแค่ 15 วัน เรื่องนี้จะจบลง ตามที่ผมตั้งใจไว้แล้วนะครับ
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้โอห์มนะคับ
ปัญหามันมีไว้แก้นะคับ
สู้ๆๆๆ แล้วมันก็ผ่านไปนะคับ
-
...เคยว่ะน้องโอม แต่มันก็ผ่านมาได้ เพราะวันนี้ ไม่เหมือน พรุ่งนี้ สู้ๆๆโว้ย
...เหนื่อยนัก ก็พักเหนื่อย หลับซักตื่น ตื่นขึ้นมาแล้วจะรู้สึกดี กว่าตอนที่ยังไม่ได้หลับ นี่แหละมนุษย์ อย่าคิดมาก :L2:
-
วันนี้เหมือนจะหมดเเรง แล้วก็ไม่รู้จะเริ่มต่อไปยังไง
พรุ่งนี้จะกลับมาพร้อมกับความยิ่งใหญ่
อีกแค่ 15 วัน เรื่องนี้จะจบลง ตามที่ผมตั้งใจไว้แล้วนะครับ
หลับสักตื่นแล้วฟื้นขึ้นมาสู้ต่อ :a2:
ทุกปัญหามีทางแก้เสมอ...
-
เหนื่อยนัก
ก็พักซะนะ โอม
พักให้หายเหนื่อย
:กอด1:
เป็นไรมากรึป่าว เป็นห่วงจัง
-
พักเอาแรง แล้วก็ลุกมาสู้ต่อไปนะโอมห์
เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
-
พี่โอมเศร้า
-
เหนื่อยก็พักนะโอมห์
พร้อมเมื่อไหร่ลุกขึ้นยืนแล้วลุยกันใหม่วุ้ย สู้ๆว่ะ!!
-
แสตนบายปูเสื่อรอ o13
-
มีปัญหาอะไร
บอกเล่ากันได้นะคะ
เผื่อจะได้ทางออกที่ดี
และกำลังใจที่ทุกคนพร้อมจะให้เสมอ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ :bye2:
-
:L2:
ปล่อยวาง
คับโอห์ม
http://www.youtube.com/v/GAw4Um9YO-A?fs=1&hl=en_US
ใจเรา..เป็นของเรา
อย่าให้เขา..เอาไปบีบ
ใจเรา..หลับเพียงงีบ
อย่าร้อนรีบ..ใจของเรา
:กอด1: โอห์ม
-
มองโลกในแง่ดี หรือมีทัศนะคติที่ดีไว้เถอะค่ะ
ไม่มีวันไหนที่ร้ายหรือดี มีแต่วันที่ดี กับดีกว่าเท่านั้น
ทุกอย่างอยู่ที่ใจของโอมห์นะ... ถ้ามันเหนื่ิอยหรือหนักหนาเกินไป บอกได้คำเดียว ปล่อยมันไป
เหมือนเพลงก้อนหินในมือเธอ ถ้าบีบเราเจ็บ ถ้าเราถือมันหนัก แล้วถ้าเราทิ้งไปล่ะ
ก้าวข้ามมันไปให้ได้...
-
:angry2:สู้ต่อปายยยยยยยยยย
-
เหนื่อยก็พักบ้าง ทำใมต้องวิ่งตลอดเวลาล่ะโอม
ออกไปขับรถเล่นไปถ่ายรูปกับวิวสวยๆ ทำบุญทำทาน ปล่อยนกเลี้ยงปลาก็ช่วยได้เยอะนะโอม
สู้ๆ
-
เข้ามารอทุกวัน รอๆๆๆๆ
แล้วจะรอต่อไป
-
รอด้วยคนนะ โอม o13
-
เข้ามารอ ^^
-
แวะมารอ ช่วงนี้เชียงใหม่ฝนตกทุกวันเลย ไม่รู้ว่าโอมเป็นยังไงมั้งหนาๆๆๆ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รออออ รออออ รออออ เมื่อไรพิโอมจะกลับมาาาาา
-
สงสัยช่วงนี้โอมห์กำลังอ่านหนังสือ
เตรียมตัวสอบ final อยู่แน่เลย
-
ความสุขไม่ได้อยู่ที่ความสมหวัง การรู้จักทำใจเมื่อผิดหวังต่างหาก คือ ความสุขที่แท้จริง
ให้ลองมองคนอื่นซิว่า คนนั้นอาจมีชีวิตเลวร้ายกว่าเรา เขายังสู้ แล้วเราละ
ถ้าสู้อยู่แล้วเหนื่อยก็พัก นอนพักเยอะๆ แล้วตื่นมามีแรงสู้กับชีวิตใหม่
-
เข้ามาเยี่ยมเยียนด้วยความคิดถึงและห่วงไย :กอด1:
-
รอคอย และเป็นกำลังใจให้เสมอ
-
สู้ค่ะโอม เป็นกำลังใจให้เสมอ :กอด1:
-
...เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวไม่จบตามเวลาที่กำหนดนะวุ้ย แล้วไอ้คนที่อยู่ข้างๆมันจะว่าเอาไหมวะ มาได้แล้ว :laugh:
-
เข้ามาดัน :call:
-
อ่านแล้วเศร้า แต่ก็ให้อะไรหลายๆอย่างกับเรา
ชอบเรื่องประมานนี้มาก ประสบการณ์ชีวิต
รู้ไว้เป็นบทเรียน ^^
ชอบคุณมากที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน
สงสารนะ ทุกคนเลย ตอนนี้สบายดีใช่ไหม?
เป็นกำลังใจให้นะัคับ จะติดตาม :กอด1: :กอด1:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
พี่โอมสอบยังไม่เสร็จอีกเหรอครับ
รอๆๆๆๆๆๆ
-
มาลงชื่อรอโอมเหมือนกัน :t3:
-
รอนะ...รออยู่
:กอด1:
-
:impress3: :t3:
รออ่านต่ออยู่ครับ
:seng2ped: :mc4: :impress2:
-
:กอด1: รอร๊ออ รอออ หายไปไหนแล้วน๊าาา :call:
-
:jul1: หายเงียบไปเลย แงๆๆๆ
-
อ่านรวดเดียวยันจบ โหแรกๆหวาน หลังๆเศร้าแฮะ
เกลียดเอิร์ทอะ ร้ายกาจมาก งูเห่าชัดๆ
ให้เดานะ ปัจจุบัน โอมน่าจะอยู่กับมิ๊กนะ อยู่กินเป็นผัวเมียแน่ๆ
น่าจะสอบเสดแล้วนะ...
ปล.ขอตัวไปเล่น Dot A ก่อนนะคัฟ มาต่อเรวๆนะโอม
-
:call: :call:
-
:o12:
ถ้าเจอคนแบบนี้สู้อยู่คนเดียวดีกว่าเนอะ :m15:
ทำร้ายจิตใจกันได้ตลอดเวลาจริงๆ
ไม่ว่าหน้าไหนทั้งนั้น
-
เมื่อไรโอมจะมา คิดถึงจังๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงโอห์มเหมือนกันอ่ะ :monkeysad:
-
รอคอยด้วยความหวัง
-
เพิ่งตามอ่านทันวย
เรื่องนี้เจ็บจริงจัง
ทำร้ายกันดีจริงๆเล้ยแต่ละคน
แต่โอห์มเก่งอะ ผ่านมันมาได้
ต่อจากนี้ก็รอ ร้อ รอ โอห์มมาต่อ
สงสัยทำไมมิกถามงั้นหว่า พูดถึงไม่น่าจะจำไม่ได้นะ เพราะโตมาด้วยกัน
-
สวัสดีครับ พอดีผมเพิ่งมีโอกาสได้มาจับคอมเครื่องนี้ แล้วก็แอบดูเรื่องราวต่างๆที่ทิ้งไว้ในห้องนี้หลังจากที่ไม่มี คนคนนั้นอยุ่แล้ว กลายเป็นว่าผมกลายเป็นคนไม่ดีในสายตาทุกคนไปเลยนะครับ ไม่เคยคิดเลยว่าอีกมุมองหนึ่งของ โอม จะเป็นคนแบบนี้ หมายถึงเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อยแล้วก็สามารถจดจำเรื่องราวต่างๆได้ดีเสียเหลือเกิน ข่าวร้ายที่ผมจะบอกทุกคนก็คือว่าตอนนี้โอมเองคงไม่มีโอกาสได้เข้ามาบอกเล่าเรื่องอะไรพวกนี้ได้อีกแล้ว เพราะอะไรนั้น ก็เพราะที่บ้านผมนั้นละครับ ต้องขอบคุณมือถือของโอมห์แล้วละครับที่กรุณา ติดบุ๊ด ว่าเข้ามาดูเรื่องนี้บ่อยๆ ผมเลยมีโอกาสได้ตามเข้ามา ขอโทษทีนะครับที่ภาษามันงงๆ เพราะผมไม่ใช่คนละเอียดแบบมัน ผมว่ามันเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากๆ แถมแอบขโมยของของผมมาอีกสะงั้น ผมเองก็มีเรื่องที่อยากจะถามมันเหมือนกันว่าเพราะอะไร เพราะมีบ้างอย่างที่ผมติดใจในเรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย ถ้าจะขออนุญาติฝากเรื่องนี้ให้ทุกคนรับรู้ต่อเลยคงไม่ว่ากันนะครับ หวังว่าโอมห์คงเข้ามาอ่านเหมือนกันนะจ๊ะ
00000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000
ช่วงเวลาที่หายไปของชายคนหนึ่ง
วันนี้ผมนั่งอยู่ที่ห้องเดิม โต๊ะตัวเดิม และได้มีโอกาสหยิบสิ่งเดิมๆขึ้นมาดู เหมือนว่ามีอะไรบ้างอย่างหายไปจากชีวิตผม หลายๆคนได้อ่านเรื่องราวของผมผ่านการบอกเล่าจากชายคนหนึ่งซึ่งตอนนี้เขาคงไม่มีโอกาสมาบอกต่อมันจนจบได้แล้ว ผมไม่รู้แล้วครับว่าเรื่องราวต่อไปจากส่วนตรงนั้นเป็นอย่างไร แต่มีผมที่ยังคงพยายามที่จะจดจำเรื่องราวต่างๆมาปะติดปะต่อกันให้มันครบถ้วน แล้วพยายามจะตอบตัวเองว่ามันหายไปไหน
หลังจากวันนั้นที่มีผู้ชายคนหนึ่งชื่อคุ้นหูโทรมาหาผม แต่ผมเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรอาจจะเป็นด้วยอาการของตัวผมเองที่เรียกได้ว่ายังไม่ดีขึ้นหนัก มีอาการหลงๆลืมๆ หรือบ้างครั้งก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองได้ทำอะไรไปบ้าง ดีที่มีพ่อแม่แล้วก็พี่อ้อมาอยู่ข้างๆ แม่ดูเป็นคนที่ห่วงใยผมมาก จากเรื่องราวที่เกิดขึ้น จนวันนี้ผมรู้เรื่องหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าช่วงนั้นเป้นอย่างไร แล้วทำไมผมถึงได้กลับมานั่งอยู่ตรงนี้อีกครั้ง
โอม คือชื่อที่ผมคุ้นหูมากๆในขนาดที่ผมถามพี่อ้อ ถึงชื่อนี้ก็ได้แต่คำตอบว่าเป็นเพื่อน แต่เพื่อนคนนี้ก็ไม่เคยติดต่อมาหาผมเลยสักครั้ง นี้เรียกว่าเพื่อนสนิทจริงๆหรือครับ บ้างทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าผมคุ้นหูไปเองก็ได้ อาการของผมเริ่มค่อยๆดีขึ้นจนกระทั้งแผลที่เท้าหายดี แต่ก็ยังถึงรอยแผลเป็นไว้มากมาย ยังดีที่หน้าไม่มีแผลอะไรมากหนัก หลังจากที่นอนพักมาเกือบเดือนวันนี้ผมก็ได้กลับมาเดิน เดินด้วยความรู้สึกของผมอีกครั้งจริงๆ
“พี่อ้อ พาไปสวนชมน่านหน่อยได้ไหมครับ” ผมบอกพี่ผู้หญิงตัวอวบใกล้อ้วนที่นั่งอ่านิตยสารอยู่ที่โต๊ะทำงานหน้าบ้าน พี่อ้อไม่ตอบได้แต่พยักหน้าให้ผม แล้วก็เดินหายเข้าไปหยิบกุญแจออกมา รถขับผ่านที่ต่างๆในเมือง พิษณุโลกเองก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลย มันยังคงเป็นเมืองเล็กที่วุ่นวายไปหมด แต่มันก็ยังมีเสนห์เล็กๆแฝงอยู่ ถึงแม้ว้าครั้งหนึ่งเสนห์นั้นมันจะเคยทำร้ายผมแล้วก็ตาม รถมาจอดที่ริมฟุตบาตรหน้าโรงเรียนหญิงประจำเมือง ผมค่อยๆเดินสามขาออกไปยังบันไดที่ถอดลงไปในแม่น้ำ
“ให้พี่ช่วยไหม น้องมิก” เสียงดูเป็นห่วงเป็นใย แต่การกระทำนี้ตรงข้ามกันเหลือเกิน เพราะดูท่าจะห่วงอ่านนิตยสารเล่มนั้นมากกว่า
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไปเองได้” แล้วผมก็เดินลงบันไดไปเรื่อย วันนี้อากาศดีเหลือเกิน ผมล่วงโทรสับมือถือขึ้นมาดู เพื่อว่าจะมีคนชื่อนั้นโทรมาหาผมอีก แต่จริงๆแล้วก็ไม่มีใครเคยโทรมาหาผมตั้งนานแล้วนิครับ ผมยิ้มกับเงาตัวเองที่ปารกฏบนหน้าจอมือถือแล้วก็เก็บมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง การพยายามก้าวเดินของผมในแต่ก้าวมันช่างลำบากเสียเหลือเกิน ทุกครั้งที่มองที่แห่งนี้เหมือนจะมีเรื่องเดิมๆ เข้ามาในหัวตลอด เหมือนครั้งหนึ่งผมเคยมาเดินเล่นกับใครบ้างคน ความรู้สึกนี้ผมเคยคิดว่าในหนังมันเป็นเรื่องที่เขาทำขึ้น แต่มันเกิดขึ้นจริงๆกับตัวผม มีภาพวูบเข้ามาในหัวผมเป็นพักๆ จนรู้สึกว่าตัวเองเวียนหัวเสียเหลือเกิน ผมเลือกที่จะนั่งพักดีกว่าที่จะฝืนเดินต่อไป สายตาที่จ้องมองแม่น้ำที่ไหลไปอย่างช้าๆ เสียงคู่รักที่พูดคุยกันสนุกสนานมันทำให้ผมรู้สึกเหงาจนประหลาดเหมือนตัวผมเองกำลังจะโดนทิ้ง หรือว่าชีวิตผมเองกำลังทำอะไรหล่นหายไปในชีวิต
“ อ้าวมิก ” ผู้หญิงหน้าตาคุ้นๆเดินเข้ามาทักผม ผมได้แต่ยิ้มให้เพราะสมองของผมมันไม่บอกชื่อผู้หญิงสองสามคนรูปร่างลักษณะอ้วนกลมนั้น
“ สงสัยสมองมันจะไปแล้วละ”
“วินนี่ไง จำไม่ได้รึ” ผมยิ้มอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เอ๊ะยังไงเนี่ย วินนี่เพื่อน โอมไง นึกออกรึยัง” ชื่อนั้นเข้ามาในหัวผมอีกแล้ว
“อืม จำได้แล้ว เป็นไงบ้าง” จริงๆผมก็จำไม่ได้หรอกนะครับแต่คิดว่าผมเองต้องรู้จักคนกลุ่มนี้แน่ๆ
“ฉันต้องถาม แกมากกว่า มากับใครเนี่ย มานั่งอยู่นี้ได้ไงแล้วหายดีแล้วรึไง โอมมาด้วยรึเปล่า”
“วินครับ ผมถามหน่อยสิ โอมคือใครหรอครับ”
“เวอร์ละมิก ไหนโอมบอกว่า แกจะจำแค่ช่วง3 -4 เดือนไม่ได้ไอ้โอมนี้เป็นเพื่อนแกมาทั้งชีวิตเลยนะ ”
“จริงสิครับ ผมก็ว่าผมคุ้นชื่อ ผมนึกหน้าออกนะครับ แต่ทำไม่เขาไม่เคยติดต่อมาหาผมเลยละครับถ้าเขาเป็นเพื่อนผม”
“เอาแล้วสิ งานเข้าแล้วไหมเพื่อนกรู” วินพูดคนเดียว แต่ก็มีเสียงดึงพอที่ผมจะได้ยิน
“น้องมิกค่ะ คุณแม่ให้กลับบ้านแล้วนะค่ะ” เสียงพี่อ้อ ตะโกนมาหาผม
“ครับ” “ วินผมต้องกลับบ้านแล้วนะครับ ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะครับ”
“จ๊ะ หายเร็วๆนะ พ่อรูปหล่อ” แล้วผมกลับมาหาพี่อ้อ ทิ้งคำถามไว้ในหัวมากหมายว่ามันเกิดอะไรขึ้นกลับตัวผมกันแน่ ทำไมชื่อนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผม แล้วทำไมวินถึงบอกว่า เป็นเพื่อนผมมาตลอดทั้งชีวิต แล้วทำไมเขาถึงไม่เคยมาเยี่ยมผมเลยทั้งที่เป็นเพื่อนสนิทผม
-
ให้กำลังใจพี่มิคนะฮะ :L2:
-
โอมไปไหนอ่า กลายเป็นมิกมาเล่าต่อแทน :angry2:
:o12: มิกแล้วทำไมโอมถึงมาเล่าต่อไม่ได้แล้วอ่า เจบปวดจัง :m15:
แต่ก็สู้ๆน่ะทั้งสองคน
เฮ้ออ
คนอ่านปวดตับ
-
พี่โอมหายไปไหนเหรอ ครับ เป็นอะไรหรือป่าว มาส่งข่าวมั้งนะครับ เป็นห่วง
-
อ่านแล้วยิ่งเพิ่มความสงสัยเข้าไปอีก
มิ๊กช่วยมาไขข้อข้องใจของผมด้วย
เกิดอะไรขึ้นกับโอม แล้วตอนนี้มิ๊กไม่ได้อยู่กับโอมเหรอครับ
-
Opp!!!!!!
ตกใจสุดขีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมจู่ๆมิ๊ก กลายเป็นคนเราเรื่อง
แล้วโอมหายไปไหน ?????
ยังไงดีเนี่ย เป็นห่วงโอมจังเลย ไม่รู้ว่าโอมจะจเอเรื่องอะไรอยู่ ณ ตอนนี้
ผมหวังหว่าและขอให้โอมผ่านมันไปได้ด้วยดีนะคับ
ขนาดเรื่องที่ผ่านมามันโหดร้ายมากๆ โอมยังผ่านมันไปได้เลย
แล้วเรื่องที่เจออยู่ตอนนี้อีกสักเรื่องมันจะผ่านไปไม่ได้เลยเหรอคับ
ยังไงก็สู้ๆๆนะคับ เป็นกำลังใจให้โอม
ปล ดีใจจังที่ มิ๊กมาต่อให้ แล้วมิ๊กเองก็จะได้รู้ถึงความคิดในส่วนลึกของโอมมั้ง
โอมรักมิ๊กมากเลยนะ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้คุณยังเจอโอมอยู่มั๊ย ผมหวังว่าคุณจะไม่ทิ้งให้โอมเผชิญปัญหาที่เกิดขึ้นอยู่คนเดียว
เป็นกำลังใจให้เค้าก็ได้ถ้าช่วยอะไรไม่ได้มากละก็
ปล 2 รู้สึกใจหาย หวิวๆยังไงไม่รู้ เป็นห่วงโอมจัง ทักทายคุณมิ๊กด้วยนะคับ
-
กร๊ากกกกกกก พี่มิ๊กมาต่ออะ พี่โอมไปไหนหว่า
แต่ที่รู้ๆ พี่ทั้ง 2 ยังคงเป็นแฟนกันอยู่ รักกันดีใช่ปะ
สอบเสดยังคัฟ ขอให้ได้งานดีๆทั้ง 2 คนเลยนะ
อย่าเล่นเกมส์กันให้มาก มาต่อบ่่อยๆนะ ทั้ง 2 คนผัวเมียเลย อิอิ
-
โอมไปไหนครับ แล้วมิกซ์ช่วยเล่าความคิดของตัวเองให้ฟังก็ดีครับ
-
โอห์มไปไหนอะ มาส่งข่าวหน่อยหรือมาลาก็ยังดี
ทีนี้กลายเป็นมิกมาเล่าเรื่องต่อเลย
ยิ่งอ่านยิ่งงง ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลยนะ :L2:
-
เง้อ มาจั่วหัวแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลย
"ข่าวร้ายที่ผมจะบอกทุกคนก็คือว่าตอนนี้โอมเองคงไม่มีโอกาสได้เข้ามาบอกเล่าเรื่องอะไรพวกนี้ได้อีกแล้ว"
:serius2: หมายความว่างัยเนี้ยะ ง่าเริ่มคิดไปไกล
-
หมายความว่าไงพี่โอมห์จะไม่ได้เข้ามาต่อ อ่ะ
ไม่ยอมๆๆๆ
-
ไอ้มิ๊กเนี่ยนะมานั่งบรรยายความคิดตัวเอง ตลกดี ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยนะครับ สาบาน ขอโทษที่หายไปนาน ขอโทษจริงๆครับ ต้องไปโทษพ่อแม่ไอ้มิ๊กเลยครับ ที่ส่งผมไปต่างบ้านต่างเมือง เข็ดแล้วกับเมืองนอก ไม่เอาอีกแล้ว จนตอนนี้ไอ้มิ๊กรู้เรื่องเกือบจะทั้งหมดแล้วว่าผมเองรู้สึกยังไง ดีเหมือนกัน ที่นิสัยมันชอบหาเรื่องหาราว แต่อย่างน้อยผมกับมารอบนี้มันก็ทำตัวดีขึ้นนะครับ ตอนนี้ทุกคนคงรู้แล้วว่าจริงๆผมอยู่กับใคร แอบเสียใจกับใครหลายๆคนที่ลุ้นอยู่ แต่ทุกคนมันมีเหตุผลของตัวเองอยู่นะครับ สมุดแต่ละเล่มมีเนื้อหาเป็นของมันเอง ตอนนี้สมุดวี ผมคืนเจ้าของไปหมดแล้ว เรื่องของเอิทยังมีอยู่แล้วมันจะตามมาหลังจากนี้ รับรองว่าจุดจบของคนทรยศมันไม่สวยแน่ๆครับ
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในเนื้อหาตอนนี้สิครับ มิ๊กรู้เรื่องทุกอย่างจากปากผมหมดเลย ผมเลยกล้าที่จะเล่าเรื่องทั้งหมด อย่างน้อยครั้งหนึ่ง โน๊ตก็เป็นคนที่ทำให้ผมมีความสุข ยิ้มได้ หัวเราะได้ แล้วก็อยู่เคียงข้างผมตอนที่ตัวมันเอง ทำตัวไม่ดี
*--------------------------------*-------------------------------------*------------------------------------------*-----------------------------------*
ถ้าหากเราเปิดใจยอมรับสิ่งที่เป็นไป เพราะยังไงชีวิตมันก็คือชีวิต จะไปขีดเส้นหรือว่าวางกรอบให้คนอื่นเป็นอย่างใจเราเห็นที่คงจะเป็นไปไม่ได้ หลังจากที่โทรสับถูกวางลง มันก็เหมือนกับความคิดของผมที่มีต่อมิ๊กก็ถูกปิดลงไปด้วย คงเป็นเพราะตลอดมาผมไม่เคยไปเยี่ยม หรือว่าติดต่อไปเลย แต่มันเป็นเรื่องจริงหรือครับ เพราะทุกครั้งที่ผมติดต่อไปก็เจอแต่แม่มิ๊ก พี่อ้อ แล้วก็การพักผ่อนของมิ๊กตลอดเวลา ถ้าผมผิดที่ติดต่อมันไม่ได้ +กับผมตั้งใจเรียนมากจนเกินไป ก็ปล่อยมันไปเถอะครับ ถ้าเวลาแค่นี้มันจะทำให้มันลืมผมได้
แล้ววันสอบวันสุดท้ายของผมก็มาถึงเสียที วิชานี้เป็นวิชาคำนวณซึ่งเรียกได้ว่ามันก็ไม่น่าจะแปลกสำหรับการเรียนวิศวะผมนั่งจนเต็มเวลาแล้วก็ออกมาด้วยอาการงงมึนๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องสอบ
“พี่โอมห์”
“อ้าว ไม่สอบรึไงว่ะปลื้ม” ผมเจอปลื้มยืนรอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มที่หน้าคณะ
“สอบแล้วจะเห็นผมไหมละครับ”
“กวนตีนกรูอีก มีอะไรว่ะ”
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย พี่ไปไหนต่อรึเปล่า” ผมหันไปมองหน้าเพื่อนๆที่กำลังยืนตกลงกันว่าจะไปที่ไหนกันต่อ
“ไม่อ่ะ ไปได้” แล้วผมก็เดินตามปลื้มไปที่รถ เราตรงดิ่งออกจากมหาลัยทันที
“มีอะไรว่ะ”
“พี่เดี๋ยวขึ้นไปเก็บของที่จำเป็นมานะครับ เดี๋ยวไปบ้านผมกัน” สีหน้ามันดูจริงจังเกิดกว่าจะพูดเล่น แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่คนไหนจะลากไปลากมาได้ง่ายๆนะครับ
“ไปทำไมว่ะ กรูไม่ไป”
“โห่ พี่บอกแล้วนะว่าจะไป”
“กรูบอกเมื่อไร”
“ตะกี้ไง เพื่อนพี่ได้ยินด้วยนะ”
“แต่กรูไม่ได้หมายความว่าจะไปบ้านเมิงนิ”
“อย่าเรื่องมากว่ะพี่ ชวนไปนี้ก็ดีหนักหนาแล้ว ผมไม่ใช่จะเคยพาใครไปเที่ยวบ้านนะ”
“สรุปกรูโชคดีรึไงว่ะ” ผมเอานิ้วชี้มาที่ตัวเอง มันยิ้ม แล้วรถก็มาจอดที่หน้าคอนโดพอดี
“เร็วๆนะพี่ ” ผมชูนิ้วกลางให้มัน แล้วก็เดินอย่างงงๆ ขึ้นห้อง ผมใช้เวลาไม่นานในห้องเพื่อเก็บข้าวของ เพราะตัวผมเองก็มีโครงการว่าจะเก็บบ้านอยู่แล้ว ตอนนี้อยู่ตัวคนเดียวเลยไม่มีอะไรยุ่งยากมากหนัก
“เร็วว่ะพี่ อยากไปขนาดนั้นเลยรึไง”
“กวนตีนละ ใครบอกให้กรูเร็วๆว่ะ”
“ล้อเล่นน่า ไปแล้วนะพี่”
“อืม” แล้วผมก็ล้วงโทรสับมาดูเหมือนเคย
“เขายังไม่โทรมาอีกอ๋อพี่”
“ใคร ใครโทรมาว่ะ”
“อย่ามาทำเป็นไก๋ พี่รอโทรสับใครอยู่อ่ะ”
“เปล่า กรูไม่ได้รอ แล้วทำไมต้องไปบ้างเมิงว่ะเนี่ย คุยกันที่หอ ที่ร้านเหล้าก็ได้ ทำไมต้องไปถึงลำปางเลยว่ะ”
“เอาน่าผมมีเป้าหมายของผม อย่าถามมาก อาศัยรถคนอื่นแล้วกรุณทำตัวหน้ารักด้วยนะครับ”
“ไอ้เหีย” ผมไม่ได้พูดหรอกนะครับ แค่คิดในใจ
“ง่วงก็นอนไปเถอะพี่ เดี๋ยวผมปลุก”
“ไม่เอาอ่ะเกิดกรูตื่นมาไปอยู่ม่านรูดทำไงว่ะ
“สำคัญตัวผิดแล้วพี่ แบบพี่ศาลาข้างทางก็หรูแล้วจะไปทำไมม่านรูดให้เสียเงิน นอนไปเหอะรู้ว่าอ่านหนังสือดึกอ่ะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วผมปลุก” ผมหลับตามคำเชิญของมัน หลับสบายที่สุดในหลายๆวันที่ผ่านมา เพราะผมเองมั่วแต่กลัวกับการสอบวันนี้จะได้พักสักที
“พี่ถึงแล้ว” ผมรู้สึกว่ารถหยุดสนิท พอก้าวเท้าลงไป มีคนมารับกระเป๋าทันที เอ๋อเหมือนตัวเองติดรถคุณผู้ชายของพระเอกหนังสักเรื่องเลยว่ะ
“ผมยกเองได้ครับ”
“พี่ ปล่อยไป เป็นหน้าที่ ของเขา ” ผมยิ้มให้คนที่มาช่วยถือของ เอาแล้วสิกรูจะทำตัวยังไงว่ะเนี่ย ในบรรดาทุกๆคนที่รู้จักมา ไอ้ปลื้มนี้กรูแทนจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวมันเลย แล้วกรูหลวมตัวมาได้ไงว่ะเนี่ย
“ลูกปลื้ม...........................” เยอะจริงๆ ผู้หญิงที่วิ่งออกมาคงเป็นแม่มันแน่ๆ ผมว่าแม่มิ๊กเยอะแล้วนะ แต่คงสู้คุณป้าคนนี้ไม่ได้เลย
“แม่ปล่อย อายเพื่อน” ไอ้ปลื้มหน้าแดงทันที เป็นผมก็อาย
“นี้ใครละเนี่ย” สายตาเปลี่ยนมาหาผมสะแล้ว
“อ๋อ แฟนผม” อ้าวเหียใจผมไปอยู่ที่ข้อเท้าแล้ว เล่นเหียไรแบบนี้ว่ะเนี่ย ฝามือไวกว่าปากผม มันถูกปรบลงบนหน้าของปลื้มทันที เอาแล้วการตอนรับที่กรูไม่อยากจะได้รับ จะกลับก็ไม่ทันแล้วกระเป๋าไปอยู่ในบ้านแล้วด้วย
“แม่ไม่คิดเลยนะ ว่าลูกจะเป็นคนแบบนี้ ” คุณป้าเริ่มจะมีน้ำตาแล้วสิครับ แต่ผมนี้ฉี่จะแตกแล้ว กลัวก็กลัว ตัวก็เหลืองแล้ว
“แม่”
“ฉันมีลูกคนเดียวแล้วลูกฉันก็เป็นผู้ชาย”
“แม่................................. เจ็บอะ เอาสะแรงเลย ...................... ” แล้วน้ำตา กับใบหน้าที่ดูเหมือนคุณแม่ใจร้ายในละครก็หายไปในพริบตา
“ดูดิ เพื่อนผมกลัวหมดแล้ว แม่ก็เล่นสะแรง” รอยยิ้มก็มาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งคู่
“อะไรว่ะ เมิงอำ อ๋อว่ะปลื้ม”
“อืมๆ แม่ด้วย” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะพากันเดินเข้าบ้าน ทิ้งผมให้ยืนเอ๋อต่อไป
หลังจากการต้อนรับที่ไม่คาดฝัน ผมถูกพาตัวมาที่ห้องนอน ห้องนอนของปลื้มดูครบมากๆ ทั้งทีวี เกมส์ เครื่องเสียง เครื่องดนตรี กับเตียง 3 ฟุต
“อะไรว่ะ ห้องต้องกว้างไงเตียงเล็กแค่นี้ว่ะ”
“เอาใหญ่ไปทำไม ไม่ใช่จะมีใครมานอนด้วย”
“พี่นอนไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวผมลงไปคุยกับแม่ก่อน ตื่นแล้วก็ลงไปตามแล้วกัน”
“เดี๋ยวเมิงคิดว่ากรูยังอยากนอนอยู่รึจากเรื่องตะกี้”
“เอาน่านอนๆไปเถอะ เดี๋ยวตื่นค่อยว่ากัน” ก็ได้ว่ะผมถอดกางเกงยีนท์โยนทิ้งแล้วใส่แต่กางเกงขาสั้นนอน จะเปลี่ยนเสื้อผ้าก็หากระเป๋าไม่เจอ ทิ้งตัวลงนอนในห้องคนอื่นอีกแล้ว ระหว่างที่ตัวเองจะหลับตาลง หัวก็คิดว่าตัวเราเอนี้มันง่ายอะไรอย่างนี้ว่ะเนี่ย ไปโน้นไปนี้ บ้านคนโน้นบ้านคนนี้ แล้วสมองก็ถูกปิดลงเมื่อไรไม่รู้
จนผมรู้สึกว่าได้กลิ่นน้ำหอมเต็มห้องไปหมด แล้วถึงเพลงเบาๆ เอาแล้วสิกรู บรรยายกาศมาแล้ว กรูสิไอ้ปลื้มแน่ๆ ไม่น่าเลยกรู ผมเลยคิดจินตนาการไปเกินกว่าคนสติดีจะคิดได้ ค่อยๆ เปิดตามาดู ไอ้ปลื้มกำลังแก้ผ้าจริงๆด้วยหัวเปียกน้ำ เราไม่เคยเห็นมันใกล้ขนาดนี้มาก่อน ช้าก่อนน้องชายของกระผมมันกำลังจะสู้กับสิ่งที่ตาเห็น กรูนี้โรคจิตเข้าขึ้นจริง ผมพลิกตัวไปอีกทางไม่ให้สายตาไปมองสิ่งที่ไอ้ปลื้มกำลังทำอยู่
“อ้าวตื่นแล้วอ๋อพี่” มันคุยกับใครว่ะ ในห้องก็มีกรูคนเดียวนิว่า ต้องฟรอม์ กำลังตื่นสะหน่อย
“ห่ะ อะไรนะ”
“ผมทำพี่ตื่นรึเปล่า” ทำดิ ตื่นทั้งล่างทั้งบนเลย
“เปล่า ก็ว่าจะตื่นอยู่แล้ว”
“ดีเลยพี่ ล้างหน้าล้างตา เดี่ยวผมจะพาพี่ไปหาจุดหมายที่ผมพามา” แล้วมันก็เดินออกจากห้อง มีเสื้อผ้าวางเตรียมไว้ให้ผมอยู่แล้ว การอาบน้ำแต่งตัว เสร็จไปอย่างรวดเร็ว ด้านล้างไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากปลื้มที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่
“แต่งแบบนี้ก็หล่อเหมือนกันนะพี่”
“กรูหล่ออยู่แล้วไหมปลื้ม”
“แล้วเราจะไปไหนกันว่ะ”
“ไปเถอะพี่” เราออกเดินทางอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ใช่การเดินทางข้ามจังหวัด แต่เป็นเพียงระยะทางใกล้ๆ เท่านั้น เบื้องหน้าคือบ้านของโน้ตนั้นเอง ผมจำบ้านนี้ได้ดีเพราะว่าผมมาที่นี้ เป็นครั้งที่สามแล้ว
“พามาทำไมว่ะ”
“เอาน่าพี่ แล้วพี่จะนึกขอบใจผม”
“ทำไมว่ะ”
“ลงไปสักทีเถอะ” ที่บ้านโน้ตมีคนอยู่เยอะมากมายไปหมด มีรองเท้ามากมายถูกถอดไว้ที่ด้านล่างประหนึ่งที่บ้านกำลังมีงานบุญ รึว่านี้เป็นงานแต่งงานของโน๊ตมันว่ะ ผมเริ่มจะแปลกใจ ค่อยๆเดินขึ้นไปชาติ เสื้อผ้าสีเข้มกับใบหน้าเศร้าสร้อยของผู้คนที่อยู่ที่นี้คงไม่ได้หมายความว่าเป็นงนแต่งโน๊ตแน่ๆ โล่งใจไป แต่ถ้างั้นก็ต้องเป็นงานศพสินะแล้วงานใครละ พ่อรึแม่โน้ต รึว่าญาติผู้ใหญ่ ผมพยายามคิดไปถึงความน่าจะเป็นทั้งหมด สายตาก็มองหาคนที่ผมพอจะรู้จัก จนในที่สุด แม่น็ตก็เดินเข้ามาหาผมด้วยสายตาที่แดงก่ำ คงเป็นเพราะแกร้องไห้มาเยอะ แล้วคราวนี้ก็กลายเป็นผมสะแล้วครับที่โดนตบแทน
“หายไปไหนมา” งงสิครับมันเรื่องอะไรกัน มาปรบผมทำไมเนี่ย
“หายไปไหนมา โอมห์ รู้ไหมว่าโน๊ตมันรอนานแค่ไหน” แล้วแม่โน้ตก็ค่อยๆทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น โดยมีผมยืนงงอยู่นะที่ตรงนั้น
“นี้มันเรื่องอะไรว่ะปลื้ม”
“หายไปไหนมา..................” เสียงแม่โน้ตพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนขาดสติไปแล้ว ผมฟังแล้วจะขาดใจตามสะให้ได้
“มันอยู่ไหนว่ะไอ้โน๊ต”
“พี่โอมห์...” สิ้นเสียงปลื้ม ผมก็เห็นสิ่งที่ผมไม่เคยหวังว่าจะได้เห็นทันที มันเป็นเรื่องที่เกิดกว่าผมจะรับได้จริงๆ เคยคิดว่าที่ผ่านมามันเลวร้ายมากแล้ว แต่นี้มันทำให้ผมขาดไปเลย ความคิดผมหายไป พร้อมๆกับสิ่งที่ผมเห็น ขาผมค่อยๆอ่อนแรงลง น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นนี้มันคืออะไร ผมพูดอะไรไม่ออก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จดหมายจากโน๊ต
-
มันเรื่องอะไรกัน อย่าบอกนะว่าโน๊ตตาย แล้วทำไมแม่ต้องบอกว่าโน๊ตรอโอห์มด้วยล่ะ
ในเมื่อโน๊ตเองที่ไปมีหญิงอื่นไม่ใช่เหรอ งง
-
เอาเถอะ ถึงพี่จะรักโน๊ตจะเชียร์โน๊ตแต่ไหนแต่ไรเหมือนกับหลายๆคนในนี้
แต่การที่โอมห์อยู่กับใคร ณ ปัจจุบัน พี่เคยพูดแล้วว่า ความสุขของใครก็ของมัน
ไม่มีใครรับรู้ได้เท่ากับเจ้าของชีวิตนั้นหรอก เพียงแต่โอมห์มีความสุขดี เท่านี้ทุกคนที่อ่านเรื่องนี้เขาก็ดีใจแล้ว
ตอนล่าสุด
:monkeysad: ไม่ดราม่าเกี่ยวกับโน๊ตใช่ไหมค่ะ ดราม่าจากการหลงรักตัวละครในนิยาย กับผูกพันตัวละครในชีวิตจริง มันต่างกันเน้อ
ดิฉัน ยิ้มสู้ ^_____^ ไม่นะ ไม่ๆๆ เราจะไม่คิดไปเอง
:กอด1:โอมห์ คิดถึงมากมาย
มิกซ์......มาทีเล่นเอาซะตกใจ เชอะ เชอะ ^^
-
โน๊ต!!! :o12:
ไม่จริงใช่มั้ย ถ้าโน๊ตรอโอมจริง มันคงเศร้ามากๆ
โอย จิตตกไปไกลแล้ว โอมมาต่อด่วน :z3:
ยินดีต้อนรักมิ๊ก :mc4:
และโอม (ไปไหนมาเหรอ??) อีกครั้ง
คิดถึงสุดๆ :กอด1:
-
ค้างๆๆๆ
อย่างแรง
มาต่อไวๆ นะ
-
โอห์มหายไปนาน มาอีกทีนี่ทำอึ้ง เกิดอาไรขึ้นนี่
-
อ้าวเวรกรรมซะแล้ว
เกิดไรขึ้นกับโน๊ตเนี่ย - -
-
ชีวิตจริงไม่เหมือนนิยาย ถ้าก้าวเดินด้วยสติ
ยังไงก็คิดว่าโอห์มต้องสามารถผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดีแน่ๆ
-
กรี๊ดดดด :o12:
โอมมม ค้างมากกกกกก
แต่ดีใจที่โอมมาต่อแล้วตอนมิกบอกว่าเล่าต่อไม่ได้ก็เครียดสุดๆ
เฮ้ออออ
เวลาอ่านเรื่องนี้ไรจี๊ดๆทุกที :sad4:
-
......
จุกในอก พูดไม่ออก
เฮ้อ.....
-
โอห์มกลับมาแล้วววววววววววววววววววววว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หายไปนานคิดถึงจัง
แต่กลับมาคราวนี้ก็ยังสร้างความประหลาดใจ มาด้วยความมึนๆงงๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น
มาทำให้กระจ่างเลยนะคุณ อิอิ
ปล รักโอห์มจังเลย
-
...ดีวุ้ยได้อ่านสองความรู้สึก น้องมิกซ์ ไว้แวะมา เอาเรื่องน้องโอมห์มา..เผา..ให้ฟังบ้างนะ
...นึกว่าน้องโอมห์ หายไปไหนที่แท้ไปทำหน้าที่..คนในครอบครัวน้องมิกซ์..นี่เอง
...มีความรู้สึกว่ามันต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับโน๊ตแน่ๆๆ
...แต่แม่นี่สิ น่าจะควบคุมอารมณ์หน่อยเหมือน โทษว่าเป็นความผิดของโอมห์เลย
...เรื่องบางเรื่องมันก็ยากต่อการควบคุมนะ ต้องปล่อยไปตามที่คนๆนั้นต้องการ :เฮ้อ:
-
เออเรื่องมันไปไวแท้ ใมเรื่องมันเป็นแบบนี้ล่ะค้าบชีวิตจริงอะไรจริงทำใมเป็นแบบนี้
รอฟังจดหมายจากโน๊ตนะโอม
-
เห็นพี่มิกซ์มาเล่าเรื่องเลยตกใจว่าพี่โอมห์ไปไหนสะนี่ ฟู่~
แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันละเนี่ยกลิ่นดราม่ามากๆเลยฮะ
-
สงสารโน๊ตตตตตตตตตตตต
-
มาลงแต่ละที มีเซอไพรส์ทุกงานสิคุณโอห์มนิ่ :m16: วูบวาบตอนที่แล้วก็นึกว่าจะไม่กลับมาซะแล้วซิ่ :z3:
-
:monkeysad:
อ่านแล้วเศร้า
เหงาจังคับ
เล่ามาเลย
เล่ามาได้อีก
กระตุกใจคนอ่าน..ทั้งเป็น
กาซิก
ขอบคุณ..โอห์ม
-
ไม่น่าแวะเข้ามาเลยยยยยยย
โอมมาต่อแต่ล่ะทีหัวใจจะวายหลายๆรอบ
แถมยังค้างอีกกกกกกกก
ทั้งมิกทั้งโอมช่วยมาไขข้อข้องใจหน่อยได้มั้ยยยยยยย
แต่คนอ่านก็มาโซ
ยังจะรอต่อไป
:call: :call: :call: :call:
-
อ่านแล้ว งง
แต่ก็ยังดีใจที่โอมกลับมา
-
o13 เข้ามายกนิ้วให้ น้องโอมเก่งขนาด เล่าเรื่องให้ค้างได้ทุกตอน ไม่น่าเลยตรูอ่านแล้วค้าง
เอ้อ....มิกก็มาครั้งแรกก็เก่งอีกคน พากันค้างเติ่ง โอ้ว...น่าฮักขนาด :fire:
ว่าแต่...โอมทำไรผิดเหรอ?? แม่โน๊ตถึงได้มีอาการขนาดนั้น เท่าที่อ่านมาโน๊ตมีแฟนนิ ..งง!!
ปล. คราวหน้าขอค้างอีกนะน้องโอม ซู๊ดดดย๊อดดด :m31: (ตรูไม่น่าหลงเข้ามาเล๊ยยย)
ปล.2 คิดไว้ตั้งแต่แรกล่ะว่า มิกโอม เป็นคู่ที่คงตัดกันยาก ความผูกพันมันแน่นเกิน ถ้าขาดแล้วเจ็บทุกฝ่าย
-
ค้างกว่าเดิม
-
ตอนแรกคิดว่าโอห์มจะหายไปเลย ไม่มีโอกาสมาต่ออีกแล้ว
ดีใจที่มาต่อ และก็ดีใจที่ได้รู้ว่าตอนนี้โอห์มอยู่กับใคร
ตอนนี้มันหมายความว่าไงอะ โน้ตเป็นอะไร แล้วทำไมแม่ถึงบอกแบบนั้น
แล้วยังปลื้มอีกที่บอกว่าพี่ต้องขอบใจ งงอะ
ตัดตอนได้ดีมากๆ ค้างมาก ฮึ่มๆ
-
โอมหายไปนาน กลับมาคราวนี้หายคิดถึง แต่ค้างนะ อิอิ
-
กลายเป็นช่วงที่ลำบากใจที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา ตลอดเวลาตั้งแต่ต้นเรื่องจนมาถึงตรงที่ เป็นเหตุผลที่ผมไม่เคยบอกว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วผมทำอะไรอยู่กับใครกันแน่ ผมเชื่อว่าตัวโน๊ตเองคงจะรู้สึกดีแบบนี้เหมือนกันที่สามารถทำให้หลายๆคนรู้สึกดีแล้วก็ยิ้มได้ ผมอยากให้สิ่งที่ผมเล่าเป็นเรื่องโกหก แต่มันก็เจ็บปวดเกิดกว่าที่ตัวเราเองจะลืมได้ เรื่องราวของมิ๊กที่เกิดขึ้นมันก็ยังไม่ได้เรียกสิ่งนั้นว่าการสูญเสีย แต่เหนือสิ่งอื่นใด ยังมีเอิทอีกคนที่ผมยังไม่ได้กล่าวถึง ขอโทษที่เรื่องไปเร็วนะครับ ช่วงเวลาในเรื่องนี้ค่อนข้างสับสน ผมเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน ทั้งเรื่องเรียน เรื่องโปรเจ๊ก มันมาในเวลาเดียวกันไปหมด เลยมึนๆ งง ๆ สิ่งที่โน๊ตเป็นผมเองไม่ได้ตามหาอีกแล้วว่าคืออะไร ผมจบความรู้สึกลงตรงที่โน๊ตคือคนที่ดีที่สุดสำหรับผม จะเหลือแต่ความคิดถึง แล้วก็ภาพความทรงจำบ้างภาพเท่านั้น นิยาย มันต่างจากเรื่องจริงตรงที่ พระเอกไม่ต้องตายก็ได้ อาจจะตายแล้วฟื้นก็ได้ หรืออาจจะมีหมอเก่งๆมารักษาก็ได้ นางเอกจะมีพระเอกได้แค่คนเดียวในเรื่องนั้น แต่นี้ดันเกิดขึ้นกับเราจริงๆ ภาพที่เรามองเห็น ความรู้สึกที่เรารับรู้ได้ มันอยากที่จะลืมเลือนจนถึงวันนี้ ยอมรับกับตัวเองที่เป็นคนไม่หนักแน่น อีกไม่นานเราคงได้จากกันอีกแล้วนะครับ
***************************************************
สิ่งที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าเป็นเรื่องจริงที่เราทุกคนในที่นี้ไม่อาจจะปฏิเสทได้ สำหรับผมอยากจะให้นี้เป็นเพียงแค่ฝันฝันหนึ่ง ที่พอผมตื่นมาทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม เพราะฝันนี้มันโหดร้ายเหลือเกิน เกินกว่าผมเองจะรับได้กับโลกความจริงที่มันกำลังหมุนไปอย่างช้าๆและทรมาน ผมเคยคิดว่าการที่โลกเรามีคนตายนี้มันไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะยังไงคนเราก็ต้องตายกันทุกวันอยู่แล้ว แต่ถ้าวันหนึ่งมันมาเกิดกับคนใกล้ชิดเราละ ผมจะทำยังไง
“พี่โอมห์ เป็นอะไรรึเปล่า” ผมลืมตากลับขึ้นมาสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง นี้กรูอ่อนแอขนาดนี้เลยรึไงว่ะ
“กรูเป็นไรไปว่ะปลื้ม”
“ไม่รู้ดิ เห็นอยู่ดีๆก็วูบไปเลย”
“เอ๋อกรูก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน” ผมจำที่นี้ได้ มันเป็นเตียง ห้อง รูปภาพ เหรียญรางวัลที่ผมคุ้นตาทั้งนั้นมันคือห้องโน๊ตนี้ว้า
“ข้างนอนนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมว่ะ” ปลื้มยิ้ม โดยที่ผมก็หวังว่าคำตอบที่จะได้ ก็คือการอำเหมือนที่เจอที่บ้านมัน
“เปล่าพี่ เป็นเรื่องจริงครับ”
“แล้วทำไม กรุไม่เคยรู้อะไรเลย”
“ผมก็รู้เท่าที่พี่โน้ตอยากให้รู้ ส่วนพี่เองก็เหมือนกัน พี่ก็ได้รู้เท่าที่พี่โน๊ตอยากให้รู้”
“หมายความว่ายังไงว่ะ”
“จริงๆ วันนี้พี่โน้ตก็สั่งไว้ว่าไม่ให้ผมบอกพี่จนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย แต่ผมอดไม่ได้จริงๆ” แล้วน้ำตาผมก็มาอีกแล้ว กับเรื่องทุกอย่างๆที่เคยเกิดขึ้นภาพมันเข้ามาในหัวเหมือนในหนัง ครั้งนี้มันต่างจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับมิ๊ก สำหรับมิ๊กผมยังมีความหวังเสมอ แต่เรื่องนี้ สำหรับผมมันคงไม่ต้องหวังแล้วว่าจะมีอะไรดีขึ้น
“พี่ ทำใจดีๆก่อนดิ จะฟังไหม” ผมพยายามหักห้ามน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอยู่ขนาดนี้
“อืม เรื่องมันก็ตั้งแต่ที่พี่เจอผมนั้นละ พี่โน้ตเข้ามาหาผม แล้วพูดทำนองว่าฝากพี่ไว้กับผม ตอนแรกผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องี่เง่าไร้สาระที่ผมต้องมาดูแลเอาใจใส่ผู้ชาย เพราะผมเองก็ไม่ใช่เกย์ แถมพี่หน้าก็โครตเถื่อนจะมาต้องการคนดูแลทำไม แต่พี่โน้ตก็ขอร้องผมจนผมยอม แต่ผมก็ถามเหตุผลกับพี่โน้ตเขานะพี่ว่าเพราะอะไร แต่พี่เขาก็ไม่บอกทุกครั้งที่ถามผมก็จะเจอพี่โน๊ตว่าตลอด จนผมมารู้กับแม่ผมเนี่ยละครับ ว่าพี่โน้ตเขาเป็นโรคที่ติดมาจากพ่อแม่เขา แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าโรคอะไร
ระหว่างที่ผมอยู่กับพี่ พี่โน้ตจะถามตลอดว่าวันนี้พี่เป็นยังไงบ้าง กินข้าวกับอะไร บ้างใครก็จะโทรสับเข้าเครื่องผมแล้วก็ให้ผมถือหูไว้ คอยฟังเสียงพี่ พี่จำตอนที่พี่กับพี่โน้ตไปเจอกันที่ร้านเหล้าได้ไหมครับ นั้นละพี่ครั้งนั้นพี่โน้ตตั้งใจจะไปเจอหน้าพี่ครั้งสุดท้าย “
“ผมบอกแล้วไงพี่ว่าอย่าร้องไห้”
“เอ๋อเล่ามาเหอะ น้ำตากรู ตัวกรู เรื่องของกรู”
“ อืมพอหลังจากนั้นพี่โน้ตก็ไปลาออกจากมหาลัยกลับมาอยู่ที่บ้านตามคำขอร้องของแม่เขา พี่โน๊ตอาการแย่ลงเรื่อยๆ เริ่มจะกินได้น้อยลง จากที่เคยเป็นคนแข็งแรงก็แย่ลงเรื่อยๆ แต่ระหว่างนั้นพี่โน้ตก็ยังทำเรื่องเดิมๆอยู่นะพี่ ยังคอยฟังเสียงพี่อยู่เหมือนเดิม ผมถามพี่เขาแล้วว่าจะคุยกับพี่ไหม แต่พี่เขาก็ยืนยันที่จะไม่คุย ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกันพี่ จนพี่เขาเริ่มพูดไม่ได้ แขนขาไม่มีแรงแล้วก็หยุดหายใจไปในที่สุด แต่พี่เขาก็ยังกำอะไรไว้แน่เลยนะพี่” ปลื้มส่งตุ๊กตาที่สีลอกจนเห็นเนื้อปูนออกมาให้ผม สภาพมันไม่เหมือนวันที่ผมทำมันเสร็จแต่ผมก็รู้ว่ามันคืออะไร
“แล้วก็นี้ด้วยพี่ ป้าเขาบอกว่าต้องเอาให้พี่ให้ได้” กระดาษถูกพับเป็นรูปสี่เหลี่ยมด้านเท่า สีน้ำตาลดูแล้วมันดูจะเหมือนกระดาษคำตอบเวลาที่ใช้สอบสะมากกว่า
“อะไร”
“พี่โน้ตเขาเขียนไว้ ตอนที่ยังพอมีแรง เห็นป้าบอก”
จดหมายจากโน้ต
นี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่โน๊ตได้เขียนตัวหนังสือลงในกระดาษคำตอบแบบนี้ เวลาของโน๊ตเหลือน้อยลงทุกทีแล้วสิ สงสัยว่าพระเจ้าจะให้เวลาบนโลกใบนี้ของโน๊ตแค่นี้จริงๆโน๊ตเองคงเป็นแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้รับความรักจากใครเลย มีแม่ แม่ก็ทิ้งแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตของโน๊ตแย่ไปเลยสักกะหน่อย ถึงแม้ชีวิตในวัยเด็กที่ผ่านมาของโน๊ตจะมีครอบครัวที่อบอุ่นแต่ก็ยังขาดอะไรบ้างอย่างอยู่เสมอ โน๊ตเคยเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่พยายามใช้ชีวิตอย่างธรรมดา ถึงจะโดนเพื่อนล้อว่าเป็นลูกไม่มีแม่บ้างในวัยเด็ก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นปมด้อยเลย จนวันหนึ่งโน๊ตได้มาเจอกับโอมห์ ชีวิตมันดูบ้าๆบอๆ ว่าไหม แปลกที่โน๊ตรู้สึกกับโอมห์มากกว่าคำว่าเพื่อน เพราะโอมห์เลยรู้ไหมที่ทำให้เรากล้าที่จะทำเรื่องบ้าๆบอๆ ชีวิตเราได้ลองทำมาหลายๆอย่างทั้งพนักงาน 7 – 11 นักร้องตามร้านเหล้า แล้วอีกตั้งหลายอย่าง แต่ขาดอยู่อย่างเดียวที่โน๊ตยังไม่ได้ทำ คือเป็นแฟนโอมห์ เป็นคนรักของโอมห์ โน๊ตพยายามมาตลอดในช่วงหลายเดือนที่จะเป็นคนดี และจะไม่ทำให้โอมห์เสียใจ แต่วันนี้คงทำไม่ได้แล้วสินะ โอมห์คงร้องไห้เพราะเราจนได้ โน๊ตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับมิ๊กแล้ว โน๊ตไม่อยากให้โอมห์ต้องมานั่งดูแลเราเหมือนที่เกิดขึ้นกับมิ๊ก เราไม่อยากให้นายเป็นผู้ชายที่หมดหวัง ถึงแม้ว่าวันนี้เราไม่ได้อยู่กับนายอีกแล้วแต่ไม่เป็นไรนะโอมห์ โน้ตยังคิดว่าวันหนึ่งถ้ามีโอกาส ถ้าโลกหน้ามีจริง โน้ตต้องได้มาเจอกับโอมห์อีกแน่ๆ แต่บังเอิญ ว่าโน้ตไม่ค่อยเชื่อรื่องพวกนี้อะดิ เลยไม่อยากทำให้โอมห์ต้องมนั่งหวังลมๆแล้งๆ ตัวเราเองดูดีว่าเราจะเป็นยังไง แล้ววันนี้จุดจบของเราได้มากถึงแล้ว ถ้าวันนั้นโอมห์เลือกเรา เราคงต้องรู้สึกแย่มากๆที่เราต้องมาทำให้โอมห์เสียใจ โอมห์ครับชีวิตของโอมห์ยังต้องเดินต่อไปนะครับ โอมห์มีปลื้มที่เป็นเพื่อน มีมิ๊กที่พร้อมจะกลับมาเป็นเป็นรักของโอมห์ วันนี้ เราไม่สามารถดูแลโอมห์ได้อีกแล้ว ที่ทำได้ตอนนี้ก็คงทำให้โอมห์เสียน้ำตา โอมห์จะร้องไห้ก็ได้นะครับ เพราะคงไม่มีใครห้ามได้ แต่วันหนึ่งโอมห์จะต้องกลับมาเป็นคนที่สดใสร่างเริง มีอารมณ์ขัน เหมือนเดิมนะครับ วันนี้เราไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว เราเคยสงสัยเหมือนกันว่าตอนนี้เราจะไปอยู่ที่ไหน บ้างทีเราอาจจะนั่งอยู่ข้างๆโอมห์ตอนนี้ก็ได้ แน่นอนว่าเราคงไม่อยากเห็นโอมห์ร้องไห้ ยิ้มไว้นะโอมห์ โน้ตอยากเห็นคนที่สดใส คนที่ยิ้ม คนที่ทำให้ทุกคนรอบข้างมีความสุข วันนี้โน้ตคงไม่สามารถมาดูแลปกป้องโอมห์ได้อีกแล้ว เราฝากโอมห์ไว้กลับปลื้ม เพราะเราคิดว่าปลื้มคงดูแลโอมห์ได้ อย่าหมดหวังกับความรักนะโอมห์ สุดท้ายนี้เราคงไม่ถึงประโยคว่ารัก หรือถึงประโยคว่าโชคดี เพราะสิ่งสำคัญที่สุด เราอยากให้โอมห์ยิ้ม แล้วเลิกร้องไห้เพราะเรา
เพื่อนกันตลอดไป โน๊ต
ผมวางจดหมายลงข้างเตียง แล้วเอามือขึ้นมาปาดน้ำตา วันนี้เราต้องอยู่กับโลกความเป็นจริงแล้ว เรื่องนี้มันไม่เหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นกับมิ๊ก เพราะว่าโน้ตจากเราไปแล้วจริงๆ เราเคยยิ้ม หัวเราะ ร้องเพลง
.
.
.
.
.
.
.
ผมขอเก็บเรื่องนี้วันในใจผมคนเดียวดีกว่านะครับ เรื่องต่อจากนี้มันยากที่จะบรรยายจริงๆ ผมไม่ไหวแล้ว คนเขียนเองยังตามบวมเพราะเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น
จนถึงวันเผาศพ ผมได้มีโอกาสเห็นหน้าโน้ตเป็นครั้งสุดท้าย ใบหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลย โน้ตเหมือนยิ้มให้ผม แล้วผมก็พยายามที่จะไม่ร้องไห้ ผมพยายามยิ้ม ยิ้มให้โน้ตอย่างมีความสุข ผมเอื้อมมือเข้าไปในโลงแล้ววางตุ๊กตากลับเข้าไปที่มือของโน้ต อากาศโดยรอบดูเย็นลงในพริบตา ผิดกลับตอนที่ลากศพมายังป่าช้าแห่งนี้ ผมบอกกับตัวเองว่าผมไม่มีทางที่จะกลัวโน๊ตเด็ดขาด ฟ้ามืดลงคล้ายกับฝนกำลังจะตก ผมเอื้อมมือไปจับมือโน้ต ระหว่างที่พ่อแม่โน้ต แล้วก็ปลื้มยืนอยู่ข้างๆผม พระเตรียมตัวที่จะเริ่มเผาแล้ว สิ่งที่ผมจะพูดกับโน้ตนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ
“โน้ต เราจะเป็นคนที่ร่างเริงสำหรับนายตลอดไป” ผมปล่อยมือจากมือโน้ตแล้วก็ยิ้มทั้งน้ำตา หันมากอดแม่โน้ต เราทั้งคู่ยืนกอดกันระหว่างที่สัปเร่อ ดันโลงไม้เข้าไปในเตาเผา จิตใจของผมว่างเปล่าขนาดที่เดินลงมาจากเมรุ ผู้คนเริ่มแยกย้ายกันกลับบ้านของตน ขาผมก้าวเดิน แต่สายตาของผมไม่เคยละทิ้งจากเมรุเลย ปลื้มพยายามลากผมไปที่รถ ผมทำไม่ได้จริงๆที่จะจากที่ตรงนี้ไป ผมหันหน้ากับมาหาปลื้ม
“ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้ว่ะ”
“อะไรพี่”
“ทำไมถึงไม่บอก ว่าโน้ตมันเป็นอะไร ทำไมถึงไม่พูด ทำไม่ต้องมาบอกเอาสะตอนนี้”
“พี่ ฟังผมนะ พี่โน้ตเขาไม่อยากให้พี่ต้องมาจมอยู่กับเขา เขาอยากให้พี่มีทางเดินของตัวเอง อยากให้พี่เรียนให้จบ ทุกอย่างที่พี่โน้ตทำเขามีเหตุผลเสมอ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วพี่” ปลื้มเองก็ตาแดง สีหน้าดูเศร้าไม่แพ้กัน
“พอเถอะพี่ พี่โน๊ตเขาไม่อยู่แล้ว” ผมพยายามบอกตัวเองให้หยุด ให้เลิกมองไปที่ตรงนั้น และให้ตัวเองกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง ปลื้มพาผมออกมาจากสถานที่ตรงนั้น ตรงดิ่งกลับบ้าน เรามาหยุดที่บ่อปลาคราฟ์ในบ้าน ผมกับปลื้มไม่ได้พูดอะไรกันเลยระหว่างนั่งรถมา จนถึงตอนนี้
“พี่จะทำอะไรต่อ”
“ไม่รู้สิ”
“อยู่กับผมที่นี้ก่อนนะพี่”
“ทำไม”
“ไม่รู้ดิพี่ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว พี่โน้ตก็เหมือนพี่ชายผม นะพี่โอมห์”
“อืม”
ผมถีบจักรยานในบ้านปลื้มออกมาที่คลองชลประทาน สะพานที่ครั้งหนึ่งผมกับโน้ตเคยมานั่งคุยกันจนดึก วันนี้ท้องฟ้าดูสวยเหมือนเดิม มีดาวดวงน้อยนับล้านๆดวงคอยส่องแสง อากาศที่บ่งบอกว่าฤดูหนาวกำลังจะมาถึงแล้วทำให้รู้สึกเหงาไปใหญ่ ผมมาถึงสะพานแล้วก็ดีดตัวเองขึ้นมานั่งยังที่เดิม ที่ที่เคยนั่งคุยกับโน้ต ถ้าเรื่องวิญญาณบนโลกนี้มีจริง โน้ตก็คงจะมานั่งดูท้องฟ้าตรงนี้ด้วยเหมือนกัน คงจะมานั่งรอผม นั่งเล่าเรื่องของตัวเองในวัยเด็กเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ ผมเองก็คงเป็นผู้ฟังที่ดี
-
เศร้า :m15:
-
เคยได้ยินคำนี้ไหม ความรักสวนทาง
ไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่ก็แค่มิ้กกับโอมห์ ไม่เคยที่จะพูดกันให้มาก มันเลยสวนทาง
ส่วนเรื่องโน๊ต เสียใจด้วยนะค่ะ แต่ก็ดีใจที่มีคนที่รักโอมห์ขนาดนั้น
เพราะเขารัก เลยยอมที่จะเจ็บปวดเอง เลยยอมที่จะอยู่เองคนเดียว
เลยยอมปล่อยคนที่ตัวเองรักมากที่สุดไป
-
.........................
-
ใครเจอเหตุการณ์เเบบนี้ก็คงพูดไม่ออกเหมือนกัน...เป็นกำลังใจให้ค่ะ โน๊ตเเบบว่าทำทุกอย่างเพื่อโอห์มจริงๆ
-
สงสารโน๊ตจังขอโทษที่เคยว่าโน๊ตไว้นะ นายเป็นผู้ชายที่มั่นคงและรู้จักคำว่ารักจริงๆ
อ่านตอนนี้แล้วมันแน่นๆ หน้าอกน้ำตาก็ไหล ความจริงมันทำใมโหดร้ายจัง ไม่ว่าโน๊ตจะทำถูกหรือไม่ถูกแต่อยากบอกว่าโน๊ตใจร้ายมากๆ ไม่คิดถึงใจกันบ้างเลยว่าโอมจะเสียใจขนาดไหนสู้ให้อยู่ข้างๆ จนวินาทีสุดท้ายยังจะดีกว่ายังจะรู้สึกผิดในใจน้อยกว่าและจะได้ไม่มีอะไรค้างคาแบบนี้ มารู้ตอนนี้มันเหมือนทำร้ายกันเลือดเย็นเกินไป แต่มันคงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วก็ขอให้โน๊ตไปสู่สุคติไปอยู่ที่ๆ มีความสุขนะโน๊ต :undecided:
-
โน๊ต นายเป็นพระเอกจริงๆ ขอให้ไปสู่สุคตินะ
-
...อ่านจบ ไม่รู้จะเม้นว่ายังไง คงต้องบอกว่า..คุณทำดีกับคนที่อยู่ข้างๆคุณทุกๆคน หรือยัง
...ไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆๆ สำหรับวันพรุ่งนี้ เลยทำให้คิดไปว่า แล้วพรุ่งนี้เราจะอยู่ที่ไหน
...ยังอยู่ในที่ๆเราอยากอยู่หรือเปล่า หรือไปอยู่ในที่ใครๆก็บอกว่า...ที่ชอบที่ชอบ แต่ไม่มีใครอยากไป
...ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไปน้องโอมห์ เก็บความทรงจำดีๆไว้และทำดีกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ให้มากๆๆ :L2:
-
..................
เศร้า
มาก
แต่
มัน
ก็
ผ่าน
ไปแล้ว
นะ
ครับ
สู้ต่อไปนะโอห์ม.....
-
อ่านจบตอนนี้แล้ว พูดอะไรไม่ออก
รู้เพียงแต่ว่า กำลังใจ และความรัก จากคนรอบข้างจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้นได้
ผมเชื่อว่าสิ่งที่โนตเค้าทำ ทั้งหมดเพื่อตัวของโอห์มเอง
ชีวิตโอห์มผ่านอะไรที่หนักๆ มามากมายหลายเรื่อง จนบางทีหนักเกินจะรับได้ ผ่านไปแล้วนะคับ สู้ๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้โอห์มนะครับ กำลังใจจากคนรอบข้าง จากคนที่เรารัก จะช่วยให้สิ่งต่างๆผ่านไปได้นะคับ
ปล รักโอห์มจังเลย
-
เศร้า... สู้ต่อไปโอห์ม
-
ขอตอนรับกลับมาครับ
-
:sad11:
อย่างน้อย
ในครั้งหนึ่งของชีวิต
ยังเคยถึง..และลึกซึ้งกับคำว่ารัก
RIP นะครับ..โน๊ต
:กอด1:โอห์ม
-
นี่แหล่ะชีวิตจริงของคนเรา
สู้ต่อไปนะครับโอห์ม
-
รัก...ก็คือรัก
จะยืนตรงจุดไหน ความรักก็ยังอยู่ที่เดิม
ไปสู่สุคตินะ พ่อหนุ่มลายสักของพี่.....
-
จุกอ่ะจุก พี่โน้ตครับทำไมพี่เป็นคนอย่างนี้อ่าพี่ ได้ใจสุดๆเลยครับ จะร้องไห้ตาม ไปดีคับพี่
พี่โอมห์ก็มีความสุขมากๆนะฮะ
-
:m15:
อ่านเรื่องของโน๊ตแล้วน้ำตาแทบไหลเลยอ่ะ
โน๊ตเป็นผู้ชายที่คิดถึงความรุ้สึกของคนที่ตัวเองรักมาก
ไม่อยากเห็นคนที่ตัวเองรักต้องเสียใจเพราะตัวเอง
เลยยอมเป็นคนที่เสียใจเพียงคนเดียว
เสียใจกับเรื่องของโน๊ตด้วยนะค่ะโอมห์
แต่เราก็ต้องอยู่กับปัจจุบันทำปัจจุบันให้ดีที่สุดค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะโอมห์
:กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
เศร้ามาก
สงสารโน๊ต
-
เศร้านะเจอกะตัวเองไม่รู้จะทำยังงัย ทำใจได้มั๊ยก็ไม่รู้ รักมันมีรูปแบบนี้ด้วยรึนี่
-
:monkeysad: เคยได้ยินเพลง ทุกวินาที ของเจมส์มั้ย คิดถึงเพลงนี้ที่สุด :monkeysad:
เวลาจะทำให้เราดีขึ้นนะ โอม
:pig4: :pig4:
-
เฮ้ออออออ
ตอนนี้โน๊ตคงจะดูแลโอห์มอยู่แน่ๆ
จากที่ไหนสักที่น่ะเนอะ
เพื่อนกันตลอดไป T T
-
แล้วตกลง โน๊ต เป็นอะไรคับ
โรคร้ายหรือเปล่าคับ
-
แล้วตกลง โน๊ต เป็นอะไรคับ
โรคร้ายหรือเปล่าคับ
-
อ้าวโน๊ตเป็นอะไร o22
ไม่เห็นแสดงอาการใดๆออกมาเลยก่อนนหน้านี้
อยู่ดีๆก็...........
ชอบโน๊ตนะ :กอด1: :3123:
-
เศร้ามาก :o12:
โน้ต เรานับถือความรักของนายจริงๆ
โน้ตรักโอม แบบที่ไม่เผื่อตัวเองเลยด้วยซ้ำ
ไปสู่สุขคตินะ ไม่มีใครทำร้ายนายได้อีกแล้ว
โอมห์ รักตัวเองให้มากๆนะ เพราะมีคนรักโอมห์มากมาย
ดูแลตัวเองนะโอมห์ ^^
นาฬิกาไม่เคยเดินถอยหลัง ทำวันนี้ให้ดีที่สุดกันเถอะ
:กอด1: ให้มิ๊กกอดโอมห์ อิอิ
-
อ่านแล้วซึม
RIP นะน้องโน้ต
เป็นกำลังใจให้นะน้องโอห์ม :กอด1:
-
.........T_T
-
เศร้าเลยอ่ะโอม แต่เค้าไปดีแล้วนะ คนที่อยู่ก็ต้องสู้และมีกำลังใจกันต่อไป
-
รู้ทั้งรู้ว่าน้ำตาจะไหล แต่ก็ไม่สามารถห้ามมันไว้ได้
ขอให้โอมมีความสุขมากๆ นะคับ
-
โน๊ตเขารักและเป็นห่วงโอห์ม เลยอยากจะให้จำแต่ภาพที่ดีเก็บไว้
เลยไม่อยากบอกอาการป่วยของตัวเองให้โอห์มได้รู้...
เป็นกำลังใจให้เสมอนะ :กอด1:
-
อ่านแล้วน้ำตาคลอไม่คิดว่าโน๊ตจะต้องจากไปแบบนี้
-
โลกนี้ช่างไม่มีอะไรแน่นอนเลย :o12: น้ำตาตกอีกแล้ว ช่วงเวลานั้นเป็นผมคงเป็นเดือนกว่าจะกลับเป็นปกติได้
-
:monkeysad:เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารโน๊ตตตตตตตตตตตตต o13
-
โน๊ตเป็นผู้ชายที่ทำให้สามารถคิดถึงคำว่า รักที่มั่นคง ได้จิงๆ
เป็นผู้ชายที่ยอมทุกข์เพื่อคนที่รัก นับถือโน๊ตมากกก
บทนี้เศร้าจิงๆๆ อ่านไปน้ำตาก็ไหลตาม ซื้งมาก
ตกลงโน๊ตเป็นโรคไรอ่ะ ???
-
ผู้ใดก็ได้ช่วยสอนวิธีใส่เพลงหน่อยได้ไหมครับ
จะขอบพระคุณมากจริงๆ
-
:man1:นู๋โอมห์ ป่านนี้โน๊ตคงนั่งยิ้มมองดูโอมห์อยู่แหละ ยิ่งเห็นโอมห์อยู่ดีมีสุข
โน๊ตก็คงสบายใจแล้วล่ะ (นี่สะพานข้ามคลองเดียวกับใกล้ๆบ้านญาติป้าหรือเปล่าไม่รู้สิ )
ฝากสวัสดีมิ๊กด้วยนะ โอมห์กลับมามีคนดีใจมากๆอยู่คนหนึ่ง ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปกับ
โอมห์ด้วยหรือเปล่าเดี๋ยวต้องโทรไปเช็คดู
-
รอ ๆ ๆ
-
โอมห์กลับมาคราวนี้ เม้นต์ไม่ออกค่ะ
เสียใจด้วยกับเรื่องของโน้ต
-
ได้อ่านเรื่องมาทั้งทั้งหมด เพิ่งอ่านมาจนทันก้อวันนี้แหละครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ พี่โอมห์ พี่มิก^^
-
โหวตเรื่องเศร้าแห่งปี
-
โน้ตเป็นคนที่ดีมากเลยอะ โน้ตรักโอห์มมากๆ :m15:
ตอนนี้โน้ตก็คงดีใจที่เห็นโอห์มมีความสุข
เศร้าอะ เพราะอยู่ดีๆเรื่องก็เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
-
ดันไปเจอเรื่องโดนๆเข้าให้ ผมว่าความหมายมันดี เพราะมันเป็นเพลงเดียวกันกับเพลงที่โน๊ตร้องให้หลายๆคนในร้านฟัง ก่อนที่จะเดินจากไป แด่ความรักที่ทุกคนมีบนโลกใบนี้ วันนี้แล้วไม่รู้อีกเมื่อไรถึงจะได้กลับมาเขียนอีก เพราะผมจะต้องไปทำงานของบ้านมิ๊กอีกแล้ว มีความสุขกับทุกวันนะครับ คนรักของเราบ้างครั้งอาจจะจากเราไปวันไหนก็ได้ คู่แท้ของเราอาจจะเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวเราที่สุด หรือบ้างที่อาจจะเป็นคนที่ เราเห็นหน้าเขาอยู่ทุกวัน
แค่ใครสักที่จะกุมมือฉัน นะวันนั้นผมอาจจะไม่รู้สึกอะไรที่ได้ยินจากปากโน๊ต
แต่วันนี้ผมเข้าใจแล้วครับว่ามันหมายความว่าอะไร
ผมคงต้องไปทำหน้าที่วิศวกรที่ดีเสียที จนกว่าจะได้พบกันใหม่ อาจจะ 1 วัน รึว่า 2 วัน รึอาจจะนานกว่านั้น
ปล.เรื่องของผมไม่ได้เศร้าสักก่ะหน่อย เพราะผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึงมัน
http://www.4shared.com/embed/397688633/a2b44788
-
:กอด1: โอห์ม
ไม่เศร้าเลยเน๊าะ
ก็แค่..ทำให้จิตตก
ไปหลายวันเท่านั้นเอง
:L2:รออ่านต่อน่ะคร้าบบบบ..สุดหล่อ อิอิ
ป้อล่อ เพลงเพราะดี :impress3:
-
จะ 1 วัน หรือ 2 วัน
ก็รอ ร๊อรอโอห์มเสมอจ้า :-[
-
อ่านแล้วอึ้ง....จริงๆ
-
โอห์มสู้ๆ ไม่ว่าจะ1วัน2วันหรือนานกว่านั้นก็รอได้ค่ะ :L2:
เพราะชีวิตคนเรามันสั้น...
สิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดตรงนี้คือจดจำ และมีชีวิตเพื่อตัวเองและคนที่ไม่มีโอกาสที่จะได้อยู่ตรงนี้
สนุกก็หัวเราะ เศร้าก็ร้องไห้ เหนื่อยนักก็พักผ่อน ทำให้เต็มที่
โน้ต นายเป็นผู้ชายที่ดี ตอนนี้นายมีคนรักนายเยอะเลยรู้ไหม เราก็ด้วย
ขอให้นายไปสูสุขตินะ
-
นับถือในความรักของโน๊ตจริง ๆ โอห์มโชคดีนะที่มีคนที่รักโอห์มอย่างแท้จริง
ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตามที่ได้รำลึก คงมีความสุขและความเศร้าปะปนกันไป
ความรักของโน๊ตจะอยู่ในใจของผู้ที่ได้รู้จักตลอดไป เชื่อสิ
-
อย่าหายไปนานนะคับคิดถึงแย่เลย
จะเป็นกำลังใจให้โอห์มเสมอนะคับ
ผู้ชายอะไรน่ารักจังเลยอิอิ
ปล รักโอห์มจังเลย
-
แล้วเจอกันนะโอห์ม
โชคดี
"รอเสมอ" :กอด1:
-
ไม่เศร้าโอห์มไม่เศร้า พี่ไม่ได้เศร้าเลยยยยยยยย :sad11:
วนกลับไปอ่านอีกกี่รอบ พี่ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ยิ่งรู้บทสุดท้ายยิ่งอยากซึมซับโน๊ตมากขึ้น ฮืออออ พี่ไม่เศร้าาาาา
รอนะน้องชาย มาเมื่อไหร่ก็เจอกันเมื่อนั้น โชคดี ขอให้พระคุ้มครอง สู้ๆ
-
http://www.4shared.com/embed/70897201/5328b731
หลังจากที่ผ่านเรื่องราวมาหลายอย่าง วันนี้เป็นสุดท้ายที่ผมจะอยุ่เชียงใหม่ ผมได้รับรู้เรื่องราวหลายอย่าง จริงแล้วผมตั้งใจให้ทุกอย่างมันจบลงนะที่ตรงนี้ เพราะคิดว่าเวลามันพอดี แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เสียแล้ว มันเกิดไปเยอะเลย สำหรับเรื่องราวหลายๆอย่าง สุดท้ายทุกคนอาจจะรู้ว่าผมได้มาทำงานกับบ้านของมิ๊ก แต่คนที่ผมอยู่ด้วยจริงๆละครับ คนที่หายไปเลยคือเอิท แต่คงไม่นานหรอกครับ หลายคนคงต้องแปลกใจกับสิ่งที่โน๊ตเหลือทิ้งไว้ให้ เพลงนี้ผมมอบให้สำหรับคนที่กำลังอินเลิฟก็แล้วกันนะครับ
โชคดีแค่ไหนที่เราได้มีกันและกัน ผมรักที่จะเป็นแบบนี้ ผมดีใจที่ได้เจอเรื่องราวหลายหลากในชีวิต ผมรัก และก็ไม่เคยเสียใจเลยที่ได้เลือกทางเดินมายังที่แห่งนี้
อย่าเพิ่งหมดหวังนะครับ โน๊ตไม่ได้ไปไหนไกล เพราะเรื่องของโน๊ตยังไม่จบเพียงแค่นี้ เอิทจะกลับมาตอบแทนบุญคุรอย่างแสนสาหัญ
จนกว่าจะได้พบกันใหม่
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สิ่งที่โน้ตเหลือทิ้งไว้หลังจากการไปอย่างไม่มีทางหวนกลับมาได้ แม้แต่คำลาที่ผมยังไม่มีโอกาสได้ยิน ก็มีแต่ปลื้มที่อยู่ข้างๆแล้วก็พยายามทำตัวร่าเริงเพื่อที่จะเข้ามาแทนความเศร้า กับความรู้สึกผิดที่ผมมีอยู่ในใจตลอดเวลารึว่าตอนนี้ บ้างทีมันอาจจะถึงเวลาที่ผมจะต้องเดินกลับไปหาของที่เคยเป็นของผมแล้ว
หลังจากงานทำบุญของโน้ต เถ้ากระดูกบ้างส่วนถูกแบ่งมาให้ผม เพราะมีคำสั่งเสียบ้างอย่างที่เหลือทิ้งไว้ให้กับผมใจจดหมายที่โน้ตเขียนทิ้งไว้กับแม่ ผมไม่มีโอกาสว่าเนื้อหาเป็นอย่างไร แต่ที่ผมรู้คือเมื่อถึงเวลาผมจะได้รับรู้เรื่องพวกนี้เองซึ่งมันจะเป็นเมื่อไร แม่โน็ตก็ไม่ได้บอกไว้ แต่ผมเองก็สบายใจ แล้วตอนนี้ตัวผมเองก็มีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตมากขึ้น
“ขอบใจมากนะลูกโอมห์” แม่โน้ตดูสีหน้าเศร้าไม่น้อย คำพูดที่พูดคุยกับผม ถึงแม้ว่าแม่โน้ตจะไม่รู้ถึงระดับความสัมพันธ์ของผมกับโน๊ต แต่จากแววตาของคนทั้งคู่ ผมเหมือนจะรู้ได้ดีเลยว่าเราสองคนตกอยู่ในหัวอกเดียวกัน
“ครับ ไม่เป็นไรครับผม”
“แล้วนี้พวกเราจะไปไหนกันต่อ”
“คงกลับบ้านครับ ”
“แล้วกลับยังไงละลูก”
“เดี๋ยวผมไปส่งเองครับป้า” ปลื้มเสนอตัวทันที ผมเองกันหน้าไปหาเจ้าของคำพูดเมื่อสักครุ่
“เอ่อดีแล้ว แม่จะได้ไม่ห่วง”
“ป่ะพี่โอมห์” แล้วปลื้มก็ลากมือผมลงมาจากบ้าน ผมมองบ้านหลังนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินจากออกมา โดยมีอีกมือที่คอยกุมมือผมอยู่ รถเคลื่อนที่ผ่านสถานที่ต่างๆผมตั้งใจว่าจะละทิ้งภาพพวกนี้ทิ้งไว้นะสถานที่เห็นนี้ โน้ตเองก็คงต้องการให้ผมเริ่มชีวิตใหม่เช่นกัน
“ไปไหนกันดีพี่”
“ไม่รุ้ว่ะ”
“แล้วปกติปิดเทรอมพี่ทำอะไรอะ”
“กินนอนเล่นเกมส์”
“ชีวิตพี่แม๋งไร้สาระว่ะ”
“ไปทะเลไหมพี่ เขาบอกว่าคนอกหักต้องไปทะเลาะ”มันมองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม ความคิดมันดีว่ะต้องยอมรับเพราะเห็นภูเขา สายน้ำ ลมหนาวแล้วมันหดหู่
“ไม่อะ”
“อ้าวแล้วพี่ยิ้มทำไม”
“ทะเลเขาต้องไปกับแฟนว่ะ ถึงจะมีความสุข ไปแบบนี้ก็ยิ่งเศร้าไปใหญ่”
“งั้นผมเป็นแฟนให้ ระหว่างไปเที่ยวเอาไหม”
“อะนะไหนเมิงบอกว่าเมิงไม่ใช่เกย์ไง”
“ป่าว ก็แค่เป็นให้ระหว่างไปเที่ยว นะพี่นะ ผมอยากไปเที่ยวทะเล ไม่ได้ไปนานแล้ว” ผมเงียบ ไม่ได้พูดอะไร พอรถมาจอดที่บ้าน ผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องเลย ปลื้มไม่ได้วิ่งตามขึ้นมาแต่คงคุยกับแม่อยู่ ส่วนผมแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวก็มาอีกแล้วความรู้สึกพวกนี้ หยิบโทรสับขึ้นมา
.
.
.
