-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
.●♥-------------------------------------------♥●.
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
.●♥-------------------------------------------♥●.
งานเขียนเรื่องอื่นที่จบแล้ว
(มีสารบัญในกระทู้ค่ะ)
❅ เล่ห์รักฤดูร้อน ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616)
❅ แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน❅ (เรื่องสั้น) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192)
❅ Sincere ❅ (เรื่องสั้น) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007)
❅ ราคา ค่า รัก ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317)
❅ Butterfly fragments ❅ (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58457)
.●♥------------------------------------♥●.
Facebook Fanpage - อัพเดทนิยาย รูปวาด การ์ตูน แจ้งข่าว ฯลฯ
(http://rainy-day.exteen.com/images/f.jpg) (http://www.facebook.com/Dormitoryboys)
Twitter - อัพเดทนิยาย รูปวาด(ล่อแหลมบางส่วนที่ไม่กล้าเอาลง FB) เวิ่นเว้อ คุยกับคนเขียน ทวงนิยาย สปอยล์บางโอกาสค่ะ
(http://rainy-day.exteen.com/images/t.jpg) (http://twitter.com/RAINYsFICTION)
"รัก...ติดดิน" เป็นภาคแรก ส่วนเรื่องที่ 2 ของซีรีส์หอพักนี้คือ>> ● เล่ห์รักฤดูร้อน ● (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.msg219797) เป็นอีกคู่หนึ่งค่ะ ^o^ (อ่านแยกกันได้ แต่ถ้าอ่านเรื่องนี้ก่อนจะได้อรรถรสและรายละเอียดเรื่องความสัมพันธ์ที่เกี่ยวเนื่องกันอยู่ของตัวละครมากขึ้น)
*ชี้แจง*
เนื่องจากว่าเรื่องนี้ได้ทำการรีไรต์ ปรับปรุงเนื้อหาหลายจุด (พล็อตหลักเหมือนเดิมค่ะ) แต่เนื่องจากตามแก้ในนี้ทีละตอนไม่ไหว เลยมีเป็นไฟล์ .pdf ให้โหลดได้ที่นี่ค่ะ >> http://www.facebook.com/photo.php?fbid=519662638093624&set=a.377573748969181.85704.377484365644786&type=1&relevant_count=1
แต่ไฟล์นี้มีเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ ตอนพิเศษยังอยู่ในนี้ หาอ่านได้เลย จากหน้าสารบัญตามทึ่บอกข้างต้นเลยค่ะ ^^
.●♥-------------------------------------------♥●.
“เทพเจ้าแห่งเงินตราและความร่ำรวย..วันนี้ก็ขอให้ผมประหยัดเงินได้เยอะ ๆ อีกเช่นเคยนะครับ”
DORMITORY BOYS - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
1 - ลูกเจี๊ยบหลงทาง
มีคนเดินตามมา
ไม่ได้คิดไปเองแน่นอน ตั้งแต่ก้าวขาออกจากรั้วโรงเรียนแล้ว
ปิ่นหยกเหลือบมองรอบตัวอย่างระแวดระวัง แสงแดดทอจาง ๆ หลังฝนตกช่วยให้บรรยากาศดูไม่น่ากลัวนักแม้ต้องเดินเพียงลำพังผ่านบริเวณอาคารเก่าซอมซ่อร้างผู้คน ถึงจะเงียบอย่างไรแต่ตอนนี้ก็ยังกลางวันแสก ๆ ไม่น่ามีโจรใจกล้าหน้าโง่ที่ไหนคิดวิ่งราวกระเป๋าที่มีเพียงหนังสือเรียนเก่ามือสองตกทอดมาตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหา หรือกระเป๋าสตางค์ซึ่งมีเงินเหลืออยู่แค่สิบบาทของเขาหรอกใช่ไหม?
ใช่แล้ว หากจะให้แนะนำตัวเอง คงต้องพูดว่า 'กระผม..นายปิ่นหยก แววสินธุ์ อายุ 17 ปี นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ฐานะยากจน ค่อนไปทางจนมาก ปัจจุบันดำรงตำแหน่งหัวหน้าพรรคกระยาจกซึ่งมีสมาชิกเพียงคนเดียวคือตัวผมเอง' หรืออะไรทำนองนั้น
และให้ตายเถอะ ไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกใครแอบตาม ไม่ว่าไอ้คนที่ย่องตามมานั้นจะหวังอะไรก็แล้วแต่ อาจยกเว้นตามทวงหนี้ซึ่งเขาก็มั่นใจว่าไม่ได้ไปก่อหนี้เพิ่มไว้ที่ไหน
“เหลือตังค์แค่สิบบาทเอง”
เด็กหนุ่มแสร้งพึมพำออกมาดัง ๆ ท่ามกลางความเงียบ มือยกขึ้นปัดไรผมสีน้ำตาลเข้มชื้นเม็ดฝนให้พ้นตา ขณะลอบมองไปยังเงาตะคุ่มซึ่งทอดจากมุมตึกด้านหลัง นึกหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในใจ ได้ยินไหมไอ้โจรงี่เง่า ไม่มีตังค์ให้วิ่งราวหรอกนะเว้ย ตามไปก็เสียเวลาเปล่าน่า อยากได้เงินไปตามอาเสี่ยตู้ทองเคลื่อนที่ในตลาดดูฉลาดกว่าเยอะ โน่น ๆ
“....”
เขาก้าวขาเงียบเชียบ ฟังเสียงหยดน้ำซึ่งค้างอยู่บนกองเหล็กเก่าหยดลงพื้นเปาะแปะ
“........”
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางทีอาจไม่ใช่โจรก็ได้
ปิ่นหยกถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตัดสินใจจ้ำพรวดพราดออกห่างจากบริเวณตึกร้าง เร่งฝีเท้าอีกนิดเดียวก็ถึงเขตตลาดแล้ว จะคนหรืออะไรที่ตามมาก็ช่างหัวเถอะ สายตามองเห็นร้านขายของรถเข็นอยู่ลิบ ๆ ข้างหน้า ไม่เกินอึดใจคงหลุดจากเส้นทางเปลี่ยวนี้ได้โดยสวัสดิภาพ ถ้าเพียงแต่...
โครม!
จะไม่มีเสียงมวลสารขนาดใหญ่บางอย่างทิ้งตัวลงปะทะพื้นอย่างนี้
เคร้ง...งง! ตุ้บ!
ตามด้วยเสียงโอดครวญของตัวต้นเหตุที่นั่งจ๋องสิ้นท่าอยู่ท่ามกลางขยะเศษเหล็กหลังกำแพงผุพัง
“โอย…ย...”
ปิ่นหยกจ้องร่างสูงของใครบางคนซึ่งกำลังนั่งลูบแขนตัวเองป้อย ๆ อยู่บนพื้น ท่าทางจะสะดุดอะไรสักอย่างกลางกองเศษเล็กนั่น ฝุ่นสนิมร่วงกราวจากแผ่นสังกะสีที่วางพาดอยู่บนศีรษะ สภาพย่ำแย่เสียจนอยากมองข้ามตัวอักษรบนอกเชิ้ตขาวอันบ่งชี้ว่าคนตรงหน้าเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน
และจะว่าไปแล้ว..
เขาหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิดแต่ยังรักษาระยะห่างประมาณสองเมตรไว้ เผื่ออีกฝ่ายจะเกิดบ้าวิ่งราวเงินสิบบาทของเขาไป แฮ่ม..! ไม่ได้งกหรอกนะ แต่มันก็เงินไม่ใช่หรือ!?
...ดูดี ๆ หมอนี่หน้าคุ้นมากทีเดียว
“ช่วยหน่อย” มนุษย์เศษเหล็กบนพื้นเอ่ยขึ้นมาเป็นครั้งแรกด้วยถ้อยคำที่ฟังแล้วน่าจะเป็นประโยคคำสั่งมากกว่าขอความช่วยเหลือ ทำเอาปิ่นหยกเริ่มปรี๊ดจนเส้นเลือดบนขมับเต้นตุบ ๆ
“เป็นอะไรลุกเองไม่ได้!?” เด็กหนุ่มขยับเข้าใกล้ร่างนั้นอีกนิดโดยไม่รู้ตัวเพื่อไปหยุดยืนกอดอก มีดวงอาทิตย์หลังฝนตกเป็นฉากหลัง เงาดำทอดลงไปบนใบหน้าของอีกฝ่ายพอดิบพอดี คล้ายเป็นฉากหนึ่งในหนังวัยรุ่นก่อนคู่อริจะลงไม้ลงมือ
อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่กลับจ้องเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง ฟังภาษาคนรู้เรื่องไหมนี่?
ปิ่นหยกเริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูก พยายามสู้กับแววตาเรียกร้องตรงหน้า ดูใกล้ ๆ อีกทีแล้วหมอนี่ยิ่งคุ้นมาก...มาก ๆ..
ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน ตัวสูง ผิวขาวจัด ผมดำขลับ คิ้วเข้ม ดวงตาที่ติดจะโศกนิดหน่อยสีเดียวกับสีผม ใบหน้าโดยรวมแล้วจัดว่า.....หล่อ.....ทีเดียว ไม่สิ...โคตรหล่อเลยต่างหาก น่าหมั่นไส้ฉิบหาย! ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมชั้น ม.6 คล้าย ๆ ว่าจะเพิ่งย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันวันนี้.....ดูเหมือน...
นี่มันไอ้คนที่นั่งข้างหลังเขาวันนี้นี่หว่า!
“อาทิตย์!?" / “ปิ่นหยก”
เป็นการประสานเสียงโดยมิได้นัดหมาย
นิ่งกันไปราวสามวินาที หรือพูดให้ถูกคือเป็นเขาคนเดียวซึ่งออกอาการเหวอ ขณะที่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าตกใจเท่าไรนัก แหงสิ...หมอนี่เป็นคนเดินเกาะติดมาเอง ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่ากำลังตามใครอยู่
เด็กหนุ่มถอนใจเฮือก นี่เรื่องบ้าอะไรกัน?
ไม่แปลกเลยที่เขาจะจำเพื่อนร่วมชั้นตรงหน้าไม่ได้ในแวบแรก ในเมื่อเพิ่งมีการเปลี่ยนย้ายห้องเรียนกันวันนี้เอง เป็นเรื่องปกติในโรงเรียนของพวกเขาซึ่งมีการเปลี่ยนห้องทุกครั้งที่มีการเลื่อนชั้น ทั้งนี้เพื่อคัดเด็กหัวกะทิเข้ามาเรียนรวมกันในห้องคิง และกระตุ้นให้นักเรียนขยันทำคะแนนในทุก ๆ ปีการศึกษา การสอบแบ่งห้องจะมีขึ้นตามหลังการสอบปลายภาคเรียนที่สอง และประกาศห้องเรียนในวันแรกของภาคเรียนถัดไป
ด้วยเหตุนี้ นาย 'แสงอรุณ วิจิตรนิรันดร์' หรือนายอาทิตย์ที่ว่า ก็เพิ่งได้กลายมาเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาวันนี้เป็นวันแรกนั่นเอง
“จะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม?” เป็นปิ่นหยกที่สิ้นความอดทน ส่งเสียงทำลายความเงียบขึ้นก่อน
“ใจร้าย” อีกฝ่ายบ่นงึมงำตัดพ้อ มือใหญ่ยกขึ้นคว้าหมับเข้าที่ข้อมือคนตรงหน้าเพื่อดึงตัวเองลุกขึ้นทรงตัวบนขา หลังจากประเมินสถานการณ์แล้วว่านั่งรออยู่เฉย ๆ คงไม่มีนางฟ้าที่ไหนใจดียื่นมามือช่วยพยุงเป็นแน่ “มีตังค์แค่สิบบาทแถมยังแล้งน้ำใจอีก”
คนฟังรู้สึกเหมือนเส้นเลือดที่ขมับเริ่มเต้นเป็นจังหวะร็อคหนักหน่วงกว่าเก่า คิ้วขมวดแทบผูกกันเป็นปม อ้อ ตกลงเมื่อกี้ได้ยินสินะ สิบบาทแล้วมันผิดเรอะ!? น่าเตะปลายคางสักทีดีไหม มุมนี้กำลังเหมาะ
..ไม่เอาน่า...
สติฝ่ายดียังรั้งตัวเองเอาไว้บ้าง เขาพ่นลมหายใจพรืดด้วยความหงุดหงิด สะบัดมือเบา ๆ พอให้อีกคนรู้ว่าลุกเสร็จก็ปล่อยได้แล้ว ส่ายหน้าไล่ความคิดอยากทำร้ายร่างกายเพื่อนร่วมชั้นออกจากหัวด้วยกลัวไม่มีเงินจ่ายค่าเสียหาย ก่อนจะยิงคำถามตรงประเด็น
“ตามมาทำไม?”
พ่อยอดชายนายอาทิตย์ไม่มีทีท่าว่าจะตอบคำถามง่าย ๆ แถมนอกจากไม่ตอบแล้วยังหันไปเอามือปัดฝุ่นที่เลอะตามกางเกงและกระเป๋า......เสื้อผ้า...อีก...?
..กระเป๋าเสื้อผ้า!?
ปกติใครเขาหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตอย่างนั้นมาเรียนกัน(วะ)!?
“แล้วนั่นอะไร?” ปิ่นหยกชี้ไปที่วัตถุต้องสงสัยดังกล่าว “ย้ายบ้านเรอะ!?”
“อือ”
คำตอบแรกที่ได้รับตั้งแต่ถามมาทำเอาเด็กหนุ่มงงไปพักใหญ่ ย้ายบ้าน? ควรต้องบอกไหมว่าเขาถามประชด แล้วช่างตอบมาได้ว่าว่าย้ายบ้านจริง ๆ
“ที่จริงโดนคุณพ่อไล่ออกมาน่ะ” อีกฝ่ายชี้แจงเพิ่มเติม
“อ้อ..เข้าใจละ” เขาทำหน้าเออออเข้าใจอยู่ได้แวบเดียวจึงนึกขึ้นมาได้ เดี๋ยวสิ..นั่นไม่ช่วยให้กระจ่างขึ้นสักนิด! "เพ้อเจ้อว่ะ" ปิ่นหยกส่ายหน้าแล้วยกมือขึ้นกุมขมับ ตัดสินใจหันหลังกลับเพื่อทิ้งตัวปัญหาเอาไว้ที่เดิม
ถึงเรื่องของเจ้านี่จะฟังดูประหลาด แต่ความจริงมันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แถมตอนนี้ฟ้าเริ่มจะครึ้มอีกรอบ หากไม่รีบเห็นทีคงได้วิ่งลุยฝน เขาแหวงนมองฟ้าครึ้ม ขาพาตัวเองก้าวออกจากที่ตรงนั้นและไม่คิดหันกลับไปมองอีก
ปิ่นหยกควรเอะใจสักนิด
เรื่องของโชคชะตาฟ้าลิขิตในวันฝนตก กับสิ่งที่คิดว่า ‘ไม่เกี่ยวกับตัวเอง’ เพราะแน่นอนว่าปิ่นหยกคิดผิด
มันเกี่ยวกับเขาแน่ ๆ
เกี่ยวอย่างมากเสียด้วย
.●♥-------------------------------------------♥●.
“กลับมาแล้วครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงอ่อนระโหยเมื่อก้าวขาเข้าธรณีประตูร้านเค้กที่อยู่ชั้นล่างสุดของหอพัก เป็นใครก็คงพาลหมดแรงเอาง่าย ๆ หากมีปลิงเผือกตัวใหญ่เกาะหลังมาด้วยตลอดทางอย่างนี้
“กลับมาแล้วหรือ” เสียงทุ้มทักทายขึ้นมาจากหลังเคาน์เตอร์ เจ้าของเสียงกำลังก้ม ๆ เงย ๆ จัดเค้กชิ้นโตลงกล่องตามออเดอร์ลูกค้า เงยหน้าขึ้นมาอีกทีจึงได้เห็นเด็กหนุ่มที่เป็นทั้งลูกจ้างและเป็นเสมือนคนในครอบครัวกำลังยืนทำหน้าเซ็งโลกเหลือจะกล่าว
“วันนี้ยุ่งไหมพี่เอม” ปิ่นหยกถามเสียงโมโนโทนแล้วหันไปตวาดคนข้างหลัง “ปล่อยเว้ย!”
“เดี๋ยวนายหนีอีก”
“หนีป๊ะอะไร ถึงหอแล้วนี่ไง”
“เพื่อนหรือ?” เอมจิตถามพร้อมส่งรอยยิ้มที่หากสาว ๆ เห็นคงละลายตายกลายเป็นช็อกโกแลตฟองดูอยู่ตรงหน้านั่นเอง ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่ปีผู้เป็นเจ้าของหอพักพร้อมกับเปิดร้านเค้ก ณ ชั้นล่างสุดของหอไปด้วยคนนี้เรียกกลุ่มลูกค้าผู้หญิงได้เยอะอย่างไม่น่าเชื่อ
เขาเกือบตอบไปแล้วว่าไอ้นี่ปลิงเผือกครับไม่ใช่เพื่อน แต่ก็ตัดสินใจพยักหน้าอย่างเสียมิได้พร้อมกับเอ่ยอ้อมแอ้ม “..อ่า..เรื่องมันยาวอะครับพี่เอม คือว่าเจ้านี่จะขอมาค้างด้วยซักคืนนึงเพราะว่า...จะทำรายงาน”
“สวัสดีครับ ชื่ออาทิตย์ครับ” เด็กหนุ่มร่างสูงยกมือไหว้ท่าทางสุภาพเรียบร้อย และเป็นครั้งแรกที่ยอมปล่อยมือจากคอของคนข้าง ๆ หลังจากเกาะหนึบมาตลอดทาง “ต้องขอรบกวนแล้วครับ”
ภาพที่เห็นจากหางตาทำปิ่นหยกต้องหันขวับไปจ้องเขม็งอย่างขัดอกขัดใจ เกิดจะนอบน้อมเป็นคนละคนขึ้นมาเชียวนะไอ้เบื๊อกนี่! ส่วนเอมจิตเพียงแต่เลิกคิ้วแล้วจ้องคนทั้งสองราวกับจะส่องให้ทะลุปรุโปร่ง สุดท้ายก็พยักหน้ายิ้ม ๆ
ปิ่นหยกนึกหวั่นกับท่าทีนิ่ง ๆ ของนายจ้างอยู่นิดหน่อย เป็นเช่นนี้ทุกครั้ง ทำไมผู้ใหญ่คนนี้จะไม่รู้ว่าเขาโกหก เพียงแต่เอมจิตใจดีและสุขุมพอจะเลือกวิธีจัดการกับเด็กวัยรุ่นอย่างคนที่เคยผ่านโลกมามากกว่า ชายหนุ่มรู้ว่าที่ได้ฟังนั้นไม่ใช่ความจริงทั้งหมด รู้ว่าอีกไม่นานปิ่นหยกคงเป็นคนเล่าให้ฟังเอง และรู้ว่าถึงปิ่นหยกไม่พูด เขาก็มีวิธีบังคับให้เจ้าตัวพูดออกมาได้ไม่ยากเย็น
ถึงตรงนี้ปิ่นหยกรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาไม่ทราบสาเหตุ
“ยินดีต้อนรับนะ หอพักตอนนี้ไม่มีห้องว่าง แต่คงนอนห้องปิ่นใช่ไหมคืนนี้” เอมจิตก้มลงมองกระเป๋าเสื้อผ้าที่อาทิตย์หิ้วติดมือมาด้วยแล้วพยักเพยิดไปทางบันไดพร้อมกับคำอนุญาต “เอาของขึ้นไปเก็บก่อนสิ”
.●♥-------------------------------------------♥●.
“...เฮ่ออออ”
สิ่งที่ปิ่นหยกบอกกับเอมจิตว่า ‘เรื่องมันยาว’ แท้จริงแล้วสั้นนิดเดียว
แค่หลังจากพบกันเมื่อเย็น เขาเดินหันหลังกลับ ตัดสินใจทิ้งสิ่งที่ดูท่าทางจะเป็นตัวปัญหา (ซึ่งอาทิตย์เถียงมาตลอดทางว่าเขาไม่ใช่) ไว้กับกองขยะเศษเหล็ก แต่แน่นอน..ถ้ายอมง่าย ๆ จะเรียกว่าตัวปัญหาได้อย่างไร
ผลลัพธ์จึงกลายเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงอาศัยความได้เปรียบทางกายภาพ เกาะแขนตีซี้ขอมาค้างด้วยเพราะเพิ่งถูกพ่อไล่ออกจากบ้านด้วยเหตุผลที่ยังไม่เปิดเผย เพราะเจ้าตัวบอกยังไม่มีอารมณ์จะเล่า....ดูมัน...
หลังจากแกล้งทำเป็นเดินหลงทางสองครั้ง สลัดออกสามครั้ง พยายามทำอะไรสักอย่างที่คล้ายจะเร่งฝีเท้าหนีแต่ไม่ทันสี่ครั้ง ปิ่นหยกจึงยอมรับความพ่ายแพ้ว่าที่เสียแรงทำไปนั้นช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี เพราะนอกจากหลุดออกมาไม่ได้กลับกลายเป็นยิ่งโดนเกาะหนึบหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทุกที จนสุดท้ายกว่าจะเดินกลับถึงหอพักก็แทบจะกอดรัดกันเป็นโคอาล่าเกาะต้นไม้..ไม่สิ ปลิงเผือกเหมาะกว่า เรียกโคอาล่ามันน่ารักไป
ด้วยเหตุนี้จึงได้แต่มานั่งทอดถอนใจกับตะกร้าผ้าเพิ่งซักเสร็จเตรียมเอาไปตาก ปล่อยให้รูมเมทเฉพาะกิจคนใหม่จัดการรื้อข้าวของตัวเองออกมาวางตรงที่ชอบ ๆ ในห้องเขา ปราศจากอาการรู้สึกรู้สาสักแม้นิดว่ากำลังทำตัวเป็นภาระชิ้นโต
ราวกับจะรับรู้ได้ถึงสายตากดดันซึ่งถูกส่งมาทิ่มหลัง อาทิตย์ขยับตัวยุกยิก แต่ไม่ใช่เพื่อแสดงความลำบากใจแน่นอน ชิงพูดขึ้นมาก่อนท่ามกลางความเงียบ "พี่เอมเป็นพี่ชายนายหรือ?"
"เปล่า” ปิ่นหยกตอบด้วยสีหน้าเซ็งโลก “เป็นนายจ้าง" ว่าพลางเอาเท้าเขี่ย ๆ เสื้อผ้าอีกฝ่ายที่ขนมาวางบนเตียงเขาอย่างกับตั้งใจจะอยู่ห้องนี้สักชาติเศษหล่นลงพื้นไปบางส่วนด้วยความหมั่นไส้
"อ้อ" เด็กหนุ่มร่างสูงพยักหน้า เก็บเสื้อผ้าที่ร่วงไปขึ้นมาท่วงท่าเนิบนาบ
ปิ่นหยกลองระรานด้วยการเขี่ยมันหล่นดูอีกครั้ง อาทิตย์เก็บขึ้นมาอีกรอบ เขาลองดูอีกที อาทิตย์ก็เก็บเสื้อผ้าขึ้นมาวางอีกที ไม่มีวี่แววจะหงุดหงิดอะไรออกมาแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มถึงกับเผลอแสดงสีหน้าขยาดออกมาไม่รู้ตัว หมอนี่อาจจะเป็นคนบ้าจริง ๆ ก็ได้
“..ประสาท!”
ปิ่นหยกเลิกสนใจ หันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ ยังมีอะไรต้องจัดการอีกมากให้คุ้มกับที่ได้รับความเอ็นดูจากนายจ้าง ตัวเขาไม่ใช่น้องแท้ ๆ ของเอมจิต แรกเริ่มเดิมทีก็เป็นแค่เด็กทำงานพิเศษ แต่เพราะอยู่มานานจนเป็นที่ไว้ใจ แถมยังเป็นเด็กดีช่วยงานทุกอย่างตั้งแต่ในร้านไปจนถึงงานบ้านทั้งหลายแหล่ สุดท้ายเลยกลายเป็นเหมือนสมาชิกในครอบครัวคนหนึ่งซึ่งมีเอมจิตเป็นหัวหน้าครอบครัว มีน้องชายของเอมจิตอีกคนชื่ออุ่นใจ และตัวเขาเองที่แก่กว่าอุ่นใจสองปี
โชคดีจริง ๆ พี่น้องคู่นี้น่ารักทั้งสองคน นอกจากจะอยู่กันเป็นครอบครัวอย่างอบอุ่น ค่าเช่าห้องก็ไม่ต้องเสีย แลกกับการทำงานบ้านและช่วยงานที่ร้าน เป็นการดีกับสถานะทางการเงินของตัวเองไม่น้อยทีเดียว
งกหรือ? ก็บอกว่าไม่ได้งกไง..แค่รู้จักใช้เงิน!
ระหว่างทาง เด็กหนุ่มแวะหยิบพายไก่ที่ได้มาฟรีจากลูกค้าประจำของเอมจิตคาบไว้ สองมือยกตะกร้าผ้าขึ้นข้างละใบค้ำไว้กับเอวเดินดุ่ม ๆ ไปยังลานซักล้างด้านหลังเตรียมจะตากผ้า แต่ยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไรก็ถูกร่างสูงของใครบางคนโผล่พรวดเข้ามายืนขวางทาง
“อีอะไอ!!?” (มีอะไร) เขาถามเสียงอู้อี้ พายไก่ยังคาบอยู่เต็มปาก
“นี่ปิ่นหยก มาคิดดูแล้ว” อีกฝ่ายเดินเข้ามาประชิดแล้วเอ่ยเสียงเรียบ..เรียบเกินไปจนไม่เข้ากับประโยคที่ถูกเอ่ยออกมาหลังจากนั้นแม้แต่น้อย
“ฉันเสนอร่างกายให้นายเป็นไง?”
ตะกร้าผ้าหล่นโครม เมื่ออยู่ ๆ มนุษย์หน้ามึนก็โพล่งขึ้นมาไม่มีปีมีขลุ่ย ปิ่นหยกทำท่าเหมือนอยากตะโกนให้ลั่นโลกว่ารู้ตัวไหมพูดอะไรออกมา ติดอยู่ตรงถ้าแหกปากไปตอนนี้พายไก่ได้ฟรีที่คาบอยู่อาจจะหล่นลงพื้นเสียของได้
“จากนี้ก็ไม่รู้จะไปนอนไหนแล้ว ขอเอาร่างกายแลกกับที่พักและอาหารเถอะนะ”
ไม่พูดเปล่า มือยังยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองอย่างใจเย็นกลางลานซักล้างชนิดไม่อายผีสางนางไม้
“เฮ่ย!”
พร้อมกับที่พายไก่แสนรักของเขาทิ้งตัวลงพื้นอย่างสวยงามด้วยลีลาราวนักกระโดดน้ำระดับชาติ
“จะบ้าเรอะ!!!?”
เสียพายอย่าเสียสติ ถึงจะอาลัยอาวรณ์ของกินขนาดไหน แต่เรื่องไอ้คนตรงหน้าซึ่งกำลังแกะกระดุมเสื้อโชว์แผงอกและกล้ามท้องจนถึงเม็ดสุดท้ายแล้วช่างบ้ายิ่งกว่าจนไม่มีเวลาไปสนใจ หากไม่รีบห้ามไว้มันคงกะแก้ผ้าล่อนจ้อนแน่ ๆ เขาตวาดต่อทันทีที่หายจากอาการสำลัก “ใครจะอยากได้ตัวผู้อย่างแกเป็นเมีย!?”
อาทิตย์ช้อนสายตาใสแจ๋วขึ้นมอง แต่หลังจากประเมินแล้วว่าหุ่นใหญ่สูงชะลูดของตัวเองช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลยจึงเปลี่ยนเป็นโน้มตัวมาหาด้วยท่าทางราวกับเด็กอ่อนโลกแทน ซึ่งแน่นอนว่าขัดกับประโยคที่เอ่ยออกมาแบบสุดติ่ง!
“ตกลงจะให้เป็นเมียเลยหรือ? ตอนแรกก็กะว่าจะแค่มอบร่างกายให้เฉย ๆ เสียอีก”
“.....”
ถัดจากตะกร้าผ้า พายไก่ เด็กหนุ่มตรงหน้าก็ไม่เหลืออะไรให้ทำร่วงลงพื้นได้อีก แต่สีหน้าและปากที่อ้าค้างอยู่ตอนนี้ก็ชัดเจนว่าหากเขาทำขากรรไกรล่างร่วงตามลงไปได้คงทำแล้ว ไอ้หน้าหล่อพ่อทิ้งนี่มันบ้า! บ้ากู่ไม่กลับหมอไม่รับรักษา หน้าตาดีแต่สติไม่เต็มเต็งช่างน่าสงสารสิ้นดี
“..ห..หยุดเลย!! ติดกระดุมนั่นด้วยแล้วฉันจะไม่เอาเรื่องที่นายตามสตอล์กคนอื่นมาถึงบ้าน สร้างความตื่นตระหนกให้ประชาชนด้วยคำพูดสองแง่สามง่ามและฆาตกรรมพายไก่ของฉันอย่างเลือดเย็นแบบนี้!” ปิ่นหยกยัดข้อหาให้สามกระทงซ้อน ตามด้วยชี้ไปยังเสื้อผ้าซักแล้วที่บัดนี้เทกระจาดออกมากองอเนจอนาถอยู่บนพื้น “ไหนจะผ้าพวกนี้อีก แล้วยังมีหน้ามาทำท่าจะเปิดโชว์ของลับกลางที่แจ้ง! เป็นพวกโรคจิตชอบอวดของเรอะ!?”
อาทิตย์ยืนทำหน้ามึน ขณะที่เด็กหนุ่มโวยวายฉอด ๆ อยากแปลงร่างเป็นก็อดซิลล่าพ่นไฟทำลายเมืองขึ้นมาเสียเดี๋ยวนั้น ได้ยินเสียงงึมงำเถียงกลับมาว่ายังไม่ทันได้โชว์อะไรเลยยิ่งพาลจะทำให้ปรอทแตก ที่สุดแล้วเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่มีทีท่าอยากติดกระดุมเสื้อกลับให้เรียบร้อยสักทีจึงได้กระชากเสื้อเชิ้ตตรงหน้าเอามาติดให้เสียเอง ไม่ทันสังเกตเลยว่าระยะระหว่างปลายจมูกตอนนี้ช่างเป็นความใกล้อันน่าหวาดเสียว
“หน้าแดงด้วยแน่ะ”
“ห๊ะ!?”
จังหวะเดียวกับที่กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกติดขึ้นมาจนชิดลำคอ ปิ่นหยกจึงได้เงยขึ้นมองตามเสียงทัก
ฉิบหาย...ใกล้เกินไปแล้ว!
ใกล้เสียจนรู้สึกได้เลยว่าลมหายใจร้อนผ่าวของอีกฝ่ายกำลังพ่นปะทะหน้าใบหน้าเขา ขณะที่เจ้าตัวกำลัง....หัวเราะ? ไอ้ตูดหมึก! กล้าหัวเราะเยาะเขาเรอะ!?
“ยิ่งแดงใหญ่เลย ตกลงว่ารับฉันเป็นภรรยาแล้วใช่ไหมที่รัก”
ไม่พูดเปล่า มือใหญ่ยังจัดการปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทั้งที่เขาเพิ่งติดให้เรียบร้อยไปเมื่อครู่แท้ ๆ ปิ่นหยกรู้สึกหน้ามืด ถูกโจมตีจากความขาวของแผงอกกว้างซึ่งพุ่งเข้ากระแทกตาด้วยพลังทำลายล้างสูง เมื่อรวมกับคำว่า 'ที่รัก' เสียงทุ้มต่ำห้อยอยู่ท้ายประโยคยิ่งฟังดูโรคจิตบัดซบ เพราะดันออกมาจากปากมนุษย์เพศเดียวกัน
รู้ตัวอีกที หมัดลุ่น ๆ ของเด็กหนุ่มก็พุ่งตรงเข้าจมูกคนที่อุปโลกน์ตัวเองเป็นศรีภริยาอย่างงดงาม
.●♥-------------------------------------------♥●.
To be continued...
================================
สวัสดีค่ะ เรนนี่ค่า ^o^
ลงครั้งแรกค่ะ เขินจัง ขอฝากนายอาทิตย์และปิ่นหยกไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
เรื่องนี้เป็น อาทิตย์ x ปิ่นหยก ค่ะถึงแม้ว่าพระเอกของเรื่องดูจะสับสนเกี่ยวกับสถานะสามีภรรยาอะไรนิดหน่อย แต่ดูจากความมือไวใจเร็วแล้วอีกไม่นานตาคนนี้คงรู้เรื่องรู้ราวอะไรมากขึ้น 555
เบื้องลึกเบื้องหลังเป็นอย่างไร ทำไมอาทิตย์ถึงโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน แล้วก็เรื่องราวพื้นหลังของปิ่นหยก เอมจิต อุ่นใจ และหนุ่ม ๆ คนอื่นที่ยังไม่ออก เดี๋ยวจะค่อย ๆ เฉลยค่ะ
ที่จริงเรื่องนี้มีหลายคู่ แต่ตั้งใจจะเขียนไปทีละคู่ เพราะถ้าเขียนพร้อมกันแล้วเราจะลำเอียง อาจจะมีรักคู่นั้นคู่นี้เยอะกว่า ไม่อยากให้มาแย่งซีนกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น จะได้เขียนต่อหรือไม่ต้องดูว่ามีคนอ่านรึเปล่าด้วยค่ะ แอบกังวล (ฮาาา)
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ^^
-
:mc4:เปนกำลังใจจ้ะ
edit by blueboyhub
รบกวนขอพื้นที่ใส่สารบัญสำหรับคนที่ตามอ่านทีหลังนะครับ
เนื่องจากว่าเรื่องนี้ได้ทำการรีไรท์ ปรับปรุงเนื้อหาเดิมหลายจุด (พล็อตหลักเหมือนเดิมค่ะ) แต่ตามแก้ในนี้ทีละตอนไม่ไหว เลยมีเป็นไฟล์ .pdf ให้โหลดได้ ที่นี่ค่ะ >> http://www.facebook.com/photo.php?fbid=519662638093624&set=a.377573748969181.85704.377484365644786&type=1&relevant_count=1
แต่ไฟล์นี้มีเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ ตอนพิเศษยังอยู่ในนี้ หาอ่านได้เลย จากสารบัญตามข้างล่างนี้ค่ะ ^^
สารบัญ
CHAPTER 1 - ลูกเจี๊ยบหลงทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2010402#msg2010402)
CHAPTER 2 - ดาวลูกไก่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2011497#msg2011497)
CHAPTER 3 - เรื่องคืนนั้น (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2014120#msg2014120)
CHAPTER 4 - ธรรมเนียมตระกูล (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2020347#msg2020347)
CHAPTER 5 - คู่แข่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2022564#msg2022564)
[การ์ตูนแทรก] "ดูบอลกันนะ" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2024478#msg2024478)
CHAPTER 6 - พี่ชาย...น้องชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2028018#msg2028018)
CHAPTER 7 - ฝักบัว vs. สายฉีดก้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2030441#msg2030441)
CHAPTER 8 - นายจืดจาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2032727#msg2032727)
CHAPTER 9 - สิ่งที่ยังไม่ผลิบาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2034371#msg2034371)
[ตอนพิเศษ 1] - Dear Mom : จดหมายถึงคุณแม่ฉบับที่ 100 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2036580#msg2036580)
CHAPTER 10 - หมอกควันสีเทา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2041051#msg2041051)
CHAPTER 11 - พบกันที่โรงพยาบาล (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2045500#msg2045500)
CHAPTER 12 - ปิ่นหยก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2049229#msg2049229)
CHAPTER 13 - สัตว์คอยาว มีลายสีน้ำตาลบนพื้นเหลืองนั้นคือยีราฟ (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2052014#msg2052014)
CHAPTER 14 - พบกันอีกครั้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2055889#msg2055889)
CHAPTER 15 - วานิลลาพาเฟ่ต์ (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2057645#msg2057645)
CHAPTER 16 - The taste of your kiss on my lips (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2060615#msg2060615)
CHAPTER 17 - บ้านที่มีสี่ห้องนอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2063287#msg2063287)
CHAPTER 18 - กีฬาเป็นยาวิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2065858#msg2065858)
CHAPTER 19 - น้ำเมาในกระแสเลือด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2069362#msg2069362)
CHAPTER 20 - กรุณารับผิดชอบด้วยครับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2072493#msg2072493)
[ตอนพิเศษ 2] - We've met before (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2076108#msg2076108)
CHAPTER 21 - คิมหันต์ผู้ชี้ทางสว่าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2078277#msg2078277)
CHAPTER 22 - ช่วงเวลาที่เป็นคนรัก(1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2080117#msg2080117)
CHAPTER 23 - ช่วงเวลาที่เป็นคนรัก(2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2080119#msg2080119)
CHAPTER 24 - สิ้นสุด..เริ่มต้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2084088#msg2084088)
CHAPTER 25 - เม็ดฝน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087324#msg2087324)
[ตอนพิเศษ 3] - ถ้าแม่ฟังอยู่(1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2088494#msg2088494)
[ตอนพิเศษ 3] - ถ้าแม่ฟังอยู่(2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2088495#msg2088495)
CHAPTER 26 - By your side (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2091799#msg2091799)
CHAPTER 27 - นั่นใคร? (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2096243#msg2096243)
CHAPTER 28 - ความชอบอีกแบบ (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2099109#msg2099109)
CHAPTER 29 - สมมติ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2102748#msg2102748)
CHAPTER 30 - มารยา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2105218#msg2105218)
CHAPTER 31 - รับคำท้า(Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2110579#msg2110579)
CHAPTER 32 - คุณพ่อและลูกชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2114392#msg2114392)
CHAPTER 33 - มึนใหญ่และมึนเล็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2116462#msg2116462)
CHAPTER 34 - ความมืด (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2119530#msg2119530)
CHAPTER 35 - แยกจาก (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2121918#msg2121918)
CHAPTER 36 - พิสูจน์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2125773#msg2125773)
CHAPTER 37 - หนึ่งสัปดาห์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2131238#msg2131238)
[ตอนพิเศษ 4] Artid's Birthday (19/09/12) "ของขวัญ" Part 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2133598#msg2133598) Part 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2133640#msg2133640)
CHAPTER 38 - พรุ่งนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2138110#msg2138110)
CHAPTER 39 - วันนี้..และต่อจากนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2140855#msg2140855)
CHAPTER 40 - ชั่วโมงเรียนภาคค่ำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2145065#msg2145065)
CHAPTER 41 - Passionate lesson (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2148449#msg2148449)
CHAPTER 42 - ลูกไก่ในกำมือ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2155782#msg2155782)
CHAPTER 43 - หลักฐานข้างเตียง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2159452#msg2159452)
CHAPTER 44 - อันนา วิจิตรนิรันดร์ (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2163361#msg2163361)
CHAPTER 45 - ด้านสีเทาของพี่สาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2165256#msg2165256)
CHAPTER 46 - วันชื่นมึนสุข (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2170337#msg2170337)
CHAPTER 47 - ตัวเลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2176704#msg2176704)
CHAPTER 48 - ราคาของความหวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2182034#msg2182034)
[ตอนพิเศษ5]Happy Halloween - หลอก หรือ เลี้ยง (หมอไอซ์ x อุ่นใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2184298#msg2184298)
CHAPTER 49 - ผู้เหนือกว่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2185743#msg2185743)
CHAPTER 50 - การประมูลเป็นที่สิ้นสุด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2198096#msg2198096)
CHAPTER 51 - สายที่รับ...และสายที่ไม่ได้รับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2203061#msg2203061)
CHAPTER 52 - ซ้ำรอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2208253#msg2208253)
CHAPTER 53 - ครอบครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2210549#msg2210549)
CHAPTER 54 - ฟ้าสาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2212154#msg2212154)
CHAPTER 55 - ขอโทษ ขอบคุณ รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2216160#msg2216160)
CHAPTER 56 - บ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2222229#msg2222229)
CHAPTER 57 - ทบทวน(Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2224634#msg2224634)
CHAPTER 58 - ความซื่อสัตย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2230572#msg2230572)
CHAPTER 59 - ลูกเจี๊ยบ แม่ไก่(Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2234325#msg2234325)
CHAPTER 60 - จุดเริ่มต้น (ตอนจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2237402#msg2237402)
Special Chapter Christmas in Love (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2242790#msg2242790)
Special Chapter ปณิธานค้างปี (สุขสันต์วันเกิดปิ่นหยก 08/02/13) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2287848#msg2287848)
Special Chapter เมษา..สับขาหลอก (01/04/13) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2335543#msg2335543)
-
ฮ่าๆๆๆ อาทิตย์มึนได้อีกอ่ะ :laugh: ชอบๆๆ o13
-
เรื่องใหม่ :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
ติดตามตอนต่อไปจ้า :pig4: :pig4: :pig4:
-
อาทิตย์เมาO2หรือเปล่าจ๊ะ? 5555
-
555 หนูปิ่นได้ศรีภรรยามาเชยชมด้วย
-
อยู่ๆก็ได้ภรรยามาซะงั้น
:L2::L2: :L2:
-
ฮ่าๆๆๆตาอาทิตย์ตีมึนได้โล่ห์จริงๆๆ
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
===================================
Dormitory boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
Chapter 1 : ไอ้รูปหล่อพ่อทิ้ง
...มีคนเดินตามมา...
....ไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ ตั้งแต่เดินออกจากรั้วโรงเรียนแล้ว
ปิ่นหยกเหลือบมองไปรอบตัวอย่างระแวดระวัง แสงแดดทอจาง ๆ หลังฝนตกช่วยให้บรรยากาศดูไม่น่ากลัวนักแม้จะต้องเดินเพียงลำพังผ่านบริเวณอาคารเก่าซอมซ่อร้างผู้คน ถึงจะเงียบอย่างไรแต่ตอนนี้ก็ยังกลางวันแสก ๆ ไม่น่ามีโจรใจกล้าหน้าโง่ที่ไหนคิดจะวิ่งราวกระเป๋าหนังสือที่มีแต่หนังสือเรียนเก่า ๆ มือสองหรือกระเป๋าสตางค์ที่มีเงินเหลืออยู่แค่สิบบาทของเขาหรอกใช่ไหม...
ใช่แล้ว...นายปิ่นหยก แววสินธุ์ อายุ 17 ปี นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ฐานะยากจน ค่อนไปทางจนมาก..
และชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกใครแอบตามหลังมาไม่ว่าไอ้คนที่ย่องมาตามนั้นจะหวังอะไรก็แล้วแต่
“เหลือตังค์แค่สิบบาทเอง”
เด็กหนุ่มแสร้งพึมพำออกมาดัง ๆ ท่ามกลางความเงียบ มือยกขึ้นปัดไรผมสีน้ำตาลเข้มชื้นเม็ดฝนให้พ้นตาขณะที่ลอบมองไปยังเงาตะคุ่มที่ทอดออกมาจากมุมตึกด้านหลัง นึกหงุดหงิดอยู่ในใจ
...ได้ยินมั้ยไอ้โจรงี่เง่า ไม่มีตังค์ให้วิ่งราวหรอกนะเว้ย ตามไปก็เสียเวลาน่า..
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางทีอาจไม่ใช่โจรก็ได้
เขาถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจสาวเท้าพรวดพราดออกห่างจากบริเวณตึกร้าง อีกนิดเดียวก็จะถึงเขตตลาดแล้ว จะคนหรืออะไรที่ตามมาก็ช่างหัวมันเถอะ สายตามองเห็นร้านขายของรถเข็นอยู่ลิบ ๆ ข้างหน้า อีกไม่เกินอึดใจก็คงจะหลุดจากเส้นทางเปลี่ยวนี้ได้ ถ้าเพียงแต่....
โครม!!!!
จะไม่มีเสียงมวลสารขนาดใหญ่บางอย่างทิ้งตัวลงปะทะพื้นอย่างนี้
เคร้ง...งง......!......ตุ้บ.......!
ก่อนจะตามด้วยเสียงโอดครวญของตัวต้นเหตุที่นั่งจ๋องสิ้นท่าอยู่ท่ามกลางขยะเศษเหล็กหลังกำแพงผุพัง
“โอย…ย...”
ปิ่นหยกจ้องร่างสูงของใครบางคนที่กำลังนั่งลูบแขนตัวเองป้อย ๆ อยู่บนพื้น ท่าทางจะสะดุดอะไรสักอย่างกลางกองเศษเล็กนั่น ฝุ่นสนิมร่วงกราวลงมาจากแผ่นสังกะสีที่วางพาดอยู่บนศีรษะ.. เป็นสภาพที่ย่ำแย่เสียจนอยากจะมองข้ามตัวอักษร “ส.ป.พ.” ที่ปักอยู่บนอกเสื้อเชิ้ตขาวที่บ่งชี้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน
และจะว่าไปแล้ว....
เขาหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิดแต่ยังรักษาระยะห่างราว 2 เมตรไว้เผื่อคนตรงหน้าเกิดจะบ้าวิ่งราวเงินสิบบาทของเขาไป…
แฮ่ม..! ไม่ได้งกหรอกนะ แต่มันก็เงินไม่ใช่รึไง!
...หมอนี่หน้าคุ้นมากทีเดียว..
“ช่วยหน่อย”
มนุษย์เศษเหล็กบนพื้นเอ่ยขึ้นมาเป็นครั้งแรกด้วยถ้อยคำห้วน ๆ ที่ฟังดูแล้วน่าจะเป็นประโยคคำสั่งมากกว่าขอความช่วยเหลือ ทำเอาปิ่นหยกแอบปรี๊ดอยู่ลึก ๆ
“เป็นอะไรลุกเองไม่ได้”
เด็กหนุ่มยืนกอดอกมีดวงอาทิตย์หลังฝนตกเป็นฉากหลัง เงาตกกระทบลงไปบนใบหน้าของอีกฝ่ายพอดิบพอดี ดูเป็นฉากหนึ่งในหนังวัยรุ่นก่อนที่คู่อริจะลงไม้ลงมือกัน
แต่ดูใกล้ ๆ อีกที..หมอนี่คุ้นมาก...มาก ๆ....ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน ตัวสูง ผิวขาวจัด ผมดำขลับ คิ้วเข้ม ดวงตาที่ติดจะโศกนิดหน่อยสีเดียวกับสีผม...ใบหน้าโดยรวมแล้วจัดว่า.....หล่อ.....ทีเดียว น่าหมั่นไส้ชะมัด! ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมชั้น ม.6......คล้าย ๆ ว่าจะเพิ่งย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันวันนี้.....ดูเหมือน.....
นี่มันไอ้คนที่นั่งข้างหลังเขาวันนี้ไม่ใช่รึไง..!?
“อาทิตย์!?" / “ปิ่นหยก” เป็นการประสานเสียงโดยมิได้นัดหมาย...
นิ่งกันไป 3 วินาที ที่จริงคงเป็นเขาเองที่อึ้งไป อีกฝ่ายไม่มีทีท่าตกใจเท่าไรนัก แหงสิ...มันเป็นคนเดินตามมาเองนี่ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่ากำลังตามใครอยู่
ไม่แปลกเลยที่เขาจะจำเพื่อนร่วมชั้นตรงหน้าไม่ได้ในแวบแรก ก็ในเมื่อเพิ่งมีการเปลี่ยนย้ายห้องเรียนกันในวันนี้เอง
เป็นเรื่องปกติธรรมดาอยู่แล้วที่โรงเรียนของพวกเขาจะมีการเปลี่ยนห้องทุกครั้งที่มีการเลื่อนชั้น ทั้งนี้เพื่อคัดเด็กหัวกะทิเข้ามาเรียนรวมกันในห้องหนึ่ง และเป็นการกระตุ้นให้นักเรียนขยันเรียนในทุก ๆ ปีการศึกษา การสอบแบ่งห้องจะมีขึ้นตามหลังการสอบปลายภาคเรียนที่สอง และจะประกาศห้องเรียนในวันเปิดเรียนวันแรกของภาคเรียนถัดไป
และนายแสงอรุณ วิจิตรนิรันดร์...หรือนายอาทิตย์ที่ว่า ก็ได้กลายมาเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาวันนี้เป็นวันแรกนั่นเอง
“จะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย?” เป็นปิ่นหยกที่ทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“...ใจร้าย”
อีกฝ่ายบ่นงึมงำ มือใหญ่ยกขึ้นคว้าหมับเข้าที่ข้อมือคนตรงหน้าเพื่อดึงตัวเองลุกขึ้น หลังจากประเมินสถานการณ์แล้วว่านั่งรออยู่เฉย ๆ คงไม่มีนางฟ้าที่ไหนใจดียื่นมามือช่วยพยุงเป็นแน่ “มีตังค์แค่สิบบาทแถมยังแล้งน้ำใจอีก”
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนเส้นเลือดที่ขมับเริ่มจะเต้นตุบ ๆ เป็นจังหวะร็อค คิ้วขมวดแทบจะผูกกันเป็นปม อ้อ...ตกลงเมื่อกี้แกได้ยินสินะ สิบบาทแล้วมันผิดเรอะ!! น่าเตะปลายคางสักทีดีมั้ย มุมนี้กำลังเหมาะ....
ไม่เอาน่า...
เขาถอนหายใจพรืดอย่างหงุดหงิด สะบัดมือเบา ๆ พอให้คนตรงหน้ารู้ว่าลุกเสร็จก็ปล่อยได้แล้วเว้ยพร้อมกับไล่ความคิดอยากทำร้ายร่างกายเพื่อนร่วมชั้นออกจากหัวด้วยกลัวจะไม่มีเงินจ่ายค่าเสียหาย ก่อนจะยิงคำถามตรงประเด็น
“ตามมาทำไม”
พ่อยอดชายนายอาทิตย์ไม่มีทีท่าว่าจะตอบคำถามง่าย ๆ นอกจากไม่ตอบแล้วยังเอามือปัดฝุ่นที่เลอะตามกางเกงและกระเป๋า......เสื้อผ้า....??
เดี๋ยวสิ...กระเป๋าเสื้อผ้า....??
ปกติใครเขาหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตอย่างนั้นมาเรียนกัน!?
“แล้วกระเป๋านั่นอะไร” ปิ่นหยกชี้ไปที่วัตถุต้องสงสัยดังกล่าว “ย้ายบ้านเรอะ!?”
“อือ”
คำตอบแรกที่ได้รับตั้งแต่ถามมาทำเอาเด็กหนุ่มร่างเล็กงงไปพักใหญ่ ย้ายบ้าน...ต้องให้บอกมั้ยว่าเมื่อกี้เขาถามประชด...แล้วมันดันตอบว่าย้ายบ้านจริง ๆ เนี่ยนะ
“ที่จริงโดนพ่อไล่ออกจากบ้านน่ะ”
“อ้อ..เข้าใจละ”
เขาทำหน้าเออออเข้าใจอยู่ได้แวบเดียวจึงนึกขึ้นมาได้ เดี๋ยวสิ..นั่นไม่ช่วยให้กระจ่างขึ้นเลยนะ!!
ปิ่นหยกยกมือขึ้นกุมขมับ ตัดสินใจหันหลังกลับและทิ้งตัวปัญหาเอาไว้ที่นี่ ถึงเรื่องของเจ้านี่จะฟังดูประหลาด แต่ที่จริงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่... แถมตอนนี้ฟ้าเริ่มจะครึ้มอีกแล้ว ถ้าไม่รีบกลับเห็นทีจะได้วิ่งลุยฝน
ที่จริงแล้ว เขาควรจะเอะใจสักนิด.. เรื่องของโชคชะตาฟ้าลิขิตในวันฝนตกแบบนี้...กับสิ่งที่คิดว่า ‘ไม่เกี่ยวกับตัวเอง’
แน่นอนว่าปิ่นหยกคิดผิด...มันเกี่ยวกับเขาแน่ ๆ เกี่ยวอย่างมากเสียด้วย
====================================================
“กลับมาแล้วครับ”
เด็กหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงอ่อนระโหยเมื่อก้าวขาเข้าธรณีประตูร้านเค้กที่อยู่ชั้นล่างสุดของหอพัก เป็นใครก็คงจะพาลหมดแรงเอาง่าย ๆ ถ้ามีปลิงเผือกตัวใหญ่เกาะหลังมาด้วยตลอดทางอย่างนี้
“กลับมาแล้วเหรอ”
เสียงทุ้มทักทายขึ้นมาจากหลังเคาท์เตอร์ เจ้าของเสียงกำลังก้ม ๆ เงย ๆ จัดเค้กชิ้นโตลงกล่องตามออเดอร์ลูกค้า เงยหน้าขึ้นมาอีกทีจึงได้เห็นเด็กหนุ่มที่เป็นลูกจ้างและเป็นเสมือนคนในครอบครัวกำลังยืนทำหน้าเซ็งโลกเหลือจะกล่าว
“วันนี้ยุ่งมั้ยพี่เอม”
ปิ่นหยกถามเสียงโมโนโทนแล้วหันไปตวาดคนข้างหลัง “ปล่อยเว้ย ถึงหอแล้ว!”
“ก็เดี๋ยวนายหนีอีก”
“หนีป๊ะอะไร ถึงหอแล้วนี่ไง”
“เพื่อนเหรอ”
เอมจิตถามพร้อมส่งรอยยิ้มที่ถ้าสาว ๆ เห็นคงละลายตายกลายเป็นช็อกโกแลตฟองดูอยู่ตรงหน้านั่นเอง ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่ปีที่เป็นเจ้าของหอพักพร้อมกับเปิดร้านเค้กที่ชั้นล่างสุดไปด้วยคนนี้เรียกกลุ่มลูกค้าผู้หญิงได้เยอะอย่างไม่น่าเชื่อ
เกือบจะตอบไปแล้วว่าไอ้นี่ปลิงเผือกครับไม่ใช่เพื่อน แต่ก็ตัดสินใจพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้พร้อมกับเอ่ยอ้อมแอ้ม
“..อ่า..เรื่องมันยาวอะครับพี่เอม....คือว่าเจ้านี่จะขอมาค้างด้วยซักคืนนึง...เพราะว่า...เอ้อ...จะทำรายงาน....”
ทำรายงาน....เปิดเทอมวันแรกเนี่ยนะ! บ้าไปแล้ว เขาอยากตบปากตัวเองนักที่พูดอะไรไม่คิด
“สวัสดีครับ ชื่ออาทิตย์ครับ” เด็กหนุ่มร่างสูงยกมือสวัสดีอย่างเรียบร้อย และเป็นครั้งแรกที่ยอมปล่อยมือออกจากคอของคนข้าง ๆ หลังจากเดินเกาะหนึบมาตลอดทาง “ต้องขอรบกวนแล้วครับ”
ปิ่นหยกหันขวับไปมองอย่างขัดใจ เกิดจะนอบน้อมเป็นคนละคนขึ้นมาเชียวนะไอ้เบื๊อกนี่..
เอมจิตเลิกคิ้วแล้วจ้องคนทั้งสองราวกับจะส่องให้ทะลุปรุโปร่ง...สุดท้ายก็พยักหน้ายิ้ม ๆ
เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ทำไมผู้ใหญ่คนนี้จะไม่รู้ว่าเขาโกหก เพียงแต่พี่เอมใจดีและสุขุมพอที่จะเลือกวิธีจัดการกับเด็กวัยรุ่นอย่างคนที่เคยผ่านโลกมามากกว่า เขารู้ว่าที่ได้ฟังนั้นไม่ใช่ความจริงทั้งหมด รู้ว่าอีกไม่นานปิ่นหยกคงเป็นคนเล่าให้ฟังเอง และรู้ว่าถึงปิ่นหยกไม่พูด เขาก็มีวิธีบังคับให้อีกฝ่ายพูดออกมาได้ไม่ยากเย็น...
ถึงตรงนี้เด็กหนุ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นเล็ก ๆ ไม่ทราบสาเหตุ
“ยินดีต้อนรับนะ หอพักตอนนี้ไม่มีห้องว่าง แต่คงนอนห้องปิ่นใช่ไหมคืนนี้”
เขาก้มลงมองกระเป๋าเสื้อผ้าที่อาทิตย์หิ้วติดมือมาด้วยแล้วพยักเพยิดไปทางบันได “เอาของขึ้นไปเก็บก่อนสิ”
=================================================
...สิ่งที่ปิ่นหยกบอกกับพี่เอมว่า ‘เรื่องมันยาว’ แท้จริงแล้วมันสั้นนิดเดียว
แค่หลังจากพบกันเมื่อเย็น ร่างเล็กเดินหันหลังกลับ ตัดสินใจทิ้งสิ่งที่ดูท่าทางจะเป็นตัวปัญหา(ซึ่งอาทิตย์เถียงมาตลอดทางว่าเขาไม่ใช่)เอาไว้กับกองขยะเศษเหล็ก
แต่แน่นอน ถ้ายอมง่าย ๆ จะเรียกว่าตัวปัญหาได้อย่างไร ผลลัพธ์จึงกลายเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงอาศัยความได้เปรียบทางกายภาพเกาะแขนตีซี้ขอมาค้างที่บ้านด้วยเพราะเพิ่งถูกพ่อไล่ออกด้วยเหตุผลที่ยังไม่เปิดเผยเพราะเจ้าตัวบอกยังไม่มีอารมณ์จะเล่า....ดูมัน...
หลังจากแกล้งทำเป็นเดินหลงทางสองครั้ง สลัดหนีสามครั้ง ปิ่นหยกจึงยอมรับความพ่ายแพ้ว่าไอ้ที่ทำไปนั้นช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี.. เพราะแทนที่จะหลุดออกมาได้กลับกลายเป็นยิ่งโดนเกาะหนึบหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้ง จนสุดท้ายกว่าจะเดินกลับถึงหอพักก็แทบจะกอดรัดกันเป็นโคอาล่าเกาะต้นไม้...ไม่สิ...โคอาล่ามันน่ารักไป....อย่างเจ้านี่ต้องเป็นปลิงเผือกมากกว่า
ด้วยเหตุนี้...เขาจึงได้แต่นั่งทอดถอนใจกับตะกร้าผ้าที่เพิ่งซักเสร็จเตรียมเอาไปตาก และปล่อยให้เพื่อนร่วมห้องคนใหม่จัดการรื้อข้าวของตัวเองออกมาวางตรงที่ชอบ ๆ ในห้องเขา
ปิ่นหยกไม่ใช่น้องแท้ ๆ ของเอมจิต แรกเริ่มเดิมทีก็เป็นเด็กทำงานพิเศษที่ร้านเฉย ๆ แต่เพราะทำงานมานานจนเป็นที่ไว้ใจ แถมยังเป็นเด็กดีช่วยงานทุกอย่างตั้งแต่งานที่ร้านไปจนถึงงานบ้านทั้งหลายแหล่ สุดท้ายเลยกลายเป็นเหมือนสมาชิกในครอบครัวคนหนึ่งที่มีเอมจิตเป็นหัวหน้าครอบครัว มีน้องชายของเอมจิตอีกคนชื่ออุ่นใจ และตัวเขาเองที่แก่กว่าอุ่นใจสองปี
โชคดีจริง ๆ พี่น้องคู่นี้น่ารักทั้งสองคน นอกจากจะอยู่กันเป็นครอบครัวอย่างอบอุ่น ค่าเช่าห้องก็ไม่ต้องเสีย แลกกับการทำงานบ้านและช่วยงานที่ร้าน เป็นการดีกับสถานะทางการเงินของตัวเองไม่น้อยทีเดียว....งกเหรอ....ก็บอกว่าไม่ได้งกไง..แค่รู้จักใช้เงิน!
เด็กหนุ่มแวะหยิบพายไก่ที่ได้มาฟรีจากลูกค้าประจำของพี่เอมคาบไว้ในปาก สองมือยกตะกร้าผ้าขึ้นข้างละใบค้ำไว้กับเอวเดินดุ่ม ๆ ไปที่ลานซักล้างด้านหลังเตรียมจะตากผ้า แต่ยังไม่ทันจะได้เริ่มทำอะไรก็ถูกร่างสูงของใครบางคนที่โผล่พรวดเข้ามายืนขวางทาง
“อีอะไอ!!?” (มีอะไร)
เขาถามเสียงอู้อี้...พายไก่ยังคาบอยู่เต็มปาก
“…นี่...มาคิดดูแล้ว” อีกฝ่ายเดินเข้ามาประชิดแล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“ฉันเสนอร่างกายให้นายเป็นไง?”
".........."
ตะกร้าผ้าหล่นโครม เมื่ออยู่ ๆ มนุษย์หน้ามึนก็โพล่งขึ้นมาไม่มีปีมีขลุ่ย ปิ่นหยกทำท่าเหมือนอยากตะโกนให้ลั่นโลกว่าเมิงรู้ตัวมั้ยพูดอะไรออกมา ติดอยู่ที่ถ้าแหกปากพูดไปตอนนี้พายไก่ได้ฟรีที่คาบอยู่อาจจะหล่นลงพื้นเสียของได้
“จากนี้ก็ไม่รู้จะไปนอนที่ไหนแล้ว ขอเอาร่างกายแลกกับที่พักและอาหารละกันนะ”
ไม่พูดเปล่า มือใหญ่ยังยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองอย่างใจเย็นกลางลานซักล้าง....
...และพายไก่แสนรักของเขาก็ทิ้งตัวลงพื้นอย่างสวยงาม...
“....จะบ้าเรอะ!!!?”
เสียพายอย่าเสียสติ ถึงจะอาลัยอาวรณ์ของกินขนาดไหนแต่เรื่องไอ้คนตรงหน้าที่กำลังแกะกระดุมเสื้อโชว์แผงอกและกล้ามท้องจนถึงเม็ดสุดท้ายแล้วนี่ช่างบ้ายิ่งกว่าจนไม่มีเวลาไปสนใจ ถ้าไม่รีบห้ามไว้มันคงกะแก้ผ้าล่อนจ้อน เด็กหนุ่มตวาดทันทีที่หายจากอาการสำลัก
“ใครจะอยากได้ตัวผู้อย่างนายเป็นเมีย!?”
อาทิตย์ช้อนสายตาใสแจ๋วขึ้นมอง แต่หลังจากประเมินแล้วว่าหุ่นใหญ่สูงชะลูดของตัวเองช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลยจึงเปลี่ยนเป็นโน้มตัวมาหาด้วยท่าทางราวกับเด็กอ่อนโลกแทน ซึ่งแน่นอนว่าขัดกับประโยคที่เอ่ยออกมาแบบสุดติ่ง!
“...ตกลงจะให้เป็นเมียเลยเหรอ...ตอนแรกก็กะว่าจะแค่เป็นนางบำเรอมอบร่างกายให้เฉย ๆ ซะอีก”
พรืดดดด!!!!!!!!
ถัดจากตะกร้าผ้า..พายไก่ เด็กหนุ่มตรงหน้าก็ไม่เหลืออะไรให้ทำร่วงลงพื้นได้อีก แต่สีหน้าและปากที่อ้าค้างอยู่ตอนนี้ก็ัชัดเจนว่าถ้าเขาทำขากรรไกรล่างร่วงตามลงไปได้ก็คงทำไปแล้ว
.......ไอ้รูปหล่อพ่อทิ้งนี่บ้าไปแล้ว บ้ากู่ไม่กลับหมอไม่รับรักษาแน่ ๆ
“..ห..หยุดเลย!! ติดกระดุมนั่นด้วยแล้วฉันจะไม่เอาเรื่องที่นายตามสตอล์กคนอื่นมาถึงบ้าน สร้างความตื่นตระหนกให้ประชาชนด้วยคำพูดสองแง่สามง่ามและฆาตรกรรมพายไก่ของฉันอย่างเลือดเย็นแบบนี้!!!”
ปิ่นหยกยัดข้อหาให้สามกระทงซ้อน ตามด้วยชี้ไปยังเสื้อผ้าซักแล้วที่บัดนี้เทกระจาดออกมากองอยู่บนพื้นอย่างน่าอนาถ
“ไหนจะผ้าพวกนี้อีก แล้วยังมีหน้ามาทำท่าจะเปิดโชว์ของลับกลางที่แจ้ง!! เป็นพวกโรคจิตชอบอวดของเรอะ!?”
ร่างเล็กโวยวายฉอด ๆ ถ้าพ่นไฟได้เขาคงทำไปแล้ว ได้ยินเสียงงึมงำของอาทิตย์เถียงกลับมาว่ายังไม่ทันได้โชว์อะไรเลยยิ่งพาลจะทำให้ปรอทแตก ที่สุดแล้วเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่มีทีท่าจะติดกระดุมเสื้อกลับให้เรียบร้อยสักทีจึงได้กระชากเสื้อเชิ้ตตรงหน้าเอามาติดให้เสียเอง ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าระยะห่างระหว่างปลายจมูกตอนนี้ช่างเป็นความใกล้ที่น่าหวาดเสียว
“หน้าแดงด้วยแน่ะ”
“ห๊ะ!?” จังหวะเดียวกับที่กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกติดขึ้นมาจนชิดลำคอ ปิ่นหยกจึงได้เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงทัก
........ฉิบหาย...ใกล้เกินไปแล้ว!!
ใกล้เสียจนรู้สึกได้เลยว่าลมหายใจร้อน ๆ ของอีกฝ่ายกำลังพ่นปะทะหน้าใบหน้าเขาขณะที่มันกำลัง....หัวเราะ....? ไอ้ตูดหมึก...กล้าหัวเราะเยาะเขาเรอะ!!!
“ยิ่งแดงใหญ่เลย...ฮะ ๆ ๆ ตกลงว่ารับฉันเป็นภรรยาแล้วใช่ปะ”
แล้วหมัดลุ่น ๆ ของเด็กหนุ่มก็พุ่งตรงเข้าจมูกคนที่อุปโลกน์ตัวเองเป็นศรีภริยาอย่างงดงาม....
To be continued....
============================================
คุยกันท้ายเรื่อง
สวัสดีค่ะ เรนนี่ค่า ^o^
ลงครั้งแรกค่ะ เขินจัง ขอฝากน้องอาทิตย์และปิ่นหยกไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ :D
เรื่องนี้เป็น อาทิตย์ * ปิ่นหยก นะคะ ถึงแม้ว่าพระเอกของเรื่องดูจะสับสนอะไรเกี่ยวกับสถานะสามีภรรยาอะไรนิดหน่อย แต่ดูจากความมือไวใจเร็วแล้วอีกไม่นานตาคนนี้คงรู้เรื่องรู้ราวอะไรมากขึ้น 555
เบื้องลึกเบื้องหลังเป็นอย่างไร ทำไมอาทิตย์ถึงโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน แล้วก็เรื่องราวพื้นหลังของปิ่นหยก เอมจิต อุ่นใจ และหนุ่ม ๆ คนอื่นที่ยังไม่ออก เดี๋ยวจะค่อย ๆ เฉลยค่ะ
ที่จริงเรื่องนี้มีหลายคู่ แต่ตั้งใจจะเขียนไปทีละคู่ค่ะ เพราะถ้าเขียนพร้อมกันแล้วเราจะลำเอียง อาจจะมีรักคู่นั้นคู่นี้เยอะกว่า ไม่อยากให้มาแย่งซีนกัน
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น จะได้เขียนต่อหรือไม่ต้องดูว่ามีคนอ่านรึเปล่าด้วยค่ะ แอบกังวล (ฮาาา)
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ^^
:impress3: :impress3: จะติดตามตอนต่อๆๆๆปัยและทุกๆๆๆตอน เลยน๊ค๊ :haun4: :haun4:
(http://www.sportzeed.net/webboard/Smileys/default/fw20.gif) (http://www.sbothailand.net)(http://www.sportzeed.net/webboard/Smileys/default/fw20.gif) (http://www.sportzeed.net)(http://www.sportzeed.net/webboard/Smileys/default/fw20.gif) (http://www.newsportpro.net)sports
-
เปิดเรื่องมาได้สนุกมากครับ
-
แอบมาแปะรูปตัวละครค่ะ จะได้ช่วยในการจิ้น เรอะ(?) :3
พี่เอมจิต (ชอบเผลออ่านเป็น "แอบจิต" //ร้องไห้)
v
v
(http://fc08.deviantart.net/fs71/f/2012/150/b/0/want_some_cake__by_xx_rainyday_xx-d51n8pk.jpg)
น้องอุ่นใจ
v
v
v
(http://distilleryimage11.s3.amazonaws.com/970cfb84a75b11e18bb812313804a181_7.jpg)
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m4h991nPnl1r673q4o1_500.jpg)
สองศรีพี่น้องที่ปิ่นหยกอาศัยอยู่ด้วยค่ะ
แ้ล้วไหนรูปตัวตัวละครหลัก..!? เนื้อเรื่องช่วงนี้มันเมน อาทิตย์*ปิ่นหยก ไม่ใช่เหรอ =w="
ที่พี่น้องคู่นี้มีรูปก่อนเพราะเป็นตัวละครที่คิดได้ก่อนจะมีอาทิตย์กับปิ่นหยกล่ะค่ะ แต่เดี๋ยวรูปอีกสองคนน่าจะตามมาพร้อมตอนหน้านะคะ XD
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^o^
-
555 อาทิตย์ดูมึนๆกวนๆ งี้น้องปิ่นหยกได้หัวปั่นแน่
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ท่าจะฮา พระเอกนี่สุดยอดจริงๆ
จะถวายตัวเลยหรือจ๊ะ 555
-
รูปหล่อพ่อทิ้งศรีภรรยา ท่าทางจะสับสนจริง ๆ ด้วย 5555
-
ติดตามจ้า
ท่าจะสนุกดี
พระเอกมึน :laugh:
-
Dormitory boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
"รัก...ติดดิน"
Chapter 2 : ดาวลูกไก่
“......เจ็บ”
อาทิตย์พึมพำเป็นรอบที่สาม แม้เลือดกำเดาจะหยุดไหลแล้วหลังจากโปะถุงน้ำแข็งไว้ที่จมูกมาได้ครู่ใหญ่
“ไม่อยากรับเป็นภรรยาก็บอกกันดี ๆ สิ สามีที่ดีเขาไม่ใช้กำลังหรอกรู้ไหม”
“อุ!..!!! แค่ก!”
ใจคอมันจะวางแผนฆาตรกรรมโดยการทำตัวสะดิ้งให้เขาสำลักน้ำลายตายหรืออย่างไร!?
“เป็นพวกชอบซ้อมเมียหรือ?”
เด็กหนุ่มเห็นอีกฝ่ายไม่เถียงอะไรก็ดูเหมือนจะยิ่งได้ใจพูดต่อเป็นฉาก ๆ “ตบจูบ ๆ แบบในหนังอะไรงี้?”
“…..”
เย็นไว้ปิ่นหยก อย่าถือคนบ้า อย่าฆ่าคนมึน
“อืม...หรือว่า—“
“หยุดเลยไอ้---!”
จนปัญญาจะหาคำเหมาะ ๆ มาด่า เขาพ่นลมออกมาทางจมูกอย่างเหลืออด “ถ้ายังพูดแมว ๆ อีกฉันจะส่งแกไปเป็นดาวลูกไก่ดวงที่แปด!”
หลังจากนั่งทำหน้ามึนกว่าปกตินิดหน่อยเพราะเดิมก็ดูจะมึนอยู่แล้ว อาทิตย์จึงถามเสียงซื่อซึ่งคงจะฟังดูดีกว่านี้หากมันออกจากปากเด็กน้อยอายุห้าขวบ
“อะไรคือดาวลูกไก่”
“ไม่รู้จักเรอะ!!”
สามีจำเป็นหันไปทำหน้าไม่อยากเชื่อ “กระจุกดาวที่มันมีอยู่เจ็ดดวงไง!”
“...ไพลยาดีสน่ะเหรอ”
“กระแดะชื่อฝรั่ง!” ปิ่นหยกย่นจมูกพร้อมยันโครมไปหนึ่งทีข้อหาหมั่นไส้
“...ชอบซ้อมเมียจริง ๆ ด้วย”
อีกฝ่ายบ่นทั้งที่ยังหน้านิ่ง...ชัดเจนว่าที่ถูกยันไปเมื่อครู่ไม่ได้สะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย และน้ำเสียงราบเรียบขัดกับเนื้อหาในประโยคนั่นเชื่อว่าต่อให้เด็กอนุบาลมาได้ยินก็คงจะรู้สึกว่าน่าโดดเตะก้านคอสิ้นดี
“แล้วทำไมต้องลูกไก่”
“ไม่เคยฟังนิทานรึไง!? เด็กสมัยนี้นี่!” ปิ่นหยกส่ายหน้าหน่าย ๆ คงลืมไปแล้วว่าเป็นรุ่นเดียวกัน
“ปิ่นหยกดูแก่ดีจัง..ไม่เสียแรงที่มาขอพึ่งพา”
เด็กหนุ่มร่างสูงพยักหน้าเออออกับตัวเองพลางนั่งแคะคราบเลือดกำเดาที่ติดอยู่เหนือริมฝีปากไม่แคร์สื่อ อีกมือก็หยิบน้ำแข็งในถุงที่เพิ่งเอามาโปะจมูกออกมาเคี้ยวเล่นขณะที่เจ้าของห้องรู้สึกเหมือนตัวเองจะกำลังแปลงร่างเป็นเดอะฮัลค์แล้วจับไอ้งี่เง่าตรงหน้านี่ฟาด ๆ ๆ ลงกับพื้นสักสองสามทีให้หายปากเสีย ทว่าอาทิตย์ชิงพูดขึ้นขัดจังหวะก่อนคนตรงหน้าจะได้มีโอกาสเอาแผนฆาตกรรมในหัวออกมาใช้จริง ๆ
“เล่าให้ฟังหน่อย”
“ห๊ะ!?”
“ลูกไก่ไง งงอะไร สอบได้ท็อปไฟว์ของ ม.หก ไม่น่าหัวช้าเลย”
พูดเสร็จก็โยนก้อนน้ำแข็งขึ้นสูงเหนือศีรษะแล้วตั้งท่าจะอ้าปากรอรับ แต่ปิ่นหยกกลับยื่นมือไปคว้าก้อนน้ำแข็งไว้ได้กลางอากาศแล้วปาใส่หน้าผากไอ้ตัวปากเสียเสียงดังป้อก......
“เสียงก้องดีจริง กะโหลกกลวงนะแก”
“ถนอมเมียหน่อยสิครับ เดี๋ยวหมดอายุการใช้งานก่อนวัยอันควรนายแหละจะขาดทุน”
เขาส่งเสียงตัดพ้อแกมขู่แล้วยกมือไปลูบเศษน้ำแข็งที่ค้างอยู่ออกจากหน้าผาก
ปิ่นหยกถอนหายใจยาวเป็นครั้งที่เท่าไรก็เพลียจะนับ ถ้าลมหายใจเขาเป็นต้นไม้มันคงถูกถอนจนสูญพันธุ์ไปแล้ว จริง ๆ นะ ที่โรงเรียนควรมีการตรวจสุขภาพจิตนักเรียนดูบ้างว่ามันมีใครบ้าอย่างไอ้หมอนี่อีกไหมจะได้รีบควบคุมไม่ให้เที่ยวออกมาเสนอตัวเป็นภรรยาคนอื่นอย่างที่เจ้าตัวกำลังทำอยู่
“เอางี้นะครับไอ้คุณอาทิตย์ ก่อนอื่นเราเลิกเล่นเป็นสามีภรรยาปัญญานิ่มอะไรนี่ก่อน แล้วจะได้คุยกันดี ๆ เสียที”
เจ้าของชื่อทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งแล้วยักไหล่
“เลิกก็ได้ ที่จริงก็ไม่ได้อยากเป็นเมียใครหรอก เสียเชิงชายหมด”
ปิ่นหยกอยากตะโกนว่ามันควรจะคิดได้ตั้งนานแล้วว้อย! แต่ที่สุดก็ตัดสินใจสงบปากสงบคำแล้วเตรียมล้มตัวลงนอน วันนี้ใช้พลังงานกับเรื่องบ้า ๆ มามากพอแล้ว ไหนจะต้องซักผ้าถึงสองรอบเพราะเหตุการณ์เมื่อเย็นอีก ถ้าเขาโชคดีพอพรุ่งนี้เช้าอาจตื่นมาแล้วพบว่าทั้งหมดนี่แค่ฝันไปก็ได้
“เดี๋ยวสิ จะทำอะไรน่ะ”
“กินข้าวมั้งเนี่ย! จะนอนแล้ว”
“ยังนอนไม่ได้นะ!”
อีกฝ่ายทำสายตาเว้าวอนชวนให้คนมองใจอ่อน แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ตอนเที่ยงคืนกว่าที่พลังงานเขาใกล้จะเกลี้ยงหลอดอย่างนี้
“อะไรอีกล่ะไอ้บ้านี่”
“แล้วลูกไก่ล่ะ...?”
“............ลูกไก่....?”
“นิทานดาวลูกไก่...เพิ่งแป๊บเดียวลืมที่สัญญาจะเล่าแล้วเหรอ”
เอ่อ...ขอโทษนะ...แต่ไปสัญญาไว้ตอนไหนวะครับ
ปิ่นหยกพลิกตัวนอนคว่ำเอาหน้าซุกหมอน ตัดสินใจบอกปัด ๆ ไปก่อนเพื่อจบปัญหา “ง่วงแล้ว พรุ่งนี้ละกัน”
“คนไม่รักษาสัญญา เมื่อกี้เพิ่งบอกว่าถ้าเลิกเล่นผัวเมียจะเล่าให้ฟัง”
“ยังไม่ได้สัญญาเลยว้อย” เสียงอู้อี้ตอบโต้จากหมอนที่ฝังหน้าอยู่
“....คนโกหก”
“......”
“ใจจืดใจดำ”
“......”
ถ้าเขาแกล้งทำเป็นหลับมันจะเหนื่อยจนหยุดพล่ามไปเองไหม....?
“จะฟ้องหย่า”
ถึงจุดนี้ปิ่นหยกไม่รู้แล้วว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี....ใครก็ได้ช่วยหิ้วหมอนี่ไปคืนพ่อมันหน่อยได้โปรด!!
“.......”
อยู่ ๆ เสียงก็เงียบไป ชั่วขณะที่กำลังคิดขอบคุณสวรรค์ที่ดลจิตดลใจให้สิ่งมีชีวิตแปลกปลอมในห้องสงบปากสงบคำลงได้เสียที ฟูกนอนก็ยวบลงตามน้ำหนักของ......อะไรบางอย่าง....?
บางอย่างที่.....ตัวใหญ่ สูง ผิวขาว คิ้วเข้ม หน้าหล่อ และสติไม่ดี
“ทำอะไรน่ะเฮ่ย!!!”
“ลูกไก่”
คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนคร่อมอีกฝ่ายอยู่เอ่ยเสียงเรียบ นัยน์ตาดำขลับจ้องลงมาเหมือนลูกหมาอ้อนเจ้าของ ติดที่ไอ้ลูกหมานี่ออกจะตัวใหญ่ไปสักหน่อย
“เล่าให้ฟังที.......นะ?”
ปิ่นหยกกลอกตาอย่างสุดจะทน ไม่เล่าให้จบ ๆ ท่าทางคืนนี้คงไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันแล้ว เด็กหนุ่มกลิ้งพลิ้ว ๆ มุดลอดใต้ช่วงแขนของเจ้าตัวปัญหาหน้าเอ๋อแล้วพลิกตัวมานั่งกอดอกออกอาการเซ็งอยู่ตรงขอบเตียง
“โอเค รู้แล้ว! ฟังดี ๆ นะคุณเมียครับ"
เล่านิทานให้เด็กโข่งหน้ามึนฟังตอนเที่ยงคืนกว่ามันใช่เรื่องไหมนี่!
"...กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีคุณตากับคุณยายอาศัยอยู่ในกระท่อมชายป่า เลี้ยงแม่ไก่ที่มีลูกไก่อยู่เจ็ดตัว ทั้งสองคนดูแลแม่ไก่และลูกไก่เป็นอย่างดี แต่วันหนึ่งมีพระธุดงค์มาปักกลดอยู่ใกล้ ๆ คุณตากับคุณยายก็เลยตั้งใจจะทำอาหารไปถวาย....”
เขาเว้นระยะให้ตัวเองได้หาวหวอดใหญ่ออกมาหนึ่งครั้งพร้อมกับเหลือบมองไอ้เด็กอนุบาลในร่างมัธยมที่คว้าหมอนมากอดอยู่บนตักแล้วจ้องกลับมาตาเป็นประกาย เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะคว้าหมอนอีกใบมาฟาดใส่ไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้
“ทีนี้บ้านก็จนไง...เสบียงที่กระท่อมก็มีแต่ผักหญ้า สุดท้ายก็เลยตั้งใจจะเอาแม่ไก่ไปทำเป็นอาหาร..”
อืม...จุดนี้สะเทือนใจเหมือนกันนะ เขานั่งเหม่อนึกถึงสมัยเด็กที่แม่เคยเล่านิทานเรื่องนี้ให้ฟังครั้งแรก แต่ดูเหมือนจะเหม่อนานไปหน่อยคราวนี้เลยตกเป็นฝ่ายถูกเอาหมอนฟาดเบา ๆ เป็นการกระตุ้น
“เล่าต่อเร็ว”
เด็กหนุ่มทำท่าฟึดฟัดเล็กน้อยพอเป็นพิธี ที่จริงมานั่งเล่านิทานตอนนี้มันก็ไม่เลวนัก ทำให้ได้ดึงความทรงจำดี ๆ สมัยยังเป็นเด็กออกมาโลดแล่นอีกครั้ง ติดแค่ครั้งนี้ออกจะแปลกสักหน่อยที่ต้องเป็นคนเล่าเอง
“...แม่ไก่ก็เลยไปบอกลาลูก ๆ พอเช้าวันรุ่งขึ้นตากับยายเตรียมก่อไฟทำอาหาร ทันใดนั้นลูกไก่เจ็ดตัวก็กระโจนเข้ากองไฟตายตามแม่ไก่ไป เทวดาเห็นในความกตัญญูก็เลยเสก บรู้ม!...ลูกไก่เจ็ดตัวไหลลงท่วมทุ่งข้าวสาลีแล้วกลายเป็นโกโก้ครั้นช์”
“เหรอ!”
อีกฝ่ายอุทานน้ำเสียงตื่นเต้น เขาเลยเอาหมอนฟาดเข้าไปเต็มรักอีกสักที ไอ้นี่มันโง่หรือบ้ากัน!
“ก็กลายเป็นดาวลูกไก่บนฟ้าต่างหากเล่า! ทีอย่างงี้ทำเชื่อ”
ปิ่นหยกส่ายหน้าแล้วไถลตัวเองลงไปนอนแผ่บนเตียง เอาศอกดัน ๆ ให้เพื่อนร่างสูงที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมขยับไปนอนอีกฟูกของตัวเองที่ปูบนพื้นเสียที
“ลูกไก่โง่นะ”
“เขาเรียกกตัญญู”
อาทิตย์เหม่อมองไปที่กำแพงว่างเปล่าตรงหน้า ท่าทางก็ยังคงมึน ๆ เหมือนเคย
“ถ้ากตัญญูก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อคุณตากับคุณยายที่เลี้ยงมาสิ”
“ก็มันรักแม่มัน”
“ฉันก็รักคุณแม่ฉัน”
“แล้วแกเป็นลูกไก่เรอะ!?”
พอที เขาเริ่มหมดอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียง ถ้าไม่รีบนอนตอนนี้คงแหกขี้ตาตื่นมาช่วยงานครัวพี่เอมตั้งแต่ตีสี่เหมือนทุกวันไม่ไหวแน่ ๆ
“........ตอนคุณแม่ตายฉันกับพี่ยังไม่ตายตามเลย....เราก็ยังอยู่ต่อเพื่อคุณพ่อ”
อาทิตย์พูดเพียงเท่านั้นแล้วก็มุดตัวเข้าใต้ผ้าห่มบนที่นอนของตัวเองอย่างสงบ....สงบเกินไปจนอีกคนบนเตียงต้องชะเง้อลงมาดู
“.....อาทิตย์”
“.....”
ไม่ตอบ...เป็นไปได้ไง
“อาทิตย์.....”
“.....”
มีเพียงความเงียบที่ได้รับกลับมา ปิ่นหยกเริ่มใจไม่ดี...หรือเขาจะพูดอะไรกับมันแรงเกินไป? ใครจะไปรู้ว่าแม่มันเสียแล้ว
เด็กหนุ่มตัดใจต้านแรงดึงดูดจากที่นอนนุ่ม ๆ ลุกจากเตียงแล้วลงมานั่งคุกเข่าข้างร่างสูงที่นอนคลุมโปงอยู่ตรงหน้า
....นี่แอบร้องไห้อยู่หรือเปล่าวะเนี่ยไอ้คุณอาทิตย์
“....อาทิตย์......ขอโทษ”
มือยื่นไปเลิกผ้าห่มขึ้นช้า ๆ อย่างเบามือ....เพียงเพื่อจะพบว่า
มันหลับไปแล้ว!
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ!!! แกเอาคำขอโทษแบบโคตรจะมาดแมนแฮนซั่มของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะว้อยยย!!”
แล้วคืนนั้นห้องก็ระเบิดบรึ้ม...กลายเป็นโกโก้ครั้นช์....
To be continued...
====================================
สั้นไปหน่อยเนอะคะรอบนี้ แต่ถ้าไปประเด็นต่อไปเลยก็จะยาวเกินไปอีก เลยตัดฉับเอาแค่นี้ก่อนค่ะ
เขียนเองแล้วก็รู้สึกว่า...สองคนนี้มันรั่วจัง ไม่ไหวนะพวกนาย =_="
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ จากนี้ก็จะพยายามเขียนต่อให้ดีขึ้นนะคะ XD
สุดท้าย แถม
"ลูกไก่"
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m4y6ssKYLd1r673q4o1_1280.jpg)
//ถึงจะมีฉากแนบชิด(?)กันบ่อย ๆ แต่ยังไม่ให้รักกันง่าย ๆ หรอกนะ (ฮา)
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
555 อาทิตย์มึนสุดๆ
-
อาทิตย์ใสซื่อได้โ่ล่จริงๆค่ั o13
:mc4: :mc4: :mc4:
-
อาทิตย์นายมันกวนแบบมึนๆ^^
-
หนุกดีจร้า จะติดตามนะ
-
โอเค....พอจะรู้แระทำไมพ่อถึงทิ้งแก 55555
-
ฮ่าๆๆๆๆ อาทิตย์มึนได้ใจเลย :m20: หลงรักเรื่องนี้เข้าอย่างจังซะแล้ว :z2: มาต่อไวๆนะคร้าบ
-
ชื่อตัวละครเริ่ดได้อีก 55555 ไม่ธรรมดาจริงๆ ติดตามๆ
-
รอตอนต่อไปนะ :call: :call:
-
:L2: :L2:
-
อาทิตย์มึนได้โล่ :z2:
-
เนื้อเรื่องน่ารักดีนะคะ :L2:
-
พระเอกมึน ๆ นายเอกเราเลยต้องปวดหัวไปอีกนาน 555
-
ชอบเรื่องนี้จังงงงงง :กอด1:
ชอบอาทิตย์อ่ะ :L1: :L1: :L1:
-
ชอบอ่าาา อาทิตย์ดูเอ๋อๆ 555
แต่พูดดีนะ
:pig4:
-
กะ... ก่อนอื่นขอถามคุณคนเขียนก่อนค่ะ
ใช่ เรนนี่ซัง แห่งโลกมาเฟียอ๊ะปะคะ? ถ้าใช่... ก็ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งในนี้ค่า :3123: :กอด1:
ฮา... ฮาน้องอาทิตย์ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสอง
ยิ่งฮาสุดๆ ตอนที่น้องปิ่นหยกเล่าเรื่องดาวลูกไก่ให้ฟัง แล้วอาทิตย์ตอบกลับมาว่า
“ลูกไก่โง่นะ”
สตั๊นไปสามวิ :jul3: :m20: :laugh:
นิทานเคยฟังตั้งแต่เด็ก... แต่ไอ้คนตอบแบบนี้ก็เพิ่งมาเคยเจอตอนนี้นี่หละค่าาาาา :pigha2: :pigha2:
ฮายิ่งกว่าตอนน้องปิ่นหยกบอกว่าลูกไก่เจ็ดตัวก็บึ้มกลายเป็นโกโก้ครันซ์ซะอีก
ฮ่าๆๆๆๆ
ชอบน้องอาทิตย์อะ... รั่วและเกรียนได้ใจ กร๊ากกกก (น้องปิ่นหยกก็ชอบจ้ะ)
แต่ชอบที่สุดคงเป็นพี่แอบจิต พี่หล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หล่อแบบเอาใจไปเลยค่ะ :haun4:
ต่อไปน้องปิ่นหยกคงปวดหัวหนักกว่านี้แน่ๆ เตรียมใจรับมือพร้อมยังจ๊ะ กร๊ากกกก
-
อาทิตย์น่ารักอ่ะ มึนซึนอึนครบเรยง่า :m3:
-
ตามอ่านเพราะความน่ารักของนายอาทิตย์เลยนะเนี่ย
ตามลุ้นต่อไปจ๊ะ
-
:กอด1:
-
แอบสงสารปิ่นหยกนะ ต้องมาเจอคนมึนๆซึนๆแบบนายอาทิตย์เนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
-
Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
"รัก...ติดดิน"
Chapter 3 – เรื่องคืนนั้น
::Pinyok’s POV::
ง่วง.....
ง่วงโคตร!
และอากาศครึ้ม ๆ ยามเช้าในช่วงต้นฤดูฝนแบบนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวตัวเองมีน้ำหนักสักหนึ่งตันเศษ...ซึ่งสักครึ่งตันคงจะเป็นน้ำหนักของเปลือกตาซ้าย อีกครึ่งตันเป็นข้างขวา เหลือเศษเป็นน้ำหนักสมองและกะโหลก โอเค ผมเวอร์ไป แค่อยากจะบอกว่าง่วงมาก หัวจะปักพื้นทั้งที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนอยู่แล้ว
เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสอง ปกติผมเป็นเด็กอนามัยดีนะครับ นอนไม่เกินเที่ยงคืน และกิจวัตรประจำวันคือตื่นตีสี่มาช่วยพี่เอมเตรียมวัตถุดิบทำเค้กกับทำความสะอาดร้านให้ทันเปิดให้บริการเวลาแปดโมง ทุกครั้งก็จะก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ในครัวจนถึงประมาณตีห้ากว่า ๆ ออกมาจัดโต๊ะเก้าอี้ดูความเรียบร้อยในร้านถึงหกโมง อ่านหนังสือเตรียมบทเรียนล่วงหน้าอีกสักหนึ่งชั่วโมงแล้วค่อยอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน
ส่วนตอนเย็นเลิกเรียนปุ๊บก็จะตรงดิ่งกลับมาช่วยงานที่ร้านเลย ไม่มีแวะเที่ยวเล่นที่ไหนให้เสียเวลาทำมาหากิน ร้านปิดหกโมงครึ่ง เวลาใกล้เคียงกับที่ผมเตรียมมื้อเย็นเสร็จพอดี จากนั้นพี่เอมจิต น้องอุ่นใจ และผมก็จะนั่งกินข้าวด้วยกัน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ นินทาลูกค้า เล่าเรื่องที่โรงเรียน อิ่มแล้วจึงไปล้างถ้วยชามทำความสะอาดห้องครัว ตรวจเช็ควัตถุดิบและอุปกรณ์ที่ต้องใช้วันรุ่งขึ้น ส่วนใหญ่อุ่นใจก็ชอบมาช่วยบ่อย ๆ เพราะจานชามและถ้วยกาแฟช่วงเปิดร้านตอนกลางวันมันน้อยเสียเมื่อไหร่กัน จากนั้นค่อยเป็นเวลาส่วนตัวไว้อ่านหนังสือทบทวนบทเรียน
ชีวิตผมดำเนินแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา ซึ่งมันก็มีความสุขดี ผมได้ห้องพักในหอของพี่เอมมาหนึ่งห้องแบบไม่ต้องเสียเงินเช่า น้ำ ไฟไม่ต้องจ่าย กินอยู่ฟรี ทิปจากลูกค้าพี่เอมก็ยกให้ แถมยังได้เงินค่าตอบแทนเป็นรายเดือนส่งไปให้แม่กับน้องที่บ้านด้วย แล้วที่ต้องตั้งใจอ่านหนังสือทุกวันเพราะได้ทุนเรียนครับ ไม่อย่างนั้นคิดว่าอย่างผมจะมีปัญญาจ่ายค่าเทอมแพงหูฉีกของโรงเรียนนี้หรือ ขายไตเข้าตลาดมืดสองข้างแถมไตไอ้อาทิตย์อีกคนยังไม่พอเลย
พูดถึงไอ้ลูกเจี๊ยบปัญญาอ่อนนั่นก็ชวนให้นึกหงุดหงิด ชีวิตตั้งแต่มีมันมาอยู่ด้วยดูเหมือนจะหาความสงบสุขไม่ได้เลย!
พูดอย่างกับด้วยกันมานานแล้ว...เปล่าเลย ก็เมื่อวานนี้เท่านั้นแหละ แต่ทำไมรู้สึกหมดเรี่ยวแรงกับมันเหมือนเวลาผ่านมาสักเดือนได้ก็ไม่รู้
ผมเดินห่อเหี่ยวเข้าห้องเรียนโดยมีตัวต้นเหตุที่ทำลายตารางชีวิตเด็กดีของผมพังสิ้นเมื่อคืนนี้เดินตามหลังมาต้อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะง่วงเลยสักนิด แน่สิ..มันตื่นโน่น...เจ็ดโมงกว่า อาบน้ำแต่งตัวกินข้าวประหนึ่งอยู่บ้านตัวเอง น่าโบกให้กะโหลกร้าวนัก!
“ไอ้ปิ่นนนน...นน...น....น......!!!!!!!”
มาแล้ว... เสียงจากนรกอันคุ้นเคยทันทีที่ก้าวข้าวธรณีประตูห้อง 6/1 เข้ามา ผมสะดุ้งเล็กน้อยแล้วยืดตัวตรงอยู่ในท่าเตรียมพร้อม เพราะรู้เดียวว่าอีกวินาทีต่อมามันจะต้อง...
พลั่ก!!!
หมับ!!!
“อรุณสวัสดิ์!! ฟืดดดดดดดดดดดดด!!!!!”
ช่วยทักทายให้เป็นผู้เป็นคนแล้วหยุดเอาจมูกมาถูคอตรูได้ม้ายยยยยย ไอ้เพื่อนเวรนี่!
“เออ....’รุณสวัสดิ์” ผมว่าเนือย ๆ พลางดันหัวยุ่งกระเซิงที่มันพร่ำบอกว่าเซ็ตมาอย่างดีสไตล์เกาหลีของไอ้เพื่อนรักออกอย่างไม่มีปกปิดอาการรังเกียจ มันเอาหัวดันสู้อยู่พักหนึ่งแล้วก็ตัดสินใจถอยออกไปยืนทำตัวสงบเสงี่ยมแต่ยังไม่วายส่งเสียงบ่น
“ใจร้ายกับเพื่อนตลอดอะ”
เด็กมัธยมชายไทยหัวใจเกาหลีที่ยืนบ่นอยู่ตรงนี้คือ ‘คิม’
ชื่อจริงคือ คิมหันต์ ชื่อเล่นคือ ‘คีม’ ..คีมที่เป็นเครื่องมือช่างหน้าตาคล้ายกรรไกรนั่นแหละ แต่มันดัดจริตอยากชื่อเกาหลี เลยขอให้เรียกพยางค์แรกของชื่อจริงแทน เพื่อน ๆ ก็เออออตามไป คีม ๆ คิม ๆ เรียกคล้ายกัน พวกก็ตีมึนสถาปนาตัวเองเป็นนายคิมไปเสียอย่างนั้น แม้เค้าหน้าก็พอจะถูไถไปได้อยู่เหมือนกัน คิมผิวขาว ตาตี่ไม่มีเหล่าเต๊ง ปากนิดจมูกหน่อย ทำผมสีทองปัดซ้ายป่ายขวาไปด้านข้างเกือบจิ้มเข้าไปในตาหยี ๆ โรงเรียนเอกชนก็มีข้อดีอย่างนี้ตรงที่ทำให้มันได้ปลดปล่อยอารมณ์เกาหลีออกมาเป็นรูปธรรมได้มากกว่าโรงเรียนรัฐ
คิมมีนิสัยอย่างหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าเกิดก่อนหรือหลังจากที่มันเริ่มคลั่งเกาหลี คือไอ้หมอนี่ชอบสกินชิพ เที่ยวมือปลาหมึกเกาะแกะคนโน้นคนนี้ไปทั่ว แต่มันบอกเว้นไว้กับสาว ๆ เพราะเคยเผลอตัวไปทำกับสาวที่เพิ่งรู้จักเลยโดนสกินชิพกลับมาด้วยการเอาฝ่ามืองาม ๆ แนบแก้มมันด้วยแรงหลายนิวตันซะหน้าหัน เล่นเอาชาไปหลายวัน ตั้งแต่นั้นมาเป้าหมายของคิมก็ดูเหมือนจะพุ่งมาที่เพื่อนผู้ชายอย่างเดียวเพื่อป้องกันคำกล่าวร้ายเรื่องหื่นกามแต่อาจจะได้ข้อครหาเรื่องหื่นเกย์กลับมาแทน
“ฉันเห็นแกเดินเข้าโรงเรียนมาพร้อมกับไอ้คุณชายนั่น” มันพยักเพยิดไปทางไอ้ลูกเจี๊ยบยักษ์ที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่แรก...พูดถึงก็ลืมมันไปเลย...แต่เดี๋ยวนะ คุณชายอะไรกัน
“ปกติต้องมีเบนซ์ประจำตำแหน่งมารับมาส่งทุกวันไม่ใช่เรอะ” คิมยังพูดต่อโดยไม่มีปิดบังอาการอยากรู้อยากเห็นแม้แต่น้อย ผมหันไปขมวดคิ้วหรี่ตามองคนข้างหลังที่ยังคงยืนทำหน้ามึนอยู่เหมือนเดิม แต่มันก็ทำเพียงแค่ยักไหล่เบา ๆ ตอบกลับมา
มีอีกอย่างที่ผมควรจะบอกเกี่ยวกับคุณคิม ไอ้หมอนี่เป็นมนุษย์หูไวตาไว ช่างสังเกต(แต่จะในเรื่องที่ควรหรือเปล่าถือว่าเป็นคนละประเด็น) ฉายาคุณคิมเจ้าพ่อแห่งข้อมูลข่าวสารของคนในโรงเรียนไม่ใช่เพียงแค่ชื่อเรียกขำ ๆ และตอนนี้คุณคิมกำลังเดินสำรวจรอบตัวคุณชาย(?)อาทิตย์ชนิดชนิดที่ว่าแบคทีเรียซึ่งซุกซ่อนอยู่ในขี้เล็บนิ้วก้อยเท้าก็คงไม่สามารถหลุดรอดสายตามันไปได้
“วันนี้เสื้อยับกว่าปกตินะ” มันเริ่มเปิดประเด็นพลางชี้ไปยังชายเสื้อเด็กหนุ่มร่างสูงที่ออกนอกกางเกงมานิดหน่อยโดยไม่สนใจผมที่ยืนทำหน้าเหวอด้วยยังงงว่าไอ้คุณคิมต้องการจะสื่ออะไร ก่อนที่มันจะใส่เป็นฉาก ๆ
“ผมยุ่งไม่ได้เซ็ท รองเท้าเปื้อนเศษดิน...ถุงเท้าก็เป็นคนละข้างกัน”
สายตาอีกสองคู่ก้มตามลงไปมองถุงเท้าที่ว่าทันที เพื่อจะพบว่าหากสังเกตสักหน่อย แม้จะเป็นสีขาวสะอาดเหมือนกันแต่สีของทั้งสองข้างก็ต่างกันอยู่เล็กน้อยจริง ๆ
ถึงจุดนี้ความตาไวเหมือนจะเล่นโฟโต้ฮันท์ของไอ้คุณคิมเริ่มทำให้ผมพาลจะสงสัยไปด้วยแล้ว มันจะอะไรกันนักหนากะอีแค่เสื้อยับ หัวยุ่ง รองเท้าเปื้อนฝุ่น และใส่ถุงเท้าผิดคู่..
“ไอ้คิม...ที่แกว่ามาฉันก็เป็นอยู่บ่อย ๆ ไม่เห็นเคยคิดจะทัก เห็นไหมวันนี้หัวก็ยุ่ง” ผมชี้ทรงผมยุ่งเหยิงของตัวเองแล้วพูดเสริมเพิ่มความน่าเชื่อถือ “เสื้อก็เยิ้นเยิน”
คุณคิมปรายตามองผมด้วยสีหน้าเหยียดหยามที่บรรจงปั้นแต่งขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ “นั่นมันแก วันไหนแต่งเรียบร้อยมาฉันค่อยทักละกัน”
อ้าวไอ้เบื๊อกนี่...สองมาตรฐานนะครับ!
“แต่นี่คุณชายแสงอรุณ แห่งตระกูลวิจิตรนิรันดร์เลยนะเว้ย!” มันพูดเหมือนเจ้าตัวไม่ได้ยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้นด้วย “ท่านชายที่ปกติเนี้ยบกริ๊บตั้งแต่ศีรษะจรดนิ้วหัวแม่เท้า แต่วันนี้ดันเดินเข้าโรงเรียนพร้อมลูกจ้างร้านเค้กแบบแกด้วยสภาพสุดจะเยินแบบนี้มันใช่เรื่องปกติไหม? บิดาสุดรักป่านนี้ไม่ยืนกรีดร้องอยู่ที่คฤหาสน์วิจิตรนิรันดร์แล้วเรอะ?”
ผมหันไปมองสำรวจมันบ้าง ก็อาจจะใช่ว่าหัวดูยุ่งนิดหน่อย เสื้อก็...ยับนิดนึง แต่โดยรวมก็ไม่ได้ว่าจะสภาพสุดจะเยินอะไรอย่างคิมกล่าวหาสักนิด ...แต่อย่างว่า ผมก็ไม่รู้ว่าของเดิมที่ว่าเนี้ยบนี่มันเคยเนี้ยบขนาดไหนไง ยิ่งก่อนหน้านี้อยู่คนละห้อง วัน ๆ ทำงานงก ๆ มีเวลาสนใจที่ไหนกัน
หลังจากปิดปากเงียบมานาน ในที่สุด คุณชายแสงอรุณหรือไอ้ลูกเจี๊ยบอาทิตย์ก็ยอมเอ่ยปากออกมาจนได้
“คุณพ่อไล่ออกจากบ้านแล้วเมื่อวานนี้น่ะ”
สาบานเลย นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมเห็นตาตี่ ๆ ของคุณคิมเบิกกว้างอย่างกับตอนน้องอุ่นใจเห็นไม้กายสิทธิ์ของพี่เอม (พี่เอมเรียกไม้เรียวว่าไม้กายสิทธิ์) และถ้าคุณไม่รู้ผมจะบอกให้ว่าอุ่นใจทำตาโตได้เหลือเชื่อจริง ๆ เวลาพี่เอมเอาไอ้ไม้นั่นออกมากวัดแกว่ง
“นี่นายโดนขับไล่ออกจากตระกูลแล้วเรอะ!?” คุณคิมพูดรวบรวมสติพูดออกมาได้ในที่สุด เห็นได้ชัดว่ามีการบิดเบือนข้อเท็จจริงไปจากเดิมนิดหน่อย
“ไม่ได้ออกจากตระกูล แค่ออกจากบ้านเฉย ๆ” อาทิตย์ยักไหล่ “...มาเผชิญโลกน่ะ ธรรมเนียมของที่บ้าน”
ผมมองมันอย่างไม่อยากเชื่อ พูดบ้าอะไรของมัน คุณชายตระกูลใหญ่(มั้ง)ที่โดนไล่ออกจากบ้านตามธรรมเนียมบ้าบออะไรสักอย่าง เรื่องราวยิ่งรันทดขี้หูขี้ตาไหลเมื่อต้องมาทำหน้ามึนเสนอร่างกายให้เพื่อนหนุ่มร่วมชั้นเพื่อแลกกับที่ซุกหัวนอน ชีวิตตกระกำลำบากอย่างกับนางเอกละครหลังข่าวนี่มันอะไร เดี๋ยวอีกสักพักจะมีกล้องพร้อมทีมงานโผล่พรวดออกมาจากมุมตึกเพื่อเก็บภาพผมที่กำลังทำปากอ้าค้างอย่างปัญญาอ่อนอยู่ตรงนี้หรือเปล่า
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง.........................!!
เสียงออดยาวตอนเช้าดังขึ้นขัดจังหวะตากล้องและทีมงานที่อาจจะมุดหัวอยู่ที่ไหนสักแห่งแถวนี้เรียกให้นักเรียนหญิงชายรอบตัวพากันทยอยไปเข้าแถวที่หน้าเสาธง อาทิตย์ใช้จังหวะนี้เดินดุ่ย ๆ เอากระเป๋าหนังสือไปหย่อนไว้บนที่นั่งตัวเองริมหน้าต่างแล้วลากผมที่มีคิมเกาะแขนอีกข้างด้วยจิตวิญญาณสื่อที่ดีกัดไม่ปล่อยออกไปยังสนามหญ้าของโรงเรียนโดยไม่คิดจะชี้แจงอะไรมากไปกว่านั้น
เอาล่ะ...ถึงตอนนี้เราเข้าใจตรงกันนะครับ ด้วยข้อมูลที่ได้มาจากคุณคิมและคำเฉลยที่ยังทิ้งปริศนาให้ไขต่อของอาทิตย์ ผมสรุปเองในเบื้องต้นได้ว่า ท่านชายอาทิตย์นั้นที่จริงบ้านรวยครับ แต่งตัวเนี้ยบดูดีมีชาติตระกูล มีราชรถพร้อมพลขับแบบที่ผมไม่กล้าฝันถึงมารับมาส่งถึงประตูโรงเรียนทุกวัน แต่ไม่รู้ที่บ้านมันมีธรรมเนียมบ้าบออะไรจึงได้ไล่ลูกชายออกมาเร่ร่อนทำตัวเป็นสัมภเวสีแบบนี้ ส่วนเรื่องที่ว่าโดนเนรเทศแล้วทำไมดันโง่เลือกมาเกาะผมที่แสนจะยากจนแทบเอาตัวไม่รอด อันนี้ถ้าไม่โทษความบ้าของมันก็คงต้องหาสาเหตุกันต่อไป
พอนึกย้อนกลับไป ที่จริงหลังจากใช้ชีวิตกับมันเป็นเวลาหนึ่งคืน ผมก็ว่ามันดูแปลก ๆ อยู่บ้าง เมื่อคืนมันมายืนดูผมล้างจานด้วยท่าทางสนอกสนใจอย่างกับดูสารคดีดิสคัฟเวอรี่ บทสนทนา ณ กะละมังล้างจานยังชวนให้สงสัยไม่หาย
“ไอ้นี่อะไร” มันชี้ไปที่แกลลอนขนาดใหญ่ที่มีของเหลวหนืดสีเหลืองบรรจุอยู่
“น้ำผลไม้มั้ง”
มันทำจมูกฟุดฟิด “ได้กลิ่นมะนาว...กินได้ไหม”
“อย่ากินนะเว้ยยย นั่นมันน้ำยาล้างจาน ไม่มีตังค์พาไปล้างท้องนะไอ้บ้า”
หรือจะตอนอาบน้ำ
“ปิ่นหยก” มันโผล่หัวออกมาจากประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มออกมาเล็กน้อย
“อะไร”
“ไม่มีน้ำอุ่นเหรอ”
“แล้วเห็นไหมล่ะ”
ไอ้ลูกเจี๊ยบเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบกลับมา “....ไม่เห็น”
“อืม”
“แล้วไหนน้ำอุ่นล่ะ”
“บร๊ะ..! ไม่เห็นก็ไม่มีไงครับ!”
“มันช่วยให้เลือดลมไหลเวียนดีนะ ไม่มีแล้วจะอาบได้ยังไง”
“........”
ผมอยากจับมันทุ่มท่าเยอรมันซูเพลกซ์นัก เผื่อเอาหัวลงต่ำแล้วเลือดจะไปเลี้ยงสมองให้มันหายสติเสียบ้าง อาทิตย์ยังคงยืนรอหันรีหันขวางอยู่หลังประตูห้องน้ำซึ่งแง้มอยู่เท่าเดิม ผมลุกขึ้นทิ้งหนังสือเรียนที่นั่งอ่านค้างอยู่แล้วจ้ำพรวด ๆ ไปเอาเท้าถีบประตูเปิดออกดังปัง มองเห็นอีกฝ่ายเปลือยท่อนบนมีผ้าขนหนูสีขาวเหน็บเอวกำลังสาละวนกับการทำให้ฝักบัวธรรมดาสามัญกลายเป็นเครื่องทำน้ำอุ่นแล้วก็ให้อนาถใจ มือคว้าหัวฝักบัวในมือมันมาถือไว้มั่น หมุนก๊อกเปิดน้ำแรงสุด อืม...น้ำแรงดี แถมหลังฝนตกแบบนี้กำลังเย็นเฉียบได้ที่เลย แล้วก็.....
ซ่าาาาาาาาาาาาาาา............!!!!
น้ำเย็น ๆ พุ่งตรงใส่หน้าคุณอาทิตย์แบบไม่ให้มีโอกาสได้ตั้งตัว...ผลคือเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“ฮ่า ๆ ๆ ทีนี้อาบได้ยัง”
ผมขยับฝักบัวเปลี่ยนทิศไปมากะให้เปียกให้ทั่ว เห็นมันตัวสั่นเป็นลูกหมาตกน้ำแล้วก็นึกสนุกปนสงสาร แต่บังเอิญว่าความสนุกดันมีมากกว่าก็เลยเล่นซะหนักมือไปหน่อย ถ้าค่าน้ำเดือนนี้ขึ้นผิดปกติพี่เอมจะว่าอะไรไหม
“......หนาว” มันบ่น มือยกขึ้นลูบเอาน้ำออกจากใบหน้าขณะที่ผมก็ยังแกว่งฝักบัวอย่างสนุกสนาน
“ปิ่น.......” เป็นผมเองที่ไม่ทันสังเกตว่าเสียงมันดูจะนิ่งผิดปกติ “.....ปิ่นหยก”
รู้ตัวเองทีข้อมือผมก็ถูกคว้าหมับแล้วดันไปตรึงไว้กับกำแพงห้องน้ำ ฝักบัวหลุดมือตกลงกระแทกพื้นกระเบื้องเสียงดังสะท้อนก้องในห้องแคบ ๆ...ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพังไปต้องเสียค่าหัวฝักบัวใหม่เท่าไหร่....เดี๋ยวสิ ตอนนี้ที่ต้องกังวลไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เป็นลูกเจี๊ยบตกน้ำ....หรือลูกหมาตกน้ำ...เออ...หรือคนบ้าตกน้ำ ช่างมันเถอะ!! แต่สีหน้าท่าทางมันตอนนี้ดูคุกคามมาก ผมไม่ได้ตั้งใจจะสั่นเลย...จริง ๆ นะ บางทีอาจเป็นเพราะโดนน้ำจากฝักบัวบนพื้นที่สะบัดไปมาเบา ๆ จนน้ำที่ฉีดออกมาเป็นสายพุ่งกระจัดกระจายไปทั่วเลยสั่น ๆ นิดหน่อยก็ได้
“....อ....อะไร?”
ผมทำใจดีสู้เสือ ยิงคำถามก่อนได้เปรียบ (เหรอ?)
“......หนาวครับ”
มันกระซิบเสียงแหบพร่า มือยังคงตรึงข้อมือผมไว้กับกำแพงทั้งสองข้างเสียแน่น นี่แรงคนหรือแรงควาย ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ ใกล้จนเห็นขนตาที่มีหยดน้ำเกาะพราว นัยน์ตาสีดำสนิทดูอ่อนเยาว์ผิดกับร่างกายสูงใหญ่ที่จ้องมาสะท้อนภาพผมอยู่ในนั้น จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอิ่มได้รูป บ้าเอ๊ย! รู้แล้วว่าหล่อไม่ต้องเสนอหน้าเข้ามาให้ผู้ชมทางบ้านดูใกล้ขนาดนั้นก็ได้ กะให้อิจฉาใช่ไหม! แล้วจะเผยอปากทำไม คิดว่าตัวเองเป็นนายแบบนู้ดเรอะ
ผมทำใจกล้าจ้องตามันกลับ เอาสิ! ยังไงผมก็เป็นเจ้าบ้านนะ...เอ่อ...ถึงแม้เจ้าบ้านจริง ๆ จะเป็นพี่เอมก็เถอะ เอาเป็นว่าผมเป็นเจ้าของห้องนี้ละกัน ต้องมีสิทธิ์เหนือกว่ามันไม่ใช่รึไง
ถึงจุดนี้เล่นเอาเปียกโชกไปหมดแล้ว แต่สงครามจ้องตาในสภาพที่แสนจะล่อแหลมก็ยังดำเนินต่อไปไม่หยุด ผมเริ่มรู้สึกหนาวขึ้นเรื่อย ๆ อย่างที่บอกว่าฝนเพิ่งตกไปเมื่อเย็น มายืนสวมเสื้อผ้าเปียกโชกเล่นสงครามประสาทในห้องน้ำแคบ ๆ ทั้งที่แขนโดนตรึงไว้ทั้งสองข้างแถมยังเสียเปรียบด้านรูปร่างอย่างแรงไม่ใช่สภาพที่เข้าท่าเอาเสียเลย ผมไม่แน่ใจว่าอย่างไหนจะหนาวกว่า ระหว่างตัวเองที่สวมเสื้อผ้าเต็มยศแต่เปียกไปหมดถึงกางเกงลิง กับอีกฝ่ายที่มีแค่ผ้าขนหนูเหน็บเอวอยู่ผืนเดียวอย่างนี้
และก่อนที่ใครสักคนจะสติแตกไปเสียก่อน....ซึ่งถึงจะเจ็บใจแต่ยอมรับก็ได้ว่าน่าจะเป็นผมเอง เหมือนสวรรค์จะเริ่มปรานีหรือจะเรียกว่ากลั่นแกล้งก็ไม่ทราบได้ เมื่อผ้าขนหนูที่เหน็บอยู่อย่างหลวม ๆ บนเอวของคนที่ยืนค้ำหัวผมอยู่ทำท่าเหมือนจะหลุดอยู่รอมร่อจากการที่อมน้ำมากไปหน่อย ที่น่าสะพรึงคือทำไมหางตาผมต้องเหลือบไปเห็นช็อตที่ปมซึ่งม้วนอยู่เริ่มจะคลายตัวออกช้า ๆ เข้าพอดีด้วยวะ!!!
........อย่าหลุดนะเว้ย! ผมพร่ำภาวนาอยู่ในใจ ....เกาะไว้ก่อน....เกาะเอวมันไว้แน่น ๆ นะน้องนะ....แต่ดูเหมือนผ้าขนหนูเจ้ากรรมจะแบกน้ำหนักของน้ำที่อุ้มอยู่จนไม่สามารถตอบรับต่อคำอ้อนวอนอย่างสิ้นหวังของผมได้อีกแล้ว....ปมยังคงคลายตัวออกเรื่อย ๆ จะเอามือไปตะครุบไว้ให้ก็โดนจับขึงอยู่......เว้ย....มัน....จะ.....หลุด.....แล้ว.......ไม่นะ....
พรึ่บ!!!!
เวรเอ๊ย!!!!
ผมหลับตาปี๋ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าข้อมือสองข้างเป็นอิสระแล้ว มันคงปล่อยมือจากผมเพื่อไปปกป้องน้องผ้าขนหนูอันเป็นปราการด่านสุดท้ายละมั้ง....แต่นั่นแค่สมมติฐานเท่านั้นนะ เพราะกว่าจะกล้าลืมตาก็เมื่อตอนที่ถลาออกมายืนหอบแฮ่กอยู่หน้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้วนั่นแหละ ใจเต้นตูมตามจนต้องยกมือขึ้นกุมอก ไอ้หัวใจเฮงซวยนี่กะจะระเบิดซี่โครงกรูเลยใช่ไหม
.....ผมถอนหายใจยาว ๆ เมื่อเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตื่นเต้นทำไมกับอีแค่ผู้ชายโป๊
“หนาวขนาดนี้ นายอยู่มาได้ไงแบบไม่มีน้ำอุ่นให้อาบ” เสียงจากในห้องน้ำยังตามมาหลอกหลอน ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทำคนอื่นจะหัวใจวายตายแล้ว ผมทรุดตัวลงนั่งบนพรมเช็ดเท้าหน้าประตูนั่นอย่างหมดแรง น้ำหยดติ๋ง ๆ จากเส้นผมและเสื้อผ้าลงมานองเต็มพื้น เดี๋ยวรอมันอาบน้ำเสร็จคงต้องไปอาบใหม่อีกรอบ ...ชีวิตผมในวันเดียวมันจะซวยซ้ำซ้อนซ่อนเงื่อนอะไรนักหนาวะ
“--หยก..........”
“....ปิ่นหยก.........”
“ไอ้ปิ่นหยกโว้ยยยย!!!!”
ผมสะดุ้งสุดตัว ปากกาหลุดมือลงไปกลิ้งหลุน ๆ อยู่บนพื้น เป็นอันจบการย้อนความเหตุการณ์วุ่นวายเมื่อคืนนี้ คิมนั่นเองที่ตะโกนใส่ผม ดูจากสีหน้ามู่ทู่ของมันแล้วเดาว่าคงยืนเรียกมานานพอสมควรทีเดียว
“หลับในเรอะ!! พักเที่ยงแล้วเนี่ยนั่งนิ่งเป็นสากกะเบือเลย แล้วนี่เป็นอะไรหน้าโคตรแดง ฝันอะไรลามกอยู่รึไง”
“ไอ้เวร ใครจะเหมือนแก”
ผมยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตา โอย..ร้อนวูบวาบไปหมด หัวก็เบา ๆ โหวง ๆ ยังไงไม่รู้ เมื่อเช้ายังเหมือนจะหนักเป็นตันอยู่เลย ส่วนหน้าคิมที่ชะเง้อมาก็ดูบิดเบี้ยวพิกล
“.....คิม...แผ่นดินไหวเหรอวะ.....” ผมถามเสียงแห้ง ตึกโคลงเคลงเหมือนอยู่บนเรือ กำลังจะยันตัวลุกขึ้นยืนก็พบว่าภาพตรงห้องเรียนตรงหน้าถูกแทนที่ด้วยแสงวิบวับจนตาพร่า...และวินาทีต่อมาทุกอย่างก็มืดมิดไปหมด เหลือแต่เพียงโสตประสาทซึ่งยังได้ยินเสียงโวยวายของคิมเหมือนจะดังมาจากที่ไกล ๆ กับเสียงทุ้มคุ้นหูของใครสักคนดังแทรกเข้ามาจากข้างหลัง
“.............ปิ่น...........ปิ่นหยก........”
ผมไม่แน่ใจแล้วว่าเสียงใคร แต่ช่างเถอะ สติที่เหลืออยู่น้อยนิดบอกค่อนข้างชัดแล้วว่าไม่ใช่แผ่นดินไหวหรืออะไร นี่สินะอาการเป็นลม.....แต่เดี๋ยวก่อน........จะวูบไปตอนนี้ไม่ได้........ในเมื่อมีเรื่องสำคัญที่ยังไม่ได้บอกเลย.............
ใครสักคนเรียกชื่อผมซ้ำ ๆ ไม่ยอมหยุด หนวกหูฉิบหายตะโกนอยู่นั่นแหละ คนยิ่งต้องใช้ความพยายามในการพูดยังจะแหกปากแข่งอยู่ได้
ผมรีดเร้นพลังเฮือกสุดท้ายเพื่อขยับริมฝีปากแต่แทบไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา ไม่รู้จะมีคนได้ยินรึเปล่า...ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงช่วยบันดาลให้ใครสักคนรับรู้ความปรารถนาสุดท้าย(?)ของผมด้วยเถอะ...
“.....ไม่........ต้องหิ้ว.....ไปโรง’บาลนะ...............ไม่มี.....ตังค์จ่าย....."
แล้วการรับรู้ทั้งหมดของผมก็ดับวูบ
To be continued....
คุยกันท้ายเรื่อง
ถึงตอนนี้อยากขอโทษปิ่นหยกที่ทำให้นายเป็นคาแรกเตอร์ที่โคตรเค็มอย่างนี้ ขนาดเขียนฉากเป็นลมยังรู้สึกว่าช่างดูไม่น่าสงสารเอาเสียเลยไอ้เด็กงกเงิน 555 พระเอกนายเอกเรื่องนี้มันแข่งกันบ้าสินะ (ฮา)
คราวนี้มาในมุมมองของปิ่นหยกบ้างนะคะ เรื่องนี้จะดำเนินไปทั้งแบบสายตาบุคคลที่สามและของตัวละครในเรื่องสลับกันไป
ตอนนี้ก็ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับอาทิตย์เพิ่มขึ้นอีกนิด ที่ดูปัญญาอ่อนไปหน่อยก็เพราะอยู่บ้านเป็นคุณหนูนั่นเอง เบื้องหลังต่าง ๆ จะค่อย ๆ ทยอยเปิดเผยในเนื้อเรื่องค่ะ แถมรอบนี้ยังได้เปิดตัวคุณคิมด้วย :D
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามจริง ๆ นะคะ //โค้งงาม ๆ
และตอบยู้ซัง (YuuYuu) ค่ะ ใช่แล้วค่ะ เค้าคือเรนนี่รั่ว ๆ คนนั้นนั่นเอง XD *โผเข้าใส่* ดีใจที่ได้เจอกันในนี้อีกค่ะ โลกกลมจังเลยยยย
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
รอจร้า
-
:m20: :m20: :m20: ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบนี่มึนได้ใจตลอดเลยแฮะ ชอบๆๆๆ
-
//กระโดดรัดด พี่เรนนี่... (ฮี่ๆ จำได้ว่าเคยคุยกันครั้งนึง แล้วหลังจากนั้นเอ็มหยูยู้ก็โดนแฮ๊คค่ะ) โลกกลมเกินไปเลี้ยวววว ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งค่ะ :กอด1:
น้องปิ่นหยก... โคตรงกอะ
แบบว่าเป็นลมเอ็งก็ยังงกได้อีกอะเฮ้ย! o13 นับถือๆ
ว่าแต่ที่น้องอาทิตย์ว่าโดนคุณพ่อไล่ออกจากบ้านเพราะต้องการให้เรียนรู้ชีวิตนี่จริงปะเนี่ย?
แบบว่าเชื่อคำพูดน้องอาทิตย์จริงจังนะเนี่ย ฮ่าๆๆ (น้องพูดอะไรก็เชื่อหมดหละ)
แล้วทำไมต้องเลือกปิ่นหยกเป็นเหยื่อ หรือว่าเพราะน้องปิ่นหยกเค็ม
เลยอาจจะทำให้ได้เรียนรู้การใช้ชีวิตตามจุดประสงค์คุณพ่อ? อยากรู้แล้วหละค่ะ
ยิ่งฉากห้องน้ำ... อื้อหือ มันเป็นฉากเรียกเลือดอะจ้ะ ไม่แปลกหรอกถ้าปิ่นหยกจะหน้าแดง
ขนาดอินี่อ่านยังแอบหน้าแดงเลย กร๊ากกกก :z1:
ตัวละครใหม่... น้องคิม... อยากเห็นรูปน้องคิม ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้ปักป้ายเป็นแม่ยกพี่เอมจิตค่ะ!!! :man1:
ปล. รู้สึกถึงรังสีของน้องอาทิตย์จะคล้ายๆ อิเนียนอะ XD
-
อาทิตย์น่ารักกกกกก เป็นพระเอกที่น่ารักมาก เหมือนลูกหมาตัวโตๆเลย
-
อ่านถึงตอนที่สองแล้ว เรื่องน่าจะสนุกค่ะ พระเอกนายเอกรั่วมาก 555 แอบชอบพระเอกมึนๆแบบอาทิตย์อะ ชอบการ์ตูนที่วาดด้วยค่ะ น่ารักดี 55
แอบสงสัย ถ้าปิ่นหยกรับพระเอกเปนภรรยาจริงๆ คุณอาทิตย์กะจะทำไงนิ 5555
-
คู่นี้.....เหมาะกันดีนะ :laugh:
-
555 ปิ่นหยกงกสุดๆ มีการสั่งก่อนเป็นลมด้วยนะ
-
คุณชายตกยากกับพี่เลี้ยงจอมงก
-
ฮ่าๆๆๆๆ ปิ่นหยกอย่างเค็ม ขนาดไม่สบายยังมีจิตสำนึกเตือนผู้คนไม่ให้พาตัวไปหาหมออีก จะฮาเกินไปแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
รอตอนต่อไปจ้า :z2: :z2:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะ อิอิ :L2: :3123:
-
รออยู่น๊า :L2:
-
ฮาคุณชายจริง 555 คุณชายมากๆ
ปิ่นหยกก็แอบคิดอะไรแล้วล่ะสิ คิกๆๆ
+1 ให้จ้าาา
-
ขอแปะไว้ก่อนละกัน ดึกแล้ว ฮ่าๆ
-
แอบชะแว้บมาแปะรูประหว่างรอตอนต่อไปค่ะ ^o^
อาทิตย์ * ปิ่นหยก
จะเป็นสะใภ้(?)ร้านเค้กก็ต้องช่วยกันทำมาหากินนะ =///=
(http://fc08.deviantart.net/fs71/i/2012/158/f/b/trouble_making_by_xx_rainyday_xx-d52kulc.jpg)
//รูปแอบสปอยล์(มั้ย) แต่แหมคงอีกพักใหญ่กว่าจะถึงขั้นนั้น พระนางยังมัวแต่รั่วกันอยู่เลย 555 :laugh:
แถมรูปดูเดิ้ลหนุ่ม ๆ ร้านเค้กค่ะ
จากซ้ายไปขวา อุ่นใจ - เอมจิต - ปิ่นหยก เวลาพี่เอมทำเค้กสูตรใหม่ก็ได้เด็ก ๆ นี่แหละชิมก่อน
(http://fc09.deviantart.net/fs70/f/2012/158/f/e/00_by_xx_rainyday_xx-d52kt0u.jpg)
ฉะปอยอีกนิดว่าเคะทั้งสามคนนะคะ ร้านนี้ขาดทุนนะ...หนุ่ม ๆ แต่งออกกันหมด (ฮา) :-[
เหลือเสะอีกสองคนที่ยังไม่โผล่...รอก่อนน้าา
ตอนหน้าคงจะมาในอีกไม่ช้าไม่นาน ขอเคลียร์ภาระงานก่อนนะคะ ขอบคุณมาก ๆ สำหรับทุกคอมเม้นต์ค่า >3<
-
:o8:มีคู่ทุกคน ขอแถมเคะคิมได้ม้ายยยยย
-
:impress2: :impress2: :impress2: จาเอาคนในรูปอะ ส่งมานะๆๆๆๆ :m11: :m11:
-
พี่เอมจิตตตตตตตตตตตตต เป็นเคะเหรอค๊าาาาา มายก้อดดดดด
ไม่เป็นไร... หยูยู้ยอมเป็นเมะให้ก็ได้นะ //หัวเราะดิ้น
น้องทิตย์ก็หล่ออะ โอ๊ย เลือกไม่ถูกเลยค่ะพี่เรนนี่....
-
“.....ไม่........ต้องหิ้ว.....ไปโรง’บาลนะ...............ไม่มี.....ตังค์จ่าย.....
กร๊ากกกกกกก
นึกว่าจะพูดอะไร ที่แท้ เฮ้อ
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
เอาเป็ดน้อยไปตรง บึ้มกลายเป็นโก้โก้ครั้นซ์ นี่แหละ.............บรึ๋ยน่ารัก "อาทิตย์ที่รัก" :impress2:
-
รูปน่ารักมากมาย :z1:
-
รูปสวยและเนื้อเรื่องน่ารัก
รอเสะอีกสองโผล่ :L2:
-
ชั้นจะเอา เอมจิต จะเอาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
คุณพระเอกเธอแอบแปลกอ่ะ แถมยังมึนๆ แต่ก็ชอบอะ!
ขำปิ่นหยกตรงที่เค็มจนหยดสุดท้าย
อุแหม่ นึกว่าที่เค้นรีดพลังลมปราณก่อนสลบนั่นจะพูดอะไรเสียอีก
ที่ไหนได้ดั๊นสั่งห้ามส่งรพ.เพราะเปลืองตังค์ซะงั้น กร๊ากกก
อ๊ายๆ สามหนุ่มร้านเค้กเป็นเคะหมดเลยเหรอคะเนี่ย ตอนแรกเรานึกว่าพี่แอบจิตเป็นเมะเสียอีก
โอ้ แบบนี้ก็ดีไปอีกแบบเนอะ งั้นก็ขอจิ้นๆๆๆกระจายไปล่วงหน้า
ปล.รูปสวยมากเลยค่ะ ชอบบบ
-
เมะอีกสองคนเป็นพี่ชาย กะพ่อ ของอาทิตย์หรือเปล่านะ
-
รอตอนต่อไปจ้า :call:
-
ปิ่นหยกน่ารัก มึนได้ใจจริงๆ :jul3: :jul3:
ตอนนี้ไม่รู้ใครรั่วกว่ากัน :m20: :m20:
-
งกได้ใจมากๆเลยนะปิ่นหยก ชื่อก็สาวซะ
-
ฮา กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายเอกเรื่องเน้มันฮามาก อาทิตย์น่ารักอ๊า :m3: :m3: :m3: :m3:
-
อ๊าก ไม่ไหวแล้วกับเรื่องนี้ ไม่ไหวแล้วนะ ไม่ไหวจะปลื้มแล้ว (ฮา!)
ชอบๆๆ ชอบค่ะ คาแรคเตอร์กับนิสัยของตัวละครมันโดนมาก อ่านแล้วเพลิ๊นเพลินเลยค่ะ
ไม่ว่าจะตัวเอกของตอนนี้อย่าง อาทิตย์กับปิ่นหยก รึว่าคุณพี่อย่าง พี่เอม (เค้าชอบคนนี้!)
แม้กระทั่งเพื่อนอย่างคุณน้องคิม (เค้าชอบคนนี้มากกว่า!)
หรือว่าน้องอุ่น (อั๊ย น่ารัก...ขนาดหนูยังไม่มีบทพูดเลยนะ ฮา)
ชอบๆ ค่ะ สนุกสนานเฮฮา ชอบความมึนของอาทิตย์นะ น่ารักมาก ><
เป็นศรีภริยา (หราาาา) ที่ป่วงมาก ตอนแลกด้วยร่างกายนี่ กร๊าก ไม่ไหวจะขำ
ตอนแสดงความเป็นคุณชายนั่นก็อีก 555555 ปิ่นหยกคงต้องปวดหัวไปอีกนาน
ว่าแต่...ทำไมคุณพ่อไล่น้องอาทิตย์ออกจากบ้าน? ดูไปก็ไม่มีพิษภัยอะไรนี่นา
รึว่าคุณพ่อจะให้ลูกชายมาลองใช้ชีวิตสามัญลัลล้า ????
ประมาณว่าอาจจะมีใช้ธรรมเนียมของครอบครัวต่างชาติที่ลูกโตแล้วก็ต้องหัดให้รับผิดชอบชีวิตตัวเอง รึป่าว? โอ้ว!
แต่ ช่างเถอะ เพราะว่า ยังไงก็ตาม ...
"ขอบคุณคุณพ่อที่ไล่ลูกชายตัวเองออกจากบ้านมากค่ะ"// คำนับ
555555555
บวกหนึ่งนะคะ ติดตามๆๆๆๆๆ
อ่อ อยากจะถามน้องคิมว่า หนูเป็นญาติห่างๆ กับเหยี่ยวใช่มะลูก? กร๊าก
แล้วก็ชอบรูปมากเลยค่ะ น่ารัก ^^
-
น่ารักดีครับ
มานั่งรอด้วยคน
-
รอตอนต่อไปค่า :3123:
-
สนุกดีจร๊า
-
ชอบอาทิตย์จัง
-
รอเสะ ที่เหลือโผล่
ตอนนี้ก็ลุ้น กับ ความรั่ว ของชาย อาทิตย์ ต่อไป
น่ารักดีจังเลย
-
น่ารักจัง
-
Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
"รัก...ติดดิน"
CHAPTER 04 - ธรรมเนียมตระกูล
::Artid’s POV::
....เขานั่งหลับตลอดคาบเรียน
ซึ่งผมคิดว่าเป็นเรื่องไม่ปกติเท่าไรสำหรับนักเรียนที่สอบติดทอปไฟว์มาทุกปี สงสัยว่าวันก่อนผมอาจจะก่อกวนเขามากไปหน่อย เมื่อคืนนี้ตอนที่ผมหลับไปไฟในห้องยังไม่ปิด และตอนเช้าก็ไม่รู้ว่าเขาลุกออกไปตั้งแต่กี่โมง ผมพยายามปลุกตามประสาเพี่อนที่ดีแล้วนะ แต่หลังจากลองเอาไม้บรรทัดสะกิดไปสามครั้ง และคนที่นั่งข้างหน้าไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาฟังอาจารย์บรรยายหรือแม้แต่จะหันมาแยกเขี้ยวใส่ ผมก็ล้มเลิกความพยายามที่จะรบกวนการนอนของเขา
หลับลึกขนาดนี้ท่าทางจะกำลังฝันดี...
ผมเอาแต่เผลอจ้องท้ายทอยกับลำคอที่ติดจะ...ระหง? สักหน่อยสำหรับนักเรียนชายมัธยมปลายของเขา ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร รู้ตัวอีกทีคาบเรียนชีววิทยาก็จบลงพอดีกับที่เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้น บรรดานักเรียนเริ่มทยอยออกจากห้องพร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจดังไปตลอดทางที่เดินผ่าน....ทว่าเขายังนิ่งอยู่ที่เดิม...
ผมชะเง้อมองข้ามโต๊ะ แต่รู้สึกนั่งข้างหลังอย่างนี้เห็นไม่ค่อยถนัด กำลังจะลุกขึ้นเดินไปหาพอดีตอนที่คิมเดินโฉบผ่านหน้าผมไปหาคนที่กำลังหลับเป็นตายอยู่เสียก่อน
“ไอ้ปิ่น” คิมส่งเสียงเรียก แม้จะไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาแต่เขายังไม่ละความพยายาม
“ไอ้ปิ่นหยก...”
“ปิ่น...ท่านหัวหน้าพรรคกระยาจกปิ่น!”
คราวนี้เริ่มมีเขย่า ผมเดินตามเข้าไปดูใกล้ ๆ นึกสงสัยว่าเขาไปอดหลับอดนอนมาจากไหนกัน
“ปิ่นหยก”
“ปิ่นหยกกก!!!”
“ไอ้ปิ่นหยกโว้ยยยย!!!”
เป็นท่าไม้ตายสุดท้ายของคิมนั่นเองที่ทำให้เขาสะดุ้งเฮือกขึ้นมา ปากกาที่ถืออยู่หลุดมือหล่นลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้น ส่วนเจ้าของปากกาหลังจากหายตกใจก็แทบจะเอาหัวกลับไปเกยโต๊ะเหมือนลูกแมวขี้เซา...ผมเกือบหลุดขำออกมาแล้ว
...มัน.......น่ารักดี
“หลับในเรอะ!! พักเที่ยงแล้วเนี่ยนั่งนิ่งเป็นสากกะเบือเลย” คิมเท้าเอวตั้งหน้าตั้งตาบ่น “แล้วนี่เป็นอะไรหน้าโคตรแดง ฝันอะไรลามกอยู่รึไง”
ผมมองตาม จริงอย่างที่คิมว่า ปิ่นหยกมักจะทำหน้าแดง ๆ อยู่เสมอ เพียงแต่ตอนนี้ติดจะแดงกว่าปกติอยู่นิดหน่อย
“ไอ้เวร ใครจะเหมือนแก” เขาเถียงแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ทำได้ไม่ดีนัก ดูโซเซพิกล ทำเอาผมเผลอลุ้นแทบกลั้นหายใจไปด้วยกลัวว่าเขาจะเอาหน้าไปไถพื้นห้องในวินาทีใดวินาทีหนึ่งหรือเปล่า
“....คิม....แผ่นดินไหวเหรอวะ”
แน่นอน มันไม่ได้มีแผ่นดินไหวหรอก แต่เป็นตัวเขาเองที่ยืนโงนเงนเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ เขากะพริบตาปริบ ๆ อยู่สามสี่ครั้งด้วยท่าทีตื่นตระหนกก่อนที่ตาทั้งสองข้างจะเริ่มลอยแปลก ๆ
“ปิ่นหยก” ผมร้องเรียก ประสานเสียงกับคิมที่ยืนตกใจอยู่อีกด้าน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน
“ปิ่น....ปิ่นหยก” ผมเรียกซ้ำอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับเซไปด้านข้างเสียก่อน ถ้าผมคว้าเอวเอาไว้ไม่ทันอาจจะล้มลงกระแทกกับพื้นไปแล้ว
“ปิ่นหยก....ปิ่นหยก...ได้ยินไหม”
ผมตกใจนิดหน่อยนะที่รู้ว่าเขาตัวผอมกว่าที่คิด แขนขามีกล้ามเนื้อสมส่วนแบบเด็กมัธยม แต่เอวถือว่าบางทีเดียวเทียบกับเอวผมเอง ใบหน้าแดงระเรื่อเมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นซีดเซียวราวกับกระดาษอย่างรวดเร็ว
“ปิ่นหยกครับ...ปิ่--”
“...............ไม่ต้อง.....หิ้ว........ไปโรง’บาลนะ.....” เสียงแหบแห้งของเขาแทรกขึ้นมาได้ในที่สุด มันแทบไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบเลย ผมกำลังนึกถึงเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ ที่เขาไม่อยากไปโรงพยาบาลตอนที่ประโยคถัดมาช่วยไขข้อสงสัย
“.....ไม่มีตังค์จ่าย....”
“......”
ผมงงครับ....
งงมากเลย.....
คิมดูจะไม่แปลกใจกับประโยคนั้นเท่าไหร่ แต่เกิดมาไม่เคยมีใครพูดกับผมอย่างนี้ตอนกำลังจะเป็นลมนะ
แล้วเขาก็หมดสติไป
............................................................
................................
เข็มบนหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาบ่ายโมงยี่สิบห้านาที... ผมอยู่ในคาบเรียนภาษาไทยและกำลังนั่งฟังอาจารย์บรรยายเรื่องการวิเคราะห์และประเมินคุณค่าทางด้านวรรณศิลป์ในงานประพันธ์
....ที่ถูกมันควรจะเป็นอย่างนั้น
คาบเรียนยังคงดำเนินต่อไป แค่ตอนนี้ผมไม่ได้ทำสิ่งที่ถูกต้องอยู่เท่านั้นเอง…
ห้องพยาบาลเวลานี้ช่างเงียบเสียจริง ทุกสิ่งนิ่งสงบ มีเพียงเสียงเดินของเข็มวินาทีและเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของร่างบนเตียงที่บอกให้รู้ว่าเวลาไม่ได้หยุดนิ่ง
........ติ๊ก.......ติ๊ก........ติ๊ก........
ผมควรจะกลับเข้าห้องเรียนได้แล้ว แม้สมองบอกอย่างนั้นแต่ขาก็ยังนิ่งอยู่ที่เดิม หรือรากจะงอกไปแล้ว…หรือที่จริงผมควรเฉลยกับคุณว่าผมไม่ใช่ลูกเจี๊ยบอย่างที่ปิ่นหยกชอบว่าแต่เป็นไม้ยืนต้นต่างหาก
ปิ่นหยกตื่นขึ้นมาแล้วรอบหนึ่งหลังจากที่ผมแบกเขามาถึงห้องพยาบาล จะให้คิมแบกก็คงจะทุลักทุเลไม่น้อยเพราะประมาณคร่าว ๆ ด้วยสายตาแล้วทั้งสองคนรูปร่างใกล้เคียงกันจนไม่น่าจะพากันมาถึงที่นี่ซึ่งอยู่คนละชั้นกับห้องเรียนได้ราบรื่นนัก ข้อสรุปจึงเป็นผมแบกเขาขึ้นหลัง และมีคิมคอยเดินกำกับอยู่ใกล้ ๆ
รูม่านตาคิมดูจะขยายเพื่อสอดส่ายหาข้อมูลอะไรต่อมิอะไรตลอดเวลาแม้ว่าตาเขาจะไม่โตนัก ระยะเวลาเพียงไม่นานระหว่างช่วงเวลาที่เดินจากห้องเรียนถึงห้องพยาบาลแต่เขาทำท่าทางราวกับได้สแกนเข้าไปถึงดีเอ็นเอของทั้งผมและคนที่แบกอยู่บนหลังจนหมดทั้งตัว บางทีจากแค่การจ้องครั้งนี้ก็อาจจะทำให้เขารู้ไปถึงชื่อจริงของทวดของทวดของทวดของผมได้แล้วมั้ง...แค่ความรู้สึกน่ะ...
ผมวางร่างคนที่ยังไม่ได้สติลงบนเตียงอย่างเบามือ แต่ทั้งที่คิดว่าเบาแล้ว เจ้าตัวก็ดันสะดุ้งขึ้นมาตอนนั้นพอดี ผมเลยเริ่มไม่แน่ใจว่าที่นิ่งมาตลอดทางนั่นตกลงเขาเป็นลมหรือแค่หลับลึก.... แต่ช่างเถอะ
“โอย....ไม่ใช่โรง’บาลใช่ไหม” เป็นคำแรกที่เขาถามออกมาเสียงเบาหวิวทันทีที่รู้สึกตัว ตายังไม่ทันจะลืมขึ้นมองด้วยซ้ำไป
.......จะงกไปไหนครับ....
ปกติผมไม่ชอบนินทาหรือค่อนขอดใครหรอกนะ...ไม่พูดคำหยาบด้วยเพราะคุณพ่อไม่ชอบ...แต่ว่า...........แม่ง....งกว่ะ
นี่มันเรื่องร่างกายของตัวเองเชียวนะ คุณพ่อผมเคยบอกว่าคนเราเกิดมาก็มีร่างกายเดียว เกิดแล้วก็ต้องอยู่กับเราไปจนวันตาย จะปล่อยทิ้งไว้ไม่ยอมดูแลให้ดีไม่ได้เด็ดขาด
“ตอนนี้อยู่ที่ห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนxxxน่ะ” ผมตอบหน้าตาย อย่ามองอย่างนั้นสิ...ผมไม่ได้เป็นคนขี้แกล้งโดยกำเนิดนะ...แค่อยากเห็นปฏิกิริยาของเขาเท่านั้นเอง ถือว่าเป็นกรณีศึกษา
“เฮ้ย!!! ฉิบหายแล้วใครจะจ่ายค่าห้อ--!”
เขาเด้งพรวดพราดขึ้นมานั่งหน้าตาตื่นแต่ไม่ถึงสามวินาทีก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วโงนเงนหงายหลังไปนอนแผ่สิ้นท่าบนเตียงอีกครั้ง ได้ยินเสียงคิมหัวเราะชอบอกชอบใจอยู่ข้าง ๆ
“กล้ากล่าวเท็จกับท่านหัวหน้าพรรคกระยาจกเชียวเรอะ...แกก็ร้ายไม่เบานะไอ้คุณชาย”
“......ไอ้ลูกเจี๊ยบ.....ไอ้เวร....ไอ้สตรอเบอร์รี่ขึ้นรา” เขากล่าวสรรเสริญผมยกใหญ่พลางยกมือขึ้นนวดขมับเมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอกเข้าเต็มเปา คิ้วสองข้างยังคงขมวดจนแทบจะไปรวมเป็นอันเดียวอยู่ตรงกลางหน้าผาก “....เล่นอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา คนยิ่งปวดหัวอยู่....”
“งั้นตอนไม่ได้ปวดหัวก็เล่นได้สินะ”
“เพื่อนเล่นเรอะ!”
“อา...จริงสิ ไม่ใช่เพื่อนเล่น แต่เป็นภรร--!!” ประโยคที่เหลือของผมจมหายไปกับเสียงอู้อี้เมื่อหมอนใบโตถูกฟาดเข้ามาเต็มหน้าเป็นการจบบทสนทนาเพ้อเจ้อแต่เพียงเท่านี้... อา...ผมรู้หรอกว่าเรื่องสามีภรรยาอะไรนี่มันบ้ามาก ผมไม่ใช่เกย์นะครับ แค่เล่นแล้วรู้สึกว่ารีแอคชันเขาตลกดีเลยเผลอเอามาเป็นประเด็นสนทนาบ่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว
“แต่เป็นอะไรนะ?” คิมโพล่งขึ้นหลังจากเงียบมาพักใหญ่ ให้ตาย...ผมลืมไปเสียสนิทว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรก
ไม่มีใครตอบอะไร...แต่ผมรู้สึกเหมือนปิ่นหยกเริ่มจะหน้าแดง ๆ ขึ้นมาอีกรอบ เขาอาจจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับกิ้งก่าเพราะดูจะเปลี่ยนสีไวมาก โดยเฉพาะเวลาสลับไปมาระหว่างหน้าแดง หน้าเขียว(ด้วยความหงุดหงิด) และหน้าซีด(ตอนพูดถึงเรื่องเสียเงิน)
“...พวกแกมีพิรุธ” คิมยืนกอดอกสีหน้าข้องใจสุดขีด ผมไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรเลยนะ แต่ดูท่าทางคนป่วยที่แยกเขี้ยวราวกับจะบอกให้รู้ว่า ‘ลองพูดสิ แล้วก็รอรับกระบวนท่าไม้เท้าตีสุนัขของพรรคกระยาจกได้เลย’ ทำให้ผมต้องนั่งสงบปากสงบคำอย่างว่าง่าย
เมื่อเห็นท่าแล้วว่าคงจะไม่ได้รับคำตอบแต่โดยดี คิมก็ยักไหล่เป็นทำนองว่าไม่แคร์...เชื่อแน่ว่าเดี๋ยวเขาก็คงรู้เอง แม้ก่อนหน้านี้จะเรียนอยู่คนละห้องแต่ผมก็เคยได้ยินชื่อเสียงเขาในฐานะเจ้าพ่อแห่งข้อมูลข่าวสารประจำโรงเรียนมาบ้าง
โครกก.....กกก.....
เสียงท้องร้องของใครสักคนดังขึ้นทำลายความเงียบ ต้นเสียงกำลังยกมือลูบท้อง ไม่มีอาการเขินอายเลยสักนิด คุณคิมคงเริ่มหิวกิมจิ...
“แกตื่นก็ดีแล้วไอ้ปิ่น...ปะ ไปกินข้าวกัน”
ปิ่นหยกส่ายหน้าเบา ๆ แล้วมุดหายไปใต้ผ้าห่ม “วันนี้บายว่ะ ปวดหัว ขอนอนก่อน”
คิมยืนมองสภาพเพื่อนรักอยู่ครู่หนึ่งอย่างชั่งใจ สุดท้ายคงตัดสินใจว่าไม่รบกวนดีกว่า เขาจัดแจงเดินไปรื้อยาในตู้พร้อมแก้วน้ำแล้ววางไว้ข้างเตียง “...งั้นก็กินยาแล้วนอนไป...จะกินอะไรไหมเดี๋ยวซื้อมาฝาก”
“ไม่หิวอะ”
คิมทำหน้าไม่อยากเชื่อ...ผมเดาว่าคงเป็นเพราะปิ่นหยกปฏิเสธข้าวฟรี และประโยคถัดมาของคิมก็ยืนยันเป็นอย่างดีว่าผมเดาถูกแล้ว
“เป็นไปได้ไงวะ เพื่อนปิ่นไม่ยินดีที่ท่านคิมรูปหล่อใจบุญจะเลี้ยงข้าว!”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวหายปวดหัวจะไปตามทวงข้าวฟรีมื้อนี้แน่...ฉันอนุญาตให้ติดไว้ได้ก่อน แต่คิดดอกด้วยเป็นไอติมฟรีอีกถ้วย”
“ฟายเหอะ! ได้คืบจะเอาเป็นไมล์” คิมหัวเราะ เอาเข่ากระทุ้งฟูกบนเตียงหนึ่งทีก่อนจะหันมาถามผม “แล้วแกเอาไง จะไปกินข้าวด้วยกันรึเปล่า”
ผมหันไปมองร่างที่คลุมโปงอยู่บนเตียงแล้วส่ายหน้าช้า ๆ “ยังไม่ค่อยหิว...นายกินก่อนเถอะ”
คิมเลิกคิ้ว “เออ...อิ่มทิพย์กันดีนะพวกแก งั้นไปก่อนล่ะ หิวจะกินบ้านกินเมืองได้แล้ว” เขาว่าโดยมีเสียงท้องร้องเป็นแบกกราวด์ก่อนจะเดินตัวปลิวหายลับไป ทิ้งผมอยู่ในห้องพยาบาลเงียบ ๆ กับเขาเพียงลำพัง
...ปิ่นหยกดูเหมือนจะหลับไปแล้ว.....และผมก็นั่งฟังเสียงเข็มวินาทีจากนาฬิกาคลอไปกับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขาในห้องพยาบาลอยู่อย่างนั้นจนถึงบ่ายโมงยี่สิบห้านาทีนี่เอง
...........................................................
........................................
.
.
.
.
บ่ายโมงสี่สิบห้า…ผมเห็นเขาขยับตัวยุกยิกอยู่ใต้ผ้าห่ม ยังคงคอนเซปต์นอนคลุมโปงอย่างเหนียวแน่น
บ่ายสองโมง...เขาพลิกตัวไปมา ผ้าห่มร่นลงมาถึงลำคอตอนที่พลิกตัวจึงได้เห็นใบหน้าว่าเขายังไม่ตื่น...พอได้ท่าที่สบายแล้วก็นิ่งสนิทหลับพริ้มต่อเหมือนโลกนี้ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว
บ่ายสองโมงสิบห้านาที....เขาขมวดคิ้วนิดหน่อย ทำท่าเหมือนจะรู้สึกตัวอีกครั้ง...แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ละจากห้วงนิทรา
บ่ายสองโมงสามสิบห้านาที............นี่มันบ้ามากเลย...
........ผมเริ่มสงสัยตัวเองแล้วว่ามานั่งจ๋องเป็นสัตว์ปีกฟักไข่อะไรอยู่ตรงนี้....ผมควรจะกลับไปตั้งใจเรียนในห้อง ทั้งที่อุตส่าห์ทำตามสัญญากับคุณพ่อที่ว่าปีนี้จะสอบให้ได้ห้องอยู่ห้องเด็กเรียนดีสำเร็จแล้วแท้ ๆ แต่กลับโดดเรียนตั้งแต่ต้นเทอมมานั่งเอ้อระเหยอยู่ห้องพยาบาลโดยไม่ได้มีความจำเป็นเลยแม้แต่น้อย อีกฝ่ายแค่เป็นลมเท่านั้นเอง แถมยังฟื้นขึ้นมารอบหนึ่งแล้วด้วย และที่สำคัญยังไม่ได้มีใครออกปากสักคำว่าอยากให้ผมมานั่งเฝ้า
“ยังอยู่อีกเรอะ”
เสียงจากคนบนเตียงปลุกผมจากภวังค์ ผมมองเขาที่หาวออกมาหวอดใหญ่จนน้ำตาไหลแล้วก็นึกขำ...และผมก็ขำตัวเองในอีกวินาทีถัดมาเมื่อตระหนักได้ว่าคนหาวก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย
“ไม่อยู่แล้ว...ที่นายเห็นนี่เป็นร่างเสมือนจริงที่สร้างเลียนแบบขึ้นมาในอัตราส่วนหนึ่งต่อหนึ่งของฉันเอง” ผมเอ่ยเสียงเรียบ
“กวนตีนละครับ” เขาแยกเขี้ยวใส่ แต่ไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไร ท่าทางจะยังง่วง ๆ อยู่ “เอาล่ะ..จะเล่าให้ฟังดี ๆ ได้รึยัง”
มันฟังดูกะทันหันไปหน่อยจนผมจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก “....เล่าอะไร?”
“เรื่องที่โดนไล่ออกจากบ้านไง”
“เห...??”
“เรื่องเป็นไงมาไง ไปทำเพี้ยนอีท่าไหนเสด็จพ่อถึงเนรเทศออกมาไง สอบได้ห้องหนึ่งไม่น่าหัวช้าเลยนะ”
อา...บทสนทนาคุ้น ๆ นะครับว่าไหม ผมรู้สึกโดนย้อนเข้าให้แล้ว โชคดีที่ยังไปไม่ถึงท่อน 'จะฟ้องหย่า' แบบที่ผมเล่นไปเมื่อวันก่อน
“มาสิงอยู่ห้องคนอื่นหน้าตาเฉยโดยไม่ชี้แจงอะไรให้เคลียร์ไม่คิดว่ามันแปลก ๆ เรอะ”
“.....ไม่มีอะไรซับซ้อนเลย...”
ผมเกริ่นขึ้นมานิดหนึ่งแล้วเหลือบมองปฏิกิริยาตอบสนองของเขา มันน่าสนใจมากทีเดียว นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ดูจะดื้อหน่อย ๆ นั้นจ้องกลับมาอย่างสงสัยใคร่รู้ จมูกโด่งรั้นเชิดขึ้นสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วทำท่าเหมือนจะกลั้นไว้เพื่อรอฟังต่อ ผมเสียเวลาหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีนั้นเพียงแวบเดียวแล้วจึงเริ่มพูดก่อนที่เขาจะกลั้นหายใจจนหน้าเขียวตาย
“......เมื่อสมัยคุณปู่ยังเด็ก ที่บ้านยากจนมาก ๆ แต่ก็สร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาได้ ...ตอนคุณปู่มีคุณพ่อฐานะก็มั่นคงแล้ว แต่พอคุณพ่อเข้ามหา’ลัยได้ปุ๊บ คุณปู่ก็ปล่อยเกาะเลย”
“จะบอกว่าโดนอย่างนี้กันมาตั้งแต่รุ่นพ่อแล้วสินะ” ปิ่นหยกพึมพำ แต่หน้าตาบอกชัดเลยว่านี่ยังไม่ใช่คำตอบที่เขาพอใจจะฟังเท่าไรนัก ผมเลยขยายความเพิ่มอีกสักหน่อย
“นายรู้ใช่ไหม หลายบ้านทั้งที่ฐานะร่ำรวย แต่ถึงรุ่นลูกหลานที่ไม่รู้จักความลำบาก ไม่รู้จักชีวิต ทุกอย่างที่สั่งสมมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายก็หายเกลี้ยงไม่เหลือเลย...คุณพ่อบอกว่าอย่างนั้น”
เขาพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมเลยถือโอกาสสาธยายต่อ “......คุณป้า..คุณอา...ทุกคนที่เป็นลูกของคุณปู่พอขึ้นมหา’ลัยก็โดนแบบนี้กันทั้งนั้น....ดิ้นรนสุด ๆ จนเรียนจบถึงคุณปู่ถึงยอมให้กลับเข้าบ้าน แต่ก็ได้ผลดีนะ นาน ๆ ครั้งพอมีเวลาคุณพ่อยังเอาเรื่องตอนนั้นมาเล่าให้ฟังอยู่เลย”
“เดี๋ยวสิ...ไหนบอกมหา’ลัยถึงจะให้ออกมาอยู่ข้างนอก แกเพิ่งจะมอหกเองไม่ใช่รึไง ไหงโดนเขี่ยทิ้งก่อนวัยอันควร”
ผมยิ้มน้อย ๆ เขาช่างสังเกตดี แสดงว่าตั้งใจฟังจริง “นั่นแหละประเด็น คุณพ่อบอกว่าฉันเอื่อยเฉื่อยไปหน่อย....ที่ผ่านมาก็เรียนห้องบ๊วยตลอด ก็เลย.....ได้รับสิทธิพิเศษ....”
เขาหัวเราะลั่น ผมมองแล้วยักไหล่...มันก็จริงที่ผมใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปตามใจ แค่ไม่ออกนอกลู่นอกทางมากมาย เรียนเรื่อย ๆ เล่นกีฬาเรื่อย ๆ ทำอะไรก็เรื่อย ๆ ไปหมด มันก็.....สบายดี ไม่เห็นต้องขวนขวายอะไรให้เหนื่อยแรง ที่ดิ้นรนสอบจนได้ห้องหนึ่งในปีนี้ก็เพราะถ้าสอบได้คุณพ่อสัญญาจะแถมเงินก้อนหนึ่งให้ก่อนลอยแพเท่านั้นเอง
“ผู้ชายก็พอไหวอยู่นะ” ปิ่นหยกตั้งข้อสังเกต “แต่ผู้หญิงก็ด้วยเหรอ...”
“แน่นอน พี่อันก็โดนมาแล้ว”
“พี่อัน?”
“พี่สาวฉันเอง ชื่ออันนา ออกจากบ้านมาแบบกระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียวและเงินติดตัวสามพันบาทในวันแรกของชีวิตนักศึกษา นอกนั้น....ไม่มีอะไรเลย”
ปิ่นหยกทำตาโต เขาคงคิดเหมือนกันว่าแบบนั้นออกจะโหดร้ายไปสักหน่อยสำหรับเด็กสาวที่เพิ่งจบมัธยมปลาย “แล้วเป็นไง...อยู่ได้? ลำบากไหม?”
ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ สายตาทอดมองไปนอกหน้าต่าง นึกไปถึงพี่สาวคนสวยที่กำลังเรียนอยู่ปีสี่ คณะบริหารธุรกิจแล้วก็ถอนหายใจยาวออกมา
“พี่อันถูกหวย...เอาเงินไปลงหุ้นส่วนธุรกิจเสื้อผ้ากับเพื่อน สบายไปแล้ว”
เขาอ้าปากค้าง.... ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย
และบทสนทนาเกี่ยวกับตัวผมในวันนั้นก็จบลงโดยที่ผมยังไม่ทันได้บอกว่าในกระเป๋าผมเองก็มีลอตเตอรี่ที่ซื้อไว้เมื่อวานนอนอยู่ในนั้นหนึ่งคู่
To be continued...
=================================
อาทิตย์จะถูกหวยเหรอ...
ไม่หรอก...ไม่ง่ายขนาดนั้น คนเขียนใจร้ายค่ะ 555
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^o^
-
รอตอนต่อไปค่า :call:
-
น่ารักมาก ๆๆ
-
พูดท้ายบทยาวพอกับนิยายเลย 555+
แต่ก็ดีนะจได้รู้อะไรคร่าวๆไว้บ้าง
อาทิตย์ก็ดูเอ่อ เฉื่อยมาก ไม่แปลกใจเลยที่จะโดนถีบหัวส่งมาก่อนเวลา
รอลุ้นต่อไปจ๊ะ
-
ดีแล้วที่ไม่ใช่คุณพ่อของอาทิตย์สำหรับเราค่อนข้างแปลกที่ชายหนุ่มมีลูกโตแล้วเพิ่งจะมารู้ตัวว่าเป็นเกย์ ?? 555
เราก็ชอบที่จะเห็นเด็ก ๆ ค่อย ๆ พัฒนาความสัมพันธ์กันไปเรื่อย ๆ ไม่หวือหวาแต่แน่นแฟ้นค่ะ ^^
:กอด1: คนเขียนค่ะ
-
เพิ่งมาอ่าน อ่าาาา
เนื้อเรื่องสนุกมาก น่าติดตาม
รอตอนต่อไปนร้าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ส่วนตัวก็ชอบแนวค่อยๆรักกันนะ
และปลื้มโคอ่อนเคี้ยวหญ้าแก่หรือไม่ก็เสะที่เหนือเสะสุดๆ
จดจ่อรอเรื่องคุณเอม :impress2: :impress2: :impress2:
-
ติตดามด้วยคนเถอะค่ะ
ติดใจอาทิตย์ไปซะแล้ว
พอได้มาอ่านจากมุมมองของพ่อพระเอกแล้วความรู้สึกก็เปลี่ยนไป
ตอนแรกเหมือนอาทิตย์จะไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร อารมณ์ประมาณคุณหนูม้ากมาก อะไรก็ไม่รู้จัก
แต่ตอนนี้ก็เก็ทนิดนึงล่ะค่ะว่าจริงๆแล้วพระเอกเรามันเอื่อยนั่นเอง(อีกนัยหนึ่งคือมันขี้เกียจแบบซอฟต์ๆสินะ ><)
อย่าเพิ่งให้รีบรักกันเลยค่ะ ดูจากนิสัยทั้งคู่แบบนี้แล้วรักกันเร็วแล้วมันรู้สึกไม่ใช่
ค่อยเป็นค่อยไปเนี่ยแหละ เหมาะแล้ว
เพราะโดยพื้นฐานทั้งคู่ก็ไม่ได้มารักชอบอะไรกับผู้ชายด้วยกันมาก่อน
ถ้าถึงเวลารักกันมันคงให้ความรู้สึกละมุนละไมดี ^^
-
เพราะเอื่อยๆเรื่อยๆนี่เอง ถึงโดนเตะโด่ง
-
ฮ่าๆๆๆๆๆ ดวงขึ้นอยู่กับลอตเตอรี่หรือนี่ ถ้าถูกขึ้นมาก็ดีหน่อยนึงนะ ปิ่นหยกคงไม่ว่ามากมายเหมือนเดิม แต่อาจจะต้องจ้ายเป็นค่าเช่าแทนอ่ะนะ งกขนาดนั้นคงให้พี่อยู่ฟรีหรอกค่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
ชอบจัง o18
-
ฮ่าๆ คุณพ่อน่ารักเนอะ เคยโดนเนรเทศบ้างแล้วก็ส่งไม้ต่อให้ลูกๆ
เป็นการสั่งสอนที่ดี ดูสมบุกสมบันดี ส่งลูกออกสู่โลกกว้าง
แต่ก็จริงกับพี่อัน ออกจะโหดร้ายไปนิดกับเด็กสาวที่เพิ่งจบ ม.ปลาย
ถึงงั้นก็เถอะ ถูกหวยอ่ะ ได้ไง! เงินสามพันไม่จำเป็นเล้ย กร๊าก
ดูท่าว่าอาทิตย์ก็คงหวังถูกหวยบ้างล่ะสิ ถึงได้ซื้อหวยเผื่อไว้เนี่ย หึหึ
ท่าจะยากอ่ะนะหนูเอ้ย (เพราะคนแต่งเขาคงไม่ให้ชีวิตหนูง่ายดายขนาดนั้น กร๊าก)
อยู่กับปิ่นไปก่อนเถอะ ฮ่าๆ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ฮาดีค่ะ รอติดตามนะคะ
-
รอจ้ารอ :L2:
-
ปื่นหยก กับ อาทิตย์.. น่ารักอ่ะ!! :-[
เนื้อเรื่องน่าสนใจดีค่ะ ชอบภาษาที่ใช้ด้วย อิอิ
จะมาติดตามบ่อย ๆ นะค๊าา ~~
รอตอนต่อไปค่ะ :mc4:
-
โอวววว สปอยด์ ชอบอีตรงเคะราชินี แต่เสียทีหมีควายนี่แหล่ะ :m20:
-
Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
"รัก...ติดดิน"
CHAPTER 05 – คู่แข่ง
“....เพราะอย่างนี้ ได้โปรดจ้างผมอีกสักคนเถอะนะครับ”
เอมจิตนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วก็หัวเราะ
“ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ คุณพ่อเธอก็คงไม่ได้ถึงกับจะทอดทิ้งไปเลยไม่ใช่เหรอ...ลูกชายทั้งคนเชียวนะ”
ปิ่นหยกกลอกตาสีหน้าหน่ายใจ พี่เอมไม่รู้อะไร ถ้าเขาเป็นพ่อมันคงจะรีบเขี่ยออกจากบ้านนานแล้ว ไม่รอจนป่านนี้หรอก
“ผมจริงจังครับ” เด็กหนุ่มส่งสายตาใสแจ๋ว “ขอโอกาสให้ผมสักครั้ง....”
ค้างไว้เพียงแค่นั้นแล้วเขาก็เงียบไปเหมือนคิดไม่ออกว่าต้องพูดอะไรต่อ ปิ่นหยกทำหน้าเลิ่กลั่กแต่ไม่มีใครทันสังเกต....นี่ลืมบทเรอะไอ้คุณอาทิตย์! อุตส่าห์เตี๊ยมกันมาซะดิบดีแล้วแท้ ๆ
“......เอ่อ......รับรองครับว่าจะไม่ทำให้ต้องผิดหวัง”
ผู้สมรู้ร่วมคิดลอบถอนหายใจเฮือก....พี่เอมไม่ชอบให้เด็ก ๆ ทำตัวเฉื่อยแฉะ แล้วอีแบบนี้จะไปรอดไหม
“ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะถูกไล่ออกจากบ้าน ไม่มีมีทรัพย์สินเงินทอง...แต่ว่าเรื่องความจริงใจนั้นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใครแน่ครับ” ท่านชายตกยากเริ่มพูดต่อ ติดอยู่ที่รูปประโยคชักจะเริ่มจะฟังดูประหลาดไม่เข้ากับสถานการณ์ชอบกล “ผมสัญญาว่าจะไม่ให้ปิ่นหยกต้องมาตกระกำลำบาก...เพราะฉะนั้น….”
เดี๋ยวนะ.... ไอ้วิธีพูดอย่างกับจะมาสู่ขอลูกสาวบ้านอื่นนี่มันไปเอามาจากไหนกัน ไม่ได้มีในสคริปต์ที่ตกลงกันไว้ไม่ใช่เรอะ....จำไม่ได้ว่าจะพูดอะไรก็อย่ามั่วเอาเองอย่างงี้สิว้อย!
เจ้าบ้านเลิกคิ้วพร้อมกับระบายยิ้มจาง ๆ แล้วหันไปมองปิ่นหยกที่กำลังยืนเหงื่อตกด้วยพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มุดดินหายไปด้วยความขายขี้หน้า
“นี่...ตกลงอาทิตย์จะมาขอทำงานหรือมาขอปิ่นจากพี่เหรอ”
ปิ่นหยกทำหน้าเหมือนกลืนมะนาวเข้าไปทั้งลูก ทั้งที่เขาหาช่องทางช่วยมันถึงขนาดนี้แล้ว ไอ้ท่านชายอาทิตย์นอกจากไม่สำนึกแล้วยังจะขยันสร้างความเดือดร้อนอีก
“อ่า...ก็ต้องหมายถึงทำง--”
“หมายถึงทำงานสิพี่เอม”
เป็นอุ่นใจนั่นเองที่อยู่ ๆ ก็เสียงดังขึ้นกลางวงกลบเสียงของเขาไปเสียหมด
น้องเล็กของบ้านเดินดุ่ม ๆ มายืนแทรกอยู่ระหว่างปิ่นหยกกับอาทิตย์ ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกอย่างไว้เชิง สายตาที่ปรายมองไปยังผู้มาขอเป็นสมาชิกใหม่นั้นออกอาการไม่ชอบใจนัก
“เพราะถึงจะขอพี่ปิ่น อุ่นก็ไม่ให้”
ปิ่นหยกมองเหลือบมองซ้ายทีขวาที แขนซ้ายถูกอุ่นใจดึงไปควงไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ บรรยากาศแบบนี้หากเปลี่ยนตัวเขาเองจากเด็กมัธยมปลายชายไทยร้อยเปอร์เซ็นต์เป็นสาวสะพรั่งวัยใกล้ออกเรือนมันคงจะดูเข้าท่าลงตัวกว่าเป็นไหน ๆ แต่ปัญหาคือเขาไม่ใช่จึงได้แต่เหลือบตาขึ้นมองคนที่อายุมากที่สุดในบ้านอย่างขอความช่วยเหลือ
เอมจิตโปรยยิ้มกระชากใจแบบที่แม้จะเห็นกันออกบ่อยก็ยังอดใจสั่นนิดหน่อยไม่ได้แล้วส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับความวุ่นวายของเด็ก ๆ ตรงหน้า
“เอาจริงเหรอ...ร้านนี้โหดมากนะ ถึงเธอจะเป็นลูกชายเศรษฐีก็ไม่มีข้อยกเว้นหรอกรู้ไหม”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มทีเล่นทีจริง แต่รอยยิ้มบนริมฝีปากที่เหมือนจะเปลี่ยนจากองศาจากเดิมไปเล็กน้อยก็ชวนให้ตัววุ่นวายสามคนที่เหลือเสียวสันหลังวาบขึ้นมาแปลก ๆ โดยเฉพาะกับปิ่นหยกและอุ่นใจที่เห็นรอยยิ้มสารพัดรูปแบบของพี่เอมมาตลอดจนพอจะบอกได้ว่าแบบไหนควรโดดใส่และแบบไหนควรวิ่งหนี(แม้จะหนีไม่พ้น)
อาทิตย์พยักหน้าแต่ดูจะไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าตอนแรกเสียแล้ว ปิ่นหยกแอบเบ้ปากน้อย ๆ ...ไรว้า เจอคำขู่พร้อมรอยยิ้มปริศนาพี่เอมแค่นี้ป๊อดแล้วเรอะ ผิดกับอุ่นใจที่ดูจะพอใจคำท้าทายของพี่ชายต่อผู้มาเยือนมากทีเดียว แขนก็ดึงแขนอีกคนที่คล้องเอาไว้ให้เข้ามาใกล้อีกหน่อยอย่างได้ใจ
“ทำงานไม่ดีไล่ออกได้ทุกเมื่อนะ”
เด็กหนุ่มร่างสูงยกมือเกาท้ายทอย เริ่มจะหลุดเก๊กเรียบร้อยกลับมาทำหน้ามึนเหมือนปกติ “....เอางั้นก็ได้ครับ”
ก่อนจะโดนเอมจิตเขกหัวเข้าที่หน้าผากทีหนึ่งเสียงดังก๊อก!
“ต้องบอกว่าจะพยายามครับ หรืออะไรแนว ๆ นี้ต่างหากล่ะ” ชายหนุ่มเจ้าบ้านหรี่ตามองอย่างกดดัน “ปิ่นเหมือนน้องชายพี่อีกคน แต่ดูเธอทั้งเนือยทั้งอืดขนาดนี้แล้วมาบอกว่าจะดูแลไม่ให้ปิ่นหยกต้องตกระกำลำบากเนี่ยนะ..อย่างนี้จะยกให้ได้ยังไง”
.....เงียบกริบกันทั้งบ้าน......
ปิ่นหยกรู้สึกอยากจะหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือด ความคิดจะยื่นมือไปช่วยเหลือคุณชายตกยากของเขาดูท่าจะไม่เป็นผลดีต่อตัวเองเสียแล้ว... เข้าใจอยู่ว่าพี่เอมในโหมดปกติเป็นคนขี้เล่น ประโยคเมื่อกี้นี้ก็คงแค่พูดเล่นด้วย....ใช่ไหม.....ต้องใช่สิ! แต่มุขแบบนี้เล่นเอาเขาอยากกลับคำแล้วบอกชายหนุ่มเสียเดี๋ยวนี้ว่าได้โปรดอย่าจ้างมันเลยพี่เอม...มันต้องสร้างความเดือดร้อนและเอาผมไปตกระกำลำบากแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์!...
ไม่ใช่สิ....ที่อยากจะบอกจริง ๆ คือช่วยเลิกเล่นบทคุณแม่ขายลูกสาวหรืออะไรที่มันชวนขนลุกแบบนี้เสียทีต่างหาก!
แต่ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ....ขอยืนยันอีกทีว่าลูกผู้ชาย! ในเมื่อเขาเสียท่ารับปากมันไปแล้วว่าจะช่วย ก็คงต้องช่วยให้ถึงที่สุด ที่เหลือก็ภาวนาให้เจ้าบ้านไล่มันออกเร็ว ๆ เท่านั้นเอง
เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อได้ยินเอมจิตประกาศรับเจ้าลูกเจี๊ยบตรงหน้าเข้าเป็นสมาชิกของร้านอีกหนึ่งคนในที่สุดหลังจากได้ขู่อย่างสนุกสนานไปอีกสามสี่ประโยคจนพอใจ และพ่อยอดชายนายอาทิตย์ก็เลิกเอ่ยปากแสดงความมุ่งมั่นอะไรนอกจากทำหน้ามึนอย่างเดียว ภายใต้ข้อจำกัดนิดหน่อยตรงที่ห้องพักในหอนี้เต็มหมดแล้ว คงต้องให้ไปอยู่ห้องเดียวกับเขา ให้กินอยู่ด้วยกัน ช่วยกันทำมาหากิน....โอยไม่ แค่คิดก็ชักประสาทแล้ว สถานการณ์กลับไม่ได้ไปไม่ถึงนี่มันอะไรกัน
ปิ่นหยกส่ายหน้าเบา ๆ ไล่ความวิตกจริต นึกในแง่ดีว่ามันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าที่ผ่านมาแล้ว... คนที่จะกินแม้แต่น้ำยาล้างจานเพราะคิดว่าเป็นน้ำผลไม้ ชาตินี้จะอาบน้ำไม่ได้ถ้าไม่ใช่น้ำอุ่นคงทนอยู่ได้ไม่นานหรอก ระหว่างนี้ถ้าทำตัวงี่เง่า เดี๋ยวเขาจะช่วยเทรนวิถียาจกเอาให้มันซึมเข้าถึงเซลล์ประสาทตัวที่อยู่ลึกสุดในสมองไปเลย
“....จะให้ไปอยู่ห้องเดียวกับพี่ปิ่นจริง ๆ เหรอ” อุ่นใจบ่นงึมงำ ท่าทางยังค้างคาใจอยู่ไม่น้อย
“ก็เขาเป็นเพื่อนกัน” เอมจิตหัวเราะแล้วลูบหัวน้องชายเบา ๆ “หรือจะให้ไปนอนกับเรา”
น้องเล็กแหงนหน้ามองสมาชิกใหม่ล่าสุดด้วยสีหน้าเซ็งโลก
“ไม่เอาอะ อุ่นไม่ชอบนอนกับใคร” ว่าแล้วก็ดึงแขนปิ่นหยกเข้ามาหาตัว “ถ้าเป็นพี่ปิ่นของอุ่นก็ว่าไปอย่าง”
พี่ชายคนโตส่ายหน้าอ่อนใจ ถึงปิ่นหยกจะไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ แต่ดูท่าน้องคนเล็กของเขาจะหวง “พี่ปิ่นของอุ่น” อยู่ไม่น้อย เขาขยี้ผมนิ่ม ๆ ของอุ่นใจจนยุ่งเหยิงพลางจับหัวโคลงไปมาอย่างมันเขี้ยว “วันนี้เป็นอะไรน่ะเรา เกิดจะหวงพี่ชายขึ้นมาเหรอ”
“..ก็นิดนึง” อุ่นใจยักไหล่ จังหวะเดียวกับคนอีกฝั่งที่เงียบอยู่นานเริ่มกลับมาสวมวิญญาณปลิงเผือกอีกครั้งด้วยการตวัดแขนมาโอบรอบคอปิ่นหยกซึ่งยืนอยู่ตรงกลางอย่างถือวิสาสะเหมือนจะแย่งกันเกาะแกะ
เด็กหนุ่มยกมือข้างที่ยังว่างขึ้นเสยผมอย่างหนักใจ...ช่วยแข่งกันเรื่องอื่นจะได้ไหม...ถ้ามีคนควงแขนหรือกอดคอทีนึงแล้วเขาได้ตังค์ครั้งละร้อยเนี่ยนะ ป่านนี้คงรวยไปนานแล้ว ดูจะชอบเกาะกันเหลือเกิน
“นี่ ๆ อุ่นใจ” เขาเห็นสายตาที่เหมือนจะมีกระแสไฟแล่นเปรี๊ยะ ๆ ออกมาจากดวงตากลมโตของน้องเล็กที่จ้องท่านชายอาทิตย์เขม็งแล้วก็ตัดสินใจพูดอะไรออกมาบ้างเพื่อทำลายบรรยากาศมาคุ
“เดี๋ยวคืนนี้เสร็จงานที่ร้านพี่ไปติวการบ้านให้ที่ห้องดีปะ”
“จริงดิ” อุ่นใจน้ำเสียงเริงร่าขึ้นมาทันที “ดีเลย! มอสี่เรียนอะไรไม่รู้งง ๆ “
ปิ่นหยกพยักหน้า แต่ออกจะลำบากสักหน่อยเพราะติดแขนหนัก ๆ ของอีกคนที่ยังพาดอยู่ที่คอ
“งั้นเดี๋ยวอุ่นเตรียมขนมไว้เยอะ ๆ”
“เจ๋งมากน้องรัก!”
บรรยากาศระหว่างพี่น้องชื่นมื่นอยู่ได้ไม่นาน....
“ไปด้วย”
เขาอยากบีบคอไอ้ตัวสูงที่ยังเกาะหนึบไม่ปล่อยนัก ขยันทำให้บรรยากาศทะมึนจริงเว้ย....อยู่นิ่ง ๆ เงียบ ๆ เป็นไหมเนี่ย
เอมจิตเดินหายเข้าห้องครัวไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงเด็กหนุ่มสามคนในสภาพชวนกระอักกระอ่วนใจโดยที่ตัวต้นเหตุยังยืนทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“รักนะคะคนดีของฉัน จะวันไหนก็รักเพียงเธอ...และจะบอกว่ารักเธอที่สุด~”
เสียงริงโทนพี่บี้ดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าอุ่นใจ ซึ่งเรียกว่าดังได้จังหวะทีเดียว อย่างน้อยก็ดูจะรู้กาลเทศะกว่าไอ้คุณชายหน้ามึนเป็นกอง
“ไงเหม่ง!..........” อุ่นใจกรอกเสียงทักทาย
“หา.....วันนี้เรอะ! จำไม่เห็นได้......................เออ ๆ รู้แล้ว”
เด็กหนุ่มร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองปิ่นหยกและตัวแถมที่ไม่มีทีท่าจะปล่อยมือจากพี่คนชายสุดหวงของเขาเสียทีอย่างชั่งใจขณะที่หูก็ฟังเสียงจากคนในโทรศัพท์รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง
“..อ....เออ....ฟังอยู่ ตอนนี้เลยเหรอ บ้าเอ๊ย ตั้งนานไม่ตกลงกันนะ.....................เออ เดี๋ยวไป รออยู่ที่บ้านนั่นแหละ.....แค่นี้นะ”
พอวางสายปุ๊บ อุ่นใจก็ทำหน้ามุ่ยใส่อีกสองหน่อที่แทบจะยืนกอดกันกลม...หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือปิ่นหยกในอารมณ์เบื่อโลกที่ถูกเกาะหนึบหนับอยู่ฝ่ายเดียว
“ไปดีมาดีนะ”
อาทิตย์เอ่ยเสียงเรียบด้วยสีหน้าที่คนฟังต้องระงับสติอารมณ์เต็มที่ไม่ให้เผลอเอาโทรศัพท์ปาหัวเพื่อนพี่ชายไปเสียก่อน เรียกให้คู่กรณีพ่นลมออกจมูกอย่างหงุดหงิด เขาเริ่มรู้สึกไม่ถูกชะตากับรุ่นพี่มาดคุณชายหน้านิ่งที่อยู่ ๆ ก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ของปิ่นหยกเสียแล้ว ลางสังหรณ์อะไรบางอย่างมันคอยจะร่ำร้องว่าถ้าไม่ทำอะไรต้องโดนแย่งพี่ชายสุดรักแหง ๆ หมอนี่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย ที่แย่คือลางสังหรณ์เขาไม่ค่อยจะผิดเสียด้วย แต่เมื่อกี้เพื่อนที่โรงเรียนก็ดันโทรตามไปช่วยกันทำงานกลุ่มอย่างกับจะแกล้งขัดจังหวะ
ชิ..! วันนี้จะถือว่าปล่อยไปก่อนก็ได้
“พี่ปิ่น วันนี้สงสัยไม่ได้แล้วแหละ เพื่อนโทรตามไปทำงานอะ คงค้างบ้านมันด้วยเลย”
ปิ่นหยกพยักหน้าช้า ๆ “เหรอ...น่าเสียดายจังนะ” ที่เขาไม่ได้พูดต่อคือ ‘อดกินขนมฟรีเลยวันนี้’
“ไว้วันหลังมาติวให้อุ่น....สองคนนะ” อุ่นใจเน้นเสียงท้ายประโยคที่ว่า ‘สองคนนะ’ ชัดถ้อยชัดคำพร้อมกับหันไปจ้องปลิงเผือกข้าง ๆ พี่ชายอย่างประกาศศัตรู
“อ่าฮะ สองคน ฉัน ปิ่นหยก แล้วก็นาย” อาทิตย์นับนิ้ว
อันนั้นเรียกสามคนว้อย!!
ทั้งอุ่นใจและปิ่นหยกแทบจะกรีดร้องประสานเสียง เอ็งไปเรียนอนุบาลใหม่เลยไป!
น้องเล็กหันมาเขม่นอีกครั้งชนิดที่ว่ากะเอาสายตาทิ่มแทงให้พรุนกันไปข้างก่อนจะเดินปึงปังเข้าครัวไปหาเอมจิต ปากก็บ่นงุบงิบไปตลอดทางจนน่าสงสัยว่ากำลังท่องคาถาสาปแช่งอะไรอยู่หรือเปล่า สุดท้ายก็เหลือกันอยู่สองคนยืนนิ่งอยู่ในห้องโถงว่าง ๆ
“ปล่อย”
ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ มือเกาะอยู่ยังไงก็อยู่อย่างนั้น
“ปล่อยเว้ย...อาทิตย์! อึดอัด เกาะอยู่ได้พ่อเป็นปลิงเหรอ”
“อย่าว่าคุณพ่ออย่างงั้นสิ”
ที่จะว่าจริง ๆ คือเมิงนั่นแหละครับคุณชาย!
“น้องอุ่นชอบนายเหรอ”
“หา...?”
“ก็ดูหวงจัง”
ปิ่นหยกยืนงง...เออ...แล้วต้องตอบยังไงล่ะ ก็คงชอบมั้ง อยู่คลุกคลีด้วยกันมาตั้งสองปีแล้ว
“เป็นพี่น้องกัน”
“แต่ไม่ใช่พี่น้องจริง ๆ ไม่ใช่เหรอ”
ทำรู้มากอีก “แล้วไง”
อาทิตย์ยอมปล่อยมือแล้วยกขึ้นทำท่ายอมแพ้
“ไม่มีอะไร แค่ถามดู เห็นน้องอุ่นดูไม่ค่อยชอบหน้าฉันเท่าไหร่”
คนฟังส่ายหน้าหน่าย ๆ “ไม่เห็นแปลก ฉันยังไม่ชอบขี้หน้าแกเลย”
“โกหกไม่ดีนะ” เด็กหนุ่มร่างสูงว่าแล้วก้มหน้าลงมาจ้องตาอีกฝ่ายในระยะประชิด ทำเอาปิ่นหยกผงะเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อยแล้วเผลอหลุบตาลงต่ำ.....
......เดี๋ยวสิ...แล้วจะหลบมันทำไมเนี่ย...เสียฟอร์มโคตร ปุบปับใครใช้ให้เอาไอ้ตาใส ๆ นั่นมาจ้องกัน!
“แล้วรู้หรือเปล่าคนโกหกก็มักจะหลบตาด้วย”
“ยุ่งจริงเว้ย!” เขาโวยแล้วตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาจ้องกลับด้วยแววตาหาเรื่องสุดขีด “แค่จ้องตาทำไมฉันจะทำไม่ได้”
เอาสิ...หลังจากแพ้ศึกจ้องตาในห้องน้ำครั้งก่อน คราวนี้เขาไม่ยอมแพ้อีกเด็ดขาด จ้องจนกว่าตาจะบอดกันไปข้างนี่แหละไอ้ลูกเจี๊ยบ! ให้มันรู้กันไปว่านอกจากเรียนดี งานบ้านเด่น เขายังมี.....
“ปิ่นหยกตาสวยนะครับ”
ราวกับได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแตกโพละในหัว...
.....ตามด้วยความร้อนวูบวาบที่คล้ายว่ามีจุดเริ่มต้นตั้งแต่ในอก....แล่นขึ้นมาจนถึงลำคอ....ใบหน้า....แล้วลามปามไปกระทั่งที่ใบหูสองข้าง เขากำลังคิดเรื่องจะสวนกลับอย่างไรดี แต่ขากลับพาตัวเองหันหลังกลับแล้ววิ่งพรวดพราดออกจากห้องโถงขึ้นบันไดหอพักตึง ๆ ๆ ออกไปด้วยความเร็วแสงโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ ทิ้งให้ผู้มาอยู่ใหม่ยืนงงอยู่ที่เดิมว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า รู้ตัวอีกครั้งก็เมื่อหยุดพักหายใจหอบอยู่หน้าห้องพักตัวเอง
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกุมหน้าอก... ก้อนเนื้อในนั้นกำลังเต้นระรัวแบบไม่ทราบสาเหตุ คงจะแค่เหนื่อยที่วิ่งขึ้นบันไดมา....แต่จะต้องวิ่งหนีออกมาทำไมกันเนี่ย!!!
“….ไอ้ลูกเจี๊ยบบ้า!” เขาส่งเสียงสบถอ่อนแรงแล้วทรุดตัวลงนั่งพิงประตูอยู่ตรงนั้นเอง
สงครามจ้องตาระหว่างอาทิตย์ – ปิ่นหยก...ฝ่ายแรกทำคะแนนนำไปแล้ว 2-0
To be continued
===========================================
เสียท่าตล๊อดดดด 5555
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
:m4:ขอบคุณค่าาาาาาา. จ๊วบบบบบบบบบ>3<
-
:L2:สบตา ให้ใจเต้นแรงตายไปข้างนึงเลย
-
รีบๆมาต่อนะ :3123:
-
ปิ่นหยกจะชนะ
นายลูกเจี๊ยบ
บ้างมั้ยเนี่ย :z2:
-
อารมณ์หวงพี่สาวชัดๆ 5555
-
:jul3: คุณชายอาทิตย์ มึนได้โล่ห์จริงๆ
รอตอนต่อไปนะ o13
-
มึนๆอึนๆของแท้เลยนะคุณชาย จะเอาตัวรอดได้ไหมเนี่ย
-
คุนชายน่ามึนมากเลยอ่ะ :m1:
-
ชอบน้องอุ่นอ่ะ ระวังปวดหัวจี๊ดนะคะน้องอุ่นเพราะพ่อยอดชายนายอาทิตย์ท่านอึนเกิ๊นชาวบ้าน 555
-
พึ่งได้อ่าน สนุกมากเลย
ชอบความคิดของบ้านอาทิตย์อ่ะ
ให้ลูกออกมาเผชิญสิ่งต่างๆด้วยตัวเอง
-
น่ารักๆ ออกแนวต้องลุ้นๆ อิอิ
มาต่อเรื่อยๆน้า อย่าขาดละ อิอิ
-
ลูกเจี๊ยบน่ารักเว่ยเฮ่ย :serius2: :serius2:
-
โห คนแต่งเฉลยซะก่อน อดลุ้นน้องอุ่นใจเลยอะ เหอะๆ
-
ปิ่นหยกเสียท่าตล๊อดดดด ฮ่าๆๆๆๆ // อาทิตย์มึน(ซึน)ได้อีก ฮ่าๆๆๆ
-
เนื้อเรื่องสนุกมากๆค่ะ
รอติดตามต่อไป ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องอุ่นน่าเอ็นดู----- เป็นน้องหวงพี่ ขนาดพี่ไม่แท้ยังขนาดนี้ถ้าเป็นพี่เอมมีแฟนจะขนาดไหนกันนะ
ชอบรูปของคุณเรนนี่จังเลยค่ะ น่ารักอบอุ่นไม่เปลี่ยนเลย
-
สนุก ตลก ฮา o13 o13
-
ถึงจะไม่ค่อยชอบพระเอกลุคเฉื่อยๆแบบนี้
แต่ว่าเรื่องน่ารัก จะขอตามติดท่านต่อไป ฮ่าๆ
-
น่ารักอ่ะ'
-
ชอบน้องอุ่นนะ
หวงนะแต่สู้เค้าไม่ได้ 555
-
ช่วงนี้ดูบอลยูโรมั่งเหมือนกันค่ะ อารมณ์ค้างนิดนึงเลยแถมคอมิคแทรกเนื้อเรื่องหลัก..เกี่ยวมั้ย? 555 XD ถ้าอาทิตย์กับปิ่นหยกชวนกันดูบอล แน่นอนว่าปิ่นหยกต้องหลับก่อนแหง ๆ เพราะเป็นประเภทนอนไม่ดึกและแหกขี้ตาตื่นเช้า
//ไม่รู้ว่าทำให้มันไม่ย่อภาพให้ได้รึเปล่าค่ะ..ทำไม่เป็น ยังไงช่วยกดขยายเวลาอ่านแทนละกันนะคะ =w="
"ปิ่นหยก..ดูบอลกัน"
(http://fc05.deviantart.net/fs71/f/2012/163/a/5/p0_resize_by_xx_rainyday_xx-d538how.jpg)
=========================================
(http://fc08.deviantart.net/fs71/f/2012/163/4/0/crop_resize_by_xx_rainyday_xx-d538l51.jpg)
(http://fc00.deviantart.net/fs71/f/2012/163/2/4/p1_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kbn.jpg)
(http://fc04.deviantart.net/fs71/f/2012/163/f/4/p2_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kbu.jpg)
(http://fc02.deviantart.net/fs70/f/2012/163/e/a/p3_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kc2.jpg)
(http://fc01.deviantart.net/fs70/f/2012/163/4/3/p4_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kc8.jpg)
(http://fc00.deviantart.net/fs70/f/2012/163/f/e/p5_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kcf.jpg)
(http://fc01.deviantart.net/fs70/f/2012/163/b/f/p6_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kcn.jpg)
.
.
.
.
.
.
.
.
(http://fc04.deviantart.net/fs71/f/2012/163/2/f/p7_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kcu.jpg)
คุณชายที่ไม่ได้เรื่องก็ยังคงไม่ได้เรื่องต่อไป...เป็นเหน็บแค่นี้ก็จะไม่สู้ซะแล้ว.. *ส่ายหน้า* (ฮาาา) XD
==========================================
ชุ่ยมั่งอะไรมั่ง...ถือว่าดูเอาขำ ๆ ละกันนะคะ :D
พบกันตอนหน้าค่ะ ^^
ปล.ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะที่บางทีแอบเผลอสปอยล์เนื้อเรื่องตอนคุยท้ายบทมากไปหน่อย แฮ่ ๆ (ชอบพล่าม 555) คราวหน้าจะระวังไม่สปอยล์เยอะแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะค้าาาา ม๊วฟ~~~ =3=
-
น่ารัก><
-
ปิ่นหยกน่ารัก :m1:
ส่วนคุณชายจะหวานซะหน่อยเหน็บกินซะงั้น
-
การ์ตูนน่ารักดีค่ะ ขำคุณชายอะ เหน็บกินซะงั้น 555
-
สปอยด์มาเถอะ :L2:
-
:m3: :m3: :m3: น่ารักกกกกกกกอะ
-
น่ารักอ่ะ
-
แอบเมนบทที่ห้านิดนึง
น้องอุ่นหวงพี่อย่างน่ารักอ่ะ
คิดว่าน้องคงหวงแบบพี่ละมั้ง ก็คนมันอยู่ด้วยกันมาตั้งสองปีนี่
แล้วพี่ปิ่นหยกก็เป็นซะแบบนี้จะไม่ให้หวงได้ยังไง
การ์ตูนน่ารักมากกกกก
อย่าว่าพ่อพระเอกเลย เป็นเหน็บมันก็ทรมานมิใช่น้อยนะคะ(เข้าข้างเต็มที่><)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปิ่นหยกน่ารัก
-
น่าร๊ากกกกกกอ่ะ
ชอบชอบเขียนมาอีกน๊า :z2:
-
ช่วงนี้ดูบอลยูโรมั่งเหมือนกันค่ะ อารมณ์ค้างนิดนึงเลยแถมคอมิคแทรกเนื้อเรื่องหลัก..เกี่ยวมั้ย? 555 XD ถ้าอาทิตย์กับปิ่นหยกชวนกันดูบอล แน่นอนว่าปิ่นหยกต้องหลับก่อนแหง ๆ เพราะเป็นประเภทนอนไม่ดึกและแหกขี้ตาตื่นเช้า
//ไม่รู้ว่าทำให้มันไม่ย่อภาพให้ได้รึเปล่าค่ะ..ทำไม่เป็น ยังไงช่วยกดขยายเวลาอ่านแทนละกันนะคะ =w="
"ปิ่นหยก..ดูบอลกัน"
(http://fc05.deviantart.net/fs71/f/2012/163/a/5/p0_resize_by_xx_rainyday_xx-d538how.jpg)
=========================================
(http://fc08.deviantart.net/fs71/f/2012/163/4/0/crop_resize_by_xx_rainyday_xx-d538l51.jpg)
(http://fc00.deviantart.net/fs71/f/2012/163/2/4/p1_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kbn.jpg)
(http://fc04.deviantart.net/fs71/f/2012/163/f/4/p2_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kbu.jpg)
(http://fc02.deviantart.net/fs70/f/2012/163/e/a/p3_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kc2.jpg)
(http://fc01.deviantart.net/fs70/f/2012/163/4/3/p4_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kc8.jpg)
(http://fc00.deviantart.net/fs70/f/2012/163/f/e/p5_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kcf.jpg)
(http://fc01.deviantart.net/fs70/f/2012/163/b/f/p6_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kcn.jpg)
.
.
.
.
.
.
.
.
(http://fc04.deviantart.net/fs71/f/2012/163/2/f/p7_resize_by_xx_rainyday_xx-d538kcu.jpg)
คุณชายที่ไม่ได้เรื่องก็ยังคงไม่ได้เรื่องต่อไป...เป็นเหน็บแค่นี้ก็จะไม่สู้ซะแล้ว.. *ส่ายหน้า* (ฮาาา) XD
==========================================
ชุ่ยมั่งอะไรมั่ง...ถือว่าดูเอาขำ ๆ ละกันนะคะ :D
พบกันตอนหน้าค่ะ ^^
ปล.ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะที่บางทีแอบเผลอสปอยล์เนื้อเรื่องตอนคุยท้ายบทมากไปหน่อย แฮ่ ๆ (ชอบพล่าม 555) คราวหน้าจะระวังไม่สปอยล์เยอะแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะค้าาาา ม๊วฟ~~~ =3=
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...........แอบจิ้นกับการ์ตูนน่ารักมากครับ........ตามต่อนะครับ :L1:
-
ปิ่นหยกเขินแล้ววิ่งหนีเฉยเลย น่ารักอ่ะ! :-[
หวังว่าน้องอุ่นใจคงจะหวงแบบพี่ชายจริงๆน๊าา.. = ="
การ์ตูนวาดได้น่ารักมากเลยค่ะ อิอิ
รอตอนต่อไปจ้าา ~~ :pig4:
-
แหม นึกว่าชายท่านจะชวนปิ่นหยกทำประตู o18
อุ๊ย เปล่าคิดอะไรนะเคอะ -..-
คอมมิคน่ารักมากค่ะ :L2:
-
นึกว่าดูบอล แล้วจะอยากไปเตะบอลซะอีก
-
น่าลาก เอ๊ย!!น่ารักอ่ะ(http://emoticon.ohozaa.com/datas/emoticon/Littlepanda/1185630797.gif)
-
แอร๊ยยยยย :m1: ทำไมมันน่ารักงี้อ่า เปนการ์ตูน กรี๊ดดดดดดดกร๊าดๆๆๆๆๆ :m25:
ปิ่นหยกก้อน่ารักง๊าา คุนชายก้อแม่มหล่อลากกกกกกกกกกกกกก :m3:
-
เห็นภาพลูกเจี๊ยบแล้วคิดถึง ท่านฮิบาริ ><
-
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ ชอบนายเอกงก และพระเอกมึน ๆ
-
Dormitory boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
"รัก...ติดดิน"
Chapter 6 – พี่ชาย..น้องชาย
“....อุ่นใจ”
….เขาได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง...... มันแทบจะไม่ดังไปกว่ากระซิบ ทว่ากลับสะท้อนก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหู
“........อุ่นใจ.....อุ่นใจ......”
และเขาชอบเสียงนั้น
“พี่ปิ่น”
เจ้าของชื่อยืนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนเขาที่โอบรอบเอวไว้หลวม ๆ ปิ่นหยกสูงกว่าเล็กน้อยแต่เชื่อว่าอีกไม่นานเขาคงจะสูงทันได้ไม่ยากเย็น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองมาบัดนี้หรี่ปรือดูเย้ายวน พวงแก้มใสขึ้นสีระเรื่อแบบที่เจ้าตัวมักเป็นบ่อย ๆ แต่ครั้งนี้กลับชวนให้ใจเต้นแรงเมื่อประกอบเข้ากับริมฝีปากซึ่งพร่ำเรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมา...
“อุ่นชอบเสียงพี่ปิ่น”
“อยากให้เรียกอีก...เรียกชื่ออุ่นคนเดียว”
ปิ่นหยกระบายยิ้มละไมแล้วยกแขนสองข้างขึ้นโอบรอบคอคนตรงหน้าคล้ายจะตอบรับประโยคเอาแต่ใจนั้น ใบหน้าโน้มลงมาใกล้พร้อมกับลมหายใจร้อน ๆ เป่าลงคลอเคลียอ้อยอิ่งอยู่ที่ปลายจมูกชวนให้สติทิ้งร่างกายบินล่องลอยหายออกไปนอกหน้าต่าง
“....งั้นพี่ก็จะเรียกอุ่นใจคนเดียว”
ริมฝีปากบางหยักยิ้มพรายอีกครั้งก่อนจะเคลื่อนเข้ามาใกล้ช้า ๆ …ช้าเสียจนทรมาน แต่ละวินาทีที่ผ่านราวกันนิจนิรันดร์ จนกระทั่งริมฝีปากของทั้งสองคนห่างกันด้วยระยะเพียงกระดาษแผ่นบาง ๆ กั้น
อุ่นใจได้กลิ่นหอมละมุนเหมือนเค้กที่เพิ่งทำเสร็จ
....ไม่อยากรออีกแล้ว....
“พี่ปิ่นเป็นของอุ่นนะ..”
เขาหลับตา กระตุกเอวอีกฝ่ายให้ขยับเข้าหา....กลีบปากบางสวยนั่นจะรสชาติหอมหวานเหมือนเค้กด้วยหรือเปล่า....
...นี่มันอย่างกับฝันไป...
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง.......!!!!!!!!
ใช่แล้ว..เขาฝันไป
เคร้ง!!
นาฬิกาปลุกกระเด็นหล่นจากหัวเตียงลงกระแทกพื้น ตัวเครื่องลอยไปฝั่งหนึ่ง ส่วนถ่านนาฬิกาหลุดลอยไปอีกฝั่งแล้วกลิ้งหายไปใต้เตียง และเจ้าของนาฬิกาก็ขดตัวซุกอยู่กับหมอนข้างราวกับจะรวมร่างเป็นหนึ่งเดียวกันไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด ทั้งหน้าร้อนผ่าวไปหมด เกิดจะนึกอายผีสางนางไม้ในห้องนอนตัวเองขึ้นมากะทันหัน
“ฝันบ้าอะไรเนี่ย...” เด็กหนุ่มโอดครวญกับลายโปเกมอนบนปลอกหมอน “...ถ้าพี่ปิ่นรู้เข้า…”
เป็นปกติธรรมดาสำหรับอุ่นใจไปแล้วที่มักจะฝันถึงพี่ชายซึ่งไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดอย่างปิ่นหยก ที่ผ่านมาเขามักจะฝันถึงเหตุการณ์ปกติทั่วไป ชีวิตประจำวัน เรื่องที่โรงเรียน หรืออาจจะเรื่องราวแฟนตาซีบู๊ล้างผลาญอะไรก็ตามแต่โดยมักจะมีปิ่นหยกเป็นหนึ่งในบุคคลที่มาโผล่ในนั้นไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่ภาพความฝันที่ยังตรึงแน่นอยู่ในหัววันนี้กลับต่างออกไปจากทุกที...มันช่างชวนให้ใจหวิว ๆ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ...
อุ่นใจยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ส่ายหัวไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะเดินลากเท้าไปเก็บซากนาฬิกาที่กระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทางเมื่อครู่นี้ ตอนสะดุ้งตื่นคงเผลอปัดแรงไปหน่อย เห็นสภาพเข็มนาฬิกาหลุดออกมาห้อยร่องแร่งและกระจกที่มีรอยร้าวพาดกลางแบ่งหน้าปัดออกเป็นสองฝั่งก็ต้องโคลงหัวไปมามาเบา ๆ ด้วยทำใจว่าคงจะต้องไปหาอันใหม่มาใช้เสียแล้ว เขาวางมันทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วเดินเนือย ๆ ไปหยิบผ้าขนหนูผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ...เช้าวันเสาร์ที่บรรยากาศขมุกขมัวแปลก ๆ แบบนี้ โดนน้ำเย็นสักหน่อยอาจจะช่วยให้สมองปลอดโปร่งขึ้นบ้าง
เพียงไม่นาน.. เด็กหนุ่มก็ออกมายืนเช็ดผมที่เพิ่งสระมาหมาด ๆ สายตาเหลือบมองเวลาจากนาฬิกาข้อมือที่หัวเตียง วันหยุดอย่างนี้ร้านจะเปิดเก้าโมง กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวจัดการร่างกายเสร็จก็ใกล้เวลาเปิดร้านพอดี ถ้าลูกค้าเยอะเขาอาจจะลงไปช่วยอีกแรง
อุ่นใจเหม่อมองหน้าปัดร้าว ๆ ของนาฬิกาปลุกบนโต๊ะอย่างเลื่อนลอย... แม้จะโดนน้ำเย็นหวังจะให้หัวโล่ง แต่กลับไม่ได้ช่วยชะล้างเอาความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับความฝันเมื่อเช้าออกไปได้อย่างที่คิด
‘..พี่ปิ่นเป็นพี่นะ...’
‘….แต่ก็ไม่ใช่พี่แท้ ๆ แบบพี่เอมไม่ใช่เหรอ....’ เสียงเล็ก ๆ น่ารังเกียจแย้งขึ้นในหัว
...อีกเสียงหนึ่งตั้งคำถามขึ้นใหม่ ‘...พี่ปิ่นเป็นผู้ชาย......’
อุ่นใจทรุดตัวลงนั่งกุมขมับ ปล่อยน้ำจากผมที่เพิ่งสระไหลลงหยดแหมะ ๆ บนผ้าปูเตียง...นี่มันชักจะเพี้ยนกันไปใหญ่แล้ว เขาสูดลมหายใจเข้าลึก...ความคิดฝ่ายมองโลกในแง่ดียังคอยจะหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง ...มันก็คงไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไรนักหรอกน่า..ใช่ไหม? ความฝันเป็นสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้ นี่ก็เป็นแค่อีกรูปแบบหนึ่งของความฝันแปลก ๆ ที่ใครก็ฝันกันได้ไม่ใช่หรือไง..? ถึงแม้บรรยากาศจะเหมือนจริงมากจนน่าตกใจ...แต่ก็ไม่ใช่ว่าชีวิตจริงเขาจะอยากทำอย่างนั้นกับปิ่นหยกเสียเมื่อไหร่กัน
เด็กหนุ่มล้มลงไปฟัดหมอนข้างลายโปเกมอนจนหนำใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจ้องโทรศัพท์ภายในที่วางอยู่ในห้องพักของตัวเอง
ถ้าเป็นพี่หมอ อาจจะเอาเรื่องแบบนี้ไปปรึกษาด้วยได้...ใช่ไหมนะ?
ยังไม่ทันจะได้คิดทบทวนให้ถ้วนถี่ มือก็คว้าหูโทรศัพท์ลักษณะเดียวกับที่มีอยู่ในทุกห้องของหอพักแห่งนี้แล้วกดหมายเลขที่เริ่มจะชินมือนอกจากเลขห้องของปิ่นหยกและเอมจิต
3 – 3 – 0 – 2
แล้วเสียงกริ่งโทรศัพท์ก็ดังขึ้นที่ห้องพักชั้น 3 เลขห้อง 302 ปลุกให้เจ้าของห้องงัวเงียขึ้นมารับสาย...
................................................................
...........................................
.
.
.
.
เก้าโมงครึ่ง...ปิ่นหยกเดินงุ่นง่านผ่านป้าย “ร้านเค้กทานตะวัน” ด้วยสีหน้าหงุดหงิดเหมือนเพิ่งกินรังแตนไปหมดประเทศ เสียงกระดิ่งกรุ๋งกริ๋งที่ดังขึ้นขณะเปิดประตูร้านและแอร์เย็นฉ่ำที่พัดเข้าใบหน้าช่วยให้อารมณ์เย็นลงบ้าง แต่ไม่ได้ช่วยให้รอยขีดข่วนและแผลถลอกปอกเปิกเต็มเนื้อตัวจางหายไปแต่อย่างใด และที่เดินตามหลังเขามาต้อย ๆ เหมือนลูกเจี๊ยบตามแม่คือเด็กหนุ่มลูกเศรษฐี...หรือจะพูดใหม่ให้ถูกว่า ‘อดีตลูกเศรษฐี’ ตัวปัญหาผูกขาดของปิ่นหยกที่สภาพตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างกันนัก ทั้งเนื้อตัวมีแต่รอยถลอกและเศษดินโคลนเปรอะเปื้อน ผมเผ้ายุ่งเหยิง และถ้าจ้องดี ๆ ก็อาจจะเห็นเศษใบหญ้าที่ติดอยู่ตามเส้นผม
เอมจิตถึงกับต้องหยุดเสิร์ฟเค้กลูกค้าเพื่อมายืนขำอย่างเป็นเรื่องเป็นราวพลางลากทั้งสองคนไปหลังร้านก่อนสภาพมอมแมมนั่นจะไล่ลูกค้าไปเสียหมด
“...ไปเอาหัวมุดดงหญ้าที่ไหนกันมาน่ะ...อุ๊บ! ฮ่ะ ๆ!!”
เห็นได้ชัดว่าเอมจิตยังเก็บอาการได้ไม่ดีเท่าที่ควร โดยเฉพาะเมื่อเห็นเด็ก ๆ สองคนในสภาพเยินพอกัน แต่อีกคนทำหน้าราวจะพ่นลาวาออกมาจากตาหูจมูกปาก...ส่วนอีกคนยืนทำหน้ามึนเหมือนยังไม่ตื่นอยู่ข้าง ๆ
“ก็ไอ้ลูกเจี๊ยบนี่ดิพี่เอม!” ปิ่นหยกโบ้ย “ขี่จักรยานไม่เป็นก็ไม่บอกก่อน!!”
เอมจิตเอียงคอรอฟังต่อ กำลังนึกสงสัยว่าเกี่ยวอะไรกับจักรยาน... แต่จะว่าไปตอนทั้งสองคนเดินเข้าร้านมาเขาก็เห็นจักรยานสีเหลืองดำคันหนึ่งที่ไม่รู้ของใครจอดหลบมุมหน้าร้านอยู่หนึ่งคัน บางทีอาจจะเป็นจักรยานที่ปิ่นหยกกำลังพูดถึง
ชายหนุ่มไม่ต้องเสียเวลาสงสัยนานเลย เมื่อคุณลูกจ้างผู้น่ารักของเขาเริ่มกล่าวคำสรรเสริญวีรกรรมของเพื่อนคุณชายร่างสูงเป็นฉาก ๆ
...................................................
...............................
ชั่วโมงกว่า ๆ ก่อนหน้านี้ เอมจิตขอให้ปิ่นหยกช่วยออกไปซื้อของใช้ที่ยังขาดในร้านมาให้ โดยมีอาทิตย์รับอาสาจะไปช่วยซึ่งเอาชนะเสียงคัดค้านที่ล้มเหลวไม่เป็นท่าของปิ่นหยกอย่างสวยงาม...
‘รอบนี้ต้องซื้อเยอะ ไปช่วยกันถือของก็ดีนะ’ เป็นคำพูดส่งท้ายของชายหนุ่มเจ้าของร้านทั้งใบหน้ายิ้มแย้มก่อนทั้งสองคนจะเดินออกจากร้านในลักษณะใกล้เคียงปาท่องโก๋...
ระหว่างที่พี่เลี้ยงจำเป็นเดินเลือกของในซูเปอร์มาเก็ตพร้อมกับคำนวณราคาสินค้าเพื่อความคุ้มค่าอย่างบ้าคลั่ง (อุ่นใจที่เคยมาซื้อด้วยนาน ๆ ครั้งเรียกว่าอย่างนั้น) เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่พบคนที่อ้างว่าจะมาช่วยถือของเสียแล้ว
ปิ่นหยกเคาะนิ้วกับเคาน์เตอร์ขณะที่รอพนักงานคิดเงิน สายตากวาดมองไปรอบตัว ไอ้คุณชายบ้าหายหัวไปไหนก็สุดจะคาดเดา อย่างไรก็ตาม ภาพของท่านชายอาทิตย์และจักรยานสีเหลืองดำโครงอลูมิเนียมที่เจ้าตัวเดินจูงมาหยุดอยู่หน้าซูเปอร์มาเก็ตไม่ใช่หนึ่งในสิ่งที่เขาคิดว่าจะเห็นแน่นอน
เทพเจ้าแห่งเงินตราและความร่ำรวยครับ.. หมอนี่ไปขโมยจักรยานใครมาวะเนี่ย!!
“จักรยานนั่นมาจากไหน” เขายิงคำถาม สภาพมันดูดีทีเดียว พลาสติกยังหุ้มอยู่ด้วยซ้ำ ของใหม่แน่นอน...ประเมินด้วยสายตาแล้วราคาขายอย่างน้อยก็ไม่น่าจะต่ำกว่าสี่พันบาท
“ซื้อมา” อีกฝ่ายตอบพลางพยักพเยิดไปทางร้านขายจักรยานอีกฝั่งถนน
สมองแปลผลคำว่า ‘ซื้อมา’ ที่ได้ยินอย่างรวดเร็ว.. ซื้อมา...ใช้เงิน แสดงว่าไอ้คุณชายนี่มีเงินติดตัวมาด้วยสินะ อย่างน้อยก็พอจะซื้อจักรยานคันใหม่ได้ “ไหนว่าไม่มีเงินไง”
“ก้อนสุดท้าย”
“อ้อ..เหรอ..” เขาพยักหน้า แต่เดี๋ยวสิ! “ห๊ะ!!! ว่าไงนะ!!!”
“เงินก้อนสุดท้าย” อาทิตย์ยืนยันซ้ำอีกครั้งให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้หูฝาด
“ห๊ะ!!?”
และปิ่นหยกก็อุทานคำเดิมอีกครั้งแม้มันจะฟังดูโง่เง่ามาก
“ปิ่นหยกทำหน้าตลกจัง”
เขาเกือบจะหลุด ‘ห๊ะ!!?’ ครั้งที่สามออกมาแล้ว แต่สติด้านที่ยังทำงานดีอยู่ฉุดเอาไว้ว่าพอเถอะก่อนจะทำให้ตัวเองดูปัญญานิ่มไปกว่านี้ ที่ต้องเคลียร์คือเรื่องจักรยานนี่ต่างหาก “แล้วซื้อมาทำไมเนี่ย!?”
“มันไกล..ขี้เกียจเดิน” เด็กหนุ่มร่างสูงยื่นมาช่วยเอาข้าวของพะรุงพะรังในมือปิ่นหยกไปช่วยถือแล้วพูดต่อ “ของก็เยอะด้วย...จะได้ใส่ตะกร้า”
ว่าแล้วก็หันหลังกลับไปยังจักรยาน เตรียมเอาข้าวของใส่ตะกร้าหน้ารถให้เรียบร้อย
เพียงเพื่อจะพบว่ารุ่นนี้ไม่มีตะกร้า
“..........”
“เอ่อ...อย่างน้อยก็มีที่นั่งคนซ้อนนะ”
...เป็นคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย!
หลังจบจากบทสนทนาหน้าซุปเปอร์มาเก็ตเรื่องจักรยานคันใหม่ที่คุณชายตกยากใช้เงินก้อนสุดท้ายที่ได้จากคุณพ่อซื้อมาอย่างใจง่าย ด้วยเหตุผลที่ว่าทางจากหอพักถึงซูเปอร์มาเก็ตนั้นไกลเกินกว่าท่านชายจะเดินแบกของกลับร้านได้ โดนปิ่นหยกบังคับให้เอาไปคืนที่ร้านก็เห็นป้ายโชว์หราว่า ‘สินค้าซื้อแล้วไม่รับเปลี่ยนหรือคืน’ พร้อมเจ้าของร้านกล้ามโตหน้าโฉดที่มีรอยสักเต็มตัวเดินโฉบไปมาให้ได้หวาดเสียวเล่น ความคิดที่ว่าจะเอาไปคืนก็เป็นอันต้องพับเก็บไป...
“ใช้เงินไม่รู้จักคิด ไม่สงสัยเลยทำไมพ่อถึงเตะโด่งออกมา” ปิ่นหยกบ่นงุบงิบพลางคว้าข้าวของในมืออาทิตย์มาถือไว้เองทั้งหมดแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมรอบนที่นั่งซ้อนของจักรยาน “เอาวะ..! ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ซื้อมาแล้ว แกปั่นดิ๊!”
อาทิตย์เอานิ้วชี้มาที่ตัวเองอย่างงง ๆ “ฉันเหรอ”
“ซื้อมาก็ขี่สิ...เร็วเข้า! พี่เอมรอแย่แล้ว” เขาคะยั้นคะยอพร้อมกับเอามือตบเบาะนั่งคนปั่นย้ำ ๆ เป็นเชิงเร่ง
แน่นอนว่าถ้าปิ่นหยกรู้สภาพตัวเองหลังจากนั้น เขาคงเลือกที่จะปั่นเองหรือไม่ก็แบกถุงเยอะแยะมากมายเหล่านั้นเดินกลับบ้านเสียยังจะดีกว่า....
.......................................................
....................................
เอมจิตเหมือนจะยิ่งหัวเราะหนักขึ้นเมื่อได้รู้เรื่อง
“สรุปว่าพากันปั่นจักรยานแหกโค้งเข้าดงหญ้ากันมาเหรอเนี่ย!...โถ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“พี่เอมอย่าขำดิ...” ปิ่นหยกประท้วง หลังจากหวิดจะหน้าแหกไปสองรอบ กว่าท่านอาทิตย์จะสารภาพออกมาว่าขี่จักรยานไม่เป็น สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ต้องแบกสังขารเยิน ๆ ขึ้นมาเป็นคนขี่แล้วให้อีกฝ่ายที่ตัวทั้งสูงทั้งหนักเป็นคนถือของซ้อนท้ายอยู่ข้างหลัง ได้แต่นึกค่อนขอดตัวเองอยู่ในใจ....ไอ้ปิ่น แกมันจนแล้วยังแมนโคตร!
“วันนี้น้องแววมาช่วยงานด้วย... ลูกค้าก็ยังไม่เยอะ ทั้งสองคนไปทำแผลจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนไป”
“อ้าว พี่แววอยู่เหรอครับวันนี้”
พี่แววที่ว่าคือ ‘แวววัน’ สาวสวย โสด โหด เกรียน เรียนรามคำแหง พักอยู่หอนี้เช่นกัน ดังนั้นจึงสามารถมาทำงานเป็นประจำได้ในวันธรรมดาที่เด็ก ๆ ไปโรงเรียน และวันหยุดบางวันที่เจ้าหล่อนมีเวลาและนึกอยากจะมาเช่นวันนี้
ปิ่นหยกมองไปรอบ ๆ บริเวณ แต่ไม่เห็นวี่แววของน้องชายคนเล็กของบ้าน “แล้วน้องอุ่นล่ะพี่เอม”
“บอกว่าไปหาหมอไอซ์ที่ห้องน่ะ...”
เอมจิตยิ้มน้อย ๆ แล้วชี้ไปทางอาคารหอพักชั้นบน ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้านพร้อมกับเอ่ยทิ้งท้าย “พี่ไปดูลูกค้าก่อน พวกเธอก็ไม่ต้องรีบก็ได้ จัดการตัวเองให้เรียบร้อยซะ”
...หมอไอซ์...? คงเป็น ‘พี่หมอ’ ที่น้องอุ่นเคยพูดถึง ผู้ชายใส่แว่นมาดขรึมที่พักอยู่ห้องชั้นสามคนนั้นสินะ
เขาพยักหน้าช้า ๆ จมอยู่ในห้วงความคิดบางอย่าง รู้ตัวอีกทีก็เมื่อถูกคนข้าง ๆ ลากด้วยพลังช้างสารเดินนำออกไปยังทางเชื่อมขึ้นหอพัก
“ไปเร็ว อยากอาบน้ำ เนื้อตัวเปื้อนไปหมดแล้ว” เสียงทุ้ม ๆ เอ่ยเร่งไปด้วย เขาอยากจะสวนไปนักว่าแล้วมันเป็นเพราะใครกันล่ะ แต่ก็ตัดสินใจเป็นคนดีสงบปากสงบคำเพราะเริ่มรู้สึกเหนื่อยจะโวยวายแล้ววันนี้จึงทำเพียงแค่เดินตามจนมาถึงห้องพักที่ใช้ร่วมกัน
อาทิตย์ใช้มือข้างที่ยังว่างควานหยิบกุญแจในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาไขประตูห้องโดยมีปิ่นหยกมองตามอย่างปลงชีวิต..
...ตกลงพี่เอมเอากุญแจอีกดอกให้หมอนี่ไปแล้วสินะ เขาไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้รึไงชีวิตเขาถึงต้องถูกหารครึ่งอย่างนี้
พอเข้าห้องได้ปิ่นหยกก็สะบัดแขนที่โดนดึงไว้ออกตอนอีกฝ่ายกำลังเผลอ ชิงคว้าผ้าขนหนูบนราวแขวนเดินฉับ ๆ เข้าห้องน้ำ เรื่องอะไรจะยอมให้เจ้าลูกเจี๊ยบนั่นอาบก่อนล่ะ แต่จังหวะที่กำลังจะหันมาปิดประตูก็ดันมีหน้ามึน ๆ นั่นโผล่แทรกเข้ามาเสียก่อน
งับประตูแรง ๆ ให้คอหลุดเลยได้ไหม...
…อา...ฆาตรกรรมเพื่อนร่วมห้อง ขึ้นโรงขึ้นศาลก็ต้องใช้เงินอีก ไม่เอา ๆ
“ออกไป” เขาออกคำสั่ง ซึ่งให้ผลไม่ต่างจากการถอนหายใจ...ไม่กระเทือนอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
“อยากอาบน้ำแล้ว”
“ฉันอาบก่อน”
"งั้นอาบด้วยกัน" ไม่ว่าเปล่ายังเบียดตัวแทรกเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
ปิ่นหยกอ้าปากค้าง ไอ้เบื๊อกนี่! ห้องน้ำเขาไม่ได้มีที่ว่างให้ผู้ชายสองคนมายืนเบียดกันอาบน้ำหรอกนะ! แล้วยังประสบการณ์เปียกแฉะฝักบัวสะบัดกับท่านชายอาทิตย์ครั้งก่อนที่ฝังใจมาจนวันนี้นั่นอีก
คำนวณผลได้ผลเสียแล้ว สุดท้ายแล้วเขาก็ยอมแพ้...เอาวะ...ถอยไปตั้งหลักก่อนก็ได้ ร่างโปร่งหมุนตัวเตรียมจะออกจากห้องน้ำ แต่ไม่เร็วไปกว่าน้ำเย็น ๆ จากฝักบัวในมืออาทิตย์ที่ไม่รู้เอาไปถือไว้ตอนไหนที่พุ่งมาปะทะเต็มหน้า ชะเอาเศษดินและใบหญ้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าให้ไหลลงมาเป็นคราบโคลนจาง ๆ อยู่บนพื้นห้องน้ำ รู้สึกเหมือนโดนแก้แค้นจากครั้งก่อนอย่างไรพิกล ที่สำคัญ..แผลถลอกที่กระจายอยู่เต็มตัวนั่นทำเอาเขาเผลอส่งเสียง ‘ซี้ดดดดดดด’ ออกมาเบา ๆ มันแสบน้อยเสียเมื่อไหร่กัน! เส้นความอดทนเส้นสุดท้ายของเขาขาดผึงทันทีที่จบเสียงซี้ดก่อนจะตัดสินใจหันไปประกาศสงคราม
“เอาใช่ปะไอ้ลูกเจี๊ยบ!!!!!!”
เขาหันมองซ้ายขวา เหลืออีกเพียงสิ่งเดียวที่ดูเหมือนจะฉีดน้ำได้ในห้องน้ำแคบ ๆ นี้ เด็กหนุ่มคว้าสายฉีดชำระข้างโถส้วมไว้มั่นในมือ “เจอบาซูก้าสายฉีดก้นนี่หน่อยเป็นไง!!!!”
อารมณ์หงุดหงิดคงทำให้เขาลืมมองใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายซึ่งมีรอยยิ้มบาง ๆ ตรงมุมปาก... รอยยิ้มแบบเดียวกับที่ปรากฏอยู่บนใบหน้านักกีฬามืออาชีพเมื่อรู้ว่าตัวเองเหนือกว่าในเกมและมั่นใจว่าจะเป็นฝ่ายชนะ
และเหตุการณ์หลังจากนั้นก็ทำให้ปิ่นหยกหวาดผวาห้องน้ำในห้องพักของตัวเองไปอีกนาน
To be continued…
===========================================
เกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำ....อุบไว้ตอนหน้านะคะ *v*
เขียนตอนนี้เกือบจะปันใจให้ อุ่นใจ*ปิ่นหยกแล้ว 55555 แหม เสะเคะมันไม่ขึ้นกับอายุ (ฮา)
ทำเพจของนิยายเรื่องนี้แล้วล่ะค่ะ ที่นี่ >> http://www.facebook.com/DormitoryBoys ฝากด้วยค่า *คลานเข่า*
เอาไว้อัพเดท เนื้อเรื่อง ข้อมูลตัวละคร รูปวาด คอมมิค จากซีรีส์ "Dormitory Boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง"
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ *โค้งงาม ๆ*
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
อ๊ายยยย ฝักบัวสื่อรัก(หรือแค้น)
ฮะๆๆ
ตอนนี้น่ารักแบบนิดๆ พอหอมปากหอมคอ
มีปั่นจักรยานซ้อนท้ายกันด้วย ดูโรแมนติก(ไม่นับตอนที่เข้าดงหญ้านะ==)
พี่หมอคนนั้นเขาเป็นใครกันนะ
-
:z3:มีพี่หมอโผล่มาแระ
แต่ยังคาใจเหตุการณ์ในห้องน้ำนะ มันยังไม่เสร็จเอ๊ยมีต่อใช่มั้ยคะ :z2:
-
โถ...น้องอุ่น
ลูกเจี๊ยบอาทิตย์น่ารักเน้อออ แต่ปิ่นหยกคงต้องหนักใจไปอีกนานกับลูกเจี๊ยบคุณชายทำอะไรไม่เป็น
-
น้องอุ่นฝันไปไกล
-
อร๊ากกกกก........เกิดอารายขึ้นนะ อิอิ เขิลล่วงหน้าก่อนแระกาน(จะเขิลหรือเจ็บนะ)
รอรอรอ อิอิ
-
ชอบฝักบัวในห้องพักของน้องปิ่นจังค่ะ มักจะมีเรื่องให้ก๊าวใจได้ตลอดเวลา
ฮ่าๆๆๆๆ
เขียนภาษาอ่านง่ายใช้ได้เลยค่ะ คาแรคเตอร์ตัวละครก็น่ารัก ชอบพระเอก ลูกเจี๊ยบตัวน้อยยยยยยย
สู้ๆนะคะ
ปล. ชอบแฟนอาร์ตมากอ๊ะะะะะะะะะะ น่าร๊ากกกกกกกกก
ถ้าลงไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็มีคนมากดไลค์แฟนเพจเองนะคะ ไม่ต้องห่วง ฮิฮิ เรื่องนี้เราชอบบบบ
-
รักติดดินจริงๆ... ฝ่ายนึงก็ง๊กงก อีกฝ่ายก็มึนๆ อึนๆ
อ่านแล้วฮาาาาาา แต่ภาพน้องทิตย์หล่ออะค่ะ ผันตัวมาเป็นแม่ยกน้องทิตย์แทนได้มั้ยคะ กร๊ากกก
ห้องน้ำ!!! มันจะกลายเป็นฆาตกรรมในห้องปิดตายตอนหน้าหรือไม่!!! กร๊ากกกกกกก อยากอ่านต่อแล้วค่า
-
อาบน้ำด้วยกัน กรี๊ดดดด มาต่อด่วน
-
คุณชายดูท่าทางเหมือนจะซื่อ แต่จริงๆ แล้วแอบร้ายหลบในนะเนี่ย
-
:กอด1: :กอด1:
-
น้องอุ่นเดี๋ยวคู่ก็มา :z2:
-
ภาพประกอบแต่ละภาพน่ารักมากจ๊ะ เนื้อเรื่องก็สนุกมาก ชอบอาการมึนของนายอาทิตย์จริงๆ
-
555 แอบจิ้นอุ่นใจกับปิ่นหยกไปแระ
ว่าแต่มีอะไรในห้องน้ำเกิดขึ้นนิ
-
น่ารักมาก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ๊างงงงงงงงงงงงง ชอบมั๊กๆ ค่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สรุปว่า"ลูกเจี๊ยบ"นี่ร้ายใช่มั้ย 555
-
สนุกมากค่ะ ฮาดี ชอบสำนวนคนเขียนอ่ะ ขำค้างหลายรอบเลย
รูปก็โคตรรน่ารัก
กดไลค์ที่ 29 ไปแล้วนะคะ ลุ้นให้ครบ 30 :กอด1:
-
ตอนต่อไปต้องมีฉากหวาน ๆ แน่เลย กรี๊ดดด.. :m1:
วาดการ์ตูนได้น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
รอตอนต่อไปน๊าา..
ปล. ตามไปกดไลท์ที่ 30 ให้แล้วนะคะ อิอิ :teach:
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกก :man1:
น่ารักทั้งลูกเจี๊ยบทั้งแม่ไก่เลย :impress2:
ทั้งๆที่ใจยังไม่ตรงกัน แต่คนอ่านนี่ลุ้นมาก กุ๊กกิ๊กกันขนาดนี้ คงจะรักกันแบบไม่รู้ตัว :กอด1:
แต่พี่น้องเคะน้อยทั้งหลาย แค่ชื่อก็บ่งบอกสถานะแล้ว มีแต่ลุ้นว่าเมะจะหล่อกระชากไส้ติ่งขนาดไหน
คู่น้องอุ่นโผล่มาแล้วใช่ไหมคะ :impress2:
-
Dormitory boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
"รัก...ติดดิน"
CHAPTER 7 – ฝักบัว vs. สายฉีดก้น
ห้องน้ำเป็นสถานที่ที่เขาจะขึ้นบัญชีหนังตูบเอาไว้เลยนับจากนี้ว่าเป็นจุดอันตรายล่อแหลม เสี่ยงต่อการ....การ......เอ่อ.......กา...ร......
“ปิ่นหยก”
เขาสะดุ้งสุดตัว เริ่มจะกลัวเสียงเพื่อนร่วมห้องจำเป็นขึ้นมาแปลก ๆ โดยเฉพาะเวลาอีกฝ่ายเรียกชื่อเขาด้วยเสียงเนิบนาบแบบนั้น
“เจ็บรึเปล่า”
เจ็บดิไอ้เวร!! เลือดซึมเลยนะว้อย!
“ไม่เท่าไหร่”
….แต่ไม่อยากเสียฟอร์ม
“เห็นเลือดออกด้วย” อาทิตย์ทำเสียงสลดกว่าปกตินิดหน่อยแต่ยังคงสภาพหน้ามึนไว้อย่างเหนียวแน่น
“...ขอโทษนะครับ... ไม่รู้ว่าไม่เคย”
บ้าเอ๊ย... พูดงี้ฆ่าเขาเลยเหอะ ถึงแม้จะเสียใจนิดหน่อยที่ยังไม่ได้ทำประกัน แต่เผื่อจะได้เรียกเงินจากบ้านรวย ๆ ของไอ้หน้ามึนนี่ไปให้แม่กับน้องได้บ้าง
“อย่ามาทำรู้ดี รู้ได้ไงว่าฉันไม่เคย!”
“งั้นแสดงว่าเคย”
“.....”
ถึงกับสะอึก... เขาโกหกไม่เก่ง และเวลาโกหกก็มักจะเผลอหลบตาอย่างที่อาทิตย์เคยตั้งข้อสังเกตนั่นเอง เมื่อเห็นว่าตัวเองเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเข้าแล้วจึงตัดสินใจจบบทสนทนาไว้เพียงเท่านั้นด้วยการปิดท้ายเสียงงึมงำในลำคอว่า “ยุ่งอะไรเรื่องชาวบ้าน..” ก่อนจะหันไปสาละวนกับการทำแผลให้ตัวเองต่อทั้งใบหน้าร้อนฉ่า
อาทิตย์ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวลงนั่งข้างอีกฝ่ายที่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาเอาเบตาดีนใส่แผลอย่างมุ่งมั่นเกินจำเป็น ดูก็รู้ว่ากำลังเลี่ยงไม่มองมาทางเขา
“ช่วยนะ” ว่าแล้วก็ดึงกล่องปฐมพยาบาลมาไว้กับตัวโดยไม่รอคำอนุญาต ปิ่นหยกเหลือบขึ้นมามองเล็กน้อยทั้งยังหน้าแดงระเรื่อแต่ไม่ได้พูดอะไร... สิ่งที่ทั้งสองคนคิดตรงกันโดยไม่รู้ตัวคือ ตั้งใจจะทำเป็นลืม ๆ เรื่องก่อนหน้านี้ไปซะ...
...................................................
..............................
ตอนแรกมันก็เริ่มจากแค่แย่งห้องอาบน้ำกัน...
เขาคว้าฝักบัว ปิ่นหยกคว้าสายฉีดชำระล้างข้างโถส้วม อาวุธครบมือใกล้เคียงกัน ฉีดน้ำได้เหมือนกัน ถึงแม้ของปิ่นหยกออกจะฟังดูได้เปรียบด้านความซกมกอยู่นิดหน่อย
ไม่กี่นาทีต่อมาก็เหมือนเข้าสู่ช่วงสงกรานต์หลงฤดู ปิ่นหยกดูหงุดหงิดมากในตอนแรก แต่ผ่านไปเพียงครู่เดียวก็เหมือนจะเริ่มส่งเสียงก่นด่าไปหัวเราะไป และเขาเองก็ไม่เถียงว่ามันสนุกดี.... ถ้าจะให้พูดความจริงคือเขารู้สึกว่ามันสนุกมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วถึงได้แกล้งฉีดน้ำใส่ ถึงห้องน้ำจะคับแคบไปสักหน่อยแต่นี่คงเป็นอารมณ์คล้าย ๆ เล่นน้ำสงกรานต์แบบที่เขาไม่เคยได้ลองสัมผัสจนอายุปาเข้าไปสิบเจ็ดปีแล้ว ทว่าก็ไม่นานนักก่อนที่อีกฝ่ายจะเริ่มตีสีหน้าจริงจังพร้อมเอ่ยเสียงเครียดบอกให้หยุดเล่นเสียที...
“พอเลย! เลิก ๆ เดี๋ยวค่าน้ำขึ้น!”
เหตุผลสมกับเป็นปิ่นหยกทีเดียว
เจ้าของห้องลดอาวุธก่อนจะยกมือขึ้นเป็นเชิงปราม “อย่าเยอะ! เปลืองน้ำ ถอยไปอาบฝั่งโน้นไป”
“ฝั่งไหน”
“ชิดกำแพงโน่นเลย” เขาชี้นิ้วไปทางมุมด้านในสุดของห้องน้ำพร้อมกับลากเท้าผ่านรอยต่อกระเบื้องระหว่างจุดที่ตัวเองและอาทิตย์ยืนอยู่เป็นเส้นสมมติขึ้นเพื่อกั้นกลางแบ่งแยกดินแดน “ยืนอาบดี ๆ ห้ามล้ำเส้นนี้”
อาทิตย์เลิกคิ้ว นึกแปลกใจอยู่เล็กน้อยที่จะต้องมีแบ่งเส้นอาบน้ำด้วย แต่ก็ตัดสินใจเดินไปอีกฝั่งของห้องน้ำตามที่บอกโดยดีแล้วก้มลงถอดเสื้อผ้า....
“เฮ่ย เดี๋ยวก่อน! ให้อาบน้ำ ไม่ได้ให้แก้ผ้า”
เขาเงยหน้าขึ้นมามองคนที่กำลังเอาสายฉีดชำระชี้หน้าเขาพร้อมกับกระโดดเหย็ง ๆ ไปด้วยแล้วถามน้ำเสียงไร้เดียงสาขณะที่มือก็ไม่ได้หยุดปลดกระดุมเสื้อตัวเอง
“ปกตินายอาบน้ำทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้าเหรอ”
“.......”
เสียงสำลักที่ปิ่นหยกทำฟอร์มว่าเป็นเสียงกระแอมดังค่อก ๆ แค่ก ๆ สะท้อนก้องในห้องน้ำ ก่อนที่เจ้าตัวจะถอนหายใจยาวจนหมดปอดแล้วตัดสินใจยอมแพ้ มือคว้าผ้าขนหนูอีกผืนโยนให้คุณชายร่างสูงที่ตอนนี้เปลื้องผ้าเกือบจะหมดตัว
“อ...เอ๊อ!!...เอาเลยครับท่านชาย อยากทำอะไรก็ทำ แต่ช่วยนุ่งไอ้นั่นไว้ด้วย” พูดจบก็ยืนหันหลังให้แล้วเริ่มถอดเสื้อยืดตัวเองออกบ้าง
“เขินก็บอกแต่แรกสิครับ”
อาทิตย์ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างจงใจแม้คนตรงหน้าจะมองไม่เห็น ถึงจะหันหลังอยู่แต่เขาก็สังเกตว่าใบหูสองข้างของปิ่นหยกเริ่มแดงขึ้นมาอีกแล้ว ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขานึกสนุกเวลาเห็นอีกฝ่ายเปลี่ยนสีหน้าไปมา โดยเฉพาะตอนที่แยกไม่ออกระหว่างโกรธกับอาย แม้ลึก ๆ แล้วเดาว่าคงมีความอายปนอยู่มากกว่า
“น่ารัก”
เขาไม่ควรใช้คำว่า ‘น่ารัก’ กับเพื่อนผู้ชายเลย...มันฟังดูจักจี้แปลก ๆ
...จนเมื่อเห็นปิ่นหยกซึ่งถอดเสื้อผ้าออกเหลือแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวผูกอยู่ที่เอว มองเห็นแผลเป็นจาง ๆ บนหลังเพียงแวบหนึ่งก่อนเจ้าตัวจะหันกลับมาเขม่นใส่ทั้งใบหน้าแดงเถือกเหมือนมะเขือเทศสุกนั่นเองจึงได้รู้ว่าถึงจะใช้คำชม ‘น่ารัก’ กับร่างโปร่งตรงหน้านี้ก็ไม่ได้เป็นการบิดเบือนความหมายของคำนั้นเลยแม้แต่น้อย
“อะไรน่ารัก!?”
“นาย”
“น่ารักบ้านเตี่ยแกดิ!”
อืม..ถ้าตัดเรื่องที่ชอบพาดถึงคุณพ่อเขาออกไปก่อนละก็นะ... ป่านนี้คงจามแย่แล้ว
ปิ่นหยกตีหน้าเหี้ยมเกรียมพร้อมกับที่สายฉีดชำระกลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง ถึงกระนั้นก็ยังมีสีเลือดฝาดแต้มอยู่บนใบหน้าทั้งที่ยังขู่ฟ่อ “พูดอะไรไม่เข้าหูอีกทีจะเอาไอ้สายฉีดก้นนี่ล้างปาก!”
มันคงมีอะไรผิดพลาดสักอย่างตั้งแต่เริ่มมีความรู้สึกว่าน่าแกล้ง....น่ารัก....หรือน่า....อะไรก็แล้วแต่ผุดขึ้นมาในหัวเขา อาทิตย์ยิ้มน้อย ๆ อย่างนึกสนุกแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้เส้นสมมติแบ่งแยกดินแดนที่ปิ่นหยกขีดเอาไว้เมื่อครู่นี้
“งั้นแค่ไม่พูดก็พอใช่รึเปล่า”
เด็กหนุ่มหรี่ตาประเมินสถานการณ์อย่างระแวดระวังเมื่อท่านชายหน้ามึนขยับเข้ามาใกล้เส้นแบ่งอาณาเขต เขาตั้งท่าเตรียมพร้อมเต็มที่...อีกก้าวเดียว แน่จริงลองข้ามมาสิ... ถึงอีกฝ่ายบอกจะไม่พูดอะไรแต่เขาก็อนุญาตตัวเองให้วิสามัญฆาตกรรมได้ทันทีในกรณีที่ผู้ต้องสงสัยแสดงอาการไม่น่าไว้วางใจ จัดมาได้เลยไอ้ลูกเจี๊ยบตัวน้อย(ที่จริงก็ไม่น้อย) เขายักยิ้มอย่างย่ามใจ เชื่อมั่นว่าพร้อมรับมือทุกสถานการณ์
ทุกสถานการณ์ที่ไม่ใช่............
........จูบ........?
เอาปากมาแตะกันอย่างนี้มันเรียกจูบใช่ไหม!?
ไอ้เบื๊อกนี่บ้าไปแล้ว!!! ตกลงที่เคยบอกว่าจะมาเป็นเมียเขานี่ไม่ได้พูดเล่นสินะ!!
อาทิตย์หลับตา... ปิดการมองเห็นเพื่อจะซึมซับสัมผัสอย่างอื่น ตั้งแต่ลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดลงปนเปกันบนปลายจมูก ผิวเนื้อเปียกน้ำลื่นมือแถวลำคอและใบหน้าของอีกฝ่ายที่เขาประคองไว้ หรือกลีบปากซึ่งสั่นน้อย ๆ แม้ในขณะถูกผนึกไว้แนบสนิทด้วยริมฝีปากของเขาเอง
มันอ่อนนุ่ม......อุ่นละมุน.....จนอดประหลาดใจไม่ได้... น่าแปลกที่เขาได้กลิ่นวานิลลาจาง ๆ ในรสจูบ
...และเขาชอบวานิลลา
…………………………………
…………….
สถานการณ์ชวนให้หน้ามืดอย่างไรบอกไม่ถูก.....
.......จูบ..........
ที่บัดซบคือมันเป็นจูบแรก!
ที่บัดซบกว่าคือจูบแรกนั่น...กับผู้ชาย!!
และถ้าจะมีอะไรบัดซบที่สุด...ก็คงเป็นผู้ชายคนนั้นคือไอ้ลูกเจี๊ยบโข่งหน้ามึนนี่แหละ!!!
แม้จะเสียท่า(?)ไปแล้ว แต่อย่างน้อยมันควรจะจบลงที่หลังจากแตะปากกันเบา ๆ แล้วท่านชายงี่เง่าก็ถอนริมฝีปากออกไป ต่างคนต่างแยกย้าย ไม่ใช่ลิ้นร้อน ๆ ที่พยายามจะแทรกเข้ามาในปากเขาแบบนี้ไม่ใช่รึไง!?
ความรู้สึกเจ็บหนึบเบา ๆ ที่ริมฝีปากล่างทำให้เขาสะดุ้ง
มันกัด! โรคจิตฉิบหายไอ้กระเพราไก่ไข่เจียว!!! แม้ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายแต่ทำเอาหัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะร็อคแบบเฮฟวีเมทัลแล้วตอนนี้ ถ้าอวัยวะที่ว่าจะกระเด้งออกจากปากมาวาดลวดลายบนพื้นห้องน้ำได้เขาจะไม่ตกใจเลย
ปิ่นหยกเอามือดันอกแน่น ๆ ของคนตรงหน้าหวังจะช่วยเพิ่มระยะห่างให้ได้หาทางหนีทีไล่ ผลที่ได้ไม่เรียกว่าน่าพอใจนัก แม้จะทำให้อีกฝ่ายยอมละริมฝีปากออกแต่ก็ยังอยู่ในระยะใกล้ที่ไม่เป็นผลดีกับระบบหัวใจและหลอดเลือดของเขาแม้แต่น้อย และจังหวะที่กำลังจะอ้าปากประท้วงก็กลับเป็นช่องว่างให้อีกฝ่ายดึงเขาเข้าไปแนบริมฝีปากอีกครั้งพร้อมด้วยลิ้นร้อน ๆ ที่แทรกเข้ามาไม่ทันได้ตั้งตัว กลายเป็นความผิดพลาดอย่างโง่ ๆ ที่เขาจะจดจำไปชั่วชีวิต ถ้าหลังจากนี้เขายังมีชีวิตอยู่ละก็นะ..
กึก!!!
“!!!!”
อาทิตย์ลืมตาโพลง...มันเจ็บ
กลิ่นวานิลลาหวาน ๆ เมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยกลิ่นคาวและรสเค็มปร่าของเลือด
สอดเข้ามาดีนัก กัดลิ้นมร่างเลย!!
ปิ่นหยกจ้องอีกฝ่ายตาเขียวเหมือนพร้อมจะฆ่าหั่นศพแล้วทำลายหลักฐานด้วยการจับหมกส้วมได้แล้ว ถ้าไม่ติดว่าการจะกดน้ำจากโถส้วมเพื่อไล่ชิ้นส่วนของไอ้คนตัวโตตรงหน้านี่คงจะใช้น้ำไม่น้อย มันเปลืองเกินไป
อาทิตย์ถอยออกมาก้าวหนึ่งแล้วยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เขามองใบหน้าคู่กรณีที่ขึ้นสีจัดพอ ๆ กับเรียวปากที่ช้ำเจ่อขึ้นมาเล็กน้อยและมีของเหลวสีแดงสดไหลซึมออกจากรอยแผลแตกตรงมุมปาก จึงได้ตระหนักได้ว่ารสเลือดนั่นไม่ใช่ของเขาคนเดียว อาจเป็นตอนที่เขาสะดุ้งเมื่อครู่นี้ ก่อนถอยออกมาก็รู้สึกเหมือนฟันไปกระแทกเข้ากับอะไรสักอย่าง แต่ไม่นึกว่าจะทำให้ริมฝีปากสวย ๆ ตรงหน้าถึงกับมีแผล
ปิ่นหยกวิ่งออกจากห้องน้ำไปแล้ว ทั้งที่ยังไม่ทันจะได้ถูสบู่สักแอะนั่นเอง ทิ้งเขายืนมึนอยู่ที่เดิม
เขาไม่ได้ตั้งใจจะจูบอีกฝ่ายเลย....จริง ๆ นะ บอกแล้วว่าเขาไม่ใช่เกย์ แต่จะเรียกว่าเป็นอุบัติเหตุที่คนสองคนทะเลาะกันนัวเนียแล้วบังเอิญล้มลงไปประกบปากกันพอดีแบบละครวัยรุ่นที่พี่อันชอบเปิดดูมันก็ไม่ใช่อีก คือเขาก็ตั้งใจจูบนั่นแหละ...แต่แบบว่าไม่ได้ตั้งใจจะตั้งใจ...ถึงจุดนี้ก็เริ่มสับสนในตัวเองขึ้นมาเสียแล้ว
อาทิตย์ยกมือขึ้นแตะหน้าอก ทั้งสัมผัสและได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นระรัว มันเป็นความรู้สึกกึ่ง ๆ จะตื่นเต้น...เต็มตื้น....อึดอัด....เหมือนมีอะไรสักอย่างพองตัวอยู่ในอกและกำลังจะแตกออก
ความรู้สึกแปลก ๆ นี้ ถ้าอธิบายให้คุณแม่ของเขาฟัง เธออาจจะช่วยให้คำจำกัดความได้
เพราะมันใกล้เคียงกับตอนเธอเริ่มตกหลุมรักคุณพ่อของเขานั่นเอง
และตอนนี้เธออาจจะเฝ้ามองเขาจากที่ไหนสักแห่งบนฟ้า ไม่ไกลจากกลุ่มดาวลูกไก่... ยิ้มน้อย ๆ ให้กับอารมณ์วุ่นวายใจของลูกชายที่เธอไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดูจนเขาเติบโต
แม้จะผิดพลาดไปสักหน่อยที่ความรู้สึกนั้นดันไปเกิดกับเด็กผู้ชายด้วยกัน
To be continued..
===============================
คนแต่งเขิลล์ <<< แล้วเอ็งไปเขินอะไรกับเค้า
ลูกเจี๊ยบน้อย(?)ก็ร้ายอย่างนี้แหละค่ะ แต่เป็นร้ายหน้ามึน...ไม่ได้ตั้งใจจะร้ายจริงจริ๊ง 5555
ตอนที่แล้วสำหรับท่านที่เดาไว้...ใช่แล้วค่ะ คู่น้องอุ่นออกมาแล้ว แต่บทยังไม่เยอะเพราะเดี๋ยวจะมีภาคของคู่นั้นทีหลัง
รักทุกคอมเม้นต์ จุ๊บ ๆ พบกันตอนหน้าค่า
:bye2:
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
:z13:
-
คนอ่านก็เขิน :o8: :o8:
ให้คนแต่งค้่า :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
ฮ่าๆๆน่ารักมากมาย :L2:
-
:-[ เขิน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด น้องปิ่นหยกเสียท่าไอ้ลูกไก่ !
โดนขโมยจูบแรกไปแล้วววววววววววววววว
อาทิตย์ต้องรับผิดชอบนะ กรุณายกขบวนขันหมากมาสู่ขอให้ถูกต้องตามประเพณีไทยเดี๋ยวนี้เลย =////////=
น้องปิ่นเขินวิ่งหนีออกจากห้องน้ำไปยังไม่ทันได้ถูสบู่ โอ้ย น่ารักจริงงงงงงงงงงง
คนเขียนสู้ๆนะคะ >w<
-
เขิลอ่ะ 555
-
เสียจูบแรกกันแล้ววว.. ฮิ๊ววว ~~~ :mc4:
ฉากหวาน ๆ ปนรั่วหน่อย ๆ น่ารักดีค่ะ อิอิ
รอตอนต่อไปน๊าา :bye2:
-
:กอด1:เรื่องนี้สนุกอันดับต้นๆในหัวใจ
(ชื่อมะ ถ้ามีแค่ชื่อเรื่องที่เป็นภาษาไทยล้วนยิ่งดีเพราะชื่อเรื่องมันชัดเจ๊นชัดเจน)
-
ลูกเจี๊ยบมันรุกแล้ว......เย่ :mc4:
ว่าแต่คนแต่งเคยแต่งฟิคศลป.เกาหลีมาก่อนป่าวคะ
เราได้กลิ่นอายวงนึงที่เราชอบเลย... อิเด็กผช.ห้าคนนั้น.... ถ้าบังเอิญก็ไม่เป็นไรนะคะ ตอนนี้จิ้นเพลินไปแล้ว 555
-
บร๊ะ อาทิตย์เริ่มจะรักแล้วละสิ๊๊๊๊
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อัยยะ อ่านแล้วเขินมาก น้องปิ่นคงต้องระวังตัวมากๆแล้วนะเนี่ย
ไม่งั้นอาจจะเสียท่าลูกเจี้ยบมึนๆไปนะจ๊ะ
อนึ่งนักเขียนจ๊ะ อยากเห็นภาพนายอาทิตย์ทรงผมลูกเจี๊ยบจัง จัดให้หน่อยสิจ๊ะ
-
:z1:
-
ลูกเจี๊ยบจิกปากแม่ไก่แล้วจ้ะงานนี้ แม่ไก่หนีไปกบดานเลยทีเดียว :o8:
ถ้ใจจะเต้นแรงขนาดนี้กับปิ่นหยก ยอมเป็นเกย์ไปเลยดีไหมอาทิตย์ พ่อกับแม่ไม่ว่าหรอกมั้ง :laugh:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบหน้ามึน เหอะๆ
-
อ่าตามมาทันแล้ว
ฮ่าๆๆๆๆๆิ่
คู่นี้น่ารักดีค่ะ
ปิ่นหยกนี่งกสุดๆไปเลยแฮะ แถมบ่นเก่งอีก
คุณชายอาทิตย์ก็ดูเนิบๆดีจัง
-
น่ารักงะ อิอิ>< เฟิสคิส :impress2: :impress2:
-
ลูกเจี๊ยบนี่เป็นคนที่กวนๆ มึนๆ มากเลย
สงสัยน้องอุ่นใจจะได้คู่ก่อนพี่ๆ หรือเปล่านะ 555
-
เรื่องนี้น่ารักเว่อร์
ดูพ่อพระเอกน่ามึนดีค่ะ น่ารักอ่ะ
-
จูบ...ใครคิดว่าไม่สำคัญ :o8:
-
น่ารักกกกกกกกก
จูบปนเลือดแบบนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ ลูกเจี๊ยบจะเติบโตเป็นพ่อไก่แล้วรึเปล่านะ
-
เจี๊ยบ,,แกตกหลุมน้องปิ่นโงหัวไม่ขึ้นแน่ ๆ
-
คนเขียนอ่ะ บอกจะอัพ :monkeysad:
ใจร้าย มารอตอนต่อไป หึหึ o18
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ลูกเจี๊ยบทำเค้าเขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
จะติดตามอ่านต่อไปนะครับ
-
จูบแบบมึนๆ
และคงจะรักกันแบบมึนๆ ด้วยมั้ย^^
-
อารมณ์เป็นใจแต่บรรยากาศมันไม่ใช่ใช่มั้ย ฮ่าๆๆ
ตายละ เสียจูบแรกไปในช่วงเวลารู้จัก(แบบสนิทสนม)แค่ไม่กี่วันเองนะ
>////<
คุณชายตกยากร้ายใช่เล่นนะเนี่ย ฮิฮิ
-
Dormitory boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
"รัก...ติดดิน"
Chapter 8 – นายจืดจาง
“ชุดฟอร์ม?”
เอมจิตโบกมือลาช่างตัดเสื้อที่เพิ่งวัดตัวเด็ก ๆ ในร้านเป็นที่เรียบร้อยแล้วหันมาพยักหน้า สายตาสังเกตเห็นรอยแตกใหม่ ๆ บนมุมปากปิ่นหยกแต่ตัดสินใจไม่เอ่ยถามต้นสายปลายเหตุ ริมฝีปากยังคงโปรยยิ้มชวนระทวยพลังทำลายล้างกินวงกว้างเช่นเคยขณะที่มือก็จัดบานอฟฟี่พายลงจานกระเบื้องอย่างคล่องแคล่ว ละเลยภาพกลุ่มสาววัยรุ่นที่ลอบมองมาพร้อมส่งเสียงหัวเราะคิกคักทีท่าเขินอายอยู่ที่โต๊ะมุมสุดของร้าน
“สัปดาห์หน้าจะมีนิตยสารมาสัมภาษณ์ที่ร้าน ถ้ามีชุดฟอร์มดูดีกับพนักงานหน้าตาดึงดูดก็เป็นจุดขายอีกอย่าง”
ปิ่นหยกหันไปมองตามเสียงหัวร่อต่อกระซิกของสาว ๆ ที่กำลังจ้องเอมจิตตาเป็นประกายแล้วอยากจะบอกเหลือเกินว่าจุดขายเรื่องหน้าตาน่ะ.. แค่พี่เอมคนเดียวก็กินขาดแล้วครับ ไม่เห็นต้องยุ่งยากจัดหาชุดพนักงานสวยหรูอะไรให้สิ้นเปลืองเลยสักนิด
“ฝ่ายหญิงร้านเราก็มีน้องแววแล้วคนนึง”
ชายหนุ่มเอ่ยต่อเสียงนุ่ม ขยิบตาให้เจ้าของชื่อพร้อมกับยื่นเค้กที่วางลงบนถาดเรียบร้อยพร้อมเสิร์ฟให้พนักงานหญิงหนึ่งเดียวของร้านยกไปให้ลูกค้า เรียกให้หญิงสาวผู้ถูกกล่าวถึงแย้มยิ้มบานแฉ่ง มือรับถาดมาพร้อมแสดงท่าทีเขินอายบิดม้วนที่แม้จะดูสวยใสวัยขบเผาะเพียงไร แต่เหล่าสมาชิกเก่าในร้านล้วนรู้ดีว่านั่นเป็นกิริยาซึ่งบรรจงประดิษฐ์ขึ้นมาเพื่อรับมุกเอมจิตล้วน ๆ
ที่กล้าฟันธงเช่นนี้ด้วยแวววันเคยประกาศเจตนารมณ์ชัดเจนหลายครั้งแล้วว่าเธอไม่คิดจะจีบเอมจิตแน่นอน เพราะไม่ปลื้มหนุ่มเพลย์บอยที่แม้ว่าตอนนี้จะถอดเขี้ยวเล็บเกลี้ยงแล้ว ส่วนเอมจิตก็ยืนยันหนักแน่นไม่แพ้กันว่าไม่คิดจีบแวววันแม้เจ้าหล่อนจะหน้าตาสะสวยเพียงไรด้วยเหตุผลว่า ‘ไม่ชอบกินเด็ก’ ถึงกระนั้นก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาของร้านไปแล้วที่สองคนนี้จะแกล้งทำเป็นจีบกันไปมาอย่างเกรียน ๆ เพื่อสร้างสีสันระหว่างทำงาน
“ส่วนฝ่ายชายก็มีอุ่นกับปิ่น” เอมจิตพึมพำท่าทางอารมณ์ดีแล้วหันไปใส่กาแฟบดลงก้านชง “....แถมตอนนี้ยังได้อาทิตย์มาเป็นน้องเขยอีกคน”
“พี่เอม!!!”
ทั้งปิ่นหยกและอุ่นใจแทบจะพากันหวีดร้องโดยมิได้นัดหมาย ผิดกับผู้ถูกพาดพิงซึ่งนอกจากยืนเหวอน้อย ๆ แล้วก็ไม่ได้คิดจะเรียกร้องสิทธิอะไรในการแก้ต่างให้ตัวเองสักนิด
“อา..พี่ล้อเล่น เป็นฝ่ายย้ายเข้ามา ที่จริงต้องเรียกน้องสะใภ้สินะ”
“พี่เอ๊มมมมมม!!!!”
เอมจิตหัวเราะร่วน ถึงตอนนี้ปิ่นหยกเริ่มสงสัยแล้วว่าพี่ชายคนโตของร้านรู้เบื้องลึกเบื้องหลังเกี่ยวกับเหตุการณ์ระหว่างเขากับไอ้ลูกเจี๊ยบนี่แค่ไหน ทำไมแต่ละช็อตที่ยิงมามันถึงได้เหมือนจะแสกเข้ากลางหน้าอย่างกับรู้เห็นทุกอย่างมาตลอดอย่างไรอย่างนั้น...
“ปฏิกิริยาตอบรับเป๊ะมาก พวกเธอนี่น่าไปเล่นซิทคอมนะ”
พี่ใหญ่ยังคงแสดงอาการชอบอกชอบใจขณะที่หันไปง่วนกับการชงกาแฟต่อ ไม่นานนักกลิ่นหอม ๆ ก็โชยมาแตะจมูก เรียกความสนใจจากท่านชายอาทิตย์ผู้ตกยากให้ชะโงกตัวผ่านหน้าปิ่นหยกมาดูลาเต้อาร์ตหอมกรุ่นบนเคาน์เตอร์ที่เอมจิตเพิ่งยกมาวาง เขาจ้องมองลายรูปหัวใจบนนั้นอยู่ครู่หนึ่งอย่างใช้ความคิดแล้วจึงเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง
“ปิ่นหยกไม่น่ามีเงินมาขอผม งั้นผมเป็นเขยละกัน”
“!!!?”
“แต่สินสอดคงต้องติดไว้ก่อนจนกว่าจะได้กลับบ้านนะครับพี่เอม”
ปิ่นหยกเบิกตากว้างจนแทบจะถลนออกจากเบ้า ฟังแล้วอยากจะลาอุปสมบทสักสิบพรรษาขึ้นมากะทันหัน อย่ามาทำต่อมุขเรื่องแบบนี้ด้วยท่าทางจริงจังได้ไหมล่ะว้อย!! แถมยังจะมีหน้ามาหาว่าเขาไม่มีเงิน ถึงจะเรื่องจริงก็เถอะแต่ตัวเองที่เป็นปรสิตเกาะห้องชาวบ้านนอนตอนนี้น่ะมีตายล่ะ เดี๋ยวปั๊ดเอาเหรียญบาทปาหัวแตก ทางฝั่งอุ่นใจก็ทำหน้าเซ็งเหลือจะกล่าวทำนองว่าไอ้คุณชายนี่บ้าไปแล้ว ตัดสินใจโฉบถ้วยกาแฟเดินไปเสิร์ฟลูกค้าก่อนจะรู้สึกบ้าตามไปอีกคน
เอมจิตนิ่งไปครู่หนึ่ง สีหน้าเดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ แต่สุดท้ายก็ส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ... เป็นเสียงหัวเราะที่ปิ่นหยกอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าช่างน่าขนลุกอย่างไรบอกไม่ถูก ทว่าเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นก็กลับมาเป็นเอมจิตโหมดยิ้มแย้มตามปกติพร้อมกับโบกมือไล่เด็ก ๆ
“เด็กพวกนี้ตลกไปละ ฮ่า ๆ ๆ เอาล่ะ ทำงานได้แล้ว อู้มากต่อให้หน้าตาเรียกลูกค้าก็ไม่ใช่ว่าไม่กล้าไล่ออกหรอกรู้ไหม”
“คร้าบบบบ” เด็กหนุ่มสองคนที่เหลือรับคำ หันหลังกลับเตรียมไปทำงานส่วนของตัวเอง แต่แล้วก็ชะงักลงกลางคันเมื่อประตูกระจกของร้านถูกดันเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ดูคุ้นตาของใครสักคนที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ขวางประตูด้วยท่าทางเหมือนลังเลว่าจะก้าวเข้าร้านหรือจะถอยออกไปดี จังหวะเดียวกับที่เอมจิตเงยหน้าขึ้นมองจากด้านหลังเคาน์เตอร์ เมื่อเห็นคนที่คาดว่าจะเป็นลูกค้ายืนหันรีหันขวางทำตัวไม่ถูกจึงส่งเสียงต้อนรับพร้อมรอยยิ้มละไมจุดประสงค์เพื่อการค้าโดยเฉพาะ
“เชิญข้างในก่อนสิครับ”
เด็กหนุ่มที่ยืนขวางประตูสะดุ้งเล็กน้อย เผลอเหยียดหลังตรงเป๊ะโดยไม่ได้ตั้งใจดูน่าขัน เกือบจะก้าวถอยออกก็ไปติดกลุ่มสาววัยทำงานสามสี่คนเดินตามหลังมารอจะเข้าร้านอยู่พอดีจึงเหลือทางเลือกเดียวคือต้องเดินนำเข้ามาก่อนด้วยท่าทางประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
ปิ่นหยกหรี่ตาสู้แสงที่ย้อนเข้าตาจากประตูหน้าร้านจนเห็นหน้าคนที่เดินเข้ามาไม่ถนัด จนเมื่อร่างนั้นเดินเข้ามาในร้านจึงได้เห็นว่าเป็น..
“กริช”
เป็นอาทิตย์ที่ส่งเสียงทักออกไปก่อนที่เขาจะทันได้อ้าปาก
เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ผู้มาใหม่ที่ถูกเรียกว่า ‘กริช’ นั้น ชื่อจริงชื่อกริช...และชื่อเล่นก็ชื่อกริช ไม่ทราบเหตุผลว่าพ่อแม่ขี้เกียจตั้งชื่อหรืออย่างไร เป็นอดีตเพื่อนร่วมชั้นของทั้งอาทิตย์และปิ่นหยกแต่เป็นคนละช่วงเวลา
หากจะแจกแจงลงไปให้ชัดเจนกว่านั้นก็คือตอน ม.4 เขาอยู่ห้องบ๊วยห้องเดียวกับอาทิตย์..ด้วยเหตุผลว่าอยากลองใช้ชีวิตเด็กห้องบ๊วยดู และตอน ม.5 เขาก็สอบได้คะแนนติดอันดับขึ้นมาอยู่ห้องคิงกับปิ่นหยกโดยใช้เหตุผลเดิมว่าอยากลองใช้ชีวิตเด็กห้องคิง ส่วนปีนี้ย้ายไปอยู่ห้อง ม.6/4 ซึ่งการเรียนกลาง ๆ เนื่องจากรู้สึกว่าใช้ชีวิตทั้งห้องบ๊วยและห้องคิงมาเพียงพอแล้ว เป็นวิธีคิดแปลก ๆ ที่เจ้าตัวเคยตั้งใจจะเล่าเหตุผลออกมาแต่ไม่มีใครสนใจฟัง
ถึงจะเคยอยู่ห้องเดียวกับทั้งสองคนแต่พวกเขาก็ไม่ได้สนิทกัน และถ้าจะให้คำจำกัดความเหมาะ ๆ สำหรับกริช...บางทีอาจจะเป็น....
มนุษย์จืดจาง...?
ทั้งที่หน้าตานั้นจัดว่าหล่อเหลาทีเดียว ตาคมคิ้วเข้ม หุ่นสูงใหญ่ประกอบด้วยกล้ามเนื้อแน่นแบบที่สาว ๆ หลายคนน่าจะลงความเห็นว่าชวนลูบไล้ชะมัด ผลการเรียนดีพอจะอยู่ห้องคิง (และสามารถทำให้แย่พอจะอยู่ห้องบ๊วยได้เช่นกันด้วยความตั้งใจของเจ้าตัว) เล่นกีฬาก็ได้เปรียบกว่าคนอื่นมากมายด้วยเรื่องรูปร่าง ฐานะทางบ้านร่ำรวยมีอันจะกินแม้จะไม่เท่าอาทิตย์
คุณสมบัติทั้งหมดทั้งปวงสมควรส่งให้เขาเป็นเด็กหนุ่มที่ได้รับเสียงกรี๊ดกร๊าดจากทั้งสาวแท้สาวเทียมหรืออาจจะถึงขั้นมีแฟนคลับเป็นของตัวเองได้ไม่ยากเย็น ทว่ากริชกลับจืดจางอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งนอกจากความขี้อายโลกส่วนตัวสูงในระดับหนึ่งของตัวเขาเองก็ยังไม่สามารถหาเหตุผลอื่นมาอธิบายได้ว่าเพราะเหตุใดเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่คนนี้ถึงไม่ป๊อปอย่างที่ควรจะเป็น
“...อาทิตย์?” กริชเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าจะเจอเพื่อนร่วมชั้นที่ทุกคนพากันเรียกว่าคุณชายในชุดลำลองที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ชุดใส่ออกนอกบ้านตามมาตรฐานเดิมของเจ้าตัวมาเดินเพ่นพ่านไปมาในร้านเค้กประหนึ่งเป็นห้องนั่งเล่นในคฤหาสน์ตัวเองแบบนี้ กำลังจะเอ่ยปากถามว่ามาทำอะไรที่นี่สายตาก็เหลือบไปเห็นเอมจิตและแวววันกำลังคุยกันอยู่ใกล้ ๆ จึงเพิ่งระลึกขึ้นมาได้ว่าที่มาวันนี้ไม่ใช่เพื่อจะมาถามซอกแซกเรื่องชาวบ้าน
“เอ่อ....ผม”
เสียงต่ำ ๆ ของเขาเรียกให้สองคนที่กำลังคุยกันอยู่หันมามอง
เอมจิตละจากบทสนทนากลับมาทำหน้าที่เจ้าของร้านที่ดี
“รับอะไรดีครับ”
เขาถามน้ำเสียงเป็นมิตรขณะที่แวววันเผลอทำสีหน้าเหมือนสาวมัธยมพบรักแรกโดยไม่รู้ตัวเมื่อหันมาเห็นใบหน้าคมเข้มของกริชชัด ๆ ในหัวมีเสียงตะโกน ‘เยสสสสส!!!’ ดังสนั่น สูงล่ำหล่อคมแบบนี้ต่างหากถึงจะสเปกเธอ ไม่ใช่หล่อระรวยโปรยเสน่ห์ใส่สาวไปทั่วไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตามอย่างเอมจิต ทำไมที่หอนี้ถึงไม่มีหนุ่มหน้าอย่างนี้มาอยู่บ้างนะ!
“สนใจจะรับเป็นเค้กหรือว่าเครื่องดื่มก็มีนะครับ” ชายหนุ่มว่าพลางชี้ไปที่เมนูบนผนังร้านเป็นการชี้นำแต่ก็ไม่ได้มีทีท่าเร่งรัดในน้ำเสียง แวววันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นึกสนุกจึงฉวยจังหวะระหว่างที่เป้าหมายยืนอ้ำอึ้งแนะนำขึ้นมาบ้าง
“หรือว่าจะรับเป็น—“
“.....รับ.........รัก......”
“??”
เสียงทุ้มต่ำของกริชที่ว่ารับ ๆ รัก ๆ อะไรสักอย่างฟังไม่ชัดเจนนักเมื่อเจ้าของเสียงดูจะแค่งึมงำอยู่ในลำคอแล้วก็กลืนคำพูดที่เหลือหายไปแบบไร้ร่องรอย ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปหลับหูหลับตาชี้เลือกเค้กในตู้มาหนึ่งชิ้นทั้งที่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะพิศวาสของหวานเลยแม้แต่น้อย “ช่วยใส่กล่องกลับบ้านให้ด้วยครับ”
แม้จะอยากอยู่ทักทายสักหน่อยในฐานะที่อย่างน้อยก็เคยอยู่ห้องเดียวกันมา แต่ลูกค้าอีกสองกลุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ทำให้อาทิตย์และปิ่นหยกต้องแยกตัวออกไปรับหน้า เหลือแต่เอมจิตที่ก้มลงไปจัดเค้กตามที่ลูกค้าหนุ่มร่างสูงบอกและแวววันที่ยังยืนทำเป็นเนียนจัดข้าวของที่หน้าตู้โชว์เค้กไม่ขยับไปที่อื่นเพื่อลอบสังเกตการณ์ใกล้ ๆ
“เค้กที่สั่งได้แล้วครับ”
ชายหนุ่มว่าพลางยื่นถุงกระดาษลายดอกทานตะวันโลโก้ของร้านมาวางตรงหน้า แต่คนที่เพิ่งสั่งเค้กไปเมื่อครู่นี้กลับยืนหันข้างให้เขา สายตาจับจ้องไปยังดอกทานตะวันสีเหลืองสดซึ่งปักอยู่ในแจกันขนาดใหญ่ข้างเคาน์เตอร์อย่างตั้งอกตั้งใจ ดูจะหลุดหายเข้าไปในโลกส่วนตัวที่พนักงานร้านเค้กตาดำ ๆ คนใดก็ไม่อาจหยั่งถึง แม้แต่แวววันที่ยืนมองอยู่หลังแจกันก็ยังอดประหลาดใจในท่าทางของเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้
“เค้กได้แล้วครับ” เอมจิตลองเอ่ยเรียกอีกครั้ง เป็นการทดสอบสมมติฐานที่ว่าเมื่อครู่นี้เขาอาจพูดเบาเกินไป
“...ผม...ชอบ”
กริชพึมพำอะไรบางอย่างกับดอกทานตะวัน .. ทำเอาพนักงานสาวที่จับจ้องอยู่ทุกอิริยาบถถึงกับเริ่มเหงื่อตก หล่อแต่เพี้ยนงี้ก็ไม่ไหวนะ.. ทำไมโลกต้องโหดร้ายกับสาวสวยโสดที่อกหักซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเธอด้วยการส่งคนถูกสเปกแต่ดันไม่เต็มเต็งมาให้เสียดายเล่นแบบนี้ด้วย!
“.....ชอบ....................พี่......”
พี่ไหน...?
เป็นคำถามที่ลอยขึ้นมาในหัวของทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งเอมจิต แวววัน ไปจนถึงอาทิตย์กับปิ่นหยกที่ก็ช่างเลือกจังหวะเหมาะเจาะที่จะเดินกลับมาส่งออเดอร์เค้กพอดี และภาพเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่เหมือนหมีกริซลีย์ที่ยืนประจันหน้ากับดอกทานตะวันอย่างเอาเป็นเอาตายก็ไม่ช่วยให้ทุกคนเข้าใจอะไรมากขึ้นแม้แต่น้อย
คงไม่ใช่พี่ปิ่นกับพี่อาทิตย์แน่เพราะเป็นรุ่นเดียวกัน แต่จะพี่แวว...พี่เอม...ดูทิศทางสายตาของคุณหมีใหญ่แล้วก็เรียกว่าคนละองศากันเลย.... เมื่อพิจารณาอาการที่ดูจะจ้องตาหวานซึ้งปากจะกลืนกินกับทานตะวันดอกโตนั้นชวนให้คิดว่าน่าจะเป็นพี่ทานตะวันเสียมากกว่า!?
กริชเม้มปากแน่นจนริมฝีปากซีดขาว... ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กในร้านของลูกค้าคนอื่น หนุ่ม ๆ และอีกหนึ่งสาวร้านเค้กที่ยืนรวมกลุ่มกันอยู่หน้าเคาน์เตอร์กลับสัมผัสได้ถึงมวลอากาศชวนอึดอัดที่แทรกอยู่ในเสียงจอแจฟังไม่ได้ศัพท์เหล่านั้น ก่อนที่พี่ใหญ่สุดจะพูดกลั้วหัวเราะขึ้นทำลายบรรยากาศกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“พี่ทานตะวันอันนั้นไม่ขายครับ แต่ถ้าน้องกริชสนใจ” เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายตามที่ได้ยินอาทิตย์ทักทายก่อนหน้านี้เป็นการแสดงอัธยาศัย “ร้านดอกไม้ฝั่งโน้นมีพี่ทานตะวัน--”
ยังไม่ทันจะจบประโยค ธนบัตรใบละหนึ่งร้อยบาทก็ถูกวางลงบนเคาน์เตอร์และถุงเค้กก็โดนโฉบหายไปพร้อมกับคนสั่งซึ่งวิ่งพรวดพราดออกจากร้านด้วยเวลาสิริรวมไม่น่าจะเกินห้าวินาที ทิ้งเพียงความงงไว้เป็นที่ระลึก
...ทว่าก็ใช้เวลาเพียงไม่นานนัก เมื่อร้านกลับเข้าสู่ความวุ่นวายอีกครั้งด้วยเสียงกระทบกันของถ้วยชาม เสียงพูดคุยเฮฮาของกลุ่มลูกค้า และเสียงฝีเท้าขวักไขว่ของเด็ก ๆ ที่คอยให้บริการ นอกจากเรื่องที่ตั้งใจจะฝากเงินทอนค่าเค้กให้ปิ่นหยกเอาไปคืนเมื่อได้เจอกันอีกครั้งที่โรงเรียนแล้ว...
ทุกคนก็เหมือนจะพากันลืมเรื่องของพ่อหมีใหญ่จืดจางที่จืดจางสมฉายาไปได้อย่างน่าประหลาดใจ...
To be continued...
============================================
คุยกันท้ายเรื่อง
ตอนนี้สั้นไปนิดนึง ถือว่าเป็นตอนสั้น ๆ คั่นกลางเพื่อเปิดตัวอีกหนึ่งหนุ่มที่เป็นตัวประกอบในภาคนี้แต่จะเป็นตัวเอกในภาคอื่นนะคะ ฝากพ่อหมีใหญ่จืดจางเอาไว้อีกคน XD
ตอบส่วนคอมเม้นต์นิดนึงค่ะ ^o^
:กอด1:เรื่องนี้สนุกอันดับต้นๆในหัวใจ
(ชื่อมะ ถ้ามีแค่ชื่อเรื่องที่เป็นภาษาไทยล้วนยิ่งดีเพราะชื่อเรื่องมันชัดเจ๊นชัดเจน)
พอมาดูอีกทีแล้วเลยเห็นด้วยจริง ๆ ค่ะ ว่ามีทั้งชื่อไทยชื่ออังกฤษในหัวกระทู้มันยาวไป เพราะงั้นจะตัดเอาแค่ชื่อภาษาไทยขึ้นหัวกระทู้นับจากนี้แล้วค่ะ แต่ก็ยังคงชื่อ Dormitory boys ชื่อเดิมไว้ด้วยค่ะ ที่จริงคิดชื่อนี้ได้ก่อนแล้วค่อยมาคิดชื่อไทยล่ะค่ะ เลยอยากเก็บไว้ XD
ขอบคุณมาก ๆ สำหรับคำแนะนำนะคะ *กอดดด* :กอด1:
ลูกเจี๊ยบมันรุกแล้ว......เย่ :mc4:
ว่าแต่คนแต่งเคยแต่งฟิคศลป.เกาหลีมาก่อนป่าวคะ
เราได้กลิ่นอายวงนึงที่เราชอบเลย... อิเด็กผช.ห้าคนนั้น.... ถ้าบังเอิญก็ไม่เป็นไรนะคะ ตอนนี้จิ้นเพลินไปแล้ว 555
สงสัยจะบังเอิญค่ะ แฮ่ ๆ คนเขียนรู้จักศิลปินเกาหลีน้อยมาก //เชยสุด ๆ XD
เคยแต่เขียนแฟนฟิกจากอนิเมค่ะ ส่วนเรื่องนี้เป็นออริ BL เรื่องแรกในชีวิตเลย
อัยยะ อ่านแล้วเขินมาก น้องปิ่นคงต้องระวังตัวมากๆแล้วนะเนี่ย
ไม่งั้นอาจจะเสียท่าลูกเจี้ยบมึนๆไปนะจ๊ะ
อนึ่งนักเขียนจ๊ะ อยากเห็นภาพนายอาทิตย์ทรงผมลูกเจี๊ยบจัง จัดให้หน่อยสิจ๊ะ
ไม่แน่ใจว่าทรงผมลูกเจี๊ยบเอายังไงดี ก็เลยวาดไอ้นี่มาแทน
(http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/532782_380669798659576_1801389820_n.jpg)
พอจะลูกเจี๊ยบบ้างไหมน้อ 5555
มาพร้อมกับคอมมิคสั้น ๆ รั่ว ๆ (อีกแล้ว) ตอนดาวลูกไก่...ภาคทำลายฝันเยาวชน แปะไว้ที่เพจ
คลิกอ่านได้ที่นี่นะคะ(มี 6 หน้า) (http://www.facebook.com/media/set/?set=a.380669611992928.86395.377484365644786&type=1) คอมมิคนี้ต้องขอบคุณไอเดีย "ลูกเจี๊ยบจิกปาก" กับ "ลูกเจี๊ยบกลายร่างเป็นพ่อไก่" จากที่เห็นในคอมเม้นต์ด้วยค่ะ เลยเกิดอยากเอาไปวาดขึ้นมา (ฮาา)
แล้วพบกันตอนหน้า ตัวละครหลักออกเกือบครบ จะได้เริ่มมุ่งประเด็นไปที่อาทิตย์กับปิ่นหยกมากขึ้นซะที XD
ขอบคุณมาก ๆ สำหรับทุกคอมเม้นต์ค่ะ //วิ่งไล่กอด :bye2:
-
ชอบพี่เอมจริงจัง บุคลิกแบบนี้มันใช่เลย
จีบได้มั้ยคะ (หรือต้องไปตบตีกับพี่หมีกริซลี่ย์ก่อน?)
ปิ่นหยกไม่ต้องซีเรียสไป เคะราชินีย่อมมีประสาทสัมผัสที่เจ็ดอยู่แล้ว
ไอ้เรื่องใครเป็นคนมาขอนี่มันไม่ได้กำหนดสถานะว่าเขยหรือสะใภ้นะอาทิตย์ ฮุฮุ
เรื่องนี้มีมนุษย์ปกติบ้างมั้ยคะ
-
กริชชอบคุณพี่เอมป่ะเนี่ย
-
หมี(ไม่)น้อยน่ารักอ่ะ ><
-
เอ๋...กริชจะคู่พี่เอมเหรอ... :o
แต่คิดเอาไว้ว่าแฟนพี่เอมน่าจะ......ดูโหดๆเข้มๆไปเลยนะเนี่ย :-[
-
ครบคู่แล้ว แม้ว่าพี่หมอของอุ่นจะมาแต่ชื่อ :z2:
ไม่อยากจะคิดว่า"น้องหมี"ของ"พี่เอม"จะเอาอยู่ แต่เค้ามั่นใจนักแต่งอ้ะ ว่าต้องมีไม้เด็ดแน่เลย
เย้ ต่อไปถึงบท"ลูกเจี๊ยบกะปิ่น"แล้ว ขนาดไม่เน้น ยังมีจูบกลางน้ำฝักบัวและหัวฉีด ถ้าเน้นจะขนาดไหน :laugh:
-
นึกว่ากริชจะเถื่อนกว่านี้ ฮึกๆ
โธ่ นายจืดจางของฉัน :เฮ้อ:
-
กัดลิ้นแมร่งงงงงงเยย :laugh: :laugh: :laugh:
ฮ่าๆ ขำหนูปิ่นอ่ะ :m20:
-
มาแล้วใช่ไหม????????????????????????????
"คู่"................ของพี่เอมจิต ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มาแล้วๆๆๆๆๆๆ
เมื่อไหร่จะรักกันซักที อยากเห็นตอนชายอาทิตย์ กับ ปิ่นหยก หวานๆๆ กันเเล้วครับ
ปล.อยากรู้ว่ามึนๆ อึนๆ จะหวานกันได้สักแค่ไหน?
-
ลูกเจี๊ยบอาทิตย์น่ารักมากๆ พ่อหมีจืดนะั้คงคู่กับเอมจิตแน่ๆ
รอเรื่องต่อไปค่อยว่ากัน รอปิ่นและอาทิตย์ต่อไปจ๊ะ
-
o13 ฮ่าๆ กริชคู่กับเอมหรอเนี่ย
แบบนี้เมื่อไหร่จะรักกันล่ะเนี่ย มัวอ้ำๆอึ้งๆ
-
อิอิ มาอีกคู่แระสิน้าา มันต้องงี้เส่><
รอรอต่อปาย อิอิ
-
หมีกริชขี้อายจริงด้วย แต่จะโดนหาว่าเป็นคนแปลกๆซะมากกว่านะนี่ :laugh:
แววตัดใจเหอะ ในหอนี้ไม่มีผู้ชายที่เหมาะกับหนูหรอก :laugh:
-
ครบคู่แล้ว :z2:
-
นู๋กริชนี่คู่กับพี่เอมปะนิ มีคนแปลกๆมาเพิ่มอีกคนแล้ว 555
-
Dormitory Boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 9 - สิ่งที่ยังไม่ผลิบาน
“ตื่นเถอะค่ะคุณอาทิตย์”
“อือ...ม...”
“อือแล้วก็ขยับด้วยสิคะ”
“...........ขยับแล้วครับบัว”
...ว่าแล้วก็ขยับจริง แต่เป็นแค่การพลิกตัวเข้ากอดก่ายแนบสนิทกับหมอนข้างใบโปรดมากขึ้นเท่านั้น
บัวยิ้มบาง ๆ ถึงกระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าอ่อนใจไปด้วย ถ้าจะมีงานไหนยากเย็นสูสีกับการทำให้บอลไทยไปบอลโลกได้ ก็คงเป็นการแซะคุณชายสุดรักของเธอขึ้นจากเตียงนี่เอง
“จะตีสี่แล้วนะคะ”
“....ตีสี่?......งั้นราตรีสวัสดิ์ครับ....เก้าโมงค่อยปลุกผมนะ”
เขางึมงำแล้วฝังใบหน้าลงกับหมอนข้างอุ่น ๆ ที่มีกลิ่นหอมต่างไปจากทุกที แปลกจัง...สงสัยแม่บ้านจะเปลี่ยนน้ำยาซักผ้า
“อาทิตย์”
บัวเสียงเปลี่ยนนะ...
“ไอ้ลูกเจี๊ยบอาทิตย์”
และบัวไม่เคยเรียกเขาว่าไอ้ลูกเจี๊ยบด้วย
เด็กหนุ่มผู้ถูกยัดเยียดตำแหน่งหมอนข้างขยับตัวยุกยิกด้วยสุดจะทนกับสถานการณ์ ณ เวลาใกล้ตีสี่
ละเมออย่างเดียวยังไม่เท่าไหร่ แต่มีอย่างที่ไหนพี่แกเล่นประเคนมาทั้งแขนทั้งขากอดก่ายเปะปะแล้วยังรัดเสียแน่นหนึบเป็นหมึกกินจะเหยื่อ การที่เขาตื่นมาพบกับสภาพแบบนี้แล้วยังพยายามหาทางเป็นอิสระ(แม้จะไม่ประสบผลสำเร็จ)มาตั้งครู่ใหญ่แบบเงียบ ๆ โดยไม่ทำร้ายร่างกายลูกเจี๊ยบหลับก็ถือว่าสงบสติอารมณ์ได้ดีแค่ไหนแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องจะนึกให้ออกเลยว่าพ่อคุณชายขี้เซานี่ปีนขึ้นเตียงมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“อาทิตย์ ตื่นเว้ย!” เขาลองโวยอีกทีพร้อมกับดิ้นดุกดิกเป็นดักแด้ไปด้วย แม้นาฬิกาจะยังไม่ส่งเสียงปลุกแต่เข็มนาทีที่เห็นเลือนรางกลางแสงไฟสลัวซึ่งลอดเข้ามาผ่านผ้าม่านก็บอกให้รู้ว่าใกล้จะตีสี่ ไอ้ลูกครึ่งสัตว์ปีกกับหมึกทะเลนี่บังอาจทำเขาตื่นก็อย่าหวังจะได้นอนต่อสบายเลย
“ตื่น! แล้วก็ปล่อยด้วย... อึดอัด! เตียงยิ่งแคบ ๆ”
“.......บอกว่าเก้าโมง...นะครับบัว”
เพ้อเจ้อโคตร… แล้วบัวนี่ใคร? หลับแต่ดันละเมอชื่อสาวออกมามันน่าหมั่นไส้สุดติ่ง! การที่อีกฝ่ายกอดเขาเสียแน่นแถมยังพูดชื่อผู้หญิงแบบนี้ชวนให้คิดว่าคนตรงหน้าเป็นประเภทเดียวกับคุณชายเสเพลที่หาผู้หญิงมานอนกกไม่ซ้ำหน้าขึ้นมาแบบห้ามไม่ได้ และความคิดนั้นก็ทำให้เขาหงุดหงิดบอกไม่ถูก
แพขนตาหนายังคงปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอของอีกฝ่ายรินรดลงบนหน้าผากของเขา... ปิ่นหยกเหลือบตาซึ่งเป็นอวัยวะหนึ่งในไม่กี่อย่างที่ยังขยับได้อย่างอิสระในสภาวะถูกรวบแขนขาไว้แบบนี้เพื่อลอบมองดวงหน้าหล่อเหลาของผู้บุกรุก...ใจคอไอ้บ้านี่จะบุกรุกมันทุกอย่าง...ตั้งแต่ห้องของเขา เตียงเขา ฝักบัวเขา ตำแหน่งพนักงานร้านเค้กของเขา แทรกแซงไปหมดอย่างกับไวรัสคอมพิวเตอร์
ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์แบบทุลักทุเลที่ใช้ต้องชีวิตร่วมห้อง ตั้งแต่ห้องเรียน ห้องนอน ยันห้องน้ำ ไม่นึกว่าวันนี้จะถึงขั้นร่วมเตียง เมื่อเรียกเฉย ๆ ไม่เป็นผลเขาจึงเปลี่ยนไปเอานิ้วแงะมือใหญ่ ๆ ของอีกฝ่ายที่เกาะอยู่แถวเอวออก ทว่ายิ่งแกะก็เหมือนจะยิ่งโดนดึงเข้าไปนัวเนียมากขึ้นแล้วยังเพิ่มโปรโมชันช่วงข้าวใหม่ปลามันเป็นยื่นหน้าเข้ามาซุกแถวกระดูกไหปลาร้าเขาพร้อมกับเสียงฮืมฟังไม่ได้ศัพท์ในลำคอ โรมรันพันตูขนาดนี้ถ้าเป็นผู้หญิงเขาคงท้องไปแล้ว
“....อ...ไอ้บ้านี่”
ปิ่นหยกกลั้นหายใจ...หรือบางทีเขาอาจจะลืมวิธีหายใจไปแล้ว และเสียงที่เปล่งออกมาก็ตะกุกตะกักจนเหมือนไม่ใช่ของเสียงตัวเอง... “...จักจี้...”
ที่จริงแล้วมันไม่ใช่แค่จักจี้หรอก เพียงแต่เขาไม่รู้จะบรรยายส่วนผสมของอาการขนลุกชัน...ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว...และหัวใจที่เต้นโครมครามจนแน่นหน้าอกไปหมดแบบนี้ออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร นึกตัดพ้อในชะตาชีวิตตัวเองต่อเทพเจ้าแห่งเงินตราและความร่ำรวยของเขาที่นอกจากจะไม่เคยมอบโชคอะไรให้ยังจะชักนำไอ้ตัววุ่นวายนี่มาช่วยทำให้ชีวิตยุ่งยากขึ้นไปอีก
ความจริงแล้วเรื่องเพื่อนผู้ชายจะนอนกอดกันเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก กับคิมก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงเป็นเรื่องปกติ(แม้ส่วนใหญ่เขาจะเป็นฝ่ายถูกกอด) แต่พอนึกถึงความจริงว่าอีกฝ่ายเพิ่งละเมอชื่อผู้หญิงที่ไหนออกมาไม่รู้ขณะที่ทั้งรัดทั้งซุกอย่างนี้ก็ทำเอาอยากยันโครมตกเตียงเสียให้รู้แล้วรู้รอดด้วยความหมั่นไส้ระคนรังเกียจ พวกลูกคนรวยนี่วัน ๆ ทำอะไรกันนะ!
“ไม่ปล่อยจะถีบตกเตียงแล้วนะ”
เขาส่งเสียงเตือนแบบไม่หวังผล เพราะถึงอย่างไรก็ตั้งใจจะทำอยู่แล้วในเมื่อเรียกยังไงก็ไม่ยอมตื่น ขาเขายังขยับได้นิดหน่อย แม้ระยะการเหวี่ยงจะไม่มากนัก แต่ถ้าเล็งดี ๆ ใส่แรงเหมาะ ๆ เชื่อว่าสามารถส่งคุณชายอาทิตย์ลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นได้แน่นอน ติดจะแย่นิดหน่อยก็ตรงที่เขาอาจจะพลอยกลิ้งหล่นลงไปด้วยถ้าแขนขาคู่นั้นไม่ยอมปล่อยตัวเขา...
อย่างเช่นในกรณีนี้
พลั่ก!!!
ตึงงง!!!!!!!
“......อ....อูย.....”
และนาฬิกาปลุกก็กรีดเสียงแสบหูขึ้นพอดี....ให้ตาย....เป็นการตื่นเช้าด้วยสภาพแย่ที่สุดในรอบหลายปีทีเดียว
อาทิตย์ลืมตาสะลึมสะลือ...
ชีวิตต้องสู้ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์...เขาถูกปิ่นหยกแซะออกจากที่นอนเวลาตีสี่ทุกเช้าด้วยวิธีการต่าง ๆ นา ๆ ตั้งแต่ตะโกนใส่ไปจนถึงลงไม้ลงมือในบางวันที่เขารู้สึกอาลัยอาวรณ์การนอนเป็นพิเศษ ซึ่งปิ่นหยกบอกทุกครั้งว่าเรียกดี ๆ แล้วไม่ตื่น แต่เขากลับไม่มีความทรงจำว่าเคยถูกเรียกดี ๆ มาก่อนเลย.. และอีกฝ่ายก็อธิบายในส่วนนี้ว่าที่ไม่มีความทรงจำเรื่องนั้นเพราะเรียกเฉย ๆ ไม่สามารถแทรกแซงการนอนของเขาได้สักนิด จึงเป็นเหตุผลที่ต้องใช้กำลังเข้าว่า
สภาพวันนี้แปลกออกไปจากทุกที เขาไม่ได้ตื่นด้วยการตะโกนใส่หูผ่านหนังสือที่ม้วนเป็นกระบอก เอามือเขย่า หรือเอาเท้าเขี่ย แต่กลับเป็นความรู้สึกเหมือนบ้านหมุนตีลังกาสองสามรอบตามด้วยเสียงของหนัก ๆ ตกลงบนพื้นที่เรียกให้เขาได้สติ และเมื่อลืมตาขึ้นก็กลายเป็นว่าตัวเองกำลังล้มคว่ำเอาหน้าฟุบอยู่ที่ซอกคอปิ่นหยกซึ่งนอนแน่นิ่งผิดปกติอยู่บนพื้น มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ของร่างข้างใต้ที่บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้กลายเป็นรูปปั้นหินไปแล้ว
“อืม...อรุณสวัสดิ์....นึกว่าบัวซะอีก”
‘ลุกออกไปได้แล้ว!’ เป็นสิ่งที่ปิ่นหยกควรจะตะโกนออกไปจึงจะเหมาะสมกับสถานการณ์และบุคลิกของเขา ไม่ใช่ประโยคคำถามที่เพิ่งหลุดจากปาก....
“ใครคือบัว?”
เสียงนาฬิกาปลุกเงียบไปแล้ว... อาทิตย์เลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วก้มลงสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเขาที่นอนอยู่เบื้องล่าง ซึ่งนั่นทำให้ปิ่นหยกยิ่งรู้สึกขัดใจตัวเองมากขึ้นไปอีก
ผู้หญิงชื่อบัวนั่นจะเป็นใครไม่เห็นเกี่ยวกับเขาเลยสักนิด เขาไม่ใช่คนชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่น โดยเฉพาะถ้าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเงินทองหรือปากท้องของแม่กับน้องที่บ้าน และหากจะใช้เกณฑ์นั้นในการวัด อาทิตย์เองก็เป็นแค่......
......คนอื่น.......อีกคนหนึ่ง....
แต่คำพูดที่หลุดไปนั้นเรียกคืนไม่ได้ หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะไม่หลบตา ก็เป็นเด็กหนุ่มร่างสูงที่ละสายตาออกไปเองก่อนจะที่พยุงตัวขึ้นนั่งบนพื้น สีหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนเช่นทุกทีแม้ในขณะที่ส่งเสียงตอบกลับมา
“เป็นผู้หญิงในดวงใจน่ะ”
ปิ่นหยกเม้มปาก... ก็ฟังดูสมเหตุสมผลดี ละเมอกอดรัดซะขนาดนั้น
“รักมาตั้งสิบกว่าปีแล้ว”
....นั่นไม่ใช่เรื่องของเขาเลย.....
ไม่ใช่อะไรที่ควรรู้ ไม่มีสิ่งที่ต้องรู้ ถึงกระนั้นก็กลับห้ามความรู้สึกใจหายแปลก ๆ ไม่ได้
ถึงแม้เขาจะเป็นคนถามออกไปเอง แต่ถ้าหมอนี่จะช่วยหยุดพูดเสียที…
“ทำอาหารอร่อยด้วย อยากให้นายได้เจอกับบัวจั—“
“แล้วทำไมฉันต้องไปเจอยัยบัวอะไรนั่นด้วย!”
อะไรกันนะที่ดลใจให้เขาตวาดออกไปเสียงดังแบบนั้น
เห็นสีหน้าตกใจของอีกฝ่ายที่ปรากฏขึ้นเพียงแวบเดียวก่อนจะกลับมาเป็นปกติยิ่งทำให้ปิ่นหยกรู้สึกอึดอัด ครั้งนี้เขาผิดเต็มประตูที่อยู่ ๆ ก็ใส่อารมณ์อย่างไร้เหตุผล และการระลึกได้แบบนั้นก็ไม่ได้ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของเขาดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“เรียกบัวอย่างนั้นได้ไม่ได้นะ”
เสียงเนิบ ๆ ของอาทิตย์ทำให้เขาเผลอขบกรามแน่น นั่นสินะ...รักกันมาสิบกว่าปี คนนอกอย่างเขาจะไปเรียกแบบไม่ให้เกียรติอย่างนั้นได้ยังไงกัน เขาพ่นลมหายใจระบายความอัดอั้นไม่ทราบที่มา ก่อนจะตัดสินใจจบบทสนทนาน่าหงุดหงิดด้วยการลุกพรวดพราดขึ้นตั้งใจจะล้างหน้าแปรงฟันก่อนออกไปเตรียมของที่ร้าน ถ้าเพียงแต่จะไม่ได้ยินประโยคต่อมาของอาทิตย์เข้าเสียก่อน
“เขาอายุเกือบจะหกสิบอยู่แล้ว”
“ห๊ะ!?”
ปิ่นหยกหันกลับมาจ้องคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าสีหน้าปุเลี่ยน ๆ ของตัวเองตอนนี้ดูน่าขันแค่ไหน
“จะมีแฟนอายุมากยังไงก็ไม่ควรให้ถึงกับเข้าวัยใกล้เกษียณนะ”
“...แฟนที่ไหนกัน เป็นเหมือนคุณแม่อีกคนที่เลี้ยงฉันมาต่างหาก”
อาทิตย์อมยิ้มมุมปาก และหากสังเกตดี ๆ อาจจะเห็นว่าดวงตาดำขลับที่ปกติชอบทำเป็นเบลอ ๆ บื้อ ๆ นั้นฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาชัดเจน
“แต่ปิ่นหยกทำท่าเหมือนพี่อันตอนหึงแฟน”
อ้อ...ไอ้ความหงุดหงิดเมื่อกี้เรียกหึง...? เดี๋ยวสิ!!
ปิ่นหยกเกือบจะทำคิ้วพุ่งหลุดทะลุหน้าผากไปแล้ว
“ไม่ได้เป็นอะไรกันจะหึงหาสวรรค์วิมานอะไร!?”
“งั้นก็มาเป็นสิจะได้หึงได้”
ไม่พูดเปล่า มีกวักมือเรียกหย็อย ๆ โชคยังเข้าข้างอยู่บ้างที่เขาตะครุบปากตัวเองไว้ทันก่อนจะโพล่งถามออกไปว่า ‘มาเป็นอะไร’ ให้เข้าตัว ไอ้คนตรงหน้านี่ดูจะขยันล้อเล่นเรื่องแบบนี้ให้เขาหน้าร้อนผ่าวได้เกือบตลอดเวลาเสียเหลือเกิน
“....จะ....จะไปช่วยงานที่ร้านแล้ว!!”
เขาตัดบทด้วยการโพล่งประโยคบอกเล่านั้นออกมาดังเกินจำเป็นแถมยังติด ๆ ขัด ๆ รู้สึกเสียฟอร์มเป็นที่สุดก่อนจะวิ่งถลาออกนอกห้องพักแล้วปิดประตูไล่หลังเสียงดังสนั่นชนิดที่ว่าหากจะมีใครสะดุ้งตื่นแล้วเดินงัวเงียมาด่าหน้าห้องจะไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจเลย
อาทิตย์เผลอหัวเราะออกมาเบา ๆ ลุกขึ้นไปเปิดไฟแล้วบิดขี้เกียจเตรียมจะออกไปช่วยงานด้วยอีกคน แต่ผ่านไปเพียงไม่ถึงอึดใจ ประตูห้องพักก็แง้มออกอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าแดงระเรื่อของคนที่เพิ่งถลาออกไปได้ไม่นานที่ค่อย ๆ โผล่เข้ามา พอเห็นว่ากำลังถูกมองอยู่ก็สะดุ้งเล็กน้อยเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าแอบขโมยขนมก่อนจะเชิดหน้าขึ้นแล้วเดินซอยเท้าเข้ามาในห้อง โฉบผ่านหน้าเขาไปทางห้องน้ำพร้อมกับคำอธิบายห้วน ๆ ที่ทำให้เขาต้องหัวเราะออกมาอีกรอบ
“ลืมแปรงฟัน!”
ร่างนั้นผลุบหายไปอย่างรวดเร็ว แล้วประตูห้องน้ำก็ปิดปัง
...................................................
..........................
.
.
.
“จักรยานก็มีทำไมไม่ขี่ไปโรงเรียนกันล่ะ” เอมจิตถามหลังจากสังเกตมาได้ระยะหนึ่ง
“คุณชายขี่ไม่เป็นครับ” เขาค่อนขอด “และผมก็ไม่อยากเป็นคนขี่ให้หมอนี่ซ้อนท้ายด้วย ตัวหนักโคตร”
อาทิตย์พยักหน้ารับเป็นทำนองว่าเรื่องมันก็ประมาณนั้นแหละครับ
“แต่น่าเสียดายนะ ซื้อมาไม่ได้ใช้ จอดทิ้งไว้ก็เก่าหมด”
“ผมว่าจะยุให้มันเอาไปขายต่ออยู่” เด็กหนุ่มส่ายหน้า อุ่นใจก็ไม่ใช้จักรยานเพราะปกติน้องชายคนเล็กจะออกจากบ้านไปโรงเรียนพร้อมกับเพื่อนชื่อเหม่งหรือเหน่งอะไรสักอย่างที่อยู่อีกซอย ไม่งั้นอาจจะให้อุ่นใจยืมไปใช้จะได้ไม่เสียของ ถ้าอุ่นใจจะยอมยืมของอาทิตย์ที่กำลังเขม่นกันอยู่ละก็นะ
“ไปก่อนนะครับพี่เอม”
หลังจากหันไปร่ำลาพี่ใหญ่เป็นที่เรียบร้อย มือก็คว้ากระเป๋าหนังสือขึ้นสะพายไหล่เดินนำออกจากร้าน ตามด้วยเจ้าของจักรยานตัวจริงที่หันไปลาเอมจิตอีกคนแล้วรีบสาวเท้าออกมาทันที่หน้าหอพัก
“ที่จริงนายจะเอาไปใช้ก็ได้นะ ฉันเดินไปก็ได้”
ปิ่นหยกหันมาหรี่ตาพร้อมกับเลิกคิ้วทำหน้ายียวนใส่
“ใจดีขนาดนั้นเชียว”
“คิดค่าเช่าต่อวันไม่แพง”
ความเค็มมันแพร่ถึงกันได้!
“ใจง่ายซื้อมาเองไม่ต้องมาหาเรื่องเอาทุนคืนเลย”
อาทิตย์กระโดดหลบกระเป๋าหนังสือที่อีกฝ่ายฟาดมาเบา ๆ แล้วยิ้มน้อย ๆ
“ล้อเล่น.. แต่ที่บอกให้เอาไปใช้ได้น่ะเรื่องจริงนะ”
ปิ่นหยกหันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังคลี่รอยยิ้มอบอุ่นสมกับชื่อจริงว่าแสงอรุณ...ไม่มีร่องรอยของการประชดประชันเลยแม้แต่น้อยไม่ว่าบนใบหน้าหรือน้ำเสียง แต่จะให้คนอื่นเอาจักรยานตัวเองไปใช้แล้วเดินไปคนเดียวเนี่ยนะ...พ่อพระเกินไปแล้ว
“ไปหัดขี่จักรยานมา”
“ทำไมล่ะ?”
ไอ้หมอนี่เป็นเจ้าหนูจำไมหรือไง ถามอะไรไร้สาระอยู่ได้ เขาเสมองไปข้างทางชมนกชมไม้ ชมท่อระบายน้ำ ชมปล่องควันโรงงานอุตสาหกรรม มองไปทุกอย่างยกเว้นใบหน้าของเพื่อนร่วมทางร่างสูงก่อนจะงุบงิบออกมาเบา ๆ
“เพราะฉันจะเป็นคนซ้อน”
อาทิตย์ทำหน้ามึนไปวูบหนึ่ง... แค่พริบตาเดียวเท่านั้น แล้วก็ระบายยิ้มเจิดจ้าจนน่าจับไปเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณายาสีฟัน ทำเอาอีกฝ่ายใจเต้นผิดจังหวะไปหลายสเต็ปจนต้องกัดลิ้นตัวเองที่เผลอพูดอะไรไม่คิดอีกแล้ว
“...งั้นรอนิดนะ”
เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยรับพร้อมกับเร่งฝีเท้าให้ตามทันคนที่เดินจ้ำอ้าวก้มหน้างุด ๆ เมื่อถึงตัวก็รีบเอื้อมมือไปโอบรอบไหล่ของอีกฝ่ายไว้ให้มั่นใจว่าจะไม่โดนทิ้งห่างด้วยการจ้ำพรวด ๆ แบบเมื่อครู่อีกก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างใบหูแดง ๆ นั่นอย่างนึกสนุก
“แว้นได้เมื่อไหร่แล้วจะขี่ไปรับมานั่งเป็นสก๊อยนะครับ”
To be continued…
===============================================
เบา ๆ เรื่อย ๆ นะคะตอนนี้ จะเรียกว่าเป็นช่วงสงบสุขก็ได้มั้ง (ฮา) เราชอบพระเอกแอบร้ายใต้หน้าซื่อ
สำหรับหมีกริชตอนที่แล้ว กะว่าคนที่จะปราบพี่เอมอยู่ต้องเถื่อนใช่ม้า หมีกริชคงไม่เถื่อนแบบจับปล้ำตบจูบ ๆ แต่ไม่ใช่หมีเชื่องแน่นอนค่ะ *หัวเราะ*
//อ่านคอมเม้นต์แล้วทำให้คิดได้ เรื่องนี้แทบไม่มีคนปกติจริง ๆ 5555
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่ทำให้มีแรงใจเขียนต่อนะคะ ฮึบ ๆ >w<
-
อาทิตย์น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โอ้ยยยยย ช่วงนี้เจอแต่พระเอกน่ารักแบบแปลกๆทุกเรื่องเลย 5555
ปิ่นหยกมีหึง .. หึงบัว .. แม่นมสินะ 555555555
แต่ชอบจังเลยอ่ะ ... "ไปหัดขี่จักรยานมา เพราะฉันจะเป็นคนซ้อน" โอ้ยย
อ่านแล้ว .. แง๊วววว สู้ๆนะคะ
-
หนูปิ่นยังไงเนี่ยมีให้ท่าผู้ชายด้วย ไม่งามนะหน
-
โอ๊ย! ไม่ไหวแล้วค่าา น่ารักเกินไปแล้ว :-[
ยิ้มจนเหงือกแห้ง ปวดแก้มไปหมดแล้ว น่ารักไม่ไหวแล้ว!
เพิ่งเคยเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก
ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นคนอ่านหน้าใหม่ด้วยนะคะ
รีบๆมาต่อน้า เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ ><
-
แว๊กกกกกก ละลายกับประโยคสุดท้ายยยยย
-
ขี้หึงนะเราอ่ะ :pigha2:
-
ออกมาครบคู่แล้วสินะคะเนี่ย
จริงอย่างที่คนเขียนบอก ตอนแรกเราจิ้นว่าคู่ของพี่เอมนี่ต้องแบบเถื่อนและร้าย แบดๆ อะไรแบบนั้น
พอน้องหมีออกมาก็เลยแอบพลิกความคาดหมาย ฮ่าๆๆ แต่น้องแกก็น่ารักแบบแปลกๆดี
จะรอดูว่าหมีน้อยขี้อายแถมจืดจางตัวนี้ที่ว่าไม่เชื่องน่ะจะปราบอดีตเพลย์บอยอย่างที่เอมยังไงน้อ
ส่วนคุณหมอคู่น้องอุ่นนี่ยังมาแต่ชื่อเสียงเรียงนาม ไม่เห็นตัวเป็นๆเลย
ชอบเวลาน้องอุ่นหวงปิ่นหยกอ่ะ มันน่าร๊ากกกกกกกก
สุดท้ายมาที่คู่ลูกเจี๊ยบกับปิ่นหยก ฮุฮุฮุ ยิ่งอยู่ไปก็ยิ่งเห็นด้านเจ้าเล่ห์ๆของเจ้าลูกเจี๊ยบ
เห็นมึนๆแบบนั้นน่ะ จริงๆก็แอบร้ายใช่ย่อยนะยะ รอให้เติบใหญ่กว่านี้หน่อยเถอะ แม่ไก่คงจะถูกลูกเจี๊ยบกิน(กด)ซักวัน ฮ่าๆๆ
ปล.ชอบรูปประกอบมากเลยค่ะ คนเขียนวาดสวยจัง <3
-
พักนี้ลูกเจี๊ยบออกแววเจ้าเล่ห์บ่อยจริงน้า น่าร้ากกกกกกอะ 555
-
ลูกเจี๊ยบชอบแกล้งมึน แต่จริงๆโคตรขี้ยั่วเลย
อีกคนก็ขึ้น่งายชะมัด..... หุหุหุ :o8:
ก็ยังคงรอดูต่อไปว่าพี่เอมแกจะแพ้ทางหมีได้ยังไงน้อ~~~ :กอด1:
-
โอยยย อาทิตย์--- ไอ้ลูกเจี๊ยบ ไอ้พ่อไก่--------
น่ารักอ้ะ น่ารักมากๆเลยค่ัะ
-
:-[ลูกเจี๊ยบแว้น กะสก๊อยปิ่น :laugh:
-
ฮ๊ากกกก
ตอนนี้น่ารัก :-[
-
แอร๊ยย น่ารักจัง ><
-
:impress2: อ๊ายยยยยยย น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
-
อาทิตย์หยอดตลอดเวลาเลยอ่ะ
แบบนี้ปิ่นมีละลายไปแล้วแน่ๆ
นี่ก็แอบมีอาการเหมือนหึงคุณบัวไปซะแล้ว
ตอนท้ายนี่อยากเห็นสก๊อยแล้วค่า
ไปฝึกขี่มาให้ได้ไวๆนะ^^
-
อร๊ายยยย น่ารักเปงบ้า ><
เขิลๆ
-
หลงรักอาทิตย์ค่ะ ฮ่าๆๆ
น่ารักมากกกกกกกกกกกก น้องปิ่นก็น่ารัก
น่ารักทั้งเรื่อง ชอบบบบ ><
-
ร้ายกาจอ่า แต่ น่ามึน มาก
อาทิตย์ แสงอรุณ เหวยไไ มันน่ารักนัก
-
:laugh: สก๊อยรถถีบ คิดได้นะคุณชายเด็กแว๊น
-
อาทิตย์น่ารักมากกกกกกกกก :o8:
-
รอแว้นกับสก๊อยอยู่นา
-
เพิ่งได้อ่านวันนี้ เรื่องนี้น่ารักมากเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดด :-[ :impress2:
-
เบาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........น่รักครับ ไม่อยากคิดถึงตอนที่รักกันจริงๆ จะหวานขนาดไหนกันนะ :z13: :z13: :z13:
เชียร์นะครับ.......รักกันเบาๆๆๆ
รักคนแต่งออฟบวกเป็ดให้แล้วครับ :mc4: :mc4:
อยากมีคนมาตามรักแบบคุณชายอาทิตย์บ้างจัง??????? :L3: :L3:
-
คุณชายอาทิตย์แกรู้จักแว้นด้วยแฮะ น้องปิ่นเตรียมตัวเป็นสก๊อยเลยนะ ต้องกอดเอวแน่นๆรู้ป่าว :laugh:
แต่ลูกเจี๊ยบละเมอเรียกแต่บัวๆ แบบนั้น เป็นใครก็เข้าใจผิดอะ ทีหลังละเมอชื่อปิ่นหยกได้แล้ว :o8:
-
Dormitory boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
[Dear Mom] จดหมายถึงคุณแม่ฉบับที่ 100
คุณแม่ครับ นี่เป็นจดหมายฉบับที่หนึ่งร้อยพอดี...(ถ้าผมนับไม่ผิด)
ตั้งแต่ถูกคุณพ่อสั่งให้ออกจากบ้านก็ยังไม่ได้เขียนถึงคุณแม่เลยสักครั้ง สบายดีใช่ไหมครับ
...ผมอยู่ที่นี่....ไม่สบายเลย
ตื่นตีสี่ทุกวันทำให้สมองผมสั่งการช้าลงในคาบเรียนอย่างเห็นได้ชัด ยังไม่ได้บอกใช่ไหมครับว่าปีนี้ผมสอบได้ห้องคิง ทุกคนเรียนกันเป็นบ้าเป็นหลัง ไม่เคยคิดอยากจะมาอยู่เลย แต่ก็เพราะเอาใจคุณพ่อนั่นเอง….
สารภาพก็ได้ครับ....ที่จริงทำไปเพื่อเงินก้อนสุดท้ายก่อนออกจากบ้านที่ตอนนี้แปรสภาพเป็นจักรยานไปแล้ว...และปิ่นหยกยังสาปแช่งผมอยู่จนทุกวันนี้
ปิ่นหยกคนเดียวกับที่ผมเคยเล่าให้ฟังในจดหมายฉบับก่อน ๆ นั่นเอง...
คนที่งกมาก ๆ ที่เรียนเก่ง ๆ ได้รางวัลเรียนดีแบบผูกขาด ทำงานร้านเค้ก บูชาเทพอะไรสักอย่างที่เขาเรียกว่าเทพเจ้าแห่งเงินตราและความร่ำรวย ซึ่งผมว่าไม่มีจริงเพราะลอตเตอรี่ที่ผมซื้อไว้ไม่เห็นจะถูกรางวัล
ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้ผมหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าย่องตามเขามาวันนั้น....
อาจเป็นเพราะผมรู้สึกว่าเขางกดี กิตติศัพท์เรื่องความเค็มของเขาเด่นดังพอ ๆ กับเรื่องเรียนดีเลยทีเดียว.. การเรียนรู้ความขี้เหนียวของเขาอาจจะช่วยให้ผมเรียนรู้ชีวิตแบบที่คุณพ่ออยากให้เป็นก็ได้
ที่จริงจะไปหายืมเงินเพื่อนสักคนไปตั้งตัวก็ไม่น่ามีปัญหา แต่ผมก็ไม่อยากโกงอยู่ดี ในเมื่อคุณพ่อคงอยากให้ยืนบนลำแข้งตัวเองมากกว่า แต่ก็อาจจะเป็นลำแข้งที่เซ ๆ ไปพิงปิ่นหยกบ้างนิดหน่อย.. มันก็ต้องมีพึ่งคนอื่นบ้างสักนิดไม่งั้นผมคงต้องไปขอทานแล้ว คุณแม่ไม่อยากมีลูกชายเป็นขอทานใช่ไหมครับ?
ปัญหาอีกอย่างนอกจากเรื่องงานหนัก ตื่นเช้า เข้าเรียนเยอะ น้ำอุ่นไม่มีจะอาบ โดนอุ่นใจที่เป็นน้องคนเล็กของเจ้าของหอพักนี้เขม่น ก็คงจะเป็นเรื่องที่นอนด้วย..
ปิ่นหยกให้ผมปูฟูกนอนบนพื้น...... และมันแข็งมาก
สามสี่วันแรกทำเอาผมปวดหลังไปหมด แต่ก็เข้าใจนะครับเรื่องห้องของเขามีแค่เตียงเดียว พื้นที่ก็ไม่มากพอจะวางได้อีกเตียง และถึงมีที่พอผมก็ยังไม่มีเงินซื้อ...
เป็นคนจนนี่ลำบากดีนะครับ
วันก่อนนั้นผมเห็นที่บนเตียงเขายังเหลือ หลังจากนอนพลิกไปพลิกมาบนฟูกตัวเองจนเมื่อย...หายเมื่อย...แล้วเริ่มเมื่อยใหม่อีกรอบ ผมก็รู้สึกว่าที่ว่างบนเตียงของเขามันน่าจะใช้ประโยชน์ได้มากกว่าแค่รองรับมวลอากาศเฉย ๆ
อย่างเช่นแบ่งให้ผมนอนบ้าง....อะไรอย่างนั้น...
วันแรกที่ขึ้นไปนอน ตื่นมาตอนเช้าทำไมทั้งผมและเขาถึงลงมานอนกลิ้งบนพื้นได้ก็ไม่รู้... อาจจะเป็นเพราะเขานอนดิ้นก็ได้
แต่วันนี้ผมกะว่าจะลองใหม่...
จะลองไปเรื่อย ๆ จนกว่าเขาจะยอมแบ่งเตียงอีกครึ่งหนึ่งให้ผม
..........
อีกอย่างหนึ่ง...
คุณแม่ว่ามันแปลกรึเปล่าครับ ที่ผม....จูบผู้ชาย
ไม่รู้เพราะอะไร...แต่ผมก็จูบเขาไปแล้ว แผลที่ลิ้นผมเพิ่งจะหายเอง.... จะพูดถึงอีกก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ ตอนนั้นเผลอแทรกลิ้นเข้าไป ก่อนจะโดนเขากัดเข้า แล้วก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น ทั้งผมและเขาไม่ได้พูดถึงมันอีก..
ผมจะไม่เป็นเกย์ใช่ไหมครับ....?
ผมเริ่มกลัวขึ้นมาจริง ๆ แล้ว โดยเฉพาะตอนที่เพิ่งรู้ตัวว่าเวลายั่วให้เขาหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศมันสนุกมากจริง ๆ เผลอตัวทีไรก็อดจะแกล้งไม่ได้เลย
บางทีผมอาจจะคิดว่าเขาเหมือนน้องชายก็ได้ เหมือนอย่างที่พี่อันชอบแกล้งผมเมื่อก่อน
......ใช่ไหมครับ....?
....ใช่ไหมครับ....?
......ใช่ไหมครับ....?
...................
แล้วเอาไว้ผมจะเขียนถึงคุณแม่อีก
รักและคิดถึงคุณแม่เสมอครับ
อาทิตย์
============================================
เขาจ้องมองกระดาษตรงหน้าที่เต็มไปด้วยลายมือขยุกขยุยของตัวเอง หลังจากเขียนประโยคคำถามว่า ‘ใช่ไหมครับ?’ ซ้ำไปซ้ามาเหมือนคนย้ำคิดย้ำทำ ตามด้วยรอยยึกยือไม่เป็นตัวหนังสือด้วยคิดไม่ออกว่าจะอธิบายออกมาเป็นประโยคได้อย่างไร จึงตัดสินใจจบจดหมายไว้แต่เพียงเท่านี้
มือใหญ่พับกระดาษนั้นเป็นสามทบ ....จากนั้นจึงหยิบไลท์เตอร์ขึ้นมาจุดไฟเผามันจนเป็นเถ้าถ่านสีดำ...
เป็นเรื่องปกติของเขาที่นาน ๆ ครั้งจะลุกขึ้นมาเขียนจดหมายถึงคุณแม่ที่เสียไปแล้ว บอกเล่าเรื่องราวเวลาที่ไม่สบายใจหรือมีอะไรติดค้างอยู่ในหัวเสร็จแล้วก็เผามันเสีย
ตอนเด็ก ๆ เขาเคยเชื่อว่าด้วยวิธีนี้ ข้อความของเขาจะส่งไปถึงคนที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ... เมื่อโตขึ้นมาจึงรู้ว่ามันแค่คล้ายกับอีกรูปแบบหนึ่งของการเขียนไดอารีเท่านั้นเอง แต่เขาก็เลือกที่จะเผาจดหมายเหล่านั้นทิ้งทันทีที่เขียนจบเหมือนเช่นที่ผ่านมา
เด็กหนุ่มเลื่อนสายตาไปจับจ้องมองเศษซากกระดาษสีดำชิ้นเล็ก ๆ ที่ยังติดไฟอยู่บนพื้น เปลวไฟสีส้มไหวระริกอยู่วูบหนึ่งแล้วจึงดับลงเมื่อหมดเชื้อไฟ
...และเขาก็เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกคุณแม่เรื่องจะหัดขี่จักรยาน
=====================================
คุยกันท้ายเรื่อง
พระเอกเธอวิตกจริตไม่ไหวแล้ว...555
มาสั้น ๆ เป็นจดหมายขัดจังหวะที่จะมาแทรกเนื้อเรื่องหลักเป็นระยะค่ะ อันนี้เป็นฉบับที่ 100 ที่ผ่านมานายอาทิตย์ก็เขียนมาตลอดตั้งแต่เสียคุณแม่ไป ทำตัวคิกขุลูกแหง่จริง ๆ (ฮาา)
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ^o^
แปะ Fanpage (http://www.facebook.com/dormitoryboys) ก่อนจาก XD
-
เด็กโข่งมากอ่ะ อิตาคุณชายยยยย :m20: :m20:
-
อาทิตย์นี่ให้ความรู้สึกน่ารักแบบแปลกๆนะ ฮ่าๆ
ชอบตอนที่ถามย้ำกับตัว กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? 5555 :laugh:
ตอนต่อไปขอหวานๆนะคะ ชอบเวลาที่ปิ่นหยกเขินหน้าแดง มันน่ารักอ่า :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่า!
-
ไอ้ที่ถามย้ำๆนั่นต้องการคำตอบแบบไหนหรออาทิตย์
เขียนจดหมายแบบนี้มันดูเหงาๆเศร้าๆยังไงม่รู้
แต่แม่คงรับรู้บ้างละมั้ง อาจจะมาเข้าฝันบอกว่าเป็นหรือไม่เป็นเกย์ก็ได้ ฮ่าๆ
มุมแบบนี้ทำให้อาทิตย์น่ารักขึ้นเยอะเลย
(แต่ถ้าปิ่นหยกรู้อาจโดนด่าเพราะมันเปลืองกระดาษ)
-
พระเอกเรื่องนี่ไม่เต็มอ่ะแหละ เหมือนจะนิ่งๆเพราะเท่ห์สุขุม แต่จริงๆเพราะสติอันล่องลอยตะหาก 555 :laugh:
แล้วยิ่งมาเฉลยว่าตามปิ่นหยกมาเพราะกะเรียนรู้ความงก ไอ่เราก็กะว่าที่เลือกตามปิ่นมาคงเพราะมีจิตใต้สำนึกประทับใจหน้าใสๆรอยยิ้มหวานๆของกันมาก่อน (เราคงอ่านนิยายคนอื่นมากไป) :m20:
ปล.อยากจะช่วยตอบแทนแม่ของลูกเจี๊ยบในจม.ว่า 'เอ็งไม่รอดได้เป็นเกย์แน่ลูกเอ้ยยยย 555'
-
นี่ขนาดคุณชายยังสับสนนะเนี่ย
-
อาทิตย์ นายนี่มันยังไม่ชืนกับการ ติดดินสินะ
ค่อยๆปรับตัวละกัน
ไม่ใช่น้องชายน่ะ กับ ปิ่นหยกน่ะ
คิดดีๆ
-
คุนชายน่ารักดีนะ
-
ชั่งอึนเสียนี่กระไร อิอิ
รอรอตอนหน้าน้อ><~
-
ปิ่นหยกรับผิดชอบด้วย มาทำให้คุณชายหวั่นไหวได้ยังไง
-
ชอบอ่ะ
-
เป็นวิธีระบายความในใจที่น่ารักดีนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อาทิตย์น่ารักไปมั้ย :laugh:
-
ลูกเจี๊ยบ ตกหลุมรัก...ใช่ไหม?
-
อยากได้อาทิตย์ใส่ถุงกลับบ้านจัง :impress2: :impress2:
รักนะจ๊ะคนเขียน อิอิ
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อาทิตย์นี่เป็นคุณชายที่หมั่นไส้ไม่ลงนะ รู้สึกมันน่าเอ็นดูยังไงก็ไม่รู้ :laugh:
จะเป็นหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือพี่ชายน้องชายเค้าก็ไม่จูบกันนะจ๊ะคุณชายอาทิตย์ :jul3:
แต่อยู่กับปิ่นหยกแล้วมีความสุขใช่ไหมล่ะ เรียนรู้การเป็นคนจนและคนงกให้มากๆนะ อนาคตรวยแน่ ถ้าอยู่กับปิ่นหยก o13
-
ไรเตอร์ใจร้ายจัง มันสั้นไป :sad4:
-
อย่ามาซึนเดเระนะนายอาทิตย์ 555
-
รู้สึกว่าตอนนี้ลูกเจี๊ยบจะมีเล่ห์กลแพรวพราวขึ้นเยอะ ฮ่า ๆ ~~
ปิ่นหยกน่ารักได้อีก มีหึงบัวด้วย!! :กอด1:
รอตอนต่อไปนะค๊าา.. :pig4:
-
ลูกเจี๊ยบทำมึนนะ แต่ในใจเธอคิดร้ายหลายอย่างเลยนะเนี่ย
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ
ได้หัวเราะทุกตอนเลย
ลูกเจี๊ยบมึนได้ใจมาก ๆ
:m20: :m20: :m20:
-
ลูกเจี๊ยบตกหลุมรักปิ่นหยกแล้วใช่ปะละๆๆ 5555
-
:o8:
-
ลูกเจี๊ยบน่ารักอ่ะ o13
-
55555
พระเอกงี้มีด้วย
ไม่ไหวจะมึนนะพ่ออาทิตย์
-
:a5: ง่ะ มาอ่านอีกที อัพไป 2ตอนซะละ
อาทิตย์เอ๋ย ลูกไม่รอดแน่จากความวาย ฮ่าๆ
-
เออ นาย อาทิตย์ โอเคอยู่มั้ย
แปลกๆ จิตๆ
แต่ก็ชอบนะ^^
จดหมายวักฉบับคงเขียนได้ความว่า
'แม่ครับ ผมมีแฟนแล้ว
อ๋อ ใช่ฮะ แม่ได้ลูกสะใภ้เป็นผู้ชาย'
'แม่ดีใจกับผมด้วยนะครับ' ^^
-
:z3: :z3: :z2: o13
-
เอริ่มม อาทิตย์ น่ารักเกินไปแล้ววววว :z2: :z2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เขียนได้ดีนะ ชอบค่ะ o13
เป็นอะไรที่มีเนื้อเรื่อง เรื่อยๆดี
เป็นอีกแนวที่ไม่ใช่แค่ รักแรกพบ จบที่ได้อยู่ด้วยกันอะนะ
แล้วจะติดตามต่อนะคะ
-
รอจ้ารอๆ :z2:
-
Dormitory boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 10 – หมอกควันสีเทา
“รู้สึกไม่ค่อยสบาย”
เป็นคำอธิบายสั้น ๆ สำหรับอาการกะปลกกะเปลี้ยของอุ่นใจในเช้าวันที่อากาศขมุกขมัว...
“พี่เอมรู้รึยัง?”
น้องเล็กผงกศีรษะอ่อนแรง หลังจากที่ตื่นเช้ามาพบว่าตัวเองทั้งไข้ทั้งหนาว ขยับแต่ละครั้งเล่นเอาปวดร้าวไปหมดทั้งตัว แค่ถ่อสังขารทั้งชุดนอนลงมาหาเอมจิตเพื่อขอยาลดไข้ก็ทำเอาเขาแทบจะลงไปกลิ้งกับพื้น
“ไปโรงพยาบาลดีกว่าไหม”
ปิ่นหยกขยับเข้าไปใกล้ ความวิตกกังวลฉายชัดบนใบหน้าและน้ำเสียง แต่อุ่นใจกลับโบกมือเบา ๆ เป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไร ก่อนจะเบนสายตาไปจับจ้องควันสีเทาจาง ๆ ที่เขาเพิ่งสังเกตเห็นกำลังวนเวียนอยู่รอบตัวอีกฝ่าย...
....เอาอีกแล้ว........ไม่สบายที่ไรต้อง ‘เห็น’ เข้าทุกทีสิน่า......
แถมครั้งนี้ดูจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่เสียด้วย
“วันนี้จะทำอะไรต้องระวังตัวนะพี่ปิ่น”
ปิ่นหยกเลิกคิ้วให้กับคำเตือนแปลก ๆ ที่ได้ยิน... นั่นควรจะเป็นคำพูดของเขากับอีกฝ่ายที่กำลังป่วยมากกว่า แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา... ประโยคนั้นก็ทำให้เขาตัวเย็นวาบตลอดแนวสันหลังไปจนถึงปลายเท้า.. เด็กหนุ่มหัวเราะหวังจะไล่ความรู้สึกประหลาดนั้นออกไป แต่เสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมานอกจากจะไม่ช่วยแล้วยังชวนให้วิตกจริตกับอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นแต่ดันรู้สึกได้ทั้งที่ไม่อยากเลยสักนิด
“อุ่นต่างหากทีต้องระวังตัว กำลังไม่สบายอยู่ไม่ใช่รึไง”
อุ่นใจพยักหน้าอีกครั้งแล้วมองมาทางเขาแต่ก็ไม่ได้จ้องมาที่ใบหน้าเสียทีเดียว นัยน์ตาสีน้ำผึ้งนั้นดูราวกับจะเพ่งไปที่อะไรบางอย่างข้าง ๆ ศีรษะของเขา
ที่น่ากลัวคือปิ่นหยกไม่เห็นว่าจะมีอะไรอยู่ตรงนั้นเลย
“อุ่นไม่เป็นไร หยุดพักเดี๋ยวก็หาย...อยากโดดเรียนอยู่แล้ว” เขาเอ่ยออกมาแผ่วเบาพร้อมกับยักไหล่แบบไม่เจียมสังขาร สายตาไม่ได้ละจากที่ว่างตรงนั้นแม้แต่น้อย “ถึงจะเจ็บใจนิดหน่อย แต่ฝากดูพี่ปิ่นด้วย อย่าให้มีแม้แต่รอยขีดข่วนล่ะ”
น้องชายคนเล็กยกมือขึ้นกอดอก จะป่วยยังไงก็ไม่ยอมทิ้งมาดกวน ๆ ประโยคหลังนั้นเหมือนจะบอกกับอีกคนที่ยืนเป็นแพ็คคู่กับปิ่นหยกแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาครู่ใหญ่ อาทิตย์พยักหน้ารับแม้จะไม่แน่ใจนักว่านั่นได้พูดกับเขาหรือเปล่า
“แค่เทา ๆ ไม่น่ามีอะไรมาก...แต่ถ้าไม่ไหวก็พากลับมา”
ปิ่นหยกเริ่มไม่รู้จะตอบสนองแบบไหน ความไม่ชอบมาพากลในบทสนทนาชวนให้เขาหวั่นอยู่ลึก ๆ อุ่นใจพูดอย่างกับเขาจะดวงซวยหัวกุดชะตาขาดวันนี้อย่างไรอย่างนั้น
และที่แย่คืออดีตที่ผ่านมา สิ่งที่อุ่นใจทักโดยเฉพาะเวลาเจ้าตัวกำลังป่วยมักจะเป็นจริงอย่างที่บอกไว้เสียด้วย
เสียง ‘เฮือก’ เบา ๆ ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด หันไปมองก็เห็นอุ่นใจยืนทำหน้าผะอืดผะอมเหมือนอยากจะคายน้ำย่อยในกระเพาะอาหารอันว่างเปล่าออกมา เด็กหนุ่มร่างเล็กยกมือขึ้นปิดปาก โบกมือลาปิ่นหยกแล้วถลาไปทางห้องน้ำ ทิ้งให้คนที่เหลือมองตามสีหน้าเป็นห่วง
ไม่นานเลยก่อนที่เจ้าลูกเจี๊ยบอาทิตย์จะเอื้อมมากุมมือเขาไว้มั่นในมือใหญ่ ๆ ของตัวเอง
ปิ่นหยกสะดุ้ง ก้มลงไปมองมือของที่ถูกจับไว้แล้วเงยหน้าขึ้นตะคอกด้วยสายตาว่าทำเบื๊อกอะไรอีก ซึ่งแน่นอนว่าวิธีนี้ไม่เคยใช้ได้ผลกับอาทิตย์ อีกฝ่ายยักไหล่อย่างน่าเตะพร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบ
“กังวลเหรอครับ....งั้นวันนี้ผมเป็นบอดี้การ์ดให้ดีไหม”
ทำเป็นเรียกแทนตัวเองว่า ‘ผม’ น่าหมั่นไส้จริง ๆ
“เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ” เป็นประโยคค่อนขอดที่ตอบรับความปรารถนาดีซึ่งดูมีเบื้องลึกเบื้องหลัง
“อันนั้นแปลว่าตกลงนะ”
เขาอยากจะถามนักว่าประโยคแบบนั้นชาติไหนแปลว่าตกลง แต่ก็ไม่มีโอกาสได้บ่นเมื่ออาทิตย์คลี่ยิ้มพร้อมกับกึ่งลากกึ่งจูงเขาออกจากร้านสู่ถนนที่ทอดยาวอยู่ข้างหน้าแบบไม่ทิ้งช่วงให้ได้คัดค้าน
ทางที่ผ่านชุมชนนั้นมีรถสวนไปมา มองเห็นเด็กวัยรุ่นในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกันบ้างประปรายแต่ไม่ใช่คนรู้จัก ไอน้ำที่กลั่นตัวเป็นหยดจากฝนซึ่งตกลงมาเมื่อคืนนี้ยังเกาะอยู่ตามกระจกตู้โชว์ตามร้านรวงสองข้างทาง บนพื้นมีแอ่งน้ำเป็นหย่อมที่คอยจะกระเซ็นขึ้นมาใส่รองเท้าผ้าใบเวลาเดินไม่ระวัง และมือของอีกฝ่ายซึ่งเปลี่ยนที่จากมือกุมของเขามาวางพาดเอาไว้บนไหล่แทนก็ไม่ได้ช่วยให้เดินคล่องตัวขึ้นสักนิด แต่เขาเองก็เริ่มเหนื่อยจะโวยวาย
ที่จริงแล้วมันก็เป็นแค่เช้าของฤดูฝนที่ท้องฟ้าอึมครึมอีกวันเท่านั้นเอง...
ปิ่นหยกกลอกตา เด็กผู้ชายวัยรุ่นสองคนเดินโอบตัวติดกันจะเป็นปาท่องโก๋อย่างนี้ถ้าไม่คิดอะไรมากมันก็คงไม่มีอะไร ถึงอย่างนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประสาทเสียกับสายตาแปลก ๆ(ที่เขาอาจจะคิดไปเอง)ของผู้คนที่มองมา แต่ก็นั่นแหละ... รูปร่างหน้าตาของคนที่เดินข้างกันนี้มันดึงดูดน้อยเสียเมื่อไหร่กัน
เขานึกถึงคำพูดของอุ่นใจ... การมีหมอนี่อยู่ข้าง ๆ คงเป็นเรื่องซวยอย่างถึงที่สุดแล้ว
ไม่น่าจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้นะ...?
เขามองไปรอบตัว อดไม่ได้ที่จะหวาดระแวงขึ้นมา อย่างมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งขวักไขว่ผ่านไปมาอยู่ไม่ไกลนี่คงไม่อยู่ ๆ ก็พุ่งตรงเข้ามาทางนี้หรอกใช่มั้—!?
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!
คำตอบคือ ‘ไม่ใช่’
แต่ไม่มีใครทันได้ตอบ
เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นทะลวงโสตประสาท ชัดเจนมากเหมือนหล่อนมาแหกปากอยู่ข้างหูเขา กลบเสียงพาหนะเหล็กสองล้อที่พุ่งกระแทกเข้ากับอะไรแข็ง ๆ ไปเสียสิ้น จนเมื่อทุกอย่างกลับเข้าสู่ความสงบ...หรืออาจจะเรียกว่าทุกคนกำลังอยู่ในภาวะตระหนกจนพูดอะไรไม่ออกในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ความเจ็บร้าวที่ข้อมือขวาก็แล่นปราดเข้าสู่สมอง ก่อนที่เสียงอื้ออึงของผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์จะเริ่มกลับมาอีกครั้ง
เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว....
“ปิ่นหยก!”
คำแรกที่อาทิตย์ตะโกนออกไป ทั้งที่ในสมองยังไม่ทันจะได้แปลผลเหตุการณ์ตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ
เขาไม่แน่ใจว่านักว่ากระชากตัวคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ เมื่อครู่นี้หลบออกจากวิถีของวัตถุสีดำขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้ามาตอนไหน รู้ตัวอีกครั้งก็พบว่าตัวเองกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้นแฉะ ๆ มีปิ่นหยกทำหน้าซีดเป็นกระดาษนอนเกยอยู่ก่อนเจ้าตัวจะลุกพรวดพราดขึ้นมาขยับตัวออกห่างเท่าที่สภาพซึ่งถูกเขาโอบเอวไว้แน่นจะเอื้ออำนวย ซึ่งแน่นอนว่ามัน ‘ไม่เอื้ออำนวย’ เอาเสียเลย
และเขาก็แอบรู้สึกดีใจอยู่ลึก ๆ ที่เป็นอย่างนั้น โดยเฉพาะเมื่อบวกเข้ากับสีหน้าของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนจากซีดขาวเป็นสีแดงจัดจนชวนให้เชื่อว่าระบบสูบฉีดเลือดเขาคงต้องดีมากแน่ถึงทำให้ผิวหน้าเปลี่ยนสีได้ไวขนาดนี้
ข้างกันนั้นเป็นมอเตอร์ไซค์ดูคาติสีดำซึ่งล้มไม่เป็นท่าอยู่บนพื้นหลังจากชนเสาไฟประดับริมถนนเข้าไปจัง ๆ แม้ความเร็วจะไม่มากสมกับที่เป็นถึงสปอร์ตไบค์แต่ก็ทำเอาเสาเหล็กบุบเบี้ยว ล้อหน้ายังปั่นอยู่ไม่หยุด ส่วนเจ้าของรถคันโตที่ไม่น่าเอามาขี่เล่นในเขตชุมชนอย่างนี้เลยสักนิดหลังจากตั้งตัวได้และพบว่าแทบจะไม่บาดเจ็บอะไรเลยนอกจากรอยถลอกตามตัวเล็กน้อยก็กำลังเดินตรงเข้ามา ใบหน้าเข้มนั้นคุ้นตาทีเดียว
“เป็นอะไรรึเปล่า”
เสียงทุ้มดังขึ้นเหมือนจะบอกให้คนที่กอดยื้อกันไปมาบนพื้นรู้ว่าโลกนี้ไม่ได้มีเพียงเราสอง
“เมื่อกี้หักหลบหมา โชคดีที่เพิ่งออกจากซอยเลยขี่ไม่เร็ว”
ความคิดแรกของปิ่นหยกคือ ‘โชคดีกับผีน่ะสิ’ ดูยังไงก็เข้าข่ายพยายามฆ่าชัด ๆ
“กริช” เขาส่งเสียงเรียกออกมาเบา ๆ ประโยคถัดไปที่ไม่ได้พูดออกมาคือ ‘เมิงอีกแล้วเรอะ!’
ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นพอเห็นว่าผู้ประสบเหตุไม่เป็นอะไรและไม่มีทีท่าว่าจะมีปัญหาก็เริ่มแยกย้าย ไม่มีใครเอะอะโวยวาย ไม่มีใครโทรแจ้งตำรวจ เป็นมนุษย์จืดจางก็ดีไปอย่าง
หลังจากควบดูคาติพุ่งออกจากซอยแล้วหักหลบหมาที่วิ่งตัดหน้าจนพุ่งเข้าใส่เพื่อนตัวเอง (ถึงตรงนี้พูดถึงอีกครั้งปิ่นหยกก็อดไม่ได้ที่จะค่อนแคะว่าระหว่างหมากับชีวิตเพื่อนร่วมชั้นสองคน...มันเลือกหมา?) นับว่ายังพอมีดวงอยู่บ้างที่ไม่ได้ขี่ด้วยความเร็วสูงเพราะเพิ่งเข้าสู่แหล่งชุมชน ผลจึงเป็นเพียงแค่เสาไฟประดับริมถนนหงิกงอ สปอร์ตไบค์แสนแพงนอนหงายหมดท่าบนพื้น ส่วนน้องหมาต้นเหตุเดินเชิด ๆ ไปขอหมูปิ้งจากแม่ค้ารถเข็น ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเพิ่งถูกยกให้มีความสำคัญเหนือชีวิตนักเรียนมัธยมปลายผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อีกสองคนตรงนี้
“เห็นหมาดีกว่าเพื่อนเรอะ”
เขาอดไม่ได้ที่จะงุบงิบออกมาแม้จะไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจากรู้สึกแปลบ ๆ ตรงแขนขวา ยังดีที่ไม่มีใครบาดเจ็บรุนแรง แต่แล้วก็เป็นอันต้องล้มเลิกความคิดนั้นไปเมื่อหันไปเห็นของเหลวสีแดงสดซึ่งไหลผ่านหว่างคิ้วของท่านชายที่ชีวิตนี้ไม่น่าจะเคยหัวแตกมาก่อน..
“หัวนาย!”/”แขนนาย!”/”แขนกับหัวพวกนาย”
น่าตลกที่ทั้งสามคนเกิดจะนึกอยากพูดขึ้นมาพร้อม ๆ กัน กลายเป็นมหกรรมประสานเสียงจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง
กริชมองดูรอยแตกบนหน้าผากอาทิตย์ซึ่งส่วนหนึ่งถูกปอยผมด้านหน้าบังไว้สลับกับข้อมือขวาบวม ๆ และมีแผลเลือดหยดติ๋ง ๆ ลงพื้นของปิ่นหยกแล้วก็อดจะรู้สึกขึ้นมาไม่ได้ว่าเพื่อนสองคนนี้เส้นประสาทรับความรู้สึกเจ็บใช้การไม่ได้กันไปหมดแล้วหรืออย่างไร
“พวกนายมีแผล เดี๋ยวจะพาไปโรงพยาบาล” เขาสรุปห้วน ๆ แล้วเดินไปยกมอเตอร์ไซค์ต้นเหตุขึ้นมา “แต่ขอเอารถนี่ไปเก็บก่อน สามคนนั่งไม่หมด เดี๋ยวเอารถกระบะไป”
พอได้ยินคำว่าโรงพยาบาลปิ่นหยกก็เตรียมจะออกอาการค้านเต็มสูบ
“ไม่ต้องไปก็ได้ แผลแค่นี้เอง”
เขาเหลือบมองข้อมือตัวเอง พอเห็นเลือดก็เหมือนความปวดหนึบจะเริ่มตามมาทั้งที่เมื่อกี้ยังแค่แปลบ ๆ เท่านั้น ส่วนฝั่งคุณชายอาทิตย์ก็ยังนั่งนิ่งปล่อยให้เลือดไหลหยดมาถึงปลายคางดูน่าอนาถจนเขาต้องเอามือไปเช็ดออกให้ หรือควรจะพาหมอนี่ไปโรงพยาบาล แผลก็ใหญ่อยู่เหมือนกันแถมมาโดนตรงหน้าผาก แม้จะหมั่นไส้อยู่ลึก ๆ แต่ก็อดเสียดายผิวหน้าเกลี้ยง ๆ ที่หลังจากนี้อาจมีรอยแผลเป็นไม่ได้ พ่อมันรู้เข้าจะมาเรียกร้องอะไรกับเขาไหม โทษฐานดูแลลูกชายคนเดียว(ที่เสนอหน้ามาขออยู่ด้วยเอง)ไม่ดี
“จะไปเป็นประเอกหนังผีรึไง ปล่อยเลือดไหลอาบหน้าอยู่ได้”
“ถ้ายอมมาเป็นนางเอกให้ล่ะก็นะ” อีกฝ่ายยักไหล่ เห็นได้ชัดว่านับวันทักษะต่อปากต่อคำยิ่งพัฒนาแบบก้าวกระโดด
“ปากดี...เอาอีกแผลซะดีมั้ง!”
กริชกระแอม...ไม่รู้ตั้งใจหรือแค่บังเอิญแต่ก็ทำเอาอีกสองคนชะงักกึก ปิ่นหยกกัดปากตัวเอง นึกขอบอกขอบใจเพื่อนร่างใหญ่อยู่ลึก ๆ ที่ขัดจังหวะขึ้นมาแม้จะรู้สึกขายหน้าอยู่ไม่น้อย... ไอ้บทสนทนาอย่างกับละครหลังข่าวเมื่อกี้มันอะไรกัน!
“โรง’บาลรัฐไม่เสียเงินอยู่แล้ว แถมเป็นอุบัติเหตุแบบนี้ได้สิทธิฉุกเฉินด้วย” กริชพูดดักทางเหมือนจะรู้ความในใจอีกฝ่าย “พวกนายรอตรงนี้แหละ บ้านอยู่ในซอยนี่เอง เดี๋ยวเอารถมารับ”
.........................................................
..................................
ผ่านไปครู่ใหญ่ กริชก็กลับออกมาพร้อมกับรถกระบะตอนเดียวสนิมเขรอะซึ่งน่าจะเคยเป็นสีขาวมาก่อน สภาพของมันทรุดโทรมจนเดาว่าคงเป็นสมบัติตกทอดมาตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหาที่สิบสามยังเรืองอำนาจ
‘มันยังวิ่งได้เหรอ’ คำถามฉายชัดเจนในแววตาอาทิตย์แม้จะไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมาสักคำ... ในความเห็นเขา สิ่งนี้ควรจะลงทะเบียนเป็นวัตถุโบราณแล้วเอาไปเก็บรักษาไว้ในพิพิธภัณฑ์ให้ลูกหลานได้ศึกษามากกว่าจะเอามาวิ่งบนถนน กระจกประตูฝั่งคนนั่งถูกเปิดค้างเอาไว้ครึ่งหนึ่งให้เสียงจากคนในรถดังออกมาถึงคนที่ยืนอยู่ข้างนอกได้
“ขึ้นมาเลย คันนี้จะเอาไปชนยังไงก็ได้”
ปิ่นหยกทำสีหน้าสะพรึง พี่แกยังคิดจะเอาไปชนอะไรอีกเรอะ!?
“ขึ้นรถสิ รออะไรอยู่”
อีกฝ่ายย้ำเสียงเข้ม ไม่เห็นจะมีทีท่าตะกุกตะกักเหมือนตอนเจอกันที่ร้านวันก่อนเลยสักนิด
ผู้ถูกเชื้อเชิญชะเง้อมองในรถ... นับว่าจริงใจดี ไม่มีสภาพแบบผ้าขี้ริ้วห่อทอง รูปลักษณ์ภายนอกโทรมอย่างไรข้างในก็อย่างนั้น และด้วยความที่เป็นรถกระบะตอนเดียว ที่นั่งในรถจึงมีเพียงสองที่คือสำหรับคนขับและที่นั่งข้างคนขับอีกหนึ่งตำแหน่ง นั่นหมายความว่าไม่เขาก็อาทิตย์จะต้องระเห็จไปนั่งดมฝุ่นที่เกาะอยู่หนาเตอะบนกระบะด้านหลัง ยังไม่นับพื้นกระบะที่เป็นรูโหว่ซึ่งไม่รู้ว่าเหยียบไปแล้วจะทะลุหล่นตุบไปกลิ้งเล่นอยู่ใต้ท้องรถเมื่อไหร่นั่นอีก
เขาถอนหายใจเฮือก แต่เอาเถอะ..จะปล่อยท่านชายลูกเจี๊ยบไปนั่งโต้ลมอยู่คนเดียวข้างหลังก็ใช่ที่ เรื่องแบบนี้เขาดูเหมาะกว่าอยู่แล้ว ยังไงก็ดีกว่าเดิน ถึงโรงพยาบาลจะอยู่ใกล้ๆ นี่เอง หรือถ้าจะระบุพิกัดชัดเจนก็คือหอพักเขาตั้งอยู่หน้าโรงพยาบาล การไปโรงพยาพยาบาลครั้งนี้ก็เหมือนกลับหอกลาย ๆ
“เข้าไปนั่งในรถสิ”
เขาพยักพเยิดไปทางที่นั่งข้างคนขับ และอาทิตย์ก็ทำหน้าเหมือนน้องฉงายในรายการเจ้าขุนทอง
“แล้วนายล่ะ?”
“เดี๋ยวไปนั่งข้างหลัง”
“ไม่เอา”
โดยไม่รอคำตอบ ประตูรถถูกดึงเปิดออก ชั่วพริบตาหลังจากนั้นเขาก็ถูกจับเหวี่ยงมานั่งแอ้งแม้งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ จังหวะที่เพิ่งหายจากอาการตกใจและนึกทึ่งเล็กน้อยว่าตกลงอีกฝ่ายจะยอมไปนั่งที่กระบะข้างหลังเอง เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าความคิดจะชื่นชมเจ้าลูกเจี๊ยบพลังช้างสารนั้นผิดเต็ม ๆ
"...."
“แล้วจะตามมานั่งเบียดด้วยทำไมเนี่ย”
“ไม่อยากนั่งข้างหลัง”
อาทิตย์ขยับตัวเข้าชิดกับอีกฝ่ายมากขึ้นอีกหลังจากความพยายามในการปิดประตูรถครั้งแรกไม่สำเร็จ แม้แต่เด็กอนุบาลก็ดูออกว่าเบาะนั่งข้างคนขับของรถกระบะตอนเดียวคันนี้ไม่ได้สร้างมาเพื่อให้เด็กหนุ่มมัธยมปลายสองคนมานั่งคู่กัน
“ก็บอกตั้งแต่เมื่อกี้ว่าเดี๋ยวไปเอง”
“ก็ไม่อยากให้นายไปนั่งตรงนั้นเหมือนกันนี่นา”
ไอ้เวรนี่เรื่องมากฉิบหาย!
“ไม่เอาแล้ว...ลง ไม่ต้องไปก็ได้โรงพยาบาล”
“ไม่ได้นะ”
“จะลงแล้ว”
“เลือดที่แขนยังไหลอยู่เลย ถ้าโดนเส้นเลือดจะว่ายังไง”
เจ้ากี้เจ้าการจริงเว้ย!
เขาเตรียมตัวจะคลานหนีออกจากรถ แต่กริชกลับกระชากคันเร่งจนรถพุ่งทะยานออกไปข้างหน้าทั้งที่ประตูรถยังปิดไม่สนิท เสียงเครื่องยนต์ครางโหยหวนฟังดูแทบขาดใจ ไม่รู้ว่ามีอะไหล่ชิ้นไหนหลุดจากตัวเครื่องออกมาหรือเปล่า
ปิ่นหยกหันไปมองหน้าคนขับอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่เขาโวยว่าจะลง ๆ อยู่ขนาดนี้ คุณหมีกลับเหยียบคันเร่งแบบที่ไม่น่าเชื่อว่ารถเก่าบุโรทั่งนี่จะทำได้ ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรออกไปก็ได้รับคำตอบที่เหมือนอีกฝ่ายจะอ่านคำถามจากสีหน้าเขาออก
“ดูจากสายตาทะมึนกับรังสีอำมหิตของคุณชายแล้ว ถ้าไม่พานายไปหาหมอดี ๆ มันคงจ้างมือปืนมาฆ่าล้างโคตรบ้านฉัน”
“....?”
ปิ่นหยกหันไปมองตาม.. แต่กลับไม่รู้สึกถึงอะไรอย่างที่กริชว่า
“ไม่เห็นมีสายตาทะมึน...เห็นแต่หน้ามึน ๆ”
เขาเถียง และอาทิตย์ก็เลิกคิ้วเล็กน้อยโดยไม่ได้หันมาสบตา สิ่งที่เขาคิดว่าทะมึนของจริงคือรังสีกดดันอะไรบางอย่างที่ชวนให้หายใจไม่ทั่วท้องซึ่งแผ่ออกมาจากตัวคนขับต่างหาก
“นั่งดี ๆ ถ้ามีหมาตัดหน้าอีกคราวนี้อาจจะหงุดหงิดจนเผลอหักคอผู้โดยสารที่ใกล้มือที่สุด”
กริชเอ่ยขึ้นลอย ๆ สีหน้าเป็นปกติราวกับกำลังบอกเรื่องธรรมดาสามัญอย่างเมื่อเช้ากินข้าวกับอะไร ทำเอาคนฟังในตำแหน่งเสี่ยงเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่
เด็กมัธยมเดี๋ยวนี้มาจากแก๊งมาเฟียกันรึไงวะ!?
หลังจากประเมินแล้วว่าเพื่อนหมีร่างหนาท่าทางเอาจริง และมือใหญ่ ๆ ที่แม้จะไม่มีอุ้งเล็บนั่นก็น่าจะตบเขาหัวหลุดได้ในการสะบัดเพียงครั้งเดียวหากพ่อคุณเกิดหงุดหงิดขึ้นมา ปิ่นหยกก็ค่อยทำตัวให้สมกับเป็นคนเจ็บด้วยการนั่งสงบปากสงบคำไปตลอดทางและภาวนาไม่ให้มีหมาตัวไหนมาตัดหน้ารถอีก
ที่จริงแล้วมันก็เป็นแค่เช้าของฤดูฝนที่ท้องฟ้าอึมครึมอีกวัน...ก็แค่นั้น
เขายังพยายามบอกตัวเองอยู่เช่นเดิม เริ่มคิดถึงอุ่นใจขึ้นมาตงิด ๆ ป่านนี้ไม่รู้นอนซมอยู่ที่ห้องรึเปล่า บางทีหลังจัดการเรื่องอาการบาดเจ็บทั้งหลายนี่เรียบร้อยเขาอาจจะตัดสินใจโดดเรียนสักวันแล้วกลับไปดูแลน้องเล็กที่หอ กบดานมันทั้งวันเผื่อจะได้ยุติเรื่องซวย ๆ นี่เสียที
ปิ่นหยกไม่มีทางรู้ได้เลย ที่จริงแล้วมันไม่ใช่แค่เช้าของฤดูฝนที่ท้องฟ้าอึมครึมธรรมดา
ตอนนี้เพิ่งจะแปดโมงครึ่ง...วันนี้ยังอีกยาวไกลนัก
และความซวยเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง
To be continued…
========================================
คุยกันท้ายเรื่อง
หายไปหลายวันเลยค่ะ มัวแต่เชียร์บอลอยู่ แฮ่ ๆ
อุ่นใจทำตัวเหมือนจะมีอะไรแปลก ๆ ตามคอนเซปต์เรื่องนี้ไม่มีคนปกติ (ฮา) ซึ่งก็จะยังไม่เฉลยทั้งหมดเช่นเคย
//คนเขียนโดนเตะปลิว
แปะรูปมอเตอร์ไซค์ดูคาติที่กริชเอามาชนเสาไฟตอนนี้(ความจริงคือแอบจิ๊กของพ่อมาขี่) เหมาะกับหมีตัวใหญ่ ๆ ดีนะคะ 555
(http://www.fastdrive.org/images/ducati-diavel-black-diamond_div-e_0.jpg)
ตอนนี้เป็นบรรยายซะมาก ฉากหวาน ๆ ก็ไม่ค่อยมี อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^^
-
หมอกนั่นคืออะไรหว่า???
-
ทิ้งปมให้ขบคิดกันอีกแล้ว -.,-
-
ลูกเจี๊ยบปฏิบัติหน้าที่ได้ดี
-
หมอกนั่นคือ
-
อุ่นใจมีสัมผัสที่หก!? :m22:
ส่วนปื่นหยก.. ดีนะที่มีอาทิตย์คอยดูแล >.<
น่าเป็นห่วงอ่า ~ :m19:
รอตอนต่อไปนะค๊าา :music:
-
หรือน้องจะเป็น"อุ่นใจ ญาณทิพย์" :laugh:
ส่วนกริชก็เป็นเด็กม.หลายที่มีทั้งดูคาติและรถกระบะสังกะสีไว้ในครอบครอง เข้ากันมากๆ :z2:
ปิ่นหยกจะรอดไม๊วันนี้......
-
เมฆหมอกแห่งความรัก(?) :laugh:
-
:กอด1:เจ็บทั้งคู่ งั้นพี่เอมก้อได้น้องหมีมาช่วยงานใช่มั้ย โทษฐานที่หลบหมาน้อยมาชนสองลูกจ้าง :laugh:
-
ไม่ไหวนะอาทิตย์ นับวันสกิลความเสี่ยวของนายก็ยิ่งพัฒนาแบบก้าวกระโดดไปด้วย
หึหึหึ มีมาเป็นนางอ่งนางเอก
มันน่ารักนะเนี่ย หยอกมากๆเดี๋ยวตกหลมจริงจังเข้านะ(ทีจริงตกไปนานแล้วน่ะสินะ)
น้องอุ่นนี่อะไรมีสัมผัสที่สิบเจ็ดอย่างนั้นหรือ
แต่คนอ่อนแอมักจะอ่อนไหวกว่าปกติ
จากที่ไม่ปกติก็ยิ่งไปใหญ่
ปล.นายกริซลี่ย์คงไม่ใช่มนุษย์จืดลางแล้วกระมัง o22
-
แลดูลึกลับ อิอิ
รอต่อๆ
-
อุ่นใจมีความสามารถพิเศษ ว่าแต่หมีกริชตอนนี้โหดๆนะ
-
:-[
-
หมีกริชอย่างกับคนละคนแน่ะ :z3:
ลูกเจี๊ยบเท่มาก ดูแลปิ่นหยกอย่างดี แต่ไม่รอดทั้งคู่นะ :laugh:
หรือว่านี่เป็นแผนการของนายจืดจางที่จะเข้าใกล้พี่เอม :z3:
-
:a5:มอเตอร์ไซด์ เพื่อนกริชเล่นขับ Ducati หักหลบแบบไม่แยแส ราคารถที่แพงกว่าเก๋งบางคันอีก
สมเป็นพ่อหมี ขาโหดจริงๆ
ทีต่อหน้าพี่เอม ไปไม่เป็นเชียว :laugh:
-
รอลุ้นต่อไป :z2:
-
:กอด1:
-
:กอด1:
-
เอ่อคือ.. หมอกอะไรอ่ะ ?
คุณชายอาทิตย์มึนได้อีก :เฮ้อ:
-
มาแล้วๆ อุ่นใจมีสัมผัสที่ 6 อย่าบอกว่านะตอนภาคของอุ่นใจจะมีเรื่อง...
ออกมาฮึ่มแฮ่.. ด้วยน่ะ o22
-
หมอกมันแปลกๆนะ มีอะรายหนือป่าวหว๊า :a5: :a5: :a5: :a5: ผวาแทนปิ่น o22
อิหมีน่าร๊ากอ๊าสสสสสสสสส :-[
-
:z3: :z3: อาทิตย์พ่อพระเอกกก
-
มาต่อเหอะ หายไปนานแล้วนะ :call:
-
อุ่นใจมีเซ๊นส์หรอ
-
มึนได้อีก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
กว่าจะหมดวัน ปิ่นหยกต้องโดนอะไรบ้างเนี่ย
คุณชายดูแลนู๋ปิ่นดีๆ ล่ะ
-
แปะไว้หน้า 4 เดียวกลับมาอ่านต่อ
สนุกดีคับรีบมาต่อนะ
-
Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 11 – พบกันที่โรงพยาบาล
::Pinyok’s POV::
ผมแค่โชคร้ายนิดหน่อย...
โรงพยาบาลยามสายในวันทำการคลาคล่ำไปด้วยผู้คน กริชเดินไปแจ้งบัตรผู้ป่วยให้ ส่วนผมกับอาทิตย์นั่งรอที่โซนสีเขียวของห้องฉุกเฉินในส่วนของผู้ป่วยที่ไม่ได้บาดเจ็บรุนแรง
เช้านี้อาจจะเริ่มต้นได้ไม่สวยนัก ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่นับว่าเป็นวันซวยอะไร แม้ความรู้สึกเจ็บหนึบที่แขนยังขยันโจมตีไม่หยุดแต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่เคยผ่านมาเมื่อก่อนแล้ว นี่มันก็แค่แผลมดกัดเท่านั้นเอง ที่น่าสงสารจริง ๆ ถ้าตัดเรื่องอคติของผมซึ่งบังเอิญจะมีอยู่เยอะเสียด้วยคือไอ้ลูกเจี๊ยบโข่งข้าง ๆ ต่างหาก
..อยากถามมันเหมือนกันว่าปล่อยเลือดไหลย้อยลงมาถึงปลายคาง(อีกแล้ว)สนุกไหม?
“เบื๊อกนี่...ทำไมไม่รู้จักเช็ดให้ดี ๆ”
“หือม?” มันหันมาทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้ว่าผมกำลังพูดถึงอะไร
ผมพ่นลมออกจมูกอย่างหงุดหงิดใจแล้วยกมือขึ้นเตรียมจะเอาหลังมือปาดของเหลวสีแดงสดบนใบหน้าที่ขนาดหัวแตกก็ยังจะหล่อจนน่าตบกะโหลกนั่นออกไปบ้าง “ไหลย้อยแล้วเว้ย! รู้ว่าปัญญาอ่อน ไม่ต้องพยายามเอาเลือดหัวตัวเองออกเยอะขนาดนี้ก็ได้”
แต่แล้วประโยคถัดมาก็ทำให้ผมชักแขนกลับทันที
“ก็รอคนใจดีเช็ดให้อยู่นี่แหละ”
ผมผลักท้ายทอยมันไปหนึ่งทีพอให้หน้าคะมำเบา ๆ บอกให้รู้ว่ากรูใจร้าย มีอะไรไหม?
“ปิ่นหยกโหดร้ายอะ”
“เพิ่งรู้เรอะ”
“อุตส่าห์ดึงตัวออกมาทันไม่ให้โดนชนแทนเจ้าโฮ่งแท้ ๆ เลย”
มันลำเลิกบุญคุณครับ.. คือที่จริงผมก็ไม่ได้ร้องขอนะ...ใช่ไหม? ที่ท่านชายหัวแตกมันก็ไม่น่าจะเป็นความผิดผม...ใช่รึเปล่า?
ถึงแม้ว่าผิวหน้าเกลี้ยง ๆ นั่นจะมีรอยแผลเป็นที่หน้าผากหลังจากนี้แต่ด้วยฐานะทางบ้านแล้ว หมอนั่นกลับคฤหาสน์ได้เมื่อไหร่ศัลยกรรมพลาสติกก็อาจจะเป็นตัวเลือกที่ไม่เลว...จริงไหม?
เพราะฉะนั้นหยุดทำสายตาเหมือนลูกหมาที่มองมาอย่างกับจะเรียกร้องอะไรสักอย่างนั่นซะทีสิเว้ย!
“......”
สมมติว่ามีเสียง ‘หงิงงง’ ครางออกมาด้วยผมจะไม่แปลกใจเลย
“....................”
โอเค...ผมแพ้แล้ว บ้าฉิบ! และถ้ามันจะจับได้ว่าผมแพ้สายตาแบบนั้น อีกหน่อยผมคงต้องหัดคุยกับมันแบบไม่มองหน้า
“...ขยับมาใกล้ ๆ”
แล้วท่านชายลูกเจี๊ยบก็ขยับเข้ามาอย่างว่าง่าย ติดจะใกล้เกินไปเสียด้วยซ้ำ ดีมาก...หากมีข้าวเปลือกอยู่แถวนี้ผมก็อยากจะโปรยให้เป็นรางวัลเผื่อมันจะรู้ว่าผมประชด
“บอกให้เข้าไปใกล้แล้วทำไมต้องถอยหนี”
“.....ห..หา....”
ผมเพิ่งรู้สึกว่าเอนหนีมาด้านหลังในท่านั่งที่ดูไม่น่าจะทรงตัวบนเก้าอี้อยู่ได้ ก็ใครใช้ให้เสนอหน้าเข้ามาขนาดนั้นล่ะ!
“ใกล้ไป”
ผมกดเสียงต่ำด้วยไม่อยากจะทำตัวกระโตกกระตากในที่สาธารณะมากไปกว่านี้ แต่อีกเหตุผลหลักอาจเป็น เพื่อสงบจิตสงบใจตัวเอง ผลคืออาทิตย์ที่ทำหน้าเหมือนจะไม่ได้ยินดันยื่นหน้าเข้ามาใกล้เสียยิ่งกว่าเก่าคงหวังว่าจะได้ฟังชัดขึ้น เยี่ยมเลย...ขอบใจนะ ถึงจุดนี้เริ่มหนักใจขึ้นมานิดหน่อยที่แล้วที่ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนช่างประชดประชันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
มือข้างที่ไม่ได้เจ็บของผมล้วงไปหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อตัวเอง จ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่งอย่างชั่งใจ
เอาเถอะ เปื้อนได้ก็ซักได้... ถือว่าสงเคราะห์คุณชายตกยาก
“อยู่ที่บ้านใครคอยตามล้างตามเช็ดให้แกนะ”
ผมถอนหายใจ เอาผ้าเช็ดหน้าแปะไว้ตรงกลางจมูกเจ้านั่นเป็นที่แรก
เป็นการถือโอกาสดันหน้ามันออกไปห่าง ๆ หน่อยด้วย แล้วก็ให้ตายเถอะ...ความคิดอยากเอาผ้าเช็ดหน้าอุดจมูกมันให้ขาดอากาศหายใจตายซะรู้แล้วรู้รอดก็ดันแวบเข้ามาในหัวอีกแล้ว แต่ดูเหมือนไอ้คนตัวโตตรงหน้าจะเริ่มรู้ตัวเลยเอนหัวไปด้านข้างเล็กน้อยพอเปิดทางเดินหายใจแล้วตอบคำถามผมเสียงเรียบ
“บัวไง ดูแลเกือบทุกอย่าง...แต่ถ้านายอยากทำแทนไว้จะบอกบัวให้”
มุขหยอดบ้า ๆ พวกนี้ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่ามันชักจะบ่อยเกินไปแล้ว
แต่ที่บ้ากว่าคงจะเป็นตัวผมเองที่หน้าร้อนวูบวาบทุกครั้งที่ได้ยินอะไรแบบนี้นี่แหละ
“ไม่อยากเว้ย!”
ผมเลื่อนสายตาไปจับจ้องรอยเลือดสีแดงเป็นดวงที่ซึมอยู่บนผืนผ้าในมือแล้วค่อยแผ่ขยายวงกว้างออกช้า ๆ อย่างตั้งอกตั้งใจราวกับว่าถ้าเพ่งกระแสจิตให้มากพอแล้วมันจะปรากฏเป็นเลขเด็ด ทั้งที่ความเป็นจริงก็แค่อยากมองอะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช่หน้านิ่ง ๆ แต่ดันพูดอะไรชวนให้ใจเต้นโครมครามของคนตรงหน้าเท่านั้น... แต่ครั้นจะให้ก้มหน้าหลบก็รู้สึกเสียฟอร์มชะมัด!
“...ผ้านี่ก็กลิ่นเหมือนวานิลลา”
เสียงเนิบนาบยังดำเนินต่อไปในสิ่งที่มันอยากจะพูด เห็นชัดเลยว่าไอ้บ้านี่ไม่ได้สนใจอะไรที่ผมเถียงไปสักนิด
วานิลลาแล้วยังไง เกิดอยากกินไอติมขึ้นมารึไง
“กลิ่นเดียวกับปิ่นหยก”
...ตุบ.....!