. หมายเลยที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้............................... เบอร์ของมิ๊กเป็นแบบนี้มานานพอสมควรแล้วทุกครั้งที่ผมโทรไปก็ได้ยินแต่เสียงแบบนี้ จากผู้หญิงคนนี้ แถมพอโทรเข้าบ้านก็ได้รับแต่คำตอบว่ามิ๊กนอนอยู่ ทุกครั้งที่ผมฝากข้อความถึงก็เงียบหายไป ผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไงแต่
“สรุปว่าไปนะพี่” ความคิดผมถูกเบรกสะงั้น
“ไปไหน” ไอ้ปลื้มหน้าบานเข้ามาหาผม
“ก็ทะเลไง เดี๋ยวผมดุแลพี่เอง ผมขอพี่โน๊ตแล้ว”
“หมายความว่าไงว่ะ เมิงไปขอมันเมือ่ไร แล้วทำไมต้องไปขอมัน”
“เอาน่า เก็บของไป๊” ผมไม่เก็บแต่เปลี่ยนสายตามานั่งดูทีวีแทน ข่าวการเมืองยังคงยึดพื้นที่ทั้งหมดของเนื้อหาข่าวในแต่ละหวัง การช่วงชิงอำนาจยังดุเดือน ผุ้คนเรียกร้อง มีแค่เรื่องของคนที่อยากได้ กลับไม่อยากเสีย เสียงไอ้ปลื้มที่บ่นกรอกหูผม แต่มันก็ไม่น่าสนใจเท่าเนื้อหาของข่าว
“เสร็จแล้วพี่”
“อะไรว่ะ”
“ไปขึ้นรถกัน”
“ไม่ไป”
“จะเดินไปรึว่าจะให้ผมอุ้มไปครับ”
“เมิงไม่ชวนเมียเมิงไปว่ะปลื้ม เดี๋ยวกรุกลับบ้านกรุก็ได้”
“ก้ชวนอยุ่นี้ไง”
“กรูไปเป็นเมียเมิงเมื่อไร”
“ยังไม่เป็นแต่อีกหน่อยไม่แน่”
เราใช้เวลาในการเดินทางท่องเที่ยวครั้งนี้ไม่นาน เพียงสิบวัน เราก็ได้เรียนรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับกันละกัน ผมรู้ว่าปลื้มชอบอะไร ผมเห็นว่าความสดใสในแววตา คำพูด และการกระทำที่ดุอบอุ่น เหมือนทุกครั้งที่ผมมองเห็นปลื้ม ก็จะเห็นโน๊ตไปด้วยตลอดเวลา บ้างทีถ้าตอนนี้โน้ตยังอยู่ผมก็เคยสงสัยเหมือนกันว่าจะเป็นยังไง ผมว่าผมชักจะชอบปลื้มแล้วละว่ะ
“เดี๋ยวแวะส่งที่พิโลกหน่อยได้ไหม” ผมบอกโน้ตระหว่างการเดินทางกลับของเราทั้งสองคน
“ไม่แวะได้ไหมพี่ แต่จะรอรับกลับด้วย”
“ดีเกินไปแล้วไหม เกรงใจว่ะ”
“คนเป็นแฟนกันทำไมต้องเกรงใจด้วยละพี่”
“ยังไม่เลิกอินอีกรึไงว่ะ”
“ผมถามจริงๆนะพี่ว่าพี่มีความสุขไหมที่ได้ไปเที่ยว”
“อืม” ผมอมยิ้ม ให้มัน แต่สีหน้าที่มันถามผมดูจริงจังเหลือเกิน
“ผมก็มีพี่”
“มีอะไร”
“ความสุขไง”
“แบบนี้พี่โน๊ตคงดีใจที่เห็นพี่ยิ้มได้สักที”
“ทำไมรึ”
“พี่โน้ตเขาไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้ไง ต่อไปนี้นะพี่ผมจะดูพี่เอง” ปลื้มทำท่ายืดอก
“ปลื้ม กรูถามจริงๆนะ”
“ถามอะไรพี่”
“เมิงว่ากรุหล่อไหม”
“ไม่รู้ดิ ผมว่าเฉยๆ ผมยังหล่อกว่าอีกมั้ง” มันยิ้มที่มุมปากแล้วตาก็ย้ายกลับไปมองที่ถนน แต่ก็จริงของมันที่มันว่ามันน่าตาดีนะ
“อืม แล้วเมิงว่ากรูสวยไหม” มันมองงอีกหน้าผมอีกครั้ง
“พี่เอาอะไรมาพุดว่ะว่าสวย หน้าเถื่อนยังกับพวกเก็บคนกู้นอกระบบ”
“แล้วเมิงว่าโน๊ตเป็นเกย์ไหม”
“ไม่นะพี่ ผมรู้จักพี่โน้ตมาตั้งแต่เด็กไม่เห็นพี่แกจะมีท่าทีเป็นตุ้ดเลย”
“แล้วทำไมมันถึงมาชอบกรูละ”
“เขาคงชอบของแปลกมั้ง”
“กรูแปลกตรงไหนว่ะ”
“ไม่รุ้ดิ ตรงที่พี่เป็นพี่เนี่ยละ”
“แล้วเมิงอะคิดไงกลับกรุ”
“ผมอะ ไม่รู้ดิ ยังบอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันแต่ตอนนี้จนกว่ามหาลัยจะเปิด พี่ยังต้องเป็นแฟนผมอยู่”
“อะนะ กรุไปยอมรับเมิงเป็นแฟนเมือ่ไร นอนละนะ” หน้าผมร้อนขึ้นมาในทันใด ที่เห็นรอยยิ้มหลังคำพูดของมัน
“ร้อนเน๊าะพี่ เล่นเอาหน้าแดงเลย” มือมันเร็วกว่าความคิดผมเสียแล้ว
“เจ็บนะพี่”
“รางวัลที่ปากดี” ผมยิ้มแล้วก็ดึงเสื้อมาห่ม
“ดุจังเลยแฟนผมเนี่ย”
“แม่เดี๋ยวโอมห์จะกลับบ้านนะ มีใครอยู่บ้านไหม”
“กลับมาทำไม มีอะไรรึเปล่า”
“ป่าวแค่อยากกลับบ้าน”
“อืม โน๊ตมาด้วยรึป่าว”
“เดี๋ยวคุยกันนะแม่”
“จ๊ะลูก”
บ้านผมไม่เคย รวมถึงพ่อกับแม่ผมก็ไม่เคยเปลี่ยนเช่นกัน เมื่อรถจอดสนิทที่บริเวณหน้าบ้าน พอประตูรถเปิด สิ่งแรกที่ผมทำคือวิ่งตรงไปยังผู้หญิงที่กำลังยืนกวาดหน้าบ้านอยู่
“แม่” ผมกอดแม่ผมไว้แน่น
“โน้ตละลูก”
“โน๊ตตายแล้วแม่”
“ว่าไปนั้น”
“จริงครับน้า”
“แล้วนี้ใครละเนี่ยลูก”
“เพื่อนโอมห์ เป็นน้องโน๊ต”
“ร้องไห้อีกละพี่โอมห์”
“อืม ร้องไห้เป็นเด็กเลยลูกฉัน มาๆเข้ามาในบ้านก่อน ” ปลื้มไม่ได้ยกกระเป๋าลงจากรถ เพราะผมคิดว่าจะไม่นอนแค่จะแวะหาแม่เฉยๆ แต่สุดม้ายก้ถูกลากให้นอนจนได้
“ไหนเล่ามาให้ฟังสิเรื่องมันเป็นยังไง” คนที่เล่าไม่ใช่ผมแต่กลายเป็นปลื้มที่นั่งคุยกับแม่แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง ผมใช้เวลาไม่นานในการจากบ้านของมตรงไปยังบ้านมิ๊ก หน้าบ้านมิ๊กก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปในวันนี้ก็คงจะเป็นคนในบ้านแล้วละครับ
“พี่อ้อ สวัสดีครับ” ผมทักทายพี่อ้อตามมารยาท
“อ้าวน้องโอมห์มายังไงละค่ะเนี่ย”
“จักรยานครับ”
“ตลกอีกแล้วนะค่ะน้องโอมห์”
“มิ๊กละครับพี่”
“อยู่บนห้องค่ะ”
“ครับ” ผมกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่พอดีว่าเจอแม่มิ๊กเสียก่อน
“อ้าวลูกโอมห์มาหามิ๊กหรือลูก กลับมาตั้งแต่เมื่อไร”
“เมื่อกี้ครับ มาถึงก็ตรงมาที่นี้เลย”
“อืมมิ๊กนอนอยู่นะลูก มาก็ดีแล้วแม่มีเรื่องจะคุยด้วยสะหน่อย”
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เรื่องมิ๊กนั้นละลูก”
คำร้องร้องของแม่
“เรียนเป็นยังไงมั้ง” แม่มิ๊กเริ่มต้นด้วยคำถามธรรมดา แต่ผมมีลางสังหรณ์ว่ามันจะเป็นเรื่องไม่ดีเสียแล้ว
“ก็ดีครับ”
“สอบได้ใช่ไหม”
“ครับ”
“เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะลูก” ผมยิ้ม
“หลังจากโอมห์กลับไปแม่คุยกับพ่อแล้วเกี่ยวกับเรื่องของมิ๊กครับ แม่อยากให้ลูกเลิกคบกับ”
“หมายความว่าไงครับ”
“ก็หมายความแบบที่ว่านั้นละ ตอนนี้มิ๊กมันจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าโอมห์เคยเป็นอะไรกลับมิ๊ก แม่มีลูกชายแค่คนเดียวนะลุก แม่อยากมีคนไว้สืบทอดตระกูล ลุกโอมห์ไม่เห็นแม่รึไง ลูกโอมห์ไม่กลัวว่ามิ๊กจะต้องอับอายแค่ไหน”
“แม่ครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนิครับ”
“ไม่ผิดหรอกจะลูก แต่พ่อมิ๊กเขากลัว ”
“แล้ว แม่คุยกับแม่เราแล้วนะ เรื่องที่จะให้เราย้ายออกจากห้อง”
“ครับ ผมเข้าใจครับ”
“จะขึ้นไปหามิ๊กก็ได้นะลูก แต่ตอนนี้มิ๊กเขาหลับอยู่นะลูก”
“ครับ” ผมค่อยๆเดินออกจากห้องเดี๋ยวสีหน้าที่งุนงงกลับสิ่งที่เพิ่งได้รับฟัง แต่มันก็ไขข้อสงสัยตลอดเวลาหลายเดือนที่ผมพยายามติดต่อกับมิ๊ก ขาที่หมดแรงบังคับให้ตัวเองเห็นเดินไปถึงหน้าห้องมิ๊ก กลิ่นที่คุ้นเคย ประตูสีที่คุ้นตา ผมค่อยๆบิดลุกบิดเข้าไปในห้อง เห็นชายคนหนึ่งที่นอนอยุ่บนเตียง บนผ้าปุที่นอนสีที่มิ๊กชอบเป็นที่สุด ใบหน้ามันตอนนี้ดูนอนหลับอย่างมีความสุขเสียเหลือเกิน ใจผมคิดได้อย่างเดียวว่ามันจะรู้ไหมว่ามีคนที่ยืนดูมัน ใจที่เหมือนแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ขอโทษนะมิ๊ก” ผมพูดเบาๆ แล้วค่อยๆ เดินออกมาจากห้องมิ๊ก บังเอิญกับที่ผมได้เจอหน้าพ่อของมิ๊กพอดี
“สวัสดีครัยคุณน้า”
“อืม” ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำทักทายเหมือนก่อน มีเพียงเสียงอุทานเล้กน้อยแล้วเดินจากไปด้วยสีหน้าที่ไม่บอกก็รู้ว่าไม่พอใจผมเป็นอย่างยิ่ง
-
อ่าาาาา แล้วจะลงตัวเมื่อไหร่ล่ะ
:กอด1:โอห์ม
:pig4:
-
อ่านแล้วเศร้าครับ แต่ก็เข้าใจหัวอกพ่อแม่นะ
-
เฮ้อ
ปวดใจ
แต่
คิดว่า
โอห์มยังไม่หมดหนทางหรอกนะ
สู้ๆครับ
-
มันต้องมีทางมารักกันอีก ผมเชื่ออย่างนั้น
เพราะปัจจุบันนี้พี่ๆก็รักกัน อยู่กินกันอยู่ ใช่ปะพี่โอม
อยากรู้ชื่อจริงๆของพี่ โอม กับ พี่มิกจัง
-
หมดเรื่องนั้นก็มีเรื่องนี้ หมดเรื่องนี้ก็มีเรื่องนู้น
ชีวิตคนเรานี่นะมันยิ่งกว่าละครเสียอีก
แปลกใจนิดหน่อยที่ว่าปัจจุบันโอห์มมาทำงานกับบ้านมิกได้ยังงัย
แต่ตอนนี้แค่ได้ยินชื่ออิเอิทก็รู้สึกไม่ดีแล้วล่ะ เฮ้อ เราท่าจะเป็นเอามาก
-
เป็นกำลังนะโอห์ม
แม้จะไม่เข้าใจ
-
...มันคงเป็นขวากหนาม ที่ต้องฝ่าฟันละมั้ง
...เข้าใจกันง่าย คุณค่าของความรักมันก็น้อยลง นี่แหละบทพิสูจน์..รักแท้ :L2:
-
พ่อแม่สมัยนี้อยากให้ลูกมีความสุขในแบบที่ตัวเองมีความสุข โดยไม่ดูว่าลูกมีความสุขในสิ่งนั้นๆจริงหรือไม่ เข้าใจหัวอกพ่อแม่นะ แต่หัวใจของลูกสำคัญกว่าไม่ใช่หรือ
แต่ ณ ปัจจุบันถ้าโอมมีความสุขดีก็เป็นเรื่องดีครับ ยินดีด้วยจริงๆ
-
ผู้ใหญ่ เค้าคิดกันมาแล้ว ในเมื่อผู้ใหญ่บอกให้เลิกคบ เพราะมิ๊กจำอะไรไม่ได้ที่มาก็จริง
แล้วความรูสึกโอห์มละ มีใครคิดถึงบ้างป่าวเนี่ย
แล้วยังพฤติกรรม ของผู้ใหญ่ที่แสดงออกต่อโอห์มอีก ทำไมเป้นอย่างนั้นละ
ไม่สงสารโอห์มมั้งเลยอะ กลับมาหาแทนที่จะได้รับข่าวดีว่ามิ๊กดีขึ้น แต่กลับกลายเป็นร้ายกว่าเดิมเนอะ
เฮ้อออออออออ ก็บ่นไปตามเนื้อหาแหละนะ อิอิ ปัจจุบันนี้โอห์มมีความสุขแล้ว ก็อย่าได้เจออะไรที่มันหนักหนาสาหัสอีกเลยนะ
ปล เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ รักโอห์มจังเลย
-
ทุกคนมีเหตุผลป็นของตัวเอง....
งั้นมันคงไม่ผิดใช่ไหม...ที่จะใช้เหตุผลของเราเอง ทำให้ตัวเราเองมีความสุข
สู้ๆนะคับโอห์ม :กอด1:
-
แงแงแงแงแงแง
ไงเป็นงี้หล่ะ
ไม่ยอมมมมมมม
-
:monkeysad:
ทำไมทำร้ายกันแบบนี้ล่ะ
-
ยังยืนยันว่า...บ่าวลำปางน่าฮักแต้ๆ หนา
ปล.เค้ารักลูกหรือรักตัวเองกันแน่ๆ เหอๆ...แต่ก็เคารพการตัดสินใจคับ
กอดโอมหนึ่งทีให้ชื่นใจ
-
เอาเหอะ ถ้ามันจะทำให้ใคร ๆ มีความสุข
แต่อย่าทำให้ตัวเองทุกข์เพราะความสุขของคนอื่นอีกเลย เฮ้อ.............
-
:monkeysad:โอมห์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องปลื้มก้อน่ารักน้าาาาาาาาาาา o13
-
:เฮ้อ: จะว่าไงดี ชวิตมันก็ต้องมีบทสอบกันทั้งนั้นล่ะนะ :เฮ้อ:
แต่โอมห์ก็ผ่านมันมาได้นิ ใช่มะนี่แหละที่ทำให้โอมห์กล้าแกร่งขึ้น
:pig4: :pig4:
-
ปวดร้าวที่สุด
รักปลื้มดีกว่า
เอิ๊กๆๆ
-
เศร้า...อีกแล้วววววว
-
เอาเหอะ ถ้ามันจะทำให้ใคร ๆ มีความสุข
แต่อย่าทำให้ตัวเองทุกข์เพราะความสุขของคนอื่นอีกเลย เฮ้อ.............
ู^
คารวะคุณป้า
ตรงใจมาก
-
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
สู้ๆน้า เปนกำลังใจให้คับ
-
สู้ๆนะครับ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี
-
โหหห
แย่แย่แย่แย่แย่
บอกได้คำเดียวว่าแย่มาก
ความคิดของพ่อและแม่มิ๊กแย่มากๆ
การที่ทำแบบนี้คิดว่าลูกตัวเองจะมีความสุขหรือไง
ทำอะไรให้โดนไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง
แค่ทำเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดี มีหน้ามีตาในสังคม มีคนสืบทอดตระกูล
ทำไมถึงต้องสนใจสังคมขนาดนั้น สังคมช่วยอะไรพวกคุณได้มั่งไหม
เหอๆๆๆๆๆ แทนที่จะสนใจคนที่รักมากกว่า
น่าสงสารมิ๊กเนอะ ทั้งๆที่มีครอบครัวแต่ครอบครัวกลับไม่เข้าใจมิ๊กมากที่สุด
เหอๆ ไม่เป็นไรน่ะโอม เราอยู่ได้ก็เข้มแข็งได้
ไม่ว่าตอนนี้โอมจะอยู่กับใครก็ขอให้เมีความสุขมากๆน่ะ
:กอด1: ขอกอดโอมทีนึงงงเลย ^^
-
สู้ๆ นะโอห์ม
-
:call:
-
มาต่อเถอะ อย่าให้รู้ว่า dotA กันกับมิ๊ก 2 ต่อ 2
ึคนอ่านอิจฉานะ
-
แปลกดีจัง
หลายๆคน เค้ามักจะบอกว่า
หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆไปแล้ว ฟ้าหลังฝน จากมืดมน มันจะดูสดใส
แต่ทำไมช่วงนั้นของโอห์ม มันถึงได้ดูเลวร้ายจัง
แต่ถึงยังไงก็ผ่านวันร้ายๆในช่วงนั้นมาได้แล้ว
ตอนนี้ก็ทำทุกๆวันให้เป็นวันที่ดีที่สุดต่อไปละกันครับโอห์ม
-
วันนี้ผมดิ
แปลกสุดๆอยุ่ดีๆก็หาเรื่องใส่ตัว
ไปทำร้ายความรู้สึกดีๆที่ตัวเองอุสาห์สร้างไว้มาตั้ง แปดปีทิ้งสะได้
ถึงเวลาแล้วจริงๆที่ต้องลุกขึ้นแล้วยอมรับว่าสิ่งที่ต้องอยู่ด้วยคือความจริง
แต่อยากน้อยผมก็สบายใจแล้ว ที่เขาคนนั้นยังอยุ่ดี และมีความสุข
-
เป็นกำลังใจให้โอห์มนะคับ
อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้บนโลกเรา มันคาดเดาคาดหวังไม่ได้หรอกคับ
สู้ๆๆๆนะคับ
-
ใจเอย
:กอด1:
-
โอห์มสู้ๆๆๆๆ
อะไรไม่ดีก็ช่างมันปล่อยมันไปเพราะมันทำให้เราโตขึ้นเนอะ
ขอให้ :L2: น้ะจ้ะ
สู้ๆๆๆ
-
มาได้แล้ว
-
เห้อๆๆ อ่านเรื่องนี้
เศร้าทุกตอนๆ
T^T
-
ปล่อยวางทุกสิ่ง อย่าแบกรับมันไว้อีกเลย
-
ระยะเวลาแค่ 1 ปีที่น้องโอห์มต้องเจอกับเรื่องราวต่างๆ ทำไมมันยาวนานและเรื่องเยอะแยะไปหมด
ปวดเครืองในไปหมดแล้วววววววววววว :เฮ้อ:
จากนี้ไปจะอ่านแบบรับรู้เรื่องราวของน้องโอห์มแบบไม่ใส่อารมณ์ไปด้วยแล้ว เพราะรู้ว่าเรื่องราวต่างๆผ่านมาแล้ว
จะเจ็บปวด สุขทุกข์อย่างไร ทุกวันนี้จะลงตัวหรือยัง ดูเหมือนน้องโอห์มจะยอมรับสภาวะนั้นๆได้ และอยู่กับมันได้
จะอยู่กับใคร จะรักใครมากน้อยแค่ไหน ก็ถือว่าคนที่อยู่ด้วยนั้นคือคนที่ทำให้น้องโอห์มสุขใจก็แล้วกัน
เนื่องจากว่า......อ่านไป ปวดตับไปเป็นระยะๆ ไม่ไหวแล้ว และมันยังจะมาอีกพร้อมน้องเอิท เหอๆๆ เหนื่อยแทน
เอาไป +1 เพื่อความปวดเพิ่มเติม :sad2:
-
โอ้ยๆ ไม่น่าไล่อ่านทันเลย เลยต้องมาติดหนึบซะนี่ ฮ่าฮ่า
ขอบคุณที่เอาเรื่องราวชีวิตมาเล่าสู่กัน
มันสัมผัสได้ และรู้สึกมีอะไรที่คล้ายๆ กับชีวิตเรา
อ่านไปอ่านมา
ตอนแรกก็คิดว่าจะหาทางบอกแม่ ในเรื่องของตัวเราเอง
ตอนนี้เลยคิดว่า ปล่อยไว้อย่างนี้แหละดีแล้ว
ยังไงก็สู้ๆ นะครับ
ดูชีวิตจะเหนื่อย แต่ก็ยังตั้งมั่นจะเดินต่อไป
ชื่นชม :)
-
รอหน่อยนะครับ
อีกไม่นานแล้วจริงๆ
พอดีผมไม่สะดวกหลายๆเรื่องเลย
ขอคุณที่ยังไม่ทิ้งกันนะครับ แล้วทุกคนจะรู้ว่า ในชีวิตของผมมีคนที่น่าสงสารมากกว่าผมอีกหลายเท่า
-
จะรอตอนต่อไปเน้อ
:L2: :L2:
-
ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเอง แล้วก็ต่างทำตามเหตุผลของตัวเอง จนมองข้ามความรู้สึกของคนที่รักไป
-
รอได้ค่ะ สู้ๆนะค่ะโอห์ม
อุปสรรค มีไว้เพื่อท้าทาย ถ้าเราผ่านไปได้เราก็จะพบความสุข o13
-
ผมกลัวเนื้อหา บทนี้มันจะไร้สาระจังเลยครับ ต่อจากนี้ไปจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับใครหลายๆคนแล้วละครับ พอดีผมพลิกไปเจอพอดีเลย ผมกำลังคิดว่ามันคงจะโดนกับใครหลายๆ ความรู้สึกพวกนี้ ตอนนี้ต้องไปทำงานแล้วครับ เวลาที่พวกคุณนอนหลับ แต่ผมยังตื่น
จะได้รู้นะครับ ว่าผมยังอยู่เป็นเพื่อนพวกคุณเสมอ ในเวลาที่คุณหลับ ฝันดีครับผม
บทลงโทษ
“เป็นรึเปล่าพี่โอมห์” ปลิ้มถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เปล่าเป็น”
“ไม่สบายรึเปล่าลูก ไปหามิ๊กมารึไง”
“ครับ”
“แล้วเป็นไงบ้างละ ดีขึ้นบ้างรึป่าว”
“อืม แม่โอมห์ไปอาบน้ำก่อนนะ” ผมเลิกเลี่ยงบทสนทนาออกมา อยู่คนเดียวในห้องน้ำ ไม่ได้ร้องไห้ แต่มันตันๆไม่ยังไงไม่รุ้ในใจมันเหมือนจะเจ็บ แต่ก็ไม่ เหมือนจะเสียใจ ก้ไม่ได้เป้นแบบนั้นอีกเหมือนกัน แล้วอะไรละเนี่ยที่เราเป็นอยู่อย่างนี้ วันนี้ผมใช้เวลาอาบน้ำนานเป็นพิเศษไม่ได้มีคราบน้ำตาให้ล้าง เหมือนๆกับความคิดเกี่ยวกับเรื่องมิ๊กนั้นละ เพราะตลอดเวลาเราเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมันอยู่แล้ว ในเมื่อมันเลือกที่จะลืม ก็ปล่อยมัน ผมเชื่อเสมอว่าจิตใตสำนึกของมันอย่างน้อยๆก็ต้องมีผมอยู่บ้างละ
“มีอะไรกินไหมแม่”
“อ้าวยังกินไม่อิ่มอีกรึเห็นหายไปตั้งนาน”
“อะไรป๋า”
“เธอก็ไปแซวลูก”
“พ่อคงเหมายถึงขี้ รึเปล่าพี่โอมห์”
“กินเองสิครับคุณปลื้ม”
“ไปแต่งตัวไปลูกจะได้ไปกินข้าว” ผมเชื่อฟังเพราะความรักรึว่าคำด่าว่าของผู้ใหญ่ไม่สามารถมาหยุดให้กระเพาะผมเลิกหิวได้ ระหว่างแต่งตัวผมหยิบโทรสับหมุนเลขหมายไปหาเพื่อนๆกลุ่มเดิม
“สวัสดีค่ะคุงชาย” เสียงปลายสายทักทายอย่างดูเป็นมิตร
“อยุ่ไหนกันว่ะพวกเมิง”
“บ้าสิจะให้คนสวยๆแบบกรูออกไปไหนละ”
“เดี๋ยวไปกินข้าวกัน เดี๋ยวกรุไปรับ”
“บ้านกรูก็มีข้าวกิน”
“เอาน่าพวกเมิงอย่าเรื่องมาก นานๆกรูจะกลับมาบ้านที่”
“คุยก่ะใครอ่ะพี่” เสียงปลื้มตะโกนเข้ามาในสาย
“ใครว่ะโอมห์เสียงใครอ่ะ ไอ้โน้ตมาด้วยรึไง”
“ป่าว ไว้ค่อยคุยกันนะ”
“มีอะไรว่ะ ปลื้มตะโกนเพื่อ”
“ผมก็ต้องแสดงความเป็นเจ้าของหน่อยดิ ว่าแต่พี่ถอะยังไม่บอกผมเลยว่าเป็นอะไร”
“อืม เป็นเกย์ เมิงมีปัญหาไรป่ะ”
“เรื่องนั้นผมรู้แล้วพี่ ผมหมายถึงที่พี่กลับมาบ้านเหมือนกี่อ่ะ ทำหน้ายังกับใครเป็นอะไร”
“ใครเป็นอะไรที่ไหน ป่าวนี้”
“พี่โอมห์ มีอะไรก็บอกผมได้นะพี่ ลืมไปแล้วรึไงว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกันอยู่”
“เมิงไม่กลัวรึไงว่ะปลื้มพูดแบบนี้บ่อยๆ”
“กลัวอะไรพี่”
“ก็ไม่กลัวกรุจะชอบเมิงขึ้นมาจริงๆรึไงว่ะ ม่สงสารกรุรึไง”
“สงสารทำไม ตอนอยู่บนรถพี่ยังบอกอยู่เลยว่าพี่มีความสุข”
“สุขนะใช่ แต่ถ้าหลังจากนี้ละว่ะ เมิงเล่นให้ความหวังคนแบบกรูสะเยอะแล้วถ้า”
“พอแล้วพี่ไม่ต้องพูดแล้ว” ปลื้มเอามือมันมาปิดปากผมแล้วยิ้มให้ตามสไตล์ของมัน
“พี่จะไปเศร้าทำไม ผมสัญญากับพี่โน้ตไว้แล้ว บ้างทีคนที่น่าสงสารอาจจะเป็นตัวผมเองก็ได้”
“หมายความว่าไงว่ะ”
“ก็ต้องมาอยู่กับคนเฒ่าที่ชอบคิดแทนคนอื่นนี้ไง” แล้วมันก็เอาจมูกมาชนแก้มผม
“อันนี้มัดจำไว้ก่อนนะ พี่โน๊ตสั่งไว้”
“ไปเหอะ เดี๋ยวต้องแวะรับเพื่อนด้วย” ผมกับปลื้มเดินออกมาที่รถหลังจากที่ตกลงกับพ่อแม่เรียบร้อยว่าจะไปกินข้าวที่ร้านไหน ระหว่างยืนรอให้ปลื้มถอยรถออกจากบ้าน ผมก้เจอกับมิ๊กโดยบังเอิญหรือว่าเป็นความตั้งใจก็ไม่อาจบอกได้
“อ้าวโอมห์ กลับมาเมื่อไร ไม่เห็นแวะไปหาเลยว่ะ” ทำไมมันทักผมแบบนี้ละเนี่ย
“เมิงจำกรุได้ด้วยรึไง”
“ได้ได้ดิ เมิงนิก็แปลกคนกรูไม่ได้ความจำเสื่อมนะ เป็นไงบ้างว่ะ”
“ก็สบายดี ไม่เจ็บไม่ป่วยอะไร”
“เอ่อดีละ แม๋งไม่โทรกรูเลยนะเมิง เดี๋ยวคืนนี้ไปแด๊กนมกัน แล้วใครละนั้นแฟนใหม่อะดิ”
“เพื่อนอะ เด็กเทคคอม”
“ดีเลย”แล้วมิ๊กก็เดินตรงเข้าไปหาปลื้มที่กำลังจะถอยรถอยู่
“น้อง” มิ๊กทักทายตามนิสัยของมัน ไม่มีหางเสียงเป็นเรื่องธรรมดา
“ครับ”
“ไปกินข้าวกันที่ไหน”
“ไม่รุ้คับพี่ ไปด้วยกันไหมละครับ” ไอ้ปลื้มเสือกแล้วสิ
“ไปได้จริงอะ ดีเลย ขอบใจมากว่ะ เอ๊งชื่อไรว่ะ”
“ปลื้มครับ”
“เอ่อ ข้าชื่อมิ๊กนะโว้ยเป็นเพื่อนไอ้โอมห์มัน”
“ขึ้นมาเลยพี่” “ป่ะพี่โอมห์” “ขึ้นสิว่ะไอ้โอมห์ยืนทำเหียไรเนี่ย รึจะให้กรุลงไปเปิดประตูให้” ในขนาดที่ผมกำลังขึ้นถึงความสมควรหรือไม่สมควร แต่แน่นอนว่าเรื่องพวกนั้นมิ๊กคงลืมไปหมดแล้วเรียบร้อย ฉะนั้นผมคงสบายใจได้แน่นอน ว่าแล้วก็กระโดดขึ้นไปนั่งด้านหลัง เพราะด้านหน้าข้างคนขับ มีมีกที่นั่งคุยกับปลื้มอย่างสนุกปากอยู่แล้ว ผมบอกทางให้ปลื้มขับรถไปรับวินเพื่อนผมที่สนิทกันตอนแรกคิดว่าจะปรึกษาเรื่องมิ๊กกับวิน แต่ตอนนี้คงไม่มีอะไรให้ปรึกษาอีกแล้ว รถมาถึงร้านอาหารร้านประจำของครอบครัวผม แล้วก็มิ๊กที่สุดท้ายที่ผมกับมิ๊กได้คุยกันอย่างรู้เรื่องก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะจบลงตรงนี้เมื่อหลายเดือนก่อน
“โอมห์” เสียงแม่ตะโกนในระหว่างที่กำลังจะโทรหา วันนี้ได้นั่งโต๊ะดีเสียด้วยติดแม่น้ำ อากาศที่บ้านวันนี้เรียกได้ว่าเย็นลง แต่ยังไงผมก้ยังชอบทะเลมากกว่าแม่น้ำอยู่ดี ผมว่าตัวผมชอบเสียงลม เสียงกีตาร์ที่ปลื้มเป็นคนเล่น เสียงเพลงที่ปลื้มเป็นคนร้องมากกว่าบรรยายการที่ไอ้มิ๊กนั่งเล่นหน้าเล่นตาอยู่ตรงนี้
“แม่หิวแล้วสั่งรึยัง”ผมหาเรื่องคุยบ้างระหว่างที่มิ๊กคุยกับพ่อแม่ผมจนไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดเลย แน่นอนว่าผมยังไม่ได้บอกเรื่องเมื่อกางวันให้แม่รู้ เพราะแม่ผมถึงจะรู้ว่าลูกชายเป็นยังไง แต่แม่ก้คงไม่งี่เง่าแบบที่พ่อมีกต้องการแน่ๆ
“แบบนี้มิ๊กก็ขึ้นเชียงใหม่พร้อมโอมห์เลยก็ได้นิลูก ได้ไหมจ๊ะปลื้ม”
“ได้ครับ พี่มิ๊กคนเดียวจะหนักสักเท่าไรเชียว ใข่ไหมพี่”
“ก็ได้ครับ เห็นว่าน้าขอนะเนี่ย โอมห์เมิงเป็นไรเปล่าว่ะไม่เห็นพูดอะไรเลยตั้งแต่มาถึงแล้ว” เพิ่งจะรู้รึไงเนี่ยว่าผมมา เห็นคุยกันเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเพิ่งจะมาสนใจ
“ป่าว กรุคิดอะไรไปเรื่อย วันนี้เมิงจะร้องเพลงไหมมิ๊ก ไอ้ปลื้มก็ร้องเพราะนะ พวกเมิงขึ้นไปร้องด้วยกันเลยดิวันนี้”
“จริงรึเปล่าว่ะไอ้น้องชาย”
“ไม่เท่าไรครับพี่ พี่โอมห์ก็เกินไป”
“ใช่ กรุประชด เวงกำ กรุจริงๆ”
“ไอ้โอมห์ เมิงก็จะอะไรหนักหนาว่ะ กรุอยากฟัง ยังไม่เคยเห็นเด็กเมิงร้องเพลงเลย”
“เอ่อ แล้วไป มีคนอยากฟังแล้ว แต่เขาจะให้ร้องรึเปล่าเถอะ” แล้วลุงที่เป็นเจ้าของร้านก็เดินเขามาที่โต๊ะผม แน่นอนว่าถ้ารู้จักกับแม่มิ๊กก็ต้องรู้จักกับแม่ผมแน่ๆ
“อาหารอร่อยไหมครับ”
“ค่ะ วันนี้คนเยอะดีนะค่ะ”
“แบบนี้ละครับ หนาวแล้ว วันนี้บรรยายกาศดีมากเลยนะครับ อ้าวมีกใช่ไหมเนี่ย” ลุงเจ้าของร้านเหลือบไปเห็นมิ๊กพอดี
“ครับผม”
“ได้ข่าวว่าไปกินยำเท้ามารึ แซ่บไหม”
“ไม่รุ้ดิครับ จำไม่ได้เลยว่าอร่อยรึเปล่า”
“แต่เหมือนจะหล่อขึ้นเลยนะ”
“จริงสิครับ ก็แม่บอกว่ายกเครื่องเลย เห็นว่าว่างไหนๆก็ทำแล้ว”
“วันนี้ร้องเพลงด้วยนะ ลุกค้าบ่นว่าอยากฟัง เดี๋ยวลุงจัดให้เลยครึ่งชั่วโมง”
“โธ่ ค่าจ้างก็ไม่ได้อ่ะ ร้องตั้งครึ่งชั่วโมงเลยอ่อครับ” มิ๊กบ่น
“เจ้านี้ เชื้อแม่แรงจริงๆเลยนะ” มิ๊กเอามือเกาหัวเหมือนจะอายกับคำพูดเหมือนสักครู่
“เดี๋ยวลุงลดให้พิเศษวันนี้” แล้วลุงเจ้าของร้านก็เดินจากไป วันนี้ผมมีความรุ้สึกแปลกๆตั้งแต่ที่เจอมิ๊กที่หน้าบ้าน แปลกไปยิ่งกว่านั้นที่มิ๊กดูมีท่าทางปรกติ แล้วที่แปลกกว่านั้นคือมิ๊กดูเข้ากับปลื้มได้ง่ายดายเหลือเกิน อาหารวันนี้ทำให้ทุกๆคนมีแต่รอยยิ้ม แต่ผมสิกลับเหมือนมีอะไรบ้างอย่างติดอยู่ในใจ
“วันนี้ เรามีนักร้องเสียงดีสองคน คนหนึ่งเป็นขาประจำ ทุกครั้งที่แวะเวียนมาที่ร้านนี้จะต้องได้ร้องเพลงให้แขกผู้มีเกลียดและไม่มีเกลียดทุกท่านฟัง ส่วนอีกหนึ่งคนเป็นหนุ่มน้อยมาจากเมืองเหนือ มาประเดิมร้องเพลงที่นี้ครั้งแรก ผมคงต้องขอสละไมค์แล้วก็เวทีนี้ให้กับ มืออาชีพทั้งสองท่าน” เสียงปรบมือเปราะแปะดังปะปรายพอให้ได้รู้ว่ายังพอมีผู้ฟังคำพูดของตานั้นอยู่บ้าง ปลื้มเดินนำหน้าขึ้นไปบนเวทีทันที คงเพราะตัวเองชินกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ส่วนมิ๊กเองก็ดูเขินๆตามสไตล์
“สาวเยอะนะครับวันนี้ ผมมองไปจากตรงนี้ไม่เห็นใครแก่สักคน ใครรู้ตัวว่าไม่แก่ต้องฟังเพลงนี้ให้ดีนะครับ” มิ๊กเป็นคนเล่นกีตาร์
“พี่สาวครับ ...” ปลื้มร้องไปเล่นหน้าเล่นตาไป ฝรั่งที่อยู่ในร้านเองก็คงแปลกใจเหมือนกันว่าปลื้มกำลังทำอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆคนที่นั่งข้างผม คือวินกำลังจะตายอยู่แล้ว
“โอมห์ น้องปลื้มน่ารักมาก ตอนแรกๆก็ดูธรรมดา ดูตอนร้องเพลงสิ น่ารักจริงๆ” แล้วมิก็มาขยุ้มแขนผม
“ไหนๆในร้านมีใครอยากเป็นพี่สาวผมบ้างครับ ” เสียงปรบมือดังขึ้นกว่าเมื่อสักครู่เยอะเลย ดูหลายๆคนในร้านจะมีมีความสุขกับสิ่งที่ปลื้มสร้างขึ้น ทั้งคู่พลัดกันร้องเพลงให้แขกในร้านฟังจนเกินเวลาที่ลุงเจ้าของร้านให้เสียอีก จนมาถึงเพลงสุดท้ายที่ปลื้มขอเป็นคนร้องให้โน้ต
“ผมรู้มาว่า ครั้งหนึ่งพี่ชายผมก็เคยได้มาร้องเพลงที่นี้เหมือนกัน เพลงที่ผมจะร้องต่อไปนี้ พี่ผมตั้งใจที่จะมอบให้กับคนคนหนึ่ง แต่ติดตรงที่พี่เขาไม่มีโอกาสได้ร้องมันเอง ผมจริงรับหน้าที่แทนพี่ชายผมคนนั้น พี่ชายผมบอกว่าชีวิตคนเรามันสั้นหนัก บ้างทีเราอาจจะไม่มีแม้แต่โอกาสด้วยซ้ำที่จะบอกลาคนที่เรารัก ความรักเป็นเหมือนสิ่งที่เติมเต็มให้ชีวิตที่ดูว่างเปล่ากลับมาสดใส กลับมามีชีวิตชีวามากขึ้น ใครสักคน”
.......ผมจำได้ว่าเพลงนี้ดูเป็นเพลงธรรมดา ธรรมดาเพลงหนึ่งของ ใหม่เจริญปุระ จะว่าไปมันก็เทียบไม่ได้เลยกับหลายๆเพลงที่ใหม่ เคยร้องไว้ แต่ถ้าใครได้มีโอกาส ดุหนังที่นำเพลงนี้ไปประกอบมัน จะรู้ว่าเพลงนี้มันเป็นส่วนเติมเต็มของหนังโดยสิ้นเชิง ผมถึงกับน้ำตาตกทันทีที่ได้ยินบทเพลงนี้ ไม่รู้หรอกนะครับว่าทำไม แต่เหมือนมีบ้างอย่างที่ถูกใส่เข้ามาในบทเพลง เพลงนี้ พอเพลงจบ ปลื้มแล้วก็มิ๊กได้รับเสียงปรบมือ แล้วเดินจากเวทีมายังโต๊ะที่ผมนั่งอยู่
“ตาแดงเลยรึไงว่ะ น้องเมิงนี้ใช้ได้เลยนะโอมห์” ผมยิ้มไม่เชิงทั้งน้ำตาหรอกนะครับ แต่ความรู้สึกมันจุอยู่ในอก เมื่อเพลงก็บอกกลายๆว่าอยากมีคนดูแล แต่เราเองต่างหากที่ดูแลไม่ได้ เห้ย อนาถจิตตัวเองแท้ๆ
“กรูง่วงนอนมากกว่า ไม่ค่อยได้นอนเลยช่วงเนี่ย”
“อันแน่ ” แล้วมันก้หันไปทางไอ้ปลื้ม
“อันแน่อะไรเมิงว่ะไอ้มิ๊ก”
“ก็ทำอะไรกันละว่ะ ถึงขนาดไม่ได้หลับไม่ได้นอน” มิ๊กแฃวปลื้ม ทำตาเล็กตาน้อย
“อ้าวเธอ มาได้ไงเนี่ย” แม่ผมทักใครบ้างคน ที่เดินมาทางด้านหลังผมอย่างดูคุ้นเคย
“มาตามหาเจ้ามิ๊กเนี่ยละ” แม่ทำตาเขียวใส่ผม ก่อนจะหันไปลากคอเสื้อมิ๊กให้ลุกขึ้น
“แม่ อะไรเนี่ย มิ๊กกำลังสนุกเลย”
“เอ๋อนั้นสิ เธออะไรกัน มีอะไรกันรึเปล่า มิ๊กไม่ได้บอกแม่รึไงว่าจะมากินข้าวกับโอมห์” มิ๊กส่ายหัว
“โถ่ เธอ เด็กมันไม่ได้เจอกันตั้งนาน เอาน่า” ผมไม่พูดอะไรปล่อยให้ผู้ใหญ่คุยกัน เลือกที่จะเดินหนีออกมาจากโต๊ะเสียดีกว่า มันอึดอัดเหลือเกิน เวลาที่เห็นหน้าแม่มิ๊กตอนนี้ คำขอร้องของแม่มิ๊กยังตามวนเวยนผมอยู่ในหัว คำสั่งที่บอกให้เลิกยุ่งกับลูกชายของเขา
“โอ้ย” ผมร้อง ไม่ใช่ว่าผมเดินไปชนกับอะไรเข้าหรอกนะครับ แต่เป็นแรงของมือใครบ้างคนที่มาประกบบนหน้าผมพอดี สายตาผู้คนในร้านอาหารเปลี่ยนมาดูผม กับใครกันละที่กรุณาประทานของสิ่งนี้มาให้
“น้า”
“กรูบอกเมิงแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกยุ่งกับลูกชายกรู”
“แต่”
“เมิงไม่ต้องพูด ก็ขอเมิงดีๆแล้วนะ” เสียงตะโกนดังลั่นร้าน คนที่นั่งดูอยู่เมื่อสักครู่ ต่างหันหน้าหลบสายตาของพ่อมิ๊ก ผมเองก็จะทำอะไรได้ แต่ในเรื่องนี้ผมไม่ได้ผิดนิคราฟ มองหน้าสู้ไปเลย ผมลุกขึ้นยืนแล้วก็มองหน้าพ่อเมิงแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ตบอีกสิครับ” นี้คือคำท้าทายแรกของผม แล้วผมก็ได้รับมันมา แบบที่ผมขอ
“ตบอีกสิครับน้า เอาให้พอ ผมนะไม่เจ็บหรอกนะที่น้าตบผม ตบมาเลยครับ” ผมยังยืนนิ่ง รอให้พ่อของมิ๊กตบหน้าผมเป็นครั้งที่สาม จริงๆก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าคำว่าเลือดกบปากเป็นยังไง แต่หน้ามันชาไปหมดเลย ชาจนไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่มันสมครวรึเปล่า
“เห้ย ลุงทำอะไรเพื่อนผมอะ” ปลื้มเดินมาพอดี คงเป็นเพราะเสียงโวยวายที่ดังลั่นร้าน
“ไม่เป็นไรหรอกปลื้ม พี่คงทำอะไรผิด น้าเขาลงโทษก็ไม่แปลกหรอก ใช่ไหมครับ” ผมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก แม้มันจะเต็มไปด้วยเลือด พ่อมิ๊กเดินจากผมไป แล้วตรงหายเข้าไปที่โต๊ะของผม
“เมิงจะกลับไม่กลับไอ้มิ๊ก” เสียงของพ่อมิ๊กดังมาจากในร้าน ผมเองหลบมานั่งเงียบๆที่หน้าห้องน้ำ เลือกที่จะไม่เห็นสิ้งที่เกิดขึ้นรึว่ารับรู้อีกแล้ว
“เจ็บไหมพี่โอมห์” ปลื้มหยิบชายเสื้อของมันมาเช็ดเลือดที่ปากผม
“ไม่หรอก รอบที่แล้วก็แบบนี้” ผมยิ้ม แต่ก็ไม่คิดว่าจะรื้อมันขึ้นมาอีก
“พี่นี้ตลอดเลยเน๊าะ ถึงว่าทำไมพี่โน๊ตถึง”
“อะไรของเมิงว่ะ ปลื้ม”
“อ้าวกลับแล้วอ่อครับ พี่มิ๊ก” มิ๊กเดินผ่านหน้าผมไป หันมายิ้มให้ปลื้ม โดยที่พ่อมิ๊กเดินนำหน้าไป สายตายังดุดันเช่นเคย ผมเองก็พยายามจะแจกยิ้มเป็นการแลกเปลี่ยนกลับสายตานั้น
“อืม” มิ๊กทำท่าขยี้ตาให้ผมดูแล้วก็โบกมือ ระหว่างที่เดินไป มันคงจะหมายความว่าผมคงขี้แย้อีกแล้วประมาณนี้มั้ง
“กลับโต๊ะกันเหอะปลื้ม ไม่ต้องพูดอะไรนะ” ปลื้มพยักหน้า แบบรู้งาน
“ไปโดนอะไรมาอีกละนะ” แม่ถาม
“ไม่มีอะไรอ่ะ วิ่งเล่นกับไอ้ปลื้มมันอ่ะ แล้วพลาด”
“พลาดอะไรค่ะ ปากไปกระแทกฝาส้วมรึไง”
“เอ่อ” สัด.... ผมให้ไป พูดกับวิน
“เอ๋อ โอมห์ พ่อกับแม่ไอ้มิ๊กมันเป็นอะไร”
“เป็นผู้หญิงกับผู้ชายไงแม่”
“รู้แล้วไหมค่ะ คุณลูก”
“ไม่รู้ดิ เขาคงไม่อยากให้ลูกเขามายุ่งกับโอมห์มั้ง”
“ แปลก ”
“แปลกยังไงแม่”
“ไม่รู้ แม่ว่ามันแปลกๆ”
“งั้นแม่ก็นั้งแปลกกับพ่อไปนะ โอมก์จะกลับบ้านละ ว่าจะไปหานมกิน กลับไหมวิน” ปลื้มเลอกที่จะไปส่งวินก่อน แล้วก็วนรถกลับมาที่ร้านนมแถวๆร้านอาหารนั้นอีกครั้ง
“พี่บอกผมได้รึยัง ว่าเมื่อกลางวันมันเกิดอะไรขึ้น”
“อะไรละที่อยากรู้”
“ก็พี่หายไปไหนมาละ ................................ ไปหาพี่มิ๊กมาใช่ไหม”
“อืม”
“แล้วมันยังไงกันพี่ แล้วทำไมน้าคนนั้นต้อง” ปลื้มขยับเข้ามานั่งใกล้ผมมากขึ้น เราสองคนนั่งหันหน้าให้แม่น้ำ ที่ไหลไปช้าๆ กับเสียงเพลงเบาที่ดังมาจากวิทยุของร้าน
“ก็แค่พ่อแม่มิ๊กไม่อยากให้พี่ ยุ่งกับมิ๊ก” ผมหันมามองหน้าปลื้ม
“เป็นไรว่ะ หน้าบอกบุญไม่รับเลย”
“ก็พี่ทำไมไม่บอกผมละ ผมจะได้ไม่พาพี่มิ๊กมา”
“ไม่เป็นไรหรอก มันเรื่องของผู้ใหญ่ เราเป็นเด็ก อีกอย่าง มิ๊กมันก็เพื่อนพี่ จะไปสนใจทำไม”
“แต่พี่”
“จะไปห่วงทำไมว่ะ ตัวเจ็บไม่นานก็หาย เนี่ยหายละ แต่ใจตั้งหากปลื้ม”
“ครับ” ปลื้มหยิบมือผมไปไว้ที่หน้าอกมัน วันนี้ใจผมสลายไปอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่ามิ๊กเป็นคนทำ มันบอกได้แล้วว่ามิ๊กไม่เคยลืมผมเลย แล้วอะไรที่ทำให้ผมติดต่อมิ๊กไม่ได้ คำตอบมันบอกหมดแล้ว
“พี่โอมห์”
“อะไรว่ะ”
“พี่พูดเพราะๆกลับผมบ้างได้ไหม”
“อารมณ์ไหนว่ะปลื้ม”
“ไม่หรอก ผมว่าเราลองเป็นแฟนกันจริงๆดูดีไหม”
“ล้อเล่นใช่ไหม”
“เหมือนผมล้อเล่นไหมละพี่”
“ทำไมต้องเป็นแฟนละ”
“ก็ผมอยากปกป้องพี่ไง”
“ว่าไปนั้น พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะปลื้ม”
“แต่พี่ก็ไม่เคยคิดที่จะสู้คน”
“ทำไมต้องสู้ละ”
“ก็แล้วทำไมต้องยอมละพี่”
“เป็นไหมพี่”
“แต่เมิงไม่ใช่เกย์”
“แล้วไง พี่โน้ตก็ไม่ใช่เกย์ แต่ผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจแน่นอน ผมสัญญา”
“ง่ายไปไหมเนี่ย”
“แล้วทำไมต้องทำให้ยากด้วยละพี่”
“ไม่รู้ว่ะ”
“ผมไม่หล่อรึไงพี่”
“อืม” ผมอมยิ้ม ล้วหันไปมองหน้ามัน
“เห้ยเป็นอะไร”
“ก็พี่ว่าผมไม่หล่อ”
“ปลื้มเมิงหล่อจะตาย ”
“พี่พูดจริงๆนะ”
“จริงดิ”
“งั้นเอาไปเลยพี่”
“อะไรว่ะ”
“แหวนหมั้น” ปลื้มส่งหญ้าสานเป็นวงกลมๆ เหมือนจะเป็นแหวนละมั้งครับ ถ้ามันเรียกแบบนั้น
“เห้ย”
“อะไรอีกละพี่โอมห์”
“ก็ใส่ให้ด้วยดิ แหวนหมั้นไม่ใช่รึ” ผมยิ้ม แบบอายๆกับคำพูดที่ผมเพิ่งเอ๋ยออกไป เราทั้งคู่ตกลงว่าจะเป็นแฟนกัน มีแม่น้ำ กับแก้วนมเป็นพยาน อนาคตจะเป็นยังไงผมไม่รู้หรอกครับ แต่ผมจะไม่หรอกให้มันสายเหมือนปล่อยให้เกิดขึ้นกับโน๊ตอีกแล้ว
-
เหมือนจะเดาออกนะครับ
ว่าตอนนี้โอห์มอยู่กับใคร
แต่ก็ช่างมันเรื่องนั้น
ขอให้โอห์มมีความสุขก็พอ
นะครับบ
-
:angry2: :angry2:อะไรกันบ้านนั้น บ้ากันไปแล้วแน่ๆเลยยย
-
ทำกันขนาดนั้น แต่ปัจจุบันก็ยังไปทำงานกับเขาอีก มันเกิดอะไรขึ้น
-
พ่อมิกซ์.... :z6:
ปลื้มน่ารักมั่กๆๆๆ
-
ก็เรื่องมันยังไม่จบอะสิครับ อย่าเพิ่งนับศพทหาร
-
ปลื้มน่ารักดีนะครับ
-
อ่านแล้วหดหู่ แต่ก็ยังอยากอ่าน
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เศร้า หดหู่
+1 เป็นกำลังใจนะโอห์ม
-
- -
เห้อ!
-
:impress2:น้องปลื้มน่ารักกกกก
โอมห์อยู่กับน้องปลื้มคงมีความสุข รักกันนานๆน้าๆๆๆๆ o13
-
:m31: เกลียดพ่อแม่มิ๊ก
ชิชิ
ให้กำลังใจโอห์ม :กอด1:
-
เฮ้อออออออออออออออ :monkeysad:
มันอึดอัดอยู่ในอกอ่ะเฮ้ออออออออีกรอบ
+1ให้กำลังใจโอห์มนะ
-
อ่านตอนนี้แล้ว ..... เมนท์ไม่ออกจริงๆ
-
:เฮ้อ:
-
ยังไม่อยากนับศพทหาร
แต่มีลางบอกเหตุว่าอะไรเป็นอะไร
เห้อ
ตกลงมิ๊กลืมไปช่วงหนึ่ง คือช่วงที่เป็นแฟนกะโอห์มใช่มั้ย
ลืมไปว่าทำไรกะโอห์มไว้บ้างใช่มั้ย
:z3:
ถึงโอห์มจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนที่น่าสงสารที่สุด
แต่มันก็น่าเศร้าอยู่
รอนะ :sad4:
-
:เฮ้อ: สับสนมั้ยโอมตอนที่ตอบ..ตกลงกับปลื้ม :เฮ้อ:
ไม่รู้ซิรู้สึกเหมือน..มันยังไม่ใช่ยังไงไม่รู้
ยังไงก็จะรอดูต่อไปนะจ๊ะเป็นกำลังใจให้
:pig4: :pig4:
-
สู้ๆครับ
คนเราย่อมมีช่วงชีวิตที่ดีและไม่ดี
เป็นกำลังใจให้ครับ :กอด1:
-
ความคิดของผู้ใหญ่ นี่ยากที่จะคาดเดาได้จริงๆเลย
ผู้ใหญ่ยังไงใครก็เปลี่ยนความคิดไม่ได้หรอก เห้นว่าตัวเองอาบน้ำร้อนมาก่อน
ฉะนั้นตัวเองต้องถูก โดยไม่ต้องสนใจความรู้สึกของคนอื่น เฮ้อออออออออออออออออ ผู้ใหญ่หนอผู้ใหญ่
ปล แต่มิ๊ก ก็ัยังเป็นมิ๊ก อยู่ดี จะให้ทำยังไงเค้าก็ยังเป็นคน
ปล สอง อยากจะบอกว่า คิดถึงโอห์มจังเลย หนาวแล้วดูแลสุขภาพด้วยนะคับ
-
อ่านแล้วรู้สึกอัดอั้นตันใจ เหมือนมันไม่เคลียยังไม่รู้ค่ะ :sad11:
ยังไม่อยากนับศพทหาร ยังไม่อยากตัดสินใคร ได้แต่ถอนหายใจเพียงลำพัง
เฮ้อ~ :เฮ้อ:
ปล.โหลดเพลง ใครสักคน มาฟังแล้ว เพราะดีนะค่ะ
อ่านไปฟังไปได้อารมณ์สุดๆ o13
ยิ่งฟังเพลง ทำได้เพียง ของ 25 HOURS ต่อนี้อินมากๆ
-
อยากบ้าตายกับความน่ารักของน้องปลื้ม
แต่อยากฆ่าล้างตะกูลไอ้คนบ้านนั้น มันไม่รู้จักฟังเหตุผลกันบ้างเลยบ
-
น้องปลื้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ทุกคนเขาก็มีเหตุผลทั้งนั้นแหละ พ่อแม่มิ๊กเองก็เหมือนกัน
แค่เหตุผลเขาไม่เหมือนเราเท่านั้นเอง เฮ้อ........
เฮ้อออออออออ อีกทียาวๆ
น้องปลื้มช่างน่ารักเหมือนโน๊ตจริงๆ
แต่ :กอด1:โน๊ต
ไม่นับศพทหาร เพราะคงลากไม่ไหว ฮาาาาาาาาา
-
โอห์ม
ยิ่งกว่าดาวพระศุกร์จริงๆ :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
สนุกมากเลยนะ
อ่านตอนของโน้ตแล้ว เศร้ามาก คนดีๆมักจะอายุสั้นจิงๆ
เป็นกำลังใจให้โอมห์นะ
>x<
-
:try2:
ดูเหมือนว่า
คนในบ้านมิ๊ก
จะเป็นคนจิตกระเจิงกันไปหมด
ไม่ไหวเลย
ปลื้ม..จะมาจริงๆ หรือแค่ขำๆ กันอ่ะ
--คั่นเวลา--
จิงดิ
:จุ๊บๆ:โอห์ม
-
ไอ้เด็กบ้าปลื้มเอ้ยมาทำให้รักซะได้ น่ารักน่ะเรายินดีกับโอมด้วยแระกัน
ที่ได้เด็กบ้าๆ น่ารักๆ ไว้เคียงข้าง
รอตอนต่อไปคับป่ม
*ไม่เข้าใจทำใมพ่อมิ๊กถึงได้ทำอย่างนั้นกับโอมหรือที่จริงที่มิ๊กเป็นเกย์ก็ได้เชื้อมาจากพ่อเค้าฟร่ะ มีตบตบๆ ด้วยเฮ้ย
-
+1 ค๊าบบ
-
เป็นกำลังใจเสมอ
ดูแลตัวเอง นะ .... อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย
-
...มันมีเงื่อนงำไหมเนี่ย
...ทำไมปลื้มต้องพามิกซ์ ไปเที่ยวด้วย ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามิกซ์เคยรักกับโอมห์
...แต่ตอนนี้มิกซ์ จำอะไรไม่ได้ ปลื้มต้องการอะไร ต้องการเป็น..ตาอยู่ เหรอ
...ทำไมพ่อแม่มิกซ์ถึงได้รู้ว่ามิกซ์ไปที่เดียวกับโอมห์...ใครบอก
...ทำไมผู้ใหญ่ถึงได้ทำร้ายลูกคนอื่นได้ถึงขนาดนี้ ต่อไปจะมองหน้ากันได้เหรอ..ลูกเพื่อนนะนั่น
...โอมห์ เหมือนต้นหลิว...ลมพัดไปทางไหนก็ไปทางนั้น อยู่ใกล้ใครก็รัก..คนนั้น ไว้ใจยาก :เฮ้อ:
-
เข้ามารอโอห์มคับ คิดถึงจัง
-
ความทรงจำครั้งใหม่ ของนายมิ๊ก
อากาศเริ่มจะเย็นเหมือนความรู้สึกของคนเขียนที่เหงาจนแปลก ตัวผมเองไม่ได้เจอใครมาเกือบๆ เดือนแล้ว อาจจะอยู่กับคนงานบ้าง คุยกับทั้งผู้ใหญ่เด็กมากมายแต่มันก็ไม่ได้ทำให้หายเหงาได้่เลยจริงๆ ถึงแม้ว่าลอยกระทงที่ผ่านมามีโอกาสได้ขึ้นไปลอยด้วยกันก็เถอะ จบก่อนก็ต้องมาเริ่มงานก่อน สิ่งใหม่ๆเริ่มต้น พร้อมกับหลายๆสิ่งที่พยายามจะจบมันลงเพื่อที่จะเริ่มสิ่งใหม่ ตอนนี้ผมว่าใครหลายๆคนเริ่มจะมองออกแล้วว่า โอมห์ไม่ใช่คนดีอะไรเลย หากแต่เป็นแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ความรู้สึกไม่ได้ยึดมั่นกับอะไรมากมายนัก พร้อมมีอะไรที่พร้อมจะให้พักผิงโอมห์ก็ไปอยู่กับสิ่งนั้น ในช่วงเวลาที่อ่อนแอ มักจะมีสิ่งดีๆที่หยิบยื่นให้กันเสมอ แต่กลับกลายเป็นว่าช่วงเวลาเกือบสุดท้ายของวัยเรียน มีเรื่องมากมายที่ผ่านเข้ามา จุดเปลี่ยนของความทรงจำ กระบวนการที่คนรอบข้างสร้า้งขึ้น บ้างครั้งความคิดของคนที่เราคิดว่าเรารู้จักเขาดี ก็เก็บลึกลับซับซ้อน ต่อจากนี้ไป มีคนสักคนที่ต้องเสียใจที่สุดกับเรื่องที่เลือกจะเดินเข้ามาในครั้งดี เสียดายที่ปีนี้ไม่มีโอกาสได้กลับไปดูพลุกับใครบ้างคน
คงจะต้องจมอยู่กับงานตรงนี้ต่อไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
………..สวัสดีครับรุ่นปู่ สวัสดีครับรุ่นปู…………. เสียงน้องปีหนึ่งที่เข้าแถว คล้ายกับยืนรอตอนรับ พวกรุ่นพี่ การเรียนเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งในครึ่งหลังนี้ หลายคนคงกำลังจะจบในภาคเรียนนี้ อีกหลายคนคงต้องพยายามกันต่อไป วันนี้เป็นวันที่มิ๊ก เพื่อนผมจะกลับมาเรียนตามปรกติ ผมเปิดประตูลงจากรถ แน่นอนว่าหลังจากกลับมาจากบ้าน ผมเลือกที่จะเอาเสื้อผ้าบ้างส่วนมาอยู่ที่ห้องปลื้มแทน เลี่ยงที่จะเจอหน้าหรือว่าตอบคำถามของพ่อแม่มิ๊กอีก ก็ดีไปเสียอีกที่มิ๊กเองก็ไม่ได้โทรหรือว่าติดต่อมาเลยหลังจากที่เจอกันที่ร้านข้าว
“เลิกแล้วยิงมาแล้วกันนะ เดี๋ยวมารับ” ปลื้มเอาหน้ารอดกระจกออกมาบอกผมขนาดที่ผมกำลังเดินออกมาจากรถ
“เดี๋ยวเดินไปหาก็ได้ปลื้ม ตึกเรามันห่างกันแค่นี้เอง” ผมยิ้ม แล้วโบกมือให้มัน ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ อากาศที่เริ่มเย็นลงในช่วงเช้า เพื่อนๆยืนจับกลุ่มคุยกันทั้งกับรุ่นน้อง แล้วก็รุ่นเดียวกัน
“ไอ้มิ๊กจะมาเรียนไหมว่ะโอมห์”
“มาดิว่ะ เมิงจะทำไมมันละ”
“ป่าว ไม่มีคนเตะบอลด้วย ขาขาดไง”
“เดี๋ยวมันก็มามั้ง”
“เอ๋อๆๆๆ นั้นไง มันมาละ คุณชายมิ๊ก” คู่สนทนาชี้นิ้วไปที่รถคันใหม่ป้ายแดงที่ขับเข้ามาในคณะ พอๆกับสายตาของผม ก็คือหลายๆคนในคณะที่มองตามรถคันนั้น เสียงของเพลงที่ดังลั่นในรถดึงความสนใจของคนบริเวณนั้นไม่น้อย แล้วรถก็หยุดสนิท คนที่เดินลงมา แน่นอนว่าคือมิ๊กตามที่เพื่อนผมบอกแต่มันยังไม่จบแค่นั้น มีประตูคู่หน้าที่เปิดออก อย่างช้าๆ ไม่ใช่ผู้หญิงแน่ๆ
“เห้ยใครว่ะโอมห์”
“กรูจะรู้ไมว่ะ เห็นพร้อมกันเนี่ย”
“อ้าวพวกเมิง เลิกกันแล้วไงว่ะ”
“กรุไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว” เลิกรึเปล่า ไม่รู้ แต่ผมว่าผมกับมันยังเป็นเพื่อนกันอยู่แน่ๆ ผมเลือกที่จะไม่รู้ดีกว่า เดินเข้าไปคุยกับรุ่นน้องแทน
“ไอ้โอมห์ หายไปเลยนะเมิง” มีมือมาวางอย่างแร๊ง บนไหล่ผม
“คือกรูเจ็บ ……ไอ้สัด” ผมหันไปด่ามัน ประหนึ่งว่าน้ำตาเล็ดเล็กน้อย แต่มันต้องมากกว่านี้แน่ๆ ถ้าเทียบกับสิ่งที่เห็น
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ พี่ โอมห์……” เอิท ยิ้มแบบมีชัยชนะขนาดที่มองหน้าผม
“อืม”
…… เห้ยอาจานเข้าแล้ว…… วันนี้ของชั่วโมงเช้า อาจารย์ที่ปรึกษาจะเข้ามาคุยกับนักศึกษาก็คงจะถามไปเรื่อย ร่วมถึงเรื่องการลงทะเบียนเรียนด้วย วันนี้คนที่ดูจะเป็นที่น่าสนใจที่สุดน่าจะเป็นมิ๊ก เพราะทั้งหน้าตาใหม่ รถใหม่ อะไรก็ดูใหม่ไปหมด มิ๊กได้รับกรณีพิเศษในการจัดตารางเรียนเอง แต่ด้วยความที่มันหายไปหนึ่งเทรมจึงมีแค่ไม่กี่วิชาที่จะได้เรียนพร้อมๆกับเพื่อนๆ หลังจบแน่นอนว่าวันนี้คงไม่มีเรียนอีกแล้ว เพราะเป็นวันแรก พอครูปล่อยผมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะหายตัวไปจากมหาลัยทันที
มือบ้างมือเร็วกว่าเท้าที่ผมเร่งเดินหนีออกมาจากห้องเรียน
“อะไรว่ะมิ๊ก” มันลากผมไปที่ชั้นสองของคณะ ห้องนี้เดิมคงเป็นห้องเรียน แต่ด้วยเพราะไม่มีใครคิดจะใช้ เราเคยใช้มันเป็นห้องประชุมรุ่น แต่พักหลังนี้ไม่มีใครมาทำความสะอาด อาจารย์เลยไม่เลือกใช้ห้องนี้
“ก็อยากคุยด้วย”
“คุยของนอกก็ได้นิว้า ทำไมต้องลากด้วยว่ะ”
“ถ้าไม่ลากแล้วจะมาคุยด้วยไหมละ” ผมยิ้ม
“มีไร”
“เมิงทำไมไม่กลับไปนอนที่ห้องว่ะ”
“ก็ไม่อยากกลับไปนอน มีไรป่าวว่ะ”
“เมิงลืมไปแล้วรึไงว่ะว่านั้นมันห้องของเรา” หมายความว่าไงว่ะ ผมเริ่มที่จะเรียบเรียงความคิดในหัวทันทีรึว่ามันจำได้
“ป่าว กรูแค่…..” ผมหยุดปากตัวเอง ก่อนที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“ไม่เป็นไรเมิงไม่พูดก็ไม่เป็นไร”
“เมิงเป็นอะไรว่ะมิ๊ก”
“โอมห์ เมิงจำไว้นะโว้ย ว่าการเป็นคนรอมันทรมาน อยู่คนเดียวก็ทรมาน แต่มันก็อยู่ได้เพราะเรารู้ว่าเรารออะไร ”
“หมายความว่าไง”
“บ้างทีกรูก็คิดว่าเมิงจะเข้มแข็งมากกว่านี้ บ้างทีกรูก็คิดว่ากรูอยากจะลืม ไปก่อนนะ ไว้เจอกับพรุ่งนี้” มิ๊กเดินจากออกไป พร้อมกับเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดในร่างกายของผม นั้นหมายความว่าตลอดเวลาเราคิดผิดหมดเลย สิ่งที่เราคิดไปเองก็เป็นจริงแล้วสินะ ผมมีแต่ทำให้เรื่องนี้แย่ลงไปเรื่อยๆ เสียงรถของมิ๊กขับออกไปจากคณะ ผมเองก็ได้เวลาลงมาจากห้องนั้นสะที ห้ามซึม ห้ามแสดงอาการนี้คือสิ่งที่บอกตัวเอง เพราะยังไงตอนนี้เราเองก็มีปลื้มอยู่แล้ว
ผมนั่งมองต้นไม้ที่ผลัดใบร่วงหล่นใบแล้วใบเล่าอยู่ที่หน้าคณะอิเล็กทรอนิกส์ ความคิด คำพูดของมิ๊กเมื่อสักครู่นี้ตีกันไปมาไปหมด นั้นกำลังจะบอกว่าตัวเราเองที่ไม่เข้มแข็งพอ รึว่าเราเองที่กลายเป็นคนใจง่าย
“ทำไรอ่ะ” เสียงปลื้มเข้ามาในหูผม
“โอมห์ ทำไร”
“หืม ป่าวๆ กำลังคิดว่าจะไปกินอะไรดี” ผมดึงตัวเองจากบ่อความคิดอย่างรวดเร็ว
“ดีเลย หิวพอดีเลย ไปโรบินสันกันนะครับ”
“ไปทำไมสะไกลเลย”
“นั่งไปเถอะ มีเรื่องที่อยากจะทำอยู่”
“ไปก็ไป“
“เป็นไรป่าว เหมือนจะดูอารมณ์ไม่ดี”
“ป่าว ไปกันป่ะ“
“ปลื้ม โออิชิช่ายป่ะ” ผมถามก่อนที่จะเดินลงมาจากรถ
“อืม พี่โอมห์จะไปไหนครับ”
“เดี๋ยวไปห้องน้ำแป๊บ แล้วไปเจอกันที่ร้านเลยแล้วกันนะ” ผมกระแทกประตูปิดแล้วเดินหนีจากกลุ่มคน เสียงรถ กลิ่นท้อไอเสีย อากาศร้อนแบบแปลกๆที่เหมือนกับอารมณ์ผมตอนนี้ ตัวผมมาหยุดอยู่ที่ห้องน้ำชายพอดี ผู้ชายใบหน้าคมเข้ม ตอนนที่ในแววตามีแต่ความสับสนสมองสั่งการให้คิดหลายๆเรื่องพร้อมกันจนหัวแทบจะระเบิดออกมา แล้วไม่รอช้าที่จะกวักน้ำที่ก๊อกน้ำ มาล้างหน้า ทำแบบนี้อยู่จนลืมไปเลยว่าห้องน้ำนี้ไม่ใช่ห้องน้ำที่ห้อง
“พี่ ผมว่าแบบนี้กลับไปอาบน้ำที่ห้องดีกว่าไหมครับ” เสียงเด็กน้อย ผมคิดว่าเด็กนะครับในความคิดผมตอนนั้น เหมือนกำลังคุยกับใครสักคน ผมหยุดการกระทำแล้วเอามือปาดน้ำที่น้ำเพื่อที่จะได้เห้นว่าใครเป็นคนพูด
“พูดกับผมอ๋อ” ผมเอามือชี้มาที่ตัวผมเอง
“พี่เห็นคนอื่นไหมละครับพี่”
“อืม ไม่มีนิว้า มีไรป่าว”
“โห่พี่ เด็กช่างนี้มันหาเรื่องแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าครับ”
“ไม่รู้ดิครับ แล้วเด็กขาสั้นสีน้ำเงินเนี่ยมันปากเบาแซวคนโน้นคนนี้ไปเรื่อยรึเปล่าละ” ผมไม่ได้โมโหน้องเขานะครับอารมณ์นั้น แต่ไม่ค่อยจะสับอารมณ์สักเท่าไร
“อะพี่ เอาไปใช้สะ” น้องคนนั้นผ้าขนหนูที่เพิ่งหยิบออกมาจากกระเป๋าเป้ให้ผม
“อะไรว่ะ”
“ก็พี่เปียกแบบนี้ เดินไปไม่อายเขารึไง ผมหวังดีนะครับ” แล้วก็มาพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า
“ไม่เป็นไร พี่เอาเสื้อ” ผมทำท่าจะหยิบเสื้อซ๊อปมาเช็ดหน้า แต่มันก็ชุ่มน้ำเหมือนกัน
“เอาไปเถอะพี่ ไว้มีโอกาสค่อยเอามาคืนนะครับ” แล้วน้องคนนั้นมันก็เดินจากไป โดยที่ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเอาคืนมันด้วยวิธีไหน เอาว่ะเจ้าของมันตั้งใจที่จะให้ผมก็เต็มในยืมมันมาใช้แล้วกัน สงสัยว่าผมคงจะใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานจนเกินไปถึงขนาดที่ปลื้มโทรตามเสียแล้ว
“ว่าไง”
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า เข้าห้องน้ำนานจัง”
“ไม่เป็นไรอ่ะ กำลังจะออกไปแล้ว”
“เอ๋อพี่ โชคดีเลยเจอเพื่อนผมชวนเขามากินด้วยกันเลยนะคราฟ”
“ใครว่ะ”
“เอาน่าพี่ รีบๆมานะคราฟ”
“แล้วเมิงจะถามความเห็นกรูทำไมว่ะปลื้ม ไม่เข้าใจเลย ” ผมวางสายไปแบบ งง ชั่วโมงนี้ไม่ได้จะอยากรู้เลยว่าใครคือแขกร่วมโต๊ะ แต่รู้สึกว่าอากาศมันเย็นมากกว่า ประหนึ่งคล้ายกับอาบน้ำในห้างอะไรอย่างนั้นเลย บันไดเลื่อนทำหน้าที่พาผมขึ้นมาถึงยังชั้นที่เป็นเป้าหมายพอดี เดินไปไม่กี่ก้าวก็เห็นกระเป๋าเป้ใบคุ้นตา คนสะพายล่างสู้ใหญ่กำลังยืนคุยกับใครสักคนอย่างสนุกสาน แต่พอใกล้เข้าไป สิที่ผมไม่หวังว่าจะเกิดก็ดันเกิดได้เสียนี้ มิ๊กยืนคุยกับปลื้มอย่างสนุกปาก โดยมีเอิทนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้านั่งไม่ไกลกันมากนั่ง
“มาแล้วอ๋อพี่” ปลื้มเรียกผมเข้าไปใกล้ทันที แต่เราเองกำลังคิดว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ ผมมองไปถ้าเอิทที่มองหน้าผมแล้วชักสีหน้าเซ๊งใส่ คือกรูก็เซ๊งไม่แพ้เมิงเลยนะครับไอ้เอิท
“ไปตกถังขี้มารึไงว่ะไอ้โอมห์ เปียกเป็นลุกหมาเลย” มิ๊กเอ๋ยปากทักทายผม
“ไม่รู้ดิ เมิงลองดมดูไหม จะได้รู้ว่าตกรึเปล่า”
“มาใกล้ๆสิม๊ะ”
“หมายเลข B… ” เสียงสวรรค์มาคั้นกลางบทสนทนาพอดี บรรยากาศระหว่างการรับประทานอาหารมื้อนี้เป็นไปด้วยความสนุกสนาน มิ๊กเหมือนจะทำตัวเป็นปรกติมากๆ มันทำเหมือนว่ามันไม่ได้พูดอะไรกับผมเลย แต่ผมสิที่ดูจะกลายเป็นคนผิดในทันใด แต่ปลื้มเด็กผู้ชายที่นั่งอยุ่ข้างๆผมกลับไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งผิดปรกตินี้เลย ปลื้มไม่รังเกียจที่จะเดินคู่กับผมทั้งในแล้วก็นอกมหาลัย จริงๆก็ไม่แปลกเพราะว่าผมไม่ได้เป็นกระเทย หรือว่ามีท่าทางที่แสดงออกมาเป็นเกย์เลยแม้แต่น้อย ปลื้มชอบทำเหมือนกับว่าการคบกันระหว่างผมกับมันดูเป็นปรกติเหมือนกับที่ผู้หญิงกับผู้ชายคบกับ ซึ่งสิ่งนี้ผมก็ได้รับมันมาจากมิ๊กเหมือนกัน ซึ่งตอนนี้มิ๊กก็ได้แบ่งปันมันไปให้เอิทแล้ว จริงๆแล้วตลอดเวลาในการนั่งรับประทานอาหารผมกลายเป็นผู้ฟังที่ดี ค่อยฟังมิ๊กกับปลื้มคุยกันอย่างออกรส ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เพลง เกมส์ รวมถึงตัวผม มิ๊กเหมือนจะฝากฝังผมไว้กับปลื้ม ในขนาดเดียวกันคำพูดของมิ๊กทุกคำที่เข้าหูกลับกลายเป็นว่า ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากเมื่อชั่วโมงที่แล้วเลย ความผิดปรกตินี้ไม่สามารถแสดงออกมาได้ทั้งทางสีหน้าและคำพูด ผมไม่อยากให้ปลื้มรับรู้ แล้วผมก็ไม่อยากให้มิ๊กรู้ว่าผมอ่อนแอ ถึงเรื่องนี้ผมจะผิดที่ไม่สามารถทนรอได้ แต่ผมก็เลือกที่จะเริ่มต้นใหม่ไปแล้ว กลายเป็นว่าตัวละครที่เคยหายไปแล้วเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง กลายเป็นคนที่ถูกลืมไว้ข้างๆมิ๊ก เอิทกลับมารอบนี้ดูเปลี่ยนไปมาก ทรงผมใหม่กับการจัดฟัน จมุกที่ผ่านการศัลยกรรม ผมกำลังมีความคิดว่าเอิทดูหล่อขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่ก็คงจะจริงเพราะตอนนี้เอิทก็ย้ายเข้ามาแทนที่ผมเรียบร้อยแล้ว
“พี่มิ๊กให้ผมเลี้ยงเองนะพี่ มื้อนี้”
“เห้ยไม่เอา ได้ไง เมียพี่ พี่เลี้ยงเองได้ เราก็น้องพี่ นี้ก็เพื่อนรักของพี่” มิ๊กพี่คำสุดท้ายแบบเน้นเสียงก่อนที่จะยิ้มแล้วถือบิลเดินนำริ่วไปที่เคาว์เตอร์
“เดินนะ เอิท พี่มิ๊กเขาเรียกได้เต็มปากเต็มคำ” ปลิ้มออกปากชม
“ครับ”
“เอ๋อ ดีใจด้วยนะ แล้วอย่าให้มีเรื่องแบบคราญที่แล้วอีกละกัน”
“ครับ” เอิทไม่ได้ตอบโต้อะไร
“เห้ย โอมห์กรูกลับก่อนนะ ปลื้มพี่กลับก่อนนะ กลัวรถติด”
“ไม่ทันแล้วมั้งพี่ เย็นขนาดนี้แล้ว” ปลื้มแซวทิ้งท้าย ภาพสองคนที่หนึ่งคนคือคนที่เรารัก เดินกอดคอกับอีกคนที่เราเคยเกลียดมันสุดชีวิต ค่อยๆเลื่อนหายไป
“เอ๋อพี่ผมว่าจะถามพี่ตั้งแต่เข้ามาในร้านละ”
“อะไรว่ะ” ผมกำลังเก็บหน้าก้มตาดูของที่ซื้อมาจากซุปเปอร์
“ผ้านี้ไงพี่ ของใคร ผมว่าในรถไม่มีผ้าแบบนี้นะ” ปลื้มหยิบขึ้นมาจากด้านหลังแล้วเอามาให้ผมดู
“ของใครไม่รู้ ยังไม่รู้ชื่อมันเลย มันหวังดีมั้ง”
“ยังไงพี่”
“จะเสียงเข้มทำไมว่ะปลื้มไม่มีอะไรหรอก ก็แค่พี่ล้างหน้านานไปหน่อยเลยเปียกหัว ไอ้นั้นก็เลยเอาผ้ามาให้เช็ด”
“แล้วพี่ก็รับ”
“อืม แปลกยังไงว้า เขาหวังดี พี่ก็ไม่เห็นมันจะหน้าเกลียดอะไร ผู้ชายเหมือนกัน”
“แน่นะ”
“อืม จะกลับห้องได้รึยังครับ คุณชายปลื้มของผม”
“เด็กหรือผู้ใหญ่”
“โค๊ะ เด็กขาสั้นกางเกงน้ำเงินนะปลื้ม อย่าไปใส่ใจเลย พี่ก็ลืมไปแล้วนะเนี่ยถ้าเราไม่ถาม”
“แล้วไปพี่ เดี๋ยวเราไปกาดหลวงก่อนนะพี่ คืนนี้พรุ่งนี้มีตักบาตร “
“ตักบาตรอะไรครับคุณน้องตอนกลางคืน”
“พี่ไม่เคยไปอ๋อครับ”
“อืม”
“เดี๋ยวผมพาไป แต่ต้องช่วยผมพับดอกบัวนะพี่”
“แล้วคืนนี้ไม่ไปร้องเพลงรึไง”
“ไปครับ”
สมุดวี
วันเพ็ญเดือน 12
วันนี้เชียงใหม่แม๋งมีแต่ชาวต่างชาติ เอาง่ายๆว่าถ้าพวกมันมีอาวุธมาคนละอย่าง แล้วเกิดบ้ามาฆ่าเจ้าของประเทศ กรุกับไอ้โอมห์จะไปหลบที่ไหนว่ะเนี่ย งานนี้กรูเลยกลายเป็นนักท่องเที่ยวสำหรับพวกมันไปเลย แม๋งพูดภาษาของมันกันสนุกปาก ไอ้โอมห์ก็แม๋งวิจารณ์เสื้อผ้าเขาตลอดทาง เพื่ออะไรของมันว่ะเนี่ย ปีนี้ถึงจะเป็นลอยกระทงแล้ว ลมหนาวที่เพิ่งจะเข้ามา มันก็หนาวแบบแปลกๆอีกละ กรูว่าคืนนี้คงไม่ได้นอนอีกตามเคยเพราะเสียงประทัด แถวๆคอนโด แต่ข้าก็ชอบนะโว้ยสมุดวี เผาเงินเนี่ยมันสนุกกว่าใช้เงินสะอีก ปีนี้หมดค่าอาวุธ ไป เท่าไรว่ะ
1 2 3 4 5 3000 พอดีเลยนิว้า ไอ้โอมห์เป็นคนถอกระเป๋าเงินที่หน้าบูดเป็นก้นทันทีเลย แต่ทำไงได้ สุดท้ายก็มายืนเล่นกับกรู อะไรนก็ดีหมดละงานลอยกระทงเชียงใหม่ ยกเว้นพวกต่างด้าวทั้งหลาย แม๋งหน้ากลัวฉิบหายเล่นประทัดแม๋งเถื่อน แต่งตัว หน้าตา แม๋งยังกับเป็นญาติกันหมด ขอโทษทีนะสมุดวี กรุระบายกับใครไม่ได้ เลยต้องมาลงกับเมิง ปีนี้กรูลอยกระทงกับไอ้โอมห์อีกแล้ว กี่ปีแล้วว่ะ สงสัยจังว่ามันอฐิธานอะไร แต่ตัวข้าเอง ขอแค่ปีหน้าได้มาลอย แล้วก็มาเล่นประทัดกับมันอีกก็พอ
“เมิง ขอพรอะไรว่ะโอมห์” ช่ายผมถามมัน
“ก็ไม่ได้ขอแล้วเมิงอ่ะ” เสือกย้อนถามกรู
“กรูก็ขอเหมือนคนข้างๆกรุเนี่ยละ”
“หมายถึงใครว่ะมิ๊ก” ไอ้เหี้ยเอ๋ย กรูก็หมายถึงเมิงเนี่ยละไอ้โอมห์
“ป่าว แค่ขอให้ถูก หวยรางวัลที่หนึ่ง”
“รางวัลที่ 1 นี้แค่รึไงว่ะมิ๊ก เขาให้มาขอโทษแม่น้ำ เสือกมาขอหวย” อ้าวไอ้เหี้ยโอมห์พูดสะดังเลยคนแม๋งมองหมดแล้ว
“นี้ ที่รักจ้า เก็บไว้คุยกันสองคนก็ได้ ไม่ต้องแบ่งปันคนแถวนี้หรอกนะจ๊ะ” แม๋งเอ๋ยสมุดวี ข้าต้องรีบเอามือไปปิดปากมัน แล้วทำท่าทำทางเป็นคู่เกย์กันเลยที่เดียวเชียว ไม่งั้นคงได้กินตีนแน่ๆ ไม่รุ้ว่ามันจะรู้ไหมเนี่ย ว่าจริงๆกรูขออะไร
-
เกียดอิเอิท เกียดไอมิ๊ก :fire:
มาพูดได้ยังไงว่าโอมไม่รอ
ก็แกแหละที่ทำให้โอมช้ำจนต้องหนีไปๆๆๆๆๆ
-
เอิทจะมาอีกทำม๊ายยยยยยยยยยยย
ไม่ชอบพวกแย่งของชาวบ้าน แต่ตอนนี้งงว่าตกลงมิ๊คนี่อะไรของมัน
-
หายไปนานเลยโอม หวังว่าคงเข้มแข็งทั้งใจและกายนะ เป็นห่วง ตอนนี้อ่านแล้วงงๆ มิ๊กทำไมอยู่กับเอิทได้ ไม่เจอพ่อแม่ว่าหรือ ทำไมกีดกันแต่โอมละ
-
ใครกันแน่ที่ไม่รอกัน มิกพูดอะไรแปลก ๆ อ่านแล้วก็เจ็บจี๊ด ๆ ที่ใจ
-
ไม่เข้าใจมิ๊กซ์เลยนะว่าคิดอะไรอยู่
เรียกเอิทได้เต็มปากเต็มคำว่า "เมีย" :serius2:
สู้ๆนะครับโอห์ม
-
ไม่เข้าใจมิ๊กซ์เลยนะว่าคิดอะไรอยู่
เรียกเอิทได้เต็มปากเต็มคำว่า "เมีย" :serius2:
สู้ๆนะครับโอห์ม
จริงๆ
ทำไมถึงมาให้คนอื่นทับที่โอห์มขนาดนั้น
ใจร้ายมากไอมิ๊ก
ทำกันได้ลงคอ :m15:
-
:seng2ped:
เซ็งเปรตตตตตตต
กับอิเอิท กะ ไอ่มิก มั่กๆๆๆๆๆๆ
แม่งสองคน เปรตทั้งคู่
ไม่เช้าใจ..โอห์มกลับไปคืนดีกับมิกได้ไง
ทำให้เจ็บแสบขนาดนี้ เจ็บแล้ว เจ็บอีก
:กอด1:โอห์ม
ป้อล่อ...สะใจกับพ่อแม่ของมิก อิ๊บอ๋าย
หึหึ ได้ตัวเหี้ย..อิเอิท เป็นศรีสะใภ้
สะใจวุ้ยยยยยยย ฮ่าฮ่า :m20:
-
:seng2ped:
เซ็งเปรตตตตตตต
กับอิเอิท กะ ไอ่มิก มั่กๆๆๆๆๆๆ
แม่งสองคน เปรตทั้งคู่
ไม่เช้าใจ..โอห์มกลับไปคืนดีกับมิกได้ไง
ทำให้เจ็บแสบขนาดนี้ เจ็บแล้ว เจ็บอีก
:กอด1:โอห์ม
ป้อล่อ...สะใจกับพ่อแม่ของมิก อิ๊บอ๋าย
หึหึ ได้ตัวเหี้ย..อิเอิท เป็นศรีสะใภ้
สะใจวุ้ยยยยยยย ฮ่าฮ่า :m20:
ไม่รู้ว่าใจร้ายเกินไปหรือเปล่า แต่เห็นด้วย
เหนื่อยใจแทนโอมชะมัด แต่เชื่อว่าคนดีต้องได้ดี
และไอ้เอิทไม่มีวันเจริญ
-
"โคตรเจ็บเลยว่ะ"(ขออนุญาติหยาบคาย)
-
เฮ้อออออออออออออออออออออ
มิ๊กยังไงมันก็เป็นไอ้มิ๊กอยู่วันยังค่ำ
จะผ่านมากี่ปีกี่เดือน กี่วัน จะเจออะไรมา มันก็ยังเป็นไอ้มิ๊กคนเดิม ที่มันไม่เคยเข้าใจอะไรโอห์มเลย
มันก็ยังไม่เคยรู้ถึงคว่มรู็สึกข้างในของโอห์มเลยแม้แต่น้อย
มันก็ยังไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลาที่มาโอห์มต้องเจออะไรมาบ้าง
มิ๊กก็ยังเอาตัวเองเป็นที่ตั้งอยู่ดี
เฮ้ออออออออออออออออ
โอห์มไม่ผิดหรอกที่เลือกที่จะเป็นแบบนี้ โอห์มเลือกที่จะทำเพื่อตัวเอง แค่สักครั้งจะเป็นไรไป
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาโอห์มทำอะไรเพื่อคนอื่นมาเยอะแล้ว
ถึงเรื่องมันจะผ่านแล้วแต่ก็นะ ขอนิดนึง
อิอิ
ปล โอห์มทำงานหนัก อากาศหนาวๆ ยังไงก็ดูแลสุขภาพด้วยนะคับ เป็นห่วงนะ คิดถึงด้วย แล้วแวะมาบ่อยๆนะคับ
ปล สอง รักโอห์มจัง อิอิ
-
ไม่เข้าใจมิ๊กซ์เลยนะว่าคิดอะไรอยู่
เรียกเอิทได้เต็มปากเต็มคำว่า "เมีย" :serius2:
สู้ๆนะครับโอห์ม
จริงๆ
ทำไมถึงมาให้คนอื่นทับที่โอห์มขนาดนั้น
ใจร้ายมากไอมิ๊ก
ทำกันได้ลงคอ :m15:
:seng2ped:
เซ็งเปรตตตตตตต
กับอิเอิท กะ ไอ่มิก มั่กๆๆๆๆๆๆ
แม่งสองคน เปรตทั้งคู่
ไม่เช้าใจ..โอห์มกลับไปคืนดีกับมิกได้ไง
ทำให้เจ็บแสบขนาดนี้ เจ็บแล้ว เจ็บอีก
:กอด1:โอห์ม
ป้อล่อ...สะใจกับพ่อแม่ของมิก อิ๊บอ๋าย
หึหึ ได้ตัวเหี้ย..อิเอิท เป็นศรีสะใภ้
สะใจวุ้ยยยยยยย ฮ่าฮ่า :m20:
^
ใช่เลย
+1 เป็นกำลังใจโอห์ม
-
คือแบบ เราไม่ได้เข้าข้างโอมนะ
แต่อาจจะบอกว่า สิ่งที่มิ๊กทำอ่ะ มันร้ายแรงนะโคตรทำร้ายความรู้สึกอ่ะ
อย่างก่อนที่จะมีเรื่อง โดนซ้อมอ่ะ คือแบบ เราไม่รู้อ่ะ มิ๊กบอกให้โอมกลับมา แล้วก็เหมือนกับว่าสิ่งที่
มิ๊กกับเอิททำมันไม่ใช่เรื่องผิดไรเงี้ย แบบไม่ชอบอ่ะ
-
:impress2:โอมห์หายไปนานเลยยย คิดถึงงงงงงงง
งง ว่ามิ๊กนี่จำได้ตั้งแต่แรกแล้วหรือยังงัย
โอมห์รักกับน้องปลื้มดีแล้วววววววววว o13
-
เห้ย :a5:
เอิร์ทมาได้ไงเนี่ย
ออกมาจากขุมไหนละนั่น :m16:
มิ๊กก็ยังคงเป็นมิ๊ก
เอาแต่ตัวเองเสมอ :เฮ้อ:
-
มันยังกลับมาอีกนะ อ้ายเอิทเนี๊ย ไม่ไว้ๆๆๆอย่าแล้ว อยากกกกกระโดดขาคู่ทั้ง มิ๊ก ทั้ง เอิท เกลียดมัน
-
เจ็บ คำเดียวที่มีตอนนี้ :o12:
โอห์ม อย่าพยายามเป็นเข้มแข็งเลยนะ
แล้วเค้าจะรู้มั้ยว่าทำอะไรกับเราไว้บ้าง
เมื่อไหร่เอิทจะได้รับกรรมที่ก่อไว้ซักที
มิ๊กก็เป็นไรวะ จำได้ ไม่ได้ ไม่เข้าใจ :serius2:
-
เหอๆ ยิ่งอ่าน ก็ยิ่ง เกลียด มิ๊ก และ ไอ่เหี้ย เอิท
เหมาะสมกันดี .... อย่ากลับไปคบกันเลย นะพี่โอห์ม
-
:z2: มิ๊กรู้ทุกอย่างใช่มั้ย แต่รอแค่โอมที่จะตัดสินใจทำอะไรหลายๆอย่าง ตามแต่ใจโอม :z2:
:pig4: :pig4:
-
มิ๊กก็ยังคงเป็นมิ๊ก คิดแบบมิ๊กๆ เหมือนเดิม
ไม่รองั้นหรอ...แล้วจะให้รออะไรหล่ะมิ๊ก
รอทำไม เพื่ออะไร แล้วต้องรอนานเท่าไหร่กัน แล้วก็ในฐานะอะไร:m16:
อยากให้มิ๊กลองในมุมโอห์มบ้าง....
ปล.เป็นกำลังใจให้โอห์มหายเหงา +1 :L2:
-
ติดและคามคราบบบ
-
ยังรักมิก และเชียร์มิกกกกกกกกก
-
รออยู่ทุกวันคับ
-
มารอโอห์มต่อ
เกลียดอิเอิทกับไอมิ๊กสุดๆๆๆ :fire:
-
อยากรู้ตอนจบของชีวิตใครหลายคนในเรื่อง
-
เข้ามารอ โอห์ม คิดถึงๆ
-
รอๆๆ >_<
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร มัน อึดอัด ทุกที
-
... :mc4: Happy New Year 2011... :L2:
-
เย้ ผมอ่านทันเสียที ชอบเรื่องนี้จังครับ เพราะผมก็ศิษย์เก่าที่นี่ แต่อยู่บริหาร เทคโนตีนดอยเนี่ย สาขาที่มีปัญหากัน ตอนนั้นผมเห็นว่าเป็นวิดวะโยธา กับ ช่างโละ
ที่อยู่ใกล้ๆกับคณะบริหารอ่ะครับ จำชื่อเต็มไม่ได้ เรียกช่างโล๊ะ ตลอดติดปากเลย รู้สึกดีจังครับที่ สถานที่ต่างๆ ผมรู้จัก บางทีเฉียดบ้านผมด้วย เลยอ่านแล้วเพลิน
แล้วเวลาอ่าน ก็คิดหลายแง่มากมาย คิดว่า คนนั้น เตือนไว้แล้วแต่ลืมไปแล้วหักหลังกันแล้วอาจมีการแก้แค้นแต่ยังมาไม่ถึง o18 หรือบอกเป็นซิกแนว แต่กำลังแก้แค้นไรงี้ อ่านแล้วสนุกครับ เจ็บปวดดี :m31:คิดได้หลากหลายดีครับ อีกอย่าง ทำไมช่างรักกันจัง เหล่าผมบริหาร ไม่สิ อาจเพราะสาขาผมก็ได้มั้ง เดินผ่านจนจะชนกันอยู่ละ ยังไม่รู้เลยว่านี่พี่รหัส ตรู ห้าห้าหา เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนครับ :mc4:
-
ตกลง มิกจำได้หรือแกล้องจำไม่ได้อ่ะ สงสารโอม อ่ะ
-
หายไปนาน ทั้ง มิ๊กซ์ และโอมห์ และก็ เราในฐานะคนอ่าน 555 ถึงจะเม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้างแต่ก็รักก้เชียรทั้งคู่นะ
-
:o12: หายไปไหนกันหมดดดดด
-
...สองหนุ่ม บ้านนี้ เค้าสบายดี กันอยู่ไหม หายเงียบไปเลย
...หวังว่าคงมีความสุข กับ...งาน ...และ..กับคนรักนะ :L2:
-
:m15: จะไม่กลับมาอัพแล้วหรอ กลับมาเร๊ววววว :z3:
-
โห เรื่องนี้หักมุมไปหักมุมมา ดราม่าชัดๆ เศร้า ไม่รุจะพูดยังไงเลยอ่ะ รอๆๆ :L2:
-
ยังเข้ามา รอโอห์มเสมอ
คิดถึง :3123:
-
อ่านวันเดวจบ หยุดอ่านไม่ได้เลย
ยังงัยก้ออย่าให้รอนานนะครับ
-
เข้ามาหาด้วยความคิดถึง
-
หวังว่าจะกลับมาให้อา่านนะครับ จะรอต่อไป o13
-
ปีใหม่ที่ผ่านมาผมเชื่อว่าหลายๆคนต้องมีความสุขมากๆแน่ๆ ผมก็สุขไม่น้อยไปกว่าใครหลายๆคน บ้างคนในนี้คงแอบเห็นตอนจบไปแล้ว ก็ขอให้เก็บงำมันไว้เป็นความลับต่อไปนะครับ ปีใหม่ที่ผ่านมามันเป็นประสบการณ์ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เห็นสิ่งเหล่านี้ ผมชอบเทศกาลที่ผู้คนมีความสุข ผมชอบรอยยิ้ม ผมชอบที่จะเห็นครอบครัวที่ได้อยู่พร้อมหน้ากัน ผมชอบเวลาที่เราทั้งประเทสมีความสุข แม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็เถอะ ผมสามารถยิ้มได้ทั้งน้ำตาเวลาที่ได้เห็นภาพแบบนี้ ผมคิดว่าภาพพวกนี้ละครับคือของขวัญที่มันนับมูลค่าไม่ได้ การเดินทางป้ายสุดท้ายของผมมันเดินมาสุดทางแล้ว ตอนนี้ทางสายใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง อายุที่ล่วงเลย กับ สิ่งดีๆที่เกิดขึ้น ตัวอักษรเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเราบ้างในเวลาที่ผ่านมา ขอบคุณหลายๆคนที่ยังติดตามผมอยู่ ขอโทษสำหรับการห่างหาย เรื่องในพรอตืนี้ค่อนข้างงง เพราะผมเองก็งงกับตัวหนังสือผมไม่น้อย ผมพยายามที่จะเอามันมาเรียบเรียง แล้วก็นึกถึงช่วงเวลานั้น อย่าคาดหวังอะไรมากใน เรื่องของผม เพราะจริงๆแล้วคนที่เลวร้ายที่สุด อาจจะทำให้ทุกท่านเกลียดเขาไปเลยก็ได้
อาทิตย์นี้ผมจะพยายามเข้ามาอับต่อไปให้ได้เลยนะครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พัสดุ และอ้อมกอดที่คุ้นเคย
“โอมห์ คิงมีไหน” เสียงปลายสายดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร
“อยู่มหาลัย ทำไม ใครตายรึ เสียงยังกับใครตาย”
“ไม่มีใครตาย แต่มันรกหน้าห้อง มาเอาของคิงไปด้วยนะ” ผมรู้อยู่แล้วว่าหมายถึงที่ไหน แต่ยังไม่เข้าใจว่าอะไรที่ไปรกหน้าห้องของมัน
“อะไรครับคุณมิ๊ก”
“อย่ากวนตีน มาเอาไป” สายถูกตัดไป ผมยกข้อมือข้างขวาขึ้นมาดูเวลา อีกเกือบสองชั่วโมงกว่าปลื้มจะเลิกเรียน ผมเองก็เบื่อๆที่จะเป็นคนนั่งรอแล้วสิ
มือกดข้อความส่งไปยังปลายทาง ........ ปลื้ม พี่ไปเอาของที่ห้องเพื่อนก่อนนะครับ เลิกเรียนแล้วโทรหาด้วย...........
.
.
.
.....ครับ ขับรถระวังนะครับ ...... ทันใจดีจริงๆ ปลื้มตอบมาโดยใช้เวลารอไม่นาน ผมเหวี่ยงกระเป๋าใส่บ่า สวมแขนทันสองข้างเข้าไปในรู ก่อนจะเริ่มออกเดินทาง ผมดีใจรึเปล่าที่จะได้เดินทางกลับไปยังห้องเดิม คล้ายกับความรู้สึกเดิมๆกำลังเดินทางกลับมาหาผมอีกครั้ง ระยะทางที่ไม่ไกลมาก รึอาจจะเป็นเพราะผมเองอีกนั้นละที่คิดไปเองว่ามันไม่ไกล ขาตั้งถูกเอาลง รถจอดในที่ประจำของผม สองเท้าก้าวขึ้นคอนโด อย่างชำนาจ ทำไมตอนนี้ความรู้สึกกังวนรึว่ารังเลย์หายไปจนหมด ประตูที่ชั้นแรกถูกเปิด ลิฟท์ถูกกดสั่งไปยังชั้นเป้าหมายอย่างคุ้นเคย
“พอพ้นมุมนี้ก็จบแล้วโอมห์” ผมบอกตัวเอง ก่อนที่จะก้าวเท้าให้พ้นมุมเสา ห้องเดิม ชั้นวางรองเท้า กระถางต้นไม้ ทุกอย่างอยู่ในที่ที่ผมกับกับมิ๊กเป็นคนวางจัดไว้ แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรรกหน้าห้องเลยนิว้า สรุปหลอกกรูมาใช่ไหมเนี่ย
.... ก๊อก ก๊อก ...................................... มาแล้วรึไงว่ะ เสียงมิ๊กตะโกนมาจากในห้อง
“ผีมั้งเคาะประตูได้เนี่ย”
“เมิงมีกุญแจนิ ไขเข้ามาสิว่ะ เล่นเกมส์อยู่” จริงของมันนิว้า ผมหยิบพวงกุญแจคิดมาเปิดประตุห้อง ทางเดินที่ทอดยาวไปหาห้องนั่งเล่น โซฟา โต๊ะเก้าอี้ ถูกวางในมุมใหม่
“ยืนสำรวจอะไรอยู่ว่ะ ขว้างหูขว้างตา แล้วก็ขว้างตีนด้วย หลบๆ” มือเอามือมาดันให้ผมหลบให้พ้นจากทางเดิน เพื่อที่จะอำนวยให้มันเดินไปยังห้องน้ำได้สะดวก
“อะไรของเมิงว่ะมิ๊ก งุนงิดอะไร” ผมถามเพราะเห็นมันทำท่าทำทางไม่พอใจ
“เปล่า จะขี้อย่ากวน”
“เมิงต้องใช่สมาธิขนาดนั้นเลยไง”
“หุบปาก แล้วไปดูของของเมิงโน้น วางอยู่บนโต๊ะ” เสียงขาดหายไป ผมเดินไปที่โต๊ะ ที่ครั้งหนึ่งผมเคยนั่งกินข้าวทำการบ้าน ทำไมตอนนี้ความรู้สึกเหมือนตัวเราได้กลับบ้านเก่า รึว่าเราคิดถึงบ้านหลังนี้ขึ้นมาสะแล้ว” กล่องพัสดุใบใหญ่สีขาวแดง วางอยู่บนโต๊ะ ไม่ระบุผู้ส่ง มีแต่รูปหน้ากลมๆสีเหลือง แต่ผู้รับคือผมแน่นอน กล่องถูกห่อหุ้มอย่างแน่นหนา
“กล่องนี้ใช่ไหมมิ๊ก” ผมถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“ไอ้เหีย มันชื่อเมิงก็ของเมิงสิครับไอ้โอมห์ จะถามอะไรอีกไหม กรูจะได้ตอบทีเดียว ”
“ไม่มีแล้ว”
“อย่ากวนอีกละ โอมห์ คนจะขี้”
“ครับ” ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา แล้วค่อยๆแกะพัสดุกล่องนั้นออก กล่องโลหะสีคุ้นตา เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนสักแห่งถูกเก็บห่อด้วยพลาสติกใสอีกชั้น วางแน่นิ่งอยู่ในกล่องพัสดุ ผมยิ้มมันออกมาแล้วแกะสิ่งที่ปกป้องมันออก โดยความที่ไม่ทันระวัง กล่องหลุดมือแล้วตกลงถึงพื้นเสียงดังลั่นห้อง
“เห้ย อะไรว่ะใครส่งระเบิดมารึเปล่า” ไอ้มิ๊กตะโกน เหมือนจะตกใจมากกว่าผมสะอีก
“ไม่มีอะไรกรูทำของร่วง ขี้ไปเหอะ” ซองสีน้ำตาลเป็นสิ่งแรกที่ผมหยิบขึ้นมา ถัดจากนั้นเป็นกระดาษที่ผมคุ้นมืออย่างมาก มันเป็นกระดาษที่ผมกับมิ๊กเคยนั่งเขียนมันสใยเรียน ปวช กระดาษเขียนแบบ แล้วก็ซีดี อีกหนึ่งแผ่น คือสิ่งสุดท้ายที่ผมเก็บขึ้นมา ในกระดาษเขียนแบบ ดูเหมือนจะเป็นรุป ห้องห้องหนึ่ง ทรงลูกสี่เหลี่ยมจุตลัส คล้ายกับรูปของลูกเต๋า มีลายละเอียดประกอบ อย่างมากมาย นี้คือสิ่งที่ผมเห็นเมื่อมองใครั้งแรก ดูเหมือนกับว่าจะส่งมาผิดคนเสียมากกว่า ความคิดที่อยู่ข้างในลึกๆมันบอกผมแบบนั้น แต่มันมีซองน้ำตาลอีกนิ ที่ผมยังไม่ได้เปิด มีดกรีดซองสีน้ำตาลเป็นแนวยาว ถึงจะไม่ราบเรียบแต่ก็ไม่ได้ทำลายเนื้อข้อความข้างใน
วันที่หนึ่ง
วันนี้เป็นวันที่เราได้รับรู้เรื่องราวที่คิดว่าเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเรา ในขนาดที่โลกกำลังหมุนไปอย่างช้าๆ ตามวันและเวลาของมัน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเรามันดูโหดร้ายเหลือเกิน ALS คือสิ่งที่หมอใช้เรียกมัน ผมรู้เรื่องนี้ ตั้งแต่ที่รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยง่ายจนเกินไป จนสุดท้ายการวินิจชัยของผู้รู้ก็ได้ตัดสินแล้วว่าผมเป็นอะไร วันนี้ผมได้รับเอกสารมากมาย การปรับตัว อาการของโรค วิธีการรักษา มันคงจะดีที่ผมรู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมต้องพยายามยอมรับความจริงว่าร่างกายของผมกำลังจะค่อยๆหมดเรี่ยวแรง จนสุดท้ายผมก็จะหยุดตัวเองแล้วก็จะเหลือเพียงร่างที่ไร้วิญญาณ ผมเลือกที่จะจากไปอย่างสงบดีกว่าที่จะต้องถูกปิดตายในร่าง ที่ไม่มีเรี่ยวแรง
มันจะยากตรงไหนถ้าผมเกิดขึ้นมาตัวคนเดียว วันนี้ผมยังไปโรงเรยนตามปรกติ ทำตัวคล้ายกับคนปรกติทุกอย่าง มันคงไม่มีอะไรแตกต่าง เพราะโอมหืเองก็ยังไม่รุ้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมคิดว่าตอนนี้คงทำอะไรได้ไม่มากอีกแล้ว อีกไม่นานก็จะผ่านพ้นปีนี้ไปแล้ว แค่สิ่งที่ผมเคยสัญญากับโอมห์ไว้ผมยังทำอะไรไม่ได้เลย กระดาษแผ่นนี้ผมเขียนมันด้วยเส้นสายและลายมือของตัวเอง รวมไปถึงแบบห้องที่ผมกำลังจะเริ่มเขียนด้วย ถึงแม้ว่าเด็กโยธาอย่างผมตอนนี้จะเรียนไปได้แค่ครึ่งทาง แต่ความฝันผมก็มีอยู่เต็มร้อย เสียดายที่ผมไม่ได้อยู่ดูฝันที่ผมกำลังจะทำให้คนที่ผมรัก ...........ข้อความหายไป
“ทำอะไรว่ะมิ๊ก” ผมเหลือบตาขึ้นมองมิ๊ก ก่อนจะเอามือปาดน้ำตาตัวเอง
“มันเรื่องอะไรว่ะโอมห์ เมิงลืมมันไปแล้ว แล้วนี้อะไร” มิ๊กดูจะโกรธที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
“ยังไงมันก็ของกรูเอาคืนมา” ผมตะโกนใส่หน้ามัน
“มันไม่อยุ่แล้วโอมห์ มันก้แค่กระดาษใบเดียว” มิ๊กฉีกแล้วก้ย้อนทิ้งจากหน้าต่างคอนโดกว่าสิบชั้น
“มึงทำแบบนี้ทำไมว่ะ”
“แบบ เมิงจะเก็บไว้ก็เรื่องของเมิง นี้มันชีวิตจริง ไม่ใช่ละครทีวี” ผมไม่ได้ฟังที่มันพุด เพราะผมคิดว่าสิ่งที่มันทำ มันดูงี่เง่า อ้อมกอดที่ผมห่างมันไปนานเหลือเกินก้กลับมาหาผมอีกครั้ง
“ทำไมว่ะ ทำไม” ผมไม่เข้าใจกับข้อความที่ผมได้อ่านเมื่อสักครู่ แล้วก้สิ่งที่มิ๊กทำ แล้วความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้
“ยังไงกรูก็เพื่อนเมิงใช่ไหม หยุดร้องไห้เหอะ” แขนที่อบอุ่น มือที่คุ้นเคยลูบผม รวมถึงน้ำตาที่ไหลออกมาด้วย
“โน๊ตมันคิดอะไรของมันว่ะ” มิ๊กพาผมมานั่งที่โชฟาตัวเดิมอีกครั้ง
“คิดอะไร”
“ก็ที่มันทำอยู่นี้ไง กลัวเมิงเจ็บไม่พอรึไง”
“มิ๊กรู้รึไงว่าเราเจ็บแค่ไหน” ผมจ้องหน้ามัน
“ไม่รุ้ แต่คงเท่ากับที่กรุเจ็บไม่ได้หรอก” มันยิ้มเหมือนว่ามีอะไรปิดบังอยุ่
“ยังไง”
“ป่าว เดี๋ยวเมิงก็รู้เอง”
“แล้ว จะรู้ได้ไง”
“ไม่นานหรอกโอมห์”
“เอ่อ เหมือนห้องมันขาดอะไรไป”
“อะไร”
“ไอ้เอิท ไปไหนละ”
“ไปเรียนไง”
“ถามหามันทำไม”
“ป่าว ก็คิดว่ามันอยู่”
“มันอยู่เมิงก็เห็นสิว่ะ ถามโง่ๆ “
“แล้วเด็กเมิงไม่มาส่งเมิงรึไง ปล่อยให้ขี่มอไซค์มาเอง”
“รู้ได้ไงว่าเอามอไซค์มา รออยู่อะดิ”
“ป่าว กินข้าวกันไหม” มิ๊กเอ๋ยปากชวนรึว่าจะเปลี่ยนเรื่องคุยก็ไม่รู้
“โทรสับดัง ไปรับก่อนไหม” ผมบอกมิ๊ก เพราะเห็นวามันดังอยู่นานพอสมครวแล้ว
“นี้เมิงไม่อยากกินข้าวกับกรูขนาดนั้นเลยรึไงว่ะ”
“ง้อนรึไง”
“กรูมีสิทิรึไง” มิ๊กเดินไปรับโทรสับ
“อยู่กับโอมห์ มีไรรึเปล่าพ่อ”
.
.
.
”อะไร โอมห์มันก็เพื่อนมิ๊ก แค่นี้นะพ่อคุยไม่รุ้เรื่องละ”
.
.
.
.
“แค่นี้นะพ่อ”
“มีอะไรรึเปล่าว่ะ”
“ไม่มีอะไร เมิงอย่าไปสนใจเลยโอมห์ ผู้ใหญ่แม๋งงี่เง่า”
“คนที่เมิงว่า คือพ่อนะ”
“แล้วไง จะไปกินรึเปล่าข้าว” มันถามเชิงบังคับ
“ไม่อะ กรูว่ากลับดีกว่าไม่อยากมีปัญหา”
“เมิงก็แบบนี้ กลัวอะไรว่ะ”
“กรูไม่ได้กลัว แต่กรูไม่อยากมีปัญหา ผู้ใหญ่เขางี่เง่า บ้างทีเรื่องงี่เง่าของเขาก็คล้ายๆกับเรื่องที่เราทำอยู่ตอนนี้เนี่ยละ”
“เมิงพูดอะไรว่ะไม่เข้าใจ”
“ที่เมิงว่าเมิงเจ็บ อยากจะรู้จังเลยว่ามันเท่ากับสิ่งที่กรูต้องเจอรึเปล่า มิ๊ก”
“เมิงหมายความว่ายังไง พ่อกับแม่กรูทำอะไร”
“กรุกลับก่อนนะ ” ผมเก็บของที่เหลือแล้วค่อยๆเดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆ
“อ้าว” เสียงทักทายอย่างแปลกใจของเอิท มันเป๋นจังหวะเดียวกับที่ผมกำลังเปิดประตูพอดี ผมไม่ได้ทักอะไร มองหน้าเอิท แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร อีกครั้งที่หาประโยคมาทักทายไม่ได้ ผมยิ้มเล้กน้อยก่อนที่จะเดินจากไป มือถือผมไม่มีสายโทรเข้าเลย เวลาตอนนี้มันน่าจะเป็นเวลาที่ปลื้มเลิกแล้ว แล้วก็จริงอย่างที่คิด มีข้อความเข้ามาพอดี
“พี่โอมห์อยู่ไหนครับ”
“กำลังจะกลับห้องแล้ว” ผมตอบกลับทันทีระหว่างที่รอให้ลิทฟ์ถึงชั้น 1
“อ้าว พี่มาทำอะไรที่นี้” ปลื้มยืนรออยู่ที่หน้าประตูลิทฟ์อยู่แล้ว
“มาเอาของ แล้วเราละ มาหาใครที่นี้”
“พี่มิ๊กบอกให้ผมมารับพี่” มันยิ้ม
“รับ รับทำไมว่ะแค่นี้กลับเองก็ได้ แล้วจะเอารถกลับยังไง” ผมขมวดคิ้ว
“เอาน่า เดี๋ยวมืดๆค่อยมาเอา ถีบจักรยานมาเอาก็ได้ ไปกินข้าวกันหิวแล้ว” ผมยืนคุยกับปลื้มนานจนลืมไปว่าเรายังยืนกันอยู่หน้าประตูลิทฟ์
“อ้าวๆ จะจีบกันไปถึงไหน หิวข้าว ไปได้แล้วปลื้ม” เสียงมิ๊กลอดออกมาก่อนที่ประตูจะเปิดจนหมดเสียอีก มิ๊กเดินออกมา พร้อมกับคำโวยวาย มีเอิทเดินตามมาอย่างเงียบๆ
“กินที่ไหนดีพี่”
“ไม่รู้ว่ะ ไปโรบินสันกันป่ะ พี่เลี้ยงเอง”
“ไม่ต้อง พวกกรูมีเงินครับไอ้มิ๊ก ไม่ต้องเลี้ยงไปเลี้ยงเด้กเมิงนู้น” ผมทำท่าเอาปากจู๋ไปทางนั้น
“เมิงทำปากอะไรของเมิง เดี๋ยวก็กัดปากแม๋งเลย”
“อย่านะพี่มิ๊ก ผมยังไม่เคยเลย พี่จะมาตัดหน้าผมได้ไง”
“กรูว่าเราสามคนไป หมู่กันเลยไหม ไอ้เหีย จะไปกันไหมครับ อายคนอื่นบ้างดิ” ผมหันไปทางเคาร์เตอร์ มันแปลกไม่น้อยที่ผู้ชายสี่คนมายืนเล่นหูเล่นตากันหน้าลิทฟ์
สมุดวี
มันเคยมีคำถามหนึ่งเกิดขึ้นในหัวของผม ทุกครั้งที่ผมเห็นไอ้โอมห์ร้องไห้ มันมีความรู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่มันโดนแกล้ง รึว่า พ่อกับแม่มันทะเลาะ ทุกครั้งผมชอบที่จะเอามันเข้ามากอด แล้วลูบหัวมัน ทุกครั้งผมจะบอกมันว่าไม่เป็นไรอย่างน้อย ผมก็ไม่ทิ้งมัน ผมเองก็สัญญาว่าจะเป็นแบบนั้นตลอดไป วันนี้ปีใหม่ว่ะสมุดวี คิดว่าจะทำตัวดี เริ่มเขียนอะไรที่มันสุภาพ คำว่าเมิงกรุจะเอาไปโยนทิ้ง แต่มันไม่ใช่ตัวกรุเลยนะครับสมุดวี ปีนี้กรุก็ไม่ได้อยู่กับไอ้โอมห์อีกแล้ว เหตุผล ไม่มีว่ะ พ่อกับแม่กรุงี่เง่าอยากให้กรุกลับบ้าน ส่วนไอ้โอมหื มันอยากจะดูบรรยายกาศปีใหม่บนตึกมากกว่าที่จะมานั่งรอให้ยุงกัดที่ริมแม่น้ำ ปีนี้กรูไม่รู้ว่ากรูเป็นคนที่บอกสวัสดีปีใหม่มันรึเปล่า แต่ยังไงปีใหม่นี้กรูก็จะดูแลมันอย่างดีเหมือนเดิม นี้กรูเริ่มจะเกินเลยคำว่าเพื่อนไปมากแล้วรึเปล่าว่ะ รึว่ากรูเป็นตุ้ด แพ่อกับแม่กรูเรียกแบบนี้ว่าตุ้ด แต่กรูว่าม่ใช่ เพราะกรูมีให้แค่กับไอ้โอมห์ ไม่ยังก่ะมีกับคนอื่น ผู้ใหญ่แม๋งเหมารวมตลอดเลยว่ะ สวัสดีปีใหม่ว่ะสมุดวี กรูไม่ทิ้งเมิงแน่นอน
“พี่ผมขอโทษ” ในอ้อมแขนที่เต็มไปด้วยเลือด กางเกงยีนทืสีน้ำเงินตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงตามสิ่งที่มันได้สัมผัส ผมพยายามเก็บสติของผมที่หล่นหายไปเมื่อสักครุ่นี้กลับมา
“ขอโทษกรุทำไม อย่าเป็นอะไรไปนะโว้ย เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว” ผมพูดก่อนที่จะเอามือผมขวานหาโทรสับในกระเป๋าเป้ จนเจอผมหมุนหามิ๊กทันที ไม่นานปลายสายก็รับสาย
“มิ๊ก ช่วยด้วย” ผมไม่มีคำพูดอะไรแล้ว นอกจากคำนี้ น้ำตาที่ไหลตลอดเวลา กับท่าทีที่ไม่รุ้จะทำอะไร
“ใครเป็นอะไรว่ะโอมห์ เมิงร้องไห้ทำไม”
“มิ๊กช่วยกรูด้วย กรุไม่ได้ตั้งใจ”
“เรื่องอะไรว่ะโอมห์”
-
อ่านจดหมายโน๊ตแล้วก็ต้องเสียน้ำตาอีกครั้งจนได้
... ตอนท้ายนี่คือใคร หวังว่าคงไม่ใช่ปลื้มนะ
-
o18
-
้เง้ิอปรับอารมณ์ไม่ทัน
:z3:
o13 ยินดีปีใหม่ครับคุณโอห์ม มีความสุขมากๆ แล้วจะรออ่านเรื่อยๆนะครับ
-
โน้ตผู้ชายที่แสนดีคนนี้โผล่มาที เล่นเอาร้องไห้เลย :monkeysad:
ส่วนตัวเราคิดว่าที่มิ๊กทำอย่างั้นคงอยากให้โอห์มเข้มแข็ง
ชอบตรงที่มิ๊กไม่ชอบเห็นโอห์มร้องไห้(มองมิ๊กดีขึ้น60%เลย o13)
เราไม่รู้หรอกนะว่าต่อไปจะเป็นยังไง แต่เราคิดว่านอกจากความรักแล้วมิ๊กกับโอห์มยังมีอีกสิหนึ่งที่เชื่อมกันอยู่
มันคือความผูกพัน และสิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยน แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้รักกันอย่างแฟนแล้ว หรือแม้กระทั้งลืมกันไปแล้ว
สิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยน ความผูกพันจะเหมือนแม่เหล็กที่พาให้ต้องเจอกันเสมอ
รู้ไหมโอห์มเป็นคนที่โชคดีมากเลยนะ
บางคนใช้ทั้งชีวิตยังหาคนที่เรารัก หรือรักเรา คนที่เราอยากผูกพัน หรือคนที่มาผูกพันจิงๆกับเรายังไม่เจอ
แต่โอห์มมีทั้งหมดแล้ว โอห์ม มีทั้งคนที่โอห์รัก คนที่รักโอห์ม คนที่อยากผูกพันด้วย และคนที่ผูกพันกับโอห์ม
เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้โอห์มเข้มแข็ง o13
-
เพิ่งอ่านตอนแรกไป เข้าใจความรู้สึกอ่ะว่าเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วมันรู้สึกยังไง
เพราะเราเรียนวิดวะด้วยแหละ ใครที่คิดว่ารับน้องแบบนี้มันโหดร้ายต้องมาลองเจอเอง
แล้วจะรู้ว่ามันมีอะไรดีๆตามมาเยอะมาก
-
อ่านแล้วงงๆ
แต่ยิ่งอ่าน
ยิ่งไม่ไหวกับมิก
จะเห็นแก่ตัวเองไปไหน
-
ทิ้งท้ายไว้ ขอให้เป็นไอ้เอิท มันอาจจะคิดได้ขอโทษโอมห์ก่อนตาย
ขออย่าให้เป็นปลื้มละกันนน :m15:
-
เฮ้ออออออออออออออออออออออ
ไม่อยากจะคิดล่วงหน้าว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น
ใจหาย รู้สึกหวิวๆยังไงไม่รู้
มิ๊กก็ยังเป็นมิ๊กอยู่ดี ที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย
โอห์มก็ยังเป็นคนที่ต้องคอยแบกรับอะไรไว้คนเดียวตลอดอยู่เรื่อยไป
-
หายไปนานตกใจหมดเลยค่ะ คิดว่าโอมห์จะไม่มาต่อซะแล้ว
จัดหนักเลยเนาะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
แหม ก่อนจบนี่มันอะไรกันนะ
อยากรู้เรื่องราวตอนต่อไปแล้วค่ะ
รักษาสุข ภาพด้วยนะคะ :L2:
-
ค้างคับค้าง
-
...ตามอ่านอยู่ มาต่อแล้วก็ไม่แจ้งที่ชื่อเรื่อง เชอะ
...พี่ก็งง เหมือนกัน ไม่รู้อะไรจริง อันไหนหลอก
...แต่จะอ่านไปเรื่อยๆๆนะ ตอนสุดท้ายคงเข้าใจมั้ง
...แล้วนี่ตอนสุดท้าย ไปเสียบไอ้น้องปลื้ม มันเข้าหรือไง ถึงได้เลือดแดงเถือกเนี่ย
...ยังไงๆๆ คนแรก ที่คิดถึง เมื่อมีทุกข์ก็....คุณชายไอ้มิกซ์ อยู่ดี :laugh:
-
:z13:
-
สวัสดี โอมห์
มาตามอ่านจนทันแล้วล่ะ
อึ้งไปพักหนึ่ง เรื่อง โน๊ต
อ่านไป ก็ งง ไป
มันคืออะไร งง นิดหน่อย
แต่ก็ สู้ๆ ล่ะกันนะ
ปล. ว่าแต่ เดาว่า น่าจะรถล้ม รึเปล่าวะ เนี่ย
-
การกระทำกับคำพูด
ของมิ๊ก
ทำไมมันช่างแตกต่างกัน
อย่างกับยอดดอย กับ ก้นเหว
ใครเข้าใจมิ๊กได้..ถือว่าสุดยอด
กูรูของการอ่านใจคนอื่นเล๊ยยยย
หุหุ
ขอบคุณมากกกกกกกกก ที่มาเล่าเรื่องต่อซะทีนะ จุ๊บๆๆๆๆๆๆ ไอ่หน้าหล่อ อิอิ
-
:z2:ดันไว้
-
เสียดายจดหมายของโน๊ตอ่ะค่ะ :sad4:
สรุปหายไปเลยหรอ
ตอนนี้งงๆ แต่ก็พอรู้เรื่อง
แล้วเด็กในห้องน้ำที่ให้ผ้าขนหนูจะโผล่มาในเรื่องอีกไหมคะ
รออัพค่ะ :bye2:
-
"ความตายมันเป็๋นยังไงหรอมิ๊ก" เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ผมมีมิ๊กนั่งเงียบๆอยู่ข้างๆ ผมกับมิ๊กไม่ได้คุยอะไรกันเลย หลังจากที่ผมวางสายไป
"ถ้ามันเป็นแค่ การหลับไป หลับไปแล้วไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ดีสินะ ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องทรมาน คนที่อยู่ คนที่รู้จัก คนที่รับรู้ความรู้สึกพวกนี้สิ กลับอาการหนักกว่า" ผมเอามือขึ้นปาดน้ำตา โดยที่ตัวเองก็รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรไปเรื่อยเปลื่อย
"โอมห์" มิ๊กเอ่ยชื่อผมขึ้นมาสั้นๆเรียบๆ ผมหันไปหามันตามเสียงเรียก
"เมิงว่ากรูทำเกินไปรึเปล่าว่ะ"
"ทำอะไร" ผมจ้องหน้ามัน
"ไม่มีอะไรหรอก ไอ้ปลื้มมาโน้นแล้ว"
"พี่โอมห์ พี่มิ๊ก....................." ปลื้มวิ่งหน้าตาตื่นตรงเข้ามาหาผม
"เหนื่อยรึเปล่าปลื้ม" ผมถามจากเชียงใหม่มาที่นี้ไม่ใช่ใกล้ๆเลย
"ไม่เหนื่อยหรอกพี่ ผมใจไม่ดีสะมากกว่า"
"พูดเป็นคนแก่เลย มานั่งข้างๆกรูนี้" มิ๊กดึงแขนปลื้มลงมานั่ง
"เอ๋อ แล้วใครละพี่ ไม่เห็นบอกเลยว่าใครเป็นอะไร ผมได้ยินแต่พี่โอมห์ร้องไห้" ปลื้มเปิดประเด็น คำถาม
"เอิท" ผมพูดสั้นๆ แต่ไม่ทันจะได้พุดอะไร ตำรวจก็เดินเข้ามาแล้ว
"น้องอยู่ในเหตุการณ์ใช่รึเปล่า" 1 ในสองตำรวจที่มาด้วยกัน ถามผมด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหน่าย
"ครับ" ผมตอบพร้อมพยักหน้า
"งั้นแล้ว น้องคนที่เจ็บมีญาติรึเปล่า"
"ไม่มีครับ ผมกับเพื่อนเป็นรุ่นพี่เขาที่มหาลัย แล้วน้องเขาก็อยู่กับพวกผม" ผมตอบไปตามความรู้สึกดีๆที่หลงเหลืทอยู่ ถึงตอนนี้ไม่มีอะไรที่ผมต้องโกระเกลียดกันอีกแล้ว
"อยู่นี้กันนี้เอง" ไม่ใช่เสียงของพ่อแม่ผมแน่ๆ พ่อมิ๊กเดินหน้าตาดุดันตรงเข้ามา ผมไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
"เมิงนี้มันสร้างแต่เรื่อง อยากทำอะไรทำไมต้องลากลูกกรูไปเกี่ยวด้วย"
"พ่อ"
"มองหน้ากรูนี้ เวลาพวกเมิงไปด้วยกันทำไมกล้าไป แค่นี้ทำไมไม่มองหน้ากรู" พ่อมิ๊กตะโกนใส่หน้าผม เสียงที่ดังลั่นทำให้ผู้คนที่อยุ่บริเวณนั้นหันมาสนใจบทสนทนานี้ แล้วผมก็กลายเป็นโจทย์ในทันที
"ผม....." ใช่แล้วผมกำลังจะแก้ตัว
"เมิงไม่ต้องมาแก้ตัว คุณตำรวจครับจับมันไปเลยนะครับ จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับลุกชายผมอีก"
"ปลื้ม พาไอ้โอมห์กลับบ้านไป เดี๋ยวพี่อยู่ดูเอง"
"นี้พวกเมิงยังจะมาปกป้องกันอีกรึไง ไอ้มิ๊ก" บทสนทนานั้นเปลี่ยนไปหามิ๊กแทนเสียแล้ว
"พ่อ ไม่รู้อะไร พ่อจะมาตะคอกใส่ไอ้โอมห์ทำไม พ่อรู้รึไงว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
.
.
.
.
..............มือใหญ่ๆของพ่อมิ๊กเดินทางเข้ามาที่แก้มของมิ๊กอย่างแรง แรง G นั้นทำให้ผู้ถูกกระทำ ถูกเหวี่ยงไปพร้อมๆกัน มิ๊กล้มลงมานั่งอยู่ที่เก้าอี้ ช่วงเวลาไม่นานที่เกิืดเรื่องพวกนี้ขึ้น ละครฉากนี้คงสนุกไม่น้อย กับผู้ที่พบเห็น ถึงแม้ว่าเวลาจะดึกมากเท่าไร แต่ผู้ชมก็ยังคงจำนวนไม่น้อยลงเลย
"กรูเลี้ยงเมิงมานะไอ้ลูกเวร"
"เลี้ยงรึไงป๋า มันก็แค่ตัว แต่คนที่เลี้ยงมิ๊กจริงๆ แค่คนที่อยู่ข้างๆมิ๊กตอนนี้มากกว่า"
"เมิงหมายความว่ายังไง" ระดับความโกรธดูเหมือนจะมากที่สุดตั้งแต่ที่ผมเคยเห็นมา
"หมายความว่าตลอดเวลา มิ๊กเดินตามแบบที่พ่ออยากให้เป็นตลอด มีสักครั้งไหมที่มิ๊กจะดื้อกับพ่อ มีรึเปล่าที่มิ๊กเคยทำให้พ่อเสียใจ แล้วพ่อเคยรู้ไหมว่ามิ๊กต้องการอะไร" มิ๊กลุกขึ้นยืน ด้วยระดับความสูงที่เกือบจะเท่ากับพ่อ มันดูเหมือนผู้ชายสองคนทะเลาะกันไม่น้อย
"เมิงอย่ามาพูดแบบนี้ให้กรูฟัง กรูไม่อยากได้ยิน กรูเลี้ยงเมิงให้เป็นผู้ชายไม่ใช่ พวกผิดเพศ" แล้วสายตาและคำพูดก็เบนมาทางผมทันที
"ขอโทษนะค่ะที่นี้โรงพยบาลนะค่ะ ช่วยกรุณาลดเสียงหน่อยได้รึเปล่าค่ะ ไม่งั้นก็เชิญกลับไปทะเลาะกันที่อื่นนะค่ะ" มาสักทีคนที่ผมรอคอย คิดว่าจะปล่อยให้ละครเรื่องนี้เล่นให้จบเสียงก่อน
"เมิงจะอยู่ทำไม ไปให้พ้นๆ ตากรูเลย"
"ไปเหอะ โอมห์ เดี๋ยวจัดการเอง เดี๋ยวโทรหา"
"โทรหากันหรอ พวกเมิงยังไม่เลิกใช่ไหม " พ่อหยิบโทรสับในมือมิ๊กมาขว้างลงพื้นอย่างแรง ก่อนที่แกจะเอ๋ยปากไล่ผมอีก ปลื้มลากผมออกมาจากหน้าห้องฉุกเฉินแล้วตรงมาที่รถทันที
"ไปไหนดีพี่"
"กลับบ้านก่อน ขออาบน้ำก่อน"
"ครับ" ระหว่างทาง ไม่มีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้น ระหว่างผมกับปลื้ม มีเพิ่งมืออีกข้างที่ไม่จับพวกมาลัย ที่กุมมือผมอยู่
-
ได้จิ้มโอมห์ก่อนิ อิอิ
ขอให้เรื่องร้ายๆผ่านไปด้วยดีนะคะ เป็นกำลังใจให้โอมห์นะ :L2:
-
เอิ่มมม คือเหมือนจะเล่าข้ามอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า
เหตุการณ์นี้น่าจะเกิดที่พิษณุโลก แต่ตอนก่อนหน้าคือยังอยู่เชียงใหม่
แล้วโอห์มแวะไปเอาของโน๊ตที่หอมิ๊ก แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
อยู่ ๆ เอิทก็มีเรื่องโดยที่โอห์มอยู่ด้วย แต่มิ๊กไม่ได้อยู่ด้วย
ส่วนพ่อมิ๊กนี่ ขอบอกว่าสุด ๆ ไปเลย ไม่ต้องไต่สวนอะไรให้มากความ
แค่เห็นคู่กรณีก็สามารถตัดสินได้ทันที "เมิงผิด" เอาเข้าไป
-
เอิ่มมม คือเหมือนจะเล่าข้ามอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า
เหตุการณ์นี้น่าจะเกิดที่พิษณุโลก แต่ตอนก่อนหน้าคือยังอยู่เชียงใหม่
แล้วโอห์มแวะไปเอาของโน๊ตที่หอมิ๊ก แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
อยู่ ๆ เอิทก็มีเรื่องโดยที่โอห์มอยู่ด้วย แต่มิ๊กไม่ได้อยู่ด้วย
ส่วนพ่อมิ๊กนี่ ขอบอกว่าสุด ๆ ไปเลย ไม่ต้องไต่สวนอะไรให้มากความ
แค่เห็นคู่กรณีก็สามารถตัดสินได้ทันที "เมิงผิด" เอาเข้าไป
^
ขอบคุณรีฯ บน
ตามอ่านตลอดยังงงเหมือนกัน
เป็นกำลังใจนะน้องโอห์ม
-
....น้องโอมห์ มันเขียนแบบอึมครึม มาหลายตอนแล้ว ไม่รู้ว่าสับสนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น หรือว่าตั้งใจเล่นซ่อนแอบ
....แต่ยังไงก็ตามก็ยังอยากอ่านอยู่นะ เขียนไปเถอะตามสะดวก ตอนสุดท้ายเคียร์คัท ด้วยละกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น
....พี่ยังนึกว่า คนที่เลือดโชก เป็นน้องปลื้ม ซะอีกเพราะว่าอยู่ด้วยกัน แต่กลายเป็นน้องเอิท ได้ไงหว่า
....คุณพ่อค๊ะ ทำยังไงคุณพ่อถึงจะใจเย็น และมีเหตุผล มากกว่านี้นะ คงต้องรอเวลา เอาความดีเข้าสู้แล้วกันวะน้องโอมห์ :กอด1:
-
เอิ่มมม คือเหมือนจะเล่าข้ามอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า
เหตุการณ์นี้น่าจะเกิดที่พิษณุโลก แต่ตอนก่อนหน้าคือยังอยู่เชียงใหม่
แล้วโอห์มแวะไปเอาของโน๊ตที่หอมิ๊ก แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
อยู่ ๆ เอิทก็มีเรื่องโดยที่โอห์มอยู่ด้วย แต่มิ๊กไม่ได้อยู่ด้วย
ส่วนพ่อมิ๊กนี่ ขอบอกว่าสุด ๆ ไปเลย ไม่ต้องไต่สวนอะไรให้มากความ
แค่เห็นคู่กรณีก็สามารถตัดสินได้ทันที "เมิงผิด" เอาเข้าไป
^
ขอบคุณรีฯ บน
ตามอ่านตลอดยังงงเหมือนกัน
เป็นกำลังใจนะน้องโอห์ม
'' งง คูณ สองค่ะ เพราะ อยู่ก็เอิทมาตาย รึป่าว แบบไม่มีมูลเหตุ''
ขยายความด่วน Plssssss
-
อ่านรวดเดียวเลยนะเนี่ย ลุ้นมาก
-
รอโอมห์มาทำให้สว่าง
ตอนแรกนึกว่าน้องปลื้มเลือดโชกซะอีก
-
แวะมารอตอนต่อไป คงจะรู้เองแหละว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่น่าจะมีอะไรแลกนะ เพราะปกติโอห์มก็เล่าแบบนี้อยู่แล้วหนิ
ชอบทำอะไรให้งงตั้งแต่ต้น แต่สุดท้ายหายงงไง อิอิ
ไม่ขอพูดถึงพ่อมิ๊ก ละไว้ในฐานที่เข้าใจ อิอิ
ปล รักโอห์มจังเลย
-
หรือว่าจริงๆแล้ว
พ่อมิ๊กอยู่เบื้องหลังของเรื่องยุ่งๆทั้งหมด
ว่าจ้างให้เอิทมาเป็นตัวป่วน คอยก่อกวนให้โอมห์แตกแยกกับมิ๊ก
แล้วมิ๊กก็เก็บงำความลับไว้ ไม่บอกให้โอมห์รู้
เฮ้ออออออออออออ ถ้าเป็นยังงี้จริง...นับว่าหนักหนาสาหัสเอาการเลย
จุ๊บๆๆๆๆๆ ด๊วบๆๆๆๆๆๆ ไอ่หน้าหล่อ..มาเล่าต่อนิดเดียวเอง โอมห์ที่รัก(ของมิ๊ก) อิอิ
-
งง :serius2:
สับสน o22
-
มาแล้ว บีบหัวใจเหมือนหวะ แหะๆๆๆ
-
ลุ้นๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นอ่ะ เริ่มงงแล้ว
-
เกิดอะไรขึ้นเนี้ยะ ...........
โอห์มอย่ามาต่อให้อยากแล้วจากไปดิ :monkeysad:
-
หรือว่าจริงๆแล้ว
พ่อมิ๊กอยู่เบื้องหลังของเรื่องยุ่งๆทั้งหมด
ว่าจ้างให้เอิทมาเป็นตัวป่วน คอยก่อกวนให้โอมห์แตกแยกกับมิ๊ก
แล้วมิ๊กก็เก็บงำความลับไว้ ไม่บอกให้โอมห์รู้
เฮ้ออออออออออออ ถ้าเป็นยังงี้จริง...นับว่าหนักหนาสาหัสเอาการเลย
จุ๊บๆๆๆๆๆ ด๊วบๆๆๆๆๆๆ ไอ่หน้าหล่อ..มาเล่าต่อนิดเดียวเอง โอมห์ที่รัก(ของมิ๊ก) อิอิ
เขียนต่อให้สะจบเลยอะ ชอบจังเลยครับ บทนี้ แต่มันดูละคร ไปยังไงไม่รู้อ่ะ
-
มาต่อเร็วๆนะคับ อยากรู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไง
-
ค้างๆๆ เห็นทีต้องจ้างนักสืบซะและ ยังไงกันหว่า รอคนเขียน :L1:
-
หรือว่าจริงๆแล้ว
พ่อมิ๊กอยู่เบื้องหลังของเรื่องยุ่งๆทั้งหมด
ว่าจ้างให้เอิทมาเป็นตัวป่วน คอยก่อกวนให้โอมห์แตกแยกกับมิ๊ก
แล้วมิ๊กก็เก็บงำความลับไว้ ไม่บอกให้โอมห์รู้
เฮ้ออออออออออออ ถ้าเป็นยังงี้จริง...นับว่าหนักหนาสาหัสเอาการเลย
จุ๊บๆๆๆๆๆ ด๊วบๆๆๆๆๆๆ ไอ่หน้าหล่อ..มาเล่าต่อนิดเดียวเอง โอมห์ที่รัก(ของมิ๊ก) อิอิ
เขียนต่อให้สะจบเลยอะ ชอบจังเลยครับ บทนี้ แต่มันดูละคร ไปยังไงไม่รู้อ่ะ
^
:กอด1:ไอ่หน้าหล่อ
ก็เรื่องที่เล่ามันค้างคาใจ ทำให้อยากรู้จริงๆอ่ะ
โอมห์ก็มาเล่าต่อดิ
...จะได้ไม่ต้องมานั่งเพ้อ แล้วเดามั่วๆๆๆอีก... :o8: อิอิ
+1 ให้เป็นค่าประกัน..อ่านตอนหน้า หุหุ
-
เรื่องนี้อ่านแล้วสงสารโอมอ่ะ
เจ็บจี๊ดๆ ไม่อยากให้อภัยมิกด้วยอ่ะ
เห้อ
-
o22 อะไรยังไง
เริ่มต้นมา เอิทตาย!!
มิ๊กโดนพ่อตบ
โอมเป็นจำเลยสังคม เง้อๆๆๆ
ไม่เคลียร์เลยสักเรื่อง
:sad4:
รอตอนต่อไป
โอม สู้ๆๆๆ
พ่อมิ๊กเกลียดโอมขนาดนี้ จะมีวันญาติดีกันไหมเนี่ย :z3:
-
งงง มากมาย
-
มารอ และดัน ครับ
-
งงมาก อ่านโต้รุ่ง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอิท อะไรฟร่ะเนี่ย อ้ากกกก
-
งงอ่ะ ช่วยมาแจ้งแถลงไขที
-
กระดึ๊บๆเรียกโอห์มวอ 1
-
กระดึ๊บๆเรียกโอห์มวอ 1
วอ 2
เรียกโอมห์ ซ้ำอีกครั้ง
กระดุ๊บๆ
-
"คุณจะเลือกอะไร ระหว่างเป็นคนเลวแต่สบายใจ กับเป็นคนดีแต่เสียใจ" ทุกคนหวังเสมอว่าจริงๆแล้วพระเอกจะต้องเป็นคนดี ความจริงของชีวิตไม่มีใครเลือกได้ว่าจะเป็นคนดีหรือเป็นคนเลว บ้างทีสังคมก็ตัดสินเราเพียงเพราะการกระทำหรือว่าหน้าตา คุณคิดว่าคุณเป็นคแบบนั้นรึเปล่า เรื่องราวที่ต่อจากเพจนี้ไป เรื่องของเอิท กลายเป็นเรื่องหนึ่งที่ผมได้รับรู้แล้วกำลังคิดว่าเอิทกลายเป็นคนหนึ่งที่ผมไม่สามารถตัดสินอะไรได้เลย บ้างทีเราอาจจะมองคนแล้วตัดสินคนง่ายจนเกินไป เรื่องทะเลาะวิวาทในบ้านเมืองเเห่งนี้กลายเป็นเรื่องธํรรมดา แค่เมืองนี้เราต้องอยู่ให้ถูกทีถูกเวลา รู้ว่าเวลาใดควรอยู่ที่ไหน เวลาไหนไม่ควรอยู่ แปลกที่เมืองดูใหญ่โตแต่การกระทำของผู้คนไม่ได้โตตามเมืองไปด้วย ผมว่าภาษาที่ใช้เขียนในรอบนี้ดูแปลกไปมากๆสำหรับตัวผมเอง (เชื่อว่าทุกคนสามารถสัมผัสมันได้)
ปล. ขอให้แม่ผู้เป็นที่รักปลอดภัยในประเทศอียิป ขอให้สิ่งเลวร้ายที่กำลังเกิดขึ้น ยุติลงเสียที ผมนั่งรอวันให้ครอบครัวกลับมาพร้อมหน้ากันอีกครั้ง
...
ถ้าร่างกายต้องถูกปิดกั้นจากโลกภายนอก สเหมือนตัวของเราเองถูกขั้งอยู่ในกรง ตาสามารถมองเห็น หูยังคงได้ยิน และสมองยังรับรู้ว่าคนรอบข้างต้องรู้สึกยังไง เราว่าเราเองคงทนไม่ได้แน่ๆ แท้จริงแล้วชีวิตของเรามันคืออะไร ทุกคนต้องตาย โอมห์นี้คือเรื่องที่เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ แบบที่ไอ้มิ๊กเคยบอกโอมห์ว่าควรใช้เวลาที่มีอยู่อย่างคุ้มค่ามากที่สุด ความรักไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกบนนี้ ความสุขตั้งหาก ไม่ต้องห่วงหรอกนะโอมห์ ถึงแม้ว่า น็ตยังไม่ได้รับความว่ารักจากโอมห์ แต่โน้ตก็รู้สึกได้ รู้สึกถึกความสุขที่โอมห์มี ทุกครั้งที่โอมห์ยิ้ม เราว่าแค่นี้มันก็พอสำหรับเราแล้ว รู้ไหมว่าเราหมายความว่าอะไร โน๊ตรู้ว่าโอมห์จะต้องร้องไห้แน่ๆที่ได้เห็นข้อความนี้ แต่เราบอกแล้วไง ว่าถ้านายยิ้มเราก็จะยิ้มด้วย คงไม่อยากให้เราต้องร้องไห้ใช่ไหม ไม่ต้องตามหาว่ามาจากไหนนะ แค่รู้ว่าเรายังคงอยู่ข้างๆ (ถึงเราไม่รู้ว่ามันจะจริงรึเปล่า) บ้านหลังนี้ เราคิดว่าเราจะสร้างให้โอมห์อยู่ เราเป็นวิศวกรใหญ่นิ ลืมไปรึเปล่า แต่ตอนนี้มันก็คงทิ้งไว้ให้โอมห์รบกวนสานต่อแล้วกันนะ แล้วเอาเราไปไว้ที่บ้านหลังนั้นด้วยนะ หวังว่าโอมห์คงไม่กวนผีใช่ไหม ถึงกลัวก็คงไม่จำเป็นต้องกลัวผีโน้ตตัวนี้หรอกนะ เพราะผีตัวนี้หล่อ
สุดท้ายนี้ ไม่ว่าตอนนี้ใครจะยืนอยู่ข้างโอมห์ โน้ตหวังว่าโอมห์คงมีความสุข สุขที่ได้รัก สุขที่ได้ใช้ชีวิต มันไม่มีคำว่าสาย เพราะทุกอย่างเริ่มต้นได้เสมอ
ถ้าเส้นสีเขียววิ่งขึ้นๆลงๆ บนจอสี่เหลี่ยมเล็กๆคือสิ่งที่ตัดสินว่าคนเราจะอยู่รึตาย นั้นก็คงแสดงว่าเด็กผู้ชาย ส่วนสูงเกือบ 180 ซม คิ้วเข้ม ตาเกือบๆสองชั้น แก้มที่ปรากฏสีชมพูจางๆ ถึงแม้ว่าผิวจะคล้ำลงไปบ้างถ้าเทียบกับครั้งแรกที่ผมได้เห็น ต้องฝากชีวิตไว้กับมัน เมื่อไม่นานมานี้ผมมีโอกาสได้เจอแล้วก็รู้จักน้องคนนี้ จากการที่เราได้เรียนในสาขานเดียวกัน รวมถึงผมได้มาเป็นเพื่อนพี่รหัสของน้องคนนี้ ถามว่าผมรู้สึกดีไหมที่ได้รู้จักกับน้องคนนี้ คงตอบได้ว่าก็ดี ส่วยเสียใจไหมที่น้องคนนี้ต้องมานอนอยุ่บนเตียงนี้ ผมคงตอบได้อย่างไม่เต็มปากว่าจะเสียใจดีหรือไหม แต่ที่ผมรู้คือน้องคนนี้มีญาติไม่กี่คน ถ้าไม่นับผม มิ๊ก แล้วก็พี่คนหนึ่งที่ผมรู้จักอยุ่บน ชั้น 14 ของคอนโดที่ผมเคยอยู่
“มานานรึยังโอมห์”
“ก็นานพอคิดอะไรไปเรื่อย” ผมตอบคู่สนทนาได้อย่างรวดเร็วทันใจ
“แล้วปลื้ม ไปไหนว่ะไม่มาด้วยรึไง”
“ไล่กลับไปแล้ว พอดีที่บ้านมันต้องการใช้ตัว”
“ใช้ตัวอะไรว่ะ”
“ไม่รุ้ดิ เอาเบอร์ไปถามมันไหม”
“กวนตีนละโอหม์”
“พ่อเมิงไปไหนละ ไม่มาอลาวาดเป็นตุ้ดโดนแย้งผู้ชายแล้วรึไงว่ะ”
“ที่เมิงพูดถึงนั้นพ่อกรูนะไอ้โอมห์” มิ๊กพลักอกผมอย่างแรง
“เอ๋อ ขอโทษว่ะ” ผมตอบไปแบบรู้สึกผิด คิดว่ามันจะมีอารมณ์เล่นด้วย
“แต่กรูไม่โกรธ” มิ๊กเอามือมาดึงแก้มผมให้ยิ้ม
“คว.... กวนตีนละเมิง”
“เดี๋ยวนี้ ด่านะกรูนะโอมห์ขึ้นเมิงขึ้นกรู”
“แล้วทำไมว่ะพูดไม่ได้รึไง” มิ๊กย้อนถาม
“ก็ได้ ดีละเหมือนตอนนั้นเลย”
“ตอนไหนว่ะ”
“หิวแล้วโอมห์ไปกินข้าวกันดีกว่า” เราทั้งสองสนทนากันจนลืมไปว่าบนเตียงยังมีคนเจ็บนอนไม่ได้สติอยู่
“เมิงชวนกรุไปแบบนี้ไม่กลัวแฟนเมิงหึงรึไงว่ะ”
“ไปเถอะ จะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปก็ยืนเฝ้าไอ้เอิทมันอยู่นี้ละกัน ไม่ต้องไปร้องไห้ทำตัวเป็นคนดีนะเมิง”
“ไอ้คุณมิ๊ก ถ้ากรุไปกับเมิง เมิงจะเลิกพุดมากได้รึยังครับ” ไม่ได้คำตอบ แต่มือผมถูกดึงออกจากห้อง ผ่าน พยาบาลหญิง ผู้ชายในเครื่องแบบสีขาวแต่ทำท่าทางตกใจแล้วชี้ให้ดูผมกับมิ๊ก เคาร์เตอร์ คนไข้ ญาติคนไข้
“เห้ย พอแล้วไหม จะจับมือทำไมเนี่ยเดินเองได้”
“อันแน่เป็นไร หน้าแดงเลย เดินกับพี่ไม่ต้องอายหรอกน้อง มีแต่คนอยากให้พี่จับมือทั้งนั้น” ดูมันจะภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองพุดเหลือเกิน
16 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
เสียงตามสายของชุมชนดังลั่น ผู้ชายมีอายุ ประกาสข่าวประชาสัมพันธืด้วยทีท่าที่ตระกุกตระกัก มันดังรอดเข้ามาในห้องของผม ฬาริการเรืองแสงบอกเวลา กว่าหกโมงเย็น ผมนอนหลับไปตั้งแต่บ่ายโมงจากอาการอ่อนเพลียจากงานทาสีบริเวณนอกบ้านเกือบทั้งเช้า อาการมึน + กับกลิ่นสีที่รุนแรงเอาการ ทำให้สมองยังไม่สามารถสั่งงานได้เต็มที สมองสั่งการให้ร่างกายลุกขึ้นแล้วพาตัวเองไปที่ห้องน้ำ หยิบอาวุญแท่งน้อย (รึเปล่า) ปล่อยสิ่งที่เก็บกักไว้อย่างไม่คิดชีวิตตามด้วยการล้างหน้าล้างตา เพื่อที่จะพร้อมกับอาหารเย็น
“เจ้าโอมห์ วันนี้ไปขึ้นข้าวกับบ้านนู้นนะลูก” เสียงของพ่อผมตระโกนบอกมาจากหน้าบ้าน บ้านนู้นในความหมายของพ่อเล่นเอาผมตัวชาไปเลยทีเดียว ไม่ว่าจะรู้รึว่าไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือผมไม่อยากที่จะเข้าไปรวมวงสนทนาด้วยเลย แม้แต่สบตาผมก็ไม่อยากให้เป็นปัญหา คำว่าพ่อขอ ของพ่อมิ๊กยังคงยำเตือนผมอยุ่ทุกๆครั้งที่ผมจะต้องมีเรื่องไปเกี่ยวกับมิ๊ก
“ไม่ไปได้ป่ะ”
“ไปเถอะ อย่าเรื่องมาก”
“ครับๆ เดี๋ยวโอมห์แต่งตัวก่อน เดี๋ยวตามไป”
“เร็วๆนะลูก เดี๋ยวพ่อไปตามแม่ก่อน” เสื้อสีโปรดของผม เทาควันบุหรี่ มักจะเป็นตัวเลือกแรกเสมอ ผมไม่ค่อยถูกกับเสื้อคอปก ไม่เหมือนกับมิ๊กรึว่าคนอื่นๆที่มิ๊กจะแต่งตัวออกแนรวเกาหลีแล้วดูน่ารัก คงเป็นเพราะว่าหน้าผมมันดูผู้ชายเกินไปรึเปล่า กางเกงยีนท์กับเสื้อยืดคอกลม มันเลยถูกชะตากับผมเสมอ
ร้านอาหารร้านเดิมกับบรรยากาศเดิมๆ ถ้าย้อนเวลาไปสัก 2 ปี ผมคงดีใจทุกครั้งที่ผมได้มานั่งกินข้าวที่นี้เพราะคำว่าครอบครัวมักจะดุสมบูรณืแบบที่นี้เสมอ ความอบอุ่นมีให้กันอย่างไม่จำกัด เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้มานั่งกินข้าวรวมกัน มิ๊กยังคงนั่งอยู่กับเอิทเป็นไปตามที่ผมคิดไว้อยู่แล้ว พ่อกับแม่มิ๊กก็ยังคงเหมือนเดิม พอเห็นหน้าผม ข้าวมื้อนี้ก็ดูไม่อร่อยขึ้นมาทันที พอแม่ผมคงไม่ทันสังเกตุเห็นว่าลุกชายตัวดีกับลำทำลายบรรยากาศ ผิดกับหน้ามิ๊กที่ดูตื่น แล้วพร้อมที่จะเอ่ยประโยคทักผมได้ทันทีที่ก้นผมสัมผัสกับเก้าอี้
“แม่ โอมห์ ปวดหัวดอ่ะ กับบ้านก่อนได้ไหม”
“เป็นไรรึเปล่าลุก”
“ไม่รู้ ทาสีวันนี้อะดิ ไหนจะตากเดือนอีก นะแม่นะ” ผมอ้อนวอน หวังว่าจะทำให้อาหารมื้อนี้ของผู้ใหญ่รสชาติดีขึ้น
“นิ ปล่อยไปเถอะ ลุกเอดูสีหน้าไม่ดีจริงๆนะ กลับบ้านดีๆนะโอมห์” แม่มิ๊กช่วยไล่
“ครับ” ผมตอบสั้นๆ แล้วหันกลับมามองหน้าแม่ผม
“อืมๆ เอารถกลับไปแล้วกันเดี๋ยว”
“ครับ รู้” สีหน้าแห่งความสุขกลับมาอีกครั้ง พ่อแม่ผมคงไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไร แต่ผมเองรู้ดีอยู่แก่ใจ พอๆกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ผมกลับมาถึงบ้านโดยใช้เวลาไม่นาน ติดข้าวกล่องกลับมาด้วย มีทีวีเป็นเพื่อนแก้เหงา แล้วก็เสียงปลื้มที่โทรมาบ่นเกี่ยวกับเรื่องงานที่บ้าน
ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน ช่วงเวลาที่ผมไม่ได้อยู่กับปลื้ม ก็เหมือนตัวผมย้อนเวลากลับมาเป็นเด็ก มัธยมอีกครั้ง ที่ตลอดทั้งวันไม่ทำอะไร นอกจากจะคุยบีบี หรือไม่ก็คุยโทรศัพท์ ไม่มีพินใครในลิส นอกจากปลื้ม เช่นเดียวกับสายเข้า ไม่มีใครโทรหาผมนอกจากปลื้ม ผมใช้เวลามากกว่าวันละ 6 ชั่วโมงคุยโทรสับกันทั้งวัน ไม่รู้ว่าเรื่องราวมากมายมันมาจากไหนนักหนาที่ทำให้พวกเรามีประโยคสนทนามากมายขนาดนี้ ความรัก กับความผูกพันมันคงแทนกันไม่ได้
21.15
มีข้อความเข้ามาในมือถือของผมระหว่างที่ผมคุยอยู่กับปลื้ม
“ปลื้ม เราไปอาบน้ำก่อนนะ” จริงๆแล้วผมอยากรู้มากกว่าว่าเป็นใครที่โทรมา
“ครับพี่ งั้นก่อนนอนผมโทรหานะครับ”
“แล้วปลื้มจะนอนกี่โมง”
“ไม่รุ้ดิ พี่โอมห์นอน ปลื้มก็นอน จะได้นอนพร้อมกัน”
“ครับ งั้นเดี๋ยวเราโทรหาเองดีกว่า”
“ครับผม” เสียงหนักแน่น บวกๆกับเสียงบ่นของแม่ปลื้มที่มีให้ได้ยินอยู่บ่อยๆ รอดเข้ามาในสาย
............. ออกมาหา ที่สวนชมน่านหน่อย ................... เอิท
ผมไม่ได้ตอบอะไร แต่คิดว่าคงมีปัญหากันอย่างแน่นอน แล้วผมต้องเข้ามาเป็นบุคคลที่สามตลอดเวลา ผมใช้เวลาตัดสินใจระหว่างที่ผมอาบน้ำ จริงๆแล้วผมก็ไม่รู้ว่าสถานที่ตรงนั้นมันคือตรงไหน ของสวนชมน่าน แต่ผมก็ใช้เวลาไม่นานที่เลือกที่จะไป เพราะอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ผมเปลี่ยนจากรถยนต์ กลายเป็นรถมอไซค์คันเก่งขี่ตามทาง ซึ่งนับว่าไม่ไกล บวกกับบรรยากาศของเมืองพิษณุโลกในยามค่ำคืน สิ่งนี้คือสิ่งที่ผมชอบมากที่สุด อย่างน้อยเวลา สามทุ่มของบ้านผมมันก็ดูเป็นเมืองที่สงบมากกว่าเชียงใหม่
ผมไปถึงสวนชมน่าน แน่นอนว่าผมไม่มีทางเจอตัวสองคนนั้นง่ายๆแน่ๆ แต่สิ่งที่ดูเด่นมากกว่าตัวคนคือรถของมีกที่จอดอยุ่ริมถนน ผมเอารถไปจอดไว้ใกล้ๆกันแล้วค่อยๆเดินหา จากบันไดชั้นแรก ค่อยๆนำลงไปสู่แม่น้ำ บรรยากาศริมแม่น้ำในยามค่ำคืนที่นี้มันดีเสียเหลือเกิน ถ้าโน้ตยังอยู่ก็คงคิดแบบนี้เช่นเดียวกับผม มือที่ว่างเปล่าไม่มีใครมาจูงมือ คอที่ไม่มีแขนของใครมาวางให้รู้สึกหนักหรืออบอุ่น บรรยากาศนี้มันพาตัวผมดำดิ่งสู่ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยมีกับโน้ตอีกครั้ง ก่อนที่ตัวเองจะมายืนร้องไห้เป็นเด็กน้อย มันมีเสียงร้องไห้แทนผมเสียแล้ว ผมคิดว่าผมสมครวที่จะได้รับรู้เรื่องราวของทั้งคู่นี้เสียที ยังไงเราจะปล่อยให้เวลามันเนินนานขนาดนี้ก็ใช่เรื่อง ถึงวันนี้ผมจะรู้สึกเฉยๆกับมิ๊กแล้วก็เถอะ ผมเข้าใกล้ต้นเสียงของทั้งคู่ได้มากเท่าที่จะทำได้ โดยที่ทั้งคู่ไม่ทันได้รู้ตัว แต่ก็ไม่ทันจะได้รู้อะไรเสียแล้ว การสอดรู้สอดเห็นของผมไม่สำเร็จ เอิทต๋อยหน้ามิ๊กเข้าไปเต็มแรงจนมิ๊กล้มลงไปนั่งกับพื้น
“แล้วพี่ทำกับผมแบบนี้ทำไม ”
“ทำไมพี่”
“ผมทำอะไรผิด” เอิทตะโกนถามอะไรบ้างอย่างกับมิ๊ก แล้วเดินหนีออกมา ผมไม่ได้เดินเข้าไปปลอบมีก หรือว่าถามถ่อะไรกับมิ๊ก เพราะผมคิดเสมอว่ามันไม่ใช่เรื่องของผม อีกอย่างผมใช้เวลาในการแอบดูสองคนนี้มานานเกือบๆ 2 ชั่วโมงแล้ว จนได้เวลากลับบ้าน ปลื้มไม่เลือกที่จะโทรหาผม แต่เป็นข้อความที่บอกว่าตัวเองรอให้ผมโทรหาอยุ่
ผมขับรถออกมาช้าๆ ผ่านสะพานที่อยุ่หน้า วัดพระพุทธชินราช ผมสังเกตเห็นน้องชายคนหนึ่งที่กำลังเดินอย่างเม๋อลอย ไปตามสะพานที่ประดับไฟอย่างสวยงาม เอิทดูไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผมเจอ ผมเองไม่ได้แวะทัก แล้วก็แน่ใจว่าเอิทเองก็คงไม่ทันได้มองเห็นเห็นผมเช่นกัน เสียงรถมอไซค์ดังลั่น มากันเป็นกลุ่มใหญ่ดังมาจากข้างหลัง แน่นอนดูเหมือนผมจะรู้ว่าคืออะไร ผมรีบเร่งเครื่องเพื่อให้พ้นบริเวณนั้น ผมกลับรถเพื่อที่จะหาทางกลับบ้านโดยที่ไม่ต้องผเชิญหน้ากับกลุ่มเด็กพวกนั้น แต่สิ่งที่ผมลืมคิดไปก็คือ น้องผมคนหนึ่งที่เดินอยู่ข้างทาง ระหว่างที่ผมกำลังจะสวนกับกลุ่มเด็กพวกนั้นซึ่งก่ะด้วยสายตาคงจะร่วมๆ 60 คัน เสียงเครื่องยนต์ที่ดังลั่นท้องถนน แต่นั้นก็ไม่สามารถดังกลบเสียงที่สิ่งพวกนั้นได้ยื่นให้กับน้องชายของผม สิ่งที่ผมเห็นนั้นมันพอดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเอิท
“Kเอ๋ย ไอ้พวกเหีย” เสียงหนึ่งตระโกนด่า กลุ่มเด้กพวกนั้น ผมอยากจะปรบมือสรรเสริญจริงๆ แต่ที่นั้นไม่มีใครนิว้านอกจากไอ้เอิท ที่ผมเพิ่งผ่านมันไปเมื่อสักครู่
........................................................................... เสียงปืน ดังสนั่น สองนัดที่ผมนับได้ ก่อนที่จะได้ยินเสียงเฮจากเด็กพวกนั้น แล้วเร่งเครื่องจากไป ผมเองได้แต่จอดรถแอบอยู่ข้างถนน ร่างของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ผมเคยรู้จัก เคยช่วยสอนการบ้าน เคยรักคนคนเดียวกัน เคยมีเรื่องราวทั้งดีทั้งร้ายรวมกัน นอนจมกองเลือดอยู่ที่ปลายสะพาน ผมทิ้งรถมอไซค์ แล้วรีบวิ่งด้วยเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดในชีวิตของผม
เอิทนอนที่พื้นคอนกรีตที่เย็นเฉียบ ผมเอามือประคองตัวเอิทขึ้นมาไว้บนตัวผม
“เอิท อย่าเป็นอะไรไปนะโว้ย”
“พี่โอมห์ ผมขอโทษ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“มิ๊ก เมื่อคืนพวกเมิงมีเรื่องอะไรกันว่ะ” ผมชวนคุยระหว่างที่รถถˆกปกคลุมไปด้วยความเงียบ
“ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร กรุเห็นอยุ่”
“เมิงเห็น”
“อืม เห็นทุกอย่าง ที่เกิดขึ้น รวมถึงรอยบนหน้าเมิงด้วย” ยังคงไม่มีคำตอบจากปากของมิ๊ก ความเงียบเข้ามาเป็นเพื่อนพวกเราอีกครั้ง
“ไว้กรูเล่าให้ฟัง”
“อืม”
“พี่มิ๊กครับ เอิทถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“ว่า”
“ถ้าวันหนึ่งเอิทหายไปพี่จะตามหาเอิทรึเปล่าครับ”
“ทำไม ถามทำไม”
“ไม่รู้สิครับพี่ ผมว่าทำยังไงก็ดูเหมือนว่าผม”
“เอิท ไม่มีใครมาแทนที่ใครได้หรอกนะ ทุกคนมีที่ยืนของตัวเอง ”
“แล้วที่ที่เอิทยืนอยู่สำหรับพี่ละครับ มันมีความหมายมากแค่ไหน”
“ไม่รู้สิ”
“ถ้าเทียบกับพี่โอมห์ละ”
“ไม่รู้................................................. ”
ความจริงของเอิท
-
พี่ไม่ใช่คนดีนัก เพราะฉะนั้น เลยแทบไม่รู้สึกอะไรเลยที่เอิทเป็นแบบนี้
อยากบอกว่าสิ่งที่เกิดกับเอิทมันก็มาจากการกระทำของเอิทเอง ไม่ใช่เพราะคนอื่น
สงสารมั๊ยก็นิดนึงที่ต้องมาโดนกลุ่มวัยรุ่นนั้นมาทำร้าย แต่ไม่ใช่ประเด็นที่เกี่ยวกับมิ๊ก
เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างมิ๊กกับเอิทตอนนั้นมันก็แค่ความมักง่ายของคนสองคน
ซึ่งตอนนั้นคนที่เจ็บที่สุดน่าจะเป็นโอห์มมากกว่า ... แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่มิ๊กถึงเปลี่ยนไปมาก
ทำกับโอห์มได้ถึงขนาดนี้มันมีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นที่โอห์มไม่รู้หรือเปล่า
ในขณะที่พวกเขากลับเอ็นดูเอิทมากจัง ... เป็นเราคงไม่เข้าใจและคงเสียความรู้สึกมาก
-
ไม่เข้าใจพ่อแม่ มิก สุดๆ หล่ะ
ความเท่าเทียมมันอยู่ที่ไหนอ่ะ .... หรือเพราะความไม่รู้ ความไม่เข้าใจ หรือเพราะอะไร แต่การกระทำมันบ่งบอกอย่างที่สุด
-
รออ่านแบบงงๆ ต่อไป
-
เวรกรรมมันตามมาเร็ว ไม่ต้องรอถึงชาติหน้า
ที่ว่านี่หมายรวมถึงพวกที่ยิงคนอื่นทั้งๆที่อาจจะเพิ่งเคยเห็นหน้ากันครั้งแรกด้วย
:เฮ้อ:
โอมทำดีแล้ว ไม่วันนี้ พรุ่งนี้ ก็สักวัน
เชื่อว่าโอมต้องได้รับสิ่งดีดีกลับมา
:กอด1:
รอตอนต่อไป งงบ้างไม่งงบ้าง แต่จะรอ 555
-
:เฮ้อ: อ่านแล้วก็แอบสงสารเอิทมันนะ ถ้าโชคยังดี ขอให้รอดพ้นแล้วตื่นขึ้นมาเป็นคนใหม่ที่ดีได้แล้วกัน
-
สรุปว่า เหตุการณื ณ ตอนนั้น น้องมิ๊กของพี่จำเรื่องราวและอดีตได้ทุกอย่างใช่มั้ย แล้ว คงจะเคลียร์กะเอิท แน่ๆ ทำให้เอิท ฟิวส์ขาด
ประจวบกับไปเจอแกงค์เด็กเลว ช่วงเวลาที่อารมณ์บ่จอย อาจมีการทะเลาะกันด้วยวาจาท่าทาง ทำให้ เกิดเรื่องเศร้าๆแบบนี้ได้
ปล
ตอนหน้าอาจเข้าใจเรื่องมากขึ้น
-
สิ่งที่เกิดขึ้นผมว่าเป็นผลมาจาการที่เอิทมันทำร้ายตัวมันเอง ไม่มีใครได้ทำได้อะไรให้เลย
มีแต่ตัวเอิทเองนั่นแหละที่ทำให้เป็นอย่างนี้
ส่วนเรื่องของพ่อแม่มิ๊ก ผมว่าเค้ายังไม่รู้ความจริง และไม่เข้าใจอะไรบางอย่างมากกว่าถึงได้ทำอย่างนั้น
มิ๊กที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดูเปิดเผยทุกเรื่อง แต่ผมว่ามิ๊กนั่นแหละเป็นที่เก็บความลับได้เก่งที่สุด โดยไม่แสดงออกให้รู้เลย
ว่ากำลังคิดอะไร หรือว่าที่ทำไปนั่นทำเพราะอะไร
โอห์มก็ยังเป็นผู้ที่รองรับเรื่องราวต่างๆมากมายเหมือนเดิม
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย คิดถึงโอห์มจัง แล้วมาต่ออีกนะ
ปล รักโอห์มจังเลย
-
คิดถึงโอมเสมอนะ แวะมาบ่อยๆ
-
...เล่าย้อนความหลังมาให้หมด ความงง ก็ลดลงแล้วละ
...แต่ก็ยังข้องใจ กับพ่อแม่มิกซ์ เหมือนกันว่า ถ้าไม่ใช่โอมห์ แต่เป็นผู้ชายคนอื่น พ่อแม่มิกซ์ยอมรับได้เหรอ
...ไม่อยากคาดเดา คงต้องรอ จุดจบของเรื่องเล่าเรื่องนี้มั้ง มันคงเคียร์ปมได้ทุกอย่าง :L2:
-
:mc4:
มาเล่าต่อแล้วเหรอ สุดหล่อ หึหึ
งงว่า..ทำไมโอมห์เนื้อหอม ขนาดเน้
ทั้งปลื้ม ทั้งโน๊ต
ไหนจะไอ่บักหำมิ๊กอีก อิอิ
จุบๆๆๆๆ โอมห์
:z2:
-
มีหลายคนตั้งคำถามขึ้นมาเกี่ยวกับความคิดของผู้ใหญ่ ผมเองก็ยังให้คำตอบไม่ได้เหมือนกันว่าตอนนั้น พวกท่านทั้งสองคิดอะไร จนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่รู้เหตุผลของอาการที่พวกท่านแสดงออกมา ผมขอเก็บบ้างส่วนที่เป็นคำพูดของมิ๊กเกี่ยวกับสิ่งที่ได้ทำไว้นะครับ เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องขุดขึ้นมา ผมเข้าใจว่าการที่ผมมองว่ามิ๊กเป็นคนไม่ดีในตอนนั้น มันก็มากเกินพอแล้ว สิ่งที่มิ๊กเองได้รับมันก็เหมาะสม กับการกระทำ ถึงแม้ว่าผมคิดไปคิดมาว่าสมครวเอาเรื่องที่มิ๊กเรามาเขียนดีรึเปล่า แต่สุดท้ายผมคิดว่าเอิทเองจะกลายเป็นคนที่น่าสงสารเสียมากกว่าถ้านำมากว่าถึงอีก โดยรวมแล้วผมคิดว่าพวกท่านๆคงจะจิตนาการออกมา ว่ามิ๊กได้พูดอะไรออกมา
ขอให้สนุก กับตรุษจีนนี้นะครับ
ปล. ขอบคุณ ซองแดงที่ผู้ใหญ่หลายๆท่านกรุณาให้ผมคนนี้ ทั้งพ่อแม่ ลุงป้า แล้วก็แม่ของปลื้ม ขอบคุณโน๊ตด้วยที่จัดเลขให้
----------------------------------------------------------------------------------+++++++++------------------------
“เมิงเอาความคิดเหียๆแบบนี้มาจากไหนว่ะมิ๊ก” คำพูดที่ออกจากปากของผม หลังจากที่ได้ยินเรื่องทั้งหมดจากปากของหมด
“ถ้าเมิงคิดว่า ไอ้เอิท เป็นคนผิด กรูว่ามันผิดอยู่นิดเดียว ผิดตรงที่ต้องมารู้จักคนอย่างเมิง กรูเองก็คงผิด ผิดที่ปล่อยให้ความรั้สึกมันล้ำเส้นมากจนเกินไป กรูว่าคำว่าเพื่อนสำหรับเราตอนนี้มันก็มากเกินไปแล้วว่ะ”
“แต่...”
“ก็ว่าเมิงไม่ต้องพูดอะไรแล้วว่ะ พากรูกลับบ้านดีกว่า ไอ้เอิทกรุดูแลมันเองได้ เมิงไปอยุ่กับพ่อกับแม่ กับคนที่รักเมิงเถอะ เอาความคิดเหียๆของเมิงกลับไปด้วย ถ้าความรักของพวกกรูที่มีให้เมิงมันเป็นแค่เกมส์หนึ่งที่เมิงคิดเล่นสนุก กรูขอเดินออกจากเกมส์นี้เอง ไม่ต้องรอให้มันจบ กรูเป็นคนจบมันเอง”
“โอมห์ เมิงอยากให้กรุเล่า กรุก็เล่าแล้วนี้ไงว่ะ
“แลล้วยังไง นั้นมันก่อนที่กรูจะรู้ว่าในหัวของเมิงมีแต่ความคิดเลวๆพวกนี้ มิ๊กเมิงจะรับผิดชอบชีวติไอ้เอิทได้ไหม ที่มันต้องมานอนอยู่บนเตียงแบบนั้น เมิงรับผิดชอบความตายของโน้ตได้ไหม แล้วเมิงเคยคิดรึเปล่าว่าตลอดเวลากรูรู้สึกยังไง กับคำพูดโง่ๆของเมิง บางทีความรักของเกย์ มันก็คงเป็นเรื่องเพ้อฝัน แบบที่คนอื่นพูดกันก็ได้”
“แต่กับเรามันไม่ใช่นะเว้ย กรุก็ทำให้เมิงเห็นแล้วนิ”
“เห็นว่าอะไร เห็นว่าเมิงกำลังฆ่าเด็กคนหนึ่งให้ตายรึไง” ผมมองหน้ามัน
“แต่ไอ้เอิท”
“ไอ้เอิทมันก็คนนะมิ๊ก เราจะทิ้งแมว ทิ้งหมาสักตัวเรายังคิดแล้วคิดอีก แต่นี้เมิงคิดล่วงหน้ามาเป็นเดือน เป็นปีว่าจะทำอะไร แล้วถ้าวันหนึ่งเมิงทำกับกรูบ้างละ”
“ไม่มีทาง โอมห์”
“ใช่ ................................................................ ไม่มีทางที่กรูจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นกับกรู ”
“โอมห์”
“พอเถอะว่ะ ให้ชื่อของกรู ความรู้สึกของเราที่มีให้กันตลอดชีวติตายไปพร้อมๆกับไอ้เอิทแล้วกัน”
“แต่เอิทมันยังไม่ตายนิ”
“เมิงก็ไปบอกมันเอาเองแล้วกัน”
“กรูเสียใจว่ะ”
“เมิงจะมาเสียใจทำไมมิ๊ก เราไม่ใช่เด็กแล้วนะโว้ย ที่พอทำอะไรผิดแล้วจะเริ่มต้นใหม่ กรูเจ็บนะโว้ย แต่กรูก็ไม่เคยคิดแค้นกับใครเลยสักครั้ง เฃไอ้เอิททำกับกรุไว้มากแค่ไหน กรุก็คิดว่ามันเป็นน้องคนหนึ่ง พ่อเมิงจะด่าจะว่ากรุ จะตีกรุมากแค่ไหน”
“กรูรู้”
“หมายความว่ายังไง”
“กรูเห็นหมดละโอมห์เรื่องวันนั้น”
“แล้วทำไมเมิง” มันยิ้ม
“กรูก็แค่อยากรู้ว่าเด็กของเมิงจะปกป้องอะไรเมิงได้รึเปล่า”
“กรูไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากเมิง”
“โอมห์”
“กลับกันเหอะ กรูไม่อยากคุยแล้วว่ะ” ผมเดินนำหน้ามิ๊กมาที่รถ ระหว่างทางผมไม่ได้พูดอะไรเลย ไม่มีประโยคคำพูดใดๆทั้งสิ้น ถามว่าตอนนี้เสียใจไหม ผมไม่เสียใจเลยที่ได้ยินความจริงทั้งหมดจากปากมิ๊ก แต่ผมกับสงสารตัวเอง สงสารเอิทขึ้นมาอย่างจับใจ
“โอมห์ มิ๊กขอโทษ” มิ๊กดึงมือผม แล้วพุดคำนี้ด้วยสีหน้าที่ดูจะเห็นแก่ตัวมากที่สุด
“ขอบใจนะมิ๊ก” ผมยิ้ม แล้วดึงมือคืน โลกทั้งใบของผมมันดูเงียบ ถึงจะมีรถสวนไปมา แต่ผมกลับรู้สึกว่ารอบตัวผมไม่มีใครแล้ว สิ่งที่ผมหวังมาตลอดเวลาได้พังทลายลง ด้วยการกระทำของคนที่ผมรู้จักมาตลอดชีวิต
เวลาผ่านไป เกือบๆชั่วโมงที่ผมนั่งอยู่ในห้องน้ำทบถ้วนเรื่องราวที่มิ๊กเล่าให้ฟังทั้งหมด ผมพยายามคิดว่าสิ่งที่มันพูด สิ่งที่มันทำมาตลอดเวลา นั้นมันเพื่อใครกันแน่ เพื่อผม เพื่อเรา รึว่าเพื่อตัวมันเองกันแน่ บ้างที เราอาจจะฝันไป รึบ้างทีคนที่พุดอาจจะไม่ใช่มิ๊ก แต่ความจริงก็คือความจริง เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เราโตมาด้วยกัน อ่านหนังสือเล่มเดียวกัน นอนหมอนใบเดียวกัน ตลอดเวลาที่ผมรู้จักมันทำไมผมไม่เคยสังเกตมุมมืดนี้ของมันเลยสักนิด รึว่าเป็นเพราะผมที่ทำให้มันเป็นคนแบบนี้ ทุกครั้งที่มีเรื่องมิ๊กจะเป็นคนกระโดดออกมารับก่อนเสมอ ทุกครั้งที่ผมเสียใจก็เป็นมิ๊กอีกนั้นละที่อยู่ข้างๆผม มันไม่เคยที่จะรังเกียจในตัวผม ไม่เคยมาล้อว่าผมเป็นตุ้ด แต่กลับออกตัวปกป้องผมก่อนเสมอ
.
.
.
ผมใช้เวลาไม่นานในการตั้งแต่เพื่อที่จะไปโรงบาล บ้างที่ผมหายตัวไปสักพักมันคงจะดีขึ้น มากกว่าการที่ผมต้องมานั่งเหงาคนเดียวอยู่บ้าน ผมเลือกที่จะไม่ให้ปลื้มรู้เรื่องที่เกิดขึ้น เพราะอย่างน้อยเรื่องราวที่ผมรับรู้ มันสมควรจะเป็นผมคนเดียวที่ได้รู้สึกแย่กับมัน ให้ความลับมันตายไปพร้อมกับผม นี้คือเรื่องของคนสองคน ที่มีตัวละครมากมายที่เดินเข้ามาในละครเรื่องนี้ เอิทยังนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ที่เตียง เตียงเดิม ไม่มีอาการตอบสนองใดๆทั้งสิ้น ผมเองก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนดูอยู่ห่างๆจากตรงนี้ ผมได้แต่คิดว่าถ้ากลายเป็นตัวผมเองละที่ต้องมานอนอยู่บนเตียงนี้ ถ้าผมกลายเป็นเอิทที่ยอมปล่อยตัวให้รัก ใครสักคนขนาดนี้ละ ผมถามตัวเองตลอดเวลาว่าไอ้มิ๊กมีอะไรดี
“เอิทพี่ขอโทษ” ผมเอามือผมไปจับมือเอิทก่อนที่จะค่อยเล่าเรื่องทั้งหมดที่ผมได้ยินจากปากของมิ๊ก ถ้าวันนี้เอิทกลายเป็นเครื่องมือสำหรับความคิดโง่ๆของมิ๊ก ผมเองก็คงมีส่วนด้วยเหมือนกัน เวลานานเท่าไรไม่รู้อีกเหมือนกันที่ผมนั่งละเม๋อพูดเรื่องราวต่างๆมากมาย ผมรู้สึกว่าตัวผมกับเอิทเข้าใกล้กันมาก ผมไม่เคยรู้สึกสงสารเอิทมากขนาดนี้มาก่อน ถึงมันจะไม่ใช่คนดี แต่มันก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร ความรักมันสั่งให้คนทำเรื่องโง่ๆ ก่อนที่ผมจะไป ผมบอกกับเอิทว่า
“ถ้ามีโอกาส ได้ตื่นขึ้นมา เราจะมาเป็นพี่เป็นน้องกันอีก” เปลือกตาของเอิทมีการเคลื่อนไหว แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้
สรุปแล้วว่าจริงๆเราต้องการอะไรกันแน่ ผมเลือกที่จะเดินลงบันไดของโรงพยาบาลแทนการใช้ลิทฟ์ อยากให้ตัวเองมีเวลาคิดให้มากขึ้น ทุกๆก้าวที่ร่างกายผมเคลื่อนไหว ผมใช้ความคิดว่าจะเอายังไงต่อไปกับเวลาที่เหลือ บ้างทีการที่เราหายไปเฉยๆอาจจะเป็นเรื่องราวที่ดีก็ได้ ผมเรื่องเดินทางนี้ จีนเป็นปลายทางที่ผมหวังว่าจะเดินทางไป ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีภาษาไทยให้ได้ยิน ไม่มีใครฟังผมรู้เรื่องแล้วผมก็ไม่ต้องฟังใครรู้เรื่องเช่นกัน
“พ่อ ถ้ามิ๊กมาถามหา บอกว่าโอมห์กลับไปรับน้องแล้วนะ”
“แล้วเอ๊งจะไปไหน” ผมคิดอยู่สักพักว่าจะบอกดีรึเปล่า
“จีน” คำตอบสั้นๆ
“จีนไหน ที่ไหนนะ”
“จีนอะ ประเทศจีน”
“ไอ้โอมห์ มันไม่ใช่ใกล้ๆนะลูก”
“อืม มันไม่ใกล้ ดีแล้ว ไปหาอะไรทำสักพัก”
“ไปกี่วัน ไม่รุ้ดิ”
”แล้วหนังสือเดินทางอะไรมีแล้วรึไง”
“ครับ อยู่ห้อง”
“แล้วมีเงินรึไง”
“มีอยู่สามหมื่น พออยู่มั้ง”
“เอ๋อแล้วแต่เมิง ไปก็ดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน”
“อย่าลืมที่สั่งไว้นะพ่อ”
ผมเคยดูหนังเรื่องหนึ่งที่เขาบอกว่าคนอกหักมักไปทะเล แต่ผมไม่ได้อกหัก จะไปทำไมทะเล อีกอย่างผมไม่ได้ไปคนเดียวด้วย ผมเลือกที่จะเดินทางไปกับปลื้ม เพียงแต่ผมเลี่ยงที่จะไม่เจอใครอีกเลย ปลื้มเองก็คงอยากจะหนีจากคุณแม่ไม่น้อยกว่าผมเช่นกัน ลาก่อนประเทศไทย ลาก่อนเพื่อนโง่ๆ ผมคิดระหว่างออกเดินทาง
“พี่โอมห์ ไม่เป็นอะไรแน่นะ”
“ถามทำไมว่ะ ไม่ดีใจรึไง ได้อยู่ด้วยกันแล้ว”
“ครับ”
“ดีละ แถมทำอะไรไม่ต้องอายใครด้วย”
“แบบนี้พี่ก็ยอมให้ผมเดินจับมือได้แล้วดิ”
“เห้ย ไม่กล่าคนอื่นจะมองว่าเมิงเป็นตุ้ดรึไง”
“กลัวทำไม ผมก็ทำกับผู้หญิงแบบนี้”
“แต่กรูเป็นผู้ชาย มีกระดอนะครับน้องปลื้ม”
“ไร้สาระ ว่ะพี่ เพศไหนก็เหมือนกันละ กีดกันรึเปล่า”
“กรุผิด”
“ไม่ผิดครับ หอมที”
“เห้ย....................................”