นั่นเป็นเสียงจังหวะหัวใจสุดท้ายของตัวเองที่ผมได้ยิน ก่อนจะรู้สึกแน่นขึ้นมาในอก และหูก็ดูจะอื้อไปหมดจนแยกแยะเสียงอะไรไม่ออก
ถ้าหัวใจผมหยุดเต้นไปซะตรงนี้ แพทย์เวรห้องฉุกเฉินจะช่วยทันไหม?
“แต่สีไม่เหมือนนะ...วานิลลาสีเหลืองอ่อน”
น่าตลกที่ผมรู้สึกว่าตัวเองหูอื้อ...แต่มันกลับเลือกจะรับฟังเสียงเรียบ ๆ ของไอ้บ้านี่ชัดเจน ผมไม่รู้ว่าแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป แต่ท่าทางมันคงเห็นว่าเป็นจังหวะที่ควรซ้ำให้ผมรู้สึกอยากลงไปตะกุยพื้นห้องฉุกเฉินแล้วมุดดินหนีหายไปเลยถึงได้พูดต่อ
“แต่หน้านายสีแดงเข้ม”
...แล้วมันก็หัวเราะ
บ้าเอ๊ย!! ใครก็ได้ช่วยย้ายผมไปไว้ในโซนสีแดงของผู้ป่วยได้รับบาดเจ็บสาหัสอาจถึงแก่ชีวิตทีเถอะ
กลับไปผมจะเอาเลือดมันที่ติดผ้าเช็ดหน้าผมไปทำไสยศาสตร์ ร่ายคาถาวูดูสาปแช่งให้มันเป็นหมัน ขอให้สาวไม่แล เจ้าคุณพ่อไม่รับกลับบ้าน...ไม่ได้สิ! ถ้าไม่เอากลับจะลำบากผมอีก ขอให้เจ้าคุณพ่อรีบ ๆ หิ้วกลับบ้านแต่ลำเอียงรักพี่น้องคนอื่นมากกว่า...ขอให้...ขอให้—
“ที่นี่โรงพยาบาล”
เสียงทุ้มของใครอีกคนที่เกือบลืมไปแล้วว่ามาด้วยกันดังขึ้นขัดจังหวะแผนการสาปแช่งของผมจากด้านหลังทำเอาสะดุ้งแทบหล่นจากเก้าอี้ หมอนี่หายตัวไปมาได้หรืออย่างไรผมถึงไม่รู้ตัวสักนิดว่ามันมายืนอยู่ตรงนี้ แล้วยังประโยคบอกเล่าไม่มีที่มาที่ไปนั่นอีก ‘ที่นี่โรงพยาบาล’ งั้นเหรอ? ใจหนึ่งผมก็อยากถามว่าจะบอกทำไมในเมื่อรู้ ๆ กันอยู่แล้ว แต่ก็กลัวคำตอบที่จะได้ยินจึงทำเป็นไม่สนใจแล้วหันไปพูดเรื่องอื่น
“..มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
กริชมองผมด้วยสายตาของผู้ถือไพ่เหนือกว่า....คือตอนนี้ผมรู้สึกว่าคนทั้งโรงพยาบาลแม้กระทั่งคุณยายแก่หง่อมที่นั่งหอบครอบหน้ากากพ่นยาอยู่ก็ดูจะถือไพ่เหนือกกว่าผมทั้งนั้น
“นายไม่อยากรู้หรอก...ตั้งแต่ตอนที่จะเอาหน้ามาชนกันอยู่แล้วนั่นแหละ"
พูดว่าผมไม่อยากรู้หรอก แต่เจือกบอกพิกัดซะชัดแจ้งเนี่ยนะ!
อยากเถียงใจจะขาดว่าไม่ได้จะเอาหน้าไปชนกันว้อย! แต่กลับมีแค่เสียงเบาหวิวว่า “อ้อ..เรอะ” ที่ตอบออกไป
“ไปรอข้างหน้านะ”
พี่หมีตัดบทแล้วเดินออกไปโดยไม่รอคำตอบ ซึ่งการที่โผล่มาเฉย ๆ เพื่อจะพูดแค่ว่า ‘ที่นี่โรงพยาบาล’ มันชวนให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกเตือนด้วยประโยคอื่นซึ่งไม่ได้ถูกเอ่ยออกมาอย่างเช่น ‘อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อล่ะ’ หรือไม่ก็ ‘เกรงใจหมอกับพยาบาลบ้าง’ อะไรอย่างนั้น และความคิดบ้าบอพวกนั้นก็กำลังจะทำผมเสียสติถ้าไม่มีเสียงเรียกจากพยาบาลในชุดขาวดังขึ้นเสียก่อน
“คุณแสงอรุณ วิจิตรนิรันดร์ค่ะ”
อาทิตย์ยืดหลังแล้วลุกขึ้นยืนช้า ๆ พร้อมกับหันมามองผมด้วยสายตาเหมือนจะอาลัยอาวรณ์เสียมากมาย..ถ้าผมไม่ได้คิดไปเองล่ะก็นะ จากสีหน้านั่นดูเหมือนมันกำลังเข้าใจผิดว่าตัวเองต้องไปออกศึกแถวตะเข็บชายแดนมากกว่าจะไปให้หมอตรวจ
“คุณแสงอรุณ วิจิตรนิรันดร์ค่ะ”
เสียงนั้นเรียกซ้ำ ผมเอามือดันหลังมันเบา ๆ
“ไปดิ เค้าเรียกสองรอบแล้ว”
“ไม่ไปด้วยกันเหรอ?”
สิบเจ็ดขวบแล้วนะเว้ยครับ ต้องให้อุ้มไปส่งเลยไหม
หลังจากทำท่าอิดออดเป็นเด็กอนุบาลไม่ยอมไปโรงเรียนพอให้เส้นความอดทนผมตึงเล่นอยู่อีกแวบหนึ่ง ท่านชายถึงได้ยอมเดินไปหาคุณพยาบาลก่อนที่จะมีเสียงเรียกครั้งที่สามตามมา แต่ก็ยังไม่วายหันมาพูดทิ้งท้าย
“รออยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะครับ แล้วจะรีบกลับมา”
ผมไม่รู้จะว่าไงกับมันแล้ว...หมอนี่มันดู....ยังไงดีล่ะ ระหว่างความใสซื่อและความปัญญาอ่อนเหมือนจะมีเพียงแค่เส้นบาง ๆ คั่นกลาง ผมไม่รู้ตระกูลวิจิตรนิรันดร์ของมันที่ว่ารวยนักรวยหนาเลี้ยงดูกันมาแบบไหน ลูกชายถึงได้กลายเป็นมนุษย์ประหลาดหน้ามึนที่ก้ำกึ่งแยกไม่ออกว่าจะเป็นพวกเปิดเผยตรงไปตรงมาเหมือนเด็ก ๆ หรือจะเป็นพวกเจ้าเล่ห์โดยธรรมชาติจนทำให้ผมหัวปั่นมาตลอดแบบนี้ แต่ก็อดปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าผมรู้สึกอบอุ่นในใจอยู่ลึก ๆ ตอนได้ยินคำว่า ‘แล้วจะรีบกลับมา’ ที่ไม่มีใครพูดกับผมมานานแล้ว
“เออ รีบ ๆ กลับมา”
ไม่รู้อะไรที่ดลจิตดลใจให้ผมพึมพำออกมาตอนที่มันหันหลังไปไกลแล้ว
มันน่าขำสิ้นดีเพราะสิ่งที่พูดช่างไม่เข้ากับสถานการณ์เอาเสียเลย รีบกลับอะไรกัน? แค่แยกไปตรวจกับหมอเท่านั้นเอง แถมไม่ได้เป็นอะไรกันที่จะต้องมาทำซาบซึ้งผิดจังหวะ ถึงอย่างนั้นผมก็อยากลองพูดดู...แค่เบา ๆ
ทว่าสิ่งที่ทำให้ขำไม่ออกก็คือตอนที่เจ้านั่นเอี้ยวตัวกลับมา กรีดยิ้มบนใบหน้าแบบที่้ถ้าบอกว่าพี่เอมสอนมาผมก็คงจะเชื่อ เพราะถ้ามองแบบใจเป็นกลางสุด ๆ ผมว่ายิ้มนั่นอาจจะทำคนเข่าอ่อนจนยืนไม่อยู่ได้ แต่ไม่ใช่กับผม เพราะผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ และก็ไม่คิดจะยืนขึ้นตอนนี้เพื่อให้ใครเห็นผมทำเข่าอ่อนล้มพับเด็ดขาด
“คิด-ถึง-แล้ว-ล่ะ-สิ”
ไม่ได้มีเสียงเล็ดลอดออกมา เพียงแค่การขยับปากช้า ๆ เป็นคำให้ผมเห็น แต่ก็ทำให้ได้รู้ว่าที่ผมพึมพำเมื่อกี้นั่น.....มันได้ยิน!
หูนรก!!!
ถ้าได้ยินก็หัดเงียบ ๆ เอาไว้สิวะ บ้าเอ๊ย! อย่างน้อยมันก็ควรคิดบ้างว่าผมจะอับอายจนไม่รู้ควรเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหนแล้ว ผมเอามือซ้ายข้างที่ดีตีแก้มตัวเองรัว ๆ เรียกสติแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยังไม่ถึงคิวผม ถ้าจะออกไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำสักนิดอาจจะช่วยให้สติที่พักนี้ไม่ค่อยเฝ้าอยู่กับเนื้อกับตัวกลับมาได้บ้าง
.......................................................
.....................................
หน้าห้องฉุกเฉินผู้คนพลุกพล่านเสียยิ่งกว่าข้างใน น่าแปลกใจว่าวัน ๆ หนึ่งมีคนป่วยเยอะขนาดนั้นเชียว ท่ามกลางคนไข้และญาติมากมาย กริชที่บอกว่าจะออกมารอข้างหน้าไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว
ผมมองซ้ายมองขวาหาป้ายบอกทางไปห้องน้ำ แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นร่างของคนที่ตอนนี้น่าจะนอนพักอยู่ที่หอ
อุ่นใจ...?
กับร่างสูงของใครอีกคนในเสื้อกาวน์สั้นสีขาว แม้จะหันหลังให้ แต่ผมมั่นใจว่าน่าจะเป็นใครสักคนในหอเดียวกัน
ผู้ชายใส่แว่นท่าทางเคร่งขรึม พี่หมอที่ชื่อ....ชื่ออะไรสักอย่างซึ่งนึกไม่ออก... ช่างเถอะ ที่อยากรู้คืออุ่นใจเป็นอะไรหรือเปล่าถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้
ระยะห่างไม่กี่สิบเมตร ถ้าตะโกนคงได้ยิน แต่จะมายืนแหกปากกลางผู้คนให้อับอายเล่นก็ใช่ที่ ทำเหมือนที่ผ่านมายังเจอเรื่องขายหน้าไม่พอ ผมกวาดสายตาไปทางประตูห้องฉุกเฉิน... ยังคงไม่ถึงคิวผมตรวจ เลือดที่แขนก็หยุดไหลแล้ว ไม่มีน่ามีปัญหาอะไรเลยถ้าจะวิ่งฝ่าฝูงขนจากตรงนี้
ผมเบียดตัวแทรกผ่านหน้าหญิงร่างท้วมสองคนที่ขวางทางอยู่ แต่ยังขยับไปได้ไม่ทันจะพ้นระยะหน้าประตูห้องฉุกเฉินด้วยซ้ำก็กระแทกเข้าอย่างจังกับมัดกล้ามแข็งโป๊กที่ไหล่ของใครสักคนซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนวิ่งชนชิ้นส่วนรถถังมากกว่าร่างกายมนุษย์ และแรงกระแทกที่ว่าก็ส่งผมลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าลงบนพื้นแบบไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ก่อนเท้าใครสักคนซึ่งเดินกันให้ขวักไขว่อยู่แถวนั้นจะบังเอิญมาเตะเข้าที่แผลตรงแขนของผมเข้าพอดี บ้าเอ๊ย! เจ็บน้ำตาแทบเล็ด
“เป็นอะไรไหม”
ผมเกือบตอบกลับไปว่า 'เป็นสิวะ' แล้วเชียวหากไม่เห็นเข้าเสียก่อนว่าเจ้าของเสียงเป็นชายร่างบึกบึน...บึกยิ่งกว่าพ่อหมีน้อยน่ารักที่ขับรถมาส่งผมเสียอีก ที่นี่ประเทศไทยจริงเหรอวะ แขนล่ำ ๆ ที่ผมเพิ่งเอาหน้าไปกระแทกยื่นมาหมายจะช่วยพยุง ผมได้แต่เอ่ยขอบคุณแล้วยื่นมือไปดึงไว้เป็นที่ยึดเพื่อฉุดตัวเองลุกขึ้นยืนเงอะงะ
ตอนนั้นเองจึงได้สังเกตว่าข้างชายร่างใหญ่นั้นมีผู้ชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานอีกคนยืนรออยู่ อายุน่าจะประมาณสี่สิบปลาย ๆ ใบหน้าที่แม้จะมีริ้วรอยตามวัยแต่กลับเสริมให้ดูเป็นผู้ใหญ่น่าเชื่อถือแสดงอาการคล้ายจะประหลาดใจอยู่เพียงแวบหนึ่ง ดวงตาดำขลับชวนให้นึกถึงใครสักคนจ้องมองมาทางผม จากนั้นจึงขมวดคิ้วพร้อมกับหรี่ตาลงน้อย ๆ อย่างใช้ความคิด และนั่นทำให้ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูก เขาอาจหงุดหงิดที่ผมวิ่งไม่ดูทางจนทำให้เพื่อนร่างใหญ่ของเขาต้องเสียเวลา
“เอ่อ..ขอโทษครับ”
ผมเอ่ยออกมารวดเร็ว ถือโอกาสชะเง้อมองข้ามไหล่คนตรงหน้า เพียงเพื่อจะพบว่าอุ่นใจหายไปแล้ว...แย่จริง!
“คมสัน คุณช่วยเขาปัดฝุ่นตามตัวหน่อย”
ได้ยินคำสั่งอย่างนั้นจึงประเมินใหม่ว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้คงไม่ใช่ในฐานะเพื่อน แต่น่าจะเป็นเจ้านายกับลูกน้องมากกว่า
“ครับ”
ชายในร่างรถถังจำแลงรับคำ ก่อนจะตรงเข้ามาเอามือตบ ๆ ตามเสื้อและกางเกงเลอะฝุ่นของผม ซึ่งที่จริงมันไม่จำเป็นเลยเพราะเสื้อผ้าผมมอมแมมไปทั้งตัวตั้งแต่ตอนที่โดนดึงถลาหลบมอเตอร์ไซค์คันเบิ้มเป็นหนังแอคชั่นก่อนที่จะมาล้มหงายหลังตรงนี้เรียบร้อยแล้ว ที่สำคัญจะมีอะไรรับประกันได้ว่ากระดูกกระเดี้ยวผมจะไม่หักไปเสียก่อนจากเสียงตุ้บ ๆ ซึ่งไม่รู้ว่านั่นตั้งใจจะปัดฝุ่นหรือว่ากะเอามือฟาดผมให้น่วมไปทั้งตัวกันแน่
“พ..พอแล้วครับ ขอบคุณมาก”
“คุณปิ่นหยก แววสินธุ์ค่ะ”
ผมได้ยินแว่ว ๆ เสียงที่ดังมาจากในห้องฉุกเฉินนั่น ถึงคิวผมแล้วใช่ไหม
“ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาครับ ผมต้องไปแล้ว”
“คุณปิ่นหยก แววสินธุ์ค่ะ”
เสียงเดิมเรียกซ้ำอีกครั้ง คราวนี้ดูจะแข็งขึ้นนิดหน่อย...ควรรีบแล้ว
ผมหันหลังกลับ กำลังจะเดินกลับเข้าห้องฉุกเฉินแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินชื่อตัวเองดังขึ้นจากปากชายวัยกลางคนที่ยังไม่ได้คุยกันตรง ๆ เลยสักประโยค
“ปิ่นหยก!”
ผมหันหลังอีกครั้ง..หมุนครบวงแล้วตอนนี้ ตลกตัวเองที่มาเต้นระบำอะไรอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเนี่ย
“......ครับ?”
“นั่นชื่อเธอเหรอ”
ไม่ใช่มั้ง! ผมนึกบ่นอยู่ในใจ เงยขึ้นมาก็เห็นสีหน้าแบบเดิมของเขาในเวอร์ชั่นที่เข้มข้นกว่าเก่า สายตายังคงหรี่มองมาเหมือนอยากเค้นให้ผมพูดความจริงซึ่งผมก็ไม่มีความจริงอะไรจะพูดนอกจาก..
“ครับ..นั่นชื่อผม”
“ปิ่นหยก”
เสียงคุ้นเคยของอีกคนเรียกขึ้นจากประตูห้องฉุกเฉิน...หันไปก็เห็นไอ้ลูกเจี๊ยบกำลังเดินเข้ามา บนหน้าผากมีผ้ากอซแปะอยู่เรียบร้อย จากนั้นก็ตามด้วยเสียงคุณพยาบาลคนเดิมประกาศซ้ำอีกครั้ง “คุณปิ่นหยก แววสินธุ์ค่ะ” เรียกกันเข้าไป...เกณฑ์คนทั้งโลกมาช่วยกันตะโกนชื่อผมเลยสิ
“ถึงคิวนายแล้ว”
“ไปแล้ว ๆ พอดีเมื่อกี้คุยกับคุณน้าคนนี้อยู่”
ผมกวาดมือไปยังทิศทางที่คู่สนทนาวัยกลางคนยืนอยู่เมื่อครู่ประกอบคำอธิบาย ก่อนที่สีหน้าแปลกใจของอาทิตย์จะทำให้ผมต้องหันกลับไปดู
...แล้วก็พบว่าคู่สนทนาลึกลับและลูกน้องของเขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นเสียแล้ว...
To be continued…
==============================================
คุยกันท้ายเรื่อง
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องผีหรอกนะคะ... (ฮา) :D
หายไปช่วงนึง ติดภารกิจนิดหน่อยค่ะ เอาแต่อู้วาดรูปเล่นอยู่ด้วยล่ะ //ผิดไปแล้ว TTvTT
จะพยายามรีบมาต่อน้าาา อย่างช้าสุดสำหรับช่วงนี้ก็น่าจะสัปดาห์ละตอนนะคะ (แต่น่าจะเร็วกว่านั้นนะ อันนั้นคืออย่างช้า)
ระหว่างนี้ไปสูบรูปเด็ก ๆ ที่เฟซบุ๊คกันก่อน วาดรูปเด็กพวกนี้เราสนุกมากค่ะ หนุ่ม ๆ กระชุ่มกระชวยดีจริง <<ความคิดแบบป้าแก่ ๆ 555
ขอบคุณมาก ๆ สำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ แล้วพบกันตอนหน้าค่า ^^
-
:z13:
-
เค้าคนนั้นคือใคร ?
-
:L2:
-
คุณน้าคนนี้เป็นพ่อหรือญาติคุณชายเค้ารึเปล่าน่ะ
สงสัยว่าจะแอบมาสืบเรื่องราว(ว่าที่)สะใภ้
-
คะ คะ คะ ใครอ่า
เดาว่าพ่อ...พ่อใครหว่า???
(http://www.smileycodes.info/emo/bofu/57.gif)
-
ต้องรอต่อ อิอิอิ
-
พ่อ ??
-
เนื้อเรื่องน่ารัก ... แล้วก็ตัวละครมีแต่แปลกๆอย่างที่นักเขียนว่าจริงๆด้วย 555 อ่านไปยิ้มไป ไม่เครียดดีค่ะ
คุณชายกวนอะ เป็นคนที่รับมือยากมาก ... ว่าแต่ขนาดพ่อยังไม่คิดอะไรกับปิ่นหยก พ่อยังหยอดซะขนาดนี้ ถ้าพ่อคิดจริงเมื่อไหร่ปิ่นหยกไม่กลายเป็นโกโก้ครันช์จริงๆหรอเนี่ย!
แล้วชายปริศนาตอนล่าสุดนี่ใช่คุณพ่อของคุณชายรึเปล่าเอ่ย?
-
คุณพ่อแอบมาเป็น Stalker :m32:
ลูกชายทั้งคน :m12: เนอะ
รอตอนต่อไปครับ :pig4:
-
จะหยอดอะไรนักหนา
เก็บกดมาจากไหนหรือเปล่าอาทิตย์
จากที่หน้าแดงกว่าหยอดมากๆปิ่นหยกจะหน้าระเบิดเอาได้นะ
ฮะฮะ
พี่หมีกริซร้ายอ่ะ พูดทีทำเอาจุกนะ
วันหลังแนะนำให้ปิ่นหยกทำหน้ากากกหน้าพี่เอมมาส่
จะได้ไม่โดนทำร้ายจิตใจ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดด :m3:
อิมเมจลูกเจี๊ยบ กะ แม่ใจ น่าร๊ากกกกกมากอ่ะคนแต่งจ๋าาา :m1: :m1:
-
แอบมีเรื่องลี้ลับเข้ามาด้วย คิคิคิคิคิคิ สนุกมากๆค่ะ
-
รอลุ้นว่าเค้าคือใคร :m28:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พ่อใครหว่า
-
มีรอยเป็นที่หน้าผาก --> พิมพ์ตกแนะ
หึหึ พ่อลูกเจี๊ยบอ่ะสิ แหมๆ ได้เจอพ่อตาซะละหนูปิ่น
-
ไคอ่าาาาาาาาาาาาาาาา o13
-
ใครอ่าา อยากรู้ๆ
-
พ่อใครอะ งงงงงง แล้วจี้หยก คือน้องปิ่นหยกเหรอคะ แล้วหายไปไหนแล้วอ่า
-
:mc4:ชวนติดตามตอนต่อไป อีกแล้วครับท่าน
-
มีตัวละครปริศนาเพิ่มละ....
ว่าแต่ถ้าลูกเจี๊ยบยังไม่หยุดหยอด น้องปิ่นต้องระเบิดตายกลางทุ่งโกโก้ครันช์ไปก่อนแน่ๆเลย :laugh:
-
o13 o13 o13 o13
-
Dormitory Boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 12 – ปิ่นหยก
กริชกลับไปพร้อมรถกระบะผุ ๆ แล้ว เป็นปิ่นหยกนั่นเองที่บอกว่าจะเดินกลับหอซึ่งอยู่แค่หน้าโรงพยาบาล ไม่ต้องรอ
อาทิตย์มองอีกฝ่ายนั่งล้างขาอยู่หน้าก๊อกน้ำ นี่ผิดจากที่เขาคาดไว้นิดหน่อย ตอนแรกคิดว่าเย็บแผลเสร็จคงจะไปเรียนต่อตามประสาเด็กทุนรักเรียนและเขาคงตามไปด้วย แต่พอเดินออกจากโรงพยาบาล ปิ่นหยกที่กระโดดหลบน้ำจากสายยางรดน้ำต้นไม้ของคนสวนแล้วเหยียบลงบนฝาคอนกรีตปิดท่อระบายน้ำซึ่งเก่าจนมีรอยร้าว ก่อนจะทรุดฮวบตกท่อไปก็ประกาศกร้าวว่าช่างหัวโรงเรียนมันแล้ววันนี้
เพราะงั้นเขาก็คงไม่มีเหตุผลจะต้องไปนั่งแกร่วในบรรยากาศการเรียนเครียด ๆ ของห้องคิงที่ไม่มีคนตรงหน้านี้อยู่ล่ะนะ
“ทำไมไม่ไปเรียน?” ปิ่นหยกหันมาทำตาขวางตอนที่เขาบอกว่าจะไม่ไปเหมือนกัน
“แล้วนายล่ะ?”
“ไม่อยากไป”
“ฉันก็ไม่อยากไป”
“กวนเรอะ!?”
“คำตอบเดียวกัน งั้นนายก็กวนด้วยสินะ”
“ไอ้....!!”
ถ้าไปโรงเรียนแล้วเขาจะคุยเล่นแบบนี้กับใครล่ะ?
ปิ่นหยกนั่งเอาหน้าซบก๊อกน้ำอยู่ครู่หนึ่งเหมือนพยายามจะสงบสติอารมณ์ และเขาก็ตามไปทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ นึกเห็นใจว่าวันหนึ่งคงยาวนานมากทีเดียวหากมันเริ่มต้นด้วยการกระโดดหลบมอเตอร์ไซค์ได้แผลฉีกที่แขน พอมาโรงพยาบาลก็ไปวิ่งชนใครไม่รู้ล้มหงายหลังตามด้วยถูกเท้าคนแถวนั้นสักคนเตะโดนเข้าตรงแผลพอดิบพอดี (ซึ่งเรื่องนั้นปิ่นหยกมาเล่าให้ฟังทีหลัง) ออกมาก็ถูกนกขี้ใส่หัว เดินผ่านสวนหน้าโรงพยาบาลยังเกือบถูกคนสวนที่กำลังรดน้ำต้นไม้ฉีดน้ำใส่โดยไม่ตั้งใจ อุตส่าห์หลบทันก็ดันมาเหยียบฝาท่อระบายน้ำคอนกรีตร้าว ๆ จนหล่นพรวดลงไปทั้งขา...
“ไหวไหม?”
เขาก้มลงไปดูเมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เผื่ออีกฝ่ายจะเผลอฟุบจนหลับไปแล้ว
“ถ้าไม่ไหวจะได้อุ้มกลับ”
คนที่ก้มหน้าอยู่ส่งเสียงครึ่ง ๆ กลาง ๆ ระหว่างถอนหายใจกับเสียงครางอย่างหงุดหงิด
“เดินเองได้ว้อย!”
“เป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวเดินสะดุดอะไรอีก”
“บ้าเอ๊ย” ปิ่นหยกสบถออกมาเบา ๆ จากนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดจึงต่อทั้งที่ยังไม่เงยหน้า มีแต่ใบหูแดงแปร๊ดที่โผล่พ้นไรผมออกมาให้เห็น “ผู้ชายเขาไม่พูดอะไรกันแบบนี้รู้หรือเปล่า”
“แบบไหน”
แบบที่เมิงพูดอยู่เป็นกิจวัตรนั่นไง..!
อา....ไม่ ๆ.....ใจเย็น ๆ
“........แบบที่.......ที่ควรเอาไปใช้...จีบสาวมากกว่าพูดกับเพื่อน”
อาทิตย์เลิกคิ้ว เขาจำไม่เห็นได้เลยว่าใช้คำพูดแบบจีบสาวอะไรไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไม่เคลียร์เลย ฉันไม่เคยจีบผู้หญิง”
นี่พูดจริงหรือตั้งใจกวนประสาท ปิ่นหยกกัดลิ้นตัวเองไม่ให้เผลอโวยวายก่อนจะตัดบท
“ช่างเหอะ จะกลับแล้ว”
“อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องสิ ไหนยกตัวอย่างให้ฟังหน่อย”
ดูเหมือนเขาจบแต่ท่านชายจะยังไม่จบ ปิ่นหยกที่เดินนำหน้าอยู่หันกลับไปมองคนข้างหลัง ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกว่าน่าหมั่นไส้จริง ๆ คนที่บอกว่าตัวเองไม่เคยจีบสาวแต่ดันหยอดตลอดเวลาแบบนี้มีในโลกด้วยเรอะ! หรือทุกทีเคยแต่จีบหนุ่ม...
เขาเสียวสันหลังวาบ หรือมันจะเป็นเกย์จริง ๆ!
อยากเปลี่ยนเรื่อง แต่สายตาแบบเด็กน้อยใสซื่อที่เขามั่นใจว่ามันต้องแกล้งทำแน่ ๆ แต่อาจจะแกล้งได้เนียนไปหน่อยก็ทำเอาความคิดว่าจะไม่ใจอ่อนถูกสั่นคลอน
“วิธีพูดอย่างที่แกชอบทำนั่นแหละ”
“เช่น?”
“อาทิตย์น่ารักจังครับ”
“ขอบคุณนะ นายก็น่ารักเหมือนกัน”
“แค่ยกตัวอย่างว้อย!!”
อีกฝ่ายหัวเราะ “ปิ่นหยกน่ารักจังครับ”
ยังไม่ทันจะได้เถียงอะไรก็...
“ว้ายยย!!”
โครม!!!!
เอาล่ะ! ก่อนหน้านี้ที่เขาบอกว่าจะยังไม่นับวันนี้เป็นวันซวย ตอนนี้ขอถอนคำพูดแล้ว วันนี้ซวยมาก...ซวยบัดซบ...!!
หลักฐานชิ้นล่าสุดคือกะละมังที่ครอบหัวเขาอยู่นี่แหละ เวรเอ๊ย! กะละมังมีไว้โยนเล่นจากระเบียงเรอะ! ไม่อยากจะคิดเลยว่าน้ำที่ค้างอยู่ในนั้นผ่านการซักล้างอะไรมาบ้างแล้ว เงยหน้าขึ้นไปมองหาที่มาของวัตถุปริศนาจากฟากฟ้าก็พบสาวน้อยวัยรุ่นเอามือปิดปากทำหน้าตระหนกอยู่บนระเบียงชั้นสองซึ่งคงจะเป็นหอผู้ป่วย ท่าทางจะเพิ่งทำอาวุธที่ประทุษร้ายเขาหลุดมือมาโดยไม่ตั้งใจ เกือบปรอทแตกแล้วแต่พอเห็นหน้าว่าเป็นเด็กผู้หญิงแถมยังส่งเสียงขอโทษขอโพยละล่ำละลักก็โกรธไม่ลง
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาเงยหน้าขึ้นโบกมือให้เด็กสาวคนนั้น แต่ที่ว่าไม่เป็นไรนั่น...แท้จริงกำลังบอกกับตัวเองมากกว่า
เอาสิ! มันจะอะไรนักหนา ต่อให้เอเลี่ยนบุกโลก ท่านปิ่นหยกผู้ถึกทุยและสู้ชีวิตผู้นี้ยังไงก็ต้องรอดกลับหอให้ได้
.
.
.
.
เขารอดมาได้แล้วจริง ๆ แม้จะทุลักทุเลระหว่างทางอยู่บ้าง
“บอกแล้วว่าให้อุ้มกลับมาก็ไม่เชื่อ”
อาทิตย์บ่นเล่นทีจริงระหว่างที่พวกเขาไต่ขึ้นบันไดหอพักโดยไม่ได้แวะไปบอกพี่เอมที่น่าจะอยู่ที่ร้านก่อนว่าวันนี้โดดเรียน บางเรื่องผู้ใหญ่ก็ไม่จำเป็นต้องรู้
คนตัวเล็กกว่าหันไปเอากุญแจห้องปาใส่กะให้แสกกลางหน้าผากหรือไม่ก็จิ้มเข้าแผลเลยยิ่งดี แต่อีกฝ่ายดันหลบได้แถมยังเอามือคว้ากุญแจเอาไว้กลางอากาศอย่างเท่ หมั่นไส้เว้ย!
“รู้ว่าอยากให้ แต่กุญแจห้องมีแล้วครับ”
อีกฝ่ายโยนลูกกุญแจกลับมา เขาส่งเสียงจิ๊อย่างขัดใจพลางยื่นมือไปรับด้วยท่าที่คิดว่าเท่ไม่แพ้กันด้วยอารมณ์อยากจะเอาชนะ(บ้าง)
“ไนซ์แคช!”
อาทิตย์ตบมือแปะ ๆ และนั่นทำให้เขารู้สึกตัวว่ามัวเล่นบ้าอะไรเป็นเด็กอยู่กลางบันได เดี๋ยวก็กลิ้งหล่นลงไปสังเวยอาถรรพ์วันซวยอะไรสักอย่างอีกสักแผลสองแผลจนได้
"ไร้สาระ" เขาบ่น ละเลยความจริงที่ว่าตัวเองเป็นฝ่ายเริ่มเล่นก่อน
ประตูห้องพักชั้นสองไล่ไปตามหมายเลข....สองศูนย์หนึ่ง ห้องพี่เอม...สองศูนย์สอง ห้องน้องอุ่น....ถัดไปเป็นสองศูนย์สาม ห้องของพวกเขา แต่ปิ่นหยกกลับเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องอุ่นใจ
“เดี๋ยวแวะหาอุ่นก่อน เห็นที่โรงพยาบาลเมื่อเช้า ไม่รู้กลับรึยัง”
อาทิตย์พยักหน้า เลือกจะยืนพิงผนังรออยู่ตรงนั้นแทนที่จะเข้าห้องไปก่อน ปล่อยให้ปิ่นหยกเดินไปเคาะประตูห้องสองศูนย์สองเบา ๆ
ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“อุ่นใจ”
ลองเคาะดูอีกครั้ง เอาหูไปแนบประตูก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร...หรือว่าจะยังไม่กลับ?
หลังจากหันรีหันขวางอยู่ครู่หนึ่ง ท่าทางคงจะไม่มีคนอยู่จริง ๆ ปิ่นหยกเลื่อนมือไปจับที่ลูกบิดประตู ออกแรงหมุนเพียงเบา ๆ แบบไม่หวังผล และผิดคาดที่พบว่ามันไม่ได้ล็อค
เด็กหนุ่มแง้มประตูออกเพียงเล็กน้อยแล้วยื่นหน้าเข้าไป สายตากวาดมองสภาพห้องคุ้นตาที่เขาเองก็เคยเข้ามาบ่อย ๆ ไฟในห้องไม่ได้เปิดไว้ มีเพียงแสงลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่านส่องเข้ามากระทบลงบนข้าวของเครื่องใช้เห็นเป็นเงาสลัว...สิ่งที่ผิดแปลกไปมีเพียงอย่างเดียวคือภาพร่างสูงของใครสักคนนั่งอยู่ตรงขอบเตียง
ผิดห้อง?
เขาถอยออกมารวดเร็วแล้วปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบในจังหวะที่คนในห้องเหมือนจะยังไม่รู้ตัวว่ามีแขกมาเยือน สายตาตวัดไปมองเลขหน้าห้อง ห้องอุ่นใจก็ถูกแล้วนี่! ของในห้องก็เหมือนเดิมแทบจะทุกอย่าง แล้วคนในนั้นใคร?
ช่วงเวลาแห่งความลังเลใจผ่านไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะเปิดประตูอีกครั้ง กำลังคิดว่าถ้ายิงคำถามแรกใส่ว่า 'มาทำอะไรในห้องอุ่นใจ' จะฟังดูหยาบคายไปไหม แต่แล้วภาพที่เห็นก็ทำเอาคำพูดทั้งหมดที่ตั้งใจจะเอ่ยออกมาถูกกลืนลงคอไปจนเกลี้ยง
“ข...ขอโทษครับ!”
ปิ่นหยกโพล่งขึ้นทันทีที่รู้สึกตัว ก่อนจะกระชากประตูปิดแบบไม่สนใจว่าเสียงมันจะดังจนไปขัดจังหวะกิจกรรมของสองคนในห้องนั่นหรือเปล่า
“ปิ่นหยกเป็นอะไร”
คนที่ยืนรออยู่ข้างหน้าส่งเสียงทักเมื่อเห็นอาการลุกลี้ลุกลนและใบหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกของอีกฝ่าย
“เปล่า!”
เป็นการโกหกที่ไม่เนียนเลย...เขารู้ แต่จะให้บอกยังไงว่าเห็นอุ่นใจกับผู้ชายใส่แว่นร่างสูงที่น่าจะเป็นพี่หมออะไรสักอย่างคนนั้นกำลัง...
......จูบ......
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
...ตั้งสติก่อน นี่เขากำลังตกใจอะไรอยู่ อุ่นใจก็จัดว่าอยู่ในช่วงวัยรุ่น เวลามีความรู้สึกรักใคร่ชอบพอก็อาจจะเลือกวิธีแสดงความรักแบบนั้นได้เป็นเรื่องปกติ ถ้าอุ่นใจจูบกับผู้หญิงเขาอาจจะไม่ช็อคอย่างนี้...แต่....นั่นผู้ชาย..ไม่ใช่เรอะ!? หรือพี่หมอคนนั้นแกเป็นผู้หญิง...บ้าเหอะ! ถึงอย่างนั้นก็เถอะ....ถ้าพูดถึงเรื่องจูบกับผู้ชาย....เขาเองก็....
สายตาเหลือบไปมองคู่กรณีที่เคยมีประสบการณ์จูบขวัญผวาถึงขั้นปากแตกมาด้วยกันโดยไม่รู้ตัว จึงได้เห็นว่าพ่อคุณชายอาทิตย์ก็กำลังจ้องเขาด้วยสีหน้าดูมึน ๆ เหมือนเคย ผิดแต่สายตาออกจะแฝงความอยากรู้อยากเห็นมากกว่าปกตินิดหน่อย และนั่นทำให้สติที่ตั้งใจจะเรียกกลับมายิ่งพาลจะกระเจิดกระเจิงกู่ไม่กลับ
“เห็นอะไรในห้องนั้นเหรอ”
“เปล่า!”
ก็โกหกอีกนั่นแหละ!
อาทิตย์เลิกคิ้วน้อย ๆ พร้อมกับหันไปไขประตูห้องของพวกเขา ผลักมันเปิดออกแล้วเอาแขนโอบไหล่คนข้าง ๆ ให้เดินเข้าไป
ปิ่นหยกโกหกไม่เคยเนียนสักครั้ง แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะพูดอะไรเขาก็ไม่อยากเซ้าซี้ ความจริงถ้าไม่ใช่เรื่องที่ตัวเองอยากรู้หรือสนใจเขาก็ไม่คิดจะขุดคุ้ยอะไรให้เหนื่อยแรง ติดก็ตรงที่ท่าทางวิตกจริตจนน่าสงสารของคนตรงหน้านี่แหละที่ทำให้รู้สึกอยากดึงมากอดปลอบขึ้นมา
และถ้าเขาอยากกอด..มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่กอดนี่นะ
"!!!!?"
ปิ่นหยกเบิกตากว้าง ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเกิดอะไรขึ้น รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในอ้อมแขนของคนที่เมื่อครู่ยังแค่โอบที่ไหล่แท้ ๆ หลังจากความพยายามจะดิ้นให้หลุดอยู่พักใหญ่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเขาก็ตัดสินใจว่าช่างมันเถอะ เก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นคงคุ้มกว่า
“ไม่เป็นไรนะครับ”
อืม...ถ้านี่เป็นคำพูดของพระเอกในหนังรักมันคงฟังดูโรแมนติกฉิบหายวายป่วง แต่นี่ผิดที่ผิดเวลารึเปล่าน่ะ!!?
“ฉันไม่เป็นไร แกต่างหากเป็นอะไรมากไหมเที่ยวไล่กอดคนอื่น!”
“ไม่เคยไล่กอดใครมาก่อนนะ” เด็กหนุ่มร่างสูงแก้ต่างเสียงอู้อี้ ใบหน้ายังซบอยู่บนไหล่ของคนที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ในวงแขน...
ปิ่นหยกถอนหายใจ จุดประสงค์ที่บอกนี่คือเขาควรจะต้องปลาบปลื้มตื้นตันหรือว่ายังไง?
อาทิตย์สูดลมหายใจเข้าลึก
“แล้วนายก็ไม่ใช่คนอื่นด้วย”
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรแต่ก้มหน้างุดเสียจนคางชิดอก และนั่นทำให้เขาได้ใจกระชับอ้อมกอดแน่นเข้ามาอีก
....มันอุ่น....
เขาชอบเวลาอยู่ใกล้กับปิ่นหยก ชอบเวลาอีกฝ่ายพยายามสอนให้เขาทำอาหารหรือทำความสะอาดร้านด้วยท่าทางจริงจัง ตอนที่พยายามลากเขาลงจากเตียงตีสี่ทุกเช้าทั้งที่ตัวเองก็ยังทำหน้าง่วงแทบลืมตาไม่ขึ้น เวลาหงุดหงิด เวลาหัวเราะ หรือเวลาที่ยกมือขึ้นมาลูบหลังของเขาเบา ๆ ทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดอย่างตอนนี้
ความจริงแล้วเขายังคิดไม่ออกเลยว่าไม่ชอบอะไรในตัวคนตรงหน้า
.........................
.................
.
.
.
.
“ถ้ามีลูกสาว จะให้ชื่อปิ่นหยก”
“ชอบขนาดนั้นเลยหรือ?”
เธอไม่ตอบ..แต่ยิ้มน้อย ๆ
“แล้วถ้าเป็นลูกชายล่ะ?”
หญิงสาวมุ่นคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เก็บปิ่นไม้ที่มีหยกชิ้นเล็ก ๆ ห้อยประดับเข้ากระเป๋าอย่างทะนุถนอมแล้วหันมาตอบหน้าตาย
“ยังไม่ได้คิด”
“ไม่เตรียมพร้อมเลย”
“ไม่ได้กะจะแต่งงานมีลูกเร็ว ๆ นี้ซะหน่อยนี่”
"นั่นสิ หาพ่อให้ได้ก่อนดีกว่าเนอะ"
ประโยคนั้นทำเอาเธอหันมาค้อนขวับ และเขาเพียงหัวเราะอยู่ในลำคอ ตัวเขาเองก็ไม่นึกอยากจะมีลูกหรือว่ามีครอบครัวตอนนี้เหมือนกัน ยิ่งถูกคุณพ่อปล่อยเกาะให้ใช้ชีวิตปากกัดตีนถีบตามลำพังยิ่งไม่อยากจะคิดเรื่องเอาเงินไปหาเลี้ยงครอบครัวเลย... อย่างน้อยก็จนกว่าจะเรียนจบนั่นแหละ
“ขอบคุณนะ”
เธอเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พวงแก้มเป็นสีชมพูระเรื่อชวนมอง
“หือม? เรื่องอะไร”
“ปิ่นที่ให้มาไง”
เขาพยักหน้าช้า ๆ “อันนั้นไม่ได้มีราคามากมายหรอก เป็นของเล่นของลูกพี่ลูกน้องที่ติดกระเป๋ามา ถือว่าเป็นค่าข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ให้กินฟรีมาตั้งนาน”
“ชิ! ทีหลังจะให้ของคน ไม่ต้องบอกก็ได้นะว่าเอาของคนอื่นมาให้น่ะ”
“ก็ได้ งั้นอันนั้นของฉันเอง ใช้ปักผมประจำ” เขาเอ่ยหน้านิ่ง
“เพ้อเจ้อ!” แล้วเธอก็หัวเราะร่วน
ผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว น่าแปลกที่เขายังจำเสียงหัวเราะของเธอในวันนั้นได้ดี
...............
....
“ท่านครับ?”
คมสันเรียกพลางยื่นแฟ้มใส่เอกสารสรุปรายงานการประชุมที่ผ่านมาให้ วันนี้เจ้านายของเขาดูเหม่อลอยแปลก ๆ
“??”
“เอกสารที่ท่านเรียกครับ”
เขารับแฟ้มมาพลิกดูคร่าว ๆ แล้วตัดสินใจเก็บเอาไว้อ่านทีหลัง ทั้งที่เพิ่งเป็นคนโทรศัพท์ไปบอกให้ลูกน้องคนสนิทเอามาให้เมื่อครู่นี้เอง “ขอบใจมาก” เป็นคำตอบรับเพียงสั้น ๆ ก่อนที่คมสันจะขอตัวกลับไป
“เหม่อคิดถึงคุณอาทิตย์เหรอคะ” หญิงชราร่างท้วมวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะของเขาเบามือ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยนั้นยังมีรอยยิ้มอบอุ่นประดับอยู่เช่นเคย บัวมักจะรู้ใจคนในบ้านเสมอ แต่ครั้งนี้เธอเดาผิด
“ไม่คิดถึงหรอกครับ ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหนแล้วด้วย”
“คุณนนท์ปากแข็ง ถ้าคิดถึงก็ไปรับกลับมาสิคะ จะตามหาลูกชายคนเดียวไม่น่าเหลือบ่ากว่าแรงเลย คุณอาทิตย์เพิ่งจะเป็นเด็กมัธยมเท่านั้นเอง”
“บัวคอยให้ท้ายอย่างนี้ไงครับ อาทิตย์ถึงไม่รู้จักโตสักที เอื่อยเฉื่อยแบบนั้นต้องดัดหลังซะบ้าง”
เธอถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ริมฝีปากระบายยิ้มแบ่งรับแบ่งสู้ ในเมื่อทั้งอันนาและอาทิตย์เป็นเด็ก ๆ ที่เธอรักเหมือนลูกแท้ ๆ จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร
"เป็นคุณพ่อที่ใจร้ายจริง ๆ"
“ถ้าจะตามหา ผมไปตามคนอื่นยังจะดีกว่า”
“แบบคุณนนท์จะมีใครที่ต้องตามด้วยเหรอคะ”
“ไม่รู้สิครับ”
เขาตอบอย่างขอไปที นัยน์ตาสีดำขลับแบบเดียวกับคุณพ่อของเขาซึ่งส่งผ่านพันธุกรรมไปถึงลูกชายที่เป็นรุ่นหลานจับจ้องไปยังตุ๊กตาหยกรูปมังกรบนโต๊ะอย่างครุ่นคิด
...ปิ่นหยก....แววสินธุ์?
ชื่อของเด็กที่เจอในโรงพยาบาลคนนั้นยังดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหู
เขาถอนหายใจยาวแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้บุนวมตัวโปรด มันเป็นเพียงข้อสันนิษฐานลม ๆ แล้ง ๆ และเขาก็ไม่ได้มีเวลามากมายจะไปเล่นไล่จับกับเด็กมัธยมไม่รู้ลูกเต้าเหล่าใครที่แค่บังเอิญทำให้นึกถึงความทรงจำเก่า ๆ ขึ้นมา
อานนท์หัวเราะเบา ๆ กับถ้วยกาแฟที่เริ่มจะเย็นชืด
"เธอน่าจะคิดไว้ตั้งแต่ตอนนั้นด้วยนะ...ว่าถ้าเป็นลูกชายจะให้ชื่อว่าอะไร"
To be continued…
คุยกันท้ายเรื่อง
ปิ๊งป่อง!! คุณพ่อของอาทิตย์ค่ะ.. ทุกคนทายถูกหมดเลย (ก็ส่อซะขนาดนั้น..ฮา)
ก่อนไป แถมหมีกริชกับพี่เอมค่ะ วาดขอบคุณที่แฟนเพจได้ครบ 100+ Likes ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
(http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/s720x720/293144_393041244089098_1598294523_n.jpg)
ห้ามบอกว่าพี่เอมเสะกว่าน้าาา โฮรววววว เผลอวาดพี่เอมเสะไปหน่อยค่ะ(หรือวาดหมีเคะไป 555) เอาไว้แก้ตัววันหลัง
ขอบคุณมาก ๆ ทุกคอมเม้นต์ แล้วพบกันตอนหน้าค่า ^o^
-
ลูกเจี๊ยบกวนประสาทดีจริงๆ แต่บทจะหวานก็หวานเนาะ ท่าทางปิ่นหยกคงแพ้ทาง :กอด1:
ว่าแต่... คุณพ่อมีความหลังอะไรกับคุณแม่หนูปิ่นน้อ o8
-
:กอด1:อยากกอดปิ่นหยกจริงๆด้วย
-
คุณแม่ปิ่นหยกคือแฟนเก่าคุณพ่อลูกเจี๊ยบใช่รึเปล่า
-
แปะไว้ๆ พรุ่งนี้จะตามมาอ่าน :m1:
-
คุณพ่อของลูกเจี๊ยบเกี่ยวไรกะแม่ปิ่นหยกเหรอ
ว่าแต่คู่อุ่นใจเค้าจูบกันแล้ววววว
-
รอลุ้นต่อไป :z2:
-
เป็นวันมหาซวยของปิ่นจริง ๆ นั่นแหละ เหอะ ๆ
-
แม่ปิ่นหยกเคยกิ๊กกะคุณพ่อไอ้เจี๊ยบป่ะเนี่ย(http://www.smileycodes.info/emo/bobinini/123.gif)
-
เอ๊ะ พ่อของอาทิตย์เป็นอะไรกับปิ่นหยก ? o12
-
อาทิตย์กวน ๆ มึน ๆ น่ารักมากกก ~~ :-[
อุ่นใจกะคุณหมอจูบกันแล้ว!!? กรี๊ดดด.. รวดเร็วทันใจมากเลยค่าา 55555
รูปวาดสวยมาก ๆ เลยค่ะ o13
รอตอนต่อไปนะคะ!
-
พ่อลูกเจี๊ยบกับแม่ปิ่นเป็นเพื่อนกันมาก่อนรึ? หรือว่าเป็นอะไรที่มากกว่านั้น :z1:
แต่รุ่นลูกอะ ลุ้นให้เป็นแฟนกันเร็วๆ :o8:
ไม่ทันเคลียร์เรื่องน้องอุ่นใจเห็นหมอกสีเทาหลังปิ่นเลย มามีเรื่องจูบกับพี่หมอซะงั้น
ปิ่นกับอาทิตย์อย่ายอมแพ้ จุ๊บกันครั้งที่สองเร็ว :laugh:
-
หลังจากปิ่นหยกแล้วน้องอุ่นก็ตามมาติดๆ(หรืออาจจะนำไปโดยที่ไม่รู้ >/////<)
หรือจริงๆแล้วมันไม่มีอะไร >////<
นี่แม่ของปิ่นหยกเคยช่วยพ่อของอาทิตย์ไว้งั้นหรอ
สายใยพันผูกสินะ
-
:กอด1:
-
แม่ปิ่นหยกเปนคนรักเก่าของป๊ะปีาอาทตย์ป่ะอ่ะ >< แต่ว๊ษยๆๆน้องอุ่นใจกะพี่หมอออทำน้องหยกหน้าแดงด้วย :-[
-
ลูกเจี๊ยบกวนประสาทได้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
-
อะฮึ้ยยย น่าติดตามต่อแล้ววว
-
:impress2: น่ารักไปล่ะ
-
ฮั่นแน่!!! กิ๊กกันตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่เลยอ่ะ :laugh:
อืม แต่ว่า ปิ่นหยกไม่เคยพูดถึงพ่อเลยสักกะครั้งอ่ะ เพราะไรหว่า :m28:
เคยเห็นแต่บอกว่า ส่งเงินไปให้แม่กับน้องที่บ้านด้วย แล้วปะป๊าไปไหนง่ะ
-
มาแระไงเงื่อนงำ อิอิ
รอรอต่อปายยย
-
มาอ่านทีเดียวสี่ตอนรวดค่ะ หนีหายไปทำงานมาเพิ่งได้คลานมาอ่านนี่หละค่า
ชอบคนแบบอาทิตย์หงะ... ถ้าพี่เอมไม่เคะคงชอบ... แต่ด้วยที่ว่าเป็นคนชอบเสะ อาทิตย์เลยโดนใจไปเต็มๆ ณ จุดนี้ค่ะ //ปักป้ายแม่ยกลูกเจี๊ยบ
ว่าแต่คุณพ่อของอาทิตย์นี่แอบกิ๊กกะม่ะม๊าปิ่นหยกสินะ ฮี่ๆ ไม่เป็นไรนะคะ รุ่นพ่อไม่ได้ม่ะม๊าปิ่นหยก แต่รุ่นลูกคุณพ่อก็จะได้ลูกชายมาแทน ทดแทนกันได้เนาะ ฮ่าๆๆๆๆ
ชักอยากเห็นพี่หมอของน้องอุ่นใจแล้วหละค่าาาาาาาา
-
ใใครบังอาจมาทำอะไรน้องอุ่น
พี่เอมรีบจัดการเร็ว
เอ.....หรือว่าพี่เอมต้องไปจัดการกับนายหมีกรีซลีย์ก่อน
-
ขอเดาว่าแม่ปิ่นหยกเป็นผู้ให้ความช่วยเหลือพ่ออาทิตย์ตั้งกะสมัยระเห็ดออกจากบ้าน ... ถ้าเป็นอย่างงี้ บุญคุณนั่นจะทำให้ความรักระหว่างอาทิตย์และปิ่นหยกง่ายขึ้นรึเปล่าหว่า
ว่าแต่พี่หมอลักหลับน้องอุ่นรึน้องอุ่นสมยอมอ้า!!
-
นั่นแน่!!!พ่อแม่เป็นเพื่อนกันซะด้วยอ่ะ
พ่อลูกเจี๊ยบดันกินข้าวเหนี่ยวหมูตั้งนาน
ดั้งไม่แหมบหรอนั่น? :laugh:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 13 – สัตว์คอยาว มีลายสีน้ำตาลบนพื้นเหลืองนั้นคือยีราฟ
::Artid’s POV::
......โครกก...กกก.......ก......
กระเพาะของผมเริ่มส่งเสียงประท้วงในความเงียบ
“...หิว....”
ภาษาของระบบทางเดินอาหารถูกแปลออกมาเป็นภาษามนุษย์ให้ปิ่นหยกฟัง แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากอีกฝ่ายที่นอนขดหันหลังให้ผมอยู่มุมเตียงโดยมีผ้าห่มพันรอบตัวแน่นหนาเป็นดักแด้ ของทุกอย่างบนหัวเตียงถูกกวาดไปไว้บนโต๊ะอีกฝั่งหลังจากเจ้าตัวเพิ่งถูกนาฬิกาปลุกซึ่งควรจะวางอยู่ดี ๆ หล่นตุบกระแทกกลางศีรษะแบบไม่มีที่มาที่ไป... อดคิดไม่ได้ว่าแม้จะเหตุการณ์จะไม่รุนแรงอะไรมากมาย แต่วันนี้ปิ่นหยกช่างซวยซ้ำซวยซ้อนจนน่ารันทดใจจริง ๆ
“หิวอะ” ผมลองพยายามดูอีกครั้ง
“.....”
ปิ่นหยกยกมือขึ้นมาปัดยุงที่บินวนอยู่ข้าง ๆ หู แต่ไม่ยอมตอบอะไรออกมาสักคำ ดูเหมือนเขาเห็นว่าผมน่าสนใจน้อยกว่ายุงที่หลงเข้ามาในห้องเสียอีก
“หิวครับ” ผมก้มลงไปกระซิบ
“ถ้าไม่ไปหาอะไรกินกัน จะกินนายแทนแล้วนะ”
ตามด้วยเป่าลมเบา ๆ ใส่หูคนที่กำลังทำเป็นเมิน เกือบจะเผลอใจกัดเข้าที่ใบหูนั่นไปแล้วแต่ยังพอมีสติยับยั้งชั่งใจอยู่บ้าง...หลังจากนั้นก็นับเลขอยู่ในใจ...
หนึ่ง...
.....สอง....
.............สา—
“ไอ้ลูกเจี๊ยบเวร!! ไอ้ทะลึ่ง!!!! เห็นไม่ว่าอะไรแล้วลามปามนะ!!”
สองวินาทีเศษ...ผมชนะยุงแล้ว
การตอบสนองของปิ่นหยกดูช้ากว่าปกตินิดหน่อย (ทว่าหน้านั่นแดงไปนานแล้วตั้งแต่ผมยังไม่ทันนับหนึ่ง) แต่ไม่แน่นะ ถ้าเมื่อครู่นี้ผมงับหูเขาเข้าจริง ๆ มันอาจเร็วกว่านี้ก็ได้
...น่าลองเนอะ...
“เหนื่อยเหรอ”
“เปล่า!”
“หรือว่าเจ็บแผล”
“เปล่า!”
“หรือว่า—”
“เซ้าซี้อะไรอยู่ได้เนี่ย”
“ถ้าไม่เป็นไรงั้นไปหาอะไรกินกัน”
“ไปเองดิ ไม่ได้ตัวติดกันซะหน่อย” เขาส่งเสียงบ่นหงุงหงิง
“ออกไปเพ่นพ่านเดี๋ยวตายโหงขึ้นมาทำไง”
สรุปว่ายังกังวลเรื่องที่เจอแต่อะไรแย่ ๆ หลังจากโดนอุ่นใจทักเมื่อเช้าสินะ
ที่ว่าไม่ได้ตัวติดกันนั่นมันก็จริงของเขา แต่พอนึกถึงว่าจะต้องไปกินมื้อเที่ยงคนเดียวโดยที่ไม่มีปิ่นหยกไปด้วยก็ทำเอาผมเกิดเบื่ออาหารขึ้นมาเสียอย่างนั้น
.....จ๊อกกก...กกก....
...คือ...ถึงผมจะรู้สึกเบื่ออาหาร แต่ท้องไส้มันห้ามไม่ได้น่ะ เราพูดกันคนละภาษา
“ปิ่นหยกไม่หิวเหรอ”
“คิดว่าอย่างฉันเคยอดข้าวต่อเนื่องนานเท่าไหร่กัน”
“อดอาหารนาน ๆ ไม่ดีกับสุขภาพรู้ไหม”
“เด็กอนุบาลก็รู้” เขาพ่นลมหายใจออกจมูก “พวกคนรวยก็สักแต่พูดนั่นแหละ พวกนั้นบอกว่าไม่ดี แต่พวกเราไม่มี มันเหมือนกันที่ไหน”
ผมมองคนที่เถียงฉอด ๆ อย่างพิจารณา ชั่วขณะที่พูดออกมานั้น แวบหนึ่งเขาทำสีหน้าอย่างกับชีวิตที่ผ่านมาช่างเลวร้ายเสียจนคนอย่างผมจะไม่สามารถเข้าใจได้ และจะว่าไปแล้วผมก็แทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทางบ้านของเขาเลยนอกจากเรื่องราวของแม่และน้องสาวซึ่งนาน ๆ ครั้งเขาจะเอ่ยถึงสักที
ผมสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม คว้าที่เอวของเขาแล้วดึงเข้ามาใกล้ ทุกอย่างเป็นไปโดยไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองผ่านสมอง ผมแค่อยากกอด แล้วก็ขี้เกียจหาเหตุผลว่าทำไม และถ้าเขาอยากนับว่านี่เป็นเรื่องซวยอีกอย่างของวันนี้ผมก็ไม่คิดจะเสียเวลาแก้ต่างให้วุ่นวาย
“ขอโทษนะครับ”
เขาสะดุ้ง...แต่ไม่ได้ดิ้นหนี
เขาอาจจะเบื่อ.......ขี้เกียจ........หมดแรง.......
...หรือบางที......เขาอาจจะรู้สึกดีกับกอดนี้เหมือนที่ผมรู้สึกก็ได้.......
ผมระบายลมหายใจทิ้งอย่างไร้สาระทั้งที่ยังกอดเอวเขาไว้หลวม ๆ อยู่อีกพักใหญ่ ถ้ามันตีค่าเป็นเงินได้ปิ่นหยกคงจับผมมานั่งอบรมเรื่องหายใจทิ้งขว้างไปแล้ว
“อาทิตย์”
“ครับ?”
“....เอาจริง ๆ เลยนะ คุยกันแบบลูกผู้ชาย รับรองว่าจะไม่เอาไปแพร่งพรายที่อื่น...” แต่ละคำของเขารัวจนฟังไม่ค่อยได้ศัพท์คล้ายคนพูดกำลังประหม่า
ผมใช้จังหวะตอนที่เขาเงียบไปเอาคางวางพาดไว้บนไหล่ที่ถึงจะไม่ได้บอบบางแบบพวกผู้หญิงแต่ก็ถือว่าบางกว่าไหล่ผมเยอะ...ถ้าเขาจะผอมแบบนี้ ออกแรงกอดมากขึ้นอีกนิดหน่อยจะเป็นไรไหมนะ?
ไม่ใช่แค่นึกแต่ผมได้ลงมือพิสูจน์ความสงสัยใคร่รู้นั้นไปแล้ว ผลคือปิ่นหยกหยิกที่แขนผมเต็มแรงอย่างกับบิดดินน้ำมันออกจากก้อน ใจคอเขาคงกะให้เนื้อหลุดออกมาเลยถ้าทำได้
“.....คือ...ฉันรู้ว่าสังคมเราไม่ค่อยเปิดกว้างเรื่องนี้กันเท่าไหร่ และถ้าพ่อแกรู้ก็อาจจะรับไม่ได้เลยต้องปิดไว้...แต่ว่านะ...แบบ...ไหน ๆ เราก็เป็นรูมเมทกัน...ถ้าไงจะได้ระวัง..เอ่อ...จะได้....ช่างเถอะ แต่ว่า....” เขาเกริ่นเกินจำเป็นต่ออีกยาวเหยียดแล้วจึงถามออกมาด้วยเสียงที่แทบไม่ดังไปกว่ากระซิบ
“.....แกเป็นเกย์จริง ๆ ใช่ไหม!?”
แล้วเขาที่เป็นฝ่ายถามก็หน้าขึ้นสีเสียเอง....
ผมเป็นเกย์เหรอ...? บ้าน่า...
“เปล่านี่”
เขาทำสีหน้าไม่เชื่อสุดฤทธิ์ “งั้นเคยชอบผู้หญิงรึเปล่า”
“เคย”
“ใคร?”
“บัว”
“นั่นไม่นับว้อย!!!”
“ไม่นับบัวเป็นผู้หญิง ปิ่นหยกหยาบคายจัง”
“กร๊วกนี่! แกแหละจิตอกุศล! หมายถึงไม่นับว่าชอบแบบนั้น”
“แล้วหมายถึงชอบแบบไหนล่ะ”
“.....แบบ.........”
ปิ่นหยกกัดริมฝีปากล่างตัวเองจนมันเปลี่ยนจากสีแดงสดเป็นซีดขาว ดูท่าทางเขาเหมือนเขาต้องใช้กำลังภายในมากทีเดียวในการเอ่ยถ้อยคำต่อจากนั้นออกมา
“........แบบคนรัก”
ผมนั่งรอให้เขาพูดอะไรสักอย่างเพื่อขยายความต่อ แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีทีท่าว่าจะสาธยายอะไรมากไปกว่านั้น
“ช่างเหอะ”
จากที่สังเกตหลายครั้งแล้ว เวลาที่เขาเปลี่ยนเรื่องหรือไม่ก็ตัดบทกะทันหันแบบนี้ สาเหตุมักมาจากความเขิน...และนั่นทำให้ผมรู้สึกดียังไงไม่รู้สิ
“ปล่อยดิ๊!”
เขาอาศัยจังหวะช่วงที่ผมกำลังเผลอเอาศอกถองมาที่ชายโครงเต็มเหนี่ยวก่อนจะคลานหนีออกไปอย่างทุลักทุเล นี่มันจุกไม่ใช่น้อยเหมือนกันนะ
“เกาะเป็นปลิงอยู่ได้”
ผมยักไหล่ “ทีนายกับคิมยังเห็นกอดกันออกจะบ่อย”
“มันเหมือนกันที่ไหนเล่า!”
“กำลังจะบอกว่าฉันพิเศษกว่าคิมใช่ปะ”
“หลงตัวเองเกินไปแล้วเว้ย!”
แล้วหมอนใบใหญ่ก็ถูกฟาดเข้าหน้าผมเต็มรัก...ซึ่งคงรักมากทีเดียวเพราะเล่นเอาถึงกับหน้าหงายไปวูบหนึ่ง ผมตามไปตะครุบตัวเขาไว้ทันทีที่ตั้งหลักได้
ตุบ!!
“อึก!!”
เขานอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง มีผมเกาะหนึบจำกัดการขยับตัวหนีของเขาเอาไว้ด้วยน้ำหนักของตัวเองที่นอนทับอยู่ข้างบน เทียบขนาดร่างกายแล้วผมได้เปรียบเห็น ๆ และผมก็ไม่คิดว่ามันเสียหายอะไรถ้าจะใช้ข้อได้เปรียบนี้ให้เป็นประโยชน์
“ตัวแม่มหนัก! คิดว่าตัวเองไซส์เท่าลูกแมวน้อยรึไง!”
“ขอโทษครับ”
ผมไม่รู้ว่าวันนี้จะพร่ำขอโทษเขาอีกกี่หน ไม่แน่ใจด้วยว่ากำลังขอโทษเรื่องอะไรอยู่ แต่ถึงขอโทษก็ไม่คิดจะปล่อยหรอกนะ
”ฉันรู้สึกดี ๆ กับนายนะ....แต่บอกไม่ได้ว่าแบบไหน”
ปิ่นหยกกะพริบตาปริบ ๆ สองสามครั้ง จัดว่าใช้เวลาประมวลผลนานทีเดียวหากเทียบกับมาตรฐานเดิมของเขา ก่อนทำท่าเหมือนจะพ่นควันออกทางหูแล้วก็ฟุบลงกับเตียง มือสองข้างยกขึ้นปิดหน้าปิดตาให้วุ่นวายทั้งที่ต่อให้ไม่ยกขึ้นมาปิดหน้าเขาก็แทบจมหายไปกับฟูกอยู่แล้ว
...และผมจะว่าไงดี...
......นี่มันน่ารักมากเลย.......
ถ้าเขาจะต่อว่าผมเรื่องชอบทำให้เขาเขิน(หรือโกรธ?)จนหน้าแดงบ่อย ๆ ผมก็อยากจะฟ้องกลับเหมือนกันว่าเขาเองก็ด้วยที่ชอบทำให้ผมรู้สึกแน่น ๆ หวิว ๆ ในอกอยู่ประจำกับท่าทางพวกนั้น ตอนที่อยู่คนละห้องกันผมอาจเคยได้ยินคนพูดถึงเขามาบ้าง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องผลการเรียน ถัดจากนั้นเป็นเรื่องความงก และอีกหัวข้อที่พูดถึงไม่แพ้กันคือ ‘น่ารัก’ …แต่ผมไม่เคยเข้าใจคำพูดเหล่านั้นจนได้มาอยู่ด้วยกันนี่เอง
“ที่ว่าชอบแบบคนรักนั่นเป็นยังไง...บอกให้ฟังหน่อย”
“......”
เขานิ่งไปอีกแล้ว หน้าก็ยังไม่ยอมเงยขึ้นมา ผมเลยก้มไปส่องจนชิด นึกอยากทำอะไรแบบที่ตั้งใจจะลองอยู่เมื่อครู่ขึ้นมา
"...."
“ฟายย!!! กัดหูทำไมเนี่ย!!!!!”
ผมหัวเราะ.....
เผลอหัวเราะเสียงดังเสียด้วย แม้จะเจ็บที่คางอยู่นิดหน่อยตอนที่เขาพรวดพราดเงยหน้าขึ้นมาเอาหัวกระแทกเข้าพอดี วันนี้ผมก็เจ็บตัวเยอะเหมือนกันนะ
“เรียกไม่ตอบนี่นา”
“บ้าเอ๊ย” เขาจ้องผมตาเขียว ดูดี ๆ เหมือนจะเห็นน้ำตาคลอหน่วย....แย่แล้ว หรือว่าเล่นมากไป แต่เมื่อกี้ก็แค่งับเบา ๆ เองนะ (ปิ่นหยกมาด่าทีหลังว่า ‘ประเด็นมันไม่ใช่เรื่องงับแรงหรืองับเบาว้อย’)
“อย่าร้องนะครับ...ขอโทษ” ผมทำท่าจะกอดเขาอีกรอบ แต่คราวนี้โดนชิงยันโครมออกมาเสียก่อน
“ไม่ได้ร้อง! ถ้าจะขอโทษจ่ายเป็นเงินชดเชยมาเลยดีกว่าไอ้ลูกเจี๊ยบนรก”
“เอาตัวไปแทนได้ไหมล่ะ”
“ไร้ประโยชน์” เขายกมือขยี้ตาพลางทำสีหน้ารังเกียจ
โหดร้ายสุด ๆ ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำหน้าแบบนั้นใส่ผมเลยนะ เขาอาจจะเห็นว่าผมออกอาการสลดลงไปนิดหน่อยเลยเอามือมาโคลงหัวผมเล่น ก่อนจะส่งเสียง ‘ฮึ!’ ขึ้นจมูกออกมาทีหนึ่ง
“...เคยรู้สึกอยากอยู่ใกล้ ๆ ใครตลอดเวลาหรือเปล่าล่ะ? ....แบบ....อยากเห็นหน้า อยากคุยด้วย”
ผมหันไปมอง ปิ่นหยกไม่ได้มองกลับแต่ลุกไปทำตัววุ่นวายกับการจัดของบนโต๊ะทั้งที่มันไม่เห็นจะรกอะไรเลยสักนิด
“อยากจับมือ..กอด อยากเป็นกำลังให้ อยากให้เขาเป็นของเราคนเดียว....”
นั่นมันอย่างกับเอาความรู้สึกผมมาพูดทั้งนั้นเลย
“แล้วไงอีก”
เขาขมวดคิ้ว พึมพำดังพอให้ผมได้ยิน
“โง่จริงหรือแกล้งโง่วะ เนียนจนจะแยกไม่ออกแล้ว โตป่านนี้ไม่เคยปิ๊งสาวเป็นไปได้ไง”
“น่า ๆ ...ต่อเร็ว”
“ไม่ได้เล่านิทานนะไอ้บ้านี่! หลักสูตรระยะสั้นแค่นี้พอแล้ว ที่เหลือไปหาเอาเอง”
“สั้นจัง”
...แต่ถ้าแบบนั้นคือชอบ...
“งั้นสรุปว่าฉันชอบนาย”
ปิ่นหยกปล่อยตั้งหนังสือในมือร่วงลงไปกองบนพื้น
ผมแค่พูดคำตอบที่ตรงกับคำจำกัดความของเขาออกมา เหมือนเวลามีคนเล่าให้คุณฟังว่ายีราฟเป็นสัตว์คอยาว ขายาว มีลายสีน้ำตาลบนพื้นเหลือง แล้วพอคุณเห็นสัตว์ที่มีลักษณะแบบนั้นก็เลยระบุออกมาว่านั่นคือยีราฟ....มันก็เท่านั้นเอง...
“เวรเอ๊ย! ไหนบอกไม่ได้เป็นเกย์ไง”
“ก็ไม่ได้เป็นซะหน่อย”
“ไม่เป็นแล้วมาชอบอะไรผู้ชายวะ!”
“ความชอบต้องมีเพศด้วยหรือ?”
เขาทำหน้าเหมือนอยากจะเถียงว่า ‘มันก็ควรชอบเพศตรงข้ามสิ!’ นั่นก็อาจจะจริง...แต่ว่านะ....
“ฉันชอบนายเพราะไม่ใช่ว่าเพราะเป็นผู้ชาย แต่เพราะว่าเป็นปิ่นหยกต่างหาก”
วินาทีนี้ถ้าหน้าเขาแดงจนระเบิดตูมออกมาได้ผมจะไม่แปลกใจเลย หากคุณพ่อไม่ยึดโทรศัพท์ไปแล้วผมก็อยากจะเอามาถ่ายวิดีโอเก็บไว้ดูเล่นอีกบ่อย ๆ
“.....อาทิตย์.........แกพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหม....”
“รู้ตลอดแหละ พูดอีกทีก็ได้”
สาระสำคัญของบทสนทนาหยุดอยู่เพียงแค่นั้น
............
....
…มันฟังดูแปลกประหลาด...ผมรู้...
กับเพื่อนผู้หญิงสมัยก่อนที่ผมอาจจะเคยคิดว่ามันใกล้เคียงคำว่าชอบก็ใช่ว่าจะไม่มีอยู่เลย เพียงแต่มันก็แค่ใกล้เคียง ผมไม่ได้ชอบพวกเธอมากไปกว่านั้น ไม่ได้อยากกอด ไม่ได้อยากเก็บไว้คนเดียว และผมก็ไม่เคยชอบผู้ชายแบบคนรักมาก่อน
แต่สำหรับเขาคงต้องให้เป็นกรณียกเว้น....มันอาจจะมากกว่าคำว่า ‘ชอบ’ ด้วยซ้ำ เพราะถ้าอ้างอิงจากเลคเชอร์สั้น ๆ ของปิ่นหยกเมื่อครู่ ผมรู้สึกว่าอยากได้....มากกว่านั้น......
มากกว่านั้นมาก ๆ เลยทีเดียว
ชีวิตผมที่ผ่านมาไม่มีอะไรต้องขวนขวาย เงินซื้อไม่ได้ทุกอย่างแต่ก็เกือบทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องพยายาม สิ่งที่อยากได้ผมก็จะต้องได้ และตอนนี้ผมก็กำลังสงสัย
ถ้าผมอยากได้เขาล่ะ..?
นอกจากเงินที่ตอนนี้คงมีไม่พอ.....ผมจะต้องซื้อด้วยอะไรดี
To be continued...
คุยกันท้ายเรื่อง
อย่าเพิ่งเลี่ยนตาย นาน ๆ ทีค่ะ ตอนหน้าไม่เอาแบบนี้แล้ว เขียนไม่ไหวจะเป็นลม 555
สั้นหน่อยนะคะตอนนี้ ช่วงเวลาสุขสงบมันดีอย่างงี้เอง =w=
ข้อสงสัยเกี่ยวกับรุ่นพ่อ และประเด็นอื่น ๆ ของตัวละคร(อย่างเช่นอุ่นใจ)จะค่อย ๆ เฉลยแทรกไประหว่างเนื้อเรื่องค่ะ หรือไม่ก็อาจไปโผล่ในภาคของคู่อื่นเลย //ซะงั้นอะ
ขอบคุณมากทุกคอมเม้นต์เลยค่ะ เรื่องน่ายินดีที่สุดของคนเขียนสมัครเล่นแบบเราพอได้เห็นว่ามีคนอ่านก็ดีใจมาก ๆ แล้ว
พบกันตอนหน้าน้า ^^
-
อาทิตย์พูด
ได้ใจมาก :L2:
-
หวานน้ำเน่ามาก
อ่านแล้วเลี่ยนจริงๆ
-
พระเอกเราซึนได้โล่ห์จริงๆ
น้องหยกฉลาดกว่าเยอะเลย
-
น่ารักสุดๆ ชอบสุดๆไปเลย ฮะๆๆๆๆ
น่ารักมากจริงๆคะ ทั้งพระเอกนายเอกเลย
ชอบจัง :L2: สู้ๆคะคุณคนเขียน
-
อร๊าย น่าร้ากกกกกอะ :-[ เลี่ยนตรงไหน น่ารักออก เราชอบ :o8: 555 :laugh:
-
นายเอกเราก็ซึนดีนะ :haun5:
-
อ่านถึงตอนไม่นับบัวเป็นผญ ขำลั่นห้องเลย 555 :laugh:
หวานได้อีกไม่ต้องยั้งนะคะ ชอบมว๊ากกกก
พระเอกนายเอกแบบนี้อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อหรอก ติดงอมแงม
ปล.รอบนี้หมอกควันสีเทาไม่ได้ซวยมากนะ มีลูกเจี๊ยบมาบอกชอบด้วย ออกจะโชคดี (เอ๊ะ หรือจะเรียกซวยกว่าเดิม กร๊ากกกก)
-
ลูกเจี๊ยบกลายเป็นไก่แจ้เว้ยเฮ้ย
-
เงินซื้อไม่ได้หรอกนะลูกเจี๊ยบ :m17: แต่ ถ้าลูกเจี๊ยบอยากได้ต้องซื้อด้วยใจ อิอิ :m3:
>> อีกอย่างคนเขียนรู้มั๊ยยยชอบมากมายเวลาลูกเจี๊ยบบรรยายมันน่ารักมากกกกกก :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
หวานน้ำเน่าเลี่ยน แต่ไม่เบื่อ
เอามาอีกค่ะ ช่วงนี้ชีวิตขาดน้ำตาลเอิ้ก ๆ
-
ลูกเจี๊ยบเอ๊ยย ! แกมึนนะเนี้ย 5555+ ไม่ค่อยเจอเมะแบบนี้เลยอะ ชอบบบบๆๆๆ
-
อาทิตย์
ไอคุณชาย ใสซื่อ
อ๊อยยยย
หวานแบบ ซื่ออมึนๆเนาะ
-
น่ารักจริงโว้ย :m11:
-
ชอบอ่านมุมมองของอาทิตย์เอามากๆ
เพราะรู้สึกว่าอารมณ์มันจะสบายๆ อ่านไปได้เรื่อยๆเหมือนบอกลักษณะยีราฟนั่นละ :laugh:
และเพราะอาทิตย์เป็นคนที่มึนได้สุดจะบรรยาย
เราชอบนายจังเลย คึคึ
-
อร๊ากกกก.........รุ่นพ่อสู่รุ่นลูก อิอิ น่ารักกุ๊กกิ๊ก
ให้ตายเถอะ แกบอกชอบได้อึนมากอาทิตย์5555++
แต่ก้อน่ารักอ่ะ><~
-
ไม่แน่นะน้องเจี๊ยบ
ถ้าเอาตังค์ไปให้เนี่ย ดีไม่ดีปิ่นมันอาจยอมเป็นแฟนเลยนะนั่น :m20:
ก็นะ แม่ไก่มันงกเข้าเส้นเลือดใหญ่ขนาดนั้น :laugh:
-
จะตามอ่านต่อไปนะครับ
-
อ่านตอนนี้ถึงกับเป็นไข้เลือดออกเลย 55555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตบมือแปะๆ เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
พ่ออาทิตย์เรามึนได้ใจมากๆ
ส่วนปิ่นหยกก็น่ารักซะ 555+
จะติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะห
-
น่ารักไปแล้ว :-[
ถามว่าซื้อด้วยอะไรหรอ...ก็ซื้อด้วยใจไงล่ะ :กอด1:
อาการคลั่งอาทิตย์กำเริบ :impress2:
-
แหม เขียนฉากหวานๆแบบนี้ยังเขิน แล้วถ้าขอ NC นี่ไม่เลือดหมดตัวตายไปเลยเหรอคะ :laugh:
ชอบจะตายฉากหวานๆแบบเนี้ย ลูกเจี๊ยบน่ารักมากบอกชอบปิ่นหยกก่อนด้วย เจ๋ง o13
ป.ล. ชื่อตอนนี้ยาวมากเลยนะคะ :jul3:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 14 – พบกันอีกครั้ง
“น้องแววใส่ชุดนี้น่ารักมาก พี่นึกถึงนางเอกคอฟฟี่ปริ๊นซ์”
“ว้าย..พี่เอมชมอย่างนี้คุณน้องก็เขินแย่สิคะ”
“นางเอกคอฟฟี่ปริ๊นซ์แต่งเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอครับ”
แล้วท่านชายก็ถูกถาดอาหารฟาดผลัวะเข้าที่หน้าเบา ๆ ด้วยข้อหาพูดจาไม่เข้าหูสาวโสดหนึ่งเดียวของร้าน
“หน้าเกลี้ยง ๆ นั่น อยากมีแผลเหรอยะ!”
“มีแล้วครับ ขอบคุณ”
อาทิตย์ว่าพลางเปิดปอยผมที่หน้าผากโชว์แผลซึ่งยังไม่หายดีจากอุบัติเหตุครั้งก่อน และได้รับสายตาสมน้ำหน้าจากแวววันกลับมาเป็นการตอบแทน ส่วนเอมจิตยืนหัวเราะพร้อมทั้งยกมือขึ้นลูบศีรษะทั้งสองคนเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี
“ยิ้มไว้เด็ก ๆ อุตส่าห์ฉลองชุดฟอร์มใหม่ของร้าน”
พี่ใหญ่ดูจะครึ้มอกครึ้มใจเป็นพิเศษถึงได้แจกจ่ายรอยยิ้มฟุ่มเฟือยตั้งแต่เช้าที่มีคอลัมนิสต์จากนิตยสารวัยรุ่นค่อนข้างมีชื่อมาสัมภาษณ์ร้านจนถึงตอนนี้ แม้นาน ๆ ครั้งจะทำสีหน้าหมองลงบ้างเมื่อพูดถึงน้องชายที่ไม่ได้มาอยู่ด้วยในช่วงเวลาสำคัญ
“น่าเสียดายที่อุ่นใจออกจากโรงพยาบาลไม่ทัน”
เขาพยักหน้าหงึก ๆ น่าเสียดายแทนจริงนั่นแหละ ทั้งที่อุ่นใจดูจะกระตือรื้อร้นกว่าใครที่ร้านจะได้ลงนิตยสารดัง แต่หลังจากวันที่เริ่มมีไข้วันนั้น นอนพักอยู่หออีกสองวันก็ยังไม่ดีขึ้น สุดท้ายพี่เอมเลยต้องบังคับพาไปโรงพยาบาล
สรุปว่าเป็นไข้เลือดออก...นอนโรงพยาบาลจนถึงตอนนี้
เขายังคาใจอยู่บ้างเรื่องหมอกควันสีเทาอะไรสักอย่างที่อุ่นใจพูดถึงในวันแรกที่ป่วย น่าแปลกที่น้องเล็กดูจะพูดเป็นนัย ๆ ว่าใครจะเป็นอย่างไรในแต่ละวันช่วงที่เจ้าตัวไม่สบาย แต่กลับไม่รู้ตัวเองว่าจะเป็นหนักถึงกับต้องนอนโรงพยาบาลแบบนี้
แม้จะอาการดีขึ้นแล้ว แต่พี่หมอที่ชื่อหมอไอซ์ซึ่งเป็นเจ้าของไข้บอกว่าไข้เพิ่งลง และเกล็ดเลือดยังต่ำจึงไม่ให้กลับบ้าน เขาได้อยู่เป็นประจักษ์พยานถึงสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อของอุ่นใจที่จ้องมองพี่หมอเข้าพอดี สีหน้าบอกชัดเลยว่าออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ค่าเช่าห้องหมอไอซ์อาจเพิ่มขึ้นกว่าปกติด้วยแรงอาฆาตของน้องชายเจ้าของหอพักก็เป็นได้
แล้วนี่เขาเป็นพวกใส่ใจรายละเอียดเรื่องราคาอะไรต่อมิอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เด็กหนุ่มเดินแยกไปเสิร์ฟเค้กที่โต๊ะลูกค้า ผ่านกลุ่มเด็กสาววัยรุ่นสองสามคนที่ลอบหยิบมือถือขึ้นมาเล็งเหมือนจะถ่ายรูปใครสักคนในร้านแต่เขาไม่ทันได้สังเกต สายตามองเลยไปยังประตูหน้าร้านทั้งรู้ว่าไม่มีความเคลื่อนไหวที่รออยู่
ปิ่นหยกยังไม่กลับมา...
แน่สิ...ก็เพิ่งจะออกไปเมื่อกี้นี้เอง หลังสัมภาษณ์เสร็จแค่แป๊บเดียว
“......”
นาฬิกาหยุดเดินไปหรือยัง? ทำไมมันช้าอย่างนี้
“เหม่ออะไรยะ!”
เขาไม่ได้สะดุ้ง แต่ยอมรับกับตัวเองว่าตกใจนิดหน่อยที่อยู่ ๆ แวววันก็โผล่พรวดออกมาจากด้านหลัง เธอยืนกอดอกจ้องมองเขาอย่างพิจารณาแล้วจงใจทำหน้าเกรียนแบบที่จะไม่มีวันทำให้หนุ่มที่เธอแอบปิ๊งได้เห็นเด็ดขาดก่อนจะฮัมเพลงพร้อมกับโคลงศีรษะไปมา
“...ผู้ชายดี ๆ ....ผู้ชายดี ๆ เป็นเกย์หมดแล้วคุณจะรออะไร~~”
.....อืม......เขาว่าเขาเคยได้ยินเพลงนี้นะ...มันไม่ได้ร้องอย่างนั้นไม่ใช่หรือ
“ไอ้เด็กงกนั่น แยกกันแป๊บเดียวไม่ตายหรอก ตั้งใจทำงานหน่อยไอ้น้อง” เธอว่าแล้วเอานิ้วจิ้มรัว ๆ ที่กลางหน้าผากเขาด้วยความหมั่นไส้ แวววันพูดเหมือนจะรู้อะไรมากกว่าที่เขาคิด หรือเขาแค่คิดน้อยไป?
“ผมไม่ได้เป็นเกย์ซะหน่อย” เขาพึมพำตามหลัง แต่หญิงสาวหนีไปกระเซ้าเย้าแหย่กับเอมจิตเรียบร้อยแล้ว
อา...หรือจะเป็น...
...............................................
.........................
“เอาล่ะ”
ปิ่นหยกจอดจักรยานไว้ตรงลานจอดรถของซูเปอร์มาเก็ต โชคดีที่ไม่ได้หิ้วท่านชายลูกเจี๊ยบมาด้วยไม่งั้นอาจจะเสียเวลามากกว่านี้ เหลือแวะที่นี่อีกที่เดียวเขาก็จะเสร็จธุระ เผลอ ๆ ยังมีเวลาแวบไปเยี่ยมอุ่นใจก่อนกลับร้านด้วยซ้ำ กำลังจะละออกมาแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้าเสียก่อน
ที่โครงจักรยานอลูมิเนียม มีรอยหมึกสีดำเขียนด้วยลายมือคุ้นตาอยู่บนนั้น หากมองผ่าน ๆ คงไม่ทันสังเกตเพราะจักรยานเป็นสีเหลืองดำอยู่แล้ว แต่ถ้าจ้องให้ดีก็ถือว่าชัดเจนทิ่มลูกตาอยู่ทีเดียว
เขาย่อตัวลงไปดูใกล้ ๆ นึกบ่นอยู่ในใจว่าใครช่างมือบอนมาเอาปากกาขีดเขียนอะไรลงบนของใหม่แบบนี้ แต่พอเห็นลายมือและสิ่งที่เขียนเอาไว้ในระยะประชิดจึงได้รู้ว่าคนมือบอนที่ว่าก็คงจะเป็นไอ้เจ้าของจักรยานนี่แหละ
‘อาทิตย์’
ตัวหนังสือสีดำเขียนเอาไว้แบบนั้น
ชื่อที่เขียนแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้อย่างกับเป็นเด็ก ๆ คงทำเขาขำออกมากลางลานจอดรถแล้ว ถ้าไม่ติดว่าต่อจากตัวอักษรที่เรียงเป็นคำว่า ‘อาทิตย์’ นั่นมันชื่อเขาด้วยไม่ใช่เรอะ!?
‘อาทิตย์ ปิ่นหยก’
ไอ้หน้ามึนนั่นมันบ้าไปแล้ว!!!
เขายืนสาปแช่งเป็นชุด นี่ไปเป็นเจ้าของร่วมกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่! (ถึงเขาจะเอามาใช้บ่อยก็เถอะ)
“บ้าฉิบ! หมึกเพอร์มาเน้นท์!”
ปิ่นหยกสบถอย่างหัวเสียเมื่อเห็นมือตัวเองที่เอาไปถูกับส่วนที่เป็นชื่อเขาเองจนเป็นรอยแดงแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าตัวหนังสือจะจางลงแม้แต่น้อย กลับไปเขาจะใช้มันมานั่งขัด! “ก่อนเอาชื่อใครไปใส่หัดถามเจ้าของชื่อมั่งสิว้อย!” เขาเตะเข้าที่ล้อจักรยานไปทีหนึ่ง (เบา ๆ เพราะกลัวพัง...เสียดาย) ก่อนจะถอยออกมาสองสามก้าวแล้วยืนมองตัวหนังสือบนนั้นด้วยสีหน้าเซ็งโลก
‘สีหน้าเซ็งโลก’ คือสิ่งที่เขาบอกตัวเองว่ากำลังทำอยู่ แต่ภาพซึ่งคนที่เดินผ่านมาในเวลานั้นเห็นคือ เด็กหนุ่มร่างโปร่งผมสีน้ำตาลยุ่ง ๆ พวงแก้มแดงระเรื่อ ดวงตาสีเดียวกับสีผมกำลังจ้องมองจักรยานพร้อมกับยิ้มออกมาน้อย ๆ ทั้งที่ยังพยายามเม้มปากเอาไว้
และเด็กหนุ่มคนที่ว่าจะไม่มีวันยอมรับเด็ดขาดว่าเขากำลังยิ้ม
......................................
......................
............
“...ถ้าแกลลอนใหญ่ก็ตกซีซีละเจ็ดสตางค์....อืม..”
เขายืนครุ่นคิดหน้าชั้นวางน้ำยาล้างจานแล้วตัดสินใจหยิบแกลลอนขนาดสามจุดแปดลิตรลงรถเข็น “แล้วก็ทิชชู...”
ปิ่นหยกเดินถัดไปอีกล็อค เงยหน้าขึ้นก็เห็นกระดาษชำระยี่ห้อประจำที่ร้านใช้อยู่วางอยู่บนสุดของชั้นวางสินค้า ครั้งก่อนยังวางไว้เตี้ย ๆ อยู่เลย ทำไมจะต้องย้ายเอาของที่ประหยัดคุ้มราคาสุดไปไว้ที่สูงอย่างนั้นด้วยนะ
เขาเขย่งบนปลายเท้า พยายามคว้าขอบบรรจุภัณฑ์ที่มองเห็นรำไรว่าอยู่ชั้นบนสุดแต่ลึกเข้าไปอีก ไม่ใช่ว่าเขาจะตัวเตี้ยอะไรเลยนะ ส่วนสูง 170 เซนติเมตรมันก็มาตรฐานชายไทยปกติไม่ใช่รึไง และถ้าสินค้าที่เขาหมายปองมันจะวางอยู่ตามปกติไม่ใช่ถอยลึกเข้าไปด้านในแบบนี้ก็คงหยิบได้ไปนานแล้ว
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ตั้งใจจะลองกระโดดดูสักที ถ้ายังไม่สำเร็จอีกจะไปตามพนักงานร้านมาช่วยแล้ว แต่ก่อนจะได้ลงมือก็มีใครอีกคนเอื้อมจากด้านหลังมาคว้ากระดาษชำระแพ็คใหญ่ที่เขาเล็งลงมาจากชั้นวางต่อหน้าต่อตา ความข้องใจสั่งร่างกายให้หันไปมองทันควัน
ชายวัยกลางคนหน้าตาคุ้น ๆ ในเสื้อยืดโปโลลำลองทว่าดูมีราคากำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา
“อยากได้อันนี้หรือ?”
อีกฝ่ายส่งกระดาษชำระแพ็คใหญ่มาให้ แทบไม่เปลี่ยนสีหน้าไปสักนิด ไม่ว่าจะตอนพูดหรือตอนที่เห็นเขามัวแต่งงไม่ยอมยื่นมือไปรับเสียทีเลยจับมันไปวางไว้ในรถเข็นของเขาแทน
ผมสีดำสนิทและดวงตาสีดำขลับนั่น... เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันเอง แบ้วเขาจะลืมได้อย่างไร
“คุณ!?”
เดี๋ยวสิ...สถานการณ์แบบนี้เขาควรพูดอย่างอื่นไม่ใช่รึไง
“.....ข..ขอบคุณครับ”
ใช่แล้ว แบบนั้นแหละ ถึงจะเจอกันครั้งที่สองแต่ยังไงก็ไม่ใช่คนรู้จักอะไรอยู่ดี ขอบคุณตามมารยาทเท่านี้แล้วก็ไม่มีอะไร
เขาค้อมศีรษะน้อย ๆ แล้วดันรถเข็นไปทางอื่น เดี๋ยวคิดเงินก็เสร็จธุระแล้ว
“ปิ่นหยก”
เขาสะดุ้งเฮือก รู้สึกว่าพลาดแล้วที่เป็นฝ่ายโดนรู้จักชื่อก่อน ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรมากไหม! เขาสูดลมหายใจ เอาน่ะ...กลางวันแสก ๆ คนก็เยอะแยะ หน้าตาท่าทางก็ดูดีมีฐานะ ถึงจะบรรยากาศแปลก ๆ แต่คงไม่คิดจะทำอะไรเขาหรอกใช่ไหม
“ครับ?”
“ชื่อปิ่นหยกเหรอ”
แล้วเมื่อกี้เรียกใครวะ! ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่นะ!
“นั่นชื่อผม”
“ปกติเวลาจะซื้อของนี่คำนวณราคาเป็นซีซีตลอดเลยเหรอ”
ชายคนนั้นเปลี่ยนเรื่องไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย สายตามองมายังข้าวของในรถเข็นของเขาอย่างสงสัยใคร่รู้พลางยิ้มคล้ายจะขบขันอยู่ในที ปิ่นหยกกำลังจะพยักหน้ารับ แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าอย่างนั้นผู้ชายคนนี้ต้องเดินตามเขามาอย่างน้อยก็ตั้งแต่ตอนเลือกน้ำยาล้างจานแล้วสิถึงได้รู้ว่าเขายืนคำนวณราคาอยู่...
สตอล์กเกอร์.....??
บ้าน่า! เอาอะไรมาคิดว่าจะมีใครตามเขา
“เอ่อ...ขอโทษครับ ผมขอนอกเรื่องหน่อย คือผมไม่เคยรู้จักคุณ”
“รู้จักสิ เราเคยเจอกันแล้วครั้งหนึ่ง” อีกฝ่ายตอบกลับมาเนิบนาบ “ที่โรงพยาบาลไง”
นั่นไม่เรียกว่ารู้จักซะหน่อยเว้ย!
เขาโวยวายในใจ บรรยากาศมึน ๆ แบบนี้ชวนให้นึกถึงใครอีกคนขึ้นมาตงิด ๆ โลกเรามีคนประเภทนี้เยอะเกินไปแล้วหรือเปล่า!? แต่ความคิดในหัวก็ถูกสติยับยั้งชั่งใจแปลออกมาเป็นภาษาสุภาพก่อนพูด
“นั่นยังไม่เรียกว่ารู้จักนะครับ วันนั้นผมแค่บังเอิญเดินชนคนที่ดูเหมือนจะเป็นลูกน้องของคุณเท่านั้นเอง”
“ฉันชื่ออานนท์” ชายหนุ่มพูดต่อ และสิ่งที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าปิ่นหยกคือคำถามที่ไม่ได้เอ่ยออกมาว่า ‘แล้วมาบอกผมทำไม’
"บอกไว้...จะได้รู้จักกัน"
โดนดักทางซะงั้น
“อา...ครับ..คุณอานนท์” เขาพึมพำ...แล้วยังไงต่อล่ะ? “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ปิ่นหยกโค้งน้อย ๆ อีกทีแล้วดันรถเข็นหนี “ผมต้องไปแล้ว”
แต่สิ่งที่ไม่ได้คาดคิดก็คืออีกฝ่ายดันเดินตามมาด้วยนี่แหละ
“ไปไหน?”
“คิดเงินครับ”
เด็กหนุ่มก้มหน้างุด ๆ แล้วเร่งความเร็วรถเข็นขึ้นไปอีก แต่อานนท์ก็สาวเท้ายาวจนตามมาทันที่แคชเชียร์นั่นเอง
“แล้วยังไงต่อ”
เขาไม่ตอบ แต่หันไปมองคนตรงหน้าอย่างหวาดระแวง หรือเขาควรจะบอกว่า ‘ไปโรงพักครับ’ อะไรทำนองนี้นะ เผื่อว่าถ้าหากคนตรงหน้าเป็นพวกมิจฉาชีพจะได้เลิกยุ่งกับเขาเสียที
“หนึ่งพันสองร้อยสิบห้าบาทค่ะ”
ปิ่นหยกตัดสินใจหยุดความคิดที่ตีกันยุ่งในหัวเอาไว้ก่อนแล้วหันไปสนใจพนักงานสาวหลังเคาน์เตอร์ มือล้วงไปในกระเป๋ากำลังจะหยิบเงินที่เอมจิตให้มาจ่าย แต่กลับถูกคนน่าสงสัยที่เดินตามมายื่นธนบัตรใบละหนึ่งพันสองใบตัดหน้าเขาไปเสียก่อน
หญิงสาวรับเงินจากอานนท์โดยไม่ได้เฉลียวใจเลยสักนิด นี่ท่าทางเหมือนพวกเขามาด้วยกันขนาดนั้นเชียว?
“เงินทอนเจ็ดร้อยแปดสิบห้าบาทค่ะ”
ปิ่นหยกมองขั้นตอนการจ่ายและทอนเงินตรงหน้าตาค้าง โลกนี้มันเพี้ยนไปแล้ว คุณอานนท์นั่นสับสนอะไรอยู่หรือเปล่า!?
“คุณครับ นั่นเป็นของผมนะครับ!”
“ก็ของเธอไง”
เขาว่าพลางหิ้วถุงเดินนำออกจากร้าน ปิ่นหยกยังรีรออยู่ที่เดิมจนถูกสายตากดดันจากคนที่เข้าคิวรอจ่ายเงินอยู่ข้างหลังทำให้ต้องวิ่งตามออกมาอย่างเสียไม่ได้
“แล้วคุณแย่งผมจ่ายเงินทำไม”
“ฉันให้ ในฐานะคนรู้จักกัน”
ชายหนุ่มหยุดรออยู่หน้าซูเปอร์มาเก็ต เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินตามมาทันจึงหันไปยิงคำถามต่อ
“ทีนี้บอกได้รึยังว่าแล้วจะไปไหนต่อ”
ปิ่นหยกยืนอ้าปากค้างอยู่ครู่หนึ่งเลยทีเดียวกว่าจะตั้งสติได้
“ผมมีธุระต่อ แต่ก่อนอื่นเอาเงินของคุณคืนไปก่อน”
ความจริงมันก็ดีนะถ้าหากว่าคนคนนี้จะจ่ายให้จริง ๆ แต่เขาไม่เห็นความจำเป็นอะไรเลยที่คนเพิ่งเคยเจอกันครั้งที่สองโดยไม่ได้รู้จักมักจี่กันมาก่อนจะมาทำหน้าใหญ่จ่ายเงินให้คนอื่นเป็นหลักพัน เขาจะรู้ได้ยังไงว่าจะไม่มีผลอะไรตามมาภายหลัง คนเดี๋ยวนี้ก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้เสียด้วย
อานนท์มองเงินที่ถูกยื่นมาให้ ยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นเด็กผู้ชายเขาคงคิดว่าเป็นลูกของเธอคนนั้นจริงเป็นแน่ ทั้งหน้าตา บุคลิก หรือการแสดงออกคล้ายกันเสียจนทำให้นึกถึงทุกครั้งที่มอง
เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะเอาชื่อนั้นมาตั้งให้ลูกชาย...ไม่ใช่ลูกสาว....
“เก็บไปเถอะ บอกแล้วว่าฉันให้”
“ผมไม่อยากติดหนี้คุณ”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก ผู้ใหญ่ให้ของทำไมดื้อนัก”
“เป็นผู้ใหญ่ ทำไมใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายนัก”
วิธีพูดจาและนิสัยช่างต่อล้อต่อเถียงนี่ก็ใช่
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนภาพในอดีตฉายซ้ำอีกครั้ง
“ก็ได้..งั้นเธอเป็นหนี้ฉันแล้ว หนึ่งพันสองร้อยสิบห้าบาทถ้วน”
ปิ่นหยกพยักหน้า เออ...ดีนะ...อยู่ดี ๆ ก็มีหนี้สินงอกเงย
“ถ้างั้นก็รับเงินไปสิครับ”
อีกฝ่ายก้มลงมองด้วยความเอ็นดูพร้อมกับดันมือเขากลับ
“ไปหาอะไรกินกัน...แล้วจะยกหนี้ให้”
To be continued…
ตอนที่แล้ว ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มาก ๆ เลยนะคะ โดยส่วนตัวแล้วเราชอบหวาน ๆ ล่ะ แต่ก็กลัวว่าจะมากไป เห็นว่ารับได้ก็ดีใจ =////=
จากคอมเม้นต์ ถึงบทหวาน ๆ จะเขียนเองเขินเอง แต่ NC ก็เคยเขียน(บ้าง) เหมือนกันค่ะ :-[ ฮาาาา แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่ดำเนินถึงขั้นนั้นอยู่ดี *หัวเราะ*
ดึกแล้ว เริ่มเบลอ ๆ ถ้ามีคำผิดเดี๋ยวตามมาแก้ทีหลังนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่า ^^ :กอด1:
-
คุณอานนท์ให้อารมณ์เหมือนจะมาจีบปิ่นเลยอะ :laugh:
แต่พ่อลูกหน้ามึนไม่แพ้กันเลยนะคะ ปิ่นหยกปวดหัวเพิ่มอีกสองเท่าตัว :m20:
ถ้าคุณพ่ออานนท์จะเอ็นดูปิ่นขนาดนี้ เรื่องของลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่น่าจะไปได้ดีนะ :o8:
เพราะงั้น NC จงมา :laugh:
-
หมดกันชีวิตที่สงบสุขของปิ่นหยก
-
:กอด1:ยังไงต่อ
-
พ่อลูก เหมือนกันเลย :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :pig4:
-
เเล้วงัยต่อนะ
-
พ่อจีบท่าทางจะรุ่งกว่าอิตาลูกเจี๊ยบเยอะเลยนะ พ่อโผล่แค่สองตอนคะแนนนำลูกไปไกลเลยวุ้ย :laugh:
ปิ่นหยกนี่แพ้ทางคนหน้ามึนใช่มะ เห็นโดนพ่อลูกคู่นี้ชอบทำหน้ามึนมาเนียนใส่ แล้วหนูปิ่นไปไม่เป็นตลอดอ่ะ :m20:
-
ทีนี้รู้และว่าอาทิตย์หน้ามึนเหมือนใคร ปิ่นหยกต้องทำใจไว้เลยนะเนี่ย มาแบบมึนๆแบบคอมโบเซต
ตอนนี้อาทิตย์กะปิ่นหยกไม่ได้คุยกันเลยอ่ะ
-
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริง ๆ
-
อาทิตย์มึนได้ใจดีมาก ๆ ปิ่นหยกก็ละเอียดสุด ๆ
-
ปิ่นหยกน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ
-
ปิ่นหยกช่าง
เป็นแม่ศรีเรือนดีแท้ :z2:
-
พ่อลูกดูจะมีวีธีการเข้าหาคนอื่นไม่ต่างกัน นั่นคือ...มึนไว้ก่อน :laugh:
นี่ถ้าไม่รู้ก่อนว่าเป็นคุณพ่อลูกเจี๊ยบ เราจะนึกว่าตาแก่หื่นกามตามเด็กเอ๊าะๆแล้วนะเนี่ย :z10:
-
สะ สะ สำเนาถูกต้อง :m20:
-
ไม่ได้แม่มาเป็นเมีย
แต่ได้ลูกชายมาเป็นลูกสะใภ้แทนก็ยังดีนะคะ---คุณอานนท์
ปล. ตอนนี้กำลังฮิต " แม่รู้แล้ววว " แต่สำหรับเรื่องนี้คงจะเป็น " พ่อรู้แล้ววว " สินะ 555
-
ปิ่นหยกเลือกซื้อของได้เยี่ยมจริงๆ คำนวณเป็นซีซีเลยย 555
-
อานนท์นี่เป็นกิ๊กกับแม่ปิ่นหยกรึป่าวเนี่ย ?? :m28:
-
อานนท์นี่เป็นพ่อของอาทิตย์ช่ายป่ะ
ให้คุณอานนท์ไปส่งสิ จะได้เจอกับอาทิตย์ด้วย แล้วพอรู้ว่าอาทิตย์รู้จักกับปิ่นหยก คุณอานนท์ก็จับแต่งงานกันเรย 555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ:อึมครึมในหัวใจนะเนี่ย
-
เ่อมึนทั้งพ่อทั้งลูกเลยอ่ะ อิิอิ o13
-
o17 พ่อกับลูก พอๆ กัน
คือ มึน เหมือนกัน 5555
-
ว่ะฮ่าๆ นั่นแน่ไปๆมาๆจะได้เจอลูกชายคนเล็กป่าวนั่น
แหม :m4: อนาคตลูกสะใภ้คงไม่ไกลเกินเอื้อมนะปิ่นหยก คุคุ
-
เรื่องนี้ไม่มีคนปกติจริงๆใช่ไหมมมม
แม้กระทั่งผู้หลักผู้ใหญ่อย่างคุณพ่อ คนเขียนก็ยังไม่เว้น
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ :onion_asleep:
แต่ก็นะ หลงอาทิตย์ไปซะแล้ว เพราะนายมันมึนกระชากใจ
ถ้าจะไม่มี NC ซะตอนนี้เราก็ไม่ซีเรียส
(แอบกระซิบปิ่นหยก : :m26:เพราะอาทิตย์นะปิ่นเลยยังจะรอดต่อไปได้
ดังนั้นถ้ามันจะเกิดอะไรก็จงยอมๆอาทิตย์ไปซะ ฮ่าๆ)
เขียนชื่อไว้ที่รถแอบหว๊านหวานเล็กๆนะคะ ^^
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 15 – วานิลลาพาเฟ่ต์
::Pinyok’s POV::
เสียท่าจนได้…
โทษไอติมตรงหน้านี่เลย!
ผมไม่ได้เห็นแก่กินอะไรมากมายถึงขนาดจะไปเกาะคนแปลกหน้าให้เลี้ยงไอติมเลยนะ แต่หิว ๆ ร้อน ๆ อย่างนี้จะมีสวรรค์ชั้นฟ้าที่ไหนยิ่งไปกว่าการได้นั่งตากแอร์เย็นฉ่ำเป็นเพนกวินขั้วโลกพร้อมกับจ้วงพาเฟ่ต์ถ้วยโตเข้าปากอย่างนี้ล่ะ
อุ่นใจ...พี่ขอโทษ เดี๋ยวไปเยี่ยมพร้อมพี่เอมละกันนะ
‘ไอ้ปิ่นหยก แกมันตัวเห็นแก่กิน ถ้าเกิดโดนจับไปเรียกค่าไถ่จะทำไงวะ! เห็นไอติมฟรีแค่นี้ลืมน้องอุ่นเลยเรอะ!?’ เสียงเทวดาปิ่นหยกสีขาวที่เกาะอยู่บนไหล่ซ้ายร้องประณาม
‘รีบกินรีบกลับแล้วค่อยไปเยี่ยมน้องอุ่นก็ได้ ไม่มาครั้งนี้อีกกี่ชาติแกถึงจะได้เสนอหน้าเข้ามาในร้านแบบนี้กันหา จับตัวเรียกค่าไถ่อะไรนั่นเลิกคิดเหอะ เค้าจับแกไปก็ไม่มีคนมาไถ่ตัวหรอกเว้ย ไม่คุ้ม’ เสียงปีศาจปิ่นหยกสีดำที่ไหล่ขวาเถียงทันควัน ‘แถมเป็นหนี้เขาอยู่ด้วยตั้งพันกว่าไม่ใช่รึไง นี่กำลังใช้หนี้อยู่นะเนี่ย’
ใช้หนี้เขาด้วยการมาให้เขาเลี้ยงไอติมเนี่ยนะ..กำไรกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!
นี่ยังถือว่าผมมีความเกรงใจแล้วนะ ตอนแรกอีกฝ่ายรบเร้าจะลากเข้าร้านอาหารจัดมื้อเที่ยงแบบจริงจังให้ได้ ชักแม่น้ำทั้งห้าจนถึงอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าหนี้บ้า ๆ บอ ๆ อยู่นานสองนานจนเหนื่อยจะเถียง ไม่รู้ผู้ใหญ่บ้าอะไรกัน ถ้าแค่รับเงิน(ของพี่เอม)จากผมไปเสียตั้งแต่แรกก็จบไปนานแล้ว
สุดท้ายผมเลยยื่นคำขาด ถ้าจะกินอะไรเอาแค่ร้านไอติมแถวนี้พอ เพราะยังมีธุระต้องกลับร้านไปทำงานต่อ แผนที่จะแวบไปเยี่ยมอุ่นใจเป็นอันต้องพับเก็บเอาไว้ก่อน
“อีกถ้วยไหม”
เขาถามเรียบ ๆ พลางจ้องผมเอาช้อนขูดช็อกโกแลตติดก้นถ้วยจนหยดสุดท้ายชนิดที่ว่าจะไม่ให้สสารข้นหนืดสีน้ำตาลเข้มนี้ต้องเสียใจที่ชาตินี้เกิดมาเป็นช็อกโกแลตเด็ดขาด แกอร่อยมากเลยนะ...ภูมิใจไว้เถอะ!
ในใจร่ำร้องว่าอีกถ้วยก็ดี แต่มารยาทยังพอมีอยู่บ้างจึงได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ ทั้งที่ยังเพ่งกระแสจิตไปยังถ้วยไอติมว่างเปล่าตรงหน้า อีกนิดเดียวถ้วยร้าวแน่ ๆ ยกมาเลียได้คงทำไปแล้ว แถมรูปวานิลลาพาเฟ่ต์ในเมนูซึ่งตั้งอยู่กลางโต๊ะนั่นก็น่ากินแบบไม่เกรงใจกันบ้างเลย
“อิ่มแล้วครับ” ผมบอกลาด้วยสายตากับรูปตัวอย่างที่โชว์หราเหมือนตั้งใจจะยั่วอย่างอาลัยอาวรณ์
คุณอานนท์กวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ ผมนึกว่าเขาจะเรียกคิดเงิน แต่สิ่งที่ได้ยินกลับเป็นคนละเรื่องกันเลย
“วานิลลาพาเฟ่ต์อีกที่นึง”
“จะกินทำไมไม่สั่งตั้งแต่แรกล่ะครับ”
ผมมองโต๊ะตรงหน้าเขาที่ไม่มีอะไรวางอยู่นอกจากน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว มานั่งตั้งนานจนผมกินหมดไปถ้วยหนึ่งแล้วเกิดจะอยากกินอะไรขึ้นมาตอนนี้
“ของเธอต่างหาก”
“ของผม?”
“สั่งให้เธอไง เห็นจ้องเมนูตั้งนานแล้ว”
ผมสะอึกไปเล็กน้อย นี่ออกอาการตะกละตะกรามขนาดนั้นเชียว น่าขายหน้าจริง ๆ
“ลูกชายฉันก็ชอบวานิลลาเหมือนกัน”
มีลูกชายแล้วด้วย... ผมลอบมองคนตรงหน้า ที่จริงประเมินอายุแล้วก็น่าจะเป็นวัยที่มีลูกวัยรุ่นหรือทำงานแล้ว เพียงแต่ถ้าเขาไม่พูด ผมก็ไม่ทันได้ฉุกใจคิด
“เธอทำให้ฉันนึกถึงคนคนหนึ่ง”
มาแนวไหนอีกล่ะ...
“คุณก็ทำให้ผมนึกถึงคนคนหนึ่งเหมือนกัน” ไม่ได้ตั้งใจจะกวนเลยนะ แต่เขาทำให้ผมนึกถึงเจ้านั่นจริง ๆ
เขานั่งเท้าคาง อีกมือหนึ่งที่ว่างอยู่พรมนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะแปลก ๆ นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นเป็นประกายวิบวับขึ้นมาแวบหนึ่ง ทำตัวน่าสงสัยเป็นบ้า ถ้าไม่รู้ว่ามีลูกมีเมียแล้วผมอาจจะคิดว่าเขาเป็นพวกผู้ชายโรคจิตที่ชอบตามเด็กวัยรุ่นด้วยจุดประสงค์ที่ไม่น่าไว้ใจก็ได้
แต่คิดอีกที...แค่มีลูกเมียแล้วก็ไม่ได้เป็นหลักประกันอะไรเลยนี่นา
“เรามาแลกกันเล่าไหม ว่านึกถึงใครอยู่”
“ผมรู้สึกไม่ค่อยคุ้ม”
เขาหัวเราะ “งั้นเอาอย่างนี้ เราแค่พูดถึงคนคนนั้นแบบไม่ต้องเอ่ยชื่อ จะไม่มีใครรู้เลยว่าเขาเป็นใคร”
ผมขมวดคิ้ว จังหวะเดียวกับที่พนักงานเสิร์ฟยกวานิลลาพาเฟ่ต์แสนอลังการมาวางพอดี หน้าตามันอย่างกับจะมีประกายวิ้ง ๆ ออกมารอบถ้วย ความสนใจจึงถูกเบี่ยงเบนไปหาโดยไม่ต้องสงสัย
เอาสิ..เขาอยากจะเล่าอะไรก็เล่า ผมพร้อมกิน...เอ้อ...พร้อมฟังแล้ว
“เอางั้นก็ได้ถ้าคุณอยากเล่า ผมเป็นผู้ฟังที่ดีใช้ได้”
“เธอเล่าก่อนสิ”
“หา!? ทำไมเป็นผมล่ะ”
“เพราะฉันเสียสละให้เธอที่เด็กกว่า”
ไม่เห็นเกี่ยวสักนิด แล้วนั่นก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าเสียสละตรงไหนเลย ผู้ใหญ่อะไรเอาแต่ใจโคตร ไม่อยากจะคิดเลยว่าพ่อแบบนี้ลูกจะนิสัยยังไง
“..แต่ไอติมมาแล้ว” ผมต่อรอง
“กินไปเล่าไปก็ได้ ฉันไม่ถือ”
นี่มันบ้าไหม? ช่วงหลังมานี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคุณครูคอยเล่านิทานให้เด็ก(โข่ง)ทั้งหลายฟัง เดี๋ยว ๆ ก็มีคนเซ้าซี้เล่านั่นให้ฟังหน่อย...เล่านี่ให้ฟังที พอออกมาข้างนอกก็ยังเจอผู้ใหญ่ที่ไหนไม่รู้มาคะยั้นคะยอให้พล่ามอะไรไร้สาระอีก
“เฮ่อ...ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ”
ผมเหนื่อยจะเถียง นิทานสักเรื่องเป็นค่าไอติมก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงอะไร
เขาพยักหน้ารับ ศอกทั้งสองข้างตั้งขึ้นบนโต๊ะแล้ววางคางลงบนมือที่ประสานกันไว้แสดงอาการตั้งอกตั้งใจอย่างกับหลังจากนี้จะมีสอบเก็บคะแนนจับใจความจากการฟัง ซึ่งผมไม่เห็นว่าเรื่องของคนที่กำลังจะพูดถึงมันน่าสนอกสนใจตรงไหนเลย
“...เพื่อนผมคนนึง ผมดำ...ตาดำ...แบบนี้เลย แล้วก็ชอบทำหน้ามึน”
ผมพยายามเลียนแบบสีหน้าของไอ้ลูกเจี๊ยบที่ตอนนี้คงกำลังทำงานอยู่ที่ร้าน อืม...ตอนนี้จะยุ่งอยู่รึเปล่านะ
“เวลาพูดก็จะเสียง...เนิบบ...เนิบบบ...บบ...แบบนี้... โดยเฉพาะเวลาที่ทำเรื่องงี่เง่าออกมาอย่างหน้าไม่อาย หน้าหนา หน้าด้าน หน้าทน แล้วก็ปัญญาอ่อนเหลือเชื่อ เดาไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าที่บ้านเลี้ยงกันมายังไง”
อะไรนะ..? หาว่าผมแอบใส่สีตีไข่เยอะเกินไปหรือ? เอาน่า ผมไม่ได้เอ่ยชื่อนี่ เพราะงั้นไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย
“...เรื่องงี่เง่าอย่างหน้าไม่อาย? ปัญญาอ่อนด้วย?”
คุณอานนท์ทวนคำ และผมทำเป็นไม่ได้ยิน
“คุณชายมาก ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ได้กลิ่นมะนาวในน้ำยาล้างจานก็จะกิน ให้ปั่นจักรยานก็พาแหกโค้ง ขี่ไม่เป็นก็ไม่บอก เกาะติดแจยังกับปลิง แถมยังมือปลาหมึกอีกด้วย!” ผมกระดิกนิ้วมือพลิ้ว ๆ ประกอบคำบรรยายไปด้วย แย่แฮะ...พอได้ใส่ร้ายเจ้านั่นมาก ๆ แล้วดันสนุกปากเองเสียนี่
“.....แต่ถ้าไม่นับเรื่องบ้า ๆ พวกนั้นก็เป็นคนดีนะ อย่างวันที่ผมไปโรง’บาลนั่นก็เพราะว่าเกือบโดนมอเตอร์ไซค์เฉี่ยว”
ผมก้มลงดูแขนตัวเองที่ยังต้องแวะไปทำแผลที่โรงพยาบาลทุกวันแม้ว่าจะดีขึ้นกว่าเดิมมาก นึกถึงหน้านิ่ง ๆ ของมันขึ้นมาแล้วก็อดขำไม่ได้ “คงไม่ใช่แค่แผลที่แขนแน่ ๆ ถ้าหมอนั่นไม่ดึงตัวผมออกมาจนตัวเองไปโดนอะไรไม่รู้หัวแตกไปด้วย หน้าอย่างนั้นเกิดมาไม่น่าจะเคยหัวแตกด้วยนะ! ผมงี้ตกใจหมดเลย หรืออยากจะมีแผลเป็นบนหน้าผากแบบแฮร์รี่พอตเตอร์ก็ไม่รู้”
อีกฝ่ายคลี่ยิ้มพร้อมกับลงความเห็น
“เธอดูมีความสุขเวลาพูดถึงเขานะ”
“...ห...หา?”
“อ้าว ฉันไม่น่าทักเลย” เขาชะโงกตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ไปด้วย
“หน้าแดงหมดแล้ว”
พอ...พอเลย… ผมหมดอารมณ์เล่าแล้ว
“..ม...ไม่เอาละ ผมต้องรีบกินไอติมใช้หนี้ก่อนคุณจะคิดดอกเบี้ย คุณโซโล่เลยละกัน”
“เขินแล้วตัดบท เธอนี่ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนเพื่อนฉันคนนั้น”
“ผมไม่ได้เขิน”
“งั้นก็อย่าหลบตาสิ”
“ผมต้องจ้องไอติมไว้ เดี๋ยวหก”
เหตุผลงี่เง่าสุด ๆ ผมรู้น่า ผู้ใหญ่คนนี้ก็ช่างไม่ไว้หน้าผมเอาเสียเลย น่าจะสลับตัวผมตอนนี้เป็นไอ้ลูกเจี๊ยบโข่งที่ร้าน ดูซิว่าคนมึน ๆ สองคนเขาจะคุยอะไรกัน
“รู้ไหมตอนเห็นเธอครั้งแรก ฉันก็รู้สึกแล้วว่าหน้าเธอคล้ายเขามาก”
“ผมคงหน้าโหลไปหน่อย”
“เธอเหมือนจนฉันอยากถามเลยว่ารู้จักกับเขาหรือเปล่า... ผู้หญิงคนนั้นชื่—“
“ตกลงกันแล้วว่าจะไม่พูดนี่ครับ”
“อา..นั่นสินะ ฉันลืมไป”
อะไรบางอย่างในสีหน้าของเขาทำให้ผมคิดว่าเขาตั้งใจแกล้งลืมข้อตกลงนั้นมากกว่า
เขาใช้เวลาอีกครู่หนึ่งเล่าถึงผู้หญิงสักคนที่ผมไม่รู้จัก และผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจฟังละเอียดอะไร กะว่าครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เจอกัน จนกระทั่งพาเฟ่ต์ถ้วยที่สองหมดเกลี้ยง
“ออกมานานแล้ว ผมกลับก่อนดีกว่าครับ”
คุณอานนท์เลิกคิ้วแล้วเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ
“เวลาผ่านไปขนาดนี้แล้วหรือนี่”
ผมไม่ตอบอะไร แต่ทำท่ายุกยิกอยู่ไม่สุข ไม่รู้ป่านนี้ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง
“ขอบใจที่นั่งเป็นเพื่อนคุยนะ เอาไว้คงได้เจอกันอีก”
ไม่น่าจะเจอแล้วมั้ง....? พอเถอะ
“นั่นชุดฟอร์มเหรอ ทำงานหรือว่าเรียน”
“เรียนด้วยทำงานด้วยครับ อยู่ที่ร้านเค้ก” ผมเกือบจะโฆษณาต่อแล้วว่าว่าง ๆ เชิญมาอุดหนุน แต่คิดอีกทีไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวจะเจอกันอีก ยอมรับก็ได้ว่าผมรับมือกับพวกมนุษย์หน้ามึนไม่เก่ง มันเป็นอะไรที่แพ้ทางจริง ๆ ตัวอย่างมีให้เห็นอยู่บ่อย ๆ กับไอ้ลูกเจี๊ยบนรกนั่นเอง
ผมปล่อยเขาจัดการเรื่องจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อย อยากจะช่วยออกหรอกนะแต่ผมก็เจียมเนื้อเจียมตัวอยู่นิดนึงเหมือนกัน อีกอย่างเขาเป็นคนบังคับผมมากินด้วยนี่ ไม่ใช่ว่ารบเร้าอยากจะมาเองเสียเมื่อไหร่
“จะกลับไปที่ไหนล่ะ เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ส่งผมที่ซูเปอร์มาเก็ตเดิมก็พอ ผมเอาจักรยานมาด้วย”
“เอาน่า ไปรถฉันสะดวกกว่า”
“ไม่ได้ครับ จักรยานนั่นยืมมา จอดทิ้งไว้อย่างนั้นไม่ได้ ต้องเอากลับไปคืนเจ้าของด้วย”
“ค่อยมาเอาวันหลังก็ได้นี่นา”
“ไม่ได้ครับ” ผมเถียงหัวชนฝาพร้อมกับจ้องเขม็งด้วยสายตาไม่ยอมแพ้ อุตส่าห์ยอมมากินไอติมแถมฟังเขาโม้เรื่องเพื่อนสาวสมัยยังเอ๊าะ ๆ อยู่ตั้งนานแล้วนะ ถึงนั่นจะฟังดูเหมือนผมเป็นฝ่ายได้ประโยชน์เกือบทั้งหมดก็เถอะ
สุดท้ายเขาก็ยกมือยอมแพ้ และอีกไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้นผมก็มายืนหน้าจักรยานสีเหลืองดำในลานจอดรถของซูเปอร์มาเก็ตที่เดิม
“ไม่ให้ไปส่งจริง ๆ หรือ”
“ผมกลับเองได้ครับ” เริ่มจะเสียงแข็งขึ้นมานิดหน่อย ปกติผมมีมารยาทและเคารพผู้ใหญ่ในระดับหนึ่งทีเดียว แต่คุยไปคุยมากับคุณอานนท์นี่ผมชักจะหลุดในบางจังหวะเสียแล้ว
“มีเบอร์มือถือไว้ติดต่อไหม?”
“ไม่มีมือถือครับ”
ความจริงเบอร์ที่ร้านก็มีน่ะนะ...แต่ช่างเหอะ
ผมรับถุงใส่ของที่เขาช่วยถือมาส่งเอาไว้ในมือแล้วเดินไปแขวนไว้กับแฮนด์จักรยานทั้งสองข้าง ไอ้ลูกเจี๊ยบงี่เง่าเอ๊ย จะบ้าซื้อจักรยานทั้งทีช่วยเลือกแบบมีตะกร้าหน้ารถหน่อยก็ไม่ได้
ผมลืมนึกถึงตัวหนังสือแสดงความเจ้าของที่เขียนไว้บนโครงจักรยานไปเสียสนิทเลยทีเดียว จนกระทั่งเห็นว่าสายตาของคุณอานนท์โฟกัสไปยังตำแหน่งอันตรายที่ว่านั่นแหละ
เวรละ!
ผมรีบเดินเนียน ๆ เอาขาไปบังตัวอักษรที่เขียนว่า ‘อาทิตย์ ปิ่นหยก’ เรียงกันอย่างกับชื่อบนการ์ดงานมงคลสมรสอย่างไรอย่างนั้น ขาดก็รูปหัวใจตรงกลางนี่แหละ! แต่ชื่อมันนำหน้างั้นก็หมายความว่าผมเป็นเจ้าบ่าว เดี๋ยวสิ! นั่นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย! ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ทันสังเกต
...แต่....คิดดูอีกทีแล้ว ถึงเห็นก็ไม่น่าจะเป็นอะไรนี่นา เขาคงไม่รู้หรอกว่าอาทิตย์เป็นใคร ชื่อออกจะธรรมดาสามัญอย่างนั้น อาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสฯ บลา ๆ ๆ ไม่เห็นแปลกเลย...ใช่ไหม? เขาอาจจะเพี้ยนพอจะคิดว่าผมเกิดวันอาทิตย์...อะไรทำนองนี้ก็ได้
“ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ” ผมยกมือไหว้ตามประสาเด็กมารยาทงาม(ไม่ได้หลงตัวเองนะ ผมเคยประกวดมารยาทไทยมาแล้วเพราะมีรางวัลเป็นทุนการศึกษา) ก่อนจะออกแรงถีบจักรยานออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ในหัวคิดหาเหตุผลดี ๆ จะไปบอกพี่เอมว่าแค่ออกมาซื้อของทำไมถึงได้ช้านัก และทำไมเงินที่ให้มาถึงไม่ได้ใช้ทั้งที่มีของมาแล้ว ได้ยินเสียงเขาพูดตามหลังมาว่า “แล้วเจอกันใหม่นะ” แต่ผมทำเป็นไม่ได้ยิน หันหลังไปมองอีกครั้งก็เห็นร่างสูงของเขากลายเป็นจุดสีดำอยู่ลิบ ๆ
รอดแล้วท่านปิ่น พาเฟ่ต์ฟรีอีกสองถ้วยด้วย ยอดไปเลย!
......................................................
.......................
“หายไปนานจัง”
คนที่ตัดพ้อแบบนั้นควรจะเป็นพี่เอมที่เป็นเจ้าของร้านจะเหมาะกว่าไม่ใช่รึไง!?
ทว่าพี่เอมเอาแต่ยิ้มจนแทบจะต้องหาแว่นกันแดดมาใส่กรองความเจิดจ้าแล้ว คนที่บ่นงุ้งงิ้งดันเป็นท่านชายเจ้าของจักรยานเสียนี่
“มีเรื่องนิดนึง”
“เรื่องอะไร” มันเดินตามต้อย ๆ เข้ามาถึงในห้องเก็บของแล้วปิดประตูตามหลัง ได้ยินเสียงลูกบิดประตูลั่นดันกริ๊ก...เฮ่ย ๆ นั่นล็อคด้วยเรอะ?
“เรื่องมันยาว” ผมไม่รู้จะเรียบเรียงออกมายังไงให้มันฟังดูไม่ประหลาดจนเกินไปนัก เพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย “มีผู้ชายท่าทางแปลก ๆ คนนึงเดินตาม...แล้วก็โดนลากไปนั่งกินไอติมด้วยกัน”
อืม.. การสรุปแบบรวบรัดของผมดูพิลึกกว่าที่คิด แม้แต่อาทิตย์ที่ปกติก็บ้า ๆ บอ ๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้วยังจับความไม่สมเหตุสมผลในประโยคนั้นได้ หมอนั่นทำหน้าตึงขึ้นมานิดหน่อย...หรือบางทีผมอาจจะแค่คิดไปเอง
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“ไม่รู้”
“อย่าพูดปัดอย่างนี้สิ”
“ก็ไม่รู้จริง ๆ นี่หว่า”
“ไม่รู้จักแล้วไปกับเขาทำไม!?”
เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้มันขึ้นเสียงใส่ผมหรือ?
“บ้าปะ หงุดหงิดอะไรวะ!”
ผมขึ้นเสียงกลับหันหลังให้มัน มือจัดของที่เพิ่งซื้อมาเข้าชั้นวางเป็นระวิง ทั้งหงุดหงิดอะไรไม่บอกไม่ถูกและรู้สึกผิดที่หายไปนานจนต้องรีบจัดการทางนี้ให้เสร็จจะได้ไปช่วยงานหน้าร้านเสียที แต่แล้วกลับต้องชะงักลงกลางคันเมื่อถูกมือลึกลับรวบเอวแล้วดึงไปกอดเสียแน่นจากด้านหลัง
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
“....อาทิตย์”
ผมรู้สึกได้ถึงใบหน้าของมันที่ซบลงกลางหลังของผม พร้อมกับเสียงอู้อี้ที่บอกว่าคนพูดยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
“......ขอโทษ....แค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง”
บ้าเอ๊ย....แกล้งให้ผมใจเต้นตูมตามคืองานอดิเรกของมันสินะ!
“ถ้าผู้ชายคนนั้นคิดมิดีมิร้ายกับนายจะทำไง เกิดว่าเป็นพวกโรคจิตขึ้นมา...”
ผมเกือบจะซึ้งในความปรารถนาดีของมันแล้ว...เกือบแล้วจริง ๆ จนตอนที่มือมันเลื้อยขึ้นจากเอวล้วงเข้ามาใต้เสื้อผมนั่นเอง
เมิงนั่นแหละโรคจิตสุดแล้ว!!
“ล้วงอะไรวะเฮ่ย!” ผมฟาดเผียะไปที่มือปลาหมึกของมัน พลาดโดนท้องตัวเองเข้าไปด้วย โง่แท้ไอ้ปิ่นหยก แต่อย่างน้อยก็ได้ผลที่ท่านชายยอมถอยทัพไปยืนทำหน้าสลดแต่โดยดี ผมหันไปจ้องเขม็งที่ใบหน้าคมนั่นและรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะมีความสามารถในการจำแนกสีหน้ามึน ๆ ของมันออกบ้างแล้ว บางทีเป็นมึนเริงร่า บางครั้งก็มึนหมาหงอยเหมือนอย่างตอนนี้นี่เอง
“ฉันชอบนาย...แล้วเมื่อไหร่นายจะชอบฉันบ้าง”
ไม่อยากจะเชื่อหูเลย! นับวันมันก็ยิ่งหน้าด้าน
“อย่าพูดว่าชอบพร่ำเพรื่อนักจะได้ไหม แกรู้จักคำนั้นดีแค่ไหนเชียว”
“งั้นก็สอนสิ”
หน้าที่มันคิดว่าหล่อนักหนาขยับเข้ามาใกล้....เออ...ที่จริงมันไม่ได้คิดหรอก ผมนี่แหละนี่คิด...และผมเกลียดตัวเองมากที่คิดแบบนั้น มือทั้งสองข้างของมันเท้ากับผนังด้านหลังผมเหมือนจะต้อนให้จนมุม ตอนนี้เลยกลายเป็นผมติดอยู่ในค่ายกลลูกเจี๊ยบเจ็ดดาวโดยมีกำแพงอยู่ข้างหลังและแขนสองข้างของคนตรงหน้ากักตัวเอาไว้ ท่ามกลางแสงสลัวในห้องเก็บของที่ไม่ได้เปิดไฟเพราะกะว่าจะเข้ามาแค่ไม่นาน นัยน์ดำสนิทเหมือนท้องฟ้าตอนกลางคืนนั่นกำลังทำให้ผมรู้สึกเคว้งคว้างเหมือนถูกดูดเข้าไปในหลุมดำมืดที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง
ไม่ ๆ อย่าไปจ้องตาตรง ๆ แบบนี้ จ้องทีไรเสียท่ามันทุกที
ผมกะพริบตาปริบ ๆ เรียกสติ ในระยะห่างเพียงสองสามเซนติเมตรระหว่างนัยน์ตาสองคู่ ผมตัดสินใจยักคิ้วให้มันด้วยสีหน้าที่ไตร่ตรองแล้วว่าดูกวนอวัยวะเบื้องต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ไม่สอนให้ฟรี ๆ หรอกนะ"
....เกรียนไว้ก่อน เดี๋ยวรอดเอง....ใช่ไหม?
"เงินถึงหรือเปล่า”
“ต้องใช้เท่าไหร่”
โดนถีบออกจากบ้านมาอาศัยห้องคนอื่นอยู่ฟรียังจะมีหน้ามาสู้ราคาอีกนะเมิง!
“แล้วมีให้เท่าไหร่”
ผมเผลอจ้องตามันเข้าจนได้ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นการต่อสู้ที่ไม่เคยชนะ แต่ก็ยังจะเผลอใจหลุดลอยเข้าไปในความดำมืดของนัยน์ตาคู่นั้นอยู่ร่ำไป
“........ตอนนี้ยังไม่มี......”
เสียงกระซิบที่ตอบมานั้นแหบพร่า และนั่นก็ทำเอาผมใจสั่น หรือบางทีผมอาจจะใจสั่นเพราะหน้าผากที่มันก้มลงมาจนชนกันไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรนี่ก็ได้
ลมร้อน ๆ เป่ารดลงบนใบหน้า ที่ว่างน้อยนิดระหว่างปลายจมูกของเราถูกขมวดใกล้เข้ามาอีกจนน่าใจหาย ประโยคสุดท้ายก่อนจะรับรู้ได้ถึงสัมผัสนุ่มนิ่มซึ่งแนบสนิทลงบนริมฝีปากนั้นรางเลือนจนผมฟังแทบไม่ได้ยินแต่กลับทำให้เข่าอ่อนจนคล้ายจะยืนไม่อยู่
“...แต่ขอวางมัดจำไว้ก่อนนะครับ”
และนั่นเป็นจูบที่สอง
To be continued…
แอบแวบอัพตอนพักเที่ยงค่ะ พอดีมีแต่งค้างอยู่ในสต็อก ^o^
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มาก ๆ เลยค่ะ เราอ่านซ้ำไปซ้ำมาบ่อยยิ่งกว่าอ่านทวนนิยายตัวเองซะอีก //ไม่ดีนะเนี่ย 555
อยากตอบทั้งหมดเลย แต่ตอนนี้ต้องรีบแล้วเดี๋ยวไม่ทันเข้างาน ขอสรุปรวบโดยรวมเลย (ฮา)
-อานนท์เป็นพ่ออาทิตย์ค่ะ
-อานนท์คุยกับปิ่นหยกเหมือนจีบเลย >>อันนี้แอบตั้งใจ มันก๊าวดีค่ะ (เรอะ!?) พ่อกันลูกนิสัยก็คล้าย สเปกยังคล้ายกันอีก 555 แต่กับคุณพ่อไม่มีอะไรเชิงชู้สาวจริงจริ๊งงงงง ถึงแม้สไตล์พ่อที่เอาของกินเข้าล่อแถมเงินยังถึงดูจะจีบรุ่งกว่าลูกเป็นไหน ๆ ฮาา.. XD
-ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น //สำเนาถูกต้อง >> ใช่เลยค่ะ!!! หาคนปกติไม่มีแล้ว หรือคนเขียนเองก็ไม่ปกติด้วยก็ไม่รู้ =w=
-รุ่นพ่อรุ่นแม่เป็นไงมาไง รออีกหน่อยนะคะ แฮ่ ๆ
ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะที่เข้ามาอ่าน :กอด1: :กอด1: <<บังคับรับกอดจากคนเขียน (ฮาา)
Edit - มาแปะ doodle แถมนิดนึง.. ยิ่งวาดปิ่นหยกก็ยิ่งเคะ //มือมันไปเองจริง ๆ 555
(http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/600086_395299870529902_1931325482_n.jpg)
-
+เป็ด
เง้อ ยังไม่เคลียร์เท่าไหร่
ยังไงก็ติดตามต่อไป :bye2:
-
:z13:
-
พ่อลูกมึนๆ พอกันเลย
-
เหมือนจะรุกแล้ว...ใช่มั้ย???
:o8:
-
ชอบคุณอานนท์ชะมัดเลย ดูเกี้ยวนิด ๆ
หวังให้เจอกันอีกเร็ว ๆ และบ่อย ๆ นะ
-
:L2:บอกได้ว่าชวนติดตามตอนต่อไป อีกแล้วครับท่าน
:กอด1:กอดคนแต่งด้วย
-
สนุกจัง
-
พ่อลูกกันก็คง
ไม่ต่างกันเท่าไหร่ :laugh:
-
ลูกเจี๊ยบเอ๊ย พอรู้ว่าตัวเองชอบเค้าเข้าแล้วก็รุกใหญ่เลยนะ แล้วอย่างนี้ปิ่นหยกจะรอดไปไหน
จุ๊บๆกันอีกแล้ว ทำบ่อยๆจะได้ชิน แล้วพอทำมากกว่านี้ก็จะได้ไม่ตกใจกัน :haun4:
ว่าแต่คุณพ่ออานนท์จะมาเป็นแขกรับเชิญอีกแน่เลย เรื่องเพื่อนสาวที่อาจเป็นคุณแม่น้องปิ่นอะยังไม่เคลียร์เลย
กดบวกพร้อมกอด :กอด1: รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
จ่ายมัดจำแบบนี้ ใครได้ใครเสียกันนะ
-
5555 ฮาประโยคนี้อะ “...ผู้ชายดี ๆ ....ผู้ชายดี ๆ เป็นเกย์หมดแล้วคุณจะรออะไร~~” เห็นด้วยยยยยยยย 555
-
สำเนาถูกต้องจริงๆ 5555 แต่ตอนนี้ลูกเจี๊ยบรู้จักหึงด้วย
-
:กอด1:
-
อยากเห็นว่าพ่อจะทำหน้ายังไงถ้ารู้ว่าคนที่โดนนินทาเป็นลูกชายตัวเอง
นายอาทิตย์นายตีมึนเนียนๆแบบมีกำไรตลอดเลยนะ
-
ให้ตายเห่อะ
ไอลูกเจี๊ยบ แบบ อ๊อยย
ชอบอ่า น่ามึนๆแต่ใจนิไม่มึนนะเออ
-
ในที่สุด เจ้าลูกเจี๊ยบก็ได้จูบครั้งที่สอง
ฮ่าๆๆ ลุ้นตั้งนานกว่าอีกจูบจะตามมา
แหม มือไวจริงเชียว เขากำลังซึ้งไอ้นี่มาหื่นน
5555555
รออ่านตอนต่อไปจ้าา
-
ปิ่นหยกแพ้ทางครอบครัวนี้จริงๆ
-
ที่แท้อัพเร็วเพราะมีสต็อก :m26: โหยเราก็นึกว่าขยันขันแข็ง
ปิ่นหยกเอ๊ยเสียท่าจนได้ หึหึ แพ้ทางอยู่วันยังค่ำ :laugh3:
-
ลูกเจี๊ยบจ่ายด้วยไอติมซักสองถ้วยก็ได้นะ พ่อเค้าทำสำเร็จมาละ
ปล. เกือบลืมละว่าลูกเจี๊ยบจะกินน้ำยาล้างจาน อ่านอีกทีก็ฮาาาา 5555 :jul3:
เราว่าคนเขียนต้องเป็นคนอารมณ์ดีมากกกกอ่ะค่ะ มุขเรี่ยราดกระจุยกระจายทุกตอน
-
รูปปิ่นหยกดูเคะไม่แปลกค่ะ
แต่ถ้าดูเมะเมื่อไหร่เนี่ย ลูกเจี๊ยบมีหนาวเลยนะคะ :laugh:
เดี๋ยวนี้ลูกเจี๊ยบมันก้อล่อก้อติก+แต๊ะอั๋งปิ่นหยก ได้ทุกเวลาที่มีโอกาสเลยนะนี่ :m20: :m20: :m20:
-
กรี๊ดดดดด อาทิตย์เอ๋อ ตอนนี้น่ารักมากกกก
ทำดีมาก ปรบมือ แตะอั๋งกันบ่อยๆ ก็ดีนะ
ชอบบบบบบบ :กอด1: :กอด1:
-
ปันใจให้คุณพ่อนิดนึงนะคุณลูก
เพราะอ่านแล้วมันก๊าวอย่างที่คนเขียนบอกจริงแหละ
คุณลุงว่าที่พ่อตา?จะรู้สึกยังไงเนี่ยที่มีคนมาบอกว่าลูกตัวเองหน้ามึน หน้าด้านสารพัด
แถมยังมีพาดพิงถึงการเลี้ยงดูด้วย ตอนนี้มันฮาอ่ะ นึกหน้าไม่ออกเลย
(แต่หน้าปิ่นหยกตอนพูดนึกออกนะเพราะคุณลุงบอกว่ามีความสุข ฮ่าๆ)
แอบอึ้งนิดนึง อาทิตย์ พ่อยอดขมองอิ่ม ทำไมถึงได้มือไวอย่างนี้ล่ะ
วันหลังให้เคลิ้มก่อนเซ้แล้วมือค่อยตาม o12
-
น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เลยค่า
-
ขอเดาเรื่องพ่อแม่นะ
ทางบ้านคุณอานนท์ต้องจับคลุมถุงชน แหงๆๆ เลยทำให้ต้องไปแต่งงานกับแม่ของอาทิตย์
คุณอานนท์ก็เลยไม่ได้แต่งงานกับแม่ของปิ่นหยก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โด่แล้วก็ไปยอมให้เค้าจูบอีกรอบ น่ารักจังเลย คุณชายอาทิตย์ เวลาโรแมนติกของลูกเจี๊ยบ ทำเอาเขินเลยนะเนี่ย
-
น่ารักจริงๆๆ ทั้งคุณพ่อและคุณลูก แอบเขิลกับจูบครั้งที่ 2 ของปิ่นหยกกับอาทิตย์ค่ะ แอร๊ยยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดด น่ารักมากอ่าาาาา
-
การ์ตูนน่ารักมากง่าครับ .................................... :impress2: :impress2: :impress2:
-
เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ
ปิ่นหยกท่าจะรอดยากนะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยย
พ้อยท์ของตอนนี้คือ จูบ จูบ และ จูบ (ในทุกๆที่ที่ปากสามารถตามไปถึง :o8:)
ทำไมนายเป็นคนแบบนี้ หา เอาแต่ใจเกินไปแล้ว
เห็นเขาหอบเขาเหนื่อยนี่เอาใหญ่เชียว กำไรล้วนๆเลยนะอาทิตย์
ประโยคลดความตึงเครียดนั่นพี่แววจะได้ยินมั้ยน้อ ไอ้นิสัยมึนนี่แก้ไม่หายจริงๆ
ยิ่งหลงกันเข้าไปใหญ่เลยทีนี้ :impress2:
เราเชื่อว่าพี่หมีกริซต้องใช้อำนาจมืดในทางมิชอบให้ได้มาซึ่งห้องนั้นเป็นแน่ ฮ่าๆ
-
พี่แววววววววว :sad4:
-
พี่แววมาขัดจังหวะจริงๆ
-
o13 o13 อาทิตย์ เจ๋งมากกกกกก สุดยอด
คิดดูดีๆ เหมือนมึนใส่ เป็นไงเป็นกัน
โดนขัดจังหวะ ไม่เป็นไร โอกาศหน้ายังมี
เอาใจช่วยนะอาทิตย์ 555 โดนถีบแค่นี้ คุ้ม
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ :กอด1: :กอด1:
-
เมา................จูบ :o8:
-
แอรรรรรรรรรรรรรรร๊ ละลายแล้ว ละลายแล้ว
-
งั้นทีหลังทำที่ห้อง กดไลค์คำพูดประโยคนี้ของอาทิตย์มากมาย 5555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: :impress2: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
น่ารักมากเลยค่า :m3:
อาทิตย์หึงโหดมาก แต่ตีมึนซะ สงสารน้องปิ่นตะหงิดๆ :o8:
-
อาทิ๊ดดดดด!! แกจูบมาราธอนมากอะ ... ไม่คิดว่าผู้ชายมึนๆจะขี้หึงขนาดนี้
จงใช้ความมึนให้เป็นประโยชน์ต่อไปนะ!!! รุกอีกกกกกกกก ;D
-
สรุปแล้วอาทิตย์ไม่ได้มึนหรอก แต่ไม่รู้จะให้คำนิยามว่าอะไรดี
คงเป็นอย่างที่คนแต่งบอกใจกล้าหน้าด้าน สุดๆอ่ะ
ปิ่นหยกเราไปไม่เป็นเลย
-
จะไม่ชอบแววก็ตอนนี้แหละ มาขัดจังหวะซะได้ :laugh:
ลูกเจี๊ยบหื่นอะ แค่ได้จูบปิ่นหยกถึงกับควบคุมตัวเองไม่ได้ สงสารปิ่นหยกเลย ไม่รู้จะโดนจับกดวันไหน :haun4:
แต่หมีกริชย้ายเข้ามาอยู่ในหอเดียวกันแบบนี้ หนุ่มๆเค้าคงวุ่นวายกันเองจนไม่มีใครสนใจแววแน่เลย :m20:
-
อ่านไปเพิ่งสังเกต เรื่องนี้นอกจากสนุกแล้ว สำนวน การใช้ภาษายังเยี่ยมมากๆ ไม่เชิงออกแนววรรณกรรม แต่จะให้ความรู้สึกร่วมสมัย วัยรุ่นนิดๆ ชอบ logic เรื่องยีราฟมากๆ คิดได้ไง
และไม่น่าเชื่อว่า การจัดหน้า ตัวใหญ่เล็ก หนาบาง ที่คนแต่งใช้ จะทำให้เพิ่มอารมณ์ในการอ่านได้อีก
ชอบมากๆ ครับ
-
กรี๊ดดดดด ขอโทษค่ะ เรากดจะแก้ไขข้อความแต่ดันกดผิดเป็นลบทิ้ง!!!!!! <<< บ้าไปแล้วว!!!!!!
เดี๋ยวมาอัพตอนที่ 16 ให้ใหม่นะคะ โฮรวววว
-
ลูกเจี๊ยบหน้ามึนมันขี้หึงจริงๆ 5555 สงสารปิ่นหยก เขินแย่ :o8:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 16 – The taste of your kiss on my lips
::Artid’s POV::
ขาสองข้างของเขาทรยศเจ้าของเข้าแล้ว
น้ำหนักตัวเขาก็ใช่ว่าเยอะแยะมากมาย แต่ปิ่นหยกกลับทำท่าเหมือนจะยืนไม่อยู่จนต้องถอยมาพิงกำแพงซึ่งเขาคงคิดว่าคงพอช่วยได้บ้าง ทว่าสุดท้ายขากลับสั่นจนไม่มีแรงแม้แต่จะจนพยุงร่างกายไว้ถึงกับต้องทรุดลงมานั่งกองกับพื้น แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ยังไม่ใช่ทางหนีที่เข้าท่า เพราะผมย่อตัวตามลงมานั่งคุกเข่าตรงหน้าแล้วบดเบียดริมฝีปากเข้าแนบสนิทเสียยิ่งกว่าเดิมแทบจะในทันที
“.....อึก! ...อ.......อา...ทิ—อืออ”
หลังจากจูบที่สอง..........ก็ตามมาด้วยครั้งที่สาม..............และสี่......
หรือผมควรจะนับรวบทั้งหมดนี่เป็นครั้งเดียว ในเมื่อแต่ละครั้งที่ปลายลิ้นเราแยกจากกัน ผมยังไม่ได้ปล่อยให้เขาสูดลมหายใจได้เต็มอิ่มเลยสักครั้ง
เท่าที่ดูจากสีหน้า...หากมองข้ามนัยน์ตาน้ำตาลเข้มฉ่ำปรือและดวงหน้าขึ้นสีแดงจัดแล้ว เขาคงอยากโวยวายหรือไม่ก็ต่อยหน้าผมสักที(หรือสองที?) ถ้าเขายังมีแรงละก็นะ มันน่ารักตรงที่แค่พยุงตัวเองโดยไม่พิงกำแพงไว้เขายังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ มีเพียงเสียงหอบเรียกชื่อผมหลุดรอดมาให้ได้ยินที่บอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้หมดลมไปแล้ว
“.....อาทิตย์!......อ๊ะ.....”
อืม...ที่จริงมีคำสั่งทำนองว่า ‘หยุด!’ กับ ‘พอแล้ว’ ปนมาด้วย แต่สมมติว่าผมไม่ได้ยินละกัน
และถ้าผมไม่ได้ยินเราก็ไม่เห็นจำเป็นต้องไปพูดถึงมัน จริงไหม?
ผมไล้ปลายลิ้นลากผ่านไปตามแนวริมฝีปากซึ่งเริ่มแดงช้ำของเขา ทั้งที่คิดไว้ว่าแล้วจะหยุดอยู่เพียงแค่นี้ ทว่ากลับอดใจไม่ไหวขบเม้มเบา ๆ ไปที่กลีบปากล่างจนเขาสะดุ้งเฮือก และผมชอบมากทีเดียวเพราะนั่นทำให้เขาเผลอลดการต่อต้านลงจนผมกวาดชิมรสหวานจากเขาได้ลึกเข้าไปอีก
“....อือม...มม.....”
เสียงต่ำ ๆ ของผมที่ครางครือในจูบนั้นช่างฟังดูไม่คุ้นหูเอาเสียเลยแม้กระทั่งกับตัวเอง
ความจริงแล้วคือทั้งหมดที่กำลังทำอยู่นี่ก็ล้วนไม่เหมือนกับเป็นตัวเองทั้งนั้น
“...วานิลลา.....”
ผมชอบวานิลลา แต่พอคิดว่ารสหอมหวานจาง ๆ นี้ติดมาจากการที่ปิ่นหยกไปใช้เวลานั่งละเอียดไอศกรีมกับคนอื่นมาก็รู้สึกเกลียดมันขึ้นมาเสียจนบอกไม่ถูก
ประสาทสัมผัสทั้งห้าของผมดูจะทำงานผิดเพี้ยนไปหมด ดวงตามองเห็นใบหน้าอีกฝ่ายพร่าเลือนพอ ๆ กับความยับยั้งชั่งใจที่เหลือบางเบาในเวลานี้ และนั่นทำให้ผมมึนงงจนต้องหลับตาลง ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดซึมซาบรสหวานละมุน มือข้างหนึ่งยึดข้อมือคนตรงหน้าส่วนอีกข้างรวบที่ลำคอเนียนเพื่อดันใบหน้าปิ่นหยกให้เงยขึ้นมาในมุมที่ผมจะสามารถรุกล้ำได้ถนัดถนี่ หูไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงครางผะแผ่วของอีกฝ่ายจากใต้ปลายจมูกที่ยังรับรู้ได้ถึงกลิ่นกายจาง ๆ ของเขา แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะปั่นหัวผมให้แทบคลั่งตาย
สมองผมคล้ายจะหยุดประมวลผลเรื่องอื่นเสียสิ้น เหลือเพียงความคิดเดียวที่ยังหลอกหลอนซ้ำมาซ้ำไปไม่หยุดหย่อน
กลิ่นวานิลลาแบบนี้...ต้องจูบอีกกี่ครั้งกันผมถึงจะซับมันให้หมดไปจากปากของคนตรงหน้าได้?
มือของเขาที่ตอนแรกพยายามดิ้นรนอย่างไร้ผล ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นกำแขนเสื้อผมแน่นเหมือนจะหาที่พึ่ง ซึ่งผมก็ยินดีทำหน้าที่นั้น เสียงหายใจเฮือกเหมือนคนจมน้ำของเขาทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมอง และผมไม่ควรจริง ๆ
ภาพใบหน้าระเรื่อของเขาฉายชัดให้เห็น หัวคิ้วขมวดมุ่น ที่หางตามีหยาดน้ำใส ๆ เอ่อคลออยู่ แพขนตาชื้นหรี่ปรือชวนมองนั่นไม่ทำให้ผมมองข้ามแววตาซึ่งคล้ายจะถูกครอบงำด้วยไฟราคะคู่นั้นไปได้เลย นี่เรียกว่าเป็นสถานการณ์ที่แย่มาก ๆ ทีเดียว
เพราะมันจะทำให้ผมไม่สามารถห้ามตัวเองได้อีก
ผมผละริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า ทิ้งระยะห่างเพียงแคบ ๆ เพื่อให้เขาได้หายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดโดยที่สายตาไม่ได้ละจากดวงหน้าของเขาเลยแม้แต่น้อย ผมรู้สึกตัวเองพลาดที่ขโมยจูบปิ่นหยก แม้จะเริ่มจากแค่แนบริมฝีปากเบา ๆ ด้วยข้ออ้างเพ้อเจ้ออย่างขอวางมัดจำไว้ก่อน แต่นั่นเหมือนไปก้าวข้ามเส้นแบ่งที่มองไม่เห็น
และเลยจากเส้นนั้น....แรงดึงดูดบางอย่างกำลังทำให้ผมถลำลึกลงไปโดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว
“..........ฉัน......ม...ไม่.......”
เสียงเขาสั่น หน้าเขาแดง พร้อมกับที่ผมรู้สึกใกล้คลุ้มคลั่งเต็มที
ผมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อปิ่นหยก ผ้ากันเปื้อนซึ่งผูกอยู่ที่เอวน่าจะขัดขวางให้ทำได้ไม่สะดวกนัก แต่สำหรับกรณีที่มันหลุดหลวมไปแล้วตั้งแต่ตอนเขายังต่อต้านอยู่ การจะสัมผัสผิวเนื้อร้อน ๆ ใต้ผืนผ้าก็ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรสักนิด
“....อาทิตย์....ยะ....หยุ—!”
อะไรนะ? เมื่อกี้บอกว่าให้หยุดหรือ..? ผมไม่เห็นได้ยินอะไรอย่างนั้นสักนิด
"...ฮึก!" เขาปิดตาแน่นพร้อมกับเชิดศีรษะไปข้างหลัง ลำคอที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมามีเม็ดเหงื่อเกาะพราวเหมือนจะหยอกยั่ว ผมรู้...เขาไม่ได้ตั้งใจ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความจริงว่าภาพแบบนั้นดูเย้ายวนเกินไปเปลี่ยนแปลงที่ตรงไหน
ลุ่มหลง? มึนเมา? เคลิบเคลิ้ม? ผมไม่รู้จะเรียกความรู้สึกแบบนี้ว่าอย่างไรดี แต่แค่พริบตาหลังจากนั้นใบหน้าผมก็ฝังอยู่กับซอกคอของเขา ขบเม้มผิวเนียน ๆ ตรงนั้นจนเป็นรอยแดง หลอดลมที่คอซึ่งสั่นอยู่ใกล้หูยิ่งทำให้เสียงครางฮือของปิ่นหยกชัดเจนขึ้น พร้อมกับความคิดบางอย่างที่เด้งขึ้นมาในหัวผม
จะเป็นอะไรไหม...ถ้ามันเกินเลยไปกว่านี้?
แกร๊ก!
“!!!?”
“ปิ่นหยก!? อยู่ข้างในรึเปล่า”
เขาสะดุ้ง หลังจากนั้นก็นั่งตัวแข็งทื่อไปเลยเมื่อเสียงเขย่าลูกบิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง
“แค่มาเก็บของแล้วจะล็อคทำไมเนี่ยเด็กคนนี้”
อีกฝั่งของประตูคงเป็นพี่แววซึ่งกำลังยืนเขย่าลูกบิด ผมนึกชื่นชมตัวเองที่กดล็อคประตูไว้ตั้งแต่ตอนเดินตามเขาเข้ามา ส่วนกับพี่แววนี่ไม่รู้ว่าจะรู้สึกขอบคุณหรือผิดหวังดีที่ทำให้สติกระเจิดกระเจิงของผมกลับเข้าร่าง ถึงแม้จะยังอารมณ์ค้างอยู่ไม่น้อย
“ปิ่นหยกกกกกกกกกกกก!!!? อยู่ไหม ถ้าไม่อยู่เจ้จะพังประตูแล้วนะ!”
ข้อความแจ้งเตือนของเธอฟังดูประหลาดนิดหน่อย ถ้าประตูล็อคก็ควรจะไปหากุญแจมาไขมากกว่าจะพังประตูไม่ใช่หรือ..?
“....อ...อยู่ครับ!! อยู่ข้างใน!” เขาตะโกนแทรกขึ้นมาน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ค...คือผมเก็บของจะเสร็จแล้ว.....เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาสงสัยเผลอกดล็อคไป”
“อยู่แล้วไม่ขานนะ เปิดประตูเร็ว พี่จะเอาน้ำตาลเพิ่ม พี่เอมรอแย่แล้ว”
เขาเบี่ยงตัวหลบไปข้าง ๆ แล้วยันตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลทั้งที่ยังก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาผมก่อนจะเดินโซเซไปเปิดประตูโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ ผมตัดสินใจลุกตามไปด้วย เผื่อเขาเกิดล้มขึ้นมาจะได้รับไว้ทัน
ประตูห้องเก็บของค่อย ๆ แง้มออก แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยทันใจพี่แววนักเธอจึงยื่นมือเข้ามาช่วยผลักดังโครม
“ทำอะไรมืด ๆ เนี่ย ไฟไม่รู้จักเปิด อ้าว....นาย!?”
ดูเหมือนพี่แววจะเพิ่งรู้ว่าผมก็อยู่ในห้องนี้ด้วย เธอชะงักอยู่แค่นั้นก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ หลอดนีออนกระพริบสองสามครั้งแล้วส่องแสงสว่างโร่ในห้อง
พี่แววหันมามองผมอย่างพิจารณา และผมก็คิดว่าไม่พลาดในการทำสีหน้าเป็นปกติอย่างทุกที เธอขมวดคิ้วพร้อมกับเอียงคอน้อย ๆ ด้วยท่าทางครุ่นคิดก่อนจะหันไปจ้องปิ่นหยกที่ยืนก้มหน้าไม่พูดไม่จาอยู่อีกฝั่ง
ความช่างสังเกตของผู้หญิงบางทีก็ทำให้ผมรู้สึกร้อนตัวแปลก ๆ
ผมเอื้อมมือไปคว้าแขนปิ่นหยกไว้และออกแรงดึงเบา ๆ ให้เขาเดิมตามมา แต่พี่แววเอามือขวางระหว่างผมและเขาเอาไว้เสียก่อน
“....พ...พี่แวว”
เขาเอ่ยออกมาเสียงสั่นเหมือนเวลาเด็กถูกจับได้ว่าทำอะไรผิดพลางเหลือบตามองเธอ “...มีอะไรรึเปล่าครับ”
“มี”
ดูจากสีหน้าตกใจของปิ่นหยกแล้ว นั่นไม่ใช่คำตอบที่เขาคาดแน่นอน
พนักงานสาวหนึ่งเดียวของร้านกวาดตามองปิ่นหยกตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วไล่ขึ้นมาที่หัวอีกรอบก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เฮ่อออออ........ไอ้เด็กพวกนี้”
แล้วเธอก็เอื้อมมือมาจับผ้ากันเปื้อนห้อยร่องแร่งจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่อยู่ตรงเอวของเขา อ้อมไปผูกใหม่ที่ด้านหลังจนเรียบร้อย จากนั้นจึงหันมาจัดการกับเสื้อกั๊กยับ ๆ จวนจะตกจากไหล่รอมร่อให้เป็นทรง จุดสุดท้ายมาหยุดที่ปกคอเสื้อซึ่งแบะออกผิดปกติ สายตาจับจ้องผิวเนื้อบริเวณลำคอของเขาที่ผมเพิ่งสังเกตว่ามีรอยแดงเป็นดวงชัดเจนขึ้นมาขนาดนี้
“.....เฮ่อออออออออออออออออออ”
เธอถอนหายใจยาวอีกครั้งเหมือนจะส่งไปให้ถึงสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ก่อนจะยกมือขึ้นกลัดกระดุมที่คอเสื้อของปิ่นหยกขึ้นมาจนถึงเม็ดบนสุดชิดลำคอ
“อย่าให้มันประเจิดประเจ้อนักได้ไหม แล้วทีหลังก็ไม่ใช่ที่ห้องเก็บของด้วย”
เธอว่าก่อนจะตบหลังผมและปิ่นหยกเบา ๆ แล้วเดินหายเข้าไปค้นอะไรกุกกักในห้องเก็บของ ทิ้งเราสองคนยืนทำตัวไม่ถูกอยู่หน้าห้อง หรือพูดให้ถูกคือผมแค่ยืนทำเหมือนทำตัวไม่ถูกไปด้วยเป็นเพื่อนเขาที่สภาพใกล้จะพ่นลาวาออกมาได้แล้ว
สาเหตุที่พี่แววไม่มีแฟนสักทีทั้งที่เธอออกจะดูดี...อาจเป็นเพราะเธอฉลาดเกินไป
“งั้นครั้งหน้าที่ห้องละกัน”
ผมเอ่ยขึ้นลอย ๆ หวังจะผ่อนคลายความตึงเครียดในบรรยากาศ
“ลูกเจี๊ยบเฮงซวย!!! แกแมร่งเลววววว!!!!!!”
ท่าทางเขาจะชอบข้อเสนอของผมมากทีเดียว
....................................................................
........................................
ร้านปิดเร็วกว่าปกติ เพราะพี่เอมบอกว่าคืนนี้จะไปเฝ้าอุ่นใจที่โรงพยาบาล
“ผมไปด้วยยย”
ปิ่นหยกเสนอตัวแบบไม่ต้องเรียกร้อง ถ้าผมไม่สบายแล้วเขากระตือรือร้นอยากไปเฝ้าอย่างนี้ผมก็เต็มใจป่วยเลยนะ
พี่เอมหัวเราะพร้อมกับพยักหน้า “เดี๋ยวไปเยี่ยมด้วยกัน แต่ปิ่นไม่ต้องไปนอนเฝ้าหรอก พี่ฝากดูแลที่หอหน่อย วันนี้จะมีคนขนของเข้ามาอยู่ใหม่”
“เห? ห้องพักเต็มแล้วไม่ใช่หรือครับ”
เขาเลิกคิ้ว เชื่อแน่ว่าในหัวต้องมีความคิดประเภทที่ว่าถ้ามีห้องว่างงั้นส่งผมแยกไปอยู่ห้องนั้นดีกว่า แต่วางใจได้เพราะผมไม่ไปหรอก
“ห้องชั้นสามมีคนนึงขอย้ายออกกะทันหัน เจอผีหรือไงก็ไม่รู้นะ ตอนติดต่อย้ายออกทำสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” พี่เอมพูดติดตลก
“แล้วพอออกปุ๊บก็มีคนขอเช่าต่อทันที”
บังเอิญจริง...
“เอ้อ...แล้วพี่บอกรึยังนะว่าพรุ่งนี้ร้านปิด เห็นหมอบอกให้อุ่นใจกลับบ้านได้พรุ่งนี้ ไปเที่ยวพักผ่อนกัน ฉลองความสำเร็จของร้าน”
“ไปค่าาาาาาา!!!” คราวนี้เป็นเสียงพี่แววโดดเด้งขึ้นมา “พี่เอมน่ารักที่สุด!”
“แต่น้องแววน่ารักกว่านะ”
เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มดังขึ้นกลบบทสนทนาหลังจากนั้น หันไปมองหน้าอาคารก็เห็นรถกระบะคุ้นตา คันที่น่าจะเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายตกทอดมาจากราชวงศ์ของพระเจ้าเหา คันที่ผมเห็นอีกครั้งก็ยังยืนยันว่ามันควรจะเอาเข้าไปเก็บในพิพิธภัณฑ์ได้แล้ว
แถมครั้งนี้ยังมีกระเป๋าและสัมภาระจำนวนหนึ่งวางอยู่ท้ายรถอีกด้วย
พี่เอมชะเง้อมองไปยังวัตถุโบราณที่ว่า “นั่นไงที่จะย้ายเข้า ชื่ออะไรนะ...กริช? เป็นเพื่อนกันใช่ไหม ไม่ได้คุยกันมาก่อนหรอกเหรอ”
กริช? ย้ายมาอยู่หอ?
ผมงงนิดหน่อย บ้านกริชอยู่ใกล้แค่นี้เองไม่ใช่หรือ แล้วจะมาอยู่ที่นี่ทำไมกัน?
แต่ช่างเถอะ ไม่เห็นเกี่ยวกับผมเสียหน่อย งานนี้ต้องขอบคุณคนคนนั้นต่างหาก
เพราะตราบใดที่ไม่มีห้องว่าง ปิ่นหยกก็จะไม่มีข้ออ้างในการเขี่ยผมกระเด็นไปอยู่ห้องอื่นนี่นะ
To be continued….
==============================
จะเป็นเสะ...มือต้องไว ใจต้องกล้า หน้าต้องด้าน(?)..เพราะงั้นลุยโลด!! //สุภาษิตชาติไหนกัน
เราอยากให้ฉากจูบได้อารมณ์เซ็กซี่หวาม ๆ เล็ก ๆ ไม่รู้พอไปไหวรึเปล่า น่าสงสารปิ่นหยก โดนเล้าโลมมาก ๆ ก็เสร็จละว้าาาา (พูดด้วยรัก?? 5555) =////=
ทั้งจากที่นี่และที่แฟนเพจ ความนิยมไอ้ลูกเจี๊ยบดูจะแซงหน้าคนอื่น งื้ออออ ทั้งรักและหมั่นไส้พ่อพระเอกนี่ไปพร้อม ๆ กันเลยค่ะ!(ฮา)
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ จับกอดให้หมด! :กอด1: :L2:
แล้วพบกันตอนหน้าเน้อ :bye2:
-
o13 มาเร็วเคลมเร็วอีกเช่นเคย
ลูกดเจี๊ยบเริ่มออกลายนะนั่น หุหุ o3
-
ปิ่นหยกทำยังงัย
ก็เขี่ยอาทิตย์
ออกจากห้อง
ไม่ได้หรอก :z1:
-
นี่ถ้าพี่แววไม่มานี่.....เสร็จโจรลูกเจี๊ยบไปแล้วเนาะ :o8:
ทายว่าหมีกริชใช้อำนาจมืดไล่คนเก่าออก แล้วเข้ามาอยู่แทนแหงเลย :z10: เมะเรื่องนี้หลอนทุกคน :laugh:
-
ลูกเจี๊ยบ ลุยเลย อะ อิอิ ปิ่นหยกกำลังเคลิ้ม อิอิอิ
-
เจ้าหมีกริชเอาจริงเว้ยเฮ้ย
-
เราว่ายังไงปิ่นหยกก็เอาอาทิตย์ออกจากห้องไม่ได้ เพราะอาทิตย์ต้องเอามึนเข้าสู้แน่นอน
แหม โดนจูบนิดหน่อย ถึงกับเคลิ้มจนแยกกันไม่ได้เลยน้า น่ารักไร้เดียงสาจริงจังเลยปิ่นหยก
เหมือนคุณชายอาทิตย์จะหื่นขึ้น แป๊บๆจูบ แป๊บๆเอามือล้วง 555
-
พระเอกมึนได้ใจจริง ๆ บทจะรุกก็รุกซะปิ่นหยกไปไม่เป็นกันทีเดียว
-
ปิ่นหยกเอ๋ย.....อาทิตย์ไม่ใช่ลูกเจี๊ยบล่ะมั้ง
-
ลูกเจี๊ยบฉวยโอกาสหวะ!!!
น่าสงสารน้องปิ่นหยกที่พยายามจะเขี่ยลูกเจี๊ยบแต่ทำไม่ได้สักที
มีอะไรมาดลใจให้แผนล่มตลอดเวลา
อย่างนี้เค้าเรียกว่าเป็นคู่รักคู่แค้นกันแต่ชาติปางก่อนนะจ๊ะน้องปิ่น กรั่กๆ
แต่ถ้าอาทิตย์ทำแบบนี้บ่อยๆ รับรองว่ามันจะมากกว่าลูกถีบแน่ๆ หละอิน้อง
อาจจะได้อะไรมาแทงแทนลูกถีบนะเออว์ (แต่ก่อนปิ่นหยกจะไปหาอะไรแทงคงโดนลูกเจี๊ยบฉวยโอกาสไปหลายรอบแระ)
ว่าแต่ว่า... น้องกริชจะย้ายมาทำไม? มาหาพี่เอมเหรอจ๊ะ
(ชีวิตช่างเศร้านักเมื่อพี่เอมเป็นเคะ T___T )
-
ปิ่นหยกเขี่ยอาทิตย์ไม่พ้นจริง ๆ สินะ หุหุ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
ชอบจัง!!
ให้อารมณ์เหมือนอ่านมังหงะ
เมะซึน เคะรั่ว สนุกมาก ๆ ค่ะ ^^
-
เฮ่อออออออออออออออออออออออออ จูบแบบมินิมาราธอน พี่แววคะเราอยู่ชมรมเดียวกันค่ะ
ชมรมสวย...แต่โสด :laugh:
-
รู้สึกว่าชื่อตอนแอบเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก อิอิ >///<
แหม คุณชายอาทิตย์ แม้เรื่องอื่นฮีจะเอ๋อเด๋อด๋าอย่างไร
แต่เรื่องหื่น มือปลาหมึก รุกเร็วไว หน้ามึนนี่ไม่เป็นรองใครเลยนะยะ กร๊ากกก
ว้าวๆๆ น้องหมีกริชย้ายมาแล้ว ต้องคอบจับตาดู
-
อร๊ายยย รุกแรงไปแล้วนะจ้ธอาทิตย์ เจ๊แววนี้ก็แรงดีเหมือนกัน นิสัยก็ดีด้วย หาคู่ให้เจ๊แกสักคนนะ :กอด1:
-
ชอบมากมายเวลาอาทิตย์บรรยาย 5 5 5+
แหม กรีชกะจะย้ายมาจีบพี่เอมอ่ะดิ อิอิ :-[ :impress2:
-
ตอนนี้น่าสงสารปิ่นหยกเนอะ :impress2:
คาดหมีกริช ใช่อิทธิพลมาเฟีย วางแผนรุกหนักพี่เอม :laugh:
รอตอนต่อไปนะ
-
ลูกเจี๊ยบร้ายขนาดนี้
ปิ่นหยกต้านทานไม่ได้แล้ว
ถ้าพี่แววไม่เข้ามานะ เสร็จ!!
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
พี่แววขัดจังหวะอ๊า...ลูกเจี๊ยบตัวซึนมาก คือเธอเรียบ ๆ นิ่ง ๆ แต่รุกแรงอ่ะ
น้องปิ่นหยกของพี่เก่งแต่ปาก ทางพฤติกรรมนี่สู้ไม่ได้สักนิด น่า้ร้ากกกก
อิตาน้องกฤชนี่กะมารุกพี่เอมจิตชิมิ...
ขอบคุณค่ะ
-
:z13:
-
ลูกเจี๊ยบรุนแรงใช่เล่นนะเนี่ยยย
-
ลูกเจี๊ยบมาทำมึนไม่ได้ยินเสียงหยุดอีกนะ จะฮาไปไหน
แล้วเอาซะปิ่นหยกระทวยหมดสภาพไปเลย รอดยาก
-
สนุกดี
ท่าจะติดงอมละ
แต่ว่า เปลี่ยน มั้ย เป็นไหม จะดีกว่าไหม?
หรือว่าไงคะ
เจ้สอง กะเทยสุดเซะซี่ อิอิ
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก..ติดดิน”
Chapter 17 – บ้านที่มีสี่ห้องนอน
“...โอ้ทะเลแสนงาม.......”
อุ่นใจฮัมเพลงออกมาด้วยท่าทางเหมือนคนกล้ามเนื้อใบหน้าเป็นอัมพาต มีเสียงสะอึกแทรกมาหนึ่งครั้งก่อนจะงึมงำท่อนต่อไป “...ฟ้าสีครามสดใส...”
ปิ่นหยกเหลือบมองน้องเล็กที่เพิ่งได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลมาเมื่อเช้าแล้วก็แพ็คกระเป๋าหอบหิ้วกันมาถึงบ้านพักตากอากาศริมชายทะเลที่ได้ลดราคาพิเศษเพราะเพื่อนของเอมจิตรู้จักกับเจ้าของ ทว่าเจ้าตัวกลับร้องเพลงเนื้อหาแสนจะเริงรื่นนั้นได้หดหู่ถึงขีดสุด แม้แต่ลมทะเลซึ่งพัดมาปะทะใบหน้าก็ไม่ได้ช่วยเป่าความทะมึนในเสียงร้องของเด็กหนุ่มออกไปแต่อย่างใด
“อุ่นเป็นไร?”
“เปล๊าาาาา” เสียงสูงปรี๊ด
และหน้าโหด ๆ ของพี่หมีกริซลีย์ที่ไม่น่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ก็ไม่ทำให้บรรยากาศดีขึ้นสักนิด... จะไปรบกับใครเรอะ!? ช่วยบอกทีว่านี่มาพักผ่อนริมทะเลไม่ใช่มาฝึกทหาร
“.....มองเห็นเรือใบ......แล่นอยู่ในทะเล~”
อาทิตย์ช่วยร้องต่อ ทว่ากลับยิ่งกระพือให้รังสีทะมึนของอุ่นใจเข้มข้นขึ้นไปอีก
“หาดทรายงามเห็นปูวววววว์~”
แม้แต่แวววันก็เอาด้วย ใส่แบบทำนองคามิกาเซ่มาเลย
“ดูสิดู...” เสียงเอมจิตดังแว่วมาจากในบ้าน
ไม่เอาน่า แม้แต่พี่เอมก็บ้าจี้ตามพวกนี้ไปด้วยเรอะ!?
“ห้องน้ำเป็นแบบโอเพ่นแอร์ล่ะ”
“......”
ปิ่นหยกถอนหายใจโล่งอก... เขานึกว่าพี่ใหญ่จะกระโจนไปร่วมวงต่อเพลงทะเลแสนงามติสต์แตกอารมณ์กระเจิงนี้เสียแล้ว ยังดีที่เหลือผู้ใหญ่สติดีเอาไว้สักคน
“ผมจองเตียงนี้ได้ปะ!!?” เสียงคิมโหวกเหวกขึ้นมา
เขารู้สึกเหมือนนี่เป็นการรวมตัวกันของพวกพิลึกพิลั่นสังคมทอดทิ้งอย่างไรไม่รู้
วันนี้วันอาทิตย์ พรุ่งนี้หยุดวันวิสาขบูชา และพวกเขาทำตัวเป็นพุทธศาสนิกชนที่ดีด้วยการมาเที่ยวทะเล ความรู้สึกผิดบาปเข้าเกาะกุมจิตใจอยู่นิดหน่อยแต่พอเห็นทะเล หาดทราย และฟ้าคราม.. ทุกคนก็ดูเหมือนจะพร้อมใจปล่อยความรู้สึกนั้นลอยหายไปกับเสียงคลื่นซัดสาดเสียหมด
ทำไมพวกเขาถึงรวมกลุ่มแปลก ๆ แล้วมาโผล่ที่นี่ได้น่ะหรือ...?
มันเริ่มจากเมื่อเช้านี้ หลังจากหมออนุญาตให้อุ่นใจออกจากโรงพยาบาลได้
ตามข้อตกลงเดิมว่าเอมจิตจะพาเด็ก ๆ ร้านเค้กไปพักผ่อน แต่เพิ่มคิมมาอีกคนเป็นการขอบคุณเพราะนอกจากจะเป็นเพื่อนสนิทปิ่นหยกและมาช่วยงานที่ร้านในบางครั้งแล้ว คราวนี้ยังช่วยมาเฝ้าอุ่นใจช่วงนอนโรงพยาบาลในวันที่ทุกคนไม่ว่างอีกด้วย
ทันทีที่กลับถึงหอพวกเขาก็แยกย้ายกันไปโกยสัมภาระมากองรวมอยู่หน้าอาคาร ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มากันพร้อม ปัญหาต่อไปคือจะเอาสสารกองโตพวกนี้เข้ารถให้หมดได้อย่างไรดี
เอมจิตกอดอกแล้วมองคณะเดินทางที่ยืนเรียงกันหน้าสลอน... อุ่นใจ แวววัน ปิ่นหยก อาทิตย์ คิม รวมเขาเองเป็นหกคน
...ประมาทเด็ก ๆ พวกนี้ไปหน่อยที่คิดว่าจะสามารถยัดสัมภาระทั้งหมดเข้าท้ายรถได้
ความพยายามจะบรรจุข้าวของกองพะเนินตลอดจนอุปกรณ์สันทนาการหลากประเภทเข้าที่เก็บของท้ายรถคัมรี่สีขาวของเอมจิตใกล้จะถึงจุดแตกหัก เมื่อกระเป๋าเดินทางใบที่สองจากสามของแวววันซึ่งไม่รู้ว่าเธอขนอะไรมาเยอะแยะเด้งออกมาเป็นรอบที่ห้า... นั่นทำเอาหนุ่ม ๆ ถึงกับปาดเหงื่อ
“ของเยอะไปปะพี่แวว จะไปตั้งรกรากเหรอ”
“ของนายก็ใช่จะน้อยนะยะ ไอ้เด็กกิมจิสังเคราะห์”
คิมกับแวววันยังคงแสดงสัมพันธไมตรีอันแน่นแฟ้นออกมาชัดเจนทุกครั้งที่เจอ เด็กหนุ่มมัธยมไทยหัวใจเกาหลีเอาเข่าดันกระเป๋าของแวววันไว้ไม่ให้หล่นลงมากลิ้งอยู่บนพื้นแล้วส่ายหน้า
“พี่เอม เหมือนรถจะไม่พอ ผมไม่ไปก็ได้นะครับ”
“ไม่เอาน่า คิมมาช่วยเฝ้าอุ่นใจให้แถมยังช่วยงานตั้งหลายครั้ง ไปด้วยกันเถอะ”
เด็กหนุ่มหันไปมองรถที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะยัดทั้งคนทั้งของเข้าไปได้หมด สายตาส่งมาเป็นเชิงถามอย่างน่าสงสารว่า ‘ถ้าอย่างนั้นผมควรเกาะล้อไหนไปดี’
“เดี๋ยวพี่โทรตามเพื่อนแป๊บ”
“.....เอ่อ....รถผมไหมครับ?”
ทุกคนหันขวับไปยังต้นเสียง เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่สมาชิกใหม่ล่าสุดของหอพักยืนอยู่ตรงนั้น... ไม่มีใครรู้ว่าเขาโผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็โผล่มาแล้วในเวลาที่ทุกคนกำลังต้องการความช่วยเหลือ ฟังดูฮีโร่สุดติ่ง! ปิ่นหยกขมวดคิ้ว... ประโยคแบบนั้นคือกำลังจะขอไปด้วยใช่ไหม แล้วไอ้ท่าทางสงบเสงี่ยมเรียบร้อยน่ารักเป็นเท็ดดี้แบร์ที่กำลังทำอยู่คืออะไร บุคลิกหมอนั่นที่เขาเคยเจอครั้งก่อนมันเป็นหมีกริซลีย์กระหายเลือดไม่ใช่เรอะ?
“..คือ...ผมมีรถ แล้ววันนี้กับพรุ่งนี้ก็ว่าง”
แม้จะยังงงกับสถานการณ์...แต่ทุกคน(โดยเฉพาะแวววัน)ดูมีทีท่าคล้อยตามกับคำบอกเล่าว่า ‘ผมมีรถ’
.....อาจจะยกเว้นอาทิตย์กับปิ่นหยก
ล้อเล่นใช่ไหม..?
รถกระบะสังกะสีน็อตหลวมนั่นของกริชอย่าว่าแต่จะขับข้ามจังหวัด แค่เคลื่อนที่โดยล้อหลังไม่แซงล้อหน้าเขาก็ลุ้นแทบขาดใจแย่แล้ว
“เกรงใจกริช ไม่รบกวนดีกว่า”
เอมจิตยิ้มละไม มีแวววันยืนลุ้นทางซ้ายสีหน้าเหมือนอยากจะตะโกนเชียร์ว่า ‘ลุยเลยพี่เอม อย่าได้เกรงใจ มีหนุ่มล่ำในกรุ๊ปด้วยสุดยอดกว่าเจ้าพวกเด็กขี้ก้างแถวนี้เป็นไหน ๆ’ และมีปิ่นหยกยืนกัดฟันหงึก ๆ อยู่ทางขวาภาวนาต่อเทพเจ้าแห่งเงินทองและความร่ำรวยขาประจำว่าอย่าไปหลงกลหมีร้ายในร่างเท็ดดี้แบร์ หมอนี่พร้อมจะเอาชีวิตผู้โดยสารไปสังเวยให้กระบะแก่งั่กซึ่งอาจจะตายหมู่ตั้งแต่ปากซอยเพราะหักเลี้ยวหลบหมาก็เป็นได้
“.....คือ....ก็....แลกกับขอไปด้วยคน” กริชยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างน่ารักน่าชังหากเทียบกับมาตรฐานปกติ
“...ผมก็ไม่ได้เที่ยวทะเลนานแล้ว”
พี่ใหญ่นิ่งไปครู่หนึ่ง
“มีใบขับขี่แล้วเหรอเรา”
เขาเหมือนจะมโนไปเองว่าเห็นออพชั่นเสริมของกริชเป็นหูตั้งหางกระดิก
มันหลอกลวง....มันหลอกลวงงงงงงงงงง.....แถมทำสำเร็จด้วย! เขาว่าความจริงมันกำลังวางแผนทำคาร์บอมบ์ต่างหาก!!
“มีแล้วครับ เพิ่งได้ไม่นานแต่ผมขับมานานแล้ว ไว้ใจได้เลย”
เขาโกหก..ความจริงยังไม่มีหรอก..
เอมจิตหรี่ตา...ยักยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ “งั้นรบกวนหน่อยนะ”
และคำอนุญาตของชายหนุ่มก็ถือเป็นอันสิ้นสุด
...เวรแล้วไง...
ปิ่นหยกหันไปสบตากับอาทิตย์... คือความจริงเขาก็อยากจะสบตาคนอื่นระบายความอัดอั้นที่เทพเจ้าแห่งเงินตราปฏิเสธคำขอของเขาอีกแล้ว แต่แย่ตรงที่นอกจากไอ้ลูกเจี๊ยบนี่ ในที่นี้ก็ไม่มีใครอื่นเคยได้รับรู้ประสบการณ์เอาชีวิตไปแขวนไว้กับพาหนะบุโรทั่งของกริชเลยสักคน
หรือนี่จะเป็นโอกาสดี...?
ให้ท่านชายอาทิตย์ไปนั่งกับพี่หมีใหญ่ ปล่อยขับออกไป...รถอีแก่ระเบิดตู้มตายยกคัน สละรถเก่าคันหนึ่งได้ถึงสองศพ คุ้มกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!
“งั้นเดี๋ยวผมไปออกรถ”
เด็กหนุ่มร่างใหญ่วิ่งหายไปในโรงจอดรถข้างหอพัก โดยมีปิ่นหยกมองตามพลางคิดว่าวิธีไล่ให้อาทิตย์ไปนั่งรถอีแก่ที่อย่าว่าแต่จะไปถึงทะเล แค่สามโค้งก็ไม่น่ารอด
ใช้เวลาเพียงไม่นานกริชก็กลับออกมา...
พร้อมกับซีวิคสีดำสนิท
บ้านมันมีรถกี่คันวะ!!!?
ไหนจะไอ้มอเตอร์ไซค์ยักษ์ใหญ่ดูกระติก(?)อะไรนั่นอีก รถเยอะนักเอามาแบ่งกันขับบ้างดีกว่า ขับไม่เป็นขอแงะอะไหล่ไปขายก็ยังดี แล้วที่หายไปแค่แว้บเดียวแต่ท้ายรถดันมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อยนี่คือเตรียมพร้อมค้างคืนที่ไหนก็ได้ตลอดเวลาอยู่แล้วหรือยังไง?
ปัญหาจบที่ว่าทริปนี้มีรถสองคันแบบงง ๆ และโชคดีที่กระบะชราภาพหนึ่งในผู้ผ่านเข้ารอบได้ไปจุติเป็นซีวิคใหม่เอี่ยมเรียบร้อยแล้ว...
ถึงตอนแบ่งผู้โดยสาร...แวววันยินดีไปนั่งกับหนุ่มล่ำในดวงใจของเธออย่างไม่ต้องสงสัย ลูกเจี๊ยบอาทิตย์ยืนยันจะนั่งกับแม่ไก่ที่รัก ไม่ว่าจะเป็นคันไหนท่านชายไม่เกี่ยง ส่วนอุ่นใจอยากนั่งตรงไหนก็ได้ที่แทรกระหว่างอาทิตย์และปิ่นหยก...ปวดหัวกันถ้วนหน้าตั้งแต่ยังไม่เริ่มเดินทาง
หลังจากตกลงกันด้วยวิธีสากลที่อารยชนพึงใช้อย่างการ ‘เปา ยิง ฉุบ’ ก็ได้ข้อสรุปออกมาคือคันแรกเอมจิตเป็นคนขับนำไปก่อน ผู้โดยสารเป็นปิ่นหยก อาทิตย์ และอุ่นใจ(ซึ่งเปายิงฉุบแพ้ไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับอย่างขัดอกขัดใจ) ส่วนอีกคันเป็นกริชขับตามหลังมา มีแวววันและคิมนั่งไปด้วยกัน
และนั่นคือที่มาว่าคณะทัวร์นี้มารวมกันได้อย่างไร
.....................................................
................................
“มีสี่ห้องนอน”
เอมจิตแจกแจง และอาทิตย์ก็เริ่มเกาะปิ่นหยกหนึบทันทีที่ได้ยิน
แวววันซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวได้รับสิทธิพิเศษรับไปหนึ่งห้องนอนทันทีโดยไม่ต้องแชร์กับใคร แม้เธอจะยืนยันว่าถึงจะแชร์ห้องเธอก็ไม่ถือ “แต่เอาเหอะ.. แค่นี้ก็เหมือนมีฮาเร็มเป็นของตัวเองแล้ว” ว่าแล้วเธอก็หัวเราะลั่นเดินลากกระเป๋าเข้าไปเก็บ
“ที่เหลือ เราเอาไงกันดี”
ปิ่นหยกยืนเหงื่อตก เขาไม่อยากจะออกความเห็นเลยด้วยกลัวจะเข้าตัว ดูจากมือตุ๊กแกของคุณชายหน้ามึนข้าง ๆ แล้วมีแนวโน้มสูงมากว่าเขาจะเสียท่ามันไม่ทางใดก็ทางหนึ่งให้ต้องระเห็จไปนอนห้องเดียวกันอีก ทำเหมือนที่หอยังนอนเบียดกันมาไม่พอ แถมเหตุการณ์เมื่อวานที่เกือบ....เกือบอะไรสักอย่างที่มันน่ากลัว....ก็ยังคอยหลอกหลอนมาตลอดระยะทางซึ่งก็นั่งหลับ ๆ ตื่น ๆ ในเบาะนั่งเดียวกัน แค่แตะถูกผิวส่วนที่ไม่มีเนื้อผ้ากั้นแต่ละทีเขาก็เริ่มจะประสาทขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“...ผ..ผมนอนกับคิม!”
เขาหันไปส่งสายตาวิงวอนด้วยความคาดหวังเปี่ยมล้นว่าเพื่อนรักจะสามารถรับสารของเขาได้ ...นะ.....นะ.....เราเป็นเพื่อนรักกันใช่ปะวะ...เข้าค่ายก็นอนด้วยกันตลอด ครั้งนี้ก็ยังจะเป็นเหมือนเดิม มิตรภาพลูกผู้ชายแสนยิ่งใหญ่จะมาขาดสะบั้นแค่เพราะโดนลูกเจี๊ยบจิกมันไม่ใช่อะ....!
อีกฝ่ายหันมาจ้องกลับ ตาตี่ ๆ กวาดมองปิ่นหยกและอาทิตย์อย่างครุ่นคิด เขาเกือบลืมไปแล้วว่าสายตาช่างสงสัยของคิมมันชวนให้สยองขนาดไหนโดยเฉพาะเวลาที่มีชนักปักหลังอยู่อย่างนี้ บางครั้งเขาถึงกับหวาดระแวงไปเลยว่าคิมสามารถอ่านใจคนได้จากการมองเพียงปราดเดียว
เด็กหนุ่มยักไหล่ ผมสีทองที่เซ็ตมาอย่างดีขยับพลิ้วน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยคำพิพากษา
“ฉันจะนอนกับน้องอุ่นว่ะ วันนั้นที่พี่ไปเฝ้าเราเล่นไพ่ค้างกันอยู่ใช่ไหมอุ่นใจ ไว้คืนนี้มาตัดสินกัน”
“ผมจะนอนกับพี่ปิ่น” อุ่นใจก็ช่างไม่รับมุก
อาทิตย์ไม่พูดอะไรแต่ใช้สิทธิ์ความมึนกอดคอคนข้าง ๆ แน่น แล้วเอมจิตก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างกับว่านี่เป็นเรื่องสนุกเสียเด็มประดา
ดูเหมือนทุกคนจะลืมกริชไปแล้ว
นี่มันบ้าแท้ ๆ
“ฉัน-จะ-นอน-ห้อง-รับ-แขก” ปิ่นหยกประกาศชัดถ้อยชัดคำ
จบไหม? เขาเสียสละเอง ใจโคตรหล่อเลยคนอะไร โซฟาตัวใหญ่นั่นก็ไม่เลวนักหรอกถึงแม้เทียบกับห้องนอนสุดหรูของบ้านพักแล้วความสบายดูจะคนละเรื่องกันเลย แต่ที่บอกได้แน่ ๆ คือมันดูนุ่มนิ่มกว่าเตียงทีหอเขาเยอะทีเดียว
“งั้นฉันนอนด้วย” อาทิตย์เนียนทันที... ตามด้วยอุ่นใจซึ่งหันมาจ้องตาเขียวอย่างไม่ยอมแพ้ “ผมด้วย!”
ปิ่นหยกคิ้วกระตุก ถ้าเงินทองมันจะพุ่งเข้าหาเขาอย่างนี้ละก็นะ!
“งั้นผมนอนกับพี่เอม”
คนนี้มาแหวกแนวสุด...ยกตำแหน่งหมีล่องหนที่ชอบหายไปกับอากาศแล้วจู่ ๆ ก็โผล่ขึ้นมากลางปล้องให้เลย!
คิมหรี่ตามองคนนั้นทีคนนี้ที จากเดิมที่ตี่อยู่แล้วเลยเหมือนกำลังหลับหูหลับตาฟังบทสนทนาตรงหน้า...
มาไม่เสียเที่ยวเลยจริง ๆ เขาได้ข้อมูลเรื่องความสัมพันธ์แปลกประหลาดของคนหอนี้มากขึ้นเยอะกว่าที่คิด และอีกหนึ่งวันหนึ่งคืนที่เหลือก็เชื่อว่าจะได้มากกว่านี้เสียด้วย
“เด็ก ๆ ครึกครื้นดีนะ” เอมจิตส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มละไม ขับรถมาตั้งนานแถมเมื่อคืนนอนได้ไปไม่กี่ชั่วโมงก็ยังหล่อไม่มีอิดโรย “พี่ไปงีบก่อน ตกลงห้องกันได้เมื่อไหร่อีกคนก็ตามมาละกัน”
ว่าแล้วก็คว้ากระเป๋าตัวเองขึ้นพาดไหล่เดินหายไปในห้องนอนชั้นสองฝั่งตรงข้ามกับห้องแวววัน ทิ้งเด็กหนุ่มห้าคนยืนมองหน้ากันท่ามกลางบรรยากาศอึมครึม
"......"
“ไร้สาระว่ะ!”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ ๆ แต่ฟังดูก้องไปมาในห้องโถงอย่างน่าประหลาด เหมือนหมีโหดคนเดิมจะเพิ่งตื่นจากการจำศีล “ห้องว่างสองห้องที่เหลือคุยกันเองละกัน”
และท่ามกลางสายตางุนงงของคนที่เหลือ กริชก็หิ้วกระเป๋าตัวเองเดินหายเข้าไปในห้องเดียวกับเอมจิต... นั่นทำเอาปิ่นหยกมองตามตาค้าง มันจะเปลี่ยนอารมณ์เร็วไปรึเปล่า..เดี๋ยวหงอเดี๋ยวโหด เขาเอาแบบนั้นบ้างดีไหม เก๊กเสียงเข้ม ๆ แล้วบอกว่า ‘ไร้สาระว่ะ! ไอ้คิมแกมานอนห้องเดียวกันแล้วทำตัวเป็นไม้กันลูกเจี๊ยบให้หน่อย’ อะไรอย่างนั้น
ความเงียบน่าอึดอัดโรยตัวปกคลุมในห้องโถง ดูดี ๆ อาจจะเห็นกระแสไฟฟ้าแวบแปลบปลาบจากสายตาอุ่นใจที่ดูจะอารมณ์ขุ่นมัวมาตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลแบบไม่รู้สาเหตุแน่ชัดจนถึงตอนนี้... และถ้าไม่มีใครพูดอะไรสักอย่างเพื่อทำลายความเงียบเขาต้องประสาทเองเป็นแน่
‘แจ่มจะแดมแจ่มว้าวว~ ณ บัดนาว นั้นโดนใจ~~~~’
ริงโทนเสียงพี่บี้ประจำเครื่องอุ่นใจรับหน้าที่อันทรงเกียรตินั้นไปแล้ว เขาจะขอฝากตัวเป็นแฟนคลับก็วันนี้เอง... รักพี่บี้ครับ!
เจ้าของโทรศัพท์หยิบขึ้นมาดูชื่อคนโทรเข้า วินาทีหลังจากนั้นแก้มก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ ทว่ากลับไม่ยอมกดรับสักที ยืนรออยู่อย่างนั้นจนมันเงียบไป ไม่ได้ขยับตัวเลยสักนิดจนริงโทนเดิมดังขึ้นอีกครั้งในอึดใจต่อมา
เด็กหนุ่มก้มลงมองโทรศัพท์ในมือที่ยังดังไม่หยุดสลับกับเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เหลือ ริมฝีปากก้ำกึ่งเหมือนเจ้าตัวอยากจะยิ้มหรือร้องไห้ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ ครู่ใหญ่กว่าจะพูดแทรกเสียงพี่บี้ที่ร้องวนอยู่หลายรอบออกมาในที่สุด
“เดี๋ยวอุ่นมา!”
จากนั้นจึงหันหลังวิ่งหายไปทางชายหาด ทิ้งปัญหาเรื่องห้องที่ยังจัดการไม่ลงตัวไว้ข้างหลัง
ทันทีที่น้องเล็กวิ่งพรวดพราดออกไป คิมก็ก้มลงหิ้วกระเป๋าทั้งของเขาเองและของอุ่นใจหายเข้าห้องนอนที่ยังว่างอยู่ไปต่อหน้าต่อตา
เวลาแวบเดียวที่ปิ่นหยกประเมินสถานการณ์ได้ว่าซวยแล้ว...ซวยจริง ๆ แล้ว คิมหันมาชี้ไปยังห้องว่างห้องสุดท้าย ยิ้มที่มุมปากกวนประสาทอย่างน่าประเคนหนุมานถวายแหวน แล้วทิ้งท้ายว่า “โชคดีนะ”
...ก่อนจะปิดประตูห้องให้หลังพร้อมกับปิดประตูความหวังของเขาดังปัง
คิม....ไอ้คิม.....ไอ้เพื่อนทรยศ!!!!
ห้องนอนสุดท้ายจึงตกเป็นของเขาและคุณชายที่ไม่ได้ทำบ้าอะไรเลยนอกจากยืนมึนอย่างเดียว....ด้วยประการฉะนี้
To be continued....
=========================
คุยกันท้ายเรื่อง
ยังจำคิมได้รึเปล่าคะ เขากลับมาแล้ว ด้วยสายตาที่กว้างไกลกว่าเดิม.... (ฮาา)
ตอบนิดนึง
(ชีวิตช่างเศร้านักเมื่อพี่เอมเป็นเคะ T___T )
โอ๋ ๆ เมนเสะงั้นเอาอาทิตย์กับหมีกริช (และหมอไอซ์ที่ยังไม่ค่อยโผล่)ไปดูเล่นก่อนนะคะ พี่เอมจริง ๆ ก็เสะนะ แต่กริชเสะกว่าเท่านั้นเอง //โดนเตะกลิ้ง
เฮ่อออออออออออออออออออออออออ จูบแบบมินิมาราธอน พี่แววคะเราอยู่ชมรมเดียวกันค่ะ
ชมรมสวย...แต่โสด :laugh:
เป็นสมาชิกชมรมโสดสนิทอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ ด้วยค่ะ 5555
สนุกดี
ท่าจะติดงอมละ
แต่ว่า เปลี่ยน มั้ย เป็นไหม จะดีกว่าไหม?
หรือว่าไงคะ
เจ้สอง กะเทยสุดเซะซี่ อิอิ
เปลี่ยนแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่ตักเตือน :D
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ด้วยค่ะ ดีใจมากจริง ๆ กำลังใจ+ไฟเวลาเขียนก็มาจากตรงนี้นี่เอง
ไม่ได้ตอบทั้งหมดแต่อ่านทั้งหมด (อ่านหลายรอบด้วย...หลายรอบกว่าที่ทุกคนคิด =////=)
แล้วพบกันตอนหน้าน้า ^^
-
:กอด1:
-
:L2: :กอด1:
-
หมีกริชนี่รวยโนะ มึนดีด้วย อารมณ์มึนเดียวกับอาทิตย์เป๊ะ แบบกูไม่สน...กูจะเอา 555
ฮาตอนทุกคนเงียบเถียงเรื่องห้อง แล้วกริชโพล่งขึ้นมาว่าจะนอนกับพี่เอม ชัดเจนได้อี๊ก (พี่เค้ารู้ตัวยังว้า..)
น้องอุ่นจะเกาะติดน้องหยกทำไม เพราะพี่หมอไม่มาด้วยใช่ป่ะค่ะ
พระเอกเรามึนเกาะหนึบได้น่ารักมาก เกาะอย่าให้หลุดค่ะ ตอนนี้น้องปิ่นหยกเสียศูนย์ไปเยอะมาก 555
สนุกมากค่า ขอบคุณค่า
-
หมีกริชน่ากลัวกว่าที่คิด o22 มันตอแหลแอ๊บแบ๊วต่อหน้าพี่เอมด้วยอ๊ะ :z3:
หนูปิ่นไม่ต้องกลัวไปหรอก ยังไงก็นอนห้องเดียวกันทุกที่อยู่แล้ว อาทิตย์จะปล้ำตอนไหนก็ไม่ต่างกัน 555 .... เห๊ะ !
ปล. อยากเป็นแววนะคะ ทริปนี้คงเปรมมากกก...ก...
-
อยากแปลงร่างเป็นจิ้งจก
ไปเกาะดูห้องหนุ่ม ๆ
แต่ละห้องดูท่าทางจะแซ่บ :o8:
-
555 ไอ้ลูกเจี๊ยบหน้ามึน ไม่ทำอะไรเลย ทำหน้ามึนอย่างเดียว
-
แหม.. สุดท้ายก็ต้องอยู่ด้วยกัน o8
-
หมีกริชรวยไปป่ะเนี่ย มาอยู่หอนี้มีแผนใช่ไหม??
-
เง้อดูวุ่นวายดีแท้
-
:o8: :o8: :o8: o13 o13 o13 o13
-
นั่นๆ ตาคิมมาด้วย โทรโข่งประจำโรงเรียน
หึหึ พี่เอมนอนห้องเดียวกับหมีกริช เสะเจอเสะอะไรจะเกิดขึ้น!!! :z2:
-
55555 และแล้วก็ลงเอยที่ต้องนอนกับตาคุณชายหน้ามึน
มีแต่คนจับคู่นะปิ่นหยก ดีใจหรือเสียใจดีละเรา ฮ่าๆ
หวังว่าจะได้อ่านฉากกุ๊กกิ๊กๆน่ารักน้า
หุหุ มาที่ทะเลด้วยสิ ปิ่นหยกจะเสร็จคุณชายหน้ามึนไหมละนี่
ชอบบบบ บบ
รออ่านต่อน้าคนแต่งจ้า
+1 ให้ค้าบบบ
-
รุกเรื่องนี้มีแต่คนตีมึนนะ
-
โฮะๆ แม่ไก่ยังไงก็หนีลูกเจี๊ยบไม่พ้นหรอก :haun4:
ใครโทรหาน้องอุ่นอ๊ะ แล้วยังมีเขินด้วย พี่หมอหรือเปล่านะ :z1:
มาทะเลคราวนี้มีอะไรสนุกๆจริงด้วย ปลอมตัวเป็นมดไปอยู่แถวนั้นดีไหม :m20:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน แต่มาอ่านอีกทีก็ยังคงหนุบหนับ แบบว่า ชอบจริงๆ น่ะ อ่านแล้วหนุบหนับจริงๆ นะ ฮาๆ
บอกตามตรงตอนที่อ่านช่วงคุณพ่ออาทิตย์กับปิ่นหยกใจมันแอบหวั่นไหวและไหวหวั่น
ถึงกระนั้นอาทิตย์ก็สามารถมาช่วงชิงความนิยมกลับไปได้!
ชอบช่วงชื่อที่เขียนบนจักรยานด้วย! น่ารักชะมัดยาดเล้ย ง่า เขิน ทุบๆ ปัดๆ จิ้มๆ คีย์บอร์ด >///< ฮร้ายยยยยย
ไม่ต้องพูดถึงตอนป้าบัวนะ ตอนนั้นยิ้มแก้มแทบแตกแน่ะ!
ที่สำคัญหมีกริชโผล่มาได้ออร่ามาก ออร่าทะมึน !!!
คือไม่รู้หมีแกจะมาแนวไหน จับทางไม่ถูก เอิ๊ก
ที่แน่ๆ เจ้าเล่ห์หลบในใช่ไหนนายน่ะ ห๊ะ ไอ้หมี !!!
น้องอุ่นใจกับพี่หมอไอซ์ก็ดูจะพัฒนาไปไกล วี๊ดว๊ายน้องอุ่นใจยังเด็กอยู่นะ >///<
ว่าแต่ ขอรีเควสอีกซักคู่ได้ไหมค่ะ คู่นี้อาจจะเป็นไปไม่ได้ และน่าจะเป็นไปได้ยาก
เพียงแต่ว่า... ---เอานิ้วชี้สองข้างจิ้มเข้าหากันจึ่กๆ ----
ถ้าเกิดมันจะบังอาจเกิดขึ้นมาได้ล่ะก็นะ... ขอ ขอ ขอ ขอ ขอ
และ ขอ !!
ขอรีเควสคู่คุณพ่อน้องอาทิตย์กับน้องคิมกิมจิดอง คร่าาาา!!!!
โครม!!! (ซาวน์เอฟเฟกต์คนแต่งตกเก้าอี้ !!!!) มันมาได้ไง??? แกเอาอะไรจิ้นนนนนน ห๊าาาา??!!
เค้าแค่คิดว่าถ้าคู่นี้มันมาคู่กันได้ต้องเป็นอะไรที่มึนและฮาสุดยอดจะบรรยายเท่านั้นเอ๊ง!!! กร๊าก
*เข้ามา EDIT ชื่อคะ พิมพ์ผิดจากชื่อ ป้าบัว ไปเป็น ป้าอุ่น ว๊ากกส์ 55555555
-
อุ่นใจท่าจะรอดยาก 5555
-
:z3:อุ่นมีฟามลับ
อยากหาคนมาปราบคิมจัง คนที่มีสายตากว้างไกล(เสะตาโตๆ)
ฮาประโยคนี้ กดไลค์พันรอบ>>ปัญหาจบที่ว่าทริปนี้มีรถสองคันแบบงง ๆ และโชคดีที่กระบะชราภาพหนึ่งในผู้ผ่านเข้ารอบได้ไปจุติเป็นซีวิคใหม่เอี่ยมเรียบร้อยแล้ว... :laugh:
-
ออกจากบ้านมาก็หาลูกสะใภ้ให้พ่อซะแล้วนะ
คุณชายยยยยย
555 รอตามตอนต่อไปจ้าาา
-
กำไรจริงๆคงจะเป็นคิมล่ะมั้งเนี่ย
ไม่เสียอะไร ไม่ต้องหวั่นใจอะไรได้ข้อมูลไปเต็มๆ
น้องอุ่นโชคไม่เข้าข้างซะแล้ว ต้องโทษคนนั้นที่โทรมานะ
เพราะทำให้อดนอนห้องเดียวกับพี่ปิ่นสุดที่รัก
มาไวไปไวมากอ่ะพี่หมี
เผลอๆอาจจะลึกล้ำกว่าความหน้ามึนของอาทิตย์อีกนะ
-
หมีแมร่งแอ๊บ o22
-
อาทิตย์เมื่อไหร่
จะเลิกมึน :laugh:
-
ชอบน้องอุ่นอะ ดูเด็กน้อยน่ารักดี 5555
-
งั้นก็ได้เข้าหอรอรักกันสองคู่อ่ะดิ คิมกับเจ้แววเป็นเถ้าแก่ น้องอุ่นเป็นสักขีพยาน อิ อิ
รู้สึกว่าขณะนี้มีผู้ทำหน้ามึน อึน ซึนเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วในหอพัก
และดูน่าสนใจยิ่งนักสำหรับกรณีของหมีกริช ช่างเหมือนนางร้ายในละครยิ่งนัก
ต่อหน้าพี่เอมหงิม ๆ แต่พอลับหลังแทบจะกัดหัวทุกคนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียง
-
อาทิตย์อย่าทำอะไรปิ่นนะ :o8:
-
:z10:
-
อาทิตย์ทำรอยที่คอของปิ่นหยกรึป่าว อุ่นใจเห็นตั้งแต่ในโรงพยาบาลเลยหงุดหงิดมาตลอดทาง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ แล้วก็พบว่าอาทิตย์นิสัยเหมือนผมมากๆ
เรื่อยๆ เอื่อยๆ มึนๆ ต่อปากต่อคำเก่งและชอบเกาะแกะ เพียงแต่ผมยังไม่สามารถมึนเท่าอาทิตย์ได้เลย
ต้องยอมจริงๆ อาทิตย์แกมึนได้โล่เลยทีเดียว
-
กรี๊ดดหมีกริชน่ารักอ่ะ(ตรงไหนที่ว่าน่ารักว่ะ?)
อาทิตย์ที่รัก โอ้มึนไปได้ตลอดกาลนานเทอญ 5 5 5+
น่ารักอ่ะคนนี้ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
กร๊ากกกก ธาตุแท้(หาง)น้องหมีเริ่มโผล่มาแล้วนะ ฮิยะฮะฮ่า
ยิ่งรู้ว่าไอ้หมีหงอที่เราๆเห็นกันตอนแรกมันแค่ภาพลวงตา แบบนี้มันยิ่งชอบบบบอ่ะ
ฮ่าๆ กริซลีย์ในคราบเท็ดดี้แบร์ ตอหลดตอแหลสิ้นดีไอ้หมีเอ๊ย ชอบๆๆๆ
อย่างที่คนเขียนบอกไว้ตอนแรกประมาณว่าหมีตัวนี้มันไม่ธรรมดาร้อก ถึงขั้นเป็นเมะให้พี่เอมเนี่ย หึๆ
ฮาตอนสุดท้าย เจ้าลูกเจี๊ยบก็ได้ติดสอยห้อยตามเข้าห้องไปอยู่กับแม่ไก่สบายอุราสมใจโดยไม่ต้องออกแรงอะไร
โทรศัพท์ของน้องอุ่นสายนั้นจากพี่หมอสินะ งานนี้อาทิตย์ต้องยกความดีความชอบให้พี่หมอกับเพื่อนคิมแล้วล่ะ
รอคอยติดตามเฝ้าสถานการณ์ทั้งสองห้องอย่างใกล้ชิดเลยค่า
-
ติดตามนะคับๆ >\\<
-
กริชแกล้งมึนปะเนี่ย
-
ห้องนอนลงตัวยแล้วนะคับผม ฮ่า
-
:laugh: และตอนนี้. ลูกเจี๊ยบของเจ๊ ก็กลายล่างเป็นพ่อไก่โต้ง
กริซแม่ง. แอ๊บเนียนวะ เตรียนการมาล่วงหน้าละสิ เจ๊รุนะ
P.S. :z2: เราแสนฮา เฮ เที่ยวทะเลสุขใจ ~*~
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ้ลูกเจี๊ยบมันอยู่นิ่งๆ แต่มันสอยปิ่นหยกไปนอนได้เว้ยยย
เจ้ว่าน้องคิมต้องรู้ทุกอย่างแน่ๆ เลยหวะ คิมรู้ คิมเห็น แต่คิมพูดไม่ได้ แบบนี้หรือเปล่า กร๊ากก
ส่วนหมีกริซลีย์ไม่ต้องทำอะไรมากมาย เพราะประเด็นหลักคือจะนอนกับพี่เอมอยู่แล้ว
(...พี่เอมเป็นเคะะะะะะะ โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ) ไม่มีใครแย่งไปพี่เอมไปนอนด้วย สบายหมีไป
จริงๆ ถ้าพี่หมอของน้องอุ่นมาทุกอย่างอาจจะลงตัวมากกว่านี้
เพราะว่าพี่หมอคงเอาน้องอุ่นไปนอนด้วยแน่นอนแหงแซะ ลูกเจี๊ยบจะได้ไม่ต้องออกแรงเถียงเลยด้วยซ้ำ ฮ่าาาา
และสุดท้าย... อิชชี่คุณพี่แววที่สวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โอ๋ ๆ เมนเสะงั้นเอาอาทิตย์กับหมีกริช (และหมอไอซ์ที่ยังไม่ค่อยโผล่)ไปดูเล่นก่อนนะคะ พี่เอมจริง ๆ ก็เสะนะ แต่กริชเสะกว่าเท่านั้นเอง //โดนเตะกลิ้ง
...ไม่ได้พี่เอมไม่เป็นไรค่ะ หันไปเอาน้องอาทิตย์กะหมอไอซ์(แพ้ชุดกาวน์ มันก๊าวใจ)ก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตามมาอ่านต่อค่าา..
อาทิตย์รุกหนักอ่ะ!! อ่านแล้วกรี๊ดดด ~~ ฮ่า ๆ ๆ
ชอบสไตล์การเขียนของคุณผู้เขียนมากเลยอ่า
อ่านแล้วสนุกทุกตอนเลย o22
รอตอนต่อไปนะค๊าา.. o13
-
อาทิตย์น่ารัก
ปิ่นหยกก็ ....ยอมๆไปเถอะ!!! :impress2:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 18 – กีฬาเป็นยาวิเศษ
ห้องนี้สุดยอดไปเลย
โคมไฟในห้องทั้งที่หัวเตียง เพดาน หรือผนังสานขึ้นอย่างประณีตบรรจงจากไม้ไผ่ เครื่องเรือนทำจากไม้โทนสีน้ำตาลอ่อน โซฟายาวทอดตัวแนบชิดเข้ากับผนังห้องสีขาวดูปลอดโปร่ง ได้กลิ่นหอมหวานของดอกลั่นทมโชยมาจากที่ไหนสักแห่ง
เตียงสี่เสาสีขาวขนาดใหญ่น่าลงไปกลิ้งเล่นตั้งเด่นอยู่กลางห้อง ซึ่งเขาพยายามมองข้ามความจริงน่าสยดสยองว่ามันเป็นเตียงคู่ไปก่อน บนนั้นมีดอกกล้วยไม้วางประดับอยู่สองช่อ ผ้าม่านสีขาวเนื้อบางซึ่งล้อมอยู่รอบเตียงพลิ้วไหวตามลมทะเลเอื่อย ๆ ที่โชยเข้ามาทางประตูกระจกบานใหญ่เชื่อมกับระเบียง มีหมอนอิงปักลายเถาวัลย์อ่อนช้อยสองใบวางพิงกันบนเก้าอี้หวายข้างนอก เลยออกไปเป็นหาดทรายและผิวน้ำหยอกล้อกับแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับทอดยาวออกไปจรดผืนฟ้า
บ้านพักบรรยากาศแบบนี้ควรจะต้องใช้เวลาจองกันล่วงหน้าไม่น้อยทีเดียว แต่เอมจิตกลับหามาได้ง่าย ๆ เหมือนหาบังกะโลราคาประหยัดข้างทาง ร้านเค้กทานตะวันสวัสดิการดีเสียจนเขาอยากจะฝากตัวเป็นลูกจ้างประจำไปจนวันตาย
เขากวาดตามองไปรอบตัว ทิ้งกระเป๋าเป้ลงพื้นแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียง
นุ่มโคตร! ทั้งนุ่มทั้งเด้ง เฟอร์นิเจอร์และของประดับอย่างอื่นก็ดูจัดวาดได้ลงตัวเหมาะเจาะ ที่ขัดใจอยู่อย่างเดียวก็คือทุกอย่างในห้องนี้ดูจะถูกจัดเป็นคู่ไปเสียหมดนี่แหละ!
“เหมือนมาฮันนีมูนเลยเนอะ”
เอาแล้วไง
“เงียบ ๆ แบบนี้อย่างกับทั้งโลกมีแค่ฉันกับนายเลย”
ปิ่นหยกตัดสินใจปล่อยเบลอคุณชายแล้วหันไปเกลือกกลิ้งกับเตียงนุ่มนิ่ม พยายามสะกดจิตตัวเองว่ากำลังอยู่ในห้องคนเดียวและไม่ได้ยินคำพูดเพ้อเจ้ออะไรทั้งนั้น...
“.....นี่....ปิ่นหยก”
แล้วไม่ต้องมาทำเป็นกระซิบเสียงเคลิ้มใกล้ ๆ ด้วย! ไม่หลงกลหรอกเว้ย
อาทิตย์ทิ้งตัวลงนั่งตรงขอบเตียง พิศมองอีกฝ่ายนอนแผ่กินที่เกินตัว... ใบหน้าซึ่งพยายามแสดงให้ดูเฉยเมยก็ยังอุตส่าห์มีสีเลือดฝาดจาง ๆ บนแก้มให้เขาเห็น..... ปิ่นหยกช่างไม่เนียนเอาเสียเลย
เขาโน้มใบหน้าลงไปใกล้อีกนิด…...แล้วก็อีกนิด......
ลมโชยเอื่อยพัดโมบายเปลือกหอยที่ระเบียงกระทบกันดังกรุ๋งกริ๋งเบา ๆ คลอไปกับเสียงคลื่น ข้างนอกนั้นดวงตะวันทอแสงเจิดจ้า...หาดสวย...ฟ้าใส... และบรรยากาศเป็นใจอย่างถึงที่สุด อีกเพียงนิดเดียวริมฝีปากก็จะสัมผัสกันแผ่วเบา ให้ปลายลิ้นได้แลกเปลี่ยนรสหวานนุ่มนิ่มและอุ่นชื้น....
แต่ช้าก่อน!
“ไม่ได้แอ้มซะหรอก!!”
ปิ่นหยกเอามือสองข้างตะปบใบหน้าอีกฝ่ายเอาไว้ได้ทันก่อนสถานการณ์จะข้ามผ่านเส้นอันตรายเข้ามา
หลังจากเสียท่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนเรามันก็ต้องมีการเรียนรู้กันบ้าง
ปากยื่น ๆ ของคุณชายทำให้เขาหัวเราะลั่น น่ารักตายล่ะ!! ถ้ากลับไปเกิดใหม่เป็นเด็กห้าขวบก็ว่าไปอย่าง ถึงแม้อายุสมองตอนนี้อาจจะเข้าได้ก็เถอะ
อาทิตย์ชะงักอยู่ท่าเดิมไปครู่หนึ่งเหมือนรอให้คนข้างล่างหัวเราะจนพอใจทั้งที่มือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายก็ยังประกบอยู่สองข้างแก้ม เขาเอียงใบหน้าแนบไปกับฝ่ามือนั้น รู้สึกได้ถึงความร้อนแทรกผ่านผิวหนังส่วนที่สัมผัสกัน.... มันไม่ได้นุ่มนิ่มแบบผู้หญิง ติดจะกระด้างเสียด้วยซ้ำ
....แต่เขารักสัมผัสแบบนี้ชะมัด...
“พยายามดีแล้ว แต่ยังไม่พอนะรู้ไหม”
และสีหน้าปิ่นหยกก็ชัดเจนว่าไม่เข้าใจที่เขาพูด... คงต้องแสดงตัวอย่างให้ดูนิดหน่อย
“มือยังว่างอยู่เลย”
ว่าแล้วเขาก็ยกมือของตัวเองขึ้นมา วางทาบซ้อนลงไปบนมือของปิ่นหยกที่แนบกับแก้มของเขาอีกทีหนึ่ง
ถึงตรงนี้อีกฝ่ายเริ่มจะมองเห็นอะไรทะลุปรุโปร่งไปเป็นฉาก ๆ แล้ว สังเกตจากนัยน์ตาที่เบิกกว้างอยู่บนใบหน้าซึ่งคงมีเลือดมาสูบฉีดมากกว่าเมื่อนาทีก่อนเยอะทีเดียว และเขาก็เพียงแต่ยิ้มบาง ๆ ที่ตัวอย่างเล็กน้อยของตัวเองได้ผล
“อาทิตย์...” ปิ่นหยกกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “.....แกไม่ได้คิดอะไรสัปดนอยู่ใช่ไหม”
“เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ”
เห็นเต็มสองลูกตาเลยว้อย!
“หึ...น่ารัก”
ปิ่นหยกทำหน้าเหวอ... เสียง ‘หึ’ เมื่อกี้ของไอ้คุณชายฟังดูโรคจิตจนเขาขนลุก หลังจากนั้นจึงรู้สึกตัวว่าความคิดจะขนลุกกับแค่เสียงหัวเราะประหลาดความยาวหนึ่งพยางค์นั้นมันยังเร็วไปเมื่ออีกฝ่ายซุกจมูกเข้าโด่ง ๆ นั่นเข้าหาฝ่ามือของเขา
“เฮ่ย ๆ ๆ!!!”
ไม่เคลิ้มนะ...ไม่ ๆ ๆ...ถึงจะเอาจมูกมาซุกมือเขาก็ไม่รู้สึกอะไรเลย หรือต่อให้เอาปากตามมาแนบที่ข้อมือแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้สึก........ไม่ต้องมาทำเป็นพรมจูบไล่มาถึงแผลเป็นที่แขนด้วย.......ไม่เห็นจะสะดุ้งสะเทือนอะไรสักนิด ……..ถ...ถึงต่อให้.........ลากลิ้น..............ลิ้น...........เดี๋ยวสิ.....ลิ้น!?
“เลียทำไมวะเฮ่ย!!!!!!”
เขาเด้งผลุงขึ้นจากเตียงเหมือนมีสปริงติดอยู่ที่หลัง “อี๋!!!...อ..ไอ้ลูกเจี๊ยบซกมก!!!”
เขาจะติดไข้หวัดนกจากน้ำลายสัตว์ปีกอย่างมันไหม ก้มลงไปมองที่ข้อมือยังมีของเหลวแฉะ ๆ ติดอยู่ ให้เช็ดกับเสื้อตัวเองก็ขนพองสยองเกล้าเกินไปถึงเสื้อจะเก่าแล้วก็เถอะ สุดท้ายเลยตัดสินใจเอาไปถูไถกับเสื้อไอ้ตัวต้นเรื่องแทน
“เอาคืนไปให้หมดเลยเวรเอ๊ย! ถ้าเป็นน้ำลายนกนางแอ่นเอาไปทำรังนกขายจะไม่ว่าสักคำ!!”
อาทิตย์หัวเราะขณะที่ยังนั่งนิ่งให้อีกฝ่ายเอาแขนเช็ดถูจนสาแก่ใจ เขาแค่ตั้งใจจะแกล้งเล่นหน่อยเดียวเท่านั้นเอง แต่สีหน้าท่าทางปิ่นหยกมันชวนให้หยุดอยู่แค่นั้นเสียที่ไหน
“แกแมร่งวิปริต หมดอารมณ์กลิ้งเล่นเลย!” อีกฝ่ายบ่นทิ้งท้ายก่อนจะหยุดเอาแขนถูกับเสื้อเขาแล้วหันหลังเดินไปทางประตูพร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออก โยนไว้บนโต๊ะเหลือแต่เสื้อกล้ามที่สวมไว้ข้างในก่อนจะเผ่นแผล็วออกจากห้องไป
เขาเดินตามออกมาก็เห็นคิมและแวววันนั่งแยกเขี้ยวใส่กันบนโซฟาห้องนั่งเล่นรออยู่แล้ว
“ไอ้ปิ่นนนนน!!!!”
พอเห็นหน้าเพื่อนปุ๊บคิมก็กระโจนเข้าใส่ทันที “กว่าจะออกมาได้นะ”
ปิ่นหยกหันไปส่งสายตาอาฆาตเงียบ ๆ ทั้งที่ยังโดนเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดกอดคอแน่น
‘ช้าเพราะเมิงทรยศไม่ยอมมานอนห้องเดียวกะกรูดี ๆ นี่แหละ’
คิมปรายตามองอาทิตย์ที่ดูจะขยับตัวยุกยิกอยู่ไม่สุขเพียงอึดใจก่อนจะเดินตรงเข้ามาเอามือแยกเขาออกจากคนที่กำลังกอดคออยู่ด้วยสีหน้านิ่ง ๆ โดยไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ เขาทำเป็นอิดออดอยู่ครู่หนึ่งจึงยอมถอยออกมายืนกอดอกมองเหตุการณ์ตรงหน้า สายตาจับจ้องภาพเพื่อนร่างสูงเบียดตัวเข้าใกล้ปิ่นหยกแล้วเอาแขนพาดไว้ที่ไหล่เพื่อนรักของเขาอย่างถือวิสาสะ
คิมหรี่ตา มุมปากข้างซ้ายขยับขึ้นเพียงไม่กี่องศา...แต่สำหรับเขาแล้วนั่นก็นับเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของการยิ้มพึงพอใจ
สมมติฐานแรก....ยืนยัน
“นั่นรอยอะไร”
“หา??”
แทนคำตอบ... เด็กหนุ่มผมทองชี้ไปที่รอยแดงเป็นจ้ำที่ต้นคออีกฝ่าย ปิ่นหยกมองตามนิ้วนั้นแบบงง ๆ แต่เมื่อนึกได้ว่าคิมหมายถึงอะไรก็รู้สึกอยากจะงัดพื้นบ้านนี้ขึ้นมาแล้วมุดหายไปให้ถึงแกนโลกเลย ซวยแล้ว รอยลูกเจี๊ยบจิกเมื่อวานนี้... เขาพลาดเองที่ถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออก แต่ใครจะบ้าใส่เสื้อมีปกวิ่งลงทะเลกันวะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษไอ้หน้ามึนข้าง ๆ นี่แหละ!
“...เอ่อ...ร...รอย..”
อาทิตย์ยื่นหน้าเข้ามาในบทสนทนาแล้วเอ่ยแทรก “รอยจู--!”
“ยุงกัด!!!!!!!”
เขาตะโกนลั่นบ้านพร้อมเอาหลังมือฟาดปากมันไปหนึ่งทีโทษฐานทำตัวเป็นเด็กดีไม่พูดโกหกผิดเวล่ำเวลา
คิมพยักหน้าน้อย ๆ พร้อมกับเลิกคิ้ว เขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าคงจะได้คำตอบประมาณนี้ แค่อยากเห็นปฏิกิริยาอะไรนิดหน่อย แล้วก็เป็นเรื่องดีที่ได้เห็นสมใจ..
“หนุ่มน้อยไปเล่นน้ำกะเจ้ป้ะ!!” แวววันโยนลูกบอลที่เธอเพิ่งเป่าลมเสร็จไปมาในห้อง ขัดจังหวะการทดสอบสมมติฐานที่สอง...สาม....สี่....และอื่น ๆ ของเขา แต่ช่างเถอะ เวลามีเยอะแยะ
“ใช่ ๆ เล่นน้ำ ฮ่า ๆ ๆ ๆ มาทะเลต้องเล่นน้ำดิ!”
เมื่อเห็นแสงที่ทางรอดสว่างรำไร ปิ่นหยกก็พร้อมสนับสนุนเต็มที่ ยังไงก็ได้ขอหนีออกจากคำถามแปลก ๆ ของคิมไปก่อน
“ว่าแต่ไหนอุ่นล่ะ?”
“ไปคุยโทรศัพท์แถว ๆ ริมหาดนู่นแหละ”
“แล้วพี่เอม?”
“สงสัยยังหลับอยู่”
ปิ่นหยกหันมองซ้ายขวามองหาอีกคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น “กริช?”
พูดถึงหมี หมีก็มา
ส่วนที่ทำให้การมาของพี่หมีอลังการยิ่งขึ้นไปอีกคือเจ้าตัวมาพร้อมกับรอยบวมปูดบนแก้มขวา...เรียกให้สายตาทุกคู่มุ่งเป้าไปยังตำแหน่งดังกล่าวด้วยความสงสัย
“มองอะไร!?” ร่างสูงใหญ่เกินอายุทำตาขวางอย่างไม่เฉพาะเจาะจงต่อบุคคลใด
และนั่นเป็นเรื่องไม่น่าถามที่สุดในกาแลคซีทางช้างเผือกเลย
“มองรอยปูด ๆ บนหน้านาย” แต่ก็ยังมีคนบ้าพอจะตอบ.. เสียงนั้นดังมาจากหญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่ม
รอยบวมอย่างกับเพิ่งไปต่อยกับใครมาบนหน้ากริชซึ่งเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องนอนที่แชร์กับเอมจิตทำให้เธอรู้สึกหวั่นอยู่ลึก ๆ และลางสังหรณ์ของผู้หญิงก็ค่อนข้างไว้ใจได้ทีเดียว “ไม่ได้มีเรื่องอะไรกันใช่ไหม”
กริชยักไหล่ “แค่ยุงกัด”
“ยุงทะเลมันคงเยอะนะ กัดทั้งไอ้ปิ่นทั้งไอ้กริช”
เสียงคิมพูดแทรก แล้วก็ได้รับสายตาพยาบาทสองคู่ของผู้ถูกพาดพิงแทนคำขอบคุณ
.....................................................................
..............................................
ทั้งที่ท้องฟ้าออกจะเจิดจ้า แต่บรรยากาศริมทะเลวันนี้ช่างทะมึนนัก...
ความทะมึนลึกลับดูจะทวีความรุนแรงเมื่อแก๊งลูกจ้างร้านเค้กบวกคิมไปด้วยอีกคนจับกลุ่มเล่นวอลเลย์บอลชายหาดกัน แต่บอลดันหลุดจากมือใครสักคน(ซึ่งไม่มีใครยอมรับ)พุ่งเข้ากระแทกแก้มข้างขวาของกริชซึ่งนั่งกระดกเบียร์กระป๋องอยู่ริมหาด อัดซ้ำเข้าที่รอยบวมช้ำจากยุงลึกลับด้วยความแม่นยำสูงราวกับติดนำวิถี....
กระป๋องเบียร์กระเด็นหลุน ๆ หลุดมือเด็กหนุ่มร่างใหญ่แล้วกลิ้งไปกับพื้นทราย ฟองเบียร์ไหลลงผสมกับฟองคลื่นกระทบฝั่ง และอุณหภูมิเลือดของทุกคน ณ ที่นั้นก็เข้าใกล้จุดเยือกแข็งในบัดดล
ยกเว้นอุณหภูมิเลือดหมีกริชที่ดูจะทะลุจุดเดือด
..............................................................
................................................
ศึกวอลเลย์บอลชายหาดหลังจากนั้นทำพวกเขาแทบเอาชีวิตไม่รอด..
ขนาดกริชต่อให้ด้วยการไล่คนอื่นไปอยู่ทีมตรงข้ามทั้งหมด ตั้งแต่อาทิตย์ ปิ่นหยก คิม ส่วนแวววันขอตัวไปเป็นกรรมการด้วยการใช้สิทธิ์ความเป็นหญิงสาวที่เธออ้างว่า จะให้เอาหน้าไปรับลูกบอลของกริชนั้นคงเกินความสามารถของอิสตรีบอบบาง(ที่คิมเถียงว่าไม่จริง)อย่างเธอ
ศึกสามรุมหนึ่ง...หรือเรียกให้ถูกคงเป็นหนึ่งถล่มสามดำเนินไปอย่างทุลักทุเล ไม่มีการเปลี่ยนตัว ไม่มีขอเวลานอก ไม่มีสแตนด์อิน(เพราะพี่หมีไม่อนุญาต) แวววันยืนนับคะแนนอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากจะขอหมวกกันน็อคมาสวมไว้ป้องการการบาดเจ็บที่ศีรษะในกรณีฉุกเฉิน
กริชจะเทพไปแล้ว ทั้งเซ็ตทั้งตบอยู่คนเดียวแบบนี้ทั้งที่ความจริงฝีมืออีกทีมก็ใช่ว่าจะแย่ ตอนเล่นกันเองนั้นถือว่าเยี่ยมเลยด้วยซ้ำ เห็นแบบนี้ถึงแม้เด็กหนุ่มตรงหน้าจะตรงสเปกเธออย่างไรแต่หนุ่มล่ำในแผ่นดินไทยคงไม่ไร้เท่าใบพุทรา หาเอาใหม่น่าจะเข้าท่ากว่าจีบไอ้เด็กโหดนี่เป็นไหน ๆ
....เกมดำเนินไปอย่างน่าเวทนา... กินเวลานานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์
เสียงเป่านกหวีดจบเกมประหนึ่งเสียงระฆังสวรรค์ สิ้นเสียงนกหวีดยาวเหยียด ปิ่นหยกก็ถึงกับลงไปนอนแผ่หราบนผืนทรายกลางแดดรำไรยามบ่ายคล้อย
“แกไม่ใช่คนแล้วไอ้กริช แมร่งตบเอา ๆ! พ่อแม่ผลิตมาติดทีมชาติรึไงวะ”
อาทิตย์และคิมไม่สามารถจะเห็นด้วยมากไปกว่านี้อีกแล้ว ผู้แพ้ทั้งสามไม่มีใครห่วงสกอร์มากกว่าชีวิตตัวเอง ในเมื่อตอนท้ายของเกมแทนที่จะวิ่งรับบอลกลับกลายเป็นทุกคนวิ่งหลบบอลที่ถูกฟาดลงมากันหมด
“อ่อนฉิบหาย!” กริชหัวเราะ
ปิ่นหยกมองตามตาค้าง....ท่านเทพแห่งเงินตราครับ...มันหัวเราะว่ะ! หลังจากปล่อยพลังใส่พวกเขาจนอารมณ์ดีแล้วสินะ! โอ้กีฬา(ถ้าพวกเขายังเรียกการละเล่นโหดร้ายนั่นว่าเป็นกีฬาได้อยู่)เป็นยาวิเศษช่วยปลดปล่อยพลังบ้าของมันได้อย่างไม่น่าเชื่อ บรรยากาศตอนนี้ดูผ่อนคลายลงผิดจากตอนกระป๋องเบียร์หลุดมือหมอนั่นหลังโดนลูกวอลเลย์บอลอัดหน้าเป็นกอง
ลูกกลม ๆ ซึ่งถูกใช้เป็นอาวุธสงครามของพี่หมีตลอดเกมถูกโยนตามลงมา ถือว่ามันยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้างเพราะความแรงที่พุ่งเข้ามานั้นไม่สูงมาก อย่างน้อยเขาก็พอจะกลิ้งหลบได้ทันแม้สภาพจะดูไม่เท่นัก... บอลตกลงบนพื้นทรายแล้วกลิ้งกลุก ๆ ไปชนร่างอาทิตย์ที่ทำตัวเป็นศพริมทะเลไปแล้ว
“โคตรหิวเลย...หมดแรงจะกระดิก..”
คิมโอดครวญเสียงอ่อนระโหย... นั่นทำให้คนที่เหลือรู้สึกตัวว่านี่มันใกล้จะถึงเวลามื้อเย็นเต็มแก่ มีกระทั่งเสียงท้องร้องของใครสักคนดังสนับสนุนอย่างเป็นทางการ
“นี่จะต้องมาตายริมทะเลให้ปูเสฉวนแทะซากเหรอวะ ไอ้กริช ไอ้ฆาตรกร กรูยังไม่อยากเป็นผีทะเล”
ปิ่นหยกเหลือบมองเพื่อนรักอย่างสังเวช.. มันยังจะมีแก่ใจเล่นมุกปัญญาอ่อน
“หิวกันรึยัง”
ถ้าเสียงนกหวีดหมดเวลาจากเกมเมื่อครู่เป็นเหมือนระฆังสวรรค์ เสียงนี้ก็อาจจะเป็นระฆังสวรรค์ที่ดังผ่านเครื่องขยายเสียง
ทุกคนแทบจะหวีดร้องออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“พี่เอ๊มมมมมมมมมม!!!!!”
ยิ่งเห็นเตาปิ้งย่างขนาดใหญ่กับกระบะใส่กุ้ง หอย หมึก ปู สด ๆ พร้อมถังน้ำแข็งและเครื่องดื่มเต็มอัตราศึกตั้งอยู่ไม่ห่างยิ่งทำเอาพยาธิในท้องดิ้นเร่า ๆ ด้วยความบันเทิงเริงใจ พลังชีวิตที่เหือดแห้งไปเหมือนจะไหลเข้าร่างอย่างน้อยก็พอให้มีแรงลุกแล้วกระเสือกกระสนไปยังแหล่งอาหาร
“ผมมาช้าไปหน่อยแฮะ” อุ่นใจที่เพิ่งเดินตามมาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วหยิบลูกวอลเลย์บอลบนพื้นมาปั่นบนนิ้วชี้
“อดเล่นด้วยเลย เสียดายเป็นบ้า”
ณ จุดนี้ สามชีวิตที่เพิ่งผ่านศึกหนักรู้สึกอิจฉาอุ่นใจเป็นที่สุด
To be continued…
======================================
คุยกันท้ายเรื่อง
หมีโหดขี้แหลก็มีมุมน่ารัก(?)นิดนึงเหมือนกัน 5555
แต่เนื่องจากไม่ใช่คู่หลักของภาคนี้ เพราะงั้นจึงยังไม่โฟกัสไปที่ความสัมพันธ์ของหมีกับพี่เอมนะคะ อย่างที่บอก ถ้าเขียนพร้อมกันแล้วเราอาจจะลำเอียงรักคู่โน้นคู่นี้มากกว่า เอาทีละคู่ละกัน (ฮา)
วันนี้มาบอกว่ามีทวิตเตอร์ของเรื่องนี้แล้วล่ะค่ะ http://www.twitter.com/RAINYsFICTION (http://www.twitter.com/RAINYsFICTION)
(http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/602589_397390960320793_2078000595_n.jpg)
เอาไว้เอาไว้อัพเดท เวิ่น เพ้อ ฯลฯ เกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้อย่างเดียวเลยค่ะ เพราะที่จริงเรามีทวิตหลักของตัวเองอยู่ แต่จะเอามาฟลัดเรื่องนิยายก็เกรงใจคนใน Timeline เลยทำใหม่ไว้เลย
ในที่นี้เล่นทวิตเตอร์กันรึเปล่าคะ มาฟอลกันเดี๋ยวตามไปฟอลกลับค่ะ แฮ่ ๆ ^o^
========================================
อีกนิดก่อนจาก (Reply เดียวล่อซะคุ้ม) หลังจากที่มาได้ถึง 18 ตอนแล้ว
อยากรบกวนถามนิดนึงค่ะ ว่าชอบใครในเรื่องบ้าง
อยากเก็บไว้เป็นข้อมูลพัฒนาตัวละคร ขอ 3 คน เรียงตามลำดับ 1, 2, 3 ตั้งแต่ตัวละครหลักยันตัวประกอบเลยค่ะ XD
ไม่ได้ลองใช้โพลเพราะว่าอยากรู้แบบ 3 ลำดับนี่เอง
แปะรูปตัวละครช่วยในการตัดสินใจ (ช่วยไหม...ฮา) เฉพาะคนที่มีรูปค่ะ พอดีว่าวาดไม่ครบ เอิ๊ก
ปิ่นหยก(ซ้าย) อาทิตย์ (ขวา)
(http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/s720x720/521972_384948954898327_1152882825_n.jpg)
พี่เอม
(http://a1.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/483217_393014300758459_1559570337_n.jpg)
น้องอุ่น
(http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/s720x720/540090_378028692257020_736636554_n.jpg)
พี่หมอ(ชื่อจริงชื่อธาราค่ะ ชื่อเล่นชื่อไอซ์)
(http://a3.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/s720x720/599507_378608102199079_63952195_n.jpg)
คิม กิมจิ
(http://fc05.deviantart.net/fs71/f/2012/205/4/5/keem2_resize_by_xx_rainyday_xx-d58ffli.jpg)
หมีกริช (ติดหน้าพี่เอมมาหน่อยนึง)
(http://fc05.deviantart.net/fs70/f/2012/205/b/c/krichcrop_resize_by_xx_rainyday_xx-d58ffss.jpg)
อันนา(พี่สาวอาทิตย์)
(http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/s720x720/526836_378026498923906_388933460_n.jpg)
พี่แวว ที่ยังหาแฟนไม่ได้สักที 555
(http://a8.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/319411_388084244584798_1941603036_n.jpg)
โหวตคนที่ไม่มีรูปก็ได้นะคะ อย่างคุณอานนท์เงี้ย //ไม่ได้ชี้นำนะ :D
โหวตแล้วทำอะไร... ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อาจจะเอาไปวาดรูป (ฮาา)
ปล. อยากเป็นแววนะคะ ทริปนี้คงเปรมมากกก...ก...
อยากเป็นเหมือนกันค่ะ ได้ไปเที่ยวกับหนุ่ม ๆ(ที่มีคู่แล้ว?)เป็นพรวน ฮา
ขอรีเควสคู่คุณพ่อน้องอาทิตย์กับน้องคิมกิมจิดอง คร่าาาา!!!!
โครม!!! (ซาวน์เอฟเฟกต์คนแต่งตกเก้าอี้ !!!!) มันมาได้ไง??? แกเอาอะไรจิ้นนนนนน ห๊าาาา??!!
เค้าแค่คิดว่าถ้าคู่นี้มันมาคู่กันได้ต้องเป็นอะไรที่มึนและฮาสุดยอดจะบรรยายเท่านั้นเอ๊ง!!! กร๊าก
*ตกเก้าอี้จริง ๆ* 55555 //สารภาพว่าไม่ได้คิดคู่นี้ในหัวเลยค่ะ (ฮาาา) แต่ถ้าอยากอ่านอาจจะทำเป็นพิเศษที่ไม่ใช่เนื้อเรื่องหลัก (อารมณ์แบบแฟนฟิกของเรื่องนี้)พูดถึงเหตุการณ์ที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงในเรื่อง ประมาณนั้นค่ะ คงพอไหว 555 เพราะว่าไม่งั้นเดี๋ยวพล็อตเปลี่ยน :D
อยากหาคนมาปราบคิมจัง คนที่มีสายตากว้างไกล(เสะตาโตๆ)
สะดุดกึกตรงคำนี้... แล้วก็รู้สึกคล้อยตามอย่างประหลาดจนอยากหาเสะตาโต ๆ(?)มาอีกซักคนเลยค่ะ 555
ขอบคุณมาก ๆ ทุกคอมเม้นต์ค่าาาาา >3< :กอด1:
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ^^
-
น่ารักทุกคนเลย^^
ชอบอาทิตย์ ดูเฉื่อยๆแต่รุกหนักดี
-
ลูกเจี๊ยบรุกแบบมึน ๆ น่ารักมาก ฮ่า ๆ ๆ~ :laugh:
หมีกริชก็ตลกอ่ะ ปล่อยออร่าเย็นยะเยือกออกมาตลอด
แต่พอชนะได้ก็อารมณ์ดีเฉยเล๊ยย :z2:
คู่พี่เอมกะหมีกริชต้องตลกแน่ ๆ (แอบรอคอย)
รอตอนต่อไปนะค๊าา :กอด1:
-
พี่หมีกริซอย่าทำตัวขี้โมโหสิ นี่เขามาฮันนีมูนกันนะ บรรยากาศกร่อยหมด
แล้วเวลาโมโหแล้วน่ากลัวอ่ะ อย่างนี้ถ้าพี่เอมออกมาเห็นตอนคลั่งจะทำยังไง
จะดึงอารมณ์กลับมาเจี๋ยมเจี้ยมทันมั้ย ฮ่าๆ
ให้เลือกสามอันดับ แล้วอันดับละสามคนได้มั้ยคะ พอดีเลือกลำบาก (คนแต่ง : :z6:)
อันดับหนึ่งคงเป็นพ่อยอดขมองอิ่ม ยอดชายนายอาทิตย์ของเค้าเองแหละ
อันดับที่สอง(เลือกยากมาก เกิดการตบตีกันภายในใจ)
แต่ผลการตัดสินใจก็ออกมาแล้ว อันดับสองได้แก่....พี่หมีกริซ ณ ทุ่งหญ้าเอมจิต
และอันดับที่สาม ชายผู้ซึ่งมีความพยายามไม่แพ้ใคร(แต่ตอนนี้พ่อยอดขมองอิ่มของเค้าก็ทำให้รู้ว่ายังไม่พอ)
นายเอกของเรา ปิ่นหยกกกกก
จริงๆคุณพ่อมาสูสีมากอ่ะ แต่ถ้าเอาจริงๆก็คือชอบแบบปิ่นหยก เอ๋อๆเวลาถูกจูบเงี้ย
(คุณพ่อนิสัยถูกใจ แต่ไม่รู้ว่าเอ๋อมั้ยเวลาถูกจูบ เลยแพ้ไป :laugh:)
-
ชอบเรื่องนี้มากกก รออ่านต่อไป :man1:
ส่วนสามคนที่ชอบ คนแรกก็ต้องเป็นลูกเจี๊ยบเลย แบบมันมึนได้น่ารักอ่ะ ที่สองก็น้องปิ่นหยกสุดเลิฟ ที่สามให้หมีกริชแล้วกัน
-
ยาวิเศษตรงไหน อิอิ
-
ชิงเข้าหอโดยไม่ได้รับอนุญาตล่ะซี๊ หมีกริช
-
รอตอนต่อไป :L2:
-
หมีกริชรุนแรงงง !
-
:m20: ตายๆหมีกริชโหดไปไหน
เห็นภาพเลย ฮ่าๆ นึกถึงเพื่อนถรึกๆขึ้นมาทันที
ถ้าเรียงลำดับละก็นะ
1) ลูกเจี๊ยบ เพราะมึนได้ไม่ดูกาลเทศะเอาซะเลย
โฮ่ย หวังว่าพอมีตัวร้ายโผล่มาแกจะไม่มึนอีกนะหุหุ
2) พี่เอม เสะสุดสวย?( มันสวยตรงไหน// :fcuk: โดนโบก!!)
เริ่มหลงเมนเสะซะแล้ว ว่าแต่หมีกริชทำอะไรอ่ะถึงไปต่อย
3) แม่หญิงแววัน นับวันเจ๊แกจะเป็นสาววายเข้าไปทุกที
สาววายทุกคนยินดีต้อนรับ (ฮ่าๆ นอกเรื่องละ)
ปล. คนเขียนขยันอัพมากเลย ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านเน่อ :pig4:
-
นำโด่งมาเลยต้องอาทิตย์ ตอนแรกก็ว่ามึนแต่หลังๆเจ้าเลห์มากกกกกกกกก อารมณ์ประมาณ เฮ้ยมึนไม่จริงนี่หว่าโดยเฉพาะตอนรังแกปิ่นหยก
มีข้อสงสัยคืออาทิตย์แอบชอบเลยตามมาอยู่ด้วยหรือเปล่าอ่ะ
คนที่สองก็นายเอกเราไง แบบว่าสู้ชีวิตสุดๆ นับถือเลย
คนที่3นี่ให้นายกริชดูเค้ามีจุดยืนในความรักดีขนาดตามเข้ามาอยู่ด้วย พี่เอมไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปว่าแต่นายกล้าจีบเค้าเปล่า
-
:z1: ตอดกัน วันละนิด จิตแจ่มใส :laugh:
>>>. ไอ้ลูกเจี๊ยบของเจ๊. แบบดูมีสไตล์เป็นของตัวเองดี หื่นแบบใสใส
>>. นู๋ปิ่นหยก. เป็นเคะที่เกินคำว่ารั่ว :laugh:
>. เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก "แวว" สปายสาววาย คอยสอดแนมความเคลื่อไหว :z2:
P.S. เออออ พี่หมี O.o เจ๊ว่าต้องเป็นคู่ที่ฮาร์ดคอ ชัวแม่งชอบความรุนแรง !!
-
ชอบบทพิสูจน์สมมติฐานของนายคิม
ยิ่งแทคทีมกับเจ๊แวว น่ากลัวว่าโลกนี้จะไม่มีความลับอีกเลย
-
เรียกหมี หมีก็มา
แต่คุณพระ... นั่นมันไม่ใช่หมีกริซลีย์แล้ว มันต้องเป็นหมีโพล่าแบร์แห่งขั้วโลกที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อได้ทุกวินาที
แล้วเหยื่อที่ว่า คงไม่ไปไหนไกลนอกจากเพื่อนร่วมคลาส อาหารอันโอชะของพี่หมี (เอะ... อะไรจะโอชะเท่าพี่เอมคงไม่มีสินะหมี)
บอกทีว่านั้นแรงหมี แรงหมีจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้หมีเด่นอะ หมีเด่นจนอาทิตย์เกือบหลุดจากวงโคจร
เกือบลืมว่าน้องเป็นพระเอก กร๊ากกกกกกก
ว่าแต่หมีคะ... พี่เอมปิ้งก็น่าจะอร่อยไม่น้อยเนาะ กร๊ากกกกก
ส่วนชอบใครในเรื่องบ้าง... ชอบทุกตัวค่ะ โดยเฉพาะตัวละครที่เป็นเสะ //โบกเกรียน
ฮี่ๆ ชอบ ๑.น้องอาทิตย์ ๒.พ่อหมอไอซ์(ออกมาน้อยแต่ก๊าวใจ) และสุดท้าย พี่เอมค่ะ (แม้พี่เอมจะเป็นเคะแต่ก็ยังอดไม่ได้) ฮ่าๆๆๆๆ
ป.ล. น้องปิ่นกรุ๊ปเดียวกันเลยยยยยยยย
-
หมีจะโหดไปป่ะ
-
สำหรับบุคลิกชอบ
1.อาทิตย์ลูกเจี๊ยบหน้ามึน เนียนได้ทุกสถานการณ์หยอกเล่นๆถ้าเคลิ้มมีต่อ 555
2.หมีกริชนักสร้างภาพ(?)แบ๊วเฉพาะกับคนที่ชอบเนี่ย ช๊อบ♥
3.นายคิมชอบรูป :o8: ไม่ใช่แระ555ดูเจ้าเล่ห์ดีน่าจะหาคนมาปราบ คึคึคึ
-
555 ปิ่นหยกน่ารัก คิดจะเอาชนะตัวซึนอย่างอาทิตย์ ยังอีกนานค่ะ
นี่ขนาดแค่มาเอนหลังเข้าห้องยังเจอไปซะเยอะ แค่มือคุณพระเอกเค้าก็มีความสุขได้จ๊ะ เค้ารักของเค้านิ
อาทิตย์ีนี่รุกแรงและชัีดเจนจนน่ากลัว...(แต่ชอบ) น้องปิ่นหยกแพ้ทางเค้าค่ะ หนูจงยอมรับจุดนี้
นี่คืนแรกหนูปิ่นหยกจะผ่านไปได้มั้ยหืม
หมีกริชไปรุกอะไรพี่เอมแน่ถึงตาเขียวและหงุดหงิดไปได้ขนาดนั้น แต่เชื่อว่าหมีเอาอยู่ค่ะจุดนี้
สงสารแต่เพื่อน ๆ ที่โดนฟาดฟันในเกมส์จนหมีอารมณ์ดีขึ้นมาได้ 555
ตัวละครที่ชอบนะคะ 1. อาทิตย์ ทั้งซึนและน่ารักได้โล่ห์ 2. น้องปิ่นหยก คนแสนดีแสนซื่อแสนน่ารัก
3. เลือกยาก แต่ขอเป็นน้องคิม เพราะเธอฉลาดล้ำโลกมาก รู้ทันรู้ใจเค้าไปหมด
ขอบคุณค่ะ
-
:3123:
-
ที่ 1 ก็อาทิตย์
ที่ 2 ก็ปิ่นหยก
ที่ 3 ก็พี่แวว
ชอบเรื่องนี้
ติดตามตอนต่อไปครับ
-
ชอบน้องอุ่นครับ ไม่รู้ทำไม ออกก้อไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ชอบ 555
-
ฮ่าๆๆๆ น่าสงสารสามหนุ่ม ถูกพี่กริชกระทำ(??)และย่ำยี(??) จนแทบเอาตัวกันไม่รอดเลยนั่น ฮ่าๆๆๆๆ
เราชอบคู่น้องปิ่นกับอาทิตย์นะคะ ถึงจะยังดูมึนๆอึนๆ แต่ก็แอบฮากันตลอด
ยิ่งเดี๋ยวนี้ อาทิตย์เริ่มจะรุกหนักขึ้นให้แฟนคลับได้ใจชื้นขึ้นมากันบ้าง
หวังว่าอีกไม่นาน น้องปิ่นจะยอมเป็นของลูกเจี๊ยบน้อย(??)ตัวนี้ซะทีนะคะ โฮะๆๆๆ
-
ปิ่นหยกค่ะอันดับหนึ่ง :L2: ใสซื่อแต่..งกไม่มีข้อยกเว้น แม้แต่ตอนเขิน
คนที่สอง ก็ต้องยอดชายนายอาทิตย์ สิ่งที่ลูกเจี๊ยบคิด..สิ่งที่พูด มันทำให้เค้าคิดลึกนะเออ
คนที่สาม พี่เอม บุคลิกมีเสน่ห์ ขี้เล่น เจ้าเล่ห์ เอิ่ม..โหดเล็กๆหื่นหน่อยๆ
พี่เขาต้องเป็น"จิ้งจอกพันปี"ปลอมตัวมาแน่เลย :m20:
-
ชอบอาทิตย์ที่สุดเลย ชอบพระเอกสไตล์นี้มึนๆกวนๆ แต่เนียบคลุกวงในได้ตลอด
ชอบหมีกริช ชอบพระเอกแนวเงียบๆขรึมๆ แอบโหดเล็กน้อยพอประมาณ
ชอบหนูปิ่น นิสัยงก เค็ม เหนียวของหนูได้ใจจริงๆ
-
สมมติฐานเราก็ชัดเหมือนกันนะ อาทิตย์มันบ้ากาม แล้วก็ขี้หึงด้วยชัวร์...... :haun5:
ส่วนหมีกริช...น่ากลัวมาก เหมือนจะดาร์กขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่อ่าน แต่ก็...ถ้าไม่ออกมาแนวนี้คงเอาพี่เอมไม่อยู่นะคะ (ใครจะได้ใครจะเอากันล่ะเนี่ย... :z10:)
เรียงลำดับความชอบ
1 น้องปิ่น ... ซึนๆดี เป็นเด็กดี แล้วก็ดูจะพยายามเป็นคนมีหลักการ ทำตัวให้ดูเครียดงี้ แต่จริงๆโก๊ะมากเลย
อ่านฉากที่บรรยายความคิดน้องทีไรฮาแตกตลอด ไม่ตรงการภาพพจน์ที่แสดงออกซักนิด
2 อาทิตย์ มันเป็นคนบ้าที่ปลอมตัวมาในคราบพระเอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ แต่ฟินตรงที่รู้สึกได้ว่า ไอ่พระเอกแบบนี้แหละที่มันจะไม่ว่อกแว่กและคงบูชาเมียมากๆ ที่สำคัญ ยังไม่มีฉากไหนที่ลูกเจี๊ยบออกมาแล้วเราไม่หัวเราะเลยอ่ะ รักมันนะ
3 เลือกยากแฮะ คนอื่นยังไม่มีบทเท่าไหร่ แต่เราชอบคิมนะคะ อาจจะเพราะนิสัยคล้ายกัน :laugh: เรื่องของเพื่อนคือเรื่องของเรา จิกได้ไม่ให้หลุดรอดสายตา กร๊ากกกกก
-
อั้ยย้ะ มีหงมีหวง ขนาดกับเพื่อนยังไม่เว้ยนะคุณชาย
ดูท่าแล้วอาทิตย์จะหลงปิ่นหยกหัวปักหัวปำเลยนะเนี่ยะ
555 ชอบบรรยากาศแทะโลมของอาทิตย์
มันอ่านแล้วชวนให้หวิวๆยังไงก็ไม่รู้
แต่ก็ไม่ได้ดูจิตไป กำลังน่ารักเลยละตัวเธออ เอ๊ยย :-[
หมีกริชทำอะไรพี่เอม
โดนกลับมาแก้มบวมเชียว ฮ่าๆ
รออ่านต่อจ้าาาาาาาาา
-
กรี๊ดดด รักอาทิตย์อ่ะน่ารักที่สุด ชอบมากพระเอกมึนๆ (จิงอ๊ะ)
ชอบคู่ของปิ่นหยกกะอาทิตย์ที่สุดอ่ะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบ ปิ่นหยก อาทิตย์ อุ่นใจ
-
หมีโหดปล่อยพลัง เป็นศพกันเกลื่อนเลย โดนพี่เอมชกมาเหรอน่ะ 5555
ขำลูกเจี๊ยบขี้หวงอะ น่ารักดี
-
ลูกเจี๊ยบเริ่มแพรวพราวขึ้นเรื่อยๆละ :laugh:
แต่ยังคงสติลมึนอยู่ดี :m20: :m20: :m20:
-
ลูกเจี๊ยบยังสติลมึนแล้วแทะโลมน้องปิ่นหยกต่อไป
หมีกริชโหดอ่ะ
ที่หน้าบวม สงสัยโดนพี่เอมฝากรักมา
เราชอบลูกเจี๊ยบหน้ามึนที่สุดค่ะ
ที่สองคงเป็นนายเอกของเรา
น้องปิ่นคนดีแต่รั่วสุด ๆ
ที่สาม เอ..
หนักใจอ่ะ แบบว่าหลายใจ 5555
ขอเป็นสามคนได้ไหมคะ
เราชอบหมีกริช น้องคิม กับหนูแววเท่ากันเลยย :กอด1:
-
555+ ติดตามเรื่องนี้อยู่นะคับๆ ชอบพี่อาทิตย์ อยากอ่านตอนของพี่กริชกับพี่เอมจังๆ
-
อ๊ากกกก เรื่องนี้น่ารักอ่า แถมฮาได้อีก
นายอาทิตย์นี่จะหน้ามึนเกินไปแล้ว หน้ามึนจนหน้าหมั่นไส้จริงๆ
ก็ได้แต่หวังว่าหนูปิ่นหยกจะอยู่รอดปลอดภัยจากความมึนเนียนๆของมันไปได้ตลอดรอดฝั่งละนะ
-
กรีดร้อง...... นิยายน่ารักมาก.....ค่ะเหมี่ยวชอบน้องปิ่นหยก ที่ดูเหมือนจะเก่ง แต่กลับซื่อสุดๆ ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของอาทิตย์ ลูกเจี๊ยบมือไวนั่นหร๊อก
แอร๊ หมีกริชก็ฮาปนโหดค่ะ คนอะไรแปรปรวนยิ่งกว่าดีเพรสชั่น เลิฟๆนิยายเรื่องนี้เลยค่ะ รอตอนต่อไปน๊า
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 19 – น้ำเมาในกระแสเลือด
ผืนฟ้ากว้างมองจากระเบียงเวลานี้เต็มไปด้วยดวงดาวพร่างพรายเหมือนกำมะหยี่สีน้ำเงินที่มีเพชรเม็ดเล็ก ๆ ประดับอยู่วิบวับ พระจันทร์เกือบเต็มดวงทอแสงสีเงินยวงสะท้อนลงบนผิวน้ำ ทะเลยามค่ำคืนให้ความรู้สึกลึบลับและเย้ายวนผิดแผกไปจากตอนกลางวัน
นั่นเป็นภาพที่เขาจะเห็น.....ถ้าได้ไปนั่งอยู่ตรงนั้นนะ
บนเตียงสี่เสาสีขาวหลังใหญ่ในห้อง...ปิ่นหยกยังนั่งร้องห่มร้องไห้อยู่ไม่หยุด และอาทิตย์ก็หันไปโอบไหล่คนที่กำลังสะอึกสะอื้นให้ขยับเข้ามาใกล้ ๆ
“ร้องหาพ่อเหรอ”
อืม...นั่นเสียงเขาเอง
“.......ไอ้เวร...พ่อตายแล้วเว้ย.....ฮึก!....เมื่อไหร่เมิงจะเลิกด่ากรูซะที!”
แล้วปิ่นหยกก็ปล่อยโฮออกมาลั่นห้อง
“คร่ำครวญเป็นควายถูกเชือดเลย”
นั่นก็เสียงเขาอีกแล้ว
“เลวววววว!!!!! ฮืออออออออออออ...”
มันเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ...
......................................................
..............................
“เอาปูมาอีกไอ้น้องชาย”
“พี่แววอย่าแย่งดิ!”
“เป็นผู้ชายต้องเสียสละให้สาวน้อยบอบบางสิคะคุณน้อง~!”
“กินเท่าจับกังนี่ไม่เรียกสาวน้อยบอบบางแล้วพี่”
“เด็กบ้านี่! เดี๋ยวเจ้เอาขวดแบล็กตบสมองไหลเลย!”
มวยคู่แรก.... แวววัน โสดไม่สร่าง ปะทะ คิม กิมจิ
“อาทิตย์!! อันนั้นฉันแกะไว้กินเองว้อย!”
“...งั้นคืนให้ก็ได้”
“เลว!! ในปากไม่เอา!”
“เอาแต่ใจจริง ๆ”
มาว่ากรูอีก
“แกะใช้คืนเดี๋ยวนี้เลย!”
“อะ..งั้นให้อันนี้”
“ซากหางกุ้งก็ไม่เอาเว้ยยยย!!!”
มวยคู่ที่สอง อาทิตย์ ศิษย์แม่ไก่ ปะทะ ปิ่นหยก งกเงิน
กลุ่มเด็กหนุ่มและหนึ่งสาวที่ท่าทางเริ่มจะแมนพอกับหนุ่ม ๆ เข้าไปทุกทีตั้งวงทะเลเผากันริมหาดเสียงดังลั่น โชคดีที่ไม่มีใครอื่นอยู่แถวนั้น ชายหาดจึงเสมือนหนึ่งเป็นของพวกเขาไปโดยปริยาย ซึ่งประโยชน์ข้อนี้ก็ถูกใช้คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม แต่ละคนส่งเสียงโหวกเหวกกันสนั่นลั่นหาดแบบที่ถ้าไปทำแถวหอคงต้องมีเพื่อนข้างห้องปาถ้วยถังกะละมังไหใส่กันบ้าง
เวลาล่วงเลยไปจนค่ำมืดดึกดื่น ลมทะเลซึ่งโชยเข้าหาหาดทรายเปลี่ยนเป็นลมบกพัดออกจากฝั่ง อาหารทะเลที่ปิ้งย่างกันตรงนั้นพร่องลงไปจนเกือบหมดทิ้งเพียงซากไว้เป็นหลักฐาน เตาไฟเหลือถ่านไม้แค่บางส่วนยังติดเห็นควันลอยขึ้นกรุ่น ๆ ในความเย็นเยียบของราตรี และพวกเขายังคงปักหลักกันอยู่ที่เดิมอย่างเหนียวแน่น
อุ่นใจหลังจากอิ่มหนำสำราญและดื่มไปพอสมควรก็แวบไปนั่งกดโทรศัพท์มือถือยุกยิกบนพื้นทรายไม่ไกลนัก เอมจิตครึ้มอกครึ้มใจหยิบกีตาร์ขึ้นมาดีด และคิมซึ่งเริ่มจะกรึ่ม ๆ แต่ยังสติดีอยู่ก็โหยหวนครวญเพลงสีหน้าล่องลอย ไม่มีใครสนใจกริชที่นั่งจืดจางสงบนิ่งแกว่งก้อนน้ำแข็งในแก้วเล่นไปมาอยู่ตรงนั้น และท่าทางเจ้าตัวก็ไม่ได้มีทีท่าต้องการความสนใจมากมายนัก
“ไอ้ปิ่น แกพอเหอะ” คิมหันมาเตือน หลังจากแหกปากร้องจบไปอีกสามเพลงรวด
“เยอะละ เดี๋ยวเมา”
เจ้าของชื่อเลิกคิ้ว ถึงจะดื่มแบบผสมมิกซ์เซอร์แต่เล่นกระดกตั้งแต่เย็นก็ทำเอาหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ
“ไม่ต้องห่วงว่ะ ไม่เอาจนเมาหรอก”
“ไม่ได้ห่วงแก ฉันห่วงตัวเองเว้ย” เขาเบ้ปาก ยังจำประสบการณ์เมื่อครั้งที่ปิ่นหยกดื่มจนเมาได้ดี ที่แย่คือใช่ว่าจะเป็นพวกคอแข็ง ปากบอกไม่เมา ๆ รู้ตัวอีกทีก็ไปเสียแล้ว
“เอาให้ดีเหอะ แกเมาแล้วสภาพทุเรศรับไม่ได้”
ปิ่นหยกยักไหล่ คิมพูดอย่างกับตัวเองคอแข็งตาย มันก็พอกันล่ะว้า
บทสนทนานั้นทำให้อาทิตย์สนใจนิดหน่อย
ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ครู่เดียวเขาก็เดินเข้าไปยื่นแก้วใหม่ให้ปิ่นหยกแทนแก้วเดิมซึ่งเหลือแต่น้ำแข็งอยู่ในนั้น น้ำสีอำพันที่ผสมโซดาเพิ่มไปเพียงนิดเดียวถูกรับไปจากมือแล้วกระดกพรวดเข้าปากทันที
“ขอบใจ”
“เฮ่ย ๆ” คิมส่งเสียงปราม “บอกแล้วว่าอย่าให้มันเยอะ”
“งกว่ะไอ้คิม”
ถูกคนอย่างปิ่นหยกว่า ‘งก’ ถือเป็นเรื่องเจ็บปวดมากทีเดียว ในเมื่อมันนั่นแหละไอ้ตัวงกที่สุดในระบบสุริยะจักรวาล!
ช่างหัวมันแล้ว ไม่ได้นอนห้องเดียวกันคงไม่เดือดร้อนมาถึงเขา และดูท่าก็ไม่ได้เมามายอะไรถึงขั้นนั้น
คงไม่เมามายถึงขั้นนั้นแน่ถ้าอาทิตย์ไม่เสิร์ฟเอา ๆ อย่างนี้
....................................................
.............................
คนอื่นไม่รู้แยกย้ายหายไปตั้งแต่เมื่อไร คิมที่เดินไปเข้าห้องน้ำกลับมาก็เห็นเหลือแค่คุณชายกับไอ้งกนั่งก๊งกันสองคนริมทะเล ถึงอยากจะอยู่ดูอะไรอีกสักนิดแต่เขาเองก็ทั้งง่วงทั้งมึนอยากเอาหัวไถกับหมอนเต็มแก่จนตัดสินใจว่าช่างมันเถอะ แค่นี้เขาก็แน่ใจอะไรต่อมิอะไรเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว ตั้งใจว่าแวะไปทักอีกทีก่อนหนีไปนอน
“ยังไหวใช่ไหมพวกแก” เขาตะโกนถามมาแต่ไกล
ในความมืดสลัวนั้น..
ปิ่นหยกเงยขึ้นมาสภาพน้ำตานองหน้า..บอกให้รู้ว่าไม่น่าไหว
ฉิบหาย...เอาแล้วไง
“.....ฮึก.........!” เสียงสะอื้นดังแทรกขึ้นกลางวง คิมหันขวับไปหาอาทิตย์ทันที
“แกมอมเหล้ามันเรอะ!!?”
“ก็นิดเดียวเอง...ไม่คิดว่าจะคออ่อน”
“เวร! พูดไม่ฟัง”
“แล้วเสือกอะไร”
คิมอ้าปากค้าง...นี่มันอะไรวะเนี่ย ปิ่นหยกเหมือนจะโดนมอม แต่ไอ้คุณชายนี่ปากมอม! ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยเห็นมันพูดจาอย่างนี้มาก่อน
“.....ฮือออออออออ.....ฮึกกก.......ฮื้อออออ....ออออ.....”
ไอ้เพื่อนบ้านี่ก็เมาแล้วแหกปากร้องไห้ไม่หยุดอีก
“ไม่รู้ด้วยแล้วเว้ย! กรูไม่ชอบเสือก” เขาจงใจพูดประชด “เอาไปดูแลกันเองก็ละกัน”
“ดูแลตัวเองได้ว้อย...ไม่ต้องโยนไปโยนมา......ฮืออออออออออ...โฮวว.....วว...ว....ว.......”
“หุบปากก่อนได้ปะ”
อาทิตย์หันไปออกคำสั่งเสียงนิ่ง ปิ่นหยกชะงักไปเพียงอึดใจเดียวแล้วก็ยิ่งน้ำมูกน้ำตาไหลเป็นเขื่อนแตกทำเอาคิมถึงกับอึ้งอีกที
ลูกเจี๊ยบของไอ้ปิ่นก่อกบฏแล้วไง สรุปว่าพวกมันเมาทั้งคู่ใช่ไหม
“ทุเรศลูกตาฉิบหาย” คิมกุมหน้าผาก “ถ้าจะเมาแล้วแหกปากคร่ำครวญอย่างงี้ช่วยเปลี่ยนเป็นอ้วกหัวทิ่มออกมาเลยเหอะ”
เขายกมืออุดหูแล้วเอาเท้าเตะทรายบนพื้นไปกลบกองไฟ
“เอามันกลับบ้านไปโอ๋ให้เงียบไป ร้องอยู่ได้หนวกหู...ห้องติดกันเดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้นอนกันพอดี”
“สั่งเหรอไอ้เตี้ย”
คิมอยากโดดตีลังกาแล้วก้านคอมันสักที ทำไมปากหมางี้วะ เขาก็ใช่ว่าจะเตี้ย ส่วนสูงก็พอ ๆ กับปิ่นหยกนั่นแหละ มันเองที่สูงไปไม่ใช่รึไง
“หรือเมิงจะเก็บของดับไฟที่นี่แล้วให้กรูหิ้วไอ้ปิ่นไป!”
“ฮือออออ....ออออ.....เตี้ยแล้วหนักหัวใครวะ.....แงงงงงงงง”
อีกคนที่ร้อนตัวโวยวายขึ้นคลอเสียงสะอื้นแทรกด้วยอาการฟูมฟายไปด้วยอย่างน่าตบกะโหลก ถ้าไม่ติดว่าตบกะโหลกมันแล้วเขาจะโดนสั่งเก็บจากไอ้คุณชายซึ่งกลายเป็นมนุษย์ปากไม่มีหูรูดที่รีบไปกอดเอวคนข้าง ๆ แน่นแทบจะทันทีที่ได้ยินเขาขู่ว่าจะหิ้วปิ่นหยกไปเองล่ะก็นะ..
....................................................................
.................................................
เด็กหนุ่มสองคนพยายามลากถูลู่ถังกันกลับบ้านพัก ซึ่งมันควรจะง่ายดายเหมือนขาไปตอนวิ่งลงทะเล ถ้าไม่ติดว่าปิ่นหยกต้องหยุดเดินเป็นระยะเพื่อแหกปากร้องไห้ราวกับชาตินี้ไม่เคยร้องไห้มาก่อนเลยต้องเอาให้คุ้ม และอาทิตย์ที่ดูสติสตางค์จะไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไรก็ปลอบไปด่าไปจนมาได้ครึ่งทาง..
“หนวกหูโคตร ใครเหยียบหางรึไง”
“....ฮืออออออ...อออ....ออ....อ........!!!”
“แหกปากร้องไห้ก็ไม่รวยขึ้นหรอก”
“เมิงไม่ต้องย้ำก็ได้!!!....โฮรวววววววววว....วววว....ววว..........แค่นี้ก็เสียใจจะตายแล้วแสรด!”
“เจ้าหนี้ยังไม่เห็นมีมาทวง จะเสียอกเสียใจอะไรนักหนา”
“......แงงงง.....กรูไม่รู้เสียใจเรื่องอะไร แต่มันหยุดร้องไม่ได้จบปะ.....ฮึกกก....!!”
บทสนทนาของคนเมาช่างหาสาระไม่ได้เลย
เดิน ๆ หยุด ๆ กันอยู่ครู่ใหญ่ยังไม่มีวี่แววว่าจะถึงที่หมาย เหมือนเห็นคิมเดินแซงเข้าบ้านไปแล้วแว้บ ๆ สติเศษเสี้ยวส่วนที่ยังเหลืออยู่ของอาทิตย์เริ่มเสียใจที่ชวนปิ่นหยกดื่มเหล้า(หรือจะพูดให้ถูกคือมอมเหล้า) นี่ผิดจากที่คิดไว้มากทีเดียว... มันควรจะเป็นเมาแล้วยั่ว...เมาแล้วเซ็กซี่....หรืออะไรแบบนั้นไม่ใช่หรือจากที่เคยเห็นในละคร แล้วไอ้เด็กขี้แยในร่างหนุ่มมัธยมปลายที่ร้องไห้ไม่หยุดข้าง ๆ เขานี่คืออะไร?
“หยุด!”
“หยุดอยู่นี่ไง!” อีกฝ่ายตอบเสียงเครือ
“หยุดร้องไม่ใช่หยุดเดิน”
“.....ก็....ก็อยากหยุด....แต่.....ฮือออออออออออออ เข้าใจหน่อยสิวะไอ้โง่!!.....แงงง”
พูดบ้าอะไรไม่รู้เรื่องใครจะไปเข้าใจวะ...
“ไม่หยุดร้องเดี๋ยวปล้ำแม่งเลย!”
ปิ่นหยกเบิกตากว้าง แล้วน้ำตาก็พร่างพรูเป็นสาย
“เป็นเกย์จริง ๆ ใช่ไหม!! สารภาพออกมาแล้วสินะ....ฮึกก....เทพเจ้าแห่งเงินตราช่วยผมด้วย...ชีวิตบัดซบพอแล้ว...ผมไม่เอาเมียเป็นผู้ชายนะ...อะฮือออ....” เด็กหนุ่มคร่ำครวญถึงชีวิตอาภัพอยู่อีกสองสามประโยค ก่อนที่ทั้งร่างจะลอยหวือขึ้นจากพื้น ทั้งหัวโคลงเคลงไปหมดจนอยากคายของเก่า ภาพที่เห็นตรงหน้าดูกลับทิศแปลก ๆ กว่าจะรู้ตัวว่าโดนแบกขึ้นพาดอยู่ที่ไหล่ของคนเมาอีกคนก็เมื่อเดินมาถึงบ้านแล้ว ทิ้งน้ำตาหกเรี่ยหกราดมาตลอดทาง
“ปล่อยเว้ยยยย!!! ฮืออออ...”
“ดิ้นอยู่ได้ เป็นไส้เดือนเหรอ” อาทิตย์เอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับสาวเท้ายาว ๆ เข้าตัวบ้าน “อยู่นิ่ง ๆ เดี๋ยวปล่อย”
เขาเหลือบตามองผ่านห้องนั่งเล่นซึ่งเปิดไฟทิ้งไว้แต่ไม่มีใครอยู่ หรือบางทีอาจมีแต่เขาไม่เห็น เด็กหนุ่มเดินเลยเข้าห้องนอนตามที่ตกลงกันไว้เมื่อกลางวันแล้วใช้เท้าเตะประตูปิดตามหลัง และปิ่นหยกก็ยิ่งแหกปากโหยหวน
“....แงงงงงง...ปล๊อยยยยย.....!”
“ปล่อยแน่แหละ” เขาเดินตรงไปกลางห้อง หยุดอยู่หน้าเตียงสี่เสาหลังใหญ่...
“แต่ปล่อยบนเตียงนะ”
“ห๊ะ!?”
สิ้นเสียงอุทาน เด็กหนุ่มก็ดึงร่างอีกฝ่ายลงจากไหล่แล้วเหวี่ยงหล่นตุบลงบนฟูกทันที
“ฮือออ...ให้ปล่อยแล้วทำไมต้องรุนแรงด้วยวะ...!”
“งั้นชอบแบบนุ่มนวล?”
อาทิตย์ย้อนสีหน้ายียวนแล้วทิ้งตัวตามลงมา สองมือกดไว้ที่ข้อมือคนข้างล่างแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้
“ไม่ชอบทั้งนั้นว้อย...ฮึก..! ....อ....เอาจมูกไปห่าง ๆ”
“แม่งเรื่องมากว่ะ!”
เขาสบถและทำสิ่งตรงกันข้ามด้วยการฝังใบหน้าเขาหาซอกคออีกฝ่ายแทนที่จะถอยออกมา
....กลิ่นแอลกอฮอล์.......กลิ่นเกลือ.....และกลิ่นเหงื่อที่อ้อยอิ่งอยู่ตามผิวหนังกำลังรุมเร้าเขาให้อารมณ์กระเจิดกระเจิง....
ความรู้สึกปวดหนึบตรงท้องน้อยดูจะยิ่งชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่ฟันของเขาขบลงไปบนผิวเนื้อเนียนละเอียดบริเวณลำคอนั่นและได้รับเสียงครางปนสะอื้นของปิ่นหยกตอบสนองกลับมา.. เข่าของเขาดันแทรกไปที่หว่างขาอีกฝ่ายเรียกให้ร่างซึ่งถูกคร่อมอยู่กระตุกเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยห้ามเสียงแหบพร่า
“...อ...อา...ทิตย์.....อืออ.....ไม่....ฮืออออ....”
ข้อมือถูกยึดตรึงไว้ทั้งสองข้างแต่ก็ยังสะบัดเร่าพยายามให้หลุดออกจากมือใหญ่ซึ่งบีบเค้นเอาไว้แน่นจนเป็นรอยจ้ำแต่ไม่เป็นผล ปิ่นหยกส่ายศีรษะไปมา ภาพตรงหน้าพร่าเลือนด้วยน้ำตาแล้วถูกแทนที่ด้วยภาพความทรงจำบางอย่างที่อยากลืมแต่ไม่เคยทำได้...
“...ยะ....อย่า....!! ไม่..............”
"ไม่!!!!!!!!! ปล่อยผม!!!....ฮือออออ"
อาทิตย์ชะงัก
สรรพนามที่ปิ่นหยกใช้เรียกตัวเองเปลี่ยนไป...?
แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่ใช่แบบเดียวกับเสียงโหวกเหวกเหมือนอย่างก่อนหน้านี้
“ปิ่นหยก?”
“.........ปล่อยผม..............ฮึก...............!....ด.....ได้โปรด........”
และนัยน์ตาเหม่อลอยก็บ่งบอกว่านั่นไม่ได้กำลังพูดกับเขา
“ปิ่นหยก!”
เขาคว้าไหล่อีกฝ่ายที่สั่นเหมือนลูกนกซึ่งกำลังหวาดกลัวเอาไว้มั่นด้วยมือทั้งสองข้างแล้วเขย่าจนร่างนั้นโงนเงนทั้งที่แววตายังไหวระริก
“ได้ยินไหม?....ยังอยู่กับฉันตรงนี้รึเปล่า?....ปิ่นหยก”
"......."
เจ้าของชื่อสะอื้นออกมาแล้วหอบหายใจทางปาก ใบหน้าแดงก่ำที่ไม่รู้ว่าเมาหรือมีอย่างอื่นปนด้วยเหม่อมองตรงมาทางเขาอยู่ครู่ใหญ่ แต่ภาพที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นดูราวกับเป็นคนอื่น..
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนทรมานราวกับเข็มนาฬิกาหยุดเดินไปแล้ว กว่าปิ่นหยกจะกระพริบตาสองสามครั้งแล้วมองเห็นตัวเขาจริง ๆ ที่อยู่ตรงนี้
".....ปิ่นหยก..."
แพขนตาเปียกชื้นขยับไล่น้ำตาให้ไหลลงข้างแก้ม และเขาใช้นิ้วหัวแม่มือปาดมันออกแผ่วเบา
“....อาทิตย์....?”
เด็กหนุ่มร่างสูงถอนหายใจโล่งอก
ท่าทางของปิ่นหยกเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกใจไม่ดีอย่างอธิบายไม่ถูก
...มันเป็นอาการดิ้นรนอย่างสิ้นหวังที่เขาเห็นแล้วแทบจะขาดใจตาม เขาถึงกับปฏิญาณกับตัวเองในใจว่าต่อไปนี้จะไม่ให้อีกฝ่ายแตะต้องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อีกแล้ว...
“.....แกอย่าทำให้ฉันกลัว.....”
คำกระซิบของปิ่นหยกขาด ๆ หาย ๆ แต่ในความเงียบก็ยังได้ยินชัดเจน เขาก้มลงกดจูบแผ่วเบาที่ขมับชื้นเหงื่อทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อนเลยสักนิด..
“ป๊อดว่ะ!”
แต่ฤทธิ์สุรายังไม่ซา...ความปากหมาก็ยังอยู่..
คือเขาก็ทั้งห่วงทั้งกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไรไปนะ..ทว่าปากมันไปก่อนแล้ว
"ฮึก...!!"
....และปิ่นหยกก็หนีไปนั่งร้องห่มร้องไห้ต่อที่อีกมุมหนึ่งของเตียง…
.........................................
.....................
อาทิตย์ขยับตามเข้าไปใกล้ “ร้องหาพ่อเหรอ”
“.......ไอ้เวร...พ่อตายแล้วเว้ย.....ฮึก!....เมื่อไหร่เมิงจะเลิกด่ากรูซะที!”
“คร่ำครวญเป็นควายถูกเชือดเลย”
“เลวววววว!!!!! ฮืออออออออออออ...”
ความทรงจำรางเลือนของเขาบอกว่ามันเริ่มต้นประมาณนี้เอง...
To be continued…
====================================
คุยกันท้ายเรื่อง
ไม่รั่วไม่ใช่เรื่องนี้...(?) สงสารปิ่นหยกนะ ในหลาย ๆ ความหมาย.. เหมือนจะเครียดยังไงหนูก็รั่วอะลูก 555 รู้สึกเหมือนคนเขียนนี่แหละที่คอยกลั่นแกล้ง แต่อย่าเพิ่งดราม่าเลยมันยังไม่ถึงเวลา *หัวเราะ*
ขอบคุณงาม ๆ สำหรับทุกคอมเม้นต์จริง ๆ ค่ะ อ่านแล้วชอบเราก็ดีใจที่สุดเลย =////=
อนึ่ง เห็นบางท่านบอกว่าไม่ค่อยได้เข้า fb ไม่ได้เล่นทวิตเตอร์(ปกติเราอัพรูปประกอบและรูปวาดเล่นของเรื่องนี้ไว้ที่นั่น) เลยเอามาแปะนิดนึง
อันนี้หมีกริชจากตอนที่แล้ว แต่ดันลืมวาดรอยปูดที่แก้ม...หงึกกก... สมมติว่าเป็นมุมกล้องละกัน ฮาา
(http://a8.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/s720x720/576047_398522276874328_226873273_n.jpg)
แล้วพบกันตอนหน้าค่าาา :D
-
ปิ่นหยกมีอดีตด้วย อาทิตย์อย่ารังแกกันซิ สงสารปิ่นหยก
นายเมาแล้วกร่างมากเลยอาทิตย์
-
:กอด1:
-
ทิ้งปมไว้อีกละ
-
อ่านไปฮาไปพอกำลังจะสงสารน้องปิ่นก็กลับมาฮาอีก
รอตอนต่อไปจ้า
-
ถ้าเมาแล้วรั่วขนาดนี้ สงสารคนที่ต้องมาดูแลจัง 55+
-
ทำพวกแกเมากันอย่างนี้
เมาแล้วต้อง....เด้ :z3:
-
ปิ่นหยกเมาแล้วรั่ว
ส่วนอาทิตย์เมาแล้ว
ปากหมามาก :laugh:
-
โอ้ .... ปิ่นหยกมีความหลังฝังใจ
-
คู่นี้ฮาาาาาา :laugh:
เมาแล้วน่ารักมาก เหมาะสมกันๆ 5555555
ปิ่นหยกมีอดีตไรง่ะ :z2:
-
โถ ๆ ๆ นึกว่าเจ้าลูกเป็ดขย้ำหนูปิ่นไปแล้วซะอีก
ร้องไห้ซะประหนึ่งคนเสียตัว สมน้ำหน้าอาทิตย์ ผิดคาดไปเยอะเลยสิ
-
หนูปิ่นมีอดีตสินะ
-
อาทิตย์ จริงๆแล้วปากแกเป็นแบบนี้เองเหรอ :laugh:
-
ง่า ปิ่นหยกคงไม่ใช่เคยโดนทำอะไรใช่มั้ย o22
-
ทัวร์รั่ว แต่ไม่ครบทีม อย่างฮากับพี่แววอ้ะ :m20:
-
เจ้าลูกเจี๊ยบเมาแล้วเปลี่ยนเลย
-
เจ้าลูกเจี๊ยบอุตส่าห์มอมเหล้า
นึกว่าจะได้เมาแบบยั่ว
แต่กลับได้เมาแล้วรั่วหนักกว่าเดิมแทน 5555
แล้วตัวเองกลับกลายเป็นคนปากร้ายไปได้
ตอนนี้สนุกมากค่ะ อ่านไปขำไป
แต่น้องปิ่นมีอดีตร้าย ๆ ด้วยเหรอคะ :เฮ้อ:
-
ตีตูดอาทิตย์รัวๆ บังอาจรังแกปิ่นหยกรึ.... ดูสิปิ่นออกจะน่าสงสาร น่าทะนุถนอมแบบนี้ ? ว่าแต่อดีตของปิ่นคืออะไร ทำไมถึงได้กลัวขนาดนี้... โฮว กอดปิ่นหยกของแจ้(แล้วเอาลูกเจี๊ยบซุกไว้ที่ซอกคอ) :-[
-
ป๊าดดดดด. เหมาะสมกันเวอร์ :laugh:
นี่คือ..... สันดานอันลึกซึ้งของสุดหล่อของเจ๊หรอ!!
P.S. เจ๊ปลื้มมม. ฮาร์ดคอดีแท้. แอร๊ยยยยยย :z1:
-
เเต่ละคนเมาเเล้วไม่ไหวเลย ก๊ากๆ :laugh:เหมือนปิ่นหยกมีอดีตที่ไม่ได้เเน่ๆเลย
-
ถ้าจะเมาแล้วเปลี่ยนขั้วขนาดนี้
ดีนะ อาทิตย์ไม่เมาแล้วสาวแตก ปิ่นห้าวระเบิดไปเลย :laugh:
ว่าแต่ เห็นเค้าลางอดีตดราม่ามาแต่ไกล
ขวัญเอ้ยขวัญมานะหนูปิ่น :กอด1:
-
น้องปิ่นหยก หนูมีปมใช่มั้ยลูก เคยเจอเรื่องไม่ดีมาใช่มั้ย เป็นห่วงจัง
อาทิตย์ตอนเมาน่ากลัวกว่าตอนปกติอีกอ่ะ ปากไวมาก
เปิดเรื่องมาคิดว่า NC ซะแล้ว 555
ขอบคุณค่ะ
-
ปิ่นหยกเมาแล้วร้องไห้ อาทิตย์เมาแล้ว aggressive คุยกันอย่างกับทะเลาะ น่าปวดหัวจริงๆ
ปิ่นหยกมีอดีตอันเลวร้ายด้วยอ่ะ เค้าลางไม่ดี :m29:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
o13 o13 o13 o13
-
น่าสงสารปิ่นหยก อาทิตย์มั่วแล้วรั่วนี่หว่า ปากนะปาก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
555+ เสียดายเมาแร่วต้องเสดกานจิ หุหุ
อาทิตย์เมาแล้วปากหมาง๊ะแต่อยากบอกกรูชอบบบบบบ 5 5 +
ตอนนี้ฮามากอ่ะ ฮาสุดก้ออาทิตย์แหละ อิอิ ไม่เคยเหนมุมนี้มาก่อน 5 5 + :m1: :m1:
-
เพิ่งรู้ว่าอาทิตย์เมาแล้วจะกลายร่างเป็นลูกเจี๊ยบฮาร์ดคอร์ก่อกบฎซะงั้น ฮ่าาา
ก็ว่าทำไมเจ้าลูกเจี๊ยบเวอร์ชั่นนี้มันพูดมันจาแปลกๆ ห้วนๆถ่อยๆเถื่อนๆพิกลๆ
-
ชอบเวลาปิ่นหยกด่าว่าเลวจัง มันคงดูน่ารักดี ฮ่าๆ
อดีตอะไรของปิ่นอ่ะ มันมีปมแบบนี้มา อย่างนี้ต้องสมยอมอย่างเดียวสินะ
จะไปอาศัยน้ำเมาทำให้เขาเป็นขอเราไม่ได้แล้วนะคุณชาย o18
อาทิตย์เมาแล้วเปลียนไป ปากร้ายกวนมากๆ
แล้วก็ช่วยปกติสักเรื่องได้มั้ยคะคุณชาย
คือแค่นี้ก็หลง(นิสัยประหลาดๆ)จะแย่แล้ว
ไม่มีคิดจะมีอะไรที่ปกติมาเบรกกันมั่งเลยหรือคะ :laugh:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกเลยค่ะ
ชอบความมึนของอาทิตย์
ความซึนของปิ่ยหยก น่ารักมากฝ
อ่านไปยิ้มไปไม่หยุดๆ แต่ละคนมีเอกลักษณ์ของตัวเอง
อาทิตย์เมาแล้วหลุดมาดอ่ะ เกอนความคาดหมาย กลายร่างเป็นคุณชายเถื่อน
หนูปิ่นแอบมีป่มหลังต้องมนลุ้นต่อไปว่าเป็นเรื่องอะไรฝ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ สนุกๆแบบนี้ค่ะ
อ่านแล้วหายเครียดเลย
ภาพวาดสวยมาก เราชอบภาพลงสีแบบนี้ ให้ความรู้สึกดูอบอุ่นดีคะ
-
เง้อสงสารน้องปิ่นอ่ะ ดูเหมือนมีปมสักอย่าง :sad4:
เอาใจช่วยคนเขียนนะ รออ่านตอนต่อไปเน้อ :กอด1:
ปอ ปิ่น: อยากบอกว่าชอบรูปวาดทุกรูปของคนเขียนมากๆๆๆๆ :-[ วาดรูปสวยมาก แอบเซฟไว้หลายรูป :o8:
-
อ๊ากกกกกกสนุกอ่ะเรื่องนี้
ทุกตัวมีคาเร็คเตอร์ประหลาดๆนะ................ แต่ชอบมาก ฮาจริงๆ :laugh:
ให้อารมณ์เหมือนอ่านการ์ตูนสนุกๆอยู่เลย
คนแต่งเก่งมาก วาดรูปสวยด้วย มาต่อเร็วๆนะ :กอด1:
-
เหอๆๆๆ รั่ว มึน อึน ได้ใจจริงๆ
แต่ในความรั่วนั่น ปิ่นหยกเคยเจออะไรมาก่อนกันแน่นะ
-
“เป็นเกย์จริง ๆ ใช่ไหม!! สารภาพออกมาแล้วสินะ....ฮึกก....เทพเจ้าแห่งเงินตราช่วยผมด้วย...ชีวิตบัดซบพอแล้ว...ผมไม่เอาเมียเป็นผู้ชายนะ...อะฮือออ....”
:m20: :m20: :m20:
...
...
...
ปิ่นหยกเป็นอะไรน้อ? อยากรู้ๆ
ติดตามตอนต่อไป
:bye2:
-
เมาแบบแปลกๆนะสองคนนี้
-
5555
-
:laugh: :laugh: อาทิตย์เอ๋ออออ เมาแล้วรั่วทั้งคู่
-
แอบตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย เรื่องนี้สนุกดีค่ะ มีทั้งมุมตลก หวาน แล้วล่าสุดมีปมเพิ่มมาอีก ไงก็รอติดตามค่ะ
-
มีปมอีกแล้วว
-
:z3: กรรมคู่นี้มันฮาดีจริงๆ
เมาแล้วป๋าหมากกับร้องไห้บรรลือโลก
ว่าแต่ในอดีตใครทำอะไรหนูปิ่นเนี่ย?
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 20 – กรุณารับผิดชอบด้วยครับ
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดว่าจะได้รับรู้หลังจากตื่นขึ้นมาด้วยอาการผะอืดผะอมแบบนี้เลย
แสงแดดสาดส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่าน เสียงคลื่นกระทบหาดดังแว่วมาไกล ๆ เครื่องเรือนและสิ่งของในห้องคงสภาพเหมือนกับเมื่อวานนี้เกือบทุกอย่าง
บนเตียงสี่เสาขาวสะอาดที่ตั้งเด่นอยู่กลางพื้นที่ว่าง... เขานอนร่วมเตียงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเพื่อนคุณชายร่างสูงซึ่งยังหลับเป็นตาย แต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไรแม้เขาจะไม่ชอบใจนักเพราะปกติอยู่ที่หออีกฝ่ายก็เสนอหน้ามานอนด้วยจนชินเสียแล้ว เพียงแต่วันนี้มีบางอย่างผิดแผกไปจากเดิม
เสื้อผ้าหายไปไหน?
จิตใต้สำนึกลึกสุดใจของปิ่นหยกอยากกรีดร้องออกมาให้ดังไปถึงอีกชายฝั่งของทะเล แต่ในความเป็นจริงร่างกายกลับแข็งทื่อไม่ยอมขยับ แม้แต่หายใจยังไม่กล้าส่งเสียงดัง... ถ้าเขาขยับแล้วมันตื่น...? ถ้าเขาหายใจเสียงดังแล้วมันตื่น....? ถ้าเขาบลา ๆ ๆ แล้วมันตื่น........?
จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนวะ!?
ที่แย่คือเขาจำเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ไม่ได้เลย ความทรงจำสุดท้ายค้างเติ่งอยู่แถวชายทะเลช่วงที่คิมแหกปากครวญเพลงที่หกหรือเจ็ด... ส่วนเรื่องหลังจากนั้นถูกซัดหายไปกับฟองคลื่นไหลลงอ่าวไทยเรียบร้อยแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากลับมาถึงบ้านได้อย่างไร
เด็กหนุ่มหันไปมองข้างกาย ผ้าห่มผืนเดียวกับที่คลุมร่างเปลือยเปล่าของเขาตอนนี้พาดผ่านผิวขาวจัดของร่างสูงซึ่งหลับพริ้มอยู่แค่ระดับเอว แผ่นอกแน่นไร้อาภรณ์ปกปิดกระเพื่อมขึ้นลงสม่ำเสมอตามจังหวะการหายใจ และเขาไม่กล้าพอจะเลิกผืนผ้าดูท่อนล่างของอีกฝ่ายว่าได้ใส่อะไรเอาไว้บ้างหรือเปล่า
สมองมีแต่เรื่องเลวร้ายที่หลอนไปเองฉายขึ้นมาเป็นฉาก ๆ นอนเปลือยกันสองคนแบบนี้สิ่งที่แย่น้อยที่สุดในความเป็นไปได้ต่าง ๆ อาจจะเป็นเมื่อคืนนี้พวกเขาเต้นระบำเปลื้องผ้าจนเหนื่อยเลยหลับไป ซึ่งนั่นไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นสักนิด แต่สำหรับสถานการณ์เลวร้ายที่สุด.......
คงไม่ใช่ว่ามีใครเสียตัวไปแล้วใช่ไหม?
ในความเงียบงัน... อาทิตย์พลิกตัวแล้วส่งเสียงครางอืออาในลำคอ ซึ่งนั่นเพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาสะดุ้งเฮือก หัวใจร่วงผล็อยไปกลิ้งเล่นอยู่แถวนิ้วก้อยเท้า
กรูยังไม่พร้อม สมองยังประมวลผลไม่เสร็จ....เมิงอย่าเพิ่งตื่นขึ้นมาเชียวนะ!
เย็นไว้ไอ้ปิ่น... มันอาจจะไม่ได้มีอะไรน่ากลัวก็ได้ ผู้ชายแก้ผ้านอนเรื่องธรรมดาออกจะตาย
เขาลอบมองคนข้าง ๆ อีกครั้งด้วยอาการวิตกจริต
เอ่อ.....ถึงจะแก้ผ้าสองคน....บนเตียงเดียวกัน......อืม....ใต้ผ้าห่มเดียวกัน ก็....เรื่องธรรมดา...แล้วถ้าหากว่าบังเอิญ.......สมมติ แค่สมมติเท่านั้น.... ว่ามีใครเสียท่าไปแล้วจริง ๆ.....
ปิ่นหยกลองขยับสะโพก
....ไม่เจ็บ.....
อย่างน้อยก็ไม่ใช่กรูล่ะวะ!
เด็กหนุ่มถัดตัวออกมาอย่างระมัดระวังที่จะไม่ทำเตียงยวบยาบจนอีกฝ่ายตื่น บนพื้นตรงปลายเตียงนั่น...เขาเห็นแล้ว เสื้อกล้าม กางเกงขาสั้น...แม้กระทั่งกางเกงลิงตัวเก่งของเขากองกระจุกอยู่ น่าอายจนถึงกับต้องสบถออกมาอย่างเหลืออดด้วยเสียงกระซิบทั้งใบหน้าร้อนฉ่า “บ้าฉิบหาย!”
อีกนิดเดียวก็จะขยับไปถึงปลายเตียง จากนั้นเขาก็จะคว้าเสื้อผ้าบนพื้นวิ่งเข้าห้องน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเตรียมปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา ไอ้คนที่นอนสบายใจเฉิบอยู่ตรงนี้ไม่มีทางรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกับที่เขาก็ไม่รู้ และถ้าอาทิตย์เกิดจำอะไรได้ขึ้นมาเขาก็จะยืนยันแบบหน้าด้าน ๆ ว่าความทรงจำของคนเมามันเชื่อถือได้ที่ไหนกัน
แผนเยี่ยม...ท่านปิ่นเมพที่สุด!
“...ฮึบ....!”
เขายังไม่กล้าออกจากผ้าห่ม แต่จะดึงผ้านั่นติดมือมาด้วยตอนที่ออกมาก็กลัวจะเห็นอะไร ๆ ท่อนล่างของอีกฝ่ายเพราะใช้ผ้าผืนเดียวกัน จึงได้แต่พยายามเอื้อมมือไปคว้าชุดของตัวเองบนพื้นทั้งที่ยังไม่ยอมลงจากเตียง
อีกนิดเดียว....เฉี่ยวโดนปลายนิ้วแล้วเมื่อกี้.....อีกทีหนึ่งก็คง.....
“อรุณสวัสดิ์”
โครม!!!
หล่นจากเตียงด้วยสภาพล่อนจ้อนมันโคตรจะไม่เท่เลย!
อาทิตย์ชะโงกหน้าตามมาดู และเขาส่งเสียงโหยหวนเป็นผีถูกข้าวสารเสก
“อร๊ากกกกกกกกกกกก!!!! ไม่ต้องเสนอหน้า อย่ามองนะเว้ย!!!!”
แล้วผ้าห่มที่พาดอยู่ล่อแหลมบนเอวท่านชายก็ถูกเขากระชากพรวดเดียวแบบไร้สติยั้งคิดมาบังตัวเองและน้องชายสุดที่รักเอาไว้ก่อน ไม่ทันได้นึกถึงความกลัวในคราวแรกที่ไม่กล้าดึงผ้าออกมาเพราะกลัวว่าท่อนล่างอีกฝ่ายจะไม่ได้สวมอะไรไว้เลยเหมือนกัน แต่ ณ จุดนี้ช่างหัวมันแล้ว ต่อให้เจ้านั่นเปลือยอยู่จริงแต่ถ้าเขาหลับตาปี๋แบบนี้ก็ไม่ต้องเห็นอะไรไม่ใช่หรือไง
“นายต้องตอบกลับมาว่าอรุณสวัสดิ์สิ”
เสียงผ้าเสียดสีกับผิวเนื้อดังสวบสาบ อาทิตย์คงขยับตัวทำอะไรสักอย่างอยู่บนเตียงแต่เขาไม่คิดจะหาคำตอบ มือกระชับผ้าห่มห่อขึ้นมาชิดถึงคอแล้วหันไปควานหาเสื้อผ้า จะอรุณสวัสดิ์ปัญญานิ่มอะไรก็ช่างแต่ขอแต่งตัวก่อนแล้วค่อยคุย
“ปิ่นหยก” อาทิตย์ส่งเสียงกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นร่างที่ห่อตัวอยู่ในผ้าผืนใหญ่กำลังปิดตาแน่นพร้อมกับเอามือควานเปะปะอยู่บนพื้น “ทำอะไรน่ะ”
“เฮ่ย!!!”
อย่างน้อยมันควรจะรอให้เขาตอบก่อนค่อยกระทำการอุกอาจด้วยการรวบตัวเขาแล้วยกลอยหวือกลับขึ้นมาอยู่บนเตียงโดยที่ยังคงสภาพมีผ้าห่มสีขาวพันรอบตัวเป็นก๋วยเตี๋ยวหลอดแบบนี้ เขาเผลอลืมตาตอนที่โดนอุ้ม และพบว่าไม่น่าเลย
โอย...หน้ามืด ไอ้ลูกเจี๊ยบนี่จะขาวไปไหน...
ผิวเนื้อละเอียดซึ่งควรจะอยู่ใต้ร่มผ้าพอเจอแดดอ่อน ๆ ตอนเช้าแบบนี้ดูราวกับจะเปล่งแสงได้ มัดกล้ามเนื้อได้รูปเรียงแน่นอยู่บริเวณแผงอกไปจนถึงหน้าท้องและเขาพยายามไม่มองต่ำลงไปกว่านั้น เห็นแค่ขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ที่เกาะอยู่ตรงเอวก็ใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยว่าท่านชายไม่ได้โป๊เปลือยอยู่ รู้อย่างนี้ดึงผ้าห่มหนีมาตั้งแต่แรกก็ดีหรอก!
“ซิกซ์แพคสวยปะ”
“อยู่ ๆ ถามทำไม!?”
อาทิตย์อมยิ้มกรุ้มกริ่ม “ก็เห็นจ้องอยู่”
เขาไม่เคยนึกอยากจกลูกตาตัวเองทิ้งเท่านี้มาก่อนเลย
เด็กหนุ่มร่างสูงเอาแขนรวบส่วนคอดซึ่งน่าจะเป็นเอวของคนที่กำลังประพฤติตัวเป็นก๋วยเตี๋ยวหลอดเข้ามาใกล้ ก่อนจะโฉบเบา ๆ ขโมยจูบบนริมฝีปากในเวลาชั่วพริบตา
“มอร์นิ่งคิสครับผม”
ปิ่นหยกรู้สึกหน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม... นี่มันชักเกินขีดความสามารถของเขาในการรับมือเข้าไปทุกที
“เมื่อคืนนายทำฉันตกใจแทบแย่”
จูบรับอรุณแล้วตามด้วยประโยคเมื่อครู่ มันยิ่งจะทำให้คิดไปไกลว่าตอนเมาเมื่อคืนเขาเผลอปล้ำไอ้ลูกเจี๊ยบวิปริตนี่ไปแล้วหรืออย่างไร ตื่นมาบรรยากาศมันถึงได้น่าขนลุกจนร้อน ๆ หนาว ๆ ไปหมดทั้งตัวแบบนี้
“....ฉัน....ทำอะไร?”
“จำไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
เขาอยากจะตบปากตัวเองนัก ไหนล่ะแผนที่กะทำเนียนยืนยันว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นแล้วตราหน้าอีกฝ่ายที่อาจจะจำอะไรได้ว่าเป็นแค่ความทรงจำของคนเมา ทีนี้เป็นไง...ดันหลุดปากไปแล้วว่าจำไม่ได้ ควายปิ่นเอ๊ย!
อาทิตย์เลิกคิ้ว “จำไม่ได้เลยเหรอ ทั้งที่เมื่อคืนออกจะ...”
“ออกจะ...?”
ปากหนอปาก...
เผลอทวนคำไปแล้ว ส่วนลึกในใจก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าอยากรู้ แต่ก็ห้ามความกลัวไม่ไหวเลยจริง ๆ
“เซ็กซี่”
โกหกคำโตทีเดียว
ความจริงปิ่นหยกที่เมาแอ๋แล้วแหกปากร้องไห้มันช่างหาความเซ็กซี่ไม่มี
“...ห...ห๊ะ!?”
“แล้วก็เร้าใจมาก”
“................ว่าไงนะ.....”
ร่างโปร่งเอ่ยเสียงแหบแห้ง และในความเห็นของอาทิตย์แล้ว.. ใบหน้าและลำคอแดง ๆ ที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาแบบตอนนี้สิเซ็กซี่กว่าเยอะ ถึงจุดนี้เขารู้สึกตัวเองกำลังสนุกสนานกับการโกหกมาไกลจนเกินจะหันหลังกลับแล้ว
“ได้แล้วต้องรับผิดชอบ รู้ไหม”
ปิ่นหยกแทบหงายหลังหล่นเตียง แต่โชคดี... หรือจะเรียกว่าโชคร้ายเพราะตกเตียงอาจฟังดูดีกว่าถูกอาทิตย์ดึงเอาไว้ก่อนจะร่วงลงไปแล้วก้มมากระซิบแผ่วเบาน้ำเสียงออดอ้อนที่ข้างหูเป็นไหน ๆ
“คงไม่ใช่พวกชอบฟันแล้วทิ้งนะครับ?”
นรกแล้ว...
ถึงจะเป็นหนึ่งในสถานการณ์เลวร้ายที่คาดการณ์ไว้ในหัว แต่พอมาได้ยินว่าเกิดขึ้นจริง ๆ แล้วแขนขาก็เกิดจะหมดแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ไอ้เทพแห่งเงินตราเฮงซวย! บอกหลายรอบแล้วไงว่าไม่เอาเมียเป็นผู้ชาย!!
อาทิตย์กรีดยิ้ม... ปิ่นหยกจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยจริง ๆ
ไม่อย่างนั้นคงรู้ตัวนานแล้วว่ากำลังโดนหลอก
ฟันแล้วทิ้งอะไรนั่นเขากุขึ้นเองทั้งเพ ความจริงน่าขำมีแค่ปิ่นหยกเมาแล้วร้องไห้ไม่หยุด ขุดเรื่องอะไรต่อมิอะไรตั้งแต่แมลงสาบยันเครื่องบินรบสหรัฐฯมานั่งคร่ำครวญ สิ่งที่ทำให้เขาตกใจจริง ๆ คือตอนที่อีกฝ่ายกรีดร้องพร้อมกับกระเสือกกระสนหนีจากอะไรสักอย่างที่เขาไม่อาจเข้าถึงต่างหาก
...มันอาจเป็นอดีต หรือเป็นแค่ฝันร้ายภาพหลอนของคนที่กำลังเมามาย
แต่เขาไม่มีทางรู้ได้เลย
นึกอยากจะถามตั้งแต่เมื่อครู่นี้ แต่หลังจากประเมินแล้วว่าคงไม่ได้คำตอบจากเจ้าตัว และหากมันเป็นเรื่องเลวร้ายเจ็บปวดถึงขนาดทำให้มีอาการทางกายภาพออกมาขนาดนั้นเขาก็ไม่อยากคาดคั้นให้เสียบรรยากาศจึงเฉไฉมาเป็นเรื่องอื่นที่น่าสนุกกว่า
ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมถึงอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า...นั่นก็เพราะปิ่นหยกทำตัวเองทั้งนั้น
เมื่อคืนหลังจากปล่อยให้นั่งหลั่งน้ำตาจนสาแก่ใจ เขาก็ไล่อีกฝ่ายไปอาบน้ำ ภาษาอาจจะเถื่อนถ่อยไปหน่อยซึ่งยอมรับก็ได้ว่าเขาเมาพอสมควร แต่พอร่างโปร่งเดินออกมาหลังจากอาบน้ำไปร้องไห้ไปอยู่พักใหญ่ แทนที่จะแต่งตัวให้เรียบร้อยกลับลงไปนอนซุกใต้ผ้าห่มทั้งอย่างนั้น ปลุกขึ้นมาก็คร่ำครวญจนน่ากัดให้ปากฉีก สุดท้ายจึงตัดสินใจปล่อยเลยตามเลย หากไม่ติดเรื่องอาการผิดปกติของปิ่นหยกที่เขาเพิ่งเป็นประจักษ์พยานมาสด ๆ ร้อน ๆ ก่อนหน้านั้น... การนอนร่วมเตียงทั้งที่อีกฝ่ายไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นเรื่องอาจไม่จบอยู่แค่ลงไปนอนข้างกันเฉย ๆ ก็เป็นได้
“....ขอโทษ”
เสียงอ่อนระโหยโรยแรงของปิ่นหยกแทรกแซงความคิดอกุศลทั้งหลายของเขาให้หยุดชะงัก
“หืม?”
“....แก...” ปิ่นหยกก้มหน้างุด สังเกตดี ๆ ในระยะใกล้แบบนี้ก็ยังเห็นเปลือกตาบวมช้ำผลจากการร้องห่มร้องไห้มาราธอนเมื่อวาน ริมฝีปากแดงสดสั่นน้อย ๆ ก่อนจะพูดต่ออ้ำอึ้ง
“....เจ็บหรือเปล่า”
....เจ็บ...? เจ็บเรื่องอะไร?
"........"
“...ข..เขาบอกมาว่า...ถ...ถ้าเป็น...แบบ....เอ้อ.....ผู้ชายกับผู้ชาย.....ล....แล้ว.......ฝ่ายรับ...จะแบบ......”
เสียงตะกุกตะกักนั้นยิ่งพูดก็ยิ่งเบาลง...เบาลง ผิดกับใบหน้าที่แดงขึ้น...แดงขึ้น... อาทิตย์เริ่มเข้าใจขึ้นมาแล้วว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่อถึงอะไร
“แล้ว....?”
แต่ขอฟังต่ออีกสักหน่อยน่า...
ปิ่นหยกเผลอเหลือบตาขึ้นมองอย่างคับแค้น ใจหนึ่งก็นึกอยากด่าว่าผู้หญิงรึก็ไม่ใช่ เสียตัวให้เขาหน่อยเดียวจะเป็นไรไปไม่ท้องสักหน่อย แต่อีกใจก็แทบคลั่งตายพอคิดว่าตัวเองไปทำอะไรล่วงเกินเพื่อนร่วมห้องร่างสูงคนนี้เข้าเสียแล้ว ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าความจริงไม่มีอะไรอย่างที่ว่าสักนิด
“ตัวยังกะควาย...ทำไมไม่ขัดขืน!”
เขาจ้องตาเขียว และอาทิตย์เผลอหัวเราะชอบอกชอบใจ ไม่ได้ประพฤติตนให้สมบทบาทการเป็นผู้เสียหายแม้แต่น้อย
“...ก็เมา”
ปิ่นหยกพ่นลมออกจมูกด้วยเสียงครึ่ง ๆ กลาง ๆ ระหว่างถอนหายใจกับสะอื้น
เอาวะ! ลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับ
“แล้วจะให้ทำยังไง”
“รับผิดชอบ”
“ด้วยการ?”
“เป็นแฟนกัน”
“พร่อง!!”
“......ก็กะอยู่แล้วแหละว่าเป็นผู้ชายนายคงไม่ได้อยากรับผิดชอบอะไร....”
อาทิตย์แสร้งถอนหายใจยาว ผินหน้าไปทางหน้าต่างกระจกบานใหญ่ สายตาเหม่อออกไปไกลที่สุดเส้นขอบฟ้า
“ช่างเถอะ..... ยังไงฉันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย”
แน่ล่ะ จะไปมีได้อย่างไร... ในเมื่อไม่มีอะไรเกินเลยสักหน่อย
ปิ่นหยกทำหน้ากระอักกระอ่วน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดูสลดลงจนจับสังเกตได้โดยไม่ต้องหันไปมองตรง ๆ ...นี่เขาแกล้งหนักมือไปหรือเปล่านะ?
หลังจากปล่อยเวลาผ่านไปครู่ใหญ่เหมือนจะเว้นระยะทำใจ เด็กหนุ่มร่างโปร่งจึงเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
“...แล้วต้องเป็นไปถึงเมื่อไหร่”
“ตลอดไป”
บ้านเขาตระกูลนักธุรกิจ... ขอเรียกร้องสูงเก็งกำไรไว้ก่อนละกัน
“ฟาย! คดียังมีหมดอายุความเลย!”
“งั้นเอาช่วงที่ฉันยังอยู่หอก็ได้”
“ได้...กลับไปคราวนี้รีบย้ายของออกจากห้องฉันเลย”
“งกแล้วยังใจดำสุด ๆ”
ฮืออ...ปวดหัว...
“พอที” ปิ่นหยกตัดบทแล้วคลานลงจากเตียงทั้งยังห่ออยู่ในผ้าผืนใหญ่ “จะไปอาบน้ำ!”
“ให้ช่วยไหม”
ผ้าห่มถูกโยนโครมออกมาเมื่อเจ้าตัวหายเข้าไปหลังบานประตูห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว
“ไปตายซะ!”
อาทิตย์เดินไปหยิบผ้าบนพื้นขึ้นมากอดไว้แล้วเอนหลังลงบนเตียงนุ่ม ไออุ่นจาง ๆ ยังติดอยู่บนนั้น ไม่ต้องห่วงหรอก... ถึงเขาตายวิญญาณก็จะยังวนเวียนอยู่ที่หอไม่ไปไหนนั่นแหละ ไม่งั้นก็เสียสิทธิ์ที่ตกลงกันไว้น่ะสิ
เสียงน้ำจากฝักบัวดังออกมาให้ได้ยิน นึกภาพปิ่นหยกกระฟัดกระเฟียดแล้วก็ทั้งขำทั้งรู้สึกว่าน่าเอ็นดู เขาโกหกมาไกลขนาดนี้เชียว ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจหรือวางแผนอะไรมาก่อนแท้ ๆ
“เว้ยยยยยย!!!!”
คนขี้หงุดหงิดตะโกนลั่นอยู่ในห้องน้ำ ร่างสูงยิ้มบาง ๆ ให้กับบานประตูที่กั้นพวกเขาออกจากกัน ความคิดจะบอกเรื่องจริงให้อีกฝ่ายรู้คงต้องชะลอเอาไว้ก่อน...
ขืนบอกตอนนี้ได้โดนส่งไปเป็นดาวลูกไก่ดวงที่แปดแหง ๆ
To be continued…
คุยกันท้ายเรื่อง
ปิ่นหยกเข้าใจผิดเกี่ยวกับสถานะรุก-รับของตัวเองอยู่นะ 555
พล็อตหลักดำเนินช้าเพราะสองคนนี้มัวแต่จีบกันนี่แหละ (ฮา) ใจเย็นนะคะ :D
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ รักคนอ่านทุกท่านเลย >w<
ปล. เห็นตรงคอมเม้นต์ส่วนนี้แล้วรู้สึกว่ามันใช่มาก ๆ เลย
อดีตอะไรของปิ่นอ่ะ มันมีปมแบบนี้มา อย่างนี้ต้องสมยอมอย่างเดียวสินะ
จะไปอาศัยน้ำเมาทำให้เขาเป็นขอเราไม่ได้แล้วนะคุณชาย o18
อดไปนะคุณชาย 555
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^_^
-
วิธีขอเป็นแฟนแบบเนียนๆ แบบลงทุนแค่แก้ผ้า
ปิ่นหยกรู้ถึงความจริงใจของอาทิตย์หรือเปล่าเค้าจะเป็นแฟนแม้ขนาดจะเป็นผีไปแล้วเชียวนะ น่ารักที่สุด
-
ปิ่นหยกจ๊ะ ถึงความจริงจะเมาจนได้เสียเป็นสามีและภรรยากัน แต่หนูก็ไม่น่าจะคิดจริงจังว่าลูกเจี๊ยบจะตกเป็นเมียตัวเองนะ :laugh:
อดีตของปิ่นหยกยังคงเป็นปริศนา แต่ถ้าจะจับกรอกเหล้าเค้นเอาความจริงอีกก็น่าสงสารเกินไป :monkeysad:
ถ้าไงก็ฝากลูกเจี๊ยบดูแลน้องปิ่นหยกดีๆนะ :man1:
-
ขนาดเป็นผียังจะวงเวียนอยู่หออะไรจะรักปิ่นหยกขนานนั้น อาทิตย์
-
สงสารตามตัวจะเป็นรอยจ้ำไปหมดเลย
-
ปกติก็เสียเปรียบอาทิตย์ตลอดอยู่แล้วนะปิ่นหยก ยิ่งเมาแบบนี้ยิ่งไปเลย จำอะไรไม่ได้ซักอย่างโดนลูกเจี๊ยบอำเลย
หนูใจแข็งเนอะ เป็นพี่ยอมไปแล้ว ขาว ๆ วิ๊ง ๆ หล่อ ๆ ตื่นมามอร์นิ่งคิสซะขนาดนี้...อาทิตย์ฮาอ่ะ ข้อแลกเปลี่ยน
ต้องเป็นแฟนกันตลอดไป...หึๆๆ เข้าทางค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
โธ่ๆๆ หนูปิ่น หนีไม่รอดหรอก
เดี๋ยวออกจากหอคุณชายท่านได้ส่งขันหมากมาหรอก!!
ท่าทางถ้ารู้ความจริงนะ จะฮาแตกน่าดู
-
โฮกกก หนูปิ่นเข้าใจผิดออกทะเลไปแล้ว
แถมโดนข้อเรียกร้องที่แสนเสียเปรียบอีกด้วย ฮืออออ. . .
งี้นายอาทิตย์จอมเจ้าเล่ห์จะไม่หลอกให้หนูปิ่นทำงานงกๆเลี้ยงดูมันเหรอเนี่ย
-
อิลูกเจี๊ยบอาจหาญ
อำแม่ไก่ได้ไง :laugh:
-
ปิ่นหยกเสียรู้ลูกเจี๊ยบอีกแล้ววว
โดนอำเข้าไปเต็มเปา
ยอมรับผิดชอบแบบลูกผู้ชายเนอะ 5555
สนุกมากค่ะคนเขียน
มาต่อเร็ว ๆ น๊า
-
ปิ่นเอ๊ย หนูไม่สงสัยเลยเหรอว่าตัวเองจะมีปัญญาไปกดเค้าได้ยังไง
ตอนที่แล้วโดนเค้าจูบก็แข้งขาอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟซะขนาดนั้น :laugh:
-
อย่างฮาเลยตอนนี้ ลูกเจี๊ยบอำเอาจริงเอาจังเลยนะเนี่ยะ
-
สรุปคือ ไม่มีอะไรล่วงเกินกันสินะ
ฮ่าๆๆๆๆ ปิ่นหยกคิดไปไกล :laugh3: :laugh3:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
เข้าใจสถานะ รุก รับ ผิดซ่ะแล้วอาโซ้ยตี๋
o13 o13
-
ตอนแรกกะลังเขินกัดผ้าห่มกะมอนิ่งคิสอยู่ดีๆ ก็ฮาที่บอกว่าปิ่นเมาแล้วเซกซี่
เซกซี่ไม่พอ ยังจะปล้ำลูกเจี๊ยบได้ด้วย ?!?! 5555555
อิคนอำมันก็กล้าอำนะ เด็ดกว่าที่อิคนเชื่อมันก็กล้าเชื่อนี่แหละค่ะ กิ่งทองใบหยกที่สุดแล้วคู่นี้ :a9:
-
อ๊าก อีหนูปิ่น...ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย :m20:
เจ้าลูกเจี๊ยบแสบจริงๆ :z1:
แต่ชอบอ่ะจะได้เป็นแฟนกันแล้วววว :man1: รอตอนต่อไปจ้า
-
:กอด1:
-
ถ้าปิ่นหยกจับได้ แกได้ไปเป็นดาวลูกไก่แน่ ไอ้ลูกเจี๊ยบหน้ามึน เหอะๆ
-
กิกิ อาทิตย์เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะทนนอนข้างปิ่นหยกที่เปลือยทั้งตัวได้ตลอดคืน
ที่ว่าเจ้าเล่ห์ และหื่น แต่ก็ยังไม่ทำร้ายน้พใจปิ่นเนาะ คริ
แต่สุดท้ายก็หวังผลตอบแทน โมเมเอามาเป็นแฟนตัวซะเลย ดีมาก!!! คิคิ เราเชียร์อาทิตย์นะ
-
กดไลด์. กดไลด์ ไอ้ลูกเจี๊ยบของเจ๊. แม่งร้ายกราจ :laugh: ใครว่ามันใสซื่อกันเนี่ย
รับผิดชอบเลยนะปิ่นหยก : อย่างน้อย ปิ่นหยกก็ยังมีความคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายรุกได้สินะ :z1:
ไม่อยากจะทำให้เสียความมั่นใจหรอกนะ แต่ลุค ของเธอ มันไม่ใช่ "รุก" นะสิปิ่นหยก :laugh:
P.S. วันนี้วันภาษาไทย ช่วยกันอนุรักษ์ภาษาไทยกันหน่อยนะจ๊ะ
-
ไก่ชนที่ห่มหนังลูกเจี๊ยบ :m20:
-
ปิ่นหยกสู้ ๆ ๆ
-
ชอบอ่ะะะะะะะะะ อ่านทีไรยิ้มหุบไม่ลงจิงงงงง
-
บร๊ะ เป็นแฟนกันแล้วอ่าาา :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปิ่นรู้คความจริงเมื่อไหร่โดนเจี๋ยนแน่เจ้าลูกเจี๊ยบ
เพราะฉะนั้นเหยียบให้กริ๊บบบบบบ อย่าให้รู้เชียวนะ :z1:
-
อิอิ น่ารักอ่ะแต่ลางไม่ดีนิดหน่อยมั้งที่จะเปนแฟนกันจนกว่าอาทิตจะไปจากหออ่ะ
ไม่อยากนึกอ่ะถ้าอาทิตไปแล้วปิ่นหยกจะเปนยังไง เฮ้อ แต่ตอนี้ปิ่นหยกน่ารักอ่ะ
อาทิตย์แกล้งแรงไปนะแต่ขอบอกเราชอบบบบบบบ 5 5 5+ :m3: :m3: :m3: :m3:
FC อาทิตย์ ลูกเจี๊ยบน้อยยยยย :m3: :m1:
-
เดี๋ยวจะมาตามอ่าน สามสี่ห้าตอนล่าสุดทีหลังนะค้าบบบ 555+ >\\<
-
ความแตกมีเฮแน่ o18
-
รู้สึกว่าคุณชายอาทิตย์อัพเกรดขึ้นเยอะนะ แบบพูดมากมากขึ้นน่ะ
ปิ่นหยกก็...รับกรรม(ที่ไม่ได้ก่อ)ไปละกัน ฮ่าๆ
แล้วผู้เสียหายหน้าด้านหน้าทนแบบนี้คงทั้งชีวิตจริงๆนั่นแหละ
ทำใจเถอะ :laugh:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบน่ารักอ่ะ หิหิ :-[ :-[
-
อาทิตย์ฉากแรกๆ มาซะซื่อ ๆ เอ๋อ ๆ
แต่ตอนนี้ร้ายนะ เจ้าเลห์ด้วย 55
ต่อไปคงไม่ใช่อาทิตย์เอ๋อแล้วววววนะ
คุณชาย
ปิ่นหยกมีแฟนแล้วว ดีใจด้วย :กอด1: :กอด1:
-
ขำหนูปิ่นหนก ดูท่าจะับลนตำแหน่งตัวเองพอควรเลยนะเนี่ย คิดเป็นตุเป็นตะเชียว
อาทิตย์ขี้แกล้ง ไปหัดทำตัวแผนสูงแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วงี้ตอนคบเป็นแฟนกันปิ่นหยกมิสับสนต่อไปเรอะ
ลูกเจี๊ยบนี่นับวันยิ่งน่ารัก
-
รับผิดชอบแบบแมนๆ เลยนะ
-
ปล้ำเลยดีกว่า
-
ชอบพี่อาทิตย์มาก อิอิ มึนๆแต่น่ารักซะ!
น้องปิ่นขา หนูจะมีปัญญาไปกดเขาหรอลูก 555555
สามคำ>>>ชอบ เรื่อง นี้ (มาก) :กอด1:
-
น้องปิ่นน่ารัก ชนะลูกเจี๊ยบใสๆ กดเลิฟให้ทุกคนในหอ :กอด1:
-
อ่านครั้งแรก อยากบอกว่าสนุกมากกกกกกกก
เรื่องนี้ไม่มีคนปกติจริงๆด้วย เป็นการรวบรวมคนไม่ปกติเข้าไว้ด้วยกัน 55555555555555
ปิ่นหยก เกลือเรียกพี่ทะเลเรียกแม่อะ งกได้ใจจริงๆ
เสียทั้งจูบแรก และอีกหลายจูบให้ไอ่ลูกเจี๊ยบไปแล้วนะ ไม่น่ารอดดด ตอนนี้ก็ยังมาสับสนกับสถานะอีก กร๊ากกกก
ส่วนไอ่ลูกเจี๊ยบ คุณชายผู้ตกยาก ทั้งมึนทั้งอีนได้อีก โอ้ยยยย น่ารักกก ชอบบบบบบบ :o8:
เวลาเมานี่ไอ่ลูกเจี๊บยนี่ปากคอเราะร้ายได้อีกนะ
ส่วนคิม กิมจิ ผู้มีวิสัยทัศน์กว้างไกล มองอะไรทะลุปรุโปร่งไปหม๊ดดดดด จงเรียกเขาว่า : คิมตาทิพย์
ส่วนนู๋อุ่นนี่ ยังคงติดใจเรื่องหมอกควันสีเทาอยู่ น้องมีเซ้นซ์หรอ ?? แล้วกับพี่หมอนี่ยังไง อะไรก๊านนนนน มีซัมติงอะไร บอกมานะ o18 o18 o18 o18 o18
ส่วนคู่กริชเอมนี่ ยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่ แต่ท่าทางหมีกริชนี่คือ ต่อหน้าคนอื่นนี่โหดซะ แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าพี่เอมจะแปลงกลายเป็นเท้ดดี้แบร์ตัวน้อย เอิ๊กเอิ๊ก
แต่แอบอยากรู้เรื่องอดีกของปิ่นหยกอะ เคยเกิดอะไรขึ้นกับปิ่นหยกกันแน่
จะรออ่านตอนต่ไปนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
o13 o13 o13
-
จีบกันนั้นแหละ ที่คนอ่านชอบ 55555
-
20 ตอนรวด สนุกมากๆเลย
แม่ไก่ปิ่นหยกก็คิดไปได้ว่าตัวเองรุก จูบเป็นหรือยังเฮอะ!!! 5555
ลูกเจี้ยบอาทิตย์ไม่ต้องออกแรงอะไร ก็ได้ปิ่นมาเป็นแฟนแล้ว
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน” (ตอนพิเศษ)
"We've Met Before"
::Artid’s POV::
วันนี้วันคล้ายวันสถาปนาโรงเรียน
ผมแหงนหน้ามองป้ายเหนือบานประตูด้วยไม่แน่ใจว่าเดินมาถูกห้องหรือเปล่า
‘ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/10’
ก็ถูกนี่...
ห้องเรียนวันนี้ถูกปรับให้เป็นคาเฟ่อะไรสักอย่างที่ผมไม่แน่ใจเพราะไม่เคยเข้าร่วมประชุมจัดงานสักครั้ง เพื่อนนักเรียนหญิงคุ้นหน้าคุ้นตาแต่งตัวคล้ายสาวใช้ในการ์ตูนเดินกันให้ขวักไขว่คอยบริการขนมและเครื่องดื่มแก่ผู้มาอุดหนุน เสียงพูดคุยปะปนอยู่กับเสียงหัวเราะครึกครื้น ดนตรีจังหวะสนุกสนานดังจากลำโพงหลังห้องยิ่งส่งเสริมให้ผู้คนส่วนใหญ่ในบริเวณนั้นรู้สึกกระฉับกระเฉง
ผมบิดขี้เกียจ อ้าปากหาวออกมาหวอดใหญ่
..ท่าทางผมคงเป็นคนส่วนน้อย
“อาทิตย์ ช่วยทางนี้หน่อย”
กิ๊ฟส่งเสียงเรียกพร้อมกับจดอะไรยุกยิกลงสมุดโน้ตมือเป็นระวิงไปด้วย น่าเห็นใจอยู่ไม่น้อย ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าชั้นของห้องบ๊วยแบบนี้คงต้องรับภาระหนักพอดู
เธอก้มหน้าก้มตาตวัดปลายปากกาจนเสร็จก่อนจะฉีกกระดาษแผ่นนั้นออกจากสมุดแล้วยัดใส่มือผม
“ฝากเอานี่ให้หัวหน้าห้องหนึ่งที แล้วรอรับของกลับมาด้วย”
ผมก้มลงมองกระดาษในมือ ตัวหนังสือแสดงรายการสิ่งของต่าง ๆ ที่น่าจะเอามาใช้ในห้องวันนี้ขยุกขยิกจนแทบอ่านไม่ออก และไม่รู้ว่าผมนิ่งไปนานเกินหรืออย่างไรเธอจึงได้หันมาส่งเสียงเร่งพร้อมกับดันหลังผมออกจากห้อง
“เร็วหน่อยค่ะคุณชาย! ลูกค้าเริ่มเยอะแล้ว”
“อา...ว่าแต่หัวหน้าห้องหนึ่งนี่ใคร”
“ปิ่นหยกไง”
“ปิ่นหยกเป็นใคร”
“หัวหน้าห้องหนึ่ง”
“กิ๊ฟกวนประสาทนะ”
สมุดในมือของเธอฟาดเข้ากลางหลังผมดังป้าบ
“ไปเร็ว ๆ”
ผมเดินเกาท้ายทอยออกจากห้อง แทรกตัวผ่านฝูงชนที่ไม่รู้มาจากไหนกันเยอะแยะทำเอาหนทางไปถึงห้อง 4/1 ดูจะไกลกว่าปกติอีกหลายเท่า งานโรงเรียนปีนี้ก็ยังใหญ่โตเหมือนเคย และการที่เปิดให้คนนอกเข้าเยี่ยมชมได้ก็ยิ่งทำให้ดูคึกคักกว่างานอื่น ๆ ซึ่งจัดเฉพาะภายในมากนัก ทั้งโรงเรียนเต็มไปด้วยสีสันละลานตาและสิ่งประดับประดาเต็มความสามารถที่แต่ละห้องจะสามารถไปขวนขวายมาตกแต่งประชันกัน นิทรรศการและการแสดงรื่นเริงของชมรมต่าง ๆ กระจัดกระจายอยู่ตรงโน้นตรงนี้แสดงศักยภาพอวดสายตาผู้มาเยี่ยมเยือนทั้งแต่เช้ายันมืด
ข้อดีหนึ่งในไม่กี่อย่างที่ทำให้ผมชอบวันสถาปนาโรงเรียนก็เพราะ หนึ่ง....วันนี้งดการเรียนการสอน สอง...วันนี้งดการเรียนการสอน และสาม...วันนี้งดการเรียนการสอน
ขาพามาหยุดอยู่หน้าป้าย ‘ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/1’ ในที่สุด ผมชะเง้อมองเข้าไปในห้อง ดูเหมือนกำลังมีกิจกรรมตอบคำถามวิชาการชิงรางวัล ทำอะไรได้เครียดสมกับเป็นห้องคิง... ว่าแต่เมื่อกี้กิ๊ฟบอกว่าหัวหน้าห้องที่ให้มาหาชื่ออะไรนะ?
ปริม....? ....ปริญญา.....? .....ปอปลา ๆ อะไรสักอย่างเหมือนจะติดอยู่ที่ปาก...ปิ่น......
“ปิ่นหยก”
เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากข้างหลังผม
ใช่แล้ว…. ปิ่นหยก
ผมหันไปมองตามเสียงนั้น ผู้หญิงคนที่เพิ่งเรียกชื่อปิ่นหยกกำลังเดินตรงเข้าไปทักทายกลุ่มคนซึ่งยืนพูดคุยกันอยู่ไม่ไกล เด็กสาวสักคนในกลุ่มนั้นน่าจะเป็นคนที่ผมต้องไปหา
“เห็นปิ่นหยกไหม”
ผมถามขึ้นกลางวง และเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้มหนึ่งในคนกลุ่มนั้นเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยท่าทางประหลาดใจ
“มีอะไร?”
“มีธุระกับปิ่นหยก” ผมตอบเรียบ ๆ สายตากวาดมองผู้หญิงในกลุ่มทีละคน ไม่มีใครมีทีท่าจะออกมาบอกว่าตัวเองชื่อปิ่นหยก ยกเว้น...
“ฉันนี่แหละปิ่นหยก”
ไหนกิ๊ฟบอกว่าเป็นผู้หญิง
เดี๋ยวก่อนนะ นึกดูอีกทีความจริงกิ๊ฟก็ไม่ได้บอกสักคำว่าเป็นผู้หญิง ผมคิดไปเองทั้งนั้น... ก็ดูชื่อเข้าสิ
ผมก้มลงมองคนที่อ้างว่าชื่อปิ่นหยกตรงหน้า สายตาที่มองมาของเขาเริ่มมีแววหงุดหงิดเจืออยู่บางเบา ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงมีเศษสายรุ้งพลาสติกติดอยู่ ส่วนสูงดูต่ำกว่ามาตรฐานนักเรียนชายมัธยมปลายอยู่เล็กน้อย
“มีอะไร?”
เขายิงคำถามเดิมดูย้ำคิดย้ำทำ ผมยักไหล่ ผู้หญิงผู้ชายก็ช่างเถอะ เสร็จธุระแล้วผมจะได้ชิ่งหนีไปเดินเตร็ดเตร่ตามใจเสียที
กระดาษในมือถูกยื่นกลับไปแทนคำตอบ เขาขมวดคิ้วน้อย ๆ ก้มลงอ่านข้อความบนนั้นแล้วพยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับส่งเสียงพึมพำโดยไม่ได้เงยขึ้นมา “รอแป๊บนึง” ก่อนจะเดินหายเข้าไปค้นอะไรกุกกักหลังห้องเรียน
ผ่านไปไม่นานปิ่นหยกก็เดินโงนเงนออกจากห้องพร้อมกับอุ้มลังกระดาษขนาดใหญ่เรียงกันสองชั้นซึ่งสูงท่วมหัวบังทั้งหน้าของเขาจนมิดมาด้วย “เอ้านี่ นาย! ไหวรึเปล่า”
ผมต่างหากที่น่าจะถามเขาว่าไหวไหม
โดยไม่รอคำตอบ ลังกระดาษทั้งหมดถูกยัดใส่มือผม มันหนักกว่าที่คิด เห็นตัวเล็กอย่างนี้แต่ดูท่าเขาจะถึกไม่ใช่น้อยทีเดียว
“ไม่ไปส่งนะ” เขาตัดบทไร้เยื่อใย “ฝากขอบคุณกิ๊ฟด้วยที่ให้ยืม”
จากนั้นก็เลิกสนใจผมแล้วไปพูดคุยอะไรสักอย่างกับคนกลุ่มเดิม
...........................................
........................
“ผลการเรียนดีเด่นอันดับสาม นายปิ่นหยก แววสินธุ์”
เสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วหอประชุม ผมงัวเงียขึ้นทันลืมตามองเห็นแผ่นหลังไว ๆ ของเจ้าของรางวัลตอนกำลังเดินลงจากเวที... ชื่อคุ้น ๆ นะ รู้สึกเหมือนได้ยินบ่อยจัง
“คนนั้นเก่งเหรอ”
ผมหันไปปลุกเพื่อนร่างใหญ่ที่นั่งสะลืมสะลือไม่แพ้กันอยู่ข้าง ๆ ที่นั่งของห้องผมเกือบทั้งแถวถ้าไม่หลับไปเฝ้าพระอินทร์ก็เล่นกันอยู่ไม่สุข น้อยคนนักจะนั่งเรียบร้อยได้ตลอดพิธีการ
กริชไม่ได้หันมาสนใจผมเท่าไรนัก ท่าทางเหมือนยังไม่ตื่นแต่ก็อุตส่าห์ช่วยตอบให้
“ห้องหนึ่ง... พวกบ้าเรียน”
“เขาน่ารักออกนะ” เสียงใสดังขึ้นจากด้านหลัง หันไปมองก็เห็นเพื่อนร่วมชั้นสาวทำหน้าตาเคลิบเคลิ้ม “เคยกะจะจีบด้วย”
“แต่งกฉิบหายวายป่วง” อีกคนช่วยเสริม
อื้อหือ ทุกคนรู้จัก
“..ดูเป็นคนดัง”
มือใครสักคนผลักผมหัวทิ่มไปข้างหน้า
“ไม่ต้องห่วง เมิงดังกว่า”
“อ้อเหรอ”
“โง่อยู่ห้องบ๊วยแต่ติดอันดับต้น ๆ ที่ผู้หญิงหมายปอง แม่มไอ้พ่อรวย!”
นั่นคำชมใช่ไหม..
ตอนแยกย้ายออกจากหอประชุมวันนั้น ผมเดินสวนกับคนชื่อปิ่นหยกอีกครั้ง
สายตาหันมาสบกันด้วยความบังเอิญเพียงชั่วเสี้ยววินาทีที่เดินผ่าน คำจำกัดความของเขาซึ่งได้ยินมาจากเพื่อนสามคำสั้น ๆ ดังขึ้นในหัว
‘เก่ง น่ารัก งก’
ไม่มีรอยยิ้ม... ไม่มีคำทักทาย เราเดินสวนกันไปอย่างคนไม่รู้จัก
.......................................................
.....................................
วาเลนไทน์
เทศกาลช็อกโกแลตถล่มลิ้นชัก ล็อกเกอร์ กระเป๋าหนังสือ กล่องดินสอ และทุกที่ซึ่งจะสามารถยัดวัตถุแคลอรี่สูงรสหวานในบรรจุภัณฑ์ซึ่งหวานกว่าเข้ามาซุกไว้ได้
“ได้เยอะอีกแล้วนะเมิง! หมั่นไส้!” เพื่อนตัวดีบ่นงุ้งงิ้งอยู่ข้าง ๆ ผมซึ่งนั่งเอกเขนกอยู่บนโต๊ะหินอ่อน เอาขาพาดไว้บนเก้าอี้ เลือกช็อคโกแลตและสารพัดขนมเฉพาะอันที่มีกลิ่นหรือเป็นรสวานิลลาแยกเก็บเอาไว้
“เกลียดวันนี้ฉิบหาย!”
“น่าสงสาร อะ กองนี้ทำบุญ”
ผมผลักกองช็อคโกแลตที่ไม่ผ่านการคัดเลือกไปให้เพื่อนชื่อบอมบ์ซึ่งกำลังสาปแช่งวันแห่งความรักอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อาทิตย์” เขาหันมามองสีหน้าซาบซึ้ง
“เคยมีใครเคยบอกไหมว่ามึงแม่งกวนตีนหน้านิ่ง”
“เอาไว้จะยิ้มไปด้วยละกัน”
บอมบ์ยอมสละช็อกโกแลตเพื่อการกุศลหนึ่งชิ้นจากในกองเพื่อเอามาปาใส่ผมแทนคำขอบคุณ
....ทว่ากลับพลาดไปโดนใครสักคนที่เดินผ่านมาทางนี้พอดี
“โอ๊ะ!”
สิ้นเสียงอุทาน... ผู้รับเคราะห์หันมาจ้องเขม็ง มีหลักฐานเป็นช็อกโกแลตชิ้นโตในห่อกระดาษลายหัวใจสีชมพูที่เพิ่งหลุดลอยจากมือเพื่อนผมถือเอาไว้ ผมสีน้ำตาลเข้มของเขาถูกลมหนาวพัดจนจากปกติก็คงจะยุ่งอยู่แล้วเลยยิ่งยุ่งเหยิงเข้าไปอีกดูน่าขำ
“ของมัน!” บอมบ์โบ้ยทันทีพร้อมกับชี้มาทางผม ซึ่งนั่นก็ถูก...แต่ปัญหาคือคุณเพื่อนที่เคารพพูดไม่หมด
สายตาดุ ๆ ของเขาเบนมาตามที่บอมบ์ชี้นำ
“ของกินใครให้เอามาโยนเล่น”
“มันให้นาย”
อ้าว...คุณบอมบ์ครับ
ผมยักไหล่ ขี้เกียจแก้ตัว มองเขาทำสีหน้างง ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเออออแล้วตอบผมเสียงเรียบ
“ขอบใจ”
อ้าว... (อีกที) ปิ่นหยกครับ ง่ายดายอะไรอย่างนี้
เขารับช็อกโกแลตของผม(ซึ่งได้มาจากคนอื่นและเพิ่งบริจาคให้บอมบ์ไปเมื่อครู่)ด้วยอาการเป็นปกติสุด ๆ แล้วเอาห่อสีชมพูนั้นใส่รวมกับขนมหวานชิ้นอื่นในถุงพลาสติกลายเฮลโหลคิตตี้ใบใหญ่ที่คล้องแขนเอาไว้ ท่าทางคงได้จากคนอื่นมาไม่น้อยเหมือนกัน
...จากนั้นก็เดินหันหลังหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“โอ๊ย! ไอ้พวกหนุ่มป๊อบ ได้ช็อกโกแลตกันจนเฉยชาาาาา!!” บอมบ์โหยหวนเมื่ออีกฝ่ายเดินพ้นตาไปแล้ว
“ของผู้หญิงก็ได้ ของผู้ชายก็เอา ยึดไปไม่ถามสักแอะ”
“ก็นายปาใส่เขาเอง”
“กรูจะปาใส่เมิงต่างหาก”
“ไม่ต้องรักฉันขนาดนั้นก็ได้ เขินแย่”
“ถุย!!”
ผมหัวเราะ “เขารับของวาเลนไทน์ทั้งจากผู้หญิงผู้ชายเลยเหรอ”
“ไอ้ปิ่นหยกน่ะนะ?”
“อือ”
บอมบ์แกะช็อกโกแลตรสกล้วยตรงหน้าเคี้ยวตุ้ย ๆ พลางอธิบายไปด้วยเป็นฉาก ๆ
“ไอ้บ้านั่น จะเป็นหญิงชายกระเทยควายเกย์ตุ๊ดทอมดี้อะไรถ้าให้ของกินมันก็เอาหมดแหละ”
“มิน่า ลิงกังอย่างนายให้ของเขายังรับเลย”
“ท่านพ่อห้ามพูดหยาบแต่ลืมสอนไม่ให้ปากหมารึไงวะสาด!”
อีกฝ่ายบ่นปนด่าออกมาอีกสองสามประโยค แต่ผมไม่ได้ฟังแล้ว ความสนใจเปลี่ยนไปจับที่ไวท์ช็อกโกแลตซึ่งมีกลิ่นวานิลลาลอยขึ้นจาง ๆ สลับกับภาพดวงตาสีน้ำตาลเข้มของใครอีกคนที่วนเวียนแทรกเข้ามาเป็นระยะ
................................................................
...................................
“ขึ้นมอห้าก็ยังจะห้องบ๊วยอีกเรอะ”
คุณพ่อส่งเสียงบ่นพร้อมกับส่ายหน้าไปด้วยเมื่อดูใบแจ้งผลสอบคัดห้องปลายปี
“น่า คุณนนท์ เด็ก ๆ เดี๋ยวนี้ไม่นอกลู่นอกทางก็ถือว่าดีมากแล้วค่ะ” และบัวก็หนุนหลังตลอด ทำเอาคุณพ่อถอนหายใจยาว
“ลูกชายคนเดียวทำตัวเอื่อยเฉื่อยอย่างนี้ถือว่าดีตรงไหนกัน”
นัยน์ตาดำขลับแบบเดียวกับผมไม่ผิดเพี้ยนจ้องหน้าผมสลับกับใบแจ้งผลสอบแล้วก็ถอนใจอีกครั้ง “อย่างนี้จะฝากฝังให้เป็นผู้นำดูแลธุรกิจในอนาคตได้ยังไง... ส่งไปอยู่ข้างนอกแบบเจ้าอันตั้งแต่ก่อนได้เข้ามหา’ลัยซะเลยดีไหม”
ผมนึกไปถึงพี่อันที่ออกไปใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก นาน ๆ ครั้งจึงจะติดต่อมาสักทีพลางยกมือเกาท้ายทอยไม่รู้ร้อนรู้หนาว
ไม่ทันได้เอะใจสักนิดว่าคำพูดของคุณพ่อนั้นไม่ใช่แค่ขู่
........................................................
......................................
กีฬาสีของโรงเรียนที่เพิ่งผ่านไป ผมถูกบังคับลงแข่งเทนนิสชายเดี่ยว
...บังเอิญได้เหรียญทอง
ในคาบเรียนคอมพิวเตอร์ ระหว่างที่อาจารย์กำลังบรรยายอยู่หน้าห้อง บอมบ์หันมาสะกิดผมให้หันไปสนใจภาพบนมอนิเตอร์ของเขา
“รูปเมื่อกีฬาสี สนอันไหนปะ เดี๋ยวกูจะเอาไปอัด”
บ้านบอมบ์เปิดเป็นร้านถ่ายรูป เวลามีกิจกรรมอะไรก็มักมีรูปถ่ายมาให้นั่งดูเพลิน ๆ ผมชะเง้อไปมองตามคำชวน ภาพบนนั้นเปลี่ยนไปเรื่อยจนมาหยุดอยู่ที่ภาพผมตอนกำลังรับเหรียญ
“เดี๋ยว ๆ ขอดูรูปนี้”
“อันนี้?” เขาหยุดอยู่ตรงรูปที่ผมชูเหรียญทองขึ้นมาบนแท่นรับรางวัล
“ไม่ใช่..ย้อนไปรูปนึง”
“นี่?”
“อ่าฮะ”
“เนี่ยนะ?”
“อือ..เอาอันนี้ ฝากอัดหน่อย ขอไฟล์ด้วย”
บอมบ์ทำหน้าไม่เข้าใจอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ เขาคงเลิกคิดจะถามไถ่เหตุผลการกระทำของผมที่มักโดนคนอื่นมองว่าประหลาดไปนานแล้ว...
กลับถึงบ้านวันนั้น ผมสาวเท้ายาว ๆ เข้าห้อง สิ่งแรกที่ทำหลังจากวางกระเป๋ากองไว้บนพื้นคือเปิดคอมพิวเตอร์แล้วเสียบแฟลชไดรฟ์ที่ได้จากบอมบ์เข้ากับ USB เครื่องตัวเองและนั่งรอให้มันอ่านไฟล์
รูปถ่ายที่ผมขอมาถูกขยายขึ้นเต็มความกว้างหน้าจอ กลางภาพเป็นผมเองกำลังยืนทำหน้าเฉยเมยอยู่บนแท่นรับรางวัล แต่ผมไม่ได้สนใจนัก หน้าแบบนั้นของตัวเองผมเห็นจนเบื่อแล้ว
เยื้องไปทางขวาของภาพนิดหน่อย บริเวณที่กล้องไม่ได้โฟกัส.... ภาพคนกลุ่มหนึ่งกำลังหัวเราะท่าทางมีชีวิตชีวา
..หนึ่งในนั้นคือคนที่มีผมสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาติดจะดุน้อย ๆ และคิ้วซึ่งมักขมวดมุ่นให้เห็นแทบทุกครั้งที่เดินสวนกัน
ชื่อเขาว่าไงนะ.......ปิ่นหยก...?
ไม่ทันได้คิดอะไรในหัว... ผมกดซูมภาพขึ้นมา พอมองชัด ๆ แล้วก็เผลอหัวเราะกับคนในรูปที่กำลังยิ้มกว้างจนตาหยี หลังจากนั่งจมอยู่บนเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์อยู่อีกพักใหญ่ ไม่ได้ขยับเมาส์เลยสักนิดจนสกรีนเซฟเวอร์ขึ้นจึงรู้ตัวว่าเวลาผ่านไปถึงสิบห้านาทีตามที่ผมตั้งค่าเอาไว้
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลือกเบอร์ที่ต้องการแล้วยกขึ้นแนบหู ทันทีที่มีคนรับก็กรอกเสียงลงไปแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง
“บอมบ์ รูปที่ฝากอัดนั่น ฉันอยากได้เพิ่มเป็นรูปเล็กแบบที่พกในกระเป๋าตังค์ได้ด้วย”
...............................................................
..................................
“พูดจริงหรือคะคุณนนท์”
“ผมเคยพูดเล่นเหรอครับ”
ผมเถียงในใจว่าออกจะบ่อยไป...
“คุณอาทิตย์เพิ่งจะจบมอห้าเองนะคะ”
“ไม่เขี่ยไปตั้งแต่จบมอสี่ก็ดีแล้วครับ”
อา...คุณพ่อโหมดโหด
บัวพยายามค้านหลายครั้งทว่าไม่สำเร็จ ผมเองก็ทำใจไว้บ้างนิดหน่อยตั้งแต่คุณพ่อเริ่มพูดเรื่องจะให้ออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวเร็วกว่าที่ควรจะเป็น ซึ่งก็คงไม่ได้ลำบากอะไรมากมาย... ในเมื่อเงินเก็บส่วนตัวก็มีพอกินพอใช้ไปอีกนาน
“เงินทั้งหมดในบัญชีพ่อจะรับฝากไว้ก่อน”
ดูเหมือนคุณพ่อจะรู้ทัน
“....อ่า..ครับ”
แต่ก็ยังเหลือบัตรเครดิต
“เอากระเป๋าเงินมา”
ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอากระเป๋าหนังของตัวเองส่งให้ คุณพ่อรับไว้แล้วก็เทพรวดเดียวของทั้งหมดออกมากองอยู่บนโต๊ะ ยึดบัตรทุกอย่างไปเสียเกลี้ยง...จบสิ้นแล้ว
“อะ...รูปนั่นไม่ได้นะครับ”
คุณพ่อเลิกคิ้ว ส่ายหน้าแล้วยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยื่นรูปถ่ายทั้งสามใบคืนมา... ใบหนึ่งเป็นรูปคุณแม่ ใบที่สองเป็นรูปถ่ายครอบครัว และใบสุดท้ายเป็นรูปถ่ายของผมบนแท่นรับรางวัลเมื่องานกีฬาสี ตามมาด้วยธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทห้าใบที่ถูกส่งตามมา
“อันนี้แถมให้ที่สอบได้ห้องคิง”
บัวถอนหายใจยาว ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้แล้วขอตัวออกไปนอกห้องโดยอ้างว่าจะไปเตรียมของทำอาหารเช้าพรุ่งนี้ ปล่อยผมกับคุณพ่อนั่งพูดคุยเรื่องสัพเพเหระเพียงลำพังพ่อลูกอย่างที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ทำนัก
เรายกถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้มาเล่าเรื่อยเปื่อยจนดึกดื่น เรื่องผมที่โรงเรียน เรื่องสมัยคุณพ่อยังเด็กและความโหดของคุณปู่ เรื่องเมื่อตอนคุณแม่ยังสาว..แล้ววนกลับมาเรื่องผมอีกครั้ง
ก่อนเข้านอนคืนนั้น คุณพ่อถามผมว่ามีคนที่ชอบหรือยัง...
และผมส่ายหน้า พยายามนึกแล้วแต่ก็ไม่เห็นมี
คุณพ่อหัวเราะเบา ๆ เดินไปส่งผมถึงห้องนอนซึ่งครั้งสุดท้ายน่าจะเป็นเมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว
“ไหนมากอดหน่อยซิไอ้ลูกชาย”
นั่นเป็นคืนสุดท้ายที่ผมได้นอนในบ้านตัวเอง
..........................................................
................................
เปิดภาคเรียนวันแรก
และเป็นครั้งแรกของผมที่ต้องหลุดกระเด็นไปจากห้องบ๊วยอันเป็นที่รักเพื่อคุณพ่อและเพื่อเงินก้อนสุดท้าย
‘ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/1’
ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาดู... ห้าพัน...ได้เยอะกว่าตอนพี่อันออกจากบ้านอีก แต่ใช้แป๊บเดียวก็คงหมด จะเอาตัวให้รอดด้วยเงินต้นทุนเท่านี้ท่าทางคงต้องโคตรงกเลยจริง ๆ
“เฮ้ หล่นแล้ว”
คนงกในตำนานเดินเข้ามาพอดี.. เขาก้มลงหยิบรูปถ่ายใบเล็ก ๆ ซึ่งไม่รู้ว่าร่วงลงไปจากกระเป๋าสตางค์ตั้งแต่เมื่อไหร่ยื่นให้ผม
“อ๊ะ...นั่นรูปคู่”
“รูปคู่ป๊ะอะไร เห็นมีนายยืนหัวโด่อยู่คนเดียว”
ผมมองหน้าเขา... ตลกดีที่ปิ่นหยกมองไม่เห็นตัวเองในรูป
แต่อย่างว่า อัดเป็นรูปเล็กอย่างนี้แล้ว ภาพคนกลุ่มคนซึ่งอยู่ห่างออกไปเลยยิ่งเล็กลงไปอีก หรือถึงมองเห็นแต่คนอื่นที่ติดมาเป็นโขยงคงทำให้ดูห่างไกลคำว่ารูปคู่สำหรับเขานัก
เมื่อไม่ได้รับคำตอบอะไร เขาก็เลิกสนใจแล้วเดินไปวางกระเป๋าตรงที่นั่งริมหน้าต่างข้างหน้าผมนี่เอง
วันนั้นทั้งวันผมเอาแต่จ้องแผ่นหลังคนข้างหน้าสลับกับสัปหงกเป็นระยะ คืนนี้และคืนต่อ ๆ ไปจะนอนที่ไหนดีก็ยังคิดไม่ตก ไปอาศัยนอนบ้านเพื่อนก่อนอาจจะไม่เลวนัก ตั้งตัวติดแล้วค่อยนึกว่าจะเอายังไงต่อ
กริ่งเลิกเรียนดังขึ้น เด็กนักเรียนค่อย ๆ ทยอยกันออกจากห้อง... ผมน่าจะแวะไปหาบอมบ์สักหน่อย
แต่ทำไมขาถึงพาเดินตามปิ่นหยกมาตั้งไกลถึงอาคารเก่าซอมซ่อร้างผู้คนนี่ได้ก็ไม่รู้สิ
-The Beginning-
คุยกันท้ายเรื่อง
ตอนนี้ขอมอบให้สำหรับท่านที่สงสัยในความเป็นไปว่าตกลงได้ปิ๊งกันมาก่อนหรือรึเปล่าค่ะ
...ไม่ถึงกับปิ๊ง แต่มองอยู่ไม่รู้ตัว (ฮา)
อ่านตอนนี้จบก็จะกลับไปวนต่อที่เนื้อหาของตอนแรกพอดีเป๊ะ ^^
ขอบคุณงาม ๆ ที่เข้ามาอ่าน แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ :D
-
เขาเรียกว่า อยู่ในห้วงคำนึง
ตกหลุมดำแห่งความงก เอ้ย น่ารักและเก่งของปิ่นหยกโดยไม่รู้ตัวน่ะ
-
อ้อ นี่คือสาเหตุที่ลูกเจี๊ยบน่ามีนมาเดินตามแม่ไก่ปิ่นหยกนี่เอง 555
-
:o8: บร๊ะ สมแล้วที่เป็นลูกเจี๊ยบ
เวลาเริ่มปิ๊งยังจะเริ่มรู้สึกแบบมึนงงได้อีกนะ
-
ลูกเจี๊ยบนี้น่ารักเหมือนกันนะ :กอด1:
-
ถีบลูกลงหน้าผา เพื่อให้ลูกเติบโต
สงสัยจริงๆว่าถ้าไม่เจอปิ่นหยก อาทิตย์จะรอดได้ไงวะเนี่ย
-
ชอบตอนนี้จังค่ะ ให้รู้ความเป็นมาว่าเค้าเจอกันได้ไง คนซึนกับซึนมาเจอกันเนอะ
อาทิตย์ดูเป็นพวกไม่สนใจโลกอย่างมาก เธอเป็นตัวของตัวเองสุด ๆ อ่ะ
น้องปิ่นหยกของพี่ก็เป็นคนดัง แถมเลื่องลือเรื่องความงก 555
อาทิตย์เริ่มซึมซับชอบปิ่นหยกไปเรื่อย ๆ แต่ตอนนี้ตามท้องเรื่องรักแล้ว วะฮ่าฮ่า มีความสุขค่ะ
ชอบรูปค่ะอ่ะ เล็กจนเจ้าตัวเองยังไม่รู้ว่ามีตัวเองในรูปด้วย อาทิตย์่น่ารักอ๊า...อยากให้ทั้งคู่มีรูปถ่ายคู่ด้วยกันจริง ๆ
มาใส่ใหม่ในกระเป๋าตังค์เน้อ...เชียร์สุดใจค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:laugh: อาทิตย์ น่ารัก ใสๆๆ
-
โถ!!พ่อคุณทูลหัวของเจ๊ แอบมองอยู่ห่าง ห่าง อย่าง งง งง :laugh:
มันก็ถูกละนะ ที่ลูกเจี๊ยบจะเดินตามแม่ไก่อ่ะ :z1:
P.S. เงินห้าพันที่เจ้าคุณพ่อให้มา ที่เอาไปซื้อจักรยานที่ไม่มีตะกร้าใช่ป่ะ :laugh:
-
ขนาดไปเกาะอยู่กับ 'โคตรงก'ตัวจริงเสียงจริงแล้ว
ยังไม่รู้จักซึมซับความงกของปิ่นหยกมาเลยนะ
ดันเอาเงินทุนก้อนสุดท้ายไปทุ่มซื้อจักรยาน(ที่ตัวเองก็ขี่ไม่เป็น) มาซะได้
-
อ๊าาา อยากอ่านตอนปกติแล้ววว :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
ปิ่นหยกฟันและทิ้งหรอ !
-
ตกหลุมรัก? แบบงง งง :z2:
-
นั่นปะไร ! (ตบเข่าฉาด)
มันต้องมีประวัติแบบนี้มาก่อนสิ ถึงจะน่าเชื่อว่าอิตาลูกเจี๊ยบมันจะเดินตามเค้าต้อยๆกลับหอได้
คุณพ่อเหมือนจะชอบใช้มาตรการโหด เลยนึกว่าคุณพ่อเป็นแนวดุๆ แต่เอาเข้าจริงๆเค้าก็ดูเป็นครอบครัวอบอุ่น รักกันดีนะคะ รู่้สึกเซอร์ไพรส์นิดหน่อย (จริงๆน่าจะเอะใจตั้งแต่ที่คุณพ่อเคยเล่นมุขกับคุณแม่ปิ่นหยกแล้วแหละ) :laugh:
-
มาตามอ่าน ตามเก็บแล้วนะคับๆ <3 พี่อาทิตย์ >\\< 555+
-
:กอด1:มองเพลิน
-
อาทิตย์มานินทาปิ่นหยกเดี๋ยวก็กลายเป็นดาวลูกไก่ดวงที่8แบบไม่รู้ตัวหรอก หิหิ :really2: :really2:
-
โอ๊ยโยะ
ทำตัวเหมือนลูกเจี๊ยบออกจากไข่แล้วเจอปิ่นหยกเป็นคนแรกเลยนะ ตามมาต้อยๆเชียว
ชะรอยว่าครั้งนี้จะเป็นเทพเจ้าแห่งความงกที่ดลบันดาลให้เอาช็อกโกแลตรูปหัวใจนั้นไป
นั่นหมายความว่าปิ่นหยกเอาหัวใจอาทิตย์ไปแล้ว :o8:
รับผิดชอบไปเลย
คุณพ่อใจดีเหมือนกันนะ อุตส่าห์ให้เงินติดตัวมาตั้งห้าพัน(เพื่อเอาไปซื้อจักรยานที่ปั่นไม่เป็น :laugh:)
จะว่าไปแล้วเมื่อไหร่อาทิตย์จะปั่นได้สักทีอ่ะ อยากเห็นสก๊อยปิ่นหยก(แบบไม่ถลอกปอกเปิก)แล้วค่ะ
-
อาทิตย์ก็ยังมึนอยู่ดี :laugh3: :laugh3:
-
เจ้าลูกเจี๊ยบหลงแบบงง ๆ กับปิิ่นหยกแต่แรกนี่นา หุหุ
-
อาทิตย์สะดุดตั้งแต่แรกพบสินะ
ก็หลงรักแบบมึน ตามสไตล์เขา ^^
-
อร๊ายยยยยยยย อ่านทันแล้วแบบรวดเดียวจบ ไม่รู้พลาดเรื่องนี้ไปได้ไง
น่ารักอ่ะ อะไรจะฮาได้ทุกตอนขนาดนั้น นั่งอ่านไปก็หัวเราะไปจนคนข้างๆบอก ไอ้นี่มันบ้า
แต่ไม่สนจ่ะ (http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a26c1d493.gif)
ไม่ใช่ค่าไฟเธอ และก็ไม่ใช่ค่าไฟชั้นด้วย ฮ่า ฮ่า เริ่มซึมซับ
หลงรักลูกเจี๊ยบมากมาย ถึงใครจะว่ามึน แต่ตีมึนแบบนี้ เจ๊ชอบคร่าาาาาาาา ขอแบบนี้ใส่ถุงกลับบ้านได้ป่ะ(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a2e6f39bb.gif)
ส่วนแม่ไก่นี่ก็น้าา ทั้งงก ทั้งรั่ว ไม่มีใครเกิน
คนอื่นๆ ก็น่ารักแบบแปลกๆ สมแล้วที่เค้าว่านิยายเรื่องนี้รวมของแปลก คนอ่านก็แปลก คนเขียนก็แปลก
อ่ะ ล้อเล่นนน(http://www.yenta4.com/cutie/upload/163/1163/4890995aa8d36.gif)
-
อาทิตย์ตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัวนี่หน่าาา อิอิ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยิ่งนานวันลูกเจี๊ยบก็ยิ่งมีวิวัฒนาการขึ้นเรื่อย ๆ อ่ะ ฮ่า ๆ ~
ปิ่นหยกเขินน่ารัก อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ลูกเจี๊ยบโดนของใช่มั๊ยนั่น!!!!
เอ๊ะ! หรือออร่าความงกน้องปิ่นไปสะดุดตาเข้าอ่ะ :laugh:
มึนๆเมาๆ อยู่ดีๆก็ตามเขาไปต้อยๆซะงั้น 555 :m20: :m20:
-
อั๊ยย๊ะ ปิ่นหยก ขนาดงก อาทิตย์ยังหลงเลยอ่ะ o13
-
รักแบบมึนๆ :jul3:
-
โถวววววววววววว คุณชายของบ่าวววว (อินี่ถึงขั้นสถาปนาตัวเองลงไปเป็นบ่าว) o18 o18 o18 o18
ค่อยๆชอบ ค่อยเริ่มสนใจนู๋ปิ่นหยกแบบไม่รู้ตัวจริงๆอะ
เหมือนพวกน้ำที่ค่อยๆซึมลงไปในทราย พอรู้ตัวอีกทีนี่ สายตาก็หยุดอยู่เพียงแค่เธอ อะไรประมาณนั้นแล้วอะ กร๊ากกกกกกกกก
อึนได้อะพ่อคุณ ถึงขนาดเอารูปมาพกในกระเป๋าตัง ไม่ใช่ไม่ชอบ ก็แค่ยังไม่รู้ใจตัวเอง ก็เท่านั้น .... :z1:
-
ชอบภาษาการพูดของ อาทิตย์อ่า
ไม่หยาบคาย กวนๆนิดหน่อย
-
ชอบตอนพิเศษจัง
-
อาทิตย์แอบตกหลุมไปตอนไหนเนี่ย
ถึงได้เดินตามเค้ากลับบ้านหน้าตาเฉย
หึหึ แต่ชอบสามคำของน้องปิ่นนะ
"น่ารัก เก่ง งก" :laugh:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 21 – คิมหันต์ผู้ชี้ทางสว่าง
“อาทิตย์..ตื่น!”
“อืม”
“อืมแล้วก็ลุกสิ!!”
เด็กหนุ่มร่างสูงลืมตางัวเงีย พอเห็นหน้ามุ่ย ๆ ของอีกฝ่ายแต่เช้ามืดก็กางแขนสองข้างของตัวเองออกกว้างพร้อมส่งรอยยิ้มง่วงงุน... “ต้องทำไงก่อน?”
ปิ่นหยกยืนขมวดคิ้วไม่มีทีท่าว่าจะขยับ และพอเห็นว่าเป็นอย่างนั้นอาทิตย์ก็กลับสู่ดินแดนนิทราทั้งที่แขนยังกางอยู่ท่าเดิม
“...อาทิตย์”
นิ่งสนิท
เขายกมือกุมขมับ สุดท้ายแล้วยังไงก็ต้องเป็นแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม
“......”
ที่นอนยวบลงด้วยน้ำหนักอีกคนที่เพิ่มขึ้นมา พร้อมกับความอุ่นซ่านจากร่างกายซึ่งสัมผัสได้ผ่านกอด
เด็กหนุ่มร่างสูงแอบหรี่ตามองก็เห็นแต่หัวยุ่ง ๆ สีน้ำตาลเข้มวางอยู่บนไหล่ซ้ายของเขา รู้สึกได้กระทั่งเสียง ตุบ..ตุบ...จากหน้าอกของอีกฝ่ายที่กระทบอยู่แถวหน้าท้อง ให้ตายเถอะ...น่ารักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“รีบลุกมาทำงานทำการ...ก่อนฉันจะหมดความอดทน”
ได้ยินเสียงปิ่นหยกคำรามลอดไรฟัน แต่คำพูดคนละเรื่องกับการกระทำนั้นกลับทำให้อาทิตย์หน้าบานจนแก้มแทบปริ
“อรุณสวัสดิ์นะ”
เขาโน้มตัวขึ้นมา เกลี่ยปอยผมนุ่มนิ่มบนใบหน้าคนที่นอนเกยอยู่แล้วขโมยจูบบนหน้าผากไปทีหนึ่ง
เมื่อวานจูบปลายจมูก เมื่อวานซืนที่คาง สามวันที่แล้วตรงริมฝีปาก..
เขากำลังคิดอยู่ว่าพรุ่งนี้เช้าจะเอาเป็นตรงไหนดีแล้วก็ถึงกับต้องใช้ความพยายามกลั้นยิ้มสุดชีวิต มากกว่านี้อีกนิดปากต้องฉีกแน่ ๆ ถึงปิ่นหยกจะเลิกโวยวายไปได้สองสามวันแล้ว อาจจะด้วยเหนื่อย เพลีย หรือเริ่มทำใจได้อะไรก็ตาม แต่อาการหน้าแดงและเงอะงะไปอีกพักใหญ่หลังเกิดเหตุการณ์ทำนองนี้แต่ละครั้งก็ยิ่งชวนให้รู้สึกอยากทำแบบนี้บ่อย ๆ
‘เป็นแฟนกัน’ ...มันดีอย่างนี้เอง
....................................................................
.......................................
เสียงกระดิ่งจักรยานดังขึ้นหน้าร้าน ปิ่นหยกเหลือบมองนาฬิกาพลางรวบกระเป๋าหนังสือและแฟ้มรายงานหนาเตอะจากหลังเคาท์เตอร์ วิ่งออกมาก็เห็นอาทิตย์ยืนคร่อมจักรยานรออยู่ บนโครงสีเหลืองดำยังมีชื่อเจ้าของเขียนไว้ชัดเจน ส่วนชื่อเขาเองหลังจากบังคับไอ้คนเขียนให้มานั่งขัดแล้วขัดอีกก็ยังไม่ออกสักทีเหมือนเจ้าตัวไม่เต็มใจขัดเลยตัดปัญหาด้วยการเอาปากกาหมึกสีเดียวกันขีดฆ่าทิ้งไปเรียบร้อย
ปิ่นหยกกระโดดขึ้นที่นั่งคนซ้อน แลกกับการเข่าเปิงไปสองสามครั้งก่อนหน้านี้ด้วยฝีมือคนข้างหน้า เวลาผ่านไปหลายวันก็พอจะน่าไว้ใจขึ้นมาได้บ้างในที่สุด
“ซิ่งเลยไอ้ลูกเจี๊ยบ!”