-
ปลื้มแม่งน่ารักอ่ะ ส่วนมิ๊ก....
-
.. :เฮ้อ:
-
รอ.. ติดตามตอนต่อไป
-
:impress2:ปลื้มน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รักกันนนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
เฮ้อ เหนื่อยแทนโอมห์ เครียดแทนโอมห์ โอมห์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ไอน้องปลื้ม...
ฉันเกินจะทนกะแกแล้วนะ
รักโน๊ต แล้วยังมารักปลื้มอีกกรู :เฮ้อ:
รู้ทั้งรู้ว่าสุดท้ายเป็นไง ก็อดรักปลื้มไม่ไหวจริงๆ
-
สุดท้ายจะเป็นไงวะ
-
เป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว ที่เลือกที่จะให้เวลากับตัวเองได้คิดไตร่ตรอง ว่าทั้งหมดที่ผ่านมามันเป็นอะไร คืออะไร แล้วเป็นอย่างไร
แล้วเราจะมองเห็นเองว่าข้างหน้าเราจะเดินยังไงเพื่อให้เราเจอกับปัญหาน้อยที่สุด
แล้วมาต่ออีกนะครับ
ปล รักโอห์มจังเลย
-
นี่แหละ ...ชีวิต
-
เฮ้อ ไม่รู้จะอธิบายยังไง :m15:
-
:เฮ้อ: มนุษย์
:pig4: :pig4:
-
กด like ล้านครั้ง ..."บ่าวลำปางน่าฮักตี้สุด"... เป็นปลื้ม อิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นปลื้มม รักปลื้มม ที่สุ๊ดด 55555
ไปฮันนีมูนที่เมืองจีนกันน
:กอด1: :กอด1:
-
ปลื้ม ปลี้มค่ะ เอ๊ะ ยังไง
เอ่อคือว่า เราก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดีว่าใครเป็นตัวจริงของโอมห์ตอนนี้กันแน่
เราเดาว่าเป็นมิก มาตลอด แต่ถ้าใจโอมห์สุดยอดมากค่ะที่สามารถเริ่มใหม่ได้
โดยปล่อยผ่านอะไรหลายๆอย่าง แต่ถ้าไม่ใช่ก็อยากรู้ค่ะเป็นปลื้มหรอคะ
อ๊ากกกกกกก สับสนๆ เรื่องที่เล่ตอนนนี้ เราว่าเพิ่งผ่านไปไม่นานสินะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
มิก เอ๊ย เกินไปป่าว
ปลื้ม ดูไปๆ ก็น่ารักดีเนี่ย
-
...คงต้องมาเม้นกันว่าด้วยเรื่องของ...เหตุผล ละมั้ง
...เหตุผล ของทุกคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับโอมห์ มันมีคำว่า..รัก..เป็น..ตัวแปร
...เหตุผล ของพ่อแม่มิกซ์ ที่ต้องกีดกันและทำร้ายโอมห์ ก็มาจาก..รัก..รักในตัวมิกซ์ และท่านก็..คาดหวัง..
...ไม่ว่าครอบครัวไหน ถ้ามีลูกชาย ก็คาดหวัง ให้สืบสกุลทั้งนั้น พอรู้เรื่องราว ระหว่างมิกช์กับโอมห์ เลยทำให้ท่านผิดหวัง
...ปัจจุบันถ้าท่านเข้าใจ ก็แสดงว่า ท่านยอมรับแล้วว่า ลูกชายของท่านไปสามารถเปลี่ยนแปลงตามที่ท่านต้องการได้
...เหตุผลของ..โน๊ต ที่ไม่บอก โอมห์ เรื่องเจ็บไข้ได้ป่วย ก็คงไม่ต้องการให้ คนที่ตัวเอง..รัก..เป็นทุกข์
...เหตุผลของเอิท ที่ต้องอยู่กับมิกซ์ แบบอกตรม ก็เพราะ..รัก ถึงได้ยอมเจ็บปวดเพราะคาดหวังรักครั้งนี้มากไป
...เหตุผลของมิกซ์ ที่ทำร้ายเอิท หรือไม่ช่วยเหลือโอมห์ ทั้งๆที่จดจำเรื่องราวได้แล้วมันก็มาจาก..รัก
...เหตุผลของโอมห์ ที่ตัดสินใจหนีไปจีน ก็เพราะ..รัก แต่ใช้วิธี..หนี..หนีตัวได้ แต่หนี..ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
...เหตุผลของใครก็ของมัน ไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน และคนอื่นก็ไม่จำเป็นต้องเข้าใจด้วย เพราะคิดว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้ว ณ.เวลานั้นๆๆ
ปล. ที่ว่าโน๊ต ให้โชคนี่ ถูกหวย ละสิ :L2:
-
:กอด1:โอมห์
ผู้คน มากมาย สับสน
เวียนวน ค้นหา ความหมาย
มีเกิด แตกหัก ดับตาย
วุ่นวาย หน่ายแหนง ใจคน
ลืมตา อ้าปาก เปิดหู
ฟังดู รู้เห็น สับสน
เดายาก มากเกิน ฝืนทน
จิตคน สุดลึก นึกเอา
เข้าข้าง ตัวเอง ไว้ก่อน
หนาวร้อน ผ่อนคลาย หายเหงา
ยึดติด ความคิด ไม่เบา
ตัวเรา ไม่เหม็น เป็นพอ
มิกซ์อ้าง เหตุผล นับร้อย
ให้คล้อย พลอยตาม พูดขอ
โอมห์ฟัง เหตุผล ไม่พอ
ทำร้าย กันหนอ เกินทน
ขอจุ๊บอีกซักทีนะ.. :จุ๊บๆ: ไอ่หน้าหล่อ
:angry2:มิกซ์ ทำไมทำกันยังงี้ ไหนบอกว่ารักโอมห์ไง
:z3:อยากอ่านต่อง่ะ
-
พี่โอห์ม มาต่อเร็วๆเลยค้าบ
-
มิ๊กเหลือเชื่อจริง ๆ ล้อเล่นกับความรัก คนรัก ยังมีหัวใจอยู่มั๊ยอ่ะ
-
ช่วงนี้ต้องขอพักก่อนนะครับ
ผมต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ
-
ช่วงนี้ต้องขอพักก่อนนะครับ
ผมต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ
ได้เลย น้องหน้าหล่อ
อ่านหนังสือให้เต็มที่เลย
:L2: เป็นกำลังใจให้โอมห์
เอ่อออออ..ฝากกำลังใจไปให้มิกซ์ด้วยดิ
ฝากไปได้ใช่มั้ย อิอิ
:กอด1: โอมห์
o22 มิกซ์
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สองวันถึงตามทัน
รู้สึกเรื่องไม่ได้หวือหวาตื่นเต้น มีจุดไคลแมกซ์
แต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นได้
คนทุกคนมีเหตุผลที่เราไม่สามารถเข้าใจได้
บางคนก็จะดันทุรังที่จะต้องหาเหตุผล พอรับไม่ได้ ก็จะแสดงออกมาในรูปแบบต่างๆ
แต่น้องโอห์ม แม้จะไม่เข้าใจ ก็ไม่ได้แสวงหาหรือคาดคั้นคำตอบ แต่เลือกที่จะยอมรับมัน
เป็นกำลังใจให้นะคะ...^^
-
อย่ามาหลอกกันซะให้ยากเลย
โอมห์
แล้วเข้ามาลบ reply 1620 เหรอ
ลบออกไปไมอ่ะ หึหึ
ยังไงก็..มิกซ์ อิอิ
อย่าเอาปลื้มมาสลับขาหลอกกันซี่
ไม่เชื่อหรอก ฮ่าฮ่า
จุ๊บๆๆๆๆๆๆ..ไอ่หน้าหล่อ
-
ลุ้นๆ
-
รอ รอ รอ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: ไม่อยากให้ใครทำ้ร้ายใคร เค้าก็มีหัวใจเราก็มีหัวใจ
ถ้าไม่หนักหนาเกินไปก็อภัยให้กัน
แต่เราก็ไม่ใช่คนดีขนาดนั้น... :เฮ้อ:ทางออกที่สุดคือไม่ต้องเจอกันดีที่สุด
หลบไปพักใจ ใช้เวลากับตัวเอง เผื่อเวลาจะช่วยให้อะไรๆมันดีขึ้นดีขึ้น
ปล.โน้ตโผล่มาทำซึ้งอีกหล่ะ^^
-
สองสามวันที่ผ่านมา แม่ผมเพิ่งมีเที่ยวบินกลับมาหลังจากที่ผู้นำของอียิปยอมลงจากอำนาจ 14 กุมภาปีนี้ผมต้องเดินทอดน่องคนเดียวอยู่ที่เมืองหลวง ใครจะไปรู้ว่าวันธรรมดาวันหนึ่งจะดูเหงาจนจับใจขนาดนี้ เรารู้ว่าเรามีใครอยู่เต็มอก แต่มันก็เหงาจนประหลาด ภาพที่ผมไม่สามารถเห็นได้ในเมืองเล็กๆ หรือแม้กระทั่งเชียงใหม่ คนมากมายเดินถือดอกกุหลาบด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุข ทั้งรถไฟฟ้า ทางเดิน มีความรักให้เราสัมผัสได้ ผมกลับรู้สึกเหมือนว่าเป็นคนเดียวที่ต้องเหงาบนทางเท้า ที่เดินทอดยาวไปยังจุดหมาย ความรักที่ผมพยายามบอกเล่า แต่พอถึงวันที่ผมสมควรจะได้รับ มันก็กลับไม่ได้มา เราไกลกันเหลือเกิน เฝ้าบอกตัวเองว่ามันก็เป็นแค่วัน วันหนึ่ง ที่เหมือนทุกวัน แต่ก็อดไม่ได้ ที่เห็นทุกคนมีความสุข แต่เราได้แต่มอง แม้กระทั่ง คู่ผู้ชายที่เดินจับมือ อีกข้างหอบหิ้วดอกไม้ กล่องของขวัญ สังคมมันเปิดกว้าง แต่ใจเราสิที่หดหู่เหลือเกิด ความรักที่สวยงามขนาดนั้นเราเคยเจอแล้ว แล้วก็ได้รับมันมากแล้ว แต่ก็แอบคิดเอาเองว่าลึกๆแล้วที่เรามายืนเหงา ตาแดง เพราะคิดถึงคนที่อยู่ไกลกัน มันเรื่องอะไรกัน วาเลนไทร์ นี้มันช่างทรมานสำหรับคนที่อยู่คนเดียว แม้นทุกคนที่มีอยู่ได้อยู่ด้วยกัน เขาดูมีความสุขเหลือเกิน แต่เรานี้สิถึงรู้ว่าความรักมันเดินทางมาจนถึงคำว่าเกินพอแล้ว มีกันและกันแล้ว แต่อะไรคือความสุข ผมเพิ่งเข้าใจว่าคนที่ต้องอยู่คนเดียวในวันวาเลนไทร์เป็นยังไง
...
“ทำไมต้องมาไกลถึงขนาดนี้เลยละพี่”
“อะไร” ผมหยิบซาลาเปายัดใส่ปาก ขนาดที่กำลังอร่อยกับอาหารจีนที่ราคาถูกเสียเหลือเกิน
“ก็หนีรักไงพี่ ผมรู้นะว่าพี่หนีพี่มิ๊กมา”
“รู้ดีว่ะ”
“จริงรึเปล่าละพี่”
“ไม่เชิง”
“หมายความว่าไง”
“ก็อยากอยู่กับเรามากกว่าไง เบื่อคุยโทรสับแล้ว”
“ให้มันจริงเถอะพี่ ว่าไม่ได้หนีอะไร ถ้าอยากอยู่กับผมก็แล้วไป” เวลาเกือบๆครึ่งเดือน ทำให้ผมมีเวลาได้อยู่กับปลื้มมากขึ้น หลังจากที่เราเจอเรื่องร้ายๆมาด้วยกัน แล้วมันก็ทำให้ผมรู้ด้วยว่าความรักจริงๆแล้วมันคืออะไร โน้ตได้ให้อะไรกับผมไว้มากมาย แล้วก็ยังมีเรื่องราวของโน้ตอีกเยอะที่ผมยังไม่เคยรู้ เราใช้เวลาในการเดินหาของกิน ซึ่งเป็นเรื่องถนัดของเราทั้งคู่ แม้ว่าภาษาจะเป็นปัญหา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เราอดอยากในเมืองจีน อากาศที่ไม่ร้อนไม่หนาวนี้รึเปล่าที่ทำให้ ผู้ชายที่นี้มีหน้าตาผิวพรรณดีไปเสียหมด อาหารที่สามารถซื้อได้ในราคาแสนจะถูก สะอาดรึเปล่าผมกับปลื้มไม่ได้ใส่ใจ รู้แค่ว่ากินแล้วอร่อย สุดท้ายเราก็ต้องถ่ายเหมือนกัน เรามีรูปถ่ายที่พยายามบีบใบหน้าให้เล็กรูป แล้วใช้ความยาวของแขนเพื่อที่จะได้เห็นทั้งวิวกับหน้าของเราสองคน มันช่างเป็นการเที่ยวที่ผมมีความสุขจริง ไม่เสียใจที่เลือกที่จะมาในที่ที่ไม่มีแม้แต่ภาษาไทย ไม่มีคนรู้จัก ไม่มีแม้แต่เสียงของไอ้มิ๊ก
.
.
.
.
.
.
“พี่โอมห์ เดี๋ยวปลื้มกลับบ้านก่อนนะครับ แล้วเราไปเจอกันที่เชียงใหม่นะครับ” ผมกับปลื้มแยกย้ายกันระหว่างที่อยู่ที่สนามบิน ตัวปลื้มเองเดินไปแบบโล่งๆ ไม่ของไม่ได้มีอะไรมาก แต่กับผมที่หอบหิวของฝากมาจากเมืองจีนสะมากมายไปหมด หนักไปทางของผิดกฎหมายเสียด้วย แต่ก็อย่าไปได้สนใจเลยครับ ผมกลับมาถึงบ้านในวันเดียวกัน ไม่มีผู้ใดมารอต้อนรับ บ้านที่ว่างเปล่า ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์อาศัยอยู่
..................................... พ่อกับแม่ไปบ้านยายนะลูก ....................................................
ประโยคสั้นๆเขียนลงบนกระดาษด้วยลายมือที่รีบร้อน ผมคงเดาว่า ได้เลขเด็ดกันแน่ๆ ถูกแปะไว้ที่หน้าทีวี แล้วยังไงกันวันนี้สรุปคือผมต้องอยู่บ้านคนเดียวใช่หรือไหม คงทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ผมเก็บของให้ขาที่เข้าทาง ก่อนจะออกเริ่มต้นเดินทางอีกครั้ง ทุกครั้งที่ผมต้องอยู่คนเดียว ผมมักจะนึกถึงเขาคนนั้นเสมอ 15วันที่ผมหายไป ก็คงไม่ต่างอะไรจากทุกๆครั้งที่เขาเองก็เคยหายหน้าไปแบบนี้เหมือนกัน โรงพยาบาลก็ยังคงวุ่นวายเหมือนเดิม หมอ พยาบาล ญาติผู้ป่วย เดินกันจนหน้าปวดหัว
“พี่ครับ นาย..................... อยู่ที่ไหนครับ” ผู้หญิงที่ยืนอยู่หลังเคาเตอร์ใช้เวลากับคอมพิวเตอร์สักพัก
“ห้อง10.. ค่ะน้อง เดินขึ้นไปอีกชั้นแล้ว.....”
“ครับผม” หลังจากที่ได้รับคำตอบ ผมก็เลยขึ้นบันได เพียงไม่กี่ครั้งมันก็พาผมขึ้นมาถึงจุดหมายที่ต้องการจะมา โถงทางเดินยาวสุดลูกหูลูกตา ประตูสีขาวที่อยู่เบื้องหน้าผม มีชื่อเอิทเขียนด้วยตัวหนังสือสีดำ ผมค่อยๆเอื้อมมือไปบิดลูกบิดโดยหวังลึกว่าเรื่องทุกอย่างจะปรกติดี
“อีกคำดิ บอกให้กินเข้าไปอีกคำ” นี้คือเสียงที่ผมได้ยินหลังจากที่เปิดประตูเข้ามา
“พอแล้ว พยาบาลมาแล้ว” นี้คือเสียงเอิทแน่ๆ แต่ใครละที่กำลังยัดเหยียดอาหารให้เอิทกินอยู่
“อ้าว กลับมาแล้วรึไง”
“อืม” ไม่แปลก รึว่ามันน่าแปลกที่ผมได้เห็นภาพนี้ ชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียง อยู่ในวงแขนของเพื่อนคนหนึ่งที่ผมพยายามจะหนีเขาไปให้ใกล้ มิ๊ก ถอดแขนออกมาจากเอิทแล้วเอาจากข้าววางไว้บนตรงข้างๆ
“เป็นไงบ้างเอิท” ผมถามโดยที่พยายามจะข่มใจให้ไม่คิดถึงภาพเหมือนสักครู่นี้
“ดีขึ้นแล้วครับพี่ ดีนะเนี่ยที่หน้าตาไม่เสียโฉม”
“เอ๋อ นี้ขนาดยังไม่เสียโฉมนะเนี่ย” สีหน้ามิ๊กดูจะมีความสุข มาก เรียกได้ว่ามากกว่าครั้งสุดท้ายที่ผมเห็น
“พี่มิ๊กอะ” สองคนหยอกล้อ ประหนึ่งว่าเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอ๋อ เห็นแบบนี้ก็ดีละ ” ผมเดินออกมาอย่างเงียบๆ
“จะกลับแล้วรึไงโอมห์”
“อืมไม่รู้จะอยู่ทำไม น้องหายดี ก็ดีละ จะกลับไปเก็บของ ไว้เจอกันที่มหาลัยแล้วกัน” ผมหันหลังพูด ไม่ได้มองแม้แต่หน้ามัน อันที่จริงสองคนนั้นกลับมาดีกัน รักกัน ดูแลกันเหมือนเดิมแล้วมันก็ดีแล้วนิ ทำไมเราต้องมารู้สึกอะไรด้วย รึว่าตัวเราเองเสียดาย ที่คนที่สมควรอยู่ในอ้อมแขนนั้นน่าจะเป็นเรา บ้างที่เราอาจจะลืมอะไรไปแล้วก็ได้ ว่ามิ๊กเคยพูดอะไรกับเราไว้ รึว่าจริงๆแล้วที่เราเสียใจคือครั้งหนึ่งเราก็มีโอกาสได้ทำแบบนี้ แต่เราก็ไม่ทำ เป็นเพราะเราไม่แน่นอนและก็ไม่หนักแน่นกับคำว่ารัก แล้วคำว่ารักมันคืออะไรละ หลังจากปิดห้อง ครั้งแรกที่ผมหลับตา รู้สึกได้ว่ามีหยดน้ำตาเม็ดโตไหลหลงมาอาบแก้ม คงยังมีโชคอยู่บ้างที่ในบริเวณนั้นไม่มีใครอยู่ และก็คงดีที่ไม่ต้องมีใครมาเห็นผู้ชายขี้แง้คนนี้
“เห้ย มายืนบังประตูทำไมเนี่ย” มิ๊กดันประตูออกมา ผมเลยจำต้องเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
“อ้าว โอมห์ เป็นอะไรว่ะ” ผมไม่ตอบ ได้แต่ค่อยๆเดินจากไป แต่เท้าผมรึจะเร็วกว่ามือของมิ๊ก
“เปล่าโว้ย จับทำไมว่ะ กรูจะกลับแล้ว”
“เมิงไม่เป็นไรก็หันหน้ามาคุยกับกรูดิว่ะ” มือ ข้างที่ไม่ถูกจับ พยายามเช็ดคราบน้ำตาให้ดูเป็นปรกติ
“ไม่มีอะไร ปล่อยแขนกรูได้แล้ว”
“เมิงร้องไห้ใช่ไหม”
“ป่าว”
“เมิงร้อง”
“กรูบอกว่าป่าว”
“แต่เมิงตาแดง”
“กรูอดนอน นั่งเครื่องนาน”
“เมิงตาแดง ”
“กรูว่าเมิงคุยไม่รู้เรื่องแล้ว”
“เมิงนั้นละโอมห์ที่คุยไม่รู้เรื่อง ไปกลับบ้านกลับกรู”
“กรูเอารถมากลับเองได้”
“ไม่ต้อง เมิงต้องคุยกับกรูให้รู้เรื่อง”
“แล้วรถกรู”
“จอดไว้โรงพยาบาลใครจะขโมย ยังไงวันนี้กรูก็ต้องนอนกับเมิงอยู่แล้ว เพราะแม่เมิงบอกไว้”
“เมิงอย่ามาเนียน เมิงรุ้เมื่อไรว่ากรูจะกลับมาวันนี้ ”
“โอมห์ เมิงช้ากว่ากรูเสมอ เชื่อกรุเหอะ”
“แล้วไอ้เอิท”
“มันอยู่ได้”
“มองอะไรกันครับ พอดีแฟนผมเพิ่งกลับจากต่างประเทศคิดถึง จะจับไม้จับมือไม่ได้รึไงครับ” มิ๊กพูดใส่ พวกพยาบาล ทั้งหญิงและชายที่นั่งอยู่แถวๆนั้น พวกนั้นถึงกับต้องหลบสายตา แล้วเปลี่ยนกิจกรรมไปทำอย่างอื่นแทน มิ๊กยังคงลากแขนผมเดินลงมาตามทางต่อสู้และฝาดฟันกับสายตาคนอีกมากมาย ไม่มีบทสนทนาอะไร เลย ระหว่างที่ถูกลากมา อันที่จริง ทุกครั้งที่ผมกับมันคุยกันไม่รู้เรื่องตั้งแต่เด็กจนโตมันก็เป็นแบบนี้มาจนตลอดอยู่แล้ว สัญญาณกันขโมยถูกปลดออก
“อะ คุณชาย ขึ้นไปนั่ง แล้วไม่ต้องเสือกเปิดประตูลงไปไหนนะ” ผมกำชับ ก่อนจะกระแทกประตูปิด
“เมิงโมโหอะไรกรูว่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“เมิงหนีกรูไปไหนมาละ”
“ไม่ได้ไปไหน”
“ไม่ได้ไปไหน พ่อเมิงสิ โอมห์ เมิงจะบอกกรูได้รึยังว่าเมิงหายหัวไปไหนมา เกือบเดือน”
“เมิงอย่ามาเวอร์ไอ้มิ๊ก”
“ว่าไง”
“ไม่ได้ไปไหนไกล หรอก แค่จีนนี้เอง”
“พ่อเมิงดิ ไม่ไกลเลยนะ”
“สองรอบแล้วนะ มิ๊ก”
“อะไร สองรอบ”
“เมิงพูดถึงพ่อกรูสองรอบแล้ว”
“ไปไหนกันดี” มันถามผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“แล้วแต่เมิงเหอะ วันนี้พ่อแม่กูไม่อยู่”
“ไปนอนบ้านกรูไหม”
“อย่าหาเรื่องมิ๊ก พ่อแม่เมิงเข้าเลิกผีเข้าแล้วรึยังไง”
“ไม่รู้”
“งั้นไม่เป็นไร กรูมีบ้าน กรูนอนคนเดียวได้”
“เมิงลืมใช่ไหมเนี่ย”
“ลืมอะไร”
“เมิงลืมแน่ๆโอมห์”
“ลืมอะไรว่ะ” ผมก้มมองซิปกางเกงตัวเอง ก็ไม่ใช่นิว้า หยิบเจ้ามือถือตัวน้อยมาดูวัน และเวลา พระเจ้าช่วย วันนี้จริงๆด้วย ผมมองหน้าไอ้มิ๊ก ที่ดูจะไม่ยิ้มแย้มเอาเสียแล้ว
“ป่าว ถ้ากรูลืม กรูจะกลับจากจีนวันนี้ทำไมว่ะ”
“จริงอะ”
“จริงดิ เมิงเป็นใครละเมิง กรูจะลืมได้ยังไง”
“เมิงพูดจริงๆนะ”
“อืม อยากไปนั่งร้องไห้คนเดียวละกัน”
“กรูไม่ใช่เด็กแล้วนะโอมห์”
“จ๊ะเพราะคนใหญ่คนโต” ความเศร้าที่ผมเพิ่งรู้สึกเมื่อสักครู่หายไปหมดแล้ว เหมือนว่ามิ๊กเป็นคนสลัดมันทิ้ง ถึงเรื่องราวที่ผ่านมาจะเลวร้ายสักแค่ไหน แต่อย่างน้อย วันนี้ก็เป็นวันที่สำคัญกับมิ๊ก บ้างทีคงเป็นแบบที่มิ๊กว่าก็คงจริง จะแบกมันไว้ทำไมในเมื่อเราเลือกที่จะลืมมันได้ พิษณุโลกกลายเป็นเมืองที่น่าอยู่ไม่แพ้กับเชียงใหม่ ภาพอดีตที่วิ่งผ่านเราสองคนอย่างรวดเร็ว ร้านไอติมร้านเดิมที่เราจะได้กินถ้วยพิเศษในวันเกิด ร้านขายขนมเค้กเก่าแก่ ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่อร่อยเหมือนเดิมแล้วก็เถอะ การกระทำรั่วๆของผู้ชายสองคน ที่วันนี้คนหนึ่งอายุอายุนับเลขสองแล้ว แต่ความคิดแบบเด็กของเราก็ไม่เคยจางหายไปเลย
“กรูอยากจะเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยว่ะโอมห์”
“ยังไงว่ะ” ผมกับมิ๊กยืนอยู่บนสะพานใหม่ล่าสุดในจังหวัด สายตาที่มองทอดลงไปในแม่น้ำ นี้คงเป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมกับมิ๊กได้คุยกันแบบไม่มีเรื่องร้ายๆ
“ขอจับมือหน่อยดิ” ไม่มีคำตอบออกจากปากของผม ผมปล่อยให้มือของผมถูกกุมไว้อย่างง่ายดาย รอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าของมิ๊ก มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน
“จริงๆแล้วเราไม่เคยเลิกรักกันเลยใช่ไหมโอมห์” ผมไม่ได้ตอบอะไร ความเงียบของถนนเส้นนี้ยังคงอยู่เป็นเพื่อนเรา แสงสีส้มของหลอดไฟข้างถนน มันทำให้สะพานนี้เป็นสะพานที่ดูงดงามมากในความรู้สึกของผม
“กรูลองแล้ว กรูลองที่จะลืมเมิงแล้วจะหาคนมาแทนที่เมิงแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ กรูพยายามให้ความรู้สึกที่มีกับเมิงลดลงมาแค่เพื่อน กรูทำไม่ได้” มิ๊กไม่ได้มองหน้าผม ระหว่างที่พูดประโยคนี้
“แล้วหวังอะไรละมิ๊ก”
“ไม่รู้”
“ยังไงเราก็อยู่คู่กันมาตั้ง 20 ปีแล้ว พ่อกับแม่เราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ที่เรากำลังทำอยู่เนี่ย ......................................ไม่รู้ว่ะไม่อยากทำให้ใครต้องมาเดือดร้อนอีก แม้แต่มิ๊ก ไม่ใช่ว่าไม่รัก ไม่ใช่ว่าหมดรัก แต่มันรักไม่ได้ตั้งหาก เราไม่อยากเห็นพ่อแม่ต้องมาเจ็บปวดกับความสัมพันธ์ของเรา”
“ทำไมต้องสนใจผู้ใหญ่ด้วยละโอมห์ มิ๊กคิดว่าโอมห์จะ”
“จะอะไรละมิ๊ก ยังไงเขาก็เป็นพ่อเป็นแม่”
“แต่มันจะต่างอะไรกันละ ในเมื่อตอนนี้มิ๊กก็ยังคบไอ้เอิทได้เลย”
“ไม่รู้ ผู้ใหญ่เขาก็มีเหตุผลของเขา”
“แล้วมันหมายความว่ายังไงละ ไอ้คำว่ารักไม่ได้ เพราะโอมห์รักคนอื่นอยู่แล้วใช่ไหม”
“ครั้งหนึ่งเราเคยให้ใจคนคนหนึ่งไปแล้ว แล้วตอนนี้มันก็ยังอยู่กับเขาคนนั้น” เสียงมอไซค์ที่บิดแข่งกันดังมาแต่ไกล จนดูเหมือนว่านี้คงเป็นถนนอีกสายที่ไม่น่ามาเหยียบในเวลาดึกขนาดนี้ รถนับสิบจอดอยู่เบื้องหน้า ล้อมผมกับมิ๊กไว้
“เห้ยพวกเมิงดู กรูเกย์มาจู่จี้กันว่ะ” เสียงโห่ร้องดังลั่นในกลุ่มของพวกมัน
“Kไรว่ะ กรูไม่ใช่เกย์โว้ย ไอ้สัดเมิงรู้ไหมว่าพ่อกรูเป็นใคร”
“มิ๊ก”
“โอมห์ไม่ต้องกลัว ยังไงกรูก็ต้องปกป้องเมิง”
“ไอ้เหียนี้มันเรื่องจริงนะโว้ย ไม่ใช่หนัง”
“เอ๋อ”
“พวกเมิงอยากได้อะไรก็เอาไปเลย ” ผมส่งกระเป๋าตังค์กับมือถือให้มัน
“โอมห์อย่าไปยอมมัน”
“เมียเมิงดีว่ะ ไปกันดีกว่าพวกเรา ปล่อยให้พวกผิดเพศจู้จี้กันต่อ”
“ไอ้สัดกรูบอกแล้วไงว่ากรูไม่ใช่ตุ้ด” มิ๊กเดินไปเข้าไปทำท่าจะชกมัน คงผิดที่ผมเองที่รั้งมิ๊กไว้ไม่ทันทั้งที่พวกนี้ก็กำลังจะจากพวกผมไปแล้ว มิ๊กยืนนิ่งในขนาดที่พวกนั้นพากันสตาทเครื่องแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว
“มิ๊ก พวกมันไปแล้ว” มิ๊กหันหน้ากลับมาหาผม มีดเล่มใหญ่ถูกปักอยู่ที่บริเวณไหล่ของมิ๊ก
“มิ๊ก” มิ๊ก ยิ้มแล้วก็พยายามเดินเข้ามาหาผม ไม่ทันแล้ว ขาที่พยายามพาร่างกายเดินมาหาผม มันค่อยๆหมดแรงแล้วก็ทรุดลงตรงหน้าผม เรื่องนี้ ภาพนี้เหมือนได้เลาย้อนกลับมาที่เดิม
“มิ๊ก เมิงเจ็บไหม” มันเหมือนที่ครั้งหนึ่ง ครั้งหนึ่งที่เคยมีผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนตัก
“ไม่เจ๊บหรอก กรูมีความสุขมากกว่าที่ได้อยู่กับเมิง เอานี้” มือข้างเดียวกับที่ถูกแทงพยายามยกขึ้นมา กระเป๋าตังค์ที่เต็มไปด้วยเลือด
“อย่าร้องไห้สิโอมห์ไม่ตายหรอก แค่หัวไหล่” แต่ตามิ๊กแทบจะไม่มองมาที่หน้าผมแล้ว
“กรูทำเมิงเจ็บอีกแล้วมิ๊ก กรูขอโทษ”
“มันเป็นหน้าที่ของกรูอยู่แล้ว โอมห์ สัญญากับกรูหน่อยได้ไหม”
“สัญญาอะไร” เลือดไหลออกมาเยอะไปหมด ตัวผมเองก็ไม่กล้าดึงมีดออกจากหัวไหล่
“สัญาญาว่าจะไม่ทิ้งกรูไปอีก”
“อืมกรูสัญญา ไปโรงบาลกันนะมิ๊ก”
“พี่โอมห์”
“ว่า”
“บ้างทีผมว่าพี่คงไม่ได้รักผมจริงๆใช่ไหมครับ พี่ยังรอเขาคนนั้นอยู่”
“หมายความว่ายังไง ปลื้ม”
“ก็ปลื้มว่าพี่ยังรักพี่มิ๊กอยู่”
“ไม่หรอก เราคิดมาก ทำไมไม่มีความสุขรึไง”
“เปล่า ผมแค่รู้สึกว่าพี่ดูแปลกๆ ผมว่าเรากลับเมืองไทยกันดีกว่าพี่”
“แปลกยังไง”
“ไม่รู้ครับ บอกไม่ถูก”
-
นั่นสินะ ทำไมพ่อแม่มิ๊กต้องตั้งท่ารังเกียจโอห์มซะมากมาย แต่กับเอิททำไมยอมรับได้
ทั้ง ๆ ที่พ่อแม่มิ๊กกับแม่โอห์มเป็นเพื่อนสนิทกัน อย่างนี้เรียกว่าจริงใจได้หรือเปล่า
สำหรับเราโอห์มเป็นคนที่ปล่อยวางและปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินใจได้ดี
ถ้าเป็นเรา เราคงถาม คงหาข้อเท็จจริงแล้วว่าเพราะอะไร
มีเหตุการณ์อะไร หรือใครที่ทำให้สองคนนั้นแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งขนาดนั้น
และถ้าเขามีเหตุผลในการรังเกียจเราจริง ๆ เราคงออกห่างจากครอบครัวเขาทั้งหมดแน่นอน
ไม่เห็นประโยชน์ที่จะต้องไปปฏิสัมพันธ์กับคนที่เขารู้สึกไม่ดีกับเรา เขาไม่จำเป็นสำหรับชีวิตเราเท่ากับคนที่รักเราหรอก
โอห์มอาจจะโทษตัวเองที่เหมือนจะโลเล แต่เราอยากบอกว่ามิ๊กก็โลเลเหมือนกัน
การกระทำของมิ๊กมันก็ทำร้ายจิตใจของโอห์มเช่นกัน
เราอาจเป็นคนใจแคบที่ไม่สามารถยอมรับการกระทำที่รักคนหนึ่งแต่คบอีกคนหนึ่งของมิ๊กได้นะ
คือไม่ชอบแบบนี้จริง ๆ
วาเลนไทน์ก็คือวันธรรมดา ๆ วันหนึ่ง จะสุขจะทุกข์จะเศร้าอยู่ที่ใจของเราเท่านั้นเอง
-
เฮ้อ ละครชีวิต อ่านเรื่องนี้ทีไรเศร้าทู้กที คนเขียนเขียนอธิบายความรู้สึกเก่งอ่ะ รอตอนต่อไป :L2:
-
เมื่อไหร่จะเคลียร์คัท ซะทีน๊า
รอ ๆๆๆ
แลัเป็นกำลังใจให้
ปล น้องโอมห์คร๊าบ วาเลนไทน์ก็เป็นแค่วันธรรมดาๆที่มีหลายต่อหลายคนอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข
-
อย่างที่หลายคนเค้าบอกว่าหนีอะไรก็หนีได้ แต่ใจตัวเองเนี่ยหนียังไงก็ไม่พ้นต่อให้ไกลคนละครึ่งโลก
ยังไงเสียใจเราก็อยู่ที่เดิมคิดแต่เรื่องเดิมๆและคับ
ตอนนี้อยากรู้เหตุผลของพ่อแม่มิ๊ก ว่าทำไมถึงไม่ให้โอห์มคบกับมิ๊ก ทีกับเอิทยังคบได้ ยังค้างคาใจอยู่
มันน่าจะมีเหตุมากกว่านั้น หรือว่าเวลาที่มิ๊กอยู่กับโอห์มแล้วต้องทำให้มิ๊กเจ็บตัวตลอดหรือเปล่า อย่างตอนที่เล่าล่าสุดเนี่ยข้างบน
ได้เลือดกันอีกแล้ว
เดาไปต่างๆนานา รอโอห์มมาเล่าต่อดีกว่า
ปล รักโอห์มจังเลย อิอิ
-
โอห์มขออ่านยาวและชัดเจนบ้างเถอะ
ตามอ่านมาตลอด เริ่มอึดอัดแล้ว
-
บรรเลงพิณ ได้ยินเสียง สำเนียงแทรก
เรื่องราวแปลก หมั่นแจกรัก ชักสับสน
ความเป็นมา เพื่อนรักเพื่อน ดูมืดมน
ทั้งสองคน ต่างค้นหา เวลานาน
เสียงซออู้ ดูกู่ก้อง ร้องครวญคร่ำ
รักลำนำ ต่างคลำหา พาฝันหวาน
รักพรุ่งนี้ รักวันนี้ รักวันวาน
ใจแตกซ่าน ประจานตน ดั้นด้นไป
กลองกระหน่ำ เข้าห้ำหั่น ฟันไม่เลือก
เชือดปอกเปลือก เปิดปากแผล ใจหวั่นไหว
รักแล้วทุกข์ สุขห่างหาย สลายใจ
ไม่เป็นไร ตายด้านใจ ไม่เจ็บเลย
ทำนองเพลง ละเลงรัก กระอักอยู่
มิ๊กหาคู่ อยู่แทนโอมห์ เอิทเปิดเผย
โอมห์เจ็บช้ำ เป็นซ้ำซ้ำ เหมือนเคยเคย
จบซะที รักเกินเลย ลงเอยไป
:กอด1:โอมห์..กอดกันเน๊อะ
:m16: ทำไมว่ะ..มิก
:เฮ้อ:ทนได้ทนไป..สองคนนี้ จริงๆเลย
คนอ่าน อึดอัด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กาซิก
-
โอมห์...เราไม่รู้ว่าจะบอกว่าอะไรดี
แต่สิ่งหนึ่งที่เราเห็นในตัวมิ๊กคือ
ทุกครั้งที่โอมห์มีอันตราย มิ๊กจะเป็นคนที่ปกป้องโอมห์เสมอ
อ่านตอนนี้แล้วเราไม่รู้ว่าจะบอกอะไรนอกจาก
โอมห์เป็นคนที่โชคดีที่สุด ที่คนที่โอมห์รักที่สุด
ได้ปกป้องโอมห์มาตลอดมากที่สุดเช่นเดียวกัน
โชคดีจริงๆ :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :bye2: :bye2:
-
มิกเจ็บอีกแล้วอ่ะ มีเรื่องอยู่เรื่อยเลย
น่าเป็นห่วงจริงๆ โอห์มเป็นไรรึเปล่าคะ ต้นเรื่องที่เล่าว่าอยู่เมืองหลวง
ฟังๆดูหดหู่ยังไงชอบกล
เป็นกำลังใจให้โอห์มนะคะ
:L2:
-
งงกะผู้ใหญ๋ที่สูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เรื่องที่เกิดของผู้ใหญ่มันมีที่มาที่ไปจริงๆนะครับ แต่มันยังไม่ถึงเวลาของมัน อย่าเพิ่งใจร้อน เพราะทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองหมด
เรื่องนี้มันดูไม่ค่อยน่าเชื่อแล้วครับ แต่ในหน้าสมุดบันทึกมีเรื่องราวพวกนี้อยู่จริง อาศัยคำบอกเล่าของคนรอบข้าง
อากาศร้อนเอาเรื่องนะครับ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทุกครั้งที่ตื่นมาในตอนเช้า คุณนึกถึงอะไร ผมเคยเจอหน้าคนคนหนึ่งทุกเช้าที่ตื่นมา ไม่ว่าเขาจะทำกิจกรรมอะไรให้รำคาญมากแค่ไหนในช่วงเช้า แต่เราก็ยังรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่มีเขาอยู่ด้วย เวลาแล้วเลยมาเกือบ ปีมีผู้คนมากมายเดินเข้ามาในชีวิตของผมและเขาคนนั้น ต่างคนต่างความคิด มีทางเลือกมากมายที่เราสามารถจะเลือกเดินได้ การล้ำเส้นในความรู้สึกของคำว่าเพื่อนทำให้เราทั้งคู่ต้องตกอยู่ในสภาวะที่ไม่มีจุดยืนในครอบครัวของเขาคนนั้น
“มิ๊ก เจ๊บไหม” ผมเหลือบตามองไปที่แผลของมิ๊ก มิ๊กยังยิ้มให้ผมเสมอ แต่เลือดที่ไหลออกมามากจนผมไม่สามารถที่จะวางใจได้ว่ามิ๊กไม่เป็นอะไร กลิ่นคาวที่คลุ้งไปทั่วรถ มันบอกได้อย่างชัดเจนว่าสถานการณ์ต้องไม่ดีแน่ๆ แล้วผมจะบอกกับพ่อแม่ของมิ๊กยังไง
“ไม่หรอกโอมห์ ที่ผ่านมาเจ็บกว่านี้เรายังรอดมาได้เลย แผลแค่นี้เล็กน้อย...............” เสียงที่ดูอ่อนล้า กับคำพูดที่พยายามปฏิเสทสภาพของร่างกายที่เหนื่อยอ่อนนี้
“อย่าหลับนะมิ๊กเดี๋ยวก็ถึงแล้ว” ผมเหยียบคันเร่งจนมิด ด้วยความรีบที่ไร้สติของผม ทำให้เกิดเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้เสียแล้ว รถทลายผ่านสัญญาณไฟจราจรอย่างรวดเร็ว คงเป็นเพราะตัวผมเองที่ไม่ทันระหว่างถึงสัญญาณไฟ รึว่าความมั้งง่ายก็ไม่รู้ที่ทำให้เรื่องราวทั้งหลายกลับแย่ลงไปมากกว่าเก่า มีรถมอเตอร์ไซค์ วิ่งผ่านหน้าเรา ด้วยความเร็วเท่าๆกัน ผมหักพวงมาลัยเต็มที่เพราะตระหนักแล้วว่าความเร็วขนาดนี้ ถ้าเราชนต้องมีการสูญเสียแน่นอน แล้วนี้ก็คือสิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้
.
.
.
.
.
.
.
“น้อง น้อง น้อง...........................” เสียงไซเรนที่ดังลั่นบริเวณนี้บ่งบอกว่าเรื่องราวร้ายๆต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ผมรู้สึกว่าหัวตัวเองหนักมาก แขนและขาชาจนแทบไม่มีความรุ้สึกอะไร ตาที่พยายามจะลืม แต่ก็ทำไม่ได้ มีกลิ่นคาว + กับกลิ่นไหม้ของยางรถยนต์ สิ่งที่ผมสัมผัสได้มันไม่เท่ากับสิ่งที่ผมคิดได้ในตอนนี้
“พี่ครับ เพื่อนผมละครับ”
“เห้ยๆ มาเอาน้องคนนี้ออกไปก่อน มันรู้สึกตัวแล้ว”
“ดึงออกไปไม่ได้ครับพี่ คอนโซนหน้ามันทับขาอยู่”
“ไปเอาเครื่องถ่างมาสิว่ะ” ขอให้ผมหลับไปอย่างไร้สติได้ไหม จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรว่าตัวผมเองได้ทำเรื่องราวอะไรลงไปอีก
“พี่ครับเพื่อนผมละครับ”
“เพื่อนน้อง ส่งโรงบาลไปแล้วครับ”
“ครับ”
“น้องครับ เดี๋ยวพี่จะดึงน้องออกมาจากเบาะนะครับ” แล้วความคิดก็ถูกปิดลง จนร่างกายถูกเคลื่อนย้ายอีกครั้งจากอีกที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง แต่ทำไมผมกับรู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร ผมกำลังอยู่ที่ไหนสั่งแห่งที่คุ้นตา มีตึกสูงอยู่ด้านหลังผม เบื้องหน้าเป็นลานจอดรถมอเตอร์ไซค์มองยาวถัดออกไป เป็นสนามฟุตบอล
“โอมห์” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่ผมโหยหายแล้วอย่างได้ยินมามาตลอดหลายเดือน กำลังเรียกผมแล้วก็ยิ้มให้ผม
“โน้ต.......” ร่างกายผมถึงขาพาก้าวไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว มันกลายเป็นความรู้สึกที่อบอุ่น ผมดีใจเสียเหลือเกินที่ได้กอดโน้ตอีกครั้ง
“มาทำไมที่นี้” โน้ตในชุดนักศึกษาถามผมด้วยความแปลกใจ
“ไม่รู้สิ แล้วโน้ตมาอยู่ทำไมที่นี้ ปิดเทรอมแล้วไม่ใช่รึ”
“ใครบอก ไปห้องสมุดกันป่ะ” ผมพยักหน้า ตอบรับคำชวนของโน้ตแล้วเดินตามไปโดยดี
.
.
.
“โอมห์ ลูก โอมห์.............” เสียงแม่ผมนิ ทำไมแม่ผมถึงต้องร้องไห้ด้วยละนี้ แสงไฟสีขาวบนเพดานที่ค่อยๆเลื่อนพาไปทีละดวงทีละดวง มันทำให้ผมรู้สึกแสบตาเสียเหลือเกิน แม่ร้องไห้ทำไมละครับ ร่างกายที่ไม่ตอบสนองกับความรู้สึกของผม มันไม่สามารถขยับได้เลย
.
.
.
.
.
แล้วผมก็ตื่นขึ้นอีกครั้งในห้องสีเหลี่ยมที่มีรูปภาพการ์ตูน และของเล่นเต็มไปหมด อากาศในห้องนี้มันเย็นจริงๆเลยนะ
“โอ้ย.” ผมร้องออกมา เพราะดูเหมือนว่ายุงจะกัดผมที่แขนอย่างแรง ไม่นานก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
“อ้าว ตื่นแล้วอ๋อโอมห์” โน้ตเปิดประตู คงเพราะได้ยินเสียงที่ผมร้องเมื่อกี้ ผมเอามือขึ้นมากลุ้มหัว เพราะรู้สึกว่าตัวเองเจ็บหัว แล้วมีอากาศมึนหัวสลับกันไป
“แบบนี้ละ ”
“อะไร แบบนี้ คืออะไรอ๋อ”
“ก็ใครบอกให้นอนตอนเย็นละคนดีของผม” โน้ตเอามือมาจับหัวผม ทำทีเป็นบีบนวด
“อะ หายนะครับคนดี” น่าแปลกที่อากาสนั้นมันหายไปในทันที ผมรู้สึกว่าหัวโล่งขึ้นมาทันที แต่อากาศสิที่ยังเย็นอยู่
“ไปสูดอากาศ บ้านนอกกันดีกว่า ” โน้ตจูงมือผมออกมาจากห้องนอน วันนี้บ้านเงียบจริงๆ
“เขาไปไหนกันหมดละโน๊ต”
“ไม่รู้ดิไปธุระมั้ง” ไม่นานผมก็มารู้สึกตัวอีกทีว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนสะพานเดิมที่ผมเคยมานั่งดูดาวกับโน้ต
“โอมห์ เราคงทำได้แค่นี้แล้วละมันสุดทางแล้วนะ” หน้าของโน้ตดูเศร้ามากๆ ถึงแม้ว่าจะไม่มีแสงไฟของถนน แต่ในคืนเดือนหงายวันนี้ แสงของพระจันทร์ก็ยังทำให้ผมเห็นหน้าโน้ตได้อย่างชัดเจน
“หมายความว่ายังไง”
“ก็เราสองคนไง เราเดินมาสุดทางแล้ว โน๊ตขอโทษที่ปกป้องโอมห์ไม่ได้อีกแล้ว” มือของโน้ตกำมือผมจนรู้สึกได้
“ไม่เห็นจะเข้าใจพูดอะไรว่ะ นี้เราก็ยังอยู่ด้วยกันอยู่นิ โน๊ตจะไปไหนอีกละ”
“ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก แต่นี้มันไม่ใช่ที่ของโอหม์”
“บอกไม่ถูกก็ไม่ต้องบอก ให้เรานอนหนุนตักอยู่แบบนี้ละ” โน้ตก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากผม
“โอมห์เห็นแม่น้ำไหม มันไหลไปเรื่อยๆ ” ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่บนสะพานนั้นอีกแล้ว กลายเป็นร้านนมที่ตั้งอยู่บริเวณริมแม่น้ำที่ผมมั้งจะไปนั่งกินทุกครั้งที่มีโอกาส โน๊ตยกมือมาให้ผมดู
“สีเปื้อนหมดเลย” ผมลุกขึ้นแล้วเอามือของโน้ตมาเช็ดเสื้อของผม
“โอมห์”
“ครับ”
“โอมห์ต้องกลับไปนะ โอมห์จะมีความสุขที่ได้มีเพื่อนสนิทที่สุดเป็นแฟน เราก็อยากจะเป็นคนคนนั้นแต่เราคงไม่มีโอกาสแล้ว เราขอโทษที่ความรักของเรามันมีเวลามาเป็นตัวบังคับ มันยังไม่ถึงเวลาที่โอมห์จะต้องมาหาเรา ยังไงเราก็ไม่ไปไหนอยู่แล้ว เราจะคอยดูนายอยู่ห่างๆ ไม่ไปไหน”
“แล้วโน๊ตจะหนีไปไหนอีก”
“ก็คงไม่ไปไหนไกลหรอก โอมห์” ผมมองหน้าโน๊ตได้ชัดขึ้นกว่าเดิมเพราะแสงไฟที่สาดมาจากถนน
“สัญญากับเรานะ”
.
.
.
.
.
.
.
ผมกำลังจะตายรึไงเนี่ย ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกว่าร่างกายผมเจ็บไปหมด ผิดกับเมื่อสักครู่ตอนที่ผมอยู่กับโน้ต แขน ขา หน้าอก แล้วก็หัว ทุกอย่างมันรู้สึกปวดรวมๆกันไปหมด ตอนนี้เรารู้สึกว่าร่างกายกระหายน้ำเสียเหลือเกิน ผมค่อยๆพยายามลืมตาหลังจากที่ครั้งล่าสุดผมเห็นแค่แสงสีขาว
“พี่โอมห์ ” เสียงปลื้มนิว้า ผมพยายามบีบมือให้ปลื้มรู้สึกตัว
“แม่ครับ พี่โอมห์ฟื้นแล้ว ผมไปตามหมอก่อนนะครับ”
“โอมห์ ”ผมมองไม่อะไร แม้แต่หน้าของแม่ผม แสงสีขาวยังเป็นแสงด้วยที่ผมมองเห็นอยู่ แต่ผมกลับรับรู้ได้ว่ามีอีกหลายครั้งที่อยู่ในห้องนี้ มือที่จับมือผมอยู่เหมือนสักครู่เปลี่ยนเป็นมือของแม่ผมแล้ว ผมเองพยายามบีบมือให้แม่รู้ว่าผมรู้แล้ว ว่าแม่เรียก แต่ก็ปากอีกนั้นละที่พยายามพูดแล้วมันพูดไม่ได้ อาการปวดที่ทยอยส่งอาการกันมาเป็นระลอก
“ปลอดภัยแล้วนะครับ ถ้าน้องเขาฟื้นแล้ว ส่วนที่หน้าเนี่ย รอสักพักอาการบวมก็จะเบาลงเอง หมอดูแล้ว ประสาทตา ยังปรกติอยู่นะครับ ตอนแรกที่เราห่วงเรื่องสมองกัน ตอนนี้ก็คงวางใจได้แล้ว”
.
.
วิญญาณถูกขังในร่างกายนี้นานเท่าไรไม่รู้ ผมเองก็ไม่สามารถนับวันเวลาได้ ผมนอนแล้วตื่น นอนแล้วตอน ไม่ได้ลิ้มรสชาติของอาหารมานาน เกือบเดือน ใบหน้าที่บวมจนตาปิด ปากที่ไม่สามารถขยับได้เพราะความเจ็บปวด มีเพียงมือที่พยายามบอกได้ว่าผมตื่น หรือหลับ แล้วก็ยังเป็นมืออีกนั่นละที่ทำให้ผมรู้ว่ามีคนอยู่ข้างๆผม แล้วมิ๊กละ มิ๊กเป็นยังไงบ้างทำไมตลอดเวลาไม่มีใครเอ๋ยถึงเลย ไม่มีใครพูดถึงคนที่ผมกำลังจะเอามาส่งโรงพยาบาลเลย ผมอยากจะถามคำถามนี้เสียเหลือเกิน แต่ดูท่าว่าคงต้องรอให้ปากผมใช้งานได้เสียก่อน แล้วเมื่อไรที่หน้าผมจะกลับเข้าที่ อาการบวมจะเบาลง แล้วเวลาก็ผ่านไป อย่างช้าๆ กับความรู้สึกที่เฝ้ารอและพยายามเปิดปากของผม แต่มันคงแพ้กับอาการเจ็บปวดของใบหน้า เมื่อไรที่มันจะหายดี จนที่สุดความพยายามของผมก็เอาชนะความเจ็บปวดได้ ตาที่เริ่มจะมองเห็นได้บ้าง วันนี้ผมพยายามอยู่จนสามารถเอ๋ยปากถามคนที่นั่งจับมือผมอยู่ได้
“มิ๊ก” แน่นอนว่าไม่ใช่มิ๊กแน่ๆที่นั่งกุมมือผมอยู่ในขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนองใด จากฝ่ามือที่กุมอยู่ ดูท่าว่าคงจะหลับอยู่แน่นอน
“แม่.....” ผมพยายามเปล่งเสียงเรียกแม่ผม ถึงแม้ว่าแต่ละคำพูดมันจะเจ็บปวดเสียเหลือเกินกลิ่นที่ถูกเก็บไว้ในปาก ทั้งคาวเลือดที่ถูกเก็บไว้ ทำไมวันนี้ผมถึงอยากจะแปรงฟัน ใครก็ได้ช่วยตอบผมที เวลาผ่านไปเกือบ 5 นาที การที่ผมถูกขังไว้ในร่างกายที่ไม่สามารถขยับได้ มันถูกสอนให้ผมรู้จักการประมาณเวลาได้อย่างดี
“โอมห์ ลูก” เป็นแม่ผมจริงๆด้วย ขออย่าให้ใครมาอยุ่ในห้องนี้นอกจากแม่ผมอีกเลย
“อืม........” ความพยายามที่จะพูดของผม เปลี่ยนไปเป็นปล่อยกระแสลมให้กลายเป็นเสียงเบาๆแทน
“มีอะไรจ๊ะลูก หิวน้ำรึเปล่า” ผมพยายามส่ายหน้า เบาๆ
“มิ๊ก....” ได้เวลาถามสิ่งที่อยากรู้ได้แล้ว แม่เงียบหายไปสักพัก แม่ปล่อยมือผมแล้วหายออกไป มีเสียงคนเปิดปิดน้ำในห้องน้ำสักครู่
“พี่โอมห์” เสียงปลื้มแน่ๆ ผมไม่สามารถแสดงอาการรับรู้ถึงการมาของปลื้มไปได้มากว่าการบีบมือที่พอจะทำได้ง่ายที่สุด
“พี่ถามหาพี่มิ๊กใช่ไหมครับ” ผมมือมือเพื่อเป็นการตอบสนองคำถาม
“พี่มิ๊ก ไม่ได้อยู่ที่นี้แล้วนะครับ พ่อกับแม่พี่มิ๊กเขาย้ายพี่มิ๊กเข้าไปในกรุงเทพ ที่ผมรู้ก็เท่านี้ละครับ” ปากของผมอยากจะถามคำถามมากมายเกี่ยวกับอาการของมิ๊ก แต่ก็ทำไมได้ น้ำตาที่ไหลออกมา มันบ่งบอกว่าผมสมเพศกับสิ่งที่ผมเป็นเหลือเกิน กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ผมพาเรื่องเดือนร้อนมาหาทุกคนที่รักผม เพราะตัวผมเองรึเปล่า มีมืออีกข้างของใครบ้างคนมาปาดน้ำตาผม ทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบ บรรยากาศที่สนจะอึดอัด ผมจะต้องทนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
จาก 1 วัน เป็น 1 สัปดาห์และ 1สัปดาห์ก็ล่วงเหลือมานับเดือน ร่างกายที่เริ่มมีการฟื้นฟู แต่ห่างเป็นเป็นใจผมตั้งหากที่กำลังถดถอยลงเรื่อย ความรู้สึกที่อยากจะร่าเริงมันไม่มีอีกแล้ว ข้อความให้กำลังใจมากมายจากเพื่อน ยังคงต้องนอนอยู่กับเตียงที่โรงพยาบาลนับจากวันเกิดมิ๊กนี้ก็ 20 วันแล้วเห็นจะได้ที่ผมอยู่ติดกับโรงพยาบาลนี้ มีโอกาสได้หัดเดินใหม่คล้ายกับเด็กน้อย ไม่มีอะไรหัก ในร่างกายของผม เพียงแต่มันไม่มีเรี่ยวแรง ร่างกายถูกเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันสมัย ประถม โอบอุ้มทำกายภาพบำบัด ในทุกๆวันจะเห็นแม่ผมมานั่งอยู่ข้างๆแล้วเล่าเรื่องราวต่างๆมากมายให้ผมฟัง ในบ้างครั้งที่ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนกลางคืน จากภาพเดิมๆในวันสุดท้ายที่สติผมยังอยู่ ผมมักจะเห็นแม่นั่งดูรูปใครบ้างคนแล้วร้องไห้ แล้วทุกๆวันก็เกือบจะเป็นเช่นนี้ตลอด นัยน์ตาที่ว่างเปล่าของผม ไม่บ่งบอกว่าต้องการสิ่งใด การใช้ชีวิตไปวันๆคงเหมาะสมกับสิ่งที่ผมได้กระทำไว้ มิ๊กไม่มีการติดต่อมาเลย มีเพียงปลื้มที่โทรมาหา แล้วร้องเพลงให้ฟังก่อนผมนอนเท่านั้น เสียงหัวเราะเลือนหางไปจากชีวิตผมในทันที มาในวันนี้ผมสามารถพูดได้ และมองเห็นทุกอย่างได้เป้นอย่างดี มือ แขน และขา ซึ่งก่อนหน้านี้ถูกกลบฝั่งไว้ด้วยเศษเหล็กจนเกือบที่จะใช้การไม่ได้ แต่วันนี้มันกลับหายดีจนเกือบจะเรียกได้ว่าปรกติแล้ว
ถามคำตอบคำ ผมได้ยินประโยคนี้บ่อยมาก เวลาที่แม่ผมถามหมอ หรือบอกใครๆที่โทรเข้ามาถามอาการของผม จริงๆผมไม่ได้มีความปรกติทางด้านสมองเลยสักนิด คงเป็นเพราะผมไม่อยากพูดหรือว่าคุยกับใคร ผมใช้เวลากับโลกส่วนตัวใบเล็กๆของผม นั่งมองโทรสับ เยอะเรื่องราวในอดีตมาต่อเป็นภาพมากมาย และความฝันที่ดูแสนจะเลือนลานของผม เวลาที่มีมากมายในแต่ละวัน ผมสามารถนั่งเขียนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิต ผมนั่งมองสมุดที่เป็นลายมือของมิ๊ก อ่านทุกเรื่องราวที่มันได้เคยทำและได้บันทึกไว้ ตอนนี้เรากำลังคิดถึงมิ๊กมากจนเกินไปรึเปล่า รึว่าอะไรที่หายไปจากชีวิตเรา ทุกๆวันผมตื่นนอนขึ้นในห้องนอนของผมแล้วก็มองหาคนที่นอนข้างๆ เสียงทีวีที่เคยได้ยิน แต่วันนี้มันไม่มีแล้ว ทุกวันนี้เราหลอกตัวเองในโลกส่วนตัวว่ายังมีใครบ้างคนอยู่ข้างๆเรา นอนข้างเราเพื่อปกป้องเรา น้ำตาในตอนเช้าเป็นเรื่องปรกติ การที่ผมได้เห็นพ่อแม่ต้องมานั่งกลุ้มใจเรื่องพฤติกรรมของผมกลายเป็นเรื่องชินตาไปแล้วสำหรับบ้านหลังนี้
-
โฮก......... ซดมาม่า เต็ม ๆ แต่วันเลยชั้น 555
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด สิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว ไม่มีใครย้อนกลับไปแก้ไขได้อีก
เพียงได้แต่แก้ไข กับสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อจากนี้ไปก็เท่านั้น
+1
-
.... :monkeysad: :monkeysad:
-
:monkeysad:มิ๊กกกกกกกกกก โอมห์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เศร้าอ่ะ
-
มันเศร้าเกินไปแล้วพี่โอห์ม :m15:
-
:sad11:
ลมเบาเบา แต่เก่าก่อน บอกว่ารัก
ลมเบาเบา กระเซ้าหนัก ว่าคิดถึง
ลมเบาเบา พัดเอื่อยเอื่อย มีกู..มึง
ลมเบาเบา หวงและหึง ยังซึ้งใจ
แต่วันนี้ ไม่มีลม พัดห่มรัก
แต่วันนี้ เหงาใจนัก ชักหวั่นไหว
แต่วันนี้ ไม่มีเธอ อยู่ข้างกาย
แต่วันนี้ แสนเดียวดาย เธอหายไป
อยากกอดลม ไม่มีลม จะให้กอด
อยากหอมฟอด จุ๊บแก้มลม ก็ดมหาย
อยากจับมือ ประสานลม พัดทะลาย
อยากแนบกาย จูบลม ก็ขมคอ
:L1: โอมห์ + มิกซ์
:m15: อ่านแล้ว..เหมือนกำลังถูกเชือกรัดคอ
อึดอัด หายใจไม่ค่อยออก
ขอบคุณครับ..หนุ่มหน้าหล่อ
กาซิก :L3:
-
เศร้าได้อี๊กกกกกก
-
so sad :o12:
-
โอห์ม สุดยอดเลยที่ผ่านมาได้ รักตัวเองมากๆ แล้วค่อยๆก้าวต่อไปนะคะ
-
โอย ชีวิต ทำไมช่างโหดร้ายขนาดนั้น
:o12:
เป็นกำลังใจให้โอห์มนะ
อย่าท้อกับโชคชะตาเลย :กอด1:
-
อ่าห์ น้องโอมห์ก็ประสบอุบัติเหตุด้วยเหรอนี่ แต่ยังไงมันก็ผ่านไปแล้ว
หลังจากเหตุการณ์นี้คิดว่าเรื่องราวต่างๆได้เริ่มคลี่คลายจนลงตัวอย่างปัจจุบันที่เป็นอยู่ใช่มั้ยจ๊ะ
ต่อจากนี้ก็ขออย่าให้เจออะไรร้ายๆอีกเลยนะ สู้ๆ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
....วาเลนไทน์ ทำไมเหงาหงอยจัง อยู่ห่างกัน ก็โทรหากันได้นี่ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆๆเหรอน้องโอมห์
....ทั้งคู่อายุ 20 ปีทำไมมันมีเรื่องมากมายเข้ามาในชีวิต แถมมันเฉียดเป็นเฉียดตายด้วยสินะ
....ที่สงสารคงต้องบอกว่า หัวอกของพ่อและแม่ ของทั้งสองครอบครัว คงต้องทำให้ดีที่สุดในเวลานั้นเพื่อรักษาลูกของตัวเองไว้
....มิ๊ก มันจะ..ชิน บ้างไหมนะ กับการเจ็บตัวเนี่ย ถ้าไม่ ..โมฯ หน้าตา ร่างกาย ใหม่ ทั้งตัวคงมีแต่แผลเป็น
....ชีวิตต้องสู้นะ แต่รู้สึกว่ามันเยอะ และหนักหนาสาหัส มากเกินไป สำหรับเด็กอายุ 20 แต่ยังไงก็รอดมาแล้วคิดซะว่าใช้ชีวิตคุ้มละกันเนอะ
...น้องโอมห์ ก็อย่าคิดว่ามันเป็นความผิดของตัวเองที่ทำให้มิกซ์เจ็บตัวอีก โอมห์ทำดีที่สุดแล้ว ณ.ตอนนั้น :L2:
-
:m15: :m15: :m15:
-
เศร้าอีกแล้ว
-
:o12: :o12:
-
ทำไมชีวิต คนเราต้อง วุ่นวาย แบบนี้ด้วย เนอะ....บางครั้งก้อคิดว่า ตายๆไปได้ ซ่ะก้อดี เฮ้อออออออ :n1:
-
มันดราม่าทั้งเรื่องเลยวุ้ย :monkeysad: :monkeysad:
:กอด1:กอดโอมห์
-
โอย เศร้า :m15:
-
จะให้เศร้าสักแค่ไหน แต่เราก็ยังยิ้มออกเสมอ กายเจ็บไม่เท่ากับใจเจ็บ
ผมชอบประโยคหนึ่งของคนที่ คอมเม้นไว้จังเลยครับ
ทำไมชีวิต คนเราต้อง วุ่นวาย แบบนี้ด้วย เนอะ....บางครั้งก้อคิดว่า ตายๆไปได้ ซ่ะก้อดี
แต่ถ้าเราตายไปแล้ว เราก็คงไม่รู้ว่าตอนจบ รึว่าปัจจุบันนี้เป็นยังไง แล้วก็นั่งถอดใจอีกครั้งกับอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น ถ้าชีวิตของคนมีแต่เรื่องรัก เรื่องกิน เรื่องเที่ยวก็คงดี
มันดันไม่เป็นแบบนั้น อนาคตมันโดนปูทาง เหมือนโปรแกรมหนังที่ระบุบวันเวลาในการเข้าฉายไว้แล้ว ถึงแม้ว่ามันจะเลื่อนแต่ยังไงมันก็ยังต้องฉาย
ผมสงสัยจังว่า ต่อจากนี้ไปอีก ครึ่งปี ชีวิตของผมและเขาคนนั้นจะเป็นยังไง ระยะทางที่เป็นตัวกำหนดทุกสิ่งทุกอย่าง ความรักกับความเหงามาพร้อมกันเสมอ
1 คืออนาคต 1 คือความหวังของครอบครัว 1 คือชีวิตที่เหลืออยู่ บ้างที่ผมว่า ผมอยากเป็นเด็กที่ไม่ต้องโตสะมากกว่า ถึงมันจะเห็นแก่ตัว แต่ได้เป็นสักวันก็คงจะดี
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าหากว่านี้คือฝนที่สุดท้ายวันปิดเทรอมของผม วันนี้ก็ช่างเป็นวันที่ดูเศร้าเลยเกิน ทุกคนที่มีคู่เขาต่างเดินกางร่ม แอบอิงซึ่งกันละกันในร่มไม่ว่าจะคันน้อยรึใหญ่ จากมุมที่ผมอยู่มองเห็นทุกอย่างได้ดี บ้างทีตอนนี้อาจจะเป็นช่วงที่ผมทรมารใจที่สุดก็ได้ ถึงรู้ว่าเขาคนนั้นไม่ตาย แต่ก็ไม่สามารถทราบได้ว่าเขาเป็นยังไง แล้วเพราะอะไรเขาถึงไม่ติดต่อกลับมาหาผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว เหตุการณ์หลังจากวันนั้นมันค่อยเขามาทำร้ายผมเสมอ ทุกวันๆนในตอนเช้าผมมั้งคิดเสมอว่ายังมีเขานอนอยู่ข้างๆกายผม แล้วก่อนหลับตาผมก็คิดไปเองอีกเหมือนกันว่าเขายังคงอยู่ข้างๆผม
“เข้าไปในห้องกันนะพี่โอมห์ ฝนจะตกแล้ว” ปลื้มเดินเข้ามาจับที่ไหล่ผมเบาๆ
“อืม” ปลื้มค่อยๆประคองตัวผมลุกขึ้น แล้วเอามาทิ้งไว้ที่เกาอี้ภายในห้อง
“ลมแรงจังเลยนะพี่ วันนี้เราจะกินอะไรกันดีครับ”
“ปลื้มอยากกินอะไรก็กินเลย พี่ไม่ค่อยหิวว่ะ” ผมละสายตาจากหน้าของปลื้มแล้วไปจ้องที่ทีวีแทน
“ไม่ได้นะพี่ ถ้าไม่กินพี่ก็ไม่หาย”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนิ”
“พี่โอมห์”
“ไปหาอะไรกินเถอะไม่ต้องห่วงพี่หรอก”
“ผมกลับดึกน่ะพี่ จะไปจัดซุ้มเตรียมรับน้อง”
“อืม ขับรถดีๆนะปลื้ม”
“พี่โอมห์”
“ฮืม”
“ปลื้มเป็นห่วงพี่นะครับ อย่าคิดมากนะครับ” ปลื้มเดินเข้ามาประทับจมูกลงบนแก้มผม แล้วเดินออกไปอย่างเศร้าๆ ผมคิดถึงมิ๊กเหลือเกิน น้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาอาบแก้ม จากแค่นั่งคิดกลายเป็นบทร้องไห้อย่างจริงจัง
.....................ป๊อก ป๊อก....................... เสียงคนเคาะประตูหน้าห้อง
“มีคนอยู่รึเปล่าครับ”
“อืม” ผมตอบรับ พร้อมค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
ฉิบหายแล้ว..................ตาผมบวมมาก ผมรีบเอาน้ำมาล้างหน้าล้างตา แล้วไปเปิดปรตูก่อนที่คนที่มาหาผมจะพังประตูเข้ามาสะก่อน
“ไอ้โอมห์” เพื่อนๆในห้องนับด้วยสายตาคงเกินสิบคนแน่ๆที่มายื่นเรียงรายกันหน้าห้อง
“เห้ย”
“เห้ยอะไรว่ะ ไปรับน้องกัน”
“ไปยังไงสภาพกรูเป็นแบบนี้”
“โอมห์เมิงอย่ามาแสดงเถอะว่าขอร้อง กรูรู้ว่าตัวเมิงไม่เป็นอะไรแล้ว มีแต่ใจเมิงเท่านั้นละที่ป่วย ไปกลับพวกกรู สาวๆจัดการพาไอ้หล่อไม่เสร็จนี้ไปเสร็จสะ”
“เห้ย”
“เมิงเลิกเห้ย แล้วไปๆสักทีเถอะว่ะ” คุณชาติเพื่อนผมเร่ง ผมถูกลากเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งโดยบรรดาสาวๆที่มีไม่กี่คนในคณะของผม
“โอมห์เมิงดูโทรมไปรึเปล่าว่ะ” สาวสาวมองหน้าผมแล้วค่อยๆพินิจตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไม่รู้ดิ พวกเมิงคิดว่าไง”
“พวกกรูโหวตว่าโทรม” เพื่อนๆผมสาละวนกับการเลือกเสื้อผ้าให้ผมใส่ไปมหาลัย ผมไม่รู้หรอกครับว่าเขามีกิจกรรมอะไร แต่ผมก็ปล่อยให้เพื่อนๆลากตัวผมไป นี้มันก็คงจะดีกว่าต้องมาอยู่คนเดียวในห้อง แล้วคิดอะไรบ้าๆบ้อๆคนเดียว ระยะเวลากว่าสามเดือนที่ผมไม่ได้มีโอกาสเข้ามาเหยียบมหาลัยแม้แต่ครั้งเดียว ลมที่ยังทำหน้าที่เป็นตัวบอกถึงการมาของฝน เมตที่ลอยอยู่เหนือพระธาตุดอยสุเทพ ทำให้พระธาตุในยามใกล้ค้ำดูสวยแปลตาไปอีกแบบเมื่อแสงไฟไปกระทบกระเมฆที่ลอยอยู่ใกล้ๆ ลมเย็นรวมไปถึงกลิ่นของธรรมชาติเข้ามาตอนรับผมทันทีที่ลงจากรถ ผมไม่ได้คิดไปเองว่าผมกำลังแอบหวังว่าจะเจอเขาคนนั้นที่นี้
“เมิงมองหาใครรึเปล่าว่ะโอมห์” ใช่ครับผมมองหามิ๊ก
“ถ้าเป็นไอ้มิ๊ก กรูไม่เห็นมันเลยนะโว้ย ” คงไม่ต้องถามพวกมันแล้วละครับตอบกันมาหมดแล้ว ลานด้านหลังยังคงเป็นที่ที่เพื่อนๆเลือกใช้เป้นที่รับน้อง วันนี้ผมกลายเป็นรุ่นทวดจริงๆแล้วสินะ
“อ้าว ยุงเยอะไหมพวกเรา กางมุมกันแล้วยุงยังกัดอยู่รึเปล่า” เสียงรุ่นน้องที่ถามน้องใหม่ได้กวนตีนดีชะมัด ผมค่อยเดินเข้ามาตามกลุ่มของเพื่อนๆ
“สวัสดีครับพี่ โอมห์” ผมยกมือรับไหว้
“เอาพวกเราลุกขึ้น สวัสดีรุ่นทวด” ทุกๆครั้งที่ผมมารับน้อง ผมคิดเสมอว่าเมื่อไรกิจกรรมแบบนี้มันจะหมดไปสักที มันน่าเบื่อ ตั้งแต่ปีหนึ่ง วันแรกที่ผมเข้ามาเรียนที่คณะแห่งนี้ การรับน้องที่เรียกว่าหนักหนาสาหัญของคณะผม มันเรียกว่าไม่ใช่เรื่องตลกเลย เรายืนถอดเสือตากแดดให้ร้อนเพลงกันเป็นวันๆ หลังที่ลอกออกมาเป็นคราบเพราะแดดเผา รุ่นพี่บอกเสมอว่ามันเป็นการฝึกวินัย การร้องเพลงก็เหมือนกัน มันเป็น................................................... คำพูดพวกนี้ถูกกรอกหูจากรุ่นสู่รุ่น ผมเองว่ามันไร้สาระแล้วก็พยายามจะฉีกกฎนี้ทิ้งทุกครั้งเมื่อมีโอกาส วันนี้พอผมมายืนอยู่จุดที่สูงที่สุดแล้วมองมันลงมา ก็เข้าใจว่าเรื่องบ้างเรื่องจริงๆมันก็สมควรคงไว้เพราะอะไรผมก็ไม่รู้
“น้องครับนี้ พี่โอมห์” .................................สวัสดีคราฟพี่โอมห์ สวัสดีคราฟพี่โอมห์
“เอาใหม่พี่เขาไม่ได้ยิน”...................................สวัสดีคราฟพี่โอมห์ สวัสดีคราฟพี่โอมห์
“เอาอีก ไหว้จนกว่าพี่โอมห์จะได้ยิน”......................สวัสดีคราฟพี่โอมห์......................
“ไอ้โอมห์ เมิงจะแกล้งน้องรึไงว่ะ น้องมันไหว้”
“ห่ะ สวัสดีครับ พอแล้ว”
“กรูคิดอะไรเยอะไปหน่อยว่ะ”
“คิดอะไรหนักหนาว่ะ เดี๋ยวรุ่นน้องจะให้เมิงไปคุยกับน้องใหม่ เมิง OK รึเปล่าว่ะ”
“ไม่ไหวมั้ง”
“เดี๋ยวรุ่นทวดมีอะไรจะคุยกับพวกเรา” ผมถูกดันออกมายืนข้างหน้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ หมายถึงว่าผมไม่ได้ตั้งใจไว้ว่าจะได้มาเป็นคนพูด
“พี่ขอโทษพวกเราจริงๆ ที่ไม่ได้ยินที่พวกเราพูดเหมือนตะกี้ พอดีว่าพี่เพิ่งผ่านเรื่องไม่ดีมา พรุ่งนี้พวกเราก็จะรอดซุ้มแล้วก็ถือว่าเป็นน้องใหม่จริงๆแล้ว พี่ยินดีจริงๆที่จะมีพวกเราเป็นน้องใหม่ จริงๆแล้วทุกๆปีจะมีเพื่อนพี่อีกคนที่จะมายืนพูดกับพี่”
“ขอโทษครับ แล้วพี่คนนั้นเขาไปไหนแล้วละครับ” เสียงใครไม่รู้แต่มันมาจากในกลุ่มนั้น
“เราไม่เห็นใช่ไหม พี่ก็ไม่เห็นแสดงว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว วันหนึ่งถ้าเขาพร้อมก็คงมาเป็นรุ่นทวดพวกเราเองละครับ พรุ่งนี้พวกเราต้องรอดซุ้ม พี่อยากจะขอ ว่าก่อนที่เราจะรอดซุ้มให้คิดแต่เรื่องดีๆนะครับ อะไรที่มันไม่ดีขอให้เราทิ้งมันไว้ข้างหลัง แล้วสำคัญจะมีการเปิดสายรหัสพรุ่งนี้ ขอให้เจอกันตอนตี 5 ที่ตรงนี้นะครับ ขอให้มาพร้อมๆกัน เพราะว่าที่ที่เรานั่งอยู่ตรงนี้เจ้าที่แรงมาก ถ้าไม่เชื่อให้ถามพวกรุ่นพี่พวกเราดู ” จบคำพูดผมลมก็พัดมาแรงเสริมบรรยากาศได้ดีจริงๆ ต้นไม้ใหญ่ดีสั่นและแรงอย่างไม่น่าเชื่อ สีหน้าของเด็กใหม่ทำให้ผมยิ้มออกมาได้แบบไม่ต้องคิดอะไร หน้าที่การนัดหมายเป็นของรุ่นน้องปีสอง เพราะปีนี้คือปีหลักที่จะได้รับน้อง
“โอมห์ จะกลับรึยังว่ะเดี๋ยวกรูไปส่ง” ไนท์ถามผม ขนาดที่เพื่อนๆคนอื่นกำลังคุยกันถึงกิจกรรมพรุ่งนี้
“ไม่เป็นไร ไอ้ปลื้มมันบอกว่ามันทำซุ้มอยู่ที่ตึกข้างหน้านี้เอง เดี๋ยวกรูเดินไปหามันเอง”
“ก็ได้ มีอะไรโทรหากรูนะเมิง” ผมเดินไปหาปลื้มด้วยหวังว่ามันจะแปลกใจที่ได้เห็นผมมาอยู่ที่นี้ แต่ใครจะรู้ว่าผมต้องแปลกใจกว่า
ป้ายผ้าสีขาวที่มัดติดกับกำแพง มีชายคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่คอยดูแลผม กำลังจับมือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยเห็นหน้า ค่อยๆระบายสีสันลงไป สีหน้าที่ดูมีความสุขอย่างประหลาดของปลื้มมันตอบทุกอย่างได้อย่างชัดเจน ใจมันรู้สึกเจ็บจนแทบยืนไม่อยู่ ขาของผมเริ่มสั่นมันรวมไปถึงมือด้วยเช่นกัน ผมค่อยๆหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาปลื้ม เพื่อว่าภาพที่เห็นจะเป็นแค่คนที่หน้าตาคล้ายกัน
“.............................................” ปลื้มหยิบโทรสับขึ้นมาดูแล้วก็เก็บมันใส่ลงในกระเป๋ากางเกงเช่นเดิม ผมคงไม่ละความพยายมง่ายๆแน่ๆ ผมกดสายไปใหม่อีกครั้ง แต่ก็ได้รับคำตอบเช่นเดิม ภาพที่ผู้หญิงคนนั้นเอาสีที่เปื้อนมือมาป้ายหน้าปลื้ม เป็นการหยอกล้อที่ดูน่ารักแต่แสนเจ็บปวดของผม บ้างทีผมเองก็ได้ที่อาจจะผิดเพราะว่าทุกครั้งที่ผมมองปลื้มผมกลับเห็นแต่เงาของโน้ต ทุกครั้งที่ผมหลับและตื่นผมก็คิดว่าปลื้มคือมิ๊ก ตลอดเวลาช่วงที่ผ่านมาผมคงทำให้ใครต่อใครอึดอัดไม่น้อย แต่ในเมื่อมันเป็นของของผมแล้วนิ ทำไมต้องยอม
ผมเดินเข้าไปกระชากปลื้มออกจากผู้หญิงคนนั้น แล้วหยิบกระถังสีขึ้นมาสาดใส่ทั้งคู่ ................... - * - มันแค่ความคิด
ผมหยิบมือถือของผมขึ้นมาอีกครั้ง ถ่ายรูปที่ผมเห็นแล้วส่ง ข้อความไปยังปลายทางที่มันสมควรจะไป ผมนับ 1 ไม่ถึง10ด้วยซ้ำ ทั้งคู่แยกห่างออกจากกันแล้ว ปลื้มก็กดโทรสับหาผมพร้อมกับมองหาผมทันที นี้ละนะนิสัยผู้ชาย ผมไม่ได้รับสายแต่เดินกลับไปหาเพื่อนของผมแทน ผมถามตัวเองว่าจะร้องไห้ดีไหม คงไม่แล้วละความรักมันทำให้ผมเจ็บเหลือเกิน บ้างทีผมเองก็เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้วทั้งเพื่อนรัก คนรัก น้องรัก มันเหนื่อย เหนื่อยจนตอนนี้ผมแทบจะไม่ไหวแล้ว ผมทิ้งตัวลงนั่งบนม้าหินอ่อนบริเวณใกล้ๆกับลานจอดรถของคณะ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่าครับ”
“มานั่งคนเดียวทำไมตรงนี้ละครับพี่”
“กรูจะนั่ง ใครว่ะ” ผมเก็บน้ำตาไว้ในร่างกายแล้วหันมาสนใจหน้าตาของคู่สนทนา
“เนสครับ ปีหนึ่ง” มันคงยังไม่ทันที่น้องเขาจะพูดจบ ผมเอามือไปต่อยหน้าน้องเขาสะแล้ว
“เมิงคิดว่ามันตลกรึไงว่ะไอ้โน๊ตที่มาเล่นแบบนี้กับกรู” เสียงของดั่งลั่นแผนก แน่นอนว่าเพื่อนๆผมที่อยู่ในคณะต้องออกมาดูแน่ๆ
“พี่มันเรื่องอะไรครับ” ลงจากที่ผมต่อยหน้ามันไป มันก็ยังทำหน้างงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอผมกำลังจะเริ่มต่อยมันต่อ ไอ้ไนท์ก็เข้ามาห้ามสะแล้ว เพื่อนกลุ่มที่ไปรับผมมาจากห้องรีบเดินเข้ามาล๊อกตัวผม
“เรื่องเหียอะไรเมิงหลอกกรูไอ้สัด เมิงรู้ไหมว่ากรูเสียใจแค่ไหน ปล่อยกรูไอ้ไนท์กรูจะต๋อยมัน”
“เห้ยค่อยๆคุยกันสิว่ะไอ้โอมห์ น้องมันรู้เรื่องอะไรที่ไหนว่ะ”
“ไอ้เกี๋ยมาเอาน้องไปไกลๆ ก่อนไอ้โอมห์มันบ้า” น้องคนนั้นยังเอามือจับแก้มข้างที่โดนผมซัดเข้าไปอยู่
“พี่ผมแค่หวังดี”
“เมิงไปให้ไกลเลยนะ หวังดี ไอ้เหียหลอกกรูมาเป็นปีๆ”
“มันอะไรกันครับพี่ไนท์”ปลื้มวิ่งหน้าตื่นเข้ามาพอดี
“ไม่รู้สิว่ะ ไอ้โอมห์อยู่ดีๆก็ต่อยไอ้น้องนี้”
“มันอะไรว่ะพี่โอมห์”
“เมิงดูแล้วกัน พี่เมิง ไอ้เหีย”ผมชี้หน้าไปที่ไอ้น้องคนนั้น ปลื้มเองก็ชะงักเหมือนกันที่ได้เห็นหน้าของคู่ชกของผม
“พี่โน้ต ” ปลื้มเดินเข้าหาพี่คนนั้น
“อะไรครับพี่ ใครคือโน้ต ผมชื่อเนสครับ”
“ไม่จริงอะ เหมือนมากๆ” ปลื้มยืนพินิจหน้าตาของเนสอยู่ใกล้
“แต่พี่โอมห์ วันนั้นพี่ก็เห็นหน้าพี่โน้ตนี้ แล้วมันจะใช่ได้ยังไง” คำพูดของปลื้มทำให้ผมคิดได้ขึ้นมา
“มันเรื่องอะไรว่ะโอมห์”ไอ้ไนท์ถามผม
“เมิงจำ ไอ้โน้ตที่เรียนอยู่โยธาได้ไหม ที่เราเคยมีเรื่องกัน แล้วพวกมันมาเครียส์ไง”
“เอ๋อๆ”
“เหมือนใช่ไหม”
“กรูว่าละ ว่าไอ้ละอ่อนนี้หน้าคุ้นๆ เมิงใช่คนเดียวกันรึป่าวว่ะไอ้น้อง”
“พวกพี่หมายถึงใครกันครับ”
“เห้ย นายคนที่ไหนว่ะ” ปลื้มถาม
“น่าน ครับ”
“เมิงไม่ได้อำพวกพี่แน่นะ”
“ครับ”
“งั้นพรุ่งนี้ค่อยว่ากันแล้วกันนะ ฝนจะตกละ”ผมไม่ได้เอ๋ยคำขอโทษ แต่ด้วยทรงผมที่ถูกบังคับให้ตัดสั้น ทำให้หน้ายิ่งเหมือนโน้ตเข้าไปใหญ่ถึงจะใช่รึว่าไม่ใช่ แต่คนอะไรจะหน้าเหมือนกันขนาดนั้น ถึงผมจะติดใจเรื่องนี้แต่ผมเองก็ไม่ได้ลืมเรื่องที่ปลื้มได้ทำไว้เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
“พี่โอมห์กลับห้อง”
“ไม่ เดี่ยวกรูไปนอนกับเพื่อน” เพื่อนผมพากันทำหน้างงกัน
“เห้ย ถามพวกกรูรึยัง”
“ไอ้เหียกรูไปนอนด้วยคนเดียวพวกเมิงจะเปลืองสักเท่าไรว่ะ”
“ไม่ ห้องเมิงก็มี ไอ้ปลื้มพาพี่เมิงกลับไปด้วย”
“ครับ พี่โอมห์กลับห้องกันเหอะ”
สมุดวี
สวัสดี วันนี้ไอ้โอมห์ไปขุดหนังเก่ามาเรื่องหนัง จริงๆเรียกมันว่าเป็นตอนสั้นๆของหนังเรื่องใหญ่ดีกว่า จำได้ว่าเคยดูผ่านๆครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว วันนี้พอดีมันเสือกมานั่งดูที่ทีวี กรุเลยไม่มีทีวีดู มันเป็นเรื่องของ ชายหญิงคู่หนึ่ง หนังดูคล้ายกับว่าจะเป็นหนังผี แต่จริงๆแล้วลึกๆมันแฝงอะไรที่ไม่น่าเชื่อเอาไว้ในตอนจบของหนังเรื่องนี้ ผู้หญิงที่ป่วยจนไม่รู้สึก ประหนึ่งว่าตายไปแล้ว แต่เล็บ เส้นผมยังยาวอยู่ ร่างกายไม่ได้บวมอืด หรือว่ามีกลิ่น มีผู้ชายคนหนึ่งเข้าใจว่าเป็นสามีค่อยดูแล ปรนนิบัติเมื่อวานเธอยังมีชีวิตอยู่ เรื่องก็ดูเหมือนไม่มีอะไรเพราะชายคนนี้ก็ดูแลผู้หญิงคนนี้มาเป็นปีๆแล้ว จนมีเพื่อนบ้านสอดรู้มาเห็นเข้า เรื่องมันเลยกลายเป็นว่าผู้ชายคนนี้บ้ามานั่งอาบน้ำหวีผม กินข่าว อ่านหนังสือพิมพ์ให้ศพฟัง จะว่าไปมันก็ดูแปลก แต่มันคงไม่ถึงที่สุด ถ้าตอนจบปรากฏว่าศพนั้นกลับกำลังจะมีชีวิตจริงๆ ในขนาดที่ผู้ชายถูกจับในฐานะบ้า มีวีดีโอบันทึกไว้ว่า สองผัวเมียนั้นตกลงว่าจะรักษาโรคประจำตัวของตนด้วยวิธีของตนเอง โดยให้สัญญาว่าอีก 4 ปีจะกลับมาใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนเดิม โดยที่ผู้ชายเริ่มการรักษาก่อนในสองปีแรก โดยมีผู้หญิงที่คิดว่าเป็นศพเนี่ยค่อยดูแล พอหนังจบ เข้าใจเลยนี้ละที่เรียกว่าความรักแล้วก็การรอคอย หันกลับไปดูไอ้โอมห์ มันก็คงจะคิดได้เหมือนๆกัน เพลงใครสักคนในตอนท้ายเรื่องมันช่างเหมาะสมจริง ถ้าวันหนึ่งเป็นแบบนี้บ้าง จะมีใครดูแลไหมว่ะเนี่ย
-
อย่าบอกนะว่าโน๊ตมีฝาแฝด!!