เด็กหนุ่มยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะออกแรงถีบบันไดจักรยานไปข้างหน้า เป็นลูกเจี๊ยบของปิ่นหยกก็ไม่เลวนักหรอก.. โดยเฉพาะเวลาจักรยานส่ายไปมาเหมือนจะล้มแล้วสองมือคนข้างหลังก็ตะครุบหมับที่เอวเขาแบบนี้
“นิ่ง ๆ สิเว้ย ไหนว่าขี่แข็งแล้วไง!”
“นาน ๆ ทีก็มีเซกันบ้าง”
เขาอ้างไปเรื่อยเปื่อย จงใจส่ายหัวจักรยานไปมาอีกนิดหน่อยเรียกเสียงสรรเสริญบุพการีจากคนข้างหลังจนไปถึงเขตตึกร้างเก่า ๆ ที่เคยเดินตามปิ่นหยกมาเมื่อตอนเปิดเรียนวันแรก ผ่านกองเศษเหล็กคุ้นตาที่ยังสุมกันอยู่ที่เดิมแล้วก็พึมพำออกมา
“ตรงนี้จำได้เลย”
ปิ่นหยกหันหลังไปมองตามกองสนิมขนาดใหญ่จนลับสายตา ภาพเหตุการณ์วันนั้นยังชัดเจนจนรู้สึกเหมือนเวลาเพิ่งผ่านมาเพียงไม่เท่าไร ทั้งที่ความสัมพันธ์วุ่นวายเลยเถิดมาขนาดนี้แล้วแท้ ๆ
มีแฟน.....เป็นผู้ชาย....
รู้ถึงไหนอายถึงนั่น!
...................................................
....................................
ปิ่นหยกหยุดพักจากแบบฝึกหัดที่กำลังทำ สายตาเหลือบมองไปทางประตูห้องเรียน... ไม่มีวี่แววว่าอาทิตย์จะอยู่ตรงนั้น
เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ นาน ๆ ครั้งจะได้แยกกันบ้าง ขอให้โดนอาจารย์ใช้งานต่อให้นาน ๆ ไปเลย! หันไปสนใจโต๊ะข้างเคียงก็เห็นคิมกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างยุกยิกลงในสมุดซึ่งเขามั่นใจว่าไม่ใช่สิ่งที่อาจารย์สั่งก่อนจะเดินออกจากห้องไปแล้วปล่อยให้นั่งทำแบบฝึกหัดกันในคาบสุดท้ายแน่นอน
อืม...จังหวะกำลังดี...ตอนที่ไอ้ลูกเจี๊ยบไม่อยู่นี่แหละ
"…คิม...."
"หือ?"
"................" ปิ่นหยกขมวดคิ้วแน่น... จะพูดยังไงดีนะ
"เอ่อ....มีปากกาให้ยืมปะ"
"ปากกาแกก็อยู่ในมือที่เขียนยิก ๆ นั่นไง"
เด็กหนุ่มหัวเราะแห้ง ๆ "เออว่ะ...โทษที"
“........”
ผ่านไปหนึ่งนาที
"คิม"
"อะไร"
"...คือว่า...."
คิมพยักหน้ารอฟัง
"...แบบ.....แกว่าเย็นนี้ฝนจะตกไหม"
เด็กหนุ่มผมทองหรี่ตาจนแทบจะปิด "แดดเปรี้ยงขนาดนี้แกว่าจะตกไหมล่ะ"
"คิม"
"อะไรอีกวะ"
"...ฮ่า ๆ ๆ ลืมไปแล้ว"
"คิม"
"นี่คิม"
"....ไอ้คิม"
"มีอะไรก็พูดมาสิวะ!"
ปิ่นหยกยิ้มแห้ง ๆ ทิ้งระยะให้คิมทึ้งหัวทอง ๆ ของตัวเองเล่นจนเสียงทรงอยู่ครู่หนึ่งจึงยอมเอ่ยปากออกมาในที่สุด
"...คือ...มีเรื่องอยากปรึกษาหน่อยว่ะ"
อีกฝ่ายเลิกคิ้วพร้อมกับส่ายหน้าระอาใจ... บอกมาแค่นี้ตั้งแต่แรกมันลำบากตรงไหนกัน
"เรื่องอะไร"
".......เรื่อง..." ปิ่นหยกอ้ำอึ้ง
จะอ้าปากพูดต่อก็ไม่รู้ควรเริ่มต้นตรงไหนดี กำลังคิดเปลี่ยนใจเก็บเอาไว้พูดวันหลังคิมก็แทรกขึ้นมาเหมือนอ่านเกมออก
"เรื่องไอ้คุณชายอาทิตย์?"
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้าง ใบหน้าร้อนฉ่าอย่างควบคุมไม่ได้ "แกเลี้ยงกุมารทองจริง ๆ ใช่ไหม!?"
เด็กหนุ่มผมทองแค่นหัวเราะ
อย่างที่คิดไม่มีผิด... กว่าจะยอมคายออกมาได้แทบต้องเอารองเท้าผ้าใบง้างปาก
"ฟายปิ่นเอ๊ย" คิมลุกขึ้นมากอดคอเพื่อนรักหมับ "ฉันไม่ได้เลี้ยงกุมาร แต่แกอะเลี้ยงนกเอี้ยงไว้บนไหล่รึเปล่าวะ ฮ่า ๆ ๆ"
"ไอ้เวร กรูไม่ใช่หุ่นไล่กา"
"จ้ะ ๆ" เขาทำเสียงเล็กเสียงน้อย "ถือว่าด่าไม่เคลียร์ จะยกประโยชน์ให้ควายน้อยก็ได้"
"เลววว!!! ไม่ถามแล้วว้อย"
“โอย..ท่านปิ่นงอน กลัวแล้วครับ”
“ฉันซีเรียสนะเว้ย!”
คิมเกือบจะแซวต่อแล้ว แต่เห็นสีหน้ามู่ทู่แถมยังแดงไปทั้งหน้าของเพื่อนรักเลยยั้งปากเอาไว้ทัน เหลือเพียงเสียงหัวเราะหลุดออกมานิดหน่อยด้วยกลั้นไม่ไหวจริง ๆ
“....อุ...หึ ๆ ...โอเค..โทษทีว่ะ มีอะไรว่ามาเพื่อน”
ปิ่นหยกเหลือบตามองคนที่กำลังพยายามทำตัวขรึมตรงหน้า จะว่าไปก็เป็นเพื่อนกันมานาน แถมคิมก็หูไวตาไว เขาคิดว่าเพื่อนคนนี้อาจจะรู้จักเขาดียิ่งกว่าที่ตัวเองคิดเสียอีกเพียงแต่ว่าคิมจะพูดออกมาแค่ไหนเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นก็น่าจะปรึกษาได้ทุกเรื่อง
แม้แต่เรื่องน่าอายแบบนี้....ใช่ไหม?
“.....คิม.......แกว่า.....อาทิตย์มันเป็นไง”
คิมทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย เขาตั้งใจเอาไว้ว่าน่าจะได้คำถามที่เด็ดกว่านี้สักหน่อย แต่อย่างว่า...อีกฝ่ายเป็นปิ่นหยก หลุดออกมาแค่นี้ก็ดีถมถืดแล้ว
“เป็นคุณชายมึน ๆ เรื่อยเฉื่อยไม่ค่อยสนใจโลก”
ปิ่นหยกพยักหน้า สมองคิดหาถ้อยคำจะถามอะไรไม่ให้ดูประเจิดประเจ้อเกินไปนัก
“แล้ว...มันเคยมีแฟนหรือคบ ๆ กับใครบ้างไหม”
เด็กหนุ่มผมทองกลอกตา เริ่มขี้เกียจจะสานต่อบทสนทนาอ้อมค้อมของปิ่นหยกเต็มที
“ก็มีเหมือนจะกิ๊กกับสาวบ้าง แต่ไม่จริงจัง ยังไม่ทันได้ควงเป็นแฟนก็เลิกยุ่ง”
“เหรอ...แล้ว....แบบ...นอกจากสาว ๆ ล่ะ”
“หมายถึง?”
“.....หมายถึง...แนวอื่น.....ที่ไม่ใช่.....ผู้หญิง”
เขากัดลิ้นตัวเอง ถามอย่างนี้ไปเรื่อยอีกนิดต้องเข้าตัวแน่ ๆ
“กำลังจะถามว่ามันเคยคบกับผู้ชายหรือเปล่างั้นสินะ?”
ถึงตรงนี้หัวใจกลับเต้นระรัวขึ้นมาบอกไม่ถูก แต่ละจังหวะที่สูบฉีดเลือดออกมาเขามั่นใจว่าต้องได้ยินไปถึงหูคิมแน่นอน เขาไม่มีเสียงจะตอบจึงเพียงแต่พยักหน้าโดยไม่ยอมสบตาคู่สนทนา ได้ยินเสียงคิมพ่นลมหายใจออกจมูกที่เดาเอาเองว่าคงเป็นอารมณ์กึ่งขำกึ่งเวทนาก่อนประโยคหลังจากนั้นจะทำเขาแทบล้มตึงลงไปกองกับพื้น
“มีแกคนแรกนี่แหละ”
“ว่าไงนะ!!!?”
คิมยักไหล่ “ฉันรู้แกได้ยินชัดเต็มสองรูหูแล้ว แต่ถ้าอยากฟังเน้น ๆ จะบอกให้อีกทีว่าแกนั่นแหละคู่เกย์คนแรกของมัน”
ชัดมากเพื่อนรัก
คิมแม่มโคตรโหด เสียแรงอุตส่าห์พาคุยอ้อมโลกแทบตาย
เขาลากอีกฝ่ายมาหลบอยู่มุมห้องตรงที่ไกลผู้ไกลคน หันมองซ้ายขวาไม่มีใครจึงละล่ำละลักออกมาเสียงเบาหวิว
“....ถามจริง แกรู้อะไรแค่ไหนแล้ว”
ตาตี่ ๆ ปรายมองใบหน้าขึ้นสีระเรื่อของเพื่อนรักอย่างประเมินสถานการณ์ เลยไปจนถึงรอยแดงจางบนต้นคอที่วันดีคืนดีก็เพิ่มขึ้นมาใหม่เหมือนแบ่งตัวได้
“จะให้พูดตรง ๆ แกรับได้แค่ไหนล่ะ”
ปิ่นหยกแทบหลุดสะอื้นออกมา เขาควรดีใจหรือเสียใจดีที่มีเพื่อนรู้มากแบบนี้
เอาวะ... ไหน ๆ ก็ไหน ๆ จะได้ไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้ว
“...มันบอกมันชอบฉัน”
คิมไม่มีทีท่าประหลาดใจสักนิด.. นิ่งสนิทเหมือนฟังเรื่องที่เห็นชัดเจนอยู่แล้ว มีแต่เขานี่เองที่จะปากสั่นใจสั่นอะไรนักหนาก็ไม่รู้
“.....ล....แล้วก็.........จูบ....”
“น่าจะหลายครั้งแล้วด้วยไม่ใช่เหรอ” อีกฝ่ายตั้งข้อสังเกต สีหน้ายังคงไร้ความตื่นเต้นตกใจใด ๆ แต่เดี๋ยวก่อน...
“แล้วก็....”
มีอีกอย่างที่คิมยังไม่รู้ และเขากำลังจะบอกด้วยเสียงแหบแห้ง...
“ฉันปล้ำมัน”
“ห๊ะ!!!!”
แม้จะอับอายขายขี้หน้าแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของคิมครั้งนี้ถือว่าค่อนข้างคุ้มทีเดียว
“เมื่อกี้ว่าไงนะ!!?”
“อย่าให้ต้องพูดซ้ำได้ไหมวะ! กรูยังเหลือยางอายอยู่บ้าง”
“น้ำหน้าอย่างแกเนี่ยนะจะกดมันลง!” คิมผลักท้ายทอยเขาหัวทิ่มพร้อมเอ่ยคำสบประมาทแบบไม่ไว้หน้า
“หน่วยก้านอย่างงี้จะปล้ำน้องอุ่นกรูว่ายังไม่มีปัญญาเลย”
“เกี่ยวอะไรกับน้องอุ่นวะ”
เขายักไหล่ “แค่ยกตัวอย่างใกล้ตัว เอาเรื่องของแกก่อนเหอะ ไปคิดว่าได้กันอีท่าไหน”
“จำท่าไม่ได้หรอก เมา”
“ทีงี้กล้าเล่นนะเมิง!” เขาผลักเพื่อนรักหัวทิ่มอีกทีก่อนจะตามไปล็อคคอพาเข้ามุมแล้วกระซิบกระซาบชวนให้บรรยากาศดูลึกลับซ่อนเร้นยิ่งขึ้น
“เล่ามาดี ๆ ไอ้น้อง”
“...ก....ก็คืนนั้นที่ไปค้างชายทะเล...”
ปิ่นหยกเท้าความ แต่อยู่ ๆ ก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าว อับจนด้วยคำพูดขึ้นมาเสียดื้อ ๆ จึงค้างไว้แค่นั้นเพื่อสงบสติอารมณ์จนถูกคิมถองเข้าทีหนึ่งตรงชายโครง เป็นวิธีใช้ความเจ็บปวดกลบความอับอายอย่างได้ผล
“เลว! เจ็บว้อย!”
...จากนั้นจึงเริ่มเล่าสิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่ในหัว จงใจตกหล่นบางส่วนที่ไม่จำเป็นไปบ้าง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กล้ามองหน้าเพื่อนแสนรู้คนนี้ไปอีกนาน
......................................................
..............................
“สรุปว่าเรื่องก่อนนั้นแกจำไม่ได้”
“......จะว่างั้นก็ได้”
“ถุย! แล้วเอาอะไรมาเชื่อว่าไปปล้ำมันแล้วจริง ๆ”
“ก็มันบอก”
“แล้วเชื่อ!?”
“อ่า.....” ปิ่นหยกเริ่มเสียงแผ่ว “.......ประมาณนั้น”
คิมทำหน้าเหมือนกำลังคุยอยู่กับไอ้งั่งที่สุดในจักรวาล ซึ่งคงจะดีกว่านี้ถ้าไอ้งั่งคนนั้นไม่ใช่เขาเอง
“ฉันจะไม่ด่านะ...เพราะเดี๋ยวแกทำใจไม่ได้...แต่โอ๊ย! โง่บัดซบ! แล้วยังจะทำตัวแมนไปรับผิดชอบอีกนะ ทั้งโง่ทั้งแมน ไปเป็นพระเอกละครเหอะไอ้ปิ่น ละครไทยต้องการผู้ชายอย่างแกนี่แหละ”
“ไหนบอกจะไม่ด่าไงวะ” ปิ่นหยกบ่นหงุงหงิง เริ่มรู้สึกตัวเองโง่บัดซบเหมือนอย่างที่คิมว่าจริง ๆ
“แกลองคิดดูดี ๆ นะ ตื่นมาเช้านั้นเห็นร่องรอยอะไรบนตัวมันบ้างไหม ไอ้แบบที่ขึ้นเป็นจ้ำ ๆ บนคอแกเนี่ย”
ผู้ถูกพาดพิงสะดุ้งเฮือก ยกมือขึ้นกุมคอเสื้อโดยไม่รู้ตัวแม้จะไม่ทันแล้ว
“.....คือวันนั้นไม่กล้ามองตรง ๆ ว่ะ”
“โอย..งั้นเอาใหม่ บนเตียงล่ะ...ผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม ปลอกหมอน มีรอยอะไรน่าสงสัยบ้างรึเปล่า...คราบอะไรที่มันควรจะมีถ้าปั่มป๊ามกันแล้วจริง ๆ น่ะ”
เขาเม้มปากแน่น หัวคิ้วขมวดมุ่น ทั้งหน้าร้อนวูบไปหมด ไอ้คิมพูดตรงฉิบหาย...
“...ม..ไม่เห็น...มั้ง”
คิมกลอกตาไปมา ส่ายหน้าเบา ๆ กับความซื่อที่เกือบเข้าเกณฑ์บื้อของปิ่นหยก
“ทีนี้ตั้งสติคิดใหม่ ไม่มีหลักฐานอะไรสักอย่างนอกจากที่มันอ้าง แล้วดูไซส์แกซิ”
“ฉันก็ไม่เล็กนะ”
คิมตบเขาหัวทิ่มไร้ความปรานี “ทะลึ่งแล้วเมิง! เวลาอยู่กับไอ้คุณชายนั่นไม่เห็นได้อย่างนี้”
และปิ่นหยกหันไปโบกคืนหนึ่งทีอย่างคับแค้นใจ
“อารมณ์ขันอะ พ่อไม่ได้สอนมาเหรอ แกแม่มพูดแต่อะไรน่าอายมันก็ต้องมีเบรกมั่งสิ!”
เขากำลังจะอ้าปากพูดต่อหลังจากแลกกันไปคนละที คนที่อยู่ในบทสนทนาก็โผล่มาอยู่ข้างหลังพลางกอดคอเขาหมับแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“รอนานไหม..กลับกันยังปิ่นหยก”
ตายยากฉิบหาย! เห็นหน้าแล้วโคตรหมั่นไส้
คิมหันมายักคิ้ว ส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้ลองนึกดูอีกทีแล้วเดินเลี่ยงออกไป ปล่อยเขายืนมองผู้มาใหม่ขณะที่จมกับความคิดในหัว...
“กลับสิ"
เขาเอ่ยเสียงเย็นหลังจากปล่อยเวลาทิ้งขว้างไปครู่ใหญ่ พอจะนึกถึงความไม่สมเหตุสมผลของเรื่องที่ผ่านมาได้ราง ๆ
"กำลังรอเลย”
และเห็นทีน่าจะรีบกลับกันหน่อย
เพราะวันนี้คงมีเรื่องต้องคุยอีกยาว
To be continued…
คุยกันท้ายเรื่อง
คิมช่างเป็นกัลยาณมิตร //เรอะ!? 5555
ก่อนไปขอแปะผลโหวตตัวละครที่ถามไป ก็เลยเอามานั่งนับคะแนนแล้ววาดรูปเล่น แฮ่ ๆ =w=
(http://static.ow.ly/photos/original/OKtd.jpg)
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ :กอด1: แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ^_^
-
เจอของจริงแน่ลูกเจี๊ยบ o18
-
อาทิตย์นี่มึนจริงสินะ ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปิ่นหยกก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิม ชอบจังเลย อิอิ
สู้ๆนะคะคุณคนเขียน :L2:
-
555 แต่เราว่าดูยังไง ปิ่นหยกก็แพ้ทางนะ ขำความน้อย ตอนโดนมุขนกเอี้ยงเข้าไป :laugh:
-
คิมอ่ะ จะรีบเฉลยทำไมหนอ เฮ้อออ
-
ปิ่นหยกรู้แล้ว
ไอ้ลูกเจี๊ยบแกตายแน่ :laugh:
-
รู้สึกเหมือนคุณชายอาทิตย์กำลังลอยอยู่ในวิมานสีชมพู
ฮ่าๆ มีความสุขจริงน้า
แต่อีกเดี๋ยวอาจจะตกสวรรค์ก็ได้
เฮ้ออ ขัดใจคิมอ้ะ! จะรีบบอกทำไมห๊า
จะอ่านเขาสองคนหวานๆกันซะหน่อย
มันยากรู้ไหมที่ปิ่นหยกจะยอมทำอะไรแบบนี้เนี่ยะ!!!! - -*
รอให้น้องปิ่นตกหลุมพรางนายอาทิตย์อีกรอบ
55555555
-
ข้อดีของการมีแฟนนะปิ่นหยก ท่องไว้ๆ
ยอมเสียกอดกับอะไรนิดๆหน่อยๆแลกกับนั่งจักรยานแบบไม่ต้องปั่นเองเนี่ยมันคุ้มมากเลยนะ
(เทพเจ้าแห่งเงินตราบอกมา :m26:)
แล้วหลังจากเป็นแฟนกันนี่พัฒนาไปเยอะเลยนะ
มีปลุกแบบนี้ด้วย อะไรอ้ะ อิจฉาๆๆ o9
คุณชายมันแอบมาได้ยินอะไรที่เขาคุยกันหรือเปล่านี่
เลยมาขัดจังหวะ
-
ลูกเจี๊ยบแกโดนแม่ไก้จิ๊กตายแน่
-
แหมมม พอเป็นแฟนกันนี่ สภาวะรอบตัวกลายเป็นสีชมพูอมม่วงเลยนะ กร๊ากกกกกกกกกกกก
ส่วนไอ่ลูกเจี๊ยบหน้ามึน เอ็งตายแน่ งานนี้เคลียยาว นู๋ปิ่นหยกรู้ความจริงเมื่อไหร่ แกโดนโยนเข้ากองไฟแน่ :laugh: :laugh:
ส่วนคิมตาทิพย์นี่ เป็นผู้หยั่งรู้ซินะ รู้ไปหมดอะ รู้ทุกเรื่อง น่าร๊ากกกกกกก แต่ไม่น่ารีบบอก :z1:
-
น้องปิ่นหยกดูจริงจังกับการค้นหาความจริง แต่พี่อยากบอกหนูว่า ไม่ว่าหนูจะกดหรือไม่กดอาทิตย์
หนูก็หนีอาทิตย์ไม่รอดหรอกค่ะ หึหึ...หัวเราเลียนแบบพระเอกมันซะเลย
เพราะว่ายังไงหนูก็แพ้คนดื้อคนมึนคนนั้นอยู่ดีอ่ะลูก ทางที่ดี่ ยอมซะ (ป่าวยัดเยียดปิ่นหยกน้าแค่เห็นว่าเหมาะกัน 555)
ดูวิธีการปลุกตอนเช้าซะก่อน ตูจะบ้า...นี่นะคนไม่เต็มใจเป็นแฟน บู่ว การกระทำโคตรสวนทางกับคำพูด น่าร้อกอ่ะ
ขอบคุณคะ่
-
นั่นแน่ ปิ่นหยกระแคะระคายซะแล้ว
จะโดนถีบอีกรอบไหมหนอลูกเจี๊ยบเอ๊ย
-
ปิ่นหยกของเจ๊ :laugh: ก็แค่สุภาพบุรุษละครน้ำเน่าหลังข่าวเท่านั้นแหละ :laugh:
เฉียบแหลม ฉับไว ไขข้อสงสัย ได้ใจเจ๊ที่สุดดดด นู๋คิม!!
ลูกเจี๊ยบตายแน่.... มันจะโดนจิกตาย จิกตูดซ้าย จิกตูดขวา :laugh:
P.S. ของปิ่นหยกก็ไม่ได้เล็กนะ แค่ไม่หญ่เท่านั้นเอง :bye2: หื่นแบบเบา เบา
-
คุณชาย เอ่อ เป็นกำลังใจให้นะ
คาดว่าไม่น่ารอด 5555 :laugh:
-
ชอบรูปที่เอามาแปะจัง ดูแล้วรู้สึกฟินในตัวมันเอง
-
โอ๊ะ โอ แม่ไก่เริ่มเดือดปุดๆ แล้ว ลูกเจี๊ยบหน้ามึนจะแถไปยังไงดีล่ะนิ
เพราะฉะนั้น ก่อนที่แม่ไก่จะเริ่มตีปีก ลูกเจี๊ยบต้องคลุกวงในประชิดตัว ตีมึนให้แม่ไก่เมา เกมจะได้พลิก อิอิ o8
-
เคลียร์กันยาวแน่ ๆๆๆ ;)
-
น้องปิ่นซื่อมากเลยลูก
อ่านแล้วสมชื่อตอนเลย คิมหันต์ผู้ชี้ทางสว่าง
แต่ตอนหน้ามีหวัง เคลียร์ยาวแหงมๆ
หึๆ จะรอดมั้ยอาทิตย์ :laugh:
-
งานเข้า
-
โอ๊ะโอ ลูกเจี๊ยบจะโดนแม่ไก่เชือดมั๊ยเนี่ย
-
คิมมี่แม่มโหดจริงอะไรจริง :laugh3:
แต่ถ้าไม่มีคิมมี่มาชี้แนะ...น้องปิ่นไม่ต้องรอจนลูกโตเหรอ ถึงจะรู้ว่าใครปล้ำใครก่อน...
แต่เอ๊ะ...สองคนนี้คงไม่มีลูกอยู่ดีอ่ะนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
(เมนต์อะไรของมัน) : 222222:
-
โอววววววววววว ซักกันยาว :laugh:
-
โห คิม ทำอย่างนี้ก็ระวังไอ้ลูกเจี๊ยบวางแผนฆาตกรรมนะเฟ้ย
เห็นมึนๆอย่างนั้นน่ะเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการมิใช่น้อยๆ
แม่ไก่เริ่มมีดวงตาเห็นธรรม ฮะฮ่า ลูกเจี๊ยบจะแก้ลำยังไงกันนะ
ปล.คำว่า มะรืน ต้องเปลี่ยนเป็น เมื่อวานซืน นะคะ
-
แว๊กกกกกก... แวะมาจองที่ครับ!
ผมอ่านถึงตอนที่ 11 (บอกตัวเอง)
อ้ากกกก แล้วผมจะมาฟินทีหลังนะครับ!!!
-
อาทิตย์หลอกได้ก็แค่ปิ่นหยกคนเดียวล่ะนะ
-
คุณชายลูกเจี๊ยบจะตีมึนอีท่าไหนดีล่ะเนี๊ยะถึงจะรอดกรงเล็บแม่ไก่ 555
-
เจ้าลูกเจี๊ยบอาทิตย์
ดูท่าทางจะรอดยาก
แม่ไก่ปิ่นหยกจิกไม่เลี้ยงแน่ ๆ
ต้องดีลูกมึนและเข้าคลุกวงในนะ อาจจะช่วยได้
เอ...แต่จะรอดหรือเปล่าว๊า 5555
-
ลูกเจี๊ยบเอ๋ย เสร็จแน่ แต่หนูปิ่นหยกนี่รู้ตัวช้าไปจริงๆนะ ไม่ได้มีหลักฐานอะไรเลย
เราก็ปุบปับรับผิดชอบเขาไปซะงั้น น่ารักจริงๆ มีเหม่อหาด้วย
-
หน่วยก้านอย่างปิ่นหยกจะไปกดอาทิตย์ได้ยังไง
ฮ่าๆๆ ปิ่นหยกก็หลงเชื่อซะสนิท
ติดตามตอนต่อไป...
-
หิ้วววว บักลูกเจี๊ยบตายแน่...
-
เขินอ่ะ น่ารักกกกกก
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบ แกเสร็จแน่ๆ
-
พ่อลูกเจี๊ยบคะแนนนำโด่งมาก เราว่านับวันเค้าก็ยิ่งน่ารักนะ
-
อาทิตย์น่ารักแม่ม :-[
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 22 – ช่วงเวลาที่เป็นคนรัก
ปิ่นหยกเหม่อมองเนื้อหาในหนังสือที่ถืออยู่ซึ่งไม่ได้เข้าหัวเท่าไรนัก เขาอ่านวนอยู่ประโยคเดิมมาห้านาทีแล้ว สมองมัวแต่คิดถึงเรื่องไร้สาระกับสถานะระหว่างเขาเองและลูกเจี๊ยบหน้ามึนที่เปลี่ยนแปลงแบบก้าวกระโดด ก่อนหน้านี้เป็นคนไม่รู้จัก ต่อมาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้น หลังจากนั้นกลายเป็นรูมเมท(แบบไม่เต็มใจนัก) และสุดท้ายกับสถานะ ‘แฟน’ ที่เพิ่งได้รับยัดเยียดมาสด ๆ ร้อน ๆ หลังจากเหตุการณ์ที่บ้านพักริมทะเลคืนก่อน
เป็นแฟนกันต้องทำยังไง?
ข้อนี้เขาไม่ค่อยแน่ใจนัก เพราะเกิดมาไม่เคยคบใครเป็นแฟน... และในตำราก็ไม่ได้เขียนบอกไว้
“ที่จริงต้องไปเดทกันวันหยุด”
อาทิตย์แจกแจงออกมาได้พอเหมาะพอเจาะราวกับล่วงรู้ความคิดในหัวของเขา
“อย่าพูดถึงอะไรสิ้นเปลืองอย่างนั้นได้ไหม”
เด็กหนุ่มร่างสูงพลิกตัวมานอนคว่ำบนเตียง มือเท้าคางมองหน้าอีกฝ่ายที่นอนอ่านหนังสืออยู่ข้าง ๆ และท่าทางตอนนี้จะเปลี่ยนจากอ่านหนังสือเป็นพยายามซุกใบหน้าตัวเองให้หายเข้าไปใต้ปึกกระดาษในมืออย่างน่าขำ
“ถ้าเป็นตอนที่ยังมีเงินก็จะพาไปขับรถเล่น กินอาหารอร่อย ๆ อาจจะไปดูหนังสักเรื่อง ออกมาคงจะหิวพอดีก็หาไอติมกินกัน เดินจูงมือซื้อของที่อยากได้ แล้วก็เที่ยวดูแสงไฟหรือน้ำพุสวย ๆ สักแห่งตอนกลางคืน”
ปิ่นหยกนั่งนึกภาพตาม นั่นฟังดูไม่เลวเลยถ้าทำเบลอ ๆ เรื่องจูงมืออะไรนั่นไปเสีย พวกมีคนอันจะกินมันดีอย่างนี้เอง
“แต่ระหว่างที่ยังจน ๆ อยู่...”
เขายื่นมือไปดึงหนังสือออกจากใบหน้าอีกฝ่าย ก้มลงฝังจมูกลงไปบนแก้มใสนั้นแล้วสูดฟอดใหญ่
“อาจจะประมาณนี้ก่อนก็พอไหว”
ปิ่นหยกสะดุ้งเฮือก ขนลุกไปทั้งตัว
“ไอ้--!!!”
“เป็นแฟนกันแค่นี้ธรรมดาออก”
คำว่า ‘เป็นแฟนกัน’ ช่างค้ำคอเหลือเกิน ส่วนผสมของสุราและทะเลเผาที่ออกมากลายเป็นภรรยาหนุ่มร่างสูงหน้ามึนแบบนี้ทำเขาอยากจะคลั่งตายวันละหลายสิบหน ชาติก่อนไปทำกรรมอะไรไว้นักหนาหรืออย่างไรถึงมีแต่เรื่องวุ่นวายเข้ามาไม่ได้หยุดหย่อน เขาส่ายศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ปิดหน้าหนังสือดังป้าบแล้วเอื้อมมือจะไปดับไฟหัวเตียง แต่อาทิตย์รั้งแขนไว้ก่อน
“จะนอนแล้วเหรอ”
“เออ”
ได้ยินอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ขยับตัวมาเบียดเสียชิด นิ้วชี้ยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเองแล้วจ้องเขาตาไม่กระพริบเหมือนกำลังคาดหวังอะไรบางอย่าง และนั่นทำเขาหวั่นใจบอกไม่ถูกกับสิ่งที่คาดเดาอยู่ในหัว
“อะไร!?”
“กู๊ดไนท์คิสล่ะ?”
นั่นไง! แทงหวยทำไมไม่ถูก
โดยไม่รอคำตอบ ใบหน้าคมก็โน้มเข้ามาใกล้พร้อมกับเอื้อมมือผ่านหน้าเขาไปแตะที่สวิตช์โคมไฟหัวเตียงด้วยท่าทางซึ่งดูราวกับกำลังจะยื่นแขนมากอด ลมหายใจร้อน ๆ เป่ารดลงครึ่งปากครึ่งจมูกของเขา เสียงสวิตช์ไฟลั่นดังกริ๊กเบา ๆ แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดมิด ปิ่นหยกกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยยังไม่ชินกับสภาพที่แสงสว่างหายไป รับรู้เพียงแต่ความอุ่นชื้นซึ่งประทับลงมาแผ่วเบาบนริมฝีปากหลังจากไฟดับลง
“ฝันดีครับ”
ฝันดีเตี่ยมันสิ...ในเมื่อเสียงกระซิบข้างหูนั้นเล่นเอาเขานอนไม่หลับเกือบทั้งคืน
......................................................................
..............................................
ผ่านมาหลายวันแล้ว
กู๊ดไนท์คิส...มอร์นิ่งคิส....
อนาถตัวเองฉิบหาย!!
มันจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยเหรอ!? ขอเปลี่ยนเป็นกู๊ดไนท์คิก มอร์นิ่งคิก โดดถีบแสกหน้าเช้าและก่อนนอนแทนได้หรือเปล่า จะจัดโปรโมชันแถมอาฟเตอร์นูนคิกให้ด้วยความเต็มใจเลย
หางตามองเห็นคนที่นอนเอกเขนกสายตาจับจ้องชีทปึกใหญ่ผ่านแว่นกรอบดำอยู่บนเตียงที่ทำอย่างกับเป็นเตียงตัวเองไปแล้วก็อดเอาเท้าเขี่ย ๆ ประหนึ่งอีกคนเป็นไส้เดือนตัวยักษ์ด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ เขาเองก็เพิ่งสังเกตไม่นานมานี้ว่ามันสวมแว่นด้วยเวลาอ่านหนังสือ อาจเป็นเพราะปกติไม่ค่อยหยิบมาอ่านเท่าไหร่ ตอนนั่งเรียนก็หลับบ้างเหม่อบ้าง เคยถามก็บอกว่าสายตาสั้นหน่อยเดียว ใส่แว่นแล้วเกะกะ รู้สึกหล่อน้อยลงเลยไม่ค่อยใส่...ไอ้เต่าถุยเอ๊ย!
“เมื่อไหร่จะย้ายไปอยู่ที่อื่นซะที” เขาบ่นงึมงำแม้รู้คำตอบดีว่าคงไม่ใช่วันนี้พรุ่งนี้แน่นอน
“จนกว่าปิ่นหยกจะเบื่อ”
“เบื่อนานแล้วว้อย”
“งั้นจนกว่าฉันจะเบื่อละกัน”
มันเลวมาก..! เขาไม่รู้ตัวเองหงุดหงิดเรื่องที่มันพูดจาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาหรือเป็นเพราะมันพูดเหมือนจะเบื่อเขาเข้าสักวันกันแน่ “ดี..รีบเบื่อเร็ว ๆ” แล้วทำไมเสียงเขาต้องฟังดูขมขื่นจนอยากตบปากตัวเองอย่างนี้ด้วยวะ
อาทิตย์หันมามองลอดแว่นด้วยองศาที่สาวเห็นแล้วอาจถึงกับเสียจริตส่งเสียงกรีดร้องออกมาได้ แต่เขาไม่ใช่สาว ๆ ที่ว่า และเขามารยามงาม จึงทำ(คือจริง ๆ ไม่ได้ตั้งใจทำ)ใจเต้นตูมตามนิดหน่อยพอเป็นพิธี ให้รู้ว่ากล้ามเนื้อหัวใจยังทำงานแข็งขันดีตามประสาวัยรุ่น ปล่อยให้อีกฝ่ายนอนนิ่งทำหน้าหล่อเป็นรูปปั้นเดวิดจ้องเขาอยู่อย่างนั้นก่อนจะยักยิ้มมุมปากด้วยมุมที่เป๊ะกว่าทุกที... นี่ต้องไปแอบลักจำจากพี่เอมแน่นอน!
“ไม่ต้องห่วง น่ารักขนาดนี้ยังไงก็ไม่เบื่อหรอกครับ”
หน้าร้อนฉ่า..
เอาไข่มาทอดได้เลยไม่ต้องเปลืองแก๊ส เห็นไหมว่ามันเลวจริง ๆ แถไปแถมาเหมือนลูกเจี๊ยบติดสเก็ต เขาอยากหนีความอับอายนี้ด้วยการซุกหัวหายไปกับที่นอน แต่ติดอยู่ตรงอะไรบางอย่างซึ่งทำให้การเข้านอนดูยากเย็นกว่าเดิมอีกหลายเท่านี่เอง
“จะนอนแล้วเหรอ?”
มาประโยคเดิมเด๊ะ ๆ!
นั่นเลย...ตัวปัญหา เครื่องจักรจูบราตรีสวัสดิ์รุ่นลิมิตเต็ดที่รบกวนการเข้านอนของเขาจนแทบหลอน
ถ้าหลับก่อนโดนขโมยจูบ(ซึ่งเขามารู้หลังจากนั้น) หลับพร้อมกันโดนบังคับจูบก่อนนอน ส่วนหลับทีหลังนั้น....ฟังดูดี ความคิดว่าจะเอาตัวรอดด้วยการแหกขี้ตาอยู่จนอีกฝ่ายหลับไปก่อนใช่ว่าจะไม่เคยพยายาม
เขายังจำได้ดี ครั้งนั้นสงครามประสาทถ่างตาทรมานสังขารดำเนินไปเรื่อยโดยไม่มีเสียงพูด แต่ท่าทางอาทิตย์บอกชัดว่าถ้าเขาไม่นอนมันก็ไม่นอน ความบากบั่นของเขาสองคืนติดได้บทสรุปคือกว่าจะได้เอาหัวซุกหมอนปาเข้าไปตีสอง และได้โปรดอย่างลืมว่าเขาต้องตื่นตีสี่มาทำงานทำการให้คุ้มค่าจ้าง รุ่งเช้าทั้งสองวันเล่นเอาเขาแทบเคลื่อนที่ด้วยการเอาหัวไถพื้นห้องเรียนแทนขาเดิน เนื้อหาซึ่งอาจารย์พูดปาว ๆ อยู่หน้าห้องไม่เข้าหัวสักอย่างจนต้องกลับมาอ่านทวนแถมด้วยขอร้องแกมบังคับคิมมาช่วยติวให้วุ่นวาย
ปิ่นหยกลุกจากเก้าอี้ขึ้นมานั่งแหมะบนเตียงเดี่ยวซึ่งถูกใช้งานเกินหน้าที่กลายเป็นเตียงคู่ สะบัดผ้าห่มพรึ่บพรั่บถ่วงเวลาอีกนิดหน่อย สุดท้ายก็....
“...จะนอนแล้ว”
ตามนั้น
อย่างน้อยก็ดีกว่าเผลอหลับไปก่อนแล้วโดนขโมยจูบ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นมักไม่ค่อยจบแค่ที่ปาก ตื่นเช้ามาส่องกระจกจะพบรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ ตามต้นคอบางทีก็ลามปามมาถึงช่วงอกจนชักไม่แน่ใจว่านอนกับคนหรือยุงกันแน่ บทสนทนาน่าขนลุกเมื่อไม่นานมานี้ยังย้ำชัดอยู่ในหู
‘เวลานายหลับ คอเสื้อมันร่วงลงมาเยอะมากเลย’
‘แล้วทำไม?’
‘เซ็กซี่เวอร์’
พรวด!!
‘เหมือนมาร์ชเมลโลว์ น่ากัดมาก’
นี่มันวิปริตโคตร ๆ!!
เพราะฉะนั้น... รีบจุ๊บรีบจบไปเถอะ กรูจะนอน!
อาทิตย์ถอดแว่นวางไว้หัวเตียงแล้วโน้มตัวมาใกล้ มือข้างหนึ่งค้ำไว้กับฟูก อีกข้างประคองใบหน้าเขาไว้แล้วกระกบริมฝีปากเข้าหา กดน้ำหนักลงมาหนักแน่นทว่านุ่มนวล..
เอาล่ะ...จบแล้ว... นอนได้เด็กดี
จบสิ...
จบได้แล้วว้อย!! จูบราตรีสวัสดิ์ไม่ควรมีลิ้นเข้ามาเอี่ยวนะไอ้เวร!!
“...อ....อือ...”
นี่มันแย่มากที่ควบคุมเสียงตัวเองไม่ได้ ถ้าเขาเป็นใบ้ไปเลยก็คงดีจะได้ไม่ต้องหลุดครางน่าอายแบบนี้ออกมา
เขาใจสั่น หน้ามืดเหมือนจะวูบ มือไม้อ่อนปวกเปียก หรือน้ำลายมันมีพิษทำให้คนเป็นอัมพาต
มันไม่ควรจะเป็นเขาถูกล่วงเกินอยู่ฝ่ายเดียวใช่ไหมในเมื่อยังไงก็ผู้ชายเหมือนกัน แถมเขาซึ่งเคยปล้ำมันมาแล้วแต่กลับเป็นฝ่ายถูกกระทำช่างดูไม่ถูกต้องเอาเสียเลย
ปิ่นหยกรู้สึกเหมือนอากาศใกล้จะเกลี้ยงปอด แต่แรงฮึดไหลเข้าร่างท่วมท้นปลุกเร้าให้เขาเอาลิ้นดันสู้เงอะงะ ถึงไม่ค่อยอยากยอมรับแต่ยังไงเมิงก็ตกเป็นเมียกรูแล้วนะ ล่วงเกินสามีแบบนี้โคตรจะอภัยให้ไม่ได้!
ปลายลิ้นนัวเนียกันอยู่อย่างนั้นได้ไม่นานอาทิตย์ก็ผละออกมา นัยน์ตาดำขลับส่องประกายต่างจากทุกที มันดูวาววับแปลก ๆ ชวนให้นึกไปถึงแววตาพวกเสือหรือสิงโตในสารคดีตอนกำลังจ้องตะครุบเหยื่อ ซึ่งเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตัวเองคงไม่ใช่เหยื่อที่ว่า
“ปิ่นหยกจูบเก่งขึ้นนะ”
เขาต้องกล่าวขอบคุณที่ชมไหม?
“แต่จูบตอบแบบนี้ก็แย่สิ....ถ้าอดใจไม่ไหวจะทำไง”
ไม่ได้จูบตอบว้อย!! กรูแค่ฮึดสู้! ช่วยเข้าใจความพยายามกรูหน่อยไอ้บ้า!!!!
“ร...ราตรีสวัสดิ์!!”
เขาตะโกนตัดบทแล้วกระชากผ้าห่มขึ้นคลุมมิดหัว ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ทะลุทะลวงผืนผ้าเข้ามายิ่งพาลจะใจหวิว ๆ ไอ้เวรนี่ทำเขาเสียความมั่นใจหมดแล้ว
“ฝันดีครับ”
...เหตุการณ์วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาคืนแล้วคืนเล่า
อาทิตย์ลูบศีรษะคนข้าง ๆ เบามือจากนอกผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอน ปล่อยความคิดล่องลอยไปกับความมืดที่โรยตัวลงเงียบงัน...
..........................................................
...........................
เสียงเนื้อผ้าสวบสาบจากด้านข้างปลุกเขาขึ้นมากลางดึก
..ปิ่นหยกลืมตา อาศัยแสงสลัวจากนอกระเบียงเพ่งมองในความมืด
อาทิตย์...?
คนที่ควรจะนอนอยู่ข้างเขากลับลุกขึ้นมาในยามวิกาล ร่างนั้นขยับตัวลงจากเตียงก่อนจะสาวเท้าเงียบเชียบไปทางประตู ท่าทางเหมือนไม่รู้ว่าเขาตื่นอยู่
หางตาเขามองเห็นนาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลาตีหนึ่ง
ดึกดื่นป่านนี้....จะไปไหน....?
ประตูห้องถูกแง้มออกเพียงเล็กน้อย ก่อนร่างสูงที่เห็นเป็นเงาตะคุ่มจะแทรกตัวผ่านออกไป ทันทีที่มันถูกดึงปิดลงเขาก็ลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งบนเตียงพลางชะเง้อมองตาม เมื่อไม่เห็นวี่แววว่าอีกฝ่ายจะกลับเข้ามาอีกครั้งจึงตัดสินใจย่องตามไปหยุดหน้าประตูแล้วเอาหูแนบ เผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว
ข้างนอกอีกฝั่งนั้นเงียบสนิท เดาว่าคงไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
ปิ่นหยกแง้มบานประตูออก โผล่หน้าเพียงเล็กน้อยมองไปตามโถงทางเดินว่างเปล่าซึ่งเปิดไฟทิ้งไว้เพียงไม่กี่ดวง เงาของใครสักคนทอดลงบนพื้นตรงหัวบันไดสุดปลายทางแล้วหายไปพร้อมกับเสียงฝีเท้าแผ่วเบา
เขาขมวดคิ้ว... ความคิดในหัวตีกันให้ยุ่ง
หมอนั่นย่องออกไปกลางดึกแบบนี้ไม่ใช่ว่าคิดจะหาเงินด้วยวิธีไม่สุจริตอะไรใช่ไหม
เด็กหนุ่มสืบเท้าตามไปโดยทิ้งระยะห่างไว้ราวสิบเมตร เกาะอยู่หลังเสาบ้าง ย่อตัวลงไปคลานกับพื้นบ้างแล้วก็นึกอนาถตัวเองว่ามาทำบ้าอะไรตอนกลางคืนทั้งเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นอยู่ตรงนี้แทนจะได้ซุกตัวในที่นอนอุ่น ๆ
แล้วนี่ถ้าหากว่าเขาเห็นอีกฝ่ายกำลังทำอะไรไม่ดีขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไรดี...? แบล็กเมล์แม่มเลยดีไหม เรียกเงินกับทางบ้านมันแล้วบอกจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าทายาทเศรษฐีสิ้นคิดจนทำเรื่องเสื่อมเสียแก่วงศ์ตระกูล สมองนึกเวิ่นเว้อไปไกลขณะที่ลอบตามมาเรื่อยจนถึงลานจอดรถของหอพัก...
หรือมันคิดจะงัดรถ...เอาอะไหล่ไปขาย ขโมยของในรถชาวบ้านชาวช่อง! แถมหนึ่งในนั้นอาจจะเป็นซีวิคสีดำของไอ้หมีกริชที่ดูจะมีอะไรให้จิ๊กเยอะก็เป็นได้!! ความคิดมิจฉาชีพลอยขึ้นมาเต็มหัวเขา อาทิตย์...ที่แท้แกเป็นคนอย่างงี้นี่เอง
บุคคลผู้ประพฤติตัวน่าสงสัยที่เขาใส่ร้ายป้ายความผิดในหัวเอาไว้ล่วงหน้าหลายกระทงหันมองซ้ายขวา เมื่อเข้าใจว่าไม่มีใครมองอยู่ก็ล้วงอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงออกมาแล้วเดินเรื่อยเฉื่อยตรงไปยังที่จอดจักรยานก่อนจะหยุดลงตรงหน้าจักรยานสีเหลืองดำ
....คันที่ไม่มีตะกร้าหน้ารถ
เดี๋ยวนะ...
ปิ่นหยกเลิกคิ้ว หรี่ตามองอีกฝ่ายย่อตัวลงเอากุญแจไขปลดล็อคโซ่ที่ล้อหน้า สมองเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวขึ้นมาได้คร่าว ๆ โดยไม่ต้องใช้ความพยายาม จนกระทั่งเห็นอาทิตย์ขึ้นไปคร่อมบนอานจักรยานแล้วออกตัวเป๋ ๆ พลางเอาขายันพื้นเป็นระยะมาตามทางออกซึ่งเขายืนหลบมุมอยู่นี้จึงได้รู้แจ้งเห็นจริงทุกประการ
เขาตัวสั่น....มือไม้สั่น....รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา.....
............พยายามเต็มที่แล้วนะ........แต่ว่า....
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ!!!!!!!!!!”
ขอโทษที...กลั้นหัวเราะไม่ไหวจริง ๆ
เขายกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำที่หางตา แม่มหัวเราะน้ำตาไหลเลยเนี่ย คุณชายลูกเจี๊ยบย่องออกมาหัดปั่นจักรยานกลางดึก โถ ๆ....น่ารักไปไหมวะ!!!
“ปิ่นหยก!”
อาทิตย์ยืนช็อคอยู่ตรงปากทางตรงหน้าเขานั่นเอง ส่วนพาหนะสองล้ออันเป็นสาเหตุของทุกสิ่งลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้นเรียบร้อยแล้ว สาบานกับเทพเจ้าแห่งเงินตราและความร่ำรวยตรงนี้เลย...เขาเห็นมันหน้าแดงด้วย ลืมตาดูโลกมาสิบเจ็ดปีไม่เคยอยากได้กล้องถ่ายรูปเท่านี้มาก่อน!
“เวรเอ๊ย! ย่องออกจากห้องทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ไอ้เราก็นึกว่าจะมางัดรถชาวบ้าน”
“เป็นห่วงเหรอ”
อาทิตย์ก้มลงยกจักรยานขึ้นมาพร้อมกลับไปตีหน้านิ่งได้เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ..ทว่ารอยแดงจาง ๆ ที่ยังหลงเหลือบนใบหน้าคมใต้แสงไฟริบหรี่ของลานจอดรถทำเอาเขาหยุดหัวเราะไม่ได้เลย
“เปล่า ตามมาดูเผื่อได้รางวัลนำจับ”
“แอบตามมากี่วันแล้--”
อาทิตย์ชะงักไป รู้สึกตัวเองไม่น่าถามเลย
“อย่าบอกนะว่าทำงี้มาหลายวันแล้ว!?” ปิ่นหยกตาลุกวาว จากนั้นจึงเปลี่ยนไปส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ที่นาน ๆ จะมีโอกาสได้ทำสักครั้ง คราวนี้เขาถือไพ่เหนือกว่าเห็น ๆ “มิน่าช่วงนี้เข่าถลอกปอกเปิก กลางวันก็หลับหัวทิ่มหัวตำ โอ๊ยฮาว่ะ!”
โดนปิ่นหยกระเบิดเสียงหัวเราะใส่เมื่อครู่ทำเอาเขาเสียศูนย์ไปพอดู...
อีกฝ่ายหัวเราะจนตาสว่างเต็มที่ กระโดดแผล็วขึ้นไปนั่งคร่อมตรงบนเบาะสำหรับคนซ้อนแล้วร้องตะโกนสนุกสนาน
“ออกรถเลยเจ้าขี้ข้า!”
อาทิตย์หันไปมองคนที่ขึ้นมานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้างหลังแล้วก็ตัดใจเรื่องที่คงต้องยอมเสียฟอร์มสักครั้ง
“ก็อยากให้คนที่ชอบมานั่งซ้อนท้ายเร็ว ๆ นี่นา... ว่าแต่จะไปไหนดีครับเจ้าหญิง?”
....ปิ่นหยกหน้าเจื่อนลงทันที....เอ่อ.....แล้วนี่เขาขึ้นมานั่งทำไม.....ลุกตอนนี้จะทันไหม
และเสียงกุกกักของโซ่จักรยานตอนรถออกตัวก็กระซิบกับเขาว่าไม่ทันแล้ว...
.......................................................................
........................................
-
CHAPTER 23 - ช่วงเวลาที่เป็นคนรัก(2)
“อย่าเซดิ! มันหวาดเสียว”
“งั้นก็เกาะเอวไว้แน่น ๆ”
“ไม่เกาะเว้ย”
ก่อนจักรยานจะสะดุดตกหลุมบนถนน ทำท่าเหมือนจะล้ม
“เว้ยยยยย!!!”
ไม่เกาะหรอก...แต่กอดเลย
บัดซบ!!! ฝีมือห่วยแตกหรือเมิงจงใจขี่ไปตกหลุมวะ!! เขารีบปล่อยทันทีที่รู้ตัวแล้วย้ายมือมาวางไว้บนเบาะอย่างสงบเสงี่ยม
แสงไฟสีหลากสีกระจุกกันอยู่ไม่ไกล เสียงแม่ค้าตะโกนดังขึ้นตรงนั้นตรงนี้ท่ามกลางผู้คนเดินไปมาขวั่กไขว่
“อาทิตย์ ๆ” เขาตีแขนคนข้างหน้าเบา ๆ “จอดดิ๊”
“มีอะไรรึเปล่า?”
“มาถึงนี่แล้ว ไปเดินตลาดโต้รุ่งกัน”
“ตลาดโต้รุ่ง?”
“เออดิ...จอดเร็ว เลี้ยวซ้ายตรงนั้นว่าง เร็วเว้ยเดี๋ยวโดนพี่มอ'ไซค์ข้างหลังแย่ง”
มือใหม่หัดขี่มัวแต่ชักช้าไม่ได้อย่างใจเขาเลยกระโจนลงมาทั้งที่ยังไม่ได้จอดแล้ววิ่งแซงไปกระโดดเหย็ง ๆ อยู่ริมถนนพร้อมกับโบกมือไปด้วย “ตรงนี้ ๆ”
อาทิตย์พาจักรยานเลียบไปตามที่ว่างซึ่งอีกฝ่ายยืนจองไว้อย่างว่าง่าย เสร็จเรียบร้อยก็โดนลากหายเข้าไปในฝูงชนที่ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่หลับไม่นอน
จากที่โดนลากอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้คนเยอะเสียจนปิ่นหยกโดนดันไปอยู่ข้างหลัง อาทิตย์ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตลาดโต้รุ่งอะไรที่ว่าจะคลาคล่ำไปด้วยผู้คนขนาดนี้ โดยเฉพาะบริเวณข้างหน้าบางร้านซึ่งคนไปมุงกันอยู่อย่างกับแจกของฟรี เด็กหนุ่มร่างสูงหันกลับไปมองหาผู้โดยสารของเขา ทั้งที่ไม่กี่นาทีก่อนยังเดินข้างกันมาอยู่ดี ๆ เผลอแผล็บเดียวโดนดันห่างออกไปตั้งสามสี่ช่วงตัวเสียแล้ว
เขาหยุดยืนรอให้อีกฝ่ายเบียดตัวแทรกผู้คนจนมายืนเหงื่อตกอยู่ข้างกันได้ในที่สุด
“ไม่ได้มานาน...คนเยอะฉิบหาย”
“นายเหงื่อชุ่มเลย”
อาทิตย์ยกมือขึ้นปาดเม็ดเหงื่อบนหน้าผากคนตรงหน้า ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก
“ทำไรวะ!?”
เขาไม่ตอบ แต่ดึงร่างอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ๆ แล้วออกทำสั่งแทน
“อย่าเดินห่างนะ ยิ่งสวมแค่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นอย่างนี้อีก”
ปิ่นหยกก้มลงมองตัวเอง ก็เสื้อกล้าม...แล้วไง...? อาแปะที่นั่งขายโจ๊กอยู่ตรงนั้นก็สวมเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นเหมือนกันไม่เห็นมีอะไรประหลาด
“เปียกเหงื่อแล้ววาบหวิวมาก..” อาทิตย์ขยายความ..
นั่นทำเขาหน้าร้อนฉ่าพอ ๆ กับหม้อต้มโจ๊กของอาแปะคนนั้นไปแล้ว
เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็โดนดันถอยร่นลงไปอีก... แถวนี้มันอะไรวะเนี่ย
อาทิตย์หยุดยืนรออีกครั้ง ปิ่นหยกสาวเท้าฉับ ๆ เบียดหนุ่มตี๋ร่างบึ้กคนหนึ่งที่ขวางทางอยู่แล้วไปยืนเหงื่อตกข้างอีกฝ่ายได้ในที่สุด เด็กหนุ่มเอามือคว้าชายเสื้อคนข้าง ๆ ไว้หมับ เรียกให้เจ้าตัวหันมามองด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ขอยืมจับหน่อย..ขี้เกียจวิ่งตาม”
เขาลอบยิ้ม มองปิ่นหยกที่กำชายเสื้อเขาไว้แน่น พวงแก้มเป็นสีแดงระเรื่อที่ไม่รู้ว่าเหนื่อยหรือว่าอะไร แต่เห็นแล้วอยากก้มลงไปเอาจมูกถูเล่นเป็นบ้าถ้าไม่ติดว่ายืนอยู่กลางตลาดอย่างนี้
“เอางี้นะ”
เขาแกะมืออีกฝ่ายออกจากเสื้อ นึกสนุกเมื่อเห็นปิ่นหยกทำหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยแต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นเบิกตากว้าง ผิวหน้าขึ้นสีแดงเข้มเมื่อเขาสอดนิ้วมือของตัวเองประสานกับนิ้วที่เพิ่งแกะจากชายเสื้อของเขาออกมา
“แบบนี้ดีกว่าเยอะเลยว่าไหม?”
ปิ่นหยกไม่รู้แบบนี้ดีกว่าจริง ๆ หรือเปล่า... รู้แต่เห็นมันยิ้มแบบนี้พร้อมกับสอดนิ้วมือเข้ามาเสียแนบแน่นแล้วเขารู้สึกเหมือนจะเป็นลม.. ไม่สิ...คงเป็นเพราะแถวนี้คนเยอะไปออกซิเจนจะใช้หายใจเลยมีน้อยแน่ ๆ ไม่ใช่ว่าหวั่นไหวหรืออะไรเลยสักนิดเดียว
“ไปตรงอื่นที่คนน้อย ๆ กันดีกว่า”
เขายังตั้งตัวไม่ติดเท่าไหร่เลยปล่อยให้อีกฝ่ายเดินจูงมือนำออกไปเรื่อย ๆ จับมืออย่างนี้กลางที่สาธารณะอย่างกับเป็นแฟนกันเลยให้ตาย...!
....แต่คิดอีกที...ก็เป็นแฟนกันอยู่จริง ๆ นี่นะ
เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจออกเชื่องช้า ไม่รู้จะพูดอะไรดีจึงได้แต่ก้มหน้านับจังหวะที่ก้าวออกไปของตัวเองและคนข้าง ๆ
.....ขวา..........
................ซ้าย..........
...................ขวา............ซ้าย...........
ขาเขาสั้นกว่านิดหน่อย...และอาทิตย์จงใจก้าวช้าลงจนจังหวะเดินเป็นไปพร้อมกัน
มันฟังดูบ้าที่อยู่ ๆ เขาก็ยิ้มออกมากับแค่นับก้าวเดินนั้น... มือที่กุมกันอยู่เผลอกระชับเสียแน่น
.....มันอุ่น.....
เขาอยู่ตัวคนเดียวมาเนิ่นนาน เหงาบ้างอะไรบ้าง พอมีใครให้เดินกุมมือข้างกายแบบนี้
ทำไมความอบอุ่นจากมือมันถึงลามไปอุ่นในใจได้กันนะ
.............................................................
.....................................
....โครกกก.....กก.....
เสียงท้องร้องทำลายบรรยากาศหมดสิ้น ดึกดื่นออกมาเดินร่อนมันก็ต้องมีหิวกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา แถมร้านรวงวางขายของกินคอยยั่วน้ำลายตลอดทางซะขนาดนี้จะให้ทนไหวไปได้สักกี่น้ำ
“ได้เอาเงินมาด้วยรึเปล่า”
ปิ่นหยกหันไปถามเมื่อเดินผ่านร้านน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ เขาหันมองตามจนเหลียวหลังและอาทิตย์ส่ายหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ แสงแห่งความหวังเป็นอันดับวูบ เวรกรรม...ออกมาข้างนอกไม่มีใครพกเงินมาสักบาท
เขาก้มลงมองพื้นรอบตัว แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับวัตถุสีเงินรูปร่างกลมแบนที่หล่นอยู่บนพื้น
เหรียญหนึ่งบาทไม่มีเจ้าของ
นี่คือของขวัญจากเทพเจ้าแห่งเงินตราใช่ไหมครับ...!?
เขาก้มลงเก็บมันขึ้นมาอย่างทะนุถนอม จากนั้นจึงวิ่งถลาไปหน้าร้านน้ำเต้าหูปาท่องโก๋ที่ทำสัญญาใจกันเอาไว้เมื่อครู่
“ปาท่องโก๋บาทนึงครับ!”
แม่ค้าทำหน้างงเหมือนเขาเพิ่งไปสู่ขอลูกสาวเธอแต่งงานด้วยเงินสินสอดหนึ่งบาท ก่อนจะตั้งตัวได้ในอึดใจถัดมาแล้วตอบเสียงเหี้ยมเกรียม
“ไม่ขาย!”
อาทิตย์ที่โดนลากมาด้วยกระตุกมือเขาเบา ๆ ชี้ชวนให้ดูป้ายหน้าร้าน
‘ปาท่องโก๋ตัวละ 2 บาท’
เขายิ้มแหย “....เอ่อ....เอาครึ่งตัวก็ได้...”
คุณป้าแม่ค้านิ่งไปเลย
เด็กหนุ่มยืนรอ... ไม่รู้เธอคิดเลขไม่เป็นหรืออย่างไร ตัวละสองบาท ครึ่งตัวหนึ่งบาท ไม่เห็นมีอะไรซับซ้อน เสียงท้องร้องดังขึ้นอีกครั้ง เขาทนความหิวไม่ไหวแล้ว!
ปิ่นหยกหยิบปาท่องโก๋ในถาดขึ้นมาหนึ่งตัว จับมันฉีกออกแล้ววางครึ่งหนึ่งกลับที่เดิมพร้อมกับเหรียญบาทหนึ่งเหรียญ จากนั้นรีบกระตุกแขนอาทิตย์ให้โกยอ้าวก่อนจะโดนด่าไปถึงบุพการีที่นอนอยู่บ้าน
“ไอ้เด็กเวรรรร!!”
เขาได้ยินเสียงเธอเอ็ดตะโรตามหลัง แต่ ณ จุดนี้ช่างหัวมันแล้ว ไม่ได้ขโมยของเสียหน่อย เขาแค่ซื้อปลีกเท่านั้นเอง ทำโกรธเป็นสตรีวัยใกล้หมดประจำเดือนไปได้
อาทิตย์ดูจะยังงงกับเหตุการณ์อยู่ไม่น้อย... แต่ก็ยังจับมือพากันวิ่งเลยจากออกจากตลาดมาที่ริมถนน ปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนพัดมาปะทะใบหน้า พวกเขาออกมาไกลจนเสียงจ้อกแจ้กของผู้คนเงียบหายไปฝีเท้าจึงชะลอลงพร้อมกับเสียงหัวเราะแผ่วเบาที่ค่อยดังขึ้นเรื่อย ๆ อย่างชอบอกชอบใจของคุณชาย
“....หึ ๆ...”
“???”
“...ปิ่นหยกซื้อของได้เพี้ยนมาก....ฮ่า ๆ ๆ”
เจ้าของชื่อหันขวับไปมองเตรียมจะโวย ถูกคนอย่างมันว่าเพี้ยนนี่ถือว่าหยาบคายมากทีเดียว แต่พอเห็นใบหน้าคมที่หัวเราะร่าเหมือนเป็นเรื่องตลกเสียเต็มประดาก็ทำเอาเขาด่าไม่ออกแถมยังหลุดหัวเราะตามไปด้วย... ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาก็เพิ่งเคยเห็นไอ้ลูกเจี๊ยบนี่หัวเราะเปิดเผยขนาดนี้ครั้งแรกนี่เอง ที่น่าสงสัยคือเขาเองทำไมจะต้องใจสั่นขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้
ต้องเป็นเพราะหิวมากแหง ๆ
“เจ๋งปะล่ะ! ไม่เคยอะดิซื้อปาท่องโก๋ทีละครึ่งตัวอะ” เขาถือโอกาสอวดแล้วฉีกสินค้าที่เพิ่งซื้อปลีกมาแยกเป็นสองชิ้น
“เห็นหน้าคุณป้าแม่ค้าเมื่อกี้ปะ โคตรฮาเลย”
เขาเหลือบมองอาทิตย์ที่ยังหัวเราะร่าไม่หยุด เวลาทำหน้าแบบนี้ก็ดูเป็นลูกเจี๊ยบน้อยไร้พิษภัย ไม่รู้ตลกอะไรจะขนาดนั้น ทำเหมือนเด็กน้อยไม่เคยทะเลาะกับชาวบ้านร้านตลาดไปได้
แต่อย่างว่า...คุณชายขนาดนั้นก็คงไม่เคยจริง ๆ นั่นแหละ
“อะ..อันนี้แบ่ง”
เขายื่นปาท่องโก๋ที่ถูกฉีกออกเป็นสองส่วนเมื่อครู่ซึ่งผ่านการประเมินแล้วว่าชิ้นเล็กว่าของเขานิดหน่อยไปให้ “ขอบพระคุณท่านปิ่นผู้ใจบุญเพราะ ๆ เลย”
อาทิตย์หันมามอง แต่นอกจากไม่ขอบคุณแล้วยังจะออกคำสั่งอีก
“ป้อนสิ”
“ป้อนบ้าอะไร เดี๋ยวปั๊ดฟาดเรียบคนเดียวซะนี่!”
“กินไม่แบ่งจะแย่งจากปากเลยคอยดู”
เขาสะดุ้ง เสียวสันหลังวาบตั้งแต่ต้นคอไปจนถึงก้นกบ เดี๋ยวนี้แม่มปีกกล้าขาแข็งมาก ตัดสินใจจับยัด ๆ ใส่ปากมันไปจบเรื่องจบราว “เอ้า ๆ พอใจยัง”
อีกฝ่ายยักยิ้ม ริมฝีปากอิ่มวนอยู่แถวปาท่องโก๋กับนิ้วเขา สีคล้าย ๆ กันอย่าได้กัดมาเชียวนะเมิง
ไม่ทันขาดคำ...
“เลว!!! กัดนิ้วทำพร่องงง!!”
อาทิตย์ยักไหล่ “ก็หิวนี่”
“หิวแล้วมากินนิ้วกรูเนี่ยนะ!!”
“กินได้ทั้งตัวก็กินไปแล้ว”
ตาย...ตายไปเลย....!! เขาเองนี่แหละไม่ใช่มัน...
ร่างสูงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนอึ้งอยู่นาน เขาขยับเข้าไปใกล้ พิศมองใบหน้าที่เคยเฝ้าดูห่าง ๆ มานานนับปี แต่ก็ยังไม่รู้จักเบื่อ
...ริมถนนที่มีแสงไฟส้มวิบวับข้างทาง รถราซึ่งแล่นผ่านไปมาไม่มีใครหันมาสนใจเด็กหนุ่มมัธยมสองคนตรงนี้ พวกเขาเป็นแค่ฝุ่นผงเล็ก ๆ ของจักรวาล และตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องสนใจสายตาใครอื่น
เขาดึงแขนคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้แน่น โอบศีรษะร่างในอ้อมกอดแนบไว้กับตัวแล้วก้มลงฝังใบหน้าไปกับเรือนผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่ม หูของอีกฝ่ายน่าจะแนบอยู่ที่หน้าอกเขาพอดีและคงได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักแบบที่ไม่เคยเกิดกับคนอื่นมาก่อน ซึ่งคนฉลาดอย่างปิ่นหยกถ้าไม่ได้หลอกตัวเองอยู่ก็ควรจะเข้าใจได้ไม่ยากว่าเป็นเพราะอะไร...
แต่ถ้ายังไม่เข้าใจเขาก็อยากจะบอกให้ชัดเจน...ด้วยภาษาแบบเดียวกับที่ปิ่นหยกใช้นั่นแหละ
“ฉันโคตรชอบนาย ชอบบัดซบ! ชอบแม่งฉิบหายวายป่วงหมดแล้ว!!”
อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร
ทว่าก็ไม่ได้ขัดขืน
จากมุมนี้เขามองไม่เห็นใบหน้าที่ซุกอยู่กับอกตัวเองอยู่ แต่วงแขนซึ่งกอดตอบกลับมาก็คงเป็นความหวังให้เขาได้บ้าง.....ใช่ไหม....?
“จะรอนะ”
เผื่อว่าบางที...ปิ่นหยกอาจจะเกิดถึงนึกถึงสัตว์คอยาว....มีลายสีน้ำตาลบนพื้นเหลือง และคิดได้ว่ามันคือยีราฟ
.
.
.
.
.
.
.
.
เหตุการณ์เมื่อไม่กี่คืนก่อนหน้านั้นช่างแตกต่างกับตอนนี้ราวฟ้ากับเหว
เขาจำได้ชัดเจน คืนนั้นพวกเขาขี่รถเล่น เดินจูงมือ...จากนั้นก็หาอะไรกิน บอกชอบ.....ยืนมองแสงไฟวิบวับริมถนนทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดกันและกัน
ครบองค์ประกอบทุกอย่าง
เดทแรกนั้นโรแมนติกแบบติดดินน่าดู
.
.
.
.
แต่ตอนนี้ปิ่นหยกท่าทางจะโกรธมากทีเดียว
“สรุปว่าคืนนั้นเราไม่ได้มีอะไรกัน?”
เด็กหนุ่มถามเสียงนิ่ง จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ความรู้สึกกระอักกระอ่วนแน่นอยู่ในอกลามไปถึงท้องไส้ที่ราวกับกำลังบิดเป็นเกลียวขณะที่ยืนรอคำตอบ
...และอาทิตย์พยักหน้าออกมาในที่สุด
พลั่ก!!!
หน้าหล่อ ๆ จะเสียโฉมก็วันนี้เอง แรงจากหมัดเมื่อครู่ทำเขาถึงกับเซมากระแทกตู้เสื้อผ้าเสียงดังสนั่นแล้วร่วงลงไปทรุดกับพื้น ประตูตู้กระเด้งเปิดออกมาข้างหนึ่ง แรงสะเทือนมากเสียจนเสื้อผ้าสองสามชิ้นไหลออกมากองข้างนอก
“หมัดนี้สำหรับที่กล้าหลอกฉันเรื่องถูกปล้ำ”
อาทิตย์ยกหลังมือขึ้นเช็ดมุมปาก เลือดสด ๆ ซึมออกจากแผลติดมือมาไม่น้อยเลย
“ส่วนนี่...”
“อั่ก!!”
อีกทีที่ลิ้นปี่... คราวนี้จุกจนพูดไม่ออก ได้แต่กุมท้องตัวงอแล้วสำลักออกมาเป็นน้ำลายปนกับเลือดที่แผลแตกในปากจากหมัดแรก
“สำหรับที่หลอกให้ทำตัวเป็นแฟนตั้งหลายวัน”
“อุ!...แค่ก ๆ!!!”
“แล้วก็นี่...”
เขาหลับตา
คราวนี้จะเป็นที่ไหนไม่รู้ แต่หากจะทำให้อีกฝ่ายหายโกรธได้เขาก็ยอมทั้งนั้น
"........"
ความเจ็บปวดจากแผลที่มุมปากแล่นริ้วขึ้นมาถึงสมอง กลิ่นคาวและรสเค็มปร่าของเลือดยังชัดเจนอยู่ที่ลิ้น แต่อย่างอื่นที่มากกว่านั้นคือความรู้สึกเหมือนมีขนนกสัมผัสอ้อยอิ่งบนริมฝีปาก
อาทิตย์ลืมตาขึ้นเชื่องช้า
ในความพร่าเลือนที่ยังค้างอยู่ตั้งแต่โดนต่อยทีแรก เขาเห็นใบหน้าอีกฝ่ายอยู่ใกล้จนลมหายใจแทบจะหลอมรวมกัน และเวลาก็ผ่านไปหลายอึดใจกว่าจะตั้งสติได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
มันเป็นจูบธรรมดา
แค่เอาปากมาแตะกันเบา ๆ เท่านั้น แถมยังมีรสเลือดค้างอยู่ที่ปลายลิ้น
แต่เขากลับรู้สึกว่าจูบนั้นหวานที่สุดเท่าที่เคยมาในชีวิต
จูบที่ปิ่นหยกเป็นคนเริ่มก่อน
“....อันนี้....ขอบคุณ...”
ดวงตาสีน้ำตาลที่เขาหลงใหลนักหนาหลุบลงต่ำ ริมฝีปากเอ่ยคำกระซิบแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“...ที่อยู่ข้างกัน”
อาทิตย์คลี่ยิ้มอ่อนโยน
เขาแม่งโคตรชอบปิ่นหยกจริง ๆ นั่นแหละ
..........................................................................
...............................................
To be continued…
คุยกันท้ายเรื่อง
อาทิตย์ : เริ่มรู้สึกยีราฟกับฉันแล้วใช่ไหม
ปิ่นหยก : ‘รู้สึกยีราฟ’ คือกร๊วกอะไรครับท่านชาย หรือเป็นศัพท์ชั้นสูงที่มนุษย์ติดดินอย่างผมไม่เคยได้รับการอบรมสั่งสอน
ยังพอจำทฤษฎียีราฟ(?)ของอาทิตย์เมื่อหลายตอนก่อนที่เพิ่งรู้ตัวว่าชอบปิ่นหยกกันได้ไหมคะ หนุ่มกรุ๊ปเอบีคนนี้อาจจะต้องทำใจเรื่องตรรกะแปลก ๆ เพ้อ ๆ ของพี่แกนิดนึง (ฮา)
ยาวมาก กะแบ่งลงทีละตอนก็ไม่อยากให้อารมณ์ค้าง เลยลงต่อกันไปเลย เล่นซะแทบหมดแรง 555
เราเขียนย้อนไปย้อนมา เพราะอยากเอาช่วงดี ๆ กับช่วงลูกเจี๊ยบโดนต่อยมารวมด้วยกัน (เหตุผลช่าง...) หวังว่าจะไม่ทำให้สับสนค่ะ ตอนนี้เกือบทั้งตอนเป็นเรื่องช่วงที่คบเป็นแฟนกัน ส่วนช่วงท้ายเป็นหลังจากที่ถามคิมมาแล้วนั่นเอง
ขอบคุณงาม ๆ ที่ช่วยตรวจคำผิดให้ด้วยค่ะ ^^
รักคนอ่านมากมาย แล้วพบกันตอนหน้านะคะ :กอด1: :L2:
ปล. แถมค่ะ เพิ่งไปวาดรูปเล่นมา
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_m8a3v9fRQa1r673q4o1_1280.jpg)
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_m8a3v9fRQa1r673q4o2_1280.jpg)
เจ้ว่าคุ้มนะลูกเจี๊ยบ =////=
-
ปิ่นหยกน่ารักไม่มีลด
-
อ๊ากกก! เราโคตรชอบนิยายเรื่องนี้เลยว่ะ! o13
-
ฮว๊ากกกก ฮ่าๆ ๆๆๆๆ ๆๆ ...ในที่สุด.. ผมก็อ่านทันสักที! :laugh:
สวัสดีคร้าบบบ ~ ผมกลับมาฟินแล้วววว วว วุ้ววววว ~
ผมขอตอบไอ้ที่คุณถามว่าชอบตัวละครไหน 3 อันดับนะครับ
แม้จะช้าไปหน่อย (เหรอ?) ..แต่ผมก็อยากตอบอะครับ (เกรียน)
1.ชอบไอ้เจี๊ยบครับ อารมณ์เอบีมันช่างเข้าใจยากจริงๆ เชียว (พอดีผมกรุ๊ปเอ)
2.ชอบพี่หมี.. แบบไม่รู้สิครับ ดูมันถ่อย มันเถื่อน มันดูฮาร์ดคอร์อะ ชอบ!
3.ชอบพี่เอม.. ช่วงนี้เป็นโรคจิตครับ ชอบเคะกลับใจ.. จากเมะเป็นเคะอะครับ!
โอ้ยยยยยยย.. คิดดูสิครับผมฟินขนาดกินน้ำแล้วสำลักน้ำ ทำหกใส่บ๊อก-ติ๊ด-เลยอะ (สมควรเซนเซอร์?)
โอเค ผมมันบ้าเองล่ะ ..ตอนนี้คุณออนไลน์อยู่สินะ? อ่านคอมเม้นท์ผมแล้วจะรู้สึกว่า.. "เอ็งมันไม่ปกติ"
ฮ่าๆๆๆ รู้ตัวครับ รู้ตัว .. นานๆครั้งก็สอดแทรกคู่อื่นด้วยก็ได้นะครับ.. ยิ่งคู่พี่หมียิ่งชอบ.. เห็นแล้วฟิน :z1:
ขอพล่ามถึงพ่อไอ้เจี๊ยบ(นิดนึง)นะ ผมว่าต้องหล่อแบบสูงวัยแน่ๆเลยอะ.. แอบจิ้นกับแม่ไก่เบาๆ ฮ่าๆ
เออ..ใช่ ผมกดไลค์แฟนเพจคุณเป็นคนที่ ไม่ 203 ก็ 204 เนี่ยแหละครับ หุหุ ♥ ..ผมชอบลายเส้นคุณนะ
แล้วก็.. ขอบคุณที่สละเวลาอ่านที่ผมพล่ามไร้สาระนะครับ รักคุณนะ จุ๊บๆ ♥ ฮ่าๆๆๆๆ ๆ (เกรียน)
-
รู้ความจริงซะละ
เห้อ :o12:
ชายทิตย์เค้าก็ดูจะรักจริงนะเออ :oo1:
หนูปิ่นก็เริ่มละ
:impress2:
-
คุณชายลูกเจี๊ยบของบ่าววววววววววววววววววววววววววว แอร๊ยยยยยยยยยยยย โตขึ้นอีกนิดแล้วซินะ
รู้จักวิธีการของคนเป็นแฟนกันต้องทำยังไง คิสกันเบาเบา เช้าสาย บายเย็น ก่อนนอน o18 o18 o18 o18 o18
มีการมาซุ่มซ้อมหัดปั่นจักรยานตอนคืน แม่งโคตรน่ารักเลยไงงงงง เพื่อสก้อยนามว่าปิ่นหยก โดยเฉพาะเลยดิ
เขินตัวบิดแล้วโฟร้ยยยยยยยยยย >///////////<
ส่วนปาท่องโก๋ครึ่งตัวของนู่ปิ่นหยก เอิ่มมมม ดีแม่ค้าไม่เขวี้ยงกะทะใส่ 555555555555 ไปขอซื้อแบบนั้นได้ไงเนี่ย :m20:
แล้วๆๆ ไอ่ตอนหลังนี่แบบบคือนู๋ปิ่นหยกรู้ความจริงแล้ว จัดไปสองตุ๊บ แล้วมาขอบคุณ มิหนำซ้ำยังจุ๊บไอ่คุณชายลูกเจี๊ยบ
ดิ เหวยยยยยยยย เค้าเขินนนนนน :o8:
-
ปิ่นหยก หนูน่ารักไม่ไหวแล้ว ตอนท้ายอ่ะ
เป็นฉัน ฉันก็หลงอ่ะ!
ลูกเจี๊ยบรอดแล้วโว้ย หลังจากนี้หนทางน่าจะสดใสเน้อ
ว่าแต่เจ้าเจี๊ยบนี่มันมือไว(หรือต้องบอกว่าปากไว?)ปลาหมึกดึ๊บๆเนาะ จูบเอาๆ
ตอนหัดขี่จักรยาน นึกว่าปิ่นหยกจะซาบซึ้งน้ำตาซึมอะไรซะอีก ที่ไหนได้ ดันขำเกือบตาย
ตรงนี้เราว่าอาทิตย์น่ารักกกกอ่ะ
-
น่าลากกกกก เอ๊ย น่ารัก ลูกเจี๊ยบอ่ะค่อยๆตีมึนหยอดทีละนิด จนแม่ไก่เริ่มใจอ่อนแล้ว
คราวนี้ก็คงต้องมารอต่อว่า เมื่อไหร่ลูกเจี๊ยบจะอัพเวลเป็นพ่อไก่หน้ามึน ตามจิกแม่ไก่บ้างอ่ะนะ :impress2:
-
โฮววววววววว อยากจะเอาปิ่นหยกมากกไว้ที่บ้านเจ๊จิมๆ จะเลี้ยงอย่างดีไม่ให้อดอยาก จะพาซ้อนจักรยานไม่มีล้ม
*โดนถีบ* อาทิตย์ ถีบเจ๊ทำม๊ายยยยยยยยย
*เพ้อ*
-
โอ้ว....เดทแรกมันช่าง :o8:
แต่พอหนูปิ่นรู้ความจริงแล้วมาทั้งคิกทั้งคิสเลยนะจ้ะ ชอบๆ ให้หนูปิ่นจัดการเจ้าลูกเจี๊ยบบ้าง :laugh: (แต่ยังเป็นแม่ยกเจ้าลูกเจี๊ยบเหมือนเดิมนะ)
หลังจากนี้จะหวานกันมั้ยน๊าาา :really2: รอตอนต่อไปจ้า
-
ที่ผ่านมา ขนาดด่าแล้วด่าอีก ยังโดนลูกเจี๊ยบมันจิกเล่นได้ตลอดเว
แต่นี่ หนูปิ่นยอมเปิดทางให้แบบนี้ ระวังแม่ไก่จะโดนลูกเจี๊ยบมันเขมือบเอานะจ๊ะ :laugh:
-
เดทครั้งแรก. . . น่าร้ากกกกกกก
-
น่ารักจัง ชอบๆๆๆๆๆๆอาทิตย์
ปิ่นหยกก็เริ่มเปิดเผยตัวว่าชอบลูกเจี๊ยบเข้าให้แล้ว
คราวนี้ก็มาเป็นแฟนกันจริงๆสักทีนะ
-
:laugh:ชอบมากๆเลยเรื่องนี้
-
ชอบเรื่องนี้จัง สัญญานะว่าจะเขียนจนจบ
มันหวานปนกวน ได้อารมณ์ของวัยแรกรัก
สองตอนล่าสุดนี่ก็อ่านกันจุใจเลย คนเขียนขยันมาก สงสัยเป็นอานิสงของวันหยุดยาว
-
ปิ่นหยกน่ารักเนาะ หวั่นไหวกับอาทิตย์อะจิ 555555
-
กรี๊ดด ไอ่ลูกเจี๊ยบขี้ข้า ไอ้..ไอ้เครื่องจักรจับจูบ มันจะน่ารักเกินไปแล้ววววววววว :m3:
เดทแบบคนจนๆนี่กำไรกว่าเดทแบบคนรวยเยอะเลย
แล้วก็....หนูปิ่น....ตอนจบทำพี่ตะลึงมากอ่ะค่ะ กรี๊ดดดดดดดดด :m11:
-
น่ารักเกินไปแล้วปิ่นหยก :-[
-
อ๊ากก อาทิตย์แกจะน่ารักไปไหนวะ
แอบมาหัดจักรยานตอนกลางคืนคนเดียว
โฮกกก โคตรทุ่มเทเลยเหอะ !
เดทแบบนี้ต่อให้ไม่มีตังซักกะบาทก็โคตรมีความสุข
แต่พออ่านตอนปิ่นหยกมาเอาเรื่อง
ใจนี่แทบพัง สงสารลูกเจี๊ยบ
แต่พอตอนจบ หนูปิ่นหยกก
หนูทำดีมากลูกกกกก อ๊ากกก
กอดคนแต่งหน่อยยย :กอด1:
-
งงนิดหน่อย แต่จบตอนแบบนี้ ก็โอเค แต่ปิ่นหยกนี่ไม่แคร์สื่อจริงๆ 555
-
ชอบ o13
-
ในที่สุดก็ล่อลวงสำเร็จ :a9:
-
อร๊าาาากกกก!!!! ชอบเรื่องนี้
พี่อาทิตย์ น่ารักมากกกก กรี๊ดดดด 55
เหอะๆ คุณชาย สุดท้ายก็ไม่รอด หมัดงามๆจากปิ่นหยก
แต่มันก็คุ้ม เป็นกำลังใจให้คุณชาย กับปิ่นหยกนะ
:กอด1: :กอด1:
-
ลูกเจี๊ยบ...แกร้ายกาจมาก :-[
โดนต่อยสองที แต่ได้จูบคืนมาทีนึง
บวกลมคูณหารแล้ว...กำไร!! o13
-
นึกว่าจะแตกหักกันแล้วซะอีก แต่ดูท่าน่าจะมีอะไรลึกซึ้งกว่าเก่าอีกนะ :o8:
ปิ่นหยกยอมให้ลูกเจี๊ยบทำนุ่นนี่ตั้งเยอะ กำไรเห็นๆ อย่าทำให้ผิดหวังล่ะลูกเจี๊ยบอาทิตย์ o13
-
อาทิตย์นายนี่มัน...
ชอบนายวะ :impress2:
ถึงจะเพี้ยน จะมึน และมีตรรกะ ที่คนกรุ๊ปเดียวกับนายยังไม่เข้าใจก็เถอะ
แต่ถึงจะเป้นแบบนั้นก็ชอบนายที่เป็นแบบนี้แหละ
คนกรุ๊ปAB ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือนเลยเนอะ^^
-
ตอนนี้หวานแบบไม่เบาเลยเขินแบบไม่เบาไปด้วย :m3:
ตอนอาทิตย์บอกชอบปิ่นหยกเมื่อเหตุการณ์เดตกันครั้งแรกรู้สึกว่าอาทิตย์จะใช้คำพูดที่เหมือนจะดิบเถื่อนหน่อยๆ
มันเหมือนไม่ใช่คุณชายลูกเจี๊ยบผู้อ่อนโยนที่ชอบพูดเพราะๆกับปิ่นหยกเลย
มันคงเป็นความรู้สึกแบบดิบที่ไม่ต้องกลั่นกรองอะไรเลยสินะ (หรือจะรู้สึกไปเอง)
ลงท้ายแล้วก็แพ้ความหน้ามึน เอ้ย อดทนของอาทิตย์เข้าแล้วใช่มั้ยล่ะ
แบบนี้ล่ะนะ ตื๊อเท่านั้นที่จะครอบครองหัวใจของปิ่นหยกได้(ยกเว้นเงินเอาไว้อย่างนึง)
แบบนี้มันจักรยานสื่อรักชัดๆเลย โอ๊ยยยยยย มันน่ารัก(สามสิบครั้ง) :m3:
-
โฮ่ อ่านครึ่งแรกนึกว่า ไม่ตีกันแล้วหรอ? :a5:
ดูเหมือนจะยุแยงให้ครอบครัวแม่ไก่แตกแยกพิกล
เกือบไม่เลื่อนอ่านครึ่งหลังแนะ ดีนะเลื่อนมาดู
โหย แม่ไก่ตกหลุมข้าวสารที่ลูกเจี๊ยบวางไว้ซะแล้ว
:mc4: จุดประทัดฉลองหนอ่ย ฮิ้ว (ไม่มีโมฯจุดพลุนะ ฮ่าๆ)
-
ปิ่นหยกต้องซาดิสม์แน่ๆเลย
+เป็ดกันตอนน่ารักๆ
-
เสร็จ เสร็จ เสร็จแน่เลยๆ แม่ไก่
-
:-[ :-[ งื้ออออ น่ารักอ่ะ น่าัรักมาก อยากบอกว่าคนอ่านโคตรรักปิ่นหยกกัับอาทิตย์จริง ๆ น้า
ไม่ได้รักอย่างเดียว เรียกว่าหลงเลยแหละ คนเขียนมาต่อทีนี่ลั้นลามาก
อาิทิตย์เป็นคนหน้ามึนที่น่ารักมาก ยอมไม่ยอมไม่รู้ ตูจะเอา แต่ก็ดี เพราะขอดี ๆ ปิ่นหยกก็ไม่ให้นิ
จับจูบมันเช้ากลางวันเย็นซะเลย ฮาที่แบบถ้านอนก่อนมีรอยเพิ่มขึ้นอีกเพราะเซ็กซี่ หนูปิ่นหยกเลยต้องยอม ๆ ไป กรั่กๆๆ
ตอนอาทิตย์ไปหัดปั่นจักรยานแบบน่ารักโพดอ่ะ เค้าอยากขี่เก่งให้แฟนซ้อนอย่างสบายใจนิ ตอนน้องปิ่นซื้อปาท่องโก๋ก็ฮา
ทำไปได้โนะ ดีใจที่น้องปิ่นหยกรู้เรื่องนั้นแล้ว ต่อไปได้ไม่มีคาใจกัน แล้วจูบสุดท้ายนั่นมันอาไร๊~~~ จะไม่ให้อาทิตย์
ทั้งรักทั้งหลงทนไหวเหรอหนู คนอ่านยังเพ้อเลย
ขอบคุณค่า :L2:
-
โอ๊ยยยยยยยย
ไม่รู้จะบรรยายอออกมาเป็นคำพูดยังไง
แต่อยากบอกว่า โคตรชอบเรื่องนี้เลยค่ะ
//ใช้คำแรงนิดนึง หยวนๆนะคะ คือชอบจริงๆ=///////=
-
ตบ-จูบ กันแบบนี้ ระวังจะช้ำในตายนะ
-
สองหมัดกับหนึ่งจูบ
ยังไงก็กำไรเห็น ๆ
น่าร๊ากกกกกกกก ^^
-
โครตชอบเลยอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา กรี๊ดดดด ปิ่นหยกน่ารักอ่ะ อาทิตย์กรี๊ดดดดดหล่อลากกกกกกก :m25:
-
ป๊าดดดด. โครตคุ้มเลยวะ ไอ้ลูกเจี๊ยบว่าไหม :z1:
มันคงเป็นช่วงเวลาที่ ทำให้ปิ่นหยกได้รู้ว่า ยีราฟ คือ สัตว์ คอยาว ขายาว มีลายสีน้ำตาลบนพื้นเหลือง นั่นเอง :-[
P.S. ไอ้ลูกเจี๊ยบแกมัน มัน กระชากใจเจ๊จริง จริง
-
ปิ่นหยกคงจะเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วช่ายมั๊ยยยย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักกกกกกกกกกกก :o8: :o8:
-
ปิ่นหยกหายโกรธแล้วใช่ไหม
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องปิ่นทำไมกล้าชกคุณชายของเจ้หละคะ
น้องปิ่นรู้มั้ยคะว่าเจ้รัก เจ้หวงคุณชายของเจ้มากขนาดไหน
แค่น้องปิ่นฉกคุณชายพี่ไป พี่ก็ทำใจไม่ได้แล้วนะคะ
แต่นี่... แต่นี่...
น้องปิ่นจูบด้วยอะ
น้องปิ่นจูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ //วิ่งตะโกนลั่นอย่างคนเสียสติ
แอบชอบคุณชายแล้วหละสิ ฮ่าๆๆ เห็นมะ... สุดท้ายก็ตกอยู่ในวังวนดาวลูกไก่ดวงที่แปด
ว่าแต่ว่านะ เรื่องนี้มันยังมีปริศนาลึกลับอีกหลายอย่างรอการพิสูจน์
และความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว... (??) จะรอดูการคลี่คลายในภายภาคหน้าค่ะ!
(เม้นท์นี้โคตรจะไม่ได้สาระอะไร)
-
แล้วหมดโปรช่วงคนรักรึยังปิ่นหยก ต่ออายุกันด้วยจูบนะเนี่ย :กอด1:
-
เข้ามารอเจ้าลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่ จะโดนจิกหรือจะหวานกันหว่า :z2:
-
อ่านเรื่องนี้มานาน แต่เพิ่งมาสมัครบอร์ด (นิสัย -*-) อยากเม้นให้กำลังใจ
ชอบลูกเจี๊ยบมากๆเลย ชอบอ่ะสุดๆเลย >< จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
เรื่องก็สนุก :jul3:
รูปก็สวยงามมากๆๆ :z3:
วาดเองจิงๆดิ? :a5:
ใช้โปรแกรมอะไรลงสีบอกได้ป่ะคับ o13
-
เรื่องนี้ น่ารักมากกกกกก
อ่านไป อมยิ้มไป โฮกๆ
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ๊ะ
-
ไอลูกไก่งานเข้าแล้ววววววววว :z2:
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
คิมฉลาดมาก มองออกไปหมด! ฮ่า ๆ ๆ
เดทแรกน่ารักมาก ๆ เลยค่าาา.. อ่านแล้วเขินตาม :-[
ในที่สุดปิ่นหยกก็รู้ความจริงจนได้ ~~
อ่านทีแรกตกใจมากที่ลูกเจี๊ยบโดนต่อยขนาดนั้น.. ㅠㅠ
แต่พออ่านต่อจนจบตอน.. กรี๊ดสุด ๆ อ่ะ ฮ่า ๆ ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ! :L2:
-
อืมมมมSMแบบหวานๆๆ :laugh:
ขอบคุณค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ o13
-
5555
-
นางฟ้าชอบนิยายเรื่องนี้แบบชิหายวายป่วง!!! :man1:
อ๊ายยยยยยยยยยยย
สามคำ>>>นาง ฟ้า บ้า (บ้ารักเจ้าลูกเจี๊ยบกะแม่ปิ่น) :z10:
-
หวานเชียวๆ
-
Dormitory boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 24 – สิ้นสุด..เริ่มต้น
หากจะเปรียบเทียบเหตุการณ์ตอนทำตัวเป็นแฟนจนมาถึงตอนที่เขาโดนต่อยเอา ๆ หลังจากปิ่นหยกรู้ความจริง เป็นความรู้สึกซึ่งแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
จูบปิดท้ายจากอีกฝ่ายเมื่อครู่นี้ ก็เหมือนเขาขึ้นยานอวกาศพุ่งจากก้นเหวทะลุเมฆออกนอกโลกไปเลย
.
.
.
.
ปิ่นหยกไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหน เขาคงลืมกระทั่งวิธีทรงตัวไปแล้วจึงได้รู้สึกโงนเงนแปลก ๆ ความผิดพลาดของเหตุการณ์นี้อาจจะอยู่ตรงที่พวกเขาทำตัวเหมือนเป็นคนรักกันนานเกินไป มีการสัมผัสทางกายภาพมากเกินไป ...และจูบกันบ่อยเกินไป
บ่อยเสียจนเผลอคิดไปเองว่าแค่เอาปากไปแตะกันเบา ๆ อีกสักครั้งเป็นการขอบคุณคงไม่เป็นไร
ซึ่งเขาพลาด(อีก)แล้ว
“สมน้ำหน้า”
ประโยคนั้นบ่งชี้ว่าเหตุการณ์เริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ หลังจากเขาต้องใช้ความพยายามสุดชีวิตในการทำเป็นไม่สนใจอาการยิ้มเล็กยิ้มน้อยของไอ้ตัวต้นเหตุ และยังเงอะงะอยู่อีกพักใหญ่กว่าจะจัดการกับสภาพใบหน้าร้อนฉ่าจนแทบส่งเสียงหวูดพร้อมกับพ่นควันออกมาทางหูของตัวเองได้
“...ขอโทษ”
คำขอโทษนั้นช่างชวนโมโห ปิ่นหยกเอาเท้าเตะหน้าแข้งคนที่นั่งปากเจ่อพิงประตูตู้เสื้อผ้าไปหนึ่งทีด้วยความแรงซึ่งน่าจะทำให้เกิดรอยเขียวได้ในเวลาอันใกล้
“ไอ้ตอแหล!”
“...ผมขอโทษครับ”
อาทิตย์เอ่ยซ้ำ และเหมือนไปกระตุ้นต่อมหงุดหงิดของเขาเข้า คราวนี้มาเป็นชุด
“ไม่ต้องทำเป็นพูดดีมีชาติตระกูล ไอ้สตรอเบอร์รี่!!!! หลอกลวงปลิ้นปล้อนกะล่อนแอ๊บแบ๊ว!!!! นรกเอ๊ย!!! ไอ้ลูกเจี๊ยบเฮงซวย! จับทำนักเก็ตแมร่ม!!!! ไอ้........ไอ้อะไรอีกดีวะ!?”
“ไอ้หล่อ” อีกฝ่ายช่วยเสริม แล้วก็โดนเตะอีกที... ทำไมปิ่นหยกมือหนักเท้าหนักอย่างนี้
“หน้าหนา หลงตัวเอง! หัดส่องกระจกมั่งเหอะ!!”
เด็กหนุ่มเหลือบมองปากเจ่อ ๆ ที่พูดจาชมตัวเองแบบไม่มีอายนั่น....เลยไปถึงจมูกโด่งเรียว...นัยน์ตาดำขลับใต้แพขนตาหนา คิ้วเข้มน่าอิจฉา.....เออ... หล่อจริงก็ได้วะ! หมั่นไส้ไปสามโลกเลย ต่อยอีกทีให้หน้าแหกซะนี่จะได้เลิกทำหน้าตาดีพร่ำเพรื่อ
“ยิ้มอย่างนั้นหายโกรธแล้วใช่ไหม”
ปิ่นหยกยกมือขึ้นตะครุบปากไม่รู้ตัว เขาว่าตัวเองไม่ได้ยิ้มนะ.. ก้มลงไปมองก็เห็นคำตอบอยู่บนใบหน้าอีกฝ่าย
...อาทิตย์ต่างหากที่กำลังยิ้ม....ยิ้มทั้งเลือดกบปากอย่างนั้นแหละ
ปิ่นหยกหลอกง่ายเหลือเชื่อ ซึ่งนั่นทำให้ยิ่งน่ารัก
“ไอ้เวร!!! นี่ก็แหลอีกแล้ว!!?”
และก่อนจะมีหมัดหรือลูกเตะอะไรจากคนที่กำลังเดือดปุด ๆ ตามมาอีก เขาก็จัดการเอาตัวเข้าแลกด้วยการรวบขาทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเอาไว้หมับ ร่างโปร่งนั้นเกือบเสียหลักหัวทิ่มลงมาแต่เจ้าตัวคงตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่ายังไงก็ไม่ยอมล้มลงใส่คนที่นั่งกอดขาตัวเองอยู่ให้เปลืองเนื้อเปลืองตัวอีกเด็ดขาดเลยหันไปเอามือค้ำประตูตู้ไว้แทน
“แต่ที่บอกว่าชอบนาย ไม่ได้โกหกนะ”
อาทิตย์เอ่ยเสียงนุ่ม ...ลางสังหรณ์บางอย่างกระซิบข้างหูว่าโชคน่าจะเข้าข้างเขา
“เพราะงั้นเรายังเป็นแฟนกันอยู่?”
“......”
วันนั้นเขาโดนไปอีกสองหมัด
...โดยไม่มีจูบปิดท้าย
และเขาเริ่มไม่เชื่อใจลางสังหรณ์ของตัวเองเสียแล้ว
.....................................................................
.............................................
.
.
.
.
นับจากเหตุการณ์ถึงขั้นลงไม้ลงมือครั้งนั้นก็เป็นอันว่าสถานะแฟนระหว่างพวกเขาสองคนจบสิ้นอย่างเป็นทางการ
อาทิตย์รู้สึกเหมือนถูกเทพเจ้าแห่งเงินตราของปิ่นหยกเตะกระเด็นให้มาตั้งต้นใหม่เป็นการลงโทษที่กล้าไปหลอกลวงแฟนคลับอันดับต้น ๆ ของท่านเทพ แต่กระนั้นก็ไม่ถึงกับต้องมานั่งนับหนึ่งเสียทีเดียว
อย่างน้อยเขาก็ขี่จักรยานคล่องแล้ว
“ซิ่งเลยพี่น้อง!! สายโคตร ๆ แล้ว ว้ากกก!!”
และมือที่เกาะเอวเขาอยู่นี่ก็เรียกได้ว่าไม่เลวเท่าไหร่
“อยากตื่นสายนี่ พี่เอมอุตส่าห์บอกว่าช่วงสอบไม่ต้องมาช่วยงานตอนเช้าแท้ ๆ”
“ตื่นสายเพราะเมื่อคืนมัวนั่งติวให้แกอยู่ไงไอ้เนรคุณ!!”
อา....ตามนั้นแหละ
ช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้บ้าเรียนอย่างปิ่นหยก ที่ผ่านมาใช้ชีวิตห้องบ๊วยแสนสงบสุขมาเนิ่นนานไม่เคยนึกอยากมาอยู่ห้องคิงเลยสักครั้งหากไม่ใช่เพราะความจำเป็นจริง ๆ เรียนบ้างหลับบ้างอย่างเขาหากผ่านมรสุมสอบกลางภาคนี้ไปได้จะยกความดีความชอบให้คนที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ข้างหลังนี่ทั้งหมด... แถมทั้งตัวและหัวใจไปด้วยเลยรู้แล้วรู้รอด
ก็....ถ้าอีกฝ่ายจะรีบ ๆ รับไปเสียทีล่ะนะ...
.
.
.
“สิ้นสุดกันที....ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน......เท่านี้ก็สาแก่ใจ ซาบซึ้งทรวงในอกเราาาาาาาาา”
ใครสักคนครวญเพลงสมัยคุณพ่อยังแบเบาะด้วยน้ำเสียงรวดร้าวปานจะขาดใจอยู่หน้าห้องสอบที่เด็กนักเรียนเริ่มทยอยกันออกมาด้วยสีหน้าสารพัดรูปแบบ มีทั้งประเภทมั่นใจสุด ๆ และจิตตกสุด ๆ ปะปนกัน ปิ่นหยกเดินขยี้ตาออกมาเป็นคนเกือบสุดท้าย แม้จะทำเสร็จก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแต่ก็นั่งทวนแล้วทวนอีกจนกระดาษคำตอบถูกอาจารย์เรียกเก็บ
ทันทีที่เดินพ้นประตูห้องสอบออกมาคิมก็พุ่งเข้าใส่ทันที
“ไอ้ปิ่นนนนนน!!!” เด็กหนุ่มตะโกนพลางกอดรัดฟัดเหวี่ยงเพื่อนรัก
“พลาดหลายข้อเลยว่ะ...ส่งคำตอบแล้วเพิ่งนึกได้...โว้ยยย ไม่น่ารีบออกเลย!!”
เขาเก็บเครื่องเขียนเข้ากระเป๋า ปล่อยให้อีกฝ่ายเอาแขนเกาะคอแล้วร้องโหยหวนจนพอใจแล้วจึงเอ่ยปิดท้าย
“ฉันด่าซ้ำนะ”
“ไอ้คนใจดำ!”
ยังไม่ทันจะได้เถียงกันไปมากกว่านั้น อาทิตย์ก็เดินเข้ามาทำหน้ามึนแกะมือคิมออกจากคอคนข้าง ๆ เหมือนเด็กหวงของเล่น เรียกให้สายตาสงสัยใคร่รู้ของคิมตวัดไปมองก่อนเจ้าตัวจะยักยิ้มที่มุมปาก
คุณชายลูกเจี๊ยบหวงแม่ไก่.... แผลปากแตกเพิ่งหายได้ไม่ทันไรแท้ ๆ
ในหัวเกิดนึกอะไรน่าสนุกได้ขึ้นมา... นอกจากคิมจะไม่ปล่อยมือแล้วยังพาตัวเองเข้าไปเบียดกระแซะเพื่อนรักแนบแน่นเข้าไปอีก เป็นภาพซึ่งคนในห้องเห็นจนชินตาเพราะคิมก็ทำแบบนี้กับเพื่อนเกือบจะทุกคนอยู่แล้ว แต่สำหรับอาทิตย์ที่เพิ่งย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน แม้จะรู้อย่างนั้นก็ยังไม่คิดอยากทำตัวคุ้นเคยกับมือไม้ปลาหมึกของเพื่อนกิมจิจำแลงเท่าไรนัก
“ฉลองสอบเสร็จ นี่เพิ่งบ่ายสองครึ่งเอง ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
คิมยื่นข้อเสนอกับปิ่นหยก แต่สายตากลับจับจ้องอากัปกิริยาของคุณชายร่างสูงก่อนจะตบท้ายด้วยประโยคเด็ดที่เอาใจมนุษย์งกเงินไปเลยเต็ม ๆ
“เดี๋ยวเลี้ยง”
“จริงดิ!?”
ถึงกับหูผึ่ง
เด็กหนุ่มผมทองแอบทำหน้าเอือม...ไอ้นี่ก็ตะกละจริง “เออ!” เขากัดฟันตอบรับเมื่อนึกถึงครั้งสุดท้ายที่เคยแพ้พนันปิ่นหยกเรื่องคะแนนสอบจนต้องเลี้ยงข้าวอีกฝ่ายเสียกระเป๋าแทบฉีก ไอ้เพื่อนเห็นแก่กินทำหน้าบานเป็นกระด้ง แต่ตอนนี้เขาเห็นใครบางคนกำลังอยู่ไม่สุข
“นายไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันพาไปเลี้ยงเองก็ได้” อาทิตย์แทรก ลืมไปแล้วว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเลี้ยงใครได้
“แกลบอยู่ไม่ใช่เหรอ” เด็กหนุ่มผมทองสวนทันควัน ส่งสายตาท้าทายซึ่งเห็นกันเพียงสองคนทั้งที่มือยังเกาะอยู่ที่เดิมเหนียวแน่น
เหมือนจะเกิดกระแสไฟฟ้าที่มองไม่เห็นแล่นเปรี๊ยะระหว่างสายตาของเด็กหนุ่มทั้งคู่
“คิม”
ร่างสูงเอ่ยออกมาราบเรียบ เป็นความเรียบเกินกว่าระดับปกติของเจ้าตัวซึ่งนอกจากคิมอาจจะมีอีกเพียงไม่กี่คนที่พอจับสังเกตได้ และหนึ่งในนั้นไม่ใช่ปิ่นหยกซึ่งเลิกสนใจพวกเขาไปแล้ว สมองมัวแต่หมกมุ่นถึงเรื่องของฟรีบ่ายนี้ว่าจะเอาเป็นอะไรดีจนไม่ทันรู้เรื่องรู้ราวเมื่อแขนตัวเองถูกดึงด้วยแรงซึ่งเกือบจะเรียกได้ว่ากระชาก ร่างเซถลาหลุดจากมือเพื่อนซี้เสียหลักหน้าทิ่มลงไปบนไหล่กว้างของอาทิตย์
ตามด้วยเสียงทุ้มซึ่งทำให้เขาไม่คิดอยากเงยหน้าขึ้นมาสบตาชาวโลกซึ่งสุมหัวกันอยู่หน้าห้องสอบนี้อีกเลยชั่วชีวิต
“คนนี้ของฉัน”
เต็มปากเต็มคำ ทำเอาปิ่นหยกสะดุ้งเฮือก
มันเล่นกรูแล้ว
สายตาหลายคู่หันมาจับจ้องพวกเขา แต่นั่นไม่แย่เท่าเสียงหัวเราะคิกคักหรือแม้กระทั่งเสียงรัวชัตเตอร์จากกล้องมือถือบางคน และหนึ่งในนั้นก็ช่างผ่านมาได้จังหวะพอดิบพอดี ที่ประคองอยู่นั้นไม่ใช่กล้องมือถือแบบคนอื่น แต่เป็นกล้อง DSLR สีดำตัวใหญ่ของลูกชายร้านถ่ายรูป
“บอมบ์”
เจ้าของชื่อยักคิ้วให้อาทิตย์ ก่อนจะเหลือบมองปิ่นหยกที่ก้มหน้าก้มตาเหมือนอยากทำตัวเป็นขอมดำดินอยู่ข้างอดีตเพื่อนร่วมห้องบ๊วย
...ข่าวที่ลือกันไปทั่วดูมีมูล ไอ้เพื่อนงี่เง่าของเขาท่าทางคงได้หักอกสาวนับสิบด้วยการไปคว้าตัวงกอันดับต้น ๆ ของโรงเรียนมาควงเข้าแล้ว ทำไมเขาไม่เอะใจตั้งแต่ตอนที่เจ้าตัวเอาแต่ถามเรื่องปิ่นหยกอย่างนั้น ปิ่นหยกอย่างนี้ไม่หยุดหย่อนก็ไม่รู้
บอมบ์ชูกล้องในมือพร้อมกับพยักหน้าให้ อาศัยจังหวะที่สวนกันกระแทกไหล่อาทิตย์เบา ๆ
“เดี๋ยวอัดมาฝาก”
จากนั้นก็เดินหายไป ทิ้งเสียงหัวเราะที่ปิ่นหยกคงหลอนไปอีกนานแม้จะไม่รู้จักคนชื่อบอมบ์นั่นเลยสักนิด
“ค..คิม..ฉันไม่กินแล้ว!!! วันนี้จะรีบกลับไปช่วยพี่เอม!”
“หืม?” คิมย้อนเสียงสูงหลังจากยืนเงียบสังเกตการณ์มานาน “ของฟรีเลยนะ?”
“งั้นแกติดฉัน เดี๋ยวจะมาทวง!”
ปิ่นหยกหันมาประกาศทั้งที่ยังหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ จากนั้นก็คว้ากระเป๋าวิ่งพรวดพราดออกไปโดยไม่หันกลับมามอง เรียกเสียงหัวเราะชอบใจจากอีกฝ่ายยกใหญ่ จะอายหรือตะกละก็ช่วยเลือกเอาสักอย่างสิวะไอ้นี่
อืม...ทีนี้ก็เหลืออะไรที่เขาอยากคุยกับเพื่อนร่างสูงซึ่งยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้า....อีกนิดหน่อย
อาทิตย์ก้มลงหยิบกระเป๋าตัวเองเตรียมวิ่งตามออกไป แต่ถูกเด็กหนุ่มผมทองคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน หันกลับมามองก็เห็นคิมทำหน้าขึงขังผิดไปจากทุกที
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“อย่าทำมันเสียใจ”
“....???”
เขาขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจประเด็นที่อีกฝ่ายต้องการสื่อเท่าไรนัก
“แค่เตือนไว้... ว่านั่นเพื่อนรักฉัน”
คิมยักไหล่แล้วเงยหน้าพูดต่อ ผมสีทองที่เคยปรกตาอยู่หล่นลงไปข้างหน้าผาก ไม่มีความขี้เล่นตามปกติอยู่ในแววตาคู่นั้นขณะที่เจ้าตัวจ้องตาอีกฝ่ายตรงไปตรงมา
“ถ้ากล้าทำอะไรมัน ถึงเป็นคุณชายจากไหนก็จะไม่ไว้หน้าทั้งนั้น”
อาทิตย์นิ่งไปครู่ใหญ่....ก่อนจะระบายยิ้มออกมาบาง ๆ
“ขอบใจนะ”
สิ้นคำ ฝ่ามือคู่สนทนาก็ฟาดลงบนหลังเขาดังพลั่ก สีหน้าคิมใกล้เคียงกับอาการยิ้ม แต่ยังไม่ใช่เสียทีเดียว
“ถ้าไม่ติดว่าไอ้เพื่อนเวรนั่นดูมีใจด้วยคงไม่ฝากฝังหรอก ไอ้พวกวิปริต ผู้หญิงตั้งมากมายไม่รู้จักมอง” เด็กหนุ่มส่ายหน้า เก็บหนังสือยัดเข้ากระเป๋า
ระเบียงหน้าห้องที่ผู้คนเริ่มบางตา เขาไม่ทันหันไปมองอาทิตย์ที่ฉีกยิ้มแก้มแทบปริ แต่ก็ยังได้ยินเสียงอีกฝ่ายทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งตามปิ่นหยกออกไป
“จะดูแลอย่างดี...เชื่อใจได้เลย”
คิมยิ้ม...บ่นพึมพำเบา ๆ แม้รู้ว่าไอ้ลูกเจี๊ยบของปิ่นหยกคงไม่ได้ยิน
“จำคำพูดนั้นไว้ให้ดีละกัน”
............................................................................
.............................
.
.
.
.
“มะรืนนี้วันแม่”
ปิ่นหยกพยักหน้า เขาลากลับบ้านทุกวันแม่ เรื่องนี้พี่ใหญ่ของร้านจำได้แม่นยำ
“กลับพรุ่งนี้เช้าเลยดีไหม”
เขาเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ช่วงนี้ได้หยุดพักตรงนั้นตรงนี้อยู่เรื่อย เดี๋ยวพี่เอมก็พาเด็ก ๆ ไปเที่ยวบ้าง ทำงานได้อีกไม่เท่าไรก็ติดสอบนู่นนี่ ถึงอีกฝ่ายจะใจดีอย่างไรก็ควรมีขอบเขตบ้าง
“วันเสาร์ลูกค้าเยอะ อยู่ทำงานก่อนก็ได้ครับ มืด ๆ ค่อยกลับ”
“ไม่หักเงินเดือนหรอก” เอมจิตหัวเราะ “พรุ่งนี้กริชบอกว่าจะมาช่วย ปิ่นกลับแต่เช้าเลยก็ได้ เป็นเด็กพี่ไม่อยากให้เดินทางกลางคืน”
“ปิ่นหยกจะไปไหน?”
ขาประจำ... ท่านชายอาทิตย์ตัวขัดจังหวะทุกสถานการณ์
“กลับบ้าน” เขาตอบอย่างเสียไม่ได้
“ไปด้วย”
“จะไปทำไม”
“ไปด้วย” อีกฝ่ายยืนยันคำเดิมเป็นแผ่นเสียงตกร่อง
ชายหนุ่มส่งเสียงหึ ๆ ในลำคอ มองลูกจ้างวัยรุ่นสองคนตรงหน้าแล้วแทรกขึ้นมา
“ก็ไปด้วยกันสิ มีเพื่อนเดินทางไม่เหงาดี”
“พี่เอมอย่าตามใจมันสิครับ”
“เดี๋ยวอาทิตย์หาว่าพี่ลำเอียงให้ปิ่นลาได้คนเดียว”
“ไม่งั้นคนทำงานจะไม่พอนะครับ”
“อุ่นใจก็จะมาช่วย น้องแววอีกคน ไปเถอะ พักผ่อนหลังสอบ รวมหยุดชดเชยด้วยก็สามวันเลยนี่นา”
อาทิตย์พยักหน้าเออออห่อหมก ทำเอาปิ่นหยกเริ่มเหงื่อตก พี่เอมไม่น่าพลาดในการจับน้ำเสียงต่อรองของเขาว่าจุดประสงค์นอกจากเรื่องกลัวไม่มีคนช่วยงานร้านแล้วยังวิตกจริตกับคนที่ยืนกรานจะตามไปด้วยอยู่ไม่น้อย เขาชักรู้สึกเหมือนโดนพี่ใหญ่แกล้งปั่นหัวเล่นอย่างไรบอกไม่ถูก ไอ้หน้ามึนนี่ก็อีกคน.. คิดจะถามเขาสักคำไหมว่าอยากให้ไปด้วยหรือเปล่า บ้านช่องห้องหับใช่ว่าจะมีไว้ต้อนรับแขก มันน่าจับดัดหลังให้ตามไปด้วยกันแล้วปล่อยนอนกับหมาจรจัดหน้าบ้านนักเชียว
เขาปรายตามองอาการยิ้มกริ่มของร่างสูงอย่างเซ็ง ๆ ทำไมทุกคนต้องตามใจมันด้วย
“เออ! อยากไปก็ไป อย่าทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญละกัน!”
ไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าเขานั่นแหละเป็นคนตามใจอีกฝ่ายที่สุดแล้ว
To be continued…
==================================
คุยกันท้ายเรื่อง
มาต่อช้ากว่าปกตินิดนึงค่ะ ช่วงนี้งานเข้ารัว ๆ ฟู่วววววว :เฮ้อ:
เรารักน้องคิม >w<
ขออนุญาตตอบคอมเม้นต์บางส่วนค่ะ
ชอบเรื่องนี้จัง สัญญานะว่าจะเขียนจนจบ
สัญญาเลยค่ะ อาจจะอัพเร็วบ้างช้าบ้าง แต่ยังไงต้องเอาจนจบแน่นอน ^o^
ตอนอาทิตย์บอกชอบปิ่นหยกเมื่อเหตุการณ์เดตกันครั้งแรกรู้สึกว่าอาทิตย์จะใช้คำพูดที่เหมือนจะดิบเถื่อนหน่อยๆ
มันเหมือนไม่ใช่คุณชายลูกเจี๊ยบผู้อ่อนโยนที่ชอบพูดเพราะๆกับปิ่นหยกเลย
มันคงเป็นความรู้สึกแบบดิบที่ไม่ต้องกลั่นกรองอะไรเลยสินะ (หรือจะรู้สึกไปเอง)
ตามนั้นเลยค่ะ แล้วคุณชายก็จงใจเลือกภาษาพูดแบบเดียวกับที่ปิ่นหยกใช้ด้วย ประมาณว่าคิดไปเองว่าคงทำให้คนฟังเข้าใจง่ายขึ้น (ฮา)
วาดเองจิงๆดิ? :a5:
ใช้โปรแกรมอะไรลงสีบอกได้ป่ะคับ
ส่วนใหญ่แล้วใช้โปรแกรม SAI ในการวาดและลงสีค่ะ แล้วชอบเอามาปรับใน photoshop อีกที ^^
------------------------------
ขอบคุณมากจริง ๆ ทุกคอมเม้นต์เลยค่ะ ซึ้งใจบอกไม่ถูก มีแรงฮึดเขียนต่อฮึบ ๆ :pig4: :L2: :กอด1:
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ^^
-
จะมีคนคิดแบบผมมั้ยนะ.. ? ผมจิ้นไอ้บอมบ์กับคิม..
เพื่อนเจี๊ยบ x เพื่อนแม่ไก่.. น่าสนุกดีไม่หยอกนะครับ? หึหึหึ..
วันแม่ ฮูเร่ ~ พาลูกเขยไปหาแม่อะดิน้องปิ่น? 5555
ปมของน้องปิ่นคืออะไรนะครับ..ชักอยากรู้วว ว ~
ปล. น้องปิ่นไปพี่หมีมา กร๊ากก ชอบบบบบบ บ ♥
ปล.อีกที ผมชอบพี่หมีอะ ชอบคู่เมะหมีเคะราชินี ว๊ากกก
-
มาต่อแล้ว เย้ๆ
รอลุ้นว่าเมื่อไหร่น้องปิ่นจะยอมรับความรู้สึกตัวเอง แล้วตกลงเป็นแฟนอย่างเป็นทางการ อั๊ย ><
//อ่านมาซักพัก แต่นิสัยไม่ดีเพิ่งจะเม้นท์ครั้งแรก ขอโทษด้วยค่ะ ต่อไปจะเม้นท์อย่างสม่ำเสมอนะคะ :sad4:
-
ลูกเจี๊ยบหวงแม่ไก่ :m20:
-
:-[
-
อ๊ะนั่นแน่!! จะได้ไปบ้านปิ่นหยกแล้ว
คุณแม่ข้าวเหนียวหมูปิ้ง o13
-
ชอบ "คนนี้ของฉัน" ที่มาพร้อมความโหดมากกกก นับวันดีกรีความหวงมีแต่จะเพิ่มขึ้น
น้องปิ่นเท้าหนักไปมั้ยคะ พระเอกพี่น่วมไปหมดแล้วนะ เดี๋ยวเตะ ๆ เขินเตะ ๆ เนอะคนเรา
ถูกจริง ๆ ที่น้องปิ่นหยกแหละตามใจอาทิตย์ที่สุด ไม่งั้นจะตามต้อย ๆ เป็นลูกเป็ดงี้เรอะ
แต่ถึงไม่ให้ตามก็ตามอยู่ดี ใช่จะเชื่อ เพราะหน้ามึนได้โล่ห์มาก
แน่ะ มีจะพาลูกเป็ดไปเปิดตัว รอติดตามนะคะ :really2:
ขอบคุณคะ
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากกกกกก ใสๆไม่ดราม่าดี แต่ปมครอบครวของลูกเจี้ยบจะเป็นอย่างไรนะ
รอลุ้นต่อนะจ๊ะ
-
พาลูกเขยไปเปิดตัวกับแม่ o13
-
:กอด1: :z2:
-
เห็นมะไอ้ลูกเจี๊ยบตีลูกมึนตามไปจนได้
ทั้งรักทั้งหวงแบบนี้ จะยอมให้ห่างตาได้ไง
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ ค่ะ อ่านไปยิ้มไป
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
-
"คนนี้ของฉัน"
กรี๊ดเลยยยย...เท่ห์มากอ่ะลูกเจี๊ยบ >///<
แต่ปิ่นหยกนี่มือเท้าหนักใช่เล่น ลูกเจี๊ยบช้ำไปทั้งตัวแล้วมั้ง
ถนอมลูกเจี๊ยบหน่อยนะ แม่ไก่
-
อาทิตย์ชอบทำหน้ามึนเวลาดื้อ จะเอาให้ได้ อะไรงี้เนอะ โดยเฉพาะกับปิ่นหยก
เพราะเห็นกลับคนอื่น ลูกเจี๊ยบไม่ค่อยมึนใส่เท่าไรนะ
-
ลูกเจี๊ยบจะได้เข้าบ้านแล้ววววว
อย่าไปทำหน้ามึนใส่แม่ยายหล่ะ เหอ ๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
แม่ไก่จะพาลูกเจี๊ยบ
ไปเปิดตัวแล้วหุหุ :z2:
-
SAI มันโปรแกรมไรหว่า? :m28:
เดี๋ยวไปหามาลองมั่งดีกว่า อิๆๆ :z2:
ชอบที่วาดเป็นเรื่องราวมากๆๆ แม่ไก่กะลูกเจี๊ยบบบบ :กอด1:
อ๊ากกกก ตามอ่านเกือบไม่ทัน :oni1:
แต่คนมีความสามารถอย่างเรา ไงๆก็จะตามอ่านจนจบให้ได้ :a2: ฮัดช่าๆ :a3:
-
:z3:เปิดตัวแรงมากค่ะคุณชาย
-
ลูกเจี๊ยบ หึง :impress2:
-
อุ๊ย ลูกเจี๊ยบจะไปทำหน้ามึนใส่คุณแม่ยายหรออ :z2:
-
น่ารักอ่าคู่นี้ แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
ว่าแต่เขาอิเหนาอย่าเป็นเองนะนายคิม
ไปว่าลูกเจี๊ยบเบี่ยงเบนแบบนั้นอะ
-
เจ้าลูกเจี๊ยบเปิดเผยความรู้สึกเยอะขึ้นแล้ว แถมขี้หวง(หึง)อีกต่างหาก อิจฉาแม่ไก่จริงๆ o18
ตอนหน้าจะได้ไปฝากเนื้อฝากตัวกับคุณแม่ยายแล้ว ตื่นเต้นแทนแกจังเจ้าลูกเจี๊ยบ จะเกิดอะไรขึ้นป่าวน๊าาา
ปอลูกเจี๊ยบ: แอบอยากให้คิมจิมีคู่อ่ะ เอาเมะแบบเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการ ไม่ก็ไร้เดียงสาสุดๆต่างกันไปเลย ท่าจะหนุกหนาน :z2:
-
เหอะๆ ลูกเจี๊ยบโดนซ้อม :m20:
ว่าแต่ลูกเจี๊ยบก็หน้ามึนเหมือนเดิม ประกาศการเป็นเจ้าของกลางที่ชุมชนเลยทีเดียว :laugh:
-
ลูกเจี๊ยบตามติดแม่ไก่ จะไปไหว้แม่ยายด้วยกันอ่าดิ :z1:
เดี๋ยวนี้เค้าพัฒนานะ มีหงมีหวง น่ารักเชียะ :impress2:
-
นอกจากความมึนพ่อลูกเจ๊๊ยบก็ยังมีความแมนด้วยนะ สัญญาแล้วห้ามทำปิ่นหยกเสียใจนะ เค็มๆแบบนี้ต้องรักษาไว้
มารอดูปิ่นหยกพาเขยเข้าบ้านว่าจะวุ่นวายขนาดไหน
-
(((o(*ﾟ▽ﾟ*)o))) น่ารักสุดๆอะเรื่องนี้ 555555555 ฮา ปนเขินอ่านแล้วยิ้มกรามค้าง
ปิ่นหยก รั่วได้ใจจริงๆ 5555 น่ารัก น่าฟัดทำเอาอาทิตย์หายหน้ามึนเป็นหน้ามึดแทน แอบหื่นนะพ่อลูกไก่ พระเอกของเรานี้ใช้ได้เลย มึนๆเนียนๆแอบเจ้าเล่ห์ตลอดอนาคตสุดยอดนักธุรกิจชัวร์ไม่มีขาดทุนแน่นอน
พี่เอมจิตกะน้องกริช คู่นี้คงหื่นมันส์โหด พี่เอมร้ายเงียบส่วนน้องกริชหมีจำศิลเจอเหยื่อแบบพี่เอมตบะคงแตกตลอด 5555
น้องอุ่นนนนนนนจาย :o8: กะพี่หมอไอซ์ เค้าชอบบรรยากาศรอบๆคู่นี้นะ พี่หมอน่ากรี๊ดอะน้องอุ่นร้ายหน่อยๆ ลุ้นมากอยากอ่านคู่นี้สุดๆ
คิม คู่คิมจะเป็นใครน่ะ???? รู้ไปหมดแบบนี้อย่าเพิ่งมีคู่เลยอยู่คู่กะพี่แววเค้าจับผิดคู่อื่นต่อเหอะ 5555
ชอบคนเพี้ยนๆหอนี้จังค่ะ o13
-
สนุกแน่ คุณชายลูกเจี๊ยบไปบ้านแม่ของแม่ไก่ จะไปป่วนอะไรรึเปล่าเนี๊ย 555
-
อะ... พาลูกเจี๊ยบไปเปิดตัวกะแม่แล้วเหรออออออออ
จริงๆ ปิ่นหยกบ่นนู่นนี่นั่น แต่สุดท้ายก็ให้อาทิตย์ตามไปอยู่ดี
แบบนี้คนที่ตามใจลูกเจี๊ยบมากสุดต้องเป็นปิ่นหยกจริงๆ ไม่ผิดเพี้ยนนั่นหละ ฮ่าๆๆๆ
แต่ตามใจมากๆ เด็กมันจะเสียคนนะปิ่นหยก
จะเลี้ยงดูอาทิตย์ต้องอย่าตามใจมาก เดี๋ยวคุณชายมันเหลิงจะคุมไม่อยู่นะปิ่นนะ
... โปรแกรมไซ ยู้ก็ใช้ค่ะ แต่ไม่ค่อยได้วาด ฮ่าาาาาาา
พอดีวาดไม่เก่ง เลยไม่วาด เมาท์ปากกานี่ขึ้นหยักไย่แล้วมั้ง กร๊ากกกก
-
เมื่อไหร่ปิ่นหยกจะรู้ใจตัวเองเนี้ยยย 55555
-
วันนี้คิมมี่มาในสไตล์พระรองเกาหลี ผสมโอป้าพี่ชายนางเอกนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ :pandalaugh:
เอ๊ะ..หรือจับคู่คิมกับบอม (คู่รักนักข่าวช่างภาพ) กลายเป็น คิมบอม....เกาหลีสมบูรณ์แบบล่ะทีนี้...
ต่อไปตอนผจญภัยบ้านแม่ยาย สู้ๆนะลูกเจี๊ยบเอ้ยยยยยย
ปล. คุณเรนนี่ลองใส่เลขหน้า เวลาอั๊พเดทตอนใหม่ไม๊คะ จะได้หาได้ง่ายๆสะดวกรวดเร็วขึ้น :L2:
-
ปิ่นหยก ถ้าไม่งี่เง่าน่ารำคาญก็ไม่ใช้อาทิตย์แล้ววว
:laugh:
-
ว๊ากกกกกกกกกกก
อาทิตย์จะตามปิ่นหยกกลับบ้าน
จะไปไหว้แม่ยายรึเนี่ย ??? >0<
ติดตามตอนต่อไป
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :impress2:
แบบว่าเจ๊งอ่ะเรนนี่ :mc4:
-
อาทิตย์ประกาศความเป้นเจ้าของเลยเรอะ
อ้าว จะพาไปพวว่าที่แม่ยายแล้ว
ทำตัวดีๆ นะลุกเจี๊ยบ
-
ตอนนี้ได้เจอกับสก๊อยปิ่นหยกแล้วรู้สึกปลาบปลื้มมาก :m15:
และแล้ว ปิ่นหยกก็พลาด(อีก)แล้ว
แถมยังลืมด่าอาทิตย์ว่า "ไอ้เลวววว" ด้วย
(คำนี้ชอบมากนะ คาดว่าเวลาด่าคงน่ารักน่าดู :o8:)
ปิ่นหยกน่าจะชอบคนดี(ถ้ามีตังค์ด้วยก็คงจะยิ่งดี :laugh:)
อาทิตย์เก็บความดีเอาไว้
แล้วให้ความชอบ ตัว และหัวใจกับปิ่นหยกไปซะ
-
รู้สึกเหมือนปิ่นหยกนี่. . . โดนคนอื่นหลอกล่อรังแกตลอดเลยนะ
คุณเพื่อนคิมก็คนนึงละ คุณพี่เอมก็ใช่ แล้วยังนายอาทิตย์อีก เฮ้อ. . .
-
คนนี้ของฉัน...แต่อาทิตย์ของเจ๊ แล้วกัน :m20:
คิมให้ความร่วมมือดีงี้ ไอ้ลูกเจียบเดินหน้าเต็มกำลัง ><.
ว่าแต่คิมเนียมันแมนอยู่ใช่ป่ะ :laugh:
P.S. ปิ่นหยก ไม่รู้อะไรเลยจริง จริง :laugh:
-
อาทิตย์จะตามไปกราบแม่ยายหรออออ :z1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดกร๊าดดด ชอบอาทิตย์โครตพ่องโครตแม่มเลยอ่าาาาา :m25:
อิอิอิิอิ ขอสมัครเปน FC อาทิตย์เล้ยยยยยย รักขาดใจ :m3:
-
กรี๊ดดด น่ารักมากกกก
เพิ่งเข้าอ่านนล่ะ เห็นมานานและ
วันนี้เลยตัดสินใจเข้ามาอ่านนน และก็หลงจนถอนตัวไม่ขึ้นน
รอนะจ๊ะ มาไวไวเน้อ
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 25 – เม็ดฝน
ร้านขายข้าวแกงกลางตลาดแถวชานเมือง เป็นคำจำกัดความอย่างสั้นของบ้านปิ่นหยก
อาทิตย์กวาดตามองสภาพสิ่งก่อสร้างขนาดเล็กสองชั้นครึ่งอิฐครึ่งไม้ตรงหน้า ชั้นล่างถูกจัดให้เป็นบริเวณสำหรับค้าขาย ถัดเข้าไปจากตู้ใส่ถาดอาหารหลายชนิดมีโต๊ะเก้าอี้จับจองอยู่เต็มพื้นที่ ส่วนชั้นบนสร้างจากไม้สภาพเก่าคร่ำครึแต่ยังเหลือเค้าว่าครั้งหนึ่งมันเคยถูกทาทับเอาไว้ด้วยสีเหลือง
ลูกค้าในร้านบางตาอาจเพราะเพิ่งเป็นเวลาสาย เขากระชับเป้ที่สะพายอยู่บนหลังแล้วสาวเท้าตามปิ่นหยกผ่านผู้คนซึ่งกำลังนั่งจัดการกับอาหารของตัวเองตามโต๊ะเก้าอี้ซึ่งจัดเป็นแถวซ้ายขวา สายตาไล่เก็บรายละเอียดภายในร้าน ภาพทิวทัศน์ทะเล ภูเขา น้ำตกติดอยู่บนผนัง คั่นด้วยโปสเตอร์ซีดจางรูปพรีเซนเตอร์น้ำอัดลมยี่ห้อดังกำลังกระดกเครื่องดื่มสารพัดสีด้วยท่าทางเต็มที่กับชีวิต
หากไม่นับคนข้างหน้าเขา โดยรวมแล้วที่นี่ก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจต่างจากร้านค้าทั่วไปเลยสักนิด
อีกฝ่ายเดินนำทะลุตัวร้านผ่านประตูเข้าไปถึงห้องครัวด้านหลัง ได้ยินเสียงกระทบกันของถ้วยชามเบา ๆ จากบริเวณนั้น พลันปิ่นหยกก็ชะงักฝีเท้าแล้วเบียดตัวเข้ามาหลบอยู่ในมุมอับข้างซอกตู้ก่อนจะหันมาทำปากจุ๊ ๆ กับเขาเป็นเชิงบอกว่าอย่าส่งเสียงดัง
อาทิตย์เลิกคิ้ว... ไม่เข้าใจเหตุผลนักแต่ก็หลบไปยืนสงบเสงี่ยมอยู่อีกมุมอย่างว่าง่าย ลอบมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยแววตาสนอกสนใจ
ปิ่นหยกวางกระเป๋าลงบนพื้นแล้วขยับตัวแผ่วเบาในหลืบนั้น ใบหน้าโผล่พ้นขอบตู้เล็กน้อยพอที่สายตาจะมองเห็นร่างโปร่งบางของผู้หญิงซึ่งยืนหันหลังให้พวกเขาอยู่ ผมสีน้ำตาลเข้มแบบเดียวกับของตัวเองถูกรวบไว้หลวม ๆ ตรงท้ายทอยขณะที่มือของเธอก็สาละวนกับการจัดเรียงจานชามลงบนตะแกรง
หลังจากจด ๆ จ้อง ๆ อยู่นานจนแน่ใจว่าเธอคนนั้นไม่รู้สึกถึงผู้มาใหม่ จึงถ่ายน้ำหนักลงปลายเท้าย่องออกจากจุดเดิมอย่างเงียบเชียบเหมือนแมวขโมยแล้วมาหยุดอยู่ข้างหลังเป้าหมาย มือทั้งสองข้างยกขึ้นคล้ายจะเอื้อมไปปิดตาคนที่ไม่มีท่าทีรับรู้ความเคลื่อนไหวซึ่งเกิดขึ้นลับหลังสักนิด ริมฝีปากแย้มยิ้มเตรียมเอ่ยอะไรบางอย่างซึ่งเขาเดาว่าอาจเป็นประโยคสุดคลาสสิกในสถานการณ์แบบนี้อย่างเช่น ‘ทายซิใครเอ่ย’ หรืออะไรทำนองนั้น
แต่สิ่งที่ได้ยินกลับเป็น...
“เฮ่ย!!!!!”
ปิ่นหยกสะดุ้งสุดตัว เมื่อแทนที่จะเป็นมือของตัวเองไปปิดตาอีกฝ่าย กลับกลายเป็นหญิงสาวตรงหน้าหันขวับมาเอานิ้วจิ้มพรวดเข้าตรงเอวสองข้างของเขาแบบไม่มียั้งมือ
“จะใช้มุกนั้นกับแม่ยังเร็วไปสิบปี!”
ว่าแล้วเธอก็หัวเราะลั่นครัว ผมที่รวบไว้หลวม ๆ หลุดลุ่ยลงมาระข้างแก้ม รอยย่นตรงหางตาและหน้าผากทำให้พอประมาณอายุได้ว่าคงเป็นช่วงสี่สิบกลาง ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดวงหน้าไร้เครื่องสำอางนั้นดูน่ามองน้อยลง ริมฝีปากได้รูป จมูกเชิดรั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายวิบวับขณะยิ้มกว้างดูละม้ายคล้ายคลึงกับแววตาของเด็กหนุ่มที่ยืนหน้าแหยอยู่ข้างกันอย่างไม่ต้องสงสัย
สำเนาถูกต้อง... คนนี้เป็นคุณแม่ของปิ่นหยกล้านเปอร์เซ็นต์
“แม่เพชรโคตรโหด...”
ปิ่นหยกโอดครวญ สีหน้าบอกชัดว่ายังจุกจากดัชนีทะลวงเอวเมื่อครู่นี้มากกว่าจะรู้สึกจักจี้
“กลับมาก็ทักทายด้วยการร้อง ‘เฮ่ย’ ใส่แม่ แล้วตามด้วย ‘โคตรโหด’ เนี่ยนะ มารยาทหายไปไหนแล้วเจ้าเด็กนี่!”
เธอทำเสียงเหี้ยมเกรียมทั้งหน้ายิ้มระรื่น กอดร่างตรงหน้าหมับหนึ่งทีก่อนจะเอานิ้วดีดหน้าผากลูกชายเสียงดังน่าจนตกใจว่าแค่ดีดหน้าผากมันดังได้ขนาดนี้เชียว เรียกเสียงร้องโอดโอยจากปิ่นหยกอีกครั้งแทรกไปกับคำทักทาย “สวัสดีคร้าบบบบบ” ของเจ้าตัว ก่อนความสนใจจะเบนมายังเด็กหนุ่มร่างสูงผู้มาใหม่อีกคน
“นั่นเพื่อนครับ” ปิ่นหยกลูบหน้าผากป้อย ๆ พลางแจกแจงตั้งแต่ยังไม่มีใครตั้งคำถาม “แต่มีปัญหาเรื่องสติไม่ดีนิดหน่อย”
“สวัสดีครับคุณแม่”
เขายกมือไหว้นอบน้อม เรียกให้ปิ่นหยกหันมาจ้องเขม็งเหมือนอยากจะเอาสายตากระซวกไส้เขาให้พรุน ใครอนุญาตให้มาเรียกแม่คนอื่นว่าคุณแม่ได้เต็มปากเต็มคำอย่างนั้นกัน!?
“ชื่ออาทิตย์ครับ”
แม่เพชรของปิ่นหยกรับไหว้พร้อมกับหัวเราะออกมา
“โอ้..นอกจากคิมแม่นึกว่าเจ้าเด็กนี่จะไม่มีคนคบแล้วเสียอีก”
อาทิตย์อยู่ในอาการสำรวมทุกกระเบียดนิ้ว... คุณพ่อเคยบอกว่าความประทับใจแรกพบเป็นสิ่งสำคัญ
ดังนั้นเพื่อความประทับใจที่ว่า ใช้ความจริงใจเข้าช่วยน่าจะไม่เลว
“คบสิครับ ตอนนี้ก็ยังคบกันอยู่”
ปิ่นหยกกุมขมับ ไล่มันกลับหอตอนนี้จะทันไหม
ประโยคเมื่อครู่ช่างให้ความรู้สึกประหลาดจนกิ่งเพชรกระพริบตาปริบ ๆ บางครั้งเธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเพื่อนในโรงเรียนที่ลูกชายเธอสู้ท่องหนังสือสอบจนได้ทุนเข้าไปนั้นเป็นอย่างไรกันบ้างหนอ.. แต่นอกจากคิมแล้วก็เธอยังไม่เคยเห็นปิ่นหยกพาเพื่อนจากโรงเรียนคนไหนกลับบ้านด้วยมาก่อนจึงได้แต่คาดเดาไปต่าง ๆ นานา
“แล้วจี้ล่ะแม่เพชร” เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง ทำทีเป็นมองหาน้องสาวที่ควรจะป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ในวันหยุด
“แม่ให้ไปซื้อของน่ะ”
“อ้อ”
“เด็ก ๆ เอาของขึ้นไปเก็บข้างบนสิ เอาของจี้มาไว้ห้องแม่ก็ได้ เดี๋ยวแม่ไปดูลูกค้าก่อน”
ชั้นสองที่ทำจากไม้แบ่งออกเป็นสองห้องแคบ ๆ ห้องหนึ่งเป็นของแม่กับน้องสาว ส่วนอีกห้องเคยเป็นของปิ่นหยก แต่หลังจากย้ายออกไปอยู่หอ น้องสาวที่เริ่มโตขึ้นก็แยกห้องนอนกับแม่แล้วมายึดห้องเขาเป็นการถาวร นาน ๆ ครั้งเมื่อได้กลับบ้านสักทีจี้หยกก็จะหอบหิ้วที่นอนหมอนมุ้งไปนอนกับแม่ แล้วยกห้องเดิมให้เขาชั่วคราว
ปิ่นหยกหยิบกระเป๋าเป้บนพื้นมาสะพายไหล่แล้วเดินนำขึ้นบันไดไม้สภาพซอมซ่อ ไม่ได้หันไปเรียกลูกเจี๊ยบในสังกัดเพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องเดินตามมาอยู่ดี
ไม้เก่ารุ่นดึกส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดคล้ายจะประท้วงในแต่ละย่างก้าวที่พวกเขาทิ้งน้ำหนักลงไป อาทิตย์ขยับตัวอย่างระมัดระวัง รู้สึกระแวงบอกไม่ถูกว่าแผ่นไม้เหล่านี้อาจจะพังถล่มลงมาได้ทุกเมื่อ ในที่สุดก็มาหยุดอยู่ในห้องโถงตรงกลาง
ประตูสองบานแยกกันอยู่ฝั่งซ้ายขวา ปิ่นหยกยกมือไหว้หิ้งที่ทำจากไม้ซึ่งติดอยู่บนผนังในโถงนั้นพร้อมกับพึมพำแผ่วเบาคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็น ‘กลับมาแล้วครับ’ ก่อนจะเดินเลี้ยวซ้ายผลักบานประตูที่แง้มไว้ให้เปิดกว้างออกแล้วผลุบหายเข้าไป
ทว่าเด็กหนุ่มร่างสูงซึ่งควรจะตามมาอย่างทุกทีกลับหยุดนิ่งอยู่ตรงจุดเดิม
“อาทิตย์?”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบผิดปกติ เจ้าบ้านจึงชะโงกหน้าออกมาจากห้อง มองเห็นนัยน์ตาสีดำสนิทกำลังจับจ้องไปที่หิ้งเก่า ๆ ในห้องโถงด้วยสีหน้าครุ่นคิด
อาทิตย์ไม่ได้หันไปตามเสียงเรียก แต่เดินขยับเข้าไปใกล้หิ้งที่ว่ามากขึ้น สังเกตเห็นรูปถ่ายสองใบซึ่งสีเริ่มซีดจางวางคู่กันอยู่บนนั้น ใบหนึ่งเป็นภาพชายหนุ่มท่าทางใจดีในเสื้อยืดโปโลลายขวางกำลังยิ้มน้อย ๆ อีกใบข้างกันเป็นภาพหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งรูปหน้าช่างคุ้นตาจนเขาเผลอขมวดคิ้วขณะที่โน้มตัวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกเพื่อจะได้มองเห็นชัด ๆ
รูปคุณแม่ของปิ่นหยกตอนสาว...?
ข้างกันนั้นมีโกศอัฐิขนาดเล็กวางอยู่ เขาตวัดสายตากลับมายังรูปถ่ายทั้งสองใบอีกครั้งจึงสังเกตว่ามีวันเกิดและวันเสียชีวิตของคนในรูประบุเอาไว้ ....และวันเสียชีวิตของทั้งสองคนเป็นวันเดียวกัน
วันที่ 12 สิงหาคม 25xx
เดี๋ยวสิ...?
เขาเริ่มสับสนเหตุการณ์ แม่เพชรของปิ่นหยกตอนนี้ยังขายของหน้าร้านอยู่เลยไม่ใช่หรือไง แล้วรูปถ่ายกับโกศใส่อัฐิที่บอกว่าเสียชีวิตแล้วนี่คืออะไรกัน...?
เสียงฝนตกดังขึ้นข้างนอกอย่างกะทันหัน ทั้งที่เมื่อครู่นี้ฟ้ายังสว่างอยู่แท้ ๆ
อาจเป็นการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิกายนอกปุบปับที่ทำให้เขารู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาแถวต้นคอ เขาน่าจะหันไปสนใจเรื่องอื่น... แต่กลับไม่สามารถละสายตาออกจากรูปถ่ายตรงหน้าได้
“อาทิตย์!”
เสียงเกือบจะตะโกนของปิ่นหยกทำให้เขาหลุดจากภวังค์ หันไปก็เห็นเจ้าตัวยืนเท้าเอวพิงประตูมองเขาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
“ฉันรู้แกคิดอะไรอยู่”
ปิ่นหยกไม่รู้หรอก.. เพราะสมองเขาตอนนี้ว่างเปล่าเกินกว่าจะมีความคิดใดเข้าแทรก ไม่มีคำตอบหรือแม้แต่สมมติฐานให้กับอะไรสักอย่าง
“แม่เพชรไม่ใช่ผีว้อย!”
เอ..หรือบางทีเขาอาจจะกำลังคิดเรื่องนั้นอยู่จริง ๆ โดยไม่รู้ตัว ดูจากอาการเย็นเยือกที่เริ่มลามไปทั่วจนขนลุกของตัวเองแล้ว...
“....แต่รูปนี่....?”
ปิ่นหยกถอนหายใจ บางทีเขาก็ขี้เกียจอธิบายอะไรยืดยาว เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ไม่ค่อยชวนเพื่อนมาบ้านนอกจากเรื่องกลัวจะไม่มีที่พักหรืออาหารดี ๆ พอจะดูแลผู้มาเยือนได้ แต่สำหรับคุณชายหน้ามึนคนนี้คงต้องให้เป็นกรณียกเว้น เขาไม่มีอะไรจะห้ามนอกจากช่างหัวมันแล้ว
“อันนั้นรูปพ่อกับแม่”
อาทิตย์รู้สึกว่านั่นยังไม่กระจ่างนัก จนอีกฝ่ายขยายความประโยคเดิมอีกครั้งเสียงเรียบแล้วเดินหายเข้าไปในห้อง
“พ่อกับแม่.....จริง ๆ"
.
.
.
.
สองคนในรูปนั้นคือพ่อและแม่ของปิ่นหยกที่เสียชีวิตไปนานแล้ว หลังจากนั้นเขาก็ถูกส่งไปอยู่กับลุง และด้วยเหตุผลบางอย่างต่อมาก็ย้ายมาอยู่กับแม่เพชรซึ่งเป็นน้องสาวฝาแฝดของแม่แท้ ๆ
สั้น ง่าย ได้ใจความ...
นั่นเป็นคำอธิบายที่อาทิตย์ได้รับ
ตอนคุณแม่ของเขาจากไป เขาเคยคิดว่าตัวเองช่างเป็นเด็กโชคร้ายที่สุดในโลก แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ยังมีคุณพ่อ มีพี่อัน มีบัว...
เขาเองไม่มีทางรู้ได้เลย... การที่ทั้งพ่อและแม่จากไปในวันสำคัญพร้อมกับทั้งสองคน มันอาจจะเป็นขั้นกว่าของคำว่า ‘โชคร้ายที่สุดในโลก’ ก็ได้
ปิ่นหยกหันหลังถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ออกแล้วก้มลงไปคุ้ยหาเสื้อยืดสีขาวเก่า ๆ ในตะกร้าขึ้นมาใส่ ระหว่างนั้นทำให้เขาเห็นแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยแผลเป็นและรอยคล้ายแผลไหม้เก่ากินพื้นที่เกือบครึ่งหนึ่งบนหลัง เป็นร่องรอยที่เขาเคยเห็นเต็มตาแล้วครั้งหนึ่งในฤทธิ์มึนเมาของแอลกอฮอล์แต่ครั้งนั้นไม่ได้ถามอะไรออกไป และอีกครั้งตรงนี้ที่ยังมีสติครบถ้วนสมบูรณ์
ทั้งสองครั้งให้ความรู้สึกเมื่อมองแตกต่างกันอย่างน่าประหลาด
เครื่องดื่มมึนเมาทำให้ทุกอย่างดูเล็กลง
.....ไม่เว้นแม้แต่ร่องรอยความเจ็บปวดบางอย่างที่หลงเหลือค้างไว้บนบาดแผลตามร่างกายที่ถูกมองข้ามไป เพียงเพราะแผลทางกายภาพนั้นหายดีแล้ว
เขาอยากรู้
แผลพวกนั้นมาจากไหน....ใครเป็นคนทำ......? อยากรู้ทุกเรื่อง...อยากรู้ทั้งหมด.....แต่กลับไม่กล้าเอ่ยปากถาม
มันฟังดูขี้ขลาด เพราะนั่นอาจเป็นเพราะความกลัวต่อบางสิ่งที่มากยิ่งกว่า ‘ขั้นกว่าของคำว่าโชคร้ายที่สุดในโลก’ ของเขาก็เป็นได้
....................................................................
........................................
.
.
.
.
ฝนตกแรงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด และจี้หยกยังไม่กลับบ้าน
“แม่เพชร จี้ได้เอาร่มไปเปล่า”
เธอส่ายหน้า ชะเง้อมองฝนเม็ดใหญ่ที่เทลงมาไม่หยุดหย่อน “เมื่อกี้ฟ้ายังสว่างโร่อยู่เลย”
“สงสัยติดฝน”
“ไปตามไหม?”
อาทิตย์เสนอ เสียงทุ้มลอยแทรกอยู่ในเสียงฝนพรำเรียกให้ปิ่นหยกหันมามอง จะพูดจาเหมือนคนปกติเขาพูดกันก็ใช่จะทำไม่ได้นี่นะ
“จี้ไปร้านไหนอะ เดี๋ยวปิ่นเอาร่มไปรับ”
เด็กหนุ่มร่างสูงเงี่ยหูฟัง ตอนอยู่ที่ร้านเค้กกับพี่เอมเจ้าตัวมักแทนตัวเองว่า ‘ผม’ แต่เขาชอบเวลาอีกฝ่ายเรียกตัวเองว่า ‘ปิ่น’ มันดูน่ารักบอกไม่ถูก
“มะนาวกับน้ำมันพืช น่าจะอยู่ที่ร้านเจ๊ไหว”
ปิ่นหยกพยักหน้า ร้านขายของชำของเจ๊ไหวอยู่ไม่ไกลนัก เขาเดินหายเข้าไปหลังบ้านแล้วกลับออกมาพร้อมร่มสองคันในมือซึ่งทั้งบ้านก็มีอยู่แค่นั้น คันหนึ่งสำหรับตัวเอง อีกคันเอาไว้เผื่อน้องสาว
“ฉันไม่ต้องใช้ร่มก็ได้”
คนเรามันจะทำตัวน่าสงสารไปถึงไหน รออยู่ที่บ้านเฉย ๆ จะเป็นไรไป
“ฝนตก..ไม่ต้องตามมา” ปิ่นหยกหันไปสั่งห้าม ส่วนแม่เพชรตอนนี้ไปดูลูกค้าต่อแล้ว
“ไม่เป็นไรจริง ๆ”
พูดจบร่างสูงก็ก้าวออกมายืนนอกร่มเงาของตัวบ้าน ปล่อยเม็ดฝนร่วงหล่นลงมากระทบเปาะแปะตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อยากลองเล่นน้ำฝนมานานแล้ว”
เหตุผลนั้นฟังดูเพ้อเจ้อมากในความคิดปิ่นหยก
“อาทิตย์...จริง ๆ นะ บางทีฉันก็รู้สึกว่าแกมันบ้ามากเลย”
อีกฝ่ายหัวเราะ “หลายคนก็ว่างั้น”
“เอ้านี่...!” เขาเริ่มเหนื่อยกับการต่อล้อต่อเถียงจึงกางร่มอีกคันแล้วยัดใส่มือคนข้าง ๆ
“ให้ยืมก่อน เจอจี้แล้วจะยึดคืน ถึงตอนนั้นอยากเล่นน้ำฝนอะไรก็เรื่องของแก”
เด็กหนุ่มร่างสูงมองร่มที่ถูกส่งมาให้แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่ม....ก้มไปมองร่มในมืออีกแล้วก็เงยขึ้นมองปิ่นหยกอีก... ทำซ้ำอยู่สองสามครั้งจนปิ่นหยกเริ่มระแวงว่าเขาทำอะไรผิดไปหรืออย่างไร “เป็นอะไร?”
“เปล่า” ใบหน้าคมยิ้มออกมาบาง ๆ
“แค่คิดว่าปิ่นหยกใจดีน่ะ....ตามใจตลอดเลย”
ปิ่นหยกทำสีหน้าหวาดระแวงแต่ไม่ได้ตอบอะไร ขาชิงเดินนำออกไปก่อน ระหว่างทางถูกเรียกจากคนในตลาดสองสามครั้ง มีกระทั่งฝากเอาของไปให้บ้านอีกหลังซึ่งเป็นทางผ่าน เขาบ่นงุบงิบพอเป็นพิธีแต่ก็รับฝากมาทั้งหมดทั้งที่ฝนยังร่วงลงมาไม่ขาดสาย อาทิตย์เดินไปช่วยถือของก็โดนดึงกลับมาถือเอง
“...ใจดีกับทุกคนสินะ”
เสียงทุ้มพึมพำตามหลัง แต่สายฝนที่กระหน่ำแรงขึ้นก็ทำให้คำพูดเหล่านั้นถูกลมฝนพัดหายไปโดยไม่มีใครได้ยิน
.
.
.
.
.
“กลับไปแล้ว!??”
“เมื่อกี้นี้เอง ไม่สวนกันเรอะ”
ปิ่นหยกกลอกตา ฝนตกขนาดนั้นใครจะไปมัวจ้องรถที่สวนผ่านไปว่ามีใครบ้าง
“เฮ่อออออ.....”
เป็นอันว่าจี้หยกกลับไปแล้ว หลานสาวของเจ๊ไหวขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งเพราะเห็นติดฝนอยู่นานแถมยังเป็นเพื่อนสนิทกันที่โรงเรียนอีก แล้วเขาสู้ฝ่าสายฝนมาถึงนี่เพื่ออะไรกัน? เดินออกกำลังทักทายเพื่อนบ้านแถมบำเพ็ญประโยชน์ด้วยการรับฝากเอาของไปส่งบ้านโน้นบ้านนี้เรอะ?
เขาเงยหน้าขึ้นมองฟ้าครึ้ม... ฝนยังไม่ซา แต่จะว่าไปก็หมดธุระแล้ว...
..............................................................
......................................
.
.
.
“เล่นน้ำฝนกัน”
ปิ่นหยกหันไปมองด้วยสายตาว่างเปล่า....มันบ้าไปแล้ว
“นะ?”
“บ้าเปล่าวะ...ไม่เอา เปียก”
“บัวไม่เคยให้เล่นเลย”
“ก็ถูกแล้ว”
เขาแค่อยากลองทำอะไรที่ไม่เคยทำ
ร่มในมือปิ่นหยกถูกดึงออกมา จากนั้นอาทิตย์ก็หันไปโปรยยิ้มให้คุณป้ากับเด็กหญิงอีกคนที่ยืนติดฝนอยู่ข้างกันพร้อมกับส่งร่มที่เพิ่งยึดมาทั้งสองคันใส่มือ
“ให้ยืมร่มครับ”
ปิ่นหยกอ้าปากค้าง...เดี๋ยวนะ...เฮ่ย ๆ ลืมไปแล้วเหรอครับว่านั่นร่มกรู
“ไปกัน”
ก่อนที่ข้อมือบางจะถูกดึงออกไปจากตรงนั้น ไม่ทันทิ้งช่วงให้ได้เจรจาขอร่มคืน เขากึ่งลากกึ่งจูงอีกฝ่ายออกมาข้างนอก ใครบางคนมองมาด้วยสายตาแปลก ๆ แต่เด็กหนุ่มไม่คิดจะให้ความสนใจ เขาไม่รู้จักใครที่นี่.... แม้ปิ่นหยกอาจจะรู้จักแต่ก็ช่างเถอะ
“เวรเอ๊ย!! เลวมาก อยากเล่นทำไมไม่เล่นคนเดียววะ!”
ปิ่นหยกโวย แต่พวกเขาออกมาไกลและฝนตกเสียงดังกลบจนไม่มีใครสนใจฟัง
.
.
.
.
ผู้คนมักบอกว่าความเย็นเยียบของสายฝนทำให้จิตใจสงบ
แต่หยดน้ำที่กระทบลงบนผิวกายนั้นช่างหนาวเหน็บไปจนถึงขั้วหัวใจ... ถ้อยคำเหล่านั้นจะเชื่อถือได้จริงหรือ?
ร่างโปร่งในเสื้อยืดสั่นระริก พอเปียกน้ำเลยยิ่งดูเหมือนตัวเล็กกว่าปกติ สายตาคู่น้้นมองมาอย่างคาดโทษ และเขาส่งยิ้มกลับไป มือที่เกาะอยู่ตรงข้อมืออีกฝ่ายเลื่อนลงมากุมมือเย็นเฉียบนั้นไว้หลวม ๆ
มนุษย์เป็นสัตว์เลือดอุ่น....แล้วทำไมมือถึงเย็นได้ขนาดนี้กัน...
เขาแหงนหน้า ปล่อยตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของเม็ดฝนที่โปรยปราย
....ถ้าเปียกฝนแล้ว...เขาจะกล้าถามอะไรที่อยากรู้ไหมนะ...?
To be continued…
===================================
ครึ้ม ๆ เนอะตอนนี้ =^=
จากคอมเม้นต์
แอบเห็นว่ามีคนเชียร์คิมบอมบ์/บอมบ์คิมหลายคนอยู่
ที่จริงเรื่องของคิมมีคิดไว้ในหัวนะคะ แต่เป็นช่วงมหา'ลัย จะรอกันไหวไหม(ถ้าได้เขียน) ฮาาา....
ระหว่างนี้จิ้นกับทุกคนในเรื่องได้ตามสบายค่ะ 555
เรื่องคู่อื่น คู่หมีกริช x พี่เอม, กับหมอไอซ์ x น้องอุ่น เดี๋ยวจะมีเนื้อเรื่องเป็นของตัวเองทีหลังค่ะ เอาทีละคู่เนาะ ^o^
ส่วนเรื่องที่อาทิตย์หน้ามึนกับปิ่นหยกมากกว่าคนอื่น <<< อันนี้จริงค่ะ แฮ่ ๆ เป็นความมึนที่ออกมาจากความรัก (อะไรของเอ็ง XD)
แล้วพบกันตอนหน้า ขอบคุณมาก ๆ ที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^ :กอด1: :L2:
พรุ่งนี้วันแม่ ถ้าอยู่กับคุณแม่อย่าลืมไปกอดแน่น ๆ นะคะ :D
-
เนื่องจากว่าเรื่องนี้ได้ทำการรีไรท์ ปรับปรุงเนื้อหาเดิมหลายจุด (พล็อตหลักเหมือนเดิมค่ะ) แต่ตามแก้ในนี้ทีละตอนไม่ไหว เลยมีเป็นไฟล์ .pdf ให้โหลดได้ ที่นี่ค่ะ >> http://www.facebook.com/photo.php?fbid=519662638093624&set=a.377573748969181.85704.377484365644786&type=1&relevant_count=1
แต่ไฟล์นี้มีเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ ตอนพิเศษยังอยู่ในนี้ หาอ่านได้เลย จากสารบัญตามข้างล่างนี้ค่ะ ^^
สารบัญ
CHAPTER 1 - ลูกเจี๊ยบหลงทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2010402#msg2010402)
CHAPTER 2 - ดาวลูกไก่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2011497#msg2011497)
CHAPTER 3 - เรื่องคืนนั้น (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2014120#msg2014120)
CHAPTER 4 - ธรรมเนียมตระกูล (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2020347#msg2020347)
CHAPTER 5 - คู่แข่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2022564#msg2022564)
[การ์ตูนแทรก] "ดูบอลกันนะ" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2024478#msg2024478)
CHAPTER 6 - พี่ชาย...น้องชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2028018#msg2028018)
CHAPTER 7 - ฝักบัว vs. สายฉีดก้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2030441#msg2030441)
CHAPTER 8 - นายจืดจาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2032727#msg2032727)
CHAPTER 9 - สิ่งที่ยังไม่ผลิบาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2034371#msg2034371)
[ตอนพิเศษ 1] - Dear Mom : จดหมายถึงคุณแม่ฉบับที่ 100 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2036580#msg2036580)
CHAPTER 10 - หมอกควันสีเทา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2041051#msg2041051)
CHAPTER 11 - พบกันที่โรงพยาบาล (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2045500#msg2045500)
CHAPTER 12 - ปิ่นหยก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2049229#msg2049229)
CHAPTER 13 - สัตว์คอยาว มีลายสีน้ำตาลบนพื้นเหลืองนั้นคือยีราฟ (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2052014#msg2052014)
CHAPTER 14 - พบกันอีกครั้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2055889#msg2055889)
CHAPTER 15 - วานิลลาพาเฟ่ต์ (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2057645#msg2057645)
CHAPTER 16 - The taste of your kiss on my lips (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2060615#msg2060615)
CHAPTER 17 - บ้านที่มีสี่ห้องนอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2063287#msg2063287)
CHAPTER 18 - กีฬาเป็นยาวิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2065858#msg2065858)
CHAPTER 19 - น้ำเมาในกระแสเลือด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2069362#msg2069362)
CHAPTER 20 - กรุณารับผิดชอบด้วยครับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2072493#msg2072493)
[ตอนพิเศษ 2] - We've met before (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2076108#msg2076108)
CHAPTER 21 - คิมหันต์ผู้ชี้ทางสว่าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2078277#msg2078277)
CHAPTER 22 - ช่วงเวลาที่เป็นคนรัก(1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2080117#msg2080117)
CHAPTER 23 - ช่วงเวลาที่เป็นคนรัก(2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2080119#msg2080119)
CHAPTER 24 - สิ้นสุด..เริ่มต้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2084088#msg2084088)
CHAPTER 25 - เม็ดฝน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087324#msg2087324)
[ตอนพิเศษ 3] - ถ้าแม่ฟังอยู่(1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2088494#msg2088494)
[ตอนพิเศษ 3] - ถ้าแม่ฟังอยู่(2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2088495#msg2088495)
CHAPTER 26 - By your side (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2091799#msg2091799)
CHAPTER 27 - นั่นใคร? (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2096243#msg2096243)
CHAPTER 28 - ความชอบอีกแบบ (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2099109#msg2099109)
CHAPTER 29 - สมมติ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2102748#msg2102748)
CHAPTER 30 - มารยา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2105218#msg2105218)
CHAPTER 31 - รับคำท้า(Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2110579#msg2110579)
CHAPTER 32 - คุณพ่อและลูกชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2114392#msg2114392)
CHAPTER 33 - มึนใหญ่และมึนเล็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2116462#msg2116462)
CHAPTER 34 - ความมืด (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2119530#msg2119530)
CHAPTER 35 - แยกจาก (Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2121918#msg2121918)
CHAPTER 36 - พิสูจน์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2125773#msg2125773)
CHAPTER 37 - หนึ่งสัปดาห์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2131238#msg2131238)
[ตอนพิเศษ 4] Artid's Birthday (19/09/12) "ของขวัญ" Part 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2133598#msg2133598) Part 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2133640#msg2133640)
CHAPTER 38 - พรุ่งนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2138110#msg2138110)
CHAPTER 39 - วันนี้..และต่อจากนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2140855#msg2140855)
CHAPTER 40 - ชั่วโมงเรียนภาคค่ำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2145065#msg2145065)
CHAPTER 41 - Passionate lesson (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2148449#msg2148449)
CHAPTER 42 - ลูกไก่ในกำมือ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2155782#msg2155782)
CHAPTER 43 - หลักฐานข้างเตียง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2159452#msg2159452)
CHAPTER 44 - อันนา วิจิตรนิรันดร์ (Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2163361#msg2163361)
CHAPTER 45 - ด้านสีเทาของพี่สาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2165256#msg2165256)
CHAPTER 46 - วันชื่นมึนสุข (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2170337#msg2170337)
CHAPTER 47 - ตัวเลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2176704#msg2176704)
CHAPTER 48 - ราคาของความหวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2182034#msg2182034)
[ตอนพิเศษ5]Happy Halloween - หลอก หรือ เลี้ยง (หมอไอซ์ x อุ่นใจ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2184298#msg2184298)
CHAPTER 49 - ผู้เหนือกว่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2185743#msg2185743)
CHAPTER 50 - การประมูลเป็นที่สิ้นสุด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2198096#msg2198096)
CHAPTER 51 - สายที่รับ...และสายที่ไม่ได้รับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2203061#msg2203061)
CHAPTER 52 - ซ้ำรอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2208253#msg2208253)
CHAPTER 53 - ครอบครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2210549#msg2210549)
CHAPTER 54 - ฟ้าสาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2212154#msg2212154)
CHAPTER 55 - ขอโทษ ขอบคุณ รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2216160#msg2216160)
CHAPTER 56 - บ้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2222229#msg2222229)
CHAPTER 57 - ทบทวน(Pinyok's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2224634#msg2224634)
CHAPTER 58 - ความซื่อสัตย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2230572#msg2230572)
CHAPTER 59 - ลูกเจี๊ยบ แม่ไก่(Artid's POV) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2234325#msg2234325)
CHAPTER 60 - จุดเริ่มต้น (ตอนจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2237402#msg2237402)
Special Chapter Christmas in Love (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2242790#msg2242790)
Special Chapter ปณิธานค้างปี (สุขสันต์วันเกิดปิ่นหยก 08/02/13) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2287848#msg2287848)
Special Chapter เมษา..สับขาหลอก (01/04/13) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2335543#msg2335543)
-
เปียกดีนะตอนนี้ 55555 :กอด1:
-
นู๋ปิ่นหยกกกกกกก ชีวิตดราม่ายิ่งกว่าต้มยำกุ้งน้ำข้น คุณพ่อคุณแม่มาเสียชีวิตพร้อมกัน
แล้วก็คาดว่าตัวเองก็คงรอดตายจากเหตุการ์นี้เหมือนกันใช่ไหม ?? จากแผลที่หลัง ...มันเจ็บปวดมากนะ นู๋ปิ่นหยกเติบโตมาด้วยความเข้มแข็งจริงๆ ถึงแม้จะงกไปหน่อยก็เหอะ 55555 อันนั้นไม่สำคัญเท่าว่า อะไรทำให้คนๆนึงผ่านความเจ็บปวดขนาดนั้นมาได้ * กระโดกอดนู๋ปิ่นนนน * :sad4: :sad4: :sad4:
ส่วนคุณชายลูกเจี๊ยบ ยังสติลความมึนงงกับชีวิตตัวเองต่อไป 5555555555555
ตอนที่คุณชายลูกเจี๊ยบบอกจะเล่นน้ำฝนนี่ พาลให้นึกถึงตอนเด็กๆ ตอนเด็กๆม่ต้องคิดอะไรมกาเนอะ :z2: :z2:
ฝนตกเป็นอะไรที่ชอบมาก แต่พอโตขึ้นข้อจำกัดในชีวิตก็มากขึ้นตามไปด้วย เราจึงหลีกเลี่ยงที่จะแสดงด้านที่เป็นเด็กออกมา
-
ปิ่นหยก หนูผ่านอะไรมาเยอะเกินวัย
แผลที่หลังตอนที่ได้มาคงเจ็บปวดมาก
อายุเพียงเท่านี้ :เฮ้อ:
เจ้าลูกเจี๊ยบยังสติลมึนได้โล่ห์เหมือนเดิม
มึนแล้วได้จับมือกันกลางสายฝน
คิดยังไงก็ได้กำไรเนอะ o13
-
:กอด1:
-
ค้างอ่าาาา 5555 อยากอ่านต่อแล้ววว
-
อยากรู้ชีวิตหนูปิ่น
-
ลูกเจี๊ยบ....จะไปกลัวอะไรย่ะ
เอ็งมีความมึนเป็นอาวุธนะ
ใช้มันทะลุทะลวง(?)หัวใจของปิ่นหยกสิย่ะ
:กอด1:
-
อาทิตย์ถามเหอะ คนอ่านก็อยากจะรู้
ปิ่นหยกจะไม่เจ็บปวดหรอกเพราะมีอาทิตย์เป็นตัวป่วนอยู่ทั้งคน
-
น้องปิ่นของเจ๊ ไปโดนใครทำอะไรมา หรือว่า.............. ลุงหรือเปล่า โฮวววววว น่าสงสาร รวบกอด
-
เจ๊ก็รู้สึกหน่วง แบบ เบาเบา :sad4:
ไอ้ลูกเจี๊ยบอย่าคิดมาก ดิ อยากถามอะไรถามเลย ไงแกก็ตีหน้ามึนเข้าใส่อยู่แล้วนิ :laugh:
P.S. สงสารปิ่นหยกแท้หลา
-
ชีวิตหนูปิ่นมีปมดาร์กง่ะ :z3:
ว่าแต่คู่คุณพ่อกับคุณน้านี่ท่าทางมีเฮแฮะ
เห็นคุณเรนนี่ใส่เลขหน้าให้แล้วด้วย ขอบคุณมากนะคะ
สุขสันต์วันแม่ค่ะ :L2:
-
:L2:ไม่รอ แต่จะตามอ่านอย่างใจจดจ่อ เอาเป็นเขียนจนเรียนจบทำงานแล้วก้ดีนะ
เพราะหอรัก... คงไม่พังยุบ นอกจากทุบทิ้งสร้างใหม่ :m20:
-
แม่ไก่พาลูกเจี๊ยบไปเจอคุณแม่แล้ว :o8:
แต่ลูกเจี๊ยบยังคงคอนเซปต์เดิม...มึนไม่มีเปลี่ยนแปลง
ความคิดแต่ละอย่าง มึนและอึนมาก
แอบได้กลิ่นดราม่า ชีวิตหนูปิ่นอะไรจะเศร้าขนาดนั้น
-
o13 Good!! ปิดท้ายก่อนวันแม่เลย
ที่บอกมึนเพราะรักเนี่ย ปิ่นหยกได้ยินมันจะดีใจไหมหนอ?
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อยากอ่านต่อ
-
ปิ่นหยกต้องมีอดีตที่เศร้ามากแน่ ๆ เลย.. ㅠㅠ
ตอนหน้าอาจจะได้รู้ (?) *แอบขอคนเขียนนิดนึง อิอิ
จะว่าไปลูกเจี๊ยบก็เนียนนะ เนียนจนได้มาบ้านปิ่นหยกด้วยแล้วอ่ะ ฮ่า ๆ ๆ
แต่จริง ๆ แล้วปิ่นหยกเองก็ตามใจด้วยแหละ ฮิ๊ววว ~~
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ถามไปเรยย ลูกเจี๊ยบบบบ o13
-
ตามมาจากห้องแนะนำนิยายค่าา!
สนุกมากเลยยยยยยยยย! อ่านทีเดียวรวด >< 55555555
ชอบตัวละครทุกตัวของเรื่องนี้เลยค่ะ น่ารักทุกคน (โดยเฉพาะหนูปิ่น xD)
แอบอยากอ่านคู่พี่เอมแล้ววววววว! เคะราชินี อร้างงงงงง(?) 555555
อยากบอกอาทิตย์ว่า.....
ถามเลยยยยยย!!!!! เราอยากรู้(มากๆ)..... UU
สงสารปิ่นหยกมากอ่ะ! ท่าทางจะผ่านอะไรมาเยอะมาก ไอ้ลูกเจี้ยบต้องดูแลดีๆนะ !
-
น้ิองปิ่นหยกของพี่น่าสงสารจัง แต่น้องก็เข้มแข็งมาก ลูกเจี๊ยบต้องรักและดูแลให้ดีนะ
คนเข้มแข็งบทจะอ่อนแอขึ้นมานี่สุด ๆ อ่ะ
ปิ่นหยกตามใจอาทิตย์ตลอดจริง ๆ นะ เค้าเรียกว่าแพ้ทาง ที่จริงน้องเป็นคนดีกับทุกคน
อาทิตย์ห้ามคิดมากนะ
ขอบคุณค่ะ
-
“คบสิครับ ตอนนี้ก็ยังคบกันอยู่”
อร๊ายยยย ลูกเจี๊ยบหน้ามึนขอแม่เขารึยังน่ะ ตีมึนอีกแล้ววว :o8:
เฮ้ออ ชีวิตแม่ไก่ทำไมมันช่าง...ยังกะตำนานรักดอกเหมย :m15:
และ เอิ่ม..เดทกลางสายฝน :o11:
-
ไปโดนอะไรมานะปิ่นหยก
-
ถ้าลูกเจี๊ยบกล้าถาม แม่ไก่ก้คงจะยอมตอบบ้างแหละมั้ง ตอนนี้ก็เริ่มเปิดตัวและเปิดใจกันมากขึ้นแล้วนี่ :z1:
เหตุการณ์ที่ทำให้ต้องย้ายจากลุงมาอยู่กับแม่เพชรมันคงเกี่ยวกับแผลและความทรงจำเลวร้ายนั่นของน้องปิ่นหยกสินะ :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้น้องปิ่น สู้ๆ หวังว่าความมึนของลูกเจี๊ยบจะทำให้น้องปิ่นมีความสุขนะคะ :กอด1:
-
ช็อคนะนเนี้ยะ ทำไมปมหลังของปิ่น
ถึงได้น่าสงสารอย่างนี้
คงเป็นเรื่องที่สะเทือนใจมากซินะ :เฮ้อ:
-
โอ้วชีวิตหนูปิ่นน่าสงสารจัง อิลูกเจี๊ยบดูแลดีๆนะ
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
ตอนพิเศษ – ถ้าแม่ฟังอยู่(1)
......เกลียด.......
“ไอ้ปิ่น!! ไอ้เด็กเปรต!! ไปซุกหัวอยู่ไหนวะ!!”
เกลียดน้ำเสียงหยาบคายที่เต็มไปด้วยความชิงชังนั่น
กลิ่นสุราปนเหงื่อไคลโชยหึ่งน่าสะอิดสะเอียนลอยมาแต่ไกล เขาไม่รู้ชายผู้มีศักดิ์เป็นลุงคนนั้นอาบน้ำครั้งสุดท้ายตั้งแต่เมื่อไร บางทีอาจจะเป็นสองวันก่อนตอนเจ้าตัวออกจากบ้าน เพราะเห็นว่ายังกลับมาด้วยชุดเดิมทว่ามีเศษดินโคลนติดมาด้วย
เกลียดกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไม่รู้ที่มาซึ่งวนเวียนอยู่รอบตัวลุงของตัวเอง
“กูกลับบ้านก็ยกน้ำยกข้าวออกมาให้สิโว้ย!”
เสียงอะไรสักอย่างล้มลงกระแทกพื้นดังสนั่น คงเป็นเก้าอี้ไม้ที่ไปขวางหูขวางตาลุงอยู่จึงโดนเตะล้มคว่ำ ถ้วยชามกระเบื้องถูกทุ่มลงแตกกระจายตามด้วยถ้อยคำผรุสวาทอีกครู่ใหญ่
เกลียดถ้อยคำและอาการป่าเถื่อนเหล่านั้น
เด็กน้อยซุกตัวอยู่ในซอกหลืบมืด ๆ หลังบ้าน กลิ่นเน่าจากแอ่งน้ำเสียโชยไปทั่วบริเวณ ทั้งยุงและแมลงบินกันให้ว่อน แต่เขายินดียืนบริจาคเลือดเป็นอาหารยุงตรงนี้มากกว่าจะเดินเข้าไปในบ้าน ทั้งที่ข้าวปลาอาหารมีอยู่ในครัว ถ้าลุงมองรอบตัวสักนิดมากกว่าจะเอาแต่หมกมุ่นเรื่องเสียพนันหรือเมาเหล้าจนหัวราน้ำอย่างนี้ก็คงเห็นว่าเขาเตรียมไว้ให้ทั้งหมดแล้ว
เสียงแก้วแตกอีกใบทำให้เขาตัดสินใจหันหลังกลับ... คืนนี้เขาคงต้องไปนอนที่อื่น...ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้าน
...ถ้าสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชังแห่งนี้ยังเรียกว่า ‘บ้าน’ ได้อยู่...
ปิ่นหยก แววสินธุ์ เกลียดทุกอย่างที่นี่
.
.
.
.
กลุ่มควันทะมึนพวยพุ่งเหมือนงูยักษ์สีดำม้วนตัวอยู่เหนือเปลวไฟซึ่งลุกท่วมบ้านเกือบทั้งหลังในเวลาเพียงไม่กี่นาที ตัวบ้านที่ทำจากไม้ยิ่งเป็นเชื้อให้เพลิงโหมกระหน่ำรวดเร็วเสียจนสามชีวิตในบ้านไม่ทันได้มีเวลาตั้งตัว นั่นเป็นคืนก่อนเช้าวันแม่ที่เขาจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต...
.......ร้อน.......
เด็กน้อยวัยแปดปีสะดุ้งตื่นกลางดึกด้วยเสียงของหนัก ๆ กระแทกพื้น เขาลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งอยู่บนฟูกนอน นัยน์ตาเบิกกว้างมองไม้คานซึ่งติดไฟจนร่วงลงมาอยู่ห่างออกไปเพียงไม่ถึงสองเมตร เปลวไฟสีแดงฉานลุกท่วมลามไปจนถึงประตูทางออกและผนังซึ่งล้วนทำจากไม้ เขม่าควันจากการเผาไหม้ลอยขึ้นขยายตัวในพื้นที่ปิดแคบปะปนกับอากาศจนแสบไปทั้งโพรงจมูก
.....ไฟไหม้.......!!
ในความตื่นตระหนกที่พลุ่งพล่านขึ้นมา เขาไพล่นึกไปถึงคนที่นอนอยู่อีกห้อง ตอนนี้เป็นอย่างไร...? อยู่ที่ไหน....?
“.........แม่...!.....พ่อ!”
เขาตะโกนเรียก ควานหาดอกมะลิประดิษฐ์ตรงหัวนอนที่อุตส่าห์ทำในคาบเรียนคว้าติดมือไปด้วยแล้วผลุนผลันลงจากฟูกนอนซึ่งปูอยู่บนพื้นและไฟเริ่มลามมาถึง ทว่าขยับไปได้เพียงไม่กี่ก้าวเศษไม้ติดไฟก็ร่วงลงมาอีก ร่างเล็กกระโดดหลบไปด้านข้าง หลังกระแทกเข้ากับผนังห้องซึ่งมีไฟลุกท่วม เปลวไฟลามมาติดเสื้อแผดเผาผิวเนื้อบนแผ่นหลังจนทรมานถึงกับยืนไม่อยู่
เขาน้ำตาไหล ทิ้งตัวลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น อยากส่งเสียงกรีดร้องแต่กลับมีเพียงเสียงไอปนกับสำลักแทบขาดใจออกจากปาก
“ปิ่นหยก!!”
ในลานสายตาซึ่งเริ่มพร่าเลือน เขามองเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของแม่
เธอกระชากเสื้อที่ยังติดไฟออกจากตัวเขา ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนบนแผ่นหลังแล่นปราดขึ้นมาจนน้ำตาร่วงผล็อย เผลอสะอื้นออกมาโดยไม่มีเสียง
“ปิ่นหยก...ปิ่นหยก!! ไม่เป็นไรนะลูก แม่มาแล้วคนดี”
เธอพร่ำบอกเสียงสั่นพร่า อุ้มร่างลูกชายขึ้นแนบอกแล้วเอาผ้าชุบน้ำปิดจมูกและปากของเขาไว้ หันรีหันขวางหาทางออกท่ามกลางกองเพลิงบ้าคลั่งที่โหมกระหน่ำอยู่รอบกาย
เขาอยากถามแม่ว่าพ่ออยู่ไหน ทำไมจึงไม่ได้มาด้วยกัน จำได้ราง ๆ เพียงว่าเมื่อคืนก่อนเข้านอนพ่อบ่นว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย หายากินแล้วก็บอกว่าจะขอนอนแต่หัวค่ำ ตอนนี้จะคงจะตื่นแล้วใช่ไหม
ในหัวมึนงงเคว้งคว้างไปหมดราวกับอากาศที่หายใจเข้านั้นไปไม่ถึงปอด น้ำตาไหลพรั่งพรูลงมาไม่ขาดสาย เจ็บปวด..ทรมานจนแทบไม่สามารถคงสติไว้ได้ ท่ามกลางเปลวไฟร้อนระอุ เขาไม่รู้ตัวว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรนับตั้งแต่ตื่นขึ้นมาจนแม่อุ้มร่างเขามาถึงนอกบ้านได้ในที่สุด
ข้างนอกนั้นแสงอาทิตย์เริ่มจับกลีบเมฆ สีส้มอบอุ่นของรุ่งอรุณทาบทอบนผืนฟ้า เชื่อมกับสีแดงฉานโชติช่วงจากกองเพลิงบนพื้นดินด้วยกลุ่มควันโขมงน่าพรั่นพรึง เสียงตะโกนดังอื้ออึงไปทั่วอาณาบริเวณจับใจความได้คร่าว ๆ ว่าพ่อของเขายังติดอยู่ในบ้าน แต่สิ่งที่ชัดก้องอยู่ในหูคือเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ของแม่ซึ่งค่อยวางร่างเขาลงอย่างเบามือ
....เช้าแล้ว
เช้าวันแม่
คุณครูย้ำนักย้ำหนาก่อนปล่อยเด็ก ๆ กลับบ้านว่าอย่าลืมกราบที่ตักแม่ แล้วมอบดอกมะลิที่ทำเองในคาบเรียนให้กับเธอ เปิดเรียนมาจากวันหยุดทุกคนจะมีเรื่องมาเล่าหน้าชั้นเรียน
ดอกมะลิกระดาษซึ่งถูกกำแน่นจนยับยู่ยี่ในมือเขายังไม่ได้มอบให้เธออย่างที่ตั้งใจ
ได้ยินเสียงกระซิบข้างหูว่า “แม่รักลูก...แม่รักลูกที่สุด” ก่อนเธอจะก้มลงจูบหน้าผากเขาทั้งน้ำตา เขม่าควันเกรอะกรังบนใบหน้า จากนั้นวิ่งหายกลับเข้าไปในกองเพลิงท่ามกลางเสียงร้องห้ามของผู้คน
เขายังไม่ได้พูดว่า ‘รักแม่ที่สุดเหมือนกัน’
และจะไม่มีวันได้พูดอีกแล้ว
.
.
.
.
“......แม่....แม่ครับ.........พ่อ.............”
เด็กชายตื่นขึ้นมาเพราะความรู้สึกชื้นแฉะบนผิวหน้า เปลือกตาบวมช้ำลืมขึ้นมาก็เห็นเจ้าตูบสีน้ำตาลไม่มีเจ้าของกำลังเลียที่ข้างแก้มเขา ดวงจันทร์กลมโตลอยอยู่เหนือศีรษะบอกให้รู้ว่าคงอีกนานกว่าจะเช้า เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามาหลับอยู่ข้างถังขยะนี่ตั้งแต่เมื่อไร
ความฝันนั้นหลอกหลอนเขามาตลอดเวลาหลายเดือน ทุกรายละเอียดยังชัดเจนเหมือนกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ภาพมือและแขนที่ถูกไฟเผาจนกลายเป็นสีดำซึ่งยื่นออกมาจากผ้าคลุมของหน่วยกู้ภัยติดตาจนตอนนี้
เขาไม่มีโอกาสได้เห็นร่างใต้ผ้าคลุม แต่ด้วยอายุแปดปีนั้นมากพอจะรับรู้ได้ไม่ยากว่าที่เห็นอยู่ตรงหน้าเรียกว่า ‘ความตาย’ สิ่งสุดท้ายในความทรงจำของวันนั้นคือตัวเขาเองที่กรีดร้องออกมาด้วยเสียงแหบพร่าแทบขาดใจก่อนสติจะดับวูบ
..แผลไฟไหม้บนหลังได้รับการรักษาหายดีแล้ว ทว่าความเจ็บปวดบางอย่างยังกรีดย้ำซ้ำไปซ้ำมาอย่างเลือดเย็นที่ไหนสักแห่งซึ่งตามองไม่เห็น
ปิ่นหยกลุกขึ้นนั่งพิงถังขยะ ความเย็นจากหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงบนขาจึงทำให้ได้รู้ว่าความรู้สึกชื้นแฉะบนใบหน้าไม่ใช่เพียงแค่จากน้ำลายสุนัขจรจัดนั่นอย่างเดียว และเพียงลมหนาวพัดผ่านมาหนึ่งวูบก็ราวกับมันได้ทำลายทำนบที่เก็บกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดจนต้องสะอื้นไห้ออกมาในความเงียบงัน
.
.
.
.
“มึงจะทำตัวเนรคุณอีกนานไหม!!?”
เขาสะดุ้งตื่นในจังหวะที่ถูกกระชากคอเสื้อจนตัวลอยขึ้นจากพื้น
“.....ลุง....”
“ยังจำลุงมึงได้ด้วยเหรอไอ้เด็กเลว!! เลี้ยงเสียข้าวสุก!!!”
แสงแดดแยงตาจนต้องขมวดคิ้วมุ่น กลิ่นสุราฉุนกึกระคายจมูก วันนี้ลุงก็ยังเมาแต่เช้าเหมือนทุกที... ไม่สิ...ลุงเมาตลอดเวลาที่ยังตื่น รอยม่วงช้ำเป็นจ้ำตามตัวซึ่งยังไม่หายดีสอนให้เขาสงบปากสงบคำและพยายามทำตัวว่าง่าย หากโชคเข้าข้างก็อาจจบลงแค่ลงไม้ลงมือนิดหน่อยแล้วปล่อยให้เขาไปเตรียมอาหารรอที่บ้าน
“กูเสียพนันเพราะมึงนี่แหละไอ้ตัวซวย!!”
ปิ่นหยกหลับตา คอเสื้อถูกเขย่ารุนแรงจนทั้งหัวโคลงเคลงไปหมด บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาไม่มีญาติคนอื่นจะรับไปเลี้ยงอีกแล้วหรืออย่างไรถึงต้องมาอยู่กับลุงที่ทั้งติดเหล้าและผีพนันเข้าสิงแบบนี้
“วันนี้กูจะไปแก้มือ มึงเตรียมข้าวปลาเอาไว้รอ”
เขาว่าแล้วเหวี่ยงร่างผอมบางนั้นกระแทกถังขยะแล้วล้มลงบนพื้น เข่าครูดไปกับก้อนหินแถวนั้นจนเลือดซิบ แต่นี่นับว่าโชคดียิ่งกว่าโชคดีแล้ว
เด็กชายยันกายลุกขึ้นยืน รีบหันหลังวิ่งกลับบ้าน ได้ยินเสียงลุงตวาดไล่หลัง
“ถ้ายังทำตัวไร้ประโยชน์กูจะเอามึงไปขายเอาเงินใช้หนี้ ไหน ๆ อยู่แม่งก็เป็นสวะ!!”
ปิ่นหยกทำเป็นไม่ได้ยิน
เขาไม่รู้ว่า ‘ขาย’ ที่ว่าคืออะไร แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกว่าเป็นเรื่องดีเอาเสียเลย
..............................................................
..................................
.
.
.
.
....ถ้าแม่ฟังอยู่....ไม่ว่าแม่อยู่ไหน ไม่ว่าแม่เป็นใคร
...ช่วยส่งรักกลับมา....
ใครกันช่างเปิดเพลงเศร้าขนาดนี้ในวันแม่
.....ถ้าแม่ฟังอยู่ คิดถึงหนูหน่อยนะ....
หนูขอสัญญาว่า....หนูจะเป็นเด็กดี
หนึ่งปีมาแล้ว...และเขายังมีชีวิตอยู่
ปิ่นหยกเผลอร้องเพลงตามเบา ๆ นัยน์ตาเหม่อลอยออกไปไกลที่เส้นขอบฟ้า รอยตบบนใบหน้ายังเจ็บแปลบแต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร
ดอกมะลิข้างบ้านส่งกลิ่นหอมเย็นในยามพลบค่ำ แต่กลิ่นนั้นกลับมีแต่จะยิ่งตอกย้ำว่าอะไรที่จากไปแล้วจะไม่มีวันหวนกลับมาอีก
เขาฟุบหน้าลงกับหัวเข่าที่มีแต่รอยเขียวช้ำ ปล่อยน้ำตาร่วงหล่นโดยไม่คิดจะเช็ดและนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนดวงตะวันลับหายผ่านม่านเมฆ เหลือเพียงแสงสีส้มจางเพียงชั่วครู่ก่อนความมืดจะโรยตัวลงเงียบงัน
ค่ำคืนเริ่มต้น และอีกไม่นานก็จะจบลง แต่ทำไมเขาจึงไม่เคยรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงวันและคืนอย่างที่ควรจะเป็นได้อีกเลยตั้งแต่เช้าวันนั้นเมื่อหนึ่งปีก่อน ดวงอาทิตย์ที่เขาเฝ้าโหยหา....แสงสว่างที่ส่องถึงทุกสิ่ง....แต่เมื่อไหร่กันแสงนั้นจึงจะส่องมาถึงเขาที่ยืนอยู่ในความมืดมนนี้ได้บ้าง
เด็กชายก้มหน้านิ่ง หมดแรงแม้แต่จะส่งเสียงสะอื้น หากเขาปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ไปเรื่อย ๆ อย่างนี้ น้ำตาอาจจะเหือดแห้งไปได้ในที่สุด ซึ่งคงเป็นเรื่องดี
ปิ่นหยกเกลียดความอ่อนแอนี้
เขาสัญญากับตัวเอง.....ขออีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
แล้วจากนี้ไปเขาจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว
.
.
.
.
นอกจากเรื่องลงไม้ลงมือ และหนี้สินที่พอกพูนมากขึ้นจากการพนัน ลุงยังคงพูดเรื่องจะเอาเขาไปขายอยู่เรื่อย ๆ ...และปิ่นหยกไม่เคยเข้าใจ ผ่านไปเกือบสองปี เขายังเอาตัวรอดอยู่ได้ เจ็บเนื้อเจ็บตัวหนักบ้างเบาบ้าง
แต่ไม่เคยร้องไห้อีกนับจากนั้น
เด็กชายไปขอรับจ้างทำงานในละแวกบ้านไม่เกี่ยงหนักหรือเบา เขาเพียงอยากพึ่งผู้เป็นลุงให้น้อยที่สุด และทุกครั้งที่ลุงเมาอาละวาดกลับมาบ้าน เขาเรียนรู้ว่าหากมีเงินให้ได้บ้างก็จะไม่ต้องโดนซ้อมมากนัก มีแต่ระยะหลังซึ่งเริ่มหนักมือขึ้นเรื่อย ๆ หนี้พนันของลุงพอกพูน มีเจ้าหนี้มาขู่และยึดข้าวของจากบ้านไปหลายครั้ง ....และเขารู้สึกว่าลุงใช้ยาเสพติด
เศษเงินเหรียญที่เพิ่งได้เป็นค่าจ้างจากการทำงานบ้านกลิ้งหลุดมือหล่นลงไปในน้ำครำเน่าเหม็น จะตะครุบไว้แต่ก็ไม่ทัน
“ทำอะไรน่ะไอ้เปี๊ยก”
ลูกชายร้านก๋วยเตี๋ยวซึ่งอายุมากกว่าเขาราวสามสี่ปียืนมอง ลักษณะค่อนไปทางพวกมีอันจะกิน ผิวขาว หน้าตี๋ ในมือหิ้วถุงขนมจากร้านสะดวกซื้อชื่อดัง
“เงินหล่น” เขาเอ่ยโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง สองมือเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบโคลนจากแอ่งน้ำที่เอามือลงไปควาน
“สกปรกหมดแล้วมึง”
“อือ”
“ได้กินอะไรมั่งยังวะเนี่ย แห้งเหี่ยวเป็นเด็กขาดสารอาหาร”
“กินแล้ว”
เขาโกหก สิ่งสุดท้ายที่ตกถึงท้องคือน้ำจากก๊อกเมื่อคืนนี้
เก็บเงินมาได้เกือบครบแล้ว เหลือเหรียญห้าบาทอีกเหรียญที่ยังหาไม่เจอ เขาก้มหน้าก้มตาและเห็นว่าขาทั้งสองข้างของอีกคนก็ยังไม่ได้ขยับไปไหน
“กูให้”
เสียงนั้นเรียกให้ปิ่นหยกเงยหน้าขึ้นมอง ขนมปังห่อหนึ่งถูกส่งมาในระดับสายตา
“เตี่ยชมมึงว่ะ บอกว่าตั้งใจทำงานดี” อีกฝ่ายพักดูดน้ำอัดลมในมือแล้วพูดต่อ “เอาไว้มาทำงานอีกดิ กูขี้เกียจโดนเตี่ยใช้”
เขามองขนมปังห่อนั้น แล้วเลื่อนสายตาไปยังใบหน้าผู้เป็นเจ้าของคล้ายจะถามว่าให้จริง ๆ หรือ
“ไม่มีตังค์จ่ายนะ”
“กูบอกว่าให้ ไม่ได้ขาย สมองไม่ได้รับสารอาหารเลยโง่สินะ”
โลกไม่ได้เลวร้ายไปเสียทีเดียว
“เตี่ยนับถือเทพเจ้าแห่งเงินตราอะไรไม่รู้ มึงลองบูชาดูมั่งสิเผื่อจะรวย”
อีกฝ่ายพูดติดตลกก่อนจะเดินจากไป ถ้อยคำนั้นลอยผ่านหู เขาไม่รู้จักเทพเจ้าแห่งเงินตราอะไรนั่นและตอนนี้ก็มัวแต่สนใจขนมปังที่เพิ่งได้รับมา ครู่ใหญ่กว่าปิ่นหยกจะรู้ตัวว่าควรพูดอะไรบ้าง หันหลังมองก็พบว่าคนที่เพิ่งเดินออกไปยังไม่ทิ้งระยะห่างมากนัก
“....ข...ขอบคุณครับ!”
เด็กหนุ่มคนนั้นโบกมือกลับมาเป็นเชิงรับรู้โดยไม่ได้เหลียวหลัง
...........................................
.......................
.
.
.
.
สภาพภายในบ้านเริ่มย่ำแย่ ตอนนี้แทบไม่เหลือข้าวของเครื่องใช้อะไรอีกแล้ว ถ้าไม่ถูกลุงเมาทำพังก็โดนยึดไปเสียเกือบหมด
“ครับ ๆ พรุ่งนี้เลยก็ได้ครับ”
เสียงลุงคุยโทรศัพท์อยู่หน้าบ้านท่าทางพินอบพิเทาผิดปกติแม้อีกฝ่ายคงมองไม่เห็นผ่านสัญญาณโทรศัพท์ “ไม่เคยมาก่อนครับเสี่ย หลานผมเอง หน้าตาจิ้มลิ้ม จับขัดสีฉวีวรรณหน่อยรับรองว่าเสี่ยต้องชอบ”
ปิ่นหยกสะดุดใจตรงคำว่า ‘หลานผมเอง’
ลุงมีหลานคนอื่นอีกไหม.......?
.
.
.
v
v
v
v
(ยังมีต่อค่ะ)
-
ตอนพิเศษ – ถ้าแม่ฟังอยู่(2)
เขาได้รู้ในเวลาไม่นานหลังจากนั้น ว่า ‘ขาย’ ที่ลุงมักพูดถึงคืออะไร
ห้องสี่เหลี่ยมคับแคบที่ถูกผลักส่งเข้ามามีเพียงเตียงและโต๊ะเก้าอี้อีกหนึ่งชุดวางอยู่ บรรยากาศทะมึนและกลิ่นสาบปนกลิ่นคาวจาง ๆ รอบตัวทำให้เขาหนาวยะเยือกขึ้นมา นี่ไม่ใช่อย่างที่คิดเอาไว้เลยสักนิด
“มาตรงนี้”
ชายวัยกลางคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วกวักมือเรียก บนโต๊ะมีแก้วเหล้าวางอยู่ ข้างกันเป็นน้ำสีอำพันที่เหลืออยู่ในขวดเพียงครึ่งหนึ่ง จากแววตาฉ่ำเยิ้มน่าขนลุกที่เห็นพอเดาได้ว่าอีกฝ่ายคงดื่มไปไม่น้อย สายตาน่ารังเกียจพิศมองร่างเล็กตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนรอยยิ้มพึงใจจะลากผ่านแนวริมฝีปาก
“ชื่ออะไร”
มือใหญ่กร้านเลื่อนมาแตะแถวเอวแล้วเลื่อนต่ำลงมาที่สะโพกเป็นเชิงเร่งรัดจนเขาเผลอสะดุ้งสุดตัว
“ได้ยินที่ถามไหม หืม..?”
“...ป...ปิ่นหยก...” คำตอบถูกส่งไปตะกุกตะกัก
“ชื่อเพราะนี่” ริมฝีปากสีคล้ำแสยะยิ้ม ใบหน้ายื่นเข้ามาใกล้แต่กลิ่นเหล้าและบุหรี่ฉุนจัดทำให้เขาถดกายถอยหนี
“ถอดเสื้อผ้าออก”
“.....ถอด?....ทำไม”
“ซื้อแล้วก็ต้องได้เห็นได้ใช้สินค้าไม่ใช่รึไง”
อีกฝ่ายยังคงกรีดยิ้มน่าขนลุก เขาไม่เข้าใจความหมายในประโยคนั้นนัก แต่อะไรบางอย่างในน้ำเสียงกลับดึงความหวาดหวั่นขึ้นมาแล่นพล่านอยู่ทุกรูขุมขน
........กลัว........?
นั่นเป็นสิ่งที่ไม่อยากจะยอมรับ ความก้ำกึ่งระหว่างกลัวและขยะแขยงทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้อย่างใจแม้ในขณะที่อีกฝ่ายกระชากแขนเขาเข้าไปใกล้แล้วลงมือปลดกระดุมเสื้อนักเรียนทีละเม็ด...
.....ไม่.....มันไม่ควรเป็นแบบนี้.....
เสื้อเชิ้ตเก่า ๆ มีแต่รอยปะหลุดร่วงจากไหล่ลงไปกองกับพื้น ก่อนที่ใบหน้าอีกฝ่ายจะฝังลงมาแถวกระดูกไหปลาร้า สัมผัสจาบจ้วงนั้นทำให้ทั้งร่างกระตุก เขาร้องห้ามออกมาเสียงสั่น ขยับถอยหลังจนมาติดอยู่ตรงขอบเตียง
“....ม...ไม่.......”
ทว่าไม่มีวี่แววว่าคนตรงหน้าจะหยุด
“.....ปล่อยผม.....ปล่อย!!”
ทั้งร่างถูกผลักหงายลงไปบนเตียง ก่อนอีกฝ่ายจะโน้มตัวตามมาคร่อมไว้ มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาตรึงข้อมือทั้งสองข้างของเขา บีบจนแน่นราวกับคีมเหล็กแล้วกดเอาไว้กับเตียง ปลายลิ้นลากผ่านลำคอซึ่งเริ่มยาวระหงของเด็กหนุ่มแรกรุ่น ทิ้งรอยกัดเป็นจ้ำแดงไว้แถวร่องกล้ามเนื้อเป็นแนวพาดผ่านผิวหนังช่วงคอเรื่อยมาจนถึงแผ่นอก
“....ปล่อยผม!!! ไม่เอา.......อย่า.....!!!!”
ปิ่นหยกดิ้นรนอยู่ใต้ร่างใหญ่ ใบหน้าสะบัดไปมาแสดงอาการขัดขืน แรงขบเม้มที่ผิวหนังรุนแรงขึ้นเรื่อยในแต่ละครั้งทำเขาสะอื้นออกมาเบา ๆ สัมผัสน่าสะอิดสะเอียนจากปลายลิ้นลากไล้ไปถึงยอดอกแล้ววนเวียนอยู่อย่างนั้น พร้อมกับมือหนาข้างหนึ่งที่เลื่อนลงมาอยู่แถวขอบกางเกงของเขา
“...อึก.....ปล่อย....ปล่อยผม..........”
“..................ได้โปรด........”
เข็มขัดถูกกระชากออกจากเอวด้วยมือไม้สะเปะสะปะของคนที่กำลังเมามายได้ที่ ขอบเข็มขัดบางส่วนครูดไปกับเนื้อบริเวณนั้นจนเกิดรอยแดงเป็นทางเรียกเสียงร้องเจ็บปวดออกมาจากริมฝีปากสั่นระริก
“โอ๊ย!!”
....ไม่....เขาไม่ยอมให้เป็นแบบนี้...
.......ไม่เอา.......ไม่.......ไม่!
ปิ่นหยกสูดลมหายใจเข้าลึก หลับตาแน่น สะบัดร่างเร่าอยู่ข้างใต้
หากรอดจากที่ตรงนี้ไปได้ เขาจะหนีออกจากบ้าน ไปให้ไกลจากลุงที่กล้าขายเขา หนีไปจากสถานที่โสมมเหล่านี้แล้วไม่กลับมาอีก
....หากรอดจากที่ตรงนี้ไปได้....
“ไอ้สัตว์นรก!!!”
เขารวบรวมเรี่ยวแรง เหวี่ยงขาสองข้างแล้วแทงเข่าไปตรงเป้ากางเกงของอีกฝ่ายที่คร่อมอยู่ ครั้งแรกพลาดไป...แต่เขาจะไม่ยอมอีกแล้ว
“ร้ายนักนะมึง!”
ร่างนั้นเสียหลักไปเพียงเล็กน้อย มือที่ตรึงข้อมือเขาไว้คลายกำลังลงโดยไม่รู้ตัว และปิ่นหยกเห็นโอกาสจากจังหวะนั้น
...ขอแค่โชคเข้าข้างเขาอีกสักครั้ง ถ้าเทพเจ้าแห่งเงินตราหรือสิ่งบ้าบออะไรสักอย่างเห็นว่าเขายังควรมีชีวิตอยู่ต่อ...
เขาสะบัดมือเต็มแรงเพียงครั้งเดียวก็หลุดจากการเกาะกุม ฉวยเอาขวดเหล้าข้างโต๊ะมาได้ในเวลาแค่เสี้ยววินาที
เพล้ง!!!!!!
น้ำอำพันไหลลงปนกันสีแดงฉานของเลือดที่ทะลักออกจากปากแผลกลางศีรษะหยดย้อยลงมาถึงหัวคิ้วอาบลงจนทั่วใบหน้าหยาบกร้าน เศษแก้วที่กระเด็นร่วงหล่นตามลงมาบาดเข้าตรงนั้นตรงนี้เป็นหย่อม ๆ บางส่วนกระเด็นมาทิ่มบริเวณหน้าอกของเขาเป็นขีดแดงมีเลือดไหลซึม เจ้าของร่างใหญ่ที่เพิ่งถูกขวดแก้วฟาดลงไปบนศีรษะโงนเงนไปด้านข้างแต่ยังไม่ถึงกับหมดสติ
และนั่นเพียงพอแล้วสำหรับโอกาสหนีของเขา
ปิ่นหยกกระโจนลงจากเตียง เหยียบลงบนเศษแก้วซึ่งกระจายอยู่บนพื้นเข้าเต็มเท้า ความเจ็บที่แล่นริ้วขึ้นมาทำเขาถึงกับกลั้นหายใจแล้วกัดฟันวิ่งหนีออกจากห้อง ทิ้งรอยเลือดจากบาดแผลไว้เป็นทาง
.....อย่าร้องไห้......
......เขาจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว......
ตลอดทางเดินมืดทึมนั้นไม่มีใครอยู่ แสงอาทิตย์ที่สาดส่องอยู่ตรงปากทางออกอยู่ใกล้ราวกับจะเอื้อมมือไปคว้าไว้ได้ ขอเพียงข้ามผ่านประตูนั้นออกไป ได้ยืนอยู่กลางแสงแดดอีกครั้ง เขาจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกชั่วชีวิต....
.
.
.
น่าเศร้าที่ทุกอย่างไม่ได้สวยหรูเหมือนในนิทานเด็กเสมอไป
“......ลุง!!!?”
ผู้เป็นลุงทำหน้าถมึงทึง สายตาไล่มองสภาพเขาซึ่งเปลือยท่อนบน มีทั้งบาดแผลจากเศษแก้วและรอยจูบอยู่เต็มเนื้อตัว กางเกงนักเรียนหลวม ๆ ยังเกาะบนเอวแต่เข็มขัดไม่อยู่แล้ว เลือดซึ่งไหลเป็นทางจากฝ่าเท้าซ้ายคงทำให้ลุงเข้าใจได้ไม่ยากนักแม้จะยังอยู่ในฤทธิ์สุราหรือสารเสพติดอะไรสักอย่างว่าการที่เขาออกมาไม่ได้เกิดจากความยินยอมพร้อมใจของลูกค้าที่ลุงขายเขาไป
“มึงทำเหี้ยอะไรเสี่ย!?”
“ฆ่าทิ้งไปแล้ว”
เขาสวนทันควัน ทั้งที่ความจริงยังห่างไกลจากคำว่าฆ่านัก ตอนนี้เสี่ยนั่นอาจจะแค่นอนสลบไม่ได้สติอยู่บนเตียงเท่านั้นเอง
เขาเพียงอยากประกาศ ....ทำตัวอวดดีว่าจะไม่ยอมลุงอีกแล้ว
“มึงมันชั่ว!!!! เงินกูยังได้จากเสี่ยไม่ครบเลย!!! ไอ้เด็กนรก!!!!!!”
เสียงคำรามลอดไรฟันของลุงทำให้เขาเกิดกลัวขึ้นมา มีเวลาให้นึกเสียใจในความปากพล่อยของตัวเองเพียงเสี้ยววินาที ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นมีดมาเชเต้ในมือคนตรงหน้า ลุงหิ้วมันมาในที่แบบนี้คงตั้งใจจะมาเฝ้าเขาไว้เหมือนรู้ว่าคงคิดจะหนี
ร่างใหญ่ย่างสามขุมเข้ามา ใบหน้าแดงด้วยความโกรธเกรี้ยวจนแทบระเบิด ปิ่นหยกก้าวกะเผลกถอยหลัง... ระยะมีดซึ่งยาวราวสิบแปดนิ้วนั้นน่ากลัวทีเดียวโดยเฉพาะเมื่อมันอยู่ในมือคนเมาที่กำลังบันดาลโทสะ
แผลที่ฝ่าเท้าเจ็บแปลบ เศษแก้วคงยังค้างอยู่ในแผลจึงปวดร้าวขึ้นมาทุกทั้งที่ลงน้ำหนักแม้เพียงเล็กน้อย ในสภาพปกติเขามั่นใจว่าตัวเองวิ่งเร็วกว่าลุง แต่ตอนนี้ไม่มีความมั่นใจเช่นนั้นหลงเหลืออยู่แม้สักนิด มีดนั่นยาวพอจะฆ่าคนได้ และเขาไม่คิดอยากใช้ตัวเองเป็นเครื่องพิสูจน์
“....ลุง....”
“ไม่ต้องมาเรียกกูว่าลุง!!!”
เขาสะดุ้ง แววตาของลุงมีแต่ความเคียดแค้นชิงชังไม่ต่างจากน้ำเสียง
.....แววตาที่เหมือนอยากจะฆ่าให้ตายเสียตรงนั้น.....
....อย่าร้องไห้....
ปิ่นหยกย้ำกับตัวเอง กล้ำกลืนก้อนสะอื้นซึ่งจุกอยู่ที่คอและความปวดหนึบจากบาดแผล ก่อนจะหันหลังแล้วออกวิ่ง ...วิ่งด้วยแรงทั้งหมดที่มี
เสียงเอ็ดตะโรดังตามหลัง ทั้งหมดเป็นถ้อยคำอาฆาตมาดร้ายเรื่องที่เขาไม่สามารถทำประโยชน์ด้วยการเอาตัวเองไปแลกเป็นเงินมาให้ลุงใช้หนี้ได้
เขาเจ็บแปลบที่เท้า ....แต่มากกว่านั้นคือที่ใจ
ฉัวะ!!!!
“!!!!!”
เขาเกลียดขาตัวเองเหลือเกิน
.....ทำไมกับแค่ถูกเศษแก้วบาดจึงวิ่งให้เร็วกว่านี้ไม่ได้ ทำไมแค่ถูกฟันที่หลังแต่กลับก้าวขาต่อไปไม่ได้.... ทำไมแค่ความเจ็บปวดเท่านี้ถึงรับน้ำหนักร่างกายไว้ไม่ได้......
“อึก!!”
ร่างผอมบางทรุดลงกับพื้น ปากแผลที่หลังเปิดออกตามแรงของมีดยาวซึ่งฟาดฟันลงมา เลือดแดงสดไหลซึมออกมาจากกล้ามเนื้อและหลอดเลือดที่ฉีกขาด เพียงไม่กี่วินาทีเมื่ออาการชาเริ่มเลือนหายความเจ็บร้าวจึงพลุ่งพล่านขึ้นมาแทน
“...อ...อ๊าาาาาาาาาา.....!!!”
ชายซึ่งถือมีดเปรอะคราบเลือดอยู่ในมือเดินโซเซตามมา ริมฝีปากแสยะยิ้มเยาะ อาการมึนเมาส่งผลให้แม้จะทรงตัวเป็นปกติยังทำได้ไม่ดีนัก แต่ทั้งอย่างนั้นเขาก็ยังหนีไม่ทัน
ปิ่นหยกหอบหายใจหนักหน่วง หัวใจเต้นถี่ทว่าชีพจรแสนจะแผ่วเบา เหงื่อเย็น ๆ ไหลท่วมตัว ภาพตรงหน้าพร่าเลือนเหมือนมองผ่านกระจกฝ้า ...สำหรับเด็กอายุสิบปีอย่างเขา ปริมาณเลือดที่เสียนั้นมากเกินไป
มีดมาเชเต้ในมืออีกฝ่ายถูกเงื้อขึ้นอีกครั้ง คมมีดวาวววับสะท้อนแสงแดดอยู่ตรงหางตา เลือดเขาเองซึ่งติดอยู่บนปลายมีดหยดลงบนใบไม้แห้งสีน้ำตาลจนทั้งใบถูกย้อมเป็นสีแดงฉาน จากมุมเงย..อาวุธนั้นดูคล้ายเคียวของมัจจุราช หากถูกฟันลงมาอีกครั้งทุกอย่างคงจบสิ้นเสียที
....ถ้าความพยายามจะมีชีวิตอยู่ตลอดสองปีของเขาช่างไร้ค่า
เป็นแบบนี้อาจจะดีกว่าหรือเปล่า...?
....แม่ครับ......พ่อครับ.......
.....ปิ่นเหนื่อย.....
ด้านคมของโลหะกรีดชำแรกผิวเนื้อที่แผ่นหลังอีกครั้ง เสียงเสียดสีระหว่างเนื้อเยื่อของคนและคมมีดบาดลึกในหู เขาอ้าปากกรีดร้อง แต่ไม่มีถ้อยคำใดเล็ดลอดออกมา
...ไม่มีน้ำตาสักหยด... ไม่มีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่อีกแล้ว...
แบบนี้คงดีกว่าจริง ๆ
ร่างผอมบางที่เต็มไปด้วยบาดแผลทิ้งตัวลงบนพื้นพลางระบายลมหายใจรวยริน สายตาซึ่งพร่ามัวไปหมดยังพอมองเห็นร่างของผู้เป็นลุงเดินสะเปะสะปะตรงเข้ามา มีดในมือยกขึ้นคล้ายจะแทงลงอีกครั้ง
ในจังหวะเคลื่อนไหวเงอะงะของคนตรงหน้า ขาที่ควรจะทรงตัวไว้มั่นกลับสะดุดเข้ากับขาของเขาเองซึ่งนอนเหยียดอยู่บนพื้น ส่งผลให้ร่างใหญ่นั้นเซถลาเข้ามาใกล้ทั้งมีดยาวยังกำแน่นอยู่ในมือ หากแต่องศาที่ด้านคมนั้นพุ่งเข้าหากลับไม่ใช่ร่างของเขา..
สวบ!!!
“อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!”
เสียงกรีดร้องโหยหวนของชายวัยกลางคนดังกึกก้อง เจ้าของมีดล้มคว่ำลงข้างกาย คมมีดปักเฉียงทะลุจากอกด้านซ้ายไปโผล่อีกทางที่ชายโครง...
ของเหลวแดงสดบางส่วนกระเซ็นเข้าใบหน้าเขา แต่ละหยาดหยดประกอบจากสารพันธุกรรมซึ่งใกล้เคียงกันของผู้ร่วมสายเลือดตอกย้ำให้นึกอยากแค่นหัวเราะตัดพ้อต่อโชคชะตา นัยน์ตาของลุงที่หันตะแคงหน้ามาทางเขาเบิกค้าง ลมหายใจหอบกระชั้น ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะยกตัวเองขึ้นจากพื้น สัญญาณชีพแผ่วเบา.....และเขาเองก็เช่นกัน....
ปิ่นหยกไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังหลับตาอยู่หรือเปล่า ทุกสิ่งตรงหน้ากลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด
ภาพสุดท้ายก่อนสรรพเสียงจะเงียบงัน ...คือร่องรอยเคียดแค้นซึ่งฝังลึกอยู่ในดวงตาเบิกโพลงของลุง
..............................................................
..........................................
.
.
.
.
....ถ้าแม่ฟังอยู่....ไม่ว่าแม่อยู่ไหน ไม่ว่าแม่เป็นใคร...ช่วยส่งรักกลับมา....
วันแม่อีกแล้วหรือ...?
.....ถ้าแม่ฟังอยู่ คิดถึงหนูหน่อยนะ....
หนูขอสัญญาว่า....หนูจะเป็นเด็กดี
กลิ่นดอกมะลิหอมเย็นล่องลอยอยู่ในอณูอากาศ ...แล้วใครกันช่างเปิดเพลงเศร้าขนาดนี้ในวันแม่
“......ปิ่นหยก!”
“แม่?”
หรือเขาตายไปแล้ว?
“ปิ่นหยก...ฟื้นแล้วเหรอลูก...”
......ไม่ใช่......
เพียงแค่ใบหน้าเหมือนกัน....แต่ไม่ใช่แม่
“.........น้าเพชร....?”
ผู้หญิงที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกับแม่ไม่ผิดเพี้ยนโผเข้ามาสวมกอดเขาเอาไว้แน่น ได้ยินเสียงเธอสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอด
.......อุ่น.......
เขาลืมไปแล้วว่าอ้อมกอดของคนที่ยังมีเลือดเนื้อนั้นอุ่นได้ถึงเพียงนี้ และความร้อนจากหยาดน้ำตาของเธอที่ร่วงลงบนไหล่เขาก็ช่วยย้ำเตือนว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่
“....ปิ่นหยก....ปิ่นหยก.........ไม่เป็นไรแล้วนะคนดี.....”
....ลุงตายแล้ว....
เขารู้เพียงเท่านั้น คนตรงหน้าไม่พูดต่อเรื่องผู้ชายคนที่ว่าอีก
“......แม่น่าจะพาปิ่นมาอยู่ด้วยกันตั้งแต่แรก.....”
น้ำเสียงนั้นเจือความรวดร้าว ถ้าเพียงแต่เธอจะรู้สักนิดว่าการปล่อยให้ปิ่นหยกไปอยู่กับลุงฝ่ายพ่อนั่นจะทำให้ชีวิตเด็กคนนี้ต้องกลายเป็นอย่างที่เห็น วันนั้นเธอต้องเป็นคนเสนอตัวรับเขามาอยู่ด้วยแม้ตัวเองกำลังอยู่ในช่วงมีปัญหากับชีวิตครอบครัวแน่นอน
ปิ่นหยกกอดตอบ แผลบนหลังยังปวดปร่าทุกครั้งที่ขยับตัว
เขาคิดถึงน้าเพชร ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมาเขาไม่ได้เจอญาติคนอื่นสักคนนอกจากลุง สายตามองเลยไปเห็นจี้หยกซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องที่เดินเข้ามากอดเขาไว้อีกคน ..เวลาผ่านไปเธอเองก็ดูเติบโตขึ้นมากเช่นกัน
“.....เรามาเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน.....ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วลูกรัก........”
ครั้งนี้จะเชื่อได้ใช่ไหม...?
“......แม่เพชรจะเป็นแม่ให้ปิ่นเอง.....”
น้ำตาที่คิดว่าแห้งหายจากดวงตาทั้งสองไปหมดแล้ว มันมาจากไหนตั้งมากมายอย่างนี้นะ
“...ฮึก...!”
ปิ่นหยกสะอื้นจนตัวโยน
“.........แม่...ครับ....”
เขาไม่รู้ตัวเองว่ากำลังพูดถึงแม่คนไหน.....บางทีอาจจะหมายถึงทั้งสองคน หากเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วก็ทำได้แค่ส่งเสียงร้องไห้ออกมาปริ่มว่าจะขาดใจ ราวกับกำลังชดเชยให้ช่วงเวลาที่เคยเฝ้าย้ำกับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้อีก....
“......ฮือออ...อออ.......ออออ....อ........”
นี่คงเป็นเวลารุ่งสางสำหรับเขาเสียที
ถ้าแม่ฟังอยู่.....คิดถึงหนูหน่อยนะ
...หนูขอสัญญาว่า....หนูจะเป็นเด็กดี.....
..................
....
- จบตอนพิเศษ(ถ้าแม่ฟังอยู่) -
============================
สุขสันต์วันแม่ค่ะ
สองตอนติดอีกแล้ว (กลัวจะค้าง...แงงง)
หน่วงหน่อย ๆ เพลงที่เอามาใช้เป็นเพลงที่ฟังทีไรก็น้ำตาจะไหลทุกที ชื่อเพลง "เรียงความเรื่องแม่" เชื่อว่าน่าจะเคยฟัง
ถ้าไม่เคยลองไปฟังที่นี่ได้ค่ะ http://www.youtube.com/watch?v=ye7G2_PuT2s (http://www.youtube.com/watch?v=ye7G2_PuT2s)
*กอดโอ๋ปิ่นหยก* เขียนไปก็สะเทือนใจเอง ลูกเอ๊ยยย TTvTT
ปล. ทำสารบัญแล้ว จะได้เปิดหาตอนเก่าง่าย ๆ อันนี้เลยยย ***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
แล้วพบกันตอนหน้า ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ :กอด1: :L2: :3123:
-
โฮว.... ชีวิตปิ่นหยกของแจ้ ไมมันรันทดเยี่ยงนี้ ลุงแม่มก็เลวหาที่เปรียบไม่ได้เลย กล้าที่จะขายหลานแท้ๆ ทั้งเหล้าและการพนันไม่เคยให้ใครได้ดี เลย
กอดปลอบเด็กน้อย คงทั้งเจ็บปวดและขมขื่นใจมากเลยใช้มั๊ยลูก... มาๆๆ มาซุกอกเจามา
-
น้ำตาไหลเลยอ่ะ สงสารปิ่นหยกมาก ๆ
-
สงสารน้องปิ่นของเจ้ โฮววววววว :monkeysad:
-
:z3: :z3: อรั่กก เกิดมายังไม่เคยเจอนิยายแนวเฮฮาที่ใหนมันรันทดขนาดนี้เลยคุณเรนนี่ :z3:
ทุกอย่างมีที่มาจริงๆ ที่ปิ่นงก ที่บูชาเทพเจ้าเงินตรา ที่สู้ชีวิต ที่เพ้ออย่างวันนั้น ....
ต่อไปขอให้น้องพบเจอแต่เรื่องดีๆนะคะ :m15:
-
โอ้ยยยย อ่านสองตอนรวดแต่ตอนฝนตกนี่หายเข้าไปในกลีบเมฆทันทีเมื่ออ่านตอนถ้าแม่ฟังอยู่จบลง
ณ จุดนี้สงสารน้องปิ่นอย่างสุดซึ้งค่ะ เพลงเรียงความวันแม่... ไม่เคยฟัง ฮ่าาาาา
แต่หลานรหัสชอบร้องให้ฟังบ่อยๆ เวลาอยากได้ของฝาก (ไม่เกี่ยว)
เพราะเหตุการณ์นี้น้องปิ่นเลยกลายเป็นคนที่บูชาเทพเจ้าเงินตราไปเลยสินะ
แล้วก็เลยกลายเป็นคนงกเงินแบบสุดๆ ไปเลยด้วยสินะคะ
ว่าแต่อยากให้น้องปิ่นได้เจอกะลูกชายของร้านก๋วยเตี๋ยวข้างบ้านลุงอีกทีจังเลยค่ะ
อยากจะรู้ว่า ถ้าได้เจอกันอีกครั้งจะเป็นยังไง เอาลูกเจี๊ยบไปด้วย... ฮ่าาาาาาาาาา
รอตอนต่อไปคับผม
-
คนที่มีแม่กลับไม่เห็นคุณค่าของแม่ ไม่ดูแลแม่ แต่คนที่ไม่มีแม่กลับอยากมีแม่ อยากสำผัสความรักของแม่ เฮ้ออ!!~ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โห ดราม่าสุดๆเลย สงสารปิ่นอ่ะ T^T
-
บีบหัวใจสุดๆ :impress3:
-
กอดดดดดดปิ่นหยก
มันผ่านไปแล้ว
เรื่องเศร้าหดหู่มันผ่านไปแล้ว
จากนี้ไปหนูจะพบเจอแต่สิ่งดี ๆ
ชีวิตดี ๆ รอหนูอยู่ข้างหน้านะปิ่นหยก
-
....เรียงความเรื่องแม่.....
เป็นเพลงที่เรียกน้ำตาเราได้เช่นกัน
เราเข้าใจแล้ว...ทำไมปิ่นถึงได้บูชาเทพเจ้าเงินตรา
เบื้องหลังของนายมัน...... :o12: :o12: :o12:
-
เศร้าง่า ประทับใจวันแม่มากมาย
:pig4:
-
แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าปิ่นหยกจะมีอดีตที่ขมขื่นขนาดนี้ :m15:
-
:sad4: อ่านแล้วปวดใจแทน ผ่านเคราะห์ ผ่านโศกแล้วนะปิ่น
ต่อไป หวังว่าลูกเจี๊ยบ ที่จะกลายเป็นพ่อไก่ จะดูแล น้องปิ่นดีๆล่ะ :n1:
-
อ่านจบ ต้องตั้งสตินิดนึงก่อนจะเม้น เห้อออ จุกอกเลยอะ
นู๋ปิ่นหยก มีความหลังที่เจ็บปวดมากอะ มากเกินไป จนไม่คิดว่าเด็กตัวแค่นั้นจะรอดมาได้
คุณแม่ปกป้องนู๋ปิ่นจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ :sad4: :sad4: :sad4:
เลวร้ายที่สุดต้องสัตว์นรกสองตัว ลุง กับไอ่เสี่ยตัณหากลับ ชั่วเอ้ยยย :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
มันผ่านมาแล้ว ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร TT_________TT :z3: :z3: เทพเจ้าแห้งเงินตราได้โปรดคุ้มครองนู๋ปิ่นด้วย
-
ชีวิตปิ่นหยกน่าเศร้ามากอ๊าาาาา :sad4:
แต่ปิ่นหยกเข้มแข็งสุดๆ นับถือๆ
-
สงสารปิ่นหยกที่สู๊ดดดดดดดดด
-
สงสารปิ่นหยกมากอะ น้ำตาไหลเลยยย เศร้า
-
น้องปิ่นกับอดีตที่เจ็บปวด ไอ้ลูกเจี๊ยบแกต้องดูแลปิ่นหยกดี ๆ หล่ะ
-
กำลังฮาลูกเจี๊ยบอยู่ดีๆ กลับมาตกชามมาม่าน้ำตากระเซ็น สงสารปิ่นหยกจังเลย :sad2: :sad2:
-
บีบหัวใจมากกับชีวิตน้อง ทำไมหนูำอาภัพอย่างนี้ล่ะ เสียพ่อเสียแม่แล้วยังมาเจอลุงเลว ๆ อีก
คิดดูเอาเด็กอายุสิบขวบไปขาย แย่มาก กรรมตามสนองทันตาเลย นี่สินะที่มาของแผลน้อง
อ่านแล้วถึงกับซึมค่ะ เพลงประกอบก็แบบ เง้อ เศร้าได้อีก :m15:
ขอบคุณค่ะ
-
ปิ่นหยก ชีวิตที่ผ่านมาโหดร้ายมากกก
แต่ปัจจุบันยิ้มได้ มีความสุขก็โอเคล่ะ
สู้ๆ นะปิ่นหยก :กอด1:
-
ลูกเจี๊ยบห้ามทำให้แม่ไก่เสียใจอีกนะ
ไม่งั้นโดนจับส่งโรงงานห้าดาวแน่
-
เศร้ามาก อ่านข้ามๆยังเศร้าเลย เหอะๆ แพ้เรื่องเศร้า
-
ลุงบัดซบ พูดไม่ออกจริงๆ
หวังว่าอาทิตย์จะส่องแสงไปถึงความมืดในใจปิ่นหยกนะ
-
สาสารปิ่นหยก :m8: เป็นตอนแรกที่อ่านแล้วรู้สึกว่าอยากให้จบตอนเร็วๆ บีบหัวใจมาก สงสารไม่ไหวจะทน
นี่แหละมั้งที่เค้าบอกว่าเวลาทุกข์มักจะดูยาวนาน ต่อไปขอให้น้องปิ่นหยกพบแต่เรื่องดีๆ มีความสุขนะ
คนแต่งเอาตอนสวีวี่วี น่ารักมุ้งมิ้ง(เหมือนเคย)มาปลอบใจด้วยน้า :กอด1:
-
อ๊ากกก น้องปิ่นดราม่าเว้ยยยยยย :sad4:
ฮื่อออ.. เสียใจแทนว่ะครับ
เรื่องของปิ่นมันเศร้า..เศร้ามากจริงๆ
ดีแล้ว..ดีแล้วที่ยังมีชีวิตอยู่.. ดีใจจริงๆครับ
คุณคนเขียนพาพวกผมย้อนอดีตอันน่าเศร้าของน้องปิ่น
จึงได้พบปมต่างๆของน้องปิ่น มันต้องมีสาเหตุที่คุณลุงเกลียดปิ่นแน่ครับ
อาจเป็นเพราะลุงรักพ่อปิ่นแล้วพ่อปิ่นดันแต่งงานกับแม่เป็นแล้วพ่อปิ่นก็ดัน
มาจากไป เหลือแต่ปิ่นที่หน้าเหมือนแม่ ลุงปิ่นจึงแค้นปิ่นมาก (?) ..ปล่อยให้ผมเวิ่นเว้อไปครับ :z3:
เออ..ผมชอบไอ้เด็กที่ให้ขนมปังปิ่นอะ! มันน่าจะเป็นมากกว่าตัวประกอบนะครับ ♥♥♥♥
ป (ล้ำห) ล (าม). สักวันไอ้เจี๊ยบต้องได้ยินอดีตของปิ่นจากตัวปิ่นเอง
ป (ล้ำห) ล (าม) 2. อวยคู่หมีเมะกับเคะราชินีต่อปายยย ยยยยย ย ♥
-
น้ำตาคลอเลยอะ สะเทือนใจมาก ปิ่นหยกสู้ชีวิตจริงๆ :monkeysad:
สวรรค์ยังเห็นใจคนดีอยู่ ส่วนไอ้ลุงชั่วตายแล้วน่าจะตายซ้ำๆอีกพันๆครั้ง ฮือ ไม่อยากให้อภัย เลวมาก :beat:
เพลงก็เศร้าอีก ได้ยินทีไรน้ำตาจะไหล สงสารเด็กที่ไม่ได้อยู่กับแม่
ขนาดคนอ่านโตแล้ว ทำงานแล้ว ไม่ได้อยู่กับแม่ยังคิดถึงแม่เลย :sad11:
กอดน้องปิ่นหยก สู้ต่อไปนะคะคนเก่ง :กอด1:
-
เพิ่งได้อ่าน ยิ้มมาตั้งแต่ต้น มาน้ำตาไหลกับตอนพิเศษนี่แหละค่ะ :กอด1:
รอตอนต่อไปคงได้ยิ้มกับปิ่นหยกแล้วนะคะ :L2:
-
ปิ่นหยกน่าสงสารอ่าาาา
แต่ตอนนี้คงไม่มีเรื่องเลวร้ายอะไรอีกแล้วนะ มีอาทิตย์ทั้งคนแล้วนิ๊
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โฮก...ทำไมชีวิตหนูปิ่นที่ผ่านมาถึงได้โหดร้ายขนาดนี้ :m15:
แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็ดีขึ้นแล้วเนอะ เจ้าลูกเจี๊ยบต้องดูแลหนูปิ่นให้ดีนะ รักหนูปิ่นให้มากๆๆๆๆ จำไว้ :o12:
-
:กอด1: :m15:
-
โหวววววว อดีตชีวิตของหนูปิ่นจอมงก :a5:
ไหงถึงได้มาม่าอืดเต็มชามเยี่ยงนี้ล่ะนี่ :sad4: :sad4:
แล้วที่พ่อของลูกเจี๊ยบรู้จักนี่ คือ แม่หรือน้า ของปิ่นหยกอ่ะคะ? คนไหนกันแน่หว่า :m28:
-
สู้ๆนะปิ่น :m15:
-
ถ้าแม่ยังอยู่.... :sad4:
-
ชีวิตน้องปิ่น เศร้าสุดยอดมาก
เห็นร่าเริงดีขนาดนี้
ไม่คิดว่ามีอดีตที่โหดร้ายขนาดนั้น
-
ขอเม้นสองตอนเลยละกันนะคะ
หากไม่นับคนข้างหน้าเขา โดยรวมแล้วที่นี่ก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจต่างจากร้านค้าทั่วไปเลยสักนิด
ลำเอียงเกินไปแล้วนะอาทิตย์ นี่บ้านปิ่นหยก บ้านว่าที่พ่อตาแม่ยายเลยนะ
และอาทิตย์ก็หยอดปิ่นหยกตลอด ตลอดจริงๆ(ใช่ว่าคนอ่านจะไม่ชอบนิ ><)
ไปว่าเขาสำเนาถูกต้อง ถ้าปิ่นหยกรู้ว่าคุณลุงเป็นพ่ออาทิตย์ปิ่นมันก็คงว่าสำเนาถูกต้องเหมือนกันนั่นแหละ
จะว่าไปนี่มันสำเนาถูกต้องกันทั้ง(สอง)บ้านเลยเรอะ
ทำไมชีวิตปิ่นมันถึงได้โหดร้ายขนาดนี้
ถ้าขนาดคนที่เลี้ยงมาทำแบบนี้แล้วล่ะก็ ลุงก็คงได้รับผลกับสิ่งที่ลุงทำไว้แล้วล่ะ
ร่องรอยของแผลเป็นที่หลังก็รับรู้แล้ว ถ้าอาทิตย์ได้รู้บ้างคงจะรักและถนอมปิ่นหยกได้มากกว่าเดิมแน่ๆ
เศร้าอ่ะ ไม่คิดว่าอดีตที่มี ที่กลัวเมื่อครั้งนั้น มันจะมืดมนหรือมีอะไรมากกว่านั้นขนาดนี้นะเนี่ย
อ่านสองตอนติดกันคนละอารมณ์เลย นี่ดีนะที่อ่านตอนธรรมดาก่อนตอนพิเศษ
ไม่อย่างนั้นอาจหดหู่ติดลม เม้นตอนธรรมดาไม่ออก
-
แอบเศร้า ปิ่นเจออะไรร้ายๆมาเยอะเลยนะ
แต่ดีว่าเข้มแข็งถึงผ่านมาได้ เก่งมากจ้าา
-
ซุ่มอ่านมาถึงตอนสิบหกค่ะ เจอลูกเจี๊ยบชิมวนิลาเข้าไปทำเอาซุ่มไม่ไหวแล้ว =3=
ปิ่นนับวันยิ่งเคะอย่างรูปการ์ตูนที่วาดจริงๆล่ะค่ะ ฮาพี่แววสุดพลังสำหรับตอนนี้ คุณสมบัติหลักของฟุโจชิจริงๆ ฉลาดไปแล้วนั่นน่ะ ฮ่าๆๆ
เจ้าหมีกริชย้ายเข้ามา? นี่อย่าบอกนะว่าไปทำกร่างมาเฟียไล่เจ้าของห้องคนเดิมออกแล้วมาเช่าหอหวังจะใกล้ชิด พี่ทานตะวัน น่ะนะะะะะะ
โอ้ยคือแต่ละตอนมันฮามึนๆล่ะนะ แต่แอบรู้สึกได้ถึงกลิ่นไอมาม่าจางๆ อย่างน้อยก็คุณพ่ออานนท์หนึ่งประเด็นละ - -
ส่วนตัวคิดว่าชีวิตปิ่นอนงค์- เอ๊ย... ปิ่นหยกนี่มันตลกร้ายชัดๆเลยนะ เอาใจช่วยตอนต่อๆๆๆไปค่าาา
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 26 – By your side
...เขาถามออกไปแล้ว...
.
.
.
.
.
.
“เฮ่ย!! ร้องไห้ทำไม!?”
อยู่ ๆ ปิ่นหยกก็โพล่งขึ้นมา
แต่เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดกับใคร
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ!! จะร้องหาพ่อเรอะ!?”
อ้อ... นั่นพูดกับเขา
ไม่ยักรู้ตัวว่าที่เพิ่งหยดลงจากปลายคางนั่นคือน้ำตาเขาเอง
ปิ่นหยกออกอาการลนลานน่าหัวเราะ... แต่เขากลับหัวเราะไม่ออก
“เฮ่ย ๆ ๆ ฉิบหายแล้ว แค่พ่อถีบออกจากบ้านแกอย่างร้องดิไอ้บ้า! คิดถึงบ้านใช่ปะ เดี๋ยวพาไปคืนเสด็จพ่อให้ เว้ยยย! ทำไมยิ่งพูดยิ่งร้องวะ เมิงจะไม่ขำมุกกรูหน่อยเหรอ!!?”
ร่างโปร่งหันมองซ้ายขวาหาอะไรมาให้อีกฝ่ายเช็ดหน้า ตั้งท่าจะหยิบผ้าขี้ริ้วดำปี๋บนพื้นขึ้นมาแต่คงมีความปรานีอยู่บ้างจึงเบนสายตาหาตัวเลือกอื่น สุดท้ายก็จด ๆ จ้อง ๆ อยู่ที่ชายเสื้อยืดตัวเอง ...ทำสีหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
....ก่อนจะใช้มือยกขึ้นปาดลงบนแก้มเปียกชื้นนั้นแทน
"ไอ้เวร! ฉันต่างหากที่ควรร้อง แกบ้าเปล่าวะ”
ตาเขาแดง.. แต่ไม่มีอะไรหยดลงมา รู้ตัวอีกทีทั้งร่างก็ถูกดึงเข้าไปมากอดไว้เสียแน่น
“แล้วทำไมถึงไม่ร้อง”
“เพราะฉันเก่ง”
อาทิตย์จับได้ถึงอารมณ์ประชดประชัดน้อย ๆ ในน้ำเสียงนั้น
ปิ่นหยกผ่านเรื่องเลวร้ายตั้งมากมายมาได้อย่างไรกัน แค่เห็นแผลเป็นพวกนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บแทนจนเหมือนจะหายใจไม่ออก ทว่าที่มาของบาดแผลกลับน่าเจ็บปวดยิ่งกว่า และทั้งหมดนั้นเจ้าตัวก็พูดมันออกมาด้วยใบหน้าเฉยเมยซึ่งนั่นทำให้เขายิ่งรู้สึกเศร้าบอกไม่ถูก
“....ก็เลยต้องร้องแทนเลย”
“ถือเป็นหนี้บุญคุณเรอะ!?”
“จะว่างั้นก็ได้... แล้วอย่าลืมชดใช้ด้วย” ร่างสูงว่า อาศัยโอกาสที่ตัวเองนั่งอยู่เหนือกว่าตรงขอบโต๊ะเอาคางวาดพาดไว้บนศีรษะอีกฝ่าย
“...เพราะฉันคิดดอกแพงมาก”
“เลววว!” ปิ่นหยกไม่นึกมาก่อนเลยว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสได้ด่าใครด้วยคำที่กำลังจะพูดนี้ “ไอ้งก!!!”
“งกแล้วจะรักไหม”
จงหาจุดเชื่อมโยงระหว่างความงกและความรัก... ซึ่งเขาคิดว่าเขาหาไม่เจอ
“ไม่เห็นเกี่ยวกันสักนิดเลยเว้ย!”
“เข้าใจแล้ว... จะงกหรือไม่งกก็รักสินะ”
“.......”
พอพ้นระยะโศกก็ท่านชายก็สวมบทหน้ามึนต่อทันทีจนเขาหมดปัญญาจะซ่อนใบหน้าร้อนฉ่าของตัวเอง มันเป็นปฏิกิริยาตอบรับซึ่งห้ามกันไม่ได้จริง ๆ และแย่เหลือเกินที่โดนหยอดเรื่อยเปื่อยมาจนป่านนี้ก็ยังไม่รู้จักชินเสียที
บ่อยครั้งที่อาทิตย์ดูเหมือนเป็นเด็กน้อยซึ่งแสดงความรู้สึกด้วยคำพูดและการกระทำตรงไปตรงมา
หากไม่นับเรื่องความเจ้าเล่ห์ที่ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือเป็นไปโดยสันดา— เอ้อ...สัญชาติญาณ? และสีหน้าที่ดูคล้ายจะมีน้อยกว่าคนปกตินิดหน่อย หมอนั่นก็พูดตรงเสียจนบางครั้งเขาอดคิดไม่ได้ว่าเวลาบอกชอบอย่างนั้น..รักอย่างนี้ กำลังพูดจริงหรือแค่แกล้งปั่นหัวเขาเล่น
“ให้ฉันอยู่ข้าง ๆ”
เสียงทุ้มพึมพำ แล้วก็ค้างไว้แค่นั้น...
เขาไม่รู้ว่านั่นคือประโยคบอกเล่า ประโยคคำสั่ง...หรือว่าอะไร เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่เด็กหนุ่มร่างสูงจึงเอ่ยต่อแผ่วเบา
“จะไม่ทำให้ต้องร้องไห้อีกแน่นอน”
...แน่นในอกไปหมด....
หากไม่พูดอะไรออกมาแก้เก้อสักอย่างอาจจะแน่นจนตายไปตรงนี้เลยก็ได้
“คนอยู่ข้าง ๆ มีเยอะแยะแล้วว่ะ แม่เพชรน้องจี้งี้ คิมงี้ พี่เอมน้องอุ่นก็อีก พอละ”
โชคดีจริงที่อีกฝ่ายนั่งสูงกว่าเขา แถมยังเอาคางเกยไว้บนศีรษะ ไม่อย่างนั้นคงเห็นสภาพใบหน้าที่แทบกลายเป็นสีเดียวกับตู้ไปรษณีย์ไปแล้ว
“เพิ่มมาอีกคนน่าจะกำลังดี”
อาทิตย์พึมพำ เอื้อมมือข้างหนึ่งมาดึงมือเขาไปพลิกซ้ายพลิกขวาเล่นแล้วสอดนิ้วเข้ามาหลวม ๆ และเขารู้สึกว่าตัวเองช่างบ้ามากจริง ๆ ที่ดันเผลอคิดไปได้ว่าทำไมนิ้วมือพวกเขาถึงได้ประสานกันพอดีอย่างนี้
“คนที่ผมดำ ตาดำ คิ้วเข้ม หน้าหล่อ พ่อทิ้ง...”
เขาอ้าปากค้าง... ถือว่ามันกล้ามากที่ให้คำนิยามตัวเองแบบนั้น
“...แล้วก็ชอบปิ่นหยกสุด ๆ”
ตรงกว่านี้มีอีกไหมล่ะ!? จะได้เอามาจิ้มพุงมร่างให้ตายไปเลย!
ปิ่นหยกรวมรวมสมาธิเหมือนจะออกรบ นับว่าเขาต้องใช้ความหน้าด้านมากทีเดียวกว่าจะกล้าเอ่ยปากออกไปด้วยเสียงสั่นจนอยากตบปากตัวเองให้ฟันหลุด
“....ทำไมถึงชอบ....ผู้ชาย”
อาทิตย์มองมาด้วยสีหน้าที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้งั่งที่มีนกเอี้ยงเกาะไหล่และไม่ใช่หุ่นไล่กา
“ก็ว่าเคยบอกแล้ว...” เด็กหนุ่มร่างสูงว่าแล้วใช้จังหวะนั้นก้มลงฝังจมูกลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มซึ่งยังไม่แห้งดี สูดกลิ่นแชมพูอ่อน ๆ ที่เจืออยู่พลางเอ่ยอู้อี้โดยไม่ได้ถอนใบหน้าออกมา “บอกอีกทีก็ได้ว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“...แต่ชอบนาย”
เขาช่างขุดหลุมฝังตัวเอง แล้วก็ดันมีคนมากลบหลุมให้แบบไม่ต้องร้องขอเสียด้วย
“เริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะสิ... ตอนนี้ชอบฉันบ้างหรือยัง”
“ยัง”
“ใช้คำว่า ‘ยัง’ หมายความว่าต่อไปจะชอบใช่ไหม”
จะมีสักกี่คนในโลกเบี้ยว ๆ ที่พูดอะไรก็เข้าข้างตัวเองได้หมดอย่างนี้!?
อาทิตย์มองมือที่กุมกันอยู่ครู่ใหญ่ เห็นว่าปิ่นหยกไม่ได้ว่าอะไรจึงได้ใจโน้มตัวเข้าไปหามากขึ้นแล้วกอดเบา ๆ จากข้างหลัง เขามองไม่เห็นใบหน้าอีกฝ่ายแต่แค่ใบหูแดงแจ๋นั่นก็เดาได้ไม่ยากว่าเจ้าตัวกำลังแสดงสีหน้าอย่างไรอยู่
ปิ่นหยกจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าเขาต้องใช้ความพยายามขนาดไหนที่จะไม่ดึงตัวอีกฝ่ายเข้ามาจูบหรือทำอะไรมากกว่านั้นอย่างเคย จะว่าไปตั้งแต่ตอนโดนยึดสิทธิ์ความเป็นแฟนไปพวกเขาก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าการจับมือหรือกอดกันบางครั้ง ซึ่งเรียกให้ถูกคือเขาเป็นฝ่ายกอดเองตอนเจ้าตัวเผลอทั้งนั้น ยิ่งหลังจากได้รู้เรื่องในอดีตของปิ่นหยก ความคิดจะทำอะไรบุ่มบ่ามก็เป็นอันต้องพับเก็บใส่กระเป๋าเป็นการถาวร
เขาอยากลองเริ่มใหม่อีกครั้ง อยากทะนุถนอมคนตรงหน้าให้ดีที่สุด ....จะไม่ให้ใครมาทำร้ายได้อีกแล้ว...
“ให้เวลานึกดูก่อนก็ได้ ยังไม่ต้องรีบตอบ”
....เขารอได้...
ปิ่นหยกก้มหน้านิ่ง ห่อตัวจมอยู่ในอ้อมแขนเขา ท่าทางคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว
...บางทีเขาอาจไม่ต้องรอนานนัก
................................................
...............................
.
.
.
.
.
“นั่นอะไรครับ”
“แกงเขียวหวานไก่จ้ะ”
“หอมจัง แล้วอันนั้น?”
“ยำปลาทูนึ่ง”
“...มีไข่ต้มด้วย”
“อันนั้นเตรียมไว้ทำไข่ลูกเขยจ้ะ”
“แล้วลูกเขยเฉย ๆ มีหรือยังครับ”
“หือ?”
ปิ่นหยกส่งเสียงสำลักค่อกแค่ก และเขาเปลี่ยนเรื่องทันควัน
“แม่เพชรน่ารักแล้วยังทำอาหารเก่งอีก”
“อุ๊ยตาย..ปากหวานนะเรา”
ปิ่นหยกเบ้ปาก เทหอมแดงลงกระทะด้วยสีหน้าเซ็งโลก มือเคาะตะหลิวก๊องแก๊งพลางเหลือบมองไอ้คุณชายที่กำลังคุยกระหนุงกระหนิงกับแม่เขาราวกับซี้กันมาแต่ชาติปางก่อนเป็นระยะ ประจบอย่างเดียวไม่พอยังมีหน้ามาทำเนียนเรียกแม่เพชร ๆ อยู่ได้ น่าโบกด้วยด้ามตะหลิวเป็นที่สุด
“เกะกะเว้ย” เขาบ่นก่อนจะเอื้อมมือเฉี่ยวหน้าอีกฝ่ายแทบจะสอยปลายจมูกติดไปด้วยแล้วคว้าจานมาใส่หอมเจียวที่เพิ่งขึ้นจากกระทะร้อน ๆ “ว่างนักก็หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์มั่งสิ!”
“พี่อาทิตย์ก็เพิ่งช่วยล้างผักไปเมื่อกี้ไง”
เสียงจี้หยกแก้ต่างให้เจื้อยแจ้ว เห็นอาทิตย์หันไปชูนิ้วโป้งให้จากหางตา ไปติดสินบนกันตอนไหนหรือไง เพิ่งคุยกันได้ไม่เท่าไหร่แท้ ๆ ไหงเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“จี้ต้องเข้าข้างพี่ดิ” เขาทวงสิทธิ์กับน้องสาว ก่อนจะได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบเด็กสาววัยรุ่นกลับมา
“จี้ก็เข้าข้างพี่ปิ่นมาตลอดแหละ” เธอยิ้มเผล่แล้วหัวเราะเสียงใส “....แค่มีปันใจบ้างบางเวลา”
จะบ้าตาย..คนบ้านนี้โดนมันป้ายยาเสน่ห์หมดแล้ว
อาทิตย์เดินวนทั่วครัว พยายามช่วยแม้จะมึน ๆ อยู่บ้างแต่ก็มีพัฒนาการในงานครัวมากขึ้นกว่าตอนเป็นคุณชายเมื่อสมัยจะกินน้ำยาล้างจาน ที่สำคัญคือดูจะพูดมากถูกคอกับแม่เพชรของเขา ย้ำอีกทีว่า 'ของเขา' เป็นพิเศษ
“อาทิตย์ขี้อ้อนเหมือนกันนะ อยู่บ้านคงอ้อนแม่น่าดูเลยสิ”
หน้าระรื่นนั่นดูจะจ๋อยลงนิดหน่อย ปิ่นหยกลอบมองด้วยหางตาแล้วก็แอบหวั่นใจอยู่ลึก ๆ ทว่าอาทิตย์ก็เพียงแต่คลี่ยิ้มออกมาแล้วตอบด้วยถ้อยคำเรียบง่าย
“คุณแม่อยู่บนสวรรค์แล้วครับ”
กิ่งเพชรยกมือทาบอก เหลือบมองปิ่นหยกทีหนึ่งอาทิตย์ทีหนึ่งด้วยรู้สึกผิดที่ไปถามอะไรจี้จุดเข้าพอดี อดคิดไม่ได้ว่าเด็กกำพร้าแม่สองคนมาอยู่ด้วยกันในวันแม่อย่างนี้ช่างดูเป็นเรื่องตลกร้ายเสียจริง
“โอ...แม่ขอโทษ”
“เพราะงั้นวันนี้อ้อนแม่เพชรแทนได้หรือเปล่าครับ”
เยี่ยมมาก! พลิกวิกฤติเป็นโอกาส...แต่นั่นแม่กรูครับคุณชาย!
.
.
.
.
สี่ชีวิตส่งเสียงเฮฮากันอยู่ในครัวตั้งแม่เช้ามืดจนฟ้าสาง กับข้าวส่วนหนึ่งถูกแบ่งลงถุงไว้เตรียมใส่บาตรพระ ที่เหลือจัดใส่ถาดเอาไว้สำหรับเตรียมรับลูกค้า กิจวัตรประจำวันของบ้านดำเนินไปตามปกติ แต่เพียงแค่มีสมาชิกชั่วคราวเพิ่มขึ้นมาก็ทำให้บรรยากาศดูใกล้เคียงคำว่า ‘ครอบครัว’ ขึ้นมาอีกนิด
ปิ่นหยกหัวเราะลั่นเมื่อเห็นสภาพปากเจ่อ ๆ ของอีกฝ่าย เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นหน้าผากไหลหยดลงตามใบหน้าคมซึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
“กินเผ็ดไม่ได้แล้วตักมาทำเบื๊อกอะไร”
“ไม่คิดว่าจะเผ็ดขนาดนี้”
อาทิตย์นั่งหายใจทางปาก ผัดเผ็ดปลาดุกหรืออะไรสักอย่างนี่เผ็ดเสียจนรู้สึกจี๊ดขึ้นไปถึงในหู แสบร้อนไปหมดทั้งปากและปิ่นหยกก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ อากาศอบอ้าวตอนเที่ยงยิ่งทำให้เขาเหงื่อแตกพลั่ก ๆ เหมือนเพิ่งวิ่งมาสักสองสามกิโลเมตร
“....มีน้ำเย็นไหม”
“อยู่ในบ้าน”
อาทิตย์ทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้หลังบ้านซึ่งพวกเขาใช้เป็นที่นั่งจัดการมื้อกลางวันไปตามที่ปิ่นหยกว่า แต่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายเปรยอยู่ข้างหลังจึงชะงักไปเล็กน้อย
“กินน้ำจะยิ่งกระจายความเผ็ดไปทั่วปาก แล้วทีนี้ก็พ่นไฟได้เลย”
หันไปมองก็เห็นปิ่นหยกจ้องปากเจ่อ ๆ ของเขาด้วยสีหน้าเพลิดเพลิน จากประสบการณ์ที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ทำให้เชื่อได้ว่าคนตรงหน้าคงมีความซาดิสม์อยู่ในตัวไม่มากก็น้อยแน่นอน
“แคปไซซิน สารอัลคาลอยด์ที่ทำให้เกิดความรู้สึกเผ็ดจากการกระตุ้นปลายประสาทที่ปากและลิ้น” อีกฝ่ายพูดต่อเรียกให้เด็กหนุ่มร่างสูงเลิกคิ้ว รู้สึกเหมือนจะมีควันพวยพุ่งออกทางหู การที่ปิ่นหยกพ่นรายละเอียดของสารให้ความเผ็ดอะไรสักอย่างเสียยาวด้วยน้ำเสียงขึ้น ๆ ลง ๆ เป็นท่วงทำนองราวกับกำลังฮัมเพลงชวนให้คิดว่าจุดประสงค์หลักคงเพื่อความสะใจเป็นการส่วนตัว
“ที่จริงกินนมก็ช่วย แต่ที่บ้านไม่มีนม” ร่างโปร่งว่าพลางดึงแขนเขาให้กลับมานั่งลงที่เดิม “แลบลิ้นดิ”
“???”
“แลบลิ้นไง ปล่อยน้ำลายหยดลงพื้นจะได้ชะเอาแคปไซซินออก”
พูดจบแล้วยังอุตส่าห์แลบลิ้นออกมาให้ดูแต่ท่าทางเหมือนกำลังล้อเลียนมากกว่า ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังทำตามที่ว่าอยู่ดี
ปิ่นหยกหัวเราะออกมาทั้งที่ยังนั่งแลบลิ้นเป็นเพื่อน ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าคงประหลาดใจว่าเด็กหนุ่มสองคนมานั่งจ้องตาทำลิ้นห้อยใส่กันด้วยระยะห่างแค่คืบอะไรอยู่ตรงนี้
"....."
“หน้าแกตอนนี้โคตรตลก”
“หน้านายตอนนี้โคตรน่ารัก”
ปิ่นหยกหน้าแดงพอกับเขาแล้ว...เยี่ยมเลย
“นี่...ปิ่นหยก”
“อะไร”
“จูบได้ไหม?”
To be continued…
=======================================
แปะรูปแถม
(http://s1-04.twitpicproxy.com/photos/large/636570395.jpg?key=686825)
เอามาล้างความรันทดจากตอนที่แล้วค่ะ แม้จะดราม่า แต่นั่นมันก็อดีตล่ะเนอะ ปัจจุบันมีคนซัพพอร์ตเยอะนายเอกก็ทั้งอึดทั้งรั่วอย่างที่เห็น (ฮา)
พบกันตอนหน้าค่ะ รักคนอ่าน ม๊วฟฟฟฟฟ >3< :กอด1:
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
น้องเจี๊ยบ ช่างเป็นคนที่ตรงไปตรงมาต่อตัวเอง อย่างมากกกกกกกกกก o13
มากซะจนเราหนักใจแทนแม่ไก่เลยทีเดียว :laugh:
-
ชอบอันนี้
“งกแล้วจะรักไหม”
จงหาจุดเชื่อมโยงระหว่างความงกและความรัก... ซึ่งเขาคิดว่าเขาหาไม่เจอ
“ไม่เห็นเกี่ยวกันสักนิดเลยเว้ย!”
“เข้าใจแล้ว... จะงกหรือไม่งกก็รักสินะ”
“.......”
ไอ้หน้าหล่อพ่อทิ้งเอ้ย
-
ดราม่าหาย กลับมาน้ำตาลท่วมจอเหมือนเดิม
ไม่ต้องเป็นแฟนกันจริงก็ได้นะคู่นี้ แค่จีบก็ฟินจะตายละค่ะ 5555
ปล. ไอ้หน้าหล่อพ่อทิ้ง ... คิดได้ไง กร๊ากกกก :jul3:
-
:กอด1:ใช่แล้วค่ะโยนอดีตทิ้งไป ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็พอแล้ว :กอด1:
-
ลูกเจี๊ยบโศกเลย 555 ร้องแทนปิ่นหยกซะงั้น
-
ลูกเจี๊ยบ...มึนที่สุดในโลก
แต่เป็นคนที่มีความอบอุ่นนะ
รู้สึกว่า ถ้าได้อยู่ด้วยแล้วต้องสบายใจแน่นอน
อิจฉาแม่ไก่ :o8:
-
ลูกเจี๊ยบน่ารัก :-[
-
ลูกเจี๊ยบน่ารัก ปิ่นหยกก็น่ารัก รักกันเร็วๆ :impress3:
-
ลูกเจี๊ยบน่ารักมากเลย ดูเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ แถมเข้าใจโลกดีด้วย
เหมือนสองคนนี้เริ่มเข้าใจกันมากขึ้นทีละนิด แล้วต่อไปลูกเจี๊ยบก็ไม่ต้องคอยนานแล้ว
ต้องทะนุถนอมปิ่นหยกดีดี รักกันไปจนวันตายเลยย ปริ่มมาก
-
โคตรน่ารักอ่ะ :-[
-
ลูกเจี๊ยบจะตีมึนไปถึงไหน
-
คนเขียนตึ๋งหนืดอ่ะ ตอนนี้มีมานิ๊ดดดดดเดียว
ยังหวานกันไม่ทันไรเลยคอนทินิวซะแล้ว ไอ้ที่อ่านๆมาทั้งหมดค้างไปเลยกับประโยคท้าย
ขนาดนี้แล้วยังจะขออีกเรอะอาทิตย์
อ๊ะ ลืมไปว่าเขาจะถนอมปิ่นหยกหลังจากที่ได้รู้เรื่องอดีตนี่เนอะ
อะไรจะเป็นคนดี?ขนาดนี้นะอาทิตย์ ยิ่งเรื่องพลิกอะไรให้มันดีๆเข้าตัวไว้เนี่ยมันสุดยอด o13
เลยยิ่งหลงเข้าไปอีกเอ้า >///<
อ่ะลืม ตอนนี้มัน ปลาดุกสื่อรักชัดๆ :laugh:
-
ขอกันง่ายๆได้เมื่อไร จูบนะ :z2:
-
ปิ่นหยกตอบว่าได้ซิ มากกว่านั้นก็ได้
ปล.นี่คือข้อความที่คนอ่านอยากอ่าน ฮ่าๆๆๆ
-
โอ้ย...เจ้าลูกเจี๊ยบ ฉันรักแกจริงๆ ทั้งมึน ทั้งหลงตัวเอง 555
ตอนนี้หวานกันได้อีก :o8: ต่อไปหนูปิ่นคงไม่เจอเรื่องร้ายๆอีกแล้ว เจ้าลูกเจี๊ยบรับปากแล้วต้องทำให้ได้นะ ไม่งั้น :beat:
:man1: คนเขียน เป็นกำลังใจให้ รอตอนต่อไปจ้า
-
อิลูกเจี๊ยบแกจะ
ตรงเกินไปแล้ว
แบบนี้แม่ไก่ก็
เขินแย่เลย :laugh:
-
ลูกเจี๊ยบฮาอ่ะ
หยอดตลอด :o8:
ตอนหน้าจะกินแม่ไก่หรอจ๊ะ :laugh:
-
ลูกเจี๊ยบมึนตล๊อดดดดดด น่ารักมากกกก
-
โอ๊ยยยยย ไอ้ลูกเจี๊ยบผมดำ ตาดำ คิ้วเข้ม หน้าหล่อ พ่อทิ้ง !!!
จะขยันหยอดไปไหน เป็นการหยอดที่หน้ามึนมากกกกก
อ๊ะๆ เผ็ดหรอ ก็ปล่อยน้ำลายใส่ปากแม่ไก่สิจะได้ชะเอาแคปไซซินออก (http://www.yenta4.com/cutie/upload/902/1902/4fa3b546cd6a8.gif)
-
อ๊ากกกกกกก
"ไอ้รูปหล่อพ่อทิ้ง"
o3
ปิ่นหยกวาสนาดีแท้
-
อาทิตย์น่ารักมากกกอะ 555555พลิกทุกอย่างเข้าหาตัวได้ตลอดเวลา ปิ่นหยกเอ้ย ไม่รอด :z2:
-
“อันนั้นเตรียมไว้ทำไข่ลูกเขยจ้ะ”
“แล้วลูกเขยเฉย ๆ มีหรือยังครับ”
ไอ้รูปหล่อพ่อทิ้งเอ๊ย
ขยันหยอดได้ทุกที่ทุกเวลาเลยนะ
ตอนนี้น่ารักมากกกก o13
-
ทั้งลูกเจี๊ยบ ทั้งปิ่นหยก รั่วพอกัน เหมาะสมเกินคำบรรยาย อิอิ
-
:man1:
-
เอ็นดูคู่นี้แบบสุด ๆ อ่ะคะ คือน่ารักกันไปไหน...
อาทิตย์สงสารปิ่นหยกสินะ ที่พูดมาอ่ะโคตรซึ้งเลย จะอยู่ข้่าง ๆ ไม่ทำให้ร้องไห้อีก เง้อ ลูกเจี๊ยบมาซึ้ง
แต่อันเรื่องเกรียนและเข้าข้างตัวเองก็ไม่มีเปลี่ยนแปลง ซึ่งขอบอกว่ามันน่าเอ็นดูมากกกก
มีไปประจบจนเป็นลูกรักอีกคนแล้ว และทำพูดจาลูกขงลูกเขย ฮู้ว เด็กคนนี้ใจร้อนจริง
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊าง!!! ปิดท้ายก่อนกลับบ้าน o13
(ที่กลับเรานะไม่ใช่แม่ไก่กะลูกเจี๊ยบ)
โห ลูกเจี๊ยบหรือลูกหมาล่ะนั่น มีแลบลิ้นด้วยอ่ะ
-
คุณชายลูกเจี๊ยบบบบบบบบบบบบบบบบ น่ารักมากกกก น่ารักขึ้นทุกวันเลยนะพ่อคุ๊นนนนนน
ไม่ได้ชอบผู้ชาย ก็แค่ชอบนู๋ปิ่นหยก 555555555555 คำตอบได้ใจอะ :3123:
ต่อไปนี้ให้คุณชายลูกเจี๊ยบดูแลนะนู๋ปิ่นหยก
ต่อไปนี้จะมีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตเนอะ
-
อ้ากกกก ไอ้เจี๊ยบบบบบ ♥ ความมึนจะทำให้แกอยู่รอดจริงๆว่ะ!
มึนๆ ใส่ปิ่นหยกเข้าไป เค้าทนความหน้าด้าน(?)ของแกไม่ไหวหรอก
เพราะตอนนี้น้องปิ่นของผม(??)อ่อนให้แกเยอะมากเลย ไอ้เจี๊ยบบ ♥
ดราม่าผ่านไปความมึนก็กลับเข้ามา อาเมนเถอะ..
ฮ่าๆ จี้หยกต้องแอบเป็นสาววายแน่เลย ♥
ปูลิง. ผมจะรอตอนหมีเมะเคะราชินีนะครับบ เอิ๊กก ♥
-
จีบแบบหน้ามึนๆใช่ไหมเนี่ย -0- 5555+
ตอนจบของตอนนี่แบบว่า กรี๊ดดดดดดดด ขอหวานๆได้ป่ะ ต่อจากห้องเก็บของ ตอนนั้นอ่ะ กร๊ากกกกก :impress2:
-
ลูกเจี๊ยบหน้ามึน ใครเค้าขอแบบนี้กันห๊ะ ลุยเลยเซ่
ปิ่นหยกเขิน
น่ารักกก
-
น่ารักโฮกกกกกกกกกกก
-
ยังไม่จุใจเลย เอาอีกๆๆ :-[
-
อาทิตย์เธอแบบว่าตรงเกินไปปปปปปปปปปป
ฟังแล้วเขินแทนจริงๆ
-
ลูกเจี๊ยบมันหยอดตลอดเลยเว้ยเฮ้ย!
แหม...แม้กะแม่ก็ไม่เว้น...
แต่อิประโยคหยอดอันสุดท้ายนี่...มัน...
น่าร้ากกก อ้ะ 5555 ปิ่นหยกจะว่าไงล่ะนี่....
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
จูบเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มึนแบบกวนๆว่ะอาทิตย์ o13
-
ลูกเจี๊ยบเท่สุดๆทั้งมึน แล้วยังเจ้าเล่ห์
-
น่ารักเนอะ ^^
-
ลูกเจี๊ยบน่ารักขึ้นทุกวัน
-
อึมครึมนะ
ไปอยู่กะลุงต้องเป็นอดีตที่น่าจะแย่มากเลยสินะ
เอาน่ะสู้ ๆ รออ่านจร้า
-
ถ้าน้องอาทิตย์ยังชอบผู้หญิงอยู่... (ไม่เป็นไร... ปิ่นหยกเดี๋ยวพี่ใส่ไซยาไนต์ให้กิน)
อยากจะขอน้องอาทิตย์มาเป็นแควนจริงๆ บะเฮ้ยยย
เด็กอาร๊ายหลงตัวเองเป็นที่สุด รูปหล่อ พ่อทิ้ง แหม๊ะ... อย่างนี้น่ารับมาเลี้ยงดู
ถ้าน้องอาทิตย์ร้องเพลง ฝากกก ให้เธอเลี้ยงดูว์ว์ว์ ของพี่เจคงจะเหมาะ กร๊ากกกก
(บอกแล้วว่ารักฝ่ายเสะค่ะ อวยมากเป็นพิเศษ กร๊ากกกก)
ถ้าไม่นับเรื่องดราม่าตอนพิเศษที่แล้ว ก็ยังคงความฮาและน่ารักได้ไม่เปลี่ยน
ว่าแต่ว่านะ... เค้าว่าคนตายจะจำคนสุดท้ายที่เห็นได้ และอาจจะพาไปอยู่ด้วย
ถ้าคุณลุง... เห็นภาพสุดท้ายคือน้องปิ่น แล้วคุณลุงจะตามน้องปิ่นมาด้วยมั้ยคะ? (ก็คุณลุงออกจะแค้นน้องปิ่นด้วยนี่นา)
...อุ่นใจจะเห็นบ้างหรือเปล่านาาาาา าาาา า
(เฮ้ยย ไม่ใช่นิยายสยองขวัญ) ฮ่าาาาาา
น้องปิ่นตามใจอาทิตย์มากไป ลูกเจี๊ยบชักเอาใหญ่แล้วนะคะ
ต้องปรามเสียบ้างจะได้อยู่หมัด กร๊ากกกกกก
รูปประกอบน่ารักมากๆ เลยค่ะ! (เสะผมดำมันกระชากใจ~)
-
ตอนที่แล้วน้ำตาซึม แต่ปิ่นหยกเข้มแข็งมาก
มาตอนนี้ก็น่ารักเหมือนเดิม
คุณชายหน้าหล่อพ่อทิ้งยังทำมึนได้ทุกสถานการณ์
-
สามคำให้ลูกเจี๊ยบ >>>นาย มัน น่า!!! (น่ารัก น่ากอด น่าหอม น่าเตะ น่าถีบ :laugh: )
แม่ไก่จะให้จุ๊บไหม? :impress2:
-
โอ้โห คุณชายลูกเจี๊ยบหยอดเรี่ยราดจริงๆ อย่างงี้แม่ไก่จะไปไหนเสีย
ว่าแต่ขอจูบทั้งอย่างนั้น หนูปิ่นหยกก็เผ็ดแย่สิย่ะคุณชาย :kikkik:
-
กรี๊ดดดดดดดดดอาทิตย์น่าร๊ากอ่าาา :-[
-
จูบได้ไหม!!!!!อาจจะได้
แค่ผมดำ คิ้วเข้ม หน้าหล่อ พ่อทิ้ง มีชัยไปกว่าครึ่ง 555
-
พี่อาทิตย์ตีมึน แถมเนียนได้ตลอดนะคะพี่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ชอบมากกกกกกกกกก
ไอ้ลูกเจี๊ยบของปิ่นหยก มีขายที่ไหนจะไปซื้อมาเลี้ยงดู >_<
-
ลูกเจี๊ยบ รุกแรงนักแล
-
เรื่องน่ารักมว๊ากกกกกกก อ่านแล้วหายเครียดทีเดียว เขียนเก่งจังเลยนะคะ
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
พ่อไก่โต้งของเจ๊ ช่างดูอบอุ๊น อบอุ่น ><" เหมือนแสงอาทิตย์
ยัง ของปิ่นหยกเนี่ย คือ แบบยังไม่กล้าบอกหรือป่าว :laugh: เจ๊ว่าถอดตัวไม่ขึ้นละแหละ
อาทิตย์ทำหน้าที่ลูกเขต ที่ดีมาก จริง จริง ทางโล่งปลอดภัยแล้วสินะ
P.S. อืมการจูบเนี่ยก็ถือว่าลดความเผ็ดได้ดีที่เดียวนะ น่าลอง น่าลอง :z1:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 27 – นั่นใคร?
::Pinyok’s POV::
“จูบได้ไหม?”
เหยดโด้โคอาล่าเต้นระบำ! นั่นผมต้องฟังผิดไปแน่ ๆ
ข้อสนับสนุนคือ หนึ่ง ผมเพิ่งกินของเผ็ดไปเหมือนกัน ตอนนี้หูอื้อนิดหน่อยอาจจะได้ยินเพี้ยนบ้าง สอง วัยรุ่นชายมัธยมปลายที่อ้างตัวว่ารูปหล่อพ่อทิ้งไม่ควรมาเที่ยวขอจูบเพื่อนกลางวันแสก ๆ อย่างนี้โดยเฉพาะหากเพื่อนคนนั้นเป็นผู้ชายด้วยกัน และสาม
...ปกติมันเคยขอก่อนที่ไหน!?
หน้าผมร้อนวาบ... ข้อสามนี่แย่มากเลย!
“....ปิ่นหยก?”
“เฮ่ย!”
“ตกใจอะไรขนาดนั้น”
ตกใจตาใส ๆ ของมันนี่แหละ!
“..อ..เอาหน้าออกไปห่าง ๆ หน่อย”
“เห็นนิ่งไป นึกว่าเป็นอะไรเลยมาดูใกล้ ๆ”
“ไม่เป็นไร”
ผมขยับตัวถอยมาข้างหลัง กะว่ารอดแล้วจึงรู้ตัวว่าไม่น่ารีบดีใจ
....นี่มันทั้งเผ็ดทั้งร้อน ผมน่าจะปล่อยมันไปกินน้ำตั้งแต่แรก
ไม่งั้นคงไม่โดนอีกจูบ หลังจากรอดตัวมานาน
ปลายลิ้นถูกดันส่งเข้ามาเพียงเล็กน้อยคล้ายจะทักทาย ไม่ได้จาบจ้วงเร่งเร้าเหมือนที่เคยเป็นบ่อย ๆ แต่ก็เพียงพอให้เดาได้ว่าปลาดุกผัดเผ็ดของแม่เพชรต้องเผ็ดมากแน่ ครั้งนี้ไม่ถึงกับหมดลมก้อนเนื้อนุ่มนิ่มก็ละออกไป ลิ้นร้อนผ่าวลากอ้อยอิ่งผ่านริมฝีปากล่างของผมแผ่วเบาปิดท้ายทำเอาขนลุกชันไปทั้งตัว
“....ละ....เลววว!!!” ผมแทบจะด่ามันว่าเลวบ่อยกว่าเรียกชื่อมันแล้วช่วงนี้
“ถ้าจะงับปากงี้แต่แรกแล้วมาถามก่อนทำทิงนองนอยอะไรวะ!!”
อาทิตย์ถอยออกไปนั่งที่เดิม ทำหน้าใสซื่อเสียเต็มประดาเหมือนไม่เข้าใจที่ผมพูด ไม่รู้ควรเรียกโง่หรือบ้าแต่ผมว่าคุณชายขอสอง
“ก็ปิ่นหยกอนุญาตแล้ว”
“ฉันไปพูดงั้นเมื่อไหร่กัน!?”
“เมื่อกี้ไง บอกว่าไม่เป็นไร”
“ไม่ได้พูด!”
“พูดสิ”
มันยืนยันหนักแน่น เดี๋ยวนะ..ขอผมย้อนเหตุการณ์เมื่อครู่สักหน่อย จำไม่เห็นได้สักนิดว่าไปบอกอนุญาตเชิญจูบได้ตามชอบใจเลยคร้าบตั้งแต่ตอนไหน....’ไม่เป็นไร’ เรอะ?
‘เห็นนิ่งไป นึกว่าเป็นอะไรเลยมาดูใกล้ ๆ’
‘ไม่เป็นไร’
....ไม่เป็นไร....
ไม่มึนจริงคงไม่สามารถขี้ตู่ว่านั่นเป็นคำอนุญาตได้
ไอ้ลูกเจี๊ยบนรก!!!!!
..........................................
..........................
.
.
.
.
ตอนบ่ายผมเอาดอกมะลิสดที่เก็บจากหลังบ้านไปวางไว้ข้างโกศอัฐิแม่พลอยกับพ่อที่หิ้ง ไม่อยากจะคิดว่าการที่มะลิออกดอกมากมายเต็มต้นขนาดนี้เพราะมีร่างของไอ้ตุ้งติ้ง แมวสามสีตัวโปรดของจี้ซึ่งเพิ่งจากไปไม่กี่เดือนก่อนฝังอยู่หรือเปล่า ถือว่าไปอยู่กับพ่อกับแม่พลอยละกันนะ ส่งไปคอยวิ่งพันแข้งพันขาร้องแง้ว ๆ ก่อกวนพ่อแม่จะได้ไม่เหงา
หลังจากฟังคุณชายอาทิตย์เอ่ยฝากเนื้อฝากตัวราวกับจะมาขอเป็นลูกอีกคนอยู่หน้าหิ้งวางอัฐิยาวเหยียดจนผมเริ่มรำคาญ เลยแอบเอาศอกถองชายโครงเบา ๆ ไปหนึ่งทีเมื่อประเด็นเริ่มออกเรือมาไกลฝั่งจากแนะนำตัวลามปามไปถึงเรื่องลูกขงลูกเขยอะไรสักอย่าง นอกจากไร้สาระมากแล้วมันยังพูดยาวกว่าลูกแท้ ๆ เขาอีกนะไอ้กร๊วกนี่
“แม่พลอยสวยเนอะ สวยพอกับแม่เพชรเลย”
ผมหันไปมองหน้ามันก็เห็นจ้องรูปแม่พลอยเอาเป็นเอาตาย คงมุดหัวตามเข้าไปในรูปแล้วถ้าทำได้ แอบภูมิใจอยู่ลึก ๆ ที่มีแม่สวย “เขาเป็นแฝดกัน ต้องสวยทั้งคู่อยู่แล้ว”
“ลูกชายก็น่ารัก”
ผมเตะหน้าแข้งมันไปหนึ่งทีซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนเตะเสาไฟแข็งโป้ก ผลจากกฎแรงกิริยาเท่ากับแรงปฏิกิริยาแต่มีทิศทางตรงกันข้ามเล่นเอาแทบสะดุ้งเองแต่ยังมีมาดต้องรักษาแม้คงทำได้ไม่ดีนักเพราะผมเห็นมันแอบขำ เลวจริง ๆ แม่ดูมันสิครับ
“คุณแม่ฉันก็สวย” ท่านชายบ่นพึมพำ “แต่คนชอบบอกว่าฉันหน้าตาดีเหมือนคุณพ่อมากกว่า”
หลงตัวเองฉิบหาย!
“จริงสิ มีรูปถ่ายกับครอบครัวด้วย ยังไม่เคยเอาให้ดูเลย... อยากเห็นไหม”
ผมสนใจขึ้นมานิดหน่อย จะว่าไปก็ไม่เคยเห็นรูปใครสักคนที่บ้านหมอนั่น เอาหน้ามาดูก็ดีว่าจะมึนเหมือนกันทั้งบ้านหรือเปล่า ผมยืนนิ่งรอให้มันหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาค้นอะไรกุกกักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบรูปถ่ายในนั้นขึ้นมาหนึ่งใบเตรียมส่งให้ดู ทว่ายังไม่ทันได้รับมาเสียงแม่เพชรก็ตะโกนลั่นแทรกขึ้นก่อนจากชั้นล่าง
“ปิ่น!”
“คร้าบบบ!” มือผมชะงักค้างกลางอากาศ
“ลงมาช่วยแม่หน่อย เร็ว ๆ”
ผมมองหน้ามันและรูปถ่ายที่ยังถือค้างอยู่ ตบไหล่ไปทีหนึ่งเบา ๆ “เดี๋ยวค่อยดู” ก่อนจะวิ่งลงบันไดตึงตังตามเสียงเรียกร้องจากชั้นล่าง
.
.
.
.
กว่าลังน้ำอัดลมทั้งหมดจะถูกจัดการเข้าที่เรียบร้อยเล่นเอาเหงื่อท่วม ครั้งนี้ผมรู้สึกว่ามันเยอะกว่าปกตินิดหน่อย มารู้ทีหลังว่าเป็นเพราะแม่เพชรได้ใจว่ามีหนุ่มวัยรุ่นอยู่บ้านด้วยเลยตุนของเก็บไว้มากขึ้น แต่จะว่าไปมีไอ้ตัวสูงหน้ามึนข้าง ๆ นี่ช่วยยกด้วยก็ถือว่าเบาแรงไปได้เยอะ แรงวัวแรงควายใช้ได้เลย
ว่าแต่หลังออกแรงแล้วร้อนจริง เดือนสิงหาคมซึ่งควรจะเป็นฤดูฝน ทว่าตอนฝนไม่ตกมันร้อนได้ขนาดนี้เชียว
ผมนั่งสะบัดคอเสื้อพั่บ ๆ มีสายตาคล้ายจะลวนลามด้วยการจ้องมองของไอ้คุณชายข้างตัวส่งมาเป็นระยะ แต่ ณ จุดนี้ผมไม่แคร์สื่อ หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่กำลังบอกตัวเองถ้าไม่นับเรื่องยังหน้าร้อนอยู่นิดหน่อย คือมีแต่อกแบน ๆ แสนเร้าใจให้มันดูนี่แหละถ้าจะสนใจใคร่รู้อะไรมากมายนัก ของตัวเองก็มีเหมือนกันแถมยังดูแน่นตึงน่า......ลูบ.. (ผมหมายถึงให้ผู้หญิงลูบ)มากกว่าเป็นไหน ๆ ทำไมไม่รู้จักจ้องเข้าไป
สายตานิ่ง ๆ มึน ๆ ของมันเหลือบมาอีกครั้ง จะเหล่กันอีกนานไหม? แช่งให้ชาติหน้าตาเขหมดหล่อมร่างเลย คราวนี้ผมตัดสินใจจ้องกลับกะให้มันรู้ว่าไม่ใช่แค่ตัวเองที่มีลูกตา ลามเลียด้วยวิธีแบบนั้นลองโดนดูบ้างจะได้สำนึกว่าเวลาถูกจ้องจนแทบกร่อนไปทั้งตัวแล้วมันเป็นยังไง
แม้จะโง่อย่างไรแต่ก็ไม่ควรถึงกับให้เป็นอนันต์ ประสบการณ์ซึ่งเคยได้รับทำให้ผมเลี่ยงจะสบกับนัยน์ตาดำขลับของมันตรง ๆ ถึงจะเจ็บใจแต่คงรู้กันหมดแล้วว่าผมแพ้ทางราบคาบชนิดที่ว่าไม่รู้จะไปหากุนซือจากไหนมาแก้เกม ถ้าถามคิมจะช่วยได้ไหมก็น่าคิด เพราะฉะนั้นแล้ว...ผมควรเอาการมองเห็นไปวางไว้กับอะไรอย่างอื่นนอกจากตาคู่โศกที่ว่า
เป้าหมายของผมเบนไปหยุดแถวลำคอชุ่มเหงื่อแล้วจ้องอยู่อย่างนั้นนิ่งงัน จ้องให้ผุทะลุชั้นหนังกำพร้า...ทะลวงผ่านชั้นหนังแท้...พุ่งควงสว่านแทรกชั้นไขมันบาง ๆ ใต้ผิวหนังเข้าไปกระซวกกล้ามเนื้อและเส้นเลือดเส้นประสาทอะไรแถวนั้นให้หมด ถ้าปล่อยเลเซอร์ออกจากตาได้ก็คงดีไม่น้อย ไงล่ะ...รู้จักความลำบากใจเวลาโดนจ้องนาน ๆ ขึ้นมาบ้างหรือยัง ผมนึกกระหยิ่มในใจ
...แต่ไหงท่านชายยังนั่งนิ่งเป็นพระอิฐพระปูน ไม่มีสะทกสะท้านให้กระผมผู้ต่ำต้อยใจชื้นสักหน่อยล่ะครับ!
เพ่งนานเข้ากลับกลายเป็นผมเสียอีกที่รู้สึกคอแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ กล้ามเนื้อที่ต้นคอนั่นจะชัดสวยไปไหน ผิวก็เนียนแบบลูกผู้ดีมีอันจะกิน... รู้ตัวอีกทีผมก็ลากสายตาลงมาถึงกระดูกไหปลาร้าที่ทอดจากลำคอส่วนล่างเรื่อยไปเป็นแนวซึ่งโผล่พ้นจากขอบเสื้อยืดคอกว้างแล้วมุดหายเข้าใต้ร่มผ้ารำไร
......ขาวว่ะ......
ถ้ามันเกิดเป็นผู้หญิงแล้วตัวขาว ปากอิ่ม ตาโศกอย่างนี้มาทำมึนตามผมต้อย ๆ ผมคงตกล่องปล่องชิ้นเปลี่ยนสถานะเป็นคนรักกันไปเรียบร้อยแล้ว แถมบ้านยังรวยอีก ถึงตอนนี้จะใช้เงินบ้านตัวเองไม่ได้แต่อนาคตก็ดูสดใสดี แล้วนี่ดูมันเข้าสิ... ตัวควายอย่างกับอะไร ใต้เสื้อยืดตัวบางชุ่มเหงื่อนั่นมีแต่แผงอกกับกล้ามท้องเห็นรอยนูนเป็นลอนน้อย ๆ ขึ้นมาตามเนื้อผ้าที่แนบลงไป ไม่มากมายอย่างพวกเล่นกล้ามแต่ก็สวยได้รูปจนน่าอิจฉา สมองเจ้ากรรมจัดการซ้อนทับภาพตรงหน้าเข้ากับตอนที่เคยเห็นเรือนร่างนั้นเปลือยท่อนบนอวดสายตามาแล้ว
.......เซ็กซี่ฉิบหาย...
บัดซบ! ความคิดเมื่อกี้ดูเบี่ยงเบนมาก
“ปิ่นหยก”
น้ำเสียงตระหนกของคนตรงหน้าทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์สีม่วงอ่อนขึ้นมาทำหน้าเหรอหรา จุดสุดท้ายที่สายตาโฟกัสอยู่คือแถวชายเสื้อมันที่เลิกขึ้นมานิดหน่อยเห็นผิวขาวจัดตรงเอวซึ่งไม่รู้ว่าเผลอจ้องอยู่ตั้งแต่เมื่อไร ลูกตาเฮงซวยนี่จะมองอะไรไม่เคยคิดปรึกษาสมองผมก่อนบ้างเลย
“อะไร!? ตะโกนทำแป๊ะ ตกใจหมด”
“...เลือด”
“หา?”
“เลือดกำเดา”
มันว่าพร้อมผลุนผลันเข้ามาเอาชายเสื้อตัวเองป้ายจมูกผม ของเหลวสีแดงสดซึมลงบนผ้าขาวแล้วขยายวงกว้างประจักษ์ต่อลูกตาไม่รักดีให้ผมลุแก่ความโง่ว่าเกิดอะไรขึ้น ชัดแล้ว...นั่นเลือดกำเดา.....เลือดกำเดาผมเอง...
“เงยหน้าหน่อย”
มันเอ่ยเสียงนุ่มแต่ฟังแล้วยังไงนั่นก็ประโยคคำสั่ง ทว่าผมมัวแต่งงกับตัวเองจึงไม่ได้ทำตามที่บอก ผลลัพธ์คือเลือดไหลหยดติ๋งเป็นสายลงมาถึงปลายคาง สภาพคงน่าทุเรศไม่น้อยจนอีกฝ่ายทนไม่ไหวต้องเอามือข้างหนึ่งแปะหน้าผากผม ส่วนอีกข้างเอาสันมือวางตรงคางแล้วดันให้ใบหน้าเชิดขึ้น นิ้วยาว ๆ ที่เอาเสื้อยืดห่อไว้เลยขึ้นมาโปะอยู่ตรงจมูกพลางทำคิ้วขมวดมุ่นท่าทางจริงจังเกินจำเป็น
....ผมหายใจไม่ออก... รู้สึกเหมือนเลือดบางส่วนไหลลงคอ นี่เมิงกะหยุดเลือดพร้อมกับหยุดลมหายใจกรูไปพร้อมกันเลยใช่ไหม?
“ปล่อย”
ผมรู้มันได้ยินแต่ทำหูทวนลม เลยพูดอีกทีเสียงดังขึ้น...อ้อนวอนขึ้น(นิดหน่อย) และอู้อี้ขึ้นอย่างน่าอดสู “อาทิตย์ ฉันหายใจไม่ออก”
มือที่อุดจมูกอยู่ค่อยคลายลง ท่าทางจะแพ้ลูกอ้อน ผมควรหาจุดอ่อนมันไว้บ้างด้วยเริ่มสำเหนียกตัวเองว่าการทำตัวโง่อยู่ฝ่ายเดียวเป็นเรื่องไม่น่าให้อภัยอย่างยิ่ง “เลือดกำเดาไหลต้องก้มหน้าต่างหาก ไอ้เวรนี่ เลือดลงคอหมดพอดี เคยเรียนวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นไหมวะ”
คุณชายทำหน้าตาสำนึกผิด ผมมองเลยไปจนถึงเสื้อเปื้อนสีแดงเป็นดวงของมันแล้วก็อดไม่ได้จะเอามือไปบิดจมูกมันสักทีเบา ๆ แม้ความรู้สึกสมน้ำหน้ายังกินพื้นที่เกินครึ่งในห้วงความคิด
“เจ็บหรือเปล่า?”
เสียงนั่นเล่นเอาหัวใจออกสเต็ปผิดไปหนึ่งจังหวะ
ผมส่ายหน้า.. ในชีวิตเคยเลือดกำเดาไหลอยู่สองสามครั้ง ซึ่งที่ผ่านมามักมีสาเหตุจากการกระแทกแถวจมูก แต่ไม่เคยไหลเองอย่างนี้มาก่อน
“จริงนะ”
“จะโกหกทำพร่องอะไรล่ะ หลบดิ๊” ผมว่าพลางเอาขาเขี่ย ๆ มันออกไปให้พ้นทาง
“ไปไหน”
“หาน้ำแข็งประคบ”
“ฉันเอาให้ ลุกเดินเดี๋ยวกระทบกระเทือน”
พ่อสุภาพบุรุษสุดติ่ง กรูแค่เลือดกำเดาไหลไม่ได้ตั้งท้อง
สุดท้ายผมก็ยักไหล่ไม่ขัดศรัทธา นั่งก้มหน้าเอามือบีบปีกจมูกไว้แล้วปล่อยมันไปหาน้ำแข็งมาเสิร์ฟ กว่าจะกลับมาได้พร้อมผ้าห่อน้ำแข็งในมือระบบการแข็งตัวของเลือดในตัวผมก็ทำหน้าที่เรียบร้อยไปแล้ว
“ช้า เลือดหยุดแล้วว่ะ”
“ไหนขอดู”
ผมปล่อยมือซึ่งกุมจมูกตัวเองไว้ออกมา เหลือเพียงคราบเลือดเหนียว ๆ ติดอยู่บนใบหน้าแต่ไม่มีอะไรไหลออกจากจมูกแล้ว เห็นคุณชายถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก็นึกขำ แต่หลังจากนั้นเมื่อรอยยิ้มบางทอดบนริมฝีปากอิ่มนั่นแทนก็เล่นเอาขำไม่ออก เออ...ไอ้เทพบุตรสุดหล่อ โปรยเข้าไป กะให้อิจฉาไปถึงโลกหน้าเลยใช่ไหม
“ยิ้มบ้าอะไร”
“มีความสุขครับ”
พูดจนก็แจกยิ้มอบอุ่นเรี่ยราดต่อจนแทบจะเห็นกลีบดอกไม้ปลิววิ้ง ๆ กลางแสงตะวันเป็นฉากหลังสมชื่อจริงว่าแสงอรุณ ชื่อเล่นอาทิตย์ ซึ่งไม่รู้ใครตั้งให้แต่นับว่าเห็นภาพเลยทีเดียว
“เห็นเพื่อนเลือดออกแล้วมีความสุขนี่แย่นะไอ้เบื๊อก”
ผมเฉไฉ อะไรก็ได้แต่ขอด่าขัดจังหวะหน่อย ออร่าม่วงอมชมพูนี่ทำเอาครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมดแล้ว แต่แทนที่คุณชายจะเถียง คราวนี้ดันตอบรับเสียอย่างนั้น
“นั่นสิ ฉันแย่จริง ๆ”
มันบ่นพึมพำแล้วเอามือประคองหน้าผมจับก้มเงยหันซ้ายหันขวาคล้ายต้องการดูให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรสึกหรอตรงไหน ใช้สายตาแบบที่มันไม่รู้ตัว(หรืออาจจะรู้?)ว่าผมไม่มีปัญญาหนีจ้องเขม็งมาเพื่อเป็นหลักประกันว่าผมจะไม่ดิ้นรนขัดขืนให้ต้องเปลืองแรง “พอคิดว่าจะได้เป็นคนดูแลนายแล้วก็รู้สึกดียังไงไม่รู้”
...แย่เลย....ผมก็แย่เหมือนกัน....
เลือดทั้งตัวขึ้นมารวมกับอยู่บนหน้าแล้วมั้ง ขืนหยดออกจมูกอีกรอบคงได้ขายหน้ายาวไปสามชาติเศษ ผมรู้สึกแน่นในอกบอกไม่ถูก จะว่าอุ่นใจก็ไม่ใช่...ดีใจก็ไม่เชิง ผมเชื่อมั่นว่าตัวเองเข้มแข็งและอึดพอโดยไม่จำเป็นต้องมีคนมาดูแล แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเวลามีขึ้นมาแล้วจะไม่ทำให้รู้สึกดี
...แม้จะดูแลผิดวิธีด้วยการจับผมแหงนหน้า แถมน้ำแข็งยังมาไม่ทันเวลาก็เถอะ
“อย่าเวอร์ไปหน่อยเลย ดูแลตัวเองได้ว่ะ”
....ปากมันไปเอง ส่วนหนึ่งก็กลัวเสียฟอร์ม...
แต่มันกลับหัวเราะพลางทำหน้าเหมือนอ่านใจผมออก มือซึ่งยังกุมอยู่สองข้างแก้มผมไม่ยอมปล่อยคู่นั้นนิ่งจนเกือบลืมไปแล้วว่ามันยังแปะอยู่จุดเดิมหากไม่ใช่เพราะอยู่ ๆ ก็มีแรงดึงแผ่วเบาให้ผมเงยหน้าขึ้นก่อนอะไรบางอย่างที่อุ่นชื้นจะแปะลงบนปลายจมูก
“เป่าให้แล้ว...เลือดจะได้ไม่ไหลอีกนะครับ”
...คือที่จมูกเมื่อกี้บ้านผมเรียกจูบไม่ใช่เป่า และแค่เป่ามันไม่ได้ทำให้หายเลือดออก เลือดผมหยุดเพราะระบบการแข็งตัวของเลือดแสนประเสริฐในร่างกายต่างหาก ซึ่งเรื่องพวกนั้นผมควรขุดมาโวยใส่มันสักชุด.... ถ้าเพียงแต่ปากจะยังว่างอยู่
ต่อจากที่จมูก สมองเบลอ ๆ ของผมก็สะกิดบอกแบบดีเลย์ว่ามีจูบเบาหวิวโฉบบนปากอีกครั้งหนึ่ง แล้วผมก็นั่งนิ่งกลายเป็นไอ้งั่งไปเลย... รู้ตัวว่าประเมินตัวเองผิดไปมากทีเดียว
เวลาอยู่กับอาทิตย์ ...ความโง่ของผมมีค่าเป็นอนันต์
...................................................................
.................................
.
.
.
.
แม่เพชรส่งเสียงเรียกอีกครั้ง ฉุดกระชากผมขึ้นมาจากวังวนสีรุ้งที่หมุนติ้วอยู่รอบตัว ได้ยินแว่ว ๆ ว่าใครสักคนมาหา
“...อ...อะไรนะแม่เพชร”
“พี่ต้น”
“ห๊ะ?”
“พี่ต้นมาหา”
ผมหูผึ่ง กระโจนพรวดพราดขึ้นจากที่นั่งแล้ววิ่งลั้นลาไปหน้าร้าน
“เหวยยย! พี่ต้นค้าบบบ!”
พี่ต้นเป็นลูกชายร้านทองในตลาด ตอนนี้เรียนมหา’ลัยคณะเภสัชศาสตร์ปีสาม ตอนผมเรียนมัธยมต้นแถวบ้านเคยซี้กันเพราะอยู่โรงเรียนเดียวกันมาก่อน ระยะหลังตั้งแต่ผมย้ายที่เรียนตอนขึ้นมัธยมปลายพี่แกก็เข้ามหาวิทยาลัยเลยไม่ค่อยได้เจอกันอีก แต่พบกันกี่ครั้งก็ยังโคตรใจดีเหมือนเดิม การที่แม่เพชรบอกว่าพี่ต้นมาหาอย่างนี้เป็นลางดีซึ่งบอกให้รู้ว่าต้องมีอะไรติดไม้ติดมือมาด้วยหรือไม่ก็พาไปเลี้ยงนู่นนี่สักอย่างเช่นเคยเป็นแน่
“ไง ไอ้เปี๊ยก! ไม่เจอกันนานทำไมไม่สูงขึ้นเลย”
ฉึก! ทักคำแรกก็ปักอกแล้ว
“ไม่เจอกันนานพี่ก็ไม่หล่อขึ้นเลยว่ะ” ผมยียวนแล้วโดนฟาดหัวทิ่มด้วยถุงขนม สายตาฉับไวเท่าความคิดเพราะเรื่องกินนั้นผมถนัด มองเห็นบรรจุภัณฑ์เอสแอนด์พีอยู่ในถุงที่เพิ่งถูกใช้เป็นอาวุธประทุษร้ายผมเมื่อครู่แล้วก็ตาลุกวาว “ในถุงนั่นของฝากใช่เปล่า!?”
“ตะกละ! อันนี้พี่ซื้อมากินเอง” ว่าแล้วก็หัวเราะลั่น ยังไม่ทันได้ต่อรองขอแบ่งเสบียงสักครึ่งหนึ่งในถุงนั้น บรรยากาศทะมึนก็คล้ายจะแผ่พุ่งออกมาจากด้านหลัง
“นั่นใคร?”
สองเสียงของคุณพี่และคุณชายประสานขึ้นพร้อมกัน พี่ต้นชะเง้อไปอีกฝั่งเรียกให้ผมหันกลับไปมอง แล้วก็พบจุดกำเนิดของออร่ามืดมนความเข้มข้นสูงที่กระแทกหลังอยู่เมื่อครู่
หน้าคมของคุณชายอาทิตย์ตอนนี้นิ่งสนิทอย่างกับกล้ามเนื้อใบหน้าเป็นอัมพาตไปแล้ว ร่างสูงพอกับพี่ต้นยืนซ้อนข้างหลังผมแล้วจ้องเขม็งไปยังผู้มาใหม่ด้วยแววตาที่ผมไม่คุ้นเคย ฉากหลังกลีบดอกไม้ปลิวว่อนกลางแสงตะวันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ดูจะเปลี่ยนเป็นครึ้มฟ้าครึ้มฝนเหมือนพายุใกล้เข้าอย่างน่าประหลาดทั้งที่ท้องฟ้าภายนอกก็ยังสว่างจ้า
“เอ่อ...นี่เพื่อนผม...ชื่ออาทิตย์” ผมแนะนำเสียงเบาหวิวจนตกใจตัวเอง หันไปถองมันเบา ๆ ทีหนึ่งให้แสดงอารมณ์ร่วมอะไรบ้างมากกว่าปล่อยดรายไอซ์ที่มองไม่เห็นออกจากตัวแบบนี้
“แล้วก็อาทิตย์...นี่พี่ต้น เป็นรุ่นพี่โรงเรียนเก่า”
ม่านความเงียบโรยตัวลงห้อมล้อมกั้นเสียงจอแจจากคนในร้านจนแทบไม่มีอะไรเข้าหู ทั้งสองคนสบตากันข้ามหัวผม ซึ่งขอยืนยันอีกครั้งว่าผมไม่ได้เตี้ยเพียงแต่คนพวกนี้สูงเกินไป พี่ต้นยิ้มบางตามปกติ แต่ฝ่ายไอ้ลูกเจี๊ยบทำเพียงยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยส่งกลับมาเป็นอะไรสักอย่างที่ดูห่างไกลคำว่ายิ้มไปหลายไมล์ทะเล
อาจเป็นเทพเจ้าแห่งเงินตราที่ดลบันดาลให้ผมส่งเสียงหัวเราะเจื่อน ๆ ออกไปกลางวงหวังกอบกู้สถานการณ์น่าอึดอัดแต่ดูท่าจะล้มเหลว
ลางสังหรณ์ที่เชื่อได้บ้างไม่ได้บ้างกรีดร้องว่าพายุจะเข้าแบบกรมอุตุฯไม่ทันแจ้งเตือน
To be continued…
================================
งานเข้า...ไหมนะ? 5555
อ่านคอมเม้นต์แล้วชื่นใจแทบคลานเข่าหมอบกราบ รักคนอ่านมากมายค่ะ >3< :กอด1: :L2:
แล้วพบกันตอนหน้าเน้อ
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
อร๊ายยยย !!!!~ :-[ :-[ น้องเค้าน่ารักได้อีกอ๊ะ :-[ :-[
งานกำลังจะเข้ารึเยี่ยงไรหว่า :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ปิ่นหยกเลือดกำเดาไหลเอง เพราะดู ลูกเจี๊ยบ
ขนาดไม่ได้ถอดนะ
ลูกเจี๊ยบคงเซ็กซี่เกินห้ามใจใช่มะ ฮ่าๆ :-[
ส่วนพี่ต้น มาเป็นตัวร้ายหรอ อย่ามาแย่งแม่ไก่นะ
-
ปิ่นหยกคิดอกุศลจนเลือดกำเดาไหลเลยอ๊า
อาทิตย์แผ่รังสีความหึงเข้าให้แล้ว
รอตอนหน้านะครับ o13
-
:a5:
คู่แข่งคนสำคัญหรือเปล่าาาาาาาาาาาาา :serius2: :serius2:
-
ขี้หึงเด๊ ลูกเจี๊ยบ
-
งานเข้าปิ่นหยกแน่ๆ
-
ขำลูกเจี๊ยบหวงแม่ 5555
-
คุณชายลูกเจี๊ยบโคตรน่ารักกกกก ตกหลุมรักวันละสามรอบ >///////////<
มันเขินๆๆ อุ่นๆในหัวใจอะ
ส่วนนู๋ปิ่นหยก ถึงกับจินตนาการจนเลือดกำเดาไหล มันไม่ธรรดาแล้วนะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :z2:
หวังว่าพี่ต้นคงไม่ใช่คู่แข่งนะ ไม่ดีกว่าเนอะ หรือจะใช่ดี 55555555555555
-
ลูกเจี๊ยบนี่มึนจริง หรือแกล้งมึนอ่ะ มันน่ารัก :impress3:
แต่แม่ลูกเจี๊ยบมึนกว่านะ กำเดาไหลเบยยย :haun4:
-
ถ้าคุณแม่ไม่ขัดจังหวะปิ่นหยกก็ได้รู้แล้วซิว่าคุณอาทิตย์มีพ่อชื่อคุณอานนท์
อยากทราบว่าปิ่นหยกกำเดาไหลเพราะความขาวบึกๆของคุณมึนหรือเปล่า
คุณอาทิตย์หึง โกรธ เหวี่ยง งอน เรืองพี่ต้นเยอะๆนะปิ่นหยกจะได้รู้ตัวสักที
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ไหวแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
น้องลูกเจี๊ยบงานนี้มีหึง
แต่จอมมึนคนนี้ก็หึงเป็นกิจวัตรอยู่แล้วนี่นา 5555
ปล.อยากให้เรื่องนี้รวมเล่มจังน้าาา ชอบบบบบบบบ
-
ลูกเจี๊ยบหึง ?? หึงอะไรของแก๊! แค่ยืนคุยกันเฉยๆเองง จะหวงกันไปแล้ววว(อิจฉา) 5555555
ตอนนี้ทำให้รู้ว่า...แม่ไก่ก็หื่นเหมือนกัน ! เลือดพุ่งเลยเหรอลูก :z1: 5555555
ตาลูกเจี๊ยบมันเริ่มจะโตกลายเป็นพ่อไก่ขึ้นทุกวั๊นทุกวัน ทุกต๊อน ทุกตอน!!(หื่นขึ้นเรื่อยๆ)
ปล.ไม่รู้ว่าพี่ต้นเป็นใคร...แต่ดีมากค่ะ! ทำให้ลูกเจี๊ยบหึงเยอะๆ! ปลุกลูกเจี๊ยบโหมดดาร์กขึ้นมาาาาา!! ย๊ากก :fire:
-
:กอด1:เลี้ยงดีแท้น้องปิ่น หวงแม่ซะ
-
:z2: แหม!!นู๋ปิ่น เลือดกำเดาไหลเลยหรอยะ เหอะๆๆ แบ่งกันดูบ้างดิ :m25:
ไอ้ลูกเจี๊ยบ แม่งแอดวาน จูบ จูบและจูบ o18 ทุกสถานการณ์คร้า ๅ :laugh:
P.S. มาคุ มาคุนะเนี่ย พี่ต้น แต่เจ๊เวลาเลือดกำเดาไหล ก็เงยหน้าขึ้นนะ หรือมันผิดสูตรมาตลอด
-
หนูปิ่นหยกทนความเซ็กกุชี่ของลูกเจี๊ยบไม่ไหวชิมิ โฮ่ โฮ่
จะรอดูบทบาทพี่ต้น
-
ลูกเจี๊ยบหน้ามึนตลอดอ่ะ แต่มึนแบบน่ารัก
ไม่ใช่ลูกเจี๊ยบ ทำไม่ได้นะเนี่ย
ว่าแต่...ลูกเจี๊ยบเซ็กซี่จนทำปิ่นเลือดกำเดาไหลเลยเหรอ
หรือว่าปิ่นแอบหื่น :haun4: หึหึ
ว่าแต่...นั่นใคร?
-
อุตส่าห์ว่าจะมาเม้นท์สม่ำเสมอ ก็หายไป2-3ตอน แย่จริงๆ //ปาดเหงื่อ
อ่านตอนก่อนๆ แล้วร้องไห้สงสารน้องปิ่นมาก ฮืออออ ชีวิตหนูช่างอาภัพนัก
พออ่านตอนล่าสุดแล้ว... นี่มันเรื่องเดียวกันจริงเหรอคะ!!! 555
ปล. เค้ากลัวเลือดกับของมีคมมาก อ่านไปแล้วหน้าซีดลงเรื่อยๆ จนรูมเมทถามว่าไหวมั้ย OTL :really2:
-
พายุเข้า... พายุเข้าแน่ๆ
แถมอาจจะกลายร่างจากดีเปรสชั่นธรรมดาพัฒนาไปยังพายุโซนร้อนและไต้ฝุ่นเลยทีเดียว
...เปลี่ยนเป็นทอร์นาโดด้วยหรือเปล่าอันนี้คงต้องรอเดากันต่อไป กร๊าก
ปิ่นเอ๊ยยยย บอกได้คำเดียว... "เจ๊งงงงงงงงงงงง" :z3:
คราวนี้โดนลูกเจี๊ยบรวบหัวรวบหางกัดตรงกลางแน่นอน (อุ๊ยเรท ฉ+)
ฮ่ะๆๆๆ พี่ต้นนี่คงไม่ได้คิดอะไรกะน้องปิ่นหรอกกระมัง
จะมีก็แต่ลูกเจี๊ยบที่อาจจะคิดมากไปหน่อย (เหรอ)
เรื่องอื่นช้า แต่เรื่องเลวๆ นี่ไวชะมัดเลยหวะลูกเจี๊ยบ!!!
ว่าแต่ว่านะ... ถ้าน้องปิ่นเห็นรูปคุณพ่อลูกเจี๊ยบจะเป็นยังไงฟะ
จะประมาณว่า "อ๊ะ... นั่นอิตาลุงที่เลี้ยงไอติม" หรือเปล่า ฮ่าาาาาาาาา
รออ่านกันต่อไป...ว่าแต่ว่า อ่านเรื่องนี้ทีไรนะคะ นึกถึงนิยายเรื่อง "ไม่อยากให้เรื่องนี้มีโชคร้าย" ทุกทีเลยค่ะ ฮ่าาาา
//เซิ้งทิงนองนอยกลับ
-
ปิ่นหยกเอ้ยยยยยยยยย น่ารักจริงเชียว ฮ่าๆๆ
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบนรก!! ชอบประโยคนี้
อาทิตย์แถได้ยอดเยี่ยมมาก 55 ทุกเรื่องเอามารวมกันได้หมด
เก่งจริงๆๆ ปรบมือ แต่ที่ปลืมสุดๆ นายทำให้ปิ่นหยก
เลือดกำเดาไหลลล อร๊าาาาากกก o13
-
ลุกเจี๊ยบมึนและขี้หึงม๊ากกกกกกก
-
เอิ่ม แม่ไก่คะ ตอนนี้หนูไม่ค่อยจะหื่นเลยนะคะลูก กะจะจ้องให้ลูกเจี๊ยบอายกลับ
กลายเป็นหนู ตบะแตกซะเอง ไม่รู้เรอะว่าเล่นกับใครอยู่
หนูเอาชนะไอ้ลูกเจี๊ยบหล่อมึนไม่ได้หรอกลูกเอ๊ย :laugh:
แถมนับวันไอ้หล่อมันอัพสกิลขึ้นเรื่อยๆ เดี๋ยวเนียนจูบ เนียนจูบ อร๊ายยย :m3:
ส่วนพี่ต้นนี่ ดูท่าจะหางานให้แม่ไก่แน่ๆ เพียงแต่ว่างานใหญ่รึงานเล็กแค่นั้นแหละ
พี่แกโผล่มาแค่ไม่กี่ประโยค แต่ก็ทำให้ไอ้หล่อมึนเปลี่ยนเป็นโหมดดาร์กทันที
ขี้หึงนะเราน่ะไอ้ลูกเจี๊ยบหล่อมึนเอ๊ยย o8
-
อาทิตย์น่ารักอ่ะ มีฝากเนื้อฝากตัวกับพ่อแม่ปิ่นหยกด้วย
ปิ่นหยกก็ฮาตอนแอบมองอาทิตย์จนกำเดาไหล อะโ่ด่ ตอนแรกตั้งใจจะไม่มองนะนั่น
ตอนอาทิตย์บอกดีใจที่ได้ดูแลปิ่นหยกบ้างมันน่ารักมากอ่ะ จูบจมงจมูก ออร่าสีม่วงกระจายมากมาย
พี่ต้นขรา...ทั้งมองทั้งถามน้องปิ่นหยกขนาดนั้น คิดอะไรกับน้องปิ่นหยกป่าวคะ ถ้าใช่ชีวิตน้องปิ่นวุ่นวายแน่ลูก
เพราะลูกเจี๊ยบขราดูโหดมากมายจุดนี้
รอสองคนเค้าปะฉะดะกันค่า...(อิคนอ่านก็โหดเกิ้น เค้าอาจจะเข้ากันดีก็ได้เนอะ)
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบรูปที่วาดทุกรูปเลยค่ะ น่าร๊ากก :impress2: :impress2: และแล้วความน่ารักก็บังเกิดเมื่อพี่ต้นปะทะไอ้เจี๊ยบ วะฮ่าๆๆๆ :really2: :really2:
-
ปิ่นเราถึงกับเลือดพุ่งงง
แต่อาทิตย์กับเลือดขึ้นหน้าาา
ลูกเจี๊ยบมันหึงงงงง
-
ลูกเจี๊ยบมึนนนน ~~ ฮ่า ๆ ๆ
ขำตอนปิ่นหยกจ้องแล้วเลือดกำเดาไหลอ่ะ :laugh:
ช่วงท้าย ๆ ที่บรรยากาศดูตึงเครียดนะ แต่ทำไมเราอ่านแล้วยิ้ม?
เพราะลูกเจี๊ยบขี้หึงไง เลยน่ารัก!! อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ระดับนี้แล้วลูกเจี๊ยบนรกมันต้องหึงโหด ! ไม่งั้นไม่ครบสูตร :a2:
กะคิมยังหึง แล้วกะคนอื่นมันจะขนาดหนายยยยยย
ว่าแต่ปิ่นหยกเห็นซึนๆแบบนี้ก็แอบหื่นอยู่นะคะ กร๊ากกกก ส่องเค้าจนเลือดกำเดาไหลอ่ะคิดดู๊
-
ลูกเจี๊ยบหึงแล้วว
-
:z2:ออร่าหึงมันทะมึนมาเลย ทั้งอิพี่ต้น ทั้งน้องลูกเจี๊ยบ
ยังไงๆ ก็ยื่นถุงขนมให้น้องปลอดภัยไว้ก่อน
-
จะเกิดเหตุชิงรัก ชิงปิ่น มั้ยหนอ
-
พรูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ใช่พายุอะไรหรอกปิ่นขา นี่เค้าเรียกรถไฟชนกัน(เหรอ - -)
ว่าแต่จูบนี้มันยังไงน่ะลูกเจี๊ยบ คราวแล้วรสวนิลาพาเฟต์หวานๆฟินๆ
จูบนี้ล่ะ แซ่บเว่อร์มากไหม? จูบรสผัดเผ็ดปลาดุกเนี่ย -/-
-
อุตส่าหวานกันมาตั้งแต่ตอนที่แล้วนะ ลูกเจี๊ยบก็เนียนฝากตัวให้แม่ๆแล้ว อยากเห็นลูกเจี๊ยบโหมดหึงหวงด้วย
ต้องแบบปล่อยออร่ากดดันรอบตัวปิ่นหยก ให้ปิ่นหยกรักลูกเจี๊ยบคนเดียวประมาณนี้
ชอบตอนอาทิตย์แสดงอารมณ์หึงหวงที่สุดแล้ว มันใช่เลยอ่ะ มันเหมาะมาก อ่านตอนอาทิตย์หวงปิ่นหยกทีไรแล้วอิ่มเอมนั่งยิ้มแก้มแตกทุกที
-
ปิ่นหยกน่ารักมากมาย งานเข้าแล้วหนูเอ๋ย
-
ศึกชิงนายแหงมๆเนี้ยะ
อ๊ายยยย ปิ่นหยกมีแต่คนมารุมรัก
อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ใช่ งานเข้าแน่ๆเลย ปิ่นหยก
-
อิหนูปิ่น เริ่มมีอาการหื่นเล็กๆแล้ว :m20:
ส่วนเจ้าลูกเจี๊ยบก็มึนเนียนตลอด ตอดนิดตอดหน่อย ชอบๆ :z2:
ตอนหน้างานจะเข้าหนูปิ่นเหรอ??? สงสัยเจ้าลูกเจี๊ยบจะหึงจนเกิดเรื่องแน่ๆ :เฮ้อ: ใจเย็นๆเข้าไว้ ตีมึนสยบความหึงนะแก
-
น้องปิ่นหยกคะ ไม่ใช่หนูเดินเข้าสู่เส้นทางสีม่วงอ่อนเต็มตัวแล้วเหรอ ก็แบบแค่เห็นอะไรนิดๆหน่อยๆของลูกเจี๊ยบยังเลือดกำเดาไหล แถวบ้านพี่ว่าอาการเริ่มหนักแล้วนะ :haun4:
พี่ต้นอาจจะเป็นแค่พี่ชายของปิ่นหยกก็ได้ แต่ลูกเจี๊ยบไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแน่ :z1:
เกิดศึกชิงนายก้คราวนี้แหละ :laugh:
-
แม่ไก่ มีพ่อไก่แจ้มาติดพันด้วยอ่ะ
คราวนี้ ลูกเจี๊ยบจะสู้เค้าไหวมั๊ยนี่ แต่ถ้าเอาความมึนเข้าสู้เนี่ย ลูกเจี๊ยบชนะเลิศแน่ 555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ๊ายยยเกิดศึกชิงนางแน่ๆ
-
ลูกเจี้ยบนี่รู้จักคำว่าจังหวะเวลาจริงๆ ฮามาก
แต่ปิ่นหยกเผลอแสดงความหื่นออกมาละ แย่ละ แบบนี้ต้องให้ลูกเจี้ยบสนอง 555
ขอบคุณและรออ่านต่อจ๊ะ
-
งานเข้าแล้วไอ้ปิ่นนนน นนนนน! คุณชายยิ่งแม่งขี้หึงอยู่ด้วยยย 5555
เหยยย เพ่ต้นจะเป็นมือที่สามหรือไม่ โปรดติดต่ามตอนต่อไป ฮิ้วว ♥
ว่าแต่..แต่มองซอกคอขาวๆ ลามไปถึงไหปลาร้า ไอ้ปิ่นเป็นถึงขนาดนี้เลย?
ถ้าเห็นทั้งตัว คงเลือดทะลักตายแน่เลยว่ะ ไปฝึกความอดทนซะนะ! 555
-
กร๊ากๆ ไซโคลนจะเข้านะงานนี้
-
กรี๊ดดดดด น่ารักน่าหยิกมาอาทิตย์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
* แง่งๆ อาทิตย์หึงยุนร๊าาาปิ่นหยกกกกกกกกก :-[
-
ปิ่นหยกระวังพายุ
นายลูกเจี๊ยบน๊า :laugh:
-
ลูกเจี๊ยบกำลังจะลอกคราบกลายเป็นไก่พร้อมชนแล้วล่ะสิ
-
ลูกเจี๊ยบสู้ๆ 555
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวถึงตอนปัจจุบันเลยค่ะ !
ขอชื่มชมสำนวนการเขียนก่อนเลยว่า คุณคนเขียน " เอาอยู่ " มาก ๆ
คุณทำให้เราหลุดหัวเราะออกมาภายในห้าบรรทัดแรกที่ได้อ่านเลย
หลังจากนั้นก็มีทั้งหัวเราะบ้าง ยิ้มบ้าง กรีดร้องบ้าง ทุบอกตัวเองแรง ๆ บ้าง
อาการคล้ายคนใกล้บ้าเข้าไปทุกที ...
ก็ตัวละครเรื่องนี้มันน่ารักอ้ะ ! :-[
อ่านเรื่องนี้แล้วก็ได้หลานชื่อ อาทิตย์ ชื่อเล่นชื่อลูกเจี๊ยบเพิ่มมาอีกคน /มาเป็นหลานรักของป้านะลูกนะ *จูบเหม่งรับขวัญ*/
ไอ้รูปหล่อพ่อทิ้ง หน้ามึนได้โล่ แต่รักปิ่นหยกหมดใจ แอร๊ยยยยยย /พูดเองแล้วเลี่ยนแทนจนขำไหล่สั่น/
ถึงแม้ว่าจะมึน เอะอะอะไรก็ดึงเอาดีมาเข้าตัวเองได้หมดนั่น แต่มันก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ชวนให้เอ็นดูจริงจังนะคะ !
มีหลายฉากเลยที่ทำให้เราอมยิ้ม แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
อย่างฉากออกมาหัดขี่จักรยานตอนกลางคืน อย่างฉากพูดอะไรแปลก ๆ ด้วยหน้ามึน ๆ แต่หล่อนั่น
บางครั้งก็แอบคิดไม่ได้ว่า มันมึนจริงหรือเปล่า (วะ) ? หรือมันแค่แกล้งเพื่อเรียกเรตติ้ง ?
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ความมึนของเจี๊ยบในหลาย ๆ ครั้ง ก็ทำเอาคนอ่านหยุดหัวเราะขึ้นมาทันควัน
แล้วก็แก้มแดงเป็นเพื่อนปิ่นหยกไปซะอย่างนั้น ... :o8:
สรุปว่าหลานอิชั้นมันไม่ธรรมดาจริง ๆ ค่ะ !
แหม ... พูดถึงเจี๊ยบแล้วจะไม่พูดถึงแม่เจี๊ยบได้ยังไง ?
นี่ก็เป็นตัวละครอีกตัวที่น่ารักน่าใคร่เหลือเกินค่ะ ยิ่งคุณคนเขียนมีแฟนอาร์ตมาให้เห็นหน้าค่าตา
ไม่ต้องเสียเวลาจิ้นกันเองแล้ว ยิ่งทำให้ฟินกันไปถึงสุดขอบห้วงจักรวาลกันทีเดียว
ทำไมปิ่นหยกถึงได้โมเอ้แบบนี้คะ :sad4:
/เห็นหน้าแล้วก็เข้าใจว่าทำไมหลานเจี๊ยบถึงได้ติดวิสัยชอบแทะโลม+มือปลาหมึกไปในเวลาอันสั้น/
ฉากในห้องเก็บของนั่นทำเอาอิป้าหัวใจจะวายจริง ๆ ค่ะ /ดมยาดมรัว ๆ หลังจากนี้คงต้องหาเลือดสำรองมาเตรียมไว้/
ถ้าพี่แวววันไม่มาเคาะห้องจะเอาน้ำตาล มันจะเกิดอะไรขึ้นคะ ?
อิป้าจะได้หลานสะใภ้วัยสิบเจ็ดตั้งแต่วันนั้นเลยหรือเปล่า ? /ดมยาดมรัว ๆ อีกที/
อืม ก็ไม่ได้รังเกียจน ติดจะดีใจด้วยซ้ำ
ถ้าเป็นจริง อิป้าจะให้ทองสักบาทสองบาทรับขวัญสะใภ้เข้าบ้านค่ะ /สนใจไหมปิ่นหยก :laugh:/
เฮฮาปาร์ตี้กันมาหลายตอน อิป้าน้ำตาจะร่วงตอน " ถ้าแม่ฟังอยู่ " นี่ล่ะค่ะ
ก่อนหน้านั้นพอจะเดาอดีตของหนูปิ่นได้พลาง ๆ
แต่ไม่คิดว่า พอได้รู้จริง ๆ แล้ว จะหดหู่กว่าที่คาดเดาไว้ไปมากโข
ทำไมชีวิตถึงได้น่าสงสารแบบนี้ล่ะลูกเอ๊ย :sad4: /จับปิ่นหยกซบอกคัพเอของอิป้าแล้วกอดปลอบ/
หมดเคราะห์หมดโศกแล้วนะลูก มาอยู่กับแม่เพชร น้องจี้ แล้วก็ยังมีหลานป้าคอยเป็นปลิงเผือกเกาะติดไม่ห่างแบบนี้
ตั้งแต่นี้ไปขอให้มีแต่เรื่องดี ๆ เกิดขึ้นนะลูกนะ /ลูบหัว ๆ/
แต่ว่า ... มันจะดีได้ไหมคะ ในเมื่ออิป้าเห็นฟ้าครึ้มพร้อมคะนองฝนแบบนี้
ต้องจัดเวทีมวยชั่วคราวให้ไหม ? ดูเหมือนหลานเจี๊ยบกับพี่ต้นเขาพร้อมขึ้นชกชิงนายกันยังไงก็ไม่รู้ อ่ะฮึ้ย ~
รอตอนต่อไป พร้อมส่งกำลังใจให้คุณคนเขียนค่ะ ^^
ปล. รู้สึกสนใจคู่น้องอุ่นใจกับพี่ไอซ์จังเลยค่ะ แบบว่าแพ้หนุ่มในเสื้อกาวน์น่ะค่ะ 555555
-
แม่เพชรเรียก ปิ่นหยกเลยอดเห็นพ่อของอาทิตย์เลยอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! :serius2: :serius2: :serius2:
อยากจะลงไปดิ้นตายหน้าคอมพ์!! ทำไมเรื่องนี้ทำร้ายเค้าอ่ะไรเตอร์ ทำร้ายมาก :z3:
ทำร้ายหัวใจกับความน่ารักของลูกเจี๊ยบและน้องหยก อ๊ากกกกก!!! (บ้าไปแล้ว)
นั่งกรี๊ดอยู่ในห้องคนเดียว นอนยิ้ม ขำ น้ำตาไหล อยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า ><
โอยยยย น่ารักมากค่ะชอบอาทิตย์มากๆเลย ปิ่นหยกก็ชอบน่ารักทั้งคู่จริงๆ
ยิ่งไรเตอร์มาวาดรูปประกอบด้วยนะ โอยยยยยยย มันฟินไปถึงไส้ในเลยค่ะ!!!
ตอนนี้กำลังเป็นเอามาก เป็นแบบหนักหน่วง เป็นบ้านิยายเรื่องนี้ o18 :laugh:
ยังไงไรเตอร์ก้สู้ๆนะคะ มาอัพเร้วนะจะรออยู่ค่ะ
นี่อ่านรวดเดียวทั้งวันเลย นั่งอ่าน เมื่อก็นอนอ่าน แล้วก็ลุกมานั่งอ่าน
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ลูกเจี๊ยบมึนมาก มึนน่ารัก มึนได้โล่ความหล่อเอาไปเลยยยยย
มาต่อไวๆนะคะ ไฟร์ๆๆ! o13 o13
-
ปิ่นหยกจ๋า
หนูคิดอะไรจ๊ะถึงได้กำเดาไหลอ่ะ
เจ้าลูกเจี๊ยบรูปหล่อพ่อทิ้ง
ก็ยังสติลมึนแอนด์อึนต่อไป
กอดได้เป็นกอด จูบได้เป็นจูบ
แถมท่าทางจะหึงโหดด้วยวุ๊ยยย ^^
-
มาต่ออีกสิจ๊ะ อิอิ คิดถึงน้องปิ่นหยกน้องอาทิตย์
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 28 – ความชอบอีกแบบ
::Pinyok’s POV::
ผมเพิ่งเคยกินของฟรีที่ไม่อร่อยที่สุดก็วันนี้แหละ
ทั้งที่เป็นร้านประจำร้านเดิม อาหารดี ดนตรีเพราะ สั่งได้ไม่อั้นไม่เคยต้องจ่ายเองมาตลอด แต่พ่อสองหน่อซึ่งนั่งเผชิญหน้าจ้องตาอาศัยภาษากายโดยแทบไม่ปริปากคุยอะไรกันอยู่นี่กำลังส่งคลื่นความกดอากาศอันมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าแต่สัมผัสได้จนผมรู้สึกเหมือนร่างกายโดนบีบเหลือแค่สองนิ้วครึ่ง เมนูอลังการงานสร้างที่หลับหูหลับตาจิ้มสั่งเพราะถือว่ามีพี่ต้นเป็นเจ้ามือกระเป๋าหนักถึงกับรสชาติกร่อยไปในบัดดล
คือถ้าจะเงียบกันขนาดนี้ ขอกราบเรียนเชิญคุณชายทั้งสองไปนั่งวิปัสสนากันจะเข้าท่ากว่าไหม
“ปลาหิมะนี่อร่อยแสงพุ่งเลย!”
ผมกัดฟันเอ่ยเริงร่าสุดชีวิตเหมือนได้ค่าจ้างมาโฆษณาเมนูเด็ดของร้านออกอากาศ ทว่ากลับมีเพียงเสียง “อือ กินเยอะ ๆ” พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ จากพี่ต้น และความเงียบจากไอ้ลูกเจี๊ยบ หรือจะพูดให้ถูกคือมันไม่ได้หันมามองหน้าผมที่นั่งหัวโด่อยู่ข้างกันเลยด้วยซ้ำ มีก็แต่การขยับเล็กน้อยจากแขนซึ่งเอามาวางพาดไว้บนไหล่ตอนผมพูดเป็นการบอกให้รู้ว่ามันได้ยิน
และผมรู้สึกตัวหดเล็กลงอีก..... เหลือสักสองนิ้วได้
ฝั่งพี่ต้นหากไม่นับเรื่องพูดน้อยกว่าปกตินิดหน่อยก็เรียกว่าไม่ได้มีอะไรแปลกไปจากทุกทีนัก อืม...หรือจะหักเรื่องที่หน้าตาดูดีราศีจับสมกับเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกอย่างก็ได้ แต่ท่านชายอารมณ์ติสต์ซึ่งนั่งเบียดอยู่ข้างผมนี่แหละท่าทางจะมีปัญหา ไม่รู้ตอนขนลังน้ำอัดลมเมื่อบ่ายโดนอะไรกระแทกหัวเข้าหรือเปล่าถึงได้ออกอาการเหมือนผู้ป่วยสมองกระทบกระเทือนอย่างนี้
“รสชาติงั้น ๆ ล่ะ”
อาทิตย์หยิบแก้วเหล้าขึ้นกระดกพรวดเดียวน้ำสีอำพันสะท้อนแสงไฟแวววาวในนั้นก็ไหลเกลี้ยงลงคอ ผมไม่ทันได้นับว่านั่นแก้วที่เท่าไร แต่ดูจากปริมาณเรด เลเบิ้ลในขวดซึ่งพร่องลงไปไม่น้อย หากประมาณคร่าว ๆ ว่าเอามาหารสองกับพี่ต้นก็จัดว่าดื่มไปเยอะทีเดียว
....ที่ว่าหารสองนั้นถูกแล้ว... เพราะตอนนี้ผมนั่งสูบน้ำอัดลมทำตัวเป็นเด็กน้อยไม่บรรลุนิติภาวะหนึ่งเดียวในโต๊ะแม้ไอ้คนข้าง ๆ ซึ่งกำลังนั่งกระดกอยู่จะอายุเท่ากันนั่นแหละ แอลกอฮอล์ไม่ได้แตะโดนปลายลิ้นสักมิลลิลิตรและดูจะเป็นสิ่งเดียวที่มนุษย์สูงโย่งอีกสองคนเห็นตรงกัน ชวนให้สำเหนียกตัวเองได้ว่าอาการเมาแล้วร้องไห้คร่ำครวญของผมคงดูน่าสังเวชใจต่อผู้พบเห็นอยู่ไม่น้อย และผมจะไม่มีวันเชื่อเลย(เพราะปกติพอสร่างเมาแล้วก็จำอะไรไม่ได้)ถ้าหากไม่เห็นวิดีโอซึ่งคิมเคยถ่ายตอนเมาเอาไว้ให้ดู
บรรยากาศตึงเครียดเหมือนใส่เสื้อผ้ารัดติ้วตอนนี้ทำให้นึกเสียใจในความเห็นแก่กินของตัวเองอันเป็นเหตุให้ห้อยกระเตงตามพี่ต้นมา แน่นอนว่าถ้าผมมาอาทิตย์ก็มา ถึงแม้จะเป็นเรื่องปกติที่เจอรุ่นพี่คนนี้ทีไรก็ได้กินฟรีตลอดและนี่ก็เป็นอีกหนึ่งร้านประจำ แต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกเหมือนการพบกันมันดูผิดที่ผิดเวลาอย่างไรบอกไม่ถูก
บทสนทนาถูกใครสักคนชักนำเข้าสู่เรื่องราวสมัยก่อนตอนผมยังอยู่โรงเรียนเดียวกับคนบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
จะว่าไปก็คิดถึงเหมือนกัน... ตอนช่วงสอบก็ได้คนตรงหน้านี่แหละคอยติวให้ วีรกรรมบ้าบอคอแตกนั้นมีไม่น้อย กินฟรีไปก็เยอะ ช่วยไม่ได้พี่ต้นอยากบ้านรวยผมเลยต้องช่วยผลาญตามประสาน้องนุ่งที่ดี บทสนทนาชื่นมื่นประสาพี่น้องคงออกรสกว่านี้หากไม่ใช่เพราะต้องหยุดผวาเป็นพัก ๆ กับสีหน้านิ่งสนิทขัดกับแววตาคล้ายอยากผิดศีลข้อหนึ่งด้วยการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตของคุณชายข้างตัว
“ไม่เห็นเคยได้ยินแกเล่าเรื่องอาทิตย์ให้พี่ฟังเลย”
พี่ต้นเปิดประเด็น หลังจากสังเกตว่าเจ้าของชื่อไม่พูดอะไรสักคำมานานแล้ว ถามเสร็จก็นั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่วงท่าสบาย ๆ เห็นสายตาคมของพี่แกที่มองมายังมือไอ้ลูกเจี๊ยบซึ่งยังโอบรอบคอผมไม่ปล่อยก็เกิดระแวงขึ้นมาอย่างคนมีชนักปักหลัง ส่วนผู้ถูกพาดพิงนั้น... หลังมันเป็นตะคริวไปหรือยังถึงได้นิ่งแข็งขนาดนี้ก็น่าสงสัย
“ดูออกจะสนิทกัน”
“เรื่องมันยาวอะพี่ ฮ่า ๆ ๆ”
ไม่มีอะไรน่าขำเลย แต่ทำไมต้องพยายามหัวเราะปิดท้ายผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง
“เรื่องส่วนตัวไม่จำเป็นต้องเอาไปเล่าให้คนนอกฟังนี่ครับ”
เป็นเสียงทุ้มของคุณชายที่เย็นเยียบผิดวิสัยเกินไปเสียจนใจหวั่น ๆ ทำเอาผมแทบจะตัวหดลงอีกเหลือแค่หนึ่งนิ้ว สาบานต่อหน้าปลาหิมะจานโตนี่เลยว่าผมเห็นพี่ต้นออกอาการเหวอไปแวบหนึ่ง ก่อนสีหน้าจะกลับมาเป็นปกติ
อาทิตย์..เมิงใจเย็นนะ ที่นั่งหัวโด่อยู่นั่นเป็นอีกหนึ่งผู้มีอุปการคุณของกรูเลยนะ
“โอ้ งี้แกก็ไม่เคยเล่าเรื่องพี่ให้เพื่อนฟังด้วยล่ะสิ”
พี่ใหญ่สุดในโต๊ะโน้มตัวมาข้างหน้าแล้ววางคางไว้บนฝ่ามือตัวเอง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเริงร่าทว่าแววตากลับกดดันได้อย่างประหลาด
“...เพราะเป็น ‘เรื่องส่วนตัว’ เหมือนกัน”
...ตัวเหมือนจะหดลงอีกสักครึ่งนิ้วได้ อีกอึดใจถ้าสถานการณ์ยังไม่เปลี่ยนผมคงเหลือตัวเท่าจุลินทรีย์แล้ว
ทั้งที่เนื้อความในประโยคฟังยังไงก็พูดกับผมแท้ ๆ แต่สายตากลับไม่ได้มองมาสักนิด หรือพี่จะเริ่มเมาจนเข้าใจผิดว่าไอ้ลูกเจี๊ยบเป็นผมก็ไม่ทราบได้ถึงพูดไปจ้องหน้ามันไป สองคนทำท่าเหมือนจะจกลูกตากันด้วยคำว่า ‘เรื่องส่วนตัว’ ที่ผมอยากจะตะโกนว่ากรูไม่รู้เรื่อง ช่วยไปส่วนตัวกันที่อื่นได้ไหม
อาทิตย์ไม่ได้ตอบอะไรซึ่งนั่นกลับทำให้ยิ่งน่ากลัว บรรยากาศแบบนี้ให้มันพูดอะไรหน้ามึนออกมาอย่างทุกทีเสียยังจะดีกว่า ผมเหลือบมองและคิดว่ามันคงเริ่มกึ่มแล้วเหมือนกัน ...ก็น่าอยู่หรอก กระดกเอา ๆ อย่างนั้น รู้ตัวบ้างไหมว่าตัวเองก็ใช่จะบรรลุนิติภาวะ ผมกระตุกชายเสื้อมันเบา ๆ แล้วเอ่ยปราม
“พอแล้วได้แล้วมั้ง เดี๋ยวเมา”
“ไม่เมาครับ”
คิมเคยเปรยให้ฟังหลังกลับจากเที่ยวทะเลว่าเวลามันเมาแล้วปากหมา แต่ถ้ายังพูดเพราะแบบนี้อาจพอเชื่อได้ว่าคงยังไม่เมาจริงแม้แก้มจะเริ่มมีสีเลือดแดงจางตัดกับผิวขาวจัดบนใบหน้า
....ผมคงคิดมากไปเอง....
“ถ้าเมากูต่อยไอ้รุ่นพี่นี่หน้าแหกไปแล้ว”
สลัดเป็ด! เมาล้านเปอร์เซ็นต์! เมาแอ๋เป็นลูกเจี๊ยบตกถังเหล้าเลยไอ้นรก!
ผมรีบหันไปขอโทษขอโพยพี่ต้นก่อนจะเอ่ยกำชับเรียกความเห็นใจ “ไอ้บ้านี่เมาแล้วปากหมาอะ พี่อย่าไปถือมันนะ ที่จริงมันไม่มีอะไรหรอก”
“ทำไมจะไม่มี”
กรูกำลังช่วยเมิงอยู่นะฟาย!! เป็นแค่ลูกเจี๊ยบอย่าเพิ่งกลิ้งมาขัดแข้งขัดขาได้ไหม
คุณพี่หัวเราะหึ ๆ และผมเหมาเอาเองว่านั่นคือไม่ได้ถือสาอะไร “ไม่เป็นไร เพื่อนพี่ก็มี พวกเหล้าเข้าปากแล้วกวนตีนเงี้ย” ว่าแล้วก็เอามือมาขยี้บนหัวทั้งผมและอาทิตย์จนผมเผ้ายุ่งเหยิงก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
“กินไปก่อน เดี๋ยวไปห้องน้ำแป๊บ”
ร่างสูงของพี่ต้นเดินออกไปยังไม่ทันพ้นสายตาน้ำเสียงหาเรื่องก็ลอยมากระทบโสตประสาท
“ชอบคนรวยนักเหรอ”
ผมหันไปเห็นสีหน้ามึนตึงแล้วก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันดู.....น่ากลัว.... ผิดจากไอ้ลูกเจี๊ยบคนที่ชอบเดินตามผมต้อย ๆ คอยเรียกปิ่นหยกอย่างนั้นปิ่นหยกอย่างนี้ไปไกลโข
“เออ...ชอบมาก! ข้องใจอะไร”
“พวกเห็นแก่เงิน”
....น้ำเสียงโคตรเหยียด....
ประโยคแนวนี้ใช่ว่าไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งชีวิตฟังมาบ่อยครั้งจนเบื่อจะนับ ก็รู้หรอกว่าเมา ...แต่พอออกจากปากมันผมกลับรู้สึกเจ็บแปลบในใจขึ้นมาบอกไม่ถูก คิมควรเตือนผมสักหน่อยว่านอกจากปากหมาเวลาเมาแล้วมันยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่นได้เลือดเย็นแบบนี้ด้วย
“.....เพิ่งรู้รึไง...!?”
หากผมสวนกลับไปได้หนักแน่นกว่านี้ก็คงดี
“รู้นานแล้วว่ะ แต่ไม่คิดว่าจะอาการหนักขนาดนี้”
มันยักไหล่ อาศัยส่วนสูงที่มากกว่ามองกดลงมาให้ผมรู้สึกต่ำเตี้ยเรี่ยดินลงไปอีก “เห็นใครมีเงินโปรยให้คงพร้อมเกาะแข้งเกาะขาเขาหมดเลยสิ”
ผมกัดริมฝีปากแน่น... ก็อาจจะใช่ ลองมันเกิดมาจนเหมือนผมดูสิ
“......เออ......”
“ศักดิ์ศรีแม่งไม่มีเลย”
“อาทิตย์!”
ผมหน้าชาไปหมดราวกับโดนตบที่แก้ม เผลอตวาดมันไปเสียงดังลั่น โชคดีที่โต๊ะซึ่งนั่งอยู่จัดไว้เป็นสัดส่วนห่างไกลจากผู้คนออกมานอกร้านจึงไม่มีใครให้ความสนใจนัก ผมไม่รู้มันเป็นบ้าอะไรตั้งแต่เจอพี่ต้นจนถึงตอนนี้ ยิ่งเอาแต่กรอกเหล้าเข้าไปก็ยิ่งพูดไม่รู้เรื่อง เสียงตวาดของผมทำให้มันชะงักไปเพียงเล็กน้อยก่อนจะส่งรอยยิ้มกลับมา รอยยิ้มเย้ยหยันแบบที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะสามารถทำสีหน้าอย่างนั้นได้กับคนที่มันบอกเองว่าชอบนักชอบหนา
“ทำไม?..แทงใจดำ?” มันกระชากเสียง มือคว้าที่ไหล่ผมแล้วผลักไปกระแทกเข้ากับพนักพิงซึ่งทำจากไม้ แรงปะทะนั้นทำเอาเจ็บร้าวอยู่แถวสะบักจนผมสะดุ้ง
“อึก!!!”
“ถ้ามีเสี่ยอะไรนั่นเลี้ยงไอติมก็จะตามไป ถ้าพี่ต้นรวยก็จะไปกับเขา ใครมีอะไรให้ก็กระดิกหางตาม”
.....มันเจ็บ
.....ตรงไหนสักแห่ง....ซึ่งไม่ใช่บริเวณที่เพิ่งถูกกระแทก....
มือที่บีบไหล่ผมคล้ายจะออกแรงเค้นหนักขึ้น ...ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาและความอดทนซึ่งเก็บกลั้นไว้ก็ราวกับใกล้ถึงจุดสิ้นสุดเมื่อได้ยินถ้อยความหลังจากนั้น
“ชอบแต่คนมีเงินอย่างนั้นใช่ไหม!?”
“ถ้าชอบแต่คนมีเงินกูคงไม่ชอบมึงหรอกไอ้เลว!!”
เวรเอ๊ย! ใครแอบใส่เหล้าลงแก้วเป๊บซี่ผมหรือเปล่า ทำไมน้ำตาแม่งไหลไม่หยุดเลย
“เฮ่ย! ไอ้เปี๊ยก ร้องไห้ทำไมวะ!?”
เสียงพี่ต้นดังขึ้นจากอีกฝั่งไม่ไกลนัก
....และอาทิตย์คลายมือที่บีบไหล่ผมออกช้า ๆ ก่อนจะผละออกไป
ผมไม่ทันเห็นว่ามันทำสีหน้าแบบไหนเพราะภาพตรงหน้านั้นพร่าเลือนไปหมดจากหยดน้ำที่กลบนัยน์ตา ความร้อนระอุจากฝ่ามือนั้นหายไปแล้ว หายไปพร้อมกับความปวดหนึบตรงที่ถูกบีบเสียแน่นเมื่อครู่ แต่ยังคงเหลือความเจ็บบางอย่างซึ่งชัดเจนจนร้าวไปหมดแต่กลับบอกไม่ได้ว่ามาจากไหน
หากเป็นเวลาปกติมันอาจเสนอหน้าเข้ามากอดผมแน่นหรืออะไรทำนองนั้น ...ทว่าครั้งนี้กลับไม่ใช่ มีแต่มือพี่ต้นที่ยื่นมาขยี้หัวผมเบา ๆ เป็นเชิงปลอบ
“เป็นอะไรของแกเนี่ยไอ้เด็กบ้า”
“ไม่รู้ ผมเมา เมาแล้วชอบร้องไห้!!”
พี่ต้นทำหน้าเหมือนอยากถามว่าเมากับแพนด้าอะไร ในเมื่อยังไม่ได้แตะเหล้าสักแอะ
“หนีไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวกินจนเมานี่ไม่ใช่แล้วไอ้น้อง”
ทีท่ารู้ทันนั้นไม่ได้ทำให้ผมคิดเปลี่ยนข้อแก้ต่างที่น่าเชื่อถือกว่านี้ให้ตัวเอง พี่ต้นจะเข้าใจว่าอะไรก็ช่างเพราะผมหมดอารมณ์จะสนใจเรื่องอื่นแล้ว
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตา ตั้งแต่อยู่กับมันมาก็มีเรื่องทำให้เสียหน้าบ้าง เสียฟอร์มบ้างมาตลอด มีแต่อะไรที่โคตรจะไม่เท่อย่างผู้ชายอกสามศอกพึงกระทำเลยสักนิด แล้วไอ้ที่มายืนน้ำตาไหลทั้งที่ไม่ได้แตะเหล้าสักกระผีกนี้มันใช่เรื่องไหม แม้แต่ของฟรีที่เคยปลาบปลื้มก็ยังกินไม่อร่อย
สุดท้ายพี่ต้นก็เรียกคิดเงินโดยไม่ได้ถามไถ่รายละเอียดอย่างอื่นอีกแล้วพาพวกผมขึ้นรถกลับบ้านแบบไม่มีใครปริปากพูดอะไรกันแม้แต่คำเดียวมาตลอดทาง
.
.
.
.
.
หน้าบ้านเงียบสนิท เหลือเพียงไฟนีออนเปิดทิ้งไว้หนึ่งดวง ผมเปิดประตูลงจากรถ ในใจขมุกขมัวจนไม่อยากพูดอะไรอื่นอีกแต่การจะเดินฉับ ๆ หนีเข้าบ้านไปเลยคงเป็นการเสียมารยาทต่อรุ่นพี่ที่อุตส่าห์ให้ความช่วยเหลือสารพัดอย่างมาตลอดแบบไม่น่าให้อภัย สุดท้ายจึงยื่นหน้าเข้าไปในตัวรถแล้วเรียกคนที่นั่งอยู่บนเบาะนั่งคนขับให้หันมามอง
“ขอบคุณนะครับพี่ต้น”
อีกฝ่ายส่งรอยยิ้มกลับมา นั่นทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาบ้างเลยเผลอพูดต่อเสียยาว
“ขอโทษที่ทำให้กร่อย ...พี่น่าจะไปนั่งกินกับเพื่อนคงเพลินกว่า”
“ขำ ๆ ว่ะ แกที่ทำตัวปัญญาอ่อนกว่านี้พี่ก็เห็นมาเยอะแล้ว”
ผมทำหน้าแหย นั่นฟังดูไม่ใช่คำชม
“งั้นไปก่อนนะพี่”
“เฮ่ย เดี๋ยว”
“??”
“เอ้า!”
ถุงใบใหญ่ถูกโยนส่งมาให้ เป็นถุงเดียวกับที่พี่ต้นใช้ฟาดผมเสียหัวทิ่มเมื่อบ่ายนี้ ข้างในมีห่อขนมเอสแอนด์พีซึ่งจำได้ว่าเจ้าตัวบอกตั้งใจจะเอาไว้กินเอง
“ซื้อมาฝาก”
“...หา...? ก็ไหนว่า--”
“เอาไว้จะพาไปหาอะไรกินใหม่”
พี่ต้นตัดบท รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเจ้าของขนมก่อนรถจะเคลื่อนตัวห่างออกไป
.
.
.
.
ผมเดินไปเอากุญแจไขประตูบ้าน ไม่ได้ปรายตามองไปทางอีกคนที่ยืนรออยู่ที่เดิมแม้แต่น้อย อะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกว่าไม่พร้อมจะมองหน้ามันตอนนี้
“ชอบพี่ต้นเหรอ?”
ลูกกุญแจหลุดจากมือผมลงไปกระทบพื้นสะท้อนดังกรุ๊งกริ๊งในความเงียบ
ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ลำบากไม่น้อยกับการจะส่งน้ำเสียงเย็นชากลับไปโดยไม่ได้หันไปมองหน้าคนถาม
“ชอบ พี่ต้นรวย ใครรวยฉันกระดิกหางใส่หมดนั่นแหละ”
พูดเองก็สะอึกเอง ผมก้มหน้าก้มตาย่อตัวลงจะเก็บลูกกุญแจแบน ๆ จากพื้นขึ้นมา แต่ยิ่งพยายามมือกลับยิ่งสั่นจนหยิบไม่ติด สุดท้ายแล้วผมก็วางมือเอาไว้บนพื้น รู้สึกไม่มีแรงกระทั่งจะหยิบกุญแจที่ว่า ถุงขนมซึ่งเพิ่งได้มาถูกปล่อยหล่นข้างตัว
.....ตามด้วยหยดน้ำร่วงจากตาลงเป็นดวงบนพื้นปูนเย็นเฉียบ
“....ฮึก!”
“....ปิ่นหยก”
ผมไม่รู้จะบังคับตัวเองอย่างไรไม่ให้สั่น ทั้งแขน...ทั้งขา หรือว่าทั้งตัว...มันควบคุมไม่ได้พอกับที่ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองให้น้ำตาหยุดไหลได้แม้ในขณะที่ถูกสวมกอดเอาไว้แน่นด้วยอ้อมแขนที่คุ้นเคย
“ขอโทษ...ขอโทษ....”
“ไอ้เลว....พี่ต้นเป็นพี่ชาย......ถ้าแกจะฟังภาษาคนรู้เรื่องว่าพี่ชายคืออะไร”
“.....ขอโทษ....ขอโทษ......ขอโทษจริง ๆ......บ้าเอ๊ย! ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ทำให้ต้องร้องไห้อีกแล้ว...”
ผมได้ยินมันเอ่ยเสียงสั่นกับไหล่ของผม ไม่รู้ว่ามันยังเมาอยู่หรือเปล่า ผมเกลียดมันที่เป็นแบบนี้จริง ๆ แต่นั่นยังไม่เท่ากับเกลียดตัวเองที่คอยจะใจอ่อนให้อยู่ตลอดเวลา ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้กันนะ...
“....ปิ่นหยก ผมขอโทษ....”
คนที่ทั้งบ้าทั้งโง่ที่สุดคงเป็นผมนี่เอง ที่ปล่อยให้มันนั่งกอดอยู่บนพื้นอย่างนั้นเป็นนานสองนานจนยุงเริ่มตามพรรคพวกมาสูบเลือด กับคำขอโทษซึ่งเดาว่าคงเกินร้อยรอบได้แล้ว
....หากมันรู้ว่าผมเผลอใจอ่อนตั้งแต่ที่พูดขอโทษออกมาครั้งแรก มันจะยังพร่ำซ้ำไปซ้ำมาให้ผมฟังอยู่อีกไหม?
.
.
.
.
“นี่...ปิ่นหยก”
มันผละออกมาเล็กน้อยโดยที่มือยังโอบอยู่กับเอวผม ใบหน้าเอียงลงให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันแล้วถามออกมาเสียงแผ่วเบา
“...ที่บอกว่าชอบฉันที่ร้านล่ะ...”
ผมใจหายวาบ...ทำไมมันไม่รู้จักลืม ๆ เรื่องไม่จำเป็นทิ้งไปเสียบ้างนะ
“กรูไม่รู้ กรูเมา”
“เมาพ่องอะไรกินแต่น้ำอัดลม”
ปากหมาว่ะ “บอกว่าเมาก็เมาสิ!”
มือใหญ่เอื้อมมาเช็ดน้ำตา แต่ยังไม่ทิ้งประเด็นเดิม
“นี่...บอกสิว่าชอบคนละแบบกับพี่ต้นใช่ไหม แล้วชอบฉันมากกว่าหรือเปล่า...”
“....อาทิตย์....”
“..ปิ่นหยกครับ” เสียงทุ้มกระซิบข้าง ๆ ก่อนจมูกโด่งเป็นสันจะซุกลงคลอเคลียอยู่แถวใบหูแล้วลากลงมาถึงมุมปาก ลมหายใจร้อนผ่าวเจือกลิ่นแอลกอฮอล์เป่ารดลงมาเพียงเบา ๆ แต่พัดพาสติผมหลุดลอยแบบไม่ต้องเสียเวลาดื่มเหล้าด้วยตัวเอง
....และอาจเป็นเพราะสติหลุดหายไปแล้วอย่างที่ว่า ผมจึงได้ทำอะไรบ้าบอด้วยการควานหยิบถุงขนมราคาแพงของพี่ต้นขึ้นมาแล้วโยนทั้งหมดทิ้งลงถังขยะหน้าบ้านต่อหน้าต่อตาไอ้ลูกเจี๊ยบ
“.......แบบนี้คิดว่าไงล่ะ...หรือโง่จนตีความไม่ได้”
มันไม่รู้หรอกว่าผมต้องใช้ความพยายามขนาดไหนกับการพูดประโยคเมื่อครู่นี้โดยที่เสียงไม่สั่น
ผมเห็นมันทำหน้าประหลาดใจเพียงแวบเดียว หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยประกายวิบวับส่งมาจากนัยน์ตาเชื่อมด้วยฤทธิ์แอลกฮอล์ ....แล้วรอยยิ้มที่ชวนให้ใจเต้นไม่เป็นส่ำก็กรีดกรายบนริมฝีปากอิ่ม
....และผมหลับตาจำนนต่อความพ่ายแพ้
To be continued…
เจ็บแค้นเคืองโกรธสิ่งใดลงกับลูกเจี๊ยบค่ะ คนเขียนไม่เกี่ยว //ทิ้งกันซะงั้น XD
ปล.ขอบคุณทุกคอมเม้นต์จริง ๆ ค่ะ อ่านแล้วน้ำตาแทบจะไหลพราก ๆ มีแรงปั่นต่อฮึบ TTvTT
ปล.2 อย่าเพิ่งโกรธลูกเจี๊ยบมากนะคะ แค่เมา+หึง //เอ๊ะหรือจะยุให้โกรธเยอะ ๆ เลยดี หมั่นไส้ (ฮา) อีกหน่อยคงโดนปิ่นหยกสั่งงดเหล้าตลอดชีพ 5555
อ่านจบก่อนจาก ส่งค้อน(พลาสติก)ให้ระบายแค้นฟาดหัวลูกเจี๊ยบเล่นแบบเกมนี้เลยค่ะ XD
(http://a3.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/s720x720/402794_407588282634394_1686996574_n.jpg)
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
หึย เมาแล้วปากเสียแบบนี้มันน่าตบให้ปากแตกนักเชียว
คะแนนนิยมตกแล้วแก ฉันเปลี่ยนใจเชียร์พี่ต้นซะดีมั๊ยเนี่ยะ
-
พี่ต้นเป็นพี่ชายที่น่ารักดีนะ
เจี๊ยบใจร้ายอ่ะ ว่าปิ่นหยกแรงไปนะ
เจี๊ยบเกิดอาการ หึงหวงขั้นรุนแรงไง ต้องเข้าใจหน่อย หุหุ
คนเขียนสู้ๆ ว่างๆมาต่ออีกนะคะ
-
เจี๊ยบนี่เมาแล้ววอนทีนมากอ่ะ :beat:
อย่าไปดื่มคนเดียวนะเจี๊ยบ เดี๋ยวตื่นมาจะไปอยู่โรงพยาบาลโดยไม่รู้ตัว o18
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
บทนี้เล่นเอาน้ำตาตกแหมะๆๆๆ หมอนเปียกเลย ;w;
ไอลูกเจี๊ยบบบบบบบบบบบบบบ คะแนนดีตลอด ทำไมตายน้ำ(เหล้า)ตื้นอย่างนี้!!!
พูดแรงขนาดนั้น หายเมาแล้วขอให้จำที่ตัวเองพูดได้เถอะ ให้เฉาตายไปเลย!!
//วิ่งไปโอ๋ปิ่นหยก
-
อร๊ายยยยย ลูกเจี๊ยบ นรก หึงด้วยอ่ะ ได้เห็นมุมตอนเมา
ก็น่ารักดีนะ ปิ่นหยกถึงกับร้องไห้ คราวที่แล้วก็กำเดาไหล
หือ!!! แสดงว่าแกก็มีอิทธิพลกับปิ่นหยกบ้างแล้วแหละ
ถึงขนาดทิ้งขนมแพงนะนั่น 555 เพื่อบอกความรู้สึก
สู้ๆ นะอาทิตย์
:กอด1: :กอด1:
-
ใจอ่อนตลอดล่ะปิ่นหยก :เฮ้อ:
-
ไอ่ลูกเจี๊ยบบบบบบบบบบบบบบบบบ แกกกกก แกนะแกกกกกกก :z3: :z3: :z3:
เหล้าเข้าปากปากแล้วแมร่งเป็นงี้ตลอด ผีหมาบ้าเข้าสิงหรือไง ถึงได้พูดจาดูถูกนู๋ปิ่นหยกขนาดนั้น สัญยาว่าจะไม่ทำให้ร้องไห้อีก แล้วนี่มันอะไร อ๊ากกก อยากจะจับมาตีก้นแรงๆสักทีให้รู้สำนึก (ขอนิดนึงเหอะ ฮ่าาาา) :z1:
ดีนะที่ยังพอมีสติ ขอโทษนู๋ปิ่นหยก ถ้าไม่กินเหล้าอีกจะดีมากนะ ขอบอก !!!!
-
อื้อหือ ไอ้ลูกเจี๊ยบโหมดดาร์ก แผ่รังสีอำมหิตซะ ด้วยความเมา+หึง
ไอ้หล่อมึนจึงกลายร่างเป็น คุณชายเย็นชา ปากร้าย(เพราะใจรัก) :o8:
แม่ไก่เอ๊ย ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ ขนาดกล้าทิ้งของฟรี!!! เพื่อลูกเจี๊ยบ
งานนี้แม่ไก่คงจะถูกจับกินหัว กินหาง กินกลางตลอดตัว ฮิ้วววววว :m13: :m13:
-
ขอเม้นสองตอนนะคะ ^^
ตอน27 มันอ๊ายยยมากๆเค่อะคุณคนเขียน
อาการหนักขึ้นทุกทีแล้วนะนายเอกของเรา เดี๋ยวนี้พัฒนามีเลือดกำเดาไหลด้วย
ถ้าพัฒนากว่านี้คงมีกระชากพระเอกมาจูบโดยไม่รู้ตัว(อันนี้คนอ่านก็รออยู่ เหอๆ)
แต่ไม่ใช่เพราะน้ำเมาแล้วร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแบบครั้งนั้นอีกนะ อันนั้นไม่ไหว สงสารอาทิตย์
พี่ต้นเป็นใคร เป็นแค่พี่ที่สนิทม้ากมากเท่านั้นใช่มั้ย
ถ้าจะเป็นแบบคิมก็โอเค แต่ถ้ามันมากกว่าม้ากมากก็...ไม่รู้อ่ะ :laugh:
ทำร้ายจิตใจมากๆ
ไหนเมื่อก่อนกวนตรีนไม่ใช่หรอ แล้วทำไมคราวนี้พูดจาทำร้ายจิตใจแทนล่ะ
เสียใจอ่ะ เสียใจ พูดแบบนี้ตัดแต้มลุ่มหลงไปเลยหนึ่งแต้ม
และในที่สุดพี่ต้นก็คือพี่ต้น ก็คือพี่ชายมิใช่ใครอื่น ><
ดีใจที่อาทิตย์ไม่มีคู่แข่งคนอื่นเพิ่มมา(แล้วตอนนี้มันมีที่ไหน?)
ปล.คนเขียนชอบมาต่อเร็ว กลับบ้านก็อดเม้นเลยต้องมาเม้นแบบดับเบิ้ลแทนอ่ะ คนเขียนใจร้าย :o12:
-
ไอ้เจี๊ยบบ เสียดายเอสแอนด์พี
-
ดีว่าปิ่นหยกไม่ใช่คนมีฐิฑินะเนี่ย ลูกเจี๊ยบรอดไป :เฮ้อ:
-
นี่คือเค้า2คนยอมรับซึ่งกันและกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย ฉันรักเธอ เธอก็รักฉัน
อาทิตย์แกนอกจากจะมึน ยังปากหมา คิดเองเออเอง ไม่ควบคุมอารมณ์ ไม่มีเหตุผล ใช้วาจาเชือดเฉือนได้เจ็บปวดมาก ขอหักคะแนนที่เคยให้ไป
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบเมาแล้วปากเสียนะ ฮึ้ยยยยย
-
หลงลูกเจี๊ยบเต็มที่แล้วสิเนี่ย
-
ตอนต่อไป....... :z1: จะใช่อย่างที่นางฟ้าคิดป่ะเนี่ย วู้ว :call:
สามคำ>>>ลูก เจี๊ยบ น้อย :กอด1:
-
ลูกเจี๊ยบหึงน่ารัก ~ ถึงจะปากร้ายไปบ้าง แต่ก็เพราะหวงแม่ไก่มากนี่นา.. :-[
ในที่สุดปิ่นหยกก็สารภาพออกมาแล้วค่าา ฟินนนน!!
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
ฮึ่ย ลูกเจี๊ยบปากหมา เมาแล้วหมางี้ได้ไง ฟาดมันเล้ย ปั่กๆๆๆ หุๆ
-
เสียดาย S&P :sad4:
-
ตกลงลูกเจี๊ยบเมาไหมเนี่ย?
แน่ะๆ มีหึงมีหวงกันด้วย
ปิ่นหยกเลยหลุดปากบอกชอบเลย :o8:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบ!! ปีกกล้าขาแข็งมาว่าแม่ไก้ของเจ๊หรอยะ เดี๋ยวจูบสั่งสอนเลย :laugh:
แต่เจ๊ชอบนะ ปิ่นหยกดูชัดเจนในความรู้สึกดี เหอะๆๆ จุ๊บด้วยอ่ะ :-[
ยอมขนาดนี้ปิ่นหยกรับผิดชอบเอาไอ้ลูกเจี๊ยบไปเป็นแฟนเลยเทอะ :z2:
P.S. เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แค่แป๊บซี่ก็เมาได้
-
ร่วมด้วย ช่วยทุบหัวไอ้ลูกเจี๊ยบขี้เมา :3125: :angry2:
-
อ๊ากกกกกกก!!! ไอ้ลูกเจี๊ยบบบบบ :z6: :z6:
เสียใจ..เสียใจแทนปิ่น!
เราน้ำตาคลอๆจะไหลตั้งแต่ “ศักดิ์ศรีแม่งไม่มีเลย”
ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านไปหยุดไป.. อ่านๆไปแล้วแว๊ปไปร้องไห้แปปนึง แล้วกลับมาอ่านต่อ..
แต่ไอ้ลูกเจี๊ยบแม่มก็ยังไม่หยุดปากหมาซักที !!! (ขออภัยที่หยาบคาย UU)
ทั้งโกรธทั้งเสียใจแทนปิ่นหยกเลย :( ถึงจะเพราะเมา+หึงก็เถอะ!! แกห้ามกินเหล้าอีกนะโว้ยยยย!!!!
ปิ่นหายโกรธง่ายไปม๊ายยยยยยยยยยยย ???!!! น้ำตาฉันยังไม่ทันหยุดไหลเลยหายโกรธละ ?
อาทิตย์....แกจงรู้สึกผิดซะ!! รู้สึกผิดเข้าไปเยอะๆเลยยยย!!! ให้สมกับน้ำตาของน้องปิ่น(และของฉันT^T)
-
เคยรู้แล้วว่าลูกเจี๊ยบเมาแล้วจะกลายร่างเป็น(ปาก)หมา
แต่สงสารปิ่หยกอ่ะ คำำพูดรุนแรงทำร้ายใจเกินไปแล้ว :angry2:
-
ปิ่นหยกรีบดัดนิสัยลูกเจี๊ยบด่วน
ดัดตอนเป็นลูกเจี๊ยบดีกว่ารอเป็นไก่ชนแล้วแก้ยาก 55555
-
เจ็บปวดรวดร้าว ไอ้บ้า ไอ้ปากหมา ไอ้...ไอ้. :fire:
ถ้าเราเป็นปิ่นหยกนะ จะไม่พูด้วยสามวันแปดวันเลยเอาให้เข็ด ชิส์ !!
ว่าแต่..วิธีการพิสูจน์ของปิ่นหยกนี่ใจกล้าน่าดู ถึงกับทิ้งขนมราคาแพงให้ดูเลยเหรอ ไม่ใช่ปิ่นหยกคงคิดไม่ได้นะคะ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
ตอนที่ 27
อยากเห็นงานเข้า
ตอนที่ 28
งานเข้าจริงๆ อ่านไปน้ำตาร่วงไป เราว่าลูกเจี๊ยบเลิกเหล้าเห้ออออ
ปิ่นหยกใจอ่อนให้ตลอดเลยอ่ะ ทั้งที่เสียความรู้สึกขนาดนี้
-
สุดท้ายก็ดีกัน~ :o8:
เมาบ่อยไปก็ไม่ดีนะลูกเจี๊ยบ ปิ่นหยกเค้าเจ็บ(ที่หัวใจ)
ตอนท้ายน่ารักมาก หลง ~ :-[
-
ลูกเจี๊ยบใจร้าย :o12: ระวังเถอะจะโดนคนอ่านขโมยปิ่นหยกไป :fire:
-
ลูกเจี๊ยบมันสร้างเรื่อง!!!! ร้ายมากนักนะลูกเจี๊ยบ!!!
นี่คงรู้แนวปิ่นหยก(ที่ไม่ค่อยรู้จักใจตัวเอง)เลยสร้างแรงกระตุ้นให้สารภาพแบบโกรธๆ ล่ะสิ เชอะ
แต่คนอ่านจิกหมอนนะ แบบว่า...น่ารักอ่ะ~~ กรี๊ดดดด >/////<
ขอบคุณ และรออ่านต่อนะจ๊ะ
-
ขอฆ้อน 3 อันค่ะ จะฟาดให้สมองกลับเข้าที่เลยทีเดียว
ขัดใจลูกเจี๊ยบสุดๆ
จาก
FCน้องปิ่น
-
โอ๊ยย ไอลูกเจี๊ยบ มันบ้าบิ่น ปากหมาได้ใจเลยอ่า ตอนเมาเนี่ย :เฮ้อ:
ปิ่นหยก สุดท้ายก็พูดออกมาเนอะ o13
นึกว่าจะซึนไปอีกนาน
เค้าอยากเล่นเกมส์ตีลูกเจี๊ยบเหมือนในรูปอ่า แอบหมั่นไส้มันเบาๆ :serius2:
-
ไอ้เจี๊ยบบ เสียดายเอสแอนด์พี
ใช่เลย 555+
-
:monkeysad: ถึงกับน้ำตาซึมด้วยความสงสารน้องปิ่นหยก อาทิตย์อ่ะหึงแล้วปาก...มาก
โกรธนะพูดตรง ๆ คือแบบหึงยังไงก็ไม่ควรพูดให้คนที่รักเสียใจสิ จำไว้เป็นบทเรียนด้วย
แล้วดูที่ปิ่นหยกทำ บอกชอบเค้าไปทั้งโมโหอย่างนั้น เอาถุงขนมทิ้งอีก (พรุ่งนี้น้องคงคิดเสียดายแย่)
คือเธอแพ้อาทิตย์ทุกตรงอ่ะ เข้าใจไว้นะอาทิตย์ว่าตัวเองสำคัญขนาดไหน :angry2:
ต่อไปห้ามทำปิ่นหยกเสียใจอีกนะ คนอ่านจะงอนจริงด้วย ลูกเจี๊ยยก็ลูกเจี๊ยบเหอะ :m16:
(องครักษ์พิทักษ์ปิ่นหยกมาเองค่ะ)
ขอบคุณค่ะ
-
ลูกเจี๊ยบเมาแล้วปากหมาจริงๆ แต่ดีนะยังจำอะไรๆได้
-
ปิ่นหยกจะแอบไปเก็บขนมขึ้นมาไหมอ่ะ :laugh:
-
จะให้เสียน้ำตาอีกกี่รอบจ้ะ ไอ้ลูกเจี๊ยบ :z6:
-
เกลียดอ่ะ เกลียดมากอาทิตย์เวอร์ชั่นหลังเหล้าเข้าปาก
รู้สึกไม่ชอบตั้งแต่ตอนครั้งก่อนที่เมาแล้วพูดจาไม่ดีแล้วล่ะ พอมาตอนนี้ แรงขึ้นไปอีกขั้น แต่ละประโยคทำร้ายจิตใจมาก
อดคิดไม่ได้ว่าแม้จะทำไปเพราะหึง แต่คำพูดพวกนั้นส่วนหนึ่งมาจากความคิดลึกๆต่อปิ่นหยกใช่ไหม
ทำตัวมีเหตุผลซะบ้าง มองให้กว้างๆ ไม่ใช่หึงโหดหน้ามืดตาลายน้ำลายฟูมปาก
ซักวันถ้าพฤติกรรมนี้มันทำให้ต้องเสียคนที่รักไป จะไม่เสียใจเหรอ
แต่ก็ดีอย่างที่ไม่ร้ายขึ้นขึ้นใช้กำลัง ไม่งั้นคะแนนร่วงลงหลุมดำไปแล้ว
คนเขียนเก่งอ่ะ ไม่กี่ประโยค ทำให้เราเจ็บแค้นแทนปิ่นหยก (เจ้าตัวเขาให้อภัยไปก่อนแล้วด้วยซ้ำ)
แบบที่จบตอนแล้วพระเอกขอโทษแล้ว เราก็ยังแค้นอยู่ว่ะ วะฮ่าๆๆๆ
หลังจากนี้จะเลิกเหล้าหรือไม่ หรือจะดื่มต่อ สิทธิส่วนบุคคล เจ้าตัวคิดเอาเองเถอะ โตแล้ว
-
โบ้หัวอาทิตย์หนึ่งที โทษฐานเมาแล้วปากเสีย นายมีสิทธิ์จะเมาแล้วด่าปิ่นหยกได้ก็แต่ตอนที่ปิ่นเมาเท่านั้น (เพราะมันไม่รู้เรื่องอะไร 555)
โถ ปิ่นนนนนนนนนนนน เสียใจใช่มะ มาๆ มาซบอกเค้า
-
ใครจะว่าเจ้าลูกเจี๊ยบปากหมายังไงแต่เจ๊ว่ามันน่าร๊ากกกอ่ะ :z2:
ทั้งหึงทั้งเมา โอ้ว เป็นไปได้นะเจ้าลูกเจี๊ยบ o13
อยากบอกว่าชอบตอนนี้ที่สุดที่หนูปิ่นสารภาพนั่นแหละ ทั้งช็อค อึ้ง หวิว หวาน ปนเปกันไปหมด สรุปแล้วเค้่าชอบตอนนี้อ่ะ :z1:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบทำแม่ไก่ร้องไห้ เดี๋ยวปั๊ดเหยียบเลยนิ
-
ถึงลูกเจี๊ยบมันจะเมาปากเสีย แต่ก็ขำมันอะ :laugh:
เปิดใจกันแล้ว ต่อไปนี้ก็เป็นแฟนกันจริงๆจังๆได้ซะทีเนอะ :o8:
ต้องให้ลูกเจี๊ยบเมานะ ถึงจะง้างปากน้องปิ่นหยกให้บอกชอบได้ :laugh:
แต่คำพูดแต่ละคำนี่มันช่างกรีดแทงจิตใจเสียเหลือเกิน :z3:
-
:L2:
-
:-[ หวีดหวานแหววเชียวนะ ถึงลูกเจี๊ยบจะเบิ้ลความมึนก็เถอะ
มันมึนแบบเมาๆ ในที่สุดปิ่นก็ยอมรับใจตัวเอง ฮ่าๆ
-
โหยย ลูกเจี๊ยบหึงและหวงแบบโหดมาก เพราะเหล้าด้วยเนอะ หึงพี่ต้นเค้า เหมือนพี่ตินจะไม่คิดอะไร รึเปล่าหว่า แบบอาศัยความเป็นผู้ใหญ่กว่าแบบนี้ ถ้าไม่มีเหล้าคงพูดนิ่มเหนือเมฆกว่านี้ นี่หลุดคอนเซปมึนไปเลยอ่ะ
แต่อาทิตย์เมาอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ เหมือนรู้ใจตัวเองมากขึ้น ปิ่นหยกบอกชอบลูกเจี๊ยบแล้วอ่ะ น่ารัก ตอนอาทิตย์กอดขอโทษนะ บรรยากาศละมุนมาก ปิ่นหยกไม่ใจอ่อนยวบยาบได้ไงไหว
-
น่าจะตบไอ้ลูกเจี๊ยบสักหลาย ๆ ทีก่อนใจอ่อนนะหนูปิ่น ปากนี่เลวจริงจัง
-
เมากวนทรีนก็จิง
แต่ถ้ามันทำให้ปิ่นหยกพูดก็คุ้มเบา ๆ วะ
แต่ เสียดาย เอส แอนด์ พี อ่ะ
-
อาทิตย์!
ไหนแกบอกว่าจะไม่ทำให้ปิ่นหยกต้องเสียน้ำตาอีกแล้วไง
ยังไม่ทันข้ามวันแกก็เสียคำพูดแล้ว
ถ้าเมาแล้วปากแบบนี้ อนาคตจะเชื่อใจแกได้เหรอวะ
(นิสัยเมาแล้วปากเสียนี่น่าเป็นห่วงจริง ๆ นะ)
โอ๋ ๆๆๆๆ ปิ่นหยกจ๋า
ไอ้ลูกเจี๊ยบปากเสีย หนูอย่าเอามาเป็นอารมณ์เลยน๊า
ถ้ามันเกรียนมาก ๆ
ทิ้งมันเลยลูก!!!!!
-
อิลูกเจี๊ยบถ้าเมา
แล้วปากแบบนี้
อย่าเมาดีกว่าแต่ก็
ดีนะแม่ไก่ได้เปิดใจ
สักที :L1:
ขนมของแพงนะนั่น
เสียดายแทน :laugh:
-
:z3:ง้อแป้บเดียว ไม่คุ้มค่าน้ำตาเลย ขาดทุนหัวใจแล้วปิ่นหยก
-
ลูกเจี๊ยบปากเสียนะ :z3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปิ่นหยกดูย๊อมยอมอาทิตย์แฮะ ขอโทษหน่อยเดียวก็หายโกรธแระ เด๋วเจ้าอาทิตย์ก็ปากหมาอีกจนได้ ชริ!
-
อั๊ยยะ..... หึหึหึ
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบเอ๊ย :z6: เมาแล้วปากหมาแบบนี้มันน่านัก ทำให้ปิ่นหยกร้องให้เลย
พี่ต้นจากตอนแรกที่ดูเหมือนมีอะไรแต่จริงๆแล้วเป็นคนที่น่ามีอะไรด้วยมากกก :กอด1: ใจดีอะ
-
...ค้อนพลาสติกคงไม่พอค่ะ
อย่างไอ้ลูกเจี๊ยบขี้เมานี่... ค้อนหินฟินสโตนเลยดีกว่า!!!
แต่ทุบหัวแล้วลากเข้าห้องยู้นะ ปิ่นหยกก็เชิญไปชอบพี่ต้นนะจ๊ะ (อินี่...)
หมั่นไส้ลูกเจี๊ยบอะ ทำน้องปิ่นร้องไห้
เมาแล้วปากหมาแบบนี้ เดี๋ยวตบจูบเลยค่ะ
ดูดิ๊... น้องปิ่นกลั้นใจทิ้งถุงขนมเอสแอนด์พีเพื่อเอ็งเลยนะเฟ้ย
ถ้าจะปากหมาอีกต่อไป โดนแน่.. ลูกเจี๊ยบย่างแน่ๆ
แต่น้องปิ่น... วันพุธเอสแอนด์พีมันลดนะ ไปซื้อวันพุธก็ได้
แถมตอนนี้ซื้อพายสองชิ้นแถมหนึ่งชิ้นด้วยนะเออว์ ลากลูกเจี๊ยบไปซื้อเลย... ให้มันออกด้วยนะ
ป.ล. เพิ่งสวาปามปลาหิมะไปเอง ฮ่าาาาาาา
ป.ล.๒ อาทิตย์... เจ้ชอบคนรวย แล้วจะทำไม!? ฮ่าาาา
-
นู๋ปิ่นอย่าเพิ่งใจอ่อนสิ งอนนานๆ เลย คนเมาแล้วพาลเนี่ยนิสัยไม่ดี รมณ์เสีย
-
แย๊กกกกกกกกก สงสารพี่ต้น(ขนม) เว้ยยยยย!! ไอ้ปิ่นนนน ถ้าจะทำขนาดน้านนนน อิจฉาไอ้เจี๊ยบสุดๆ!
ไอ้เจี๊ยบแม่งชอบเมาแล้วเถื่อน ทำร้ายจิตใจน้องปิ่นเกินไปล้าวววว วว วุ้วว .. แต่แบดๆ ผมก็ชอบ ♥
ขอบคุณครับบบ ..ผมก็รอติดตามตามเคย ไปไลค์รูปภาพตามเคย แล้วก็นั่งผฟินคนเดียวตามเคย ♥
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แกแก๊แกไอ้ลูกเจี๊ยบ :z3: :z3:
แบดมากกกกกกกกกกก แต่ชั้นก็ชอบนะ คิกคิก o18
โอยยยยยยยย ก็สงสารพี่ต้นแต่ยังไงชั้นก็เชียร์แกนะลูกเจี๊ยบ
แต่แกปากดีมาก เมาแล้วเถื่อนเหรอ 55555555
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจตั้งหน้าตั้งรออยู่ o13
-
:impress2: :impress2: :impress2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2:
-
คุณชายลูกเจี๊ยบโหมดดาร์ก หึงได้ร้ายมาก ปากเหรอนั่น :beat:
หนูปิ่นเอ๊ยแพ้อิลูกเจี๊ยบราบคาบเลย ไม่เป็นไรลูกไว้เอาคืนตอนมันหายเมา o18
-
เข้ามารอไอลูกเจี๊ยบ โดนทุบจนหัวแบะไปยังหว่า :laugh:
พอหายเมา หายปากหมาแล้วไม่รู้จะต้องปากแตกด้วยรึเปล่า :m20:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบบ้า
ทำให้น้องปิ่นต้องทิ้งขนมเลย 5555
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 29 – สมมติ
...อาทิตย์ผุดลุกผุดนั่งในห้องนอนคับแคบอยู่เกือบชั่วโมงแล้ว
ได้ยินเสียงตัวเองเผลอสบถออกมาสองสามครั้งโดยไม่ตั้งใจทั้งที่ในหัวยังรู้สึกโคลงเคลงน้อย ๆ คล้ายนั่งอยู่บนเรือ เอาน้ำเย็นราดศีรษะก็แล้ว ลองนอนหลับตานิ่ง ๆ ก็แล้ว ลุกขึ้นเดินไปเดินมารอบห้องก็แล้ว ทว่ายิ่งสร่างฤทธิ์สุรากลับยิ่งรู้สึกวุ่นวายใจมากขึ้นไปอีก...
เขาลุกไปเปิดไฟจนสว่างโร่ในห้อง ครู่หนึ่งก็เดินกลับมาปิดไฟอีกครั้ง ลงไปกลิ้งบนฟูกที่ปูบนพื้นได้ไม่นานก็ผลุนผลันไปเปิดไฟอีกรอบ สุดท้ายก็ยืนกดสวิทช์ไฟเล่นป๊อกแป๊กเหมือนคนโรคประสาท
ควรตามปิ่นหยกออกไปดีไหม?
แม้ปิ่นหยกทำท่าเหมือนจะไม่โกรธแล้วทว่าก็ยังดูพูดน้อยกว่าปกติชัดเจน ตั้งแต่เข้าบ้านอย่าว่าแต่เรื่องที่แทบไม่ได้ปริปากอะไรออกมา...แค่จะเงยหน้าขึ้นมองเขายังไม่มีสักแอะ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวแบบลวก ๆ เสร็จเจ้าตัวก็หายจากห้องไปเลย ทั้งที่คิดว่าอีกไม่นานคงกลับ บางทีอาจแค่ออกไปเข้าห้องน้ำก็ได้
....แต่ตัวเขาซึ่งนั่งเคาะสวิทช์ไฟเปิดปิดจนจะพังคามืออยู่แล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนที่หายตัวไปเสียเฉย ๆ นี่คืออะไร?
ความว้าวุ่นใจเร่งเร้าอยู่ในหัวจนเกินทน สุดท้ายขาก็พาเดินออกมาพ้นประตูห้องตั้งแต่สมองยังไม่ทันได้คิดว่าจะออกไปทำอะไรกันแน่
...................................................
.........................
.
.
.
.
เขายังไม่อยากกลับห้อง
ไม่อยากเห็นหน้าตัวต้นเหตุที่ทำให้ต้องหนีมานั่งก่นด่าความปัญญาอ่อนของตัวเองอยู่หลังบ้านแบบนี้ อย่างน้อยก็รอจนกว่ามันหายเมา ใครจะรู้ว่าไอ้ปากมอม ๆ นั่นเกิดอยากพูดอะไรชวนให้หนีไปโดดน้ำตายหรือไม่ก็ไล่มันไปเกิดใหม่แทนขึ้นมาอีกตอนไหน
“นั่งเหม่ออะไรไอ้เปี๊ยก”
ปิ่นหยกสะดุ้งโหยง ไอ้เปี๊ยกเป็นชื่อที่คนโน้นคนนี่ชอบเรียกกันตั้งแต่สมัยเขายังตัวเตี้ย ๆ แกร็น ๆ แต่พอโตขึ้นมาได้สูงตั้งขนาดนี้ก็ยังไม่เห็นมีใครคิดเปลี่ยนสรรพนามให้จนต้องปล่อยเลยตามเลย หันไปมองก็เห็นผู้เป็นมารดายืนเอียงคอมองจากข้างหลังท่าทางงัวเงียขี้ตา
“...ป...เปล่าครับ” ตัดสินใจปฏิเสธไว้ก่อนทุกข้อกล่าวหาแล้วค่อยขยายความทีหลัง
“เห็นพระจันทร์สวยดี”
เธอเงยหน้า ...และพบท้องฟ้ามีแต่เมฆครึ้ม
“....”
ลูกชายเธอนับวันก็ยิ่งทำตัวประหลาด ตอนแรกนึกว่านอนไปเรียบร้อย เธอเดินออกมาเข้าห้องน้ำกลางดึกกลับพบร่างโปร่งของเด็กหนุ่มนั่งหันหลังเหม่อมองฟ้าเวลาค่ำมืดดึกดื่น ยืนจ้องอยู่นานก็ยังไม่กระดิกเสียจนนึกว่ากลายเป็นรูปปั้นหินไปแล้ว แต่เมื่อส่งเสียงเรียกไปเพียงเบา ๆ เจ้ารูปปั้นนั่นก็สะดุ้งเฮือกจนน่าหัวเราะ
ปิ่นหยกมองตามสายตาของคนตรงหน้า ไม่เห็นพระจันทร์สักเสี้ยวบนฟ้าก็ได้แต่แถแก้เก้อ
“...เมื่อกี้ยังมีอยู่เลย ฮ่า ๆ ๆ ดูสิแม่เพชรมาพระจันทร์หายไปเลย ของเขาแรงจริง”
จากนั้นก็โดนศอกถองเข้าให้หนึ่งทีก่อนที่แก้มจะถูกจับบิดแล้วดึงจนยืดเป็นหนังสติ๊ก
“ปากเนี่ยนะ ยิ่งโตยิ่งเหมือนไอ้ตูบ”
“ไอ้เอ้าอางอนออก!(ไม่เท่าบางคนหรอก!)” เขาเถียงสู้เสียงอู้อี้ เรียกให้หญิงสาวเลิกคิ้วกับน้ำเสียงประหลาดที่ได้ยินแล้วปล่อยมือออกจากแก้มที่กลายเป็นสีแดงแปร๊ดตามรอยนิ้ว ตอนนั้นเองจึงนึกขึ้นได้ว่าแม่เพชรไม่ได้รู้เรื่องไอ้ลูกเจี๊ยบปากหมาวันนี้ด้วยเสียหน่อย
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ฟังไม่รู้เรื่อง”
“เปล่าอ้ะ”
เธอแสร้งถอนหายใจเสียงดังกว่าปกติแล้วทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ "ไอ้ลูกชายโตเป็นหนุ่มแล้วสินะ เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับแม่”
ปิ่นหยกเหลือบมองเธอด้วยหางตาพลางบ่นงุบงิบอะไรบางอย่างว่าก็โตเป็นหนุ่มมาตั้งนานแล้ว
“ดูตาซิบวมตุ่ย กินเหล้าเมาร้องไห้อีกหรือเปล่า เป็นเด็กเป็นเล็กแท้ ๆ”
...แม่เขาเข้าใจยากเสียจริง เมื่อกี้เพิ่งบอกว่าลูกโตเป็นหนุ่มเองกับปาก เขาหันมาทำหน้าเจื่อนแบบที่เธอเห็นกี่ครั้งก็อดหัวเราะไม่ได้สักทีแล้วยกมือขึ้นขยี้ตา ไม่ได้ตอบเรื่องสาเหตุของอาการตาบวมแต่ย้อนถามกลับมาแทน
“....บวมเยอะเลยเหรอ....”
“ก็นะ.. แต่ยังหล่ออยู่”
“ล้อเล่นอีกละ”
“พูดจริ๊ง” ไม่ลืมลงท้ายเสียงสูงเพิ่มความไม่น่าเชื่อถือ
“ง่ะ” เด็กหนุ่มเอานิ้วเขี่ยหยดน้ำที่หกอยู่บนพื้นเล่น ลากไปลากมาเป็นรูปตัวประหลาดกลม ๆ มีปีกอันจิ๋วสองข้าง เติมปากแหลมเล็กเข้าไปจนดูคล้ายลูกไก่พิกลแล้วก็รีบลบทิ้งเหมือนเพิ่งวาดสิ่งอันตรายลงไป
“.....แม่เพชร.....ปิ่นถามอะไรหน่อยสิ”
กิ่งเพชรไม่ได้ตอบ แต่พยักหน้าน้อย ๆ ให้รู้ว่ากำลังฟังอยู่ นั่งรอเสียจนแทบจะหลับไปตรงนั้นอยู่แล้วจึงได้ยินเสียงเด็กหนุ่มสานต่อบนสนทนา
“สมมตินะ แค่สมมติเฉย ๆ ถ้ามีคนคนหนึ่งมาทำให้เราโกรธมาก ๆ ..........มากแบบ...มาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ มากจนน้ำตาไหลเลย”
ปิ่นหยกหยุดพักถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะเอ่ยยืนยันอย่างย้ำคิดย้ำทำอีกครั้งว่าแค่สมมติจริง ๆ แล้วถามต่อเสียงเบาหวิว
“........เราก็ควรจะเกลียดมันให้มาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ สุด ๆ เลยใช่ไหม?”
“.........?”
หญิงสาวกระพริบตาปริบ ๆ ....เริ่มสงสัยขึ้นมาว่าลูกชายเธอเรียนหนังสือจนเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า
ยังไม่ทันได้ตอบอะไรปิ่นหยกก็บ่นหงุงหงิงต่อ
“........แล้วทำไมถึงได้เกลียดไม่ลงก็ไม่รู้...”
ถ้อยความตัดพ้อเหล่านั้นคล้ายจะพึมพำกับตัวเอง แต่ในความเงียบสงบยามค่ำคืนเช่นนี้ กิ่งเพชรได้ยินชัดเจนทุกพยางค์เต็มสองรูหู เธอพิศมองสีหน้าเหม่อลอยของเด็กหนุ่มที่ตัวเองเลี้ยงดูจนเติบโตขึ้นมาอย่างชั่งใจ มือเอื้อมไปขยี้ผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มของเขาแผ่วเบาแล้วระบายยิ้มอ่อนโยนขณะฟังคำที่เขายังพร่ำบ่นต่อเนื่อง
“น่าหงุดหงิดโคตร! ดูเหมือนเป็นพวกใจง่ายไปเลย.............อะ!.....แต่ว่าก็แค่เรื่องสมมติแหละ.....ฮ่า ๆ ๆ”
อาการย้ำนักย้ำหนาว่าเป็นเรื่องสมมตินั้นเต็มไปด้วยพิรุธเสียจนแม้กระทั่งเด็กอนุบาลก็คงดูออกว่าเจ้าตัวกำลังเอาเรื่องจริงมาพูดอยู่เป็นแน่
แต่เอาเถอะ...จะสมมติว่ากำลังฟังเรื่องสมมติอยู่ก็ได้
“อาจจะคล้ายเวลาปิ่นทำให้แม่โกรธมาก ๆ มากแบบมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เลยล่ะมั้ง....”
เธอหยุดพักครู่หนึ่งเพื่อให้คนตรงหน้าได้ใช้เวลาคิดตาม
“.....ถึงอย่างนั้นแม่ก็ยังไม่เกลียดปิ่นเสียที”
เด็กหนุ่มชะงักไป ลมหายใจถูกผ่อนออกช้า ๆ แล้วตั้งข้อสังเกต
“ก็แม่เพชรใจดี”
“งั้นปิ่นก็คงใจดีเหมือนกัน” เธอย้อน เห็นลูกชายทำหน้ามู่ทู่กลับมาให้ได้หลุดหัวเราะอีกครั้ง
“มีเหตุผลอื่นอีกไหมแม่เพชร”
“เด็กบ้า ถามอะไรโง่จริง...”
ถึงตอนนี้เด็กน้อยของเธอนั่งรอฟังตาใสแจ๋ว
“ที่ไม่เกลียดก็เพราะแม่รักปิ่นไง”
“....อ้อ............งี้เอง....”
เหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ วิ่งผ่านทั่วร่างตั้งแต่ปลายเท้าไปจนถึงขมับสองข้าง รบกวนการประมวลผลของสมองจนต้องใช้เวลาเสียนานกว่าจะเอ่ยออกมาลอย ๆ
“...รัก”
......รัก.....?
“....พอรักแล้วถึงถูกทำให้โกรธยังไงก็เกลียดไม่ลงหรอก”
บ้าชะมัด...เขาไม่น่าถามเลย
ปิ่นหยกก้มหน้างุดแล้วพาเฉไฉออกนอกประเด็น “แย่เลย มีสาวมาบอกรักแบบนี้เขินตายกันพอดี”
“นี่เขินแม่จริงเรอะ หน้าแดงเชียว” เธอเอียงคอมองลูกชายแล้วก็ยิ่มร่า ปกติเวลาบอกว่ารักก็ไม่เห็นเคยออกอาการหน้าแดงอย่างนี้ ท่าทางคงโตเป็นหนุ่มกับชาวบ้านเขาแล้วจริง ๆ
“ดึกแล้ว รีบเข้านอนไป พรุ่งนี้กลับหอไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้านก็ถูกดึงแขนเอาไว้เสียก่อน
“แม่เพชร...คืนนี้ปิ่นนอนด้วยดิ”
“อะไร โตป่านนี้แล้ว”
“ทีเงี้ยบอกโต ก็ไหนตะกี้ยังเรียกไอ้เปี๊ยกอยู่เลย”
หญิงสาวพ่นลมหายใจกึ่งขำกึ่งรำคาญแล้วส่งมะเหงกใส่หน้าผากเขาหนึ่งที “แล้วเพื่อนล่ะ”
ปิ่นหยกหน้าม้านไปวูบหนึ่ง พอตั้งตัวติดจึงยักไหล่แสดงอาการไม่ใส่ใจเพื่อย้ำกับตัวเองว่าอย่าไปนึกถึงให้เสียเส้น
“เมาหลับแล้วมั้ง ช่างหัวมันเหอะ เหม็นขี้หน้า”
“ไม่ชอบขี้หน้าเขาก็อย่าพากลับมาบ้านสิ”
เธอเอานิ้วจิ้มหน้าผากลูกชายเบา ๆ “แม่ว่าอาทิตย์น่ารักออก”
“ถ้าเห็นตอนมันเมาแม่เพชรจะไม่พูดแบบนี้”
“หืม? เมาแล้วเป็นยังไง”
ลูกชายตัวดีถอนหายใจพรืด สีหน้าขัดอดขัดใจ “เมาแล้วปากหมา โคตรโกรธมัน”
“โถ ๆ หรือว่าที่ร้องไห้ตาบวมนี่เพราะทะเลาะกับอาทิตย์?”
...จุกไปเลย
ผู้หญิงทุกคนมีสัญชาติญาณน่ากลัวแบบนี้เหมือนกันหมดหรือไงนะ!?
“ปิ่นหยก” เสียงทุ้มดังขึ้นขัดจังหวะ เรียกให้สองแม่ลูกหันไปมอง กิ่งเพชรเพียงแต่เลิกคิ้วน้อย ๆ ส่วนเด็กหนุ่มข้างตัวปั้นหน้าไม่ถูกไปแล้ว
เขาอุตส่าห์เสียสละเนรเทศตัวเองออกมาจากห้องมันก็ยังเสนอหน้ามาให้เห็นอีก ที่สำคัญคือกว่ามันจะเรียกออกมาแบบเมื่อครู่นี้ไม่รู้ว่ายืนฟังอยู่ตั้งแต่ตอนไหน คิดได้แค่นั้นก็ร้อนวูบอย่างกับเอาหน้าไปอังอยู่ใกล้กองไฟ ถ้าเกิดมันได้ยินไอ้ ‘เรื่องสมมติ’ ของเขาตั้งแต่ต้นนี่.....
“ม...มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
ปากไวอีกแล้ว เรื่องขุดหลุมฝังตัวเองนี่จะถนัดไปไหน อย่างน้อยเขาก็คาดหวังจะได้ยินคำตอบว่า ‘เพิ่งมา’ หรืออะไรทำนองนั้น ทว่า....
“ตั้งแต่ตอนปิ่นหยกเล่าเรื่องสมมติ”
บางครั้งเขานึกอยากให้มันหัดโกหกบ้างก็ได้ ความร้อนตัวส่วนบุคคลทำให้เขาอับอายแทบล่องหนหายวับไปจากตรงนั้นเลยแต่แย่หน่อยที่ไม่มีปัญญาทำ
“กลับมาคุยกันเหมือนเดิมนะ ยอมให้เตะต่อยได้หมดเลย”
ไม่พูดเปล่า มือใหญ่ยื่นมาดึงแขนเขาอย่างถือวิสาสะ ไม่คิดบ้างว่าแม่เพชรก็ยืนอยู่....ตรง..........นี้.....?
“แม่เพชร!?”
หญิงสาวชะเง้อมองลงมาจากชั้นบน ตาหรี่ปรือออกอาการง่วงงุนพร้อมกับหาวออกมาหวอดใหญ่ ทิ้งให้ปิ่นหยกยืนทำหน้าเหวออยู่ที่เดิม แอบหนีขึ้นบ้านไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?
“ปิ่นนอนด้วย” เขาประท้วง “ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“แม่กับจี้สองคนก็เต็มห้องแล้วไอ้ลูกชาย” เธอพึมพำกลับมาจากหน้าห้องนอน เบียดตัวเองแทรกเข้าไป ....แล้วประตูก็ถูกดึงปิดแผ่วเบา
กิ่งเพชรไม่ได้ตั้งใจจะกีดกันไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามานอนด้วย เรื่องว่าห้องเต็มนั้นก็อาจจะใช่ แต่แค่เด็กผู้ชายอีกคนเพิ่มเข้ามาคงไม่ถึงกับไม่มีที่ให้ทิ้งตัวนอน ติดอยู่ตรงเธอดูแล้วคงกำลังมีปัญหาอะไรสักอย่างกับเพื่อนที่มาด้วยกัน และในความคิดของเธอ หากมีความไม่เข้าใจเกิดขึ้น การได้เปิดอกคุยกันน่าจะเป็นเรื่องดีกว่าวิ่งหนีปัญหา
“..............”
สุดท้ายก็เหลือกันเพียงลำพังสองคน
“ยังโกรธอยู่?”
“คิดว่าน่าโกรธไหม”
เงียบกันไปครู่ใหญ่
“น่าครับ”
ตอนนี้เขาหงอยิ่งกว่าเวลาคุยกับคุณพ่อเสียอีก ปิ่นหยกฟังจบก็ถอนหายใจยอมรับชะตากรรมแล้วเดินก้าวขาฉับ ๆ ขึ้นชั้นบน
“รู้ตัวก็ดี ไอ้เลว!”
...นี่แหละที่อยากได้ยิน แบบนี้ดีกว่าตอนนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาเยอะ
“พูดอีกทีได้ไหม”
“ไอ้เลววว!!!”
“ขออีกครั้งหนึ่งครับ”
มันมึน! มันบ้า! มันโรคจิต! ท่านเทพแห่งเงินตราช่วยผมด้วย!!
“อาทิตย์!!! ไอ้เล้วววววววว!!!!!”
ทำไงดี...อยากให้ด่าอีกเยอะ ๆ เลย
ร่างสูงอาศัยความได้เปรียบของช่วงขากระโจนขึ้นบันไดทีละสองขั้น รีบร้อนเอื้อมมือตั้งใจจะคว้าตัวอีกฝ่ายไว้ให้ทันก่อนร่างโปร่งซึ่งผลุบหายเข้าไปในห้องแล้วเตรียมจะปิดประตูใส่หน้าเขา จังหวะคาบเกี่ยวระหว่างกำลังยื่นแขนเข้าไปกับบานประตูที่ถูกกระแทกกลับมาจึงงับแขนเขาซึ่งแทรกอยู่ระหว่างช่องว่างตรงกรอบประตูเข้าเต็ม ๆ แรงปะทะของไม้ฟาดเข้ามาบนแขนเจ็บจนสะเทือนไปถึงหัวไหล่
“โอ๊ย!!”
“เฮ่ย!!?”
ปิ่นหยกทำหน้าตาตื่น เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียง ‘กร๊อบ’ ด้วยรึเปล่าวะ!!
“เป็นไรไหม!?”
บานประตูเปิดกว้างออกและเขาถือโอกาสแทรกตัวตามเข้าไปทันที งานนี้ต่อให้แขนเดาะก็นับว่าคุ้ม
“ใจดีจังเลย แบบนี้เจ็บตัวอีกก็ยังได้ครับ”
พอเห็นหน้าระรื่นปนมึนเวอร์ชั่นที่คุ้นเคยก็ถึงกับต้องยกมือขึ้นนวดขมับ หรือเสียงโอ๊ยเมื่อกี้แค่ตอแหลอีกแล้ว
“ปากดี! สร่างเมาแล้วเรอะ!?”
“สร่างพอจะรู้สึกผิดแทบบ้าเลยเชื่อรึเปล่า”
อาทิตย์พึมพำเสียงสลดแล้วโฉบเข้าไปแนบริมฝีปากกับมือที่กำลังวนอยู่บนขมับของอีกฝ่าย ยิ่งเห็นสีหน้าที่พยายามทำเป็นโกรธกลบเกลื่อนก็เล่นเอาอยากจูบไปทั้งตัว
"ชาตินี้จะไม่ดื่มพวกของมึนเมาอีกแล้ว”
ปิ่นหยกชักมือกลับแม้ปฏิกิริยาตอบสนองจะเชื่องช้ากว่าที่อยากให้เป็น ถึงอย่างนั้นสายตาก็ยังอดจับจ้องท่วงท่าเนิบนาบเมื่อยามท่อนแขนแข็งแกร่งนั้นเลื่อนตามมาเกาะอยู่ที่เอวเขาไม่ได้
“ถึงจะทำให้รู้ว่าปิ่นหยกชอบฉันแล้วก็เถอะ”
อย่างกับโดนไฟช็อตอยู่แถวอก...ไม่คิดเลยว่าแค่หลุดปากประโยคเดียวจะนำพาหายนะมาสู่ตัวขนาดนี้
หมดปัญญาจะเถียงในเมื่อเป็นคนพูดออกไปเองเสียชัดถ้อยชัดคำจนเหมือนเป็นโซ่ตรวจดิ้นไม่หลุดจึงได้แต่ยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้ง ปัญหาหลักตอนนี้คือคงเป็นหุ่นขี้ผึ้งใกล้ละลายเต็มแก่แล้วเมื่อมือใหญ่ที่โอบอยู่แถวเอวเริ่มอยู่ไม่สุขพอกับปากซึ่งพ่นภาษาหมาแล้วเปลี่ยนเป็นภาษาดอกไม้ยื่นมาตอดเล็กตอดน้อยอยู่แถวปลายคาง
“.....อาทิตย์....”
เขาตะปบมือมันไว้ได้ทันก่อนนิ้วเรียวนั่นจะล้วงเข้ามาผ่านขอบกางเกงยางยืดย้วย ๆ ที่เกาะเอวเขาอยู่หมิ่นเหม่
“จะทำอะไร!?”
“ทำแบบคนรักเขาทำกันไงครับ”
เสียงนุ่มเอ่ยข้างหู ไม่ลืมจะเป่าลมร้อน ๆ ลงมาให้ต้องเผลอกลั้นหายใจไม่รู้ตัว เนื้อความที่ได้ยินดูกำกวมสองแง่สามง่ามจนไม่อยากเดาความหมาย
แต่นัยน์ตาพราวระยับสีดำสนิทนั่นชวนให้คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องถูกศีลธรรมแน่นอน
To be continued…
============================
ลูกเจี๊ยบจะได้พัฒนาร่างเป็นพ่อไก่กับเขาไหมนะ ตอนที่แล้วคะแนนตกฮวบฮาบ 5555
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์งาม ๆ ค่ะ m(_ _)m อ่านแล้วมีกำลังใจเขียน ฮือออ อยากกดเป็ดให้ยกเล้าแต่ก็กดให้ได้ทีละตัว เอากอดเพิ่มไปแทนนะคะ :กอด1:(<<ใครอยากได้เนี่ย...ฮา)
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^^
ปล.เพิ่งทำเล่น อันนี้แถมค่ะ
โอปป้ากั๊งนั่มสไตล์~~~ Ver.ครอบครัวกุ๊กไก่ 5555
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_m97rpdpj0r1r673q4o1_500.gif)
//แอบไม่พริ้ว ขี้เกียจทำหลายเฟรม (ฮา)
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
กรีซ.... ลูกเจี๊ยบจะกินแม่ไก่แล้ว
อย่างนี้จะระเบิดบู้มกลายเป็นดาวลูกไก่มั๊ยเนี่ย.. จริงๆอยากจะเชียร์ให้ปิ่นโกรธนานๆ เลยนะ แต่เห็นแก่ที่ลูกเจี๊ยบสำนึกผิดเลยจะลดโทษให้กึ่งนึงแล้วกัน........
-
อาทิตย์ความผิดยังไม่พ้นตัวยังจะเอาอีกเหรอ (￣^￣)ゞ งานนี้ลูกไก่ไม่ได้แอ้มหรอกเชื่อเหอะ !!
-
อาทิตย์อ๊า :-[
-
โดดถีบลูกเจี๊ยบ(ใจจินตนาการ)
ชีวิตจะสบายไปแล้วนะ หมั่นไส้อย่างแรง
น้องปิ่นของเจ๊จะเสร็จลูกไก่ไม่ได้นะเจ๊ไม่ยอมมมมมม
-
พอเข้าใจกันแล้ว นี่กลับมาหวานเหมือนเดิมเลยเนอะ ชอบบบบบ :o8:
ไอ่ลูกเจี๊ยบพูดแล้วนะว่าจะไม่กินเหล้าอีกแล้ว อย่ากินเลยเนอะ กินทีไรคนเสียใจนี่ก็นู๋ปิ่นหยกตลอด
มาลุ้นดีกว่าลูกไอ่ลูกเจี๊ยบจะได้จัดการแม่ไก่ไหม :laugh: :laugh:
-
น้องปิ่น ตื้บมันเลย หนับหนุน อิอิ :m16:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบเอ้ยยยยยย มันน่ารักนะ เนียนด้วย 5555+
ปิ่นหยกก็น่ารัก แถมไม่เนียนอีกต่างหาก ก๊ากกกกกกกกกกก
-
อร๊างงงง กว่าจะรู้ใจตัวเอง หนูปิ่นเสร็จแน่ๆตอนนี้
-
อะรายยยย มาตัดจบอะไรกันตอนนี้ คนรักกันเขาจะทำอะไรกัน
ชาวบ้านอย่างเราอยากรู้นะ
-
ปิ่นหยกแกน่ารักว่ะ 555
-
อ๊ากกกก เสร็จแน่เลยปิ่นหยก
-
ปิ่นแค่ชอบย่ะ :m12: ยังไม่ได้ตกปากรับคำเป็นคนรักซะหน่อยนะ :m14:
ตาลูกเจี๊ยบขี้ตู่ :laugh: :laugh:
-
เอ๊อะะะ ค้าง :เฮ้อ:
-
โอ้ ลูกเจี๊ยบจะกลายร่างแล้ว
-
เก็บคะแนนมานาน ได้เวลาเลเวลอัพแปลงร่างแล้วสินะลูกเจี๊ยบ :laugh:
สามคำ>>>พ่อ ไก่ น้อย :กอด1:
-
หายโกรธอาทิตย์แล้วก็ได้...แต่อย่าทำอีกนะ ไม่งั้นยุให้ปิ่นหยกงอน 555
สงสารในความสับสนของน้องปิ่นหยกมาก แต่ตอนนี้แม่เพชรได้เฉลยแล้ว หนูคงไม่สับสน แต่คงตกใจแทน
เมื่อรู้ว่าตัวเองรักลูกเจี๊ยบแล้ว ลูกเจี๊ยบฟังอยู่หมดก็รู้ความในใจหมดเลย ไม่อยากให้รู้เล้ย อยากให้ง้อซะให้เข็ด
แต่ที่จริงปิ่นหยกง้อไม่ยากเลยเพราะเป็นคนใจดีมาก น่ารักตรงนี้แหละ
แหม่ คุณพระเอกโคตรทุ่มทุนสร้างยอมเจ็บตัว แต่ผลตอบแทนก็น่าจะคุ้มนะ หึ ๆ รอตอนหน้า มาไว ๆ นะคะ :3123:
ขอบคุณค่ะ
-
อิลูกเจี๊ยบไม่ทันไร
จะเพิ่มคดีอีกแล้วเหรอ
ปิ่นหยกไม่ยอมแกหรอก
มันยังไม่ถึงเวลา :laugh:
-
อะไรคือ ทำแบบคนที่รักกันทำกันเหรอจ๊ะคนแต่ง เราไม่มึนนะ แค่สงสัย
ปิ่นหยกน่าจะต่อยให้อาทิตย์ฟันล่วงไปเลย ไม่น่าหายโกรธง่ายขนาดนี้
คุณแม่ให้เหตุผลได้แบบที่ปิ่นหยกไปไม่เป็นเลย
-
กีสสสสสส ตัดจบแบบนี้ แสดงว่าตอนหน้าจะจัดเต็มใช่ไหมคะ :impress2:
ลูกเจี๊ยบมาตามถึงบ้าน ถ้าไม่ได้นอนกอดแม่ไก่คงนอนไม่หลับล่ะสิ :z1:
-
ปิ่นหยก หนูสกายคิกไอ้ลูกเจี๊ยบหน้ามึนไปเลยลูก
คดีเก่ายังไม่ทันหาย จะมาทำเนียนกับแม่ไก่แบบนี้ได้ไง
(ยัง)ไม่ยอมเว๊ยยย!!!!
-
มาเชียร์ให้ลูกไก่กลายเป็นพ่อไก่
-
:L2:
-
วี๊ดปิ่ว ลูกเจี๊ยบไปง้อแม่ไก่แล้ว o13
ว่าแต่เสียงกร๊อบเนี่ย เสียงแขนลูกเจี๊ยบ
หรือประตูมันเก่าจนกระแทกแขนพัง?
ไม่มีเป็ดเอาไก่ไปแทนได้ไหม :z1:
-
น้องปิ่นโหมดวึ่นวือ.... 555
แต่เอาจริงๆพี่ก็ยังว่าให้อภัยง่ายไปอยู่ดีนะคะ ตั๊นหน้ามันซักสองสามที ให้นอนนอกห้องซักคืนนึงดีกว่า ให้มันสำนึกซะมั่ง :sad2:
อิลูกเจี๊ยบเนี่ยก็น่า...คดีเก่าเค้าเพิ่งให้อภัย นี่จะปล้ำเค้าอีกละ วู้วววว (อิจฉา?) กร๊ากกกกกกกกก
-
ความผิดข้อหาแรกยังไม่ทันเคลียร์ ไอ้ลูกเจี๊ยบจะสร้างความผิดเพิ่มอีกกระทงแล้วเหรอ
-
เนียนไปรึเปล่าไอ้ลูกเจี๊ยบบบบบ
-
สำนึกได้ก็ดีเว้ย ไอ้เจี๊ยบ! ..แม่ม แต่ผมแอบชอบไอ้เจี๊ยบเถื่อนเวอร์ชั่นยังไงไม่รู้วววว วว
แม่เพชรนี่แอบขายลูกชายให้ไอ้เจี๊ยบใช่ม้าา (?) โดนซื้อใจจากว่าที่ลูกเขยอะเด้ ♥
กรี้ดกร้าดครับ (เผลอแต๋วแตก) ไอ้เจี๊ยบกำลังเข้าสู่โหมดหื่นกามอย่างฟูลเวอร์ชั่นนนน น!
ผมจะรอชมบทอัศจรรย์อย่างใจจดใจจ่อครับ (ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ใช่ตอนหน้าก็ตาม) ♥♥♥
-
แอร้ว...
ลูกเจี๊ยบมันร้ายจริง ไรจริง
สวดยอดดดดดดดดดดดดดด
อย่ารีบกินเลยนะ เด๋ว(แม่)ไก่ตื่น...555
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
ตอนที่แล้วคะแนนลูกเจี๊ยบตกฮวบ
ตอนนี้คะแนนกลับมาแล้วนะคะ ดีมากกกกกกกก
ไม่กินเหล้าก็ห้ามกินอีกนะ กินทีไรปากหมาทุกที
ปิ่นหยกเสียใจนะเว้ยเฮ้ย
รอตอนต่อไปว่าจะได้เป็นพ่อไก่หรือเปล่า
-
:o8:“....พอรักแล้วถึงถูกทำให้โกรธยังไงก็เกลียดไม่ลงหรอก” :o12:
วลีโดนใจ
:กอด1:คนแต่ง
-
ปิ่นหยกเข้าใจ ให้อภัย ง่ายไปติ๊ดดดดดดดดนึง
น่าจะมีการลงโทษอะไรมากกว่า ไอ้เลวตัวหนาๆนั่นนะ
หรือว่าเสียงดังกร๊อบนั่นคือบทลงโทษ
แม่เพชรคิดดังไปรึเปล่าไอ้เรื่องเปิดอกคุยกันนั่นน่ะ
อาทิตย์เลยจะเปิดอกคุยจริงๆเลยนะ(รึเปล่าหว่า :o8:)
แต่ยังกังขาด้วยว่า ไอ้ที่คนรักเขาทำกันของอาทิตย์มันคืออะไร
มันคือเรื่องที่ "คนทั่วไป" เขาเข้าใจกันใช่มั้ย :try2:
-
หนูปิ่นอย่าเพิ่งยอมลูก ลงโทษอิลูกเจี๊ยบขี้เมาปากเสียไปก่อน ถึงทีของเราแล้ว วะฮะฮ่า :laugh:
ปล. โอปป้ากั๊งนั่มสไตล์~~~ Ver.ครอบครัวกุ๊กไก่ --> น่ารักมากกกกกกกกกกก
-
คนรักเค้าทำอาไรกันเหรอ อยากรู้ :impress2:
-
คนรักกันเขาทำอะไรกันน๊อ...
หึหึ อยากรู้
ว่าแต่อาทิตย์สร่างไวดีแท้
-
ลูกเจี๊ยบก็อยากจะโตเป็นหนุ่มบ้าง ไรบ้าง
แม่ไก่เตรียมตัว(โดนกิน)ไว้เลยยยยยยย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ลูกเจี๊ยบไม่มีเหนียม อ้อมๆรักษาหน้าให้ปิ่นหยกมั่งเลย
-
:-[ :impress2:
อ่ะ รูปเคลื่อนไหวน่ารักดี ขนาดขี้เกียจทำยังออกมาสวยเลยนะ o22
อยากอ่านต่อๆๆๆ
ว่าแต่ขยันวาดรูปจัง o13
-
โอ๊ย ฮาอ่ะ นึกภาพลูกเจี๊ยบโรคจิตกดไฟเล่นป๊อกแป๊กๆ น่าร้ากกกกกกกก
*แม่ไก่ครับ แม่ไก่ครับ ผมมีเรื่องอยากจะถามแม่ไก่ครับ
คือสมมตินะครับสมมติ สมมติผมเป็นพระเอก
ไปเจอแม่ไก่ตัวเล็ก จิกเจ็บๆ งก ขี้โวยวาย
สมมติผมตกหลุมรัก แม่ไก่ทำเป็นไม่รู้
ผมเลยอยากถามดู จะยอมรู้เมื่อไหร่ล่ะครับ
เมื่อไหร่จะรู้ล่ะครับ เมื่อไหร่จะรู้ล่ะครับ
เมื่อไหร่จะรับล่ะครับ เนียนไม่รู้ผมรุกนะครับ :m20: :m20:
-
แหม!! ลูกเจี๊ยบนรก ช่วงนี้รุกหนักนะ
คาดว่าไม่น่ารอด ปิ่นหยกคงจะแจก
สักสอง หมัด บนใบหน้า o13
-
....แล้วประตูก็แง้มปิดแผ่วเบา
ทั้งแง้ม ทั้งปิด
เจ้นึกภาพตามไม่ออกจริงๆ
อิอิ
ปล. ของ"เค้า"แรงจริงๆ เป็นภาษาพูดนะคะ ตรงเขียนว่า ของ"เขา"แรงจริงๆ
ตามนั้นเนอะ
-
อ่าวเว้ย... เอาแล่วๆเอาแล้วว
ลูกเจี๊ยบจะกลายเป็น พ่อไก่สุดหื่น
-
อ่าาาา
มีคู่รุ่นไหญ่ด้วยสิน่ะ
อนาคตแม่เพรชกะพ่ออานน ป่ะ
-
อาทิตย์จะทำไรปิ่นหยกน๊าาาา :z1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไงหละปิ่นหยกชอบใจอ่อนให้ลูกเจี๊ยบนัก รักเข้าให้ซะเลยเห็นมั้ย แต่เจี๊ยบน่ารักจังเลย ดูเป็นคนนิ่งๆเนิบนาบแต่พอเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการลวนลามปิ่นหยกเมื่อไหร่กลายเป็นคนคิดไวใจเร็วไปเลย
โอปป้ากังนังสไตล์ 55555555555
-
สมมติ ว่ามันไม่ใช่เรื่องสมมติแล้วกัน. ที่ไอ้ลูกเจี๊ยบกลายเป็นพ่อไก่โต้ง อย่าสมบูรณ์ :laugh:
ปิ่นหยก ยอมยอมไอ้ลูกเจี๊ยบไปเทอะ ถือว่าไถ่โทษให้ไอ้ลูกเจี๊ยบแล้วกัน กร๊ากกกกกก
P.S. ท่างทางคุณแมีจะยอมรับลูกเขตคนนี้ได้สินะ
-
อ๊ายยย :o8:ปิ่นจะเสร็จลูกเจี๊ยบแล้ว :haun4:
-
แว๊กกกกก ลูกเจี๊ยบจะทำอะไรอะ แอร้ยยยยย
-
น่ารัก TvT
เพิ่งจะเดินตามไอเจี๊ยบมา ฮ่าาาาาาาาาา
จนตอนนี้มันกำลังจะโตเต็มวัยล่ะมั้งง
ปิ่นหยกมันบื้อหรือซึนนะ!!
แต่ชีวิตวัยเด็ก น่าสงสารมากกกก อะไรจะรันทดปานนั้น
แต่ช่างมัน ยังไงก็ผ่านมาแล้ว
ตอนนี้มีไอเจี๊ยบคอยประคับประคองขนาดนี้แล้วนี่เนอะ
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 30 – มารยา
...นี่เล่นเอาเหนื่อยแทบขาดใจ
ปิ่นหยกนั่งหอบพิงกำแพงตรงหัวนอน เป่าระบายลมหายใจผ่านกลีบปากแดงช้ำออกมาหนักหน่วง แผ่นอกเปลือยเปล่าขยับขึ้นลงเป็นจังหวะทุกครั้งเมื่อกอบโกยอากาศเข้าปอด ช่วงเวลาที่ขึ้นไปเดินไต่อยู่บนเชือกเส้นเล็ก ๆ ครั้งแรกของนักกายกรรมผาดโผน ความรู้สึกจะประมาณที่เขาเป็นเมื่อราวครึ่งชั่วโมงก่อนได้หรือเปล่า
เขาปรายตามองผ้าปูที่นอนซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสีเหลืองสด รอยเลือดซึมอยู่ตรงกลางเป็นดวงโดดเด้งขึ้นมาชัดเจนในความซีดจางของเนื้อผ้าเก่าบ่งบอกอายุการใช้งาน
แต่นั่นไม่ใช่เลือดเขา
“ยังเจ็บอยู่ไหม?”
เขาหันไปถามอาทิตย์ซึ่งแผ่อยู่บนเตียงแต่มองไม่เห็นใบหน้าที่หันไปทางอื่น มีผ้าห่มผืนบางพาดปิดเนื้อตัวเอาไว้ตั้งแต่ช่วงสะโพกถึงต้นขา
“ทนได้ ...เลือดหยุดไหลแล้วครับ”
“งั้นขออีกทีนะ”
“......”
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่กว่าร่างสูงจะตอบกลับมาเสียงอ่อนระโหย “....จบไปรอบหนึ่งแล้วยังไม่พออีกเหรอ”
เขากรีดยิ้มเหี้ยมเกรียม ขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างที่นอนแน่นิ่งโชว์ผิวเนื้อขาวละเอียดซึ่งบัดนี้มีทั้งรอยข่วนและจ้ำเขียวช้ำกระจายอยู่เต็มแผ่นหลัง ขนาดเขาก้มลงไปเป่าลมร้อนผ่าวตามด้วยงับเบา ๆ ตรงใบหูก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกระดิกตัว นึกสนุกจึงบรรจงประดิษฐ์เสียงเย็นเยียบกระซิบข้างหู...
“ยังว่ะ”
และเขาเห็นมันสะดุ้ง
แม้จะสะใจเป็นบ้าแต่ก็ต้องยอมรับว่าเกือบเสียท่าไปแล้ว ปกติเขาไม่ชอบอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ นักหรอก แต่ครั้งนี้คำว่า ‘เกือบ’ ทำให้รู้สึกโล่งใจเหมือนยกเล้าไก่ออกจากอก
ปิ่นหยกลุกขึ้นหยิบเสื้อยืดบนพื้นขึ้นมาสวมแล้วคลานกลับขึ้นที่นอน เหลือบมองร่างสูงซึ่งไม่รู้ว่าสลบเหมือดไปแล้วหรือแค่นอนช้ำใจเอาหน้าตะแคงซบหมอนก็อดขำไม่ได้ ลองยื่นนิ้วหัวแม่เท้าไปเขี่ยสีข้างให้จักจี้เล่นจนอีกฝ่ายบิดตัวหนีจึงได้รู้ว่ายังไม่น็อคเอาท์เสียทีเดียว
...หรือควรจะเอาให้สลบเลยดี เป็นการประกันว่าเขาจะรักษาอธิปไตยของตัวเองได้ตลอดรอดฝั่งในอีกครึ่งคืนที่เหลือ
“อาทิตย์....” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม
“ไม่ต่ออีกจริงดิ”
“ปิ่นหยกจะฆ่าผมเหรอครับ”
มุมปากซ้ายยักยิ้มพึงใจกับผลงาน นึกถึงประโยคเด็ดในหนังจีนว่าสิบปีแก้แค้นไม่สาย แต่ระดับนี้แล้วไม่ต้องรอถึงสิบปีก็ได้ ในเมื่อใจดีจนเหลิงยังไม่รู้จักเจียมเขาก็พร้อมจัดหนักกลับไปให้รู้ว่าเป็นแค่ลูกเจี๊ยบน้อยอย่าทำได้ใจให้มากนัก
ครั้งนี้เขาได้ฟันมันแล้วจริง ๆ
ช่วยไม่ได้...ก็มันนั่นแหละผิด
...............................................
................................
.
.
.
.
เมื่อราวครึ่งชั่วโมงก่อน
“...ไอ้ลูกเจี๊ยบ...หยุ--! อ๊ะ!”
อย่างน้อยถ้ามันจะหยุดหื่นสักหน่อยแล้วฟังเขาพูดให้จบประโยค
“อือ....ปากนิ่มเวอร์...”
เสียงทุ้มของอาทิตย์พึมพำในจูบ ยิ่งกดน้ำหนักลงไปก็ยิ่งอยากได้มากกว่านั้น หากจะมีรสอื่นที่เขาชอบมากกว่ารสวานิลลาก็คงเป็นความหวานละมุนเมื่อปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันกับคนตรงหน้านี้เอง
มือใหญ่ลากผ่านผิวเนื้อร้อนผ่าวจากเอวบางสอดเข้าไปใต้เสื้อยืด ไล้ไปตามรอยนูนของแผลเป็นซึ่งพาดอยู่กลางแผ่นหลังของปิ่นหยก สัมผัสที่ไม่ได้ราบเรียบไปกับฝ่ามือเสียหมดให้ความรู้สึกวาบหวิวรุมเร้าจนใจเต้นระรัวอย่างน่าประหลาด..
เขาเลื่อนใบหน้าออกมาด้านข้าง ริมฝีปากละออกมาอย่างแสนเสียดายจากที่แนบสนิทกันอยู่ก่อนจะย้ายมาอ้อยอิ่งตรงมุมปากซึ่งถูกบดเบียดจนเริ่มแดงช้ำแล้วบรรจงพรมจูบไปตลอดแนวสันกราม ได้ยินเสียงอีกฝ่ายครางออกมาหวามไหวยิ่งชวนให้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเมามายขึ้นมาอีกครั้ง ปลายนิ้วออกแรงเค้นคลึงเป็นวงเบา ๆ อยู่แถวบาดแผลเก่าซึ่งกลายรอยตำหนิขนาดใหญ่และจะคงอยู่อย่างนั้นไปชั่วชีวิตคล้ายจะย้ำเตือนให้เห็นถึงความไม่สมบูรณ์แบบของร่างกายเลือดเนื้อมนุษย์
...ความไม่สมบูรณ์แบบบนร่างกายของปิ่นหยก
เขาถอดเสื้อตัวเองออกแล้วโยนทิ้งไม่แยแส ตามด้วยเสื้อยืดเก่าจนคอเสื้อย้วยไปหมดของปิ่นหยกที่ถูกเขาดึงออกผ่านศีรษะอย่างรวดเร็ว สังเกตอย่างตั้งใจในระยะประชิดจึงเห็นว่าผิวเนื้อบนอกเปลือยเปล่าตรงหน้าก็ยังมีรอยแผลเป็นจุดเล็กจุดน้อยกระจายอยู่เพียงแต่อาจจะไม่ชัดเจนเหมือนที่แผ่นหลัง หางตามองเห็นปิ่นหยกที่หน้าแดงซ่าน....ความจริงคือแดงไปทั้งตัวแล้วตอนนี้....มองมาอย่างคาดโทษ ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าลงจุมพิตแผ่วเบาบนหนึ่งในแผลเป็นมากมายเหล่านั้น
“...สวยครับ”
....เขาหลงรักทั้งหมดนั่น รักในความไม่สมบูรณ์พร้อม...
ในแต่ละรอยตำหนิบนร่างกายที่เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวจนกลายเป็นปิ่นหยกอย่างทุกวันนี้...
“.....อา....อาทิ--! อะ!”
ปิ่นหยกยกมือตะครุบปากตัวเอง นี่แย่แล้วจริง ๆ แค่จะส่งเสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายให้ชัดเจนแบบไม่มีเสียงน่าอายอย่างอื่นเล็ดลอดออกมาด้วยยังทำไม่ได้ เผลอหลับตาปี๋ไปทีเดียวอาภรณ์ท่อนล่างก็ถูกดึงรูดลงไปค้างอยู่ที่หัวเข่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร
“เฮ่ย!!!”
ถึงกับร้องเสียงหลง เข่าชันขึ้นปกปิดจุดซ่อนเร้นโดยอัตโนมัติ เกร็งขาเต็มที่ยื้อยุดกับแรงดึงจากมือใหญ่ที่พยายามจะกดขาเขาให้เอียงออกด้านข้างด้วยองศาที่ล่อแหลม เวลาอื่นทำเป็นเอื่อยเฉื่อยเหมือนเครื่องใช้แบตเตอร์รี่อ่อน แต่ทีเรื่องหื่นกามแบบนี้ทำไมถึงได้ไวนัก
“ถอดทำพร่องเหรอ!!”
เขาโวยลั่น เอื้อมมือหมายจะกระชากกางเกงแถวหน้าแข้งให้มาอยู่ในตำแหน่งที่ถูกที่ควร ความพยายามสุดใจขาดดิ้นกลับยิ่งดูทุลักทุเลเมื่อต้องแข่งกับไอ้คนถอดซึ่งคอยจะดึงมันลงมาอีก ยังไม่นับเรื่องหักลบความเสียเปรียบที่ต้องคอยระมัดระวังไม่ให้ท่อนขาพับลงตามแรงกดหนักหน่วงจนอะไร ๆ มาปรากฏต่อสายตายิ่งทำให้ความหวังจะรอดริบหรี่จนแทบมองไม่เห็น
“เลิกเล่นได้แล้--!! อ๊ะ......!”
วันนี้กรูจะได้พูดเป็นประโยคกับเขาบ้างไหม!?
“ก็ไม่ได้เล่นเสียหน่อย”
และมันควรจะมีวิธีปิดปากอย่างอื่นที่เข้าท่ากว่าจูบนะ
“......อ...อืออ....อ.............”
....ร้อนไปหมด....
...ลิ้นที่ไม่ใช่ของตัวเองซึ่งกวาดต้อนเขาอยู่ในปากตอนนี้ก็ร้อน แต่ผิวเนื้อแถวอกถูกฝ่ามือหนาสัมผัสยิ่งร้อนผ่าวราวกับจะลุกเป็นไฟไปตลอดทางที่ปลายนิ้วพลิ้วไหวนั้นลากผ่านจนมาหยุดอยู่นิ่งตรงกลางหน้าท้อง ปลายนิ้วหัวแม่มือวนเวียนไปมาอยู่แถวสะดือทำเขาสะดุ้งขนลุกชันไปทั้งตัว อยากหอบหายใจระบายความร้อนรุ่มน่าอึดอัดนี้ก็ติดอยู่ที่ปากไม่ว่างให้ทำได้
ความปวดหนึบที่ท้องน้อยแล่นริ้วราวกับจะตอบรับเมื่อสัมผัสได้ว่าฝ่ามืออีกฝ่ายเลื่อนลงมาต่ำเสียจนน่ากลัว เขาเป็นแค่วัยรุ่นชายที่ฮอร์โมนยังพลุ่งพล่าน และร่างกายผู้ชายก็แย่ที่มันตรงไปตรงมาอย่างน่าอดสูเมื่อถูกกระตุ้นรุกเร้าด้วยสัมผัสวาบหวามอย่างนี้
...อาทิตย์ละริมฝีปากออกมาแช่มช้า แม้จะอาลัยอาวรณ์ความหวานซึ่งโฉบชิงมาได้เพียงไรทว่าหากมัวแต่จูบคงน่าเสียดายยิ่งกว่าที่จะไม่ได้เห็นสีหน้าของปิ่นหยก นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มปรือลงฉ่ำเยิ้ม ปากแดงสดเจ่อช้ำเผยอออกหอบหายใจหนักจนแผ่นอกกระเพื่อม เม็ดเหงื่อผุดพราวทั่วทั้งใบหน้าและลำคอ มองแล้วก็อดไม่ได้จะเอาปลายจมูกไปถูเบา ๆ ตรงนั้นตรงนี้บนดวงหน้าเนียนใสขึ้นสีระเรื่ออย่างรักใคร่
มัววุ่นวายกับเสียงครางอืออาและอาการคล้ายจะหลบหลีกจากการซุกไซ้อย่างไร้ผลของอีกฝ่ายเพียงชั่วครู่ สายตาก็เหลือบลงไปเห็นอะไรบางอย่างที่ขยายตัวดึงดันอยู่แถวส่วนล่างซึ่งเจ้าตัวพยายามซุกซ่อนไว้ด้วยการนั่งชันเข่าขึ้นมา ถึงกระนั้นก็ทำได้ไม่เต็มที่นักด้วยเขาเองเบียดตัวเข้าไปนั่งขวางทางอยู่
......อย่างจงใจ
ใบหน้าคมยักยิ้มแฝงเล่ห์ร้ายพร้อมลากปลายนิ้วลงต่ำเชื่องช้าเหมือนจะถ่วงเวลา เพียงสะกิดแผ่วเบาบนส่วนอ่อนไหวที่เริ่มขยายตัวขึ้น ร่างโปร่งตรงหน้าก็สะดุ้งเฮือกแล้วเกร็งจนสั่นไปทั้งตัว
“......เปียกแล้วนะ....ปิ่นหยกลามก”
เจ้าของชื่อฟังแล้วอยากจะด่าให้ลั่นบ้านว่ามันมีสิทธิ์มาว่าคนอื่นอย่างนั้นด้วยเหรอ!? เพียงแต่ลิ้นดูจะลืมวิธีออกเสียงเป็นภาษาคนไปแล้วจึงทำได้เพียงขมวดคิ้วแทบเป็นปม ไม่กล้าแม้แต่จะส่งสายตาอาฆาตใส่ไอ้ตัวต้นเรื่อง
นัยน์ตาดำขลับช้อนขึ้นมองก่อนจะโฉบไปงับเบา ๆ บนจมูกเชิดรั้น เห็นปิ่นหยกทั้งปิดตาทั้งเม้มริมฝีปากแน่นแล้วก็รู้สึกว่าน่ารักจนแทบทนไม่ไหว เขาเอื้อมไปประคองส่วนนั้นเบามือ ยังไม่ทันได้ขยับแม้แต่ปลายนิ้วอีกฝ่ายก็สั่นสะท้านไปหมด แขนเรียวตวัดขึ้นเกาะบนไหล่หนาแล้วออกแรงจิกลงมาจนเนื้อบุ๋มลงไปตามรอยเล็บ เจ็บเอาการเลยทีเดียว...แต่น่าแปลกที่เขาชอบแบบนี้เป็นบ้า
“....ให้ช่วยนะ?”
เขาถาม........ไปอย่างนั้นเอง
ไม่ได้ต้องการคำตอบ และไม่คิดรอฟังแต่อย่างใด สภาพคนตรงหน้าบอกให้รู้ว่ารอไปก็คงไม่ได้ยินอะไรอย่างอื่นนอกจากเสียงครางหวานหู
“....อ....อาทิตย์....อ...อึก!”
อืม...เพิ่มเสียงเรียกชื่อเขาขึ้นมาอีกอย่างก็ได้ ซึ่งนั่นทำให้รู้สึกดีจนต้องก้มหน้าลงไปขบเม้มเบา ๆ บนลาดไหล่ทั้งมือยังหยอกเย้าส่วนที่แข็งขืนขึ้นมาอย่างรู้งานเรียกเสียงครางกระเส่าดังระงมทั่วห้อง ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขารักเสียงนั้นแทบคลั่ง แต่ว่า...
“....ชู่วว.......เดี๋ยวคุณแม่กับน้องจี้ตื่นนะครับ”
หากจะแก้ไขที่สาเหตุเขาควรหยุดเสีย แต่มือกลับทำสิ่งตรงกันข้าม
“....ฮ้า..า..!”
ปิ่นหยกขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าชวนมองสะบัดเชิดขึ้นจนเม็ดเหงื่อบนใบหน้าไหลร่วงลงมาตามลำคอระหง ขบริมฝีปากไว้ด้วยพยายามเต็มเปี่ยมว่าจะไม่หลุดเสียงร้องน่าอายออกมาอย่างที่ถูกทัก แต่สำหรับกรณีนี้แค่ความพยายามของเขาคนเดียวอาจจะไม่พอ
“.....ห...หยุดก่อน...อา...อาทิตย์....อึ้ก!!”
“ไม่ไหวเหรอ...งั้นช่วยเก็บเสียงให้นะครับ”
แล้วเรียวปากอิ่มก็แนบลงมา......หนักแน่น...ทว่านุ่มนวล
หากไม่นับเรื่องความอับอายขายขี้หน้าซึ่งอาจจะทำให้เขาไม่สามารถมองอีกฝ่ายอย่างปกติได้อีกแล้ว คงปฏิเสธไม่ได้ว่ามือที่ขยับเร็วบ้างช้าบ้างราวกับจะกลั่นแกล้งนอกจากจะทำให้เขารู้สึกเหมือนทั้งร่างกำลังถูกเหวี่ยงขึ้นที่สูงแล้วโดนกระชากร่วงหล่นลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่ายังมีอะไรอย่างอื่นเจืออยู่ในนั้นด้วย..
.....มัน..........รู้สึก.....
....ดี.....
บรรลัยแล้ว!
“....อา....ฮะ.......!!”
เสียงครางที่เล็ดลอดออกมาเมื่อปลายลิ้นแยกจากกันนั่นอะไร!? เผลอปล่อยตัวไปกับสถานการณ์ตรงหน้าหน่อยเดียวก็ทำท่าจะโดนพัดหายไปกับกระแสเชี่ยวกรากสีม่วงที่คราวนี้ดูม่วงจัดกว่าทุกที เด็กหนุ่มสิบเจ็ดปีอนาคตไกลอย่างเขาไม่ควรต้องมาเสียตัวให้สัตว์ปีกหน้าไหนตั้งแต่ยังไม่ทันจะบรรลุนิติภาวะไม่ใช่หรือไง
ในหัวขาวโพลนไปหมด สีสันตรงหน้าพร่าเลือนจนเป็นเพียงแสงวิบวับที่แม้หลับตาลงแล้วก็ยังเห็นแสงสีผิดเพี้ยนอยู่หลังเปลือกตา เขาไม่รู้ตัวว่าจิกลงไปบนแผ่นหลังกว้างหรือแม้กระทั่งออกแรงหยิก ขยำ กำ ข่วน อะไรไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเพราะไอ้ลูกเจี๊ยบงี่เง่าไม่เห็นจะสะดุ้งสะเทือนอะไรแม้แต่น้อย มีแต่ตัวเขาเองที่บิดกายเร่าอย่างน่าอับอายอยู่ใต้ร่างสูงซึ่งโน้มตัวแทรกอยู่ระหว่างขาสองข้างที่ไม่รู้ว่าแยกออกจากกันขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน จูบซึ่งเน้นย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่บนริมฝีปากแต่ละครั้งราวกับดูดกลืนสติสัมปชัญญะเขาไปทีละน้อยจนแทบแห้งเหือด
...ไม่ไหวแล้ว
“...อ..อ๊ะ!!”
“............”
ได้ยินเสียงทุ้มคุ้นหูพึมพำว่า ‘ว้าว..’ ซึ่งเขายังไม่กล้าลืมตามอง ช่วงเวลาแวบหนึ่งที่เหมือนสติจะหลุดลอยไปโลกอื่นนั้นเกิดอะไรขึ้นกัน
“ออกมาเยอะเลย ไม่ค่อยได้ทำเองเหรอ”
ชัดเจน.. เขาโดนเหวี่ยงตัวลอยมาถึงฝั่งแล้วเรียบร้อย....ในมือไอ้หน้าหนานี่แหละ!
หลักฐานกระจายอยู่เต็มหน้าท้องทั้งของเขาเองและของอีกฝ่าย หน้าเขาร้อนจนแทบระเบิดอยู่แล้ว แต่หน้ามันต้องหนาสักเท่าไรถึงพูดเรื่องอย่างว่าออกมาได้นิ่งสนิทขนาดนี้ มือถูกดึงขึ้นไปแนบอยู่กับใบหน้าคมก่อนมันจะเอียงหน้ามาจูบย้ำ ๆ บนฝ่ามือ ลากลิ้นไปจนถึงปลายนิ้วแล้วขบเม้มแผ่วเบาไปทีละนิ้วขณะที่ส่งแววตาพราวระยับมองลงมา
“...หลังเสร็จแล้วยิ่งเซ็กซี่นะครับ”
โดยไม่ทิ้งช่วงให้เขาได้ทำตัวใจกว้างปล่อยสติสตางค์ไปวิ่งเล่นนอกร่างอยู่นาน อีกฝ่ายก็หันไปดึงขอบกางเกงตัวเองลงจากเอวต่อหน้าต่อตา มืออีกข้างเอื้อมมาเกาะอยู่บนเข่าของเขาแล้วออกแรงผลักให้แยกขาออกกว้างขึ้นอีก
“ปิ่นหยกครับ....”
เขาควรต้องตอบมันว่า ‘ครับ’ ไหม น้องชายที่เป็นของลับของสงวนนั่นไม่ควรเอาออกมาเพ่นพ่านพร้อมกับเรียกชื่อคนอี่นด้วยเสียงกระเส่าอย่างนี้มันรู้บ้างหรือเปล่า
“......ขอนะ”
สติซึ่งกระเจิดกระเจิงไปเมื่อครู่บินกลับเข้าร่างโดยสมบูรณ์ทันที เมื่อส่วนปลายร้อนชื้นจ่ออยู่ที่ปากทางซึ่งควรเป็นทางออกวันเวย์ห้ามอะไรสวนเข้ามาให้ผิดกฎธรรมชาติ...
ไม่นะ...กรูยังไม่พร้อมเสียเอกราช!
“อาทิตย์!!”
มืออีกข้างที่ยังว่างของมันคว้าขาเขาขึ้นท่าทางตั้งใจจะให้เอาไปพาดไว้บนบ่า... แน่นอนว่าเขาขัดขืน
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ!!”
เขาร้องดังขึ้นอีก หวังว่าสองคนอีกห้องจะไม่ได้ยิน แต่เขาอยากให้มันทะลวงผ่านกระดูกค้อน ทั่ง โกลน ในหู และหวังว่าจะเข้าสมองมันบ้าง
ไร้วี่แวว และไอ้อะไรที่คอยเขี่ยไปเขี่ยมาที่ช่องทางด้านหลังก็ทำเขาใกล้บ้าเต็มที เรียกชื่อแล้ว โวยก็แล้ว....เหลือแค่
“....อ....อา...ทิตย์...........ครับ”
เสียงแบบนี้นิ่มพอหรือยัง?
อีกฝ่ายชะงัก ทำสีหน้าเหมือนไม่เชื่อหู “....พูดเพราะ...”
“...หยุดก่อน...นะครับ..........นะ?”
ไม่ลืมจะใส่สำเนียงอ้อนไว้ในพยางค์สุดท้าย และนั่น...
ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าเขาเห็นมันทำหน้าเคลิ้ม
“เวลาด่าก็ชอบนะ"
ใบหน้าคมคลี่ยิ้มละมุน เมื่อใหญ่เอื้อมมาเกลี่ยปอยผมชุ่มเหงื่อของเขาไปทัดหลังใบหู "แต่พูดเพราะแล้วน่ารักจัง”
เขาใจเต้นโครมครามจากหลายสาเหตุ เหมือนเห็นทางรอดรำไร ภาษาดอกไม้กับคุณชายลูกเจี๊ยบอาจดูพอไปด้วยกันได้แต่วิธีพูดแบบนี้พอออกมาจากปากเขาเองแล้วมันดูสตรอเบอร์รี่อย่างไรบอกไม่ถูก ถึงอย่างนั้นหากทำให้รอดไปได้จะลูกเล่นนิด มารยาหน่อย มันก็คุ้มที่จะลอง
“อาทิตย์ เพิ่งบอกว่าจะไม่ทำให้เสียใจไม่ใช่เหรอ”
ไอ้ลูกเจี๊ยบตอแหล แต่อย่าคิดว่าแหลเป็นคนเดียวนะ
ในใจนี่ไปคนละเรื่องกับที่พูดแล้ว
“รู้ไหมถ้านายทำแบบนี้ฉันจะเสียใจมาก”
คดีเก่ายังไม่หมดอายุความเลยนะไอ้เวร จะก่อคดีใหม่อีกแล้ว!
ท่าทีโอนอ่อนทำให้เขาใจชื้น อาศัยทีเผลอขยับตัวถอยมาอีกนิดแล้วกลั้นใจปล่อยไม้เด็ดเสียงสั่นไหวซึ่งอาจจะไม่ค่อยเนียน แต่ส่งไปพร้อมสีหน้าเหมือนอยากร้องไห้คงพอถูไถได้บ้าง
“.......นี่ไม่ใช่แบบที่คนรักจะทำเลยครับ....อาทิตย์.....”
ที่สำคัญกรูยังไม่ได้รับปากจะเป็นคนรักกับเมิงด้วย
ควรสะอื้นหน่อยดีไหม...อย่าดีกว่า เดี๋ยวจะดูสาวแตกเกินไป
เขาช้อนสายตาขึ้นมองเพียงแวบหนึ่งพอไม่ให้หลุดหลงเข้าไปในหลุมดำซ่อนความเจ้าเล่ห์คู่นั้นจนหาทางกลับไม่เจอ ได้แต่ภาวนาว่านัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแบบที่คนชอบชมว่าเหมือนตาสวย ๆ ของแม่เพชรจะช่วยเขาได้บ้าง ทำใจกล้ายื่นมือไปดึงกางเกงมันกลับเข้าที่เดิมให้เรียบร้อยอย่างเนียน ๆ แล้วชักมือกลับรวดเร็ว... ปิดไว้ก่อนเถอะนะขอร้อง
โลกทั้งใบแทบกลายเป็นวิมานสีชมพู
อาทิตย์ทำสีหน้าก้ำกึ่งด้วยส่วนผสมระหว่างซาบซึ้งยินดี ความมึน และอาการกรุ้มกริ่ม
ปิ่นหยกฉวยโอกาสกระโจนพรวดเดียวออกมาอยู่อีกฝั่ง และจังหวะที่ท่านชายลูกเจี๊ยบที่ยังเริงร่าในวิมานโถมตัวเข้ามาเตรียมจะกอดให้เต็มรักสักทีก็...
“พลั่ก!!!!”
กำปั้นลุ่น ๆ ของ ‘คนรัก’ พุ่งเข้าซัดเต็มครึ่งปากครึ่งจมูก
ฟันซี่หนึ่งหลุดกระเด็นออกมากลิ้งอยู่บนพื้น และเจ้าของฟันถึงกับหน้าหงายลงไปนอนนับดาว เลือดไหลพราก ๆ ออกทั้งจมูกและปากลงเต็มผ้าปูที่นอน
ร่างโปร่งหันไปคว้ากางเกงมาสวมรวดเร็วขณะที่คุณชายยังเมาหมัดร้องครางพลางกุมใบหน้าตัวเองเอาไว้
เจ็บมือฉิบหาย! เมื่อกี้ต่อยไปสุดพลังเลยทีเดียวแต่ดูท่าจะยังไม่พอ เขาต้องการความแน่นอนในชีวิตว่าหลังจากนี้จะไม่มีเรื่องบ้า ๆ เกิดขึ้นอีก
ขออีกสักหน่อยเถอะน่า
ความค้างคาใจที่กรุ่นอยู่ในอกเขาตั้งแต่ตอนโดนมันปากหมาใส่ที่ร้านอาหารจะได้ปลดปล่อยเสียที
อโหสินะไอ้ลูกเจี๊ยบ..หลังจากนี้จะได้ไม่ต้องจองเวรจองกรรมกันอีก
เขาหันไปเล็งเป้าหมาย แย้มยิ้มอย่างที่หากมีใครเห็นคงต้องบอกว่าเป็นรอยยิ้มอำมหิตที่สุดที่เขาเคยทำมาในชีวิตเลย
ก่อนจะง้างขาแล้วเตะเปรี้ยงเข้าไปเต็มเป้ากางเกง
“!!!!!!!”
ไม่มีเสียงร้องสักแอะ
ซึ่งเดาว่าจุกตายไปแล้วจนร้องไม่ออกคงฟังดูน่าเชื่อถือที่สุด
เสียงอืออาของคนที่นอนตัวงออยู่ข้าง ๆ บอกให้รู้ว่ายังไม่ตายแต่อาจจะใกล้เคียง เป็นหมันชัวร์ โตไปกลายเป็นไก่ตอนแน่เมิง
ปิ่นหยกหอบหายใจหนัก ๆ มองผลงานตรงหน้า.. การแก้แค้นหอมหวานเสมอ ทบต้นทบดอกไปให้หมดตั้งแต่คดีที่ค้างคาอยู่จนถึงปัจจุบัน ตอนนี้เขาโคตรโล่ง ก้มลงไปเก็บฟันซึ่งร่วงอยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วสะกิดให้มันเงยหน้ามาคุยกันก่อน
“เป็นไง?”
“.........จุก....”
เขาหัวเราะกับสีหน้าเหยเกนั่น...ขอโทษว่ะ....ขอโทษที่ตั้งใจ
“อ้าปากดิ๊ ดูหน่อยฟันซี่ไหนหลุดออกมา”
อาทิตย์กัดฟันแน่น ที่หน้าไม่เท่าไหร่ แต่ตรงเป้านี่จุกไปถึงโคตรเหง้าศักราชได้แล้ว อารมณ์อะไรที่ค้างอยู่ถึงกับหายวับพร้อมกับวิมานกลางอากาศไปเลย
ปิ่นหยกมองสภาพดูไม่จืดของคุณชายตรงหน้า ทั้งสะใจทั้งสงสาร จะหมดหล่อจริง ๆ ก็เพราะทำตัวอย่างนี้ให้โดนต่อยเอาบ่อย ๆ นี่แหละ ฟันที่หลุดออกมาบอกให้รู้เลยว่าแรงต่อยเมื่อครู่ไม่ใช่น้อย ไม่นับที่เตะเข้าไปเต็ม ๆ นั่นอีก
“ฟันหลุดต้องรีบเอากลับเข้าเบ้าฟัน” เขาเอ่ยเสียงยียวน ทิ้งมาดออดอ้อนที่ใช้เอาตัวรอดไปเสียสิ้น
“รีบใส่เข้าไปเซลล์รากฟันมันจะมีโอกาสเชื่อมกลับได้เอง เพราะงั้นอ้าปาก จะใส่ให้ หรืออยากกลายเป็นคุณชายฟันหลอ?”
อาทิตย์ทำหน้าปุเลี่ยน สุดท้ายก็ยอมอ้าปากให้ประเมินความเสียหายแต่โดยดี และปิ่นหยกท่าทางครึ้มอกครึ้มใจเป็นพิเศษจนถึงกับผิวปากหวือออกมาเมื่อได้เห็นเบ้าฟันกลวง ๆ
หลังจากเคยโดนหลอกว่าไปฟันมันมาครั้งหนึ่งที่ชายทะเล ครั้งนี้เขาได้ฟันมันจริง ๆ จนได้
ฟันหน้าซี่ล่างเสียด้วย
To be continued…
-----------------------------------
หมายเหตุ - ฟันหลุดต่อได้จริงค่ะถ้าเพิ่งหลุด จะให้พระเอกฟันหลอก็ใจร้ายไปหน่อย *หัวเราะ*
ยังไม่ได้มีอะไรกันนะคะ แค่..เอ่อ....มือ 5555
และเจอแบบนี้พ่อพระเอกอาจจะยังไม่กล้ามีไปอีกนาน หายโกรธลูกเจี๊ยบแล้วเนอะ หมดเรื่องค้างคาใจซะที เป็นหมันก็ดีอีกแบบนะคะ จะได้ไม่ไปยุ่มย่ามกับคนอื่น (เรอะ?)
//คนเขียนโดนฆ่าหมกเล้า ขอโต๊ดค่ะ เด็กผู้ชายเขารักกันรุนแรง คิดว่าเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาสนะคะ จะได้ใช้ความเจ็บมาอ้อนแม่ไก่ได้เยอะ ๆ ยิ่งใจอ่อนง่ายอยู่ด้วย(ฮา)
พบกันตอนหน้า รักคนอ่านทุกท่านค่ะ ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดให้ด้วยนะคะ แฮ่ ๆ :กอด1: :L2:
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
ปล. ชอบเพลงนี้มากเลยค่ะ ลองร้องตามใส่ทำนองแล้วเข้ามาก 555
*แม่ไก่ครับ แม่ไก่ครับ ผมมีเรื่องอยากจะถามแม่ไก่ครับ
คือสมมตินะครับสมมติ สมมติผมเป็นพระเอก
ไปเจอแม่ไก่ตัวเล็ก จิกเจ็บๆ งก ขี้โวยวาย
สมมติผมตกหลุมรัก แม่ไก่ทำเป็นไม่รู้
ผมเลยอยากถามดู จะยอมรู้เมื่อไหร่ล่ะครับ
เมื่อไหร่จะรู้ล่ะครับ เมื่อไหร่จะรู้ล่ะครับ
เมื่อไหร่จะรับล่ะครับ เนียนไม่รู้ผมรุกนะครับ :m20: :m20:
-
:z13:
-
ลูกเจี๊ยบน่าสงสารรรรร ปิ่นหยกใจร้าย ฟันลูกเจี๊ยบหลุดเลย
-
หยกได้ฟันอาทิตย์ o22
-
ปิ่นหยกรุนแรงมากอ่ะ ถือว่าทบต้นทบดอกรวมคดีปากหมาไปด้วยใช่ป่ะเนี่ย เหอๆ
นี่เล่นฟันหักเลย คุณชายลูกเจี๊ยบต้องไปใส่ฟันปลอมป่ะ อ้าว แต่ตอนนี้ไม่มีตังค์นี่ งั้นก็ต้องทนฟันหลอต่อไปสินะ
แถมเตะขนาดนั้นเสี่ยงต่อการเสื่อมสมรรถภาพมาก ลูกเจี๊ยบมิสูญพันธุ์ไปแล้วรึ
ว่าแต่เจ็บหน้าแล้วทำไมนอนคว่ำอ่ะสงสัย ไม่ยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่เหรอ
แต่ตอนแรกอุตส่าห์จิ้นไปไกลแล้วเชียวว่าปิ่นหยกได้ฟันอาทิตย์จริงๆน่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
:เฮ้อ:ไม่ยอมไม่ว่าแต่อย่าทำร้ายกัน
-
ปิ่นหยกโหด
-
ปิ่นหยก ส.บ่อนไก่ แน่เลย
หนึ่งหม้ดหนึงเตะก็ทำเอาคู่สังเวียนร่วงลงไปนับดาว
-
ได้ฟันกันแล้วเว้ยเฮ้ยย ฮ่าๆๆๆๆ :pandalaugh:
คือคิดว่ายังไงปิ่นก็ไม่ได้กดอิตาลูกเจี๊ยบจริงๆหรอก แต่อยากลุ้นว่าจะหักมุมจุดไหน
แล้วก็ หักได้...ชนิดที่พระเอกจะเป็นหมันไปจนแก่เลย ฮ่าๆๆๆๆๆ (นี่สะใจจริงนะ)
ขอบคุณสำหรับการแก้แค้นค่ะ หายโกรธอิลูกเจี๊ยบละก็ได้ อิอิ :a1:
-
:z13: ตอนนี้ เดี๋ยวไปอ่านก่อน
ขอเม้นท์ตอนที่แล้ว ชอบจริงๆเรื่องสมมุติของหนูปิ่นทำเอาเจ้าลูกเจี๊ยบหน้าบาน แต่น่าจะโดนอะไรสักหน่อยค่าปากหมา :m16: (ตอนนี้แอบย้ายฝั่งเป็นแม่ยกหนูปิ่นนะจ้ะ)
-
กรี๊ดดดดด ลูกเจี๊ยบรุกและ
-
ปิ่นหยกได้ฟันอาทิตย์ :a5:
โหดมาก หมัดหนักมากด้วย อาทิตย์หมดหล่อก็คราวนี้ จิ้นตอนฟันกระเด็นหลุดออกมานี่เสียวปากมากเลยปิ่นหยกน่ากลัวเว่อร์ :laugh:
-
จะบอกว่าเริ่มแรกเราคิดไกลเลยหละ
แต่พออ่านไปเรื่อยๆ แล้วค่อยโล่ง 5555
-
นึกว่าลูกเจี๊ยบโดนเสียบซะแล้ว
แต่ที่ไหนได้ ฟันหลุด ( o22 แล้วมันต่อได้จริงๆหรอ น่ากลัวอ่ะ)
สรุปก็ยังไม่ได้แอ้ม อดกลายร่างเป็นพ่อไก่ แถมเจ็บตัวอีก :o8:
ปิ่นหยกได้ฟันจริงๆ ฮ่าๆ
-
โห เกือบช็อค!! :a5: ฟัน(?) ฮ่าๆ มุกนี้ไม่เคยเจออ่ะ
ชอบๆๆ ลูกเจี๊ยบถ้าจะเข็ดอีกนานเจอแบบนี้
-
เหอะ
เล่นเอาเกือบช๊อก
:laugh: :laugh:
-
อ่านครึ่งแรก :a5:
อ่านครึ่งหลัง :m29: ปะปะปิ่นหยกโหดไปนะลูกบางที
-
=[]=!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอเจี๊ยบแม่มมมมมมม หลงกลปิ่นหยกตามเคย
ไม่เคยจะทันเขาล่ะนะ ต้องอย่าให้ปิ่นหยกมันมีเวลาคิดเว้ย
คลุกวงในแม่มเลยย ตีมึนเข้าว่า 55555
โอยๆๆ น่าสงสารชะมัด ปิ่นหยกก็โหดซะ!
-
โอ๊ะ.. เกือบ 18+ ..กะแล้วเชียวว่าปิ่นไม่ยอมแน่ๆ ..หึหึ ไอ้เจี๊ยบคงเข็ดอีกนานเลยนะ? เป็นผม..ผมคงเข็ดไปอีกนานครับ
นึกสภาพไอ้เจี๊ยบแล้วเจ็บแทน.. ท่าจะจุก เจ็บแล้วก็อายล่ะสิ? ..เสียงปิ่นดังขนาดนั้น แม่เพชรกับจี้จะได้ยินไหมน้อ?
สุดท้ายปิ่นหยก..ก็ได้ฟัน..อาทิตย์จริงๆ สินะครับ.. แสดงความยินดีกับไอ้เจี๊ยบเป็นรอบที่ล้านแปดด ดด .ชาบูววว (?)
-
ง่ะ ฟันหักเลยอะ โหดร้ายมากกกกก
-
อ๊ากกกกกกกกกก ตอนแรกตกใจ นึกว่าปิ่นหยกจะทำอะไรลูกเจี๊ยบซะแล้วววว
-
ปิ่นหยก ---> มารยา
แต่!!!
อาทิตย์ --------------------> ไร้น้ำยา!!!!! :m20: :m20: :m20:
กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบทำปิ่นหยกเสียน้ำตาแต่ปิ่นหยกของเราซัดซะเลือดสาดไปเลย สะใจที่สุด
-
:pighaun: ขนาดยังไม่เต็มเวอร์ชั่นนะเนี่ย หวานซะ.....
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ้ลูกเจี๊บโดนฟันจริงๆด้วย ฮ่าาาาาาาาาาา
สมน้ำหน้า ได้คืบจะเอาศอก นู๋ปิ่นหยกทำดีมากกก แต่แอบแรงไปนิด ฟันหลอเลย แอบกลัวลูกเจี๊ยบหมดหล่ออะ :m20:
-
ว่าละ อาทิตย์ไม่หน้ารอด หมัดจากปิ่นหยก
แต่ปิ่นหยกก็น่ากลัวนะ ฟันหลุดเลยอ่ะ
โหดเกินนนน ลูกเจี๊ยบน้อยผู้น่าสงสาร
แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ มันก็ คุ้มสำหรับคนอ่านอยู่นะอาทิตย์
:laugh: เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะ :กอด1:
-
น้องปิ่นหยกเอาคืนพระเอกพี่หนักมาก ฟันเลยนะลูก โถ ลูกเจี๊ยบสุดหล่อของพี่
หายแค้นแล้วต่อไปก็มารักกันเนอะ ต่อไปลูกเจี๊ยบจะหื่นออกมั้ยเนี่ย ว่าที่แฟนโหดขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ
-
เลือดสาด
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เจ็บมั้ยอาทิตย์?
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดด แม่ไก่โคตรโหดอ๊ะ 55555555555
อ่านไปไม้่รู้จะสงสารลูกเจี๊ยบดีหรือเปล่า ด้วยตอนที่แล้วก็ปากหมาไว้ เยอะ
แต่ก็ไม่คิดส่าแม่ไก่จะถึงขั้น เลาะฟันออกแบบนี้ เจ๊ขอหนีไปขำลูกเจี๊ยบฟันหลอก่อนนะ 55555555555555555555555
-
ปิ่นหยกลามก ปิ่นหยกลามก :laugh: และซาดิสด้วยสินะ
งี้ถ้าไอ้ลูกเจี๊ยบของเจ๊เป็นหมันขึ้นมา. ปิ่นหยกจะทำไงละ :z1:
P.S. อาทิตย์แม่ง อดเลยไหมล่ะ เป็นลูกเจี๊ยบต่อไปแล้วกัน :z2:
-
โอ้หนูปิ่นได้ฟันไอ้ลูกเจี๊ยบจริง ๆ ด้วย กร๊ากกกกกก
-
ช็อคตั้งนานนึกว่าปิ่นหยกเวลามีอารมณ์แล้วจะเปลี่ยนมารุกซะอีก..ตกใจหมด!
แต่หมัดหนักนะนั่นเล่นเอาฟันหลุดเลย.. :z2:
-
อย่าเอาฟันลูกเจี้ยบไปเลย หมดหล่อพอดี
อ่านแล้ว จิกหมอน และ ขำในชะตาลูกเจี้ยบจริงๆ เลย น่าสงสารนะ ฮา
หลงมัวเมาในคำพูดคำจาแสนไพเราะ แลกมาด้วยฟันซี่นึงเลยนะน่ะ
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เป็นแค่ลูกเจี๊ยบอย่าได้ริขึ้นขี่แม่ไก่เป็นอันขาด. ก๊ากกกกกก :laugh:
-
ปิ่นหยกโหดร้ายมากอ่ะ ไม่ยอมเค้าว่าร้ายแล้ว ไปต่อยเค้าฟันหน้าหลุด(ดีที่ใส่กลับเข้าไปใหม่ได้) แถมเตะกลางตัวซะเต็มรักขนาดนี้ ถ้าเป็นอาทิตย์คงไม่ยอมให้ต่ออีกรอบแน่
อ่านตอนแรกนึกว่าปิ่นหยกได้เอกราชไป ไม่ใช่แฮะ ดีแล้วๆ ให้ลูกเจี๊ยบดูแลแบบนี้ดีกว่า
ชอบลูกเจี๊ยบโหมดหื่นลืมโลกม้ากมาก
-
ขอโทษนะลูกเจี๊ยบ.....
แต่ฉัน "สมน้ำหน้า" แกว่ะ !!! :laugh: :laugh:
บังอาจมาทำน้องปิ่นร้องไห้ก่อน สมควรโดนนนนนนนนนนนนน!! กร๊ากกกกกกกกก 5555
อ่านตอนนี้แล้วแบบอายมาก... -///-
อายจริงๆ แบบอายแทนปิ่นหยก! ก็ดูสายตาไอ้ลูกเจี๊ยบ(เหมือนเห็น? 555)และที่มันพูดแต่ละอย่าง!!
โอ้ยย คืออายแทนปิ่นหยก อายมากๆ อ่านแล้วต้องหยุดๆ ทำใจก่อนนิดนึงแล้วค่อยอ่านต่อ คือมันอายเกินไป... 555555
ปล.ฟันที่เพิ่งหลุดนี่ต่อได้จริงเหรอ เพิ่งรู้ UU (โง่มาก! 5555555)
-
ถ้ามีแต่ตอนบนแล้วไม่ใส่ย้อนอดีตมานี่มีช็อคอ่ะ
ปิ่นหยกรุก!!!! ที่จริง...ตอนนี้เกือบจะติดเรทละถ้าไม่มีฉาก'ต่อยจนฟันหลุด'ออกมา :a5:
ลูกเจี๊ยบเอ๋ย~ สู้ๆต่อไปล่ะ อีกไม่นานก็จะได้กลายเป็นลูกไก่เต็มตัวแล้ว!!!<<<แล้วมันต่างก็ลูกไก่ในตอนนี้ตรงไหนอ่ะ?
อาทิตย์สู้ๆ!! :mc4:
-
ร้ายน่ะ ปิ่น
อาทิตย์เสียท่าอีกละ
-
แหม แอบนึกว่าลูกเจี๊ยบโดนรุกซะแล้ว
-
:เฮ้อ:
นึกว่าจะไม่เหลือซะแล้วว บักลูกเจี๊ยบบ 5555
-
ปิ่นหยกโหดโพดๆ อาทิตย์น่าสงสารเนาะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ปิ่นหยกโหดมากกก
ทำไอ้ลูกเจี๊ยบฟันหลุดเลย
แล้วฟันที่หลุดไป เอามาต่อได้อีกจริง ๆ เหรอ
ถ้าต่อไม่ได้ไอ้ลูกเจี๊ยบหมดหล่อแน่เลย!!
edit:: เราไปถามอากู๋มาแล้วล่ะ ฟันหลุดแล้วต่อได้จริง ๆ ^^
http://www.dent.nu.ac.th/dentalHospital/kmSurgJan54.aspx
-
:z3:ปิ่นนนนนนนนนนนนนนนนนน ทำงี้ได้ไง เราจะได้อ่านฉากจูบแบบมินิมาราธอนตอนไหนอ้ะ
คนแต่งคะ รวบรัดให้ฟันลูกเจ๊ยบไก่ชนแข็งแรงเร็วๆนะ
-
ปิ่นอะใจร้ายจังเลยแกล้งลูกเจี๊ยบได้ :o12:
-
หึหึ ปิ่นหยกโหดมาก
ได้ฟันลูกเจี๊ยบจนได้นะเนี่ย :laugh:
-
ทำไมรุนแรงกับอาทิตย์อย่างงี้ละปิ่นหยก เด้วใช้งานไม่ได้ขึ้นมาแล้วปิ่นหยกจะเดือดร้อนนะ 55555 :z1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟันหลุดเลย 555+
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย
-
โอยยยยย ฮาอ่ะ
สรุปว่าอาทิตย์ก็เหมือนคนทั่วไปสินะ
พ่อยอดขมองอิ่มสุดหลอ เอ้ย สุดหล่อของเค้าจะเป็นหมันมั้ย
ถ้าเป็นจริงปิ่นหยกจะลำบากนะ
เพาะอนาคตจะมาเป็นแบบวันนี้ก็ม่ายหวายม่ายหวายย
แต่ตอนนี้.....ปิ่นหยกใจร้ายที่สุด ไม่สงสารอาทิตย์บ้างหรือไง
ทั้งที่ตัวเองได้บินไป ณ ดินแดนฟินแลนด์แล้ว
ทั้งๆที่ถ้ายังปล่อยให้มันดำเนินต่อไป ก็อาจจะได้ไปเหยียบอีกเป็นรอบที่สอง(?)แล้วแท้ๆ
แล้วทำไมถึงทำร้ายอาทิตย์(และจิตใจผู้ติดตามเรื่องราวแบบเค้า)ได้ลงคอ
:sad4:
ปล.ยังคงเชียร์พระเอกอย่างสุดลิ่มทิ่มประตู(หัวใจ) :o8:
-
อูววว เปิดตอนมาซะอึ้ง ในใจก็คิดอยู่ว่าลูกเจี๊ยบมันไม่น่ายอมให้แม่ไก่กดหรอกน่า
แต่งานนี้แม่ไก่ได้กดจริงๆด้วย
กดเน้นๆ ไปที่ปากด้วยหมัดเทพเจ้าดาวแม่ไก่ :13223:
เอาซะฟันออกมารับลมเล่น กร๊ากกกกก
คู่นี้นี่มันรักกันด้วย โลกสวยด้วยมือเราจริงๆ
ยังไงก็ถือว่าดีแล้วน่า ไอ้ลูกเจี๊ยบ ถือว่าแม่ไก่เปิดใจยอมรับไอ้หล่อมึนมากขึ้น
สำหรัีบคนที่มีประสบการณ์เลวร้ายแบบแม่ไก่
รักแล้วก็ต้องทนหน่อยนะ หล่อนะ 555 :โป้ก1:
-
แอบมาเพิ่มการ์ตูนกับรูปวาดโน่นนี่ให้ค่ะ :call: ขอขมาผู้อ่านที่ต้องทนดูฉากเลือดสาดของลูกเจี๊ยบ (ฮาา)
อาจเห็นแล้วที่ twitter และ FB แต่เอามาลงเพิ่มที่นี่ด้วยเผื่อบางท่านอ่านเฉพาะที่เล้า ลงแก้ขัดก่อนด้วย สัปดาห์นี้ยุ่งน่าดูค่ะ อาจจะได้ต่อช้าหน่อย =w=;
Dorm Boys Toon : ครอบครัวกุ๊กไก่
01 : "ไม่ใช่แม่ไก่"
(http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/255225_409676772425545_1822468597_n.jpg)
02 : "แปรงฟันดีแล้วทำไมยัง...." //อ้างอิงจากตอนที่ 30
(http://th04.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/239/e/2/toon2_resize_by_xx_rainyday_xx-d5ckvqg.jpg)
เพิ่มรูปวาดเล่นของเรื่องนี้บางส่วนอีกนิดนึง
(http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/293136_409027839157105_1949003595_n.jpg)
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m8qp2q4VfK1r673q4o1_500.jpg)
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_m8e2ifLMsP1r673q4o1_500.jpg)
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m8c254a9cf1r673q4o1_500.jpg)
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m8c254a9cf1r673q4o2_500.jpg)
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_m8ajsmLPFD1r673q4o1_500.jpg)
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_m8ajsmLPFD1r673q4o2_500.jpg)
สมมติว่าหนาว =////=
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_m99ppsn05M1r673q4o1_1280.jpg)
สุดท้าย ที่กำลังวาดอยู่แต่ค้างไว้ยังไม่เสร็จ ตัดมาบางส่วน ธีมของรูปที่ตั้งใจคือคอสเพลย์(?)เทพไดโอนิซุส เทพแห่งองุ่นและไวน์ 5555 (ชุดเทพกรีกนี่วาบหวิวเนาะ XD)
(http://fc02.deviantart.net/fs70/f/2012/239/8/a/pindiony_by_xx_rainyday_xx-d5coxna.jpg)
หลังได้ฟันลูกเจี๊ยบแล้วออร่าราชินี(?)ก็อัพขึ้นมานิดนึง //อะไร!? 555
แก้ขัดไปก่อนช่วงรอตอนหน้านะคะ ^^
ก่อนไปขออนุญาตขยายความเรื่องฟันหลุด เดี๋ยวคนอ่านจะคาใจ
ฟันหลุดต่อได้จริงค่ะ สำหรับกรณีอุบัติเหตุที่ฟันแท้หลุดจากเบ้าให้รีบเก็บขึ้นมา หากไม่สกปรกให้รีบใส่เข้าเบ้าฟัน อย่าจับแถวรากฟัน จะมีโอกาสต่อติดได้หากยิ่งใส่เร็ว ถ้าสกปรกให้แกว่งล้างก่อนในนมจืด อย่าแตะรากฟัน ถ้าไม่พอดีหรือใส่ไม่ได้ให้แช่ในนมจืดแล้วรีบไปพบทันตแพทย์ ใส่กลับเข้าได้เร็วโอกาสจะติดก็สูงค่ะ
อย่างไรก็ตามถึงใส่กลับเข้าไปได้แล้วก็ควรไปพบทันตแพทย์ให้ตรวจเช็คให้ยา นัดรักษารากฟัน ฯลฯ
ถ้าหานมจืดแช่ฟันไม่ได้ แช่ฟันในน้ำสะอาด น้ำเกลือ หรือจะอมไว้ในปากก็ได้ แต่จากงานวิจัยนมจืดจะให้ประสิทธิภาพในการรักษาเซลล์รากฟันไม่ให้ตายได้ดีที่สุด
ตามนี้ก็ด้วยค่ะ ^^
edit:: เราไปถามอากู๋มาแล้วล่ะ ฟันหลุดแล้วต่อได้จริง ๆ ^^
http://www.dent.nu.ac.th/dentalHospital/kmSurgJan54.aspx
แหมจะให้พระเอกฟันหลอก็ใจร้ายเกินไป ปิ่นหยกนั่นแหละต้องรับผิดชอบ 555
แล้วพบกันใหม่ค่ะ ^o^
-
ภาพบนหลังคา :z3:
-
ภาพมันน่ารักมากกกกกกกก :L1:
-
:m20: 55555555 ปิ่นหยกสุดฮา มารยาได้สุดยอด o13
อาทิตย์ ไอ้ลูกเจี๊ยบ o18 บอกแล้วไงไม่ได้แอ้มหรอก คดีเก่ายังไม่ซาเลย ...ฮาเพลง ตลกดี
-
ลูกเจี๊ยบ ไปให้หมอเค้าฟันต่อ เอ๊ย! ต่อฟัน ซะนะเธอ :laugh:
เดี๋ยวหมดหล่อขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ
ทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีดีอยู่แค่ความหล่ออย่างเดียวอยู่แล้วด้วย 555 :m20: :m20: :m20:
-
555 การ์ตูนน่ารักดีค่ะ
ขอบคุณกับคำอธิบาย นึกว่าจะต้องอ่านนิยายที่พระเอกฟันหลอซะแล้ว พอฉากจูบกันคงจะจิ้นยากน่าดู 555
-
น่ารักเกิ้นนนนน อิอิอิ :L2:
-
เลือดสาดของแท้ :pighaun: หนูปิ่นได้ฟันเจ้าเจี๊ยบไปแล้ว 55 ไม่คิดว่าแม่ไก่จะโหดได้ขนาดนี้
เห้อ...จะสงสารหรือจะสมน้ำหน้าเจ้าลูกเจี๊ยบปากหมาแถมหื่นดี :เฮ้อ:
ดีนะที่ยังต่อกลับคืนได้ ไม่งั้นเจ้าลูกเจี๊ยบของเจ๊หมดหล่อแน่ (หลังตอนนี้ยกโทษให้แกแล้วเจ้าเจี๊ยบ ถือว่าแม่ไก่ลงโทษแกได้สาสมแล้ว :laugh:)
ส่วนรูปวาดก็น่าร้ากกกอ่ะ ชอบทุกรูปเลยจ้า เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไป XOXO
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบการ์ตูนความรักทำให้ลูกเจี๊ยบตาบอดมาก คือไม่ว่ายังไงลูกเจี๊ยบก็รักอ่ะนะ
อาทิตย์หล่อมากอ๊าาาา ปิ่นหยกของเค้าก็น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
การ์ตูนน่ารักมากกกก ชอบเจี๊ยบฝันร้าย 55555
-
โหดดีแท้ 555
-
ไปหาหมอฟันด่วน ด้วนเลยยยยยย
-
ชอบทุกรูปเลยค่ะ ^^
-
การ์ตูนน่ารักมากเลยค่า o13
ชอบๆๆๆ แล้วก็รอตอนต่อไป :impress2:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
unlimit
-
:m20: :laugh: :m20: :laugh: ชอบอ่ะ
-
ส่งหนูปิ่นขึ้นชกที่ลุมพินีได้เลยนะเนี่ย เจอแบบนี้คราวหน้าลูกเจี๊ยบคงต้องไม่ปล่อยแล้วละ
-
ลูกเจี๊ยบในการ์ตูนมันน่ารักจังว๊า♥♥♥♥
-
โห...วาดเก่งมากๆ น่ารักทุกรูปเลย o13
-
ลำคอระหง???
อ่านทีไรก็ไม่ไหวจะเคลียร์ค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
ว้าย ลูกเจี๊ยบฟันหลอ... หลอไม่หลอก็ล้อหละฟะ
แต่สมควรให้ฟันหลอ จริงๆ ปิ่นหยกน่าจะเซาะแม่มออกทั้งปาก จะได้จำเอาไว้...
ยังเด็กยังเล็กริอาจทำอนาจาร ไม่ดีนะคะลูกเจี๊ยบ!
ถ้าฟันหลอหละจะฮาให้ กร๊ากกก แต่คงไม่หลอหรอกแม่ไก่ยังจะมีน้ำใจเอาฟันไปเชื่อมให้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
จริงๆ ปิ่นหยกก็แอบใจดีอยู่นะ โดนลูกเจี๊ยบทำแบบนั้นยังจะเอาฟันไปต่อให้อีก
ถ้าเป็นคนอื่นจะเหยียบฟันให้แตกเลย ฮ่ะๆๆ
ป.ล. อาจจะเมนท์ไม่มากเท่าเมื่อก่อน และไม่ได้เมนท์ทุกตอนนะคะ เน็ตกากมาก ณ จุดนี้ค่ะ
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยายค่ะ
อ่านแล้วฮามาก หลงท่านชายลูกเจี๊ยบหน้ามึนของปิ่นหยกแล้ว ฮ่ะๆ
คุณชายก็อึนหลือเกิน น้องหมีของพี่เอมก็น่ารัก
เขียนได้สนุกมาก ตอนเศร้าก็เขียนได้ดีด้วย อินตามตลอด
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ตามติดลูกเจี๊ยบ เมื่อไหร่จะเป็นพ่อไก่น้อ~
+1+น้องเป็ด ให้น้องปิ่นเอาไปเลี้ยงคู่กันกับลูกเจี๊ยบจ้า
-
การ์ตูนน่ารักดี ลูกเจี๊ยบยังมึนได้อีกนะ
ส่วนรูปดูดาวบนหลังคาไม่ต้องพูดอะไรก็ฟินได้
-
ติดตามมาหลายวันแล้วเรื่องนี้ ชอบมากๆเลย สงสารกะที่ฟันหลุดนี่แหละ จะกลับเข้าสู่โหมดปกติได้ไหม 5555
-
Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 31 – รับคำท้า
::Artid’s POV::
วันสุดท้ายของช่วงหยุดยาว ปิ่นหยกลากผมเตรียมออกจากบ้านแต่เช้า
ผมยืนดูเขาบอกลากอดฟัดแม่เพชร...หรือจะเรียกโดนแม่เพชรกอดฟัดจนคอแทบหักติดมือมาครู่ใหญ่ เจ้าตัวก็หันไปกระตุกผมเปียน้องจี้เบา ๆ หนึ่งทีเรียกสายตาค้อนขวับกลับมาพร้อมฝ่ามือฟาดเผียะบนต้นแขนพี่ชายที่รักไม่มีออมแรงจนเห็นรอยนิ้วขึ้นเป็นแนวแดงแจ๋ เริ่มเดาได้ว่าทำไมเขาถึงมือหนักเท้าหนักนัก บางทีคงเป็นกันทั้งบ้าน....น่ากลัวจริง ๆ
แม่เพชรจ้องรอยช้ำบนในหน้าผมอยู่ครู่ใหญ่ท่าทางกระอักกระอ่วนใจ สุดท้ายก็เอ่ยออกมาสีหน้าคร่ำเครียด
“แผลนี่ไอ้ตัวแสบทำใช่ไหม”
ไอ้ตัวแสบที่ว่าหันขวับ ปากขยับเหมือนอยากเถียงแต่แล้วก็ชะงักลงกลางคันก่อนจะก้มหน้าก้มตางึมงำอะไรบางอย่างเสียงแผ่วฟังไม่ได้ศัพท์ ไหล่ห่อลงอย่างคนรู้ตัวว่าผิดแต่ยังไม่วายอ้อมแอ้มแก้ต่าง
“...ผู้ชายเขาเคลียร์กัน”
“เวรกรรม” เธอยกมือตบหน้าผากตัวเอง
แทนที่จะได้ออกจากบ้านเลยโดนซักไซ้ไล่เลียงอยู่พักใหญ่ เกือบโดนตีทั้งคู่แล้วข้อหาโตป่านนี้ยังทะเลาะต่อยตีกันเป็นเด็ก ซึ่งถ้าเธอรู้เรื่องทั้งหมดคงไม่คิดว่าเป็นการทะเลาะกันแบบ ‘เด็ก’ แน่นอน ผมเกือบได้เป็นลูกเขยแม่เพชรทางพฤตินัยแล้ว แทบจะเสียสละฟันหน้าแทนค่าสินสอด และอาจถึงขั้นเป็นหมันไปแล้วด้วยตอนนี้
ยังเจ็บที่ปาก จุก...ตรงนั้นอยู่บ้าง แต่ไม่เท่าความหวาดเสียวทุกครั้งที่นึกถึง เกิดมาไม่เคยโดนใครลงไม้ลงมือหนักขนาดนี้มาก่อน หากบัวรู้เข้าคงถึงขั้นลมจับกันบ้าง ฟันในปากซี่ที่ปิ่นหยกใส่กลับเข้าตำแหน่งเดิมให้หลังจากกระเด็นออกมาเที่ยวชมโลกภายนอกยังคลอนอยู่น้อย ๆ จะดื่มน้ำแต่ละทีต้องค่อยละเลียดจิบด้วยกลัวฟันซี่นั้นจะนึกติดใจอยากหลุดออกมาชมโลกสวยนอกปากอีกรอบ ...ผมไม่อยากใส่ฟันปลอมก่อนบัว
“ดีกันแล้วครับ”
ผมช่วยกำชับกับแม่เพชร เห็นเธอทำหน้าเครียดปิ่นหยกก็ยิ่งดูจ๋อยลงไปอีกจึงเอานิ้วก้อยเกี่ยวนิ้วก้อยเขาขึ้นมาโชว์หราโดยไม่มีการตกลงกันก่อนหลังไมค์ เห็นเขาออกอาการยิ้มก็ไม่ใช่แยกเขี้ยวก็ไม่เชิงพลางเออออตามน้ำไปด้วยว่าดีกันแล้วก็อดเป็นปลื้มอยู่ลึก ๆ ไม่ได้ แม้รู้ว่าคงทำเพื่อเอาตัวรอดก็ตาม
เธอถอนหายใจเฮือก และระหว่างที่ผมไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัวก็โดนดึงเข้าไปกอดไว้หลวม ๆ ทว่าอบอุ่นใกล้เคียงกับเวลาคุณแม่กอดผมในความทรงจำเลือนรางเมื่อนานมาแล้ว
“หลังจากคิมก็เพิ่งมีอาทิตย์นี่เองที่ปิ่นพามาบ้าน”
ผมยืนยืนนิ่งงัน ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไร ดีใจแทบกระโดดบัลเล่ต์แต่ก็นึกได้ว่าแพ้คิมอีกแล้ว
“บางทีเจ้าเด็กนั่นก็นิสัยเสีย แม่ฝากดู ๆ กันหน่อยเนอะ”
แม่เพชรพูดอย่างนี้ฟังดูล่อแหลมมากทีเดียว
...เพราะสมองผมคอยจะแปลงสารจากประโยคฝากลูกชายกับเพื่อนธรรมดาเป็นประโยคฝากฝังกับคนรักแล้วนะครับ
.
.
.
.
.
“ยังเจ็บอยู่ไหม”
ผมส่ายหน้าเบา ๆ
ปิ่นหยกถามรอบที่ห้าแล้ววันนี้ ตลกดีที่ผมก็ดันนั่งนับ และจะขออนุมานเอาเองว่าเขากำลังเป็นห่วง
เขาเดินนำลงจากรถเมล์ ก้มหน้าก้มตาจ้ำผ่านเส้นทางคุ้นเคย ปรายตามองกลับมาเป็นระยะในจังหวะที่เขาคิดว่าผมไม่เห็น แต่แย่หน่อยคือผมจ้องเขาอยู่ตลอดนั่นแหละ เพราะฉะนั้นหันมาเมื่อไรก็สบตากันทุกครั้งไม่มีพลาด หน้าเขาแดงไปหมดตอนลอบมองกลับมาเพื่อพบว่าผมกำลังมองอยู่เหมือนกัน ท่าทางเงอะงะเหมือนไม่รู้จะเอามือไม้ไปไว้ตรงไหนนั้นน่าเอ็นดูเหมือนเด็ก ๆ สุดท้ายเลยเอ่ยประโยคเดิมที่พูดแล้วพูดอีกมาตั้งแต่ออกจากบ้าน
“....ยังเจ็บอ—”
“ไม่เจ็บแล้วครับ”
ผมรีบชิงพูดก่อนเขาจะได้ถามจบเป็นรอบที่หก ถ้าไม่ติดว่าฟันหน้าจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่คงจับปล้ำจูบมันตรงนี้เลยโทษฐานทำตัวน่ารักเกินไปแล้ว
“เป็นห่วงขนาดนี้รู้สึกเหมือนแค่โดนมดกัดเท่านั้นเอง”
ความจริงทั้งนั้น แค่ไม่ได้พูดต่อว่าหมายถึงมดทั้งรัง
“...ก็ดี”
เขาตอบรับห้วน ๆ แล้วรีบหันกลับไปเพ่งสมาธิจดจ่อกับเส้นทางตรงหน้าราวกับกลัวว่าถ้าไม่จ้องให้ดีแล้วมันจะหายวับไปกับอากาศ หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนมาหยุดอยู่ตรงทางแยกหน้าร้านเค้กทานตะวัน กำลังจะเดินเลี้ยวเข้าร้านตามความเคยชินก็มีแรงกระตุกเบา ๆ ที่ข้อมือ
“??”
ผมหยุดรอให้อีกฝ่ายเอ่ยอะไรออกมาก่อน ก้มลงมองก็เห็นมือเขาคว้าข้อมือผมไว้ แต่พอเห็นสายตาว่ามองตรงที่สัมผัสกันอยู่อย่างนั้นเจ้าตัวก็รีบผละออกแล้วเปลี่ยนเป็นดึงชายเสื้อผมแทนพร้อมกับรอยแดงจาง ๆ บนแก้ม ...ทำเป็นไม่ชินไปได้เนอะ
แต่ไม่ชินแบบนี้ก็น่ารักดีนะว่าไหม
“ไปโรงพยาบาลกันก่อน”
“ไปทำอะไร”
“ไปจีบพยาบาลมั้ง” ยังไม่วายยียวนขณะที่กึ่งลากกึ่งจูงผมอย่างกับพาตัวอะไรสักอย่างไปเดินเล่น “ไปหาหมอฟัน เดี๋ยวกลายเป็นไอ้หลอจริง ๆ หรอก”
“กลัวแฟนไม่หล่อใช่ปะ”
ปิ่นหยกเหวอไปหนึ่งอึดใจ บ่นพึมพำออกมาคำเดียวว่า “ประสาท” แต่ไม่ได้ปฏิเสธแล้วกระตุกเบา ๆ ที่ชายเสื้อเป็นเชิงกระตุ้นให้รีบเดินตามไป ดูเขาจะติดใจชายเสื้อผมเสียจริง ที่ตลาดโต้รุ่งนั่นก็ทีหนึ่งแล้ว
“จับมือแบบเมื่อกี้ก็ได้นี่นา”
มือเขาขยับหนีตอนผมเอื้อมไปกุมไว้ซึ่งนั่นไม่ได้ทำให้ผมคิดจะปล่อย ยื้อยุดกันอยู่พักหนึ่งแต่แล้วเขากลับนิ่งไปพร้อมกับน้ำเสียงลำบากใจของเจ้าตัวที่ทำให้ผมใจแป้ว
“ปล่อย ....ไม่ชอบ”
สั้น ๆ ห้วน ๆ
ทว่าตรงไปตรงมาและชัดเจนในตัวแบบไม่ต้องมีคำอธิบาย
ผมยืนลังเล ความจริงก็ควรคิดสักหน่อยว่ายุ่มย่ามมากจนเขาอึดอัดเกินไปไหม มือที่จับเอาไว้คลายออกช้า ๆ ทว่ายังไม่ปล่อยออกมาเสียทีเดียว แล้วก็เป็นปิ่นหยกที่ดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุม
“แถวนี้คนเยอะ ฉันไม่ได้หน้าหนาอย่างแก”
เขาเหลือบมองซ้ายขวาออกอาการหวาดระแวง เงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วใส่เพียงแวบเดียวเหมือนจะกลัวการสบตาแล้วหนีไปก้มงุด ๆ อีกครั้งซ่อนสีเลือดฝาดที่ฉาบบนผิวแก้ม
“จะทำอะไรค่อยไปทำที่หอโน่น.........นะครับ”
ผมแทบล้มทั้งยืนไปเลยกับ 'นะครับ' แผ่วเบาซึ่งห้อยอยู่ท้ายประโยค โชคดีที่เขาเดินนำออกไปไกลเกินเอื้อมมือคว้าไว้ทันแล้ว ไม่อย่างนั้นคงได้โชว์ความหน้าหนาอย่างที่เขาว่าด้วยการดึงมากอดแน่น ๆ ต่อหน้าชาวบ้านร้านตลาดแถวนี้นี่แหละ
ให้ตายเถอะ...ผมรักเขาจัง
.......................................................................
.......................................
.
.
.
.
“กลับมาแล้วคร้าบบบ”
“อ๊ากก พี่ปิ่นกลับมาแล้ว!” อุ่นใจร้องลั่นร้าน
“ของฝากเจ้ล่ะ!?~” พี่แววตามมาสมทบ
“จะรีบกลับกันมาทำไม” มาแหวกแนวเลยคนนี้ กริชยืนบ่นแว่ว ๆ จากมุมเคาน์เตอร์ ทำตัวกลมกลืนกับอากาศธาตุเสียจนถ้าไม่พูดอะไรออกมาคงไม่เห็นว่ายืนอยู่ตรงนั้น
“พี่เอมล่ะ?”
“อยู่หลังร้าน” น้องเล็กว่าพลางกระโจนมาเกาะแขนปิ่นหยกหมับ “คิดถึงพี่ปิ่นโคตร” มีแอบหันมายักคิ้วข้างเดียวให้ผมอย่างท้าทาย แต่ ณ จุดนี้ผมไม่คิดมาก (การที่ผมเอามือไปรวบเอวเขาไว้แล้วจ้องตอบหน้านิ่งก็ถือว่าไม่คิดมากใช่ไหม...?) เริ่มเข้าใจนิสัยและการแสดงออกว่าอุ่นใจเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว และผมจัดให้อารมณ์เขม่นกันเบา ๆ บางครั้งข้างหลังปิ่นหยกอย่างนี้ถือเป็นความสนุกอีกแบบ
....ก็ถ้าน้องเล็กของร้านจะรู้ว่าผมกับเขาไปถึงขั้นไหน ๆ แล้วล่ะนะ...
ชีวิตกลับมาเป็นปกติตลอดวันที่เหลือ ไม่นับเรื่องพี่แววพยายามคาดคั้นหลายครั้งหลายหนเกี่ยวกับสาเหตุของแผลบนหน้าและเหล็กเส้นเล็ก ๆ ซึ่งยึดฟันของผมอยู่ เพราะคำตอบแค่ ‘ทะเลาะกันนิดหน่อย’ ที่ได้รับดูจะไม่ค่อยเจาะลึกสมใจเธอนัก ผิดกับสีหน้าบันเทิงเริงใจโดยไม่คิดลงรายละเอียดประเด็นอื่นของอุ่นใจไปอีกทั้งวันหลังจากได้ยินว่านั่นเป็นฝีมือปิ่นหยก
วันนั้นดำเนินไปโดยพวกผมวิ่งหัวหมุนทำงานงก ๆ จนค่ำมืดกว่าร้านจะปิดได้นั่งพักกินข้าว วันหยุดคนเยอะอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร งานสุดท้ายคือกวาดถูร้านซึ่งกลายเป็นหน้าที่ประจำผมไปแล้วเล่นเอาแทบหมดแรงสำหรับกรณีที่กินอะไรเข้าไปเปลี่ยนเป็นพลังงานไม่ค่อยได้แบบนี้
“เหนื่อย”
ผมยืนเอาคางวางไว้กับด้ามไม้ถูพื้นในมือ พยายามละเลยเสียงประท้วงของกระเพาะด้วยการเหม่อมองตามการเคลื่อนไหวของจานใบสุดท้ายซึ่งถูกเขาจับวางคว่ำไว้บนชั้น เห็นเขาหันมามองหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรแล้วกลับไปสนใจทำความสะอาดอ่างล้างจานต่อเลยอดบ่นอีกนิดไม่ได้
“หิว”
คราวนี้เขาขมวดคิ้ว ยอมละสายตาจากอ่างซึ่งผมชักอิจฉามันหน่อย ๆ แล้วเพราะดูจะได้รับความสนใจมากกว่าผมที่ยืนไส้กิ่วกอดไม้ถูพื้นอยู่ตรงนี้ตั้งเยอะ
“ไปหาอะไรกินซะสิ”
“เจ็บฟันครับ”
เขาก็รู้ มื้อเย็นที่ผมพยายามกลืนลงคอนั้นแทบไม่ได้เคี้ยวเลยด้วยซ้ำ ท้ายที่สุดก็ยอมแพ้แม้จะกินไปได้แค่หน่อยเดียว “หมอบอกให้กินอาหารอ่อนไม่ต้องเคี้ยวเยอะ”
“เรื่องมากจริง ๆ” เขาพ่นลมหายใจแล้วบ่นงึมงำ “ถูพื้นเสร็จแล้วแทนที่จะยืนบ่นให้ยิ่งเหนื่อยก็ขึ้นไปอาบน้ำนอนไปจะได้ไม่เปลืองพลังงาน”
“แล้วนายล่ะ”
“เดี๋ยวตามไป ขอเตรียมของเปิดร้านพรุ่งนี้ก่อน แกอาบน้ำเลยล่ะ ขึ้นไปขี้เกียจแย่งห้องน้ำกัน”
เขากำชับมาเป็นชุด และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมจึงได้เดินสะโหลสะเหลกลับมาที่ห้องพักก่อนแบบนี้
.
.
.
ลูกบิดประตูห้องน้ำสภาพร่อแร่มานานแล้วยังไม่ได้ซ่อม น้ำจากฝักบัวเย็นเฉียบเหมือนเคย แต่พอเริ่มชินแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายนักแม้ยังต้องอาศัยระยะทำใจอยู่หลายนาทีทุกครั้งกว่าจะหันฝักบัวเข้าหาตัว สบู่และแชมพูที่ใช้ร่วมกับปิ่นหยกทำให้ผมรู้สึกดีเพราะเวลาอาบน้ำเสร็จทั้งเนื้อตัวและเส้นผมก็จะมีกลิ่นหอมแบบเดียวกันล่องลอยอยู่
.......โคร..กกกก.....กกก.....กก.........
อืม...ท้องไส้ผมดังแทรกเสียงน้ำคล้ายจะเรียกร้องว่าช่วยสนใจกันหน่อย
...หิวเป็นบ้า... ก่อนนอนคงต้องหานมสักกล่องรองท้องก่อนกระเพาะผมจะเริ่มย่อยตัวเองเป็นอาหาร ตู้เย็นในครัวหลังร้านน่าจะมีเก็บไว้บ้าง ไม่อย่างนั้นคืนนี้คงนอนไม่หลับแน่
ผมล้างแชมพูออกจากเส้นผม ไม่รู้อาการเร่งรีบจะทำให้ได้กินเร็ว ๆ หรือยิ่งทำให้เปลืองพลังงานจนหิวมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็จัดการทำความสะอาดฟองทั้งหมดออกไปเกลี้ยงในเวลาอันรวดเร็วก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวไว้ลวก ๆ แล้วถลาออกจากห้องน้ำทั้งยังไม่ได้เช็ดเนื้อเช็ดตัว ทันทีที่ก้าวเข้าไปอยู่ในห้องกลิ่นอะไรบางอย่างก็ลอยมาเตะจมูก
......หอม.....
ผมทำจมูกฟุดฟิดด้วยรู้สึกถึงอะไรอย่างอื่นนอกจากกลิ่นแชมพูและสบู่ที่ติดตัวอยู่ สายตากวาดมองไปรอบห้องหาต้นตอของกลิ่นหอมยั่วยวนอันทำให้ลำไส้ผมแทบดิ้นไปมาอย่างเริงร่า
กลิ่นเหมือนข้าวต้ม
....ที่เพิ่งทำเสร็จร้อน ๆ....
แบบที่วางอยู่บนโต๊ะตอนนี้เลย
ชามข้าวต้มลึกลับไม่ทราบที่มายังมีไอกรุ่นลอยขึ้นบางเบาบอกให้รู้ว่าคงเพิ่งทำเสร็จได้ไม่นาน ไร้วี่แววเจ้าของห้องอีกคนอยู่แถวนี้แต่คงไม่มีใครอื่นเดินเข้าออกห้องยามวิกาลอีกนอกจากเขา ผมฟันธงในหัวตั้งแต่แวบแรกที่เห็นแล้วว่าชามนี้ของผมแน่นอนและเข้าข้างตัวเองไปเรียบร้อยว่าต้องเป็นปิ่นหยกทำล้านเปอร์เซ็นต์ แม้จะหิวแทบแย่แต่ก็อยากเห็นหน้าคนทำก่อนกินมากกว่า และผมไม่ต้องเสียเวลารอนานเลย
ประตูห้องถูกผลักเปิดออกแล้วคนที่ผมรออยู่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วเซรามิคในมือ เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นผมนั่งเฝ้าชามข้าวต้มในสภาพยังไม่ได้แต่งตัว และผมกำลังคิดว่าต่อไปหลังอาบน้ำเสร็จจะอยู่สภาพนี้นาน ๆ หน่อยก็ดีเพราะสีหน้าแดงซ่านตอนเขาก้มหน้าก้มตาพยายามมองไปทุกที่ยกเว้นผม(แต่ไม่สำเร็จ)มันน่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่กัน
“ข้าวต้มนี่ของฉันหรือ?”
“เออ”
“อุตส่าห์ทำมาให้.. ใจดีจังครับ”
ปิ่นหยกเม้มริมฝีปากจนเกือบเป็นเส้นตรง เดินอ้อมไปด้วยรัศมีกว้างเกินจำเป็นโดยมีผมเป็นจุดศูนย์กลางเหมือนเห็นเป็นวัตถุอันตรายห้ามเข้าใกล้เพียงเพื่อจะวางแก้วไว้อีกมุมหนึ่งของโต๊ะ “ใครจะไปทำให้!? ซื้อมาต่างหาก”
...ผิดหวังนิดหน่อย นึกว่าจะได้กินอะไรฝีมือเขาเสียอีก แต่พอนึกถึงว่าปิ่นหยกที่งกขนาดนี้อุตส่าห์ออกไปซื้อมาให้ก็คู่ควรกับความดีใจแย่แล้ว ผมยกช้อนขึ้นมาเขี่ยข้าวต้มอยู่สองสามทีแล้วก็หันไปเรียกคนที่ยืนพิงโต๊ะอยู่อีกฝั่ง
“ป้อนหน่อย”
“เจ็บฟันไม่ได้เจ็บมือ อย่าเยอะ”
“แค่คำเดียวก็ได้”
ท่าทางเขาคงอยากจับผมทุ่มเต็มแก่แล้ว “จะกินหรือไม่กิน!?”
“กินครับ แต่อยากอ้อนปิ่นหยก”
ผมชอบมากเวลาเห็นปฏิกิริยาตอบรับของเขากับคำพูดประมาณนี้ น่ารักแทบขาดใจ น่ารักจนผมรู้สึกใช้คำนี้สิ้นเปลืองเกินไปแล้ว...จะต้องให้บอกอีกสักกี่รอบกัน ดังนั้นก็เลยหยุดหยอดไปเรื่อยทุกครั้งที่มีโอกาสไม่ได้เลย
“นะ....? หิวจะตายอยู่แล้ว”
จนกว่าใครสักคนจะทนไม่ไหว สุดท้ายคน ๆ นั้นก็เป็นเขานั่นแหละ
“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน” ประโยคคำสั่งแท้ ๆ แต่เสียงกลับสั่นมาเชียว
“ทำไมล่ะ”
“ไอ้หน้าด้าน!! คิดว่านั่งโป๊อยู่อย่างนั้นฉันจะกล้ามองไหม! เดี๋ยวก็ยัดช้อนเข้าจมูกแทนหรอก!!!”
ขออนุญาตแปลให้ว่าเขาเขิน น่ารักถึงตายรอบที่ล้านไปเลย
ผมกุลีกุจอลุกขึ้นไปแต่งตัวอย่างว่าง่าย โอกาสดีไม่ได้มีบ่อยนัก และการจะยอมฟันซี่อื่นหลุดอีกแลกโอกาสอย่างนี้ก็ดูโง่ปนมาโซคิสม์ไปหน่อย หลังจากคว้าเสื้อกางเกงตัวใกล้มือสุดมาสวมด้วยความไวใกล้เคียงแสงเป็นที่เรียบร้อยก็กลับมานั่งสงบเสงี่ยมเป็นลูกเจี๊ยบรออาหารบนเก้าอี้ตัวเดิม
“เอ้า อ้าปาก”
ให้ตาย ...ถ้านี่เป็นความฝันผมก็อยากจะหลับไปตลอดกาลเสียรู้แล้วรู้รอด
“เป็นไง”
“สุดยอดตรงคนป้อนนี่แหละ”
“ปัญญาอ่อน! เดี๋ยวเลาะฟันทิ้งทั้งปากเลย” เขาเตะขาเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ คงเห็นว่าผมน่วมมาเยอะแล้วเลยหันไประบายกับอะไรอย่างอื่นแทน “มัวแต่เวิ่น ดูดิ๊หายร้อนหมด คนอุตส่าห์รีบทำ”
“หือ?”
เมื่อกี้ทุกคนได้ยินเหมือนผมไหมครับ
“อุตส่าห์อะไรนะ”
แม้ไม่ได้พูดออกมา แต่คำว่า ‘ฉิบหายแล้ว’ ฉายชัดเต็มใบหน้าเขาทีเดียว เนื้อความแก้ตัวตะกุกตะกักต่อจากนั้นช่างฟังไม่ขึ้น “อ...อุตส่าห์รีบไปซื้อมา!”
ผมแสร้งถอนหายใจซึ่งถือว่ายากมากทีเดียวเพราะปากคอยแต่จะฉีกยิ้มยาวไปถึงใบหูอยู่แล้ว “มิน่าล่ะ...ไม่อร่อยเลย”
และถ้าเขาพ่นไฟออกมาตอนนี้ผมจะไม่แปลกใจแม้แต่น้อย
“ไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน!” เขาลากชามหนี แต่ผมตามไปตะปบทันควัน
“ไม่ได้ทำเองไม่เห็นนายต้องเดือดร้อนนี่นา”
ปิ่นหยกทำหน้ายู่ มองหน้าผมทีมองชามข้าวต้มที สุดท้ายก็ช้อนสายตาขึ้นมาด้วยมุมที่ทำผมอยากกินเขาแทนข้าวต้มเสียตรงนี้พร้อมกับถามเสียงอ่อย
“.....ไม่อร่อยจริงดิ....”
“ไม่ได้ทำเองจริงดิ” ผมย้อนรูปประโยคเดิมเป๊ะ ไม่ลืมจะส่งสายตาใสซื่อจ้องกลับไปกดดันเล่น เขาทำท่าฮึดฮัดเบา ๆ ก่อนจะสารภาพออกมาอย่างเสียมิได้
“....ไม่จริง”
นั่นทำผมหยุดยิ้มไม่ได้เลย กลายเป็นคนบ้าโดยสมบูรณ์ไปแล้ว
“นี่ก็ไม่จริงเหมือนกัน...”
ว่าแล้วมือก็รวบเอวอีกฝ่ายมากอดแน่นแทบลืมความหิวไปหมดสิ้น แนบแก้มกับแผ่นอกของเขาที่ยืนตัวแข็งในอ้อมแขน รู้สึกได้เลยว่าเขากลั้นหายใจอยู่เพราะหน้าอกไม่ขยับเลยสักนิด ได้ยินเสียงตัวเองอู้อี้สู้กับเสียงหัวใจเขาที่เต้นโครมครามจนจะกระแทกหน้าผมอยู่แล้ว..
“อร่อยมาก อร่อยที่สุดในโลก”
“...อ...อย่ามาเวอร์!”
เขาโวย เอามือดัน ๆ หน้าผมออกแต่ไม่แรงนัก ดูก็รู้ว่าพยายามหลบไม่ให้โดนตรงที่เจ็บอยู่ “อร่อยก็ไปกินต่อดี ๆ”
กำลังจะอ้อนให้ป้อนต่อก็โดนสวนกลับมาอย่างรู้ทัน
“แล้วกินเองด้วย ตอนแรกบอกป้อนคำเดียวนี่แม่มเกินไปหลายคำละ”
โดนดักก่อนอย่างนี้ก็แย่เลย
สุดท้ายผมก็นั่งกินที่เหลือเอง เล่นมากกว่านี้กลัวจะมีลงไม้ลงมือหรือไม่ก็อาจกลัวห้ามใจตัวเองไม่อยู่ จัดการฟาดเรียบจนแทบยกชามซด นี่ดีกว่ามื้อเย็นที่เป็นข้าวสวยเยอะทีเดียวทั้งในแง่รสชาติและความรู้สึก
“หมดแล้วกินนี่ตามด้วย”
แก้วเซรามิคที่เขาถือติดมือตอนเดินเข้าห้องถูกดันมาตรงหน้า ก้มลงดูจึงเห็นว่าข้างในเป็นนมอุ่น ๆ แม้จะตั้งอยู่บนโต๊ะนานแล้วแต่ก็ยังมีไอร้อนบางเบาเหนือปากแก้ว ตอนแรกนึกว่าของเขาเองเสียอีก
“นมร้อน รับแคลเซียมหน่อย มัวแต่ลีลาจนกลายเป็นนมเย็นหมดแล้ว”
ปิ่นหยกก้มหน้าก้มตาเหมือนกำลังบ่นใส่นิ้วหัวแม่เท้าตัวเอง แต่สังเกตดี ๆ จะเห็นว่าหางตาปรายมาทางนี้เหมือนกัน และถ้อยคำโวยวายต่อมาก็ช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดี
“เอามาให้ก็กินสิ! มองหน้าฉันอย่างนั้นแล้วนมมันจะพร่องไหม!”
ผมจะสำลักความสุขตายแล้วครับ
“ปิ่นหยกโคตรน่ารักจนฉันแน่นหน้าอกไปหมดแล้ว”
เขาหันมาทำท่าขนลุกใส่ แต่แค่นั้นหยุดผมไม่ได้หรอก ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วกดไหล่เขาให้นั่งลงบนเก้าอี้แทน แขนค้ำขอบโต๊ะกันไว้ไม่ให้เขาขยับตัวหนีไปได้ก่อนจะโน้นใบหน้าลงไปใกล้
“จูบนะ”
เขาออกอาการหน้าตาตื่นอยู่เพียงครู่เดียว จากนั้นรอยยิ้มเยาะก็ปรากฏบนริมฝีปาก เอานิ้วคีบจมูกผมไว้แล้วบิดแทบหลุดติดมือ “ไม่เจียมเลย! ฟันหน้ายังโยกอยู่แท้ ๆ กล้าจูบเรอะไอ้เวร!”
....ลืมสนิท อย่างนี้ก็ทำไม่ได้ไปอีกนานเลยสิ
เห็นเขาหัวเราะร่าท่าทางได้ใจพาลจะทำให้คิดว่าหรือตั้งใจต่อยตรงนี้เพราะเป็นแผนของเขาแต่แรก… ไป ๆ มา ๆ หัวเราะไม่พอทีนี้เลยยั่วใหญ่
“ฮ่า ๆ ๆ โอ๋ ๆ งอนเหรอไอ้ลูกเจี๊ยบ หรืออยากใส่ฟันปลอมก็ไม่ว่าอะไรนะ” ว่าแล้วยังมีการยื่นหน้ามาใกล้แล้วทำปากจู๋ใส่ผมอีก
“ยั่วอย่างนี้ไม่ดีนะครับ ฟันหลุดแต่อย่างอื่นยังใช้การได้อยู่รู้รึเปล่า”
“.......”
แล้วแม่ไก่ของผมก็กลับไปอยู่ในอาการสำรวมทันที
“ใจร้ายจริง ๆ” ผมตัดพ้อ นึกถึงเมื่อตอนสายที่คุณหมอบอกว่าต้องใส่เหล็กยึดฟันนี้ไว้ราวหนึ่งเดือนจึงให้ตรวจดูว่ารากฟันติดดีหรือไม่ แล้วระหว่างนี้ผมจะขาดใจตายไปเลยหรือเปล่า
“เป็นงี้ดีแล้ว ความหื่นน่ะลดลงมั่งเหอะ” เขาเอามือตีเบา ๆ ที่แก้มผมสองข้างเป็นเชิงปลอบ
นี่ผมออกอาการสลดขนาดนั้นเชียว? ผมว่าตัวเองก็ไม่ได้เป็นพวกแสดงอารมณ์ทางสีหน้ามากเท่าไรนะ กำลังนึกอยากสรรหาถ้อยคำไปเถียงอยู่พอดีตอนที่มือปิ่นหยกย้ายจากแก้มสองข้างโอบไว้รอบลำคอผมแล้วออกแรงโน้มลงมา
“เอาแบบนี้ไปก่อน”
พูดจบจมูกของเขาก็กดลงบนแก้มซ้ายผมฟอดใหญ่ ...ค้างอยู่อย่างนั้นสองวินาทีไม่ขาดไม่เกิน
ผมยังตกอยู่ในสภาวะช็อคอยู่เลยตอนเขาถอยออกห่างแล้วมุดลอดใต้แขนผมมายืนหน้าแดงแจ๋อยู่อีกฝั่งที่ปลอดภัยกว่า คงรู้ตัวว่าถ้ามัวแต่นิ่งที่เดิมอาจไม่จบแค่นั้น กว่าผมจะตั้งตัวติดก็ยิ้มค้างอยู่บนใบหน้าแทบน้ำลายยืดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“แล้วทีนี้ก็หยุด! อย่าทำตัวหื่น” เขาถอยไปอีกสองสามก้าวเพื่อความมั่นใจว่าจากตรงนี้ผมเอื้อมไม่ถึงแน่แล้วจึงพูดต่อ “เข้าใจไหม........ครับ?”
เดี๋ยวนี้มีหัดลงท้ายครับอย่างนั้นอย่างนี้ด้วย เจอบ่อยเข้าแทบจะยกบ้านยกรถให้เลย (แต่ตอนนี้ไม่มี) ผมทำเป็นเบลอฟังไม่ทันเรื่องหยุดหื่นอะไรของเขาไปเสีย ถึงผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หื่นอย่างที่เขาว่าเสียหน่อยแต่ก็ขอไม่รับปากเพื่อเป็นประโยชน์ต่อรูปคดีในอนาคตละกัน
“งั้นนายก็หยุดใช้กำลังนะ” ...ถึงไม่รับปาก แต่ผมขอต่อรองไว้ก่อน
“ก็ถ้าแกไม่มาปล้ำฉัน”
“หมายความว่าถ้าสมยอมนี่โอเคใช่ไหม”
“เลว! ทะลึ่ง!! ใครจะยอมวะ! คิดว่าทำได้ก็ลองดู” เขาโวยลั่นแล้วก็คว้าผ้าขนหนูวิ่งหนีเข้าห้องน้ำ
นั่นฟังดูเหมือนหลุดปากออกมามากกว่าตั้งใจจะท้าทาย แต่ในเมื่อพูดแล้วก็ถือว่าผมรับคำท้าไว้ละกัน
และผมว่าผมทำได้นะ ...ไม่เชื่อมาพนันกันไหม?
To be continued...
.................................................
..........................
หมั่นไส้ลูกเจี๊ยบเล็ก ๆ คำก็น่ารักสองคำก็น่ารัก วรึ้ยยยย 5555
เขียนตอนรักกันแล้วมันกระชุ่มกระชวยใจดีจริง ๆ =////=
ขอบคุณงาม ๆ ทุกคอมเม้นต์ค่ะ :กอด1: :L2: แล้วพบกันตอนหน้าน้าาา ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
:z13: เด๋วไปอ่านทีหลัง
-
โว้ยยยยยยยยย อ่านแล้วอิจฉาลูกเจี๊ยบ
นี่ตกลงชั้นเป็นมาโซคิสม์เรอะนี่
-
อิลูกเจี๊ยบแกจะ
อ้อนเกินหน้า
เกินตามากไปแล้วววววววว
อิจฉานะเห้ย :laugh:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบหยอดเต็มที่เลย
น่ารักอ่า อ่านไปยิ้มไป
-
น่ารักกันจังเว้ยยยยยย
ปิ่นหยก น่ารัก ปิ่นหยก น่ารัก *สะบัดพู่เชียร์*
ลูกเจี๊ยบบบบบบบบบบบบบบบ สมน้ำน่า 555555555
แต่นี่ก็กำไรนะน่ะ อื้อเลยยยอะ
-
ตอนนี้น่ารักเว้ยยย
-
อ๋อยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอลูกเจี๊ยบบบบบบบ แกมีหวังวุ้ยยยยยยยยยย
ตอดไปเรื่อยๆ แม่ไก่เค้าก็ใจอ่อนเองแหละ ฮริ้ววววววววววววว~~~~~~~~~~~~
-
แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ น่าร๊ากกกก
อ่านมุมของอิลูกเจี๊ยบแล้ว ปิ่นหยกน่ารักที่สุดเลย
ถึงจะงกไปหน่อย(เหรอ) ปากแข็งไปนิด(เหรอออ)
แต่ ความน่ารักกินขาดจริงๆ
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบเยอะนะ ............. อ่านไปยิ้มไป คึคึ
-
อะไรมันจะน่ารักขนาดนี้
ทั้งไอ้ลูกเจี๊ยบกับปิ่นหยก
อ่านไปเขินไปแทนปิ่นหยก
น่าร๊ากกกกกกกก ^^
เรื่องนี้ทำเราเหมือนคนบ้า
ยิ้มเขิน หน้าแดง อยู่หน้าคอม
กอดดดดดคนเขียน :กอด1:
-
พนันค่ะ! พนัน!! พนันว่าลูกเจี๊ยบทำได้ :-[ :laugh:
-
:กอด1:เต็มที่ลูกเจี๊ยบ
-
:z3:น่ารัก..นะครับ
-
มาชวนคนอื่นพนันเนี่ย......
แกมีตังค์ไปพนันกับเค้าด้วยหรอลูกเจี๊ยบ :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ปิ่นหยก น่ารักเกินไปแล้วแก :-[
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
เดินเครื่องเต็มสูบ ไอ้ลูกเจี๊ยบ เค้าท้ามาแล้ว อย่าช้า ให้ไวเลย
-
น่ารักอ่ะ(ค่ะ)ครับ 55555+
เดี๋ยวนี้พูดเพราะ มีีครับด้วย คริๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:o8: :-[ :impress2:
-
หนูปิ่น ทำพี่ฟินอีกแล้วลูกเอ้ย
มาอิหรอบนี้ตาลูกเจี๊ยบตายๆๆ ไปไหนไม่รอดสถานเดียว :o8
ขนาดยังไม่ยอมเป็นแฟนนะ ยังขนาดนี้ ถ้าถึงวันนึงที่กล้าบอกว่ารักกันจริงจัง (ซึ่งจะมีวันนั้นไหม) อิตาอาทิตย์ต้องละลายตายแน่นอนอ่ะ
-
ปิ่นหยกไถ่โทษ เอาใจลูกเจี๊ยบหน้ามึนใหญ่เลย งี้ได้ใจแย่ เจี๊ยบน้่อย หุๆ
-
แอร๊ย
ปากฉันจะฉีกแล้ว :)))
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก ปิ่นหยกทำอะไรก็น่ารัก :-[
ลูกเจี๊ยบเข้าขั้นเพ้อ :กอด1:
:laugh:
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าปิ่นหยกอ่อนข้อให้อาทิตย์ไปเยอะมากเลยค่ะ
เมื่อก่อนปิ่นหยกด่าแรงกว่านี้อะ ฮ่าาา
อันนี้ด่านิดหน่อยที่เหลือตามใจลูกเจี๊ยบทุกอย่าง
แบบนี้มันจะได้ใจนะเออว์ ดูสิ... ทั้งทำข้าวต้มให้ มาป้อนอีก แถมหอมแก้มอีกแหนะ
ลูกเจี๊ยบมันไม่ลอยตายไปก่อนให้รู้ไปเอ้า!
อยากเห็นลูกเจี๊ยบปากหมาอีกอะค่ะ ฮาดี ชอบบบบบ กร๊ากกกก
-
อร๊ากกกกกกกกก น่ารัก x 20
-
ตอนนี้น่ารักเวอร์เน้อะะะ ♥♥
ชอบครับในมุมของคุณชายเนี่ย
หุหุ พี่หมีแอบทำไรพี่เอมตอนปิ่นไม่อยูป่าวว้าา? -_,,-
หุหุ ขอบคุณครับ ..อุ่นใจไม่รู้อะไรซะแล้ว!
-
:impress2: บรรยากาศหวานแหววแท้เน่อ
มดขึ้นจอ...อ แบสมน้ำหน้าลูกเจี๊ยบ
นี่แกบอกว่าแกยังไม่หื่นใช่ไหมเนี่ย?
-
อ่านแล้วเหมือนคนบ้าา
นั่งยิ้มคนเดียววว
-
ลูกเจี๊ยบน่ารักจังเลย
ขอได้ไหม (โดนแม่ไก่จิก)
พอรักกันแบบนี้แล้วหวานมาก อ่านแล้วยิ้มตลอด น่ารักไปแล้วว งื้ออ :-[
-
อิลูกเจี๊ยบอัพเลเวลแล้วใช่มั๊ย แม่ไก่เริ่มต้านทานยากขึ้นทุกที :laugh:
-
ตอนนี้หวานหยดย้อยมากกกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปก็เขินไป ทึ้งผ้าห่มกัดหมอนเละทเะไปหมดแล้ว
-
ปิ่นหยกท่าทางจะอยากได้ฟันอาทิตย์อีกสักซี่ เพราะยั่วเหลือเกิน
อาทิตย์คงทนได้นะ(อย่างน้อยก็รอให้ฟันหาย :laugh:)
พนันอะไรนี่ไม่กล้าเลยล่ะ
เพราะคงแพ้ตั้งแต่อยู่บนที่นอนละ
แต่มันจะตอนไหน อีกนานไหมอันนี้ไม่รู้
ก็ยังลุ้นให้ปิ่นหยกสมยอมเร็วๆอยู่ดีนั่นล่ะ ฮะฮะ
ปล. counter - เคาน์เตอร์ - น.หนูไม่ใช่ ท.ทหาร นะคะ
-
กรีซซซซซซซซซซซซซซซว
อาทิตย์ออดอ้อนน่ารักเว่อร์ วี ว่า
ส่วนปิ่นลูก ตอนนี้ไม่กลายเป็นมะเขือเทศแล้วหรือนี่ เขินจนตัวแดงไปหมดแบ๊ววววววววววววววว
-
ปิ่นหยกน่ารักมาก เป็นคนใจดีมากแต่ไม่อยากแสดงออก (ปิดมิดซะที่ไหน ลูกเจี๊ยบมองทะลุหมดเหอะ)
ลูกเจี๊ยบก็แบบหลงปิ่นหยกสุดติ่ง ทำอะไรก็น่ารักๆๆๆๆๆๆ ไปหมด (คนอ่านก็ว่าน่ารักค่ะ)
คนอ่านชอบคู่นี้มว๊ากกกก ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก!! :laugh: :laugh:
เดี๋ยวขอขำก่อน 55555555555 มันฮามาก :m20:
โอยยยยเหนื่อย เมื่อกี้ก็ก๊ากกกับคอมเม้นอันนึงที่บอกว่าอาทิตย์ไม่มีน้ำยา
เห็นแล้วฮาแตกเลย 555555555 :laugh3: :laugh3:
โหยยยย มาไปแล้วอาทิตย์ ลูกเจี๊ยบแกกำลังจะทำชั้นตาย
อ๊ากกกก น่ารักมากเบย อ้อนมากไปแล้ว
ชั้นพนันกับแกว่าแกทำได้เลยอ่ะ 555555 :o9: :o9: o3
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แม่เจ้า!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมเพิ่งเห็นนิยายเรื่องนี้เอาตอนนี้!!!!!!!!!!!!!! :z3: :z3:
อยากคนเขียนบอกว่า ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
ปิ่นหยกน่ารักเวอร์อ่ะ
จะติดตามต่อไปนะคะ :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: คนเขียน
-
การ์ตูนน่ารัก (เวอร์) 555
แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบก็สวีทวี๊ดวิ้ว ... น่ารัก :o8:
-
ชอบเหมือนกันค่ะ เวลาปิ่นหยกลงท้ายคำว่า ครับ... แอร๊ยยยย >///<
-
อั๊ยย๊ะ หวาน น่าร้ากกกกกอ่า :o8:
-
ลูกเจี๊ยบบบบรู้ตัวมั้ยว่าไอ้ที่บรรยายมามันทำให้คนอ่านหลงหนูปิ่นเหมือนกันนนนนนน แอร๊ยยยยย หนูปิ่นน่าร๊ากกกก
-
หวานๆ น่ารักจัง อั๊ยย :-[
-
อร๊ายยยยยยยย แม่ไก่ เริ่มใจอ่อนทีละนิด ทีละนิด...
ไอ้ลูกเจี๊ยบเอ๊ย ความหวังเริ่มเห็นแสงสว่างอยู่รำไรแล้ว แต่อย่าพึ่งซ่าส์ให้มากนัก
ฟันยังไม่หายลูก ค่อยๆหยอด ค่อยๆนวด เดี๋ยวแม่ไก่ก็เคลิ้มเองแหละน่า
ช่วง 1 เดือนที่รอให้ฟันหายเนี่ย ก็ค่อยๆกล่อมแม่ไก่ไปเบาๆ รุกแรง รุกเร็ว เดี๋ยว(แม่)ไก่ตื่นนะเฟ้ยยยย :m20:
ไอ้ลูกเจี๊ยบหล่อมึนเอ๊ยแม่ไก่น่ะ "ไม่น่ารัก" หรอก แต่ "ต้องรัก" เลยตะหาก
อ่อ รับปากอะไรไว้ อย่าลืมทำให้ "เสร็จ" เอ๊ย สำเร็จ ด้วยล่ะ ทำอะไรครึ่งๆกลางๆน่ะ มันไม่ดีรู้มั้ย(http://www.yenta4.com/cutie/upload/100/1100/47fc410ed23bf.gif)
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก!!
หนูปิ่นน่ารักเกินไปปปป อิจฉาลูกเจี๊ยบ(โว้ยยยยยยยยย!)
ฉันยอมเป็นมาโซฟันหลุดก็ได้ ขอแบบหนูปิ่นซักคนเถิดดดดดดด อร้ายยยยยยยยยยยยยยย ><
-
ลูกเจี๊ยบไปหัดอ้อนแม่ไก่ตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดแล้วก็ขำ ตอนเจอกันใหม่ๆไม่ใช่อย่างนี้นี่ :laugh:
เลยได้รางวัลเป็นจุ๊บที่แก้มเลย แม่ไก่เริ่มเอ็นดูลูกเจี๊ยบแล้ว แอร๊ย :o8:
-
อั๊ยย่ะ!!! ทำให้ได้น่ะพี่อาทิตย์ ^^
-
สนุกอะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้ลูกเจี๊ยมันอ้อนแม่ไก่
แม่ไก่ก็เหมือนจะไม่ยอมนะ แต่ที่ไหนได้ใจอ่อนไไปแล้ว หวานนนนนนนนนนนนนนน :m3:
-
ท่าจะเป็นเอามานะเจ้าลูกเจี๊ยบ
ชมน่ารักอยู่นั่นแหละ 5555
-
ว๊าวววว ปิ่นหยก มีหอมแก้มลูกเจี๊ยบก่อนด้วยอ่ะ :-[ น่ารักที่สุด
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องปิ่นคะ หนูไม่น่าไปท้าพี่เค้านะลูก
อย่าคิดว่านางเป็นลูกเจี๊ยบแล้วนางจะไม่มีพิษสงนะคะลูก
คนแบบนี้แหละมันแอ๊บเก็บไว้ หนูเตรียมตัวเป็นเมียพี่เค้าง่ายกว่ามั้ยลูก
ฮ่าๆๆๆๆๆ หลบให้พ้น เตรียมข้ออ้างไว้ให้ดีละกันน้าา อิอิ
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
ท้าอะไรไม่ท้านะปิ่นหยก 55555
-
DormBoys Toon : ครอบครัวกุ๊กไก่
พวกนี้เป็นการ์ตูนแก๊กแซวขำ ๆ ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นในเนื้อเรื่องหลักค่ะ อารมณ์ประมาณโดสั้นอ่านเล่นเฉย ๆ วาดไปด้วยความคะนองมือ 555 XD
03 : "กลัวเสียพนัน" //อ้างอิงจากตอนจบของ Chapter 31
(http://th04.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/243/1/1/dormboystoon3_resize_by_xx_rainyday_xx-d5d4fl3.jpg)
ยอม ๆ ไปเถอะ เดี๋ยวเสียเงิน *โดนจิกตาบอด*
04 : "เข้าคอร์สกัน"
(http://i1258.photobucket.com/albums/ii533/RainyWilar/DormBoysToon/DormBoysToon4_resize1.jpg)
แถม Doodles
(http://a2.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/305163_411599325566623_1340215875_n.jpg)
โถ..เจี๊ยบน้อย
พี่แววเวอร์ชั่นปล่อยผม
(http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/291930_411607282232494_1497450524_n.jpg)
"...เขาหาว่าหนูเป็นสาววาย"
//แวววันกล่าวไว้ ณ หอพักที่มีแต่ผู้ชายรักกันเอง
อนึ่ง เราวาดรูปเยอะเพราะว่าเดิมวาดเป็นงานอดิเรกหลักอยู่แล้วค่ะ เผื่อสงสัย (ใครจะมาสงสัย...ฮา) ส่วนเขียนนิยายออรินี่เพิ่งมาเริ่มเขียน จุดประสงค์หลักตอนแรกเพราะอยากมีตัวละครของตัวเองมาวาดรูปเล่นเลยออกมาเป็นเรื่องนี้ //ซะงั้น
เพราะงั้นถ้ามีการ์ตูนหรือรูปวาดบางส่วนก็จะทยอยลงที่นี่ด้วยค่ะ บางทีก็วาดเวิ่นเยอะที่ทวิตกับ fb จะคุ้ยมาแปะก็ไม่ค่อยทัน งงว่าลงอันไหนแล้วบ้าง =w=;
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ *กลับไปนั่งปั่นนิยาย* ^o^
-
รูปน่ารักอ่ะ อาทิตย์นี่ใช่เลย ใช่มาก ๆ ๆ
-
น่าร้ากกกกก >.<
-
แม้แต่ในการ์ตูน ลูกเจี๊ยบมันก็เกรียนไม่ลดลงเลยจริงๆ 5555
-
เหมือนจะยังไม่ได้เม้นตอนนี้
เพราะอ่านในมือถือเอา
โฮกกกก อยากบอกว่ามันเขิน!
อาทิตย์บรรยายซะปิ่นหยก น่ารักหลุดโลกไปแล้ว
หลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้นเลยนะลูกเจี๊ยบ กั๊กๆ
คนแต่งเก่งมากอะ อ่านไปน้ำตาลในเลือดจะขึ้น
มันจะหวานอะไรขนาดนี้
ปล.การ์ตูนน่ารักมากก ลายเส้นสวยดีค่ะ ชอบๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาาา
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
รูปน่ารักมากกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
แอร๊ยยยยย ถ้าเป็นที่หอ ทำไรก็ได้หรอ :z1:
ตอนนี้นู๋ปิ่นน่ารัก สุด สุด มาหอมแก้มไอ้ลูกเจี๊ยบงี้ ยั่วกันชัด ชัด :laugh:
แหมมม ช่างกล้านะค่ะไอ้ลูกเจี๊ยบของเจ๊ คิดจะพนันไม่เจียมสังขารของฟันตัวเองเลยนะยะ :laugh:
P.S. ครั้งที่แล้วโอกาสฟันแท้ แท้ ดันได้ฟันออกมาซะงั้น :laugh:
-
น่ารักอีกแล้ว ชอบๆ เอามาลงเยอะๆนะ o13
-
ถ้าแม่ไก่ไม่อยากให้ลูกเจี๊ยบต้องเสียเงินพนันก็ต้องยอมๆ??? ไปเหอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
การ์ตูนน่ารักจ๊ะ
แวะมาบอก อิอิ
-
เป็นตอนที่น่ารักมากก..
อ่านไปยิ้มไปเลยอ่ะ o18
ปิ่นหยกเริ่มหวานขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ฮิ๊ววว ~~
รอตอนต่อไปค่าาา!!
ปล.โดจินน่ารักมาก :กอด1:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 32 – คุณพ่อและลูกชาย
การอยู่ร่วมห้องกับคนที่จ้องจะปล้ำคุณด้วยวิธีการซึ่งอ้างว่ากำลังพยายามทำให้ ‘สมยอม’ นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ปิ่นหยกซึ้งความจริงข้อนี้เข้าไปถึงไขกระดูก
“ปล่อย! จะอ่านหนังสือ”
“ขอแป๊บนึง”
ในนามแห่งข้ารับใช้ของเทพเจ้าแห่งเงินตราและความร่ำรวย ...หยุดเอาอกแน่น ๆ นั่นมาถูหลังกรูทีได้โปรด
“ไอ้เวร!..ไปหาเสื้อใส่ดี ๆ!”
“ก็อากาศมันร้อน”
“อย่ามาแหล! แล้วนี่ใครขนลุกอยู่วะเนี่ย!” เขาชี้ไปที่ผิวตรงแขนอีกฝ่าย เพิ่งอาบน้ำเย็น ๆ หนาวจนขนลุกแล้วมันยังมีหน้ามาโกหกว่าร้อนอีก “ถ้าร้อนจริงก็อย่ามานัวเนียให้มันยิ่งร้อนสิเว้ย!”
....หรือสัมผัสแบบนี้มีแต่เขาที่ร้อนไปคนเดียวกันนะ ร้อนแม่มทั้งตัวแล้วเนี่ย
อาทิตย์ยิ้มกริ่ม ขอเอาจมูกอ้อยอิ่งอยู่แถวต้นคออีกฝ่ายต่อสักหน่อยกว่าจะลุกขึ้นเดินไปแต่งตัว เขาแกล้งเล่นไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้กะจะปล้ำจริงอะไรหรอก(แม้ว่าได้ก็ดี) ฟันยังไม่ทันหายเลยด้วยซ้ำ นักกีฬาจะลงแข่งยังต้องรอสภาพร่างกายพร้อม ประสาอะไรกับเรื่องแบบนี้จริงไหม
ช่วงนี้สอบบ่อย เป็นนักเรียนม.หกนี่ไม่ดีเลย ปิ่นหยกแทบจะแต่งงานกับหนังสือเรียนไปแล้ว น่าอิจฉาหนังสือพวกนั้นที่สุด
เขาหันไปรื้อเสื้อผ้ามาสวม ส่องดูในกระจกเห็นผมตัวเองเริ่มยาวยังไม่ได้ตัดสักที จัดการเอามือปัดปอยผมไปด้านข้างให้พ้นตาแล้วถามขึ้นลอย ๆ
“นี่..ปิ่นหยก ชอบผู้ชายผมยาวมาดเซอร์รึเปล่า”
ปิ่นหยกเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาว่างเปล่า... มันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกแล้ววันนี้
เด็กหนุ่มร่างสูงยักไหล่เบา ๆ กับความเงียบที่ได้รับกลับมา “ก็เผื่อนายชอบฉันจะได้ไม่ตัด” เขาว่าพลางจับปลายผมดึงออกมาดูเล่น
“ไปโกนหัวซะไป”
ปิ่นหยกปิดหนังสือพลางเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะ
ใกล้เก้าโมงแล้ว ควรลงไปดูที่ร้านเสียที วันหยุดแบบนี้คนมักเยอะกว่าปกติ หันไปเห็นอีกฝ่ายทำท่าลังเลลูบผมตัวเองไปมาแล้วก็ส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อกี้มันรู้ใช่ไหมว่าเขาประชด ไม่ใช่ว่าเจอหน้ากันอีกทีกลายเป็นลูกเจี๊ยบหัวล้านไปแล้วนะ
“...ชอบแบบสกินเฮดเหรอ”
นั่นปะไร ทีไอ้เรื่องอย่างนี้ล่ะเก็บมาคิดจริงจัง
“ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ” เขาคว้าผ้ากันเปื้อนมาผูกทับชุดพนักงานของร้านขณะที่เดินผ่านคุณชายร่างสูงซึ่งยืนคิดไม่ตกอย่างไร้สาระกับทรงผมตัวเอง ชะงักฝีเท้าลงตรงหน้าเพื่อเอามือไปปัดเส้นผมสีดำสนิทของอีกฝ่ายไม่ให้ปรกหน้าปรกตา
ผมนิ่มมาเชียว ทำไมมันดูคุณหนูไปหมดงี้วะ
“คิดมากอะไร หล่อฉิบหายวายป่วงแล้ว น่าหมั่นไส้!”
ลูกค้าที่มาอุดหนุนวันนั้นล้วนลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันโดยมิได้นัดหมายว่าพนักงานหนุ่มร้านเค้ก รูปร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา ผมสีดำยาวปรกตาน้อย ๆ ช่างยิ้มเก่ง....ยิ้มทั้งวัน ....ยิ้มเสียจนเห็นแล้วแทบละลายพอกับเจ้าของร้านรูปหล่ออีกคน ชวนให้นึกสงสัยว่าอะไรกันจะทำให้คนคนหนึ่งอารมณ์ดีจนหน้าบานแฉ่งได้ทั้งวันขนาดนั้น
...ตัวต้นเหตุของอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ จดรายการของที่ขาดอยู่ไม่ไกลนั่นเอง...
“วันนี้เวรใครออกไปซื้อของ”
“เวรนายไง ทำเป็นลืม” แวววันช่วยย้ำ สายตาไม่ได้ละจากเล็บซึ่งเพิ่งทาสีล่าสุดเมื่อคืนนี้ท่าทางพออกพอใจระหว่างที่ยังไม่มีลูกค้าใหม่
“ผมอีกแล้วเหรอ” ปิ่นหยกทำหน้าเซ็งมองแดดจ้านอกร้าน “เหมือนเพิ่งไปไม่นานนี้เอง”
“พี่เอมบอกว่านายซื้อของคุ้มดี ให้ไปบ่อย ๆ” เธอว่าพลางพลิกมือไปมา “สั่งห้ามส่งอุ่นใจไป รายนั้นนอกจากชอบแวะเที่ยวเรื่อยเปื่อยแล้วยังมีซื้อมั่วมาด้วยบางที”
อุ่นใจทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่ไม่ปฏิเสธข้อกล่าวหา หักช็อคโกแลตบาร์แบ่งให้เขาครึ่งหนึ่งแล้วหนีไปทำงานต่อ ด้วยเหตุนี้เวรซื้อของช่วงหลัง ๆ จึงแทบกลายเป็นของเขาทั้งหมดไปโดยปริยาย
ซุปเปอร์มาเก็ตที่เดิมมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ เฉลี่ยแล้วเขามาที่นี่สัปดาห์ละครั้งได้ เหลือบมองแคชเชียร์ตรงเคาน์เตอร์คราวนี้ไม่คุ้นหน้า กิริยาเก้ ๆ กัง ๆ ของเธอบอกให้รู้ว่าคงเพิ่งมาทำงานได้ไม่นาน ความจริงแล้วการเปลี่ยนพนักงานบ่อยไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขานักเพราะกว่าจะตีซี้พอให้กล้าขอของแถมโน่นนี่จากพนักงานได้ต้องใช้เวลาพอสมควรทีเดียว เริ่มสนิทกันขึ้นมาก็ไม่อยู่เสียแล้ว
ปิ่นหยกหยิบกระดาษจดรายการของที่ต้องซื้อขึ้นมาดู ลากรถเข็นแล้วเดินไล่ไปทีละจุดตามความเคยชิน จากรถเข็นว่าง ๆ ค่อยเติมเต็มด้วยนมสด น้ำตาล กระดาษชำระ ครีมเทียม แล้วก็.....
...ทำไมเขารู้สึกเหมือนถูกจ้องอยู่...
เด็กหนุ่มหันขวับไปมองด้านหลัง หญิงสาวร่างท้วมดันรถเข็นซึ่งมีที่นั่งสำหรับเด็กผ่านสายตาเขาไป บนรถมีเด็กน้อยจ้ำม่ำหน้าตาน่าเอ็นดูกำลังโบกมือมาทางเขา แก้มยุ้ยสีแดงระเรื่อบนใบหน้าซึ่งกำลังฉีกยิ้มนั้นทำเอาอดไม่ได้จะโบกมือตอบน้อย ๆ ตอนผู้หญิงคนนั้นเดินเลยไปแล้ว นึกตลกตัวเองที่ระแวงอะไรกับสายตาเด็กตัวแค่นี้ คิดไปได้ว่ากำลังถูกจ้อง
หากจะโทษคงต้องโทษไอ้หน้ามึนที่ร้านนั่นแหละที่ชอบเดินตามไม่ก็จ้องจากข้างหลังจนระแวงไปหมดอย่างนี้ โทษผู้ชายอีกคนที่เคยเจอกันแค่สองครั้งแต่ออร่าความมึนรุนแรงไม่แพ้กันคนนั้นด้วย...ชื่ออะไรนะ.....อานนท์...? จะว่าไปตอนนั้นก็พบกันที่ซุปเปอร์มาเก็ตนี่เอง ถัดจากตรงนี้ไปอีกราวสองหรือสามล็อค ช่างเป็นคนประหลาดยากรับมือจนคิดว่าไม่ต้องเจอกันอีกเลยชีวิตนี้ท่าจะ.......ดี.......
ฉิบหายแล้ว!
รถเข็นถูกทิ้งไว้ที่เดิม เมื่อครู่นี้เขาคิดว่ายังเห็นเด็กคนนั้นยืนก้ม ๆ เงย ๆ อ่านกระดาษในมืออยู่เลย
ปกติอานนท์ไม่ใช่คนที่จะมาเดินเตร็ดเตร่เล่นตามซุปเปอร์มาเก็ตในวันหยุดอย่างนี้ เขาชอบนอนพักผ่อนอยู่ในห้องนั่งเล่น อ่านหนังสือดี ๆ สักเล่ม จิบกาแฟตอนบ่าย หรือไม่ก็นั่งจัดสวนในบริเวณบ้าน แต่ระยะหลังกลับแวะมาที่นี่บ่อยขึ้นไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือเป็นทางผ่านตอนไปธุระ เดินวนเวียนแถวชั้นวางสินค้าเดิม ๆ อยู่สักสิบยี่สิบนาที แล้วก็มักได้แต่กาแฟกระป๋องซึ่งซื้อกลับไปก็ไม่ได้ดื่มแช่เก็บไว้ในตู้เย็นที่บ้าน
ชายหนุ่มชะเง้อมองตรงตำแหน่งนั้นให้แน่ใจอีกครั้ง เหลือแต่รถเข็นจริง ๆ ทั้งที่เขาเพียงแต่หันไปมองตามเด็กตัวน้อยจ้ำม่ำโบกมือกับเด็กหนุ่มเจ้าของรถเข็นซึ่งจอดนิ่งอยู่ตรงนั้น ละสายตาไปแวบเดียวหันมาอีกทีเจ้าตัวก็ไม่อยู่เสียแล้ว
นี่เกือบจะเข้าข่ายทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์อยู่หรือเปล่า เขาเพียงแต่คาใจจนอยากคุยกันให้มากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นเอง ร่างสูงขยับขาเดินไปทางรถเข็นไม่มีเจ้าของ ก้มลงมองสินค้าในนั้น น้ำตาล ครีมเทียม นมสด เด็กคนนั้นเคยบอกว่าทำงานที่ร้านเค้กนี่นะ เขาเผลอหยิบของในนั้นขึ้นมาดู เมื่อรู้ตัวก็รีบวางกลับที่เดิม มายุ่งกับของในรถเข็นคนอื่นเป็นเรื่องเสียมารยาทมากทีเดียวแม้ไม่แน่ใจว่าเจ้าของจะยังเอาอยู่หรือเปล่าก็เถอะ
ปิ่นหยกย่อตัวกุมขมับอยู่หลังกองนมกระป๋องยี่ห้อดังที่วางเรียงซ้อนเป็นชั้นสูงใหญ่
แล้วนี่เขามาซุ่มอะไรอยู่ตรงนี้กัน เกิดมีกล้องวงจรปิดจับภาพอยู่ได้กลายเป็นเขาทำตัวมีพิรุธเหมือนจะขโมยของในร้านกันพอดี เขาไม่ได้ตั้งใจจะหนีหรือว่าอะไรทั้งนั้น เพียงแต่ขามันขยับไปเองก่อนสมองจะทันรับรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
เป็นใครจะไม่ตกใจเมื่อกำลังนึกถึงคน ๆ หนึ่งแล้วคนนั้นก็ดันโผล่เข้ามาในลานสายตาอย่างกับจะแกล้ง รู้ตัวอีกทีก็ทิ้งรถเข็นแล้วกระโจนมานั่งหลบอยู่หลังกองนมกระป๋องพวกนี้อย่างน่าอนาถ แต่ครั้นจะให้เดินทำหน้าบานออกไปทักทายก็ใช่ที่ พลาดกระโดดเข้ามาซ่อนอยู่ตรงนี้แล้วก็รู้สึกว่าควรทำให้ตลอดรอดฝั่ง รู้อย่างนี้ไปขอให้ไอ้ลูกเจี๊ยบออกมาซื้อของแทนก็ดีหรอก
เสียงฝีเท้าจากบริเวณรถเข็นของเขาเบาลงจนเงียบไป อีกฝ่ายคงเห็นไม่มีใครเลยเดินไปแล้ว เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว บ้าจริง ๆ ทำเป็นหนีเจ้าหนี้ไปได้
“จะหลบทำไมวะเนี่ยเรา”
“นั่นสิ..จะหลบทำไม”
“เฮ่ย!!!!!”
เผลอร้องตะโกนเสียงหลง แขนชนกระป๋องนมร่วงลงมาทั้งแถบเรียกสายตาผู้คนหันมามองกันให้พรึบ อับอายไปถึงโลกหน้าเลยทีเดียว ทำไมต้องเป็นเขาอยู่เรื่อย
“ตกใจอะไรขนาดนั้น”
“ค...คุณ!”
“อานนท์” เจ้าของชื่อช่วยต่อ
“จำได้ครับ” ปิ่นหยกละล่ำละลักแล้วย่อตัวลงเก็บกระป๋องนมซึ่งกลิ้งกระจายเต็มพื้นขึ้นมา โชคดีที่เป็นกระป๋องโลหะจึงไม่แตกให้ต้องเสียเงินเสียทองเป็นค่าชดใช้ แต่หน้าเขานี่แตกละเอียดเป็นเศษเล็กเศษน้อยไปเรียบร้อย
“ดี นึกว่าลืมไปแล้ว” ชายหนุ่มว่าแล้วย่อตัวลงช่วยเก็บกระป๋องบนพื้น ปล่อยให้อีกฝ่ายกรีดร้องอยู่ในใจว่าเพี้ยนขนาดนี้ใครจะไปลืมลง(วะ)
“ปิ่นหยก”
“...ครับ”
“ปิ่นหยก”
“.......ครับ?”
“ปิ่น—”
“เรียกผมทำไมครับ!?” ไมเกรนจะขึ้นแล้วโว้ยครับ
อีกฝ่ายหัวเราะหึ ๆ ในลำคอชวนให้เขาผวาแปลก ๆ
“ฉันชอบชื่อเธอ เพื่อนคนหนึ่งเคยบอกว่าถ้ามีลูกจะให้ชื่อนี้”
“.....อ้อ...ครับ” เพื่อนคนเดิมที่เคยโม้ให้ฟังอีกหรือเปล่าก็นึกสงสัย ทว่าไม่ได้ถามออกไปด้วยไม่อยากต่อความยาว
“แต่นั่นเขาบอกว่าถ้าเป็นลูกสาวนะ”
ปิ่นหยกทำหน้าตึงนิดหน่อย นี่กำลังจะบอกว่าเขาชื่อเหมือนผู้หญิงอีกคนแล้วสินะ ชินแล้วก็ใช่แต่บ่อยเข้ามันก็เซ็ง เขาไม่ได้ตอบอะไรแต่หันไปจัดกระป๋องนมกลับเข้าที่ให้เรียบร้อยก่อนจะมีพนักงานคนไหนเดินมาเอาเรื่อง เสร็จแล้วจึงหันไปหารถเข็นตัวเองที่จอดทิ้งขวางทางไว้นานแล้ว
“วันนี้มายังไง”
“จักรยานครับ” เขาเข็นรถหนี พยายามไม่หันไปสบตา ผู้ใหญ่ประสาอะไรกันมาทำหน้ามึนเดินตามคนอื่นต้อย ๆ แต่งตัวก็ภูมิฐานแม้จะอยู่ในชุดลำลอง ท่าทางดูดีมีฐานะไม่น่าเพี้ยนได้ขนาดนี้เลย
“ซื้อเสร็จแล้วไปกินอะไรกันไหม”
“ต้องรีบกลับไปทำงานครับ”
“ฉันเลี้ยง”
มารู้จุดอ่อนเขาอีก!!
“...ไม่ไปครับ” กัดฟันปฏิเสธเสียงแข็ง จะให้ความเห็นแก่กินมาทำชีวิตวุ่นวายไม่ได้อีกแล้ว ไหนจะไอ้ลูกเจี๊ยบที่รอจิกอยู่ร้านถ้าเกิดรู้เข้าว่าเขาติดสอยห้อยตามคนอื่นไปกินฟรีที่ไหนอีก ภาพประสบการณ์ตรงครั้งก่อน ๆ ฉายซ้ำในหัวเล่นเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำ โคตรอนาถตัวเองเป็นบ้า...ปฏิเสธของฟรีนี่ดูไม่ใช่ตัวเขาเอาเสียเลย
“นึกว่าจะชอบเวลามีคนเลี้ยงเสียอีก” อานนท์บ่นพึมพำกับตัวเอง แต่แน่นอนว่าได้ยินมาถึงเขาราวกับจงใจ
“ว่าจะหาเพื่อนไปกินล็อปสเตอร์ร้านอร่อย เดาผิดหรือนี่”
เดาถูกเต็ม ๆ เลยครับท่าน... ของฟรีนั้นกระผมแสนโปรดปราน แต่ไปไม่ได้ไง เข้าใจหน่อย อย่ายั่วมากมันจะทนไม่ไหวเอา
ปิ่นหยกก้าวขาฉับ ๆ หยิบของใส่รถเข็น สมาธิจะคำนวณราคาแทบไม่เหลือเมื่อมีผู้ใหญ่หน้ามึนเดินตามทุกฝีก้าวเหมือนชีวิตนี้ว่างจนไม่มีอะไรให้ทำแล้วนอกจากเกาะติดคอยจับจ้องทุกอิริยาบถของเขา นี่ควรแจ้งตำรวจได้หรือยัง
“คุณอานนท์...” เด็กหนุ่มหยุดเดิน ตัดสินใจหันกลับไปถามให้รู้เรื่อง ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลจะได้แจ้งผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เอารางวัลนำจับมร่างเลย “ตามผมทำไมครับ”
อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามตรงไปตรงมานั้น ทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่หนึ่งอึดใจแล้วตอบกลับมาเสียงราบเรียบ
“สนใจ”
อะไรคือ ‘สนใจ’!? ปิ่นหยกเริ่มงงชีวิต กลั้นใจถามต่อแม้มันจะฟังดูพิลึกกระทั่งกับหูตัวเอง “สนใจอะไรครับ”
“อย่างที่เคยบอก เธอทำให้ฉันนึกถึงคน ๆ หนึ่ง”
เด็กหนุ่มชักเหงื่อตก ผู้ชายคนนี้คงดูละครหลังข่าวมากเกินไปแล้ว เหมือนแล้วไง หรือแท้จริงแล้วบ้านเขาเป็นผู้ดีมีชาติตระกูลที่โดนมรสุมกระหน่ำใส่ วันดีคืนดีก็มีคนมาตามหาเพื่อจะบอกว่าพินัยกรรมของเจ้าคุณทวดได้ยกสมบัติทั้งหมดให้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว แค่เอาปานแดงรูปหัวใจตรงแก้มก้นข้างซ้าย(ซึ่งใครจะไปมี)มายืนยันตัวตน
ปิ่นหยกตบหน้าผากตัวเอง ...บ้าไปแล้ว ท่าทางเขาเองนี่แหละที่ดูละครหลังข่าวมากไป
เขาเช็คของตามรายการอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าครบแล้วจึงรีบจ้ำอ้าวไปทางแคชเชียร์ทันทีด้วยความหวังเต็มปรี่ว่าจะได้รีบเสร็จรีบกลับ ทว่าคุณพนักงานใหม่ก็ดูเงอะงะเหลือเกิน เด็กหนุ่มยืนฟังเสียงสแกนบาร์โค้ด ปี๊บ...ปี๊บ...อย่างพยายามใจเย็นที่สุด เตรียมหยิบเงินขึ้นมารอไว้กะว่ารู้ราคาเมือไหร่จะได้รีบยัดส่งให้เลยไม่ต้องเสียท่าแบบครั้งก่อน
“หนึ่งพันสองร้อยยี่สิบเอ็ดบาทค่ะ”
การจ่ายเงินเป็นไปโดยเรียบร้อยดี โล่งใจขึ้นมาอีกหนึ่งเปลาะ ปิ่นหยกหิ้วถุงเดินออกจากร้านท่าทางสบายใจ พยายามมองข้ามความจริงว่าคนตัวสูงข้างหลังยังไม่ทิ้งระยะห่างอย่างที่ควรจะเป็น
“ร้านเค้กที่เธอทำงานอยู่ไหน”
“ทำไมเหรอครับ”
“จะไปส่ง”
เขาไม่น่าชะล่าใจเลย
“กลับเองได้ครับ”
“ไปด้วยกันหน่อย อยากอุดหนุนแต่เดี๋ยวไปไม่ถูก”
ปิ่นหยกกลอกตา ให้มันได้อย่างนี้สิ “ถ้าอยากไปกินเดี๋ยวผมบอกทางให้แต่คุณไปเอง ผมเอาจักรยานมา ทิ้งไว้ที่นี่ไม่ได้”
พูดไม่ทันขาดคำ ของทั้งหมดที่ซื้อมาก็โดนดึงไปจากมือเรียบร้อยพร้อมกับร่างสูงของชายหนุ่มที่เดินนำไปยังลานจอดรถ
“จักรยานเดี๋ยวให้คนเอาไปส่ง คันสีเหลืองดำคันเดิมใช่ไหม”
“..ช..ใช่...แต่เดี๋ยวสิ....!”
เขาวิ่งตามจนมาหยุดอยู่ต่อหน้าออดี้สีดำด้านคันงาม แม่เจ้าเว้ย นี่มันใช่รถที่คนอายุราวสี่สิบปลาย ๆ จะขับมาเที่ยวเล่นแถวซุปเปอร์มาเก็ตไหม ได้แต่ยืนตาค้างมองอีกฝ่ายที่เข้าไปนั่งในรถพร้อมถุงของเขาซึ่งถูกยึดไป แล้วประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคำเชื้อเชิญ
“ขึ้นมาสิ”
...เขาควรสารภาพไปตรง ๆ เลยดีไหมว่าไม่กล้าขึ้น...
พาหนะแบบนี้ควรมีไว้กราบไหว้บูชามากกว่าเอามาให้เขานั่งเล่นนะ
“เร็ว ไอ้หนู” รอนานเข้าสรรพนามก็เริ่มเปลี่ยน
ปิ่นหยกลังเลอีกหนึ่งอึดใจ... จะโดนจับไปฆ่าหมกป่าคงไม่น่าเป็นไปได้ เคยเจอกันก่อนหน้านี้แม้จะดูพิลึกไปหน่อยแต่คนตรงหน้าก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร ท่านเทพแห่งเงินตราคงแต่ส่งราชรถ(ของคนอื่น)มาปลอบใจเขาเล่น ๆ เพราะฉะนั้นแล้ว...
เอาวะ!
.
.
.
.
“เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายข้างหน้าครับ”
ปิ่นหยกชี้ทาง นั่งตัวเกร็งหลังตรงเป๊ะอย่างน่าขำ เบาะหนังดำขลับหรูหรารับกับตัวรถภายนอกทำเอาเขาแทบไม่กล้ากระดิกตัวเลยทีเดียว อยากโยนรองเท้าทิ้งเสียรู้แล้วรู้รอดเพราะกลัวเหยียบตรงไหนลงไปแล้วจะติดคราบฝุ่นดิน หายใจแรงไปรถจะเป็นรอยไหมนี่...
“...ตรงนั้น ก่อนถึงโรงพยาบาล”
“ร้านนี้เอง” ชายหนุ่มมองออกไปนอกรถ “จอดตรงไหนได้บ้าง”
“ที่ลานจอดรถของหอพักก็ได้ครับ”
“อ้อ..นี่คือหอพัก”
ปิ่นหยกพยักหน้า “ชั้นล่างสุดเปิดเป็นร้านเค้ก”
รถเลียบเข้าจอดนิ่ม ๆ ในซองจอดรถ เด็กหนุ่มรีบคว้าถุงทั้งหลายซึ่งควรจะอยู่ในมือเขาแต่แรกแล้วรีบถลาลงมาเหมือนถ้าอยู่ในรถนานกว่านี้อาจจะขาดอากาศหายใจตายได้พร้อมกับคำขอบคุณตามมารยาท ทันทีที่แตะพื้นขาก็ก้าวพรวดพราดนำออกไปยังประตูทางเข้าร้าน
เสียงโมบายกรุ๋งกริ๋งใกล้กับประตูกระจกยังดังรื่นหูเหมือนเคยพร้อมกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ลอยเข้ามากระทบใบหน้า ปิ่นหยกเดินนำเข้าไปพร้อมกับลูกค้ากิตติมศักดิ์ซึ่งติดสอยห้อยตามมาข้างหลัง
“กลับมาแล้วเหรอ”
อาทิตย์เอ่ยทักทายเป็นคนแรก แล้วก็มีอยู่คนเดียวนี่แหละที่ทักแบบนี้เพราะเขาแค่ออกไปซื้อของเท่านั้นเองใช่ว่าหายหัวไปไหนไกล
“มาแล้ว” ปิ่นหยกตอบรับห้วน ๆ แล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง
เด็กหนุ่มร่างสูงจึงได้เห็นว่าข้างหลังนั้นมีใครอีกคนเดินตามมาด้วย
ชายหนุ่มผู้มาใหม่เลิกคิ้ว สีหน้าไม่เปลี่ยนไปจากปกตินักแต่นัยน์ตาสีดำสนิทแบบเดียวกับอีกคนซึ่งมองตรงเข้ามานั้นแสดงความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด แม้เด็กหนุ่มตรงหน้าจะผมยาวและดูยุ่งเหยิงขึ้นเล็กน้อย ผอมลงอีกนิดหน่อย แต่ไม่ผิดแน่นอน...
“...อาทิตย์”
ปิ่นหยกชะงักกับเสียงเรียกชื่อนั้นของชายหนุ่ม...รู้จักกันหรอกเหรอ.... หรือว่าจะเป็นญาติ จะว่าไปก็หน้าตาคล้ายกันอยู่ ทำไมเขาไม่เอะใจตั้งนานแล้วนะ ดีไม่ดีอาจจะเป็น....
“คุณพ่อ!”
เมื่อกี้ว่าไงนะ!!?
To be continued…
=====================
การกลับมาของคุณอานนท์ 555
ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดค่า >3<
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ :กอด1: :L2:
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
กรี๊ดดดดดดดดลูกเจี๊ยบบบบบน่ารักกกกกกกกก
-
อาทิตย์หลงปิ่นหยกเกิ้น คลอเคลียตลอด ถ้าใจไม่แข็งเรียบร้อยไปแล้วหนูปิ่นหยก
คุณพ่อตอนเดินตามนี่เหมือนคุณลูกเจี๊ยบชะมัดเลย พ่อลูกไม่ผิดกันเลย
แล้วสองคนพ่อลูกเค้าจะยังไงกันล่ะนั่น อยากอ่านต่อมั่กๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่ไหวๆๆ :-[ ปิ่นหยกน่ารักเกินไปแล้ว
-
คุณพ่อ กะ ลูกสะใภ้ หึหึ
-
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตอนแรกนึกว่าคุณพี่จะเล่นการคลาดกันของพ่อลูกต่อไปซะอีก
คราวนี้มาเจอกันแล้วเรอะ???
แล้วไง? ลูกเจี๊ยบจะแนะนำลูกสะใภ้(?)ให้คุณพ่อสามีรู้จักมั้ยเนี่ย?
แล้วคุณพ่อจะรับได้เหรอ ลูกชายคนเดียวอะ ต่อให้ชอบปิ่นหยกมากขนาดไหนแต่นี่มันก็คนละเรื่องกัน
เค้าดราม่าเริ่มส่อมาแล้ว (หรือคิดไปเองก็ไม่รู้ว ฮ่ะๆ)
ลูกเจี๊ยบจะถึงคราวถูกถอนขนหรือเปล่า ต้องติดตามตอนต่อไป ไป ไป ไป
-
คุณพ่อกับคุณลูกชายเจอกันแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นนี่
-
อ้าววววววววววววววววว ไอ้ลูกเจี๊ยบได้เจอคุณพ่อแล้ว
คุณพ่อดันมาสนใจแม่ไก้เพราะทำให้นึกถึงใครบางคน
-
เอาแล้วเว่ยยยยยยยยยย
มุมแดงลูกเจี๊ยบ ส.แม่ปิ่น ปะทะ มุม(น้ำ)เงินอานนท์ เจ้าบุญทุ่ม
ศึกครั้งนี้ใครจะเป็นฝ่ายชนะติดตามได้ตอนหน้า.....
-
นาทีนี้อยากเป็นพี่แวว อยากกรีีดคุณอานนท์แบบเต็มๆจอ เกินบาทปิ๊งมั้ยพ่อ
-
ลูกเจี๊ยบคงงงว่าทำไมคุณพ่อถึงเดินตามสะใภ้เข้าร้านใช่มะ :m20:
-
เง้อ ค้าง :z3:
-
:กอด1:
-
ยังเดาใจคนเขียนไม่ออกว่าที่คุณพ่อ ลูกชายและว่าที่สะใภ้มาเจอกันครั้งนี้เนี่ยจะเกิดผลดีหรือร้ายกันแน่
แต่คงยังดีที่พ่อจะได้พอรู้ความเป็นไปของเจ้าลูกชายซะหน่อยว่าออกจากบ้านไปทำอะไรถึงไหนแล้ว
-
อิลูกเจี๊ยบน่ารัก หลงแม่ไก่จริงๆ 555
โห ตอนหน้าน่าลุ้นว่าเนื้อเรื่องจะไปทางไหน
ถ้าจะไปแนวมาม่าก็อย่าชามโตนะ เค้าสงสารหนูปิ่นหยก
-
จะว่าไปอาทิตย์ก็น่าจะเอานิสัยเดินตามติดมาจากคุณพ่ออานนท์นะนี่นะ เดินตามเป็นลูกไก่หลงฝูงพอกันเลย.....กิกิ
ว่าไบแล้วก็อยากลองเห็นลูกเจี๊ยบแบบผมน้อยเหมือนกัน หิหิ
-
เราขอมาแปะก่อนนะ แล้วเราจะมาอ่าน แน่นอน น่าอ่านมาก ตอนที่หนึ่งสนุกมากเลยยย
-
ปิ่นองค์ เย้ยยยยย ปิ่นหยกน่ารักกกกกกกกกกก><
เรื่องนี้เริ่มต้นมาได้น่าสนใจมากค่ะ
อ่านแค่ตอนแรกทำให้อดใจอ่านต่อไม่ได้
เพราะพล๊อตเรื่องน่ารักมาก
พระนางก็น่ารักที่สุด><
อาทิตย์เป็นพระเอกที่ฮาแบบมึนๆดีเหมือนกันะค่ะ 55555555555
โดยส่วนตัวชอบตอนที่อาทิตย์เมาแล้วว่าปิ่นหยก
เพราะว่าอ่านแล้วรู้สึกเจ็บจริงอะไรจริง ส่วนตอนอื่นๆก็น่ารักพอหยุกหยิกหัวใจ
ถ้าใส่อารมณ์ในภาษาไปมากกว่านี้อาจจะทำให้อินมากกว่านี้นะค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.คุณวาดรูปน่ารักจัง ชอบลายเส้นแบบนี้ค่ะ ดูรูปแล้วเขินกว่าอ่านอีก
คุณใส่อารมณ์ในลายเส้นดีจัง แสดงว่าชอบวาดรูปมาก
ส่วนงานเขียนเป็นเรื่องแรกใช่ไหมค่ะ ถือว่าดีในระดับหนึ่ง ตอนนี้ยกใจให้พี่อาทิตย์และปิ่นหยกเลย
-
คุณพ่อตามลูกสะใภ้มาจนเจอที่กบดานของลูกชายตกยากแล้ว...
เรื่องมันจะไปทิศทางไหนต่อเนี่ยยยยยย :z2:
-
ประหลาดคน พอกันทั้งพ่อทั้งลูก 5555+
-
จะมีศึกสายเลือดแย่งชิงแม่ไก่กันมั๊ยเนี่ย 555 :m20:
หรือจะกลายเป็นว่า 2พ่อลูก ช่วยกันต้อนแม่ไก่เข้าเล้าล่ะนี่ อิอิ :laugh: :laugh: :laugh:
-
คุณพ่ออานนท์คงไม่ใช่แค่เหมือนแต่เป็นสตอล์กเกอร์ไปแล้วล่ะค่ะ เป็นใครก็กลัวเหอะ :z3:
แล้วยังไงอ่า คุณพ่อเจอคุณลูก แล้วจะทำไงต่อไป ไม่ใช่มาเฝ้าปิ่นหยกที่ร้านทุกวันให้ลูกชายหึงเล่นๆหรอกนะ :laugh:
แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน ลูกเจี๊ยบจะได้จิกแม่ไก่แบบจริงๆจังๆซะที ไม่ต้องกลัวฟันหลุดอีกรอบไง :m20:
-
พ่อกับลูกเจอกันแล้ว ได้เวลาเปิดตัวสะใภ้พอดีo13 o13
รีบๆมาตอนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
คุณพ่อได้รู้จักลูกสะใภ้อย่างเป็นทางการแล้ว
ตอนแรกนึกว่าปิ่นจะเป็นลูกคุณอานนท์แต่ที่แท้ก็ลูกเพื่อน อย่างนี้ปิ่นหยกก็มีโอกาสเจอพ่อแล้วซิ ขอให้เป็นคนเดียวกันทีเถอะ
-
อดใจร่ออ่านตอนต่อไปแทบไม่ไหวเลยค่ะ อยากรู้ว่าคุณพ่อพอเจอลูกสะใภ้? แล้วจะแปลกใจแค่ไหน ฮ่าาา
-
ว่าลูกเจี้ยบมึนแล้วน่ะ คุณพ่อมึนกว่าอีก ปินหยกไปไม่เป็นเลยทีเดียว :laugh:
-
คุณพ่อคะ น้องปิ่นหยกนี่ล่ะค่ะ ที่หนูลูกเจี๊ยบเนียนมาอยู่ด้วย
น้องปิ่นหยก ว่าที่ลูกสะใภ้เชียวนะคะ
ต่อไปนี้ คุณพ่อจะต้องเอ็นดูน้องปิ่นหยกมากๆ
ฮะๆ ออกแนวบังคับ
พ่อกับลูกเจอกันแล้ว จะเป็นยังไงต่อน๊าาา
-
อยากรู้จังว่าต่อหน้าพ่อตัวเอง
ลูกเจี๊ยบจะยังทำตัวมึนเป็นลูกเจี๊ยบอยู่เหมือนเดิม
หรือจะกลายเป็นคุณชายผู้เพียบพร้อม
แล้วยังเรื่องที่คุณพ่อมีความหลังกับแม่นู๋ปิ่นอีก
เค้าจะได้คุยกันจนรู้ปูมหลังเลยมั้ยน้อ
-
นึกภาพออกเลยว่าอีก 20 กว่าปีข้างหน้า ลูกเจี๊ยบจะเป็นแบบไหน
ดูพ่อลูกเจี๊ยบก็รู้แล้ว ว่าแต่คุณพ่อตามปื่นหยกมาทำอะไรกันแน่
-
ปิ่นจ๋า♥♥♥
เราเตรียมพาราไว้ให้ประปุกนึงนะ....พอมั้ย?
-
กร๊ากกกกกก สำเนาถูกต้อง ไม่ต้องไปถามหาเลยว่าความมึนได้มาจากใคร(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a1932f640.gif)
-
ว่าแล้วววว
5555 แม่ไก่เราคงปวดหัววันละหลายรอบ
-
พ่อลูกได้เจอกันสักที
คนเขียนมาต่อเร็ว ๆ นะคะ ^^
-
เอาสิๆๆๆอยากรู้ว่าจะยังไงต่อ
บอกไปเลย นี่ลูกสะใภ้ พ่ออย่ามายุ่ง 5555
-
o22
-
ลูกเจี๊ยบนี่ มันหลงแม่มันมากนะ...เหอๆๆๆ
แต่ก็ดีแล้วแหละ น่ารักขนาดนี้ ปล่อยให้คนอื่นมาวุ่นวายได้ไง
อยากรู้เรื่องของเพื่อนว่าเป็นยังไง ใครกันแน่นะ อยากรู้จัง..
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
รู้แล้วววววววว ฮ่าาาาาาาาาาา
ปิ่นหยกรู้แล้วสินะ ว่าตาลุงนั่นมึนเหมือนใคร
-
ทำไงดีอะ.. ผมจิ้นคุณพ่อ x ปิ่นหยกอะ ♥ ฟินๆ ๆๆๆๆ ๆ -__,,,-
แอบรับได้นะครับ ถ้าจะเป็นสามพี อานนท์ x ปิ่นหยก x อาทิตย์
แอ๊กกกกกกกกก กกก ..ไอ้เจี๊ยบเอ๋ย เจอปะป๊าแล้วเอ็งจะทำไงวะ?
คงไม่หึงปะป๊ากับปิ่นหยกสุดที่รักหรอกนะ หึหึหึ (หัวเราะโรคจิต)
[ Fc หมีเมะเคะราชินีครับ (ประกาศตัว//เพื่อ?) ]
-
จะให้อาทิตย์ยิ้มรับแขกนี่ง่ายจริงๆนะ
-
เอาแล้วไง อาทิตย์เจอคุณพ่อแล้ว มึนกำลังสองเลย แล้วปิ่นหยกจะรับมือไหวไหมเนี่ย แต่ลูกเจี๊ยบน่ารักมากนะ ตอนถามปิ่นหยกว่าชอบผู้ชายผมแบบไหนนี่ คือพร้อมทำตามคำบัญชาแล้ว ลองปิ่นหยกสั่งอะไรมาก็พร้อมทำตามทันที แล้วปิ่นหยกเองก็ใช่ย่อย ไปหยอดเค้าแบบนั้นลูกเจี๊ยบก็ยิ่งมีความหวังว่าซักวันนึงตัวเองจะสมยอมเป็นของเจี๊ยบสิ ฮิ
น่ารักขึ้นทุกตอนที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มไม่หุบเลยนะคะ
-
:laugh: อร๊าาาาาาก พ่อมา แกมีคู่แข่งแล้วนะอาทิตย์ 5555
-
เจอคุณพ่อแล้วหรือเนี่ย!!!~
-
หูยยยย ค้างอย่างแรงไปม๊ายยยยอ่าาา :z3: :z3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาแล้วววววววว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ โดจินประกอบก็สนุก
พระเอกน่ารักดี ทำเป็นแอ๊บแบ๊ว จริงๆร้ายไม่ใช่เล่น
-
อ่ะ! ค้างเลย = =
-
จะเกิดศึกพ่อลูกไหมครับ 555555
-
อู้วว..พ่อสามี 5
-
แล้วจะยังไงต่อนะ
-
:-[ :-[ :-[
แอร๊ยยยย อยากจะบอกว่าลูกเจี๊ยบทำเอาเราเขินทุกสิ่ง
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ แล้วก็ค้นพบว่ามันสนุกมากเลย ><
เป็นพระเอกจอมมึนที่เจ้าเล่ห์มากกก ส่วนน้องปิ่นก็น่ารักและเข้มแข็งมาก!
อ่านแล้วหัวเราะตลอด จิตใจแจ่มใจซ่าบซ่านค่ะ 555555
จริงๆไม่ได้ลุ้นให้น้องปิ่นเสียตัวจริงๆนะ แต่ได้ก็ดี
นี่เราอาจจะติดนิสัยลูกเจี๊ยบขึ้นมาก็เป็นได้ :z3:
ลูกเจี๊ยบทำให้นึกถึงศิลปินที่ชอบค่ะ หล่อมึนๆแบบนี้ ติดต่อกับยานแม่บ่อยๆ
อีกประเด็นคือเลือดกรุ๊ปเอบี เอ่อะ .. คนจำพวกเดียวกันสินะ กรุ๊ปเลือดเดียวกันแบบนี้
ถึงจะเมาแล้วปากเสียก็เถอะ เก็นแก่แววตาเว้าวอน กับ คำจำกัดความตัวเอง หรือแม้กระทั่งทฤษฎียีราฟแล้ว
โกรธลูกเจี๊ยบไม่ลงจริงๆค่ะ ><
รอวันที่ลูกเจี๊ยบจะได้พัฒนาร่างนะคะ ครั้งหน้าอาจจะต้องเอาแขนขวา หรือ ขาขวาแลกก็ได้
ชอบจริงๆค่ะ ชอบมากกกกกกกกกกก ><
-
สนุกมากๆ คร่าาาาาาา o13
อาทิตย์เกือบกลายร่างจากไอ้หล่อเป็นไอ้หลอซะแล้ว
ปิ่นหยกก็โหดเกิ๊นนนนนน
แต่ตามมาลุ้นค่ะ ว่าเมื่อไหร่จะ กอดดด กันซะที :oo1:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 33 – มึนใหญ่และมึนเล็ก
ฉิบหายแล้ว...ฉิบหายจริง ๆ
ถึงกับเงิบไปเลย ยกมือสวัสดีตอนนี้ทันไหมเนี่ย
อุ่นใจมารับของไปจากมือตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เพราะเขามัวแต่วิตกจริตกับเหตุการณ์ตรงหน้า ควรคิดได้ตั้งนานแล้ว คนมึนขนาดนั้นมันจะมีสักกี่คนบนโลก และถ้ามีคนประเภทที่ว่ามากกว่าหนึ่งคนซึ่งหน้าตาก็คล้ายคลึงกันอย่างนี้น่าจะเอะใจบ้างว่าอาจเป็นญาติกันก็ได้
คำพูดต่อมาของอาทิตย์ช่วยย้ำว่าเขาไม่ได้หูฝาดแม้อยากให้เป็นอย่างนั้นแทบแย่
“คุณพ่อ...มาทำอะไรครับ”
ไม่ใช่แค่ญาติธรรมดาเสียด้วย มึนตัวพ่อมาเองเลยทีเดียว
“มากินเค้ก”
“ปกติคุณพ่อไม่ทานของหวาน”
“ว่าจะลองดู”
สองพ่อลูกคุยกันประหยัดคำพูดเหมือนกลัวถูกคิดเงินค่าออกอากาศเป็นพยางค์ด้วยน้ำเสียงเนิบนาบโทนเดียวกันโดยมีปิ่นหยกยืนทำเหงื่อตกท้าทายศักยภาพของเครื่องปรับอากาศในร้านอยู่ไม่ไกลนัก ความทรงจำเมื่อตอนพบกันครั้งก่อนไหลท่วมท้นเข้าสมองเป็นน้ำป่าไหลหลาก ไม่อยากนึกถึงที่นินทาลูกชายเจ้าตัวให้ฟังเสียสนุกปาก แม้ไม่ได้เอ่ยชื่อว่าหมายถึงใครแต่ด้วยบริบทคงทำให้เดาได้ไม่ยาก แล้วแบบนี้เขาจะโดนหมายหัวเข้าแล้วหรือเปล่าถึงได้เรียกร้องขอตามมาถึงนี่
คิดได้แค่นั้นก็ให้รู้สึกน้ำลายเหนียวหนืดฝืดคอขึ้นมาทันที ลอบมองมึนใหญ่กับมึนเล็กมาเจอกันแล้วก็ตระหนักได้ว่าคนธรรมดาสามัญอย่างเขาจะยืนอยู่ตรงนี้เกะกะบรรยากาศซาบซึ้งประสาพ่อลูกอยู่ทำไม หลบไปตั้งหลักก่อนท่าจะดีกว่า ถือโอกาสช่วงที่คิดว่าไม่มีใครสังเกตถอยห่างออกมาทว่าขยับขาได้ยังไม่ทันถึงสามก้าว..
“ปิ่นหยกจะไปไหน?”
เวรเอ๊ย! ถ้าจะประสานเสียงกันทั้งพ่อทั้งลูกขนาดนี้
“ทำงาน!” เขาโวยใส่มึนเล็ก จังหวะที่จะหันกลับก็ดันไปสบตากับมึนใหญ่ “...ครับ” เลยต้องลงหางเสียงต่อท้ายเพิ่มความสุภาพอย่างเสียมิได้ ยังไงก็คุยกับคนอายุมากกว่า
อาทิตย์หันกลับไปขมวดคิ้วน้อย ๆ “คุณพ่อรู้จักปิ่นหยกด้วยหรือครับ”
อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่ยิงคำถามกลับไปแทน “เป็นเพื่อนกันเหรอ”
สองคนนี้ยังไงกัน! ถ้าเรียกเขาไว้แบบนี้แล้วจะหันกลับไปคุยกันต่อเหมือนโลกนี้มีเพียงเราสองก็ช่วยปล่อยเขาไปทำงานอย่างสงบทีเถอะ
“หืม?” อานนท์เลิกคิ้วเป็นเชิงถามอีกครั้งเมื่อเห็นลูกชายเงียบไปนานเกินควรกับคำถามง่าย ๆ แต่ทำให้อีกฝ่ายชะงัก ส่งสายตาสบกับนัยน์ตาสีดำลึกล้ำของผู้สูงวัยกว่าที่เขาอ่านไม่ออก
เด็กหนุ่มร่างสูงนิ่งงัน สีหน้าครุ่นคิด
..เพื่อนกัน...? ไม่ใช่แค่นั้นแน่นอน
แต่ถึงเวลาที่คุณพ่อควรรู้หรือแล้วหรือยัง
“เป็น........เพื่อนที่โรงเรียน...”
เสียงทุ้มพึมพำโดยไม่หลบตา จงใจเว้นจังหวะแต่ละพยางค์ช้า ๆ เพื่อสังเกตปฏิกิริยาของผู้เป็นพ่อ “...เป็นเพื่อนร่วมงาน.....คนที่อยู่ใกล้ชิดที่สุดตอนนี้”
ชายหนุ่มพยักหน้า เรื่องนั้นดูจากการทักทายกันตอนเดินเข้าร้านก็พอจะบอกได้อยู่ ลูกชายเขาแทบจะกระดิกหางใส่เด็กหนุ่มอีกคนซึ่งกำลังยืนเงอะงะอยู่ตอนนี้ เป็นภาพที่ไม่นึกว่าจะได้เห็นอาทิตย์แสดงอาการอย่างนั้นกับใครอื่นนอกจากคนในครอบครัวเมื่อสมัยเจ้าตัวยังเด็ก
อาทิตย์สบตาอีกฝ่ายนิ่ง เห็นว่าคนตรงหน้าไม่ว่าอะไรจึงสูดลมหายใจเข้าลึก ยืดอกขึ้นเต็มความสูงแล้วเอ่ยเสียงหนักแน่น
“เป็นคน...รั—”
“เป็นคนร่วมห้องครับ!”
ปิ่นหยกโพล่งขึ้นกลางวง ทนปล่อยเลยตามเลยไม่ไหวอีกต่อไป
“ค..คือ..ผมหมายถึงแชร์ค่าห้องพักกัน...แบบเป็น..รูมเมท”
เขาขยายความตะกุกตะกักแล้วส่งเสียงหัวเราะแกน ๆ ออกมา พยายามหยุดคิดว่าหน้าร้อนขนาดนี้สีที่ปรากฏบนผิวหน้าจะแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เกิดคาดไปมากว่าไอ้ลูกเจี๊ยบตรงหน้าจะใจกล้าบ้าบิ่นขนาดพูดอะไรอย่างนั้นกับพ่อตัวเอง ถ้าเขาขัดเอาไว้ช้ากว่านี้มันไม่สารภาพไปหมดเปลือกเลยหรือไง สายตาเหลือบมองคู่สนทนากล้า ๆ กลัว ๆ เมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าจากเดิมหรือแสดงอาการติดใจสงสัยจึงพอจะโล่งขึ้นมาได้นิดหน่อย ได้โอกาสเฉไฉไปเรื่องอื่นให้ไกลประเด็นเดิม
“เห็นบอกว่าจะกินเค้ก คุณอานนท์นั่งก่อนสิครับ” เขาว่าพลางทำตัวเป็นพนักงานที่ดีผายมือไปยังโต๊ะซึ่งยังว่างอยู่ “เดี๋ยวผมเอาเมนู..”
“เปลี่ยนใจแล้ว ขอเอสเพรสโซ่ร้อนแก้วหนึ่งก็พอ”
“...อ้อ...ครับ”
“แล้วก็นั่งคุยกันก่อนสิ อาทิตย์ด้วย”
ปิ่นหยกทำหน้าเหวอ แต่แล้วเสียงผู้หญิงอีกโต๊ะก็ดังขึ้นช่วยชีวิตไว้ทันท่วงที
“สั่งเพิ่มหน่อยค่าาา~~”
ไม่เคยกระตือรือร้นอยากให้บริการสาว ๆ มากเท่านี้มาก่อนเลยให้ตาย
“คร้าบบบ” เขาแทบถลาออกไปจากที่ตรงนั้น หันมาขอโทษขอโพยกับชายหนุ่มหน้าระรื่นว่าคงนั่งคุยด้วยไม่ได้เพราะเป็นลูกจ้างและมีงานต้องทำ แต่ไม่ลืมทำสีหน้าอำมหิตใส่อาทิตย์เป็นเชิงขู่เข็ญทางสายตาว่าอย่าคิดพูดหรือทำอะไรโจ่งแจ้งต่อหน้าพ่อตัวเองแบบเมื่อครู่เป็นอันขาดแล้วจึงแยกตัวออกมาเป็นการด่วน
อานนท์มองตาม เผลอยักยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“เป็นเด็กที่แอคทีฟดีนะ”
อาทิตย์มองไปรอบร้าน ท่าทางยังไม่มีใครต้องการเรียกใช้พนักงานตอนนี้ นั่งคุยกับคุณพ่อสักพักคงไม่เป็นไร
เด็กหนุ่มขยับตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม พอเห็นหน้ากันในระยะใกล้แบบนี้จึงเพิ่งนึกได้ว่าพวกเขาไม่ได้เจอกันมานานทีเดียว
“คุณพ่อตามเขามาเหรอครับ”
“ลูกผอมลงนะ”
“คุณพ่อรู้จักกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ผมยาวขึ้นด้วย”
ต่างคนต่างพูดกันไปคนละเรื่อง...
อาทิตย์โน้มตัวไปข้างหน้า ศอกค้ำไว้กับโต๊ะ “คุณพ่อยังไม่ตอบผมเลย”
อานนท์หัวเราะ นอกจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ต่างจากเดิมแล้ว บุคลิกลูกชายของเขาก็เปลี่ยนไปด้วยนิดหน่อยเหมือนกัน
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนลูกจะพยักหน้าเออออตามพ่อ”
เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปาก เอนตัวกลับมาพิงพนักเก้าอี้บุนวมตามเดิม
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษทำไม” ผู้เป็นพ่อแย้มยิ้ม ขยับตัวให้พนักงานหญิงหนึ่งเดียวของร้านเสิร์ฟกาแฟร้อนหอมกรุ่นไว้ตรงหน้า เมื่อเห็นว่าคนเสิร์ฟไม่ใช่เด็กหนุ่มคนที่เขาตามมาจึงหันกลับไปสานต่อบทสนทนา
“ไม่ได้บอกว่าไม่ดี” เขาว่าพลางหมุนแก้วกาแฟไปมา ทิ้งระยะให้ความเงียบทำหน้าที่ของมันอยู่สักอึดใจแล้วจึงพูดต่อ
“..กับเพื่อนลูกคนนั้น ก่อนหน้านี้เคยเจอกันแล้วสองครั้งโดยบังเอิญ ครั้งแรกที่โรงพยาบาล เขาบอกว่าไปกับเพื่อนคนหนึ่งที่ช่วยเขาไว้ตอนถูกมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวจนมีแผลแตกที่หน้าผาก”
เอสเพรสโซ่รสขมกำลังดีสัมผัสปลายลิ้น บางทีเขาควรหาโอกาสมาแวะจิบกาแฟที่นี่อีก....ด้วยหลาย ๆ เหตุผล
“...ไหนเปิดหน้าผากให้พ่อดูหน่อย เพื่อนคนที่ว่าใช่ลูกหรือเปล่า”
อาทิตย์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกมือปัดผมซึ่งปรกหน้าผากออกไปด้านข้าง ชายหนุ่มทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือตัวเองเบา ๆ เมื่อเห็นรอยแผลเป็นจาง ๆ ซ่อนอยู่ใต้ปอยผมสีดำขลับนั้น ...เขาเดาไว้ไม่ผิดเลย
“เจอกันครั้งที่สองที่ซุปเปอร์มาเก็ตตอนเขากำลังซื้อของเข้าร้าน พ่อชวนเขาไปนั่งกินไอติมแล้วก็คุยนั่นนี่ เป็นเด็กที่คุยสนุกใช้ได้”
ภายใต้สีหน้านิ่ง ๆ ของเด็กหนุ่มเริ่มแฝงด้วยอาการเหวอนิดหน่อย ...ตกลงว่าผู้ชายแปลก ๆ ที่พาไปเลี้ยงไอติมซึ่งปิ่นหยกพูดถึงวันนั้นคือคุณพ่อ แล้วเขาที่ตราหน้าผู้ชายคนนั้นไปแล้วว่าเป็นพวกโรคจิตโดยไม่รู้ว่าเป็นพ่อตัวเองจะบาปมากไหม
“ตอนกลับตั้งใจจะมาส่ง แต่เขาบอกเอาจักรยานมาเอง พ่อก็ประหลาดใจตั้งแต่เห็นตัวหนังสือเขียนว่า ‘อาทิตย์’ กับ ‘ปิ่นหยก’ ที่คานจักรยานนั่นแล้ว โลกมันกลมนะว่าไหม”
“นั่นสิครับ”
“ทีนี้หายข้องใจหรือยังไอ้ลูกชาย”
“ยังครับ”
“หือ?”
“คุณพ่อตามเขามาทำไมครับ”
อานนท์เอียงถ้วยกาแฟเล็กน้อยก่อนจะยกขึ้นจิบอย่างใจเย็น น้ำเสียงหนักแน่นที่เพิ่งได้ยินช่างฟังดูต่างจากอาทิตย์คนเดิมที่เอาแต่เฉื่อยแฉะไปวัน ๆ เสียจริง อะไรบางอย่างในถ้อยคำเหล่านั้นกระซิบบอกเขาว่าเพื่อนชื่อปิ่นหยกคนนี้ของลูกชายคงไม่ใช่ระดับเพื่อนธรรมดาทั่วไป
“ตามมาเพราะรู้สึกสนใจ”
อาทิตย์เลิกคิ้ว “สนใจอะไรครับ”
ชายหนุ่มจับจ้องอาการของอีกฝ่ายไม่วางตา ท่วงท่าและสีหน้าจริงจังแบบนี้เขาไม่ได้เห็นบ่อยนัก ช่วงเวลาที่ห่างกันเพียงไม่กี่เดือนไม่น่าเชื่อว่าลูกชายเขาดูเติบโตขึ้นมากทีเดียว เขาเลี่ยงการตอบคำถามอีกครั้งแล้วหันไปถามเรื่องอื่นแทน
“ลูกรู้จักพ่อแม่ของปิ่นหยกไหม”
“......เคยเห็นในรูปครับ ปิ่นหยกบอกทั้งสองท่านเสียไปนานแล้ว”
“เสียไปแล้ว?” อานนท์ทวนคำแผ่วเบา รู้สึกโหวงเหวงขึ้นมาในอก
“ตอนนี้ผู้ปกครองคือน้าที่เป็นฝาแฝดกับคุณแม่ของเขา”
“...แฝด?”
ถึงจุดนี้ความคิดเขาล่องลอยไปไกล เธอคนนั้นก็มีฝาแฝด เพียงแต่จะใช่หรือเปล่า และถ้าใช่จริงจะเป็นคนที่ยังอยู่หรือคนที่จากไปแล้วกันแน่
“แม่ของเขากับคู่แฝดมีชื่อพลอย...เพชร...อะไรอย่างนี้?”
ครั้งนี้ความประหลาดใจฉายชัดบนใบหน้าเด็กหนุ่มโดยไม่คิดปกปิด
“คุณพ่อรู้จักหรือครับ”
อานนท์หลับตา เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ช้า ๆ ระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบา “....กิ่งพลอย...กับกิ่งเพชร.....ใช่ไหม”
ไม่ทันได้ลืมตามาเห็นลูกชายพยักหน้ารับ แต่ถึงตอนนี้แม้ไม่เห็นเขาก็มั่นใจว่าตัวเองมาถูกทาง
“คนไหนเป็นแม่จริง ๆ ของเขาที่เสียไปแล้วนะ” ชายหนุ่มถามเสียงอ่อนระโหย “....พลอย หรือเพชร”
จะได้ชัดเจนเสียที
ระยะเวลากว่าอาทิตย์จะตอบกลับมาดูยาวนานเหลือเกิน ท้ายที่สุดเสียงทุ้มของลูกชายก็แว่วขึ้นกระทบโสตประสาท
“แม่พลอยที่เป็นแม่แท้ ๆ ของเขาเสียไปแล้วครับ”
..กิ่งพลอยไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว
เหมือนมีรูโหว่ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกลางอกเขากะทันหัน หัวใจกระตุกไปหนึ่งวูบ ปั่นป่วนด้วยความรู้สึกอันเป็นส่วนผสมของความเศร้าโศก ประหลาดใจ ความโหยหา และเศษเสี้ยวของความยินดีที่ได้พบเด็กซึ่งเป็นลูกของเธอ
.....หรือบางที...อาจเป็นลูกของเขา...
อาจจะ...?
“ถ้ามีลูกสาว...จะให้ชื่อปิ่นหยก”
เขาจำที่เธอบอกได้แม่นยำ แต่ไม่นึกว่าเธอคิดจริงจังเรื่องที่ว่าขนาดนี้ แถมนี่ไม่ใช่ลูกสาวเสียหน่อย
.
.
.
“อาทิตย์ยังอยากมีพี่ชายหรือน้องชายเหมือนที่เคยบอกพ่อตอนลูกเด็ก ๆ อยู่หรือเปล่า”
เจ้าของชื่อนิ่งไป จริงอยู่ที่ตอนเด็กเขาเคยอยากมีพี่น้องที่เป็นผู้ชายด้วยกันมาเล่นเป็นเพื่อนอย่างคนอื่นเขา แต่คำถามนั้นของคุณพ่อช่างฟังดูไม่เข้ากับบทสนทนา และน่าแปลกที่มันทำให้เขารู้สึกหวั่นใจขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“...ตอนนี้คิดว่าไม่ครับ ทำไมคุณพ่อถึงถาม”
อานนท์เพียงแต่คลี่ยิ้มบางกลับไป ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองทำตัวเป็นคุณพ่อที่ไม่ดีเอาเสียเลยวันนี้ ในเมื่อเขาแทบไม่ได้ตอบคำถามลูกชายสักอย่าง
......................................................................
........................................
.
.
.
.
ปิ่นหยกลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ นั่งอ่านหนังสือหลังขดหลังแข็งนาน ๆ หลังจากทำงานหนักทั้งวันเล่นเอาปวดเมื่อยไปทั้งตัว เขาหักนิ้วกร๊อบแกร๊บแก้เมื่อยแล้วเดินโซเซไปทิ้งตัวบนเตียง เอาศอกดันคุณชายร่างสูงซึ่งนอนแผ่อยู่บนนั้นก่อนแล้วให้ขยับตัวแบ่งที่นอนอย่างยุติธรรมกว่านี้สักหน่อย
“เป็นลูกเจี๊ยบอย่านอนกินที่ดิ” พูดจบก็หาวออกมาหวอดใหญ่
อาทิตย์โยนหนังสือซึ่งจ้องอยู่ตั้งนานก็ไม่ได้เข้าหัวสักนิดเอาไว้อีกฝั่ง พลิกตัวตะแคงข้างเข้าหาผู้มาใหม่บนเตียง และแทนที่จะขยับออกห่างกลับยิ่งเบียดชิดเข้ามาจนอีกฝ่ายต้องเอามือดันแผงอกไว้
“เบียดทำไม จะตกเตียงแล้วไอ้เวร!”
“...ปิ่นหยก”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ปิ่นหยกรอฟังอยู่แต่ก็ไม่เห็นท่านชายมีทีท่าอยากพูดอะไรต่อจากนั้น
“อะไร เรียกแล้วไม่พูด หาเรื่องเหรอ”
เขาโวยแล้วเปลี่ยนเป็นนอนตะแคงหันหน้าเข้าหา หรี่ตาพิศมองใบหน้าคมซึ่งแม้ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ความเงียบผิดปกติหลังจากคุณลูกมึนเล็กแยกกับคุณพ่อมึนใหญ่ทำให้เขาคลางแคลงใจไม่หาย ระหว่างที่เขาไม่อยู่ไม่รู้ว่าสองคนพ่อลูกคุยอะไรกันเป็นนานสองนาน อยากทำตัวสอดรู้สอดเห็นหรือก็เปล่าแต่อดปฏิเสธไม่ได้เลยว่าท่าทีแปลกไปอย่างนี้ทำให้เขารู้สึก........เป็นห่วง......
“พ่อด่ารีไง” ปิ่นหยกพยายามทำขำใส่ แต่ผลออกมาไม่น่าพอใจเท่าที่ควร
“รักนะครับ”
ไม่ขำแล้วยังทำเลี่ยนกลับมาให้เสียเส้นอีก
“..อยู่ ๆ พูดอะไรวะ!”
อาทิตย์ดึงร่างโปร่งของอีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน ปิ่นหยกดิ้นขลุกขลักอยู่พักหนึ่งแล้วก็ถอดใจ ปล่อยให้เขาเอาใบหน้าซุกลงกับกลุ่มผมสีน้ำตาลที่หอมกลิ่นแชมพูแบบเดียวกับตัวเขาเอง ถ้ากอดกันได้อย่างนี้ทั้งคืนคงเป็นเรื่องดีเพราะจะไม่มีใครดิ้นตกเตียงอย่างที่เคยเป็นบ่อย ๆ
“....รักมาก....แค่อยากบอกให้รู้”
ปิ่นหยกอยากเถียงต่อ แต่อะไรบางอย่างในน้ำเสียงเว้าวอนนั้นทำให้เขาหลับตาลงช้า ๆ โดยไม่ได้พูดอะไรออกไป
....มันอุ่น...ทั้งจากอ้อมกอดและความร้อนที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวเขาเอง
การพบกันระหว่างพ่อลูกวันนี้อาจเป็นเรื่องเกินกว่าเขาจะเข้าใจ และมันคงมากกว่า ‘พ่อด่า’ อย่างที่เขาพยายามพูดให้ขำ เด็กหนุ่มลังเลอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะกล้าเอื้อมมือสั่น ๆ ไปกอดตอบ อีกฝ่ายไม่มีท่าทางจะหันมาจับเขากดลงกับเตียงหรือทำอะไรมากกว่านั้นอย่างทุกที นั่นทำให้เขาทั้งโล่งใจและกังวลไปในคราวเดียวกันเพราะนี่เรียกว่าผิดปกติไปมากทีเดียว
“ไม่สบายใจก็นอนเหอะ พรุ่งนี้เช้าพระอาทิตย์ขึ้นเดี๋ยวก็ดีเอง”
เขาลากฝ่ามือผ่านแผ่นหลังกว้างแผ่วเบาเป็นเชิงปลอบประโลมพร้อมส่งเสียงพึมพำที่ไม่รู้ว่ามันจะได้ยินหรือเปล่า เป็นเขาเองที่ได้ยินเสียงย้ำคำรักอีกครั้งข้างหู ทั้งที่ถ้อยความเรียบง่ายกลับชวนให้รู้สึกหวามไหวไปทั่วสรรพางค์กาย
“รักครับ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.....?
To be continued…
===========================
Edit - แก้คำ้ล่อแหลมออกไปแล้วค่ะ ขอบคุณคุณ kasarus งาม ๆ ไม่ทราบจริง ๆ ค่ะ พลาดแล้ว TTvTT
คุณพ่อขโมยซีนช่วงตอนสองตอนมานี้ แต่ตามเนื้อเรื่องขอนิดนึงนะคะ
เครียดไปรึเปล่า ไม่เนอะ เราไม่ถนัดดราม่าน้ำตาท่วม 5555
ขอบคุณงาม ๆ ทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ ดีใจมากเลย TTvTT :L2: :กอด1:
อ่านแล้วถ้าแอบงงเรื่องความสัมพันธ์รุ่นพ่อแม่ ขอสรุปสั้น ๆ (แบบไม่สปอยล์) ดังนี้ค่ะ
- แม่ปิ่นหยกจริง ๆ คือกิ่งพลอย เสียชีวิตไปแล้ว และคนที่อยู่ในความทรงจำคุณอานนท์ก็คือกิ่งพลอยนี่เอง ส่วนเรื่องพ่อปิ่นหยก...รอไปตามเนื้อเรื่องค่ะ =w=
- คุณอานนท์ตามมาก็เพราะสงสัยว่าปิ่นหยกเป็นลูกเต้าเหล่าใคร แม้ท่าทางจะเหมือนเสี่ยเลี้ยงต้อยมากกว่า (ซึ่งเราชอบนะคะ...ฮา)
- อาทิตย์รู้แค่คุณพ่อรู้จักกับแม่ปิ่นหยกมาก่อน ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ถึงขั้นไหนยังไง(ก็ป๊ะป๋าเล่นถามอย่างเดียวไม่ยอมเล่า) แค่รู้สึกคาใจ+กังวลกับคำพูดคุณพ่อแล้วก็เดาเอาเองค่ะ
- เบื้องลึกเบื้องหลังกว่านั้นอาจยังไม่เคลียร์ ค่อย ๆ เฉลยไปเนาะ ^^
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ^o^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
:z13: :z13: :z13:
-------------------------
ตอนนี้มันอารมณ์สีเทามาก
บรรยากาศมืดมน มาม่าจะตามมา
แต่เชื่อว่าคงมาม่าแปบเดียว(มั้ง)555555
ใช้สรรพนามแทนพ่ออาทิตย์ว่าชายหนุ่ม
แสดงว่าพ่อพี่อาทิตย์คงยังหนุ่มแน่ๆใช่ไหมค่ะ ก๊ากกกกกกกกก
แต่พ่อลูกคล้ายกันเลย ชอบที่ให้พี่อาทิตย์ดูเก่งขึ้น(ตรงไหน)
ตอนตรงกอดแล้วบอกรักมากนี่แหบะค่ะ เราก็รักพี่อาทิตย์น้าาาาาา
-
อันนี้เม้นตอนที่สามสิบสอง
ขอนิดเถอะนะไอ้เรื่องความน่ารักแบบซึนม่รู้ตัวของปิ่นหยกเนี่ย มันจะทำให้จิตใจเอนเอียงได้
(สำหรับอาทิตย์มันคงเกินคลั่ง(เพราะก็พยายามจ้องจะให้"สมยอม"อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน))
คุณพ่อผู้มาแย่งชิงความนิยมกับลูกคัมแบ็คแล้ว :mc4: คิดถึงคุณพ่อมากอ่ะ
แล้วมาเจอกันสองพ่อลูกแบบนี้
ไม่แคล้วปิ่นหยกคงเจอกระบวนท่ามึนแอทแท็คแบบดับเบิ้ลแน่ๆ
:laugh:
เม้นตอนที่ สามสิบสาม
ตอนนี้ระดับความมึนที่แอทอท็คปิ่นหยกยังไม่ถึงขีดแดง :laugh:
แต่ระดับปริศนาที่มาจากคุณอานนท์สำหรับเรามันพุ่งปรี๊ดไปแล้ว
อะไรอ่ะ ปิ่นหยกเป็นลูกอีกคน อะไรกันคะ ขอเคลียร์ๆ
พี่น้องแบบพ่อแม่รักกันมากอะไรแบบนี้หรือเปล่า ไม่ใช่พี่น้องแบบแท้ๆ
แต่ก็นะ สองคนนี้เขาไม่มีลูกอยู่แล้วนี่หว่า อุปสรรคสำหรับสมยอมตัดไปได้(เรอะ) :laugh:
ปล.ได้เม้นสองตอนติดแบบไม่ตั้งตัว ฮ่าๆ
นี่นึกว่าจะทัน พอกดตั้งกระทู้ปุ๊บ อ้าวไหงมาอีกตอน :z3:
เลยมาดิทเพิ่มแทนนะคะ เพราะไหนๆมันก็ต่อจากตอนล่าสุดแล้ว
-
:serius2:
อร๊ากกก ปิ่นหยก กับ ลูกเจี๊ยบ อาจจะมีสิทธิ์เป็นพี่น้องกันนะ
คิดแล้วเครียด ไม่เอานะๆ
ไปตรวจเลือดเถอะคุณพ่อ จะได้รู้ไปเลยว่าใช่ลูกจริงๆไหม
แอบจะสงสารลูกเจี๊ยบมากๆ แต่ไม่เป็นไร พี่น้องเราก็ว่ารักกันได้นะ คึคึ
-
ง่า :sad4:
งงอ่ะ
คุณอานนท์สงสัยอะไร ?
หรือเป็นพ่อของปิ่นหยกเนี่ย
ค้างๆ
:z3:
-
คุณพ่อออออออออออออออออออออ ทำไอ้ลูกเจี๊ยบเครียดเลยอะ
ไอ้เราก็พลอยเครียดตาม ไอ้คำว่า "อาจจะ" นี่แมร่งน่ากลัวในความรู้สึกสุดแล้วนะ
ทุกอย่างมันแลดูเป็นไปได้หมด ไม่เอาดิ ไม่เอาาาาาาาาาาาา
ต้องไม่เป็นพี่น้องกันนะ เค้าไม่ยอม!!!!!!!!!
-
"รักนะครับไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น" แล้วจะเกิดอะไรขึ้นละคะ? :sad4:
-
:L2:
-
คุณพ่อมาทำอาทิตย์ป่วน
ทุกทีเอาแต่มึน งวดนี้ความรู้สึกไวเชียว
-
มึนได้โล่อ่ะ
ชอบนะคะ จุ๊บๆ รอตอนต่อไปค่ะ
-
OMG ! พระเจ้าจอร์ด คงไม่ใช่พี่น้องท้องชนกันนะ :sad4:
เจ๊จะเป็นลม คุณอานนท์ คุณพ่อจะอยากได้น้องชายให้ไอ้ลูกเจี๊ยบ อะไรตอนนี้ค่ะ
เอิ่ม แว้ปมาอ่านตอนนี้ก่อน แบบตอนที่แล้วยังไม่ได้อ่านเลยจร้า อัฟเร็วดีแท้ :laugh:
P.S. รักเอ็งนะ ไอ้ลูกเจี๊ยบกะนู๋ปิ่น // แว้ปไปอ่านตอนที่แล้วก่อน :bye2:
-
มันกำลังจะมาม่างั้นเรอะ? ...เห ห เห?? ...แต่ถึงจะเป็นพี่น้องกันจริงๆ ผมก็รับได้ครับ ผมรับได้จริงๆนะ..คู่พี่น้องเนี่ย GOOD JOB!
คุณอานนท์เลี้ยงต้อย.. ผมก็รับได้ครับ (ชอบด้วย) ..ได้ทุกอย่างอะ สามคนนี้ ฮ่าๆๆๆ ๆ ...บรยากาศสีเทาเช่นนี้ไอ้เจี๊ยบจะทำไงน้อ?
คงจะตัดสินใจรักปิ่นหยกตลอดไปสินะ? ..ตอนหน้าชวนลุ้นครับ -_,,- ..ขอบคุณมากๆครับ
-
สมกับเป็นตัวพ่อ เอ๊ย!คุณพ่อ....มึนพอๆกัน 555
แอบมีดราม่าทิ้งท้าย :a5:
-
พ่อลูกคู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วมึนเว่อร์...จริงๆ = =
คนพูดอย่าง อีกคนพูดอย่าง ถ้าไม่มีดึงกลับมานี่ไม่รู้แต่ละคนจะพูดไปคนละฟากฝั่งถึงจุดไหน
คำพูดทิ้งท้ายของเจ้าลูกเจี๊ยบแอบน่ากลัว ไม่อยากลวกเส้นต้มน้ำตอนนี้!
-
พ่ออาทิตย์หลงรักแม่ปิ่นหยกป่ะ เดาเอา
ตกใจมากตอนบอกว่าอยากได้พี่น้องมั้ย ไม่นะ ขอให้ไม่ใช่พี่น้องกัน
สองคนต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ รักกันขนาดนี้
ฮาตอนพ่อกับลูกต่างคนต่างพูดไปคนละเรื่อง ช่างมึนได้ใจกันดีแท้
ขอบคุณค่ะ
-
เอาแล้วไง ว่าแล้วเชียวว่าต้นฉบับความมึน ต้องมีซัมติงกะแม่ไก่คนแม่ แต่.....
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.....?
อย่าเป็นสายเลือดแห่งรักเลยนะ เค้าไม่อยากกินมาม่า :เฮ้อ:
-
เอ่าาา ตอนนี้น้องเจี๊ยบจะดราม่าซะงั้นอ่าา
มันไม่แน่นะเจี๊ยบ ไม่แน่จริงๆ น้องปิ่นอาจจะไม่ได้เป็นสายเลือดเดียวกันก็ได้
เห็นเจี๊ยบเครียด แล้วเครียดตามเจี๊ยบเลย
นังพระเอกเรื่องนี้มันได้ใจเราตรงที่ซื่อๆตรงๆนี่แหละน้าา
ไม่อมพะนำไว้ มีอะไรก็แสดงออก(มากเกินไป)เสียหมด ><
:กอด1:
คาดว่าการดราม่าครั้งนี้จะทำให้เจี๊ยบได้กำไรอีกเยอะสินะ = =
น้องปิ่นต้องระวังไว้นะคะ 5555
คุณพ่อก็ไขข้อข้องใจไปได้หนึ่งแล้ว รอลุ้นอันต่อไปป ..
จูบแก้มไรท์เตอร์ 555 อย่าทำร้ายเจี๊ยบมากนะคะ เจี๊ยบโทรมหมดแล้ว (หรอออ)
-
คุณพ่ออานนท์ขาาาาา กลับมาพูดให้เคลียร์ก่อนค่าาาา
แบบนี้ก็ยิ่งเลอะเทอะ เยอะแยะ ละงั้น
ถ้ามันจะอีรุงตุงนังขนาดเน้..... :serius2:
-
สงสารไอ้ลูกเจี๊ยบ
คงเหมือนระเบิดลงเลยล่ะ
มึน ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
คนเขียนบอกว่าไม่ชอบมาม่า
หวังว่าคงไม่ทำให้เราร้องไห้น๊า :กอด1:
-
แอร๊ยยยยย คุณอานนท์ จะทำอะไรเนี่ย????
-
ลุงจะมาทำม๊ายยย :sad4: :sad4:
-
เหอเหอ นู้สึกว่าอาทิตย์น่าสงสาร
-
ถ้าให้เดาก็พอเดาได้ว่าแม่ไก่ลูกเจี๊ยบไม่ได้เป็นญาติกัน
แต่พอเห็นมึนเล็กเค้าสงบซึมแบบนี้ก็อดสงสารไม่ได้เหมือนกันน้อออ :z3:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3: :z3:
คุณพ่อทำให้เราได้กลิ่นมาม่าลอยมาแต่ไกล :sad4: :sad4:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ก็ นั่นน่ะสิ เสด็จเตี่ยเล่นถามเฉยๆแต่ไม่ยอมเล่าอะไรเลย
มันคาใจนี๊ดนึง แต่ไม่เป็นไร
เชื่อว่า ปิ่นหยกไม่ใช่ลูกคุณอานนท์แน่ๆ
เพราะถ้าใช่ มันก็ต้องเนิบๆเหมือนกันสิ ฮะๆๆๆ
-
สรุปเราเข้าใจผิดเหรอ พ่ออานนท์รู้จักแม่ไม่ใช่พ่อ
แล้วพ่ออานนท์ถามแบบนี้คงไม่ได้เป็นพ่อปิ่นหยกหรอกนะ รับไม่ได้
ลูกเจี๊ยบมึนไม่ออก
มึนตัวพ่อมาทำเอาเรามึน อึ้ง มึน ไปเลย
-
มึนจริงๆตอนนี้ ปิ่นหยกกับอาทิตย์คงไม่ได้เกี่ยวข้องกันนะ :กอด1:
-
อารมณ์ตอนนี้เหมือนมีกลิ่นคนเริ่มต้นมาม่านะ
เอ้า สู้เว้ยลูกเจี๊ยบ
-
เราว่าอาทิตย์มึนแล้วนะ เจอคุณอานนท์เข้าไปถึงกับเซเลยทีเดียว ทำตัวมีลับลมคมในมาก หรือเป็นเพราะความมึนเต็มสตรีมก็ไม่รู้ ไม่อยากให้เป็นพี่น้องกันเลยอ่ะ แม่เพชรอาจจะใช้ชื่อพลอยเพราะเหตุจำเป็นอะไรก็ได้เนอะ ฉันก็เดาเรื่องแบบบ้าๆไปอีกแล้ว
ถ้าเป็นพี่น้องกันจริง ลูกเจี๊ยบไม่ลำบากแย่เหรอ ดูท่าทางจะติดแม่ไก่มากเลยนะ ปิ่นหยกใช่ย่อยก็ดูติดแล้วด้วยเหมือนกัน มีการกอดปลอบจงปลอบใจ บรรยากาศเหงาๆมันคลุมรอบอาทิตเลย ไม่อยากดราม่าอ่ะ ดูลูกเจี๊ยบไม่เหมาะกับดราม่าเลยอ่ะ
ปล. พระเอกเรื่องนี้มีชื่อเรียกเยอะจนเรามึนไปด้วยเลย
-
มาม่ายังไม่ขึ้นราคา ก็กินทั้งเส้น ซดทั้งน้ำกันต่อไป
-
เชื่อว่ายังไงปิ่นหยกและอาทิตย์ ก็ไม่น่าจะเป็นพี่น้องกันหรอก ใช่ไหมคะ???
ไม่นะๆๆๆ ลูกเจี๊ยบกับหนูปิ่นหยก ต้องแฮปปี้เอนดิ้งซิเนอะ ^ ^;;;
-
พี่น้องหรออ ไม่มมมมมมมม
:serius2:
-
โถ ลูกเจี๊ยบของพี่สาว
อย่ากังวลไปค่ะ คุณพ่อยังไม่ได้ตอบอะไรสักอย่างเลยยยย
เดี๋ยวปิ่นหยกก็กังวลไปด้วยยหรอกกกกกก
ไม่ใช่หรอก พี่นงพี่น้องอะไรกันนั่นน่ะ!
-
แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบไม่ใช่พี่น้องกันหรอก ฟันทิ้ง เอ๊ย ฟันธง
เหตุผล เพราะปิ่นหยกไม่ 'มึน' เหมือนพ่อลูกคู่นั้นไง 555+
ตระกูลนี้เค้าถ่ายทอดความมึนกันผ่านทาง DNA
ปล.ไม่อยากให้คนแต่งใช้คำว่า เสด็จเตี่ย เลย กลัวไม่ผ่าน กบว.
เพราะคำนี้หมายถึงเสด็จในกรม กรมหลวงชุมพรฯ
-
พ่อมมาที ทำเอาลูกเจี๊ยบขาดความอบอุ่น
-
รอลุ้นตอนต่อไป :L1:
-
เหมือนจะมาม่า ไม่จริงใช่มั๊ยยย
-
...ลูกเจี๊ยบกังวลเกินเหตุอ๊ะเปล่า จริงๆ มันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้นะ (อินี่มั่ว)
มึนใหญ่กะมึนเล็กมาเจอกัน คนอ่านก็จะมึนตามแล้วค่า
ยิ่งตอนคุยกัน อีกฝ่ายถาม อีกฝ่ายพูดเรื่องอื่น แหม๊ะ... สมเป็นพ่อลูกกันจริงๆ
ว่าแต่เรื่องที่ปิ่นหยกอาจจะเป็นน้อง(หรือพี่)คนละแม่ของลูกเจี๊ยบ
คิดว่าไม่น่าจะจริงนะ ...ใช่มั้ยคะ (เข้าข้างหนูเถอะเทพเจ้าแห่งเงินตรา(พูดถึงเทพเจ้าแห่งเงินตราแล้วนึกถึงการ์ตูนเรื่องอะไรทาโร่ๆ นะ))
ชักอยากจะรู้ตอนต่อไปแล้ว...
ว่าแต่ปิ่นหยกจ๊ะ... หักข้อมือบ่อยๆ ไม่ดีนะ ข้อจะใหญ่ใส่แหวนไม่สวยนะเออว์ :z6:
-
สนุกมากจ๊ะ
-
โฮว.
..
มันไม่จริง มันไม่จริง นี่มันไม่จริงใช่มั๊ย ปิ่นเป็นลูกคนละพ่อของอาทิตย์หละเนาะ เราจะเชื่อแบบนั้น โฮว.....
ตีคุณพ่ออานนท์ อย่ามาสร้างดราม่านะ *โฮว... ร้องล่วงหน้าก่อนได้ม๊อย*
-
อย่ามาม่านะมะหิว
-
ดูคุณพ่อมึนใหญ่จะค่อนข้างมั่นใจว่าปิ่นหยกเป็นลูกตัวเองอีกคนงั้นแหละ ม่ายยยย น้า~ :z3:
ถ้าอย่างนั้นกับคุณแม่กิ่งพลอยก็เคยมีความสัมพันธ์แบบนั้นกันเหรอ ไหนว่าเป็นเพื่อนกัน ชิชะ :angry2:
อย่าให้คิดไปเองสิ อยากรู้ใจจะขาดแล้ว แง้วๆๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ :monkeysad:
-
ฮึ้ยยยยย ลูกเจี๊ยบบ อย่าเพิ่งคิดไปเองได้มั๊ยยค๊าาาที่รักกกกกกกกกกกก ><"
-
มาต่อด่วนเรยยยย กะลังน่าติดตามมากมายยยย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โน้ววววววว พี่น้อง ไม่เอานะ พ่ออาทิตย์น่ะ
เอามาม่ามาแจกทำม๊ายย ถึงตอนสุดท้ายมันจะหวานก็เหอะ
:กอด1: :กอด1: เจอกันตอนหน้า
-
ได้กลิ่นมาม่า :เฮ้อ: แต่ไม่เป็นไร เชื่อว่าเจ้าลูกเจี๊ยบกับหนูปิ่นต้องผ่านไปได้
ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่เป็นสายเลือดเดียวกัน ยังไงก็เชื่อว่าความรักของทั้งคู่จะชนะทุกสิ่ง o13
รอตอนต่อไป....เป็นกำลังใจให้คนเขียน :L2:
-
คุณลูกว่าชอบหน้ามึนแล้วคุณพ่อยิ่งกว่า สุดยอดความมึนเลยค่ะแล้วนะ มาทีขโมยซีนไม่พอชอบทำให้เข้าใจผิดอีก :serius2:
เราว่า พาพ่อไปหาแม่เพรชดีมะ
-
อย่าเกิดอะไรขึ้นน้าาา อยากให้ปิ่นหยกกับอาทิตย์รักกันเร็วๆ ><
-
อั๊ยย่ะ!!~ หรือว่าปิ่นหยกเป็นลูกของคุณอานนนท์เนี่ย......
-
อาทิตย์ มึนเล็ก
คุณพ่อ มึนใหญ่
ปิ่นหยก มึนเป็นครั้งคราว
คนอ่าน มึนนะตอนนี้ (ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ)
-
โอ้ ลูกเจี้ยบมีอารมณ์อื่นนอกจากมึนด้วย
-
เจี๊ยบหลานป้า !!!! /พุ่งตัวเข้าหาหลานแล้วกอดหมับ ไม่เจอกันตั้งสองสามอาทิตย์แน่ะ คิดถึงจัง/
ขออนุญาตเม้นท์รวบยอดห้าตอนที่หายไปเลยนะคะ
อิป้าโกรธเจี๊ยบมาก ๆ เลยค่ะ ที่เมาแล้วปากเสีย ทำร้ายปิ่นหยกด้วยคำพูดแบบนั้น T^T
ปิ่นหยกลูก ป้าขอโทษนะคะ ที่ป้าไม่ค่อยมีเวลา เลยไม่ค่อยได้อบรมบ่มนิสัยเจี๊ยบมัน /ยกมือปิดหน้าแล้วสะอื้นไห้/
แต่แล้วความโกรธเคืองที่มีต่อหลานในไส้ก็ปลิววับลับหาย เพราะปิ่นหยกสามารถจัดการได้เอง ไม่ต้องถึงมือป้า 55555
คิดอยู่แล้วว่า ไม่ว่ายังไงคุณคนเขียนก็คงไม่สลับโพสิชั่นให้หลานป้ากับปิ่นหยกหรอก
แล้วมันก็จริง ... " ฟัน " กันคนละความหมายอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย
/ชาวบ้านชาวช่องเขาเลยรับรู้กันหมดว่า อิป้านี่คิดว่า " ฟัน " แบบไหน 5555/
หลังจากที่เคยคิดจะร่วมรุมประชาทัณฑ์หลานตัวเองพร้อมชาวเล้า ก็เลยนั่งกลั้นขำอยู่หน้าจอมือถือแทน
หายโกรธหลานพร้อมคนในเล้าไปในบัดดล !
แล้วก็หันกลับมาพะเน้าพะนอหลานตัวเองเหมือนเดิม /แอร๊ย อย่างหลง!/
ฉากที่เจี๊ยบมันง้อจูบจากปิ่นหยก แต่จูบไม่ได้เพราะที่ยึดฟันนั่น ป้ารู้สึกเอ็นดูมากเหลือเกินค่ะ
ยิ่งตอนปิ่นหยกปลอบใจด้วยการหอมเน้น ๆ ลงไปที่แก้มนั่น ... อิป้านี่ก็อดเขินอายเยี่ยงสาวแรกรุ่นไม่ได้เลย
ฮึกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ปิ่นหยกของป้าาาาาา /หันไปฟัดนัวกับเจี๊ยบ แย่งปิ่นหยกกัน/
มีฉากให้กระชุ่มกระชวยหัวใจไม่ได้นาน ลางดราม่าก็มาเยือน
อืม ... คุณอานนท์ทำเอาอิป้าคิดมาก อาจจะ ? คำเดียวนี่ทำเอาอิป้าสะท้านเลยนะคะ o22
แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม อิป้าจะไม่ตีตนไปก่อนไข้เด็ดขาด เนื่องจากคุณอานนท์อยู่ในระดับมึนตัวพ่อ
ดังนั้น ด้วยความมึนของแก อิป้าว่า อะไรมันก็น่าจะเกิดขึ้นได้
รอตอนต่อไปค่ะว่า เป็นเพราะความเข้าใจผิดหรืออะไรกันแน่
แต่ที่แน่ ๆ อิป้าตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ กลัวใจแทนหลานรักเหลือเกินค่ะ :sad4:
คราวนี้ อิป้าของเจี๊ยบอาจจะหายไปอีกสองสามอาทิตย์นะคะ กลับมาแล้วจะเม้นท์ให้รัว ๆ ค่ะ
คุณคนเขียนสู้ ๆ :L2:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อ่า เรื่องนี้คงไม่น้ำเน่าแบบว่า เป็นพี่น้องที่พรากจากกันตั้งแต่เด็กหรอกใช่ม๊ายยยย เหอๆ
-
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.....?
ทไไมอะ อะไรจะเกิดขึ้น??
-
ชอบรูปภาพประกอบมาก ตอนนี้อ่านถึงตอนที่สองแล้ว บวกหนึ่งนะคะ
-
คิดว่าคุณแม่กิ่งพลอย คงไม่มาคบกับมึนรุ่นพ่อนี่หรอกค่ะ :laugh:
อีกอย่างปิ่นหยกมีแต่ความงก ไม่มีความมึนในสายเลือดเลยสักนิด เพราะงั้นไม่ต้องกังวลไปนะเจี๊ยบเอ๋ย :m20:
-
มะ.....ไม่เอานะ อย่าเป็นพี่น้องกันเลยนะ
อ๊ากกก ลุ้นมากกกก
รอตอนต่อไป อิๆ :z2:
-
พ่อลูกเจี๊ยบมาปล่อยระเบิด กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ป๊ะป๋าอานนท์อย่ามาม่านะคะ กร๊าซซซซซซซซซซซซซ :serius2: :serius2:
-
แว่บมารอ เห็นชื่อเปลี่ยนแว้วววว :z2:
-
มารอเหมือนกัน :sad4:
-
Dormitory Boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 34 – ความมืด
::Artid’s POV::
...ผมยุ่ง ตาดุสีน้ำตาลเข้ม ตัวผอมบาง ผิวขาวเหลือง…
รูปลักษณ์ภายนอกปิ่นหยกไม่เหมือนผมสักนิด เรื่องจะเป็นพี่น้องกันเป็นไปไม่ได้หรอก
นั่นคือสิ่งที่ผมพยายามบอกตัวเองให้เชื่อ
ผ่านไปเป็นสัปดาห์ ครุ่นคิดมาตั้งนานถึงเรื่องราวที่คุยกับคุณพ่อเมื่อวันนั้นก็ยังไม่กระจ่างอย่างใจอยากให้เป็น จับต้นชนปลายเอาเองได้เพียงว่าคุณพ่อเคยรู้จักกับแม่พลอยของปิ่นหยกจริง ๆ ตั้งแต่เมื่อครั้งออกมาใช้ชีวิตอยู่นอกบ้าน รู้จักกันแบบไหนยังไม่แน่ใจนักแต่ท่าทางของอีกฝ่ายยามพูดถึงเธอชวนให้คิดว่าทั้งสองคนคือเพื่อนสนิทเป็นอย่างน้อย และผมไม่กล้าคิดไปไกลว่าอย่างมากคืออะไร
“!!!!”
ความเย็นวาบกะทันหันที่แผ่นหลังทำให้ผมสะดุ้ง ลุกขึ้นยืนพรวดพราดพร้อมสะบัดเสื้อนักเรียนจนชายเสื้อหลุดจากกางเกงให้น้ำแข็งสี่ห้าก้อนร่วงออกมาจากในเสื้อ หันไปเห็นตัวต้นเหตุกำลังทำหน้าพออกพอใจผลงานพร้อมหลักฐานเป็นแก้วน้ำในมือคาหนังคาเขาหลังจากเพิ่งเอาน้ำแข็งยัดลงคอเสื้อผมมาหมาด ๆ
ปิ่นหยกยักคิ้วหลิ่วตาแล้วเอ่ยด้วยท่าทียียวน
“เปลี่ยนชุดไปทำงานเร็ว ๆ เรียกก็มัวแต่เหม่อ”
“เหม่อเรื่องนายนั่นแหละ”
เขาพ่นลมหายใจออกจมูกเดาว่าเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขิน ก้มลงดูดน้ำกระเจี๊ยบที่เพิ่งรีดไถคิมมาก่อนกลับจากโรงเรียนจนเกลี้ยงแก้วพลางจ้องผมไม่วางตา “อย่าให้รู้ว่าคิดอะไรพิเรนทร์”
เห็นอย่างนั้นแล้วก็อดใจยั่วสักหน่อยไม่ไหวเลย
“ถ้าคิดจริงแล้วจะทำอะไรเหรอครับ”
“ก็จะ......... จะ........”
ตลกดีที่เห็นเขาอ้ำอึ้งนึกคำพูดไม่ออกเหมือนลิ้นอันตรธานไปจากปากกะทันหัน นั่นสิ...เขาจะอะไรผมก็อยากรู้เหมือนกัน ไม่ว่าทำยังไงผมก็ไม่สะดุ้งสะเทือนหรอก
ยืนรออยู่ตั้งนานเห็นยังเงียบสุดท้ายเลยช่วยต่อให้ด้วยความหวังดี
“จะสมยอม?”
“ฝันไปเหอะ!!”
ทีอย่างนี้ล่ะตอบไวเชียว ...ฝันไปเถอะงั้นเหรอ?
ก็ใครว่าตอนนี้ผมตื่นอยู่กันล่ะ หากไม่นับเรื่องที่กำลังคิดวนเวียนไปมาไม่จบไม่สิ้นในหัวอยู่นี่ก็ถือว่าฝันหวานทีเดียว
ผมก้มมองคนตรงหน้าที่หันไปเอาหลอดเขี่ย ๆ น้ำแข็งในแก้วเล่นด้วยใบหน้าสีเดียวกับน้ำกระเจี๊ยบที่เจ้าตัวเพิ่งซัดเรียบแล้วก็ระบายยิ้มออกมาได้ ตัดสินใจโยนเรื่องวุ่นวายที่หวังว่าคงแค่คิดไปเองทิ้งไปก่อน ไม่อยากทำตัวตีตนไปก่อนไข้ คุณพ่อเองก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาแน่ชัด ที่สำคัญเขาเองก็ยังอยู่กับผมตรงนี้ ....ด้วยท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเอาเสียเลย
...บางอย่างไม่รู้ก็อาจจะดีกว่า...
เสียงเล็ก ๆ น่ารังเกียจซึ่งคงเป็นของปีศาจที่มองไม่เห็นกระซิบอยู่ข้างหูผม
“นี่..ปิ่นหยก”
เขาคงเริ่มหวาดระแวงคำนี้ของผมแล้วถึงได้ทำหน้าเหมือนเจอผีอย่างที่เห็น กระนั้นก็ยังอุตส่าห์ตอบกลับมาเหมือนอย่างทุกที
“อะไร”
“....จูบฉันหน่อย”
ขอบคุณฟันหน้าซี่นั้นที่ทำให้ผมไม่ถูกปิ่นหยกตะบันหน้าหงายไปเสียก่อน
“บ้าไปแล้วเรอะ!?”
“นะ?”
“ฟันแกยัง..” เขาอุบอิบบ่ายเบี่ยง
“งั้นไม่ต้องสอดลิ้นก็ได้”
“ทะลึ่ง! ใครบอกว่าจะใช้ลิ้นกันวะ!”
สีหน้าเขาตอนนี้น้ำกระเจี๊ยบยังต้องยอม
“โอเค จูบเฉย ๆ ไม่ใช้ลิ้น...ตามนั้นครับ”
ผมสรุปแบบเอื้อประโยชน์ให้ตัวเองเสร็จสรรพก็ยืนมองเขาทำท่าฮึดฮัดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นจึงรู้สึกจักจี้ที่ข้างแก้มเหมือนมีใครเอาปลายขนนกมาตวัดเบา ๆ ใส่ผิวหน้า
ความน่ารักให้เกินร้อย แต่คะแนนความถูกต้องถือว่าติดลบ เอาปากเฉี่ยวอย่างนั้นผมขอไม่นับว่าเป็นจูบ
“ไม่เอาที่แก้มสิครับ”
“อย่าเรื่องมากได้ไหมล่ะ!”
เยี่ยม หน้าตาหูเหอแดงเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว อยากถ่ายวิดีโอเก็บไว้ดูเล่นชะมัด
“นายไม่ทำฉันทำเองนะ”
เขาอ้าปากเตรียมเถียง เชื่อขนมกินได้เลยว่าต้องคิดจะอ้างเรื่องฟันอีกแน่นอนจึงชิงเกทับไปก่อน
“ฟันไม่โยกแล้วด้วย”
ปิ่นหยกเหมือนจะแผ่คลื่นรังสีความร้อนเข้มข้นออกมาจากร่างกาย คิ้วเรียวขมวดมุ่น ริมฝีปากเม้มแน่นจนซีดขาว ก่อนจะถอนหายใจพรืดแล้วกระซิบแผ่วเบา
“....หลับตาดิ”
“........”
ผมยักยิ้มพร้อมกับทำตามอย่างว่าง่าย พลันทั้งโลกก็มืดมิดลงใต้เปลือกตา ทว่าแทนที่จะได้รับสัมผัสอะไรบนริมฝีปาก หูกลับได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูดังติดต่อกันในเวลาไม่กี่วินาที ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าเขาหายตัวไปจากตรงหน้าผมเรียบร้อย เสียงฝีเท้าตึงตังอยู่หน้าห้องบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงรีบร้อนผลุนผลันออกไปจึงได้รู้ตัวว่าถูกโกงเข้าแล้ว
ผมชะเง้อมองนอกประตู เห็นหลังเขาไว ๆ ที่สุดทางเดินตรงระเบียงก่อนเจ้าตัวจะเผ่นแผล็วหายลับไปจากหัวบันได
“ปิ่นหยก”
“บ้าเปล่า!? ปัญญาอ่อน!”
เขาตะโกนกลับมา แม้เสียดายแทบแย่แต่ยังอดยิ้มไม่ได้ ผมอาจบ้าไปแล้วจริง ๆ ที่รู้สึกดีเวลาถูกเขาก่นด่า วันไหนไม่ได้ยินคงนอนไม่หลับกระสับกระส่ายพิลึก แต่ที่โดนโกงครั้งนี้ก็นับเป็นอีกเรื่อง รับรองว่าจะขึ้นบัญชีไว้เอาคืนวันหลังให้คุ้มแน่นอน
.....................................................................
.......................................
.
.
.
.
ใกล้เวลาปิดร้านผู้คนก็เริ่มบางตา เหลือผม อุ่นใจ และพี่แววคอยดูแลลูกค้าอยู่ด้านหน้า ส่วนปิ่นหยกตอนนี้น่าจะอยู่ในครัวกับพี่เอมเตรียมมื้อเย็น เห็นหายเข้าไปกันนานแล้วไม่รู้ป่านนี้จะเสร็จหรือยัง กว่าลูกค้ากลุ่มสุดท้ายซึ่งเป็นเด็กสาวมัธยมต้นจะพากันเดินออกจากร้านเวลาก็ล่วงเลยมาจนหกโมงยี่สิบนาที เลยเวลาปิดร้านตามปกติไปนิดหน่อย
“พี่แววเป็นผู้หญิงทำไมไม่เข้าครัวบ้าง” น้องเล็กเปรยขึ้นมา แกะช็อกโกแลตคิสออกจากห่อแล้วโยนเข้าปากระหว่างรอใครสักคนมาเรียกกินข้าวขณะที่ผมเดินไปพลิกป้ายแขวนประตูหน้าร้านว่าปิดแล้ว
“เดี๋ยวนี้งานครัวไม่ใช่หน้าที่ผู้หญิงอย่างเดียวแล้วคุณน้อง” พี่แววหันมายักไหล่
“แต่เพื่อน้องอุ่นที่รักเจ้ทำให้ได้นะ กล้ากินไหมล่ะ”
ว่าแล้วเธอก็หัวเราะร่วนกับหน้าปุเลี่ยน ๆ ของอุ่นใจ ซึ่งข้อนี้ผมเห็นด้วยกับเธอนะ และอุ่นใจก็คงรู้ดีว่าอาหารฝีมือพี่แววเป็นอย่างไรจึงได้แสดงสีหน้าอย่างนั้นออกมา หลังจากเคยเสี่ยงตายลองรสมือไปแล้วหนึ่งครั้งก็อยากแนะนำเธอว่าควรเปลี่ยนสเป็คจากหาแฟนหล่อล่ำมาเป็นผู้ชายทำอาหารเก่งน่าจะเหมาะกว่า
“เด็ก ๆ ปิดร้านแล้วมากินข้าวกัน”
พี่เอมเรียกจากด้านหลังซึ่งจัดแยกเป็นห้องครัว ห้องอาหาร และลานซักล้าง แต่ผมไม่ยักได้ยินเสียงปิ่นหยกสักคำ เดินตามหลังอุ่นใจกับพี่แววเข้าไปก็เห็นแต่พี่ใหญ่กำลังจัดโต๊ะอยู่คนเดียว
“ปิ่นหยกล่ะครับ?”
“จริงสิ” พี่เอมทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ “บอกว่าจะไปทิ้งขยะ ออกไปได้พักใหญ่แล้วเนี่ย”
ผมเหลือบมองนอกหน้าต่าง สีสันผิดแผกจากตอนกลางวันเมื่อฟ้าข้างนอกเข้าสู่เวลาพลบค่ำปรากฏแก่สายตา แม้จะอยู่ในเขตชุมชนแต่ก็นึกเป็นห่วงคนที่หายไปขึ้นมาบอกไม่ถูก คงไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องอะไรไม่ดีหรอกใช่ไหม
“กินกันก่อนได้เลยครับ” ผมหันไปบอกคนอื่น ๆ แล้วถอดผ้ากันเปื้อนออกจากเอวก่อนจะรีบร้อนเดินออกไปทางประตูด้านหลัง “เดี๋ยวผมไปตามเขาก่อน”
.
.
.
.
ระยะทางจากร้านถึงจุดที่ปิ่นหยกมาทิ้งขยะประจำนั้นไม่ไกลนัก ผมสาวเท้ายาว ๆ ในตอนแรก แต่แล้วเพียงไม่กี่ก้าวก็เปลี่ยนเป็นกึ่งเดินกึ่งวิ่ง มองเห็นความมืดเริ่มโรยตัวจึงรู้สึกว่าขาช่างไม่ทันใจและเปลี่ยนเป็นออกวิ่งในที่สุด ทำไมช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ผมต้องกังวลไปเสียทุกเรื่องก็ไม่รู้
ถนนตรงหน้ามีตรอกมืด ๆ อยู่ข้างทาง คนเรากลัวความมืดเพราะไม่สามารถมองเห็นได้จึงจินตนาการไปต่าง ๆ นา ๆ นั่นอาจเป็นเหตุผลเดียวกับที่ทำให้ผมกลัวอยู่ตอนนี้ ทุกอย่างคลุมเครือ ผมมองไม่เห็นความจริง และความรู้สึกพวกนั้นกำลังทำให้ผมหวาดหวั่นไปกับความคิดฟุ้งซ่านซึ่งควบคุมไม่ได้ เอาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาโยงกันให้วุ่นวาย ผมเกือบวิ่งเลยตรอกที่ว่านั้นไปแล้วหากสายตาไม่ไปสะดุดเข้ากับร่างโปร่งคุ้นตาของใครบางคนซึ่งยืนพิงกำแพงอยู่ใต้เงามืด
“ปิ่นหยก!”
เขาตกใจแทบกระโดด หันมาทางผมหน้าตาตื่น เมื่อเห็นว่าไม่ใช่ใครอื่นจึงตอบกลับมาเสียงเบาหวิว
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ..”
ผมแทบถลาไปคว้าแขนเขาไว้ในมือ มันเย็นเฉียบจนน่าตกใจ ...เย็นพอกับเสียงของเขาที่เอ่ยขึ้นใต้แสงสลัวจนมองไม่เห็นใบหน้าชัด ๆ
“แกมาทำอะไร”
“ฉันต่างหากต้องถามว่านายมาทำอะไรตรงนี้”
ปิ่นหยกเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่งเสียงหัวเราะแห้งเหือดอย่างที่เขามักทำเวลาต้องการเบี่ยงเบนความสนใจจากเรื่องใด ๆ ซึ่งก่อให้เกิดบรรยากาศน่ากระอักกระอ่วนไปเรื่องอื่น
“มาทิ้งขยะไง ทำตกใจเป็นคนหายไปได้!”
“ทิ้งขยะไม่จำเป็นต้องเข้ามาซุกอยู่มืด ๆ ตรงนี้สักหน่อย”
ผมเถียง เป็นห่วงจนไม่รู้จะพูดออกมายังไงดี “พี่เอมบอกว่านายออกมาตั้งนานแล้ว”
“ก็...เซ็ง ๆ เลยแวะเรื่อยเปื่อย”
ผมก้มลงไปจ้องหน้าเขา ในความมืดอย่างนี้มองเห็นอะไรไม่ถนัด แต่ไม่พอจะทำให้ละเลยท่าทีผิดสังเกตของเขาได้ง่าย ๆ ปิ่นหยกไม่เคยโกหกได้แนบเนียนต่อหน้าผม
“แกหายเจ็บฟันยัง”
“หายแล้ว”
“หมอนัดถอดเหล็กเมื่อไหร่นะ”
“อาทิตย์หน้าครับ”
“ไม่โยกแล้วใช่ไหม”
“อือ”
“ยังอยากจูบอยู่หรือเปล่า”
“.........”
“ฮ่า ๆ ๆ ล้อเล่นว่ะ อย่าคิดมาก กลับกันดีกว่--!!”
รู้ตัวอีกทีผมก็กดไหล่ทั้งสองข้างของเขาแล้วผลักถอยไปจนแผ่นหลังอีกฝ่ายทาบกับกำแพง โน้มตัวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาไหวระริกตรงหน้า แสงริบหรี่จากพื้นที่ข้างเคียงยังพอส่องมาถึงบ้างทว่าผมกลับรู้สึกตรงนี้มืดเหลือเกิน
มืดจนทำให้ผมกลัว
“...ปิ่นหยกเป็นอะไรไป”
เขาไม่ตอบ แต่เอื้อมมือมาคล้องรอบคอผมไว้ ชั่วขณะหนึ่งที่เห็นเขาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ...แต่ผมอาจแค่คิดไปเอง ในความเงียบงันซึ่งห้อมล้อมเราทั้งสอง ผมได้ยินประโยคคำสั่งเรียบง่ายที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากเขา
“จูบสิ”
นี่ไม่ปกติแล้ว
“ปิ่นหยก?”
เขาเขย่งบนปลายเท้า พ่นลมหายใจร้อนผ่าวคลอเคลียแถวปลายจมูกคล้ายจะทดสอบความอดทน และคงต้องบอกว่าผมไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น
ในตรอกมืดมิดที่ไม่มีสายตาใครอื่น ผมประคองท้ายทอยเขาไว้ในมือ อยากจะทะนุถนอมให้มากที่สุด ...ก่อนจะโน้มใบหน้าลงบดเบียดริมฝีปากเข้าหา ...สอดแทรกปลายลิ้นโรมรันแลกรสหวานทดแทนถ้อยคำรักที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกไป...
.
.
.
.
“ปิ่นหยก”
ผมเหลือบคนข้างกายทั้งยังไม่ยอมปล่อยมือเย็น ๆ นั้น กุมไว้มั่นขณะที่ก้าวขาไปข้างหน้าเชื่องช้า อยากให้ระยะทางจากตรงนี้ไปถึงร้านยืดยาวต่อเนื่องไปไม่มีที่สิ้นสุด และระหว่างนี้ผมจะจับมือเขาไว้จนกว่ามันจะอุ่นเท่ากับมือผม
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า”
เขาก้มหน้า สายตาจับจ้องตามการเคลื่อนไหวของเท้า ไม่เพียงเลี่ยงการสบตา ..แต่ปฏิเสธกระทั่งจะเงยหน้าขึ้นมาทางผมด้วยซ้ำ
“ไม่อยากให้โกหกเลยครับ”
ผมยกมือข้างที่เกี่ยวประสานนิ้วกันอยู่ขึ้นมาแล้วก้มลงประทับริมฝีปากลงไปบนหลังมือของเขาแผ่วเบา หากแค่คำพูดไม่เพียงพอ ผมก็อยากให้เขารับรู้ได้บ้างผ่านการกระทำ
“เป็นห่วง...มาก”
ปิ่นหยกไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลยจนเดินมาเกือบถึงหอพัก
เขาชะลอฝีเท้าลงตรงหน้าทางเข้าร้าน แล้วอยู่ ๆ ก็หยุดเดินอยู่แค่นั้น เงยหน้าขึ้นมองผมเพียงชั่วอึดใจแล้วก็หลุบตาลงต่ำ พึมพำอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมหายใจติดขัดขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
“ที่ออกไปนานเพราะเจอพ่อแกข้างนอก”
“คุณพ่อ?”
คงเป็นเพียงการขยับปาก...เพราะผมไม่ได้ยินเสียงตัวเองสักนิด
เขาพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดต่อ
“คุยกันพักใหญ่ เขาเล่าให้ฟังหลายเรื่อง....”
เพียงแค่นั้นแล้วก็นิ่งไป คิ้วที่ขมวดแทบเป็นปมอยู่บนหน้าผากเขาบอกผมว่าเจ้าตัวคงใช้ความพยายามเต็มที่จะเลือกเฟ้นหาคำพูดอะไรสักอย่างให้ผมเข้าใจง่ายกว่านี้
“เรื่องอะไร”
“...เรื่องแม่พลอย แล้วก็เรื่อง.....อื่น”
ผมยืนอยู่ท่ามกลางความมืด และไม่รู้ว่าจะมืดมิดไปอีกนานเท่าไหร่
“เรื่องอื่นคือ?”
“..ก็เยอะอยู่... แล้วก็...”
เขาสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ จุดยิ้มฝืด ๆ คล้ายอยากให้บรรยากาศออกมาเริงร่าแล้วเรียกชื่อผมด้วยความพยายามซึ่งล้มเหลวพอกับรอยยิ้มนั้น
“อาทิตย์”
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกไม่อยากขานรับเลย
“...ครับ?”
“พ่อแกบอกอยากจ้างฉันไปทำงานที่บ้าน”
To be continued…
===========================
อาจมีความรู้สึกว่ายังไม่เคลียร์(เพราะยังไม่เคลียร์จริง) ค่อย ๆ ไปช้า ๆ ด้วยกันนะคะ :D
โปรดอย่าเพิ่งเกลียดคุณอานนท์ :monkeysad:
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
แล้วพบกันตอนหน้า
ขอบคุณงาม ๆ ที่เข้ามาอ่านค่าาา :L2: :กอด1:
ปล.อย่าลืมเลื่อนไปดูของแถมที่จิ๊กมาจากทวิตกับ fb ณ reply ถัดไป ^o^ :z2:
-
แถมรูปปลากรอบบางส่วน หลายท่านเห็นแล้วแต่ขอลงที่เล้าด้วยเพื่อความเท่าเทียมค่ะ ^o^
เริ่มจากคุณอานนท์
(http://fc07.deviantart.net/fs71/f/2012/251/5/5/arnon1_by_xx_rainyday_xx-d5dzjtb.jpg)
วาดแล้วมีคนบอกว่าหน้าอย่างนี้สมควรมีแว่นเป็นออฟชั่นเสริมความเร้าใจ(?)ของหนุ่มใหญ่ จึงไปเพิ่มมาให้
(http://fc07.deviantart.net/fs70/f/2012/251/2/b/arnon2_by_xx_rainyday_xx-d5dzjt4.jpg)
(อายุเยอะแล้ว สายตายาวค่ะ ต้องสวมแว่นตอนอ่านหนังสือ 5555)
Dormboys Toon #05 "เปิดเหม่งนั้นหรือคือโมเอะพอยต์"
(http://fc00.deviantart.net/fs70/f/2012/251/6/9/dbtoon05_resize_by_xx_rainyday_xx-d5dz86d.jpg)
อันนี้รูปขอบคุณที่เพจ
ปิ่นหยกนุ่งน้อยห่มน้อย =,.= วาดธีมเทพกรีกค่ะ (ไดโอนีซุสเทพแห่งไวน์)
(http://a2.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/304743_412607468799142_1321118358_n.jpg)
กำลังคิดว่าถ้าวาดอาทิตย์แต่งชุดเทพกรีกจะเป็นธีมเทพอะไรดี
ต่อไปวาดเล่นอีกนิด
ปิ่นหยกกับคิมหันต์ ราว ๆ ม.4
(http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/320253_413335498726339_1656102392_n.jpg)
อาทิตย์ อันนา และคุณพ่อ เมื่อสิบกว่าปีก่อน
(http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/217839_413029545423601_675180635_n.jpg)
เด็กเป็นอย่างนั้น โตมาก็เป็นอย่างนี้.... =,.=
(http://25.media.tumblr.com/tumblr_m9s912pF6d1r673q4o3_1280.jpg)
แค่นี้ก่อน หอมปากหอมคอ พบกันโซนของแถม(?)ครั้งหน้าค่ะ ^^
-
:z13: คนเขียน
ไปตามอ่านก่อน.....ฟิ้วววววว
-
:กอด1:
-
ปะป๊าของอาทิตย์.. ต้องการจะทำอะไรกันแน่ครับ? ปิ่นหยกรู้เรื่องหมดแล้ว...ไอ้เจี๊ยบจะทำไง?
ปิ่นหยกจะไปทำงานบ้านอาทิตย์ไหมนะ? ..แง่มมม ๆ ผมอยากรู้ววววว ว้ากกก T__T
ผมจะไฟนอลแล้ว.. ทำไงดีวะ ต้องไม่ได้อ่านต่อแน่เลย.. ไม่เป็นไร .. ยังไงก็ขอบคุณมากครับ
-
ไม่น๊าาา ไม่ใช่พี่น้องกันน๊าาา อย่าทำร้ายคนอ่านสิ :m15:
-
ทำไมคุณอานนท์ต้องให้นู๋ปิ่นหยกไปทำงานที่บ้านด้วยอะะะะะะะะะะะะะะะะ
ต้องการอะไรกันแน่ :z3:
-
กำลังสนุกเลยยย อยากอ่านต่อออ
-
ตอนนี้สั้นจัง
ค้างคามาก
-
คุณอานนท์นี่ก็แปลกดีนะคะ ลูกตัวเองให้ไล่ออกจากบ้าน พอเป็นลูกคนอื่น (?) จะลากเข้าบ้านซะงั้น
คนบ้านนี้เข้าใจยากง่ะ :serius2:
ปล. คิดถึงคิม ตอนนี้ทั้งตอนโผล่มาแค่แก้วน้ำกระเจี๊ยบ
-
คุณอานนท์นี่แกจะอะไรนักหนาน้อ -*- ออกมาแล้ววุ่นวายจริงๆ
-
นับตามอายุ
ถ้าคุณพ่ออานนท์ รู้จักแม่ของปิ่นหยก ตอนคุณปู่ให้ไปอยู่นอกบ้าน
ไม่ใช่พี่น้องกันแน่นอน
แต่คุณอานนท์เค้าอะไรเนี่ย อยากรู้ :m31: :m31: :m31:
-
บีบคั้นหัวใจ ลงไปถึงปอด ขย่อนกลับออกมาที่ตา น้ำตาจะไหล :laugh:
คุณพ่อ คิดจะแยกปิ่นหยกออกจากอาทิตย์ป่ะเนี่ย เจ๊ไม่ยอมนร้า ขอเสนอตัวเข้าแรก555
P.S. เป็นจูบที่หวานอม ขมกลืนจริง จริง จูบสิ แอร๊ยยย ปวดตับ
-
คุณพ่ออานนท์จะให้ปิ่นหยกไปทำอารายที่บ้านหว่าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คือถ้าคุณพ่อจะบอกอะไรช่วยบอกตอนนี้เลยได้มั้ย เค้ารักกันแล้วนะ
แต่ยังไงก็คิดว่าสองคนคงไม่ใช่พี่น้องกัน พ่อแม่คงเป็นเพื่อนสนิทกันม้ากมากหรืออะไรซักอย่าง คิดในแง่ดี
ทำไมเรื่องพ่ออาทิตย์ชวนปิ่นหยกไปทำงานแล้วปิ่นหยกต้องคิดมาก ต้องขอจูบ มันสับสนในใจมากใช่มั้ยคะ
อยากรู้มากๆๆๆ ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
งืม งืม ค้างคา
เคะเปิดเหม่ง ขำคุณน้องอุ่น นี่แกเป็นเด็กแบบนี้เรอะ 5555
-
:a5: เง้อ มันจะเกิดอะไรขึ้นกันล่ะเนี่ย
แล้วหนูปิ่นปิดอะไรแน่ๆเลย พูดไม่หมดใช่ไหม?
-
ตอนนี้เหมือนจะหวาน (?)
แต่ทำไมมันดูหม่น ๆ ซับซ้อนอ่ะ
อย่ามีแจ็คพอตแปลก ๆ อะไรออกมานะค๊าาา ㅠㅠ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
คุณอานนท์ค่ะ :z10: (คุณอาเค้าบอกเค้าไม่ผิดน่ะต้องโทษคนแต่งโน้นทำให้อินเกิน)
อย่าน๊าาาาาาาาา
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบอย่าเพิ่งนอยด์ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ ต้องเข้มแข็งเป็นหลักให้หนูปิ่นสิ
-
อะไรของคุณมึนใหญ่ว๊าาาาาาาาาาาาาาาา = ='
อึมครึมมาเชียว ผลัดกันครึมสินะ
แต่ตอนนี้มันครึมคู่นี่หว่า โอยย อะไรว๊า
-
อ่านจบอยากจะบ่นคุณอานนท์
เห็นรูปแล้ว....หรือลืมหมดเลยค่าาา♥_♥
(นี่คืออานุภาพของลัทธิหนุ่มแว่น 555)
-
หง่า~~ ตอนนี้มัน อึน มึน ดาร์ค มากมาย :z3: :z3:
ยังไม่เคลียร์เท่าไหร่
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้สั้นและทำให้ค้างงงง
คุณอานนท์ต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างแน่ ๆ
สงสารไอ้ลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่ในโหมดหมาหงอย
รอเฉลยตอนต่อไปนะคะ
-
:z3:มาม่ารสแกงเขียวหวาน
อาทิตย์เหรอ นึกถึงโพเซดอนค่ะ
-
พอมาอ่านตอนนี้เริ่มแอบคิดนิดนึง
หรือว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่นของคุณพ่อ
ที่จะล้อเล่นแร๊งแรงเพื่ออะไรสักอย่างที่เราก็ไม่รู้
เพราะคุณอานนท์ไม่ใคร่น่าไว้ใจ
แต่ช่างเถอะ
จะมาพาปิ่นหยกไปทำงานที่บ้านทำไมเนี่ย
ไม่ให้เจออาทิตย์ จะแยกสองคน หรืออะไร ยังไง
โอยย.....คุณบัวช่วยด้วยค่าาาาา
-
เอาจริงๆ ตอนนี้ถือว่าเครียดมากนะ เทียบกับตอนก่อนๆ
หรือเพราะฟิคเรื่องนี้เบาสมองมาโดยตลอด 5555
พอเห็นนังเจี๊ยบเครียด เราก็เลยอดเครียดตามไม่ได้ ยิ่งน้องปิ่นทำตัวมีลับลมคมในยิ่งกลัว
แต่ที่แท้ คุณอานนท์เธอก็พยายามทำอะไรสักอย่างนี่เอง...
ยังคงขำเรื่องฟันนังเจี๊ยบอยู่ 555
หล่อนมีการอวดเค้านะว่ามันไม่โยกแล้ว จูบได้แล้ว อรั๊ยยยยย
เจี๊ยบนี่แย่จุงเบยย ! (ติดเรนนี่มา)
จริงๆแล้ว รูปปิดท้ายนั่นทำเอาระทวย ><
เจี๊ยบตอนเด็กก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู แต่ไมโตขึ้นแล้วหล่อมึนขนาดนี้ !
น้องอุ่นเปิดเหม่งได้น่าจับมาฟัดมากค่ะ 555 พี่หมอไอซ์ทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
นั่งรอเจี๊ยบตอนต่อไปนะคะ จะคิดถึงเจี๊ยบและน้องปิ่นทุกวันเบย
-
ปิ่นหยกเองก็คงตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้จากคุณอานนท์ :man1:
แต่เทพเจ้าแห่งเงินตราคงไม่รังแกปิ่นหยกขนาดนั้นหรอก เชื่อว่ามันจะไม่แย่อย่างที่เราคิด :กอด1:
สู้ๆนะปิ่นหยก สู้ๆนะลูกเจี๊ยบ :L2:
-
ปิ่นหยกจะไปทำงานบ้านอาทิตย์จิงป่ะเนี่ย แล้วอาทิตย์ล่ะ??????????
-
คุณพ่อขโมยซีนตลอด 5555
เรื่องราวในอดีตนี่ ยังไงนะ อึมครึม อยากรู้จริงๆ
รอให้มาเฉลยจ๊ะ
ขอบคุณรูปประกอบน่ารัก สวย ชอบจ๊ะ
-
ไม่ค่อยเข้าใจคุณพ่ออานนท์ของลูกเจี๊ยบเท่าไหร่
แต่ ก็ไม่ได้เกลียดนะจ้ะ ^^
คุณพ่ออาจจะแค่ วัยทอง
ก็เลยทึกทักลูกคนอื่น มั่วว่าเป็นลูกตัวเองซะยั่งงั้น กร๊ากกกก~
เด็กๆอย่าไปหวั่นไหว ลูกเลิกอาร้ายยยย
ไม่เป็นความจริงเน้อ
ลูกเจี๊ยบ ชอบที่ถูกปิ่นหยกด่า
ความรู้สึกเดียวกันเลย ปิ่นหยกด่าน่ารัก ^^
-
อย่าไปนะปิ่นหยก :sad4:
-
คุณพ่อหล่อลากกันเลยทีเดียว
-
คุณอานนท์ใจร้ายอ่ะ :เฮ้อ:
-
มันคาใจ
คุณพ่อทำไปเพื่ออะไร
ขอเหตุผลหน่อย........
-
ลูกเจี๊ยบพาแม่ไก่ไปตรวจ DNA เลยเพื่อความแน่ใจ
-
ฮื้อ ตกใจหมด คิดว่าปิ่นหยกจะพูดอะไร
พ่อของอาทิตย์คิดอะไรอยู่ หวังว่ามันคงไม่มีอะไรนะ
:กอด1: :กอด1:
-
เจี๊ยบ ...
ป้าเข้าใจความรู้สึกเจี๊ยบว่ะ ถึงแม้ว่าจะเชื่อ 99 % ไปข้างที่ว่า มันไม่มีอะไรหรอก พ่อเจี๊ยบเขามึนไปเอง
แต่ 1 % ที่เหลือเผื่อไว้ในกรณีเกิดเหตุเหนือความคาดหมายนี่ ก็ทำเอาอิป้าพรั่นพรึงไม่น้อย
คิดว่า ยังไง ๆ เจี๊ยบกับปิ่นหยกก็ไม่ใช่พี่น้องกัน
แต่ทำไมคุณป๋าถึงพูดไปในทำนองนั้น ? ถ้าจะมั่นใจขนาดกล้าพูดว่าปิ่นหยกเป็นลูกได้นี่ ... แสดงว่า ...
ต้องเคยถึงขั้นกุ๊กกิ๊กกับแม่พลอยเลยดิ ... เฮ้ย ไม่มั้ง -*-
งั้นทำไมคุณป๋าถึงพูดแบบนั้นล่ะ /อ้าว กรรม กลับมาที่คำถามเดิม/
อยากแกล้งลูก ... ? หรือว่า ... ไอ้ที่พูดคล้าย ๆ กับว่า ปิ่นหยกจะมาเป็นน้องของเจี๊ยบนี่
เป็นเพราะรุ่นพ่อรุ่นแม่เขาเคยสัญญิงสัญญาไว้ว่า ถ้าอีกคนมีลูก จะให้อีกฝ่ายเป็นแม่ทูนหัว พ่อทูนหัวกัน ?
เพราะลูกบุญธรรมก็ลูกเหมือนกันนะเออ /โหย ... อิป้าคิดหาทางออกให้เจี๊ยบหลานรักสุด ๆ !/
แล้วไหนจะยัง " หลาย ๆ เรื่อง " ที่ปิ่นหยกบอกว่าคุณป๋าเล่าให้ฟังนั่นอีก
ไอ้ อื่น ๆ หลาย ๆ เรื่องที่ว่านี่ มีอะไรบ้างก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าสั่นคลอนหัวใจดวงน้อย ๆ นั่นได้ดีทีเดียว
แล้วดู๊ ... คุณป๋าจะเอาปิ่นหยกไปทำงานที่บ้านด้วยอีก ขอเจี๊ยบหรือยังคะคุณป๋า ?
เด็กเขามีเจ้าของแล้วนะ !
โอ๊ย เดาไปก็ใช่ที่ ไม่ค่อยจะเดาอะไรถูกกับเขา ~ งั้นเอาเป็นว่ารอตอนหน้าละกันค่ะ
/สะอื้นไหล่สั่นจากไปพร้อมกับฉากจูบสุดหน่วงประจำสัปดาห์/
-
มาแบบไม่เคลียร์จริงจังอะค่ะพี่เรนนี่ ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้
มันค้างคานะคะ รีบบบบมาต่อไวๆ เลยยยย ไม่งั้นน้องโป้ง ฮ่าาา
แล้วไงอะ... เรื่องอื่นๆ เยอะแยะที่ปิ่นหยกบอกนี่มันเรื่องอะไรบ้างหละ
นอกจากเรื่องที่คุณพ่อจะมาจ้างไปเนี่ย มันต้องมีเรื่องอะไรอื่นด้วยเซ่
ไม่งั้นปิ่นหยกไม่อ่อนไหว หวั่นไหวขนาดต้องให้ลูกเจี๊ยบจูบหรอก
มีอะไรก็รีบๆ บอก รีบๆ ช่วยกันแก้ไขนะปิ่นหยก
ยังไงสองหัวก็ดีกว่าหัวเดียวนะ ลูกเจี๊ยบถึงมันจะมึนไปบ้าง
แต่เชื่อดิ มันต้องมีหัวในการแก้ปัญหาบ้างหละฟะ
-
มีดมาก มืดมากๆ มืดมากๆๆ สมกับชื่อตอน
มันอึมครึมเหมือนมีพายุเข้า เดาเหตุการณ์ไม่ถูก
รู้แต่คนอ่านเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
กรี๊ด~ในที่สุดก็ตามอ่านทัน เป็นเรื่องที่น่ารักมากสนุกด้วย ชอบปิ่นหยกที่ซู้ดด(ชอบเพราะความงก) รอตอนต่อไปจ้า
-
โอ๊ะ อะไรกันอีกเนี่ยยยย :serius2:
เพราะคุณพ่อคนเดียวเลยยยย
ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนไปเลยล่ะคะ
-
ในที่สุดก็ตามทัน อ่านถึงตอนล่าสุดแล้วแบบคือน่ารักอะ โดยเฉพาะอาทิตย์น่ารักแบบมึนๆ
-
ขนาดมีเรื่องให้คิดหนัก ก็ยังไม่วายหยอดแบบหน้ามึนใส่แม่ไก่เหมือนเดิมเลยนะไอ้ลูกเจี๊ยบ
ไรเนี่ย มึนตัวพ่อคิดจะทำอะไร ไปเล่าอะไรให้แม่ไก่ฟัง
เฮ้ออ ตอนนี้นี่มันมืดๆ อึมครึม ไปหมดจริงๆ :เฮ้อ:
-
คุณอานนท์ อย่ามาแยกอาทิตย์ปิ่หยมกน
-
:กอด1:
รูปสวยจัง
-
โว้ยยย กระโดดงับ
-
:call:
ขอให้ลูกเจี๊ยบคิดไปเอง
-
อาทิตย์อย่าไปยอมให้ปิ่นหยกไปเลยนะ ทำไมตอนนี้ถึงได้มืดหม่นขนาดนี้ ฮืออ ไม่อยากให้ทั้งสองคนคิดมากเลย พึ่งเริ่มจะรักกันแล้วแท้ๆนะ อย่าทำอย่างงี้ดิ๊ แง่งง
แต่แบบแอบชอบตอนที่ปิ่นหยกอ้อน ปกติมีแต่อาทิตย์ตีมึนเข้าหาอย่างเดียวเลย แต่นี้ปิ่นหยกอ้อน แต่คงไม่มีอารมณ์ดีใจหรอกเนอะ อ้อนเพราะอารมณ์สีเทาแบบนี้ ปิ่นหยกลงทุนคล้องคอก่อนเลยนะเอ้อ อย่าพรากสองคนนี้ออกจากกันน้า :call:
แม่พลอยไปเข้าฝันคุณอานนท์เลย ห้ามเอาปิ่นหยกไปนะ ไม่ก็เข้าฝันอาทิตย์บอกเลขเด็ดรางวัลที่หนึ่ง ให้อาทิตย์รวยแล้วพาปิ่นหยกหนีไปด้วย (จะบ้าเรอะ) 55555555
-
ชอบฉากจูบของเรื่องนี้จังค่ะ
มันเป็นอะไรที่ฮอตมาก
เรื่องนี้จะมาจูบที่แปลกประหลาดฮ่าๆ
อ่านแล้วเห็นภาพเลย อย่างตอนที่จูบกันนั้นอ่ะ(ตอนไหน?)
ที่นั่งจูบนึกถึงภาตามเลย กับตอนนี้ที่จูบตรงกำแพง มันฮอตจริงๆนะ!!!
รอคอยตอนต่อไปค่ะ
ชอบรูปอาทิตย์จุ๊บเหม่งอ่าาาา รูปนั้นปิ่นหยกน่ารัก><
-
คุณอานนท์คิดอะไรคร๊า พ่อลูกเจี๊ยบคิดอะไรอยู่
นู๋กลัวลูกเจี๊ยบมันจะคิดมากจนขนร่วงนะเออ ฟันร่วงมาแล้วรอบนึงนะเหวย // ไม่เกี่ยวแต่แสดงถึงอาการว้าวุ่นใจของคนอ่านคร่า เม้นอะไรมึนๆ :serius2:
-
ชอบของแถมอะ
-
อ่านทันแล้ววววว
ปิ่นหยกเขินได้น่ารักตลอด...แค่นี้ลูกเจ๊ยบก็หลงจะแย่แล้ว
แอบได้กลิ่นมาม่านิดหน่อยจากตอนสุดท้าย...แต่คิดเอาเองว่าต้องไม่เป็นไรสิ
มันต้องมีการเข้าใจผิดแน่ๆ คุณอานนท์...
ลป. กดไลค์กะโมเอะพ้อย...น่าร๊ากกกกก
-
เจ็บเลยเพ่เรนนนนนนนนนนน
-
***เพิ่มโพลล์แล้วค่าาา ด้านบนเลย ***
จบเรื่องนี้แล้ว อยากอ่านคู่ไหนต่อดี
ยังไม่ต้องรีบนะคะ เผื่ออ่านแล้วเปลี่ยนใจเพราะแม่ไก่ลูกเจี๊ยบยังอีกยาวไกลนัก =^=
//ทำไมเราตั้งคำถามให้มันขึ้นในโพลล์ไม่ได้ไม่รู้ค่ะ Orz
===========================
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 35 – แยกจาก
::Pinyok’s POV::
ผมผ่อนลมหายใจเชื่องช้าเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บอกตัวเองว่านี่เป็นเวลาที่ควรหลับ
อาทิตย์นอนนิ่งอยู่ข้างผม ไม่รู้มันหลับไปแล้วจริง ๆ หรือกำลังทำแบบเดียวกันด้วยการไม่ขยับร่างกาย...สบตากับความมืด....พร่ำบอกตัวเองอย่างเงียบเชียบและไร้ผลให้ข่มตาลงเสียที
“...อาทิตย์”
ผมกระซิบ บอกไม่ถูกว่ากำลังคาดหวังให้อีกฝ่ายได้ยินอยู่หรือเปล่า บางทีหากไม่ได้ยินอาจจะดีกว่า ทว่าปากผมขยับไปก่อนแล้ว
“...หลับยัง...”
ไร้สรรพเสียงใดตอบกลับมา แต่ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นก็รู้สึกได้ถึงมืออุ่น ๆ ที่เอื้อมมากุมมือผมไว้ใต้ผ้าห่ม
ทำไมมือมันถึงอุ่นได้ตลอดเวลาอย่างนี้ก็ไม่รู้
“ไม่หลับไม่นอนวะ”
“นั่นสิ ทำไมไม่นอน”
ผมไม่รู้มันถามผมหรือว่าถามตัวเอง แต่นั่นไม่สำคัญเท่าตอนที่มันตะแคงตัวเข้าหา ส่งแขนยาว ๆ นั่นโอบรอบไหล่ผมแล้วดึงเข้าไปใกล้ ปล่อยผมสู้กับทิฐิซึ่งทำให้ยากจะยอมรับว่าส่วนลึกในใจร่ำร้องอยากให้เวลาหยุดอยู่แค่นี้ตลอดไป
“หลับนะครับ”
ที่จริงแล้วควรเถียง ควรตะโกนด่าอย่างทุกครั้ง แต่ที่แสดงออกไปกลับเป็นตรงกันข้าม
ผมหลับตาลง...เอียงใบหน้าตอบรับตอนที่เรียวปากอิ่มแตะลงนุ่มนวลบนเปลือกตา
“รักมาก ....ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ถ้อยคำเดิมเอ่ยย้ำเสียงแหบพร่า ได้ยินแล้วการบังคับให้ใจเต้นใจจังหวะปกติก็หลายเป็นเรื่องยากลำบากเต็มที
หากมันรู้อย่างที่ผมเพิ่งรู้ ผมสงสัยว่ามันจะยังพูดคำนี้ได้อีกหรือเปล่า
...................................................................................
....................................................
.
.
.
.
“คุณพูดอย่างกับว่าผมเป็นลูกชายคุณ”
“ถ้าฉันบอกว่ากำลังสงสัยอย่างนั้นล่ะ?”
ผมจ้องหน้าเขานิ่ง นี่คงเป็นมุกตลกรสนิยมแย่สักอย่าง
“....ล้อเล่นอะไรแบบนี้ครับ”
“ฉันกับกิ่งพลอย...เคยเป็นคนรักกัน”
นานทีเดียวกว่าจะรู้ตัวว่ากำลังกลั้นหายใจอยู่
“...คนชื่อกิ่งพลอยไม่ได้มีคนเดียวในโลกเสียหน่อย”
ผมแย้ง น่าแปลกที่เสียงสั่นจนขัดหูตัวเอง “ผู้หญิงที่คุณรู้จักอาจเป็นกิ่งพลอยคนละคนแล้วบังเอิญชื่อเหมือนกับแม่ผมก็ได้”
“กิ่งพลอยคนที่มีแฝดน้องอีกคนชื่อกิ่งเพชร ผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาลเข้ม..”
อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ จ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ “หน้าตาเธอเหมือนเขาอย่างกับแกะ ชื่อของเธอเขาก็เคยบอกฉันว่าถ้ามีลูกจะให้ชื่อปิ่นหยก แบบนี้ควรเรียกว่าเป็นคนละคนกันไหม?”
ผมจุกขึ้นมาที่คอ แม้แต่กลืนน้ำลายยังรู้สึกช่างยากลำบาก
“แต่แม่พลอยแต่งงานกับพ่อผม...”
คุณอานนท์พยักหน้า แววตาเจ็บปวดปรากฏขึ้นเพียงแวบเดียวก่อนมันจะกลับมาเป็นปกติ
“เรื่องนั้นฉันรู้ เพราะเจอเขาครั้งสุดท้ายตอนที่เขาบอกว่าจะแต่งงาน”
“งั้นคุณก็ไม่ควรต้องสงสัยว่าผมเป็นลูกคุณหรือเปล่า”
“เป็นอย่างนั้นไงถึงได้สงสัย ...เพราะตอนที่เจอกันวันนั้น...”
ผมเบิกตากว้าง หายใจติดขัด สมองตีความไปเลยเถิด
“กำลังจะพูดอะไรกันแน่ครับ!?”
“.....”
เขายกมือขึ้นกุมหน้าผาก เห็นเส้นเลือดบนขมับเต้นตุบ ๆ ดูแตกต่างไปจากผู้ใหญ่หน้ามึนที่เคยพบกันครั้งก่อน “...เธอจะโกรธหรือเกลียดฉันก็ได้ แต่อยากให้ฟังก่อน”
ผมขยับถอยหลังไปชิดกำแพง ทำทีเหมือนแค่หาที่พิงระหว่างรอฟังขณะนึกก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ขาบ้านี่จะสั่นทำไมนักหนา ผมนึกถึงท่าทีแปลกประหลาดของไอ้ลูกเจี๊ยบตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาหลังจากพบกับพ่อตัวเอง สาเหตุจะใช่เรื่องเดียวกันนี้หรือเปล่า แล้วหมอนั่นรู้อะไรแค่ไหนแล้ว
“คืนนั้นฉันกับเขาเจอกันตอนนัดรวมเพื่อนเก่า มีอาหาร มีเหล้า....”
เขาเงียบไป มันตลกร้ายเพราะเป็นความเงียบที่บีบคั้นหัวใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“แล้ว...?”
“พวกเราดื่มกินเมามายจนดึกดื่น จนงานเลิกทุกคนแยกย้าย ....เหลือแค่ฉันกับเขา”
...ไม่เอาน่า
“เธอเกิดเดือนกุมภา.... ช่วงเวลามันใกล้เคียงกันจนฉันนึกสงสัย”
“คุณรู้ได้ยังไง”
“หาวันเกิดเด็กนักเรียนมัธยมคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องยาก”
นั่นทำให้ผมเย็นวาบไปตลอดแนวสันหลัง
เขามีข้อมูลเรื่องผมมากกว่าที่คิด
“..อาทิตย์บอกว่ามีพี่สาว แล้วผมก็อายุพอกับมัน”
ผมหรี่ตา นับไล่ตามช่วงเวลาอยู่ในหัว “ถ้าเป็นอย่างที่คุณว่าจริงก็แสดงว่าคุณนอกใจภรรยาตัวเอง เพราะตอนนั้นคุณต้องมีลูกสาวอยู่ก่อนแล้ว”
เขาชะงักไปครู่หนึ่งจึงแค่นยิ้มออกมา ริ้วรอยบนใบหน้าดูจะชัดเจนขึ้นเมื่อเจ้าตัวแสดงสีหน้าคร่ำเครียด
“ฉันถึงยังไม่ได้เล่าให้อาทิตย์ฟังเรื่องนั้น”
“.....”
เรี่ยวแรงคล้ายจะระเหยหายในอากาศพร้อมกับเอาเสียงของผมไปด้วย ชาทั่วทั้งปลายมือปลายเท้า มีแต่เสียงกล้ามเนื้อหัวใจซึ่งบีบเค้นเป็นจังหวะหนักหน่วงจนทำให้ปวดปร่าทุกครั้งที่เลือดสูบฉีดซึ่งดังกว่าอะไรอย่างอื่น
“ดูเป็นพ่อที่แย่มากใช่ไหม”
“...แย่มาก....ครับ”
ผมกล้ำกลืนก้อนสะอื้นหายไปในคอ หลับตาลงช้า ๆ ได้แต่หวังว่าลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอาจพบว่าทั้งหมดนี้เป็นแค่ความฝัน
ภาพชายหนุ่มตรงหน้าพร่าเลือนลงฉับพลัน เสียงทุ้มของเขาฟังดูห่างไกลออกไปและสะท้อนก้องแปลกหู โลกม้วนหมุนเป็นวงแล้วพุ่งเข้าโอบรัดรอบตัวจนหายใจไม่ออก บทสนทนาซึ่งเป็นเสียงของผมเองและคุณอานนท์ดังซ้อนกันฟังดูสับสนปนเปท่ามกลางความบิดเบี้ยวของทุกสรรพสิ่ง
“เธอต้องลำบากมาตลอดเลยสินะ”
“ผมชินแล้ว”
“มาอยู่ด้วยกันที่บ้าน เป็นคนในครอบครัว.....ดีไหม”
“ไปอยู่ในฐานะอะไรครับ ยังไม่มีอะไรยืนยันได้เลยนอกจากลมปากคุณ”
“ในฐานะลูกของเพื่อนสนิทก็ได้..เธอเป็นลูกของเขา ถือว่าฉันแค่อยากช่วย”
“.....”
“ร้านนั้นให้เท่าไหร่ ...ฉันจ้างเธอสิบเท่า”
ผมลืมตาขึ้น..... เพื่อพบกับความมืดและเพดานว่างเปล่า
ใช่....ผมฝัน
ฝันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงเมื่อคืนก่อน
.
.
.
.
ผมจำได้ เขาพูดถึงเรื่องอยากตรวจดีเอ็นเอ แต่อะไรหลังจากนั้นสมองผมแทบไม่ประมวลผลแล้ว
และผมควรต้องดีใจสิ
ผมชอบเงิน ชอบของฟรี วัน ๆ พร่ำเพ้อถึงแต่เทพเจ้าแห่งเงินตราและความร่ำรวยที่ไม่รู้มีอยู่จริงหรือเปล่า และคุณอานนท์ก็รวยมาก ไปอยู่ด้วย..หรือหากสมมติว่าเป็นลูกขึ้นมาจริง ๆ คงสบายไปทั้งชาติรวมถึงแม่เพชรและจี้หยกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยอีกต่อไป
เป็นเรื่องดีออกจะตาย
อาทิตย์ขยับตัวเล็กน้อยโดยที่มือยังโอบอยู่แถวเอวของผม แต่ลมหายใจสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงยังอยู่ในห้วงนิทรา ผมเอียงหน้าไปมอง พยายามเคลื่อนไหวน้อยให้สุดเพื่อไม่ทำให้มันตื่น สายตาซึ่งเริ่มชินกับความมืดจับจ้องบนใบหน้าที่ผมแสนอิจฉา นอกจากมีตาหูจมูกปากเหมือนกันแล้วเค้าโครงอะไรก็ไม่เห็นมีส่วนคล้ายสักอย่าง
ผมยกมือขึ้น กดปลายนิ้วหัวแม่มือแผ่วเบาบนคิ้วซึ่งคล้ายจะขมวดมุ่นน้อย ๆ อยู่กลางหน้าผากคนตรงหน้า นึกสงสัยว่ากำลังฝันอะไรอยู่หรือเปล่าถึงได้ทำหน้าอย่างนั้น หัวใจเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกมาอยู่นอกอก แค่เพียงพิศมองใบหน้ายามหลับใหลของอีกฝ่ายบอกชัดเจนว่าความรู้สึกผมถลำลึกมาไกลกว่าตัวเองคิดไปมากแม้ไม่อยากยอมรับความจริงนั้นเลย
ขณะที่อีกเสียงหนึ่งก็แย้งขึ้นมาในหัว...
ว่าคงยังไม่ไกลเกินจะถอยหลังกลับตอนนี้
แค่เรื่องความสัมพันธ์เกินกว่าเพื่อนกับผู้ชายด้วยกันก็แย่มากแล้ว หากผลออกมาว่าเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดครึ่งหนึ่งในตัวโดยยังมีความรู้สึกเหล่านี้ต่อมันอยู่ผมคงทนไม่ได้
“...ปิ่นหยก”
เสียงเรียกชื่อตัวเองทำผมนอนนิ่งตัวแข็งทื่อด้วยคิดว่าเผลอทำให้มันตื่น แทบไม่กล้าหายใจจนรู้แน่ว่าเป็นเพียงอาการละเมอของคนที่ยังหลับตาพริ้มอยู่ต่อหน้า เป็นเรื่องชวนให้แปลกใจเหลือเกิน...เหตุใดแค่คำละเมอของคนที่กำลังหลับถึงทำให้การตัดใจถอยหลังกลับของผมยากเย็นขึ้นได้ขนาดนี้
“...ไอ้ลูกเจี๊ยบ....”
ผมพึมพำใต้ปลายจมูก ไม่หวังให้มันได้ยิน
แผ่นอกกระเพื่อมเป็นจังหวะเนิบช้า แพขนตาสีดำยาวปิดสนิท ริมฝีปากอิ่มนั้นเผยอน้อย ๆ และแรงดึงดูดบางอย่างพร่ำเพรียกให้ผมขยับใบหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ ....ใกล้เสียจนปลายจมูกสัมผัสกันแผ่วเบา
ผมกลั้นลมหายใจ รับรู้ถึงความร้อนระอุที่คลอเคลียบนริมฝีปาก
ด้วยระยะห่างนี้ หากขยับเข้าหาอีกเพียงนิดเดียว..
"........"
ก่อนความร้อนผ่าวในตาจะก่อตัวเป็นหยดน้ำ ผมหลับตาลงเพื่อกักมันไว้ในนั้น ไม่ให้ไหลออกมาประจานความอ่อนแอซึ่งผมเกลียดนักหนา
อย่าทำแบบนี้ ไอ้ปิ่น...ไอ้งี่เง่า
ผมถอยออกมาโดยที่ริมฝีปากยังไม่ได้สัมผัสกัน ก้มลงซบหน้ากับไหล่กว้าง เม้มริมฝีปากข่มความรู้สึกอัดอั้นจนอยากส่งเสียงสะอื้นออกมาให้ดังลั่นห้อง
งานที่เขาบอกว่าแค่งานบ้านธรรมดา... ได้เงินเดือนสิบเท่า หากเป็นเมื่อก่อนผมคงกระโจนใส่ไม่ต้องคิดหน้าคิดหลัง แม่เพชรควรได้หยุดพักสบาย ๆ จี้หยกควรได้เรียนในโรงเรียนที่ดีมีคุณภาพ และผมจะได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยแบบไม่ต้องกระเบียดกระเสียร แต่ทำไมแค่เพิ่มปัจจัยเรื่องความรู้สึกและสายเลือดซึ่งยังคลุมเครือจึงทำให้อะไรยากกว่าที่ควรเป็นได้ถึงเพียงนี้
“แกแม่งเลว...”
จะมาทำให้รักทำไม
…………………………………………………..
……………………………….
.
.
.
.
ผมคุยกับพี่เอมแล้ว ..ในอีกไม่กี่วันถัดมาหลังจากพบคุณอานนท์ซึ่งมาหาอีกครั้งถึงที่โรงเรียน อาจารย์ประกาศเรียกเสียงตามสายมาเต็มปากเต็มคำว่าเป็นผู้ปกครอง
“สิบเท่าเชียวเหรอ งานบ้านธรรมดาเนี่ยนะ”
พี่ใหญ่ทำตาโตแต่ไม่ได้แตกตื่นเกินไปนัก คงพอเดาอะไรได้ราง ๆ เพราะผมเกริ่นไปแล้วว่าคุณอานนท์ฐานะดีแล้วยังเป็น ‘เพื่อนสนิท’ กับแม่พลอย เห็นว่าลูกของเพื่อนลำบากจึงอยากช่วย ไม่มีอะไรเกินกว่านั้น
“มีโอกาสรีบคว้าไว้ก็ดีแล้ว”
พี่เอมเอื้อมมือมาลูบหัวผม วางลงเบา ๆ ได้เพียงครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นจับโยกจนหัวโคลงเคลง
“คนที่นี่คงคิดถึงปิ่นแย่”
“ผมก็กะจะไป ๆ กลับ ๆ คิดถึงกับข้าวฝีมือพี่เอม คิดถึงขนมฟรีของอุ่นใจด้วย ฮ่า ๆ ๆ”
“แล้วบอกอาทิตย์รึยัง”
เสียงหัวเราะผมแห้งลงจนเหือดหายไปในที่สุด
“....ก็ว่าจะบอก”
“แปลกนะ ไม่เอาลูกตัวเองกลับบ้านแต่ชวนลูกเพื่อนไปอยู่ด้วย”
ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
“ลูกเจี๊ยบนั่นมันคงสบายมาเยอะแล้วมั้ง ป๊ะป๋าเลยจับดัดนิสัย เห็นว่าลูก ๆ โดนอย่างนั้นกันทั้งบ้าน ว่าแต่งานที่ร้านจะเป็นไรไหมพี่เอม”
“ไม่หรอก ก็เหมือนมีอาทิตย์มาสลับตัวกับปิ่นไง”
ผมลอบถอนใจ อย่างน้อยก็ไม่สร้างความวุ่นวายให้ร้าน พี่เอมเป็นอีกหนึ่งคนที่มีบุญคุณกับผมมานาน หากทำให้ผู้มีพระคุณต้องลำบากคงไม่ใช่เรื่องดี
“ว่าแต่ต้องไปเมื่อไหร่เหรอ”
“.......ก็.....” ผมเหลือบตาขึ้นมองกล้า ๆ กลัว ๆ มันจะฉุกละหุกเกินไปไหม
“คุณอานนท์บอกว่าจะมารับพรุ่งนี้เช้า”
“อ้อ..”
พี่เอมเพียงแต่ส่งรอยยิ้มซึ่งผมอ่านไม่ออกกลับมา จากนั้นก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก
.
.
.
ระหว่างอาทิตย์เข้าไปอาบน้ำ ผมลุกขึ้นมานั่งเก็บพวกหนังสือกับเสื้อผ้าบางส่วน คิดว่าคงไม่ขนไปหมด เขาบอกเอาแค่ของใช้จำเป็นมาก็พอเพราะที่นั่นมีพร้อมอยู่แล้ว สมบัติอะไรผมก็ใช่ว่าจะเยอะแยะมากมาย กระเป๋าเสื้อผ้าใหญ่ ๆ ใบเดียวก็มีเนื้อที่เพียงพอให้ยัดลงไปได้ทั้งหมด ส่วนหนังสือบางส่วนซึ่งไม่จำเป็นมากคิดว่าคงค่อยกลับมาเอาวันหลัง กวาดตามองรอบห้องก็พบว่าข้าวของไม่ได้ลดลงจากเดิมจนเป็นที่ผิดสังเกต
ได้ยินเสียงลูกบิดห้องน้ำขยับ ผมรีบดันกระเป๋าไปซุกไว้ใต้เตียงก่อนอีกฝ่ายจะเดินออกมาเห็น ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อสุดท้ายแล้วผมก็ต้องบอกมันอยู่ดี
“นั่งทำอะไรกับพื้นน่ะ”
“เปล่า”
พอกำลังคิดว่าตัวเองน่าจะหาคำโกหกอื่นที่ดีกว่า ‘เปล่า’ เอาไว้ใช้กับมัน ก็นึกขึ้นได้ว่าคงไม่จำเป็นอีกแล้ว ผมกำลังจะเริ่มต้นใหม่ เป็นปิ่นหยกคนเดิมที่โคตรงก อะไรก็ตามถ้าได้เงินพอจะทำให้คนที่บ้านใช้ชีวิตสบายอย่างคนอื่นเขาบ้างและไม่เดือดร้อนใครก็จะไม่เกี่ยงทั้งนั้น
“ห้องนี้อยู่สองคนก็แคบเหมือนกัน แกว่างั้นไหม”
ร่างสูงซึ่งกำลังสวมเสื้อผ้าหันมามองแต่ไม่ตอบอะไรกลับมา ผมเลยพล่ามต่อไปเรื่อย
“ก็นะ.. เป็นห้องเดี่ยวแต่แรก เตียงตู้โต๊ะก็มีแค่ชุดเดียว”
“.......”
“...ทีนี้ฉันกำลังคิดว่า....”
มือใหญ่ดึงชายเสื้อตัวเองลงลวก ๆ ไม่ทันได้จัดให้เรียบร้อยก็เดินตรงเข้ามาหาผม คุกเข่าลงตรงหน้าแล้วโถมตัวเข้าใส่ กักผมไว้ระหว่างวงแขนสองข้างขณะที่หลังผมจนมุมอยู่กับขอบเตียง
“ฉันไม่รู้คุณพ่อพูดอะไรกับนาย”
ใบหน้าเราห่างกันเพียงคืบ หยดน้ำจากเส้นผมที่ยังไม่ได้เช็ดร่วงลงเปียกเสื้อผ้าผมไปด้วย น้ำเสียงอ้อนวอนของมันทำให้ลมหายใจผมขาดห้วง
“...แต่ได้โปรดอย่าไป”
และผมก็เป็นแค่ไอ้โง่ที่ยังหวั่นไหวทุกครั้งกับนัยน์ตาดำสนิทซึ่งมองเห็นแต่เพียงความเจ็บปวดฉายอยู่คู่นั้น
“.....อยู่กับผม....นะครับปิ่นหยก......”
ผมไม่กล้าตอบ กลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไปจะห้ามใจไม่ให้ขัดกับความมุ่งมั่นเดิมของตัวเองแต่แรกไม่ได้จึงทำเพียงแค่กัดฟันเงียบ ๆ ขณะที่ปล่อยตัวเองจมอยู่ในอ้อมแขนซึ่งไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับมาอยู่อย่างนี้อีกเมื่อไหร่
.
.
.
.
.
เช้าวันเสาร์ ผมเหลือบมองนาฬิกา ใกล้เวลาที่นัดกันไว้เข้าไปทุกที
ผมควรบอกลาทุกคนให้จริงจังกว่านี้ แต่ร้านเค้กทานตะวันในวันหยุดก็ยุ่งเหมือนกับที่ผ่านมา และผมบอกตัวเองว่าไม่ได้ไปไหนไกล ผมจะแวะกลับมาที่นี่บ่อย ๆ ไปที่โรงเรียนก็ยังได้เจอหน้าอุ่นใจ...แล้วก็อาทิตย์ นี่ไม่ใช่การจากลาน่าเศร้าอะไรเลยในเชิงรูปธรรม
หากแต่เป็นการจากลาที่น่าเศร้าในลักษณะอื่น
ข้อนั้นผมรู้ดี ตัดสินใจไปครั้งนี้แล้วเท่ากับผมเลือกทางที่ทุกอย่างจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีก
ผมไม่ควรถลำลึกกับความรู้สึกซึ่งใกล้เคียง...หรืออาจจะใช่ความรัก..กับมันมากไปกว่านี้ ไม่ใช่ในตอนยังมีแต่เมฆหมอกบดบังความเป็นจริงเรื่องสายเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในตัว
ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา ออดี้สีดำคันเดิมก็แล่นมาจอดหน้าร้าน
ผมลากกระเป๋าเสื้อผ้าที่แอบซุกไว้หลังเคาน์เตอร์ หันไปสบตากับพี่เอมซึ่งยิ้มกลับมาให้ พี่แววกับอุ่นใจเดินมากอดผมแน่นคนละทีก่อนจะถอยออกไป และอุ่นใจยืนทำตาแดง ๆ อยู่ข้างพี่ใหญ่ของร้าน
“....อาทิตย์ล่ะครับ”
“อยู่หลังร้าน ไปลาหน่อยดีไหม”
ผมชะเง้อตาม ลังเลว่าควรทำอย่างไรดี แต่แล้วก็ตัดสินใจหิ้วกระเป๋าขึ้นมาไว้ในมือแล้วถอยออกมา
“ไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวที่โรงเรียนก็เจอกัน”
ผมกลัว....กลัวว่าถ้าเห็นหน้ามันผมอาจไม่มีความกล้าพอจะก้าวขาออกจากที่นี่
รอยยิ้มที่ผมมั่นใจว่าซักซ้อมมาเป็นชั่วโมงเพื่อไม่ให้ดูขัดตาวาดผ่านริมฝีปากเป็นการส่งท้าย ขาขยับออกเดิน ก้าวแรกจากที่ตรงนั้นลำบากเหมือนมีอะไรมายึดตรึงไว้ แต่พอออกมาได้เพียงนิดเดียวก็ตัดสินใจเร่งฝีเท้าจนเกือบกลายเป็นวิ่ง เพียงไม่กี่อึดใจก็มาหยุดอยู่หน้าประตูรถฝั่งที่นั่งโดยสารซึ่งถูกเปิดแง้มรอไว้อยู่แล้ว
ผมยกมือขึ้นสวัสดีคนในนั้น กอดกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองไว้แน่นแล้วเปิดประตูแทรกตัวเองเข้าไป ตัดสินใจว่าจะทิ้งความรู้สึกทุกอย่างไว้ที่นี่
"เป็นไงบ้าง"
"ก็ดีครับ"
รถเคลื่อนตัวออกช้า ๆ ผมมองกลับเข้าไปในร้านผ่านประตูกระจกที่มีโมบายอันเดิมซึ่งมักส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งเวลามีคนเปิดประตูแขวนอยู่
ผมอยากได้ยินเสียงนั้นอีก...แม้รู้ดีว่ามันช่างไร้สาระ
ภาพในร้านมองเห็นไม่ถนัดนักเพราะแสงสะท้อน จนเมื่อประตูถูกกระชากเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของคนที่ผมจากมาโดยไม่ได้เอ่ยคำลาวิ่งออกมาหยุดอยู่หน้าร้าน
"..อาทิตย์"
อย่าทำหน้าแบบนั้น
...อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้..
..แม้จากในรถจะไม่ได้ยินเสียง
แต่อย่าขยับปากเหมือนกำลังตะโกนชื่อฉันอย่างนั้น
ผมขมวดคิ้ว จุกจนพูดไม่ออก ต่อสู้กับความรู้สึกเจ็บร้าวอยู่ที่ไหนสักแห่งเมื่อเห็นมันวิ่งตามออกมา
แต่เมื่อรถเคลื่อนตัวด้วยความเร็วมากขึ้น ระยะห่างก็ถูกยืดออกเสียจนร่างนั้นค่อยเล็กลงจนเป็นเพียงจุดสีดำซึ่งเลือนหายไปจากลานสายตาพร้อมกับดึงเอาอะไรบางอย่างออกไปจนผมรู้สึกราวกับตัวเองเป็นแค่ภาชนะกลวงโบ๋รูปร่างเหมือนมนุษย์...
ผมกอดกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองแน่น ก้มหน้าลงแนบลงไปบนนั้นพร้อมกับพยายามอย่างสิ้นหวังจะควบคุมไม่ให้ไหล่ตัวเองสั่นไหว ทำไมถึงเจ็บไปหมดอย่างนี้ก็ไม่รู้
"งานที่อยากให้ช่วยไม่หนักอะไรมาก"
"ครับ"
"เรื่องห้องฉันให้บัวช่วยจัดไว้ให้ เคยเล่าเรื่องบัวให้ฟังแล้วใช่ไหม"
"อาทิตย์ก็เคยเล่าให้ฟังครับ"
ผมใจหายวาบเมื่อเอ่ยชื่อนั้นออกมา
"สนิทกับอาทิตย์เหรอ"
"....."
"เห็นว่าเป็นรูมเมทกัน"
ทำไมผมต้องรู้สึกเหมือนมีดมากรีดตรงไหนสักแห่งในอกเวลาได้ยินชื่อมันด้วย
"แล้วตอนมาอาทิตย์ว่ายังไงบ้าง"
'ฉันไม่รู้คุณพ่อพูดอะไรกับนาย'
"..ไม่ได้ว่าไงครับ"
'...แต่ได้โปรดอย่าไป'
"..เพราะผมยังไม่ได้บอกมัน"
คุณอานนท์พูดอะไรสักอย่างซึ่งไม่ได้เข้าหูผมแม้แต่น้อย
'.....อยู่กับผม....นะครับ...'
'ปิ่นหยก...'
และสุดท้ายผมก็ส่งเสียงสะอื้นออกมาอย่างน่าสมเพช
“ปิ่นหยก?”
“...จอด”
“........”
“จอดรถให้ผมครับ”
ความเร็วรถชะลอลง แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะจอดเสียทีเดียว
“ผมบอกให้จอดเดี๋ยวนี้!!!!”
ผมตะโกนลั่น เป็นวิธีพูดกับผู้ใหญ่อย่างไร้มารยาทที่สุดในรอบหลายปี แล้วยังทำเรื่องขาดความยั้งคิดด้วยการเปิดประตูทั้งที่รถยังวิ่งอยู่
“ไม่งั้นผมจะโดดลงไป!”
เพราะมัน
รถหักเลี้ยวลงข้างทางกะทันหัน ได้ยินเสียงแตรรถคันหลังกดไล่ ยังไม่ทันจอดสนิทผมก็กระโจนออกมาไม่ได้นึกห่วงว่าจะทำพาหนะยุโรปราคาแพงเป็นรอยขูดขีดหรือเปล่า วู่วามจนจังหวะลงถึงพื้นพลาดทำเอาข้อเท้าพลิกทรุดลงไปเข่ากระแทกกับพื้น หยดน้ำจากตาร่วงลงบนต้นขาตัวเองไม่ใช่เพราะเจ็บเข่าหรือข้อเท้า..
แต่เพราะมันคนเดียว!
ผมเงยหน้าทั้งน้ำตาขึ้นมองคุณอานนท์ที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยเพื่อจะเดินตามลงมาดู สีหน้าตกใจไม่น้อยกับกิริยาบ้าบิ่นของคนที่เขาคิดจะจ้าง ยกมือไหว้พร้อมคำขอโทษก่อนจะผลุนผลันยืนขึ้นสูดน้ำมูกพลางยกหลังมือเช็ดน้ำตา ทุเรศตัวเองฉิบหาย!
ผมหันหลังออกวิ่งกลับไปทางเดิมที่จากมาเพียงไม่กี่นาที ละเลยเสียงประท้วงจากข้อเท้าที่เพิ่งพลิกพร้อมกับตะโกนขึ้นจมูกโดยไม่หันกลับมามอง
“ผมไม่ไปแล้ว ต้องกลับไปดูแลลูกไก่ที่ร้าน!”
'ดูแลลูกไก่' คุณอานนท์คงงงว่าไอ้เด็กบ้านี่พูดอะไรไม่รู้เรื่อง แต่ก็ช่างคุณอานนท์ปะไร
กระเป๋าใบใหญ่แกว่งไปมาบนไหล่ที่คล้องกับหูหิ้วไว้ ผมเจ็บข้อเท้า เจ็บเข่า เสียหน้า แล้วยังพลาดโอกาสดี ๆ ที่เทพเจ้าแห่งเงินตราอุตส่าห์หยิบยื่นให้เพราะมันคนเดียว
อาทิตย์....ไอ้เลว!
To be continued….
=====================================
คือมันก็ไม่ได้ดราม่าอะไรมาก(ไหมนะ?) แต่ตอนนี้เราเขียนไปนั่งน้ำตาซึมไปค่ะ ฮือออออ //อินไปนะ สงสัยเพราะเพลงที่เอามานั่งฟังประกอบด้วยล่ะ
แม่ไก่รักลูกเจี๊ยบมากจริง ๆ นะ ถึงจะทำซาดิสต์ใส่ประจำก็เถอะ เป็นพวกคิดมากซะด้วย TT^TT
เรื่องที่ปิ่นหยกคุยกับคุณพ่อพระเอกเปิดเผยออกมาบางส่วน ความจริงเป็นยังไงคงยังต้องบอกเหมือนเดิมว่าค่อย ๆ ไปด้วยกันนะคะ :D
รักคนอ่านค่ะ :กอด1: :L2:
ปล. โซนของแถม (นิดนึง...วาดไม่ทัน) reply ถัดไปค่ะ ^^
edit ปล. 2 - DNA เดี๋ยวได้ตรวจค่ะ ใจเย็นก่อน เพิ่งเจอกันเอง 555
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
แถม ^^
...ก่อนจะนอนอยากเจอเธอเป็นคนสุดท้าย คนแรกของเช้าถัดไปฉันก็อยากเห็นเธอ~♪
(http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/202733_415220638537825_468690280_o.jpg)
คุณอานนท์(เหม่ง ๆ) กับแม่พลอยสมัยสาว ๆ
(http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/c17.0.403.403/p403x403/216999_414807155245840_449026654_n.jpg)
ธีมซองของตอนนี้ เราฟัง Say it isn't so ค่ะ เพลงเก่าแล้ว แต่เพราะมาก
http://www.youtube.com/watch?v=7KmOfzbVYvA
ดูเข้ากับลูกเจี๊ยบตอนนี้ดีท่อนฮุคที่ร้อง
Say it isn't so
Tell me you're not leaving
Say you changed your mind now
That I am only dreaming
ฮือออ ชอบเพลงด้วย
ดราม่า(อันนี้เรียกดราม่าไหม)ไม่นานค่ะ ไม่ใช่แนวหลักของเรื่องนี้
พบกันตอนหน้าค่ะ >w<
-
วันนี้เสียน้ำตามาหลายหยดกะตราม่าฝรั่ง มาอ่านคู่แม่-ลูกไก่ น้ำตาจะหยดอีกรอบ T^T
-
แง้ๆๆๆ สงสารลูกเจี๊ยบ
-
ทำไมไม่ไปตรวจดีเอ็นเอกันหว่า...
-
แอบน้ำตาหยดมาน้อยๆ เราสงสารอาทิตย์อะ นี่ถ้าปิ่นหยก
ตัดสินใจจะไปกับอานนท์จริงๆ เราคงร้องไห้เป็นกะละมัง
เราสงสารลูกเจี๊ยบจริงๆนะเนี้ยยย พระเอกเรื่องไหนจะน่าสงสาร
เท่าเรื่องนี้บ้างไหม มาต่อไวๆนะจ๊ะ เรารออยู่ กำลังลุ้น ToT
-
คุณพ่อมาทำแบบนี้กับครอบครัวกุ๊กไก่ได้ยังไง
นึกว่าสงสารแม่ไก่-ลูกเจี๊ยบตาดำๆ เถอะ
-
อื้ออออ แม่ไก่เป็นห่วงลูกเจี๊ยบ...
เจี๊ยบน้อยควรจะดีใจแล้วก็หลงแม่ไก่กว่าเดิมนะ...
ฮาาา
-
ฮื่อๆๆๆ ปิ่นหยกกกกกกกกกกกกกกกกก T^T
-
ปิ่นหยกตัดใจจากอาทิตย์ไม่ได้ :o12:
ดีใจจัง :เฮ้อ:
-
ฮรือออออออออออออออออออออออออออ
ทำเค้าน้ำตาคลอเบ้าเลยอะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
ทำไมแม่ของนู๋ปิ่นกับพ่อไอ้ลูกเจี๊ยบ ต้องเคยมีความหลังกันแบบนั้นด้วย
มันส่งผลต่อเนื่องถึงอนาคตเลยนะ รู้บ้างไหม ฮรืออออออออออ หน่วงเว่อออออออออออ :sad4: :sad4: :sad4:
ไปตรวจ DNA ให้สิ้นเรื่องสิ้นราวเหอะ เค้าขอร้องงงงงง :m17:
แม่ไก่รักไอ้ลูกเจี๊ยบมากมายจริง :เศร้า2:
-
คุณอานิสัยไม่ดี... คุณอาจะพรากแม่ไก่กะลูกเจี๊ยบ
ของที่คู่กัน ยังไงก็ต้องคู่กันนะคะ จะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปไม่ได้
ถึงแม้ว่าจะตรวจดีเอ็นเอแล้วพบว่าปิ่นหยกจะเป็นลูกของคุณอาก็เถอะ
เชื่อค่ะ... เชื่อว่าอาทิตย์ก็ยังรักปิ่นหยกอยู่ดี ต่อให้เป็นรักต้องห้ามก็เหอะนะ (ไม่เป็นไรหรอก... ผู้ชายด้วยกันมีลูกไม่ได้ ยังไงลูกก็ไม่ปัญญาอ่อน)
แต่คุณอาแย่มากเลยค่ะ การทำแบบนั้นกับผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงาน
ต่อให้ในท้องของแม่พลอยจะเป็นลูกคุณหรือไม่ มันก็แย่มากที่กระทำลงไป
เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ขอไม่เข้าข้างคุณอา //เชิดหน้าใส่
แล้วก็ลูกเจี๊ยบ... อีกแป๊บนึงแม่ไก่จะกลับไปหาแล้วนะ ไม่ต้องร้องหาให้เสียงหมดหล่อหละหนู
ตอนนี้ลูกเจี๊ยบไม่เด่นอย่างรุนแรง ฮ่า
-
ฮึกก เจี๊ยบอ่าา :o12: :o12: :o12:
-
น้ำตาร่วง มันก็มาม่าอยู่ แต่รักแม่ไก่ ไอ้ลูกเจี๊ยบมันจะอยู่ยังไงถ้าแม่ไก่ไม่อยู่ //กอดดดดดดดดดดดดดดด...
-
เห็นชื่อตอนก่อนอ่านนึกว่าจะต้องแยกกันจริง ๆ ซะแล้ว :m15:
แอบดีใจ.. ในที่สุดปิ่นหยกก็เลือกอาทิตย์ รักแล้วสินะ! คิคิ
ปล. อ่านไปน้ำตาซึมเลย ดราม่าแบบซึ้ง ๆ นะตอนนี้
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
คนแต่งร้องไห้ คนอ่านก็ร้องไห้ค่ะ มันเศร้ามากอ่ะตอนนี้ :m15:
ตอนอาทิตย์บอกปิ่นหยกว่าไม่ให้ไปมันน่าสงสารมาก
ตอนวิ่งตามรถอีก ในที่สุดปิ่นหยกก็ไม่ไป ที่ไปก็ไม่ได้อยากได้เงินนะ แต่อยากหยุดความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ
สุดท้ายแม่ไก่ก็ทำไม่ได้ น่าสงสารแม่ไก่ที่สุดเลย...กลับไปหาลูกเจี๊ยบเร็ว ๆ นะ ขาก็เจ็บ
เริ่มจะหงุดหงิดคุณอานนท์แล้วนะ ทำอะไรให้ชัดเจนนิดนึงค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ทำไมรู้สึกผิดหวังกับคุณอานนท์แล้วก็แม่พลอยจัง :เฮ้อ:
บอกไม่ถูก มันไม่น่าเกิดขึ้นเลย แต่ในชีวิตจริงเรื่องแบบนี้ก็มีจริงๆ ซึ่งถ้ามันเกิดขึ้นกับตัวเอง รับไม่ได้อะ :monkeysad:
จะไม่รู้สึกผิดหวังนะ ถ้าตอนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น คุณอานนท์ไม่ได้มีลูกมีเมียแล้วอะ แอร๊ย กรีดร้อง เกลียดคนนอกใจที่สุด :monkeysad:
แล้วคนที่น่าสงสารจะเป็นใครไปได้ นอกจากลูกๆทั้งสอง แล้วดันมาชอบกันแบบนี้อีก คนเขียนบอกไม่ดราม่า แต่นี่มันดราม่าของจริงเลยนะเนี่ย :sad4:
ถึงจะดราม่า(ที่คิดไปเอง)แต่ก็บวกหนึ่ง อินมากอะ เรื่องครอบครัว เซ้นส์สิทีฟมากๆ :monkeysad:
-
.. ปิ่นหยก อย่าทำอย่างนี้ อาทิตย์เจ็บ ผมเจ็บ ปิ่นหยกเจ็บ .. แต่ก็ดีแล้ว.. ดีแล้วที่กลับมา
ปิ่นหยก.. อาทิตย์เจ็บมากนะครับ เขาขอร้องเธอ แต่เธอก็ยังจะไป.. ตัดสินใจไปแบบนั้น
แต่สุดท้าย..เธอก็ต้องกลับมา เธอทิ้งอาทิตย์ไม่ได้ เธอรักอาทิตย์แล้ว.. รักมากเสียด้วยสิ
ตอนนี้ช่างดราม่า .. สะเทือนใจแทน แต่ไม่ถึงกับหลั่งน้ำตาครับ แต่ผมรับรู้ได้จากหัวใจเลย
คุณคนเขียนก็อินตามใช่ไหมล่ะ? เขียนเองร้องไห้เองสินะครับ? ผมเข้าใจนะ ♥
ตอนต่อไปอาทิตย์จะต้องดีใจ ต้องร้องไห้ที่ปิ่นหยกกลับมาแน่ๆ ครับ .. รักแม่ไก่ลูกเจี๊ยบ รักคนเขียนครับ ♥
-
แอบเศร้าอ่าา ตอนอาทิตย์วิ่งตามออกมาจากร้าน :m15:
แต่ก็กลับมาดีใจตอนหลัง ที่ปิ่นหยกกลับมา :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:monkeysad: ลูกเจี๊ยบ :กอด1:
-
เหมือนลูก(เจี๊ยบ) วิ่งร้องหา แม่(ไก่) เลยอ่ะ :monkeysad:
คุณอานนท์ นิสัย!!! :m16:
-
เลือกถูกแล้วปิ่นหยก!!
เพราะสุดท้ายเดี๋ยวก็ได้ไปเป็นสะใภ้บ้านนั้นอยู่ดีแหละ~ o13
ปล. ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนอาทิตย์ก็น่ารักได้เสมอสินะ~! :กอด1:
-
ดราม่า แต่เชื่อว่าไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแน่นอน
ไม่ใช่เพราะคิดเองแต่มันมีเหตุผลในตัว(?)
เพราะถ้าแม่ของปิ่นมีอะไรกับอานนท์จริง
แม่พลอยไม่กล้าแต่งงานกับพ่อปิ่นหรอก
คาดเดาเอาจากนิสัยของปิ่นหยกนะ น่าจะคิดอะไรคล้ายๆคุณแม่อยู่
แต่อานนท์แย่มากที่ทำแบบนั้น เลวเอ๊ยยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับไปเลี้ยงเจี๊ยบบบบบบบบบบบบบบ
-
:monkeysad: โอ๊ยยยยยยนึกว่าลูกไก่ต้องเอาตัวเองเข้ากองไฟฆ่าตัวตายซะแล้ว ในที่สุดดด :กอด1: ปิ่นหยกกอดแน่นๆ
-
ดราม่าไม่มากพอทนได้ค่ะ
แต่อึนมึนมากๆ เหมือนพ่อวางแผนอะไรซักอย่างเลย
หรือไม่ได้วาง?? อย่างพ่อไม่น่าไม่รู้ว่าลูกเจี๊ยบรักแม่ไก่หรอกนะ
-
โอเค ตั้งสติก่อนคอมเม้นได้แล้วค่ะ :z3:
ตอนนี้บีบหัวใจมากอ่า T T จริงๆแม่ไก่ปิ่นใจแข็งพอควรนะคะ ยังสามารถก้าวออกจากร้านได้
นึกโกรธคุณอานนท์ขึ้นมาเชียว จะมาแย่งแม่ไก่ของเจี๊ยบไปเนี๊ยะ !
ถึงเป็นพ่อ (และหล่อมาก) ก็ไม่ยอมหรอกนะคะ ><
:o12: :o12: :o12:
เรานั่งซึมตรงที่นังเจี๊ยบอ้อนน้องปิ่นนี่แหละค่ะ
ถ้าน้องปิ่นไปจริงๆนี่เราโกรธนะ โกรธมาก (หล่อนจะทำอะไรได้ห๊าาาา)
แค่นึกหน้าเจี๊ยบตอนที่อ้อนบอกว่าอย่าไป ใจเราก็อ่อนยวบแล้วค่ะ
ดีนะที่น้องปิ่นกลับมา TT____TT
อยากรู้ให้ชัดเหมือนกันนะ ทิ้งไว้แบบนี้ก็รังแต่จะเจ็บกันป่าวๆ
*ลูบหัวเจี๊ยบ*
รอตอนต่อไปค่ะ จุบบ
-
เฮ้อ!!~ โล่งอกไปที นึกว่าจะจากกันไปแล้ว แอบร้องไห้ตอนที่มีอาทิตย์ยุ T^T
-
ผู้ใหญ่ที่ไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ แย่สุดๆ :m16:
ใช้เหล้าเป็นข้ออ้างการกระทำ ไม่ไหว
ครอบครัวตัวเองทราบ จะรู้สึกยังไง สงสารทั้ง อันนา อาทิตย์ และปิ่นหยก :sad11:
ดราม่า แบบนี้แรงมาก :เฮ้อ:
-
เห้ยยย ร้องไห้เลยนะพี่นะ
ทำไมรู้สึกไม่ชอบ คุณอานนท์อย่างแรงเลยยย
-
คุณเรนนี่น้ำตาซึม แต่เราน้ำตาไหลเลยอ๊ะ :m15:
จากลาแบบไม่บอกลากันนี่ทรมานชะมัด ถ้าปิ่นไม่กลับไป เราคงว่าน้องใจร้ายน่าดู
แต่ตอนนี้คุณอานนท์คะแนนติดลบนะคะ ถ้าเป็นนักเรียนนี่คงคะแนนระดับต้องซ้ำชั้น
นอกใจภรรยาไม่พอ ตอนนี้ยังวุ่นวายไม่เข้าท่าอีก วู้วววว (อินไปนะบางที 555)
ปล. ลูกเจี๊ยบเค้ากลายเป็นลูกไก่แล้วนะเออ ดูเป็นหนุ่มขึ้นติ๊ดนึง อิอิ
-
หน่วงอะ เฮ้อ!
-
ผิดหวังในตัวคุณอานนท์กับแม่พลอย
แต่เราหวังว่าแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบคงไม่ใช่พี่น้องกัน
สงสารเด็กสองคนนี้มาก ๆ :m15:
-
โอ๊ยย นึกว่าลูกเจี๊ยบจะโดนทิ้งซะแล้ว :z3: น้ำตาไหลพรากเลย :sad4:
-
:z3: :sad4: :o12:
ตอนนี้ แอบเศร้าอ่ะ บรรยากาศหม่นๆ
ปิ่นหยกเป็นแม่ไก่ ต้องคอยดูแลลูกไก่อยู่นะ อย่าทิ้งลูกเจี๊ยบไปไหนสิ
คุณอานนท์ก็จะเอาปิ่นหยกไปอยู่ด้วยแล้วเอาอาทิตย์ไปด้วยไม่ได้หรือไง
จะได้ไม่ต้องดราม่า ฮื่อออ
ขอให้ปิ่นหยกไม่เป็นลูกของคุณอานนท์เถอะ
เป็นลูกสะใภ้แทนไง คึคึ
คนเขียนสู้ๆนะ รอตอนต่อไปอยู่จ้า
-
:o12:
เกือบและ...นึกว่าจะทิ้งลูกเจี๊ยบได้ลง
-
ตอนนี้ทำเอาน้ำตาคลอเลย :monkeysad:
นึกว่าปิ่นหยกจะทิ้งลูกเจี๊ยบไปซะแล้ว :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ชอบฉากกอดจังแลดูการ์ตูนมากกกกกกกกกกก
โอ๊ยยยยย ตอนนี้เหมือนน้ำตาจะไหลแต่ก็ไม่นะค่ะ อ่านไปลุ้นไป
ชอบอาทิตย์จัง ><
รอตอนหน้านะค่ะ^^
-
โฮว..... ตกใจหมดเบย นึกว่าปิ่นหยกจะทิ้งอาทิตย์ไปซะแล้ว ดีใจที่ไม่ทำอย่างนั้น ป่านนี้ลูกเจี๊ยบเสียขวัญแย่แบ๊ว แม่ไก่รีบไปโอ๋เร็วลูก....
คุณพ่ออานนท์คะ ช่วยทำอะไรๆให้ชัดเจนทีเถอะ จะตรวจดีเอ็นเอหรืออะไรก็ช่าง ทำยังไงก็ได้ให้รู้ว่าปิ่นเป็นลูกของใครกันแน่ โฮว....
-
มันบีบหัวใจอย่างแรง กลับไปหาอาทิตย์เร็ววววว
-
มันจุกจน น้ำตาไม่ไหลออกมา
-
ต้องให้ได้แบบนี้สิ
เราเป็นแม่ไก่ จะทิ้งลูกเจี๊ยบตัวน้อยได้ไง
ทิ้งลูก ไม่ดีนะจ้ะปิ่นหยก
คุณอานนท์ก็นะ นอกใจภรรยาได้ไง
เดี๋ยวจะยุให้พี่อันนากับอาทิตย์โกรธซะให้เข็ด...~
-
ทำไมพ่อตาแม่ไก่ถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ อ่านไปแล้วใจจะขาดเลยตอนอาทิตย์วิ่งตามรถ คิดจะทำตัวเป็นเต้าหมิงซื่อรึไง แต่ปิ่นหยกก็เล่นบนซันไช่แหละเนอะ ใครจะไปบ้าทิ้งความรักตัวเอง อาทิตย์กับปิ่นหยกรักกันมากขนาดนี้ ถึงคนนึงตีมึน อีกคนก็โคตรซาดิสม์ก็เถอะ
เหมือนอาทิตย์เป็นพระเอกละคร ตีบทแตกนะคะพ่อคุณ ปิ่นหยกด้วย ช่างหัวเทพเจ้าเงินตราซะ เดี๋ยวพอตัวเองแต่งกะอาทิตย์ตัวเองก็รวยเองแหละ
คุณอานนท์ยกเลิกแผนนั้นเลย ปล่อยสองคนให้อยู่ด้วยกัน ไม่งั้นจะแช่งให้แม่พลอยมาหักคอจิ้มน้ำพริก
-
โป้งคุนอาาา มากพรากแม่ไก่ กะ ลูกเจี๊ยบทำไม
-
อ่านแล้วนำ้ตาคลอเบาๆ งื้อ~ไม่รู้จะพูดอะไรดี รอตอนต่อไปนะ
-
:กอด1:
-
โห ถ้าจากกันจริงจะดราม่ามากอ่ะ แม่ไก่ไปไหนไม่รอดละ
ไปไหนคงต้องกระเตงลูกเจี๊ยบไปด้วยอ่ะ ฮ่าๆ
-
รักหนักหน่วง
-
สงสารลูกเจี๊ยบจัง แต่แม่ไก่กำลังจะกลับไปกกแล้วนะ
-
:monkeysad:
-
น้ำตาซึมเลยอ่ะ
:กอด1:
-
เกือบอ่ะ เกือบร้อง
แต่ก็ขำก็ตรงต้องไปดูแลลูกไก่ที่ร้านนี่แหละ
55555555555555
โอเคๆ ไม่ดราม่าเท่าไรเนอะ
ปิ่นหยกเปลี่ยนใจกะทันหันนนนน คึคึ
ไม่ใช่ลูกหรอกค่ะ จริงๆ
-
ดีใจที่ปิ่นหยกเลือกดูแลลูกไก่ :sad11:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อ่านไปเกือบร้องไห้ตาม -*-;
-
:monkeysad: พอซะที คนอ่านรับไม่ได้
-
ในที่สุดเพื่อลูกเจี๊ยบปิ่นหยกก็ยอมทิ้งความงก จริงๆแล้วก็รักอาทิตย์มาก
เศร้า บีบหัวใจ กดดัน เครียดในตอนแรกมาโล่งใจตอนที่ปิ่นหยกไม่ทิ้งไอ้หน้ามึน
คุณอานนท์แค่เข้ามาทดสอบความรักของลูกชายไม่ใช่พ่อปิ่นหยกหรอกเนอะคนแต่ง
-
อ่าน อะ อ่าน อ่าน อ่าน อ่าน ทะ ทัน ทันแล้วค่ะ !!!!!!!!! เฮ้อ ..........เฮือก! สูดหายใจ
แทบจะหายใจไม่ทัน ล่าสุดค้างไว้ตอนไหนนะ ราวๆ หน้าที่ยังขึ้นด้วยเลยหนึ่งเลยมั้ง นานมาก!
มาอีกทีตอนที่ 35 แล้วเจ้าค่า บร๊ะ! หอยทากมากๆ ค่ะฉัน กร๊าก
ถึงงั้นก็ "อ่านทันแล้วค่ะ (ยิ้มแป้นแล้น)"
และยิ่งยิ้มได้แป้นแล้นกว่า กับตอนล่าสุดที่ปิ่นหยกวิ่งลงจากออดี้คันงาม เพราะว่า ...
หนูทำดีมากลูก โฮ อิเจ้คนนี้แทบอยากจะถลาเข้าไปหา กอดรัดฟัดเหวี่ยงให้สาแก่ใจ
มันจะซึ้งอะไรเยี่ยงนี้ค่า!!!!!! น้ำตาจะไหล
ไม่ทันได้โหวตตัวละครที่ชอบ แต่จริงๆ ก็ชอบทุกตัว ชอบทุกตรงเลยด้วย
ยังอยากอ่านคู่ของคิมกิมจิเช่นเคยค่ะ จะเป็นคู่กับบ๊อมบ๋อม (บอมบ์ : ชื่อใครฟระ!)
รึจะเป็นคู่กับคุณอานนท์ ยังไงก็ได้ ไม่เกี่ยงฮ่ะ จะฟิค จะตอนมหาลัย ได้ทั้งน้านนนนนน
แม่หยกหนับหนุนสุดฤทธิ์เลยค่ะ
จะว่าไปพักหลังมานี่คุณอานนท์เสียเครดิตความเป็นหนุ่มใหญ่หน้ามึน นิสัยป๋าขาน่าซบไปเยอะเลยนะคะ = =;
แต่เอาเหอะน่า มนุษย์มันก็มีด้านมืดกันทุกคนละนะ //นั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ในซอกตึกเงียบๆ
ทำไมคุณอานนท์ทำอย่างนี้ๆๆ อย่างนี้ๆๆๆ ทำมายยยย
อ่านความหลังปิ่นหยกแล้วปริ่มๆ ใจจะขาด มันเกินขั้นกว่าของคำว่าโชคร้ายไปแล้ว
สุดแสนจะเจ็บปวดใจ ได้แต่หวังว่าจากนี้คงไม่มีอะไรมาทำให้ปิ่นเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว
เพราะงั้นถ้าเกิดคุณอานนท์คิดจะลุกจึ้นมาขัดขวางล่ะก็ หึหึ
เตรียมใจไว้เลย ถล่มยับแน่ค๊า !!!!
Ps. ฮามากตอนที่อาทิตย์บอกยังไม่อยากใส่ฟันปลอมก่อนบัว 5555555555555555555
-
โอ้ย...แบบว่าตอนนี้มันซึ้งมากกก :impress3:
พอหนูปิ่นกำลังจะออกจากร้าน.....น้ำตาเริ่มคลอ :monkeysad:
พอเจ้าเจี๊ยบเปิดประตูร้านแล้ววิ่งตามมา.....น้ำตาหยดแหมะ :m15:
พอหนูปิ่นกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งกลับร้าน.....น้ำตาไหลพรากๆ :o12:
ส่วนเรื่องสายเลือดก็ยังคลุมเครือ....รอลุ้นกันต่อไป
รอตอนต่อไป+เป็นกำลังใจให้คนเขียน
-
เหมือนจะดราม่าเล็กๆเนาะ :sad11:
นึกว่าแม่ไก่จะทิ้งเจ้าลูกเจี๊ยบไปซะแล้ว
:o8: แต่ก็นะ..สุดท้ายก็รู้ใจและยอมรับตัวเองซะที
ว่าหนูปิ่นก็รักพี่อาทิตย์เค้าหทดหัวใจแล้วเหมือนกันน่ะ
โฮะๆๆๆๆๆๆ รักกัน รักกัน :กอด1:
-
ไม่อยากให้เรื่องค่อยๆๆ
เปิดแล้วอ่ะเปิดแบบ
เคลียร์ๆเลยได้มั๊ย
ลุ้นจะแย่แล้วววววววว :z3:
-
ใจหายมากนึกว่าจะไปจริงๆ
ดีใจที่ลงรถมา โล่งใจมากกกกกกกกกกก
-
ตามอ่านทันแล้ว ^^
+++++++++++++++++++
อาทิตย์ดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจัง
ชอบทุกคำที่อาทิตย์หยอดปิ่นหยก
ทำเอาเราเคลิ้มไปด้วย 55555+
แต่อย่าให้ไอ้ลูกเจี๊ยบมันเมานะ (.__.)
-
ลูกเจี๊ยบของเค้า เจ็ยไหมคะลูกกกก เดี๋ยวหม่าม๊าปิ่หยกก็กลับไปกกแล้วน้า
อย่าร้องไห้นะคะบูกนะ ><
-
เศร้า
-
บ๊ายบายดราม่า :bye2:
-
ขอบคุณ ปิ่นหยก ที่ไม่ทิ้ง ไอ้ลูกเจี๊ยบไป กระโดดกอด
เกือบไปแล้วไหมล่ะ อาทิตย์เอ้ย พ่อโหดร้ายอ่ะ :(
อ่านแล้ว น้ำตาซึมเลย รักคนแต่ง
:กอด1: :กอด1:
-
คำขอร้องของเจี๊ยบ...
เธออาจมีร้อยเหตุผล ที่เธอจะไป
แต่ฉันมีเพียงเหตุผลเดียวจะให้เธออยู่
ฟังเสียงหัวใจของฉัน แล้วเธออาจจะรู้
เหตุผลเดียวมีอยู่ก็คือรักเธอ...
และที่แม่ไก่กลับมาก็ด้วยเหตุผลเดียวกันนี่แหละนะเจี๊ยบนะ (http://www.yenta4.com/cutie/upload/666/1666/4c08828720338.gif)
มันช่างเป็นตอนที่ทั้งเศร้าปนสุขเล็กๆยังไงบอกไม่ถูก
-
ทำ ไม ???? แบบ นี้ ล่ะ ปิ่นหยก เทอ .... ทำ ฉัน :monkeysad: นะ
รีบ กลับ ไป ห า ไอ่ ลูกเจี๊ยบ เลย ป่า นี้ นั่งร้องไห้ แล้ว มั้ง :sad11:
-
ไม่มีแม่ไก่ ลูกเจี๊ยบก็เหงาแย่สิ
อย่าพรากสองแม่ลูก(?) ไปเลย
ปิ่นหยกเข่าเจ็บ
อาทิตย์มาดูแลด้วย
อย่าปล่อยให้แม่ไก้ไปไหนอีกนะ
-
น่ารักจุงงงงงงงงงงงงงงงงงงง><" :m25: เสียน้ำตาเบาๆ แต่มายิ้มออกตอน สุดท้ายยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดด :pighaun:
-
Dormitory Boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 36 - พิสูจน์
ปิ่นหยกเย็นชาเกินไปหรือเพราะคำอ้อนวอนของเขาไร้ความหมาย..?
เขาวิ่งออกมาโดยพลการ ทิ้งงานเอาไว้ไม่ได้บอกกล่าว...เพื่อพบกับความจริงว่าตัวเองอาจไม่ได้มีความสำคัญกับอีกฝ่ายอย่างที่คิดมาเนิ่นนาน
เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นที่ขมับแล้วไหลลงมาเกาะอยู่ตรงปลายคางทั้งจากแสงแดดซึ่งส่องลงบนศีรษะและความเหน็ดเหนื่อยจากระยะทางที่วิ่งมาตั้งไกล เขาระบายลมหายใจอ่อนล้า ที่ร้านยังมีอะไรต้องทำอีกมาก ควรกลับเสียที แต่ขากลับไม่มีเรี่ยวแรงจนต้องทรุดลงมานั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ปล่อยผู้คนที่เดินสวนไปมาเหลียวมองด้วยสายตาแปลก ๆ
เสียงฝีเท้าจังหวะประหลาดเหมือนเจ้าของขาวิ่งได้ไม่สะดวกนักดังแว่วขึ้นกลางความจอแจวุ่นวายของผู้คนซึ่งทำมาค้าขายอยู่แถวนี้ ทว่าไม่มีสิ่งใดนำพาให้เขาคิดเงยหน้าขึ้นมองอีกตั้งแต่รถยุโรปสีดำคันนั้นหายลับจากสายตา
“...ปิ่นหยก”
จุกในอกเสียจนพูดอะไรมากไปกว่านั้นไม่ออก ถ้ารักใครสักคนแล้วจะต้องเจ็บปวดขนาดนี้...
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ!”
“!!!?”
เขาสะดุ้ง รูม่านตาขยาย...ลมหายใจถี่กระชั้นแต่ไม่เท่าจังหวะหัวใจโครมคราม เงยหน้าขึ้นมองหาต้นเสียงเป็นปฏิกิริยาตอบรับซึ่งแทบไม่ได้ผ่านสมอง คนที่เรียกเขาอย่างนั้นมีเพียงคนเดียวในโลก
แม้ระยะห่างยังมากเกินกว่าจะเห็นหน้าได้ชัด แต่เขาไม่มีทางจำร่างโปร่งของคนที่เพิ่งจากไปโดยไม่มีแม้คำร่ำลาซึ่งกำลังวิ่งกะเผลกมาทางนี้ผิดไปแน่นอน
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นขยี้ตาแรง ๆ แล้วเพ่งมองอีกครั้ง อยากให้แน่ใจว่าไม่ได้เพ้อเจ้อหรือเสียใจจนเห็นภาพหลอนไปเอง กระเป๋าเสื้อผ้าสีน้ำเงินหม่นใบโตซึ่งแกว่งอยู่บนไหล่ไหลลงหมิ่นเหม่ใกล้ร่วงเต็มทีเมื่อเจ้าของกระเป๋าเคลื่อนตัวเข้าใกล้ ถึงระยะที่มองเห็นใบหน้าชัดเจนจึงได้รู้ว่าพวงแก้มอีกฝ่ายมีแต่คราบน้ำตาเต็มไปหมด
เขาทั้งอยากฉีกยิ้มและร้องไห้ออกมาในเวลาเดียวกัน
“ปิ่นหยกครับ”
ขาขยับวิ่งเข้าหา เอื้อมมือไปหมายจะคว้าตัวเอาไว้แล้วดึงมากอดแน่น ๆ เสียให้แหลกคามือ จะไม่ปล่อยหนีไปไหนได้อีกแล้ว...
“ไอ้เวร!!! แม่งเอ๊ยยยยยย!!!”
ปิ่นหยกสบถออกมาดังลั่นด้วยถ้อยคำที่หาความโรแมนติกไม่มีเหมือนวิ่งกลับมาเพื่อด่าเขาโดยเฉพาะ ก่อนจะพุ่งตัวแทงศอกเข้าเน้น ๆ เต็มท้องซึ่งต่อให้มีซิคซ์แพคยังไงก็ถึงกับจุกจนลงไปกองพับเพียบเรียบร้อยกับพื้นอีกรอบ ตามด้วยเสียงปล่อยโฮอย่างไม่อายสายตาประชาชีของคนที่เพิ่งประเคนศอกใส่เขาแบบไม่คิดถนอมอายุการใช้งานพร้อมกับย่อตัวตามลงมารัวทุบพลั่ก ๆ บนไหล่เขาตุ้บตั้บ ความคิดเพ้อฝันเรื่องอยากกอดรัดให้แหลกคามือเหมือนตอนคู่รักพบกันในภาพยนตร์เป็นอันจบไป
ฝ่ายที่จะแหลกคามือคิดดูอีกทีแล้วคงเป็นเขานี่เอง
.........................................................................
......................................
.
.
.
.
“ไหวหรือเปล่าครับ”
อาทิตย์เหลือบมองข้อเท้าซ้ายของคนข้างกายซึ่งเริ่มบวมขึ้นมาน้อย ๆ ปิ่นหยกเดินกะโผลกกะเผลก เปลือกตาสองข้างทั้งช้ำทั้งแดงอย่างน่าสงสาร สูดน้ำมูกฟืดฟาดมาตลอดทางแต่ยังทำตัวแมนผิดที่ผิดเวลาด้วยการกระชากกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ซึ่งเขาพยายามแย่งมาช่วยถือเอากลับไปแบกไว้เอง
“ไหวเว้ย ถือเองได้”
“งั้นนายถือกระเป๋า แล้วฉันอุ้มนายอีกทีดีไหม”
“เลว! เอากระเป๋าไปหิ้วเลย!”
อาทิตย์หัวเราะน้อย ๆ หลุดพึมพำออกมาน้ำเสียงอ่อนโยน “น่ารัก”
ก่อนจะอุ้มกระเป๋าที่ถูกโยนใส่ไว้ในมือแล้วเหวี่ยงขึ้นคล้องบนไหล่ มือข้างที่ยังว่างยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มอีกฝ่ายทะนุถนอม
“ดื่มเหล้ามาหรือเปล่า ร้องไห้ไม่หยุดเลย”
ปิ่นหยกขมวดคิ้วแน่น ยกมือขยี้ตาจนแทบควักลูกตาตัวเองติดออกมาด้วย เขาว่าเขาหยุดร้องตั้งนานแล้วแต่ไอ้น้ำใส ๆ ที่คอยจะหยดแหมะลงมาตลอดเวลานี่คืออะไร ปกติเขาไม่ใช่พวกขี้แยงี่เง่าอย่างนี้เลยสักนิด ทว่าตั้งแต่อยู่ด้วยกันเขาร้องไห้ชนิดน่าอับอายขายขี้หน้าเพราะมันมากี่ครั้งกี่หนแล้ว หมดกันความแมนอันแสนภาคภูมิใจ ไอ้ลูกเจี๊ยบเฮงซวย ...โทษมันคนเดียวเลย ยังมีหน้ามาถามอีกว่าดื่มเหล้ามาหรือเปล่า
“จะไปกินตอนไหนล่ะเบื๊อกนี่!”
“งั้นร้องไห้เพราะฉัน?”
“รู้ตัวก็ดี!!”
ฉิบหายแล้ว
เผลอหลุดปากแล้วจึงรู้ตัวว่าขุดหลุมพร้อมกระโจนลงไปฝังกลบตัวเองเรียบร้อยเมื่อเห็นนัยน์ตาดำขลับเบิกกว้าง ก่อนสีหน้ายิ้มกริ่มจนอยากดึงให้ปากฉีกชนิดที่ความหล่อก็ไม่ช่วยลดโทษจะปรากฏขึ้นในวินาทีต่อมา
“แล้วที่ฉันรักปิ่นหยก...รู้ตัวบ้างหรือยัง”
ว้อยยย ไอ้หน้าด้าน!!! มันควรสงสารกล้ามเนื้อหัวใจเขาบ้างที่ต้องทำงานหนักขนาดนี้ไม่เว้นแต่ละวัน
“รักมาก ๆ นะครับ แต่ไม่ที่สุด”
“.....”
เดี๋ยวนะ นั่นฟังดูประหลาดบอกไม่ถูก
ด้วยความสัตย์จริง...ใช่ว่าเขาหวังจะได้ยินคำเลี่ยน ๆ อย่าง 'รักที่สุด' อะไรอย่างนี้แม้แต่น้อย แค่รู้สึกว่ามันฟังดูขัดหูพิลึกเท่านั้น แต่ปากเจ้ากรรมก็สักแต่ถามออกไปไม่ทันยั้งคิด
“ทำไมไม่ที่สุด”
ไม่มีหูรูด! น่าตบปากตัวเองนักเชียว
“เพราะพรุ่งนี้ฉันจะรักนายมากกว่าเดิม”
ไม่น่าถามเลย... เหลือหลุมไหนเขายังไม่ได้โดดลงไปอีก จะตามไปฝังกลบตัวเองให้หมด
"...และวันถัดไปก็จะรักมาก ๆ ขึ้นอีก"
อาทิตย์ว่าพลางขยับเข้ามาเบียดทั้งที่ทางเดินตั้งกว้าง เหลียวมองรอบกายเห็นไม่มีใครจึงช้อนแขนไว้ข้างหลังแล้วโอบอีกฝ่ายดึงเข้าหาตัว ก้มลงขโมยจูบลงบนแก้มเปียกชื้นก่อนกลับมาทำตัวแนบเนียนเป็นปกติเหมือนไม่ได้เพิ่งแสดงอาการใจกล้าหน้ามึนลวนลามคนอื่นนอกสถานที่
”...รักแบบนี้เลยหาที่สุดไม่เจอสักที....เพราะฉะนั้นอย่าหนีไปไหนอีกนะครับ”
อยากระเบิดบู้มกลายเป็นโกโก้ครันช์ มันเอาสมองส่วนไหนคิดเรื่องน้ำเน่าพรรค์นี้ออกมาได้ ชาติก่อนเขาคงไปติดหนี้หรือสร้างเวรสร้างกรรมกับมันไว้และนี่อาจเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของการจองเวรซึ่งโอกาสรอดติดลบ ถึงไม่พูดขนาดนั้นเขาก็รู้ตัวดีว่าคงไปไหนไม่พ้นแล้ว...แต่จะให้รับง่าย ๆ ก็เจ็บใจตัวเองเป็นบ้า
”..ต้องดูพฤติกรรมก่อน”
เขาบ่นงึมงำ มัวแต่ก้มหน้าจึงไม่ได้ระมัดระวังขณะที่ถูกดึงตัวปลิวไปพิงเสาไฟฟ้าข้างทาง เงยขึ้นมาอีกทีก็พบเพียงแต่ใบหน้าคมของอีกฝ่ายครอบครองการมองเห็นแทบทั้งหมด
“…ดูไปนาน ๆ เลยนะ อย่าได้ละสายตา”
ที่เด่นชัดสุดคงเป็นตาโศกคู่เดิมซึ่งส่องประกายวิบวับเมื่อเจ้าตัวยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม มือไม้ซึ่งแม้จะเหลือข้างเดียวเพราะอีกข้างถือกระเป๋าเอาไว้เริ่มอยู่ไม่สุข มีส่งมาเกาะแกะป้วนเปี้ยนแถวที่ชอบ ๆ ตรงเอวเขาพร้อมกับเสียงกรุ้มกริ่มระยะประชิดจนขนลุกซู่
“เพราะถ้าไม่อยู่เฝ้าให้ดี ไม่รับประกันว่าจะรอจนสมยอมไหวนะครับ”
อยากโวยวายเต็มแก่ แต่กลับมีเพียงเสียงครางผะแผ่ว
ปิ่นหยกขมวดคิ้วเมื่อปลายลิ้นตัวเองสัมผัสเข้ากับความเย็นของเหล็กซึ่งยึดฟันหน้าอีกฝ่ายเอาไว้ ตระหนักได้ว่าหลุมที่เขาจะกระโจนหัวทิ่มลงไปยังมีอีกเยอะทีเดียว
.......................................................................
.................................
.
.
.
.
“พี่ปิ่น!!!!” อุ่นใจทักได้น่ารักเสมอ
“อ้าว ปิ่น?” พี่เอมยังดูสุขุมเหมือนเคย
”ไอ้งกปิ่น!?” พี่แววก็ปากตรงกับใจอย่างทุกที
”กลับมาทำไมเนี่ย”
แล้วหมีกริชมาไงวะ!?
”...อ่า....คือเปลี่ยนใจแล้ว”
“ไหงตาแดงขนาดนี้” แวววันตั้งข้อสังเกตไม่มีไว้หน้า คนอื่นก็คงเห็นแต่ไม่ได้พูดออกมาให้แทงใจจึ้ก ๆ อย่างเธอ
“ร้องไห้ขี้มูกโป่งมาเลย?”
พี่แววโคตรโหด...ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ทั้งสิ้น จะมาทำอ้างเป็นนางเอกละครหลังข่าวว่าฝุ่นเข้าตาก็ดูปัญญาอ่อนสิ้นดี เลยตัดสินใจไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธข้อกล่าวหาแล้วหันไปฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกจ้างผู้ซื่อสัตย์ของร้านเค้กทานตะวันอีกครั้ง
“รับพนักงานอีกสักคนได้ไหมครับพี่เอม”
เอมจิตเลิกคิ้ว วางท่าทำเป็นไม่เข้าใจที่พูดให้ปิ่นหยกใจเสียเล่น
“..ผมเคยมีประสบการณ์การทำงานร้านเค้กมาก่อนแล้วสองปีกว่า อึด ถึก บึก ทน” ปิ่นหยกแจกแจง เจี๋ยมเจี้ยมเรียบร้อยราวกับนักศึกษาสัมภาษณ์งาน “เจ้านายคนเก่าใจดีและหล่อมาก...น้องชายเจ้านายก็น่ารักแถมชอบมีขนมมาแบ่ง..”
อุ่นใจแทบจะกระโดดขี่หลังเขา ส่วนพี่ใหญ่ยืนหัวเราะชอบใจ เอานิ้วดีดหน้าผากอดีตลูกจ้างซึ่งกำลังจะกลับมาเป็นลูกจ้างปัจจุบันอีกครั้งทั้งที่ยังไม่ทันพ้นวัน
“โอเค เริ่มงานวันนี้ได้เลยครับน้อง”
อาทิตย์แอบกำมือพร้อมกับพึมพำ “เยส” มองปิ่นหยกซึ่งถลาไปหาชุดพนักงานมาเปลี่ยนแล้วก็คลี่ยิ้มออกมาหน้าบานแฉ่ง
เขาไม่รู้สาเหตุแน่ชัดของความวุ่นวายเหล่านี้ ไม่รู้ว่าคุณพ่อต้องการอะไรจากพวกเขา แต่ตอนนี้ปิ่นหยกอยู่ที่นี่ ...เรื่องอื่นค่อยเอาไว้ว่ากันทีหลังคงไม่สายในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะมั่นคงและซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
กว่าปิ่นหยกจะทำใจเช็ดหน้าเช็ดตารอจมูกหายแดงก็กินเวลาไม่น้อย เขากลับมาทำงานได้ไม่ทันจะเท่าไรเป็นต้องมีเรื่องให้อยากโวยวายว่าชีวิตมันจะอะไรเยอะแยะขึ้นมาอีกแล้ว
“ปิ่นหยก มีโทรศัพท์”
“หา!?”
เจ้าของชื่อหันไปมองงง ๆ เมื่อกี้ได้ยินถูกแล้วใช่ไหม ...มีโทรศัพท์ โทรเข้าที่ร้าน.... ถึงเขาเนี่ยนะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นมีใครโทรมานอกจากแม่เพชร ซึ่งก็เคยแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น
“ผมเหรอ?”
เอมจิตพยักหน้า วางหูโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วยิ้มให้ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ ปล่อยเขาเดินไปยกมันขึ้นมาสีหน้างงชีวิตแล้วกรอกเสียงลงไปตามสาย
“สวัสดีครับ ปิ่นหยกพูดครับ”
“ปิ่นหยก”
เสียงคุ้นไปนะ
“ฉันเอง”
“...ใครครับ”
“เพิ่งแยกกันไม่นาน ลืมแล้วหรือ”
เขาใจหายวาบ ก่อนที่มันจะเริ่มเต้นรัวอย่างกับกลอง คน ๆ นี้จะอะไรกับเขานักหนา
“คุณอานนท์!?”
..............................................................................
............................................
.
.
.
.
ขอลางานมาจนได้
“ตรงไปอีกนิดครับ บ้านหลังที่เป็นร้านขายข้าวแกง”
อานนท์พยักหน้า ชะลอความเร็วรถเมื่อเข้าสู่เขตตลาด ความคับข้องใจของเขาใกล้จะสิ้นสุดเสียที หากเป็นความผิดของเขาตั้งแต่ครั้งอดีตก็พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง
ความจริงเขาอยากพาปิ่นหยกไปตรวจดีเอ็นเอเสียตั้งแต่รู้ว่าเป็นลูกของกิ่งพลอยแล้ว ทว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แถมใช่ว่าอยู่ ๆ จะเที่ยวลากคนโน้นคนนี้ไปขอตรวจกันได้ง่าย ๆ เรื่องละเอียดอ่อนเช่นนี้เขาเองก็ลำบากใจ คิดจะยืดระยะเวลาออกสักพักให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปแต่สุดท้ายเขาก็ร้อนรนจนเรียกร้องให้อีกฝ่ายมาทำงานด้วยที่บ้าน ไม่นึกว่าเจ้าตัวจะผูกพันขนาดนั้นกับที่ทำงานและหอพักเดิม...หรืออาจรวมถึงลูกชายเขาด้วยหากข้อสงสัยของเขาไม่คลาดเคลื่อนจากความจริงนัก ตอนขู่ว่าจะกระโดดลงจากรถนั่นทำเอาตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว
...เด็กคนนี้เหมือนเธอไม่มีผิด...
อยากให้เวลาปิ่นหยกอีกสักระยะหนึ่งเหมือนกัน แต่ยิ่งช้าก็ยิ่งอึดอัดจนทนความสงสัยใคร่รู้ของตัวเองไม่ไหวจึงโทรศัพท์ไปหาด้วยเบอร์ของร้านซึ่งเขาหยิบนามบัตรติดมือมาเมื่อครั้งมาเยือนคราวแรก
“หลังนี้ใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
รถจอดเลียบทางเท้าห่างออกไปจากบ้านเล็กน้อย พวกเขาต้องใช้เอกสารบางอย่างก่อนจะไปตรวจ สำเนาทะเบียนบ้าน สำเนาบัตรประชาชน สูติบัตร และที่สำคัญ เขาอยากพูดคุยอะไรสักหน่อยกับมารดาบุญธรรมของปิ่นหยกผู้เป็นน้องสาวฝาแฝดของกิ่งพลอย
ปิ่นหยกเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน แต่ใจนึกไปถึงคนที่รออยู่ที่ร้านเค้ก...
เขาไม่ได้บอกอาทิตย์ว่าจะมากับคุณอานนท์ เล่าเพียงแต่มีธุระต้องกลับบ้านไปเอาเอกสารจำเป็นในการสมัครเรียนต่อ แน่นอนว่าเจ้าตัวรบเร้าอยากมาด้วยให้ได้ ทว่าครั้งนี้เขาใจแข็งพอ
“อาทิตย์”
“.....”
“อย่างี่เง่าดิ”
ท่านชายทำท่าเหมือนจะงอน แม้คำนั้นดูน่ารักไปหน่อยหากเทียบกับขนาดร่างกายแต่ก็ถือว่าความหมายใกล้เคียง
เขาพอเข้าใจความรู้สึกอีกฝ่าย อาทิตย์ไม่รู้เลยว่าพ่อของตัวเองก่อเรื่องอะไรไว้บ้าง ไม่รู้ว่าทำไมคุณอานนท์ถึงมาตามเขาต้อย ๆ แถมยังรบเร้าอยากให้ไปอยู่บ้านด้วย ในหัวคงเต็มไปด้วยความสงสัยกับเงื่อนงำซึ่งมีแต่ยิ่งทำให้สับสน และเขาก็ไม่ได้มีความกล้าพอจะบอกมันทุกเรื่องที่คุยกับคุณอานนท์ แม้ความขี้ขลาดที่ว่ารังแต่จะทำให้เรื่องราวยิ่งยืดเยื้อ
ต้องทำใจ...หรือไปต่อ?