รอฟังคำอธิบายจากปากปลื้ม แต่คิดว่า ยังไงซะปลื้มก็เหมือนกับว่าทำหน้าที่แทนโน๊ต มาตลอดอยู่แล้ว
ไม่ได้รู้สึกโกรธปลื้มหรือรู้สึกว่าปลื้มผิดเลยอ่ะถ้าหากปลื้มจะมีใครจริง
เป็นกำลังใจให้น้องโอมห์คับ :กอด1:
-
ชีวิตจิรงยิ่งกว่านิยาย
:กอด1: เป็นกำลังใจให้เสมอ
-
เป็นกำลังใจให้โอห์ม
+1
-
ก็จิง อย่างที่พี่ว่า นะ ถ้าผมคิดผิด ที่จะตาย ในตอนนั้น ผมคงไม่มีวันนี้ วันที่ผมยังรู้ว่ามีคนรักผมอยู่ ถึงแม้ไอ้คนนั้นมันจะไม่ ใส่จัยอะไรผมเลย ทั้งๆๆที่มันทำลายชีวิต ผมแท้ๆๆ ไงผมก้อจะจะเข็มแข็งให้ได้เหมือนพี่นะ
ยิ่งช่วงนี้ต้อง หา ม. เรียนต่อ ยิ่งคิดมาก สุดๆ เหนื่อยใจ มากๆๆ ตอนนี้ :เฮ้อ:
-
แล้วมิ๊กช์หายไปไหน สรุปว่า น้องโอมห์คบกับปลื้มจริงๆเหรอ
-
วุ่นวายไปใหญ่ เนส โน๊ต เป็นไรกัน
ปลื้ม ทำตัวไม่น่าปลื้มซะแล้ว
เรื่องราวมากมายจริงๆ เป็นกำลังใจให้โอห์มนะคะ
มิ๊กหายไปเลย ติดต่อไม่ได้ มีเบื้องหน้า เบื้องหลังอีกแน่ๆ
เฮ้อ ........ ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป จริงๆ
-
ช่วงมรสุมชีวิตจริงๆ
-
จะต้องเจอกับเรื้่องแบบนี้อีกมากซักแค่ไหนกัน
-
...ก็ปลื้มเค้าบอกตั้งแต่แรกแล้วนี่ว่าเค้าไม่ได้เป็นเกย์
...แต่ที่เค้าต้องทำทุกอย่างก็เพราะว่าทำตามหน้าที่ ที่โน๊ตฝากเอาไว้ และคงต้องการให้โอมห์มีความสุข
...มันทางของใครก็ทางของมันนะ เพราะปลื้มก็รู้ตลอดนี่ว่าโอมห์ก็ลืมมิกซ์ไม่ได้ ส่วนไอ้น้องที่หน้าเหมือนก็ไม่แปลกหรอก
...คนเราหน้าเหมือนกันเยอะแยะ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นพี่น้องกัน เค้าเรียกว่า...หน้าโหล น่ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนละกัน
...แล้วมิกซ์มันหายไปไหนเนี่ย แปลกเนอะ นี่หายไปทีนึงนานๆๆ หลายเดือนเลยคราวนี้ไปโมฯ หน้าใหม่อีกหรือเปล่าวะ :laugh:
-
โน๊ต เนส ปลื้ม มิ๊ก โอห์ม
-
อ่านที่ไร เศร้าจับใจทุกที สู้ๆคับ โอห์ม เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ไม่เข้าใจการกระทำของแต่ละคน ปลื้มทำแบบนี้เพื่ออะไร
โน็ตขอไว้งั้นหรอ แล้วที่ผ่านมา ความใจดี ความห่วงใย มันเป็นเรื่องโกหกหรอ
พอดีกลับมาอ่านอีกครั้งแล้วมันแน่นในอกน่ะ คิดว่าถ้าเป็นแบบที่เราคิดจริงๆนี่สุดทนเลยค่ะ :m15:
เป็นกำลังใจให้โอห์มนะคะ :L2:
-
มืดมิด
อับทึบ
หาทางออก..ไม่มี
..เหมือนเทียน ที่รอเปลวไฟ จากก้านไม้ขีดเปียกๆ..
ขอบคุณครับ โอมห์
-
ขอให้กำลลังใจครับ
-
ช่วงนี้สอบเพลิน แวะมาช่วยดันว่ายังติดตามอยุ่นะครับ
-
พี่โอห์มครับ.....คิดถึงว่ะ พี่ๆๆๆ
มาเป็นกำลังจัยหั้ยผมต่อน่ะๆๆๆ :กอด1:
-
โอมห์หายไปไหนคะ
เข้ามทักทาย บอกข่าวบ้างก็ได้เน้อ
คนรอข่าวเป็นห่วงจ้า :L2:
-
ลุ้นๆ
-
มาแอบดู
-
หายไปนาน..มาก
น่ะโอห์ม
ชีวิตช่วงนี้เป็นไงมั่ง
เข้ามาส่งข่าวหน่อย เด๊
I'm still.......
-
รออยู่นะครับ >_<
-
โอห์มมมมมมมม หายไปไหนนานๆอีกแล้วเนี่ยยยยยยย
-
ต่อจากนี้ไปผมขอให้คำมั่นสัญญาว่า จะไม่หายไปนานแบบนี้อีกแล้ว จริงๆนะครับ ทั้งสงการตร์ ทั้งช่วงเปลี่ยนของชีวิต ตอนนี้มันยุ่งไปหมด ไม่มีอะไรลงตัวสักอย่าง กลับมาเป็นคนตกงาน เดินเตะฝุ่นหายใจทิ้งไปวันๆ ถามว่าเหนื่อยไหม ตอบได้เลยว่าเหนื่อย อยากมีคนคอยเดินข้างๆ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะวันนี้ทุกๆก็ต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ผมขอโทษที่หายไปนาน
๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘
“พี่โกรธผม” ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่นั่งคิดถึงใบหน้าที่ผมเพิ่งชกไปเมื่อสักครู่นี้
“พี่โอมห์” ก่อนที่เสียงของปลื้มจะดึงสติผมให้กลับมาในรถอีกครั้ง
“ป่าว ไม่ได้โกรธหรอก”
“แต่ที่พี่เห็น” ผมยกมือขึ้นมาแตะที่ปากปลื้ม
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกปลื้ม พี่เข้าใจว่ะ ว่าอะไรคืออะไร ที่เราทำมาทันก็มากพอแล้ว”
“พี่มันไม่ใช่แบบที่พี่คิด” ผมยิ้ม
“ช่างมันเถอะ ไม่ต้องคิดมาก”
“ไม่คิดได้ไงอะพี่ ผมทำพี่เสียใจ” สายตาที่สำนึกผิดถูกส่งมาหาผมอย่างไม่ขาดสาย
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องคิดอะไร ขับรถไปเหอะ ไปกินอะไรกันดี”
“ไปกินที่ร้านดีกว่าพี่ วันนี้พี่ไปฟังผมร้องเพลงนะ”
“ก็ติดรถมาแล้วนี้ว้า จะเดินกลับก็คงไม่ไหวว่ะ”
“ครับ”
“ผมขอโทษนะครับพี่” ปลื้มหันมาขอโทษผมอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่สบตาแล้วยิ้มให้ ก่อนที่จะหลับตาให้ปล่อยให้ความคิดหลุดลอยไปกับเสียงเพลง ไม่นานรถก็หยุดอยู่กับที่ เสียงเพลงดับลงไปพร้อมๆกับคนขับที่ลงไปหยิบอาวุธหากินที่หลังรถ
“ปลื้มไม่ต้องสั่งอะไรนะ ”
“พี่ไม่หิวรึไงครับ”
“ไม่เอา เดี๋ยวไปหาไรกินข้างนอกดีกว่า รอได้” ปลื้มพยักหน้าแล้วรีบเดินไปหลังเวที ผมได้ยินเสียงดังโว้ยวายที่คุ้นหู ทันทีที่เดินเข้าไปในร้าน เด็กเสริฟ หยิบน้ำอัดลม มาให้โดยที่ไม่ต้องเอ๋ยปากสั่งเหมือนทุกครั้งที่ผมมาที่นี้
“เห้ย วันนี้เมิงมีอะไรกับรุ่นอ้ายคนนั้นว่ะ” ผมได้ยินไม่ถนัดก้มันก็ดังพอที่ข้างๆจะได้ยิน
“ไม่รู้ว่ะ แม๋งบ้ากรูเดินเข้าไปถามดีๆแม๋งชกกรู ถ้าไม่ติดว่าเป็นรุ่นอ้ายน๋า ฮ๋าชกมันหน้าแหกไปละ”
“ฮาว่าคิงบ่กล้าเตอะน๋า”
“คิงค่อยผ๋อ วันพรุ่งฮาจะชกมันให้คิงดู”
“เอาว่ะถ้าคิงชกอ้ายนั้นได้ พวกฮ๋านิจะก้มกราบตีนคิงงามๆเลย”
....โหล.....โหล...... 1... 2 ... 3 ... 4 ..... ใช้ได้ เสียงผมยังดีเหมือนเดิม เหมือนน่าตา เสียอย่างเดียวที่นิสัยไม่ค่อยดีเท่าไร .. ปลื้มขึ้นเวทีเดียวมุขเสี๋ยวๆแบบนี้เสมอ สำหรับผมมันกลายเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับ คนที่เพิ่งมา รึว่าผู้หญิงทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่ ต่างรู้สึกว่าไอ้นักร้องคนนี้ดูหลงตัวเองเสียเหลือเกิน
“วันนี้น้องปลื้มทำอะไรไม่ดีมาละค่ะ” เสียงพี่ผู้หญิงที่ร้องเพลงก่อนหน้าปลื้มเปิดคำถาม
“ไม่รุ้สิครับ ผมแค่รู้สึกว่าตัวผมผิด แต่คนที่ผมรู้สึกผิดด้วยเข้าบอกว่าไม่เป็นไร”
“อ้าว อย่าบอกนะค่ะว่าน้องปลื้มมีแฟนแล้ว แบบนี้พี่ แล้วก็คนแถวนี้คงอกหักแย่” เสียงโต๊ะขาประจำหลายต้องส่งเสียงปรบมือรับกับคำถาม
“ไม่ขนาดนั้นมั้งครับ ไม่ใช่แฟนหรอกครับ ผมว่าผมรู้สึกไปคนเดี๋ยว โห่พี่ดูดิในร้านเงียบกันหมดแล้ว”
“น้องปลื้ม ก่อนน้องปลื้มจะมาก็มีเพื่อนพี่มานั่งบ่นแบบน้องปลื้มนี้ละ”
“มันไม่เหมือนกันหรอกครับพี่ ฟังเพลงกันดีกว่าเดี๋ยวผมโดนหักเงิน” ปลื้มเริ่มเกากีตาร์เบาๆ
“รู้ดีแก่ใจว่า ฉันเป็นใครไม่เคยคิดไกล แค่เพียงตอนนี้เห็นเธอทุกข์ใจ น้ำตาไหลริน...................................... ” บทเพลงมันเบรกความรู้สึกของคนฟังทุกคน ดึงอารมณ์สนุกสนานออกจากร่างกายอย่างหมดสิ้น เสียงดังโวยวายหายไป เพราะเนื้อเพลง ที่มันดูไม่เหมาะกับผู้ชายคนนี้ สำหรับผมความเงียบมันเป็นเรื่องธรรมดา เพลงเศร้าก้อยู่กับผมมาเป็นเดือนๆเช่นกัน ปลื้มยังคงร้องเพลงต่อไปจนจบ วันนี้ดอกไม้ที่เด็กๆเอามาขายเป็นของปลื้มเกือบจะทั้งหมด ขาประจำของปลื้มต่างหยิบยื่นความเห็นใจอย่างเต็มที่ ผมที่นั่งอยู่ในมุมที่ไม่ได้มีใครสนใจ รึว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเองก็ไม่ได้สนใจความรู้สึกปลื้มเหมือนกัน
“วันนี้มีอีกเพลงที่มีคนขอมา ผมเองก็อยากจะร้องเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเหมือนกัน คนที่ขอมา ฝากบอกผมไว้ว่าห้ามบอกว่าให้น้องปลื้มร้องให้จิ๊บ จากพี่ ฟลุ้ด อ้าวเห้ย สู่มาเต๊อะอ้ายฟลุ้ด” เสียงหัวเราะ แล้วก้โห่ร้องมาแทนที่ความรู้สึกเมื่อสักครู่นี้แล้ว
“ผมลืมบอกไปว่า ผมเองก็มอบให้อีกคนที่อยุ่ในร้านนี้ และอีกหลายๆคนด้วยนะครับ”
“ขอบคุณจริงๆที่เธอยังรัก ไม่เคยเปลี่ยน ถึงฉันจะดีจะเลวขนาดไหน และคนอย่างฉันก็คงจะข อรักเธอตลอดไป ให้คุ้มที่เธอไว้ใจ ตอบแทนวันนี้ที่ฉันมีเธอ” เสียงปรบมือที่มันดังลั่นร้าน ชายเจ้าของชื่อปรากฏตัวขึ้นทันที เพราะเสียงโห่ร้องของเพื่อนในโต๊ะ ผมเองก็มีความสุขไม่น้อยที่ได้ฟังเพลงนี้
“หิวรึเปล่าพี่” ปลื้มเดินหอบกีตาร์ สภาพเหงื่อท่วมตัว ผมเปียก ผมชอบสภาพแบบนี้มากกว่าตอนที่แต่งตัวเนี๊ยบๆ
“แล้วเราหิวรึเปล่าละ”
“ยิ้มอะไรละพี่”
“ป่าว แล้วหิวรึเปล่า”
“ครับ”
“งั้นขึ้นรถ เดี๋ยวพี่พาไป” ปลื้มรีบส่ายหัว
“เป็นอะไร”
“ไม่เอาอะ พี่เพิ่งจะหาย นานนะพี่กว่าจะกลับมาเป็นแบบนี้ได้ ผมไม่เอาอีกแล้ว”
“ไม่เอาอะไรว่ะ”
“ก้ไม่อยากให้พี่กลับมาเป็นแบบนั้นอีกแล้วไง” คำพูดนี้มันเหมือนจะไม่มีความหมายอะไร แต่เลือดสูบฉีดขึ้นไปเลี้ยงใบหน้าผมจนแดงไปหมดผมไม่ได้ตอบอะไรแต่เดินอ้อมมาขึ้นรถ แล้วเก็บยิ้มไว้คนเดียว
“งั้นเดี๋ยวผมพาไปนะพี่โอมห์” ผมยิ้มแทนคำตอบแล้วเอามือไปเปิดวิทยุ ไม่ทันที่จะได้หาคลื่น ปลื้มก็มาดึงมือผมไว้ก่อน
“พี่เพลงนี้โดนผมโครตชอบเลยตอนเด็ก” ผมดึงมือออก แล้วทิ้งหลังลงไปที่เบาะนั่ง รอฟังว่ามันคือเพลงอะไร
..........ฉันรู้ตัวดี ว่าฉันไม่มีความหมาย ให้เธอสนใจ ไปเทียบอะไรกับเขา..............
“ยังไม่เหนื่อยรึไงว่ะ ร้องมาเป็นสิบเพลงละ”
“ไม่หรอกพี่ ยิ่งเพลงนี้โครตชอบ ค่อยฟังนะ”
“ที่หนึ่งไม่ไหว ฉันเต็มใจขอเป็นแค่ที่สอง ยอมเป็นตัวสำรองตลอดไป” ปลื้มร้องจนสุดเสียง เพ้อไอออกมาแทนเนื้อร้อง
“มันขนาดนั้นเลยรึไงเพลงนี้”
“ผมชอบอะพี่ ตอนนั้นอยุ่ประถมได้มั้ง แต่รู้ว่ามันดังมากๆ ”
“ประถมเลยรึไง”
“ไม่รู้ดิ ประถมรึมัธยมนี้ละ”
“หน้าตาแบบนี้ต้องเป็นตัวสำรองกับเขาด้วยรึไงว่ะ”
“พี่ไม่รู้อะไรตอนนี้ก็เป็นอยุ่”
“ยังไง หมายความว่าอะไร” ผมจ้องหน้ามัน แสงไฟจากถนนตกกระทบลงบนหน้า ถึงจะไม่สว่างแต่ผมเองก็พอจะมองออก
“ปลื้ม เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมว่ะ”
“ไม่รู้ดิพี่ ผมสบสนไปหมด ผมคิดอะไรไม่ออก” ปลื้มเบรกรถที่แยกไฟแดง อีกนานกว่าไฟจะเขียว แล้วปล่อยให้เราผ่านไป ผมโน้มหัวปลื้มมาหาผม
“ค่อยๆคิดนะปลื้ม มันไม่มีอะไรที่ใหญ่เกินความคิดของคนเรา รู้รึเปล่า”
“ครับพี่” เสียงสูดน้ำมุกดึงลั่นจนผมแอบยิ้ม
“พี่โอมห์ยิ้มอะไร”
“ก็ยิ้มที่เห็นเราพูดอะไรบ้าๆบ้อๆในร้านวันนี้อะดิ ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อจริงๆ” ผมส่ายหัวพร้อมกับคำพูด รถทะยานออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ จนมาหยุดที่กาดหลวง
“กาดหลวงตอนนี้จะมีอะไรกินว่ะปลื้ม”
“ไม่รู้ดิพี่เราก็ดูไปเรื่อยๆ ถ้ามีอะไรที่เราพอจะกินได้ก็ซื้อ ทำไมครับพี่อยากกลับห้องแล้วรึไง”
“เปล่า”
“มาจับมือผม”
“ไม่อายรึไง”
“คนหน้าตาดีทำอะไรไม่น่าเกลียดอยู่แล้ว คนอื่นเข้าคงจะคิดว่าปลื้มพาลุงแก่ๆที่เดินไม่ค่อยไหวเดินเที่ยว” ปลื้มหันมายิ้มแล้วยื่นมือมาให้ผม เอาก็เอาในเมื่อคนพวกนี้ไม่ได้ให้อะไรผมกิน อีกอย่างเขาก็ไม่ได้รู้จักผมสักก่ะหน่อย แล้วผู้ชายสองคนก็เดินจับมือกันโดยที่ไม่ได้สนใจสายตาใครเลยสักคน
เมื่อคืนนี้ผมฝัน ผมฝันไปอีกแล้วว่าโน้ตกำลังยืนรออะไรสักอย่าง ที่มหาลัยบอกอะไรไม่ได้เลยสำหรับความฝันของผม เพราะพอผมเดินเข้าไปใกล้ โน้ตก็เดินนี้ไป ไม่มีคำพูดเหมือนทุกครั้ง สีหน้าที่เหมือนคนไม่รู่จักกัน แต่ผมจำได้ว่านี้คือโน้ตไม่ใช่แค่ผู้ชายที่ผมคุ้นหน้า
“พี่โอมห์ โทรสับครับ” ปลื้มสะกิดผมให้ตื่น ผมเหลือบตาดูนาฬิกา ตอนนี้เกือบตีสามแล้ว หมายเลขไม่ปารกฏบนจอโทรสับ
ผมรับมือถือจากมือปลื้ม
“สวัสดีครับ” ไม่ได้ยินเสียงอะไร ผมลองเงียบเสียงแล้วเป็นผู้ฟัง มันเป็นเพียงเสียงแผ่วๆที่ดังออกมาจากปลายสาย คล้ายกับคนกำลังเรียกชื่อผมอยู่ สักพักหนึ่งสายก็หลุดไป ผมเกือบคิดว่ามันเป็นฝันที่ซ้อนขึ้นมาจากเรื่องของโน๊ตถามปลื้มไม่เอ๋ยถึง ผมเล่าเรื่องนี้ให้ปลื้มฟัง ไม่ได้คำตอบจากปลื้มแต่ที่ได้รับกลับมาคือใบหน้าที่ดูไม่เชื่อ สงสัยจะคิดว่าผมโกหกเป็นแน่แท้
“โอมห์จะไปพร้อมปลื้มรึเปล่า”
“เรียกสะสนิทกันเลยนะเมิงไอ้ปลื้ม”
“โทษครับพี่ลืมตัว”
“ไปดิ เดี๋ยวขอแต่งตัวแป๊บหนึ่ง” ปลื้มเดินเข้ามากอดผมจากด้านหลังซึ่งมันเป็นพฤติกรรมที่แปลกมากๆนับจากเรื่องการกระทำเมื่อคืน
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับแค่อยากกอด”
“เห้ย กับพี่กอดทิ้งกอดขว้างไม่ได้นะโว้ย”
“ใครว่าผมจะทิ้งขว้าง”
“อ้าว พูดงี้ให้แม่มาขอเลยดีกว่าไหม”
“ผมบอกแล้ว แต่แม่บอกว่ากลัวอาเพส”
“ไอ้ทะลึ่ง กวนตีนละเมิง ลงไปรอข้างล่างไป เดี๋ยวเก็บของแป๊บหนึ่ง”
“เร็วๆนะพี่ เอ่อโทรสับดังให้รับรึเปล่า”
“ไม่ต้องส่งมานี้เลย”
“แอบคุยกับชู้รึเปล่า”
“ชู้ที่ไหน แฟนยังไม่มีเลย”
“อ้าวทำไมพูดงี้ละพี่”
“จริงไหมละ จะมีชู้ได้มันต้องมีตัวจริงก่อน”
“แล้วผมละ”
“ยังไม่ได้กันเลย เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรกัน” ผมเงียบแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ รับโทรสับจากมือของปลื้ม
“ระวังตัวไว้นะพี่พูดแบบนี้อ่ะ เร็วๆละครับอย่าให้ได้ต้องขึ้นมาตามนะ” ปลื้มดึงตัวผมเข้ามาเอาจมูกมาทำท่าดมแก้ม
“เร็วๆละครับ ว่าที่ที่รัก” ปลื้มเดินออกไปจากห้องพร้อมๆกับสายที่หลุดไป ผมหันมาสนใจแต่งตัวแล้วก็ของที่ต้องใช้ โดยที่ไม่ได้สนใจกับโทรสับจนมีสายเข้าอีกครั้ง
“พี่โอมห์”
“ใครว่ะ เสียงคุ้นๆ”
“เอิทครับ”
“อ้อเอิท เป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นเยอะแล้วครับพี่”
“แป๊บหนึ่งนะเอิทพี่ของปิดประตุห้องแป็บหนึ่ง” ผมจัดการล๊อกห้องแล้วเดินลงมาหาปลื้มที่รถ
“อืม”
“พี่โอมห์ครับ พี่มิ๊กได้ติดต่อมาบ้างรึเปล่า”
“ไม่เลย ทำไมรึเราเจอรึไง”
“ไม่เลยครับ”
“แล้วนี้อยู่ที่ไหนละเรา”
“มหาลัยครับ”
“หายดีแล้วรึไง”
“ครับผม”
“งั้นไว้ค่อยคุยกันที่มหาลัยแล้วกันนะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
“ใครโทรมาครับพี่” ปลื้มถามขนาดที่ผมก้าวเท้าขึ้นรถ
“เอิท”
“เอิท ที่”
“นั้นละ ” ผมตัดบทก่อนที่ปลื้มจะพูดอะไรยืดยาว
“ ไปกันได้ละ ” ปลื้มไม่ได้พูดอะไร คงจะเป็นเพราะจับความรู้สึกของผมได้ ที่ตอนนี้ทั้งงง แล้วก็สับสนไม่น้อย ทั้งจากสายแปลกๆเมื่อคืน แล้วก็การติดต่อมาของเอิท ไม่กี่นาทีปลื้มก็วนรถมาส่งผมที่คณะ
“โอมห์”
“หืม” ผมเปิดประตูแล้วหยิบของที่วางไว้ด้านหลัง
“วันนี้ปลื้มรอกินข้าวเย็นนะ”
“จ๊ะ” ปลื้มมีรอยยิ้มขึ้นบนหน้า
-
:z13:
รอนานแต่ก็รอ ดีใจที่มาต่อสักที :m15:
เมื่อไหร่จะถึงเวลาที่โอมจะมีความสุขกับเขาบ้างนะ
แต่ปัจจุบันดีแล้วใช่มั้ย?
-
เย้ กลับมาแล้ว หายไปนานมาก มาให้กำลังใจ :L1: และรออ่านต่อ o13
-
ยินดีต้อนรับกลับเล้าค่ะ
-
มาให้กำลังใจน้องโอห์ม :L2:
รบกวนแก้คำผิดด้วยครับ
ควรเป็น..สงกรานต์...โคตร...อาเพศ
-
o22
นานแค่ไหน..ก็รักมรึง
ไม่จบ ไม่สิ้น
..จำเลยความรัก..
:กอด1: กอดโอห์ม
Live&Learn
-
ดีใจที่โอมกลับมาซะที
-
รอต่อไปครับ XD
-
กลับมาจนได้
-
ดีใจทุกครั้งที่โอห์มมาต่อเรื่องราว
ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ
ขอแค่โอห์มยังไม่ลืมที่นี่ก็พอ
อิอิ
ปล คิดถึงจังเลย ดีใจจังที่กลับมา
-
ดีใจที่กลับมาค่ะ
ช่วงที่รองานดีๆเข้ามาเป็นโอกาสดีที่จะได้ปรับความรู้สึก
กับทำความเข้าใจตัวเองค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ :L2:
-
...โอมห์ มิกซ์ โน๊ต เอิท และปลื้ม หมดหรือยังวะ ลืมใครไปหรือเปล่า คงทำเวร ทำกรรมร่วมกันไว้แหงๆๆ
...ชาตินี้มาเจอกัน มาร่วมกรรม กันอีกไม่เห็นมีใครมีความสุขที่แท้จริงซักคน คนนี้รักคนนั้น แต่คนนั้นไม่รักคนนี้
...ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทุกคนแล้วกัน ยังจะติดตาม...รักสุดท้ายของนายโอมห์ ต่อไป ว่าจะเป็นผู้ใดเอาแบบใจตรงกันเป๊ะๆๆ
...ไม่เอาแบบต้องรัก...เพราะจำเป็นต้องรัก มันไม่ใช่เนื้อคู่กันวุ้ย แต่อย่างว่าบางคนเจอคนแรกก็เป็นเนื้อคู่กันเลย
...บางคนเจอเป็นสิบเป็นร้อยก็ยังมิใช่....คู่ เพราะฉนั้นก็หาต่อไป...เนื้อคู่ฉันอยู่ที่ใด :เฮ้อ:
-
เป็นมิกหรือเปล่าที่โทร.มา แล้วเอิทโทร.มาหาโอห์มทำไมอีกล่ะ
รู้สึกว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เอิทเข้ามาหาโอห์ม โอห์มจะต้องมีเรื่องทุกที
ตอนนี้อยากรู้เรื่องปลื้มกับผู้หญิงคนนั้น อดรู้สึกไม่ได้ว่าปลื้มชอบโอห์ม
ไม่รู้สิ อยากให้โอห์มมีความสุขซักที
-
เพิ่งตามอ่านจนทันจนได้ อ่านไปก้รู้สึกเศร้าไป ไม่นึกว่าเหตุการณ์อย่างนี้จะเกิดขึ้นจิงๆ
ชีวิตพี่โอห์มนี่ก้เจออะไรมามากมายจิงๆ ทั้งเรื่องชกต่อย รัก เศร้า แถมคนที่รักต้องมาจากไปอีก
แต่ชีวิตพี่ก้น่าอิจฉามากๆ ที่มีคนหลายคนที่รักพี่อย่างจริงใจ ถึงบางคนจะทำตัวไม่ดีไปบ้างก้เถอะ
ถึงจะมีตัวละครคนอื่นมาเยอะขนาดไหน แต่ก้เชียร์พี่มิกซ์อยู่ดี o13
ที่จริงผมก้ไม่ชอบมาเขียนความในใจอย่างนี้หรอกนะคับ เขียนไปก้รุสึกแปลกๆ เขินๆไป :-[
แต่เรื่องนี้สุดยอดจิงๆ ไม่เม้นไม่ได้ แล้วจะมาช่วยอัพให้ตลอดเลยนะคับ
เอาใจช่วยพี่โอห์มนะคับ จะติดตามตลอดไปคับ :o12:
-
สู้ๆนะเว้ยโอห์ม ผ่านมาตั้งหลายเรื่องแล้ว
อีกสักเรื่องจะเป็นไรไป มีอะไรที่พอจะช่วยได้ก็บอกๆกันได้นะเว้ย
สู้ๆๆ
-
มาช่วยดันครับ ตกไปไหนไม่รู้แล้ว :sad4:
ขอมาทำหน้าที่แฟนคลับที่ดีหน่อย :-[
-
เข้ามารอพี่โอห์มต่อคับ คิดถึงมากๆๆ
กอดหน่อย :กอด1: อิอิ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆ
-
เข้ามา +1 ให้ squirry ที่ช่วยดันเรื่องนี้
แล้วก็
รอๆๆๆ โอห์มให้กลับมา
อีกครั้ง
ยังรออยู่เหมือนเดิมนะ..คนดี
-
สวัสดีค่ะ โอห์ม :L2: ตามอ่านมาสองวันแล้วในที่สุดก็ถึงตอนปัจจุบัน
ความรู้สึกตอนนี้บรรยายไม่ถูกเลย บางตอนอ่านไปกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว
มันบีบหัวใจจริง ๆ ค่ะ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
อดีตมันผ่านไปแล้ว และไม่ว่าปัจจุบันจะเป็นยังไง อนาคตมันจะเป็นแบบไหน
ขอให้โอห์มผ่านมันไปได้ด้วยดีค่ะ
รออ่านตอนต่อไปน้า
-
คิดถึงพี่โอห์ม หายไปนานมากกก :sad4:
แต่ก้จะรอต่อไปคับ เอาใจช่วยคับ o13
ปล.มีเรื่องอยากจะถามตั้งนานและแต่ลืม :o8:
ทำไมที่พิโลกมีพวกนักเลงเยอะหรอคับ เห็นพี่โอห์ม กะ พี่มิกซ์กลับไปทีไรต้องได้แผลมาทุกทีเลยอ่าา
กะว่าจะไปเที่ยวซักหน่อย อิอิ
:bye2: :bye2:
-
:กอด1:กอดโอห์ม
-
:กอด1:
-
ไล่อ่านจนทันได้ในคืนเดียว สุดๆไปเลยอ่ะเรื่องนี้ เรียกน้ำตาไปหลายบ่อทีเดียว ยังไงก็รอลุ้นตัวจริงอยู่นะครับ
-
เบื่อๆจริงๆเลยนะครับ จากที่เคยมีงานการทำ ตอนนี้ต้องมานั่งตกงาน ใครมีงานให้ทำ หลังไมค์มาหน่อยนะครับ (หากันแบบนี้เลย) หลักจากที่ผมพยายามตามหาสิ่งที่พ่อแม่อยากให้ทำจนทั่วภาคเหนือสุดท้ายก็ต้องมานั่งจมกับความผิดหวังอีกแล้ว แต่ใช่ว่าการเดินทางครั้งนี้จะเหนื่อยป่าว จริงไหมครับ ถ้าได้อ่านสิ่งนี้อยู่คงต้องยิ้มอยู่แน่ๆเพราะว่า คุณ คุณ แล้วก็คุณได้มีตัวตนในสิ่งที่ผมเล่าผ่านจากความคิดของผม ตอนนี้ผมเหนื่อยจนต้องกลับมายืนอยู่ในที่ของผมเงียบๆ ก่อนที่จะเริ่มเดินต่อไป ไม่ขออะไรที่มั่นคง ขอแค่ได้อยุ่อย่างมีความสุขแบบนี้ก็พอ พิษณุโลกเป็นเมืองใหญ่แล้ว อย่างน้อยๆก็ในสายตาผม การที่จะมีวัยรุ่น คนแก่ที่ทำตัวไม่แก่ตามอายุ มาทำตัวเป็นนักเลง คนใหญ่โตก็ไม่แปลก แล้วก็ไม่แปลกที่การตี การทะเลาะจะมีให้เห็นบ่อยไป คนเก่งเข้าไปอยู่ในคุกหมดแล้วครับ ที่มีอยู่ข้างนอกมีแต่พวกอยากเก่ง แล้วเด็กในเมืองเองก็ไม่ค่อยเป็นกันหรอกนะครับ ส่วนมากจะเป็นพวกมาจากต่างอำเภอ ถึงบ้านผมจะเถื่อน แต่ผมก็รักบ้านผมนะครับ เพราะทุกครั้งที่ผมมองเห็นคนพวกนี้ ก็จะเห็นตัวผมเองตอนอายุเท่าเขาเสมอ เหมือนว่าผมจะแก่ แต่จริงๆผมยังไม่เบญจเพศเลยนะครับ ถ้ายังตกงานอยู่สงสัยคงต้องบวชจริงๆแล้วละมั้งครับ ผมชอบเนื้อหาตอนนี้มากที่สุด เพราะผมยิ้มทุกครั้งที่นึกถึง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เมื่อวานพี่ทำอะไรโง่ๆลงไป พี่ขอโทษนะครับ” ผมเชื่อวานน้องหลายคนคงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เพราะว่ามีแค่ผมกับเนสแล้วก็เพื่อนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้
“น้องเนสเดินออกมาข้างนอกหน่อยครับ” เกือบจะทุกคนที่ยังสงสัยกับสิ่งที่ผมกำลังจะทำอยู่นี้ น้องเนสค่อยๆลุกแล้วเดินออกมาอย่างช้าๆ แล้วตรงมาหาผม ทุกก้าวมันช่างดูเหมือนผู้ชายในฝัน โน้ตนั้นละครับ แทบจะไม่แตกต่างกันเลย ผมอย่างจะเดินเข้าไปสวมกอดแล้วบอกว่าขอโทษในสิ่งที่ผมสมครวจะทำแต่ก็ไม่ได้ทำ แต่มันคนละคนกัน น้องเขาได้บอกผมแล้วว่าเขาไม่ใช่โน้ต
“เมื่อคืนพอออกจากมหาลัยได้ไปต่อที่ไหนรึเปล่า”
“ไปครับ”
“ใครไปบ้างชี้มันออกมา” เนสไม่ได้ชี้ใครยังยืนนิ่งๆไม่ได้พูดอะไร
“ได้ น้องไม่ชี้ว่าใครไปกับน้องบ้างไม่เป็นไร นี้คือคำสั่ง”
“อะไรครับพี่”
“ชกหน้า อ้ายเดี๋ยวนี้” “เฮ้ย อะไรว่ะโอมห์” เพื่อนผมรีบเดินเข้ามาถาม
“เมื่อวานกรูชกหน้ามันทั้งที่มันมาถามกรูดีๆ แล้วก็เป็นเรื่องที่กรูเข้าใจผิด ”
“ไม่เอาพี่ เข้าใจผิดมันเป็นอุบัติเหตุ”
“ไม่ได้โว้ย เมิงบอกแล้วว่าจะชกกรุวันนี้”
“เฮ้ยพี่ ผมไม่ได้พูด” ผมยิ้มกับคำโกหกของคู่สนทนา
“เมิงชกกรู แล้วเรายังเป็นพี่น้องกัน ถ้าเมิงไม่ชกต่อไปนี้ไม่ต้องมาเรียกกรูว่าพี่”
“เห้ยไอ้โอมห์ กรูว่ามันมากไปแล้วนะเมิง” เพื่อนๆเข้ามาห้ามผม
“ไม่ใช่หรอก เมิง มันไม่ใช่แค่เรื่องชก เชื่อเหอะ ให้มันทำแล้วกรุจะสบายใจ” เนสยังคงยืนนิ่งไม่แสดงอาการอะไร ผมจนปัญญาจนต้องใช่มวนชนมาบังคับ
“ว่าที่ ลุก....” น้องปีหนึ่งลุกขึ้นยืนกันอย่างพร้อมเพียง
“ผู้หญิงแยกออกมาครับ” หลังจากการแยกตัวของน้องผู้หญิง คำสั่งลงทาเพื่อบังคับมวลชนก็ได้เริ่มขึ้น
“ซีรีย์ ”
“ซีรีย์” น้องทวนคำคำสั่งตามที่รุ่นพี่ได้สอนกันมารุ่นต่อรุ่น
“เท่ารุ่น”
“เท่ารุ่น ......................”
“คูณ สิบ”
“คูณสิบ”
“เสียงไปไหนหมด กรุสั่งพวกเมิงไม่ได้รึยังไง”
“เท่ารุ่น”
“เท่ารุ่น..................”
“ทำไปจนกว่าไอ้เนสเพื่อนเมิงจะชกหน้ากรู ปฏิบัติ ” ไม่มีใครจะมาห้ามผมได้ ผมคิดเสมอว่าถ้าตอนนี้มิ๊กอยู่กับผมก็คงทำแบบนี้เหมือนกัน เราตกลงกันไว้แล้วว่ารุ่นพี่จะไม่ทะเลาะกันต่อหน้ารุ่นน้อง จึงไม่มีเพื่อนคนไหนออกปากห้ามผม ถึงจะไม่เห็นด้วยก็ตาม เนสยังคงยืนมองหน้าผมด้วยสีหน้าเกียจชัง มันก็ไม่แปลกเพราะนี้คือสิ่งที่ผมตั้งใจ
“แล้วแต่นะน้องอยากให้เพื่อนหมดแรง รึว่าเป็นลมก็แล้วแต่เรา” ผมยิ้มเยาะเย้ย
“ทำไป ทำไป เพื่อนเมิงมันไม่กล้า กรุอยากรู้ระหว่างพี่ กับเพื่อนมันจะรักใครมากกว่ากัน”
ผ่านไปกว่า ห้านาที ผมยังคงยืนเฉยๆไม่ได้พูดอะไร รอดูปฏิกิริยาทั้งจากน้องแล้วก็เพื่อน ในใจผมคิดเสมอว่าถ้าเป็นมิ๊กจะทำยังไง แล้วถ้าเนสเปลี่ยนเป็นโน้ตจะกล้าทำไหมในครั้งแรกที่เจอกัน
“พี่ครับผมขอโทษนะครับ” แล้วหมัดของเนสก็ตรงเข้ามาที่หน้าผมเต็มโดยที่ผมไม่คิดจะหลบมัน ความแรงมันก็ไม่ได้มากมายอะไร ผมได้กลิ่นคาวเลือดที่มุมปาก ไม่มีรอยเขียวซำ มีเพียงเลือดเล็กน้อยที่ไหลออกมาจากมุมปาก ผมยังคงยิ้มให้เพราะว่าผมสบายใจแล้วมันไม่มีอะไรต้องติดค้างกันอีกแล้ว
“หยุด”
“ไอ้โอมห์เป็นอะไรรึเปล่าว่ะ”
“ไม่เป็นไร”
“แต่เมิงเพิ่ง”
“แค่หมัดเดียวไม่ตายหรอกเมิง”
“เมิงไปนั่งพักเหอะเดียวกรุจัดการเอง” รุ่นน้องเดินเขามาประคองผมให้ไปนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนไม่ใกล้จากตรงนั้นมากนัก หลักจากที่นั่งพักได้ไม่นาน พวกเราก็ต้องเข้าห้องเรียนเพื่อหาอาจารย์ที่ปรึกษา
“อ้าว หายไปไหนคนหนึ่งละเนี่ย” คำถามของครูที่ปรึกษาถามกับเพื่อนๆหลังจากเช็ดชื่อเสร็จ
“เขาไม่สบายครับครู” ผมตอบแทน
“ปีที่แล้วก็”
“ครับคล้ายๆกัน แต่คราวนี้เอารถไปชนครับ”
“ไอ้คันใหม่ใช่รึเปล่า”
“ครับ”
“เธอคนบ้านเดียวกันนิ”
“ใช่ครับไปด้วยกันด้วยละครับ”
“แล้วเธอเป็นอะไรรึเปล่า”
“ก็ดีขึ้นเยอะแล้วละครับ นอนเดี้ยงเป็นเดือนเหมือนกัน”
“แล้วรถ ”
“พังครับ ประกันชั้นหนึ่งแต่ผมเป็นคนขับ แต่มันไม่ใช่ความผิดผมครับ พอดีว่ามีรถผ่าไฟแดงมา”
“อืม ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว เข้ามาเท่าไรผมอยากให้จบออกไปเท่ากัน”
“ครับครู” เป็นที่รู้กันว่าอาทิตย์นี้โดยส่วนมากจะไม่มีการเช็คชื่อ แล้วโดยมากไม่ไปจบอยู่ที่สวนหลวงก็ร้านคาราโอเกะ มันเป็นธรรมดาของรุ่นพี่ ส่วนรุ่นน้องก็ตั้งหน้าตั้งตาเตรียมตัวถูกรุ่นพี่ที่เมากลับมา แกล้ง ไม่แปลกเพราะระบบของสังคมมันมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ผมเข้าใจว่าวันนี้ปากผมคงจะยังไม่เป็นอะไรพรุ่งนี้คงต้องเป็นร้อนในแน่ๆ ผมเลือกที่จะตามเพื่อนๆไปร้านเหล้าที่ส่วนหลวงเพราะดูแล้วปลื้มคงต้องทำอะไรที่มีสาระกับรุ่นน้องในคณะแน่นอนกว่าปลีกตัวออกมาหาผมได้ ถึงจะรวมสาขาเดียวกันแต่การรับน้องของสองคณะก็ต่างกันเสียเหลือเกิน
สวนหลวงก็ยังคงเป็นสวนหลวงไม่เคยเปลี่ยน ทุกครั้งที่ก้าวเท้าลงไปบนแพที่น้ำไม่ไหลไปไหน กลิ่นคาวของน้ำที่คลุ้งขึ้นมาเตะจมูกเสมอ ที่บริเวณนี้มีเจ้าถิ่นหน้าไม่เปลี่ยนเพียงแค่ไม่กี่สถาบันที่เห็นจะยากคือกลุ่มสีม่วงขาวที่ไม่ค่อยจะได้พบเจอ เราคิดเสมอว่าเด็กเทคโนเป็นพวกติดดิน เมาแล้วระร่านผู้คน มันก็เป็นแบบนี้แถบจะทุกครั้ง แต่การระร่านในทุกๆครั้งมักจะได้เพื่อน เมีย รึว่าเรื่องแย่ๆกลับมาเสมอ
“นั่งคิดอะไรว่ะโอมห์” ชาติ เพื่อนตัวสูงกว่าผมเกือบสิบเซนมาจากโรงเรียน รั้วตรงไม้เครือของโรงเรียนกระโปรงแดง ผิวขาวหน้าลูกครึ่งแต่ทำตัวรั่วมากที่สุดในกลุ่มยิ่งเวลาได้เมาแล้วมักจะพูดไม่รุ้เรื่องทำอะไรบ้าๆเสมอ
“เปล่า กรูแค่ไม่รู้จะพูดอะไรว่ะ”
“เมิงคิด พวกกรุรู้ จริงไหมว่ะไอ้ไนท์” ไอ้ไนท์นี้ก็อีกคน ผมเอ๋ยชื่อมาตั้งแต่ต้นเรื่องเห็นจะได้ เป็นผู้ชายหน้าตี๋ๆ จมูกแบนๆ ตัวก็สูงประมาณผมแต่จะอวบกว่า เป็นคนค่อนข้างขี้อวดว่าบ้านตัวเองมีโน้นนี้มากมาย ทุกครั้งที่เฮี๋ยได้มือถือหรือว่าของเล่นมาใหม่เป็นต้องเอามาอวดให้คนอื่นเข้าเหม็นขี้หน้าบ่ยอ เวลาเมาแล้วชอบร้องไห้เป็นที่สุด ที่ติดมาด้วยวันนี้เป็นเพราะผมมาหรอกนะครับเพื่อนถึงยอมให้มา
“ไอ้โอมห์ กรูถามจริงๆเถอะว่ะ เป็นเหียอะไรอยุ่ดีๆไปให้น้องมันชกหน้า”
“ไม่รุ้ว่ะ กรูแค่รู้สึกผิด”
“เมิงอย่ามาพระเอกหน่อยเลยว่ะ นี้มันชีวิตจริงนะสาด”
“ก็ชีวิตจริงเนี่ยละเมิงยิ่งสมควรทำ ”
“พี่ ผมขอโทษ”
“นั้นไงน้องมันมาขอโทษเมิงละ”
“ชิหายละเมิง พวกเมิงบอกมันรึไงว่าจะมา”
“กรุบอกที่ไหนกันไอ้โอมห์ โน้นทั้งโต๊ะ” ผมเหลือบตามองตานิ้วของไอ้ชาติเพื่อนผม ในขนาดที่เนสส่งแก้วเบียร์ให้ผม
“เอาไอ้โอมห์ยกหน่อย นานๆที” เพื่อนๆช่วยกันเชียร์ให้ผมยกแก้วที่เนสส่งให้
“หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว” ผมทำตามเสียนงเรียกร้อง แปลกดีที่ทุกครั้งลิ้นผมจะบอกว่ามันข่ม แต่วันนี้มันหวาน หวานเหมือนน้ำอัดลมแต่รู้สึกว่ามันอิ่มท้อง
“มาๆนั่งลงเลยไอ้น้อง” ผมขเยิบเล้กน้อยเพื่อให้มีที่ไอ้เนสนั่ง
“เมิงว่าหน้ามันเหมือนกันรึเปล่าว่ะไอ้ไนท์” ผมชี้หน้าให้ไนท์สังเกตหน้าของเนส
“เหมือนว่ะ เหมือนไอ้เด็กโยธานั้นฉิบหาย รึว่าคนเดียวกันว่ะ”
“ใครกันครับพี่ ผมว่าจะถามตั้งแต่เหมือนคืนแล้ว”
“แฟนไอ้โอมห์มัน ชื่อโน้ตเรียนอยู่โยธา หน้าตาแบบเอ๊งเด๊อะเลย”
“ว่าไปพี่ผมหน้าเหมือนผู้หญิงขนาดนั้นเลย
“เมิงจะบ้ารึไงว่ะ กรูพูดถึงผู้ชาย”
“ห่ะ พี่โอมห์เป็น”
“เมิงจะมองอะไรขนาดนั้นว่ะไอ้เนส กรุเป็นเกย์ ไม่ใช่ผี”
“ป่าวๆครับพี่”
“มันขนาดนั้นเลยอ๋อครับ คงจะหล่อหน้าดูเลยนะครับ” ผมเอามือไปตบหัวมันเบาๆ
“ได้ทีเลยนะเมิงไอ้เนส” น้องยิ้มแล้วเอามือลูบหัว
“ดูเอาเองดิว่ะ” ผมหยิบมือถือแล้วกดไปที่เบอร์ของโน้ตที่เคยใช้ตอนยังมีชีวิตอยู่
“เห้ยยังกับผมเลย” เนสดูสีหน้าตกใจไม่น้อย
“เหมือนใช่ไหมละ กรูยังคิดว่าพวกเมิงเป็นแฝดกันเลย”
“ไม่แน่นะพี่”
“ไม่อะไรว่ะ” คำพูดของน้องทำให้ผมสนใจเรื่องที่กำลังจะคุยกันขึ้นมาทันทีถ้าไม่ติดว่า
“พวกเมิงจะมาจีบกันอะไรในวงเหล้าว่ะ เดี๋ยวกรูโทรบอกไอ้ปลื้มให้มาจัดการเลย มาๆชกต่อไอ้เนสเมิงจำคำพูดพี่ไว้น่ะ ต่อไปนี้เมิงเป็นน้องรหัสของไอ้โอมห์ เป็นน้องนะไม่ใช่หลาน พวกพี่ยกให้ มาชกแก้ว จัดเต็มสิน้อง” เบียร์ถูกเติมจนเต็มแก้วอีกครั้งเพื่อนกว่าสิบคนรับรู้คำพุดของไอ้ชาติไม่มีใครคัดค้าน ตัวผมเองก็ไม่ได้ปฏิเสทแต่ก็ไม่ได้เห็นด้วยเพราะไม่รู้ว่าเนสเองจะคิดยังไง ที่ผมเป็นแบบนี้จะรังเกียจรึว่าเฉยๆ
“เอาชก แด่พี่ แด่น้อง แด่มิตรภาพ ” ผมยอมแพ้จริงๆเพราะไม่สามารถเอามันเข้าปากได้จนหมดคงต้องยอมรับจริงๆว่าเป็นคนคออ่อน ผมกลับเพื่อนนั่งกันจนบ่ายสามเห็นจะได้เพราะวันนี้เรามีภารกิจเรียกน้องปีหนึ่งรวมที่คณะอีกครั้งตอนสี่โมงเย็น
“โอมห์ กรุแบ่งน้องรหัสให้เมิงแล้ว พวกเมิงกลับด้วยกันเลยนะ”
“อ้าวไอ้เหีย เอากรูมาแล้วเอากรุมาทิ้ง” เนสเหมือนจะไม่อยากไปส่งแต่ก็คงจะปฏิเสทอะไรไม่ได้ ผมเองก็มึน ส่วนไอ้เนสเรียกว่าเมาเลยก็คงไม่ผิด เพื่อนๆทยอยกลับกันไปหมดแล้วเพราะต้องไปอาบน้ำอาบท่าแล้วเตรียมตัวพาน้องๆมาเตะบอน แบบที่เราเคยๆทำกัน เนสขี่เวสป้าซึ่งครั้งแรกที่ผมรู้ก็ใจหายไม่น้อยเพราะอะไรๆมันก็ดูเหมือนกันไปสะหมด
“พี่เป็นอะไรรึเปล่าหน้าซีดเลย”
“เปล่า ไม่มีอะไรว่ะ แค่ตกใจที่คนสองคนอะไรจะมีอะไรเหมือนกันขนาดนี้”
“อะไร อะไรหมายความว่าอะไรว่ะพี่”
“ไว้ว่างๆกรูจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้เอาไปส่งหอให้ได้ก่อน ขอแบบครบๆนะเนส”
“ได้ครับเจ้านาย เห้ยไม่ใช่พี่ชาย”
“เยี่ยมมาไอ้น้องรัก ”ผมเอามือลูขหัวเนสขนาดที่รถออกตัว
“พี่ คนชื่อโตนี้เป็นคนยังไง แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนละครับ ผมชักอยากเจอแล้วสิ”
“ไม่อยู่แล้ว ”
“เรียนจบแล้วรึไงครับ”
“ป่าวไม่อยู่ที่ว่าคือ ไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว”
“ว่าไปนั้น พี่ก็พุดไปเรื่อย”
“จริงๆ เดี๋ยวไว้พี่จะเล่าให้ฟังแล้วกัน ”
“สัญญาแล้วนะพี่”
“กรุไปสัญญากับเมิงตอนไหนครับไอ้เนส ขี่รถดีๆแล้วกัน เย็นๆเจอกัน”
“ให้มารับรึเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก เตรียมชุดเตะบอนไปด้วยละ เย็นนี้สนุกแน่” ผมยิ้มให้เพราะว่าผมรู้ว่าผลลัทพ์ที่ได้จากการเตะบอนคืออะไร ผมเดินขึ้นมาที่ห้องกำลังจะไขประตู ก็รู้สึกว่ามีคนเดินตามมาด้านหลังพอดี
“ดูมีความสุขจังเลยนะครับ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่”
“อ้าวปลื้ม”
“ก็ปลื้มอะดิคิดว่าเป็นใคร”
“ก็ไม่คิดว่าเป็นใครหรอก ทำไหมมาสะเสียงเข้มเลย” หน้าก็ดูเครียดๆด้วย
“ป่าวๆ”
“พี่ไปกินเหล้า เคล้าผู้บ่าวที่ไหนมาละ” ผมหัวเราะกับคำประชดของมัน
“เคล้าผู้ชายเลยรึ ทะลึ่งละ”
“ดูทำตัวดิ เมื่อก่อนร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะไป”
“หึงรึไง”
“ป่าว”
“ไม่หึงแน่นะ”
“อืม”
“งั้นคืนนี้พี่ไปอีกนะ”
“ไม่ได้ พี่ต้องไปกินข้างเย็นกับผม ผมไม่ปล่อยให้พี่ไปนั่งกินข้าวกินเหล้ากับผู้ชายที่ไหนอีกละ”
“เมิงเวอร์ไปละปลื้ม ไปกินสนุกๆกับเพื่อน จะหึงไปทำไมว่ะ คนที่จะเคล้าด้วย ก็อยู่ตรงหน้านี้ละไง” ผมเอามือมาจิ้มที่พุงของปลื้ม
“พี่ทะลึ่งว่ะ”
“อ้าว แล้วใครเริ่มก่อน”
“ไปอาบน้ำเหม็นๆ เหล้า ยังกับละมุดเน่า”
“เน่าแล้วกินไหม”
“กินไม่เป็น ต้องสอน”
“สอนอะไร”
“สอนกิน” แล้วปลื้มก็เงียบแต่ยิ้มแบบมีแผนการอะไรในใจ
“เมิงคิดหื่นอยู่แน่ๆเลย“
“ป่าว บ้ารึ เร็วๆนะพี่ หิวข้าว”
“ปลื้มไปส่งพี่ที่หนองฮ่อได้ป่ะ”
“ทำไมพี่ไม่ไปเองละครับ เดี๋ยวผมต้องไปร้องเพลงอีก”
“ก็อยากให้ไปด้วยได้ไหมละ” จริงๆผมมีเรื่องที่อยากจะเล่าให้เนสฟัง แต่ถ้าให้ผมเป็นคนพูดก็คงไม่ดีเท่าให้ปลื้มพูด ผมอยู่กับโน้ตเพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น แต่ถ้าเป็นปลื้ม ผมเข้าใจว่าจะเล่าเรื่องของโน้ตได้ดีกว่าผม ทำไมอากาศวันนี้มันช่างเหมือนวันแรกที่ผมเริ่มเขียนไดอารี่เล่มนี้ก็ไม่รู้ เหมือนทุกๆอย่างกำลังจะกลับมาเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง หนองฮ่อยังเป็นสถานที่ลับที่เดิมที่ผมและก็น้องๆพากันมาอบรมฝึกวินัย หรือจะเรียกว่าสนองตัญหาของตัวเอง ก็น่าจะถูกต้องที่สุด
“โอมห์ มันมีคนรึ มืดแบบนี้” ปลื้มจะถามแบบนี้ก็ไม่แปลกอะไรเพราะปลื้มยังไม่เคยมาที่นี้
“เข้าไปเถอะ จอดตรงสนามบอลเลยนะ”
“มันมีที่ไหนพี่”
“ขับไปเรื่อยๆ ช้าๆนะ” ไฟหน้ารถสาดเข้าไปจนเห็นกลุ่มคนจำนวนนึ่ง ต้องเรียกว่าสองจำนวนเกือบจะเท่าๆกันดีกว่า มีทั้งที่ยืน และนอนคว่ำหน้าอยู่ ปลื้มจอดรถแล้วปิดไฟหน้าทันที
“พี่ผมไม่ลงไปได้รึเปล่า อาย” ปลื้มขมวดคิ้วใส่ผม
“อายอะไร ทีตอนร้องเพลงไม่เห็นอาย”
“ก็ที่ร้านมีแต่คนชอบ อันนี้มันจะมาไล่กระทืบผมรึเปล่าไม่รู้”
“ลงมาเหอะ เด็กป๋า ป๋าดูแลเองไอ้น้อง” ผมเปิดประตูแล้วค่อยๆก้าวเท้าลงมา ฉากนี้มันดูอลังการจริงๆในขนาดที่เกือบจะทุกคนพยายามมองว่าผมคือใครผ่านแสงจันทร์
“ใครว่ะ” เสียงใครไม่รู้ตะโกนถาม ตอนนั้นผมไม่รู้นะครับว่าเสียงใคร
“เซเลอร์มูลมั้ง ไอ้เหีย ใครถามว่ะถามแปลกฉิบหาย” ผมตะโกนกลับไป มีเสียงหัวเราะเบาๆดังออกมา
“อ้าวพวกเมิงหัวเราะอะไรกัน ขำรึไง ดี ขำนักก็นอนหงายจะได้มองเห็นหน้าเซเลอร์มูลถนัดๆ” กลายเป็นเสียงบ่นงึมงำออกมาแทนเสียแล้ว จังหวะเดี๋ยวกับที่ผมพอจะเห็นหน้าพอดีว่าใครเป็นใครกันบ้าง
“ใครถามกรูว่าไอ้ไนท์”
“จะใครละว่ะ ก็ไอ้ชาตินั้นละ เมิงไม่อยู่ใครจะกวนตีน”
“ไอ้โอมห์” ไอ้ชาติยิ้มแบบมีแผน
“Kอะไรละครับ”
“พ่อเมิงดิ เซเลอร์มูลของสักทีดีไหมเนี่ย”
“อ้าวๆเล่นเมิง จะขอก็ขอกันดีๆดิว่ะ ไปพาพ่อพาแม่มาหากรูก่อนเลย”
“ไอ้เหีย พูดเหียไรเนี่ย”
“ก่อนเมิงขอกรูอะ กรูไม่ใช่พวกเสียตัวก่อนแต่ง” ไม่รู้ว่าผมพูดดังรึว่าตรงนั้นมันเงียบ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนในที่นั้นจะอดขำไม่ได้
“ขำๆ พวกเมิงขำ”
“เหียละเมิง ไอ้ชาติมันบ้าละดิ” ไอ้ไนท์อุทานขึ้นมาก่อนที่จะลากแขนผมออกมา
“มากันนานรึยังว่ะ”
“ก็ก่อนพระอาทิตย์จะตกดินแล้วแทนด้วยพระจันทร์”
“โอ้ย พวกเมิงแด๊กเหล้าผิดขวดกันรึว่ะ ดูคำพูดพวกเมิงดิ”
“กรูก็อยากจะพูดเท่ๆบ้าง ไม่ได้ไงว่ะ”
“พอๆเก็บไว้ใช้ก่ะเด็กหมอเมิงนู้น ไม่ต้องมาซ้อมแถวนี้ มันตลกว่ะไม่ไปกับหน้า”
“แรงว่ะ เมิงด่ากรูแรงมาก”
“ใจเย็นครับพี่” ปลื้มเดินเข้ามาขัดบทสนทนา
“อ้าว เมิงเอาคุยชายมาด้วยรึไงว่ะ”
“ใครคุณชายครับพี่ไนท์”
“มึงนั้นละครับ คุณปลื้ม วันนี้ไม่ร้องเพลงรึไงครับ”
“ร้องครับ แต่”
“แต่วันนี้กรูเหมาแล้ว ให้มาร้องให้กรูฟังคนเดียวในห้อง”
“จะเกินไปละไอ้โอมห์ เมิงเลียนยิ่งกว่ากรูอีก”
“หง่ะ กรูไม่เห็นรู้สึก”
“พวกพี่นี้ คุยกันที่ไรก็กัดกันตลอดเลยนะครับ”
“ไอ้คุณปลื้มครับ กัดกันใช้กับหมาครับ แบบนี้ต้องเรียกว่าทะเลาะกันนะครับ คุณชาย”
“เปลี่ยนเป้าหมาย ไอ้สาด แล้วพวกเมิงจะปล่อยน้องกี่โมงว่ะ”
“ไม่รู้ แล้วแต่เมิง”
“กรู” ผมเอามือชี้มาที่ตัวเอง
“เอา ก็มิ๊กมันไม่อยู่ก็หน้าที่เมิงแล้วไอ้โอมห์”
“เกี่ยวอะไรกันว่ะ”
“งั้นเลิกเลยป่ะ ดีป่ะกรูกลัวพี่”
“แล้วแต่เมิง” ผมเดินเข้าไปจับบ่าไอ้ชาติที่กำลังสั่งลงโทษอย่างเมามัน
“ชาติ พอละ เดี๋ยวเมิงไปเรียกแถวตรงหนองบอน แล้วสั่งนิดๆหน่อยๆ แล้วก็เลิกแถวได้ละ เดี๋ยวไปหาอะไรกินร้านไอ้ปลื้มกัน”
“ก็ได้ว่ะ กรุเจ็บคอละเหมือนกัน” ผมเดินออกมาคุยกับเพื่อนๆ ในระหว่างที่ชาติเพื่อนผมวิ่งนำไปที่หนองน้ำ เบื้องล่างมีตอนบอนยืนตอนอยู่มากมาย ผมใช้เวลาคุยกับเพื่อนอยู่ประมาณ 20 นาทีเห็นจะได้ น้องๆก็ทยอยกลับมาเข้าแถวกันบริเวณที่ผมยืนอยู่
“ขอบคุณครับรุ่นทวด ขอบคุณครับรุ่นทวด” เสียงที่เปล่งพร้อมๆกัน แต่เพื่อนผมดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจรึว่าได้ยิน น้องยังคงส่งเสียงขอบคุณกันอยู่แบบนี้ จนผมรำคาญเลยต้องเป็นคนปล่อยแถวเสียงเอง
“ขอบคุณครับ”
“พวกเมิงทำไมไม่รับน้องเขาสักทีว่ะ น้ำใจอ่ะ”
“ก็หน้าที่เมิง ” โยนเรื่องให้ผมอีกแล้ว
“พี่ครับ” เนสเดินตรงเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว
“ว่า”
“คันดิ”
“คันก็กลับไปอาบน้ำดิ มายืนเกาอยู่นี้มันไม่หายหรอก ไปๆ เดี่ยวคุยมาคุยกัน ”
“คุยที่ไหนพี่”
“ร้านที่พวกเอ๊งไปซ่ากันเมื่อคืนนั้นละ”
-
“โอมห์ ปลื้มไปหาเงินก่อนนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วไปกินข้าวกัน” ปลื้มพูดเหมือนเหนื่อยๆ แต่ก็ทำ
“ไปเหอะ อยู่ได้” วันนี้ปลื้มไม่ได้ร้องเพลงแนวเดิมกับเมื่อวาน กลายเป็นเพลงสนุกๆแทนเพลงรักเศร้าๆ คงเพราะมีความสุข รึว่าไม่มีอารมณ์จะมาเศร้าก็ไม่รู้ จะด้วยความตั้งใจรึไม่ตั้งใจก็ตามแต่ปลื้มก็ลืมโทรสับไว้กับผมทุกครั้งผมไม่เคยคิดที่จะยุ่งโทรสับของปลื้มเลยเพราะเคารพความเป็นส่วนตัวแต่ คราญนี้ต้องเรียกว่าเรื่องมันมาให้เห็นเองจนได้สะมากกว่า
@ยุ้ยตัวยุ่ง--------------------------------- ทำอ่าร่ายอยู่คร่ะพี่ปลื้ม
ก็อยากที่บอกนั้นละครับว่าผมไม่ได้ตั้งใจที่จะยุ่ง ได้แต่อ่านแล้วปล่อยให้หน้าจอดับไป ไม่อยากรู้ไม่อยากเห็น
@ยุ้ยตัวยุ่ง----------------------------------พรุ่งนี้เจอกันที่ตึกนะคร่ะพี่ ยุ้ยรอกินข้าวเช้า
“พี่โอมห์ ทำอะไรอยู่ครับ” เนสเดินเข้ามาในร้านแล้วตรงเข้ามาหาผมทันที
“อ้าว นั่งก่อนดิ มากับใคร”
“คนเดียวครับพี่ แล้วเพื่อนพี่คนที่มาด้วยกัน”
“บนเวที”
“ใช่จริงด้วย เท่ว่ะเป็นหนักร้องด้วย”
“กินเบียร์รึเปล่า”
“ไม่เอาดีกว่าพี่ งั้นจะกินอะไรก็สั่งเลยนะ”
“ครับ”
“แดงทั้งตัวเลยว่ะ สนุกป่ะเตะบอน”
“สนุกบ้าไรว่ะพี่ ดูดิคันทั้งตัวไปหมดแล้ว”
“เอ๋อสมัยพี่แก้ผ้าล้างน้ำกันไม่อายใครเลยรู้รึเปล่า แถมปีถัดมาพี่โดนรุ่นพี่แกล้งอีกจนต้องเข้าโรงบาลเลย”
“พี่อ่อนแอว่ะไม่แข็งแรงเลย”
“เนสพี่ถามเราจริงๆเถอะว่ะ เรามีพี่น้องรึเปล่า”
“ไม่นิครับ เท่าที่รู้ไม่มีนะครับ พี่ถามทำไมครับ”
“ทำไมต้องเท่าที่รู้”
“ก็ผมยังไม่รู้เลยว่าพ่อแม่แท้จริงตัวเป็นๆของผมเป็นใคร” ประโยคคำตอบประโยคนี้เล่นเอาผมหน้ามืด ความคิดต่างๆย้อนกลับเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็วเหมือนว่าคนที่นั่งอยุ่ตรงหน้าคือเขาคนนั้นอีกแล้ว
“พี่ เป็นอะไรรึเปล่าเงียบไปทำไหมครับ”
“ป่าวๆ เราว่าเราเป็นคนที่ไหนนะ”
“น่านครับ” เนสจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ จนมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ตาไปจ้องกัน
“เห้ยมาจ้องหน้าทำไม ”
“ก็ผมรอว่าพี่จะพูดอะไรต่อ”
“แล้วเราอยู่กับใครตอนนี้”
“ก็พ่อแม่ที่เขาเลี้ยงผมแต่เด็กนั้นละครับ”
“อืมๆ”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ ไปเที่ยวบ้านเพื่อนพี่กัน ”
“เห้ยไม่เอาอะพี่ เกรงใจ”
“ไปเหอะ มันจำเป็นต้องไป”
“ไม่เอา”
“นี้คือคำสั่งกรู เข้าใจ”
“ไปก็ได้ครับ อยากรู้อะไรเกี่ยวกับคนในรูป ถามเพื่อนพี่น่ะ”
“แล้วพี่จะไปไหน”
“คุยโทรสับ” ผมลุกออกจากเก้าอี้ในขนาดที่ปลื้มลงจากเวทีพอดี ดูเหมือนว่าปลื้มกำลังได้คุยกับเพื่อนเก่า เพราะสนิทสนมคุยกันถูกคออย่างรวกเร็ว ในขนาดที่ผมกำลังร้อนใจกับเรื่องที่สงสัยอยู่
“สวัสดีค่ะ”
“แม่ครับ โอมห์นะครับ”
“ว่าไงลูก”
“ผมมีเรื่องจะรบกวน พรุ่งนี้ผมเข้าไปหาที่บ้านได้ไหมครับ”
“ได้สิลูก”
“แล้วมากับใคร”
“กับปลื้มครับ แล้วก็เพื่อนอีกคนหนึ่ง”
“ได้จ๊ะลูก”
“งั้นผมรบกวนแค่นี้ละครับ” หลังจากวางหูผมก็คิดทบทวนดูว่าสิ่งที่ผมกำลังจะทำมันมีข้อดีรึข้อเสียมากกว่ากัน ถ้ามิ๊กอยู่มิ๊กคิดจะทำอะไรแบบนี้รึเปล่า รึว่าเรื่องนี้ผมไม่สมควรเข้าไปยุ่งเพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม
“พี่โอมห์ ไอ้เนสนี้เหมือนพี่โน๊ตจริงๆเลยนะครับ”
“อืม”
“ปลื้มพรุ่งนี้ลาเขาไว้นี้ละ”
“ไปไหนพี่”
“บ้านโน๊ต”
“พี่คิดดีแล้ว”
“อืม” ผมพยักหน้าเงียบๆ ถ้าเนสเป็นพี่รึว่าน้องของโน้ตจริงๆเขาเองก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าพี่น้องเขาเป็นใคร ในขนาดที่เนสเองอาจจะเป็นยาใจให้กับลุงกับป้าก็ได้ เราแยกย้ายกันกลับห้องระหว่างทางปลื้มไม่ได้คุยอะไรกับผมเลยสักคำเดียวจนถึงห้อง
“พี่ทำไมต้องไปยุ่งเรื่องคนอื่นด้วย”
“คนอื่นยังไงกันปลื้ม”
“ก็เรื่องเนสไงครับ”
“เขาจะเป็นใครก็เรื่องของเขาสิครับ”
“เอ๋อพี่ยุ่ง ถ้าเราไม่อยากไปพี่นั่งรถไปกันเองก็ได้ ลำปางแค่นี้ ถ้าอยากจะอยู่เที่ยวกับน้องยุ้ย”
“พี่” ปลื้มยกมือขึ้นมากำ
“เอ๋อ กรูเสือก จะด่าก็ด่ามาเลยว่ะ”
“พี่โอมห์” อาการโกรธกับน้อยใจอะไรมันน่ากลัวกว่ากัน ผมไม่รู้ครับ แต่เวลาที่สองอาการมันมารวมกันมันทำให้ผมร้องไหลได้ง่ายจนน่าประหลาดใจ ผมยกมือปาดน้ำตาเม็ดโต ปลื้มยังคงยืนดูผมอยู่ห่างๆ
“พี่คงยุ่งกับเรามาไปจริงๆ มันคงถึงเวลาจริงๆแล้วละมั้งปลื้ม”
“เวลาอะไรครับพี่”
“เวลาที่เราต้องแยกกันสักทีไงพี่เองก็หายแล้ว”
“อ๋อใช่สินะ เจอคนใหม่แล้วก็เลยจะหอบเสื้อผ้าไปอยู่กับเขา”
“ไอ้ปลื้ม” มันช่างเป็นคำดูถูกที่ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน มันจ้องหน้ามันทั้งน้ำตา เนี่ยคือคนคนเดียวกันที่ผมรู้จักรึเปล่า แววตาของปลื้มเองก็ดูหน้ากลัวไม่ต่างจากมิ๊กเวลาที่กำลังโกรธใครสักคน
“ไม่ต้องเรียกผมหรอกพี่ ตอนแรกผมก็หลงคิดว่าพี่เป็นคนที่หนักแน่น ที่ไม่เรียกผมว่าแฟนสักทีก็คิดว่ากำลังลองใจ แต่ที่ไหนพี่มันก็แค่คนใจง่ายมีใครเอาใจหน่อยก็หลง”
“เมิงมองกรูเป็นคนแบบนี้จริงรึไงว่ะ”
“รึไม่จริง ทำเป็นรุ่นพี่ที่แสนดีให้รุ่นน้องชกหน้า จริงๆก็อยากได้เขาจนตัวสั่น”
“ปลื้ม” ผมเดินเข้าไปใกล้พอที่จะได้ยินเสียงลมหายใจที่กำลังเข้าออกอย่างรุนแรงเพราะความโมโห
“ทำไม พี่จะทำไมผม”
“เปล่า กรูจะทำอะไรเมิงได้ ก็แค่อยากเห็นหน้าชัดๆ”
“ดูทำไม ผมก็แค่ผู้ชายอีกคนที่พี่มีไว้แก้เหงา ”
“พอๆ เมิงคิดเองเอ๋อเองทั้งนั้น อยู่เถียงกับเมิงก็เท่านั้น” ผมเหวี่ยงประตูปิดตามหลัง จะโกรธรึว่าน้อยใจมันแยกกันไม่ออกจริงๆ ผมเริ่มต้นออกเดินอย่างช้าๆ เหมือนในมิวสิกวีดีโอเพลงรักที่ไม่สมหวัง ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบฟังเพลงเวลาใช้ความคิด ผมเดินมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วก็เรื่อยๆ จนตัวเองมาหยุดที่หน้าห้องที่ผมรู้จัก มันนมีสองคำถามที่เกิดขึ้นในใจว่าควรหรือไม่ควร
“น้อง ...................... น้อง มาหาใครครับ”
“ครับ ครับ” ผมถูกปลุกขึ้นมาจากคำถามที่ย้ำคิดย้ำทำอยู่นาน เพราะเสียงของใครบ้างคนที่กำลังเอ๋ยปากทักทาย
“มาหาใครครับ พี่เห็นน้องมายืนอยู่ตั้งนาน” เจ้าของเสียงน่าจะเป็นยามประจำตึกนี้แน่นอน คงจะมีใครคิดว่าผมเป็นภัยแน่ๆ สำหรับตึกนี้
“มาหาเพื่อนนะครับ แต่เขาไม่อยุ่ ผมเลยยืนนึกว่าเขาไปไหน”
“แน่นะ”
“แน่สิครับพี่ หน้าตาผมเหมือนโจรรึเปล่าครับ”
“ถ้าไม่อยู่ก็ลงไปได้แล้ว นี้ไม่ใช่ที่ที่คนนอกจะมาเดินเล่น” ผมเหลือบตามองหน้ายามทันที เริ่มจะไม่จบกับผม
“พี่ครับ ผมเคยอยู่ห้องนี้มาก่อนนะครับพี่”
“ไม่ได้ครับมันเป็นหน้าที่”
“ครับ” ผมลวงกุญแจห้องที่ผมเคยมีอยู่มาเปิดประตูห้องเข้าไป เพื่อตัดปัญหาที่ต้องมายืนเถียงกับยามคนนี้
“พอใจรึยังครับ ผมเข้าห้องได้แล้ว”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจว่ามันเป็นหน้าที่” ผมยิ้มให้แล้วผลักประตูให้เปิดออก
............................ ตอนผมเข้าเรียนตอนปีหนึ่ง มีวิชาหนึ่งที่ผมไม่เคยเรียนมาก่อน นั้นคือวิชาเคมี สำหรับสาย ปวช. มันคือเรื่องแปลกประหลาดมากๆ แต่กับมิ๊กมันดูเป็นเรื่องธรรมดาเพร่าทานชายคนนั้นคงผ่านมาบ้าง ในคาบแรกที่ผมได้เรียน ดร. ที่รับบทเป็นคุณครูวันนั้นตั้งคำถามง่ายๆเกี่ยวกับเรื่องของวิญญาณ โดยเล่าเหตุการณ์ง่ายๆ ที่นักวิทยาศาสตร์ทดลองกัน โดยมีการเข็นผู้ป่วยกำลังจะตายคนหนึ่งเข้ามาในห้องกระจกห้องหนึ่ง ซึ่งในห้องได้ถูกฉาบด้วยน้ำยาชนิดหนึ่งไว้ ผู้ป่วยถูกเข็นไปไว้ในห้องกระจกนั้นโดยที่ห้องนั้นถูกปิดไม่ให้มีทางออก ภายหลังจากนั้นไม่กี่นาที ผู้ป่วยคนนั้นก็สิ้นใจ ไม่กี่นาทีต่อมา ศพถูกนำออกมาจากห้อง พร้อมๆกับการฉาบน้ำยาอีกชนิดลงไป ผลที่ได้คือรอยมือรอยเท้าที่ปรากฏขึ้นทั่วห้องแม้แต่บนเพดาน ที่ที่ไม่สมควรมีรอบเท้าปรากฏอยู่ คำถามง่ายๆถูกตั้งขึ้นหลังจากเรื่องนี้จบ คือร่องรอยที่เกิดขึ้นคืออะไร ทุกคนต่างตอบกันว่าเป็นผีบ้าง วิญญาณบ้าง ถึงจะยกเหตุผลมาร้อยแปดล้านอย่าง แต่ก็ไม่มีอะไรที่ถูกต้องเพราะไม่มีใครบอกได้ว่าผีมีจริง เหมือนกับเรื่องที่เกิดขึ้นหลังแผนกไฟฟ้า แล้วผมสมควรที่จะอยู่ในห้องนี้รึเปล่าละครับ ผมสมควรกลัวโน๊ตรึเปล่าในความเป็นจริงๆ ห้องนี้ไม่เปลี่ยนจากเดิมเลยของที่สมควรอยู่ก็ยังอยู่ที่เดิม พ่อกับแม่ได้เข้ามายุ่งเลย เรียกได้ว่าไม่ได้มาเหยียบที่นี้เลยดีกว่า เสื้อผ้าที่โน้ตเคยใส่ยังถูกวางเรียงรายอยู่ในตู้เสื้อผ้า ขวดน้ำ แก้วน้ำ สิ่งที่เข้ามาอยู่แทนที่นี้ก็เห็นมีแต่ผงฝุ่นสีขาว เต็มห้องไปหมด ผมเองไม่ได้ออกเดินสำรวจอะไรในห้องนี้เพราะใจลึกก็ยังกลัว ถึงจะบอกว่ารัก รู้สึกผิดที่ไม่ได้มาดูแลก็เถอะ จนผมไปสดุดตากับม้วนกระดาษม้วนหนึ่ง มันคล้ายกับที่ผมเคยได้ แต่มิ๊กเอาไปทิ้งสะก่อนที่ผมจะได้เห็นมันเต็มๆตา กระดาษไขที่เขียนกลอนที่ดูไม่ค่อยจะคล้องจองกันสักเท่าไร
ฉันเดินข้ามผ่านแผ่นดินรกร้างว่างเปล่านี้
ฉันรู้จักถนนหนทางแถบนี้ราวกับรู้จักหลังมือของฉัน
ฉันรับรู้ผืนธรณี เบื้องใต้เท้าทั้งคู่ของฉัน
ทรุดตัวลงนั่งอยู่ริมสายธาร ฉันรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา
โอ ความเรียบง่ายทั้งหลายเอย เจ้าหายไปไหนหมดหนอ?
ฉันแก่ตัวลงไปทุกที และฉันก็ต้องการที่ยึดเหนี่ยว
เพราะอย่างนั้น ช่วยบอกฉันที เมื่อไหร่เธอจะเปิดรับฉันไว้?
ฉันเหนื่อยลงไปทุกที และฉันก็ต้องการที่ที่จะเริ่มต้นใหม่
ฉันเดินมาพบกับซากต้นไม้ต้นหนึ่ง
ฉันรู้สึกราวกิ่งก้านสาขาของมันจ้องมองฉันอยู่
นี่ใช่สถานที่ที่พวกเราต่างรักจริงๆ หรือ?
นี่คือสถานที่ที่ฉันเคยวาดฝันถึงจริงๆ หรือ?
โอ ความเรียบง่ายทั้งหลายเอย เจ้าหายไปไหนหมดหนอ?
ฉันแก่ตัวลงไปทุกที และฉันก็ต้องการที่ยึดเหนี่ยว
เพราะอย่างนั้น ช่วยบอกฉันที เมื่อไหร่เธอจะเปิดรับฉันไว้?
ฉันเหนื่อยลงไปทุกที และฉันก็ต้องการที่ที่จะเริ่มต้นใหม่
ถ้าเกิดเธอจะมีเวลาสักหนึ่งนาที ทำไมพวกเราไม่ไป
พูดคุยเรื่องนี้ ในสถานที่ที่มีแต่พวกเราที่รู้จักกันสักหน่อย?
ครั้งนี้อาจจะเป็นจุดจบของทุกสิ่งทุกอย่างแล้วก็ได้
เพราะอย่างนั้น ทำไมเราไม่ลองไป
สถานที่ที่มีแต่พวกเราที่รู้จักกันล่ะ?
โอ ความเรียบง่ายทั้งหลายเอย เจ้าหายไปไหนหมดหนอ?
ฉันแก่ตัวลงไปทุกที และฉันก็ต้องการที่ยึดเหนี่ยว
เพราะอย่างนั้น ช่วยบอกฉันที เมื่อไหร่เธอจะเปิดรับฉันไว้?
ฉันเหนื่อยลงไปทุกที และฉันก็ต้องการที่ที่จะเริ่มต้นใหม่
ถ้าเกิดเธอจะมีเวลาสักหนึ่งนาที ทำไมพวกเราไม่ไป
พูดคุยเรื่องนี้ ในสถานที่ที่มีแต่พวกเราที่รู้จักกันสักหน่อย?
ครั้งนี้อาจจะเป็นจุดจบของทุกสิ่งทุกอย่างแล้วก็ได้
เพราะอย่างนั้น ทำไมเราไม่ลองไป
สถานที่ที่มีแต่พวกเราที่รู้จักกันล่ะ?
ครั้งนี้อาจจะเป็นจุดจบของทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว
เพราะอย่างนั้น ทำไมเราไม่ลองไป
สถานที่ที่มีแต่พวกเราที่รู้จักกัน?
น้ำตามันไหลลงบนกระดาษจนหมึกเริ่มเลอะไปหมด ผมวางมันลงยังที่ที่มันสมควรอยู่ ก่อนที่ตาจะไปสังเกตสิ่งใหม่ที่มันเปลี่ยนความรู้สึกผมไปอย่างสิ้นเชิง รอยเท้าที่ปรากฏขึ้นบริเวณหน้าผมทอดยาวไปจนถึงระเบียง ผมแน่ใจว่าผมยังไม่ได้เดินไปบริเวณนั้นแน่นอน ความเย็นถูกพัดผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว ผมคิดว่าในตอนที่ผมเข้ามาสังเกตแน่แล้วว่าไม่มีอะไรผิดปรกติ แน่นอนว่าสิ่งแรกที่ทุกคนสมควรทำคือสวดมนต์ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่ผมจะทำทำไมละครับ ไม่ใช่เรื่องเลย ถ้าเป็นโน้ตจริง ผมเองสมควรที่จะดีใจสิครับที่รู้ว่าเรายังอยู่ใกล้ๆกัน อยู่ดีๆเครื่องเล่นซีดีพร้อมๆกับทีวีก็เปิดขึ้นเอง เรื่องนี้สิครับที่ทำให้ผมตกใจมากกว่า ผมไม่ได้เดินไปปิดได้แต่ยืนตัวแข็งมองสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ปล่อยให้มันดำเนินไปในสิ่งที่มันอยากจะเป็น ภาพที่เห็นเบื้องหน้าบนทีวีเป็นภาพโน้ตกำลังยืนอยุ่บนเวทีที่ไหนสักแห่ง
“เห้ยเมิงได้ถ่ายรึเปล่าว่ะ” เสียงโน้ตตะโกนถามตากล้อง
“ถ่ายๆ”
“กรูหล่อรึเปล่า”
“เมิงเคยหล่อด้วยรึไงว่ะ ไอ้ลาว”
“สัดใครลาว เมิงดูๆ ซูมมาเลย ข้างๆกรูหล่ออย่างมาริโอ้” กล้องก็พยายามซูมเข้าไปตามที่โน้ตขอ ผมเองเปลี่ยนจากอารมณ์กลัวมายิ้มแทน
“เหียแม๋ง มาริโอ้ ”
“จริงด้วยว่ะโน๊ต”
“กรูบอกพวกเมิงแล้ว เอาอีกมุมไหม”
“พอละมึง ร้องเพลงดีกว่า”
“เอ๋อๆ ก่อนร้องเขาต้องมีการแนะนำเพลงก่อนสิว่ะ”
“ตามสบายเลยบักโน้ต ”
“เพลงนี้ผมตั้งใจร้องให้ใครบ้างคน เพราะผมเห็นเขายิ้มทุกครั้งที่ได้ยินเพลงนี้ ผมใช้เวลานานมากกว่าจะโน้นน้าวไอ้พวกเหียนี้ให้ยอมแกะเพลงนี้แล้วเล่นให้ผมร้อง ผมเพิ่งรู้ว่าความหมายมันดีมากๆจนกระทั่งผมได้มานั่งแกะเพลงนี้ แล้วก็เพิ่งได้รู้เหมือนกันว่าทำไมคุณถึงยิ้มทุกครั้งที่ได้ยินเพลงนี้ Somewhere only we know ผมอยากให้คุณได้ยิ้มมากกว่าทุกครั้งที่ได้ยินเพลงนี้ เพราะว่าผมเป็นคนร้องเพลงนี้ ” ขนที่แขนลุกขึ้นกันอย่างพร้อมเพียง เสียงลำโพงถูกเร่งขึ้นดังจนลั่นห้องแต่ผมกับเหมือนโดนสะกดให้ยืนนิ่งอยู่กับที่ จ้องหน้าทีวีโดยไม่ขยับไปไหน กระดาษที่ผมเพิ่งอ่านเมื่อตะกี้ถูกลมพัดตกลงมาที่จากโต๊ะที่ผมวางไว้มากองอยู่ที่เท้าผม แต่ละประโยคผมเพิ่งสังเกตว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่กลอนแต่มันเป็นเนื้อเพลงที่ถูกแปลให้เป็นภาษาไทย ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะเศร้าอีกแล้ว ตอนนี้ผมกับอิ่มใจที่ได้ฟังเพลงนี้ รอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนหน้าน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด โน้ตร้องเพลงด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุข รอยยิ้มท่าทางที่ผมคิดถึงมันเหลือเกิน
“เห้ย เมิงร้องไห้รึไงว่ะไอ้โน๊ต”
“ป่าว ใครร้อง”
“มึงนั้นละ ตาแดงเลยสัด”
“อืม กรูดีใจว่ะที่ได้ร้องเพลงนี้ ขอบคุณพวกเมิงว่ะ”
“เห้ย โน๊ตมึงลือดออกว่ะ ”
“ตรงไหนว่ะ”
“จมูกๆ”
“เห้ยไอ้โน๊ต” แล้วภาพก็ถูกเบนไปทางอื่นมีแต่เสียงคนตะโกนกันวุ่นวายไปหมด แล้วจอก็มืดไป ตอนนี้ผมกำลังสงสัยตัวเองว่าต้องรู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆผมดีใจที่ผมได้เห็นสิ่งนี้ ผมเชื่อว่าโน้ตเองก็ดีใจเหมือนกันที่ผมได้เห็นสิ่งนี้ อยู่ดีๆก็มีมือมาวางที่ไหล่ผม
“กลับห้องกับเหอะพี่โอมห์ ผมรู้แล้ว” ปลื้มเดินเข้ามาจับไหล่ผม ผมไม่ได้พูดอะไรถึงจะสมควรโกรธก็เถอะแต่ผมลืมมันไปหมดแล้ว
“ผมเห็นทุกอย่างแล้วพี่ ”
“เห็นอะไร”
“ก็ทุกอย่างที่พี่เห็นนั้นละครับ พี่โน้ตเขาขอให้ผมเอามาไว้ที่ห้อง”
“ปลื้มรู้”
“ครับ แต่ผมไม่เคยเปิดดู จนวันนี้ละครับ”
“กลับห้องกันนะครับพี่ เดี๋ยวเราไปพร้อมกัน บ้างที่มันอาจจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่พี่โน๊ตอยากจะรู้ก็ได้”
-
คนเรายังเจออะไรอีกเยอะค่ะ ^^
-
ยังติดตามอยู่ครับ
-
จะเป็นหนึ่งในกำลังใจให้น้องโอห์มค่ะ :กอด1:
-
อยากรู้เรื่องราวปัจจุบันบ้างอะไรบ้างค่ะ
-
ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับเราแต่ก็เศร้าทุกครั้งที่อ่าน
-
มาดันนนนนนนนน
-
อ่านจบไปแล้วก็เป็นอีกตอนที่รู้สึก "รักโน็ต"
แล้วก็นึกเสียดายที่เวลาของโน็ตสั้นเกินไป
แต่ก็ยังงงปลื้มอยู่ดี ว่าจะเอาไงกันแน่
เพราะดูเหมือนก็แคร์คุณโอมห์แต่ก็เหมือนมันสาวอีกคน
เรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้องโน็ตทำเอาเสียวหลังเลยค่ะ
เรื่องแบบนี้เจอกับตัวก็คงไปไม่เป็นเหมือนกัน
เพราะว่าไม่รู้ว่าจะรู้สึกไหนก่อน
เนสกับโน็ตเหมือนกันมาก จากความรู้สึกนะคะ
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ :L2:
-
มาให้กำลังใจครับน้องโอห์ม :กอด1:
-
ความรู้สึกมันเลือนลาง
ไม่ชัดเจนเลย
เหมือนๆจะใกล้..แต่ดูเหมือนไกลๆ ยังไงไม่รู้
ทั้งมิ๊ก ทั้งปลื้ม
ยกเว้น..โน๊ต คนเดียว ที่แม้ว่าจะอยู่ไกลแสนไกลจากโอห์ม
แต่ก็ยังให้ความรู้สึกว่าอยู่ใกล้โอห์ม ใช้ลมหายใจแนบชิดติดกัน
อ่านเสร็จ..เหงาในใจนะ โอห์ม
-
ดีใจ แล้วก็ต้องรีบล็อกอินเข้ามาตอบทุกครั้งที่เห็นโอห์มอัพ
ถึงบางครั้งฉันจะมาช้ามากอะไรมากก็เหอะ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้เสมอนะ
งานน่ะ ค่อยๆหา ค่อยๆลองทำไป คนที่มีงานมีการทำทุกวันนี้ก็ใช่ว่าจะไม่ดิ้นรนซะที่ไหนล่ะ
สู้ๆ :L1:
(คิดถึงโน๊ตทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้)
-
รักพี่โอมห์
คิดถึงพี่โน๊ต
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ซึ้งมากๆเลย
พี่โอมห์ สบายดีหรือปล๊าวฮุะ
ดูแลตัวเองด้วยน๊ะ
อยากหั้ยพี่รู้ มีคัยๆๆ หลายๆๆคนเป็นห่วง และ คิดถึงพี่เสมอ นะฮะ
:L1: :L1:
-
...เชื่อแล้วว่าตกงานจริงๆๆต่อตอนนี้ซะยาวเลย ก็คิดซะว่าเป็นช่วงที่เราพักผ่อนชาร์ตแบตก็แล้วกันนะน้องโอมห์
...การอยู่ที่เชียงใหม่น้องโอมห์ไม่มีความสุขเหรอ ก็เห็นใจนะทำอะไรที่ใจไม่ปรารถนา มันก็หาความสุขยาก
...แต่ยังไงก็ยังอยากให้คิดว่า ถึงเราไม่มีความสุข แต่คนที่เรารัก (พ่อแม่)มีความสุขบางครั้งเราก็ต้อง..ยอม
...โลกนี้มันช่างแบนจริงๆๆ ถ้าเนสกับโน๊ต เป็นพี่น้องกัน แต่ก็อึมครึมกับความรู้สึกของปลื้มเหมือนกันเนอะ
...ตอนสุดท้าย มันหลอนนะวุ้ย ถ้าน้องโอมห์เจอแบบนั้นจริงๆคนไม่กลัวผีอย่างพี่ก็..หลอนเหมือนกัน :L2:
-
เข้มแข็งไว้โอห์ม...