หากมันชัดเจนตรงนี้ได้อาจเป็นเรื่องดีกว่า
ความคิดเรื่องพิสูจน์ดีเอ็นเอหลังจากวางหูโทรศัพท์ลงวันนั้นรบกวนสมาธิเขาจนแทบเรียนไม่รู้เรื่องทั้งสัปดาห์ จะเกิดอะไรขึ้นหากเป็นพ่อลูกกันจริง ๆ ปฏิเสธลำบากเหลือเกินว่าเรื่องที่เขาได้รับรู้ทำให้ความรังเกียจก่อตัวขึ้นลึก ๆ ในใจต่อคนที่อ้างว่าอาจเป็นพ่อของเขา คุณอานนท์ทำเรื่องแบบนั้นกับแม่พลอยได้อย่างไร
“ไม่ได้แค่ไปเอาเอกสารสมัครเรียนต่อหรอกใช่ไหม”
อาทิตย์สบตาเขานิ่ง นั่นทำให้เขาไม่สามารถโกหกจริงจังได้สักที
“...ใช่”
อีกฝ่ายเม้มปาก “เกี่ยวกับคุณพ่ออีกแล้วใช่หรือเปล่า”
เขาไม่อยากเห็นมันทำหน้าแบบนี้เลย
“........ใช่....”
เกี่ยวกับคุณอานนท์ เกี่ยวกับแม่พลอย เกี่ยวกับเขา...และเกี่ยวกับมันด้วย
“ปิ่นหยก....” อีกฝ่ายกุมมือเขาไว้ ดึงขึ้นมาแนบกับแก้มตัวเอง “คิดจะทำอะไรกันแน่ครับ”
เขาขยับนิ้วมือ...สัมผัสแผ่วเบาที่ผิวละเอียดตรงโหนกแก้ม ระไปตามแพขนตาดำสนิทบนเปลือกตาซึ่งค่อยพริ้มปิดลงเมื่อปลายนิ้วเฉียดผ่าน ดวงหน้างดงามราวรูปสลักนั้นนิ่งงันเสียจนเขาอดหวั่นใจอยู่ลึก ๆ ไม่ได้
“....อาทิตย์”
มาไกลขนาดนี้แล้ว
“..ฉันกับแก...ถ้าเกิดว่า...”
อาทิตย์ก็ควรมีสิทธิจะรู้ไม่ใช่หรือ...?
“ถ้าเกิดพวกเรา...”
...ปีศาจอะไรสักอย่างคงเอาลิ้นหรือไม่ก็กล่องเสียงเขาไปซ่อนอีกแล้วจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ต่อ สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้ประโยคนั้นลอยหายไปเหมือนไม่เคยเอ่ยมันออกมา
.
.
.
.
กิ่งเพชรสาละวนกับการตักกับข้าวใส่ถุงให้ลูกค้า หลังจากเงยหน้าขึ้นรับเงินจึงได้เห็นว่าใครบางคนซึ่งไม่คิดว่าจะเจอในเวลานี้กำลังเดินตรงเข้ามา
“ปิ่นหยก!? มาไงเนี่ยไอ้เปี๊ยก”
เด็กหนุ่มยกมือไหว้ ฟังเธอบ่นสามสี่ประโยคเรื่องมาไม่บอกไม่กล่าวก่อนกิ่งเพชรจะสังเกตว่าลูกชายของเธอไม่ได้มาคนเดียว
“แล้วคนนี้?”
อานนท์เผลอเหม่อมองผู้หญิงตรงหน้า ใจนึกไปถึงอีกคนซึ่งเขาเคยรู้จัก
......พลอย....
ไม่ใช่... เขาส่ายหน้าเบา ๆ แม้รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกันแต่กิ่งพลอยไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว
“เป็นพ่อเพื่อนน่ะครับ” ปิ่นหยกรีบแทรกแล้วอธิบายต่อ “พ่ออาทิตย์ แม่เพชรจำอาทิตย์ได้ไหม”
“อ้อ...” เธอเลิกคิ้ว ก็นึกอยู่ว่าหน้าตาชวนให้นึกถึงใครใคร พ่อกับลูกชายคล้ายกันมากทีเดียว
“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแม่ปิ่นหยก”
“กิ่งเพชร”
“ทำไมรู้จักชื่อฉัน?”
“เหมือนเราจะเคยเจอกันสองหรือสามครั้ง” อานนท์แจกแจง
“อีกอย่างคุณเหมือนพลอยขนาดนี้”
หญิงสาวมุ่นคิ้ว ส่งสายตาสงสัยไม่คิดปกปิด ...คน ๆ นี้รู้จักพลอยและบอกว่าเคยเจอเธอมาแล้ว..?
“....ขอโทษด้วยค่ะที่ฉันนึกไม่ออก คุณ...”
“อานนท์ครับ”
“.........อานนท์...?”
กิ่งเพชรทวนคำ ชื่อนี้ทำให้ความทรงจำบางเรื่องผุดขึ้นมา จะใช่คนเดียวกันหรือ?
“....รู้จักกับพลอยหรือคะ?”
“ครับ ผมเป็น...”
เขาชะงัก ครุ่นคิดว่าควรเรียกตัวเองเป็นอะไรดี ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าปฏิกิริยาตอบสนองของคนตรงหน้าจะเป็นอย่างไรหากเขาพูดโดยไม่ไตร่ตรอง สุดท้ายจึงตัดสินใจเอ่ยกลาง ๆ ไว้ก่อน
“เป็นเพื่อนสมัยเรียนกับพลอย”
“อานนท์ วิจิตรนิรันดร์ใช่ไหม?”
น่าแปลกที่เธอบอกว่าจำไม่ได้แต่กลับรู้ไปถึงนามสกุลของเขา
ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับ กำลังจะอ้าปากบอกว่าใช่ทว่าเปล่งเสียงยังไม่ทันเป็นคำ..
พลั่ก!!!!!
หมัดของเธอก็พุ่งเข้ามาเต็มดั้งจมูก
ความแรงนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าหมัดของปิ่นหยกเลยหากเขาจะลองโดนปิ่นหยกต่อยเหมือนที่ลูกชายตัวเองโดนดูสักครั้ง
ร่างสูงเซลงไปกองอยู่บนพื้นโดยมีปิ่นหยกที่ร้อง “เฮ่ย!!” ออกมาลั่นร้านพร้อมทำหน้าตาตื่นถลาเข้าไปช่วยประคองขึ้นมาทุลักทุเล งุนงงกับการกระทำของผู้หญิงซึ่งนับถือเป็นมารดาไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าคนที่ยังเมาหมัดอยู่ไม่หาย
อานนท์ส่งเสียงครางออกมา รู้สึกได้ว่ามีของเหลวอุ่น ๆ ซึมออกจากจมูก สายตายังปรับโฟกัสได้ไม่ดีนักแต่หูซึ่งเริ่มกลับมาทำงานหลังจากอื้ออึงไปครู่ใหญ่ได้ยินเสียงของผู้หญิงตัวเล็กแต่หมัดหนักจนน่ากลัวเอ่ยขึ้นด้วยท่วงทำนองราบเรียบ
“ขอโทษด้วยค่ะ หมัดเมื่อกี้เป็นของพลอย”
To be continued…
=======================================
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าปิ่นหยกหมัดหนักเหมือนใคร บ้านนี้สมควรเปิดค่ายมวยมากกว่าขายข้าวแกง (ฮา)
ไม่เครียดเนาะ อย่าเพิ่งกินหัวคนเขียน...อีกนิดค่ะ...อีกนิดนึง
รักคนอ่านไม่ที่สุดเพราะจะรักมากขึ้นอีก(ต๊ายเสี่ยว) งือออออ กอดฟัดพร้อมบวกเป็ด ขอบคุณงาม ๆ ค่ะ :กอด1: :L2:
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
โซนของแถมค่ะ XD
DormBoys Toon #05 "ปลอกหมอน"
(http://fc09.deviantart.net/fs71/f/2012/255/4/7/dormboystoon06_resize_by_xx_rainyday_xx-d5efsbk.jpg)
รูปปลอกหมอนเต็ม ๆ คลิกนี่ค่ะ //เขิน..ไม่กล้าแปะ 555
http://fc08.deviantart.net/fs71/f/2012/255/0/1/doodle10a_resize_by_xx_rainyday_xx-d5efs6x.jpg (http://fc08.deviantart.net/fs71/f/2012/255/0/1/doodle10a_resize_by_xx_rainyday_xx-d5efs6x.jpg)
เราว่าปิ่นหยกเป็นเด็กเซะซี่แบบไม่รู้ตัวดีนะคะ ชอบวาดจัง (ฮาา)
(http://sphotos-d.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/546282_416045285122027_1477867293_n.jpg)
แม่ไก่ลูกเจี๊ยบ คนเค้ามีภาระต้องกลับมาเลี้ยงลูก 555
แอบเปลี่ยนอายุนิดหน่อยเพื่อความฟินตอนวาดเล่นค่ะ =////=
แล้วพบกันตอนหน้าค่าาา >3<
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
----------------
แหม๊ะ เรื่องนี้ฉากจูบฮอทอีกแล้วววว ตรงเสาไฟฟ้า มีแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าสีส้มๆอบอุ่นๆ
นึกภาพตามเลยยยยยย ปิ่นหยกน่ารักจัง แต่รักอาทิตย์มากกว่า อ้าววววว
ชอบตรงนี้ค่ะ ปิ่นหยกเดินกะโผลกกะเผลก เปลือกตาสองข้างทั้งช้ำทั้งแดงอย่างน่าสงสาร สูดน้ำมูกฟืดฟาดมาตลอดทาง
เห้นภาพตามเลยว่าต้องน่ารักมากแน่ๆ อยากหยิกแก้มปิ่นหยกเบาๆสักร้อยที 55555
สู้ๆค่าาารอตอนต่อไปนะตอนนี้แลดูสั้นเน๊าะ แต่มีเหตุการณ์เกิดขึ้นเยอะมาก
-
เชื่อเต็มหัวใจว่ายังไงก็ต้องไม่ใชืทพี่น้องกัน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอ้ลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่โคตรจะน่ารักกกก
ไอ้ลูกเจี๊ยบนี่ได้จังหวะเป็นแอบหยอดตลอด
-
:laugh: เอ่อ พ่อโดนไปหมัดนึงแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
อั๊ยยะ คุณอานนท์เคยทำอะไรไว้ แม่เพชรถึงได้แค้นแทนแม่พลอยขนาดนั้น อยากรู้เกิ้น รอเฉลย
ปิ่นหยกกับอาทิตย์อ่ะทำเค้าซึ้งตลอด ๆ ตอนกลับมาเจอกัน อาทิตย์อ่อนโยนกับปิ่นหยกจริง ๆ เลยเนอะ
คือทั้งรักทั้งหลงปิ่นหยกเลยแหละคนนี้ แต่เรื่องในอดีตยังคลุมเครือ อาทิตย์อยากรู้แต่ก็ไม่กล้าถามอีก
ผู้ชายคนนี้ที่จริงคิดอะไรในใจมากมายเลยนะ...
ขอให้เรื่องราวไม่แย่นะ :call:
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้อิลูกเจี๊ยบเป็นเจี๊ยบชุบน้ำเชื่อมกันเลยทีเดียว 5555555 ก็คนมันดีใจที่แม่ไก้กลับมานิ ปลื้ม :กอด1:
ปิ่นหยกมันหมัดหนักเหมือนแม่ โดนทั้งพ่อทั้งลูก ชอบแม่เพชรคร่า
อะไรๆจะเปิดเผยแล้ว ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ดราม่า ใช่มั๊ยคร๊า
-
ลุ้นๆๆสาธุ~ ขออย่าให้เป็นพี่น้องกันเลย
-
แม่เพชรคะ
ขอฝากอีกหมัดได้ไหมคะ :z1:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกก เราก็อยากได้หมอนข้างแบบเต้าเจี๊ยบนะ ปิ่นหยกเซ็กซี่เว่อร์ =.,=
-
เฮือก
หมอนข้าง
อยากได้จังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
-
:z10: ยังคงเป็นเงื่อนงำกันต่อไป คุณอานนท์น้ีสมควรโดนแม่เพชร :z6: จริงๆ
อาทิตย์ ♡ ปิ่นหยก ก็บอกอยู่แล้วจะให้กินมาม่าแทนลูกไก่อบชานอ้อยได้ไง เนอะ
-
เห้ยยยย มันมีเรื่องอะไรกั๊น? สมัยรุ่นคุณพ่อน่ะ??
แล้วแม่เพชร.. โหดดีแท้เหลา น่ากลัวกันทั้งบ้าน -_-;
เอาแล้วไงอาทิตย์ปิ่นหยก.. ว้อทเอเวอร์วิลบีวิลบีล่ะนะ
ปล. หมีกริชมาไงอ้ะ -/- ชื่นชอบหมีเมะเคะราชินีครับ ♥
-
อีกนิดเดียวก็จะรู้แล้ว
-
:a5:
ค้างเพราะแม่เพชรเนี๊ยแหละ
มาต่อเลยนะ
-
"น่ารัก" .... (ทำเสียงอาทิตย์) :กอด1:
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ตกหลุมรักไอ่ลูกเจี๊ยบง่ะ ทำไงดี
:z3:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คุณแม่เพชรเป็นตัวอย่างที่ดีมาก มิน่าล่ะ ปิ่นซัดเอาๆ อาทิตย์่ปางตาย 555
ว่าแต่อาทิตย์ แกก็ปากคอน้ำเน่ามากลูก ได้อี๊กกกกกก ไม่น่าเชื่อว่าเป็นพวกมึนๆไม่เคยมีแฟนอ่ะ อ้อล้อแบบสุดๆ :z2:
-
จะรู้ความจริงแล้วใช่มั้ยยยย
อีกนิดเดียวๆๆๆ :z2:
เป็นกำลังใจให้ปิ่นหยกกะอาทิตย์นะ :กอด1:
-
อ่ะ!! อะไรหรือเนี่ยยยย งงไปหมดแล้ว
-
น่ารักจังเลยอ้ะ อาทิตย์ดูหนังมากไปใช่มั้ยเนี่ย ฮะ ขนาดอ่านยังเขินเลย ชอบประโยคนี้มากมาย
”...รักแบบนี้เลยหาที่สุดไม่เจอสักที....เพราะฉะนั้นอย่าหนีไปไหนอีกนะครับ” อ่านจบแล้วตายเลยนะ
แล้วปิ่นหยกไม่ตายเหรอ โอยย น้ำตาลฟูมปาก ทำไมพ่ออาทิตย์ถึงได้ร้อนแรงถึงเพียงนี้หนอ
กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว ดีใจๆ แต่คุณอานนท์อ่ะ อยากเป็นตัวร้ายนักใช่มั้ย จะมาอยากพิสูจน์อะไรเอาตอนนี้ฮะ
-
ชอบปลอกหมอนของลูกเจี๊ยบจัง (แอบไปขโมยมากอด อิอิ)
-
ถึงบอกลาดราม่าไปแล้ว และถึงยังอึนๆ มึนๆอยู่
แต่อาทิตย์...ไอ้ลูกเจี๊ยบนี่ยังขยันหยอดจริงๆ o13
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ต้องไม่ใช่! ต้องไม่ใช่!!
-
พอมาถึงตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกว่ามันคงไม่แย่อย่างที่คิด แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบคงไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดหรอก :เฮ้อ:
แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงนะ ดูจากหมัดแม่เพชรแล้ว แม่พลอยคงไม่ได้สมยอมหรอกมั้งตอนนั้นน่ะ คุณอานนท์นั่นแหละนิสัยไม่ดี :angry2:
ก็ไม่อยากจะเครียดนะคะ แต่สถานการณ์มันเครียดจะตาย ทำเอาเค้าเก็บไปฝันเลยอะ :z3:
-
หลังจากแจกหมัดไปแล้วแม่กิ่งเพชรก็เฉลยเลยนะ ว่าปิ่นหยกกับลูกเจี๊ยบไม่ได้เป็นอะไรกัน
-
รอจ้า
-
:กอด1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยย ลุ้นค่ะ!!!!
-
ให้มันได้ยังงี้สิ
แม่ไก่ที่ดี ต้องรักลูกเจี๊ยบของตัวเองมากๆ
ปิ่นหยกทำถูกแล้วววว
คุณอานนท์ น่าจะพาไปตรวจซะตั้งแต่สงสัยเลย
ที่สำคัญ ปิ่นหยกน่าจะพาไปบ้านตั้งนานแล้ว
แม่จะได้ต่อยมึนใหญ่ ให้หายเพ้อเจ้อ
กร๊ากกกกกก~
-
ค้างเว้ยเฮ้ยยย
-
เช้ดดดดด แม่เพชรจะเอาอีกหมัดเรอะ!!!
แต่อย่างคุณอา เอาไปหลายๆ หมัดเลยเหอะ หมั่นไส้จริงจังอะ...
เชื่อ... คิดว่ามั่นใจด้วยหละค่ะว่าปิ่นหยกไม่ได้เป็นพี่น้องร่วมพ่อกะอาทิตย์
จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ ถือว่าเป็นเซนส์ผู้หญิงแล้วกันเนาะ ว่าพี่เรนนี่คงไม่ใจร้าย
ทำให้เรื่องนี้เป็นรักต้องห้ามแห่งวังวนพี่น้อง กร๊ากกกกกกกกกกกก //ตั้งความหวังสูงสุด
แม่เพชรฮาอะ ตอนต่อยนี่ขำกร๊ากถึงที่สุด
ส่วนอาทิตย์ ตอนนี้ก็บทน้อยเหมือนเดิม ก็เข้าใจเนาะ... มันไม่ใช่ตอนของแก
แต่ถ้าปิ่นหยกบอกไปว่าอาจจะเป็นพี่น้องกัน ไม่อยากจะคิดเลยว่าเรื่องนี้จะดราม่าได้อีกแค่ไหน
ต้องดราม่าแบบไม่ตลอดไปและไม่สิ้นสุดแน่นอน กร๊ากกกกกกกก
“เพราะถ้าไม่อยู่เฝ้าให้ดี ไม่รับประกันว่าจะรอจนสมยอมไหวนะครับ”
ประโยคนี้ฟินมากกก ชอบ ผช พูดครับจังเลยค่ะ
แต่ในชีวิตจริงๆ ไม่เอานะ... ไม่ไหว ฮ่าาาาา
-
อึมครึมสุด ๆ
แอบสารภาพว่ารออ่าน 2 ตอนติดเพราะไม่อยากค้าง (อ่านจากคอมเม้น) แต่ตอนนี้ก็ค้างอยู่ดี 555
-
อีกซักตอนเถอะน่า ได้รู้กัน
-
รูปวาดน่ารักมากกกกค่ะ ชอบจังเลยยยยยยย
อยากได้ปิ่นหยกมาอยู่ด้วยบ้างจัง... ฮาาา
-
โอ๊ยยยย แม่ไก่อ่ะ จะให้ซึ้งหรือฮาดีเนี่ย ไอ้เจี๊ยบหล่อมึนกะลังบิวท์อารมณ์ซะหวานซึ้ง
แม่ไก่ดันทำเสียมู้ดหมด ทำใจซะเหอะเจี๊ยบเอ๊ย นี่คงจะหวานสุดเค้าแล้วล่ะ :laugh:
โห ที่ไหนได้ ไอ้หล่อมันเอาคืนซะทบต้นทบดอก โอ๊ยยไอ้เจ้าพ่อรักอินฟินิตี้ รักไม่ที่สุด รักมากกว่าเดิมทุกๆวัน อ่านแล้ว อดไม่ได้ต้องตะโกน(เบาๆ)ใส่คอมว่า "ไอ้หน้ามึนนนนนนนน" :m20:
นั่น แสดงว่าแม่เพชรต้องรู้อะไรบ้าง ไม่มากก็น้อยเลยแหละ ใช่มั้ย ใช่มั้ย :m26: :m26:
ปูลู แอร๊ยยยยยยย การ์ตูนน่าฮักหลายยยยยยย :m3: :m3:
พละการ>>>พลการ (ไม่มีสระอะค้าบ)
-
-.- โหดกันทั้งบ้าน
-
ตอนนี้น่ารักมากให้ตายสิ~ :o8:
แล้วตกลงยังไงกันแน่คุณอานนท์เนี้ย
-
"หมัดเมื่อกี้เป็นของพลอย"
กร๊ากกกกก ถูกใจอ่ะ o13
อยากให้มาสอยผมบ้างอ่ะ :impress2:
โหดทั้งตระกูล อิๆ :กอด1:
-
แง่มๆ มันยังไม่เคลียร์ๆ
-
:mc4:รักคนแต่งเพิ่มขึ้นทุกวัน :z2:
-
ปิ่นหยกน่ารักเกินไปแล้ว :z2:
-
ขนาดไม่รู้จักยังโดนสอยซะร่วงขนาดนี้
น่ากลัวจริงๆ คนบ้านนี้
-
บ้านนี้หมัดรุนแรงจริงๆ 5555
ของแถมน่ารักตลอด ชอบมากกกก
-
ลูกและแม่ แมนพอกันเลย5555555+
-
o18เย้......แม่เพชรชนะเลิศ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ความลับเปิดซะทีสิว่าไม่ได้เป็นพี่น้องกันนน ลุ้นหลายตอนแล้ววว
-
นู๋ปิ่น อะไรนะ ต้องรักที่สุดหรอ ฮิ้วววว :z1:
นี่ถ้านู๋ปิ่นไม่กลับมานะ เจ๊จะ จะร้องไห้เลยนะ :sad4:
P.S. ต้องรอสมยอมด้วยหรอลูกเจี๊ยบ เจ๊ว่าแม่ไก่เนี่ย ไม่ต้องรอละมั้ง จัดหนักเลยจร้า :z2:
-
แม่เพชรเจ๋งงงงงงงงงง
-
แม่พลอยต้องรุ้อะไรเแน่เลย
-
คุณแม่เพชร ขอหมัด สองและสามต่อครับ เชียร์ :a2:
คาดว่าเป็นผลพฤติกรรมมึนๆ ของคุณอานนท์ที่ มึนๆ อึนๆ ในอดีตแน่นอน :a14: :a3: :a11:
-
เอ๊ะ วันเกิดเจี๊ยบหรอค่ะ ปิ่หยกผูกโบว์ดี
-
แอบคิดว่า
แม่เพชรเป็นคนรักของพ่ออานนท์
แต่แอบอ้างชื่อแม่พลอยเพราะไม่อยากให้พ่ออานนท์รู้
เลยต้องปิดบัง
(คิดไปไกล ไม่อยากให้ลูกเจี๊บยกับแม่ไก่เป็นพี่น้องกัน)
-
o13 บร๊ะ!! แม่ไก่แบบนี้ยังคิดจะเตรียมใจอีกหรอ
หลุมมันลึกนา ตกไปแล้วหาทางขึ้นไม่เจอหรอก
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำค่ะ คนที่แนะนำหลายๆ คนรับประกันความสนุกและความน่ารักของภาพประกอบ เลยตามรอยมา พอได้เริ่มอ่านก็พบว่าไม่ผิดหวังจริงๆ ค่ะ ยิ่งภาพประกอบนะ...น่ารักจริงๆ :o8:
แล้วเราก็กระดึ๊บๆ อ่านจนทันในที่สุด :mc4:
น้องปิ่นหยก ...งกได้น่ารักมากอ่ะ (แต่เค้ามีที่มาของความงกนะเออ) ถึงจะแอบเศร้ากับความหลังนั้น แต่ก็รู้สึกได้ว่า ปิ่นหยกช่างเป็นคนเข้มแข็งจริงๆ สมแล้วที่จะมีลูกเจี๊ยบตามติด
ส่วนลูกเจี๊ยบอาทิตย์...สรุปมันแสร้งมึน ซึน เอ๋อ ใช่มั้ย เพราะบางทีมันไม่ใช่อ่ะ !!! แต่อย่างไรก็ตาม เวลาที่ลูกเจี๊ยบมันอ้อนอ่ะ ใครไม่ใจอ่อนก็แปลกแล้ว ไม่ผิดที่น้องปิ่นหยกต้องทิ้งพรที่เทพเจ้าแห่งเงินตราประทานมาให้ เพื่อกลับมาอยู่ที่เดิม
คุณอานนท์ ตอนแรกแอบปลื้มซึนรุ่นใหญ่นะ แต่พอสารภาพกับปิ่นหยกว่า...นอกใจภรรยา... เท่านั้นแหละ โดนตัดออกจากสารบบทันที :m16:
ทิ้งท้ายด้วยแม่เพชรหมัดหนัก(แอบสะใจที่คุณอานนท์โดนต่อยเบาๆ หุหุ) ผู้จะเฉลยปริศนาในใจของทุกคน อยากรู้ความจริงเร็วๆ จัง
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :call:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
อ่านต้นจนจบเลย สนุกมากมากมากมากมากมากมาก
คาแรกเตอร์ตัวละครทุกตัวชัดเจน มีเอกลักษณ์ (แบบแปลกๆ 555) เก่งจังฮะ
รักแม่ไก่ที่สุดๆๆ
-
จัดไปหนึ่งบวกสำหรับหมัดของพลอย
-
55555555 โดนแม่เพชรเล่นเอาซะแล้ว พ่ออานนท์
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอจองที่เมนต์ก่อน
>3<
edit --- มาเม้นแล้วค่า (ช้าไปแปดปีแสง)
35 แยกจาก
โอยยย ทรมานใจจริงอะไรจริง
เข้าใจว่ามันไม่ใช่ฟีลของปิ่นหยกและอาทิตย์ มันจะต้องร่าเริง บ้าบอ ประหลาดๆไปเรื่อยๆสิ
ไม่ใช่มาดราม่าน้ำตานองแบบนี้
จริงๆอาจจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆก็ได้
หรือ...จริงๆแล้วคืนนั้นอาจจะไม่ได้มีอะไรมากเกินกว่าที่คิดก็ได้
คุณพ่ออ่ะ ออกาสองสามทีพาน้ำตานองได้เลยนะคะ
คำพูดทิ้งท้ายของปิ่นหยกมันตลกนะ แต่ตอนนี้ขำก๊ากๆไม่ออก กำลังซึ้ง
36 พิสูจน์
โหยย อารมณ์ตอนนี้ต่างกับตอนที่แล้วอย่างลิบลับ
เหมือนกับอยู่ดีๆแผ่นซีดีที่ไรท์อนิเมที่โหลดมาเลือดตาแทบกระเด็นหายไปหาทั้งห้องก็ไม่เจอ
แต่แล้วก็กลับเจอมันอยู่ใต้หมอน(อารมณ์นี้จริงๆ Y Y)
บ้านนี้เขาสำเนาถูกต้องกันทั้งเรื่อง ทั้งนายเอกและพระเอก(ยกเว้นร้านเค้กไว้หนึง ^^)
ตรวจกันไปให้มันรู้แล้วรู้รอด จะได้เข้าใจกันสักทีว่าจะทำใจหรือจะไปต่อ
ปล.แม่พลอยได้ใจมากๆ
-
ช่วงแรกหวานซะ...เขิลแทนหนูปิ่นกับคำพูดเจ้าเจี๊ยบจริงๆ :-[
ส่วนคุณแม่เพชร o13 (น่าจะแถมให้อีกสักหมัดนะ 555)
-
ไม่ได้กดเข้ามาอ่านเรื่องนี้นานมากกกกกกกกกกกกก ... เพราะไม่มีเวลาเลยค่ะ
วันนี้ขอหนีงานที่กองสุมจะทับตัวตายมานั่งอ่านตั้งแต่ตอนที่12ได้จนถึงตอนที่39 *ปาดเหงื่อ*
โฮววววววว สนุกมากกกกกก รักเรื่องนี้มากกกกกก รักอาทิตย์มากค่ะ ;A; น้องปิ่นหยกก็รัก
ปากกัดตีนถีบมากหนูเอ้ย น่ารักที่สุด
แต่ที่ช็อคซีนีม่าที่สุดเห็นจะเป็นคุณพ่ออานนท์เนี่ยแหละค่ะ เจ้าพ่อดราม่า .. โผล่มาทำไม :m16:
ความจริงถ้าเจ็บปวดก็ไม่มีใครอยากรู้ ถ้าเป็นพี่น้องกันจริงๆ ก็ไม่เป็นไรนะคะ
พี่น้องแท้ๆยังกันยังมี ฝาแฝดได้กันยังมี ช่างมันนะอาทิตย์และปิ่นหยก = =
ดังนั้นคนเขียนอย่าใจร้ายให้ทั้งคู่เป็นพี่น้องกันเลยนะคะ ฮือออออออออออ
มาต่อเร็วๆนะตะเองงง เค้าจะแวะมาหาอีกนะ สู้ๆ ! :bye2:
-
Dormitory Boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 37 - หนึ่งสัปดาห์
ปิ่นหยกไม่รู้สักนิดว่าตัวเองอ้าปากค้างอยู่จนกระทั่งตอนคิดจะเปล่งเสียงพูดนั่นเอง
“...แม่เพชร...”
เขาครางออกมาอ่อนระโหย ความคิดปั่นป่วนเรื่องจะโดนฟ้องเรียกค่าเสียหายหรือเปล่ายังไม่เท่าความสงสัยในประโยคที่ว่าหมัดเมื่อกี้เป็นของแม่พลอย อุตส่าห์สงบจิตสงบใจได้ในระดับหนึ่งแล้วแท้ ๆ แต่พอมาได้ยินอย่างนี้เข้ากลับยิ่งวิตกจริตขึ้นมาบอกไม่ถูก
แม่เพชรรู้อะไร? แล้วทำไมเขาที่อยู่กับเธอมาตั้งนานถึงได้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ขอโทษค่ะ” กิ่งเพชรเอ่ยซ้ำ ก้มลงช่วยลูกชายพยุงร่างอีกฝ่ายขึ้นมายืนให้มั่นคงแล้วส่งกระดาษทิชชูให้ “คุณเลือดออก นั่งพักก่อนเดี๋ยวฉันไปหาน้ำแข็งมาช่วยประคบ”
อานนท์ไม่สามารถงงมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว ในเมื่อเธอเองที่เป็นคนต่อยเขาเสียหน้าหงายเมื่อครู่ แต่พอเอากำปั้นทักทายเสร็จกลับพูดจาเหมือนกำลังเชิญแขกมานั่งจิบน้ำชาในสถานการณ์แสนธรรมดาสามัญ
“คุณกิ่งเพชร ผมไม่ทราบพลอยเล่าอะไรให้คุณฟังบ้าง” เขาเปิดบทสนทนาให้เข้าเรื่องอย่างที่มันควรเป็นเรียกให้เธอชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับมา ทุกครั้งที่เปล่งเสียงกระตุ้นความรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาที่จมูกทว่าเขาไม่อยากเสียเวลามากไปกว่านี้อีกแล้ว “แต่ผมจะขอพูดตรงประเด็นเลย”
“ไม่ว่างคุยค่ะ ฉันต้องทำงานทำการ” เธอตัดบท สีหน้าหงุดหงิดใจเต็มแก่เหมือนพร้อมจะสมนาคุณเขาอีกสักหมัดในนาทีสองนาทีนี้
“ขายอาหารใช่ไหมครับ”
“ใช่”
“งั้นผมเหมาทั้งหมด”
“หา..?”
“ผมเหมาทั้งหมด” อานนท์เอ่ยย้ำเสียงหนักแน่น แววตามุ่งมั่นกับเรื่องประหลาด ๆ เสียจนกิ่งเพชรขมวดคิ้วงุนงง
“แล้วจะได้ปิดร้าน มาคุยกัน...เท่าไหร่ครับ”
ปิ่นหยกตะโกนเชียร์ในใจว่าโก่งราคาให้หมดกระเป๋าไปเลยก็ดีไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว แต่เธอกลับทำเพียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันมายืนกอดอกอย่างไว้เชิง
“เอาอย่างนี้ คุณมีอะไรว่ามาเลยค่ะ”
“ผมว่าพูดกันที่อื่นดีกว่าไหม”
เขาหันมามองปิ่นหยกแล้วเบนสายตากลับไปหาเธออีกครั้งเป็นทำนองว่ามีเด็กอยู่ตรงนี้อีกคน แต่กิ่งเพชรยักไหล่แล้วตอบกลับมาไม่ยี่หระ
“ทำไม? เกิดอายเด็กขึ้นมาหรือคะ”
“ผมเพียงแต่..”
อานนท์หรี่ตา เชื่อแน่แล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าคงรู้เรื่องอะไรไม่น้อยทีเดียวจึงได้พูดออกมาถึงขนาดนี้
“...คิดว่าปิ่นหยกอาจจะรู้สึกไม่ดีหากต้องมาได้ยิน—”
“ได้ยินเรื่องที่คุณเมาแอ๋แล้วด่าว่าพลอยเสีย ๆ หาย ๆ เพราะเธอจะแต่งงานตอนเจอกันครั้งสุดท้ายน่ะเหรอคะ?”
เธอแหวใส่ “ไม่นับเรื่องที่เกือบปล้ำเธออีก กล้าทำก็ต้องกล้ารับหน่อยสิคุณ! เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า!?”
“หือ..!?”
ใช้คำว่าหูผึ่งยังอธิบายอาการของเขาไม่ได้สักกระผีกเลย
เกือบปล้ำ?
“เป็นอะไรไปคะ!?”
.......................................................................
.........................................
.
.
.
.
.
‘ปิ่นหยกเป็นลูกของพลอยกับพี่เขยฉัน!’
...คำพูดของแม่เพชรทำให้เขาอุ่นใจพอจะคิดว่าคุณอานนท์เมาแล้วเพ้อเจ้อไปเองตั้งแต่เมื่อครั้งอดีต
ทว่าแม้จะบอกตัวเองอย่างนั้นก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้เลย แม่เพชรกับแม่พลอยเป็นแฝดกันน่าจะสนิทกันพอจะเล่าเรื่องราวที่ไปเจอมาให้อีกฝ่ายฟัง แต่พวกเธอเล่าให้ฝาแฝดของตัวเองฟังทั้งหมดจริง ๆ หรือ?
เธอยืนยันหนักแน่นว่าคุณอานนท์กับแม่ของเขาไม่ได้มีอะไรกันแน่นอน นอกจากผู้ชายคนนี้เมาแล้วพูดกับแม่พลอยด้วยภาษาวอนให้เอาแข้งฟาดก้านคอเรื่องเธอจะแต่งงานทั้งที่ตัวเองเป็นคนไปมีครอบครัวก่อนแท้ ๆ สุดท้ายแม่พลอยก็หนีกลับมาก่อนโดยไม่ลืมจะบอกเพื่อนร่วมรุ่นไปสองหรือสามคนว่าเจอหน้า ‘อานนท์ วิจิตรนิรันดร์’ อีกเมื่อไหร่ช่วยต่อยแรง ๆ ให้หมดหล่อแทนเธอคนละทีเป็นการเอาคืน
‘ถ้าคุณข้องใจนักฉันท้าให้ตรวจได้เลย!’
ปิ่นหยกหลับตา เสียงประกาศกร้าวของแม่เพชรยังดังก้องอยู่ในหู กับสัมผัสที่ยังค้างคาอยู่จากแรงบีบเบา ๆ ที่ไหล่ของเขาเป็นเชิงเรียกความมั่นใจ
...และเขาควรเชื่อเธอ เหมือนที่เคยเชื่อตลอดมา...
พวกเขาเพิ่งเดินทางออกจากห้องแลบเอกชนซึ่งรับตรวจดีเอ็นเอโดยใช้เซลล์จากกระพุ้งแก้ม กว่าจะได้ผลตรวจก็อีกหนึ่งสัปดาห์ให้หลัง แล้วระหว่างนี้เขาควรวางตัวอย่างไรดี
“คุณอานนท์” ปิ่นหยกพึมพำทำลายความเงียบขณะที่ยังนั่งสงบเสงี่ยมอยู่บนรถ สมองนึกหาบทสนทนาอะไรสักอย่างเพื่อไม่ทำให้บรรยากาศอึมครึมเกินไปนัก
“หือ?”
“...เวลาคุณเมาแล้ว...พูดจา....ไม่ดี...เหรอครับ?”
ถามบ้าอะไรออกไปวะเนี่ย!?
อีกฝ่ายหัวเราะหึ ๆ ออกมาแผ่วเบา แตะเบรกจนรถชะลอแล้วหยุดลงตรงสี่แยกไฟแดงก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้เขา
“...เรียกว่าปากหมาเลยดีกว่า”
ปิ่นหยกสะดุ้งเล็กน้อย มาดผู้ชายคนนี้ไม่ให้จะเอ่ยอะไรอย่างคำว่า ‘ปากหมา’ ออกมาได้หน้านิ่งแบบนี้เลย อีกอย่างเขาไม่ได้ตั้งใจพูดอย่างนั้นสักหน่อย แม้ไม่ปฏิเสธว่ามีแอบคิดอยู่บ้างก็เถอะ
“...เหมือนลูกชายคุณเลย”
“อาทิตย์เมาด้วยเหรอ?”
บ้าฉิบ!
ลืมไปเสียสนิทว่าหมอนั่นอยู่บ้านเป็นคุณชายไม่น่าเคยเมาให้พ่อเห็น เอามาพูดอย่างนี้จะเสียเครดิตเด็กดีของป๊ะป๋ารึเปล่า อึกอักอยู่ครู่ใหญ่จนอีกฝ่ายเอ่ยขึ้นเหมือนอ่านใจออก
“เล่ามาเถอะ ไม่ว่าอะไรหรอก” อานนท์พูดกลั้วหัวเราะ “ฉันก็อยากรู้มุมที่ไม่เคยเห็นของลูกชายตัวเองเหมือนกัน”
ปิ่นหยกเหลือบมองคนข้าง ๆ รถเริ่มออกตัวเมื่อไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียวอีกครั้ง แล้วเขาก็กลับมาก้มหน้าก้มตามองตักตัวเองอย่างกับมีลายแทงขุมทรัพย์ปรากฏอยู่ “ให้พูดจริง ๆ หรือเอาแบบถนอมน้ำใจดีล่ะครับ”
นั่นทำให้ชายหนุ่มยิ่งหัวเราะเสียงดัง
“เอาสิ คุยแบบคิดว่าฉันเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเธอก็ได้ เหมือนที่เธอเล่าเรื่องเขาให้ฉันฟังตอนกินไอติมกันวันนั้นไง”
อยากเอาหน้าซุกใต้เบาะแล้วไม่ต้องโผล่หัวขึ้นมาอีกเลยตลอดการเดินทาง! โดนรู้จริงด้วยว่าวันนั้นเขาพูดถึงอาทิตย์
เด็กหนุ่มนั่งกระอักกระอ่วนไปอีกครู่ใหญ่ แต่สุดท้ายก็คิดได้ว่าช่างหัว(เขาเอง)เถอะ...ไม่เหลืออะไรจะเสียแล้วจึงได้สูดลมหายใจเฮือก ก่อนจะพูดออกมาชัดถ้อยชัดคำ
“อาทิตย์เมาแล้วปากหมามากครับ”
“นั่นไง..กะอยู่เชียว”
ปิ่นหยกลอบมองเสี้ยวหน้าของคนที่ขับรถอยู่ อาทิตย์เองพออายุเยอะขึ้นแล้วก็คงรูปลักษณ์ประมาณนี้ มันน่าตลกที่หลังจากได้คุยกับแม่เพชรบรรยากาศระหว่างเขาและผู้ใหญ่ข้างกายก็เหมือนกับเชือกซึ่งผูกเป็นปมตึงจนเกือบขาดแต่แล้วอยู่ ๆ ปมนั้นก็ค่อยคลายตัวออกกลายเป็นเส้นเชือกหย่อน ๆ กองขยุกขยุยอยู่บนพื้น ยังแก้ให้เป็นเส้นสวยงามไม่สำเร็จแต่ก็ไม่ได้ตึงเปรี๊ยะจนหายใจไม่ทั่วท้องอย่างก่อนหน้านี้
แต่ให้ว่ากันตามจริง...ไอ้กองเชือกพันกันอีนุงตุงนังนี่มันคาใจชะมัดเลย
“คุณเองก็ไม่ได้อยากให้ผมเป็นลูกหรอกใช่ไหมครับ”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“คุณแค่รู้สึกผิดต่อแม่พลอย ต่อคนอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการกระทำไร้ความรับผิดชอบของตัวเอง”
อานนท์ขยับมุมปากยักยิ้มพึงใจ กระนั้นคิ้วก็ยังขมวดเป็นปมอยู่กลางหน้าผาก
“เธอเป็นเด็กฉลาด แถมยังพูดตรงอีกด้วย”
“...ขอโทษครับ”
เขาโบกมือเป็นทำนองว่าอย่าใส่ใจ “ฉันรู้สึกผิดต่อแม่ของเธอ และขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดต่อภรรยาของฉัน อาทิตย์ แล้วก็อันนา”
เด็กหนุ่มพยักหน้า อีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก หากไม่รู้สึกอะไรเลยต่างหากจึงเรียกว่าผิดมนุษย์มนา
“เธอพอจะเข้าใจความทรมานที่อยู่กับฉันมาเนิ่นนานนี้หรือเปล่า ฉันรักภรรยาของฉัน รักลูก ๆ ทั้งสองคน” เขาหยุดพักครู่หนึ่ง เพื่อปรับสีหน้าให้เป็นปกติ พูดถึงเรื่องพวกนี้ทีไรก็เจ็บปวดที่ไหนสักแห่งขึ้นมาทุกครั้งกับความรู้สึกผิดซึ่งหลอกหลอนเขามาหลายปี “...แต่ก็ยอมรับว่าเคยรักกิ่งพลอยจริง จนถึงวันที่รู้ว่าเธอจะแต่งงานก็ยังอดสะเทือนใจอยู่ลึก ๆ ไม่ได้ เรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้”
“คุณก็เลยพยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อชดเชยความรู้สึกผิดในใจ?”
“จะว่างั้นก็ได้”
ปิ่นหยกขมวดคิ้ว จด ๆ จ้อง ๆ อีกฝ่ายอยู่ครู่ใหญ่ สุดท้ายก็ทนต่อความค้างคาใจไม่ไหวเอง
“คุณอานนท์..ผมถามจริง ๆ คุยกันแบบเปิดอกเลย”
“ว่ามาสิ”
“คืนนั้นคุณมีอะไรกับแม่พลอยจริงหรือครับ”
ถามตรงดีจริงเด็กอะไร
“ถ้าให้พูดความจริงเลยคือฉันจำไม่ได้ ตลกดีไหม แต่องค์ประกอบหลายอย่างมันทำให้น่าสงสัย ซึ่งให้เล่ารายละเอียดเลยคงไม่เหมาะกับเด็กเท่าไหร่” ชายหนุ่มเหลือบมองกลับมาแวบหนึ่งแล้วหันไปสนใจเส้นทางตรงหน้าต่อ “...อย่างที่บอกว่ามีเหล้า..”
เหล้าอีกแล้ว
“....เหล้านี่แย่นะครับ” เขาเปรย ความหงุดหงิดใจเจืออยู่ในสีหน้าด้วยสาเหตุทั้งเรื่องที่ไม่ได้คำตอบชัดเจนและจากความทรงจำซึ่งมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาเกี่ยวข้องครั้งก่อน ๆ
“ผมก็สั่งห้ามไอ้ลูกเจี๊ยบกินอีกเด็ดขาด”
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ? …สั่งห้าม?”
รู้สึกได้เลยว่ารถซึ่งเคลื่อนตัวไปเนิบนาบถึงกับกระตุกไปวูบหนึ่ง
ว้อยยยยยย! ปากหนอปาก! นิสัยปากไวอย่างนี้ต้องแก้ยังไงถึงจะหาย
“....คือ....ผมหมายถึงอาทิตย์”
“ลูกเจี๊ยบเหรอ..”
อานนท์ทวนคำแล้วถึงกับหลุดหัวเราะออกมายกใหญ่ บรรยากาศคร่ำเครียดระเหยเป็นควันแล้วโดนเป่าออกทางท่อไอเสียรถเรียบร้อย ที่แย่คือทำไมเขาต้องหน้าร้อนผ่าวไปหมดอย่างนี้ก็ไม่รู้
“ฟังดูก็เหมาะดีนะ”
ชายหนุ่มสังเกตอาการผู้เยาว์ด้านข้างด้วยหางตา ทุกครั้งที่มีเรื่องของอาทิตย์ปรากฏในบทสนทนาเป็นต้องได้เห็นปฏิกิริยาน่าสนใจซึ่งเขาเชื่อว่าไม่ได้คิดไปเองจากเด็กคนนี้
“เดาว่าคงสนิทกันในระดับหนึ่งเลยใช่ไหมถึงสั่งห้ามได้”
“.....”
สีหน้ากึ่งระแวงปนวิตกจริตซึ่งพยายามทำขรึมแต่ไม่สำเร็จของปิ่นหยกทำให้เขาเกือบหัวเราะออกมาอีกแล้ว
“อย่าเครียดสิ...แค่ถามในฐานะพ่อ....”
“??” เด็กหนุ่มชะงัก หันมาเลิกคิ้วพร้อมส่งสายตากดดันซึ่งเดาว่าเจ้าตัวคงไม่ได้ตั้งใจจนเขาต้องพูดต่อให้ครบ
“...ของเพื่อน”
“อ้อ....ครับ....” อีกฝ่ายพึมพำ
“ก็เรียนห้องเดียวกัน แถมเป็นรูมเมทกันด้วย”
“แล้วยังทำงานด้วยกันอีก” เขาช่วยต่อ “อย่างนี้แทบจะตัวติดกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเชียวนะ”
ปิ่นหยกนั่งยุกยิก คุยเรื่องอื่นกันอยู่ดี ๆ ทำไมถึงเข้าประเด็นนี้ไปได้ นึกตัดพ้ออยู่ในใจว่าคู่สนทนาเขาช่างขี้โกงเป็นบ้าที่สามารถเบนทิศทางจากเรื่องซึ่งตัวเองกำลังถูกไล่ต้อนมาเป็นฝ่ายหัวเราะใส่เขาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทันรู้ตัว หรือเป็นเพราะตัวเขาเองที่แพ้ทางในด้านชั้นเชิงเสียราบคาบ
ทิวทัศน์ด้านนอกตัวรถเริ่มกลับมาคุ้นตาบอกให้รู้ว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะกลับถึงร้าน ช่วงนี้ลาบ่อยอู้บ่อยเสียจนถ้าโดนหักเงินเดือนจะไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย รถควรเลี้ยวขวาข้างหน้านี้ ทว่าสารถีหน้ามึนก็ยังไม่คิดเปิดไฟเลี้ยวหรือชะลอความเร็วรถสักทีจนทำท่าจะออกนอกเส้นทาง เห็นท่าไม่ดีเลยรีบท้วงก่อนอีกฝ่ายได้มีโอกาสทำเนียนขับเลยไปไกลกว่านี้
“ไปไหนครับ!?”
“อ้าว...โดนจับได้ซะแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นทีเล่นทีจริงกลั้วหัวเราะ หลังออกมาจากบ้านเขามาดูจะอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน
“แวะหาอะไรกินกันก่อนไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากรีบกลับแล้ว”
“ให้อาทิตย์รอหน่อยไม่ได้หรือ”
ปิ่นหยกทำหน้าตาตื่น “ผมจะกลับไปทำงานต่อต่างหาก”
“ล้อเล่นเท่านั้นเอง” อานนท์เผลอยิ้มชอบใจ หักพวงมาลัยให้รถเลี้ยวไปในทิศทางที่ควรจะเป็น ขืนบังคับพาไปไหนไม่รู้เจ้าเด็กนี่จะทำตัวบ้าบิ่นขู่กระโจนลงจากรถอย่างครั้งก่อนอีกหรือเปล่า
“เธอนี่เป็นคนตลกจริง”
“.....”
และเขาได้รับสายตาค่อนขอดแบบเดียวกับที่กิ่งพลอยชอบทำในอดีตเวลาโดนเขาแกล้งอำโน่นนี่กลับมา เห็นแล้วก็อดไม่ได้จะเอื้อมมือไปยีผมเสียจนยุ่งเหยิง มานึกตกใจกับตัวเองในอีกไม่กี่วินาทีให้หลังว่าเขารู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้มากกว่าที่คิด จากตอนแรกแค่อยากรับผิดชอบการกระทำตัวเอง ถึงตอนนี้เผลอรู้สึกไปแล้วว่าหากมีลูกชายแบบปิ่นหยกอีกสักคนชีวิตคงสนุกสนานครึกครื้นดีไม่น้อย
ล้อรถนิ่งสนิทลงเยื้องกับทางเข้าร้านเค้กทานตะวันอยู่นิดหน่อย อานนท์เลือกไม่จอดตรงหน้าร้านเพื่อเลี่ยงการเผชิญหน้ากับลูกชายตัวเองซึ่งมีโอกาสเป็นไปได้สูง เจอแล้วเดี๋ยวก็อดไปนั่งพูดคุยด้วยนาน ๆ ไม่ได้อีก
หันไปเห็นปิ่นหยกยกมือไหว้ ร่างโปร่งทะมัดทะแมงขยับตัวเตรียมลงจากรถ แต่การเคลื่อนไหวกลับชะงักลงเพราะเขาขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน
“สมมตินะ...แค่สมมติเฉย ๆ ถ้าเราเป็นพ่อลูกกันจริง”
เด็กหนุ่มนั่งนิ่ง มองหน้าเขาด้วยสายตาครุ่นคิด ริมฝีปากเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรงแต่ไม่ได้ตอบ และเขาก็ไม่คิดว่าเป็นเรื่องเหลือบ่ากว่าแรงกับการนั่งรอให้เจ้าตัวพูดอะไรกลับมาสักอย่าง
“...เธอคิดว่าไง”
ปิ่นหยกเป็นฝ่ายละสายตาออกมาก่อนแต่ไม่รู้ควรมองไปที่ไหนจึงเปลี่ยนไปจับจ้องกับหัวเข่าสองข้างของตัวเอง เรื่องนั้นเขาก็ยังไม่แน่ใจคำตอบ ถึงพยายามบอกอะไรไปตอนนี้แต่ใครจะรู้ว่าตอนแจ้งผลตรวจจริง ๆ อีกหนึ่งสัปดาห์ให้หลังแล้วยังสามารถทำตามความคิดเดิมได้อยู่หรือเปล่า
“ผม....ยังไม่รู้ครับ...” เขาผลักประตูแล้วพาตัวเองออกจากรถ หันกลับมายืนลังเลอีกหนึ่งอึดใจก่อนจะเอ่ยเสียงจริงจังให้ได้ยินไปถึงเจ้าของพาหนะคันงาม
“แต่ผมคิดว่าคุณเป็นคนแก่เฟอะฟะความจำแย่ หน้ามึน แล้วก็ติดจะเพี้ยนหน่อย ๆ”
ถือว่าปิ่นหยกใจกล้ามากทีเดียวสำหรับการแสดงความเห็นอย่างนั้นออกไป คนที่นั่งหน้าเหวอหลังจากได้ยินถ้อยคำบรรยายของเขาอยู่นี่น่ะหรือจะเป็นพ่อแท้จริงเขาไปได้ ...บ้าแล้ว เขาเชื่อแม่เพชร หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่พยายามบอกตัวเองให้มั่นใจ
“ผมไม่ใช่ลูกคุณหรอก...เชื่อสิ”
ก่อนเขาจะปิดประตูแล้ววิ่งหายลับเข้าร้านเค้ก ทิ้งอานนท์นั่งหัวเราะกับตัวเองเพียงลำพังในรถหลังตั้งตัวติดในที่สุดกับความเห็นตรงไปตรงมาซึ่งน้อยคนนักจะกล้าพูดกับเขาแบบนี้
..................................................................
............................................
.
.
.
.
.
.
“กลับช้าจัง” อาทิตย์แทบจะกระโดดกอดคนตรงหน้า พอเข้าใจความรู้สึกคิมว่าทำไมชอบเกาะปิ่นหยกนัก ตัวกำลังน่ากอดเลยทีเดียว
“ธุระเยอะไปหน่อย”
ร่างโปร่งยกมือผลักเขาออกไม่จริงจังนัก ประเมินแล้วเดี๋ยวต้องสบถอะไรสักอย่างออกมาเป็นแน่เลยชิงพูดเรื่องอื่นก่อน
“มีลูกค้าถามถึงนายด้วย”
ปิ่นหยกทำตาโต อาจเป็นพี่สาวหนึ่งในลูกค้าประจำที่ชอบมีขนมมาเผื่อบ่อย ๆ
“แล้วมีฝากของอะไรมาให้ด้วยหรือเปล่า”
“มี”
“ไหน?”
“แต่ฉันบอกว่าไม่ต้องแล้ว”
“ห๊ะ!?”
“บอกไปว่านายมีแฟนแล้ว ให้ของบ่อย ๆ เดี๋ยวแฟนหึง”
บรรยายไม่ถูกเลยว่าเขาอยากจับมันฆ่าหมกส้วมขนาดไหน ติดที่ว่าตัวใหญ่ขนาดนี้เดี๋ยวส้วมเต็มเร็วเลยเปลี่ยนเป็นผลักหัวทิ่มแทน
“เลวววว!! ไอ้ตัวขัดลาภ!!”
“อุตส่าห์ไม่พูดแล้วนะว่าแฟนคนนั้นคือฉันเอง” ท่านชายเงยหน้าขึ้นมาทำเสียงน่าสงสารพร้อมแจกแจงเหตุผลซึ่งไม่ช่วยเรียกคะแนนกลับมาแม้แต่น้อย “กลัวนายเรตติ้งตก”
ปิ่นหยกยกมือขึ้นนวดขมับ รู้สึกปรับอารมณ์ไม่ค่อยทันขึ้นมาพิกล เมื่อตอนกลางวันเขาเพิ่งสู้รบปรบมือกับคุณพ่อมึนใหญ่ที่ขนเอาอดีตขมุกขมัวอะไรมาไม่รู้ตั้งมากมาย พาไปโดนแม่เพชรต่อยเรียกสติมาหนึ่งครั้ง ก่อนจะโดนหิ้วกระเตงไปแลบเอกชนเข้าขั้นตอนนู่นนี่นั่นเพื่อตรวจดีเอ็นเอซึ่งกว่าจะรู้ผลก็ต้องทนวุ่นวายใจไปอีกหนึ่งสัปดาห์เต็ม นั่งรถกลับมาพร้อมดำเนินบทสนทนาซึ่งให้อารมณ์ประหลาดกับหนุ่มใหญ่ตัวต้นเหตุเรื่องวุ่นวาย สุดท้ายมาจบที่พฤติกรรมเพี้ยน ๆ อย่างน่าโดดเตะของคุณชายหน้าหล่อผู้เป็นลูก คนตระกูลนี้คิดจะทำชีวิตเขาสับสนอลหม่านไปถึงไหนกัน...?
“เวรเอ๊ย อยู่กับแกแล้วปวดหัวฉิบหาย”
“ปวดหัวได้ แต่ไม่ปวดใจแน่นอนครับ”
...ถึงกับขนลุก
“เสี่ยวบัดซบ!! ไปขุดมาจากไหนวะ!”
“พี่แววสอนมา”
เสียงทุ้มไขข้อสงสัยยิ่งพาลจะทำให้ไมเกรนขึ้น คนร้านนี้เป็นอะไรกันไปหมด ไอ้ตัวสูงตรงหน้านี่ก็เกิดอยากทำตัวเป็นลูกไก่ใสซื่อ ใครสอนอะไรมาท่านชายเอามาใช้หมด ไม่ไหวจะเคลียร์แล้วจริง ๆ ได้แต่บ่นออกมาเสียงอ่อนแรง
“เออ...กรูยอม”
“จริงเหรอ!?”
ปิ่นหยกขมวดคิ้ว นึกสงสัยว่าอีกฝ่ายจะดีใจทำไมมากมายอยู่นานกว่าจะรู้ตัวว่าเพิ่งพูดอะไรออกไป คงไม่ใช่ว่าลูกเจี๊ยบน้อยทำมึนตีความไปไกลแล้วใช่ไหม
“งั้นคืนนี้เลยนะครับ หลังอาบน้ำเสร็จ”
อาทิตย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับมีเลศนัย ถ้าเป็นลูกหมาคงต้องบอกว่าออกอาการหูตั้งหางกระดิก แต่เป็นลูกไก่อาจนึกภาพเอาว่ากำลังตีปีกพั่บ ๆ อยู่แทนน่าจะพอไหว
เดี๋ยวนะ...ชักไปกันใหญ่แล้ว
“.....คืนนี้อะไร!?”
“ก็บอกยอมแล้วไง”
“ไม่ใช่ยอมแบบนั้น!”
“รู้เหรอฉันหมายถึงแบบไหน” ใบหน้าคมโปรยยิ้มกรุ้มกริ่ม กดเสียงลงต่ำได้ยินแล้วชวนให้ใจกระเด้งมาออกสเต็ปอยู่นอกซี่โครง “..ปิ่นหยกลามก”
อ้าว..ตกลงกรูผิด?
แต่อย่างมันมีหน้ามาว่าคนอื่นเขาแบบนี้ด้วยเรอะ!?
“อาทิตย์ครับ” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม มีอันต้องได้งัดมุกนายปิ่นหยกผู้มารยาทงามพูดจาไพเราะเสนาะหูมาใช้อีกแล้ว
“...อย่าดื้อสิ.......นะ?”
อีกฝ่ายทำสีหน้าประหลาดใจเพียงแวบหนึ่งแล้วจึงก้มลงงับเบา ๆ ที่ปลายจมูกเขา
“อือ...ไม่ดื้อ ปิ่นหยกพูดเพราะน่ารักจัง”
ไอ้ลูกเจี๊ยบลามปาม...ได้ทีเอาใหญ่นะเมิง!
“ฉันยังไม่พร้อม...”
อาทิตย์ดูจะสนุกสนานกับการยื่นหน้ามางับ ๆ ปล่อย ๆ อยู่แถวจมูก ไม่รู้ชอบใจอะไรนักหนา แม้แต่ตอนถามออกมาริมฝีปากก็ยังง่วนอยู่ที่เดิมไม่ยอมห่าง “แล้วเมื่อไหร่จะพร้อม”
เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดโดยไม่รู้ตัว ถอยห่างออกมานิดหน่อยก่อนจะโดนกินเข้าไปทั้งจมูก กว่าผลตรวจดีเอ็นเอจะออกก็ปาเข้าไปตั้งอีกหนึ่งสัปดาห์ ถึงแม้เชื่อใจในคำพูดแม่เพชรแต่จะให้ทำตัวเหมือนเป็นคู่รักไปมากกว่านี้คงทนต่อความรู้สึกผิดบาปไม่ได้หรอก
“อีกอาทิตย์นึงค่อยคุยกันใหม่”
แต่ไม่ได้หมายความว่าถ้าไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วสัปดาห์หน้าจะยอมมอบกายถวายร่างหรอกนะ เขาแก้ต่างให้ตัวเองในใจ สถานการณ์จวนตัวขอเอาให้รอดคืนนี้ไปได้ก่อน ที่เหลือค่อยว่ากันทีหลัง
“หนึ่งอาทิตย์? มีความหมายหรือมีเรื่องอะไรที่ฉันควรรู้หรือเปล่า”
อาทิตย์สบตาเขานิ่ง แม้แววตาไม่ได้สื่อไปทางกดดันหรือคาดคั้น แต่ความหวั่นไหวลึก ๆ ซึ่งฉายอยู่ในนั้นทำให้เขาอึดอัดใจบอกไม่ถูกจนต้องถอนหายใจยาวออกมาแทบเกลี้ยงปอด
พอเถอะ...เขาเหนื่อยจะปิดบังแล้ว
“..เดี๋ยวเล่าให้ฟัง”
To be continued…
===================================
เราก็ยังอดอรั๊งหนุ่มใหญ่อยู่ลึก ๆ ไม่ได้ค่ะ (ฮาา)
ขอบพระคุณงาม ๆ ทุกคอมเม้นต์และที่ช่วยแก้คำผิดให้ด้วยค่ะ *ฟัด* :กอด1: :L2: :pig4: :pig4: :pig4:
แล้วพบกันตอนหน้า ตอนพิเศษวันเกิดอาทิตย์ 19/09/55 จะพยายามปั่นให้ทันค่ะแฮ่ก ๆ
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
โซนของแถม
ต่อจากรูปเมื่อของแถมครั้งก่อน เห็นแล้วเลยอยากเอามาลงสีเล่นหน่อยนึค่ะ
(http://fc01.deviantart.net/fs71/f/2012/261/d/f/pin_artidshot_resize_by_xx_rainyday_xx-d5f4bza.jpg)
แล้วก็เลยตามมาด้วยรูปนี้ เดี๋ยวจะไม่เท่าเทียมเลยต้องผลัดกันเด็กบ้าง
(http://fc09.deviantart.net/fs71/f/2012/261/8/1/shota02_resize_by_xx_rainyday_xx-d5f4d5p.jpg)
แอบตัดเส้นไว้ด้วยล่ะ ไม่รู้จะว่าได้ลงสีไหม
(http://fc00.deviantart.net/fs70/f/2012/261/3/0/shota_line_resize_by_xx_rainyday_xx-d5f4c07.jpg)
ส่วนนี่เห็นเสื้อแบบที่วัยรุ่นชอบใส่แล้วเผลอคิดค่ะ 555
(http://th07.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/261/e/c/doodle13_by_xx_rainyday_xx-d5f4bzz.jpg)
(http://th08.deviantart.net/fs70/PRE/f/2012/261/7/2/doodle14_by_xx_rainyday_xx-d5f4bzj.jpg)
"...ก็ปิ่นหยกไม่ยอมใส่เสื้อพวกนั้นดี ๆ นี่"
ปิดท้าย
(http://fc09.deviantart.net/fs71/f/2012/261/5/8/ch36_by_xx_rainyday_xx-d5f4bz1.jpg)
พบกันครั้งหน้าวันเกิดอาทิตย์ค่ะ >w<
-
ลูกเจี๊ยบน้อย ทำตัวน่าดีดมากนะ
อัตราการลวนลามเข้าเกณฑ์อันตรายขึ้นทุกที
ตอนอยู่ห่างแม่ไก่เป็นชายเฉื่อย
แต่พอใกล้หน่อยก็เป็นชาเลื้อย
ตาคนนี้นี่มัน...
-
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
รอตอนพิเศษวันเกิดเจี๊ยบ (ขอให้ได้แม่ไก่ผูกโบว์) :impress2:
ป.ล. รูปน่ารักทุกรูปเลยค่ะ :-[
-
... เชื่อสิ ปิ่นหยกกะคุณอาไม่ได้เป็นพ่อลูกกันจริงๆ
เพราะอย่างน้อยปิ่นหยกก็เมาแล้วร้องไห้ ไม่ได้เมาแล้วปากหมานะเออว์
เหล้าหนะ... ไม่ใช่ไม่ดีอย่างเดียวนะ มันก็มีทั้งดีและไม่ดีแหละ
อย่างน้อยเหล้าก็ช่วยให้เราลืมเรื่องบางเรื่องเวลาที่ปวดใจหนึบๆ ได้นะ
แม้ว่าหลังที่สร่างเมาแล้วเราก็ยังจำเรื่องนั้นได้ แต่แค่ลืมไปชั่วขณะมันก็ดีไม่ใช่เหรอคะ (ข้ออ้างของสาวขี้เมา แอร๊ยยย)
ไม่ค่อยได้กินค่า ไม่ค่อยได้กิน เหล้าไม่ดีต่อสุขภาพตับ
จริงๆ กำลังรอน้องอาทิตย์มาก๊งด้วยกัน ถ้าปากหมามา เราจะงับปากซะเลย (เฟี้ยวปะหละ)
ตอนหน้า... อาทิตย์จะได้รู้ความจริงที่ปิดตายมาตั้งนานแล้วสินะ
เราจะได้รู้ซะทีว่าอาทิตย์กะปิ่นหยกจะเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันหรือไม่ (แต่ไม่หรอก เชื่อหนูสิ)
ป.ล. อร๊างหนุ่มใหญ่อย่างคุณอา แต่ชอบกินเด็กแบบอาทิตย์มากกว่า (หนูไม่ชอบคนแก่อะค่าาาา)
-
“..ปิ่นหยกลามก"
กร๊ากกกกกกก พูดมาได้เต็มปากเต็มคำนะไอ้ลูกเจี๊ยบ!!!
อีกหนึ่งสัปดาห์ก็จะได้รู้ความจริงกันเสียที
ตอนหน้าตอนพิเศษวันเกิดไอ้ลูกเจี๊ยบ
ขอแม่ไก่ผูกโบว์แดงเป็นของขวัญนะคะ
คนเขียนสู้ ๆ ^^
-
มึนใหญ่เป็นคนแก่เฟอะฟะจริงๆแหล่ะเนอะ
แล้วที่ว่าพอเมาแล้วปากหมา มันสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นนี่เอง
ลูกเจี๊ยบนี่มันทั้งน่ารักทั้งน่าหมั่นไส้ที่สุด
น่ารักแบบมึนๆอ่ะนะ
เป็นกำลังใจให้ปิ่นหยก แค่อาทิตย์เดียวก็รู้ความจริงแล้วนะ
เชื่อที่แม่เพชรบอก สู้ๆ
-
การ์ตูนน่ารักมากค่ะ o13
รู้สึกโล่งใจนิด ๆ และคิดว่าคุณอานนท์น่าจะคิดไปเองมากกว่าเนอะ รอผลตรวจดีเอ็นเอดีกว่า
อาทิตย์อ่ะน่ารัก มีหวงปิ่นหยกสกัดคนเอาขนมมาให้ แล้วเค้ามางับจมกจมูกอะไรกั๊น หวานไปมั้ย :-[
แต่เวลาปิ่นหยกพูดเพราะ ๆ บ้าง น่ารักมากเลยอ่ะ อร๊างงงง~ (คนอ่านก็เพ้อตามลูกเจี๊ยบไปละค่ะ)
ขอบคุณค่ะ
-
มึนใหญ่เป็นคนแก่เฟอะฟะจริงๆแหล่ะเนอะ
แล้วที่ว่าพอเมาแล้วปากหมา มันสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นนี่เอง
ลูกเจี๊ยบนี่มันทั้งน่ารักทั้งน่าหมั่นไส้ที่สุด
น่ารักแบบมึนๆอ่ะนะ
เป็นกำลังใจให้ปิ่นหยก แค่อาทิตย์เดียวก็รู้ความจริงแล้วนะ
เชื่อที่แม่เพชรบอก สู้ๆ
-
มึนใหญ่เป็นคนแก่เฟอะฟะจริงๆแหล่ะเนอะ
แล้วที่ว่าพอเมาแล้วปากหมา มันสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นนี่เอง
ลูกเจี๊ยบนี่มันทั้งน่ารักทั้งน่าหมั่นไส้ที่สุด
น่ารักแบบมึนๆอ่ะนะ
เป็นกำลังใจให้ปิ่นหยก แค่อาทิตย์เดียวก็รู้ความจริงแล้วนะ
เชื่อที่แม่เพชรบอก สู้ๆ
-
มึนใหญ่เป็นคนแก่เฟอะฟะจริงๆแหล่ะเนอะ
แล้วที่ว่าพอเมาแล้วปากหมา มันสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นนี่เอง
ลูกเจี๊ยบนี่มันทั้งน่ารักทั้งน่าหมั่นไส้ที่สุด
น่ารักแบบมึนๆอ่ะนะ
เป็นกำลังใจให้ปิ่นหยก แค่อาทิตย์เดียวก็รู้ความจริงแล้วนะ
เชื่อที่แม่เพชรบอก สู้ๆ
-
มึนใหญ่เป็นคนแก่เฟอะฟะจริงๆแหล่ะเนอะ
แล้วที่ว่าพอเมาแล้วปากหมา มันสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นนี่เอง
ลูกเจี๊ยบนี่มันทั้งน่ารักทั้งน่าหมั่นไส้ที่สุด
น่ารักแบบมึนๆอ่ะนะ
เป็นกำลังใจให้ปิ่นหยก แค่อาทิตย์เดียวก็รู้ความจริงแล้วนะ
เชื่อที่แม่เพชรบอก สู้ๆ
-
ปิ่นหยกน่ารัก :impress3:
-
ไม่นานความจริงทุกอย่างก็จะเปิดเผย!! ลุ้นๆๆ
-
แรกๆก็คิดว่าส่งพ่อลูกนี่น่ากลัวแปลกๆ
หลังๆกลับคิดว่ามันจะติงต๊องกันไปไหน 555555 :m20:
ปล. แต่ตอนงับจมูกกันนี่สยิวกิ้วมากค่ะ เล่นกันแบบนี้บ่อยๆนะคะ ป้าชอบ อรั๊ยยยย :-[
-
ไอ้คำว่า อือ ไม่ดื้อ เนี่ยขอซื้อได้ไหมอย่ามาทำตัวน่ารักเกินหน้าเกินตาแม่ไก่นะเจ้าลูกเจี๊ยบ 555
-
ถึงว่าไอ้ลูกเจี๊ยบเมาแล้วปากหมาเหมือนใครที่แท้ก็พ่อมึนใหญ่นี่เอง
-
ฮา อีกหนึ่งอาทิตย์เย๊เย แต่ชอบรูปสุดท้ายนะ
มะหม๊าฮะ เจี๊ยบสะพรึง ฮ่าๆ o13
-
ชอบบบบบบบบบบ งานอดิเรกของแม่ไก่ :pigha2:
-
คุคุ น่ารักอ๊ะ >w<
-
Like father, like son...
-
:กอด1:
-
เจี๊ยบมันแลดูฮอร์โมนพุ่งพล่านดีจังเนาะ เอะอะนัวเนียๆแม่ไก่เค้าตลอด :m12:
อย่าได้เปิดช่องให้เชียว ไม่งั้นลูกเจี๊ยบคลุกวงในทันที
สงสัยอยากเลื่อนขั้นเป็นพ่อไก่เต็มแก่แล้วมั๊งนั่น :impress2:
ปล.หวังอีก1อาทิตย์ปิ่นหยกจะยอมเจี๊ยบมันจริงๆนะ ยังไงก็อย่าเผลอโดนเค้าฟันเอาซะอีกล่ะ เจี๊ยบเอ๊ย! 555+ :m20: :m20: :m20:
-
อีกหนึ่งอาทิตย์จะคลี่คลายแล้วซินะ หายเครียดสักที
รู้สึกว่าคุณอาทิตย์จะถอดนิสัยคุณอานนท์มาทุกอย่างเลยนะ
-
หนี่งสัปดาห์ที่รอลุ้น หลังจากนั้นลูกเจี๊ยบคงได้ทำอะไรตามใจมากขึ้น :กอด1:
-
เจี๊ยบจ๋า...รออีกอาทิตย์เดียวนะ แล้วค่อย :z1:
คุณพ่อกับคุณลูกเวลาเมาปาก...เหมือนกันได้อีก :เฮ้อ: แต่อย่างไงก็รักเจ้าเจี๊ยบเหมือนเดิม (ร้ากกก ตลอดทุกสถานการณ์ :-[)
รูปวาดน่ารักอ่ะ...เจ้าเจี๊ยบขี้หึง+แม่ไก่ขาโหด มันเข้ากันแบบมึนๆ สไตล์เจี๊ยบๆ :z2:
ปล. รอตอนพิเศษวันเกิดเจ้าเจี๊ยบของฉ้านนน
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ปิ่นหยกพูดตรงซะจนมึนใหญ่หน้าเหวอเลย
========
ส่วนลูกเจี๊ยบก็ยังหยอดแม่ไก่เหมือนเคย :impress2:
รอผลตรวจเลือดค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
เจี๊ยบน่าฟัด
แต่แม่ของเจี๊ยบน่าฟัดยิ่งกว่า
รออ่านจ้าาาา
-
รูปน้องปิ่นกับเจ้าลูกเจี๊ยบน่ารักมากๆ
ยิ่งรูปแรกลงสีแล้วชอบสุดๆ เลย o13
-
พ่อ-ลูกคู่นี้มันเป๊ะตั้งแต่หน้าตายันนิสัย
รูปน่ารักมากๆ
-
น่ารัก *น้ำตาปริ่ม*
ปิ่นหยกน่ารักมากกกกก อยากกอดด
ลูกเจี๊ยบก็น่ารักค่าา ฮ่าา
ปิ่นหยกจะเล่าจริงดิ เจี็ยบมันหงอยมั้ยอ่ะ
แล้วมันจะงอนพ่อมันมั้ยเนี่ยยย - -/*
-
ไม่ได้เป็นพี่น้องกันหรอก ฟันธง!!
-
คุณอานนท์ขี้ตู่นี้หว่า :angry2: ขี้ลืมเมาแล้วปากหมาเหมือนลูกไก่ ..ลูกกะพ่อนิสัยเหมือนกันจริงมึนๆมั่วเนียนเข้าข้างตัวเองตลอด(~_~;)
เชื่อแม่เพชรค่ะ :กอด1:
-
ในที่สุดก็อ่านจบสักที -_,- ผมอ่านตั้งแต่เมื่อคืน.. นะตอน 37 เนี่ย แต่ต้องจรลีไปอ่านหนังสือสอบซะก่อน T_,T
วันนี้..เลยเนียนมาเปิดคอมอ่านไอ้เจี๊ยบต่อ อะคึอะคึ -..- .. ชอบแม่เพชรครับ เธอ..แบบว่าสมัยสาวๆ คงห้าวน่าดู
ทำไมกันนะ ผมถึงแอบเชียร์พ่อไอ้เจี๊ยบกับแม่เพชร? ..บ้าไปแล้ว (กุมขมับทำหน้าบักแสง) ..มันคงเป็นไปบ่ได้กา ♥
แอบชอบไอ้เจี๊ยบตรงที่บอกลูกค้าปิ่นหยกว่า มีแฟนแล้ว ..พูดไป ทำหน้ามึนไปอะดิ -..- แล้วพ่อคุณก็เสี่ยวสุดยอดครับ 55
คุณอานนท์เวลาเมาปากหมา.. อืม เชื้อไม่ทิ้งแถวครับ หน้ามึนๆ ปากหมาๆ ดูแล้วโคตรแบด เซ็กกุซี่ดีแท้ คึคึ ♥
-
ลูกเจี๊ยบชักกล้าใหญ่แล้วนะ ฮาาา
(รูปน่ารักม๊ากกกกกกกก)
-
โอยยยยย อาทิตย์น่ารัก
:กอด1:
-
:-[
น่ารักจัง
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก อาทิตย์กะ ปิ่นหยก
แต่ไม่หลงรักคนเขียนหรอกนะ :laugh:
อั๊ยย๊ะ ล้อเล่นๆ :กอด1:
-
:a5: แหม คุณอานนท์ มีชั้นเชิงแค่ไหน ก็แพ้แม่ไก่
เหมือนลูกเจี๊ยบแพ้แม่ไก่เลยยย
:L2: :L2: อยากอ่านต่อแล้ววว รอๆ
-
:m20: สรุปแล้ว อาทิตย์ได้พ่อมาแบบเต็มๆสินะคะ
แต่ชอบจริงๆเลย ไอ้ประโยคที่น้องปิ่นพูดอ่ะ *เสี่ยวบัดซบ* :laugh:
-
การ์ตูนสวย น่ารักมาเลย น่าจะสั่งทำคอลเลคชั่น "แม่ไก่" กับ "ลูกเจี๊ยบ" ออกมาจริงๆ เนอะ
-
โล่งใจมากกกกกก ถึงผลตรวจดีเอ็นเอยังไม่ออก แต่ก็เชื่อมั่นแล้วว่าแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันแน่ๆ :monkeysad:
เราก็ลืมไปเลยนะว่าตระกูลนี้ถ้าได้กินเหล้าแล้วนิสัยเปลี่ยน พ่อลูกนี่เหมือนกันเด๊ะ :laugh:
เจ็ดวันนับจากนี้แม่ไก่ก็เตรียมตัวเตรียมให้ลูกเจี๊ยบจิกได้เลย :haun4:
-
งานนี้พิสูจน์กันไปเลย แต่เชื่อว่าต้องไม่ใช่แน่นอน เราเชื่อแม่เพชร
ของแถมน่ารักตลอดเลย
-
o18 :กอด1: :o8:
-
เห้อออออออออออออออ โล่งงงงไปเปราะนึง
เหลือแค่เอาผลตรวจมายืนยันว่าไม่ใช่ !!!
หื้มมมมมมมม คุณอานนนท์เมาแล้วปากหมา ไอ้ลูกเจี๊ยบได้นิสัยนั้นมาเต็มๆเลยนะ :m16:
-
อีกหนึ่งอาทิตย์เองงง
อดทนรอนะลูกเจี๊ยบบบ :laugh:
-
อัตราการอยู่รอดของเวอจิ้นที่ปิ่นหยกเพียรรักษาเริ่มลดลงทุกวันๆแล้วเนี่ย
แล้วถ้าผลออกมาว่าไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ ไม่ใช่ว่าปิ่นหยกจะดีใจจนสมยอมหรอกนะ (คิดบ้าอะไรเนี่ยย)
ชอบอาทิตย์มาก โอ้ยย เป็นผู้ายที่ถ้าได้อยู่ใกล้ๆคงหงิงตาย พ่อคุ๊ณณณ ทำไมทำะไรได้ละมุนละไมแบบนี้ฮะ
อีบรรยากาศตอนงับจมูกปิ่นหยก ถ้าเป็นตัวคนจริงๆ คงน่ารักน่าเอ็นดูจนอยากอัดคลิปลงโซเชียลเน็ตเวิคให้ดังกันไปข้าง วะฮ่าฮ่า
คุณอานนท์ด้วย ดูท่าทางจะเป็นพ่อตาที่ไว้ใจได้ ไม่มีทางใจร้ายกะลูกสะใภ้(?)แน่นอน ปิ่นหยกออกจะน่ารักเข้าตากรรมการขนาดนี้
ชอบบรรยากาศรอบตัวอาทิตย์ปิ่นหยกทุกตอนเลย มันชมพูวิ้งๆ มันช้าๆละเมียดละไม ว่าแล้วก็กลับไปอ่านใหม่ดีกว่า...
-
เพิ่งอ่านจบสนุกมากเลย ทั้งเศร้า ทั้งตลก แล้วก็หวานซะ :-[
-
โอ๊ะโอ....วันนี้วันเกิดเจ้าเจี๊ยบของ(ฉัน)หนูปิ่นใช่ไหม???
ขอให้แกมีความสุขมากๆ คิดอะไรก็สมปราถนานะจ้ะ :z1:
ฉ้านนนน...รักแกมากๆๆๆ :กอด1:
รักคนเขียนด้วยนะ ขอบคุณที่สร้างเจ้าเจี๊ยบขึ้นมานะ :L2:
-
สุขสันต์วันเกิดนะลูกเจี๊ยบ แม่ไก่ให้อะไรเป็นของขวัญน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แต่เอ !!! แม่ไก่ไม่ค่อยมีตังค์นี่ :m12: แม่ไก่เอาโบผูกตัวเองไปให้ลูกเจี๊ยบเลย :m11:
-
5555555การ์ตูนภาพสุดท้ายน่ารักอ่ะ ชอบๆ เจี๊ยบสะพรึง...
-
ตอนนี้มีอาทิตย์นิดๆแต่ออกมาทีฮาตลอด5555555555555
อาทิตยืน่ารักอ่าาาา *ฟัด*<<<<<เจอถีบ
ปิ่นหยกดูเหมือนเย็นชา???
แต่นั่นแอ๊บต่างหาก ก๊ากกกกกกกกกกก
เพิ่งเค้ามาอ่านหลังจากสะสางปัญหาตัวเองเสร็จ
น่ารักจริงๆ
แฮปปี้เบิร์ดเดย์วันเกิดลูกเจี๊ยบด้วยนะค่ะ
มีความสุขมากกกกก
สมหวังในเรื่องที่หวังเร็วๆเพราะคนอ่านรออ่านอยู่ ก๊ากกกกกกกกก
-
5555 ขำงานอดิเรกของแม่ไก่อะ
-
เข้ามาสุขสันต์วันเกิดลูกเจี๊ยบค่ะ
ขอให้ปิ่นหยก "ยอม" เร็วๆนะจ๊ะ o13
-
ตามอ่านได้ 10 ตอนละ แต่ขอเม้นท์ก่อน
เรื่องนี้สนุกมากๆ ชอบตัวละครทุกตัวเลยค่ะ
โดยเฉพาะคู่หลัก ลูกเจี๊ยบกับปิ่นหยก :-[
อ่านไปก็ขำไป อีกคนก็มึนอีกคนก็โวยวาย
เข้ากันอย่างไม่น่าเชื่อ สรุปคือน่ารักมากมายค่ะ
ว่าแล้วก็ไปตามอ่านให้ทันคนอื่นก่อนนะ :bye2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
รูปน่ารักจังเลย~ :-[
ลูกเจี๊ยบหื่นนะเดี๋ยวนี้ รู้สึกจะหนักข้อขึ้นทุกที
ปิ่นหยกก็.....ยอมๆไปเถอะ!!!! :กอด1:
-
อืมมม สรุปแล้วอาการ "เมาแล้วปากหมา" เนี่ย... เค้าเรียกว่าสำเนาถูกต้องใช่ไหม :fire:
จะบอกว่าอาการเนี้ย ทำเอาเกลียดขี้หน้าอาทิตย์ไปหลายตอนเลย เป็นเราไม่ยอมหรอกนะพูดจาใส่กันแบบนี้ ถึงจะเพราะเมาก็เถอะ
แม่พลอยก็น่าจะเกลียดคุณอานนท์มากเหมือนกัน ณ จุดนั้น แม่เพชรช่วยต่อยอีกทีเถอะ :z6:
แต่ก็ถือว่าคลี่คลายไปเปลาะหนึ่ง รอผลตรวจอีก 1 สัปดาห์เนาะๆ ที่สำคัญ เห็นด้วยมากๆ ที่แม่ไก่ให้เหตุผลที่มั่นใจว่า "คุณไม่ใช่พ่อผมหรอก เชื่อสิ" เราก็เห็นด้วย แม่ไก่ไม่ซึน มึน บ้า ซะหน่อย :laugh:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
ปล. สุขสันต์วันเกิดให้ลูกเจี๊ยบด้วยคนค่ะ
-
เจี๊ยบ ... แฮปปี้เบิร์ธเดย์น๊าาาาา ^o^ :HBD5:
อย่าเมาบ่อยนะ .. เพราะตอนเมาเจี๊ยบชอบพูดให้ปิ่นหยกน้อยใจ >.<
++++++++++++++++++++
รักเจี๊ยบที่สุด ... แต่รักปิ่นหยกมากกว่า
:กอด1:
-
19 กันยายน เนื่องในโอกาสวันเกิดลูกเจี๊ยบ (รีบมากลัวไม่ทันวัน คำผิดเดี๋ยวตามมาแก้นะคะ)
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
ตอนพิเศษ – ของขวัญ
“ถ้าพบว่าลอกกันจะให้ศูนย์ทั้งหมด”
นักศึกษาบางคนสะดุ้ง และนั่นถือเป็นความสุขเล็ก ๆ ของเขา
“ทำเสร็จวางกระดาษคำตอบไว้บนโต๊ะแล้วออกจากห้องได้เลยครับ อย่าส่งเสียงดังรบกวนเพื่อนที่ยังไม่เสร็จ”
เหลือเวลาอีกสิบห้านาที เขากวาดสายตามองไปทั่วอย่างใจเย็น จากมุมนี้สามารถสังเกตความเป็นไปทุกอิริยาบถของคนในห้องแต่ยังไม่มีใครออกอาการพิรุธให้เห็นสักคน ดูว่าง่ายผิดปกติกันเสียจริง ทุกอย่างสงบจนเผลอใจลอยไปถึงคนที่บอกจะมารับหลังเลิกงานไปวูบหนึ่ง รู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีจึงได้หันไปตั้งสติจดจ่อกับหน้าที่ซึ่งใกล้ลุล่วงของวันนี้
ปิ่นหยกพรมนิ้วลงบนโต๊ะ สายตามองตามเข็มวินาทีบนนาฬิกาแขวนผนังของห้องเลกเชอร์ซึ่งขยับมาจนจรดเลขสิบสอง ได้เวลาแล้ว นั่งคุมสอบมันมีเรื่องสนุกแค่ตรงนี้เอง
“เอาล่ะ! วางปากกา หมดเวลามั่ว”
เสียงพลิกกระดาษกรอบแกรบปนเสียงถอนหายใจดังระงม หลายคนยังอิดออดทำนองว่าขออีกสักสามสี่วินาทีก็ยังดีจนต้องประกาศคาดโทษเอาไว้อีกครั้ง “ส่งช้าผมจะหักคะแนน.. ลุกครับ”
บรรดานักศึกษาทยอยลุกจากที่นั่งตัวเองแล้วเดินออกจากห้อง บางคนส่งสายตาอาลัยอาวรณ์เสียเต็มแก่ให้กับกระดาษคำตอบของตัวเองซึ่งยังโล่งอยู่จนน่าใจหาย ทว่านั่นไม่ทำให้เขาทั้งอนาถทั้งขำเหมือนพวกที่ถึงกับลงทุนแต่งกลอนเสี่ยวอะไรไม่ได้เกี่ยวกับคำถามด้วยความหวังว่าจะเขาจะบวกคะแนนความสร้างสรรค์และค่าน้ำหมึกให้บ้าง เด็กพวกนี้ไม่รู้หรอกว่าเขาเจอเรื่องเสี่ยวน่าขนลุกมาเยอะแล้ว บทพรรณนาแทรกสัมผัสคล้องจองเลยไปถึงกาพย์ฉันท์โคลงกลอนทั้งหลายแหล่ไม่กี่ย่อหน้าพวกนี้ไม่พอจะเรียกคะแนนอะไรนอกจากทำให้เขาจำหน้าและชื่อนักศึกษาคนนั้นได้แม่นยำขึ้นเท่านั้นเอง
...อย่างเช่นไอ้เด็กนี่
“ภาคิน รอบนี้ไม่ต้องเขียนกลอนมาครับ” ชายหนุ่มยิ้มร้ายให้นักศึกษาคนสุดท้ายของห้องซึ่งค้างอยู่ในท่ากำกึ่งจะนั่งก็ไม่ใช่ยืนก็ไม่เชิง “ตอนนี้ไม่ทันแล้ว รีบกลับไปอ่านวิชาอื่นต่อดีกว่า”
เจ้าของชื่อเกาท้ายทอย หัวเราะแหะ ๆ แก้เก้อแล้วเดินออกมาจากที่นั่งของตัวเองอย่างเสียมิได้ ระหว่างสวนกันก็พบว่าเจ้าตัวเหลือบมองมาทางเขาจากมุมที่เห็นแล้วอดหงุดหงิดใจไม่ได้ว่าเด็กเดี๋ยวนี้มันจะสูงกันไปไหน
“อาจารย์ไม่ร้อนเหรอครับ ติดกระดุมคอเสื้อถึงเม็ดบนสุดอย่างนั้น”
“แอร์ในเลกเชอร์รูมมันเย็นน่ะ” ปิ่นหยกแถไปเรื่อยเปื่อย “ปกติผมขี้หนาวด้วย”
ขี้หนาวบ้าสิ...ร้อนจะตายอยู่แล้วว้อย!
“ถ้าหนาวเอาไว้ผมให้ยืมเสื้อคลุมก็ได้นะครับ”
“ถึงให้ยืมผมก็ไม่เพิ่มคะแนนให้หรอกครับ” เขารีบดักคอ เห็นนักศึกษาตัวเองยิ้มแห้งกลับมาก็อดไม่ได้จะสะใจอยู่ลึก ๆ คุยกับเด็กพวกนี้ทีไรรู้สึกราวพูดกับเด็กประถมเรื่อยเลยเชียว
“อาจารย์กลับยังไงครับ”
“เดี๋ยวมีคนมารับ”
“แฟน?”
เขาสะดุ้ง ยุ่งจริงเด็กนี่! มันน่าเอานิ้วจิ้มลูกตาสอดรู้สอดเห็นนั่นนักเชียว ไอ้ตัวปัญหาที่บอกให้รอเพราะเดี๋ยวจะมารับนั่นก็อีกคน
โทรศัพท์มือถือสั่นอยู่ในกระเป๋าเป็นอันจบบทสนทนากับลูกศิษย์ตัวแสบ ควานหยิบขึ้นมาดูก็เห็นภาพถ่ายคนโทรเข้าโชว์หราเต็มหน้าจอพร้อมกับตัวอักษรระบุชื่อว่า ‘ที่รัก’ ทำเอาตะครุบโทรศัพท์เข้าหาตัวก่อนสายตาสนอกสนใจของคนข้าง ๆ จะสังเกตเห็นแทบไม่ทัน
เลวมาก!! ใครใช้ให้มันมาเปลี่ยนชื่อในโทรศัพท์คนอื่นจากที่บันทึกไว้ว่า ‘ไอ้ลูกเจี๊ยบ’ เป็นคำแทนตัวอะไรชวนขนลุกแบบนี้!
ระหว่างสงบสติอารมณ์ ปิ่นหยกตัดสินใจเดินเลี่ยงออกไปด้านนอก ปล่อยเจ้าหน้าที่ฝ่ายการศึกษาเก็บกระดาษคำตอบบนโต๊ะ ขณะสายตาก็จ้องมองภาพบนหน้าจอโทรศัพท์ไม่วางตา แย่ชะมัดที่แค่เปลี่ยนชื่อซึ่งบันทึกไว้เท่านั้นกลับรู้สึกใจเต้นรัวจนไม่กล้ารับสาย
“...อ้าว?”
....มัวแต่ลังเล....สายตัดไปเสียแล้ว
ทิ้งช่วงไปไม่กี่วินาทีโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอีกครั้งพร้อมกับที่เดินมาถึงด้านหลังตึกพอดี ชายหนุ่มพึมพำ “ไอ้หน้าด้าน” ใส่รูปคนบนหน้าจอแล้วตัดสินใจกดรับ ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ
“ไง?”
“ปิ่นหยก”
เสียงอย่างกับไม่ได้ดังออกมาจากในสาย
“ข้างหลังครับ”
“!?”
เขาเลิกคิ้ว หันไปตามคำบอกแล้วก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อพบมนุษย์หล่อมึนยืนยิ้มกริ่มในระยะประชิด “เฮ่ย!”
“รับช้าจัง ไม่ใช่ว่ามัวจีบกับพวกเด็ก ๆ อยู่ใช่ไหม”
“เวรเหอะ! เอาอะไรคิดวะ!?”
“เป็นอาจารย์ทำไมพูดไม่เพราะเลยครับ”
ชายหนุ่มร่างสูงแสร้งเอ่ยเสียงเครียดไม่เข้ากับสีหน้ากรุ้มกริ่มพลางขยับตัวเข้าหา หากไม่ติดเรื่องสถานที่คงมีแถมมือไม้มาเกาะแกะประกอบคำขู่เสียงทุ้มต่ำที่ให้ใครมาฟังใกล้ ๆ ได้ใจสั่นกันบ้าง
“...แบบนี้น่าจับทำโทษให้เข็ด”
“ปากดี! เดี๋ยวคืนนี้จะไล่ไปนอนนอกห้อง”
“หรือชอบแบบปากร้ายแบดกายนิด ๆ?” เขายักคิ้ว เดินเอาไหล่ไปเบียดเรียกให้ปิ่นหยกหันมาย่นจมูก ก้าวขาฉับ ๆ เดินนำออกไป เดือดร้อนต้องวิ่งตามเอื้อมมือคว้าแขนเอาไว้ก่อนจะเลยไปไกลกว่านี้
“รถจอดอยู่อีกทางครับ”
“.........”
แล้วทีนี้ก็ยืนรอดูหน้าเหวอ ๆ ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดในเวลาชั่วพริบตา
แย่จริง ผ่านไปตั้งหลายปีก็ไม่ยอมลดความน่ารักลงเลย สีหน้าแบบนั้นใครมาเจอเข้าต้องโดนแย่งจีบแหง แก้มน่าจูบชะมัด ผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มก็น่าเอาจมูกไปถูเล่น เห็นแล้วอยากรีบบึ่งรถกลับบ้านไปทำอะไรอย่างอื่นที่เข้าท่ากว่าแค่มายืนคิดเอาเองตรงนี้เป็นไหน ๆ
เขาถอดสูทตัวเองออก วางมันคลุมบนศีรษะอีกฝ่ายแล้วดึงแขนให้เจ้าตัวเดินตามมา
“ไม่ใช่ที่แขวนสูทเว้ย! เอามาพาดทำไมเนี่ย!”
ปิ่นหยกโผล่หน้าออกมาจากเนื้อผ้าสีดำ ได้กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ปนกับกลิ่นกายอีกฝ่ายซึ่งติดอยู่กับสูทก็ยิ่งพาลจะหน้าร้อนวูบวาบ พอมารวมกับกระดุมเสื้อเขาเองที่ติดเสียเรียบร้อยถึงเม็ดบนสุดกลางอากาศอบอ้าวแบบนี้ชวนให้หน้ามืดเป็นลมกันได้ง่าย ๆ อย่างไม่ขออธิบายว่าเป็นจากสาเหตุไหนมากกว่ากัน
“...เอาคืนไป โยนมาได้ ร้อนจะตายอยู่แล้ว”
เขาดึงสูทออกจากศีรษะ ทำท่าจะส่งคืนเจ้าของ แต่อาทิตย์หันมาทำปากจุ๊ ๆ ใส่
“คลุมไว้ก่อนครับ”
“คลุมทำไม ฝนไม่ได้ตก ฉันร้อน”
“เห็นหน้าแล้วเดี๋ยวเผลอจับปล้ำ”
“......”
อาทิตย์หันไปมอง ...ดูทำเข้าสิ สีหน้าแบบนั้นอีกแล้ว
“พูดจริงนะเนี่ย”
ปิ่นหยกห่อไหล่ มุดหายเข้าไปใต้สูทตัวโคร่ง หากเป็นเมื่อก่อนเจ้าตัวอาจท้าทายใส่ว่ากล้าปล้ำนอกบ้านก็ลองดู ...แต่เรื่องแบบนั้นใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น... และเขาคิดว่าบนรถก็ไม่เลวนักหรอก.... อีกฝ่ายคงรู้ดีว่าตัวเองนั่นแหละที่จะขาดทุนถึงขั้นหมดเนื้อหมดตัวหากคิดเสี่ยงจึงได้ก้มงุดจนเห็นแต่ปอยผมสีน้ำตาลซึ่งปรกใบหน้าอยู่พร้อมกับสบถออกมาลอดไรฟัน
“ไอ้โรคจิต!”
รอยยิ้มวาดขึ้นบนริมฝีปากอิ่ม บอกให้รู้ว่าเขายอมรับเป็นไอ้โรคจิตที่ว่าโดยดุษณี
......................................................................
............................................
.
.
.
.
.
ปิ่นหยกหาวออกมาหวอดใหญ่ ยกมือขึ้นขยี้ตาแล้วเหลือบมองเวลาบนแล็ปท็อปซึ่งระบุว่าอีกสิบห้านาทีจะเข้าสู่วันใหม่
...อีกสิบห้านาทีจะเป็นวันเกิดอาทิตย์...
พรุ่งนี้ว่าจะชวนไปทำบุญ ส่วนของที่ตั้งใจให้เขาซื้อไว้แล้ว ...ซื้อเชียวนะ! นาฬิกาข้อมือราคาแพงหูฉี่นอนสงบนิ่งอยู่ในกล่องซึ่งแอบซุกอยู่ในตู้เก็บเครื่องประทินผิวสารพัดอย่างของท่านชาย พรุ่งนี้เช้าเจ้าตัวไปเปิดดูก็คงเห็นทิ่มลูกตาอยู่พร้อมกับการ์ดอวยพร แม้จะมีการงานมั่นคงไม่ต้องลำบากเรื่องเงินทองแล้วแต่คิดว่าเขาต้องใช้ความพยายามแค่ไหนกันในการต่อสู้กับนิสัยเดิมที่คอยจะขาดใจรอน ๆ เมื่อต้องควักกระเป๋าจ่ายอะไรราคาแพงเกินจำเป็นแบบนี้
ชายหนุ่มเหม่อมองพรีเซนเตชั่นสำหรับไว้สอนสัปดาห์หน้าซึ่งยังทำค้างอยู่ การมองเห็นพร่าเลือนพิกลเมื่อตาหรี่ปรือใกล้ปิดเต็มแก่ สัปหงกหัวเกือบทิ่มไปหนึ่งครั้งจึงดึงตัวเองขึ้นมาจากหลุมนิทราที่คอยจะล่อหลอกลงไปนอนกลิ้งเกลือกอยู่กับเตียงนุ่ม ๆ แทนที่จะนั่งหลังแข็งห้ามตัวเองไม่ให้คำนับโต๊ะทำงานเป็นระยะจากความง่วงงุนในคืนวันศุกร์ เขาหยิกแก้มตัวเองทีหนึ่งพร้อมกับกะพริบตาพริบ ๆ หวังไล่ความง่วง
อย่าเพิ่งหลับสิ....รอเที่ยงคืนก่อน อีกแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง...
ขืนไม่อยู่รออวยพรลูกเจี๊ยบน้อยเป็นคนแรกเดี๋ยวจะมาทำงอนงี่เง่าใส่เขาอีก อายุก็ใช่จะน้อยแล้วแท้ ๆ
เขาเหลือบมองเวลาอีกครั้ง ....ห้าทุ่มห้าสิบเก้านาที....
พลันไฟทั้งห้องก็ดับพรึ่บ!
“เฮ่ย!!?”
เหลือเพียงแสงรำไรจากแล็ปท็อปของเขาซึ่งมีแบตเตอรี่อยู่เป็นสิ่งเดียวที่ส่องสลัวในความมืดแต่นั่นกลับทำให้ยิ่งดูเหมือนหนังผีเข้าไปอีก ปิ่นหยกขมวดคิ้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ระแวดระวัง รอบตัวมืดมิดแต่ตาสว่างขึ้นมาทันที นี่ไฟดับหรือว่าอะไร? แล้วสิ่งมีชีวิตหน้ามึนร่วมชายคาอีกหนึ่งหน่อรู้เรื่องหรือยัง
“อาทิตย์”
“ครับ”
“เฮ้ย!!!”
จะต้องให้แหกปากเสียงหลงสักวันละกี่รอบกัน!
“มาไงวะ!”
“ก็นายเรียก”
“เป็นกุมารทองหรือไงเรียกปุ๊บมาปั๊บ!” เขาบิดจมูกคนหน้ามึนไปหนึ่งทีโทษฐานทำให้ตกใจ เดาว่าอีกฝ่ายคงอยู่ตรงนี้มาได้ระยะหนึ่งแล้วตอนเขานั่งสัปหงกมากกว่าจะโผล่มาปุบปับอย่างที่เจ้าตัวสมอ้าง “ไฟดับเหรอ”
“ฉันปิดไฟเองแหละ”
ปิ่นหยกมองคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า......มันบ้า... เขาน่าจะรู้นานแล้ว
“ปิดทำไมครับคุณชาย”
“วันเกิด ต้องดับไฟ...เรื่องธรรมดาออก”
เจริญแล้ว! เจ้าของวันเกิดเดินมาปิดไฟทำเซอร์ไพรส์ให้ตัวเอง หรือเขาไม่ค่อยมีเวลาให้มันถึงได้ทำตัวน่ารันทดขนาดนี้
“อวยพรเร็ว” เสียงทุ้มเรียกร้องเป็นเด็ก ๆ
...ในความมืด เขารู้สึกได้ถึงมือปลาหมึกที่ลูบแผ่วเบาแถวเอว แวบเดียวก็เลื้อยเข้ามาใต้เสื้อยืดย้วย ๆ ซึ่งเขามัวแต่เสียดายเลยไม่ได้เอาไปทำผ้าขี้ริ้วสักที หลังใส่ครั้งนี้คงตัดใจทิ้งแล้วเป็นแน่เพราะมันยืดเสียจนทั้งแขนของอีกฝ่ายแทรกเข้ามาง่ายดายแถมยังเหลือที่ให้ขยับมือเค้นคลึงไปมาบนแผ่นหลังเขาอย่างกับไม่ได้สวมเสื้อเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น
“...ส...สุขสันต์....วันเกิด.....”
บ้าฉิบ เสียงสั่นอะไรนักหนา ไม่รีบหยุดไว้ตรงนี้รู้สึกเห็นแววหายนะมาโบกมือทักทายชอบกล
“...ปล่อยก่อน”
“ของขวัญล่ะ?”
นอกจากจะทำหูทวนลมไม่ยอมปล่อยแล้วยังมีหน้ามาทวงของขวัญอีก!
ความจริงก็เตรียมไว้ให้แล้ว แค่รอเจ้าของวันเกิดไปเปิดตู้ตัวเองดูสักครั้งเท่านั้นเอง แต่ถ้าบอกไปอย่างนี้แล้วเขาจะเอาไปซุกไว้ทำไมให้เหนื่อยแรง
“...ไม่มี...อ....อือ..อ....”
เสียงครางปิดท้ายนั่นทำเขาขายหน้ามาก ใครใช้ให้มันเที่ยวมาขบเม้มตรงนั้นตรงนี้แถวริมฝีปากคนอื่น
“ใจร้ายจัง เสียใจชะมัด”
ในแสงสลัว ...สาบานต่อหน้าเทพเจ้าแห่งเงินตราและความร่ำรวยได้เลย นัยน์ตาดำขลับนั่นนอกจากไม่ได้แสดงอาการเสียใจอย่างว่าแม้แต่น้อยยังค่อนไปทางพึงใจปนเจ้าเล่ห์เสียด้วยซ้ำตอนที่ยื่นข้อเสนอต่อมา “งั้นปิ่นหยกต้องเป็นของขวัญแทนแล้วล่ะ”
ได้โปรดอย่าขี้ตู่ เวรเอ๊ย! ของขวัญมีแล้วแต่เหมือนน้ำท่วมปาก ทำได้เพียงกรีดร้องในใจว่าเมิงช่วยไปเปิดตู้ดู ณ บัดนาว
“ตามนั้นนะครับ” อาทิตย์คลี่ยิ้ม ฉวยโอกาสตอนคนตรงหน้าเผลอดึงเสื้อยืดพรวดเดียวหลุดจากลำตัวออกทางศีรษะ ปิ่นหยกไม่ค่อยยอมทิ้งเสื้อผ้าเก่าที่ใช้ใส่นอน แล้วก็เป็นข้อดีตรงที่มันถอดง่ายอย่างกับปอกกล้วย อยากบอกอยู่เหมือนกันว่าจะไม่ใส่อะไรเลยก็ได้เพราะยังไงเดี๋ยวก็ถูกถอดอยู่ดี
เขาเพ่งมองใบหน้าที่ตัวเองหลงใหลนักหนาในความมืด รู้สึกพลาดที่ปิดไฟไปเสียแล้วสีสันจึงไม่ชัดเจนอย่างที่ควรเป็น ตอนนี้แก้มใส ๆ นั่นจะแดงไปถึงไหนแล้วนะ แล้วนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่สะท้อนแค่ภาพเขาคนเดียวเวลาริมฝีปากแนบชิดกันจะให้ความรู้สึกดีขนาดไหนกัน...
“มืดจัง...” ร่างสูงบ่นงึมงำ ลากปลายลิ้นผ่านกลีบปากนุ่มนิ่มของคนตรงหน้าส่งท้ายก่อนจะผละออกมา “อยากเห็นหน้าปิ่นหยกชัด ๆ”
จะเดินไปเปิดไฟก็เดี๋ยวของขวัญเขาจะไหวตัวทันเสียก่อน แถมตรงนี้นอกจากมีแสงเพียงริบหรี่พื้นก็ยังเป็นแกรนิตเย็นเฉียบ เตียงหรือโซฟานุ่ม ๆ ฟังดูเข้าท่ากว่าเป็นไหน ๆ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเลยตัดสินใจอุ้มไปด้วยเสียรู้แล้วรู้รอด
“อ๊ะ!!!!”
ปิ่นหยกอุทานได้แค่นั้น ทั้งตัวลอยหวือจนน่าปวดตับว่าตัวเองเป็นผู้ชายแท้ ๆ แม้อีกฝ่ายจะแรงควายไม่น้อยแต่ทำไมโดนจับอุ้มเป็นตุ๊กตาพลาสติกได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ ท่าอุ้มที่วงแขนแข็งแกร่งข้างหนึ่งช้อนอยู่ที่แผ่นหลังเขา อีกข้างรองไว้ใต้ข้อพับเข่าดูยังไงก็หาความเท่ให้ตัวเองไม่มีเลย เขาเกร็งตัวเสียจนสั่น มือไม้ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน ดิ้นก็กลัวจะหล่นลงไปหัวฟาดพื้นตายก่อนวัยอันควรให้มหาวิทยาลัยที่ทำงานอยู่สูญเสียบุคลากรเล่น
“...อาทิตย์...ปล่อย.....เสียวหล่น”
“กลัวก็กอดคอไว้สิครับ”
“...ไม่เอา”
“งั้นปล่อยหล่น” พูดจบปุ๊บก็ทำท่าจะคลายอ้อมแขนให้ร่างโปร่งที่อุ้มอยู่ร่วงตามอย่างว่า
“อ๊ากกก!!!! เลวที่สุด!!!!”
...แค่นี้ก็เรียบร้อย
อาทิตย์ยิ้มให้กับแขนอีกฝ่ายที่ย้ายมาโอบรอบคอเขาในที่สุด ขายาวสาวเท้าผ่านห้องหับในบ้าน คนในอ้อมกอดที่ยิ่งดื้อเวลาอ่อนข้อให้(ไม่ว่าจะเต็มใจหรือโดนหลอก)ก็ยิ่งน่ารักเสียจนอดใจไม่ไหว เผลอก้มลงไปงับแขนที่เกาะอยู่ให้เจ้าตัวสะดุ้งโหยงเล่นพร้อมคำสบถไม่เป็นภาษา ดวงหน้าขึ้นสีจัดทำเอาอดทนลดฮวบไปเยอะพอดู ห้องนอนก็อยู่ใกล้นิดเดียวแต่อีแบบนี้จะพากันไปถึงเตียงโดยไม่แวะที่ไหนก่อนไหวไหม?
จากงับที่แขนแต่พอเห็นหน้าเข้าเลยพาลลามปามข้ามขั้นไปถึงลำคอ สัมผัสได้ในแต่ละครั้งที่ย้ำจูบถึงชีพจรจากเส้นเลือดใหญ่ที่คอเต้นซึ่งเต้นตุบ ๆ เป็นจังหวะกระชั้นเคล้าเสียงครางก็ถึงกับกรีดยิ้มพึงใจขึ้นบนริมฝีปาก เจ็บจี๊ดขึ้นมาจากปลายเล็บซึ่งจิกลงบนผิวหนังแถวท้ายทอย และเมื่อปิ่นหยกหายใจกระตุกเฮือกตอนที่เขาตวัดปลายลิ้นหยอกล้อกับติ่งเนื้อบนยอดอกพร้อมกับดวงหน้าใสที่เชิดขึ้นน้อย ๆ ...เขาก็ได้คำตอบชัดเจนว่าห้องนอนคงไกลเกินไป
“เมื่อย...” ชายหนุ่มยกข้ออ้าง “ไม่ไหวแล้วครับ”
แต่ที่ไม่ไหวไม่ใช่เพราะเมื่อย แม้ปิ่นหยกคงไม่ได้สนใจความหมายแฝงของเขานัก
ร่างโปร่งถูกวางลงบนโต๊ะเบามือ ชะงักเล็กน้อยพร้อมส่งเสียง “อือ..อ..” ออกมาเบา ๆ เมื่อแผ่นหลังเปลือยเปล่าสัมผัสกับเนื้อไม้แข็งกระด้าง เขาโน้มตัวลงไปขบเม้มตามลำคอชื้นเหงื่อ นิ้วป้วนเปี้ยนอยู่ที่ขอบกางเกงเนื้อผ้าบางเบาซึ่งเกาะเอวอยู่หมิ่นเหม่เหมือนตั้งใจจะยั่วเย้า
“ร้อนหรือครับ”
เขากระซิบ ส่งลิ้นอุ่นชื้นลากไล้ผ่านใบหู
“..ถอดให้ไหม”
ถามนำทางไปอย่างนั้นเอง เขาไม่ได้ตั้งใจจะรอคำตอบอยู่แล้ว ตวัดข้อมือเพียงนิดเดียว กางเกงยางยืดหลวมก็เลื่อนหลุดจากสะโพก รู้ทั้งรู้ว่าถอดง่ายก็ยังชอบใส่อย่างนี้เขาจะถือว่าจงใจยั่วและไม่คิดขัดศรัทธา
“อาทิตย์...เดี๋ยวก่อน...!!”
ปิ่นหยกหาลิ้นตัวเองเจอแล้วในที่สุด
“ครับ”
เขาได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยรับ ปากบอกครับแต่มือลากผ่านต้นขาด้านในด้วยน้ำหนักเบาหวิวเสียจนขนลุกซู่ ท้องน้อยเขาปั่นป่วนไปหมดแค่เพียงฝ่ามือร้อนนั้นเคลื่อนผ่าน จะให้เหลือเรี่ยวแรงต่อต้านอะไรกับริมฝีปากซึ่งกดจูบไปตลอดทางจนถึงส่วนอ่อนไหวที่เริ่มนูนขึ้นมาใต้อาภรณ์ชิ้นสุดท้าย แรงดูดเบา ๆ แม้มีเนื้อผ้าคั่นกลางก็เพียงพอแล้วจะเรียกเสียงครางกรุ่นอารมณ์หวามไหวซึ่งก่อตัวราวพายุเสียจนหน้ามืดตามัว
“.....อะ.....อาทิตย์”
“...ครับ”
ใจคอมันจะตอบแต่ครับ...ครับ...ให้เขาคลั่งตายหรืออย่างไร
“.....ฉัน...”
ฝ่ามือใหญ่ล้วงผ่านผืนผ้าชิ้นเล็กโดยไม่ได้ถอดมันออก และนั่นทำให้เขาพูดอะไรเป็นภาษาที่ใช้สื่อสารไม่ได้อีกต่อไป เสียงที่เปล่งออกมามีความหมายเพียงเพลิงราคะร้อนระอุซึ่งคงแผดเผาเขามอดไหม้ทั้งร่างในไม่ช้านี้เมื่อใบหน้าคมคายก้มลงครอบครองสิ่งนั้นไว้ในโพรงปากก่อนจะขยับด้วยจังหวะเนิบนาบแทบขาดใจ
เขาเกร็งปลายเท้า จิกนิ้วลงบนไหล่กว้าง อายแทบแทรกแผ่นดินเมื่อรู้ตัวว่ากำลังยกสะโพกเข้าหาสัมผัสฉ่ำชื้นร้อนผ่าวจากอุณหภูมิในช่องปากที่เคลื่อนไหวหยอกเอินช่ำชองทว่าเชื่องช้า แต่นั่นไม่แย่เท่าการที่หยุดนิ่งเป็นพัก ๆ จนทรมานคล้ายสนุกสนานที่เห็นเขาบิดกายเร่าแล้วก็ค้างเติ่งอยู่แค่นั้น...
“....อา...ทิตย์....อย่าแกล้ง...”
“..ต้องพูดยังไงครับ?”
เขาสบเข้ากับนัยน์ตาดำขลับซึ่งวาวโรจน์บนใบหน้าที่เงยขึ้นมา ปลายลิ้นตวัดลงตรงส่วนปลายซึ่งไวต่อความรู้สึกของเขาโดยไม่ละสายตาจากที่สบกันอยู่แม้แต่น้อยทำให้สติเขาเก็บกระเป๋าลาพักร้อนอย่างเป็นทางการ บางทีอาทิตย์ก็เซ็กซี่เกินไป และเขาเกลียดความจริงข้อนั้นสิ้นดี
“.....ไอ้ขี้แกล้ง” ปิ่นหยกหายใจหอบ ปั่นป่วนวูบวาบอยู่แถวกลางร่างกาย ปรือตาสู้รบกับสายตาโลมเลียซึ่งส่งกลับมาขณะที่อีกฝ่ายเพียงจูบเบา ๆ ตรงนั้นโดยไม่ทำอะไรต่อ
“..เด็กดื้อ”
เขามุ่นคิ้ว ทั้งอับอายทั้งหงุดหงิด มันคิดว่าตัวเองยั่วเป็นคนเดียวหรือไง
ร่างโปร่งยันตัวเองขึ้นด้วยศอกมาอยู่ในท่านั่งตรงขอบโต๊ะ แขนตวัดขึ้นดึงคอเสื้ออีกฝ่ายเข้าหาตัวแล้วประกบริมฝีปากแนบสนิท ขบฟันลงเบา ๆ บนกลีบปากล่างก่อนจะส่งลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดรุกเร้า มือที่ยังว่างย้ายมาเลิกชายเสื้ออีกฝ่ายขึ้น ลากปลายนิ้วไปตามกล้ามเนื้อหน้าท้องขึ้นไปถึงแผงอกแน่น สะกิดแผ่วผิวที่ยอดอกให้เสียงทุ้มต่ำครางครือใส่โพรงปากเขา รสจูบทวีความรุ่มร้อนจนเลือดในกายพลุ่งพล่านเมื่อคนที่เขาพยายามรุกให้จนมุมกลับตอบโต้ด้วยการโถมกายเข้าใส่จนหงายหลัง ฝ่ามือใหญ่สอดประคองหลังต้นคอเขาเอาไว้ได้ทันก่อนศีรษะจะกระแทกกับพื้นโต๊ะ สุ้มเสียงกระเส่าซึ่งไม่รู้ว่าเป็นของใครดังระงมในค่ำคืนเงียบงัน
เอาสิ...อยากรู้นักว่าใครจะได้ละลายตายไปก่อนกัน
(มีต่อข้างล่างค่ะ ^o^)
v
v
v
v
v
-
:z13: :z13:
แงงงงงงคั่นจริงด้วยฮื่อออออ แจ้งลบเราเหอะเราขอโทษT^T
-
ปาดดดดดดดดดดด
:z2:
-
มาปาดหน้าเค้กดีกว่า คริคริ
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายตอน กะว่าให้จบดราม่ามึนใหญ่มึนเล็กเสียก่อน
เห็นตอนพิเศษ เลยต้องมาอวยพรเสียหน่อย ^^
-
ตอนพิเศษ - ของขวัญ (ต่อ)
เขาเป็นฝ่ายผละออกมาก่อนด้วยใกล้หมดลม ปรือตามองเรียวปากอิ่มของอีกฝ่ายที่แดงเจ่อจากสงครามน้ำลายเมื่อครู่ เซ็กซี่ฉิบหาย...ไม่รู้จักเกรงใจกันบ้างไอ้ลูกเจี๊ยบเฮงซวย
“ปิ่นหยกดื้อ...ดื้อมากครับ”
อาทิตย์คล้ายจะอ่านสายตาเขาออก ...แบบนี้ไม่ดีเลย
เขาโน้มคออีกฝ่ายลงมาชิดจนปลายจมูกชนกัน ความอยากเอาชนะกลบความอับอายไปเสียสิ้น เอื้อนเอ่ยเสียงแหบพร่าใส่ใบหน้าคมคายชวนมองอย่างจงใจให้ลมร้อนเป่ารดลงไป “แกก็ดื้อ...อาจารย์พูดไม่ฟัง”
“ก็อาจารย์พูดไม่เพราะ”
ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มพราย จูบเมื่อครู่ทำเอาความรู้สึกแถวกลางร่างกายถาโถมบ้าคลั่งเข้าใส่ อยากแกล้งต่อก็ใช่ แต่สภาพเรือนร่างปิ่นหยกที่ใกล้เคียงเปล่าเปลือยกับรอยจูบซึ่งเขาทำไว้เต็มลำคอและแผ่นอกทำเอาความคิดจะรั้งอีกฝ่ายให้อารมณ์ค้างดูยากลำบากเสียเหลือเกินในเมื่อเขาเองก็ทนแทบไม่ไหว มือใหญ่เอื้อมไปคว้ามืออีกคนขึ้นมาวางทาบไว้กับส่วนที่มีเลือดร้อนผ่าวปริมาณมากไหลเวียนผ่านซึ่งขยายตัวร่ำร้องสัมผัสอย่างอื่นเพื่อตอบรับแรงอารมณ์ที่โหมกระหน่ำ
ปิ่นหยกสะดุ้งเมื่อความร้อนจากท่อนเอ็นนั้นแทรกผ่านเนื้อผ้ามาถึงมือ แต่ยังไม่เท่าตอนที่อีกฝ่ายเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมกับเอาจมูกถูที่ปลายคางเขาด้วยกิริยาออดอ้อน “...ถอดให้หน่อยนะ”
เขาทำใจกล้ากุมส่วนนั้นไว้ในมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างยื่นเงอะงะไปแถวขอบกางเกงอีกฝ่าย พยายามดึงลงก็กลับหลุดมือครั้งแล้วครั้งเล่ายิ่งทำให้เสียความมั่นใจบอกไม่ถูก หลังหมดลูกบ้าชุดล่าสุดยางอายก็ดูจะกลับเข้าร่างอีกครั้ง สุดท้ายก็อาทิตย์นั่นเองที่เป็นฝ่ายปลดเปลื้องผ้าผ่อนส่วนล่างตัวเองทั้งหมดลงไปกองอยู่ที่เข่า
เขากลั้นลมหายใจ จนป่านนี้แล้วจะมาทำหวั่นไหวเป็นสาวแรกแย้มก็ใช่ที่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อย แต่สิ่งที่ผงาดอยู่ตรงหน้านั้นเห็นเข้าทีไรก็อดใจสั่นไม่ได้ ครั้งสุดท้ายนานเท่าไหร่แล้ว...? ดูยังไงก็คิดว่ามันไม่น่าผ่านเข้ามาได้เลย
มือใหญ่เอื้อมมาเกี่ยวผ้าชิ้นน้อยตัวสุดท้ายของเขาหลุดออกจากเรียวขาง่ายดาย สมองมึนงงจนจำไม่ได้ว่าขยับขาช่วยไปบ้างหรือเปล่า รู้สึกได้ถึงปลายนิ้วซึ่งลากวนอยู่แถวช่องทางด้านหลัง ใจเต้นระรัวจนอกแทบระเบิดเมื่อนิ้วเรียวชำแรกผ่านเข้ามาเป็นนิ้วแรก
“...ข้างในร้อนจัง”
บางทีเขาก็นึกสงสัยว่าถ้าไม่ต้องมีเสียงพากย์ระหว่างทำเรื่องพวกนี้มันจะตายไหม
ปิ่นหยกผ่อนลมหายใจกระท่อนกระแท่นเมื่อนิ้วที่สองและสามแทรกเข้ามาในร่าง รู้สึกอึดอัดขึ้นมาน้อย ๆ แต่สามนิ้วที่สอดใส่นั้นเทียบไม่ได้เลยกับอะไรที่รออยู่ และจะเสียใจเอาตอนนี้คงไม่ทันแล้ว
“...อาทิตย์...ตรงนั้น....อะ!”
“ตรงนี้เหรอครับ”
อาทิตย์กระซิบถาม ถูกสะกดด้วยสีหน้ายวนใจและผิวเนื้อแดงระเรื่อจากเลือดอุ่น ๆ ซึ่งสูบฉีดไปทั่วร่างคนตรงหน้าจนไม่อาจละสายตาไปไหนได้ ปลายนิ้ววนย้ำลงไปตรงจุดซึ่งไวต่อความรู้สึกจนร่างนั้นเกร็งไปหมด ปลายเท้าจิกงุ้มอยู่กลางอากาศ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากจนปอยผมด้านหน้าเปียกชุ่มพร้อมกับลมหายใจที่เริ่มถี่กระชั้น เขาผลักต้นขาอีกฝ่ายโดยใช้แรงเพียงเล็กน้อยให้แยกจากกันก่อนจะถอนนิ้วมือออกแล้วเลื่อนมาวางไว้บนสะโพกมน พรมจูบลงบนหน้าท้องที่เจ้าตัวบ่นว่าทำยังไงก็ไม่ได้ซิคซ์แพ็คเท่าเขาเสียทีก่อนจะจ่อส่วนแข็งขืนของตัวเองเข้าที่ปากทาง
ปิ่นหยกหลับตา ไร้การต่อต้านขัดขืนเมื่อเรียวขาตัวเองถูกยกไปเกี่ยวไว้ที่เอวคนตรงหน้า ส่วนปลายถูกดันเข้ามาเพียงเล็กน้อยด้วยขนาดที่เป็นคนละเรื่องกับนิ้วมือก่อนนี้โดยสิ้นเชิง มือเกาะเกร็งอยู่ที่แขนแข็งแกร่งด้วยมัดกล้ามเนื้อ ปล่อยริมฝีปากเคลื่อนไหวไปตามการชักจูงของอีกฝ่ายซึ่งก้มลงมาแลกลิ้นขณะที่ค่อย ๆ ดันแกนกายเข้ามาอยู่ในการครอบครองของเขาจนสุด
“ปิ่นหยก...ไม่เกร็งนะครับคนดี”
สุ้มเสียงทุ้มต่ำพึมพำข้างหู เขาพยักหน้าช้า ๆ หลับตารับเรียวปากอิ่มที่ประทับลงบนเปลือกตาแผ่วเบา มือใหญู่ลูบผมชุ่มเหงื่อออกจากหน้าผากเขานุ่มนวลราวปุยนุ่นด้วยท่วงทำนองอ่อนหวานแบบเดียวกับจังหวะขยับกายเบื้องล่าง นัยน์ตาดำสนิทเต็มไปด้วยความอ่อนโยนยามจ้องมองคนอันเป็นที่รัก ..รักเสียจนไม่อยากให้ต้องเจ็บเลยแม้สักนิด
“เจ็บหรือเปล่า”
เจ้าของชื่อส่ายหน้า นัยน์ตาคู่สวยเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใส ไม่เจ็บเลยคงเรียกว่าโกหก แต่ที่มากกว่านั้นคือความรู้สึกเต็มตื้นจนแทบเอ่อล้นขึ้นมาในอก เวลาแบบนี้อาทิตย์อ่อนโยนเหมือนทุกครั้งเป็นครั้งแรกเสมอ..
เขาเอื้อมมือโอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้แล้วเบียดตัวเองเข้าหา
“...ขยับเร็วอีกสิ”
คน ๆ นี้จะทำให้เขาตกหลุมรักไปถึงไหนกันนะ
สองร่างบดเบียดเข้าหากันด้วยจังหวะเดิมอีกครู่หนึ่ง ก่อนอารมณ์กลับเร่งเร้าให้ขยับกายแนบชิดหนักหน่วงรุนแรงกว่าเดิมในทุกครั้งที่สอดแทรกร่างกายตัวเอง เสียงร้องหวามไหวดังขึ้นเมื่อส่วนปลายสัมผัสโดนจุดเดิมซึ่งเคยส่งปลายนิ้วเข้าไปเค้นคลึง หยาดเหงื่อรินรดลงปะปนกันจนแยกไม่ออกว่าเป็นของใครพอกับปลายลิ้นเกาะเกี่ยวโรมรันจนแทบหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
เรือนร่างแข็งแกร่งโถมลงกระแทกกระทั้นลงไปลึกสุดเท่าที่จะสามารถไปถึง เห็นสายตามึนเมาในรสรักของอีกฝ่ายเด่นชัดขึ้นต่อหน้าพร้อมกับที่ร่างนั้นกระตุกเกร็งไปทั่ว หยาดน้ำขาวขุ่นกระเซ็นลงเปรอะเต็มหน้าท้องทั้งเขาและปิ่นหยก เสียงหอบกระเส่าดังขึ้นตอนเขาขยับกายชำแรกเข้าไปอีกครั้งก่อนที่สายตาจะพร่าเลือน บทรักซึ่งถูกบรรเลงจนถึงจุดสูงสุดกระชากเขาสู่ห้วงอารมณ์วาบหวาม เรียกความรู้สึกร้อนผ่าวให้อีกฝ่ายจากน้ำรักซึ่งหลั่งรินอยู่ในร่าง
เขาถอนกายออกมาเชื่องช้า น้ำขาวขุ่นบางส่วนไหลตามออกมาจากช่องทางซึ่งล่อลวงให้ลุ่มหลง ก้มลงกดจูบบนขมับปิ่นหยกซึ่งนอนหายใจรวยริน ตาหรี่ปรือใกล้ปิดเต็มทีแต่ยังอุตส่าห์ยกมือขึ้นเกลี่ยผมเขาทัดไว้หลังใบหู ผงกศีรษะขึ้นกระซิบอ่อนโยนจนแทบกลืนหายไปกับเสียงหอบหากไม่ตั้งใจฟังให้ดีพอ...
“....สุขสันต์วันเกิดครับอาทิตย์”
ของขวัญมีชีวิตของเขาปีนี้น่ารักเหลือเกิน
..................................................................................
.........................................
.
.
.
.
ปิ่นหยกงัวเงียสิ้นเรี่ยวแรง ไม่มีขัดขืนสักนิดตอนเขาช้อนร่างเจ้าตัวขึ้นมาแล้วอุ้มกลับห้องนอนทั้งที่ยังเปลือยเปล่าอยู่ในชุดวันเกิด คราบทั้งหลายแหล่นั่นไว้ค่อยทำลายหลักฐานพรุ่งนี้ละกัน
พอโดนจับวางลงบนเตียงได้ก็ซุกเข้าหาหมอนข้างอย่างเดียว เห็นแล้วอิจฉากระทั่งหมอนข้างคู่แข่งจนต้องดึงออกมาแล้วโยนลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น
“อยากกอดมากอดฉันดีกว่า”
เขาว่าพลางดึงแขนอีกฝ่ายมาเกาะที่เอว ปิ่นหยกเพียงลืมตาขึ้นเบลอ ๆ ซุกกายเข้าหาเขาอย่างน่ารักแล้วจมดิ่งสู่ห้วงนิทราหอมหวาน
....อาทิตย์ยิ้มละไม ตระกองกอดร่างอุ่น ๆ แสนรักอยู่อย่างนั้นจนแสงแรกแห่งอรุณรุ่งมาเยือน
“เวรเอ๊ย!!!!”
และนั่นคือเสียงที่ปลุกเขายามเช้า
“รอยเต็มไปหมด!” ปิ่นหยกโวยลั่น พลางวางกระจกพกไว้ข้างหัวนอน
“ฉันติดกระดุมคอเสื้อถึงเม็ดบนสุดจนนักศึกษาสงสัยหมดแล้วเนี่ย! ร้อนฉิบหาย”
เขางัวเงียขึ้นขยี้ตา ยังไม่ตื่นดีเท่าไรนักแต่พอเข้าใจประเด็นจากสิ่งที่ได้ยิน มือคว้าเอวอีกฝ่ายที่กำลังทำสีหน้าหงุดหงิดผิดกับเมื่อคืนลิบลับลงมานอนข้างกันแล้วซุกที่ต้นคอเพื่อประทับรอยเพิ่มอีกสักสองสามแห่งอย่างไม่กลัวตาย
“ร้อนก็ไม่ต้องติดถึงเม็ดสุดท้ายสิครับ”
“ไอ้เลว!! เปิดคอเสื้อแม่มก็เห็นรอยจ้ำ ๆ เนี่ย พวกเด็กจะคิดยังไง!”
“คิดว่าคนนี้มีเจ้าของแล้วไง”
ปิ่นหยกตบหน้าผากตัวเอง แล้วเปลี่ยนใจหันไปดีดหน้าผากไอ้ตัวต้นเหตุแทนดีกว่าก่อนจะกลิ้งหนีออกมา รอยเยอะขนาดนี้ต้องแต่งตัวเรียบร้อยทนร้อนไปอีกกี่วันกัน
“งอนเหรอ ให้เอาคืนก็ได้นะ”
ร่างสูงเบียดกระแซะ ห่างกันหน่อยเดียวก็โหยหากลิ่นกายอีกฝ่ายเสียแล้ว “รอยเก่าเริ่มจางพอดี ทำใหม่ให้หน่อย” ว่าพลางแกะกระดุมเสื้อตัวเองแบบลืมไปเลยว่าเคยมียางอายซึ่งปิ่นหยกคงเถียงว่าก็ไม่เห็นเคยมีมาแต่แรกอยู่แล้ว
“คราวนี้เอาชัด ๆ เลย อยากโชว์”
“ไอ้โรคจิต”
“อือ ๆ โรคจิตก็ได้ เร็ว ๆ ตรงนี้” คุณชายเอานิ้วจิ้มไปที่คอแถวต่ำกว่าคางลงมานิดหน่อยทำนองว่าชี้เป้า แอ๊บหน้าซื่อตาใสแต่จิตใจซกมกพร้อมแสดงอาการออดอ้อนไม่เจียมอายุ ปิ่นหยกมองตามตำแหน่งที่ว่าและบอกได้อย่างเดียวคือมันบ้าไปแล้ว ให้ทำรอยไว้สูงขนาดนั้นเอาผ้าพันคอผูกไว้ยังจะปิดไม่มิดเลยด้วยซ้ำ
คำร้องขอถูกทิ้งให้รอนานจนเริ่มทนไม่ไหว อาทิตย์ตัดสินใจยั่วยุสักหน่อยเป็นการเพิ่มเชื้อไฟ
“หรือทำไม่เป็น ครั้งก่อนที่เป็นรอยนี่แค่ฟลุคหรอกเหรอ”
"......"
ด้วยเหตุนี้แทนที่จะได้รอยจูบ ..เขาเลยได้รอยฟันครบวงสวยงามที่ต้นคอกลับมาแทน
แต่เอาเถอะ...รอยฟันก็เร้าใจดีอีกแบบ เจ็บ ๆ คัน ๆ ดีพิลึก ส่วนเจ้าของร่องรอยที่ตีตราเขาไว้หนีไปนอนคลุมโปงบอกลาโลกภายนอกเรียบร้อยแล้ว จะรื้อผ้าห่มก็สงสารเลยกอดหมับทั้งที่ยังห่ออยู่ใต้ผืนผ้าอย่างนั้น
“นี่ปิ่นหยก...”
“อะไร”
เสียงอู้อี้ตอบกลับมา เขาชอบจริง ๆ เวลาเรียกชื่ออีกฝ่ายไม่ว่าจะด้วยเรื่องไร้สาระแค่ไหนแล้วได้รับคำถาม ‘อะไร’ มาแบบนี้ทุกครั้งเหมือนสมัยยังเด็ก
“เรารักกันจนแก่เลยนะ จะรักนายจนกว่าจะผมหงอก ใส่ฟันปลอม แล้วก็หง่อมจนเดินไม่ไหวเลย”
เสียงสวบสาบดังขึ้นแผ่วเบา ปิ่นหยกมุดออกจากผ้าห่มมาทำตาขวางใส่ “แช่งเหรอไอ้เลว!”
เขาหัวเราะ นึกถึงรอยฟันที่ลำคอว่าถ้าคนอื่นเห็นเข้าจะว่ายังไงแล้วก็หุบยิ้มไม่ได้เลย
“งั้นนายก็แช่งฉันแบบนั้นบ้างสิ”
“ชิ! ขอให้แฟนไม่รัก”
"....."
เขาทำหน้าตึง สายตาจับจ้องใบหน้าอ่อนระโหยแต่ยังทำปากดีข้าง ๆ
“ให้แก้ตัวได้อีกที”
“ขอให้แฟนไม่รัก!”
ชายหนุ่มหรี่ตา กระชากผ้าห่มออกแล้วพลิกตัวคร่อมร่างอีกฝ่ายก่อนจะตรึงแขนทั้งสองข้างเอาไว้มั่น โน้มตัวลงกระซิบข้างหูเสียงเย็น “.....โอกาสสุดท้าย...พูดใหม่ครับคนดี”
ปิ่นหยกอึกอัก พวงแก้มกลายเป็นสีแดงระเรื่อยิ่งตอนที่เขาเม้มริมฝีปากเบา ๆ ตรงติ่งหู ความนุ่มนิ่มน่ามันเขี้ยวทำเอาต้องห้ามใจตัวเองแทบแย่ไม่ให้เผลอใช้ฟันขบ คนอะไรช่างน่ากัดไปทั้งตัว แค่เสียงลมหายใจซึ่งกระแทกออกมาผะแผ่วเฮือกหนึ่งของอีกฝ่ายก็แทบเป่าความยับยั้งชั่งใจเขาปลิวหายไปหมดแล้ว ประสาอะไรจะให้มาทนกับฮอร์โมนซึ่งพลุ่งพล่านในตัวขณะที่ร่างกายเปลือยเปล่าแนบชิดกันอยู่อย่างนี้
“พูดไม่ดีทำอีกรอบนะ”
หื่นเอ๊ย! แต่เช้าเนี่ยนะ!
ปิ่นหยกพ่นลมหายใจหงุดหงิดกลบเกลื่อนร่องรอยความขวยเขินบนใบหน้า เอ่ยขึ้นแผ่วเบาเสียงแทบไม่หลุดจากลำคอ
“.....รัก....”
“รักใครครับ?”
“.......รัก....อาทิตย์”
“อยากฟังแบบเพราะ ๆ ด้วย”
ต่อรองไม่เลิก! ข้อเรียกร้องสูงอย่างกับบริษัทประกันชีวิต
วันเกิดมัน...ท่องไว้....ตามใจมันหน่อย
“......รัก......อาทิตย์....ครับ”
นาน ๆ ครั้งอาทิตย์จะยิ้มกว้างแทบโชว์ฟันครบสามสิบสองซี่ และนี่เป็นหนึ่งในนาน ๆ ครั้งที่ว่า
ทำไงดี...อยากกินเข้าไปทั้งตัวเลย
“ผมก็รักปิ่นหยกครับ”
ที่ขู่ไว้ว่าพูดไม่เข้าหูได้มีอีกรอบ แต่เขาคงลืมบอกไปว่าถ้าพูดดีน่ารักก็กะว่าอีกสักสองสามรอบท่าจะเหมาะ
กว่าอาทิตย์จะเห็นนาฬิกาข้อมือซึ่งปิ่นหยกซุกเอาไว้ในตู้ก็ปาเข้าไปเกือบหมดวันพอดี และเรื่องทำบุญวันเกิดที่ตั้งใจไว้ได้มีอันต้องเลื่อนเป็นวันถัดมา
เพราะคนที่ตั้งใจจะพาไปยังลุกไม่ไหวไปอีกหนึ่งวันเต็ม
HAPPY BIRTHDAY! 19.09.12
====================================
เป็นหนุ่มใหญ่แล้วอร๊างดีนะคะ =////=
เหมือนตอนนี้ช่วยคอนเฟิร์มกลาย ๆ กับเนื้อเรื่องปัจจุบันว่ายังไงก็ได้เป็นพ่อไก่น่า สู้ต่อไปลูกเจี๊ยบ
ตั้งซุ้มรับบริจาคเลือด พร้อมแจกทิชชูไว้ซับ...เอ้อ...เหงื่อ? ตรงทางออก //ไม่ทันแล้วมั้ง (ฮา)
แล้วพบกันตอนหน้าค่า รักคนอ่านสุด ๆ เลยยย :กอด1: :L2:
Edit - ขอบคุณงาม ๆ ที่ช่วยแก้คำผิดค่าาาา m(_ _)m
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
โตมาก็น่ารัก สงสัยนักศึกษาที่ต้องเรียนกับปิ่นหยก
ปล. อยากเห็นรูปตอนโตเเล้วด้วยอ่ะ
-
รักคนแต่งที่เอาเรื่องราวสนุกๆมาให้อ่านกัน :กอด1: :กอด1:
-
.....ซื้อเชียวนะ!!!
ขำกร๊ากจุดนี้มาก สมแล้วที่เป็นแม่ไก่อ่ะนะ
ตอนพิเศษ เอาใจลูกเจี๊ยบด้วยแม่ไก่ผูกโบว์
ตอนนี้ปิ่นหยกเป็นอาจารย์ ท่านชายเจี๊ยบก็มาดนักธุรกิจ
อ่านแล้วปลื้ม รักกันดี ชอบบบบบ
แม่ไก่น่ารักมากกกก
อวยพรวันเกิดเจี๊ยบน้อย โตขึ้นเป็นพ่อไก่ที่น่ารักแบบนี้แหล่ะเนอะ
รักปิ่นหยกมากๆๆๆๆ นะจ้ะ
-
เหงื่อแตกเลยอ่ะ (อากาศร้อน)
รักกันนานๆนะแจ๊ะ
:-[
-
สครีมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :m25:
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กัดผ้าเช็ดหน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้ไม่ไหวแล้ววววว หนุ่มๆแก่แล้ว(ตรงไหน ฮาาาา) ก็ยังน่ารัก
พ่อเจี๊ยบ(อัพเกรดจากลูกเจี๊ยบ :3123:) ก็ยังคงความมึนเหมือนเดิมมมมมมมมมม
แม่ไก่จะน่ารักไปไหนนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :o8:
:pig4:
-
น่ารักมาก ๆ ค่ะ
ตอนพิเศษในวัยทำงาน
แม่ไก่กับไอ้ลูกเจี๊ยบรักกันหวานชื่น
เป็นอีกตอนที่เราอ่านไปเขินนนไป
ยิ้มเหมือนคนบ้า
สุขสันต์วันเกิดนะไอ้รูปหล่อพ่อทิ้ง!! ^^
-
:m25: นัวเนียกันมากมาย...เจ้าลูกเจี๊ยบโตเป็นหนุ่มเต็มตัวดูมีเสน่ห์มากเลยแฮะ แต่ยังตามติดปิ่นหยก
เป็นลูกเจี๊ยบเหมือนเดิม ปิ่นหยกของเราก็น่ารักเหมือนเดิม ขี้เขินแพ้ทางอาทิตย์ตลอด ปิ่นหยกเป็นอาจารย์เหรอ
ดูเหมาะกับน้องมาก ๆ อ่ะ ดูจากความจริงจังของน้องเหมาะเป็นอาจารย์ที่สุดแล้ว
อาทิตย์เอ๊ย ปริ่มเลยล่ะสิความสุขอ่ะ ได้ทั้งของขวัญได้ทั้งปิ่นหยก ฮุ้ว น่าอิจฉาที่สุด หลงจนจะกินปิ่นหยกเข้าไปทั้งตัวอยู่แล้ว
ความรักและหลงคงเส่นคงวาไม่มีเปลี่ยนค่ะ น่ารัก...ตอนนี้ออกมาพาคนอ่านสบายใจกับตอนปัจจุบันมาก ๆ ค่า
ขอบคุณค่ะ :L1:
-
ตอนที่ลูกเจี๊ยบบอกปิ่นหยกว่าจะรักกันไปจนแก่ หลังหง่อมอะไรนั่นทำให้นึกถึงเพลงของพี่ว่านเลยหละค่ะ
"ถึงเธอจะแก่กว่านี้ จะเหี่ยวกว่านี้ จะหง่อมกว่านี้สักเท่าไร ผมเธอจะหงอกจะขาว เคี้ยวข้าวแทบไม่ไหว ยังไงก็รักเธอยัยแก่"
(วัยทองรำลึก - ว่าน เอเอฟ ๒) เพลงนี้น่ารักดีค่ะ ลองไปหาฟังดู เอิ๊กๆ
แต่...ทิชชู่หนะ หนูว่าไม่พอ กร๊าก ฉากเรียกเลือดนั้นมันคืออะร๊ายยย
ทำไม...ไอ้ลูกเจี๊ยบมันกล้าหื่นแบบนี้ โตขึ้นเป็นพ่อไก่แล้วปีกกล้าขาแข็งเรอะ?
เป็นเจ้าของวันเกิดจะเซอร์ไพรส์ตัวเองได้ไงวะ ไอ้บ้านี่... ไม่รู้จักธรรมเนียมเลยให้ตาย
แล้วปิ่นหยกหนะ... ตามใจมันทำม๊ายยย เห็นมั้ยว่ามันเสียคนแล้วหนะ ฮ่าาาา
...รับบริจาคเลือดมั้ยคะ เลือดเยอะเลย กร๊าก
-
มาตอบรีใหม่ล่ะกันนะค่ะ
เพราะท่าจะยาวกลัวไปคั่นคนอื่นแล้วเค้าจะถีบกลับมา :sad4:
อ๊ากกกกกกกกกกกก กรี๊ดรอบบ้าน
ปิ่นหยกน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบตอนโตจังค่ะ แต่ไม่ว่าอย่างไงก็รู้สึกว่าทั้งคู่มีอะไรคล้ายๆเดิมเลย
แต่ปิ่นหยกน่ารักกกกกกกกกกกกกกก
จริงๆไม่ใช่แค่อาทิตย์ที่ชอบเรียกชื่อปิ่นหยกนะค่ะ
คนอ่านก็ชอบเวลาที่อาทิตย์เรียกชื่อปิ่นหยก เพราะมันรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มึนๆ
แต่ใส่ใจคนๆนี้ตลอดเวลาเพราะไม่ว่าจะทำอะไร อย่างไงอาทิตย์ก็จะเรียกปิ่นหยกตลอดๆ
อยากเห็นรูปตอนฉากอุ้มจังเลย>< ตีหมอน เขิน///////
อ่านไปอมไปเขินไปเบาๆ อวยพรลูกเจี๊ยบไปว่าให้สมหวังในสิ่งที่หวังเพราะคนอ่านรออ่านอยู่
แหมพรสมประการเร็วมากฮ่าๆๆ แต่รออ่านครั้งแรกมากกว่า
ไม่ได้เพราะความหื่น แต่อยากเห็นอะไรน่ารักที่คู่นี้มีให้กันค่ะ เรารู้สึกได้ว่าเค้ามีมุมน่ารักให้กันตลอด>_< :impress2:
ตอนที่ให้ทำรอยด้วย วันนี้็บังเอิญไปเจอรูปที่คาดว่าคุณคนเขียนวาดนานแล้วพอดี
เป็นฉากทำอะไรกันที่คอ ตอนเห็นรุปว่ากรี๊ดแล้ว ตอนอ่านกรี๊ดว่า มันน่ารักกกกก อัก อัก อัก อัก
สุดท้ายขอให้คนเขียน อาทิตย์ ปิ่นหยกมีความสุขค่ะ^^
-
ลูกเจี๊ยบมันน่ารัก ปิ่นหยกยิ่งน่ารัก :impress3: :impress3:
-
:m25: :m25: :m25: พ่อไก่ตอนโตมันน่ารักกกก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ฟิน.
o13 o13 o13 o13 o13
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
เลือดจะหมดตัว
ไอ้ลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่ วัยทำงาน 5555555555555555555
น่ารักกกกกกกกกกกกกกก
รักกันไปนานๆเนอะ รักกันตลอดไป :กอด1:
-
ทำเรากรีดร้องอยู่หน้าคอมกับหลาย ๆ ประโยค ... แอร๊ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
ของขวัญมีชีวิตคนนี้ถูกใจเจี๊ยบแน่ ๆ
วันนี้นอกจากเจี๊ยบจะมีความสุขแล้ว
ยังทำให้คนอ่านมีความสุขอีก #ปริ่ม
ขอบคุณคนแต่งนะคะ *กอดแน่นๆๆๆๆๆ*
:กอด1:
-
อาจารย์ปิ่นหยก :-[
-
ข้ามมาอ่านตอนพิเศษ ของลูกเจี๊ยบก่อน เพราะสามสี่วันมานี้ ยังไม่ได้มาอ่าน
จุดประสงค์หลักคือจะมาสุขสันต์วันเกิดลูกเจี๊ยบที่น่ารักของเค้าา
ทีแรกเข้าใจว่ามันเลยวันเกิดเจี๊ยบน้อยไปละ ฮาา คนอ่านมึนๆ ตาม ลูกเจี๊ยบละ
แต่ อะไรกัน มันคือเวอร์ชั่น กลายเป็นพ่อไก่แล้ว ลูกเจี๊ยบอัพเกรด วาร์ปไปอนาคต อย่างแรง
ปิ่นหยกเป็นอาจารย์ ด้วยยย ดูท่าจะโหดด้วยนะนี่
ที่จริงปิ่นหยกน่าจะไปเป็นนายธนาคารนะ จะได้นั่งนับเงินไง (เทพเจ้าแห่งเงินตรา)
ตอนนี้ ทำคนอ่าน :pighaun: อร๊ากกก เสียเลือดไปสามลิตร
:jul1:
คนเขียน เอาเลือดกรุ๊ปโอ(หรือ วาย) มาเติมให้คนอ่านเลยนะ ฮ่าๆ
ส่วนเจี๊ยบ
สุขสันต์วันเกิดนะ เจี๊ยบอาทิตย์ และในที่สุด (ถึงแม้จะเป็นตอนพิเศษ) แต่ก็ได้ จิ้ม ปิ่นหยก ฮาาา
ขอให้เจี๊ยบมีความสุขกับชีวิตการงาน ความรักกับหนูปิ่น ให้มากๆนะ สุขภาพแข็งแรง(จะได้ จิ้ม ปิ่นหยกได้หลายๆรอบ)
คิดอะไรก็ขอให้ได้ตามที่ปราถนานะ
คนอ่านหลงรักเจี๊ยบมากๆเลยรู้ไหม รักเจี๊ยบมากๆเด้อ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ๆ
-
รักกันๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! ยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว น่ารักมากกก
รีบอ่าน เดี๋ยวเม้นไม่ทันวันเกิดอาทิตย์ ได้ของขวัญเรียกเลือดมาก
อร๊ากกกก สุขสันต์วันเกิดนะ อาทิตย์เอ๋อ มีความสุขมากกกกก
อายุยืนจะได้ดูแลปิ่นหยกตอนแก่ ผมหงอก ฟันปลอมนะ 55555
รักคนแต่ง :กอด1: :กอด1:
-
อร๊างงงง สมใจแกล่ะสิเจี๊ยบบบบ อุ๊ย! เผลอหลุดสำเนียงเฟสบุ๊ค เอาใหม่ๆ :laugh:
สุขสันต์วันเกิดนะ อาทิตย์ ขอให้มีความสุข รักกับ...นานๆๆ
ส่วนนักศึกษาทั้งหลายที่ป้อล้ออาจารย์ เลิกซะนะ เดียวจะเรียนไม่จบนะครับ
ตอนนี้ปิ่นน่ารักอ่ะ อยากฟัดอ่ะ :haun4:
-
:oo1:
-
ปลื้มใจแทนแม่ไก่ที่ลูกเจี๊ยบโตเป็นพ่อไก่แข็งแรงหงอนแดงซู่ซ่า :laugh:
(แม่ไก่ด่าตรูไม่ซ้ำคำเป็นเวลา 10 ชม.)
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
สุขสันต์วันเกิดนะอาทิตย์ แหม~เป็นวันเกิดที่พิเศษจริงๆทำเอาเลือดหมดตัวเลย
-
กะกะกะกะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
เป็นของขวัญวันเกิดอาทิตย์ที่แฟนคลับเสียเหลือมากกกกกค่ะ โฮกกกกกกกกกกกก
ตะเองมาต่อเนื้อเรื่องภาคหลักเร็วๆนะ งี๊ดดดดดดด เค้ารออยู่
อยากอ่านครั้งแรกของสองคนนี้ -.,- *พูดได้อย่างหน้าไม่อาย*
-
สุดยอดเจ้าลัทธิบูชาเมีย5555 รักมากหลงมาก กินได้จริงนี่กินไปแล้วชัวร์ :m20:
ปิ่นหยกก็เหมาะกับวงการอาจารย์มากค่ะ คิดอยู่เหมือนกันว่าโตมา ไม่เปิดร้านเค้กเองก็ไปเป็นครูเหอะ
ว่าแต่อาทิตย์ทำไร คงสานงานต่อคุณอานนท์มั้ง
Hbd ให้ลูกเจี๊ยบอีกทีนะ เป็นสเปพิเศษ ได้มีฉากอีโรติคจริงจังกะเค้าด้วย ขอให้แฟนรักตลอดไป อิอิ :กอด1:
-
กรีดดดดดดดดดดดร้อง โตขึ้นดูท่าอาทิตย์จะหื่นกินน้องปิ่นทุกวันเป็นแน่แท้
แอร๊ยยยยยยยยยยย เขิลแทนปิ่นหยก 55555555555
-
ฮ่าๆๆๆๆ ก็ต้องเปลืองตัวขนาดนั้น :laugh:
ถ้าลุกไหว ก็เหนือมนุษย์แล้วค่า น้องปิ่นขาา
พี่อาทิต์ก็ :z1: จัดเต็มกับของขวัญพี่เหลือเกินนะคะพี่
-
แก่แล้วก็ยังน่ารักนะคู่นี้อ่ะ อิอิ
-
อาทิตย์มึนตั้งแต่เด็กยันตอนโตเลย :laugh: :laugh:
ว่าแต่...ของขวัญแบบนี้คงถูกใจทั้งอาทิตย์ ทั้งคนอ่านเลย :haun4: :jul1: :jul1:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
:m25: โตแล้ว แต่ก็น่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
เป็นตอนพิเศษที่พิเศษจริงๆ :pig4:
อ่านช่วงแรกนั่งยิ้มไปเขิลไป พอกลางๆ เริ่มหยิบหมอนมาอุดปาก แบบว่ามัน :pighaun:
พอใกล้จบเปลี่ยนเป็นกอดหมอนฟัดไปฟัดมา จนคนข้างๆหันมาถามว่าเป็นอะไรมากไหม??? เอ่อ....ให้ตอบว่าไงล่ะก็คนมันอินนิหว่า :z10:
ปล. สุขสันต์วันเกิดเจ้าเจี๊ยบอีกรอบนะ ฉันรักแกกับหนูปิ่นมาก ขอให้รักกันไปจนแก่แบบที่แกว่านะ
สุดท้ายรักคนเขียนที่สุด :กอด1:
-
อร๊ายยยยน่ารักเว่อร์
แอบร้อนแรงนะยะลูกเจี๊ยบบบ
สุขสันต์เกิดย้อนหลังจ้า
-
:-[ อร๊ายยยย สองหนุ่มน่ารักมากเลย ลูกเจี๊ยบเซ็กซี่ 5555
-
:m25: :o8:
-
ของขวัญของลูกเจี๊ยบต้องพิเศษอยู่แล้ว
-
อ่านตอนนี้เลือดแทบหมดตัว :haun4:
-
สองคนนี้จะ
น่ารักกันไปหนายยย :L1:
-
มันอรั๊งมากอะครับ -_,- ...ผมพลาดอะไรไปสินะ เมื่อคืนนี้น่ะ?
นายภาคินนั่น..โตโน่เหรอครับ? ทำไมรู้สึกว่าแอบมองปิ่นหยกล่ะหนอ?
มันแบบว่า.. เขินอะ มันอรั๊งมากครับ อาทิตย์..แกไม่ใช่ไอ้เจี๊ยบอีกต่อไปแล้ว
มันเป็นพ่อไก่พันธุ์แสนจะร้อนแรงไปแล้วต่างหาก! ปิ่นหยก..พูดเพราะน่ารักจัง ♥
มันอรั๊งครับ! อ้ากกก.. ไม่ไหวนะเนี่ย ผมเหมือนคนบ้าเลยอะ.. หัวเราะอยู่คนเดียว
ทำไงดี.. ผมเข้าใจอาทิตย์ดีเลยล่ะ.. อยากได้ปิ่นหยกจัง.. ปิ่นหยกน่ารักมากเลย
ปิ่นหยกครับ ปิ่นหยกครับ ปิ่นหยกครับ ปิ่นหยกครับ ... รักนะ ♥ (นั่งฟิน -/-)
ปล. ถึงตอนนี้ผมจะหลงอาทิตย์ปิ่นหยก แต่ผมยังรักหมีเมะเคะราชินีอยู่นะครับ!
-
โหย ลูกเจี๊ยบกลายเป็นพ่อไก่ไปแล้ว แถมของขวัญที่ได้ก็น่าอิจฉา
-
:m25:
อ๊าก ก ก กอาทิตย์
น่ารักอ่ะ ชอบให้เป็นแบบนี้
ปล.คนเขียนเราเลือดกรุ๊ปบีส่งเลือดมาให้2ถุงด้วย
:กอด1:
-
คึคึคึ อยากได้ตอนพิเศษแบบนี้อีกสักสามตอนรวด -//////-
ได้เป็นพ่อไก่แล้วสินะ ดีใจจัง
น่ารักไม่เปลี่ยนเลยย ทั่งไอ้ลูกเจี๊ยบและแม่ไก่(?) ฮ่าาาา
-
มีรูปลูกเจี๊ยบวัยทำงานเวอร์ชั่นการ์ตูนมั้ยอะคับ ท่าทางจะหื่นน่าดู
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ดดดดด.....
(ยังไม่ทำอะไรอ่านจบขอกรี๊ดโหยหวนยาวๆก่อน55)
เป็นบทมหัศจรรย์ที่แบบว่า ...... หวิว มึน ฮา :m11:
:a13: to เจี๊ยบ
ตั้งแต่เกิดมาของขวัญปีนี้คงถูกใจ ถูกกาย ที่สุดในชีวิตแล้วใช่ป่าวเจี๊ยบ
นี่ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี ว่าในอนาคตไอ้หล่อมีพัฒนาการที่ดีอย่างต่อเนื่อง
สามารถปรับระดับความหื่นมึน เข้มข้นตามอายุ วิวัฒนาการเป็น "พ่อไก่จอมหื่นร่างไม่สุดยอด"(http://upic.me/i/dh/90502.gif)
“เพราะพรุ่งนี้ฉันจะหื่นมากกว่าเดิม...และวันถัดไปก็จะหื่นมาก ๆ ขึ้นอีก...แบบนี้เลยหาที่สุดไม่เจอสักที...." (ไอ้หล่อกระซิบมา กร๊ากกก)
ไงก็เหนื่อยหน่อยนะ ครูปิ่น :laugh: :laugh:
รักคนเขียน และครอบครัวกุ๊กไก่สุขสันต์ จริงๆเลย :กอด1:
เขาหยิกแก้มตัวเองทีหนึ่งพร้อมกับกระพริบตาพริบ ๆ>>>กะพริบ
ก่อนวัยอันควรให้มหาวิทาลัยที่ทำงานอยู่
หลับตารับเรียกปากอิ่ม>>>เรียว
-
เป็นผู้ใหญ่แล้วก็ยังได้ใบรับประกันความหื่นนะอาทิตย์ :haun4:
น่ารักมากกกกก ลูกเจี๊ยบเติบโตเป็นพ่อไก่ แม่ไก่เลยโดนกินไม่มีเหลือ :oo1:
กว่าจะถึงวันนี้ยังต้องผ่านอุปสรรคอีกเยอะไหมน้อ แต่ก็ดีใจที่อนาคตไม่ผิดจากที่คิดไว้ :impress2:
-
อาทิตย์ ปิ่นหยก ฮิ้ว อาทิตย์ ปิ่นหยก ฮิ้ว
-
เอิ่ม...สุขสันต์วันเกิดอีกรอบนะลูกเจี๊ยบ...รึว่าจะเรียกใหม่ว่า พ่อไก่ ดี :o8:
แอบเซอร์ไพรส์เล็กน้อยที่ตัดฉากจากหนุ่มน้อย กลายเป็น ...หนุ่มเต็มตัว ไปเลย เซอร์วิสแฟนคลับสุดๆ อ่ะ (แต่ไม่ใช่ไม่ชอบนะ )
สงสารแม่ไก่มาก อุตส่าห์หักห้ามจิตใจซื้อนาฬิกาหรูให้ลูกเจี๊ยบ หาที่ซ่อนดิบดี กลายเป็นหลุมฝังตัวเองซะได้ :laugh:
ลูกเจี๊ยบนับวันทั้งรักทั้งหลงแม่ไก่ ชอบมากที่บอกว่า จะรักกันจนแก่เฒ่า...มันก๊าววใจจริงๆนะเออ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
น่ารัก น่ารัก น่ารักกกกกกกกกก
ปิ่นหยกน่ารักมากกกกกกกกกกก
-
ตอนพิเศษมันโดนมาก :-[
-
น่ารัก >_<
ลูกเจี้ยบขี้อ้อน น่ารักเสมอเลยนะ
แต่คนที่น่ารักกว่า อิอิ ปิ่นหยกน่ะ สุดจะน่ารักเลยให้ตาย กรี้ดดดดด แม่ยกคลั่งฮ่ะ
ขอบคุณและรออ่านต่อจ๊ะ
-
ถึงเป็นหนุ่มใหญ่กันแล้วก็ยังให้บรรยากาศเหมือนเดิมเลยนะ
ของขวัญวันเกิดของอาทิตย์จากคนอ่านคนนี้มีแค่คำอวยพร
ขอให้รักกับปิ่นหยกไปนานๆจนแก่หง่อมเลยจ้า
-
รักเธอไปทุกวัน :กอด1:
อ่ะ ยังไม่ได้อวยพรลูกเจี๊ยบเลย
ขอให้แม่ไก่รัก แม่ไก่หลงนานๆๆๆๆ นะ
-
:m25: :m25: :m25:
เฮืออกก!! ตอนโตสวีทมากเลยค่าาา..
นุ่มนวล อ่อนโยน โรแมนติค แอร๊ยยย ~ :กอด1:
ขอบคุณมากนะคะ! รอตอนต่อไปจ้า :L2:
-
รุนแรงจัง ชอบตอนพิเศษมากๆเลย ชอบตอนนี้ที่สุด 5555
-
ถ้าลูกเจี๊ยบจะน่ารักขนาดนี้~
:haun4:
-
:L2: :L2: :L2:
-
:haun4: :haun4:
-
อ่านแล้วติดภายในวันเดียว หลงรักลูกเจี้ยบกับแม่ไก่เข้าแล้ว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ >////<
-
งี้ผลตรวจที่ไปตรวจมา ก็ไม่ต้องลุ้นแล้วอ่าดิ สบายล๊ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pighaun:
เป็นอะไรที่ฟินสุดๆ
-
น่ารัก ~ รัก.....อาทิตย์....ครับ :o8:
ปิ่นหยกน่ารักๆๆๆๆๆ อ๊ายย :-[
-
ลูกเจี๊ยบกลายเป็นพ่อไก่แล้วซินะ นับว่ามีพัฒนาการ :m12:
-
ชอบมากเลยตอนโตแล้ว เขียนไปจนเขาสองคนแก่เลยน้าาาาาา
-
ลูกเจี๊ยบนี่พอโตแล้วน่าแซบเลยเนอะ คงหล่อจนปิ่นหยกอดใจไม่ไหวเลยสิ ตัวเองไม่ชอบให้เค้าทำรอยแล้วทำไมไม่ห้าม มัวแต่เคลิ้มในความแซบอยู่สิ นี่หมั่นไส้ปิ่นหยกมากเว่อ
อยากรู้จังเลยว่าสมยอมตอนไหน ปิ่นหยกม่ายแมนม่ายแมน 5555 *โดนปิ่นหยกชกตาซ้าย* คุณอาทิตย์เอาปิ่นหยกให้อยู่ไปจนแก่เลยนะคะ ความเคร่งขรึมตอนเด็กของคุณลูกเจี๊ยยทำให้ตอนโตเป็นพ่อไก่มันอลังการมาก ฟินผู้ชายแบบอาทิตมากเว่อเลยค่ะ :)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จะน่ารักกกกกกกไปมั๊ยยอาทิตย์ปิ่นหยกกกกกกกกก อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกขิลแทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนอ่าาาาาาาา >>อาทิตย์หื่นไปแล้วววววววววว 2 3 รอบนู่ปิ่นลุกขี้นไม่ไหวเลยยยเหนม่ายยยยยยยย 5 5 + :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อ่ะฮือ เนื้อเรื่องตอนพิเศษมันการันตีเนอะ o13
งี้เด็กไม่แอบเรียกปิ่นหยกลับหลังว่า
"อาจารย์ปิ่นหยก งกสุดในโลกหล้า"หรอเนี่ย?
-
ในที่สุดก็อ่านทันถึงตอนล่าสุดเสียที :z2:
ต้องบอกว่านิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ชอบมาก
ไม่ว่าพระเอกที่ภาพลักษณ์เฉื่อยชาแต่แสนร้อนแรง
หรือนายเอกที่ อึด ถึก ไม่แคร์ใครแต่แสนขี้อาย
ดูไปเหมือนเจ้าชายปลอมตัวมาเพื่อตามหารักแท้เลย
บรรยากาศในร้านก็อบอุ่นสมกับเป็นร้านเค้ก
แม้คนรอบข้างจะดูไม่ค่อยปกติไปบ้างก็เถอะ :laugh:
ชอบเรื่องราวแบบนี้จัง อ่านแล้วยิ้ม น่ารักดี ^^
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อ่าาาาาาาา
ฟินนนนน
น่ารักกันเกินไปละนะ
><
-
:z3: :z3: :z3:ไปอยู่ที่ไหนมาพึ่งเจอเรื่องนี้ แล้วก็ไปไหนไม่รอด หลงแม่ไก่ กับลูกเจี๊ยบหน้ามึนมากๆๆๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 38 – พรุ่งนี้
พักนี้รู้สึกกินข้าวไม่ค่อยลงแปลก ๆ
“เป็นอะไรทำหน้าอย่างกับหนอนสำลักชา”
คิมเอนตัวข้ามโต๊ะ แขนยืดพร้อมต่อความยาวพิเศษด้วยตะเกียบไม้เพื่อจิ๊กลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยวเขาไปหนึ่งลูกด้วยความไวประหนึ่งอินทรีล่าเหยื่อ “เมนส์มาเรอะ!?”
“เลวละ! เดี๋ยวเตะให้ตาโตเลย!”
ฟังจบเพื่อนรักตาชั้นเดียวก็ผลักเขาหัวทิ่มเกือบจิ้มลงน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวเป็นการแสดงความรัก
“คนอุตส่าห์ถามด้วยความหวังดี”
ลูกชิ้นลูกสุดท้ายของเขาตกเป็นเป้าตะเกียบคุณคิมอีกครั้ง แม้เบื่ออาหารอยู่แต่ขอลากชามหนีไว้ก่อนเพื่อรักษาสิทธิประโยชน์ของตัวเองตามสัญชาติญาณเรียกเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจจากคิมก่อนเจ้าตัวจะเปลี่ยนเรื่อง “แล้วคุณชายลูกเจี๊ยบของแกไปไหนแล้วล่ะ”
แต่เปลี่ยนไปเรื่องอื่นไม่ได้หรือไงวะ!?
“เดี๋ยวตามมา มันนึกได้ว่าลืมส่งงาน อาจารย์วราพรให้ส่งก่อนเที่ยง”
เขาว่าพลางเหลือบมองนาฬิกา เที่ยงห้านาที...ได้ส่งหรือยังตอนนี้ คาบสุดท้ายก่อนเที่ยงอุตส่าห์เลิกเร็ว งานก็ทำเสร็จตั้งนานแล้วแต่ดันลืม โดนหักคะแนนจะสมน้ำหน้าให้
“มันทำอะไรแกเปล่าวะ”
“ใคร..? ทำอะไร?”
“อย่าแกล้งโง่”
ปิ่นหยกถอนหายใจ ‘มัน’ ที่ว่าก็รู้ ๆ อยู่แล้วว่าใครอย่างคิมพูดนั่นเอง
มันไม่ได้ทำอะไรเลย ขนาดตอนเขาบอกว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังแต่เอาเข้าจริงดันไม่กล้าเล่าอาทิตย์ก็ยังไม่คาดคั้นสักนิด มีแต่เขาเองมานั่งวิตกจริตจนเวลาล่วงเลยมาได้หลายวัน เผลอแผล็บเดียวก็เกือบจะครบหนึ่งสัปดาห์ที่นัดฟังผลอยู่แล้ว
“เปล่าว่ะ”
ตะเกียบโฉบมาอีกครั้ง ลูกชิ้นลูกสุดท้ายเขาเสร็จคิมจนได้
“ช่วงสามสี่วันมานี้ดูทะมึนแปลก ๆ นะแกน่ะ”
เขานั่งเด็ดหัวถั่วงอกเล่น “เหรอ?” เรื่องนั้นก็พอจะรู้ตัวอยู่บ้างหรอก
“มีอะไรอยากบ่นหรือปรึกษาท่านคิมก็พูดได้” อีกฝ่ายยักไหล่ ทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจนักแต่คำพูดหลังจากนั้นทำให้เขายิ้มออกพร้อมกับอยากงับมันหัวหลุดไปในคราวเดียว
“เป็นห่วงว่ะ อยากได้ไอ้ปิ่นปากหมามาฟัดเล่นเหมือนเดิม”
“คิมแม่งเลวเสมอต้นเสมอปลาย”
เขาเก๊กเสียงเข้มแต่ไม่สำเร็จ หลุดหัวเราะออกมานิดหน่อยตอนท้ายเมื่ออีกฝ่ายทำท่าโค้งน้อย ๆ ตอบรับอย่างยียวนน่าเคาะให้กะโหลกร้าว การมีเพื่อนอย่างคิมเป็นเรื่องโชคดีที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิตเขาเลยทีเดียว “ถ้าอยากรู้นักท่านคิมผู้เก่งกล้าสามารถก็ลองนั่งทางในดูดิ”
คิมหรี่ตาอย่างใช้ความคิด ซึ่งปิ่นหยกเคยบอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนั้นเพราะขนาดไม่ต้องหรี่ตาก็แทบปิดอยู่แล้ว ตัดสินใจโยนหินถามทางด้วยการเดาสุ่มออกมาสักอย่างติดตลก
“ทะเลาะกับพ่อสามี?”
“จะบ้าเรอะ!?”
คิมเซนส์ดีก็จริง แต่ที่ว่ามานั้นเขาจะถือว่าผิดไปจากความจริงอย่างแรง ข้อแรกเขาไม่ได้ทะเลาะกับใคร และข้อสองคุณอานนท์(ถ้าคิมจะหมายถึงคุณอานนท์)ไม่ใช่พ่อสามีเขา
“งั้นอะไร”
“...คิม..แกว่าฉันกับมันเหมือนเป็นพี่น้องกันไหม”
คนถูกถามมองเขาด้วยท่าทีเหมือนอยากหิ้วตัวไปเช็คสมอง
“เหมือนผัวเมียล่ะก็พอนึกออกมากกว่า”
เขาสะดุ้ง เพื่อนชั่วนี่ ขอให้มันได้แฟนเป็นผู้ชาย! อยากตวาดก็ยังต้องกระซิบด้วยความกระดากปาก
“ไอ้กิมจินรก...แกก็รู้ฉันไม่ได้ปล้ำมัน!”
“แต่ดูแล้วมันจะปล้ำแก”
คิมรู้มาก เขาชักห่วงว่าสักวันมันอาจโดนฆ่าปิดปาก และหนึ่งในจำนวนผู้ต้องสงสัยเป็นฆาตกรคงรวมเขาเข้าไปด้วย
“เอาหัวแม่โป้งเท้าคิดเหรอว่าแกจะไปเป็นพี่น้องกับมัน หน้าตากับส่วนสูงก็เทียบไม่ติดแล้ว โถ ๆ ท่านหัวหน้าพรรคกระยาจก”
อีกฝ่ายค่อนขอดไม่มีปรานีเล่นเอาถึงกับสะอึก ไม่ต้องย้ำนักก็ได้ว่าไม่หล่อไม่สูงเท่า เขาเหล่ไอ้คนว่าซึ่งเริ่มเล็งหมูเด้งในชามก๋วยเตี๋ยวเขาอีกแล้วพร้อมกับบ่นอุบอิบตอนที่ชิงคีบหมูเข้าปากก่อนโดนฉก “ตัวเองสูงฉิบหายล่ะ ก็พอกันแหละว้า”
หนุ่มมัธยมปลายไซส์เอเชียสองคนจ้องตากันอย่างไร้สาระอยู่ราวห้าวินาที ซึ่งปิ่นหยกต้องใช้ความพยายามมากกว่านิดหน่อยเพราะคิมตาตี่เกินไป สุดท้ายก็หลุดหัวเราะออกมาพร้อมกันในเมื่อส่วนสูงไล่เลี่ยกันมาตลอด คิมเองจากที่วัดครั้งล่าสุดก็ภาษีดีกว่าเขาแค่สองเซนติเมตรเท่านั้นเอง
“สูงเท่านี้กำลังมาตรฐานชายไทยเลยแกว่าไหม”
“เห็นด้วยสุดติ่ง!”
สุดท้ายก็ยอกันเองเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“ว่าแต่แกไปเจออะไรเข้าถึงได้มาเพ้อเจ้อเรื่องพี่น้องนั่น”
ปิ่นหยกทำฟอร์มเขี่ยผักเล่น คิมได้ลองให้ความสนใจอะไรไปครั้งหนึ่งแล้วจะเบี่ยงเบนประเด็นนั้นยากเต็มที
“...หลายอย่างว่ะ”
“อย่างเช่น?”
เขามองหน้าเพื่อนรัก ความเจริญอาหารที่คล้ายเพิ่งกลับมาเมื่อครู่เริ่มโบกมือลาเขาอีกแล้ว
“คิม..ฉันรู้แล้วก็เชื่อเสมอว่าแกเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้”
เจ้าของชื่อนั่งนิ่ง สีหน้าจริงจังปรากฏขึ้นยามมองกลับมา
“เออ ขอบใจ”
“...แต่บางเรื่องมันก็ไม่ควรพูดจริง ๆ ...แกเข้าใจฉันใช่ไหม?”
คิมพยักหน้าช้า ๆ
เขารู้ดี..ความสอดรู้สอดเห็นกับความเป็นห่วงนั้นแตกต่างกัน “ถ้าไม่ควรก็ไม่ต้องพูด แค่อยากให้รู้เฉย ๆ ว่าฉันจะอยู่เคียงข้างแกเสมอนั่นแหละ”
“โหย...น้องคิมน่ารักเวอร์ว่ะ ถ้าแกเป็นผู้หญิงจะขอแต่งงานเลยเนี่ย! ฮ่า ๆ ๆ”
“ควายปิ่น” เด็กหนุ่มเตะหน้าแข้งไอ้ตัวปากเสียจากใต้โต๊ะ “อย่ามาชวนฉันเบี่ยงเบน!”
“ฉันก็ไม่ได้เบี่ยงเบนว้อย!”
“ไอ้แหล แล้วกับคุณชายมึนชีวิตที่แทบจะรวมร่างกันนั่นเรียกอะไรวะ”
ปิ่นหยกพยายามทำเป็นขำ หากเป็นลูกคุณมึนใหญ่จริงเขาก็ต้องเป็นน้องชายมัน..ตลกร้ายน่าดู เขาเอื้อมมือแย่งแก้วน้ำกระเจี๊ยบของโปรดคิมมาดูดแทนน้ำเปล่าของตัวเองพลางทอดสายตาเหม่อลอยไปไกล
“....เรียกพี่ชายละมั้ง”
“พี่ชาย?”
นั่นควรเป็นคิมซึ่งถามย้อนกลับมา แต่เสียงคิมไม่ได้ทุ้มอย่างนั้น
และมันไม่ควรดังมาจากข้างหลัง
เขาปล่อยแก้วน้ำพลาสติกหลุดมือลงบนโต๊ะ หน้าซีดเป็นไก่ต้มตอนที่เหลียวตามเสียงช้า ๆ แม้ไม่ต้องหันกลับไปมองก็ฟันธงได้ว่าใครกันที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง ดวงหน้าคมคายไร้อารมณ์ใดปรากฏให้อ่านออกพาลจะทำเลือดในกายเขาเย็นเฉียบขึ้นมาอย่างไรบอกไม่ถูก
“....อาทิตย์”
“ครับ?”
บรรลัยแล้วไง
.............................................................
.....................................
.
.
.
.
“อาทิตย์ เดี๋ยวก่อน”
เขาพูดคำว่า ‘เดี๋ยว’ มาหลายรอบแล้ว แต่ดูท่าว่าไม่ค่อยเข้าหูคนที่ลากเขาออกจากโรงอาหารแบบละเลยสายตาสงสัยใคร่รู้ของนักเรียนคนอื่นเท่าไรนัก ถูลู่ถูกังมาจนถึงหลังสระว่ายน้ำเก่าร้างผู้คนซึ่งอยู่ในระหว่างปิดปรับปรุง ระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ แถมแดดตอนเที่ยงวันเคยปรานีใครที่ไหน เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อออกจากใบหน้าตอนที่ร่างสูงของอีกฝ่ายหยุดฝีเท้าลงแล้วหันมาประจันหน้ากับเขาในที่สุด
“ปิ่นหยก”
“......”
“ปิ่นหยกครับ”
“อ..อะไร”
“เราคุยกันตรงไปตรงมาตอนนี้เลยได้ไหม”
ร่างสูงเอ่ยเสียงจริงจังกึ่งจะเว้าวอน มือกดไหล่เขาให้ทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้หินอ่อนร้าว ๆ ฝุ่นเกาะเขรอะแล้วย่อตัวลงให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน และนั่นยิ่งเป็นการแสดงออกชัดเจนว่าคนตรงหน้าจะทำให้เขาหนีไปไหนไม่รอดแน่นอน
“..ฉันอยากรู้ทั้งหมด”
“หมายถึงเรื่องอะไร”
“อย่าแกล้งโง่สิครับ”
เยี่ยมเลย เขาโดนว่าอย่างนี้สองรอบแล้ว ไม่มีใครคิดว่าจะโง่จริงบ้างหรือ? เป็นอันว่าแผนแรก..แกล้งเบลอไม่รู้เรื่องล้มเหลวไม่เป็นท่า
“แกยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย”
“ไม่กินก็ได้”
แผนสอง เฉไฉไปเรื่องอื่น...พังครืนตามไปติด ๆ
“อาทิตย์ครับ” ปิ่นหยกเอ่ยเสียงนุ่ม เอามือวางแนบไว้สองข้างแก้มอีกฝ่ายแผ่วเบา “..อย่าทำหน้าเครียดสิ ปกติเป็นพวกรักสุขภาพต้องกินครบสามมื้อไม่ใช่เหรอ”
สีหน้าอีกฝ่ายอ่อนลงแต่ยังล็อคสายตาอยู่กับเขาไม่มีวอกแวก ต่อให้ล่องหนได้ยังไม่แน่ใจว่าจะรอดจากดวงตาคู่นั้นไหม มือใหญ่ยกขึ้นวางทาบซ้อนกับมือเขาแล้วเอียงใบหน้าฝังจูบร้อนผ่าวลงบนฝ่ามือ แทบอยากระเบิดตัวเองตายโดยมีจุดเกิดเหตุอยู่แถวกลางอก แผนสามด้วยการพูดเพราะออดอ้อนนอกจากไม่สำเร็จแล้วผลข้างเคียงยังล่อแหลมน่าสะพรึง
มันหล่อ...ยอมรับก็ได้ว่าแอบเคลิ้ม บัดซบที่สุด!
เขารีบชักมือตัวเองกลับก่อนอะไรจะเลยเถิดไปกว่านี้ สมองคิดหาหนทางว่าควรจะพูดไปอย่างไรดี ใช่ว่าเขาอยากปิดบังให้เรื่องราวยุ่งยากแต่เมื่อคิดดูถึงความรู้สึกอีกฝ่ายแล้ว หากลูกเจี๊ยบน้อยติดพ่อ..เอะอะก็คุณพ่ออย่างนั้นคุณพ่ออย่างนี้โดยเฉพาะช่วงออกจากบ้านใหม่ ๆ มารู้เข้าเรื่องพ่อของตนไปทำเรื่องไม่ควรกับหญิงอื่นทั้งที่ตัวเองแต่งงานมีลูกเต้าไปแล้วจะรับได้จริงหรือ ยิ่งผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่เขาเอง แถมนั่นยังดูวุ่นวายไม่พอจนคุณพ่อเจ้าปัญหาดันเกิดมาสงสัยว่าเขาเป็นลูกถึงขั้นพากันไปตรวจดีเอ็นเอมาเรียบร้อยและกำลังอยู่ในขั้นตอนชวนวิตกจริตที่สุดคือรอผล
“....เล่าไม่ถูก...” ด้วยความสัตย์จริง เปล่าคิดแถแต่อย่างใด “เรื่องมันยาวยุ่งน่าดู”
“ยาวก็ฟังได้ เวลามีเยอะแยะ”
ปิ่นหยกก้มหน้า พยายามเพ่งสายตาหาโพยล่องหนบนตักก็กลับเห็นแต่มืออีกฝ่ายที่ยื่นมาวางไว้แถวต้นขา อุณหภูมิร้อนจากฝ่ามือแทรกผ่านเนื้อผ้าของกางเกงนักเรียนที่สวมอยู่ชวนให้ใจหวิวขึ้นมาแค่เพียงวางมันไว้นิ่ง ๆ ขี้โกงเกินไปแล้ว..
“ไม่อยากทำให้ไม่สบายใจหรือตกใจเลย” เขาขยับปากงึมงำ พูดตรง ๆ แบบนี้ก็น่าอายไม่น้อย
“บางอย่างไม่รู้อาจมีความสุขกว่าก็ได้นะ”
“แต่ถ้าเป็นเรื่องของคนที่รัก ฉันก็อยากรู้ทั้งหมด”
เวรเอ๊ย...ตรงไปแต่ไม่ต้องตรงกลับขนาดนั้นก็ได้
อาทิตย์ออกแรงบีบที่มือเบา ๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้หวังจะได้ยินอะไรกลับมาสักอย่าง ความเจ็บหน่วงจากการรอคอยแปรผันตรงตามความสำคัญของสิ่งที่กำลังรออยู่ และคงเป็นเพราะอย่างนั้นจึงทำให้แม้เพียงช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่เขารอคำตอบถึงได้ทรมานใจจนอยากจับร่างโปร่งตรงหน้ากดลงกับพื้นแล้วบังคับถามเสียให้รู้เรื่อง
“ปิ่นหยกครับ”
“..อะไร..?”
ถ้าอีกฝ่ายไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร เขาก็จะเป็นคนเปิดประเด็นถามในสิ่งที่คาใจอยู่ด้วยตัวเอง
“คุณพ่อกำลังสงสัยว่านายเป็นลูกอีกคนหนึ่งใช่ไหม?”
จากที่ปิ่นหยกขู่เขาไว้ว่าฟังแล้วจะไม่สบายใจบ้าง เดี๋ยวจะตกใจบ้าง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนขู่เสียเองที่ทำหน้าตกตะลึงจนลูกตาแทบหลุดออกจากเบ้า
..เขาก็นึกไว้บ้างอยู่แล้ว..
ร่างโปร่งนั่งนิ่งอับจนด้วยคำพูด เขาประเมินอาทิตย์ต่ำไป คิดเอาเองว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้เรื่องรู้ราวและไม่น่ามีข้อมูลมากพอปะติดปะต่อเรื่องได้อย่างนี้ และคำถามตรงประเด็นที่ได้รับทำให้รู้ตัวว่าเขาเข้าใจผิด แต่ยังไม่ทิ้งความพยายามเลี่ยงจะตอบรับหรือปฏิเสธด้วยการถามอย่างอื่นกลับไปแทน
“..ทำไมถึงคิดอย่างนั้น?”
อาทิตย์จ้องหน้าอีกฝ่ายซึ่งดูก็รู้ว่าพยายามทำเป็นไม่หลบตาทั้งที่ใบหน้ายังก้มอยู่น้อย ๆ เขาคงมาถูกทางแล้ว เพราะถ้าเดาผิดปิ่นหยกต้องสวนกลับมาทำนองว่า ‘จะบ้าเรอะ’ ไม่ก็ ‘เอาอะไรคิดวะ!’ มากกว่าจะถามเขากลับเสียงอ่อนอย่างนี้
เขาไม่ได้ตอบคำถามปิ่นหยกเหมือนที่อีกฝ่ายก็ไม่ตอบคำถามเขาตรง ๆ
“..กับแม่พลอยอย่างนั้นหรือครับ?”
ปิ่นหยกขบริมฝีปากแน่นจนสีเลือดหายไป หัวคิ้วขมวดมุ่น เงยหน้ามองเขาทีมองตักตัวเองที มันเป็นบทสนทนาที่มีแต่คำถามและไม่มีใครยอมตอบอะไร ทว่าในแต่ละคำถามตลอดจนปฏิกิริยาของผู้ฟังก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนพออยู่แล้ว
เด็กหนุ่มร่างโปร่งเสมองไปทางอื่น...แล้วพยักหน้าออกมาช้า ๆ
“เขาเคยเป็นคนรักกัน”
“........”
อาทิตย์ผ่อนลมหายใจยาว ยกมือขึ้นกุมหน้าผากจนถึงนัยน์ตา ให้เวลาตัวเองเรียบเรียงความคิดในหัวให้เป็นระเบียบ และอาจต้องใช้เวลามากกว่านั้นสักหน่อยในการยอมรับความจริง.....คุณพ่อทำอะไรลงไป....
“...ขอโทษ”
เสียงอ่อนแรงนั้นทำเขาเจ็บหนึบขึ้นมาที่ไหนสักแห่ง
“ขอโทษทำไมครับ...ไม่ใช่ความผิดอะไรปิ่นหยกสักหน่อย”
อาจจะเป็นอย่างที่อาทิตย์ว่าจริง แต่พอเห็นสภาพเจ้าตัวหลังเรื่องราวชัดเจนขึ้นแบบนี้แล้วปิ่นหยกกลับรู้สึกเหมือนมีส่วนร่วมทำร้ายคนตรงหน้าขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“อาทิตย์...สีหน้าแกดูไม่ดีเลย”
เจ้าของชื่อลดมือที่กุมไว้บนหน้าผากตัวเองลงเพื่อสบตาเขา และสิ่งที่ปิ่นหยกเห็นคือความสับสนไหวระริกอยู่กลางสีดำสนิทของดวงตาซึ่งดึงดูดเขาให้หลงอยู่ในนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า
“เชื่อไหม...ฉันคิดมาตั้งแต่หลังคุยกับคุณพ่อวันนั้น...แต่ไม่เคยแน่ใจว่าเดาผิดไปเองหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยเนิบนาบ เห็นชัดว่ากำลังบังคับให้สำเนียงเป็นไปเหมือนปกติอย่างยากลำบาก
“ทั้งที่เตรียมใจไว้อยู่แล้ว แต่พอได้ยินชัด ๆ เข้าจริงมันกลับตื้อไปหมดยังไงไม่รู้”
ปิ่นหยกพยักหน้า ทำไมเขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นในเมื่อเขาเองก็เจอมากับตัวเหมือนกันตอนที่คุยกับคุณอานนท์ แต่สำหรับอาทิตย์มันอาจหนักกว่าที่เขาเป็น...เพราะคนในเหตุการณ์คือพ่อแท้ ๆ ของตัวเองซึ่งตอนนั้นก็แต่งงานไปแล้ว
ถึงขั้นนี้แล้วเขาก็ควรบอกสิ่งที่ตัวเองรู้ไปให้หมด เผื่อจะช่วยจุดความหวังเล็ก ๆ ขึ้นมาได้บ้าง
“แต่วันนั้นกลับไปบ้านกับพ่อนาย เจอแม่เพชรเขาก็บอกว่าที่จริงแล้วไม่มีอะไรกัน พ่ออานนท์ของแกเข้าใจผิดไปเอง”
เด็กหนุ่มจุดยิ้มฝืน ๆ ขึ้นมา และไม่รู้อะไรดลบันดาลให้เขาทำใจกล้าเอื้อมมือไปเกลี่ยผมอีกฝ่ายทัดไว้หลังใบหู
“ไปตรวจดีเอ็นเอแล้วด้วย”
อาทิตย์หายใจติดขัดไปชั่วขณะ
“ผลล่ะ?”
“ยังไม่ออก..ตอนนี้เหมือนคนบ้าเลย”
พอคิดว่าสงบใจได้ เขาก็เริ่มรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาอีกแล้ว “จะออกเมื่อไหร่”
“แลบที่นั่นใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ นับดูก็พรุ่งนี้”
......พรุ่งนี้......
“อาทิตย์...แกเชื่อแม่เพชรไหม?”
เขาเอียงศีรษะเข้าหามืออีกฝ่ายซึ่งยังยกค้างอยู่แถวใบหู และครั้งนี้นอกจากปิ่นหยกไม่ได้ขยับหนียังแทรกนิ้วมือมาตามเส้นผมเขาแผ่วเบา
“ถ้านายเชื่อ ฉันก็เชื่อเหมือนกัน”
“แม่เพชรไม่เคยโกหก”
เสียงนั้นเอ่ยหนักแน่นแม้ในตอนที่เขาโถมตัวเข้าหา กอดรัดทั้งร่างอีกฝ่ายไว้จนสุดแรง ถ้าเผลอทำกระดูกซี่โครงหักไปสักท่อนสองท่อนปิ่นหยกจะว่าอะไรไหม
“เราอยู่อย่างนี้สักพักนะครับ”
ปิ่นหยกลูบไปบนเส้นผมนุ่มมือสีดำขลับ ได้กลิ่นแชมพูแบบที่ใช้ร่วมกันลอยอ้อยอิ่งอยู่แถวปลายจมูก เพิกเฉยต่อเสียงออดเข้าเรียนคาบบ่ายที่ดังแว่วจากที่ไกล ๆ จนนึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองไปแล้วจึงยอมโดดเรียนทั้งที่ไม่เคยคิดทำมาก่อน เขาเพียงแต่อยากอยู่นิ่ง ๆ อย่างนี้ ปล่อยโลกหมุนตามยถากรรมโดยไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมกับความเป็นไปของมัน
ความรู้สึกอุ่นชื้นบนเสื้อนักเรียนตรงที่ใบหน้าคมซบอยู่กับไหล่ของเขาเหมือนมีอะไรหยดลงมาทำให้เขาใจกระตุกวูบไปชั่วเสี้ยววินาที แต่อาทิตย์ก็ไม่ได้ขยับตัวหรือแสดงออกการอะไรที่บ่งบอกว่ากำลังร้องไห้......บางทีเขาอาจแค่คิดไปเอง...
“...อยากอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้”
เขาพึมพำกับกลุ่มผมดำสนิท ไม่รู้ว่าอยากหยุดเวลาไว้แค่นี้หรืออยากเร่งวันเร่งคืนให้รุ่งขึ้นมาถึงเร็ว ๆ กันแน่
แต่พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรอาจไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกแล้ว
To be continued…
---------------------------------------------------------
พอตัดไปตอนพิเศษแล้วกลับมาเขียนตอนหลักต่อต้องนั่งปรับอารมณ์น่าดูเลยค่ะ 555
แอบรู้สึกพลาด ตอนพิเศษฉะปอยไปเยอะเลยสินะคะ ๆ ๆ ๆ Orz"
//ประกาศให้โลกรู้ซะเลยว่าเรื่องนี้จบแฮปปี้เอนด์ดิ้ง แต่ระหว่างนั้น(อาจ)ไม่ง่ายเท่าไร ฮา
ขอบคุณงาม ๆ คนอ่านที่น่ารักค่ะทั้งท่านเดิมและที่เพิ่งอ่าน ฮือออออ ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดให้คนเขียนมึน ๆ ด้วยนะคะ *ส่งเจี๊ยบน้อยไปฟัด*
ฝากเนื้อฝากตัวฝากลูกเจี๊ยบแม่ไก่ไว้เอ็นดูด้วยค่ะ m(_ _)m :กอด1: :L2:
แล้วพบกันตอนหน้า อย่าลืมเลื่อนไปดูของแถมที่บังคับยัดเยียดให้ด้วยรักใน reply ถัดไปโลดดด >3<
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
DormBoysToon #07 "โลกนั้นหรือคือละคร?"
อ้างอิงจากตอนที่ 37 ที่ปิ่นหยกคุยกับคุณอานนท์ค่ะ
(http://fc02.deviantart.net/fs70/f/2012/262/1/6/toon1_by_xx_rainyday_xx-d5f7qs2.jpg)
ส่วนนี่วาดเล่นอ้างอิงจากตอนพิเศษ อรั๊ง =///=
รอยกัดที่คอ
(http://a8.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/133022_420568464669709_1203899977_o.jpg)
และรอยจูบ(เรอะ!?)ที่ตัว
(http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/475851_420918894634666_1400267554_o.jpg)
คือก็พลั้งมือวาดเยอะ ผิวเนียน ๆ ก็อยากเติมอะไรบ้างค่ะ แต่อีตาพระเอกก็คงทำไว้เยอะจริงด้วยเหมือนกัน (ฮา) =///=
ยังคงอ้างอิงตอนพิเศษ //เวอร์ชั่นโตที่แอบเห็นมีถามถึงค่ะ ^^
อาจารย์ปิ่น
(http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/471092_420088471384375_1278642999_o.jpg)
คุณชายยย
(http://distilleryimage10.s3.amazonaws.com/7ef6985802f911e2985822000a1c8902_7.jpg)
อุ้มและงับ ๆ ๆ ๆ ฮืออออ แพ้ฉากพวกนี้ก็ยังจะชอบวาด
(http://th01.deviantart.net/fs70/PRE/i/2012/267/2/6/doodle_carry_by_xx_rainyday_xx-d5fr4aa.jpg)
แค่นี้ก่อนค่ะ แฮ่ ๆ
ไว้พบกันตอนหน้าค่า :กอด1:
-
:z13: จอง
คิมมีบทแล้ว เย้ๆ คิมเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะให้ความรู้สึกแบบ
อยากได้คนแบบนี้มาเป็นเพื่อนบ้างจังเลย
ปิ่น ก็พูดออกไปได้ว่าพี่ชาย พี่ชายอะไรจ้องจะกลายเป็นพ่อไก่ตลอด จ้องจะงาบแม่ไก่ทุกคราที่มีโอกาส
รอดู "พรุ่งนี้" จะได้รู้กันสักทีว่า ผลตรวจดีเอ็นเอเป็นยังไง
ดูเหมือนเจี๊ยบก็ระแคะระคายเรื่องพี่น้องอะไรนี่อยู่แล้ว แต่ ไม่ใช่หรอก ก็อย่างที่คิมว่า
ดูยังไงก็ไม่ใช่พี่น้องกันเลยนะ ปิ่นหยกหน้าไม่เหมือนคุณอานนท์เลยเหอะ แล้วตอนพิเศษก็สปอยซะอย่างนั้น หุหุ
ขอให้ผ่าน ช่วงเวลานี้ไปด้วยกันนะ แล้วความรักของ ทั้งสองคนคงแน่นแฟ้นขึ้น
ขอบคุณคนเขียน เป็นกำลังใจให้ด้วย รอตอนต่อไปนะคะ
-
TT................TT
เม้นท์อะไรไม่ออก เชื่อแม่เพชร และเชื่อว่าลุงอานนท์คิดไปเอง !
เดี๋ยวก็ได้ปิ่นหยกไปเป็นลูกสะใภัเองน่ะแหละค่ะ ฮืออออออ
รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ
เกร็งงงง ทำอะไรไม่ถูกแล้ว โฮววววววว
-
ขอบคุณค่ะ
เจี๊ยบมันรู้จนได้สิน๊าาาา ... เอ้าา!! เดี๋ยวก็จะได้รู้ผลแล้ววว ^^
-
ถ้าไม่ฝากนี่ว่าจะเนียนเอากลับบ้านแล้วนะนี่ 555
-
ลูกเจี๊ยบมาแล้วๆๆๆ :impress2:
แต่มันร้อนใจ มาต่อเร็วๆนะ :serius2:
-
พระเอกมึนมากกกกจริง :really2:
-
ถึงตอนนี้มันจะดูเศร้าๆอึมครึมๆ
แต่มันอบอุ่นมากกกกในความรู้สึกเรา :กอด1:
-
"พรุ่งนี้อาจไม่มีฉัน...พรุ่งนี้อาจไม่มีเรา"
เพลงนี้ลอยเข้ามาในหัวตอนที่อ่านประโยคสุดท้ายจบ
แต่น้องเชื่อว่าคุณพี่จะเขียนให้แฮปปี้เอ็นดิ้งเอเวอรี่ติงได้ แฮ่ๆ
ขอเคืองปิ่นหยกนิดนึงตรงที่ว่าน้องคิมว่าเดี๋ยวเตะให้ตาโต...
มันเป็นคำทำร้ายอย่างรุนแรง ตาไม่โตมันเป็นปมด้อยนะคะปิ่น
น้องปิ่นจะทำร้ายปมด้อยด้วยคำพูดรุนแรงแบบนี้หรือคะ??
โถ... ลูกเจี๊ยบไม่ต้องร้องไห้นะคะ โอ๋ๆ มาร้องกะพี่มามะ
อย่าไปเชื่ออะไรปิ่นหยกนะ ปิ่นหยกมั่ววววว มั่วววววว มั่ววววววว
ยังไงลูกเจี๊ยบก็ไม่ได้เป็นพี่น้องกะปิ่นหยกอยู่แล้วหละจ้ะ
-
"พรุ่งนี้อาจไม่มีฉัน...พรุ่งนี้อาจไม่มีเรา"
เพลงนี้ลอยเข้ามาในหัวตอนที่อ่านประโยคสุดท้ายจบ
แต่น้องเชื่อว่าคุณพี่จะเขียนให้แฮปปี้เอ็นดิ้งเอเวอรี่ติงได้ แฮ่ๆ
ขอเคืองปิ่นหยกนิดนึงตรงที่ว่าน้องคิมว่าเดี๋ยวเตะให้ตาโต...
มันเป็นคำทำร้ายอย่างรุนแรง ตาไม่โตมันเป็นปมด้อยนะคะปิ่น
น้องปิ่นจะทำร้ายปมด้อยด้วยคำพูดรุนแรงแบบนี้หรือคะ??
โถ... ลูกเจี๊ยบไม่ต้องร้องไห้นะคะ โอ๋ๆ มาร้องกะพี่มามะ
อย่าไปเชื่ออะไรปิ่นหยกนะ ปิ่นหยกมั่ววววว มั่วววววว มั่ววววววว
ยังไงลูกเจี๊ยบก็ไม่ได้เป็นพี่น้องกะปิ่นหยกอยู่แล้วหละจ้ะ
-
ชอบแผน"อ้อน"จัง :-[
ป.ล.เฝ้าลุ้นผลตรวจไปกับเจี๊ยบและปิ่นหยกค่ะ :serius2:
-
พรุ่งนี้ !!!!!!!! เป็นไงเป็นกัน
แม่ไก่ ไอ้ลูกเจี๊ยบ สู้นะ !
ปล.ไอ้ลูกเจี๊ยบหน้ามึน ผู้เมินเฉยต่อทุกสิ่งยกเว้นปื่นหยก กำลังร้องไห้หรือเนี่ยยย โฮฮฮฮ ไม่ร้องนะคะ :z3: :z3:
-
มันจุกแน่นอยู่ในอก อยากบอกว่า ค้างอีกแล้วววววววววววว
-
ถ้าไม่ได้อ่านตอนพิเศษมาก่อน
ตอนนี้เราต้องน้ำตาไหลแล้วล่ะ
สงสารปิ่นหยกกับไอ้ลูกเจี๊ยบมากก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
-
แค่พรุ่งนี้เอง พรุ่งนี้ก็จะคลี่คลายละน้อออออ :กอด1:
-
บรรยากาศ "วันนี้" อึนๆอีกแล้ว
อยากให้ถึง "พรุ่งนี้" เร็วๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
รู้สึกสั้นมากฮ่าๆๆๆๆ
อ่านมาฮาตอนนี้ที่สุด ก๊ากกกกกกกกกกก
ขำคิมกับปิ่นหยกค่ะ ทั้งคู่น่ารักมาก
มีมาโมเมว่ามาตราฐานชายไทย ฮ่าๆๆๆ
รูปปิ่นหยกทำเอาเราตกใจ0[]0 คือนั่นรอยหรือไปโดนต่อยมา
ช้ำจนตกใจกับรูป55555555555555
รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
เจี๊ยบน้อยอย่าเครียดดิ เดี๋ยวแม่ไก่ทำอะไรไม่ถูก
ไปกินข้าว แล้วก็ตั้งใจเรียนคาบบ่ายซะ
พรุ่งนี้ ไม่มีอะไรหรอก...มั้ง!!!
ยังเชื่ออยู่ ว่าปิ่นหยกไม่ใช่ลูกพ่ออานนท์ ~~
-
พรุ่งนี้ๆๆๆ พรุ่งนี้ๆๆๆ รอๆๆๆๆ รอๆๆๆๆ
-
ก็เชื่อนะว่าปิ่นหยกกับอาทิตย์ต้องไม่ใช่พี่น้องกันแน่นอน :monkeysad:
ยิ่งคิดถึงอดีตที่ปิ่นหยกต้องเจอ แล้วถ้าจะมาทำร้ายกันอีกด้วยเรื่องนี้ คนเขียนจะกลั่นแกล้งกันเกินไปแล้ว :angry2:
จะเชื่อแม่เพชรเหมือนที่ปิ่นหยกเชื่อ จะรอพรุ่งนี้เป็นเพื่อนทั้งคู่นะ ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้แย่เหมือนที่เคยคิด แต่ก็อดรู้สึกหน่วงแทนทั้งคู่ไม่ได้ :o12:
-
ลูกเจี๊ยบมาโหมดขรึม!!!
แถมไม่มึน ไม่อึนอีกต่างหาก!!! o22
กรี๊ดดด!! ต่างดาวจะบุกโลกแล้วใช่ไหมเนี่ยยยยยยย!!! :sad5: :sad5: :sad5:
-
จะใช่หรือไม่ที่เป็นลูกไม่รู้
แต่ตอนพิเศษช่วยทำให้เราอ่านตอนนี้อย่างไม่หน่วงได้ :-[
ลูกเจี๊ยบกับปิ่นหยกน่ารัก :impress3:
-
เอ่อ ยังไงก็ happy ending ท่องไว้ๆ เหอะๆ
ชอบรูปการ์ตูนอะ น่ารักแท้ๆ
-
ผลัดกันลุกผลัดกันล้มเนอะ สองคนนี้ แต่มันน่ารักตรงที่ไม่ว่ายังไงก็ยังอยู่ด้วยกัน กอดปลอบกันแบบนี้ ชอบปิ่นหยกตอนนี้มาก ดูเป็นลูกสะใภ้ที่เข้มแข็งมาก 5555
ลูกเจี๊ยบก็ต้องมีอ่อนแอให้แม่ไก่ได้ปลอบเอาใจ อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ไม่ต้องกลัววันพรุ่งนี้แล้ว
-
ขนาดรู้ผลอยู่แล้ว เรายังรู้สึกอึดอัดและอึมครึมเหมือนเดิมเลย บีบคั้นกับคำว่า "พรุ่งนี้" มาก
นี่ถ้าไม่รู้ผลก่อนจะเป็นยังไง??
คนเขียนเก่งมากค่ะ ที่ทำให้เราอ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมตามได้(แม้จะรู้แล้วก็ตาม)
สู้ ๆ นะไอ้ลูกเจี๊ยบมึนขี้ตา ? 555
-
ต้องไม่เป็นพี่น้องกันหรอกเนอะ
เครียดกันไปใหญ่แล้ว
-
อึก ฟินบทละครของปิ่นหยก ฮาลั่น 555555555
ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะปิ่นหยก หนูๆไม่ได้เป็นพี่น้องกันค่ะ พี่สาวสปอย 5555555555
พี่สาวแอบล่วงรู้มาด้วยว่า ตอนจบหนูๆจะคู่กันแหงๆ
เพราะงั้น สู้ต่อไปไอ้เจีี๊ยบ ><
โอยยยยย คือจริงๆตอนนี้มันดราม่า(นิดหน่อย)นะ
แต่เพราะการ์ตูนท้ายเรื่อง พาอารมณ์ดราม่าหายหมดเลยค่าา
ขำแทน 55555555 ไม่ไหวๆๆ ยิ่งรูปสุดท้าย กรี๊ดดดดดด ขอลาไปแอบดูก่อนนะคะ ><
-
อ่านะ................ ขนาดรู้แล้วว่าสุดท้ายลงเอย แบบแฮปปี้
แต่ตอนนี้มันก็หน่วงได้ใจมากอ่ะ ฮืออออออออออ (ขอร้องไห้่ก่อน)
-
ชอบการ์ตูนมากค่ะ วาดมาให้ดูอีกนะคะ ปิ่นหยกรอยที่ตัวเยอะม๊ากกก พระเอกหื่นสุดไรสุด
ตอนนี้น่าสงสารทั้งสองคนมากเลย มีคิมมาคลายเครียดนิดหน่อย คิมยังกับหมอดูแน่ะคิดอะไรก็แม่นไปหมด
นึกถึงอารมณ์อาทิตย์ตอนปิ่นหยกบอกว่าเรียกว่าพี่น้องคงแบบช็อคอ่ะ นี่มันอะไร อาทิตย์สังเกตปิ่นหยกอยู่ตลอด
แค่ไม่พูดออกมาแค่นั้นเอง เฮ้อ ตอนกอดกันตอนท้ายนี่น่าสงสารได้อีก ลูกเจี๊ยบร้องไห้ด้วยใช่มั้ย :m15:
เดี๋ยวผลก็ออกมาแล้ว ฟ้าจะกลับมาสดใสอีกครั้ง ยะฮู้ววว (มั้ยคะ)
ขอบคุณค่ะ
-
รู้ว่าไม่ใช่ แต่อ่านตอนนี้แล้วมันครึ้มมากๆๆ สงสารลูกเจี๊ยบ :m15:
การ์ตูนน่ารักมากๆๆ
:กอด1: :L2:
-
ตั้งตารอวันพรุ่งนี้
-
ชื่อตอนว่าพรุ่งนี้คือจะมาต่อในวันพรุ่งนี้เลยใช่เปล่า
ได้โปรดมาเฉลยพร้อมข่าวดีด้วยเถอะ
คนอ่านเครียด
-
มั่นใจ ไม่ใช่พี่น้องกันชัวร์!!! เพราะอ่านตอนพิเศษแล้ว 555555555
ในของแถม แม่ไก่โมโหทำไมจ๊ะ เพราะสุดท้ายมันก็เป็นยังงั้นมิใช่หรือ หุหุหุ
-
เห็นการ์ตูนแล้วนึกได้ว่าไก่ไม่มีฟันนี่หว่า
แล้วรอยบนคอมันมาจากไหน...
-
เหมือนจะอึดอัดแต่ก็อบอุ่น อีกแค่วันเดียวสินะ
แต่ผลจะเป็นยังไงก็คงไม่สำคัญ ถ้ายังมีกันอย่างนี้
ชอบบรรยากาศตอนนี้มากๆ ลูกเจี๊ยบซุกอกแม่ไก่
คนเราบางทีก็ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลา
ปิ่นหยกก็คงจะเป็นที่พักกายและใจของอาทิตย์
อย่าไปกลัว ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน
ตอนนี้อ่านแล้วซึ้งยังไงก็ไม่รู้ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:z3: เครียดแทน :เฮ้อ:
-
ฉากกอดปลอบใจกันและกันว่าซึ้งแล้ว
มาเห็นรูปก็ยิ่งอินเข้าไปใหญ่!
เครียดตาม แต่คนเขียนบอกจบแฮปปี้ก็ค่อยยังชั่วล่ะค่ะ
รอๆ
-
ชอบลายเส้นการ์ตูน
วาดได้เข้ากับเรื่องดีมากเลย
-
รอตอนต่อไป
-
คงไม่มีอะไรเลวร้ายนะ
แงๆๆๆๆ :monkeysad:
-
รอจ้า
-
อร๊ากกกกกกกกกกกก.. เนื้อเรื่องมันแลดูดราม่าเนอะ พอมาเปิดรีพลายถัดไปเท่านั้นล่ะ! ..ฟินกระจายยยยย ยย !!
ไม่มงไม่ม่าแมร่งแล้วว้อยยยยย มานั่งฟินรูปอาทิตย์ปิ่นหยกดีก่าาาาาาา แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก... โอ้คุณบร๊ะ ผมบ้าไปล้าว!
นี่ๆ ผมแอบอยากเห็นหน้าภาคินล่ะครับ -_,- ..แบบว่าจะวาดทุกตัวใช่มะ? ..อยากเห็นหน้าจี้หยกด้วย อยากรู้ว่าเหมือนปิ่นไหม
อยากให้เวลาหยุดลง ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจเนอะ ลูกเจี๊ยบร้องไห้ด้วยล่ะ.. โถ ไอ้คุณชายหน้ามึน
ตอนสองตอนมานี้มันช่างดราม่าเหลือหลายครับ กินมาม่าจนอืดเลยย -/- 5555
ขอบคุณครับ ♥
-
:กอด1:
-
ตอนนี้ดูอึดอัด อึมครึมจัง แต่เราจะรอ"พรุ่งนี้"ไปด้วยกัน เป็นกำลังใจให้ปิ่นหยกกับอาทิตย์
-
ไอ้ลูกเจี้ยบกับแม่ไก่ สู้ๆ
-
พรุ่งนี้ ฟ้าต้องใสแน่นอน นะแม่ไก่กะลูกเจี้ยบ
-
สงสารเจ้าเจี๊ยบ สงสารหนูปิ่น กอดกันไว้ให้กำลังใจกันนะ :กอด1:
พรุ่งนี้ต้องดีแน่นอน o13
-
รอลุ้นพรุ่งนี้ :z2:
-
พรุ่งนี้ไม่สำคัญหรอก .. จริงๆนะ
คนอ่านรู้สึกเข้าข้างแม่เพชรแฮะ ต้องไม่ใช่สิ ถึงจะเคยคบกันก็เหอะ
สงสารทั้งปิ้นหยก ทั้งเจี๊ยบ ที่กำลังกังวลอยู่
แต่ก็นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ต้องเข้มแข็งเข้าไว้ เย่ !!
ชอบรูปแถมมากเบยยย ><
งับมือ งับงับงับ แอร๊ย !!
ขอบคุณฮะ
-
มันจะไม่ดราม่า
:a2:
แอบอยากให้คิมมีคู่เร็วๆ
(แอบหลงคิมนะเนี้ย)
-
ไม่ได้เป็นพี่น้องกันหรอกเชื่อสิ!!!
แล้วก็ถ้าเป็นพี่น้องกันจริงก็ไม่มีปัญหาหรอก ใช่ไหม? หึหึหึ o3
-
แอบเศร้า :m15:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 39 – วันนี้..และต่อจากนี้
จานใบสุดท้ายถูกวางผึ่งไว้บนชั้นให้สะเด็ดน้ำ ปิ่นหยกลุกขึ้นเช็ดมือแล้วเดินกลับเข้ามาในร้าน หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟายาวรออาทิตย์เช็ดทำความสะอาดโต๊ะเก้าอี้อย่างใจเย็น ระหว่างนั้นก็แกว่งขาเหม่อมองไฟซึ่งเปิดทิ้งไว้เพียงสองดวงส่องแสงสลัวในร้านเค้กว่างเปล่าไร้ผู้คนพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหวังให้คลายความกังวลไปได้บ้าง แต่ผลที่ได้กลับกลายเป็นยิ่งคิดยิ่งฟุ้งซ่าน นั่งอยู่ได้ครู่หนึ่งก็เริ่มลงไปเลื้อยกับเบาะนุ่มนิ่มชวนเคลิ้ม หลับไปเสียตรงนี้แล้วตื่นขึ้นมาเป็นวันมะรืนเลยดีไหม?
งานในร้านส่วนของเขาวันนี้เสร็จแล้ว บางทีเขาน่าจะกลับห้องไปอาบน้ำอ่านหนังสือก่อน ทว่าหลังจากเหตุการณ์เมื่อบ่ายที่หลังสระว่ายน้ำเก่าทำให้เขารู้สึกอยากป้วนเปี้ยนอยู่กับคุณชายหน้ามึนอีกหนึ่งชีวิตในร้านแบบไม่ต้องการเจาะจงสาเหตุแน่ชัดเพราะกลัวใจตัวเอง หมู่นี้ชักเพ้อเจ้อใหญ่แล้วให้ตาย
เด็กหนุ่มร่างสูงตัวต้นเหตุหันมาเห็นคนที่กลิ้งรออยู่บนโซฟาก็ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้แทบจะเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ
“รอนิดนะครับ”
และเขาดันเผลอยิ้มตอบ ก่อนจะหันหนีมาฟุบหน้าให้โซฟาอุดจมูกตายแทบไม่ทัน
บ้าฉิบ! นี่จะทำตัวคิกขุเป็นสาวน้อยมัธยมปลายน่าขนลุกอะไรกัน ไม่ต้องให้ใครมาสะกิดบอกก็รู้ตัวว่าน่าอนาถสิ้นดีที่มาหวั่นไหวกับแค่รอยยิ้มมนุษย์เพศเดียวกันแบบนี้ เมื่อไหร่มันจะหยุดทำตัวเจิดจ้าด้วยหน้ามึน ๆ นั่น
อาทิตย์ลอบยิ้มกว้างขึ้นอีกหลังจากได้เห็นอาการลุกลี้ลุกลนของอีกฝ่าย มากกว่านั้นก็เคยทำกันมาแล้วแท้ ๆ แต่กับแค่ส่งยิ้มให้กันธรรมดาสามัญกลับทำเขินจนน่าขัน แม้เขาไม่คิดเถียงเลยว่านั่นทำให้ยิ่งชวนให้อยากกอดรัดฟัดเหวี่ยงมากขึ้นอีก
..ปิ่นหยกน่ารัก...
เขาอยากพูดอีกเยอะ ๆ แต่ไม่รู้เจ้าตัวจะเบื่อฟังแล้วหรือยัง
เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่กว่าเด็กหนุ่มจะดันเก้าอี้ตัวสุดท้ายเก็บให้เข้าที่เข้าทาง เหลียวมองรอบตัวตรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนเบนความสนใจกลับไปยังร่างโปร่งซึ่งยังนอนนิ่งบนโซฟายาว ขาพาตัวเองเดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ เงียบเชียบแล้วย่อตัวคุกเข่าลงกับพื้น
“ปิ่นหยก” เขากระซิบ
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่
“หลับเหรอ...?”
มือที่วางหมิ่นเหม่ข้างลำตัวอยู่ตรงขอบโซฟาไหลลงช้า ๆ ก่อนจะร่วงมาห้อยตามแรงโน้มถ่วงแทนคำตอบว่าเจ้าของมือข้างนั้นหลับไปแล้วเรียกรอยยิ้มบางให้วาดขึ้นบนริมฝีปากอิ่ม ปกติถ้ามีใครทำงานช่วงกลางคืนเสร็จก่อน คนคนนั้นจะขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องเพราะจะได้ไม่ต้องแย่งกันให้เสียเวลาภายหลัง แต่วันนี้ปิ่นหยกกลับเลือกรอเขาอยู่(แม้เจ้าตัวอาจเถียงว่าไม่ได้รอแต่แค่อยากนอนเล่น)จนเผลอหลับเหมือนเด็ก ๆ
เขาเอียงคอลงไปมอง นอนคว่ำไม่น่าสบายเลย ใบหน้าซึ่งฟุบอยู่อย่างนั้นคงหายใจไม่สะดวกเท่าไร แถมแขนยังห้อยลงมาจนมือระพื้นด้วยท่าที่ตื่นขึ้นมาแล้วต้องเมื่อยมากแน่นอน
เด็กหนุ่มช้อนแขนซึ่งหย่อนลงจากโซฟาขึ้นมาแผ่วเบา ไร้แรงต้านใดจากคนที่กำลังหลับสนิท
......ทั้งเล็ก......แล้วก็เบาหวิว......
อดหัวเราะกับตัวเองออกมาไม่ได้ ทำใจเชื่อยากจริงว่านี่เป็นแขนของคนที่เคยต่อยเขาเสียฟันร่วง
บรรจงยกแขนวางไว้ข้างตัวให้เรียบร้อย และเขาเปลี่ยนท่าจากคุกเข่าเป็นหย่อนตัวลงนั่งบนพื้นหลังพิงโซฟา เอนศีรษะวางไว้บนไหล่ปิ่นหยก นึกว่าจะตื่นหรือก็เปล่า ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอในระยะใกล้ทำเอาไม่อยากปลุก แต่ใจคอจะนอนอย่างนี้จริงหรือ
“นี่...ปิ่นหยก” เขาลองกระซิบอีกครั้ง ..และความเงียบงันยังทำหน้าที่ของมันไม่มีขาดตกบกพร่อง
ปลายผมนุ่มนิ่มเขี่ยโดนแก้มเขาตอนเอียงเข้าหาศีรษะคนหลับซึ่งคว่ำหน้าอยู่ มองเห็นผิวเนื้อแถวต้นคอและท้ายทอยผ่านไรผมสีน้ำตาลเข้ม รู้ตัวอีกทีก็กดปลายจมูกตัวเองลงบนลำคอด้านหลังของอีกฝ่ายแผ่วเบา ลากริมฝีปากคลอเคลียอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนานจนได้ยินเสียง ‘...ฮื่ออ..อ... ’ กึ่งละเมอกึ่งรำคาญจากคนที่ยังล่องลอยในห้วงนิทราแม้ขณะพลิกตัวหนีเป็นท่านอนหงายเบือนหน้าเข้าหาพนักพิงโซฟา หัวคิ้วขมวดน้อย ๆ ก่อนจะค่อยคลายลงพร้อมกับจังหวะหายใจซึ่งกลับมาเชื่องช้าอีกครั้ง
อาทิตย์จับจ้องทุกอิริยาบถเหล่านั้นไม่วางตา เท้าแขนข้างหนึ่งไว้กับโซฟาแล้ววางคางตัวเองลงบนนั้น มืออีกข้างยกขึ้นเกลี่ยปอยผมซึ่งยุ่งเหยิงจนบังดวงหน้าสงบนิ่งยามหลับไปเกือบครึ่งไว้หลังใบหู ผมปิ่นหยกก็ยาวขึ้นตั้งเยอะเอาไว้จับรัดเป็นจุกคงดูน่าฟัดดี แพขนตาเรียงเป็นแพทาบลงบนแก้มใส จมูกเชิดรั้นรับกับริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ ดูใกล้ ๆ อย่างนี้ปิ่นหยกก็เป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาในระดับหนึ่งทีเดียว แต่สำหรับเขาแล้วกลับรู้สึกว่าโอนเอียงไปทางน่ารักเสียมากกว่า
แค่มองยังรู้สึกใจหวิวอย่างไรบอกไม่ถูก ลักหลับเสียเลยได้ไหม ตอนยังไม่รู้ว่ามีสายเลือดเดียวกันอยู่ในตัวจริงหรือเปล่านี่แหละ
เขาโน้มตัวลงไปใกล้ ค้างไว้ที่ระยะห่างหนึ่งช่วงลมหายใจจะเป่ามาถึง กลีบปากบางซึ่งเผยอขึ้นน้อย ๆ ตรงหน้าก็ช่างยั่วยวนเสียจริง ช่องว่างระหว่างปลายจมูกถูกขมวดเข้าใกล้อีกนิด อาจเป็นเพียงอุปาทานไปเองว่าได้กลิ่นวานิลลาจาง ๆ โชยเตะจมูกเขาอีกแล้ว
..แค่จูบคงไม่เป็นไร
อาทิตย์หลับตา สมองจินตนาการถึงรสหวานยามละเลียดปลายลิ้นผ่านริมฝีปากนั้นไปแล้วตั้งแต่ยังไม่ทันได้สัมผัสถึง
แล้วก็ไม่ถึงจริง ๆ ด้วย
“เฮ่ยทำไรวะ!!!!!”
ปฏิกิริยาตอบสนองยามตื่นแมนเวอร์ ชั่วเสี้ยวพริบตาเขาก็โดนยันโครมหงายหลังก้นจ้ำเบ้ากับพื้นด้วยท่วงท่าซึ่งไม่ควรเกิดขึ้นกับพระเอกนิยายหน้าไหน หมดกันความน่ารักตอนหลับสนิทที่นั่งจ้องอยู่ตั้งนาน
“..อ.อูย..”
ปิ่นหยกลุกพรวดขึ้นมานั่งหน้าเหรอหรา เมื่อกี้เผลอยันมวลสารขนาดใหญ่บางอย่างกระเด็นไปต่อหน้าต่อตา หลับอยู่ดี ๆ สะดุ้งตื่นขึ้นมาเห็นหน้ามึน ๆ ในแสงสลัวหลับตาพริ้มจ่ออยู่ระยะประชิดเป็นใครจะไม่ตกใจ ตั้งสติได้จึงรู้ตัวว่าแรงเมื่อครู่ถึงกับส่งคุณชายลงไปนั่งจ๋องอยู่อีกฝั่ง
“เล่นบ้าอะไร!?”
เขาชะเง้อตามไปดูยื่นมือตั้งใจจะช่วยพยุง เกือบสงสารมันแล้วเชียว...อีกนิดเดียวเท่านั้น หากไม่ได้ยินประโยคฆ่าตัวตายถัดมาของท่านชายเข้า
“ว่าจะลักหลับ”
เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง ความสงสารก่อตัวรวดเร็วทว่าสลายไปด้วยความเร็วยิ่งกว่า เมื่อบ่ายยังทำหน้าจะเป็นจะตายอยู่เลย ตกดึกมันหื่นอีกแล้ว เปลี่ยนอารมณ์เร็วไปไหมไอ้ลูกเจี๊ยบจีเอ็มโอ
“เวรเอ๊ย หายหงอยแล้วเหรอไอ้บ้า”
“ก็ยังช็อคอยู่เรื่องคุณพ่อ”
อาทิตย์พึมพำ แสดงอาการสลดลงนิดหน่อยแม้ความจริงควรสลดให้ยิ่งกว่านี้มาก ๆ สมกับที่เขาอุตส่าห์โดดเรียนนั่งปลอบมันเมื่อตอนบ่าย “แต่คิดดูอีกทีแล้วถึงนายจะเป็นน้องชายฉันจริงก็ไม่เป็นไร ผู้ชายไม่ท้องอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวลูกมีปัญหาโรคพันธุกรรม”
สีหน้าคุณชายบอกชัดเจนว่ากะพูดจริงทำจริง
ไอ้มนุษย์บาปหนา! บาปคนเดียวไม่พอยังจะชวนเขาไปทัวร์นรกด้วยกันอีก
“ถ้าเป็นน้องจะได้พากลับบ้านด้วย รับรองไม่ให้ใครมาเกาะแกะเด็ดขาด”
สายตาลวนลามนั่นทำเอาเขาขนลุกเกรียว
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ แกแม่มโรคจิตขึ้นทุกวันแล้ว”
“อื้อ”
แถมยังรับออกมาหน้าด้าน ๆ โดยไม่แก้ต่างสักนิดด้วย!
ความคิดในหัวเขาพรั่งพรูขึ้นเป็นฉาก แต่หมดปัญญาจะหาคำด่าเหมาะ ๆ มาใช้ นี่มันเกินระดับที่เขาจะบรรยายออกมาเป็นภาษาคนได้แล้ว
“จริงจังหน่อยสิวะไอ้บ้า”
อาทิตย์เงยขึ้นมองหน้ายุ่งของอีกฝ่าย ขยับตัวปีนขึ้นมานั่งเบียดบนโซฟา ไม่สนใจสายตาค่อนขอดของคนนั่งอยู่ก่อนเรื่องที่ตั้งกว้างแต่กลับมากระแซะโดยเว้นที่ว่างอีกฝั่งอย่างกับจะเหลือไว้จอดรถบรรทุก
“แล้วใครว่านี่ไม่จริงจังล่ะครับ”
“ไอ้แหล!” ปิ่นหยกเถียงทันควัน
“ไม่เชื่อมองตา”
...ตาย...ตาย...ปรานีกรูบ้างเถอะคุณชาย
“เพราะงั้นไม่ต้องกลัวนะ...”
อาจเป็นเพราะเขาไม่ยอมมองตามันตามคำเชื้อเชิญเจ้าตัวเลยเป็นฝ่ายก้มลงมาสบตากับเขาเอง แต่ใครเริ่มก่อนไม่สำคัญเพราะผลลัพธ์คือตอนนี้เขาชักตาลายหูอื้อจนเกือบไม่ได้ยินเสียงอาทิตย์พูดต่อ...ซึ่งบางทีไม่ต้องได้ยินก็ดีเหมือนกัน ติดอยู่ที่มันมาแผ่ว ๆ อยู่ข้างหูคล้ายจะบังคับว่า ‘ฟังนะ’ นี่แหละ
“รักครับ...ไม่ว่าเป็นอะไรกันก็ยังรักแบบเดิม”
“อาทิตย์....หยุด!”
เขาทำเสียงเข้มใส่มือปลาหมึกที่ป้วนเปี้ยนแถวชายเสื้อและเริ่มพยายามล้วงเข้ามาใต้เนื้อผ้า
พรุ่งนี้คงไม่สำคัญแล้วจริง ๆ
“หยุดอะไรครับ” เสียงทุ้มซึ่งปะทะกับผิวเขาออกมาจากริมฝีปากที่แนบอยู่บนต้นคอทำเขาร้อนวูบเหมือนมีเหล็กเผาไฟมานาบ
...เอาคืนนี้ให้รอดก่อนดีกว่า!
................................................................
......................................
.
.
.
.
.
....วันนี้แล้ว....
ปิ่นหยกไม่ยอมให้เขาตามไปด้วย
ขอดี ๆ แล้ว อ้อนแล้ว ลวนลามก็แล้ว อยากลองไม้แข็งดูบ้างแต่ทำไม่ลง โดนบอกให้รออยู่อย่างนี้เขาแทบขาดใจตาย แม้ยืนยันกับปิ่นหยกไปว่าผลเป็นอย่างไรความรู้สึกก็เหมือนเดิมแต่ใช่ว่าเขาไม่อยากรู้ ส่วนลึกในใจยังอดกังวลไม่ได้ทำเอาแทบไม่เป็นอันทำงานทำการ
...แม่เพชรไม่โกหกหรอก...
“ฮันนี่โทสต์กับช็อคโกแลตลาน่าที่สั่งครับ”
เด็กหนุ่มวางจานขนมหวานและเหยือกน้ำผึ้งลงบนโต๊ะเบามือ ลูกค้าสาวสองคนบนโต๊ะสบตากันแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หน้าตาพวกเธอดูคุ้น ๆ หากเขาไม่ได้คิดไปเอง ร้านนี้ผู้หญิงเข้าเยอะอยู่แล้ว ทั้งสองคนคงเป็นลูกค้าประจำจึงได้รู้สึกคุ้นหน้า
“ทำงานร้านเค้กชอบทานขนมพวกนี้หรือเปล่านะ”
เขามองตามห่อกระดาษสีหวานในมือเธอที่ยื่นออกมาตรงหน้า “พอดีพี่เพิ่งหัดอบคุกกี้”
อาทิตย์พยักหน้า เริ่มเข้าใจสถานการณ์ นี่คงเป็นหนึ่งในลูกค้าประจำที่ปิ่นหยกไปตีซี้ไว้แล้วได้ของฝากมาบ่อย ๆ
“ปิ่นหยกบอกว่าไม่ต้องให้แล้วครับ”
“ปิ่นหยก? ใครเอ่ย?” หญิงสาวโปรยยิ้มพร้อมกับเลิกคิ้ว
“พี่ให้เธอต่างหากจ้ะ”
“ให้ผม?”
เธอพยักหน้า ผมสีน้ำตาลทองดัดเป็นลอนพลิ้วตามยามเคลื่อนไหวอย่างน่ารัก
“ขอบคุณครับ แต่ผมก็รับไม่ได้เหมือนกัน”
“เอ๋..? ทำไมล่ะ”
“มีแฟนแล้วครับ เดี๋ยวแฟนหึง”
รอยยิ้มเธอจางลงนิดหน่อยแล้วเปลี่ยนเป็นทำแก้มป่องด้วยจริตสมวัย สีชมพูระเรื่อจากเครื่องสำอางบนพวงแก้มขับให้ดวงหน้าใสชวนมองยิ่งขึ้นแต่น่าแปลกที่เขากลับไม่รู้สึกพิศวาสความงามนั้นอย่างผู้ชายส่วนใหญ่พึงเป็น
“แฟนขี้หึงเหรอจ๊ะ”
“ขี้หึงครับ...แต่ไม่ค่อยยอมรับ”
เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มซึ่งทำเอาเธอกลั้นหายใจไม่รู้ตัว เสียงทุ้มฟังดูอ่อนโยนเมื่อเอ่ยถึง ‘แฟน’ ที่เขาเออออไปเองโดยเจ้าตัวก็ยังไม่ได้ยืนยันเป็นทางการสักทีว่ายอมเป็นตั้งแต่เมื่อไร
“...แล้วก็เป็นคนน่ารักสุด ๆ”
“.......”
หญิงสาวกลอกตา และผู้หญิงอีกคนซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามเดาว่าเป็นเพื่อนกันส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมาแบบไม่คิดเก็บอาการ ส่วนบทสนทนาออกรสระหว่างเพื่อนสาวสองคนหลังจากนั้นเขาไม่ได้อยู่รอฟังแล้ว
มีลูกค้าพยายามให้ขนมมาอีกคนซึ่งทำเขาหน้าแตกเพราะคิดว่าให้เขา แต่คราวนี้กลับกลายเป็นฝากให้ ‘ไอ้ปิ่น’ และเขาทำตัวเป็นคุณแฟน(ซึ่งคิดไปเอง)แสนดีด้วยการปฏิเสธแทนไปแล้วแม้คนให้รอบนี้จะเป็นผู้ชาย เอาไว้คงต้องหาโอกาสนั่งคุยกันยาว ๆ เรื่องห้ามไปทำตัวสนิทสนมกับคนนั้นคนนี้หวังกินของฟรีอีกแล้วก่อนเขาจะบ้าตายด้วยความหวง
ว่าแต่ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่กลับ?
ฝนข้างนอกเริ่มลงเม็ด ทั้งที่ตอนบ่ายแดดยังเปรี้ยงจนแทบเผาพืชพรรณหน้าร้านเป็นดอกไม้อบแห้ง อุณหภูมิลดต่ำเมื่อสายฝนเทลงหนักขึ้นแต่เขากลับยิ่งร้อนใจ สายตาเหลือบมองนาฬิกาบ่อยเสียยิ่งกว่ามองหน้าลูกค้า แค่ฟังผลตรวจไม่น่าหายไปนานขนาดนี้เลย
อาทิตย์ถอนหายใจเฮือกพร้อมกับที่เสียงโมบายกรุ๋งกริ๋งคุ้นหูดังขึ้นจากประตูกระจกหน้าร้าน เขาเอ่ยคำต้อนรับ “สวัสดีครับ เชิญด้านในก่อนครับ” เสียงจืดชืดเหมือนเครื่องตอบรับอัตโนมัติ ก่อนจะเบือนสายตาจากหน้าปัดนาฬิกาไปเพื่อพบว่าผู้มาใหม่คราวนี้ไม่ใช่ลูกค้า
ร่างคุ้นตายืนอยู่หน้าประตู เส้นผมสีน้ำตาลมีหยดน้ำเกาะพราว บนเสื้อผ้าปรากฏรอยน้ำฝนเป็นดวง ๆ แต่ยังไม่ถึงกับเปียกโชก ร่างนั้นสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขาร้องเรียกพร้อมกับแทบถลาเข้าใส่
“ปิ่นหยก!”
“เออ..จำชื่อตัวเองได้”
“ทำไมไม่หาร่มล่ะ”
“เห็นทางจากตอนลงรถถึงร้านมันใกล้นิดเดียว”
“ผลเป็นไง”
“......”
“ปิ่นหยก?”
เจ้าของชื่อก้มหน้าก้มตาแต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักอย่าง ...ซึ่งนั่นทำให้เขาใจไม่ดีเลย
“มานี่ก่อน”
โดยไม่ทิ้งช่วงให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว เขาดึงแขนเปียก ๆ ของคนตรงหน้าแล้วลากตัวไปหลังร้านตั้งแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยทักทายใครว่ากลับมาแล้ว สองร่างมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้ห้องเก็บของ ได้ยินเสียงปิ่นหยกสูดลมหายใจท่าทางหวั่นวิตกตอนที่เขาโอบรอบเอวอีกฝ่าย ออกแรงดันหลังให้เข้าไปข้างในต้านกับแรงขืนของคนที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสักที
สุดท้ายด้วยข้อได้เปรียบทางกายภาพ ทั้งเขาและปิ่นหยกก็เข้าไปยืนอยู่ในนั้นก่อนเสียงล็อคลูกบิดประตูดัง ‘กริ๊ก’ จะสะท้อนก้องแผ่วเบาในห้องปิดทึบ
เขาหันกลับมา มือใหญ่จับไหล่สองข้างคนตรงหน้าไว้มั่น หัวใจเต้นด้วยจังหวะหนักหน่วงจนแน่นไปหมด ถึงกับต้องสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะมีสุ้มเสียงถามออกไปอีกครั้ง
“ผลเป็นยังไงนะครับ”
“...อาทิตย์”
“ครับ?”
“.....พี่.......”
นัยน์ตาดำสนิทเบิกโพลง หัวใจร่วงไปกองอยู่ตาตุ่ม
‘พี่’ ที่ว่าคืออะไร??
“....โกหกใช่ไหม”
เขาพูดเองแท้ ๆ เมื่อคืนนี้ว่าต่อให้ผลเป็นยังไงก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่หากเป็นเช่นนั้นจริงแล้วความรู้สึกเหมือนมีหลุมดำขนาดใหญ่อยู่กลางอกซึ่งกำลังกัดกินเขาอยู่มาจากไหนกัน
หรือเขาคาดหวังมากเกินไป?
..ก็ไหนว่าแม่เพชรไม่เคยโกหก...
“...ปิ่นหยก”
ปิ่นหยกก้มหน้ามองพื้น มือยกขึ้นปิดบังนัยน์ตา ไหล่ทั้งสองข้างสั่นเกร็งในมืออีกฝ่ายซึ่งออกแรงบีบหนักหน่วงขึ้นเรื่อยโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากเม้มแน่นเก็บกลั้นความรู้สึกมากมายที่เอ่อล้นในใจแต่ไม่ได้เอ่ยออกมา..
..เขาไม่อยากเห็นอาทิตย์ทำสีหน้าแบบนั้นอีกแล้ว
เพราะมันจะทำให้เขากลั้นหัวเราะไม่ไหวอีกต่อไป
“ก็โกหกสิวะ!”
ก่อนจะระเบิดอารมณ์ครึกครื้นท่วมท้นล้นปรี่ออกมาเป็นเสียงหัวเราะลั่นอย่างสุดจะทน ปล่อยอีกฝ่ายยืนเหวอด้วยสีหน้าซึ่งหาดูไม่ได้ง่าย ๆ นี่ถ้าคุณมึนใหญ่มาเห็นเข้านะ
“มีพี่อย่างแกชีวิตฉันล่มจมกันพอดี ไม่เอาด้วยหรอก”
จะพูดอะไรออกมาแต่ละอย่างนั้นกินพลังงานหลายกิโลแคลอรี่กับความพยายามให้ฟังรู้เรื่องโดยไม่ถูกเสียงหัวเราะกลืนไปหมดเสียก่อน “หรือว่าเสียดาย อยากให้ฉันเป็นน้องขึ้นมาแล้ว!?” เขาลอยหน้าลอยตาใส่ พอไม่มีอะไรแล้วก็กล้าเล่นเต็มที่ โล่งใจขึ้นมาบอกไม่ถูก
“ปิ่นหยก”
“ครับพี่ชาย?”
“นิสัยไม่ดี”
คุณชายทำหน้าบูด หงุดหงิดที่มันยังหล่อแต่ก็ฮามากกว่าอยู่ดี
“เพิ่งรู้เรอะ”
“ใจร้าย”
อะไรวะ แค่นี้ทำตัดพ้อใหญ่! “ฮื่อ!”
“ขี้แกล้ง”
เขาสัมผัสได้ถึงโหมดภรรยาหน้ามึนของคุณชายลูกเจี๊ยบตอนพบกันใหม่ ๆ อย่างไรบอกไม่ถูก แต่ยังตัดสินใจตอบรับพร้อมทีท่ายียวน “อ่าฮะ”
“รับผิดชอบมาเดี๋ยวนี้”
“รับผิดชอบบ้าอะไร!”
“..น้องชายครับ”
บร๊ะ! มีรับมุกอีก
“โทษฐานพูดโกหก...เพราะงั้นคืนนี้น่ะ...”
"..???"
เขาใจตุ๊มต่อมขึ้นมาพิกล โทนเสียงแบบนั้นเหมือนไม่ได้ยินมานานแล้ว เสียงที่ขนาดหลับตายังนึกภาพออกเลยว่าคนพูดกำลังอยู่ในอารมณ์ลั้ลลาถึงขีดสุดแม้จะอำพรางไว้ใต้หน้ากากมึน ๆ
“ยอมเป็นของพี่ชายนะครับ”
To be continued…
==========================
ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะที่เหมือนจะดราม่ามาหลายตอน TTvTT
เห็นคอมเม้นต์บางท่านถึงเพิ่งรู้ตัว ไม่ได้ตั้งใจให้เครียดเลยค่ะ ยังไงโดยรวมก็ไม่ใช่แนวดราม่าน้ำตาตกแน่นอน
พบกันตอนหน้า ขอบคุณงาม ๆ ทุกคอมเม้นต์ค่าาาา *ทำมือเลิฟ ๆ* XD :L2: :L2: :L2: :pig4:
ปล.รูปประกอบของตัวประกอบ(?)คนอื่นอาจจะมาหรือไม่มานะคะ //บางคนก็นึกไม่ออกเพราะไม่ได้คิดหน้าตาไว้ในหัว (ฮา) แต่ถ้ามีจะเอามาแปะค่ะ แฮ่ ๆ :D
ปล.2 ของแถมอยู่ reply ถัดไปนะคะ ตกไปอีกหน้านึง =w=
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
ของแถม ^^
คิมกับปิ่นหยก ซี้กันดีแบบนี้เอง 555
(http://photos-c.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/s720x720/550463_421453321247890_1472382436_n.jpg)
พี่เอมหลังอาบน้ำ อรั๊ง รูปขอบคุณ 400 Likes ที่เฟซบุ๊คค่ะ
(http://photos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/s720x720/427804_422072517852637_1407904629_n.jpg)
คือความจริงพี่เอมแกเสะมากเลยนะคะ เสะกับทุกคนนั่นแหละ แต่หมีน่ะแย่!! หมีต้องภูมิใจนะที่จะได้คว่ำเสะอะ 555
"ฉันเลือกนายล่ะนะ!" โปเกเจี๊ยบ(?)และเทรนเนอร์ปิ่น
//มันมีโปเกมอนแบบนี้ด้วยเรอะ!?
(http://photos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/389776_421706454555910_185851777_n.jpg)
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^o^
-
:z13: คนเขียน...วิ่งไปอ่านก่อน
-
สามคำแรงๆ>>>ฮู เล่ ฮ่า!!!!!!! :z2:
ไม่ได้เป็นพี่น้อง! งั้นไอ้ลูกเจี๊ยบ....จัดไป!
-
เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่า
to be con กันอย่างนี้
ยิ่งชอบฉาก nc อยู่
:z3: :z3: :z3:
-
ตอบตกลงพี่เค้าเลยสิค่ะน้องปิ่นหยก 555
-
อ่านตอนแรกยิ้มแก้มแทบแตก
ตอนกลางๆเริ่มเครียด!
ตอนในห้องทึบต้องกลั้นหายใจอ่าน
ตอนท้ายเอามือปิดปากแทบไม่ทัน 555
โล่งงงงง :-[
รูปแถมรูปแรกน่ารักมากมาย มาต่อไวๆนะคะ
-
เราเม้นมาจาก 2 ตอนแรกจร๊
เพิ่งอ่าน 5555 อยากบอกว่าสนุกมากเลย
(เราชอบมากเลยค่ะ)อาทิตย์เนี่ยมึนนะ
แต่มึนแบบเนียนๆ 5555
น่ารักได้อีกเรื่องนี้
-
โอเคเลยพี่ชายยยยย ตะโกนตอบแทนน้องชายแม่ไก่แทนได้มะ 555
-
จากตอนที่ 3 บอกแล้วอาทิตย์มันเนียน
ถึงแม้จะมึนิดๆก็เถอะ 5555 :m1:
-
จัดการเลยลูกเจี๊ยบ :oo1:
-
ยอมเป็นของพี่ชายเขาไปนะคะปิ่น เป็นน้องต้องเชื่อฟังพี่ชายนะคะ 55555555555555555
ปิ่นหยกเป็นคนบอกเองว่าถ้าพ้นอาทิตย์นี้จะยอมทุกอย่าง
แอร๊ววว วว ว ว วว ว วว ว ว :z1:
โล่งใจมากค่ะ ดีใจที่น้องๆ ไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ
มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ :กอด1:
-
อ่านะ ในที่สุดก็เคลียร์ ขำโปเกเจี๊ยบอะ 5555
-
:impress2: :กอด1:
-
แอร๊ยยย ลูกเจี๊ยบจะกินแม่ไก่คืนนี้เหรอ :haun4:
โล่งอกจริงๆ ที่ได้รับคำยืนยันแบบนี้ ถึงลูกเจี๊ยบจะยืนยันว่ารักไม่เปลี่ยน แต่ถ้าเป็นพี่น้องกันขึ้นมาจริงๆ อุปสรรคมันคงเยอะขึ้นอีกอ่านะ :z3:
เลิกดราม่าแล้วก็ถึงเทศกาลฉลองให้ลูกเจี๊ยบและคนอ่าน :z1:
-
มาถึงขั้นนี้แล้ว ปิ่นหยก ยอมเลย ฮ่าๆๆ
:o8:
-
อิเจี๊ยบ หลงปิ่นหยกว่ะ
เอะอะ!! ปิ่นหยกน่ารัก เพ้อใหญ่เลยนะตัวเธออออ~ :oo1:
อย่ามัวแต่เพ้อ รีบจัดการแม่ไก่ซะที ลุ้นอยู่นะเนี่ย
-
ที่จริงลูกเจี๊ยบหื่นมากแต่ตีเนียนทำมึนใช่มั๊ย
ถามเพื่อได้ตลอดๆ
:z1:
-
แม่ไก่ขี้อำ ฮึ่ย! โป้งแม่ไก่
-
:z2:คืนเน้ พี่อาทิตย์ฝันไปเหอะ :z2:
-
เอาเลยลูกเจี๊ยบ! จัดการแม่ไก่ขี้แกล้งซะ!! o18 :impress2:
-
เย้~~~ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: จุดพลุฉลอง ดีใจที่สุดๆๆๆๆ ค่ะ
ปิ่นหยกก็แกล้งอาทิตย์ได้เนอะ คนยิ่งใจหายใจคว่ำอยู่ ตอนหน้าคงได้ฟังรายละเอียดกันว่าเป็นไง
อาทิตย์หลงปิ่นหยกทุกขณะจิต นั่งมองตอนหลับบ่อยมาก เอ็นดูน้องชายสุด ๆ อ่ะ 555
ชอบตอนมีคนเอาขนมมาให้แล้วไม่รับเพราะแฟนขี้หึง แต่ไม่ยอมรับ แหม่...รู้จักนิสัยปิ่นหยกดีจริงนะ
แล้วตกลงจะยอมเป็นของพี่ชายมั้ยปิ่นหยก ต้องมีฉลองกันนะจุดนี้ :impress2:
ขอบคุณค่ะ
-
อั๊ยย่ะ!!~ ให้มันได้อย่างนี้สิ.......แล้วปิ่นหยกจะว่ายังไงเนี่ยๆๆ
-
ในที่สุดความอึมครึมก็หายไป ปิ่นหยกไม่รอดแน่ :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดด ปิ่นหยกเสร็จแน่
ไม่รอดหรอก โดนแน่ โดนไอ้ลูกเจี๊ยบเขมือบแน่ 5555555 :z2:
-
จากตอนที่ 8 เราไม่ปกติตั้งแต่ฉากจูบในห้องน้ำแล้ว
ดูแกเค้าถามกันสิ เจ็บมั๊ย ฉันไม่รู้ว่าครั้งแรก
เห็นเลือดออกด้วยนี่ แถมยังไอ้คำบรรยายว่า
นายเอกเกิดหวาดผวาห้องน้ำห้องตัวเองตั้งแต่นั้นมา
โถ พูดตรงตรงเลยนะค่าาา...
ดิฉันคิดลึกไปไกลสามชั่วโคตรแล้ววว 5555
:m25: :m25:
-
"ฉันเลือกนายล่ะนะ!" โปเกเจี๊ยบ(?)และเทรนเนอร์ปิ่น
ชอบภาพนี้จังน่ารักดี
แล้วดราม่าของหนูปิ่นก็ผ่านไปได้ด้วยดี เหลือแต่ว่านายอาทิตย์จะตั้งตัวได้ไหมเท่านั้นแล
-
ตอนนี้สงสารปิ่นหยก
เพราะปิ่นหยกคงไม่รู้ว่าจะหนีพ้นคำขอร้องนี้ยังไง
แล้วดูท่าคุณพี่ชายนี่... อยากทำตามคำขอร้องใจจะขาดรอนๆ
แต่ถ้าลูกเจี๊ยบมาพูดแบบนี้ใส่คงโอนอ่อนผ่อนตามยอมยกให้ (?)
เล่นเอาเครียดมาหลายวัน ปิ่นหยกคงต้องชดใช้หนักเลยหละ ฮ่าๆๆๆ
-
ยอมๆคุณพี่ชาย(?)ไปเลยนะน้องปิ่น~
:impress2: :impress2:
-
ตอนหน้า จะรอดไหม???? 5555
ขอบคุณที่ผ่านโหมดเครียดไป รอโหมดสดไสดีกว่า
รอง่านต่อจ้า
-
แอ๊วววววววววววววววววววว
รอค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา กรั๊กๆๆๆๆๆๆๆ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตอนหน้าเป็นยังไงเอ่ย ?
:m11:
-
ว่าแล้วว่าปิ่นต้องอำไอเจี๊ยบ... เจี๊ยบงี้เหมือนหมาหงอยเลย ฮ่าๆๆๆๆ น่าสงสารว่ะ (แต่ก็หัวเราะสะใจ?)
อ้ากกกก พี่เอมของผม (โดนหมีตะบบตาย)
-
ทั้งที่คิดว่าปิ่นหยกต้องมาอำอาทิตย์แน่ๆ
แต่พออ่านถึงช่วงนั้นแล้วแอบใจหายอ่ะ เครียดตามอาทิตย์เลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยยย โปเกเจี๊ยบรีบพัฒนาร่างไปกดเทรนเนอร์เร็วเข้า :m20: :m20:
-
แอร๊ยยยยยยย!!!! อ่านประโยคสุดท้ายของเจี๊ยบแร้ววว *เอามือทุบโต๊ะรัวๆๆๆๆๆ*
ได้ใจจริง ๆ เล้ยยย 5555555555+
กรี๊ดดดลั่นบ้าน :m3:
-
ดราม่าผ่านไปแล้ว
เราชอบโปเกเจี๊ยบ น่ารัก น่าฟัดมาก
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โอ๊ยยยยย ม้วนไปแปดตลบ ยอมเป็นของพี่ชายน้าาาาปิ่นหยก><
-
ฮ่าๆๆๆๆ แหมๆๆๆ พี่อาทิตย์งั้นเหรอ
แต่ก็นะ ถึงพี่จะมึน แต่ยังสามารถลากเขาเรื่องบนเตียงได้
พี่อาทิตย์นี่สุดยอดไปเลยค่ะพี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ตายแน่!
ตายแน่ ๆ ปิ่นหยกเอ๊ย!
คืนนี้ไอ้ลูกเจี๊ยบได้แปลงร่างเป็นพ่อไก่แน่ ๆ 5555
-
ขี้แกล้ง~!
อาทิตย์หน้าเสียเลย ต้องเอาคืนๆๆๆๆ!!! :oo1:
-
แอบช็อค o22 ตอนที่ปิ่นหยกเรียกลูกเจี๊ยบว่าพี่ครั้งแรก
รอตอนต่อไปค่ะ :impress2: :impress2:
-
ดูประโยคจบซะก่อนนนนนนนนนนนนน :haun4:
เป็นของพี่ชายนะครับ อี้ว่ะ !
จริงๆชอบปฏิกริยาของปิ่นหยกตอนนี้มากเบย ><
แบบ มันดูอ้อนๆยังไงบอกไม่ถูกนะ
แล้วก็ชอบที่เจี๊ยบจูบท้ายทอย โอยยยย เป็นฉากที่เร้ามาก #ห๊ะ
ดีจังที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะถึงปากเจี๊ยบจะบอกว่าไม่เหมือนเดิม แต่มันก็คงเป็นอะไรหน่วงๆในใจล่ะนะ
ดีใจที่แม่เพชรไม่โกหก
แต่อยากเห็นน้องชายตกเป็นของพี่ชายจังน้าาาาา 5555
(ถึงจะคิดว่าแม่ไก่คงอัดนังเจี๊ยบกระเด็นไปติดฝาผนังก็เหอะ)
ขอบคุณนะคะ
ขอโทษที่หายไปนาน เน็ตกากมากเบย ><
-
รูปโปเกเจี๊ยบ ตอนแว๊บแรก นึกว่าเจี๊ยบกลายไปเป็นลูกเทนนิสในPOTซะละ :laugh:
-
พอเข้าโหมดปกติก็จะได้เห็นลูกเจี๊ยบหื่นกามเวอร์ชั่นอีโรติคคนเดิมใช่ไม๊คะ 555
คิดว่าหนูปิ่นไม่ง่ายนะ ต้องรอลุ้นตอนหน้า :กอด1:
-
รอจ้า
-
เป็นของลูกเจี๊ยบเถอะนะน้องปิ่น :really2: :กอด1:
-
เฮ้อ~โล่งอก ดีใจกับปิ่นหยกและอาทิตย์ด้วย ตอนต่อไปขอหวานๆนะคะ
-
เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยล่ะสิ
แต่ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงก็ตาม
อาทิตย์ก็ยังคงจะเดินหน้าต่อไปอยู่ดี
มันต้องอย่างนี้สิ จะมาเลิกง่ายๆได้ยังไงกัน
มาลุ้นคืนนี้ดีกว่าว่าแม่ไก่จะรอดหรือเปล่า :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แม่ไก่เกือบทำลูกเจี้ยบหัวใจวายตายไหมล่ะ
คืนนี้? ลูกเจี้ยบจะกลายร่างเป็นพ่อไก่เหรอจ๊ะ อิอิ
-
ยอมเป็นของพี่ชายเหอะนะ...
ฮาาาาาา
(แกล้งเขาก่อน โดนเองแน่ๆปิ่นหยก)
-
ปิ่นหยกไม่รอดแน่ หุ หุ
-
โล่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z2:
ส่วนน้องชายชอบแกล้วกีนัก พี่ชายจักหนักหน่อยเร๊ววววววววว
-
รับผิดชอบเลยนะแม่ไก่ :z1:
:กอด1: :L2:
-
น่ารักเสมอต้นเสมอปลายยยยย
-
โล่งอกที่ไม่ใช่พี่น้องกัน
-
ฮูเร่ !!! ออกจากวังวนอันมืดมนของคุณอานนท์แล้ววว :mc4:
จ้องจะเม้นท์ตั้งแต่ตอน พรุ่งนี้ แล้วแหละ แต่มันอินแบบแปลกๆ เลยคอมเม้นท์ไม่ออก พอมาอ่านตอนนี้แล้วนะ ... :o12: มันโล่งจายยยยย
ทีนี้ก็...ลูกเจี๊ยบ เราเชียร์ให้เอาคืนแม่ไก่เต็มที่ โทษฐานเอาเรื่องจริงจังมาอำกันเล่น สู้ๆ นะ กลายร่างเป็นพ่อไก่ให้สำเร็จ !!!
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
วิ้ววววววววววว
-
เอาละเว้ย
-
แอบกรี๊ดในใจกับประโยคสุดท้าย เดี๋ยวเสียงดังโดนข้างห้องยิง
-
ต๊ายยย ดีใจด้วยค่ะคุณอาทิตย์และคุณปิ่นหยก จะได้เป็นของกันและกันแบบเปิดเผยซะที อาทิตย์ก็เจ้าเล่ห์ตลอด จะรวบหัวรวบหางน้องชายตลอด(ไม่ช่าย~) น่ารักอย่างนี้เอาไปเลยเต็มบวกคืนนี้ปิ่นหยกเป็นของอาทิตย์ด้วย
-
ปิ่นหยกเสร็จแน่ๆเลย :z1:
-
ดูท่าคืนนี้แม่ไก่คงจะรอดยากแล้วสิ ลูกเจี๊ยบก็เพลาๆ มือหน่อยนะ
-
:o8:
-
งานนี้แหละ หึๆ :L1: :L1: :L1:
-
:mc4: ในที่สุดก็รู้สักที คราวนี้เต็มที่ได้เลยนะเอ็งเจ้าเจี๊ยบ :z1:
หนูปิ่นเตรียมรับโทษซะดีๆ......แต่ก็ยังหวงจิ้นแม่ไก่อยู่หน่อยๆ อ่ะ ยังไม่อยากให้ยอมเจ้าเจี๊ยบ แต่ก็อยากให้โดนลงโทษที่มาแกล้งเจ้าเจี๊ยบ
โอ้ย!! ไม่รู้เอาไงดี แล้วแต่ไอเจี๊ยบแล้วกัน ฉันมันแม่ยกแกอยู่แล้ว :z2:
ส่วนไอเจี๊ยบ...แกเป็นแฟนที่ขี้หึงม้ากกกก ฉันอิจฉาหนูปิ่นจริงๆ อุคิอุคิ
-
กรีสสสส อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกลั้ลล้ายังบอกไม่ถูกกก น่ารักอะๆๆ
-
คิดถึงลูกเจี๊ยบ :z2: :z2:
-
55555 ยอมเป็นของพี่ชายนะครับ :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 40 T^T
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 40 – ชั่วโมงเรียนภาคค่ำ
“หายไปไหนมาทั้งวันคะคุณนนท์?”
บัวกุลีกุจอมารับร่มจากมือเขา ส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กทั้งที่อายุอานามก็ใช่จะน้อยกันแล้ว ทำเอารู้สึกผิดนิดหน่อยจากการหายไปทั้งวันโดยไม่ชี้แจงรายละเอียด
“ธุระนิดหน่อยครับ”
หญิงชราส่งรอยยิ้มอ่อนใจโดยไม่คิดซักไซ้เพิ่มเติม อานนท์เป็นเช่นนี้ตลอดมาตั้งแต่หนุ่มน้อยจนหนุ่มใหญ่ ดีตรงที่แม้หายไปไหนก็ไม่เคยสร้างเรื่องเดือดร้อนให้คนอื่นต้องวุ่นวายสักครั้ง “ทานอะไรมาหรือยังคะ”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
เขาเดินนำเข้าตัวบ้าน ละอองฝนเกาะตามเสื้อผ้าจนชื้นไปหมดแม้มีร่มให้ใช้ ตั้งใจจะอาบน้ำเลย ส่วนมื้อเย็นคงไม่ต้องแล้วเพราะจัดหนักมาพอดูทั้งของคาวของหวาน
..เจ้าเด็กแสบนั่นกินเก่งมาก
อานนท์ส่งเสียงหัวเราะในลำคอเมื่อนึกถึงคนที่ขู่เขาว่าอยากเลี้ยงนักจะกินให้กระเป๋าฉีก
ใบหน้าโดยเฉพาะดวงตาซึ่งแทบถอดแบบกิ่งพลอยออกมาตอนเป็นประกายวาววับเมื่ออาหารที่สั่งเอา ๆ ทยอยยกมาเสิร์ฟยังตรึงแน่นในความทรงจำ บรรยากาศยามพูดคุยหลังจากรู้ผลตรวจดีเอ็นเอว่าไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันจริงนั้นต่างจากก่อนรู้อย่างกับคนละคน ทันทีที่ได้รับแจ้งผล เด็กหนุ่มผู้แบกสีหน้าคร่ำเครียดระคนหดหู่จนเขาอดคิดไม่ได้ว่ากำลังรังแกเด็กอยู่หรือเปล่าก็หายวับแล้วถูกแทนที่ด้วยเจ้าเด็กช่างจ้อหน้าระรื่นซึ่งเผาลูกชายเขาเป็นฉาก ๆ แถมยังกินเป็นยัดกระสอบเหมือนมีหลุมดำในกระเพาะอาหารมาแทน นึกดูอีกทีความมั่นใจถึงกับตกลงนิดหน่อยเมื่อตระหนักได้ว่าคล้ายเป็นการประกาศกลาย ๆ ว่าเด็กคนนี้ไม่อยากเป็นลูกเขาขนาดนั้นเชียว
“ดูอารมณ์ดีนะคะคุณนนท์”
เขาหันมายิ้ม “อย่างนั้นหรือครับ” แต่ไม่ได้ขยายความเพิ่มเติม
บัวยืนมองตามร่างเจ้าบ้านซึ่งเดินให้หลังไป สังเกตเสื้อผ้าที่สวมวันนี้ก็เป็นไปรเวทไม่เหมือนไปทำเรื่องเกี่ยวข้องกับการงาน กลับมามืดค่ำด้วยสภาพเนื้อตัวเปียกชื้นจากละอองฝนซึ่งเจ้าตัวไม่ชอบแต่กลับดูครึ้มอกครึ้มใจเหลือเกินจนชักสงสัยว่าธุระที่ว่าคืออะไรกัน
.............................................................
.......................................
.
.
.
.
‘ยอมเป็นของพี่ชายนะครับ’
‘ยอมเป็นของพี่ชายนะครับ’
‘ยอมเป็นของพี่ชายนะครับ’
‘ยอมเป็นของพี่ชายนะครับ’
ใครช่วยเอาไอ้ประโยควิปริตนั่นออกไปจากหัวที!
เขาต้องโดนเล่นไสยศาสตร์หรือไม่ก็กำลังจะเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ จึงได้ยินเสียงที่มองไม่เห็นตัว(ความจริงคือกำลังพยายามทำเป็นมองไม่เห็นตัวต้นเสียงซึ่งจ้องเขาจนจะพรุนอยู่แล้ว)ซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้ เส้นความอดทนขาดผึงเมื่อคุณชายหน้ามึนก้าวข้ามขั้นกว่าของคำว่าจ้องด้วยการมานั่งทำตาใสในระยะประชิดแทบจะเอาขนตาทิ่มหน้า
“มองไรวะ”
“มองคนน่ารัก”
มุกเสี่ยวดึกดำบรรพ์นี้ควรสูญพันธุ์ไปพร้อมกับไดโนเสาร์แล้วว้อย!
“เน่า! พูดจริงนะ พอเหอะมุกพวกนี้น่ะ สุดจะทนแล้ว”
“ค่าปิดปากล่ะ?”
“ไม่มี กรูจน”
อาทิตย์ยิ้มกริ่ม ปิดปากก็คือปิดปาก...ง่ายนิดเดียว
“ปิดแบบนี้ก็ได้ครับ”
“!!?”
ปากนิ่ม ๆ หยุ่น ๆ เวลาแตะกันแล้วรู้สึกดีชะมัด
“ทำเป็นยัง”
“เลว!!”
“ยังไม่เป็นเหรอ?" เขาตีมึนใส่คำด่า "เดี๋ยวทำให้ดูอีกทีนะ”
อีกฝ่ายคำรามลอดไรฟัน แต่เขามั่นใจว่าสีแดงระเรื่อบนใบหน้าไม่ใช่จากความโกรธ
ณ จุดนี้ปิ่นหยกเริ่มคิดหนักแล้วว่าหรือเขาควรเสียใจที่ไม่ได้เป็นพี่น้องกับมนุษย์หื่นกามสวมหนังลูกเจี๊ยบตรงหน้า อย่างน้อยถ้าเป็นยังพอใช้เป็นข้ออ้างปฏิเสธได้ตอนที่มือใหญ่รวบท้ายทอยเขาหมับก่อนจะประกบปากลงมาอีกครั้งหนักหน่วงกว่าเดิม ค่าปิดปากแพงไปแล้วนะไอ้เวร ถือว่าโชคดีที่นั่งอยู่เพราะเกิดเข่าอ่อนยวบยาบล้มพับขึ้นมาคงขายหน้าไปอีกนาน
“อุ๊!!!”
โครม!!!!
แต่โชคร้ายตรงหงายหลังตกเก้าอี้เพราะถอยร่นหนีลิ้นร้อนที่พยายามแทรกเข้ามานั้นยิ่งน่าอายกว่าชนิดเทียบกันไม่ติด!
“..อูย...เวรเอ๊ย!”
ลืมไปเลยว่าเก้าอี้นี่ไม่มีพนักพิง เจ็บฉิบหาย หัว ไหล่ ตูด ลงถึงพื้นในเวลาไล่เลี่ยกัน ตามด้วยร่างสูงซึ่งเขามั่นใจว่าเจ้าของร่างส่งตัวเองถลาลงมาด้วยเจตนาแอบแฝงแน่นอนเพราะองศาการล้มปกติมันไม่ควรตามลงมาคร่อมเสียพอดิบพอดีเป็นละครน้ำเน่าอย่างนี้
“...อาทิตย์”
“ครับ?”
ข้าแต่เทพเจ้าแห่งเงินตรา แววตาออดอ้อนคู่นั้นกำลังจะทำเขาคลั่งตาย ตัดสินใจหลับตาปี๋ตัดช่องทางทำลายล้างทางจักษุพร้อมสั่งเสียงเข้มหรืออย่างน้อยก็พยายามเข้มด้วยถ้อยคำห้วน ๆ เพื่อป้องกันอาการเสียงสั่นหากต้องพูดยาว
“ลุก!”
“อือ”
ปิ่นหยกสังเกตมาหลายครั้งแล้ว ท่านชายเข้าใจผิดว่า ‘อือ’ แปลว่า ‘ไม่’ หรือเปล่า เพราะอีกฝ่ายตอบอย่างนี้ทีไรไม่เห็นเคยทำตามอย่างที่รับคำสักที
ความรู้สึกจักจี้แถวคางทำให้เด็กหนุ่มหดคอหนีไม่รู้ตัว หรี่ตาขึ้นมองก็พบสาเหตุเป็นกลุ่มผมดำสนิทจากศีรษะที่ซบอยู่บนไหล่เขา น่าแปลกที่ไม่มีการลวนลามอะไรตามมานอกจากแก้มซึ่งย้ายไปแนบบนแผ่นอกและนัยน์ตาโศกที่เงยขึ้นมาสบบวกกับทิ้งตัวพาดใส่เขาแบบไม่นึกเห็นใจว่าน้ำหนักตัวเองก็ใช่ว่าจะน้อย
“..หายใจไม่ออก”
เขาเอามือดันร่างสูงซึ่งแทบไม่กระดิก จะว่าหายใจไม่ออกก็ไม่เชิง ความจริงแล้วเรียกไม่กล้าขยับอกเลยน่าจะถูกกว่า ผิดกับกล้ามเนื้อหัวใจที่ดูจะขยันขันแข็งทำงานเสียเหลือเกิน “....หนัก”
“..ฉันใจหายเลยรู้ไหม”
“พูดเรื่องอะไรวะ”
“ตอนนายเรียกว่าพี่..”
“......”
ปิ่นหยกพ่นลมหายใจพรืด อยากขำก็เกิดรู้สึกผิดบาปขึ้นมา ไม่คิดว่าลูกเจี๊ยบน้อยจะหวั่นไหวไปกับมุกตลกที่อุตส่าห์เล่นเนียน ๆ เกิดโตไปเป็นไก่มีปมด้อยเดี๋ยวจะหาว่าเป็นความผิดเขา “ไหนบอกถึงเป็นพี่น้องก็ไม่เป็นไรไง”
“ตอนแรกก็คิดอย่างนั้น...” อาทิตย์บ่นพึมพำ ขยับตัวขึ้นมากดจมูกลงบนแก้มอีกฝ่ายฟอดใหญ่ก่อนจะโดนฟาดผัวะเข้าที่ต้นแขนเต็มไม้เต็มมือ ซึ่งหากปิ่นหยกคิดว่าแค่นั้นจะทำให้เขาสะทกสะท้านได้คงต้องบอกว่าคิดผิด
“ฉันน่ะไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นพี่น้องจริง ๆ ปิ่นหยกต้องไม่ยอมให้ทำแน่เลย”
“ทำอะไร!?”
เจ้าของชื่อโพล่งขึ้นมาไม่ทันระวังปาก อวัยวะใดจะพาซวยที่สุดในร่างก็คงเป็นปากพล่อย ๆ นี่เอง
ร่างสูงถอยออกมาเล็กน้อยพอให้เห็นหน้าอีกฝ่ายชัดขึ้น ลากนิ้วหัวแม่มือผ่านริมฝีปากนุ่มนิ่มที่เห็นกี่ครั้งก็อยากครอบครองไว้คนเดียว ยิ่งพิศมองดวงหน้าซับสีเลือดซึ่งหายใจติดขัดอยู่ใต้ร่างเขาแล้วคล้ายจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ขึ้นมาอย่างไรบอกไม่ถูก
“พูดแล้วยาว เรียนภาคปฏิบัติกันดีกว่าไหม”
ปิ่นหยกส่ายหน้าแทบไม่ต้องคิด ทว่าแย่หน่อยที่ไม่มีโอกาสได้ส่งเสียงปราม
.................................................................................
..........................................
.
.
.
.
“ใจร้าย...” ท่านชายโอดครวญ
“หื่นกาม!” เขาเถียง ปากยังบวมเจ่อไม่หาย จะจูบจะอะไรก็ให้มันเบาหน่อยไม่ได้เลย
“มือหนัก”
เสียงทุ้มยังบ่นต่อพลางลูบท้องตัวเองป้อย ๆ ซึ่งปิ่นหยกมั่นใจว่าแรงต่อยเมื่อครู่ไม่ได้สะเทือนตับไตไส้เซี่ยงจี๊อะไรสักนิด ยั้งมือเอาไว้ตั้งเยอะกะแค่พอเอาตัวรอด ลำพังกล้ามท้องอีกฝ่ายก็น่าจะรับได้สบายอยู่แล้ว ท่าทางแบบนั้นจงใจสำออยชัด ๆ
“งี่เง่า! ยังดีคราวนี้ไม่เลาะฟันออกอีกซี่”
“ขี้งก”
นั่นเกี่ยวกับเหตุการณ์ด้วยเรอะ!?
“ประสาท!”
“น่ารัก!”
“......”
ไปต่อไม่เป็นกันเลยทีนี้
แต่เขาไม่ควรปล่อยให้อีกฝ่ายทำใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำหน้าร้อนวูบวาบอยู่คนเดียวใช่ไหม โทษฐานพูดจากระตุ้นการบีบตัวของกล้ามเนื้อหัวใจพร่ำเพรื่อ มันสมควรได้รับอะไรที่เท่าเทียมกันกลับไปบ้าง
“ไอ้หล่อ!”
“ขอบคุณครับ”
บัดซบ! เห็นรอยยิ้มกรีดขึ้นบนริมฝีปากคุณชายก็ตระหนักได้ว่าควายปิ่นสมควรเนรเทศตัวเองไปไถนาได้แล้ว
“ทำไมไม่เขินวะ!”
“อ้าว..ต้องเขินด้วยหรือ”
ฟ้าส่งปิ่นหยก แววสินธุ์ มาเกิดบนโลกนี้ แล้วทำไมต้องส่งคุณชายแสงอรุณ วิจิตรนิรันดร์มาตามอาฆาตกันด้วย บางทีเขาก็อยากอ้อนวอนมันว่าช่วยทำเขินให้ใจชื้นสักนิดว่าเขาไม่ได้บ้าบอไปคนเดียว
“....เขินให้ดูมั่งเหอะ” ปิ่นหยกก้มหน้าก้มตาบ่นงุบงิบ “แกแม่มทำฉันเสียความมั่นใจหมดแล้ว”
“ทำไมล่ะ ปิ่นหยกเขินน่ารักออก”
พูดไปก็ดึงมือเขาไปพลิกเล่น ไล้ริมฝีปากแตะแผ่วเบาบนปลายนิ้วทีละนิ้วเหมือนเด็กได้ของถูกใจ แต่ดันเป็นเด็กโข่งที่ทำให้ใจสั่นได้อย่างประหลาด
“...อาทิตย์ก็น่ารัก”
เอาสิ! วันนี้จงสะเทิ้นอายแบบสาวน้อยออกมาซะ!
“จริงหรือ? ดีใจจัง”
ไม่ ๆ ตาวิบวับเป็นประกายกับท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากได้
“...จริง...ตาสวยด้วย” เขาว่าพลางเอามืออีกข้างดันไอ้หน้าหล่อที่เริ่มเปลี่ยนจากจูบปลายนิ้วเป็นอาการคล้ายพยายามแทะนิ้วเข้าไปทุกทีออกอย่างเนียน ๆ สัญญาณเตือนในหัวร้องระงมว่าความร้อนผ่าวบนใบหน้าใกล้โอเวอร์ฮีทเต็มทน แต่จะทำการใหญ่ใจต้องเหี้ยม(?) ทิฐิสั่งการเหนือเหตุผลว่าคืนนี้ถ้ามันไม่ทำเขินน่ารัก ๆ ให้เขาดูก็ไม่ต้องนอน
ปิ่นหยกกัดลิ้นตัวเองเรียกสติแล้วพูดต่อเสียงนุ่ม
“..ปากอิ่ม...เซ็กซี่มาก”
อาทิตย์เลิกคิ้ว กรีดยิ้มแทบลากยาวถึงใบหูแต่เป็นรอยยิ้มที่ห่างไกลคำว่าเขินอายอย่างที่อีกฝ่ายต้องการมากนัก นิ้วชี้ของปิ่นหยกที่แตะลงบนริมฝีปากเขาตอนบอกว่าเซ็กซี่ทำเอาอดใจขบลงเบา ๆ ไม่ได้ คิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้คนตรงหน้าดูอ้อนผิดปกติ ใครทนไหวก็จะพระอิฐพระปูนเกินไปแล้ว
“ปิ่นหยกครับ”
สถานการณ์เริ่มเลยเถิดเมื่อคนหนึ่งพยายาม(อย่างไร้สาระ)จะทำให้อีกฝ่ายเขินดูสักครั้ง แต่อีกคนกลับตีความเข้าข้างตัวเองไปเรียบร้อยแล้วว่ากำลังถูกอ้อนด้วยแรงเสน่หา
ร่างสูงรั้งเอวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เกลี่ยไรผมด้านข้างออกจากแก้มใสแล้วกดเสียงต่ำกระซิบข้างหู
“นี่กำลังให้ท่าฉันใช่ไหม?”
“.....”
..เดี๋ยวนะ...รู้สึกมีอะไรผิดพลาดที่ไหนสักแห่ง
“ยั่วแบบนี้ไม่ทนแล้วนะครับ”
ปิ่นหยกสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ว่าอะไรบางอย่างซึ่งเป็นตัวอันตรายกำลังขบเม้มใบหูเขาอยู่ และเขาคิดว่าเขาล็อคเป้าหมายผิด เพราะนอกจากเรียกอาการขวยเขินอะไรจากท่านชายไม่ได้เลยยังกลับกลายเป็นเขาเสียเองมาอยู่ในสภาวะตกที่นั่งลำบาก ซึ่งมันคงพลาดตั้งแต่เริ่มคิดพูดจาฉอเลาะหรือทำอะไรให้ไอ้ลูกเจี๊ยบจ้องจะกลายร่างด้วยการอาศัยช่องโหว่ของการกระทำเขาไปตีความเอาเองว่ายั่ว
“...อ..อาทิตย์ เลิกเล่นเหอะ”
“อืม ฉันก็ว่าเลิกเถอะ”
ปิ่นหยกใจชื้น ง่ายดีจริง ลืมไปชั่วขณะว่ามันเคยง่ายดายอย่างนี้ที่ไหนจนเมื่อเสื้อยืดเขาถูกเลิกขึ้นจนถึงช่วงอก
“ไหนบอกเลิกเล่น!?”
เด็กหนุ่มตะครุบเสื้อตัวเอง ยื้อยุดไว้มั่นในมือ หากช้ากว่านี้อีกนิดคงโดนดึงหลุดออกมาทางศีรษะไปแล้ว อาทิตย์เห็นเขาเกาะเสื้อไว้แน่นมองตาขวางก็ยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ทำนองว่าไม่ยุ่งกับเสื้อแล้วก็ได้
“ไม่เล่นครับ”
ก่อนจะหันไปสนใจกับขอบกางเกงเขาแทน
“เอาจริงกันดีกว่า”
“เฮ่ย!!”
มือใหญ่ดึงรวดเดียวกางเกงขาสั้นตัวเก่งก็บอกลาท่อนขาแบบไม่ให้มีเวลาตั้งตัว ปล่อยเขาซึ่งยังไม่ทันได้ละมือจากเสื้อซึ่งเหมือนเป็นแค่เหยื่อล่อขั้นแรกในการหลอกให้ตายใจว่ากะถอด ก่อนคุณชายจะมุ่งเป้าไปแถวใต้เข็มขัดแทน
บรรลัยแล้ว!
“น่ารัก”
เลว! มีใครเคยสอนไหมว่าเห็นของคนอื่นแล้วพูดว่าน่ารักนี่มันหยาบคายบัดซบ!
เขากระโจนพรวดพราดขึ้นนั่งทับขาตัวเองในท่าคุกเข่า ดึงเสื้อลงมาปิดของรักของหวงซึ่งอีกฝ่ายก็ทำตัวขัดแข้งขัดขาได้อย่างน่าโดดเตะด้วยการพยายามดึงมือเขาออกมาจากป้อมปราการ
“..อาทิตย์....”
ปิ่นหยกเม้มปาก เวลาอย่างนี้แค่เรียกชื่อยังอายแทบแทรกแผ่นดิน เพราะฉะนั้นอย่าทำให้ต้องระเบิดตัวเองตายจากความร้อนเกินพิกัดโดยใช้สายตาขมุกขมัวไปด้วยไฟราคะนั่นจ้องเอา ๆ ได้ไหม แค่ตาดำ ๆ เวอร์ชั่นปกติเขาก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว
“...ไม่เอา”
“ตอนนี้ไม่ทันแล้ว”
อาทิตย์เอาจมูกดันปลายคางอีกฝ่ายให้เงยขึ้นเปิดช่องว่างพอจะทำรอยแถวซอกคอได้ถนัดถนี่ ออกแรงผลักร่างโปร่งล้มลงบนเตียงสู้กับแรงขัดขืนซึ่งลดลงกว่าปกติมากหลังจากเขากดจูบลงไปสองหรือสามครั้งที่ต้นคอ โน้มร่างตามไปคร่อมช่วงต้นขาคนที่นอนแผ่อยู่ตรงหน้า จงใจกดส่วนแข็งขืนซึ่งเริ่มขยายขึ้นกลางลำตัวจากเลือดปริมาณมากที่พากันแห่ไปกองกันอยู่ตรงนั้นเพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าจะถอยตอนนี้มันไม่ทันแล้วจริง ๆ
“นะ...?”
“....ม...ไม่เอา” ปิ่นหยกยืนยันคำเดิมแม้ความหนักแน่นระเหยหายไปจากน้ำเสียงไม่น้อยกับอะไรที่มาดุนดันแถวต้นขา ฟังเสียงทุ้มเว้าวอนต่อหน้าแล้วยิ่งพาลจะสติกระเจิดกระเจิงกู่ไม่กลับ
“....รัก.....รักปิ่นหยก”
ไม่พูดเปล่ามีเอาแก้มมาถูไถกับหน้าเขาประหนึ่งตัวเองเป็นลูกแมว ทั้งขนลุกทั้งจักจี้ก่อนจะโดนกระชากความรู้สึกไปอยู่กับอะไรที่หนักหน่วงกว่าซึ่งเค้นคลึงอยู่แถวยอดอกพร้อมกับสุ้มเสียงออดอ้อนซึ่งยังพึมพำกับแก้มเขา “อยากเป็นของนายคนเดียว”
“....อ...อือ.....”
สองลิ้นโรมรันกันอยู่ในปาก ฟังดูประหลาดปนอีโรติคพิลึกเมื่อคนที่บอกอยากเป็นของเขาคนเดียวช่างพยายามรุกล้ำเข้ามาทางนั้นทางนี้ตลอดเวลา อยากเป็นของกรูก็มาให้กรูปล้ำนี่ไอ้ลูกเจี๊ยบงี่เง่า!
“ยอมนะ...นะ...”
พูดไปก็ทั้งงับทั้งดูดที่ริมฝีปากล่างไป ปากจะห้อยหมดแล้วเวรเอ๊ย! เขาแทบเฆี่ยนสมองกลวงโบ๋ให้คิดหาทางเอาตัวรอดออกมาสักอย่างยามได้ยินเสียงนุ่มอ้อนเป็นเด็กซึ่งพอรวมกับใบหน้าคมคายคลอเคลียไปมาแล้วกลับกลายเป็นเซ็กซี่จนหน้ามืด อะไรที่คอยดันรุกเร้าอยู่ตรงต้นขาซึ่งยังจะขยายตัวขึ้นได้อีกบอกให้รู้ว่าพวกเขาพากันข้ามเส้นอันบรรจงขีดบอกตัวเองไว้ว่าอย่าล้ำมากกว่านี้มาไกลโข
“อาทิตย์....ไม่” ปิ่นหยกกอบโกยอากาศเข้าปอดเผื่อจะมีจูบถัดไปให้ขาดใจตายตามมา หลุบตาลงต่ำไม่กล้าสู้หน้าคู่สนทนาซึ่งกำลังของขึ้น พึมพำเสียงแผ่วด้วยข้ออ้างไก่อ่อนแต่จำใจใช้ด้วยคิดอะไรอย่างอื่นตอนนี้ยังไม่ทัน
“.......ทำไม่เป็น..”
ดวงหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มละมุน ก้มจูบปลายจมูกเขาหนักจนยุบผิดรูปไปหนึ่งอึดใจแล้วยื่นข้อเสนอ
“ปิ่นหยกนอนเฉย ๆ เดี๋ยวฉันทำที่เหลือเอง”
“ไอ้นรก! นั่นเรียกข่มขืน”
เขาท้วงลั่นขณะอีกฝ่ายปลดกางเกงตัวเองลงท่วงท่าเนิบนาบแหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาอย่างแปรงฟันก่อนนอน สิ่งที่ขยายตัวเด่นหราต่อหน้าทำเอาแทบลมจับ คุณพ่อมึนใหญ่จะให้มาเยอะไปไหม
มือใหญ่คว้าสะโพกเขาไว้มั่น เบียดตัวเองแทรกเข้ามาตรงกลางหว่างขาตั้งแต่ยังไม่มีใครเชิญ
“งั้นเราช่วยกัน จะได้ไม่เรียกข่มขืน..เนอะ”
หาประโยชน์เข้าตัวตลอด!! เป็นลูกไก่หรือนักการเมือง!
“ด..เดี๋ยว!”
“ครับ?”
เสียงนุ่มมาก...อ้อนมาก.....หล่อมาก...แต่ได้โปรดอย่าเอามาใช้ตอนนี้
“...ฉ...ฉันเคยอ่านเจอในเน็ต”
ปิ่นหยกหอบหายใจ ทางรอดใช่ว่าไม่มีเสียทีเดียว แม้อะไรที่กำลังจะพูดช่างน่าอายไปสามโลก “...คือถ้าจะทำจริง ๆ มัน....ควรมี.......สารหล่อลื่น ไม่งั้นเขาว่ามันจะ....จะ....เอ่อ...”
“.....จะเจ็บ?”
เขาพยักหน้าหงึก ๆ รู้ดีเหลือเกิน! คิดอ้อนเรียกคะแนนความสงสารต่อก็กลัวผลลัพธ์จะยิ่งกลายเป็นพาดิ่งลงเหวเหมือนที่ผ่านมา ได้แต่ทำตัวสงบเสงี่ยมจนกระทั่งร่างสูงของอีกฝ่ายค้างอยู่ท่าเดิมครู่ใหญ่จึงยอมผละออกไปอย่างอ้อยอิ่ง
เยส!!!!
ก่อนจะกลับมาพร้อมอะไรบางอย่างในมือจากลิ้นชักข้างเตียง
‘K-Y Lubricating Jelly’
โน้ววววว!!!!!
ตัวหนังสือสีน้ำเงินเด่นหราบนหลอดสีขาวของวัตถุลึกลับที่ติดมือมาด้วยปรากฏแก่สายตาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของสิ่งมีชีวิตซึ่งพยายามยกระดับตัวเองจากลูกเจี๊ยบเป็นอย่างอื่นทำเอาเสียววาบตลอดแนวสันหลัง เขามองตามหลอดพลาสติกสีฟ้าขาวในมือคุณชายตาค้าง นั่นมันเควายเจลที่เคยเห็นในอินเตอร์เน็ตเมื่อตอนไปเซิร์จดูเรื่องพฤติกรรมชายรักชายและวิธีฟีทเจอร์ริ่งของกลุ่มบุคคลดังกล่าวด้วยความคิดที่ว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง แต่เหตุใดจนป่านนี้เขายังไม่เห็นวี่แววจะรบชนะเลยสักครั้ง
อาทิตย์สบกับสายตาประหวั่นซึ่งส่งถึงตัวเองแล้วก็ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเฉลยที่มาของวัตถุลึกลับในมือ
“คิมเคยให้มา บอกว่าเผื่อจำเป็น”
นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง แล้วก็กว้างขึ้นอีกเมื่อขาสองข้างถูกจับแยกออกตอนยังช็อคไม่หาย
คิม...ไอ้กร๊วกคิม!
เนื้อเจลใสถูกป้ายตรงช่องทางด้านหลังในจังหวะที่เขากำลังก่นด่าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอยู่ในใจอย่างบ้าคลั่ง เย็นวาบจนเผลอสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับนิ้วมือซึ่งแทรกสอดเข้ามาทักทายเป็นนิ้วแรก
“...ไม่เกร็งนะครับเด็กดีของพี่ชาย”
ริมฝีปากอิ่มกดจูบบนขมับอ่อนโยน แต่คำพูดนั้นโรคจิตฉิบหาย! เขาขมวดคิ้ว ปลายเท้าจิกลงบนที่นอนไม่รู้ตัว ทว่าเล็บมือนั้นจงใจกดลงไปบนต้นคอเนียน ๆ ของคุณชายเพื่อระบายทั้งความอึดอัดช่วงล่างเมื่อนิ้วที่สองชำแรกตามเข้ามาผสมปนเปกับความอัดอั้นตันใจต่อพฤติกรรมหวังดีประสงค์ร้ายของพ่อยอดชายนายคิม
...คิมหันต์ วานิชตระการกูล ไอ้เพื่อนเฮงซวย!!
นอกจากที่เคยแช่งให้มันมีแฟนเป็นผู้ชายแล้ว เขาจะขอเพิ่มออฟชั่นเสริมคำสาปให้มันเป็นฝ่ายรับ!
To be continued…
===================================
ไม่สามารถทำให้จบในตอนเดียวได้ แฮ่ก ๆ =////= (<<จะหอบทำไม)
รักคนอ่าน รู้สึกขอบคุณมากจริง ๆ จนไม่รู้จะพูดยังไงดีค่ะ
แต่งเรื่อย ๆ วาดเรื่อย ๆ กำลังใจมาเพราะคอมเม้นต์ที่เล้า ทวิตเตอร์ และที่ fb นี่เอง TTvTT
ตอนหน้าคงตามมามิช้ามินาน ระหว่างนี้จิ้นไปพลาง ๆ ก่อนนะคะ
แล้วพบกันค่ะ ^o^
ปล.อย่าลืมของแถม reply ถัดไป แฮ่ ๆ
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
แถมค่ะ ^^
จากตอนที่ 39 แถว ๆ โซฟา =////=
(http://sphotos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/388824_422955347764354_1918827139_n.jpg)
"ยอมเป็นของพี่ชายนะครับ"
(http://sphotos-c.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/253119_423343864392169_304111485_n.jpg)
นี่มันเลี้ยงต้อย!! //อย่ามองคนเขียนด้วยสายตาแบบนั้น แค่วาดเล่นเฉย ๆ ค่ะ อรั๊ง =///=
ปิดท้าย
(http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/564026_423595204367035_787288505_n.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ :กอด1: :L2:
-
งี๊ดดดดด
และแล้วก็เรียบร้อยโรงเรียนลูกเจี๊ยบ !!
-
น่ารักไม่ไหวแล้ว
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >O<
-
ไม่เหลือเเล้วปิ่นหยกไม่เหลืออะไรเเล้ว ลูกเจี๊ยบจัดหนักเลย อิอิ :z1:
คิมเพื่อนที่เเสนดี
-
กร๊ากกกก อยากเอาของขวัญไปให้คิมซะจริง ๆ
-
ลูกเจี๊ยบแปลงร่างเป็นพ่อไก่เหรอ อิอิ :z1:
-
โอ๊ยยยย!!! นั่งเขินนั่งฮานั่งขำกับบทสนทนาระหว่างปิ่นหยกกับอาทิตย์
ตายแร้ววว รักคุณชายมึนมาก ๆ เลย >///////<
“...ไม่เกร็งนะครับเด็กดีของพี่ชาย” *พร้อมชูK-Y* 55555555+ :m20:
ขอบคุณมากค่าาาาาคนแต่ง o13
-
โอยยย ถ้าจะตัดฉับกันขนาดนี้ละก็ ......
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
จะได้เป็นของพี่ชายแล้วสินะน้องปิ่นนน (อีนี่โรคจิตมากสินะ)
โฮยยยย ครั้งนี้ ดิฉันจะไม่สาปแช่งนายคิมแบบปิ่นหยกหรอกนะ
แต่จะอวยพร(?)ให้มีแฟนเป็นผู้ชายและเป็นฝ่ายรับ !! 5555
เตรียมพร้อมมาก ลูกเจี๊ยบมาได้ถึงจุดนี้เพราะคิมเลยนะ กร๊ากกกกกกกกกก
ตอนนี้เป็นพวกเขินฉากงับของเจี๊ยบไปแล้ว ฮรือออออ
น่ารักไปไหม อริ๊งอร๊างมาก !!!!
ขอบคุณนะคะ จุบบบ
-
คำถามคือมึนเล็กจะทำสำเร็จหรือไม่ จะโดนชก โดนถีบจนฟันหักอีกหรือเปล่า ภารกิจนี้จะสำเร็จมั้ยเนี่ย
วิชาแบบนี้มีสอนในหลักสูตรภาคค่ำของสะดุดรัก หอพักอลเวงเท่านั้น ปิ่นหยกค่อยๆเรียนรู้ไปนะ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
ค้างอย่างถึงที่สุดTT[]TT คนเขียนใจร้าย!! //งอน =3=
ปล.คุณพ่อขาาาาาาา ไม่ต้องเสียความมั่นใจหรอก
หนูปิ่นเค้าไม่ได้อยากเป็นลูกชายคุณพ่อหรอก แต่อยากเป็นลูกสะใภ้ต่างหาก!! :laugh:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3: เค้าค้างงง แอร๊ยยแอร๊ยยยย
ไอ้ลูกเจี๊ยบมันจะอัพเลเวลแล้วโฟร้ยยยยยยยยยย :m11: :m11: :m11:
นู๋ปิ่นหยกเป็นเด็กดีนะคะลูก ยอมเป็นของพี่ชายซะเถอะ ! :haun4:
-
เรียบร้อย :m25:
-
:laugh:เอาจนได้นะลูกเจี๊ยบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอาให้จบหลักสูตรนะพี่ชาย :m13: :m13:
-
:z1:
ลูกเจี๊ยบ ฮึ ฮึ
โชคดีนะแม่ไก่เราเอาใจช่วย
:กอด1:คนเขียน
-
นี่คือที่ต้องเรียนภาคค่ำสินะ!!
-
ลูกเจี๊ยบอัพเลเวลให้สำเร็จเน้อ :mc4:
หนูปิ่นให้ความร่วมมือกับพี่ชายเถอะ :z1:
:กอด1: :L2:
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ภาพสุดท้ายตอนเป็นอาจารย์ปิ่น เพราะรอย"ทั้งตัว" :z3:
แล้วพี่ชายจะกินน้องหมดตัวเลยไหม :o8:
-
อาทิตย์น่ารักนะเนี่ย แต่แอบจิตเล็กๆ 55555555
ปิ่นหยกยอมๆไปเถอะ ก๊ากกกกกกกกกก
สู้ๆนะคะ คุณคนเขียน :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดด ถ้าจะค้างยังงี้เราไปต่อไม่ถูกเลยนะคะคุณขาาาาาาาาาา TT/////////////TT
อาทิตย์ เจ๊เชียร์ให้กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัววววววว
ยอมเป็นของพี่ชายไปซะดีๆ เถอะพี่ปิ่นหยก :z1:
-
มันค้างมากกกกกกก :sad4:
-
:m1: ขอให้คำขอของปิ่นหยกเป็นจริง
รูปน่ารักอีกแล้ว
จะรอลูกเจี๊ยบ กะ แม่ไก่น้าาาาาา :m13:
-
อั๊ยยะ!!!!
เอาแน่ละโฟ้ยยยยยย ตื่นเต้นนนนนนนน :impress2:
-
:-[ :-[
กริ๊ดดดดดดด
เจี๊ยบกำลังจะอัพเลเวล เป็นพ่อไก่
ปิ่นหยกรู้ไหมว่าคิมเป็นเพื่อนที่หวังดีมากเลยนะเนี่ย ฮ่าๆ
จากคำแช่งของแม่ไก่ คิม เป็น ฝ่ายรับชัวร์ๆ คึคึ
สู้ๆไอ้เจี๊ยบ มีโอกาสแล้วก็เติมที่เลยนะ
คนเขียน fighting! รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
สมพรปากเถอะครับปิ่นหยก.. สาธุ ผมจะรอดูน้องคิมเคะนะ ♥
อ้ากกกก ไอ้เจี๊ยบ ไอ้มึน ไอ้หื่น บังอาจมาก แตะต้องปิ่นหยกก่อนผมแบบนี้ได้ไง (ห้ะ?)
นั่นสินะครับ ตอนนี้อัพไวมากอะ ปกติอัพตอนดึกไม่ใช่เหรอครับ? ดีนะที่ผมแอบเปิดคอม
(ได้ข่าวว่าวันเสาร์จะแกทแพทแล้ว) ฮื่อออ มาเอากำลังใจก่อนไปอ่านหนังสือครับ T_T
คนเขียนสู้ๆ คนเขียนสู้ตาย ผมมาเป็นกำลังใจให้คุณครับ แล้วก็มาเอากำลังใจจากไอ้เจี๊ยบ
กับปิ่นหยกสุดที่รักของผม(?)ด้วย ..รูปแต่ละรูปล่อแหลมมากครับ ไอ้เจี๊ยบเลี้ยงต้อย !
หุหุ :z1:
-
อร๊ากกกกกก อาทิตย์เตรียมพร้อมขนาดนี้ จัดไปซะ :laugh:
ขอบคุณคิม น่ารักมากกกกก
-
ฮะ..เฮือกกกก
ค้างอ่ะ :z3:
กะลังจิกหมอน+กัดผ้าห่มเลย
รอตอนต่อไป ท่าทางปิ่นหยกจะเสร็จแน่ๆ :z1:
-
ชอบรูปโปเกเจี๊ยบสองตอนที่แล้ว น่าฮักอ่ะ
ภาพเป็นของพี่ชายก็....โชตะค่อนชัดๆ!!
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไป
-
แอร้ยยย พูดได้ไม่เต็มปากเลยว่าลูกเจี๊ยบอินโนเซ้น 555 ปิ่นหยกเตรียมบ้าบบายเวอจิ้นแล้ว ลูกเจี๊ยบจะได้เลื่อนขั้นบรรลุหลักสูตรปิ่นหยกศึกษาแล้วใช่มั้ยนี่ ความคิดปิ่นหยกแต่ละอย่าง จะไปทำให้เค้าเขินได้ไง ตัวเองยังเอาตัวรอดไม่ได้เลย
ลูกเจี๊ยบก็ตลอด ตีความเข้าข้างตัวเองแบบสุดๆได้ตลอด ไปเรียนมาจากที่ไหน ไอวิชาเอาหน้ามึนเข้าหาผลประโยชน์เนี่ย คู่นี้อยู่ด้วยกันไปนานๆคงมีความสุขพิลึกเลย :impress2:
-
ไม่รู้จะอ้างเหตุผลอะไรแล้ว เสร็จแน่แม่ไก่
-
น่ารักเกินไป
ไม่ไหวแล้ว
หัวใจจะวาย :laugh:
-
:haun4: อดทนรอตอนหน้า :z3:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m25:
สามคำ>>>ต่อ โดย ไว :z3:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
ยัง ยัง เรายังมิเชื่อว่าเรียบร้อยหรอก
เรากลัวว่าปิ่นหยกจะสังเวยถีบให้ไอ้ลูกเจี๊ยบกลายร่างซะก่อน ฮ่าา
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จับกิน จับกิน ลูกเจี๊ยบสู้ๆ ลูกเจี๊ยบสู้ตาย
-
ขอบคุณ บทเรียนภาคค่ำ
-
และแล้วก็เสร็จพี่ลูกเจี๊ยบ หรือเปล่า เพราะมันยังไม่จบ หึหึ
ขอขอบคุณ คิม เพื่อนที่แสนดีมาก หุหุ
-
และแล้วลูกเจี๊ยบก็อัพเลเวลได้สำเร็จ!!!
คิมเอ๊ย แกโดนปิ่นหยกแน่ ๆ 5555
มาต่อด่วนจี๋นะคนเขียนคนดี :กอด1:
-
เพื่อนคิมเด็ดอ่ะ ช่างฉลาดรอบรู้ที่ซู้ดดดด o13 ปิ่นหยกเป็นของพี่ชายซะเถอะลูก (คนอ่านก็โรคจิตค่ะ)
พี่ชายเค้ารอร้อรอมานานแล้วเนอะ ฮาตอนปิ่นหยกพยายามจะทำให้อาทิตย์เขิน คิดไ้ด้ไงลูก
ลูกเจี๊ยบหน้ามึนเนี่ยนะจะอาย มีแต่รุกสถานเดียวเท่านั้น
อยากอ่านตอนหน้ามว๊ากค่ะ :L2:
ขอบคุณค่ะ
-
ชูป้ายไฟให้ลูกเจี๊ยบ(กลายร่าง) o18
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ :oo1: :oo1:
-
พี่อาทิตย์ หื่นมากๆ ค้า
ปิ่นหยกก็ยอกไปเถอะนะ อย่าขัดขืนเลย
คนอ่านรอที่จะอ่านบทนี้อยู่ :z1:
-
555 ปิ่นหยกยอมๆ เจ้าลูกเจี๊ยบเถอะ เด็กเขาเตรียมตัวมาดี :impress2:
-
สาธุ~~~~
ขอให้ชายเจี๊ยบ ทำสำเร็จด้วยเถอะ ฮะๆๆๆ
ขออย่าให้ปิ่นหยก ทำอันตรายฟันหน้าชายเจี๊ยบเล้ยยย~
ยอมเป็นของพี่ชายเถอะ คนดี....
ตอนนี้ ท่านคิม กิมจิ น่ายกย่องที่สุด
ท่านคิมมองเห็นอนาคตรึปล่าวน้อ ฮ่าๆ
-
โอ๊ย ตอนต่อไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[
-
ยาวไปๆ อิอิ
-
รอๆๆๆๆๆ
-
รอชั่วโมงเรียนภาคดึกนะครับ o13
-
อย่างนี้ไม่ใช่ลูกเจี๊ยบแล้วว.. พ่อไก่ชัด ๆ!! ฮ่าา ๆ ๆ
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อนะคะ ~~ :impress2:
ขอบคุณค่าา!! :pig4:
-
อ่านทันแล้วเย่ๆๆๆๆ
สนุกมากค่า ^^
-
ลูกเจี๊ยบ โรคจิตมากกกกกก อ๊ากกกกก
-
กรีซซซซซซซซ ไม่ไหวแล้ว ลุ้นระทึก รอวันที่แม่ได่ตกเป็นของลูกเจี๊ยบบบบบ >3<
-
อย่างนี้ต้องมีต่อ!!! ฉากต่อไปหลังจากนี้มันต้องมีต่อ!!!! :z1:
เรียบร้อยโรงเรียนลูกเจี๊ยบแน่ๆปิ่นหยก~ :pighaun:
-
เห็นเค้าบอกค้างๆกัน
เราก็นึกว่าจะค้างเพราะไม่ได้มีไรจริงๆ
ที่แท้ก็ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย><
จะเป็นของพี่ชายจริงๆแล้วนะ
คิมเป็นเพื่อนที่ดีนะค่ะ
เป็นห่วงเพื่อนเสมอ และกลัวเพื่อนเจ็บถึึงขนาดเตรียมพร้อมก่อน555555555
รอตอนหน้าค่ะ^^
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบอัพเลเวลกลายเป็นซูเปอร์พ่อไก่ ปิ่นหยกไม่รอดแล้ว~
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
ตัดอย่างงี้ เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่าค่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
ค้างมากกกก แงๆๆๆๆๆ :sad4:
-
อ๊ากกกกกกก...... :jul1:
คุณพี่จิ้นไปไกลมากแล้วจ้ะ
-
แอร๊ยยยยยยยย!!!!!!!!!! ตัดฉับแบบนี้ ตอนหน้าต้องลุ้นเอาเองใช่มั้ยคะ
กลัวจริงๆ เดี๋ยวคนเขียนหักเหลี่ยมโหด พาลูกเจี๊บยฟันร่วงอีกซีกหล่ะสิ :z3:
บนบานแด่ เทพเจ้าแห่งเงินตรา ตอนหน้าขอให้ได้ ขอให้โดน
ถ้าเป็นจริง จะหยอดกระปุก อดออมวันละ สามบาท :z2:
-
นี่มันแค่เริ่มเรียนบทแรกใช่ม่ะ บทที่ 2 รีบๆมานะเดี๋ยวมันไม่ต่อเนื่องเค้าจะลืม อิอิ
-
สุดยอดไปเล๊ยยยยย!!~
-
รู้สึกว่าไม่ว่าปิ่นหยกจะพูดอะไรก็เข้าตัวตลอดๆ
ก็ไม่เข็ดนะ นี่เท่ากับชี้โพรงให้กระรอกนะเนี่ย :o8:
กะว่าอ้างเพื่อเอาตัวรอด แต่เจอของจริงซะงั้น
ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องยกความดีให้เพื่อนคิมสินะ
มามะมารับรางวัล ให้ของที่เป็นประโยชน์จริงๆ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ค้าง อย่างแรงมากค่ะ อุอุ
แต่ว่าแต่ คาใจเรื่องรอยบวมของหมีกริชเนอะ
ที่ทะเล ไปทำอะไรเข้านะ
-
ปิ่นหยกจะรอดมั้ย 555 ลุ้นๆ
-
ปิ่นหยกหัวไว คงเรียนรู้ได้เร็วในชั่วโมงเรียนภาคค่ำ :z1:
-
ลูกเจี๊ยบ สู้ ๆ 555
นายคิมคงนอนสะดุ้งเบา ๆ
-
โดนลูกเจี๊ยบกินจนได้นะ
-
และแล้วก็เรียบร้อยโรงเรียนชาย :z2:
-
ปิ่นหยกยอมๆไปเถอะ
สงสารคุณชายยร่ามึน คงอยากกินมานานแหละ
คิม
สงสัยคงจะไม่รอดจากชายสักคนแง่ม
-
เย้ๆ ทันแล้ว :sad4: :sad4:
ไอลูกเจี๊ยบ ลุยโลด ~ แปลงร่างเป็นพ่อไก่สะ
-
รอตอนหน้าาาาาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โถ โถ โถ หนูปิ่นของฉัน จะเสียจิ้นให้ไอเจี๊ยบแล้ว :m3:
ไอเจี๊ยบแกต้องทะนุถนอมหนูปิ่นของฉันด้วยนะ ห้ามทำรุนแรงนะโว้ย :laugh:
ปล.หนูปิ่นมีเพื่อนดีจริงๆ :m20:
-
ตายแล้ววววววไอ้ลูกเจี๊ยบแกจะหื่นและมึนอะไรขนาดนั้น 555
-
คำวิงวอนจากคนเขียนก่อนอ่าน >> อ่านช้า ๆ ในสถานที่สงบปลอดคน และมีเลือดสำรองซึ่งตรงกับกรุ๊ปเลือดผู้อ่านเตรียมไว้ล่วงหน้าค่ะ (ห๊ะ!?)
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Chapter 41 – Passionate lesson
..ทุกอย่างต้องมีครั้งแรกทั้งนั้น..?
ไม่...ไม่ทุกอย่าง! เขาขอเถียงหัวชนฝาเอาให้ผนังหรือกะโหลกร้าวกันไปข้าง
เพราะบางอย่างมันไม่ควรมีแม้แต่ครั้งแรกเลยด้วยซ้ำ!
“อาทิตย์....ฉัน....”
...อย่าสั่นสิ......งี่เง่าฉิบ!......สั่นบ้าอะไรนักหนา เจ้าจะประทับทรงหรือไงเขาได้เตรียมขอหวยตัวเอง
“....ฉั...น.............”
นิ้วที่สามดึงดันเบียดตัวเข้ามาคาอยู่ในช่องทางคับแคบ และถ้อยคำหลังจากนั้นก็แผ่วลงจนเบาหวิวหายไปในอากาศแล้วถูกแทนด้วยเสียงลมหายใจสะดุดเฮือก เวรเอ๊ย! ใส่มาอย่างนี้ไม่ล้วงเข้ามาทั้งมือซะเลยล่ะ!
“..เด็กดี....ทนนิดนะครับ”
ปลายนิ้วรุกล้ำเขตแดนต้องห้ามขยับกวาดไปทั่วจนสัมผัสเข้ากับตำแหน่งซึ่งเรียกความรู้สึกเสียววาบแล่นริ้วขึ้นมาที่ท้องน้อย และอาทิตย์คงสังเกตเห็นท่าทีผิดแปลกไปจากเดิมกะทันหันของเขาจึงได้กดย้ำลงมาตรงจุดเดิมเรียกเสียงครางหลุดรอดจากลำคอซึ่งผงะไปด้านหลังอย่างหมดทางต่อต้าน
“ตรงนี้หรือ?”
“...อึก!!
เลว! นี่ไม่เรียกนิดแล้วนะ!
ช่วงเวลาที่เขาต่อสู้กับความทรมานเจือหฤหรรษ์ช่างยาวนานแทบขาดใจ รู้ตัวอีกทีร่างกายซึ่งซื่อตรงกว่าลมปากมากนักก็ตื่นตัวขึ้นมาแทบจะชี้หน้าไอ้คนที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่มได้ลามกที่สุดในระบบสุริยจักรวาล เห็นเขาขายหน้าเทกระจาดแทบไม่เหลืออะไรให้รื้อขึ้นมาอับอายได้แล้วอีกฝ่ายเลยช่วยขุดเรื่องใหม่ให้มาอายกันต่อเนื่องเหมือนกลัวขาดช่วง
“ปิ่นหยกน่ารัก...”
เอ่ยกระเซ้าจบแล้วก็ย่อตัวลงจุมพิตบนส่วนหัวมังกรผงาดกลางลำตัวเขาแผ่วเบาไม่ไว้หน้าเจ้าของ “....ตรงนี้ก็ยิ่งน่าเอ็นดู”
วร้อยยยย!! เอาอีกแล้ว!!!
ไอ้ตัวหยาบคายไร้มารยาทขาดคุณสมบัติผู้ดีทั้งที่บ้านออกจะมีกะตังค์ หม่อมพ่อมึนใหญ่พรรณรายฉายแสงโชติช่วงชัชวาลไม่ได้สั่งสอนมาหรืออย่างไร!? ในหัวบรรเลงทำนอง ‘อย่าทำ(พูด)อย่างนี้ไม่ว่ากับใคร เข้าใจไหม ’ ของพี่เบิร์ดขึ้นกระหึ่มอย่างกับจ้างวงออเคสตร้ามายัดใส่หู เขาต้องโบกหน้าให้หนาอีกสักกี่นิ้วกันจึงเอามาสู้รบปรบมือกับมนุษย์แอ๊บมึนผู้สะกดคำว่ายางอายไม่เป็นตรงหน้านี้ได้พอฟัดพอเหวี่ยง
นิ้วมือทั้งหมดถูกถอนออกไประหว่างที่เขากำลังสติแตกกับเนื้อหาปรามาสในคราบของคำชม เดี๋ยวก็ ‘น่ารัก’ บ้างล่ะ ‘น่าเอ็นดู’ บ้างล่ะ อยากรู้นักถ้าลองเขาเอ่ยปากชมของสงวนมันว่าน่ารักอย่างกับหนอนน้อยบนยอดชาแล้วหน้าหล่อนั่นจะยังยิ้มระรื่นอยู่หรือเปล่า
ความคิดที่ว่านั้นได้แค่ใช้เพื่อความบันเทิงในหัวไม่สามารถนำออกเผยแพร่เมื่อถูกประกาศศักดาต่อหน้าต่อตาด้วยร่างสูงซึ่งโถมตัวคร่อมเขาเอาไว้ แขนแกร่งกันกักซ้ายขวาพร้อมเบียดตัวลงมาประชิด หากเขาหลุดรอดไปได้ด้วยการจมหายกับเตียงคงดีไม่น้อยเพราะดูเหมือนจะไม่เหลือทางอื่นให้หนีแล้ว ส่วนแข็งขืนซึ่งตื่นตัวเต็มที่(ปิ่นหยกภาวนาบ้าคลั่งว่าเต็มที่แล้วเถอะ...อย่ามากไปกว่านี้อีกเลย)ถูไถอยู่บนท้องน้อยเขาคล้ายจะทักทาย พร้อมกับตอกย้ำความจริงแสนเจ็บปวดไปด้วยว่าพอเทียบกันแล้วมังกรที่เขาแสนภาคภูมิใจแทบกลายเป็นกิ้งกือไปในบัดดล
“ใส่นะ”
อาทิตย์ก้มลงกระซิบ ขยับตัวจ่อส่วนนั้นที่ช่องทางซึ่งผ่านการเตรียมด้วยนิ้วมือน่าจะเพียงพอแล้ว
“เดี๋ยวก่อน.... ฉัน........”
ปิ่นหยกกะพริบตาปริบ ๆ ....เสียงหายไปไหนหมดแล้ว....
“.......ก....ล...”
“อะไรนะครับ?”
“......ก...ลั....”
อาทิตย์เงี่ยหูฟังสุดชีวิต ใบหน้าแดงซ่านก้มงุดของร่างที่สั่นระริกไปทั้งตัวดูน่าสงสารและน่าแกล้งไปพร้อมกันซึ่งถ้าปิ่นหยกรู้ความคิดนี้เขาต้องถูกตราหน้าเป็นพวกวิตถารแน่นอน
“กลัวหรือ?”
เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อนโยน มือยื่นไปม้วนผมน้ำตาลเข้มไว้กับปลายนิ้วแล้วบรรจงจูบลงไปบนเส้นผมสีสวยนั้นโดยไม่ได้ละการจับจ้องออกจากนัยน์ตาสีเดียวกันแม้แต่น้อย
ปิ่นหยกรู้สึกราวกับกำลังสบตากับหลุมดำมืดมิดซึ่งหมุนวนดูดกลืนทั้งร่างเขาให้ลอยเคว้งคว้าง
ค้นพบความจริงอีกอย่างว่าการที่อาทิตย์มักกล่าวหาเขายั่วอย่างนั้นอย่างนี้เป็นเรื่องเพ้อเจ้อสิ้นดี ในเมื่อคนว่าเองไม่ใช่หรือที่ดูจะช่ำชองกับการยั่วยวนให้เขาหลงในโลกซึ่งรอบตัวมีแต่เรื่องของอีกฝ่ายอยู่ร่ำไปแค่เพียงจ้องมองริมฝีปากอิ่มหยอกเย้ากับเส้นผมเขาทั้งที่ยังร่างกายไม่ได้ถูกแตะต้องตรงไหนสักแห่ง
“....รัก...”
หลงเชื่อในคำรักหวานหูเพียงคำเดียว ...เขาช่างโง่เหลือเกิน
“.....เป็นของฉันได้ไหม...?”
ร่างสูงกลั้นลมหายใจรอคำตอบ หากปิ่นหยกพูดออกมาคำเดียวว่าไม่ เขาก็พร้อมจะหยุดอยู่แค่นี้แม้ที่ผ่านมาจะทำเป็นหูทวนลมกลั่นแกล้งอีกฝ่ายขนาดไหนก็ตาม
“....ปิ่นหยก?”
เขาไม่ได้ยินเสียงตอบอะไรสักพยางค์
แต่วงแขนซึ่งโอบรัดกลับมาและใบหน้าที่เอนมาซบบนไหล่เขาคงถือว่าเป็นคำอนุญาตได้ใช่หรือเปล่า?
........................................................
........................................
ปิ่นหยกกระตุกขาหนีพร้อมกับร่างกายซึ่งเกร็งต่อต้านตามสัญชาติญาณ วงแขนเผลอเกาะหนึบกับลาดไหล่อีกฝ่ายไว้ไม่รู้ตัว ห้วงอารมณ์เหยียบอยู่ระหว่างความเจ็บปวดและหวามไหวจนสั่นสะท้านกับลำแข็งขืนซึ่งชำแรกเข้ามาแทนนิ้วมือ ร่างกายราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงไปในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง แทบลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใครและกำลังทำอะไรอยู่ เค้นลมผ่านเส้นเสียงออกจากลำคอได้เพียงพยางค์ตะกุกตะกักชวนสังเวชแม้กระทั่งกับหูเขาเอง
“.....แน่น...ไป...จ...เจ็......!”
“เจ็บหรือครับ”
อาทิตย์ประคองต้นคอร่างตรงหน้าก่อนจะโอบเข้าหาไหล่กว้างของตัวเอง กดจูบอ่อนหวานย้ำลงตรงกกหูซ้ำไปซ้ำมาด้วยสิเน่หา เรียวนิ้วแทรกไปตามเส้นผมชื้นเหงื่อซึ่งเริ่มซึมตามรูขุมขนพลางถ่ายน้ำหนักนุ่มนวลที่ปลายนิ้ว นวดวนบนท้ายทอยหวังให้เรือนร่างไหวระริกในอ้อมแขนผ่อนคลายแรงต้านต่อสิ่งแปลกปลอมซึ่งรุกรานอยู่เบื้องล่าง
ได้ยินเสียงหอบหนักหน่วงขาดห้วงในวินาทีที่เขาบดเบียดตัวเองแทรกลึกเข้าไปอีก ปิ่นหยกกลั้นลมหายใจไว้ครู่ใหญ่ก่อนจะตามด้วยไอร้อนระบายออกจากริมฝีปากแดงสดซึ่งเป่ารดลงต้องผิวบนไหล่เขายิ่งโหมแรงอารมณ์ให้พลุ่งพล่านด้วยความต้องการครอบครองทุกอย่างของคนตรงหน้า ทว่าคิ้วขมวดมุ่นอยู่เหนือดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยหยาดน้ำใสเอ่อคลอตั้งแต่ยังสอดแทรกส่วนนั้นเข้าไปได้ไม่ทันสุดทำให้เขาต้องยั้งใจตัวเองไว้เต็มกลืน
ดูท่าจะไม่ง่ายดายอย่างที่คิด
“..กอดฉันแน่น ๆ ...ไม่เกร็งนะครับคนดี...”
ริมฝีปากอิ่มทาบลงบนเปลือกตาซึ่งปิดลงตอบรับอย่างว่าง่าย จูบซับหยดน้ำรสเค็มปร่าแผ่วเบาด้วยความทะนุถนอม ดันตัวเองเข้าไปเชื่องช้าจนมิดและค้างอยู่อย่างนั้นให้อีกฝ่ายได้ปรับตัว รอจนกระทั่งแรงจิกจากปลายเล็บที่แผ่นหลังของเขาคลายลงพร้อมกับเสียงระบายลมหายใจยาวหนัก ๆ ดังขึ้นสองสามครั้งจึงคอยขยับสะโพกเชื่องช้านุ่มนวล
“...อือ...แน่น...แล้วก็ร้อนด้วย”
เขากระซิบทั้งที่รู้ว่าปิ่นหยกมาบ่นย้อนหลังประจำเรื่องเขาชอบทำไปบรรยายไป แค่อยากให้รู้เท่านั้นเองว่าเป็นความรู้สึกดีขนาดไหนที่ได้แนบชิดประหนึ่งกำลังหลอมรวมเป็นคนเดียวกันเช่นนี้
“...ดีจัง....” ฟันเรียงเป็นแถวได้รูขบเม้มเบา ๆ บนใบหูนิ่ม ขนาดมีทั้งเจลทั้งใส่นิ้วเข้าไปก่อนแล้วยังคับแน่นจนทำเขาแทบเสียสติ “..ปิ่นหยกรู้สึกหรือเปล่าครับ....”
อีกฝ่ายไม่ตอบ แพขนตาชื้นปรือลงคล้ายคนละเมอ มีเพียงเสียงครางปนเปกับเสียงเรียกชื่อเขาเป็นระยะบอกให้รู้ว่าร่างซึ่งเบียดตัวเองเข้าหาเขายังไม่ได้สติหลุดลอยไปเสียก่อน
“..น่ารัก...”
ทำไมต้องน่ารักขนาดนี้ด้วยนะ...?
อดไม่ได้จะมอบรางวัลโทษฐานที่ทำเขาเกือบคลั่งโดยเจ้าตัวคงไม่รู้เรื่องด้วยการบดจูบดูดดื่มแทบไม่เปิดช่องให้ได้หายใจ
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่จังหวะเนิบนาบอ่อนหวานกลับเร่งกระชั้นขึ้นตามแรงอารมณ์ซึ่งทะยานจนสูงลิบ จะอย่างไรการที่เด็กวัยรุ่นชายอย่างพวกเขาถูกเล้าโลมให้รุ่มร้อนง่ายดายจากแรงกระตุ้นเพียงน้อยนิดก็ยังเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ สิ่งนั้นถูกพิสูจน์ชัดแจ้งเมื่อสองร่างต่างถูกดึงดูดเข้าหากัน ...เนื้อแนบเนื้อ...แขนขาเกี่ยวกระหวัด..และเรียวลิ้นซึ่งเชื่อมโยงสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกับแรงเคลื่อนเบื้องล่างต่างกวาดชิมรสหวานทุกซอกทุกมุมในโพรงปากอุ่นชื้นจนไม่มีโอกาสแม้จะได้ออกเสียงคำว่ารัก...
ปิ่นหยกเผลอกัดผิวเนื้อซ่อนมัดกล้ามที่ไหล่อีกฝ่ายระงับเสียงร้องหวามไหวซึ่งดังขึ้นเมื่อสะโพกแกร่งเร่งจังหวะรุกเร้ารุนแรงเข้าหาด้วยความถี่ยิ่งกว่าเก่า ในหูอื้ออึงไปหมดพร้อมกับภาพตรงหน้าซึ่งเริ่มพร่าเลือนลงเหมือนติดอยู่ในหมอกควัน ไอร้อนกรุ่นกลิ่นหอมหวานเย้ายวนท่วมเอ่อจนนัยน์ตาเขามองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากร่างสูงใหญ่และใบหน้าคมคายซึ่งเคลื่อนกายอยู่ต่อหน้า เพียงแรงกระแทกเบียดดันเข้ามาอีกไม่กี่ครั้ง ความวาบหวามอันสุขสมเสียจนทรมานก็ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับฉุดคร่าสติของเขาหลุดลอยไปไกลเกินจะรั้งไว้ได้ทัน
“....อา...ทิตย์...” เขาลืมตา แต่มองไม่เห็นสีสันสักอย่าง ในหัวหลงลืมภาษาไปหมดสิ้น เหลือเพียงชื่ออีกฝ่ายซึ่งหลุดจากปากโดยไม่ผ่านการไตร่ตรองจากสมอง
“ครับ....อยู่ตรงนี้” ร่างสูงกุมมืออีกฝ่ายไว้แล้วนาบลงที่แผ่นอกของตัวเอง
ได้ยินหรือเปล่า...เสียงหัวใจที่เต้นระรัวอยู่ในนั้น
“....อยู่กับปิ่นหยก”
อาทิตย์แทรกสอดครั้งสุดท้ายเข้าไปจนสุด ก่อนจะปล่อยตัวเองล่องลอยในดินแดนเวิ้งว้างไร้สรรพเสียงที่มีเพียงพวกเขาก้าวข้ามไปถึง...
.
.
.
“ที่นอนสกปรกหมดแล้ว” ปิ่นหยกนอนหอบหายใจรวยริน เรี่ยวแรงแทบเหือดแห้งแต่ยังไม่วายห่วงความสะอาดเครื่องใช้ “เดี๋ยวต้องซักทำความสะอาดกันอีกยาวเลย”
“อือ” อีกฝ่ายรับคำ พลิกตัวกอดร่างด้านข้างไว้ในอ้อมแขน
“แกซักนะ”
“ฮื่อ ได้” ให้ทำอะไรทำหมดนั่นแหละ กดจมูกลงสูดกลิ่นกายตรงนั้นตรงนี้แล้วก็ชอบใจจนเผลอจะลุกขึ้นคร่อมอีกรอบ
“เฮ่ย!”
ปิ่นหยกกระโจนพรวดพราดหวังจะหลบ แต่ท่วงท่าไม่เท่ดังใจนักเมื่อขยับได้หน่อยเดียวก็เจ็บร้าวช่วงล่างขึ้นมาจนต้องค้างอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ปล่อยให้อีกฝ่ายเกาะหนึบกดจูบตรงนั้นตรงนี้ตามอำเภอใจ ตาปรือยื้อยุดกับความง่วงซึ่งกำลังพยายามกลืนกินสติสัมปชัญญะของเขา ไม่รู้ตัวกระทั่งว่ามือถูกดึงไปหาคนที่ดูจะยังเรี่ยวแรงเหลือเฟือด้านข้างตั้งแต่เมื่อไร
สะดุ้งขึ้นมาอีกทีก็...
“โอ๊ย!!”
ปิ่นหยกอุทานลั่น กระชากมือตัวเองออกจากมือใหญ่ของอีกฝ่าย ยกขึ้นมองก็เห็นรอยฟันคุณชายทิ้งหลักฐานเป็นวงรอบโคนนิ้วอย่างกับแหวนสีแดงตามการเรียงตัวของรูปฟันเป็นแถวสวยแม้เคยหลุดออกมาแล้วครั้งหนึ่ง ลูกอีช่างกัดนี่!!
“ไอ้งี่เง่า! กัดทำพระแสง!”
“จองไว้ครับ”
ร่างสูงพลิกตัวขึ้นมาเกยบนตักอีกฝ่าย สองมือกอดเอวบางไว้หลวม ๆ พลางยื่นจมูกไปซุกอยู่หน้าท้องคนที่สนใจแต่จะเอานิ้วถูรอยฟันซึ่งเขาบรรจงฝากไว้ ตั้งอกตั้งใจเสียจนลืมปัดป้องเขาออกไปหรือโวยวายให้หยุดสูดตรงนั้นตรงนี้บนผิวเนื้อละเอียดน่าฟัดอย่างที่น่าจะเป็น
“แล้วจะเก็บเงินหาแหวนจริง ๆ มาให้ แบบไม่ขอเงินคุณพ่อด้วย”
“แหวน?”
แหวนอะไรก็เกินคาดเดา แต่ไม่น่าเชื่อว่าคุณชายลูกแหง่ติดพ่ออย่างอาทิตย์เกิดจะครึ้มอกครึ้มใจประกาศตัวอยากทำอะไรเองโดยไม่พึ่งบุพการีขึ้นมา
“ไว้ใส่แทนที่รอยนั่น”
อาทิตย์ยิ้มละไม ค่อย ๆ โผล่คำอธิบายมาทีละช็อตอย่างกับการ์ตูนขึ้นตัวอย่างตอนหน้า พูดให้มันรู้เรื่องรู้ราวทีเดียวไม่ได้หรืออย่างไร เขาได้แต่ขมวดคิ้ว ก้มลงมองมือตัวเองด้วยสีหน้าบอกชัดว่าไม่กระจ่างกับคำพูดกำกวมด้วยตรรกะประหลาดของคุณชายหน้ามึนนัก จนเวลาผ่านไปหนึ่งอึดใจจึงสังเกตเห็นในที่สุด...
รอยฟันเด่นชัดเป็นจ้ำนั้นปรากฏอยู่รอบนิ้วนางข้างซ้าย
เขาเหลือบมองอาทิตย์ อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ทั้งหมดกลับถูกกลืนหายลงคอเสียสิ้นเมื่อพบว่าดวงหน้าหล่อเหลาของคุณชายหน้ามึนซึ่งปกติไม่แสดงอารมณ์หลากหลายนักคล้ายจะมีสีชมพูอ่อนแต้มอยู่บนนั้น
“...นั่นเขินเรอะ!?”
อะไรกันนะที่ดลจิตดลใจให้ถามออกไปอย่างนั้นทั้งที่เขาเองต่างหากกำลังจะตายด้วยความกระดากอาย
“...ก็นิดหน่อย”
อีกฝ่ายยกนิ้วหัวแม่มือถูจมูกตัวเองเบา ๆ “แต่ฉันจริงจังนะ”
ความร้อนแล่นวาบขึ้นบนผิวหน้า....และเขารู้สึกคืนนี้หัวใจช่างทำงานหนักหน่วงเหลือเกิน
..................................................................
.....................................
.
.
.
.
“...อ...อาทิตย์....อ๊ะ..!”
“ครับ?”
ให้ตายเถอะ เสียงหอบปิ่นหยกเซ็กซี่ถึงตายไปเลย เขาชอบชะมัด...อยากได้ยินอีกเยอะ ๆ
“....ช....ช้า..หน่อ..ย..”
“อือ”
‘อือ’ ที่แปลว่า ‘ไม่’ นั่นอีกแล้ว บัดซบที่สุด!
เขาบ้าไปเองที่หลงดีใจเรื่องทำมันเขิน(ความจริงคืออาทิตย์เขินเอง..เขาไม่ได้ทำ)แม้จะเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น หารู้ไม่นั่นเป็นการหลอกให้เขาตายใจจนเสียท่าโดนทำแฮตทริกปาเข้าไปยกที่สามแล้ว ถึงเขาจะอึดถึกบึกทนจนแทบเอาไปไถนาหรือเทียมเกวียนได้อย่างไรก็ยังเป็นปุถุชนคนสามัญที่ต้องการนอนหลับพักผ่อนหลังกิจกามมาราธอนตั้งแต่เสียซิงครั้งแรกบ้าง สิ่งหนึ่งที่ท่านชายจากอเวจีควรสำเหนียกไว้สักนิดคือเขาเป็นคน...
และที่หนักหนาคือเป็นคนซึ่งเป็นฝ่าย...เอ่อ...รับ
“...ว...เว...ร...เอ๊ย!”
ปิ่นหยกคำรามแทรกเสียงหอบ เหงื่อไหลเข้าตาจนแสบไปหมดแถมเสียงพูดก็ฟังอนาถหูสิ้นดี “...แน่จริ..ง....อะ...อา....ลองมาสลับตำแหน่งกันสิ!! .....อึก!... จะเอาให้...ไม่...ได้...นอ...น...เลยมร่าง!!!”
พลันการเคลื่อนไหวทั้งหมดก็ชะงักลง
“เอาอย่างนั้นหรือครับ?”
นัยน์ตาวาวโรจน์ของคุณชายร่างสูงเปล่งประกายระยิบระยับราวกับเป็นดาวฤกษ์ที่มีแสงสว่างในตัว น้ำเสียงลิงโลดปิดไม่มิดทำเขารู้สึกเหมือนได้กระทำอัตตวินิบาตกรรมด้วยการยันตัวเองลงเหวไปเรียบร้อย “ปิ่นหยกน่ารักเกินไปแล้ว”
...เขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
“สลับกันก็ดีนะ”
กว่าจะรู้ตัวก็โดนปล้นจูบจาบจ้วงไปหนึ่งยก ก้อนเนื้อนุ่มนิ่มในโพรงปากแยกกันอีกทีตอนที่ตระหนักได้ว่าเขาขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนสะโพกท่านชายเรียบร้อยโดยไอ้อะไรที่คาอยู่ในตัวก็ยังอยู่ของมันอย่างนั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างเมื่อแยกแยะตำแหน่งนั่งตัวเองได้ว่าอะไรเป็นอะไร
“ขยับสิครับคนเก่ง...”
.....มีสั่ง....มันสั่ง!!
“อุตส่าห์สลับตำแหน่งให้แล้ว จะนั่งทับไว้เฉย ๆ อย่างนั้นทั้งคืนเลยหรือ”
มันโง่จริงหรือแกล้งโง่ก็น่าสงสัย แต่ดูสีหน้าแล้วขอพนันด้วยเงินหมดกระปุกว่าแกล้งโง่ล้านเปอร์เซ็นต์!
นี่เรียกออนท็อป! ไม่ใช่สลับตำแหน่งรุกรับที่กรูหมายถึงว้อย!
“พ...พอ! ไม่เอาแล้ว”
เขาโวยวายกลบเกลื่อนความร้อนระอุจากสายตาซึ่งลามเลียทั่วร่าง ตั้งท่าจะลุกหนีมือใหญ่ก็คว้าสะโพกเขากดลงให้กลืนกินส่วนนั้นของตัวเองเอาไว้ทั้งหมดในคราเดียว พอกำลังจะลุกหนีอีกก็โดนดึงกระแทกกระทั้นลงมาอีก ความพยายามสิ้นสุดลงในครั้งที่สี่เมื่อรู้ตัวว่านี่เหมือนกำลังขย่มไปตามเกมลูกไก่แผนสูงอย่างไรบอกไม่ถูก สุดท้ายเขาก็หยุดการเคลื่อนไหวทั้งปวงทั้งแต่ช่วงใต้สะดือลงไป ปล่อยตัวเองกระแทกลมหายใจถี่กระชั้นเป็นไอ้ตูบหอบแดดขณะที่มองดวงหน้าคมคายคลี่ยิ้มหล่อแต่ตอนนี้ดูยังไงก็โรคจิตสิ้นดีด้วยความคับแค้นใจ
“เอาไงดี..มีชอยส์ให้นะ”
ปลายนิ้วเรียวยาวยกขึ้นเขี่ยแผ่วเบาที่ยอดอกเขาจนสะดุ้งโหยง ท่อนเอ็นร้อนซึ่งค้างอยู่ในร่างเสียดสีขึ้นมาจนเสียววาบไปหมดก่อนรวบรวมสติได้พอจะฟังตัวเลือกอะไรก็ตามที่อีกฝ่ายกำลังเริ่มพูด
“ข้อหนึ่ง...ปิ่นหยกขยับสะโพกเอง รีบทำรีบจบ”
“วิปริต!”
อาทิตย์พยักหน้ารับอาการปฏิเสธไร้เยื่อใยต่อข้อเสนอแรก
“ข้อสอง ปิ่นหยกพยายามลุกหนี แล้วฉันก็จะดึงกลับลงมาแบบเมื่อกี้”
“จิตวิปลาส!”
และร่างสูงพยักหน้ารับคำกล่าวหาอีกครั้งโดยดุษณี
“ข้อสาม จะนั่งปล่อยมันคาไว้อย่างนี้ทั้งคืนฉันก็ไม่ว่าอะไร”
นิ้วมือซึ่งหยอกเย้ากับติ่งเนื้อบนยอดอกเปลี่ยนทิศทางลากผ่านลงมากลางลำตัวอ้อยอิ่ง เรื่อยมาเบื้องล่างก่อนจะกอบกุมส่วนอ่อนไหวของเขาไว้ในฝ่ามือร้อนผ่าวแล้วขยับไปมาอย่างรู้งานพร้อมสายตาแฝงเล่ห์ร้ายซึ่งส่งมาราวกับจะท้าทายตอนที่เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่า “...ติดจะชอบด้วยซ้ำ...”
ปิ่นหยกขมวดคิ้ว นิ้วมือที่ขยับพลิ้วอยู่ตรงนั้นทำเอาสมองเขาขาวโพลนไปหมดแล้ว
“..ฉันเอา...ข...ข้อสี่.....อะ.....อา.....”
“ข้อสี่?”
เขากัดฟันรั้งตัวเองไม่ให้ลุ่มหลงไปกับกระแสอารมณ์เชี่ยวกรากซึ่งถูกปรนเปรอด้วยปลายนิ้ว ตะครุบมืออีกฝ่ายที่กำลังเคล้าคลึงบนท่อนเนื้อร้อนผ่าวก่อนจะเค้นเสียงลอดริมฝีปากออกมายากเย็น
“...สามข้อแรก...ผิดทุกข้อ”
อาทิตย์กรีดยิ้มพึงใจ “ไม่มีตัวเลือกข้อนั้นครับ” ก่อนจะเริ่มจังหวะใหม่ด้วยความเร็วหนักหน่วงรุกเร้ากว่าเดิมเรียกเสียงครางกระเส่าที่เขาชอบฟังนักหนาออกมาอีกครั้ง
“ให้เลือกแค่สามข้อ ไม่งั้นสอบตก”
“...อา....ตก..ก็ตกสิวะ”
“ตกก็ซ่อม”
“เลวบรรลัย!!”
“ข้อไหนครับที่รัก”
ว้อยยย!!!!
“ปิ่นหยกครับ..” เสียงทุ้มซึ่งปกติเนิบนาบเป็นนิจกลับเปลี่ยนสำเนียงเป็นท่วงทำนองยวนใจเอ่ยชื่ออีกฝ่ายออกมาให้เจ้าตัวใจหวิวเล่น มือข้างที่ยังว่างขยับเข้าโลมไล้หนั่นเนื้อบนบั้นท้ายแน่นตึงซึ่งบดเบียดต้นขาเขาอยู่ ปิ่นหยกยิ่งหน้าแดงซ่านเมื่อจะขยับหนีมือเขาด้านหลังก็มาเจอมืออีกข้างปลุกปั่นอยู่ด้านหน้า อาการลนลานระคนเสียวซ่านที่แสดงออกผ่านเครื่องหน้าชวนมองรุมเร้าให้อยากรังแกขึ้นมาบอกไม่ถูก สงสัยจะกลายเป็นพวกใจวิปริตจิตวิปลาสอย่างที่ปิ่นหยกสบถใส่จริง ๆ เสียแล้ว
“เอาไงดี?”
"......"
ปิ่นหยกยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตาไม่พูดอะไรสักคำอยู่เป็นนานสองนาน หรือเขาจะแกล้งหนักไป ที่จริงแล้วโดนแกล้งเสียเยอะตั้งแต่ครั้งแรกหากจะปล่อยโฮออกมาตอนนี้อาจไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจนัก
“..ปิ่นหยก...?”
เขาเอื้อมไปกุมข้อมืออีกฝ่ายไว้หมายจะปลอบประโลม นึกขุ่นเคืองตัวเองขึ้นมาตงิด ถ้าทำร้องไห้ขึ้นมาจริง ๆ คงรู้สึกผิดสาหัสไปอีกนานแน่นอน เวลาผ่านไปใจก็ยิ่งแป้วลงเรื่อย ๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมลดมือลงจากใบหน้าเสียที
แต่แล้วเสียงอู้อี้ใต้ฝ่ามือซึ่งตอบกลับมาก็ทำเอาหัวใจเขาฟูฟ่องเป็นขนมสายไหมสีชมพู
“.....เอาข้อแรก”
“หา?”
ใบหูแดง ๆ นั่นคงใกล้ลุกเป็นไฟเต็มทีเมื่อลูกศิษย์จำเป็นซึ่งคร่อมเขาอยู่เริ่มขยับสะโพกขึ้นช้า ๆ แล้วกัดฟันทิ้งน้ำหนักลงมาเป็นจังหวะกระท่อนกระแท่น เรือนร่างชุ่มเหงื่อโงนเงนจนต้องเอื้อมมือไปช่วยพยุงด้วยกลัวแม่ไก่สุดที่รักของเขาจะหงายหลังตึงไปตั้งแต่ยังไม่ทันสอบเสร็จ
“รีบทำ...รีบนอน!”
...ให้มันได้อย่างนี้สิ
..........................................................................................
................................................
.
.
.
.
ร้านเค้กดูเงียบเหงาไปถนัดตาเมื่อปิ่นหยกไม่อยู่ และดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ได้รับผลกระทบเป็นพิเศษนอกเหนือจากเหตุผลที่ว่างานต้องหนักขึ้นโดยปริยายเพื่อทดแทนแรงงานชั้นดีคนหนึ่งที่หายไป
อาทิตย์กำลังได้รับผลกระทบด้วยสาเหตุอื่น
...สาเหตุอะไรบางอย่างซึ่งเกี่ยวข้องกับหัวใจ
“ไอ้ปิ่นไม่มาทำงานเหรอ”
“ไม่สบายครับ” เขาตอบเสียงเรียบ ใจไพล่นึกไปถึงคนที่ตอนนี้คงนอนซมอยู่ในห้อง เดี๋ยวลูกค้าบางตาลงเมื่อไหร่เขาคงแอบแวบขึ้นไปดูอีกรอบ ทั้งห่วงทั้งปลื้ม จะดีใจก็ทำได้ไม่เต็มที่ แต่จะเสียใจเหตุการณ์เมื่อคืนก็ไม่ใช่เรื่องอะไรซึ่งหุบยิ้มได้เลย
“...หืม??”
แวววันหรี่ตา แผ่รังสีความระแคะระคายเข้มข้นอัดอากาศแทบเกิดเป็นคลื่นกระแทกผลักเขาลอยหวือติดกำแพง
“ไม่สบาย? เป็นอะไร?”
เขาไม่ตอบ เพียงแต่อมยิ้มแก้มแทบปริแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อขะมักเขม้น ความจริงไม่ได้รู้สึกเขินอายหากจะพูดถึงแม้แต่น้อย
แต่ถ้าปิ่นหยกรู้เข้าว่าเอามาป่าวประกาศมีหวังครั้งแรกคงได้กลายเป็นครั้งสุดท้ายกันพอดี
To be continued…
=============================================
>3< ดีกันนะคะ อย่าเพิ่งงอนคนเขียนที่ค้างเติ่งเอาไว้ตอนที่แล้ว มันไม่สามารถทำให้จบได้ในตอนเดียวจริง ๆ (ฮาา)
จะเขินหรือจะรั่ว...ดูเหมือนปิ่นหยกยังตัดสินใจเลือกสักทางไม่ได้ สารภาพว่าเราเสียดายเวอร์จิ้นแม่ไก่มากเลยนะคะ แต่ด้วยเนื้อเรื่องที่วางไว้ หงึกกกกก....... *แทะคีย์บอร์ด*
สุดท้ายขอหลั่งน้ำตาให้แม่ไก่หนึ่งกระจึ๋ง สมใจนายแล้วสิลูกเจี๊ยบหน้ามึน! ฮือออออ!
*ตบตีด้วยรัก*
กว่าจะได้หม่ำก็ปาเข้าไป 41 ตอน ไม่เคยเขียนเรตขนาดนี้มาก่อนในชีวิต โฮกกกกกกก เขินไปสามโลก :jul1:
ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักค่ะ =////= แล้วพบกันตอนหน้า แต่อย่าลืมของแถมรีพลายถัดไปเผื่อยังไม่ได้อ่านจาก fb >w<
ปล. แอบเห็นว่าช่วงนี้ใกล้สอบหรือไม่ก็อยู่ในช่วงสอบกันหลายท่าน สู้ ๆ นะคะ เอาใจช่วยฮึบ ๆ!
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
ของแถมชะละล่า~~
DormBoys Toon #08 "คิมหันต์ผู้อยู่ในเหตุการณ์"
อ้างอิงจากตอนที่ 40 ค่ะ
(http://fc09.deviantart.net/fs70/f/2012/274/5/a/dormboystoon08_resize_by_xx_rainyday_xx-d5ggged.jpg)
ที่มาของไอเทมลึกลับที่ได้มาจากเพื่อนคิม 555
DormBoys Toon #09 "ฝึกลูกไก่ ง่ายนิดเดียว"
(http://sphotos-h.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/601486_424418277618061_1345745010_n.jpg)
แล้วพบกันครั้งหน้าค่ะ ^o^ :กอด1: :L2:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
---------------------
หลับได้แบบสบายใจ อ๊ายยยยยยยยย
มันน่ารักจัง><
แบบ ตรงข้อแรก >_< *น่ารักจับปิ่นหยกฟัด
ที่กรี๊ดที่สุดคือรูปตรงกำแพง บอกแล้วเรื่องนี้ฉากจูบมันฮอต /////
ชอบฉากจูบหลายฉากมาก อ่านแล้วมโนภาพตามได้เลยรู้สึกอินมาก
อ๊ายยยย เม้นไม่ออก ก๊ากกก
-
อ่านไปอมยิ้มไปกับครั้งแรกของทั้งคู่ มันเขินปนรั่วจริง ๆ นะคะ ลูกเจี๊ยบมันร้ายนัก
เล่นชมน่ารักบรรยายโน่นนี่ไม่ได้หยุด น่าเขินชิบ มีกัดแหวนแทนใจด้้วย ติดเรทมากอ่ะจุดนี้ แต่น่ารักดี
เอิ่ม...อาทิตย์ก็ถนอมปิ่นหยกบ้างเหอะ แฟนป่วยแล้วจะอดนานนะเออ
เฮ้อ ปิ่นหยกเอ๋ยวันแรกก็ได้ออนท็อปซะแล้ว หนูแพ้ทางลูกเจี๊ยบจริง ๆ ลูก ต่อไปมันจะอ้อนอีกแค่ไหนเนี่ย :-[
ขอบคุณค่ะ
-
ในทีสุดลูกเจี๊ยบก็อัพเลเวลแล้ว :z2: ว่าแต่เมื่อมีครั้งที่หนึ่งมันต้องตามมาด้วยครั้งที่สอง สามและเรื่อยๆนะ
-
อ่ะหึหึ o3
-
โอ๊ยยยย!!! อ่านไปก็ตบเข่าฉาดไป!! ฮามาก น่ารักด้วย 5555555+
ตกลงปิ่นหยกสอบผ่านใช่มั๊ยเจี๊ยบ ... ไม่มีซ่อมใช่ป่ะ?
แต่อยากให้มีซ่อมจังเลยน๊าาาาา :m20:
-
แอ่ััะ :-[
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
กลายร่างงงงง
พ่อไก่ขั้นสุด
ครั้งแรก ปิ่นหยกก็ออนท๊อปซะแล้ว แถมโดนไปหลายรอบ
เฮือก เลือดหมดตัวเลย
ตอนนี้ ไม่รู้จะคอมเม้นอะไร มัน อะ อ๊าา อิอ๊าง มากค่ะ
ขอตัวไปเติมเลือดก่อน ไม่ไหวแล้ว
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ
ลูกเจี๊ยบที่แท้เป็นไก่ชนเรอะนี่ :z1:
หนูปิ่นต้องเรียนซ่อมไม๊นี่ :-[
:กอด1: :L2:
-
กรีซซซซซซซซซซ เล่นเอาเลือดหมดตัวเลยค่ะ
ปิ่นหยกกกกกกก เสียรู้ลูกเจี๊ยบจนได้ กิ___กิ แต่เสียรู้อย่างนี้เราชอบนะ ฮาาาาาาาาาา
-
กรี๊ดดดด
ลูกเจี๊ยบกลายพันธุ์เป็นหมาป่าไปซะแล้ว :laugh: :laugh:
แม่ไก่เลยโดนจับกินไปเป็นที่เรียบร้อย แอร๊ยยยยย :-[ :-[ :-[
-
หนูปิ่นของพี่...คืนแรกโดนไปสามเลยหรือคะ ไหวม้อยยยยยย :z10:
คุณเรนนี่แน่ใจนะว่าพระเอกของเรามันอยู่ม.ปลายจริงๆ ไม่ใช่ตาแก่หื่นกามวัย 40 ปลอมตัวมา
พูดจาออกมาแต่ละอย่างนี่...แกเชี่ยว แกมันโตกว่าเค้าเหลือเกิ๊นนน อิลูกเจี๊ยบทิงนองนอยเนี่ยยยย
ว่าแต่ก็ชอบมุขจูบจองแทนแหวนไว้ก่อนนะ ออกจะซกมกไปนิด แต่ก็แนวสมฐานะยาจกดีค่ะ 555
-
ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นเอ็นซีที่น่ารักอบอุ่นมากเลยอ่ะ ถึงมันจะเอ่อ .. ถึงพระเอกจะหื่น แต่แบบ..
อ่านแล้วอบอุ่นในหัวใจ อาทิตย์รักปิ่นหยกมากอ่ะ งื้ออออออออออ
เราเองก็รักปิ่นหยกน้า กิ๊วก๊าวว
และดูสิ แค่ครั้งแรกก็ทำเขาระบมไปหมดแล้ว สงสารปิ่นหยกอ๊ะ 5555
คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นเอ็นซีที่ทำให้เราอบอุ่นในใจได้เลยอ่ะ ชอบมาก กรี๊ด !
รอลุ้นนะคะว่าต่อไปจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก !
ปล. อยากเจอพี่อันนาจุงเร =..=
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ปิ่นหยก น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก ไอ้ลูกเจี๊ยบอัพเลเวลโดยสมบูรณ์แบบ !!!! :m11:
ต่อไปต้องเรียกคุณพ่อกุ๊กไก่ปะเนี่ยยย ฮ่าาาาา
ส่วนนู๋ปิ่นของเจ๊ โดยไปซะหลายยก กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :z1:
มีออนท็อปด้วยนะเห้ยยยย แอร๊ยยยย เลือดหมดตัว :haun4:
-
แม่ไก่ ฉัน เสร็จ ไอลูกเจี๊ยบ หน้ามึนจนได้ * นี่ละสิ่งที่หวัง 55*
โอยยย อ่าน ไป เขิลไป ~
ดูแลแม่ไก่ดีๆ ด้วยนะเออ ครั้งแรกด้วยนั้น ออนท๊อปสะละ :z1: :z1:
-
ปิ่นหยกน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆแหละนะ~ :กอด1:
อาทิตย์ก็นะ เอาแต่ใจชะมัด(แต่ชอบ~)
ขอหวานๆยิ่งกว่านี้อีก!!!
-
แม่ไก่โดนลูกเจี๊ยบกินซะแว้วววว :haun4: :haun4:
แอบฮาประโยคนีิ หม่อมพ่อมึนใหญ่พรรณรายฉายแสงโชติช่วงชัชวาล :laugh:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
ในที่สุดปิ่นหยกก็เสร็จลูกเจี๊ยบ :haun4: :haun4:
ปล.ลูกเจี๊ยบแลดูโรคจิตมาก แต่เราก็ชอบเพราะเราจิตกว่า :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
นั่งจมกองเลือดตัวเอง ^///^
-
:pighaun: อ่านตอนนี้ หยุดยิ้มไม่ได้เลย :impress2: น่ารักเกินแล้วว
ยินดีกับเจี๊ยบด้วยนะจ๊ะ :mc4:
-
มันวาบหวามมากกกกก เต็มไปด้วยความรักสุดๆ
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
กำลังอ่านด้วยความเคลิ้มเลย เจอประโยคนี้เข้าไป
"ฟันเรียงเป็นแถวได้รูปแม้เคยหลุดออกมาแล้วครั้งหนึ่ง"
ฮาแตกเลยค่ะ ฮาาาาาาาาาาาา
-
กลายร่างไปเรียบร้อยโรงเรียนลูกเจี๊ยบ
อ่านไปเขินไป 5555
-
:jul1:
สามคำ>>>โอ้ว ลูก ไก่ !
-
ไม่รุ้ว่าจะนั่งซับเลือด หรืออมยิ้มดี :o8:
-
:pighaun: :jul1: :กอด1: :impress2:
-
ฟินาเร่ ในที่สุดก็สมใจแล้วสินะ เจี๊ยบศรี แกมันบ้าจริงๆ ใครเขาบังคับเอาท่ายากตั้งแต่ครั้งแรกกันเล่า เออนะ แต่ปิ่หยกท่่น่ารักก็เก่งกล้าสามารถจริงๆ บนสุดได้ตั้งแต่ครั้งแรกแถมเป็นรอบที่สามสี่อีก ถึกจริงไรจริง แบบนี้เหมาะแล้วกับเจี๊ยบศรีหื่นๆอย่างอาทิตย์ เป็นเอ็นซีที่รู้สึกถึง รัก มากกว่าหื่นคะ แม้จะแย่งภาคกันบรรยายแต่ไม่งงเลย ฟีลกูดค่ะ ^^~
-
ภาคค่ำของปิ่นหยกได้ไปหลายท่า เอ๊ย หลายวิชาเลย
ในที่สุดอาทิตย์ก็สมหวัง ไม่โดนถีบตกเตียงซะก่อน
ดูแลปิ่นหยกให้ดีดีล่ะ ไม่งั้นแกตายแน่ อาทิตย์
-
:haun4: เรียบร้อยคุณชายมึน 5555+ :oo1:
-
ปิ่นหยกโตเป็นสาวแล้ววว
-
สมหวังนะจ๊ะ~คุณชายอาทิตย์ อ๊ากกก~อ่านแล้วฟินสุดๆ!
-
:m25:
สำเร็จแล้วนะลูกเจี๊ยบ
-
แม่ไก่โดนลูกเจี๊ยบกินซะเเล้วว :haun4: :haun4:
ในที่สุดก็อ่านทันเเล้วว
-
555 เสร็จลูกเจี๊ยบจนได้
-
มันเป็นอะไรที่อร๊างงงงงง :haun4:
ลูกเจี๊ยบแกจะเชี่ยวเกินไปล่ะ o18
:กอด1:น้องเรน
-
เลือดสูบฉีดมากมายค่ะ กรี๊สสสสสส เขิลแทนคู่ข้าวใหม่ปลามันส์
อาทิตย์ก็ไม่เบานะ จัดหนักหนูปิ่นหยกไปซะหลายรอบ โฮกกกกก
-
:laugh: :laugh: :laugh:
บอกได้สามคำว่า "สะใจมากกกกกก"
ไม่มีเลือดตกยางออก ของลูกเจี๊ยบแม้แต่น้อย
ไม่อยากบรรยายมาก เขิน :o8: ขอบคุณคนเขียนนะคะ จุบุ จุบุ :จุ๊บๆ:
-
:jul1:
เหนื่อยเลยละซี่ปิ่นหยก อาทิตย์อึดมากอึดจริงจัง หน้ามึนได้จริงจังด้วย คนอะไรหน้ามึนได้หน้าด้านแต่น่ารัก ปิ่นหยกเลยขัดใจไม่ได้เลยเห็นมั้ย โอ้ยย อาทิตย์นี่ผู้ชายในฝันเลย จะเก็บเงินซื้อแหวนหมั้น(?)ให้ปิ่นหยกด้วย อย่างนี้รักตายเลยเนอะ
โบกมือบ้ายบายให้ลูกเจี๊ยบ และสวัสดีค่ะคุณพ่อไก่
-
ในที่สุดดดดดดดดดดดดด :mc4: :mc4: :mc4:
:pig4:
-
น่าร๊อกกกกกกอ่ะ :กอด1:
ลูกเจี๊ยบเจ้าเล่ห์จริงๆ :m25:
-
ขอขำให้โลกแตก 555555555555555555
เสร็จจนได้นะปิ่นหยก น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกจริงๆ
อาทิตย์เอ้ยย กล่อมแม่ไก่จนได้ล่ะนะ
แล้วเล่นซะแม่ไก่ป่วย นอนซมเลยเรอะ มากไปนะ คึคึ
ปิ่นหยกกกกก น่าสงสารรร 5555555555
-
เสร็จลูกเจี๊ยบเเล้ว ปิ่นหยก
สามยก ontop ก๊าก
-
น้องปิ่นนนนนน เสร็จคุณชายมันจนได้ 55555
ไอ้คุณชายมันหวานมากๆ เลย
-
อิลูกเจี๊ยบกลายเป็น
พ่อไก่ไปซะแล้ว :z1:
-
เิขินๆ เป็น nc ที่น่ารักมากค่ะ อ่านไปยิ้มไป 555
ลูกเจี๊ยบหน้ามึนนี่ชอบแหย่แม่ไก่จริงๆ
ชอบการ์ตูนด้วยค่ะ น่ารักมากเลย
-
แม่ไก่ปิ่นหยกโดนหมาป่าอาทิตย์ห่มหนังลูกเจี้ยบล่อลวงด้วยความเต็มใจ อิอิ
-
อาทิ้ตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต!!!!
ให้มันได้อย่างนี้สิหน่า น่ารักเป็นบ้าเลยย ก๊ากกก
ปิ่นหยกกกกกก ฮะๆๆ เขินอะ น่ารักจริงอะไรจริงคนนี้
ชอบๆ สู้ๆนะคะ คุณคนเขียน :L2:
-
ดีใจกับครั้งแรกของคนแต่งเช่นกันฮะ แต่งได้ขนาดนี้ นับถือๆ ต้องเรียกเรตอมยิ้ม
สุดจะบรรยาย สงสารปิ่นหยกนะเนี่ย แต่ก็อดขำปิ่นหยกไม่ได้อ่ะ
อาทิตย์นี่ไม่ไหวจริงๆ มึนเป็นเรื่องๆเท่านั้นนะเนี่ย ไม่ใช่ทุกเรื่อง 5555+
-
ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก :laugh:
และในที่สุด.....
ลูกเจี๊ยบก็เติบโตเป็นพ่อไก่ที่แข็งแรง o13
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยย หนูปิ่น ตายแน่งานนี้
555555 พ่อไก่คงจะกล้าปากถึงมือถึงมากขึ้นแล้วสินะต่อไป ฮ่าๆๆ :mc4:
-
ลูกเจี๊ยบกินแม่ไก่แล้ววววว
-
:o8: :-[ :impress2:
-
ครั้งแรกก็เล่นคนอ่านแทบจะเลือดหมดตัวเลยอ่ะ ไอ้ลูกเจี๊ยบ หุหุ
รายต่อไปเป็นใครดีหนอ คู่น้องคิม หรือ พี่หมีกริช ดีล่ะ
-
ต๊ายๆๆๆๆๆๆ ครั้งแรกล่อซะสามหยก สงสารฝ่ายรับบ้างเหอะ รับครั้งแรก 3ครั้ง
แม่เจ้า กะเทยอกจะแตกค่า สงสารหนูปิ่นนิดๆ และชื่นชมพ่ออาทิตย์เบาๆ อึดดีจริงๆ
-
อ๊ะโย๊ะโหย๋ๆ สุดยอดไปเลยๆ รีบทำรีบนอนๆๆ
-
ลูกเจี๊ยบหื่นกว่าที่คิดแฮะ
ว่าแต่แม่ไก่ต้องจัดให้นายคิมหนักๆ เลยนะ
ในฐานะที่ให้ไอเท็มช่วยชีวิตมาเตรียมไว้ 555+
-
โฮ ในที่สุดก็มีวันนี้ที่รอคอย ปลื้มปริ่มมากจ้า :impress2:
ชอบการ์ตูนของแถม อยากอ่านการ์ตูนทั้งเรื่องเลย
-
อ้ายยย ในที่สุดลูกเจี๊ยบก็ได้หม่ำ(?) แล้ว
ดีใจด้วยนะ >o<
-
กรี๊ดดดดดดด ลูกเจี๊ยบกินแม่ไก่ไปแล้วววววว
นายทำสำเร็จ เย้ !!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เห้อ เหนื่อย ร้องยาวไป ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เมื่อวาน เจี๊ยบยังเป็นเด็กน้อย ให้แม่ไก่ขอมือสอนลุกนั่งอยู่เลย
แต่ วันเน้!!! เจี๊ยบโตเป็นหนุ่ม
แถมยัง ฟาดแม่ไก่ เรียบร้อยแล้ว
เจี๊ยบ นายเจ๋งมาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ในที่สุดแม่ไก่ก็ ... :o8:
แถมเลือกข้อหนึ่งอีกต่างหาก!
การ์ตูนตอนท้ายน่ารักค่ะ ชอบๆ :mc4:
-
เขินเนาะ ฮ่ะฮ่ะ ทำเหมือนเป็นปิ่นหยกไปได้ :o8:
แม่ไก่คงต้องเลิกเรียกคู่กรณีว่าลูกเจี๊ยบแล้วล่ะ
เพราะเหตุการณ์อาการไข้เป็นหลักฐานอย่างดี
งานหนักแค่ไหนอาทิตย์ก็ไม่หวั่นเพราะแรงใจดี
แต่แรงกายแม่ไก่คงจะเป็นศูนย์แน่ๆ :laugh3:
แม้กระทั่งตอนเข้าพระเข้านางก็ยังฮาได้อยู่นะ
ปิ่นหยกน่ารักสุดๆ เตรียมนิ้วรอแหวนไว้ได้เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
โอยยยยยยย ซีดเลย เสียเลือดมากไปหน่อย
แถมปวดแก้มไปหมดทั้งเขินทั้งขำ ยิ้มตั้งแต่เริ่มอ่านจนอ่านจบ
ให้ตายเถอะ...ลูกเจี๊ยบน้อยกลายเป็นพ่อไก่เต็มตัวแล้วววววว :a1:
แหมครั้งแรกก็ออกตัวแรงเลยนะจ๊ะ สงสารแม่ไก่บ้างไรบ้าง
แต่ไม่เป็นไร ฝึกบ่อยๆเดี๋ยวก็ชิน เฮ้ยชั้นพูดอะไรออกป๊ายยยยยย555 :o8: :o8:
-
โอ้ววว...เสร็จเรียบร้อยโรงเรียนลูกเจี๊ยบ...
หน้าบานเป็นจานกระด้งเลบนะคุณชาย
ถนอมปิ่นหยกเขาหน่อยสิ
ครั้งแรกนะเฟ้ย! แต่ก็เข้าใจเก็บกดมานาน ก๊าก ฮ่าๆ
โอเค งั้นคราวนี้หยวนๆให้ละกัน
-
ไอเจี๊ยบ!! แกหื่นมากกก สงสารหนูปิ่นบ้างซิ ไม่สบายเลย :m17:
อ่านตอนนี้ทั้งเขิล ฮา หื่น หลากอารมณ์จริงๆ :m4:
:กอด1: คนเขียน รอตอนต่อไปจ้า สู้สู้
-
อ่านแล้ว :jul1: :jul1: :jul1: :m25: :m25: :m25: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:o8: :-[ ลูกเจี๊ยบ เปลี่ยนเป็นพ่อไก่ แล้ว ......ซะแม่ไก่ ไข้ขึ้นเลย :L1:
จะรอตอนต่อไปนะครับ o13
-
ลูกอีช่างกัดนี่!!
:laugh:
-
ครั้งแรก ปิ่นหยก ก็หมดเรี่ยวแรงเลย :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เขียนได้น่ารัก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เขินนนนนน -//////-
-
:z1: นู๋ปิ่นของเจ๊อ่ะ :m25: ครั้งแรกก็อยาก สลับตำแหน่งซะละ เป็นไงอากาศข้างบนดีกว่าข้างล่างป่าว. .....กร๊ากก
ตรงนี้ก็น่าเอ็นดู :laugh: ไอ้ลูกเจี๊ยบแม่ง เอ็นดูบ่อย บ่อยละ :laugh:
P.S. วิวัฒนาการของไอ้ลูกเจี๊ยบ เจ๊ขอ o13 สุดยอดดดดด
-
ทั้งหวานทั้งฮา สามารถจริงๆคู่นี้ ฮ่าๆๆๆๆ :z1:
-
ในที่สุด อร๊ากกกกกก อาทิตย์ ดีใจด้วย 555 ลุ้นตั้งนาน ดีนะปิ่นหยกยอมเชื่อฟังไม่ต่อยฟันร่วงอีก o13
ปิ่นหยก ผู้น่าสงสาร หายเจ็บไวๆ เด้อ
:กอด1: :กอด1:
-
บร๊ะ!! สอบเสร็จเข้ามา แม่เจ้า เสียเหลือ(กำเดา)เลยง่ะ :jul1:
เตรียมเลือดสำรองไม่ทัน คิมโดนสาปแล้ว ใครหนอที่ปิ่นสาปส่งมาให้
-
อ๊ากกก >< ลูกเจี๊ยบสุดยอดดดดดดดดด
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 42 – ลูกไก่ในกำมือ
เขาลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้าเพื่อกล่าวอรุณสวัสดิ์กับความปวดร้าวทั่วสรรพางค์กายเป็นอย่างแรก
“......อ....โอย....”
แสงแดดลอดผ้าม่านแยงเข้าตาบอกให้รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ควรตื่นเป็นปกติ ปิ่นหยกรู้สึกปากคอแห้งผาก สมองประมวลผลช้าลงอย่างมีนัยสำคัญ เขากะพริบตาซึ่งดูเหมือนกล้ามเนื้ออันทำให้เปลือกตาขยับขึ้นลงได้อย่างนี้จะเป็นส่วนเดียวในร่างที่ไม่เจ็บปวดเมื่อถูกใช้งาน เหตุการณ์เมื่อคืนค่อย ๆ ย้อนกลับมาทีละฉากเหมือนภาพยนตร์ขาวดำสมัยเดียวกับรถกระบะบุโรทั่งของกริชก่อนจะถูกย้อมด้วยสีสันชัดเจนขึ้นตามลำดับ
...กลิ่น....เสียง....ไอร้อน.....สัมผัส... และความรู้สึกผิดแปลกซึ่งยังตกค้างอยู่ในร่างกายทำเขาใจเต้นระรัวขึ้นมาอีกรอบ เลือดไหลสูบฉีดขึ้นบนใบหน้าจนร้อนแทบระเบิดเมื่อนึกถึงตัวต้นเหตุหน้าหล่อที่นอนอยู่ข้างกา—!?
....ไม่อยู่...?
“.....!??”
ไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตอื่นใดบนเตียงหรือกระทั่งในห้องนี้ ข้างตัวเขามีเพียงอากาศธาตุว่างเปล่า..
มันว่างเปล่าเสียจนเด็กหนุ่มทำใจหายไปพร้อมกับที่ว่างนั้นเรียบร้อย
"......"
ความจริงแล้วเขาควรดีใจที่ตื่นมาเพียงลำพังเพราะอย่างน้อยจะได้ไม่ต้องทนแบกรับความอับอายสาหัสหากต้องสู้หน้าอีกฝ่ายเป็นคนแรกยามตื่น แต่เหตุใดซอกหลืบเล็ก ๆ ในใจกลับกระซิบน้ำเสียงโศกเศร้าใส่เขาว่าไม่ได้อยากลืมตาขึ้นมาเพื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนปวกเปียกสบตากับเพดานอยู่คนเดียวอย่างกับเป็นแค่ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนไม่มีอะไรลึกซึ้งทางอารมณ์มากไปกว่านั้น
ขยับจะพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งก็ปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด พอคิดมากเข้าหัวหนักอึ้งเลยยิ่งพาลจะปวดตามขึ้นมาตุบ ๆ ...ทำแล้วชิ่ง..มันน่าตบให้กะโหลกร้าว
เขาเหลือบมองม่านซึ่งถูกดึงปิดไว้ แสงแดดซึ่งเขามองข้ามไปคราแรกเพราะสมองคล้ายยังตื่นไม่เต็มที่เรียกร้องให้เริ่มประมวลผลหาความหมายของปรากฏการณ์สุดแสนธรรมดานั้นอีกครั้ง แดดส่องแล้ว...เป็นภาพที่ไม่ค่อยได้เห็นจากมุมนี้เท่าไรนักเพราะเขาไม่ได้ตื่นสายมาเนิ่นนาน
ตื่นสาย...?
เดี๋ยวก่อนสิ...ขอตั้งสติเรียบเรียงข้อมูลกระจัดกระจายในหัวและสิ่งที่ควรเริ่มทำเป็นอันดับแรกสักหน่อย
..วันนี้วันอาทิตย์
เขาเป็นลูกจ้างร้านเค้ก
...วันอาทิตย์ร้านเค้กคนเยอะ
เขาเป็นลูกจ้างร้านเค้ก
วันอาทิตย์ร้านเค้กเปิดให้บริการตั้งแต่เก้าโมง แต่ตอนนี้นาฬิกาติดผนังปลายเตียงเข็มสั้นเข็มยาวพร้อมใจชี้ไปที่เลขสิบสองพอดีเป๊ะ
และเขาเป็นลูกจ้างร้านเค้ก!!!!
เที่ยง!!! ฉิบหายตายโหงแล้ว!!!
ร่างโปร่งทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างไม่เจียมสังขาร ความปวดร้าวแล่นพล่านจนเผลอร้องครางออกมาเบา ๆ ก่อนจะโงนเงนหงายหลังตึงลงไปจากอาการวิงเวียนซึ่งเข้าจู่โจมสายฟ้าแลบเหมือนรอจังหวะลุกนั่งฉับพลันนี้มานาน เขารู้แล้วว่าอาทิตย์หายไปไหน ป่านนี้คงวิ่งวุ่นอยู่ที่ร้านนั่นเอง แต่ที่ทำเอาจะประสาทกินคือเขาเองที่อู้อีกแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าต้องทำงานแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมปลุกปล่อยให้นอนกินบ้านกินเมืองอยู่ได้จนป่านนี้
ปิ่นหยกนอนหลับตานิ่ง ๆ อยู่ครู่ใหญ่จนแน่ใจว่าคงไม่มึนถึงขนาดลุกขึ้นนั่งแล้วหัวทิ่มอีกรอบก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นมาเชื่องช้า ผ้าห่มซึ่งร่วงหลุดจากไหล่ลงมาถึงช่วงเอวทำให้เห็นว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมอยู่เป็นชุดนอนลายทางคุ้นตาซึ่งหลวมโพรกเสียจนคอเสื้อคว้านไปเกือบถึงไหล่ส่วนแขนเสื้อก็ตกลงมาเลยข้อศอก เขาไม่เคยมีชุดนอนแบบนี้แต่ที่คุ้นนักหนาคงเพราะเห็นอยู่ประจำ...
...ชุดนอนของอาทิตย์
พอรู้อย่างนี้ยิ่งวูบวาบไปหมดทั้งตัว ก้มลงมองผ่านคอเสื้อคว้านกว้างก็เห็นแผ่นอกมีหลักฐานเป็นรอยจูบแดงเรื่อตรงนั้นตรงนี้เต็มไปหมด ยังทำใจก้มลงตรวจตราร่างกายตัวเองให้แน่ชัดไม่ได้แม้รู้ว่าคงมีร่องรอยอะไรที่ตกสำรวจไปอีกเยอะทีเดียว แค่นี้ก็เพียงพอแล้วจะทำเขาไม่กล้ามองหน้าอาทิตย์ตรง ๆ ไปอีกนาน ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าโคตรโชคดีแล้วที่ตื่นขึ้นมาเพียงลำพัง
แต่แล้วประตูห้องก็เปิดผางออกกะทันหันจนเผลอสะดุ้งสุดตัว
“ปิ่นหยก”
ถ้ามันจะไม่โผล่เข้ามาให้เขามองหน้าอย่างนี้ละก็นะ!
“เป็นไงบ้าง”
สุ้มเสียงเป็นห่วงเป็นใยที่ไม่รู้ว่าคนพูดรู้สึกอย่างนั้นจริงหรือเขาแค่คิดไปเองเล่นเอาแทบละลายตายไปตรงนั้น เพิ่งนึกอยู่หยก ๆ ว่าไม่กล้าสู้หน้าแล้วทำไมช่างโผล่มาได้จังหวะเหมือนตั้งใจจะพิสูจน์ความกล้ากันอย่างนี้ สมองเขาหมดแล้วซึ่งความสามารถในการประดิษฐ์ประดอยคำพูด ได้แต่ทิ้งความเงียบครอบครองพื้นที่ในห้องระหว่างที่ร่างสูงเดินตรงเข้ามาใกล้
สาวเท้ายาว ๆ เพียงไม่กี่ครั้งอาทิตย์ก็มาหยุดอยู่ต่อหน้าอีกฝ่ายก่อนจะย่อตัวลงนั่งตรงขอบเตียง สายตาจับจ้องปิ่นหยกที่ก้มหน้างุด มือไม้ออกอาการเงอะงะไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหนอยู่ครู่หนึ่งความอดทนก็หมดลงจนต้องยื่นแขนไปกอดหมับไม่เปิดช่องให้ได้ตั้งตัว กดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่ “ยังตัวรุม ๆ อยู่เลยนะครับ”
“...ท...ทำไมไม่ปลุกวะ”
เขานั่งฟังปิ่นหยกเอ่ยตะกุกตะกัก คำแรกที่ทักทายกันหลังอะไรต่อมิอะไรเลยเถิดถึงขั้นนี้แล้วช่างขาดความโรแมนติกเสียจริง ๆ
“ยาที่เตรียมให้ ได้กินแล้วหรือยัง”
แล้วคนถูกถามก็ทำสีหน้างุนงงใส่เขา ท่าทางยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าข้างเตียงมีทั้งยา แก้วน้ำ และกระดาษโน้ตวางอยู่
“ยาอะไร?”
นั่นปะไร.. ไม่เห็นจริง ๆ ด้วย
เขาทำหน้าจริงจัง สองมือประคองแก้มใสสีชมพูระเรื่อให้หันมาสบตาก่อนจะเอ่ยเสียงเครียด “ยาคุมฉุกเฉิน”
สีหน้าตอนนี้ของปิ่นหยกเขายอมแลกด้วยเงินหมดบัญชีที่(เคย)มีเลย
“ไปตายซะไอ้ลูกเจี๊ยบเล้วววว!!!”
อีกฝ่ายสบถลั่นหน้าแดงแจ๋พร้อมกับหมัดฮุคพุ่งเข้าใส่ท้องเขาทันใด ขนาดเวลาอย่างนี้ก็ยังฤทธิ์เยอะไม่เปลี่ยน โชคดีเกร็งหน้าท้องรอไว้อยู่แล้วเลยไม่เจ็บมากมาย แต่คนต่อยนี่เองที่มานั่งทำหน้าเหยเกจนน่าสงสารก็ในเมื่อคืนก่อนผ่านศึกหนักมาตั้งขนาดนั้น เขาเองยังปวดเมื่อยทั่วตัวประสาอะไรกับคนตรงหน้าซึ่งด้วยตำแหน่งและบริบทอันไม่ขอกล่าวถึงคงทำให้ขยับตัวแต่ละทีน่าจะร้าวไปทั้งร่างยิ่งกว่าเขาแน่นอน
“ได้ครับ...แต่ขอตายในกำมือนายนะ” เขาคลี่ยิ้มละไม ก้มลงไปเอาจมูกซุกไซ้ข้างใบหู “บีบเบา ๆ ล่ะ เดี๋ยวศพไม่หล่อ”
พูดจบร่างสูงก็หัวเราะออกมาแผ่วเบา ประพฤติตัวเป็นลูกไก่น้อยว่าง่ายด้วยการยอมให้ปิ่นหยกรัวหมัดใส่อีกสามสี่ทีพร้อมกับก่นด่าฟังไม่ได้ศัพท์ไปด้วยแบบไม่เจียมสังขารจนหมดแรงแล้วจึงฉวยโอกาสรวบตัวมาไว้แน่นในอ้อมแขนพากลิ้งบนเตียง เสื้อนอนเขาที่สวมอยู่บนร่างอีกฝ่ายก็ช่างคอกว้างเสียจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนด้วยความที่คนใส่ตัวเล็กกว่ามากจนดูวาบหวิวตั้งแต่ยังไม่ทันได้เปลื้องออก
พาหมุนเล่นได้แค่รอบครึ่งก็ต้องหยุดอยู่แค่นั้นด้วยเป็นแค่เตียงเดี่ยวไม่ใช่สนามฝึกทหารสำหรับซ้อมกลิ้ง ตำแหน่งช่างเหมาะเจาะโดยมีปิ่นหยกนอนหงายอยู่ข้างล่างและตัวเขาเองนอนคว่ำเอาศอกค้ำไว้กับเตียงไม่ให้ทิ้งน้ำหนักใส่ร่างโปร่งเบื้องล่างจนช้ำไปกว่านี้ ท่าทางพอดิบพอดีราวกับเป็นภาคบังคับดึงให้สายตาสองคู่สบประสานกันโดยปริยาย
และต้องบอกอีกไหมว่าเขาชอบช่วงเวลาแบบนี้เสียจริง
ริมฝีปากเคลื่อนเข้าหากันด้วยแรงดึงดูดบางอย่างซึ่งมองไม่เห็น ปิ่นหยกไม่ได้เบือนหน้าหนี อาจด้วยพิษไข้หรืออะไรก็ตามแต่ที่ทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มปรือลงช้า ๆ ตอนเรียวปากอุ่นชื้นสัมผัสกันแผ่วเบา..