-
คิดถึงมากกๆๆ :-[
อ่านแล้วซึ้งมากๆเลยคับ
โน้ตกับเนสต้องเปนพี่น้องกันแน่ๆเลย
แต่อ่านแล้วก้รู้สึกถึงอารมของพี่โอห์มเลยว่าอารมณ์ดีมากตอนที่เขียน
แต่ก้มีแอบเศร้าช่วงท้ายๆเหมือนกัน
พออ่านจบก้สงสารโน้ตมากๆ ตอนนี้เริ่มปวดตับอีกแล้ว :o12: เค้าถึงได้พูดกันว่าทุกนาทีมีค่าจิงๆ
แล้วจะมาช่วยดันกระทู้ให้เรื่อยๆเลยนะคับ ตอนนี้สอบเสดแล้วด้วย :กอด1:
ปล.ขอบคุน คุณbroke-back มากเลยนะคับ ที่มา +1ให้คับ :L2:
-
ยังรักและรอคอยเสมอน๊า
-
ซึ้งมากเลยค่ะ พี่โน๊ตเป็นคนดีจริงๆ :monkeysad:
คิดว่าเวลาระหว่างพี่โอห์มกับพี่โน๊ตช่างสั้นแต่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีและแจ่มชัดจิงๆ
เป็นกำลังใจให้สู้ๆ และเก้าต่อไปนะค่ะเค้าเอาใจช่วย :กอด1: :กอด1:
-
ไม่รู้จะพูดไงดี เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
เปงกำลังใจให้นะคับพี่โอม+1คับ
-
มาช่วยดันคับ
รอรอ พี่โอห์ม
ขอให้หางานที่ดีๆได้ไวไวนะคับ :3123:
-
มารอนานแล้วนะครับ
โปรดมารายงานตัวด่วนได้โปรดง
-
รอครับพี่โอมห์
-
อ่านแล้วติด :a5:
ไม่น่าเชื่อเลยว่า ชีวิตคนๆหนึ่งมันจะมีเรื่องอะำไรมากมายขนาดนี้ :เฮ้อ:
-
หายไปนาน คิดถึงครับ
-
น่าสงสารจัง
-
โอห์ม พร้อมกลับเข้ามาเล่าต่อยังครับ
-
พี่โอห์มหายไปนานมากเลย คิดถึงจัง
สงสัยช่วงนี้คงจะยุ่งมาก ถ้าพี่โอห์มพร้อมเมื่อไหร่ก้มาลงได้เสมอนะคับ
แฟนคลับคิดถึงพี่มากกก^^
-
ปูเสื่อกางมุ้งรอแล้วครับ :call:
-
พี่โอร์ม ดูแลตัวเองด้วยน๊ะคร๊าฟ
เป็นกำลังจัยหั้ยน๊ะ :กอด1:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ครับ
มาให้กำลังใจพี่โอมห์มนะครับ
มาดันกระทู้รอพี่โอห์มมาต่อครับ
-
บังเอิญว่า มีเรื่องกับรุ่นน้องในคณะ อยุ่
ผมต้องขอโทษที่ไม่ได้เข้ามาเลย ช่วงนี้ โครตยุ่ง
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันครับ ผมก็จะไม่ทิ้งพวกคุณเหมือนกัน
-
อ้าว มีเรื่องอีกแล้ว เอาใจช่วย :L1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก สนุกมากเลยคับ
เป็นกำลังใจให้พี่โอห์มนะ
สู้ๆคร้าบบบบบบ
-
รีบมาต่อนะคร้าบบบบ อยากอ่านแล้วว อิอิ
-
คิดถึงพี่โอห์ม
-
คิดถึงนะครับ
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง :z13:
-
สู้ๆนะคะ ^o^
-
รออยู่นะครับ เสียน้ำตากับตอนสุดท้ายย
-
อ่านทีไรก็เศร้าทุกที เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
-กราบสัวดีทุกท่าน ที่ยังคงติดตามเรื่องไร้สาระของผมอยู่ ช่วงนี้เจออะไรหลายๆอย่าง เสร็จนี้ผมยังต้องไปช่วยแม่จัดการกับน้ำท่วม เป็นผู้ใหญ่นี้มันมีแต่เรื่องจริงๆนะครับ ไอ่คนข้างกายก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเลย ชีวิต 1 วันก็มีแต่กิน เกมส์ แล้วก็เที่ยว ไม่น่าเชื่อว่าเราจะอยู่กันมาเป็นปีๆแล้ว ผมยังอยู่และพยายามอยู่ให้ได้-
สายใย
“กลับห้องกับเหอะพี่โอมห์ ผมรู้แล้ว” ปลื้มเดินเข้ามาจับไหล่ผม ผมไม่ได้พูดอะไรถึงจะสมควรโกรธก็เถอะแต่ผมลืมมันไปหมดแล้ว
“ผมเห็นทุกอย่างแล้วพี่ ”
“เห็นอะไร”
“ก็ทุกอย่างที่พี่เห็นนั้นละครับ พี่โน้ตเขาขอให้ผมเอามาไว้ที่ห้อง”
“ปลื้มรู้”
“ครับ แต่ผมไม่เคยเปิดดู จนวันนี้ละครับ”
“กลับห้องกันนะครับพี่ เดี๋ยวเราไปพร้อมกัน บ้างที่มันอาจจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่พี่โน๊ตอยากจะรู้ก็ได้”
“เราเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดในห้องนั้นรึไงปลื้ม” ความสงสัยมันยังติดอยู่ในหัวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นดูกับมีใครบ้างคนคอยกำกับให้มันเดินไปตามเวลาที่สมควรจะเป็น
“เรื่องอะไร” คำตอบกลายเป็นประโยคคำถามอีกครั้ง
“ก็ทีวี เครื่องเสียง รอยเท้า แล้วก็กระดาษแผ่นนั้น”
“พี่บ้ารึเปล่าผมตามพี่มาทีหลัง เพราะผมมั่วแต่ไปตามหาพี่หอคนอื่น จนคิดว่าพี่จะมาที่นี้เป็นที่สุดท้าย แต่พอขึ้นลิทฟ์มาไม่ทันถึงผมก็ได้ยินเสียงเพลงดังลั่นชั้นแถมประตูห้องก็ไม่ได้ปิด” ปลื้มตอบด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง แววตาไม่ได้บ่งบอกเลยว่ากำลังโกหกอยู่
“ถ้าไม่ใช่แก งั้นก็คง” ผมหยุดประโยคทิ้งไว้ตรงนี้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่มาจบประโยคบอกเล่าของผม
“พี่ไม่กลัวรึไง”
“กลัวใคร”
“พี่โน๊ต”
“ถ้ากรูตายเมิงจะกลัวกรูรึเปล่าละปลื้ม”
“กลัว” ตอบพร้อมๆกับพยักหน้า
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ กล้าๆกลัวๆ แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรนิ ” ผมเปิดประตูรถลงมาทันทีที่รถหยุดนิ่ง
“พี่รอกันด้วยดิ”
“รอทำไม”
“กลัว”
“ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ อายุก็ไม่น้อยทำตัวเป็นเด็กไปได้” ปลื้มวิ่งมากระโดดขี่หลังผม
“ไอ้ปลื้ม กรูไม่มีแรงแล้ว ขา....................................” แล้วผมก็ลงไปนั่งกับพื้น
“พี่อะไรว่ะไม่แข็งแรงเลย”
“ก็แม๋งวันนี้กรูเดินไม่ใช่น้อยๆ”
“ อ่ะลุก ” จะว่าไปตลอดเวลาที่นั่งรถมาผมไม่ได้สังเกตมือของปลื้มเลยว่าเป็นยังไง จนกระทั้งตอนที่ผมต้องใช้มือข้างนั้น
“ไปโดนอะไรมา”
“แก้วบาด”
“ได้ไง”
“ก็กำมันแรงไปหน่อย”
“ตอนไหน” ผมพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยมือตัวเองแทนที่จะไปรบกวนมือของปลื้ม
“ไม่สำคัญหรอกพี่”
“ไม่สำคัญได้ไง เราเจ็บนิ”
“แต่ก็ไม่เท่าพี่เจ็บนิครับ” ปลื้มรีบดันหลังผมให้เข้าไปในลิทฟ์ ผมว่าโลกใบนี้มันจะมีสักกี่คนเวลาที่โมโหแล้วจะไม่ทำลายข้าวของ ไม่ทำร้ายตัวเอง ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ผมยืนคิดในสิ่งที่ปลื้มทำ ในขนาดที่ปลื้มดูจะไม่เป็นอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น ยืนทำหน้าทะเล้นกับกล้องวงจรปิด คล้ายกับนี้เป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่ง จนลิทฟ์มาถึงชั้นเป้าหมาย
“เอากุญแจมา พี่เปิดให้” ปลื้มยังดิ้นดันที่จะเปิดเอง
“เอามา เร็วๆเหนื่อย” ผมเสียงแข็งใส่ เมื่อประตูห้องเปิดออกใครจะไปรู้ว่าห้องที่เมื่อเช้ายังดูเป็นห้องตอนนี้มีเศษแก้วตกเกลื่อนอยู่เต็มพื้น โต๊ะหนังสือที่เคยถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ผมเลือกที่จะไม่พูดอะไร เพราะโวยวายไปห้องก็คงไม่เอี่ยม ผมมองหน้าปลื้มก็ได้แต่รอยยิ้มเด็กๆ ถึงแม้ว่ามันจะหน้าตาน่ารักมากขนาดไหน ผมก็อดที่จะโมโหไม่ได้
“พี่โอมห์ทำอะไร”
“เก็บของดิถามแปลก รกขนาดนี้”
“ไม่ต้อง นอนกันเหอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องเดินทาง”
“แล้วถ้าไม่เก็บใครจะเก็บ”
“เหอะน่า ไปอาบน้ำ เดี๋ยวอาบให้ปลื้มด้วย ปลื้มอาบเองไม่ได้”
“อะไรนะ”
“ก็เนี่ย” ปลื้มชูมือขึ้นมาให้ผมดูเพื่อเป็นการยืนยันในสิ่งที่พูด
“ก็แค่แก้วบาด ไหนว่าไม่เท่าไร”
“โห่ พี่”
“อะไร”
“ก็ป่าว” ปลื้มเดินหายเข้าไปในห้องนอน
“พี่โอมห์”
“วันนี้เรียกแบบนี้กี่รอบแล้วว่ะเนี่ย” ปลื้มขยับหัวมานอนหมอนเดียวกับผม
“ป่าว”
“ป่าวแล้วเรียกทำไม”
“ก็ผมสับสน”
“เรื่องอะไร”
“ไม่รู้ดิ”
“เรื่องคนที่ชื่อยุ้ยนั้นใช่ป่ะ”
“ครับ”
“เล่ามาสิ เพื่อจะบอกได้”
“จะให้ผมเล่าอะไร ถ้าผมเล่าก็กลัวพี่เสียใจ” ปลื้มเงียบหลังจากที่จบประโยคนี้ แล้วเปลี่ยนท่านอนเป็นหันมาทางข้างที่ผมนอนอยู่แล้วเอาแขนมาวางที่หน้าอกผม
“ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็ไม่ต้องเล่า พี่จะได้ไม่ต้องเสียใจ”
“พี่โอมห์”
“อะไรอีกว่ะ”
“ผมถามพี่จริงๆนะ พี่ยังรักพี่โน๊ตอยู่รึเปล่า”
“พี่รักมันมากกว่าเมื่อก่อน”
“หมายความว่ายังไงครับพี่”
“ก็ไม่รู้ดิหลังจากที่มันไป มันก็ทิ้งหลายๆอย่างไว้ให้พี่ ไม่ใช่ข้าวของเงินทองนะแต่เป็นความรู้สึกดีๆแล้วทั้งเราด้วยไง”
“พี่มายถึงอะไรครับ เรา”
“ก็เราไง ไอ้ตี๋หน้าหม้อ” ผมเอาแขนที่เหลืออีกข้างดึงหัวปลื้มมาวางไว้ที่หน้าอก
“พี่คิดตลอดละปลื้มว่าสักวันเราต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกัน แต่มันจะเป็นเรื่องอะไรที่ทำให้เราทะเลาะกัน แล้วเราจะทะเลาะกันนานรึเปล่า นานพอที่พี่จะเสียใจรึเปล่า ” ผมเพ้อหัวเราะออกมาในขนาดที่กำลังคิดเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
“พี่หัวเราะอะไร”
“ก็ใครจะไปโกรธแกได้ลงว่ะ เกย์ในมหาลัยมีตั้งเยอะหน้าตาดีกว่าพี่มีตั้งหน้าคน แต่แกเสือกเลือกพี่ แถมแกเองก็ไม่เคยชอบผู้ชายด้วย”
“ไม่รู้ดิ พี่โน้ตยังเป็นได้เลยพี่ ผมไม่ได้ลองเป็นนะ แต่มันเป็นของมันเองตอนแรกผมก็คิดว่าทำไมผมต้องมาดูแลพี่ด้วย พี่รู้ไหมว่าตอนที่พี่ป่วย ผมแถบอยากจะให้พี่ตายๆจากผมไปเลย เพราะผมไม่อยากดูแลพี่”
“แล้วทำไมยังดูอยู่ละ”
“ก็ไม่รู้อีกเหมือนกันครับ ตอนพี่โน้ตป่วยเขาก็คงอยากให้พี่อยู่ใกล้เขาแบบนี้เหมือนกัน ผมรู้ว่าผมเป็นคนหน้าตายังไง แต่ที่ผมเลือกพี่ไม่ใช่เพราะว่าผมชอบพี่ที่หน้าตา ก็ถูกแบบที่พี่บอกผมว่าคนเป็นสิบเป็นร้อยทั้งในมหาลัยแล้วก็ร้านเหล้า ผมจะเลือกใครก็ได้ แต่มันจะมีสักกี่คนที่ผมนอนกอดแล้วสบายใจ เดินจับมือแล้วมีความสุข กินข้าวด้วยกันทุกมื้อแล้วไม่เบื่อ ทุกคำถามในใจผมมันได้คำตอบคือพี่ ”
“ปลื้ม”
“ครับพี่” ผมจำได้ว่าคืนนั้นเราจบประโยคสนทนากันเพียงเท่านี้ แค่นี้จริงๆถึงหัวปลื้มจะหนักแต่ใจของผมมันหนักกว่า คำพูดที่เป็นประโยคก่อนนอนมันช่างสวยงามแล้วให้กำลังให้มากมาย มันมากจนผมคิดว่าหัวใจที่เคยให้มิ๊กไปมันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง พรุ่งนี้เช้าความรักจะกับมาเป็นของผมอีกครั้ง
“ปลื้ม เช้าแล้ว” วันนี้ผมตื่นก่อน ตื่นก่อนให้แน่ใจว่าเรื่องที่ได้ยินเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน ปลื้มยังนอนอยู่ที่อกผมเหมือนเมื่อคืน เช้านี้ผมมีโอกาสที่ได้ดูหน้าปลื้มใกล้ๆ หลังจากเมื่อคืนถึงผมไม่ได้ให้คำตอบอะไรแต่ก็รู้อยู่แล้วว่าเราต้องเปลี่ยนสถานะจากพี่น้องมาเป็นคนที่กำลังคบหาแน่นอน ถ้านี้เป็นตอนจบของไดอารี่เล่มนี้แสดงว่าผมจะไม่มีชีวิตต่อไปแล้ว ความรักของปลื้มมันทำให้ผมหลุดพ้นจากทุกสิ่งทุกอย่าง
“พี่โอมห์ มองอะไร” นี้ละครับคือความจริงที่ผมกำลังพูดถึง
“ป่าว ไม่ได้มอง”
“พี่ จู๋แข็งหมดละ” มันพูดเล่นรึว่าละเม๋อ
“ละเม๋อรึไงว่ะ”
“จับดูดิ” มือที่ว่างอีกข้างถูกมือที่วางทับอกอยู่ดึงไปเบื้องล่างอยากรวดเร็ว
“เห้ย” ผมสัมผัสถึงความหมายของตอนแปดโมงเช้าได้ทันที ก่อนที่จะดึงมือออก
“พี่ตกใจอะไร”
“ก็ตกใจดิ” แล้วมือปลื้มก็มาจับของผมเช่นกัน จากที่มีอารมณ์อยากจะนอนมองหน้าใกล้ๆ กลายเป็นอารมณ์อย่างอื่นไปแล้วเรียบร้อย
“พี่ก็มีอารมณ์เหอะ” ปลื้มทำทีจะมุดผ้าห่ม
“หยุดเลย มีเรื่องต้องทำ ไว้ก่อนอยากก็ไปช่วยตัวเองในส้วมไป”
“ผมมีแฟน แฟนผมก็ต้องช่วยดิ”
“ช่วยนี้ดิ” ผมออกแรงถีบปลื้มจนตกเตียง
“โอมห์แม๋งใจร้ายว่ะ เดี๋ยววันนี้จะจุดธูปบอกพี่โน๊ต”
“ว่า”
“ว่าพี่โอมห์ไม่ทำหน้าที่”
“อะไรของเมิงว่ะไอ้ปลื้ม”
“ไม่ต้องเลย ถีบผมอีก วันหลังอยากอย่ามาสะกิดนะพี่”
“เสียงอะไรว่ะ ปลื้ม เงียบก่อนดิ”
“โทรสับพี่รึเปล่า”
“เอ๋อมันอยู่ตรงไหนว่ะไม่เห็นตั้งแต่เมื่อคืนละ”
“ผมไม่เห็นได้ยินเลยพี่ ”
“แต่พี่ได้ยินนะโวย”
“เสียงหัวใจผมรึเปล่า” ปลื้มตอบหน้าตาเฉย เล่นเอามากลั้นหัวเราะไม่อยู่ สายตาก็มองหาโทรสับ
“ปลื้ม ขอร้องไปอาบน้ำก่อนเลยป่ะ จะได้กลับบ้าน NOW”
.........................................XXXXXXXXXX.......................................... เบอร์แบบนี้อีกแล้ว
“สวัสดีครับ” ผมกดรับโดยที่ไม่รังเล เอาว่ะจะมาคืนภาษีก็มาเลย กรุไม่กลัวอยู่แล้ว
“โอมห์” เสียงนี้มันส่งตรงมาที่สมองอย่างรวดเร็ว มันเร็วพอๆกับที่ผมรู้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร
“อืม พูดอยู่”
“มิ๊กนะ”
“รู้แล้ว ว่าไง” ไม่รู้ว่าผมสมควรดีใจรึว่าเสียใจดีที่ได้ยินเสียงนี้ ผมพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้อย่างถึงที่สุด ฟันล่างกับฟันบนที่พยายามกัดกันเอาไว้จนผมรู้สึกถึงรสชาดของเลือดที่ออกมาจากปาก
“กว่าจะติดต่อได้ ไม่ดีใจรึไงว่ะ”
“อืม” น้ำตาหยดแรกไหลลงมาโดนมือข้างที่ผมไม่ได้ใช้ยกหูโทรสับ
“อืมนี้ดีใจรึว่าไม่ดีใจว่ะ คนอุตสาห์พยายามโทรหา”
“อืม แล้วอยู่ที่ไหน”
“จีน”
“จีน หมายถึงเมืองจีนรึไง”
“อืม คุนหมิง”
“อ๋อ ไปทำอะไรที่นั้น”
“ไม่รู้ดิ พ่อกับแม่ให้มา”
“โอมห์ร้องไห้”
“ป่าว จะร้องทำไม”
“กรูรู้ว่าเมิงร้อง”
“ ” ผมเงียบไม่ได้พูดอะไร ค่อยฟังว่ามิ๊กจะพูดอะไรต่อ
“กรูขอโทษโอมห์ กรูพยายามจนถึงที่สุดแล้วนะโว้ย กรูอยากเป็นคนที่ปกป้องเมิงได้ กรูอยากเป็นคนที่อยู่ข้างๆเมิงเวลาที่เมิงมีปัญหา กรูอยากเป็นคนที่ค่อยดูแลเอาใจใส่เมิง แล้วกรูก็อยากเป็นคนที่เมิงรักด้วย”
“ก็ได้เป็นแล้วนิ อ๋อไม่ดิ เคยเป็น กรูลืมไป” ผมตอบไปอย่างโมโห เพราะครั้งนี้ก็ไม่ได้ต่างจากหลายๆครั้ง
“แต่”
“แก้ตัวว่ะมิ๊ก พอเหอะ เปลืองค่าโทรสับ”
“โอมห์”
“พอเถอะ จะวางแล้วมิ๊ก”
“แต่เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่รึไงว่ะ เมิงลืมไปแล้วรึไงว่ะ”
“คำว่าเพื่อนกรูไม่เคยลืมหรอกมิ๊ก ถ้าเมิงจะบอกว่าแค่เพื่อน ยังไงเมิงกับกรูก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว แต่อย่ามาเสือกใช้คำว่าคนรักอีก ”
“พี่โอมห์เป็นอะไรรึเปล่า” ปลื้มตะโกนถามออกมาจากห้องน้ำ
“ป่าว พี่กำลังคุยกับเพื่อน”
“อ๋อ แล้วไป”
“เพื่อนเก่า ..................” มิ๊กถ้วนคำพูดนี้ขึ้นมา
“ทำไมรึ”
“ถ้าไม่คุยก็แค่นี้นะมิ๊ก” มือที่เต็มไปด้วยเหงื่อ พอๆกับน้ำตาที่ยังค้างอยู่เต็มสองตา ผมไม่ได้รอให้ได้รับประโยคตอบกลับจากปลายสาย เลือกที่จะกดวาง แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง หยิบหมอนใบที่ผมเคยนอน ไม่สิ ต้องเรียกว่าผมกับมิ๊กเคยนอนด้วยกันขึ้นมากอด แล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา ออกมาเรื่อยๆจนผมลืมไปแล้วว่ายังมีปลื้มอยู่ในห้องนี้อีกคน
มือที่อุณหภูมิผิดปรกติ มันเย็นจนทำให้ผมรู้สึกตัวตื่นจากความคิดที่วิ่งวนไปทั่วสมองใบเล็กๆ ผมจ้องมองหน้าปลื้มถึงมันจะไม่ชัดเพราะน้ำตามันยังมีอยู่เต็มไปทั้งสองตา ปลื้มไม่พูดอะไรแต่ยิ้มให้ผมแบบทุกครั้ง รอบนี้ผมมีความเศร้า ความรู้สึกสับสนอยู่เต็มหัวไปหมด
“พี่มิ๊กใช่รึเปล่าครับ” ปลื้มถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนที่จะมานั่งข้างๆผม
ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่พยักหน้า ปลื้มค่อยๆดึงหัวผมไปวางไว้ที่ตักของปลื้ม ผมเองก็ไม่ได้ขัดขืนปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามสิ่งที่มันควรจะเป็น
“พี่มีความทุกข์ ผมก็มีความทุกข์ด้วย รู้ไหมครับ” ความรู้สึกห่วงใยถูกถ่ายทอดพาอุ้มมือที่ลูบหัวของผมอยู่อย่างอ่อนโยน นี้ ปลื้มไม่ได้มีความผิดอะไรเลยทำไมผมต้องทำร้ายคนที่ดีกับผมด้วย ระหว่างที่คิดถึงคำพูดรวมถึงการกลับมาของมิ๊กน้ำตาก็ไหลออกมา นี้เองที่เขาเรียกว่าอาการน้ำตาอาบแก้ม ปลื้มไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากความเงียบที่เข้ามาเยี่ยมเยือนห้องนี้อีกครั้ง
“พี่โอมห์โทรสับ” ปลื้มยื่นมือถือให้ผม
“อืม เนส ว่าไงครับ”
“พี่ผมรออยู่ที่หน้าคอนโดแล้วนะครับ”
“เอ๋อ เดี๋ยวลงไปกันแล้ว รอกำ” ปลื้มมองหน้าผมตาไม่กระพริบ ผมเองไม่อยากให้การเดินทางครั้งนี้มีแต่เรื่องเศร้า ผมเก็บน้ำตา เก็บเรื่องมิ๊ก แล้วเอาความสุขกลับคืนมาคนที่ผมควรจะทำให้เขามีความสุขมันยืนอยู่ตรงหน้าผม ไม่ใช่เอาความทุกข์ของผมไปแบ่งปันคนที่เขารักผม
“ยิ้มอะไรพี่”
“เปล่า ยิ้มให้ก็ต้องยิ้มตอบดิ มีมารยาทหน่อย”
“ครับ ที่รัก” ปลื้มเดินเขามาหอมแก้มผมเบาๆ
“ไปแต่งตัวไป ไอ้เนสมันมารอละ”
“แล้วพี่อ่ะ”
“ก็ไปชุดนี้ละ ค่อยไปอาบที่บ้าน”
“ยี้................”
“อย่าให้มันเรื่องมาก เร็วๆไอ้เนสรออยู่”
“พี่จะใส่box box ก่ะเสื้อกล้ามไปจริงอ๋อครับพี่” มันน่าแปลกตรงไหนกับการแต่งตัวสบายๆนั่งรถ ผมไม่เข้าใจว่าถ้าเราแต่งตัวหล่อ ถึงเวลาเอาเข้าจริงๆใครจะมาดูเรา หล่อก็หล่ออยู่ในรถ แฟนก็มีแล้ว ผมไม่ได้สนใจคำพูดของปลื้ม ถึงปลื้มมันจะอาย แต่ผมไม่อาย อายุมากแล้ว แฟนก็มีแล้วทำไมต้องสนด้วย มือหยิบกระเป๋า อีกมือหยิบมือถือแล้วเดินนำปลื้มออกมาจากห้องทันที
“เร็วๆนะ พี่เอาของไปเก็บที่รถก่อน” “เอ๋อปลื้ม เมิงไม่ต้องหล่อมากนะครับ เพราะมีกรูอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องหล่อโชว์ใคร”
ผมเดินออกจากห้องตรงไปที่ลิทฟ์ใช้เวลารอไม่นาน ลิฟท์เลื่อนจากชั้นบนสุดลดลงมาเรื่อยๆจนหยุดที่ชั้นของผม ใครจะไปรู้ว่ามีคนร่วมโดยสารตู้เหล็กใบนี้ลงมากับผมด้วย
“น้อง”
“ครับ”
“เป็นอะไรรึเปล่าดูไม่เหมือนทุกวัน” คือทุกวันผมกับพี่เจอกันแล้วยิ้มให้กัน ทำหน้าสดใสให้กันรึไงว่ะ ผมคิดในใจแล้วมองหน้าคู่สนทนาก่อนจะยิ้มให้แบบงง
“ป่าวนิครับพี่”
“น้อง” โชคดีที่ตู้ใบนี้ลงถึงชั้น หนึ่งแล้ว
“ไปก่อนนะพี่”
“กลับบ้าน หรอค่ะ ลูกโอมห์” เสียงทักทายป้าที่นั่งเฝ้าล๊อบบี๊
“ฝากห้องด้วยนะป้า” ผมเดินตรงมาหาเนสที่นั่งรออยู่ที่โซฟาอยู่แล้ว
“เป็นอะไรมากรึเปล่าพี่ ดูสภาพดิ“ ก็คงไม่แปลกที่คนเพิ่งรู้จักกันจะเอ๋ยปากถามคำถามแบบนี้
“บังเอิญว่าพี่เป็นคนง่ายๆว่ะ” ผมเองงก็ได้แต่ตอบไปอย่างง่ายๆ ก็ชีวิตมันเป็นแบบนั้นจริงๆนิคราฟ
“แต่มันก็ง่ายไปรึเปล่าพี่ สภาพนี้”บักวอกนี้มันยังไม่จบ
“เอ๋อ เดี๋ยวก็ชิน เชื่อพี่ดิ” ผมเลือกที่จะตัดบทแล้วเดินไปที่จอดรถ เวลาผ่านไปไม่ถึง 15 นาทีทั้งคู่ก็เดินลงมาพร้อมกัน เหมือนเมื่อคืนไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย ไม่เคยมีเรื่องเข้าใจผิด หึงรึว่าห่วงกันเลย ผมยิ้มแล้วคิดในใจ
“หล่อใช่ไหมละ” ผมขวมดคิ้วกับคำถามของปลื้ม
“หมายความว่าไง”
“ก็หล่อใช่ไหมละ เห็นมองแล้วยิ้ม” แล้วมันก็ยิ้ม
“เปล่า ที่บ้านเรียกยิ้มเหลือ” ผมเปิดประตูแล้วรีบเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง สีหน้าของทั้งคู่แสดงถึงความงุนงง
“พี่โอมห์ไม่นั่งหน้า” ผมรีบส่ายหัว
“ไมอ่ะ จะนอน เมื่อคืนหนัก”
“หนัก”
“เอ๋อหนัก จะไปกันได้รึยัง” น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปคงทราบแล้วมั้งครับว่าผมไม่ได้เล่นด้วยแล้ว ทั้งคู่ขึ้นรถ แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนที่ของยานพาหนะคันนี้
DVD ที่ผมเพิ่งเจอเมื่อคืน ถูกเอามาเปิดอีกครั้งในรถ แน่นอนว่าผมนั่งยิ้มอยู่คนเดียว เวลาที่มองหน้าเนส มันยังเหมือนว่าโน็ตไม่ได้หายไปไหนเลย ผมยังนั่งยิ้มแล้วก็หัวเราะกับท่าทางเก๊กๆของโน้ต
“นี้คนที่พี่พูดถึงใช่ไหมครับ”
“อืมเหมือนกำลังส่องกระจกอยู่ใช่ไหมละ” เนสส่ายหน้า
“ทำไมว่ะเนส” ปลื้มถาม
“ก็เนสหล่อกว่า”
“ไม่จริงมั้ง” ผมพูดทำลายมุกที่เนสสร้างขึ้น
เราแลกเปลี่ยนบทสนทนามากมาย มันมากจนเหมือนทำให้ผมกลับรู้สึกว่าโน้ตยังอยู่กับผมแล้วก็ไม่ได้ไปไหน ภายใต้รอยยิ้มที่ดูมีบ้างอย่างซ่อนอยู่เสียงหัวเราะที่ออกมาโดนไม่แส้แสร้ง แววตาที่ไม่บ่งบอกถึงความโศกเศร้า ทุกอย่างมันคือตัวของคนที่เราเคยรู้จักและจากเราไป เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงรถก็เลี้ยวเข้ามาถึงบ้านที่ผมรู้จักมันดีพอๆกับที่คนในบ้านหลังนั้นรู้จักผม ครั้งสุดท้ายที่ผมมาเหยียบที่นี้มันเต็มไปด้วยน้ำตา บ้านหลังนี้เปลี่ยนไปมากตั้งแต่ที่ไม่มีเขาคนนั้นอยู่ หลายอย่างในบ้านที่มันสมควรจะเป็นมันก็ยังคงเป็นอยู่ ผุ้ใหญ่ดูใจดีที่แววตายังคงมีร่องรอยของน้ำตา ยืนรอพวกผมอยู่ที่บันไดบ้านแล้ว
“พี่โอมห์ แน่ใจแล้วใช่ไหมครับ” ผมใช่เวลาช่วงครู่คิดถึงผลลัพท์ในสิ่งที่ผมกำลังจะทำ แต่ที่สุดแล้วไม่ว่าเรื่องนี้จะออกมายังไง ผมยังคิดว่า มันก็เป็นเรื่องที่เนสเองควรจะรู้
“รอในรถก่อนนะเนส”
“ป่ะปลื้ม” ปลื้มเดินอ้อมมาเปิดประตุให้ผมขนาดที่ผมกำลังจะหิ้วถุงของฝากลงไปให้แม่
“หิ้วอะไรมากันหนักกันหนาละลูก”
“สวัสดีครับป้า” ปลื้มยกมือไหว้ ผมส่งถุงที่หิ้วมาจากเชียงใหม่ให้แม่ของโน็ต
“แม่ครับ ผมมีอะไรจะบอก” ปลื้มเอามือมาแตะไหล่ผม
“มีอะไรกัน ขึ้นไปคุยกันบนบ้านก็ได้ ตรงนี้ร้อน ไปกินน้ำกินท่ากันก่อน”
“ไม่ได้ครับ ต้องบอกตอนนี้”
“คุณลุง สวัสดีครับ” พ่อของโน็ตรีบยกมือรับไหว้แล้วเดินลงมาให้ผม ที่ยืนคุยกับแม่อยู่ตรงบันได
“อ้าว เห็นแม่ว่ามีอะไร ถึงขนาดต้องมากันถึงบ้านเลยรึไง”
“คิดถึงครับ ไม่ได้มาบ้านนี้นานแล้ว ว่าจะมานอนค้างสักคืนสองคืนไม่รู้ว่าคนบ้านนี้ยังตอนรับอยู่รึเปล่า”
“เจ้าโอมห์ อู๋ไปเรื่อย คนอื่นคนไกลตี้ไหน”
“ครับ พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันก็ดีแล้ว ผมจะได้บอกทีเดียวเลย”
“อะหยั้ง แม่มัน เจ้าโอมห์มันมีอะไร”
“เฮาบ่ฮุ้ คอยมันอู้ตะแต่มะคืน ให้มันบอกก็บ่บอก”
“ผมมีเพื่อนมาด้วยอีกคนหนึ่งครับ จะมาขอพักด้วย”
“จะอี้เองก่ะ แล้วมีไหน”
“สักกำครับ” ปลื้มตอบแทนผม แล้วเดินลงไปเปิดประตูเรียกเนสลงมา
“ลงมาได้ละ”
“มีอะไรกันรึเปล่าว่ะ ปลื้ม” ปลื้มเบะปากให้แล้วเดินนำเนสมาหาผม
-
แม่โน็ตยืนนิ่ง พ่อก็เหมือนกัน เวลาเหมือนหยุดเดินไปชั่วขนาดหนึ่งในขนาดที่รอบข้างยังคงดำเนินต่อไป ผมยืนมองปติกิริยาที่เกิดขึ้นอย่างใกล้ชิด เนสยกมือไหว้คนทั้งคู่ด้วยเพราะมารยาทหารู้ไม่ว่าคนที่ไหว้อยู่คือพ่อแม่บุญธรรมของโน้ต
“แม่ครับ” น้ำตาที่หน้าของแม่โน้ตค่อยๆไหลอาบแก้มลงมาอย่างช้าๆ พ่อยืนนิ่งโดยที่ไม่พูดไม่จาอะไร
“คุณป้า เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เนสเองคุณจะแปลกใจที่อยู่ดีๆคนสองคนที่เพิ่งรู้จักมายืนมองหน้า และอีกคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่ต่อหน้า
“พี่โอมห์” เนสเรียกผม
“คุณป้าครับ นี้เนสครับผม”
“ไม่ใช่ โน๊ตหรอลูก”
“โอมห์ นี้ล้อเล่นอะไร” คุณลุงตะคอกใส่ผม
“ป่าวครับ มันมีเรื่องที่ผมอยากรู้อยู่บ้างเรื่อง”
“เรื่องอะไรนี้มันไม่ตลกเลยรู้ไหม เรารู้ไหมว่าใช้เวลานานแค่ไหนกว่า”
“พี่โอมห์ ไอ้ปลื้มนี้มันเรื่องอะไรว่ะ”
“พี่โอมห์ ผมว่ามันเริ่มจะวุ่นวายละ ” ปลื้มกระซิบบอกผม
“เอ๋อว่ะ”
“ไปๆขึ้นบ้านก่อนลูก” คุณป้าชวนขึ้นบ้านเพราะแดดเริ่มจะร้อนแล้ว อีกอย่างคนงานที่บ้านก็มองเยอะด้วย เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผ่านสายตาลุงกับป้าไม่มีบทสทนา ไม่มีคำพูด ไม่มีประโยคใดๆทั้งสิ้น
“อุ้ย คุณโน๊ต”
“ไม่ใช่ครับพี่” ผมยิ้มบอกพี่สาวคนสวยที่ยกน้ำมาให้
“แม่ครับ ฟังผมนะครับ ผมเจอเนสโดยบังเอิญ คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าแม่ไม่ใช่โน๊ตแน่ๆเพราะว่าเราก็อยู่ตรงนั้นด้วยกันทั้งคู่ในวันนั้น”
“แล้ว หนู” แม่ยกมือขึ้นมาลูบหน้าเนส
“นั้นละครับที่ผมอยากรู้ถึงว่าน้องคนนี้มาหาพ่อกับแม่ ให้เขาเล่าเองดีกว่า” ผมสบตาเนสแล้วพยักหน้า
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าพ่อแม่จริงๆผมเป็นใคร แต่ที่รู้ๆคือผมมีแม่คนหนึ่งที่คอยเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เกิด ผมเกิดที่ไหนผมเองก็ไม่รู้แต่ผมโตขึ้นมาในบ้านไม้เล็กๆ แม่ผมมีอาชีพรับจ้างทำสวนชีวิตไม่ได้ดีอะไรเลยครับ เราหาเช้ากินค่ำตั้งแต่ที่ผมจำความได้ ผมเคยถามหาพ่อ แม่ผมไม่ได้บอกอะไรบอกแค่ว่าพ่อผมเป็นคนดี ทุกวันแม่จะเฝ้าบอกผมว่าให้ตั้งใจเรียนโตขึ้นแล้วจะได้ไม่ลำบากชีวิตจะสบาย แม่จะได้สบายด้วย ผมก็เชื่อจนผมสอบติดแล้วได้เข้ามาเรียนที่เชียงใหม่นี้ละครับ” เนสนั่งก้มหน้าเงียบหลังจากที่พูดจบ
“แล้วตอนนี้แม่เราอยู่ที่ไหนละ” แม่โน้ตถาม
“ไม่อยู่แล้วครับ”ความเงียบเข้ามาปกคลุมในห้องอีกครั้ง รวมถึงตัวผมที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
“หมายความว่าไงที่ว่าไม่อยู่”คุณลุงเอ่ยปากถาม
“แม่เสียไปก่อนที่ผมจะเข้าเรียนนี้ละครับ”
“ขอโทษนะเนส”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่”
“เอานี้” แม่ส่งอัลบั้มรูปของโน้ตที่ผมเคยดูสักสองสามรอบแล้วเห็นจะได้ให้โน้ต
“อะไรครับ”
“เอาไปดูสิ” แล้วเนสก็รับไป ผมทิ้งเนสไว้กับแม่แล้วเดินลงตามปลื้มลงมา
“พี่โอมห์ ผมมีอะไรจะบอก” ผมเดินตามปลื้มลงถึงรถ กำลังจะเอ่ยปากชวนกลับบ้าน
“อะไร”
“ผมขอโทษที่เปิดอ่านก่อนนะพี่ ”
“เห้ยอะไร จะเครียดทำไม” ผมปลอบ
“ไม่เครียดได้ไง ”
“แล้วมันมีอะไรให้เครียดละ” ผมขมวดคิ้ว
“พี่อ่านเองแล้วกัน” ปลื้มยื่นจดหมายซองสีชมพูอ่อนๆให้ผม จ่าซองถึง โอมห์
แล้ววันเวลาก็เดินย้อนกลับมาที่เก่าอีกครั้ง ผมได้เดินทางกลับมาที่บ้าน ถนนที่เคยมีผู้คนผ่านไปมาวุ่นวายในเช้า ภาพที่คนระแวงบ้านออกมาใส่บาตร มาจางหายไปแล้ว บ้านผมไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ชีวิตเราเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เราเลือกเดินออกจากบ้านหลังนี้ไป ผมนั่งอยู่คนเดียว ไม่ได้ร้องไห้ ไม่มีน้ำตา พ่อกับแม่ก็ไม่มีใครอยู่บ้านอีกแล้ว มันเป็นเรื่องปรกติที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย คงจะเป็นเพราะว่าแปลกที่นอน มันมีเหตุผลที่ผมเดินทางกลับมาที่บ้านโดยที่ไม่ได้บอกพ่อกับแม่ล่วงหน้า มันคงเป็นเพราะข่าวจากเพื่อนเก่าที่ผมได้รับ ถึงครั้งแรกที่ผมได้ยินข่าวนี้จะไม่เชื่อกับหูก็เถอะแต่สุดท้ายก็ทนแรงดึงดันของเพื่อนๆไม่ได้เลยต้องกลับมา แล้วจริงๆก็คงไม่ใช่เพราะแปลกที่ แต่คงเป็นเพราะเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นตั้งหากที่ทำให้ผมตื่นเช้า ไม่ได้นอนแบบนี้คงจะถูกกว่า
“ว่าไงปลื้ม” ผมกดรับ
“ตื่นแล้วอ่อพี่”
“อืม ตื่นแล้ว เราละยังไม่ตื่นก็ไปนอนต่อเหอะ”
“ได้นอนรึเปล่า”
“นอนดิ แต่ไม่หลับ”
“เอาน่าพี่ ผมเข้าใจพี่นะ ที่แย่กว่านี้พี่ก็ผ่านมาแล้ว เชื่อผม”
“เอ่อพี่อะเชื่อเรา แต่ตอนนี้เราไปนอนก็เหอะ ไม่ต้องห่วง เพื่อนมาแล้ว”
“ครับ.................. จุ๊บๆ”
“เห้ยโอมห์..................” นิวเดินเข้ามาหาผม
“เอ๋อ” ผมวางสายแล้วยกมือทักทาย
“เมิงจะเข้ามาก่อนรึเปล่า”
“ไม่ละว่ะ กลัวงูกัด”
“งั้นเมิงรอกรูแป๊บ” ผมเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วหยิบกล่องไม้ใบไม่ใหญ่มาก แต่มันก็ใหญ่พอที่จะใส่หนังสือสักตั้งหนึ่ง ผมคงอ่านมันหมดแล้ว ครั้งเดียวก็เกินพอละสำหรับผม ถึงมันจะทำให้ผมยิ้มบ้าง มีน้ำตาบ้าง แต่ผมก็ดีใจที่ได้เอามันมาอ่าน วันนี้มันถึงเวลาที่ต้องกลับไปหาเจ้าของแล้ว
“โอมห์”
“เอ๋อ ไปแล้ว” ผมเดินออกมาพร้อมกับกล่องไม้แล้วก็ของขวัญสำหรับวันสำคัญ
“กล่องอะไรว่ะ”
“กล่องความลับว่ะ” เพื่อนๆในรถถามผม
“พวกเมิงรู้จักรึเปล่าว่ะ ความลับ” ผมย้ำคำพูด
“เอ่อ อันนี้ของเมิง” เพื่อนผมส่งซองสีชมพู มีกลิ่นหอมอ่อนๆให้ผม ถึงแม้ว่าตลอดเวลาผมจะปฏิเสทตลอดว่ามันไม่ใช่แบบที่ผมคิด มันเป็นแค่ความลือ รึแค่เป็นแค่เรื่องตลอดเรื่องหนึ่งที่ใครหลายๆคนชอบแกล้งผมแต่ ผมก็หลับตาลงพร้อมน้ำตาเม็ดใหญ่ มันใหญ่พอที่จะทำให้ตัวหนังสือที่เขียนด้วยปากกาบนหน้าซองเลอะจนอ่านไม่รู้เรื่อง
“เห้ยโอมห์”
“ปล่อยมันเหอะ เป็นกรู กรูก็ร้อง” โชเฟอร์พุดดีจริงๆ
“ขอบใจว่ะ ขอบใจพวกเมิงจริงๆ” คงเป็นแค่วันนี้ละมั้งครับที่อยากให้บ้านผมกับบ้านมิ๊กไกลกันสักคนละทวีปเลย แต่รถก็ใช่เวลาไม่นานแบบที่ใจผมคิด มันก็หยุดเคลื่อนที่ เสียงเพลง ดอกไม้ ผู้คน รอยยิ้ม มีเต็มไปหมด
“ถ้าเมิงไม่อยากลงไป ก็อยู่ในนี้ก่อนก็ได้นะ” ผมมองหน้าเพื่อนผม แล้วก็พยักหน้า
“เอ๋อ งั้นพวกกรูเข้าไปในงานก่อน ถ้ามีไร เขนไม่กล้าเข้าไปเมิงโทรมาแล้วกัน”
“อืม ไปเถอะ” มือผมยังกำซองไว้แน่น ยิงได้ยินเสียงเพลงกลิ่นดอกไม้จากข้างนอกยิ่งทำให้ในหัวใจมันเจ็บ มันเป็นอีกครั้งที่นั่งหลับตา อยู่เงียบๆคนเดียวในขนาดที่ด้านนอกอบอุ่นไปด้วยความยินดีและความสุข
...............ปัง................................................เสียงประตูรถปิด ผมรู้สึกได้ว่ามีคนมานั่งข้างๆผม
“กำไว้สะแน่นเลย แบบนี้ไม่สงสารคนที่เขาออกแบบรึไงว่ะ” เสียงนี้ผมจำได้
“มิ๊ก” แค่พูดน้ำตาผมก็ไหลแล้ว
“เห้ย เป็นอะไร นี้ดีใจขนาดนั้นเลยรึไง” มิ๊กเอามือมาปาดน้ำตาผม วันนี้ในชุดเทกซิโดสีดำ กับกางเกงยีนท์ถึงมันจะดูคัดกันแต่มันก็ดูดีในสไตล์ของมันไม่น้อย
“อืม”ผมพยายามทำเป็นยิ้ม
“หายไปไหนมา” เราทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน
“กรูอยากรู้เรื่องเมิงมากกว่า”
“แต่งานมันจะเริ่มแล้วไม่ใช่รึไง”
“ช่างหัวไงมันเถอะ ไหนๆก็ได้เจอกันแล้ว” มิ๊กลวงโทรสับขึ้นมาโทรหาใครสักคน
“เห้ยกรุยืมรถแป๊บนะโว้ย”
“ใครถามก็บอกว่ากรูท้องเสียขี้แตก ให้รอก่อน”
“บอกไปสิว่ะว่าคนจะขี้ มันห้ามได้รึไง ปัญหาของเมิงแล้ว แล้วไม่ต้องเสือกบอกพ่อกับแม่กรูนะว่ากรูเจอไอ้โอมห์ รำคาญ”
“แค่นี้ก็ไปได้แล้ว” มิ๊กขยับไปนั่งเบาะหน้า แล้วออกรถทันที
“ดีใจฉิบหายเลยว่ะที่ได้เจอกันจริงๆสักที”
“ดีใจ ทำไมว่ะ”ผมถามกลับ
“ก็ไม่ได้เจอกัน........................”
“เกือบปี”
“เอ่อใช่ๆ เล่ามาเลยนะว่าหายไปไหนมา”
“กรูว่ากรูต้องถามเมิงมากกว่ารึเปล่ามิ๊กว่าหายไปไหนมา กรูยังอยู่ที่เดิม เรียนที่เดิม ไม่เคยเปลี่ยน”
“ทำไมพ่อกับแม่กรุไม่เห็นบอกแบบนั้นเลย”
“ไม่รุ้ดิ พ่อแม่เมิงนิครับใครจะไปรู้”
“แล้วตอนนี้ ” มิ๊กทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด
“จะถามว่าคบใครอยู่ใช่ป่ะ”
“อืม”
“ปลื้ม”
“ไอ้หน้าหล่อกวนๆคนนั้นใช่ป่ะ”
“หล่อ หรอไม่รู้ว่ะแต่กวนๆคงใช่มัน”
“แล้ว” มิ๊กเอ๋ยปากถาม แต่ก็ไม่จบประโยคอีกครั้ง
“ถามอะไรให้มันจบสักอย่างได้ไหม ถ้าจะถามว่าวันนั้นเป็นยังไง ก็ดี เหมือนจะพิการ ได้ 3 เดือน แล้วก็พยายามจนเป็นแบบที่เห็น”
“แล้วมิ๊กละ หายไปไหนมา”
“ไม่รู้ดิ จำอะไรไม่ได้เลย ตื่นมาก็เบ๋อไปหมด มีสายอะไรไม่รู้เต็มไปหมด พ่อกับแม่บอกว่ากว่าจะรู้สึกตัวแล้วพุดจารู้เรื่องก็เกือบๆ ครึ่งปี ”
“ครึ่งปี”
“อืม ครึ่งปี ที่จำอะไรไม่ได้เลย คล้ายๆกับครั้งก่อน หมอบอกว่าครั้งนี้โชคดีมากเพราะนี้มันเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่มิ๊กก็ยังจำโอมห์ได้นะ” มิ๊กฉีกยิ้ม
“จำได้แค่ไหนละ”
“ก็จำได้ว่าเราเคยเป็นอะไร ทุกอย่างละ”
“เมื่อไร”
“ก็หลังกลับมาจากเมืองจีน”
“หมายความว่าไง”
“ก็พ่อกับแม่ไม่อยากให้อยู่ที่นี้ เรื่องเรียนก็ดรอปไว้ โอมห์ไม่รู้เรื่องอะไรเลยรึไง”
“ป่าว”
“อืม คงเป็นเพราะพ่อมิ๊กอีกนั้นละ” ผมยิ้ม แล้วโทรสับมิ๊กก็ดังขึ้น
“ต้องกลับแล้วละมั้ง วันสำคัญนิ”
“ไม่หรอก สิ่งสำคัญที่สุดในวันนี้เราทำมันไปแล้ว”
“หมายความว่าไง”
“คนมีสมองเขามั้งจะคิดเองได้ รึว่าไม่มีสมอง” มิ๊กหันมาต่อปากต่อคำ
“กลับไปเถอะคนของนายรออยู่”
“หมายถึง แอมนั้นรึ”
“เราไม่รู้จักชื่อหรอก”
“อืม ไว้จะแนะนำให้รู้จักนะ”
“มิ๊ก ทำไมทำเหมือนมันไม่มีอะไรเลยว่ะ”
“ก็มันไม่ได้มีอะไรนิโอมห์ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะตัวโอมห์เองที่ขีดเส้นให้มัน บังคับให้มันเป็นแบบนู้นแบบนี้ ทั้งที่ทุกอย่างมันมีทาง หนทางที่สมควรจะเป็นไปตามแบบฉบับของมัน”
“กรูไม่เข้าใจ”
“ไว้วันหนึ่งก็จะเข้าใจ” ผมเงียบไม่ได้คิดอะไร แค่มองหน้าคนที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าว
“คงได้เวลาแล้ว กลับไปที่งานก่อนนะ โอมห์จะยืนเป็นเพื่อนมิ๊กรึเปล่า”
“คงไม่ละ ส่งที่บ้านเลยแล้วกัน”ผมหลับตาปล่อยให้น้ำตาที่เอ้ออยู่ที่เบ้าตาไหลออกมา
“ของที่อยู่ท้ายรถนี้เราเอามาคืนนะ”
“อะไร”
“ของที่ยืมมา มันคงต้องกลับมาหาเจ้าของมันแล้วละ” ผมเปิดประตูแล้วเดินลงมา แต่มิ๊กก็เดินตามลงมาแล้วดึงมือผมไว้
“ไม่ต้องลงมาส่งก็ได้”
“ป่าวเอานี้ เก็บไว้นะ ” มิ๊กส่งกล่องสีน้ำตาลใบขนาดเท่ากระเป๋าให้ผม
“อะไร”
“ไม่ต้องถามว่าอะไร ไว้เอาไปดูแล้วจะเข้าใจทุกอย่างเอง” ผมรับมาแบบไม่ตั้งใจ
“โอมห์” ผมกำลังจะดึงประตูบ้านเปิด
“อะไรอีกว่ะ”
“ขอกอดทีนึงนะ” ผมไม่ได้ปฏิเสทคำขอนั้นแต่ก็ไม่ได้เอ๋ยปากตกลง อ้อมกอดที่ผมโหยหายมาตลอดหลังจากที่เสียโน้ตไป หลังจากทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มิ๊กไม่มีน้ำตาเลยสักหยด แต่เป็นผมที่ตาแดงกล้ำและใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ผ่านสายตาผู้คนที่มองชายสองคนที่ยืนกอดกันหน้าบ้าน ผมไม่ได้อายเลยสักนิด คงเพราะคนแถวนี้เห็นผมกับมิ๊กตั้งแต่เด็ก
“โอมห์จำไว้อย่างหนึ่งนะ” ผมไม่ได้ตอบและไม่ได้ถามว่าให้จำอะไร
“ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่เรื่องที่เราสองคนคิดไปเอง” แล้วอ้อมกอดก็ถูกคลายออก มิ๊กเดินขึ้นรถและขับออกไปโดยที่ไม่ได้หันมองกับมาทิ้งให้ผมยืนมองรถที่ค่อยๆจากออกไป แค่รู้ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างของเราตัดขาดจนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว สิ่งที่ดูจะเป็นเรื่องที่ยังติดค้างกันอยู่ก็มีแต่เพียงของในมือผมเท่านั้น
เย็นในวันนั้นผมเลือกที่จะเดินทางกลับเชียงใหม่ในทันทีโดยที่ไม่ได้แวะไปหาปลื้ม เพราะผมเองก็ไม่อยากทำให้ปลื้มไม่สบายใจ ชีวิตคนสองคนกำลังจะจบกันและเริ่มต้นใหม่ ผมหยิบของที่มิ๊กฝากไว้ก่อนที่จะจากกัน ขึ้นมาดู ค่อยๆเปิดมันออกมา แล้วก็เป็นที่หน้าแปลกใจ มันคือ สิ่งสิ้นเปลืองที่ผมเคยเห็นหลายๆคนอยากได้ แล้วตัวเจ้าปลื้มเองก็มีของแบบนี้เหมือนกัน มันคือไอแพด แต่สิ่งอื่นใดที่ผมสงสัยยิ่งกว่าคือให้ผมมาทำไม มันคงไม่ใช่ของฝากจากเมืองนอกแน่นอก เพราะนี้ไม่ใช่วาระและโอกาสอะไร มีกระดาษโน้ตใบเล็ก เขียนลายมือที่ผมคุ้นตา
----- ทุกอย่างอยู่ในนี้หมดแล้ว 0234 ----- ผมดึงกระดาษแผ่นเล็กๆนี้ออก แล้วก็ปลดลีอกเพื่อเข้าไปด้านใน
มันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายในเครื่องที่เป็นที่น่าสนใจหากแต่เป็น Ebook ที่จัดไว้อย่างเป็นระเบียบ แล้วก็คลิปวีดีโออีก กว่า 10 คลิป ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มจากอะไรก่อนดี สิ่งที่ง่ายและสะดวกที่สุดก็คงจะเป็นรูปภาพ ภาพแรกที่ผมเห็นถึงขึ้นต้องหยุดดู คือสภาพรถที่เสียหายยับเหยิน แล้วก็ตามมาด้วยรูปของมิ๊กในขนาดที่เข้าโรงพยาบาลแล้วก็เรื่อยมา จนกระทั่งดีขึ้น แล้ว
..ถ้าโอมห์ยังอยู่ที่ไหนสักแห่ง บนโลกใบนี้ ผมเคยเชื่อตลอดว่าเราเกิดมาเพื่ออยู่คู่กัน เป็นเพื่อนกัน เป็นคู่ที่ไม่เคยห่างจากกัน ในวันที่ผมป่วยผมก็คิดเสมอว่ามีคุณนั่งอยู่ข้างๆแล้วค่อยดูแลผม ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวในที่ที่ไม่มีใครรู้จักผม ผมมองออกไปในทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ได้แต่นึกถึงวันเก่าๆที่ ดูรูปนี้ดิ เห็นรึเปล่าแค่รอยเท้าบนพื้นทราย รูปนี้ผมแอบถ่ายไว้ตอนที่เราไปเที่ยวทะเลครั้งสุดท้ายกับพ่อกับแม่ ถึงมันจะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีที่สุด แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากที่สุด มิ๊กดึงมือขึ้นมาปาดน้ำตาก่อนที่จะเงียบไป
..... โอมห์ เราทำอะไรผิดพลาดไปรึเปล่า ทำไมวันนั้นเส้นบางๆที่นายพูดถึง เราเลือกที่จะเป็นคนเดินข้ามมัน เราทั้งคู่ไม่ใช่รึที่ต้องการแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับเราวันนี้ ผมต้องอยู่ไกลจากคุณเกือบครึ่งโลก ถึงผมจะรู้ว่าตอนนี้เรานั่งมองดวงอาทิตย์ดวงเดียวกัน แต่มันก็ไกลกันเสียเหลือเกิน ผมไม่เคยที่จะรักคุณน้อยลงเลยแม้แต่น้อย มันเริ่มต้นจาก 1 แล้วก็มากขึ้นเหลือๆ ปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้นผมเคยคิดว่ามันน่าจะเป็นเครื่องพิสูทธ์เราทั้งคู่ แต่ไม่เลย ผมแพ้ ....................... เราแพ้มันทั้งคู่ ผมคิดว่าเราพร้อมที่จะสู้กับมัน ผมขอโทษ......... ผมวางมันลง แล้วดึงแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดหน้าตาและน้ำมูกในขนาดที่หลายๆสายตาจับจ้องการกระทำของผม
-
เฮ้ยยาวได้อีก
ดีใจจริงๆค่ะที่มาต่อ
เริ่มเข้าใจความรู้สึกของทั้งสองคนมากขึ้น
เอานะเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ในที่สุดก็มาต่อ
อยากบอกว่ายังติดตามอยู่ตลอดตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
มิกแต่งงานเหรอ
-
อึดอัด อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
-
อืม ตกลงว่ามิ๊กแต่งงานเหรอคะ แต่ว่ายังไงเราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ทำไมดูมันจะไปไกลเหลือเกิน แล้วอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป
-
มากี่ทีๆ ก็ทำเอาพูดไม่ออกเลยทีเดียว
ตามที่ว่าไม่มีใครผิดไม่ได้โทษใคร แต่มันเป็นเส้นทางชีวิตที่ถูกกำหนดมาแล้ว
ดีใจที่โอห์มกลับมาเล่าให้ได้อ่านกันอีก
ปล คิดถึงโอห์มจัง อิอิ
-
อ่านแล้วทั้งอึดอัดทั้งเศร้า เรื่องเหมือนจะจบกับคนคนนี้ แต่ก็มีเรื่องเข้ามาอีก ดูคาราคาซัง สงสารทุกคนเลย เอาใจช่วย สู้ๆ :กอด1:
-
:sad11:
ยิ่งอ่าน
ยิ่งบีบคั้นจิต..อีดอัดใจ
มาอ่านเรื่องของโอห์มทีไร ใครก็ได้ช่วยที
เหมือนจะหมด..แต่ไม่หมด
ใจรันทด..กระถดถอย
เหมือนจะคอย..แต่ไม่คอย
ใจเลื่อนลอย..พลอยเลือนลาง
^
l
l
รู้สึกอย่างนี้ จริงๆ
..กาซิก..
:sad4:
-
เส้นบางๆ เส้นเดียว แต่ ทำความเจบปวดหั้ยคัยหลายคน
-
:o12:
ไม่อยากให้ยอมแพ้เลย
สู้อีกครั้งจะเป็นไรไหม
โอห์ม มิ๊ก
-
อึดอัดแทน....
สงสารคนที่เลือกทางเดินชีวิตของตัวเองไม่ได้
+1
-
:monkeysad:อ่านแล้วเศร้า
-
อึดอัดว่ะ
-
ดีใจมากครับ ที่พี่โอห์มมาต่อเรื่องราว
สู้ต่อไปนะครับ ^_^
-
...ตอนนี้มันเคียร์ทุกเรื่องเลยเนอะ ปัญหาต่างๆที่มันเกิดขึ้นรอบตัวน้องโอมห์
...แต่มันก็แปลกน่ะทุกครั้งที่ทุกอย่างเหมือนมันจะราบรื่น โอมกำลังจะเริ่มต้นใหม่
...มันจะมีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับน้องมิกซ์ มาเกิดขึ้นให้โอมห์ได้รับรู้เสมอ
...มันเหมือนกับ..ใครก็ไม่รู้..พระเจ้ามั้ง..ได้เขียนวงจรชีวิตของทั้งสองคนนี้ไว้แล้ว
...มันจะมี..บ่วง..โซ่..สายสัมพันธ์ ที่มันจะต้องคล้องกันเกี่ยวกันไว้ตลอดเวลา
...แล้วที่คิดว่ามิกซ์ต้องแต่งงานจริงๆๆเค้าได้แต่งหรือเปล่าหว่า
...น่าจะไม่ ดูแล้วมิกซ์...ไม่แคร์อะไรเลยยังคงเป็นตัวของตัวเองอยู่เหมือนเดิม
...สำหรับเรื่องน้ำท่วม สู้ๆๆละกันโดนกันทั้งประเทศ เราต้องอยู่กับมันให้ได้
...แล้วคนที่อยู่ข้างกายบ้านเค้าไม่โดนน้ำเหรอ ถึงได้นั่งเล่นเกมส์แบบสบายใจ :m20:
-
กอดโอห์มก่อนเลย คิดถึงมาก เข้ามารอตลอดเลย
และแล้วก็มาพร้อมน้ำตาอีกเช่นเคย เฮ้อ มิ๊กซ์ก็ยังเป็นมิ๊กซ์ที่เราไม่เข้าใจในกระบวนการความคิดเช่นเคย
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สุดอะ เฮ้อ อยากให้โอห์มยิ้ม อยากให้โอห์มมีความสุข ฉันต้องรออีกกี่ตอนเนี่ย
บอกตรงๆเชียร์น้องปลื้มตั้งแต่กระโน้น แต่ไม่ยักรู้สึกถึงความสุขตอนโอห์มอยู่กับน้องนะ
สู้ๆ^^
-
นึกว่าตาฝาดค่ะ
ดีใจมากที่ได้ข่าวคราวของโอห์ม
ถึงเรื่องจะกระจ่างมาบ้าง แต่ก็เหมือนยิ่งซับซ้อนขึ้นนะคะ
เหมือนมันยังไม่หมด เรื่องที่ไม่เข้าใจยังมีอีกมากมายเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะโอห์ม
-
รอเนื้อเรื่องว่าจะดำเนินต่อไปในทางไหน เพราะปัญหามันเยอะ ปมต่าง ๆ :เฮ้อ:
ไม่คิดว่าชีวิตคน ๆ นึงจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ ในขณะที่บางคนเรียบง่าย
-
รู้สึก หน่วงๆๆๆๆ
..ถ่วงที่ใจ..
ยิ่งนึกถึงเรื่องมิก..ยิ่งรู้สึกขัดใจ
ไอ่บ้าเอ๊ย
-
โอ้
ใช้เวลาวันครึ่ง ในการอ่านเรื่องนี้จนจบ(ทัน) :jul1:
ขอบอกว่าเหนื่อยมากๆแรกๆก็เหมือนอะไรๆจะดีไปสะหมด
แต่หลังๆมันไม่ใช่เลยมีแต่เรื่องร้ายประดังเข้ามา
อ่านและบีบหัวใจดี(แต่ก็ยังนั่งอ่าน น้ำตาเล็๊ดจนจบ) :o12:
ไม่คิดเลยว่าชีวิตคนคนหนึ่งจะต้องพบเจอกับอุบสรรคอะไรขนาดนี้
อ่านไปก็มีงงบ้างไม่เข้าใจบ้าง
แต่ก็พยายามจะเข้าใจเพราะมันไม่ใช่นิยาย
มันคือเรื่องเล่า มันเลยไม่ค่อยจะต่อกันมากนะ(บางทีก็ข้ามสะงง) :laugh:
แต่ช่วงหลังๆ มันดูเหตการณ์ไม่ค่อยปะติดปะต่อกันเท่าไหร่(หรือเราจะงงเอง)
ยังคงสงสัยเรื่องเนส เหตการณ์มันผ่านๆไปแล้วเหมือนจะไม่ได้เล่าถึงตอนนั้นอีกเลยก็มี
ทำไห้มีบ้างทีี่ยังคาใจในบางเรื่อง
อ่านจนมาถึงตอนนี้อยากจะบอกว่า เสียน้ำตาไปพอควร
เข้าใจในอารมณ์ของโอมห์นะ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมยังรักมิ๊กมากขนาดนั้น
หรือเพราะ เราเข้าไม่ถึงอารมณ์ของความรักในตัวมิ๊ก เห้นตอนแรกที่ได้รับรุ้เรื่องว่าตอนที่เอิทถูกยิง
นึกว่าตัดใจได้แล้วสะอีก ความรักคงลืมได้ยากจริงๆ(เข้าไม่ถึงเพราะไม่เคยมีความรัก :o8: )
ยังไงก็ขอไห้มีชีวิตเพื่อความสุขในวันข้างหน้าต่อไป
อุปสรรคมีไว้ไห้เราก้าวเดิน :a2:
สุ้ๆนะ :m18:
จะรออ่านจนถึงเล่าตอนปัจจุบันเลย :กอด1:
-
:o12: :o12: :o12: อินครับเด๋วขอไปร้องไห้ก่อนอินจัด :o12: :o12: :o12: :o12:
-
โอ้ยยย ย ยย
อ่านแล้วเศร้าอ่ะพี่ เจ็บๆๆๆๆ
เรื่องจะเป็นอย่างไรต่อไปเนี่ย???
-
:m15: :m15: :m15:
-
เศร้ามากๆเลยอ่ะ
-
อีกแค่ 2 อาทิตย์ก็จะสิ้นปีแล้ว เชื่อว่าเป็นอีก 1 วันที่คนไม่มีคู่จะรู้สึกว่าตัวเองเหงาเป็นพิเศษ ถ้าวันหนึ่งเราโตจนเป็นผู้ใหญ่พอเราจะรู้ว่าความเหงามันก็เป็นเรื่องหนึ่งในชีวิตที่ทำให้เรามีความสุข ปีหนึ่ง ผมเคยยืนดูพลุที่จุดขึ้นฟ้า แล้วมองไปดูรอบตัวเห็นคู่รักมากมายกำลังจับมือ บ้างก็โอบกันเพื่อดูพลุ เวลาเกือบครึ่งชั่วโฒงที่ผม หันมายืนกอดตัวเอง (กอดอกนะครับ) ผมน้ำตาก็ซึมๆ ก็เหมือนกับวาเลนไทน์ในปีถัดไป
แขกไม่ได้รับเชิญ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อะนี้พี่”มีชายคนหนึ่งส่งผ้าพื้นเล็กๆให้ผมสีขาวสลับกับสีฟ้าคาดกันไปมา ซึ่งผมปริเสทไป เลือกที่จะใช้คอเสื้อที่ใส่อยู่ดีกว่า
“เอาไปเถอะพี่” ใครว่ะเขาไม่เอาก็ยังจะยัดเหยียดใส่อีก
“ไม่เป็นไรครับ”
“พี่จะไม่เป็นอะไรได้ไง ผมเจอพี่สองครั้งก็ร้องไห้สองครั้งเลย” ประโยคนี้เริ่มจะน่าสนใจสะแล้วสิ
“ครับพี่” น้องคนนั้นยืนยิ้มให้ผม
“เรารู้จักกันด้วยรึ” ผมรีบเช็ดน้ำตา
“ไม่รู้สิคราฟ ผมคิดว่าผมรู้จักพี่นะ แต่ไม่รู้ว่าพี่จำผมได้รึเปล่า”
“ไม่รู้” ผมส่ายหัว
“ผมนั่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้หรอกพี่ พอดีไป 7-11 มาแล้วบังเอิญเห็นพี่ ร้องไห้อีกแล้วเลยแวะเข้ามาดู ถ้าจำผมได้ค่อยเดินมาทักนะ” น้องคนนั้นบอกลาผมรึเปล่าผมไม่แน่ใจแต่ก็ทิ้งปริศนามากพอที่ทำให้ผมต้องวางเครื่องเล่นในมือ มากุมหัวแล้วค่อยๆนึกแทน
..... ผู้โดยสายที่มีความประสงค์จะเดินทางจังหวัดเชียงใหม่ ด้วยรถของบริษัท สามารถขึ้นรถได้ที่ ชานชลาที่ 18 ค่ะ.....
ผมคงไม่มีโอกาสที่จะนึกออกหรอก ถึงนึกออกก็คงไม่ทันได้บอกแล้วว่าพี่จำน้องได้ รึว่าน้องเป็นคนที่พี่จำได้ ผมสะพายกระเป๋าแล้วก็ของที่ติดมือมาจากบ้าน ออกเดินไปขึ้นรถ
“ 1A 2A 3A 4A แถวนี้ละ” ผมเอากระเป๋าสอดไว้ในช่องวางบนหัว แล้วทิ้งตัวลงไปนั่งที่เบาะ
“พี่ครับพอดีผมรู้จักกับพี่ชายคนนี้ ผมยอมแลกที่นั่งติดหน้าต่างให้พี่เลยนะครับ”
“ขอโทษนะครับพี่ พอดีที่ผมอยู่ด้านใน”
“ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเลยครับ” ผมไม่ได้สนใจที่จะมองหน้าคู่นั่งผมหรอกนะครับ รู้แต่ว่าเป็นผู้ชายก็พอแล้วเพราะเดี๋ยวรถออกก็หลับต่างคนก็ไม่รู้จักกันอยู่แล้ว
“พี่ครับ”
“ครับผม” ผมหันไปมอง
“อ้าว”
“สรุปว่าพี่นึกออกรึยังว่าผมคือใคร”
“ไม่ นึกไม่ออก”
“พี่เคยเอาผ้าเช็ดหน้าผมไปพื้นหนึ่งแล้ว”
“เห้ยจริงสิ”
“จริงสิครับ บนโรบินสัน ในห้องน้ำ” ผมนึกออกแล้ว ไอ้น้องคนนั้นนั้นเอง แต่หน้าไม่เห็เหมือนเดิม
“ใช่เอ๊งจริงๆรึ”
“ทำไมละครับ”
“เหมือนน้องคนนั้นมันจะดูดีกว่านี้”
“โห่พี่มันจะเกินไปละ ไม่ขอบคุณแล้วยังจะสบประมาทอีก” ผมยิ้ม
“ก็จริงนิว้า”
“จริงยังไงครับ”
“เหมือนตอนนั้นจะน่ารักกว่านี้”
“คงเพราะผมใส่ชุดนักเรียนมั้ง”
“ไม่รู้สิ แล้วนี้มาทำไมที่พิโลก”
“งานแต่งเพื่อนครับ แล้วพี่ละ”
“เหมือนกัน” ไอ้น้องนั้นรีบหันนาฬิกามาดู
“นี้เพิ่งบ่ายโมงเอง พี่ทำไมรีบกลับละ”
“ไม่รู้สิพี่ก็คงต้องถามเราเหมือนกัน”
“ผมอยู่ไม่ได้ว่ะพี่ มันเจ็บ” ผมก็ยิ้มเหมือนเจอคนหัวอกเดียวกัน
“อืม คล้ายๆกัน”
“ผมหนีว่ะพี่ ไม่กล้าอยู่” ผมก็อยากจะบอกว่าเหมือนกัน
“แล้วพี่ละ เห็นนั่งร้องไห้อีกแล้ว”
“พี่ไม่ได้ร้อง แค่น้ำตามันไหลเอง เคยเป็นรึเปล่าละ”
“หรอ ผมไม่ได้อ่อนแอ่ขนาดนั้น”
“เอ๋อ คงจริงว่ะพี่คงอ่อนแอ่ ว่าแต่ไอ้คนเข้มแข็งจะมานั่งทำไมตรงนี้ว่ะทำไมไม่อยู่ในงานแต่ง”
“เอาจริงๆนะพี่ ผมก็ไม่แพ้พี่หรอก” แล้วน้องคนนั้นก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ทำไมว่ะพี่” พี่จะรู้ไหมละน้องว่าทำไม
“เอาน่า”ผมเอื้อมมือไปจับที่บ่า
“พี่สงสารผม”
“ป่าวถ้าพี่สงสารแก ก็เท่ากับพี่สงสารตัวเอง ลืมไปแล้วรึไงว่าเราก็เพิ่งเจอเรื่องเดียวกัน”
“ป่ะพี่” น้องคนนั้นจับมือแขนผม
“ไปไหน”
“ทำไมเราต้องหนีไปนั่งร้องไห้คนเดียวละ” ผมชะงักแล้วรอฟังประโยคถัดไป
“ไปลุยให้มันส์ไปเลยดีกว่า”
“แป๊บนะ”
“พี่คราฟ ผมสองคนไม่ไปแล้วรบกวนให้คนขับรถเขาจอดได้รึเปล่าครับ”
“ตรงนี้”
“ครับตรงนี้เลยครับ” รถหยุดระหว่างแยกที่จะมุ่งไปได้อีกหลายจังหวัด ผมหยิบของแล้วเดินลงมาอย่างงงๆ ผมไม่รุ้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ แต่น้องคนนั้นดึงแขนผมแล้วเราก็มายืนอยู่ที่ทางแยกนั้นท่ามกลางแสงแดดจัดๆในเวลาเกือบบ่ายสองโมง
“พี่โอมห์ สรุปว่าพี่จะแวะมาหาผมที่ลำปางรึเปล่า”
“พี่ตัดสินใจแล้วว่ะปลื้ม พี่จะลุย มารับพี่ที่บ้านนะ”
“ต้องแบบนี้สิ คนดีของปลื้ม” ผมกำกระเป๋าอย่างแน่น แล้วก้าวออกมาจากทางแยก และก็โบกรถ
“โถ่พี่ ผมก็คิดไว้แล้วถ้าทำแบบนั่งฝรั่งพี่คงโดนรถชนตาย”
“ก็ว่า” ผมหัวเราะ แล้วเราทั้งคู่ก็พาตัวเองนั่งรถเข้าเมือง
“พี่จะทำอะไรเป็นอย่างแรก”
“พี่ก็คงรอเวลาที่จะกล่าวอวยพรบ่าวสาวมั้ง แล้วค่อยแสดงตัวแบบในหนังไง”
“พี่ผมลืมถาม ว่าพี่เป็นเพื่อนของเจ้าบ่าวรึว่าเจ้าสาว”
“อะไรว่ะคุยมาตั้งนานยังไม่รู้อีกรึไง”
“ไม่รู้ รู้แล้วจะถามรึไง”
“พี่เป็นเกย์”
“เห้ย จริงดิ”
“ทำไมต้องทำหน้างั้นว่ะ รังเกียจรึไงว่ะ”
“ป่าว ผมไม่ได้รังเกียจ แต่ผมไม่ใช่เกย์นะ คิดสะว่ากำลังหัดเป็นก่อนละกัน ดีไหมพี่ เราจะได้คุยกันสนิทใจ”
“ไอ้น้องเมิงไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้”
“ผมล้อเล่น”
“ผมขอไปกับพี่นะ ผมไม่แกร่งพอที่จะไปหาผู้หญิงคนนั้นอีก”
“อะไรว่ะ เมิงน้ำเน่าอีกละ จะมาก็มา” ผมหยิบโ?รสับขึ้นมากดหาเพื่อน
“เห้ยโอมห์เมิงหายไปไหนว่ะ คิดว่าไอ้มิ๊กเอาไปฆ่าสะแล้ว”
“ยังอยู่ มารับกรุด้วย ตรงตลาดนะเดียวรอตรงร้านเครื่องเขียน”
“รับทราบ”
“เราเคยมาพิษณุโลก รึเปล่า”
“ไม่ครับ”
“เอ่อ ชื่อเอ็งพี่ยังไม่รู้จักเลย”
“เรียกผมว่าไฟ แล้วกันนะครับพี่”
“ชื่อเล่นชื่อเพลิง ชื่อจริงไม่ชื่อ อัคนี รึไงว่ะเนี่ย”
“พี่รุ้ได้ไง”
“จริง”
“เปล่า ผมชื่อจริงว่า ว่าชลนที”
“แปลว่าน้ำ”
“ใช่พี่ พอดีว่าพ่อผมเป็นคนอารมณ์ร้อนเหมือนไฟ ส่วนตัวผมพอแม่บอกว่าผมเกิดมาก็ทำให้พอเย็นลงไปได้เยอะเลยชื่อว่าชลนที” พอดีว่าเพื่อนผมมารับพอดี
“ร้ายนะเมิงหายไปแป๊บเดียวไปเอาเด็กที่ไหนมาละเนี่ย น่ารักฉิบหาย”ป้าๆในรถเริ่มส่งเสีย
“เมาใช่ไหม”
“ไม่เมา ใครจะเมาเมิงไม่อยู่ไม่สนุกเลย”
“นี้ขนาดไปสนุกนะ”
................ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกเมิงจะคุยกันอีกนานไหม กรูจะรีบไปส่งเมีย ......... เสียรถคันที่ตามมาบีบแตรไล่
“ขอโทษครับพี่ ขอโทษครับ เพลิง ขึ้นรถ”
“ครับ”
“แม้ๆ ชื่อเพลิง จะมาเผาพี่ใช่ไหมเนี่ย แค่นี้ก็ร้อนรุ่มจะตายอยู่ละ” ผมหันไปมองหน้าเพื่อนผมที่กำลังกระชับความสัมพันธ์กับน้องที่ผมเพิ่งจะรู้จัก
“ทำบุญนะเพลิง พวกเพื่อนพี่อยู่ที่นี้ไม่ค่อยเจอเพชร ทุกทีมันเจอแต่ขี้”
“ยังไงของเมิงว่ะไอ้โอมห์”
“อย่าคิดว่ากรุไม่เห็นนะที่พวกเมิงไปเนียนจีบเด็กใน Fbกรู กันอ่ะ”
“โอมห์ เมิงก็”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ ผมเต็มใจ”
“เห็นไหม น้องมันเปิดทางแล้ว”
“เมิงพูดเองนะเพลิงเดี๋ยวก็รู้”
“เห้ยพวกเมิงกรูอยากทำอะไรอย่างหนึ่งว่ะ”
“อะไรว่ะ”
“เอาน่าขอแค่ช่วยรึไม่ช่วย”
“ผมช่วยครับพี่”
“ขอบคุณมากเพลิง แต่พี่ถามพวกเพื่อนพี่”
“เรื่องดีรึเปล่าว่ะ”
“ดีอยู่แล้ว เชื่อกรู”
“กรูเห็นมีแต่เรื่องดีๆทั้งนั้นเวลาเมิงกับไอ้มิ๊กเจอกัน”
“อะนี้เอาไปซื้อตามที่กรูจดไว้นะ”
“อะไรว่ะ ทำไมต้องให้มาตั้งเยอะ”
“เอาน่า เพื่อนกรูจะแต่งงานทั้งที อีกอย่างกรุเบิกคืนมาหมดแล้ว”
“ยังไงว่ะ”
“ด้วยเจ้านี้ไง” ผมยกไอแพคให้พวกมันดู
“โอมห์ ลูก มาตั้งแต่เมื่อไร”
“สวัสดีครับคุณน้า เสียงดูแปลกใจจังเลยนะครับ” บรรยากาศในงานดูเต็มอิ่มไปด้วยความสุข อาหาร ดนตรี ต้นไม้ ได้ไม้ รูปภาพบ่าวสาว ใช่สินะลูกชายคนโตของบ้านจะเสียหน้าได้ยังไง
“พอดีว่าเพื่อนผมแต่งงานทั้งที่ ผมก็ต้องมาแสดงความยินดีสิครับ”
“แต่”
“ไม่เป็นไรครับ ผมสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องที่ทำให้คุณน้าเดือดร้อนแน่ๆ สบายใจเถอะครับผมขอตัวไปหาพ่อกับแม่ผมก่อนนะครับ”
-
อุ๊ยค้าง เรามาปาดรึเปล่าเนี่ย รึตอนนี้จบแค่นี้
เหมือนตอนนี้เราจะทำใจเรื่องมิกได้แล้วสิ?? สู้ๆนะโอห์ม
มีน้องเพลิงมาเพิ่มสีสัน อิอิ ชอบ
สู้ๆนะคะ >.<
-
...หายหน้าไปนานสบายดีไหม
...นี่จะทำเรื่องอะไรในงานแต่เขาอีกเนี่ย แต่ก็ดีนะมิกซ์คงจะดีใจ
...น้องเพลิงนี่ถ้าทางจะเป็นแฟนเจ้าสาว แสดงว่าพวกเค้าถูกคลุมถุงชน
...เฮ้อ ..คุณแม่ทั้งหลายทำไม เอาไฟไปสุมๆว้ที่ตัวลูกหว่า
..แต่ก็อย่างว่าแหละ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องมีหน้ามีตาในสังคม ท่านก็มีเหตุผลของท่าน :L2:
-
นี่คือตอนปัจจุบันแล้วใช่มั๊ย ยังไม่กล้าอ่านเท่าไหร่ ทำใจเรื่องมิกลำบากจริง ๆ
-
มีต่อรึเปล่า?
ทำอะไรกันก็ขอให้สำเร็จนะ แล้วก็ขออย่ากระทบพ่อแม่ใ
ห้มากนัก ...ถึงพี่จะไม่ชอบพ่อแม่มิกซ์ก็เหอะ
พอละ เม้นท์มือถือ เหน็บกินมือ = ="
กอดโอห์ม...
-
ได้เวลา ลุย!!!!
แต่สงสัยอย่างครับ พ่อแม่มิกทำกับโอมขนาดนี้แล้ว พ่อแม่โอมยังญาติดีได้อีกหรือครับ
-
โอ๊ย!!!!!! มากมายได้อีก
อยากรู้จริงๆว่าโอมห์มีแผนอะไร
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ไม่กล้าอ่านอ่ะ
สู้ๆพี่โอม
-
ค้างนะน้องโอห์ม
+1
-
เยส ส ส
ลุย เลย เฮีย โอมห์ จัดให้หนัก อย่าให้เสีย
ไฟ๋ โต๊ะ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
มาแปะไว้ก่อน เห็นว่ามีคนบอกว่าสนุกมาก :pig4:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย อยากรู้จังว่าโอห์มจะทำอะไร
-
ลุยเลยโอห์ม เราไม่ได้มาคนเดียว.....เรามีพวก 55
โอห์มสู้ๆนะ ของบางอย่างเรื่องบางเรื่อง เราต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้ไม่งั้นเราจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...