ใครสักคนเคยบอกไว้ว่าหลังจากมีอะไรกันแล้วมักจะมีเสน่ห์บางอย่างเหมือนเป็นฟีโรโมนจากร่างกายชวนให้วาบหวามยามได้ชิดใกล้ ตอนนี้อาทิตย์รู้สึกเหมือนกำลังพิสูจน์คำกล่าวที่ว่าและค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าบางทีอาจไม่ใช่แค่เรื่องล้อเล่น ในเมื่อเพียงจุมพิตแผ่วผิวกลับรสละมุนจนราวกับล่องลอยอยู่ในกระแสธารอุ่นเอื่อย ริมฝีปากบดเบียดกันนุ่มนวลอ่อนหวานโดยไม่ได้รุกล้ำมากไปกว่านั้นอยู่เนิ่นนานจนกระทั่งความปวดหน่วงรุกเร้าทรมานเขาอยู่แถวท้องน้อย
สถานการณ์เช่นนี้ล่อแหลมเกินไป ..เขาไม่แน่ใจว่าหากปล่อยการกระทำตามแรงอารมณ์ไปไกลกว่านี้เขาจะยังสามารถห้ามใจตัวเองไม่ให้ล่วงล้ำร่างกายอีกฝ่ายได้อยู่หรือเปล่า
ทั้งที่บอกเอมจิตเรียบร้อยแล้วว่าจะขอขึ้นมาดูแลปิ่นหยกก่อนโดยมีกริชซึ่งเสนอตัวเองไปช่วยงานในร้านแทนตั้งแต่ยังไม่ทันได้ร้องขอ เวลาได้อยู่ด้วยกันมีเหลือเฟือแต่จะให้ทำอะไรอีกรอบดูท่าปิ่นหยกคงไม่ไหว และเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองสามารถถอยหลังง่าย ๆ หากลองได้เริ่มแล้ว เพราะฉะนั้นสมควรหยุดอยู่ตรงนี้ก่อนเลยเถิดไปไกลคงดีที่สุด
อาทิตย์ถอนริมฝีปากออกมาเชื่องช้าท่าทีแสนเสียดาย ใบหน้าใสซับสีเลือดเบื้องล่างไม่ช่วยให้การรั้งสติไว้กับเนื้อตัวง่ายขึ้นเลยสักนิด เสียงลมหายใจกระทบหูพร้อมกับไอร้อนคลอเคลียแถวปลายจมูกมีแต่จะปลุกปั่นให้ส่วนกลางร่างกายขยายตัวตามความต้องการโดยไม่สนใจเหตุผลห้ามปรามจากสมอง
เขาสูดหายใจเข้าลึก กดจูบบนหน้าผากมนเบื้องล่างอีกครั้งเป็นการส่งท้ายก่อนจะบังคับตัวเองให้ถอยออกมานั่งอยู่บนขอบเตียงเหมือนเดิมแล้วพยายามเปลี่ยนประเด็นไปเรื่องอื่น
“หิวหรือเปล่า กินนมสักกล่องรองท้องก่อนดีไหมจะได้กินยา”
ปิ่นหยกนอนนิ่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าชวนมองยังปฏิเสธการช่วยทำให้เขาสงบจิตสงบใจง่ายลงบ้างด้วยการระบายลมหายใจหนัก ๆ ออกทางกลีบปากบางสีแดงระเรื่อน่ากัด อยากเตือนตรงไปตรงมาว่าช่วยทำตัวเซ็กซี่ให้น้อยลงหน่อยก็เดี๋ยวจะยิ่งมาหน้าแดงใส่ให้อารมณ์เตลิดเปิดเปิงอีกเลยตัดสินใจหันหนีไปหยิบนมกล่องจากในตู้ออกมาพร้อมกับยาลดไข้ที่เขาแกล้งโมเมไปว่าเป็นยาคุมฉุกเฉินก่อนหน้านี้
“..พี่เอมว่าไงมั่ง”
เขาหันไปมองหน้าคนถาม คิ้วขมวดมุ่นอยู่กลางหน้าผากบอกให้รู้ว่ายังกังวลเรื่องงานไม่เลิก
“บอกว่าให้กินยาแล้วพักผ่อน จะได้หายไว ๆ”
“แล้วแกไม่ไปทำงาน?”
เด็กหนุ่มอดยิ้มออกมาไม่ได้กับประโยคห้วน ๆ แล้งน้ำใจขัดกับสีหน้าคนพูดที่พยายามทำให้ดูเคร่งเครียดแต่ไม่สำเร็จ หากเปลี่ยนจากถ้อยคำกระโชกโฮกฮากนั้นเป็นประโยคออดอ้อนทำนองว่า ‘อยู่ด้วยกันก่อนได้ไหม’ หรือไม่ก็ ‘ป้อนยาหน่อย’ อาจจะฟังดูเข้ากับอารมณ์บนใบหน้าตอนนี้มากกว่าเป็นไหน ๆ
“กริชไปทำแทนแล้ว” เขาเฉลยพร้อมรอยยิ้ม ไม่นึกสนใจอยากรู้เหตุผลว่าทำไมกริชถึงได้ชอบเสนอตัวเองมาช่วยทำงานนักแต่เอาไว้คงต้องตอบแทนกันบ้าง
“...ไอ้หมีใหญ่นั่นติดใจอะไรนักหนากับร้านนี้”
ปิ่นหยกบ่นพึมพำ ถูกบังคับกลาย ๆ ให้ต้องลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงโดยมีมือใหญ่ของอีกฝ่ายช่วยประคองเกินจำเป็น ความจริงลุกเองก็ไหวเพราะไข้ไม่ได้สูงอะไรมากมายเพียงแต่ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเท่านั้น ทว่าขัดขืนตอนนี้ก็เหนื่อยแรงเปล่า เอาไว้รอฟอร์มดีค่อยมาต่อยตีกันใหม่
เขานั่งนิ่งมองนมกล่องหนึ่งถูกยื่นมาให้ตรงหน้า เห็นอะไรที่กินได้แล้วจึงเพิ่งรู้ว่าตัวว่ากำลังหิวขนาดไหน
“จะกินเองหรือให้ป้อน”
เด็กหนุ่มเหลือบมองคนที่ถามเหมือนเขาเป็นเด็กสี่ขวบออกมาได้หน้าตาย แค่นมกล่องเนี่ยนะ...!?
“กินเอง ไม่ได้เป็นง่อย”
“แต่อยากป้อนนี่นา”
...ปวดหัวกับคุณชาย...
แล้วจะถามหาสวรรค์วิมานอะไร เขาถอนหายใจยาวแล้วตัดสินใจทำสัญญาสงบศึกเป็นการเฉพาะกิจไว้สักวันไม่ให้ต้องเหนื่อยไปกว่านี้ “เออ จะป้อนก็ป้อนมาเร็ว ๆ”
“อ้าม...ม..ม.....”
เสียงทุ้มลากยาวได้น่าหมั่นไส้สุดขอบโลกพร้อมกับหลอดซึ่งโผล่พ้นจากกล่องนมยื่นเข้ามาใกล้ปาก จังหวะที่กำลังจะงับลงไปกล่องนมก็กลับเคลื่อนหนีไปอีกทางในจังหวะเหมาะเหม็ง
“...!!?”
เขาหน้าเหวอไปวูบหนึ่ง ก่อนจะส่งสายตาดุดันใส่คุณชายเพี้ยนร่างสูงที่เริ่มลากเสียงยาวขึ้นมาอีกครั้ง
“...เอ้า...อ้ามมม...ม....ม......”
แต่พอจะงับลงไปอีกก็พบว่ามีแต่เพียงอากาศเข้าปาก ส่วนลูกเจี๊ยบกลายพันธุ์ซึ่งทำเหมือนว่างมากจนมีเวลามาแกล้งคนอื่นแทนที่จะไปทำงานทำการก็กำลังยิ้มกริ่มราวกับเห็นเป็นเรื่องสนุกสนานเต็มแก่
ปิ่นหยกขมวดคิ้ว...เขาจะให้โอกาสอีกแค่ครั้งเดียว...ครั้งสุดท้าย
“อ้าม...มมม....”
เริ่มการละเล่นสติเฟื่องยกที่สาม เขาพยายามไล่ตามหลอดและแน่นอนว่าล้มเหลวอีกครั้ง เรื่องมากนัก! ไม่ให้กินใช่ไหม?
“......”
อาทิตย์เบิกตากว้าง รูม่านตาขยายพร้อมกับเลือดในร่างซึ่งเหมือนจะพากันไหลไปกองอยู่ที่กลางลำตัวหลังจากเพิ่งเริ่มสงบได้ไม่นานแท้ ๆ ความร้อนรุ่มซึ่งถูกปลุกปั่นเมื่อครู่ควรจะเบาบางลงจนจางหายไปหากไม่ใช่เพราะปิ่นหยกชะโงกหน้าเข้ามาดูดเม้มยั่วยวนอยู่ที่ปากเขาอย่างนี้
กว่าจะได้สติครบถ้วนก็ตอนที่นมกล่องถูกดึงไปจากมือเรียบร้อยพร้อมกับร่างโปร่งของอีกฝ่ายซึ่งถอยออกไปนั่งก้มหน้าก้มตาสูบอึก ๆ สองสามเฮือกหมดกล่องจนหยดสุดท้ายโดยไม่คิดเงยขึ้นดูความเสียหายซึ่งตัวเองได้ก่อไว้
อาจตั้งใจหรือไม่รู้ตัว แต่ขยันยั่วจริง ๆ ให้ดิ้นตาย!
เขายกมือขึ้นเสยผม ถูกสั่นคลอนทางจิตใจในระดับเก้าริกเตอร์บวกลบไม่เกินหนึ่ง จะหาว่าหื่นก็ได้แม้เขาคงเถียงขาดใจอยู่ดีในเมื่ออะไรที่คอยจะขยายตัวขึ้นแถวหว่างขานั้นไม่ได้ถูกฝึกมาให้อดทนกับพฤติกรรมเย้ายวนระดับนี้ของปิ่นหยก ถ้าตัดปัญหาด้านร่างกายอีกฝ่ายซึ่งไม่น่ารับไหวคงไม่ปล่อยนั่งเพลินโดยมีเสื้อผ้าติดตัวอยู่ครบได้อย่างนี้เป็นแน่
ร่างโปร่งนั่งคาบหลอดนมกล่องซึ่งบุบตามแรงดูดพลางหันมายักคิ้วให้เขาแสดงอาการยียวนอย่างผู้ชนะ ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเอาเสียเลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง เขาหายใจติดขัดจนอึดอัดไปหมด สิ่งที่เรียกร้องอยู่เบื้องล่างหากไม่ได้ปลดปล่อยออกมาบ้างท่าทางจะแย่
“หมดแล้วกินยาต่อนะครับ...อยู่ตรงหัวเตียง”
เสียงทุ้มเอ่ยรวบรัดจนปิ่นหยกเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ และยิ่งทวีความน่าสงสัยยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อร่างสูงผลุนผลันลุกขึ้นทำท่าจะเดินหนีออกจากตรงนั้น เขาแทบเอามือตีแขนอีกข้างของตัวเองที่ดันไปคว้าข้อมืออาทิตย์เอาไว้ไม่ทันไตร่ตรอง แถมปากไวอย่างไรก็ไวอย่างนั้นจนพลั้งถามออกไปเรียบร้อยก่อนจะหาเหตุผลให้ตัวเองได้เสียอีกว่าอยากรู้ไปทำไม
“ไปไหน?”
"...."
อีกฝ่ายเงียบไปครู่ใหญ่กว่าจะยอมตอบกลับมาเสียงเนิบนาบ
“...ห้องน้ำ”
“..อ้อ”
ปิ่นหยกตอบรับในลำคอ ก็แค่ห้องน้ำ...คนเข้าห้องน้ำแปลกตรงไหน จะเข้าไปปลดทุกข์หรือนั่งขัดส้วมตอนเที่ยงวันก็ช่างหัวมันปะไร แต่คิ้วเข้มซึ่งขมวดน้อย ๆ บนใบหน้าหล่อเหลาทำให้เขาผิดสังเกต เผลอกวาดตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมาสะดุดกับส่วนนูนขึ้นผิดปกติแถวเป้ากางเกง
“...!!”
เสียงพูดเขาช่างขยันเล่นซ่อนหา เดี๋ยวโผล่มาแล้วเดี๋ยวหายไปไม่บอกกล่าว แต่อาการหน้าร้อนวูบวาบกับใจเต้นตูมตามกลับมาสม่ำเสมอไม่เคยขาดตกบกพร่องบ้างเลย
“...ก็ปิ่นหยกไม่สบาย”
อีกฝ่ายเอ่ยเสียงอ่อนโยนขึ้นมาในที่สุดหลังจากรู้ตัวว่าถูกจับได้เข้าแล้ว มือเลื่อนมาแกะมือเขาออกเชื่องช้าหน้าหงอยเหมือนลูกหมาตัวโต ๆ เสียจนอดสงสารไม่ได้ แต่จะให้สังเวยร่างใส่พานถวายก็ใช่ที่ สุดท้ายเขาก็ยอมปล่อยมือด้วยห่วงสวัสดิภาพร่างกายตัวเองมากกว่า
“..ไม่อยากทำให้เจ็บ” ร่างสูงโน้มตัวลงเอาจมูกสูดเบา ๆ ที่แก้มเขา เอ่ยทิ้งท้ายอย่างกับจะลาตายพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น “...รักนะครับ” แล้วหันหลังผละออกไป
และปิ่นหยกคงต้องตีมือตัวเองสักวันละหลาย ๆ รอบ
...เพราะคราวนี้เขาไม่ได้คว้าแค่ข้อมือ แต่ถึงกับคว้าเอวอีกฝ่ายเอาไว้ในวงแขนเลยทีเดียว
“ทำให้ไหม”
อา...แถมตบปากตัวเองอีกสักทีด้วยก็ดี
“ปิ่นหยก?”
“มานั่งดิ”
คุณชายหน้าหล่ออยู่ในอาการก้ำกึ่งระหว่างระริกระรี้กับไม่แน่ใจ ยืนค้างอยู่ที่เดิมเนิ่นนานจนเขาชักเริ่มหงุดหงิดเสียจนใบหน้าร้อนผ่าวไปหมดไม่ใช่ว่าจะเขินอายเพ้อเจ้อแต่อย่างใด...เชื่อเถอะ!
“แค่มือ! ไม่ต้องทำเป็นตื่นเต้น” เขารีบพูดดักคอไว้ก่อนจะโดนตีความเป็นอื่น จริงอยู่ที่ร่างกายคงไม่ไหว แต่ถ้าแค่มือก็....ไม่น่าเป็นอะไร “ชักช้าเดี๋ยวเปลี่ยนใจนะไอ้เวร!”
ไม่ต้องรอให้พูดจบประโยคเลย มนุษย์หน้ามึนพุ่งเข้ามาเร็วจี๋เป็นลูกเจี๊ยบเห็นข้าวเปลือก(สมมติว่าลูกเจี๊ยบเห็นข้าวเปลือกวิ่งเร็วมาก) กะพริบตาทีเดียวร่างสูงก็มานั่งขัดสมาธิอยู่ต่อหน้าเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับพร่ำเพ้ออะไร ‘น่ารัก ๆ’ สักอย่างที่เขาทำเป็นไม่ได้ยินเพื่อรักษาหน้าตัวเองไม่ให้ระเบิดตูมออกมาด้วยความร้อนเกินผิวหนังจะทนไหว
“...แกถอดเอง!”
เขาสั่ง หลับหูหลับตาคิดเสียว่าเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชายแม้ตอนเห็นอีกฝ่ายทำตัวว่าง่ายจนน่าหมั่นไส้ ให้ถอดก็ถอด ถ้าเอานิสัยแบบนี้ไปเชื่อฟังกับเรื่องอื่นบ้างก็คงดี
หลังจากนั่งทำใจอยู่ชั่วระยะต้มมาม่าสุก ปิ่นหยกจึงตัดสินใจเอื้อมไปกุมส่วนนั้นไว้กล้า ๆ กลัว ๆ ในอุ้งมือ ผิวเนื้อส่วนที่สัมผัสกันร้อนผ่าวไปหมดให้ความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างไรบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าตอนนี้ที่มือหรือที่หน้าเขาจะร้อนมากกว่ากันแต่เขาไม่นึกอยากขุดคุ้ยหาความจริงแต่อย่างใด
ปัญหาต่อมาคือคิดเรื่องจะเอาตาไปหยุดอยู่ตรงไหนแทนดีกว่า เงยหน้าขึ้นก็ไปสบกับนัยน์ตาดำขลับเว้าวอนเข้า ก้มหนีลงมาพบอาทิตย์น้อยชี้หน้าเอาเป็นเอาตาย มองตรง ๆ ก็เจอต้นคอขาวอย่างกับแป้งซาลาเปาเต็มสองลูกตาแถมซาวด์เอฟเฟกต์สยิวหูเป็นเสียงทุ้มครางครือรับการเคลื่อนไหวจากปลายนิ้วเขา เกินกำลังจะทานทนกับทิวทัศน์ชวนสติหลุดเลยตัดสินใจหลับตามันเสียรู้แล้วรู้รอด ปล่อยหน้าที่เป็นของมือซึ่งเริ่มรู้งานขยับเป็นจังหวะอยู่เบื้องล่าง
ทั้งหมดนี้ควรเกิดขึ้นและจบลงโดยไม่มีใครอื่นรู้เห็น หลังจากนั้นเขาจะนอนพักผ่อน ปล่อยคุณชายซึ่งของขึ้นง่ายเหลือเชื่อไปทำงานทำการต่อ
ใช่แล้ว...มันควรเป็นอย่างนั้น
แต่ทุกครั้งที่คิดว่าอะไรควรจะเป็นแบบไหน ผลสุดท้ายมักจบลงไม่ตรงกับสิ่งที่คาดเท่าไรนัก เขาเพิ่งตระหนักถึงความจริงข้อนี้เมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูห้องถูกหมุนดัง ‘แกร๊ก’
ใจหล่นวูบไปกองอยู่ตาตุ่ม แต่ไม่เป็นไร...อย่างน้อยประตูก็ล็อคอยู่
“ไอ้ปิ่น เห็นพี่เอมบอกแกไม่สบาย!?”
ประโยคทักทายนั้นฟังดูใกล้เกินไปจนน่าใจหาย และเสียงฝีเท้าที่ย้ายเข้ามาดังอยู่ในห้องก็ทำหัวใจเขาหลุดออกจากตาตุ่มร่วงดิ่งลงสู่แกนโลกในบัดดล
ฉิบหาย! คุณชายลูกเจี๊ยบไม่ได้ล็อคประตู!?
To be continued…
=================================
พอเป็นพ่อไก่แล้วก็เอาใหญ่ 5555
ขอบคุณคนอ่านผู้น่ารักงาม ๆ ค่ะ มาถึงช่วงคุยท้ายตอนทุกครั้งก็จะโดนคนเขียนจับกอดทุกครั้ง นี่แน่ะ! :กอด1: :man1: 5555
//โดนเตะปลิว
แล้วพบกันตอนหน้า อย่าลืมของแถมรีพลายถัดไปเช่นเคยยยยยย XD
แก้ไข - ขอเปลี่ยนชื่อตอนนี้ เนื่องจากพบว่าชื่อนี้เข้ากับเนื้อเรื่องมากกว่าในหลาย ๆ ความหมายค่ะ *หัวเราะมีเลศนัย* 555
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
DormBoys Toon #10 "ผลิตภัณฑ์จากฟาร์มไก่และวิธีใช้งาน"
(http://fc08.deviantart.net/fs71/f/2012/278/6/f/dormboystoon10edit_resize_by_xx_rainyday_xx-d5guv41.jpg)
ปิ่นหยกฤาจะเกิดมาเพื่อเป็นอาหาร(?)โดยเฉพาะ 5555//โดนแม่ไก่จิกตาแตก
สามหนุ่มไซส์ M : ปิ่นหยก คิม อุ่นใจ ผู้ไม่มีใครสูงถึง 175 cm ฮา
//อันนี้วาดขอบคุณเป็นการเฉพาะกิจเมื่อ 444 Likes ที่ fb ค่ะ
(http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/621596_425227780870444_802824373_o.jpg)
วาดเล่นจากตอนที่แล้ว แต่ครอปมา...เพราะเขิน =////=
(http://photos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/559645_426061710787051_1693053091_n.jpg)
อีกอันปิดท้าย
ความฝันอันสูงสุด(?)ของพระเอก
(http://photos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/480494_426483864078169_314267245_n.jpg)
....ก็ยังเป็นแค่ฝันต่อไป XD
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ >w<
-
:z13: :z13:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขินแทนปิ่นหยก :-[ :-[
ปิ่ยหยกยั่ว(??)แบบไม่รู้ตัว ทำให้ลูกเจี๊ยบหื่นขึ้นคอเลย :impress2:
คิมมมมมมมมมมม มาขัดจังหวะ :z3: :z3: :z3: :z3:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
เชื่อว่าทุกคนก็รอคอยของแถมไม่ต่างจากเรา
555 ดูแล้วดูอีก ดูกี่ทีก็ไม่เบื่อ ชอบลายวาดเรนนี่จังน้าา ><
วันนี้คนอ่านอ้อนผิดปกติหรือเปล่า? 5555
สติไม่สมบูรณ์นัก แต่รับรองวางอ่านได้รู้เรื่องแน่นอน
ปิ่นหยกหลังกิจกรรมนั้น ดูเซ็กซี่และน่ารักมาก ให้ตายเหอะ !
ถึงแม้คำพูดคำจาจากปากน้องปิ่นจะเถื่อนเหมือนเดิมสมกับเป็นลัทธิบูชาเทพเจ้าแห่งเงินก็เถอะ
แต่ว่าสภาพ (?) ดูเซ็กซี่อย่างไรก็ไม่รู้ ><
นับถือเจี๊ยบมากที่มีความอดทนจนาดนั้น แต่ร่างกายไม่รักดีของน้องปิ่นก็ดัน...
คิมกิมจิมาได้จังหวะสินะ 5555
สมใจท่านคิมแล้ว แต่คงโดนปิ่นหยกแช่งไปอีกสามบ้านแปดบ้าน
หวังว่าเจี๊ยบน้อยคงไม่โดนงับเพราะความตกใจหรอกนะ 55555
ขอให้น้องปิ่นน่ารักเย้ออเยอะ !
ดีใจแทนคุณชายมัน 555555
รักเรนนี้เดย์นะคะ จุบบบบบ :impress2:
-
ก่อนจะเอ่ยเสียงเครียด “ยาคุมฉุกเฉิน”....
.
.
.
.
กร๊ากกกกกกกกกกกกกำลังซึ้ง ช่างกล้านะเจี๊ยบ :m20: :m20:
แม่ไก่นี่พอเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ตามใจและยอมลงให้พ่อไก่เจี๊ยบขึ้นตั้งเยอะนะเนี่ย
ก็อย่างว่าแหละ มันเป็นไปตามสัญชาตญาณ :m1:
คนนั้นก็เครื่องฟิตสตาร์ทติดง่ายเหลือเกิ๊นนนนน
คุณแขกนี่ก็มาไม่รู้เวล่ำเวลาเล้ยยยย :laugh3:
อ้อ การ์ตูนน่ารักที่สุดในสามโลก ชักอยากอ่านเป็นเวอร์ชั่นการ์ตูนมั่ง :m13: :m13:
-
ว๊ายยยยยยย ตายแล้ว เขิน (บ้าไปแล้ว)
ทำไมไม่ล็อคประตูล่ะคะคุณลูก(เจี๊ยบ)
-
อิเจี๊ยบ พออัพเวลแล้ว หื่นใหญ่เลยนะตัว~
อั๊ยยะ ...ห้องก็ไม่ล็อค
เดาว่า เป็นเพื่อนคิม ผู้ช่วยคนสำคัญของท่านชาย คึ~
-
แม่ไก่ของเราคงต้องเตรียมตัวไว้ เพราอิพ่อพันธุ์มันสะกิดทุกคืน
เป็นแน่แท้ 5555 วันหลังแขกควรเคาะประตูนะค่ะ
-
อ่านทันแล้ว อ่านทันแล้ว
:m18: :m18: :m18:
เป็นนิยาย ที่อ่านแล้วรู้สึกฟิลกู๊ดมาก สนุกฮาเกรียนอบอุ่นน่ารัก หื่น(?) แล้วก็แอบมีดราม่า(แต่เราว่าเป็นดราม่า ที่อ่านแล้วช๊อคความรู้สึกของคนอ่านมาก)
ขอเม้นท์ ตอนปัจจุบันเลยนะ
ลูกเจี๊ยบบบบ :laugh: :laugh: "ยาคุมฉุกเฉิน !!!!!" พ่อคุณ คิดได้ลูก แถมหื่นแล้วไม่ล๊อคประตูดูดิใครหนอ จะเปิดมาเจอฉากก "แม่ไก่กำลูกเจี๊ยบ"
-
อิลูกเจี๊ยบจะน่ารักน่าหยิก
ขึ้นทุกๆๆตอน :L1:
-
มาแล้ววว ตัวเอกของเรื่อง คิมใช่มั้ย มาดูผลงานละซี่ ต้องมาตรวจสอบความพอใจของสินค้าหลังใช้ด้วยเนอะ
มุกยาคุมฉุกเฉินนี่เก๋จริงไรจริง น่ารักจังเลย ปิ้นหยกก็ขี้ใจอ่อนจังเลย
-
ปิ่นหยกน่ารักจริง :impress2: ขนาดเจ็บยังมีน้ำใจให้ลูกเจี๊ยบ แล้วก็จำไว้ต่อไปให้ล็อกประตู
-
และแล้วลูกเจี๊ยบก็อยู่ในกำมือแม่ไก่ :impress2:
-
ว๊ายยยย ตายแร้วววว!!! ปิ่นหยกเสนอตัวเองช่วย "ปลดปล่อย" ให้เจี๊ยบเองเลยนะ >/////<
หวังว่าคนที่เข้ามาจะไม่เห็นอะไรดี ๆ (?) :laugh:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วติดมากกกกกกกกกก
ชอบมากกกกกกกกกเลยค่ะ
ไอ้ลูกเจี๊ยบนี่มันมึนและน่ารักมากจริงๆ
แม่ไก่ยิ่งแล้วใหญ่ สมควรโดนกินมาก ฮ่าๆ
เพื่อนคิมโผล่มาแบบที่ชวนระทึกเลย
สงสัยตอนหน้าลูกเจี๊ยบโดนแม่ไก่ถีบกระเด็นแหง
ข้อหาไม่ยอมล็อคห้อง 55555555555
รอตอนหน้าค่ะ
-
ทุกครั้งที่ได้ดูการ์ตูน น่ารักมากๆๆๆเลยค่ะ ชอบมากกกหนูปิ่นหยกและอาทิตย์
-
:L2:แด่วันหลังเสียจิ้น :z2:
-
ลูกเจี๊ยบของพ่อไก่อาทิตย์อยู่ในมือแม่ไก่ปิ่นหยกเรียบร้อยแล้ว :laugh:
ใครมาอ่ะ คิมป่ะ
-
บรรยากาศก่อนและหลังเข้าหอไม่ต่างกันเลย
ปิ่นหยกอัพเลเวลความน่ารักขึ้นอีกร้อยเท่า :-[
ไม่นับรวมอาการที่อาทิตย์โมเมเอาว่ายั่วยวน
แถมยังใจดีบริการให้ถึงมือด้วยความเต็มไจ(?)
แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ แม้กระทั่งลืมล็อคประตู
ในขณะที่ปิ่นหยกมีตัวประกันอยู่ในกำมือ
ใครคือผู้โชคดีคนนั้นกันหนอ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ตายแล้วววว มีประจักษ์พยานด้วยคราวนี้ 555+
-
:o8: :o8:ลูกเจี๊ยบน่าร้ากกกก ปิ่นหยกก็น่าร้ากกกก
อ่านตอนนี้เขินๆยังไงไม่รู้
ปล. +เป็ดครั้งแรกในชีวิต~ :-[ :-[
-
ไมไม่ล็อคห้องว้า ไอ้ลูกเจี้ยบ :impress2: :-[ o18
:pig4:
-
ตายละ!! ทำไมไม่ปิดประตู ไอ้ลูกเจี๊ยบ :m16:
-
น่าสงสารปิ่นหยกกก 555555
น่วมไปทั้งตัวสิท่า ไอ้ลูกเจี๊ยบไม่บันยะบันยังเล้ยย
แต่ปิ่นหยกจ๋า อาการสาวน้อยมากก แหมม มีคิดว่าเค้าฟันแล้วทิ้งด้วย
แล้วใคร๊ เปิดประตูมา???
-
5555 ลูกไ่ก่ในกำมือจริงๆ ว่าแต่ ใครมาเป็นประจักษ์พยานล่ะเนี่ย
แต่ขำตอนบรรยายที่ว่า ถลามาเหมือนลูกเจี๊ยบเห็นข้าวเปลือก มันไวแบบนั้นเลย ??
การ์ตูนฮาจริงๆค่ะ โลกนี้ชักจะอยู่ยาก โดยเฉพาะสำหรับปิ่นหยก 555
-
ใครคือผู้โชคดีที่เดินเข้ามาา กรีสสสสส ><
-
คิม แกมีมารยาทมาก
เข้าห้องคนอื่นเขา ไม่คิดจะเคาะเลยเนาะ 555+ :laugh: :laugh:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกยาคุมฉุกเฉิน ฮ่าๆๆๆ
ขำประโยคนี้จนไปต่อไม่ถูกเลย
ปิ่นหยกน่ารัก และน่าฟัดมากกกก>_<
-
เห็นหมดแล้ว เห็นหมดแล้ว !!
o22
-
ใครหนอช่างเข้ามาได้จังหวะพอดี๊ พอดี
คาดว่าคราวนี้อาทิตย์ก็คงจะอดไปอีกตามระเบียบ :m20:
คลั่งกับตอนนี้มาก ปิ่นหยกน่ารักๆๆๆๆ :กอด1:
-
ลูกเจี๊ยบจะเป็นพ่อพันธุ์ไก้แจ้แล้วค่าาาาาา :mc4:
ประสบความสำเร็จในการหว่านล้อมแม่ไก่มาตั้งนาน
:laugh: ในที่สุดแม่ไก้ก็ยอมซะทีเนอะ โฮะๆๆๆๆๆ
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบตายแน่คราวนี้ อดไปอีกนานแม่ไก่เอาตายแน่ ๆ
-
แว้กกกก สรุปห้องล็อคมั้ยอะไรมั้ย คนอ่านตื่นเต้นนะคะ เขินแทนปิ่นหยก จะรีบแกรนด์โอเพนนิ่งกันไปไหน
ปิ่นหยกยังไม่หายเขินเลยเห้ออย่าเพิ่งให้คนในร้านรู้เล้ย
ปิ่นหยกตื่นมาในชุดอาทิตย์ อร๊ายยยย เขินๆๆๆ ยิ่งเจอสายตาอาทิตย์มองด้วยความรักปนหลงนี่แบบ ตายสนิท
วิธีแย่งนมของปิ่นหยกนั้นมันอาไร๊ ทำแบบนี้ยิ่งยากจะหักห้ามใจนะคะนะคะ
อยากอ่านตอนหน้ามาก กีสสสสๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ตายละลูกเจี๊ยบ ทีหลังอยู่กะปิ่นหยกเมื่อไหร่ต้องล๊อกห้องนะรู้มั้ย :impress3:
-
ตอนแรกกำลังฟังเพลงคุณพี่ดาเอ็นโดรฟินอยู่ (ฟินเบยตรู) พอเห็นคำเตือนมือก็เลื่อนไปกดพอส
แล้วสภาพที่ได้คือ...
กรี๊ดดดดดดด ไม่ได้อ่านไปสองตอนเอง ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ววววว
โถๆ อิน้องปิ่นถูกปล้นความบริสุทธิ์ไปแล้ว... ลูกเจี๊ยบอะ ทำไมลูกเจี๊ยบทำแบบนี้
ลูกเจี๊ยบทำลายความหวังอันขาวสะอาดในหัวเจ้พลังครืนเบยยยยยย
ตอนอ่านไป ในหัวมีแต่เพลง มาฟิจเชอริ่งกันเบ๊เบ~~ #ทำปากเซ๊ะซี่แบบจีบี
เลือดกรุ๊ปเอ ขอเลือดกรุ๊ปเอด่วนๆ เป็นคนเลือดน้อยอยู่แล้ว อ่านอะไรแบบนี้ไม่ด๊ายยยยยย
แต่ว่านะคะ น้องคิมให้พลาดไปอย่างนึง...
น้องคิมควรให้ถุงยางแบบเอกซ์ตร้าแพ็คด้วย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
น้องคิมให้แต่เจลอะ ไม่ดี๊ไม่ดีนะคะ จะฟิจเชอริ่ง(อย่าลืมทำปากเซ๊ะซี่)ต้องปลอดภัยด้วยนะคะ
มารอดูตอนหน้า... ว่าเลือดหนูจะหมดอีกอีกม๊ายย
-
ใจดีเลยซวยไปเลย
-
ปิ่นหยกพัฒนาไปไกลมากกกกกกกกกก ขนาดเรียนแค่วันเดียว(แต่หลายครั้ง)
ทำอย่างนี้ก็ถูกใจพี่อาทิตย์เค้าล่ะซิ
-
น่าร้ากทุกคนเลยยยยยย
-
:L1: :L1: :L1:
-
ฮามากตรงมีวงเล็กบอกว่า (สมมติว่าลูกเจี๊ยบเห็นข้าวเปลือกวิ่งเร็วมาก)
คืออ่านแล้ว แบบว่า โคตรน่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!
ภาพลูกเจี๊ยบดับเครื่องชนติดจรวดลอยมากเลย
นั่งอมยิ้ม เพื่อนถามว่า บ้าเปล่ายิ้มคนเดียว 55555
-
แล้วพบกันตอนหน้าาาา
แต่ตอนนี้ น่าร้ากกกกกกก >.<~
-
ฉันรักนิยายเรื่องนี้ พูดแค่นี้ก็พอแล้วละ
นิยายสนุก ภาพประกอบง่ายมาก มีความสุขกับการอ่านจริงๆ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สถานการณืฉุกเฉิน
ลืมล็อคประตู :laugh: :laugh: :laugh:
-
เด็กสองคนนี้ ทำไมไม่ลอ้คประตู :-[
:กอด1: :L2:
-
อ่านไปยิ้มไป เหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที :เฮ้อ:
-
อ่า...ฮอร์โมนของวัยรุ่นนี่มันช่าง......... :o8:
คิดว่าผู้พบเห็นเหตุการณ์เป็นคิมใช่ไม๊คะ คิมแน่ๆ เพราะปิ่นหยกมีเพื่อนอยู่คนเดียวนี่นะ 555
เกิดเป็นคนอื่นนี่ชิ..หาย แน่ๆเลย วู้ววววว :z10:
-
ลูกไก่ในกำมือ ฮึ ฮึ :z1:
ถามปิ่นหยกดีกว่าว่าลูกไก่รึเปล่า :impress2:
-
:z1: o13
-
ก๊ากก ยาคุมฉุกเฉิน ช่างพูดนะอาทิตย์ ฮะๆๆๆ
ปิ่นหยก น่ารักจริงๆเลยน้า ใจอ่อนกับอาทิตย์จริงจังแล้วสินะ
ยอมทำให้ขนาดนั้น ก๊ากกกก
ว่าแค่ใครละน่ะเปิดเข้ามา คิมหรอ ฮะๆ ปิ่นหยกหนอปิ่นหยก คิคิ
สู้ๆนะคะ คุณนัีกเขียนนนนนนนนน :L2:
-
เหยดดดดดดดดดดดดด ใครเข้ามาในห้องกันหละเนี่ย
ตาย ตาย ตาย ตายแน่ มาโดนเจอเข้าแบบนี้ อาทิตย์โดนงด ยาวววววววๆ แน่เบย (เหมือนจะสงสารปื่นหยกนะ กราซซซซซ)
แม่ไก่เราเดี๋ยวนี้เก่งกล้าขึ้นนะเนี่ย คิคิ
-
:-[รีบแอบเร็วปิ่นหยกอย่าให้ใครเห็นน้าา :laugh:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับสนุกมากๆเลย^^ภาษาที่ใช้ก็ฮาดี^___^>>>>>>>>>>ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะ...มาต่อเร็วๆนะครับ
-
กระชากผ้าห่มมาคลุมด่วน!!!! :laugh:
ปิ่นหยกยั่วยวนโดยธรรมชาติอ่ะ อิอิ
อาทิตย์ก็.. นะ.. ยุขึ้นตลอดเวลา :-[
รอตอนต่อไปค่าา ^^
-
คลุมโปงด่วนๆ
เจ้าลูกเจี๊ยบไม่ยอมล็อคห้อง~
-
บุคคลที่มาเเต่เสียง นั้นคือคิมใช่มั้ยยย
เเม่ไก่จะทำอย่างไรต่อไป 555
-
ใครอะ?
-
เอิ่มมมมมม ทำไมไม่ล็อคประตูล่ะคุณช้ายยยยยย 555555
-
เพิ่งเริ่มอ่าน น้องปิ่นเป็นแม่ไำก่ที่น่ารักมาก ลูกไก่อย่างอาิทิตย์เลยเดินตามต้อยๆๆ :-[ :-[
-
ทำไมไม่ล็อคประตู ไอ้ลูกเจี๊ยบ!!!
คว้าผ้าห่มมาคลุม จะทันมั้ยนั่น :laugh:
-
ลูกเจี๊ยบมันหื่นจังน้อ
หนูปิ่นก็ตั้ใจยั่ว หรือมันไปเองเนี่ย
เดี๋ยวก็โดนอีกรอบหรอก 55555
-
ไอเจี๊ยบ...แกนี่มันหื่นเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แต่ทำไมไม่รู้จักล็อคประตูห๊ะ :angry2:
ผู้มาเยือนน่าจะเป็นคิมจิแน่ๆ เจอเต็มๆแบบนี้จะเป็นไงหว่า :z2:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน"
CHAPTER 43 – หลักฐานข้างเตียง
“ทำอะไรน่ะ?”
คิมหรี่ตามองร่างเพื่อนรักซึ่งนั่งเพียงลำพังบนเตียงในชุดนอนลายทางหลวมโพรกที่ต่อให้คนสติไม่ดีอย่างไรเห็นแล้วยังรู้ว่าไม่ใช่ของเจ้าตัวแน่นอน ใบหน้าล้อมกรอบด้วยผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงแดงซ่านไปหมด แต่จะขอยกประโยชน์ให้จำเลยว่าอาจเป็นผลจากอาการป่วยก็ได้ ได้ยินเสียงหอบล่องลอยแผ่วเบาในความเงียบพร้อมกับแผ่นอกเจ้าของเสียงที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างกับเพิ่งไปวิ่งสี่คูณร้อยเมตรมาหมาด ๆ แล้วก็ยิ่งน่าสงสัย
เอาล่ะ...ในฐานะที่เขาเป็นคนใจดี(อย่างน้อยก็ใจดีกว่าพี่สาวของตัวเอง) จะตีความเข้าข้างปิ่นหยกให้อีกอย่างว่าคนป่วยก็หายใจแรงอย่างนี้ได้เป็นปกติ และยังแกล้งทำเป็นเมินผ้าปูที่นอนยับย่นไปจนถึงร่องรอยอะไรต่อมิอะไรอันคอยจะพุ่งเข้ามากระแทกตาโดยไม่ต้องใช้ความพยายามสอดส่องพวกนั้นเลยด้วยก็ได้
แต่ดูเข้าสิ...
เอื้อประโยชน์ขนาดนี้ก็ยังอุตส่าห์ได้กลิ่นความลับตลบอบอวลในทุกอณูอากาศ
“ไอ้เวร!! เข้าห้องไม่เคาะประตูวะ!”
เขานึกกว่าปิ่นหยกใบ้กินไปแล้วเสียอีก แต่ปากอย่างนี้แสดงว่าคงไม่ได้ป่วยหนักหนาสาหัสอะไรอย่างที่คิด เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเท้าเอว ขากระดิกเตรียมเอาแข้งแนบก้านคอให้หายไข้สักทีหากได้ยินอะไรไม่เข้าหูอีกรอบ
“แล้วใครวะเคยบอกว่าถ้าห้องไม่ได้ล็อคให้ฉันเข้ามาได้เลยเพราะรำคาญเสียงเคาะประตูน่ะ!?”
“.......อ่า.....”
ได้เก็บแข้งไว้กับตัวก่อนเพราะอีกฝ่ายหน้าเจื่อนลงนิดหน่อยพร้อมกับเอ่ยรับอ้อมแอ้ม “..........ก็...ลืมว่ะ”
“ชิ!”
ปิ่นหยกถึงกับเหงื่อตก สิทธิพิเศษเฉพาะบุคคลนั้นจริงอย่างคิมว่าทุกประการ เขาเคยพูดอย่างนั้นกับอีกฝ่ายเพราะเห็นว่าสนิทกันมากพอจนไม่มีอะไรต้องปิดบัง(ซึ่งนั่นเป็นเรื่องก่อนเจออาทิตย์) นุ่งกางเกงลิงตัวเดียวอาบน้ำด้วยกันตอนไปเข้าค่ายก็ทำมาแล้ว ตอนนั้นถึงกับย้ำชัดว่าหากเขากำลังจัดการธุระส่วนตัวอะไรที่เป็นความลับเดี๋ยวจะล็อคห้องไว้เองซึ่งความลับอะไรนั่นกับคิมก็ไม่เคยมีอยู่ดี เมื่อก่อนตอนห้องนี้ยังเป็นของเขาคนเดียวโดยไม่มีคุณชายหน้ามึนรุกราน คิมก็มาเอ้อระเหยปล่อยชีวิตทิ้งขว้างอยู่ในนี้บ่อย ๆ จนแทบบังคับให้จ่ายเงินค่าเช่าเป็นรายเดือนแม้เขาจะไม่ต้องจ่ายเพราะเจ้าของหอรูปหล่อใจดีให้อยู่ฟรีแลกกับแรงงาน
แต่ตอนนี้สถานการณ์เหมือนเดิมที่ไหน เอาไว้คงต้องร่างสนธิสัญญาฉบับใหม่ให้ทันต่อเหตุการณ์ ก่อนเพื่อนตาตี่ซึ่งอาจเลี้ยงกุมารทองจริง ๆ จะเลือกเวลาเปิดประตูห้องเขามาได้เหมาะเจาะอีกโดยไม่รู้ว่าครั้งหน้าจะโผล่มาเห็นอะไรเข้า
ถึงจุดนี้เขาเริ่มผวาสิ่งที่อยู่ในหัวตัวเอง.... คิดอย่างกับจะมีครั้งหน้าอีกอย่างนั้นล่ะ!
“เป็นอะไรไอ้เบื๊อกปิ่น หน้าแดงใหญ่แล้ว”
ปวดตับระดับพรีเมียม หนังหน้านี่โกหกไม่เป็นเลย!
“....เป็น....ไข้หวัด!” ว่าแล้วก็ไอค่อกแค่กให้ดูสามสี่ครั้งซึ่งคงพอทำเนียนกับเด็กอนุบาลได้แต่แย่หน่อยที่คิมไม่ใช่ เพราะเด็กอนุบาลผู้น่ารักควรโดนเขาหลอกด้วยมุกง่าย ๆ และไม่ผลักเขาหัวทิ่มหมดท่าอย่างไร้จริยธรรมเช่นนี้
“อย่ามาแหลสด!”
เพื่อนเฮงซวย! กรูปวดนะเนี่ย ยังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องวัตถุอันตรายในรูปเจลใสไร้กลิ่นสีที่ไม่รู้ไปแอบให้กันมาตอนไหนเลย
”ไอ้เลวคิม ทำร้ายคนป่วย แกมันจิตใจอำมหิตเกินวิสัยกิมจิสามัญแล้ว!”
ปิ่นหยกโอดครวญ ถือโอกาสแสร้งทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อนพิรุธแต่มิได้นำพาความสำนึกผิดขึ้นมาปรากฏบนใบหน้าเพื่อนรักให้สมกับความพยายามเค้นเสียงรวดร้าวแต่อย่างใด คิมเริ่มออกเดินด้วยท่วงท่าซึ่งเจ้าตัวชอบทำยามต้องการสำรวจอะไรบางอย่าง และจุดนี้คือสิ่งที่ทำให้คิมเหมือนแมลงสาบคือมันจะทวีความน่ากลัวขึ้นเมื่อมีการเคลื่อนที่
เด็กหนุ่มผมทองลากเท้าผ่านสภาพห้องคุ้นเคยซึ่งข้าวของดูเยอะขึ้นกว่าเมื่อก่อนคงเพราะมีผู้อยู่อาศัยเพิ่มมาอีกหนึ่ง เสื้อผ้าสองสามชิ้นกองระเกะระกะอยู่บนพื้นซึ่งเขาจำได้ว่ามันเป็นของปิ่นหยก ปกติไอ้ตัวงกเงินตรงหน้าแม้ห่างไกลจากคำว่าเรียบร้อยนักแต่หากพูดถึงความเป็นระเบียบแล้วก็ถือว่าสูงกว่ามาตรฐานชายไทยไปมากโข การถอดเสื้อผ้ากองขยุกขยุยทิ้งไว้บนพื้นของอีกฝ่ายจึงไม่ใช่เรื่องที่จะมองข้ามกันได้ง่าย ๆ เลย หางตาเหลือบไปเห็นชายผ้าห่มโผล่พ้นจากใต้เตียงดูผิดที่ผิดทางอย่างถึงที่สุด
แต่อะไรก็ไม่เรียกความสนใจได้ชะงัดเท่ากับหลอดพลาสติกคุ้นตาซึ่งนอนสงบนิ่งอยู่บนพื้นข้างเตียง
คิมขมวดคิ้ว ย่อตัวลงไปเก็บมันขึ้นมา และพบกับความจริงอีกสองเรื่องซึ่งทำเอาเขาขนลุกซู่พร้อมกับอาการปั่นป่วนมวนท้องไม่ทราบสาเหตุ
ความจริงอย่างที่หนึ่ง...
มีร่างมนุษย์ห่อในผ้าห่มซุกอยู่ใต้เตียง
“......”
เป็นครั้งแรกที่เขาเกิดคำถามขึ้นในหัวว่าตัวเองมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ หรือบางทีควรเปลี่ยนเป็นมันมาทำอะไรอยู่ตรงนี้....ที่ใต้เตียง(วะ) ไม่ต้องเสียเวลาเดาเลยว่าใคร ไม่พ้นเป็นคุณชายร่างสูงผู้ล่าอาณานิคม(ในหลาย ๆ ความหมาย)ยึดห้องนี้แล้วสถาปนาตัวเองเป็นสามีไอ้เพื่อนเวรนี่แน่นอน ที่น่าลุ้นคือร่างนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือกลายเป็นศพด้วยน้ำมือคนบนเตียงไปแล้วมากกว่า
แล้ววัตถุลึกลับเห็นเป็นเงาทะมึนใต้เตียงก็ขยับยุกยิกเบา ๆ คล้ายจะช่วยตอบคำถาม
โอเค... เขาถอนหายใจเฮือก
อย่างน้อยก็ยังไม่ตาย
คิมตัดสินใจแกล้งทำเป็นไม่เห็น(บอกแล้วว่าเขาใจดี)เพื่อมาสะพรึงต่อกับความจริงข้อที่สอง เด็กหนุ่มลุกขึ้นช้า ๆ ก้มลงพินิจพิจารณาหลอดพลาสติกสีฟ้าขาวในมือ สิ่งนี้เขาเป็นคนให้อาทิตย์ไว้เองเมื่อไม่กี่วันก่อน.....และตอนนี้มัน.........เกลี้ยงหลอด.....
โอ้แม่เจ้า!
“....นี่พวกแก..”
“.......ค...คิม...”
เสียงสั่น ๆ ของร่างในชุดนอนตัวโคร่งบนเตียงเรียกให้เขาหันไปมอง คนเรียกน่าจะกำลังพยายามสร้างกระแสไฟฟ้าจากพลังงานความร้อนบนผิวหน้าซึ่งเชื่อว่าหากทำสำเร็จคงประหยัดค่าไฟไปได้หลายปีเพราะมันดูร้อน....ร้อนมาก...มากจนเขาชักรู้สึกหน้าร้อนตาม อารมณ์ตอนนี้ประหนึ่งตัวเองกำลังเล่นบทคุณแม่...เอ่อ...คุณพ่อซึ่งรอฟังคำสารภาพจากลูกสาวเรื่องความสัมพันธ์ลึกลับซ่อนเร้นกับแฟนหนุ่มที่แอบคบกันอยู่
“....คือ.....ฉันรู้ว่าแกแสนรู้...”
มันยังมีแก่ใจกวนอวัยวะเบื้องต่ำ
“..แก....คง...ร...รู้แล้วแหละ แต่อย่าเพิ่งพูดหรือวิจารณ์อะไรเลยขอร้อง ...ม....ไม่งั้นกรูอาจตายได้”
น้อยครั้งนักที่คิมจะประสบกับสถานการณ์กระอักกระอ่วนแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว เขาไม่เคยเชื่อว่าความอายจะฆ่าใครได้จนกระทั่งเห็นปิ่นหยกนาทีนี้เอง ถ้าอยู่ ๆ อีกฝ่ายจะกลิ้งลงไปชักแหง็กบนพื้นแล้วขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตาโดยแพทย์ลงความเห็นว่าเสียชีวิตจากการได้รับความอับอายเกินขนาดเขาจะไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย
“...อ...เออ..”
คงต้องเพิ่มข้อสังเกตอีกอย่างว่าความเคอะเขินอาจติดต่อถึงกันได้(ยกเว้นอาทิตย์ซึ่งดูจะมีภูมิคุ้มกันดีมาตลอด) เพราะเสียงเขาดันตะกุกตะกักตามปิ่นหยกขึ้นมาเสียอย่างนั้น ได้แต่ยกมือเกาท้ายทอยเงอะงะอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเอามันไปวางไว้บนกลุ่มผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายแทนแล้วตบแปะ ๆ เหมือนลูบหัวไอ้ดุ๊กดิ๊กหมาที่บ้าน
“....ล..แล้วแก...เป็นไงวะ....คือหมายถึงเจ็บ......อืม....แบบสึกหรอตรงไหนหรือเปล่า”
“...ก็......เจ็บ...อยู่...”
ปิ่นหยกตอบด้วยเสียงกระซิบเหมือนกลัวคนใต้เตียงจะได้ยิน บัดซบ! เพิ่งบอกไปว่าไม่ให้พูด แล้วไหงเขากลับต่อบทสนทนาให้ยืดเยื้อเข้าไปอีก
“ฉันไปลากมันมาต่อยเอาไหม อยู่ไหนแล้ว” คิมแกล้งถามเสียงเครียด ทำเป็นไม่รู้ว่ามีวัตถุหน้ามึนร่างสูงซุกอยู่ใต้เตียง เน้นแต่ละคำพูดชัดถ้อยชัดคำกะเอาให้ได้ยินกันทั่วห้อง “หรือฆ่าทิ้งแม่งเลย”
“..บ้าเรอะ...”
โครงการสร้างกระแสไฟฟ้าจากพลังงานความร้อนบนผิวหน้าของปิ่นหยกคงใกล้สำเร็จเต็มทีแล้ว เด็กหนุ่มแทบมุดหน้าจมหายไปกับหมอนบนตักเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ทำได้เพียงพึมพำต่อเสียงอู้อี้ด้วยข้อแก้ตัวฟังไม่ขึ้น
“..ด...เดี๋ยวจัดการเอง”
คิมยักยิ้มมุมปาก ตอนแรกก็คิดไปว่าอาทิตย์คงมาหลงเพื่อนเขาอยู่ฝ่ายเดียว แต่ดูท่าแล้วทางนี้ก็ใช่จะน้อยเสียเมื่อไร
“ไอ้กร๊วกเอ๊ย! แต่ยังดี อย่างน้อยก็แน่ใจแล้วว่าไม่ได้โดนข่มขืน”
“ไอ้กิมจินรก!”
“ฮ่า ๆ ๆ แกต้องขอบคุณฉันต่างหาก”
“แช่งให้ได้แฟนเป็นผู้ชายมร่าง!”
“มีสามีแล้วพาลนะเมิง!”
“เลว! มามีเองดิ!”
“ยอมรับแล้วเรอะว่าตัวเองเป็นเมียอะ”
“เว้ยยย!!!! ไม่คุยแล้วแสรด!!”
คิมหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ยั่วโมโหปิ่นหยกเป็นความบันเทิงอย่างหนึ่งซึ่งเขาค้นพบหลังจากเริ่มสนิทกัน แต่คงต้องจบการรังแกคนป่วยไว้เพียงเท่านี้ก่อนเพราะเขามาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อื่นซึ่งเกือบถูกลืมไปแล้วจากหลักฐานสารพัดอย่างอันชวนให้วอกแวกในห้อง
“เออ..ไม่คุยเรื่องนั้นแล้ว ที่มาเพราะมีอะไรจะบอกเฉย ๆ” คิมยักไหล่ “ความจริงไม่ได้จะบอกแกหรอก มาบอกอาทิตย์มากกว่า แต่คิดไปคิดมาอาจจะเกี่ยวกับแกอยู่บ้าง”
“เรื่องอะไร?”
“วันนี้อาเจ้อยากกินเค้ก”
อาเจ้ที่ว่าหมายถึงพี่สาวของคิมซึ่งมีอยู่สองคน คนหนึ่งทำงานแล้ว ส่วนอีกคนเรียนอยู่ระดับอุดมศึกษา
“มาคู่เลยเรอะ!?”
“เปล่า เจ้ใหญ่ไม่มา มาแต่เจ้สิ...ลากฉันมาด้วย” ถึงตรงนี้คิมเริ่มออกอาการเซ็งที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างพี่สาวตลอดมา “แถมคุณนายสิสิรพาเพื่อนสาวมาอีกคน”
“แล้วไงวะ” ปิ่นหยกขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการสื่ออะไร
“เพื่อนเจ้ชื่ออันนา”
“อือ”
“เข้าใจยัง พี่อันนา”
“อา..อันนา...”
“.....”
“ห๊ะ!?”
“ความรู้สึกช้าฉิบหาย!” คิมส่ายหน้า สายตาเหลือบมองไปยังพื้นที่ดำมืดใต้เตียงอย่างจงใจทำเอาปิ่นหยกเสียวสันหลังวาบ “อันนาผู้พี่บอกว่าคิดถึงอาทิตย์ผู้น้องใจจะขาด พอรู้ว่าทำงานกับซุกหัวนอนอยู่ที่นี่เลยบอกจะตามมาดู”
ปิ่นหยกใจเต้นโครมคราม พี่อันนา...พี่สาวของอาทิตย์ คนที่เคยรู้จักเพียงแต่ในบทสนทนาบางครั้งบางคราวจากปากของคุณชายหน้ามึน แถมยังเป็นเพื่อนกับพี่สิสิรซึ่งเป็นพี่สาวของคิมเสียด้วย “ม...ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนว่าเขาเป็นเพื่อนกับพี่สิ”
“แล้วแกเคยรู้อะไรบ้างล่ะนอกจากราคาสินค้าติดป้ายลดกระหน่ำ”
“ฟาย! ฉันรู้ด้วยว่ามันลดวันไหนบ้าง”
คิมกลอกตา ยังมีหน้ามาเถียง...ภูมิใจฉิบหายแล้วนั่น!
ได้แต่ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายก่อนจะพูดต่อ “แวบขึ้นมาดูความเรียบร้อยก่อน เพราะดูท่าทางแล้วเดี๋ยวพี่อันกับเจ้ต้องแห่กันขึ้นมาถึงห้องพักน้องชายสุดรักแน่นอนว่าเป็นอยู่อย่างไร” เด็กหนุ่มกวาดตามองไปรอบตัว อย่างน้อยก็ควรทำลายหลักฐานบ้างอะไรบ้าง โชคดีเท่าไรแล้วที่เขามาเจอก่อน
“เก็บห้องดี ๆ เดี๋ยวคุณพี่มีกรี๊ด”
ปิ่นหยกยกมือขึ้นกุมขมับ คิมเป็นเพื่อนดีที่โคตรเลว...หรือต้องเรียกว่าเพื่อนเลวที่โคตรดี? จะมีไอ้บ้าหน้าไหนมองการณ์ไกลขนาดเตรียมเจลซึ่งไม่ได้บรรจุเป็นยาสามัญประจำบ้านไว้ให้ล่วงหน้าอย่างกับเห็นอนาคต แล้วยังมีมาเตือนพร้อมกับช่วยตรวจตราความเรียบร้อยก่อนรับแขกบ้านแขกเมืองอีก เขาไม่รู้อยากก้มลงกราบหรืออยากกระทืบมันมากกว่ากัน
“มาแค่นี้แหละ ฉันลงไปที่ร้านก่อน จะจัดฉากหรือทำลายหลักฐานอะไรก็รีบทำเข้า ล็อคห้องด้วย”
ปิ่นหยกสะดุ้ง คันปากยุบยิบแต่ไม่คิดเถียงสักคำ
“.....ขอบใจว่ะคิม...”
เจ้าของชื่อพยักหน้าพร้อมกับยักคิ้วกวนประสาท เดินฉุยฉายน่าเตะผ่านหน้าเขาแล้วตรงไปทางประตู ทว่าก่อนเขาจะทันได้ถอนหายใจโล่งอก ถ้อยคำซึ่งพิสูจน์ว่าตาตี่ ๆ ของคิมไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อทัศนวิสัยแม้แต่น้อยและความพยายามจะซ่อนอะไรให้มิดชิดต่อหน้าท่านคิมคงเร็วไปสักสิบปีก็แว่วมาเข้าหู
“แล้วอย่าลืมเก็บศพใต้เตียงให้เรียบร้อยล่ะไอ้โง่!”
“......”
เสียงลูกบิดลั่นกริ๊ก คิมคงกดล็อคไว้ให้แล้วก่อนที่บานประตูจะถูกงับปิดลงแผ่วเบา ทิ้งปิ่นหยกนั่งอ้าปากค้างแทบเปลี่ยนหน้าตัวเองเป็นสัญญาณไฟจราจรเดี๋ยวเขียวแดงเหลืองโดยมีร่างคุณชายที่ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะได้กลายเป็นศพจริง ๆ หรือไม่ซุกอยู่ใต้เตียง
แต่ ณ จุดนี้เขารู้แล้วว่าอยากกราบหรืออยากกระทืบคิมมากกว่ากัน
To be continued…
=====================================
หากนิยายเรื่องนี้จะมีใครตาย...คนคนนั้นอาจเป็นคิม //โดนฆ่าปิดปาก ฮาา
พี่อันมาแล้วววว เย้เฮ~~~~!
ส่วนพี่สาวคนรองของคิม(คิมมีพี่สาว 2 คน) ชื่อสิสิร อ่านว่า สิ-สิ-ระ แปลว่าฤดูหมอกหรือฤดูน้ำค้าง
ส่วนชื่อคิมหันต์แปลว่าฤดูร้อน บ้านนี้ตั้งชื่อลูกด้วยชื่อฤดู XD
พระเอกไม่ได้ออกเลยตอนนี้ หงึกกกก รอหน่อยนะคะ นอนตาย(?)อยู่ใต้เตียงปล่อยเพื่อนสาว(?)สองคนเขาคุยกันไปก่อน 555
ขอบคุณงาม ๆ ทุกคอมเม้นต์ค่าาาาาา *กอดดดด* :กอด1: :man1:
ปล.แอบได้เห็นว่ามีชื่อนิยายไปโผล่บ้างในเซ็งเป็ดอวอร์ดหมวดนิยายฮา เพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้มันอยู่หมวดนี้(เข้าใจว่ามันรั่วแต่ไม่คิดว่ารั่วมาก...ฮา)ดีใจมากมายค่ะ กับปิ่นหยกที่โผล่อยู่จึ๋ง ๆ ตรงฝั่งนายเอก ขอบคุณมากนะคะ แค่อ่านแล้วยิ้มหรือหัวเราะออกมาได้คนเขียนก็มีความสุขมากแล้วค่ะ โผล่ไปนิดหน่อยก็ดีใจมากแล้ว TTvTT *กราบกราน* เราเองอายุบอร์ดไม่ถึงเลยโหวตไม่ได้ แต่ได้มีสิทธิโหวตนักอ่านนักโพส เดี๋ยวจะตามไปใช้สิทธิกับเขาด้วยล่ะค่ะ รอใกล้ ๆ หมดเขตก่อน แฮ่ ๆ
ของแถมรีพลายถัดไป~ แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ >3<
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
เดอะว๊อยซ์ดอร์มบอยส์ (อะไร!?) เพื่อมิให้เป็นการตกกระแส
ถ้าลูกเจี๊ยบเป็นกรรมการ
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/578616_427241957335693_278984409_n.jpg)
ปิ่นหยกในชุดนอนลายทางของพระเอก =///=
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/541215_426982220695000_261776786_n.jpg)
พี่หมอที่ไม่ค่อยมีบท แต่เพราะเป็นที่แขวนแว่นเคลื่อนที่เลยความนิยมแซงหลายคนในเรื่องนี้ ขี้โกงจริง ๆ
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/429222_427576933968862_1510901000_n.jpg)
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/622884_427628697297019_340101883_o.jpg)
พบกันครั้งหน้าค่ะ ^^
-
:laugh:ความลับแตก
-
กร๊ากกกกก ฮาไม่ไหวแล้วจริงๆคะ ฮาไม่ไหวจะเคลีย
5555555555555555555555555555555555555
55555555555555 ปิ่นหย้กกกกกกก น่าเอ็นดูนะเราน่ะ ฮะๆๆ
คิมนี่เจ๋งเป้งไปเลยอะ ได้ใจได้ใจ ก๊ากกกก อาทิตย์แม่งโคตรฮาไม่ไหวแล้ว
ไปทำอะไรใต้เตียง นั่นอาทิตย์ใช่มั้ยยยย ก๊ากกกกก
ฮา ปวดท้องคะ โอ่ยยยยย ขำข้าง ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่หมดหลอดเลยหรอ ก๊ากกกกกกกก ขำจริงจัง
สู้ๆนะคะ คุณคนเขียน :L2:
-
ถ้าพี่สาวอาทิตย์มาเห็นคงสนุกน่าดู>///<
-
คัยจะเข้ามเนี่ยๆๆ ......ลุ้นๆๆ
-
หมอไอซ์ขี้โกง แค่ใส่ชุดกราวน์แล้วมีแว่นประดับหน้าก็ทำให้เรารักได้แล้วอะ (อ้าว?)
ขำ... ขำปิ่นหยกที่แอบเขินกับเพื่อนสาวอย่างอิน้องคิมจิ
ประโยคน้องๆ คุยกันมันแอบน่ารักจังเลยค่ะ (นึกถึงตอนน้องคุยกับเพื่อนเลยค่ะ)
แล้วก็ขำที่น้องคิมเห็นเจล แล้วมันหมดหลอด
O[]O
หมดหลอดเลยนะเว้ย (หลอดนึงมันยาวแค่ไหนไม่รู้ ไม่เคยเห็น)
แต่หมดหลอดเลยอะ
ลูกเจี๊ยบมันบ้าพลังเกินไปมั้ย? มันบ้าพลัง บ้าอำนาจ และคุกคามเกินไปใช่มั้ย? (แต่เจ้ชอบนะ)
โถๆๆๆ น้องปิ่นพรุนเลยสินะคะ XD
พี่อันนาคนฉวยออกมาแย้วววววววววว
ชอบพี่น้องบ้านนี้ที่สุด ทั้งสวยทั้งหล่อ คุณอาก็หล่อเหมือนกัน หล่อมากกกกกก
แต่ดูจากหน้าตาพี่อันนาแล้ว ดูท่าจะร้ายไม่ใช่ย่อย มึนเหมือนน้องชายหรือเปล่าน๊าาาาา
เก็บของให้ดีนะจ๊ะปิ่นหยก
เก็บศพใต้เตียงแล้วอย่าลืมเก็บเจลเย็นด้วยนะจ๊ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. ชอบชื่อ สิสิร มากๆ เลยค่ะ อีกชื่อหนึ่ง... ศิศิรา แปลว่าน้ำค้างค่ะ (น่าจะผันมาจากสิสิร)
ปล๒. จะอยุ่ทีมโค้ชลูกเจี๊ยบ!!!
-
เจอพ่อสามีไปแล้ว คราวนี้ก็ถึงตาพี่สาวสามี
มาดูซิว่าจะมีเชื้อมึนติดกันมาหรือเปล่า
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก โคตรฮาอะ
ฮาไม่ไหวแล้ว คิมแม่งกวนตีนแต่เราชอบมากเลย
อยากให้คิมมีสามีจัง ฮ่าๆ
ว่าแต่ไอ้ลูกเจี๊ยบใช้หมดหลอดเลยเรอะ!!
ชักจะหื่นเกินไปแล้วนะ >////<
-
ถ้าพี่สาวมาอาจดีใจก็ได้
ที่น้องมีคนมาหลงชอบน้องตัวเอง^^
-
เปิดตัวพี่อันนา ♥
-
ฮากรามค้างเลย ท่านคิมช่างแสนรู้นัก นับถือ นับถือ
-
คิมดูรักปิ่นหยกม๊ากกกก
-
กร๊ากกกก
ถึงกับมุดไปอยู่ใต้เตียงเลยเหรอไอ้ลูกเจี๊ยบ
ดีนะ ที่คิมไม่ทันเห็นว่าทำอะไรกันอยู่
ตอนนี้สงสารปิ่นหยกเป็นที่สุด
อายจนจะไปเกิดใหม่ได้เลยนะเนี่ย :laugh:
-
นึกว่านิยายฆาตกรรมเรื่องศพใต้เตียง :laugh:
-
“...ก็......เจ็บ...อยู่...” <<<<<<<< กร๊ากกกกกกกกก :m20:
ปิ่นหยกอ้อมแอ้มตอบ :laugh:
-
เจอคุณพ่อมาเเล้ว ต่อมาก็จะได้เจอพี่สาวว
ว่าเเต่หมดหลอดเลยเหรอ ลูกเจี๊ยบทำร้ายปิ่นเกินไปแล้วว (เเต่ชอบ :haun4: 555)
อยากเห็นคิมมีสามีจัง 555
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
โครตฮาเพื่อนคิม กร๊ากกก ว่าแต่คุณพี่อันนานี่จะมึนเหมือนลูกเจี๊ยบเปล่าน้า
:กอด1:
-
ชอบว่ะ.. น้องคิมกิมจิ! แสนรู้จริงๆ .. ฮาตรงที่บอกว่าคิมน่ากลัวเหมือนแมงสาบครับ 55555
เอาแล้วพี่สาวมาหาแล้วอาทิตย์ เชื่อว่า ยังอืออาๆ ไม่เสร็จ ก็ถูกเพื่อนคิมขัดจังหวะสินะ? 555
-
เจ๊ขอซูหก จริงจริง แด่นู๋คิม ทั้งเตรียมการล่วนหน้า&ติดตามผลหลังใช้งาน....เอ่อ. จนหมดหลอด o13
แล้วอาทิตย์มัน เสร็จยังอ่ะหรือค้างอยู่ :z1: //// :laugh: น่าสงสาร
P.S. นู๋ปิ่น เจ็บหรอลูก //// ไมวันนี้เจ๊พูดแต่เรื่องลามกเนี่ย :m25:
-
น้องคิมฮามากๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
:กอด1: :L2:
-
:laugh:ศพลูกเจี๊ยบ"แข็ง"ตายรึยัง
-
เพื่อนคิม อะไรจะแสน(รู้)ดีขนาดนั้น ส่งเสริมให้เพื่อนมีสามีเป็นตัวเป็นตนได้อย่างเป็นระบบมาก
มีการมาตรวจความเรียบร้อยให้ก่อนด้วย
แม่ไก่เอ๊ยยย ก่อนจะสมนาคุณ คุณเพื่อนน่ะ เจ๊ว่าไปเก็บ
"ไก่ใต้เตียง" ก่อนนะ
กร๊ากกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
อุ๊ย เกือบลืม เค้าเห็นนะ อะไรอยู่ตรงไหล่ :o8: :o8:
-
555หลบใต้เตียงอ่ะ ฮาไปไหน
-
อาทิตย์ออกมารับหน้าแทนปิ่นหยกมั่งสิ โดนคุณเพื่อนซักฟอกจนขาวโอโม่แล้ว
-
คิมชนะเลิศ คิดไม่ผิดจริงๆที่ถือหางข้างเอ็งมาตลอด ! *ตบเข่าฉาด* 5555555555
ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเป็นคนอื่นทะเล่อทะล่าเข้ามา จะยิ่งอดสูขนาดไหน :z3:
กะแล้วว่าระดับคิมมี่ คงไม่พ้นลงท้ายแขวะศพใต้เตียงจริงๆด้วย เอิ๊กๆๆๆๆ
เดี๋ยวตอนหน้าลุ้นเจ้ๆบุกห้องเนาะคะ :กอด1:
-
เพื่อนคิม เหมาะที่จะเป็นเพื่อนกับปิ่นหยกมากที่สุด
กองพิสูจน์หลักฐานมาเอง รู้อีกว่ามีศพใต้เตียง ฮ่าๆ
เมื่อไหร่น้อ บุคคลในตำนานจะโผล่มาปราบเพื่อนคิม คึ~
มึนเล็ก พี่สาวมาเยี่ยมเหรอ แนะนำน้องสะใภ้ซะเลยสิ เนอะ
-
555 หมดหลอดเลยเร้อออออ o22 :o8: ฮากับบทสนทนาของเพื่อนสาวจริงๆ :m20:
ตอนนี้พระเอกไม่ออกเลย :t3:
จะตามไปโหวตเซ็งเป็ดอวอร์ดนะคะ อิอิ o13
-
ตอนนี้พี่อันนา จะมีบทบาทอะไรมากไหมมมม อยากรู้ๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หมดหลอด !!!
-
โหวตตตตตตตตตตตตตตตตตต ให้เพื่อนคิมเป็นนายเอกในเรื่องต่อไปของผู้เขียน อยากรู้ว่าพอถึงเวลาตัวเองคุณคิมคนเก่งจะจัดการอย่างไร แบบคิมแสบสุดอ่ะ อาจเพราะคบมานานด้วยมั้งรู้ใจหลาย ๆ อย่าง มาแต่ละดอกนี่แบบปิ่นหยกหงายอ่ะ
ฮาคุณพระเอกที่ไม่มีบทบาทมาก ร้อนมั้ยอะไรมั้ย อึดอัดป่าวพ่อคุ๊ณ~~~
ว้าว พี่สาวของพระเอกจะเป็นคนยังไงนะ หวังว่าจะเป็นคนน่ารักและเอ็นดูแฟนน้องชายคนนี้ด้วยนะ...
p.s นิยายเรื่องนี้อยู่ในหมวดฮาค่ะ ฟันเฟิร์ม 555
ขอบคุณค่ะ
-
มาแบบสั้นๆเลยทีเดียว
แต่น้องคิมน่ารักมากกกกกกกกก
มาาให้พี่ฟัดที ก๊ากกกกกกกกกกก
นึกภาพตามว่าพระเอกอยู่ใต้เตียง
และคิมก็ก้มหยิบเจล และจ๊ะเอ๋เข้าให้
แต่แกล้งมองไม่เห็น นึกแล้วฮาอ่ะ 555555555555
-
พระเอกโผล่...เป็นศพอยู่ใต้เตียงไง
-
ส่งหน่วยทำลายล้างหลักฐานไปเก็บกวาดห้อง
เก็บอุปกรณ์เสริมให้เข้าที่เข้าทาง
-
หลักฐานอยู่ข้างเตียง
ส่วนผู้ต้องหา กลายไปเป็นศพอยู่ใต้เตียง ซะงั้นอ่ะ 555+ :m20: :m20: :m20:
-
สงสัยปริมาณของสิ่งนั้นในหลอดจะน้อยเกินไปสินะ เกลี้ยงเลย :laugh:
อาทิตย์....ตายหรือยังล่ะนั่น!!! o22
ปิ่นหยกตอนนี้เอาแผงโซลาร์เซลล์มารองรับความร้อนคงจะมีไฟใช้ไปอีกหลายปีเลยมั๊ง?(เว่อร์)
รอพี่สาว(อันนา)มาสร้างความเฮฮาให้กับสองสามีภรรยาที่น่ารักคู่นี้ ~ :กอด1:
-
อย่าให้ถึงคราวแกบ้างล่ะ กิมจิคิม
ฉันจะให้ปิ่นหยกไปจัดการบ้าง :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
คิมหันต์ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของเจี๊ยบ
มีการมาบอกกล่าวสถานการณ์ล่วงหน้าด้วย
-------
พี่อันนาจะมาพร้อมกับมาม่าหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไป o22
ปล.ลูกเจี๊ยบกลายเป็นศพใต้เตียงไปแล้ว :m20: :m20:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
เรียก ปอเต็กตึ้ง ด่วนคะ
-
พี่สามีมาแล้วน้องปิ่น
อาทิตย์นี่ก็เนียนเชียวนะ ทำเงียบ
-
อ่านไปขำไป ตาตี่ๆของคิมนี่ไม่ได้เป็นปัญหาต่อการจับผิดเลยจริงๆ สงสารก็แต่อาทิตย์กลายเป็นศพใต้เตียงซะงั้น 5555+
-
:m1: :m1:
-
คือว่า ไม่ได้เข้ามาเม้นต์ตั้งแต่ตอนเข้าหอ (!!??) คือมันเขินแล้วเม้นต์ไม่ออกอ่ะ 555 :z6: (แกจะมาเขินบ้าบออะไรหา !! ปิ่นหยกถีบ)
แต่ตอนนี้ ดีกรีความฮามันพุ่งทะลุปรอท เลยกลับมาเม้นต์ได้อีกครั้ง ชอบมากอ่ะ คิมผู้เปรียบได้กับแมลงสาบที่ทวีความน่ากลัวเมื่อมีการเคลื่อนไหว 555 ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ มุกนี้ :laugh:
ตอนหน้า พี่อันนา(ผู้ถูกหวย และรวยไปแล้ว 555)ปรากฏตัว ไม่รู้ว่าจะรักษาสภาวะมึนได้เหมือนกับมึนใหญ่และมึนเล็กรึเปล่า แต่ไม่น่าจะใช่นะ อยากเจอๆ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ดีนะเป็นคิมที่เปิดเข้ามา 555555555555555555
-
ตอนนี้.....
555+
ไม่รู้จะฮาหรือจะเขินแทนปิ่นหยกดี น้องคิมเราเจ๋งอ่ะ ชอบ
-
พี่อันนาจะมาแล้ว
แม่ไก่ยังไม่เตรียมตัว
เสร็จแน่ๆๆๆเลย :laugh:
-
ลูกไก่อาจถูกฆ่าตายเพราะความเขินของปิ่นหยกได้
ฮาาาาา
-
การ์ตูน น่ารักมากกกก >.<
-
อับดุลคิม ชาบู ชาบู
ติดตามผลงานอย่างใกล้ชิด o13
-
55555 โอยไม่รู้จะสงสารดีมั้ยยย
พี่สาวอาจชอบปิ่นหยกก็ได้นะ หึ หึ
-
คิมช่างเป็นเพื่อนที่ดี(?)จริงๆ :laugh:
-
ว้าย คิมมี่กิมจิ พวกเราเอาใจช่วยให้รอดพ้นเงื้อมือปิ่นหยกปะหลกมือไหว้ป้ายเซลล์นะ (ฉายายาวไป) แต่คิมนี่น่ารักเว่อ เป็นตัวป่วนเว่อ เป็นแม่ชักรึพ่อสื่อเว่อ ชอบคิมจังเลย ถ้าไม่มีคิม ปิ่นหยกคงเจ็บมาก เพราะฉะนั้นตอนนี้ยกให้คิมมี่กิมจิไปเลยหนึ่งพันเต็มร้อย
เหมือนอาทิตย์จะตายไปเลยเนอะตอนนี้ ถูกหมกแบบค้างๆคาๆอยู่ใต้ผ้าห่ม แกโดนหนักแน่ปิ่นหยก 5555 จะได้เจอพี่สะใภ้แล้วเนอะ อย่าลืมฝากเนื้อฝากตัว เผื่อจะได้คนรักคนหลงทั้งครอบครัวอะไรอย่างนี้
สองสาว(?)เค้าน่ารักจนต้องอยากบีบแก้มแล้วขยี้ๆ 55555 รักอาทิตย์นะจ้ะ
-
ก๊ากกก ฮ่าๆ คุณชายกลายเป็นศพอยุ่ใต้เตียง
อย่าว่าแต่คิมเลยเราเองก็อึ้ง
นี่คุณมุงใช้หมดหลอดเลยหรอฟ่ะ !?!?!?!?!
:a5: :a5:
อ่านไปเขินไป เขินแทนปิ่นหยก
กึกึกึ รออ่านตอนต่อไปจ้าา
ปล.ไม่ได้ดูว่าเซ็งเป็ดอวอร์ดเปิดแล้ว ตกใจเว่อร์
เหมือนเพิ่งโหวตไปไม่นานนี้เอง เวลาผ่านไปไวจังน้อ (เริ่มเวิ่น)
ปลล.เราคนนึงแหละจ้า ที่จะโหวตเรื่องนี้ ชอบๆ 555
ติดตามตลอด แต่ได้เม้นบ้างไม่ได้เม้นบางแล้วแต่โอกาสอำนวย
แต่ก็ตามตลอดน้าาาา
ปลล. +1 เป็นกำลังใจให้ค้าบบบบบ จ๊วบๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่าาาาาาาาาาาาาา :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เพื่อนคิมตอนนี้อย่างฮา เอาไปเลยค่ะ100%
การ์ตูนน่ารัก+ทันสมัยเนาะกับThe Voice
แต่แอบอยากเห็นรูปก้อนผ้าห่มใต้เตียง :z1:
-
เพิ่งอ่านถึงตอนที่6แต่อยากจะเข้ามาบอกว่าสนุกมาก..
-
ให้รางวัลคิมสัก สามร้อยล้าน รอบเลยได้ไหมนั้น
ได้ใจแม่ยกจริงๆ
-
555 อยากจะขำปิ่นหยก จะด่าก็ด่าได้ไม่เต็มปาก
คล้ายคนมีความผิดติดหลังประมาณนั้น ได้แต่อ้อมแอ้ม
ส่วนพระเอกลูกเจี๊ยบของเราตอนนี้รับค่าตัวแบบสบายๆ
นอนอยู่ใต้เตียงอย่างเดียว :m20: อ้อ แล้วก็ทำหน้ามึนด้วย
เพื่อนคิมผู้หวังดี(ประสงค์ร้าย)อุตส่าห์เอาข่าวดี(?)มาบอก
แต่กว่าจะบอกได้เล่นเอาปิ่นหยกเหวอะไปหลายแผล o18
พี่น้องจะได้เจอหน้ากันแล้ว แถมน้องสะใภ้ด้วยคนนึง
อยากรู้จริงว่ากับพี่สาวจะหน้ามึนอย่างนี้ไหมเนี่ยลูกเจี๊ยบ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อยากรู้จริงๆ ใครเป็นคนคิด มุกหลบใต้เตียงเนี่ย :a5:
-
มาตามอ่านอีกครั้งหลังจากจบ(?)ดราม่า แม่ไก่โดนกิน :m25:
ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบพัฒนาสายพันธุ์เป็นพ่อไก่หื่นไปแล้ว :haun5:
เพื่อนคิมฉลาดมาก อย่างงี้ต้องเจอเพื่อนเขยที่เป็นผู้ใหญ่ๆหน่อยมาปราบเนอะ
การ์ตูนน่ารักที่ซู๊ดดดดดเช่นเคย :จุ๊บๆ:
-
เข้ามาอ่านทันแล้ว หุหุหุ :o8:
:L2: เหมือนเรื่องนี้เค้าจะเจอมาสักพักแล้วอ่ะนะ แต่พึ่งว่าง(จากเรียนพิเศษ) เข้ามานั่งอ่าน 55+ น่าร๊ากกกทู๊กกคนเลย :L2:
ป.ล. ใจจริง ก็แอบชอบพี่หมอนะ หนุ่มแว่นน่ารักจริงๆ ถึงแม้จะไม่ค่อยมีบทก็เถอะ :laugh: 555+
-
:laugh: :laugh: อะไรจะฮาขนาดนี้
-
คิดถึงเจี๊ยบกับปิ่นหยก :z3: :z3:
-
ปิ่นหยกมีเพื่อนดีจริงๆ ช่วยเหลือตั้งแต่ก่อนและหลังเสียจิ้นให้ไอเจี๊ยบ :m20:
ส่วนไอศพที่อยู่ใต้เตียงเนี๊ยะ ไหวมั้ยยยยย 5555 เฮ้อ!! ไม่มีใครรอดพ้นจากคิมจิญาณทิพย์ได้จริงๆ o21 o21
รอตอนหน้าพี่สาวไอเจี๊ยบจะเป็นไงหว่า :a3:
ร้ากกกคนเขียน สู้สู้ นะจ้ะ
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 44 – อันนา วิจิตรนิรันดร์
::Artid’s POV::
“ไอ้ปิ่น เห็นพี่เอมบอกแกไม่สบาย!?”
ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น การขยับพลิ้วไหวจากนิ้วมือของปิ่นหยกพลันหยุดชะงักลง ปล่อยผมค้างเติ่งกลางอากาศอยู่กับอารมณ์ซึ่งพุ่งทะยานแต่ยังไม่ถึงจุดสูงสุด กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งก็พบว่าตัวเองโดนผลักกระเด็นมากลิ้งแอ้งแม้งอยู่บนพื้นเรียบร้อยจนผมเชื่อสุดใจว่าความอึดถึกที่เขาโอ้อวดนั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พร้อมกับเริ่มเกิดข้อกังขาวนเวียนในหัวเรื่องปิ่นหยกตัวแค่นี้แต่ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนทั้งที่ถูกตัดกำลังไปก่อนแล้วตั้งเยอะ
จังหวะฝีเท้าตรงเข้ามาใกล้ น่าจะอยู่ตรงหัวมุมส่วนเชื่อมระหว่างประตูถึงจุดที่ใช้เป็นที่นอน ผมยังนิ่งงงเหตุการณ์อยู่จุดเดิมจนได้ยินปิ่นหยกกดเสียงกระซิบแหบพร่าร้อนรนแถมด้วยพยายามยื่นขาลงมาเขี่ย
“ไปอยู่ใต้เตียง ไม่ต้องออกมา แล้วอย่าส่งเสียง!”
เนื้อความคำสั่งชัดเจนอย่างกับฝึกทหาร ต่างกันแค่เสียงที่ใช้เบาหวิวจนต้องเงี่ยหูฟัง
สุดที่รักว่ามาอย่างนี้ แล้วผมจะพูดอะไรได้?
ใต้เตียงทั้งแคบ มืด และร้อน ชายผ้าห่มที่พันเอวผมอยู่ยื่นออกไปด้านนอกแต่จะดึงกลับตอนนี้คงไม่ทันแล้วเลยได้แต่ปล่อยมันล่อตาคิมอยู่อย่างนั้น ผมนอนฟังบทสนทนาระหว่างคิมกับปิ่นหยกด้านบน พยายามหายใจให้เบาที่สุดพร้อมกับข่มความรู้สึกอะไรซึ่งยังค้างคาผิดที่ผิดเวลาและผิดตำแหน่งอย่างมหันต์ไปด้วย ณ ใต้เตียงแห่งนี้ผมขอสารภาพแต่โดยดีว่าไม่ง่ายเลยกับการบังคับใจไม่ให้ถูกปลุกปั่นไปกับเสียงหอบน้อย ๆ ของตัวต้นเหตุซึ่งแทรกอยู่ในบทสนทนาเกือบตลอดเวลา หลับตายังนึกหน้าเขาออกเป็นฉาก ๆ ว่าตอนนี้กำลังแสดงอารมณ์แบบไหนแม้จะอยากเห็นด้วยตัวเองมากกว่า
อิจฉาคิมเป็นบ้าเลย!
เสียงสวบสาบเบา ๆ จากบนเตียงดังมาเข้าหู ตามด้วยเสียงฝีเท้าซึ่งคงเป็นของคิมลากผ่านไปบนพื้น แต่แล้วจู่ ๆ มันก็เงียบลง พร้อมกับที่ผมสังเกตเห็นว่ามีหลอดพลาสติกสีฟ้าขาวหล่นอยู่ไม่ไกลจากเตียงนักและผมจำไม่ได้ว่าทำมันหล่นเอาไว้ตอนไหน
แต่คงไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรหากคิมไม่ได้ย่อตัวลง ก้มลงเก็บมันไว้ในมือ...และเบนสายตามาหยุดนิ่งที่ผม
“......”
คิมชะงัก ส่วนผมยักคิ้วใส่ไปหนึ่งครั้งแต่ไม่รู้เจ้าตัวเห็นหรือเปล่า พร้อมกับสงสัยว่าหากปิ่นหยกรู้เข้าผมจะโดนเชือดทิ้งไหม แต่ผมไม่ได้ทำผิดคำสั่งเขาเสียหน่อย ในเมื่อตอนนี้ก็ยังอยู่ใต้เตียง ไม่ได้ออกไป และไร้การส่งเสียง....หรือจะเถียงว่าไม่จริง?
กระแสเวลาราวกับหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนผมเริ่มเมื่อยจึงได้ขยับตัวน้อย ๆ เห็นคิมถอนหายใจเฮือกแล้วลุกขึ้นไปคุยกับปิ่นหยกต่อ
พวกเขาดูสนิทกันมากจนผมชักหึงขึ้นมาแล้ว...จริง ๆ นะ คิมยิ่งชอบถึงเนื้อถึงตัวอยู่ แม้รู้ดีว่าเขาเป็นอย่างนี้กับทุกคนแต่ผมกลับรู้สึกว่าเขาปากว่ามือถึงกับปิ่นหยก ‘ของผม’ เป็นพิเศษ บางทีผมควรช่วยมองหาผู้หญิง...หรือผู้ชาย(?)ดี ๆ ให้คิมสักคนเป็นการตอบแทนความช่วยเหลือทั้งหมดของเขาแถมจะได้กันคิมไม่ให้มาเกาะแกะคนของผมมากนัก และคงสมใจปิ่นหยกที่ดูอยากให้เพื่อนรักตัวเองเป็นฝั่งเป็นฝาเสียที ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสามตัว คุ้มอย่างนี้คนบนเตียงคงเห็นดีเห็นงามด้วยแน่นอน
“...ก็......เจ็บ...อยู่...”
เสียงเขาเบาหวิวอย่างกับไม่อยากให้ใครได้ยิน
ผมยกมือปาดเหงื่อทุลักทุเล...รู้สึกขาดอากาศหายใจอย่างไรบอกไม่ถูก ได้ยินปิ่นหยกกระซิบว่าเจ็บในบทสนทนาแล้วรู้สึกผิดเต็มตื้นขึ้นมาจนอยากออกไปกอดปลอบ เมื่อคืนนี้เขาเอ่ยคำที่ว่าเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นตอนเริ่มแรก(แถมยังพูดไม่ทันจบคำอีกต่างหาก)หลังจากนั้นก็ไม่ได้หลุดปากออกมาอีกเลย ผมเริ่มเป็นห่วงว่าความอดทนและความใจดีของเขาทำให้ถูกผมเผลอทำร้ายโดยไม่รู้ตัวไปแล้วกี่ครั้งกัน..
“..หรือฆ่าทิ้งแม่งเลย” น้ำเสียงคิมฟังดูอยากสำเร็จโทษผมเต็มแก่ด้วยเหตุผลซึ่งเดาว่าเพื่อความบันเทิงไปเสียเก้าสิบเปอร์เซ็นต์มากกว่าจะอยากแก้แค้นให้เพื่อน แต่ถูกปิ่นหยกค้านขึ้นเสียก่อน
“....บ้าเรอะ..........ด.....เดี๋ยวจัดการเอง”
แล้วอย่างนี้จะให้ห้ามใจไหวได้อย่างไร เขาน่ารักจนผมจะคลั่งตายกลายเป็นศพใต้เตียงอยู่แล้ว
ผมนอนสงบจิตสงบใจท่องยุบหนอ...พองหนอ...อย่างไร้ผลอยู่ในพื้นที่คับแคบเพราะดูจะไม่มีอะไรยุบเลย มีแต่พอง ๆ ๆ ฟูฟ่าไปทั้งใจ ฟังพวกเขาทะเลาะกันไปเรื่อยจนชื่อเรียกคุ้นเคยวิ่งเข้ากระทบแก้วหู
...พี่อัน?
ถึงกับเผลอกลั้นหายใจไปครู่หนึ่ง
มันเป็นความรู้สึกซึ่งบรรยายลำบาก ครั้งสุดท้ายที่เจอกันนั้นนานมากแล้ว ตอนนี้เธอเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย เรียนจบคงย้ายกลับมาอยู่บ้านหากพี่อันไม่ติดใจการใช้ชีวิตข้างนอกที่ดูเธอจะปรับตัวได้ดีกว่าคนอื่นคาดคิด และตอนนี้คิมบอกว่าเธอกำลังจะมา ซึ่งผมไม่สามารถเห็นด้วยไปมากกว่านี้อีกแล้วว่าด้วยนิสัยพี่อันหากเธอยังเป็นอันนาคนเดิมที่ผมรู้จัก...เธอบุกมาถึงห้องแน่นอน
ถึงตรงนี้ผมคงต้องให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าผมรักพี่อันมากพอกับที่......อืม.......เรียกว่าอะไรดี.....เกรงใจมาก...?
เคยได้ยินผู้คนมักหาว่าผมทำตัวมึน โลกส่วนตัวสูง ไม่แคร์สื่อ ติสต์แตกเอาโล่ และอีกสารพัดจะสรรหามาบรรยายซึ่งผมก็ไม่เคยสนใจอยู่ดี แต่ผมรู้ว่าเรื่องพวกนี้ตัวเองสู้คุณพ่อโดยเฉพาะสมัยหนุ่ม ๆ ไม่ได้เลยสักนิดจากที่ฟังบัวเล่ามา
แล้วคิดว่าคนแบบไหนที่จะใช้ชีวิตร่วมชายคากับผมและคุณพ่อมาได้เป็นสิบกว่าปี
คำตอบคือคนอย่างพี่อันนี่เอง
คิมจากไปพร้อมกับคำพูดทิ้งท้ายซึ่งบอกให้รู้ว่าเขาเห็นผมจริง ๆ ด้วยแต่ไม่ได้พูดออกมาแต่แรก ก่อนเสียงปิดประตูห้องจะดังแว่วมาถึงหูแล้วทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบ
ตอนนี้ปิ่นหยกจะทำหน้าอย่างไรอยู่นะ...?
"เว้ยยย!!!!"
อืม..เดาว่ากำลังทำหน้าโมโหบวกกับแก้มแดง ๆ น่าจูบ ครู่เดียวเขาก็ระเบิดเสียงร้องโวยวายกึ่งสะอื้นออกมาในที่สุด
“บ้าฉิบ! แม่งไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว!”
“งั้นเอามาซุกอกฉันก็ได้”
ผมเสนอด้วยความปรารถนาดี มั่นใจว่าหากอีกฝ่ายมีมีดในมือเขาคงแทงมันทะลุที่นอนลงมาถึงใต้เตียงแทนคำขอบคุณ “ฉันออกไปได้หรือยัง”
“ยัง!”
“จะให้อยู่ในนี้ไปถึงเมื่อไหร่”
“จนกว่าจะกลายเป็นฟอสซิล!”
“ใจร้าย เป็นฟอสซิลแล้วจะมาขุดหาไหม”
เขาไม่ตอบ จนผมไถลตัวเองออกมาจากใต้เตียงจึงได้เห็นว่าเขากำลังพยายามลุกขึ้นทุลักทุเลมานั่งหลับตาห้อยขาตรงขอบเตียงอยู่ครู่หนึ่งคล้ายพยายามปรับตัว หัวคิ้วขมวดอยู่น้อย ๆ จนอดไม่ได้จะเอานิ้วหัวแม่มือไปกดนวดเป็นวงให้คลายออกบ้าง
“ปิ่นหยกไหวหรือเปล่าครับ”
เขาปัดมือผมออกเหมือนไล่ยุงแล้วลุกขึ้นยืนโงนเงน เห็นทำท่าจะเซหน่อยเดียวผมก็ถลาเข้าไปประคองจนได้ยินเจ้าตัวเอ่ยฮึดฮัดพร้อมท่าทางรำคาญใจ “ไหว! ประคบประหงมอะไรนักหนาอย่างกับเป็นผู้หญิงไปได้”
“ก็รัก..”
ปิ่นหยกเงียบไปเลย ปล่อยความรู้สึกแสดงออกมาทางสีหน้าแทนคำพูด ซึ่งอะไรบนใบหน้านั้นซื่อตรงกว่ามากแต่แบบไหนผมก็ชอบทั้งนั้น ทั้งรักทั้งหลงโงหัวไม่ขึ้นแล้ว เกิดมาไม่เคยรู้สึกอยากปล้ำใครตลอดเวลาเท่านี้มาก่อน
“อาบน้ำไหม หรือถ้าไม่ไหวจะเช็ดตัวให้ จะได้เปลี่ยนชุด” ผมเดินเข้าไปคลอเคลีย ปล้ำไม่ได้ขอกอดหน่อยก็ยังดี “แต่ถ้านายไม่ถือ ให้พี่อันเห็นตอนใส่ชุดนอนฉันก็น่ารักดี จะได้ประกาศตัวเลย”
“เพ้อเจ้อ! พี่สาวช็อคตายน้องชายเป็นเกย์”
“พี่อันไม่สนเรื่องนั้นหรอก” ผมเถียง ก้มลงสูดที่ซอกคออุ่น ๆ กลิ่นกายเขาทำผมหัวกลวงไปเลยแม้ปิ่นหยกคงค่อนขอดว่ามันก็กลวงมาตั้งนานแล้ว “อาจจะชอบนายด้วยซ้ำ เพราะตอนเด็ก ๆ ชอบของเล่นอะไรเหมือนกันเลยแย่งกันเกือบตลอด”
เขายืนทำหน้าเครียด “คนกับของเล่นเหมือนกันที่ไหน”
ผมพยักหน้าเห็นดีเห็นงาม จริงของเขา คนกับของเล่นไม่เหมือนกันเลย และปิ่นหยกไม่ใช่ของเล่นสักหน่อย หากพี่อันเกิดถูกใจเขาขึ้นมาเหมือนกับที่เคยถูกใจของเล่นชิ้นเดียวกับผมในอดีตแล้วพยายามใช้สารพัดวิธีแย่งสิ่งนั้นไปเหมือนเคยทำเมื่อก่อนยังไงเสียคราวนี้ผมก็ไม่ยอม
“รอยที่นิ้วนางยังอยู่หรือเปล่า?” ผมคว้ามือซ้ายเขาขึ้นมาดู รอยกัดเมื่อคืนจางลงจนเห็นเพียงสีแดงบางเบากลืนหายไปกับสีผิว เกือบมันเขี้ยวกัดลงไปอีกครั้งแล้วหากไม่โดนดักคอเสียก่อน
“ห้ามกัด!” ว่าพลางกระชากมือหนีทันควันพร้อมกับถือโอกาสสลัดผมหลุดได้ในที่สุด ก่อนจะเดินบ่นหงุงหงิงไปควานหาผ้าขนหนูบนราวตาก “อยู่ก็ไม่ได้ให้อดอยากมากมาย กัดอยู่ได้ไอ้เวรนี่”
อาหารน่ะไม่อดหรอก แต่จะอดอย่างอื่นนี่สิ
“กลัวนายลืมว่ามีคนจองแล้ว”
เขาหันมาแยกเขี้ยวใส่พร้อมกับส่งนิ้วกลางแทนคำสรรเสริญ เอากับเขาสิ..ขอนิ้วนางได้นิ้วกลาง สั่งผมเสียงเขียวให้เก็บกวาดห้องพร้อมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้เรียบร้อยก่อนจะผลุบหายเข้าห้องน้ำ ไม่รู้ว่าได้ยินอะไรที่ผมกำลังจะบอกหรือเปล่า
“พี่อันสวย แถมชอบมาถูกใจอะไรเหมือนกับฉัน”
ถึงตรงนี้ผมเริ่มระแวงว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยจากสงครามแย่งของเล่นกับพี่สาวซึ่งผมไม่เคยชนะ ยังไงคงต้องขอเตือนให้รู้ตัวไว้ก่อน
“แต่ปิ่นหยกเป็นของฉัน ไปเป็นของคนอื่นไม่ได้แล้วรู้ไหมครับ”
ผมได้ยินเสียงของหนัก ๆ กระทบพื้นในห้องน้ำ อาจเป็นขวดแชมพูหรือหัวฝักบัว แต่อะไรก็ช่างเถอะ เพียงแค่นั่นทำให้ผมมั่นใจว่าปิ่นหยกได้ยินที่ผมพูดเรียบร้อยแล้วก็พอ
ผมหันหลังกลับไปมองสภาพห้อง กำลังคิดว่าจะเริ่มจัดการจากตรงไหนดีก็ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวดังซ่าลอยแว่วมากับอากาศทำเอาเผลอจินตนาการเตลิดเปิดเปิงไปไกลถึงร่างที่คงยืนอยู่ใต้ฝักบัวปล่อยน้ำเย็นเยียบไหลผ่านเนื้อตัว นึกได้ขึ้นมาว่าอะไรที่ปลุกปั่นอยู่เบื้องล่างก็ใช่จะเสร็จสิ้นแล้ว ปิ่นหยกขี้โกงจริง ๆ ที่ทำผมค้างอยู่ตั้งนานแล้วทิ้งหน้าที่หนีไปอาบน้ำเสียอย่างนั้น
ผมหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก ตั้งใจจะขอเวลานอกให้ตัวเองสักเดี๋ยวคงไม่ถึงกับทำให้การเก็บกวาดห้องช้าลงมากนัก
แน่นอนว่าไม่ลืมตรวจตราประตูห้องว่าถูกล็อคเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย
..........................................................................
..............................................
.
.
.
ทุกอย่างดูราบรื่นดี ปิ่นหยกแต่งเนื้อแต่งตัวเรียบร้อยได้กลิ่นสบู่โชยจากตัว พร้อมกับที่ผมเก็บกวาดทำความสะอาดห้องพักสุดปัญญาจะทำได้ ซึ่งนั่นหมายถึงรื้อผ้าปูที่นอนเปื้อนคราบคาวออกมายัดใส่ตะกร้ารวมกับผ้าใช้แล้วเมื่อคืนนี้ ขนทั้งหมดไปกองไว้ตรงระเบียงแล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่เข้าไปแทน ดึงอย่างไรก็ไม่เรียบตึงเด้งดึ๋งเหมือนตอนปิ่นหยกเคยทำเสียทีเลยปล่อยมันตามมีตามเกิดอย่างนั้น ในเมื่อผมไม่รู้จะทำให้มันตึงเปรี๊ยะไปทำไมเพราะเดี๋ยวลงไปนอนมันก็ยับอีก
หลอดเควายเจลเบาโหวงที่คิมไม่ได้เก็บไปด้วยถูกโยนหมก ๆ ไว้ในถังขยะรวมกับห่อขนมเปล่าซึ่งผมรื้อขึ้นมาบังเอาไว้ ลำบากพอดูในการซุกซ่อนเพราะขยะจากห้องนี้น้อยแทบนับชิ้นได้ อะไรขายได้ปิ่นหยกเก็บขายหมดแทบไม่เหลือให้ทิ้ง ผมเคยโยนขวดพลาสติกเปล่าลงถังขยะ ขยำกระดาษซึ่งเขียนได้หน้าเดียวทิ้งไปสองสามครั้ง แล้วหลังจากนั้นก็โดนบ่นอีกยาวจนเข็ดไปเลย
ปิ่นหยกเดินวนรอบห้องตรวจดูตรงนั้นตรงนี้ ดึงชายผ้าปูที่นอนใหม่อย่างวิตกจริตหน่อย ๆ จนผมอดขำไม่ได้ กับคุณพ่อผมเขายังเคยไปกินไอติมฟรีมาแล้ว คราวนี้เป็นพี่อันก็คงไม่น่ามีปัญหาอะไร
...เพราะคนที่จะมีอาจเป็นฝ่ายพี่สาวผมเองมากกว่า
“อาทิตย์”
ผมสะดุ้ง ได้ยินเสียงบทสนทนาแว่ว ๆ มาจากหน้าประตูบอกให้รู้ว่าด้านนอกไม่ได้มีแค่คนเดียว
“ห้องนี้จริงหรือ”
เสียงผู้หญิง
“ห้องนี้แหละ”
...และนั่นเสียงคิม
ประตูห้องถูกเคาะเป็นจังหวะประหลาดบอกถึงอารมณ์ขันของผู้เคาะ ผมหันไปสบตากับปิ่นหยก และเขาพยักเพยิดทำนองว่า ‘ก็ไปเปิดสิ’ ทั้งที่ยังซ่อนร่องรอยหวั่นวิตกบนใบหน้าได้ไม่แนบเนียนนัก
“ห้ามหลงพี่อันนะครับ”
ผมกำชับก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือน นึกภาวนาอยู่ในใจว่าคงไม่มีอะไรยุ่งยากอย่างที่คิดมากไปเอง
“อาทิตย์น้องรัก”
อา...เสียงหวานมาเชียว
ประตูเปิดออกยังไม่ทันสุด พี่สาวคนสวยก็ผลักมันโครมเกือบฟาดใส่หน้าผมก่อนจะถลาเข้ามาในห้องราวกับคอยจังหวะนี้มานานแล้ว ตามด้วยหญิงสาวผมสั้นอีกคนซึ่งเดินโยกตัวไปมาท่าทางสนุกสนาน หูฟังเสียบคาอยู่ข้างหนึ่งปล่อยอีกข้างพาดอยู่บนไหล่ เดาว่าคงเป็นพี่สิสิร พี่สาวคนรองของคิม จบด้วยคิมหันต์ผู้ทำหน้าเหนื่อยหน่ายท้ายขบวนตามปิดประตูให้หลัง ทุกคนทำท่าอย่างกับเห็นห้องนี้เป็นพิพิธภัณฑ์ซึ่งเกิดมาครั้งหนึ่งในชีวิตจำเป็นต้องตบเท้าเข้ามาเยี่ยมชม
“พี่อัน เป็นอย่างไ--”
“ไหนน้องปิ่น?”
ผมชะงัก ไหนคิมบอกว่าพี่อันคิดถึงผมมากมาย ทักทายกันยังไม่ทันจบประโยคเธอถามถึงอีกคนแล้ว
"ปิ่นหยก?"
แถมยังเป็นอีกคนที่ผมแสนหวงเสียด้วย
“สวัสดีครับ”
ปิ่นหยกทำหน้าเหรอหราพลางยกมือไหว้เงอะงะ ดูน่ารักเป็นบ้าแต่นี่ไม่ใช่เวลามานั่งภูมิอกภูมิใจเรื่องมีแฟนน่ารัก(ตกลงถึงขั้นนี้แล้วเขายอมเป็นแฟนผมหรือยัง?) พี่อันทำสายตาเหมือนเห็นหุ่นยนต์กันดั้มตัวโปรดของผมเมื่อสมัยเด็กก่อนที่เธอจะทำให้มันกลายเป็นของเธอในเวลาไม่นานหลังจากนั้น
ผมเดินไปเบียดปิ่นหยก โอบเอวเขาไว้จนเจ้าตัวสะดุ้งโหยงต่อหน้าต่อตาเหล่าพี่สาว เริ่มเข้าใจสุภาษิตจงอางหวงไข่ก็วันนี้เอง
“สวัสดีจ้ะ” พี่อันรับไหว้ กิริยาชดช้อยของเธอยังคงน่ามองเหมือนเคย ผมยาวสยายพลิ้วไหวสีน้ำตาลอ่อนคนละสีกับตอนออกจากบ้านรับกับผิวขาวจัดอมชมพู เดิมพี่อันก็เป็นคนสวยอยู่แล้ว ไม่เจอกันตั้งนานเธอก็ยังสวยขึ้นได้อีก จากหางตาผมเห็นปิ่นหยกยืนค้างท่าเดิมแทบไม่กระดิกราวกับโดนสะกดไปแล้วเรียบร้อย
“น้องคิมเล่าให้มาบ้างแล้ว แต่ยิ่งกว่าที่คิดอีกนะนี่”
ผมไม่รู้คิมเล่าอะไรให้พี่อันฟัง และไม่รู้ว่า ‘ยิ่งกว่าที่คิด’ ที่เธอว่าหมายถึงอะไร
“โอย ถูกใจจัง มีแฟนหรือยัง มาเป็นเด็กพี่ไหม?”
รู้เพียงแต่พี่สาวผมออกตัวแรงและประกาศจุดยืนชัดเจนอะไรอย่างนี้
คิมกับพี่สิสิรของเขาหลุดหัวเราะออกมามิได้นัดหมาย ก่อนคิมจะเดินไปเปิดโทรทัศน์สิบสี่นิ้วเก่าคร่ำครึซึ่งตกทอดมาจากพี่เอมแล้วถือวิสาสะเอกเขนกบนเตียงที่ผมเพิ่งเปลี่ยนผ้าปู หลุดไปอยู่ในโลกส่วนตัวเรียบร้อย และโทรทัศน์คงดีใจที่ได้ทำหน้าที่แท้จริงของมันบ้างนอกจากเป็นที่วางของเพราะปิ่นหยกแทบไม่เคยใช้งานมันในฐานะวัตถุรับภาพเลยโดยให้เหตุผลว่าเปลืองไฟจึงมักลงไปดูรวมกับคนอื่นในร้านตลอด
“พี่อันครับ”
ผมพยายามส่งตัวเองเข้าไปแทรกกลางระหว่างพี่อันกับปิ่นหยกซึ่งดูแล้วหลังจากตะลึงในความงามก็กลับมาเหวอต่อได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง สุดท้ายผมก็ตัดสินใจประกาศตรงไปตรงมาประสาคนกันเอง
“ปิ่นหยกเป็นของผม”
พี่อันเพียงแต่เลิกคิ้วน้อย ๆ สีหน้าไม่ได้ประหลาดใจอย่างที่ผมคาดการณ์ หรือเธอรู้อยู่แล้ว?
“จ้ะ” เพียงแวบเดียวเธอก็กลับมายิ้มร่า ดวงตาสดใสเป็นประกายตอนเอื้อมมือมาดึงแก้มแดงระเรื่อของปิ่นหยกเบา ๆ “งั้นก็ดีเลย”
ผมเริ่มหนักใจ มองเห็นเมฆหมอกความวุ่นวายตั้งเค้าอยู่ต่อหน้า รอยยิ้มเย็นเยียบซึ่งส่งมาให้ผมและสิ่งที่ได้ยินจากนั้นบอกให้รู้ว่าเรื่องที่คิดไว้ไม่ได้ห่างไกลจากความเป็นจริงเท่าไรนัก
“เพราะของอาทิตย์ก็เหมือนของพี่”
ผมนึกถึงคำอุทานติดปากของปิ่นหยกว่า 'ฉิบหายแล้ว' ขึ้นมาเลย
และนั่นเป็นตรรกะแบบอันนา วิจิตรนิรันดร์
แบบเดียวกับที่ทำให้กันดั้มสุดรักของผมตกเป็นสมบัติของเธอเมื่อหลายปีก่อน
To be continued…
=============================================
นายเอกไม่ใช่ว่าเสน่ห์แรงอะไรเลยค่ะ (เอาความหล่อพระเอกก็หล่อกว่าป๊อปกว่าอยู่แล้ว)
แต่แค่ถูกจริตคนบ้านพระเอกเท่านั้นเอง บ้านนี้ชอบอะไรคล้าย ๆ กัน
ส่วนกับคนอื่นปิ่นหยกก็ประจบเอาของฟรีไปวัน ๆ ไม่ได้คิดอะไร อาจได้รับความเอ็นดูเป็นพิเศษ
ส่วนหนึ่งคงเพราะเป็นเด็กดีถึกทุยด้วยล่ะ 5555
ความจริงสำหรับตอนนี้คือลูกเจี๊ยบหื่นมาก..หื่นเงียบด้วย ถ้าไม่ใช่พระเอกหมอนี่ก็คือไอ้โรคจิตดี ๆ นี่เอง ฮ่า ๆ
ขอบคุณงาม ๆ ทุกคอมเม้นต์ค่ะ *กอดฟัด* :กอด1: :L2:
ปล.รูปก้อนผ้าห่มใต้เตียง...อ..อย่าเลยค่ะ สงสารพระเอก(ฮา)
แล้วพบกันตอนหน้า ของแถมเลื่อนลงไปเช่นเคยค่ะ ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
โซนของแถม >w<
พี่อันนา
(http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/261809_428061307253758_544092648_n.jpg)
ขอให้ช่วยจิ้นต่อว่าพี่อันสวยมากค่ะ สวยธรรมชาติแบบไม่ได้แต่งหน้าเยอะ คือคนเขียนวาดได้สวยเท่านี้เอง 555
ช่วงนี้เหมือนจะติดสอบกันเยอะ อ่านหนังสืออย่าหลับเพลินแบบพระเอกนะคะ สู้ ๆ ค่ะ!
(http://sphotos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/306683_428531417206747_1139985508_n.jpg)
สุดท้าย คิมหันต์ยอดนักสืบ! //อะร้ายย XD
(http://distilleryimage11.instagram.com/eb16189e148111e2af6f22000a1e882d_7.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ >3< :L2: :กอด1:
-
กำลังเม้นท์ตอนเก่า ตอนใหม่ก็มาทันที ดีที่ไม่ได้ปาดนะคะเนี่ย :try2:
พี่อันนาชอบแกล้งน้องหรือเปล่า คงไม่ได้อยากแย่งจริงๆจังหรอก อีกอย่างปิ่นหยกไม่ใช่กันดั้มนะ :laugh:
ลูกเจี๊ยบอาทิตย์ต้องออกโรงกางปีกปกป้องแม่ไก่แล้วคราวนี้ :a1:
-
:-[ อย่าแย่งปิ่นหยก นะพี่อัน
-
รู้สึกว่าเจี๊ยบหลงปิ่นหยกมากกว่าเดิมอีก :laugh:
เจี๊ยบประกาศชัดเจนเลย "ปิ่นหยกเป็นของผม" o18 :-[
พี่อันนาจะมาแกล้เจี๊ยบกับปิ่นหยกใช่ป่ะ? :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นๆอ่ะคะ หรืออยากทิ้งความน่าสะพรึงของพี่อันนาไว้ให้คิดต่อ 5555
แต่ก็แอบสะใจลึกๆนะ พ่อลูกเจี๊ยบขามึน ชอบทำเหมือนไม่มีอะไรมาทำให้ตัวเองสะทกสะท้านได้
ที่แท้...แพ้พี่สาวตัวเอง กร๊ากกกกก :laugh:
-
ไม่เอาาาาาาาาาาาาา ไม่ให้นะ แม่ไก่ต้องคู่กับเจี๊ยบ(พ่อไก่) คนอื่นไม่ได้นะ
พี่อันนาคนสวยห้ามแย่งนะ ! ไม่งั้นเค้าจะโกรธ 55555555555555 :z2:
"ปิ่นหยกเป็นของผม" เจี๊ยบแสดงเจตนารมณ์ได้ชัดเจนมาก
-
"เกิดมาไม่เคยรู้สึกอยากปล้ำใครตลอดเวลาเท่านี้มาก่อน" <<< แอร๊ววววว!!!!
>////////////<
-
หึ หึ คู่แข่งคนสำคัญของพ่อพันธุ์ 55555
-
:กอด1:
-
ปิ่นหยกท่าทางเป็นสเป็กของหลายคน ใครเห็นก็ชอบก็ถูกใจ
-
อ่านจบแล้วก็มีความเห็นเดียวกับคอมเม้นท์ด้านบน ๆ
นั่นก็คือ ... ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าหลานเจี๊ยบดี 5555555
ทั้งรู้สึกดีที่เห็นหลานเจี๊ยบพรั่นพรึงพี่อันนา ...
/แหม! ก็นานน้านจะเจอคนที่พอสู้รบปรบมือคนหน้ามึนด้วยบ้าง เพราะปิ่นหยกชอบแพ้ตั้งแต่ในมุ้ง/
แต่อีกใจก็สงส้านสงสาร เพราะอุตส่าห์พาปิ่นหยกมาถึง " ขั้นนี้ " แล้ว ก็ยังทำให้สาวเจ้า(?)เขาตกปากรับคำว่าเป็นแฟนไม่ได้
ยังไม่ทันจะประสบความสำเร็จในการยกระดับสถานะของตัวเองกับคนน่ารัก
พี่สาวก็ดันโผล่มาประกาศกร้าวให้เสียวสันหลังวาบ ๆ ว่า " ของน้องก็เหมือนของพี่ "
ณ จุดนี้ ก็เลยอดเอ็นดูสงสารหลานไม่ได้ค่ะ /ทำยังไงก็อดเข้าข้างหลานเจี๊ยบเพราะรักไม่ได้สินะ - เดี๋ยวจะไปโหวตเซ็งเป็ดอวอร์ด/
เชื่อว่าตอนต่อไป นอกจากปิ่นหยกจะต้องปวดตัวเพราะยังไม่หายดีจากกิจกรรมเข้าจังหวะแล้ว
ยังจะต้องปวดหัวแบบยกกำลังด้วยแน่ ๆ เพราะพี่น้องตระกูลวิจิตรนิรันดร์เขาต้องแข่งกันแย่งปิ่นหยกแบบชัวร์ ๆ
/ว่าแล้ว ภาพปิ่นหยกโดนชักเย่อก็ลอยขึ้นมาในหัวเลยค่า !/
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^
ปล. ขอชมเชยการใช้ภาษาในช่วงฉากอัศจรรย์ของเรื่องค่ะ คุณคนเขียนเขียนได้ดีมากจริง ๆ ภาษางดงามมาก ไม่รู้สึกหยาบโลนเลยแม้แต่นิด อ่านแล้วรื่นตารื่นใจมากค่ะ คำพูดคำจาของตัวละครที่แทรกอยู่ระหว่างบทก็น่ารักเลยทีเดียว ไม่ได้อ่านงานเขียนที่อ่านแล้วรู้สึกดีแบบนี้มานานแล้วค่ะ ขอให้คุณคนเขียนรักษามาตรฐานนี้เอาไว้นะคะ ^^ /ยกนิ้วโป้งให้/
ปล. พี่อันนาน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมากค่ะ >//<
-
จัดไปเลยไอลูกเจี๊ยบ หาคู่ให้เจ้าคิมกิมจิเลย อยากเห็นจริงๆนะ o13
-
นึกภาพอาทิตย์ตอนอุทานว่า 'ฉิบหายแล้ว' แล้วมันรู้สึกฮา XD
งานนี้อาทิตย์วิตกจริตแน่ๆ พี่สาวสุดสวยออกตัวแรงแซงทางโค้งขนาดนี้
ก็นะ...รู้สึกว่า 'สมแล้วที่เป็นคนบ้านวิจิตรนิรันดร์' ขึ้นมาทันที...วิธีตีเนียนๆ มึนๆ แบบนี้
จะสะใจดีหรือสงสารอาทิตย์ดี ก็ไปไม่ถูกแล้วล่ะค่ะตอนนี้
-
พี่อันนี่มึนยิ่งกว่าลูกเจี๊ยบอีกเฮ้ยย 555
-
"เพราะของอาทิตย์ก็เหมือนของพี่"
แอร๊ยยยย มาแล้วมึนขนาดกลาง ฮ่าๆ
เจอเข้าไปแบบนี้ มึนเล็กถึงกับเงิบ
คิดเหมือนบางเม้น สมแล้วที่เป็นคุณชายบ้านวิจิตรฯ
มันมึนกันทุกคน ฮ่าๆ
-
พี่สาวอาทิตย์กะ...นะ ^^>>>>>>>>>>>>>>>>>>สงสัยอาทิตย์จะกลายเป็นจงอางหวงไข่ก็คราวนี้แหละ^^
-
รู้สึกว่าสนุกสะใจยังไงไม่รู้
คาดว่าคราวนี้ลูกเจี๊ยบของเรา คงแสดงอารมณ์หลากหลายมากขึ้นก็คราวนี้ื คึคึ
แต่เด็กๆจ้ะ อย่าเล่นสนุกกันจนลืม ไปว่าปิ่นหยกไม่ใช่สิ่งของนะ ไม่งั้น เดี๋ยวแม่ไก่จะกลายพันธ์เป็นอย่างอื่นนะ :laugh:
-
ไม่ได้ะพี่อันนา ปิ่นของลูกเจี๊ยบนะ อย่าแย่ง! :m16: (หวงแทน)
-
555 เจี๊ยบน้อยท่าทางจะโดนรังแกบ่อยนะตอนเด็กๆ พี่อันคงแกล้งด้วนความรักไปเยอะเลย 555
-
5555 จะโดนแย่งปิ่นไปซะแระ
-
บอกคุณพี่อันไว้ก่อนว่าปิ่นหยกไม่เหมือนกันดั้มนะ ห้ามแย่งๆๆ
-
หลังจาก เห็นนิสัย ของคุณพ่อแล้ว ก็เดานิสัยพี่อัน ได้ไม่ยากเลย :เฮ้อ: ออกมาพิมพ์เดียวกันแปะๆ ทั้งสามคน :laugh:
ลูกเจี๊ยบเจอคู่แข่งคนสำคัญซะแล้วสิ :haun5: อย่ามั่งแต่เอื่อยเฉื่อย เชียวนะ เดี๋ยวปิ่นเปลี่ยนใจ แล้วจะฮาให้ :m14:
-
รอจ้า
-
... ของๆ เราก็คือของๆ เรา ของๆ คนอื่นก็คือของๆ เรา
-โดยใครสักคน แต่น้องได้ยินมาจาก อคนช. จิน-
พี่อันคงใช้สโลแกนนี้เวลาแย่งของของลูกเจี๊ยบใช่มั้ยคะ? ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เข้าใจค่ะเรื่องที่น้องชอบอะไรพี่ชอบอย่างนั้น พี่น้องมักจะชอบคล้ายกันค่ะ
เพราะว่าที่บ้านก็เป็นเหมือนกัน ชอบอะไรคล้ายๆ กัน แต่ไม่แย่งกันเองนะ ถ้าเป็นของยู้ ยังไงก็ไม่ให้น้องเด็ดขาด กร๊าก
พี่อันนาจะเอาขนาดนี้ ลูกเจี๊ยบจะสู้อะไรด๊าย มีแรงประมือกะพี่อันนาหรือ?
ปล. ชอบนักสืบ คิมตาชี้ (เป็นชื่อเกาหลีเลยนะเห็นเปล่าๆ)
-
:กอด1:รับขวัญลูกเจี๊ยบ แนะนำให้ซื้อกันดั้มมาแลกกับปิ่นหยกนะ
-
ขำพี่อันนา
คือบ้านนี้เขาจะไม่ปกติทั้งบ้านเลยหรอ ก๊ากกกกกกกกกกกก
ปิ่นหยกคงน่าสงสารสุด
หรือน่าดีใจดี
ที่บ้านนี้เขาทั้งรักและหลงปิ่นหยกทุกคนเลย><
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลูกเจี๊ยบบบบบน่าร๊ากสุดตีนนนนนนนนม๊ากมากกกกกกกกกกอร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่อัน มึนมากอ่ะพี่ แหม ของอาทิตย์ก้อเหมือนของพี่ กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดดดดดดดด อาทิตย์อย่าให้
ประวิติศาสตร์ซ้ำรอยนะเตงง เด๋วอดแดรกกกกปิ่นหยกตลอดกาลลลลลลล ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เจี๊ยบสะพรึงเเล้วพี่อันนา ฮ่าๆสะใจ เอ๋ย! น่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก
ของน้องก็เหมือนของพี่ รู้สึกชอบพี่น้องคู่นี้มาก :laugh:
-
มีตัวป่วนมาตลอดเลยนะเนี่ย
-
โอ๊ย5555 สงสารลูกเจี๊ยบท่าจะโดนพี่อันแกล้งด้วยความรักมามิใช่น้อย :m20:
:กอด1: :L2:
-
อุ๊ ปิ่นหยกซวยแล้ว ไปถูกจริตกับคนบ้านนี้ แถมทั้งบ้าน
แค่อาทิตย์คนเดียว ก็ประสาทจะกิน 555555555555
-
อันนาน่ากลัวววววววววว
เชื้อพ่อมึนใหญ่แรงมากกกกกกกกกกกกก
ชอบคนสไตล์นี้ทั้งตระกูลเลยทีเดียวค่ะะะะ
อาทิตย์สู้ๆ นะจ๊ะ 5555555555555
-
อาทิตย์ห้ามให้พี่อันแย่งปิ่นหยกไปได้นะ อาทิตย์สู้ๆ ^ ^*
-
บ้านนี้ หน้ามึนกันทั้งบ้าน
พี่อันนาแค่แกล้งน้องใช่ไหมเอ่ย
อย่าแย่งจริงล่ะ
เพราะดูท่าทีแล้ว
ลูกเจี๊ยบสู้ตายแน่!!!
-
โฮะ พระเอกนี่เยอะมีอารมณ์แม้กระทั่งเสียงเบา ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ของปิ่นหยก
ชอบตอนคิมออกไปแล้วปิ่นหยกบ่นว่าอาทิตย์เยอะ เจอ...ก็รัก คำเดียว เงิบทั้งปิ่นหยกและคนอ่านเลยค้าบ :-[
รักพระเอกตรงนี้แหละ คิดอะไรพูดออกมาหมดเลย ปริมาณความหลงแบบเลเวลสุดอ่ะ
พี่อันน่ารักนะ อาทิตย์หัวหมุนแน่คราวนี้ แต่ที่หมุนกว่าคงเป็นปิ่นหยกที่ต้องรับมือกันสองพี่น้อง
:pig4:
-
:z3:พี่อันสวยเว่อ แม่ไก่ตะลึงใช่ไหม
ตะลึงในความมึน ทั้งบ้าน
-
คนนะ ไม่ใช่ตุ๊กตา คุณเพ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่อันนี่ชัดเจน ตรง ๆ และมึน ๆ เอิ้ก ๆ
-
พี่อันนาคงแค่แกล้งอาทิตย์เฉยๆมั้ง คงไม่คิดจะแย่งปิ่นหยกหรอก เพราะยังไงปิ่นหยกก็"เป็นของ"อาทิตย์ ฮุๆ
-
อร๊ายยยยยยยย จะเป็นยังไงเนี่ย
-
อาทิตย์ อย่าให้ปิ่นหยกเป็นของพี่อันนะ
-
มีแต่คนมาหลงปิ่นหยก อาทิตย์เยต้องลำบากอีกและ แถมคนนี้ไม่ธรรมดาด้วย มาตีมึนใส่ก็ไม่ได้ พี่สาวแท้ๆเลย
ปิ่นหยกมีเสน่ห์เหนือครอบครัวแฟนจริงด้วยยย
-
หนูปิ่นนี่ของเค้าดีจริงๆ o13 ใครๆก็อยากจะเคลม ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ไอเจี๊ยบจะรับมือพี่อันยังไงหว่า?!? ตอนเด็กยังแย่งสู้ไม่ได้แล้วตอนนี้แกจะไหวมั้ยยยยย :laugh3: (แต่ฉันชูป้ายไฟฝั่งแกนะ จุ๊บ จุ๊บ)
-
ตรรกะของอันนาแปลกๆไปหน่อยนะ ของใครก็ของมันนะคะหนู!
ชอบ(อีกแล้ว)รูปแถม o13 รวมรูปที่วาดเป็นเล่มเมื่อไหร่บอกนะคะ
จะอุดหนุนแน่นอน ^_^
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 45 – ด้านสีเทาของพี่สาว
อันนากำลังรู้สึกสนุกสนาน
...เพียงแต่เธอไม่ได้หัวเราะออกมา..
หญิงสาวแสดงความรู้สึกที่ว่าในรูปของการกลั่นแกล้งน้องชายเพียงคนเดียวซึ่งทำให้เธอรู้สึกสนุก และความรู้สึกสนุกนั้นเธอแสดงออกด้วยการแกล้งเขามากขึ้น เกิดเป็นวงจรไม่รู้จบที่ทำให้อาทิตย์เข็ดขยาดมาตั้งแต่เล็กจนบัดนี้ เธอรู้ว่าตัวเองเป็นพี่สาวที่ซาดิสม์ใช้ได้ ไม่อย่างนั้นเธอจะกำราบเจ้าเด็กหน้ามึนนี่อยู่หมัดได้อย่างไร
ปิ่นหยกเป็นเด็กน่ารักจริงอย่างคิมว่า เห็นครั้งแรกก็ยอมรับว่าถูกชะตาและรู้สึกว่าพ่อน้องชายหัวแก้วหัวแหวนรสนิยมดีใช้ได้ แต่ไม่ได้มากพอขนาดที่เธอจะพิศวาสเด็กหนุ่มซึ่งดูจะเป็นมากกว่าเพื่อนของอาทิตย์ถึงขั้นประกาศตัวว่า ‘ปิ่นหยกเป็นของผม’ จนถึงกับเอ่ยปากตั้งใจจะแย่งอย่างที่เพิ่งทำไปเมื่อครู่
เธอไม่ได้ปิ๊งคนง่ายอย่างนั้น ที่ทำไปจุดประสงค์เพื่อปั่นหัวอาทิตย์โดยเฉพาะ
อันนาไม่คิดต่อว่าเรื่องรสนิยมในการคบคนของน้องชาย ไม่รู้สึกรังเกียจอะไรหากน้องสะใภ้จะกลายเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มอย่างปิ่นหยกแทนที่จะเป็นสาวน้อยน่ารักซึ่งเคยมาเกาะแกะกับอาทิตย์ตั้งแต่วัยเด็กจนป่านนี้ไม่รู้ว่ายังประสบเหตุการณ์อย่างเดิมอยู่อีกไหม เพราะเธอก็ไม่ได้ชอบเหล่าคุณหนูเรื่องเยอะพวกนั้นเท่าไร ฟังจากปากคำของคิมซึ่งดูน่าเชื่อถือ(ยืนยันโดนสิสิรเพื่อนสาวของเธออีกที)ว่าปิ่นหยกเป็นเด็กฐานะยากจน ขี้งก ขี้โวยวาย มือหนัก ปากเสียเป็นครั้งคราว...และอะไรอีกนะ.......ช่างเถอะ ราว ๆ นี้แหละ
เอ..แล้วข้อดีคืออะไร...? ทำไมเธอนึกออกแต่ข้อเสียที่คิมพ่นใส่สนุกปาก
อ้อ...ขยัน ใจดี เรียนเด่น ถึก ซื่อ
และรักน้องชายของเธอมาก
ที่อันนาสนใจคือข้อสุดท้ายนั่นเอง
น่าสงสัยว่ารักจริงหรือแค่หวังผลประโยชน์ ปิ่นหยกเองก็รูปร่างหน้าตาใช่จะแย่ ค่อนไปทางดูดีเสียด้วยซ้ำ จะหาคนรักเป็นผู้หญิงนั้นคงไม่ใช่เรื่องยาก คิมยังบอกอีกว่าก่อนหน้านี้ก็ไม่มีวี่แววจะชอบผู้ชายด้วยกันมาก่อน แล้วเหตุใดครั้งนี้จึงเป็นอาทิตย์ ข้อมูลซึ่งพ่วงมาด้วยว่าฐานะยากจนยิ่งทำให้ทวีความน่าสงสัย
ไม่ใช่เธอจะโหดร้ายตราหน้าปิ่นหยกว่ามาเกาะอาทิตย์หรืออะไรในเมื่อตอนนี้อาทิตย์มีสมบัติติดตัวที่ไหน แต่หากมองการณ์ไกลสักหน่อยจะรู้ว่าอยู่กับน้องชายเธอไว้คงคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม เพราะอย่างไรเสียเขาก็เป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน การออกมาใช้ชีวิตเพียงลำพังหลายปีสอนให้เธอรู้จักระแวดระวังตัวไว้ก่อนจนเกือบเข้าใกล้คำว่าระแวง กับอาทิตย์ที่เพิ่งเป็นเด็กมัธยมปลายก็โดนคุณพ่อดัดนิสัยเตะส่งออกมาแล้วจะรู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมคนภายนอกขนาดไหนเชียว
อย่าหาว่าเธอเป็นพี่สาวใจร้ายกีดกันความรัก ทำตัวมีปัญหาไม่ยอมรับคนรักของน้องเพราะว่าเขาเป็นผู้ชายด้วยกันหรือว่าฐานะยากจนอย่างนั้นอย่างนี้เลย นั่นมันเรื่องในละครน้ำเน่าทั้งเพ เธอแค่อยากพิสูจน์ให้แน่ใจว่าอาทิตย์ไม่ได้กำลังถูกหลอก เพียงแต่วิธีของเธอออกจะ.....แสดงถึงความเอ็นดูต่อน้องชายไปหน่อยเท่านั้นเอง เธออาจแสดงบทบาทเป็นคุณพี่ใจร้ายมาถึงก็คัดค้านและจับสองคนนั้นแยกกันได้ไม่ยาก แต่อันนาไม่ชอบเล่นบทนางร้าย มาบทนี้เข้าท่าในความคิดเธอมากกว่าเป็นไหน ๆ แถมยังจะได้เห็นน้องชายตัวดีสยบให้เธอเหมือนที่เคยเป็นเมื่อครั้งอดีต
มันน่าสนุกกว่าตั้งเยอะ..
“พี่อันไม่ได้เล็งไอ้ปิ่นจริง ๆ หรอกใช่ไหม”
เด็กหนุ่มผมทองผู้นั่งสวาปามเค้กอยู่ต่อหน้าถามเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรเป็นพิเศษ น้ำเสียงราวกับกำลังชวนพูดคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่สายตาประหนึ่งอินทรีจ้องเหยื่อของเขานั้นไม่ใช่เลย
...แหม...เด็กเดี๋ยวนี้มันร้าย
“จริงสิ” เธอยิ้ม เอาคางวางพาดไว้บนมือพร้อมกับแกว่งช้อนไปมาในถ้วยชา “น้องคิมสงสัยอะไรหรือ?”
คิมลอบยิ้มมุมปาก พี่อันนาไม่ใช่ผู้หญิงหน้ามึนไปวัน ๆ อย่างน้องชายเลยแม้สิ่งที่แสดงออกมาจะดูมึนพิมพ์เดียวกันมาก หากไอ้มนุษย์งกเงินเพื่อนรักของเขาฝ่าด่านพี่สาวไปฝากตัวเป็นสะใภ้บ้านวิจิตรนิรันดร์ได้จริง พวกมันสองสามีภรรยาควรต้องตอบแทนเขางาม ๆ และเชื่อเถอะว่าเขาจะเรียกคืนบุญคุณครั้งนี้ให้คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มแน่นอน
“สายตาพี่ดูไม่ได้พิศวาสมันเท่าไหร่ ไม่เหมือนน้องชายพี่”
อันนามองคิมซึ่งยักไหล่เบา ๆ แล้วจ้วงเค้กที่เธอออกปากว่าจะเลี้ยงเองต่อเมามัน ท่าทางเห็นแล้วรู้สึกถึงความยียวนแทรกอยู่ทุกการเคลื่อนไหว สิสิรเพื่อนเธอคงสอนมาดี
“งั้นหรือ? แล้วสายตาอาทิตย์เป็นแบบไหน?”
เขายิ้ม รับรู้จากแววตาและน้ำเสียงหญิงสาวตรงหน้าว่าตัวเองสามารถดึงให้เธอมีความรู้สึกร่วมไปกับบทสนทนาได้สำเร็จโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากมาย และนั่นทำให้เขารู้สึกภูมิใจอยู่ลึก ๆ
“สายตาแบบจะกลืนกินไปทั้งตัวเลย”
โอ้...นั่นฟังดูอีโรติคมาก
คิมอาศัยช่วงที่อีกฝ่ายยังเงียบพูดต่อ “พี่อันมีแฟนแล้วไม่ใช่หรือ ยังรักกันดีด้วยนี่นา” เป็นการบอกให้รู้กลาย ๆ ว่าเขามีข้อมูลอะไรมากกว่าที่เธอคิดทำหญิงสาวชะงักไปวูบหนึ่ง...ก่อนจะกรีดยิ้มแบบเดียวกับที่ทำให้เพื่อนสนิทบางคนเรียกเธอว่างูพิษ
“คนรู้มากมักพบจุดจบไม่ค่อยสวยรู้ไหมน้องคิม”
และเขาหัวเราะ “ไอ้ปิ่นเคยบอกผมแล้ว”
“สนิทกันมากเลยหรือ”
“ก็มาก แต่นั่นเป็นเรื่องก่อนเจอคุณมึนน้องชายพี่”
ให้ตายสิ เด็กนี่คอยจะปล่อยข้อมูลเรื่องน้องชายและรูมเมทลึกลับมาทีละนิดกระตุ้นความอยากรู้ของเธอตลอด “เล่าเรื่องเพื่อนน้องคิม...อืม..พี่หมายถึงปิ่นหยกให้พี่ฟังอีกหน่อย”
เสียงหวานชวนฝัน แม้นั่นเป็นประโยคคำสั่งชัดเจน
“พี่อันเห็นผมเป็นคนขายเพื่อนหรือ?”
อันนาหรี่ตา คิมเป็นเพื่อนสนิทกับปิ่นหยกมานานตั้งแต่เหตุการณ์ที่เคยช่วยชีวิตกันไว้ครั้งหนึ่งเมื่อก่อน สิสิรซึ่งนั่งเสียบหูฟังไว้ทั้งสองข้างพลางฮัมเพลงไปด้วยเคยเล่าให้ฟังอย่างนั้น และท่าทางปิ่นหยกจะมีผู้สนับสนุนที่ร้ายกาจใช้ได้ทีเดียว
“ขายแพงไหมล่ะจ๊ะ”
“ผมไม่งกอย่างมัน เงินซื้อผมไม่ได้หรอก”
“เด็กน้อย...”
น่าสนุกจริง ๆ ด้วย
“แล้วใครว่าพี่จะซื้อด้วยเงิน”
......................................................................
.............................................
.
.
.
.
“พี่สาวแกสวยเวอร์”
“บอกแล้วไงครับว่าห้ามหลง”
“โคตรสวยจริงนะ”
อาทิตย์ทำหน้าบูด ซึ่งปิ่นหยกเห็นแล้วอยากช่วยประกาศกับชาวโลกว่าเดี๋ยวนี้ท่านชายแสดงสีหน้าได้หลากหลายมากขึ้นจริง ๆ นับว่ามีพัฒนาการใช้ได้
“ความสวยนั่นมันภาพลวงตา” เด็กหนุ่มร่างสูงบ่นงุบงิบ กอดเอวอีกฝ่ายไว้แน่นราวกับกลัวโดนขโมย อย่างไรเสียปิ่นหยกก็เป็นผู้ชายแถมประกาศตัวมาตลอดว่าไม่ใช่เกย์ ไม่น่าให้เจอกันเลย “ตัวจริงก็อยู่ตรงนี้แล้วทั้งคน”
หยอดตลอด ตอดเล็กตอดน้อยท่านชายเอาหมด!
“หึงเรอะ?”
อาทิตย์ถอนหายใจออกมาดังจนไม่ต้องคิดนานเลยว่าท่าทีเง้างอนนั่นเสแสร้งแน่นอน “เพิ่งรู้หรือครับ”
“ไม่เชื่อใจหรือไงวะ”
ปากไว...พูดอะไรเข้าตัว เป็นนิสัยเสียส่วนบุคคลซึ่งปิ่นหยกเกลียดเป็นบ้าและไม่เคยแก้ได้ และอาทิตย์คงเห็นว่าไม่จำเป็นต้องแก้เพราะเขาเต็มใจจะตามเก็บทุกถ้อยคำอันเปิดช่องว่างให้โจมตีแม้เพียงเล็กน้อย
“เชื่อนาย..แต่ไม่เชื่อคนอื่น” ใบหน้าคมคลี่ยิ้มกว้าง “แต่พูดอย่างนี้ยอมรับว่ารักฉันแค่คนเดียวแล้วใช่ไหม?”
“...พ...พอเหอะ เวรเอ๊ย! อย่าให้ต้องพูดซ้ำซาก” คนเรามันจะทนความอับอายได้สักวันละกี่ครั้งเชียว ในชั่วยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้หากมีอะไรมาสั่นคลอนจิตใจอีกครั้งเขาคงทนไม่ไหวระเบิดตัวเองตายไปก่อนแน่นอน
“อือ..งั้นไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวฉันพูดเอง”
พูดอย่างเดียวพอว่า แต่หน้าหล่อที่ซุกเอา ๆ แบบนี้ไม่ช่วยให้ตายสบายขึ้นเลย
“ไหนเอามือถือมาดูซิ”
เอ่ยปากขอไปอย่างนั้นไม่ได้ตั้งใจรอคำอนุญาต อาทิตย์สบโอกาสตอนอีกฝ่ายเผลอล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงคนในอ้อมแขนแล้วหยิบวัตถุทรงเหลี่ยมในนั้นขึ้นมา ไม่ลืมจะลูบไปบนต้นขาผ่านเนื้อผ้าในกระเป๋าให้ปิ่นหยกสะดุ้งเล่นก่อนดึงมือกลับ
“......”
เจอกันครั้งแรกก็ให้มือถือมาเลย แม้จะไม่ใช่เครื่องรุ่นใหม่ราคาแพงอะไร เล่นบทแม่บุญทุ่มแบบนี้น่ากลัวจริง ๆ เขาลากนิ้วผ่านหน้าจอทัชสกรีน เบอร์ที่บันทึกไว้ในเครื่องมีเพียงเบอร์เดียวคือชื่อ ‘อันนา’ ดูแล้วน่าจะเป็นเครื่องใหม่ ซิมใหม่ แต่กลับไม่มีเบอร์อย่างอื่นเลยแม้กระทั่งโฆษณาหรืออะไรที่มักติดกับซิมมาด้วย คงจะลบทิ้งไปหมดแล้ว แบบนี้เหมือนเตรียมการไว้ตั้งแต่ก่อนมาเจอพวกเขาไม่ใช่แค่ให้เพราะอารมณ์ชั่ววูบหลังเจอหน้าปิ่นหยกอย่างที่เธอกล่าวอ้างแม้แต่น้อย
พี่อันตั้งใจจะเล่นอะไรอีก
“แกเอาไปเก็บไว้ก็ได้”
ปิ่นหยกก้มหน้าก้มตา แกะมือเขาออกแล้วหันไปรื้อหายาแก้ปวดในตู้ จับมันโยนใส่ปากก่อนจะกระดกน้ำตาม ใบหน้าเงยขึ้นจนผิวบริเวณต้นคอที่มีรอยจูบตรงนั้นตรงนี้ปรากฏชัดต่อสายตาทำเอาถึงกับต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาเพิ่งนึกได้ว่าชัดขนาดนี้พี่สาวตัวเองคงสังเกตเห็นแล้วแน่นอน
“ไม่เป็นไร” อาทิตย์โคลงศีรษะเบา ๆ พี่อันให้นาย”
“เอาไปคืนเขาก็ได้นะ ฉันไม่เคยใช้มือถืออยู่แล้ว”
“เก็บไว้นั่นแหละ พี่อันไม่เอาคืนหรอก”
“...อาทิตย์”
“ครับ?”
ปิ่นหยกขมวดคิ้ว คิดแล้วมันน่าแค้นใจ ไอ้ ‘ครับ?’ คำเดียวของคุณชาย ได้ยินทีไรก็ใจอ่อนทุกที
“คิดมากเปล่าวะ เอาไปขายต่อเลยดีไหม”
อีกฝ่ายยิ้มอ่อนโยนทั้งริมฝีปากและแววตา เสียงทุ้มนุ่มนวลนั้นทำเขาอุ่นวาบไปทั้งตัว
“ฉันเชื่อใจปิ่นหยก”
เขาแพ้ราบคาบ...แล้วจะให้หักหลังมันลงได้อย่างไร
......................................................................
......................................
.
.
.
.
...ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้?
คิมหันต์ผู้เก่งกาจ หลังถูกพี่สาวลากมาเป็นเพื่อนกินเค้ก(ซึ่งเขาคิดว่าเธอมีจุดประสงค์อื่นมากกว่านั้น)พร้อมกับพี่สาวของเพื่อนอีกคน ได้ร่วมเป็นสักขีพยานในความรักวุ่นวายปัญญานิ่มของคุณชายหน้ามึนและเพื่อนเกรียนขี้งกซึ่งเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน สารพัดจะช่วยพวกมันจนตกกระไดพลอยโจนได้มารับรู้ด้านมืดในตัวพี่สาวคนสวยของท่านชาย...คือความจริงไม่ถึงกับมืดมาก พูดใหม่ว่าเป็นด้านสีเทา ๆ ก็ได้ สุดท้ายโดนทิ้งไว้ที่ร้านเค้กเพราะคุณนายสิสิรบอกว่าจะกลับหอที่มหาวิทยาลัยพร้อมกับอันนา ปล่อยเขาหาทางกลับบ้านเอง...
ปล่อยหาทางกลับบ้านเองหรือ....? ตลกแล้ว เป็นอย่างนั้นก็ดีสิ
ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ในรถวีออสสีบรอนซ์ที่แอร์เสียจนต้องเปิดกระจกทำจมูกบานสูดมลพิษเคลือบถุงลมปอดเล่นอยู่ต่างหาก!
“พี่เอารถไปซ่อมเหอะ ผมลงตรงแยกหน้านี่แหละ” เขาชี้มือชี้ไม้ไปข้างทาง หลังจากสังเกตว่าพอมีที่จอดรถให้รีบเผ่นลงได้ก่อนน้ำในกายจะระเหยไปหมดจากความร้อนยามบ่าย “เดี๋ยวผมหารถกลับเอง”
ให้มานั่งรถแอร์เสียอย่างนี้เขายอมโดนปล่อยกลับบ้านเองดีกว่า ระยะทางไม่ได้ไกลกันมากมาย ปกติเขาก็เคยขี่มอเตอร์ไซค์มาสิงอยู่ที่ห้องพักปิ่นหยกเป็นประจำอยู่แล้ว ต่อให้เดินเท้าคงไม่ถึงกับเย็นย่ำน่าจะถึงบ้านแต่เขาไม่ใช่พวกถึกทุยกับเรื่องไร้สาระอย่างนั้นเหมือนกับเพื่อนรักหน้าเลือด รถเมล์หรือมอเตอร์ไซค์รับจ้างแถวนี้ไม่น่าหายากเย็นอะไร
“เหวย...พี่!” เขาร้องเสียงดังขึ้นเมื่อพบว่าแทนที่รถจะชะลอลงตามคำบอกกลับพุ่งฉิวไปข้างหน้าเร็วกว่าเดิมเสียอีก
อา...ลมตีหน้าดีจัง แต่นี่ไม่ใช่เวลามาเริงร่าเป็นหมาโต้ลมเหมือนไอ้ดุ๊กดิ๊กพันธุ์โกลเด้นอายุสองขวบกว่าที่ชอบยื่นหน้าออกจากกระจกรถของบ้านเขา ปัญหาคือคุณสารถีจำเป็นกำลังสับสนว่าคันเร่งเป็นเบรกอยู่หรือเปล่าจึงได้เหยียบเอา ๆ อย่างนี้
“จอดดิ จะลงแล้ว”
ไม่ตอบ...เป็นใบ้หรือไงวะ
“นี่!?” เขาลองเรียกให้หนวกหูเล่นอีกครั้ง แล้วก็ได้รับเสียงหงุดหงิดกลับมาในที่สุด
“เรียกดี ๆ! รู้ชื่อแล้วไมใช่หรือ”
คิมเผลอทำหน้าเซ็งหลังจากเหวอไปแวบหนึ่ง จะมาให้เรียกไพเราะเพราะพริ้งอะไรเยอะแยะ เป็นแค่น้องชายของแฟนของพี่สาวเพื่อน(อืม...หลายตลบดี)เท่านั้นเอง สรุปว่าพี่อันนามีแฟน และผู้ชายคนนี้เป็นน้องชายของแฟนคนดังกล่าวซึ่งโดนโทรตามมาพาเขากลับบ้านขณะที่สาวเจ้าเกาะแขนพี่สาวตัวดีหนีกลับหอกันซะงั้น น่ารักจริง ๆ
“จอดดี ๆ รู้ว่าเบรกอยู่ตรงไหนไม่ใช่หรื----เฮ่ย!”
เขาตั้งใจจะย้อน แต่พูดไม่ทันจบคันเร่งก็ถูกขยี้ลงไปอีกจนรถทะยานหวือหลังลอยไปกระแทกเบาะ ไอ้บ้านี่...จะรีบไปถวายบังคมยมบาลหรืออย่างไร
"เรียกดี ๆ พี่ภพครับ และไม่ชอบเด็กกวนตีน โอเคนะครับ...”
มีค้งมีครับ แต่น้ำเสียงนี่กะเชือดเขาคอขาดได้แล้ว ที่น่ากลัวคือคำปิดท้ายประโยคด้วยชื่อซึ่งทำให้คิมรู้สึกราวกับเลือดในกายหยุดไหลเวียนไปชั่วขณะ
“....น้องครีม"
เขาสะดุ้ง
"หมายถึงใคร!?"
"หมายถึงน้องครีมนั่นแหละ ชื่อครีมน่ารักดีนะ"
ชื่อเล่นน่าอัปยศซึ่งมีแต่พี่สาวทั้งสองของเขาที่กล้าเรียก(เพราะพวกเธอเป็นคนแผลงมาจากชื่อคีม)...คนคนนี้รู้ได้อย่างไร!?
"ชื่อคิม"
"อยู่บ้านพี่สาวเรียกครีมนี่"
หมอนี่รู้มากถึงขั้นสมควรตาย!
"กำลังสงสัยแล้วใช่ไหมว่ารู้ได้ยังไง"
อะไรบางอย่างในน้ำเสียงนั้นทำให้คิมรู้สึกวิตกขึ้นมาเป็นเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า 'ลางสังหรณ์' ซึ่งลางสังหรณ์ของเขานั้นไม่ใช่เตือนกันซี้ซั้ว ขอบอกว่าในหมู่คนใกล้ตัวเชื่อว่าเป็นรองแค่อุ่นใจคนเดียวเท่านั้น
"คิดว่าสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสินะ....?"
เด็กหนุ่มใจกระตุกวูบ ทำตัวรู้ดีอะไรนักหนา ใจคอจะรู้ไปถึงขี้แมลงวันที่ไหล่ซ้ายเขาเลยไหม!?
"แล้วก็กำลังคิดว่าจะรู้ไปถึงตำแหน่งขี้แมลงวันที่ไหล่ซ้ายเลยรึเปล่าเนี่ย...?"
“....เชี่ย.....!”
เขาหลุดสบถเสียงเบาหวิว เค้นออกมาได้คำเดียวจริง ๆ ตาเบิกกว้างแบบที่หากปิ่นหยกได้มาเห็นคงประทับใจมากจนต้องตบมือให้โดยมีเสียงหัวเราะหึ ๆ น่าขนลุกของอีกฝ่ายประกอบฉาก นึกถึงทำพูดของเพื่อนรักที่เคยได้ยินย้อนมาเข้าตัว
ไอ้เวรนี่เลี้ยงกุมารทองแน่นอน
คิมนั่งตัวแข็งทื่อมาตลอดทางจนถึงบ้านตัวเอง เห็นไอ้ดุ๊กดิ๊กเสนอหน้าเอาจมูกพยายามมุดประตูรั้ว น่าแปลกที่เขาไม่ได้บอกสักคำว่าต้องเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาตรงไหนแต่บุคคลลึกลับซึ่งอ้างตัวว่าชื่อพี่ภพก็พามาถึงจุดหมายได้ไม่มีสับสนทาง ถึงบ้านแล้วยังมีการหยิบบิสกิตถุงเล็กในรถตามลงมาโยนให้ไอ้หมาเลี้ยงเสียข้าวสุกที่ไม่รู้จักเห่ารถซึ่งไม่ใช่ของบ้านตัวเองสักแอะ
“ไง...ดุ๊กดิ๊ก”
เสียงทุ้มของคนแปลกหน้าเอ่ยทักทายโกลเด้นรีทรีฟเวอร์เนรคุณด้วยท่าทางเป็นกันเอง ปล่อยเจ้าของหมายืนอึ้งมองสัตว์เลี้ยงตัวเองเคี้ยวบิสกิตกรุบกรับทรยศต่อความไว้เนื้อเชื่อใจของเขาแหลกเละไม่มีชิ้นดี
กินเกลี้ยงแทบเลียไม้เลียมือไม่พอ ยังมีหน้ามากระดิกหางรับแขกอีกแน่ะ!
To be continued..
=========================================
พี่อัน...อูอา....(??)
แด่ผู้นิยมคิมหันต์ที่ชอบขโมยซีนอีกหนึ่งตอนค่ะ พี่ภพ....หึ ๆ ๆ
เอาออกมาเท่านี้ ยังไงภาคนี้คู่หลักก็ยังเป็นอาทิตย์ปิ่นหยกนะคะ สองสามตอนนี้ยกให้เป็นกรณีพิเศษ ตอนหน้าค่อยกลับมาที่คู่หลัก ^^
อยากเขียนเรื่องสมัยก่อนของคิมกับปิ่นหยกเหมือนกันว่าไปสนิทกันได้ยังไง ติดเอาไว้ก่อน
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านงาม ๆ ตอนนี้ไม่มีของแถมนะคะเพราะมีแค่รูปสองรูปเองเนื่องจากอัพถี่(ที่ถี่เพราะส่วนหนึ่งรู้สึกว่าตอนที่แล้วสั้นไปหน่อยด้วยล่ะ) ขี้เกียจรอไปดูใน fb ก่อนได้ค่ะ ^o^
:กอด1: :L2:
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
:z13: :z13:
---------------
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกน้องครีม เอ๊ยน้องคิม
โดนพี่อันนาเล่นเข้าให้ไง 55555555
ตอนนี้ปิ่นหยกกับอาทิตย์มีเบาๆ
แต่ก็แอบน่ารัก
มีหงมีหึงนะลูกเจี๊ยบ อัพเวลหรอออออ
-
ห๊ะห๊ะห๊ะะะะะ
พี่ภพนี่คือคู่แท้ของน้องครีมใช่หรือม่ายยยยยยยยยยยยยยยย *โดนคิมถีบ* :z6:
พี่อันนา ... ขอให้นิยามพี่ 3 คำค่ะ "สวย-สะ-หยอง" :a5:
หนูยังคงกลัวพี่อยู่ค่ะ ... หงึกๆๆๆ o21
รู้ว่ารักน้องชาย แต่ปิ่นหยกก็รักน้องชายพี่จริงๆ เหมือนกันนะ แง่มๆ
ว่าแต่พี่อันนารู้เรื่องที่เกือบจะได้ปิ่นหยกมาเป็นน้องชายมั๊ย 555
ถ้าพี่อันนารู้ ... ต้องเข้าใจได้แน่ๆ ว่าปิ่นหยกไม่ได้หวังเงินของอาทิตย์หรอก ถ้าหวังจริงๆ สู้ไปเป็นลูกของคุณพ่อมึนใหญ่เลยดีกว่า
ไม่ต้องตรวจดีเอ็นเอ ยังไงคุณพ่อมึนใหญ่ก็อยากจะได้ปิ่นหยกไปเป็นลูกอยู่แล้วตอนนั้น
แต่เพราะน้องปิ่นรักอาทิตย์น้า พี่อันนาอย่าเพิ่งขี้ระแวงไปเลย
เรื่องนี้มาต่อเร็วมาก เก๊ารักตะเองจังเลยยยยยย
สู้ ๆ น้าาาา :กอด1:
ระหว่างนี้จะหยอดกระปุกเตรียมตัวซื้อรวมเล่ม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (ออกแนวบังคับว่าให้รวมเล่มขาย)
-
พี่อันนา...น่ากลัวอะ
เป็นคาแรกเตอร์แบบที่ชอบ แต่ไม่อยากประสบพบเจอในชีวิตจริง...นึกแล้วสยองเกิน =v=
ถึงยังไงก็เถอะ ปิ่นหยกเป็นคนดีและจริงใจนาพี่อันนา อย่าโหด(?)กับว่าที่น้องสะใภ้เกินไปละ
และคุณภพกับน้องครีมเอ้ย!คิม ดูเหมือนคิมจะแพ้ทางอยู่เหมือนกันนะ XD
-
พี่ภพดูใช่เล่นนะเนี่ย ขนาดคิมเป็นเจ้าวางแผนนะ แสดงว่าเหนือคิมยังมีพี่ภพ :laugh:
-
พี่อันนาอย่าโหดนักเลย อาทิตย์ก็นะ สถานการณ์แบบนี้ก็เป็นลูกช่างอ้อน อ้อนปิ่นหยกจนรายนั้นละลายเหลวเป๋วครั้งแล้งครั้งเล่า ปิ่นหยกน่ารัก ชอบหลุดอะไรน่ารักออกมาอยู่เรื่อย แล้วอาทิตย์จะไม่หลงรักได้ยังไง
คิมจะเจอเนื้อคู่แล้ว ในฐานะคนเลี้ยวกุมารทอง(?)เหมือนกันนะ แต่พี่ภพน่ากลวจริง คงรู้เรื่องจากพี่สาวของคิมแล้ว แต่ดันเดาเวลาไหนคิมคิดเรื่องอะไรได้ด้วย นี่น่ากลัวเว่อ
-
เค้าก็เป็นพี่สาวนะชอบแกล้งน้องด้วย แต่แกล้งแบบปัญญาอ่อน ขำๆมากกว่า แกล้งน้องแบบอันนานี่ไม่เคยแฮะ :เฮ้อ:
จะพิสูจน์อะไรก็ทำไปเถอะ แต่ที่แน่ๆคุณพ่อน่าจะยินดีต้อนรับปิ่นหยกแน่ๆอะ :laugh:
ตั้งแต่ได้กันนี่ลูกเจี๊ยบเหมือนจะค่อยๆกลายร่างนะ :z1:
-
:L2:
-
กร๊ากกกกก .... น้องครีม :laugh:
-
หว๋าา หวังว่าเจ๊อันคงไม่แกล้งปิ่นหยกกับคุณชายหนักหรอกใช่ไหม
กำลังไปได้สวยทีเดียว อยากให้กุ๊กกิ๊กอิ๊อ๊ะกันก่อนอ้ะ ><
แล้วค่อยเครียดทีหลังได้ม่ะ ? 555
เรารู้แล้วๆ ว่าใครจะมาปราบพยศน้องคิม คึคึ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา
-
พี่อันแม่งสุดยอดเลย อย่าจัดหนักล่ะกันนะพี่
สงสารปิ่นหยกอ่ะ ส่วนคิมคำอฐิฐานอันแรงกล้าเริ่มมีผลและน้า
แอบอยากอ่านคู่คิมด้วยล่ะเทอออ
-
โอ๊ะ คู่ของคิมออกแล้ว คิมชื่อครีมด้วย ชื่อน่ารักไม่สมตัวเลยนะ 5555 ตัวจริงๆออกจะแสบซ่า
-
ชอบ..ไอ้พี่ภพของน้องคิมกิมจิจริงๆ ... สยบนังหนูคิมได้ด้วยแฮะ .. น่าสนใจๆ
พี่อันนา.. มีอะไรในใจรึครับ? อยากอยากรู้ซะแล้วสิ
อือ น้องชายของแฟนเพื่อนพี่สาว.. ดูยุ่งเหยิงนะครับ
ดุ๊กดิ๊กน่ารัก.. -_,- (ฟินน้องหมา)
-
ตอนแรกก็แอบคิดว่าพี่อันนี่อะไรนักหนาาา ปิ่นไม่ได้หวังรวยอะไรหรอกนะ
เพราะตอนที่ปิ่นเก็บอาทิตย์มาได้มันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้บ้านี่ลูกใคร
แต่ก็จริงอย่างที่พี่อันว่า ชีวิตจริงไม่ใช่ละครหลังข่าวที่พี่สาวพระเอกจะยิ้มรับแฟนน้องชาย แหม่... มันก็ต้องระแวงกันบ้าง
แต่พี่อันนี่จัดอยู่ในหมวด.... ระแวงแกมโกง
หือ? ไม่มีคำนี้เหรอ? เอาเป็นว่าน้องบัญญัติมันขึ้นมาใหม่แล้วกัน...
ระแวงแกมโกงไม่พอ ยังเจ้าเล่ห์โดยส่งน้องคิมตาชี้ไปให้กับคุณพี่ภพอะไรนั่นด้วย
ว่าแต่คุณพี่ภพอะไรนั่นมันเลี้ยงกุมารทอง? ไม่สิ... ไม่น่าจะเลี้ยงกุมารทอง แต่จริงๆ แล้วเป็นแวมไพร์ที่อ่านใจคนได้เหมือนเอ็ดเวิร์ดในทไวไลท์? ฮ่าาา ชักไปไกลเนาะคะ...
พี่ภพนี่สินะคะที่จะมาปราบน้องคิมตาชี้ของเรา ฮ่าๆๆๆๆๆ เออ แบบนี้ค่อยดูสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย
ปล. น้องก็เป็นพี่สาวคนโตเหมือนพี่อันนา แต่น้องไม่แกล้งน้องแบบพี่อันนานะคะ น้องจะเกรียนใส่เบยยยยยย
-
:laugh:พี่ภพตาโต วิสัยทัศน์กว้างไกล อวยกันเข้าไป
เพราะอยากให้นุ้งคิมได้แฟน
แบบที่ปิ่นหยกแช่ง
เอ้ย อวยพร :z2:
-
ตามอ่านทันแล้วสนุกมากปิ่นหยกกับไอ้ลูกเจี๊ยบน่ารักมากมาย
คิมก็เป็นเพื่อนที่น่ารักมาก..ถึงตอนนี้ที่ปิ่นหยกเคยแช่งคิมไว้ท่าทาง
กำลังจะกลายเป็นจริงแล้ว555
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: หนุก ๆๆๆ อยากอ่านเรื่องน้องครีมต่อ อิอิ
-
:-[ เนื้อคู่คิม เกิดแล้วใช่มั้ย ^^
-
:กอด1:
น้องครีมจะสมหวังแล้วนะ
-
อั๊ยยะ>///<ลุ้นคู่คิม
-
พี่ภพเป็นใครกันรึ๊ ?
-
น้องครีมมีเนื้อคู่แล้วววว
มึนเล็ก ยังคงความมึนต่อไปไม่หยุดยั้ง
-
อ๋าาาาาาาาา น้องครีม 5555555555
อุ้ย อยากรู้จังคู่นี้อะ พี่ภพน้องครีมเนี้ย ฮ่าๆ :laugh:
-
อั้ยย่ะ พี่ภพ ผู้ที่จะมากำหลาบน้องคิมของพี่ :o8: คึคึ ดูลีลาแล้ว มันส์ทีเดียว เค้าเรียกมวยถูกคู่
ส่วนพี่อัน :กอด1: :กอด1: รักเหมือนเดิม เพราะยังไง ลูกเจี๊ยบมันก็คือน้องชายคนเดียวของพี่
-
พี่ภพพพพพพพพพพพพพพพพ กับ น้องครีม กร๊าก โดนแล้ว คิมตาทิพย์ โดนซะแล้วววว
มีคู่กับเค้าแล้วนะตัวเธอ ~~~~~~~ :กอด1:
แม่ไก่กับไอ้ลูกเจี๊ยบบบบ น่ารักเหมือนเดิม :)))
พี่อันนาสุดสวแอบน่ากลัวนะ ฮ่าาาา อย่าแกล้งนู๋ปิ่นมากน๊าาาา
-
พี่อัน my idol ส่วนคิมคู่ของนายมาแล้วใช่มั้ย แถมลางสังหรณ์ดีกว่าน้องอุ่นใจอีกอะ
-
เอาแล้วไง คิม o18 คำพูดปิ่นหยกช่างศักดิ์สิทธิ์ จริงๆ o13
-
พี่อันนา พี่ยังไม่เคยได้รู้จักปิ่นหยกเลย ด่วนสรุปซะแล้วเหรอ
จริงๆ เจ้แกน่าจะคิดกับปิ่นด้านบวกนะ
เพราะว่าความจริงคือ อิเจี๊ยบมันมาเกาะแม่ไก่ ฮ่าๆๆๆ
เอาเถอะ อีกหน่อยพี่อันคงเข้าใจเองแหล่ะ เนอะ~
พี่ภพ โผล่ออกมาซะที ฮะๆ
ได้เห็นน้องคิมที่เป็นแบบนี้แล้ว สุขใจแท้เหลา~ ^^
จิ้มบวกค่าาาา
-
“สายตาแบบจะกลืนกินไปทั้งตัวเลย” อูยยย เพื่อนคิมพูดถูกที่สุดที่สุด สมเป็นเพื่อนซี้ปิ่นหยก
และผู้สังเกตการณ์อาทิตย์มาตั้งแต่แรก
พี่อันนาแอบไม่ไว้ใจเบา ๆ ก็เข้าใจนะ น้องทั้งคนก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา ว่าแต่พาใครมาปราบคิมเนี่ย
พี่ภพ คนนี้รึป่าวที่คิมต้องยอมแพ้ ทำไมเค้าคุ้นบ้านคิมจังล่ะ ต้องมีอะไรที่เรายังไม่รู้ รอติดตามชม
ชอบปิ่นหยกอาทิตย์เค้ากระเง้ากระงอดกัน อาทิตย์ก็หวงที่สุดตามประสาเค้าแหละ
ส่วนปิ่นหยกแบบน่ารักมาก ไม่หวาน แต่ก็ห่วงความรู้สึกตลอด อูย หลงนายเอกเรามากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
และแล้วคู่ของคิมก็ปรากฏ :mc4:
-
"น้องชายของแฟนของพี่สาวเพื่อน"
พี่ภพน่าจะเป็น
"น้องชายของแฟน ของเพื่อน ของพี่สาว"
หรือเปล่า???
-
น้องครีมเจอเนื้อคู่แล้วแม่นบ่ :laugh:
:กอด1: :L2:
-
เรียนคุณ RAINYDAY
เนื่องมาจากดิฉันจำเป็นต้องเขียนเรื่องเล่าส่งหน่วยงาน แต่มีฉากหนึ่งที่เขียนเองไม่ได้ พยายามเขียนเองแล้วแต่มันไม่อิน ซึ่งมันเป็นฉากที่ต้องสูญเสียมารดา
และเราก็เคยเข้าไปอ่านในเนื้อหาของคุณ และมันตรงกับที่เราต้องการจะสื่อ จึงขออนุญาตนำข้อความดังกล่าวไปใช้โดยไม่ได้ขออนุญาตคุณก่อน จึงกราบขออภัยมา ณที่นี้ด้วย และก็ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
-
ตอนที่แล้วพาร์ทลูกเจี๊ยบหน้ามึน จอมหื่น โรคจิต :laugh:
ถ้าปิ่นหยกได้ยินสิ่งที่อาทิตย์คิดคงห้ามเข้าใกล้ไปอีกนาน
เชื่อแล้วว่ารักจริง แต่ยังไงพี่อันก็ต้องทำหน้าที่พี่สาวที่ดี
ด้วยการทดสอบน้องสะใภ้ เอาใจช่วยปิ่นหยกเต็มที่
ว่าแต่ครีม เอ๊ย คิมเถอะ เจอคู่ปรับที่น่ากลัวซะแล้วสิเนี่ย
แต่เราว่าสมน้ำสมเนื้อนะ เหนือปิ่นหยกมีคิม เหนือคิมมีพี่ภพ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ภพ
ซาหลบดีกว่า
-
นั่น !! มาแล้ว พี่ภพ ?!?
ว่าที่ตัวขโมยซีนคนใหม่แหงๆเลย น้องครีมไม่รอดแน่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่อันแสดงความรักน้องได้....มาก
ว่าแต่
คู่ของน้องคิมเราออกมาแล้วซินะๆ
-
กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดอิลูกเจ๊ยบขี้หึง(แต่เค้าชอบนะ หุหุ)
แฮ่มๆ พี่ภพนี่คู่กะครีมมี่หรือป่าวววววนร๊า (โถ่วอิแสรดด ครีมเฉยๆก้อจะโดนถีบยอดหน้ายังจะเพิ่มมีมาทัมพ่อง : คิม)
[จิ๊กตัวคิมมานิดนึง คงไม่ขึ้นค่าตัวอิคิมชิมิคนเขียน] ฮาาาาาาาา น่ารักๆๆๆอ่าาา มาต่อๆๆๆๆนร๊าค่าาาาาาาาาาา :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ที่ คริมมม :laugh: บอกว่า ปิ่นไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนมาก่อนนี่เพราะ หนูปิ่นยังไม่เคยเงยหน้าขึ้นมามองโลกหรอกกกกกก ก้มหน้าก้มตาเรียนสุดๆ ขนาดนั้น o1 อย่าว่าแต่ผู้ชายเลย ผู้หญิงอ่ะ เคยรู้จักชื่อกะเค้าป่าวเถอะ :jul3:
อ่อ พี่อัน อย่าได้ห่วงเลย ปิ่นไม่มีทางหวังฮุบสมบัติหรอกเธอ ก่อนหน้านี้ อาทิตย์เป็นใครหนูปิ่น เค้ายังไม่รู้จักเล้ยยย :try2:
ถ้าอยากรวยจริงนะ มาสนทำไม คุณชายหน้ามึน สู้ทำเนียนไปเป็นลูกชาย คุณท่านหน้ามึน ไม่ดีกว่าเราะ :z12:
-
ตัวละครใหม่อีกหนึ่งมาแล้ว พี่ภพ ^^
ท่าทางเอาเรื่องแต่อ่านแล้วมึนเล็กน้อยค่ะ 55
-
55555 สงสัยคำแช่งจากปิ่นหยกจะเป็นจริง ให้คิมมีแฟนเป็นผู้ชาย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh:พี่ภพผู้สยบคิม 555
-
พี่อันแกล้งอาทิตย์ได้น่ากลัวจริงๆ แต่ตอนนี้คิมแย่งซีนเบาๆ พี่ภพคนนั้นรู้สิ่งที่คิมคิดด้วย หรือพี่ภพจะเป็น...
-
ชอบเรื่องนี้ตามอ่านทันแล้ว :mc4:
แล้วตกลงพี่ภพเป็นใคร??ฟังคิมอธิบายแล้วงงมาก
-
รอติดตามตอนต่อไป 5555
-
ปิ่นหยกก็ยังหวานเบาเบา :L1:
-
รอจ้า
-
พี่อันจะพิสูจน์อะไรก็ช่วยสงสารปิ่นหยกด้วยนะคะ :3123:
ในที่สุดคู่ของคิมก็ปรากฎ :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลง
><
-
อูวววว เจ๊อันแอบร้ายอ่ะ แต่ก็ไม่แปลกอยู่ในบ้านที่มีความมึน อบอวลลอยตลอดดด
วิชาก็ต้องแก่กล้าเป็นธรรมดา :m20:
แต่ไม่เป็นไรหรอก แม่ไก่เราชนะเลิศ :a1: ขนาดพ่อมึนใหญ่ก็ยังเคยประลองกันมาแล้ว หายห่วง
กี๊ซซซซซซซ ชักอยากกลับไปโหวตใหม่ พี่ภพพพพพพพพพพพพพพพพพ :o8:
และแล้วด้วยแรงอธิษฐานจากดาวแม่ไก่ก็เป็นจริง o18 o18
-
น้องครีม....น่ารัก ~
พี่ภพนี่....น่าสนใจ ~ :กอด1:
-
เอ่อ พี่อันจะทดสอบยังไงหว่า แต่อย่าใจร้ายกับหนูปิ่นของฉันก็แล้วกัน :angry2:
ส่วนไอเจี๊ยบผู้น่าสงสารก็ยังก็ยังคงความหวานและหึงได้ดี เยี่ยม :จุ๊บๆ:
แต่ตอนนี้ฉันขอกรีดร้องพร้อมตีลังกาหน้า แล้วก็ตีลังกาหลังให้กับพี่ภพนะคะ อร๊าย ชอบมากค่ะ :z9:
-
:laugh: นั่น คู่นี้มันมีอะไรอยู่ในกอไก่นะ
คำสาปแช่งของปิ่นส่งผลเร็วจริงๆ
-
ว่าจะเม้นคู่หลักซะหน่อย
แต่ดูเหมือนคู่คิมจะฮาไม่น้อยกว่าซะแล้ว
5555555555555
-
โอ้วววว น้องครีมพี่ภพนี่ท่าจะมันแหะ
-
อันนา ผู้หญิงคนนี้ ร้ายกราจยิ่งนัก "ตะกูลนี้มัน มีแต่คนที่ _ _" o18
เนื้อคู่สินะ หึ หึ สมน้ำสมเนื้อกะนู๋คิมของเจ๊เป็นที่สุ๊ดดดด ยอดนักสืบ ปะทะ ยอดกุมารทอง :laugh:
P.S. แย่งซีนเต็มๆ ซีนนี้ยกให้นู๋คิมเลย ///><"
-
พี่ภพ คู่ของน้องครีมใช่มั้ยยย 555
พี่อัน แอบร้ายน่ะเนี้ยย จะทำอะไรเเม่ไก่นะค่ะ
-
อู้วววว พี่ภพ...น้องครีม!! ......
อิอิ ในที่สุด
-
เข้ามารอ :a11:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน"
CHAPTER 46 – วันชื่นมึนสุข
เสียงเรียกเข้าติดเครื่องดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ตั้งแต่ได้มันมาก็ไม่เคยมีใครคิดเปลี่ยนใหม่ให้สมกับเป็นเด็กวัยรุ่น ปล่อยใช้เสียงเดิมซึ่งถูกตั้งค่ามาแต่แรกอยู่อย่างไรก็อย่างนั้นด้วยทำหน้าที่แค่รับสายจากคนเพียงคนเดียว
“สวัสดีครับพี่อัน”
เงียบไปครู่ใหญ่จนเขาเกือบกดตัดสายหากไม่ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากอีกฝั่งเสียก่อน
“ทำไมเป็นอาทิตย์รับอีกแล้วล่ะ ตกลงเครื่องนี้ของใครเนี่ย?”
“ปิ่นหยกไม่ชอบพกโทรศัพท์ครับ”
“รู้ใจกันจริงน้องรัก”
“รู้มากกว่าที่พี่อันคิด”
หญิงสาวเงียบไป ทิ้งเวลาให้สมองได้อัพเดทข้อมูลล่าสุดว่าน้องชายหน้ามึนของเธอซึ่งไม่เจอกันนานเดี๋ยวนี้ปากคอเราะร้ายกว่าเดิมแบบก้าวกระโดด “น้องปิ่นล่ะ?”
“ไม่อยู่ครับ”
“ไปไหนแล้ว?”
ไปไหนอย่างนั้นหรือ...?
อาทิตย์เหลือบมองร่างโปร่งบนเตียงที่กำลังหลับพริ้ม ขนาดเสียงโทรศัพท์ดังอยู่ตั้งนานก็เพียงแต่ปรือตาขึ้นมอง เห็นเขารับสายแล้วก็ฟุบลงหลับต่อเป็นตายอย่างตั้งอกตั้งใจประหนึ่งเป็นวาระแห่งชาติ ท่าทางคงหมดแรงจริง ๆ
ภาพตรงหน้าทำเขาถึงกับเผลอลอบยิ้มกับอากาศ เวลาแบบนี้ช่างน่าฟัดที่สุด
“....ไปทัวร์แดนสนธยา...มั้งครับ”
พูดจบก็หัวเราะออกมา เสียงพ่นลมแผ่วเบาดังแว่วไปถึงปลายสาย และเขาได้รับเสียงพ่นลมกลับมาจากพี่สาวเช่นกัน หากแต่มันเกิดจากการถอนหายใจไม่ใช่หัวเราะ
“เฮ้อ...พี่เป็นห่วงจริง ๆ นะเนี่ย”
“ห่วงอะไรหรือครับ”
“ห่วงว่า...” เสียงหวานเอ่ยทีเล่นทีจริง “อาทิตย์จะทำอะไรน้องปิ่นของพี่”
“ของผม” เขาช่วยแก้
มุมปากหญิงสาวยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินน้องชายเอ่ยย้ำแบบเดียวกับที่ได้เจอกันก่อนหน้านี้ สวนกลับมาอย่างไวเชียวให้ตาย “พี่ถามหน่อยได้ไหมว่ามาอยู่ด้วยกันได้ยังไง”
“ผมตามเขามา”
“ไม่กลัวโดนเขาหลอกหรือ”
“เขารักผม”
เต็มปากเต็มคำ ไร้ร่องร่องความลังเลในน้ำเสียง คำพูดนั้นหนักแน่นเสียจนเธอถึงกับคล้อยตามวูบหนึ่ง บางทีอาทิตย์ก็มีความมั่นใจในตัวเองเกินมนุษย์มนาไปบางเรื่อง
หรือเป็นเพราะเธอยังเข้าใจเด็กพวกนี้ไม่พอ?
สิ่งที่ได้รู้จากคิมหันต์ไม่ช่วยให้เธอกระจ่างกับที่มาที่ไปในความสัมพันธ์ของพวกเขานักเพราะเจ้าเด็กผู้ช่วยตัวแสบนั่นดูจะพูดจากั๊กตรงนั้นตรงนี้ไว้เหลือเกินจนน่าหมั่นไส้ หากมีเวลาเล่นด้วยคงน่าสนุกดีแต่เธอไม่ได้ว่างขนาดนั้นจึงไหว้วานสามภพผู้เป็นน้องชายคนรักของเธอให้ช่วยสักหน่อย พ่อคนนี้ก็ยียวนไม่แพ้กันน่าจะสมน้ำสมเนื้อเหมือนมวยถูกคู่ ต่อให้เอาข้อมูลอะไรเพิ่มเติมจากคิมหันต์ไม่ได้เลยอย่างน้อยก็น่าจะกันเจ้าตัวออกไปได้ระหว่างที่เธอมาแทรกแซงน้องชายที่รักและรูมเมทผู้น่าสงสัย
“แล้วอาทิตย์รักเขาไหม?”
“รัก...” เขากรอกเสียงใส่โทรศัพท์ แต่นัยน์ตาฉายแววอ่อนโยนทอดไปยังร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงราวกับไม่ได้กำลังตอบคนในสาย
“รักมาก ๆ ครับ”
หญิงสาวฟังแล้วผิดสังเกตถึงกับกระแนะกระแหนออกมา “เสียงอย่างกับเมากัญชา” และเขาก็ทำเพียงหัวเราะกลบเกลื่อน
“พี่อันสบายดีหรือเปล่าครับ”
“หือ?”
“ผมรักพี่อันนะ”
โอ้...โดนหนุ่มหล่อบอกรักทางโทรศัพท์ เธอควรดีใจ
“พี่ก็รักอาทิตย์จ้ะ”
“คิมบอกพี่อันยังรักกับแฟนดี ไม่ได้สนใจปิ่นหยกจริง ๆ หรอก”
อันนากัดริมฝีปาก เจ้าเปี๊ยกหัวทองนั่นเล่นเธอแล้วไง
“เขาเป็นแฟนผม” อาทิตย์พึมพำไม่รอให้อีกฝ่ายพูดแทรก ปิ่นหยกยอมหรือยังก็ไม่แน่ใจแต่เขาจะเหมารวมเสียรู้แล้วรู้รอดเพราะถามทีไรก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบตรง ๆ เสียที แถมยังไล่เขาไปไถนาบ้าง ไปให้นกเอี้ยงเลี้ยงบ้างอยู่นั่นแหละ
“ถึงจะรักพี่อัน แต่ผมไม่ยกปิ่นหยกให้แน่นอนครับ”
หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรออกไป เอานิ้วม้วนผมตัวเองเล่นไปมาขณะที่เหม่อมองออกไปนอกระเบียงห้องพักด้วยสายตาครุ่นคิด สองพี่น้องฟังเพียงเสียงความเงียบผ่านสัญญาณโทรศัพท์อยู่ครู่ใหญ่จนผู้เป็นน้องชายเอ่ยนุ่มนวลขึ้นมา
“ดึกแล้ว ช่วงนี้ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเยอะแล้วก็ทำงานด้วย แค่นี้ก่อนนะครับพี่อัน”
อันนาพยักหน้าน้อย ๆ กับลมฟ้าอากาศราวกับว่าอีกฝ่ายจะสามารถรับรู้อากัปกิริยาของเธอได้ ริมฝีปากอิ่มแบบเดียวกับน้องชายคลี่ยิ้มละไมเมื่อลมหนาวโชยเอื่อยมาต้องใบหน้า นั่นใช่น้องชายของเธอจริงหรือเปล่า...? อ่านหนังสือเตรียมสอบ? ทำงาน....? ไม่ยักรู้ว่าอาทิตย์ทำอะไรอย่างนั้นเป็นด้วย หากคุณพ่อมาได้ฟังคงดีใจไม่น้อย
“สู้ ๆ น้องรัก....” เธอกระซิบ ไม่รู้อีกฝ่ายจะได้ยินไหม
“ฝันดีจ้ะ”
“ฝันดีเช่นกันครับ”
เขาเอ่ยทิ้งท้าย รอจนเธอวางสายไปเอง นั่งมองเครื่องมือสื่อสารจากพี่สาวอยู่เนิ่นนานกระทั่งแสงจากหน้าจอหรี่ลงและดับไปในที่สุด ระแคะระคายขึ้นมาว่าพี่สาวตัวเองคงไม่ได้คิดแย่งปิ่นหยกไปอย่างที่กล่าวอ้างในเมื่อคนรักตัวเองก็มีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ฟังจากคิมก็ดูรักกันดี จะว่าอยากกีดกันพวกเขาก็ไม่เชิง พฤติกรรมและระบบความคิดของเธอช่างชวนให้สับสนอย่างที่ไม่กี่คนจะทำอย่างนี้กับเขาได้ ขนาดตอนอยู่ด้วยกันทุกวันยังรับมือลำบาก ไม่เจอกันนานก็ยิ่งแล้วใหญ่
เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจด ๆ จ้อง ๆ อีกครั้ง กดเลือกดูข้อมูลการใช้งานย้อนหลัง เบอร์ที่โทรเข้ามามีเพียงเบอร์เดียวของคนที่เพิ่งวางสายไปดังคาด มีสายไม่ได้รับอีกหลายสายไปจนถึงข้อความเตือนว่ามีคนโทรเข้าระหว่างที่แบตเตอร์รี่หมดและปิ่นหยกคงลืมชาร์จ(หรือบางทีอาจไม่คิดชาร์จเพราะเปลืองไฟ) ไม่รู้ปิ่นหยกคุยอะไรกับพี่สาวของเขาไปบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเชื่อใจอยู่เต็มเปี่ยมว่าอีกฝ่ายจะไม่มีวันหักหลังเขา
เสียงพลิกตัวของคนบนเตียงดึงให้อาทิตย์หลุดจากภวังค์ ดวงหน้าสงบนิ่ง คิ้วเรียวซึ่งมักขมวดมุ่นไว้อยู่เสมอคลายออกดูไร้ซึ่งความกังวล น่าให้หลับปุ๋ยอย่างนี้อยู่หรอกในเมื่อวันนี้ทั้งวันยุ่งจนแทบไม่มีเวลาพัก
ลำพังงานประจำที่ร้านอย่างทุกทีคงไม่เท่าไร แต่เข้าใกล้ปลายปีนายจ้างของพวกเขาเกิดปิ๊งไอเดียอยากแต่งร้านใหม่ขึ้นมาเตรียมพร้อมรับช่วงเทศกาลที่กำลังจะมาถึง จึงต้องมีออกแรงขนย้ายเฟอร์นิเจอร์และข้าวของกันให้วุ่นวายตั้งแต่บ่ายจนมืดสายตัวแทบขาด แถมปิ่นหยกก็ทำตัวบ้าพลังยกนั่นยกนี้ไม่ได้เจียมสังขาร สุดท้ายอาบน้ำเสร็จก็มานอนแผ่หมดท่าบ่นหงุงหงิงเรื่องปวดไปทั้งตัวจนเผลอหลับ พรุ่งนี้ตื่นมาเดาว่าคงเปลี่ยนหัวข้อเป็นบ่นเรื่องหนังสือหนังหายังไม่ได้แตะ
เด็กหนุ่มลุกขึ้นช้า ๆ รู้สึกราวกับได้ยินเสียงตัดพ้อของกล้ามเนื้อดังระงมทั่วร่าง วันนี้แค่เมื่อย แต่พรุ่งนี้คงปวดหนักทีเดียว ทำงานพอ ๆ กันเขายังเป็นแบบนี้ แล้วอย่างปิ่นหยกซึ่งโครงสร้างร่างกายเสียเปรียบกว่าตั้งเยอะจะขนาดไหน คิดไปพลางจับจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา อากาศยามดึกเริ่มเย็นแต่ปิ่นหยกกลับสวมเพียงเสื้อยืดเนื้อบางเหมือนทุกที ผ้าห่มที่มีก็ใช่ว่าจะหนา เป็นคนไม่ค่อยสนใจดูแลตัวเองเอาเสียจริง ๆ
เขาเบียดตัวแทรกบนที่ว่างของเตียง เตียงเดี่ยวคับแคบจนผลัดกันนอนดิ้นโดนถีบหล่นเตียงมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งพวกเขา(ความจริงแล้วอาจเป็นเขาคนเดียว)ก็ยังดื้อดึงจะนอนเบียดกันอย่างนี้ มือยกขึ้นดึงผ้าห่มคลุมถึงลำคอร่างซึ่งนอนตะแคงอยู่ตรงหน้าแล้วรวบตัวเข้ามากอดไว้หลวม ๆ ละเลยสัญลักษณ์รูปแบตเตอร์รี่บนหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงเรียกร้องว่าพลังงานใกล้หมดเต็มที อีกไม่นานคงดับไปเองแต่เขาไม่นึกอยากเอามันไปชาร์จ ปล่อยทิ้งไว้จนหมดไปเลยก็ดีไม่ต้องเปลืองค่าไฟซึ่งปิ่นหยกควรให้รางวัลเขาด้วยซ้ำ
ปิ่นหยกเพียงแต่ปรือตามองกลับมาท่าทางสะลึมสะลือตอนที่มีอีกร่างเข้ามาแนบชิด ก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความรู้สึกตัวกับห้วงนิทราซึ่งอย่างหลังคงมีอิทธิพลมากกว่า เพราะชั่วไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเจ้าตัวก็ทำสิ่งที่หากยังมีสติครบถ้วนสมบูรณ์คงไม่ทำแน่นอนด้วยการเบียดตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่น ซุกใบหน้ากับแผ่นอกกว้างเหมือนลูกแมว ก่อนทุกสรรพสิ่งรอบตัวจะนิ่งงันราวกับเวลาถูกหยุดไว้เพียงแค่นั้น
“...น่ารัก”
อาทิตย์อดไม่ได้จะงึมงำออกมา แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นด้วยจังหวะเร็วขึ้นคือเสียง “...อือ...อ..” มาจากดวงหน้าซึ่งซุกกับอกเขาอยู่ ไม่รู้ตอบกลับมาจริง ๆ หรือเพียงแค่คำละเมอของคนที่ยังหลับใหล...และนั่นทำให้เขาถึงกับเผลอยิ้ม
หากมีกระจกอยู่ตรงนี้เขาคงได้รู้บ้างว่ารอยยิ้มตัวเองที่มีให้คนตรงหน้านับวันก็ยิ่งอ่อนโยน
ใบหน้าคมคายก้มลงสูดกลิ่นแชมพูอ่อน ๆ บนเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม น่าแปลกที่อากาศเย็นเยือกยามราตรีไม่ทำให้รู้สึกหนาวสักนิด กลับมีเพียงความคาดหวังอยากจมดิ่งในความมืดมิดอันเงียบงัน พร่ำภาวนาให้รัตติกาลนี้ยืดยาวออกไปตราบนานเท่านาน..
“รักนะครับ”
ลมหายใจผ่อนออกเชื่องช้า พร้อมกับที่ลมร้อนจากปลายจมูกอีกฝ่ายก็ถูกเป่ารดลงบนแผ่นอกเขาด้วยท่วงทำนองสอดประสาน ทุกพยางค์ซึ่งได้พร่ำบอกสื่อความหมายชัดเจนตามที่เคยย้ำนักหนาไม่รู้หน่าย
“ไม่ว่าพี่อันจะพูดอะไร จำไว้อย่างเดียวว่าฉันรักนาย”
คล้ายจะอุปาทานไปว่าได้ยินเสียง “...อือ...” แผ่วเบาตอบกลับมาอีกครั้ง
.....................................................................
................................................
.
.
.
.
ย่างเข้าเดือนพฤศจิกายน ยังอยู่ในช่วงปิดเทอมหลังมรสุมสอบปลายภาคเสร็จสิ้น ฤดูหนาวเอ่ยคำทักทายด้วยสายลมเย็นเยียบคลอเคลียผิวกายและเช้านี้อากาศดูจะหนาวขึ้นกว่าทุกวันที่ผ่าน แม้หลายคนมักปรามาสไว้ว่าสยามเมืองร้อนจะหนาวจริงจังได้สักกี่วัน แต่ไม่กี่วันที่ว่าสำหรับห้องพักซึ่งไม่มีน้ำอุ่นและเจ้าของห้องทั้งสองต้องแซะตัวเองขึ้นจากเตียงตั้งแต่เช้ามืดในเวลาที่แสงตะวันอบอุ่นยังไม่ฉาบแผ่นฟ้านั้นไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะเลย
ไม่น่าหัวเราะสักนิด....หากไม่มีปิ่นหยกยืนสั่นหงึก ๆ ควงแปรงสีฟันแทบจะทะลวงปากตัวเองด้วยล้มเหลวในการควบคุมมือไม่ให้สั่นอยู่ที่ระเบียงอย่างนี้
“อ๋ำอ้าอะไอ!?(ขำบ้าอะไร!?)”
เขาไม่ตอบ...และไม่หยุดหัวเราะ แล้วยังไม่ได้ทำตัวเรียบร้อยด้วยการยืนเฉย ๆ ให้ปิ่นหยกแปรงฟันไปส่งสำเนียงก่นด่าฟองเต็มปากไปอีกต่างหาก
“อ่อยเอ๊ยยย!!!(ปล่อยเว้ย)” อีกฝ่ายโวยวาย พยายามแกะมือเขาออกจากเอวโดยที่มืออีกข้างก็ยังไม่ปล่อยจากแปรงสีฟัน
“อะไรนะ?...อ่อยเอ๊ย? ปิ่นหยกต่างหากที่ชอบอ่อย”
สุดท้ายก็เป็นปิ่นหยกที่อดรนทนไม่ไหวจนหันไปบ้วนฟองทิ้งลงอ่างล้างหน้าของระเบียงเพื่อจะได้กล่าวสรรเสริญคุณงามความดีเขาในฐานะคุณแฟนแสนดีได้เต็มปากเต็มคำ(เขายกสถานะตัวเองเรียบร้อยก่อนได้รับคำอนุญาตจากปิ่นหยกตั้งแต่คุยกับพี่สาวคืนนั้นแล้ว)
“เลว! ใครอ่อยแก!”
“นาย” เขาเถียง “ดูสิ หนาวอย่างนี้ก็ยังใส่แต่เสื้อยืดคอกว้าง”
แล้วก็โดนศอกถองมาหนึ่งทีด้วยรัก “..คอมันย้วยเว้ย!”
“นั่นไง ยอมรับแล้ว” อาทิตย์ยิ้มกริ่ม ยิ่งลมเย็นเยียบโชยขึ้นมาต้องผิวก็ยิ่งกอดร่างโปร่งในอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก ทำตัวเป็นอุปสรรคเต็มที่ในการบ้วนน้ำล้างปากของอีกฝ่ายซึ่งขอจบการแปรงฟันไว้แต่เพียงแค่นั้น “เสื้อผ้าอย่างนี้เห็นแล้วใจสั่นนะครับรู้ไหม”
ปิ่นหยกอยากเอาด้ามแปรงจิ้มลูกตาหรือไม่ก็ยัดจมูกมนุษย์หน้ามึนซึ่งเกาะหลังเขาหนึบหนับนี่เหลือเกิน ในเมื่อคนที่ต้องตัดพ้อว่าใจสั่นควรเป็นเขาต่างหาก นับวันยิ่งรู้สึกเหมือนจะเป็นโรคหัวใจเข้าไปทุกที ไอ้อาการคลุกวงในนัวเนียอย่างนี้ทำเขาหวิดจะโดนปล้ำวันละสามสี่หนจนต้องจับท่านชายมานั่งบังคับทำสัญญาว่าห้ามลวนลาม หยุดกระทำการล่วงละเมิดทางเพศพร่ำเพรื่อและงดเว้นการสอดใส่สิ่งใด ๆ เข้ามาในช่องทางสงวน
นึกย้อนอดีตไปได้แค่นี้ก็รู้สึกอับอายคล้ายจะระเหยหายไปกับสายลมหนาวเสียรู้แล้วรู้รอด ตอนนั้นต่อรองไปมาแทบทะเลาะกันตายกว่าจะได้ข้อสรุปว่าลูกเจี๊ยบหื่นกามจะยอมลด(และเขาโวยวายว่าไม่ใช่แค่ลด แต่ต้อง ละ เลิก)ความพยายามจะปล้ำ แต่ขอผ่อนผันเรื่องกอดจูบลูบฟัดเหมือนเดิม...
...ทว่าเหตุใดดูคล้ายมันจะมากกว่าเดิมอย่างกับจะชดเชยเรื่องห้ามปล้ำ ไม่นับมหากาพย์หัตถาครองพิภพบางครั้งบางคราวในวันที่งานไม่ยุ่งอีก บ้าฉิบ! นี่มันใช่สิ่งที่เด็กมัธยมปลายเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยพึงกระทำกันไหม!?
ข้อตกลงวุ่นวายพวกนี้คงไม่เกิดหากไม่ใช่เพราะหลังจากเสียประตูไปครั้งแรกก็มีครั้งที่สอง...สาม...ส— ช่างเถอะ...ตามมา
ตลอดสองสัปดาห์หลังจากนั้นดูลูกเจี๊ยบกลายพันธุ์จะได้ใจทำเขาเรียนหนังสือแทบไม่รู้เรื่อง คิมหันต์ผู้เคยเป็นที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ก็ติดธุระลึกลับโน่นนี่บ่อยเหลือเกินจนไม่ค่อยได้คุยกันยาว พี่สาวคนสวยของท่านชายโทรมาบ้างแต่ไม่บ่อยนักด้วยเหตุที่ว่าเธอก็กำลังยุ่งกับการเรียนและธุรกิจของตัวเองอยู่และส่วนใหญ่เขามักไม่ได้รับ ไหนจะต้องเตรียมสอบ ไหนจะประสิทธิภาพการทำงานที่ตกลงฮวบฮาบอย่างมีนัยสำคัญจนต้องเปิดอกคุยกันจริงจังกับท่านชาย...ซึ่งคงต้องเรียกว่าเป็นการเปิดอกทั้งในเชิงรูปธรรมและนามธรรม
เปิดโจ่งแจ้งอล่างฉ่างกันทีเดียว เสียท่าไปอีกหนึ่งครั้งกว่าจะยื่นคำขาดได้สำเร็จว่าถ้ายังทำตัวเป็นลูกเจี๊ยบดื้อแพ่งเรื่องจะเป็นคุณแฟนบ้าบออะไรนั่นก็เลิกคิดไปได้เลย
และความปากไวครั้งนั้นทำให้ถูกมนุษย์หน้ามึนจอมฉวยโอกาสใช้แทนคำตอบรับเป็นแฟนกันจนตอนนี้นี่เอง
“หน้าแดงจัง...หนาวหรือครับ”
“ร้อนมั้ง!”
บางทีอาจไม่ใช่คำประชด เพราะคางที่วางพาดไว้บนไหล่ทำเขาเริ่มร้อนวูบวาบไปทั้งตัวบอกไม่ถูก
“ร้อนก็ถอดเสื้อ”
ไม่พูดเปล่า มีจะช่วยถอดด้วย พ่อคนดีศรีสยามควรค่าแก่การสตัฟไว้กราบไหว้บูชา!
“บ้าเรอะ! อากาศหนาวจะตายหองแล้ว!”
“หนาวก็กอดกัน”
หน้ามึนบัดซบ! เดี๋ยวปั๊ดจับโยนลงจากระเบียงมร่างเลย!
To be continued…
=============================
เบา ๆ นะคะตอนนี้ พี่อันก็ยุ่ง ไม่มีเวลามาป่วน คิมหันต์ก็ยุ่ง(ยุ่งเรื่องอะไร?) ปล่อยพระเอกนายเอกเขาสวีทกันไปก่อน XD
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ
ปล.อยากจะกราบกรานคนอ่านงาม ๆ ที่ช่วยโหวตเมื่อรอบแรกจนเรื่องนี้ได้มีโอกาสไปโผล่ในหัวข้อนิยายฮาด้วย
ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกขอบคุณยังไงค่ะ เพราะเดิมก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ได้เป็นเรื่องที่มีคนรู้จักเยอะแยะ มาได้ถึงขั้นนี้ก็ปลื้มสุด ๆ ไม่เอาอะไรละ ขอบคุณมากจริง ๆ อีกครั้งนะคะ จะพยายามอัพบ่อยเท่าที่โอกาสจะอำนวยเลยค่ะ ^o^
บังคับรับกอด(อีกแล้ว) 555
:กอด1: :man1: :L2:
ของแถมรีพลายถัดไปค่ะ หลังจากตอนที่แล้วเบี้ยว ฮาา
ปล.จะกระซิบว่าโหวตคู่บนหัวกระทู้นี้เราตั้งค่าให้เปลี่ยนโหวตได้ล่ะค่ะ เผื่ออ่านไปแล้วเปลี่ยนใจทีหลัง 555
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
ของแถมรอบนี้ขอเริ่มที่ผังเครือญาติ(?)นี้ก่อนนะคะ
เพราะตอนที่แล้วเห็นบ่นว่างงกันหลายคนว่าพี่ภพเป็นใคร คนเขียนแอบพูดไม่รู้เรื่อง ฮาาา
อนึ่ง พี่ภพชื่อจริงชื่อ "สามภพ" ค่ะ ข้อมูลอื่น ๆ ยังไม่เปิดเผย
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/598684_430715260321696_1158359062_n.jpg)
ตามนี้ค่ะ...หรือจะยิ่งงงหนักไม่รู้สิ 555
ไอ้ดุ๊กดิ๊ก โกลเด้นรีทรีฟเวอร์เห็นแก่กินที่ทรยศเจ้าของ
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/292891_429860813740474_140497185_n.jpg)
พี่สาวคิม สิสิร (อ่านว่า สิ-สิ-ระ ค่ะ)
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/416839_430022330390989_1422291014_n.jpg)
พี่ภพ (อันนี้แค่คร่าว ๆ อาจมีเปลี่ยนแปลงอีกเล็กน้อย)
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/314153_430065840386638_1440964376_n.jpg)
หมีกริช แอบเห็นมีคนบ่นคิดถึง =////=
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/155384_430375193689036_54050244_n.jpg)
ปิดท้าย...ด้วยอะไรที่ลูกเจี๊ยบเฝ้าฝันถึง (ฮา)
(https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/546923_429620733764482_629835562_n.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ ^o^
-
ชอบอาทิตย์เวลามองปิ่นหยกหลับ
เขารักกันเน๊าะๆๆๆๆๆๆ อิจฉาและดีใจด้วย
ประโยคที่ว่า "เขารักผม" แค่อ่านแต่รับรู้ได้ถึงความหนักแน่น
ในน้ำเสียงเลย พี่อาทิตย์ >_____<
-
ดูมึนจะชื่นมื่นมาก หมั่นไส้ขึ้นมาเล็กๆ(?)
ชอบตอนที่พี่อันนาทักว่าเสียงเจี๊ยบเหมือนเมากัญชา...แก้ให้ถูกต้องเป็นเจี๊ยบเมารักปิ่นหยกมากกว่า (ฮา)
อยากรู้แล้วว่าพี่อันนาจะเข้ามาป่วนยังไง ผู้ช่วยคิมก็ดูยุ่งๆด้วยสิ
-
ชอบตอนอาทิตย์มองปิ่่่นหยกหลับที่สุด โรแมนติกมากกกกก
ึึความจริงใจของอาทิตย์นี่คนอ่านแพ้มาก ๆ ค่ะ น่ารักสุดอ่ะ
รักครับ รักมากๆ บอกกับพี่สาว ๆ ตรง ๆ น่ารักเกิ้น
บทจะหน้ามึนก็สุดติ่งอ่ะ ไม่ว่าปิ่นหยกก็ต้องโดนกอดว่างั้น 555
:pig4:
-
อบอุ่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อุ่นไปถึงหัวใจเลย :กอด1:
ช่วงนี้คุณคิมยุ่งซินะ ยุ่งอยู่กับพี่ภพซินะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักที่สุดอ่ะ สองคนนี้ :impress3:
-
ลูกเจี๊ยบมีแต่ได้กับได้ หึหึ
-
ความรู้สึกที่อาทิตย์มีต่อปิ่นหยก
มันอบอุ่นมากก อ่านแล้วรู้สึกเลยว่ารักมาก ๆ
จะหนาวหรือร้อน
ก็มีแต่ได้กับได้เนอะอาทิตย์เนอะ ^^
-
หมั่นไส้ลูกเจี๊ยบอ่ะ
หวานเว่ออออ :-[ :-[ :-[
-
o22 o22 o22 หน้ามึนบัดซบ! เดี๋ยวปั๊ดจับโยนลงระเบียงมร่างเลย!
ปิ่นหยก ไม่กลัวว่าตัวเองจะเป็นม่ายเลย
อาการแก้เขินของปื่นหยก น่ากลัวขึี้นทุกวันเลยยย :-[ :-[ :angry2: :angry2: :z1: :z1:
-
ร้อนก็ถอดหนาวก็กอด มันก็เป็นวิธีที่ถูกแล้วนะปิ่นหยก มาขนาดนี้แล้วยอมๆพี่มึนแกไปเหอะ
-
:m20: :m20:มึนได้อีกลูกเจี๊ยบ
-
ลูกเจี๊ยบฮาอะ น่ารักจริงๆ มึนไม่เลิก
-
o13 มากอดกัน
-
แหม๊ะ... มีให้เปลี่ยนใจโหวตด้วย แต่น้องไม่เปลี่ยนใจ(เธอคนเดียว) ฮ่าๆๆๆ
ยังไงเสีย ถึงจะอยากรู้เรื่องน้องคิมกับคุณพี่สามภพ(ชื่อได้ใจมาก..)ขนาดไหน ก็ยังสู้หนุ่มชุดกาวน์พร้อมแว่นก็ไม่ได้หรอกนะคะ
แค่หมอไอซ์มีแว่นอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วววว ฮิฮิ
กลับเข้าเรื่อง...
ทำไมรู้สึกเหมือนท้องฟ้าสงบก่อนสึนามิจะเข้ายังไงก็ไม่รู้... หรือคิดไปเองก็ไม่รู้ เพราะคุณพี่คงไม่แกล้งคนอ่านรวมถึงน้องด้วยวิธีการซดมาม่าชามโตใช่มั้ยหละคะ
แต่ไม่รู้สิ มันเหมือนจริงๆ นะ
หวานได้ก็หวานไปเถอะ ตอนนี้เราไม่สนอาทิตย์แล้วนะ
เราหันมางาบหมอไอซ์ดีกว่า ไม่ก็คุณพี่สามภพ... หึๆๆ
เก็บเกี่ยวความหวานกันให้มากๆ แล้วเปลี่ยนให้มาเป็นพลังตอนที่เรากำลังต่อสู้กับอุปสรรคเสีย
เพราะว่าพี่อัน...ดูโหดร้ายกว่าคุณอานนท์เยอะ
พี่อันใจดี... แต่คงไม่ใช่ตอนนี้...
จริงๆ พี่อันก็ไม่ได้ใจดีเท่าไร แต่เป็นคนชอบแกล้งคนมากกว่า จริงๆ ก็แอบร้ายเถอะ ฮ่าๆๆ
แซะตัวเองออกจากเตียงก็มาเปิดเรื่องนี้เพราะว่าเมื่อคืนหนีไปนอนก่อนที่คุณพี่จะได้อัพ
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ปิ๊บปี้... ไม่ใช่ละ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
-
จิ้มไว้ก่อน เดี๋ยวตามมาอ่านให้ทัน อิอิ
-
ขอบคุณ :)
-
มึนแบบน่ารักๆ :กอด1:
ถ่ายทอดสดเฉพาะครั้งแรก แล้วครั้งที่ สอง สาม ส....ล่ะ :laugh:
-
น่ารัก~ ลูกเจี๊ยบนับวันยิ่งเอาเปรียบแม่ไก่นะ :o8:
ขนาดต่อลองแล้วยังโดนขนาดนี้ ถ้าไม่จะขนาดไหน? :-[
ปิ่นหยก....ท่าทางจะไปไหนไม่รอดแล้วแหละ มนุษย์หน้ามึนที่มีนามว่าอาทิตย์ถ้าจับปิ่นหยกขังไว้ได้ก็คงจับขังไปแล้วมั๊ง?
ยังไงก็อาทิตย์สู้ๆ จับปิ่นหยกกดบ่อยๆนะ ~ :m3:
-
ปิ่นหยกเป็นสาว(?)เต็มตัวแล้ว หลังจากครั้งที่สอง สาม ส.. นั่นแหละ น่ารักจังเลยย ตัวเองก็ต้องสมยอมด้วยแหละ ไม่งั้นลูกเจี๊ยบจะกลายเป็นพ่อไก่มาหลายรอบอย่างนี้ได้ไง
"หากมีกระจกอยู่ตรงนี้เขาคงได้รู้ตัวบ้างว่ารอยยิ้มตัวเองที่มีให้คนตรงหน้านับวันก็ยิ่งอ่อนโยน" ชอบประโยคนี้ เห็นภาพเลย อาทิตย์ต้องเป็นผู้ชายอบอุ่นคนเดียวบนโลกที่ทำให้ปิ่นหยกหลงได้ แล้วนิยายเรื่องนี้ก็มีแต่คำว่าน่ารักน่ารักน่ารักน่ารัก
-
รู้นะว่าน้องครีมยุ่งเรื่องอะไร 5555555+
-
:กอด1:น่ารักมร่างงงงงงงงงงงงงงงงง
-
กรั่กกกกกกกกก น่ารักสุดพลังง
ปิ่นหยก เสียท่า ไปหลายรอบแล้วสินะ 5555555
ลูกเจี๊ยบมันเจ้าเล่ห์จะตายยย
:laugh: :laugh:
-
5555 ลูกเจี๊ยบหน้ามึนมากก
-
:-[
ปล.ชาร์ต (Chart) >>> ชาร์จ (Charge)
-
แม่ไก่ก็ทำเป็นบ่นโน่นนี่ แต่จริงๆก็ทำลูกเจี๊ยบไม่ลงหรอก
เพราะลูกเจี๊ยบแอบบอกแล้วว่าแม่ไก่อะรักลูกเจี๊ยบจะตาย :o8:
พี่อันไม่ทำอะไรหรอกมั้ง เพราะพี่สาวย่อมต้องรักและหวังดีกับน้องชายอยู่แล้ว ในเมื่อลูกเจี๊ยบมีความสุขม๊ากมากเมื่ออยู่กับแม่ไก่
ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน :impress2:
อ่านหนังสือเยอะๆนะเด็กๆ เห็นว่าอยู่ในช่วงใกล้สอบ :กอด1:
-
พี่อัน อย่านะ เพิ่งจะพ้นช่วงดราม่าไปไม่นานเอง ปิ่นหยกแค่ปากไม่ตรงกับใจไม่ได้เป็นเด็กขี้โกหกชอบหลอกลวงน้า
-
กรี๊ดดดดด สวีทกันน่ารักเน๊อะ
คิมจ๋าหนูยุ่งเรื่องอะไรเอ่ย หึ หึ
รอจ้า
-
:-[
-
ปิ่นหยกเป็นแบบอย่างที่ดีมาก เรื่องแบตมือถือ
มันเป็นวาระแห่งชาติ ว่าด้วยการประหยัดพลังงาน ฮ่าๆๆๆๆ
เจี๊ยบน้อยหน้ามึน หลงแม่ไก่เข้ากระแสเลือดแล้ววว
แต่เราหลงสองคนนี้มากกว่านะ น่ารัก~~
กดบวกเจี๊ยบน้อย กับปิ่นหยกผู้น่ารักจ้าาาา
-
ตอนนี้เรื่อยๆเอื่อยๆนะคะ
ทิ้งไว้แค่ความสงสัยว่า....น้องครีมหายไปไหน 55555 o18
-
น่ารัก น่าหลงแท้ๆๆเด็กสองคนนี้ :-[
:กอด1: :L2:
-
อาทิตย์โมเมอะว่าปิ่นหยกเป็นแฟนตัวเอง 555
-
รักแม่ไก่ ฮ่า ๆ คิดถึงลูกเจี๊ยบ ><
-
ลูกเจี๊ยบทั้งหื่นทั้งมึนเลยนะ น่าสงสารแม่ไก่จริงๆ
-
มึนมาก แต่น่ารัก :o8:
-
รักกันหวานชื่น อร๊ายยย :impress2:
-
ปิ่นหยกน่ารักมาก ... ที่ไม่ชาร์ตแบดมือถือ เพราะกลัวเปลืองค่าไฟ :laugh:
สงสัย เค้าต้องเอาปิ่นหยก เป็นไอดอล บ้างซะแล้ว :laugh:
-
...น่ารัก (เพ้อเหมือนไอ้ลูกเจี๊ยบ 55)
-
เค้าสวีทกันแล้ววววววววววว
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวานชื่นกันจริงจริ๊ง~ นับวันอาทิตย์ยิ่งอัพเลเวลความหื่นขึ้นไปอีก 5555+
-
ตอนจบเห็นไม่มีภาพการ์ตูน อ้อ ตกมาอยู่อีกหน้า เรื่องนี้ถ้าไม่ได้อ่านการ์ตุนเหมือนอ่านไม่จบตอน555555
-
อิอิ แบบว่าอร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักมากไปแล้วนะ กรี๊ดดดดดดดดด :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
เจ้าลูกเจี๊ยบ
ตีเนียนแบบมึนๆนี้หว่า
:m20: :m20:
-
คุณชายหน้ามึน ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ เอาทุกวันเลยสิ :m20:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ย...ความรักของพวกเด็กๆ นี่มันสดชื่น หวานแหววดีจริงๆ อยากจิย้อนเวลาไปมีแบบนี้บ้าง :o12: ฉ้านนนนอยากได้แบบไอเจี๊ยบ 1 ตัว (ชาตินี้คงไม่ทันแล้วแหละ TT_TT)
ว่าแต่ครีมมี่ไปติดหนุ่ม เอ้ย ติดธุระอะไรอยู่เหรอ :m21:
-
ที่ตั้งชื่อตอนอย่างนี้เพราะอาทิตย์สุขอยู่คนเดียวใช่หรือไม่ :m20:
ไม่ใช่ว่าปิ่นหยกจะไม่สุข แต่อารมณ์เขินและเอือมมันมีมากกว่า
ยิ่งเดี๋ยวนี้ไม่ว่าปิ่นหยกจะพูดหรือทำอะไรลูกเจี๊ยบตอบโต้ได้ตลอด
ยิ่งนานวันดูเหมือนจะยิ่งขาดทุน โดยเฉพาะทางกายภาพ :o8:
เป็นการแสดงความรักที่ชัดเจนมากๆ นอกจากคำพูดอ่ะนะ
เพราะอันนั้นเราและปิ่นหยกได้ยินบ่อย พอๆกับคำว่าน่ารักนั่นแหละ
อ่านแล้วได้บรรยากาศ เพราะตอนนี้ก็เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้วเหมือนกัน
ต่อไปนี้คงไม่มีหน้าหนาวสำหรับปิ่นหยกแล้วล่ะมั้ง :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
รักเวอร์อ่ะนายลูกเจี๊ยบ :L1:
-
ลูกเจี๊ยบกับเเม่ไก่หวานกันจริงๆเลยย
ชอบๆๆ >,<
อยากรู้คิมยุ่งเรื่องอะไร 555
-
ปิ่นหยกคงช้ำไปทั้งตัวแล้วนะเนี่ย กอดจูบลูบคลำขนาดนั้น
-
น่ารักเสมอ
ลูกเจี้ยบเริ่มโต เริ่มรู้รับผิดชอบนะ น่ารัก
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
อ่านรวดเดียว 2 ตอน จบแล้วยังงงว่าตกลงพี่ภพเป็นพี่ใคร
คิมโดนป่วนได้ด้วยเหรอ
-
อ่านจบติดใจอยู่แค่"คิมหันต์ติดธุระลึกลับ"นี่ล่ะค่ะ :กอด1:
มันจะเหมือนกับที่คิดไว้ไหมน้า อิอิ
-
นั่นแน่ คิมยุ่งอะไรหรอ รู้นะ หึหึ :m12:
ช่วงนี้คนเขียนปล่อยให้สวีทกันพายุดราม่า
จะโหมกระหน่ำดังพายุโซนร้อนใช่ป่ะ
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 47 – ตัวเลือก
ใกล้ถึงวันคล้ายวันสถาปนาโรงเรียนอีกครั้ง
เหตุผลเดิมอันทำให้อาทิตย์รักวันดังกล่าวเนื่องจากจะงดการเรียนการสอนนั้นเขาคงต้องคิดใหม่ เพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่ห้องบ๊วยซึ่งเขาสามารถชิ่งหนีอาศัยบารมีพ่อ ไม่รับ ไม่ยุ่ง ไม่มุ่งกิจกรรมใด ๆ ของห้องได้เหมือนเคย เด็กนักเรียนห้องคิงช่างจริงจังไปเสียทุกเรื่อง และนี่ก็เป็นการประชุมครั้งที่สามเข้าไปแล้ว
ไม่ต้องเรียนหนึ่งวันแต่โดนเรียกประชุมเตรียมงานครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจว่ามันคุ้มกันไหม จะโดดก็อยากแต่หากปิ่นหยกอยู่ฟังที่นี่เขาก็อยากอยู่ใกล้ ๆ มากกว่า แม้ด้วยมาตรฐานเดิมของตัวเอง อย่าว่าแต่เสนอความเห็นในที่ประชุม ให้นั่งจนจบโดยไม่เผลอหลับไปก่อนก็นับว่าพัฒนาแบบก้าวกระโดดสมควรมอบโล่ไว้เป็นเกียรติประวัติแก่วงศ์ตระกูลแล้ว
“...และเนื่องจากพวกเราต้องเตรียมสอบกันหลายครั้ง แต่กิจกรรมแบบนี้ในฐานะเป็นปีสุดท้ายของชีวิตมัธยม ฉันคิดว่าก็ควรเต็มที่เหมือนกัน”
เสียงเจื้อยแจ้วของณิชา หัวหน้าห้องหญิงในมาดสาวแว่นดังชัดถ้อยชัดคำ กำหนดการคร่าว ๆ ถูกเขียนด้วยตัวหนังสือยึกยือพร้อมลูกศรโยงนั่นนี่ไว้บนไวท์บอร์ดหน้าห้อง “ต่อจากที่ได้ประชุมกันครั้งก่อน ให้กลับไปคิดมาว่าเราควรจะจัดอะไรซึ่งไม่ต้องใช้เวลาเตรียมตัวมาก จะได้ไม่รบกวนการเตรียมสอบของทุกคน ว่าไงกันบ้าง”
จากนั้นการอภิปรายเข้มข้นก็เริ่มขึ้น เขาไม่เข้าใจนักว่าจะจริงจังกันไปไหน แม้เพื่อนร่วมห้องบางส่วนดูเหมือนยังพอสะกดคำว่าอารมณ์ขันเป็นอยู่บ้าง แต่บรรยากาศโดยรวมอย่างกับพวกเขากำลังวางแผนปกป้องโลกจากเหล่าร้ายต่างดาวที่เข้ามารุกรานโดยปลอมตัวเป็นนักการเมือง หลังจากถกเถียงกันอยู่ครู่ใหญ่ อะไรที่ควรจะเจ๋งเป้งทิ้งทวนสมกับเป็นปีสุดท้ายและไม่ต้องใช้เวลาเตรียมตัวมากจนรบกวนเวลาทบทวนหนังสือนั้นก็ได้บทสรุปซึ่งผ่านเข้ารอบมาสองสามอย่าง นอกจากเรื่องออกร้านขายอาหารที่คล้ายเป็นความต้องการขั้นพื้นฐานของผู้บริโภคอยู่แล้ว
..อย่างแรกคือคอนเสิร์ต
ฟังดูน่ามหัศจรรย์มากสำหรับการที่มนุษย์ห้องคิงกับกิจกรรมเพื่อความบันเทิงเต็มตัวจะมาบรรจบกันได้ในปีสุดท้ายของชีวิตมัธยม ให้ความรู้สึกเหมือนมีใครกำลังพยายามกินกล้วยบวชชีโปะวาซาบิ แต่คงต้องบอกว่าพวกเขาโชคดีที่มีการเปลี่ยนห้องกันทุกปี และปีนี้ได้นักร้องเสียงดีผู้ได้รับการโจษจันในชั้นปีเข้ามาอยู่ห้องนี้ถึงสองคน โชคดียิ่งขึ้นไปอีกตรงสองคนที่ว่าชอบมากกับการได้ยืนเด่นบนเวทีและยินดีให้ทางบ้านซึ่งทำงานเกี่ยวข้องกับเครื่องดนตรีอยู่แล้วช่วยจัดการเรื่องสถานที่ให้ทั้งหมด เพราะฉะนั้นกล้วยบวชชีรสวาซาบิก็อาจเป็นส่วนผสมที่ไม่เลวนัก
แน่นอน...ข้อเสนอดังกล่าวได้รับการอนุมัติเร็วยิ่งกว่าสินเชื่อสารพัดรูปแบบในโฆษณา อยากเด่นก็จัดไป
กิจกรรมอย่างที่สองอันยืนยันว่าเขาไม่ได้นั่งประชุมผิดห้อง เรื่องวิชาการอย่างไรเสียก็ควรมีให้เป็นหน้าเป็นตาแก่โรงเรียนเพราะจะเปิดให้คนนอกเข้ามาเยี่ยมชมได้ หน้าที่ถูกมอบหมายให้เป็นของหัวหน้ากลุ่มโครงงานวิทยาศาสตร์ซึ่งเพิ่งไปคว้ารางวัลมาจากหลายแห่งเป็นแม่งาน ส่วนลูกทีมเดี๋ยวคงมาคัดเลือกกันทีหลัง...นั่นทำให้เขาถึงกับนั่งหาวเมื่อคิดว่าคงต้องมีการเรียกประชุมตามมาอีก
อย่างสุดท้าย ซึ่งไม่รู้แน่ชัดว่าใครเป็นคนต้นคิด และอาจเป็นเพราะความคึกคะนองชั่ววูบหรืออะไรก็ตามแต่ทำให้ได้เสียงตอบรับดีอย่างเหลือเชื่อ
“ประมูล?”
“ใช่...ประมูล แต่เปลี่ยนสินค้าเป็นคน”
ผู้หญิงกลุ่มเดียวกับคนที่เสนอความคิดนี้ขึ้นมาลุกยืนแจกแจงพร้อมส่งเสียงหัวเราะคิกคักกลางวงล้อมเพื่อนสาวเป็นระยะ
“ไหน ๆ ก็มีพวกหน้าตาดีแต่ไม่ค่อยทำงานอยู่หลายคน...จับลงประมูลให้หมด หางบเข้าส่วนกลางไว้ทำกิจกรรมอื่น ไม่ต้องลงทุนเยอะแยะ เข้าท่าออก”
เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์หึ่ง ๆ ฟังไม่ได้ศัพท์ดังขึ้นทั่วห้อง
“ยังไง?” ณิชาเอ่ยถาม พอเข้าใจขึ้นมาบ้างแต่ยังไม่กระจ่างนัก “ขอรายละเอียดคร่าว ๆ อีกนิด”
“ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเท่าไรเหมือนกัน แต่ที่คิดไว้ก็ประมาณว่าส่งคุณเอนามสมมติลงการประมูล ใครเสนอราคาให้เยอะที่สุดก็ได้สิทธิ์รับคุณเอไปเลยหนึ่งวันเต็ม...”
“เอาไปทำอะไร”
เธอยักไหล่ “ยังไม่ได้คิดไว้ละเอียด แต่เอาแค่ไม่ได้ไปทำเรื่องไม่ดีหรือผิดศีลธรรมอะไรอย่างนี้ก็น่าจะพอนะ เรียกดูบัตรประชาชนไว้ก่อนเลยดีไหม”
ณิชาพยักหน้า ฟังดูเพี้ยน ๆ ดี คงเรียกความสนใจได้ไม่น้อย “...แต่ถ้าเป็นผู้หญิงฉันว่าคนนอกคงมองไม่ดี ดูเป็นฝ่ายเสียหายยังไงไม่รู้ อาจไม่ผ่านตอนเสนออาจารย์”
“...งั้นก็ผู้ชาย”
ใครบางคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ผู้หญิงออกร้าน เอาพวกผู้ชายไปประมูล” เธอว่า “ทำอะไรไม่ได้ค่อยได้นอกจากหน้าหล่อเด้งไปวัน ๆ ก็เอาตัวเข้าแลกซะหนุ่ม ๆ”
“งั้นลองช่วยกันนึกดู ประมูลไปทำอะไร เงื่อนไขควรชัดเจนกว่านี้” เด็กสาวขยับแว่น ไม่มั่นใจความรู้สึกว่ากำลังเครียดหรือสะใจมากกว่ากัน “...ไม่งั้นจะดูล่อแหลมเหมือนค้ามนุษย์ยังไงไม่รู้”
“ไปเดท!”
“เป็นเบ๊”
“เป็นกระสอบทราย”
“เป็นทาสรับใช้หนึ่งวัน!”
ทั้งห้องหัวเราะครืน
อีกสารพัดชะตากรรมเป็นนั่นเป็นนี่พิลึกพิลั่นของสินค้าประมูลซึ่งถูกเสนอขึ้นมา มีแต่เสียงผู้หญิงทั้งนั้น ปิ่นหยกได้ยินแล้วสยองขึ้นมาเล็ก ๆ มนุษย์เพศแม่ที่ว่าบ้าเรียนของห้องนี้บทจะบ้าเรื่องอื่นขึ้นมามาตรวัดความน่าประหวั่นพรั่นพรึงก็พุ่งทะลุเพดานได้อย่างไม่น่าเชื่อ
สุดท้ายจบลงด้วยคำกลาง ๆ ว่าประมูลไปทำอะไรสำหรับตอนเขียนโครงการเสนอต่ออาจารย์และคณะกรรมการนักเรียนว่าเป็นการ ‘ประมูลตัวเพื่อเป็นครูสอนพิเศษหนึ่งวัน’ คงฟังดูไม่น่าสงสัยอะไรมากเพราะเด็กนักเรียนห้องนี้ก็คัดคะแนนสอบเข้ามาอยู่แล้ว ส่วนจะสอนพิเศษอะไรนั้นละไว้ในฐานที่เข้าใจตามแต่ผู้ประสงค์ร่วมประมูลจะตีความ
“แล้วคนที่ถูกเอาไปเป็นสินค้าจะได้อะไรล่ะ แบบนี้เปลืองตัวตายชัก” เอ็ม หนุ่ม(ที่คิดว่าตัวเอง)หล่อของห้องตะโกนคำถามซึ่งลอยอยู่ในหัวมนุษย์โครโมโซม XY ที่อาจกลายเป็นผู้โชคดี...หรือบางทีอาจจะโชคร้าย? ถูกจับยัดเป็นหนึ่งในสินค้าประมูลถามขึ้นมา
“ให้ส่วนแบ่งจากเงินประมูลของตัวเองเป็นไง? แทนที่เราจะเอาเป็นเงินส่วนกลางของห้องหมด ก็แบ่งเปอร์เซ็นต์ให้สัก.....” หัวหน้าห้องสาวยืนครุ่นคิด “..ยี่สิบเปอร์เซ็นต์จากราคาประมูล?” เธอพยักหน้าเออออเห็นด้วยกับตัวเองพลางทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือ
“ใครมีทีเด็ดเรียกเงินค่าตัวได้เยอะก็ส่วนแบ่งเยอะ จะได้มีแรงจูงใจให้ดันราคาตัวเองขึ้นสูง ๆ วิน-วิน กันทุกฝ่าย”
ณิชากวาดตาไปทั่ว พอมีเรื่องผลประโยชน์มาเอี่ยวแบบไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรนักก็ดูจะได้รับความสนใจมากกว่าเดิมอีกโข สายตาไปสะดุดกึกเข้ากับคนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ซึ่งยี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่เธอว่าน่าจะสร้างความหวั่นไหวให้เจ้าตัวได้มากกว่าใครในห้องทีเดียว
“ปิ่นหยกสนใจไหม ดูแล้วนายก็มีรุ่นน้องมากรี๊ดอยู่เยอะเหมือนกัน น่าจะโกยได้มาก...”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสนอยู่แล้ว...ขึ้นชื่อเรื่องความงกมาเจอกับข้อเสนอเย้ายวนใจขนาดนี้ แต่เพื่อความชัวร์เธอขอกำชับเพิ่มสักหน่อย
“พวกรุ่นน้องก็ดูกระเป๋าหนักกันหลายคน...ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ฟรี ๆ ไม่เลวเลยนา”
ปิ่นหยกตาเป็นประกายวิบวับ รู้ดีว่าหัวหน้าห้องสาวกำลังขุดหลุมล่อหลอกให้เขากระโจนลงไป แต่ข้อเสนอนั่นทำให้อยากเดินหลบหลุมเสียที่ไหน ไม่ต้องลงทุน และผู้ชายอย่างเขาก็ไม่มีอะไรให้เสียหายสักนิด
แต่เดี๋ยวก่อน...จะยอมตอนนี้มันยังเร็วเกินไป..
“...ก็ดี....แต่ขอส่วนแบ่งห้าสิบเปอร์เซ็นต์” เขาประกาศชัดถ้อยชัดคำพลางแบมือชูห้านิ้วประกอบคำบรรยาย
“จะบ้าเหรอยะไอ้งก!” เสียงหวานกลายเป็นแหวทันที “จะเอาตั้งครึ่งหนึ่งเชียว!”
“เถอะนะ..แล้วจะทุ่มสุดตัวเลย”
เธอถอนหายใจเฮือก ปีนี้เธอเป็นหัวหน้าห้อง แต่ปีก่อนเธอเป็นเหรัญญิก กล้าขอขนาดนี้ถือว่าหยามอดีตคนทำบัญชีของห้องเกินไปแล้ว
“เพ้อเหอะ! ให้เพิ่มเป็นยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ก็พอ”
“สี่สิบห้าก็ได้”
ถึงจุดนี้ดูเหมือนมีเพื่อนผู้ชายหลายคนร่วมลุ้นให้เขาต่อราคาสำเร็จจะได้ร่วมรับผลประโยชน์หน้าชื่นตาบานไปด้วยคน
“ไอ้หน้าเลือด! เต็มที่ก็สามสิบเอ้า!”
“ไม่เอาน่า...” ปิ่นหยกเอ่ยเสียงนุ่ม “ปกติณิชาใจดีกว่านี้นี่นา”
มาแบบนิ่ม ๆ แต่กะกินส่วนแบ่งฟรีอย่างนี้น่าหนักใจไม่น้อย บรรยากาศวิ้ง ๆ อย่างประหลาดทำเธอเสียศูนย์ไปนิดหน่อย “.....ส...สามสิบห้า”
“สี่สิบ”
“สามสิบห้า!”
“สี่สิบเถอะ”
“บอกว่าสามสิบห้—“
“ฉันลงแทนปิ่นหยก เอาแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์พอ”
“!?”
อ้อยกำลังจะเข้าปากช้าง แล้วใครช่างบังอาจตัดราคากันต่อหน้าต่อตา!!?
ณ จุดนี้ ณิชาขอเรียกอาทิตย์ว่าพระเอกขี่ม้าขาว แต่สำหรับปิ่นหยกแล้ว เพื่อนร่วมชั้นหน้าหล่อตาโศกที่มีศักดิ์อย่างลับ ๆ เป็นคนรักอาจจัดได้เป็นลูกเจี๊ยบขัดลาภที่กล้าเสนอหน้ามายืนขวางแผนการขยับเข้าใกล้เทพเจ้าแห่งเงินตราและความร่ำรวยเข้าไปอีกนิดของเขาต่างหาก
“เฮ่ย! ได้ไง!?”
“ได้สิ”
“ดีเลย งั้นลงทั้งคู่” หัวหน้าห้องสาวสรุป
“ไม่เอา ถ้าปิ่นหยกลง ฉันไม่ลง”
“......”
อาทิตย์ยื่นคำขาด แน่ใจว่าณิชาเลือกเขามากกว่าปิ่นหยกแน่นอนจึงกล้าเดิมพันสุ่มเสี่ยงเช่นนี้ เพราะให้พูดกันตามจริงเหมือนที่บอมบ์เพื่อนรักจากห้องบ๊วยเคยบอก..อย่างไรเสียเขาเองก็เป็นที่นิยมติดอันดับต้น ๆ ของโรงเรียน แม้จะเรียนห่วย(เพราะขี้เกียจ) แต่เขาเชื่อเต็มเปี่ยมว่ากิจกรรมประมูลที่ว่ามีเป้าหมายแอบแฝงอย่างอื่นมากกว่าแค่ไปนั่งสอนหนังสือ และมั่นใจว่าหากไม่ใช่เรื่องเรียนและความงก ตัวเองมีเครดิตดีกว่าปิ่นหยกอย่างไม่ต้องสงสัย
ปิ่นหยกหันมาทำท่าเหมือนอยากกระชากคอเสื้อเขาแล้วเขย่าให้สมองทะลักออกมาทางรูหูซึ่งคงเป็นอะไรที่ไม่หล่อเอามาก ๆ คิมหันต์ซึ่งนั่งอยู่ถัดออกไปได้แต่กลอกตาพร้อมกับส่ายหน้าออกอาการหน่ายใจ เดาว่าคงรู้จุดประสงค์การกระทำของเขาชัดเจน
ช่วยไม่ได้...หากเป็นช่วงที่มีเงินใช้ทิ้งขว้างจะไม่ว่าอะไรเลย เพราะเขาสู้ราคาประมูลเท่าไรเท่ากันอยู่แล้ว แต่จนแกลบออกขนาดนี้ เกิดใครคนอื่นประมูลตัวปิ่นหยกไปได้(ซึ่งต้องเป็นอย่างนั้นแน่อยู่แล้ว)เขาคงถูกความหวงทำธาตุไฟเข้าแทรกลมปราณแตกซ่านตายไปเลยกันพอดี ต่อให้แค่วันเดียวภายใต้เงื่อนไขว่าไม่มีอะไรเกินเลยหรือขัดต่อศีลธรรมก็เถอะ
หลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งการต่อรอง..โวยวาย...โอดครวญ...หรืองอแง...? สุดแล้วแต่ใครจะเรียก ข้อสรุปก็ออกมาดังคาด
“โอเค งั้นเอาเป็นอาทิตย์ละกัน”
เธอประกาศแล้วหันไปทำหน้าพยายามจ๋อยแต่ไม่สำเร็จใส่ปิ่นหยก “โทษที นายมาช่วยออกร้านแทนก็ได้นะ เห็นว่าทำอาหารเก่ง”
“........”
ปิ่นหยกรู้สึกระอาโลกที่คนหล่อเป็นใหญ่ขึ้นมาในบัดดล
ใช่ซี้ หล่อเลือกได้ เทพเจ้าแห่งเงินตราคงจะชอบแต่คนหน้าตาดี!
............................................................................
..........................................
.
.
.
“งอนหรือ?”
“ใครงอนวะ” ปิ่นหยกเอาส้อมกระซวกไข่เจียวในจานที่เพิ่งแย่งมาจากคิม จินตนาการว่าเป็นหน้าหล่อของใครบางคนแถวนี้ “พูดอะไรแมว ๆ”
“ถ้างั้นทำไมทำหน้าเหมือนไก่ต้มน้ำปลา”
...ไก่ต้มน้ำปลา....ดูมันเปรียบเข้า
เขามองอาทิตย์เซ็ง ๆ ดีกรีความปากเสียกับหน้ามึนนี่แข่งขันสูสีตีตื้นขึ้นมาแบบไม่ยอมน้อยหน้ากันเลย จะไม่ให้หงุดหงิดอย่างไรในเมื่อหมอนี่อาศัยข้อได้เปรียบด้านความหล่อฉกชิงโอกาสทางการเงินเขาไปต่อหน้าต่อตา ไม่เก็บหอมรอมริบไปทำศัลยกรรมหรือหมั่นทำบุญอธิษฐานแล้วรีบไปเกิดใหม่เสียคงไม่มีวันตามทันเรื่องรูปลักษณ์..ซึ่งเขาก็คงไม่เอาทั้งสองอย่างเพราะเปลืองตังค์และยังไม่อยากตาย
ส่วนแบ่งตั้งสี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่เขาต่อรองเกือบสำเร็จอยู่แล้วหายวับไปกับตาเหมือนมีคนมาแสดงความยินดีว่า ‘เฮ้! นายถูกล็อตเตอร์รี่นะ’ และอีกหนึ่งนาทีต่อมาก็มีคนมาหัวเราะหน้าเจื่อนใส่แล้วบอก ‘โทษที เมื่อกี้ดูเลขบนล็อตเตอร์รี่ผิดไปว่ะ’ มันน่าไหม!?
“งอนจริงด้วยสินะ”
เขาแทบเคี้ยวช้อนโลหะกร๊วบ ๆ ให้แหลกคาปากไปพร้อมกับไข่เจียวได้เลยโดยมีเสียงประกอบฉากเป็นคิมซึ่งกำลังหัวเราะลั่นพลางจีบปากจีบคอใส่ “จะสาวไปแล้วนะคะน้องปิ่น”
“เก็บปากไว้เคี้ยงเอื้องกิมจิไปเลยไอ้เวร!” ว่าแล้วก็เตะหน้าแข้งเพื่อนรักจากใต้โต๊ะไปหนึ่งทีเผื่อคำพูดอย่างเดียวจะสื่อถึงคุณคิมได้ไม่ดีพอ “ใช่ดิ! แกได้ลงกับเขาด้วยนี่!”
“ก็คนมันหล่อ” คิมลอยหน้าตอบพร้อมกับยักคิ้วไปด้วย เห็นแล้วอยากเอานิ้มจิ้มตาสักทีแม้คงไม่โดนเพราะเป้าเล็กเกินไป ได้แต่นั่งมองอีกฝ่ายออกอาการข่มเขาสะใจเต็มแก่เพราะเพิ่งได้รับเสนอชื่อจากที่ประชุมให้ร่วมเป็นสินค้าประมูลหาเงินเข้ากระเป๋าเพลิน ๆ ด้วยเหมือนกัน
“ชิ!”
แย่งไข่เจียวอีกสักชิ้นแก้เซ็งมร่าง!
ภารกิจชิงไข่เจียวจากคุณคิมยังไม่ทันสำเร็จ(เพราะโดนคิมเอาช้อนฟาดมือเสียก่อน) ทอดมันปลากรายชิ้นใหญ่ซึ่งเดิมอยู่ในจานคุณชายหน้ามึนก็ลอยมานอนแอ้งแม้งให้ท่าบนจานเขาพร้อมกับเสียงทุ้มนุ่มชวนละลายลงไปนอนทอดกายข้างชิ้นทอดมัน
“ให้นะ.. กินเยอะ ๆ ครับ”
ปิ่นหยกหันไปมองหน้าคนที่คงกำลังคิดว่าตัวเองเป็นเทพบุตรลงมาจุติ เที่ยวร่อนเร่โปรดสัตว์ด้วยการแจกทอดมันปลากรายแก่มวลมนุษยชาติพร้อมกับรอยยิ้มที่.....เออ....ก็เทพบุตรจริง ๆ นั่นแหละ! เห็นทีไรหน้าร้อนวูบวาบทุกครั้ง..เกือบเคลิ้มแล้วแต่พอคิดถึงเรื่องที่โดนตัดหน้าเลยยิ่งโมโหหิว ฟาดทอดมันที่ได้มาเรียบในสองคำด้วยกิริยาทะลุขีดอาการสวาปามไปหลายขุม
“เดี๋ยวได้ค่าตัวสามสิบเปอร์เซ็นต์จะให้นายหมดเลย”
“ไม่เว้ย ไม่ได้อยากเอาเงินแก” เขาถอนหายใจเฮือก ท้องเริ่มอิ่มจึงปลงตกบ้างแม้ยังมีปรี๊ดขึ้นมาเป็นช่วง ๆ “อยากได้เงินด้วยตัวเอง เข้าใจประเด็นนี้ไหม”
“ที่ทำแบบนี้ก็เพราะหวงนะครับ ถ้านายลงแล้วเกิดใครไม่รู้ประมูลไปไม่ใช่แค่ให้ไปนั่งสอนหนังสือเฉย ๆ ล่ะ”
คิมส่งเสียงกระแอมค่อกแค่กเหมือนโดนใครดีดลิ้นไก่ “ใจเย็นพรรคพวก นี่โรงอาหาร เก็บอาการนิด”
ปิ่นหยกชะงักไปครู่หนึ่ง เหลียวมองรอบตัวไร้วี่แววว่ามีใครแสดงทีท่าสนใจพวกเขาจึงหันไปต่อบทสนทนาแล้วยักไหล่ไม่แยแส
“ลงด้วยคนจะเป็นไรไป” ...หรือเปล่า? ยังไงก็ผู้ชาย “ทีแกยังเสนอตัวเองประมูลเลย!”
“ปิ่นหยกก็หวงฉันเหมือนกันสินะ?”
"แฮ่ม! อะแฮ่ม!! แฮ่ม ๆ แค่ก ๆ !!" และลิ้นไก่คิมดูเหมือนจะถูกมือที่มองไม่เห็นดีดแรงขึ้น เพราะเจ้าตัวเริ่มกระแอมหนักก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินหนีไปหาร้านขนมหวานที่ตั้งอยู่ไกลออกไป ทิ้งเพื่อนสองคนนั่งเคลียร์ปัญหาในครอบครัวกันต่อ
“เออ หวง”
ปิ่นหยกกอดอก มองคุณชายลูกเจี๊ยบทำตาเป็นประกายก่อนที่รอยยิ้มจะค่อย ๆ ลากผ่านริมฝีปากอิ่มแทบเลยไปถึงใบหูจนน่าหมั่นไส้ สงบสติอารมณ์อีกหนึ่งอึดใจจึงเอ่ยต่อเป็นเชิงสั่ง “เพราะงั้นมาแลกกัน ฉันลงแทนแกเอง”
ยิ้มเจิดจ้าเมื่อครู่หรี่แสงลงจนดับวูบกลายเป็นยิ้มทะมึนแทบจะในทันที
“ไม่ครับ”
ทีอย่างนี้ไม่ยอมหลงกล! เมื่อครู่เขาน่าจะพูดเพราะ ๆ มีครับลงท้ายไปด้วยสักหน่อย
"อะไรว้า!"
“ฉันก็นึกว่าปิ่นหยกจะหวงฉันจริง ๆ เสียอีก" อีกฝ่ายเอ่ยเสียงราบเรียบ...ติดจะเรียบเกินไปด้วยซ้ำ "กำลังคิดอยากถอนตัวอยู่เลย”
“ถอนตัวตอนนี้ณิชาด่าถึงโคตรเหง้าศักราชแน่”
“ก็ถ้านายจะหวงฉันสักนิด... เกิดโดนสาวทรงโตประมูลไปลวนลามงี้จะทำไง”
อยากด่าว่าหน้ามึนอย่างนี้มีแต่จะลวนลามคนอื่นมากกว่าเป็นฝ่ายถูกลวนลาม แต่สุ้มเสียงตัดพ้อนั่นมันอะไรกัน ออกนอกบ้านนานเกิดขาดความอบอุ่นขึ้นมาหรืออย่างไร “ลง ๆ ไปเถอะ เอาเงินมาเป็นค่าสมัครสอบเรียนต่อ ดูราคาแต่ละที่แล้วแพงจะตาย”
“....”
อาทิตย์หน้าตึงไปนิดหน่อย ซึ่งนิดหน่อยในที่นี้ก็เพียงพอแล้วจะทำให้เขานึกหวั่นอยู่ลึก ๆ ทำไมถึงชอบทำตัวเป็นเด็กอย่างนี้ก็ไม่รู้ หรือเป็นเพราะที่บ้านตามใจจนเคยตัวมาทั้งชีวิต
“งอนเรอะ!?”
แล้วเรื่องอะไรคราวนี้เขาถึงต้องกลายเป็นฝ่ายถามไปเสียได้
“เปล่าครับ”
ปากบอกเปล่า แต่สีหน้านี่ไปคนละทางทีเดียว
"ประสาทฉิบหาย"
งอนพันเปอร์เซ็นต์ ทำอะไรไม่ได้เข้ากับรูปร่างหน้าตาเอาเสียเลย
ปิ่นหยกลอบถอนหายใจ หน้าที่ทำตัวเป็นพ่อไก่(เขายืนยันว่าเป็นพ่อไก่ไม่ใช่แม่ไก่อย่างที่มักถูกกล่าวหา)เลี้ยงลูกเจี๊ยบดูท่าจะยังไม่จบสิ้นง่าย ๆ
“ไม่หวงเพราะว่าเชื่อใจ...ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงงั่งจังวะ”
To be continued…
========================================
อ่านรวดเดียว 2 ตอน จบแล้วยังงงว่าตกลงพี่ภพเป็นพี่ใคร
คิมโดนป่วนได้ด้วยเหรอ
ตอบค่ะ >>> พี่ภพ เป็น น้องชายของแฟนพี่อันนาค่ะ
ขออ้างอิงตามแผนผังรูปนี้อีกครั้งเผื่อยังไม่เห็น >> https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/598684_430715260321696_1158359062_n.jpg (https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/598684_430715260321696_1158359062_n.jpg)
ฮือออออ ตอนนั้นเราเขียนงงเกินไปใช่ไหมคะ Orz''
บางทีชอบเวิ่นเยอะเลยออกมามึน ๆ ต้องขอโทษด้วยค่ะ TTvTT
ตอนนี้ก็แอบกลัวว่าจะงงอีก นิสัยเวิ่นในนิยายของคนเขียนแอบแก้ลำบาก ไม่ค่อยชอบให้มันห้วนไปเลยอาจยิ่งใส่ยิ่งงง
สับสนตรงไหนถามได้นะคะ :D
ขอบคุณคนอ่านผู้น่ารัก :กอด1: :L2:
แล้วพบกันตอนหน้า ของแถมเลื่อนไป reply ถัดไปค่ะ ^o^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
ของแถมประจำตอนค่ะ ^o^
พระเอกนอกจากเอาแต่หื่น ก็(โดนบังคับ)ทำอย่างอื่นบ้างเหมือนกัน ฮาา
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/156428_431551663571389_2028211273_n.jpg)
คราวนี้มีรูปสีด้วยแหละ แหะ ๆ //เขิน
(http://fc00.deviantart.net/fs71/f/2012/293/5/5/cuddlefintext_resize_by_xx_rainyday_xx-d5id8nt.jpg)
ส่วนนี่ อยากลองวาดธีมแฟนตาซีดูเฉย ๆ ค่ะ ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง
(https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc7/308084_432001683526387_318872485_n.jpg)
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/292798_432070856852803_1779822849_n.jpg)
ปิดท้ายด้วยการ์ตูน
DormBoys Toon #11 "รุ่น limited(?)"
(http://fc09.deviantart.net/fs71/f/2012/296/2/1/dbtoon_resize_by_xx_rainyday_xx-d5ip304.jpg)
....ที่แท้ก็
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ :D
-
“ไม่หวงเพราะว่าเชื่อใจ...
อา.....และแล้ว พ่อไก่เจี๊ยบก็ตายอย่างสงบด้วยประโยคนี้ :-[
โอ๊ยยยแม่ไก่นับวันยิ่งน่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก
ปิ่นหยกน่ารัก น่ารัก แล้วคุณชายก็พึมพำอย่างนี้ไปทั้งวัน 5555
:laugh: :laugh:
-
ลูกเจี๊ยบหน้ามึนยังขี้หวงเหมือนเดิม 555
-
รูปสีที่กอดกันสวยมาก ชอบจัง
กะแล้วว่าคุณมึนคงไม่ปล่อยคุณงกให้ห่างกายห่างสายตาแน่นอน แล้วมันก็จริง
-
อ๊างงงงงงงงงงงงง เขินแทนลูกไก่ >< แม่ไก่ชอบพูดให้ลูกไก่หน้าแดงเล่นแบบเนี๊ย :-[
นางฟ้าชอบการ์ตูนที่คนเขียนวาดจัง น่ารักมากๆ
สามคำ>>>โอ๊ย ชอบ อ่ะ!
-
:กอด1:
-
น่ารักจริงเชียวพ่อเจ้าประคุณทูนหัวของฉัน 555 อาทิตย์ก็งอนปิ่นหยกไม่ยอมแพ้ต่อการง้อ ปล่อยหมัดกันคนละครั้งจนเสมอกันเลย
-
เจอมัดตรงประโยคสุดท้ายเข้าไป แม่ไก่(ถึงเจ้าตัวจะเรียกตัวเองว่าพ่อไก่) WIN!!
น่ารักจริงเลยน้าาาาปิ่นหยก แบบนี้เจี๊ยบได้เพ้อไปอีกยาว
-
อาทิตย์ไม่มีทางปล่อยให้ปิ่นหยกไปลงประมูลแน่ๆ
ยังไงพระเอกเราก็เครดิตดีกว่าเนาะ กร๊ากกกกกกกกกกก #โดนน้องปิ่นกระโดดถีบ
รู้สึกเหมือนวันงานจะมีอะไรสนุกๆ
หึหึหึหึ
รอต่อนะค้าบบบ ไฟท์ติ้ง !
-
อาทิตย์เลิกงอนได้แล้วนะ
-
กะแล้วว่าอาทิตย์ต้องไม่ให้ปิ่นหยกลงแน่นอน แต่ปาดหน้าเค้กปิ่นหยกแบบนี้ก็มีเคืองอ่ะสิ
ขนาดบอกว่าจะเอาเงินมาให้ยังไม่ยอม โครตงกเลยนายเอกเรา อาทิตย์จะงอนกลับแล้ว
ปิ่นหยกไม่หวงบ้างเหรอ สุดท้ายปิ่นหยกก็ต้องยอมง้ออยู่ดี น่ารักๆ
วันจริงปิ่นหยกอาจมีหึงจริงอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เจี๊ยบหวงปิ่นหยกได้หน้ามึนมากๆอ่ะ
===
ฟินประโยคนี้ >> “ไม่หวงเพราะว่าเชื่อใจ...ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงงั่งจังวะ” :o8: :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
พ่อไก่ปิ่นหยกพูดได้ใจมาก :impress2:
-
ไปไหนไม่รอดแล้วลูกเจี๊ยบ แม่ไก่น่ารักเกินไปแล้ว :-[
:กอด1: :L2:
-
การ์ตูนที่วาด...น่ารักมากกกกค่ะ อาทิตย์หุ่นยนต์ แอร๊ยยยยยย o13 o13
-
ลูกเจี๊ยบเลิกงอนนะ ... ปิ่นหยกเค้าเชื่อใจน่ะเลยไม่หวง .. อิอิ >.<
-
โอ๊ย เขิน :-[
-
:o8:แม่ไก่ แอร๊ยยยยย
-
เอ่อ...ปิ่นหยกคะ
อาทิตย์น่ะ มันจะเชื่อใจได้เหร๊ออออ~
ฮ่าๆ เค้าล้อเล่น
อิเจี๊ยบสู้ๆ เพื่อแม่ไก่เราต้องเอาสามสิบเปอร์ให้ได้ สู้ๆนะ
-
หวานวุ้ย "ไม่หวงเพราะเชื่อใจ" อร๊ายยยยยยยยยย :-[
ใครจะเป็นคนประมูลลูกเจี๊ยบไปได้เนี่ย ว่าแต่พี่ภพจะมาไหม อยากให้มาประมูลคิม 5555
-
แหม พูดซะประทับแต่รู้นะว่ามีอะไรแอบแฝง
งกเงินด้วยอ่ะดิปิ่นหยก :laugh:
-
ฮ่าๆๆๆๆ
ขำตรงอาทิตย์งั่งจริงๆ ด้วย แต่น้องเข้าใจอาทิตย์นะ
ยังไงก็อยากให้พูดมากกว่าคิดไปเองใช่มั้ยหละ อย่างน้อยก็ยังยืนยันได้ว่าเราไม่ได้คิดไปเอง
ปิ่นหยกเก่งจังที่เชื่อใจแฟน(?)ได้ ม่ายย อะฮั้นก็เชื่อใจแควน แต่มันก็ต้องมีหวงบ้างดิ
ว่าแต่ว่านะ น้องทายว่าคนที่ประมูลน้องคิมไปได้คือคุณพี่ภพ... ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ใช่ไม่ใช่ไม่รู้ ทายเอามันส์อะ
ปล. รูปอาทิตย์มีปีกดูสงบๆ ดีจ้ะ
-
แม่ไก่จะน่ารักเกินไปล่ะน่ะ :-[
ใครจะประมูลอาทิตย์กับคิมไปน่ะ
การ์ตูนน่ารัก ลูกเจี๊ยบเป็นหุ่นยนต์
-
แม่ไก่น่ารัก เจ้าลูกเจี๊ยบน่าสงสาร :laugh:
-
สนุก
-
ชอบอันสุดท้ายอ่ะ
ที่ไม่หวงเพราะเชื่อใจ ปิิ่นหยกน่ารักไปปปปปปปปปป
-
โอ้วววววววว แม่ไก่เค้าเชื่อใจลูกเจี๊ยบนะเฟ้ยยยย
-
งื้ออออออออออออ อยากเหนทั้งปิ้นหยกทั้งอาทิตย์ลงประมูลอ่าาา อิอิ :m25:
-
ใครน้า~จะประมูลได้อาทิตย์ไป ลุ้นๆ
-
ไอเดียดีจัง ประมูลเพื่อนร่วมห้อง ทำไมสมัยเรียนเราคิดไม่ได้มั่งนะ :a9:
กะว่าปิ่นโดนออกประมูลแน่ แล้วเราจะได้เห็นอิตาลูกเจี๊ยบไฟลุกเป็นเจ้าเข้า
แต่นี่อิตาเจี๊ยบโดนประมูลเอง...ก็กะอยู่ลึกๆว่า.....ปิ่นจะทุบกระปุกมาแย่งชิงกะเค้ามั่งนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ (ฝัน??...) :laugh:
-
มา ปิ่นหยก เดี๋ยวช่วยลงขันให้ประมูลอาทิตย์ให้ได้ :mc4:
-
รักมากก็หวงมากเนอะ เจี๊ยบเนอะ หุ หุ
-
อ๊ากกกกกกกกกก น่ารักไปไหน
ปล.การ์ตูนน่ารักเหมือนเคย
-
"ปิ่นหยก น่ารัก"
"อาทิตย์ ก็ น่ารัก"
-
การ์ตูนน่ารักดี o13
-
“ไม่หวงเพราะว่าเชื่อใจ...ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงงั่งจังวะ”
คาดว่าจบประโยคนี้อาทิตย์จะยิ้มหน้าบาน ฮ่าๆ ปิ่นหยกน่ารักก
-
รอดูคนมาประมูลกิมจิ
-
น่ารักน่ารักหวานหว๊าน :L1:
-
น้องคริม ระวังโดนคนนอกประมูลไป เอานะ 555+ มีวี่แววเหมือนจะได้ราคาสูงด้วย ราคาประมูลขาดลอยชัวร์ :laugh:
-
มันเป็นปัญหาครอบครัวอย่างที่คิมคิดนั่นแหละ
ตอนนี้อาทิตย์กำลังเป็นหัวหน้าครอบครัว
หาเงินมาให้ปิ่นหยก โดยเอาตัวเข้าแลก
ความจริงคือห๊วงหวงแม่ไก่ เลยเสียสละตัวเอง
แต่ปิ่นหยกจะไม่อารมณ์เสียเลยล่ะอาทิตย์
ถ้าค่าตัวจะได้ 40 เปอร์เซ็นต์จากราคาประมูล :m20:
แหม้ อาทิตย์โดนประโยคสุดท้ายของปิ่นหยกเข้าไป
ไอ้ที่ตึงๆก็คงจะคลายเลยล่ะ มันน่าชื่นใจใช่หยอก :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
แหมๆ ปิ่นหยกจ๋า ประโยคสุดท้ายเนี่ยะ
ถ้าลูกเจี๊ยบไม่หลงหัวปรักหัวปรำยิ่งกว่าเดิมให้ถีบเลยเอ้า!
โห่ ! มาทำตัวน่ารักบ่อยอย่างนี้
คนอ่านก็เหนื่อยหัวใจเหมือนกันนะ ก๊ากก
แต่ดูท่าอาทิตย์จะหนักกว่าซะแล้วล่ะ
อยากอ่านตอนประมูลจัง จะเป็นยังไงน้อ
หึหึ -.- รออ่านน้า
-
เฉือนแบบนิ่มๆ อ๊ากกกกก อาทิตย์จะน่ารักเกินไปแล้วนะ :z10:
-
:z2: เย้ๆในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว >_<
47ตอน อ่านมาราธอนเลย 555+
เป็นนิยายที่สนุกมาก ชอบแม่ไก่กับลูกเจียบจัง
ชอบรูปภาพประกอบด้วย แอบเอามาเป็นพื้นหลังหน้าจอโทรศัพท์ด้วยคงไม่ว่ากันใช่ไหม 55
ชอบนิสัยปิ่นหยกตรงปากไว พูดอะไรเข้าตัวตลอด
อาทิตย์ก็มึนได้โล่เสียจริง
เจอกันตอนหน้านะกา คาดว่าเราคงเปิดเทอมแล้ว (แอบบ่นซะงั้น)
เสียดายอายุIDยังไม่ถึง ไม่เช่นนั้นจะช่วยโหวดเซ็งเป็ดอวอดอีกแรง
~เป็นกำลังใจให้ครับผมๆๆๆๆ
-
เขินนนนนนนนนนน
แม่ไก่ชอบทำลูกเจี๊ยบอึ้ง 555555555555
-
มาดันค่ะ o18 o18 o18 o18
คิดถึงเจี๊ยบกับปิ่นหยก :กอด1: :กอด1:
-
เขิลแทนจังๆอ่ะ
-
เข้ามารอแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ :z2:
-
ลุ้นๆ ใครจะประมูลไอเจี๊ยบกับครีมมี่ :z2:
อยากอ่านตอนหน้าแล้วอะ :oni1:
-
แม่ไก่ที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นแม่ไก่ แถมยังคิดว่าเป็นพ่อไก่ ก็โดนลูกเจี๊ยบจับกดไปอ่ะดีแล้ว :laugh:
เพราะว่าเชื่อใจ คำนี้เล่นเอาฟินกันเลยทีเดียว ส่วนน้องคิมเชื้อสายกิมจิคาดว่าก็จะโดน'คนคนนั้น'ประมูลล่ะนะ :-[
แล้วก็....นั่งรอตอนต่อไป :give2:
-
รอดูคนมาประมูลเจ้าลูกเจี๊ยบหน้ามึน
ถ้าแม่ไก่ลง
คาดว่ามันต้องมีเรื่องปวดหัวตามมาแหง่มๆ
-
เดี๋ยวนี้นู๋ปิ่นของเจ๊ มีหยอด มีหยอด ไอ้ลูกเจี๊ยบตล๊อด ตลอด :z1:
ก็หวงอ่ะ เข้าใจไอ้ลูกเจี๊ยบมันหน่อย จะไปปล่อยให้แม่ไก่ เปลืองตัวได้ไง
P.S. ให้อาทิดมันเก็บเงินไว้เป็นค่าสินสอดนู๋ปิ่น ก็โอเคนะ :laugh:
-
..ลูกเจี๊ยบขี้หวง
.....ลูกเจี๊ยบขี้หวง
.........ลูกเจี๊ยบขี้หวง
-
Dormitory Boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 48 - ราคาของความหวง
“ปิ่นหยก”
“อะไร”
“ดูนี่”
เด็กหนุ่มถอนหายใจ หันหน้าไปตามเสียงเรียกอย่างเสียมิได้ อย่างแรกที่เห็นเด่นหราขึ้นมาคือใบหน้าคมคายต้องแสงอาทิตย์พร้อมกับรอยยิ้มวิบวับเจิดจ้า ให้ตายเถอะ หมั่นไส้เหลือเกินที่ต้องยอมรับว่าคนบ้าอะไรมันจะดูดีได้ทุกอิริยาบถอย่างนี้ หลังจากเวิ่นเว้ออยู่ในหัวแบบที่นับวันยิ่งจะเป็นหนักขึ้นเรื่อย ๆ สายตาจึงเลื่อนมาจับจ้องวัตถุบางอย่างในมือท่านชายซึ่งถูกยกขึ้นสูงในระดับสายตาคล้ายอยากเรียกร้องความสนใจ
ตุ๊กตาแม่ไก่หน้าตาโง่ ๆ ขนาดประมาณลูกมะพร้าวกำลังจ้องเขากลับมาจากในมืออาทิตย์
“นั่นอะไร?”
อีกฝ่ายทำสีหน้าประหลาดใจเหมือนเขาเพิ่งสื่อสารออกไปด้วยภาษาชาวดาว M78 บ้านเกิดของอุลตร้าแมน
“ปิ่นหยกไม่รู้จักตุ๊กตา....ทำไมถึงน่าสงสารอย่างนี้”
“รู้จักว้อย!”
เขาเอาศอกถองไปหนึ่งที กวนประสาทฉิบหาย! ลืมไปว่าคุยกับหมอนี่ต้องพูดภาษาดาวลูกไก่ “หมายความว่าเอามาจากไหน เอามาทำไม หรือว่าไปจิ๊กใครมา”
“เล่นบิงโกซุ้มโน้นชนะ” ท่านชายชี้โบ๊ชี้เบ๊ ปิ่นหยกชะเง้อมองตามก็เห็นแต่ผู้คนแน่นขนัดอย่างกับมดพร้อมกับส่งเสียงเชียร์ให้ครึกครื้น สรุปที่หายหัวไปพักใหญ่เพราะเหตุนี้เอง
“เปลืองตังค์ หมดไปเท่าไหร่วะกว่าจะได้เนี่ย”
“เล่นฟรี พอดีเป็นรอบแรก"
เดี๋ยวนี้คุณชายมีพัฒนาการด้านความมัธยัสถ์ด้วย!
"แล้วก็ได้เลย”
“จริงดิ!?” ปิ่นหยกทำตาโตติดจะทึ่งเล็กน้อย หมอนี่ช่างมากับดวงเสียจริง เขาเองบูชาท่านเทพเจ้าแห่งเงินตราแทบตายไม่เห็นเคยได้รับโอกาสงาม ๆ อย่างนี้บ้างสักครั้ง ทั้งหมดทั้งปวงต้องเป็นเพราะมนุษย์หน้ามึนตรงหน้ามาแย่งโชคดีเขาไปหมดแน่ ๆ เพราะพอกำลังจะได้ลาภกับเขาทีไรก็มีลูกเจี๊ยบโผล่จากไหนไม่รู้กลิ้งมาขัดแข้งขัดขาตลอด!
“เห็นเจ้านี่แล้วคิดถึงนายเลยเลือกรางวัลเป็นอันนี้”
เด็กหนุ่มก้มลงไปสบตาตุ๊กตาแม่ไก่นั่นอีกครั้ง มันยังคงจ้องตอบกลับมาด้วยหน้างั่ง ๆ คล้ายจะบอกว่า ‘สวัสดีชาวโลก’ เขาควรดีใจไหมที่อาทิตย์เห็นตุ๊กตาสัตว์ปีกรูปร่างกลมดิกนี่แล้วเกิดนึกถึงเขาขึ้นมา
ปิ่นหยกยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เอานิ้วจิ้มพุงนุ่มนิ่มของวัตถุทรงกลมในมืออีกฝ่ายแล้วอดหัวเราะหึ ๆ ออกมาไม่ได้ “หน้ามันดู....โง่มากเลย ลูกเจี๊ยบน้อยโตขึ้นแล้วต้องหน้าโง่อย่างนี้แน่ ๆ”
“ชอบไหม?
“ไม่อะ”
“ชอบหรือเปล่า?”
เขาเลิกคิ้ว เมื่อกี้ไม่ได้ยินที่พูดหรืออย่างไรกัน “ไม่”
“ชอบไหม?”
“หูหนวกเหรอวะไอ้นี่!”
“...อยากให้บอกว่าชอบ”
อาทิตย์เอ่ยเสียงอ่อนอย่างน่าสงสารซึ่งเขารู้ดีว่ามารยาทั้งเพ แต่ไอ้ที่ใจอ่อนยวบยาบทุกครั้งกับมารยาลูกเจี๊ยบพรรค์นี้ก็ไม่รู้จะสาปแช่งความบ้าบอของตัวเองอย่างไรดีแล้วเหมือนกัน
“เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!”
เท่านั้นเองคุณชายก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ยอมหยุด
“ให้ครับ”
“หา!?”
“ให้นาย”
“งั้นฝากเอาไปขายซะ”
“ใจร้าย...ขายลงหรือ อัดเสียงได้ด้วยนะ อัดไว้แล้วด้วย”
ปิ่นหยกพยักหน้าหงึก ๆ อัดเสียงได้ด้วย งั้นยิ่งน่าจะราคาแพงขึ้นอีก จับตุ๊กตาขึ้นมาพลิกซ้ายพลิกขวาหาปุ่มกดที่ควรจะมี “เอามาดูดิ๊ จะฟังที่อัดไว้ต้องกดตรงไหน”
“อันนี้” อาทิตย์เอามือควานแถวปีกซ้ายของตุ๊กตา เจอปุ่มที่ซ่อนอยู่ก็กดลงไปก่อนน้ำเสียงคุ้นเคยจะดังขึ้น
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
ปิ่นหยกอ้าปากค้าง นี่แอบไปกดอัดไว้เมื่อไหร่ไม่เห็นรู้ตัวสักนิด!
อีกฝ่ายยืนหัวเราะ ทั้งท่าจะกดให้ฟังอีกครั้งแต่คราวนี้ยกตุ๊กตาขึ้นมาทำสีหน้าจริงจังใส่แล้วถามน้ำเสียงคร่ำเครียดกับหน้าตาที่ปิ่นหยกบอกว่าดูโง่ ๆ ของแม่ไก่ยัดใยสังเคราะห์ “นี่..ปิ่นหยกชอบฉันไหม?”
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
“..อ...ไอ้เลว!!!!!”
อาทิตย์ยิ้มรับ ด่าบ่อย ๆ แถมด่าไปทำหน้าแดงไปอย่างนี้เขาชอบมาก มือเลื่อนไปกดปุ่มเดิมซ้ำไปซ้ำมาอย่างสนุกสนาน
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
"เว้ยย!!!"
สุดท้ายปิ่นหยกก็ทนไม่ไหว กระชาก ‘แม่ไก่หน้าโง่’ ออกจากมือเขาแล้วจับยัดลงกระเป๋าตัวเองที่วางอยู่ด้านข้างชนิดที่หากเป็นไก่จริงคงช้ำตายคามือ “เลิกเล่น! ยึดแมร่งเลย!”
อาทิตย์โบกมือน้อย ๆ ให้กับส่วนปีกของตุ๊กตาที่ยื่นออกมาเล็กน้อย ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอะไรกลับมานอกจากสายตาอาฆาตของแม่ไก่ตัวจริง
งานวันคล้ายวันสถาปนาโรงเรียนไม่เคยมีปีไหนดีเท่าปีนี้เลย
...................................................................
............................................
.
.
.
ช่วงสายผู้คนก็ยิ่งหลั่งไหลกันมาจากทุกสารทิศทั้งคนในโรงเรียนและคนนอก หลังจากปิ่นหยกเก็บตุ๊กตาตัวปัญหาที่อาทิตย์ดอดไปเล่นเกมได้แต่เช้าซุกเข้ากระเป๋าปลอดภัยจากสายตาผู้คนเรียบร้อยแล้วก็รีบแจ้นมาเปลี่ยนเวรเฝ้าส่วนที่จัดไว้สำหรับออกร้านขายอาหารและเครื่องดื่มของห้อง ปีนี้เขาขอรับเค้กของจากร้านมาขายด้วยเป็นกรณีพิเศษ ราคาก็มาแบบต้นทุน ไม่ต้องเสียค่าเช่าที่แถมได้โปรโมทร้านไปในตัว คุ้มกว่านี้จะหาที่ไหนได้อีก
“ปิ่นหยก เดี๋ยวตอนบ่ายจะประมูลแล้ว ทำยังไงกับทรงผมดี”
“ทำไงก็ทำไปเหอะ”
ปิ่นหยกตอบรับส่ง ๆ นั่งเอกเขนกดูเค้กที่ขายจนเกือบหมด หากเป็นปีก่อน ๆ ช่วงบ่ายเขากับคิมจะแท็กทีมกันไปล่ารางวัล อะไรที่เข้าร่วมฟรีและมีเงินหรือของให้ก็กระโจนเข้าใส่หมด แต่ปีนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้วเพราะช่วงบ่ายคิมติดกิจกรรมประมูล(ซึ่งเขายังเสียดายอยู่ทุกขณะจิตที่ไม่ได้ลงด้วย) และถึงแม้เขาจะบอกตัวเองว่าไม่ได้สนใจอยากไปดูอาทิตย์โชว์ตัวให้สาว ๆ แย่งชิงบนเวทีสักหน่อย แต่ยังไงก็คิดว่าคงไปดูอยู่ดี
ไหน ๆ ก็มีความเกี่ยวข้องกันอยู่ซึ่งขอละส่วนนั้นไว้เพราะไม่อยากพูดถึง แถมคิมยังลงด้วยหรอกน่า....ไม่ใช่ว่าจะหวงจนต้องไปสังเกตการณ์อะไรเสียหน่อย
ระหว่างท่านชายกำลังลังเลกับเสื้อผ้าหน้าผมใกล้ ๆ อย่างไร้สาระเขาก็ขายเค้กไปได้อีกห้าหกชิ้น อีกไม่นานคงหมด ถือว่าเร็วกว่าที่คิดไว้มากทีเดียว
“แบบนี้หล่อยัง”
ปิ่นหยกถอนใจเฮือก “จะหล่ออะไรนักหนา”
“...เริ่มหึงแล้วล่ะสิ”
“เลิกเล่นได้แล้วไอ้เวร!”
“เค้กที่สั่งได้หรือยังคะ?”
“คร้าบบ~”
ปิ่นหยกหันขวับ หน้ามุ่ย ๆ ถูกรอยยิ้มการค้าเคลือบทับทันทีอย่างมืออาชีพก่อนสตรอเบอร์รี่ชอร์ตเค้กสองชิ้นจะถูกจัดวางลงกล่องในเบามือแล้วส่งให้ลูกค้าสาวโดยไม่ลืมจะหย่อนนามบัตรของร้านเค้กทานตะวันลงไปในถุงด้วย
“เรียบร้อยแล้วครับ”
เขายืนฉีกยิ้มกว้างส่งจนกระทั่งลูกค้าสาวเดินหายไปในฝูงชนคลาคล่ำเรียบร้อย แต่ยัง...ท่านชายยังงอแงไม่เลิก
“ยิ้มให้ฉันอย่างนั้นบ้างสิ”
“เป็นลูกค้าเรอะถึงต้องยิ้มให้!?”
“เป็นแฟ—”
“เลว! ปากพล่อย!” ปิ่นหยกก่นด่าด้วยเสียงกระซิบ หันมองซ้ายขวาเลิ่กลั่กขณะที่มือก็ยังตะครุบอยู่กับปากท่านชายหน้ามึนซึ่งทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ย่อตัวลงหลังโต๊ะซึ่งจัดไว้สำหรับขายอาหารโดยมีอีกฝ่ายย่อตามลงมาติด ๆ “พูดบ้าอะไรกลางที่สาธารณะ ไหนตกลงกันแล้วไง!”
อาทิตย์ไม่ตอบ แต่ยื่นปากกดลงกลางฝ่ามือที่แนบอยู่พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ทำเอาปิ่นหยกสะดุ้งรีบกระตุกมือกลับราวกับโดนไฟลวก
“ไอ้!!”
“หอมเค้ก” เด็กหนุ่มร่างสูงยิ้มกริ่ม แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างจงใจยั่ว
เย็นไว้...ปิ่นหยกเย็นไว้.... เขาบอกตัวเอง ....มันบ้า....คนบ้าทำอะไรไม่ผิด...
“..มีกลิ่นวานิลลาด้วย..ชอบจังครับ”
“ปัญญาอ่อน!”
เขาเริ่มนับหนึ่ง...สอง....สาม....อยู่ในใจ บททดสอบของท่านชายดูจะหนักหนาสาหัสขึ้นทุกวัน ชักอยากออกบวชละทางโลกเสียรู้แล้วรู้รอด “ชอบก็ไปแต่งงานกับวานิลลาไป”
“หึงกระทั่งวานิลลาเลยหรือ น่ารักชะมัด” อีกฝ่ายส่ายหน้าเบา ๆ กิริยาบอกชัดว่ากำลังเสแสร้งยิ่งยั่วให้ทั้งอายทั้งโมโห แต่ยังไม่ทันได้สวนอะไรออกไป เสียงหวานคุ้นหูก็ดังขึ้นจากอีกฝั่งโต๊ะซึ่งพวกเขานั่งคุดคู้หลบอยู่
“น่าทานจังเลย ชิ้นนี้เท่าไหร่คะ”
มีเวลาให้สงสัยแค่เสี้ยววินาทีว่าทำไมเสียงนั้นจึงคุ้นนัก จนเมื่อได้ยินอาทิตย์ซึ่งหันหน้าไปทางฝั่งลูกค้าเอ่ยเรียกขึ้นมา
“พี่อัน”
เขาลุกพรวดพราดขึ้นมายืนสงบเสงี่ยมทันที
“อ้าว?” หญิงสาวยกมือขึ้นป้องปาก ทว่าท่าทางไม่ได้แสดงอาการประหลาดใจเหมือนถ้อยคำที่เอ่ยแม้แต่น้อย “อาทิตย์กับน้องปิ่นหรอกหรือ คนเยอะขนาดนี้นึกว่าจะไม่เจอกันซะแล้ว”
“พี่อันตั้งใจมาเจอสินะครับ”
อาทิตย์ถามเสียงเรียบ และอันนายักไหล่น้อย ๆ พร้อมกับอมยิ้มไปด้วยท่าทางอารมณ์ดี
“พี่ก็แค่มาเยี่ยมเท่านั้นเอง” ระหว่างนั้นก็หันมาชี้เลือกเค้กในถาดตรงหน้าแล้วพูดต่อลอย ๆ “ได้ข่าวว่ามีประมูลอะไรน่าสนใจตอนบ่ายเลยอยากมาดู”
เธอว่าพลางเหลือบตาขึ้นมองน้องชายตัวเองเลยไปจนถึงปิ่นหยก “อยากรู้ว่าอาทิตย์จะป็อปอย่างที่คิดหรือเปล่า”
อันนาชี้ไปชี้มาระหว่างสนทนากับน้องชายไปด้วยซึ่งคงเพลินไปหน่อยเพราะกลายเป็นเธอเหมาเค้กที่เหลือไปเสียเกลี้ยง ปิ่นหยกรีบจัดทั้งหมดลงกล่องตามสั่งแล้วเลี่ยงออกมาทางอื่นด้วยไม่อยากยืนอยู่กลางวงสนทนาที่ให้บรรยากาศมึนเนิบนาบเหมือนติดอยู่ในหมอกควันแปลก ๆ ของสองพี่น้องนัก ตอนอยู่บ้านคุยกันอย่างนี้ไม่คิดว่ามันพิลึกหรืออย่างไร
เขาพยายามมองหาคิมแต่ก็ไม่เห็น บางทีอาจหลบไปเตรียมตัวสำหรับตอนบ่ายที่ไหนสักแห่ง
ทว่าเพียงครู่เดียวอะไรบางอย่างก็สะดุดตาเขา ผมสีทองท่ามกลางฝูงชนเด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเจ้าของสีผมนั้นเดินตรงเข้ามาใกล้ ...มันแปลกดีที่พอเขาคิดถึงคิมหันต์ คิมหันต์ก็โผล่มาเหมือนมีใครไปจุดธูปเรียก
“เตรียมตัวอะไรยังวะ!?”
คิมตะโกนทักมาแต่ไกล เดาว่าคงพูดกับอาทิตย์เพราะตอนบ่ายมีโปรแกรมเดียวกัน จนเมื่อเจ้าตัวเดินเข้ามาใกล้จึงได้เห็นว่ามีหญิงสาวอีกคนยืนอยู่ตรงนั้นด้วย
“พี่อัน”
มันน่าขำอย่างประหลาดที่ใครเห็นพี่สาวคนสวยผู้นี้เป็นต้องส่งเสียงเจือความสะพรึงออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจทุกทีไป
“โอ๊ะ! น้องคิม”
อันนายิ้มกว้าง แต่คิมกลับดูระแวดระวังเกินระดับปกติ...ซึ่งเกินกว่าระดับปกติในที่นี้หมายถึงเด็กหนุ่มหันซ้ายแลขวาลุกลี้ลุกลน ชะเง้อมองข้างหลังหญิงสาวประหนึ่งสงสัยว่ามาคนเดียวจริงหรือเปล่าแล้วหันกลับไปมองรอบตัวอีกครั้งอย่างย้ำคิดย้ำทำพลางขมวดคิ้วไปด้วย
“พี่มาคนเดียวจ้ะ”
คิมเลิกคิ้ว...และหญิงสาวก็เลิกคิ้วตาม เดาว่าจงใจยียวน
“...เผื่อน้องคิมหวังให้ใครมาด้วย”
ปิ่นหยกเห็นคิมถอนหายใจเฮือก เขาไม่ถนัดอ่านสีหน้าคนนักแต่บอกได้อย่างมั่นใจว่าเพื่อนรักดูโล่งอกมากกว่าผิดหวัง หลังจากคิมเอ่ยทักทายอันนาได้สามสี่คำก็หันไปเรียกอีกคนที่ยืนอยู่ข้างเขา
“อาทิตย์ ณิชาให้ไปเตรียมตัวแล้ว”
เด็กหนุ่มร่างสูงพยักหน้า แต่ยังยืนรากงอกอยู่ที่เดิม เบือนหน้ามาทางเขาคล้ายจะขอความเห็น
“ไปดิ” เขาพยักเพยิด แอบเห็นคิมทำปากงุบงิบคล้ายจะบ่นว่าแยกกันแป๊บเดียวมันจะอะไรนักหนา จังหวะเดียวกับที่อันนาเดินมาคว้าแขนเขาไว้พอดี
“ขายเค้กหมดแล้ว น้องปิ่นก็ว่างแล้วใช่ไหมตอนนี้”
“ก็..ประมาณนั้นครับ”
เหลือแค่ไปรอดูท่านชายกับเพื่อนรักว่าจะโดนใครหิ้วไป อันนี้ถือว่าเขาว่างแล้วใช่ไหม?
“งั้นพี่ไปด้วย มาคนเดียวท่ามกลางเด็ก ๆ มัธยมรู้สึกแก่พิลึก...ไปรอดูอาทิตย์กัน”
เขาพยักหน้าน้อย ๆ ปล่อยสถานการณ์เลยตามเลยพลางงึมงำต่อท้ายแก้ต่างให้ตัวเอง
“ดูคิมด้วย”
.........................................................................
..............................................
.
.
.
.
“ห้าร้อย”
“ห้าร้อยห้าสิบ!”
“เจ็ดร้อย”
“แปดร้อย”
โอ้...ไม่มีใครยอมเลย
จากตรงนี้เห็นคนบนเวทีไม่ชัดทุกรายละเอียดนัก แต่ก็บอกได้เต็มปากเต็มคำว่าอาทิตย์ดูดีมากทีเดียว เรือนผมสีดำสนิทที่ปกติปล่อยปรกหน้าปรกตาบัดนี้ถูกปัดออกไปด้านข้างเปิดหน้าผากเผยให้เห็นนัยน์ตาสีเข้มตัดกับผิวขาวจัดเด่นชัดขึ้นบนดวงหน้า จมูกโด่งรับกับริมฝีปากซึ่งคลี่ยิ้มบางเบาซึ่งดูละม้ายยิ้มการค้าของเอมจิตเวลาเปิดร้าน แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วจะทำให้ใครหลายคนใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“หนึ่งพัน!”
“ขึ้นหลักพันแล้วค่าาาาา~~!!”
“กรี๊ด! หนึ่งพันห้าร้อย!”
ปิ่นหยกหน้ามืดตาลาย ราคาที่ขานกันขึ้นมานั้นมีแต่เสียงเด็กสาวแทรกด้วยเสียงกรีดร้องและคำพูดประมาณว่า ‘หล่อมาก ๆ’(อ้าปากกว้าง ๆ) กับ ‘คนนี้ต้องเป็นของฉัน’ เป็นระยะ นี่เขาหลุดมาอยู่กลางสงครามชิงลูกไก่ไร้ประโยชน์แต่บังเอิญเกิดมาหน้าตาดีอะไรอยู่ตรงนี้
“สองพันค่ะ”
"มีมากกว่านี้ไหมคะ?"
“สองพันห้า!”
“ว้าว! สองพันห้าร้อยบาท...มีมากกว่านี้อีกไหมเอ่ยยยย?”
ผู้ดำเนินการประมูลบนเวทีประกาศผ่านไมโครโฟนน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบบริเวณ
ราคาปั่นขึ้นไปถึงขนาดนี้แล้ว....เด็กมัธยมเอาเงินหลักพันมาโยนทิ้งเล่นเป็นอาหารไก่มันใช่หรือ!?
รอบตัวมีแต่เสียงฮือฮาแต่ไม่มีใครสู้ราคาขึ้นมาอีก เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มอีกสองสามคนที่แข่งกันมาก่อนหน้านี้ทำหน้าเจื่อนพลางเปิดดูกระเป๋าสตางค์ตัวเอง เห็นแล้วก็อดรู้สึกสงสารอยู่ลึก ๆ ไม่ได้ในฐานะที่พวกเธอก็สู้ราคากันมาตั้งแต่แรก
“พี่อาทิตย์หล่อเวอร์ อร๊ายยยย!”
เด็กสาวผู้เสนอราคาล่าสุดยืนลุ้นจนตัวงอแทบจะทึ้งผมตัวเองหลุดออกมาเป็นกระจุกแล้ว ใบหน้าแดงก่ำแต่ยังฉีกยิ้มกว้างชนิดฉุดไม่อยู่เมื่อคิดว่ากำลังจะได้ตัวหนุ่มที่ใฝ่ฝันในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้แน่นอน
“เงินเยอะเลยนะฟ้า” เพื่อนสาวอีกคนของเธอท้วงขึ้น
ปิ่นหยกไม่ได้อยากสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเลย...แต่รู้ตัวอีกทีก็เงี่ยหูฟังตั้งอกตั้งใจไปเรียบร้อยแล้ว
“ชอบพี่เขาขนาดนั้นเลยหรือ”
“ชอบมากกกกกกกกก” เด็กสาวซึ่งถูกเรียกว่าฟ้ากำมือแน่น “ฉันทุ่มหมดกระเป๋าเลย สองพันห้าหมดตัวแม่ด่าก็ยอม”
“ได้แค่วันเดียวเนี่ยนะ”
ปิ่นหยกลอบมองทั้งสองคนอยู่เงียบ ๆ ไม่รู้ตัวว่าอันนาซึ่งนั่งอยู่ข้างกันก็สังเกตทุกอิริยาบถของเขาอยู่อีกทอดหนึ่ง
“มารยาหญิงมีไว้ทำอะไรล่ะ” เธอยิ้มพราย "มีเวลาให้ฉันสักวัน พี่อาทิตย์ต่างหากที่จะไปไหนไม่รอด"
เขาเม้มปาก..คำพูดนั้นช่างฟังดูมั่นอกมั่นใจเหลือเกิน แต่เมื่อหันไปจนเห็นหน้าเธอชัดเจนแวบหนึ่งก็ต้องยอมรับว่าดวงหน้าสะสวยชวนมองของเธอเหมาะสมกับความมั่นใจนั้นจริง
ไม่เอาน่า...อย่าคิดมาก เพิ่งทำเท่บอกไปเองแท้ ๆ ว่าเชื่อใจ
“น้องปิ่นไม่ประมูลกับเขาบ้างหรือ?”
ปิ่นหยกสะดุ้ง หันไปมองอันนาตาปริบ ๆ “ผมน่ะหรือครับ?”
และเธอพยักหน้ากลับมา “เด็กคนนั้นน่ารักนะ พี่เป็นผู้หญิงยังรู้สึกว่าน่ารัก”
ปิ่นหยกสูดลมหายใจเข้าออกช้า ๆ พยายามคงสติตั้งมั่น นี่มันไร้สาระมากเลย ใครจะยอมเสียเงินกับเรื่องพรรค์นี้กัน
“แบบนั้นสเปกอาทิตย์เมื่อก่อนนี้เลย”
หญิงสาวพึมพำในระยะใกล้เข้าไปและลดเสียงลงอีกให้ฟังดูมีลับลมคมใน “...คิดว่าถ้าไปอยู่ใกล้กันหนึ่งวันเต็มจะหวั่นไหวไหมนะ”
"จ้ะ แม่คนสวย"
เขาแทบหูกระดิกพร้อมกันกับที่เพื่อนสาวเด็กคนนั้นเอ่ย...ซึ่งมันก็ขยันลอยมาเข้าหูเขาเหลือเกิน(หรือเขาตั้งใจฟังเกินไป?) "อิจฉาหน่อย ๆ แต่ระดับเธอก็คงเป็นงั้นจริง"
“จะนับหนึ่งถึงสาม...หากไม่มีใครให้มากกว่านี้นะคะ....”
“แต่ถ้าน้องปิ่นไม่คิดมากอะไร เราไปแอบดูตอนสองคนนั้นอยู่ด้วยกันดีกว่า ฝ่ายหญิงดูใจถึงดี”
"พี่อาทิตย์ต้องเป็นของฉัน"
สารพัดเสียงตีกันให้ยุ่งหมดแล้ว ไม่ ๆ ๆ เขาเปล่าหึงหวงจริง ๆ นะ ไม่ได้อยากฟังด้วย เขาเห็นอันนาลอบยิ้มพร้อมกับพึมพำว่า "ว้าว" ออกมาเบา ๆ กับสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินเหมือนกับเขา
“น่าสนใจนะ พี่อยากรู้ว่าจะมีถึงขั้นกอด...หรือจูบ?.....อะไรอย่างนี้กันหรือเปล่า”
ปิ่นหยกกัดริมฝีปากล่างจนขาวซีด หญิงสาวเห็นสีหน้าวิตกกังวลของเด็กหนุ่มข้างกายก็รู้ว่าเสียศูนย์ไปกับคำพูดเธอไม่น้อยแล้ว พอคิดว่าจากนี้คนตรงหน้าจะทำอะไรต่อไปก็รู้สึกสนุกขึ้นมา...ขอแค่เธอลองพูดอะไรอีกนิด
..แล้วก็สุมไฟเพิ่มอีกสักหน่อย..
“เด็กผู้หญิงชื่อฟ้าท่าทางใช่ย่อย...ส่วนอาทิตย์เห็นดูทึ่ม ๆ แบบนี้แต่จูบเก่งนะรู้ไหม”
อื้อหือ...พอรวมกับถ้อยคำหมายมั่นปั้นมือของเด็กผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนั้นแล้ว ในหัวเขาเห็นภาพเป็นฉาก ๆ เลยทีเดียว และความคิดนั้นก็ไม่ช่วยให้จิตใจสงบลงเลยสักนิด
“...พี่อัน”
“......หนึ่ง.....”
เสียงระทึกบนเวทีดังขึ้นกลบเสียงเขาเกือบหมด แต่หญิงสาวข้างกายก็ยังอุตส่าห์ได้ยินก่อนจะหันมาเอียงคอพร้อมกับยักยิ้มเป็นเชิงถาม
“....ผม..”
“........ส..อ...อ.....ง....ง.......”
พิธีกรสาวเปล่งคำพยางค์ลากยาวเพิ่มความน่าระทึกขึ้นไปอีก ขณะที่สาวน้อยซึ่งใกล้จะทำภารกิจประมูลหนุ่มในดวงใจได้สมอารมณ์หมายก็อยู่ในอาการตื่นเต้นจนแทบกระโดดโลดระบำทั้งในความเป็นจริงจนถึงในความคิดเขา เพราะตอนนี้มีภาพเธอมาเริงร่ากับไอ้ลูกเจี๊ยบหน้ามึนในจินตนาการของเขาที่บรรเจิดขึ้นมาตอนนี้เสียเหลือเกินเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับประโยคเด็ด 'พี่อาทิตย์ต้องเป็นของฉัน' ซึ่งขยันแจ้งเตือนเป็นเ้จ้าหนี้ทวงเงินอยู่ั่นั่นแหละ
“น้องปิ่นมีอะไรหรือเปล่า?”
ท่ามกลางเสียงหวีดเป็นห้วง ๆ ของเด็กสาวคนนั้นและกลุ่มเพื่อนเมื่อพิธีกรเตรียมจะอ้าปากนับสาม คำพูดที่ไม่สามารถเรียกคืนได้ก็ออกจากปากเขาไปถึงหูอันนา
"ขอยืมเงินสามพันได้ไหมครับ!?”
“เอาไปทำอะไรจ๊ะ?”
“...อ...เอาไป....”
เสียงนับสามดังขึ้นจากบนเวที...บ้าฉิบ! จะไม่ทันแล้ว
'พี่อาทิตย์ต้องเป็นของฉัน'
แต่หมอนั่นเป็นของเขา
“สามพัน!”
พิธีกรยังพูดไม่ทันจบคำเขาก็ยกมือขึ้นพร้อมกับตะโกนออกไปด้วยอาการหน้ามืดท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คนรอบตัวโดยเฉพาะคนที่รู้อยู่แต่แรกว่าปกติเขางกแค่ไหน และหลังจากนี้ต้องหน้ามืดกว่าเดิมแน่นอนเพราะราคาค่างวดที่ประกาศออกไปนั้นว่าที่เจ้าหนี้ยังไม่ทันรับปากจะปล่อยกู้เลยด้วยซ้ำ
ปิ่นหยกกัดลิ้นตัวเอง เอาให้ขาดไปเลยคงดีจะได้ไม่ต้องเก็บไว้พูดอะไรนำความเดือดร้อนเข้าตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้ ไม่รู้ความคิดนั้นโผล่ขึ้นมาในหัวเขาได้อย่างไร จากหางตาเขาเห็นใบหน้างดงามของหญิงสาวมีร่องรอยความพึงพอใจฉาบอยู่ชัดเจนซึ่งนั่นทำให้ขนที่คอเขาลุกชันอย่างอธิบายสาเหตุไม่ได้
ถึงขั้นนี้เธอคงรู้แล้วว่าเขาจะเอาเงินสามพันไปทำอะไร
To be continued…
====================================
พี่น้องคู่นี้ดูจะทำให้ปิ่นหยกห่างไกลเทพเจ้าแห่งเงินตราที่เคารพรักออกไปทุกที
น่าสงสารจริง ๆ 5555555 <<สงสารแล้วเอ็งหัวเราะทำไม (ฮาา)
ขอบคุณงาม ๆ ทุกท่านที่เข้ามาอ่านและทุกคอมเม้นต์ค่ะ รักมากจริง ๆ เลย ฮืออออ :กอด1: :L2:
ของแถมรีพลายถัดไป แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ :D
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
ของแถม :D
ทรงผมที่คิดไว้ของพระเอกตอนประมูลล่ะค่ะ (จากคำแนะนำของคิมหันต์)
(http://fc07.deviantart.net/fs71/f/2012/302/8/f/artid_auc_by_xx_rainyday_xx-d5jbq72.jpg)
เปิดเหม่งทำท่าเจ้าชู้กรุ้มกริ่มแล้วหน้าเหมือนป๊ะป๋าเลย XD
พี่อัน =////=
(http://fc07.deviantart.net/fs71/f/2012/302/4/1/doodleanna3_resize_by_xx_rainyday_xx-d5jbq6s.jpg)
คนเขียนชอบผู้หญิงคนนี้จังเลย 555
คิมหันต์
(https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/229864_433885193338036_1253303449_n.jpg)
แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^^
-
ราคาของความหวงนี่เยอะนะ :pigha2: กว่าแม่ไก่จะรู้ตัวเป็นหนี้พี่อันเสียแล้ว :laugh:
-
พี่อันคนสวย แกล้งนู๋ปิ่นนนนนนนน 555555555
ไปหมดแล้วเงินทงเงินทอง กร๊ากกกกกกกก เพราะคำว่ารักคำเดียว ชิมิชิมิ กร๊ากกกก
ปิ่นหยกผู้ห่างไกลจากเทพเจ้าแห่งเงินตรา
-
ราคาของความหวง มันแพงเนอะแม่ไก่!!
ชอบตอนลูกเจี๊ยบหลอกให้ปิ่นหยกพูดว่าชอบจังเลย
เรายิ้มไม่หุบเลยอ่ะ 5555
-
โอ้ยตายแล้ววววววววววววววววววววววว
น้องปิ่นเปลี่ยนป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย *เอามือแนบอก*
กรี๊ดดดดดดดดดดดด นี่ใช่น้องปิ่นจริงๆรึนี่ !!??? (เลื่อนขึ้นไปอ่านอีกรอบ) o22
เฮ้ยยย มันคือน้องปิ่นจริงๆ !? น้องปิ่นยอมเสียเงินสามพันประมูลไอ้ลูกเจี๊ยบจอมหื่นแอ๊บมึน
พี่อันนา .. หนูยังกลัวพี่อยู่นะคะ *หลบอยู่มุมมืด*
อาทิตย์และคนอื่นๆจะช็อคกันขนาดไหน ปิ่นหยกที่เค็มจนเกลือไอโอดีนยังเรียกพี่ มาเสียเงินสามพัน
คุณพร๊าาาาาาาาาาาาาา ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าความรักทำให้คนเราเปลี่ยนไป 5555555555555 :m20:
ตอนนี้น่ารักมากกกค่ะ แอร๊ยๆๆๆๆ
กอดคนเขียนที >w< :กอด1:
ปล.มาอิดิทเพิ่ม ...
ขอมอบสำนวนไทยนี้ให้น้องปิ่นค่ะ ..
เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียลูกไก่ให้ใคร
-
โอ๋ๆๆๆ หนูปิ่นเทพเจ้าเงินตราท่านเดินทางมาช้าลูก :m20:
:กอด1: :L2:
-
ปิ่นหยกอ่ะ มีหวงเจี๊ยบด้วยอ่ะ XD
-
จบประมูล แม่ไก่ต้องหาเงินใช้หนี้
สงสัยลูกไก่คงถูกขายให้ซีพีแน่ๆเลยอ่ะงานนี้ 555+ :laugh:
ปล.รูปคิมมี่น่ารักดีอ่ะค่ะ :o8:
-
ปิ่นหยก เธอแรงงงงงง
สงสารจริงๆสองพี่น้องทำให้ปิ่นหยกเปลี่ยนไป
ฮ่าๆๆๆ แต่ว่าตอนนี้อาทิตย์น่ารักกก
ชอบตอนอัดเสียงกับน้องที่บอกปิ่นหยกไม่รู้จักตุีกตา ฮ่าๆๆ
-
5555 แม่ไก่ก็ห่วงลูกไก่มากกกกเหมือนกันนะนิ! ^0^
-
อาทิตย์ กับตุ๊กตามันยังจะเล่น ฮะๆ
ปิ่นหยกถูกพี่อันปั่นหัวซะแล้ว
เงินค่าตัวคุณชายตั้งสามพัน จะไปหาจากไหน ฮาาาาาา
-
เสียท่าพี่อันอีกแล้ว :laugh:
-
งานนี้ "ความหวง" เอาชนะ "ความงก"
:laugh:
-
สามพัน! ราคาของการเปิดเหม่งและการทนแรงยุจากพี่อันไม่ไหว :z3:
-
ไม่ไหว อ่านเรื่องนี้ทีไร ต้องหยุดอ่านเป็นพักๆ
หัวใจทำงานหนัก เต้นแรงตลอด 55
(เปล่าเว่อร์นะเออ เค้าพูดจริงน้า)
มันทนความน่ารักของปิ่นหยกไม่ไหวยังไงไม่รู้
แอร๊ยยย 5555
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ
-
งานนี้ปิ่นหยกทุ่มไม่อั้น เพื่ออาทิตย์~ คิกๆ
-
อ๊ายยยยยย เขิน
พูดออกไปแล้ว ออกปากประมูลไปแล้ว
อ๊ากกกก เขินประหนึ่งประมูลเสียเอง (บัาไปแล้ว)
-
ไม่ธรรมดาจริงๆทำให้ปิ่นหยกงกเงินจ่ายได้ตั้งสามพัน สุดยอดดดดดด
-
พี่อันนี่เจ้าเล่ห์ที่สุด
น้องปิ่นหึงใหญ่แล้ว
ถึงขนาดยอมลงทุนประมูลเองเลย 555
-
:laugh:แม่ไก่ กระต้าก
-
หึง หรือ หวง หุหุ
-
พี่อันช่างกระตุ้นได้ดีจริงๆ
ทำเอาขนาดคนงกอย่างแม่ไก่ยอมเป็นหนี
(อนุภาพแห่งรัก คึคึ)
:m18: :m18:
-
แม่ไก่ปิ่นหยกเสียรู้พี่อันนาอีกแล้ว :laugh:
-
ปิ่นหยกหวงจนลืมความงกไปเลย3000เชียวนะ..น่ารักเว่อร์อ่ะ
-
หวงแพงนะเนี่ย ตั้งสามพันแน่ะ :laugh:
แต่ไปยืมเงินพี่อันแบบนี้ แล้วถ้าพี่เค้าให้ใช้คืนเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่เงินนี่จะทำยังไง :z3:
แต่ที่แน่ๆ ลูกเจี๊ยบปลื้มใจมากมายแหละงานนี้ :impress2:
-
ปิ่นหยกคงแทบอยากกัดลิ้นตาย 55555555
สามพันเชียววนะ แต่แหมมม ให้ลูกเจี๊ยบจ่ายก็ได้มั้ง
ถ้าพี่อันไม่ให้ยืมน่ะ ฮ่าา
-
ซวยแล้วหนูปิ่นลูกเจี๊ยบต้องตีหน้ามึน 'เทคแคร์' แบบสุด ๆ แน่เลย หึหึ
-
โอ้วว เเม่ไก่ ไม่น่ะสามพัน
เเม่ไก่เสียรู้พี่อันไปเเล้ววว
ราคาหวงนี่เเพงน่ะ 555
-
สองคนพี่น้องนี่สมรู้ร่วมคิดกันหรือเปล่า
โหดร้ายกับแม่ไก่มากเลย สามพันเชียวนะ o22
นอกจากโชคจะหายแล้วยังต้องเป็นหนี้อีกต่างหาก
ราคาของความหวงนี่แพงใช่เล่น แต่แม่ไก่ก็ยอม
ถือซะว่าเป็นค่าตุ๊กตาแม่ไก่ก็แล้วกันเนอะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ตกตลุมพี่อันแล้วปิ่นหยก
ราคาหวงแพงมากกกกๆ :)
-
เง้อ ปิ่นหยกหน้ามืด ในที่สุดความหวงก็ชนะงก(หรอ?)
คิมท่าจะระแวงอันนาหนักมาก เล่นกับใครไม่เล่นไปเล่นกับเจ๊ใหญ่
-
เงินจ๋าลาก่อนนนนนนนนนน 55555
แต่ก็คงคุ้ม(?) กับตัวเจี๊ยบและการแสดงออกให้พี่อันเห็นว่า รักอาทิตย์มากกว่าเงิน5555
-
เราขอซูฮกพี่อันนาด้วยความรักและเคารพยิ่ง เธอสามารถทลายกำแพงความงกของปิ่นหยกด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค!! //เทินขึ้นหิ้ง
น่ากลัวยังไงก็ชอบคาแรคเตอร์ของพี่อันอยู่ดี :o8:
อยากกอดปิ่นหยกม๊ากมากก เสียรู้พี่อันนาไปเรียบร้อย แต่ความหึง&หวงไม่เข้าใครออกใครเนอะ
อาทิตย์คงยิ้มหน้าบานตอนที่รู้ว่าปิ่นชนะประมูล แต่คงหุบยิ้มไม่ทันถ้ารู้ว่าเจ้าตัวไปกู้เงินใครมา 555 //ลุ้นต่อตอนใช้หนี้
-
พี่อันเหมือนอยากจะมาร้าย
แต่เอาจริงๆก็มาช่วยน้องชาย แถมได้ยั่วปิ่นอีก นี่คือความสามารถเฉพาะของคนบ้านนี้แน่ๆ 5555
มุขชอบไม๊นี่ตลกมากอ่ะ ชอบเห็นเวลาลูกเจี๊ยบเล่นมุขกากๆ หัวเราะออกมาเลย :jul3:
ปล. น้องครีมจะมีพระเอก (?) ขี่ม้าขาวที่ไหนมาประมูลไม๊น้าาาา อิอิ
-
สงสารปิ่นหยกเบา ๆ โดนสองพี่น้องป่วนตลอด ป่านนี้อาทิตย์ยิ้มแก้มบานอยู่บนเวทีแล้วมั้ง
อาทิตย์น่ารักมาก มึนมาก ป่วนมาก ไม่เคยเจอใครมึนขนาดนี้มาก่อน ฮามากค่ะ
ตอนเอาตุ๊กตามาให้แล้วปิ่นหยกไม่สนใจหาว่าปิ่นหยกไม่รู้จักตุ๊กตาน่าสงสารกร๊ากกก
ไอ้ประโยคที่บอกว่าอยากให้บอกว่าชอบนี่แบบฟังน่าสงสารงุ้งงิงน่ารักมาก
แ่ต่หลังจากนั้นดิ เล่นแอบอัดเสียงปิ่นหยกโคตรฮาอ่ะ
พาร์ทหน้าไปเดทกันจ้า~ ปิ่นหยกคงหงุดหงิดน่าดูเนอะ พี่อันไม่ต้องเอาตังค์น้องได้ป่าว สงสาร
ขอบคุณค่ะ
-
หึหึ ปิ่นหยกถูกเจ้อันนาลองใจซะแล้ว
-
555 สงสารปิ่หยกอะ ตอนจ่ายนี่คงดังหนึบเลย :laugh:
-
5555 เอาแล้วว ปิ่นหยกโดนพี่อันนาปั่นหัวซะแล้ว
-
ดีใจแทนลูกเจี๊ยบ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ราคาของความหวงนี่ตั้ง 3000 !!
น้องปิ่นหยกสุดยอดไปเลยยยยยยยยยยย >,<
:mc4:
-
สนุกมากๆค่ะ นั่งอ่านนอนอ่านรวดเดียวเลย(แอบแวบไปดูแรงเงาหน่อยนึงด้วย 5555)
รูปภาพก็น่ารักมากๆ อ่านแล้วฟินเวอร์
ปิ่นหยกน่ารักสุดๆ อาทิตย์ก็น่ารักนะ แต่เอาของมึนเมาไปไกลๆเชียว เกลียดคนปากหมาาา เชอะๆ
รักกันนานๆน้า...อาทิตย์ปิ่นหยก :กอด1: ขอสมัครมาเป็นแม่ยกอีกคน ^^
-
ลูกไก่ข้าใครอย่าแตะ !!!!
-
เป็นคู่พี่น้องที่อันตราย(ต่อปิ่นหยก)จริงๆ :laugh:
-
ประมาณว่า...ซึนแต่ขี้แกล้ง ทั้งพี่ทั้งน้องสินะคะ
โถๆๆๆหนูปิ่นคงต้องเหนื่อยกับคนบ้านนี้หน่อยนะคะลูก
ฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh:
-
สองพี่น้องคู่นี้เค้าร้ายนัก แล้วปิ่นหยกก็หลงกลทุกที ดวงชะตาบังคับให้เกิดมาเป็นลูกสะใภ้ตระกูลนี่แล้วหละปิ่นหยกเอ้ย
-
อยู่ด้วยกันทุกวันยังไม่พออีกเหรอจ๊ะหนูปิ่น แค่วันเดียวนี่ยอมไม่ได้เลยนะ
ความเชื่อใจของหนูปิ่นวัดได้ด้วยเงิน สามพันเชียวนะคุณอาทิตย์
-
เนื่องในโอกาสฮาโลวีนที่กำลังจะมาถึงค่ะ จะรออัพวันจริงพรุ่งนี้แต่กลัวไม่ว่าง จัดไปก่อนเลย~
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
ตอนพิเศษ – หลอก หรือ เลี้ยง (หมอไอซ์ x อุ่นใจ)
..ของใช้ที่มีความทรงจำ
ปากกาที่เปื้อนเลือด..
อุ่นใจจามสองครั้งติด หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นเช็ดน้ำมูกใส ๆ ซึ่งหยดตามลงมา
ยิ่งไม่สบายก็ยิ่งเห็นชัด....เขาเกลียดหมอกควันสีเทาพวกนี้ชะมัด!
.......................................................................
................................
.
.
.
“Trick or treat~!?”
“.......”
“TRICK OR TREAT!?”
ธาราทำสีหน้าว่างเปล่าใส่เด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตู... มรสุมอยู่เวรติดกันมาถึงสี่วันเพิ่งผ่านพ้นจนได้หยุดพักบ้างตอนนี้ เขาไม่ได้เดินสะโหลสะเหลกลับหอหลังลงเวรจากห้องฉุกเฉินมาเพื่อเล่นเกม ‘หลอกหรือเลี้ยง’ ในคืนฮาโลวีนกับเด็กน้อยปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
“ไปนอนซะ”
แล้วประตูก็ถูกผลักปิดปังต่อหน้าต่อตาคนที่ยังยิ้มค้างปรับอารมณ์ไม่ทัน
“เฮ่ย! พี่หมอ ทำงี้ไม่ได้นะ!”
ชายหนุ่มกดล็อคที่ลูกบิด ใส่กลอนซึ่งอยู่ใต้กว่านั้นลงมาเพิ่มความแน่นหนา หากมีโซ่ก็อยากจะคล้องเอาไว้อีกชั้นแล้วเอาดินน้ำมันอุดตามร่องประตูป้องกันการรั่วซึมของสิ่งมีชีวิตไม่พึงประสงค์ยามวิกาลอันอาจทำให้ช่วงพักที่หาได้ยากเต็มทีของเขาต้องสูญเปล่า
“พี่หมอออออออ หมอไอซ์ค้าบบบบ!!”
เสียงโหยหวนดังขึ้นอีกฝั่ง แต่ความง่วงและเหนื่อยล้าจากการทำงานบอกเขาว่าอย่าไปสนใจ เข็มนาฬิกาบนผนังชี้ไปที่เวลาเที่ยงคืนครึ่งแล้ว ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันเสาร์แต่ก็ยังต้องอยู่เวรอีก เขาควรรีบนอนเอาแรงมากกว่าจะเสียเวลากับประเพณีปล่อยผีสัญชาติตะวันตก
“เปิดหน่อย แป๊บเดียว ผมอุตส่าห์รอจนป่านนี้”
เขาโคลงศีรษะ ถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ควานหาหูฟังเครื่องเล่นเอ็มพีสามมายัดใส่หูแล้วลงไปนอนแผ่ก่อนจะหลับตาลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับความเมื่อยขบทั่วร่าง เสียงกีตาร์อะคูสติกแผ่วเบาคลออยู่ในหูชวนในเคลิบเคลิ้ม มองเห็นประตูสู่ดินแดนนิทราแง้มเปิดรำไรหลังเปลือกตา
...กึงงงง....!!
“!?”
แกรกกก....กกก....กก...ก.....!!...แกรกก...กก...ก...
ราวกับประตูห้องของเขากำลังถูกกระทำชำเรา และนั่นเป็นเสียงขณะประตูผู้น่าสงสารกำลังยืนหยัดปกป้องอธิปไตยของตัวเอง บางทีเสียงแกรกกรากที่ได้ยินนั่นอาจมาจากการพยายามตะกุยประตูของอุ่นใจ ธารากดเร่งความดังของเพลงที่ฟังอยู่มากขึ้นโดยไม่แม้แต่จะชายตาไปมอง
แกร๊ก!
เอาแล้วไง! เสียงสปริงจากลูกบิดประตูดังขึ้นบอกให้รู้ว่ามันถูกไขออกเป็นที่เรียบร้อย อุ่นใจมีกุญแจห้องนี้ ...ที่จริงก็มีทุกห้องหากอยากได้เพราะเป็นน้องชายเจ้าของหอพัก แต่นั่นจะเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลผู้อยู่อาศัยในหออย่างร้ายกาจและเจ้าตัวก็ดูมีจิตสำนึกพอจะเข้าใจเรื่องนี้ดี (อาจยกเว้นกับห้องนี้ซึ่งเจ้าเด็กแสบนั่นไม่ยักคิดว่าตัวเองกำลังละเมิดสิทธิเขาอยู่)
กึงงง!!
ไขลูกบิดได้แล้วแต่ติดกลอนล่ะสิ!
ธาราตัดสินใจปิดเพลงเมื่อพบว่ามันไม่ช่วยกั้นเสียงภายนอกออกจากหูเขาเท่าที่ควร เครื่องเล่นเอ็มพีสามคู่ใจถูกซุกไว้ใต้หมอนแล้วเจ้าของก็พลิกตัวกลับมานอนฟังเสียงจากนอกห้องในความมืด
“พี่หมอโหดเกินไปแล้ว!” อุ่นใจโอดครวญ
และนี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาจึงต้องเสียเวลาติดกลอนเพิ่มอย่างกับคนเป็นโรคประสาท
ชายหนุ่มหัวเราะ ‘หึ’ ออกมาหนึ่งพยางค์ถ้วน ลุกขึ้นเปิดโคมไฟหัวเตียง ควานหาแว่นขึ้นมาสวมแล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าประตู เสียงกุกกักดังอยู่อีกครู่ใหญ่บอกให้รู้ว่าแมวยักษ์หน้าห้องยังไม่เลิกตะกุย
“กลับห้องไปนอนได้แล้ว”
อุ่นใจงึมงำอะไรออกมาสักอย่างแต่เขาได้ยินไม่ถนัด ครู่หนึ่งก็ได้ยินคำโวยวายดังขึ้นอีกครั้ง
“ไปก็ได้ ง้อตายล่ะ! คนอะไรวะ”
น้ำเสียงกระฟัดกระเฟียดตอบกลับมา ตามด้วยเสียงฝีเท้าตึง ๆ ดังขึ้นและเบาลงจนถูกกลืนหายไปกับความสงัดเงียบที่เขาโหยหา แต่ธารารู้ดีถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสียงนั้น เพราะมุกนี้เคยถูกเอามาใช้แล้วหนึ่งครั้งและเจ้าตัวคงลืมไป
อุ่นใจยังอยู่ที่เดิมแน่นอน....ตรงหน้าประตูนั่นแหละ
ชายหนุ่มยกมือนวดขมับตัวเอง เจ้าเด็กบ้านั่นทำเขาตาสว่างหมดแล้ว
“ว่างมากนักหรือ?”
“......”
“ไม่ต้องทำเงียบ รู้ว่ายังอยู่ตรงนั้น”
เขาได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะขัดอกขัดใจ
“ไม่ว่างหรอก แต่อยากมา”
“...”
“นะพี่หมอ...? แป๊บเดียว เมื่อกี้ฝันไม่ค่อยดี”
“...เฮ้อ......”
......................................................................
...........................................
.
.
เสียงกลอนถูกปลด ก่อนที่ประตูจะเปิดผาง สำเร็จแล้ว!
“Trick or treat?”
อุ่นใจยิ้มเผล่ ถามคำเดิมออกมาอีกครั้ง
อีกฝ่ายถอนหายใจท่าทางรำคาญเขาเต็มแก่ อย่าว่าแต่ธาราเลย เขายังรำคาญตัวเองอยู่ไม่น้อยที่คอยจะมีลางสังหรณ์อะไรแปลก ๆ ผุดขึ้นมาให้วิตกไปล่วงหน้าโดยใช่เหตุจนอยู่ไม่สุขเช่นนี้ และข้ออ้างอะไรจะเหมาะไปกว่าการละเล่นหลอกหรือเลี้ยงสำหรับคืนฮาโลวีน(แม้เลยเที่ยงคืนไปแล้วนิดหน่อย)
เงียบกันไปพักหนึ่ง ก่อนธาราจะยกมือขึ้นกอดอกพลางพยักหน้าท้าทาย "ทริค”
“เอาจริงอะ ผมง่วงจะแย่”
“เรื่องมาก แล้วถามทำไม พี่ห้ามเธอนอนหรือ? ตกลงจะเอายังไงบอกมา”
โห...มาเป็นชุด นั่นทำเขาอดเบ้ปากออกมาไม่ได้ คนอุตส่าห์เป็นห่วงแท้ ๆ เด็กหนุ่มยืนลังเลแต่แล้วก็หาวออกมาหวอดใหญ่ มือแทนที่จะยกขึ้นปิดปากให้เรียบร้อยกลับแบออกยื่นไปตรงหน้า
“ทรีต”
“ห้องพี่ไม่มีขนม”
“วิตามินซีก็ได้”
“นั่นก็ไม่มี”
“เป็นหมอต้องมีวิตามินซีสิ”
“แล้วเป็นน้องชายเจ้าของร้านเค้กเธอพกเค้กติดตัวไหมล่ะ”
เดี๋ยวนะ...ขอถอยมายืนจุกแป๊บหนึ่ง
“ฮาโลวีนทั้งที ไม่มีอะไรมาทรีตเลย ขี้ตืดโคตร ๆ”
ธารากลอกตา เดินไปหยิบอะไรบางอย่างมาโยนให้เขา “เอ้า ทรีตด้วยไอ้นี่”
เด็กหนุ่มก้มลงมองสิ่งที่เพิ่งรับเอาไว้ในมือ แผงสีขาวซึ่งดูอย่างไรก็ไม่มีทางเป็นขนมไปได้มีชื่อสามัญเด่นชัดทิ่มลูกตา
‘พาราเซตามอล’
“.....”
นี่มันห่างไกลคำว่าขนมไปหลายขุมทีเดียว!
ธาราเอียงตัวไปยืนพิงกรอบประตูแล้วหาวขึ้นมาบ้าง เขาได้แต่มองตามตาปริบ ๆ เห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีอะไรผิดปกติอย่างที่ระแวงไปเองก็รู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อยแต่ยังไม่สนิทใจนัก
“ผมเข้าไปได้เปล่า”
“ไม่ต้องเลย ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้พี่ต้องทำงา—”
ไม่ทันแล้ว..เขาวิ่งปร๋อเข้าห้องมาเป็นที่เรียบร้อย จัดแจงเปิดไฟเสียสว่างโร่พลางหันซ้ายขวามองไปทั่ว ความไม่สบายใจที่ค้างคาอยู่นี้บอกไม่ถูกเลยว่ามาจากไหนรู้แต่สัมผัสได้ว่ามันวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง
เขาเดินสอดส่องได้ครู่เดียวอีกฝ่ายก็ตามเข้ามา หมอหนุ่มดูท่าคงใกล้สติหลุดจากร่างเต็มทีท่าเดินตอนกลับมาในห้องจึงดูโซเซพิกล
“วันนี้ยุ่งเหรอพี่หมอ”
“ประมาณนั้น อีอาร์บ่ายคนอย่างกับปลวก”
อุ่นใจพยักหน้าช้า ๆ ขณะที่อีกฝ่ายคล้ายจะเลิกสนใจเขาไปแล้ว หลังจากพ่นลมหายใจท่าทางเหนื่อยหน่ายออกมาหนึ่งครั้งก็ล้มตัวลงนอนแผ่ทั้งที่ห้องยังเปิดไฟเกือบครบทุกดวง
“พี่จะนอนแล้ว อยากทำอะไรก็ทำแต่อย่าส่งเสียงหนวกหู" ชายหนุ่มยอมแพ้ในที่สุด "ถ้าจะออกไปก็ล็อคห้องให้ด้วย”
“...ไม่ออกได้ไหมล่ะ”
เด็กหนุ่มบ่นพึมพำ สายตายังกวาดมองไปทั่วห้องจนมาสะดุดเข้ากับปากกาด้ามหนึ่งที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์สั้นซึ่งวางพาดบนเก้าอี้ เขาสูดน้ำมูก เริ่มจะคันจมูกอยากจามขึ้นมาอีกแล้ว หรี่ตามองกลุ่มควันสีเทารอบกระเป๋าข้างที่มีปากกาเสียบอยู่ด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“ไอ้นี่พี่ได้มาจากไหนอะ”
ไม่มีเสียงตอบ หันไปมองก็พบว่าเจ้าของห้องหลับปุ๋ยไปแล้ว แว่นยังไม่ทันได้ถอดเลยด้วยซ้ำ
อุ่นใจดึงปากกานั้นขึ้นมา สีเหลืองหม่นของพลาสติกที่ด้ามดูขมุกขมัวชอบกล บนจุกปากกามีคราบสีแดงแห้งกรังติดอยู่เป็นจุดเล็ก ๆ สองสามแห่ง และเขาไม่ชอบความรู้สึกตอนสัมผัสมันเอาเสียเลย ช่างน่าขนลุกแบบเดียวกับความฝันที่ทำเขาตื่นขึ้นกลางดึก
“ผมขอนะ” พูดจบเขาก็ทำเสียงขรึมเลียนแบบอีกฝ่าย “อือ..เธอเอาไปสิ...โอ้! ขอบคุณครับพี่หมอ....ไม่เป็นไร ๆ”
พูดเองเออเอง...อนุญาตตัวเองเป็นที่เรียบร้อยก็หยิบมันขึ้นมาหักกร๊อบ ด้ามพลาสติกร้าวเป็นรอยแต่ยังไม่แยกออกจากกัน
"แข็งว่ะ"
เด็กหนุ่มเม้มปาก เกร็งมือเต็มแรงหักมันอีกครั้งแล้วบิดจนแตกเป็นสองท่อน ยืนชื่นชมผลงานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโยนซากปากกาหัก ๆ ทิ้งออกนอกระเบียง
“พี่ติดหนี้ผมอีกแล้ว”
....................................................................
......................................
.
.
.
“เฮ่ย ไอซ์”
ก้องหล้า ชายหนุ่มร่างท้วมในเสื้อกาวน์สั้นเอ่ยทักเขาแล้วเร่งฝีเท้าเข้ามาใกล้เมื่อเห็นแล้วว่ากำลังจะเดินไปทางเดียวกัน “ได้ข่าวเมื่อคืนเวรยุ่งเหรอวะ”
“โคตรยุ่ง CPR ไปสาม แถมมีคนเมาอาละวาดแทบจะแทงคู่กรณีตายใน ER เผลอ ๆ จะแทงหมอด้วยแล้ว”
เขาประชด เวรห้องฉุกเฉินคืนฮาโลวีนวานนี้ยุ่งเยินจนต้องจดจำไปอีกนานทีเดียว “ยังไม่รวมเคสไก่กามหาศาลอีก”
อีกฝ่ายหัวเราะ “น่ากลัวฉิบหาย เมื่อกี้พี่ยามข้างหน้าเล่าให้ฟังเป็นฉาก ๆ ช่วงนี้ดวงแกแรงจังวะ”
“เออ สงสัยอยู่เหมือนกัน เยินมาหลายเวรแล้ว” ชายหนุ่มยักไหล่ แกว่งกาแฟกระป๋องในมือขณะสาวเท้าไปตามทางเดินยาวเหยียดเชื่อมระหว่างตัวตึกของโรงพยาบาล “แต่เวรวอร์ดเช้านี้สงบดีนะ แปลก”
“เฮ่ย เดี๋ยวขอแวะร้านถ่ายเอกสารแป๊บดิ”
“Interesting case อาทิตย์นี้ของแกเหรอ?”
“อือ ยังไม่เสร็จเลย งงฉิบหาย” ก้องหล้าเอ่ยรับ หันไปวางหนังสือเล่มโตบนเคาน์เตอร์ร้านถ่ายเอกสารแล้วพลิกหน้านั้นหน้านี้ไปมา “จากนี่ครับ ถึงหน้าสองร้อยเจ็ดสิบหก...อ่า....แล้วก็หน้าสามร้อยเก้าสิบห้าถึงอันนี้....ไม่ใช่ ๆ อันนี้....เออ เอางี้เดี๋ยวผมจดให้”
เขาควานหาปากกาในกระเป๋าตั้งใจจะเอามาจดหน้าที่ต้องการให้ร้านแต่กลับพบว่าลืมหยิบปากกาติดตัวมาด้วย “ไอซ์ มีปากกาไหมวะ เอามายืมหน่อย”
ธาราพยักหน้า แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าปากกาสีเหลืองหม่นซึ่งเขาเองจำไม่ได้แล้วว่าติดมือมาจากไหนด้ามนั้นหายไปเมื่อคืนนี้ ทั้งที่ใช้มาได้ตั้งหลายวันเพราะเขียนดีถูกใจ เมื่อเช้าเขาตื่นขึ้นแต่งตัวมาทำงานก็เจอแต่ปากกาลูกลื่นรูปกระต่ายดูคิกขุผิดวิสัยชายหนุ่มวัยฉกรรจ์จะหยิบมาใช้วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับโพสต์อิทแผ่นเล็กแปะไว้ว่า ‘ใช้ด้วยนะครับ!’ ซึ่งคนทำลงชื่อเอาไว้เรียบร้อยจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดา มั่นใจได้เลยว่าเลือกลายสาวแตกขนาดนี้จงใจแกล้งเขาแน่นอน คาดว่าปากกาด้ามเดิมที่หายไปก็น่าจะเป็นฝีมืออุ่นใจด้วยเหมือนกัน
“เอ้านี่”
ก้องหล้ารับปากกาไปจากเขาโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา แต่พอเห็นสิ่งที่อยู่ไหนมือก็ถึงกับอุทานออกมาเสียลั่น
“อื้อหือ ปากกาแกสาวมากไอซ์!”
“ใช้ ๆ ไปเหอะน่า”
“รสนิยมอย่างงี้เหรอวะ”
เขายักไหล่ ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืด รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจอย่างไรบอกไม่ถูก ความจริงวันนั้นเขาอารมณ์ดีไม่มีสาเหตุต่อเนื่องไปทั้งวันทีเดียวแม้ว่าเมื่อคืนก่อนได้นอนไปไม่เยอะอย่างที่ตั้งใจ
หลังลงเวรในเช้าอีกวัน ราวน์วอร์ดเสร็จแล้วธาราแวะร้านสะดวกซื้อของโรงพยาบาลหาอะไรรองท้องก่อนกลับห้องพัก กำลังจะจ่ายเงินสายตาก็เหลือบไปเห็นแผงยาพาราเซตามอลวางอยู่บนเคาน์เตอร์ นึกถึงหน้ามุ่ย ๆ ของคนที่ยังบ่นหงุงหงิงตอนเช้าวานนี้เรื่องได้ยาสามัญประจำบ้านแทนขนมสำหรับทรีตวันฮาโลวีนแล้วยังอดขำอยู่ในใจไม่ได้
เมื่อคืนนี้ทั้งเวรสงบจนน่าไม่น่าเชื่อว่าเป็นโรงพยาบาลเดียวกับเมื่อสองสามวันก่อน และนั่นทำให้เขาอารมณ์ดีพอจะหยิบช็อกโกแลตคิสขึ้นมาอีกห่อทันก่อนพนักงานคิดเงินเสร็จ
“เพิ่มอันนี้ด้วยครับ”
เขายืนมองของทั้งหมดถูกวางใส่ถุงพลาสติกอย่างใจเย็น แอบสังเกตเห็นพนักงานสาวลอบมองจุกปากการูปกระต่ายที่เสียบอยู่ในกระเป๋าเสื้อเขาแล้วยิ้มมุมปาก ภาพพจน์ขรึม ๆ ท่าทางจะตกลงฮวบฮาบ
ปากกากระต่ายนี่คงเป็นทริค...ส่วนแผงยาของเขาที่ให้ไปจะถือว่าเป็นทรีตได้ไหม....ไม่น่าได้ ดูทำลายฝันเด็กอย่างไรแปลก ๆ
ช็อกโกแลตคิสในถุงส่งเสียงกรอบแกรบยามเขาแกว่งมือ
ทรีตช้าไปหน่อย...แต่เจ้าเด็กแสบนั่นคงถูกใจช็อคโกแลตคิสมากกว่าพาราเซตามอล
Happy Halloween! (ล่วงหน้าหนึ่งวันค่ะ) ^o^
===============================
ในที่สุดก็อัญเชิญหมอไอซ์มามีบทได้เสียที 5555 พี่หมอชื่อจริงชื่อธาราค่ะ
ในเรื่องหลักจะสังเกตว่าอุ่นใจมักปรากฏตัวพร้อมขนม ช็อกโกแลตบาร์ ช็อกโกแลตคิส นั่นโน่นนี่(ฮา)
ลางสังหรณ์แปลก ๆ ของอุ่นใจ เอาไว้ค่อยเล่าถึงในพาร์ทของสองคนนี้นะคะ :D
อนึ่ง คำพูดบางคำในเรื่องถือว่าอ่านขำ ๆ ให้บทสนทนาดูสมจริง ข้ามไปเลยก็ได้ แต่ถ้าสงสัยมีคำอธิบายคร่าว ๆ ค่ะ
*วอร์ด(ward) – หอผู้ป่วยใน
*CPR (Cardiopulmonary resuscitation) – การช่วยฟื้นคืนชีพ/การกู้ชีพ
*เวรวอร์ด – คำเรียกเวรที่แพทย์อยู่ดูแลคนไข้ในหอผู้ป่วยแต่ละแผนก เช่น แผนกอายุรกรรม ศัลยกรรม สูติกรรม ฯลฯ
*เวร ER(Emergency Room) – เวรเฝ้าห้องฉุกเฉิน โดยทั่วไปจะแบ่งเป็น 8 ชม.x 3 เวรในหนึ่งวัน คือ เวรเช้า(8.00 น.-16.00 น.), เวรบ่าย (16.00 น.-00.00 น.) และ เวรดึก (00.00 น.-8.00 น.)
*วอร์ดราวน์(n.) (ward round) หรือที่เรียกกันทั่ว ๆ ไปในรูปแบบคำกริยาว่า ราวน์วอร์ด คือการตรวจเยี่ยมผู้ป่วยในหอผู้ป่วยทีละเตียงในแต่ละวันของแพทย์ วันละหนึ่งรอบ...สองรอบ...สามรอบ xxxรอบ แล้วแต่แพทย์/ผู้ป่วย/บริบทในรพ.แต่ละแห่ง
ขอเอารูปเก่าซึ่งเข้ากับตอนนี้มาแปะนิดนึง :D
(http://fc09.deviantart.net/fs71/f/2012/304/e/f/doodle_pen_by_xx_rainyday_xx-d5jiuny.jpg)
ของแถมรีพลายถัดไป
ขอบคุณคนท่านทุกท่านงาม ๆ :กอด1: แล้วพบกับแม่ไก่ลูกเจี๊ยบตอนหน้าค่ะ ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
โซนของแถมมมม~~ >w<
คนเขียนชอบเวลากุ๊กกิ๊กเช็ดผมให้กันแบบนี้มากเลยค่ะ อยากเขียนถึงแต่ยังไม่มีโอกาสเลยวาดก่อน(ฮา)
(http://th08.deviantart.net/fs70/PRE/f/2012/304/e/4/01_by_xx_rainyday_xx-d5jj5du.jpg)
(http://th04.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/304/b/a/02_by_xx_rainyday_xx-d5jj5e0.jpg)
(http://th01.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/304/7/d/03_by_xx_rainyday_xx-d5jj5e4.jpg)
(http://th00.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/304/c/b/04_by_xx_rainyday_xx-d5jj5e8.jpg)
(http://th08.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/304/8/0/05_by_xx_rainyday_xx-d5jj5ef.jpg)
=///=
อีกรูป ให้เข้ากับฮัลโลวีน
ลูกเจี๊ยบเป็นสัตว์กินเลือดดดดด(?)
(http://fc09.deviantart.net/fs70/f/2012/304/9/4/doodle_vampire3_by_xx_rainyday_xx-d5jj2yb.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ ^^
-
อร๊ายยยย .. น้องอุ่นน่ารักจังให้ปากกาคิขุกับพี่หมอไอซ์ด้วย :-[
รูปสวยมาก ๆ เลยค่ะ
:L2:
-
สงสัยปากกาที่น้องอุ่นทิ้งไป
-
ฮาโลวีน อ๊ากกกกกกกก
น้องอุ่นอ้อนพี่หมอน่าดู :กอด1:
-
รูปสวยๆ ^^
ชอบคู่นี้จังน้องอุ่นใจกับหมอไอซ์
-
กรี๊ดดด อยากอ่านอุ่นใจขึ้นมาทันใด
โหยยย แสดงว่าที่อุ่นใจชอบวนเวียนอยู่กับพี่หมอ
เพราะอย่างนี้เองหรอ อืมๆ (พยักหน้าแสดงว่าบรรลุ)
ชอบอ่านแบบแนวลึกลับ หวาดเสียวนิดๆอย่างนี้จัง
รออ่านเต็มๆนะคะ คู่ต่อไปป่าวเอ่ย?
ปล.ฉากเช็ดผมเขินมว้ากกกก!! คนเขียนอยากแต่ง
คนอ่านก็อยากอ่านเหมือนกัน คึคึ
รออ่านตอนต่อไปค้าบผม
-
น้องอุ่นหาของมาได้กุ๊กกิ๊กจริงๆ
พูดถึงเรื่องปากกาน่าสงสัยด้ามนั้น...รึว่าหมอไอซ์จะเป็นคนประเภทดึงดูดสิ่งลี้ลับ แบบไม่รู้ตัว)กันนะ เลยพลอยดึงดูดอุ่นใจไปด้วย =v="
ภาพของแถมก๊าวมากค่าาาาา เช็ดหัวกันน่ารักจุกอก(?)มากเลยค่ะ ,,=v=,, เจี๊ยบดูดเลือดก็เท่
-
น้องอุ่นน่ารักกกกกกก
พี่หมอต้องขอบคุณน้องอุ่นมากๆเลยนะเนี่ย ช่วยพี่หมอได้เยอะเลย :กอด1:
-
น้องอุ่นกับพี่หมอไอซ์น่ารัก น้องอุ่นนี่เวลาไม่สบายลางสังหรณ์แม่นจริงๆ ว่างๆก็เอาคู่นี้อีกนะคะ :กอด1:
-
แปะก่อนเดี๋ยวมา
-
โซนของแถมมมม~~ >w<
คนเขียนชอบเวลากุ๊กกิ๊กเช็ดผมให้กันแบบนี้มากเลยค่ะ อยากเขียนถึงแต่ยังไม่มีโอกาสเลยวาดก่อน(ฮา)
(http://th08.deviantart.net/fs70/PRE/f/2012/304/e/4/01_by_xx_rainyday_xx-d5jj5du.jpg)
(http://th04.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/304/b/a/02_by_xx_rainyday_xx-d5jj5e0.jpg)
(http://th01.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/304/7/d/03_by_xx_rainyday_xx-d5jj5e4.jpg)
(http://th00.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/304/c/b/04_by_xx_rainyday_xx-d5jj5e8.jpg)
(http://th08.deviantart.net/fs71/PRE/f/2012/304/8/0/05_by_xx_rainyday_xx-d5jj5ef.jpg)
=///=
อีกรูป ให้เข้ากับฮัลโลวีน
ลูกเจี๊ยบเป็นสัตว์กินเลือดดดดด(?)
(http://fc09.deviantart.net/fs70/f/2012/304/9/4/doodle_vampire3_by_xx_rainyday_xx-d5jj2yb.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ ^^
น่ารักอ่ะ อิอิ >>~อุ่นใจปากกาแต๋วมาก 5 5 5+ :z1:
-
พี่หมอไอซ์ดูซึนและไร้วิญญาณมากเลยอ่ะค่ะ (หรือเพราะฝากวิญญาณไว้ที่น้องอุ่นแล้ว 555)
สมชื่อน้ำแข็งเลยนะ
อ่านตอนพิเศษแล้วอยากอ่านพาร์ทเต็มของคู่นี้แล้วล่ะสิ :o8:
-
ปากกาน้องต่ายน่ารักจัง แต่พี่หมอก็กล้าอยู่นะที่เอามาใช้จริงๆ5555
แล้วพี่หมอจะรู้ตัวไหมเนี่ยว่าติดหนี้น้องอุ่น แล้วน้องอุ่นจะให้พี่หมอใช้หนี้ยังไงน้าาา
ดูพี่หมอเป็นคนใจดีน่ารักดีจัง :-[
ปล.ถ้าจะเช็ดผมกันน่ารักขนาดนี้ อ๊ายยยยยย :impress2:
-
น่าร้ากกกกกกก พี่ไอซ์ น้องอุ่น :o8:
แล้วพรุ่งนี้คุณหมอเรนนี่ ได้อยู่เวรรึเปล่า ถ้าอยู่ก็ขอให้อย่ายุ่งเหมือนหมอไอซ์นะ
เดี๋ยวมิมีแรงพาแม่ไก่ กะพ่อไก่เจี๊ยบมาหาคนอ่าน 555
อร๊ายยยยย การ์ตูนน :-[ :-[
แดร็กคูเจี๊ยบ เซ็กซี่มว๊ากกกกกกกกก
-
:กอด1:เพราะปากกาคิขุสินะ พี่หมอเลยไม่ยุ่ง
-
อุ่นใจกับการเห็นหมอกสีเทา
สงสารน้องจัง คงเครียดน่าดู
หมอไอซ์ทำงานอีอาร์คงเจออะไรเยอะ
น้องคงช่วยไว้หลายครั้งแล้ว
*ชอบรูปเช็ดผมจังค่ะ ^^*
-
มีบทแล้ว :mc4: ยินดีกับพี่หมอไอซ์
-
รอตอนหน้าค่ะ
-
น้องอุ่นน่ารักจังเลย น้องอุ่นน่ารักมาก น้องอุ่นน่ารักที่สุด หมอไอซ์เลยน่ารักมากกับปากกากระต่ายน้อยที่น้องอุ่นคนน่ารักให้มา
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากตอนนี้น่ารักน่ารักน่ารักน่ารักอีกแล้ว
-
ชอบอุ่นใจจัง~ รู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษ เป็นฮาโลวีนที่พิเศษ~
-
น้องอุ่นน่ารัก ห่วงพี่ไอซ์มากเลยใช่ไหม
:กอด1: :L2:
-
เอาตอนพิเศษของหมีกริซ มั้งจิ
-
ปิ่นหยกต้องเสียเงินสามพันให้เป็นค่าหวง
ถือว่าอาทิตย์ประสบความสำเร็จอย่างรุนแรง :laugh:
ตอนพิเศษน่ารักมากเลยยย
รอพาร์ทน้องอุ่นกับหมอไอซ์น้า :กอด1:
-
เสียภาพพจน์... เสียลุคที่เป็นมาทั้งหมดสุดๆ ปิ่นหยก...
ความเคารพนับถือต่อเทพเจ้าเงินตราของปิ่นหยกกำลังจะไกลห่างออกไป
ต่อให้จะพยายามยึดเอาไว้ แต่ท่าทางเทพเจ้าเงินตราคงไม่อยากจะอยู่กับน้องซะละมั้งนะ
แต่ว่านะ... ถ้าพี่อันไม่ให้ยืมเงิน แล้วปิ่นหยกจะทำยังไง
(ไม่เอาน่า พี่อันคงไม่แกล้งปิ่นหยกขนาดนี้)
แต่ว่านะ(อีกครั้ง) ไอ้ลูกเจี๊ยบมีค่าตั้งสามพันเลยเรอะ???
ตีเป็นเงินจีนก็หกร้อยหยวนเชียวนะ อยู่ได้สองอาทิตย์กว่าๆ เลยนะเฟ้ย
===================================
พี่หมออออ... ไม่สิ หมออายุเท่ากัน
หมอไอซ์จ๋าาาา ฮ่าๆๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าแค่มีแว่นกับชุดกาวน์จะมีอะไรให้ดึงดูดขนาดนี้
เท่าที่อ่านมา เหมือนหมอไอซ์จะเป็นพวกเก็บของลึกลับมาแล้วไม่รู้เรื่องสินะ
เป็นพวกที่ไม่มีญาณ ไม่มีเซนส์อะไรเลยสินะ ฮ่าาาาา
อย่างนี้น้องอุ่นใจถึงได้ต้องมาวนเวียนอยู่เรื่อยๆ สิน่าาาา
ถ้าพาร์ทน้องอุ่นใจกับหมอไอซ์มันจะแนวแบบ เซนส์ วิญญาณ ความหลอน อะไรแบบนี้ทั้งเรื่องเลยหรือเปล่าคะ
อยากอ่านนนนนนนนนนนนนนนน ชอบมั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ (ถึงชอบอ่านเรื่องปี๋ไง แต่ไม่อยากเจอคุณปี๋นะ หนูกลัว)
ปากกาลายมิฟฟี่... มาซื้อที่จีนอีกสักโหลมั้ยลูก เผื่อจะถูกกว่าเมืองไทย
ปล. แหม๊ะ.. ว่าจะไม่อวยลูกเจี๊ยบ แต่อดไม่ได้จริงๆ... มากัดคอเจ้มามะ #ยื่นคอให้กัด
-
น้องอุ่นใจน่ารักเนาะ เหมาะกับหนุ่มมาดขรึมอย่างพี่หมอที่สุด :-[
ถึงจะว่าอย่างนั้นอย่างนี้แต่ก็ใช้ปากกาด้ามนั้นใช่มั๊ยล่ะพี่หมอ :o8:
-
ลางสังหรณ์ของอุ่นใจยังแม่นเหมือนเดิมเลยนะ ถ้าหมอไอซ์ไม่ได้ปากกากระต่ายน้อยอันนั้นมีหวังหมอซวยไปอีกนานเลย
-
คุณหมอมาดครึมกับปากกากระต่าย
เข้ากันออกน้า 5555
-
อุ่นใจเป็นคนมี six sense หรือเปล่าคะ
อยากอ่านของสองคนนี้ขึ้นมาทันใด ^^
-
โอ้ยยย....เค้าชอบตอนนี้อะ ไอเจี๊ยบแกมาหลอกอัดเสียงหนูปิ่นแบบนี้ได้ยังไงห่ะ!!! มันหื่นน้อยไป เอามากกว่านี้อีกดิ :m11:
ส่วนหนูปิ่นก็ชัดเจนมากค่ะลูก ทั้งรัก ทั้งหวงจนหน้ามืด ตกหลุมเจ๊อันนาจนได้ กร๊ากกก (เจ๊อันน่ากลัวมากกก) :m20:
อยากรู้จังว่าหลังจบประมูลจะเกิดอะไรขึ้น หึหึ :m28:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ อ่านแล้วรู้สึกว่าคู่พี่หมอกับน้องอุ่นก็น่าติดตามจุงเบย หวานปนหลอนดี แต่เค้าแอบอยากอ่านตอนพิเศษของพ่อหมีกริชบ้างอ่ะ เอาเป็นวันลอยกระทงม่ะ??? :m17: (อีนี่โลภมาก *เตะสักป้าบ*)
ปล. กระโดดหอมแก้มคนเขียนสำหรับของแถมนะ คืนนี้จะรีบอาบน้ำ ถูคอให้สะอาด นอนรอไอเจี๊ยบมาดูดเลือด เอิ้ก เอิ้ก :a12:
-
น่ารักกันทุกคู่เลย :L1:
แต่อุ่นใจจ๋าปากกาแหววมาก :laugh:
-
อุ่นใจน่ารักอะ พี่หมอก็ดูน่ารักแบบขรึมๆดี น่าจะเหมาะกับน้องอุ่น :-[
ลูกเจี๊ยบเป็นสัตว์กินเลือด ฮาอะ :laugh:
-
:z1: เอิ๊กๆ ฮาโลวีน เจี๊ยบเป็นผีดูดเลือดหรอ ไม่เหมาะเลยอ่ะ
น่าจะเป็นภูตินก :laugh:
(//มันไม่ใช่ผีไม่ใช่เรอะ)
อ้าวก็มันมีปีกอ่ะ สัตว์ปีก หึหึ
เค้าว่าดูนึกสยองขวัญลดน้ำหนักได้ด้วยแหละ
ตกลงจะลดหุ่นหรือจะหัวใจวาย(ตายก่อนจะลดน้ำหนักแน่ๆ)
-
แวบอัพตอนพักเที่ยง XD
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 49 – ผู้เหนือกว่า
ปิ่นหยกใจเต้นระรัว เหงื่อไหลซึมบนขมับ มือไม้สั่นไปหมด...นี่เขาเพิ่งทำบ้าอะไรลงไป ได้แต่หันไปหาหญิงสาวคนงามซึ่งยืนยิ้มพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ อยู่ที่เดิม พยายามควบคุมไม่ให้มีอาการหอบปะปนกับสุ้มเสียงอ่อนระโหยซึ่งลอดผ่านริมฝีปากพร้อมกับความหวังว่าเธอจะปรานีเขาสักนิด
“....ให้ผมยืมนะครับ”
อันนาเกือบหัวเราะออกมาแล้ว.. เด็กอะไรทั้งน่าเอ็นดูและน่ายันให้หัวทิ่มไปพร้อม ๆ กัน แล้วถ้าเธอบอกไม่ให้นี่จะเอาที่ไหนไปจ่ายเขา
“ว้าววว....มีคนเสนอราคาสามพันค่ะ!”
พิธีกรซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นใส่อารมณ์ลงไมโครโฟนเต็มที่หลังจากหายจากอาการตะลึงไปกับคนอื่นด้วย “แถมคนคนนั้นยังเป็นผู้มีกิตติศัพท์เรื่องความงกขึ้นชื่ออันดับต้น ๆ ในโรงเรียนซะด้วยยยยย!!! อาทิตย์ดีใจไหมคะที่มีคนแย่งกันดุเดือดขนาดนี้”
ไม่ต้องชี้แจงสรรพคุณละเอียดขนาดนั้นก็ได้ให้ตาย! ปิ่นหยกไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าคนบนเวทีซึ่งเพิ่งทำเขาสติหลุดไปสด ๆ ร้อน ๆ ต่อให้จากตรงนี้ไม่ได้ชัดสักเท่าไรก็เถอะ ท่ามกลางเสียงเฮฮาเป่าปากกึกก้องทั่วบริเวณ เด็กหนุ่มแทบแทรกแผ่นดินหนีแต่คงลำบากหน่อยเพราะไม่มีพื้นที่ว่างให้มุดลงไปได้เลย มองไปทางไหนก็เห็นแต่ผู้คนยุ่บยั่บไปหมด
บรรลัยแล้วจริง ๆ...สามพันบาท
สติเริ่มกลับมา แต่ปัญญายังไม่เกิด แค่เด็กนักเรียนมัธยมคนเดียวคงไม่มีใครสู้ราคาอีกเป็นแน่ แม้แต่สาวน้อยชื่อฟ้าที่แข่งขันจะเอาให้ได้มาตลอดยังยืนอึ้งไม่หาย ตอนนี้อ้าปากค้างจนขากรรไกรล่างแทบร่วงลงไปแหมะอยู่บนพื้นได้แล้ว ปัญหาคือเงินสดในกระเป๋ามีเหลือติดตัวอยู่ยี่สิบบาทจะให้เอาอะไรไปจ่าย
อันนาผิวปากออกมาเบา ๆ ซึ่งไม่ใช่กิริยาซึ่งลูกคุณหนูผู้เพียบพร้อมพึงกระทำเลย แต่น่าแปลกที่พอเป็นผู้หญิงคนนี้แล้วจะทำอะไรก็ดูดีไปเสียหมดเหมือนกับน้องชายไม่มีผิด ท่าทางเหมือนกำลังรอให้เขาพูดอะไรบางอย่าง..และปิ่นหยกก็ไม่คิดขัดศรัทธา
“...ให้ผมยืม...”
ถึงตรงนี้เด็กหนุ่มหายใจติดขัดขึ้นมาทันที รู้สึกอากาศรอบกายช่างดูเบาบางเสียจริง ความหวังทั้งหมดของเขาฝากไว้ในเงื้อมมือสาวสวยซึ่งคาดเดาอะไรไม่ได้เลยตรงหน้าแล้ว
“...เถอะนะครับพี่อัน?”
น้ำเสียงอ้อนวอนเต็มที่ หากใช้กับอาทิตย์หมอนั่นคงเคลิ้มตายไปแล้ว...แต่นี่กับพี่สาวสายแข็งยิ่งกว่าคุณชายแบบเทียบไม่ติดแล้วเขาจะรอดไหม?
หญิงสาวขยับริมฝีปากเป็นหยักคล้ายกับรอยยิ้มแต่ก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว ก่อนจะเอ่ยออกมาหนึ่งพยางค์ที่ทำให้เขาถอนหายใจเฮือกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
“ได้”
ไม่เคยดีใจที่จะได้เป็นหนี้เท่านี้มาก่อนเลย!
นั่นเป็นความคิดแรกซึ่งแหวกความสับสนอลหม่านทั้งปวงในหัวเขาขึ้นมา แต่รอแค่มรสุมอารมณ์นี้ผ่านไปปิ่นหยกต้องเสียใจแน่นอนที่ปล่อยความหวงครอบงำจนทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเช่นนี้
เพราะภูเขาซึ่งเพิ่งคิดว่ายกออกไปแล้ว ..แท้จริงเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเทือกเขาซับซ้อนที่กองสุมทับอกเขาอยู่เท่านั้นเอง
“แต่มีข้อแม้...”
ปิ่นหยกสะดุ้ง มองหน้าหญิงสาวตาปริบ ๆ
อันนาก็ยังคงเป็นอันนา ที่อาทิตย์เคยบอกว่าเธอทั้งสวยและน่ากลัวในเวลาเดียวกันตอนนี้เขาคิดว่าเข้าใจแล้ว คนบ้านวิจิตรนิรันดร์คล้ายจะเกิดมาเพื่อให้เขาแพ้ทาง และหากปิ่นหยกหลงลืมความจริงข้อนี้ไป บางทีพี่สาวคนงามของบ้านคงกำลังช่วยเตือนให้เขาจำได้ฝังลึกลงกับร่างแหเซลล์ประสาทในสมองชนิดที่ชีวิตนี้จะไม่กล้าลืมอีกเลย
บนเวทีกำลังสัมภาษณ์ความรู้สึกสินค้าประมูลหน้าหล่อซึ่งเขาไม่ทันได้ฟัง และคิมหันต์ซึ่งยืนอยู่หลังเวทีเชื่อว่าปิ่นหยกคงไม่อยากฟัง(แต่ก็ใจดีเอามือถือบันทึกเสียงไว้ให้) พิธีกรพยายามยืดเวลาอีกสักหน่อยเผื่อจะมีคนสู้ราคา ทว่าความวุ่นวายรอบตัวอันชวนให้ตาลายหูอื้อไม่ได้ส่งมาถึงเขาสักนิดเพราะมัวแต่พยายามจดจ่ออยู่กับความหมายในท่าทางยิ้มกริ่มของหญิงสาวตรงหน้า
“ข้อแม้?”
“อ่าฮะ”
“อะไรครับ”
“พี่ขอตัวเธอหนึ่งวัน”
“หา?”
“แบบน้องปิ่นประมูลอาทิตย์ไง...กติกาเดียวกันเป๊ะ ไม่มีเรื่องเกินเลย ไม่มีอะไรผิดศีลธรรม แค่เหมือนพี่ประมูลปิ่นหยกอีกที”
“ด้วยการให้ยืมเงินน่ะหรือครับ”
“อื้ม!...ปกติเงินกู้นอกระบบน่ะดอกเบี้ยสูงลิบ แต่อันนี้ถือว่าพี่ยกดอกให้ คืนแค่เงินต้นก็พอ”
“....”
“อยากคืนเมื่อไหร่ก็ได้”
เธอยื่นข้อเสนอชวนเชื่อต่อพลางส่งยิ้มหวานเชื่อม และยิ้มแบบนั้นทำเขาเสียวสันหลังวาบ “...ใจดีไหมจ๊ะ”
"............"
พิธีกรเริ่มกลับมาเตรียมตัวนับหนึ่งอีกครั้งเมื่อเห็นว่าไม่มีใครสู้ราคา ปิ่นหยกตวัดสายตาขึ้นมองบนเวที ริมฝีปากบางเม้มแน่นแทบเป็นเส้นตรง ...ดูเหมือนเขาจะไม่เหลือทางอื่นให้เลือกแล้ว
เอาวะ! ท่องไว้ว่าเป็นผู้ชายไม่มีอะไรให้เสียหายสักหน่อย หลับหูหลับตาแล้วรีบตอบตกลงไปเถอะ
“แบบนั้นก็ได้ครับ”
“ให้มันได้อย่างนี้สิเด็กดี”
อันนาหัวเราะชอบใจ ยกมือลูบผมเด็กหนุ่มตรงหน้าเบา ๆ มันนุ่มนิ่มเหมือนเส้นไหมแถมเป็นสีน้ำตาลแบบที่เธอชอบเลยทีเดียว ชักหมั่นไส้แกมอิจฉาน้องชายตัวเองขึ้นมาตงิด ยีเล่นจนหัวยุ่งอยู่อีกนิดหน่อยก่อนจะยื่นธนบัตรสีเทาให้เขาไปสามใบไม่มีอิดออด
“เอาล่ะนะคะ...นับสองง..งงง...ง..ง.....มีใครสนใจจะสู้ราคาอีกไหมคะ”
ปิ่นหยกถอนหายใจ กำเงินสามพันที่เพิ่งได้มาไว้ในมือ บอกตัวเองว่ามาถึงขั้นนี้แล้วก็ปลงเสียเถิด หยุดทำใจเต้นโครมครามได้แล้ว อีกเดี๋ยวพอพิธีกรนับสาม...เงินนี้ก็จะหลุดลอยไปไม่หวนกลับ และเก้าร้อยบาทจะเข้ากระเป๋าอาทิตย์ในนามสามสิบเปอร์เซ็นต์จากราคาประมูลซึ่งเขาตัดสินใจแล้วว่าคงไม่คิดไปเบียดบังทรัพย์สินส่วนตัวอีกฝ่ายต่อให้อยากมาก ณ จุดนี้
“…เฮ้อออ....ออ....อ.....”
นี่เขากำลังเล่นบ้าอะไรอยู่นะ
“...มีไหมคะ..” พิธีกรทำเสียงระทึกเหมือนกำลังประกาศผลรางวัลออสการ์
“ถ้าไม่มี....ก็จะนับ....สา—”
“ห้าพันค่ะ!”
เทพเจ้าแห่งเงินตราช่วยบอกให้เขาลุแก่ความโง่ทีว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น!?
เงินสามพันสำหรับซื้อตัวเด็กมัธยมปลายหน้ามึนเป็นเวลาหนึ่งวันก็ถือว่าคนประมูลต้องหน้ามืดมากเต็มที(และมันแย่มากตรงคนที่ว่าคือเขาเอง) แต่นี่ห้าพันบาท...โลกบิดเบี้ยวใบนี้เป็นอะไรไปแล้ว?
ปิ่นหยกเบือนหน้าไปมองผู้ที่เพิ่งทำให้โลกของเขาผิดรูปหนักกว่าเก่า คนเสนอราคาอย่างบ้าดีเดือดนั้นไม่ใช่ใครอื่นไกลเลย..
อันนาคนงามซึ่งเพิ่งปล่อยเงินกู้ให้เขาด้วยข้อแลกเปลี่ยนสุดประหลาดเมื่อครู่นี้เอง
“...พี่...อัน...”
เขาแทบครางออกมาเสียงแหบแห้ง
เธอหันมาพยักหน้าน้อย ๆ เป็นทำนองว่ากำลังฟังอยู่ และเขาควรพูดอะไรต่อดี เสียงฮือฮาโห่ร้องยังดังกระหึ่มพุ่งเข้ากระแทกเยื่อแก้วหูไม่หยุดหย่อน มือที่กำเงินสามพันบาทไว้แน่นเริ่มมีเหงื่อซึม อยากถามออกไปว่าเธอทำแบบนี้ได้อย่างไรแต่ก็นึกขึ้นมาว่าแล้วทำไมจะทำไม่ได้...?
อันนาแสดงความถูกใจผ่านแววตาเมื่อเห็นว่าปิ่นหยกเริ่มเข้าใจสถานการณ์ได้ดีกว่าที่คิด
เธอให้เขายืมเงิน...แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่แย่งประมูลเสียหน่อย
เสียงนับสามจากพิธีกรไม่รู้ดังขึ้นตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกครั้งก็ตอนที่อันนาบอกกับเขาว่าบนเวทีประกาศเรียกแล้วและราคาประมูลเป็นอันยุติที่ห้าพันบาทถ้วน ก่อนไปยังย้ำชัดพร้อมรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์เผื่อเขาจะลืมที่ตกลงกันก่อนหน้านี้
“สรุปว่าน้องปิ่นเป็นของพี่หนึ่งวัน และอาทิตย์ก็เป็นของพี่หนึ่งวัน”
หญิงสาวยักคิ้วหลิ่วตาเหมือนวินมอเตอร์ไซค์จีบสาวซึ่งเธอเลียนแบบมาจากปากซอยหน้าหอพักตัวเอง แต่อย่างที่บอก...ไม่ว่าจะทำอะไร ต่อให้ยืนเท้าเอวผิวปากหรือยักคิ้วยียวนก็ยังดูมีเสน่ห์ชวนมองได้ตลอด
“วันไหนค่อยว่ากันทีหลัง... ส่วนเงินสามพันจะใช้คืนเลยก็ได้นะจ๊ะ”
เธอโปรยยิ้มชวนละลายแล้วเดินจากไป แต่ปิ่นหยกแทนที่จะละลายกลับยืนแข็งทื่อเป็นก้อนหินขนาดเท่ามนุษย์
หากอาทิตย์ทำให้เขารู้สึกเป็นไอ้งั่งได้ อันนาก็คงทำให้เขารู้สึกตัวเองเป็นไอ้โคตรงั่งไปเลยที่เดือดร้อนดิ้นรนหาเงินสามพันจากความปากไวของตัวเอง สุดท้ายก็โดนตัดหน้าแบบไม่คาดคิด เงินที่ยืมมายังไม่ทันได้ใช้และคงไม่ต้องใช้แล้ว ณ จุดนี้เขาไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจที่ไม่ต้องเป็นหนี้แต่ดันเสียท่าเพราะเงื่อนไขหนึ่งวันที่เธอเรียกร้อง
ปิ่นหยกทรุดตัวลงนั่งหมดเรี่ยวแรง สิ้นความสงสัยว่าทำไมผู้หญิงอย่างอันนา วิจิตรนิรันดร์ ถึงอยู่ร่วมชายคาต่อกรกับความมึนของคุณพ่ออานนท์และคุณน้องอาทิตย์มาได้ตั้งเป็นสิบกว่าปี
เจอแบบนี้เข้าไป จะมึนเล็กมึนใหญ่คงไม่คณามือเธอ
..............................................................................
....................................................
.
.
.
อันนาเดินเฉิดฉายขึ้นเวที แต่ละย่างก้าวสะกดสายตาผู้คนรอบอาณาบริเวณ
จริงอยู่ที่หลายคนรู้ว่าอาทิตย์มีพี่สาว แต่จะมีกี่คนกันรู้ว่าพี่สาวคนนั้นคือเธอนี่เอง ยิ่งกับน้องชายซึ่งไม่ได้ติดต่อกันมาเนิ่นนาน เรื่องอาจมีคนอื่นมาเห็นอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้เป็นไปแทบไม่ได้เลย ในสายตาคนอื่นแล้วเธอคงเป็นหญิงสาวนอกโรงเรียนสักคนซึ่งมีความสัมพันธ์ลึกลับซ่อนเร้นอะไรบางอย่างกับเด็กหนุ่มบนเวทีอันทำให้ยอมทุ่มเงินถึงห้าพันบาทเพื่อซื้อตัวเขามาเป็นเวลาหนึ่งวัน
“สวัสดีค่าาาาา” พิธีกรสาวลากคำทักทายยาวเหยียดก่อนจะเอ่ยแสดงความยินดีแล้วถามไถ่ชื่อเสียงเรียงนามของเธอ “แนะนำตัวหน่อยค่ะ...ชื่ออะไรคะ?”
“แอนนาค่ะ”
เธอยืนทำท่าทางเริงร่าอยู่เคียงข้างร่างสูงของน้องชาย ออกเสียงชื่อตัวเองผิดเพี้ยนไปอย่างจงใจด้วยไม่อยากให้คนอื่นจับต้นชนปลายถูก แต่เผื่อโดนจับได้ขึ้นมาก็ยังมีข้ออ้างว่าเธอบอกตัวเองชื่อ ‘อันนา’ แต่ตอนพูดเสียงคงขึ้นจมูกไปหน่อย
“เอ...ไม่ใช่คนในโรงเรียนใช่ไหมคะ”
อันนาพยักหน้าน้อย ๆ ตลอดการสัมภาษณ์เธอตอบอย่างไว้เชิงยิ่งทำให้ดูลึกลับขึ้นไปอีก และทั้งหมดนั้นหญิงสาวไม่ได้พูดอะไรที่จะส่อว่าเด็กหนุ่มซึ่งยืนมึนอยู่ข้างกายเป็นน้องชายร่วมสายเลือดออกมาสักคำ จนกระทั่งจบด้วยคำถามสุดท้ายของพิธีกร
“มีอะไรอยากพูดกับอาทิตย์ไหมคะ”
“มีค่ะ”
เธอพยักหน้าพลางเอียงคออมยิ้มทำเอาหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่หน้าเวทีใจละลาย ก่อนจะหันไปจ้องนัยน์ตาดำขลับของอีกฝ่ายที่เธอเห็นจนคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก แต่ละพยางค์เปล่งออกมาชัดถ้อยชัดคำผ่านไมโครโฟนได้ยินกันทั่ว
“คิดถึงอาทิตย์จังเลย”
ว่าแล้วก็เขย่งบนปลายเท้า ประทับจูบลงบนแก้มซ้ายของเด็กหนุ่มฟอดใหญ่ต่อหน้าต่อตามหาชนซึ่งพร้อมใจกันอยู่ในอาการตกตะลึงไปเสี้ยววินาที ตามด้วยเสียงหวีดและโห่ร้องออกมาดังสนั่นในหลาย ๆ ความหมาย
อันนาถอยออกมาลอบยิ้มสนุกสนานที่มุมปาก มองตามแสงแฟลชสว่างวาบและเสียงรัวชัตเตอร์จากมุมนั้นมุมนี้ วันรุ่งขึ้นชมรมหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนคงมีอะไรให้เขียนข่าวไม่หวาดไม่ไหวแน่นอน
หลังเดินลงจากเวทีมาตกลงเรื่องเงินเรียบร้อยจึงถูกขอดูบัตรประชาชน (เธอไม่ชอบรูปติดบัตรประชาชนของตัวเองเลยให้ตาย) เด็กสาวใส่แว่นซึ่งเพื่อนข้าง ๆ เรียกชื่อว่า ‘ณิชา’ รับบัตรไปแล้วขออนุญาตจดชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของเธอไว้ แต่ตอนที่ลากสายตาผ่านชื่อเสียงเรียงนามบนบัตรนั้น การเคลื่อนไหวทุกอย่างของเด็กสาวกลับชะงักลงฉับพลัน
‘อันนา วิจิตรนิรันดร์’
อันนายักยิ้ม สงสัยโดนจับได้แล้วสิ
ณิชาเงยหน้าขึ้นมองกลับมา ท่าทางกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปากถาม “...เป็นญาติกันหรือคะ?”
นั่นปะไร เธอหัวเราะออกมาแผ่วเบา ควงแขนเด็กสาวตรงหน้าไว้หลวม ๆ แล้วก้มลงไปกระซิบ
“เป็นภรรยา”
ปากกาในมือเด็กสาวร่วงผล็อยจากมือลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้น
ปฏิกิริยาตอบรับเยี่ยมไปเลย เธอชอบพวกเด็ก ๆ ก็ตรงนี้ เพียงแต่วิธีแสดงความชอบอาจจะแตกต่างจากคนอื่นไปนิดหน่อย หญิงสาวยิ้มกว้าง อาศัยจังหวะตอนอีกฝ่ายกำลังอยู่ในอาการตระหนกพูดต่อโดยเรียกชื่อตามที่ได้ยินเมื่อครู่
“ณิชาว่าสมกันไหม?”
“........”
“หือ?”
“อ่า....ก็...”
ณิชาอ้ำอึ้ง รู้สึกลิ้นเป็นอัมพาตขึ้นมากะทันหัน ตกใจที่โดนเรียกชื่อเหมือนรู้จักกันมานานยังไม่เท่าที่บอกว่าเป็นภรรยาอะไรนั่น นิ่งกันไปหนึ่งอึดใจนักประดาน้ำซึ่งคงอึดมากเพราะเธอพูดไม่ออกไปนานทีเดียว ไม่ทันได้ตอบอะไรเสียงหวานก็เอ่ยกลั้วหัวเราะอยู่ข้างหู
“ล้อเล่นจ้ะ เป็นพี่สาวอาทิตย์ต่างหาก”
“...อ....อ้อ....ค่ะ ฮะ ๆ ๆ”
เสียงหัวเราะซึ่งคลอไปด้วยนั้นจืดสนิททีเดียวแม้ในขณะที่อีกฝ่ายเอานิ้วก้อยมือซ้ายเกี่ยวนิ้วก้อยของเธอขึ้นมาแล้วพูดต่อให้ได้ยินกันแค่สองคน
“แต่สัญญานะว่าจะไม่ไปป่าวประกาศ โอเคไหม?”
ณิชายิ้มรับแม้คงออกมาดูค่อนไปทางแยกเขี้ยวเหวอ ๆ โทนเสียงหญิงสาวตรงหน้าช่างไพเราะรื่นหู แต่เธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าดวงตาคู่สวยนั้นดูคุกคามอยู่ในทีชอบกล เพราะฉะนั้นทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอย่างที่อีกฝ่ายว่าอาจจะเป็นเรื่องดีกับตัวเองมากกว่า
อันนาขยิบตา หยิบบัตรประชาชนคืนจากมือเด็กสาวแล้วก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ แฟนเธอคงมารับแล้ว...ป่านนี้อาจเดินเตร่อยู่ที่ไหนสักแห่งในงานพร้อมกับน้องชายของเขาที่น่าจะตามมาด้วยกัน
“แล้วแบบนี้พี่ไม่กลัวเสียหายหรือคะ?”
เด็กสาวทนเก็บความเป็นห่วงไม่ไหวถึงกับถามออกไปสีหน้าวิตกกังวล ซึ่งนั่นบอกชัดเจนว่าเธอยังไม่รู้จักอันนาดีพอ ไม่เช่นนั้นแล้วเธอควรรู้ว่าน่าจะห่วงคนที่อยู่รอบตัวผู้หญิงคนนี้มากกว่า
“อย่าคิดมากเลยจ้ะ” หญิงสาวส่ายหน้าช้า ๆ “ยังไงอีกไม่นานคนก็รู้ความจริงอยู่ดี”
เรียวปากอิ่มคลี่ยิ้มเอ็นดู พร้อมกับที่เสียงประกาศชื่อ ‘คิมหันต์ วานิชตระการกูล’ ดังขึ้นแว่ว ๆ บนเวที และถึงจุดนี้เธอเดาว่า สามภพ น้องชายตัวแสบของแฟนหนุ่มเธออาจอยู่ใกล้กว่าที่คิด
“ปล่อยเป็นข่าวลือแบบนี้เรียกเรตติ้งให้งานประมูลดีออก”
อันนาหัวเราะออกมาแผ่วเบา หันไปเอ่ยทิ้งท้ายกับหัวหน้าห้องสาวแว่นก่อนจะเดินครึ้มอกครึ้มใจจากไป
“เพราะคนต่อไปอาจถูกประมูลด้วยราคาสูงกว่านี้ก็ได้”
..................................................................
.................................
.
.
.
.
“ปิ่นหยก!”
เขาสะดุ้งสุดตัว หลังจากเหม่อมองคิมหันต์เดินขึ้นเวทีแต่คำพูดรอบตัวไม่ได้เข้าหัวเท่าไรนัก ยังไม่ทันพ้นช่วงอาฟเตอร์ช็อคจากพี่สาวคนสวยก็โดนวัตถุหน้ามึนขนาดใหญ่พุ่งเข้าจู่โจมจากด้านหลังด้วยความเร็วสูง
“ทำไมถึงน่ารักอย่างนี้ครับ!”
“หยุด!”
เด็กหนุ่มร้องปรามเสียงเขียวเมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งท่าจะทำอะไรเลยเถิดไปกว่ากระโดดกอดคอ มือไม้ปัดป่ายเต็มที่แต่ดูจะสู้ลูกดื้อของคุณชายไม่ไหว โชคดี(หรือโชคร้าย?)เพราะปกติกอดคอเกาะแกะกับคิมบ่อย ๆ พอเปลี่ยนเป็นกับอาทิตย์เลยอาจดูไม่แปลกประหลาดในสายตาคนรอบข้างมากนัก แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะเห็นเป็นเรื่องธรรมดา
“อาทิตย์..ปล่อย! คนเยอะแยะ!”
อาทิตย์ยอมถอยออกมานิดหน่อยพร้อมกับยิ้มกว้างจนเขาแสบตาไปหมดแล้ว ทรงผมเปิดหน้าผากแบบเดียวกับที่เห็นบนเวทีไกล ๆ พอลงมาอยู่ต่อหน้าทำเอาใจเต้นระรัวจนแน่นหน้าอกไปหมด แล้วนี่ใส่น้ำหอมด้วย...? เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้ละลายเป็นของเหลวจากอาการร้อนผ่าวไปทั้งร่างเต็มที
“..พี่อันล่ะ?”
นั่นเป็นคำแรกที่นึกออก อะไรก็ได้แต่ก็ขอชวนคุยดึงความสนใจตัวเองให้พ้นจากดวงหน้าหล่อเหลานั่นสักหน่อย
“กลับไปกับแฟนแล้ว”
“อ้อ..” เขาพยักหน้า เสมองไร้จุดหมายไปทางอื่น “ว่าจะคืนเงิน”
“สามพันที่ตั้งใจเอามาประมูลฉันใช่ไหม?”
ปิ่นหยกแหกปากโหยหวนอยู่ในใจ...ทำไมหมอนี่ถึงรู้!? พอนึกถึงว่าระหว่างอยู่หลังเวทีสองพี่น้องคุยอะไรกันไปบ้างเขาก็อับอายจนแทบบรรยายออกมาเป็นภาษามนุษย์ไม่ได้แล้ว
“พี่อันบอกว่ายกให้”
“บ้าเรอะ! เมื่อกี้ยังทวงอยู่เลย”
“ช่างเถอะ แต่ขอกอดก่อน ปิ่นหยกน่ารักจนจะทนไม่ไหวแล้ว”
“หยุดเลย!”
เขาเอามือยันไว้เต็มที่ ถ้ายังขยับเข้ามาอีกจะเอาเท้าช่วยยันด้วยแล้ว พยายามคงจิตตั้งมั่นพลางกดเสียงลงต่ำ อยากเรียนวิชาสะกดจิตสัตว์ปีกก็วันนี้เอง ว่าแต่มันมีสอนที่ไหนหรือเปล่า “เห็นฝูงมนุษย์ไหมไอ้เวร! อย่าคิดว่าคนอื่นจะหน้าด้านเหมือนแกหมดสิวะ”
อาทิตย์มองตามสายตาเขาแต่ท่าทางไม่ได้เดือดร้อนอย่างที่ควรเป็นนัก พริบตาเดียวก็ได้ข้อสรุปแบบมึน ๆ ตามแบบฉบับของตัวเองออกมา
“งั้นไปที่ไม่มีคนกัน”
“ไปนรกเรอะ ไม่มีคน”
เขายักคิ้ว ตั้งใจยียวนตัดบรรยากาศวิ้ง ๆ ชวนใจสั่นลงบ้างเผื่อจะทำให้บทสนทนาเปลี่ยนทิศ แต่อีกฝ่ายกลับกรีดยิ้มมีเลศนัยกลับมาแล้วก้มลงกระซิบแผ่วเบาข้างหู
“ไปสวรรค์ดีกว่าครับ...”