ซึ้งนั้นก็หมายความว่าเรายังคงย้ำอยู่ที่เดิม ไม่มีทางก้าวไปไหนได้เลย :L2:
ปล. ฉลองปีใหม่คนเดียวมันอาจจะเหงา แต่ก็ทำให้เรารู้คุณค่าของการมีใครข้างกายจิงป่ะโอห์ม
-
อีกแค่อาทิตยืเดียวก็จะเดินข้ามปีอีกแล้ว 1 ปีที่ผมได้เรียนรู้ชีวิต ของการเป็นผู้ใหญ่ถึงมันจะหนักหนาสาหัญ แต่มันก็มีความสุขกว่าตอนเรียน เรียกว่าสุขไปอีกแบบก็เป็นได้ ถึงงานที่ได้จะไม่ใช้งานเดียวกับที่เราเรียนจบ แต่ผมก็ชอบมันนะครับ
เราจะตื่นเช้าขึ้นมาแล้วมองหน้าคนที่เรารัก
เราจะตื่นเช้าขึ้นมาแปรงฟัน ด้วยแปรงที่มียาสีฟันอยู่บนแปรง
เราจะตื่นเช้าขึ้นมา แล้วมีโกโก้ร้อนๆร้อนเราอยู่
และเราก็จะหลับตาลง ด้วยจมูกนิ่มๆ และคำว่าฝันดี
ผู้ชนะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
งานกลางแจ้ง โต๊ะจีนที่ปูด้วยผ้าสีชมพูประหนึ่งว่านี้เป็นครั้งแรกของมันสำหรับงานนี้ ซุ้มดอกไม้ที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีขาว ผู้คนมากมายยืนรอต่อคิวถ่ายรูปกับเจ้าบ่าวและเจ้าสาว บริเวณโต๊ะลงชื่อเพื่อรับซองที่ผมเองก็ได้รับเหมือนกันเต็มไปด้วยของขวัญทั้งกล่องใหญ่น้อย ของชำร่วยในงานเป็นขวดน้ำหอมขนาดพอดีมือ มีขอความเล็กๆเขียนพรรณนาเกี่ยวกับความรักแตกต่างกันไปตามกลิ่นของน้ำหอม อากาศวันนี้เรียกว่าเป็นใจกับงานทั้งกลางวันและกลางคืน ไม่มีเมฆเลยมองขึ้นฟ้าก็เห็นดาว พอหลับตาก็ได้ยินเสียงเพลงรักที่ตลบอบอวนไปทั่วทั้งบริเวณ มีวงดนตรีเล็กๆเล่นเพลงร่วมสมัยไม่ใช่ลูกทุ่งที่ผมเคยได้ยินบ่อยๆตอนที่ยังเรียนอยู่
“ผมขนะพี่” ผมหยุดคิดและมองตามเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง
“หมายความว่าไง”
“ก็นี้ไง พี่ไม่เห็นอะไรเลยรึไง” เอิทในวันนี้หน้าตาดูพัฒนากว่าเมื่อก่อนมาก จมูกที่ดูเรียวเป็นสัน ร่างกายที่ดูใหญ่ขึ้น คงเป็นไปตามอายุ แต่มองรวมๆก็คือหล่อขึ้นนะ ผมไม่ได้โกรธอะไรกับคำพูดที่ได้ยินได้แต่ยิ้ม แล้วเอามือไปแตะที่บ่าเอิท
“ไม่เจอกันนานเลยนะเรา หล่อขึ้นเป็นกองเลย” สีหน้าเอิทดุแปลกใจกับคำทักทายของผม
“ครับ”
“หายไปอยู่ที่ไหนมาละ ไม่กลับไปเรียน”
“ก็ไม่ไปไหนหรอกพี่ ผมก็อยู่แถวๆนี้ละครับ”
“ดีละ”
“พี่ไม่เป็นอะไรเลยรึไง”
“ทำไมพี่ต้องเป็นอะไรว่ะ” ผมขมวดคิ้ว
“ไม่รู้ดิพี่”
“เอ๋อเอ็งเดินเข้ามาถามพี่ยังไม่รู้เลยว่าพี่ควรจะเป็นอะไร ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องนี้ไม่มีใครชนะ มีแต่คนแพ้”
“พี่จะไปไหน”
“รึไม่จริงละเอิท พี่ไปก่อนนะ” ผมเดินหนีเอิทออกมาสังเกตมิ๊กอยุ่ไกลๆ ทำไมนะสีหน้าของคนที่กำลังแต่งงานถึงไม่มีความสุขเลย สายตาเมิงกำลังมองหาใครอยู่กันแน่นะมิ๊ก
“เอ่อว่าไง” ผมกดรับโทรสับ
“เรียบร้อยแล้วนะโว้ยโอมห์”
“หมดไปเท่าไรว่ะ”
“9 พัน”
“ได้มาเยอะรึเปล่า”
“ประมาณ 5 นาที”
“5 นาทีเลยรึไงว่ะ ทำไมนานจังว่ะ เอ่อแค่นี้ก่อนนะเมิงกรุมีสายเข้า”
“ว่าไงปลื้ม”
“พี่ผมอยู่หน้าบ้านแล้วนะ พี่อยุ่ไหนบ้านมืดเลย”
“ได้เอาอีกเบอร์มารึเปล่า”
“เอามาครับ”
“เปิดดูที่อยุ่พี่ในเครื่องนั้นนะ แล้วตามมานะ” ผมวางสายจากปลื้มแล้วมายืนกุมมือตัวเองอยู่เงียบๆที่โต๊ะของพ่อกับแม่ ผู้ใหญ่คุยกันเป็นเรื่องสนุกจริงๆ ในงานผมมีโอกาสเจอเพื่อนเก่าๆอีกหลายคน ไม่แปลกเลยที่หลายคนจะเดินเข้ามาถามผมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ไปเจอกันได้ยังไง ผมได้แต่ส่ายหัว แล้วตอบไปว่าไม่รู้เรื่องว่าพวกเขาไปรักกันตอนไหน กรูก็มารู้พร้อมๆพวกเมิงเลย
“โอมห์ เรียนเป็นไงบ้างลูก”
“จบละมั้ง ไม่รู้ดิแม่”ผมตักขนมหวานของโปรดผมเข้าปาก เหมือนเจ้าของงานจะรู้เน๊าะว่าผมชอบอะไร
“ทำไมงั้นละโอมห์”
“ก็ไม่รู้อะแม่ มันเป็นเรื่องของอนาคตยังไม่สอบเลย จบไม่จบใครจะไปบอกได้”
“ไอ้ลูกคนนี้นิ” แม่ผมเอามือมาหยิกแก้มผม
“แม่ทำไร อายเขา”
“มาแล้ว ลูกชายสุดหล่อของแม่อีกคน มิ๊กมานี้สิลูก”มิ๊กดูจะแปลกใจที่เห็นผมนั่งอยู่ที่โต๊ะกับพ่อและแม่ ผมยิ้มให้แบบมิตรภาพที่ผมเคยมีให้เหมือนนานมาแล้ว
“โอมห์”
“อ้าวพวกเรายังไม่ได้เจอกันอีกรึไงเนี่ย”
“ครับ คุณน้า”
“มาๆถ่าบรูปกันดีกว่า ยิ้มนะครับ” ตากล้องส่งเสียง
“ทำไมต้องสั่นด้วยว่ะมิ๊ก” ผมหันหน้าไปมองมือมิ๊กที่จับไหล่ผมจนรู้สึกได้ว่ามือกำลังสั่น
“ไปก่อนนะครับคุณน้า ไปก่อนนะโอมห์”
“อืม เดี๋ยวไว้เจอกัน” ใช่เดียวเราได้เจอกันแน่ ผมยังยิ้มแบบเดิมให้กับมิ๊กอีกครั้ง
“แม่เดี๋ยวออกไปรับปลื้มก่อนนะ”
“อ้าวไอ้หนุนั้นมาด้วยรึ”
“เพิ่งมาจากลำปาง”
“เด็กพวกนี้นินะ”
“ปลื้ม”
“อะไรเนี่ยพี่โอมห์” ผมเดินเข้ามาโอบปลื้มจากด้านหลัง
“แต่งตัวสะหล่อเลยนะ จะมาเป็นแขกรึว่าเป็นเจ้าของงาน”
“ไม่รุ้ดิ ไว้โอกาสหน้าแล้วกันตอนนี้เจ้าสาวยังบ้อๆบอๆไม่เต็มอยู่” ปลื้มมองหน้าผมตาไม่กระพริบ แล้วเอามือมาลูบหัวผม
“ไม่เป็นไรนะโอมห์” ผมเงียบ
“ปลื้มร้องเพลงนั้นได้รึเปล่า”
“เพลงอะไรพี่” ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาให้ปลื้มฟัง
“ได้สิพี่ ผมฝึกอยู่ พอดีเลยว่าจะไปเล่นโชว์ที่ร้านพอดี”
“จริงดิ เล่นกีตาร์ได้ด้วยรึ”
“ครับ ผมเห็นพี่ชอบก็ก่ะว่าจะร้องให้ฟัง”
“ดี งั้นร้องอวยพรให้ไอ้มิ๊กมันหน่อยนะ”
“แต่ความหมายมัน”
“นั้นละเพราะความหมายมันไง”
“ไม่ดีรึไง” ผมจับมือปลื้ม
“พี่ขอนะปลื้ม”
“ครับ”
“ดีละ งั้นมากับพี่หน่อย พี่จะแนะนำใครให้รู้จัก”
“ใครพี่”
“เด้กใหม่พี่ แกะกล่องเลย” ผมจูงมือปลื้มเดินตามทางลัดเลาะไปที่หลังเวที พอปลื้มเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลังเวทีถึงกับหน้าบูดเลยทันที
“เอาน่า ครั้งเดียวเองนะ”
“พี่โอมห์ตลอดเลย แล้วงี้เมื่อไรเงินจะครบ เมื่อไรผมจะได้ไปเที่ยวกับพี่ละ”
“นะๆ ไม่โกรธกันนะ” ปลื้มยังไม่พูดอะไร
“เห้ยโอมห์” เพื่อนผมเดินเข้ามาเรียก ทุกอย่างถูกวางไว้เป็นชุดๆรอแค่เวลาที่มันจะถูกใช้งานเท่านั้น น้องเพลิงดูจะสนุกกับเรื่องที่ผมกำลังจะทำไม่น้อย ปลื้มเองก็ยังดูเครียดกับเรื่องที่ผมทำ คงจะเพราะเสียดายเงินแน่นอน จนเวลาที่ผมรอก็มาถึง พิธีกรในงานซึ่งก็เป็นอีกหนึ่งในเพื่อนที่รุ้จักกันมาตั้งแต่เด็ก คงคิดอยู่แล้วว่ายังไงงานนี้ก็ขาดผมไม่ได้ชื่อผมถูกเรียกขึ้นมาให้กล่าวคำอวยพรแกบ่าวสาว ระหว่างที่ผมเดินเข้าไปใกล้เวทีมากขึ้นเรื่อยๆผมเห็นสีหน้าของมิ๊กที่ดูจะเสีย และกังวลกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อหน้าคนเรือนพันกว่าคน ทั้งชื่อเสียงและหน้าตาทางสังคมของพ่อและแม่ ผมบอกกับเพลิงและเพื่อนๆไว้แล้วว่าเมื่อไรที่สมควรใช้มัน สองขาที่เมื่อไม่กี่ชั่วโฒงแทบไม่มีเรี่ยวแรงในการเดินของผม ตอนนี้ผมก้าวมันอย่างมันใจขึ้นไปบนเวทีที่ประดับไปด้วยดอกไม้ น้ำแข็งรูปหัวใจสองดวง
“ผมเชื่อว่าเกือบจะทุกคนในนี้ต้องมีความสุข กับทุกๆนาทีที่เราได้เห็นชาย และ หญิง คู่นี้ ผมกับมิ๊กรู้จักกันตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ แก้ผ้าเล่นน้ำฝนด้วยกันก็ออกบ่อย ตอนเด็กนะครับ ตอนนี้คงไม่ไหว” คนข้างล่างหัวเราะกันใหญ่
“ความรู้สึกแรกที่ผมได้รุ้ว่าเพื่อนรักของผมแต่งงาน บอกได้คำเดียวว่าตกใจ ผมได้รับซองแบบที่ทุกคนได้รับกันละครับ ตอนแรกจะไม่เอาบอกตัวเองตลอดว่ากรูเป็น คริสเตียนที่ดี ไม่ใส่ผ้าป่าเด็ดขาดมันขัดต่อพระเจ้า”
“แต่ก็ไม่ใช่ ซองสีชมพู อาบไปด้วยกลิ่นน้ำหอม นี้มันไม่ใช่ผ้าป่า นี้ไม่ใช่งานบวช ผมเห็นชื่อผมถูกเชิญ แล้วก็เปิดดูโอ้พระเจ้ามันจะรีบสูงอายุไปไหน ผมหัวเราะกับเพื่อนๆที่รู้กับมิ๊กในห้องเรียนหลังจากที่เราประสบอุบัติเหตุเราก็ไม่เคยเจอกันเลย นานเหมือนกันนะครับ ทุกๆคนที่ผมเจอเขา เวลาที่ผมได้กลับมาที่บ้าน สิ่งเดิมๆที่เราจะได้ทำกันคือร้องเพลง ชายคนนี้เป็นคนที่ร้องเพลงได้เพราะมาก แต่วันนี้ผมทำสิ่งที่ตัวเองก็ไม่ได้คิดไว้เหมือนกัน มาคิดเอาหน้างานสดๆร้อนๆเลย นี้คือของขวัญจากเพื่อนคนหนึ่งครับ ”
.
.
.
.
.
ปลื้มค่อยๆเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับกีตาร์ตัวโปรด ผมไม่เคยกังวลใจอะไรเท่าครั้งนี้มาก่อน คนเบื้องล่างเงียบและทุกสายตาจับจ้องบนเวทีมิ๊กเองก็ยืนตัวสั่นอยู่ในมุมหนึ่งของเวที
“ไหวแน่นะปลื้ม”
“เชื่อใจเถอะพี่ เพราะนี้คือคำตอบของพี่นิ” ปลื้มเสียบกีตาร์เข้ากับแจ๊กเครื่องเสียงใช้เวลาไม่นานก็เริ่มต้นบรรเลิงเพลงที่ผมขอ
“สวัสดีครับ ผมเป็นน้องชายคนหนึ่งที่พี่มิ๊กเองก็รู้จัก อยากบอกตรงๆว่าผมโครตมีความสุขเลยพี่ที่ได้ทำแบบนี้ เพลงนี้ผมมอบให้พี่มิ๊กครับ Someone Like You” เหมือนผมกำลังฝันไป ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ปลื้มค่อยๆร้องเพลงนี้ในแบบที่ผมไม่เคยได้ยินแต่ก็เพราะจับใจ ทุกเนื้อคำร้อง ผมมองเห็นคำแปลตลอดเวลา ผมรักผู้หญิงคนนี้ เพลงนี้เหมือนมันถูกแต่งมาเพื่อตัวผมยังไงไม่รู้ วันนี้ผมยืนมองเขากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนกุมมือกันแล้วฟังเพลงที่ผมอยากจะมอบให้ ผมกำลังจะเป็นตัวร้ายของงานนี้ไปแล้วรึ แม่ผมรู้ดีว่าเพลงนี้มีเนื้อหาอะไร พ่อกับแม่มิ๊กก็เช่นกัน
I heard
That you're settled down
That you found a girl
And you're married now
ฉันได้ยินมา
ว่าเธอตั้งหลักปักฐานเรียบร้อยแล้ว
เธอพบกับผู้หญิงคนอื่น
และก็แต่งงานกันแล้ว
I heard
That your dreams came true.
Guess she gave you things
I didn't give to you
ฉันได้ยินมาว่า
ความฝันเธอเป็นจริงแล้ว
ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคงมี
สิ่งฉันไม่มีทางให้เธอได้
Old friend
Why are you so shy?
Ain't like you to hold back
Or hide from the light
เพื่อนเอ๋ย
จะอายอะไรกัน?
มันไม่เหมือนตัวเธอเลยที่จะทำอะไรไม่เต็มที่
หรือหนีจากความเป็นจริง
I hate to turn up out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it.
I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
That for me it isn't over
ฉันเกลียดจริงๆที่ต้องมาเจอเรื่องที่คาดไม่ถึงและไม่ได้รับเชิญ
แต่ฉันก็หนีจากเธอไปไม่ได้ ฉันห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้
ฉันยังหวังอยู่ว่าถ้าเธอเห็นหน้าฉันแล้วเธอจะคิดได้ว่า
สำหรับฉันแล้ว ความสัมพันธ์ของเรามันยังไม่จบกัน
Never mind
I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
"Don't forget me," I begged
"I'll remember," you said
"Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead."
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead,
Yeah.
แต่ช่างมันเถอะ
ซักวันฉันก็จะหาคนดีๆแบบเธอได้อีกครั้ง
ฉันขออวยพรให้เธอได้เจอแต่สิ่งดีๆละกัน
"อย่าลืมฉันนะ" ฉันขอร้อง
"ฉันจะไม่ลืมเธอ" เธอพูด
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งมันก็อาจจะกลายเป็นความเจ็บที่เข้าไปแทนที่ในความทรงจำ"
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งในความทรงจำของเราก็อาจจะถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวด"
You know how the time flies
Only yesterday
It was the time of our lives
We were born and raised
In a summer haze
Bound by the surprise
Of our glory days
เธอรู้มั้ยว่าเวลามันผ่านไปเร็วแค่ไหน
มีเพียงเมื่อวันวาน
ที่เป็นเวลาของชีวิตเราสอง
ความรักของเราเกิดขึ้น
ในกลุ่มเมฆฤดูร้อน
ถูกโอบอ้อมไปด้วยความตื่นเต้น
และวันเวลาแห่งชัยชนะของพวกเรา
I hate to turn up out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it.
I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
That for me it isn't over
ฉันเกลียดจริงๆที่ต้องมาเจอเรื่องที่คาดไม่ถึงและไม่ได้รับเชิญ
แต่ฉันก็หนีจากเธอไปไม่ได้ ฉันห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้
ฉันยังหวังอยู่ว่าถ้าเธอเห็นหน้าฉันแล้วเธอจะคิดได้ว่า
สำหรับฉันแล้ว ความสัมพันธ์ของเรามันยังไม่จบกัน
Never mind
I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
"Don't forget me," I begged
"I'll remember," you said
"Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead."
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead,
Yeah.
แต่ช่างมันเถอะ
ซักวันฉันก็จะหาคนดีๆแบบเธอได้อีกครั้ง
ฉันขออวยพรให้เธอได้เจอแต่สิ่งดีๆละกัน
"อย่าลืมฉันนะ" ฉันขอร้อง
"ฉันจะไม่ลืมเธอ" เธอพูด
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งมันก็อาจจะกลายเป็นความเจ็บที่เข้าไปแทนที่ในความทรงจำ"
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งในความทรงจำของเราก็อาจจะถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวด"
Nothing compares
No worries or cares
Regrets and mistakes
They are memories made.
Who would have known
How bittersweet this would taste?
ไม่มีอะไรมาเปรียบเทียบกันได้
ไม่ว่าจะเป็นความห่วงหา ความอาทร
ความเสียใจ ความผิดพลาด
แต่มันก็เป็นความทรงจำที่เกิดขึ้นแล้ว
ใครจะไปรู้ล่ะ
ว่ารสชาติชีวิตที่หวานอมขมกลืนมันจะเป็นยังไง?
Never mind
I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
"Don't forget me," I begged
"I'll remember," you said
"Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead."
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead,
Yeah.
แต่ช่างมันเถอะ
ซักวันฉันก็จะหาคนดีๆแบบเธอได้อีกครั้ง
ฉันขออวยพรให้เธอได้เจอแต่สิ่งดีๆละกัน
"อย่าลืมฉันนะ" ฉันขอร้อง
"ฉันจะไม่ลืมเธอ" เธอพูด
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งมันก็อาจจะกลายเป็นความเจ็บที่เข้าไปแทนที่ในความทรงจำ"
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งในความทรงจำของเราก็อาจจะมีเพียงความเจ็บปวด"
Never mind
I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
"Don't forget me," I begged
"I'll remember," you said
"Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead"
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead
แต่ช่างมันเถอะ
ซักวันฉันก็จะหาคนดีๆแบบเธอได้อีกครั้ง
ฉันขออวยพรให้เธอได้เจอแต่สิ่งดีๆละกัน
"อย่าลืมฉันนะ" ฉันขอร้อง
"ฉันจะไม่ลืมเธอ" เธอพูด
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งมันก็อาจจะกลายเป็นความเจ็บที่เข้าไปแทนที่ในความทรงจำ"
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งในความทรงจำของเราก็อาจจะมีเพียงความเจ็บปวด
“เพลิง เอาเลยครับ”แล้วผมก็ทำสิ่งสุดท้ายที่ผมเคยสัญญาไว้ว่าจะทำ ถ้าเกิดวันไหนใครสักคนในสองคนมีความสุข เราจะทำสิ่งที่เราชอบและมองไปหามันด้วยรอยยิ้มและน้ำตา พลุถูกจุดขึ้นจากหลังเวทีมันดึงความสนใจจากคนในงานไปแล้วเรียบร้อย มีแต่ปลื้มที่ยังร้องเพลงนี้ไปจนจบ ผมมองหน้ามิ๊ก มิ๊กมองหน้าผม ผมเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของมิ๊ก แต่คงไม่มีใครแปลกใจอะไรเพราะทุกคนคงคิดว่านี้คือสิ่งที่เพื่อนทำให้เพื่อน พลุถูกจุดจากหลังเวทีผมชอบเวลาที่เสียงของพลุดังขึ้น มันทำให้ใจผมรู้สึกตื่น ผมชอบแสงของมันถึงแม้ว่าจะสวยเพียงช่วงครู่แต่มันก็เป็นความสวยที่ดึงดูดสายตาจากทุกๆคน ผมยิ้มให้มิ๊กอีกครั้งก่อนที่จะจับมือปลื้มแล้วเดินออกจากงานนี้ไปโดยที่ไม่หันกลับไปมองมิ๊กอีก
“เพลิงวันนี้เรานอนไหน”
“ไม่รู้ครับพี่”
“มานอนบ้านพี่ไหมละ”
“จะดีรึ”
“มาเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับเชียงใหม่”
“ครับผม”
“จะกลับเมื่อไรก็ให้เพื่อนพี่ไปส่งนะ เดี่ยวพี่ไปหาอะไรกินก่อน”
“ครับ เห้ยพี่”
“อะไร”
“พี่เก่งว่ะ ไม่ร้องไห้ด้วย”
“นี้มันงานแต่ง ไม่ใช่งานศพ” ผมกดวางสาย แล้วจับมือปลื้มเดินไปที่รถแทน โทรสับผมดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปถึงรถ
“พี่มิ๊กนิ” ปลื้มพุดขึ้น
“อืม”
“พี่ไม่รับหรอ”
“มันคงจบแค่นี้ละปลื้ม”
“ทำไมละครับ”
“แกมองตาพี่ดิ แล้วยังรู้สึกว่าพี่กำลังมองให้ใครอยู่อีกรึเปล่า” ปลื้มยิ้ม แล้วเอามือมาปิดตาผม
“ต่อไปนี้ถ้าพี่ลืมตาขึ้นมาไม่ว่าจะที่ไหน พี่ก็จะเห็นผม”
-
:เฮ้อ: นึกว่าจะทำอะไรแบบที่พี่คิด (ใครจะชั่วร้ายเหมือนแก!)
เจอเพลงเข้าไป :sad11:
ไม่เป็นไรนะโอห์ม :กอด1: สู้ๆ
-
ไม่เข้าใจอะไรซักอย่างเลย ไม่ว่าเป็นเรื่องพ่อแม่มิกที่เคยทำร้ายโอห์มมาก่อน เพราะอะไร เพื่ออะไร
และตอนนี้ยังมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่าพวกเขาไม่จริงใจกับครอบครัวโอห์ม
เรื่องเอิทที่พูดและทำอะไรหลาย ๆ ลงไป เพราะอะไร เพื่ออะไร และตอนนี้ความสัมพันธ์ของเอิทกับมิกเป็นอย่างไรกันแน่
มิกยอมรับเอิทให้เป็นน้องที่สามารถสนิทสนมใกล้ชิดได้เหมือนไม่แคร์โอห์ม
ซึ่งก็ขัดกับการกระทำหลาย ๆ อย่างของมิก ที่ดูเหมือนกรูแคร์เมิงนะ แต่ .... ก็อีกนั่นแหละ
ถ้าเราเป็นโอห์มเราคงทุกข์ ทำไมกรูต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วยวะ ทำไม
-
ไม่เข้าใจอะไรซักอย่างเลย ไม่ว่าเป็นเรื่องพ่อแม่มิกที่เคยทำร้ายโอห์มมาก่อน เพราะอะไร เพื่ออะไร
และตอนนี้ยังมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่าพวกเขาไม่จริงใจกับครอบครัวโอห์ม
เรื่องเอิทที่พูดและทำอะไรหลาย ๆ ลงไป เพราะอะไร เพื่ออะไร และตอนนี้ความสัมพันธ์ของเอิทกับมิกเป็นอย่างไรกันแน่
มิกยอมรับเอิทให้เป็นน้องที่สามารถสนิทสนมใกล้ชิดได้เหมือนไม่แคร์โอห์ม
ซึ่งก็ขัดกับการกระทำหลาย ๆ อย่างของมิก ที่ดูเหมือนกรูแคร์เมิงนะ แต่ .... ก็อีกนั่นแหละ
ถ้าเราเป็นโอห์มเราคงทุกข์ ทำไมกรูต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วยวะ ทำไม
^
เห็นด้วยกับรีฯ บน
ตามมาตลอด แต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น
เป็นกำลังใจให้น้องโอห์มเช่นเคย
+1
-
มึนตึบ มันจะอะไรกันนักหนา สุดท้ายปลายทางที่เห็นแสงรำไร
มันคือทางออกจริงๆ หรือ เฮ้อ!
-
คนเราต้องก้าวต่อสินะคะ ถึงจะรู้สึกเสียใจที่ไม่ใช่มิ๊ก แต่เข้าใจโอมห์นะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เหมือนว่าจะดีนะ แต่ทำไมรู้สึกเจ็บจังเลย
แต่ก็ดีใจที่โอห์มเดินออกมาอย่างเ้ข้มแข็ง
สู้ๆนะคับ
-
เศร้าอ่ะ
และแล้วก้อมาถึงวัน........
เฮ้อ........
-
สุดท้าย..ขอให้จบลง
ด้วยดี
อย่าเอาตัวเองไปพันผูก
และผูกพันกับใครที่ไม่ใช่
เพราะถ้ามันจะไม่ใช่ ก็คือไม่ใช่
อย่าไปฝืนมันอีกเลย ยังมีใครที่ใช่..คือใช่
นะ..โอห์ม
โชคดี..มิ๊ก
บายว่ะ
-
โอ้ย ย ย ง ง
เรื่อง ที่ แสน ดราม่า
-
“มันคงจบแค่นี้ละปลื้ม”
“ทำไมละครับ”
“แกมองตาพี่ดิ แล้วยังรู้สึกว่าพี่กำลังมองให้ใครอยู่อีกรึเปล่า” ปลื้มยิ้ม แล้วเอามือมาปิดตาผม
“ต่อไปนี้ถ้าพี่ลืมตาขึ้นมาไม่ว่าจะที่ไหน พี่ก็จะเห็นผม”
ยิ้มทั้งน้ำตาตรง2บรรทัดสุดท้าย :กอด1:
ปล.เพลงAdele - Someone Like You เพราะเสียงมันบาดใจ เนื้หาก้บาดตับตรงได้อีกToT
ปล1.อ่านเรื่องนี้นอกจากจะได้อาการปวดตับ ยังได้เพลงเพราะไปฟังเยอะเลย ขอบใจนะโอห์ม
-
...เลือกเถอะ ถ้าทางเลือกนั้นมันทำให้เราสุขจริงๆๆ... :L2:
-
น่าลั๊กอะ :-[ :o8: :impress2:
-
โอย น้ำตาจะไหล
-
ไม่รู้ว่าคุณโอห์มเขียนเรื่องนี้ออกมาได้อย่างไร เป็นเรื่องที่อ่านแล้วได้คิด และมองเห็นมุมมองบางมุมบางด้าน
เป็นกำลังใจให้คุณโอห์มนะครับ เป็นกำลังใจให้ปลื้ม ครับ
-
งงอยู่ที่หลายคนคิดว่าจบ มันใกล้จะเดินทับเส้นเวลาจริงเขามาทุกทีแล้วนะครับ เรื่องมันกำลังจะอธิบายถึงเหตุผลว่าทำไหมผมถึงหายไปช่วงหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ปลื้มรู้อะไรรึเปล่า ว่าครั้งหนึ่งที่นั่งตรงนี้ เคยทำให้พี่มีความสุขมากๆ”
“แล้วตอนนี้พี่ไม่มีความสุขรึไงครับ”
“มันคนละความรู้สึกกัน” ตาผมมองตามสายน้ำที่ไหลไปอย่างช้าๆ
“แล้วอยู่กับผมมันเป็นยังไงละพี่”
“พี่บอกแล้วไง ว่าเราจะไม่เอาใครมาเปรียบเทียบกับใครทั้งนั้น ปลื้มก็เป็นของปลื้ม โน๊ตก็เป็นโน๊ต มิ๊กก็คือมิ๊ก”
“แล้วไงต่อ”
“ไม่แล้วไง เราเคยได้ยินเพลงนี้รึเปล่า”
“เพลงอะไรครับ”
“วันนี้เราร้องไปแล้ว รอบนี้พี่โชว์เอง ลองแอบหัดร้องมาเป็นเดือนๆละ”
“จริงสิพี่”
“อืม พี่หัดมาตั้งแต่เจอเราใหม่ๆแล้ว” ผมเดินตรงไปที่เวที พอมองกลับมาก็ใจหายดีเหมือนกันที่วันนี้อะไรๆก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว
“อ้าวน้องโอมห์วันนี้น้องมิ๊กไม่มารึไงครับ”
“ไม่ครับ วันนี้มิ๊กแต่งงาน” ผมเจ็บแปลบมาที่ใจ
“อ้าวแล้วไหงเรามาอยู่ที่นี้ละ”
“อาหารไม่ถูกปากอะครับ อาหารร้านเฮี๋ยอร่อยกว่า แถมมีแต่คนแก่ ไว้ไปเลี้ยงนอกรอบอีกทีดีกว่า”
“ไม่จริง พวกเราต้องมีปัญหากันแน่ๆ” ผมยิ้ม
“ขอเพลงเดียวนะเฮี๋ย” ตามสบายเลย กีตาร์วางอยู่นั้นนะ
“ครับ”
“โหลๆๆๆๆ สวัสดีครับแขกทุกท่าน วันนี้ผมขึ้นเวทีรอบที่สองแล้ว ขอขัดบรรยากาศสักครู่ พอดีว่าผมมีเพลงนึงอยากจะมอบให้ใครคนหนึ่ง มันเป็นวันที่หนักสำหรับผมแต่ผมก็ผ่านมันมาได้ The Only Exception ครับ”
หลังจากที่ผมร้องจบ ผมก็เดินเข้าไปหาปลื้มที่นั่งอยู่พร้อมกับกล่องกระดาษหอของขวัญใบเล็กๆขนาดเท่ากำมือ
“ยิ้มอะไร”
“ผมรู้ครับพี่ว่ามันหมายความว่าอะไร”
“แล้วอะไร”
“ผมคือคนคนนั้น แล้วพี่ก็คือคนคนนั้นสำหรับผมเหมือนกัน”กล่องใบนั้นถูกนำมายัดใส่มือผม
“อะไรปลื้ม”
“คิดสะว่าต่อจากนี้ไปไม่ว่าพี่ไปที่ไหน พี่จะมีผมอยู่ด้วย” ผมรีบแกะ
“แหวนนิ”
“ครับแหวน”
“จะหมั้นรึไงน้อง”
“เปล่า ผมจองดีกว่าคำว่าหมั้นมันดูแปลกๆนะพี่” ปลื้มดึงมือผมเข้ามาแล้วเอาแหวนวงนั้นใส่ที่นิ้วมือผม มันไม่ได้แคร์สายตาใคร ผมเองก็เฉยๆมันมาถึงขนาดนี้แล้วนิคราฟ เราใช่เวลาคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กันจนร้านเกือบปิด
ด้วยความไม่อยุ่สุขของผมเปิดโน้นเปินนี้ไปเรื่อยจนไปเจอกับของที่ไม่สมควรจะเจอ
“อะไรอะปลื้ม”
“ปืนไงพี่ ตกใจทำไม”
“ก็ตกใจว่าทำไมมีอยุ่ในรถ”
“ผมมีใบอนุญาตนะครับ แม่อยากให้เก็บไว้ แล้วมันก็ยังใช้ปกป้องพี่ได้ด้วยนะครับ” ยิ้มหวานให้ผมอีก หนึ่งทีแล้วปิดประตูรถ ไม่นานรถก็ขับผ่านมายังที่เดิม สะพานข้ามแม่น้ำที่วิวสวยเสียเหลือเกิน แม้ว่ามันจะเงียบมากๆก็เถอะในเวลานี้
“ลงไปดีกว่าพี่ เชียงใหม่ไม่มีที่แบบนี้นะ” ผมยังกล้าๆกลัวๆ
“มาเถอะผมจะดุแลพี่เอง” ผมยอมเปิดประตูรถลงมา แล้วเดินตามมาที่กลางสะพาน แม่น้ำน่านจากมุมร้านอาหารกับร้านนี้แตกต่างกันเหลือเกิน ปลื้มหยิบกล้องถ่ายรุปขึ้นมาถ่ายรุปทั้ง สะพาน คน แล้วก็บรรยากาสไปเรื่อย จนกระทั่งผมนึกเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับผมออก
“ปลื้มไปเหอะ” ผมรีบชวนปลื้มกับทั้งที
“จะเลิกไปไหนละพี่แสงกำลังสวยเลย”
“ไปเถอะ พี่ขอร้อง” ปลื้มยังกดชัตเตอร์อยู่ นี้มันเป็นที่เดียวกับที่ที่ผมกับมิ๊กโดนปล้นครั้งที่แล้ว แต่สิ่งที่มาพร้อมๆกับความคิดผม ก็คือเสียงรถมอเตอร์ไซค์นับ 20 คันจากคอสะพาน ปลื้มเปลี่ยนจากวิวสะพานมาเป็นรถแทนแล้ว
“เห้ยถ่ายKอะไรว่ะ”
“ปลื้ม ไม่ดีแล้วกลับเหอะ” ปลื้มยอมเชื่อผมแล้วแต่มันไม่ได้เร็วเท่าขวดที่ลอยมานิครับ มันลงที่หัวของปลื้มเต็มๆ มอไซค์ที่เหลือยังจอดและทำท่าจะเดินเข้ามาหาผมอยู่
“ปลื้ม” ผมเห็นหน้าผมที่มีเลือดไหลอาบเต็มไปหมด กับสภาพที่กำลังค่อยๆจะล้มลง มือยังอุ้มกล้องไว้แน่น ผมรีบเดินเข้าไปที่รถหยิบปืนที่ปลื้มกลับไว้ที่หน้ารถออกมา สาบานได้ว่าถ้าเป็นตอนนี้คงจะแค่ยิงขู่ ผมหันปลายกระบอกปืนไปกลุ่มคนที่รุมกระทืบปลื้มอยู่
“หยุด” ข้อเสนอกับการแลกชีวิตของผมไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“กรุบอกให้หยุด”
“ถ้าพวกเมิงไม่หยุดกรูยิง” พวกที่เหลือยืนเชียร์อยู่ข้างหลังลงจากรถแล้วกำลังจะเดินเข้ามาหาผม สภาพปลื้มที่โดนรุมอยู่ทำให้ผมต้องตัดสินใจ ผมหันกระบอกปืนไปทางกลุ่มคนที่รุมกระทืบปลื้มอยู่ แล้วปลดลีอกปืนก่อนจะยิงจนหมดกระสุน เสียงปืนดังลั่น คนแตกตื่นสิ้นเสียงปืน กลุ่มพวกนั้นดิ้นรนเอาชีวิตรอหนีหายไปหมดเหลือแค่ไม่กี่คนที่นอนอยู่ข้างๆปลื้ม ผู้ชายร่างสูงใหญ่ผิวดำมีหนวดเคร้าขึ้นเต็มหน้าที่หูมีรูขนาดใหญ่มันใหญ่พอที่จะใส่หลอดชาไขมุกได้ มีรอยสักเต็มแขน สภาพถูกยิงที่ท้อง อีกคนก็สภาพไม่ต่างกันพยายามคลานนี้ผม เหมือนในหนังไม่มีผิด
“พวกเมิงไม่มีอนาคตแล้วยังจะมาทำให้คนอื่นหมดอนาคต” ผมถุยน้ำลายใส่มัน ถึงใจอยากจะเป็นคนเลวแบบในหนังก็เถอะ ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปหาปลื้ม
“ปลื้ม อยู่กับพี่ก่อนนะ” ผมเอามือประคองหัวของปลื้มไว้แล้วกอดไว้แน่น ไม่เกิน 5 นาทีรถตำรวจก็มาถึง ผมถูกรวบตัวทันที
“คุณลุง ช่วยเพื่อนผมด้วย” ตัวผมถูกกดลงกับพื้นพร้อมกับมีปืนจ่ออยู่ที่ตัว ผมแบบมือแล้วเอาหน้าชิดไว้กับพื้นถึงน้ำตาจะไหลออกมาเต็มหน้าแต่ผมก็ไม่ได้เสียใจที่ผมถูกจับเลย ปลื้มถูกส่งไปโรงพยาบาลบาลทันที ส่วนผมก็ถึงโรงพักในเวลาไม่นานเช่นกัน
“เป็นไง เรารู้ไหมว่าเราทำอะไรลงไปวันนี้” ลุงตำรวจคนที่นั่งอยู่ในรถชวนผมคุย
“เริ่มจากอะไรละครับ วันนี้ผมใช้ชีวิตคุ้มมาก มันมากจนไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน” ผมยิ้มแล้วมองออกไปที่ข้างทาง
“ปากเก่งแบบนี้ พี่เห็นอยู่ในคุกก็ร้องไห้ นั่งคิดถึงพ่อแม่กันทุกคน”
“พี่ครับ ในประเทสนี้มีกี่คนที่ใช้ปืนได้หรอครับ ตำรวจ ทหาร ยาม แล้วก็คนที่มีใบอนุญาติใช่รึเปล่าครับ” ตำรวจไม่ได้ตอบอะไรจนกระทั่งถึงโรงพัก ผมโดนใส่กุญแจมือ ถึงมันจะแน่นที่ข้อมือแต่ผมก็ไม่ได้ดึงดันที่จะขอให้พี่ตำรวจเขาช่วยคลาย
“เรามีญาติรึเปล่า”
“มีครับ”
“พี่ขอเบอร์หน่อย”
“ได้พี่ แต่ผมขอเป็นคนบอกเองนะครับ แม่ผมแกอายุมากแล้ว ถ้าพี่เป็นคนบอกเดียวแกจะช๊อกตาย นะครับ ผมขอแค่นี้เอง”
“พี่ว่านะลูกสันดานแบบเอ็ง เขาคงชินแล้วละ ผมกำหมัดแน่น อยากจะชกปากมันเหลือเกิน
”แล้วแต่” ผมนั่งเงียบๆมองสถิติการจับกุม ฟังเสียงทีวี ดูตำรวจเดินเข้าเดินออก จริงๆแล้วผมสมควรต้องคอตกใช่รึเปล่าแต่แปลกดีที่ผมไม่มีความรู้สึกนั้น
“พี่เพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง”
“คนไหนละ ตาย 2 ” นี้คือตอนที่ผมซีดจริงๆ หน้าผมถอดสีในทันที เหงื่อออกเต็มตัว ตัวร้อนขึ้นมาทันใด อยู่ดีๆก็เหมือนหน้ามืดนี้คือความรู้สึกสุดท้ายก่อนจะได้ยินเสียงแม่
“โอมห์ ลูก” แม่ผม พ่อผม พ่อมิ๊ก แม่มิ๊ก แล้วก็ มิ๊ก ยืนเรียงๆกันมองดูผม
“แม่” ผมรีบกอดแม่ทันทีก่อนที่จะไม่ได้กอดท่านอีก มิ๊กเดินเข้ามาจับมือผมไว้แน่น
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง ห่ะโอมห์” แม่ผมตาแดง
“แม่อย่าร้องไห้ ถ้าแม่ร้องไห้ก็แสดงว่าโอมห์ทำผิด” แม่ผมพยายามกดน้ำตาเอาไว้ ตำรวจยืนกอดอกมองผม ขนาดที่ผมหันไปมองหน้าเขา
“แล้วมันเกิดขึ้นได้ยังไงละโอมห์” แม่มิ๊กถาม
“แม่ เรื่องนี้มันมีคนตายตั้ง 2 คน โอมห์ต้องเอาทนาย” ผมพูดเรียบๆ ตำรวจคงแปลกใจที่ผมดูจะรู้ดีเกินแล้วรวบรวมสติได้อย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องห่วงลูก แม่มีเพื่อนเก่งๆเยอะๆ”
“น้าครับ”
“จ๊ะ”
“พวกนี้เป็นพวกเดียวกับที่ทำผม แล้วก็มิ๊กตอนนี้ครับ”
“เรารู้ได้ยังไง”พ่อมิ๊กถามย้ำ
“ผมจำรถมันได้”
“ผมจำได้ดีเลยละครับ ตอนที่มันเดินเข้ามาเอากระเป๋าเงินผม คืนนั้น”
“งั้นก็ตามนั้น เดี๋ยวน้าจัดการเอง”
“ครับ แม่แล้วปลื้มอ่ะ”
“ปลื้มทำไมลูก”
“อ้าวแม่ไม่รู้ ทำไมตำรวจถึงไม่บอกว่ายังมีเพื่อนผมอีกคนนอนอยู่ที่โรงพยาบาล” ผมมองหน้าคนที่จับผมมา
“จำไว้นะน้า ถ้าเพื่อนผมเป็นอะไรไป น้าต้องรับผิดชอบ ผมไม่ยอมจบแน่” ตำรวจยิ้ม แล้วก็เดินหนีไป
“แม่ไปดูปลื้มให้ผมหน่อยนะครับ” พอคิดถึงเรื่องของปลื้มได้ผมถึงกับมีน้ำตาพอดี
“ปลื้มเป็นอะไรว่ะโอมห์”
“เป็นเหมือนที่มึงเป็นวันนั้น นั้นละ กรูขอนะมิ๊กไปดูปลื้มให้หน่อย”
“อย่าร้องไห้เลยโอมห์ ยังไงเราก็ต้องปกป้องนาย” มิ๊กลูบหัวผม งานสนุกวันนี้กลายเป็นเรื่องเศร้าไปสะแล้ว แล้วโดนส่งตัวเข้าไปในห้องขังนสถานี ทันที โชคยังดีที่ผมแอบเอามือถือติดเข้ามาด้วย
กำแพง..............................................................................................
ก้าวแรกที่เดินเข้าไป กุญแจมือถูกปลดออก ผมถามตัวเองตลอดว่าวันนี้กรูต้องเข้ามาอยู่ในนี้จริงๆแล้วใช่ไหม ห้องขนาดไม่กว้างเกินไปกว่าห้องพักของผม มีคนนั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว 3- 4 คนสภาพไม่ต่างจากคนที่ผมเพิ่งยิงไปแบบไม่ได้ตั้งใจเมื่อสักครู่นี้เลย ผมเลือกมุมที่ยังว่างอยู่แล้วก็ทิ้งก้นลงนั่ง
“เห้ย มีเด็กใหม่ว่ะ ” ผู้ชายหนึ่งใน 3 คนที่นั่งอยู่ประโยค
“เห้ยน้องไปทำอะไรมาว่ะ”
“ไม่อะไรหรอกพี่”
“จะตอบว่าไม่ผิดใช่รึเปล่า”
“ป่าวครับ ไม่ใช่หนังนะพี่จะได้ไปร้องตะโกนว่าจับผมมาทำไมไม่ได้ทำอะไรผิด นั้นน้ำเน่าว่ะ” ผมพูดไปยิ้มไป
“แล้วเมิงไปทำอะไรมาว่ะ”
“ยิง คนตาย 2 คน เมื่อกี้เลย”
“เห้ย โหดว่ะ”
“ป่าว ผมไม่ได้ตั้งใจนะพี่”
“แล้วมันไปทำอะไรให้เมิงว่ะ”
“ก็มันกระทืบแฟนผม แล้วมันก็กำลังจะเข้ามาตีผม แค่นั้นเอง”
“ถึงกับต้องฆ่าเลยรึไงว่ะ”
“ผมบอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ ก็มันมีตั้ง 20 คนมั้งผมนับไม่ทัน”
“เห้ย เอ๊งนี้เด็ดว่ะ”
“หรอครับ ผมว่าผมผู้หญิงมากกว่า ผู้ชายมันน่าจะสู้กันตัวต่อตัวมากกว่าที่จะมาเป็นหมาหมู่”
“ทำไมพูดแบบนั้นว่ะ”
“ผมเล่นนอกกฎ” ทุกคนเงียบแล้วรอฟังผมพุดต่อ
“ยังไง”
“ไม่ยังไงหรอกพี่ ผมขออยู่เงียบๆนะครับ” ผมเบนหน้าไปทางอื่นแล้วนั่งจับแหวนที่ปลื้มเพิ่งใส่ให้เมื่อตอนหัวค่ำ น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอาบแก้ม เสื้อผมที่เปื้อนเลือดปลื้มมันไม่ได้น่ารังเกียจเลย ผมไม่มีใครให้กอดแล้วตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่กอดตัวเอง จนผมนึกออกว่ามีมือถือติดตัวมา ผมกดสายไปหามิ๊กทันที แล้วหลบไปนั่งอีกมุมที่ไม่มีใครเห็น
“มิ๊ก”
“โอมห์”
“มิ๊กอยู่ไหน”
“โรงพยาบาล”
“แล้วมิ๊กอยู่กับปลื้มรึเปล่า”
“อยู่สิ”
“แล้วปลื้มเป็นยังไงบ้าง”
“นอนอยู่”
“แล้วยังไงต่อ”
“ก็ไม่ยังไง นอนอยู่ โอมห์ละเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่รู้บอกไม่ถูก มันหนักหัวไปหมด มันสับสนไปหมด มันยุ่งไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงแล้วมิ๊ก”
“โอมห์”
“ฮืม” ผมถูกลุงตำรวจคนเดิมดึงมือถือออกไป
“ทำอะไร”
“คุยโทรสับไงครับ ก็เห็นอยู่” ผมโดนตบหน้าอย่างแรง จนหน้าผมเบนไปตามแรงของฝ่ามือ
“มันผิด”
“จะยึดก็ยึดไปเถอะครับ ผมหมดธุระกับมันแล้ว” ตำรวจคนนั้นเก็บมือถือผมไป
“เอ๋อ มันไม่ใช่ของกลางนะครับ” ผมตะโกนตามหลัง
คืนวันนั้นถึงเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว แต่ผมก็ยังมีโอกาสได้นอนหลับอยู่ มันได้นานพอที่ผมจะฝันถึงใครบ้างคนผมเห็นโน๊ตกำลังยืนอยู่ที่สะพานที่เพิ่งเกิดเรื่อง ยืนจับมือปลื้มแล้วคุยอะไรกันสักอย่าง เหมือนทั้งคู่จะตกใจด้วยซ้ำท่เห็นผมเดินไปเจอ
“พี่โอมห์”
“มาทำอะไรกันทั้งคู่เลย”
“มีธุระนิดหน่อย โอมห์ไม่กลับบ้านหรอ”
“ต้องถามทั้งคู่มากกว่า”
“โน็ตมารอปลื้ม กลับบ้านด้วยกัน”
“ทำไมต้องรอด้วยละ”
“ก็อีกไม่นานแล้วเดียวก็ได้เวลาไปด้วยกันแล้ว”
“โน๊ตหมายความว่ายังไง”
“ไม่ยังไง” ผมสะดุ้งตื่นสะก่อนแต่ยังจำภาพของโน้ตได้ติดตา
-
มาให้กำลังใจโอห์ม :กอด1: :monkeysad:
รับไม่ได้กับพฤติกรรมตำรวจ ทำคนดีๆ เสียไปด้วย :เฮ้อ:
สงสัยบางอย่าง ทำไมจังหวัดโอห์ม ถึงไม่มีใครจัดการกับอันธพาลพวกนี้
+1
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ทำไมมีแต่เรื่องเข้ามาน้า
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เฮ่ย พี่ ,,
อย่าทำ อย่างงี้
เศร้า เกินไปหล่ะ
-
เอิ่มมมมมมม สวรรค์จะให้วิบากกรรมกับ คนนี้อีกเหรอไง โดนมาเยอะแล้วนะ
เป็นกำลังใจให้สู้ๆนะคับ
-
...ที่เดิมๆๆ การกระทำเดิมๆ เพียงแค่ถูกเปลี่ยนคนโดนกระทำ
...ทำไมความฝันมันเหมือนปลื้มจะตายเลยหว่า
...พอเริ่มจะมีความสุขกับเค้าบ้าง ก็เริ่มจะมีความทุกข์อีกแล้วนะน้องโอมห์
...มิกซ์เค้าก็ยังมีคำพูดดีๆที่ฟังแล้วทำให้อุ่นใจบ้างนะยังไงมิตรภาพของเพื่อนมันก็ยั่งยืนเสมอ :กอด1:
-
ตำรวจเป็นแบบนี้ทั้งประเทศหรือเปล่าวะ
-
เศร้าได้อีก
เฮ้อเมื่อไหร่มันจะจบเรื่องราวร้ายสักทีหน้อ
-
ไม่เอาแบบนี้นะคะโอมห์......ไม่จริงอ่ะ
ขอให้อย่าเป็นอย่างที่คิดเลยนะคะ
อย่าพรากปลื้มไปเลย ได้โปรด TT______TT
-
เป็นกำลังใจให้โอมอยู่ตรงนี้เสมอ
...คิดถึง และ เป็นห่วง นะ...
-
ไม่เอานะพี่โอห์ม จะเศร้าเกินไปแล้วนะ TT
-
:sad4: :sad4: :sad4: :m15: :m15: :m15:
-
ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่จริงงงงงงง :m15: :m15: :monkeysad: :sad11: :sad11:
-
อยากอ่านต่อใจจะขาด..เรื่องจบแค่นี้หรอครับ เศร้าจัง :z3:
-
อ่านทีไรนึกคำพูดไม่ออกซักที เลยไม่รู้ว่าจะเม้นท์ไงดี :L1:
-
คิดถึง :กอด1:
-
รออ่านอยู่นะครับ...สู้ๆ
-
มาต่อด่วนคร่าาาา
-
มาต่อน่ะค่ะ อยากให้พี่เจอแต่สิ่งดีๆบ้าง
อ่านแล้วเศร้าจัง :sad4: :z13:
-
“โน็ตมารอปลื้ม กลับบ้านด้วยกัน”
“ทำไมต้องรอด้วยละ”
“ก็อีกไม่นานแล้วเดียวก็ได้เวลาไปด้วยกันแล้ว”
:a5: หมายความว่าไง!!! โน๊ต.....ไม่เคลียร์อ่ะ
มันไม่จริงใช่ไหม มันไม่ได้เป็นแบบที่เราคิดใช่ไหมโอห์ม :serius2:
ปล.ไม่รู้ทำไม อ่านตอนนี้แล้วอยากกอดโอห์มจัง :กอด1: เป็นห่วงนะโอห์มดูแลตัวเองด้วย
-
สวัสดีคนเขียนนะครับ พอดีเพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ไม่นาน
ช่วงแรกๆ ชีวิตโอห์มน่าสนใจมาก แอบลุ้นแอบเชียร์ตลอด
แต่พอหลังๆ แลดูจะมีปัญหาเข้ามามากมาย ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ และเพื่อนๆ ในบอร์ดนี้ก็เอาใจช่วยให้มันผ่านไปด้วยดีนะครับ (แอบลุ้นให้มันไม่ใช่เรื่องจริงอยู่เหมือนกัน)
รออ่านต่อนะครับ จะได้รู้สักที ว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง
-
แล้วผมก็นั่งอ่านเรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบภายใน 1 วันเต็มๆ
จริงๆว่าจะเลิกอ่านเพราะดูมันเศร้าๆนะครับ
แต่แล้วก็อ่านจบจนได้......ชีวิตจริงนี้มันช่างdrama ได้ยิ่งกว่าในหนังละครอีกนะครับ
:sad4: :sad4: :sad4:
ปล.ถึงคนเขียนหรือเจ้าของประสบการณ์นี้ ยังงัยก็เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะครับ :L2:
-
เข้าใจคุณ กับสิ่งที่ได้กระทำ ..
เพราะ เรามันคนบ้านเดียวกัน
ตามอ่านเรื่องราวคุณมาตั่่งแต่เมื่อคืนตอนเที่ยงคืน
จนมาอ่านตามทันตอนจะห้าโมงเย็น
..
รู้จักก็ไม่ใช่ เป็นเกย์รึก็เปล่า!
แต่ ใจเต้นตลอดเวลาที่อ่าน
เหมือนเป็นโรคหัวใจเลยแสรด
ยังรอคุณมาบอกเล่าเรื่องราว ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร :)
..
ไม่รู้ว่าตอนนี้เรื่องที่คุณพิมพ์ จะมาถึงปัจจุบันหรือเปล่า
แต่แค่อยากจะบอกว่า ถ้าคุณจะหาแก๊งซิ่ง!
ลองเริ่มต้นจากเด็กมัธยมดู
^^
ยังรอ ค่ะ
-
คิดถึงจังเลย... :กอด1:
-
ไม่ได้มาอ่านสะนาน(หาไม่เจอ)
หมายความว่ายังไงเนี้ยโอร์ม
ไม่จริงใช่ไหม
ทำไมเป้นยังงี๊ละ
คิดไว้แล้วละตอนอ่าน ตอนที่ไปที่สะพานนั้นอะคิดแล้วว่าต้องมีอะไร
แต่ไม่คิดว่าโอร์มจะต้องโดนกระทืบ
แต่เด๋วๆนะ
ทำไมกระทืบนี้จะต้องเอาไห้ถึงตายเลยหรอ
แล้วทำไมคนพวกนั้นมันไม่มีความเป็นคนหรอ
ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ
ทั้งมิกซ์ ทั้งเอิท ทั้งปลื้ม อะไรเนี้ย
สับสนละนะ
แล้วโอ้ยไปไม่ถูกอารมณ์ ตีกันยุ่งและ
ไงก็มาต่อเร็วๆเถอะนะ
ดูเหมือนจะหายไปนานเลย(เราก็หายไปนานเหมือนกัน555+)
-
หายไปนานแล้วน้า :กอด1:
-
หลงเข้ามาอ่านเพราะเนื้อเรื่อง
อะไรมันจะเศร้าปานนี้!! ถ้าไม่บอกว่าเป็นเรื่องจริง จะแอบคิดไปก่อนว่ามันคือนิยายชัดๆเลย
มารอนะครับ น้ำตาผมไม่ไหล แต่ใจผมนี้โคตรอินเลย
-
พึ่งอ่านถึงหน้า 36 แต่อยากเม้นท์ก่อน เรื่องนี้ทั้งสนุกทั้งซึ้งเลย
ตอนแรกชอบมิ๊ก ต่อมาเชียร์โน๊ต
แต่อ่านเม้นท์หน้าหลังๆ เหมือนจะมีเรื่องอีกมากมาย
ขอเป็นกำลังใจให้โอห์มนะ
-
อาการร้อนนะครับ ร้อนมาก ยังดีที่มีเทสกาลรวมคนที่คิดถึงให้กลับมาเจอกัน ปีนี้ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกปี อีกละ ขอโทษจริงๆสำหรับคนที่ตามอ่านช่วงนี้อะไรในชีวิตเยอะ เทคโนโลยีก็เริ่มเข้ามาในชีวิตเยอะขึ้น มันมีแต่เรื่องหนักๆที่นับต่อจากนี้ ผมไม่เคยเป็นคนดีตั้งแต่ต้นเรื่อง อันที่จริงต่อจากนี้ไปอาจจะเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดในสิ่งที่ผมเล่าเลยก็เป็นได้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เห้ยตื่น” เสียงไม้เคาะกับลูกกรงทำให้ผมสะดุ้งตื่นพร้อมกับภาพของปลื้มและโน้ตที่หายไปจากหัวพอดี
“ปวดหลังว่ะ” ผมลุกขึ้นบิดตัวไปมา หิวข้าวชะมัด มีเสียงคนกลุ่มหนึ่งตะโกนโวยวายอยู่หน้าห้องขัง ผมกำลังมัวขี้ตามองไม่ชัดหรอกครับแต่ไม่ใช่ญาติผมแน่นอน แต่เขาชี้มาทางผมนะ จนสติกลับมา มันมาพร้อมๆกับคำพูดพอดี
“ไอ้เลว เมิงฆ่าลูกกรูทำไม” ผมเอามือชี้ตัวเอง คงเป็นญาติพวกนั้นแน่นอน ยืนจับกลุ่มชี้หน้าสาปแช่งผม พอดีมิ๊กมาถึงพอดี มิ๊กไม่ได้พูดอะไรมาในเสื้อสีขาวคอปก ยี่ห้อจระเข้เขียว กับกางเกงยีนท์ ยืนคุยกับตำรวจอยู่พักหนึ่ง ตำรวจที่เฝ้าหน้าห้องก็พาเข้ามาคุยกับผม
“เป็นไงคนเก่ง”
“สงสัยจะเป็นเอดส์แล้วว่ะ ดูดิ ตุ่มขึ้นเต็มตัวเลย”
“เห้ยจริงดิ เสียตัวในพวกนั้นรึไง” มิ๊กชายตาเข้าไปในกรง
“ตลกละ ยุงกัดอะดิ ปวดหลังด้วย”
“โอ้ น่าสงสารจังเลย” มิ๊กจะเอื้มมือเขามาจับตัวผม
“เห้ย พวกเมิงทำอะไรกัน” คนเดิม มิ๊กถอยกับไปยืนที่เดิม
“เดี๋ยวแม่มาประกัน เดี๋ยวทนายก็มา มีอะไรก็เล่าให้ทนายฟังแล้วกัน” ผมยิ้ม
“มิ๊กพวกนั้น”
“อืมรู้ ช่างเขาเถอะคนสูญเสีย มันไม่มีคำว่าถูกรึผิดหรอก มีอย่างเดียวคือเสียใจ”
“แล้วปลื้มละ”
“ก็นอนอยู่”
“เอ๋อ มีน้องคนหนึ่งที่มาด้วยเมื่อวาน”
“เอ๋อ ไอ้คนที่หน้ากวนๆนั้นนะ”
“ใช่”
“มันไปนอนไหนว่ะมิ๊ก”
“ไม่รู้ดิ คงอยู่กับพวกเพื่อนเรานั้นละ”
“แล้วพวกมันรู้รึเปล่า”
“คงรู้แล้วมั้ง ข่าวดังสะขนาดนั้น”
“เห้ย หมดเวลาแล้ว”
“ครับน้า โอมห์มิ๊กไปก่อนนะ ” มิ๊กตอบกับลุงตำรวจแล้วบอกลาผม
“เดี๋ยวเจอกันข้างนอกนะโอมห์” ผมใช้เวลารอที่จะได้เป็นอิสระและเล่ารายละเอียดให้กับทนายฟังทั้งเช้าจนผมได้ถูกประกันตัวออมกมา ด้วยความที่ทุกคนกลัวว่าผมเองจะโดนทำร้ายจากญาติของคนที่ตายที่มายืนรอผมอยู่ตั้งแต่เช้า จึงรีบพาผมออกมาจากที่โรงพักทันที ไม่คงกล่าวขอโทษอยู่หรอกนะครับ แต่จะให้พูดต่อจากประโยคขอโทษว่าอะไรละ
“ขวัญเอ๋ย ขวัญมา” แม่ผมรีบดึงผมเขามาปลอบ
“โอมห์ มึงทำไมทำอะไรเกินกว่าเหตุแบบนั้น” พ่อผมเริ่มว่า
“ยิงคนตาย ทำไมทำแบบนั้นละลูก แค่ชกต๋อยกันมันก็พอแล้ว”
“พอ ตอนมิ๊กโดนก็แบบนี้ โอมห์ไม่ใช่รู้ว่าพวกมันมีอะไรมามั้ง”
“แล้วไปเอาปืนมาจากไหน”
“ของปลื้ม”
“แล้วเรายิงเป็นได้ไง”
“ไอ้มิ๊กนั้นละสอน จะว่าไปโอมห์มีใบอนุญาตด้วยนะแม่ แถมปืนของปลื้มก็มีใบอนุญาตินะ” พ่อกับแม่ผมเงียบ ผมรู้สึกว่าตัวเองตัวเหม็นมากๆ ระหว่างทางกลับบ้านผมนั่งดมกลิ่นตัวเอง คิดถึงห้องน้ำ คิดถึงชักโครก คิดว่าที่ต้องนั่งดมกลิ่นฉี่ทั้งคืนนั้นมันแย่มากที่สุดในชีวิตแล้ว ทันทีที่รถถึงบ้านผมรีบเข้าไปอาบน้ำ แล้วจัดการทั้งหนักเบาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะไปโรงพยาบาล
“จะออกไปไหน เจ้าโอมห์” พ่อผมเสียงแข็ง
“ไปดูปลื้ม”
“เอ็งจะไปได้ยังไง เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก” ผมไม่เชื่อกำลังจะเดินออกจากบ้าน มิ๊กก็ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านพอดี
“งั้นเอ๊งก็ไปกับไอ้เจ้ามิ๊กมันแล้วกัน มีอะไรจะได้ช่วยกัน”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ มิ๊กไม่ได้ลงมาเปิดประตูรับผมเหมือนทุกครั้ง มีเจ้าสาวที่ผมเพิ่งเจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนั่งคู่มาด้วยกัน
“เป็นธุระไปเลยเน๊าะ” ผมพูดขึ้นทันทีที่ขึ้นรถ
“ไม่เป็นไรหรอก นิดๆหน่อยๆ”
“สวัสดี” ผมทักคู่นั่งเบาะหน้า ไม่มีเสียงตอบรับ
“ได้นอนบ้างรึยัง” มิ๊กถามผม
“อืม ก็หลับๆตื่นๆ”
“อืม คิดถึงสมัยตอนที่โดนจับรถซิ่งเลย”
“เอ๋อ มิ๊กก็เคยนอนนิว้า ที่เดินขึ้นรถตำรวจตาแดงๆจะร้องไห้”
“ยังจำได้”
“จำได้ดิ ก็ไปรับอยู่ เห็นบอกแม่ว่าจะไม่ทำอีกแล้ว”
“เอ๋อโอมห์ มิ๊กไม่เข้าไปละ อยู่ได้รึเปล่า”มิ๊กมองผ่านกระจกมองหลังระหว่างบอกผม
“ได้ๆ ” ผมพยักหน้าแล้วเดินลงจากรถ
“เอ๋อเดี๋ยวก่อนโอมห์” มิ๊กลดหระจกฝั่งที่ตัวเองนั่งแล้วส่งมือถือให้ผม
“อะไรอีกละ”
“เอาไปใช้ก่อน เดี๋ยวเครื่องนั้นได้คืนแล้วค่อยเอามาคืน”
“อืม ไว้เจอกันนะครับ” ผมบอกลา น้องผู้หญิงที่นั่งคู่กับมิ๊กพอกับโบกมือลา
ทำไมกันน่าเหมือนว่าจะเป็นธรรมเนียมอะไรที่ผมจะต้องมาวนเวียนอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ทุกๆปี ผมจะต้องมาอยู่เองรึไม่ก็มีคนที่ผมต้องมาเยี่ยม ทางเดินยาวๆกับผู้คนที่ทั้งมีแล้วก็ไม่มีเดินกันไปมา ที่นี้มันไม่มีชนชั้นจริง เหตุผลที่ปลื้มมาอยู่โรงพยาบาลไม่ใช่ว่าพวกผมไม่มีเงินนะครับ แต่พ่อกับแม่มิ๊กอยากให้อยู่ใกล้หมอใหญ่ที่เป็นเพื่อนแกมากกว่า ผมเดินต่อไปเรื่อยๆตามที่มิ๊กบอกไว้ว่าปลื้มอยู่ที่ไหน ใช่เวลาไม่นานผมก็มาหยุดอยู่ที่ชั้นของผู้ป่วยหนักปลื้มไม่ได้อยู่ห้องเดียวเหตุผลเพราะต้องอยู่ใกล้ๆสายตาหมอ อีกรึเปล่าผมก็ไม่รู้
ผมกระพริบตาสองสามครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้าไปที่โต๊ะ นางพยาบาลสองสามคนกำลังนั่งคุยกับเงียบๆ
“สวัสดีครับ พี่” 1ในนั้นหันหน้ามามองผม แล้วส่งยิ้มให้เป็นมารยาท
“มาหาใครค่ะ”
“เมื่อคืนครับ มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งโดนวัยรุ่นรุมตีมา ”
“อ๋อน้องคนนั้น”
“ครับน้องคนนั้น ไม่ทราบว่าเขาอยู่เตียงไหนครับ”
“น้องเป็นอะไรกับเขาละค่ะ” ผมเอามือมาหมุนๆแหวนที่อยู่ที่ข้อนิ้ว
“แฟนครับ” คำตอบนี้ทำให้หลายๆคนที่อยู่หลังเคาเตอร์หันมามองผมในทันที
“เตียงไหน ครับ”
“ตามมาเลยค่ะ เดี๋ยวพาไปเอง” พยาบาลเดินนำผมออกไป ทางเดินแคบๆกลิ่นยาที่คุ้งเต็มไปทั่วทั้งชั้น เสียงเครื่องช่วยหายใจ ที่พลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันทำงานเป็นจังหวะ ไม่กี่ก้าวผมก็มาหยุดตรงเตียงของปลื้ม
“มีอะไรก็เรียกได้นะค่ะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” ผมลากเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเตียงมานั่งตรงข้างๆปลื้ม
“ปลื้ม” ผมเอามือปล้องปากแล้วกระซิบที่ข้างหูปลื้มเบาๆ จริงๆก็หวังจะให้เหมือนในหนังที่จะมีการตอบสนองอะไรบ้าง แต่มันไม่มีเลย ผมเรียกอยู่อีกสองสามครั้งแล้วก็หยุดสิ่งที่กระทำแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆปลื้มแทน ผมเอามือค่อยๆเอามือลูบแขนปลื้มลงมาจนไปหยุดที่สายน้ำเกลือที่บวมแปล่ง แล้วมือก็มาหยุดที่มือของปลื้ม น้ำตาผมไหล ไหลเพราะผมคิดว่ามันทำไมต้องเป็นแบบนี้อีกแล้ว น้ำตาผมไหล ไหลที่ทำไมต้องทำให้คนที่รักผมเจ็บ
“ไหนเราบอกพี่ไง ว่าจะไม่ยอมเป็นอะไรไปก่อนพี่ ไหนเราบอกว่าจะไม่ยอมให้พี่ต้องอยู่คนเดียวไงปลื้ม ” ผมบ่นกับตัวเองคนเดียวแล้วนั่งทบทวนประโยคเก่าๆที่เคยได้สัญญากัน
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” น้ำตาผมไหลจนมันเต็มหน้าไปหมด ผมอยากจะให้ปลื้มลุกขึ้นมาแล้วบอกกับผมว่าไม่เป็นอะไร อยากให้ปลื้มบอกว่าปลื้มจะดูแลผม อยากให้ปลื้ม...........................................................................
“ถ้าพี่คนนี้เขาลุกขึ้นมาแล้วเห็นพี่ร้องไห้แบบนี้ เขาคงจะเสียใจแย่”
“เพลิง” เพลิงยืนยิ้มอยู่อีกด้านของเตียง
“มาได้ไงละเนี่ย”
“ก็ใครนะ เจ้าบ่าวในงานนะพี่เขาโทรบอกเพื่อนพี่ ”
“แล้ว”
“ไม่แล้วไง ผมก็มานี้ไงพี่” เพลิงนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม
“ได้ข่าวว่าพี่ยิงคนตายไปสองคนเลยรึ”
“อืม”
“พี่โหดว่ะ จะยิงผมรึเปล่าเนี่ย”
“หน้าตากรูเหมือนคนที่จะฆ่าคนได้รึ” ผมมองหน้ามัน
“สังหารหมู่เลยละพี่” เพลิงยิ้ม
“หมดหล่อเลย” ผมไม่ได้พูดอะไรแต่นั่งมองหน้าปลื้มแทนที่จะหันมาสนใจเพลิง
“แล้วทำยังไงจะกลับเชียงใหม่รึยัง”
“เดี๋ยวก็คงกลับวันนี้ละพี่ ป่านนี้ที่บ้านผมคงจะแจ้งตำรวจแล้วมั่ง”
“อ้าวทำไมละ นี้ไม่ได้บอกเขารึไง”
“ครับ”
“ไม่เป็นไรมั้ง โตแล้วนิ”
“ไม่รู้สิครับ ผมแค่แวะมาดูพี่เฉยๆ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้ว”
“แล้วใครไปส่งท่ารถ”
“ไม่มี” เพลิงยิ้ม
“ปลื้มคงอยู่คนเดียวได้ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไอ้คนที่ฆ่าลูกฉันมันอยู่ที่นี้ใช่รึเปล่า มันอยู่ตรงไหนบอกฉันเดียวนี้มาเลยนะ” เสียงดังโวยวายมาจากหน้าห้องบริเวณโต๊ะของคุณพยาบาล
“พี่โอมห์ อยู่นี้ก่อนนะครับ” ผมว่าคงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ ใจผมเริ่มจะเต้นแรง เหมือนเมื่อคืนเลย มือผมกุมมือปลื้มไว้แน่น เสียงดังเอ๊ะอะโวยวายยังคงมีเรื่อยๆ ผมเริ่มจะปวดท้องน้อยนั่งกุมมือปลื้มไม่ใช่ว่าผมกลัวความผิดนะครับแต่ผมรู้สึกไม่ดีปนกับความกลัวเท่านั้นเอง อยากจะเอาเครื่องที่ต่ออยู่กับปลื้มมาจับการเต้นของหัวใจผมจังเลย
“ไหนๆมันอยู่ไหน” เสียงมาพร้อมๆกับเพลิงที่เปิดประตูเข้ามา
“พี่โอมห์ หลบไป” ผู้หญิงวัยกลางคนดูจะอายุมากกว่าแม่ผมสัก 5-6 ปีเห็นจะได้สองสามคนเดินเข้ามาพร้อมๆกับเพลิง
“มีอะไรครับ” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพเชิญหน้ากับคนทั้ง 3 โดยมีเพลิงยืนอยู่ตรงกลาง
“ออกมาเร็วจังเลยนะ คุกนี้มันมีไว้ขังหมาจริงๆ พวกลูกคนใหญ่คนโต” ผมไม่ได้ตอบโตอะไรได้แต่ยืนมองหน้าเพลิง มีพยาบาลสองสามคนกำลังยืนคุมอยู่ที่หน้าห้อง
“ไม่เป็นไรครับพี่ ” ผมยกมือเบรกพี่ๆพยาบาลไว้
“แกฆ่าลูกฉันทำไม ลูกฉันไปทำอะไรให้แก ถึงขนาดต้องฆ่าต้องแกงกันเลย” 1 ในสามเริ่มสะอื้อคำพูดแล้วค่อยๆมีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม
“ผมขอโทษครับ ”ผมจะพูดออกไปว่าผมไม่ได้ตั้งใจก็ไม่ได้ เพราะว่าจริงๆผมตั้งใจ แล้วมือน้อยๆก็ลอยมาตบหน้าผม
“แกมันเลว คนทำผิดแล้วยังมามีหน้าพูดได้แค่คำว่าขอโทษ” เพลิงเอามือกั้นคนทั้งคู่ออกไปจากผม ผมเองยอมรับว่าเริ่มจะโมโหขึ้นมาแล้ว
“ใช่ผมเลว เพราะผมปกป้องคนที่ผมรัก น้าดูเอาเองแล้วกันว่าไอ้คนที่ผมรักต้องมานอนอยู่ในสภาพแบบนี้” ผมชี้ไปทางปลื้มที่นอนใส่เครื่องช่วยหานใจอยู่
“แล้วมันเรื่องอะไรที่ต้องมาทำร้ายผม มันเรื่องอะไรที่ต้องมาเที่ยวปล้น เที่ยวทำร้ายคนที่เขาไม่มีทางสู้ด้วยละครับ พวกน้าเจ็บ ขอให้รู้ไว้ว่าผมเนี่ยโครตเจ็บกว่าพวกน้าอีก” ผมพูดไปร้องไห้ไป ผมจบประโยคแล้วปล่อยให้ห้องเต็มไปด้วยความเงียบเกือบๆ 5 นาที อารมณ์และอุณหภูมิของความรู้สึกค่อยๆลดลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งแม่ของปลื้มเดินทางมาถึง
“ปลื้ม ลูก” นี้คือภาพที่ผมไม่อยากเห็นมากที่สุด ผมเป็นคนพาลูกชายของเขามาเจ็บอีกแล้ว มันคงเป็นทั้งกายของปลื้มที่เจ็บและใจของแม่ปลื้มที่เจ็บยิ่งกว่า
“พวกเขาเป็นใครลูก โอมห์” แม่ปลื้มตาแดงๆแล้วหันมาถามผม
“เป็นญาติของคนที่ทำร้ายปลื้มครับ” แม่ปลื้มรีบเดินออกมาจากเตียงเตรียมต่อว่า หญิงทั้งสามที่อยู่ในห้อง
“แม่ แต่คนที่ทำก็ไม่อยู่แล้วครับ” แม่ปลื้มหยุดฟัง ในขนาดที่จ้องหน้าผู้หญิงที่ยืนอยู่อีกฟังของตน
“โอมห์ หมายความว่ายังไง พวกมันหนีไป แล้วใช่ไหม”
“ป่าวครับ”
“ส่วนหนึ่งก็หนี มี 2 คนโดนผมยิงตาย”
“ตาย”
“ครับ”
“แม่ ผมขอโทษ” ผมก้มลงกราบเท้าแม่ของปลื้ม
“โอมห์ ทำแบบนี้ทำไมละลูก”
“ผมทำให้ปลื้มต้องมาเป็นแบบนี้”
“ลุกขึ้น ไม่ใช่ความผิดของเราเลย ลุกขึ้น” ผู้หญิงคนที่ผมกำลังขอโทษเขาอยู่ในตอนนี้ ค่อยๆ ย่อตัวลงมาหาผมแล้วสวมกอดผม ในห้องไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงสะอื้นไห้ของคนทั้งคู่
“ไม่เป็นไรนะโอมห์”
“ไม่เป็นไรแล้ว” ตอนนั้นเองที่ผมจำได้ดี ตัวปลื้มลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วมองมาหาที่ผม ลืมตาขึ้นมาเหมือนจะลูกเรื่องอะไรสักอย่าง แล้วก็ทิ้งตัวลงไปนอนอีกครั้ง เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมกับแม่ตกใจไม่ใช่น้อยเลย เพลิงรีบวิ่งออกไปตามหมอเพื่อเข้ามาดูอาการของปลื้ม แต่
“พวกคุณ นี้เองที่เข้ามาเสียงดังเอ๊ะอะโวยวาย เชิญออกไปได้แล้วนะครับ เหลือไว้แค่ญาติ ถ้าไม่ออกไปผมจะให้ รปภ. มาเอาพวกคุณออกไป”
“แม่อยู่กับปลื้มนะครับ ผมขอไปส่งน้องกลับบ้านก่อน” ผมกับเพลิงเดินออกมาจากห้องของปลื้ม มันเหมือนเรื่องเดิมๆที่เล่าซ้ำแล้วซ้ำอีก ภาพเดิมๆ กับความรู้สึกเดิม มันแตกต่างก็แค่ปีที่เปลี่ยนไปเท่านั้นเอง
“พี่โอมห์”
“ว่า”
“พี่มิ๊กเนี่ยดูจะเป็นห่วงพี่มากๆเลยนะครับ”
“ฮืม ทำไมพูดแบบนั้น” ผมคุยกับเพลิงระหว่างนั่งรถไปที่ บขส
“ก็ไม่รู้สิครับ เมื่อวานตอนที่พี่ออกมากัน ผมเห็นพี่มิ๊กแยกตัวออกมานั่งคนเดียว แล้วนั่งดูมือถือ แล้วก็น้ำตาไหล”
“แล้ว”
“ก็เหมือนที่ผมเจอพี่นั้นละ” ความเงียบเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนผมและเพลิง จนกระทั่งรถมาเจอที่ท่ารถ
“พี่ส่งเราได้แค่นี้ละเพลิง มีอะไรค่อยว่ากันนะครับ”
“เดี๋ยวพี่โอมห์”
“ทำไม” เพลิงเดินเข้ามาหาผมแล้วสวมกอด
“พี่อย่าคิดมากนะครับ รักของพี่มันอยู่ไม่ไกลพี่หรอกครับ บ้างทีมันอาจจะอยู่กับพี่ตลอดเวลาก็ได้ ”
“เห้ยอายเขา ไอ้เพลิง ” ถึงแม้ว่าอ้อมกอดนี้มันจะดูแปลกแต่มันก็ให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งที่ผมขาดหายไป ไม่ใช่ว่าผมมาหลงไอ้เจ้านี้อีกนะครับ มันคงเป็นเพราะผมไม่เจออารมณ์แบบนี้ น้องเพลิงไม่ใช่เกย์ แต่ก็เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่สนใจไปสะทุกเรื่อง ผมดึงตัวออกมาแล้วก็จ้องหน้า เพลิงสักครู่ เพลิงก็เดินไปขึ้นรถ
“ผมไปก่อนนะพี่ ” เพลิงยิ้มแล้วก็ขึ้นรถไป
“ไปเหอะ หวังว่ารอบนี้จะกลับถึงเชียงใหม่นะ”
“ถึงดิพี่” ผมหลบมานั่งมองเพลิงจากด้านนอก อากาศร้อนเอาเรื่องเลยสำหรับต้นปี ไม่ได้คิดอะไรไปเกินกว่าสิ่งที่มองเห็นอยู่ตรงหน้า คนมากมายเดินวุ่นวาย ผมมองสิ่งที่เห็นคิดสิ่งกำลังเดินไปเรื่อยๆ อะไรที่มันขาดไปในช่วงชีวิต อะไรคือสิ่งที่ผมกระทำขึ้น แล้วอะไรคือคำตอบสำหรับผมในตอนนี้ ผมกำลังทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆตัวผมมีปัญหาไปหมด กับสิ่งสุดท้ายที่จะเหลือไว้ในมหาวิทยาลัย รถของเพลิงออกจากท่ารถไปได้สักพักแล้วแต่ผมก็ยังไม่ไปไหน ไม่รู้ว่าจะกลับไปสู้หน้าของแม่ปลื้มยังไง ไม่รู้ว่าจะคุยอะไร ไม่รู้จะเอาคำตอบอะไรไปให้เขา
“สงสัยชีวิตเราคงเหมาะกับตู้ไม้แล้วมั้ง” ผมขึ้นสถานะตัวเองใน เฟสบุ๊ก
“คนที่เขาอยากตาย คงไม่มานั่งให้ตัวเองเหงื่อออกแบบนี้หรอกมั้ง อีกอย่างมันผิดนิสัยด้วยนิ”
“มานั่งทำไมตรงนี้ว่ะ โอมห์ ร้อนก็ร้อน” มิ๊กเดินมาเอามือมาจับไหล่ผมพร้อมกับยื่นน้ำให้
“มาส่งน้อง”
“ไหนว่ะน้อง ” ไอ้มิ๊กทำท่าหันดู
“มันไปแล้ว”
“อ้าวมันไปแล้วจะมานั่งทำไม ร้อน”
“ไม่เห็นร้อน”
“ไม่ร้อนได้ไง เสื้อเปียกหมดแล้ว เอานี้น้ำ” มิ๊กส่งน้ำให้ผมอีกครั้ง
“จะรับรึเปล่ารึว่าจะให้ป้อน”
“ขเยิบ หน่อยดิ นั่งด้วย” มิ๊กทำท่าจะมานั่งด้วย
“ไม่เอา ร้อน”
“แล้วตะกี้เสือกบอกว่าไม่ร้อน เมิงนิหลายใจไม่เลิก”
“ใครกันแน่ ผู้ดีๆหน่อยสิครับ ไอ้คุณชายโอมห์” ผมหันมาสบตากัน
“ไม่ต้องมามองหน้ากรูเลย ”
“ทำไมจะมองไม่ได้”
“นี้กรุมีเจ้าของแล้ว” มิ๊กทำท่ายกนิ้วให้ผมดู ผมเอาปากเข้าไปใกล้หูมิ๊ก
“มิ๊กคนแบบกรู อยากได้อะไรก็ได้หมดละ”
“เห้ย ไม่ใช่เมิงละ โอมห์ ตัวจริงรึเปล่าว่ะ” มิ๊กเอามือมาจับหน้าผากผม
“ก็ไม่ป่วยนิ ” แล้วดึงน้ำที่ผมถืออยุ่ไปกิน
“ก็ไม่ผิดปรกติ ”
“เป็นอะไรว่ะเนี่ย พูดแปลกๆ” ผมถอดหายใจแบบลากยาว
“เบื่อว่ะมิ๊ก ”
“เบื่ออะไรว่ะ”
“ก็เบื่อ เบื่อที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ กรูเพิ่งฆ่าคนตายไปนะโว้ย”
“แล้ว เอ๋อจะว่าไป เมื่อคืนเป็นอะไรรึเปล่า” มิ๊กดูตามตัวผม
“เป็นเยอะเหมือนกันนิว้า”มิ๊กเอามือมาจับแขน จับมือผมพลิกไปมา
“แต่มันไม่เท่าตรงนี้หรอกว่ะ”
“ตรงไหนว่ะ เจ็บเยอะเลยรึเปล่าว่ะ” ผมดึงมือมีกถึงมาไว้ตรงที่อก
“สาหัสเลยละ ” ใจผมเต้นแรงมากๆ ตอนที่จับมือมิ๊กมาวางที่หน้าอก มิ๊กยิ้มแล้วหน้าแดงในทันที จริงๆมันก็แดงอยู่แล้วเพราะอากาศที่มันร้อน แต่นี้มันผิดปรกติไปใหญ่
“ร้อนเน๊าะ” มิ๊กเปลี่ยนเรื่องแล้วชวนผมไปที่รถแทน ผมเดินยิ้มคนเดียวรึเปล่าไม่รู้ แต่มันก็เหมือนเป็นเรื่องเล็กๆมุขเล็ก แล้วสำคัญที่สุดคือผมลืมเรื่องเครียดไปได้สักพักหนึ่ง
“อยากไปไหน” มิ๊กถามระหว่างที่เดินไปที่รถ
“ไม่รู้ ไปโรงบาลดีรึเปล่า”
“ไปทำไม ปลื้มอยู่กับแม่”
“อ้าวก็เห็นบอกว่า ใจบาดเจ็บสาหัส ”
“แล้ว”
“ก็ไปโรงบาลไง”
“ตลกแล้ว ใจเจ็บต้องใช้อย่างอื่นรักษาไม่ใช่ยา ไม่ใช่หมอ”
“ใจเจ็บ ต้องรักษายังไงว่ะ” มิ๊กเดินอ้อมไปเปิดประตู แล้วปลดล็อกฝั่งผม จริงๆผมก็ไม่ได้ตอบหรอกว่าใช้อะไร พอเข้ามานั่งในรถมิ๊กก็ถามย้ำอีกรอบ
“ตอบไปแล้ว ไม่ได้ยินเอง”
“แค่ไม่กี่คืนใช่รึเปล่าแม่”ผมจับมือแม่ผมไว้แน่น นี้คือสิ่งที่ผมคิดว่ากำลังจะช่วยตัวเองไม่ได้แล้ว ตำรวจยืนคุมตัวผมพร้อมกับกำไลข้อมือที่แน่นและเย็นเฉียบ
“ไม่ต้องกลัวลูก แม่ผมเริ่มจะร้องไห้” มิ๊กเดินเข้ามาแล้วเอามือมาปาดน้ำตาที่แก้มผม
“เมิงก็ต้องร้องไห้ไว้ก่อนสินะ โอมห์”ผมยืนนิ่งไม่ได้พูดอะไร
“ถ้าเมิงอยู่ข้างในแล้วเมิงป่วย เจ็บแบบที่คุยกันที่ท่ารถ คิดสะว่านี้คือยารักษานะ” มิ๊กเอามือผมทั้งสองมือมาจับที่น่าอก มิ๊กแล้วผลักมันกับมาที่อกผม ตาผมมันเต็มไปด้วยน้ำตา แถมกับความกลัวที่มีอยุ่เต็มร่างกายทุกสัดส่วน ผมไม่รู้หรอกว่าเมียมิ๊กจะว่ายังไงกับสิ่งที่มิ๊กทำ พ่อกับแม่มิ๊กจะว่ายังไง
“ได้เวลาแล้วนะครับ”
-
:monkeysad: :เฮ้อ:
+1
-
...อลหม่านดีแท้ๆๆเรื่องของน้องโอมห์เนี่ย
...สรุปว่ายังไงวะ ประกันออกมาแล้ว ไหงต้องไปเค้าคุกอีกล่ะ คำพูดของมิ๊กมันเหมือนน้ำทิพย์ชะโลมใจเนอะ
...สุดท้ายคนที่อยู่กับโอมห์ ยามทุกข์ก็....คนชื่อมิกซ์ละวะ สงสารแม่น้องโอมห์จัง ใจแทบขาดนะนั่น
...เห้อ มิ๊ก แต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไงกันวะ ขัดใจพ่อแม่ก็ไม่ได้ ขัดใจตัวเองก็ไม่ได้
...แล้วยังไงเนี่ย ทำตามใจพ่อแม่ไปแล้ว ตอนนี้ ทำตามใจตัวเองบ้างหรือไง
...จริงๆๆแล้ว คนเรามันเลือกสุขเลือกทุกข์ได้ด้วยตัวเองนะ แต่มันก็ยังมีคนรอบข้างที่ต้องใส่ใจเค้าด้วย
...ชีวิตคนเรามันเลยหาความสุขแบบแท้จริงไม่ได้ แต่ยังไงก็ขอให้น้องทั้งสองคนเข้มแข็ง และสู้ๆก็แล้วกัน
...มันอาจมีคนที่ 3 ที่เค้าต้องมา..เจ็บ..กับเราด้วยทั้งๆที่เค้าก็ไม่มีความผิดยังไงก็ดูแล้วเค้าด้วยก็แล้วกัน ตบแต่งกันมาแล้ว เป็นกำลังใจให้ทุกคนจ้า :L2: :กอด1:
-
:m15: :m15: เศร้าใจ
มาต่อเร็วๆน่ะครับ
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้ว บ่อน้ำตาแตกไปหลายรอบ แล้ว
เป็นกำลังใจให้น่ะครับ
-
เครียดแทนครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อลหม่านดีแท้ -A-''
-
คนเราเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็ก ความผูกพันธ์มันยากจะทำลายนะคะ
คิดถึงโอห์มมาก :man1:
ทุกครั้งที่อ่านเรื่องของโอห์มพี่จะสวดมนต์ทุกครั้ง :3123:
ให้โอห์มได้พบเจอกับสิ่งที่ดี คนที่ดี ขอให้หลุดพ้นจากวิบากกรรมเสียที
เป็นกำลังใจให้โอห์มเสมอค่ะ :กอด1:
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
อา...มิตรภาพ ความผูกพันธ์ของเพื่อนตั้งแต่เด็กยังไงก็เป็นสิ่งที่ตัดไม่ขาดอยู่ดีนะ
ในขณะที่เรื่องร้ายๆผ่านเข้ามาในชีวิต โอมก็ยังมีคนที่ยังรักโอมอยู่
เราก็คอยภาวนาให้ชีวิตโอมในตอนนี้ขอให้มีความสุขในทุกๆวัน
ยิ้มให้สุดใจกับทุกๆสิ่ง หายไปนานขนาดนี้ก็เป็นห่วงนะว่าเป็นยังไงบ้าง
เป็นกำลังใจให้เสมอนะ ถึงเวลาที่เหนื่อยมากๆ ก็ขอให้รู้ว่ามีกำลังใจจากตรงนี้เสมอนะ :กอด1:
-
:sad11:
เศร้าอ่ะ
เป็นคู่กรรม จำเป็น เข็ญลำบาก
เป็นคู่กรรม จำพราก แต่ชาติไหน
เป็นคู่กรรม จำเพาะ หรืออย่างไร
ถึงชาตินี้ หรือชาติไหน ใจผูกพัน
เป็นโชคดี ที่เราเกิด เป็นเนื้อคู่
หรือโชคร้าย เข้าสิงสู่ คู่ของฉัน
จะโชคดี หรือโชคร้าย ก็ช่างมัน
ขอแค่เพียง กันและกัน ฉันและเธอ
เข้ามาอ่านเรื่องของโอห์มทีไร..ออกไปสภาพนี้ทู๊กที
:z10:
:กอด1: ขอให้ความรักจงอยู่กับเรา
+1 ครับ..โอห์ม
-
สรุปติดคุกหรอ
ทำไมละ น่าจะสุ้คดีได้นิหน่า -*-
ผิดก็จริงแต่มันก็ป้องกันตัวนิหว่า แถมพวกนั้นก็มีคดีติดตัวอยุ่เยอะ
แต่ก็นะ การฆ่าคนโดยเจตนามันก็ -*-
เห่อ เสียใจจริงๆเหะ อ่านแล้วสะเทือนใจมากๆ
แล้วเรื่องปลื้มว่าไงเนี้ย กลัวใจที่สุดเลย จะเศร้าไปไหนนะ
ไงก็มาต่อเร็วๆนะหายไปนานคิดถึง
-
อึดอัดกับท่าทีของหลายคน โดยเฉพาะครอบครัวของมิกทุกคน
มิก พ่อมิกและแม่มิก เวลาดีก็ดีใจหาย เวลาร้ายก็ไล่อย่างไม่ใช่ลูกหลาน ไม่ใช่เพื่อน
แล้วก็กลับมาทำดีด้วยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