ลมร้อนซึ่งรินรดอยู่ข้างแก้มจักจี้จนต้องหดคอหนี เสียงทุ้มเว้นจังหวะให้เขาได้สู้รบกับคลื่นอารมณ์หวิว ๆ ที่ซัดมาอีกระลอกก่อนจะกระซิบต่อนุ่มนวล “...ไปด้วยกัน”
นอกจากไม่หายใจสั่นแล้วคราวนี้เล่นเอาแทบวูบไปเลย
ไอ้ปิ่น..ไอ้โง่! ปากไม่มีหูรูด! เพิ่งเสียท่าคนพี่ไปก็จะมาพลาดต่อให้คนน้องอีกแล้ว
“ไปคนเดียวดิ!...จะ..จะดูคิม”
“ดูก็ได้ งั้นจูบตรงนี้แหละ”
“...เลว.....!” ไหนเมื่อกี้บอกแค่กอดแม้นั่นอาจไม่ใช่ประเด็นหลัก อยากตะโกนก็ไม่กล้าเสียงดังให้ตกเป็นเป้าสายตามากไปกว่านี้ รอบเวทีกำลังเฮฮาและเขาหวังว่ามันคงมากพอจะกลบบทสนทนาล่อแหลมของพวกเขาไปเสียให้หมด
แต่ตอนนี้ควรทำอย่างไรกับใบหน้าอีกฝ่ายซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงคืบและทำท่าจะขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมขนาดนี้ดี
“..อาทิตย์...”
“ครับ?”
“...หยุดก่อน....ขอร้อง”
เขายกมือกุมหน้าอกตัวเองบอกให้รู้ว่ากำลังแย่แล้วจริง ๆ
“....จะหัวใจวายตายอยู่แล้ว”
“น่ารัก...”
“บอกว่าพอไงวะ!”
“อย่าทำหน้าแบบนี้ให้คนอื่นเห็นรู้ไหม”
ปิ่นหยกไม่แน่ใจว่าตัวเองแสดงสีหน้าอย่างไรออกไป แต่ใบหน้าซึ่งมองกลับมามีรอยยิ้มเว้าวอนซึ่งกำลังทำคริติคอลฮิตให้เขาเข้าสู่สภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลันเร็วขึ้นส่งกลับมา
"น่ารักมากเลย"
กลิ่นน้ำหอมอ่อนละมุนโชยเตะจมูก รูปหน้าคมคายชวนให้หลงใหลทุกครั้งที่พิศมอง สีดำสนิทของนัยน์ตาคู่นั้นยิ่งดูใกล้ ๆ ก็ยิ่งสวย เขาต่างหากควรบอกอีกฝ่ายว่าอย่าทำหน้าแบบนี้ให้ใครเห็น เพราะรู้ดีว่าตัวเองคงไม่มีปัญญาหาเงินแย่งชิงอาทิตย์กลับมาหากว่ามีคนคิดจะเอาตัวไปอีก
ทว่ากลับไม่มีคำพูดอื่นใดหลุดลอดออกมาได้สักคำ
รู้ตัวอีกทีก็ถูกฉุดแขนให้วิ่งออกห่างจากฝูงชนแบบไร้โอกาสได้โต้แย้งออกมาแม้แต่พยางค์เดียว
To be continued…
===============================
*กราบพี่อันสามครั้งแบบไม่แบมือแล้วถวายของเซ่น* (ฮา)
เธอได้ทั้งอาทิตย์และปิ่นหยกเป็นเวลาคนละ 24 ชั่วโมง
ปิ่นหยกก็หลงพระเอกหัวทิ่มแล้วเหมือนกันนั่นแหละ อิจฉาเด็ก ๆ เดี๋ยวปั๊ดจัดมาม่า //โดนเตะปลิว XD
***ก่อนจากวันนี้ขอแจ้งข่าวนิดนึง
ต้นเดือนนี้ คนเขียนจะไม่อยู่ และจะไม่ได้อัพต่อจนถึงประมาณกลางเดือน พ.ย.ค่ะ เลยมาแจ้งไว้ก่อน
เหตุเนื่องจากติดภารกิจ...ลาพักร้อนครั้งแรกของชีวิต
ทำงานหัวทิ่มมาปีกว่า ปีที่แล้วก็ยุ่งหัวบานเพิ่งได้เบาลงปีนี้ ขอหนีเที่ยวหน่อยนึง ^o^
ไม่ได้หิ้วโน้ตบุ๊คไปด้วย ไม่มีแท็บเล็ต เน็ตคงเล่นผ่านมือถือเท่านั้น จึงขออนุญาตแจ้งล่วงหน้าจะได้ไม่สงสัยว่าคนเขียนหายไปไหนแล้ว
ยังเจอกันได้ใน twitter, FB นะคะ ตราบใดที่เรายังมีเน็ตและมีมือถือ ทักได้ ทวงได้ แต่ไม่อัพ <<แย่มาก
แต่จะอัพรูปวาดในคลัง (คงมีแต่พวก doodle ก๊องแก๊งไปก่อน)ผ่านมือถือขึ้นทวิตกับ FB บ้างไม่ให้ห่างหายจนเกินไป กลัวคนลืมแม่ไก่ลูกเจี๊ยบ TTvTT
ขอกอดก่อนจาก :กอด1: << ทำอย่างกับจะลาตาย 555
รักคนอ่านมากมาย แล้วพบกันช่วงกลางเดือน ของแถมรีพลายถัดไปเช่นเคยค่ะ :D
ปล. ขอบคุณมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จริง ๆ นะคะที่่ช่วยโหวตให้ในเซ็งเป็ดอวอร์ด แม้ว่าจะไม่ติดอันดับอะไรแต่รู้ว่ามีคนอ่านก็ชื่นใจมากมายแล้วค่ะ อยากจับฟัดให้หมดเลยแงงงง //โรคจิตเกินไปแล้ว ดีใจมากจริง ๆ และยินดีกับเรื่องที่ได้รางวัลด้วยเดี๋ยวหาเวลาได้จะไปตามอ่านตามเสียงร่ำลือ =////=
เราก็โหวตนักอ่านไปด้วยเหมือนกัน *เขิน* รอลุ้นผลค่ะว่าจะได้ที่โหวตไปไหม แฮ่ ๆ
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
แถม..ควันหลงฮาโลวีน
มีแวมไพร์เจี๊ยบหน้ามึนแล้วก็เลยขอมนุษย์หมาป่าบ้าง
(http://fc02.deviantart.net/fs71/f/2012/305/7/0/hal02_by_xx_rainyday_xx-d5jpidl.jpg)
ไม่รู้พันธุ์อะไร...อยากรับอุปการะ =,.=
อีกอัน
(http://fc09.deviantart.net/fs70/f/2012/305/3/d/hal01_by_xx_rainyday_xx-d5jpidg.jpg)
บอกแล้วว่าเจี๊ยบเป็นสัตว์กินเลือด =3=
พบกันตอนหน้าค่ะ ^o^
-
:o8:24 ชั่วโมงพี่อันจะเอาแม่ไก่ ลูกเจี๊ยบไปทำอะไร :z3:
-
เที่ยวให้สนุกจ้าาา
-
พี่อันน่ารักและน่ากลัวอ่ะ 555
-
มาอวยพรให้พักร้อนให้สนุกนะฮะ
อากาศกำลังดี จะได้เก็บข้อมูลเรื่องต่อไป
อิอิ ไม่หวังผลเลยเนอะ
-
เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกินจริงๆนะพี่อัน แบบมาเหนือเมฆเลย
อยากรู้จักแฟนพี่อันขึ้นมาตงิดๆ ฮะๆ
ชักสงสารปิ่นหยกซะแล้ว
ส่วนมึนเล็ก จะน่ารักไปไหนน้อ ฮ่าๆๆๆ
-
สรุปแล้วเรื่องนี้ ‘อันนา วิจิตรนิรันดร์’
เจ๋งสุด กร๊ากกกกกก o13 o13
และแล้วจิ้งจอกน้อยก็ถูกแดร็กคูเจี๊ยบ ดูด(น้ำ)...เลือดจนหมดตัว :-[
-
พี่อันโหดแสดดดดดดดดด
ขอโทษที่หยาบคายนะคะ แต่ว่าโหดแสดดดดดดดดดดจริงๆ งื้อออออ :z3:
อยากรู้ว่าจะเอาน้องปิ่นไปทำไรอ่ะ อาทิตย์นี่เดาว่าเอาไปเป็นทาส กร๊ากกกกก
เที่ยวให้หนุกนะค้า แล้วก็ยินดีกับคะแนนโหวตด้วย ไม่ใช่น้อยๆนะนั่น ดีใจแทน :กอด1:
-
วิจิตรนิรันดร์ ตระกูลนี้น่าสะพรึงทุกคนเลยหรือเปล่าฟระ
-
แสบทั้งพี่ทั้งน้อง แม่ไก่จะรอดไหมมมมมมมมมมมมมม
-
555 ตอนนี้สองหนุ่มน่ารักจริงๆ พี่อันนนาชนะเลิศ 5555 ราชินีได้อีก :laugh:
คนแต่งไปเที่ยวไหนคะ ขอให้สนุกน้า :กอด1:
ปล.เราก็โหวตเรื่องนี้น้า แต่จำไม่ได้แระว่าโหวตรางวัลไหน อิอิ :o8:
-
ผู้หญิงร้ายกาจ :serius2:
อยากเห็นตอนน้องครีมประมูลจัง :laugh:
เสียดายเหมือนกันที่เรื่องนี้พลาดรางวัล แต่ผลโหวตก็ได้เยอะเหมือนกันเนอะ o13
***เที่ยวให้สนุกเน้อ เผื่อได้ไอเดียดีๆมาต่อยอด :laugh:
-
ปิ่นหยกน่าร้ากกกก :impress2:
-
ตระกูลนี้น่ากลัวมากอ่ะ
-
น่ารักอะ :o8: อยากอ่านตอนประมูลคิมอะค่ะ
พักร้อนให้สนุกนะคะ
-
ปิ่นหยกน่ารัก..จะโดนพี่สาวเจ้าเล่ห์หลอกไปทำอะไรน๊า
-
สรุปอันนาได้ทั้ง2คน หักมุกที่สุด สนุกมากเลยตอนนี้ น่ารักกกกก อิอิ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด)
ปล.เห็นประโยคแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว “เพราะคนต่อไปอาจถูกประมูลด้วยราคาสูงกว่านี้ก็ได้”
ก็รู้สึกว่าคู่คิมชักจะเด่นแซงหน้าแซงตา ฮ่าๆๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
แต่ก็พอจะเข้าใจ ก็คิมมีป๋า(?)เลี้ยง จัดไปไม่อั้น
แต่คู่ปิ่นหยกมันบ่จี๊ 3000ก็เอาแม่ไก่เงิบได้
โอ๋ๆๆๆๆ ไว้รอเจี๊ยบคืนฐานันดร เป็นเจี๊ยบเศรษฐี หนูปิ่นหยกก็จะมีป๋าไก่เลี้ยงแล้วววว 5555
-
อ้าว ตัดจบฉับเบยยยยยยยยย
น้องรึรอลุ้นนึกว่าจะมีคู่น้องคิมอีกสักนิดค่ะ...
พี่อันร้าย... ร้ายจนน่ากลัว ไม่กล้าต่อกรด้วยเลย
อยากจะรู้นัก พี่อันร้ายแบบนี้ แฟนพี่แกอยู่ด้วยได้ยังไง๊ หรือว่าแฟนพี่อันก็ร้ายกว่า???
สงสารอาทิตย์... ถูกพี่อันแกล้งแต่เด็ก โถๆ อาทิตย์ของเจ้...
แล้วพี่อันก็ได้อาทิตย์ไปหนึ่งวัน กับปิ่นหยกอีกหนึ่งวัน
ประเด็นจริงๆ คงจะเป็นปิ่นหยกมากกว่าลูกเจี๊ยบ โถๆๆ
นอกจากเทพเจ้าเงินตราจะไม่เข้าข้างแล้ว ยังถีบหัวส่งไปให้พี่อันอีก
พักร้อนให้สนุกนะคะ... :)
-
พี่อัน ร้ายกาจมากกกกกก
พี่สาวคนนี้ ช่างต่างจากน้องชายมากเลยทีเดียว 555+ :jul3:
-
พี่อัน มาเหนือเมฆ น่ากลัวจริงๆ
จะเอาเเม่ไก่ไปทำอะไร
อยากเห็นตอนคิมประมูลเเล้ว
พักร้อนเที่ยวให้สนุกน่ะค่ะคนเขียน
-
ขอบคุณ ^ ^*
-
ต่างคนต่างก็หลงกันเอง แต่คนอ่านหลงทั้งคู่ โงหัวไม่ขึ้นเลยนะ >_<
พี่อันคิดจะทำอะไรหว่า แต่ที่แน่ๆ พี่เหนือกว่าจริงด้วย ผู้หญิงคนนี้ทั้งน่ารักและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน T T
ไปเที่ยวให้สนุกนะคะ แล้วจะรอแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบค่ะ (ความจริงครึ่งเดือนนี้คนอ่านก็ยังไม่มีวันหยุดเลย รออย่างทรมาน T^T)
-
แม่ไก่น่ารักมาก 5555
-
พี่อันนาสุดยอดไปเลย!!!
รอดูครีมมี่ถูกประมูลล่ะ~! :-[
-
เจ้อันนาสุดยอดอ่ะ
น่าสะพรึงมาก
ไซโคจนแม่ไก่ขอประมูลลูกเจี๊ยบ
เริ่ดมากค่า
-
พี่อันสุดยอดมากๆๆๆๆ จะพาน้องไปทำไรน้อ
พักร้อนให้สนุกเดินทางปลอดภัยนะคะ :กอด1: :3123:
-
เป็นเรา คงหน้ามืดควักให้ปิ่นหยกตั้งแต่ขอครั้งแรกแล้ว (ในฐานะสปอนเซอร์คู่นี้อย่างเป็นทางการ 555)
อย่าว่าแต่ปิ่นหยกหลงอาทิตย์ อาทิตย์หลงปิ่นหยกเลย เพราะคนอ่านหลงทั้งคู่ //อยากรวบมากอด
สมแล้วที่ยกพี่อันนาขึ้นหิ้ง เราจะไม่กอดพี่อันนาแต่จะบูชาเธอแทน รู้สึกชอบพี่อันนาขึ้นเรื่อยๆ จริงๆค่ะ :call:
ส่วนน้องครีมที่นึกว่าจะรอด ก็คงไม่พ้นสินะ จะรอความระทึก(?) ของฉากนี้ในเรื่องของคู่นี้แล้วกันค่ะ
เที่ยวให้สนุกนะคะ
-
พี่อันนา ช่างน่ากลัว
อ๊ากกกกกกกก
หนึ่งวันที่จะอยู่กับนู๋ปิ่น นู๋ปิ่นจะรอดม๊ายยยย กร๊ากกกกกก
พี่ภพต้องได้ตัวคิมจากการประมูลครั้งนี้ แน่นอน !
-
พี่อันมาเหนือเมฆมาก ตามไม่ทันเลยสิปิ่น
-
พี่อันนา แสบจริง ๆ :laugh:
เที่ยวให้สนุกนะคะ
:L2:
-
พี่อันนาสุดยอดเจ้าเล่ห์เลย
น่าสงสารน้องปิ่น อนาคตคงโดนอีกเยอะ
-
บทปิ่นช่วงหลังๆนี่ นึกถึงความโหดกับความงกช่วงแรกๆไม่ออกเลยแฮะ
เหมือนนิสัยจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เหอๆ แต่ตามมาขนาดนี้แล้ว ช่างมัน
ก็เอาเป็นว่า เอาคนที่ชื่อเหมือนปิ่นหยกมาเล่นก็แล้วกัน แต่ว่านะ นิสัยปิ่นหยกตัวปลอมนี้ ช่วงหลังๆ
ชักรู้สึกขัดใจนิดๆจริงๆนั่นแหละเหอๆ
-
ชวน แม่ไก่ไปสวรรค์ คนอ่านจะบ้าตาย กรี้ดดดดด
น่ารักเหมือนเดิม แอบอยากรู้เพิ่ม เรื่องคิม หิหิ
ขอบคุณ เฝ้ารออ่านต่อจ้า
-
สรุปแล้วพี่อันชนะเลิศสินะคะ o13
:laugh: ไม่ว่ามึนเล็กมึนใหญ่..ก็สู้พี่ไม่ได้อ่ะเนาะ
-
พี่อันสุดยอดของความเจ้าเล่ห์ ยกนิ้วให้จริงๆ
ลูกเจี๊ยบก็สุดยอดของความหื่น 55
พักร้อนให้สนุกนะคะ (นี่ก็ไม่เคยลาเลยตั้งแต่ทำงานมา :เฮ้อ:)
-
ปิ่นหยกติดกับดักพี่อันเข้าอย่างจัง 555
ปล.หายไปครึ่งเดือนคิดถึงแย่เลย ><
-
พี่อันนาเนี่ย มาแบบสวยประหารจริงๆ เชือดนิ่มๆ น่าสงสารปิ่นหยก... จะโดนแกล้งอะไรอีกไม่รู้ ... 24 ชั่วโมงเชียวนะที่ต้องตกไปอยู่ในอุ้งมือของพี่อันนาน่ะ คิดแล้วสยองแทนจริงๆ
แต่ที่สยองสุด คงเป็นชะตากรรมของคิมกิมจิ เจ้าตัวเค้าอุตส่าห์คิดว่ารอดแล้วเชียว อยากรู้จังว่าค่าตัว 24 ชั่วโมงของน้องคิมจะเท่าไหร่ :laugh:
สุดท้ายท้ายสุด เห็นเด็กๆ เค้ารักเค้าหลงกันแล้วแบบว่า :-[ ..... อร้ายยยย .....น่ารักกันไปไหนเนี่ย !!!
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
ปล. 1. ถึงจะพลาดรางวัลเซ็งเป็ดอวอร์ดไป แต่คนอ่านแฟนพันธุ์แท้ที่โหวตให้ก็ไม่น้อยนะเออ (รวมทั้งเราด้วย)
2. ไปเที่ยวให้สนุกนะคะ (อย่าลืมของฝากนะ หุหุ)
-
พี่อันนาช่างน่ากลัวจริง ๆ
จะพาน้องไปทำอะไรน๊อ..
เราเข้าใจปิ่นหยกนะ
จากคนที่งกเงิน เงินคือพระเจ้า
แต่พอมาเกี่ยวกับคนที่รักแล้ว..
ทำได้ทุกอย่าง!!
คนเขียนพักร้อน เดินทางปลอดภัยนะคะ
เที่ยวให้สนุก ชาร์ตแบตให้เต็ม
แล้วกลับมาเขียนเรื่องดี ๆ วาดรูปสวย ๆ ให้เราอ่านอีกนะคะ :กอด1:
-
จะเป็นยังไงต่อไปน้า~ รอตอนต่อไปจ้า
-
เคยคิดมาตลอดว่าแม่ไก่เอาลูกเจี๊ยบอยู่มาตลอด
จนถึงตอนนี้แหละถึงต้องเปลี่ยนใจว่าลูกเจี๊ยบต่างหากที่ข่มแม่ไก่มาได้ตลอด
อันนาน่ากลัวมาก ปิ่นหยกทำเวรกรรมอะไรมาก็ไม่รู้ถึงต้องมาเผชิญชะตากรรมกับคนตระกูลนี้
สุดท้ายอยากโดนแวมไพร์ลูกเจี๊ยบสูบเลือดมากกกกกกกกกกกกกกก
-
ในที่สุดพี่อันก็ได้ทั้งสองหนุ่มไปครอง(หนึ่งวัน)แบบชิลๆ :laugh:
ว่าอาทิตย์และคุณพ่อรับมือยากแล้วนะ พี่อันเธอเหนือกว่าใครทั้งปวง
นับว่าเป็นโชคดี(?)ของปิ่นหยกที่ได้เกี่ยวดองกับตระกูลนี้ :jul3:
ประมูลอาทิตย์ว่าดุเดือดแล้ว คิมของเราจะขนาดไหนนะ
แต่ผู้ที่จะประมูลคิมได้ดูเหมือนจะถูกกำหนดมาแล้วล่ะ o18
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ปิ่นหยกคงเอ๋อไปเลย พี่น้องบ้านนี้ทำเสียดุลตลอด ปิ่นหยกกลายเป็นผู้แพ้ไปเลยนับตั้งแต่อาทิตย์เข้ามา
กลายเป็นคนแพ้ใจอาทิตย์ไปเลย //ห๊ะ
น่ารักอ้ะ อาทิตย์ชอบหยอด ปิ่นหยกก็ชอบเอ๋อ พี่อันเลยเก็บไปได้ง่ายๆเลยสองคน 555
-
ขำปิ่นหยก 55555
พี่อันนา ขอซูฮกค่ะ
แม่นางหลักแหลมมาก
เที่ยวให้สนุกนะค่ะ^^
รอเสมอค่ะ
-
พี่อันช่างร้ายกาจ
-
o13 เจ๊อันเยี่ยมมาก อยากอ่านฉากคิมถูกประมูลมั่ง
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อยากดูคิมอ่ะๆๆ
-
o18 ใครจะมาประมูลคิมหว่าาา
-
แง้วววว คิดถึงแย่ เที่ยวให้สนุกนะค้า :bye2:
"น่ารัก" คนอ่านก็อยากพูดคำนี้กับอาทิตย์และปิ่นหยกเหมือนกันนะ ปิ่นหยกทำตัวน่ารักแบบไม่ได้ตั้งใจตลอด
อาทิตย์ยิ่งหลงอยู่ก็หลงเข้าไปใหญ่สิลูก ฮาความหน้ามึนไม่เปลี่ยนตรงนี้คนเยอะงั้นไปตรงอื่นกัน
จูงมือลิ่ว ๆ ไปแล้ววุ้ย รอกลับบ้านก่อนก็ไม่ได้เนอะ... :-[
พี่อันนาแซ่บเว่อร์ค่ะ สงสารปิ่นหยกเหมือนกันนะที่ต้องรับมือกับพี่น้องสองคนนี้ โดนพี่อันนาหักเหลี่ยมโหดซะแล้ว
แล้วหนึ่งวันพี่จะพาน้องไปไหนคะ ลูกเจี๊ยบจะยอมเร้อ ต้องตามติดไปด้วยแหละว้า
เพื่อนคิมอาจโดนประมูลโดยพี่ชายคนนั้น หึๆๆ คนอ่านอยากให้คิมตัวแสบมีคู่ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
หลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้แบบมึน ๆ งงๆ :m28:
พออ่านจบ ก็ยังหลงอยู่ แต่....หลงรักนะ อ๊า~~~~ :o8:
ตอนนี้หลงแม่ไก่ปากแข็งกับลูกเจี๊ยบจอมอ้อนจะบ้าตายอยู่แว๊วววว :กอด1:
กลับจากพักร้อนแล้วมาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ รอ ๆๆๆๆ :3123:
-
พี่อันน่ากลัวมากกกกก
-
แม่ไก่หลงลูกเจี๊ยบจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ!
น่ารักมาก ~ เขินกันเอง อิอิ
ส่วนพี่อันนี่ น่ากลัวนิดนึงนะ =_______=
ชีเหมือนมีแผน และมาเหนือเมฆตล๊อดด.. แต่ก็ดูน่าสนุกดี(?)
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
สนุกมาก ฮาตอนที่อาทิตย์แอบอัดเสียงปิ่น
ช็อกกว่าตอนพี่อันประมุ,ตัดหน้าปิ่นหยก น่ากลัวมาก ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ ให้ฟีลขนลุกเลยนะเนี่ย
-
ปิ่นหยกน่าร้ากกกกกกกกกก :L1:
-
โดนพี่อันนา เล่นทั้งคู่เลยอ่ะ :laugh:
ปล.นามสกุลของคิม เหมือนของเพื่อนเราเลยอ่ะ ผิดไปตัวอักษรเดียวเอง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:3059: :z2:
-
คนเขียนคะ บทพี่อันนานี่ค่าตัวแพงมั้ยค่ะ จ้างอิฉันไปแทนเอาม่ะ ไม่เอาค่าตัวเลย ฉันอยากเป็นพี่อันมากกกก ได้ทั้งไอเจี๊ยบทั้งหนูปิ่น...ฉ้านนอิจฉานะคะคุณพี่อันนา :serius2:
งานนี้หนูปิ่นขาดทุนที่สุดโดนทั้งพี่ทั้งน้อง เอิ้กๆๆ แต่ไม่เป็นไรนะ ถ้าทนไม่ไหวก็มาหาเจ๊ได้นะจ้ะ เจ๊อาสาดูแลหนูปิ่นตลอดชีวิต :z1:
ตอนหน้าปะมูลอิหนูครีมมี่ ถ้าจะแซ่บบบ o3
ปล. เที่ยวให้สนุกนะจ้ะ อย่าลืมของฝากเค้าด้วยนะ อะไรก็ได้ขอแค่หื่นก็พอ เจี๊ยก!! :pandalaugh:
-
รออยู่นะแจะ
^^
-
มาัดันๆๆๆๆๆ
คิดถึงเจี๊ยบแล้ว :o12: :o12:
-
พี่อัน เธอช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวเสียจริงๆ รู้สึกอยู่อย่างคือเป็นคนที่ไม่น่าเป็นศัตรูด้วย
เหนือความคาดหมายมากที่ประมูลตัดหน้าปิ่นหยก เงิบกันไปเป็นทิวแถวเลยทีเดียว
ปิ่นหยกที่ว่างกจัดๆเค็มออริจินัลสุดท้ายก็ต้องมาพ่ายแพ้แก่เจ้าลูกเจี๊ยบจนได้ ยอมเสียตังค์ (แต่ดีที่สุดท้ายก็ไม่ต้องเสียจริงๆ)
คำพูดทิ้งท้ายของพี่อันทำให้อยากอ่านตอนคิมถูกประมูลสุดๆไปเลย
และที่ชอบม๊ากกกมากกกอีกอันสำหรับตอนนี้ก็คือแฟนอาร์ตอ่ะ รูปแรกว่าน่ารักเซ็กซี่แล้วนะ รูปสองทำเอาใจเต้นตึกตักไปเลย ฮี่ๆ -///-
เห็นแล้วอยากอ่านฟิคตอนพิเศษจากรูปมากๆ
-
สนุกมากกกกก บรรยายความชอบออกมาไม่ถูกเลย ^^
หลงรักลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่เข้าเต็ม ๆ แล้ว
-
เข้ามารอต้อนรับไอเจี๊ยบของเค้า :z7: :110011:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 50 – การประมูลเป็นที่สิ้นสุด
ห้องน้ำเก่าห่างไกลจากตึกเรียนเป็นจุดซึ่งอาทิตย์กึ่งลากกึ่งจูงปิ่นหยกมาถึง ทั้งที่กลางวันแสก ๆ อย่างนี้ แสงแดดข้างนอกก็ออกจะเจิดจ้า เสียงดนตรีเป็นจังหวะครึกครื้นได้ยินแว่ว ๆ มาจากที่ไหนสักแห่งของงานโรงเรียน
แล้วนี่พวกเขามัวทำอะไรกันอยู่
“...ไอ้ลูกเจี๊ยบ!....ฉ..ฉัน.......”
“ชู่ว..ว...”
มีเพียงเสียงเตือนแผ่วเบาตอบกลับมา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ตัวว่าควรสงบปากสงบคำและระวังการเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถให้เงียบเชียบสุดความสามารถ แต่ในทางปฏิบัตินั้นทำได้ง่ายเสียที่ไหนกัน
“..แบบนี้ดีไหมครับ”
อาทิตย์คลี่ยิ้มบาง แต่เชื่อว่าปิ่นหยกคงมองไม่เห็นเพราะเขายังก้มหน้าก้มตาอยู่ตรงนี้ ลากปลายลิ้นหยอกเย้ากับท่อนเนื้อซึ่งเริ่มตื่นตัวแข็งขืนอยู่ในมือ เพิ่งเริ่มบรรเลงไปได้ไม่เท่าไร ทรงผมที่เซ็ตไว้อย่างดีตั้งแต่ก่อนขึ้นเวทีเมื่อบ่ายก็โดนมือปิ่นหยกขยี้จนยุ่งเหยิงไปหมด
เสียงหอบเหนือขึ้นไปเริ่มหนักหน่วงและขาดห้วงเป็นพัก ๆ ทว่าไม่มีคำพูดหรือแม้แต่เสียงครางใดแทรกขึ้นมา ทั้งที่ปกติเขาออกจะชอบฟังแต่ครั้งนี้คงต้องให้เงียบไว้ดีแล้ว เพราะห้องน้ำเก่าของโรงเรียนแม้ไม่ค่อยมีคนเข้ามาใช้แต่ไม่มีอะไรร้อยเปอร์เซ็นต์ ความจริงที่ว่าปิ่นหยกหมัดหนักขนาดไหนยังหลอกหลอนเขาจนทุกวันนี้ เกิดแจ็คพ็อตขึ้นมาแล้วโดนซัดหมอบทีหลังคงเป็นเรื่องน่าสังเวชติดอันดับต้น ๆ ของประวัติศาสตร์ตระกูลเลยทีเดียว
เพียงไม่นานท่อนขาที่แทบโอบอยู่ข้างไหล่ของเขาทั้งสองฝั่ง(ความจริงเป็นเขาเองซึ่งแทรกตัวเข้าไปตรงกลาง)ก็เกร็งกระตุกขึ้น ปลายเท้างองุ้มจิกอยู่กับพื้น อาทิตย์ถอนริมฝีปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะเงยขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายซึ่งกัดปากแน่นจนซีดขาวผิดกับดวงหน้าซึ่งแดงซ่านไปจนถึงช่วงคอที่โผล่พ้นปกเสื้อนักเรียน ปกติเขาไม่ค่อยได้เห็นปิ่นหยกจากมุมต่ำเช่นนี้เท่าไรนัก แต่คิดว่าหลังจากนี้คงจะหาโอกาสมองจากมุมที่ว่าบ่อยขึ้นแน่นอนเพราะรู้สึกว่าให้อารมณ์หวามไหวได้อย่างน่าประหลาด
“...หยุดก่อน...จะ...อา—”
มือทั้งสองข้างของปิ่นหยกพยายามผลักไสเขาออกห่าง ทว่าลูกดื้ออย่างที่เคยใช้มาตลอดก็ยังได้ผลอยู่เสมอ ท้ายที่สุดหลังจากความพยายามกลั้นเสียงของอีกฝ่ายซึ่งล้มเหลวในตอนท้ายจากแรงอารมณ์ซึ่งถูกโหมกระพือถึงจุดสูงสุด นิ้วมือที่แทรกอยู่ตามไรผมที่ขมับของเขาจึงค่อยคลายออก พร้อมกับเสียงหอบถี่กระชั้นแว่วมาเข้าหู
ดูเหมือนทุกอย่างดำเนินไปเช่นนั้นอีกครู่หนึ่งกว่าปิ่นหยกจะรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ก้มลงไปมองก็เห็นอาทิตย์ยังนั่งคุกเข่าอยู่ที่เดิม มีรอยยิ้มกริ่มทาบทับอยู่บนริมฝีปากอิ่ม และคราบอะไรบางอย่างที่ติดอยู่กับรอยยิ้มนั้นทำให้เลือดในกายเด็กหนุ่มราวกับถึงจุดเดือดสลับกับจุดเยือกแข็งวนไปวนมาทุกสองวินาที
“...อย่าบอกนะว่ากลืนลงไป!?”
อาทิตย์ไม่ได้ตอบแต่ยกหลังมือขึ้นเช็ดที่มุมปาก ซึ่งปิ่นหยกน่าจะเข้าใจเพราะเจ้าตัวเบิกตากว้าง ทั้งใบหน้าขึ้นสีแดงจัดเป็นลูกมะเขือเทศสุก และเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าลูกมะเขือเทศสุกจะน่ารักได้ขนาดนี้
“ไอ้ซกมก!”
“อือ”
“ค..คายออกมาเดี๋ยวนี้!”
“งกกระทั่งเรื่องนี้เลยหรือครับ?”
เขาช้อนสายตาขึ้นมอง รู้ดีว่าแล้วเดี๋ยวอีกฝ่ายจะยิ่งหน้าแดงขึ้นอีกแน่นอน แล้วก็จริงดังคาด
“ไม่ได้งกว้อยยย! แต่....แต่...” ปิ่นหยกอ้อมแอ้ม จากอาการโหวกเหวกค่อยเบาลง ๆ จนกลายเป็นเกือบกระซิบในตอนท้าย "....มันสกปรก”
“หึ..” เสียงหัวเราะน่าขนลุกแบบนั้นอีกแล้ว “..น่ารัก”
“พูดอย่างอื่นไม่เป็นแล้วรึไง!?”
“ชู่วว..ว...”
ปิ่นหยกมองตามนิ้วชี้ของอาทิตย์ซึ่งยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง หล่อสะเทือนใจฉิบหายแต่ที่ทำเอาจะตายให้ได้จริง ๆ คือตอนอีกฝ่ายเลื่อนนิ้วนั้นมาแตะที่ปากเขาอีกที
“.......”
ไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
นั่งแข็งเป็นหินจมดิ่งกับนัยน์ตาสีดำสนิทตรงหน้าอีกครู่ใหญ่นิ้วชี้บนริมฝีปากก็ยังไม่ขยับไปไหน เขาเริ่มยุกยิกเรียกสติตัวเอง ตัดสินใจงับปลายนิ้วนั่นไปครั้งหนึ่งเป็นการเตือนว่าถ้าไม่รีบดึงกลับไปจะแทะเหลือแต่กระดูกให้รู้แล้วรู้รอดเผื่อเนื้อคนอาจจะอร่อยให้โปรตีนสูงดีไม่ต้องเปลืองค่าอาหารไปอีกหนึ่งมื้อ
แต่ผลออกมากลับเป็นอื่นไปเสียได้
“ปิ่นหยกยั่วผมอีกแล้วหรือครับ?”
“เลว! ไม่ได้ยั่ว!”
เด็กหนุ่มกระซิบกระซาบแต่ยังไม่ทิ้งสำเนียงดุดัน ..เขาควรเงียบไว้ แต่เผลอเมื่อไรก็คอยจะโวยวายอยู่เรื่อย จะตายเพราะปากตัวเองมาหลายรอบแล้วก็ไม่เคยจำ
“โกหก”
ตอนนี้เหลือทางเลือกสองทาง เขาจะตายด้วยปากตัวเอง(จากการโวยวายเสียงดังผิดเวล่ำเวลา) หรือตายเพราะปากอาทิตย์...จากรสจูบละลาบละล้วงซึ่งพยายามล่วงเกินอยู่บนริมฝีปาก แต่เรียกว่าเป็นทางเลือกของเขาอาจไม่ถูกเสียทีเดียว เพราะอีกฝ่ายช่วยตัดสินใจให้แล้วว่าเอาเป็นอย่างหลังน่าจะโดนใจเจ้าตัวมากกว่า
ปลายลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดกันอยู่เจือรสคาวแปร่งปร่า ให้ความรู้สึกขนลุกแปลกประหลาดเมื่อตระหนักได้ว่ากลิ่นคาวนั้นเป็นของเขาเอง เนิ่นนานเทียบเท่าเวลาที่พวกเขาสามารถกลั้นหายใจไหวกว่าริมฝีปากคนทั้งคู่จะแยกจากกัน ใบหน้าห่างเพียงระยะที่ลมหายใจร้อนผ่าวจะคลอเคลียกันอยู่ใต้ปลายจมูก ก่อนจะมีแรงดูดเม้มแผ่วเบาเป็นเชิงเรียกร้องที่กลีบปากล่างเมื่อท่านชายดูเหมือนจะเริ่มเบื่อสูดออกซิเจนในชั้นบรรยากาศปกติแล้ว
“...อืม....ชอบ”
“...โรคจิต”
“แค่กับนายคนเดียว”
“เว้ยยยยยย!!!!!! บัดซบ!!!!”
ปิ่นหยกสะดุ้งโหยงหน้าถอดสีกับสิ่งที่ได้ยิน เผลอผลักอีกฝ่ายแทบกระเด็นไปชนกำแพง
นั่นเสียงคิมหันต์!?
มาทำอะไรที่นี่?
เด็กหนุ่มกลั้นหายใจไม่รู้ตัว คิมมักโผล่มาเวลาอย่างนี้ตลอดซึ่งไม่รู้ควรเรียกว่าพวกเขาโชคดีหรือโชคร้ายเพราะหากเป็นคนอื่นอาจย่ำแย่กว่านี้ อย่างไรก็ตามไม่ได้โดนจับได้น่าจะเป็นเรื่องดีที่สุด
โครม!!
อารามลนลานรีบลุกขึ้นแต่งตัวทำเขาเผลอเตะถังขยะในห้องน้ำล้มคว่ำเสียงดัง ที่แย่กว่านั้นคือดันหลุดอุทาน “เฮ่ย!” ออกไปซึ่งปิ่นหยกหวังเป็นอย่างยิ่งว่าแค่พยางค์เดียวเพื่อนรักผู้หูไวตาไวคงพอจะมองข้ามไปได้บ้าง
ณ อีกฟากของประตู เด็กหนุ่มผมทองแทบกระโจนไปชนอ่างล้างหน้า
ห้องน้ำเก่าหยากไย่เกาะนี่ไม่ควรมีคนเข้ามาใช้แล้ว แต่อะไรสักอย่างโครมครามในห้องริมสุดซึ่งถูกปิดประตูไว้อยู่ห้องเดียวบอกชัดว่าเขาไม่ได้อยู่ลำพัง และเสียงอุทานที่ได้ยินหลังจากนั้นก็คุ้นบอกไม่ถูก คงไม่ใช่ว่า...
“ไอ้ปิ่น!?”
คิมหันต์เหลียวมองรอบกายไม่เห็นใคร ตัดสินใจทำตัวเสียมารยาทด้วยการย่อตัวลงมองลอดบานประตูด้านล่างซึ่งมีช่องสูงจากพื้นราวสิบห้าเซนติเมตร ภาพที่ปรากฏมีเพียงถังขยะล้มกลิ้งกระดาษชำระกระเด็นออกมาอยู่บนพื้นห้องน้ำ และเท้าซึ่งสวมรองเท้านักเรียนมีอยู่ในนั้นแค่คู่เดียว
อยู่คนเดียว?
แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนมีคนมากกว่าหนึ่งอยู่ในห้องน้ำ
คิมหันต์ขมวดคิ้ว ก้มลงมองชัด ๆ อีกครั้ง รองเท้านักเรียนสีดำที่เห็นว่ายืนอยู่บนพื้นนั้นใหญ่เกินกว่าจะเป็นเท้าปิ่นหยกแน่นอน หรือเป็นคนอื่นที่เสียงคล้ายกัน?
“.....”
ปิ่นหยกขึ้นไปนั่งหอบเหยียบบนฝาโถส้วมไม่ให้เท้าตัวเองโผล่หากมองจากช่องประตู ซึ่งคิดเอาไว้ว่าหากเป็นคิมต้องก้มลงมาดูแน่นอน ถ้ายังยืนชะล่าใจอยู่บนพื้นต่อคงโดนจับได้แบบไม่ต้องสงสัย
“ไอ้ยาจกปิ่น!?” คิมหันต์ลองเรียกดูอีกครั้งด้วยรู้สึกว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่น่าจะใช่จริง ๆ แต่ถึงผิดตัวก็ไม่มีอะไรเสียหาย
“อ..เออ! ฉันเอง”
ท้ายที่สุดเจ้าของชื่อก็ตัดสินใจตะโกนออกไปทั้งใจเต้นโครมครามแทบกระเด้งออกมาซัดใส่หน้าเด็กหนุ่มร่างสูงซึ่งยืนเลิกคิ้วอยู่ด้านข้างให้หงายหลังได้แล้ว
คิมหรี่ตา จ้องประตูห้องน้ำราวกับอยากจะมองให้ทะลุ “แกมาทำบ้าอะไรที่ห้องน้ำเก่าวะ”
“มา..ขี้...ห้องน้ำอื่นคนเยอะ” ปิ่นหยกกัดลิ้นหงุดหงิดใจ โกหกอะไรได้น่าทุเรศสิ้นดี ใช้เวลาถ่มถุยตัวเองแบบเร่งด่วนอยู่อีกเสี้ยววินาทีแล้วรีบหาทางเปลี่ยนเรื่องเพื่อเอาตัวรอดไปก่อน “แกเหอะมาตะโกนด่าอะไรตรงนี้วะ!?”
น่าแปลกเพราะคราวนี้กลับเป็นคิมหันต์ที่อ้ำอึ้ง
“..........เปล่าว่ะ...” เด็กหนุ่มผมทองเอามือถูจมูกสองสามครั้งดับอารมณ์คุกรุ่น “อืม..แต่ควายปิ่นก็ไม่ได้โง่มากใช่ปะ บอกเปล่าก็คงไม่เชื่ออยู่ดีนั่นแหละ แบบหงุดหงิดนิดหน่อย.....ประมาณนั้น”
การที่คิมหันต์พูดมากหลุดประเด็นผิดปกติทำให้ปิ่นหยกยิ่งนึกสงสัย ในเมื่อปกติเพื่อนกิมจิหัวทองของเขาไม่ได้มีวิธีพูดแบบนี้
“เมื่อไหร่จะเสร็จ แกรีบ ๆ ออกมาดิ”
เขาได้ยินเสียงเคาะเท้าลงกับพื้นแบบที่คิมมักทำเวลากำลังครุ่นคิดหรือรอคอย และปิ่นหยกไม่รู้ว่าจังหวะเคาะเท้านั้นมีสาเหตุจากอย่างแรกหรืออย่างหลัง บางทีอาจทั้งสองอย่าง...คิมคงกำลังครุ่นคิดระหว่างรอคอยให้เขาออกไป
เด็กหนุ่มกระแอมให้คอโล่ง “แกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้” ว่าพลางส่งสายตาอาฆาตให้ท่านชายที่นอกจากจะไม่ช่วยยังพยายามทำให้สถานการณ์แย่ลงด้วยการซุกไซ้ตรงนั้นตรงนี้แถวต้นคอเขาอีก “...บ..แบบ...ท้องผูก...จะ...โอ๊ะ!”
ผู้ต้องหาเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วยิ้มอ่อนโยนที่ทำเอาใจสั่นสะเทือนด้วยแรงราวห้าริกเตอร์ แต่นี่ไม่ใช่เวลามายืนหวั่นไหว
“เลว! กัดหาพ่อง! เดี๋ยวเลาะฟันทิ้งหมดเลยไอ้--”
เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะใช้เสียงกระซิบข่มขู่อย่างดุดันที่สุด แต่แล้วคิมก็โพล่งขึ้นทันควัน
“แกว่าอะไรนะ...?”
ไอ้นี่ก็หูนรกเหลือเกิน!
“เปล๊า! ท้องผูก จะนั่งนานว่ะ!” เขาเอามือดันหน้าตัวก่อกวนร่างสูงออกห่างเพื่อรวบรวมสมาธิพูดต่อ “แกไปรอตรงเก้าอี้ข้างนอกก่อนก็ได้”
คิมหันต์กอดอก จ้องมองประตูห้องน้ำบานสุดท้ายซึ่งขวางระหว่างตัวเขากับเพื่อนรักที่บอกว่าท้องผูก ก่อนจะถอยออกมาสองสามก้าว
“เออ งั้นออกไปรอข้างหน้านะ”
พูดจบก็เดินลากขาออกไปให้ได้ยินเสียงฝีเท้าชัด ๆ ก่อนจะหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าโถงของห้องน้ำแล้วย่องกลับมาหยุดอยู่ที่เดิมเงียบเชียบ รออยู่ไม่กี่อึดใจระหว่างที่ฟังเสียงสวบสาบของเสื้อผ้าและเสียงกระซิบกระซาบไปด้วย ตอนนี้มั่นใจแน่นอนแล้วว่าคุณชายหน้ามึนก็ซุกตัวอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคับแคบนั้นด้วยแน่นอน แต่จะเข้าไปทำอะไรกันนั้นเขาไม่มีอารมณ์นั่งเดาแม้ว่าไม่ต้องเดาก็อาจจะชัดเจนในตัวอยู่แล้ว
กลอนห้องน้ำถูกปลดดัง ‘แกร๊ก’ และก่อนประตูจะถูกแง้มออก คิมหันต์ตัดสินใจกระโจนแผล็วออกไปรอข้างนอกอย่างที่บอกด้วยความสงสารเพื่อนรัก ระยะหลังมานี้ปิ่นหยกแทบจะระเบิดหน้าตัวเองจากความร้อนซึ่งเกินขนาดวันละเป็นสิบหนได้แล้วจากการที่มีอาทิตย์มาวนเวียนใกล้ ๆ หากเปิดประตูมาเจอเขายืนดักรออยู่ข้างหน้าห้องอีกเจ้าตัวคงได้มุดหายลงโถส้วมไปเลย
ที่สำคัญ...ตอนนี้เขาคงต้องเก็บแรงไว้หาทางหนีทีไล่กับเรื่องอื่นซึ่งท่าทางจะอีกยาวทีเดียว
.......................................................
.........................................
.
.
.
.
อาทิตย์ไม่ได้ตามออกมาจากห้องน้ำด้วย และปิ่นหยกทำทีเป็นเดินออกมาคนเดียวเพื่อเจอกับคิมหันต์ที่ยืนพิงกำแพงรออยู่ข้างหน้า ปล่อยให้คุณชายจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยให้ตามไปเจอกันช่วงที่มีคอนเสิร์ตของเพื่อนร่วมห้องตอนเย็นตามที่จัดแจงนัดกันไว้ จะได้เหมือนมีเขาอยู่ที่นี่แค่คนเดียว ถึงกระนั้นสายตาเหมือนรู้แจ้งเห็นจริงไปเสียทุกเรื่องของคิมแถมยังไม่ถามอย่างที่เป็นประจำสักคำว่าอาทิตย์หายไปไหนก็ทำเขาร้อนตัวบอกไม่ถูก
และวิธีเดิม หากอึดอัดใจ...ให้เปลี่ยนเรื่องไปก่อน
“ประมูลเป็นไง” ปิ่นหยกเดินไปเอาไหล่เบียดเพื่อนรักระหว่างที่เดินออกนอกตัวอาคารเข้าสู่บริเวณงานโรงเรียน ซึ่งอีกฝ่ายก็ยกแขนคล้องรอบคอเขากลับมาเป็นปฏิกิริยาตอบรับอัตโนมัติ
“ไม่มาดูเองวะ เลวจริง ๆ”
“โอ๊ะ มีงอน?...โอ๊ย! ไอ้เวร! เหยียบเท้าทำไม”
“ปากหมา หรือจะให้เหยียบปาก”
“กิมจินรก!” ปิ่นหยกสบถแล้วหัวเราะออกมา “ขอโทษ...งานเข้าพอดีว่ะ”
คิมหันต์ยักไหล่ ทำไม่รู้ไม่ชี้กับ ‘งานเข้า’ ที่ว่าของปิ่นหยก ซึ่งเจ้าตัวคงยังไม่ทันคิดว่าหลุดปากออกมาขนาดนี้แล้ว ช่างไม่รู้จักระวังอะไรบ้างเลย เห็นเขาไม่ได้ตอบอีกฝ่ายจึงถามใหม่อีกครั้ง
“ตกลงประมูลเป็นไง”
“หมื่นนึง”
“หมื่นนึง!!!?” ปิ่นหยกแทบตาถลนออกมาจากเบ้า สมองแล่นปรู๊ดปร๊าดคำนวณจำนวนมื้ออาหารที่เขาจะสามารถซื้อได้ด้วยเงินหนึ่งหมื่นบาทโดยอัตโนมัติ แต่แย่หน่อยที่นั่นไม่ใช่เงินเขา
“เออ” คิมหันต์งึมงำในลำคอ ทำหน้าเหมือนหนูเมายาเบื่อ
“สามสิบเปอร์เซ็นต์...แกก็ได้ส่วนแบ่งสามพัน โหคิม! ใครวะหน้าโง่แล้วยังใจป้ำขนาดนี้!?”
“หน้าโง่จริงแหละ ไอ้พี่ภพ..” ดูเหมือนมวลความหงุดหงิดจะเริ่มขยายตัวขึ้นอีกครั้ง “แม่ง ซวยบรรลัย”
“พี่ภพ?”
“คนที่มาร้านเค้กเมื่อวันที่แกเสียตัวไง”
“เลว!” ปิ่นหยกสบถลั่นแม้ยังไม่คุ้นสักนิดว่าบุคคลดังกล่าวเป็นใคร
“จริงสิ วันนั้นไอ้คุณชายจับแกซุกอยู่แต่ในห้องนี่หว่าเลยไม่เจอกัน”
เด็กหนุ่มสำลักออกมาค่อกแค่ก “หยุดย้ำเรื่องนั้นได้แล้วเวรเอ๊ย! อิดออดอยู่นั่นแหละ ตกลงใครวะ เสี่ยฉิบหาย”
“...น้องชายแฟนพี่อันนา”
ชื่อผู้หญิงคนนั้นทำให้ปิ่นหยกขนลุกขึ้นมาบอกไม่ถูก ได้แต่ทำเป็นหูทวนลมข้าม ๆ ประโยคชี้แจงของคิมไปเสีย
“ดีออกมีเงินใช้ อย่าลืมเลี้ยงข้าวฉันสักอาทิตย์”
“คนยิ่งเครียด ๆ ยังจะมาทำตะกละใส่อีกไอ้เพื่อนชั่ว”
“เครียดบ้าอะไร เขาไม่จับแกไปฆ่าหรอก”
“มันฆ่าแน่แหละ” คิมหันต์ถอนหายใจเฮือก ทั้งที่เขาอุตส่าห์โล่งใจตอนอันนาบอกว่ามาคนเดียวแล้วแท้ ๆ ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดว่าตัวปัญหาจะตามมาทีหลัง “วันที่เจอกันครั้งแรกฉันปล่อยยางรถไอ้พี่นี่แบนแต๊ดแต๋ พวกโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปเลย”
“โอ้...” ปิ่นหยกทำปากจุ๊ ๆ ล้อเลียน “เกรียนว่ะคิม พี่สิสิรสั่งสอนมาให้เป็นเด็กดีไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่เวลามาซ้ำเติมนะว้อย!”
“แบ่งมาให้สักพันห้าแล้วจะทั้งโอ๋ทั้งปลอบน้องคิมเลย”
“เพื่อนเฮงซวย!”
ปิ่นหยกหัวเราะลั่นแม้พริบตาต่อมาก็หน้าคะมำหมดท่าเพราะโดนคิมหันต์โบกเข้าให้ นานทีปีหนเขาจะมีโอกาสได้พูดคุยถล่มคิมบ้างเพราะปกติเป็นฝ่ายถูกเล่นงานตลอด ชักอยากเห็นหน้าพี่ภพที่ว่าขึ้นมาตงิด
“น้องครีมครับ”
ระหว่างที่เขากำลังหัวเราะงอก่องอขิง สุ้มเสียงขึงขังซึ่งถูกเติม ’ครับ’ อันไม่เข้ากับน้ำเสียงที่ใช้แม้แต่น้อยก็ลอยเข้าหู ที่สำคัญยังเรียกคิมด้วยชื่อซึ่งเจ้าตัวเกลียดนักหนาและมีเพียงไม่กี่คนจะรู้หรือกล้าเอ่ยต่อหน้า
“เชี่ย!”
เด็กหนุ่มผมทองอุทานออกมาสีหน้าตื่นตะลึง ก่อนจะได้รับรอยยิ้มเย็นโชว์ฟันเขี้ยวจากชายหนุ่มคิ้วเข้มซึ่งยืนล้วงกระเป๋าอยู่ตรงหน้าด้วยท่วงท่ายียวนซึ่งเดาว่าเป็นโดนสันดาน
“เด็กเปรต ปากหมานะเรา”
“คิม...คนนี้...?”
คิมหันต์เหลือบไปสบตาเพื่อนรัก ดวงหน้าฉายแวววิตกจริตเจือหงุดหงิดคล้ายจะบอกเป็นนัย ๆ ว่าไอ้เขี้ยวนี่แหละที่กำลังพูดถึง ปิ่นหยกหันไปมองสำรวจชายหนุ่มตรงหน้า แต่พี่เขี้ยวร่างสูงที่อยู่ในบทสนทนาทางสายตาของพวกเขาไม่มีวี่แววจะสนใจว่ามีสิ่งมีชีวิตอย่างเขายืนอยู่ตรงนี้อีกคนแม้แต่น้อย
“..ไงพี่” คิมยักไหล่ รู้ตัวว่าโดนจับได้จึงเปลี่ยนเป็นโหมดกวนประสาทสู้ “วิ่งหากระเป๋าตังค์เหนื่อยปะ”
“ปากหมาแต่เสือกไวเป็นแมลงสาบ!”
สามภพกอดอกมองเด็กหนุ่มผมทองที่กำลังแสดงอาการน่าตบกะโหลกจากมุมสูงซึ่งได้เปรียบในเชิงข่ม ไอ้เด็กแสบนี่เคยปล่อยยางรถยนต์เขาไปแล้วครั้งหนึ่งไม่พอ คราวนี้หลังประมูลเสร็จยังฉกกระเป๋าสตางค์เขาโยนหวือไปกลางฝูงมนุษย์แล้วชิ่งหนีออกมาอีก กว่าจะต่อสู้เบียดตัวเข้าไปเอาคืนมาได้ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก พาลจะมโนไปเองว่าหางตาชี้ ๆ กับหัวทองหยองหยอยนั่นกำลังท้าทายเขาขึ้นมาบอกไม่ถูก เด็กเวรอะไรเห็นแล้วน่าหงุดหงิดไปหมดอย่างนี้
“มาด้วยกัน!”
“เฮ่ย! ไม่ว่าง ไม่ไ—!!” คิมหันต์พูดไม่ทันจบคอเสื้อก็ถูกดึงจนตัวลอยหวือ “เว้ยย! ทำไรวะ! ไอ้ปิ่นช่วยหน่อยดิ!”
ปิ่นหยกสะดุ้ง หลังจากวางตัวไม่ถูกด้วยกลายเป็นฝุ่นผงส่วนเกินอยู่ครู่ใหญ่ พี่ภพซึ่งคิมพูดถึงจึงชายตามาทางนี้ในที่สุด ท่าทางคงเพิ่งรู้ตัวว่ามีเขายืนหัวโด่เป็นสักขีพยานการกระทำ...อะไรสักอย่าง? อยู่อีกคน
“เอ่อ...เออ ๆ” เด็กหนุ่มตะกุกตะกัก สถานการณ์เช่นนี้ควรจะพูดยังไงดี “อ่า...พี่ครับปล่อยเถอะ มีอะไรค่อยพูดค่อยจา เจ็บตัวกันขึ้นมามันจะสิ้นเปลืองค่ารักษานะพี่”
“เป็นเพื่อนไอ้หัวทองนี่?”
เขาพยักหน้าหงึกหงัก
“ปิ่นหยกสินะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าอีกครั้ง ลืมนึกสงสัยไปแล้วว่าคนแปลกหน้าผู้นี้รู้จักเขาได้อย่างไรระหว่างที่พยายามช่วยแงะคิมออกมา
“เรื่องนี้น้องสะใภ้พี่อันไม่เกี่ยว”
“ห๊ะ!?”
จากที่คิดไว้ว่าจะดึงคิมออกมาพากันชิ่งหนีตอนทีเผลอแล้วค่อยคุยให้รู้เรื่องทีหลังว่าไปมีเรื่องอะไรกันไว้ กลับกลายเป็นเขายืนเหวออ้าปากค้างอยู่แทนกับ ‘น้องสะใภ้’ อะไรสักอย่างซึ่งพุ่งเข้ามาแยงเต็มสองหู
“ปิ่นหยก”
เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเลิกคิ้ว เหลียวไปมองมนุษย์หน้ามึนที่กำลังสาวเท้าเร็ว ๆ เข้ามาจากข้างหลัง และเพียงเขาละสายตาจากสองคนซึ่งหิ้วคอกันอยู่ตรงหน้าเพียงชั่วขณะ..
หันกลับมาอีกครั้งสามภพกับคิมหันต์ก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
..................................................................
.................................
(มีต่อข้างล่างค่ะ)
v
v
v
v
-
Chapter 50 (ต่อ)
เขายังไม่ได้บอกอาทิตย์เรื่องสัญญาที่ไปตกลงกับอันนาเอาไว้ตอนขอยืมเงินสามพันบาท ด้วยเริ่มต้นไม่ถูกและยังหาจังหวะดี ๆ ไม่ได้สักทีเลยปล่อยช่างหัวมันไปก่อน
มืดค่ำแล้ว แต่เสียงดนตรีในส่วนซึ่งจัดไว้เป็นลานแสดงคอนเสิร์ตยังดังอยู่ต่อเนื่องสลับกับเสียงกรีดร้องเป็นระยะจากหน้าเวที ไม่ยักรู้ว่าเพื่อนร่วมห้องสองคนของพวกเขาจะเป็นที่ชื่นชอบหมู่นักเรียนขนาดนี้ ในมุมมืดสลัวของระเบียงอาคารเรียนชั้นล่างสุดซึ่งพวกเขานั่งอยู่มองเห็นลานแสดงค่อนข้างชัดเจนแต่ไม่มีใครอื่นสนใจจับจอง สาว ๆ มัธยมคงอยากใกล้ชิดติดขอบเวทีกับคนที่พวกเธอชื่นชอบมากกว่า
อาทิตย์บิขนมปังไส้เผือกในมือครึ่งหนึ่ง ส่งชิ้นที่มีไส้เยอะกว่าไปให้คนข้างกายซึ่งนั่งเกาะขอบระเบียงรับลมหนาวเอื่อย ๆ คลอเคลียใบหน้าและเส้นผม
“คิมไปไหนกับพี่ภพหรือ”
“ไม่รู้” ปิ่นหยกกะพริบตาปริบ ๆ รับขนมปังมายัดใส่ปากพลางพูดเสียงอู้อี้ “..เดี๋ยวนะ แกรู้จักพี่คนนั้นด้วยเรอะ?”
“เคยเห็นหน้ากับคุยกันนิดหน่อยครับ รู้ว่าเป็นน้องชายแฟนพี่อัน ชื่อสามภพ...ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร” เด็กหนุ่มร่างสูงกำชับเผื่อปิ่นหยกจะกังวลเรื่องเพื่อนสนิทตัวเอง “แต่ไม่ต้องหึงนะ”
“ใครบอกหึงวะ!”
“เพราะเชื่อใจใช่ไหม”
"อุ๊!! แค่ก ๆ ๆ!!!”
ขนมปังติดคอขึ้นมากะทันหันเลยทีเดียว เถียงไม่ออกเพราะเป็นสิ่งที่เคยบอกเองจริง ๆ แม้ตอนนี้อยากถอนคำพูดที่ว่าไว้ใจจะขาด แต่แค่นั้นเหมือนจะยังไม่สาแกใจคุณชายพอ
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
“เว้ยยยย!! หยุด!!! หยุดเล่นไอ้ตุ๊กตาไก่หน้าจืดนั่นเดี๋ยวนี้!!!”
อาทิตย์ยิ้มกริ่มชอบใจ ปิ่นหยกไม่รู้อีกฝ่ายหยิบตุ๊กตาอัดเสียงนั่นออกมาจากกระเป๋าเขาตอนไหน แต่ตอนนี้มันกำลังส่งเสียงเลียนแบบเขา(ความจริงมันเป็นเสียงเขานั่นแหละ)ด้วยประโยคโง่ ๆ ซ้ำไปซ้ำมาอย่างน่าอัปยศ
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
“ฉันก็ชอบปิ่นหยกมากเหมือนกัน”
"...อ..ไอ้--!!"
"ไอ้หล่อ?"
ถ้อยคำสบถที่เหลือของเขาถูกกลบด้วยเสียงกรีดร้องกึกก้องจากหน้าเวทีเมื่อนักร้องประกาศชื่อเพลงสุดท้าย ก่อนผู้คนบริเวณนั้นราวกับจะตกอยู่ในภวังค์กับท่วงทำนองนุ่มนวลที่ส่งผ่านน้ำเสียงอ่อนโยนของคนบนเวที
“...เธอเชื่อไหมความรักมักทำให้เราหลับตา
ปล่อยหัวใจช้า ๆ ล่องลอยข้ามคืนแห่งฝัน
หมอกดูคล้อยลอยผ่าน ใจดวงนี้ก็มีแต่เธอทั้งนั้น
ทุก ๆ คำรำพันเอ่ยผ่านใจ”
ความโมโหเจือขวยเขินค่อยสลายตัวลงเมื่อบทเพลงดำเนินไป ปิ่นหยกเคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนและรู้สึกว่าก็เพราะดี แต่ไม่เคยคิดไปขวนขวายหาว่ามันชื่อเพลงว่าอะไรหรือใครเป็นคนร้อง ได้แต่โคลงศีรษะช้า ๆ ไปตามจังหวะ น่าแปลกที่พอคนข้างกายเขาฮัมตามเนื้อเพลงที่กำลังเล่นอยู่ด้วยเสียงทุ้มเนิบนาบและห่างไกลคำว่าเสียงดีไปอีกหลายโยชน์ เขากลับรู้สึกเหมือนเนื้อหาเหล่านั้นชัดเจนลึกซึ้งยิ่งกว่าที่เคยฟังครั้งก่อน ๆ
“ให้เธอรู้(ว่าเธอมีค่าแค่ไหน)
ให้เธอรู้ (ทั้งชีวิตและหัวใจ)
อยากให้เธอรู้(จะมอบให้เธอเท่านั้น)
… คือความรัก”
“ร้องเป็นด้วย?”
แทนคำตอบ อาทิตย์คลี่ยิ้มอ่อนโยนแล้วร้องคลอไปเบา ๆ กับเสียงเพลงที่ลอยมาพร้อมลมหนาวโชยเอื่อยและฝ่ามืออุ่นซึ่งเอื้อมมากุมมือเขาเอาไว้
“จะกอดเธอไปจนเช้า
แสงดาวกระทบที่ข้างฉัน
ให้ไออุ่นกายเราผูกกัน
ฉันนั้นรักเธอเหลือเกิน
จะกอดเธออยู่อย่างนี้
ข้ามคืนผ่านพ้น ราตรีนี้”
อาจเป็นแสงดาว...ลมหนาว...หรืออะไรก็ตามแต่ที่ทำให้เขากุมมือนั้นกลับไป สายตาเหม่อมองไปไกลบนท้องฟ้าไร้เมฆราวกับพวกเขาถูกห่มด้วยกำมะหยี่ผืนใหญ่สีน้ำเงินเข้มประดับเพชรเม็ดเล็ก ๆ ซึ่งส่องประกายวิบวับ แล้วยังเรียกความทรงจำเมื่อครั้งเคยฟังเพลงนี้ขึ้นมาบ้างนิดหน่อย
ท่อนฮุคที่กำลังบรรเลงอยู่นั้นเขาจำได้ คิดจะลองร้องตามดูแต่กว่าจะตั้งตัวติดก็ปาเข้าไปวรรคสุดท้ายเสียแล้ว
“จวบจนสิ้นแสงแห่งชีวี...”
อาทิตย์ลอบยิ้มเมื่อศีรษะคนข้าง ๆ เอนมาพิงเขาโดยเจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ตั้งใจเพราะท่าทางคล้ายกำลังชะเง้อมองออกไปบนท้องฟ้า ทั้งสองเสียงร้องคลอไปด้วยกัน ฟังดูผิดคีย์แปลกหูจนน่าหัวเราะ
“......ก็ยังรักเธอเหลือเกิน”
แต่พวกเขาหมายความตามนั้นจริง ๆ
To be continued…
=========================
กลับมาแล้วค่าา ^o^ คิดถึงคนอ่าน คิดถึงเล้าสุด ๆ เลยยยยย
เพลงในตอนนี้คือ "ทราย" ของวัชราวลีค่ะ
อีกอย่าง ขอโฆษณาเรื่องใหม่ (ก็ไม่ใหม่ซะทีเดียว) หนึ่งในเรื่องแตกแขนงของซีรีส์ Dormitory Boys
พี่ภพน้องครีมมมมมมม //โดนคิมเตะก้านคอ...เอ้อ พี่ภพน้องคิม ค่ะ
"เล่ห์รักฤดูร้อน" >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.0
:call: กราบเรียนเชิญไปสมน้ำหน้าคิมหันต์ที่โดนคำสาปแช่งเช้าเย็นของแม่ไก่ค่ะ (ฮา)
====================
อนึ่ง ขออนุญาตตอบคอมเม้นต์หนึ่งจากเมื่อตอนที่แล้วนะคะ
เราคิดว่าเราเข้าใจความลำบากใจของคนอ่าน(อย่างน้อยก็น่าจะในระดับหนึ่ง) ที่เกิดความรู้สึกขัดใจเมื่อพบว่าตัวละครหลักนิสัยเปลี่ยนไป และยินดีรับคำติทุกอย่างค่ะ แต่ขออนุญาตชี้แจงในส่วนของผู้เขียนนิดนึงว่านิสัยของปิ่นหยกในพล็อตเรื่องนี้วางไว้ให้มีการเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว จากเดิมที่งก โหด ทำร้ายร่างกายหนัก ๆ เป็นประจำเปลี่ยนเป็นคนที่อ่อนโยนขึ้น ยอมอย่างอื่นบ้างนอกจากเรื่องเงิน ซึ่งเราชอบที่จะให้ตัวละครมีพัฒนาการ จะสังเกตว่านิสัยอาทิตย์เองก็เปลี่ยนไปมากจากตอนแรกเหมือนกัน
เพียงแต่พัฒนาการของตัวละครเราอาจนำเสนอออกมาได้ไม่ถูกใจนัก แต่คงไม่มีการเปลี่ยนพล็อตค่ะ
ในความคิดเรารู้สึกว่าเหมือนกันตอนแรกเรารู้จักใครคนหนึ่งเพียงผิวเผิน ต่อมาเรารู้จักเขามากขึ้น และอาจจะชอบหรือไม่ชอบนิสัยนั้น ตัวละครเหล่านี้ก็เช่นกัน พัฒนาการของเด็กพวกนี้อาจถูกใจหรือไม่ถูกใจ อ่านไปแล้วรู้สึกว่าเอ๊ะ นิสัยอย่างนี้ของนายเอกไม่เข้าท่าเลยหรืออะไรทำนองนั้น ซึ่งตรงนี้เราไม่สามารถบังคับคนอ่านได้
เราโอเคมาก ๆ กับคำติทุกประเภทค่ะ รู้สึกขอบคุณมากกว่าที่มีคนช่วยเตือน แต่ก็มาเจ็บจี๊ดอยู่นิดหน่อยตรงที่บอกว่าเป็น "ปิ่นหยกตัวปลอม" นี่เอง
สารภาพว่าสะเทือนใจไปหลายวัน แต่ตอนนี้โอเคแล้วนะคะ ^_^
ในส่วนของพล็อตคงต้องยกให้เป็นเรื่องของรสนิยมในการอ่านนิยายของแต่ละท่าน ไม่ได้มีเจตนาจะต่อว่าหรือแก้ตัว ยืนยันว่าน้อมรับคำติทุกอย่างเพื่อนำไปปรับปรุงตัวเองในอนาคตค่ะ
เหนืออื่นใด ขอบคุณมาก ๆ ที่บอกให้ทราบตรง ๆ นะคะ ว่าชอบตรงไหนไม่ชอบตรงไหน
ด้วยความเคารพ
ขอบคุณมากค่ะ ^^
ปล. อย่าลืมของแถมรีพลายถัดไป~
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
อันนี้รูปขอบคุณที่เพจ *กอดคนอ่าน*
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/66208_436994823027073_1790208788_n.jpg)
อันนี้ตอนไปเที่ยว มีช่วงที่ดูการแสดงช่วงกลางคืน คู่รักข้างหน้าเขาสวีทกันท่าเนี้ยค่ะ เลยแอบเอามาวาด =///=
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/259983_441108382615717_324202651_n.jpg)
ส่วนนี่เมื่อ Pocky day 11/11
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/311171_441166432609912_153746633_n.jpg)
ศึกที่เกิดขึ้นเกือบทุกมื้อเที่ยง
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/207602_441400762586479_21997836_n.jpg)
//อาทิตย์นั่งเป็นสักขีพยานจนชิน XD
(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/12778_441512219242000_1887117611_n.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ *กอดฟัดคนอ่าน*
:L2: :กอด1:
-
5555555555555555555555555สงสารปิ่นหยกคี่ะ
เพื่อนมาเห็น มารู้ตอนที่ไม่อยากเจอที่สู้ดดดดด
อาทิตย์ยังคงมึนพูดคนละเรื่องเดียวกันได้อย่างหน้าตาเฉย
ส่วนในเรื่องของตัวละคร กลับคิดเหมือนคนเขียนค่ะ
คืออ่านแล้วไม่ได้เกิดความสะดุดนะค่ะที่ปิ่นหยกค่อยๆเปลี่ยนไป
แตี่ก็รีบรู้ได้ว่าเปลี่ยนไป อย่างคี่อยเป็นค่อยไป เป็นการพัฒนาช้าๆ
ที่เมื่อเราอยู่ใกล้ๆใครก็จะซึมซับสิ่งที่คล้ายๆกันมา เหมือนเวลาคบกับเพื่อนเรารก็ไม่รู้ตัวหรอกว่า
นิสัยค่อยๆเหมือนเพื่อนช้าๆ
-
น่ารัก
-
เจ้าลูกเจี๊ยบนี่มันคลั่งแฟนตัวเองจริงๆเนอะ
ชอบที่เปิดฟังๆตุ๊กตาอัดเสียงอยู่นั่นแหละ
แถมมีถามมีตอบเองอะไรเองด้วย ฮ่าๆ
น้องครี...เอ๊ย คิมกิมจิ ถูกลากไปไหนแล้วล่ะนั่น
-
เพิ่งเข้าไปจิ้มเรื่องนู้น ก็เห็นว่ามาต่อเรื่องนี้ด้วย ดีใจจัง :impress2:
ตอนท้ายหวานๆนะคะ รู้สึกอบอุ่นตามไปด้วย :man1:
ไม่แซวคิมในเรื่องนี้แล้ว เดี๋ยวเข้าไปแซวเรื่องนู้นเลยดีกว่า :z1:
ในความรู้สึก ปิ่นหยกไม่ได้เป็นตัวปลอมหรอกนะคะ คนเรามันเปลี่ยนกันได้ โดยเฉพาะอิทธิพลที่มาจากความรัก กอดคนเขียนพร้อมกับเป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
-
จอมมึนน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....เขินแทนปิ่นหยกจริงๆ :o8:
-
ตอนหลังหวานมากจ้า...มีเอียงมาซบๆๆๆ ปิ่นหยกน่ารักอ่ะ แค่นี้อาทิตย์ก็หลงจะแย่แล้วนะ
คนอ่านชอบตุ๊กตาไก่มีเสียงตัวนั้นมากค่ะ ไม้ตายของอาทิตย์เลยทีเดียว เก็บไว้หยอดปิ่นหยกไ้ด้อีกนาน 555
เอิ่ม..คิมคะ ต้นพาร์ทนี่จะไปขัดจังหวะเค้าทำไมคะ คนอุตส่าห์หนีกันมาตั้งไกล แล้วแค่เสียงนิดเดียว
เพื่อนคิมก็จำได้อีก ชอบเวลาอาทิตย์หน้ามึนชมปิ่นหยกว่าน่ารักๆ อ่ะ เขินแทนแท้
คิมตัวแสบเจอพี่สามภพเข้าไปเห็นว่าอาจต้องยอมสยบ (มั้ยนะ) เตรียมไปอ่านเรื่องของสองคน
ในอีกเรื่องค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เจี๊ยบอ่อนโยนกับปิ่นหยกตลอด "... น่ารัก" >/////////<
เดี๋ยวจะวิ่งไปเชียร์ "น้องครีม" ที่กระทู้โน้นนะคะ
:L2:
-
ภาพสุดท้ายนี่มันยังไงก๊านนนนนนน แอร๊ยยยยยส์
-
ขอบคุณ ^ ^ อ่านแล้วมันน่ารักอ่า!! ^///^
-
:m25: ฟินมากค่ะ ชอบมากจริงๆ
ส่วนน้องครีม แสบกว่าที่เราได้เห็นตอนก่อนๆเยอะเลย ไม่คิดว่าจะแสบได้ขาดนี้แหะ
เฮียสามภพก็เหมือนกัน แม่ง ไม่มีเค้าความเป็นพระเอกในอุดมคติเลย กร๊ากกก :laugh: แต่ละคำที่เฮียแกพูดมาเนี่ย แบบ สุดๆอะแต่ต้องอย่างนี้แหละ ถึงจะเหมาะกับน้องครีมม
ส่วนเรื่องปิ่นหยก เห็นด้วยกับคนเขียนนะคะ ตัวละครมันต้องพัฒนา ไม่ว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลงหรือยังไง ก็ต้องพัฒนาไปบ้าง เพื่อความสมจริงเล็กๆน้อยๆ ที่นิยายควรจะมี เราว่า ปิ่นหยกนิสัยเปลี่ยน ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ อดีตน้องเค้าขนาดนั้นอะ ผ่านอะไรมาเยอะมากเลยนะ นิยายก็หลายตอนแล้วด้วย ขนาดอาทิตย์ก็ยังเปลี่ยนไปเยอะมาก เราว่ามันก็เป็นไปอย่างธรรมชาติของมนุษย์มากกว่าค่ะ
คิดเอาฮาๆ นะถ้าน้องปิ่นนิสัยไม่เปลี่ยน มันจะฟินขนาดนี้ม้ายยย กร๊ากกกก ไม่เครียดนะคะ ขำๆ :z2: :z2:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนมากค่ะ
-
ขอยืมคำติดปากอาทิตย์หน่อย
ตอนนี้มันช่าง"น่ารัก...." :impress2:
-
ปิ่นหยกน่ารัก ลูกเจี๊ยบก็น่ารัก คิมก็น่ารัก :impress3:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบกับมาแล้ววววว :mc4:
-
ชอบเว่อร์ ๆ เหมือนกันค้าาา ^^
-
หึหึ ทั้งน่ารักทั้งน่าอิจฉาเลยอ่ะ ลูกเจี๊ยบน่ารักเกินไปแล้ววววว
แม่ไก่จ้า รักลูกเจี๊ยบเยอะๆน้าาาาาา... :o8: โอ้ยยยย เขินจนหน้าจะไหม้
หุบยิ้มไม่ลงเลยยยยย... (ฟันเหยินนนน ==!)
-
เผลอแสดงออกไปมากแล้วนะ ปิ่่นหยก
อ่านแล้ว จิกหมอน เขิน
ห้องน้ำเก่าเหรอ สมัยเราเด็ก มันเป็นยังไงนะ *_* คิดอะไรออกไปเนี่ย 555
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
กรีซซซซซซซซซซ คู่นี่ นับวันจะน่ารัก และอาทิตย์ดูจะหื่นมากขึ้รทุกวันๆ นะเนี่ยยยยย คิดถึงคุณเรนมากเบยยยยยยยยยยยยยย
-
ลูกเจี๊ยบหน้ามึนยังสติลหลงแม่ไก่ไม่ลืมหูลืมตา
ชอบที่ชอบว่าปิ่นหยก"น่ารัก"
อ่านไปยิ้มไป เขินไป
คิมนี่แสบไม่เบานะ พี่ภพก็ดูท่าทางไม่ใช่ย่อย
รีบวิ่งไปอ่านกระทู้นู้น
ปล. คนเราโตขึ้นทุกวัน นิสัยมันก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
ยิ่งมีคนที่เรารักมาเป็นตัวแปร อะไรก็เปลี่ยนไปได้ทั้งนั้น
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L2:
กอดรวบแม่ไก่ลูกเจี๊ยบกับคนเขียน :กอด1:
-
หนุกอ่ะ...เกือบแล้วไหมล่ะเนี่ยๆ
-
น่ารักจริงๆ :impress2:
-
แปะ ๆ ๆ #ตีมด# หวานมากกกก มดเดินไต่กันยั้วเยี้ยไปหมด :o8:
-
รอตอนต่อไปจ้า~
-
แม่ไก่ กะ ลูกเจี๊ยบ :z1: นอกสถานที่หรือนี่ ////
นู๋คิม เอิ่ม...หมื่นนึงเลยหรอ o22 คุณพี่ภพเนี่ยทุ่มสุด ๆ แอบหวังอะไรละสิ เจ๊รู้นะ
P.S. ในที่สุดคำอวยพร ของนู๋ปิ่มก็สัมฤธิ์ผล คิมได้เป็นฝั่งเป็นฝาละ
-
ภาพสุดท้ายไม่ชัดเจน????
เอามาขยายด่วน :z3:
เราป่วยด้วยโรคใหม่ >>เสพติดปิ่นหยก
-
หวานกันจัง :L1:
-
โห่ฮา รักคนเขียนที่สุด ปิ่นเอ๊ย
น่าจะยอมรับสภาพน้องสะใภ้อันนาได้ตั้งนานแล้วนะนั่น
แฮปปี้ดี๊ด๊าขนาดนี้ใกล้จบแล้วใช่ไหมล่ะ หุหุ :z1:
-
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่า "น่ารัก"
และ "ขอบคุณ" :L2:
-
กระโดดกอดคนเขียน กลับมาแล้ว คิดถึงปิ่นหยกสุดๆ
ตอนท้านหวานเว่อร์จนน่าอิจฉา ชริ!!! :a14:
-
*น่ารัก*อ่ะ อิจฉาๆๆๆๆ :-[
-
หวานมากกกกก ชอบรูปป๊อกกี้เดย์มากกกค่ะ น่ารักอ่ะ
-
พ่อไก่เจี๊ยบเซอร์วิสค่าประมูล เอาซะคุ้มเลยนะ :m25:
โห พี่ภพป๋ามากเลย มีคนประมูลแข่งด้วยหรอ
โอ๊ยย จบด้วยมีการกุมมือนั่งมองดาวเคล้าเสียงเพลง หวานซะ
สุดท้ายนี้อยากบอกแค่ว่า
‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’
:m20: :m20:
-
แม่ไก่จะระเบิดตายวันล่ะหลายสิบรอบ
-
โอ๊ย ปิ่นหยกพัฒนาตัวเองขึ้นมากเลยค่ะ
อย่างน้อยก็ไม่ได้คิดว่าทุกอย่างเป็นเงินเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
กลับกัน น้องรู้สึกว่าปิ่นหยกน่ารักมากขึ้น และดูเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์มากขึ้น
กล้าลงทุนมากขึ้น ฮ่าๆๆ หลายๆ ปัจจัยทำให้ปิ่นหยกเปลี่ยนไป แต่นิสัยเดิมๆ ก็ไม่ได้หายไป แค่ลดน้อยลงเท่านั้นค่ะ
ว่าแต่ปิ่นหยกเหอะ ไม่รู้จักนิสัยเพื่อนตัวเองจริงๆ เหรอ
คนอย่างคิมหันต์เนี่ยนะจะไปยืนรออยู่จริงๆ ไม่มีทางหรอก
แค่เจ้าคิมมันไม่พูดเท่านั้นหละ
แล้วเจ้าคิมก็เลยโดนสามภพหิ้วไปเลย สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แว้บไปอ่านอีกตอนแล้วนะคะ
-
:impress2: ลูกเจี๊ยบชอบกลายร่างอยู่เรื่อย อย่างนี้คนอ่านก็ชอบน่ะสิ เอ๊ย โดนปิ่นหยกเตะขาคู่
-
ชอบบบบบบบบบ แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ
หวานมากกกกกก อร๊ายยยยยย :-[
พี่ภพกับคิมนี่เป็นคู่ที่สูสีดีจริงๆๆ
-
อยากดูรูปวาดฉาก.....ในห้องน้ำ
-
เริ่มตอนก็หื่น ตอนจบก็หวาน แม๊ หลากหลายรสชาติจริงๆ ตอนนี้
ว่าแต่เปิดเรื่องใหม่แล้วเหรอคะ จะเขียนทันเหรอคะ 5555 เค้าแค่เป็นห่วงเฉยๆ
-
อ๊ายยยยยน่ารักชะมัด !!!
-
So sweet มากกกกกกอ่ะคุณขา
โดยเฉพาะซีนเล็กๆกับการบิหนมปังข้างที่มีไส้มากกว่าให้ เจี๊ยบแกแมนโคตรๆ !
ปล. เรื่องใหม่ไว้ไปเจิมนะคะ :กอด1:
-
น้องครีม~ น่ารักที่สุดเลย!! :-[
อาทิตย์หื่นไม่เลือกที่ระวังโดนปิ่นหยกโบกนะคะ
พี่อันนา...น่าอิจฉาแฮะพี่สาวคนนี้ ผู้ชายหน้าตาดีรายล้อม
จะตามไปอ่านเรื่องของสามภพ(สุดหล่อ)กับครีม เอ๊ย คิม ด้วยเจ้าค่ะ ท่าทางจะเด็ดดวงไม่แพ้กัน :กอด1:
-
คุณชายมึน หนูปิ่นน่ารักมากๆๆ :-[ :-[
:กอด1: :L2:
-
กรรม เหอๆ ถึงขั้นทำให้สะเทือนใจเลยเหรอ โทษทีนะ
อึม แต่อย่างคนคนแต่งว่า ตอนแรกติดภาพปิ่นหยอกที่งก โหด ทำร้ายร่างกายหนัก ๆ
เป็นประจำกับคนแปลกหน้าจริงๆ เลยเกิดความน้อยใจนิดหน่อยเหมือนกันว่า ไอ้แบบนี้มันเหมือน
ทำใส่ลูกเจียบคนเดียว เพราะตอนแรกลูกเจียบเป้นคนแปลกหน้าสำหรับปิ่มหยก เลยแสดงปราการด้านนั้นออกมา
ก็เลยอดคาดหวังว่า ปิ่นหยกจะมีปราการแบบนั้นกับคนแปลกหน้าทุกคนไม่ได้จริงๆ
แต่ช่วงหลังๆนี้... กลายเป็นว่า ปิ่นหยกอ่อนกลับคนแปลกหน้าทุกคนเท่าๆกับที่อ่อนให้กับลูกเจียบเสียแล้ว
เลยรู้สึกว่าลูกเจียบช่างเป้นคนที่โชคร้ายจริงๆที่โดนแบบนั้นอยุ่คนเดียว... ไม่สิ รวมถึงเพื่อนๆของปิ่นหยกด้วย
ก็... ถ้าลักษณะของโครงสร้างนิสัยของปิ่นหยกช่วงหลังเป็นแบบถูกฝึกจนเชื่องแล้ว เหอๆ ก็ไม่มีอะไรให้ไม่พอใจแล้วล่ะน้อ
-
ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะคู่นี้ :o8:
แล้วจะตามไปอ่าน พี่ภพกับน้องครีม นะคะ o13
-
โอย 'น่ารัก' กันจริงๆ คู่นี้ ตอนนั่งร้องเพลงเดียวกันนี่บรรยากาศน่ารักสุดๆ
ไปๆมาๆ ชักอยากได้ตุ๊กตาไก่อัดเสียง 'เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’ มากดฟังเล่น (ฮาาาา)
ส่วนพี่ภพกับน้องครีมก็โผล่มาให้กรี๊ดเล่นแล้วก็หิ้วกันไป 555
เรื่องตัวละครนิสัยเปลี่ยนไปเราไม่มีปัญหานะคะ :)
สำหรับเรา การที่เรื่องๆนึงจะทำให้เรารู้สึกว่าอยากติดตามได้เป็นเพราะตัวละครค่ะ รวมไปถึงทิศทางการพัฒนาของตัวละครด้วย
เพราะมันทำให้เรารู้สึกว่าตัวละครนั้นๆ มีการเติบโต เป็นตัวละครที่มีชีวิตจริงๆ ไม่ใช่แค่ตัวอักษรค่ะ
ช่วงแรกที่อ่านเรื่องนี้เราชอบอาทิตย์มากกว่าปิ่นหยก(นิ๊ดดดนึง)เป็นเพราะว่าเรารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงด้านนิสัยค่ะ สำหรับเราอาทิตย์มีความเปลี่ยนแปลงที่เห็นชัดกว่าปิ่นหยกที่จะเห็นชัด(มวากก)ในช่วงหลัง 555
ส่วนนิสัยของปิ่นหยกที่เปลี่ยนไปเราว่าเราชอบนะคะ น่ารักดี ,,=v=,, การที่คนแข็งๆ กลายเป็นคนที่อ่อนโยนขึ้นกับคนอื่นๆ เป็นเรื่องดี ส่วนลำดับก่อนหลังเราไม่นับค่ะ :D นิสัยขี้งกและโหดแบบเดิมๆ ก็ไม่ได้คิดว่าหายไปไหน แต่กับคนที่รักจะไม่ให้มีความเปลี่ยนแปลงด้านนี้เลยก็คงไม่ใช่เรื่องล่ะคะ เนอะ
(ช่วงแรกก็รู้สึกติดใจกับนิสัยไม่ยอมอาทิตย์ของปิ่นหยกค่ะ รู้สึกว่าอยากให้เป็นแบบนี้ไปอีกหน่อย แต่พอยอมไปแล้วก็พบว่ามันน่ารักมิใช่น้อย 555)
พิมพ์มายืดยาว ต้องการจะบอกแค่ว่า ชอบตัวละครของเรื่องนี้เท่านั้นล่ะค่ะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบปิ่นหยกกับอาทิตย์ น่ารักตลอด
ส่วนน้องครีม เอ้ย คิม (55) ก็น่ารักเวอร์ จนต้องตามไปอ่านแล้วค่ะ!
ของแถม ชอบที่ถ่ายรูปคู่กันค่ะ ดูอบอุ่นจัง
-
อ๊ายย หวานกันจริงๆเลยย
ชอบตุ๊กตาอัดเสียง อยากได้มากดเล่น
คิมโดนพี่ภพหิ้วไปเเล้วว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล.เด้วไปติดตาม คิมหันต์กับพี่สามภพก่อน ฟิ๊ววว....
-
คิมก็โพล่มาได้จังหวะตลอดเลยนะ แต่ก็ดีไม่งั้นปิ่นหยกคงรอดยาก
-
ที่ห้องน้ำเก่า :m25: :m25: :m25:
ตอนนี้มาแบบเขินๆอ่ะ :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ห้องน้ำเก่าทำให้ระทึกใจดีเนาะปิ่นหยก ตื่นเต้นๆ :z1:
ปิดท้ายด้วยบรรยากาศโรแมนติกสุดๆ :L1:
เป็นห่วงก็แต่ครีม เอ๊ย คิม จะเป็นยังไงบ้างหนอ
หวังว่าจะไม่ตีกันตายซะก่อนจะได้เดทนะคิมพี่ภพ
ว่าแล้วก็เดี๋ยวตามไปอ่านคู่นี้แบบเต็มๆด้วยเลย :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อาทิตย์ปิ่นหยกน่ารักไม่ไหวแล้ว ทำไมอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักอย่างนี้น้าา
ถึงปิ่นหยกจะปากแข็งแต่การกระทำชัดเจนมากเลยนะ ทั้งมือสั่น ทั้งหน้าแดง ทั้งบีบมือตอบ ทั้งเนียนพิงไหล่เค้า เป็นคนที่น่ารักมากๆอย่างที่อาทิตย์พูดจริงๆ
-
อาทิตย์ร้ายกาจมากกกกกกกกก แต่ปิ่นหยกน่ารักที่ซู้ดดดดดดดดด
ตามไปอ่านพี่ภพกับน้องครีมต่อ :o8:
-
จำนวน
คำนวณ
นวล
อิเจ้ อิ๊อิ๊
-
ตอนนี้หวานน่ารักมาก.. >//<
โดยส่วนตัวแล้วชอบที่ปิ่นหยกค่อย ๆ อ่อนลงแบบนี้นะ
เหมือนกับว่า พอเริ่มรู้สึกดี ๆ กับอาทิตย์มากขึ้น ปิ่นหยกก็อ่อนโยนขึ้น งกน้อยลง(?)
เวลาอ่านแบบนี้แล้วยิ่งทำให้รู้สึกว่าอาทิตย์เป็นคนพิเศษต่อปิ่นหยกจริง ๆ น่ะค่ะ ^^
คู่คิมกับพี่ภพนี่ ต้องสนุกแน่นอน ออกแนวขิงก็ราข่าก็แรง ฮ่า ๆ ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ! :pig4:
-
:) ชอบตอนนี้เวอร์
-
โอ้ย...มันหวานอะไรเยี่ยงนี้จ้ะพ่อเจี๊ยบ ฉ้านนนน อิจฉาอิเด็กพวกนี้จริงๆ :-[ มีความสุขกับมากสินะกินหนมไปฟังเพลงไป อร๊ายยย :m1:
ขนาดในห้องน้ำเก่าๆพวกแกยังสร้างบรรยากาศให้มันทั้งหวานและเสียวได้ สุดยอดๆ o13
ส่วนหนูครีมจะโดนอีพี่ภพปราบอิท่าไหนหว่า อยากรู้ๆๆๆ ถูกหิ้วไปขนาดนั้น :z2:
ปล. คนเขียนจ๋า ฝากบอกไอเจี๊ยบให้เค้าด้วย เค้าขอซื้อต่อตุ๊กตาอัดเสียงหนูปิ่นนะ เค้าอยากได้ๆๆๆๆๆๆ ชอบ ชอบเวอร์ เท่าไหร่ว่ามา เอิ้ก เอิ้ก :haun5:
-
ลูกเจี๊ยบน่ารักหลงปิ่นหยกจนหัวปักหัวปรำแล้วว
ส่วนคิมกลับมาสภาพจะเป็นยังไงหนอเล่นงานเค้าไว้ก่อนถึงเวลาโนเอาคืนแล้ว
-
Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 51 – สายที่รับ...และสายที่ไม่ได้รับ
...ใกล้ถึงคริสต์มาส...
ร้านเค้กทานตะวันถูกตกแต่งด้วยคู่สีหลักเขียว-แดงสะดุดตาไล่ไปตั้งแต่เพดานจรดพื้น เถามิสเซิลโทปลอมแขวนอยู่บนผนัง หันไปทางไหนก็พบดาวพลาสติกสะท้อนแสงวิบวับ ตุ๊กตาเรนเดียร์จมูกแดงของซานตาคลอสทำหน้าแป้นแล้นอยู่ใต้ต้นคริสต์มาสขนาดใหญ่กลางร้าน กล่องของขวัญที่ข้างในมีเพียงอากาศธาตุว่างเปล่าแต่ยังอดแอบเอามาเขย่าเล่นไม่ได้วางเกลื่อนอยู่ข้างกัน แม้พนักงานในร้านทุกคนนับถือศาสนาพุทธ แต่อะไรเข้ากับเทศกาลแบบนี้ดึงดูดความสนใจจากลูกค้าได้ดีอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งใกล้สิ้นปีกับอุณหภูมิที่ลดให้ชื่นใจลงมานิดหน่อย(เพราะเมืองร้อนก็คงได้แค่นี้)ผู้คนก็ยิ่งคึกคัก แล้วใครจะกล้าปฏิเสธเทศกาลแห่งความสุขได้ลงคอ บรรดาลูกจ้างทั้งหลายไม่ถูกเอมจิตบังคับแต่งชุดแดงติดหนวดขาวฟูฟ่องมาวิ่งเสิร์ฟเค้กก็ถือว่าบุญนักหนาแล้ว
แต่อาจจะยกเว้นแวววัน
“พี่ใส่อย่างนี้ดีไหมหนุ่ม ๆ”
เธอถามเริงร่าพลางเดินนวยนาดในชุดกระโปรงสีแดงสดเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ประดับด้วยขนปุกปุยสีขาวแถวชายกระโปรงและส่วนผ้าคลุมไหล่ บนศีรษะมีหมวกผ้าทรงกรวยประดับขนปุยแบบเดียวกับเสื้อผ้าวางหมิ่นเหม่ไว้ด้วยมุมที่เจ้าตัวพิจารณาแล้วว่ารับกับทรงผมทวินเทลของวันนี้ที่สุด
“ติดหนวดอีกนิดเจ๋งเลยพี่แวว!”
ซานตี้สาวหันมาทำตาเขียวใส่เด็กหนุ่มผู้มาเยือนทันที
“ไอ้คิม เดี๋ยวเจ้เฉาะหัวแบะเลย!”
เจ้าของชื่อยักไหล่ ออกอาการกลัวอย่างเสแสร้งแล้วเดินไปเกาะหลังเพื่อนรักซึ่งกำลังวางออร์เดอร์ลูกค้าลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนจะได้รับคำถามซึ่งดูเหมือนคนพูดก็ไม่ต้องการคำตอบนักกลับมา
“มาทำไรวะ”
“พักผ่อน”
คิมหันต์ตอบนิ่ง ๆ ตรงไปตรงมาไม่ต้องถอดความ ร้านเค้กนี้ถือเป็นอีกหนึ่งสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของเขา จะมีหายหน้าหายตาไปบ้างช่วงที่อาทิตย์ย้ายเข้ามาใหม่ แต่หลังจากนั้นเมื่อความสัมพันธ์ของเพื่อนทั้งสองชัดเจนขึ้นเด็กหนุ่มก็หมดความกระอักกระอ่วนใจกับการมาจับจองโซฟาเยิน ๆ ตัวเดิมซึ่งแอบอยู่มุมร้านและไม่มีลูกค้าคนไหนคิดนั่ง พร้อมกับหนังสือสักเล่ม หิ้วแล็ปท็อปมาเล่นฟรีไวไฟ หรืออาจจะวิ่งไปช่วยเป็นเด็กเสิร์ฟอีกคนในวันที่คนเข้าร้านเยอะเช่นวันนี้..
“คิมเอาไปเสิร์ฟโต๊ะสามดิ๊”
“เวรนี่! ยังไม่ทันได้นั่งเลย ใช้ละ”
“ชิ่ว ๆ”
ปิ่นหยกโบกมือไล่แล้วแวะเก็บจานเปล่าบนโต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งเดินออกไปยกเข้าหลังร้าน ระหว่างทางเห็นเอมจิตกำลังวุ่นอยู่กับเครื่องบดกาแฟ ถ้วยเซรามิคสีขาวลายเถาไม้เลื้อยที่วางอยู่ไม่ไกลส่งกลิ่นหอมกรุ่นจนอดทำจมูกฟุดฟิดระหว่างทางไม่ได้ กลิ่นหอมละมุนซึ่งล่องลอยรอบตัวพี่ใหญ่ของครอบครัวสมมติเล็ก ๆ นี้ทำเขาเคลิ้มไปชั่วครู่ เหมือนกำลังเดินเล่นในดินแดนขนมหวาน มาตระหนักถึงความจริงอีกทีเมื่อเดินเลยเข้ามาเจอภาพจานชามแก้วน้ำใช้แล้ววางซ้อนกันกองพะเนินแถวอ่างล้างจาน รู้ตัวว่ากว่าจะถึงเวลาร้านปิดเย็นนี้ต้องเหนื่อยแน่นอน
“พี่ปิ่น เห็นกุญแจห้องเก็บของปะ”
อุ่นใจชะเง้อเข้ามาในครัว ทำหน้าเจื่อนอยู่เดิมนิดหน่อยอยู่แล้วก่อนจะยิ่งดูเจื่อนมากขึ้นอีกเมื่อเขาส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เห็น”
“เมื่อวานยังใช้เปิดอยู่เลย...เอาไปไว้ไหนแล้วหว่า”
“บอกพี่เอมเอากุญแจสำรองดิ”
“เดือนนี้อุ่นทำหายสองรอบแล้ว” เจ้าตัวเกาท้ายทอยพลางส่งรอยยิ้มจืดชืด “ขืนพี่เอมรู้ว่าหายอีกโดนงับหัวหลุดแหง”
ปิ่นหยกหัวเราะแห้งเหี่ยวไปด้วย รู้ดีว่าอุ่นใจไม่ได้พูดเกินจริงเลยแม้แต่น้อย เอมจิตโหมดโหดเป็นร่างที่ปรากฏตัวขึ้นนาน ๆ ครั้งแต่ความสำคัญขอยกให้เทียบเท่ากับภัยธรรมชาติใหญ่ ๆ ที่พวกเขาภาวนาว่าอย่าให้มีเลยจะดีที่สุด
“งั้นก็งัดเลย” เขาขยิบตาให้น้องเล็ก “ปกติทำอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“......”
“กุญแจเดี๋ยวค่อยไปหา”
อุ่นใจยิ้มเจ้าเล่ห์ งัดประตู สะเดาะกุญแจ..งานถนัดเขาเลย เพียงแต่อยากหาผู้สนับสนุนสักคนเท่านั้นเอง
“พี่ปิ่นโคตรรู้ใจ”
“ให้ไวไอ้น้อง เดี๋ยวดูต้นทางให้”
ช็อกโกแล็ตคิสจำนวนหนึ่งกำถูกยัดใส่มือเขา ก่อนเจ้าของขนมหวานที่ราวกับถูกใช้เป็นสินบนจะวิ่งปรู๊ดไปง่วนทำอะไรกุกกักอยู่หน้าลูกบิดประตูเจ้าปัญหา
........................................................................
............................................
.
.
.
.
เขาออกมาจากครัวอีกครั้งเพื่อพบคิมหันต์นั่งเอกเขนกอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรด แต่หน้าจอแล็ปท็อปเปิดโหลดการ์ตูนค้างไว้ อีกหน่อยเขาจะไปยุให้เอมจิตเก็บค่าเช่าที่นั่ง ค่าอินเตอร์เน็ต ค่าไฟ และค่าหมั่นไส้(หากมันคิดเป็นมูลค่าได้)กับเพื่อนรักตาตี่นี่สักวัน
เสียงกระทบกันของโมบายซึ่งแขวนอยู่กับประตูทางเข้าร้านดังขึ้น ปิ่นหยกรักเสียงกรุ๋งกริ๋งกังวานของมัน วันไหนไม่ได้ยินคงรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไป ร่างที่เดินเข้ามาใหม่ไม่ใช่ลูกค้าแต่เป็นสมาชิกของร้านอีกคนที่หายออกไปเป็นชั่วโมงเพราะโดนเวรซื้อของประจำสัปดาห์นี้
“มาแล้วครับ”
นั่นเป็นเสียงทุ้มอีกอย่าง ที่ทำให้เขารู้สึกว่าหากวันไหนไม่ได้ยินคงรู้สึกขาดอะไรไปเหมือนกับเสียงโมบายหน้าประตู แต่แน่นอนว่าเขาไม่คิดบอกอาทิตย์เรื่องนั้นเด็ดขาด
“วันนี้ครีมเทียมลดราคา” เด็กหนุ่มร่างสูงว่าแล้วเดินตรงเข้ามารื้อของแยกเก็บตามตู้และชั้นวาง เสียบบิลค่าใช้จ่ายไว้กับแท่นเสียบโลหะ “กระดาษเช็ดปากซื้อสองแถมหนึ่งด้วย”
ปิ่นหยกเลิกคิ้ว นึกถึงท่านชายคนที่เดินตามเขาแถวตึกร้างเมื่อวันเปิดเทอมไม่ออกเลยจริง ๆ
“เก่ง ๆ”
เขาเอ่ยชมด้วยสำเนียงค่อนขอด แต่ลูกเจี๊ยบที่แม้จะรู้จักเอางานเอาการบ้างแล้วก็ยังคงความหน้ามึนไม่มีขาดตกบกพร่องด้วยการหันมาทำตาเป็นประกายวิบวับใส่
“รางวัลล่ะ?”
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าให้ไปซื้ออีกรอบ”
“ขี้โกงนี่”
“งั้นแถมอาทิตย์ถัดไปด้วย” เขายักคิ้ว
“ปิ่นหยกอย่าทำมึนใส่สิครับ”
ถูกกล่าวหาว่ามึนจากมนุษย์หน้ามึนต้นตำรับเป็นเรื่องน่าหงุดหงิดจริง ๆ ให้ตาย!
“อย่างแกว่าใครได้ด้วยเรอะ!?”
อาทิตย์ยิ้มกริ่ม ไม่ได้เถียงอะไรกลับมา ย่อตัวลงเก็บครีมเทียมลดราคาไว้ในตู้ชั้นล่างสุด มุดเสียจนทั้งศีรษะแทบหายเข้าไปในนั้น ขยับจัดวางพวกมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนน้ำเสียงตระหนกจะดังอู้อี้จากในตู้
“ปิ่นหยก!”
“ห๊ะ!?”
“ช่วยหน่อย”
“อะไร..เป็นอะไร? หัวติดรึไง!?”
ปิ่นหยกทำหน้าเลิ่กลั่ก ถ้าเข้าไปติดอยู่ในนั้นจริงเขาจะได้ขอเวลายืนหัวเราะ แล้วเรียกผู้คนมาเป็นไทยมุงให้ขายหน้าเล่นก่อนช่วยออกมา
“เร็ว ๆ ครับ”
โดนเร่งเข้าก็ทำเอาเด็กหนุ่มพ่นลมหายใจพรืด ย่อตัวตามลงไปดูชัด ๆ ว่าแค่เก็บของเข้าตู้มันจะมีปัญหาอะไรเยอะแยะ “ไหนขยับดิ๊!” เขาออกคำสั่งพลางยื่นหน้าเข้าไปดู
ข้างในนั้นก็แค่ช่องเก็บของมืด ๆ ธรรมดาอย่างถึงที่สุด ไม่เห็นมีอะไรน่าตกใจสักนิด
...ไม่มีจนกระทั่งถูกบางอย่างนิ่ม ๆ หยุ่น ๆ แตะเข้าบนริมฝีปากในความมืดนั่นเอง
ใช้เวลาอีกครู่หนึ่งกว่าจะตั้งสติได้และรู้ตัวว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น บางทีไม่ต้องรู้..แล้วนึกเสียว่าเป็นจิ้งจกสักตัวกระโดดเกาะปากอาจดีกว่า เพราะเขาเริ่มสิ้นคิดว่าจะทำอย่างไรกับหนังหน้าร้อนฉ่าของตัวเองดีเต็มทน ผีตู้เก็บของนี่จะเฮี้ยนเกินไปแล้ว
“ชื่นใจ”
“...อ...ไอ้...!”
“ถ้าให้ไปซื้ออีกคราวหน้าต้องได้รางวัลใหญ่กว่านี้นะ”
“ไอ้โรคจิต!”
“อือ เป็นคนโรคจิตของนายคนเดียว”
และอาทิตย์ยิ้มกว้าง...แต่ปิ่นหยกไม่น่าจะเห็น
ร่างสูงถอยหลังมุดออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลุกยืนเรียบร้อยแล้วยังสามารถทักทายลูกค้าซึ่งเพิ่งเปิดประตูเข้ามาน้ำเสียงราบเรียบเป็นประโยค “เชิญด้านในครับ” ไร้อาการสะดุดแม้สักนิด ก่อนเดินออกไปต้อนรับยังมีหันมาทิ้งท้ายให้อีกฝ่ายเจ็บใจเล่นอีกว่าอย่าอู้นาน ปล่อยคนที่เพิ่งเสียท่านั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่าตัวเองไม่ใช่หรือคอยแต่จะเป็นคนชวนอู้อยู่เกือบตลอดเวลา
ร้านเค้กคึกคักเช่นนั้นเกือบทุกวันจนถึงคริสต์มาสจริง ๆ
เวลาล่วงเข้าช่วงเย็นย่ำ ลูกค้าไม่รู้ว่าโผล่กันมาจากไหนเยอะแยะ พวกเขาวิ่งทำงานกันตาเหลือกทั้งที่ใกล้เวลาปิดร้านเต็มที คิมหันต์โผล่มาช่วยในช่วงท้ายทั้งที่นัดกันไว้ึค่ำกว่านี้ (เพราะเอมจิตบอกคืนนี้จะเลี้ยงฉลองกัน) แม้จะทำงานไปบ่นไปก็ยังอุตส่าห์ช่วยจนปิดร้าน
ระหว่างกำลังก้ม ๆ เงย ๆ กับจานเปล่าของลูกค้า ปิ่นหยกเงยหน้ามองนาฬิกาแล้วเบนสายตาออกไปหน้าร้าน หลังปรับโฟกัสได้ก็ถึงกับต้องกะพริบตาปริบ ๆ อ้าปากค้างเมื่อคล้ายจะเห็นร่างใหญ่ของกริชในชุดซานตาคลอสสีแดงสดเป็นเงาตะคุ่มอยู่ข้างนอก...?
“???”
“เดี๋ยวคิดเงินเลยค่ะ”
“อะ...ครับ!”
เด็กหนุ่มหันมาสนใจหน้าที่ตัวเอง พูดคุยกับลูกค้าได้ครู่เดียวเงยขึ้นมาก็ไม่เห็นบุคคลน่าสงสัยเสียแล้ว โลกนี้มีเรื่องแปลกประหลาดให้ข้องใจเสมอ เผลอขมวดคิ้วน้อย ๆ ขณะบอกตัวเองว่าเขาคงคิดไปเอง หมีใหญ่บ้าพลังอย่างกริชไม่มีทางแต่งตัวอย่างนั้นเดินทะเล่อทะล่า ทำตัวเป็นซานต้าควบบิ๊กไบค์ไล่แจกของขวัญทำลายฝันเด็กแน่นอน
“ปิ่นหยก โทรศัพท์”
“ของผม?”
รอยยิ้มบางวาดขึ้นบนริมใบหน้าชายหนุ่มเจ้าของร้านพร้อมกับศีรษะซึ่งผงกน้อย ๆ มีคำขยายความตามมาที่ทำให้เขาฉีกยิ้มตอบแล้วรีบกระโจนไปคว้าหูโทรศัพท์มาไว้ในมือ
“จี้หยกกับคุณน้า”
“ครับผม!”
ปิ่นหยกยิ่งหน้าบานขึ้นอีกเมื่อได้ยินเสียงที่คิดถึงจากอีกปลายสาย
“ครับ”
“สบายดี แม่เพชรล่ะ”
“โหยยย...ปิ่นก็คิดถึง”
“อื้อ..! พี่ต้นอะนะ”
อาทิตย์หูผึ่งทันที เดินฉับ ๆ เข้ามาวนเวียนอยู่แถวโทรศัพท์ทำทีเป็นหยิบโน่นจับนี่จนแทบไม่เหลืออะไรให้คว้าแล้ว
“อยากกินดิ”
เขาคุยพลางเหลือบมองท่านชายที่เริ่มออกอาการเพี้ยนไปด้วย ท่าทางคงไม่มีอะไรทำแถวนี้แล้วจึงได้เอาเหยือกน้ำมาเอียงเล่นให้น้ำหยดบนโต๊ะแล้วเอาผ้าตามเช็ดเหมือนคนว่างงานแทนที่จะไปช่วยอุ่นใจปิดร้าน
“บอกว่าเอามาเยอะ ๆ เลย”
ปิ่นหยกกรอกเสียงใส่หูโทรศัพท์ ขณะที่สายตาจับจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา นึกสนุกจึงพูดต่อเสียงนุ่มกับคนในสาย “..ปิ่นชอบ ฝากบอกพี่ต้นด้วยว่า—”
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด
“เฮ่ย!?”
สายตัดไปแล้ว...ผู้ต้องหาถูกจับได้คาหนังคาเขาขณะกำลังก่อเหตุ
“กดวางทำไมไอ้เวร!”
“ฝุ่นมันเกาะเลยจะเช็ดครับ”
และคำให้การของจำเลยฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย!
“เช็ดอะไรโทรศัพท์ตอนคนอื่นคุยอยู่!”
“อยากกินอะไร ทำไมต้องให้พี่ต้นเอามา”
มนุษย์หน้ามึนซึ่งเริ่มมึนขั้นแอดวานซ์จัดการเปลี่ยนเรื่องไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาไม่แน่ใจว่าควรหงุดหงิดหรือหัวเราะดี แย่ตรงที่อยากโวยแต่ปากคอยจะอมยิ้มอยู่นั่น จัดการวางหูลงที่เดิมเรียบร้อย ยังไม่ได้ทันสวนกลับท่านชายเสียงโทรศัพท์ก็ดังแหลมแหวกอากาศขึ้นอีกครั้ง
กริ๊งงง...งงงงงง..งงงงง...งงง...
ปิ่นหยกรีบตะครุบมันขึ้นมาใหม่พร้อมกับลากตัวเครื่องมาไว้ในอาณาเขตปลอดภัยใกล้มือ ไม่ลืมแยกเขี้ยวขู่ไปก่อนเผื่อคุณชายจะอยากปัดฝุ่นบนโทรศัพท์ขึ้นมาอีก
“สวัสดีครับ ร้านเค้กทานตะวันครับ”
“แม่เอง”
“ง่ะ แม่เพชร..ขอโทษ เมื่อกี้มีลูกเจี๊ยบซุ่มซ่ามหล่นใส่ปุ่มวางสาย”
“อาทิตย์น่ะหรือ?”
“......”
อีกฝั่งหัวเราะท่าทางจะชอบใจที่เขาพูดไม่ออก
“แม่เพชรขำอะไร”
“อาทิตย์ยังอยู่ตรงนั้นไหม?”
เขาเหลือบตามองคนในบทสนทนาที่ทำท่าเหมือนอยากยื่นหูเข้ามาฟังด้วยเต็มแก่ก่อนจะเอ่ยตอบเบา ๆ อย่างเสียมิได้
“ยังอยู่ครับ วนเวียนเป็นผีหลอกวิญญาณหลอนเลย”
กิ่งเพชรหัวเราะอีกครั้ง “แม่คุยกับอาทิตย์หน่อยสิ”
ปิ่นหยกอยากประท้วงว่านี่มันขี้โกงเกินไปแล้ว ในสายนี้แม่เขา และเพิ่งจะได้คุยกับครู่เดียวเท่านั้นเองเพราะถูกขัดจังหวะ แล้วนี่ลูกเจี๊ยบพเนจรจะมาถือสิทธิอะไรล่วงล้ำเวลาของครอบครัวที่นานทีมีสักครั้ง
“คุยอะไรอะ ฝากปิ่นบอกมันก็ได้”
เด็กหนุ่มอิดออดถ่วงเวลาอยู่อีกนิดหน่อย ท้ายที่สุดก็ยอมส่งหูโทรศัพท์ให้โดยไม่ลืมจะยืนกอดอกจ้องเขม็งเป็นการกดดันทางสายตาไปด้วย ได้ยินเสียงแต่ฝั่งอาทิตย์ที่แทบจะเอ่ยอยู่คำเดียวว่าครับ....ครับ...ได้ครับ...ครับ พร้อมกับเหลือบมองมาทางเขา เหตุการณ์ยิ่งทวีความน่าสงสัยด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มบนริมฝีปากอิ่มของท่านชายเป็นระยะแล้วก็ให้นึกคาใจว่าผู้เป็นมารดากำลังพูดอะไรอยู่
และก่อนความอดทนของเขาจะสิ้นสุดลงก็ได้ยินคำรับ “ครับ” ครั้งสุดท้าย แล้วอุปกรณ์สื่อสารในมืออีกฝ่ายจึงถูกส่งคืนมาเสียที
“แม่เพชร เมื่อกี้คุยอะไรกับมันอะ”
เสียงหัวเราะใสแจ๋วดังกลับมา “คิดถึงพี่ปิ่น”
คนในสายกลายเป็นจี้หยกผู้เป็นน้องสาวไปเสียแล้ว
นั่นทำให้ปิ่นหยกคิดว่าบางครั้งมารดาของเขาก็เจ้าเล่ห์ไม่น้อยเลยทีเดียว
........................................................
............................
.
.
.
.
คริสต์มาสกับหม้อไฟชาบู ชาบู กลายเป็นส่วนผสมที่ลงตัวอย่างน่าประหลาด
ครอบครัวร้านเค้กสุขสันต์รวมคิมหันต์เป็นกรณีพิเศษอีกหนึ่งคน(และหมีกริชซึ่งเขาไม่แน่ใจว่าอยู่ด้วยหรือเปล่าเพราะไม่ทันสังเกต)นั่งฉลองกันต่อหลังปิดร้าน พวกเขาส่งเสียงดัง กิน ดื่ม ยกเว้นอาทิตย์กับปิ่นหยกที่ต่างฝ่ายต่างเขม่นใส่กันว่าอย่าได้ริแตะต้องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เสียงพูดคุยออกรสนัวเนียกับเสียงร้องคาราโอเกะ(เพลงจิงเกิลเบลส์ดังซ้ำไปมาอย่างบ้าคลั่ง) และคิมหันต์พยายามควบกวางเรนเดียร์ปลอมพร้อมกับเอาขวดน้ำอัดลมเปล่ายัดใส่ถุงเท้าเป็นของขวัญให้แวววัน วงสังสรรค์ขนาดย่อมดำเนินต่อไปจวบจนเวลาล่วงเลยเสียดึกดื่นพร้อมกับความอิ่มและง่วงจนแทบจะทิ้งตัวลงคลานกับพื้น
ชั่วขณะหนึ่ง...ปิ่นหยกรู้สึกถึงความสุขที่ฟูฟ่องขึ้นในใจ นึกอยากให้วันเวลาสงบสุขเช่นนี้ดำเนินเรื่อยไปไม่มีที่สิ้นสุด
บรรยากาศอบอุ่นปนสะลืมสะลือละลายความสงสัยที่ปิ่นหยกล้มเลิกความพยายามจะรู้ไปแล้วด้วยง้างปากท่านชายไม่สำเร็จเสียทีว่าคุยอะไรกับกิ่งเพชรทางโทรศัพท์ ได้แต่ปล่อยให้เป็นความลับของโลกต่อไป อีกฝ่ายอยากบอกเมื่อไหร่เขาก็คงได้รู้เอง คิดแล้วก็หันไปแอบจิบแอบโซลูทวอดก้ากลิ่นพีชแก้เซ็งนิดหน่อย ร้อนวาบไปทั้งคอแต่แค่นี้ไม่น่าถึงกับมึนเมาเป่าปี่
ขณะกำลังสนุกสนานกันอยู่ที่ร้าน โทรศัพท์มือถือของเขาซึ่งเคยได้จากอันนาก็กำลังส่งเสียงดังอยู่ในห้องพักที่ไม่มีคนอยู่ มันดังขึ้นจนดับลงไปเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับผู้โทรมากำลังร้อนรนในความพยายามติดต่อเจ้าของมือถือ แสงไฟสว่างวาบและหรี่ลงสลับกันไป จอแสดงผลปรากฏตัวอักษรแจ้งจำนวนสายที่ไม่ได้รับ
’13 Missed calls’
สัญลักษณ์แบตเตอร์รี่เปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ายอยากเรียกร้องให้ใครสักคนมาเสียบมันเข้ากับสายชาร์จ ซึ่งปกติก็มีบ้างไม่มีบ้าง และกว่าจะได้ประจุไฟใหม่อีกครั้งอาจต้องรอถึงพรุ่งนี้หรือวันมะรืนตามอารมณ์ของปิ่นหยก เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้งบ่งบอกว่าผู้โทรมายังไม่ละความพยายาม ทว่าคราวนี้ดังอยู่ได้เพียงไม่กี่วินาที...แสงจากหน้าจอก็พลันมืดสนิทลง
สายไม่ได้รับครั้งที่ 14 ดับไปพร้อมกับแบตเตอร์รี่โทรศัพท์
To be continued…
======================================
ตอนนี้เบา ๆ ครึ้ม ๆ นะคะ :D
แอบหยอดถึงตัวละครอื่นรอบตัวนายเอกไปหลายคน ให้ความรู้สึกว่าชีวิตช่วงนี้มันอุ่น ๆ ในใจดี ^o^
//เกร็ดเล็ก ๆ จากตอนนี้คืออุ่นใจงัดประตูเก่งเพราะวุ่นวายกับประตูห้องพี่หมอบ่อย ส่วนคิมหันต์มาเวิ่นเว้อที่ร้านเพราะลี้ภัยจากพี่ภพมา <<ไม่ใช่ละ! (ฮา ไม่ต้องเชื่อนะคะ XD)
ขอบคุณงาม ๆ ผู้อ่านทุกท่าน *กอด* รักทุกคอมเม้นต์และขอบคุณมาก ๆ ที่ช่วยแก้คำผิดให้ด้วยค่ะ :L2: :กอด1:
พบกันตอนหน้า และของแถมรีพลายถัดไปเช่นเคยค่า ^v^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
โซนของแถมค่ะ ^^
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/67887_443016365758252_2132707439_n.jpg)
ชีวิตจริง(ในเรื่อง)ไม่ค่อยได้แต่งตัวดี ๆ เลยวาดให้บ้าง ฮาา
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/644045_443485502378005_129196396_n.jpg)
อันนี้นึกถึงการ์ตูนเรื่อง Bleach ขึ้นมาเฉย ๆ เลยอยากวาดชุดยมทูตค่ะ ไม่มีความหมายพิเศษอะไร
(https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/68366_442637345796154_1392540236_n.jpg)
พี่ภพกับคิมหันต์ จากเหตุการณ์ตอนที่แล้วอยู่ ๆ ก็นึกถึงอิมเมจเป็นหมาป่ากับหมาจิ้งจอกตัวกะเปี๊ยกแต่เจ้าเล่ห์ขึ้นมาเลย 555
(http://fc02.deviantart.net/fs70/f/2012/319/c/e/wolf_fox2_by_xx_rainyday_xx-d5l2v2q.jpg)
อวยเฮียสามภพต่ออีกนิด ไว้ค่อยไปต่อเรื่องโน้นนะคะ ^o^
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/184945_442325525827336_1073276260_n.jpg)
พบกันตอนหน้าค่า ^^
-
ใครโทรมา เกิดอะไรขึ้น ?
-
เจ้าหนี้โทรมาแน่เลย เจ๊อันตามจิก????
-
อาทิตย์เจ้าเล่ห์จริง ปิ่นหยกก็โดนหลอกตลอดแหละ ซื่อนะเราอ่ะ
ลูกเจี๊ยบขี้หึงงงงง...ชื่อพี่ต้นเป็นอะไรที่ไม่ได้เลยสำหรับอาทิตย์ มึนวางสายมันซะ :m20:
แล้วคุยอะไรกับแม่เพชรล่ะนั่น เรื่องปิ่นหยกใช่ป่ะ
ใครโทรมาหาหลายสาย มีเรื่องไรมั้ย ถ้าเป็นพี่ต้นปล่อยไป 555
ขอบคุณค่ะ
-
ค้างนิดๆ มั้ง
สนุกครับ ชอบปิ่นหยก กับไอ้ลูกเจี๊ยบ
-
ช่างเป็นคริสมาสที่ดูอบอุ่นจริงๆ ว่าแต่ใครกันนะที่โทรมาแล้วกลายเป็นสายที่ไม่ได้รับ...
-
ลูกเจี๊ยบกลายเป็นผีตู้เก็บของไปแล้ว :m20: :m20: :m20:
แต่ยังกลายมาเป็นลูกเจี๊ยบหน้ามึนได้เหมือนเดิม o18
คนที่โทรมาต้องเป็นพี่อันแน่เลย สงสัยคงโทรมาทวงหนี้ปิ่นหยก :sad4:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ร้านเค้กร้านนี้อบอุ่นจริงๆ :กอด1: ว่าแต่ใครโทรมาเยอะขนาดนี้นี่
-
ลูกเจี๊ยบหึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o8:
ว่าแต่คุยอะไรกัน เค้าอยากรู้ด้วยคน 555555555
แล้วคนที่โทรมาตอนแบตหมดนี่ใครกัน ??
-
มาหวานกันแบบนี้ ใช้หนี้หมดหรือยังนั่นเธอ :laugh:
-
เรื่องนี้อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า....จะน่ารักกันไปถึงไหน๋ค๊า...
:กอด1:
-
อาทิตย์ออสโมซิสมาจากปิ่นที่ละน้อย น่ารักขึ้นเยอะเลย :กอด1:
-
รู้แค่ว่า อย่าทำให้พี่อันนาเค้ามีน้ำโหเลย
แค่โหมดปกติก็หลอนพอแย้ววววววว :z3:
-
เจ้คนสวยต้องมีเรื่องไรซะอย่างงง
-
มาทำให้กังวลตรงที่ค้างนี่แหละ :เฮ้อ:
-
อาทิตย์ทั้งขี้หึงและขี้หวง
ปิ่นหยกก็น่าร๊ากกกไม่เปลี่ยน
ว่าแต่..
พี่อันนามีธุระด่วนอะไรกับปิ่นหยกกันน๊อ
-
แอร๊ยยยย!!! ......... "... น่ารัก" >///////////<
แต่ว่า พี่อันนาโทรมาเหรอ :confuse:
++++++++++++++++++
ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
เจ้าหนี้โทรตามแน่ๆๆ :z2:
:กอด1: :L2:
-
ปิ่นหยกแอบไปแจกเบอร์ให้ใครรึป่าวหว่า
-
พี่อันนาเหรอ หุๆ
ชอบรูปหมาป่ากับหมาจิ้งจอกอะ ชวนจิ้นมาก 5555
-
ลูกเจี๊ยบเจ้าเล่ห์โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
-
อิลูกเจี๊ยบเจ้าเล่ห์ :z2:
-
พี่อันนาโทรมาทำไมตั้งสิบสี่สาย ที่บ้านเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าเนี่ย
แต่ก็เข้าใจปิ่นหยก ปกติไม่เคยพกโทรศัพท์ ถึงจะมีก็คงจะลืมไม่ก็ขี้เกียจพก
แล้วสรุปมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหละเนี่ย ทำไมไม่โทรเข้าร้านหละค๊า พี่อันนา
ระดับพี่อันนากะอิแค่หาเบอร์ร้านเค้กมันไม่ยากนักหรอก
อาทิตย์มีการพัฒนามากขึ้น... จนน่าตกใจว่าอาจจะตามปิ่นหยกในเรื่องความงกได้ทัน ฮ่าๆๆๆๆ
-
ลูกเจี๊ยบเจริญรอยตามแม่ไก่แล้ว น่ารักจริงๆ :laugh:
แต่มิสคอลมาจากใคร เยอะมากเลยนะ มีธุระอะไรเร่งด่วนขนาดนั้นกัน กลัวเป็นเรื่องไม่ดี :z3:
-
เขินเลย อาทิตย์ทำไมถึงได้น่ารักจนทำให้ต้องยิ้มตามแบบนี้ อยากแย่งเลยเนี่ย หลอกก
ปิ่นหยกก็น่ารัก มามีความสุขฟูฟ่องอะไร แม่ตัวเองเข้ากับลูกเขยได้ดีละสิ
ตอนจบบรรยากาศมันทะมึน ทึมๆ
-
ลูกเจี๊ยบเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน ชักเป็นห่วงแม่ไก่ซะแล้วสิ
-
ลูกเจี๊ยบแอบเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันๆนะ..
-
คุณพ่อของลูกเจี๊ยบหรือป่าวที่โทมา
หมีกริชออกน้อยจัง
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อ่านแล้วอบอุ่นมากเลย
รอลุ้นตอนหน้าว่าใครกันนะที่โทรศัพท์มา
-
ชอบของแถม :กอด1:
-
โคตรชอบไอ้ลูกเจี๊ยบเลยหว่ะ หน้ามึนได้ใจจริงๆ
ผีตู้เก็บของงี้
เช็ดฝุ่นที่เกาะโทรศัพท์งี้
:laugh5: ชอบ ๆๆๆๆๆๆๆ
-
เสร็จแน่ ไม่รับสายเจ้าหนี้555555
ปล.แต่ทิ้งท้ายไว้เหมือนมีเรื่องร้ายแรง งึมๆ
-
ใครโทรมานะ
-
ค้างงงงงง
-
พี่อันนากำลังเล่นอะไรแพลงๆๆรึป่างเนี่ยยยย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนจะมีงานเข้านะคะปิ่นหยก ><
-
เมฆหมอกอึมครึม ดราม่ากำลังจะมาใช่มั้ย
ฮือออออออ T T'เ
-
ปิ่นหยกน่าสงสาร ลูกเจี๊ยบมันขี้หึง ต้องทำใจ ฮ่าาา
ได้คุยกับแม่นิดเดียวเองงงง
ว่าแต่ลูกเจี๊ยบคุยไรกับแม่ว๊าาา
แล้วพี่อันโทรมาทำไมเยอะแยะคะ มีเรื่องอะไรรึป่าวอ่า
-
อาทิตย์ขี้หวง :o8:
-
14สายไม่ได้รับ หวังว่าคงไม่ได้มีเรื่องร้ายแรงอะไร
แม่เพชรคุยอะไรกับอาทิตย์นะ?
-
o18 ตอดเล็ก ตอดน้อย ตลอด ตลอด แม่ไก่จะพรุนละไอ้ลูกเจี๊ยบ
นู๋ปิ่น ......! เป็นไง อากาศใต้ตู้ ดีไหมค่ะ :laugh:
แหมมมม คิม เจ๊รู้หรอกนะ แอบหนีคุณ สามภพ มาละสิ
P.S. นู๋ปิ่นแอบกินเหล้า ตอนหน้าคงน้ำตาท่วมจอเป็นแน่
-
พี่อันโทรมาทวงหนี้หรือเปล่าเนี้ยยย
หวานใต้ตู้เก็บของง น่ารักก
-
ความมึนยังเท่าเดิม แต่ความเจ้าเล่ห์และขี้หึงมากขึ้นทุกวัน
เห็นทีปิ่นหยกจะแพ้ทางคนรอบตัวหลายคนเลยนะเนี่ย
โดยเฉพาะลูกเจี๊ยบนอกจากแพ้ทางแล้วยังแพ้ลูกอ้อนอีกด้วย
บรรยากาศอุ่นๆ สมกับเป็นเทศกาลแห่งความสุขจริงๆ :กอด1:
ว่าแต่สายที่ไม่ได้รับนั่นคือพี่อันนาสินะ ขออย่าให้มีอะไรร้ายแรงเลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1 และเป็ดน้อยจ้า
-
ผีตู้เก็บของน่ารักมากกกกกกกกก >//< เห็นหน้ามึนๆ เจ้าเล่ห์ไม่ใช่เล่นนะเนี่ย
ว่าแต่ใครโทร.มาน้อ คงไม่ดราม่านะ
-
แม่คุยกะอาทิตย์ หรือว่าน้องคุยกะอาทิตย์กันแน่ๆ
-
ไอเจี๊ยบบบบ แกหลอกจุ๊บหนูปิ่นของฉัน เจ้าเล่ห์จริงๆ แต่ฉันชอบเอาอีกๆ :m4:
แอบดีใจมีอิพ่อหมีกริชออกมากระจิ๊ดนึง :impress:
ว่าแต่อิเจี๊ยบคุยอะไรกับแม่เพรช แล้วใครโทรหาหนูปิ่น ???? --> ดราม่ากำลังจะมาอะป่าวววว :m26:
ปล. ฝากคนเขียนบอกพี่เอมด้วยว่า ถ้าที่ร้านต้องการพนักงานเพิ่ม อิฉันยินดีเสนอตัวนะคะ ค่าจ้างไม่ต้อง ขอแค่ได้ส่องแล้วก็ลูบๆคลำๆหนุ่มๆในร้านก็พอ อะเจี๊ยก (หื่นจริงกรู อายเบย :o8:)
-
Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 52 – ซ้ำรอย
กิ่งเพชรรับโทรศัพท์กลับคืนมาจากลูกสาวเพื่อจะคุยเรื่องสัพเพเหระกับปิ่นหยกประสาแม่ลูกอีกครู่ใหญ่จนสายเริ่มอุ่นกว่าจะสิ้นสุดการถ่ายทอดความคิดถึงผ่านสัญญาณโทรศัพท์ ประกอบกับเจ้าตัวบอกว่าคืนนี้มีเลี้ยงที่ร้านเค้ก หากมัวแต่ชักช้าจะกินไม่ทันสมาชิกในวงทำเอาอดขำกับนิสัยเห็นแก่กินของลูกชายตัวเองไม่ได้
ทว่าเพิ่งวางสายจากปิ่นหยกได้เพียงไม่ทันถึงนาที อุปกรณ์สื่อสารสีเหลืองตุ่นจากอายุการใช้งานเนิ่นนานก็แผดเสียงแหลมขึ้นอีกครั้ง บางทีอาจเป็นโทรศัพท์จากเพื่อนที่โรงเรียนของลูกสาวที่ชอบโทรมาตอนกลางคืน
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
“.....”
นี่ผิดไปจากที่เธอคาดการณ์ไว้มากทีเดียว
“จะไม่พูดอะไรต่อหน่อยหรือ?”
กิ่งเพชรแยกเขี้ยวใส่อากาศ “มีธุระอะไรคะคุณอานนท์”
“สุขสันต์วันคริสต์มาสครับ”
เธอไม่รู้ควรตอบว่าอย่างไร อยู่ ๆ ก็มีคนโทรมาอวยพรคริสต์มาสไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับเธอนัก “บ้านฉันนับถือพุทธ”
“คริสต์มาสเป็นวันของครอบครัว คุณรู้ไหม”
“พอรู้ค่ะ ถึงแม้ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นคริสต์มาสอีฟเมื่อคืนนี้มากกว่า”
“แต่ลูก ๆ ไม่อยู่บ้านสักคน”
“ที่ฉันรู้มากกว่านั้นคือคุณไล่พวกเขาออกจากบ้านเอง”
อานนท์หัวเราะ พร้อมกับที่เธอเอ่ยต่อน้ำเสียงเชือดเฉือน
“แต่ไม่ยักรู้ว่าคุณเป็นพวกตาแก่ขี้เหงา”
“ตาแก่?” น้ำเสียงเนิบนาบค่อยดูมีอารมณ์ความรู้สึกขึ้นมานิดหน่อยพร้อมกับรอยยิ้มเบาบางบนใบหน้า “คุณเองก็อายุเท่าผม...เท่าพี่สาวคุณ”
กิ่งเพชรนิ่งงัน ไพล่นึกไปถึงผู้หญิงอีกคนซึ่งหน้าตาพิมพ์เดียวกับเธอราวส่องกระจก มวลความคิดถึงก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ พร้อมกับความโหยหาอาลัยซึ่งหมุนวนเป็นวงเหมือนน้ำก่อนจะถูกดูดลงท่อ
“...คุณผิดแล้ว...พลอยอายุสามสิบหก”
เวลาของกิ่งพลอยหยุดอยู่แค่นั้น
เธอจะเป็นสาวอายุสามสิบกว่าไปชั่วนิรันดร์ อย่างที่เธอเคยบ่นหลังคลอดปิ่นหยกว่าไม่อยากแก่
“คุณกิ่งเพชร...”
อานนท์กำลังคิดว่าคำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกแย่หรือเปล่าระหว่างความเงียบสร้างระยะห่างในบทสนทนาจนชวนให้หวั่นใจ กระทั่งได้ยินเสียงเธอต่อว่าต่อขานเจือสำเนียงเหยียดหยามทีเล่นทีจริงอีกครั้งจึงรู้ว่าคงไม่มีอะไรน่าห่วง
“เพราะงั้นเธอไม่แก่เหมือนคุณหรอก”
และอานนท์หัวเราะแผ่วเบาออกมาอีกครั้ง คนในครอบครัวอีกฝ่ายมีลักษณะร่วมกันในการกระทำและกลิ่นอายของคำพูดคำจาบางอย่างซึ่งทำให้อดยิ้มออกมาไม่ได้
สิ่งที่ลูก ๆ ของพวกเขายังไม่รู้(ยกเว้นจี้หยก)คือทั้งสองคนพูดคุยกันเช่นนี้มาได้ระยะหนึ่งแล้ว เป็นความสัมพันธ์ฉันท์มิตร ไม่มีอะไรเกินเลยมากไปกว่านั้นในความคิดกิ่งเพชร แม้ในละแวกบ้านเธอจะเริ่มมีข่าวลืออย่าง ‘เสี่ยเลี้ยง’ หรือลุกลามหนักข้อไปกระทั่งว่าเธอกำลังคิดจะแต่งงานใหม่ซึ่งไม่รู้ว่าไปเอามูลมาจากไหน
แต่ช่างปะไร...ใช่ว่าเธอจะสน
“ยังหัวค่ำอยู่ ออกไปหาอะไรทานกันไหมครับ”
อานนท์เอ่ยชวน รู้ดีว่าต้องได้รับคำปฏิเสธกลับมาเป็นอย่างแรกแน่นอนหากเขาไม่ได้เสริมไปอีกหนึ่งประโยค “จี้หยกน่าจะดีใจ ตามที่เคยสัญญาไว้ครั้งก่อนว่าจะพาไปดูไฟคริสต์มาส”
“ไปสัญญากันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เธอขมวดคิ้ว หันไปมองลูกสาวซึ่งส่งยิ้มแห้ง ๆ เคล้าสายตาวิงวอนกลับมาพร้อมกับเอ่ยอ้อมแอ้ม “..คุณลุงอานนท์เคยบอกว่าจะพาไปดูต้นคริสต์มาสยักษ์”
กิ่งเพชรส่งสายตาดุน้อย ๆ ให้จี้หยกแล้วเอ่ยเสียงแข็งใส่โทรศัพท์ “ไม่ค่อยดีมั้งคะ” แต่คำบอกเล่าต่อมาทำให้เธอชะงักกับอะไรสักอย่างที่น่าจะใกล้เคียงคำว่าเพี้ยนของคู่สนนทนา
“ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านคุณ”
อานนท์นิ่งไปครู่หนึ่ง ทิ้งน้ำหนักพิงตัวรถท่ามกลางความหนาวเย็นยามค่ำคืน สายตาจับจ้องไปที่บานประตูขนาดใหญ่หน้าบ้าน ร้านรวงแถวนี้ส่วนใหญ่ปิดกันหมดแล้ว สุนัขที่เดินผ่านไปมาหันมาจดจ้องผู้มาเยือนยามวิกาล และบางตัวเริ่มส่งเสียงเห่า
“ความจริงก็อยู่มาได้สักพัก...อย่างหลังนี้ไม่ค่อยอยากบอกแต่คิดว่าถ้าคุณรู้แล้วคงจะทำให้ตัดสินใจพาจี้หยกไปด้วยกันง่ายขึ้น”
“ไอ้นี่...”
เธอกลอกตาเมื่อรู้ตัวว่าเผลอหลุดขึ้น ‘ไอ้’ พลางยกมือขึ้นกุมขมับ เชื่อว่าเขาพูดจริงเพราะเริ่มได้ยินเสียงไอ้ตูบที่เห่าอยู่หน้าบ้านแทรกเข้ามาในหูโทรศัพท์เป็นการยืนยันตำแหน่ง
“เพราะงั้นเปิดประตูหน่อยได้ไหมครับ”
“......”
จี้หยกซึ่งยืนสังเกตการณ์อยู่ยิ้มแฉ่งออกมาอย่างลิงโลด
รู้ดีว่าอีกประเดี๋ยวจะได้ขึ้นไปนั่งบนรถสีดำคันงามที่พาเธอไปหาต้นคริสต์มาสยักษ์แน่นอน
..............................................................................
.................................................
.
.
.
.
ทางเดินหน้าห้องยามวิกาลเงียบสงัด พวกเขาสองคนเดินกลับขึ้นมาบนห้องพักอย่างเงียบเชียบ รอดจากปาร์ตี้เล็ก ๆ มาได้โดยสวัสดิ์ภาพ ไม่มีเสียงก่นด่าหรือเสียงร้องไห้คร่ำครวญอันแสดงถึงว่ามีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบงำไปเสียก่อน
“ตกลงว่าดื่มอะไรไปครับ?”
“ว็อดก้า”
“เมาแล้ว” เขาแซว
“นิดเดียว ไม่เมา”
อาทิตย์มองพวงแก้มแดงระเรื่อของอีกฝ่าย ท่าทางไม่ได้เมาจริงอย่างเจ้าตัวยืนยันไม่อย่างนั้นป่านนี้คงนั่งปล่อยโฮน้ำตาท่วมห้องไปแล้ว ทว่าสีเลือดฝาดที่สูบฉีดอยู่บนใบหน้าปิ่นหยกไม่ชวนให้สงบจิตสงบใจแล้วอาบน้ำนอนตามปกติได้ง่าย ๆ เลย
“รสพีชอร่อยไหม”
“ก็ดี หอม ๆ”
“อยากชิมบ้าง”
“ห้ามแตะแอลกอฮอล์” ปิ่นหยกสั่งเสียงเข้มระหว่างปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชุดพนักงานตัวเองออกทำเขาน้ำลายฝืดคอขึ้นมาทันที “เมาแล้วปากหมา ชาตินี้ไม่ต้องกินแล้ว”
“ชิมนิดเดียว”
โดยไม่รอคำตอบ เด็กหนุ่มโน้มตัวเข้าหาอีกฝ่าย กลิ่นหอมอ่อนโชยเตะจมูกชัดเจนขึ้นเมื่อใบหน้าเลื่อนเข้าใกล้กันอีกเพื่อไล้ปลายลิ้นละเลียดชิมรสหวานที่ยังติดค้างบนริมฝีปากคนตรงหน้านุ่มนวล
“อืม..กลิ่นพีชหอมจริง”
ปิ่นหยกยืนนิ่งเป็นหิน..ซึ่งนั่นไม่เป็นการพูดเกินจริงแม้แต่น้อย ไร้สุ้มเสียงใดเล็ดลอดออกมา ไม่แม้แต่จะกะพริบตา นิ่งเสียจนชั่วแวบหนึ่งเขาเกิดความสงสัยขึ้นมาว่าอีกฝ่ายยังหายใจอยู่หรือเปล่า
แล้ววินาทีต่อมา...น้ำตาก็หยดแหมะ
“จะทำอะไรวะ..ไอ้หน้าด้าน”
.....ตามด้วยหยดที่สอง...........สาม.................สี่......
และหลังจากนั้นก็ไหลพร่างพรูเต็มสองข้างแก้ม
ดวงตาสีนิลเบิกกว้างด้วยความตกใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนอาทิตย์จะยกมือขึ้นในท่ายอมแพ้แล้วถอยออกมา ยังถือว่าโชคดีที่คราวนี้ไม่มีสะอึกสะอื้นโวยวายแบบครั้งก่อน “ครับ...ไม่ทำอะไรแล้วคนดี ผมขอโทษ” จะเช็ดน้ำตาให้ก็กลัวเดี๋ยวร้องไห้หนักกว่าเก่าจึงหันไปหยิบม้วนกระดาษทิชชูส่งไป แต่แทนที่จะรับไว้ปิ่นหยกกลับคว้าผ้าขนหนูใกล้ตัวขึ้นมาเช็ด บ่นหงุงหงิงอะไรสักอย่างว่าเปลืองกระดาษก่อนจะสั่งน้ำมูกออกมาหนึ่งที(เชื่อเขาเลย)
“ไหนว่าไม่เมา”
“ก็ไม่ได้เมา”
“ถ้าอย่างนั้นร้องไห้ทำไมครับ”
“ไม่รู้ว่ะ แค่รู้สึก...กลั้นไม่ค่อยได้”
อีกฝ่ายเอ่ยเพียงแค่นั้นแล้วเงียบไป หยดน้ำบนใบหน้าถูกเช็ดออกจนเกลี้ยงโดยไม่มีอะไรไหลตามออกมาอีกทั้งคำพูดคำจาก็ดูมีสติครบถ้วนสมบูรณ์ดี บางทีระดับของอาการสะอึกสะอื้นโวยวายคงแปรผันตรงตามปริมาณแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดเพราะคราวนี้ท่าทางสงบกว่าครั้งก่อนเยอะ
“แสดงว่าทุกทีเวลาโดนจูบแล้วอยากร้องไห้แต่กลั้นเอาไว้หรอกหรือ?”
“.....”
ปิ่นหยกเหลือบขึ้นมองหน้าเขาได้เพียงนิดเดียวแล้วก้มลงหลบสายตา นั่นทำอาทิตย์อดขมวดคิ้วน้อย ๆ ไม่ได้ นึกหวั่นใจกับคำตอบที่จะได้รับขึ้นมาอย่างประหลาด เขาไม่น่าถามออกไปเลย
“....ไม่รู้เหมือนกัน....อาจจะประมาณนั้น”
หัวใจเหมือนกำลังชวนเล่นซ่อนหา และเขาก็หาไม่เจอเสียด้วย เพราะอยู่ ๆ มันก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาเลยทีเดียว
“ไม่ชอบ?”
อีกฝ่ายเม้มปากแน่นแต่ยังไม่ยอมเงยขึ้นมาสักที ดวงหน้าซึ่งแดงอยู่แล้วยิ่งขึ้นสีจัดไปอีก พร้อมกับถ้อยคำกระซิบแผ่วเบาราวกับเป็นเพียงเสียงลมพัดผ่าน
“......ช...อ..บ.....”
เบาจนแทบไม่ได้ยิน
ก่อนเจ้าของเสียงจะเขย่งบนปลายเท้า ประทับจุมพิตอ่อนหวานบนริมฝีปากเขา พึมพำกระท่อนกระแท่นในจูบที่เริ่มเปลี่ยนเป็นเงอะงะเมื่อเขาเผลอตอบสนองไปกับรสสัมผัสอุ่นซ่านซึ่งแนบสนิทกันอยู่
“....พอดีใจ...น้ำตาก็ไหล...”
ได้ยินเพียงเท่านั้นแล้วคนพูดก็ผลักอกเขาออก ผลุนผลันวิ่งเข้าห้องน้ำเหลือเพียงตัวเขาที่ยืนค้าง ยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับหัวใจซึ่งเต้นตุบ ๆ จนอกแทบระเบิดราวกับจะประกาศตัวว่าที่หายไปเมื่อครู่นั้นกลับมาแล้ว ร่างสูงหมุนตัวไปพิงกำแพง เอนศีรษะซบกับผนังเย็นเฉียบแล้วไถลลงมานั่งกับพื้น มืออีกข้างขยำอกเสื้อจนแน่นพลางบอกหัวใจตัวเองให้น้อย ๆ หน่อย เขาชอบปิ่นหยกตอนเมานิด ๆ อย่างนี้เป็นบ้า
“รักนาย...รักมากขึ้นอีกแล้ว”
และยังไม่รู้จะทำอย่างไรไม่ให้รักมากไปกว่านี้
...........................................................
.............................
ยังไม่จบ มีต่ออีกรีพลายหน้าถัดไปค่ะ
-
CHAPTER 52 - ซ้ำรอย(ต่อ)
.
.
.
.
ปัง!! ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ !!!
เสียงกระหน่ำเคาะประตูห้องกลางดึกเรียกให้เจ้าของห้องสองคนซึ่งกำลังจมดิ่งในห้วงนิทราสะดุ้งขึ้นมานั่งทำหน้าตาตื่น เคาะรัวขนาดนี้ไม่แผ่นดินไหวก็คงกำลังมีไฟไหม้หอ เสียงผู้ชายแหบพร่าตะโกนแทรกมาจับใจความได้ว่าน่าจะเป็นชื่อพวกเขาและเนื้อหาว่าให้รีบตื่นมาเปิดประตูสักที
“อาทิตย์ ได้ยินไหม? ปิ่นหยก? ตื่นหน่อย!”
พวกเขามองหน้ากันในความมืดสลัวก่อนจะกระโจนลงจากเตียง ถามพร้อมกันขึ้นมาว่า “ใคร?” แต่ไม่มีฝ่ายไหนให้คำตอบได้
“ครับ!” ปิ่นหยกขานรับเมื่อเสียงเคาะประตูชุดใหม่ดังขึ้นอีกครั้งแล้วสาวเท้ายาว ๆ ไปหยุดอยู่หน้าลูกบิด “ใครครับ” มือกำลังเอื้อมไปเปิดแต่อาทิตย์คว้าไหล่เขาแล้วออกแรงดึงให้ไปยืนอยู่ด้านหลังก่อนจะร้องถามขึ้นอีกครั้ง
“ใครครับ?”
“อาทิตย์หรือ? นี่พี่เอง พี่พล”
“พี่พล..?”
เด็กหนุ่มใช้เวลาแวบหนึ่งในการขุดคุ้ยความทรงจำเกี่ยวกับผู้ชายชื่อ ‘พล’ อีกฝั่งประตู ก่อนจะนึกได้ในเสี้ยววินาทีหลังจากนั้นซึ่งอาจเรียกว่านานกว่าปกตินิดหน่อยด้วยเพิ่งถูกปลุกให้ตื่นกลางดึก เขาเปิดประตูออกโดยยังไม่ทิ้งท่าทีระแวดระวังเพื่อเผชิญหน้ากับชายหนุ่มร่างสูงในเชิ้ตสีฟ้าชายเสื้อหลุดลุ่ยออกจากกางเกง ด้านหลังมียามของหอพักแสดงอาการสงสัยใคร่รู้ยืนกำกับอยู่หลังจากเดินตามขึ้นมาด้วยเพราะเห็นว่าเป็นคนแปลกหน้าซึ่งอ้างว่ารู้จักกับคนในหอ
‘สามพล พร้อมพิมาน’ ทนายความหนุ่มผู้เป็นคนรักของอันนาซึ่งเขาไม่ได้พบหน้านานแล้ว จู่ ๆ มาเคาะประตูห้องกลางดึกเช่นนี้ เขาไม่สามารถคิดว่าเป็นเรื่องดีได้เลย
“พี่พลมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ตกลงรู้จักกันจริงใช่ไหม?” ลุงยามแทรกขึ้นมาเรียกให้อาทิตย์หันไปผงกศีรษะเป็นเชิงตอบรับ
“พี่ชายผมเองครับ”
“งั้นลุงไปเฝ้าที่ป้อมล่ะ” แกหันหลังแล้วเดินลงบันไดไปเมื่อหมดหน้าที่พลางส่งเสียงบ่นกระปอดกระแปด “เด็กสมัยนี้ทำอะไรกันดึก ๆ ดื่น ๆ”
“อาทิตย์ไปหาเสื้อคลุมให้เรียบร้อยแล้วมากับพี่ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังระหว่างอยู่บนรถ” ชายหนุ่มนัดแนะพลางชะเง้อไปหาอีกคนที่ยืนงงอยู่ข้างหลัง “เธอด้วย ปิ่นหยกใช่ไหม”
ปิ่นหยกชี้หน้าตัวเองงง ๆ “ผมน่ะหรือ” เรื่องของสองคนตรงนี้ดูอย่างไรก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเขา
“ถ้าเธอชื่อปิ่นหยก...และเป็นลูกชายของคุณกิ่งเพชร”
ชื่อนั้นทำให้เขาเบิกตากว้าง ความคิดในหัวตีกันให้ยุ่งก็ยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าสักนิด “ใช่ แต่....”
“พี่จะพูดอีกครั้งเดียว รีบไปหาเสื้อคลุมให้เรียบร้อยแล้วตามมา เดี๋ยวคุยกันบนรถ”
อาทิตย์ดันหลังเขาเบา ๆ ให้เข้าไปให้ห้อง อธิบายรวบรัดด้วยคำพูดไม่กี่คำซึ่งไม่ช่วยให้เขารู้เรื่องมากขึ้นเท่าไรนัก
“คนนี้คือพี่พล เชื่อใจได้ เป็นทนายความ แฟนพี่อัน”
ปิ่นหยกสะดุดใจตรงประโยคสุดท้าย
“แฟนพี่อัน? งั้นเขาอาจมาแกล้งตามที่พี่อันบอกก็ได้...พี่สาวแกขี้แกล้งไม่ใช่หรือ”
เด็กหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อแจ็กเก็ตทับชุดนอน หยิบอีกตัวซึ่งเป็นของเขามาให้ปิ่นหยกซึ่งยังอ้าปากค้างมองเขาสลับกับมองชายหนุ่มแปลกหน้าที่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง
“พี่พลไม่ทำอย่างนั้นครับ นอกจากจะไม่ลงมาเล่นกับแผนการของพี่อันบางทียังคอยห้ามด้วยซ้ำ ปกติแล้วเป็นคนใจเย็นมาก” เขาว่าพลางจัดคอเสื้อให้อีกฝ่าย “และถ้าเขาแสดงอาการว่ามีเรื่องด่วนก็คือมีเรื่องด่วนจริง ๆ”
ไม่กี่อึดใจต่อมา พวกเขาก็ขึ้นมานั่งอยู่บนรถซึ่งกำลังพุ่งทะยานออกไปจากถนนหน้าหอพักด้วยความเร็วสูงพร้อมกับความสงสัยเหมือนกองด้ายซึ่งขมวดกันจนเป็นปมยุ่งเหยิง
บนรถไม่ได้เปิดเพลง ไม่มีเสียงวิทยุ และหากไม่มีเสียงหอบน้อย ๆ ของสามชีวิตที่โดยสารอยู่มันคงเป็นความเงียบที่น่าขนลุกทีเดียว
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับพี่พล” อาทิตย์เป็นฝ่ายถามขึ้นก่อนเมื่อเห็นว่าถึงขนาดนี้เขาควรได้รับคำอธิบายอะไรบ้าง
“คาดเข็มขัดให้เรียบร้อย”
เด็กหนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย หันไปสบตาปิ่นหยกซึ่งกำลังทำสีหน้าหวาดระแวงโดยไม่รู้ตัวอยู่ที่เบาะหลังเป็นเชิงให้ความมั่นใจ
“พี่อยากให้พวกเธอใจเย็นก่อน ค่อย ๆ ฟัง” เสียงทุ้มบอกให้พวกเขาใจเย็น แต่ระดับความเร็วรถบนมาตรวัดซึ่งกำลังพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ นั้นค้านกับเนื้อหาในประโยคอย่างน่าหวั่นวิตก “ตอนอันโทรเข้ามือถือทำไมถึงไม่มีคนรับสาย เธอบอกว่าเคยให้โทรศัพท์ปิ่นหยกไว้”
ปิ่นหยกเผลอกลั้นลมหายใจ สบตากับชายหนุ่มผ่านกระจกมองหลังแล้วเอ่ยเสียงสำนึกผิด...แม้ยังไม่แน่ใจนักว่าเขากำลังทำผิดอยู่หรือเปล่า
“ผม..ลืมชาร์จแบตฯ แล้วก็ลืมพกไว้กับตัว...ไม่เคยมีมือถือมาก่อนเลยไม่ชิน”
“แล้วโทรไปที่ร้านเค้กก็ไม่ติดเหมือนกัน สายไม่ว่างตลอด”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว...หลังจากคุยกับมารดาเสร็จก็ไม่มีใครใช้งานโทรศัพท์ของร้านเครื่องนั้นอีก หรือบางทีอาจเป็นเพราะเขาวางหูไม่สนิท? “ผมไม่รู้...แต่ผมใช้มันเป็นคนสุดท้าย...ไม่แน่ใจว่าวางหูดีหรือเปล่า”
“ช่างเถอะ” ชายหนุ่มตัดบทเมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกดดันอีกฝ่ายมากเกินไปตามนิสัยเดิม “อันจะโทรมาบอกเรื่องนี้นั่นแหละ”
ไม่รู้ทำไม...เขารู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดเหมือนมีกองทัพแมลงกำลังพยายามขุดหลุมอยู่ในนั้น ต่อสู้กับความหวาดกลัวบางอย่างซึ่งก่อตัวขึ้นเป็นก้อนมวลขนาดใหญ่อัดแน่นอยู่รอบตัวแล้วกลั้นใจถามออกไปเสียงแหบพร่า “เรื่องอะไรครับ”
“หายใจเข้าออกลึก ๆ”
เขาพยายามทำตาม แต่พบว่าไม่สามารถทำได้
“รถของพวกเขาเกิดอุบัติเหตุ”
“....”
“ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลซึ่งเรากำลังจะไป อันก็อยู่ที่นั่นแล้ว”
“...พวกเขาที่ว่าคือใครครับ” คราวนี้อาทิตย์เป็นฝ่ายถามหลังจากนิ่งฟังมาครู่หนึ่ง ความร้อนรนแทรกซึมในประโยคนั้นจนไม่สามารถซ่อนไว้ใต้น้ำเสียงซึ่งพยายามปรับให้เป็นปกติได้
สามพลเงียบไปหนึ่งอึดใจ ให้เวลาเด็กหนุ่มทั้งสองคนในรถได้สงบสติอารมณ์จนเสียงหายใจหอบเมื่อครู่กลับมาช้าลง “พวกเขา....คุณพ่อ...พี่หมายถึงคุณอานนท์ แล้วก็แม่กับน้องสาวของเธอ ปิ่นหยก”
นัยน์ตาสีดำสนิทเบิกโพลง รีบถามกลับเกือบจะเป็นเสียงตะโกน “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!?” ขณะที่ปิ่นหยกส่ายหน้าทั้งที่ยังไม่สามารถสลัดความหวาดหวั่นทิ้งไปได้
“ตลกแล้วครับ แม่กับน้องสาวผมดึกป่านนี้ไม่ไปไหนหรอก คงนอนหลับปุ๋ยอยู่บ้านนั่นแหละ”
พวกเขามัวแต่วุ่นวายกับอารมณ์พลุ่งพล่านในรูปแบบของตัวเองจนไม่ทันมองว่าถึงที่หมายแล้ว ชายหนุ่มหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าลานจอดรถของโรงพยาบาลกะทันหันทำเอาหัวเกือบทิ่มก่อนจะรถจอดสนิทที่ซองจอดรถ
“ถึงแล้ว”
สามพลรอจนทุกคนรีบร้อนลงจากพาหนะมายืนทำตัวไม่ถูกอยู่ข้างนอกแล้วจึงสาวเท้านำเข้าไปในตัวโรงพยาบาลพร้อมกับอธิบายไปด้วย “ตอนพี่ออกไปรับพวกเธอ หมอเซ็ตผ่าตัดฉุกเฉินแล้ว ตอนนี้คุณพ่อน่าจะกำลังอยู่ในห้องผ่าตัด”
ร่างสูงของชายหนุ่มเลี้ยวขวาตรงหัวมุมแล้วเดินนำไปตามป้ายและลูกศรที่เขียนไว้ว่า ‘ห้องฉุกเฉิน’ ก่อนจะพูดต่อ “เลือดออกในช่องท้องน่าจะจากรอยฉีกขาดที่ม้ามแต่อาจมีที่อื่นด้วย ต้องผ่าตัดเปิดช่องท้องไปดู กับกระดูกต้นขาด้านขวาหัก แล้วก็...” เขานิ่งไป พยายามนึกคำพูดไม่คุ้นเคยที่ได้รับคำอธิบายจากแพทย์ก่อนหน้านี้ “...กระดูกซี่โครงด้านขวาหักสี่ซี่ร่วมกับมีเลือดออกในช่องเยื่อหุ้มปอด อันคงกำลังเฝ้าอยู่หน้าห้องผ่าตัด”
อาทิตย์รู้สึกตัวเองฟังคำพูดเหล่านั้นแทบไม่เข้าใจสักนิด รู้เพียงแต่นั่นดูเป็นอาการบาดเจ็บสาหัสซึ่งไม่น่ารักษาให้หายในวันสองวันหรือแม้แต่สัปดาห์สองสัปดาห์ได้เลย ขาเขาก้าวเร็ว ๆ ตามไปแต่เหมือนไม่ได้ใช้สติ “คุณพ่อจะเป็นอะไรไหม....แล้วแม่เพชรกับน้องจี้ล่ะครับ....ทำไมถึงมาอยู่ด้วยกันได้ แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า!?”
“ไม่ใช่แม่เพชรกับจี้หรอก” ปิ่นหยกยังปฏิเสธทั้งสีหน้าซีดเผือด “สองคนนั้นไม่ออกไปไหนกลางดึกอย่างนี้”
“ไปด้วยกันได้ยังไงนั้นพี่ไม่รู้” สามพลสูดลมหายใจ รู้สึกทั้งกระอักกระอ่วนจะพูดและเสียใจกับเด็กหนุ่มร่างโปร่งซึ่งเดินตามหลังเขามาทั้งที่เพิ่งเคยพบกันครั้งแรก “แต่เป็นความจริงว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันตอนเกิดอุบัติเหตุ”
“จี้หยกหมดสติไป มีกระดูกที่แขนซ้ายกับกระดูกไหปลาร้าหักแต่ไม่รุนแรงมาก หมอบอกศีรษะกระทบกระเทือนแต่ซีทีเบรน(CT brain)แล้วไม่มีเลือดออกในสมอง”
ห้องฉุกเฉินปรากฏอยู่ต่อหน้า ผู้คนในชุดขาววิ่งอยู่ตรงนั้นตรงนี้ท่ามกลางผู้ป่วยมากมาย ดึกดื่นค่ำคืนก็ยังวุ่นวายไม่ได้หยุดหย่อน ปิ่นหยกส่ายหน้าปฏิเสธความคิดชวนหวาดหวั่นในหัวตัวเองแล้วกวาดตามองไปทั่วห้อง แต่เขาไม่เห็นใครที่ดูเหมือนจะเป็นคนรู้จักสักคน หากนี่กำลังอยู่ในแผนการตลกร้ายอะไรสักอย่างของอันนา เด็กหนุ่มก็อยากให้มันรีบจบสิ้นแล้วรอพี่สาวคนงามผู้นั้นออกมาหัวเราะเยาะใส่เขาดัง ๆ ตรงนี้เพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาหลงกลร้ายกาจแสนแนบเนียนของเธอแล้ว
“ผมมากับญาติคุณกิ่งเพชรครับ”
ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปเอ่ยแนะนำตัวกับพยาบาลในชุดขาว และปิ่นหยกยิ่งหน้าซีดเผือดลงไปอีก นี่มันห่างไกลจากคำว่าล้อเล่นที่เขาพยายามบอกตัวเองเข้าไปทุกที
พยาบาลสาวพยักหน้าให้พวกเขา “ท่านไหนหรือคะ เป็นอะไรกับคุณกิ่งเพชรคะ?”
“..ผมเป็นลูกของเธอ” เด็กหนุ่มชี้ที่ตัวเองช้า ๆ ขอบตาร้อนผ่าวอย่างไม่อาจควบคุมได้ แม้แต่เสียงที่เอ่ยออกมาก็ยังสั่นระริกราวกับไม่ใช่เสียงของตัวเอง “..แม่เป็นยังไงครับ”
เธอไม่ได้ตอบในสิ่งที่เขาอยากฟัง ทว่าสีหน้าจริงจังของเธอทำให้เขาหวาดกลัวกับอะไรก็ตามที่กำลังจะได้รับรู้
“เดี๋ยวคุยกับคุณหมอนะคะ” เธอว่าพร้อมกับผายมือไปยังอีกคน
หญิงสาวสวมแว่นในชุดกาวน์สั้นท่าทางทะมัดทะแมงอีกคนตรงเข้ามา ก่อนจะเริ่มแนะนำตัวเองว่าเป็นแพทย์ประจำห้องฉุกเฉินวันนี้แล้วเดินนำเขาผ่านพื้นที่โซนแดงวุ่นวายซึ่งมีแต่กลิ่นคาวเลือดและเสียง ...ปี๊บ...ปี๊บ... บาดหูของเครื่องมือหน้าตาประหลาดที่เขาไม่รู้จักเพื่อข้ามไปยังอีกฝั่งหนึ่งของห้อง
บนเตียงรถเข็นโลหะไร้ชีวิตชีวา...มีร่างหนึ่งนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนนั้น
ปิ่นหยกผลุนผลันเข้าไปใกล้ ยื่นมือสั่นเทาเปิดดูใต้ผืนผ้าสีขาวมีรอยด่างสีแดงเป็นดวง ๆ ซึ่งคลุมร่างหญิงผู้นั้นอยู่ สีผิวเธอช่างซีดเซียว ริมฝีปากเขียวคล้ำ คราบเลือดยังติดอยู่ตามใบหน้าและเส้นผม ดวงตาทั้งสองปิดสนิทราวกับเจ้าของร่างเพียงแค่หลับไป
หมอสาวพยายามพูดอะไรกับเขา แต่เด็กหนุ่มไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้นแม้แต่น้อย
“.....แม่...เพชร....”
หากเขาเรียกอย่างทุกที...เธอจะตื่นขึ้นมาพูดกับเขาหรือเปล่า
“......แ...ม่...."
ปิ่นหยกกุมมือเธอไว้ มันเย็นเฉียบเหมือนกับที่เคยเป็นทุกครั้งในฤดูหนาวก่อนที่สักพักจะค่อย ๆ อุ่นขึ้นเมื่อได้จับกันไว้เช่นนี้....มันควรจะอุ่นขึ้นเมื่อเขาประคองมือเธอไว้แบบนี้ไม่ใช่หรือ?
“...แม่ครับ.....แม่....แม่เพชร.......แม่...แม่!”
....ไม่มีลมหายใจ....
เด็กหนุ่มร้องเรียกเสียงดังจนกลายเป็นตะโกนในท้ายที่สุด และเมื่อก้อนสะอื้นแรกหลุดจากลำคอ ความรู้สึกทั้งหมดที่ถูกกักกั้นอยู่ในนั้นก็ล้นทะลักออกมาพร้อมกับหยดน้ำที่ไหลลงอาบแก้ม ม่านน้ำตาบิดเบือนการมองเห็นจนพร่าเลือน..ทว่าไม่อาจบิดเบือนความจริงที่ตอกย้ำอยู่ตรงหน้าได้เลย
เข่าทั้งสองข้างของเขาสั่นจนคล้ายจะทรงตัวไม่อยู่ แม้ตอนที่โน้มตัวทิ้งน้ำหนักลงโอบกอดร่างเย็นชืดบนเตียงของผู้เป็นมารดาแล้วปล่อยเสียงสะอึกสะอื้นแทบขาดใจอยู่อย่างนั้นจนถูกใครสักคนกอดไว้อีกทอดจากข้างหลัง หยาดน้ำอุ่น ๆ หยดลงบนไหล่ของเขาโดยไม่มีถ้อยคำใดเอ่ยออกมา...หรือบางทีอาจมีแต่เขาไม่ได้ยิน สิ่งเดียวที่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาในหูคือเสียงพูดคุยสดใสของเธอทางโทรศัพท์เมื่อตอนค่ำ
เหตุการณ์เพิ่งผ่านมาได้เพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเอง ราวกับเขาเพิ่งเห็นเธอหัวเราะอยู่ตรงหน้าเมื่อครู่ แต่พอกะพริบตาแค่ครั้งเดียวเท่านั้นก็พบกับความว่างเปล่าที่ทำเขาแทบใจสลาย
ปิ่นหยกหลับตา..ปล่อยให้น้ำตาทั้งหมดร่วงลงจนกว่ามันจะไม่มีอะไรให้ไหลซึ่งเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไร ก่อนจะก้มลงจูบลงบนฝ่ามือเย็นเฉียบเธอ...ผู้หญิงที่เป็นแม่อีกคนหนึ่งของเขา คนที่ใช้ชีวิตแทนแม่พลอย ยิ้มแทนเธอ หัวเราะแทนเธอ หรือแม้แต่ต่อว่าต่อขานด้วยน้ำเสียงและใบหน้าแบบเดียวกัน เขารู้สึกตลอดมาที่มีกิ่งเพชรอยู่ว่ายังมีแม่ทั้งสองคนเคียงข้างจนวินาทีที่ได้เห็นร่างไร้ลมหายใจตรงหน้านี้ ซึ่งนั่นทำให้ความสูญเสียซ้ำรอยแผลเก่ายิ่งย้ำความปวดปร่าในอกเป็นเท่าทวี
ด้วยรู้ดีว่าจะไม่มีวันได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเธอทั้งสองคนอีกแล้ว
To be continued…
===========================
*หมายเหตุ - CT brain >>> คำเรียกสั้น ๆ ของเทคนิค Computed Tomography : เอ็กซ์เรย์คอมพิวเตอร์ (ภาษาพูดในที่นี่คือเอาไปเอ็กซ์เรย์คอมพิวเตอร์ส่วนศีรษะ/สมอง)ค่ะ
*ยืนแผ่ให้คนอ่านเขวี้ยงหม้อถังกะละมังไห* :z6: :z6: :z6:
เขียนตอนนี้เหนื่อยมากค่ะ แม่เพชร....ฮืออออ
ทั้งที่คิดไว้ตั้งนานแล้ว แต่พอเขียนจริงก็น้ำตาร่วงเอง โอยย เขียน ๆ หยุด ๆ อยู่นาน TT___TT
ยอมให้คนอ่านเหยียบอีกทีเอ้า :z6: << มาโซคิสม์ ;w;
ทนไปด้วยกันนิดนึงนะคะ จะพยายามให้หน่วงไม่นานและรีบ ๆ มาต่อ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและทุกคอมเม้นต์ค่ะ
==========================
*ขออนุญาตตอบคอมเม้นต์รวบยอด
>>ร้านเค้กทานตะวันยังไม่เปิดจ้างพนักงานใหม่(ไปส่องหนุ่ม) แต่คนเขียนยินดีจัดที่นั่งพิเศษแบบริงไซด์เอาไว้จ้องหนุ่ม ๆ กินกันเอง(??)ให้นะคะ XD
>>คนที่โทรมาก็พี่อันนั่นเอง โทรจนแบตหมด โทรเข้าร้านก็ไม่มีคนรับเพราะวางโทรศัพท์ไม่สนิท โถ..
*อนึ่ง พี่สามพล (ใคร!?) แฟนพี่อันนานั่นเองค่ะ //แอบแจ้งไว้ก่อน
เป็นทนาย มีน้องชายชื่อสามภพ พระเอกจาก ● เล่ห์รักฤดูร้อน ● (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.0)นั่นเอง ปั่นไปหนึ่งตอนแล้ว อ่านพี่ภพคิมหันต์เบา ๆ แก้เครียดลดอาการหน่วงได้ค่ะ TT^TT (ไม่ค่อยโฆษณาเลย)
พบกันตอนหน้านะคะ
ของแถมรีพลายถัดไปเช่นเคย
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
ของแถม ^o^
ผีตู้เก็บของจากตอนที่ 51 แฮ่!!
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/46240_444322628960959_583875803_n.jpg)
อันนี้วาดไว้ก่อนเขียนตอนนี้ ที่จริงไม่เกี่ยวกันแต่ก็ดูเข้ากันดีนิดนึงเนอะคะ
(https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/198370_444695438923678_506594903_n.jpg)
หมีกริชพี่เอม เดี๋ยวหาว่าไม่รักคู่นี้ =////=
(https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/207528_444304562296099_745780608_n.jpg)
พี่เอมควรนอนบ่อย ๆ นะคะเราว่า ฮาา
รูปสเกตช์จี้หยก
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/417047_444150675644821_1019563788_n.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ ^o^
:pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :L2:
-
มันกระชากหัวใจมากเลยนะคนแต่ง :sad4:
-
^
^
^
:sad4: :sad4: :sad4:
จิ้มไม่ทัน
ตอนนี้อ่านแล้วเจ็บที่หัวใจหนึบๆเลยอ่า ฮือๆ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ทำไมอ่า โฮววววววววววววววววววววววววววววววว
-
มันกระชากอารมณ์ไปมั้ยอ่าาา
-
มีเหตุผลใช่ไหมที่ต้องให้แม่เพชรตาย?
-
ปวดหนึบๆที่หัวใจ.......
เรื่องราวเดิมๆ...ความเจ็บปวดแสนสาหัส
ปิ่นหยกสู้ๆนะ
-
เห้ยยยยยยยยยยยย
มันงง มันเบลอ มันไม่เข้าใจ
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องพรากแม่เพชรไปจาหปิ่นหยก ทำไมๆๆๆๆ ทำไมแค่นี้ชีวิตนู๋ปื่นยังเจ็บไม่มากพอหรออ
อยากจะโทษว่าเป็นความผิดของคุณอานนท์ ถ้าไม่ชวนออกไปเรื่องก็ไม่เกิด แต่ก็นะมันคืออุบัติเหตุ ! ท่องไว้ ฮรือออออ :sad2:
ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :z3: :z3: :z3:
-
:o12: :o12: :o12:
ปิ่นนนนนนนนนโหยกกกกกกกก
ม่ายยยยยยยยยย
หายใจไม่ทั่วท้องเลยอ่า
-
เง้อ ~ เศร้าอ่า
ฮือๆๆๆๆ
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
แล้วจี้หยกจะอยู่ยังไง..เอาแม่เพชรกลับมาน๊า
-/เขย่าคนเขียน
:sad4:
-
:monkeysad: :sad11:
-
กอดปิ่นหยก โอยยยยย อะไรทำไม ยังไง เกิดขึ้นได้ยังไง
น้ำตาจะไหล สงสารปิ่นหยอก แล้วน้องจี้ล่ะ คุณพ่ออาอทิตย์ล่ะ
:m15: :m15:
-
อ่านจบสตั๊นท์ 10 วิ
พยายามรีเฟรชเผื่อจะมีต่อ หรือหายไป
เป็นตอนที่โหดร้ายมากสำหรับแม่ไก่ T__T
-
อร๊ายยยย กระชากอารมณ์อย่างรุนแรง :sad4:
ตอนนี้สงสารปิ่นหยกมากกกๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
-
อ่านแล้วเข้าใจเลยว่าทำไมถึงชื่อตอนซ้ำรอย เศร้าอะ สงสารปิ่นหยก
เหมือนกรีดแผลเก่า ส่วนอาทิตย์ก็น่าสงสาร
ไหนจะห่วงปิ่นหยก ไหนจะพ่อตัวเองอีก คงสับสนน่าดู
แถมพ่ออาทิตย์ก็ไปกับแม่เพชรร หวังว่าเหตุการณ์นี้จะไม่กระทบความสัมพันธ์ของทั้งคู่
-
อะไรๆก็เกิดขึ้นได้แค่พริบตาเดียวจริงๆเนอะ...
-
ตอนแรกคิดว่าจะอ่านเรื่องนี้ก่อนนอนจะได้หลับฝันดี แต่นี่...... T_T
-
อุบัติเหตุที่รุนแรงมากก เฮ้ออ
-
ถ้าจะดราม่ายาว..................
ปิ่นหยก เจอแต่เรื่องร้ายๆ
-
สงสารปิ่นหยก... รู้สึกเหมือนตัวเองใจจะขาดไปด้วย เข้าใจความรู้สึกของปิ่นหยกดี กับการต้องมาสูญเสียคนรักซ้ำๆกันแบบนี้.... อ่านตอนจบตอนแทบไม่รู้เรื่อง.. น้ำตาบังทุกอย่าง
-
โทรศัพท์นั้นข่าวร้ายจริง ๆ ด้วย... :m15: :m15: :m15:
ปิ่นหยกของคนอ่านทำไมอาภัพนักมีแต่ความสูญเสีย ถึงเข้มแข็งยังไงก็คงจะเกินต้านแล้วตอนนี้
รถเกิดอุบัติเหตุแค่นั้นใช่มั้ย ทำไมต้องมาเกิดกับสามคนนี้ด้วยนะ เศร้าจัง
น้องจี้ก็ต้องมากำพร้าด้วย คุณอานนท์จะปลอดภัยใช่มั้ย อันนี้ดราม่าหนักมากจริง ๆ ค่ะ
ปิ่นหยกอย่าคิดว่าไม่มีใครนะ มีลูกเจี๊ยบที่รักปิ่นหยกมาก ๆ อยู่คนนึงด้วย :m15:
สองคนจะเป็นยังไงกันต่อไป :เฮ้อ: รอติดตามค่ะ
“รักนาย...รักมากขึ้นอีกแล้ว” อาทิตย์รักปิ่นหยกมากขึ้นทุกวัน น่ารักมาก ขอให้รักของสองคนอย่ามีอุปสรรค
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยยยยย
แบบนี้น้องปิ่นก็ยิ่งเจ็บสิคะ
ถึงจะอาทิตย์จะเป็นคนปลอบก็เถอะ
งานนี้ยาวแน่ๆ
ก็คุณพ่อของอาทิตย์เป็นสาเหตุหลักให้เกิดเรื่องนี่คะ
-
ฮือ ... ฮึก.... ไม่จริง่อ่ะ ...
บอกทีว่าปิ่นหยกฝันไป คือมันไม่จริงใช่ไหม ....
น้ำตาเราไหลพราก เรานึกถึงวินาทีที่เราเห็นคนสำคัญนอนอยู่บนเตียงนั้นเหมือนกัน
ชีวิตของปิ่นหยกน่าสงสารเกินไปแล้ว พระเจ้าแทบจะพรากทุกอย่างของปิ่นหยกไป ...
อาทิตย์ ดูแลรักษาเนื้อรักษาตัวดีๆนะ นอกจากจี้หยกแล้วนายเป็นคนสำคัญที่สุดของปิ่นนะ
.. อ่านตอนนี้แล้วห้ามไม่ให้น้ำตาไหลไม่ได้จริงๆ คือตอนนี้อยู่หอและน้ำตาไหลพรากต่อหน้าเพื่อน แต่ห้ามไม่ไหวจริงๆ สงสารน้องปิ่น .. ขอให้คุณอานนท์ปลอดภัยนะคะ มันสูญเสียเยอะเกินไปแล้ว ..... อินจริงๆนะ อย่าว่ากัน ฮึก.... TT^TT
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหลพรากก
ทำไมปิ่นหยกเจอแต่เรื่องแบบนี้
แค่นี้ชีวิตยังเศร้าไม่พออีกเหรอ
พูดไม่ออก :m15:
-
ขอให้เป็นเพียงความฝันได้ไหม???!!!
น้ำตาไหลพรากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ปิ่นหยกทำใจดี ๆ นะ :monkeysad:
-
พูดอะไรไม่ออกเลย
สงสารปิ่นหยก ตอนนี้เล่นเราซะจุก
แม่เพชร :o12:
-
กรี๊ดดดดดด อยู่ๆก็ได้กินมาม่า
เค้ายังม่ายยยยยหิวววว :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เศร้าอ่ะ :m15:
-
ไม่มีอะไรจะพูดเลย อันนี้ไคลแมกของเรื่องป่ะคะ สงสารปิ่นหยกมากถึงมากที่สุด หาคำพูดไม่เจอเลย
-
คุณเรนนี่ใจร้ายยยย.
*เขวี้ยงหมอนๆๆๆ!!!*
ฮืออออออออออออออ
-
โอยย น้ำตาร่วงง :m15:
สงสารปิ่นหยกใจจะขาด :monkeysad:
-
o22 :z3: :กอด1:
-
ทำไมเป็นแบบนี้..สงสารปิ่นหยก
-
โคตรเศร้า :m15:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมอ่ะ กำลังไปได้ด้วยดีแท้ๆ :sad2:
-
ทำไมเศร้าอีกแล้วอ่า
ขอให้คุณพ่อปลอดภัยแล้วกันน้า
อย่าเป็นไรไปเลย
-
อ่านแล้วมันปวดใจ :sad4:
สตั๊นมาก พิมพ์อะไรไม่ออกเลยจริงๆ เจอมาม่าเสิร์ฟด่วนแบบนี้ (ถึงจะสังหรณ์ใจตั้งแต่ตอนที่แล้วก็ตาม)
เหตุการณ์นี้คงโทษใครไม่ได้ มันเป็นอุบัติเหตุ ถึงคนชวนจะเป็นคุณพ่ออานนท์ แต่ทางนั้นก็เจ็บหนักเหมือนกัน
เสียแม่เพชรไปอีกคน ปิ่นหยกคงเสียสูญแน่ๆ น้องจี้อีกคน โฮรวววววววววว.งานนี้อาทิตย์ก็คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
สู้ๆ นะคะตัวละครทุกคน ต้องผ่านไปให้ได้
-
ช๊อคคคคคคคคคคค
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้
:sad4: :sad4:
-
โหดรว้ายยยยยยยยยยยยย :monkeysad:
มีลางสังหรณ์ว่าอาทิตย์โดนแน่
-
เคืองพี่เรนนี่ ใจร้ายที่สุดดดดดด
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
“จี้หยกหมดสติไป มีกระดูกที่แขนซ้ายกับกระดูกไหปลาร้าหักแต่ไม่รุนแรงมาก หมอบอกศีรษะกระทบกระเทือนแต่ซีทีเบรน(CT brain)แล้วไม่มีเลือดออกในสมอง”
ซีทีสแกนไม่ใช่เหรอ หรือว่าเรียกได้สองแบบ
อ่านตอนนี้แล้วอึ้ง พูดไม่ออก รูปภาพของแถมอธิบายได้เป็นอย่างดี
จำเป็นต้องมีฉากนี้ด้วยเหรอ กระชากความรู้สึกคนอ่านมากเลย
-
อ่านรีพลายแรก เรากำลังคิดเลยว่าจะเม้นว่า หวานมากกกกกก
แต่พออ่านรีพลายถัดมาก เปลี่ยนใจแล้ว
"ขมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
คนเขียนใจร้ายไม่สงสารปิ่นหยกเลย :o12: :o12: :o12:
-
คนเขียนใจร้ายยยยย
-
อ่อ ซ้ำรอยแบบนี้นี่เอง เรานึกว่าซ้ำรอยแบบอื่น 5555
-
หวานแล้วขมๆๆๆๆๆมากๆๆๆ สงสารหนูปิ่น :o12: :o12: :o12:
:กอด1: :L2:
-
ทำเอาใจแป่วเลย
ทำไมปิ่นหยกต้องเจอเรืี่่องซ้ำๆเลย
-
ถ้าผมเป็นหิ่นหยก ผมคงทนไม่ได้ กับการสูญเสียคนที่รักมากถึงสองครั้งสองคราแบบนี้
อาทิตย์ดูแลปิ่นหยกด้วยนะ T^T เรื่องเศร้าไปไหนทันทีครับ
ติดตามต่อนะค้าบ
-
น้ำตาไหลเลยอ่า T_T
-
กระชากอารมณ์สุด ๆ ไม่มีเค้าลางอะไรมาก่อนเลยอ่ะ เศร้า
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก บีบคอคนแต่งงงงง ทำไมมันเป็นงี้ :z3:
-
เรื่องนี้น่ารักดีแหะ เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านค่ะ
เดี๋ยวตามไปอ่านก่อนนะคะ
-
น่าสงสารอ่ะ T^T
-
นั่นว่าแล้วเชียว หวานๆให้กระชุ่มกระชวยหัวใจได้ไม่นาน
แหมคนเขียนก็ คริสมาสต์ทั้งทีอ่ะ
-
ช็อค!!!! ทั้งๆที่ เพิ่งจะคุยโทรศัพท์กันไปแท้ๆ แต่ทำไม?
กระชากอารมณ์ไปไหมท่าน!!!!! :sad4: :sad4:
-
อ่านตอนช่วงแรกๆ --> แหม่ มันอบอุ่มหัวใจเจรงๆ :กอด1:
อ่านมาถึงช่วงกลางๆ --> อร๊าย เขิลแทนไอเจี๊ยบ หนูปิ่นเมานิดๆมันดีอย่างนี้นี่เอง :impress2:
พอเริ่มครึ่งหลัง --> ได้กลิ่นดราม่าตุๆ คล้ายที่เดาๆไว้ว่าน่าจะมีดราม่านะตอนนี้ o8
พออ่านจนจบ --> เอ่อ เอ่อ เอ่อ บรรยายไม่ถูกจริงๆ o22
ผ่านไปสามสิบวิ --> พรากกกกกก หื้อ หื้อๆๆๆๆๆๆๆ :m15:
สารภาพว่าอ่านตั้งแต่เมื่อวานแต่มาเม้นต์ได้วันนี้ มันสะเทือนใจมากจริงๆนะ ทั้งเศร้า ทั้งเสียใจแทนหนูปิ่น แล้วก็เป็นห่วงไอเจี๊ยบด้วย ขอให้ความรักที่ทั้งคู่มีให้กันเป็นตัวประคับประคองและเยียวยาให้ทุกอย่างดีขึ้น แข้มแข็งไว้นะ อย่าท้อ อย่าสิ้นหวังนะแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ
ปล. ฝากคนเขียนไปกอดทั้งคู่ให้อิฉันด้วยนะ เอาแน่นๆๆๆๆ ไปเลยนะจ้ะ เฮ้อ!!! ไปอ่านอีพี่ภพในเล่ห์รักฯสัก 69 รอบเพื่อทำใจดีกว่า ฟิ้ววว
-
ฮืออ เศร้าอ่ะ
ทำไมเเม่เพชรต้องตายด้วยย
-
อ่านหน้าที่แล้วเหมือนจะแฮปปี้นะ
แต่พอเปิดหน้าใหม่น้ำตาซึมเลย ขัดอกขัดใจ แต่ก็เข้าใจว่าเป็นไปตามพล๊อตของเรื่อง
//ซับน้ำตา
-
:m15: เศร้านะสงสารปิ่นหยก ต้องเสี่ยแม่เพชรไปอีกคน //แล้วอย่างนี้จี้หยกจะอยู่กับใครละ มาอยู่ร้านเค้กอีกฅนไหม 55
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 53 – ครอบครัว
::Artid’s POV::
“...อาทิตย์!”
พี่อันโผเข้ามากอดผมไว้ ขอบตาเธอแดงช้ำเหมือนคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่ตอนเราพบกันนั้นมีเพียงคราบน้ำตาแห้ง ๆ บนสองแก้มของเธอ ผมยกแขนขึ้นโอบกอดตอบ รู้ดีว่าแม้ไม่มีอะไรไหลจากดวงตาแต่เธอยังคงร้องไห้อยู่ในใจ
“คุณพ่อยังอยู่ในห้องผ่าตัด”
เสียงเธอสั่นเครือ...ผมรู้สึกได้ หลังจากเสียคุณแม่ไปเมื่อหลายปีก่อนผมไม่เคยเห็นพี่อันเป็นอย่างนี้อีกเลย
“คุณพ่อจะต้องปลอดภัย” ผมบอกกับเธอ
หรือบางทีอาจกำลังบอกตัวเองมากกว่า
พี่อันพยักหน้าแล้วถอยออกมา เห็นชัดว่าเธอกำลังพยายามทำตัวให้เข้มแข็งสมกับเป็นพี่สาว เกาะยึดกับความหวังว่าการผ่าตัดจะเป็นไปด้วยดี แต่ผมคิดว่าควรต้องมีใครสักคนอยู่ข้างเธอในเวลาเช่นนี้
พี่พลเดินมาช่วยประคองเธอกลับไปตรงที่นั่งซึ่งจัดไว้สำหรับญาติ นั่งลงเคียงข้างเธอ โอบไหล่พร้อมกับกุมมือของเธอเอาไว้แน่น....และผมรู้แล้วว่า ‘สักคน’ ที่ว่านั้นคือใคร
“ปิ่นหยกล่ะ? ได้มาด้วยกันหรือเปล่า” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามผม มันอาจเป็นเรื่องน่าอายอย่างหนึ่งของลูกผู้ชายที่ผมรู้สึกอยากร้องไห้เพียงแค่ได้ยินชื่อเขา
ผมพยักหน้า...ซึ่งกินเรี่ยวแรงมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ
“....เขาเหมือนจะขาดใจ”
สิ่งที่ผมเห็นนั้นมากกว่าคำว่า ‘จะขาดใจ’ แต่ผมไม่สามารถสรรหาคำใดในคลังศัพท์ของตัวเองมาบรรยายได้เลย เขาร้องคร่ำครวญราวกับจะแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปตรงนั้น
“...อาทิตย์...”
ผมไม่รู้สักนิดว่าไม่ใช่แค่อยากร้องไห้ แต่ผมกำลังร้องไห้อยู่จริง ๆ ตอนที่กระดาษทิชชูถูกยื่นมาให้จากมือพี่พล
“พี่เสียใจ”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง..พร้อมกับที่รู้สึกเรี่ยวแรงถูกสูบหายไปอีกครั้งเช่นกัน ผมเป็นห่วงคุณพ่อที่ยังอยู่ระหว่างผ่าตัด คิดถึงแม่เพชร เป็นห่วงจี้หยกที่ยังไม่ฟื้น
...ผมเป็นห่วงเขาที่กำลังถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง
พอนึกถึงปิ่นหยก อะไรบางอย่างก็เอ่อล้นขึ้นมาที่ขอบตาอีกครั้งพร้อมกับความเจ็บหน่วงขยายตัวคับแน่นอยู่ในอกจนหายใจไม่ออกเหมือนคนจมน้ำ ผมก้มมองกระดาษทิชชูเปื่อยยุ่ยอยู่ในมือ...แค่แผ่นเดียวอาจจะไม่พอ
พี่อันกะพริบตาถี่ ๆ เม้มปากแน่นกล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่างลงไป แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองใส่มือผม
“อาทิตย์เก็บมือถือพี่ไว้ก่อน พี่อยู่กับพี่พล มีอะไรก็โทรมา หรือถ้ามีอะไรพี่จะโทรไปหา”
“....?”
“...ไปอยู่กับปิ่นหยกก่อน”
“พี่อัน...?”
ราวกับเธอดูออกว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่สิ...เธอดูออกจริง ๆ นั่นแหละ อย่างที่เคยเป็นตลอดมาตั้งแต่เด็กจนโต ความเป็นห่วงของผมกระจัดกระจายไปอยู่ตรงนั้นตรงนี้จนอยากแยกร่างได้ ผมอยากอยู่เคียงข้างเขา..ยิ่งเป็นเวลาที่เขาไม่เหลือใครอีกแล้วเช่นนี้ แต่คุณพ่อก็ยังไม่พ้นระยะอันตราย จิตสำนึกผิดชอบชั่วดีกำลังทรมานผมจนแทบบ้า จะให้ผมทิ้งคุณพ่อ...ทิ้งคนในครอบครัวตัวเองไปหาเขาได้อย่างไร
“พี่จะสวดมนตร์ให้คุณพ่ออยู่ตรงนี้ สวดเผื่อส่วนของอาทิตย์ด้วย...คุณพ่อจะต้องปลอดภัยแน่นอน”
เสียงของเธอเรียกให้ผมกลับมาอยู่กับความเป็นจริงตรงหน้าอีกครั้ง “เพราะฉะนั้นอาทิตย์ไปก่อนเถอะ ปิ่นหยกเป็นคนสำคัญใช่ไหม”
พี่อันยิ้มให้ผม...ยิ้มทั้งน้ำตา
“เขาเป็น....”
ผมหลับตา เขาเป็นมากกว่าแค่คนสำคัญด้วยซ้ำ
“...เขาเป็นครอบครัวของผม”
เธอพยักหน้า และผมรู้ตัวว่าผมไม่เคยเสียใจเลยที่มีเธอเป็นพี่สาวแม้ทุกคนจะเห็นว่าผมโดนเธอกลั่นแกล้งสารพัดวิธีตลอดมา
“ถ้าเขาเป็นครอบครัวของอาทิตย์ เขาก็เป็นครอบครัวของเรา”
ผมออกวิ่งสุดฝีเท้าแม้อาจเป็นเรื่องไม่สมควรนักหากกระทำในตัวอาคาร โรงพยาบาลสว่างโร่ด้วยหลอดไฟนับพันจนไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไรแล้วหากไม่ได้เห็นนาฬิกาซึ่งติดอยู่ตามผนังเป็นระยะ สถานที่แห่งนี้ไม่เคยหลับใหล ระหว่างทางมีทั้งกลิ่นอายของความสุขเมื่อผมวิ่งผ่านป้ายชี้ทางเข้าห้องคลอดซึ่งมีคนจำนวนหนึ่งถือเสื้อผ้าและของใช้สำหรับทารกเดินผ่านไปเพื่อรอต้อนรับชีวิตใหม่แสนบริสุทธิ์ ขณะที่ถัดออกไปเพียงไม่กี่สิบเมตร ผู้คนกำลังร้องไห้คร่ำครวญกับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของคนที่พวกเขารัก
นั่นย้ำให้ผมรู้ตัวว่าความสุขกับความโศกเศร้าอยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้เอง
ผมยกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำซึ่งคลอหน่วย ทำใจให้เชื่อได้ยากเหลือเกินว่าเป็นความจริง เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ผมยังได้ยินเสียงแม่เพชรทางโทรศัพท์ ทุกถ้อยคำและทุกเสียงหัวเราะฝังแน่นในความทรงจำ วินาทีตั้งแต่ผมรับโทรศัพท์จากมือปิ่นหยกมาพร้อมกับใบหน้างอง้ำของเจ้าตัวยังวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไปเหมือนถูกล่อหลอกด้วยความสุขซึ่งทำให้ผมไปยืนชื่นชมความงามของชีวิตอยู่บนยอดเขา แต่เพียงชั่วพริบตากลับถูกผลักร่วงหล่นลงสู่หุบเหวลึกดำมืดไม่เห็นก้นบึ้ง
.
.
.
.
“อาทิตย์หรือ?”
“ครับ”
“ปิ่นหยกยังอยู่ตรงนั้นด้วยใช่ไหม?”
ผมเหลือบตามองคนที่กอดอกจ้องมาอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับหูโทรศัพท์ที่ผมถืออยู่เป็นของรักของหวงที่สุดในชีวิต
“ใช่ครับ” ผมตอบรับ และได้ยินเสียงหัวเราะสดใสเหมือนโลกนี้ไม่มีอะไรต้องทุกข์ใจอีกแล้ว
“กำลังทำตาเหลือกใส่อยู่ด้วยล่ะสิ” เธอพูดอย่างกับกำลังอยู่ในเหตุการณ์ตรงนี้กับผมด้วย เพราะปิ่นหยกกำลังทำท่าทางแบบที่ว่าจริง ๆ “งั้นเอาอย่างนี้นะ อาทิตย์ตอบแม่แค่คำรับหรือปฏิเสธก็พอ ไม่ต้องพูดอะไรอย่างอื่น เจ้าเด็กนั่นจะได้ไม่รู้ว่าเราคุยอะไรกัน”
เสียงนั้นประหนึ่งเป็นก๊วนเพื่อนซึ่งกำลังชวนผมโดดเรียนมากกว่าเป็นคำพูดของหญิงอายุสี่สิบกว่าปี ผมฟังแล้วถึงกับกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ “ได้ครับ”
“เอาตรงไปตรงมาเลยนะ แม่ไม่ชอบอ้อมค้อม”
“.....”
“อาทิตย์รักปิ่นหยกใช่ไหม?”
เธอเงียบอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนผมจะยินเสียงสูดลมหายใจที่อีกปลายสาย “ไม่ต้องแกล้งโง่ว่า ‘รักแบบไหนครับ’ นะ แม่รู้ว่าเข้าใจที่พูด”
ผมชะงักไปนิดหน่อย โดนถามอย่างนี้กะทันหันกว่าที่คิดแถมยังถูกดักคอเอาไว้เรียบร้อย เปล่าประโยชน์จะมาปิดบังเพราะผมคิดว่าเธอคงรู้อยู่แล้ว
“ครับ”
เป็นคำตอบรับที่ชัดถ้อยชัดคำที่สุดตั้งแต่เริ่มบทสนทนามา
“หนักแน่นดี”
ผมคิดว่านั่นเป็นคำชม
“รู้ไหมว่าหลังจากนี้จะมีอุปสรรคแน่ ๆ สังคมเราไม่เปิดกว้างขนาดนั้น”
“ครับ”
“รับไหวหรือ?” เธอขู่ “ปิ่นหยกเจอเรื่องไม่ดีมามากแล้ว อาทิตย์รู้ใช่ไหม จะทำให้เด็กคนนั้นเสียใจหรือเปล่า”
ดูเหมือนเธอเห็นผมเงียบเลยใส่ใหญ่ ท่าทางสนุกสนานมากกว่าอยากต่อว่าจริง ๆ “คุณพ่อของเธอน่ะนิสัยไม่ดี ทำให้แฝดแม่ต้องเสียใจ ถ้าคิดเจริญรอยตามแบบนั้น...อาทิตย์ควรรู้ก่อนว่าแม่หมัดหนักกว่าปิ่นหยกเยอะ เข้าใจที่พูดนะ”
ผมยิ้มกว้าง เข้าใจว่านั่นคือคำอนุญาตในแบบของเธอ
“ครับ”
“แล้วจะบอกอะไรดี ๆ ให้”
“?”
“ปิ่นหยกก็รักอาทิตย์มากเหมือนกัน”
ถึงตรงนี้รู้สึกราวกับว่าปากจะฉีกถึงหูแล้ว หากปิ่นหยกได้ยินเหมือนที่ผมได้ยินคงเขินจนระเบิดตัวเองตายได้เลยที่โดนผู้เป็นมารดาหักหลัง
“ปากแข็ง แต่ใจอ่อนยวบยาบน่ะ” เธอหัวเราะ “ลูกชายคนเดียวทำไมจะดูไม่ออก”
“ผมดีใจจนแน่นหน้าอกไปหมดแล้ว” และอย่างอื่นซึ่งไม่ได้พูดออกไปคือตอนนี้ลูกชายแม่เพชรทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นได้น่ารักชะมัด
“เวอร์ไปแล้วเด็กน้อย” น่าแปลกที่ผมเห็นรอยยิ้มกว้างมีเสน่ห์ของเธอจากประโยคนั้น “อยู่ด้วยกันดี ๆ ล่ะ ปิ่นหยกบางทีก็งี่เง่า แต่เป็นเด็กดีมาตลอด...ถึงขี้บ่นเวิ่นเว้อแต่ก็ชอบดูแลคนอื่น"
"จริงครับ"
เธอหัวเราะเสียงใสอีกครั้ง
"แม่ฝากหน่อยได้ไหม”
“ได้ครับ”
“แม่ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ช่วยดูแลเขาด้วยนะ”
“ครับ”
“น่ารักมาก ได้ลูกสะใภ้เชื่อฟังแถมหน้าตาดีแม่ก็ดีใจ” เธอพูดกลั้วหัวเราะชอบอกชอบใจ แม้จุดนี้อยากค้านนิดหน่อยว่าลูกชายแม่ต่างหากจะมาเป็นสะใภ้บ้านผม แต่คิดว่าค่อยไปแก้ให้ถูกต้องวันหลังคงไม่เป็นไร
“เอาไว้มาเที่ยวบ้านอีกล่ะ..แม่จะรอ”
.
.
.
.
แต่เธอไม่ได้รอผมอยู่ทีบ้านหลังนั้นอีกแล้ว
ผมยกหลังมือขึ้นขยี้ตาทั้งพร้อมกับที่ชะลอฝีเท้าลง ตระหนักว่าควรทำตัวให้เข็มแข็งกว่านี้ก่อนเจอหน้าเขา หากผมมาถูกที่ตามป้ายบอกทาง ปิ่นหยกควรจะอยู่กับน้องสาวของเขาในหอผู้ป่วยนี้ แต่กวาดตามองไปทั่วก็ไม่เห็นใครที่คุ้นหน้า หาเองคงยิ่งเสียเวลาจึงหันไปถามพยาบาลตรงเคาน์เตอร์
“ขอโทษครับ ผมมาหาคนไข้ชื่อจี้หยก เด็กผู้หญิงคนที่ได้รับอุบัติเหตุมา”
“สักครู่นะคะ” เธอเอ่ยรับแล้วก้มลงไปเปิดดูสมุดอะไรสักอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับผายมือไปอีกฝั่ง “เตียงที่สิบหก ล็อคที่สองค่ะ”
ผมมองตามมือของเธอซึ่งระบุไปยังเตียงด้านในสุดแล้วรีบสาวเท้าตรงไปหา บนเตียงมีร่างเด็กหญิงคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่ ผมยาวสยายของเธอบางส่วนระใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำ บนศีรษะมีผ้าพันแผล ไม่ทันได้นับบาดแผลซึ่งถูกเย็บแล้วปิดไว้ด้วยผ้ากอซ ในปากคาบท่อช่วยหายใจซึ่งต่ออยู่กับเครื่องมือซึ่งส่งเสียงประหลาดด้วยจังหวะสม่ำเสมอ แม้จะเต็มไปด้วยรอยแผลเช่นนี้แต่เธอคือจี้หยกแน่นอน
ผมเลื่อนสายตาลงมาที่แขนซ้ายของเธอซึ่งมีเฝือกปูนอันใหญ่หุ้มไว้ รอยถลอกกระจายอยู่ทั่วตามแขนขาแต่ไม่พบบาดแผลใหญ่ ๆ ที่อื่น มือข้างขวาของเธอถูกใครอีกคนกุมเอาไว้หลวม ๆ เจ้าของมือนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้คนเฝ้า ปล่อยศีรษะเอนซบกับที่ว่างข้างเตียง ดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิทมองเห็นแพขนตาเปียกชื้นทาบลงบนแก้มซึ่งมีแต่คราบน้ำตาทำผมปวดใจแทบบ้า แวบหนึ่งที่ผมคิดว่าเขาหลับ..แต่เสียงสะอื้นซึ่งแทรกขึ้นมาทำให้ผมต้องคิดใหม่
“...ปิ่นหยก”
ผมกระซิบแผ่วเบา แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วจะทำให้เขาสะดุ้งขึ้นมาจ้องหน้าผมด้วยแววตาไหวระริก เป็นเสี้ยววินาทีที่สายตาเขาราวกับเห็นว่าผมเป็นคนแปลกหน้า...ซึ่งนั่นทำให้ผมกลัวเหลือเกิน
“จี้หยกเป็นอย่างไรบ้างครับ”
ปิ่นหยกส่ายหน้าช้า ๆ ท่าทางคล้ายอยากพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่สามารถทำได้โดยไม่ร้องไห้ออกมาด้วย และผมไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทนมองภาพนั้นได้อีกนานแค่ไหน
“น้องจี้ต้องไม่เป็นไร...” ผมกอดเขาไว้แน่น หวังว่าความรู้สึกของผมจะถ่ายทอดไปถึงเขาได้บ้าง “ปิ่นหยกก็ต้องไม่เป็นไรเหมือนกัน”
ผมไม่สนใจสายตาคนอื่น ไม่สนว่าที่นี่คือโรงพยาบาล หรือต่อให้เป็นโรงเรียน ห้องสมุด สวนสาธารณะ กลางห้างสรรพสินค้าหรือที่ไหนในโลกก็ตาม ผมแค่อยากปกป้องเขาจากทุกสิ่งทุกอย่างที่โหมกระหน่ำเข้าใส่เท่านั้นเอง
เขายกมือขึ้นกอดตอบ ใบหน้าฝังอยู่กับอกผมขณะที่ไหล่สองข้างไหวระริกจนน่าสงสาร..และผมนึกถึงสัญญาซึ่งตัวเองให้ไว้กับแม่เพชร
‘แม่ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ช่วยดูแลเขาด้วยนะ’
ผมอยู่ตรงนี้...จะไม่มีวันทิ้งเขาไปไหน
“ฉันอยู่ตรงนี้...จะไม่มีวันทิ้งนายไปไหน”
เนิ่นนานจนอกเสื้อผมเปียกชื้นไปหมด ผมกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีกแล้วก้มลงซบหน้าลงกับกลุ่มผมสีน้ำตาลของเขา ผมไม่รู้ตัวเองเข้มแข็งพอเป็นที่พึ่งของเขาได้ดีแค่ไหน จะดูแลเขาไม่ให้ต้องเสียใจได้อย่างที่สัญญาหรือเปล่า แต่ผมรู้ว่าผมยินดีอยู่ตรงนี้เพื่อร้องไห้ไปกับเขาไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น และหวังว่าอีกไม่นานเราจะสามารถหัวเราะไปพร้อมกันได้อีกครั้ง
“ปิ่นหยกเป็นครอบครัวของฉัน”
“.......ฉัน...”
เขาพยายามพูดอีกครั้ง
และครั้งนี้นอกจากไม่สำเร็จ...มันยังจบลงด้วยเสียงคร่ำครวญแทบใจสลาย
To be continued…
===============================
ยังหน่วงต่อไป *เอาหัวโขกกำแพงต่อด้วยเอาหน้าไถพื้นลงโทษตัวเอง* :z3: :z3: :z10: :z10:
ขอโทษคนอ่านด้วยค่ะ ทนไปด้วยกันนะคะ ช่วยเชียร์เด็ก ๆ อีกนิด ;_;
ธีมซองของตอนนี้ขอยกให้ Safe and Sound ของ Taylor Swift ค่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=RzhAS_GnJIc
http://www.youtube.com/watch?v=RzhAS_GnJIc
หลับตาลงเถิดคนดี
แสงตะวันกำลังลาลับขอบฟ้า
เธอจะต้องปลอดภัย
ไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีกแล้ว
จวบจนแสงแห่งอรุณรุ่งสาดส่อง
เธอและฉันจะปลอดภัย
คนเขียนแปลห่วย เลยไปก็อปเนื้อเพลงจริง ๆ มาแปะด้วย เป็นเพลงเศร้าจริง ๆ ค่ะ ;w;
I remember tears streaming down your face
When I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, Don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight
Just close your eyes
The sun is going down
You'll be alright
No one can hurt you now
Come morning light
You and I'll be safe and sound
Don't you dare look out your window darling
Everything's on fire
The war outside our door keeps raging on
Hold onto this lullaby
Even when the music's gone
Just close your eyes
The sun is going down
You'll be alright
No one can hurt you now
Come morning light
You and I'll be safe and sound
Just close your eyes
You'll be alright
Come morning light,
You and I'll be safe and sound...
ตอบคอมเม้นต์นิดนึง
“จี้หยกหมดสติไป มีกระดูกที่แขนซ้ายกับกระดูกไหปลาร้าหักแต่ไม่รุนแรงมาก หมอบอกศีรษะกระทบกระเทือนแต่ซีทีเบรน(CT brain)แล้วไม่มีเลือดออกในสมอง”
ซีทีสแกนไม่ใช่เหรอ หรือว่าเรียกได้สองแบบ
CT scan นั่นเองค่ะ (CAT scan ก็ใช่) แต่เฉพาะเจาะจงไปว่าเป็น CT ในส่วนของสมองและกะโหลกศีรษะซึ่งมักเรียกสั้น ๆ ว่า CT brain เป็นอันเข้าใจในการสั่งเอ็กซเรย์คอมพิวเตอร์สมอง เพราะ CT scan ที่ว่าทำได้หลายส่วนค่ะ
ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดด้วยค่ะ *กอดดด*
พบกันตอนหน้า ก่อนจากของแถมรีพลายถัดไปเช่นเคย ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
จบการเสียน้ำตา..มาเสียเลือด(?)แทนดีกว่าค่ะ
//เหรอ?
(http://sphotos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/61951_446537698739452_322482861_n.jpg)
(http://sphotos-b.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/561483_445430615516827_561551692_n.jpg)
แถมคิมหันต์ แอ๊บเท่ (ก่อนโดนไอ้ดุ๊กดิ๊กกำราบ)
(http://sphotos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/600299_446288705431018_1091802328_n.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ ^^
-
:o12:
-
รวมเป็นครอบครัวแล้วนะ :o12:
-
ผ่านช่วงเวลาที่โหดร้ายไปด้วยกันนะ
จะต้องผ่านไปให้ได้นะ
อาทิตย์ เข้มแข็งนะ เข้มแข็งเพื่อปิ่นหยก ตอนนี้อาทิตย์เป็นสิ่งเดียวที่จะเป็นหลักให้ปิ่นหยกได้ :sad4:
-
เศร้าต่อไป :m15: :monkeysad:
-
ฮรืออออออออออ :m15: มันเศร้ามากค่ะ
พ่ออานนท์ยังไม่ฟื้น แต่น้องจี้หยกปลอดภัยแล้วแต่ก็อาการหนักอยู่นะ แม่เพชรได้ฝากปิ่นหยกกับอาทิตย์นี่เอง
คิดว่าคุยอะไรกัน เฮ้อ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นฝากครั้งสุดท้าย เศร้ากับปิ่นหยกมาก อาทิตย์ที่ต้องทำเข้มแข็งก็น่าสงสาร
ห่วงทั้งพ่อทั้งปิ่นหยก คือปิ่นหยกพูดอะไรออกมาไม่ได้เลย เข้าใจนะ มันเกินกว่าจะพูดออกมาจริง ๆ
หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไป และทุกคนจะเข้มแข็ง อินมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ก็ยังเศร้าอยู่ หวังว่าตอนหน้าคงมีข่าวดีบ้างนะ
-
:sad4: อยู่เป็นครอบครัวกับอาทิตย์ตลอดไปนะปิ่นหยก
-
ขอให้ผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ด้วยดี :monkeysad:
-
สงสารไปหมดทุกคนเลย :m15:
-
คงต้องรอลุ้นให้จี้หยกกับคุณพ่อปลอดภัยสินะ
:z3:
-
เศร้าจัง :m15:
-
เราจะก้าวไปพร้อมกันนะ
:กอด1: หนูปิ่น ลูกเจี๊ยบ พี่อัน น้องจี้ คุณพ่อ
-
ร้องไห้ตามอีกแล้ว T_T
-
*กอดคู่*
ปิ่นหยก ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร
เข้มแข็งไว้นะ
อาทิตย์ ก็ไม่เป็นไรเหมือนกันนะ
-
เง้อ~
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
ลูกเจี๊ยบ ปิ่นหยก พี่อัน น้องจี้ ผ่านไปให้ได้นะ :o12:
:กอด1: :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ทุกคน :m15:
-
ดราม่าต่อเนื่อง แง่งๆ
-
ผ่านมันไปให้ได้นะปิ่นหยก-อาทิตย์
-
เห้อออ ตอนนี้ชีวิตเราเหมือนนิยายแหะ
สูญเสียเหมือนกัน เข้าใจความเศร้าเลยล่ะ
-
ร้องไห้ตามอาทิตย์ ปิ่นหยกและพี่อันนา :o12:
-
:m15: ปิ่นหยกพยายามจะพูดอะไรกับลูกเจี๊ยบอ่ะ... สงสารทั้งคู่นะ
ลูกเจี๊ยบตอนนี้คงเป็นที่พักใจให้ปิ่นหยกแล้วล่ะ... ทั้งที่ดูเข้มเเข็ง เเต่ก็อ่อนไหว
เเม่เพชรฝากฝังไว้ตามสัญชาตญาณความเป็นเเม่สินะ เเม้ไไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แต่ก็พูดฝากฝังไว้จนได้... รอให้พ่อของลูกเจี๊ยบปลอดภัย อย่าสูญเสียเพิ่มเลย
ไม่งั้นใครจะเป็นเสาหลักให้ใครคงมองเเทบไม่ออก...
ปิ่งหยกจะถือโทษโกรธเคืองพ่อลูกเจี๊ยบมั้ย... :เฮ้อ: อย่าเลยนะ เเค่นี้ก็จิตตกเเล้ว :กอด1:
-
สงสารจับใจเลย
สู้ๆๆน๊าาาาาาาา
:m15: :sad11: :monkeysad:
-
เข้มแข็งนะอาทิตย์
ตอนนี้อาทิตย์ต้องเข้มแข็ง
เป็นหลักให้ปิ่นหยกกับน้องจี้
แล้วก็ผ่านเรื่องร้ายนี้ไปด้วยกัน
ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ
จากนี้ไปก็จะมีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามา
อดทนนะลูก :m15:
-
น้องจี้หยกต้องไม่เป็นไร
รวมถึงคุณอานนท์ด้วยนะคะ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
:o12: :o12: :o12:
-
ปิ่นหยกสู้ๆ
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
ต้องเศร้าอีกกี่ตอนอะ จะได้ทำใจ
รีบๆ หายเศร้า กลับมาเรียกเสียงฮาเร็วๆ นะ แม่ไก่&ลูกเจี๊ยบ
-
อาทิตย์เข้มแข็งไว้จะได้เป็นหลักให้ปิ่นหยกและน้องจี้หยกได้นะ
-
ฮึก ฮึก มันเศร้าใจอ่ะ สงสารปิ่นหยกที่สุด :m15:
สูญเสียครั้งแล้วครั้งเล่าบอบช้ำไปหมดแล้ว
ญาติที่มีอยู่เพียงสองคนก็มาจากไปแล้วคนนึง
แต่ไม่เป็นอะไรนะเพราะยังมีครอบครัวอาทิตย์อยู่
พร้อมดูแลและต้อนรับด้วยความเต็มใจ :กอด1:
ขอให้คุณพ่อและน้องจี้หยกปลอดภัยนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เสียน้ำตามิใช่น้อย :L1:
-
สงสารไม่อยากให้เกิดการสูญเสียอะไรทั้งสิ้น
-
สองตอนล่าสุด ทำให้คนอ่านเหมือนตกวูบลงมาจากสวรรค์ :m15:
สงสารปิ่นหยก ความสูญเสียเข้ามาในชีวิตเร็วเกินไป มากเกินไป ถ้าเป็นคนอ่านจะรับไหวรึเปล่าเนี่ย ฮืออออ
อาทิตย์... เข้าใจความรู้สึกของคนที่อยู่ตรงกลางเลยอ่ะ หันไปทางไหนก็ "ครอบครัว" อาทิตย์ต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ รับปากกับแม่เพชรไว้แล้วใช่ไหม สู้ๆ
เอิ่ม...ไม่อยากจะพูด แต่เหตุการณ์เศร้าครั้งนี้ คุณอานนท์ มันเกิดอะไรขึ้น ฟื้นขึ้นมาสารภาพซะดีๆ คราวที่แล้วก็ทำคนอ่านหน่วงไปทีนึงแล้วนะ :fire:
ขอให้เด็กๆ ที่รักทั้งสองผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ด้วยดีทีเถอะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
“ถ้าเขาเป็นครอบครัวของอาทิตย์ เขาก็เป็นครอบครัวของเรา”
ชอบคำพูดนี้อ่ะ :L1: :L1: :L1:
-
เศร้ามากกกก เสียใจอ่ะ :monkeysad:
-
:o12: :o12: :o12:
-
อ่านทันแล้ว
น้ำตาไหลพราก
ทำไมต้องเศร้าขนาดนี้ด้วยอ่ะ
ให้ดราม่าเรื่องมือที่สาม(ซึ่งคงยาก เพราะคงไม่มีใครฝ่าความมึนเข้ามาได้)
ยังเข้าใจได้มากกว่าความสูญเสียแบบนี้อ่ะ
เศร้า
-
น้องปิ่น ... สู้ๆนะคะ
ร้องไห้ให้พอแล้วให้มันหมดไปนะลูก ...
คุณแม่ยังอยู่ในใจของน้องปิ่นเสมอ
ขอให้คุณอานนท์ปลอดภัยด้วยเถอะค่ะ TT....TT
-
สงสารปิ่นหยกจัง พลัดพรากจากคนที่รักตลอด ㅠ.ㅠ
-
สงสารปิ่นหยกมากๆเลยทำไมต้องมาเจอไรแบบนี้ด้วย ชอบแม่เพชรกับอาทิตย์มากๆครับ
เป็นคนที่เข้าใจปิ่นหยกมาก ชอบสุดๆ ยังไงติดตามตอนต่อไปน้า
ขอให้ปิ่นหยกหายเศร้าเร็วๆ
-
ตอนนี้มันเศร้าจริงๆ อ่านไปร้องไป :sad11:
ไอเจี๊ยบแกต้องเข้มแข็งให้มากนะๆ อยู่ข้างปิ่นหยกและเป็นกำลังใจให้กันและกัน แล้วทุกอย่างมันก็จะผ่านไป :a1:
ฉันเชื่อว่าความรักที่ทั้งคู่มีให้กันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นแม้จะต้องใช้เวลา เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่และคนในครอบครัวด้วยนะ รักๆๆๆ :กอด1:
ปล. ถึงตอนนี้จะเศร้าแต่มันก็ซึ้งมากๆด้วย :impress3:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 54 – ฟ้าสาง
::Pinyok’s POV::
ผมข้ามผ่านช่วงปฏิเสธ
พร่ำบอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่ความจริง ผมคงกำลังหลับอยู่บนเตียง ถูกฉุดกระชากจมดิ่งกับฝันร้ายซึ่งต่อให้หนักหนาสาหัสสักเพียงไหนแต่มันก็จะจบลงในที่สุดเมื่อผมนอนดิ้นตกเตียงแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา....วิธีหลอกตัวเองเช่นนั้นผ่านพ้นไปแล้ว
ผมผ่านความโกรธขึ้งน่ารังเกียจอันไม่รู้แหล่งที่มา
ไม่รู้ว่าโกรธใครหรืออะไร มีแต่คำถามว่าทำไมต้องเป็นแม่เพชร ทำไมต้องเป็นจี้หยก พวกเขาไปกับคุณอานนท์ได้อย่างไร ใครทำให้เกิดอุบัติเหตุเช่นนี้ขึ้น มันยุติธรรมแล้วหรือที่แม่เพชรต้องพบกับจุดจบแบบนี้ ....ทำไม...ทำไม...และทำไม....หลอกหลอนซ้ำไปซ้ำมาไม่สิ้นสุด ผมร้องไห้จนแทบไม่เหลือน้ำตาให้ไหล วิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียนออกมาเป็นน้ำย่อยเหม็นเปรี้ยวบาดคอ ไม่เหลือเสียงจะพูดอะไรออกมาได้สักคำ......และผมยังเฝ้าถามตัวเอง...ถามลมฟ้าอากาศที่ไม่เคยให้คำตอบได้ว่าทำไม?
ผมฟุ้งซ่าน บ้าบอ สติแตก คร่ำครวญเหมือนคนบ้า อยากลงไปดิ้นทุรนทุราย หยุดความคิดตัวเองไม่ได้ รู้สึกทนตื่นอยู่กับสิ่งเหล่านี้ไม่ไหวอีกแล้วแต่ก็ไม่สามารถหลับตาลงได้เช่นกัน คำถามในหัวเปลี่ยนจาก ‘ทำไม?’ เป็น ‘ถ้าเพียงแต่...’ ซึ่งนั่นก็ไม่ช่วยให้อะไรต่างจากเดิมอยู่ดี การต่อรองไร้ค่าของผมไม่ส่งผลอะไรกับความเป็นจริงซึ่งได้ล่วงเลยไปแล้ว
โลกของผมหยุดหมุน
เวลาของผมหยุดนิ่งและโบกมือลาเข็มวินาทีซึ่งเดินห่างออกไปจากตำแหน่งเดิมเพื่อวนกลับมาอีกครั้งและพบว่าผมยังหยุดอยู่ตรงนี้ ไม่สามารถก้าวขาออกไปจากความมืดบอดรสขื่นและความรู้สึกคลื่นเหียนเวียนไส้ที่ปั่นป่วนอยู่ในร่างกาย หากแม่เพชรยังอยู่...เธอคงหัวเราะใส่ผมพร้อมกับเหน็บให้เจ็บแสบสักคำสองคำที่ผมทำตัวอ่อนแอปวกเปียกถึงเพียงนี้ ซึ่งผมยินดีจะฟังมันมากกว่าเสียงครางต่ำตีลมของเครื่องช่วยหายใจไร้ชีวิตข้างเตียงจี้หยกที่ยังไม่ฟื้น...
ผมกุมมือของเธอไว้ และหวังว่าจะได้ยินเสียงพูดของเธอตอบกลับมา ก่อนนึกได้ว่าหมอเพิ่งบอกผมแท้ ๆ ว่าขณะใส่ท่อช่วยหายใจเธอจะไม่สามารถพูดอะไรได้ จี้หยกไม่ขยับตัวสักนิดแม้ตอนที่ผมออกแรงบีบที่มือ เธอนิ่งจนผมกลัว หากไม่มีจังหวะขยับขึ้นลงสม่ำเสมอของแผ่นอกตามแรงส่งจากเครื่องช่วยหายใจผมคงคิดว่าเธอได้จากผมไปอีกคนแล้ว
ผ่านไปอีกเนิ่นนานกว่าความเกรี้ยวกราดจะเบาบางลงเพื่อบอกผมว่า แท้จริงแล้วความโกรธนั้นเป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็งซึ่งโผล่พ้นผิวน้ำออกมาให้เห็นเท่านั้นเอง ส่วนที่ซ่อนตัวจมลึกอยู่ใต้น้ำคือความโศกเศร้าเย็นเยียบซึ่งกระซิบว่าผมไม่เหลือใครอีกแล้วจริง ๆ
ผมหลับตา...ความคิดน่ากลัวแวบขึ้นมาในหัวว่าหากได้หลับลงไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลยก็คงดี
“....ปิ่นหยก”
เสียงนั้นเรียกให้ผมสะดุ้งขึ้นมาจ้องหน้าผู้มาเยือน บอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรที่เห็นว่าเป็นอาทิตย์ซึ่งควรอยู่กับคุณอานนท์ กับพี่อันนาและพี่พล
...กับครอบครัวของตัวเอง
“.......”
ผมอยากเรียกชื่อมัน.....แต่ทำไม่ได้ ไม่เคยคิดเลยว่าเป็นเรื่องยากเย็นถึงเพียงนี้
“จี้หยกเป็นอย่างไรบ้างครับ”
ทำได้เพียงส่ายหน้าตอบกลับไปพร้อมกับคำปลอบโยนว่าจี้หยกจะต้องไม่เป็นไรดังมาถึงหู ก่อนอาทิตย์จะโถมตัวกอดผมไว้แน่น ผมสมเพชตัวเองที่พูดอะไรออกมาไม่ได้เลย ได้แต่ยกมือขึ้นกอดตอบเพราะกลัวว่าหากปล่อยมือนี้มันจะหายวับไปต่อหน้าต่อตาผมอีกคน
“ฉันอยู่ตรงนี้...จะไม่มีวันทิ้งนายไปไหน”
ผมพยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้...ผมได้พยายามอย่างถึงที่สุดแล้วจริง ๆ
แต่สุดท้ายผมก็ทำอกเสื้อมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาจนได้
.........................................................
.............................
.
.
.
.
อาทิตย์อยู่กับผมจนรุ่งสาง ผมเห็นมันโทรศัพท์ไปลางานที่ร้านเค้ก เล่าให้ฟังคร่าว ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะวางสายไปแล้วหันมาบอกว่าคนที่ร้านจะรีบจัดการธุระให้เสร็จแล้วมาเยี่ยมวันนี้ หมอเดินมาตรวจดูเป็นระยะ สีหน้าพึงพอใจของเขาทำให้ผมเห็นแสงสว่างริบหรี่กลางความมืดมิดชัดเจนขึ้น....อีกนิด หลังจากนั้นไม่นานจี้หยกก็เริ่มรู้สึกตัว เธอลืมตา พยักหน้าโต้ตอบคำถามของผมได้แม้จะยังใส่ท่อช่วยหายใจอยู่
ท่ามกลางความสิ้นหวังที่กดดันผมตลอดทั้งคืน เป็นครั้งแรกที่ผมยิ้มออกมาได้แม้ในขณะที่น้ำตาก็ยังไม่รู้จักเหือดแห้งสักที
หมออีกคนมาตรวจดูอาการอีกครั้งตอนสาย พวกเขาคงเปลี่ยนเวรกันแล้ว ผมจ้องมองไฟฉายในมือหมอซึ่งสาดไปยังนัยน์ตาของเธอ แกว่งไปมาซ้ายขวาอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาน้อย ๆ ซึ่งทำให้ผมใจชื้น เฝ้ามองเขาตรวจอะไรอยู่อีกครู่หนึ่งก่อนจะหันไปเขียนบางอย่างลงแฟ้มในมือ ทีท่าร้อนรนของผมคงทำให้เขาต้องรีบหันมาอธิบายว่าอาการเธอดีขึ้นมาก วันนี้จะให้ถอดท่อช่วยหายใจออกได้ และจี้หยกพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นเหมือนเธอรอคำนี้มาตั้งแต่เริ่มรู้สึกตัวแล้ว
ผลออกมาดีกว่าที่คาด..หรือบางทีอาจเป็นเพราะผมไม่กล้าคาดหวังอะไรให้สวยหรูเกินไปอีกแล้ว จี้หยกพูดออกมาคำแรกเป็นชื่อผมด้วยเสียงแหบแห้ง และผมแทบพุ่งเข้าไปกอดเธอเอาไว้เต็มรักหากไม่ติดเรื่องเธอมีแผลเต็มตัวขนาดนี้
“เจ็บหรือเปล่า พี่เป็นห่วงแทบตายอยู่แล้ว”
จี้หยกพยักหน้า ลุกขึ้นมานั่งด้วยตัวเอง แล้วบ่นออกมาเป็นคำ ๆ แต่ความหมายชัดเจน “เจ็บ...เจ็บคอด้วย....หิว....แม่ล่ะ...คุณลุงอานนท์ล่ะ?”
ผมพูดไม่ออก อะไรบางอย่างจุกตื้อขึ้นมาที่คอด้วยนึกได้ว่ายังไม่ทันเตรียมคำพูดอะไรไว้บอกกับเธอเรื่องนี้ อาทิตย์บีบไหล่ผมเบา ๆ ขณะที่ผมนิ่งงันอยู่อย่างนั้นจนเธอถามซ้ำอีกครั้ง
“แม่ล่ะพี่ปิ่น?”
“...ตอนนี้อาจจะกำลังหลับอยู่”
“แม่เป็นอะไรหรือเปล่า!?”
ผมพยายามอย่างดีที่สุดที่จะยิ้ม แม้รู้สึกอยากร้องไห้มากกว่า
“ไม่..ไม่เป็นอะไร แต่ต้องพักนานหน่อย”
ผมโกหก...และพยายามฝืนตัวเองไม่ให้หลบตา
“เหรอ” เธอกระแอมออกมา ท่าทางคงระคายคอไม่น้อย “อยากเจอจัง”
“ตอนนี้ยังไปเยี่ยมไม่ได้หรอก จี้ก็รีบ ๆ หายสิ”
“เดี๋ยวก็หาย จี้อึดพอกับพี่นั่นแหละ” เธอเริ่มหัวเราะแม้ฟังดูออกจะทุลักทุเล ขยับตัวในท่าที่สบายจากนั้นก็เปิดฉากจ้อทั้งที่น้ำเสียงผ่านลำคอยังแห้งหายไปบางคำ ดูเหมือนเธอจะโหยหาการได้ส่งภาษาพูดพอตัวทีเดียว
“คุณลุงอานนท์ล่ะ?”
ผมเผลอกัดฟันแน่น ได้ยินเสียงลมหายใจติดขัดของอาทิตย์จากข้างหลัง ก่อนผมจะช่วยตอบให้แทน “พักฟื้นอยู่...เดี๋ยวก็หายเหมือนกัน”
อย่างน้อยก็ให้ผมเป็นคนเดียวที่เอ่ยถ้อยคำหลอกลวง
เธอพยักหน้าหงึกหงักท่าทางโล่งใจ “เมื่อคืนคุณลุงอานนท์ชวนออกไปเที่ยว กินอิ่มมากกกก เห็นต้นคริสต์มาสใหญ่เวอร์ ๆ โคตรใหญ่ ไฟเต็มต้น มีของขวัญกับซานต้าหน้าเกรียน ๆ ด้วย”
“เหรอ”
“อยากให้พี่ปิ่นมาดูด้วย เอาไว้เราชวนแม่ไปกันนะ”
ผมน้ำตารื้น รู้ดีว่าพวกเราไม่สามารถทำเช่นนั้นได้แล้ว แต่สิ่งที่ตอบไปกลับเป็นอย่างอื่น
“เอาสิ....ไว้เราไปกันสามคน”
“สี่คนเถอะ...คุณลุงอานนท์ด้วย อือ...ห้าก็ได้ ชวนพี่อาทิตย์อีกคน”
เธอทำสายตาเจ้าเล่ห์จ้องมาทางผมแล้วเลยไปยังอาทิตย์ซึ่งยืนอยู่ข้างหลัง และถ้าเป็นเวลาปกติผมอาจเขกหัวเธอสักทีเป็นรางวัลที่ทำตัวรู้มาก “แม่ซื้อขนมมาฝากล่ะ ช็อกโกแลตกล่องใหญ่เบิ้มเลย ขอชิมก่อนก็ไม่ยอม บอกว่าจะเก็บไว้รอพี่ปิ่น”
“.......”
“มีหวังได้บูดก่อนกันพอดี แต่น่าเสียดายที่หายไปแล้วตอนรถชน”
“.....ฮึก........”
“พี่ปิ่น...” จี้หยกทำหน้าตาตื่น “ร้องไห้ทำไม!?”
ผมรีบเงยหน้าก่อนจะมีอะไรหยดลงมาอีกพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตา ฉีกยิ้มกว้างแล้วพยายามพูดตลกทั้งเสียงสั่นเครือ “เสียดายตังค์..แถมยังอดกินอีก ฮ่า ๆ ๆ ทำไมไม่รักษาของเลย เสียดายจนน้ำตาจะไหล”
เธอขมวดคิ้วพร้อมกับต่อว่าต่อขานออกมา “พี่งกเกินไปแล้ว แถมขี้แยอีก ไว้รอจี้รวยจะซื้อให้ไม่อั้นเลย”
“กินอะไรไหม” ผมสูดลมหายใจแล้วตั้งสติ พยายามเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่รู้ว่าจะทนคุยกันแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน “เมื่อกี้บ่นหิวปะ”
“มาก อยากกินทุกอย่างในโลก”
“งบน้อย ข้าวต้มก่อนละกัน” ผมบอกเมนูภาคบังคับให้เสร็จสรรพ “เดี๋ยวไปซื้อมาให้ นอนพักนิ่ง ๆ อย่าซนโอเคไหม”
“ทำไมเค็มอย่างนี้ จี้เพิ่งบอกว่าถ้ารวยจะซื้อขนมให้พี่ไม่อั้นแท้ ๆ” เธอโอดครวญ “อาหารโรง’บาลก็ข้าวต้มแล้วยังจะให้กินเหมือนเดิมอีก ข้าวต้มที่พี่ซื้อต้องโคตรเค็มแน่”
“...ปากดี เดี๋ยวเถอะ”
“รังแกจี้เหรอ เดี๋ยวฟ้องแม่เลย”
อาทิตย์ซึ่งยืนนิ่งอยู่ด้านหลังบีบไหล่ผมเบา ๆ อีกครั้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบผมไว้ในอ้อมแขนเหมือนดูออกว่าท่าทางผมจะพาบทสนทนาล่มอีกแล้วหากเรายังเอ่ยอะไรเกี่ยวกับแม่เพชรอีก เสียงทุ้มแทรกขึ้นกลางวงเพื่อช่วยให้การพูดคุยครั้งนี้ดำเนินไปได้ตลอดรอดฝั่ง
“จี้อยากกินขนมอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวได้ซื้อกลับมาด้วยเลย”
สีหน้าเธอสดชื่นขึ้นมาทันที “กิน..กินหมดแหละ อยากกินกว่าข้าวต้มเค็ม ๆ อีก” ว่าพลางมีเหล่มาทางผมอย่างกับจะเยาะเย้ยอย่างไรอย่างนั้น
“งั้นนอนพักแป๊บนึงนะครับ แล้วจะมาเสิร์ฟให้ถึงที่”
จี้หยกพยักหน้าว่าง่ายแล้วล้มตัวลงบนเตียง มันน่าข้องใจอยู่นิดหน่อยว่าทำไมจึงช่างเชื่อฟังหมอนี่ดียิ่งกว่าเชื่อฟังผมเสียอีก เธอใช้มือข้างขวาที่ไม่ได้สวมเฝือกไว้ขยับขึ้นดึงผ้าห่มคลุมตัวเอง พึมพำท่าทางครึ้มอกครึ้มใจให้ผมกับอาทิตย์ได้ยิน
“แม่บอกว่าพี่อาทิตย์จะมาเป็นสะใภ้บ้านเรา”
ผมเลิกคิ้ว...ไม่รู้ว่าควรตอบสนองอย่างไรดี
“แต่จี้ว่าพี่อาทิตย์หล่อกว่าพี่ปิ่นเยอะ ไม่น่าเป็นสะใภ้ได้เลย....ดูเหมือนพี่เขยมากกว่า”
“พี่ก็หล่อ” ผมพยายามเถียง แต่เหมือนกลายเป็นส่วนเกินในบทสนทนาของสองพี่น้องคู่ใหม่ไปแล้ว อาทิตย์ลูบผมเธอแผ่วเบา ท่าทางเออออห่อหมกราวกับคลุกคลีกันมาทั้งชีวิต
“พี่ก็ว่าอย่างนั้นครับ เพราะงั้นจี้ยกพี่ปิ่นให้พี่ดูแลได้ไหม?”
เธอหัวเราะ “เอาไปเลย แม่ยกให้แล้วนี่”
พูดเสร็จก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง ปล่อยผมยืนอึ้งว่าไปยกอะไรให้กันตอนไหน หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยความรู้สึกโหยหาอาลัยถึงแม่เพชรซึ่งถาโถมเข้าใส่อีกระลอก
.........................................................
.............................
.
.
.
.
“จี้หยกเข้มแข็งดีนะครับ”
“อือ...เขาเป็นอย่างนี้ตลอดล่ะ” ผมตอบพร้อมกับลูบผมเธอเบา ๆ ไปด้วย เห็นเธอตื่นขึ้นมากินอิ่มนอนหลับก็เรียกว่าเป็นเรื่องน่ายินดีที่สุดในเวลานี้แล้ว “พ่อแกล่ะ?”
“พี่อันโทรมาบอกว่าฟื้นแล้ว”
“ไม่ไปเยี่ยม?”
“เป็นลูกเนรคุณใช่ไหม” อาทิตย์หัวเราะเสียงขื่น ทำเอาผมจุกกับถ้อยคำประชดประชันนั้นขึ้นมาบอกไม่ถูก
“แต่พี่อันส่งข้อความมาเล่าเหตุการณ์ตลอด”
“...อ้อ”
“เป็นห่วงนายมากจริง ๆ จนทำตัวอย่างนี้เลย”
ผมรู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วงของอาทิตย์..นั่นทำให้ผมนึกรังเกียจตัวเองขึ้นมา
“แต่กำลังจะไปนี่แหละครับ”
“ไปด้วยได้ไหม”
“หืม?”
ผมอึกอัก เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรเพ้อเจ้อออกไป “.....ช..ช่างเหอะ พูดไปงั้นเอง เรื่องของคนในครอบครัว....เข้าใจว่ะ อย่าคิดมาก”
“ปิ่นหยก”
“แกรีบไปดิ”
“...ไม่โกรธคุณพ่อใช่ไหม?”
ผมอึ้งไป...ไม่รู้ว่าตัวเองโกรธเขาอยู่หรือเปล่า แต่ผมรู้สึกอยากชกเขาให้ปากแตกเหมือนที่แม่เพชรเคยทำดูสักที
“..ไม่แน่ใจ...อาจจะนิดหน่อย” พูดไปก็พบว่าตัวเองกำลังแค่นยิ้ม สับสนระหว่างอยากหัวเราะและร้องไห้ คิดขึ้นมาว่าผมคงใกล้บ้าเต็มที “พ่อแกทำชีวิตฉันรวนไปหมดตั้งแต่ครั้งก่อนแล้ว”
อาทิตย์พยักหน้าช้า ๆ ผมไม่รู้มันตีความคำพูดของผมแบบไหน แต่สีหน้าที่ปรากฏขึ้นตอนนี้ทำผมเริ่มเอนเอียงไปทางอยากร้องไห้มากกว่าหัวเราะ
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษทำไม”
“มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย....”
เสียงหมอนั่นสั่นจนผมใจคอไม่ดี โดยเฉพาะตอนที่มันเอ่ยถ้อยคำซึ่งรวมความสับสนทุกอย่างในหัวของผมไว้ในประโยคเดียว
“...ฉันคิดถึงแม่เพชร”
“.......”
บ้าฉิบ...ผมร้องไห้อีกแล้ว
ผมร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอีกครั้งหลังจากนั้น ปล่อยตัวเองจมจ่อมอยู่กับความเศร้าโศกซึ่งคล้ายจะโจมตีเป็นระลอกเหมือนคลื่นซัดฝั่ง มันโถมเข้ามาแล้วก็จางลงบ้างเมื่อผมพยายามจดจ่อกับเรื่องอื่น ปัญหาโลกแตกหลังจากนี้ยังรออยู่อีกมากมาย ผมคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะจัดการกับชีวิตอย่างไรในเมื่อยังมีน้องสาวอยู่อีกทั้งคน แม่เพชรคงโกรธหากเธอรู้ว่าผมดูแลลูกสาวคนเดียวของเธอไม่ดี และถึงไม่อยากยอมรับกับตัวเองนัก แต่การมีอาทิตย์คอยวนเวียนอยู่ข้างผมก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมไม่สติหลุดไปเสียก่อน
คลื่นใหญ่โหมกระหน่ำซัดมาแล้วจากไป ทว่าคลื่นก็ยังเป็นคลื่น ถึงจะแตกเป็นฟองแล้วถูกกลืนหายไปกับผืนน้ำในบางครั้งบางคราวจนทำให้รู้สึกเหมือนมันได้จากไปแล้ว
แต่ทุกคนรู้ดีว่ามันไม่เคยหายไปจริง ๆ จากทะเล
ผมเดินตามอาทิตย์มาที่อีกหอผู้ป่วยซึ่งอยู่คนละตึก ภาพของคุณอานนท์ซึ่งนอนสีหน้าอิดโรยอยู่บนเตียงทำให้ผมล้มเลิกความคิดอยากชกหน้าเขาไปชั่วขณะ อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะหาย..ซึ่งผมหวังว่าเขาจะหายมาให้ผมต่อยได้
พี่อันบอกว่าเขาเพิ่งออกจากห้องไอซียูได้ไม่กี่ชั่วโมง ตอนนี้รู้สึกตัวแล้วแต่ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ที่หน้าอกมีสายต่อซึ่งแทงเข้าไปผ่านช่องระหว่างซี่โครงเพื่อระบายเลือดที่ค้างอยู่ในช่องเยื่อหุ้มปอด ตามร่างกายมีบาดแผลฟกช้ำดำเขียว ผมเห็นแผลผ่าตัดขนาดใหญ่เป็นแนวยาวที่กลางท้อง อีกแผลผ่าตัดยาวเหยียดบริเวณต้นขาซึ่งได้รับคำอธิบายว่าเพื่อใส่เหล็กยึดไว้กับตัวกระดูกที่หักจากกัน นั่นหมายความว่าเขาจะไม่สามารถเดินเหินได้ปกติอีกเป็นเดือน ๆ
“เลือดยังซึมอยู่” พี่อันพูดด้วยสีหน้าคร่ำเครียด ขอบตาเธอช้ำไปหมดแล้วตอนนี้ “หมอบอกว่ามีภาวะซีด ต้องได้รับเลือด”
อาทิตย์พยักหน้าท่าทางเป็นกังวลและกึ่งจะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นั่นทำให้ผมรู้สึกว่าความจริงแล้วเราอยู่ในสถานการณ์แทบไม่ต่างกันเลย ผมต้องใช้ความกล้ามากทีเดียวกว่าจะตัดสินใจเอื้อมไปกุมมือของมันไว้จากด้านหลัง ออกแรงบีบเบา ๆ ให้รู้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้เช่นกัน หากมันยืนยันว่าจะอยู่กับผม...ผมก็ยืนยันว่าจะอยู่กับมัน
..จากข้างหลังก็ได้ถ้าหากว่าเคียงข้างกันนั้นไม่มีที่ให้ผมยืน
“แต่เลือดกรุ๊ปเอที่นี่กำลังขาด ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้หาคนมาช่วยบริจาค”
พวกเขามองหน้ากันด้วยอาการซึ่งผมบอกได้ชัดว่าทั้งพี่พล พี่อันนา และอาทิตย์ไม่น่ามีใครเลือดกรุ๊ปเดียวกับที่ต้องการแน่นอน
“เดี๋ยวพี่จะโทรถามคนที่บ้—”
“ผมเลือดกรุ๊ปเอ”
ผมแทรกขึ้นกลางวง ติดจะเสียมารยาทไปสักหน่อยแต่คงไม่ใช่เวลามากังวลเรื่องนั้น ตอนนี้ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียวด้วยสีหน้าบรรยายลำบาก คล้ายกับไม่เชื่อหูระหว่างที่ผมพูดต่อ
“...และแข็งแรงพอจะเสียเลือดได้เป็นลิตร...ถ้าเผื่อสงสัย”
To be continued…
===============================
มาต่ออย่างไวว่อง เพราะทนไม่ไหวเองค่ะ ฮว้ากกกกกก!!!!
ค้นพบว่าการเขียนเรื่องโทนนี้ทำเราจิตตกเองได้อย่างไม่น่าเชื่อ TT___TT
แต่เรื่องกำลังจะคลี่คลายนะคะ ไม่มีอะไรหดหู่ไปกว่าสองตอนก่อนหน้านี้อีกแล้วสัญญา (บอกตัวเองด้วยเหอะ)
คนอ่านอยู่ด้วยกันก่อนนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหน ใกล้แล้วค่ะ...ใกล้แล้ว :z10: :z3:
//จวนเจียนสติแตก
ของแถมตอนนี้ไม่มี เพราะยังไม่ทันวาดอะไรเท่าไหร่ก็เอาตอนใหม่มาลงแล้วด้วยความทุรนทุรายเอง <<บ้าจริง ๆ
พบกันตอนหน้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและทุกคอมเมนต์ค่ะ รักมากจริง ๆ ฮืออออ
*รวบกอดดด* :กอด1: :L2: :pig4:
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
จ๊ากกกกกกกก :a5:
ว้ากกกกก o22
แย้กกกกกกกก :o12:
อ่านแล้วข้าน้อยจะร้องไห้ กระซิกๆ :m15:
-
ตอนแม่ไก่คุยกับจี้หยก...
.
.
.
.
.
บ้าฉิบ...เราร้องไห้อีกแล้ว...
:m15: :m15:
-
จี้หยกเป็นเด็กเข็มแข็งนะคะ ทั้งภายนอกและภายใน ขอให้ผ่านสภาวะการณ์นี้ไปได้ด้วยดีทั้งหมดนะ
ปิ่นหยกเองก็เข้มแข็ง .. แต่น้องปิ่นเหมือนตุ๊กตากระเบื้องที่ยังไงก็เปราะบาง ;;____;;
เชื่อว่าคุณอานนท์จะไม่ทอดทิ้งครอบครัวนี้แน่ๆ อาจจะรับจี้หยกมาเป็นลูกบุญธรรม
รับปิ่นหยกมาเป็นสะใภ้หรือยังไงก็แล้วแต่.....
มึนใหญ่ฟื้นเร็วๆนะคะ .... TT^TT
-
อย่างน้อยปิ่นหยกก็คงมีครอบครัวใหม่ที่เต็มใจอย่างยิ่งที่จะดูแล เฮ้อ รันทดใจเล็ก ๆ
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
วิ่งร้องไห้ตามรีบนๆ
-
โอยยยยยย
หมดน้ำตาไปอีกลิตรหนึ่งแล้ว
อินจัด ชัดเจนจริงๆ
-
ปิ่นหยก แม่ไก่สู้ๆ
อิเจี๊ยบสู้ๆด้วย
อึดอัดเนอะ ร้องไห้ตามเลย
ขอให้ทุกอย่างกลับมาดีไวๆด้วยจ้า
-
หนูปิ่นเก่งมาก
-
โอ๊ยยยยย เศร้าง่ะ
-
คงเพราะยังมีคนอยู่เคียงข้าง เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ปิ่นหยกฟื้นได้เร็ว :monkeysad:
-
มันเริ่มดีขึ้นแล้วสินะ
สู้ๆนะทุกคนนนนนนนนนน
-
:sad4: เศร้าอะ
-
ไม่ชอบอ่านอะไรที่ทำให้จิตตก :sad4:
ขออนุญาตข้ามไปนะจ้ะ ไม่อ่านดีกว่า :o12:
-
โอย.......ฟ้าสางแล้วสินะคะ แดดรีบๆออกนะคะ
คนอ่านอินจนจะเฉาแล้วค่ะ
:sad4:
-
3 ตอนล่าสุดเนี่ย อ่านแล้วโคดปวดใจเลย ฮื่อออออออออออออ
-
:m15: เรนนี่ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆเกือบโล่งแล้วอีกนิด
-
อ่านแล้วได้แต่ร้องไห้โฮ
T__T
-
เศร้า...........อาทิตย์และปิ่นหยกสู้ๆนะ
-
ยัง ยังดราม่าได้อีก :sad4:
:เฮ้อ: สงสารปิ่นหยกอย่างแรง
-
:m15: :m15: :m15:
-
ดีนะที่จี้หยกดีขึ้นแล้ว
ขอให้คุณพ่อดีขึ้นๆ นะ
-
"..จากข้างหลังก็ได้ถ้าหากว่าเคียงข้างกันนั้นไม่มีที่ให้ผมยืน"
อ่านแล้วเศร้ามากเลย
-
ปิ่นหยกสู้ๆ
:fire: :fire: :fire:
-
อยากจะเม้นท์ให้มาก เม้นท์ให้เยอะกว่านี้.... แต่พิมพ์ไม่ออกจริงๆ TTTTTTTTTTTT
-
คนเขียนสุดยอด...ทำเราร้องให้ไปกับปิ่นหยกได้สองตอนติดแล้ว
สงสารมาก สงสารที่สุด ปิ่นหยกเข้มแข็งมากสำหรับคนที่พบกับความสูญเสียมากขนาดนี้ ㅠ.ㅠ
-
:m15: ปิ่นหยกอ่าาาา...เข้มแข็งมาก เป็นคนดีมาก น่ารักมากรู้ตัวมั้ย แม้จะรู้สึกโกรธนิด ๆ แต่ก็บริจาคเลือดให้คุณอานนท์
ตอนแรกลุ้นมากนะกลัวปิ่นหยกจะโกรธคุณอานนท์ แต่โล่งใจแล้ว ใครจะอยากให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นล่ะ
ต่อไปคงได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว สงสารแต่น้องจี้ เธอน่ารักมากตื่นมาอย่างร่าเริงเลย ยังไม่รู้เรื่องแม่เพชรด้วย
ถ้าเธอรู้ก็สงสารอีกอ่า :monkeysad: สองคนพี่น้องต้องเข้มแข็งนะ อาทิตย์ใจจะขาดแล้ว คนอ่านก็ใจจะขาดค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ก็ยังคงเศร้าต่อเนื่อง :z3:
โมเมนต์ที่ต้องบอกความจริงกับจี้หยกจะเป็นยังไง สงสารน้อง
แต่จุดนึงก็ประทับใจปิ่นเนาะ ไม่มีใครอยากให้เรื่องมันเกิด อาฆาตกันไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกค่ะ
ปิ่นเป็นเด็กดีอ่ะ ฮืออออออ :กอด1:
นี่ถ้าคุณเรนนี่ไม่เคยลงภาคพิเศษตอนโตนี่คงต้องลุ้นว่าตอนจบจะเป็นโศกนาฏกรรมเลยนะเรื่องนี้
บีบหัวใจเกิ๊นนนนนนนนนน
-
:กอด1: ปิ่นหยกอย่าโกรธเลยนะ... มันเป็นอุบัติเหตุ
เลือดกรุ๊ปเอเหมือนกัน :a5: ไม่ได้เป็นพี่น้องกับอาทิตย์หรอกเน๊อะ
(ไม่อยากคิดว่าเรื่องอาจจะกลับมาที่เดิมอีกครั้ง)... คุณอานนท์รอดสินะเนี่ย
เสียดายที่เเม่เพชรต้องจากไป แล้วน้องจี้ถ้ารู้ความจริงคงเสียใจมากแน่ๆ :เฮ้อ:
ปิ่นหยกอยู่ข้างๆอาทิตย์เถอะนะ อาทิตย์ก็ต้องการอยู่ข้างๆปิ่นหยกเหมือนกัน
เป็นกำลังใจให้กันต่อไปดีกว่า... ปิ่นหยกเป็นครอบครัวของอาทิตย์นี่นา
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ยังสติลดราม่าต่อไป
เป็นกำลังใจให้ปิ่นหยก เจี๊ยบ พี่อัน แล้วก็น้องจี้หยก ให้ผ่านมันไปได้ :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
:o12: :o12: :o12:
-
จี้หยกกกก TT ถ้ารู้เรื่องแม่เพชรแล้ว ต้องเข้มแช็งนะ ต้องผ่านมันไปให้ได้ หนูยังมีพี่ปิ่นนะคะลูกกก
ส่วนปิ่นหยก ก็มีอาทิตย์ อย่าคิดว่าตัวเองจะยืนเคียงข้างอาทิตย์ไม่ได้ซิ
เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่หรอ ก็อาทิตย์บอกแบบนั้นนนน :z3:
-
เศร้าา
ปิ่นหยกกับอาทิตย์ สู้ๆ
เดี่ยวมันก็ผ่านไป
-
:sad4: เศร้าอะ
-
เง้อออออ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไม่กินมาม่าแล้วนะ :o12: :o12: :o12:
:pig4: :กอด1: :L2:
-
สงสารจี้หยก สงสารปิ่นหยก โอ๊ยรีบๆเอาตอนต่อไปมาเลยนะ อ่านแล้วมันค้างคาหลาย
-
พ่อของอาทิตย์กลายเป็นปมของปิ่นหยกไปแล้วอ่า แบบนี้มันแย่จริงๆเลยน้า
-
เมื่อฟ้าเริ่มสาง สักพักแดดก็จะออก
ขอให้แดดออกเร็วด้วยเถอะ ไม่ไหวแล้วนะเนียหดหู่สุดๆ
ทั้งแม่ไก่ทั้งลูกเจี๊ยบก็ต้องสู้เคียงข้างกันต่อไปนะ :o12:
-
อ่านแล้วบรรยายความรู้สึกตัวเองไม่ถูก
มันไม่หน่วง แต่เหมือนซึมๆ อึนๆ
เฮ้อ :เฮ้อ:
-
่ปิ่นหยกน่าสงสาร ฮือๆ
-
สู้ๆทุกคน :o12:
-
เมื่อฟ้าเริ่มสาง ทางก็เริ่มเปิดเนอะ
-
อ่านไปน้ำตาซึมไป..
เรื่องมันต้องคลี่คลายเร็ว ๆ นี้
อดทนอีกนิดนะเด็ก ๆ :m15:
-
ปิ่นหยกสู้ ๆ
-
สงสารปิ่นกับจี้หยกต่อไปนี้จะไม่มีแม่คอยดูแลแล้ว
-
ผ่านไปให้ได้นะ อาทิตย์ ปิ่นหยก
-
:กอด1:คลี่คลายจริงๆนะ
-
ช่วงนี้ซดมาม่าตลอดเลยอ่ะ :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้ทุกคนเลย จี้หยก คุณอานนท์ แม่ไก่ ไอ้ลูกเจี๊ยบ กลับมามีความสุขกันเร็ว ๆ นะ :sad11:
-
จี้หยกน่าสงสาร :o12:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้มแข็งไว้นะอาทิตย์ ปิ่นหยก
-
มีแรงฮึดอ่านก็อีตรงคำว่า ใกล้แล้ว นี่แหละ
อดทนอีกนิดนะ บอกกับตัวเองและปิ่นหยก
ฟ้าสางแต่ยังไม่ถึงกับสว่างสินะ ใกล้แล้ว.... :o12:
ถ้าน้องจี้หยกรู้ความจริงจะเป็นยังไงหนอ
ปิ่นหยกเข้มแข็งไว้นะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
สงสารปิ่นหยกที่ต้องเศร้าซ้ำแล้วซ้ำอีก
สงสารจี้หยกที่ต้องเจอเรื่องเศร้าตั้งแต่ยังเด็ก
สงสารพี่อันกับอาทิตย์
ช่วงนี้อึนๆ ไงไม่รู้
-
น้ำตาตกอีกแล้ว :impress3:
-
เศร้าไปไหนน๊อ ชอบจี้หยกมากเลย ยังไงอาทิตย์ก็มีปิ่นหยก และปิ่นหยกก็มีอาทิตย์นะ
ติดตามตอนต่อไปค่า
-
ไม่เป็นไรๆๆ อีกไม่นานมันจะดีขึ้นเองนะปิ่นหยก
จะร้องไห้ตาม ดราม่าอะไรขนาดเน้!!! :o12: :o12:
-
ตอนนี้คืออยู่เป็นกำลังใจให้กันและกันเนอะ เรื่องใหญ่ก็กลายเป็นเรื่องเล็กนิดเดียวได้
อาทิตย์ปิ่นหยกน่ารักมากเลย เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วเนอะ
-
สารสารจี้หยกกับปิ่นหยกจังค่ะ
-
หมดน้ำตาไปหลายลิตร ฮืออออ :o12:
-
ไม่ได้อ่านไม่กี่ตอน น้ำตาไหลพรากเลย
กระชากใจมากๆ โอย
ต่อไปคงคลี่คลาย รักกันดูแลกันนะ
ขอบคุุณและรออ่านต่อจ้า
-
น้ำตายังไม่หยุดไหลเลย สงสารจี้หยก สงสารแม่ไก่กับไอเจี๊ยบ สงสารพี่อันนา หือ หือ :o12:
เป็นกำลังใจให้กันและกันนะเด็กๆ ยังงัยก็เป็นครอบครัวเดียวกัน :กอด1:
-
จะร้องไห้ตาม
:monkeysad: :monkeysad:
-
Dormitory Boys - สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 55 – ขอโทษ ขอบคุณ รัก
“มึนหัวหรือเปล่าครับ”
“ไม่”
“หน้าซีดไปนะ”
“ขาวขึ้นมั้ง”
“นอนพักหน่อยดีไหม”
“พอเหอะไอ้เวร ไม่ได้ปวกเปียกขนาดนั้น” ปิ่นหยกโวยขึ้นมา ไม่อยากให้อะไรมาทำเขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมากไปกว่านี้อีกแล้ว สิ่งที่ได้รับหลังจากนั้นคือมือใหญ่ซึ่งเอื้อมมาคว้าต้นแขนเขาไว้ และเด็กหนุ่มคงบ่นออกมาอีกสักสองสามประโยคหากคนตรงหน้าไม่พูดอะไรบางอย่างออกมาก่อน
“ขอบคุณครับ”
“.......”
“ขอบคุณมากจริง ๆ คุณพ่อก็คงอยากบอกอย่างนี้เหมือนกัน”
ร่องรอยเจ็บปวดบางอย่างในน้ำเสียงของอาทิตย์ทำเขาตื้อขึ้นมาในอก ที่อีกฝ่ายเคยพูดนั้นถูกแล้ว
มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย
“..ให้เขามาบอกเองสิ”
“ปิ่นหยก”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วขณะก้มหน้ามองพื้น ความรู้สึกด้านลบสับสนปนเปอยู่ในหัวแต่มั่นใจว่าไม่ใช่ความโกรธต่ออานนท์ เขาไม่มีความรู้สึกตะขิดตะขวงใจแม้แต่น้อยในการบริจาคเลือดให้ แล้วยังหวังด้วยว่าคนผู้นั้นจะปลอดภัย ในช่วงเวลาเพียงสั้น ๆ ที่ผ่านมามีความสูญเสียเกิดขึ้นมากเกินไปและมันไม่ควรมากกว่านี้อีกแล้ว
“รีบหายซะที จะรอฟัง อย่าให้นานนัก”
ปิ่นหยกพึมพำขณะที่เสมองไปไกลในไอแดดไหวระริกยามบ่ายเหนือพื้นคอนกรีต แสบตาเสียจนหยดน้ำอุ่น ๆ เอ่อขึ้นคลอหน่วย เขายกมือขึ้นเช็ดมันออกพร้อมกับบอกตัวเองนี่ไม่ใช่เวลาจะมาร้องไห้ฟูมฟาย “ถ้าเป็นอะไรไปก่อนละก็น่าดู”
“...ขอโทษ”
“เพ้ออะไรขึ้นมาอีก”
“ขอบคุณ”
“พอเถอะ รู้แล้ว”
“...รักครับ”
“...ไอ้.....เลว....”
ปิ่นหยกทำตาแดง ๆ อีกแล้ว อาทิตย์ไม่แน่ใจว่าตัวเองดึงอีกฝ่ายมากอดไว้ตั้งแต่เมื่อไร จนกระทั่งเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ซึ่งพี่สาวให้เขาพกไว้ดังขึ้นดึงเขาหลุดจากภวังค์ ร่างโปร่งของสะดุ้งน้อย ๆ แล้วผละออกไปยืนก้มหน้าก้มตาไม่ห่างกันนัก ก่อนเขาจะหยิบสิ่งที่ส่งเสียงร้องอยู่ในกระเป๋าขึ้นมาดู
ชื่อคนโทรเข้าซึ่งเคยถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์ของอันนาปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
‘ตี๋หัวทอง’
เขาไม่แน่ใจว่าใคร...แต่เดาว่าเป็นคิมหันต์
เสียงจากโทรศัพท์หลังกดรับสายบอกให้รู้ว่าเขาเดาไม่ผิด
คิมหันต์กับสามภพมาเยี่ยม เวลาต่อมาไม่นานคนจากร้านเค้กก็ตามมาทั้งร้าน อีกฝั่งหนึ่งก็ญาติและคนรู้จักของบ้านเขา คมสันไปจนถึงลูกน้องคนอื่นของผู้เป็นพ่อที่ได้ทราบข่าว พวกเขาเดินสลับกันไปมาระหว่างสองตึกที่จี้หยกและอานนท์พักรักษาตัวอยู่ แทบไม่ได้แยกจากกันแม้แต่น้อย เป็นเขาเองที่ไม่คิดปล่อยปิ่นหยกอยู่คนเดียวแม้เจ้าตัวจะบอกว่าอยู่ได้ ช่วงที่เขาอยู่กับผู้เป็นพ่อปิ่นหยกก็อยู่กับเขาด้วยขณะที่อันนาหรือคิมจะไปอยู่กับน้องสาวของปิ่นหยก ส่วนตอนที่พวกเขาอยู่กับจี้หยก อันนาก็จะกลับไปเฝ้าอานนท์ สลับกันไปเช่นนี้เหมือนกับเป็นคนจากครอบครัวเดียวกัน
ไม่หรอก...ไม่ใช่แค่เหมือน
อาทิตย์ดึงแขนของคนข้างตัวเข้ามาใกล้ เลื่อนลงมากุมมืออีกฝ่ายไว้ในมือตัวเอง
พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกันจริง ๆ ต่างหาก
“คุณอัน..คุณอาทิตย์!”
เสียงเรียกคุ้นหูที่คล้ายจะไม่ได้ยินมาเนิ่นนานดังขึ้นจากข้างหลัง หันไปมองก็พบใบหน้าหญิงชราท่าทางใจดีซึ่งเพิ่งเดินเข้ามาใหม่พร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังมาด้วย
“บัว”
ทั้งเขาและอันนาประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน
“คุณนนท์เป็นอย่างไรบ้างคะ” หญิงชราเอ่ยทั้งใบหน้าตื้นตันที่ได้พบเด็ก ๆ ที่รักทั้งสองของเธอ ทว่าสุ้มเสียงก็ยังคงเต็มไปด้วยวิตกกังวลกับอาการของผู้เป็นเจ้านาย
อันนาเดินไปรับของจากมือเธอแล้ววางไว้บนชั้นข้างเตียงก่อนจะหันกลับไปกอดร่างท้วมของผู้มาใหม่ไว้แนบแน่น “คุณพ่อฟื้นแล้ว ยังต้องใส่ท่อช่วยหายใจอยู่แต่หมอบอกว่าดีขึ้นเยอะ”
“ไม่เป็นไรนะคะ”
“ไม่เป็นไร...พรุ่งนี้คงถอดท่อออกได้”
“บัวหมายถึงคุณอันด้วย”
หญิงสาวชะงัก ริมฝีปากไม่ได้ขยับเป็นรอยยิ้มชัดเจนแต่เธอก็กำลังยิ้มจริง ๆ ผ่านนัยน์ตา “อันก็ไม่เป็นไร”
“ดีแล้วค่ะ” หญิงชราว่าขณะที่อันนาผละออกจากอ้อมกอดเพื่อจะเดินไปดูคนป่วยข้างเตียงได้สะดวกขึ้น “คุณนนท์แข็งแรง ต้องหายเร็วแน่ ๆ คุณอันต้องเข้มแข็งไว้นะคะ”
“อันคิดถึงบัว”
หญิงสาวส่งเสียงอ้อนอย่างที่เคยทำเมื่อหลายปีก่อน หากปิ่นหยกไม่ได้เห็นกับตาเขาคงไม่เชื่อเลยว่าผู้หญิงตรงหน้าทำเรื่องแบบนี้เป็นด้วย
“โถ...บัวก็คิดถึงคุณอันค่ะ” เธอลูบผมอันนาแผ่วเบาท่าทีรักใคร่ จากนั้นจึงหันมาหาอาทิตย์ “แล้วคุณอาทิตย์ล่ะคะ เป็นอย่างไรบ้าง”
เจ้าของชื่อลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ทั้งที่ยังไม่ยอมปล่อยมือคนข้างกาย ค้างอยู่ในท่าทางกึ่งนั่งกึ่งยืนเพราะปิ่นหยกไม่ได้ลุกตามมาด้วย
“ผมสบายดีครับ”
ปิ่นหยกมองร่างสูงตรงหน้าสลับกับมองหญิงชราที่เคยได้ยินแต่ในบทสนทนาระหว่างเขากับอาทิตย์ก่อนจะหลุบตาลงต่ำ อดรู้สึกเป็นคนนอกขึ้นมาไม่ได้ ค่อย ๆ แกะมือของตัวเองออกจากมือใหญ่ที่เอื้อมมาเกาะกุมไว้ อยากบอกไปว่าไม่จำเป็นต้องทำตัวใส่ใจขนาดนี้เลย ทว่าแทนที่อีกฝ่ายจะปล่อยมือ นิ้วทั้งห้ากลับแทรกเข้ามาระหว่างนิ้วเขาเพื่อประสานกันไว้แนบแน่นขึ้นอีกก่อนจะดึงให้เขาลุกขึ้นมายืนเคียงข้างอีกคน
“ปิ่นหยก คนนี้บัวที่เคยเล่าให้ฟัง” พูดจบแล้วก็เปลี่ยนจากแค่จับมือเป็นโอบเอวเขามาจนชิดคล้ายจะประกาศเป็นนัย ไม่สนใจต่อสายตาคนอื่นที่ลอบมองมาด้วยความสงสัย “บัว คนนี้ปิ่นหยก”
บัวพยักหน้า หันมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้เขา “สวัสดีค่ะคุณปิ่นหยก คุณอานนท์ก็เคยพูดถึงชื่อนี้ให้บัวได้ยินเหมือนกัน เป็นเพื่อนกับคุณอาทิตย์สินะคะ”
ยังไม่ทันได้พยักหน้าตอบ อาทิตย์ก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“เขาเป็นคนรักของผมครับ”
“....”
หญิงชราทำตาโต มองหน้าเขาทีสลับกับมองอาทิตย์ที สุดท้ายก็หันไปหาอันนาอย่างขอความเห็น หากเป็นเวลาอื่นปิ่นหยกอาจเหยียบเท้าอีกฝ่ายแรง ๆ สักครั้งที่พูดอะไรน่าอายขนาดนี้ออกมาหน้าตาเฉย แต่ตอนนี้รู้สึกหมดแรงเต็มทีจึงได้แต่ส่งยิ้มแห้งเหือดออกไปโดยไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธ
อันนาพยักหน้ากลับมาเป็นเชิงว่าที่อาทิตย์พูดนั้นถูกแล้ว “เหมือนอันกับพี่พลค่ะ..ประมาณนั้น” เธอว่าแล้วเดินอ้อมไปด้านหลังพวกเขา โอบไหล่ทั้งสองคนเอาไว้ แม้จะดูขัดตาอยู่บ้างเพราะเธอสูงพอกับปิ่นหยกแต่เตี้ยกว่าอาทิตย์ ทว่านั่นไม่ได้ทำให้ท่าทีออกตัวปกป้องของเธอลดความสำคัญในความหมายลงแต่อย่างใด
“ต่อไปนี้ปิ่นหยกเป็นคนในครอบครัวของเรา”
หญิงสาวเอ่ยหนักแน่นคล้ายกับอันนาคนเดิมที่เต็มไปด้วยความมั่นใจกลับมาอีกครั้ง สรุปออกมาอีกสองสามประโยคว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นี้โดยเลี่ยงจะพูดถึงกิ่งเพชรด้วยไม่อยากให้ปิ่นหยกซึ่งยืนฟังอยู่ด้วยต้องรู้สึกเศร้าโศกลงไปอีก ก่อนจะเอ่ยชวนหญิงชราออกไปคุยต่อด้านนอกทำทีว่าชวนไปซื้อขนมไปฝากจี้หยก
ไม่มีใครทันสังเกตว่าอานนท์ตื่นอยู่ ด้วยสติครบถ้วนสมบูรณ์ทุกประการเพียงแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
และได้ยินบทสนนาข้างเตียงของพวกเขาตั้งแต่ต้นจนจบ
.........................................................
...............................
.
.
.
.
งานศพซึ่งเกิดขึ้นในช่วงรอยต่อระหว่างปีย้ำให้ความโศกเศร้าฝังลึกเหมือนเป็นหมึกดำด่างดวงบนผ้าขาว บรรยากาศชื่นมื่นของผู้คนรอบกายเลยไปจนถึงชาวโลกยิ่งชวนให้สีดำนั้นเด่นชัด ฉุดรั้งเขาจมดิ่งลงไปในวังวนแห่งความระทมทุกข์ลึกลงไปอีก
พิธีฌาปนกิจผ่านไปอย่างเรียบง่าย มีผู้ร่วมงานเพียงไม่กี่คนซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนรู้จัก...หรือหากจะพูดให้ถูกจริง ๆ คือมีแต่คนรู้จัก ไม่มีญาติ เพราะบ้านเขาไม่ได้ติดต่อกับญาติร่วมสายเลือดมานานมากแล้ว ไม่ล้มหายตายจากก็ตัดขาดไปทั้งหมดตั้งแต่กิ่งเพชรแยกทางกับสามีของเธอ พวกเขาไม่ได้จากกันด้วยดีเท่าไรนัก
พิธีศพและเงินทองที่ต้องใช้ในการจัดงาน...ปิ่นหยกคงไม่มีปัญญาทำให้มันออกมาเป็นรูปเป็นร่างเช่นนี้หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคนบ้านวิจิตรนิรันดร์
สีดำของชุดที่ผู้คนสวมใส่มาทำให้เขารู้สึกหดหู่ แต่วันนี้ไม่มีน้ำตาอีกแล้ว เขาควรทำตัวเป็นพี่ชายที่เข้มแข็งของจี้หยกซึ่งเพิ่งได้ทราบความจริงในวันที่เธอออกจากโรงพยาบาล เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับกำลังมองภาพสะท้อนของตัวเองในครั้งแรกที่เขาได้เห็นร่างไร้ลมหายใจของมารดา เธอร้องไห้จนหลับไป...ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อร้องไห้อีกครั้ง และเขาแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากกอดเธอไว้แน่น ๆ พร่ำซ้ำไปซ้ำมาว่ายังมีเขาอยู่ตรงนี้
จี้หยกเป็นเด็กเข้มแข็ง
เธอยังสามารถร่วมงานอยู่ได้จนจบ แม้นัยน์ตาจะช้ำแดง บางครั้งส่งเสียงสะอื้นออกมาแผ่วเบา เฝือกปูนที่แขนซ้ายและเฝือกอ่อนที่คล้องไหล่ทั้งสองข้างไว้ยังตรึงอยู่เช่นนั้น แต่เด็กหญิงไม่ได้ปริปากคร่ำครวญออกมาสักคำระหว่างที่พวกเขามองใบหน้าผู้เป็นมารดาเพื่อบอกลาเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางดอกไม้จันทน์ด้วยมือสั่นเทา ส่งความโหยหาอาลัยไปกับเปลวไฟร้อนระอุและควันโขมงสีเทาครึ้มลอยตัวอ้อยอิ่งอยู่เหนือยอดเมรุ พร้อมกับหวังว่ากิ่งพลอยซึ่งคงรออยู่ที่ไหนสักแห่งจะเป็นผู้ดูแลน้องสาวฝาแฝดของเธอนับจากนี้
ผู้ร่วมงานแยกย้ายกลับไปเกือบหมดแล้ว เหลือแค่คนสนิทอีกไม่มาก สองพี่น้องนั่งลงเคียงข้างกันใต้ร่มไม้ใหญ่ของวัด มีเพียงเสียงใบไม้ไหวยามต้องสายลมแผ่วขับไล่ความเงียบสงัดซึ่งโอบล้อมอยู่รอบกาย ครู่ใหญ่กว่าปิ่นหยกจะเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาขึ้นก่อน
“เรา...กลับไปด้วยกันดีไหม”
“กลับไปที่ไหน” เด็กหญิงถามกลับมาเสียงเครือ บอกให้รู้ว่าช่วงที่เธอเงียบไปนั้นคงกำลังต่อสู้อย่างหนักกับความรู้สึกอยากร้องไห้ของตัวเอง
“ไปอยู่หอกับพี่ก่อน” เขาเว้นวรรคไปชั่วขณะเพื่อรอให้ตัวเองสงบพอจะพูดออกไปได้ราบรื่นกว่านี้ “หรือจี้อยากกลับบ้าน”
จี้หยกยกขาขึ้นชันเข่า วางคางของเธอพาดไว้บนนั้น ก้มหน้าพูดกับเข่าทั้งสองข้างโดยไม่ได้มองกลับมา
“บ้านไม่มีใครอยู่”
เด็กหนุ่มขยับเข้าไปใกล้แล้วโอบไหล่บางของน้องสาวเอาไว้ จริงอย่างเธอว่า และนั่นเป็นเหตุผลที่เขาอยากให้เธอไปอยู่กับเขาที่หอ อย่างน้อยก็ระยะหนึ่งจนกว่าผลกระทบทางจิตใจจากความสูญเสียเหล่านี้จะดีขึ้น
“ถ้าอยากกลับบ้านพี่ก็จะตามไปอยู่ด้วย”
เธอยังคงก้มหน้าอยู่ท่าเดิมเขาจึงเป็นฝ่ายพูดต่อ “แต่พี่ว่ากลับหอด้วยกันอาจดีกว่า ที่นั่นคนเยอะ มีพี่เอม พี่อุ่น พี่คิม พี่แวว พี่อาทิตย์ พี่ก็อยู่ด้วย จี้ได้ไม่เหงาระหว่างที่ยังไม่ได้ไปโรงเรียน”
“พี่ปิ่นอยู่กับพี่อาทิตย์นี่..ห้องพอหรือ”
“พอสิ”
เขาตอบทันทีแม้ไม่รู้สึกเห็นด้วยกับคำพูดตัวเองนัก ห้องนั้นความจริงน่าจะเป็นห้องสำหรับคนเดียวด้วยซ้ำในเชิงพื้นที่ใช้สอย แต่ในด้านความรู้สึกก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
“สามคนกำลังอบอุ่น” เด็กหนุ่มย้ำอีกครั้ง
จี้หยกไม่ได้ตอบ แต่เขาถือว่านั่นเป็นคำตอบของเธอ
สามพล อันนา และอาทิตย์ ตามมาสบทบกับพวกเขาไม่นานหลังจากนั้น แลกเปลี่ยนคำพูดกันอีกไม่กี่คำก่อนพี่สาวคนงามจะชักชวนจี้หยกไปเดินเล่นทางอื่นให้หัวโล่ง ยังอดเป็นห่วงอยู่ไม่ได้แต่ดูเหมือนทั้งสองคนจะคุยกับถูกคอตั้งแต่ตอนอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนหนึ่งอาจเพราะพวกเธอเป็นผู้หญิงเหมือนกัน และเขาต้องยอมรับว่าแม้ช่วงพบกันใหม่ ๆ อันนาจะดูเป็นพี่สาวร้ายกาจที่ทำเขาหัวปั่น แต่จนถึงตอนนี้ก็เป็นเธอนี่เองที่ช่วยเหลือเขามาตลอดทั้งเรื่องที่โรงพยาบาลจนถึงพิธีศพ
“จากนี้คิดไว้หรือยังว่าจะทำอย่างไรต่อ”
ชายหนุ่มซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามถามขึ้น ปิ่นหยกเหลือบมองใบหน้าและบุคลิกเคร่งขรึมสมกับเป็นทนายความของเขาอย่างชั่งใจ ทั้งที่ปกติไม่ค่อยได้คุยกันนัก แต่อีกฝ่ายกลับมานั่งพูดพร้อมกับสีหน้าจริงจังจนทำให้คิดว่าบทสนทนาครั้งนี้ดูเหมือนเกิดขึ้นจากความตั้งใจมากกว่าจะเป็นเพียงแค่คำถามลอย ๆ
“ผมกำลังคิดอยู่”
อาทิตย์ขยับตัวอยู่ด้านข้าง เอื้อมมาจับมือเขาไว้หลวม ๆ ไปวางบนตักตัวเองโดยไม่พูดอะไรขณะที่สามพลเริ่มพูดต่อ
“จี้หยกอายุสิบสอง ส่วนเธอสิบเจ็ด จัดว่ายังเป็นผู้เยาว์”
ปิ่นหยกผ่อนลมหายใจเชื่องช้า สายตาเหม่อมองใบไม้สีเขียวสดซึ่งไหวตามสายลมอ่อน ๆ และหวังว่าบางทีมันอาจมีคำตอบที่เขาต้องการปรากฏขึ้นมา คำชี้แจงนั้นสะกิดให้เด็กหนุ่มครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป อีกแค่เดือนเศษเขาก็จะอายุสิบแปดปีแล้ว ยังไม่บรรลุนิติภาวะอยู่ดีแต่คงทำอะไรได้มากขึ้น
“ถ้าผมเกิดเร็วกว่านี้อีกหน่อยก็คงดี”
ใบไม้แก่หงิกงอใบหนึ่งปลิดตัวเองร่วงหล่นลงเหมือนภาพช้าเมื่อต้องลมวูบไหวอีกครั้ง ปิ่นหยกเฝ้ามองตั้งแต่มันหลุดลอยออกจากกิ่ง พลิ้วพรายด้วยท่วงทำนองเศร้าสร้อยอยู่ในความเวิ้งว้างเพียงชั่วอึดใจก่อนจะทิ้งตัวลงสู่พื้น ช่วงเวลาตั้งแต่ได้ผลิใบสีเขียวสดจนถึงกลับมารวมเป็นหนึ่งเดียวกับผืนดินอีกครั้งช่างแสนสั้นจนน่าหดหู่
ยังไม่มีคำตอบสำหรับเขา
“ต้องมีผู้ดูแล..ซึ่งปกติมักจะเป็นญาติ” สามพลพูดต่อช้า ๆ พยายามคิดหาถ้อยคำที่เหมาะสมทั้งในด้านข้อเท็จจริงพร้อมกับถนอมสภาพจิตใจอีกฝ่ายไปด้วย “เพียงแต่กรณีของพวกเธอ...”
ทนายหนุ่มเงียบไป รู้สึกอึดอัดเกินกว่าจะเอ่ยคำว่า ‘ไม่มีญาติอีกแล้ว’ ขึ้นมาได้ แต่เขาคิดว่าพูดเพียงเท่านี้ปิ่นหยกก็น่าจะเข้าใจได้ไม่ยาก
“ผู้ดูแล”
ปิ่นหยกทวนคำแผ่วเบาราวกับสติล่องลอยไปอยู่ที่อื่น มีเพียงมืออุ่นที่ยังกุมกันอยู่อย่างเดิมบอกให้รู้ว่าตัวตนของเขายังนั่งอยู่ตรงนี้
“กฎหมายได้กำหนดกระบวนการช่วยเหลือเอาไว้”
ลมพัดมาอีกหนึ่งวูบ หอบเอากลิ่นหอมหวานคล้ายดอกมะลิโชยมาจากที่ไหนสักแห่ง สายตาเขามองตามการเคลื่อนไหวของใบไม้ที่ร่วงลงอีกหนึ่งใบ......สองใบ.........สาม.....
“กรณีนี้อาจมอบให้สถานรับเลี้ยงเด็กหรือสถานสงเคราะห์ของเอกชน หรือไม่ก็มอบให้เป็นบุตรบุญธรรมของบุคคลอื่น”
“ผมโตแล้ว ดูแลจี้หยกเองไม่ได้หรือครับ”
สามพลส่ายหน้าช้า ๆ ความสงสารแล่นวาบขึ้นมาจับใจ “เธอเองก็ยังเป็นผู้เยาว์อยู่เลย”
“แล้ว...ถ้าไม่มีผู้อุปการะอย่างที่พี่บอก?”
ปิ่นหยกก้มหน้า เขาไม่รู้ตัวเองถามไปทำไมในเมื่อพอจะเดาคำตอบได้อยู่แล้ว
“ทางเลือกสุดท้ายก็ต้องเป็นสถานสงเคราะห์ของรัฐ”
To be continued…
=============================
กอดคนอ่าน :กอด1: :L2:
ขอบคุณมาก ๆ ที่ยังไม่ทิ้งเด็ก ๆ ไปก่อนค่ะ TTvTT อาจจะยังหน่วง ๆ แต่คิดว่าไม่ถึงกับเศร้าน้ำหูน้ำตาร่วงเหมือนสองสามตอนก่อนแล้ว
พบกันตอนหน้า อย่าลืมของแถมรีพลายถัดไป(หลังจากครั้งก่อนเบี้ยว)ค่ะ ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
รูปคราวนี้มีแต่แม่ไก่ลูกเจี๊ยบ คอมโบแก้ช้ำใจค่ะ TTvTT (หรือจะยิ่งช้ำ)
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/68208_447367331989822_2039338060_n.jpg)
เราชอบโมเม้นต์แย่งของกินกันค่ะ 555
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/189971_446909908702231_690879141_n.jpg)
ควันหลงเมื่อวันลอยกระทง ปีไหนซักปีเมื่อพระเอกชวนแม่ไก่ไปลอยในสระน้ำที่บ้าน...เอ่อ..พวกนาย.. =_=;
(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/603931_447748075285081_1519318996_n.jpg)
หลังจากลากแม่ไก่ลงน้ำตามมาได้สำเร็จแล้วก็คงประมาณนี้ ฮือออออ
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/618_447858841940671_1166727099_n.jpg)
พบกันตอนหน้าค่ะ ^o^
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไปอยู่กับครอบครัวนะปิ่นหยก
-
น่าสงสารสองพี่น้องจริงๆๆ
-
พอจะเดาได้ว่าใครจะมาอุปการะนะคะ :L2:
คือถ้าปล่อยให้น้องไปอยู่สถานเด็กกำพร้า เราจะเอาประทัดไปปาบ้านคุณเรนนี่แล้วล่ะ :ซูโม่: :pigangry2:
เพิ่งมีโอกาสไปงานฌาปนกิจไม่นานมานี้ แล้วอยู่ตอนที่ลูกชายได้ลาศพคุณพ่อครั้งสุดท้ายด้วย
บรรยากาศเหมือนที่จี้หยกลาคุณแม่เลย รู้ตัวอีกทีก็อ่านไปน้ำตาไหลนองหน้าอีกแล้ว :o12:
-
เมืองไทยไม่ค่อยเข้มงวดเรื่องเด็กแบบนี้เท่าไร ปกติทุกวันนี้ก็มีเด็กที่อยู่ลำพังโดยไม่ได้พึ่งใครอยู่เยอะเลยนะ
แต่ถ้าต้องการเรียนต่อ นี่จำเป็นต้องมีผู้ปกครอง ซึ่งไม่ต้องญาติก็ได้ แค่คนรู้จักก็เอามาเซ็นเป็นผู้ปกครองได้แล้ว (อันนี้จากคนใกล้ตัวเลย มันเอาคนข้างบ้านมาเซ็นเป็นผู้ปกครองให้) เพราะโรงเรียนบ้านเรา ไม่ค่อยเคร่งหรือเอาใจใส่เด็กสักเท่าไรนะ และถ้าคุยกับครูดีๆ เขาก็น่าจะยอมให้
-
คุณอานนท์น่าจะรับไว้เป็นบุตรบุญธรรมแหละนะ ใช่ป่ะ หวังว่าที่ได้ยินไปจะรับได้เนาะ
-
หน่วง!!!!!!!!!!!!!!!!
(แต่น้อยลงมาหน่อย ตอนหน้าอาการหน่วงคงจะดีขึ้นๆเนอะ T^T)
-
คุณอานนท์น่าจะระแคะระคายเรื่องความสัมพันธ์ของอาทิตย์กับปิ่นหยกอยู่บ้างแล้ว
ตอนนี้ก็แค่ได้ยินความจริงจากปากอาทิตย์
คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาเนอะ
ส่วนปิ่นหยกกับน้องจี้
หวังว่าคนเขียนคงไม่ใจร้ายกับเรานะ
ให้เด็กสองคนนี้ได้มีความสุขกันเสียทีเถอะนะคะ
-
สงสารจี้หยก o13TT_____TT
ส่วนนู๋ปิ่นไม่มีทางงงงงงงง ลูกเจี๊ยบไม่มีทางปล่อยให้แม่ไก่ไปอยู่ที่สถานสงเคราะห์หรอกกก :z3: :z3: :z3:
ยังหน่วงๆตึงๆอยู่ แต่ไม่มากเท่าไหร่แล้ว แต่มันก็ยังไม่หลุดจาบรรยากาศสีเทาอยู่ดี เห้อออออ
-
ไม่นะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆแล้วมันจะมีฉากหวานๆเรอะ!!!///โดนโบก
เอิ่ม คุณอานนท์คงจะรับอุปการะแหละนะ คงไม่ใจจืดใจดำ....อย่างที่คิด :เฮ้อ:
-
ผู้ดูแลนั่งอยู่ข้างๆ นะ
นึกถึงสภาพแบบนี่แล้วอิน เห้อ
จี้หยก ปิ่นหยก สู่ๆ นะเด็กน้อย
รออ่านต่อจ้า
-
ไม่รู้ว่าตอนต่อไปจะเป็นแบบไหน
แต่คนเขียนอย่าหักมุมนะ :z3:
แต่อาทิตย์กับคุณอานนท์คงไม่ปล่อยให้ปิ่นหยกลำบากเนาะ
-
ถ้าอานนท์รับเป็นลูกบุญธรรม งี้ก็กลายเป็นพี่น้องกันอ่ะสิ
-
ชอบการบรรยายความรู้สึกของปิ่นหยกในตอนนี้
ยิ่งตอนที่มองใบไม้ร่วมทีละใบ ทีละใบ
มันสวยงาม ไม่หน่วง แต่รู้สึกบรรลุสัจธรรม
-
ครอบครัวของปิ่นหยกจี้หยกเข้มแข็ง แข็งแกร่งยิ่งกว่าเพชรอีก ไม่ว่ายังไงก็จะผ่านไปได้ ยังไงก็ต้องมีคนอุปการะ สองพี่น้องต้องมีความสุขมากขึ้นมากขึ้นแน่นอน
อาทิตย์ปิ่นหยกยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย อยู่ข้างกันไม่หายจากกันไปไหน อยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปนานๆเลยนะ
-
ลุงอานนท์~~~~~~~ ช่วยปิ่นหยกด้วยนะ
รับมาเป็นบุตรบุญธรรมเถอะน้าาาาาาาาาาาา~
-
ก็ยังเศร้าอยู่
-
เศร้าอ่ะ จบเศร้ามาสองสามตอนแล้วน้าาาาาาา ><
-
still so saddddd มะไหร่จะกลับมาฮาเนี่ย
-
โอ้..ไม่นะ
นี่มันยังแย่ไม่พออีกหรอเนี่ยะ
เข้าใจว่ายังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ว่ามัน..
เฮ้ออ หนักใจจังเลย
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ทำไมคิดไปว่าพี่อันกับพี่พลจะรับหยกเป็นลูกบุญธรรมนะ
-
ร้องไห้พร้อมกอดน้องจี้และน้องปิ่นแน่น ๆ :กอด1:
-
:monkeysad: :sad11:
-
ปิ่นหยกเข้มแข็งมาก เก่งมากค่ะ น้องจี้ก็เช่นกัน หนักใจตรงสองคนไม่มีญาตินี่แหละ
เฮ้อ ทำไมชีวิตมันโดดเดี่ยวแท้...พ่ออานนท์รู้เรื่องสองคนรักกันแล้ว แต่จะมีทีท่ายังไงยังไม่แน่ใจ
หายเร็ว ๆ นะคะ เผื่ออยากมาเป็นผู้ปกครองเด็กสองคนนี้ (ยังไม่กล้าคาดหวัง)
แม้ยามเครียดอาทิตย์ก็ยังบอกรักปิ่นหยกได้เสมอนะ ชอบมือที่จับกันตลอดเวลา อบอุ่นมาก
ขอบคุณค่ะ
-
ให้จี้หยกไปเป็นลูกบุญธรรมคุณอานนท์สิ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงง๊ ยังสะเทือนจิตอยู่เลยง่า
-
จะเป็นยังไงต่อไปน๊อออ
รออ่านต่อนะคะ
:L2:
-
ตอนนี้ก็ยังสะเทือนใจอยู่ดี :sad4:
-
คุณอานนท์รับปิ่นหยกเป็นลูกสะใภ้ เอ้ย! ลูกบุญธรรม เถอะนะคะ
พี่อันนายอมรับปิ่นหยกแล้วเหมือนกัน
--
ปิ่นหยกกับน้องจี้หยกต้องเข้มแข็งมากขึ้นไปอีกแน่ๆ
เรารักอาทิตย์มากกกก ประกาศต่อหน้าบัวเลย :-[
เป็นกำลังใจให้ทุกคน(รวมถึงพี่เรนด้วย^^) :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ก็ยังไม่หมดซะทีเดียว ยังมีเรื่องตามมาอีก
ปัญหาเรื่องผู้ดูแลคาดว่าจะจบลงด้วยดี
เด็กดีทั้งสองคนคงจะไม่โชคร้ายขนาดนั้น
คุณอานนท์ฟื้นแล้วเรื่องคงคลี่คลายล่ะ
ไหนๆก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนี่นา
ก็รับมาดูแลซะให้เป็นเรื่องเป็นราวกันไป
จะได้หมดทุกข์หมดโศกกันไปซะที :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:monkeysad: เข้มแข็งไว้นะ
-
:m15: :monkeysad: :sad4: :o12:
-
แงๆๆ พูดไม่ออกขอสะอึ้นก่อน ไม่รู้สิตอนนี้รู้สึกหน่วงกว่าตอนที่แล้วอีก
-
คุณอานนท์ มารับจี้หยกไปเป็นบุตรบุญธรรมเด๋วนี้เลยนะ แงงงง :m15:
คุณสามพลรับปิ่นหยกไปด้วยอีกคน เป็นลูกบุญธรรมของคุณอานนท์ไม่ได้นะ เด๋วลูกเจี๊ยบจะไม่มีเมีย o18
-
คุณพ่อมึนใหญ่ก็เคยอยากได้แม่ไก่ไปอยู่ด้วยไม่ใช่หรอ หวังว่าพอรู้ว่าแม่ไก่มีสถานะไหนกับมึนเล็ก ความรู้สึกเอ็นดูคงไม่เปลี่ยนไปหรอกนะ
รับจี้หยกเป็นลูกกับรับแม่ไก่เป็นลูก(สะใภ้)บุญธรรมไปเลย :m17: :m17:
-
แนะนำให้คุณอานนท์รับจี้เป็นลูกบุญธรรม ส่วนปิ่นหยกเป็นลูกสะใภ้ซะ ฮึฮึ
-
:o12: ไม่ไปสถานสงเคราะห์นะ คุณอานนท์รับผิดชอบอะไรหน่อยสิ
รับเป็นลูกบุญธรรมไว้ เลี้ยงต้อยให้ลูกชายไง เลี้ยงไว้ทำลูกสะใภ้... ส่วนจี้ก็เป็นลูกแบบลูกจริงๆน่ะ
สงสารสองพี่น้องจริงๆ ไม่มีใครที่ไหนเเล้ว กลับไปหอได้ มีคนคอยอยู่เป็นกำลังใจ
เเต่ยังไงก็ยังสูญเสียคนที่รักที่สุดไปอยู่ดี... ลูกเจี๊ยบให้กำลังใจปิ่นหยกพี่ชายที่เเสนดีของน้องจี้ทีนะ
คุณอานนท์ได้ยินเรื่องอาทิตย์กับปิ่นหยกเเล้วจะว่ายังไง... อย่ามาขัดขวางนะ :เฮ้อ:
เพราะตอนนี้ปิ่นหยกมีเเค่จี้กับอาทิตย์ แล้วอาทิตย์กีบพี่อันก็รับเป็นครอบครัวเดียวกันเเล้วด้วย
ต้องยอมรับเป็นลูกสะใภ้นะ :impress3:
-
ทำไงล่ะทีนี้?
-
สงสารปิ่นหยกกับจี้หยก
สู้ๆน่ะเด็กน้อยย
-
กรรม ค้างงงงง :sad4:
อยากให้ครอบครัวอาทิตย์รับจี้หยกเป็นลูกบุญธรรมจังงง
ขอให้ชีวิตของ ปิ่นหยกมีแต่ความสุขซักที แต่ในนั้นต้องมีอาทิตย์อยู่ด้วยนะ :impress2:
ติดตามตอนต่อไปค่า :pig4:
-
:sad4: :sad4:
-
:m15: :sad11: :sad4: :เฮ้อ:
-
เมื่อไหร่จะกลับมามีความสุข เฮฮากันได้เหมือนเดิมซะทีนะ
กินมาม่าจะนอืดแล้วอะ
-
น่าสงสารจังเลยๆ
-
คิดถึงเจี๊ยบปิ่นหยก :กอด1: :กอด1:
-
สงสารเด็กๆ มาก แต่เชื่อว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น :กอด1:
เด็กดีอย่างปิ่นหยกต้องมีคนรับอุปการะแน่นอน จะเป็นใครไม่สำคัญ เชื่อว่าเค้าต้องเป็นคนที่รักและหวังดีกับหนูปิ่นแน่นอน o13
อ่านตอนนี้ก็แอบคิดถึงตอนงานศพคุณพ่อตัวเอง จากไปกระทันหันเหมือนกัน ร้องไห้เสียใจมันยังน้อยเกินไป ความรู้สึกตอนนั้นมันบรรยายออกมาไม่ได้จริงๆ เจ๊เข้าใจหนูปิ่นกับจี้หยกนะ แล้วทุกอย่างจะผ่านไป....สู้ต่อไปนะเด็กๆ เรายังอยู่ก็ต้องสู้ชีวิตกันต่อไป แม่เพชรจะยังอยู่กับพวกหนูและเฝ้าดูพวกหนูเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่ดีและมีชีวิตที่มีความสุขจากบนสรวงสวรรค์ :teach:
ปล. วันนี้วันพ่อ ก็ขอให้คุณพ่ออานนท์หายไวๆนะคะ รีบกลับมาเป็าเสาหลักของเด็กๆเร็วๆนะคะ
รักคนเขียน รักสะดุดรักฯ :L1:
-
จากเด็กที่เคยมีครอบครัวต้องเปลี่ยนสภาพเป็นเด็กในความรับผิดชอบของสถานสงเคราะห์
คิดแล้วมันน่าหดหู่ สงสารจี้หยก กับปิ่นหยกมากเลย :monkeysad:
-
สงสารอ๊าาาาาาา ทั้งปิ่นหยก และจี้หยก
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 56 – บ้าน
สถานสงเคราะห์ของรัฐ
แค่คำนามธรรมดา แต่ได้ยินแล้วทำไมถึงรู้สึกแย่อย่างนี้
“ของปิ่นหยกพี่คิดว่าไม่น่ามีปัญหา” สามพลประสานมือไว้บนโต๊ะ ทิ้งช่วงอีกครู่หนึ่งจึงพูดต่อ “ถึงยังเป็นผู้เยาว์ทำนิติกรรมด้วยตัวเองไม่ได้ แต่พี่เดาว่าเธอคงยังไม่ทำอะไรตอนนี้หรอกใช่ไหม”
ปิ่นหยกพยักหน้า อย่าว่าแต่นิติกรรมอะไรนั่น หากไม่ใช่สิ่งที่พยายามพร่ำบอกตัวเองให้เข้มแข็งพอเป็นที่พึ่งให้น้องสาวได้ตอนนี้เขาไม่อยากทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
“อีกไม่กี่ปีก็บรรลุนิติภาวะ แต่ถ้าระหว่างนี้มีปัญหาอะไรพี่จะช่วยเป็นธุระให้”
“....ขอบคุณครับ” เขาตอบแผ่วเบา พยายามคิดตามไปทีละเรื่องแม้รู้สึกยังจับต้นชนปลายไม่ถูกนัก จากตรงนี้ยังเห็นจี้หยกกับอันนาเดินจูงมือกันอยู่ลิบ ๆ ในลานสายตา ที่ต้องห่วงมากกว่าเรื่องของตัวเองตอนนี้คือน้องสาวเขาต่างหาก “..แล้วจี้..?”
“ส่วนของจี้หยก” ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก จากนี้คงต้องเลือกเฟ้นคำพูดให้ดีสักหน่อย “โดยส่วนตัวพี่เชื่อว่าเธอดูแลเขาได้”
“ผมจะพยายาม”
“แต่สองคนพี่น้องที่ยังเรียนอยู่ทั้งคู่ ลำบากนะ ...คิดอย่างนั้นไหม ลองมองในแง่คุณภาพชีวิตซึ่งพี่ว่ามันน่าจะมีทางเลือกที่ดีกว่านั้น”
ปิ่นหยกยังมองไม่เห็น ‘ทางเลือกที่ดีกว่านั้น’ อย่างอีกฝ่ายว่า
“ช่วงที่อยู่โรงพยาบาล พี่คุยกับอันนาแล้วก็คุณพ่อ” สามพลลอบสังเกตสีหน้าคู่สนทนา ไม่แน่ใจว่าหลังจากนี้จะราบรื่นอย่างที่ตั้งใจไว้หรือเปล่า แต่ในความคิดเขา...ปิ่นหยกไม่น่ามีความจำเป็นจะต้องปฏิเสธ
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง...ลึกและยาวกว่าเดิม
“คุณพ่ออยากช่วยเหลือด้วยการรับจี้หยกเป็นบุตรบุญธรรม”
.
.
.
.
.
ผ่านไปอีกหนึ่งวัน...สองวัน....สามวัน
จี้หยกกลับไปเรียนอีกครั้งโดยยังพักอยู่ห้องเดียวกับพวกเขา ปัญหาเรื่องการเดินทางหมดไปเมื่ออันนาอาสาแกมบังคับว่าจะให้คนขับรถจากที่บ้านไปรับไปส่งเด็กหญิงทุกวัน และบางครั้งก็ถึงกับไปส่งเองเมื่อว่างเว้นจากการเรียนและงานของเธอ
ราวกับหายใจทิ้งไปเพียงไม่กี่ครั้งอีกหนึ่งสัปดาห์ก็หมดไป เหลือแต่บรรยากาศสีเทาหม่นบางครั้งยามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่าน ไม่มีน้ำตา ปราศจากถ้อยคำคร่ำครวญ พระอาทิตย์ยังขึ้นทางทิศตะวันออกเหมือนเดิม โมบายเหนือประตูหน้าร้านเค้กส่งเสียงต้อนรับเฉกเช่นที่เคยเป็นตลอดมา พวกเขาไปโรงเรียน ทำงาน อ่านหนังสือ วุ่นวายกับการสอบ ชีวิตดำเนินไปคล้ายกับไร้ซึ่งความเปลี่ยนแปลง แต่ทุกคนรู้ว่ายังมีอะไรบางอย่างถูกตรึงไว้จุดเดิมแม้ในขณะที่กระแสเวลาไหลผ่าน
“กลับไปด้วยกันได้ไหมครับ?”
คำถามเก่า....หนึ่งในอีกหลาย ๆ คำถามที่เขายังไม่ได้ตอบ
“ขนาดพี่อันยังกลับไปอยู่บ้านแล้วเลย”
“.....”
“ปิ่นหยก?”
“บ้านแก แกกลับคนเดียวก็ได้นี่” ในที่สุดก็เป็นคำพูดอ้อมค้อมที่เอ่ยออกไป “ตามไปแล้วใครจะทำงานร้าน”
“ถ้าห่วงเรื่องนั้น ฉันว่ากริชยินดีทำ แต่ถ้ายังอีก..จะให้ที่บ้านหาคนมาทำงานแทนก็ยังได้”
ปิ่นหยกเผลอขมวดคิ้ว สายตาจับอยู่ที่ร่างของเด็กหญิงผู้เป็นน้องสาวซึ่งหลับไปแล้ว เขารู้ตัวว่ากำลังห่วงเรื่องที่ว่าจริงแต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหลักที่เอ่ยปฏิเสธ ความรู้สึกบางอย่างรบกวนจิตใจซึ่งเขาไม่รู้ชัดนักว่ามันคืออะไร ศักดิ์ศรี? ความลังเลสงสัย? หรือเรื่องอื่น
“กลัวอะไรอยู่หรือ?”
มืออุ่นโอบอยู่ที่ไหล่ ครู่หนึ่งก็ดึงตัวเขาเข้าไปใกล้ เด็กหนุ่มมองหน้าอาทิตย์และได้รับแววตาจริงจังตอบกลับมา ความรู้สึกยามจ้องเข้าไปในดวงตาสีดำขลับคู่นั้นเหมือนกำลังลอยคออยู่กลางน้ำลึก ใต้ฝ่าเท้ามีเพียงความเวิ้งว้างสัมผัสไม่ถึงพื้น ไม่รู้จะหมดเรี่ยวแรงจมดิ่งลงไปเมื่อไร
เขาอาจกำลังกลัวอยู่จริง ๆ
“..ฉันไม่รู้”
“...ปิ่นหยก”
“.....”
“ฉันรักนาย...รักมากจริง ๆ"
สายตาสบกันเนิ่นนาน น่าแปลกที่ยิ่งคำพูดหนักแน่นกลับยิ่งทำให้รู้สึกหวั่นไหว ต้องใช้เวลาอีกครู่ใหญ่กว่าร่างกายเขาจะจดจำวิธีหายใจได้อีกครั้ง
"แค่เรื่องนี้...ที่อย่าทำเหมือนไม่รู้”
เขาจุกตื้อไปหมดจนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำ ทำได้เพียงยกแขนขึ้นโอบรอบคออาทิตย์ไว้แน่น น้ำตาเอ่อคลอจากความรู้สึกอื่นที่ไม่ใช่เสียใจ
"ฉันรู้...รู้ดีที่สุด"
กลางน้ำลึกนี้ บางทีเขาอาจเหยียบลงบนโขดหินมั่นคงสักแห่งแล้ว
....................................................
....................................
.
.
.
.
.
.
.
วัน...สัปดาห์...เดือน
พวกเขายังวิ่งไปกับโลกที่ยังหมุนแม้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากมายเพียงใด
“เปิดขึ้นไหมครับ?”
เด็กหนุ่มสองคนกดรีเฟรชหน้าเว็บประกาศผลสอบคัดเลือกเข้าเรียนต่อในระดับอุดมศึกษาของมหาวิทยาลัยที่เพิ่งจัดสอบไม่นานมานี้ตั้งเกือบยี่สิบรอบเห็นจะได้ ไม่รู้ระบบล่มไปแล้วหรืออย่างไรจึงเข้าไปดูไม่ได้สักที ยิ่งถึงเวลาที่ควรทราบผลแต่ยังไม่เห็นรายชื่อก็ยิ่งพากันลนลาน หรือหากพูดให้ถูกคือมีแต่อาทิตย์ที่ดูลุ้นออกหน้าออกตา
“ไม่ได้แฮะ..” ปิ่นหยกบ่นงึมงำ แม้ตัวเองจะได้ที่เรียนไปก่อนหน้านั้นแล้วก็ยังอดตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้ นิ้วมือขยับบนคีย์บอร์ดอีกครั้งอย่างไม่หวังผลทว่า...
“อ๊ะ!”
“หือ?”
“ขึ้นแล้ว ๆ มาดูนี่”
“อา..เดี๋ยวก่อน ขอทำใจแป๊บนึง”
เขาหันไปเลิกคิ้วใส่ รู้สึกทั้งขำทั้งเวทนาในเวลาเดียวกัน ดูท่าทางท่านชายจะเป็นเอามากทีเดียว “บ้าเปล่า ไร้สาระว่ะ”
“ปิ่นหยกใจร้าย”
เจ้าของชื่อหัวเราะอยู่ในลำคอ ขยับเมาส์เลื่อนเคอร์เซอร์บนมอนิเตอร์ไปทีละบรรทัดขณะที่อีกฝ่ายยืนทำหน้าวิตกจริตอย่างกับลูกเจี๊ยบเตรียมตัวขึ้นเขียงอยู่ข้างหลังเขา ไม่แม้แต่จะชายตามองมายังตัวหนังสือซึ่งปรากฏรายชื่อผู้มีสิทธิเข้ารับการสัมภาษณ์ของมหาวิทยาลัยที่ตัวเองไปสอบเลยสักนิด
“ไหนตอนสอบบอกว่าทำได้”
“ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้ว”
“เสียชื่อคนสอนจริง ๆ”
“นายสอนไปยั่วไปสมาธิหายหมด”
“โทษฉันได้ไงไอ้ปัญญาอ่อน! ใครไปยั่วแก” เด็กหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจว่าปรี๊ดหรืออายมากกว่ากัน ตัดสินเปลี่ยนประเด็นไปเรื่องอื่นก่อนจะพูดจาเลยเถิดไปไกลกว่านี้ “คิด’ไรมาก ติดไม่ติดก็ช่าง แกได้ที่อื่นแล้วด้วยนี่”
“อยากเรียนที่เดียวกับปิ่นหยก”
เสียงทุ้มออดอ้อนนั้นทำเขาถึงกับใจอ่อนไปวูบหนึ่ง...วูบใหญ่ ๆ เลยทีเดียว น่าขายหน้าฉิบหาย
“ประสาท!” บ่นงึมงำแต่ยังวางฟอร์มออกท่าทางเบื่อหน่ายใส่หวังกลบเกลื่อนความร้อนวูบวาบซึ่งมาเป็นคอมโบเซ็ตกับอาการใจเต้นโครมครามตอนจมูกโด่งยื่นจากด้านหลัง ตามด้วยเข้ามาคลอดเคลียแถวผิวแก้มพร้อมกับมือปลาหมึกเลื้อยอยู่แถวเอวเขาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร เมื่อนาทีที่แล้วเพิ่งปั้นหน้ากังวลอยู่แท้ ๆ แต่เอาเข้าจริงเรื่องหื่นกามอย่างนี้ก็ดูจะมาก่อนเรื่องอื่นตลอดเวลา มันน่านัก!
“อืม...ไม่มีชื่อแกว่ะไอ้ลูกเจี๊ยบ” แถมด้วยฟาดมือไปหนึ่งทีประกอบคำชี้แจงก่อนเอามือดันหน้าอีกฝ่ายซึ่งดูคล้ายจะซีดลงนิดหน่อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เห็นแล้วถึงกับอดลอบยิ้มมุมปากออกมาไม่ได้
“...จริงหรือ?”
“ไม่เชื่อมาดู”
หลังจากเสียเวลาไปกับการอิดออดซึ่งดูไม่ใช่คุณชายหน้ามึนในสภาวะปกติเลยสักนิดอยู่อีกสองสามอึดใจ เด็กหนุ่มร่างสูงก็ตัดสินใจย้ายก้นไปนั่งเบียดบนเก้าอี้ตัวเดียวกันหน้าคอมพิวเตอร์ ปิ่นหยกซึ่งนั่งอยู่ก่อนกำลังจะลุกให้ก็ถูกกดไหล่ให้ลงมานั่งอย่างเดิมทั้งสีหน้าเหวอ ๆ
“อย่าเพิ่งลุกครับ”
“จะตกเก้าอี้แล้วเว้ย”
“ต้องการกำลังใจ”
อ้อนเป็นลูกไก่เลยไอ้เวร! ลูกไก่ปกติอ้อนอย่างนี้ไหม “ไอ้บ้านี่! ถ้าตัวเล็กเป็นเด็กสองขวบจะไม่ว่าเลย!”
“เกินมาแค่สิบกว่าปีเท่านั้นเอง” ท่านชายลูกเจี๊ยบยังเถียงต่อข้าง ๆ คู ๆ ขณะที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้มอนิเตอร์
‘นายแสงอรุณ วิจิตรนิรันดร์’
เพื่อจะพบชื่อและนามสกุลตัวเองปรากฏเด่นหราอยู่ท่ามกลางรายชื่อผู้สอบผ่านข้อเขียนคนอื่นตามลำดับตัวอักษร ชื่อเขาเด่นขัดกระแทกตาเลยทีเดียวเพราะปิ่นหยกทำไฮไลท์เอาไว้ให้แล้วทั้งที่เพิ่งบอกว่าไม่มีชื่อแท้ ๆ ร้ายกาจจริง ๆ
แต่ถึงจุดนี้ก็หน้าบานเป็นร่มพังที่หุบไม่ได้ไปแล้ว ทว่ายังทำเป็นขรึมหันมาจ้องใบหน้าเจ้าของร่างโปร่งข้างกายราวกับจะประกาศโทษ
“คนโกหก”
ปิ่นหยกยักคิ้วหลิ่วตา “ปิ๊งป่อง!” เห็นลูกเจี๊ยบหงอยนาน ๆ ครั้งแม้ในระยะเวลาสั้นเพียงหนึ่งชั่วเคี้ยวข้าวละเอียดถือเป็นความบันเทิงส่วนตัวของเขา
“ต้องทำโทษให้เข็ด”
ความบันเทิงเหมือนเริ่มลดลงนิดหน่อย และสายตาที่จ้องมองมาก็ดูไม่น่าไว้วางใจมากเข้าไปทุกที “ทำอะไร!?”
“นั่นสิ” ใบหน้าคมคายแย้มยิ้มกรุ้มกริ่ม ลุกขึ้นจากเก้าอี้ปุบปับแล้วเอาเข่าค้ำไว้กับเบาะนั่งก่อนจะกักเขาไว้ในวงแขนพลางพ่นลมหายใจร้อนผ่าวรดปลายจมูกให้ขนที่คอตั้งชันเล่น เสียงทุ้มนุ่มซึ่งกดลงต่ำกว่าปกติชักชวนสติหลุดจากร่างไปวิ่งเริงร่าอยู่กลางสนามหญ้าหน้าบ้านเป็นที่เรียบร้อยกับประโยคต่อมา “ทำอะไรกันสองคนดีนะครับ วันนี้ยิ่งครึ้มอกครึ้มใจอยู่ด้วย”
“หยุดเลย ไอ้ทะลึ่ง!”
“ทะลึ่งอะไร? ปิ่นหยกคิดลามกไปถึงไหนแล้ว”
เทพเจ้าแห่งเงินตราลืมเขาหรือยัง ถ้ายังก็มาช่วยหน่อยเพราะประกายระยิบระยับในดวงตาที่เจือรอยยิ้มแพรวพราวนั้นคงกะฆ่าเขาให้ตายไปตรงนี้แน่ ๆ!
“เดี๋ยวก็ทำจริงซะหรอก”
ปิ่นหยกยอมพนันทุกอย่างหมดหน้าตักก็ยังได้ว่าไอ้ความคิดอกุศลเรื่องจะทำ(ทำอะไร?)ของมนุษย์หน้ามึนนั้นเกิดขึ้นตั้งแต่ก่อนเขาท้วงว่าทะลึ่งแล้ว การมาอ้างว่าเป็นเพราะเขาคิดลามกนั้นยิ่งทำให้คนพูดดูโรคจิตได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่พบกันครั้งแรกนกระทั่งบัดนี้
“ครั้งสุดท้ายนานมากแล้วนะครับ”
ครั้งสุดท้ายนั่นคือไก่ปิ้งอะไร เสิร์ฟเค้กครั้งสุดท้ายหรือ? นานแล้วเหมือนกันตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ แม้จะคุยกันไว้ว่าแค่ชั่วคราวจนกว่าคุณอานนท์จะหายใกล้เคียงปกติก็ตาม
“คืนนี้นะ...นะ...เป็นรางวัลที่ฉันสอบติดที่เดียวกับนาย”
อ้อ...คืนนี้จะกลับไปเป็นพนักงานที่โน่นเป็นรางวัลที่สอบติดสินะ
“จะอ่อนโยนที่สุดเลย”
บัดซบ! ฟังยังไงก็ไม่ใช่เรื่องเสิร์ฟเค้กอย่างที่พยายามแถเองอยู่ในใจสักนิด!
“คนที่ควรได้รางวัลต้องเป็นฉันต่างหากที่มานั่งติวข้อสอบให้แกน่ะ!” ปิ่นหยกเถียง ถึงเวลาเรียกร้องสิทธิให้ตัวเองบ้างแล้ว
“ปิ่นหยกเอาแต่ใจจริง ๆ” อาทิตย์ส่ายหน้าช้า ๆ พร้อมกับอมยิ้มไปด้วยเหมือนผู้ใหญ่กำลังต่อว่าต่อขานเด็กด้วยความเอ็นดูซึ่งเขารู้สึกว่าช่างผิดกาลเทศะอย่างน่าโดดหนุมานถวายแหวนเป็นที่สุด “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวคืนนี้จะดูแลทั้งคืนเลย เป็นรางวัลที่ช่วยติวให้นะเด็กดี”
“เลว! พูดยังไงก็เอาแต่ได้”
“เอาใจยากจัง ไม่พูดก็ได้”
ตัดพ้อเสร็จก็เอื้อมมือมาปลดกระดุมคอเสื้อเขาทันที
“เดี๊ยวววว!!! นี่มันกลางห้องสมุดนะไอ้เวร!”
“ห้องสมุดที่บ้าน” อาทิตย์ช่วยต่อให้ “เป็นส่วนตัวสุด ๆ”
“ส่วนตัวบ้านพ่อแกดิ!”
“อือ น่ารักจัง บ้านคุณพ่อฉันจริง ๆ นั่นแหละ ส่วนตัวมาก” อาทิตย์เอ่ยรับเสียงเนิบนาบ ก้มลงงับเบา ๆ ที่หลังมืออีกฝ่ายซึ่งรีบยื่นมาตะครุบข้อมือเขาไว้
จริงไหมล่ะ? ที่นี่บ้านวิจิตรนิรันดร์ แล้วเขาพูดผิดตรงไหน?
“อ..อาทิตย์” ปิ่นหยกพูดเสียงอ่อน นั่นแหละที่เขารอฟังอยู่ถึงได้ชอบแกล้งนัก
“ครับ?”
“เด็กดีของฉัน”
“อือ..ของปิ่นหยกครับ” ฟังอย่างนี้แทบจะเอาหน้าเข้าไปถูไถแก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อนั่น(ความจริงไม่ใช่แค่ ‘แทบจะ’ เพราะถูไถไปแล้วเพียงแต่ไม่รู้ตัว) ถ้าให้เรียงลำดับเขาชอบปิ่นหยกในเวลาแบบนี้พอกับปิ่นหยกเวลาเมานิดหน่อยเลยทีเดียว ฟังแล้วรู้สึกอย่างกับจะลงไปละลายตายเสียให้ได้
ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามแกะกระดุมอีกฝ่ายต่ออย่างขะมักเขม้น เผื่อจะได้ยินอะไรดี ๆ อีกหน่อย คนเรามันก็ต้องมีความหวังกันบ้าง
“ไม่ชอบคนดื้อ...ครับ”
อาทิตย์ยิ้มกว้าง แทบกระโดดไปรอบห้อง ปิ่นหยกพูด 'ครับ' กับเขาอีกแล้ว ชาตินี้คงไปไหนไม่รอดแน่ ๆ พอมองพวงแก้มแดงระเรื่อแล้วจึงคิดได้ว่าแทนที่จะกระโดดโลดเต้นดีใจให้เสียบรรยากาศ สู้ก้มหน้าลงไปใกล้จนปลายจมูกแตะกันแผ่วเบาแบบนี้ดูเข้าท่ากว่าเป็นไหน ๆ
“จูบก่อน”
เขาได้กลิ่นวานิลลาหอมกรุ่นอีกแล้ว
“จูบแล้วจะไม่ดื้อเลย”
อีกฝ่ายหลุบตาลงต่ำ มองเห็นขนตาเป็นแพรับกับรูปคิ้วเรียวเมื่อดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยปิดลงพร้อมกับโน้มคอเขาเข้าหาเชื่องช้าจนชวนให้ทรมาน แต่สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นก็คุ้มเกินกว่ากล้าจะเรียกร้องอะไรอย่างอื่น
รสวานิลลาตรงหน้านอกจากหอมละมุนแล้วยังหวานติดปลายลิ้นจนแทบลืมหายใจ
“แฮ่ม!”
หากปิ่นหยกกระโจนขึ้นไปยืนเต้นบนเก้าอี้เขาจะไม่แปลกใจเลย หน้าเหวอออกขนาดนั้น แถมยังแดงแจ๋น่ารักน่าฟัดเป็นบ้าตอนที่ตะโกนเรียกชื่อน้องสาวตัวเองออกมา
“จี้!!!!”
“ไม่ ๆ จี้ไม่ได้ยิน ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นด้วย พวกพี่ตามสบาย”
เด็กหญิงว่าพลางทำท่ายกมือปิดตา ทว่านิ้วถ่างออกจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนซึ่งนั่นไม่ช่วยให้พี่ชายเธอสงบสติอารมณ์ได้ดีขึ้นแม้แต่น้อย “แค่จะมาบอกเฉย ๆ ว่าพี่อันลองหัดอบคุกกี้ เลยให้มาเรียกไปชิม”
“ไป ๆ กินด้วย กำลังหิวเลย!” ร่างโปร่งยกมือยกไม้ เตรียมถลาตามน้องสาวออกไปอย่างน้อยก็ตั้งใจจะเลี่ยงสถานการณ์ชวนขายหน้าเมื่อครู่ ไม่ทันได้มองว่าเด็กหญิงลอบขยิบตากับคนที่ยืนหน้ามึนอยู่ข้างหลังเขาเป็นเชิงรู้ทัน
“แต่ไม่ต้องรีบนะพี่ปิ่น”
เธออมยิ้มท่าทางเจ้าเล่ห์ ซึ่งปิ่นหยกไม่รู้ตัวเองคิดไปเองหรือเปล่า แต่มันช่างดูคลับคล้ายคลับคลารอยยิ้มของอันนาพี่สาวคนสวยบ้านนี้เข้าไปทุกวัน หรือพักนี้จะคลุกคลีกันบ่อยเกินไปหน่อยแล้ว
“จะต่ออีกสักพักก็ได้ เดี๋ยวจี้เก็บคุกกี้ไว้รอเผื่อหมดแรง”
To be continued…
==========================
ฮว้ากกกกก แต่งเข้าบ้านแล้วววววว (ไม่ใช่ละ) //โดนแม่ไก่โบกหัวทิ่ม :fcuk:
เครียดมาระยะใหญ่ ฮุ่วว...สิ้นสุดกันทีค่ะ ส่วนไปไงมาไงเชื่อว่าคงเดากันพอได้ อิ___อิ ถึงอย่างนั้นก็จะมีพูดถึงในตอนต่อ ๆ ไปค่ะ รอนิดนึง :D
ขอบคุณคนอ่านผู้น่ารักที่ยังไม่ทิ้งกันนะคะ ฮืออออ *กอดดดด* :กอด1: :L2: หลังจากนี้ไม่มีดราม่าหนักเท่านี้อีกแล้ว สปอยล์ซะเลยนี่แน่ะ ๆ (ฮา)
พบกันตอนหน้า ของแถมรีพลายถัดไปเช่นเคยค่ะ ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427.msg2087327#msg2087327)
-
แถมค่ะ
ย้อนหลังวันพ่อ คุณอานนท์สมัยยังหนุ่มกับเด็ก ๆ
(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/21802_450579008335321_500462132_n.jpg)
อันนี้ตั้งใจจะวาดสักช่วงมหา'ลัย แต่แค่ร่างไว้ยังไม่ได้ต่อล่ะ
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/486976_449301481796407_1462561063_n.jpg)
บังฝนให้กันนี่เป็นฉากกุ๊กกิ๊กชวนอร๊างอันดับต้น ๆ คนความคิดคนเขียนเลยค่ะ 555
อันนี้อยากลองวาดธีมอาหรับดูค่ะ ปิ๊งขึ้นมาจากตอนคุยเล่นในทวิตเตอร์ แต่ยังไม่เสร็จ แฮ่ ๆ >w<
(คิดไปว่าพระเอกแอบหน้าคล้ายซินแบดจากการ์ตูนเรื่อง magi เลยเอาธีมนี้แหละ อรั๊ง)
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/12126_449825208410701_864061285_n.jpg)
ครอปมาก่อน ไว้เสร็จจะเอารูปเต็มมาแปะนะคะ
พบกันตอนหน้าค่ะ ^o^
-
:z13:
กดไลค์ให้น้องจี้ :-[ :-[ :-[
:pig4: :กอด1: :L2:
-
กรี๊ดๆๆๆ ปิ่นหยกแต่งเข้าบ้านแล้วซินะ ฮ่าๆๆ
หนูจี้ชักจะเริ่มร้ายกาจ ผู้หญิงเรื่องนี้นี่ช่างร้ายกาจกันทุกคน รวมถึงคนแต่งด้วยอะเปล่า ฮ่าๆ
-
อนาคตจี้หยก...สาววายผู้มีวิทยายุทธ์ร้ายกาจ เพราะเป็นทายาทอสูรของพี่อันนาอีกที ว่ะฮ่ะฮ่าาาาาาาาาาาาาาา :laugh:
-
ดีใจที่ดราม่าจบเสียที
ต่อนี้ไปก็มีแต่ความสุขเสียทีนะปิ่นหยกกับน้องจี้ :กอด1:
-
ยินดีด้วยยยยยยทั้งแม่ไก่ ทั้งไอ้ลูกเจี๊ยบ สอบติดมหาลัยเดียวกันด้วยยยย :mc4:
เรื่องร้ายๆได้ผ่านไปแล้ว ต่อจากนี้จะมีแต่สิ่งดีๆเข้ามา :L2:
-
เข้าบ้านแระส์
แต่น่าจะเล่นกับความรู้สึกกระอักกระอ่วนต่ออีกสักหน่อย ไม่น่ารีบผ่านไปเลย
-
เรื่องร้ายๆผ่านไปซะที><
ปิ่นหยกไปอยู่บ้านสามีแล้ววววววววววว :-[ :-[
เจี๊ยบหื่นตลอดๆอ่ะ :impress2:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
สาวจี้ แสบจริง ๆ :laugh:
ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
น้องจี้ ได้มาอยู่ที่บ้านจอมมึนนี่
เจ้าเล่ห์ตามอันนาไปแล้ว
ปิ่นหยกก็ยอมๆ ลูกเจี๊ยบไปเถอะนะ
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบตัวนี้มันน่ารักจริงๆนะ..ส่วนน้องจี้นู๋เข้ามาผิดเวลามากกกกกกกกกกก
-
น่ารักไม่ไหวแล้วววว
-
เมฆหมอกพัดผ่านไป ท้องฟ้าสดใส ดอกไม้เบ่งบาน ต่อไปนี้คงมีแต่ตอนหวานๆ(ใช่ไหม?)
-
อะ ได้มาเมนท์สักที อ่านรวดเดียวกี่ตอนรวดก็ไม่รู้วววว
แหะๆ
อ่านแล้วสงสารปิ่นและจี้... จริงๆ ต้องบอกว่าพี่น้องสองคนนี้เข้มแข็งมากๆ อะ
ขนาดแค่อาม่ายู้เสีย ยู้ยังร้องไห้คร่ำครวญมากกว่าปิ่นและจี้เห็นจะได้
เข้มแข็งมากจริงๆ
และ...ฟ้าฝนผ่านไปแล้ว ท้องฟ้าจะกลับมาสว่างอีกครั้ง
หวังว่าทั้งปิ่นและจี้ก็จะเป็นแบบนั้นเช่นกัน
:3
-
อันนา2 กำลังจะเกิด 555
-
หมดดราม่าแล้วก็แบบเลิฟซีนหวานเจี๊ยบของแม่ไก่กับลูกเจี๋ยบต่อได้ป่ะ :fox2:
-
ยินดีกับลูกเจี๊ยบที่จะได้เรียนที่เดียวกันกับปิ่นหยก
แล้วก็อีกเรื่องคือ ตอนนี้ได้อยู่บ้านเดียวกันแล้วนะ
แม้จะยังไม่รู้ว่ายังไงต่อไปแต่อย่างน้อยก็ได้อยู่ด้วยกัน
ส่วนน้องจี้สงสัยจะอยู่กับพี่อันนนานไปจริงๆด้วย :laugh:
ชักจะเหมือนกันเข้าไปทุกวัน แต่ดีแล้วล่ะที่กลับมาร่าเริง
แล้วก็ขอให้คุณพ่อหายไวๆนะคะ :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ดอกไม้ประตู แจกัน ดินทรายต้นไม้ใหญ่
แก้วน้ำจานชามบันไดโคมไฟที่สวยงาม
ขอบรั้วและริมทางเดินต้นหญ้าอยู่ในสนาม
บ้านนี้จะมีความงามได้ถ้ามีเธอ...
แด่ความมืดหม่นที่ผ่านพ้นไป ฟ้าหลังฝนที่สดใสรออยู่(มั้ง)นะแม่ไก่กะพ่อไก่เจี๊ยบ :a1: :a1:
-
ความทุกข์ผ่านพ้นไปแล้ว โล่งอกไปเปลาะหนึ่งล่ะนะ :เฮ้อ:
จะโทษน้องจี้ก็ไม่ได้อะนะ ไม่ยอมล็อกประตูเองนี่นา ดีแต่ว่าจูบถ้ามากกว่านี้ โดนเรียกมาดูกันทั้งบ้านแน่เลย :laugh:
-
รอช่วงเวลาน่ารักๆ ของเจ้าลูกเจี๊ยบกะปิ่นหยก :impress3:
-
ลูกไก่ในกำมือ :laugh:
-
ปื่นแกแย่แล้วละ
ชีวิตนี้แกเจอไป 4 มึนเลย ยอดมนุษย์ทุกคนด้วย
ไอ้ลูกเจี๊ยบมันพวกเยอะสุดๆ เลย
ไปไหนไม่รอดแล้วแกเอ้ย :z1:
-
ผ่านระยะความเครียดไปแบบมึนๆเลยอะคนแต่ง 555
แต่ก็เอาเหอะ ตอนนี้เครียดน้อยลง ได้ยิ้่มอีกแล้ว ให้อภัย อิอิ กลั้นยิ้มจนปวดแก้ม เ๋ด๋วคนอื่นหาว่าบ้า 5555
-
ปิ่นหยกแต่งเข้าบ้านไปเรียบร้อยแล้ว (มั้ย) ฮิ้วววววววววว ดีใจ :mc4: :mc4: :mc4:
ยังไงก็ดีกว่าไปอยู่บ้านสงเคราะห์นะ เพราะคุณอานนท์เต็มใจที่จะดูแลอยู่แล้ว
มีเด็ก ๆ เพิ่มมาอีก 2 คน ครอบครัวอบอุ่นมากมาย
พอหมดดราม่า อาทิตย์หน้ามึนก็กลับมาให้เราครื้นเครงและเขินแทนปิ่นหยก
คุณอะไรพูดเอาแต่ได้เข้าตัวได้ตลอด ปิ่นหยกก็เหมือนจะดื้อแต่ก็ยอมทู้กที น่ารักอ่ะ :-[
ได้เรียนที่เดียวกันด้วย เย้~~
ขอบคุณค่ะ
-
ผ่านเรื่องเศร้าๆไปก็มีเรื่องดีๆเกิดขึ้น ^^
อาทิตย์เนี่ยไม่ค่อยเลยอ่ะ
พูดอะไรเข้าข้างตัวเองหมดเลย
ดูซิปิ่นหยกเขินหน้าแดงหมดแล้ว55
-
หมดดราม่าเเล้ว เย้ๆ
ขอให้มีเเต่สิ่งดีๆเข้ามาน่ะ เเม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ
-
กรีกด ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ยังไงติดตามต่อน้า เป็นเรื่องที่น่ารักมากอ่านแล้วไม่เบื่อเลย รอตอนต่อไปนะคะ (:
-
หายเครียดแล้วววว
-
:impress2: อ้อนกันจนได้เรื่องเลยนะเนี่ย 555... ปิ่นหยกแม้จะพูดเพราะยังไง แต่สุดท้ายก็ต้องเสร็จลูกเจี๊ยบ
ส่วนลูกเจี๊ยบเเม้จะเเพ้ทางพูดหวานของปิ่นหยกยังไงก็ยังได้จิกแม่ไก่อยู่ดี อิอิ... ดีนะที่มีจี้มาขัดจังหวะไซ้ขน
ไม่งั้น เเม่ไก่ปิ่นหยกคงโดนเจี๊ยบแทะจนกลายเป็นซี่โครงไกทอด... น่ารักจริงๆ ผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ เพราะกำลังใจดี
ปิ่นหยกเเม้จะยังเปิดใจไม่หมด แต่ก็ค่อยเเง้มมากขึ้นตามเวลา มีลูกเจี๊ยบเป็นพนักงานเเซะประตู(ใจ)ให้ อิอิ
หวานกันนานๆหน่อยนะ 555... อยากอ่านเวอร์ชั่นมหาลัยจัง :-[
-
จ้ีหยกน่าจะมาช้ากว่านี้หน่อย
-
จี้หยก....เธอมาเร็วเกินไป :z1:
-
ลูกเจี๊ยบออกจากบ้านแค่ปีเดียวก็ได้กลับแล้วเหรอ
แถมยังพาแม่ไก่กลับมาฝากคุณมึนใหญ่อีกด้วย
-
น้องจี๊ไม่น่ามาขัดเลยเสียอารมณ์มากๆ
-
ดีจัง ฟ้าใสแล้ว วุ๊วววววววว
-
รักจี้จัง
-
ดีใจด้วยจ้า
-
ดีใจด้วยนะหนูปิ่น ในที่สุดก็เข้าบ้านไอเจี๊ยบไปแล้ว เป็นลูกสะใภ้เต็มตัว :laugh:
แต่หนูจี้ไม่น่ามาขัดฟินไอเจี๊ยบเลยนะ 555
ปล. ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :z3:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 57 – ทบทวน
::Pinyok's POV::
ผมนั่งเอ้อระเหยอยู่ตรงบันไดที่ทอดลงไปยังสนามหญ้าเล็ก ๆ หลังบ้าน เหม่อมองพรรณไม้หน้าตาสวยบ้างประหลาดบ้างในคอลเลคชันของคุณอานนท์พลางหยิบคุกกี้จากพี่อันนาใส่ปาก รสชาติดีทีเดียว ได้กลิ่นโกโก้ อัลมอนด์ เฮเซลนัท วานิลลา และอะไรสักอย่างที่ระบุไม่ได้แต่เดาว่าหากพี่เอมได้ชิมคงรู้
พอกินของหวานพวกนี้แล้วก็อดคิดถึงร้านเค้กทานตะวัน...อดคิดถึงผู้คนที่นั่นขึ้นมาไม่ได้ เวลานี้ลูกค้าคงเริ่มบางตา ป่านนี้พี่เอม อุ่นใจ พี่แวว กำลังทำอะไรกัน หมีกริชยังมาเดินทำตัวจืดจางแถวเคาน์เตอร์อยู่หรือเปล่า เย็นย่ำอย่างนี้แล้วพี่หมอใส่แว่นชื่อหมอไอซ์คนนั้นจะยังมานั่งจิบกาแฟเตรียมตัวไปอยู่เวรอีกไหม
“เ...ฮ่...อออ..อ.......”
ผมถอนหายใจยาว...รอบที่เท่าไรแล้วก็เหนื่อยจะนับ เริ่มเบื่อตัวเองที่ไม่ต้องทำงานทำการอะไรเลย ผมสอบได้ทุนคณะวิทยาศาสตร์แล้ว นั่นหมายความว่าจะมีโอกาสได้เรียนในมหาวิทยาลัยจนกระทั่งจบปริญญาโทเป็นอย่างน้อยก่อนจะไปทำงานใช้ทุน ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องเครียดหรือกดดัน อ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ เหนื่อยก็หยุด บางครั้งตื่นมาในเวลาเดิม ๆ ตั้งแต่เช้ามืด กลับไปนอนต่อก็หลับไม่ลงเสียแล้ว มีเวลาว่างมากขนาดนี้เป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยสักนิดและมันกำลังทำให้ผมเริ่มฟุ้งซ่าน เรื่องในอดีตทั้งดีร้ายลอยฟุ้งอยู่เต็มหัวเหมือนตะกอนนอนก้นที่ถูกกวนจนขุ่น
“แม่เพชรว่าปิ่นอยู่นี่ดีแล้วเหรอ”
ผมเงยหน้ามองฟ้า ถามปุยเมฆสีส้มเหมือนขนมสายไหมก้อนโตที่ลอยอยู่เบื้องบน ลมพัดเอื่อยมาจากไหนสักแห่งวูบหนึ่งแล้วทุกอย่างก็นิ่งสนิท
“ลูกเขาก็ไม่ใช่...ถึงเขาจะรับจี้เป็นลูกแล้วก็เถอะ”
เมฆไม่ตอบ แถมยังทำตัวเลื่อนลอยใส่ผมที่เป็นเศษฝุ่นเล็ก ๆ ของจักรวาลอีก
แต่นั่นแหละ..ตอบกลับมาจริงคงน่ากลัวแย่ พูดเพ้อเจ้อคนเดียวเป็นพวกสติไม่ดีไปได้ ผมแค่นหัวเราะกับตัวเองแล้วไถลลงไปนั่งแหมะอยู่ตรงบันไดขั้นสุดท้าย ตั้งใจจะหยุดอยู่แค่นั้นแต่พอเห็นหญ้านุ่ม ๆ ก็เผลอตัวย้ายร่างไปเหยียดแข้งเหยียดขาแทบนอนแผ่กับพื้นหญ้าในท้ายที่สุด
นี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้วหรือเปล่า?
วินาทีแรกที่ก้าวเท้าลงเหยียบบนพื้นในอาณาเขตของบ้านวิจิตรนิรันดร์ ราวกับผมหลุดมาอยู่อีกโลกหนึ่งซึ่งห่างจากโลกเดิมซึ่งผมเคยอยู่สักสองสามล้านปีแสง ชายวัยกลางคนที่ผมไม่รู้จักกุลีกุจอเข้ามาพยายามรับประเป๋าเสื้อผ้าไปจากมือ ยื้อยุดกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนอาทิตย์จะดึงมันออกไปเองแล้วยื่นให้เขา เดินไปได้อีกเพียงไม่กี่ก้าวหญิงท่าทางสุภาพคนหนึ่งโค้งให้ท่าทางนอบน้อม(เธอคงโค้งให้อาทิตย์มากกว่า) แต่รู้ตัวอีกทีผมก็โค้งตอบเงอะงะแล้วเดินหลบห่างออกมาหลายเมตรเผลอชนไหล่คนข้าง ๆ จนมันหันมาส่งเสียงหัวเราะหึ ๆ ใส่ ที่สุดแล้วเมื่อตัวบ้านใหญ่โตโอ่อ่ารูปแบบสถาปัตยกรรมกลางเก่ากลางใหม่ปรากฏอยู่ต่อหน้า..ขาผมก็เกิดก้าวไม่ออกขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ผมเงยหน้าดูซุ้มประตูขนาดใหญ่หน้าบ้าน เสาสูงสีขาวรับชายคาดูสวยงามวิจิตร ลักษณะน่าจะเป็นโคโลเนียลสไตล์คล้ายภาพจากหนังสือแต่งบ้านที่เคยอ่าน เพดานสูงให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม ทว่าบรรยากาศโดยรวมไม่ได้ดูเย่อหยิ่งอย่างที่ตัวอาคารทรงสมมาตรนี้พึงเป็นด้วยถูกโอบล้อมด้วยแมกไม้เขียวชอุ่มร่มรื่นรอบตัวบ้าน
ขณะที่ผมจ้องมองบ้านหลังนี้...ก็รู้สึกได้ว่ามันกำลังจ้องผมกลับมาเช่นกัน
นี่ไม่ใช่ที่ที่ผมควรอยู่เลย
“...อาทิตย์”
ผมเรียกชื่อมัน...ไม่รู้เรียกไปทำไม ไม่รู้ด้วยว่าตั้งแต่เมื่อไรที่พอเกิดความรู้สึกไม่มั่นใจชื่อนี้ก็มักเป็นชื่อแรกที่ผมนึกถึง
“ครับ?”
“ฉัน....” ผมหยุดนิ่ง เพราะในเมื่อไม่รู้ว่าเรียกมันทำไมเลยไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปโดยปริยาย กำลังคิดว่าถ้าจะหันหลังแล้ววิ่งขึ้นรถเมล์กลับหอก็ควรทำเสียตอนนี้ท่าจะดี “ฉันรู้สึกว่ามันแปลก ๆ”
ผมใคร่ครวญคำพูดซึ่งเพิ่งเอ่ยออกไปของตัวเอง ‘รู้สึกแปลก ๆ’ อาจไม่ใช่คำอธิบายที่ดีนัก ความจริงผมคิดว่ามันไม่มีอะไรปกติมาตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก
“แปลกยังไงหรือ?”
อาทิตย์หันมาส่งยิ้มอ่อนโยน แบบเดียวกับที่ทำผมคงสติได้ไม่เต็มร้อยครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งครั้งล่าสุดก็ทำให้ผมหน้ามืดตามมันมาถึงบ้านนี่เอง ช่างบ้าแท้ ๆ
“ฉัน..ไม่รู้ตัวเองมาทำอะไรที่นี่ ไม่รู้ว่า—”
มือผมถูกกระตุกเบา ๆ ก่อนจะได้พล่ามอะไรมากไปกว่านั้น
“แต่นายรู้ว่าฉันรักนาย”
มันยิ้ม และผมรู้เพิ่มอีกอย่างว่าตัวเองงี่เง่าสิ้นดี
“เพราะงั้นก็เป็นเหตุผลแล้วใช่ไหม ว่าทำไมเรามาที่นี่ด้วยกัน”
"....."
“อาทิตย์! ปิ่นหยก!”
ผมหันขวับ เสียงพี่อันนาดึงความสนใจผมได้ดีเสมอและคงจะส่งผลแบบเดียวกันกับอาทิตย์ด้วย...ในหลาย ๆ ความหมาย
“พี่นึกว่ามาตอนเย็นกัน ตั้งใจจะให้คนไปรับอยู่เชียว”
“เซอร์ไพรส์ไงครับ” ถ้อยคำคล้ายพูดเล่น แต่ด้วยน้ำเสียงเนิบนาบและหน้ามึน ๆ ของหมอนั่นผมเลยไม่แน่ใจนักว่าพี่น้องคู่นี้เขาล้อเล่นกันแบบไหน พี่อันฟังแล้วก็ล็อคคออาทิตย์โน้มลงมาทำท่าจะแทงเข่าใส่เบา ๆ ไปทีหนึ่งก่อนหันมามองผม เดินสำรวจรอบตัวอย่างกับเพิ่งเคยพบกันครั้งแรกทั้งที่เคยเจอกันถึงขั้นกล้า(อย่างหน้าด้าน ๆ)ยืนเงินสามพันบาทจากเธอมาแล้ว
“เซอร์ไพรส์จริง ๆ นั่นแหละ” หลังจากเดินวนรอบผมครบหนึ่งรอบถ้วนแล้วก็ไปยืนกอดอกพร้อมกับอมยิ้มไปด้วย “ไม่นึกว่าจะพาปิ่นมาด้วยได้ อ๊ะ! อย่าขมวดคิ้วอย่างนั้นสิ”
ผมเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังขมวดคิ้วอยู่ก็ตอนเธอทักนั่นเอง อาทิตย์หันมาเอานิ้วหัวแม่มือกดแล้วหมุน ๆ อยู่แถวกลางหน้าผากผมให้หัวคิ้วคลายออกเลยเผลอตีมือไปหนึ่งเผียะต่อหน้าต่อตาพี่สาวเจ้าตัว ลืมไปว่าที่นี่ถิ่นมัน จุดนี้เองที่ผมเริ่มสังเกตขึ้นมาว่าพี่อันเลิกเรียกผมนำหน้าด้วยคำว่า ‘น้อง’ เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงชื่อเฉย ๆ อย่าง ‘ปิ่น’ หรือไม่ก็ ‘ปิ่นหยก’ แบบเดียวกับที่พี่เอมเรียก ซึ่งผมรู้สึกว่าฟังดูน่าสยองน้อยกว่าเดิมอีกโข
“พี่ให้คนเตรียมห้องพักไว้” พี่อันดึงแขนผมเบา ๆ ให้เดินตามเข้าบ้านโดยมีอาทิตย์ตามหลังมาอีกคน “จัดไว้แบบถาวร..อยากอยู่ตลอดไปก็ได้ ห้องอยู่ทางฝั่งโน้—”
“ปิ่นหยกจะนอนห้องเดียวกับผม” เสียงทุ้มท้วงขึ้นทันควัน พี่อันหยุดกึกแล้วหันมายืนกอดอกมองหน้าน้องชายตัวเอง ถ้าเธอสวมแว่นตอนนี้ก็คงกำลังมองลอดแว่นด้วยสายตาแบบคุณครูเตรียมเทศนาศิษย์รัก
“ใช่ไหมครับ?” มันหันมาพยายามหาตัวช่วย ไม่ถามความสมัครใจผมล่วงหน้าสักคำ จะมั่นใจเกินไปแล้วหรือเปล่า
“แยกกันหน่อยจะตายไหม หืม?”
อาทิตย์เดินเข้ามาเบียดพร้อมกับตอบเสียงเนิบนาบเหมือนเดิม “ตายครับ ตายแน่ ๆ” สีหน้าก็ยังนิ่งสนิทไม่เปลี่ยน แต่ครั้งนี้ผมว่ามันตั้งใจกวนประสาทซึ่งนั่นทำให้พี่อันย่นจมูกใส่น้องชายตัวเอง และเธอคงถือว่าการมัวแต่อ้ำอึ้งไม่ตอบของผมกลายเป็นตอบตกลงไปเสียอย่างนั้น เธอเชิดหน้าเบา ๆ ก่อนบ่นอะไรบางอย่างออกมาที่ทำให้ผมอยากเอาหนังหน้าตัวเองไปซุกไว้ใต้พื้นโลก
“ความจริงก็ไม่ได้จัดไว้หรอก จะให้นอนห้องเดียวกันนั่นแหละ” เธอว่าแล้วเอานิ้วชี้จิ้มอกอาทิตย์ซึ่งเอาแต่ยืนอมยิ้ม “แต่กะจะดูปฏิกิริยาน้องชายที่รักสักหน่อย ไม่คิดว่าจะติดเขาขนาดนี้” พูดเสร็จเธอก็หันหน้ามาหาผม “ปิ่นหยกไม่รำคาญเจ้านี่หรือ?”
ผมเหลือบมองเธอ เห็นเธอจ้องกลับมาก็เผลอหลบตาไปวูบหนึ่ง สายตาทิ่มแทงจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็พยักหน้าช้า ๆ ขณะที่อาทิตย์คล้ายจะเริ่มออกอาการเหวอ
“ยิ้มแล้วเด็กน้อย”
“หา?”
“รู้ตัวไหม เธอทำหน้าอมทุกข์มาตลอดเลยตั้งแต่ตอนนั้น”
ผมคิดว่ารู้ แต่ผมอาจจะลืมนึกถึงมันไปจนกระทั่งเธอชี้ให้เห็น
“ถ้าแม่เพชร...เอ้อ...พี่ขอเรียกอย่างนี้ได้ไหม” พี่อันจ้องผมตาไม่กะพริบคล้ายจะขออนุญาต จนกระทั่งผมพยักหน้าอีกครั้งเธอจึงพูดต่อ “ถ้าแม่เพชรเป็นแบบที่อาทิตย์เล่าให้พี่ฟัง...และพี่ว่าหมอนี่ไม่กล้าโกหกกับพี่...พี่ว่าเขาคงอยากให้เธอยิ้มมากกว่า”
ผมพยายามส่งยิ้ม..ซึ่งมันคงดูแห้งเหือดมากกว่าจะร่าเริง แต่ก็จริงอย่างที่พี่อันว่านั่นเอง แม่เพชรคงไม่อยากเห็นผมเป็นแบบนี้ และหากตัวเองยังทำตัวหมดอาลัยตายอยากก็ไม่รู้จะเป็นที่พึ่งให้จี้หยกได้อย่างไร
“ผมก็คิดว่าจะพยายาม”
สีหน้าเธอดูไม่ถูกใจคำตอบของผมนัก “นั่นฟังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่เลย”
ผมลองดูอีกครั้ง นึกภาพว่าแม่เพชรคงกำลังมองผมอยู่จากที่ไหนสักแห่งไม่ไกลแล้วพูดใหม่ชัดถ้อยชัดคำด้วยน้ำเสียงมั่นคงกว่าเดิม หวังว่าเธอจะได้ยิน “ผมมั่นใจเวอร์ ๆ”
พี่อันยิ้มกว้าง ดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น แวบหนึ่งที่ผมเผลอคิดไปว่าความจริงแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงขี้แกล้งแต่ใจดีแบบเดียวกับแม่เพชรนี่เอง
“เย็นแล้ว มานอนทำอะไรตรงนี้”
ผมสะดุ้ง หลุดจากภวังค์กลับมาสู่ช่วงเวลาปกติ ปุยเมฆสีส้มเปลี่ยนเป็นสีเทาครึ้มตามแสงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าเสียแล้ว เพิ่งรู้ตัวว่าผมนอนแผ่อยู่บนพื้นหญ้าจนเวลาผ่านไปขนาดนี้
“...หืม?” เขาส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงถามอีกครั้ง พยายามทรุดตัวลงนั่งบนพื้นข้าง ๆ ทั้งที่ยังมีไม้ค้ำยันดูเงอะงะ แม้พอกลับมาเดินเหินได้แล้วแต่ก็ยังถูกสั่งห้ามลงน้ำหนักเต็มที่ จะเคลื่อนกายไปไหนต้องใช้ไม้ค้ำเดินท่าทางลำบากไม่น้อย
“ทำไมไม่ไปนั่งเก้าอี้ล่ะครับ”
“นั่นสิ..อาจจะเหตุผลเดียวกับเธอละมั้ง”
เขายิ้มพร้อมกับย่อตัวลงเก้ ๆ กัง ๆ สุดท้ายผมก็ลุกไปช่วยประคองเพราะดูท่าแล้วคุณอานนท์คงทำมึนยืนยันจะนั่งแหมะตรงนี้ให้ได้ หากปล่อยให้พยายามด้วยตัวเองอาจโดนส่งกลับเข้าโรงพยาบาลเพราะล้มกลิ้งกระดูกกระเดี้ยวร้าวอีกสักท่อนสองท่อน
“ขอบใจ”
ผมค้อมศีรษะน้อย ๆ แล้วถอยออกมานั่งที่เดิม หมดอารมณ์ลงไปนอนแผ่แบบเมื่อครู่แล้ว บรรยากาศตรงนี้ดูแปลกประหลาดพิกล ไม่เชิงอึดอัดแต่ก็ไม่ได้ปลอดโปร่งโล่งใจ มันอึมครึมเหมือนช่วงเวลาใกล้พลบค่ำที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ไม่มีผิด ผ่านไปอีกครู่ใหญ่จนเขาเองเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“ฉันขอโทษเธอแล้วหรือยัง”
ผมดึงต้นหญ้าเล่นติดมือมาต้นหนึ่ง ก่อนจะนึกได้ว่าไม่ควรทำลายสมบัติบ้านคนอื่น
“คุณพูดหลายรอบแล้ว ผมฟังจนเบื่อไปเลย”
คุณอานนท์ถอนหายใจอ่อนแรง ดึงต้นหญ้าตรงหน้าผมขึ้นมาหนึ่งกระจุกแล้วพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตว่าอยากถอนมันออกมาก็ทำต่อไปสิ ผมมองเขาตาปริบ ๆ อยู่ราวอึดใจแล้วคิดว่าไม่ควรขัดศรัทธาเลยกระชากพืชสีเขียวต้นเล็กต้นน้อยออกมาเป็นพวงจนเห็นพื้นสนามตรงหน้าเป็นรอยโหว่ ไม่รู้ความหมั่นไส้มันผุดมาจากไหนเยอะแยะ เห็นเขาส่งยิ้มบางมาให้แล้วยิ่งอยากคว่ำกระถางบอนไซที่หน้าตาบอกราคาว่าคงแพงหูฉี่ล้มคว่ำเสียรู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่ามันจะน่าเสียดายเกินไปและเกิดเขาคิดเรียกร้องค่าเสียหายอะไรขึ้นมาผมคงลำบาก
“อยากคว่ำกระถางนั่นไหม” เขาถามขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาผมสะดุ้ง มือชี้ไปยังกระถางบอนไซซึ่งกลายเป็นเหยื่อทางความคิดของผมไปแล้วเมื่อครู่นี้ ไม่รู้ว่าผมส่งสายตาอาฆาตความเข้มข้นสูงเกินไปใส่มันจนเขาสังเกตได้หรืออย่างไร
“แก้หงุดหงิด คาใจ ขุ่นเคือง หรือว่าอะไรพวกนั้น” เขาพูดต่อขณะที่ผมมองตามนิ้วเขา จ้องดูอีกทีต้นไม้แคระนั้นก็สวยงามเกินกว่าจะมาสังเวยให้กับอารมณ์คลั่งไม่เป็นเรื่อง
“ถ้าทำอย่างนั้นมันก็จะตาย...”
ผมพึมพำ ไม่ได้ตั้งใจจะแฝงความหมายอะไรเป็นพิเศษ สำหรับบอนไซซึ่งต้องใช้เวลาเนิ่นนานและการดูแลเอาใจใส่ของคนเลี้ยงกว่าจะตัดแต่งให้เป็นรูปร่างสวยงามเช่นนั้นได้ มาตายด้วยสาเหตุงี่เง่าที่ว่าถือเป็นเรื่องน่าเสียดายเกินไป
“นั่นสินะ” เขาเหม่อมองไปไกลที่เส้นขอบฟ้า “...ไม่ควรต้องมาตายแบบนี้”
ผมไม่แน่ใจว่าเขาพูดถึงต้นไม้หรือว่าอะไร รู้แต่ในอกโหวงเหวงไปหมดแล้ว ตระหนักขึ้นมาว่าเวลาผ่านไปเป็นเดือนไม่ได้ทำให้ความสูญเสียลดลงเลย เพียงแต่ผมรับมือกับมันได้ดีขึ้นเท่านั้นเอง แม้ต้องยอมรับกับบางครั้งที่มีการ์ดตกบ้างซึ่งผมหวังว่ามันจะไม่บ่อยนัก
“ฉันทำผิดต่อพวกเธอพี่น้องมากจริง ๆ มากจนไม่รู้ว่าจะชดใช้ให้ยังไงดี”
“แค่คุณรับดูแลจี้หยกเป็นลูกอีกคนผมก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว”
เขายิ้มน้อย ๆ ครู่หนึ่งก็แค่นหัวเราะออกมา “พวกเรานี่ประหลาดกันทั้งนั้นเลยนะ”
“ผมเปล่า” ผมเถียง งอขาขึ้นนั่งชันเข่า จ้องมองสนามหญ้าโหว่ ๆ ซึ่งเจ้าของเป็นคนเริ่มทำให้มันเป็นแบบนั้นเอง “ที่ประหลาดคือคนจากบ้านคุณต่างหาก..ประหลาดทั้งบ้านเลย”
“โดยเฉพาะอาทิตย์ใช่ไหม”
ได้ยินแล้วถึงกับรีบพยักหน้าหงึกหงัก
“ฉันก็ว่าจะถามเธอเรื่องนี้ตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ยังหาโอกาสไม่ได้สักที”
ผมหันไปมองหน้าเขา ชักใจไม่ดีขึ้นมา เริ่มประเด็นใหม่แบบนี้คงไม่ใช่กำลังจะพูดถึงอะไรที่ผมหวั่นอยู่หรอกใช่หรือเปล่า
“เรื่องปิ่นหยกกับอาทิตย์”
นั่นปะไร...ถึงตรงนี้เล่นเอาอยากอุดหูทำเป็นไม่ได้ยินแล้ววิ่งหนีเข้าบ้านเสียรู้แล้วรู้รอด แต่ทิ้งคนแก่ขาไม่ดีไว้กลางสวนตอนค่ำมืดแบบนี้ฟังดูเป็นมนุษย์ใจบาปหยาบช้าไปทันทีถึงแม้ที่นี่จะเป็นบ้านเขาเองก็เถอะ
"..ฉันอยากได้ยินจากปากเธอ"
"...."
พูดโกหกไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัด...แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพร้อมจะคายความจริงเหมือนได้กินสัจจะเซรุ่ม หวังอยู่ลึก ๆ ว่าหากมีใครสักคนโผล่มาขัดจังหวะตอนนี้คงดีไม่น้อยแม้ผมรู้อยู่แล้วว่าเรื่องดีไม่ค่อยเข้ามาในชีวิตบ่อยนัก ถึงอย่างนั้นก็ยังขอเข้าข้างตัวเองเลยเถิดไปอีกนิดว่าบางทีคุณอานนท์อาจอยากถามเรื่องอื่น อย่างเรื่องเรียน เรื่องงาน หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่..
“ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหนหรือ?”
To be continued…
=================================
ดึกแล้ว มาดึกเหมือนตอนเช้าไม่ต้องทำงานทำการ O<-<
หมายเหตุ-ผู้หญิงเรื่องนี้น่ากลัวแต่คนเขียนไม่น่ากลัวน้าาา <<หล่อนมันไม่ใช่ผู้หญิง!! (ฮา)
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า ^o^ *กอดดดด* :กอด1: :L2:
พบกันตอนหน้า ของแถมรีพลายถัดไปปปปป
ปล. มีของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ จากเมื่อตอนลาพักร้อนไปเที่ยวมาด้วยล่ะค่ะ (แต่มีไม่กี่ชิ้น ;w;) ถ้าสนใจรายละเอียดไปส่องได้ที่ fb ค่ะ ^^
-
แถม~
คิดถึงเวลาปิ่นหยกเมาแล้วร้องไห้รั่ว ๆ(?)เหมือนกันนะคะ อยากจับมอมเหล้า
คร่ำครวญกอดขวดสุราเป็นเมรีขี้เมา เสื่อมจริง ๆ 5555
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/61321_451840661542489_806302074_n.jpg)
น้องจี้ ทายาทอสูรของพี่อันนา
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/484389_451095351617020_1603530456_n.jpg)
ปิดท้าย คิมหันต์ นิสัยเป็นเด็กชอบแต่งตัวทำให้แอบวาดเพลินเลยค่ะ ถึงแม้คนเขียนจะไม่ค่อยรู้เรื่องแฟชั่นก็เถอะ 555
(https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/556949_451340128259209_1968090043_n.jpg)
พบกันตอนหน้าค่า ^o^
:bye2:
-
จะคอยดูซิว่าปิ่นหยกจะเลี่ยงคำถามนี้(?)ยังไง :z2:
-
ตอบไปเลยว่า>>มากกว่าเพื่อน กิ กิ
-
ยืนไว้อาลัยให้กับ ความใสและความแบ๊วของน้องจี้
เพราะอีกไม่นาน น้องจี้คงต้องกลายเป็นทายาทอสูร และเจริญรอยตามพี่อันนาแน่ๆเลย o22
-
พี่เรน~~ แอบย่องมาอัพกลางดึกแล้วยังทำบรรยากาศอึมครึม ,, งือ~จะฟ้องเจี๊ยบ :z3:
คุณอานนท์คงจะไม่ขัดขวางหรอกเนอะ o18
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
รอฟังคำตอบน้องปิ่น
:กอด1: :L2:
-
ยิ้มแบบแมนโคตรแล้วตอบไปเลย!!
-
ปิ่นหยกยืดอกแล้วตอบออกไปชัดๆๆเลยว่า "เป็นเมีย!!!" :laugh5:
-
ตอบไปตรงๆ เลยปิ่นหยก คุณพ่อห้ามปฏิเสธด้วย :m16:
-
คุณพ่อสามีเค้าก็มาเช็คข้อมูลไปงั้น
นี่มันเลยจุดต่อต้านหรือจับแยกแล้วแหละหนูปิ่นจ๋าาาาา :o8:
-
คุณอานนท์รู้อยู่แล้ว แต่แกล้งถามปิ่นหยกใช่ไหม ปิ่นหยกก็ตอบไปเลยสิว่า"เราเป็นคนรักกัน"
-
อยากให้ปิ่นหยกร่าเริงแบบเดิมจังน้าอยากให้
-
น้องปิ่นจะตอบว่าไงเนี่ย
บอกไปเลยดีกว่า คุณพ่อคงรับได้อยู่แล้ว
-
หม่นๆนิดหน่อย อีกไม่นานคงสดใสกว่านี้เนอะ
นู๋ปิ่นตอบคุณอานนท์ไปเลย เป็นคนที่ชีวิตนี้อาทิตย์ขาดไม่ได้ !!!! :กอด1:
-
ตอบแมน ๆ ตรง ๆ ไปเลยปิ่นหยก เพราะคุณอานนท์รู้เรื่องนี้อยู่แล้วล่ะ
แต่จะคิดยังไงนี่สิหนักใจ เพราะอาทิตย์ก็เป็นลูกชายคนเดียวซะด้วยสิ
ขำอาทิตย์ตอนพี่อันนาแกล้งจะให้ปิ่นหยกแยกห้อง หวงจริงคนเนี้ย
ภาพวาดปิ่นหยกเมาน่ารักน่าฟัดมากค่ะ...น้องจี้ทายาทอสูรของพี่อัน 555 ฝึกอีกนิดนี่ใช่เลย
ขอบคุณค่ะ
-
เค้าเป็นลูกเจี๊ยบขออแม่ไก่ครับ บอกไปเลยยยย
-
ตอบไปเลยปิ่นหยก เค้าเตรียมรับขวัญสะใภ้เข้าบ้านแล้วแหละตอนนี้
เห็นทั้งบ้านติดปิ่นหยกกันทุกคน ไหนๆก็มีทั้งห้องหอ สินสอด(?) ทองหมั้น(?) พร้อมแล้วเนอะ
-
แบบว่าปิ่นหยกอ่านง่าย ใครๆก็อ่านออกโหมดดดดดด
-
ตอบไปเลย สามี ผมครับ
-
:เฮ้อ:
-
:o8: ตอบแบบกลางๆแล้วกัน... "นั่นสามี ที่นั่งอยู่นี่คือภรรยาฮ่ะคุณพ่อ... ฝากตัวด้วยยยย"
สงสัยตอบเเบบนี้คุณอานนท์คงปลื้ม วิ่งรอบสนามทิ้งไม้ค้ำยันแน่เลย555 :laugh:
เอาฮาไว้ก่อน คุณอานนท์คงรับได้นะ ลูกชายทั้งคนรักใครชอบใครบังคับกันไม่ได้... ถึงเป้นลูกแต่ก็มีหัวใจนะเออ
ปิ่นหยก อย่าตอบเเบบอ้อมค้อมมาก หรือเเบบโกหกนะ เพราะไม่งั้นมารู้ความจริงที่หลังจะเข้าหน้าไม่ติด...
แถมถ้าลูกเจี๊ยบอาทิตย์รู้เข้าคงเสียใจ... อาทิตย์รักปิ่นหยกมาก ใครๆก็ดูออก :impress2:
เหมือนที่มองหน้าปิ่นหยกก็แทบจะออกมาเป็นตัวอักษรว่า รักลูกเจี๊ยบ ฟร้อนท์ 72 อ่ะเเหละ :กอด1:
-
ตอบไปเลย "ผมเป็นลูกเขยคุณ"
:m4: :m4:
-
ไม่ต้องถามแล้วมั้งครับ 'คุณพ่อ'
-
เจอคำถามนี้ไป
แม่ไก่บอก ช๊อต 555555 o13
-
ค้างสุดติ่งค่ะ รีบมาต่อไวๆ น้า ชอบเรื่องนี้มากๆ เลย
อ่านทีไรยิ้มทุกที ชอบอาทิตย์มากๆ ><
รอนะคะ
-
ปิ่นหยกนี่สุดยอดจริงๆเนอะ เสียตัวได้ไม่นานมากเท่าไหร่ก็ได้แต่งเข้าบ้านเลย
คำถามที่ทั้งตอบง่ายและยาก ที่ง่ายก็เพราะถ้าปิ่นหยกไม่แคร์ก็ตอบออกไปง่ายๆเลยว่า"คนรัก"
แต่ที่มันยากเพราะถ้าคุณพ่อมึนไม่ยอมรับก็จะพาลเป็นได้แค่"พี่น้อง"ทั้งๆที่"รักกัน"
แต่ส่วนตัวคิดว่ายังไงก็ต้องยอมรับ ชอบหนูปิ่นหยกใช่เล่นเลยนี่~ :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวเลยสามตอน ก๊ากกกก
ว่าจะรอจิ้มตั้งแต่เมื่อคืน แต่หลับไปก่อนT^T
แอบรู้สึกใจหายค่ะที่แม่เพชรจากไป
ปิ่นหยกกลายเป็นคนพูดน้อยไปเลย โอ๋ๆๆๆ
รอฉากมหาลัยนะค๊า อยากเห็นอาทิตย์ให้ชุดนักศึกษา 5555
-
ปิ่นหยกจะตอบว่าอะไรน้า?
-
คุณอานนท์คะ ค้องการการยืนยันจสกเจ้าสาวเหรอคะ?
แบบนี้ จะเตรียมจัดงานแต่งเข้าบ้านเลยหรือเปล่า? คึคึ
ขอบคุณ รออ่านต่อจ้า
-
ลูกชายตัวเองติดปิ่นหยกขนาดนี้ยังจะถามอีกหรอ
ว่าแต่ปิ่นหยกจะตอบว่าอะไรน๊า
-
รีบๆตอบน่ะปิ่นหยกกกก!!! รอฟังอยู่ๆๆ
-
บอกไปเลยปิ่นหยก
คุณพ่อรับได้อยู่เเล้ววว
-
ยาวววววววววววววว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
บรรยากาศก็ยังไม่โปร่งโล่งซะทีเดียว อาจจะเพราะเป็นตอนใกล้ค่ำก็เป็นได้ :เฮ้อ:
คุณอานนท์มาถามปิ่นหยกอย่างนี้จะดีเหรอคะ ปิ่นหยกคงพูดอะไรมากไม่ได้ :-[
อาจจะต้องยกหน้าที่ให้อาทิตย์หน้ามึนเป็นคนตอบคำถามนี้แล้วล่ะ :laugh:
แล้วคำตอบของปิ่นหยกจะว่ายังไงนะ จริงๆคุณอานนท์คงดูออกตั้งแต่แรก
ก็ลูกชายตัวเองเค้าเปิดเผยซะขนาดนั้น แค่อยากได้ยินจากปากสะใภ้ล่ะมั้ง
ขอให้ปิ่นหยกเข้มแข็งเต็มร้อยไวๆนะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
มาอ่าน5ตอนรวดครับ >3<
ผ่านพ้นหมอกหนามาไดัด้วยดี
ปล.สุขสันต์วัน 12/12/12 ครับ
-
มาอ่าน5ตอนรวดอย่างจุใจ55
ผ่านหมอกหนามาได้ด้วยดี
ปล.สุขสันต์วัน 12/12/12 ครับผม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 58 – ความซื่อสัตย์
“ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหนหรือ”
ปิ่นหยกนั่งตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าจะแม้แต่จะหายใจ ทว่าก้อนเนื้อในอกกลับเต้นรัวเหมือนอยากพังซี่โครงเขาแล้วออกมาเขย่าโครมครามอยู่ข้างนอก เสียงบีบตัวแต่ละจังหวะของกล้ามเนื้อหัวใจดังลั่นขนาดนี้เขาเชื่อว่าหากอีกฝ่ายจะได้ยินอาจไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจนัก เด็กหนุ่มอับจนด้วยคำพูดไปอีกครู่ใหญ่จนกระทั่งผู้สูงวัยกว่าเอ่ยย้ำอีกครั้งเพื่อบอกให้รู้ว่ายังรอฟังคำตอบอยู่
“หืม?”
“....ก็...” ก็อะไร แล้วคลังคำศัพท์ในหัวมันหายไปไหนหมดแล้ว “...สนิทกันครับ” เขาตอบเสียงเบาหวิว
“สนิทถึงขั้นไหน?” อานนท์หันมายิ้มพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ ส่งคำถามต่อเนื่องแบบไม่เปิดช่องว่างให้เขาได้หาทางบ่ายเบี่ยง “ปกติอาทิตย์ไม่ชวนใครมาบ้าน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องค้างคืน และยิ่งไม่ต้องไปนึกถึงเลยเรื่องจะพาใครมาอยู่ด้วยอย่างนี้ ถึงแม้จะบอกว่าอยู่บ้านชั่วคราวแค่ช่วงที่ฉันยังไม่หายดีก็เถอะ”
“.....” ปิ่นหยกก้มหน้ามองพื้น ต่อหน้าคนตระกูลนี้ทีไรทำไมเขาถึงต้องคอยรู้สึกเหมือนไปทำอะไรไม่ดีแล้วกำลังพยายามซ่อนความผิดเอาไว้อยู่ตลอดเวลา ถึงแม้เขาคิดว่าไม่ใช่เรื่องผิดที่จะรักใครสักคน แต่ก็ไม่อาจพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าที่เป็นอยู่นั้นเป็นสิ่งถูกต้องแล้ว
“ถ้าเรียกว่าสนิท ตามประสาพ่อ ฉันก็คิดว่าคงเป็นความสนิทที่ ‘พิเศษ’ กว่าคนอื่น”
“ผมไม่รู้ควรเริ่มต้นยังไงดี”
เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากอยู่ครู่ใหญ่ขณะที่คนข้างกายก็ไม่ได้มีท่าทีเร่งรัด ปล่อยเวลาเดินไปช้า ๆ พร้อมกับที่ต่างคนก็คล้ายจะมีความคิดของตัวเองหมุนวนอยู่ในหัว เขาเหลือบตามองใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ชัดเจนของอีกฝ่ายก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามออกไป “แล้วในสายตาคุณคิดว่าเป็นแบบไหน?”
“เธอกำลังตอบคำถามด้วยคำถาม” อานนท์จ้องเข้าไปในดวงตาผู้อ่อนวัยกว่าตรงหน้า มองเห็นภาพซ้อนเป็นผู้หญิงสองคนซึ่งเป็นฝาแฝดกันและมีดวงตาสีน้ำตาลแบบเดียวกับเด็กหนุ่มคนนี้ “แบบที่แม่เธอชอบทำ เพื่อประเมินว่าตอนนี้ฉันรู้อะไรแค่ไหนแล้ว แต่ตอนนี้ฉันขอไม่ตอบ”
“ขอโทษครับ”
เขายิ้มรับ “ที่ไม่ตอบไม่ใช่เพราะเธอทำอะไรผิด แต่เป็นเพราะเธอไม่จำเป็นต้องสนใจว่าฉันรู้อะไรมากน้อยแค่ไหน" ไหล่ข้างหนึ่งยักขึ้นน้อย ๆ ท่าทีดูเป็นผู้ใหญ่แต่ก็ยังอ่อนเยาว์กว่าอายุจริง "ฉันอยากฟังเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับอาทิตย์ และเราไม่จำเป็นต้องเอาสิ่งที่ฉันรู้มาเป็นตัวแปร...จุดนี้เข้าใจใช่ไหม?”
ปิ่นหยกพยักหน้า พอเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าขึ้นมาบ้างแม้ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกหรือเปล่า ถึงบ่ายเบี่ยงต่อไปไม่นานอีกฝ่ายก็คงรู้อยู่ดี หรือบางทีอาจระแคะระคายอยู่แล้วด้วยซ้ำจึงได้มุ่งมั่นอยากให้เขาตอบนักหนา แม้ด้วยบุคลิกเนิบนาบของเจ้าตัวอาจทำให้ไม่ถึงกับดูเป็นการบีบบังคับ แต่เขาเชื่อว่าที่เป็นอยู่นี้คือการคาดคั้นในรูปแบบที่นุ่มนวลนั่นเอง
กระนั้นเดิมพันตรงหน้าก็ช่างสูงจนอดหวั่นใจไม่ได้ ถ้ารู้แล้วอีกฝ่ายจะรับได้ไหม? จะโดนรังเกียจหรือเปล่า หากว่าบอกไปแล้วทุกอย่างไม่กลับมาเป็นอย่างเคยจะทำอย่างไร ความคิดวุ่นวายตีกันให้ยุ่งในหัว แม้อยากถอยแต่ก็รู้สึกตัวเองเดินมาไกลเกินหันหลังกลับเสียแล้ว
เขาผ่อนลมหายใจเข้าออกเชื่องช้า เฟ้นหาถ้อยคำที่เป็นความจริงและฟังดูไม่รุนแรงเกินไปนัก แต่ก็คิดออกเพียงแค่ประโยคเดียว
“ผมชอบมัน”
อานนท์พยักหน้า ปราศจากท่าทีตกใจ ความจริงคือเจ้าตัวไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาสักอย่างไม่ว่าจะเป็นพึงพอใจหรือรังเกียจ ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มวิตกกังวลขึ้นไปอีกด้วยไม่อาจเดาทิศทางบทสนทนาต่อจากนี้ได้เลย
“ความชอบนั้นกว้างมาก เธอรู้ไหม” ชายหนุ่มประสานมือไว้บนตักขณะที่พูดต่อ “เหมือนฉันชอบกาแฟขม ๆ ชอบบอนไซต้นนั้น หรือว่าชอบมิกกี้เมาส์”
“ผมชอบมันมากจริง ๆ” ปิ่นหยกพึมพำกับหัวเข่าตัวเอง
“ฉันก็ชอบมิกกี้เมาส์มาก”
“...ผมชอบ....มากกว่านั้น” เขาเอ่ยเสียงแหบแห้ง “...หมอนั่นไม่ใช่มิกกี้เมาส์”
“อาทิตย์เป็นลูกชายคนเดียวของฉัน” อานนท์โบกมือไปมาคล้ายกำลังสื่อสารด้วยภาษากายซึ่งเขาไม่เข้าใจ “เธอคิดว่าคนเป็นพ่อทั่วไปจะหวังอะไรจากลูกชายคนเดียวของเขาบ้าง?”
ปิ่นหยกนิ่งไป เขาคงลืมความรู้สึกของการมีพ่อไปแล้ว คนเป็นพ่อต้องการอะไรจากลูกชายหรือ?
“เป็นเด็กดี เรียนจบ มีงานมีการทำมั่นคง” เขาเดาว่าหากพ่อเขายังอยู่ก็คงอยากให้เป็นเช่นนั้น “กตัญญู โตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี อยู่ท่ามกลางคนดี ๆ ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสม...”
เด็กหนุ่มก้มลงมองนิ้วมือตัวเอง นึกถึงรอยฟันของบางคนที่นิ้วนางข้างซ้ายซึ่งเลือนหายไปนานมากแล้ว เสียงเบาลงเรื่อยโดยไม่รู้ตัว รู้แต่เจ็บแปลบขึ้นมาในอกอย่างน่าประหลาดกับความคิดต่อมาของตัวเองซึ่งคงเป็นความคิดของอีกฝ่ายด้วยเหมือนกัน
“...มีครอบครัวอบอุ่น มีลูก...สืบทอดวงศ์ตระกูล........”
ราวกับมีก้อนความกระอักกระอ่วนขนาดใหญ่จุกแน่นอยู่ที่คอ...แล้วเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรอย่างอื่นต่อได้อีก
“เห็นด้วย” อานนท์ลอบสังเกตสีหน้าเด็กหนุ่มและพบว่ามันดูไม่สู้ดีนัก “ฉันเชื่อว่าพ่อทั่วไปก็หวังให้เป็นอย่างเธอว่า”
ปิ่นหยกกล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่างลงไป พยายามถึงที่สุดเพื่อจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณก็เป็นหนึ่งในพ่อเหล่านั้น”
“ดูเหมือนเธอเริ่มเข้าใจประเด็น”
“..ผมเข้าใจ”
อานนท์ไม่แน่ใจนักว่าปิ่นหยกเข้าใจคำพูดเขาว่าอย่างไร ทว่าเหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่พ่ออย่างเขาต้องการให้เกิดกับลูกชายคือ ‘ความสุข’
“อาทิตย์ดูชอบเธอมาก”
ปิ่นหยกยกมือขึ้นทำท่าทางขยี้ตา เพียงเพราะอยากให้แน่ใจว่าไม่ได้มีอะไรไหลลงมาจากตรงนั้นขณะที่ฟังคู่สนทนาพูดต่อ
“แน่นอนว่าคนละแบบกับที่ฉันชอบมิกกี้เมาส์ แต่คิดว่าเรื่องนั้นเธอคงรู้ดีกว่าฉัน”
เด็กหนุ่มพยักหน้าอ่อนแรง จริงดังคาด...บางทีอาจไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้ว “ทีนี้คุณตอบผมบ้างได้หรือยัง”
“เอาสิ”
อีกฝ่ายควรตอบเขาตรงไปตรงมาอย่างที่เขากล้าพูดความจริง “รู้อย่างนี้แล้วคุณจะทำยังไงต่อ”
“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอเรื่องนั้น”
“คุณไม่ตอบ”
อานนท์สบตาเขา เอ่ยออกมาน้ำเสียงเย็นเยียบที่ทำให้หนาวไปถึงกระดูก
“ถ้าฉันไม่อนุญาตให้คบกันล่ะ?”
“....”
ปิ่นหยกกัดริมฝีปาก เงียบไปครู่ใหญ่กว่าจะพึมพำออกมาได้อีกครั้ง “...อาทิตย์เป็นลูกชายคนเดียว”
“ซึ่งนั่นมีความหมายมาก”
เขาอยากท้วง อยากเรียกร้องว่านี่ไม่ยุติธรรมเลย แต่สิ่งที่เอ่ยออกไปกลับเป็นตรงกันข้ามซึ่งเจ็บมากกว่าอีกหลายเท่าตัว “คุณเป็นพ่อเจ้านั่น...ผมจะทำอะไรได้”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “ยอมแพ้แล้วหรือ?”
“อยากเรียกอย่างนั้นก็ได้...คุณจะเรียกแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น”
เขามือสั่น ก่อนจะตระหนักได้ว่าไม่ใช่แค่มือ ทว่าทั้งร่างกำลังสั่นเทิ้มไปหมดอย่างหาสาเหตุไม่ได้ขณะพูดต่อด้วยเสียงซึ่งไม่น่าเชื่อว่าเป็นของตัวเอง “แต่ผมไม่เลิกรักมันหรอก” เด็กหนุ่มกำมือจนข้อนิ้วขาวซีด ในอกแน่นไปหมด ลมหายใจถี่กระชั้นราวกับเพิ่งออกแรงมหาศาลทั้งที่เพียงแค่นั่งเฉย ๆ อยู่ตรงนี้ “ต่อให้ไม่ได้คบกัน...ผมก็รักหมอนั่นอยู่ดี แล้วแบบนี้เรียกยอมแพ้หรือเปล่า”
ถ้อยคำที่เปล่งออกมาดูประหลาดกระทั่งกับหูตัวเอง และคราวนี้กลับเป็นอานนท์ซึ่งเงียบไปครู่ใหญ่คล้ายกำลังทบทวนรายละเอียดทุกถ้อยคำของเขาให้ทะลุปรุโปร่ง
“เอาละ” อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นในที่สุดหลังจากปล่อยความเงียบบีบอัดบรรยากาศอยู่ครู่ใหญ่ “บอกฉันอีกที...ให้หนักแน่นกว่านี้ หนักแน่นพอจะทำให้ฉันเชื่อว่าเธอรักเขาจริง ๆ”
“ผมรักมัน”
ปิ่นหยกกระซิบแผ่วเบา ควรมั่นใจได้ตั้งนานแล้ว เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึกสุดปอด เงยหน้าขึ้นแล้วพูดใหม่อีกครั้งถ่ายทอดความจริงจังในน้ำเสียงซึ่งเปล่งออกมาชัดถ้อยชัดคำ
“ผม-รัก-อาทิตย์”
“...โอ้..”
“ได้ยินชัดหรือเปล่า...ผมรักลูกชายงี่เง่าคนเดียวของคุณ”
ไม่รู้ลูกบ้าอะไรทำให้เขาพูดอย่างนั้นออกไป จำได้ว่ายังไม่เคยเอ่ยชัดเจนขนาดนี้มาก่อนแม้กระทั่งกับคนในบทสนทนา รู้ตัวว่าน้ำตาร่วงผล็อยอย่างน่าขายหน้าก็ตอนที่มันหยดแหมะลงบนเข่านั่นเอง อานนท์มองเขาด้วยสายซึ่งอ่านไม่ออก แต่เขาคิดว่ามองเห็นรอยยิ้มบางเบาบนรูปปากซึ่งคล้ายกับของลูกชายเจ้าตัว น่าแปลกที่กำลังคุยกันอยู่สองคนแต่สายตาอีกฝ่ายกลับมองเลยไปยังด้านหลัง
“ได้ยินชัดไหมลูกชายงี่เง่าคนเดียวของพ่อ?”
..........................................................
........................................
.
.
.
.
.
“ปิ่นหยก”
“เลว!”
“ปิ่นหยกครับ”
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับแกแล้ว!”
“ปิ่นหยก ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังจริง ๆ”
“ไอ้—!!”
ปิ่นหยกค้างไว้เท่านั้นแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ยกสองมือขึ้นปิดหน้าทิ้งตัวเองลงกับพื้นกลางห้องนอน อับอายจนเกินบรรยายเป็นภาษามนุษย์ได้แล้ว ถึงเชื่อว่าอีกฝ่ายแค่กำลังจะเดินเข้ามาตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจมารอแอบฟังจริง ๆ แต่มันน่าขัดใจว่าทำไมช่างมาได้จังหวะอะไรอย่างนี้อยู่เรื่อย
“ทำไมต้องมีเรื่องให้ขายหน้าตลอดเลยวะ! บัดซบที่สุด!”
อาทิตย์ย่อตัวตามลงมาลูบหลังเขาเบา ๆ “โอเคครับ เราไม่พูดเรื่องนั้นกันแล้วดีไหม”
แทบไม่ได้ฟังประโยคเมื่อครู่ เพราะมีแต่เรื่องที่วิตกกังวลอยู่เต็มหัว “พ่อแกรับไม่ได้แน่ ๆ”
“ไม่จริงเลย คุณพ่อชอบนายมาก”
“ชอบที่ไหนพูดจาไซโคอย่างนั้นวะ!”
“เชื่อสิ ฉันบอกคุณพ่อไปหมดเกลี้ยงตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว”
ปิ่นหยกทำตาเบิกโพลง หัวใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม ย้อนถามเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน “.......หมด...เกลี้ยง...คือ...?”
“ตามนั้นแหละครับ...” อาทิตย์ดึงแขนคนตรงหน้าเบา ๆ ให้ลุกขึ้นแล้วถือโอกาสช่วงกำลังตกตะลึงกึ่งลากกึ่งโอบมานั่งซ้อนอยู่ด้านหน้าเขาตรงขอบเตียง สองมือสอดข้างเอวบางแล้วประสานกันไว้ก่อนจะรวบร่างในอ้อมแขนมาชิดกับแผ่นอก “ฉันว่าคุณพ่อแค่อยากฟังจากปากปิ่นหยกด้วยเท่านั้นเอง”
เจ้าของชื่อนั่งตัวแข็งทื่อ ขยับคอหนีโดนสัญชาติญาณตอนที่คางของเด็กหนุ่มร่างสูงยื่นจากข้างหลังมาวางพาดไว้บนไหล่ พยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ ควบคุมสติอารมณ์ไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปกับความอุ่นวาบของลมหายใจที่เป่ารดข้างแก้ม
“...อาทิตย์”
“ครับ?”
เขาไม่สบายใจจริง ๆ กับอีกเรื่องหนึ่งที่ยังค้างคาใจแม้ยิ่งพูดถึงก็คล้ายจะยิ่งเจ็บแปลบ
“...แกเป็นลูกชายคนเดียว”
“ปิ่นหยกก็เป็นลูกชายคนเดียว”
“มันไม่เหมือนกัน”
“ฉันรู้ที่นายอยากจะพูด”
เด็กหนุ่มก้มหน้ามองมือใหญ่ที่โอบเข้ามาประสานกันอยู่บนท้องของเขา บางทีเขาน่าจะแกะมันออก แต่พอเลื่อนมือตัวเองมาสัมผัสกับมือคู่นั้นก็กลับรู้สึกไม่อยากปล่อยขึ้นมา
“...ฉันกับแก มันไม่ควรเป็นอย่างนี้เลย เหมือนทุกอย่างผิดพลาดไปหมดตั้งแต่แรก”
“ไม่ควรเป็นอย่างนี้?” เสียงทุ้มย้อนถาม น้ำหนักของคางซึ่งวางพาดอยู่บนไหล่ซ้ายของเขาหายไปพร้อมกับมือสองข้างซึ่งโอบอยู่ก็คลายออกเช่นกัน ความรู้สึกใจหายวาบในเสี้ยววินาทีเพียงแค่มือนั้นขยับออกไปทำเขานึกอยากแค่นหัวเราะใส่ตัวเองด้วยความเวทนา ทว่ายังไม่ได้ทันทำเช่นนั้นไหล่ก็ถูกยึดไว้มั่น โลกหมุนคว้างชั่วพริบตาในจังหวะที่ทั้งร่างถูกแรงเหวี่ยงจากแขนซึ่งยึดไหล่เขาอยู่ส่งลงมานอนหงายบนเตียงเพื่อสบกับนัยน์ตาสีดำสนิทของคนที่คร่อมร่างเขาเอาไว้
“ปิ่นหยกคิดว่าการที่เรารักกันเป็นเรื่องผิดพลาดไปหมดจริง ๆ หรือ?”
“อาทิตย์”
“บอกฉัน”
เป็นเสียงแบบนั้นของอาทิตย์ที่เขาเกลียดที่สุด น้ำเสียงอ้อนวอนและสิ้นหวังซึ่งทำเขาแทบขาดใจ
“...ไม่”
ปิ่นหยกหลับตา ถามใจตัวเองอีกครั้ง ถึงเวลาหยุดวิ่งหนีความจริงและซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเสียที
“ไม่จริง....ขอโทษ”
โดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว มือทั้งสองข้างก็ทำงานนอกเหนือคำสั่งสมองด้วยการยื่นออกไปโอบรอบคอร่างเบื้องบนแล้วยกตัวขึ้นไปกอดไว้แน่น ซบหน้าลงข้างใบหูอีกฝ่ายเพื่อจะกระซิบบอกสิ่งเดียวกับที่เพิ่งได้ให้คำตอบกับตัวเอง
“ฉันรักแก...ไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องผิดพลาดเลย”
To be continued…
===================================
ดับเครื่องชนเลยลูก!! //โบกพู่เชียร์แม่ไก่ 5555
ใกล้จบแล้วล่ะค่ะ ยิ่งเขียนไปยิ่งรู้สึกคนอ่านลดลงฮวบฮาบ (ฮา) ทนอีกนิดนะคะ อาจจะหนึ่งตอนหรือสองตอนก็จบแล้ว
ขอบคุณมาก ๆ ที่เข้ามาเยี่ยมค่ะ ^o^ :L2: :กอด1:
พบกันตอนหน้า มีของแถมรีพลายถัดไปเช่นเคยยยย
-
คราวนี้มีภาพสีล่ะ ^o^
จากความเพ้อเจ้อในทวิตเตอร์เรื่องอยากวาดธีมอาหรับราตรีอะไรประมาณนั้น เลยออกมาเป็นรูปนี้ค่ะ
(รูปมันใหญ่มากเลย กดขยายแล้วหลุดกรอบมองเห็นไม่เต็ม กดเปิดดูที่ลิงค์แทนละกันนะคะ TTvTT)
(http://fc02.deviantart.net/fs71/f/2012/345/c/d/ad3_resize_by_xx_rainyday_xx-d5npk5u.jpg)
((ชุดอาหรับเร้าใจจริง ๆ))
http://fc02.deviantart.net/fs71/f/2012/345/c/d/ad3_resize_by_xx_rainyday_xx-d5npk5u.jpg (http://fc02.deviantart.net/fs71/f/2012/345/c/d/ad3_resize_by_xx_rainyday_xx-d5npk5u.jpg)
มีอีกเวอร์ชั่น พื้นหลังโล่ง ๆ ดีค่ะ เลือกไม่ได้เลยเก็บไว้ทั้งสอง
(http://fc08.deviantart.net/fs70/f/2012/345/7/1/ad1_resize_by_xx_rainyday_xx-d5npjtu.jpg)
http://fc08.deviantart.net/fs70/f/2012/345/7/1/ad1_resize_by_xx_rainyday_xx-d5npjtu.jpg (http://fc08.deviantart.net/fs70/f/2012/345/7/1/ad1_resize_by_xx_rainyday_xx-d5npjtu.jpg)
ดูเดิ้ลอีกอัน
(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/44768_452185001508055_1130382817_n.jpg)
พบกันตอนหน้าชะละล่า ^o^
-
รักเรื่องนี้มากเลยค่าา
-
ตายยย ทำไมน่ารักงี้ล่ะจ๊ะ
น่ารักมาก ชอบ รักการแสดงออกของปิ่นหยก
เปิดตัวดับเครื่องชนเลยลูก คึคึ
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
ดีใจที่นอนไม่หลับพอดี ทันอ่านตอนล่าสุดเลย
ปิ่นหยกสู้นะะะะ
อ่านแล้วน้ำตาไหบ ตกใจเลยมึนใหญ่อ้ะ ;3;
-
คุณอานนท์เจ้าเล่ห์มากๆอ่ะ
ลูกเจี๊ยบบอกไปหมดแล้วยังมาแอบถามปิ่นหยกอีก
เจี๊ยบเข้ามาได้จังหวะพอดีเลย :laugh:
ปิ่นหยกก็ยอมรับเ็ต็มปากเต็มคำ :o8:
ปล้ำลูกเจี๊ยบ1.แง๊ๆๆ ใกล้จบแล้วเหรอคะ? ถ้าจบแล้วคงคิดถึงเจี๊ยบกับปิ่นหยกมากๆแน่ๆอ่ะ
ปล้ำลูกเจี๊ยบ2.ตอนนี้แอบสั้นเนอะ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
รักที่สุดอ่ะเรื่องนี้ ไม่เสียแรงที่ตื่นมาฉิ๊งฉ่องตอนตีสี่แล้วเปิดอ่าน เย่สสสสสส
-
เค้ายังอยู่นะ แต่เพราะตอนก่อนหน้ามันอึนๆ เจ็บๆ เลยเม้นไม่ค่อยออก แต่ก็ตามอ่านทุกตอนไม่เคยพลาดค่ะ...... เกือบโมโหคุณอานนท์อีกรอบแล้วเชียว โทษฐานที่ทำให้ให้ปิ่นน้อยจิตตก..... อยากอ่านตอนหวานๆแว้ว
-
คุณอานนท์นี่ร้ายจริงๆทำเอาปิ่นหยกเกือบถอดใจ รักกันนานๆนะทั้งสองคน(อย่างกับอวยพรแต่งงานแหนะ)
-
:impress2: :-[ :o8: o13
-
อ่านแล้วรู้สึกดีมากมาย
มีความสุข :กอด1:
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ >.<
-
:L2: น่ารักอ่ะ อิอิ
-
ปิ่นหยกชัดเจนมาก o13
-
บอกรักฉบับแม่ไก่ไม่เหมือนใครจริงๆ
-
หนูปิ่นของป้า :impress3:
-
กำลังหน่วงๆ เศร้าๆอยู่พอมาเจอประโยคนี้
“...หมอนั่นไม่ใช่มิกกี้เมาส์”
แอบขำอ่ะ ใจจริงปิ่นหยกอยากบอกว่า มันเป็นลูกเจี๊ยบของผมล่ะสิ :-[
ได้ยินชัดรึยังลูกชายงี่เง่าคนเดียวของพ่อ?...
อย่าลืมให้รางวัลหนักๆด้วยล่ะ :oo1: :oo1:
-
พ่อไม่ว่าหรอก นอกเหนือจากความคาดหวังทั้งหมดแล้ว
เค้าก็แค่คาดหวังให้ลูกชายคนเดียวมีความสุขเท่านั้นเอง
ตอนนี้ปิ่นหยกน่ารักก
หยุดวิ่งหนีแล้วมาสบตาปิ๊งๆกันดีกว่า 5555
-
โอยยยยยแม่ไก่เป็นแบบนี้สิน๊าาาาเจ้าลูกเจี๊ยบมันถึงไปไหนไม่รอดไง ^^
-
โอ้ววววววววววววว ชัดเจนมาก เยี่ยมมม o13
คิดจะรักมันก็ต้องกล้าเสี่ยง สู้นะ ทั้งแม่ไก่และไอ้ลูกเจี๊ยบ
อนาคตไม่มีใครรู้ แต่แค่วันนี้เรายังมีกันและกัน มันก็พอแล้วมั้ง :n1:
-
กรี๊ดดดปิ่นหยกชัดเจน ชัดถ้อยชัดคำมาก
-
คุณอานนท์บิ้วซะแม่ไก่ปิ่นขวัญเสียหมด
-
แอบแป้วเลยตอนแรก แต่ช่วงหลังน่ารักมากอ่ะ
-
คนอ่านลดเพราะมันเป็นช่วงดราม่าไง บางคนก็แบบรอดราม่าจบก่อนค่อยอ่านรวดเดียวยาวเลย(แบบเดี้ยน)
ผ่อลูกคู่นี้กวนได้ดีจริงๆ มารอชมตอนต่อไปจ๊ะ
-
ตอนแรกแอบกังวลว่าคุณพ่อมึนใหญ่จะว่ายังไง
สุดท้ายปิ่นหยกก็เสร็จโจรซะงั้น
อิอิ หวานกันน่ารักอ่ะ
-
ปิ่นหยกน่ารักมากลูก อิอิ
-
ตายๆๆ ตอนนี้ไอ่ลูกเจี๊ยบฟินบินไปไกลสุดขอบโลกแล้ว
โดนแม่ไก่บอกรักหลายรอบ คึคึ คนอ่านเองก็ฟินนน
อร๊ายย!จะจบแล้วหรอไม่จริง!รับไม่ได้!
จบแค่ภาคม.ปลายใช่มั้ยคะ? ยังมีภาคมหาลัยฯ ภาควัยทำงาน ภาควัยปลดเกษียณ วัยชรา บลาๆ ต่อๆไปอีกใช่มั้ยคะ? ฮ่าๆ
ไม่อยากให้จบบบบ
-
:o8: ลูกเจี๊ยบอาทิตย์คงอยากบินได้เเล้วตอนนี้ อิอิ... คนอ่านยังเขินเลย
บทปิ่นหยกจะหวานซึ้นก็เล่นเอาอยาก(ตีปีก)บิน... อาทิตย์ฟินเเล้ว แถมคร่อมกัยกันอยู่
ไม่อยากจะคิด แต่(คิดไปแล้ว)อาทิตย์คงไม่ปล่อยโอกาสฉลองชัย ปิ่นหยกบอกรักทั้งที
(เป็นเราก็ไม่ปล่อยโอกาสเเน่ๆ ปิ่นหยกยิ่งน่ารักอยู่)... คุณอานนท์เล่นซะ ใจแป้วเลย
มานิ่งๆมึนๆเล่นอารมณ์ในน้ำเสียง ทำเอาชวนคิดมากไปเลย ดีนะที่ปิ่นหยกเอาลูกกล้า ลูกบ้า
ปล่อยความในใจออกมาหมดเปลือก อิอิ... ที่เเท้ลูกเจี๊ยบบอกไปหมดเเล้วก่อนน่ะเอง :กอด1:
ภาพสวยมากเลย อิอิ ลูกเจี๊ยบหล่อมาก นิ่งๆ เเต่สายตาใจดีจัง ปิ่งหยกสวย ติดบึ้งหน่อยๆ555 ไม่รู้เพราะลูกเจี๊ยบบังคับใส่รึป่าว?
-
เห็นมั้ย ว่าพ่อไม่ว่าาาา
ตอนนี้ปิ่นหยกน่ารักมาก ๆ
ไอ้ลูกเจี๊ยบหน้าบานยิ้มไม่ยอมหุบเลย
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะคนเขียน :monkeysad:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านเรื่องแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบไปเรื่อยๆ อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเลย
-
:-[ cแม่ไก่ดับเครื่องชนแว้ววว
-
คุณพ่อเล่นเอาปิ่นหยกใจฝ่อเลย :เฮ้อ:
แต่ตอนท้ายแอบหวานเนาะ :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดจ้า
ป.ล. จะจบแล้วเหรอ ใจหายเหมือนกันนะ
-
คนอ่าน (ที่หายตัวไปพักนึง) กลับมารายงานตัวค่ะ :z6: (แกจะมาทำไมตอนนี้หา !!! คนเขียนโดดถีบ)
ไม่ใช่ว่าไม่อ่านนะ อ่านทุกตอนเลย ตามบวกเป็ดทั้งในเนื้อหาและของแถมตลอดด้วยแหละ แต่ว่า...แหะ แหะ มันเม้นต์ไม่ออกอ่ะ จริงๆ นะ แบบว่าเจอดราม่าสะเทือนใจแล้วไม่รู้จะเม้นต์ว่าอะไรดี มันอินอ่ะ :a6:
แต่ก็ยังคงรักแม่ไก่ เอ็นดูลูกเจี๊ยบ และหมั่นไส้คุณพ่อมึนใหญ่อยู่เสมอนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
คุณพ่อเล่นเอาเครียดแทนปิ่นหยกเลยอะ
แต่ในที่สุดที่ยอมรับซะที :mc4:
ฟินแทนไอ่ลูกเจี๊ยบเลย เขิน 55555 :o8:
:pig4:
-
น้องปิ่นชัดเจนมากๆๆๆ :-[ :-[ :-[
:pig4: :กอด1: :L2:
-
สงสัยเรายังสลัดอารมณ์ดราม่าช่วงก่อนหน้านี้ไม่ออก
ขนาดจะหวานกัน เรายังว่ามันหน่วงๆอยู่เลยค่ะ
อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วเหรอ ใจหายนะเนี่ย :z3:
-
:L1:
-
หวานนนน
-
ช่วงนี้อัพบ่อย รักคนเขียนจังเลยยยยย>3<
โอ๋เอ๋ อย่างอนน้าาาาา ยังอ่านอยู่ทุกตอนจ้า
แต่บางครั้งไม่ได้เม้นท์เพราะอ่านในไอโฟน มันพิมพ์ลำบาก; ;
แต่อ่านในคอมเม้นตลอดเลยน้า
รักเรื่องนี้
รักแม่ไก่
รักไอเจี๊ยบมึน
และรักคนเขียนจ๊ะ^^
-
แว๊กกกกกกกกกกกกก จะจบแล้วววววว
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ สงสารปิ่นหยกนะ มีเรื่องให้ชายหน้าตลอด ฮ่าๆๆๆ
สงสารจริ๊งจริง 555555555555
คุณพ่อร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบของแถมค่ะ ขออนุญาติเซฟไว้เป็นหน้าจอนะค่ะ^^
-
อืมนะ ^^
-
คนอ่านก็ยังอ่านอยู่ครับ ไม่ได้หายไปไหนนะ
สงสารแม่ไก่มากที่โดนบีบคั้น 555555 จะว่าไปก็สะใจเบา ๆ
แต่งจบแล้วก็อย่าลืมแต่งตอนพิเศษต่อนะฮะ :-[
-
ร้าย
ทั้ง
บ้าน
ปิ่นหยก หนูหนีไม่รอดแล้วจริงๆ ลูก :laugh:
-
จะแต่งงานกันยัง 55555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:o8:
-
ปิ่นหยกน่ารักที่สุด!!!! :กอด1:
แผนของคุณพ่อมึนสินะ ร้ายกาจ!!! ทำเอาหนูปิ่นเขินม้วน~
ซื่อสัตย์กับตัวเองซื่อสัตย์กับหัวใจ ดีมากๆค่ะที่รัก(ของอาทิตย์) :impress2:
-
น่าเห็นใจแม่ไก่ที่ต้องไปอยู่ในบ้านหลังนี้จริงๆ จะทันใครซักคนในบ้านหลังนี้กับเค้ามั้ยล่ะนั่น
ขนาดสมาชิกใหม่อีกคน(น้องจี้)ก็ดูท่าจะสนุกกับการข่มแม่ไก่เหลือเกิน
-
คุณพ่ออานนท์กดดันปิ่นหยกสุด ๆ อ่ะ เครียดเลย ที่ไหนได้สงสัยจะถามเผื่อลูก
เพราะถ้าให้ปิ่นหยกบอกรักเองคงไม่มีหลุดจากปากแน่ ๆ ปากแข็งสุดอ่ะคนนี้
อาทิตย์ปลื้มอ่ะดิ อาทิตย์อย่ามาทำเสียงเว้าวอนน่าสงสารนะ ปิ่นหยกเค้ารักจะแย่ไม่ต้องอ้อนขนาดนั้นหรอก
ดีใจกับทั้งคู่ที่พ่อเข้าใจ (เข้าใจเนอะ ?)
:pig4:
-
บอกรักกันแล้ว ปิ่นหยกเอ้ยย โดนครอบครัวนี้หลอกอีกแล้ว น่าฉงฉาน แต่อย่าคิดอะไรนอกจากความสุขของตัวเองและอาทิตย์เลยเนอะ ดูคุณอานนท์จะเข้าใจลูกชายตัวเองดีมาก
ไม่อยากให้จบเลย รักอาทิตย์เอ็นดูปิ่นหยกมาก ถ้าจบตอนนี้แล้วจะไปแทะโลมเจี๊ยบได้อีกที่ไหน
-
เสียใจที่พึ่งได้อ่าน
ไม่อยากให้จบเลย TT
-
ยู้ฮู!! ไม่หายนะคะ ยังอยู่ทางนี้ *โบกมือหยอยๆ?
แต่อาจลืมเม้นบ้างอะไรบ้างเท่านั้นเอง #เลวววว ฮ่าๆ
ยังน่ารักเหมือนเดิมทั้งคู่เลย ตอนนี้โดนคุณพ่อแกล้งซะได้
ว่าแต่ ใกล้จบจริงๆหรอคะ คงคิดถึงทั้ง2คนแย่เลย
ยังไงก็ขอตอนพิเศษ(ล่วงหน้า)เยอะๆเลยนะค
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้ๆค่า *กอดดดด
-
คุณพ่อกดดันเเม่ไก่เเบบสุดๆเลยอ่ะ
ดีใจที่เเม่ไก่บอกรักได้สักที
-
ยังอ่านอยู่นะคะ อยากอ่านหวีทหวานบ้างแล้วอ่ะ
-
และแล้วก็ได้ยินคำว่ารักจากปากปิ่นหยก
น่ารักจริงๆคู่นี้ อิอิ
-
คุณอานนท์หยอกแรงนะคะ
ในที่สุดน้องปิ่นก็ยอมเผยคำว่ารัก . . .
น่ารักจริงๆ ขอให้ต่อจากนี้ชีวิตของปิ่นหยกเจอแต่เรื่องดีๆ ในชีวิตนะ
มรสุมเรื่องร้ายๆ ผ่านไปแล้ว อาทิตย์ดูแลปิ่นหยกดีๆน้าาา
ว่าแต่เรื่องนี้จะจบแล้วเหรอคะ เสียใจง่า มีภาคสองต่อม๊ายยยยย 5555555555555 #โดนตบ
-
คุณอานนท์เล่นเอาใจหายเลยนะเนี่ยะ
-
หนูปิ่นชัดเจนมากค่ะลูก o13
คุณพ่อกับไอเจี๊ยบนี่แอบเจ้าเล่ห์นะคะ :m12:
ปล. จะจบแล้วจริงๆเหรอ ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ o9 คงจะคิดถึงไอเจี๊ยบกับหนูปิ่นมากแน่ๆ ขอให้มีตอนพิเศษมาเยอะๆนะจ้ะ
พอรู้ว่าใกล้จบแล้วก็ไม่กล้าอ่านอ่ะ มันเศร้าๆ อึนๆ ไงก็ไม่รู้ :o11:
-
ปิ่นหยก o13 o13 ตอบคุณพ่อไปแบบนั้น แมนมากเลยนะคะ :กอด1:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
CHAPTER 59 – ลูกเจี๊ยบ แม่ไก่
::Artid’s POV::
ปิ่นหยกน่ารักมากจริง ๆ
ผมสีน้ำตาลของเขายุ่งเหยิงอีกแล้ว ใบหน้าก็แดงซ่านไปหมด พ่นลมหายใจกระท่อนกระแท่นออกมาทั้งจากจมูกและริมฝีปากสีชมพูสดราวกับเพิ่งออกแรงทำอะไรมาเยอะแยะทั้งที่ผมแค่จับเขาพลิกตัวลงมานอนแผ่บนเตียงเท่านั้นเอง ซึ่งเรื่องเหล่านั้นผมอาจเคยพร่ำเพ้อออกมาหลายครั้งหลายหนจนเขาเบื่อจะฟังว่าผมชอบทุกสิ่งที่เป็นเขาขนาดไหน เห็นทุกครั้งก็ยังตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ร่ำไป แต่สิ่งที่ทำผมแทบหลุดจากแรงโน้มถ่วงโลกไปเลยคงเป็นตอนเขายื่นมือขึ้นมาโอบรอบคอผมไว้ กอดแน่นอยู่อย่างนั้นและกระซิบถ้อยคำบางอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้ยินอยู่ข้างหู
“ฉันรักแก...ไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องผิดพลาดเลย”
“....”
มนุษย์บินไม่ได้(ผมหมายถึงบินด้วยตัวเองโดยไม่ใช้พาหนะหรืออุปกรณ์ช่วย..อย่างน้อยก็ในยุคนี้) แต่หลังจากวินาทีที่เขาเอ่ยคำนั้นออกมา...ผมรู้สึกราวกับตัวเองกำลังบินสูงสักสองหมื่นฟิตจากระดับน้ำทะเล เกือบตอบออกไปแล้วว่าผมก็รักเขา รักมากยิ่งกว่าที่เคยรักเมื่อเดือนก่อน เมื่อวันก่อน หรือแม้แต่เมื่อวินาทีก่อน (ฟังดูน้ำเน่ามาก..ได้โปรดอย่าเพิ่งขำหรือวิ่งไปขย้อนมื้อที่แล้วออกมาเพราะผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ) ทว่าประสบการณ์ที่ผ่านบอกให้ผมตัดสินใจสงบปากสงบคำในครั้งนี้ รู้ดีว่าไม่ว่าผมพูดอะไรออกไปเขาคงเขินม้วนจนแทบบ้าได้เลย ถึงแม้ผมจะชอบมาก...ความจริงก็ชอบมันทุกอย่างนั่นแหละ แต่วันนี้ผมคิดว่าเขาอายสุดชีวิตดครั้งแล้วครั้งเล่าจนน่าสงสารเกินไปแล้ว
“อือ..”
ผมงึมงำในลำคอ ไม่ได้ออกมาเป็นคำที่มีความหมาย แค่ต้องการให้รู้ว่าผมได้ยินแล้วเท่านั้นเอง สองมือโอบรอบเอวเขาแนบไว้แล้วพลิกขึ้นนอนหงายโดยดึงทั้งร่างนั้นตามมาด้วยจนอยู่ในท่าที่เขาคว่ำตัวทิ้งน้ำหนักลงบนอกและท้องของผม ส่วนใบหน้าเขาก็.....ไม่ยอมเงยขึ้นมาเลย
แต่ผมรู้เรื่องนั้นอยู่แล้วละ
“แกไม่พูด?” อยู่ ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นมา ด้วยคำถามแปลกประหลาดท่ามกลางความเงียบ
“หืม? ไม่พูด?”
“...แบบที่...” เสียงเขาตะกุกตะกัก แล้วก็เบาลง...เบาลง.. ถ้าเบากว่านี้อีกนิดผมคงต้องยื่นหูพร้อมด้วยจมูกปากเป็นของแถมไปจ่อฟังใกล้ ๆ น่าเสียดายที่ตรงนี้ยังพอได้ยิน หมดข้ออ้างเอาจมูกไปฟัดแถวกกหูเลยได้แต่นอนฟังเขาพูดต่อโดยไม่ขยับตัว “...แบบที่เคยเป็นประจำ”
“ที่เคยเป็นประจำ?” ผมทวนคำอีกรอบ รู้สึกความฉลาดตัวเองใกล้เคียงนกแก้วโง่ ๆ บนคอนขึ้นรา
ปิ่นหยกเงยหน้าขึ้นมาแวบหนึ่ง แวบเดียวจริง ๆ แต่ก็เพียงพอจะทำให้สังเกตได้ว่าทั้งหน้าเขาแดงไปหมดเหมือนเพิ่งโดนน้ำร้อนลวก (ผมรู้ว่าเปรียบเทียบได้แย่ แต่ตั้งใจจะหมายถึงมันแดงยิ่งกว่าทุกที) จากนั้นก็ฟุบลงไปเหมือนเก่า..จุดที่เยี่ยมมากคือ ‘เหมือนเก่า’ เป็นการที่เขาฟุบลงกับอกผมนี่แหละ
“ปิ่นหยก?”
“ลืม ๆ ไปเหอะ”
“พูดอย่างนี้ก็ยิ่งอยากรู้สิ”
“ทีเรื่องเรียนละความจำสั้น!”
“แต่รักฉันยาว”
“...มุกทุเรศ...” เขาคำรามลอดไรฟัน เสื้อผมโดนขยำยับย่นไปหมดแล้ว อดหัวเราะพร้อมกับเอาแขนรัดทั้งตัวเขาแน่นหนึบขึ้นอีกไม่ได้ ให้ตายเถอะ..มันฟังดูโรคจิตมากเลยถ้าผมจะบอกว่ายิ่งดิ้นก็ยิ่งน่ากอด
“แล้วปิ่นหยกอยากฟังอะไรหรือครับ?” ผมถาม จงใจกดเสียงต่ำลงกว่าปกติพร้อมกับเอามือสอดใต้รักแร้เขาแล้วดึงขึ้นมาจนใบหน้ามาอยู่ในระดับเดียวกันโดยเขายังนอนอยู่บนตัวผม กับคนที่อายจนแทบจะลงไปขดเป็นก้อนกลมดิกบางทีก็ต้องใช้กำลังบังคับกันบ้าง และผมขอสารภาพว่าผมล้มเลิกความตั้งใจว่าจะไม่ทำเขาเขินมากกว่านี้เป็นที่เรียบร้อย
“....ม..ไม่...” ท่าทางปิ่นหยกมีปัญหากับลิ้นพอดูทีเดียว พอสบตากันก็คล้ายความสามารถด้านภาษาของเขาจะลดฮวบ หากผมเป็นนกแก้วโง่ ๆ ตอนนี้เขาก็เป็นลูกนกที่พูดแทบไม่รู้เรื่อง “ไม่อยากฟังแล้ว!” แม่ไก่ที่กลายเป็นลูกนกของผมร้องโวยโดยยังคงทะเลาะกับลิ้นของตัวเองอยู่
“น่ารัก.." ผมลองนึกถึงอะไรที่ตัวเองพูดกับเขาอยู่เป็นประจำ "ฉันรักนาย” และ...แย่แล้ว..จมูกเชิดรั้นของเขาน่างับชะมัด “รักจมูกนายด้วย”
เขาขมวดคิ้ว..พร้อมกับเลิกคิ้วไปพร้อมกัน ส่วนผสมระหว่างการย่นและยกคิ้วสูงขึ้นในเวลาเดียวกันดูตลกมากโดยเฉพาะเมื่อรวมกับอาการอ้าปากหวอและทั้งหมดปรากฏอยู่บนผิวหน้าแดง ๆ
“.....”
“รักปิ่นหยกครับ” ผมหัวเราะ เม้มปากลงไปบนจมูกเขาทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งโหยง “แบบนี้ใช่ที่อยากฟังหรือเปล่า หรือว่าเอาเป็นอย่างอื่นดี”
“เลว! เงียบที”
“ใจร้ายจัง ไม่รักไม่พูดหรอกนะเนี่ย”
“...อาทิตย์...ขอเถอะ....ฟังไม่ไหวแล้วไอ้เวรเอ๊ย” ปิ่นหยกยกมือขึ้นโปะกลางหน้าตัวเอง แต่ผมก็อดไม่ได้จะยื่นหน้าไปดัน ๆ ตรงรอยแยกระหว่างนิ้วเขาก่อนจะได้รับเสียงตวาดกลับมา “หยุดเอาจมูกมาดันด้วย!”
“โอเคครับ” ผมยิ้มกว้าง กำไรเยอะแล้ววันนี้ ค่อยคลายอ้อมกอดออกแล้วเปลี่ยนเป็นนอนแผ่กางแขนกางขาเกือบเต็มเตียง “ไม่แกล้งแล้วคนดี” พูดไม่ทันขาดคำเขาก็กลิ้งหนีลงจากตัวผม...(กลิ้ง? ไม่ใช่อาการนั้นเสียทีเดียวแต่เป็นอะไรที่ใกล้เคียงและทำผมเกือบดึงเขากลับมาฟัดอีกรอบแล้ว) ปิ่นหยกนอนคว่ำยึดผ้าปูที่นอนเป็นสรณะ และเขาคงเชื่อว่าวิธีนั้นจะทำให้ตัวเองหายหน้าแดงซึ่งผมคิดว่ามันไม่ค่อยได้ผล ถึงไม่เห็นหน้าแต่ยังพอเดาได้จากสีผิวที่ใบหู อย่างน้อยก็ตอนที่ผมขยับตัวไปนอนตะแคงแล้วเอาแขนพาดเอวเขาไว้
“จะนอนแล้วหรือ?”
เขาไม่ตอบ ผมเลยเอานิ้วจิ้มเอวเบา ๆ ไปทีหนึ่งเรียกอาการกระตุกเหมือนโดนไฟช็อตบนร่างเขา ตามมาด้วยแรงฟาดดังเผียะที่มือซึ่งเอาไปจิ้มก่อนเจ้าตัวจะกลับไปแน่นิ่งเหมือนเดิม มือหนักจริง ๆ
“ไปอาบน้ำก่อนเร็ว จะได้สบายตัว” ทีนี้ผมลองเขย่าเขา ก่อกวนไปเรื่อยแล้วรอดูว่าจะได้สีหน้าแบบไหนกลับมา “นอนอย่างนี้ได้ไง”
“แกขี้บ่นขึ้นนะไอ้ลูกเจี๊ยบ”
“ปิ่นหยกก็มึนขึ้นครับ..ไม่รู้ตัวล่ะสิ?”
ผมเห็นเขาขยับตัวยุกยิก ท่าทางไม่พอใจคำชมนัก พอผมเอานิ้วไปม้วนผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มของเขาก็โดนคว้าข้อมือเอาไว้หมับขณะกำลังพยายามเอาปอยผมพวกนั้นไปทัดไว้หลังใบหูให้ พร้อมกับเจ้าของมือซึ่งจับไว้หันมาจ้องเหมือนพยายามจะยิงเลเซอร์ออกทางรูม่านตา
และผมส่งยิ้มกลับไปให้เขา...ทิ้งตัวลงบนความสุขกองโต
“ปะ..อาบน้ำสระผม” ผมเคลื่อนมือตัวเองกลับมา ติดมือเขามาด้วยเพราะเจ้าตัวดึงดันไม่ยอมปล่อย (และผมก็ไม่อยากให้ปล่อย) ยื่นหน้าไปสูดเฮือกที่กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มเต็มปอด “หัวเหม็นแล้ว”
เขาเอาหัวโหม่งคางผมหลังจากส่งความขุ่นเคืองมาทางสายตา “เหม็นแล้วดมทำไมวะ ไอ้โรคจิต!”
“อืม..จะดมหัวเหม็น ๆ ของใครได้ต้องเป็นเพราะรักมากแน่เลย”
“หน้าด้าน!” เขาสบถแล้วกระโดดผลุงคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำ ส่วนผมน่ะหรือ? ไม่น่าถาม...
ก็เดินตามเขาไปไงครับ
.
.
.
.
“โอ๊ะ!”
เกือบโดนเขาฟาดประตูใส่หน้าแล้ว ขอบคุณความไวแบบที่เคยเป็นนักกีฬาเทนนิสของตัวเองซึ่งส่งร่างแทรกตัวผ่านประตูเข้าไปได้ทันในเวลาเฉียดฉิว
“เมื่อกี้กะให้ฟาดเต็ม ๆ เลยใช่ไหมนี่”
“ใช่” ตอบรับมาได้เต็มปากเต็มคำ...จริงใจน่าดู
“โหด”
ปิ่นหยกไม่เถียงอะไร ย่นจมูกใส่แล้วก้มหน้างุด ๆ เดินย้อนกลับไปทางประตูที่เขาเพิ่งใช้เป็นอาวุธประทุษร้ายผมเมื่อครู่ กำลังจะก้าวพ้นอาณาเขตห้องน้ำแล้วถ้าผมไม่รั้งแขนเอาไว้เสียก่อน “เดี๋ยวสิ ไปไหนน่ะ”
“ไม่อาบแล้ว”
“ทำไมล่ะครับ?”
“จะเอาหัวเน่าไปถูไถให้เต็มเตียง”
“ได้ไง”
เขาหันมายืนเท้าเอวทำหน้าแดงแจ๋พร้อมกับยื่นคำขาด “ไม่งั้นแกก็ออกไป”
ผมอมยิ้ม..ที่แท้ก็เขิน
“กลับมาก่อน เดี๋ยวสระผมให้” สายตาหวาดระแวงถูกส่งกลับมารัว ๆ เลยต้องต่ออีกหน่อยเพิ่มความน่าเชื่อถือ “ไม่ทำอะไรหรอก” พร้อมยกสองมือขึ้นในท่ายอมแพ้อีกนิดเพราะดูแล้วผมไม่ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจเท่าไรนัก แถมด้วยไม้ตายส่งสายตาออดอ้อนอีกหน่อยเป็นการปิดท้ายด้วยเริ่มสรรหาคำมาเรียกเครดิตให้ตัวเองไม่ออกแล้ว “พูดจริง”
“ทำเองได้” ปิ่นหยกบ่นงึมงำ จด ๆ จ้อง ๆ อีกพักหนึ่ง สุดท้ายก็เดินกลับเข้ามา แอบสังเกตว่ายังตั้งการ์ดสูงมาเชียว
“มานั่งนี่เร็ว” ผมก้าวขาไปนั่งแหมะอยู่ตรงขอบอ่าง เอามือตีแปะ ๆ บนที่ว่างตรงหน้าแล้วจ้องเขาตาไม่กะพริบ เห็นเขานิ่งอยู่อย่างนั้นเลยตบมืออีกสองสามทีแล้วกางแขนออกเป็นเชิงต้อนรับเต็มที่พร้อมโฆษณาชวนเชื่อ “ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนเลยนะ”
เขาชะงัก ดูเหมือนประโยคเชื้อเชิญของผมจะใช้การได้ไม่ดีนักหากประเมินจากสิ่งที่เขาตอบกลับมา “ไอ้บ้า ไม่เคยทำก็ลุกไป เล่นอะไรปัญญาอ่อน”
“นึกว่าจะซาบซึ้งซะอีก” ผมยิ้มกริ่ม ดึงเขาลงมานั่งในอ่างว่าง ๆ ที่ไม่ได้เปิดน้ำไว้ จับไหล่เขาให้เอนพิงมาที่ขอบอ่างซึ่งผมนั่งห้อยขาลงมาอยู่ “พี่อันเคยสระผมให้คุณพ่อแบบนี้ตอนเด็ก ๆ คุณพ่อบอกว่าสบายมาก”
“เชื่อแกได้ไหมเนี่ย”
“ได้สิครับ” ผมก้มลงจูบที่ขมับเขาไปทีหนึ่ง ก่อนจะโฉบมือคว้าชายเสื้อยืดเขาเตรียมดึงออกทางศีรษะ แล้วก็...
เพียะ!!
...ช่างฟาดมาได้...
“ทำ’ไรวะ!?”
“ถอดไง” ผมลูบรอยนิ้วแดงเถือกบนหลังมือตัวเองป้อย ๆ “เดี๋ยวเสื้อผ้าเปียกหมด”
เขายกมือกอดอกเตรียมลุกหนีทันควัน แต่ไม่เร็วไปกว่ามือผมซึ่งกดไหล่ให้ลงนั่งที่เดิมพร้อมกับเอาขาหนีบไว้ด้วย(แบบไม่ได้ตั้งใจ) ผมถึงกับหัวเราะเสียงสะท้อนก้องทั่วห้องน้ำเมื่อรู้ว่าเผลอหนีบเขาไว้ในท่านั้น
“ไอ้เลว!!” เขาดิ้น และผมยิ่งหัวเราะ
“ก็ได้ ไม่ถอดก็ไม่ถอด”
พอได้ยินอย่างนั้นก็คล้ายเจ้าตัวจะสงบลงได้นิดหน่อย หันมาคาดโทษเสียงสั่น “อย่าให้รู้ว่าคิดจะ—เฮ่ย!!!! ไหนบอกไม่ถอดไงวะ!!!”
“ฮ่า ๆ ๆ ขอโทษครับ” ผมพยายามตีหน้าสำนึกผิดแต่ไม่สำเร็จ หัวเราะจนเมื่อยขากรรไกรขณะที่โยนเสื้อเขาลอยหวือไปกองอยู่บนพื้นนอกอ่าง “มือมันลื่น”
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ!”
“ครับแม่ไก่” ผมรับเสียงใสซื่อ ของถนัดเลยทีเดียว
“จะหาเรื่องใช่ไหม!?”
“ฉันออกจะเป็นเด็กดีมาตลอด”
“ไอ้ลูกไก่ตอแหล!”
ขี้เกียจเถียงแล้วเลยรวบกอดเลย ได้ผลเสียด้วย ปิ่นหยกเงียบสนิทเหมือนบทสนทนากึ่งทะเลาะเมื่อครู่เป็นแค่เสียงจากโทรทัศน์ก่อนมันจะถูกปิด ปล่อยผมเอาหน้าซุกแผ่นอกอุ่น ๆ ที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจถี่กระชั้นของเขา ฟังเสียงหัวใจเต้นรัวอยู่เป็นนานสองนานกว่าจะเอามือมาแซะหน้าผมออก
“...พอแล้ว เหนื่อย”
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลย” ผมยิ้ม ดันหน้าสู้มือเขา ส่วนมือผมเองที่โอบเขาอยู่ก็ลูบไปตามรอยนูนของแผลเป็นบนแผ่นหลังร่างในอ้อมแขน
“อยู่กับแกก็เหนื่อยแล้ว”
“อือ เชื่อ” ผมดันชนะมือเขาในที่สุด เอาหูแนบลงบนหน้าอกเขาต่อ “ใจนายเต้นตูมตามเลย”
“ยังไม่สำนึกอีก!”
“เหนื่อยอยู่กับฉันตลอดไปนะ”
ท่าทางก่อนหน้านี้คงหัวเราะร่ามากไปหน่อยเพราะเสียงผมแหบแห้งเชียวตอนที่เอ่ยประโยคนั้น
เขาพ่นเสียง "ชิ!" ออกมาหนึ่งพยางค์แล้วเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผมนั่งกอดเขาซึ่งยืนอยู่เงียบ ๆ อีกครู่ใหญ่ การขยับครั้งต่อมาคือผมเอียงศีรษะรับกับมือเขาซึ่งยื่นมาลูบแผ่วเบา ส่งปลายนิ้วแทรกเข้ามาตามแนวเส้นผม ก่อนผมจะรู้สึกถึงน้ำหนักของอะไรบางอย่างที่กดลงมากลางกระหม่อมพร้อมกับเสียงสูดลมหายใจฟอดใหญ่
“แกก็หัวเหม็น”
เขาหัวเราะ ถอนจมูกออกไปยิ้มร่า
“....”
และนาน ๆ ทีผมจะรู้สึกถึงความร้อนวาบบนใบหน้าตัวเองอย่างที่เป็นอยู่นี้ เหมือนอย่างเขาชอบว่านั่นแหละ ปกติผมคงหน้าหนาไปหน่อย มีเวลาให้ผมเขิน(ถ้าสิ่งนี้เรียกว่าเขิน)อยู่เพียงสองสามวินาทีก่อนน้ำเย็นเฉียบเป็นสายจะพุ่งเข้าใส่ศีรษะผมจากด้านบนจนเปียกโชกไปทั้งตัว
“สวมเสื้อผ้าอยู่ก็สระผมได้ เห็นยัง!?” เสียงเขาเปี่ยมความสนุกสนานอย่างกับเด็กได้ของเล่นถูกใจ ซึ่งผมก็ปลื้มนะที่เขาถูกใจผม...โอเค ยอมอยู่ในตำแหน่งของเล่นก็ได้
“เห็นแล้ว...แต่คราวหลังถ้าจะเล่นแบบนี้ขอน้ำอุ่นนะครับ”
เขาไม่ตอบ แต่คว้าขวดแชมพู (ผมจะพยายามคิดว่ามันเป็นแชมพูแม้ได้กลิ่นเหมือนครีมอาบน้ำมากกว่า)มาละเลงเต็มเส้นผมเปียก ๆ ที่ไหลลู่ลงมาปรกหน้าปรกตาของผม จากนั้นก็ลงมือขยี้จนฟองฟอด ...ซึ่งถึงตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่ามันเป็นครีมอาบน้ำ ไม่รู้ว่าตั้งใจแกล้งหรือบังเอิญแต่ก็ยังดีที่ไม่ใช่ยาสีฟัน ได้ยินเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจคลอไปด้วยตลอดการละเล่นของเขา แต่ปัญหาหลักคือผมนั่ง...เขายืน ระดับสายตาผมตรงกับอกขาว ๆ ที่เป็นทิวทัศน์เบื้องหน้านี่แหละทำสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ไม่ทำอะไรสักอย่างคงได้จับเขาเหวี่ยงลงกับอ่างอาบน้ำตรงนี้แล้วถลาตามลงไปฟัดในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเป็นแน่
ทำอย่างอื่นก่อน...ทำอะไรดี? ผมควานหาฝักบัว เอื้อมมือปรับจนน้ำอุ่นกำลังดีแล้วหันหัวฝักบัวใส่หน้าเขาเต็ม ๆ...เพื่อความเท่าเทียม
“อาทิตย์! ไอ้เลว!” เขาสบถ ยกมือลูบหน้าลูบตาขณะที่ผมเริ่มรดน้ำลงบนเส้นผมของเขา ท่าทางเขายิ่งดูยิ่งเหมือนลูกหมาตกน้ำแล้วก็คิดได้ว่าสภาพตัวเองใช่ว่าจะต่าง แต่อย่างน้อยผมก็ใช้แชมพูบีบลงบนศีรษะเขาไม่ใช่ยาสีฟันหรือครีมอาบน้ำ
"พ..พอก่อน"
ผมทำหูทวนลม
“..เข้าตา เวรเอ๊ย!”
“ขอโทษครับ" ผมชะงัก "ไหนมาล้าง”
ปิ่นหยกเอาหลังมือตัวเองขยี้ตาพลางขยับตัวเข้ามาใกล้อย่างว่าง่าย ยื่นมือมาเกาะไหล่ผมคล้ายจะหาที่พึ่ง ผมเพิ่งรู้ตัวว่าคิดผิดตอนเขาเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วพร้อมกับส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เฉลยออกมาอย่างน่าจับทำโทษให้หนักว่า “โกหกว่ะ” ซึ่งทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่ววินาที ก่อนเขาจะผลักผมหงายหลังไปบนที่ว่างตรงขอบอ่างแล้วกระโจนขึ้นมานั่งคร่อมพร้อมกับฝักบัวซึ่งเปลี่ยนเป็นน้ำเย็นอีกแล้วในมือ นึกถึงตอนทะเลาะแย่งห้องน้ำกันเมื่อครั้งที่ไปอยู่หอพักกับเขาใหม่ ๆ ขึ้นมาเลย
“เสร็จแน่ไอ้ลูกเจี๊ยบ” เขาหัวเราะหึ ๆ สุ้มเสียงกระหยิ่มยิ้มย่อง
“หืม??”
ผมเหลือบมองสิ่งที่อยู่ในมือเขา ละอองเย็น ๆ กระเซ็นมาโดนใบหน้าและผมไม่ชอบเวลาตัวเองเปียกน้ำเย็นเท่าไรนัก ร้ายจริง ๆ แต่ก็ช่างปะไร ให้เขาได้ใจสักหน่อยเพราะท่าทางตื่นเต้นดีใจเช่นนี้ออกจะน่าเอ็นดู
"ยอมแล้วครับ"
ปากว่าอย่างนั้น แต่มือโน้มคอเขาจนใบหน้าเคลื่อนลงมาเกือบชิด ตอนแรกเขาทำท่าตกใจเล็กน้อยแล้วออกอาการต่อต้าน แต่พอเราใกล้กันอีกนิด...ตัวเปียกน้ำอีกหน่อย และผมแนบริมฝีปากลงไปแผ่วเบาบนกลีบปากชมพูสดตรงหน้า อึดใจต่อมาฝักบัวก็หลุดจากมือเขาหล่นตุบแล้วสะบัดไปมาอยู่บนพื้น
ผมเอื้อมมือกดปิดน้ำ(ตามที่ถูกกรอกหูเช้าเย็นว่าให้ประหยัด)โดยยังไม่ละปลายลิ้นซึ่งเกี่ยวกระหวัดกันอยู่ สรรพสำเนียงอื่นหมดไป เหลือเพียงเสียงเสื้อผ้าและผิวเนื้อแฉะ ๆ กระทบกันคลอไปกับเสียงครางต่ำในลำคอซึ่งผมไม่แน่ใจนักว่าเป็นของใคร แขนทั้งสองข้างเขาค้ำอยู่บนไหล่ผม ขณะที่ผมเลื่อนฝ่ามือไปตามแผ่นหลังลื่นฟองแชมพู..หรือบางทีอาจเป็นครีมอาบน้ำ? ลากแผ่วเบาผ่านเส้นโค้งน้อย ๆ แถวเอวไปจนถึงช่วงสะโพก เกี่ยวขอบกางเกงชุ่มน้ำไว้ด้วยปลายนิ้ว..
เรื่องต่อจากนั้นผมขอไม่เล่าเพื่อรักษาความเป็นส่วนตัว แต่เอาน่า...อย่างน้อยผมก็ไม่ได้ปล้ำเขาในห้องน้ำนะ
ถ้าสมยอมแล้วใครเขาเรียกปล้ำกันล่ะ?
To be continued…
====================================
ตอนนี้ไม่มีสาระอะไรนอกจากนัวเนีย...นัวเนีย...และนัวเนีย
*เขินอายม้วนต้วนหายไป* =////=
ไม่มีอะไรจะพูด ค้างไว้เท่านี้เชื่อว่าส่งคุณผู้อ่านพ้นสถานีปล่อยจรวด ส่วนไปจะสิ้นสุดที่ดาวไหนเชิญจิ้นตะนาการต่อได้ตามอัธยาศัยค่ะ (ฮา)
พบกันตอนหน้า ม๊วฟฟฟฟ ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยม ของแถมเลื่อนลงไปเช่นเคยนะคะ ^o^
:bye2: :กอด1: :L2:
-
(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/61442_454339844625904_831902671_n.jpg)
DormBoys Toon #12 "คุณอานนท์ลอยนวล"
(http://fc01.deviantart.net/fs71/f/2012/349/b/9/dbtoon13_resize_by_xx_rainyday_xx-d5o3m0a.jpg)
//ใช่เหตุผลเรอะนั่น!?
ตอนนี้กำลังคิดเรื่องหลังจากจบแล้วจะต่อด้วย "ตอนพิเศษ" หรือ "ภาคพิเศษ" <<ภาคมหา'ลัยไม่น่ายาวมาก
พล็อตมีคร่าว ๆ ที่คิดไว้ ออกแนวรั่วเสื่อมมึน ไม่มีดราม่า(มั้ง) แต่ไม่รู้คนอ่านจะเบื่อคู่นี้กันรึยัง ขอกลับไปเรียบเรียงความคิดในหัวให้เรียบร้อยอีกนิดค่ะ
พบกันตอนหน้านะคะ ^^
-
ลูกเจี๊ยบเริ่มจะกลายเป็นพ่อไก่แล้วอย่างนี้แม่ไก่ก็ลำบากแย่ :-[
-
ซึ้งอ่ะ T^T
-
น่ารักจังเบย ^^
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
“เหนื่อยอยู่กับฉันตลอดไปนะ” อร๊ายยยยยย เขิน :กอด1:
ว่าแต่แม่ไก่โดนไอ่ลูกเจี๊ยบฟัดในห้องน้ำไปกี่ยกหละ กร๊ากกกกกก
-
โอ๊ย เติมเลือดด่วนๆ ไม่ไหวแล้ว ชอบ ><
ไม่เบื่อค่ะไม่เบื่อ จัดภาคมหาลัยเป็นซีรีย์ยาวๆมาก็ไม่หวั่น
ขอบคุณมากๆนะคะ มาต่อเร็วๆเน้อ
-
แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ น่ารักๆ >,<
อ่านไปเขินไป :-[ :-[
ไม่อยากให้จบเลยยย
-
อ่านไปเขินไปม้วนนนนอยู่หน้าคอม
จบภาคนี้ อยากให้มีตอนพิ่เศษ
ภาคมหาวิทยาลัย
ภาคตอนทำงาน
ภาคชีวิตประจำวันฯลฯ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดด เรื่องนี้น่ารักอ่ะ ชอบแม่ไก่ ชอบลูกเจี๊ยบ และตัวละครทุกคนในเรื่องนี้ด้วย ถึงหมีกริชจะเลือนลาง และพี่หมอจะได้ออกมาน้อยนิด
มีพัฒนาการเพิ่มมากขึ้นทั้งแม่ไก่และลูกเจี๊ยบเลย
ตอนนี้ได้อารมณ์ประมาณ อยากจะฟัง แม้คำๆ นั้นจะมีอนุภาพทำให้ ระเบิดตู้มกลายเป็นโกโก้ครันซ์ก็เถอะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
ที่จริงอยากรู้รายละเอียดอุบัติเหตุเหมือนกันนะนี่ หรือเขียนไปแล้วเขาไม่เห็นหว่าT^T
-
อ่านแล้วเหมือนหลุดออกจากหลุมดำซะที
แต่ฮาแตกตรงโดฯ ลุงอานนท์
หนุ่มใหญ่ใส่แว่นชนะทุกสิ่ง
-
น่ารักเกินไปแล้วเด็กสองคนนี้ :-[ :-[ :-[
:กอด1: :L2:
-
:monkeysad:แรกๆซึ่ง หลังๆ :m25:
-
โน้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ค้างค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :serius2:
อ่านๆอยู่เหมือนหล่นตุ๊บ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เลิฟๆกันต่อไปนะจ๊ะ >3<
ถ้าจบแล้ว อยากอ่านตอนพิเศษตอนที่ทั้งคู่โตจังเลยค่ะ ฮี่ๆๆ :o8:
-
ชอบค่ะ นัวเนียๆๆ 555
ตอนพิเศษ เอายันลูกพี่อันบวชเลยค่ะ 5555
-
หนุ่มใหญ่ใส่แว่น มันโฮกมากอ่ะ
-
:กอด1: โอ๊ยๆ จะเป็นเบาหวานแล้ว หวานเวอร์
ตอนนี้นัวเนียๆจริงๆ >///<
จะจบแล้วอ่ะะะ เร็วจังเลย อย่างนี้คิดถึงแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบแย่เลย
แต่งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลาเนอะ ซิกๆ (แอบไปร้องให้คนเดียว)
เดี๋ยวมาอ่านต่อตอนหน้าครับ ไปละ อ่านหนังสือสอบดีกว่า555
-
นัวกันบนที่นอน.....
นัวกันในอ่างอาบนํ้า.....
นัวกันอยู๋ได้ ทำไมไม่ให้มันได้กานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
อ่านแล้วเขินนะตอนนี้ :o8:
-
นับวันพ่อไก่เจี๊ยบนี่เจ้าเล่ห์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆนะตัวเอง แต่ไม่เป็นไร เค้าชอบ :-[ :-[
-
โอ้ยย น่ารักๆๆ คู่นี้มันน่ารักจริงๆเลยยย
น่ารักขนาดนี้ไม่มีเบื่อแน่นอน อยากอ่านภาคพิเศษ ภาคมหาลัยแล้ว คิคิ
-
อะไรกัน อาทิตย์ รุกนักเชียวนะ ใจเย็นๆ อย่ารีบร้อน ช้าๆ ได้พร้าเล่มงามนะ หึหึ สนุกหล่ะ //โฟกันที่เรนนี่ ขอบคุณนะค๊ะ อยากไห้เขียนต่อไปเรื่อยๆเลย ตอนแรกก็ชักน่าสนุกแล้ว จะติดตามต่อไปนะ //ยิ้ม
-
นัวเนีย นัวเนีย นัวเนียยยยย
ตาลายยยยย 5555 :o8:
-
สมยอมเหรอไม่เชื่อหรอก เล่ามาซะดี ๆ ถึงจะเชื่อว่าไม่ได้ปล้ำหนูปิ่นอิอิ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
*ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ*
แอร๊ยยยยยยยยยยย น้ำตาลในเลือดพุ่งปรี๊ดดดดดดด เลย
เขินๆ หวานๆ น่ารักๆ :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
สมยอม แบบไม่ตั้งใจ
-
จริงที่สุด ตอนนี้มีแต่ นัวเนีย นัวเนีย นัวเนีย และก็นัวเนีย :z1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: ลูกเจี๊ยบร้ายลึกนะเนี่ย... อิอิ แม่ไก่กลายเป็นลูกนก พอๆกับลูกเจี๊ยบกลายเป็นพ่อไก่(แจ้)
อิอิ... แบบนี้ไม่เรียกข่มขืน แต่ไม่เรียกว่าสมยอมหรอกอาทิตย์ เค้าเรียกว่าล่อลวงด้วยมนต์ลูกเจี๊ยบ...
ไม้ตายดาว(มึน)ลูกไก่5555 ปิ่นหยกสังเกตดีดี ไม่มีครั้งไหนเลย ที่สู้รบปรบมือชนะคนจากตระกูลลูกเจี๊ยบเนี่ย
แพ้ตลอด... โดนลูกเจี๊ยบเเกล้งมึนตบตา555 อบอุ่นดีจัง น่ารักด้วย ชอบเวลาเปิดน้ำรดใส่กันนี่เเหละ...
เล่นเป็นเด็กๆ แต่กลับดูไม่ขัดตา แม้ว่าลูกเจี๊ยบจะตัวโตเเล้วก็เถอะ... :กอด1:
การ์ตูนนี่ฮาไปไหน... คุณอานนท์ลอยนวล เพราะไม่ใช่เเค่ปิ่นหยกหรอกที่พ่ายเเพ้รังสี อึน มึน เหวอ...
แม้เเต่คนเขียนก็ยอมศิโรราบสินะ555 ไม่เเปลกใจเลยที่คุณอานนท์ลอยนวล :laugh:
-
ขอภาคพิเศษรัวๆ >O<
อยากเห็นลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่เข้ามหาวิทยาลัย
แอร๊ยยยยยยยยย
-
แม่ไก่ ยั่วตลอดเลยนะ :z1:
-
ครอบครัวกุ๊กไก่น่ารักเรียกเลือด :haun4:ได้ตลอด อิอิ
-
กรี๊ด~น่ารักเนอะ ชอบอ่ะ เป็นฉากเข้าพระเข้านายที่น่ารักจริงๆ เขินเบาๆ
-
กลายเป็นลูกไก่ตอแหลไปซะแล้ว!!
-
:impress2: เย้ๆๆๆ ลูกเจี๊ยบแม่ไก่ come back แล้ว ความมึนจะครองโลก
ปิ่นหยกก็ชอบทำให้อาทิตย์รักเพิ่มไม่หยุดนะ บอกรักเค้าแบบเนี้ยะอาทิตย์ปลื้มแย่
พอไม่พูดเหมือนเคยก็ไปสงสัยเค้าอีก คราวนี้ไอ้ลูกเจี๊ยบบอกรักมาเป็นกระบุงเลย
ฉากอาบน้ำนี่น่ารักจัง ชอบที่อาทิตย์ปล่อยให้ปิ่นหยกเล่น แล้วค่อยรวบตึงทีเดียว :laugh:
อาทิตย์มีเขินตอนปิ่นหยกหอมหัวเฮ้ย นาน ๆ พระเอกจะเขินกับเค้าที
:pig4:
-
นั่นเป็นสิ่งที่ชอบ(มาก)ค่ะ ไอ้นัวเนียๆอ่ะ ฮ่าๆ :z1:
อาทิตย์จ๋า กลับมาเล่าก่อนเค้าอยากฟังด้วย :-[
ถ้าจบแล้วขอตอนพิเศษของสองคนนี้เยอะๆนะคะ คิดถึงแย่
อาทิตย์ของปิ่นหยกน่ารักทุกตอนเลยอ่ะ อยากได้ :man1:
ปิ่นหยกจ๋า สมยอมบ่อยๆนะ คนอ่านชอบ(บ่งบอกมาก) :laugh:
รักคนแต่ง :กอด1:
-
มันน่ารักมากทั้งคู่เลย :impress3:
-
:-[
นัวเนีย อร๊ายยยยยยยยยย
ปิ่นหยกน่ารักจังเลย
-
น่ารักอ่ะ ^_____^
-
ฮี่~~~~~~ สองคนนี้น่ารักจังเลย ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้วนอกจากคำว่าน่ารัก
ปิ่นหยกก็น่าจะรู้ว่าอาทิตย์ขี้แกล้ง ก็ยังใจอ่อนยอมให้เค้าแกล้ง เข้าทำนองรู้เขาหลอก(แกล้ง) แต่เต็มใจให้หลอก(แกล้ง)
ชอบประโยคนี้ “อืม..จะดมหัวเหม็น ๆ ของใครได้ต้องเป็นเพราะรักมากแน่เลย” เห็นภาพอาทิตย์ทำหน้ามึนๆแล้วพูดกับตัวเองแล้วปิ่นหยกต้องยืนเท้าเอวมองแบบหมั่นไส้ๆ 5555555
ช่วยตัดสินใจค่ะ เอาภาคพิเศษเลย :impress2:
-
ขอหลบไปเขินแล้วค่อยมาเม้นท์ :o8: น่ารักที่สุด
ไม่ค่อยจะเห็นแม่ไก่ปล่อยตัวปล่อยใจอย่างนี้เท่าไร
คราวนี้มาให้เห็นแบบเต็มๆ อาทิตย์ไม่ต้องพูดถึง
รายนี้เค้าทำเป็นปรกติอยู่แล้ว :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ตอนนี้น่ารักเวอร์ :กอด1:
-
หวานมากกกกกกกกกกแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบน่ารักสุดๆไปเลย
-
...คุณอานนท์นิสัยที่สุดอะ ขี้แกล้งที่สุด
แต่เห็นเป็นหนุ่มแว่นหรอกนะถึงอภัยให้ได้หนะ (?)
ไม่สงสัยเลยว่าอาทิตย์ได้นิสัยทั้งหมดนี้มาจากใคร
ดีเอ็นเอมันอยู่บนใบหน้าแล้วนะ ฮ่าาาา
...พี่เรนนี่ขา น้องคิดถึงหมอไอซ์
-
แม่ไก่น่ารักเกินไปแล้ว
-
:m25: เอ้ิกกก จิ้นไปไกลแล้ววจ้าาา
-
:impress3:น่ารักน่าชังอะไรมากมายขนาดนี้ ตากฝนกันทั้งคู่ ดูมีความสุขจัง ..ตั้งแต่ เขียนตอนแรกนี่ก็อ่านมาหลายตอนแล้วค่ะ อยากบอกว่าติดเลยจริงๆ ชอบมากๆ แต่ไม่ค่อยมีเวลาเขียนตอบ สนุกค่ะ เรนนี่พยายามต่อไปนะค๊ะ จะติดตามทุกเรื่องเลย //ยิ้ม
.....เป็นกำลังใจถ้าเธอท้อ.....
....จะไม่ขอไห้เธอซึ้ง...
.....แต่เรามีคำๆ นึง... :L1:
....ถ้าเธอไปไม่ถึง>[///]< ฉันจะ ยันเธอเอง -_-
เอ๋ อ่านแล้วยังไงกัน..(ฮา)
ก็ไม่รู้จะ ไห้กำลังใจไงดี เอาแบบเป็นตัวเราเอง นี่แหละโครตจริงใจ
-
หึหึ อะไรกันๆ เห็นร่างอาทิตย์เซ็กซี่ จนถึงกับ เกาเดาร่วงนี่ไม่ไหวแหะ ปิ่นหยก หื่นชมัด 555
ว่าแต่ พี่ต้นนี่เป็นใคร เขาควรอยู่ที่ๆ ของเขานะ อืม....(เกี่ยวไรด้วย) //อยากเจ๋อ :angry2:
-
โล่งงง
ปิ่นหยกน่าร๊ากกกกก
-
ฉากอาบน้ำสระผมให้กันเนี่ยเป็นฉากที่ชวนให้จิ้นมาก
เพราะโอกาสจะพัฒนาไปเป็นฉาก....มันสูงมากเลย
-
นัวเนียที่สุดหนึ่งตอนอยู่แต่ในห้องนอน และห้องน้ำ อ่านแลวเขินแทน
-
อืม..... อ่านมา หลายตอนแล้ว แอบมาคุยกับเรนนี่ดีกว่า//ยิ้ม
ไห้ตายสิ ปิ่นจ๋า จ๋าปิ่น นายรุนแรงไปแล้วนะ ทั้งต่อยทั้งเตะ นี่นาย พระเอกอะไรเนี่ย โหดชมัด(แต่ก็ชอบ ) ส่วน อาทิตย์ น่ารักมากมาย เห็นกี่ที ก็ยอมแพ้ รู้สึก รัก แบบนี้ หา ยากจังแหะ หึหึ (กำลังเคลิ้มฝันหวานสุดๆ) :-[
แล้วก็ จะอ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ //ยิ้มหวาน
-
อืมม รู้สึกว่าอารมณ์ดั้งเดิมของเรื่องกลับมาเต็มๆ ก็ตอนนี้แหละนะ หลังจากที่อึมครึมมานานเลย...
อาทิตย์รักหลงปิ่นหยกจนไม่รู้จะบรรยายยังไง อิจฉาปิ่นหยกอ่ะ แต่ปิ่นหยกก็น่ารักจริงๆ ยกแม่ไก่ให้ลูกเจี๊ยบไปเลยละกัน :o8:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
อร๊ายยยย ไม่รู้จะบรรยายยังงัยอ่ะ เค้าชอบตอนนี้ที่สวดดด :m3:
ไอเจี๊ยบแกนี่มันจริงๆ เลยนะ นัวเนียๆๆๆ โอ้ยยยย ตอนหน้าคงจะ อะจึ้ก อะจึ้ก แน่ๆเบย :oo1: :haun4:
ใจก็อยากอ่านตอนต่อไปนะ แต่พอรู้ว่าเป็นตอนจบก็ไม่อยากอ่านแล้วอ่ะ ยังทำใจไม่ได้จริงๆ แง้ๆ o9
ปล. ขอให้มีตอนพิเศษเยอะๆ นะ อยากอ่านภาคมหาลัยของเด็กๆจุง o14
-
น่ารักจริงๆแม่ไก่ :กอด1: ลูกเจี๊ยบ
รอภาคมหาลัยจ้ะ :L2:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน” (ตอนจบ)
CHAPTER 60 – จุดเริ่มต้น
“จะกลับกันแล้วหรือ?”
ปิ่นหยกพยักหน้า รวบช้อนส้อมไว้ในจานหลังจากบัวพยายามยัดเยียดข้าวสวยร้อน ๆ เป็นจานที่สี่เหมือนเห็นกระเพาะเขาเป็นหลุมดำ(แม้เธออาจจะเข้าใจถูกแล้ว) “ความจริงผมหมายถึงผมกลับไปอยู่หอเหมือนเดิมดีกว่า แต่อาทิตย์ไม่ต้องตามไปด้วยก็ได้”
“ถึงเธอไม่เอาเขากลับไปฉันก็จะส่งออกอีกรอบ” อานนท์กึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะกับสายตาลูกชายที่เหลือบมา “เนียนอยู่บ้านนานเกินไปแล้ว เรายังอยู่ในระหว่างข้อตกลงเดิมนะ เจ้าอันพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”
“คุณพ่อไม่ต้องรีบไล่อันก็ได้ค่ะ” เจ้าของชื่อย่นจมูก ดูเป็นสาวน้อยธรรมดาไร้พิษภัยไปชั่วขณะจนเธอเอ่ยประโยคถัดไปเสียงเย็นเหมือนแม่ชีสวดมนตร์แต่เนื้อหานั้นคนละเรื่องไปไกล “ปล่อยบางคนที่มอได้ใจไปก่อนช่วงที่อันไม่ว่างไปจัดการ” จากนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะแผ่วเบาชวนสยองกลางวง
ปิ่นหยกลูบแขนซึ่งอยู่ ๆ ก็ขนลุกขึ้นมาอย่างไร้เหตุผลของตัวเอง ขณะที่หนุ่มใหญ่บนโต๊ะอาหารได้แต่ส่ายหน้า “ลูกสาวคนนี้ พี่พลเขาคิดยังไงถึงมาหลงได้นะ”
“อย่าเอ็ดไปค่ะคุณพ่อ” เธอยกศอกข้างหนึ่งไว้บนโต๊ะพลางทำหน้ามีเลศนัย “อันใช้ยาเสน่ห์”
จี้หยกทำท่าสนอกสนใจ “มีของแบบนั้นจริงหรือคะ?”
“มีสิ อยากรู้เอาไว้เรามาคุยกันประสาผู้หญิง”
“เป่าหูอะไรน้องอย่างนั้น”
“คุณพ่อก็...” เธอหันไปอมยิ้มเจ้าเล่ห์ เอาช้อนควานขนมบัวลอยน้ำกะทิในถ้วยแล้วตักใส่ปากเฉพาะสีที่ชอบ “คนนี้เด็กปั้นค่ะ”
สาว ๆ หันไปหัวเราะคิกคัก และปิ่นหยกคล้ายจะเริ่มมองเห็นอนาคตน้องสาวตัวเองผ่านการปั้นของอันนา
“แล้วอาทิตย์ล่ะ ว่ายังไงดี”
เด็กหนุ่มเงยขึ้นสบตาผู้เป็นบิดา “ผมหรือครับ? คงตามธรรมเนียมเดิมอย่างคุณพ่อว่า แต่คุณพ่อหายดีแล้วจริง ๆ ใช่ไหมครับ”
“อย่าทำปากดีอ้างธรรมเนียมเดิมไอ้ลูกชาย” อานนท์เอามีขยี้ผมอีกฝ่ายเบา ๆ “จะตามเขาไปก็บอกมา”
‘เขา’ ที่ว่าสำลักน้ำกะทิไปกับถ้อยคำพาดพิง “แค่ก ๆ!!” มือหนึ่งปิดปาก อีกมือยื่นมือไปรับกระดาษทิชชูจากอันนา ผงกหัวหงึกหงักทำท่าขอบคุณโดยไม่มีเสียงจะพูด
“คุณพ่อก็รู้ทัน”
ปิ่นหยกเผลอค้อนขวับ ไอ้หน้ามึนนี่ก็ไม่มีปฏิเสธเลย
“กลับเมื่อไหร่ล่ะ?”
“คิดว่าคงพรุ่งนี้ครับ..พร้อมพี่อัน”
“ที่บ้านเหงาแย่”
“หรือคุณพ่อจะให้พวกเราอยู่บ้านต่อยาวเลยดีคะ?” อันนาถามลองเชิงพร้อมรอยยิ้ม รู้ดีว่าคงไม่ได้รับอนุญาต..แล้วก็จริงดังคาด
“อ้อ..ไม่ต้องหรอก พ่อลืมไปว่ามีจี้อยู่ด้วย”
เด็กหญิงหัวเราะ “จี้ดูแลคุณลุงเองค่ะ เชื่อมือเถอะ”
“คุณพ่อ” เสียงทุ้มของเจ้าบ้านท้วงขึ้นอ่อนโยน บีบจมูกเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู “ขี้ลืมอีกแล้ว”
จี้หยกชะงักไป..บรรยากาศเช่นนี้ทำให้เกิดคิดถึงมารดาผู้ล่วงลับไปแล้วชั่วแวบหนึ่ง เธอกะพริบตาถี่ ๆ เกือบร้องไห้ออกมาแต่สุดท้ายก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วคลี่ยิ้มกว้าง สิ่งที่ทำได้นับจากนี้คือโตเป็นผู้ใหญ่อย่างที่แม่ของเธอจะต้องภาคภูมิใจอยู่บนสวรรค์ไม่ใช่มัวร้องไห้คร่ำครวญ
“..ขอโทษค่ะ...คุณพ่อ” เธอเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ นั่งนิ่งอีกครู่หนึ่งก่อนจะโถมตัวใส่วงแขนกว้างที่กางรออยู่ตั้งแต่เธอเอ่ยคำว่า 'พ่อ' ออกมา
.
.
.
.
.
“ปิ่นหยก”
“ครับ?”
“เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปกับพี่”
“หา?”
“ตามนั้นจ้ะ ไม่ต้องสงสัยเยอะ”
บอกว่าไม่ต้องสงสัยเยอะนั้นช่างเป็นไปไม่ได้เอาเสียเลย หลังอาหารมื้อเช้าในบรรยากาศครอบครัว พี่สาวคนโตกลับปรากฏตัวพร้อมคำสั่งกะทันหันว่าให้เปลี่ยนชุดเตรียมออกจากบ้าน
“ไปไหนครับพี่อัน”
“ปิ่นหยกจำได้ไหมตอนงานประมูลที่โรงเรียน” อันนาเริ่มเกริ่นพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ยืนรอให้เขาระลึกชาติได้ในที่สุด นั่นเป็นเหตุการณ์น่าขายหน้าหนึ่งในจำนวนนับไม่ถ้วนของเขาที่จะไม่มีวันลืมลงได้เลยทีเดียว
“ผมยังติดหนี้พี่อยู่สามพัน”
“โอย สามพันนั่นพี่ยกให้ อาทิตย์ไม่ได้บอกหรอกหรือ”
ปิ่นหยกพยักหน้า อาทิตย์บอกเขาเรื่องนั้นแล้วและเขาก็จำได้ เพียงแต่เลือกจะพูดถึงเงินซึ่งติดค้างเธออยู่มากกว่าอะไรที่ยังติดอยู่อีกอย่างเช่นกัน ซึ่งนั่นดูน่ากลัวกว่าเงินสามพันเยอะเมื่ออีกฝ่ายเป็นอันนาที่มาพร้อมนิยามสวยสะพรึง และปิ่นหยกควรรู้ตัวว่าถึงเขาแกล้งทำเป็นนึกไม่ออก หญิงสาวตรงหน้าก็จะช่วยเตือนความจำเขาให้กลับมาชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงก่อนอยู่ดี
“เงื่อนไขอีกอย่าง พี่ต้องได้ตัวเธอหนึ่งวัน...จำได้ไหมเอ่ย”
ขนลุกซู่กันเลยทีเดียว จะมาแหลสดว่าลืมตอนนี้คงโดนเธอตัดหัวเสียบประจานแล้วเอาร่างไปทำปุ๋ยบอนไซ
“อ่า...จำได้ครับ ว่าแต่จะเอาผมไปทำอะไร” เขาถามหวั่น ๆ และหวังว่าคำตอบจะไม่ใช่ปุ๋ย
อันนายิ้มร่า ประสานมือไว้กลางหน้าอกพร้อมกับพยายามดันเขาจากด้านหลังให้ไปหาเสื้อผ้าเปลี่ยน
“เราจะไปช็อปปิ้งกัน”
“???”
นี่มันน่าแปลกมากทีเดียว
อย่างแรก อันนาคนงามชวนเขาไปช็อปปิ้ง ซึ่งไม่ใช่กิจกรรมที่เขาทำได้ดีเลย ให้ไปแบกข้าวสารยังจะฟังดูเข้าท่ากว่าเป็นไหน ๆ
อย่างที่สอง อาทิตย์ไม่ปริปากถามอะไรออกมาสักคำเมื่อพวกเขาบอกว่าจะออกไปข้างนอก แถมยังโบกมือส่งพร้อมคำอวยพร ‘ไปดีมาดีนะครับ’ อีกแน่ะ! ทั้งที่ปกติอย่าว่าแต่แค่ถาม ลูกเจี๊ยบหน้ามึนน่าจะร้องขอติดสอยห้อยตามมาเลยด้วยซ้ำ
ปิ่นหยกพยายามสวมวิญญาณคิมหันต์ที่มักตั้งข้อสังเกตเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ตลอดเวลา แต่พบว่าตัวเองทำได้ไม่ดีนัก รู้สึกว่ามีเรื่องประหลาดมากกว่านั้นจากเครื่องหมายคำถามซึ่งกระจัดกระจายอยู่ในยามสายที่บรรยากาศปลอดโปร่งเช่นนี้ แต่เขากลับเรียบเรียงออกมาได้เพียงสองข้อ ก่อนเรื่องแปลกข้อที่สามซึ่งทำให้เขาไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจมากกว่ากันจะปรากฏขึ้น..
รถของอันนาแวะจอดรับคิมหันต์ซึ่งออกมายืนรออยู่หน้าบ้านสองชั้นสีขาวของเจ้าตัว
“เฮ่ย!?”
“อะไร!? ควายปิ่น เห็นเพื่อนเหมือนเห็นผี” คิมหันต์สวนอย่างเจ็บแสบเป็นการยืนยันว่าที่หัวโด่อยู่นั่นไม่ใช่คิมหันต์ตัวปลอม ก่อนที่ร่างโปร่งของเจ้าตัวจะมุดเข้ามาจับจองเบาะนั่งผู้โดยสารด้านหลังพร้อมกับทักสารถีสาว “ไง พี่อัน”
“ไงน้องคิม” เธอขยิบตาให้ “สามภพฝากความคิดถึงมาแน่ะ”
จากกระจกมองหลัง เขาเห็นคิมเบะปากแล้วบ่นงุบงิบท่าทางไม่สบอารมณ์ ส่วนอันนาคงเริ่มทนไม่ได้กับสีหน้างงโลกชวนเวทนาของเขาเลยอธิบายให้ฟังสั้น ๆ ซึ่งช่วยให้เข้าใจสภาวะตอนนี้ขึ้นมาอีกนิด...นิดเดียว
“พี่กลัวปิ่นมากับพี่สองคนแล้วจะเกร็ง เลยชวนน้องคิมมาด้วย” เธอสบตาเจ้าของชื่อผ่านกระจก “ซึ่งน้องคิมก็เต็มใจ๊เต็มใจ”
“ครับผม...เต็มใจ๊เต็มใจ” คิมหันต์ลอยหน้าลอยตา ไม่รู้ไปซี้กับอันนาตั้งแต่เมื่อไร “ถ้าเพื่อความสุขไอ้เพื่อนรักผมทำได้ทั้งนั้น”
“ไม่ใช่ว่าอยากร่วมในเหตุการณ์หรอกหรือจ๊ะ?”
เหตุการณ์อะไร...เขาจะโดนหิ้วไปฆ่าหมกป่าโดยมีเพื่อนรักและพี่สาวแฟน...เอ้อ...แฟนก็ได้วะ! สมรู้ร่วมคิดกันหรืออย่างไร?
คิมหันต์หรี่ตา “ถึงไอ้ปิ่นมันจะโง่ แต่พี่อันพูดอะไรมีเงื่อนงำแบบนี้จะดีหรือครับ”
"....."
แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะ ปล่อยเขานั่งงงเป็นควายปิ่นที่รู้ว่าถามไปก็คงไม่มีใครให้คำตอบ
.................................................................
.........................................
.
.
.
.
“เป็นยังไงบ้างครับ?”
“หล่อแล้วลูกชายพ่อ”
“ปิ่นหยกกลับมาต้องบ่นตายแน่เลย เขางกกว่าที่คุณพ่อคิด”
อานนท์หัวเราะ เอื้อมมือไปขยับเนคไทเด็กหนุ่มตรงหน้าให้เข้าที่ “ก็บอกไปว่าเงินพ่อทั้งหมด จะได้รับขวัญและขอโทษที่ไปแกล้งเอาไว้เยอะ วันนั้นถึงกับทำร้องไห้ไปเลย”
อาทิตย์ยิ้มน้อย ๆ บ่นพึมพำออกมาเนิบนาบ “คุณพ่อใจร้ายกับเขาเกินไปแล้ว เขากลับไปคิดมากอีกยาวเชียว”
“พ่อแค่หวังให้ลูกได้พบกับคนที่รักลูกชายพ่อจริง ๆ”
เด็กหนุ่มเหลือบมองผู้สูงวัยกว่า ก่อนจะพบว่าตัวเองก็กำลังถูกมองอยู่เช่นกัน “แล้วตอนนี้คิดว่ายังไงครับ”
“เขารักอาทิตย์...และอาทิตย์ก็รักเขา” เนคไทเขาถูกกระตุกเบา ๆ เป็นเชิงหยอกเย้า “อยู่กับเขาแล้วลูกมีความสุข...และความสุขของลูกนั่นแหละที่พ่อต้องการ" อานนท์ยืนนิ่ง พิศมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนตรงหน้า เอื้อมมือไปลูบผมเขาแผ่วเบาเหมือนสมัยยังเด็กทั้งที่ตอนนี้ส่วนสูงเด็กหนุ่มเลยตัวเองไปแล้วเล็กน้อย “อาทิตย์เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ รู้จักรับผิดชอบมากขึ้น...พ่อภูมิใจในตัวลูกรู้ไหม”
อาทิตย์ส่งยิ้มละไม รู้ดีว่ามาไกลถึงจุดนี้..แท้จริงแล้วผู้เป็นพ่อยังคอยเป็นห่วงเป็นใยอยู่เบื้องหลังตลอดเวลา “ผมรักคุณพ่อครับ”
“พ่อก็รักลูก”
“ม...ไม่เอา!
น้ำเสียงละล่ำละลักที่คุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้นดังขึ้น
“สะดิ้งอะไรนักหนาไอ้ฟายปิ่น” และนั่นเสียงคิมหันต์
“ปากดีนะไอ้เวร! ทีแกยังไม่เห็นแต่งซะเวอร์ขนาดนี้เลย!”
“ไปเถอะน่า คนกันเองทั้งนั้น” อันนาพยายามดันหลังเด็กหนุ่มในสูทขาวเข้ารูปให้เดินตรงไปข้างหน้า แต่เจ้าตัวก็คอยจะพาเบี่ยงออกนอกเส้นทางให้ได้โดยเฉพาะเมื่อเห็นใบหน้าคุ้นเคยปรากฏอยู่ในลานสายตา
"..เดี๋ยวก่อน...วันเกิดป้าบัวแต่ผมไม่ต้องใส่สูทเต็มยศขนาดนี้ก็ได้นี่...ล..แล้วไหนล่ะเจ้าของวันเกิด!?”
“บัวอาจจะกำลังเตรียมตัวอยู่ก็ได้” หญิงสาวว่าพลางหันไปขยิบตากับคิมหันต์ซึ่งส่งยิ้มกลับมาท่าทางสงบศึกพร้อมกับส่ายหน้าหน่าย ๆ กับอาการวิตกจริตของเพื่อนรักไปด้วย “ไอ้โง่!” เขาบ่นพึมพำ
ปิ่นหยกไม่ยักรู้ว่าวันเกิดคนในบ้านจะจัดเต็มกันขนาดนี้ ลูกโป่งและริบบิ้นสีขาวประดับเต็มสวน ซุ้มดอกไม้สดส่งกลิ่นหอมสดชื่นเตะจมูก ก่อนหน้านี้ยังเป็นสวนธรรมดาอยู่แท้ ๆ จนเขาถูกอันนาลากออกจากบ้านในยามสายของเมื่อวานด้วยข้อชี้แจงว่า ‘ช็อปปิ้ง’ แวะรับคิมหันต์ไปด้วยเพิ่มความชุลมุนวุ่นวายเข้าไปอีก และการช็อปปิ้งของเธอก็ช่างประหลาดสิ้นดีเมื่อมีแต่ผลักไสเขาไปลองชุดนั้นชุดนี้ซึ่งส่วนใหญ่พอดีตัวอย่างกับสั่งตัดมามากกว่าจะเป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูปทั่วไป
เธอคงคาดการณ์ไว้ว่าเขาต้องอิดออดแน่นอนเลยเอาคิมหันต์มาให้คอยถีบเขาเข้าห้องลองชุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตกบ่ายโดนลากไปเข้าสปา ซึ่งเป็นกิจกรรมที่เขามั่นใจว่าโลกไม่ได้สร้างไว้เพื่อคนอย่างเขา นวดหน้านวดตัวจนจะเหลวหมดแล้ว แต่คิมหันต์ก็ดูจะสนุกสนานเสียเหลือเกินกับสวัสดิการฟรีที่ได้รับ สุดท้ายก็เฮฮาปาร์ตี้กันสามคนลืมเป้าหมายที่แท้จริงซึ่งอันนาบอกว่าจะหาของขวัญวันเกิดให้บัว
และเย็นวานนี้พวกเขาก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านวิจิตรนิรันดร์ แต่นอนค้างอยู่บ้านคิมหันต์กันทั้งหมดเพื่อที่รุ่งเช้าจะอันนาและคิมหันต์จะพากันแต่งองค์ทรงเครื่อง หญิงสาวอยู่ในชุดแซคสีโอลด์โรสแขนกุดยาวระดับเข่าเรียบง่ายแต่ดูสวยสง่าเมื่อจับคู่กับสร้อยมุกงามบนลำคอระหง คิมหันต์ในเชิ้ตขาวเข้ารูปคลุมทับด้วยแจ็คเก็ตกึ่งสูทสีดำ ท่อนล่างเป็นกางเกงสแลคสีเทาและรองเท้าหนังที่เขาเคยเห็นเจ้าตัวใส่เพียงแค่ไม่กี่ครั้ง ส่วนตัวเขาเองถูกจับแต่งตัวเสียเต็มยศโดยยัดลงไปในชุดสูทซึ่งเพิ่งได้มาสด ๆ ร้อน ๆ ขาวตั้งแต่หัวจรดเท้าน่าขนลุกเป็นที่สุด เกินกำลังจะต่อต้านเมื่อฝ่ายตรงข้ามมีถึงสองคน (คิมหันต์ที่ดูเหมือนจะแง่ง ๆ ใส่อันนาในช่วงพบกันใหม่ ๆ ตอนนี้ดูคล้ายไปเป็นพวกเดียวกันเสียแล้ว)
สุดท้ายก็ลากถูลู่ถังกันกลับถึงบ้านวิจิตรนิรันดร์ และเขาเกือบจะทำใจได้แล้วกับสภาพตัวเองในชุดนี้จนกระทั่งได้เห็นอาทิตย์ยืนเด่นอยู่กลางสวนในสูทสีดำสนิทกับพ่อมึนใหญ่สุดรักนั่นเอง ดูดีราวกับรูปปั้นแม้เห็นจากระยะไกล แล้วอยู่ ๆ ใจก็เต้นตูมตาม นี่เวอร์กันเกินไปแล้วหรือเปล่า
“...ก...เกิดมาไม่เคยแต่งตัวอย่างนี้..." ลิ้นคล้ายเป็นอัมพาตเหลวเป๋วอยู่ในปาก ผลิตเสียงตะกุกตะกักออกมาอย่างน่าหัวเราะ "พวกคนรวยบ้าไปแล้ว....ผมไปช่วยงานครัวดีกว่า!”
ปิ่นหยกยื่นคำขาด เตรียมตัวหันหลังให้บรรยากาศชื่นมื่นสมเป็นงานมงคล ก้าวขาฉับ ๆ พลางแกะกระดุมเสื้อสูทและเนคไทที่ติดคอไปด้วย ทว่าเผ่นหนีไปได้เพียงไม่ทันกี่ก้าวก็มีอันต้องชะงักลงฉับพลัน เมื่อมีแรงตรึงแน่นอยู่ที่ต้นแขนส่งผลให้ลำตัวที่เคลื่อนไปข้างหน้าแล้วไม่อาจดึงแขนตัวเองตามไปได้ถึงกับเกือบพาให้หัวทิ่ม ไม่ต้องถามเลยว่าใคร
“ปิ่นหยกจะไปไหนครับ?”
"..."
มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ! ไวฉิบหาย ปากพูดไม่ออกแต่ในใจนี่ตะโกนลั่นไปถึงดาวอังคารแล้ว ตาย...ตาย...ตายไปเลยไม่ต้องผุดไม่ต้องเกิด เวรเอ๊ย ท่านชายแต่งหล่อซะเต็มยศอย่างนั้นในระยะประชิดทำเขาไม่กล้าหันไปมองเลยจริง ๆ หัวใจวายตายต่อหน้าวงศาคณาญาติคงได้อับอายไปสามโลก
“ป..ไปช่วยในครัว”
ยุบหนอ...พองหนอ...รูปลักษณ์ภายนอกเป็นเพียงภาพมายาหนอ...แต่อย่าหันไปมองน่าจะดีที่สุดหนอ
“ไม่ต้องช่วยหรอก คนพอแล้ว” เขาได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะแผ่วเบาแต่ก็ไม่มีทีท่าจะปล่อยมือ “นายไม่มองฉันเลย เสียใจจัง”
ปากว่าเสียใจแต่ทำไมหัวเราะไม่หยุด เลวจริง ๆ!
“งั้นเดี๋ยวไปตามป้าบัวให้ วันเกิดเขานี่”
“เดี๋ยวบัวก็มาครับ ว่าแต่พี่อันบอกอย่างนั้นหรือ?”
อาทิตย์ยิ้ม...เขาไม่เห็นหรอก แต่รู้ว่ามันยิ้มอยู่แน่นอน และนั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีกับหัวใจเลย แล้วไอ้ ‘ว่าแต่พี่อันบอกอย่างนั้นหรือ?’ นี่หมายความว่าไง
“อีกอย่างนะ...ปิ่นหยกรู้ไหมครับ”
เขาชักใจไม่ดี ตัดสินใจเหลือบมองคนข้างหลังนิดหน่อย...ตั้งใจว่าจะมองนิดเดียวเท่านั้นเพื่อช่วยในการประเมินสถานการณ์แล้วรีบหันหน้ากลับทันทีป้องกันภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ แต่ถ้ามันง่ายอย่างนั้นแสดงว่าเขาคงไม่ได้กำลังต่อกรอยู่กับคุณชายลูกเจี๊ยบตัวจริง
“..รู้อะไร?”
และพอสิ้นประโยคคำถามนั้นปุ๊บ ดวงหน้าคมคายที่ตั้งอยู่บนลำคอสง่างามและบ่ากว้างผึ่งผายในสูทดำก็ปรากฏอยู่ต่อหน้า มึนงงจนไม่รู้ว่าเพราะเขาโดนจับหันไปหาหรือเป็นอีกฝ่ายที่อ้อมมาโผล่ด้านนี้
รู้แต่แม่งหล่อบัดซบ!
ไม่ใช่แค่คุณชายแล้ววันนี้ เรียกเจ้าชายไปเลยอาจดูเหมาะกว่า เขารู้สึกเหมือนจะเป็นลม โดยเฉพาะเมื่อคำตอบของสิ่งที่เขาเพิ่งถามออกไปถูกส่งกลับมา
“วันเกิดบัวเลยมาสองเดือนแล้วครับ”
“ห..หา??”
“วันนี้งานแต่งต่างหาก”
.............................................................
........................................
.
.
.
.
(ยังมีต่อค่ะ)
-
.
.
สูทขาวและสูทดำถูกถอดทิ้งไว้ที่บ้านวิจิตรนิรันดร์ หลังจากผ่านการทำความสะอาดแล้วมันจะถูกเก็บรักษาไว้อย่างดีเคียงคู่กัน จนกว่าเจ้าของทั้งสองจะกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง แน่ละ..พวกเขาจะเอาไปด้วยทำไม ห้องพักเล็ก ๆ ที่เหมาะกับผู้อยู่อาศัยเพียงหนึ่งคนแต่ต้องยัดเข้าไปถึงสองแทบไม่มีที่ให้เก็บของแล้ว
งานแต่งตอนเช้า...เข้าหอตอนบ่าย
หมายถึงหอพักน่ะ!
เรียกงานแต่งก็ไม่ถูก แต่ก็ทำให้เขินที่สุดในชีวิตจนแทบเดินไม่เป็น ที่จริงเรียกงานสังสรรค์ของคนในบ้านอาจจะเหมาะกว่าเพราะมีเพียงสมาชิกที่อาศัยอยู่ในนั้น(เป็นอันว่ารู้กันหมดตั้งแต่เจ้าบ้านยันคนงานคนสวน) และรวมคิมหันต์ แขกกิตติมศักดิ์อีกคนซึ่งเจ้าตัวขอกลับไปก่อน บอกว่าค่อยเจอกันที่ร้านเค้กตอนบ่าย
ไม่มีแลกแหวนอะไรน่าขนลุกอย่างนั้น อาทิตย์มาเฉลยกับเขาทีหลังว่าตามสัญญาที่จะเก็บเงินซื้อมันด้วยตัวเอง อย่างที่เคยบอกไว้ตอนกัดนิ้วเขาเสียเป็นรอยฟันแต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจริงจังขนาดนี้ นึกถึงก็ยังเรียกความรู้สึกร้อนวาบตั้งแต่ใบหน้าไปจนถึงกลางอกได้ตลอดเวลา ดังนั้นเลยขอให้ช่วยรอก่อน ซึ่งเขาไม่บอกมันหรอกว่าถึงไม่มีแหวนก็ไม่รอแล้ว..
เทเกลี้ยงหมดใจตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ น่าแค้นจริงที่ยังไม่ได้เรียกแหวนแพง ๆ เผื่อเอาไปขายเลย
หน้าที่ของแหวนถูกทดแทนด้วยสร้อยข้อมือแพลตตินัมจากอานนท์ที่หน้าตาเหมือนกันสองชิ้น ซึ่งตอนนี้ชิ้นหนึ่งอยู่บนข้อมืออาทิตย์ และอีกชิ้นอยู่ที่ข้อมือเขา ทั้งสองชิ้นสะท้อนแสงแดดยามบ่ายเป็นประกายซึ่งยิ่งเห็นก็ยิ่งคล้ายจะเป็นบ้าที่ไม่สามารถทำสีหน้าให้ชัดเจนระหว่างยิ้มกับร้องไห้ได้ ดังนั้นจึงไม่กล้ามองมันบ่อยนัก
พวกเขาขึ้นไปเก็บของเงียบ ๆ บนห้องเดิม ใช้บันไดทางที่ไม่ต้องผ่านร้านเค้ก ข้างในฝุ่นจับน่าดู เดี๋ยวคงต้องทำความสะอาดกันอีกยาว โยนกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของไว้เพียงลวก ๆ ก่อนสาวเท้าลงจากบันไดพร้อมกับใจตึกตัก ตื่นเต้นกับบรรยากาศคุ้นเคยที่ห่างหายไปนาน พอเห็นประตูกระจกหน้าร้านแล้วจึงได้รู้ว่าเขาคิดถึงที่แห่งนี้ขนาดไหน
หลังประตูบานนั้น ลมเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศจะพัดเข้ากระทบใบหน้าพร้อมกับเสียงต้อนรับของโมบายกรุ๋งกริ๋ง มีเอมจิตยืนชงกาแฟหอมกรุ่นอยู่หลังเคาน์เตอร์ อุ่นใจแกะห่อช็อคโกแลตคิสแล้วโยนเข้าปากขณะที่เดินไปเอาของในครัว แวววันถือออร์เดอร์จากลูกค้ามาส่งพร้อมกับผิวปากทิ้งภาพพจน์กุลสตรีเหมือนจะจีบเจ้าของร้านรูปหล่อโดยมีหมีกริชยืนจืดจางอยู่ห่าง ๆ โต๊ะสักตัวคงมีหมอหนุ่มสวมแว่นจับจองที่นั่งจิบเอสเพรสโซ่หากไม่ติดอยู่เวร และถ้าโชคดีเขาอาจเห็นคิมหันต์เพื่อนรักนั่งขดอยู่บนโซฟาตัวโปรดตรงมุมร้านเฝ้าแล็ปท็อปของตัวเองที่โหลดการ์ตูนค้างไว้
อ้อ...แล้วก็อีกคนหนึ่ง
เสียงฝีเท้าเดินตามมาข้างหลังไม่รีบร้อน ปิ่นหยกหันไปมอง หยุดยืนรอจนท่านชายหน้ามึนตัวต้นเหตุของชีวิตวุ่นวายมายืนอยู่เคียงข้าง ไม่ได้มีส่วนใดของร่างกายสัมผัสกันแม้แต่น้อย แต่นาทีนี้อยู่ ๆ ก็เกิดเขินขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ไม่รีบเข้าไปหรือครับ” เสียงทุ้มของอาทิตย์ก็ยังอ่อนโยนเช่นเดิม ยิ่งทำให้คิดว่าบ้าจริงที่จนป่านนี้ก็ยังใจสั่นกับโทนเสียงแบบนั้นอยู่เรื่อย
เขาไม่ได้ตอบ แต่ยกมือของตัวเองขึ้นช้า ๆ สร้อยข้อมือไหลลงมาอยู่กลางท้องแขน แล้วพลิกหงายขึ้นต่อหน้าอีกฝ่าย อาทิตย์เลิกคิ้วคล้ายไม่เข้าใจอยู่แวบหนึ่งก่อนจะคลี่ยิ้มละมุนในวินาทีถัดมา
“น่ารัก”
มือใหญ่ยกขึ้นวางซ้อนไว้บนมือเขา ประสานนิ้วกันไว้หลวม ๆ แล้วหย่อนลงแกว่งไปตามแรงเหวี่ยงเบา ๆ ขณะก้าวขาเดินผ่านพ้นประตูกระจกบานเดิมไปพร้อมกัน
เครื่องปรับอากาศส่งลมเย็นโชยเข้ามาดังคาด..อาจจะเย็นกว่าปกตินิดหน่อยคงเป็นเพราะนอกร้านยามบ่ายแก่วันอาทิตย์อากาศร้อนผ่าวไม่ปรานีพวกเขานักจึงเห็นความแตกต่างของอุณหภูมิค่อนข้างชัดเจน เสียงโมบายคุ้นหูกังวานกว่าที่เคยได้ยิน ไม่รู้เพราะคิดถึงมากหรืออย่างไร ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ไม่ได้ต่างจากภาพที่เขาจินตนาการเอาไว้เท่าไรนัก
“อ้าวปิ่น อาทิตย์”
“พี่ปิ่น..!! ..แล้ว....ไง...พี่’ทิตย์”
“ไอ้เด็กงก! ไอ้มึน อู้ไปนานเลยนะยะ!”
“ไม่น่ากลับมาเลยพวกนาย”
“.....”
“พวกแก! กว่าจะเสด็จกันมาได้!”
เป็นคำทักทายที่หลับตาฟังหรือต่อให้มาเป็นตัวหนังสือไม่ต้องฟังเสียงก็ยังรู้ว่าคนพูดเป็นใครบ้าง พวกเขายิ้มกว้าง นิ้วมือยังสอดประสานกันอยู่เช่นเดิม ไม่แน่นไป ไม่หลวมไป มันอบอุ่น แต่ไม่อึดอัด ชั่วขณะหนึ่งที่ต่างคนต่างหันมามองคนข้างกาย ส่งแววตารักใคร่โดยไม่ได้เอ่ยเป็นคำพูด
ได้รัก...ถูกรัก....และอยู่ท่ามกลางสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นของครอบครัวใหญ่ในหอพักแห่งนี้
แล้วเขาจะยังต้องการอะไรอีก
เทพเจ้าแห่งเงินตราอาจกำลังจิบชาจีนยามบ่ายกับกิ่งเพชรและกิ่งพลอยบนสวรรค์เลยไม่มีเวลาส่งความซวยมาเยือนเขา ปิ่นหยกหวังว่าทั้งสามคนจะคุยกันถูกคอ ท่านเทพจะได้ไม่ว่างพอส่งตลกร้ายมาทดสอบกันบ่อยนัก เขาหลับตา บอกกับแม่ทั้งสองคนซึ่งอาจกำลังฟังอยู่ว่าเขาสบายดี..และจี้หยกก็เช่นกัน
“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม” หญิงเหล็กหนึ่งเดียวของร้านเท้าเอว จ้องมองพวกเขาด้วยสีหน้ามีเลศนัยพร้อมกับโคลงศีรษะน้อย ๆ “มัวแต่อู้จะยุให้พี่เอมหักเงินเดือน”
ไม่ใช่แค่แวววัน แต่ตอนนี้สายตาสมาชิกร้านเค้กทานตะวันทุกคนจับจ้องมาอย่างด้วยทีท่าน่าสงสัย ถ้าสังเกตดี ๆ อาจจะเห็นกระทั่งรอยยิ้มมุมปากของหมีกริชที่เกือบเลยฤดูหนาวแล้วยังไม่ยอมไปจำศีล ท่าทางแต่ละคนคล้ายกำลังรอให้พวกเขาพูดอะไรบางอย่าง
เด็กหนุ่มสองคนยิ้มกว้าง บรรยากาศอบอุ่นเจือกลิ่นวานิลลาหอมหวานหวนกลับมาอีกครั้ง หันกลับไปทักทายสมาชิกในครอบครัวใหญ่ซึ่งคล้ายเป็นแหล่งรวมตัวประหลาดที่พวกเขาแสนรักออกมาพร้อมกัน
“กลับมาแล้วครับ”
- The Beginning -
===========================
(บทส่งท้ายรีพลายถัดไปค่ะ)
-
บทส่งท้าย - บันทึกของคิมหันต์
วันที่ 19 เดือน กุมภาพันธ์ ปี 25xx ณ มุมประจำในร้านเค้กทานตะวัน
อากาศร้อนแต่แอร์เย็นดี พี่แววเปลี่ยนสีเล็บอีกแล้ว คราวนี้โทนม่วงดำ อาจจะเพิ่งอกหัก(รอบที่ล้าน) สีหน้าค่อนข้างเฮิร์ตซ่อนอยู่ใต้รอยยิ้มซึ่งฉีกกว้างกว่าปกติด้วยกลไกป้องกันตัวทางจิตอย่างหนึ่ง ทำไมเธอไม่ชินสักทีก็ยังน่าสงสัย
พี่เอมหล่อเวอร์เหมือนเคย แต่ใต้ตาคล้ำนิดหน่อย เมื่อคืนอาจนอนน้อย หมีกริชก็ดูง่วง ๆ สองคนนี้ชอบมีอาการคล้ายคนอดนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ วันเดียวกันเสมอ น่าสงสัยมาก* //ทำดอกจันไว้เพื่อหาข้อมูลต่อวันหลังถ้าว่าง
อุ่นใจเป็นหวัดอีกแล้ววันนี้ อย่างที่เจ้าตัวบอกว่าแพ้อากาศ แพ้ฝุ่น แพ้ละอองเกสรดอกไม้(อาจจะแพ้หนุ่มแว่นด้วย..) โชคดีที่ไม่โดนทักเรื่องหมอกควันอะไรสักอย่าง ครั้งล่าสุดวิ่งหนีร็อตไวเลอร์บ้านยัยป้ามหาภัยยังหลอนไม่หาย มันต้องมีความสัมพันธ์อะไรระหว่างอาการป่วยกับลางสังหรณ์ของเขาแน่นอน* //ทำดอกจันไว้อีกดวง
หมอไอซ์...วันนี้เปลี่ยนแว่นใหม่ แต่ยังกรอบสีดำเหมือนเดิม บางทีอาจสายตาสั้นลงด้วย หาวออกมาหนึ่งครั้งทั้งที่เอสเพรสโซ่เข้ม ๆ ซึ่งหมดไปครึ่งแก้วยังวางอยู่ตรงหน้า..ช่างเถอะ ข้ามไป
...ไอ้ปิ่น
ปิ่นหยก หัวหน้าพรรคกระยาจก ไอ้งก ไอ้ฟายปิ่น ไอ้กร๊วก ไอ้เพื่อนรัก ไม่รู้ควรเรียกมันว่าไงดี...แต่มันกลับมาแล้ว กลับมาพร้อมสามีหน้ามึนของมันนั่นแหละ
ปกติก็เจอกันทุกวันทำการที่โรงเรียนนะ แต่เวลามาร้านเค้กทานตะวันแล้วไม่เห็นมันก็รู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรไป เหมือนแกงจืดรสกร่อย ๆ ของเจ้สิที่ลืมใส่น้ำปลา (อืม...รู้แล้วว่าขาดอะไร...บางทีอาจเป็นความเค็มของมัน) จะตามไปส่องถึงบ้านวิจิตรนิรันดร์ก็มัวแต่ยุ่ง ๆ กับหลายเรื่องที่ทำเอาปวดกะโหลก ถึงไม่ยุ่งก็คิดว่าอาจไม่ไปเพราะเจ้าของบ้านไม่ได้เชิญสักหน่อย มารยาทดีจริงเรา...ใครกันมาหาว่าเสือกได้ลงคอ จนงานวิวาห์(ก็ค่อนข้างครบองค์ประกอบ)เมื่อเช้านั่นเองจึงได้โผล่หน้าไป หลังจากวันก่อนสนุกสนานเต็มที่ และพบว่าพี่อันก็เป็นผู้หญิงน่าคบคนหนึ่งถ้ามีผลประโยชน์ร่วม หากร่วมมือกันได้เป้าหมายอะไรก็ไม่น่าไกลเกินเอื้อม
กลับมาที่ไอ้ปิ่นหยก วันนี้จะขอยกหน่วยความจำส่วนกระจิดริดในแล็ปท็อปเครื่องนี้ให้มัน ชื่อสุดจะแต๋ว แถมงกบรม! ไม่รู้ไปเป็นเพื่อนกับมันได้ไง แต่นั่นแหละ มันเป็นเพื่อนรัก ที่ถ้าหากว่าเกิดเป็นผู้หญิง...ก็ไม่จีบหรอก! คนทั่วไปคงบอกว่าถ้าเพื่อนรักเป็นผู้หญิงคงจีบไปแล้วหรืออะไรทำนองนั้น แต่หมอนั่นซื่อไป บื้อ ไม่สิ..โง่ต่างหาก ไม่รู้จักเอาความฉลาดเรื่องเรียนมาทำตัวให้ทันคนอื่นบ้าง ถึงอย่างนั้นก็ไม่เถียงว่ามันเป็นคนจริงใจ และถ้าไม่มีมัน ป่านนี้ท่านคิมสุดหล่อคงไปเกิดใหม่แล้ว ไม่ได้มีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบัน ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นคงต้องถือเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของโลกเลยทีเดียว
ดีแล้วที่มีไอ้คุณชายหน้ามึนคอยดูแล ใกล้จบมัธยมเข้าไปทุกที พอขึ้นมหา’ลัยคงต้องแยกกันแล้วก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้ โง่อย่างนั้นโดนคนอื่นหลอกเอาง่าย ๆ แน่นอน และถ้าโดนหลอกจากคนไม่หวังดีขึ้นมาจริง ๆ มันคงน่าสงสารมากเพราะชีวิตมันโคตรน่าสงสารจนไม่ควรเจอโชคร้ายอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ถ้าเป็นอาทิตย์ที่หลงเมียมันหัวปักหัวปำออกอย่างนั้นคงไว้ใจฝากไว้ได้ ไอ้เวรนั่นหน้ามึนทำตัวเหมือนงั่งแต่ร้ายกว่าที่เห็นเยอะ ฟันธง
และถ้ามันกล้าทำให้ปิ่นหยกเสียใจ ถึงใหญ่มาจากไหนก็จะไม่ปล่อยไว้แน่
(น้ำเน่าฉิบหาย..พิมพ์อะไรลงไปวะ!?)
กลับมาจากบ้านวิจิตรนิรันดร์รอบนี้ ไอ้เพื่อนโง่มีรอยจ้ำแดง ๆ ที่คอกระจายอยู่สามสี่แห่งเป็นอย่างน้อยแม้จะสวมเสื้อมีปกและติดกระดุมขึ้นมาจนสูง สำหรับอากาศอบอ้าวตอนบ่ายแล้ว การกระทำเช่นนั้นช่างไร้เหตุผลสิ้นดีเว้นแต่ต่ำลงไปจะมีจุดแดง ๆ อีกสักสี่ห้าจุด แต่อย่างน้อยก็เชื่อได้ว่าคงปราศจากการบังคับขืนใจ แม้มันคงทำเป็นอิดออดตามประสาพวกขี้อายทว่าอ่านง่ายประหนึ่งกะโหลกใสแจ๋ว ดูได้จากมือของทั้งสองคงที่กุมกันอยู่ตลอดตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านจนกระทั่งยืนยิ้มแฉ่งทักทายทุกคน สร้อยข้อมือแพลตตินัมนั่นสวยเป็นบ้า ตบหัวมันไปทีหนึ่งด้วยความรักปนหมั่นไส้ หลังจากนี้อาจตบหัวทิ่มบ่อย ๆ อย่างนี้ไม่ได้นักเพราะอีกไม่นานคงไม่ได้เจอมันเป็นประจำเหมือนที่เป็นอยู่
การจากไปกะทันหันของแม่เพชรทำให้รู้ว่าอนาคตไม่แน่นอน แต่หากไม่ทุ่มเทกับอะไรสักอย่างเพราะมัวแต่กลัว ชีวิตก็ไร้ความหมาย
ผ่านเรื่องทุกข์สุขกันมาได้ตั้งขนาดนี้เชื่อว่าพวกมันสองคนคงประคับประคองกันไปได้ ล้มบ้างลุกบ้างก็ยังเคียงบ่าเคียงไหล่ไปด้วยกัน ในฐานะเพื่อนสนิทที่เคยติดหนี้ชีวิตกันมานับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีด้วย แม้อาจไม่ได้อยู่ในฐานะจะคอยดูแลมันเงียบ ๆ (และกลั่นแกล้งโดนอาศัยความโง่ของมันบางครั้ง)ได้อีก
แต่หลังจากนี้ถึงจะร้องไห้...ก็มั่นใจได้ว่ามันจะมีคนช่วยปลอบ
คิมหันต์เคาะปุ่มเอ็นเทอร์ เป็นเวลาเดียวกับที่โทรศัพท์มือถือสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง เด็กหนุ่มหยิบมันขึ้นมาดู บนหน้าจอปรากฏใบหน้าซึ่งแอบถ่ายยามหลับของชายหนุ่มมีเขี้ยวซึ่งเห็นชัดขึ้นเมื่อเจ้าตัวอ้าปากหวอ เป็นที่หน้าเสียดายหนังหน้าหล่อ ๆ เมื่อใบหน้าชายผู้นั้นมีรอยปากกาหมึกดำเส้นหนาราวครึ่งเซนติเมตรวาดรูปหนวดแมวไว้บนแก้มข้างละสามขีดด้วยฝีมือเขาเอง
วืดดดดดด.....วืดดดดดดด....ดด...ดด....ด....
อุปาทานไปเองว่าโทรศัพท์สั่นหนักขึ้นอีกคล้ายเรียกร้องให้รีบรับสายเสียที เด็กหนุ่มส่ายหน้ากับตัวหนังสือระบุชื่อผู้โทรเข้าหน่าย ๆ ว่า ‘หมาบ้า’ เขากดรับ กระแอมหนึ่งครั้งแล้วบรรจงกรอกเสียงยียวนลงไป
“หมายเลขทีท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาระบำหน้าท้องสามจบรอบกรงหมาแล้วติดต่ออีกครั้ง”
ก่อนจะโดนสวนกลับมาเสียงเย็น “คิมหันต์ อย่ามากวนตีน ซุกหัวอยู่ไหน คิดจะเบี้ยวรึไง”
เจ้าของชื่อถอนหายใจเฮือก ขาดอารมณ์ขันชะมัด เหลือบดูนาฬิกาข้อมือยังเหลืออีกตั้งหลายนาที...เขาหมายถึงตั้งสามนาทีแน่ะ! เด็กหนุ่มกดเซฟไฟล์เอกสารก่อนจะปิดมันลง หมดเวลาแต่งนิยายรักรั่วมึนรสเค็มแปร่งที่มีตัวแสดงหลักเป็นเพื่อนทั้งสอง แม้เหมือนกับจะค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น แต่เขาคิดว่าเสร็จธุระกับพี่เขี้ยวในสายนี้แล้วจะกลับมาพิมพ์ต่อท้ายว่า ‘The end’ ปล่อยเรื่องราวที่เหลือดำเนินไปอย่างที่สองคนนั้นจะช่วยกันสร้างมันขึ้นมา
แต่ตอนนี้ห่วงเรื่องตรงหน้าก่อนดีกว่า
“พี่รออยู่ที่บ้าน กลับมาให้ทันก่อนมาม่าสุก”
มีสั่ง...แถมต้มมาม่าบ้านเขาอีกแน่ะ! พี่สาวที่รักก็ช่างปล่อยเข้ามาได้ น่าจะให้รออยู่ข้างนอกกับไอ้ดุ๊กดิ๊กก็พอแล้ว
“ไม่งั้นจะ—”
คิมหันต์กดวางสายแล้วจัดแจงปิดเครื่องมือสื่อสาร ไม่สนใจนักว่า ‘ไม่งั้นจะ...’ แล้วอะไรต่อ หันไปเก็บสัมภาระของตัวเองเข้ากระเป๋าอย่างใจเย็น
สามนาที? มาม่าสุก? แค่เดินออกจากร้านก็ไม่ทันแล้วเหอะ เขายักไหล่กับความคิดของตัวเอง
มาม่าอืดหน่อยมันไม่ตายหรอกน่า
-จบ บันทึกของคิมหันต์ -
============================
***เดาได้ไหมคะว่าเสียงทักที่ร้านเป็นใครกันบ้าง***
“อ้าวปิ่น อาทิตย์” <<พี่เอม
“พี่ปิ่น..!! ..แล้ว....ไง...พี่’ทิตย์” <<อุ่นใจ
“ไอ้เด็กงก! ไอ้มึน อู้ไปนานเลยนะยะ!” <<พี่แวว
“ไม่น่ากลับมาเลยพวกนาย” <<หมีกริช
“.....” <<พี่หมอ (เอิ่มส์...หมอคะ)
“พวกแก! กว่าจะเสด็จกันมาได้!” << คิมหันต์
ปล. เรื่องส่วนของคิมหันต์ มีเป็นภาคของตัวเอง เรื่อง "เล่ห์รักฤดูร้อน" เขียนไปได้ 3 ตอนแล้วค่ะ ที่นี่ >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.0
ฝากน้องครีมไว้อีกคน เบื้องหลังที่พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์กับปิ่นหยกเมื่อก่อนค่อยไปว่ากันเรื่องโน้น ^^
(คนเขียนโม้ต่อขออีกหนึ่งรีพลายถัดไปค่ะ =3=)
-
ส่งท้ายจากคนเขียน
‘อยากมีตัวละครออริเป็นของตัวเองจังเลย’
มันเริ่มจากความคิดประมาณนี้นี่เอง
หมอไอซ์เป็นตัวละครที่เคยคิดไว้นานแล้ว หลังจากนั้นอุ่นใจโผล่ออกมา ตามด้วยพี่เอม คนนั้น..คนนี้ บลา ๆ ๆ
คืนหนึ่งขณะที่กำลังจะนอน ปิดไฟเรียบร้อย ยังสลัดเรื่องความคิดอยากเขียนอะไรสักอย่างออกมาไม่ได้ ลืมตาโพลงตั้งแต่ยังเห็นแค่สีดำสนิทจนสายตาคุ้นชินจ้องเพดานว่าง ๆ เหนือเตียงในความมืด แล้วอยู่ ๆ พล็อตเพ้อเจ้อเรื่องนายเอกขี้งกกับคุณชายหน้ามึนที่โดนเตะโด่งออกจากบ้านมาชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ในหอพักนอกก็เด้งดึ๋งขึ้นมาในหัว
ดึกดื่นคืนนั้น เราลุกขึ้นมาเปิดไฟ เปิดคอม นั่งพิมพ์พล็อตคร่าว ๆ เพราะถ้านอนไปทั้งอย่างนี้รู้ว่าตื่นมาเช้าวันรุ่งขึ้นตาลีตาเหลือกไปทำงานต้องลืมแน่นอน //ความจำสั้นแต่สันหลังยาว
ไม่กี่วันผ่านไป จากตอนแรกที่ตั้งใจไว้ว่าจะวาดเป็นการ์ตูน แต่ตัวละครและเรื่องราวที่ค่อย ๆ ผุดขึ้นมาทีละตัว...สองตัว ทีละเหตุการณ์...สองเหตุการณ์ ทั้งระหว่างขับรถ นั่งสัปหงกบนรถตู้ อาบน้ำ แอบเพ้อตอนทำงาน ฯลฯ ก็เยอะขึ้น ๆ จนรู้สึกว่า แย่แล้ว...เขียนเป็นการ์ตูนไม่ไหวแหงม ๆ อีกชาติหนึ่งก็คงไม่จบ เพราะฉะนั้นจึงตัดสินใจว่า
เอาล่ะ! เราจะเขียนนิยาย แล้วจะวาดรูปการ์ตูนประกอบ
(บอกอีกทีว่างานอดิเรกหลักของเราคือวาดรูปค่ะ ไม่ใช่มืออาชีพแต่อยากฝึกวาดให้ดีขึ้นไปอีก ก็ยังพยายามกันต่อไป =w=)
ลูกเจี๊ยบ-แม่ไก่ ก็กำเนิดขึ้นมาได้ด้วยประการฉะนี้
ถึงตรงนี้พูดได้เต็มปากเต็มคำว่าคงไม่มีปัญญาแต่งจนจบได้ หากไม่มีคนอ่านที่น่ารักขนาดนี้
ทั้งในเล้า ในทวิตเตอร์ ใน fb ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ รู้สึกขอบคุณจนไม่รู้จะพูดออกมาแบบไหนดี แต่ละคอมเม้นต์เราอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วก็นั่งยิ้มเหมือนคนบ้า บางคอมเม้นต์ที่ช่วยคำผิดแก้ให้ ช่วยติติง ก็ยินดีน้อมรับและนำไปปรับปรุงตัว เกิดมาไม่เคยเขียนเรื่องอะไรได้เป็นวรรคเป็นเวรและยาวเหยียดขนาดนี้มาก่อน (คืออาจจะไม่ยาวมากสำหรับคนอื่น แต่กับเราที่เพิ่งมาเริ่มเขียนนิยายนี่ถือว่ายาวมากแล้วค่ะ เรื่องแรกก็ปาเข้าไป 60 ตอน ไม่นับตอนพิเศษ สูบพลังน่าดู XD)
หากอ่านเรื่องนี้แล้วหัวเราะออกมากับความเพี้ยน เกรียน รั่ว หรืออาจจะร้องไห้กับโชคชะตาที่เหมือนเป็นตลกร้ายของตัวละครเหล่านี้ (หรือแช่งคนเขียนไปด้วยว่านังนี่ทำไมใจร้ายบัดซบ ขยันกลั่นแกล้งตัวละครเหลือเกิน) เราก็ถือว่านิยายเรื่องนี้ประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจไว้แล้วค่ะ
อนึ่ง ขอบคุณนักอ่านที่คอมเมนต์ให้ด้วยค่ะ บางทีเขียน ๆ ไปแล้วคนอ่านคนเดิมก็หายหน้า ใจแป้วอยู่เหมือนกันแต่เข้าใจว่าเวลาเราอ่านบางเรื่องก็อาจรู้สึกไม่ถูกใจจนเลิกอ่านไปก็ได้ เรื่องนี้ไม่ได้ดีเด่อะไร เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นไม่แปลกเลย อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะอ่านแล้วเลิกไป หรืออ่านมาถึงตอนจบนี้ เราก็รู้สึกขอบคุณทั้งนั้น อย่างน้อยเราก็เคยผ่านมาเจอกันแถวร้านเค้กทานตะวันแล้วครั้งหนึ่งเนอะคะ ^__^
ขอบคุณมากจริง ๆ ที่สละเวลาคอมเม้นต์ให้ ไม่ว่าจะสั้นหรือยาว มาเป็นย่อหน้าหรือเป็นอีโมตัวเดียวก็ซึ้งทั้งนั้น อ่านแล้วอ่านอีก เขียนต่อจนจบได้ถึงตอนนี้ต้องบอกเลยว่ายกความดีความชอบทั้งหมดกับเสียงตอบรับจากคนอ่านที่เอามาผลิตเป็นกำลังใจและแรงผลักดันมาตลอดนี่แหละค่ะ
ขอบคุณมาก ๆ (เราเรียงตามตัวอักษร เบลอบ้างงงบ้าง ไม่รู้ตกหล่นไปหรือเปล่าแต่อ่านทุกคอมเม้นต์จริง ๆ ค่ะ) รวมทั้งที่ไม่มี ID ในนี้แต่ยังอุตส่าห์ทักทายกันใน fb หรือ twitter ด้วย รักจริง ๆ เลย ถ้าเล่นทวิตเตอร์หรือ fb ทักได้นะคะ(ทวงนิยายก็ได้ 555) คนเขียนเชื่อง สงบเสงี่ยมไม่เห่าไม่กัดและยังวาดรูปไปแปะเรื่อย ๆ XD
1wariya1, _KKawfang, _Yammery_, •♀NoM!_KunG♀•, ○TeaCafé○, ^^KENTA^^, →Yakuza★, ~MiKi~
AdLy, aeecd, AllRiseApril, AGALIGO, akiko, Alone Alone, andaseen , AnimajuS, annna, appattap, ASSASSIN, ArCaNiNe, artit
BAKA, badcow, Ball, bangkeaw, BeeRY, ben, Benzsu, BitterSweet~, biwtiz, BlacKMooN, boobooboo, boong086, bulldog17
Calo love, CarToonMiZa, Celestine, changnoy, chiangkhan, chin-ruyze, chisarachi, Choiaop, cinquain, CK-ChocKy, comics_boy, Cupcake, cutybuay
dariganae, darling, darkeyes1, donutnoi
Ella Killer, entirom, Eshardy, EunJin
faratellll, fenrilo, firstlove, from_mars, Fujoshi, fuku
gasia, Gemm, GETIIZ, greensnake, greensoda, golove2, gumrai3, GUNPLAPLASTIC, gupalz, goosongta
hibatsumoe, hobazaki, hoshinokoe, hpsky
IamA, iammz, iamnan, iamoumm, i.art, iDistort, IIMisssoMII, ï_Kiss_U♥, indy❣zaka, infinitize, iforgive, inhyung, ¡ииσcэиτ, irksome, insomniac, isBelle__
jeeu, jelatin99, jimmyFG, JingJing, JJBoss, jobisuka, Ju
Kaame, kabung, kagehana, Kalamall, kaokorn, KARMI, kasarus, kogomon, kokilolylove, korinasai, kslave, kwangun
Laloly, lazat.mchub, LEksUp, Lemon_Tea, LM1412, love2y, loveromance, luckyzaaa
makiri, mamaUM, MaNaSsAwEe, max_ang, mellowshroom, MEME_B, MEMO MINI, Mengjie_JJ, MiiCell, mild-dy, Milk, Mitsu_sama , Miw_Miw@In Love, MixsinDee, MM, momoko_1144, MoMoRin, Monkey D lufy, moredee, myd3ar, mystery Y
namngern, NARUE, nearrefa, nekko, nekomaew, nemesis, nevergoodbye, nirun4, nn~~NN, nongnette, Noo_Patchy, noo Rock 456, NOoTuNE, northern, noteno, nuper, nutsumi
oaw_eang, Olivia23, omuya, Only_oil, Orange151987
pahpai, Pam_Teukky, PandP, papark, patchylove, ่patsaporn, p_phai, phasau, PK37, poompoo, PoP~Pu, Porsche23, pumpkinJack, punchnaja
RainyMooD, Relode, Renze, rewshin1, riniada, RinNam, river, route rover, RoseBulle, roseen, Rukki, rule
saiiisai, saladbar, sembia, shockoBB, shoi_toei, silverphoenix, snack, SnowFlakez, Sorso, sukaz, sukie_moo, sunshadow, sunshine538, Supermimt, swordtails
t_cus, Takarajung_TK, TanyaPuech , tankungza, tarkung, Tassanee, Tiamo_jamsai, thari, The_Beggar, The_outsider, the_pupae, thejaoil, Theznux, thisispom, Tnapat, TONG, toou, trafu, trombone1289, tuckky, Tumz, tune, twitter
u_cosmos, U_Ton, ukinakou
VALUE, volvo80
wa-i_onne, watcharet, warnana001, Whatever it is, whipcream, white choc~, why yyy, woman9937, WyJeen
yeyong, yowyow, Yueei, YuuYuu, yuyie
zaabbo, zaeferrol, zelesz, zylph_z
はにい はにい
ทิวลิปสีส้ม, นางฟ้า, หมวยลำเค็ญ, วัวพันปี
พบกันในตอนพิเศษ หรือถ้าบ้าพออาจจะกลายเป็นภาคพิเศษ (มันจะมีอีกใช่ไหมนะ...555) และแม่ไก่ลูกเจี๊ยบรวมถึงตัวละครอื่น ๆ (แม่เพชร แม่พลอย น้องจี้ คุณอานนท์ บัว คุณคมสัน พี่อัน พี่แวว พี่ต้น หมีกริช พี่เอม หมอไอซ์ อุ่นใจ คิมหันต์ บอมบ์ สามภพ สามพล กิฟต์ ฯลฯ) ก็จะยังมีชีวิตอยู่ในความทรงจำเราไปอีกนานแสนนานเลย (ซึ่งบางคนคงจะไปโผล่ในเรื่องของคู่อื่นหรือกระทั่งเป็นตัวหลักเองด้วยล่ะ...ฮา)
สุดท้าย คำสำคัญที่สุด...ที่สุดของที่สุดเลยจริง ๆ
“ขอบคุณค่ะ”
รักคนอ่านจัง :L2: :3123: :L1: :pig4:
-RainyDay-
-
จบแล้ว ขอบคุณคร้าบบบ :pig4:
-
ขอบคุณมากๆๆคะกับเรื่องราวดีๆๆที่แบ่งปัน o13
รออ่าน ตอนพิเศษ ภาคพิเศษ :z1:
:กอด1: :L2:
-
กลับบ้าน กลับสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น?ของพี่เอม 555
ขอบคุณคนเขียนเช่นเดียวกันค่ะ
สำหรับเรื่องน่ารัก ๆ ของแม่ไก่ลูกเจี๊ยบและผองเพื่อน
:กอด1:
-
ขอมากรี๊ดดดด ก่อนไปอ่านนะคะ ดีใจจังค่ะ อัพแล้ว แอบเชียร์ให้มีภาคพิเศษ นะคะ อยากให้มีพิเศษๆหลายๆตอนเลยค่ะ
-
จบแล้ว..
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้ค่ะ
รอตอนพิเศษ ภาคต่อในมหาวิทยาลัย
และภาคต่อตอนทำงานด้วยนะคะ ^^
ขอบคุณคนเขียนที่แบ่งปันเรื่องราวดี ๆ ให้เราอ่าน
ชอบทุกรูปที่คุณวาดด้วย
เป็นกำลังใจให้เสมอ :กอด1:
-
แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบน่ารักมา ขอตอนพิเศษหลังจากแต่งงานแล้วด้วยนะคะ :impress3:
รักคนแต่งจัง :กอด1: ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆ มาให้อ่าน อบอุ่นที่สุด :L2:
-
และแล้วก็มาถึงตอนจบ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ แต่งานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกลา
เพราะฉะนั้นจะรองานเลี้ยงรอพิเศษหลายๆ รอบ (ตอนพิเศษนั่นเอง)
ตัวละครน่ารักทุกคนเลยค่ะ ออกแนวหยิกแกมหยอก
น้องคิมเนี่ยรักน้องปิ่นกว่าที่ชอบแสดงออกมากเลยอ่ะ
แอบอยากให้น้องปิ่นเขินน้อยลงจังเลย หึหึ เพราะเขินมากๆ คนหน้ามึนมีความสุข และสนุกที่ได้แกล้งอ่ะ
:pig4: เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอตอนพิเศษและผลงานใหม่ๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตอนจบมันอบอุ่นมาก ใครเป็นเหมือนกันบ้าง
ขอบคุณนิยายดีๆที่ไม่ทำลายเวลาของเรา
ขอบคุณเรนนี่ที่สร้างนิยายดีๆให้เราได้ติดตาม
ขอบคุณจริงๆ
ปล.รักน้องครีมนะ :z2:
-
ขอบคุณน้องเรนสำหรับเรื่องน่ารักๆ :กอด1:
แม่ไก่ กะลูกเจี๊ยบเติบโตขึ้นไปอีกก้าวแล้ว
รอตอนพิเศษจ้ะ :กอด1:
-
:กอด1:
จบแล้ว
ขอบคุณที่คนเขียนเขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปเรื่อยๆค่ะ
-
ไปอ่านมาจนจบแล้วค่ะ อ๊ายยยยย กรี๊ดอ่ะ เสียดายไม่มีการบรรยาย ฉาก งานแต่ง เนอะ ขอบคุณมากนะคะ ที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้พวกเราเหล่านักอ่านได้อ่านกัน
จะติดตามเล่ห์รัก ฤดูร้อน (เอ จำชื่อถูกเปล่าหว่า จำได้เลาๆ นี้อ่ะคะ) ต่อนนะคะ นายคิมจะโดนพี่สามภพปราบยังไงน้อ เอ หรือพี่สามภพ จะ หลงเสน่ห์ฤดูร้อน ขนาดไหน คริๆ
-
จบซะแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ^ ^
-
จบแล้ว จบแล้วจริงๆหรอ ใจหายเหมือนกันเนอะ :z3:
ช่วงเวลาไม่นาน แต่กลับทำให้ผูกพันธ์กับทุกคนในเรื่องนี้
ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริงๆที่เขียนเรื่องนี้ออกมา :กอด1: ทำให้ได้รู้จักกับแม่ไก่ ไอ่ลูกเจี๊ยบแล้วก็อีกหลายๆคน
ทางเดินของอาทิตย์กับปิ่นหยกยังอีกยาวไกล เดินไปด้วยกันนะ เดินไปด้วยกันเรื่อยๆ
โชคดีนะ อาทิตย์&ปิ่นหยก
-
เข้ามาเสนอหน้าตอนจบ อิอิ แม่ไก่กะลูกเจี๊ยบ ซู้ดยอดดดดด o13
+1 ให้คนเขียนคร๊าบบบ เป็นกำลังใจให้เขียนตอนพิเศษมาเยอะๆ คนอ่านชอบ
แอบสารภาพผิด เพราะหลายครั้งที่อ่านอย่างเดียว ไม่ได้เม้นต์ แต่อยากให้รู้ไว้ เค้าอ่านทุกตอนนะเธอ อิอิ :m13:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
มาเต็ม!!!!
ขอบคุณค่ะ :call:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆๆ
กับความงกตัวโครตพ่อของปิ่นหยก
กับความมึนพ่อมึนลูก ตลกดี
กับความอบอุ่นในร้าน เพือนแท้มีอยู่จริง
-
ขอบคุณสำหรับนิยายฮาๆคลายเครียดแม้จะแอบเครียดไปหลายตอน555
สนุกมากค่ะ ตัวละครก็น่ารักทุกตัวเลย
รอตอนพิเศษหรือภาคพิเศษต่อนะคะฮ่าาา :กอด1:
-
จบแล้ว ขอบคุณครับ
:pig4:
อ่านเรื่องนีแล้วเหมือนดื่มกาแฟครับ มันทั้งหวาน ทั้งมัน ทั้งขม และอบอุ่น o13
จะติดตามตอนพิเศษและเรื่องอื่นๆ ต่อไปครับ :bye2:
-
จบแล้ววววววววววว รักตัวละครเรื่องนี้จัง
อยากได้ตอนพิเศษเป็นภาคพิเศษค่ะ ^^
-
นิยายดีดีเรื่องนึงหลักๆก็ต้องอาศัยนักเขียนที่ตั้งใจเขียนผลงานขึ้นมา และนักอ่าน(เติม s ด้วย) ที่ตัั้งใจอ่าน ตั้งใจติดตามผลงานเหมือนกัน
เพราะฉะนั้นก็ "ขอบคุณเหมือนกันค่ะ"
เรื่องนี้มีครบทุกอารมณ์เลย สุข เศร้า เหงา ฮา และสยองขวัญ 555+
มีทั้งข้อคิด สาระ และความบันเทิง
จะติดตามต่อไปนะคะ
ยินดีด้วยค่ะ
-
ติดตามอ่านตั้งแต่ตอนแรก สนุกมากขอบคุณคะที่แต่งนิยายที่สนุกให้อ่าน แล้วจะติดตามเรื่องต่อคะ :call:
-
อนึ่ง ขอบคุณนักอ่านที่คอมเมนต์ให้ด้วยค่ะ บางทีเขียน ๆ ไปแล้วคนอ่านคนเดิมก็หายหน้า ใจแป้วอยู่เหมือนกันแต่เข้าใจว่าเวลาเราอ่านบางเรื่องก็อาจรู้สึกไม่ถูกใจจนเลิกอ่านไปก็ได้ เรื่องนี้ไม่ได้ดีเด่อะไร เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นไม่แปลกเลย อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะอ่านแล้วเลิกไป หรืออ่านมาถึงตอนจบนี้ เราก็รู้สึกขอบคุณทั้งนั้น อย่างน้อยเราก็เคยผ่านมาเจอกันแถวร้านเค้กทานตะวันแล้วครั้งหนึ่งเนอะคะ ^__^
อ่านแล้วรู้สึกผิดเลยที่อ่านแล้วไม่ได้คอมเมนต์ ชอบเรื่องนี้มาก เขียนได้น่ารักดี สนุกแบบใส ๆ จริงๆก็เข้ามารออ่านทุกวัน แต่อ่านแล้วไม่ค่อยคอมเมนต์ รอติดตามอ่านเรื่องต่อไป ให้กำลังใจคนเขียน :กอด1: :L1:
-
เป็นนิยายที่ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนที่พี่เรนนี่ลงแรกๆ เลย
(แต่ไม่ได้เม้นในนี้ แหะๆ)
จนถึงวันนี้แอบตกใจที่เห็นหัวเรื่องวงเล็บไว้ว่าเป็นตอนจบ แต่ก็ยิ้มได้กับชื่อตอน
เลยคิดว่า อืม จริงๆแล้วเรื่องไม่ได้จบ มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเอง...
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ ชวนกรีดร้อง หมั่นไส้ เขิน ฮา ลั้นลา เรียกน้ำตาเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ บางทีเครียดๆ ก็มานั่งอ่านเรื่องนี้ ผ่อนคลายกันไป
(แต่บางทีเนื้อเรื่องก็หน่วงเสียจนต้องรอให้เริ่มหายหน่วงถึงจะมาอ่านต่อได้~)
แถมยังมีรูปประกอบน่ารักๆ แก๊กฮาๆ น่าหยอกน่าหยิกให้ดีดดิ้นอยู่หน้าจอ
(จนบางทีเพื่อนก็ถามว่าเป็นอะไร ฮาาาาา)
พิมพ์ไปพิมพ์มาไม่รู้จะจบยังไงดี ฮ่าๆ
งั้นแอบบอกออกสื่อนะคะ รักพี่เรนนี่ม้ากมาก :กอด1:
ติดตามนิยายเรื่องต่อๆไปนะคะ ไม่ต้องกลัวค่ะ เค้าเกาะหนึบอยู่แล้ว 555
-
:กอด1: แม่ไก่&ลูกเจี๊ยบ
จบได้ประทับใจมากเลย หวังว่าจะมีตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆ นะครับ
ต่อไปก็ได้เวลาของจิ้งจอกกับหมา(บ้า)ป่าแล้วสิ
-
ขอบคุณคนเขียนค่ะ จบอย่างมีความสุข รอคู่ต่อไป :L2: :L2: :L2:
-
:L2: ขอบคุณคนเขียน ที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆน่ารักๆ เรื่องนี้มาให้อ่าน ชอบมากกก
รอตอนพิเศษต่อไปนะ :z2:
-
จบแล้วจริงๆ ด้วย :sad2:
ยังไม่หายเศร้าจากตอนก่อนหน้านี้เท่าไหร่เลย
แต่ก็จบได้อบอุ่นดีค่ะ ทุกคนในเรื่องกลับมาอยู่ร่วมกันในฉากเริ่มต้นได้อย่างเหมาะเจาะ และได้บรรยากาศที่น่ารักมากๆ
ดีใจแทนปิ่นหยก ถึงแม้ว่าอดีตจะโหดร้าย แต่ปัจจุบันมีคนมากมายที่ล้อมรอบและให้ความรักความห่วงใยกันเหมือนคนในครอบครัวเลย (แน่นอน รวมถึงครอบครัวใหม่อย่างอาทิตย์ และเพื่อนในตำนานอย่างคิมด้วย 555)
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ มีภาพประกอบน่ารักๆ มาให้อ่านนะคะ มีชื่อเราในเครดิตด้วยแหละ ดีจายยย
น่าจะมีตอนพิเศษเนอะ ตอนแม่ไก่ลูกเจี๊ยบภาคเป็นผู้ใหญ่ก็มีแล้ว เหลือภาคเรียนมหาวิทยาลัยนี่นะ ใช่มั้ยๆๆ o18
รออ่านตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ :call:
-
เป็นเรื่องที่อบอุ่นและน่ารักมากๆ
น้องปิ่นและอาทิตย์ น่ากอดเป็นที่สุด
-
//กอดดดดดดดดดดดดด
จบลงอย่างสวยงาม แต่ว่าจุดเริ่มต้นมันเพิ่งจะมาตอนนี้นี่เอง...
ไอ้ที่ผ่านมาเขาเรียกว่าอินโทรสินะ สินะ ฮ่าาาาา
อ่านมาจนถึงตอนจบนี้ทำให้น้องได้รู้ว่า จริงๆ แล้วน้องเป็นโรคภูมิแพ้หนุ่มแว่นสินะคะ
แถมยังอยากจะเป็นลูกสาวของคุณอานนท์ด้วยอะ รับน้องเป็นลูกสาวอีกคนแล้วกันเนาะ ฮ่า
ทุกอย่างที่ผ่านมามันเป็นแค่อินโทรของชีวิต แต่ตอนนี้มันเป็นจุดเริ่มต้นแล้วนะปิ่นหยก
เป็นจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตคู่ (?)
แม้ว่าจากนี้ไปอาจจะไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ แล้ว แต่ก็ยังคิดถึงทั้งคู่นะ (โดยเฉพาะอาทิตย์)
รักนะ จุบุ
ปล. จริงๆ แล้วคิมหันต์นี่ก็รักเพื่อนเหมือนกันเนาะ
-
ว้าวววว....จบแล้ว แฮปปี้เอนดิ้งสุดๆไปเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆและภาพประกอบสวยๆนะคะ >////<
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียน สำหรับตอนพิเศษ ? หรือโปรเจคนิยายเรื่องต่อๆไปค่ะ :L2:
-
จบแล้ววขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องน่ารักๆระหว่างแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ
-
จบแร้ววววว ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่าน มีครบทุกรสเรย หวาน ซึ้ง เศร้า ฮา ฯลฯ
ถ้ามีตอนพิเศษไปบอกในนิยายคู่ของ คิมหันต์กะพี่สามภพ ได้มั้ยอ่ะ :call:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แล้วเขาก็แต่งงานกันและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข~ จบ (ประทับใจอ่ะ)
-
จบแล้วววว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ
ติดตามน้องคิม ต่อ o13
-
สนุกมากๆเลยคะ
ขอบคุณนะคะ
:L2: :L2:
ปล.ขอโทษนะคะ พึ่งรู้ว่าตัวเองไม่เคยเม้นเรื่องนี้เลย
ทั้งๆที่ติดตามตลอด +1ค่ะ
-
จบแล้ว มีความสุขมากกกก :o8:
ขอบคุณคุณคนเขียนมากๆค่ะ ที่พาแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบและผองเพื่อนมาให้เราติดตาม
จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆนะคะ :กอด1:
อยากอ่านตอนพิเศษเยอะๆ ไม่อยากให้จบเลยให้ตาย :monkeysad:
-
ชอบบทส่งท้ายของคิมหันต์มาก ๆ และเรื่องนี้จบแบบไม่มีค้างคา คหสต. นะ
คือที่เหลือเอาไว้จิ้นเองได้ ส่วนคู่ของคิมก็น่าติดตามมาก ๆ ชอบพี่สามอ่ะ
รวมเล่ม อย่าลืมเอาการ์ตูนใส่ไปด้วยนะคะ ชอบมาก
-
จุดเริ่มต้นของความรัก สองคนนี้น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะจบแล้ว
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายโลกสวยมากเลย ทั้งภาษา ทั้งความคิดของเจี๊ยบ แม่ไก่ คิมหันต์และคนอื่น
ทำให้เรายิ้มตามได้ทุกตอน เป็นหนึ่งในนิยายเรื่องโปรดที่เราอ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบมาก
ทีทั้งสุขที่ทำให้เรายิ้มตาม สนุกเราก็หัวเราะตาม เศร้าก็บีบใจเหลือเกิน ผลัดกันมึนทั้งนายเอกพระเอก
แถมตัวละครรอบข้างยังน่ารัก เขียนเหมือนทุกตัวมีความสำคัญเท่ากันหมดเลย ชอบตรงนี้
คุณนักเขียนก็อัธยาสัยดีมาก เราเป็นหนึ่งในคนที่คุยผ่านทวิตเตอร์ค่ะ คุณคนเขียนน่ารัก วาดรูปสวย แถมยังเล่าเรื่องเก่งอีกต่างหาก
อ่านกี่ครั้งก็เหมือนอ่านรอบแรก
ชอบปิ่นหยกมากที่สุดในเรื่องเลย ดูเป็นคนขี้เขิน ชอบใช้กำลัง แต่น่ารักมาก เห็นตอนจบมีการยื่นมือไปให้อาทิตย์จับด้วย
จะตืดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ ตอนนี้ก็ติดครีมพอดูเลย :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วต้องอมยิ้มทุกที แต่บางทีก็ขำกร๊ากกกก แอบนอยด์กับโชคชะตาของปิ่นหยกจนน้ำตาไหลบ้าง ชอบและประทับใจมาก
ที่สำคัญชอบการ์ตูนของแถมสุดสุดมันน่ารักและฮามาก
ขอบคุณคนเขียนนะคะสำหรับเรื่องดีดีที่มอบให้คนอ่านนะคะ รอติดตามผลงานคนเขียนต่อไปและรอตอนพิเศษนะคะ ( o. ˘)з┌ ♥ ♡ ♡ ♥
-
ขอบคุณมาก ๆ ค่า เรื่องนี้น่ารักมากจริง ๆ
-
ขอบคุณมากนะค่ะ เป็นกำลังใจให้กับผลงานเรื่องต่อไปนะค่ะ :L2:
แอบมาอ่านตั้งนาน จบแล้วขอเม้นต์หน่อยแล้วกันนะ :L1:
-
รออ่านต่อในคิมหัน หุหุหุหุหุหุหุหหุ
-
ก็ต้องขอบคุณคนเขียนเหมือนกันที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน
ถึงแม้เราไม่ได้มาอ่านตั้งแต่เริ่มโพสต์ตอน1 และไม่ได้มาคอมเมนต์ได้ทุกตอน แต่เราก็รักอาทิตย์ปิ่นหยกจริงๆนะ ><
เราชอบเรื่องนี้ ครบรส เกรียน เฮฮา ดรามา บางตอนน้ำตาเราคลอเลยนะ
เราก็ไม่รู้จะเมนต์อะไรนอกจากจะบอกว่า อาทิตย์ ปิ่นหยก และทุกๆคนจะอยู่ในความทรงจำเราตลอดไป
ปล.ติดตามเรื่อง น้องครีม ต่อนะ 55
-
ต้องบอกว่า"ขอบคุณ"เช่นกันค่ะ
น่ารักมากกกเรื่องนี้ อ่านไปยิ้มไป
จะรอตอนพิเศษนะคะ^^
-
จบเเล้วเหรออ
ขอบคุณคนเขียนเช่นกันน่ะค่ะ
สำหรับนิยายน่ารัก มึนๆ เรื่องๆนี้
ชอบมากเลย อยากได้ตอนพิเศษ
เดี่ยวไปติดตามพี่ภพกับน้องครีมต่อ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีและการ์ตูนน่ารักที่มาทำให้ัยิ้มได้ในวันที่น่าเบื่อ
-
โอ้ว จบจนได้ (ทำไมฟังเหมือนดีใจ 555 ม่ายจริงน้าๆ :laugh:)
ขอบคุณคนแต่งค่ะ สำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ เราอ่านไปฮาไป :o8: (ส่วนใหญ่นะ ถ้าไม่เจอตอนสะกัดดาวรุ่ง 555) บางตอนขำกลิ้งเลยอะ จนพี่ชายหันมาด่า แกบ้าหรือเปล่า :o8:
ก็หวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษเรื่องนี้ หรือตอนใหม่ๆ เรื่องอื่นๆ หรือภาคพิเศษเรื่องนี้ค่ะ อะไรเราก็จะอ่าน :-[ :impress2:
ปล. ชอบการ์ตูนที่เขียนด้วยค่ะ น่ารักดี
-
จบได้สมคอนเซ็ปต์ชื่อเรื่องมาก อุตส่าห์เนียนไปอยู่คฤหาสน์ แต่ที่ๆเหมาะกับทั้งคู่ก็คือหอพักนี่แหละ
อ่านแล้วก็เม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้าง แต่ก็ติดตามอยู่ตลอดนะจ๊ะ
-
ขอบคุณตัวเธอเช่นกันที่เขียนเรื่องดี ๆ ให้อ่าน.
รอติดามผลงานจ้า
-
จบแล้ว :กอด1:
เป็นเรื่องที่ลืมไม่ลงจริงๆสารภาพ :o8:
คิดถึงปิ่นหยกกับลูกเจี๊ยบทีไรยิ้มไปทั้งวันเลย <3
คนเขียนเขียนได้สนุกน่าติดตามมาก
มากซะจนอยากให้เขียนต่อจนกว่าจะหมดมุกเขียนเลย :o8:
สุดท้ายนี้
ขอบอกว่า...
รักคนเขียนกับตัวละครทุกคนมากกกกกกกกกเลย
โดยเฉพาะอุ่นใจ :o8:
-
จบแล้ว จบแบบน่ารัก อบอุ่น หวาน ซึ้ง หลากหลายอารมณ์ ^^
รักคนเขียน
คนเขียนน่ารัก ^^
-
จบแล้ววววววววว :กอด1:
จะต้องคิดถึงลูกเจี๊ยบแม่ไก่แน่ๆ
อยากได้ตอนพิเศษษษษ :z3:
-
รักคนเขียน นิยายดีๆ น่ารัก และประทับใจ :L2:
-
จบได้ดีมาก ชอบนะ :)
ขอบคุนค่า
-
จบแบบมีความสุข มีงานแต่งด้วยอ่ะ o22
อ่านแล้วยิ้มกว้างเลย
รอตอนพิเศษนะคะ :กอด1: :bye2:
-
พอรู็ว่าจบเเล้วก็รู็สึกแปลกๆ ปิ่นหยก อาาทิตย์ นิยามฮา คลายสมอง หวังว่าทั้งคู่จะไปปรากฏตัวในสงครามของคิมกับสามภพบ้างน่ะ
-
จบน่ารักมากค่ะ ปิ่นหยกโดนหลอกไปแต่งตัวเพื่อแต่งงานเหรอเนี่ย ทำเป็นทางการดี
เหมือนเป็นการต้อนรับเข้าครอบครัว ปิ่นหยกมีครอบครัวแล้วนะ สร้อยข้อมือที่ใส่เหมือนกันสองคนน่ารักมากเลยเนอะ
ชอบตอนปิ่นหยกเอื้อมมือมาให้อาทิตย์จับแล้วเดินเข้าไปพร้อมกันมาก ๆ ซึ้งอ่ะค่ะ :monkeysad:
ที่ร้านยังอบอุ่นเหมือนเดิม โดนมีคิมตัวแสบจอมจุ้นคอยสังเกตการณ์ทุกอย่างพร้อมดอกจันเพื่อสังเกตเพิ่ม 555 แสบสุด
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ เรื่องนี้นะคะ :L2: :3123: :L1:
-
:o8: จบแล้วอ่ะ ขาดหายไปนาน พอมาอ่าน จบแล้วอ่ะ ยังอยากอ่านนู๋ปิ่นอยุเลย :sad4:
ขอให้ นู๋ปิ่น กะไอ้ลูกเจี๊ยบ ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร สุขสันต์วันแต่งงาน จร้าาาา :laugh:
P.S. ขอบคุณนร้า ค่ะ ที่นำเรื่องที่แสนจะสนุกมาให้เสพกัน ติดตามต่อไป ///❤❤❤/// ให้คนแต่งสามดวงเลย :-[
-
จบแล้วหรือคะ ฮือออ ใจหายจังเลย เหมือนตัดสายสะดือมาด้วยกันหลัดๆ ทิ้งกันไปซะละ (ดราม่าเนาะ แหะๆ)
ชอบผลงานคุณเรนนี่มากค่ะ คือมันเหมือนมีซิกเนเจ้อบางอย่าง
เวลาฮา ก็ฮาไส้ไหลกรามค้างเลย แต่พอเศร้าก็รันทดจนไม่อยากจะเม้นเลยนะ อัดอัดม๊ากกกก
ต่อไปคงได้คิดถึงแม่ไก่ลูกเจี๊ยบแย่เลย
ขอตอนพิเศษมาเยี่ยมกันบ่อยๆหรือมาเป็นการ์ตูนก็ได้นะคะ แค่เห็นรูปแม่ไก่อ้วนๆก็ยิ้มนำร่องแล้วอ่ะ
ขอบคุณจากใจค่ะ :กอด1: :L2:
-
ขอบคุณเช่นกันค่ะ
ชอบทั้งเรื่องทั้งภาพประกอบ ^^
-
เป็นตอนจบที่น่ารักมากๆครับ อ่านแล้วอมยิ้มตามตลอดเลย
ประทับใจเรื่องนี้ก็คือคาแรคเตอร์ของปิ่นหยก รับ ขี้งก ซื่อๆแต่น่ารัก
ที่ชอบอ่านงานของคุณก็เป็นเพราะสไตล์ลักปิดลักเปิด บางเรื่องก็ละเอียดยิบ บางเรื่องก็ทิ้งให้คิดไปเอง
อ่านแล้วมันสนุกๆดีจริงๆ ไม่รู้จะเข้าใจไหมเพราะเราเองยังไม่เข้าใจเลย 55
การพัฒนาตัวละคร ปมต่างๆก็ำทำให้อ่านสนุกมากขึ้น แต่ช่วงดราม่านี้แอบหายไปเหมือนกันรออ่านม้วนเดียวจบ
ภาพประกอบแต่ละภาพก็น่ารักมากๆ ดูแล้วตลกมากๆ แม่เจี็ยบลูกไก่ เป็นนิยายขวัญใจของเราไปอีกนานเลย
จะตามอ่านในภาคต่อๆไปนะครับ
-
อยู่กับร้านเค้กร้านนี้มานานเหมือนกันนะเนี่ย
จบแล้ว ใจหายเลย
ขอบคุณคนแต่งนะครับ ที่ทำให้มีรอยยิ้มได้ หลังจากผ่านวันที่วุ่น ๆ มา
ยังไงจะติดตามอ่านเรื่องของน้องครีมต่อนะ อิอิ
-
งือๆๆๆๆๆ :sad4: :sad4:
เจี๊ยบหน้ามึนกับปิ่นหยกจอมงก จบแล้ววววววววววววว
แอบคิดว่ายังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :monkeysad:
แต่จบได้น่ารัก สมกับเป็นสองคนนี้เลยค่ะ^^
แต่ฉากไปซื้อชุดนี่ปิ่นหยกซื่อ(บื้อ)มาก หรือโง่(ตามที่คิมบอก :laugh: ) ไม่ได้เอะใจอะไรเลย
ส่วนน้องจี้ก็เป็นทายาท(อสูร)ของพี่อันไปตามระเบียบ :m20: :m20:
-----
บทส่งท้ายทำให้รู้ว่าคิมเป็นเพื่อนที่ดีและรักปิ่นหยกมาก :o8:(ถึงแม้ว่าจะชอบด่าและแกล้งปิ่นหยกก็เถอะ)
-----
อยากอ่านภาคมหา'ลัยจังเลย><
ปล.แอบมีชื่อเราด้วย :-[
รอตอนพิเศษค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
จบแล้ววววว จุดพลุฉลองงงงง
ปิ่นหยกน่ารักอ่าาา ยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก น่าฮักขนาด
ขอบคุณที่มอบความสุขให้นะค่ะ ^^
ติดตามต่อปายยย
-
ขอพิเศษเยอะ ๆ อิอิ น่ารัก
-
กรี๊ดค่ะ ชอบคู่นี้มากๆ ชอบพระเอกสุดๆ น่ารักมากๆเลย ฮาด้วย อร๊าย ติดตามตอนต่อไปนะค้าบ ผมจะรอๆๆ รักคนเขียนมากๆครับ จุ๊บ
-
จบแล้วอ๊าาาา งื้อออ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักและสนุก อบอุ่นมากๆๆๆๆ อาจไม่ค่อยได้คอมเม้น แต่ติดตามอยู่ตลอด อ่านทุกตอนน๊า อิอิ
เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆๆไปนะคะ จะติดตามอยู่เช่นเดิมน๊า :กอด1:
-
นานๆทีเราจะเม้นท์ อ๊ากกกยอมรับว่าแอบเลว ><
เรารักเรื่องนี้จัง สนุกมากมายก่ายกองเป็นยองใย
อาทิตย์ ปิ่นหยก >3< รักแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ :L2: :กอด1: :L2:
รอตอนพิเศษค่ะ
-
จบแล้วววว :mc4:
แหมๆ แต่งงานตั้งแต่ยังไม่จบม.6 กันเลยนะสองคนนี้อ่ะ
อิจฉาบ้างอะไรบ้าง :laugh:
ตอนพิเศษมาบ่อยๆนะคะ ฮ่าๆๆ
อยากเห็นอาทิตย์กับปิ่นหยกตอนเรียนมหาลัยบ่อยๆ อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง และขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆค่ะ :L1:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่า ขอโทษด้วยจริงๆที่เพิ่งมาเม้นต์ แต่ไม่อยากบอกว่าลองทำครั้งแรกเลย เพราะปกติเม้นต์ไม่เป็นหาทางไม่เจอ มั่วๆมาก 55 อ่านแล้วรู้สึกรักตัวละครทุกตัวในเรื่องมากเลยค่ะ อยากให้มีชีวิตจริงๆแบบนี้จัง แต่ปิ่นหยกคงเป็นคนที่น่าสงสารมากแน่ๆเลย อิอิ
-
เรนนี่ จังใจร้าย หยุดกลางคันแบบนี้ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้ว ถึงจะแค่แป๊บเดียวเพื่อพลิกดูหน้าใหม่ก็เหอะ แต่.....ก็ทำไห้ ขาดช่วงจร้าาาาาาา
อ๊ะ ล้อเล่นจร๊ะ เรนนี่จัง หึหึ //ยิ้มหวาน
-
อ่า....//ยิ้มหวาน เรนนี่น่ารักมากกกกกกกกกกก//กระโดดกอด
o22 นี่ๆ อาทิตย์ นายเท่มากอ่ะ ....ติดจะชอบซะด้วยซ้ำ อร้ายยยยย //เขินแทน
ถ้าฉันเป็น ปิ่นหยก ล่ะ ก็ ...ตายค่ะ ตาย ตายแมร่ง คาที่นอนนั่นแหละ เฮ้อ ไห้ตายสิ อ่านตอนนี้ แล้วเหนื่อยมากเลย
เพราะ........ ทั้งกระโดด จิกหมอน เต้น ยิ้มไม่หุบ ปากแทบฉีก ขืนไม่จบตอนนี้ได้ หน้าเหี่ยวก่อนวัย แหงๆ
-
:m20:จะเริ่มไงดีน๊าาาาา ก่อนอื่นหัวเราะก่อน 55555
รู้สึก หลงรักคิมเข้าแล้วล่ะสิ ชอบจริงๆ นยคนนี้ รู้ทันซะเชียว อยาก ยกไห้เป็นอาจารณ์ เลยนะเนี่ยยยยย ชอบใจโครต o13
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกก
-
อะไรกันค๊ะ จบแล้วหรอ? ยังสนุกอยู่เชียว :z3:
แต่ไม่เสียใจหรอกค่ะ อบอุ่น มากกกกกกกกกก ถึงมากกกกกกกก ที่สุดเลย
อ่านจนมาถึงตอนนี้ แล้วรู้สึก ว่าแค่แปล๊บเดียวเอง จากตอนที่เจอกันที่ กองขยะเศษเหล็ก ฉากรถชน เมาเหล้า กลับไปเที่ยวบ้าน
เลิฟๆกัน แม่กิ่งเพชรเสีย จนมาแต่งงานกัน อร๊ายยยยย //เขิน >[///]< หน้าแดง
อยากไห้เรนนี่ทำผลงานอื่นต่อไปนะค๊ะ จะรอติดตามจร้า ตอนพิเศษ ของลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่ ก็จะรอจร้าา :impress3://ยิ้มหวาน
-
ได้มาอ่าน 2 ตอนล่าสุด และก็จบลงไปแล้วเรียบร้อย
เป็นนิยายที่อ่านแล้วมีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ
ชอบลักษณะการเีขียน สำนวนการเขียนน่ารัก
ทำคนอ่านแอบอมยิ้ม :D ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
รออ่านตอนพิิเศษ หรือ อาจจะเป็นภาคพิเศษ
เป็นกำลังใจสำหรับงานเขียนชิ้นต่อ ๆ ไปนะคะ ^^
รักลูกเจี๊ยบ & แม่ไก่
:กอด1:
-
จบได้น่ารักมาก คุณพ่อหน้ามึน คุณลูกหน้ามึน แม่ไก่เลยเริ่มหน้ามึนตาม :-[
รออ่านเรื่องน้องคิมต่อ รอตอนพิเศษด้วยยยย
-
:pig4:ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายที่อ่านแล้วมีความสุข
ถึงจะมีตอนโศก ดราม่า แต่ก็มีฮา รั่ว หวาน ทำให้ยิ้มได้
เป็นอะไรที่ o13
(เกือบพลาด เพราะเพิ่งเปิดจอเจออีกที่อยู่ในหมวดจบ :a5:)
อยากให้พิมพ์ขายจังเลย :L2:
-
ขอโทษค่ะที่หายไปนาน มัวไปเวิ่นในทวิตตามนักร้องที่ชอบ แหะๆ
แวะมาที่นี่อีกที อ้าว แม่ไก่จบแล้ว
ตอนจบน่ารักค่ะ ชอบตอนไปช๊อปปิ้ง ... ไว้จะตามมาอ่านตอนหลังๆนะคะ
ของคิมหันต์ก็จะยังตามอยู่ค่ะเพราะชอบบุคลิกคิมและพี่สามภพ ^^
พี่เอมหมีกริชก็ชอบ หมอไอซ์น้องอุ่นด้วย สรุปชอบทุกคน 555
ขอบคุณที่ทำให้คนอ่านมีความสุขค่ะ
-
สนุกมาก อ่าไปยิ้มไป ขอบคุณครับ อบอุ่นดี
-
ขอบคุณครับ
-
congo!!!!!! this novel is so so so cute!!!!!! i love it!!
im waiting for next couple
P Em and bear???? why they didnt get to sleep krrrrrrrr
i sorry i could not text in thai language
-
จบไปอย่างสวยงาม ทั้งซึ้ง หัวเราะ และให้ความบันเทิงไม่น้อย ขอบคุณคนเขียนมากๆที่มีนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะครับ
-
o13
-
อ่า~
จบซะล่ะๆ
อาทิตย์เจ้าเลห์แบบมึนๆไม่เปลี่ยน
ปิ่ยหยกก็หลงกลตลอด
:laugh: :laugh:
-
อยากอ่านตอนพิเศษง๊า ตอนจบ ไม่มีการ์ตูน เหมือนขาดไรไป555
-
จบแล้วสินะ ต้องคิดถึงเรื่องนี้มากแน่ๆ คิดถึงแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ :กอด1:
เป็นอันรับรู้ว่าเค้าแต่งงานกันแล้ว โดยมีสร้อยของคุณพ่อเป็นหลักฐาน
แต่งเสร็จก็ต้องออกมาสร้างเนื้อสร้างตัวกันตามประสาผัวเมีย :o8:
จริงๆปิ่นหยกน่าจะชินได้แล้วนะ แต่นี่ยังเขินอายอยู่เลย น่ารัก :-[
ทุกคนต่างก็มีทางเป็นของตัวเอง ต่างก็ต้องก้าวเดินไปข้างหน้า
ขอให้ทั้งแม่ไก่และลูกเจี๊ยบมีความสุขและพบกับสิ่งดีๆนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ จะติดตามงานเขียนเรื่องอื่นนะคะ :L2:
-
:o8: อ่าจบซะเเล้ว ไม่เป็นไร การเเต่งงานคือการเริ่มต้น(อั๊ยยะ!! มาเป็นวลี) ปิ่นหยกกับอาทิตย์
ยังต้องก้าวต่อไป "ด้วยกัน"... สนุกมากจริงๆค่ะ เรื่องของเเม่ไก่ เเละลูกเจี๊ยบ เกลือเค็มเเต่ดี กับมนุษย์หน้ามึน
เจ้าชายลูกเจี๊ยบและเเม่ไก่ยาจก(แม่ไก่ปิ่นหยกหรอก)... คิมหันต์เพื่อนที่เเสนดี และพวกพ้องร้านเค้กทานตะวัน
คุณพ่อหน้ามึนที่ให้กำเนิดลูกชายที่มึนกว่า พี่สาวที่เเสนดี และแสนจะน่ากลัว... ขอบคุณที่เเต่งให้ได้อ่านค่ะคนเขียน :กอด1:
-
∠(*￣ ￣) กว่าจะแฮปปี้ได้ เล่นเอาลุ้นซะแทบขาดใจ
ตัวละครอย่างปิ่นหยก คิดว่าในชีวิตจริงน่าจะมี
ทั้งสู้ชีวิต (พยายาม)เข้มแข็ง ไม่ชอบพึ่งพาใคร ที่สำคัญ*งก*สุดใจ ฮ่าๆๆๆ
เอาเป็นว่า..ขอให้แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบสุดหล่ออยู่ด้วยกันไปนานๆนะคะ
รักกันมากๆ อย่าลืมว่าร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมามากมายขนาดไหน...นะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ถึงจะหน่วงนิดหน่อยในช่วงท้าย :pig4: :L2:
-
อ่านจบเมื่อวานขอเม้นต์นะคะ ^^ อ่านรวดเดียว ใช้เวลาสองวันอ่านจบ
ตอนอ่านจบนี่ก็ดีใจแล้วก็เสียใจในคราวเดียวกัน เพราะว่าอยากอ่านต่อ
แบบจบแล้วเหรอ :a5:
ความประทับใจ!
ปกติจะเป็นคนอ่านแล้วกรี๊ดกร๊าดกับคู่รองมากมาย จะไม่ค่อยกรี๊ดกับคู่หลักซักเท่าไหร่
อันนี้ก็มีแอบเทใจให้น้องอุ่นกับพี่หมอไปนิดนึง แต่คู่นี้ออกเรียกว่าน้อยมาก ๆ จนไม่รู้จะ
เอาตรงไหนไปเทให้ คนเขียนเก่งที่ทำให้มนุษย์เลิฟคู่รองมากรี๊ดกร๊าดคู่หลักอย่าง
แม่ไก่กับเจ้าลูกเจี๊ยบได้ o13
ชอบวิธีการเล่าเรื่อง ภาษาอย่างที่เคยบอกไปแล้ว (จำได้ใช่ไหมคะ เราเคยทวีตไปหา เราใช้ชื่อเดียวกับในบอร์ดนี่แหล่ะ)
ประทับใจเจ้าลูกเจี๊ยบเป็นพระเอกหน้ามึนไม่เหมือนใครแต่แอบมีความเจ้าเล่ห์
ความมึนงงในตัวเองอย่างร้ายกาจ.. แต่ก็ทำให้กรี๊ด ๆ ได้หลายต่อหลายอย่างเวลาเจ้าลูกเจี๊ยบ
หยอดใส่แม่ไก่ ทั้งกรี๊ดทั้งตบฉาดเข้าที่เข่าให้มันได้อย่างนี้ซี่!!
ประทับใจแม่ไก่ แม่ไก่เป็นเด็กขยัน ซื่ือสัตย์ เค็ม งก โคตร! แต่ฉากที่ขอยืมเงินคุณพี่อัน
สามพันบาท !! ฉากนี้กรี๊ดออกมา ตบเข่าฉาดๆๆๆๆ จนหัวเข่าแดงเถือกเลยทีเดียว เขาว่ากันว่า
ความรักทำให้คนตาบอด แต่เรื่องนี้ความรักทำให้คนงกกลายเป็นคนสุรุ่ยสุร่าย กร๊ากๆๆๆๆๆ
อดีตของแม่ไก่น่าสงสารจนน่าใจหาย น้ำตาร่วงปริ่ม (คนเขียนใจร้ายยยยย :z6:)
คุณอานนท์คุณพ่อของเจ้าลูกเจี๊ยบ ตอนแรกบทโผล่แบบอาเสี่ยเลี้ยงต้อย ถ้าเจ้าลูกเจี้ยบโตมา
แล้วไม่มึนให้เตะเลย ก็ออริจินอลทำตัวมึนได้เยี่ยงนี้ ตอนที่คุณพ่อไปแวะเวียนที่ซุปเปอร์นี่
ก็แอบคิดเหมือนกัีนว่ามี something wrong กับปิ่นหยกหรือเปล่า แอบคิดอยู่นิดนึงเพราะ
ดูออกแนวมาเต๊าะเด็ก เสี่ยมากอ่ะค่ะ ก่อนจะตัดใจไปไม่งั้นเรื่องมันจะกลายเป็นฮาเร็มของปิ่นหยก
ที่แอบมีน้องอุ่นเข้ามาอยู่ในฮาเร็มด้วยอีกคน ^^ll
ดีใจที่เรื่องนี้ไม่มีดราม่าแบบเรารักกันไม่ได้เพราะเราเป็นผู้ชายเหมือนกันเหมือนหลาย ๆ เรื่อง
ทั้งที่จริง ๆ มันเป็น point แต่คนเขียนเบนดราม่าเป็นเรื่องอื่นแทน สรุปว่าเรื่องนี้คุณอานนท์ทำอะไร
ก็ไม่ผิด หนุ่มใหญ่ ใจสปอร์ต เหมือนจะแอบเต๊าะเด็ก เป็นตัวปัญหาสร้างดราม่าทั้งเรื่อง แต่
พออ่าน ๆ ไปก็ใจอ่อนให้อภัยได้ทั้งหมด อิอิ
ตัวประกอบขโมยซีนดีเด่น น้องครีม... ด้วยสายตาชั้นเดียวที่ปราดเปรียว มองแล้วเก็บรายละเอียด
ได้ครบละเอียดถี่ถ้วนสุด ๆ คิดว่าเป็นตัวประกอบที่ออร่าเปล่งประกายขั้นเทพเลยทีเดียว
ชอบวิธีการที่บรรยายแล้วก็รูปที่วาดประกอบเหมาะกับน้องมาก ๆ ไม่คิดไม่ฝันตอนอ่านอยู่ว่าจะมี
ซีรีย์เป็นของตัวเอง o13
รอตามซีรีย์ของน้องครีมกับพี่ภพต่อไปนะคะ :impress2:
-
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”
Special Chapter – Christmas in Love
...ของขวัญ....ลูกกวาด......เถามิสเซิลโท
“อาทิตย์ เย็นนี้ว่างไหม”
...ต้นคริสต์มาส......แสงไฟ........เรนเดียร์จมูกแดง.........
“อาทิตย์...นี่ ได้ฟังฉันหรือเปล่า”
.......การเฉลิมฉลอง............ซานตาคลอส........ลูกค้า.......ค่าจ้าง.....
“อาทิตย์!?”
“ฟัง”
โกหกคำโต
“คืนนี้ไปฉลองกัน” ขวัญส่งยิ้มหวานแม้เธอคงรู้สึกขัดใจนิดหน่อยกับท่าทีซึ่งเธอให้คำจำกัดความว่า ‘ไม่ใส่ใจโลก’ ของผม ซึ่งผมก็ยอมรับว่าอาจเป็นอะไรคล้าย ๆ อย่างนั้นจริง “เจนจองโต๊ะไว้แล้ว พวกแต๋ม นิว โก้ก็มาด้วย” ประโยคสุดท้ายของเธอฟังดูเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“ไปกันนะ?”
“ไม่ว่างครับ”
ผมมองหน้าเธอ ปราศจากความรู้สึกลำบากใจแม้แต่น้อยที่จะปฏิเสธ ความจริงผมไม่ได้รู้สึกอะไรสักอย่างกับบทสนทนานี้
....คริสต์มาสอีฟ....
“ทำไมล่ะ?” น้ำเสียงเธอผิดหวัง แต่นั่นก็ไม่ได้ดึงดูดอะไรผมอยู่ดี
“ทำงาน” ผมตอบเธอตามความจริง
...กับเขา...
.
.
.
.
“ปิ่นหยก”
ผมชอบเรียกชื่อเขาบ่อย ๆ ชอบมองเวลาเขาหันกลับมาทำหน้าคล้ายจะขมวดคิ้วแต่ยังมีรอยยิ้มน้อย ๆ ซึ่งพยายามซ่อนไว้อยู่บนริมฝีปาก จะเรียกว่าไงดี..ต่อไปนี้จะขอเรียกสีหน้าอย่างนั้นว่า ‘ทำหน้าแม่ไก่’ ละกัน
“เออ!” ปิ่นหยกเอ่ยรับห้วน ๆ...ตามประสาเขานั่นแหละ
“รอนานไหมครับ”
เขาส่ายหน้า ผมมาสายไปห้านาที แต่คิดว่าเขามานั่งรออยู่นานกว่านั้นเพราะเขามักมาก่อนเวลาเสมอแต่กลับไม่เคยปริปากอะไรออกมาจนผมแอบเห็นเองหลายครั้งแล้ว “พอดีคาบสุดท้ายอาจารย์ปล่อยช้า”
ถุงพลาสติกขนาดใหญ่ถูกโยนใส่มือ ข้างในคงเป็นชุดที่ต้องสวมวันนี้ และคำบอกเล่าของเขาช่วยยืนยันว่าผมเข้าใจถูกแล้ว
“นั่นของแก”
ผมเปิดออกดู ตามที่คิด เสื้อผ้าสีน้ำตาล ที่คาดศีรษะรูปเขากวางและจมูกปลอมทรงกลมสีแดงขนาดใหญ่ จนถึงตอนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเขาลากมาทำผมก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าทั้งชีวิตจะมีสักครั้งไหมที่ต้องแต่งตัวเป็นกวางเรนเดียร์
แต่ช่างเถอะ ได้อยู่กับเขาก็พอ
“คิดถึงนายจัง” อยากก้มลงไปกอดแน่น ๆ สักที ไม่ได้เจอเขาตั้งหลายวันเพราะช่วงนี้ต่างคนต่างยุ่งทั้งที่อุตส่าห์เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ติดตรงแถวนี้ผู้คนเดินผ่านไปมาเยอะแยะเลยได้แต่ลูบผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มของเขาเบา ๆ ผมไม่ได้แคร์สายตาคนอื่นแต่แคร์เขา ทำอะไรมากกว่านี้คงโดนโวยวายใส่น่าดู
ถึงอย่างนั้นก็..หยอดนิดคงไม่เป็นไร?
“ อยากฟัด”
“เลว! ไอ้ทะลึ่ง” ปิ่นหยกจ้องผมเขม็ง ทว่าทำได้เพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่หน้าเขาจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มแล้วก้มลงหลบตา ซึ่งเห็นแล้วชวนให้ลากกลับไปกกอยู่ที่ห้องมากกว่าจะไปทำงาน “ไปได้แล้ว” เขาสั่งเสียงแข็ง ลุกขึ้นจากม้านั่งปุบปับ ศีรษะกระแทกมือที่กำลังลูบผมเขาเพลิดเพลินแล้วเดินนำออกไป
คำสั่งแม่ไก่ถือเป็นที่สิ้นสุด...ลูกเจี๊ยบอย่างผมจะกล้าหือได้อย่างไร?
.......................................................
...............................
.
.
.
.
ย่านการค้าช่วงเทศกาลคนยิ่งเยอะกว่าปกติอีกหลายเท่าตัว ต้นคริสต์มาสขนาดใหญ่ประดับประดาด้วยไฟระยิบระยับและกล่องของขวัญหลากสีสัน อากาศช่วงใกล้สิ้นปีกำลังเย็นสบาย สีเขียวแดงอันเป็นสัญลักษณ์ของเทศกาลแซมอยู่ตรงนั้นตรงนี้ เถามิสเซิลโทและหิมะปลอมตกแต่งอยู่ตามร้านรวง คลอไปด้วยเสียงเพลงคริสต์มาสซึ่งดังแว่วไปทั่วบริเวณ ผู้คนที่เดินผ่านไปมามีบ้างที่มาเดี่ยวแต่ส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มเพื่อนและคู่รัก ซึ่งผมและเขาก็อาจจะนับรวมว่าเป็นหนึ่งในนั้น
ปิ่นหยกคงไม่ชวนผมมาเดินร่อนอะไรอยู่แถวนี้แน่หากว่ามันไม่ได้เงิน
ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่หน้าร้านเบเกอร์รี่ (คิดถึงพี่เอมขึ้นมาทันที)หลังกระจกใสบานใหญ่หน้าร้านเป็นขนมนมเนยหน้าตาน่ากินในธีมคริสต์มาส ปิ่นหยกอยู่ในชุดซานตาคลอสสีแดงสด ซึ่งผมคิดว่าเจ้าของร้านควรหาคนอ้วน ๆ สักคนมาใส่มากกว่าเด็กหนุ่มรูปร่างโปร่งอย่างเขา แต่ใครจะรู้ว่าปิ่นหยกมาอ้อนวอนขอรับงานนี้เองหรือเปล่า และให้ตายเถอะ ความคิดว่าเขา ‘อ้อนวอน’ คนอื่นนั้นทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย จะถือว่าอย่างน้อยเขาก็ลากผมมาทำด้วย แม้จุดประสงค์หลักอาจไม่ใช่ว่าอยากตัวติดกับผมแต่คงเป็นเพราะมันได้เงินมากกว่า
“เชิญคร้าบบบบ” เขาเอ่ยต้อนรับแข็งขัน ส่งเสียงหัวเราะ “โฮ่ะ ๆ ๆ” ไม่สมตัวแทรกคำโฆษณาเป็นระยะ
ปิ่นหยกยิ่งเป็นผู้ใหญ่ก็ยิ่งดูน่ามอง ไม่รู้ผมคิดมากหรือหวงจนหน้ามืดเกินไปหรือเปล่าจึงมักรู้สึกว่าหน้าตา รูปร่าง และบุคลิกภาพของเขาดึงดูดทั้งผู้ชายผู้หญิง ทั้งที่จะว่ากันตามจริงเขาก็น่าจะจัดอยู่ในกลุ่มคนที่หน้าตาค่อนข้างดีแต่ไม่ได้ดีมากขนาดนั้นในสายตาคนอื่น เราจะไม่พูดถึงความเห็นส่วนตัวของผม เพราะแน่นอนว่าถ้าใช้สายตาผมมองแล้วเขาน่ารักที่สุด
ผมพยายามช่วยโฆษณาไปด้วย แต่นึกคำพูดไม่ค่อยออกแม้เคยทำงานร้านเค้กกับพี่เอมมาเป็นปี ทว่าไม่ต้องพูดอะไรเยอะก็ดูจะมีกลุ่มลูกค้าผู้หญิงสนใจเข้าร้านตั้งแต่ยังไม่ทันได้เสนอโปรโมชั่นเด็ดของเทศกาลนี้แค่เพียงผมออกมาเดินวนไปวนมาเล่นบทเป็นเรนเดียร์จมูกแดงของซานต้า ซึ่งจุดนี้ผมคิดว่าตัวเองทำได้สมบทบาทที่สุดแล้ว
เพราะผมเป็นของเขาจริง ๆ นี่นา
หลายคนขอถ่ายรูปคู่กับเรนเดียร์บ้าง ซานต้าบ้าง แต่น่าแปลกที่ผู้หญิงบางกลุ่มกลับดูชอบอกชอบใจจะเห็นซานตาคลอสยืนเบียดกับกวางเรนเดียร์อยู่ในเฟรมมากกว่า
“ขอโทษค่ะ” เด็กสาวอายุน่าจะอยู่ในช่วงมัธยมต้นเอ่ยขึ้นกล้า ๆ กลัว ๆ ผมสังเกตว่าใบหน้าเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อและเชื่อว่าปิ่นหยกก็คงเห็นเช่นกัน “พี่ขยับไปชิดกันอีกนิดได้ไหมคะ?”
จิตสำนึกคนทำงานบริการของผมพุ่งทะลุสเกลด้วยวาระซ่อนเร้นบางอย่างทันที ลูกค้าขอมาก็จัดให้ไม่มีอิดออด แล้วยังแถมด้วยการเอาแขนไปโอบรอบคอซานต้าซึ่งหน้าแทบจะกลายเป็นสีเดียวกับชุดของเขาอยู่แล้วให้ขยับเข้ามาชิดกันอีก ได้ยินเสียงฮึดฮัดเบา ๆ จากเจ้าตัวแทรกกับเสียงหวีดของกลุ่มเด็กสาวตรงหน้าแล้วยิ่งรู้สึกชอบใจ จัดการดึงข้อมือซ้ายของเขาขึ้นมาจงใจให้พวกเธอเห็นสร้อยข้อมือแบบเดียวกันที่สวมอยู่ทั้งคู่ชัด ๆ พร้อมกับเอียงศีรษะตัวเองไปพิงเขาซึ่งทำคอย่นหนีเชียว
“แบบนี้ได้ไหมครับ” ผมถามพร้อมรอยยิ้ม และมันตลกดีที่เห็นเด็กสาวคนหนึ่งยกมือปิดปากทำท่าเหมือนอยากกรีดร้องอะไรบางอย่างออกมาก่อนจะเซไปพิงเพื่อนของเธอ ขณะที่บางคนซึ่งถือกล้องทั้งมือถือและคอมแพคกำลังรัวชัตเตอร์ไม่ยั้ง
ผ่านไปอีกครู่ใหญ่จนสมใจสาว ๆ (จะเรียกสมใจก็อาจไม่ถูกนัก พวกเธอดูเหมือนอยากได้มากกว่านั้นแต่เกรงใจคนอื่นที่ต้องการเข้าร้าน) ผมเริ่มแน่ใจแล้วว่าเด็กกลุ่มนี้อาจเป็นอะไรที่เคยได้ยินเขาเรียกกันว่า ‘สาววาย’
ก่อนจะเดินเข้าร้านไป คนหนึ่งในกลุ่มรวบรวมความกล้า ผมเห็นเธอสูดลมหายใจเข้าออกทุลักทุเลอยู่สองสามครั้งก่อนจะถามออกมาในที่สุด
“พี่สองคนเป็นแฟนกันหรือคะ?”
ผมยิ้ม หันไปมองหน้าปิ่นหยก เขาไม่ได้ตอบอะไรแต่สีหน้าตอนนี้น่ารักไม่ไหวแล้วจริง ๆ จากหางตาผมเห็นเด็กสาวคนหนึ่งยกกล้องขึ้นมาหันเลนส์ไปทางเขาแล้วกดชัตเตอร์อีกครั้งซึ่งผมอยากไปกระซิบมากว่าช่วยส่งรูปที่เพิ่งถ่ายเข้าอีเมล์ผมที
“ขอโทษที่ถามเรื่องส่วนตัวค่ะ” ท่าทางเธอคงเห็นเราสองคนเงียบไปนานจนเริ่มหน้าเจื่อน เอ่ยคำขอโทษออกมาละล่ำละลัก “พี่ไม่ต้องตอบก็ได้ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ หนูเห็นพวกพี่อยู่ด้วยกันน่ารักดี เดินวนตรงนี้มาสามรอบแล้ว”
ถึงจุดนี้ผมกลั้นยิ้มแทบไม่ไหว รู้สึกว่าควรให้รางวัลเด็ก ๆ สักหน่อยในคืนคริสต์มาสอีฟ ถึงแม้ว่ามันควรเป็นหน้าที่ของซานตาคลอสมากกว่ากวางเรนเดียร์ก็เถอะ
ปิ่นหยกหน้าเหวอ เผลอร้อง “เฮ่ย! ไอ้เวร!!” ซึ่งเขาหลุดสบถออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่เริ่มงานมา (เพราะตั้งแต่เย็นเขาเอาแต่พูดโฆษณากับหัวเราะโฮ่ะ ๆ ๆ) ตอนที่ผมรวบเอวเขาไว้มั่น ก่อนจะก้มหน้าลงไปฝังจมูก(ปลอม)ลงบนแก้มใสซึ่งถูกบังด้วยหนวดขาวฟูฟ่องไปเสียครึ่งหนึ่งฟอดใหญ่ต่อหน้าธารกำนัล
“คนนี้แฟนพี่ครับ”
“ไอ้ลูกเจี๊ยบ! ไอ้เลว!!!”
“โฮ่ะ ๆ ๆ ๆ” ผมช่วยส่งเสียงหัวเราะแทนซานต้าซึ่งดูจะจำบทพูดตัวเองไม่ได้เสียแล้ว กระซิบบอกเขาว่าตอนนี้ผมเป็นกวางเรนเดียร์ไม่ใช่ลูกเจี๊ยบ กลุ่มเด็กสาวตรงหน้ากรีดร้องโดยพร้อมเพรียงอีกครั้งอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเดินเข้าร้านด้วยท่าทางแสนเสียดายขณะที่ผมโบกมือให้พวกเธอ
“สุขสันต์วันคริสต์มาสครับผม” ผมเอ่ยเสียงเริงร่า ยอมรับชะตากรรมตัวเองทุกอย่างหลังจากนี้
กลับไปต้องโดนปิ่นหยกฆ่าทิ้งแน่เลย
.......................................................
..................................
.
.
.
.
เที่ยงคืนกว่า เข้าวันคริสต์มาสแล้ว ผู้คนเริ่มบางตาลงบ้างแต่ยังมีแสงไฟประดับประดาอยู่ตรงนั้นตรงนี้ไปตลอดทางที่เราเดินผ่าน และนอกจากเพลงคริสต์มาส อย่างอื่นที่ได้ยินก็คือเสียงเขาซึ่งกล่าวสรรเสริญวีรกรรมของผมที่หน้าร้านเบเกอร์รี่ไปตลอดทางจนถึงช่วงที่ไม่มีผู้คน
“บัดซบ! ทำอะไรลงไปวะ!”
“ปิ่นหยก”
“ไอ้เลววววว!!”
“ปิ่นหยกครับ”
“นิสัยเสีย!” พร้อมหมัดรัวที่แผ่นหลังผม แต่ผมรู้ว่าเขายั้งมือไว้เยอะไม่อย่างนั้นผมคงหลังหักไปแล้ว
“ขอโทษ”
แรงทุบที่หลังหยุดลง และผมหยุดเดิน รอดูว่าจะมีตีเข่าเขย่าศอกอะไรตามมาอีกก็เปล่า ปิ่นหยกขี้ใจอ่อนอย่างนี้เสมอและผมเชื่อว่าไม่ได้คิดไปเองเรื่องที่เขายิ่งใจอ่อนง่ายเมื่ออีกฝ่ายเป็นผม ได้ยินเสียงเขาพึมพำจากด้านหลังว่า “หน้าด้าน...อยู่กับแกแล้วเหนื่อยจริง ๆ” จากนั้นก็ไม่ได้โวยวายอะไรอีก
“เหนื่อยหรือ?” ผมหันไปถาม
“เหนื่อยสิ!" เขาสวนทันควัน จะลังเลสักนิดนี่ไม่มีเลย "แกแม่งปล่อยฉันพูดน้ำท่วมทุ่งอยู่คนเดียว เต้นระบำบ้าบออยู่หน้าร้านตั้งห้าหกชั่วโมง”
ผมหัวเราะ “ก็ฉันไม่ถนัดเรื่องโฆษณาชวนเชื่อ”
ปิ่นหยกจ้องกลับมาตาเขียว “แต่ถนัดเรื่องทำตัวหื่นกลางแจ้งสินะ!”
“ในร่มก็หื่นได้ครับ" ผมช่วยแก้ให้ "ทำได้ดีด้วย” แล้วก็โดนทุบอีกหนึ่งตุ้บ คราวนี้หนักกว่าหมัดรัวเมื่อครู่เสียอีก ส่วนคนทุบหน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุกไปแล้วเรียบร้อย น่ารักเป็นบ้าเลย
“ฉันเหนื่อยกับแกจริง ๆ นะเนี่ยไอ้เวร!”
ผมมองรอบตัวไม่มีใครจึงเอื้อมมือไปโอบเขาที่เอว ก้มหน้าลงจูบเบา ๆ บนปลายจมูก “นายตกลงว่าจะเหนื่อยกับฉันตลอดไปไง”
เขาถอนหายใจเฮือก ใบหน้าแดงซ่านยิ่งกว่าเก่า
“ขี่หลังไหม?”
ปิ่นหยกเลิกคิ้ว อ้าปากหวอดูแล้วตลกดีผมเลยเอานิ้วชี้ปาดฉับผ่านลิ้นเขาให้เจ้าตัวตกใจเล่น ได้รับคำสบถฟังไม่ได้ศัพท์กลับมาอีกหนึ่งชุดเป็นของขวัญคริสต์มาสจากคุณซานต้า
“แบบขี่หลังกวางไงครับ แถวนี้ไม่มีคนแล้ว” ผมพยายามโฆษณาแม้จนบัดนี้ก็ยังไม่เชี่ยวชาญนัก...อย่างที่รู้ว่าถนัดภาคปฏิบัติมากกว่า “เดี๋ยวถึงหอเจอคนค่อยลง”
ถ้าพูดจบแล้วกระโจนพรวดขึ้นหลังผมมาเลยคงไม่ใช่ปิ่นหยก เขายืน ‘ทำหน้าแม่ไก่’ อยู่ครู่ใหญ่จนผมขี้เกียจรอแล้ว (ย้ำอีกทีว่าถนัดภาคปฏิบัติมากกว่า) ผมหันหลังย่อตัวลงตรงหน้าเขาแล้วเอามือคว้าต้นขาทั้งสองข้างของเจ้าตัวก่อนจะถอยหลังไปเล็กน้อยให้ตัวเขาซ้อนขึ้นมาอยู่บนหลัง ได้รับเสียงโวยวายลั่นออกมาอีกสามสี่ประโยคก่อนทุกอย่างจะสงบลง เราสองคนอยู่ในอ้อมกอดของความเงียบงัน ไม่มีแม้แต่เสียงเพลงคริสต์มาสลอยมาถึง
“อยู่ด้วยกันแบบนี้มีความสุขสุด ๆ เลย”
ผมไม่ได้มีตาข้างหลัง ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังก้มหน้างุดขณะที่ยกแขนสองข้างโอบรอบคอผมแต่ไม่ได้พูดอะไร อากาศยามดึกเริ่มเย็นทว่าพอร่างกายแนบชิดกันอยู่อย่างนี้ก็อุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ
ผมแบกเขาเดินไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อน ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ซึ่งเขาตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ส่วนใหญ่ถ้าตอบก็เป็นคำสบถคุ้นหู บางทีเขาอาจเหนื่อยมากจริง ๆ ซึ่งน่าอยู่หรอก ช่วงก่อนหน้านี้ก็คงเหนื่อยทั้งเรียนทั้งทำงานไม่น้อย วันนี้ผมเลยไม่ได้คาดคั้นหรือแกล้งให้เขินมากนัก ปล่อยให้เขาพักบ้างก็ดี แถมวันรุ่งขึ้นจะครบรอบวันที่แม่เพชรจากพวกเราไป นอกจากเหนื่อยกายแล้วคงมีเรื่องของความรู้สึกปนอยู่ด้วย ซึ่งผมตั้งใจว่าจะอยู่กับเขาไปทั้งวันให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เป็นอะไร
“พรุ่งนี้วันหยุด เรากลับร้านเค้กกันไหม”
“.......”
ไม่มีเสียงตอบรับ เหลียวกลับไปมองก็พบว่าเขาหลับเสียแล้ว ใบหน้าซบลงกับบ่าผมนั่นเอง เห็นแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ จรดริมฝีปากแผ่วเบาลงไปที่หน้าผากเขาซึ่งเกยอยู่ข้างต้นคอและหวังว่าคงไม่ทำเขาตื่น
“รักนายจัง”
“....อือ....รัก...” เขากระซิบ น้ำเสียงสะลืมสะลือ
แย่เลย...ทำตื่นจนได้
Merry Christmas!
===========================
ตอนพิเศษแก้คิดถึงค่ะ (คนเขียนนี่แหละที่คิดถึง ฮาา)
ไม่มีอะไรนอกจากความรักลอยฟุ้ง อรั๊ง สุขสันต์วันคริสต์มาสนะคะ ^o^
เรื่องรวมเล่ม ตั้งใจว่าจะมีค่ะ แต่คงต้องใช้เวลาหน่อย ถ้ามีอย่างไรจะแจ้งให้ทราบนะคะ ขอบคุณงาม ๆ ที่ถามไถ่ค่ะ :D
พบกันตอนพิเศษหน้า(มั้ง)
เกิดอารมณ์ชั่ววูบกระทั่งว่าอยากเขียนภาคสองเป็นภาคมหา'ลัยเลยทีเดียว 555
มีของแถมรีพลายถัดไปค่ะ พอดีเมื่อตอนที่แล้วเห็นว่าใช้ไปหลายรีพลายเลยไม่ได้แปะของแถม แอบรู้สึกว่าขาดอะไรไป 555
-
ของแถมค่ะ
ซานต้าขี่กวาง(??)
(http://sphotos-d.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/383631_459099027483319_2029157222_n.jpg)
(http://sphotos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/77065_457082824351606_774595257_n.jpg)
แอบเห็นว่ามีติดสอบโน่นนี่และเป็นชาวแอดมิชชันกันหลายคน สู้ ๆ นะคะ ส่งแม่ลูก(?)กุ๊กไก่มาให้กำลังใจ
(http://sphotos-b.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/6379_457226787670543_1626486046_n.jpg)
แล้วพบกันเรื่องเล่ห์รักฤดูร้อน และตอนพิเศษต่อไป(ที่น่าจะมี)ของเรื่องนี้ค่า ^^
-
Merry X'mas :mc3: :mc2:
น่ารักเป็นที่สุดดดดดดดด
เข้าใจสาวๆพวกนั้นที่เป็นสาววายเลย 55555555 อยากจะกรี๊ดก็ต้องห้ามตัวเองไว้
ไอ่ลูกเจี๊ยบก็ยังคงหน้ามึน และสติลหลงรักแม่ไก้หัวปักหัวปำเหมือนเดิม
ส่วนแม่ไก่ก็ยังคงขยันหน้าแดงเพราะคำพูดมึนๆต่อไป :กอด1:
-
Merry X'mas นะ :D
-
แอบมากรีดร้องงงงงง การทำงานในวันคริสมาสต์ถือเป็นบาปแห่งชีวิตยิ่งทำงานเช้าขนาด 6 โมงเช้า
ตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ด้วยแล้ว เจอ SP แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบหวานกันแต่เช้า ช่วยต่อพลังงานชีวิตได้ดีมากค่ะ
:กอด1: คนแต่งงงงง
อาทิตย์ยังคงคอนเซ็ป หน้ามึน หื่นเงียบไม่ว่ากลางแจ้งหรือในที่ร่มได้อย่างมั่นคง ? o13 (ถือเป็นคำชมไหม ?)
ปิ่นหยกน่ารักได้ตลอดเวลา ฉากที่ขี่หลังอาทิตย์แล้วตอบว่ารัก ๆ อย่างเอียงอาย ? เลิฟมากกกก
จิ้นแล้วฟินสุด ๆ !!! กรีดร้องงงงงงงง
เลิฟประโยคท้ายมากที่บอกว่าจะเขียนภาคมหาลัย สัญญาแล้วนะห้ามคืนคำแปะโป้งงงงง :impress2:
-
Merry X'mas ค่าาาาาา
ลูกเจี๊ยบแม่ไก่น่ารัก หวานกันเบาๆ :o8:
อยากเป็นสาวๆกลุ่มนั้นจัง :-[
:กอด1: :กอด1: :L2:
-
น่ารัก
-
โอ๊ยเขิน :o8: แอบอ่านในห้องเรียนล่ะเขิ๊นเขิน แหะๆ
อยากเห็นสาวๆกลุ่มนั้นนนน สาววายกลุ่มน้านนน อ๊ายยยยยย
ได้ภาพไปตั้งเยอะตั้งแยะ ฝากไปกระซิบบอกด้วยนะคะว่าปล่อยภาพมาให้กันบ้าง (ฮาาาาาาา)
หวานสุดๆเลยยยยย
โฮะโฮะโฮะ
เมอร์รี่คริสตมาสค่า ^^
-
ยังหวานน่ารักชวนให้อิจฉาเหมือนเดิม :-[ :-[ :-[
MERRY X'MAS :กอด1: :L2:
-
น่ารักที่สุดเลยคนแต่ง ขอให้สมหวังนะค่ะ
-
จะเอาภาคต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ o9
อาทิตย์มึนเหมือนเดิม แต่ปิ่นหยกดุน้อยลงนะจ้า
-
ปิ่นหยกขี้ใจอ่อน ชอบทำหน้าแม่ไก่ ส่วนอาทิตย์ก็เสมอต้นเสมอปลาย อ่านจบแล้วก็อิจฉาสองคนนี้มากเลย
เมอรี่คริสมาสต์นะคะ :L2:
-
Merry X'mas ค่ะ
ดีใจมากกที่อัพเรื่องนี้
แม่ไก่ก็ยังสติลเขินโหดเหมือนเดิม
ไอ้ลูกเจี๊ยบก็หื่นและขี้แกล้ง ^^
รอภาคมหาลัยอย่างใจจดจ่อ
กอดเรนนี่ :กอด1:
-
ถึงอาทิตย์จะว่า "คำสั่งแม่ไก่ถือเป็นที่สิ้นสุด...ลูกเจี๊ยบอย่างผมจะกล้าหือได้อย่างไร?" แต่ก็เห็นทำมึนใส่ตลอด
แม้ว่าสุดท้ายแล้วจะทำตามคำสั่งก็เถอะนะ
จิตสำนึกคนทำงานบริการ ที่อาทิตย์พูดถึงไม่ได้เข้ากับการแสดงออกที่ทำให้เห็นว่าโอกาสที่จะตีเนียนสัมผัสปิ่นหยกต่อหน้าผู้คนเลยนะ หึหึ
ลูกเจี๊ยบเหิมเกริมประกาศกร้าว "คนนี้แฟนผมครับ" ต่อหน้าธารกำนัล คาดกลับไปลูกเจี๊ยบอาจถูกแม่ไก่ถีบเข้ากองไฟ กลายเป็นดาวลูกไก่ :laugh:
ถ้าอาทิตย์ไม่ ถนัดภาคปฏิบัติมากกว่า สองคนนี้คงจะมีโมเมนท์โรแมนติกแทบนับได้เลยนะเนี่ย
อาทิตย์-ปิ่นหยกน่ารักมาก แล้วเขียนภาคพิเศษมาให้ชมความน่ารักของทั้งคู่อีกนะคะ
เป็นกำลังใจให้ :pig4:
-
แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบน่ารักกกกกกก
-
หวานไม่เกรงใจสื่อเลยนะลูกเจี๊ยบ รู้มั้ยมีคนอิจฉา :a14:
-
ที่จริงแล้วกวางอยากจะขี่ซานต้าใช่ไหม? =..= 5555
หวานมากกก ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
><
-
Marry X' mas จ้า :L2:
-
เห็นลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่ทีไร คนอ่านมีความสุขตลอดเลย
-
Merry X'Mas krubbbbbbbbbbbbbbbbbbb~
ตอนพิเศษน่ารักที่ซู๊ดดดดด
อ่านแล้วเขินเลยอ่ะ
ถ้ามีภาคสองจะรออ่านเหมือนเดิมนะ ^^
ถ้ามีหนังสือจะเก็บไปคิดก่อน ถ้ามีตังสั่งแน่นอน 5555555
งั้นตอนนี้ก็ตามไปอ่าน ● เล่ห์รักฤดูร้อน ● (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.0) รอไปก่อนละกัน
o13 o13 o13 o13 o13
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบ_____ แม่ง///// ❤❤❤
หวาน____เบา เบา ___ต้อนรับ christmas ///
P.S. Oh Oh merry x'mas & ______❤ aways
-
อ่านไปก็ซ้อมทำหน้าแม่ไก่ไปด้วย 555
แต่คงน่ารักสู้ปิ่นไม่ได้แน่เลย (ในสายตาอิตาเจี๊ยบอ่ะนะ) :z3:
ยิ่งอ่่านก็ยิ่งอยากให้มีภาคมหาลัย มาต่อเถอะนะคะ งืออออ :กอด1:
-
Merry X'mas ค่ะ อิอิ
ลูเจี๊ยบกลายเป็นกวางก็ยังหื่น :z1: :z2:
-
น่ารักมากกกกกกกกก อ้ากก ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากน่ารักๆๆ
แหม~ อย่าปล่อยให้เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเลยค่ะ
เขียนเป็นภาค2 ภาคมหาลัยเลยเถอะค่ะ :m13:
-
:m3: น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก ต่อภาค 2 เลยเถอะค่ะ อิอิ
-
น่าร๊ากกกกกกกก ง่ะ!!
-
merry x'mas ค่ะ คิดถึงอาทิตย์กับปิ่นหยกที่ซู้ดดด~ เป็นคริสต์มาสที่อบอวลไปด้วยความรักจริงๆ
-
โอย น่ารักที่สุดเลยค่ะ ! :m1:
ขอสารภาพว่าเรายังตามอ่านเรื่องนี้ไม่ทันเลยค่ะ
แต่พอเห็นย้ายห้องมาแล้วเลยลัก(แม่?)ไก่อ่านข้ามซะก่อน
ยิ้มไม่หุบเลยยย มันน่ารักมากๆๆๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ
ถ้าเราอ่านทันเมื่อไหร่จะกลับมาเม้นอีกค่าาา ><
:กอด1: :L2:
ปล. Merry X' Mas นะคะ (แม้จะเลยมาแล้วก็ตาม 555)
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักไปไหน
เอาอีก เอาอีก เอาอีกกกกกก
555
-
หนูจะไม่ทน...น่ารักเกินไปแล้ว >.<~~~
อาทิตย์โตขึ้น สเต็ปความมึนสูงปรี๊ดดดดด สงสารปิ่นหยกไม่ไหวจะอายยย -///////-
สุดท้าย...อิจฉาสาววายกลุ่มนี้จุง ได้ฟินแบบใกล้ชิดติดเวที อร๊ายยยยฟินจุงเบย!!!
-
:-[ เข้ามาเขินอยางเดียว
-
เหวยยยย ขอให้เทอเกิดอารมณ์ชั่ววูบแต่งภาค 2 ออกมา
ส่วนตอนนี้ อ่านแล้วยิ้มแก้มแตกกกก น่ารักไปนะ
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ แม่ไก่ปิ่นหยก กะ ลูกเจี้ยบอาทิตย์น่ารักมากกกกเรยยยยย. ขอบคุณเขียนมากเลยที่สร้างสรรค์เรื่องราวน่ารักดีๆ มาให้อ่าน :L2:
-
อิจฉาสาวๆกลุ่มนั้นจัง >,<
อยากอ่านภาคมหาลัยมากเลยย เขียนเถอะนะค่ะ
-
ยกมือสุดแขนนนนน :z2:
ภาค2 ภาค2ภาค2 ภาค2
ใจจริงอยากให้เขียนเป็นการ์ตูนเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่เป็นไรหรอก ได้แค่นี้ก็ดีใจมากมายแล้ว :o8:
-
หวานกันจนอิจฉา :z2:
-
อ่านแล้วมีความสุขมากค่ะ :-[
สนุกมากด้วย ติดงอมแงมเลย อยากให้มีภาคสองเลยล่ะค่ะ
รอตามต่อยู่นะค่ะ อยากได้หนังสือเก็บไว้อ่าน
ผู้เขียนวาดรูปก็สวย อยากได้มากเลยค่ะ :L2:
-
เพิ่งเห็นว่าเรื่องนี้จบแล้ว
มิน่าคอยเท่าไรก็ไม่มาอัพสักที
เห็นอัพเรื่ิองคิมหันต์
เล่นมาอัพแม่ไก่ตอนเราไปต่างจังหวัด
ขอบคุณที่เขียนรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ
ชอบมากตรงที่มีการ์ตูนนี่แหละ
เพราะเราเป็นคนชอบอ่านการ์ตูน
แล้วคุณเรนนี่ก็วาดได้น่ารักน่าหยิกมาก
ติดตามเรื่องน้องคิมต่อไปจ้า
-
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักมากกกก :o8:
ในที่สุด หลังจากที่ถูกเฉดออกจากบ้านมาพักใหญ่ ลูกเจี๊ยบก็หายใจเข้าออกเป็น งาน เงิน และแม่ไก่ สินะ 555
นึกภาพปิ่นหยก "ทำหน้าแม่ไก่" แล้วอารมณ์เอ็นดูพุ่งกระฉูด สมกับที่ลูกเจี๊ยบรักหลงจริงๆ
ว่าแต่ว่า... คนอ่านเชื่อแล้วนะเนี่ย ว่าจะมีภาค 2 เวอร์ชั่นมหาวิทยาลัย อ่ะ
รออ่านตอนพิเศษ(และภาค 2 หุหุ) ตอนต่อไปค่ะ :call:
-
น่ารักมากกกกกกกกก
หน้าแม่ไก่ทำยังไงกันนะ ถ้าทำแล้วจะน่ารักเหมือนปิ่นหยกไหมอะ :laugh:
รอตอนพิเศษอีกค่า :กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกก :o8:
-
me // เดินเข้ามากรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
กราบขออภัยคนเขียนจริงๆค่ะที่เพิ่งมาตามอ่านเอาป่านนี้ :z3:
เพิ่งเริ่มอ่านวันนี้ตอน 2ทุ่ม ตอนนี้ตีสามครึ่งถึงเพิ่งไล่อ่านจบ รีบตามไปไลค์เพจและฟอลทวีตอย่างรวดเร็วเลยฮ่ะๆ
อ่านตอนแรกก็บอกกับตัวเองเลยว่าหยุดอ่านไม่ได้แล้ว! น่ารักทุกตัวละครในเรื่องเลย
ตอนนี้หลงรักแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบไปที่เรียบร้อยแล้ว เรื่องของเด็กๆที่ยังซิงด้วยกันทั้งคู่นี่มันกร๊าวใจมากค่ะ :m25:
ถึงจะมีบรรยากาศบางช่วงที่ขมๆในเรื่องอยู่บ้างแต่ฟ้าหลังฝนก็กลับมางดงามเหมือนเดิม
สัญญาว่าจะติดตามไปอ่านเรื่องของคู่อื่นๆในอนาคตทุกคู่เลยค่ะ :pig4:
ปล. แอบกระซิบนิดดดดนึงว่าปลื้มคนเขียนมากๆเลยค่ะ
เขียนนิยายก็เก่งน่าติดตามภาษาน่ารักเข้าใจง่าย เป็นกันเองกับคนอ่านแถมวาดภาพก็เก่งอีกต่างหากน่ารักมากเลยค่ะ :L2: :L2:
-
Merry Christmas ผ่านมาแล้ว งั้นHappy New Year ไว้ก่อนนะคะ
สุขีสุโข ไร้โรคไร้ภัยค่ะ
คริสต์มาสนี้หวานนะ! กลุ่มสาวๆ(วาย)ก็ใช่ย่อยเนาะ 55
และอย่างที่ตัวเองเคยบอกไว้ ถ้ารวมเล่ม ขอคนเขียนพิจารณารวมการ์ตูนที่วาดๆ
ไว้ด้วยนะคะ ชอบมากๆค่ะ
-
เสน่ห์แรงทั้งแม่ไก่ ทั้งลูกเจี๊ยบเลยเนาะ o13
-
:L2:ยังอยากให้อยู่หน้านิยายที่ยังไม่จบเพราะ>>คิดถึง อ้าวไม่ใช่ เพราะมีตอนพิเศษ เรื่อยๆ(?)ต่างหาก
ป้ะ ย้ายกลับห้องนั้นกัน
-
แหม ที่หายไปนานงานเยอะ+มีสอบด้วยจ้าตอนนี้ตามอ่านหมดจนตาแฉะเลย
อยากอ่านภาคมหาลัยเหมือนกัน อิอิ :-[
ถ้าไม่มีจะแทรกมาโผล่แว๊บๆเป็นตัวประกอบกิตติมศักดิ์ในเรื่องของคิมก็ได้นะ
ปล. ถ้ารวมเล่มจริงๆก็อยากได้เหมือนกันนะ ประทับใจแบบมึนๆกับเรื่องนี้
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆ สนุกๆแบบนี้น่ะครับ
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้เราได้อ่านกันอีกน่ะครับ
ปล.อ่านปิ่นหยก กับ อาทิตย์้ ข้ามปีกันเลยทีเดียว
-
สวัสดีปีใหม่คนเขียน อาทิตย์ ปิ่นหยก และเด็กๆสะดุดรักฯทุกคนนะจ้ะ ขอให้มีความสุขมากๆ รักกันๆ ตลอดไปจ้ะ :L1: :mc3: :pig3:
ปล. ขอติดคอมเม้นต์สองตอนสุดท้ายกับตอนพิเศษคริสต์มาสไว้ก่อนนะจ้ะ อ่านจบจะรีบมาเม้นต์ให้นะ :m13:
-
o22
คำสั้งแม่ไก่ถือเป็นคำขาด แต่.......ฉันเห็นนายแกล้งแม่ไก่ เป็นกิจวัตรเลยไม่ใช่หราาาา?
แต่ก็นะ แม่ไก่ชอบซะด้วย ฉันเลย ยินดี //ยิ้ม
ยังไงก็รอนะค๊ะ เรนนี่จัง ภาค 2 หรือภาคพิเศษก็จะรอจร้า สนุกมาก คิดถึงมากแม่ไก่ลูกเจี๊ยบ
:L2:
-
สวัสดีปีใหม่ฮะ
ขอให้มีความสุขมากๆเหมือนกับที่แต่งเรื่องนี้ให้คนอ่านๆแล้วมีความสุขโดยไม่ต้องอาศัยเทศกาล
ขอให้สุขภาพแข็งแรง จะได้แต่งเรื่องน่ารักๆให้พวกเราได้อ่านกันต่อไป
ขอให้ร่ำรวยมากๆ จะได้ไม่ต้องทำงานมาก ทำให้มีเวลาแต่งเรื่องสนุกๆให้พวกเราได้อ่าน
ขอให้คิดอะไรที่ดี ที่งาม ที่ถูก ที่ควร ก็ขอให้ได้อย่างใจคิดนะฮะ
สุขสันต์ สดใส ตลอดปี และตลอดไปฮะ
-
อาทิตย์ก็หื่นด้านเสมอต้นเสมอปลาย
ปิ่นหยกก็ปากไม่ตรงกะใจ ปากแข็ง ใจอ่อนอย่างสม่ำเสมอ
-
:-[ หวานเวอร์ เวอร์ชั่นลูกเจี๊ยบแม่ไก่555... ตอนนี้คงต้องเรียกกวางเจี๊ยบกับไก่ต้าไปก่อน
อิอิ... ชอบรูปแม่ไก้+ลูกเจี๊ยบปอมปอม... ฮูเล่กันใหญ่เลย น่ารักกกกก... อาทิตย์ร่างลูกเจี๊ยบก็ยังหน้ามึนได้อีก
วันไหนก็เป็นวันของปิ่นหยกกับอาทิตย์นั่นเเหละนะ :กอด1:
-
อั้ยยย่ะ อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ปิ่นหยกน่ารักโครตตตตตต ><
อะไรจะน่ารักขนาดเน้ ซึนได้ใจป้าจริงๆ อาทิตย์ก็มึนได้ใจป้าเหมือนกัน 55+
แอบชอบคู่หมอไอซ์กับน้องอุ่นน่ารักอ่ะ ><
มีมาแอบช่วยพี่หมอไอซ์ด้วยน้องอุ่น 55+
ชอบพี่อันนา ชอบพี่สามภพ ก๊ากกก
โหดได้ใจ >< วิ้วววววววววว
ชอบทุกคนในซีรี่ย์นี้เลย : ) (หลายใจ)
-
อ๊ายยยย น่าร๊ากกกตั้งแต่ต้นยันจบเลยแม่ไก่กะลูกเจี๊ยบ ชอบทุกๆคนเลยค่ะ :impress2: จะรออ่านคู่พี่เอมกะหมีกริช แล้วก้อคู่ของอุ่นใจกะพี่หมอไอซ์นะค่ะ ว่าแล้วก้อรีบไปอ่านคู่พี่สามภพกะน้องครีมดีกว่า ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะค่ะ อ่านแล้วมีความสุขมากกก :pig4:
-
ตัวละครทุกตัวสร้างสรรค์มาก :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข
แม้จะมีบางตอนที่เศร้ามากๆ
ชอบตัวละครทุกตัวเลย มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองจิงๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย 55555555
ขอโทษที่ไม่ได้เม้นบ่อยๆนะคะ แต่ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกก
ตัวละครมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แบบมีคาแรคเตอร์อ่ะ!!
ชอบตรงที่คาแรคเตอร์ตัวละครไม่ค่อยเหมือนใครดี
ชอบเนื้อเรื่องด้วย ค่อยเป็นค่อยไปไม่หวือหวา
มีผูกปมให้คลายเล็กน้อยทำให้เรื่องไม่น่าเบื่อเกินไป
เนื้อเรื่องมีหลายอารมณ์ดี อินตลอดทั้งเรื่องเลย ฮ่าๆ
โดยรวมแล้วชอบมากๆเลย สนุกมากกกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ
ละก็ชอบรูปประกอบด้วย ชอบลายเส้นมากๆ
วาดสวยมากเลย ซีจีก็สวยย กรีส 555555
เอาเป็นว่าจะติดตามเรื่องของคิม อุ่นใจ เอมจิตนะคะ
ถ้ามีโปรเจคใหม่ก็อย่าลืมบอกล่ะ จะได้ไปอ่าน ฮิๆ
ปล.แอบอยากรู้คนเขียนเรียนอะไร วาดรูปสวยจัง อิอิ
-
อ่านสนุกมากจริงๆ ขอบคุณนะจ๊ะ
จะคอยติดตามผลงานเรื่องอื่นของนักเขียนแน่นอนเลยจ่ะ o13
-
:-[ อ่านรวดเดียวจบ ชอบลูกเจี๊ยบอิ๊งอั๊ง
จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ ^^
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆ o13
-
ตามอ่านจนจบ .. น่ารักมากๆๆ
อยากอ่านต่อตอนเรียนมหาลัย .. เขียนต่อน๊าาาาา :3123:
-
จบแล้ว ขอบคุณค่ะ
-
ชอบมากกกเลย ค่ะ อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
เดี๋ยวไปรอ เรื่องนู้นนะค้าาา
ให้คนเขียนค้าาา :L2:
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านค่ะ
ชอบการภาษาที่ใช้มาก สนุกดี และกระชับด้วย
อ่านเพลินทีเดียวค่ะ
แอบหลบไปอ่านเล่ห์รักฤดูร้อนก่อน (แบบว่ายั้งใจไม่อยู่จริงๆ)
อยากอ่านคู่นี้มากที่สุดแล้ว ดูเป็นคู่ที่มีสีสันดี
ตอนนี้ก็หลงรักแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบเรียบร้อยแล้ว
-
:pig4:
ปิ่นหยกน่ารักกก :man1:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
โอ๊ยยยยย อ่านแล้วอยากละลาย ๆๆๆๆๆๆ จุงเบย
-
ภาค 2 ก้อดีนะ ชอบภาษาเขียน คำบรรยายบทอีโรติกสวยๆ ชอบตรงนี้มาก คือเราชอบอ่านนิยายที่มีบทอีโรติก แต่ไม่หยาบคาย บรรยายเข้าใจ เห็นภาพ แต่ไม่หยาบคาย ซึ่งคนแต่งเขียนได้ดีจัง ความรู้สึกเหมือนกำลังอ่านการ์ตูน ในรูปแบบคนที่มีตัวตนจริงๆ อยากอ่านอาทิตย์กับปิ่นหยกต่อจริงๆนะ ความรักของทั้งคู่เพิ่งเริ่มต่น อยากอ่านอื่นๆ อื่นๆ และ อื่นๆ ของคู่นี้อีก :pig4: :L1:
-
ตามมาจาก เรื่องของคิมหันต์ค่ะ อ่านจบแล้ว ลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่น่ารักมากกกก
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเกือบเดือน.. พอดีว่าช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายไปหน่อย ^^"
มาอ่านอีกทีก็ถึงตอบจบแล้ว! อยากบอกว่าชอบมากก ชอบเรื่องนี้ตั้งแต่ได้อ่านตอนแรกจนถึงตอนจบเลย :-[
เนื้อเรื่องสนุก มีครบทุกอารมณ์ ลงตัวมาก ๆ และตัวละครทุกตัวมีเอกลักษณ์ และเสน่ห์เฉพาะตัวจริง ๆ :: คนเขียนเก่งมาก ๆ เลย ^^ o13
ตอนจบก็จบแบบน่ารัก อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นในใจ อินเลยอ๊ะ ~ >//<
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ที่มาเขียนเรื่องนี้ให้ได้อ่านกันตั้งนาน สนุกมาก ๆ เลยค่ะ :L2:
-
น่ารักที่สุดดดดดด อยากอ่านตอนอยู่มหาลัยด้วยค่ะว่าสองหนุ่มเปนยังไง
ขอบคุณค่ะ
-
:mc4:มาอ่านทีเดียวจบ สนุกมากกกกกกกกก มีเศร้านิด แต่ก็ยังยิ้มได้><
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จบแล้ว
หายไปนานเพิ่งกลับมาอ่านทีเดียวจบ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องต่อไปคือเล่ห์รักฤดูร้อน
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เข้ามา Happy Birthday ปิ่นหยกจ้า :a:
ขอให้รวย รวย รวย รวย รวยยยยย :a9:
ให้อาทิตย์รัก อาทิตย์หลง เป็นลูกเจี๊ยบ(ยักษ์) ในกำมือตลอดไป นะจ้ะ นะจ้ะ :m1:
:L2: ให้คนเขียนจ้ะ ขอบคุณที่คลอดหนูปิ่นออกมาให้อิเจ๊ได้อ่านนะจ้ะ
-
วัยทำงานนะคะ สักยี่สิบปลาย ๆ ละกัน แม้จะวาดหน้าเด็กไปหน่อย =////=
(เหมือนว่าถ้าจิ้มที่รูปแล้วรูปมันจะขยายใช่ไหมคะ :D )
(http://fc03.deviantart.net/fs70/f/2013/039/6/8/hbd01_resize_by_xx_rainyday_xx-d5u84qz.jpg)
(http://fc06.deviantart.net/fs70/f/2013/039/b/b/hbd02_resize_by_xx_rainyday_xx-d5u84r3.jpg)
หน้า 3 โปรดจิ้มค่ะ (http://fc03.deviantart.net/fs71/f/2013/039/0/0/hbd03_resize_by_xx_rainyday_xx-d5u84qi.jpg)(รูปหื่นไปไม่กล้าแปะ ฮือออ เปิดระวังหลังนะคะ)
(http://fc02.deviantart.net/fs70/f/2013/039/2/8/hbd04_resize_by_xx_rainyday_xx-d5u84qt.jpg)
ตอนพิเศษ - ปณิธานค้างปี
....เปาะ.....แปะ.....
ผมปล่อยให้หยดน้ำเย็นเฉียบร่วงลงจากเส้นผม
....เปาะ........แปะ...........เปาะ........แปะ.....
สัมผัสได้เลือนรางยามมันไหลลงไปตามลาดไหล่
....เปาะ..........แปะ............เปาะ..........แปะ...........เปาะ............แปะ.....
และตอนนี้เริ่มรำคาญเสียงมันแล้ว
ผมยกมือนวดกลางหว่างคิ้ว ตอนนี้ใกล้หมดวันที่เจ็ดกุมภาพันธ์ เลยจากเที่ยงคืนก็จะกลายเป็นวันที่แปด โอเค..ทุกคนนับเลขเป็น อย่าเพิ่งหงุดหงิดไป ผมแค่อยากถ่วงเวลาอีกนิดหน่อย เพราะแปดกุมภาพันธ์เป็นวันเกิดผม
“โอยย..ย...”
และขอยกให้เป็นวันที่อันตรายที่สุดวันหนึ่ง ...ในหลาย ๆ ความหมาย
อาทิตย์บอกจะออกไปข้างนอกคงยังไม่กลับ ผมคิดว่าตัวเองยังมีความหวังอยู่บ้าง ถ้าจะชิ่งก็ควรเป็นตอนนี้เปล่าวะ!?
“ปิ่นหยกครับ”
“เฮ่ย!?” ผมสะดุ้ง ตวัดสายตาไปยังประตูซึ่งกั้นอยู่ระหว่างผมกับเจ้าของเสียงทุ้มนั้นโดยพลัน ยังไม่ทันได้ตอบอะไรก็มีประโยคคำถามส่งมาอีก
“ทำไมอาบน้ำนานจัง?”
ผมเถียงอยู่ในใจว่าที่นานเพราะ(มัวแต่คิดเรื่อง)มันนั่นแหละ! ว่าแต่บอกจะออกไปหาซื้ออะไรมากิน ทำไมถึงกลับเร็วอย่างนี้
“...เสร็จแล้ว” ผมร้องตอบ รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย มัวยืนแก้ผ้าเหม่อลอยตัวเปียกน้ำเย็นเดี๋ยวเป็นหวัดกันพอดี จนถึงบัดนี้ต่อให้มีกำลังทรัพย์พอจะอำนวยความสะดวกเรื่องน้ำอุ่นและค่าไฟอย่างที่อาทิตย์ชอบนักหนาแต่ผมก็ยังชินกับการเอาน้ำเย็นสาดโครมให้หัวโล่งมากกว่า เครื่องทำน้ำอุ่นกินไฟอย่างกับอะไรดี
ผมเบียดตัวเองแทรกผ่านประตู เดินตัดหน้าหมอนั่นอย่างไม่อาจเลี่ยงได้เพราะอาทิตย์ยืนยิ้มแป้นแร้นขวางอยู่ประหนึ่งรอเก็บค่าผ่านทางซึ่งผมไม่มีให้ ..หมายถึงถ้ามันจะเอาเงิน
แต่ค่าผ่านทางของอาทิตย์มักไม่ใช่เงินนี่สิ
“..อืออ..อ..”
ผมได้กลิ่นโคล่าบางเบา
...บนริมฝีปากอาทิตย์
“เปิดใช้ยาสีฟันหลอดใหม่แล้วหรือ?” พร้อมกับที่รอยยิ้มละมุนถูกส่งมา ประโยคคำถามเรียบง่ายเสียงนุ่มดูแสดงถึงความใส่ใจ คงจะดีถ้ามันไม่ได้ถามเช่นนั้นออกมาหลังจูบ “นายว่าดีไหม?”
“เออ” และผมดันบ้าจี้ตอบ “ก็เย็น ๆ ดี” แม้ตอนนี้เริ่มรู้สึกร้อนมากกว่า
“ดีใจจังครับ” อาทิตย์ว่าพลางยื่นใบหน้าเข้ามาเบียดชิดอีกครั้ง "เพราะฉันชอบ"
ผมไม่รู้มันหมายถึงผมหรือยาสีฟัน แต่ผมไม่ได้ถอยหนี ไม่ได้ผลักหมอนั่นออก (แฮ่ม! มันเลยจุดนั้นไปแล้วแม้จะยังใจเต้มตูมตามทุกครั้ง) ว่ากันตามจริงผมจูบตอบค่อนข้างจะตามอารมณ์...ซึ่งค่อนข้างจะเร่งเร้า....และค่อนข้างจะ....ล่อแหลม? เพราะอย่างน้อยมันควรปล่อยผมไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะมายืนงับเอา ๆ จนปากแทบช้ำอยู่อย่างนี้ ท่อนบนผมโล่งโจ้งโหวงเหวง และฝ่ามือร้อนผ่าวซึ่งลูบไล้สลับกับเค้นคลึงเบา ๆ บนแผ่นหลังแถวแผลเป็นรอยใหญ่ของผมไม่ค่อยส่งเสริมให้ปณิธาน ‘ต้องรอด’ สัมฤทธิ์ผลได้เลย
“อีกแป๊บเดียว” ริมฝีปากเราแยกจากกันเพียงชั่วขณะเพื่อให้อาทิตย์ส่งเสียงพึมพำพร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ ซึ่งรดลงคลอเคลีย แถมด้วยพยายามวุ่นวายกับปลายจมูกผมเหมือนปลาทองฮุบอาหารไปด้วย “พ้นเที่ยงคืนก็วันเกิดปิ่นหยก”
“อือ”
“มีเซอร์ไพรส์”
“ไอ้เวร!” ผมอดด่าไม่ได้ “บอกอย่างนี้แล้วจะเรียกเซอร์ไพรส์ป๊ะแกดิ!” พูดจบก็เขย่งบนปลายเท้าแล้วยื่นหน้าไปขบเบา ๆ บนริมฝีปากล่างของอาทิตย์ ถึงจุดนี้ผมสารภาพก็ได้ว่าผมชอบมาก กลีบปากมันนุ่มนิ่ม อิ่ม หยุ่น และบางครั้งก็ดูเจ่อนิด ๆ โดยเฉพาะตอนทำปากยื่นปากยาวใส่ อดคิดไม่ได้ว่าเซ็กซี่ดี แต่ผมไม่มีวันบอกมันเด็ดขาด
“เซอร์ไพรส์สิครับ” หมอนั่นยิ้มทั้งที่ผมยังเล็มอยู่กับริมฝีปากมันอยู่ ซึ่งเริ่มจะทุลักทุเลขึ้นทุกทีเมื่อผมชักเมื่อยที่ต้องเขย่ง และผมเริ่มรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีอย่างน่าประหลาดตอนเอวตัวเองถูกรวบไว้ จากนั้นขาสองข้างก็ลอยขึ้นเหนือพื้น ระดับสายตาเราพอดีกันโดยผมไม่ต้องพยายามยืดตัวหรือให้มันก้มลงมาหาแล้ว ส่วนถ้อยคำยืนยันด้วยเสียงกระซิบแหบพร่าของไอ้ลูกเจี๊ยบนั้นก็ชัดเต็มหูเลยทีเดียว
“เชื่อสิว่าต้องเซอร์ไพรส์แน่ ๆ”
ผมเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ทันได้เถียงอะไรเพราะปากไม่ว่างอีกแล้ว และหากให้คาดเดาจากประสบการณ์วันเกิดใครสักคนไม่ว่าผมหรือมันในทุกปีที่ผ่าน..
เกรงว่าจากเซอร์ไพรส์จะกลายเป็นสะพรึงมากกว่า
“อือ...อ...อาทิตย์...แก...” ผมพยายามถอนริมฝีปากตัวเองออกมา และพยายามมากกว่านั้นในการจะไม่ส่งเสียงครางน่าขนลุกแค่เพียงคิดว่ามันออกมาจากลำคอผมเอง “....เตรียมอะไรไว้...บอกหน่อย....ครับ” ผมพยายามล่อ แม้รู้ดีว่ามารยาสารเพ(ซึ่งผมอดทนทำได้ไม่นานนักหรอก)ทั้งหลายแหล่ของผมเริ่มจะทำอะไรอาทิตย์ไม่ได้แล้ว
อีกฝ่ายเปิดโหมดดื้อด้วยการไม่ตอบ ไม่หือไม่อืออะไรสักอย่างนอกจากจ้องจะกินปากผมอย่างเดียว ผมเลิกหวังจะรอดจากการถูกงาบในวันเกิดมานานแล้ว (แม้คราวนี้กำลังจะเป็นวันเกิดผม...ผมควรได้งาบมันเหมือนตอนวันเกิดมันแล้วเจ้าตัวมาเรียกร้องจะเอาผมเป็นของขวัญมากกว่า) มันไม่ได้แย่หากจะมีอะไรกัน เอ่อ...ความจริงมันก็ดี....ผมค่อนข้างจะ...อืม...เราไปประเด็นอื่นกันเถอะ
ผมไม่กะรอดแบบรักษาประตูได้จนจบเกม เรื่องแบบนั้นผ่านมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ..อา...อย่าให้ต้องเล่าอีกเลย...ผมเริ่มไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแล้ว
แต่ไอ้พวก...ของเล่น...ผมควรเรียกมันว่าของเล่นใช่ไหม? ที่อาทิตย์สรรหามาได้อย่างลึกลับสืบต้นตอไม่เจอโดยอ้างว่าเป็นของขวัญดูจะเริ่มแอดวานซ์ขึ้นทุกปี โซ่แส้กุญแจมือบ้าบอนั่นกลายเป็นของเล่นเด็กไปเลย และจากที่คบกันมาหลายปีแล้ว ประเมินร่วมกับการไต่ระดับขั้นกว่าของขั้นกว่าขึ้นไปเรื่อย ๆ ตามปีที่ผ่าน ผมไม่อยากเดาเลยว่าปีนี้จะเป็นอย่างไร
“เดี๋ยวก่อนครับปิ่นหยก”
จูบซึ่งถ้าเปรียบเป็นกาต้มน้ำร้อนก็คงกำลังเดือดพล่านจนควันพุ่งพลันชะงักลง พร้อมกับที่อาทิตย์ย่อตัวปล่อยให้ผมยืนทำหน้าเหวอบนเท้าตัวเองอยู่ที่เดิมแล้วเลื่อนไปจูบหน้าผากปิดท้าย เห็นผมเงอะงะทำตัวไม่ถูก ไม่สามารถจัดการกับใบหน้าร้อนฉ่าซึ่งอยากเอาไปตั้งไว้ที่อื่นมากกว่าบนคอของผมได้มันก็หัวเราะเบา ๆ แล้วถามเสียงอ่อนโยน “ค้างหรือครับ”
และผมยิ่งหน้าร้อนเลยทีนี้ ..โทษมัน! โทษไอ้ลูกเจี๊ยบหน้ามึนที่นับวันก็ยิ่งเจ้าเล่ห์!
“อะไร! ใครค้าง อย่ามามั่ว!”
ถ้าใจผมจะขยับด้วยจังหวะปกติให้สอดคล้องกับที่ปฏิเสธไปคงดีไม่น้อย
“เที่ยงคืนแล้ว” อาทิตย์พยักเพยิดไปทางนาฬิกาแขวนผนังซึ่งอยู่ด้านหลังผม ระหว่างที่หันหน้าไปมองตามริมฝีปากอุ่น ๆ ที่ผมชอบนักหนาก็กดจูบย้ำลงมาอีกที่ขมับ
“สุขสันต์วันเกิดครับแม่ไก่ของผม”
คำอวยพรมึน ๆ ติดจะรั่วทำผมเขินอย่างน่าประหลาด
“รัก...” อาทิตย์ยังพยายามทำคอมโบต่อด้วยการก้มลงมากระซิบเสียงกระเส่าจนขนแถวท้ายทอยลุกซู่ ย้ำอีกครั้งพร้อมกับจูบหนัก ๆ ซ้ำไปซ้ำมาที่ใบหู “รักนาย”
ผมคล้ายจะหมดแรงยืนไปเสียดื้อ ๆ อยากทิ้งตัวลงบนพื้นแล้วจมดิ่งทะลุชั้นอะไรต่อมิอะไรของพื้นบ้าน พื้นดิน และแผ่นเปลือกโลกแล้วจำศีลอยู่ในนั้นสักเดือนสองเดือนค่อยขึ้นมาเจอหน้าผู้คน อย่างน้อยจะได้หมดปัญหาเรื่องต้องทนทำหน้าไม่ถูกขณะที่สู้กับกล้ามเนื้อหัวใจซึ่งคงใกล้ระเบิดอกออกมาเต็มที
“ร..รู้แล้ว” ผมเสียงสั่นเมื่อสัมผัสร้อนผ่าวแถวหูเลื่อนลงมาอยู่ที่ต้นคอ พรมจูบไปเรื่อยจนถึงแนวกระดูกไหปลาร้า รู้สึกว่าโดนกัดที่ไหนสักแห่งซึ่งแยกแยะลำบากเพราะสติผมบินฉวัดเฉวียนไปมาน่ามึนหัวแล้วตอนนี้ อาทิตย์กึ่งดึงกึ่งลากผมไปทางห้องนอนโดยที่ไม่ได้ละใบหน้าออกจากซอกคอและแผ่นอกผมแม้แต่น้อย (มานึกทีหลังแล้วสงสัยมากว่าทำได้อย่างไร?)
ประตูถูกผลักเปิดออกช้า ๆ แต่กลิ่นหอมรัญจวญลอยเตะจมูกผมตั้งแต่ก่อนจะมองเห็นภาพตรงหน้าด้วยซ้ำ
“...อาทิตย์”
“ชอบไหมครับ?”
ห้องนอนสลัวด้วยแสงสีส้มไหวระริกของเทียนนับสิบ..หรืออาจจะถึงร้อย? ซึ่งวางอยู่ทั่วห้อง บนพื้น โต๊ะข้างเตียง ขอบหน้าต่าง ความโรแมนติกลดลงนิดหน่อยเมื่อผมเผลอคิดว่ามันบ้าจุดเข้าไปได้อย่างไรโดยไม่ทำไฟไหม้ห้อง และนั่น...ก้อนขยุกขยุยหน้าตาพิลึกใต้ตู้คืออะไรสักอย่างที่ไหม้ดำปี๋ไปแล้วหรือเปล่า ความคิดผมถูกรบกวนให้ชะงักลงด้วยเสียงทุ้มอ่อนโยนก่อนจะเผลอคำนวณค่าใช้จ่ายให้บรรยากาศล่ม ซึ่งผมว่าเสียงอาทิตย์โรแมนติกกว่าไอ้เทียนหอมซึ่งคงราคาแพงนี่ตั้งมากมาย
“อธิษฐานเร็ว”
ผมมองหน้ามันตาปริบ ๆ ทั้งเขินทั้งขำกับสีหน้าตื่นเต้นเป็นเด็กทั้งที่โตกันป่านนี้แล้ว “อธิษฐานแล้วฉันต้องไล่เป่าไอ้เทียนพวกนี้ให้หมดหรือเปล่าวะ?”
“ปิ่นหยกไม่โรแมนติกเลย” อาทิตย์ตัดพ้อ
“ขอให้รวย”
“ไม่โรแมนติกเลยจริง ๆ ด้วย!”
แสงเทียนยังเต้นเกิดเป็นเงาเลือนรางวิบวับ บางกลุ่มเรียงไว้เป็นรูปหัวใจ และผมเห็นที่พื้นมุมหนึ่งเหมือนจะเรียงเป็นรูปลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่(มั้ง?) ..ผมใช้จินตนาการช่วยในการเดานิดหน่อย
“วันเกิดทั้งที อธิษฐานแค่นั้นจริงหรือ?”
ผมมองหน้าคนพูด บางทีนี่อาจเป็นเซอร์ไพรส์อย่างที่อีกฝ่ายว่า คุณชายอาทิตย์คงคิดได้เสียทีว่าควรเลิกทำเรื่องน่าขนลุกแบบปีก่อน ๆ ได้แล้ว ผมยิ้มโล่งอก ที่มากกว่านั้นคืออิ่มเอม รู้สึกมีอะไรบางอย่างอุ่นวาบเต็มตื้นในใจ อาศัยช่วงที่ยังอยู่ใต้แสงสลัวพอจะสู้กับความเขินได้บ้างดึงคอเสื้ออีกฝ่ายโน้มลงมาหาก่อนจะกระซิบที่ข้างหู
“แล้วก็ขอให้แกรักฉันตลอดไป”
อาทิตย์เบิกตากว้าง จากนั้นก็คลี่ยิ้มละมุน พร่ำตอบกลับมาว่ารักซ้ำแล้วซ้ำเล่า และผมชอบริมฝีปากมันจริง ๆ นะ
ชอบจนเผลอเริ่มจูบก่อนจนได้
ผมไล่มันไปดับเทียนให้หมดก่อนจะต้องมีใครโทรเรียกเจ้าหน้าที่ดับเพลิง อาทิตย์อิดออดอีกครู่ใหญ่จึงยอมแต่โดยดีเมื่อเทียนเล่มหนึ่งไหม้พรมเช็ดเท้าไปเกือบทั้งผืน โชคดีที่ดับทันโดยยังไม่ไปติดอะไรอย่างอื่น บรรยากาศจริงใต้แสงเทียนซึ่งในละครเลี่ยงจะพูดถึงมันลำบากตรงต้องเก็บกวาดซากของไหม้เกรียมและน้ำตาเทียนเลอะเทอะบนพื้นนี่เอง
“เสร็จแล้ว” อาทิตย์ยิ้มร่า ส่วนผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและตั้งใจว่าจะไม่ถอดอีก
“อือ”
“รางวัลล่ะ?” ลูกเจี๊ยบโข่งทวงอีกแล้ว ผ่านไปนานเท่าไรก็ยังไม่เลิกนิสัยหน้ามึน
“วันนี้วันเกิดฉัน” ผมพยายามดุ “ฉันต้องเป็นคนได้ต่างหาก”
“อา...จริงสินะ” หมอนั่นพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ฉันต้องให้ของขวัญนาย” พูดจบก็ยิ้มกรุ้มกริ่มน่าสงสัย หันไปรื้ออะไรกุกกักในตู้ ครู่เดียวก็กลับมาพร้อมลังกระดาษขนาดใหญ่หน้าตาไม่น่าไว้วางใจ
และทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันเดจาวูแปลก ๆ
“นี่อะไร!?”
“อยากรู้ก็เปิดสิครับ” อาทิตย์อ้อมไปโอบด้านหลังแล้วอาศัยว่าอกแน่นหน้าท้องแข็งดันผมไปยืนอยู่ต่อหน้ากล่องลึกลับหน้าตามีพิรุธ จำได้ว่าปีสองปีก่อนก็เป็นอะไรคล้าย ๆ อย่างนี้ “แต่เปิดแล้วต้องใช้นะ”
"ไอ้เลว!” ผมสบถสู้กับจมูกที่พยายามดันอยู่ข้างแก้ม “งั้นไม่เปิด”
“ทำไมล่ะ” อาทิตย์ส่งเสียงตัดพ้อ “ปิ่นหยกไม่รักผมแล้วหรือ?”
เจอมุกนี้เข้าไปเล่นเอาใจสั่น แถมนอกจากจมูกดันเข้ามาก็เริ่มมีลิ้นมาแจมด้วยแล้วตอนนี้ “...ม...ไม่รัก...”
“แต่ฉันรักนาย” มันยิ้มร่า บอกให้รู้ว่าที่ผมพูดนั้นเข้าหูที่ไหน
“เรื่องของแก”
“เพราะงั้นเดี๋ยวเปิดให้”
“จะเปิดเองก็ปล่อยฉันสิว้อย!” ผมร้องโวย
ความรู้สึกบอกว่าเรื่องที่กลัวอยู่มันกำลังจะเกิดขึ้นจริง ๆ แน่แล้ว
อาทิตย์เอื้อมมือมาเปิดกล่องให้จริงอย่างปากว่า แต่ที่แย่คือมือนั้นอ้อมมาจากด้านหลังโดยยังกักผมไว้ระหว่างวงแขนกับแผ่นอกแน่น และตรงหน้าคือไอ้กล่องลึกลับซึ่งของข้างในทำผมอยากเอาเทียนทั้งหมดเมื่อครู่สุมลงไปแล้วจุดไฟเผาให้มันตายตกไปตามกัน
“..อ...อาทิตย์” ผมเสียงสั่น ของพวกนั้นเคยเห็นแต่ในอินเตอร์เน็ต “...จ...จะใช้จริง ๆ เหรอวะ”
“อื้อ!” เสียงกระตือรือร้นมาเชียว มันใช่เวลาไหม!?
“...ไม่เอา”
“รักปิ่นหยก” มาอย่างหล่อ จูบหนักหน่วงที่ซอกคอก็เล่นเอาเผลอคราง รู้ทั้งรู้ว่าผมแพ้ทางก็ยังมาไม้นี้อีกแล้ว(หรือเพราะมันรู้นี่แหละเลยใช้ไม่หยุด?)
“..ฉ...ฉันไม่รักแก”
“จริงหรือ?”
“...จริง”
“มองตาด้วยครับ”
“ไม่เอา อาทิตย์ ไอ้โรคจิต!”
ผมไม่หนักแน่นเลย รู้สึกตัวเองว่าใกล้เสียท่ามันเต็มทีแล้ว
“ลองหน่อยเดียว อุตส่าห์ซื้อมา”
เสียงอาทิตย์เว้าวอนเกินไป
“...ไอ้ลูกเจี๊ยบ”
“นะ...?”
ดวงตาสีดำขลับคู่นั้นก็โศกเกินไป
“นะครับคนดี?”
“...ม...ไม่...”
“ปิ่นหยกครับ...?”
เวรเอ๊ย! กรูจะขาดใจตาย
สุดท้ายริมฝีปากอิ่มตอนกระซิบชื่อผมแบบที่ไม่เคยใช้เสียงเช่นนั้นกับใครอื่นก็ราวกับเป็นคำสั่งประหาร ดาบเดียวลงไปนอนกองรวยรินอยู่กับพื้น...หรืออาจจะเตียง...ช่างเถอะ....ผมรักมัน(อย่าให้รู้ว่าใครไปบอกไอ้ลูกเจี๊ยบ) แม้จะขนลุกขนพองกับความหื่นเข้าใกล้โรคจิตเข้าไปทุกที แต่คราวนี้จะยอมสักครั้ง ตั้งปณิธานมั่งคงว่าปีหน้าผมจะระวังให้มากกว่านี้
แต่จะว่าไป นั่นมันปณิธานของผมตั้งแต่เมื่อปีก่อน ๆ แล้วนี่หว่า
อาทิตย์ยิ้มละไมเมื่อรู้ว่าไม้ตายเช่นนั้นยังคงใช้ได้ผลกับผมเสมอมา มือก็หยิบของในนั้นขึ้นมาวางบนเตียงทีละชิ้น ส่วนผมได้แต่กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น
ตระหนักได้ว่าอย่างแรกที่ควรทำคือโทรไปลางานพรุ่งนี้
Happy Birthday 08/02/13
=========================
อาทิตย์ซื้ออะไรมา 'เล่น' ให้จิ้นเองตามบริบทของเรื่องและประสบการณ์+ขอบเขตจินตนาการของคนอ่านนะคะ ปล่อยไว้อย่างนี้ระทึกใจดี =3= //โดนเตะ
อาจจะเล่นเฟอร์บี้กันกุ๊กกิ๊กจนเช้าก็ได้นะคะ อิ__อิ
ไม่มีประเด็นอะไรอีกแล้ว สนองนี้ดคนเขียนอย่างเดียวเลย สุขสันต์วันเกิดแม่ไก่
//ปิ่นหยกขว้างกะละมัง จะพ้นวันแล้วโอ้แม่เจ้า!
พอดีติดธุระโน่นนี่เลยเพิ่งได้มาปั่นค่ะ แต่ก็ยังทันวันนะะะ ฮือออ ทันแบบเดี๋ยวตามมาแก้คำผิดทีหลัง
ตอนแรกจะวาดเป็นการ์ตูนอย่างเดียวแล้วค่ะ แต่ทีนี้ไม่ทันอะ...เลยตัดเหลืออะไรก๊องแก๊งยุกยุยสี่หน้าแล้วต่อด้วยตอนพิเศษแทน (ฮา)
แอบแถม รูปแม่ไก่ที่ทำไม่สำเร็จ
(http://fc07.deviantart.net/fs71/f/2013/039/3/2/pin_wip_by_xx_rainyday_xx-d5u8700.jpg)
เพราะพอวาดเสร็จแล้วดันออกมาเป็นเอลฟ์หนุ่มสักคนแทน TTvTT *พรากกกกก* ถือว่าเป็นแม่ไก่ร่างเอลฟ์ละกันนะคะ
(http://fc02.deviantart.net/fs70/f/2013/038/3/3/elf_mage_by_xx_rainyday_xx-d5u3w04.jpg)
//หลายร่างเหลือเกิน คน ไก่ เอลฟ์ อะไรนักหนา (คนเขียนชอบเวิ่นค่ะ ฮา)
จุ๊บ ๆ ส่งท้ายด้วยแม่ไก่แบบโคลสอัพค่ะ 5555
(http://fc02.deviantart.net/fs71/f/2013/039/3/9/ava_pin_by_xx_rainyday_xx-d5u86zv.jpg)
แล้วพบกัน...เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เจอกันบ่อยกว่านั้นได้ในเรื่องเล่ห์รักฤดูร้อน และบ่อยขึ้นอีกที่ twitter และ FB ค่ะ แฮร่ ๆ
รักคนอ่าน ม๊วฟฟฟฟฟฟ :L2: :L1: :pig4:
-
มาจิ้มตั้งแตี่วันก่อนโน้น
แต่เพิ่งมีเวลาอ่านนนนน
น่ารักอ่าาาาา อ่านกี่ทีก็ชอบปิ่นหยกกับอาทิตย์ค่ะ
ลงตัวมากๆๆๆๆๆ
ก็วันเกิดปีนี้ขอให้น้องปิ่นมีความสุขมากๆนะ
ให้ความรักเบ่งบานขึ้นเรื่อยๆ
รักกันนานๆเลย><
สุขภาพแข็งแรงนะน้องปิ่น แต่คงแข็งแรงอิยู่นะ อุปกรณืออกกำลังกายครบมือมากอ่ะ5555
-
การปล่อยให้จิ้นเองนี่มันอันตรายกว่าอ่านตามที่พิมพ์มาอีกนะคะเนี่ย
:haun5:
อ๋อยยยยยยยยเขินแทนปิ่นหยก เจอลูกอ้อนเข้าไป :o8:
-
เจ้าลูกเจี๊ยบแอบมีด้านมืด โรคจิตจริง ๆ ด้วย กร๊ากๆๆๆๆ :z3:
สงสารแม่ไก่ที่ทำยังไงก็ไม่รอดเงื้อมมือลูกเจี๊ยบไปได้
จะวันเกิดแม่ไก่หรือวันเกิดลูกเจี๊ยบ เจี๊ยบก็กำไรอยู่ดี
แอบเห็นภาพการ์ตูนแล้วกรี๊ดดดดดดดด... :a5:
เซ็กซี่ บันนี่ แม่ไก่
แม่ไก่ในชุดคอซองงงงง
งี๊ดดดดดดดด....
คาดว่าของขวัญปีนี้คงเป็นหนึ่งในชุดคอสเพลย์
อยากรู้ว่าชุดอะไร >///<
ถ้ารู้จะได้จิ้นได้ตรงเผงแล้วตามไปกรี๊ดดดดดด
อยากจิบอกว่าอาทิตย์ในภาคการ์ตูนหน้าตาเจ้าเล่ห์มาก
แบบว่าสุด ๆ อ่ะ ไม่แปลกใจทำไมแม่ไก่ไม่เคยรอด
ปณิธานว่าต้องรอดใช้ไม่ได้ผลจริง ๆ
สุขสันต์วันเกิดแม่ไก่ อวยพรก่อนหมดวัน 3 นาที
รักแม่ไก่นะจุ๊บ ๆ แต่คงน้อยกว่าลูกเจี๊ยบเลิฟแม่ไก่ อิอิ
-
แม่ไก่แพ้ทางลูกเจี๊ยบจริง ๆ น่ารักทั้งคู่
-
อาไรหนอออออ คึคึ จินตนาการตามวัย เอ้ย ตามสมควรจ๊ะ ฮาๆๆๆๆ
รออ่านเรื่องโน้นอยู่ ชอบเด็กแสบ คึคึ
ขอบคุณจ้า
-
น่ารัก
-
กรี้ดดดดด.. เข้ามาตอนแรกกดดูรูปก่อนเลย
มันโฮกฮากมากค่ะ *ซับเลือด* อาทิตย์ซาดิสก์ขึ้นป่ะ 55555555555
คือเล่นกันหลายท่า? จับปิ่นหยกแต่งตัว? แล้วยังมีกุญแจมืออีก?
แต่..แต่..แต่ ยิ่งกว่านั้นคือ ปิ่นหยกมันยอมค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
**ที่สำคัญคือ.. แม่ไก่ยั่วเก่งขึ้นอ่า มีเขย่งไปกัดปากลูกเจี๊ยบด้วย OMG =[]=
มันไม่ได้แย่หากจะมีอะไรกัน เอ่อ...ความจริงมันก็ดี....ผมค่อนข้างจะ...อืม...เราไปประเด็นอื่นกันเถอะ
555555555555555 คือยั่วเก่ง เดี๋ยวนี้เป็นตัวแม่ไปแล้วป่ะ ชอบอ่อ (ว่างๆสอนน้องครีมบ้างนะ)
ฮือออ....
แล้วอาทิตย์ถามว่า "ค้างหรือครับ" กรี้ดดด!! แทะคีบอร์ดแปป
ชอบประโยคนี้นะคะฟังดูมีความหมายจริงๆ “สุขสันต์วันเกิดครับแม่ไก่ของผม”
นี่แน่ะ ยังมีอีกนะ .. อาทิตย์ทำเซอร์ไพรส์แต่แม่ไก่เผลอคำนวณค่าใช้จ่าย #จะฮาไปไหน
ขอให้รวย #ไม่โรแมนติกเลยจริง ๆ ด้วย! 555555555555 แต่แอบซึ้งตรง.. แล้วก็ขอให้แกรักฉันตลอดไป
คือแบบว่า น่ารักอ่ะ ทำไมลูกเจี๊ยบอ้อนได้น่ารักน่าหยิกขนาดนี้ งื้อออออ เป็นแม่ไก่เราก็ใจอ่อนนะ
(ถึงแม้ว่าของที่ซื้อมามันจะทำให้อาทิตย์ดูโรคจิตไปหน่อย? ก็ตาม)
ปล.แม่ไก่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวตั้งแต่ออกจากห้องน้ำ ???
-
อ่านจบแล้วค่า
ชอบเรื่องนี้มากเลย :L2: อาทิตย์กับปิ่นหยกก็รักกันแบบมึนๆ งงๆ น่ารักดีอ่ะ
แม้จะแอบเศร้าอยู่หลายตอน แต่สุดท้ายก็ happy ending เนอะ
ป.ล.ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ นะจ๊ะ แล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้แต่งนิยายเรื่องต่อๆไปด้วยจ้า :กอด1:
-
สุขสันต์วันเกิดนะปิ่นหยก
มีความสุขมาก ๆ นะคะ
ไอ้ลูกเจี๊ยบสติลหวานนน
แถมเพิ่มดีกรีความหื่นมากขึ้นทุกวัน 5555
รักแม่ไกกับลูกเจี๊ยบ
รักเรนนี่ :กอด1:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากเลยยย... :-[
อยากรู้ลูกเจี๊ยบ ซื้ออะไรให้แม่ไก่อ่ะ
ตกลงมันคืออะไกันน้าา หึหึ o18
:L2: :L2:
ขอบคุณนะค่ะ สนุกมากเลย
เราย้อนกับไปอ่านอีก 2 รอบแน่ะ
-
HBD ปิ่นหยกย้อนหลังว่าจะอ่านตั้งแต่เมื่อคืนแต่ง่วงซะก่อน ว่าแต่อาทิตย์นี่ยิ่งโตยิ่งมึน(หื่น)นะมี"ของเล่น"ให้ปิ่นหยกด้วย
-
อั้ยยย แฮปปี้เบิ๊ดเดย์ย้อนหลังนะคะน้องปิ่นนนน :กอด1:
นี่ก็วันที่ 9 แล้ว ลุกไหวยังไม่รู้ววววววว
อาทิตย์นี่ยิ่งโตยิ่งมึนนะคะ ส่วนปิ่น...ทำเหมือนจะซึนปากแข็ง แต่เดี๋ยวนี้โอนอ่อนผ่อนตามยอมตล๊อดๆ 555
ชอบๆ ไว้มาต่ออีกนะคะ :L2:
-
ของขวัญวันเกิด..แบบนี้ท่าทางปิ่นหยกจะได้ใช้ไปตลอดทั้งปี5555
-
HBD แม่ไก่ ^ ^
-
สุขสันต์วันเกิดน๊าา แม่ไก่
แต่ว่าลูกเจี๊ยบนี่ หื่นชะมัด .. มีใช้อุปกรณ์ด้วย
:m12:
-
ปิ่นหยกแม่งน่าร๊ากกกกก
-
HBD ปิ่นหยก
ร่ำๆรวยๆ กันทั่วหน้า ทั้งอาทิตย์ ปิ่นหยก เด็กร้านเค้ก คิมหันต์ รวมถึงเรนนี่ ><
-
จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ หุ หุ หุ
-
ถ้าเล่นเฟอร์บี้คงไม่ต้องถึงกับลางานหรอก... :m29:
-
รักอาทิตย์ จุงเบย ^.^
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบ!ร้ายลึกนะเรา ฮ่าๆ
เห็นหน้ามึนๆอย่างนั้นเจ้าเล่ห์จริง
เป็นวังวนที่แม่ไก่ไม่อาจต้าน รู้ว่าเป็นแผนแต่ก็ยังพลาด555
นี่มันหมาป่าห่มชุดลูกไก่ชัดๆ! คึคึ
-
ลูกเจี๊ยบพัฒนาขึ้นทุกปีหล่ะสิ ปิ่นหยกควรจะชินได้แล้ว :กอด1: :pig4:
-
สุขสันต์วันเกิดขอให้รวยนะจ๊ะหนูปิ่น :L1:
ลูกเจี๊ยบอัพเลเวลได้น่ากลัวมากๆๆ สงสารหนูปิ่นจริงๆๆๆ o18
:กอด1: :L2:
-
ปิ่นหยกค่อนข้างสะพรึงกับการเซอร์ไพร์สวันเกิดของลูกเจี๊ยบมาก เอิ่ม ดูจากเหตุัการณ์แล้วก็น่ากลัวจริง 555
จิ้นกันต่อไปว่าปีนี้เค้าให้อะไรกัน... ชอบตอนปิ่นหยกขอพรให้อาทิตย์รักปิ่นหยกตลอดไป โถ แ่ค่นี้ก็รักจะแย่
ไม่ว่าจะผ่านไปยังไงปิ่นหยกก็น่ารักเหมือนเดิมเนอะ เขินตัลหลอด
ขอบคุณค่ะ
-
มีโซ่ มีคอส อ๊ากก อยากรู้ปีนี้คืออะไร ไม่อยากจิ้นกลัวไปไกลเกินน 5555
ลูกเจี๊ยบเเอบมีมุมดาร์ก เเต่เเม่ไก่ก็ยอมเสมออ
ขอให้ปิ่นหยกรักกับอาทิตย์ไปนานๆน่ะ ชอบบๆ >,<
-
ชอบเซตภาพจังเลย หุหุหุ
ปิ่นหยกเอ้ย กลายเป็นคนที่แพ้ทางไม่ใช่อาทิตย์อีกแล้วสินะ ปิ่นหยกผู้แพ้สิบทิศถ้ามาจากอาทิตย์นะ
น่ารักจังเลย บรรยากาศมันน่ารัก ตั้งแต่เด็กยันโตเลย ผลัดกันแพ้ทางกันมาตลอดแล้วยังไง
ทำไมวันเกิดทีไรไม่ได้ไปทำบุญซะที 5555555 ปิ่นหยกน่าสงสาร แต่น่าอิจฉาที่ได้เห็นด้านหื่นของอาทิตย์คนเดียว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ของขวัญชิ้นนั้นมันคืออัลไลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
-
ลูกเจี๊ยบหื่นกับแม่ไก่ได้แค่คนเดียวนะ อย่าไปทำกับใครคนอื่นอีกล่ะ
-
น้องปิ่น วันเกิดทีไรก็เป็นผู้ให้ตลอดเลยนะ :haun4:
เจ้าลูกไก่นี่ มึนแล้วได้ตลอดเลย o13
-
ชุดแบบในภาพเหรอ :z3:
-
ปิ่นหยกน่ารักขึ้นนะเนี่ยย :-[
ส่วนอาทิตย์ ..น่ารัก ปน มึนๆเป็นปรกติ5555
-
อยากรู้จังแม่ไก่แปลงร่างเป็นกระต่ายได้ไง หุหุ
:jul1:
-
บ้าจริงงงงงงงงงงงง !!!!
ไอ่ลูกเจี๊ยบนี่มันยังคงความหื่นไว้ได้เสมอต้นเสมอปลาย
แต่ของที่แกซื้อมาแต่ละอย่าง มันช่างงงงงงงงงงงงง บ้าที่สุด
นู๋ปิ่นหยกก็ใจอ่อนยอมให้ใช้ตลอดด 5555555555555
-
ยังไงลูกเจี๊ยบก็จะใช้ของเล่นแบบนั้น(?)กับแม่ไก่คนเดียวทุกปีอยู่แล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวลนะฮะ :laugh:
สุขสันต์วันเกิดแมไก่ปิ่นหยกย้อนหลังนะฮะ มีความสุขกับลูกเจี๊ยบมากๆนะ มาๆขอกอดทีนึง :กอด1:
-
อาทิตย์ไมแกหื่นแตกขนาดนี้เนี่ย 5555
-
:impress2:
น่ารักกกกกกกกกกก
ปล. รอรวมเล่มค่ะ อิอิ ;P
-
:bye2:
ไอ้ลูกเจี๊ยบหื่นตลอดกาล
-
ลูกเจี้ยบนี่หื่นแบบมึนมึนเสมอต้นเสมอปลาย
แถมมีอัพเลเวลเพิ่มอุปกรณ์อีก สงสารแม่ไก่ฝุดฝุด :z1: :z1:
เราชอบรูปความทรงจำในวันเกิดของปิ่นหยกมากเบย บ่งบอกว่าอาทิตย์ซื่อและใสมาก :impress2: :impress2:
-
ไม่ได้เข้ามานาน ^_^ แล้วจะตามไปแอบอ่านที่ทำงานนะคะ :bye2:
-
อาทิตย์น่ากลัวที่สุดแล้ว555+
-
ไม่รู้จะสงสารปิ่นหยกดีมั้ย ที่อาทิตย์ยังหื่นแบบคงเส้นคงวาแบบนี้ ฮ่าๆๆๆๆ
-
แฮปปี้วาเลนไทน์นะจ้ะอาทิตย์ ปิ่นหยก รักกันมากๆ รักกันตลอดไป :m18:
ว่าแต่คืนนี้จะฉลองกันยังไงเหรอ?? ขออิป้าไปแอบดูใต้เตียงได้มะ :z9: :z1:
-
เพิ่งจะอ่านจบ สนุกมากมาย ชอบแม่ไก่กะลูกเจี๊ยบแสนมึน อิอิ
-
ไม่อยากคิดว่าในถุงจะมีอะไร เพราะแค่เห็นภาพที่ซ่อนไว้
ก็ร้องอ๊ากกกกแล้วค่ะ!!
(ทำไมในโพสของดิฉันด้านบนมีโฆษณาแทรกมาได้ล่ะคะนี่??)
-
ชอบอะ แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ อิอิ น่ารัก น่าฟัด น่ากอดมากมายครับ
-
รูปประกอบงามมากมาย ปานนักวาดประจำอยู่โคดันฉะมาเองเลย o13
ปิ่นหยกตอนเด็กน่าสงสาร อ่านแล้วน้ำตาคลอ :monkeysad: ดีนะโตมาได้อย่างไม่เสียผู้เสียคน
เจ้าลูกไก่หน้ามึน ทนไม้ทนมือแม่ไก่จอมโหดดีจริงๆ
ฟันหลุดไปรอบก็ยังอึดยังทน ไม่โกรธ ต้องให้คะแนนเค้าเลย เอิ๊กๆๆ :laugh:
แม่ไก่ไม่ค่อยยอมบอกรัก แต่ฉากประมูลลูกไก่สามพันนั่นมันกิ๊บกิ้วสุโค่ย ไม่รู้ว่ารักก็แย่แล้วเนอะ :-[
ว่าแต่ช่วงหลังมานี่ แม่ไก่ก็อ่อนให้เจ้าลูกเจี๊ยบจอมหื่นจนได้ใจไปแล้วมั้งนั่น อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกเรื่องนี้จ้า :pig4:
บวกๆู^^
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่น่ารักมากกก~ คนแต่งเก่งจัง วา่ดรูปสวยอีกตะหาก ชอบๆ
พระเอกเรามึนได้ใจจริงๆ55. ไม่ชอบดราม่าตอนที่แม่เพชรเสียเลยอะ T^T' เรื่องมันเศร้า
ชอบคู่ของน้องครีม(คิม)กับพี่ภพจัง คู่นี้อ่า่นสนุกอ่ะดูพี่ภพกวนๆ :-[ จะตามไปอ่านเรื่องเล่ห์รักฤดูร้อนน๊า~
-
Miss ^U^ so much.
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
o13 o13 o13
-
คิดถงและรอตอนพิเศษเสมอนะคะ :ruready
-
ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆ ที่มาให้อ่านกัน :pig4:
ปล. วาดรูปสวยมากเลยค่ะ o13
-
ขอบคุณมากๆ เลย:sad4: สนุกมากๆ :m15:
-
ตอนพิเศษ : เมษา..สับขาหลอก
“เอพริลฟูลอะ ควายปิ่น ปัญญาอ่อน ไอ้งั่ง!”
“แล้วทำไมต้องด่ารัวด้วยวะเนี่ย!”
“เอ็นดูต่างหากควายน้อย” คิมหันต์ยิ้มกริ่ม ทำเสียงทุ้มใหญ่เกินปกติพร้อมกับเกาะแกะแถวไหล่เพื่อนรักเหมือนลูกหมาขี้อ้อนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ย้ายไปขโมยไข่ดาวในจานอีกฝ่ายมางาบคำเดียวเต็มปาก ทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกจะเลี้ยงมื้อนี้เพราะดีใจที่บังเอิญเจอกันแท้ ๆ แต่กลับมาแย่งกินเกือบเกลี้ยง
“ไอ้เลว! แล้วที่บอกจะเลี้ยงนี่แหลอีกรึเปล่า!?”
เขาหัวเราะร่า ตบหัวเพื่อนขี้งกเบา ๆ ไปหนึ่งที “เลี้ยงจริงเว้ย!”
ปิ่นหยกพ่นลมออกจมูกฟึดฟัด สบายใจแต่ยังไม่วายบ่นหงุงหงิงอีกนิดหน่อย “จ่ายให้ทั้งทีขอแพง ๆ หน่อยก็ไม่ได้ เลี้ยงแค่ข้าวแกงแล้วยังมาแย่งกินอีก”
คนฟังยักไหล่ไม่แยแสต่อคำตัดพ้อ แกว่งส้อมไปมาประหนึ่งเป็นไม้บาตองในมือวาทยากรแล้วเริ่มประเด็นใหม่ “ยาจกปิ่นผู้น่าสงสาร ชีวิตแกแม่งน่าเบื่อไปละ เรียน ทำงาน เรียน ทำงาน เรียนทำงาน หาอะไรสนุก ๆ ทำบ้าง”
“เสียดายตังค์ ทำอะไรก็ต้องใ้ช้เงิน” เขาโจมตีกลับด้วยการจิ๊กไข่พะโล้จากคิมหันต์ไปได้ครึ่งฟอง เป็นการยืนยันว่าสงครามแย่งของกินระหว่างพวกเขาไม่เคยจบสิ้นตั้งแต่เด็กยันโต
“ไอ้เวร! เดี๋ยวนี้มือไวนะ เก็บไว้ลวนลามคุณชายลูกเจี๊ยบของแกไป”
“มีมือไว้ทำงาน ไม่ได้เอาไว้ลูบคลำคนอื่นแบบแกกับพี่ภพ” ปิ่นหยกค่อนขอด กะว่าไม้นี้ชนะเลิศ
“ไอ้ปากหมา!”
“ด่าตัวเองทำไม”
“เชี่ยปิ่น!” คิมหันต์ผลักหน้าผากเขาเสียหน้าหงาย ประกาศถ้อยคำศักดิ์สิทธิ์อันเป็นสัญญาณจบการทะเลาะทุกอย่างลงในประโยคเดียว “จ่ายตังค์เองเลยควาย!”
เท่านั้นเอง น้ำเสียงเปลี่ยนทันที มาแบบปิ่นหยกเวอร์ชันนุ่มนวลสุด ๆ “คุณคิมสุดหล่อครับ”
หนุ่มตี๋ส่ายหน้าหน่าย ๆ อย่างเหลืออด แต่ยังไม่วายลอบยิ้มมุมปาก จะคว้าชัยชนะเหนือไอ้งกนั้นเป็นเรื่องง่ายเหมือนปอกกล้วย..ไม่สิ...ง่ายกว่านั้นอีก เหมือนมีคนมาปอกกล้วยป้อนให้ถึงปากเลย
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
ปิ่นหยกเหลือบมองนาฬิกา ห้าทุ่มของวันที่หนึ่งเมษายนแล้ว อาทิตย์กำลังก้มหน้าก้มตารื้อของในลิ้นชักห้องทำงาน เขาได้แต่บอกตัวเองว่าหากไม่รีบเล่นเดี๋ยวก็หมดวันกันพอดี
ยืนหันซ้ายแลขวาอยู่ครู่ใหญ่ แวบหนึ่งที่นึกตลกขึ้นมาว่ากำลังคิดทำบ้าอะไรอยู่ เขามายืนตรงนี้ตามคำแนะนำของคิมหันต์เพื่อนรักนั่นเอง และจากประสบการณ์ที่ผ่านมาแล้ว คิมหันต์นับว่าเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ แต่แนะนำอะไรผลออกมามักไม่เป็นอย่างคาดอยู่บ่อย ๆ แล้วครั้งนี้จะดีจริงหรือ?
‘จะให้หลอกอะไรมัน?’
เขาถามคิมหันต์อย่างนั้นบนโต๊ะอาหาร (แน่นอนว่าหลังจากกินอิ่มและคิมหันต์จ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อย)
‘บอกเลยว่าชอบม้ากมากกก’ ไอ้เพื่อนรักช่างพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ‘อยากฟัดอยากกอดอยากอะไรก็ว่าไป’
ปิ่นหยกฟังแล้วถึงกับอ้าปากหวอออกมาอย่างคนงั่งสุดติ่ง รู้สึกเลยว่าหน้าตาเขาตอนนี้แหละเหมาะกับไอ้วันเมษาหน้าโง่อะไรนี่ที่สุดแล้ว ‘พูดกับไอ้ลูกเจี๊ยบเนี่ยนะ!?’
‘เอพริลฟูลไง เอาให้เคลิ้ม แล้วค่อยเฉลย เงิบเลยทีนี้!’ คิมหันต์ส่งยิ้มขี้เล่น แถมยังช่างขยันแจกจ่ายรอยยิ้มแบบนั้นเรี่ยราดเหลือเกิน เขาเลยไม่แน่ใจนักว่าเจ้าตัวพูดเล่นหรือพูดจริงกันแน่ ‘เอ..หรือว่าน้องปิ่นก็ชอบมาก ๆ อยู่แล้วเลยห่วงว่าจะไม่ใช่เรื่องโกหก’ เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอาศัยช่องว่างตอนเขายังลังเลรีบโจมตีทันที
‘..ง..เงียบเลยไอ้เวร!’
'ไม่อยากเห็นมันเขินบ้างเรอะ!? เห็นใจแกนะเนี่ยที่แทบไม่เคยทำได้เลย'
'....'
..แรงยุยงก็ถูกส่งมาประมาณนั้น..
และตอนนี้ปิ่นหยกกำลังหายใจเข้าออกช้า ๆ เดินไปหยุดข้างหลังอาทิตย์ แต่ยังทิ้งระยะห่างสำหรับทำใจไว้ราวสองเมตร เล่นขำ ๆ ไม่น่าเป็นไร แต่มาเริ่มรู้สึกว่าเป็นความคิดที่ไม่ค่อยเข้าท่าตอนอาทิตย์รู้ตัวว่ามีคนยืนจ้องอยู่ข้างหลัง จากนั้นก็ค่อย ๆ หันกลับมาพร้อมดวงหน้าคมคายซึ่งมีรอยยิ้มมึนงงอันเป็นเอกลักษณ์ประดับอยู่
“ปิ่นหยกมีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ฉัน—”
“??”
เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ เกิดพูดไม่ออกขึ้นมาดื้อ ๆ
“ดึกป่านนี้ นึกว่านายหลับไปแล้วเสียอีก”
..เสียงนุ่มไปนะ
ปิ่นหยกขมวดคิ้ว นึกเถียงอยู่ในใจว่าดึกอะไรกัน เพิ่งจะห้าทุ่มเท่านั้นเอง จังหวะเดียวกับที่อาทิตย์เดินตรงเข้ามาใกล้ รอยยิ้มละมุนยังฝังตัวถาวรบนริมฝีปากอิ่ม พร้อมกับสายตาอ่อนโยนซึ่งส่งมาทางเขา ใครสั่งใครสอนให้ชอบทำหน้าแบบนี้กัน ไม่ใช่เขาแน่ ๆ
“ปิ่นหยกไม่ง่วงหรือ?” อีกฝ่ายเดินเนิบนาบมาหยุดอยู่ตรงหน้า ยกมือขึ้นปัดปอยผมเขาออกแล้วโน้มตัวลงจูบเบา ๆ บนหน้าผาก ผ่านไปนานเท่าไรอาทิตย์ก็ยังเป็นไอ้ลูกเจี๊ยบโข่งที่แสดงความรักทางการกระทำได้อย่างหน้าไม่อายตลอดเวลา “รอแป๊บนะครับ”
เสียงทุ้มกระซิบห่างออกไปจากหว่างคิ้วเพียงนิดเดียว แต่แค่นั้นก็เล่นเอาใจสั่นหวิว ๆ บางทีเขาอาจคิดผิดที่เชื่อคิมหันต์..แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ได้ยินแต่เสียงอาทิตย์แค่คนเดียวเหมือนโดนสะกดไปแล้ว
“เดี๋ยวไปส่งเข้านอน”
พูดจบอีกฝ่ายซึ่งกำอะไรบางอย่างไว้ในมือก็เดินเลยไปทางด้านหลัง ปิ่นหยกรีบหันขวับตาม ตั้งสติขึ้นมาได้อีกครั้ง หากเขาไม่รีบเล่นมุกเพี้ยน ๆ อย่างที่ตั้งใจไว้ตอนนี้ก็ท่าทางจะไม่ได้ลองแน่นอน
“อาทิตย์!”
“ครับ?”
เรียกปุ๊บหันปั๊บ ไม่ดีกับหัวใจเลยให้ตาย!
“ฉ..ฉัน...”
อาทิตย์มองเขาตาแป๋วเป็นเด็กน้อย มุมปากยกขึ้นอีกนิดพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงบอกว่ากำลังฟังอยู่ ขณะที่ขาก็ขยับเข้าไปใกล้ผนังห้องแล้วหยิบนาฬิกาแขวนผนังลงมาไว้ในมือ
“ฉันว่าแกน่ารักมากเลย!” ปิ่นหยกร้องเสียงดัง พยายามควบคุมให้ฟังดูไม่กลายเป็นตื่นตระหนกเกินไปนักขณะที่หลับหูหลับตาพูดต่อ หวังลึก ๆ ว่าอยากเห็นอีกฝ่ายทำเขินให้ดูบ้างอย่างที่นานแสนนานกว่าจะได้เห็นสักที ไม่ใช่แค่เขาเองที่หน้าร้อนวูบวาบแย่แล้วตอนนี้ “รักม๊ากมากกก!”
“.....”
“อยากกอดอยากฟัด”
อาทิตย์ยังไม่ตอบ แต่ก้มหน้าก้มตาทำอะไรกุกกักกับนาฬิกาในมือ นั่นคุณชายเขินอยู่หรือเปล่า? เขินเป็นกับเขาด้วยหรือ?
แสงแห่งความหวังเริ่มปรากฏขึ้นรำไรในค่ำคืนเมษาหน้าโง่ของเขา นั่นทำปิ่นหยกได้ใจขึ้นมาบ้าง ยิ้มกริ่มสู้ความร้อนบนใบหน้าพลางเดินกร่างเข้าไปหา(อย่างไม่เจียม) พร้อมกับเดินหน้าแผนการกลั่นแกล้งลูกเจี๊ยบยักษ์ต่อ
“ทำหน้ามึน ๆ ยิ่งน่าเอ็นดู” ปิ่นหยกยิ้มร่าเมื่อเห็นว่าอาทิตย์เอาแต่ก้มหน้างุด วางนาฬิกาแขวนผนังในมือไว้บนโต๊ะใกล้ ๆ แต่ไม่ยักจะเงยขึ้นมาสบตาอย่างทุกทีเลยยิ่งครึ้มอกครึ้มใจ “..รักเลยคนนี้”
ตาโศกสีดำขลับดูเป็นประกายวาบวับขึ้นมาแวบหนึ่ง “..จริงหรือ?”
“จริ๊ง” เขาไม่ลืมกระดกหางเสียงสูงอย่างมีนัยสำคัญ
“ปิ่นหยกน่ารักขึ้นทุกวันเลย”
“..อ..อ้อ...”
“ชอบจัง..ชอบนาย” อาทิตย์ว่าพลางขยับตัวเข้ามาใกล้ ท่าทางเขินอายเมื่อครู่หายไปไวเหมือนเทผงชูรสลงในหม้อน้ำเดือด
ปิ่นหยกยิ้มเจื่อนลงนิดหน่อย ตรงกันข้ามกับพวงแก้มที่กลายเป็นสีชมพูเข้มขึ้น เห็นทีต้องรีบเฉลย กำลังอ้าปากพูดต่อแต่ยังไม่ทันได้มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา ก็โดนลูกเจี๊ยบหน้ามึนพุ่งตัวที่ไม่ใช่เล็ก ๆ ใส่เขาเพื่อจะกอดหมับเข้าเต็มรัก ต่อด้วยกระซิบไปงับไปบนใบหูเล่นเอาอารมณ์กระเจิงถึงกับขนลุกซู่ทั่วร่าง
“ที่ไม่ยอมนอนเพราะจะมาให้ท่าฉันหรือ?”
“บ้าเรอะ!?” เขาทำตาเหลือกลนลาน นี่ชักไปกันใหญ่แล้ว หลังตัดสินใจได้ว่าควรรีบเฉลยก่อนสถานการณ์เลยเถิดคงเป็นผลดีมากกว่าก็ตะโกนลั่นห้อง
“แฮปปี้เอพริลฟูลส์เดย์!”
“หืม?” คนฟังออกอาการงงนิดหน่อย ถอนใบหน้าออกไปเพื่อจ้องเขาชัด ๆ โดยที่มือยังไม่ยอมปล่อยจากอ้อมกอด “เอพริลฟูลหรือครับ?”
“เมษาหน้าโง่ไง!” เขายักคิ้ว แม้ใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ พิกล “..เมื่อกี้เรื่องโกหกทั้งนั้น”
“เอพริลฟูลมันวันที่หนึ่งเมษานี่” อีกฝ่ายเถียง หันไปก้มหน้าก้มตาซุกอยู่กับซอกคอเขา มือก็เริ่มจะซนลามปามเข้ามาถึงแผ่นหลังใต้เสื้อยืดคอย้วย (ทำใจทิ้งไม่ลงจริง ๆ ให้ตาย มันยังใส่ได้อีกตั้งหลายครั้งกว่าจะเปื่อย!)
“นี่ก็หนึ่งเมษาไง!” ปิ่นหยกไม่ยอมแพ้ ค้านกลับคอเป็นเอ็น
อาทิตย์เงยหน้าขึ้นจากลำคอเขา คิ้วเข้มขมวดน้อย ๆ แต่ยังมีรอยยิ้มท่าทางเอ็นดูเต็มแก่ ซึ่งนั่นสูบความเชื่อมั่นของเขาหายไปอีกโข “ปิ่นหยก..ละเมอหรือครับ?”
“..อ..อะไร..ตื่นอยู่ร้อยเปอร์เซ็นต์! ไม่เชื่อให้ตบแก้มแกสักทียังได้”
ชายหนุ่มร่างสูงทำหน้าสยองนิดหน่อย ปกติต้องตบแก้มคนที่สงสัยว่ากำลังหลับอยู่ไม่ใช่หรือ ปิ่นหยกเอามาจากไหนว่าจะตบแก้มเขาโชว์ คนอะไรน่าฟัดลงโทษจริง ๆ ให้ดิ้นตาย เขาก้มลงไปงับปากอีกฝ่ายเล่น ขบไว้แล้วดึงเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว ทำไมน่ากัดไปทั้งตัวอย่างนี้ก็ไม่รู้
“ตอนนี้วันที่สองเมษาแล้วครับแม่ไก่ของผม”
“..อ..อย่ามามั่ว!”
โดนกัดปากไว้ก็ยังจะเถียงเสียงอู้อี้อีกแน่ะ!
“เปล่ามั่ว”
“นี่เพิ่งห้าทุ่ม!”
“นี่ตีหนึ่งแล้ว”
“.....”
“จริง ๆ” เขายิ้มละไมเมื่อเห็นคนช่างเถียงอึ้งไปครู่หนึ่ง “ไม่เชื่อดูนาฬิกา”
ปิ่นหยกจ้องเขาอย่างคาดโทษอึดใจหนึ่ง สายตาบอกชัดว่าถ้าตุกติกมีจัดหนักแน่ จากนั้นก็หันไปมองนาฬิกาซึ่งเขาเอาลงมาเปลี่ยนถ่านแล้ววางไว้บนโต๊ะเมื่อครู่ เข็มสั้นเข็มยาวบอกเวลาตีหนึ่งกับอีกห้านาที
“...ก...แกเปลี่ยนเวลาเองเมื่อกี้นี่หว่า!” พอหายจากอาการเหวอก็หันมาโวยเขาทันทีเชียว
“ใช่สิครับ” อาทิตย์คลี่ยิ้มอ่อนโยน เห็นปิ่นหยกเหงื่อตกเดาว่าคงร้อนเลยช่วยจับถอดเสื้อให้แบบไม่ต้องมีคำถามสุขภาพล่วงหน้าสักคำ
“เฮ่ย!”
ปิ่นหยกร้องลั่น แต่เขาไม่ได้เก็บมาเป็นประเด็น แม่ไก่สุดรักของเขาขี้โวยมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ระหว่างวุ่นวายกับกางขอบกางเกงของอีกฝ่าย เขาก็ช่วยเฉลยให้เพิ่มเติมจะได้ไม่งง แม้แอบเสียดายนิดหน่อยเพราะตอนทำหน้าคลางแคลงใจก็ดูน่ารักดี
“นาฬิกามันถ่านหมดตั้งแต่สิบเอ็ดโมงเช้าเมื่อวานแล้วครับ เพิ่งได้เปลี่ยนเมื่อกี้”
พอดีกับที่พูดจบ กางเกงผ้ายืดของปิ่นหยกก็บอกลาตำแหน่งเดิมที่เกาะอยู่แถวเอวแล้วร่วงลงไปนอนกองตรงตาตุ่มคนใส่
“ถึงได้สงสัยไง ว่าดึกป่านนี้ทำไมนายยังไม่นอน”
“..อ..อาทิตย์” ปิ่นหยกท่าทางลนลาน เหมือนเจ้าตัวยังตัดสินใจไม่ถูกว่าควรหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ หรือก้มลงไปดึงกางเกงขึ้นมาสวมให้เข้าที่ หรือจะให้ดีควรปัดมือปลาหมึกของเขาออกก่อน ซึ่งเขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้ทำได้ทั้งสามอย่างนั่นแหละ
“เมื่อกี้บอกอยากกอดอยากฟัดฉันด้วยไม่ใช่หรือ?”
“..ฉ..ฉันแค่ล้อเล่น”
เขาทำหูทวนลม ย่อตัวลงนั่งบนโต๊ะไม้แล้วดึงอีกฝ่ายมานั่งตัก “แล้วยังบอกว่ารักเลยอีก”
“บอกว่าหลอกขำๆ เอพริลฟูลไง!”
“ไม่รู้ละ วันนี้วันที่สอง" เขาเป่าลมร้อนใส่หูอีกฝ่าย "หมดโควตาพูดโกหกแล้ว”
“อ...อาทิตย์! อ๊ะ!”
หลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางหวานหูเกือบทั้งคืน..
และอาทิตย์จะไม่บอกปิ่นหยกเด็ดขาด(อย่างน้อยก็ในเร็ว ๆ นี้) ว่าแม้นาฬิกาถ่านหมดจริง แต่ตอนพวกเขาเริ่มทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอยู่นี่ เพิ่งเป็นเวลาห้าทุ่มครึ่งของวันที่หนึ่งเมษายนเท่านั้นเอง ..หมดวันแล้วที่ไหนกัน เขาตั้งเวลาเลยไปเองจริง ๆ นั่นแหละ
แต่จะมาว่าเขาขี้โกหกไม่ได้ด้วย!
ก็วันนี้มันเอพริลฟูลนี่นา!
Happy April Fools’ Day!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
((แถมอีกสองหนุ่ม))
“กลับซะช้า! วันนี้ไปไหนมา?”
“ไปดูชายนี่ที่ตึก SM” เขาลอยหน้าลอยตาตอบคนที่แทบแยกเขี้ยวใส่อยู่แล้ว ไม่รู้จะอะไรนักหนา
“อย่ามากวนประสาท” สามภพเอ่ยหน้านิ่ง อย่างน้อยชายหนุ่มก็เรียนรู้ความติ่งของคิมหันต์พอจะเข้าใจว่าตึก SM อะไรที่ว่าเป็นบริษัทต้นสังกัดของบอยแบนด์เกาหลีในดวงใจไอ้ตี๋เกรียนตรงหน้า “ตอบดี ๆ ว่าไปไหน?”
“ไปหากิ๊ก” คิมหันต์หัวเราะ ยักคิ้วยียวนใส่เขาอย่างน่าจับกดให้จมเตียง
“คิม!”
“หึงหรือ?”
“....”
“ขี้หึงแล้วไม่หล่อนะเฮียเพี้ยน”
คิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้ช่างปากมอมผิดปกติ
“มานี่” เขาสั่งเสียงเข้ม
“สั่งผมแบบนั้นไม่ได้ผลหรอก” ไอ้ตัวแสบส่ายหน้าแล้วขยับถอยห่างไปอีกก้าว แม้เจ้าตัวน่าจะรู้อยู่ว่าทำแค่นั้นก็หนีเขาไม่รอดเหมือนกัน เพราะตอนโดนคว้าคอเสื้อได้นั้นแทบไม่มีทีท่าตกใจแม้แต่น้อย มีเพียงสายตาเหมือนนึกเอาไว้ว่าต้องมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอยู่แล้วส่งมาให้เขา
“แล้วต้องทำแบบไหนถึงได้ผลล่ะ?” เขายิ้มเย็น กระชากแขนอีกฝ่ายให้ลงมานั่งคร่อมบนตัก ลากปลายลิ้นไล้ไปบนริมฝีปากบางเฉียบของคิมหันต์ ใบหน้าขาวจัดซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อกระตุกถอยหลังไปเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเอามือไปประคองท้ายทอยไว้ก็นิ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับหนีอีก กระนั้นก็ยังไม่วายส่งเสียงยั่วโมโหคนฟัง
“คิดเองบ้างอะไรบ้าง เฮียเพี้ยนนิสัยแย่แล้วยังไม่ฉลาดอีก”
“ปากดี” เขาบดจูบหนัก ๆ ลงไปบนเรียวปากอีกฝ่าย เอาลิ้นดุนดันอย่างเรียกร้องจนกลีบเนื้อนุ่มหยุ่นต้องเผยอออกให้เขารุกล้ำเข้าไปได้มากขึ้น กวาดต้อนสำรวจจนคนบนตักทำท่าเหมือนจะหายใจไม่ทันจึงถอนริมฝีปากตัวเองออกมานั่งชื่นชมผลงาน “ตอนร้องครางเสียงดังใต้ตัวพี่ไม่เห็นออกมาเป็นภาษาชัด ๆ แบบนี้บ้าง”
คิมหันต์ขมวดคิ้วแน่น ยกมือบิดแก้มเขาแทบหลุดออกจากกระดูกโหนกแก้มพร้อมถ้อยคำโวยวายทั้งสีผิวแดงซ่านทั้งหน้า “ทำไมพี่เป็นคนงี้วะ!”
“คนยังไง?”
“นิสัยเสีย!”
“ไอ้เด็กเกรียน”
คิมหันต์เอื้อมแขนไปโอบรอบคอชายหนุ่ม เอาหน้าผากเหม่ง ๆ ของตัวเองโขกหัวอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ไปหนึ่งครั้ง ขณะที่สายตาก็เหลือบมองนาฬิกาตั้งโต๊ะด้านหลังสามภพ เหลืออีกสองนาทีจึงจะขึ้นวันใหม่
“พี่ก็เพี้ยน!” เขาเถียง พร้อมกับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ลวนลามคนเป็นงานอดิเรกจนชินมือไปแล้ว ขณะที่ปากก็บ่นหงุงหงิงว่าอีกฝ่ายแย่อย่างนั้นอย่างนี้ไม่ได้หยุด ช่วยไม่ได้..เขาค่อนข้างสนุกกับเทศกาลอะไรพวกนี้เสียด้วยสิ ไหน ๆ เล่นมาตลอดแล้วก็ขอโกหกอีกหน่อยจนกว่าจะหมดวันแล้วกัน
“ผมเกลียดขี้หน้าพี่เป็นบ้าเลย”
คิมหันต์สรรเสริญส่งท้าย นึกสงสัยว่าหากสามภพรู้ว่าเขาโกหกตั้งแต่แรกแล้วจะว่าอย่างไร หลังจากนั้นก็โดนจูบปิดปากชนิดแทบกลืนเข้าไปทั้งหน้า มองไม่เห็นนาฬิกาเสียแล้วเพราะก็ถูกจับเหวี่ยงลงมานอนหงายแอ้งแม้งบนเตียง เห็นแต่เพดานกับลำคอและแผงอกแน่น ๆ ของสามภพ แต่คงเลยเที่ยงคืนแล้วมั้ง เป็นอันจบวันเมษาหน้าโง่ได้อย่างเกรียน ๆ ด่าสนุกปากเลยเชียว ดูจากจังหวะโหมโรงกระโชกโฮกฮากอย่างนี้สงสัยว่าเฮียหมาบ้าคงหงุดหงิดน่าดู รู้หรือยังนะว่าวันนี้เอพริลฟูล ไม่เกาะติดสถานการณ์ชาวโลกกับเขาบ้างเลย
“...อ...อือ...”
ชายเสื้อยืดถูกเลิกขึ้นสูง เขาส่งเสียงครางแผ่วเบาในลำคอเมื่อรู้สึกได้ถึงปลายลิ้นร้อนผ่าวซึ่งลากผ่านหน้าอกไปจนถึงแถวสะดือ (แถมยังมีกัดเป็นบางจุดอีกต่างหาก) หลังจากนั้นความทรงจำก็พร่าเลือนพิกล เรียงลำดับก่อนหลังไม่ค่อยถูก อาจเป็นด้วยไม่ค่อยอยากย้อนความชัด ๆ เท่าไรนักเพราะทนความร้อนบนใบหน้าตัวเองไม่ไหว
รู้แต่ว่าไม่ได้ครางเสียงดังอย่างสามภพกล่าวหาแน่ ๆ ละ!
Happy April Fools' Day (Again!)
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
ด้วยความเวิ่นเว้อส่วนตัวแท้ ๆ เลยค่ะ อรั๊งงง
อันนี้น่าจะประมาณตอนที่ค่อนข้างโต ๆ กันแล้ว
นุ้งครีมขี้ฮก! พูดอะไรกับเฮียเพี้ยนไปให้คิดว่าเป็นเรื่องโกหกทั้งหมดค่ะ 5555 ให้คนอ่านเดาเองว่าเฮียเพี้ยนรู้ตัวหรือแกล้งทำโกรธเพื่อเก็บเกี่ยวผลประโยชน์(?)
//โดนเตะข้อหาเขียนไม่เคลียร์
ไอ้ลูกเจี๊ยบร้ายก็พอกัน ฮาา
ตอนแรกนึกว่าจะไม่ทันแล้ว ทันด้วยแฮะ lol
แต่ปัญหาต่อมาคือไม่รู้จะลงไว้ในเล่ห์รักหรือสะดุดรักดี เพราะดันมีเรื่องของทั้งสองคู่ค่ะ 555 เลยสรุปเอาเองอย่างงง ๆ ว่าลงในนี้ละกันเพราะคู่รักเล้าไก่ดูจะมีบทเยอะกว่านิดนึง แล้วเดี๋ยวทำลิงค์จากอีกเรื่องโยงมาที่นี่ แฮร่
ปล. รวมเล่มที่หลายท่านถามถึง บอกก่อนว่ามีค่ะ แต่ขอเวลานิดนึง (จริง ๆ ก็ไม่นิด) เรื่องของแถมนั่นนู่นนี่และตอนพิเศษ ตอนนี้รีไรท์เรื่องหลักเสร็จแล้วแต่ยังต้องตรวจอีกแฮ่ก ๆ
พบกันตอนหน้า ๆ ตามโอกาสค่ะ (มั้ง?)
ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักค่าาา *กอดฟัดดดด* :กอด1: :L2: :pig4:
-
:mew1: ลูกเจี๊ยบยังมึนเหมือนเดิมเลยนะ เหอๆ ส่วนสามภพนี่ ไม่ไหวนะ เอะอ่ะ ก็เตียงตลอด :z1:
-
อ่านแล้วก๊าวมากๆ
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยย -/////////////////////////////////////-
แม่ไก่โดนแกล้งคืนเลย
เฮียเพี้ยนกับน้องครีม ว๊ายยยย น้องครีมมม 5555555555
(เม้นไม่เป็นภาษา อ่านแล้วเขิน)
:hao5: :hao7: :katai5:
-
ขำลุกเจี๊ยบอะ เนียนได้โล่ห์มากๆ คู่รักปากหมาก็ดุดือดเจงๆ หุๆ
-
แม่ไก่ไม่ทันลูกเจี๊ยบเลย อาทิตย์ฉันว่าแกเปลี่ยนเป็นหมาป่าเหอะ เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว
น้องคิมด่าซะเพลินเลยนะ พี่ภพเลยถือโอกาสจัดหนักซะ
-
คือ อ่านแล้วแบบ
จะวันไหนก็หนีไม่รอดหรอกเน้อแม่ไก่......
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านแล้วมันช่างกิ๊วก๊าวในหัวใจทั้งสองคู่เลยยยยยยย :katai2-1:
-
เหนือปิ่นหยกยังมีอาทิตย์เสมอ 555 :hao6:
ให้ตายเหอะ ซ้อนแผนยังไงหนูปิ่นก็แพ้ลูกเจี๊ยบอยู่ดี หน้ามึนเป็นต่ออ่ะค่ะ
เรื่องตอนโตของน้องครีมดูจะล้ำหน้าตอนปัจจุบันไปพอสมควร ฟินแทนเฮียเพี้ยนแกนะคะ :mew4:
-
ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่ เฮียเพี้ยนกะน้องเกรียนจะเป็นแบบในตอนพิเศษเร็วๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ้ยๆๆๆๆ อยากอ่านคู่น้องครีมแบบไม่มีตัดอ้า เมื่อไรจะถึงฉากนั้นบ้าง :katai1:
-
ปิ่นหยกนี้ จะตามอาทิตย์ทันสักครั้งไหมเนี้ย แต่ก็น่ารักตลอด
น้องครีมกับพี่ภพ ก็เกรียนกันซะ น่ารักเวอร์
-
โถ แม่ไก่ คิดจะเอาชนะลูกเจี๊ยบยังช้าไปอีกร้อยปีอ่ะลูกก็รู้อยู่ว่าขึ้นชื่อในเรื่องความมึนแค่ไหน
บอกรักเสร็จ แล้วบอกโกหก คิดเหรอว่าลูกเจี๊ยบมันจะหยุดปลุกปล้ำแฟน เหอๆๆ
เป็นกันว่าเสร็จไปหนึ่ง
ส่วนอีกหนึ่งพี่สามภพแกก็หน้ามึนไม่สนใจเด็กคิมเหมือนกัน คิมจะว่าจะด่ายังไงก็ไม่สนอ่ะ 555
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านแล้วมันปลื้มใจ น้องปิ่นแพ้คุณชายมึนตลอดๆๆๆ
รอให้พี่ภพน้องครีมเป็นเหมีอนตอนพิเศษเร็วๆๆ
:กอด1: :L2:
-
น่ารักน่าหยิกทั้งสองคู่เลย :mew1:
-
ไม่ว่าจะเป็นเทศกาลไหนแม่ไก่ก็พ่ายแพ้ให้แก่ลูกเจี๊ยบ
ขอย้ำว่าแพ้แบบหมดรูปตั้งแต่ตั้งใจจะเอาคืนแล้ว
โดนปล้ำทุกเทศกาลจนน่าจะชินได้แล้ว อีกฝ่ายก็โกงได้
โกงดี โกงกันเนียนๆ ทุก special event แม่ไก่ก็ซื่อเกิน
ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย น่าจ๋งจ๋านนนนน 555+
คู่นุ้งครีมฟีลล์กัดกันยันเป็นแฟนสินะไม่มีใครยอมใครเลย
เฮียเริ่มรู้เรื่องเกาหลีมากขึ้นนะเนี่ย ขี้หึงอีกต่างหาก
ไม่แปลกใจเลยเพราะว่าตอนจีบก็หึงหน้ามืดตามัว
ยิ่งเป็นแฟนกันแล้วอาการเฮียเพี้ยนหนักกว่าเดิม 555
ออกนอกหน้ามาก แต่เฮียไม่อินกัยเทศกาลใดๆเลยสินะ
จะฟัดน้องท่าเดียว ทำไมกลับดึก... คำถามประหนึ่ง
ภรรยานั่งตบยุงรอสามีกลับบ้าน อิอิ น้องครีมยังแสบเหมือนเดิม ^_^
สมเป็นคิมกิมจิ อิอิ
เคืองคนแต่งอย่างเดียวทำไมคู่นี้สั้นเยี่ยงนี้
ปล. เม้นต์ด้วยมือถือทรมานมาก :z3:
-
แม่ไก่ของเราช่างน่าสงสาร ไม่เคยตามทันลูกเจี๊ยบเลย :laugh:
เฮียหมาบ้ายังคงความบ้าไม่เสื่อมคลายนุ้งครีมก็กวนดีไม่มีตก(?) น่ารักกรุ๊บกริ๊บชะมัดด5555
-
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววว
น่ารักจุงเบย
เล่นเวฟสามรอบโชว์ ฮิ้ววววววววววววววววววววว
-
:hao5: ปลื้มมม ดีใจจังงงงงง น้องคิมเริ่มมีพัฒนาการในการหวานกะพี่ภพ 555555555+ :mc4:
ลูกเจี้ยบยังงน่ารักเหมือนเดิมเลย :katai2-1:
ปล.คนเขียนน่ารักที่สุด มาต่อเร็วๆนะ :mew1:
-
สงสารปิ่นหยก 555555555
จะทำให้ไอ้เจี๊ยบเขินแต่ตัวเองดันเขินเอง กว่าจะพูดออกมาได้แต่ละประโยค...
คือ...... ถ้าจะลำบากขนาดนี้ไม่ต้องเล่นก็ได้นะ 5555555
แถมยังโดนแกล้งกลับเองอีก... จะน่าสงสารเกินไปแล้ว UU 55555
แต่แม่ไก่เป็นแบบนี้น่ารักที่ซู๊ดดดดดดด >////<
เราขอเดาว่าไอ้เฮียเพี้ยนมันโง่จริง!!!! //โดนเฮียถีบ
จะได้มีภาคต่อแบบว่า.... น้องครีมสารภาพว่าเมื่อวานวันโกหกนะจ้ะที่บอกว่าเกลียดความจริงคือ 'รัก'
แล้วน้องก็จะโดนเฮียกดอีกรอบ -..- ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก #มโนไปไกล -///- 555555
-
เขียนตอบในนี้นะคะเพราะตามมาจากลิงค์ในเรื่องโน้น
เหอๆ ปิ่นหยกก็ยังคงเป็นปิ่นหยกที่ขี้งกและตามอาทิตย์ไม่ทันอยู่ดี
และยังคงคิดว่าคิมแนะนำแต่สิ่งดีๆ 55 ไงล่ะ โดนเลย!
คิมก็ใช่ย่อยนะคะ ต่อว่าพี่ภพแต่แขนโอบรอบคอเขา ไม่ถูกต้องๆ ^^
สนุกสมกับวันโกหกค่ะ ... รอรวมเล่มนะคะ :กอด1: เป็นกำลังใจให้ค่ะ :katai4:
-
โกหกไม่เก่งกันทั้งนั้น
-
หวายยๆๆๆๆๆ น่ารักทั้งสองคู่เลยค่ะ
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ >////////<
+1 ค่ะ
-
กว่าจะโต อร้ายย เขิลลล
รออ่านตอนพิเศษไปเรื่อยๆ อิอิอิ
-
:katai2-1:ลูกเจี๊ยบมีการซ้อนเเผนด้วยน่ะ ฮ่าๆ
-
มาเจอเรื่องนี้ช้าไปรึเปล่าเนี้ย
สนุก น่ารัก ชอบภาษาที่ใช้เขียนมาก
ลงตัว ชมไม่หมดแล้ว เอาเป็นว่าโอเคทุกอย่างงงงงงงเลยยยยย
เดี๋ยวจะไปอ่านน้องครีมต่อ >3<
-
อาทิตย์ก็ยังเจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยนเลย แม่ไก่ไม่มีทางตามทันหรอก
อ่า....สงกรานต์ๆๆๆ ใกล้เข้ามาแล้ว
-
มันยอดมาก o13
ขอบคุณค้าาา :L2: :L2:
-
เจ้าเล่ห์อ่ะลูกเจี๊ยบ และเดาว่าพี่ภพรู้อยู่แล้วว่าเป็นวันอะไร อย่างว่าเนอะก็ April fool's day ฮ่ะๆ
-
ลูกเจี๊ยบก็ยังโกหกแบบมึนๆ.. คึคึ !! ปิ่นหยกรู้จะเป็นไงน้า??
-
ขอวันสงกรานต์ อีกสักหื่น กิ กิ
-
น่ารักไปละน๊าไอ้เจ้าลูกเจี๊ยบเอ๊ยเห็นชอบทำหน้ามึนที่ไหนได้เจ้าเล่ห์ที่สุด
ปิ่นหยกก็นะเสร็จไอ้ลูกเจี๊ยบตามเคย555ผลของการเชื่อไอ้เจ้าตี๋คิมเป็นไงล่ะ
-
ลูกเจี๊ยบแม่งขั้นเทพ แม่ไก่เราไม่เคยจะทัน
แต่ยังคงความน่ารักเหมือนเคยยย
คู่พี่ภพ กับ น้องครีม ยังคงความเกรียนเสมอต้นเสมอปลาย
เมื่อไหร่จะเลิก แล้วโชว์หวานอ่ะอ5555
-
จบลงด้วยเรื่องอย่างว่า :hao6:
-
ไอ้ลูกเจี๊ยบ!แสบบบบ 5555
ส่วนพี่ภพกับนุ้งครีม อ่านแล้วกรี๊ดกร๊าดด
-
แม่ไก่โกหกไม่เนียนเลยนะ เลยถูกลูกเจี๊ยบจับได้เลย
-
การ์ตูนลูกเจี๊ยบล่ะ คิดถึงการ์ตูนเรื่องเน้T^T
-
o13 o13
เสร็จ หมด ทั่งแม่ไก่ และ จิ้งจอกน้อย
-
ช่างร้อนแรงทั้งสองคู่สมกับเป็นเดือนเมษายนจริงๆ :jul1:
-
ขอบคุนค่าาา :L2: แต่งสนุกมากกก
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะจ้ะ :mew1:
ไอเจี๊ยบนี่มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ ขนาดได้หนูครีมช่วยวางแผนแล้วแม่ไก่ก็เสร็จไอเจี๊ยบอยู่ดี เอิ้ก ๆ :katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษฮะ
น่ารักทั้งคู่ ชอบมากๆ
-
ชอบทั้งสองคู่เลยค่ะ
:pig4: :L1: :L2:
-
:katai2-1:
ลูกเจี๊ยบเจ้าเล่ห์ตลอด....
น้องครีมน่าร้ากกกกก
-
สรุปแล้ว..เด็กๆก็พาตัวเองไปเสนอพี่ๆเค้าเองสินะคะ
จะไปโวยวายทีหลังก็ไม่ได้ซะด้วยเนอะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งได้อ่านนิยายเรื่องนี้ ><
สนุกมากกกกกกกกกก
อ่านมาสามวันจบพอดี
ชอบลูกเจี๊ยบที่สุด
ปล. คนเขียนวาดรูปสวยมากกกกกกกก :mew1:
-
ีคนมีความรักนี่โลกมันอินเลิฟจริงๆ :-[
-
ยังคงความน่ารักเหมืนเดิมเลยนะคะ
:mew1:
-
อยากเลี้ยงลูกเจี๊ยบขึ้นมาทันทีทันใด :-[ :mew1:
-
:haun5: :haun5: :haun5:
-
แง้กกกกกกกกกกกกกกก แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบบบบบบบบบบบบบบบ!!!
น่ารักมากๆ :o12: :o12: :o12: :o12:
มาอีกน๊าาาา คิดถึงมากๆเลย นี่ก็อ่านซ้ำรอบที่สิบแล้วน๊าาาา :z3: :z3:
-
ขอบคุณมากครับ ที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้ได้อ่านกันนะครับอ่านมา3 วันติดถึงจะจบทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ไปกับนิยายเรื่องนี้สนุกมากๆครับ
-
เรื่องนี้สนุกมาก ๆ เลย...ชอบมาก ๆ
-
แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบจบแล้ว :L2:
จะติดตามน้องครีมกับพี่ภพ และคู่อื่นๆต่อไป :กอด1:
-
ตามอ่าน จนจบแล้วค่าา
อาทิตย์น่ารักมากอ่าา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ไม่รู้จะบอกรักอย่างไรดี รักคนเขียนนะครับ แม่ไก่ ลูกเจี๊ยบ ฟินเวอร์
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เป็นเรื่องที่นั่งอ่านไปก็อมยิ้มไปตลอดเรื่อง แถมยังต้องนั่งกลั้นหัวเราะแทบแย่อีกเกือบทุกตอน มีซึมๆอึนๆไปกับการจากไปของแม่เพชร
ครบรสจริงๆค่ะ จะอ่านตอนไหนก็รู้สึกดี มีความสุข
ขอบคุณคนแต่งน่ะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน จะไปตามอ่านเจ้าคิมกับนายสามภพต่อนะคะ ...ฟินนนน
-
หวานๆ ใสๆ
หนับหนุนอีกแรงคับ
ต่อภาค มหาลัย ได้ไหมคับ
คิดถึงแม่ไก่กะลูกเจี๊ยบ
-
แจ้งข่าวค่ะ
"รักติดดิน" (เรื่องนี้เอง) ตอนนี้มีรวมเล่มแล้วค่ะ และมีตอนพิเศษที่เขียนเพิ่มขึ้นมาด้วย >3<
มี 2 เล่มจบนะคะ วาดปกและของแถมเองหมดเลย เผื่อยังคิดถึงแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ ตอนนี้เปิดให้จองแล้วค่ะ
ID เล้า
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/banner-1_zps01227adb.jpg)
ปกเป็นแบบปีกด้วยค่ะ สมกับเป็นครอบครัวกุ๊กไก่(เหรอ?) ฮาา
เล่ม 1
(http://fc01.deviantart.net/fs70/f/2014/025/4/8/cover1re_by_maew3ta-d73mlnw.jpg)
จิ้มดูเต็ม ๆ >>http://fc08.deviantart.net/fs71/f/2014/025/8/3/dbcovervol1_rgb_resize_by_maew3ta-d73mlo4.jpg
เล่ม 2
(http://fc02.deviantart.net/fs70/f/2014/025/7/2/cover2re_by_maew3ta-d73mln0.jpg)
จิ้่มดูเต็ม ๆ >> http://fc00.deviantart.net/fs70/f/2014/025/f/3/dbcovervol2_rgb_resize_by_maew3ta-d73mlor.jpg
รายละเอียดเรื่องการสั่งจองและของแถมตามนี้เลยค่ะ https://www.facebook.com/DormitoryBoys/posts/10152125219688847?stream_ref=10
*** มา Edit เพิ่ม ***
สำหรับเรื่องโดลูกเจี๊ยบแม่ไก่ [รักติดดิน] ที่จะแถมใน Special set ที่หลายคนบอกว่าอยากได้แต่ยกเซ็ต(3 เรื่อง)ไม่ไหว สอบถามทางสนพ.มาค่ะ อาจจะ (เน้นว่า "อาจจะ" ยังไม่ฟันธงแต่มีหวัง) มีขายแยก ตอนรวมเล่ม เล่ห์รักฤดูร้อน นู้นเลยค่ะ ซึ่งคงอีกนานมากกกกกก (ลากก.ไก่ยาว ๆ)
ดังนั้น ถ้ารอไหว น่าจะมีให้ซื้อแยกได้นะคะ ;w; แต่ถ้าอ่านทั้ง 3 เรื่อง ก็จัด Special set โลดค่ะ ได้รอบนี้เลย (ฮา)
จึงเรียนมาเพื่อทราบ เพราะเราก็อยากให้ได้อ่านโดด้วยกันงับ แบบว่าเขียนเองมุ้งมิ้งอยู่คนเดียวมันไม่ฟินเท่าหลาย ๆ คน (ฮา) เพราะงั้นถ้ารอไหว อาจมีแยกค่ะ
ฝากเด็ก ๆ ด้วยนะคะ *โค้ง* ^^
-
กรี้ดดดดดด มาแล้ววว ในที่สุด :mc4:
ไม่พลาดแน่นอนค่ะ แม่ไก่สุดน่ารัก :mew1:
ปล.ไม่ขายโดฯแยกหรอคะ อยากได้ง่ะ :hao5:
-
น่าสนใจมากค่ะ เดี๋ยวไปจองก่อนละกัน เอิ๊กๆ
-
อุดหนุนน้องแล้วนะคะ อิอิ ^^
-
เราอุดหนุนแล้วนะคะ
ไม่เคยอ่านหรอก แต่ชอบปก ปกสวยน่ารักถูกใจมาก
คนเขียนเก่งจัง วาดปกสวยเชียว
:mew2: โดจินก็อยากได้อ่ะ แต่ไม่มีกำลังทรัพย์ในการซื้อยกเซท
งั้นเดี๋ยวเก็บตังค์รอไว้ซื้อโดจิน ตอนรวมเล่มเล่ห์รักฤดูร้อน นะคะ
หวังว่าตอนนั้นคนเขียนคงยังไม่เปลี่ยนใจ :mew1:
-
เย้ๆ ชอบมากกกกก
-
o13
-
ต้องบอกว่าชอบมากกกก ทุกๆๆอย่างที่รวมเป็นเรื่องนี้เลย ทุกตัวอักษร ทุกตัวละคร ภาพวาดสวยๆ อยากบอกว่า คนแต่งเก่ง ทั้งแต่ง ทั้งวาด ทั้งระบายสีเลย ที่สุดแห่งการสรรสร้างนิยายจริงๆ
ชอบคาแรคเตอร์ตัวละคร รู้สึกแปลก...ใหม่ดี โดยเฉพาะ พี่อันนา เป็นอะไรที่ ไอดอลอ่ะคร่า อยากฝากตัวเป็นเด็กปั้น พี่พลอนุญาตม้ัยคร่า แหะๆ ส่วนท่านชายอาทิตย์ แม้จะมึนๆตึงๆ แต่แบบนี้มักจะหื่นหลบใน สมกับฉายาลูกไก่ ถึงจะตัวจี๊ดแต่ใจใหญ่(เห็นได้จากตำนานดาวลูกไก่)เอ๊ะ เกี่ยวกันยังไง!? มาที่หนูปิ่นหยก หนูน้อยตำแหน่งแม่ไก่ของเจ่เจ้ คนนี้ไม่มีที่ติ ขออวยสุดใจ ประคบประหงมประหนึ่งไก่ในปุยเมฆ(ก็ถ้าในหินก็หายใจไม่ออกน่ะเส่ะ??) ไม่งก ไม่เหนียวใดๆทั้งสิ้น พอดีที่สุด น่ารักเอ้ยหล่อที่สุด กอดหมับบหนึ่งที พอๆๆ ไปคนต่อไป พี่เอมหมีกริช คู่นี้เจ้อยากรู้เรื่องมาก เคะราชินีเสร็จเมะหมีกรีชลี่ย์ช่ายม้ายย เขาชอบแนวนี้ที่สวดด เห็นนู๋ครีมเอ้ยคิม เกริ่นว่า หมีกริชกะพี่เอมชอบขอบตาคล้ำๆเหมือนนอนไม่พอพร้อมๆกัน บ่อยๆ ต่อมจิ้นเจ้ทำงานทะลุดาว NC แล้วรู้ม้ายย พูดถึงครีมเอ้ยคิม ก็นึกถึงสามภพ เอ้ยไม่ช่ายยจ้า (หวิดหลบรังสีสังหารนู๋คิมแทบไม่ทัน) เอาเถอะคู่นี้ไม่ไปต่อที่ เล่ห์รัก ข้ามไปๆๆ ต่อที่ พี่หมอกะน้องอุ่นใจ คู่นี้เค้าก็อยากรู้ เมะขรึมๆเงียบๆกับเคะน้องนุช แบบกวนๆแสนน่ารัก แฝงพลังลึกลับน่าพิศวง รอติดตามต่อไป เกาะขาคนเขียน แล้วอ้อนวอน แต่งให้ครบทุกคู่น้าา เค้าจารออ น้าาาา อิอิ
ขอร่วมไว้อาลัยให้กับตัวละครที่จากไป กิ่งพลอยกิ่งเพชร พ่อของปิ่นหยกด้วย แอบสงสารพ่อนนท์ นึกว่าจะได้คู่แล้วซะอีก ไม่เป็นไรน้าา มีเค้าอยู่อีกคน อิอิ ส่งกอดให้บัวผู้แสนใจดี นู๋จี้หยก พี่ต้นด้วยน้า ส่งถึงตัวละครทุกตัวในเรื่องเลย และ ขอส่งคำขอบคุณด้วยใจถึงคนเขียน ถ้าไม่มีคนเขียน ก็ไม่ตัวละครข้างต้น ไม่มีภาพสวยๆ ไม่มีนิยายดีๆแบบนี้ ขอบคุณมากๆๆนะคะ
ปล.ชมอีกหน่อย เรื่องการบรรยายในนิยายเรื่องนี้ ที่ผสมระหว่าง การบรรยายในมุมมองที่เป็นตัวละครนั้นๆ กับ การบรรยายในมุมมองของบุคคลที่สามที่บรรยายภาพรวม ทำได้ดี และ ไม่งงด้วย
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอติดตามผลงานทุกเรื่องเลยค่ะ โดจินสวยๆด้วยนะคะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
จะบ้าตายยยย :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ต้องเป็นเจ้าของให้ได้แน่นอนค่ะ :impress2: ชอบมากเลยเรื่องนี้ ชอบแม่ไก่ อิลูกเจี๊ยบ ชอบๆๆ ชอบหมดเลย
จริงๆแอบอยากอ่านเรื่องน้องอุ่นกับพี่เอมด้วยนะคะ >_< :z13:
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ ค่ะ ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องเลยไม่ว่าจะตัวหลักหรือคนที่ลายล้อมทั้งหลาย สารภาพเลยว่าเห็นเรื่องนี้นานแล้วเพราะถูกดันมาอยู่หน้าแรกๆ บ่อยมาก แต่เรายังไม่กดอ่านด้วยเหตุผลกากๆ ว่าตอนเยอะจัดเลยเลาะเล็มอ่านดรื่องสั้นๆ ไปก่อน จนเพื่อนแนะนำ+คะยั้นคะยอให้ลองอ่านสิไม่ผิดหวังจนเหมือนเป็นแรงยุให้เราเปิดอ่านในที่สุด และต้องขอบอกเลยว่าไม่ผิดหวังจริงๆ ค่ะ จากที่คิดว่าตอนเยอะจังพออ่านเข้าจริงๆ กลับคิดว่าได้อีกนะ 555+ ไร้ซึ่งความพอดีสุดๆ เราชอบวิธีการเขียน คำบรรยาย เนื้อเรื่อง รวมทั้งพัฒนาการของตัวละคร มันส่งถึงอะ เราอ่าน...เราอิน มีหัวเราะออกมาให้ที่บ้านงงเล่นว่าขำบ้าอะไรคนเดียว มีร้องไห้น้ำตาหยอดแหมะๆ มันเศร้ามากๆ มีอารมณ์ร่วมไปตลอดทั้งเรื่อง พอเจอคำว่า The End เลยค่อนข้างใจหายนิดหน่อย แม้อยากจะรู้เรื่องราวต่อจากนั้นแต่มันคงจะดูยืดเยื้อเกินไป 555+ ถ้าบอกว่าอยากอ่านยันแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบแก่เฒ่าไปด้วยกันมันจะดูโลภไปไหมคะ 555+ สุดท้าย...อยากได้หนังสือ แต่ต้องทุบกระปุกแรงๆ ด้วยความที่กลัวมันเจ็บ เราจะรอต่อไปจนกว่าลาภลอยจะมา ....หวังว่ามันจะมาในเร็ววัน
ขอบคุณนะคะ แล้วเจอกันเรื่องโน้นค่ะ 555+
-
แม่ไก่กะลูกเจี๊ยบน่ารักมากค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้จังครับ ยกให้เป็นหนึ่งในเรื่องโปรดเลยละ อ่านแล้วสบายใจครับ
-
มึนๆๆ :pig4:
-
แบบว่าสนุกมาก สนุกเว่อๆ ฮาโคตรๆ น้ำตาร่วงเป็นสายๆ
ได้หลายอารมณ์มาก พูดเลย เราเสียน้ำตาไปเยอะมาก
สำหรับตอนมาม่า มันแบบอารมณ์ แทงใจสุดๆอ่ะ
สงสารปิ่นโคตรๆ ชีวิตแม่ไก่ช่างรันทดขนาด แต่มีลูกเจี๊ยบอยู่ด้วย
ไม่เป็นไรอยู่แล้ว รักพวกนายจังเลย
ขอบคุณนะค่ะ จะตามอ่านเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
อ๊าก..สนุกค่ะ..ตอนเศร้าก็ทำเอาน้ำตาไหลพรากเลย.. :mew6: :mew4: :mew4:
-
แอร้ยยยยย เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบ!
ก่อนจะไปอ่านน้องคิมต่อ ขอแวะมาเม้นสักนิดนุง
คือแบบ หลงคุณแม่ไก่อ่ะ
เข้าใจความรู้สึกลูกเจี๊ยบขี้หื่นเลยนะ
ปิ่นหยกคือน่าร้ากกกก น่ารักมากๆเลย
จะทำอะไร ขยับตัวทางไหน กระพริบตากี่ทีก็น่าย้ากกกก
หลงสุดๆจริงๆให้ตายเถ่าะ -/////-
ชอบเรื่องนี้จัง แบบมันให้อารมณ์สบายๆ
ได้กลิ่นวานิลลาลอยมาจางๆ (แหม่ะเว่อร์555)
เค้าค่อยรักกัน ไม่รีบเนาะ อ่านแล้วเพลินดี
นี่กำลังตัดสินใจอยู่ค่ะว่าจะซื้อหนังสือดีมั้ย
คือช่วงนี้เงินช็อตแต่ก็อยากได้
ถ้าไม่ทันของเฮอร์มิทที่ยังมีอยู่5ชุดตอนนี้... -..-
แหง่ะ จะพยายามหาเงินมาคว้าแม่ไก่ลูกเจี๊ยบให้ได้นะคะ
แต่ถ้าไม่ได้จริงๆจะมารอตัวเองรีปริ้นนะ (ทำไมแลดูอนาถงี้5555)
ปอลอ.ปอลิง. เค้าแอบอยากอ่านเรื่องหมอไอซ์น้องอุ่นด้วยง่ะ
สงสัยในความสัมพันธ์ของเค้าทั้งคู่ 5555555
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีนะคะ แม่ไก่และลูกเจี๊ยบ อาทิตย์นี่เป็นปลิงเผือกคอยตามติด ปิ่นหยกผู้น่ารัก
อ่านแล้วยิ้มคะ เดี๋ยวขอไปอ่านต่อก่อนนะคะ
-
:impress2:อ่านจบแล้วสนุกคะชอบมากอบอุ่นหน่วงเศร้าชีวิตปิ่นหยกผ่านอะๆรมาเยอะแต่ก็ดีที่มีอาทิตย์อยู่เคียงข้างแล้วนะแม่ไก่กับลูกเจ๊ยบหื่นอ่านแล้วอบอุ่นกับคนรอบตัวของพระเอกนายเอกมากคะขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาใหเอ่านพร้อมรูปกการ์ตูนสวยๆมาให้เชยชมขอบคัณนะคะ
-
น่ารัก แม่ไก่ กะ ลูกเจี๊ยบ กลอมละลายเลยทีเดียว อีกคนมึนได้โล่อีกคนก็ตามใจสุดๆ น่ารักๆๆๆ
-
อ่านแบบรวดเดียวจบเลยค่ะ
ขอบอกว่าสนุกมากกกก. อ่านไปจิกกัดหมอนไป
ปิ่นหยกน่ารักน่าฟัดน่ากอดที่สุด
ลูกเจี๊ยบหน้ามึนแอบเจ้าเล่ห์ก็น่าอิจฉาที่ได้ใจนุ้งปิ่น อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะสนุกมากกก
-
อ่านจบแล้ววว ตามมาจากเรื่องคิมกับพี่ภพ
ส่วนตัวชอบเรื่องคิมกับภพมากกส่า อาจเพราะมันดูแสบๆ อันนี้หวานเลี่ยน :laugh:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆเลยคะ ลูกเจี๊ยบคือน่ารัก 55555 ชอบจัง :hao7: :hao7:
-
:L1: :L1: :L1:
-
เขินฝุดๆ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ♡♡ :katai2-1:
-
คิดถึง
-
ชอบค่ะ อ่านรอบเดียวจบ ฟรุ้งฟริ้งมากๆ ครบรส ร้องไห้รัวๆเลยตอนหลัง ฮา
ขอบคุณสำหรันิยายดีๆ รักแม่ไก่ รักลูกเจี๊ยบ
กอด :man1:
-
หวานแบบมึนๆ :m3: :m3:
-
:-[ หนูปิ่นนี่ไม่ทันอาทิตย์สักที
-
ชอบจังเลยยยยย ขอบคุณค่า :-[
-
:::: S p e c i a l ::::
ก่อนเราจะเจอกัน คืนข้ามปีของผมคือช่วงเวลานอนอืด นอนข้ามปีแบบไม่ต้องตั้งนาฬิกาปลุกในรุ่งเช้าของอีกวัน เพราะปลุกไปก็ไม่ตื่นอยู่ดี เรื่องแสงแรกแห่งปีไม่ต้องพูดถึง เพราะผมไม่เห็นสนใจว่ามันจะต่างจากแสงที่สอง...แสงที่สาม...สี่ห้าหก หรือแสงที่สามร้อยหกสิบห้าหรือหกสิบหกของปีตรงไหน
ปีถัด ๆ มา ช่วงที่ผมตามเกาะเขา ทำตัวด้านได้อายอดย้ายมาอยู่หอเดียวกันดื้อ ๆ หลังถูกคุณพ่อเฉดหัวออกจากบ้าน คืนข้ามปีของผมเป็นช่วงเวลานรกของการทำงานกรรมกร แต่นอนน้อยกว่า กลางวันรับลูกค้า ซึ่งบรรยากาศมักจะครึกครื้นเป็นพิเศษ เพราะเค้กกับเทศกาลปีใหม่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้น และฝีมือทำเค้กของพี่เอมก็ธรรมดาเสียที่ไหน ลูกค้าจึงไหลมาเทมาจนหัวหมุน รับหน้าร้านไม่พอ ยังมีออเดอร์พิเศษมาอีกเป็นกระบุง แถมพี่เอมก็ไม่ปิดร้านในช่วงเวลากอบโกยเช่นนี้เสียด้วย
ถึงจะบอกพนักงานว่าลากลับบ้านได้นะ หรือหยุดเที่ยว หยุดพักผ่อนก็ได้ แต่ปิ่นหยกที่หลังจากเสียคุณแม่ไป ก็ไม่มีใครให้ต้องไปหาแล้ว (จี้หยกน้องสาวเขาแวะมาเยี่ยมเยียนแล้วก็กลับบ้านไปกับคุณพ่อของผม—หรืออีกนัยคือพ่อบุญธรรมของจี้หยก) และตัวผมเองที่บ้านช่องมีแต่ยังกลับไม่ได้ ครั้นจะหยุดนอนอยู่ห้องเฉย ๆ ปิ่นหยกคงมองตาเขียว เลยต้องมาช่วยกันทำงานทำการตลอดวันหยุดเทศกาลไปโดยปริยาย
ปีถัด ๆ จากนั้น ในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย คืนข้ามปีผมก็ยังคงสภาพเป็นกรรมกรอีกเช่นเคย (แม้ผมคิดว่าตัวเองหน้าตาดีเกินตำแหน่งไปสักหน่อย) เพราะปิ่นหยกไปรับงานพิเศษมาอยู่เรื่อย บอกว่าช่วงนี้แหละเงินดี ถึงเขาจะไม่ได้บังคับผมไป แต่ถ้าปิ่นหยกทำงาน ผมที่อยากอยู่กับเขาตลอดก็ต้องทำงานด้วยนั่นละ จะให้ปล่อยไว้ไกลหูไกลตาช่วงกลางค่ำกลางคืนน่ะไม่เอาด้วยหรอก แค่เรียนคนละคณะตอนกลางวัน แถมบางวันยังเหนื่อยจนแทบไม่ได้คุยไม่ได้อ้อนเขายาว ๆ ก็แย่แล้ว
พอจบทำงาน ปีใหม่ของผม ก็เป็นช่วงเวลาแห่งการสังคายนาบ้าน(ของปิ่นหยก)ครับ
พอเข้าช่วงสิ้นปีก็เริ่มแล้ว เริ่มต้นการทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่ เรื่องงานบ้านนี่ยกให้เขาเลยจริง ๆ แต่เห็นอย่างนี้ผมก็ช่วยด้วยเหมือนกันนะ หลอกแต๊ะอั๋งระหว่างทำความสะอาดไปก็กำไรอยู่ ใจคอจะให้อดทนกับคอเสื้อกว้าง ๆ โชว์กระดูกไหปลาร้า แล้วก็ต้นคอเพรียวที่เห็นชัดตอนเขารัดผมจุกได้อย่างไร
ส่วนของที่เพิ่มขึ้นมาทุกปี ไม่รู้โผล่มาจากไหน อะไรเก็บขายได้ก็ขายเกลี้ยง แถมปิ่นหยกเคยบ่นด้วยว่าหากผมยังทำตัวขัดแข้งขัดขาเขา(คือ..ผมแค่แสดงความรัก)ตอนกำลังทำงาน เขาจะเอาผมไปขายด้วย... เชื่อเขาเลย
ไม่ได้หลงตัวเองหรอกนะ แต่ขายผมไป ถึงจะมีกินสบาย ๆ ไปทั้งชาติ—ผมตีค่าตัวของตัวเองไว้เยอะประมาณนั้นแหละ แต่เขาต้องเหงาตายแน่นอน
ถัดจากของที่จะขาย ก็มาแยกของบางอย่างที่ยังดีอยู่แต่ไม่ได้ใช้ เตรียมเอาไปบริจาคให้เด็ก ๆ ยากไร้ ถึงจะปากร้าย มือหนัก แต่ความจริงแม่ไก่ของผมใจดีสุด ๆ นะว่าไหม
แต่ปีนี้สิแปลกไป
ท่าทางเขายุ่งมากมาตั้งแต่ช่วงปลายเดือนธันวาคมแล้ว ปกติถึงจะยุ่งอย่างไร ผมก็อาศัยความหน้าด้านถือวิสาสะเข้าไปส่องเขาถึงที่ทำงานเสมอ แต่ปลายปีนี้ นอกจากสอนหนังสือแล้ว ยังง่วนอยู่กับห้องแลบ ร่วมอยู่ในทีมวิจัยอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้เรื่อง แล้วยังไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไปวุ่นวายเสียด้วยสิ เล่นเอาอยากเปลี่ยนสายงานจากด้านบริหารไปอยู่สายวิทยาศาสตร์บ้างเสียรู้แล้วรู้รอด
ช่วงกลางเดือน เขาเริ่มกลับดึกบ่อย ๆ เอางานกลับมาทำต่อที่บ้านก็สลบเหมือดหน้าคอมพิวเตอร์ประจำ เวลาอย่างนั้นต่อให้จะเข้าไปลวนลามยังหมดเรี่ยวแรงปัดป้อง แต่ไอ้ครั้นจะให้หาเศษหาเลยต่อ เห็นรอยคล้ำใต้ตาแล้วเล่นเอาทำไม่ลง (งานเขาเสร็จ พลังฟื้นเมื่อไหร่ผมคงโดนเอาคืนย้อนหลังไม่น้อย) สุดท้ายก็ได้แต่อุ้มไปนอนที่เตียงดี ๆ เลือกอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้เย็นประมาณที่เขาชอบแล้วห่มผ้าบาง ๆ ให้ เพราะรู้ว่าเขาขี้ร้อนแต่ก็ยังชอบจะมีอะไรคลุมร่าง อีกอย่างเวลาเขาโดนผมกอดแน่น ๆ จะได้ไม่ร้อนจนอึดอัดเกินไป
พอหลังคริสต์มาส จากที่แค่กลับดึก ถึงขั้นมีไม่กลับบ้านด้วย
ผมนี่ห่อเหี่ยวไปเลยครับ
อยากค้านเต็มแก่ ทว่าเห็นความมุ่งมั่นในแววตาเขาแล้วก็ได้แต่ยอมตามใจ ท่าทางคงเป็นงานสำคัญมากจริง ๆ ตัวผมที่โดนเฝ้าบ้านคนเดียวเลยโต๋เต๋มาเปิดโทรทัศน์ดูในห้องนั่งเล่น จากนั้นเผลอหลับไปบนโซฟา ปล่อยโทรทัศน์ดูผมแทน
เมื่อตื่นมาตอนเช้า ก็พบว่ามีผ้าห่มคลุมอยู่บนตัว โทรทัศน์ปิดเป็นที่เรียบร้อยตามมาตรการประหยัดไฟของบ้านเรา
ผมผุดลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มร่วงจากตัว ได้กลิ่นกาแฟหอมฉุยโชยเตะจมูก เหลียวไปมองด้านหลังที่มีชุดโต๊ะเก้าอี้เล็ก ๆ ตั้งอยู่ เห็นถ้วยกาแฟมีควันลอยกรุ่นวางอยู่บนโต๊ะ แต่ปิ่นหยกที่คงจะเป็นคนชงมากลับฟุบศีรษะอยู่ข้างถ้วยกาแฟ
ใจหนึ่งก็ห่วง อีกใจก็คิดถึง เมื่อเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ เห็นแผ่นหลังขยับน้อย ๆ ตามจังหวะการหายใจสม่ำเสมอ ค่อยย่อตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวข้าง ๆ เอื้อมมือไปลูบหลังเขาแผ่วเบา เห็นคนหลับไม่มีทีท่าจะขยับ จึงค่อยเคลื่อนปลายนิ้วแทรกไปตามเส้นผม ค้อมตัวเอาแก้มแนบโต๊ะหันหน้าเข้าหาเขา
ตาเป็นหมีแพนด้านั้นทั้งน่าสงสารทั้งน่ารัก ริมฝีปากแห้งจนอดคิดไม่ได้ว่าได้ดื่มน้ำบ้างไหมนะ จ้องนานเข้าจึงเผลอขโมยจูบเบา ๆ บนกลีบปากบางนั่นสักที
“ปิ่นหยก?”
เขาไม่ตอบคำ หลับปุ๋ยขนาดไฟไหม้บ้านก็คงไม่ตื่น โดนปล้ำก็ท่าทางจะไม่ตื่นเหมือนกัน...น่าลอง
ผมตบหน้าผากตัวเองเบา ๆ กับความคิดอกุศล หากเป็นทุกทีเขาไม่รอดแน่ แต่คราวนี้ดูเหนื่อยเอาจริง ๆ จนใจร้ายด้วยไม่ไหว
เหลือบไปอีกทาง เห็นกาแฟที่ควันเริ่มบางลง อีกเดี๋ยวคงเย็นหมด สงสัยจะไม่ได้กิน
อยากกอดฟัดแรง ๆ สักทีก็กลัวทำตื่น ตัดสินใจอุ้มไปนอนดีกว่า
ทว่าตอนกำลังช้อนตัวเขาขึ้นมา จู่ ๆ ปิ่นหยกกลับลืมตาโพลง เห็นแสงสว่างแล้วทำหน้าเหมือนแวมไพร์โดนลากออกจากโลงตอนฟ้าสาง ทะลึ่งพรวดหลุดจากอ้อมกอดผมลงมายืนเซแซ่ด ๆ คำแรกที่หลุดจากปากไม่ใช่อรุณสวัสดิ์ เมอร์รี่คริสต์มาส หรือถ้อยคำหวานหูใดทั้งสิ้น
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว!?”
ผมกะพริบตาเอ๋อ ๆ ช่วยพยุงเขาไม่ให้ล้มไปกองกับพื้น จากนั้นเสยผมยุ่ง ๆ ของเขาให้พ้นจากหน้าผาก ตอนที่ปิ่นหยกพยายามมองไปทั่วบ้าน เหมือนยังสับสนจนลืมไปแล้วว่าตำแหน่งนาฬิกาติดอยู่บนผนังด้านไหน
“กี่โมงแล้วนะ” เขาถามซ้ำเสียงลนลาน
ผมมองข้ามไหล่เขาไปอีกฝั่ง อ่านเวลาบนนาฬิกาให้เขาฟัง
“แปดโมงครึ่งครับ”
“ฉิบหายแล้ว!”
ที่พอฟังรู้เรื่องเป็นภาษามีเท่านั้นเอง ก่อนเขาจะรีบผละออกไป คว้ากาแฟเย็นชืดกระดกใส่ปากอึก ๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำพร้อมออกจากบ้านในเวลาไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น
“เดี๋ยวก่อนสิ” ผมรั้งแขนเขาไว้ก่อนเจ้าตัวจะคว้ากุญแจรถผลุนผลันจากบ้านอีก “รีบขนาดนี้เลยหรือ”
“รีบ” ปิ่นหยกพูดเสียงจริงจัง “ปล่อยก่อนเร็ว”
“นายต้องพักบ้างนะ”
“รู้แล้ว แต่ปล่อยก่อน”
ผมถอนใจเฮือก คิดว่าช่วงนี้เขาโหมงานมากไปหน่อยแล้ว ใกล้สิ้นปีเป็นเวลาที่ควรจะพักผ่อนแท้ ๆ แถมเช้านี้คริสต์มาสอีกต่างหาก ทั้งที่ปกติเราควรจะนอนกลิ้ง ๆ กันบนเตียงหลังจากกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันทั้งคืนไม่ใช่หรือไง ยังไม่ทันไรก็จะไปทำงานอีกแล้ว
“ปิ่นหยกครับ”
“ฉันรีบจริง ๆ นะอาทิตย์ ปล่อยก่อนเหอะ มีงานที่ต้องรีบสะสางจริง ๆ”
“ค่อยเก็บไว้ทำปีหน้าก็ได้—อุ!”
น้อยครั้งนักที่ปิ่นหยกจะเริ่มทำอะไรอย่างเช่นจูบผมก่อน และน้อยยิ่งกว่าน้อยที่ปิ่นหยกจะเริ่มก่อนแบบดุเดือดขนาดนี้ นี่จะต้องจารึกไว้ในประวัติศาสตร์บ้านกุ๊กไก่เลยทีเดียว
“...อือ”
เขาทำเอาผมเคลิ้มจริง ๆ นะ มือผมนี่ย้ายไปขยำแถวสะโพกเขาเตรียมดำเนินขั้นตอนถัดไปแล้ว แต่ยังไม่ได้จะได้ลงมือทำอะไรต่อเป็นเรื่องเป็นราว ก็ถูกอาศัยทีเผลอตอนกำลังการ์ดตก โดนผลักเสียหน้าหงาย ผงกขึ้นมาได้อีกที เห็นปิ่นหยกทำหน้าตื่นอยู่ในลานสายตา ปากเจ่อขึ้นมานิดหน่อยอย่างน่าเอ็นดู พูดเสียงร้อนรนปนหอบ
“อยู่บ้านดี ๆ อย่าดื้อนะ” ว่าพลางวางสองมือประคองหน้าผมไปด้วย แม่ไก่ก็ยังเป็นแม่ไก่อยู่วันยังค่ำ “รอก่อน โอเคไหม”
ยังไม่ทันได้ร้องตอบเลยว่าผมไม่โอเค ปิ่นหยกก็วิ่งปรู๊ดออกจากบ้าน แล้วอึดใจต่อมา รถเขาก็แล่นฉิวผ่านรั้วไปต่อหน้าต่อตา
ปล่อยผมเป็นลูกเจี๊ยบถูกทิ้ง ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอย่างอาลัยอาวรณ์
ผมรึอุตส่าห์ลางานให้ตัวเองรอไว้แล้วแท้ ๆ กะว่าช่วงรอยต่อปีจะหยุดยาว อ้อนเขาแล้วหิ้วไปอยู่บ้านพักตากอากาศสักแห่งที่คนไม่พลุกพล่าน นอนดูดาวกันข้ามปี โรแมนติกสุด ๆ แต่ความบ้างานของปิ่นหยกไม่เคยปรานีผมเลย
วันที่ยี่สิบห้า-ยี่สิบหก เขาไม่กลับบ้าน
วันที่ยี่สิบเจ็ด กลับดึก...เรียกว่าเกือบเช้าดีกว่า
ผมนอนรออยู่บนโซฟาจนผล็อยหลับไปอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ตั้งตัวไว้อย่างดี เปิดแอร์หนาว ๆ แล้วไม่ยอมห่มผ้า ตั้งใจนอนอ่อยเต็มที่ รู้สึกตอนเขาเข้ามาห่มผ้าให้ราวตีสาม
โดยไม่ปล่อยให้ได้ลุกหนี รีบใช้โอกาสตอนปิ่นหยกกำลังเผลอ (เราอยู่กันแบบอาศัยทีเผลออย่างนี้แหละครับ) ยื่นแขนไปคล้องรอบเอวเขาแล้วรวบเข้ามากอดโดยพลัน
ปิ่นหยกตัวสูงใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อน ตอนเด็ก ๆ นี่ผอมแห้งเหลือเกิน แต่ตัวผมเองก็สูงใหญ่ขึ้นเช่นกัน ขนาดร่างกายเขาตอนนี้ผมจึงถือว่ากำลังดี กำลังกอดสบาย แถมต่อให้ยกขึ้นอุ้มทั้งตัวก็ยังไหว
เขาดิ้นขลุกขลักอยู่ครู่หนึ่ง บอกว่าต้องรีบจัดการงานอะไรของเขาสักอย่าง แต่คราวนี้ผมดื้อเอาจริง ๆ ยังไงก็กอดแน่นไม่ยอมปล่อย จนสุดท้ายเขาเหมือนจะยอมแพ้ ถอนใจเฮือกอย่างอ่อนแรง บ่นว่างั้นขอตั้งนาฬิกาปลุกหน่อย ก้ม ๆ เงย ๆ กับหน้าจอมือถือที่ส่องสว่างในความมืด เสร็จแล้ววางไว้ไม่ไกลนัก ก่อนจะซุกตัวเข้ามาในอ้อมกอดผม พึมพำแผ่วเบา ถ้าฟังไม่ผิดคล้ายจะเป็น ‘โทษทีนะ ทนอีกหน่อย’
พอเช้ามาเข้าวันที่ยี่สิบแปด ปิ่นหยกก็หายไปอีกแล้ว มีส่งข้อความมาบอกว่าอยู่ที่ทำงาน
วันที่ยี่สิบเก้า เจอหน้ากันอยู่พักหนึ่งช่วงเช้าถึงสาย จากนั้นเขาก็รีบรุดออกจากบ้านอย่างเคย
วันที่สามสิบ จิตใจผมห่อเหี่ยวเหมือนลูกโป่งลมรั่วจบฟีบ คืนนี้ปิ่นหยกไม่กลับบ้าน ประกาศเจตนารมณ์ไว้ชัดเจนตั้งแต่ก่อนออกไป
ผมซึ่งหมดข้อโต้แย้งใด ๆ ได้แต่นั่งทอดถอนใจ จนล่วงเลยมาถึงวันที่สามสิบเอ็ด วันสิ้นปีเข้าไปแล้ว รู้สึกว่าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงได้ตัดสินใจขับรถตามไปดูที่ทำงานเขาตั้งแต่ตะวันเริ่มคล้อย
แต่แล้วก็มาสิ้นไร้หนทางอย่างน่าเวทนาอยู่ตรงประตูที่ต้องใช้คีย์การ์ด ให้ตาย รู้อยู่แล้วแท้ ๆ แต่มันอดมาดูให้เห็นกับตาไม่ได้
แต่เอาเถอะ ผมรออยู่แถวนี้ก็ได้ ตรงลานจอดรถที่ผ่านมาเมื่อครู่ยังเห็นรถเขาจอดนิ่งอยู่เลย ทว่าเมื่อโทรไปกลับไม่ติด ไม่รู้โทรศัพท์เขาแบตฯ หมดไปแล้วหรือเปล่า ตัดสินใจว่าจะรอจนกว่าเขาเลิกงานอยู่แถวประตูนี่แล้วกัน
ทว่ายิ่งนั่งรอนานเข้า มองเข็มนาฬิกาข้อมือหมุนจนเกือบจะหมดปี ก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวังพิกล
เวลาราวห้าทุ่มกว่า มีเงาตะคุ่มของคนเดินออกมากจากประตู เห็นหน้าแล้วจำได้ว่าเป็นผู้ร่วมงานคนหนึ่งของปิ่นหยก ผมผุดลุกขึ้นยืนจังก้า เตรียมพุ่งเข้าชาร์จเหยื่อ
“อ้าว คุณอาทิตย์”
แต่ดันโดนทักเข้าก่อน
“มาทำอะไรตรงนี้ครับ หาไอ้ปิ่นหรือ”
ผมรีบพยักหน้า “ใช่ครับ เขาอยู่ไหม โทรไปไม่เห็นรับ”
“มือถือแบตฯ หมดมั้งครับ”
“อา..”
“แต่มันก็น่าจะใกล้เสร็จแล้ว ทันสิ้นปีพอดีเลย”
“งานน่ะหรือครับ”
อีกฝ่ายผงกศีรษะพลางถอนใจยาว “เจ้านั่นบ้างานนะครับ แต่ปกติก็ไม่ขนาดนี้”
ผมกู่ร้องในใจว่าใช่! ก็รู้อยู่หรอกว่าเขาขยันทำงาน แต่ทุกทียังมีเวลาให้ผมเสมอ แล้วยิ่งเป็นช่วงสิ้นปีอย่างนี้อีก ที่ผ่านมาต่อให้ไม่ยอมหยุดยาวไปไหนด้วยกัน ผมไม่เคยว่าเขา (อาจมีบ่นหงุงหงิงนิดหน่อยพอให้เขารำคาญเล่น) แต่ปีนี้หนักเข้าถึงขนาดเวลาจะใช้ด้วยกันยังน้อยนิดจนอดสะเทือนใจไม่ได้ ที่ผ่านมาปิ่นหยกไม่เคยทอดทิ้งผมนานขนาดนี้เลย
“เพราะว่าปีนี้จะขอลายาวช่วงปีใหม่ด้วยละมั้ง”
“หือ?”
“เชื่อเขาเลยนะครับ ปกติจะวันหยุดอะไรไม่เคยขอลายาว วันลาพักร้อนไม่ยักเอามาใช้ แต่ปีนี้บอกมีคนสำคัญที่อยากอยู่ด้วยกันลาหยุดไว้ก่อนแล้ว เลยอยากรีบจัดการงานส่วนของตัวเองให้เสร็จก่อนจะไม่มาอีกหลายวัน”
ผมอยากจะกดรีเพลย์คำพูดของอีกฝ่ายสักรอบ ให้แน่ใจว่าไม่ได้ฟังผิด ในอกพลันตื้อขึ้นมา แทบจะกระโดดโลดเต้นเสียตรงนั้น
คนสำคัญคนนั้นจะมีใครได้อีกนอกจากผม...ต้องเป็นผมเองแหง ๆ พอคิดอย่างนั้นใจก็สุดแสนจะลิงโลด ขณะที่ยังได้ยินเสียงคู่สนทนาบ่นหงุงหงิงมาเข้าหู
“น่าอิจฉาชะมัด พวกคนมีแฟนเนี่ย สงสัยแฟนสวยแหง ๆ เลยยอมเหนื่อยส่งท้ายปีขนาดนี้”
ผมกระแอม ตั้งใจจะแก้ให้สักหน่อยว่าที่จริงแล้วคนอื่นก็ชมว่าผมหล่อนะ ไม่ใช่สวย ทว่ายังไม่ได้ทันได้ออกปาก ร่างคุ้น ๆ ที่ขอบตากลายเป็นหมีแพนด้าไปแล้วก็เดินสะโหลสะเหลออกมาจากประตู
“ปิ่นหยก!”
ผมร้องเรียกพลางโผเข้าไปกอดหมับอย่างไม่สนใจมนุษย์ส่วนเกินอีกคนที่ยืนอ้าปากหวอมองเราสองคน ขณะที่ปิ่นหยกก็ดูเหนื่อยล้าเกินกว่าจะปัดป้องแล้ว หลังจากตกใจไปเฮือกหนึ่งที่ผมมาโผล่อยู่ตรงนี้ กะพริบตาปริบ ๆ อยู่ครู่ใหญ่คงนึกได้ว่าไม่น่าแปลกสักนิดกับการปรากฏตัวนอกเหนือคำสั่งรออยู่ที่บ้าน
สุดท้ายเขาก็กอดตอบเบา ๆ ตบหลังผมแปะ ๆ หัวเราะแผ่วเบาแล้วซบหน้าผากลงบนไหล่ผม พึมพำเสียงอ่อนแรง
“ไอ้ลูกเจี๊ยบดื้อ”
เสียงพลุปีใหม่ดังมาไกล ๆ จากที่ไหนสักแห่ง ดอกไม้ไฟหลากสีอวดแสงวูบวาบปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า จะดีมาก ๆ ถ้ามีแค่ผมกับเขาสองคน แต่ถือว่าตัดเพื่อนร่วมงานผู้กำลังงุนงงอีกคนตรงนี้ออกจากฉากในหัวผมแล้วกัน
“ไม่ดื้อจะได้เจอนายก่อนสิ้นปีหรือ?”
เขาส่งเสียงหัวเราะอ่อนใจ จากที่ลูบหลังผมอยู่ก็ฟาดลงมาดังตุบ...แทบกระอักปอดออกมาทางปาก มือหนักอย่างทุกทีเลย
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกัน จองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว”
ผมหูผึ่ง ประหลาดใจแทบหงายหลัง ปิ่นหยกผู้งกแสนงกบอกจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว คุณพระช่วย!
ผมไม่กล้าถามเลยว่าไปไหน หรือปิ่นหยกลางานไว้กี่วัน รู้แต่เขาจะชวนผมไปไหนก็ไปทั้งนั้นละ และถ้าวันลาผมไม่พอ ก็จะขี้โกงลาต่อในฐานะผู้บริหารควบตำแหน่งพ่อบ้านใจกล้าแห่งปีให้รู้แล้วรู้รอด
คิดแล้วให้แสนกระหยิ่มในใจ มือรวบเอวเขาหมับ เอี้ยวตัวนิดหน่อยเพื่อจูบลงบนขมับเขาหนึ่งฟอดใหญ่ ปิ่นหยกเหมือนจะผล็อยหลับไปทั้งที่ยังทิ้งน้ำหนักใส่ผมเต็มตัว ส่วนพยานรู้เห็นเหตุการณ์อีกหนึ่งตกใจจนขากรรไกรล่างแทบร่วงหล่นลงพื้นไปแล้ว
ผมยักคิ้วให้เพื่อนร่วมงานของคนรักหนึ่งครั้ง เอ่ยสิ่งที่หากปิ่นหยกตื่นรู้สติเต็มตัว ต้องโดนเขาต่อยหน้าหันแหง ๆ
“ผมว่าแฟนปิ่นหยกหล่อมากกว่านะครับ ไม่ใช่สวย”
“หา!?”
“ก็ใคร ๆ มักชมผมอย่างนั้นนี่นา เกิดมาไม่เคยมีใครบอกสวยนะ”
“ห้ะ!?”
ผมหัวเราะ รวบทั้งร่างคนในอ้อมแขนไว้แน่น จากนั้นอุ้มของขวัญปีใหม่ของตัวเองกลับขึ้นรถ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างครึ้มอกครึ้มใจข้ามปี
H A P P Y N E W Y E A R 2 0 1 6 !
อาทิตย์ นางมั่นหน้ามาก 55555 ปิ่นหยกสู้มั้ยลูก ฮาา
สวัสดีปีใหม่ค่า ^o^
ขอให้เป็นปีที่ดี สดใสเจิดจ้านะคะ ด้วยรักและคิดถึงคนอ่านและครอบครัวกุ๊กไก่ค่ะ
ปล. เรื่องรักติดดิน น่าจะมีแพลนรีปริ๊นต์ในปีนี้่ด้วยแหละค่ะถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด แฮร่~~~
:L2: :กอด1: :L1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :-[
ทั้งคู่ยังน่ารักน่าเอ็นดู ฮือออ
ฮันนีมูนกันให้ช่ำเลยนะ แม่ไก่ลูกเจี๊ยบ :oo1:
รักและขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
ปิ่นหยกน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก T/////T
แต่หมั่นไส้อาทิตย์มาก ความหลงตัวเองนี้ 5555555555555555
-
อาทิตย์มั่นหน้ามากๆ แต่ก็จริงอย่างที่นางว่าล่ะค่ะ หล่อจริงอะไรจริง
แอบสงสารเพื่อนร่วมงานเล็กๆ มาเจอเรื่องตกใจแต่ต้นปีเชียว
-
ยังน่ารักกันเหมือนเดิมเลยยยยยย :katai2-1:
สวัสดีปีใหม่ไรท์เตอร์แล้วก็อาทิตย์กับปิ่นหยกด้วยนะค้าาา :mew1:
รอรอบรีปริ๊นนะคะะ :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
โถ ๆๆๆ อาทิตย์ผู้น่าสงสาร :hao6:
-
โอ้ยยยยยย ความมั่นหน้านี้อาทิตย์ได้มาจากไหนนย 555555
แต่ก็สมควรมั่นล่ะนะ ทำให้ปิ่นหยกจอมงกยอมจ่ายค่าเครื่งบินได้เนี่ยยย
คิดถึงแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบมากๆ รวมถึงหนุ่มแก๊งหอพักด้วยนะ
ว่าไปก็อยากเห็นรูปร่างหน้าตาตอนนี้นะ จะน่ารักแค่ไหน ^^
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาาาาาาา ฮื้อออ น่ารักเหมือนเดิมเลยครอบครัวกุ๊กไก่ :ling1:
-
เจ้าลูกเจี๊ยบกะปิ่นหยก น่าร้ากกกก
-
งื้อฟิน~~
ไปเที่ยวไหนค้าา
-
:katai2-1: คิดถึงมากๆเช่นกันค่ะ. ขอบคุณจริงๆ. HNY
-
ปิ่นหยกน่ารักมากเลยค่ะะะะ โหมทำงานเพื่อจะหยุดยาวจะได้ไปเที่ยวกับคุณชายลูกเจี๊ยบ
แถมเป็นคนออกเงินค่าตั๋วเครื่องบินด้วย <ตกใจตรงจุดนี้มากค่ะ ฮาาาาา
จบไว้แบบนี้จะมีตอนพิเศษตอนต่อไปรึป่าวคะ ลุ้นๆ
สวัสดีปีใหม่นะ ลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่~
ปล.มารอรีปริ้นต์ด้วยอีกคนค่าา
-
สวัสดีปีใหม่นะค่ะ ดีใจมากกกกก แม่ไก่และลูกเจี๊ยบรีเทิร์น
ความมั่นหน้า นี่ไม่มีใครเกินคุณชายอาทิตย์จริงๆ
รักกันและอย๋ด้วยกันอย่างนี้ไปนานๆนะ รักๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณนะค่ะ
-
สนุกๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: อร้ายยย ดีใจ ไม่ได้มาต่อตั้งนาน แต่ตอนพิเศษนี้ละมุนมากกกเลยย
บ้านกุ๊กไก่ น่ารักกันสุดๆเลยข่าาา เขินน
ขอบคุณที่เอาตอนน่ารักๆมาเสิร์ฟ รอตอนพิเศษ+รวมเล่มของหนูคิมนะค้าา
+1ให้กำลังใจเหมือนเดิมค่า
็Happy New Year ค่า!!! :กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ อาทิตย์มั่นหน้าตัวเองขั้นสุดเลยอะ อ่านไปก็ขำไป คนอะไร บรรยายไป อวยตัวเองได้แทบทุกบรรทัด บักลูกเจี๊ยบเอ๊ยยยยยย :hao7:
-
:mew1: คู่นี้ยังน่ารักกันเหมือนเดิม
-
อ้ายยย สุดแสนจะคิดถึงแม่ไก่ลูกเจี๊ยบ :laugh:
-
สวัสดีปีใหม่จ้า~ คิดถึงแม่ไก่ลูกเจี๊ยบ
-
สวัสดีปีใหม่จ้า คิดถึงครอบครัวกุ๊กไก่มาก
-
อร๊ายยยยย แม่ไก่ยอมควักตังค์!!
คิดถึงมากกกกก เปิดมาแล้วเจอว่าอัพ เซอร์ไพร์สมาก ขอบคุณนะคะที่มาอัพให้เราได้อ่าน จุฟๆ
ปล. สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
ยังน่ารักและบ้างานเหมือนเดิมเลยปิ่นหยก แอบสงสารลูกเจี๊ยบถูกทิ้ง :hao7:
-
มั่นเกินคนหล่อ แหมๆๆๆ หล่อและเอาแต่ใจสุดๆๆ
-
สวัสดีปีใหม่ครอบครัวกุ๊กไก่ค่าาาา :katai2-1:
-
จะต้องเป็นปีที่ดีแน่ ๆ อาทิตย์กับปิ่นหยกโผล่มาทั้งที
-
ขอบคุณ :)
-
ดีใจมากค่ะ คิดถึงปิ่นหยก คิดถึงอาทิตย์ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
-
น่ารักตลอดเลยปิ่นหยก งื้ออออออ
จูบก่อนเอง จองตั๋วเครื่องบินเอง อร๊ายยยย
น่ารักสุดๆเล๊ยยยย
-
ดีใจมากๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักอ่า กะแบ้วปิ่นหยกต้องรีบเคลียร์งานเพื่อไปเที่ยวกับแฟนแน่ๆ แม่ไก่น่ารัก
อาทิตย์ก็น่ารัก เกาะหนึบหนับเหมือนเคย
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยอาทิตย์ มั่นใจมากกกก55555555
ลูกเจี๊ยบดื้อเอ้ย
คิดถึงเรื่องนี้จัง
สวัสดีปีใหม่ค่ะ^^
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
ขอให้คุณ Rainyday ร่างกายและจิตใจแข็งแรง มีความสุขทุก ๆ วันเลย
บ้านกุ๊กไก่น่าร้ากกกกกกกกก
-
เรื่องนี้ฮาดี เป็นคู่ที่เหมือนไม่ค่อยจะมีสติอยู่กะตัวเลย อาทิตย์ก็มึน เพ้ออยู่แต่เรื่องของปิ่นหยก ปิ่นหยกก็หลุดบ่อยซะจนเข้าตัว 555 :hao7: :hao7: :hao7:
ว่าจะอ่าน คิม ภพ แต่เหมือนเป็นแนวพระเอกชอบไล่บังคับ ไม่ชอบเลย :ruready :ruready :ruready
-
เกลียดเจ้าลูกเจี๊ยบ มั่นหน้าเกิ้นนน ฮ่าๆๆๆๆ
-
บอกตรงนี้เลยว่า คิดถึงมากจริงๆค่ะ
เข้าใจปิ่นมาก ปั่นงานช่วงปีใหม่นี่สุดยอดดดดดดด
-
น่ารักกกกกก ลูกเจี๊ยบหน้ามึนนนนน 55555
สนุกมากเลยค่าาา ขอบคุณนะคะะ
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องยาวของคุณ RAINYDAY เรื่องนี้เรื่องแรกค่ะ เล่นเอางง(งงตัวเองเลย)ว่าไปอยู่ที่ไหนมา 555555
ทำไมถึงพลาดนิยายสนุกๆน่ารักชวนเขินขนาดนี้ไปได้ .. คาแรคเตอร์เป็นเอกลักษณ์มากเลยค่ะทั้งอาทิตย์แล้วก็ปิ่นหยก
เป็นเรื่องที่ทำให้อมยิ้มเกือบตลอด เวลาดราม่าก็เศร้าจนใจหาย สงสารปิ่นหยกจริงๆนะคะ ตอนที่ย้อนอดีตไปนี่สงสารมากๆ
ไม่อยากจะเชื่อว่าการที่คนเราผ่านเรื่องอะไรแบบนั้นมาแล้วยังยืนหยัดใช้ชีวิตอยู่ได้นี่จะต้องเข้มแข็งขนาดไหน
เชื่อว่าในสังคมเราต้องมีคนที่น่าสงสารแบบปิ่นหยกอยู่แน่ๆ แค่คิดก็เศร้าใจแล้วค่ะ ..
ยิ่งพอตอนแม่เพชรมาประสบอุบัติเหตุเสียนี่เราอยากจะร้องตามเลย แบบ จะต้องเจอเรื่องร้ายๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกหรอ
แต่คราวนี้ยังดีที่มีอาทิตย์อยู่ด้วย ปิ่นหยกเป็นคนดี ใจดี แล้วก็น่ารักมากๆ เป็นคนที่คู่ควรกับรอยยิ้มและความสุข
ขอบคุณอาทิตย์แทนเจ้าตัว(ที่ให้ตายคงไม่มีวันยอมพูดให้ฟังแหงๆ)ว่าโชคดีจริงๆที่มีลูกเจี๊ยบตัวนี้เข้ามาในชีวิต ^ ^
เป็นลูกเจี๊ยบที่มีความอดทนสูงจริงๆนะคะ (แล้วก็รักแม่ไก่ม๊ากมากด้วย) คือมีหลายจังหวะมากที่ความปากไม่ตรงกับใจของแม่ไก่ทำเรากลัว 555555
ประมาณว่าถ้าเป็นเราคงไม่ทน แต่เจ้าลูกเจี๊ยบก็ยังทน ยังมองว่าน่ารักอยู่เหมือนเดิม เป็นอะไรที่ดีใจแทนจริงๆนะคะ > <
ชอบที่สุดของเรื่องคือตอนที่ปิ่นหยกยอมควักเงินตั้ง 3,000 เพื่อประมูลอาทิตย์ไว้นี่แหละค่ะ - ////////// -
เป็นอะไรที่สำหรับเราแล้วแสดงความสำคัญของลูกเจี๊ยบในใจแม่ไก่เต็มๆเลย ชอบมากกกก ปิ่นหยกน่ารักสุดๆ
(เริ่มใช้คำว่าน่ารักซ้ำๆเหมือนลูกเจี๊ยบแล้วสิ /ฮา)
ไว้จะไปอ่านเล่ห์รักฤดูร้อนนะคะ <3
ปล. ชอบผลงานของคุณ RAINYDAY ทุกเรื่องเลยค่ะ อย่าง Sincere เราก็อ่านไปแบบ 4-5 รอบแล้วจริงๆ ชอบมากกกกกก
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
:pighaun:
-
อ่านจนท้ายๆละ เกลียดอานนท์มีแต่เรื่อง ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับกิ่งเพชรอีก นี่แน่ใจนะว่าเคยรักเมีย เจอแฝดแฟนเก่าก็จีบงี้หรอ ทุเรศ ผิดซ้ำซาก
กิ่งเพชรก็อีกคนถึงตัวไม่คิดไรจริงแต่เห็นความคิดคนรอบข้างก็ควรแคร์บ้าง ปล่อยจีบเดี๋ยวก็ต้องติดสักวัน เป็นไงตายเลย สงสารปิ่นหยก :m16:
ปล. ชอบลูกเจี๊ยบ~ :-[
-
ชอบมากเลย
สนุกมากกกกก
ตัวละครน่ารักทุกคนเลยย
ชอบความมึนของอาทิตย์มากก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้ลูกเจี๊ยบหื่นกามหน้ามึน
ปิ่นหยกนี่สายอาร์ดคอร์แต่ใจอ่อนตลอดดดดดดดดด
ชอบอุ่นใจอะ นางน่ารักกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ตอนเกิดอุบัติเหตุนี่ร้องไห้ตามปิ่นหยกหนักมาก
ปิ่นหยกร้องตอนไหนนี่ร้องตามตอนนั้น
อดีตของปิ่นหยกโคตรเจ็บปวดอ่ะ
โคตรสงสารรร
แต่ในที่สุดก็มีชีวิตที่ดีขึ้น
มีเพื่อนมีคนเคียงข้าง
และมีคนรอบข้างที่ดี
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะคะ
-
แง่งงงงง เป็นอีกเรื่องที่ดีมากเลยค่ะ พลาดมากไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนมาถึงเพิ่งได้มาอ่านนิยายน่ารักๆขำๆแบบนี้ ชอบมากๆเลยค่ะ ฮื่ออ แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบที่ตอนหลังผันตัวมาเป็นพ่อไก่น่ารักมากๆ ชอบตัวละครทุกตัวเลย ต่อไปจะไปอ่านคิมหันต์ต่อค่ะ 5555 ชอบเคะเกรียนๆมากก ขอบคุณคุณเรนนี่เดย์ที่แต่งนิยายดีๆสนุกๆครบรสแบบนี้ออกมา แล้วยังมีแฟนอาร์ทสวยๆเกือบทุกตอน ขอบคุณนะคะ ชอบมากกก รักเลยค่ะ :mew1: :mew1:
-
:-[ รักแม่ไก่ รักลูเจี๊ยบ. ชอบบบบบบบ มากกกกกกก ไม่ผิดหวังจริงๆ :mew1:
-
ปิ่นหยก เอมจิต
ชื่อผู้หญิงชัดๆ ไม่ต้องอ่านก็รู้ว่าชายหนุ่มชื่อหญิงสองคนนี้ต้องรับงานเป็นเมียเท่านั้น
-
เหมือนจะสนุก
เนื้อเรื่องไปช้ามาก มีแต่บทพูดที่ไม่อยากอ่าน บทตลกที่ไม่จำเป็น
-
เพิ่งได้เคยมาอ่านเรื่องนี้
คือสนุกมาก น่ารักดีค่ะ
ชอบในความงกของปิ่นหยก
และความมึนของอาทิตย์