โอห์มเจอเรื่องร้าย ๆ แรง ๆ มาเยอะเกินอายุจริง ๆ
หวังว่าโอห์มจะเข้มแข็ง และเจอกับสิ่งดี ๆ บ้าง
-
พัดลมสงสารสงสาร โอม มากๆ
รู้ไหมโอม การที่คนเราต้องสูญเสียอะไรขนาดนั้นมันไม่งายเรยนะ
ครั้งแรกโน๊ต ครั้งต่อมา ก็ปลื้ม
สาธุอย่าให้ฟ้าเล่นตลกเอาปลื้มไปอีกคนเลย ไม่ไหว
เราสะเทือนใจมาก ปวดหนึบๆในอก เราไม่เข้าใจว่าทำไมเหตุการณ์ถึงไ้ด้ใจร้ายกับโอมนัก
ขอให้โอม มีชีวิตที่ดีดีขึ้นในวันนี้นะ
เราว่าโอม กับ มิ๊กน่ะ ตัดกันไม่ขาดหรอก ยิ่งนานวันเหมือนยิ่งยืดเวลา
มันเหมือนรักเป็นกรรม ที่ฝืนอยากไปแล้ว คู่รักคู่กรรม จริงๆ
จะออกไปจากชีวิตมิ๊ก โอมคงต้องเปลื่ยนชื่อใหม่ เปลื่ยนที่อยู่(เวอร์)
โอมไม่ใช่คนปิดกั้นตัวเอง....ต้องมีใครสักคนเดินเข้ามา
แต่ถ้ามันยังเกิดอะไรขึ้นอีก...สงสัยบ่วงรักมันคงตามเอาโฮมกลับไปหามิกซ์อีกแล้วล่ะ
-
:m15: พี่โอมห์ ไม่นะ :monkeysad:
-
มารอพี่โอม มาเล่าต่อนะครับ
-
ผมพึ่งเข้ามาอ่านอ่ะครับ
อ่านแล้วรู้สึกเศร้าไปด้วยอ่ะครับ
เป็นกำลังใจให้โอมต่อไปนะครับ
แล้วมาเล่าสู่กันฟังต่อนนะครับว่าเป็นอย่างไรต่อไป
จาคอยติดตามนะครับ
-
:z3: :z3:
-
:o12: :z3:
-
อ่านจนจบแล้ว หน่วงมาก ซึมไป3วันติด ไม่รู้ตอนนี้พี่โอมห์อยู่ไหน แต่เรื่องของพี่จะอยู่ในความทรงจำนะคะ :)
-
ของขวัญชิ้นสุดท้าย
ขออภัยที่หายไป เสียนาน มันมีเหตุผลของหารหายไป แต่ผมขอไม่เอ่ยถึงว่าเพราะอะไร จากที่เราได้เริ่มต้น ผมคิดว่าเราน่าจะจบสิ่งที่ได้เริ่มไว้ได้แล้วในวันนี้ ขอบคุณทุกคนที่เป็นเพื่อนผม ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาสนใจในเรื่องของผม และสุดท้าย ในช่วงเวลาที่หายไป ผมจะเข้ามาต่อให้ใน วันที่ผมพร้อม
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“โอหม์ จะไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมจริงๆรึไงว่ะ” มิ๊กหันหน้ามาคุยกับผมในระหว่างงานเลี้ยง ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะผมไม่เข้าใจคำว่าเหมือนเดิมที่มิ๊กต้องการจะสื่อสารกับผม
“ทำไมไม่พูดว่ะ”
“เมิงจะให้กรูพูดอะไรว่ะ” ผมตะคอกใส่มิ๊ก โดยตอนนี้ผมสังเกตุดูเพื่อนในโต๊ะเริ่มจะเมากันแล้ว เลยไม่ได้มีใครมาใส่ใจรึว่าสนใจอะไรกับผมมากนัก
“โอมห์ ” มิ๊กเรียกชื่อผมเฉยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ มองหน้าผม แล้วก็เดินหายไปในกลุ่มคน มันคิดอะไรของมันกันแน่ ผมเฝ้าถามตัวเอง ตอนนี้ทั้งโต๊ะ ทั้งร้าน มีแต่บรรยากาศที่เรียกได้ว่ามื้อสุดทายที่จะได้อยู่กันพร้อมๆหน้าแบบนี้ วันนี้เป็นงานเลี้ยงรุ่นพี่ปีสุดท้าย ก็คือรุ่นผม ที่มีทั้งรุ่นน้อง ทุกชั้นปีและเพื่อนร่วมคณะ เดียวกันด้วย ถ้าหลังจากอะไรที่ผ่านมาทั้งหมด ทั้งการสูญเสียครั้งใหญ่ของผมที่ผมเป็นตัวสร้างเรื่อง และสิ่งที่จอมจำผมไว้เกือบเดือน มันทำให้ผมรู้แล้วว่า จริงๆชีวิตผมมีอะไรอีกเยอะ และผ่านอะไรมาเยอะมากสำหรับเด็กอายุขนาดนี้
“พี่คิดไรอยู่” รุ่นน้องในคระเข้ามาชนแก้วกับผม
“เปล่าๆ มาชนๆๆ” ผมยกแก้วชนกับรุ่นน้องที่ต่อแถวเรียงรายเข้ามาชนแก้ว
“พี่โอมห์หมดแก้วนะครับ”
“ถ้าหมดแล้วจะเอาที่ไหนชนว่ะ เบียร์บนตะก็ไม่มีแล้ว” ผมทำทีเป็นมองไปที่เหยือก
“จะไปสนใจทำไมพี่ นั้นไง น้องพี่จัดมาแล้ว มาชนๆๆๆ ปีสุดท้ายแล้ว ผมขอให้พี่มีความสุขนะครับ” น้องปีสามทยอยเดินมาชนแก้วกับผมจนหมดแทบทุกคน จนคนสุดท้าย
“เอิท” ผมไม่ได้เรียกนะน้องมันนะครับ คือเรียกชื่อในใจ ครั้งสุดท้ายที่ประกาศตัวว่าเป็นผู้ชนะในเกมส์นี้ แต่ผมกลับเป็นคนที่เจ็บหนักที่สุด มันเหมือนภาพที่ฉายซ้ำแล้ววนกลับมาที่เดิม ตรงนี้มันครบรอบอีกแล้วรึ
“พี่โอมห์” ผมจ้องหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะผมเองกคงจะเริ่มเมาแล้ว
“พี่” ผมเงียบ จนคิดว่าเงียบนานมาก และจ้องหน้าไอ้เอิทนานจน เรื่องราวทั้งหมดมันย้อนกลับเข้ามาในหัว เสียงมิ๊กกำลังจะพูดอะไรสักอย่างบนเวที ผมก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมองเสียงนั้น แต่หูยังคงจดจำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี
++++วันนี้มีเพื่อนๆ ผมหลายคนที่จะจบ ในอีกไม่กี่เดือน และเปลี่ยนจากวัยเรียนเป็นวัยทำงาน ผมอยากจะบอกว่าผมรักเพื่อนๆ ทุกคน ในนี้มีรุ่นน้องที่อวยพรให้รุ่นพี่ไปแล้ว มีครูที่อวยพรให้นักศึกษาไปแล้ว ต่อจากนี้จะเป็นเพื่อนที่ตกค้างมาอวยพรให้เพื่อนที่เรียนจบ
+++++วันนี้ ขอให้คิดว่าการจบไม่ได้เพื่อจากแต่เป็นการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในชีวิต ผมผิดพลาดในสิ่งที่ได้ก่อขึ้น ผมได้ข้ามเส้นแบ่งบ้างอย่างที่เพื่อนผมคนหนึ่งได้ขีดมันไว้อย่างชัดเจน และมาขึ้นเรื่อยเมื่อความรู้สึกของผมมันฟ้องว่าจะอยู่แบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว จนวันนี้ผมต้องเสียความรู้สึกเดิมๆไป ผมมีลูกแล้ว แบบที่เพื่อนๆรู้ ผมแต่งงานแล้ว เพื่อนๆก็รู้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมได้แต่เป็นคนที่เฝ้ามอง เวลาที่เพื่อนผมเกิดปัญหา แต่วันนี้ผมจะไม่ทำอีกแล้ว จะไม่มีการสูญเสียอะไรอีกทั้งสิ้น ผมรักเขาคนนั้นมาก ถึงแม้ว่านี้คือสิ่งต้องห้ามผมก็จะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ผมตั้งใจที่จะนำข้อความนี้มาบอกและจะถามเขาอีกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
มิ๊กขึ้นเพลงที่คุ้นหูมากที่สุดในตอนนี้ ทุกครั้งที่ผมฟังเพลงนี้ก็ไม่เคยเข้าใจความหมายของเพลงสักที จนกระทั่ง วันนี้ได้ฟังพร้อมกับความรู้สึกของตัวเอง ไกลแค่ไหนคือใกล้ ผมไม่กล้าแม้แต่ที่จะหันไปมองหน้ามิ๊กทางเวที ผมนั่งตัวแข็งตายังจ้องที่เอิท แต่ในขนาดที่เอิทมองไปที่เวทีแล้วดูยิ้มอย่างมีความสุข ภาพที่มันหายไปจากชีวิตมันค่อยๆเดินเข้ามาในหัวของผม วันสุดท้ายที่ผมยืนมองปลื้ม คำพูดสุดท้ายของปลื้ม อุบัติเหตุที่ผมได้เจอ ภาพงานแต่งงาน และสุดท้าย มิตรภาพของชายคนหนึ่งที่กำลังเอาตัวเองมาพิสูทธ์ต่อหน้าทุกคน แล้วเบียร์ก็ถูกสาดใส่หน้าผมเต็มๆ มันเย็นและปลุกผมขึ้นมาจะหวงความคิดทั้งหมดทั้งปวง แก้วเบียร์ยังอยู่ในมือเอิท ผมลุกขึ้นทันที มันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เพื่อนๆ และมิ๊กทิ้งไมค์แล้ววิ่งเข้ามากระชากคอเสื้อเอิท บรรยากาศในงานช่างเงียบเสียเหลือเกิน อาจารย์ที่อยู่ในงานเริ่มหันความสนใจมาที่พวกผม ปี 4 ที่นั่งกันเป็นกลุ่มแยกตัวออกมาชัดเจน
“กรูน่าจะชกเมิงนะไอ้เอิท” ผมพูดใส่หน้ามัน
“อย่างพี่เนี่ยนะ ตัวเองยังต้องค่อยให้คนอื่นมาดูแลเลย ถุย ทำตัวเป็นนางเอก”
“กรูเนี่ยนะ ไม่เคยต้องมาขอให้ใครมาดูแล ถ้าเมิงอยากได้เขาเมิงก็เอาไปสิ กรุเคยบอกแล้วว่ากรูไม่ใช่เจ้าของใคร”
“แม่ง โง่ว่ะ เบียร์แก้วนี้มันน่าจะทำให้คนโง่ๆแบบพี่ตาสว่างได้แล้ว”
“อะไรของเมิงว่ะ” มิ๊กพูดแทรกขึ้นมา
“ปล่อยผมเถอะพี่ เดี๋ยววันหนึ่งพี่จะเข้าใจแล้วจะขอบใจผม ” เอิทแกะมือของมิ๊กที่คอเสื้อออกแล้วค่อยๆ เดินไปร่วมกลุ่มกลับเพื่อนๆ บนเวที เริ่มมีโคโย้ตี้ออกมาเต้นและร้องเพลงทั้งคันหู ทั้งสาวบางโพ ถือว่านี้คืองานเลี้ยงจบของวิดวะ แล้ว
“เห้ยโอมห์ ง่ายๆงี้เลยอ่อว่ะ” เพื่อนผมถาม
“ปล่อยน้องมันไปเหอะว่ะ วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้ว เชื่อกรู” ผมบอกเพื่อนแล้วเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อน มาหยุดที่อยู่ลานจอดรถ คนเดียวนอกจากเสียงเพลงที่ดังมาจากข้างในแล้ว ผมยังเห็นแสงที่ขอบฟ้า พร้อมกับเสียงคำรามที่ดูคุ้นหูเหลือเกิน
“ฝนจะตกในฤดูหนาวเนี่ยนะ อากาศเชียงใหม่แม่งบ้าฉิบหาย” มิ๊กมานั่งข้างผมพร้อมกับบุหรี่ในมือ
“อืม”
“แต่ยังไม่ทันตก บ้างคนก็เปียกแล้วว่ะ ”
“อืม” ผมยิ้ม
“ทำไมถึงไม่รับโทรสับว่ะ โอมห์”
“รับทำไมว่ะ”
“ก็กรุเป็นห่วง”
“ห่วงกรูเนี่ยนะ”
“อืม เมิงลืมไปแล้วรึไงว่ะ ว่าเราสองคนโตมาด้วยกัน ”
“มิ๊ก เอาจริงๆนะโว้ย ตอนนี้กรูห้ามตัวเองไม่ได้แล้วที่จะบอกว่าใจตัวเองต้องการอะไร”
“แล้วยังไงว่ะ”
“กรุไม่อยากต้องทรยศความรู้สึกของคนที่กรูเคยรัก” ผมเอามือหมุนแหวนที่อยู่ที่นิ้วผม พรากคิดถึงเรื่องของปลื้ม
“โอมห์ เมิงฟังกรูนะ” มิ๊กเอามืออีกข้างมาโอบเอวผม พร้อมกับเอาข้างที่เหลือมาจับแหวนวงที่ผมจับอยู่
“สิ่งที่เกิดขึ้น กรุไม่เคยคิดว่ากรูจะมาแทนใคร เขาก็ให้อยู่ในที่ที่เขาเคยอยู่ แต่ชีวิตของเราในวันนี้เราต้องเดินต่อนะโว้ย เมิงเรียนจบ เมิงต้องไปเป็นวิศวะกร แล้วช่วยธุรกิจของบ้านกรู”
“มีเรื่องหนึ่งที่เมิงยังไม่รู้ ไอ้ปลื้มโทรมาคุยกับกรูก่อนที่จะมางานแต่ง” ผมยังคงนั่งฟังมิ๊กพูดอย่างตั้งใจ
“มันขอให้กรุเล่าความจริงทั้งหมด ให้มันฟัง”
“ความจริงอะไรว่ะ” ลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ
“เข้าข้างในเหอะ”
“เล่ามาเถอะ มันไม่ตกหรอก”
“เรื่องแต่งงาน เรื่องไอ้ตัวเล็ก เรื่องธุรกิจที่บ้าน กรูต้องทำเพื่อให้บ้านกรูสามารถเดินต่อไปได้ กรุไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น และลูกคนนั้นไม่ใช่ลูกกรู แต่แม่กรูเขาอยากช่วยลูกสาวของเพื่อน จริงๆ ผู้หญิงที่แต่งงานกับกรูเมิงก็รู้จัก และรู้จักดีด้วย แค่วันนั้นเมิงเรื่องที่จะไม่ฟังเอง” ลมยังพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มมีหยดน้ำเริ่มตกลงมาแล้ว
“กรูไม่ได้รักเขา กรูทำเพราะว่าแม่กรูขอ มึงรู้ใช่ไหมว่ากรูหมายความว่ายังไง” ละครชัดๆ ผมบอกกับตัวเอง นี้มันละครชัดๆ ก็ดูหนัง กรูอ่านหนังสือเยอะ มันจะเป็นไปได้รึไงว่ะ ที่มันจะเกิดกับตัวกรูจริงๆ ผมลุกขึ้นเราเดินออกมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของผมที่จอดอยู่ มิ๊กพยายามจะรั้งผมไว้ แต่ผมก็สะบัดการเหนี่ยวรั้งนั้นออกมา มีประโยคหนึ่งที่ผมบอกกับมิ๊กก่อนที่จะออกรถ
“แค่นี้ก็พอแล้วมิ๊ก” มิ๊กพูดอะไรต่อไม่รู้ แต่ที่ผมรู้คือฝนกำลังจะตกลงมาแล้ว และก็กำลังจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่สามารถที่จะอยู่สู้หน้าและพูดคุยกับมิ๊กต่อได้อีกแล้ว รถมอไซค์ทยานสู่สายฝน ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบหายไป ผมยังจำคำหนึ่งที่ออกมาจากปากมิ๊กได้ว่า กรูทำเพราะแม่กรูขอ
“น้องๆๆๆ อย่าหลับนะ” ผมรู้สึกชาไปทั่วทั้งแขน อาจจะเป็นตะคริวเพราะฝนตกก็ได้ น้ำฝนมันเย็นเหลือเกิน ผมหนาวและตัวเริ่มจะสั่นเพราะอากาศที่เย็นรวมถึงน้ำจากเม็ดฝนด้วย ผมลงมาทำอะไรตรงนี้
“น้องๆๆๆ ไม่เป็นอะไรนะ ลุกไหวรึเปล่า” ฝนมันหนาเม็ดมากๆ จนแทบไม่ได้เย็นเสียงของคนที่พูดกับผม
“ครับๆ ” ผมค่อยๆลุกขึ้น แต่มันเจ็บเหลือเกิน มือที่ค่อยพยุงผมให้ลุกขึ้นก็ทำอย่างเต็มที่
“พี่ๆ พอก่อนไม่ไหวว่ะ เจ็บ” ไม่นานรถกู้ภัยก็มา ผมถูกจับใส่รถอย่างรวดเร็วแล้วเคลื่อนย้ายไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด สรุปว่าผมเป็นอะไรอีกว่ะ ทำไมต้องกลับมาอยู่โรงพยาบาลอีก ผมปล่อยตัวเองให้สงบอีกครั้ง หัวย้อนกลับมาคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ต่างกรรมต่างวาระ เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นจากเรา แล้วก็สมครวจะจบลงได้แล้วในวันนี้เหมือนความจริงมันออกมาจากปาก ของมิ๊กแล้ว ปลื้มต้องจากไปเพราะมาอยู่ข้างๆเรา ทั้งหมดเป็นเพราะเราเลือกที่จะไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น เอาแต่อารม์มาเป็นตัวตัดสิน คิดว่าทุกคนจะเป็นเป็นแบบที่เราคิด ทั้งที่ เขาเองก็ไม่เคยลืมเราได้ลงแม้แต่น้อย เบียร์แก้วนั้นมันคงจะบอกเราว่า นี้ละคือแสงสว่าง
“โอมห์ กรูขอโทษ” ผมได้ยินเสียงนี้อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมจะต้องมีคนมาขอทากรูด้วยว่ะเนี่ย ผมเคยคิดไว้นะ ว่าถ้าเราได้นอนหลับพร้อมคนที่เรารักแล้วตื่นขึ้นมาพร้อมกับเขาคนนั้นอีก เนี่ยคงจะเรียกว่าความสุขของการใช้ชีวิตคู่จริงๆ ตาผมค่อยลืมๆ ขึ้น ความจำสุดท้ายคือรงพยาบาล ฉะนั้นที่ที่ผมตื่นก็น่าจะเป็นโรงพยาบาล
“มิ๊ก อะไรว่ะเนี่ย” มิ๊กนั่งตาแดง จับอยู่ข้างเตียง
“ใครตายว่ะ”
“โอมห์ มึงตื่นแล้ว”
“ทำไมต้องคิดว่ารถล้ม แล้วต้องตายว่ะ”
“ตอนโรงบาลโทรมานะ กรูเยียบรถ มาแทบเหาะ”
“เมิงเป็นเทพรึไงว่ะมิ๊กถึงเหาะได้”
“กวนตีน”
“ได้นอนบ้างรึยัง” ผมถามมิ๊กแล้วหันไปมองนาฬิกา 9 โมงเช้าแล้ว มิ๊กไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยิ้ม
“ไปนอนเถอะ สบายใจได้ไม่ตาย” ไม่เกิน 15 นาที ผมก็มีเสียงกรนเบาๆมาเป็นเพื่อน พยาบาลเดินเข้ามาในห้องตรวจโน้นตรวจนี้สักพักแล้วก็ไป สรุปแล้วผมก็มีไม้ช่วยเดินมาด้วยอีก 1 อัน กับอาการไข้เพราะตากฝน และนิ้วนางข้างซ้ายที่หัก หมอเลยต้องตัดแหวนวงนั้นทิ้ง นี้ปลื้มคงจะบอกอะไรผมบ้างอย่างแน่ๆ หลังจากที่ตัวเล็กเกิด ผมไม่เคยเห็นปลื้มในความคิด หรือความฝันอีกเลย บ้างครั้งเด็กคนนี้อาจจะเป็นตัวตายตัวแทนกันก็ได้ มันไม่ง่ายเลยที่จะลืมอดีต แต่มันก็ไม่ได้ยากจนที่จะเริ่มต้นใหม่ สักที ผมนั่งมองดูมิ๊กจากอีกมุม ที่จริงๆแล้วเหมือนเราสองคนก็ไม่ได้โตขึ้นจากเดิมเลย มันน่าจะจบตรงนี้ได้แล้วสำหรับเรื่องราวของผม ถ้าเรื่องนี้ไม่มี โน้ต ไม่มีปลื้ม มันก็คงจะธรรมดา เกินไป มันทำให้ชีวิตไม่เคยรู้จักคำว่ารักและการดูแล สุดท้าย คนที่เลวที่สุด คนที่ดุเห็นแก่ตัวที่สุด ก็คือคนที่ดูแลและห่วงใยเราเสมอ ทุกเรื่องราวล้วนแต่มีเหตุผล ความรักไม่สามารถที่จะออกแบบและควบคุมมันได้ตามใจที่เราต้องการ วันเวลาหมุนผ่านไป จนมาถึงควบปีปัจจุบัน
ธันวาคม 2555
มีคนมากมายที่เข้ามาในชีวิตเรา พอเรามองย้อนกลับไปเราจะพบว่า เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรามันไม่เคยจางหายไปจากความรู้สึกของเราเลย เราจะมีที่ที่หนึ่งเวลาที่เรามองไปแล้วจะคิดถึงเขาคนนั้น เราจะมีเพลงเพลงหนึ่งที่ได้ยินขึ้นมาแล้วก็จะพบกับภาพเดินๆ ที่เราเคยเห็น มันยาวนานเสียเหลือเกินสำหรับการเล่าเรื่องทั้งหมด เกือบๆ 2 ปี ถ้าคุณได้อ่านตั้งแต่ที่ผมเริ่มต้นเขียนมัน จนตอนนี้ คุณจะรู้ว่าเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน สิ่งที่ผมยังติดค้างคือเหตุการณ์วันที่ ปลื้มจากไปและ ช่วงเวลาที่ผมหายไป มันคงจะหดหู่และน่าเบื่อถ้าต้องเล่ามันออกมา ผมบอกกับตัวเองและสัญญา กับเขาคนนั้นไว้แล้วว่าเราจะเดินหน้าโดยที่จะไม่นึกถึงเรื่องเลวร้ายใดๆทั้งสิ้น
“ยังนั่งเขียนไดอารี่พวกนี้อยู่อีกรึไงว่ะ” มิ๊กเดินเข้ามาโอบเอวผมจากด้านหลัง
“ถ้าไม่เขียนเราก็จะไม่รุ้ดิว่า มีอะไรเกิดขึ้นกับเราบ้าง”
“ขึ้นไปได้แล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันดูนะ”
“แล้วนี้กี่โมงแล้ว”
“5 ทุ่ม” ผมวางดินสอ แล้วสะพายกล้องตัวโปรด กระโดขึ้นรถของมิ๊ก ตรงดิ่งขึ้นดอยสุเทพ ระหว่างทางมิ๊กเปิดเพลงของนักร้องหญิงอ้วนคนหนึ่งขึ้นมา แล้วก็บอกกับผมว่า
“แต่ก่อนไม่เคยรู้จักเลยนะ ว่ามันคือเพลงอะไร”
“แล้วไง”
“จนกระทั่งไอ้ปลื้มไปร้องวันนั้น แล้วมันดูเศร้า คิดว่าต้องมีความหมายอะไรแน่ๆ”
“ลองฟังเพลงนี้ดูดิโอมห์” มิ๊กเร่งเสียงให้ดังขึ้นแล้วเปิดกระจกรับลมหนาวเข้ามาในรถ ผมเพิ่งมารู้ที่หลังว่าเพลงนี้ชื่อเพลง One and Only ของอะเดล
“ก็เพราะดีนะ” ผมตอบ แล้วสายตาก็มองไกลไปที่วิวภายในเมืองเชียงใหม่ ตาผมเหลือบมองนาฬิกาเพื่อที่จะดูเวลาอีกครั้ง เพลงจบพอดี รถก็มาหยุดอยู่ที่จุดชมวิว มีคนยืนอยุ่พอสมควรนะบริเวณนี้ ผมก็ไม่เข้าใจมิ๊กเหมือนกันว่าทำไมต้องมาอยู่บนนี้ ในคืนข้ามปี เราออกมายืนอยู่ในที่โล่งๆ แล้วพอจะเห็นดาวบนดินของเมืองเชียงใหม่ในยามค่ำคืน และเป็นคืนที่ 31 วันสุดท้ายของปีนี้ด้วย
ระยะเวลาไม่นาน นี้คือสิ่งที่มิ๊กอยากจะให้ผมเห็น พลุมากมายที่ถูกจุดจากทุกที่ในเมืองเชียงใหม่ มันช่างสวยงามจนเกินบรรยายจริงๆ ไม่มีการร้องเพลง ไม่มีการนับถอยหลัง มิ๊กไม่ได้ให้ผมถ่ายรุปพวกนี้เก็บไว้ เพียงแต่เอามือมาเคาะที่หัว แล้วกระซิบบอกกับผมว่า
“ภาพพวกนี้เก็บมันไว้ในหัว“ ผมยิ้มแล้วสายตาก็ยังจดจ่อกับสิ่งที่ตนเองไม่เคยเห็น
“แล้วส่วนอันนี้ เอามาแทน ของเก่าที่เสียไป” มิ๊กส่งกล่องของขวัญให้ผม
“อะไร”
“ของขวัญ ชิ้นสุดท้าย”
“ไม่เอา ชิ้นสุดท้ายหมายความว่าก็ไม่ได้อีกแล้วอะดิ”
“ชิ้นสุดท้ายของคำว่าเพื่อนไง ต่อไปนี้ เราจะดูแลกันและกัน จนวันตาย”
-
“กรูน่าจะชกเมิงนะไอ้เอิท” ทำไมไม่ชกไปเลยล่ะ มันน่าจริง ๆ นั่นแหละ
ว่าแต่ปลื้มตายเหรอ สงสารจัง หวังว่าชีวิตของโอห์มจะมีความสุขจริง ๆ ซะทีบ้างนะ
-
สุดท้ายก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขสักทีเนอะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา..ถือซะว่ามันเป็นบทเรียนเลวร้าย ที่จะสอนให้เราเข้มแข็ง รู้ใจและรับรู้ความเป็นจริงสักที
ดีใจที่วันนี้มิ๊กกับโอมห์ได้อยู่ด้วยกัน รักกันอีกครั้ง
ขอให้ไม่มีอุปสรรคใดมาขวางกั้น ความรักของทั้ง2คนอีกนะ :)
ขอให้ปลื้มและโน๊ตสู่สุคติและภพภูมิที่ดี
-
:m15:
คนที่ทำให้เกิดเรื่องราวมากมาย..เอิท
คนที่ทำให้เรื่องราวมากมายจบลง..ก็เอิท
คงเป็นเวรกรรมกันแต่ชาติก่อน ถึงต้องมาชดใช้กัน
..แต่ก็หมดสิ้นกันซะที.. ในชาตินี้
สุดท้ายแล้ว..คนคู่กันย่อมต้องอยู่คู่กัน
วิบากกรรมมิอาจพราก ดีใจด้วย โอห์ม+มิก
มาอ่านตอนล่าสุดนี่..ถึงรู้ว่าเจ็บเพราะรัก ทั้งสองคน พอๆกัน
ไม่น้อยไปกว่ากันเลย ทั้งโอห์ม และ มิก
วิบากกรรม ให้จำพราก แต่หากรัก
ยากยิ่งนัก ใครจะหัก ผลักใจหลง
เขาสองคน ต้องคู่กัน ผูกมั่นคง
เป็นจำนง คงคู่อยู่ รู้นิรันดร์
:กอด1: คิดถึงโอห์มมากกกกกกก
แล้วพอมาอ่านตอนนี้คิดถึงมิกด้วยล่ะกัน
:pig4: ดีใจมากกกกกกก..โอห์มมาเล่าต่อ นึกว่าจะต้องติดค้างเรื่องนี้ซะแล้ว
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชีวิตต้องเดินต่อไป
บทเรียนใหม่กำลังเริ่ม
หวังว่าจะพบแต่สิ่งดีๆครับ
-
ขอบคุณที่มาแบ่งปันประสบการณ์
มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายจริงๆ ถึงเรื่องส่วนใหญ่จะเลวร้าย
แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าความรักและเข้าใจกัน
:L2: แด่ทุกชีวิตที่สูญเสีย
และขอให้จากนี้โอห์มและมิ๊กพบเจอแต่ความสุขด้วยเถอะ
:กอด1:
-
ชอบ มากมากเลยครับ พี่โอม ผมอ่าน 3วัน กว่าๆ น่ะ อิอิ ผมชอบมากเลยน่ะ อยากไห้มีความสุขมากมากน่ะ ครับ แล้วก็อยากไห้มาต่ออีกน่ะครับ อย่าหายไปน่ะครับ กลับมาต่อ นิดๆก็ได้ครับ ชอบมากมากเลยครับ
-
คิดถึงเจงๆเลยอ่ะครับ
ดีใจด้วยที่จบแบบ แฮบปี้อ่ะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้ต่อๆไปนะครับ
ยังไงก้อส่งข่าวมาบ้างนะ
(ว่าแต่ปีใหม่ไปเค้าดาวส์ที่ดอยสุเทพเชียงใหม่เหรอครับ อิอิอิอิอิ
ผมก้อไปเค้าดาวส์ที่นู่นเหมือนกานอ่ะครับ เสียดายจังที่เราไม่เคยเห็นหน้ากันเลย อิอิอิอิ
ไม่แน่นะผมอาจจะเดินผ่านโอมห์กับมิกส์ในวันนั้น แต่เป็นเพราะเราไม่รู้จักกันก้อเลยอดทักทายกานอ่ะ แง่วๆๆๆ)
สู้ๆ ขอให้รักกันตลอดไปน้า
-
ผมอ่านเรื่องนี้สามวัน นอนเช้าสองคืน ไม่ได้ทำไรเลย 555
จบแบบนี้ผมโล่งครับ อ่านไปเรื่อยแม่งโคตรเจ็บ ไม่อยากอ่านต่อ แต่ก็อ่านต่อจนจบจนได้
ยังไงก้ออวยพรให้พี่ทั้งสองโชคดี แล้วหากเกิดอุปสรรคไรขึ้นก็ให้นึกถึงวันเวลาที่เคยมีฟามสุข ที่เคยลำบาก แล้วผมว่ามันจะผ่านไปได้ด้วยดีครับ
ปล.ที่รูปดิสตอนนี้เปนรูปพี่โอม หรือพี่มิ้กอ่ะคับ ใครรุ้ตอบที ผมอยากเหนรุปทั้งสองเลย ฮ่าๆ ถ้าจะกรุณาครับ
ปล2. มัวแต่นั่งอ่านเรื่องราวคนอื่น เพราะเรื่องราวตัวเองมันมองไม่เห็นอนาคตเลย
-
คู่กันแล้วไม่คลาดกัน ทำบุญเยอะๆนะคะ วิบากกรรมจะได้ไม่มาอีก
-
.....ย้ายมาอยู่กระทู้นี้พี่ก็นึกว่าโอมห์เลิกเขียนมันไปแล้ว และคงเป็นเพราะเหตุผลส่วนตัวหรืออะไรก็ตาม
.....วันนี้จะคลิกนิยายที่โพสจบแล้วแต่คลิกผิด เลยมาเจอะเรื่องของโอมห์เข้าพี่อยากบอกว่า.........พี่ดีใจที่สุด
.....แม้ว่าน้องสองคนจะผ่านอะไรกันมาเยอะแยะ และแต่ละคนมีหนทาง และเหตุผลในการกระทำของแต่ละคน
.....แต่สุดท้ายแล้วน้องทั้งสองคนก็ได้มาอยู่ด้วยกัน การทำอะไรเพื่อคนอื่นเพื่อทดแทนบุญคุณอย่างที่มิกซ์ทำโดยเฉพาะกับบุพการี นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกพึงกระทำ
.....แต่พี่ว่ามิกซ์ ก็ทำเยอะไปนะแปลกใจทำไมแม่ให้ลูกรับผิดชอบในสิ่งที่ลูกไม่ได้กระทำเพื่อรักษาหน้าพ่อแม่หรือรักษาชื่อเสียงของบริษัท มันมากไปหน่อยสำหรับพี่นะ เหมือนผลักลูกลงนรกยังไงไม่รู้
.....พี่ไม่อยากเดาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนปลื้ม และเด็กคนนั้นก็เป็นลูกปลื้มด้วย เพราะวันแต่งงานปลื้มมางานแต่งและได้เจอกับโอมห์
......เรื่องราวดำเนินมาเรื่อยๆอาจจะถูกในความคิดของใคร หรืออาจจะถูกในความคิดของใครก็ช่างมันเถอะนะแต่สุดท้ายแล้ว พี่มีความสุขที่น้องทั้งสองกัน ..รักกัน และได้อยู่ด้วยกัน
......ขอบคุณโอมห์ที่เขียนเรื่องราวดีๆมีคติ ให้อ่านขอบคุณมิกซ์และเพื่อนๆอีกหลายๆคนที่สร้างเรื่องราวต่างๆมาให้โอมห์เขียน
......สุดท้าย..ขอบคุณความรักของมิกซ์ ที่ยั่งยืน เหนียวแน่น มั่นคง ว่างๆก็เอาเรื่องวันวาเลนไทน์มาเล่าให้ฟังบ้างนะ
......ขอให้มีความสุขตลอดไป กับสิ่งที่..ใจของน้องสองคนเลือกแล้ว.. ว่านี่แหละคือสิ่งที่ตัวเองต้องการ ขอบคุณที่น้องทั้งสองคนทำสิ่งดีๆเพื่อตัวเองกันบ้าง :L2: :กอด1:
-
ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆน่ะะ :3123: :3123:
-
ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆน่ะะ
-
ร้องไห้เยอะมากกับเรื่องนี้
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขนะครับ
-
บังเอิญกลับมาเจออีกแล้ว... จะบอกว่าตอนนี้ยังไม่เข้าใจเจตนาเอิทอยู่ดี เซ็งมันมากๆ
แต่พี่ก็เดินต่อไปนะคะ เวลาที่เราเจ็บแล้วเรากอดมันไว้ มันไม่ผิดหรอกค่ะ แต่วันหนึ่งเราคงต้องปล่อยมันไป
ตัวแพรวเองก็ไม่ปล่อยเหมือนกัน เพราะว่ามันเจ็บ และเรากลัวว่าถ้าเราปล่อยไปเปิดตัวเองอีกครั้ง เราจะเจ็บอีก
แต่สักวันมันก็ต้องปล่อยวางลง เป็นกำลังใจให้ค่ะ ทั้งโน๊ต และ ปลื้ม ยังอยู่ในความทรงจำนะคะ ^^
-
ผมขออนุญาติฝากเรื่องราว ของอีก 1 คนในเรื่องนี้ไว้ด้วยนะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38581.new#new
-
จริงๆอยากทราบรายละเอียดเพิ่มเติมของเหตุการณ์ที่คุณโอห์มละเอาไว้
แต่มันคงไม่สามารถถูกนำขึ้นมาเขียนถึงได้สินะ...ทิ้งเครื่องหมายคำถามไว้ในหัวเราเยอะเลย
แม้จะไม่สละสลวยนัก แต่ก็ทำให้อ่านจนจบได้ เพราะเรื่องราวชวนติดตามมาก
//จนสุดท้ายก็ยังไม่เข้าใจในบางสิ่ง โดยเฉพาะที่เกี่ยวกับเอิร์ท
-
ได้อ่านพาทสุดท้ายพอดี
หาไม่เจอ
นี้เพิ่งไปเจอเรื่องใหม่ของเอิทเลยมาตามหา สรุปว่ามาอยุ่ในพื้นที่นี้เลยหาไม่เจอ
เศร้าเกินทนเห่อ
-
แปะๆไว้ก่อน
-
สวัสดีค่ะ คุณโอม:)
ขอบคุณที่มาถ่ายทอดเรื่องราวและประสบการณ์สึขเศร้าเคล้าน้ำตาที่ผ่านมาน่ะค่ะ
เรื่องของคุณคงเป็นกำลังใจให้หลายๆคนที่กำลังท้อใจว่าชีวิตยรอมมีแสงสว่าง
เรื่องของคุณเป็นการผ่านอุปสรรคปัญหาที่ถือว่าคุณแกร่งมากที่ผ่านปัญหาเหล่านั้นมาได้
แต่สุดท้ายนี้คุณก็มีความสุขครองรักกับคุณมิกซ์ใช่ไหมค่ะหรือว่ามิกซ์ก็ยังแต่งงานอยู่
สรุปแล้วตอนจบคนอ่านยังงงๆอยู่ค่ะ
สุดท้ายนี้ขอให้คุณมีความสุขมากๆในชีวิตน่ะค่ะ^^
-
:-[ พี่เขียนได้สุดยอดมากเลยครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อวาน แบบว่าสุดๆมากเรื่องนี้ เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย
สงสารปลื้ม และโน๊ตมากๆ. แต่ก็ดีใจที่มิกและโอมห์กลับมารักกันอีกครั้ง เกลียดสุดก็คงเป็นเอิท รายนี้ไม่รู้จักคำว่าบุญคุณเลย ไม่คิดว่าตอนมันตกทุกข์ได้ยาก ใครเป็นคนให้ที่พักและเงิน เฮ้อ
จะบอกว่าเมื่อคืนนอนตีสี่ เพื่ออ่านเรื่องนี้ แล้ววันนี้ก็อ่านทั้งวัน เพิ่งมาอ่านจบตอนเกือบตี1 อิอิ น้ำยังไม่ได้อาบ
อาลัยแด่โน๊ตและปลื้มด้วยนะครับ น้องสองคนนี้ นิสัยน่ารักมากๆ
-
กราบสวัสดี มิตรรัก นักอ่านทุกท่านครับ ต้องฝากสวัสดีปีใหม่ ย้อนหลัง แล้ว เริ่มต้นชีวิตใหม่ของผมในวันนี้ด้วย บังเอิญว่าช่วงเวลาที่ผ่านมา ชีวิต มันเป็นเส้น ตรง เลยไม่มีอะไรมาเขียนให้ อ่านเลยครับ จริงๆมีเรื่องแย่ๆแยู่เรื่องหนึ่ง แต่ผมจะเล่ามันไปพร้อมๆกันกับสิ่งที่เกิดขึ้น เลยแล้วกันนะครับ ที่เหลือตอนนี้ ก็คงเป็นเรื่องที่วุ่นวายในชีวิตผมเหลือเกิน ผมเลวนะครับ แต่จะจบยังไง ขอให้ทุกท่านตามอ่านนะครับ
มีอะไร ติชม ผมวานฝากไว้ในเม้นนะครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“โอมห์ เราถามอะไรหน่อยดิ”
“อะไรว่ะ นะโม”
“ให้โอมห์เลือกระหว่าง ตกนรก กับ ใช้ชีวิตต่อไปอย่างมืดมน โอมห์จะเลือกอะไร”
สวัสดีครับ ผมชื่อโอมห์ เป็นตัวละคร จากอีก เรื่องหนึ่ง ที่มาอยู่บน เรื่องนี้อีกครั้ง เพราะ ผมกำลังจะทำลายเรื่องเก่าแล้วเริ่มต้นใหม่ ใครสงสัยว่า โอมห์คือใคร คงต้องย้อนไปเมื่อ 3- 4 ปีที่แล้ว โอมห์ เคย มีตัวตนในเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง วันนี้ อย่าคิดว่าผมเคยเรื่องใหม่เลยนะครับ ให้คิดเสียว่าผมมาเล่าเรื่องงี่เง่า ในมุมของตัวร้ายให้ฟังดีกว่า เรื่องแย่ๆนี้มันคงเกิดขึ้นมาพร้อมๆกับที่ผมรู้จักกับมิ๊ก ใครอยากรู้ว่ามิ๊กคือใคร ไปย้อนอ่านดูนะครับ เราตกลง ว่าเราจะคบกัน รักกัน แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน จนกระทั่ง วันนี้ ที่มีเรื่องแปลกๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต
มะโนเป็นเป็นเพื่อนของมิ๊ก ต่างมหาวิทยาลัย จริงๆผมเจอเขาตั้งแต่ ที่ผมอยู่ ปี 2 แล้วเห็นจะได้ ถ้านับจากตอนนั้น เรียกได้ว่าผมก็รู้จักนะโมมาไม่น้อยกว่า 5 ปี นะโมอายุมากกว่าผม 2 ปี จริงๆมันเป็นคนที่ดูเงียบๆ แต่หน้าตา ช่างตรงสเป็กผมเหลือเกิน ไว้วันหลังผมจะเอารุปให้ดูนะครับ แต่ถ้าเทียบกับมีกแล้ว ก็คงจะคล้ายๆ กันแต่คนละสไตล์ มากกว่า ในช่วงระยะเวลา 5 ปี เราก็เจอกันบ้างปีละ 1- 2 ครั้ง เพราะ นะโมเองก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ซึ่งแฟนเขา ก็อายุมากกว่า นะโม กับเท่าตัว เรียกว่าอ่อนกว่าแม่นะโมแค่ 3 ปี ตอนแรกก็คิดว่าเขาอยู่กับเพราะเงิน (ตอนหลังผมก็รู้ว่าเขาอยู่กันเพราะเงินจริงๆ) นะโมเข้ามาใกล้ชีวิตผมจริงๆก็ช่วง เดือน พฤษศจิกายน ที่ผ่านมาเนี่ยละครับ ตอนที่แฟนของเขามีปัญหาทางการเงิน แล้วผมยื่นมือเข้าไปช่วย ซึ่งไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะยุ่งมากมายขนาดนี้
15 วันที่แล้ว ผมกับนะโมยังเป็นแค่เพื่อนกัน จนกระทั่ง ผมกับเขา เริ่มคิดมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน จริงผมก็คือว่าไม่จำเป็นต้องมากกว่านี้ก้ได้ แบบนี้ผมกับไอ้นะโมก็รู้สึกดีนะ มันติดอย่างเดียวก็แค่รู้สึกอึดอัด เวลาที่อยู่ใกล้มันก็เท่านั้นเอง จนมีน้องคนหนึ่งสงสัยมันจะดูออก มันก้เลยบอกกับผมว่า
“พี่โอมห์คิดว่าพี่จะมีชีวิตอยู่อีกกี่วันว่ะ” น้องผู้หญิงที่ทำงานด้วยกันอยู่ดีๆก็ถามผมขึ้นมา ขนาดที่ผมกำลังเตรียมทำงานก่ะที่สองอยู่
“ไม่รู้ดิ ถามทำไม”
“ก็ถ้าพี่ไม่รู้ พี่จะมานั่งถอนใจอยู่แบบนี้ทำไมว่ะ ชอบเขาก็บอกให้เขารู้ ดีกว่าไม่มีโอกาสได้บอก ความสุขของเรากับการหลอกตัวเองไปวันๆมันไม่เหมือนกันนะพี่” แล้วประโยคสนทนาก็จบไป ทิ้งไว้แต่ผมที่อยู่กับความคิด และ มะโนสติที่สร้างขึ้น คืนนั้นทั้งคืนผม ยุ่งกับการทำร้านอาหารเล้กๆของผม จนกับไป ก็มีโอกาสได้คุยเรื่องนี้กับมิ๊กเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้มีนัยสำคัญอะไรกับประโยคสนทนาพวกนี้มากนัก แล้วต่างคนก็ต่างนอนหลับไปในอ้อมขาและอ้อมแขนกันและกัน
เช้าวันรุ่งขึ้นผมจำเป็นต้องเดินทางไปต่างจังหวัด ซึ่งอาจจะค้างรึไม่ค้าไม่รู้ ผมขอให้นะโมมาช่วยที่ร้าน เพราะคิดว่าอาจจะกลับมาไม่ทัน เป้าหมายของผมคือจะไปหาหมอ ดูท่านหนึ่งที่ผมก็นับถือท่านในระดับหนึ่ง และไปจัดการปิดการขายของผมด้วย
ในเวลาที่ค่อนข้างสับสนในเรื่องความคิด อะไรแบบนี้คงเหมาะที่จะสนับสนุนความคิดชั่วๆของผมแน่นอน ผมเนี่ยเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบเข้าข้างตัวเอง และ เอาตัวเป็นไปจุดศูนย์กลางของปัญหาด้วย ไพ่มันบอกแบบนั้น ผมมีเรื่องเดือนเนื้อร้อนใจ เพราะบริวารที่รับเข้ามา มันก็บอกแบบนั้นอีก แล้วเรื่องที่ผมกำลังจะทำ มันทำให้ผมมีความสุขนะ แต่ก็จะได้รับความทุกเหมือนกัน เพราะความรักมันตรึงผมให้ติดอยู่กับที่ ยิ่งผมดิ้นมาเท่าไร มันจะทำให้ผมยิ่งอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น ความรักเราไม่ได้เหมือนกับหญิงสาว ที่จะมามั่นคง ความรักของพวกเราเกิดมาเพื่อหาความสุข ไม่ใช่ความพอดี มันจะต้องเป็นเราสุขด้วยและเขาสุขด้วย ไม่ใช่มานั่งหลอกว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้เรามีความสุขรึว่าเพียงพอแล้ว แต่เขาจะไม่ใช่คู่ชีวิตเราแน่นอน คำทำนายนี้ช่างทำลายครอบครัวผมเสียจริงๆ ผมเสียเงินค่าครุไป 99 บาท จริงๆร้อยหนึ่งนั้นละ เพราะ เขาไม่ได้ทอนผม ผมเก็บเรื่องนี้ กลับมาที่เชียงใหม่ พร้อมกับความคิดต่างๆ นานา ที่มีอยู่ในหัวว่าจะเริ่มบอกมันยังไงดีว่ะ แล้วจะทำตัวยังไงดีว่ะ ผมมาถึงร้านในเวลาเกือบ 3 ทุ่ม อยู่กันครบทุกคน ทั้ง นะโม มิ๊ก แล้วก้ แฟนนะโม
พอผมพูดถึงตรงนี้ แล้วเริ่มจะคิดออกแล้วใช่ไหมครับ ว่าผมกำลังเป็นตัวร้ายของเรื่องสั้นเรื่องนี้ นะโมเป็นเพื่อนรักของมิ๊ก แฟนของนะโม คือพี่ชายที่ผมเคารพ แล้วนะโม คือคนที่ผมแอบชอบมานานแสนนาน ผมถึงร้านใช่เวลากินข้าวแล้วพูดถึงเรื่องงานกับมิ๊กนิดหน่อย แล้วชวนนะโมออกไปคุยกันข้างนอก ทำเป็นบอกกับทุกคนว่าจะไปหาซื้อขนมหวานกิน ระหว่างทางผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้นะโมฟังทั้งหมด ว่าผมไปทำอะไรมา ผมไปคุยกับใครมา แล้ว สุดท้ายผมคิดว่าผมจะพูด ณ ตอนนั้นเลยดีไหม
“โอมห์ นะโมมีไรจะถามว่ะ”
“ว่า”
“ถ้าเราชอบใครคนหนึ่งอยู่ แล้วเรารู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางที่เขาจะรักเรา เราจะยังรักเขาอยู่รึเปล่าว่ะ” มันจะรุ้ไหมว่ะว่าคำถามเมิงเนี่ย ทำใจกรูแทบสลาย
“นะโมชอบใครอยู่หรอ” ผมแข็งใจแล้วก้เปลี่ยนเพลงที่เล่นอยู่
“เปล่าแค่ถามดู บ้างครั้งเราก้แค่อยากเห็นหน้ารึว่าอยากได้ยินเสียง บ้างที่เราพยายามทำให้เขารู้นพว่าเรารักเขาแต่เขาก้ไม่สนใจ” นโมะครับ เมิงจะรู้ไหมเนี่ยว่าตัวกรุเลย ผมปากสั้นแล้วก้พูดอะไรไม่ออก รีบเหยียบรถมามิดไมค์ แล้วทำหน้าปรกติเดินขึ้นร้านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นะโม พรุ่งนี้ 4 โมงนะ เดียวเจอกัน” นี้คือประโยคสุดท้ายที่ผมบอกนะโม ก่อนที่มีกจะเดินเข้ามาชักสีหน้าใส่ผม
คืนนั้นทั้งคืนมันช่างสับสน วุ่นวายกับคำถามของมัน จริงๆแล้วไม่ใช่เราอยุ่แล้ว แต่เขาต้องการบอกอะไรเรารึเปล่าว่ะ รึว่า มันคืออะไรกันแน่ จนเช้า ทุกๆคืน ตลอดเวลา 1 เดือนที่ยิ่งใกล้กันมากขึ้น ในฝันของผมจะต้องมีนโมติดเข้ามาตลอด ผมคิดว่าผมไม่ได้รักคนที่หน้าตานะครับ ผมคงชอบคนที่นิสัย รึว่าความรู้สึกกว่า เพราะถ้าเอามาเทียบกัน นะโมกับมิ๊ก หน้าตาก็คนละแบบเลย เพียงแต่สองคนนี้คล้ายกัน มาก แต่มีแค่บ้างอย่างที่แต่ละคนมีไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง ผมใช่เวลาทั้งวันเพื่อทบทวนว่าจะทำดีรึไม่ทำดี พูดรึไม่พุดดี จนเวลาก็ล่วงเลยมาถึง 3 โมงเย็น
ผมฟังเพลง มันคงเป็นความรัก กว่า 20 รอบในวันนี้ เพื่อปลุกใจว่า ถึงวันนี้ จะไม่ใช่คำตอบที่เราต้องการ แต่เราก็จะรอ เหมือนที่เพลงมันบอกนั้นละ จนผมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ยืนอยู่ที่กาดสวนแก้วแล้ว
นโม ใช่เวลาในช่วงพักเพื่อที่จะมาหาผม แต่สิ่งที่นโมคิดคือ ว่าเราจะไปฟิตเนสกัน แต่จริงๆแล้วไม่ใช่สำหรับผม
“นโม กินข้าวกัน” มันทำหน้างง พร้อมกับเดินตามผมเข้าไปที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง
“โอมห์กินได้หรอ ทำฟันมานิ” ใช่ครับ ผมเพิ่งไปหาเรื่องใส่ตัวมา จริงๆก้เป็นเพราะอยากให้นโมมันสนใจด้วยละครับ
“สั่งไปเหอะว่ะ กรุมาคุย ส่วนเมิงอ่ะกินไป กินเสร็จแล้วค่อยคุย” นโมทำคิ้วชนกัน สั่งอาหารเสร็จ มองหน้าผม แล้วนโมก้เดินไปตั้งซุปมาให้
“มา พูดมาได้แล้วว่าเรื่องอะไร”
“กินก่อนเหอะ เดียวค่อยคุย”
“โอมห์จะพูดไม่พูดว่ะ ไม่พูดเราก้ไม่กิน”
“เอ๋อ” ผมทำท่าทีอ้ำอึ้ง ใจเต้นแรง
“ว่าไงโอมห์”
“ก้ได้ว่ะ เมิงว่ากรูแปลกๆ ไปป่ะช่วงนี้”
“อืม ”
“แล้ว รู้รึเปล่า”
“รู้ดิ โอมห์ชอบนโมใช่ไหม” มันรู้ นโมมันรู้อยุ่แล้ว แบบที่ผมคิดไว้จริงๆด้วย
“เมิงรู้”
“อืม ตอนไหนว่ะโอมห์ รึว่าเป็นตอนที่เราไปนั่งกอดนายตอนปีใหม่”
“ง่ายไปมั้ง นโม กรุไม่ได้จุดติดง่ายขนาดนั้นนะ”
“แล้วโอมห์ต้องการอะไร อ่ะ”
“ก้ไม่รู้ว่ะ แต่บอกแล้ววันี้ต้องเสียเพื่อนแน่ๆ ”
“เห้ย เราไม่ได้คิดอะไร คนชอบเรามันมีเยอะแบบนี้อยุ่แล้ว”
“เอ่อเมิงหล่อ” แต่ให้เมิงรู้ไว้ว่าจริงๆกรุอยากเอาชนะเมิง
“โอมห์”
“ว่า” ผมพยายามจะกินสิ่งที่อยู่ตรงหน้า และพยายามจะเคี้ยวเพื่อไม่ให้เจ็บปากไปมากกว่านี้
“แล้วไอ้มิ๊กละว่ะ มันจะว่ายังไงถ้ามันรู้เรื่องนี้ เราไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้ เป็นแบบนี้ก็ดีอยุ่แล้วไม่ใช่รึไงว่ะ”
“ถ้าถามกรู กรุก็ว่ามันก็ดีนะ แต่ ก็แค่อยากรู้ว่าจริงๆแล้วเมิงรู้สึกยังไงกับกรูก็เท่านั้นเองละว่ะ” ผมจบประโยคแล้วก็ปล่อยให้ นะโมใช้เวลาคิดสักคู่ ใหญ่ๆ ในขนาดที่ระหว่างช่วงเวลาที่เราสองคนไม่ได้พูดกัน ผมสังเกตว่าจริงๆแล้ว นะโมน่ารักมากๆเวลาที่เขินแบบนี้
“มองอะไรว่ะ โอมห์”
“มองคน แก ที่มีเด้กคนหนึ่งนั่งคาดคันเอาคำตอบไง” เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมกับนะโมมีเวลาคุยกันเพียงแค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้นหลังจากที่เรา เริ่มเจอกัน ผมเดาทางถูกว่า เรื่องนี้มันผิด จริงๆแล้วก็ผิด แต่ผมเองอยากจะเอาชนะ มากกว่า ทั้งชนะใจไอ้ตัวนะโม คงเพราะครั้งหนึ่งผมคิดดูถูกตัวผม เองว่าจะไม่สามารถที่จะมีค่าพอที่จะให้คนอย่างไอ้นะโมสนใจได้ แต่วันนี้ผมว่าผมพร้อมแล้ว มันจะใช่การสวมเขาให้มิ๊กรึเปล่าผมก้ไม่รู้ แต่ผมก็ถามตัวเองตลอดทั้งตอนที่รับฟัง และ เตรียมใจกับคำตอบที่จะได้รับ เพราะ ผมก็มีแค่ 2 อย่างในใจคือ
1 ถ้านะโมตกลงคบ ผมก็ดีใจ
2 ถ้านะโมบอกกับผมว่า เราคงคบกันไม่ได้เพราะ เราทั้งคู่ต่างมีแฟนอยู่แล้ว เป็นเพื่อนได้มัน ผมก็คงจะบอกว่า มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวเรายังจะใช้ชีวิตต่อไปเพื่อที่จะเอาชนะเขาให้ได้ เหมือนเพลงแสตมป์เลย เพราะอย่างน้อยไอ้นะโมก็รู้แล้วนิว่าผมคิดยังไงตลอดเวลาที่ผ่านมา
“โอมห์เดียวเราไปตอกบัตรก่อนนะ แล้วเดียวไปส่งที่รถ” ผมนั่งจ่ายเงินค่าอาหาร แล้วรอ ให้นะโมกลับมา
สักพักไม่นานนะโมก็รีบวิ่งกลับมาหา ผม แล้ว เดินจับมือผมมออกไปจากร้านโดยไม่อายสายตาคนแถวนั้นเลย นะโมพยายามบอกกับผมว่าไม่เป็นไร แล้วชวนคุยเรื่องอื่น จนมาถึงลานจอดรถ
P5
ลานจอดรถ ช่วงเวลา 5โมงเย็นกว่าๆ คนไม่เยอะมาก รถก็ไม่เยอะด้วย แต่ก็มีคนอยู่
“โอมห์ ถึงแล้ว”
“อืม นะโมว่าไง คำตอบ” นะโมเดินเข้ามาใกล้ผม
“มา กอดกัน” นะโมยิ้มแล้วเดินเข้ามาสวมกอดผม ฝ่ายเดียว ผมแน่ใจนะครับว่าฝ่ายเดียวเพราะผมเขินมาก กับเหตุกานณ์นี้ นะโมเป็นเหมือนคนในความคิดผม ที่ผมไม่คิดว่าจะจับต้องเขาได้ เหมือนเวลาที่เราแอบมองดาราขนาดนั้นเลยนะครับ แต่อ้อมกอดนี้ผม แน่ใจว่าตัวผมไม่ได้โหยหาย แต่ นี้มันคือเซอร์ไพร์สำหรับผม
“โอมห์ ไม่เป็นไรจริงๆนะ” นะโมพูดขนาดกอดผม
“อะไรว่ะนะโม”
“เรากลัวว่ามันจะมีเรื่องยุ่งยากมากกว่านี้ว่ะ เราว่าเราเหนื่อยนะกับชีวิตเราตอนนี้ ถ้าเรามาคบกับนายชีวิตเรามันจะไม่วุ่นวายมากกว่านี้อีกรึไง”
“ไม่รู้วะ นะโม แต่เราไม่สนใจว่ะ ตอนนี้ตัวเราก็มีครบทุกอย่างอยู่แล้ว แล้วทุกสิ่งที่มีมันก็เป็นสิ่งที่เราสร้าง ตอนนี้เราก็เหลือคำตอบแค่นายเท่านั้นละ แต่เชื่อเถอะเราเตรียมคำตอบในใจมาอยุ่แล้ว” ผมค่อยๆ ดึงตัวออกจาก อ้อมกอดของนะโม แล้วเปิดประตูรถเตรียมตัวจะออกจาก ที่ตรงนี้
“โอมห์ ลองดูก็ได้นะ” ผมได้ยินไม่ผิด ใช่ไหม ผมพยายามถามตัวเอง อีกครั้ง
“ว่าไงนะ” จริงผมได้ยินแล้วนะแต่อยากได้ยินให้ชัดมากกว่านี้
“ก็คบไง” ผมยิ้ม หน้าแดง ร้อนแล้วก็
“ไปทำงานเหอะนะโม”
“แค่นี้เอง อ๋อ” นะโมทำหน้าแปลกใจ
“ทำไมอะนะโม เราต้องทำหน้ารึว่า ต้องทำยังไง”
“ไม่รุ้ดิ” ผมคิดอะไรม่ออกเพราะดีใจจนบอกไม่ถูก
“โอมห์ยื่นมือมาหน่อยดิ” ผมยื่นมือให้นะโม
“อะเอาไปก่อน 1 หอม แล้วกลับไปทำร้านได้ละ อย่าให้ไอ้มิ๊กรู้ละ ไม่งั้นเรื่องใหญ่แน่ แม่ครัวอีกคนนะ”
“ครับผม” ผมยืนดูนะโมจนเดินพ้นสายตาไป แล้วเพลงในรถก็ถูกเปิดอย่างดัง ที่สุดตั้งแต่ มีรถคันนี้
------------------------- มันคงเป็นความรัก
ที่ทำให้ตัวฉัน ยังยืนอยู่ตรงนี้
มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ใจฉัน
ไม่ยอมหยุดเสียที ----------------------------------------------
ผมรู้แล้วละ และก็ตะหนักแล้วด้วยว่าเรื่องวุ่นวายในชีวิตผมจะต้องเริ่มต้นที่ตรงนี้แน่นอน คำว่าคบตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับชีวิตผมในอนาคตผมแน่นอน แต่สิ่งที่ผมรู้ตอนนี้คือ นะโมกรุโครตมีความสุขเลยว่ะ
-
ย้ายกลับมาให้แล้วนะคะ
เจ้สอง
-
:mew1: ดีใจที่โอห์มกลับมา
แต่ตอนนี้ ทำเราช็อค :a5:
เรานึกว่าหลังจากที่โอห์มสมหวังกับมิ๊กแล้วจะดำเนินมาได้ด้วยดีตลอดซะอีก
เพราะเห็นทั้งสองคนผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย เจ็บทั้งสองคน
แต่สุดท้ายโอห์มก็ไปชอบนะโม และแอบคบกันด้วยเหรอ
:hao5:เราสงสารมิ๊กจัง เราไม่รู้นะว่าตอนนี้โอห์มรู้สึกกับมิ๊กยังไง คือแค่เพื่อนเหรอ
หรือว่ายังเป็นคู่ชีวิตอยู่ เรานึกไปถึงตอนที่โอห์มคุยกับโน๊ตเลยที่บอกว่าสุดท้าย โอห์มจะได้คบกับคนรักที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุด
ใจจริงถ้าคบกับนะโม เราอยากให้คุยกับมิ๊กจัง ยังงี้มิ๊กเหมือนโดนสวมเขาอ่ะ สงสารเค้านะ
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ ยังคาใจอยู่
-
o22 o22
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซวยแล้ว อ่านถึงตอนที่เข้าห้องโน็ตแล้วจู่ๆวีดีโอก็เปิดขึ้นมา
แล้วตอนนี้ผมนั่งอ่านอยู่คนเดียวในมหาลัย กะว่าจะเขียนงานต่อ....... เกิดหลอนขึ้นมากระทันหัน
....จะขี้แตกไหมวะเนี่ยคืนนี้
-
รอๆ รอลุ้นต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น
รีบๆมาต่อนะคราฟ
-
เป็นกำลังใจให้คุณโอมเสมอมาน่ะค่ะ^____^
-
เอิ่ม...ค่ะ อ่านข้ามวันข้ามคืน สลบกันเลยทีเดียว เหอะๆๆๆ
-
อยากจะเล่าต่อจังเลยครับ
แต่บังเอิญถูกมือที่มองไม่เห็น มาแอบลบ ทุกครั้งที่ เขียนเสร็จตลอด นี้มันจะ ครึ่งปีแล้วยังไม่ได้มาต่อสักทีเลย ผมขออภัยจริงๆครับ แต่ผมจะพยายามเอามาลงให้ทุกท่านที่ยังไม่ลืม ผมนะครับ
โอมห์
-
มิกเหรอ :hao3:
-
ขออภัยในการห่างตัวไป อย่างไร้ร่องรอย เนื่องจาก เรื่องวุ่นวายทั้งหลาย ผม ไม่ได้มีโอกาส ที่เอาบันทึกประจำวันไม่เรียบเรียงสักที่ วันนี้มีโอกาส เลยได้มาฝากให้เพื่อนๆได้อ่าน ผมจะใช้ความพยายามให้มาก ถึงมากที่สุดในการจบเรื่องนี้ให้ได้นะครับ ขอบคุณครับ ที่ไม่ทิ้งกัน
ทางเลือก
ร้านอาหารที่ผมตั้งใจทำขึ้นมา เพราะไม่รู้จะทำอะไรในช่วงเย็น เรียนจบแล้วต่างก็มีงานประจำทำกัน ผมกับมิ๊กก้ทำงานคนละที่ แต่คนต่างทำงานของตัวเอง แต่เรื่องร้านเหล้าเล็กๆนี้เป็นไอเดียของมิ๊ก ที่อยากจะหาเงินมาผ่อนมิเตอร์ไซค์เล่นๆ แต่เหนื่อยโครตๆ ปีนี้เป็นปีที่ผิดแปลกไปจากทุกๆปี เพราะอากาศหนาวมันอยู่กับเรานานจริงๆ จนตอนนี้ก็เดือนกุมภาแล้ว ความเย็นยังไม่หายไปไหนเลย ผมเดินทางถึงร้านหลังจากที่ได้รับคำตอบที่เพิ่งพอใจ
ทุกอยู่ดุเหมือนปรกติ เพราะผมก็ทำตัวปรกตินิครับ คืนของอีกวัน ผมไม่ได้เข้าร้าน ปล่อยให้มิ๊กจัดการกับลูกค้าที่ร้านโดยตัวผมออกไปข้างนอก กับนะโม ไม่เชิงว่ากินข้าวรึว่านัดกันเป็นเรื่องเป็นราว แต่ผมแค่ต้องออกไปทำธุระ เลยมีโอกาสได้เจอกันในสถานที่ เห็นหนึ่งเท่านั้นเอง ผมเพิ่งจะรู้ว่าดารรับฟัง หมายถึงเป็นผู้ฟังเรื่องราวที่น่าสงสารพวกนั้นทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงและอิจฉาได้มากขนาดนั้น อันเนี่ยละ ที่เราเรียกว่าหลง และ มันก็สอนให้ผมรู้บทเรียนในภายหลัง
ในวันที่เรื่องราวทุกอย่างถูกเปิดออกมา แบบไม่มีอะไรให้เก็บไว้อีกแล้ว ผมคิดว่าผมคงหลงและคิดน้อยไป ผมเชื่อคำพูดหนึ่งที่ว่า ถ้าเรามีความสุขกับสิ่งที่เราทำก็ทำไปเถอะ ใช่แต่ความสุขมันทำร้ายเรา จนเจียนตาย
“เมื่อไรว่ะโอมห์” มิ๊กยืนกำหมัดแน่น ผมยืนขั้นกลางระหว่าง มิ๊กกับนโม
“ไม่นานนี้เอง แต่พวกกรูไม่มีอะไรกันนะ มันก้แค่ความรู้สึกดีๆ เฉยๆนะมิ๊ก” ผมพูดปนสะอื้น
“ความรู้สึกดีๆ อะไรของเมิงว่ะ ”
“เห้ยพวกเมิงคุยกันดีๆสิว่ะ” นโมพูดแทรกขึ้นมา
“เมิงก็อีกคน ไอ้เหียนโม กรุให้งานเมียเมิงทำ กรูเพื่อนเมิงนะโว้ย แล้วไอ้โอมห์นี้มันหียอะไร” มิ๊กชกเข้าไปที่ปากนโมเต็มแรง
“เห้ยกรุขอโทษ กรุไปก่อนได้” นโมลุกขึ้นยืนทำท่ากำลังจะเดินออกไปจากบ้าน ผมได้แต่ยืนดุด้านมืดของคนสองคน กรุสมควรรู้สึกดีไหมเนี่ยที่มีคนมาทะเลาะกันเพราะกรู คนไม่ใช่สิว่ะ กรูสงสารนโม แต่มิ๊กกว่ากรูจะมีวันนี้กรูก็เสียไปเยอะเหมือนกันนะ ถ้าต้องเลือก
“เมิงพูดมาดิโอมห์ เมิงจะเลิกใคร” มิ๊กกำแก้วในมือ
“เลือกอะไรว่ะมิ๊ก ไอ้นโมมีเหียอะไรที่ไหน ” มิ๊กขว้างแก้วเหล้าไปใส่ที่ประตู หวิดหัวนโมไปนิดเดียว เอาแล้วสิว่ะ น้ำตาผมเริ่มไหลอาบแก้ม ตอนแรกที่คิดมเรื่องมันไม่ใหญ่ขนาดนี้นิว้า
“เมิงอย่าเพิ่งไป สร้างปัญหาแล้วกรุณาอยู่ให้ถึงตอนจบ”
“มิ๊กใจเย็นๆ ดิ ไอ้นะโมมันก็เพื่อนนะ พวกกรุไม่ได้ทำอะไรเลย ก็แค่ให้มันเข้ามาอยู่บ้านด้วย อีกอย่างบ้านหลังนี้เมิงก็ไม่ค่อยได้อยู่เมิงก็อยู่คอนโดส่วนใหญ่อยู่แล้วนิว้า กรุไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ”
“อ๋อ พวกเมิงก็คุยกันไปสิว่ะ”นโมตอบแล้วพยายาม จะเปิดประตูบ้านออกไป
“ตะกี้มันแค่ประตู รอบบนี้หัวเมิงกรูว่าไม่พลาดแน่ๆ เมิงก่อปัญหา เมิงแย่งเมียกรุ เมิงทำให้คนที่กรูรัก ไปเห็นใจเมิง อยู่ดีๆ เมิงจะเดินออกไปแบบนี้ไม่ได้” มิ๊กซีเรียสกับเรื่องนี้ ผมเห็นมันกำหมัดแน่นมาก บ้านนี้มันเงียบ เงียบเกินไปแล้วจริงๆ ผมอยากให้เรื่องนี้มันจบเร็วๆ สุดท้ายนะโมก็วิ่งออกไป สตารท์รถแล้วก็จากไป ส่วนตัวผมนั้นรึก็เสือกวิ่งตามมันออกไปอีก โดยที่ไม่ได้คิดถึงใจของมิ๊กเลยด้วยซ้ำ
..........ถ้าเรื่องว่ารัก กรูก็คิดว่ากรุรักทั้งคู่ เห็นแก่ตัวว่ะ อยากให้มิ๊กอยู่ข้างๆ โดยที่ก็อยากให้นะโมไม่ไปไหนเหมือนกัน แต่เรื่องราวทุกอย่างต้องจบ ผมต่อสายตรงถึงแม่ โดยทันที เขาว่ากันว่าเวลาที่ลุกมีเรื่องเดือดร้อนให้ปิดบังยังไงก็คงไม่มีทางมิด
“แม่...............” การที่พยายามบอกว่าไม่เป็นไร ในขนาดที่ใจมันสับสนและวุ่นวายขนาดนี้มันยากจริงๆ
“เรื่องมิ๊กใช่ไหมลูก”
“ครับ”
“ไม่ต้องร้องไห้นะ ค่อยๆเล่ามาว่าเป็นยังไง เดียวแม่จะโทรไปคุยกับมิ๊กให้” แล้วมิ๊กก็เดินจากไป โดยเหตุผลที่ว่าเมิงสมควรอยู่คนเดียวแล้วนั่งคิดว่าเมิงต้องการใครกันแน่ในชีวิตของเมิง
มันบอกผมตลอดว่าชีวิตมันทั้งชีวิตมันยอมทิ้งที่บ้านออกมาเพื่อที่จะยืนอยู่เคียงข้างผมและสร้างสิ่งที่เราขาดให้มันมีขึ้นมาในเวลาเดียวกันมันเองก็ต้องทำงานในหลายด้านเพื่อที่จะเป็นผู้ใหญ่ ส่วนผมนั้นรึ ว่านั่งงมงายบ้าบอกับเรื่องพวกนี้ปล่อยตัวปล่อยใจ แต่ก็บอกได้แค่ว่าตัวกรูหลง และ ทุ่มลงไป เต็มที่ หลังจากที่ผมไม่สามารถเลือกได้ว่าใจต้องการใครกันแน่ เพราะเราห่วง คนทั้งคู่มากจนเกินไป จนสุดท้ายกรูเดินจากไปแล้วปล่อยให้เวลาเป็นตัวจัดการเรื่องราวทั้งหมดเองเลยจะดีกว่า
....ท่านผู้โดยสายที่จะเดินทางไปจังหวัดกระบี่ กับสายการบิน .... ผมใช้เวลาหนึ่งคืนกับการนอนบนเตียงครุ้นคิดทุกอย่างและเปิดดูเงินในบัญชีไปมา 2 – 3 รอบ ทำยังไงมันก็นอนไม่หลับตาเรามันเต็มไปด้วยน้ำตา มือถือไม่มีแม้แต่สายเรียกเข้าจากคนทั้งสองคน มีแต่ข้อความที่ส่งมาจากเพื่อนที่รู้จักกันและรู้เรื่องผ่านทางเฟสบุ๊กของเราทั้งคู่ จนผมคิดว่าผมทนอยู่กับบรรยากาศแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ผมต้องไปที่ไหนสักที่ ที่ที่มันไกลจากเรื่องราวพวกนี้
--กรุขอโทษนะเมิงที่กรูไม่เป็นผู้ใหญ่พอที่จะเลือกในตอนนี้— โอมห์
ข้อความถูกส่งผ่านมือถือไปยังปลายทาง ผมรอจนแน่ใจว่าปลายทางได้อ่านแล้ว ผมจึงปิดเครื่องและ บอกลาจังหวัดเชียงใหม่ จากกันสักพักนะเรื่องยุ่งๆ ไว้ผมกลับมาเราค่อยเริ่มต้นกันใหม่ แค่ 1 ชั่วโมง จากเชียงใหม่ก็มีทะเลแล้ว ไม่เห็นจะเป็นเรื่องยากถ้าอยากจะสร้างบรรยากาศแบบคนอกหัก ข้อดีในการเดินทางคนเดียวแบบไม่มีการวางแผนคือ ก็ไม่รู้อะไรเลย มือถือนี้ก็ลืมมันไปสักพัก ทั้งเรื่องงาน และ เรื่องอื่นๆ พักยาวๆกันไปเลย คนเดียวที่ผมโทรบอกหลังจากที่เหยียบสนามบินแล้วคือ แม่ เพราะจากเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ก็น่าจะมีแต่แม่ที่เป็นห่วงผมมากที่สุด ส่วนนะโมนั้นรึ ผมเคยพยายามติดต่อก็แค่ 10 ครั้ง หลังจากนั้นในเมื่อเขาเป็นคนที่เดินหนีปัญหา ผมก้ไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับปัญหาของมันอีกแล้ว
“พี่โอมห์ ...........” คงมีคนชื่อคล้ายผมแน่ๆ ระหว่างที่เดินออกมามึนๆบริเวรทางออกของสนามบิน
“พี่โอมห์...........” ไม่ใช่แน่ๆ ไอ้น้อย นี้มันเรียกผม
“พี่โอมห์ แม่นก้อครับ” พูดเมืองด้วยนะเนี่ยไอ้น้อยนี้
“เรารู้จักกันด้วย หรอ” ผมถามไปแบบโครตเสียมารยาท ก็กรูตรงนี้ว้า
“รู้จักดิพี่ กินเหล้าด้วยกัน เต้นด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน ทำอะไรด้วยก็ต้องหลายอย่าง”
“ทำไมจำไม่เห็นได้เลยว่ะ”
“พี่อะไรว่ะเพิ่งจบไป ปีเดียวเลอะขนาดนี้แล้วรึไงว่ะ” มันพูดแบบนี้แสดงว่าคงเป็นรุ่นน้องกรุแน่ๆ
“อยู่ปีไหนละเรา”
“จำผมได้แล้วใช่ไหมพี่”
“กรุจำไม่ได้หรอก แต่คิดว่าน่าจะเป็นรุ่นน้องพี่ว่ะ”
“เอ่อช่างมันเถอะพี่”
“อ้าวไอ้นี้ ไม่บอกแล้วกรูจะรู้ไหมเนี่ย”
“ช่างมันเถอะพี่ ว่าแต่พี่มาทำไมที่เนี่ยอะครับ แล้วมากับใคร แฟนพี่ไปไหนละ ”
“ใครว่ะ ”
“พี่มิ๊ก คนที่ตี่ๆ หล่อๆ ไง”
“มันไม่ว่าง พี่อยากมาก็มาคนเดียวเนี่ยละ”
“ทะเลาะกันอะดิ ผมเห็นสเตตั่นพวกพี่อยู่ เห็นพี่มิ๊กปิด เฟสไปเลย ไม่เป็นไรนะพี่” ไอ้น้อยนี้เดินเข้ามาโอบไหล่ผมแล้วพยายามลากผมเดินไปกับมัน นี้กรูกับเมิงสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรว่ะไอ้น้อย
“เห้ย ทำไรว่ะ อายเขา” ผมรีบพูด ทั้งที่ในสนามบินมันก็ไม่มีใครสนใจเราอยุ่แล้ว
“โห่ พี่ เราเรียนด้วยกันโครตหลายวิชา กินเหล้าด้วยกันก็บ่อย ร้องไห้ด้วยกันก็มี ” แล้วมันเกี่ยวอะไรกันว่ะ ไอ้น้อย
“แล้วไง ”
“เอาน่าพี่ เที่ยวคนเดียวมันสนุกรึไงครับ”
“เมิงรู้ได้ไง”
“อย่ามา ฟรอมเลยพี่ ผมเห็นพี่ยืน เศร้าๆ คนเดียวตั้งแต่ที่เชียงใหม่ละ แต่ผมไม่ได้เข้าไปทัก เพราะผมกลัวเสียมารยาท อีกอย่างคิดว่าพี่มีกจะมากับพี่ด้วย”
“เอ่อนั้นมันเรื่องของ พี่ป่าวว่ะไอ้น้อย แล้วเมิงมาทำไมที่นี้”
“ผมก็มีจุดหมายของผมเหมือนกันละพี่” จนตอนนี้ผมก็จำไอ้น้อยนี้ไม่ได้หรอกนะครับ คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก แต่ก็เอ่ออ๋อกับมันเพราะอย่างน้อยผมก็ไม่ได้เที่ยวคนเดียว เรื่องที่คุยกับคนที่เราไม่รู้จัก แบบนี้ก็เรียกว่าสร้างมิตร ดีไม่ดีจะได้คนแชรืค่าห้องรอบนี้ด้วยก็อาจจะเป็นได้
“ดีว่ะ พี่แม๋งไม่รู้ว่าจะไปไหนเลย ”กรูว่ากรุไม่ได้ทำหน้าเศร้า เรียกร้องความสนใจเลยนะ แต่กรุไม่มีที่ไปจริงๆนิว้า
“พี่เคยดูกวน มึน โฮ ไหม”มันจะเปิดประเด็นอะไรของมันว่ะ ระหว่างที่มันพาผมเดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางออก
“เคยทำไมว่ะ ”
“ก็เราก็เที่ยวกันแบบนั้นไง แค่ที่นี้ไม่ใช่เกาหลี แถมคนที่นี้ก้พูดภาษาไทยคงไม่น้ำเน่าแบบในหนังหรอก”
“แล้วยังไงว่ะพี่ไม่เห็นจะเข้าใจ”
“พี่อยากจะเรียกผมว่ายังไงก็ได้ ส่วนผมจะเรียกพี่ว่าพี่โอมห์ แล้วเราก็ไม่ต้องสนใจเรื่องที่เราเพิ่งเจอมา ดีไหมพี่ พี่ช่วยผม ผมช่วยพี่” ไอ้น้อยนี้มันหมายความว่าอะไรผมไม่รุ้หรอกครับ แต่ไม่ต้องเที่ยวคนเดียว มีเพื่อนคุยด้วย แบบนี้ก้สนุกดีนะ อย่างน้อยเราก้ไม่ต้องมานั่งเศ้รา กินเหล้า ฟังเพลงเศร้า แล้วน้ำตาตกคนเดียว
“เอ่อก้ได้ ไอ้น้อย”
“ใครคือไอ้น้อยว่ะพี่”
“ก้เมิงนั้นละ ให้พี่เรียกว่าอะไรก้ได้ไม่ใช่รึ”
“โห่ โครตเมือง อะ”
“ไปกันรึยัง หิวแล้วว่ะ” ผมเอามือลูบท้อง แล้วยิ้มให้ไอ้น้อย น้องมันไม่ได้ตอบอะไร แต่เดินนำหน้าผมไปขึ้นรถประจำทาง
"เที่ยวคนเดียวไม่ต้องใช้ความกล้าครับ ใช้ความเหงาล้วน ๆ" สายตาผมแอบไปเห็นสถานนะที่ผู้โดยสารข้างๆผมกำลังอับขึ้นบน FB ของตัวเอง แล้วมันก็นั่งอมยิ้ม ทั้งที่อากาศร้อนแบบนี้ แต่ใจผมกับไม่รู้สึกร้อนเหมือนตอนที่อยู่ที่เชียงใหม่ ผมไม่ได้สนใจ Fb ไม่สนใจมือถือ ไม่สนใจอะไรสักอย่างที่อยู่ในโลกเดิมที่ผมจากมา ตอนนี้ปลายทางของผมมีแค่ร้านข้าวและทะเล ปล่อยให้รถทำหน้าที่ของมัน ส่วนผมก็ทำหน้าที่ของผมคือนั่งไปเรื่อยๆและเป็นผู้โดยสารที่ดี
“ป่ะพี่โอมห์ ถึงแล้ว” ผมยื่นเงินไปจ่ายค่ารถให้ลุงคนขับ แต่ไม่ทันไอ้คนที่อยู่ใกล้ น้อยชิงจ่ายเรียบร้อย แล้วบอกว่าค่ารถมันไม่แพง มันเลี้ยงได้ แต่ที่จ่ายค่าข้าวดีกว่า กรูมีความรุ้สึกว่า ต้องเป็นหน้าที่ของคนเป็นพี่สินะ ไอ้น้อย เจ้าเหล์จริงๆเมิง ทะเลที่นี้สวย สวยกว่าหลายๆที่ที่ผมเคยไป แต่ก้รู้สึกเหงาแปลกๆ ที่ไม่มีเขายืนอยู่ข้างๆ ไม่มีคนมาค่อยกวน รึว่าเอาใจ ชวนกินอันโน้นอันนี้ จะไปเหงาทำไมเน๊าะ ก็เราเป็นคนเลือกที่จะเดินหนีเขามาเองนี้หว้า
“เอานี้พี่ แดดเเรงจนตาแดงหมดละ เดียวจะน้ำหูน้ำตาไหลสะเปล่าๆ วันนี้ยังอีกยาว นะครับ” น้อยเอาแว่นกันแดดมาใส่ให้ผม
“ขอบใจ แล้วเราไม่ใส่รึ ”
“ไม่หรอกพี่ คนใส่แว่นตา คือคนที่อยากปกปิดสิ่งที่เขาไม่อยากบอกใคร รึว่าไม่สบายใจ ตอนนี้ผมไม่มีอะไรให้คิดแล้ว”
“กรุถามนิดเดียวตอบสะยาวเลยนะ”
“ยิ้มแล้วรึพี่” นี้เรายิ้มอยู่หรอกว่ะ ทำไมไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองยิ้ม
“ยิ้มเหียไร”
“กินข้าวกันเหอะพี่ จะได้ไปหาโรงแรม นอน ”
“เหลือแต่เตียงเดียวนะคร่ะ”
“เอาไงพี่ นี้เราหามา 3 ทีแล้วนะ”
“เอาเถอะ พี่นอนตรงไหนก็ได้ทั้งนั้นละว่ะ ไม่เรื่องมากหรอก”
“หรอ ไม่เรื่องมากเลย ”
“เอ่อพี่ครับ โรงแรมนี้ไม่มีผีใช่ไหมครับ” ผมรีบถามคำถามกับพนักงาน
“พี่โอมห์ ถามแบบนี้มา 3 โรงแรมแล้วละครับพี่ ”
“ไม่มีหรอคร่ะ แต่ที่ชายหาดไม่แน่นะคร่ะ ช่วงสึนามิ เหมามาเยอะเหมือนกัน ตอนกลางคืนอย่าไปเดินเล่นคนเดียว”
“จริงสิพี่” พนักงานทำหน้าอมยิ้ม
“คร่ะ”
“พี่โอมห์ จะไปทำไมคนเดียว จะไปไหนบอกเดียวผมไปเป็นเพื่อน ”ไอ้น้อยยิ้มให้ผม แล้วก็แบกกระเป๋านำหน้าผมไปที่ห้องพัก จริงๆ กรุก้เข้าใจนะว่าห่วงว่าจะเป็นอันตรายสำหรับแขกที่มาพัก แต่ไม่เห็นต้องอ้างเรื่องผีเลยนิว้า
“พี่กลัวพี่ ขนาดนั้นเลย”
“อืม เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ”
“ทำไมว่ะพี่”
“ก็...............” จะบอกเขาว่านอนร้องไห้ทั้งคืน ก็น่าเกียจว่ะ มาเที่ยวจะไปนึกถึงเรื่องแย่ๆที่ตัวเองทำทำไม
“ก็อะไรพี่...ไม่ใช่ว่านอนร้องไห้ทั้งคืนเลยรึยังไง ผมเห็นนะ”
“บ้า เมิงเห็นอะไร ถึงละห้อง กรุง่วงจะนอนละ จะทำอะไรก็ทำไปนะ” ผมทิ้งสัมภาระที่ติดตัว แล้วถอดเสื้อถอดกางเกงเตรียมนะขึ้นเตียงนอน
“เห้ยพี่ ทำไมต้องถอดขนาดนี้ว่ะ” ไอ้น้อยมันทำหน้าแปลกใจ
“เมิงจะถามทำไมว่ะ คนจะนอน จะให้ใส่กางเกงยีนท์นอนรึยังไงว่ะ อึดอัด”
“แล้วทำไมต้องถอดเสื้อว่ะพี่”
“เมิงตกใจอะไรของเมิงว่ะ ตอนรับน้องพวกกรุทำกันกว่านี้อีก”
“ก็ใช่พี่ แต่นั้นคนเยอะแยะ นี้มีกันสองคน” โค๊ะบ่านี้ยังไม่เลิกซัก
“เมิงเป็นผู้ชายป่ะเนี่ย อย่าเรื่องมากว่ะ งั้นเมิงนอนบนเตียงเลย กรูนอนโซฟาเอง” ผมลากผ้าห่มลงมากองที่โซฟาแทนแล้วนับ 1 2 3 4 5.................................................. ผมจำได้ว่าฝันกลางวันวันนั้น เป็นเรื่องราวเดิมที่ผมเคยไปอยู่มาแล้วทั้งสองครั้งที่ซ้อนกัน ภาพของโน็ตที่นอนอย่างสงบในโลงไม้ เสื้อผ้าชุดสุดท้าย และการบอกลาของผม ผมนั่งมองเปลวควันค่อยๆ ลอยขึ้นจนสุดท้ายในงานไม่มีใครนอกจากมิ๊กที่จับมือผม แล้วก็ซ้อนมาอีกงานคือ งานของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่เป็นคนเดินเรื่องของผมอย่างมีสีสัน มันทำให้ผมเห็นอะไรหลายๆอย่างในชีวิต ว่าการที่เราใช้ชีวิตคู่มันไม่ได้มีแค่คนสองคน แต่มันมีโอกาส มันมีความไว้ใจ และเชื่อใจ อุปสรรคมากมาย เอิท เสียชีวิตไปได้เกือบปีแล้ว เป็นเรื่องที่น่าตกใจพอๆกับที่เสียใจ ประโยคสุดท้ายที่น้องมันพูดกับผม ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกัน จนกระทั่งวันนี้ น้องโดนไฟดูดตาย แต่สาเหตุมาจากการฆ่าตัวตาย ฝันของผม ผมกำลังก่อนมิ๊กแล้วร้องไห้ ในฝันผมได้แต่ทาตัวเองว่าผมทำร้ายชีวิตเด็กคนหนึ่ง ถ้าตอนนั้นผมปล่อยให้เอิทอยู่กับมิ๊ก เอิทคงไม่ต้องมีจุดจบแบบนี้ น้องเอิทตรวจพบว่าตัวเองมีเชื้อ ก่อนที่ชีวิตจะจบ สถานนะสุดท้าย
-ผมขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ที่สร้างผมขึ้นมา และทิ้งผมให้โดดเดียวเหมือนกัน วันนี้ผมเหลือตัวเองกับอนาคตที่ผมหาไม่เจอ ขอบคุณพ่อกับแม่ ที่แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่ผมก็ขอบคุณที่ทำให้ผมเกิดขึ้นมา ขอบคุณพี่ ที่ช่วยเหลือให้โลกของผมไม่ดำมืดจนเกินไป ขอโทษนะครับที่ต้องรบกวน แต่ครั้งนี้จะรบกวนเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว -
เอิท ปลอกสายไฟ บ้าน ให้เหลือแต่ทองแดง แล้วใช้มือกำไว้แน่น มีรอบไหม้ที่แขน และก็จากเราไป นี้คือเรื่องราวสุดท้ายที่ผมได้ยิน จากคนรอบข้างของน้องมัน
“พี่ ”
“พี่โอมห์”
“พี่” ฝันนี้หว้า มันคือความฝันจริงๆ แต่น้ำตาที่ไหลนะของจริง น้ำลายไม่มีนะ แต่คนปลุกเรานี้ดูหน้าประหลาดใจมากๆ
“พี่ร้องไห้ทำไม”
“ฝัน”
“ฝันอะไรว่ะพี่ จะดราม่าขนาดนี้” ผมสูดน้ำมูกเสียงดัง
“เอ่อฝัน ไม่ดีว่ะ กี่โมงละ”
“4 โมงเย็นละพี่ ไปทะเลกันไหม”
“ทะเลก็อยู่แค่นี้เอง” จะรอกรุทำไมว่ะเนี่ย
“โห่พี่ พี่มาเที่ยวรึพี่มานอนเนี่ย”
“เอ่อไปก็ไป”
“น่ารักที่สุดเลย ว่านอนสอนง่ายแบบนี้สิ ค่อยน่าคบหน่อย”
“กรูรู้สึกว่ากรุเป็นรุ่นพี่เมิง รึป่าวว่ะ”
“ผมเปลี่ยนเสื้อแป๊บนะพี่” ไอ้น้อยถอดเสื้อ มันเป็นการเภยให้เห็น สิ่งที่มันสร้างขึ้น แบบเต็มตาจริงๆ ทั้งอก ทั้งท้อง แล้วก็รอยสัก เป็นแถบประโยค เล็กๆที่หน้าอก ผมจ้องตาไม่กระพริบเลย เหมือนหลุดออกมาจาก หนังสือเลย
-
น่าสงสารมิกจังเลย ฝ่าฟันด้วยกันมาก็มากนะโอห์ม :m15:
กว่าจะมีวันที่ได้อยู่ด้วยกัน ได้รักกัน บอกว่าจะดูแลกันไปตลอดชีวิต
กว่าจะเจอรักครั้งนี้ต้องเสียทั้งโน้ตและปลื้มไปเลยนะ
ขนาดโน๊ตยังมั่นใจเลยไม่ใช่เหรอว่า มิกเป็นความรักของโอห์ม
แล้วลูกของผู้หญิงที่มิกแต่งงานด้วยเป็นไงบ้างเนี่ย แอบสงสัยอยู่ว่าไฟใช่พ่อเด็กป่าว
แถมโตมาอาจจะเหมือนปลื้ม
แอบช็อคเอิทฆ่าตัวตายเพราะได้รับเชื้อ นึกว่าหลังเลิกกับมิกก็ไม่ได้ไปยุ่งใครแล้วซะอีก
หาทางออกไม่ได้เลยต้องฆ่าตัวตาย ฮือ
ขอให้ฝ่าฟันอุปสรรคไปได้นะ
-
บอกตามตรงนะ โอห์มเป็นคนโลเล เข้าใจใครก็เป็นได้
ในช่วงเวลาที่เราเสียใจ ใครทำดี มีน้ำใจเราก็เอนเอียงเป็นธรรมดา
แต่มันหลายครั้งแล้วนี่สิ...
ทั้งสองคนรักโอห์มแต่ไม่สามารถอยู่กับโอห์มได้ แต่มิกเกือบจะเสียไป 2 ครั้งแล้วแต่ก็ยังมีชีวิตอยู่
เราเชื่อนะว่ามิกคือ คู่แท้กับโอห์ม จงรักษาไว้ให้ดี เค้ายอมทิ้งบ้าน ครอบครัวเพื่อเรา
โอห์มไม่น่าเอาอารมณ์อ่อนไหวมาทำให้เสียรักแท้ไปนะ ถามใจตัวเองดีๆ มีความรักกับตัวเราจะไปแสวงความรักอีกทำไม
ทำไมไม่รักษา ก่อนที่มันจะสายไปแบบโน๊ตกับปลื้ม อย่าลืมว่าผ่านอะไรมาบ้างจนกว่าจะมาอยู่ด้วยกันแบบตอนนี้
เราพูดตามความคิดของเรานะ ถ้าไม่พอใจอะไรก็ขอโทษด้วยแล้วกัน :mew2:
-
รออยุ่นะครับ
-
อ่านแล้วหนึบ ๆ ในใจนะคับ ติดตามตลอดไปคับ
-
หน่วงจริงๆ อินทุกเรื่องที่มีฉากจับชู้+นอกใจ เพราะเจอมาบ่อยให้อภัยซ้ำซากจนชินสุดท้ายก้อต้องต่างคนต่างไป เข็ดกับการเอาชีวิตไปผูกกะอีกคนจนถึงตอนนี้ไม่กล้ามีแฟนอีกเลย ปล่อยให้คนที่ผ่านเข้ามาให้ผ่านไปเฉยๆเพราะความกลัว ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ อ่านรวดเดัยวจบไม่หลับไม่นอน วางไใ่ลงจริงๆ เหมือนอ่าเรื่องตัวเอง อ่านๆดูแล้วจริงๆเรื่องของมิกกะเอิทตอนที่จับได้คงไม่ใช่ครั้งแรกเพราะตอนอยู่เชียงใหม่ก้อติดต่อไม่ได้หลายๆครั้งนิน่าสงสัยหลายรอบเลยทั้งตอนไปกินข้าวสองคนละกลับดึกๆนั่น และตอนปิดเครื่องตอนขึ้นดอยคงแอบมีไรกันมานานละใช่มะกว่าจะจับได้ คิดว่าตอนนี้แหละที่จี้ดสุดอ่านละเจบจี้ดๆเลยอ่ะ
-
:mew1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้เมื่อปี 2018 ยังไงก็ขออวยพรให้ชีวิตของโอมห์มีความสุขนะคะ ว่างๆก็เข้ามาทักทายกันอีกนะคะ