ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-------------------------------
เรื่องสั้น(คั่นเวลา)ที่อิงเค้าโครงจาก MV เพลงนาที ของว่าน ธนกฤต
กรุณาพกกล่องทิชชู่ไว้ข้างตัว
เราเตือนคุณแล้ว...
ขอแบ่งลงเป็นตอนสั้นๆนะคะ แต่งไปแต่งมาชักยาวเกิน =''=
นาที
ตอนที่ 4 (จบเรื่อง)
.....................
..............
.......
...
.
จับมืออีกครั้ง กอดเธอเอาไว้ บอกความในว่าฉัน
รักได้แค่เธอเพียงผู้เดียว ชั่วกาล
อย่างทิ้งฉันไว้ตรงนี้ลำพัง... ได้ไหม
.....................
..............
.......
...
.
กระดาษใบสุดท้าย... ไม่ใช่รูปภาพ แต่เป็นเพียงกระดาษกรีนรี้ดเอสี่ไม่มีเส้นที่ถูกพับไว้ ผมคลี่ออกมาถึงได้เห็นว่าบนกระดาษใบนั้นเต็มไปด้วยหมึกสีดำกับลายมือคุ้นเคย
ถึงไอ้โป้งตัวควาย
แค่ประโยคแรกก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้แล้ว ตัวควายเป็นคำที่มันใช้เรียกผมช่วงม.ต้นที่ผมอ้วนขึ้นผิดหูผิดตา
จริงๆกูก็ไม่ถนัดเขียนจดหมายไรแบบนี้หรอกนะ แต่อยากให้มันมีอะไรเป็นแผ่นๆเก็บไว้บ้าง เผื่อเวลามึงอยู่ที่นู้นมึงจะได้หยิบมาอ่านได้ตลอดไง เมพปะล่ะกู
หึหึ เข้าข้างตัวเองตลอดล่ะนะ มึงนะ
ขอกูด่าก่อนเลย เอาตรงๆนะเว่ย ตอนที่มึงมาบอกว่าจะไปเรียนต่อนอก กูโคตรช็อค คือช็อคจริงๆ อารมณ์มึงมันไม่ให้ไง เรียนถาปัตมาห้าปีเสือกจะไปเรียนต่ออีก มึงจะเรียนอีกกี่ปี??? แล้วไหนความฝันของมึงกับกู ไหนว่าจะเรียนที่เดียวกัน ทำงานที่เดียวกัน มึงเป็นสถาปนิก กูเป็นเมเนเจอร์ เรียนโทพร้อมกันแล้วค่อยมาเปิดบริษัทด้วยกัน ไหนวะ หรือมึงจะไปเรียนเอาความรู้มาก่อน? ปรึกษากูบ้างอะไรบ้างได้ไม๊วะ มึงเห็นกูเป็นอะไร? ถามจริงเหอะ เป็นเหี้ยไรวะ ตั้งแต่มึงแปลกๆไปแล้ว มึงคิดว่ากูไม่รู้หรอ กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปี มองหน้ากันมากี่ล้านครั้ง พูดตรงๆนะ กูมีความรู้สึกว่ามึง “พยายาม” ทำตัวเหมือนเดิม เหี้ยไรของมึงเนี่ย กูทำเหี้ยไรผิด บอกกูดิ ไม่ใช่เดินออกไปแบบนี้ กูตรัสรู้ไม่ได้นะสัด ถึงกูจะเดาออกแต่ถ้ามึงไม่พูดแล้วกูจะแน่ใจได้ยังไง ห่า!
มันไม่ใช่ความผิดของมึงหรอกเป๊ก มันผิดที่กูเอง
กูอยู่ที่ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว
เอาเหอะ ยังไงมึงก็ต้องไป กูทำไรไม่ได้อยู่ดี แทนที่จะบอกกันก่อน กูจะได้ไปด้วย ไม่มีมึงแล้วกูจะอยู่ยังไงวะ? มีมึงเป็นเงา(ที่พ่อกูเรียก)ตามตัวมาตั้งแต่เด็กๆ ไอ้เหี้ย เก่งแล้วแยกวงนี่หว่า
เงาหรอ...
ขอบคุณที่ให้กูเป็นเงาของมึง
แต่คนอย่างกูน่ะ ไม่สมควรจะได้รับสิทธิ์นั้นหรอก
กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ววะ ยังจำได้เลยที่มึงมาช่วยกูจากไอ้เด็กเวรสามตัวนั่น ขอบคุณมากนะเว่ย จริงๆต้องขอบคุณมึงมาที่ยอมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ปอสี่ยันเรียนจบ ฮ่าๆ กูไม่เคยคิดว่าจะมีเพื่อนสนิทที่คบกันนานแบบนี้ไง ไปๆมาๆก็สิบกว่าปีแล้ว แม่งเร็วว่ะ
มึงจำได้ปะ ตอนที่เราสอบเอ็นเสร็จแล้วขึ้นไปตะโกนที่ดาดฟ้าด้วยกันอ่ะ ฮาชิบหาย วันนั้นเมาเรื้อนกันสุดๆ นึกทีไรยังฮา ถึงแม้หลังจากนั้นกูกับมึงจะไม่ได้เมาเรื้อนแบบนั้นด้วยกันอีกเลยก็เหอะ กลายเป็นว่าไปช่วยกันหิ้วออกอีกคนจากผับแทน (ฮา...)
มึงทำอะไรให้กูหลายอย่างเลยว่ะ จริงจังนะ กูรู้ว่าหลายๆครั้งที่กูหลับคาหนังสือ มีมึงมาช่วยพาไปนอนดีๆ เมาอ้วกแตกมามึงก็ช่วยเช็ดตัวให้ อะไรอีกวะ จัดตารางเรียนให้(ตอนม.ปลาย กูจำได้ 555) ทำข้าวให้แดก เล่นเกมส์ให้ ช่วยติวให้กู อยู่เป็นเพื่อนกูตั้งแต่ตอนนิวเข้ามา ทะเลาะ เลิก มึงอยู่เป็นเพื่อนกูตลอด ถามจริงเหอะ มึงไปแบบนี้แล้วกูจะหาใครมาแทนวะ 555
นาฬิกาอันนี้กูให้มึงนะ กูใช้มาตั้งแต่เด็กจนแม่งกลายเป็นอวัยวะชั้นที่ 33 ของกูไปแล้ว ให้มึงไว้จะได้ระลึกว่ายังมีกูอยู่บนโลกใบนี้ จะได้รีบกลับมาหากู (ฮ่าๆ) ใส่ไปเรียนด้วยนะสัด กูให้ยืมก่อนสองปี อย่าทำเจ๊งซะล่ะ แต่ตอนนี้มันบ๊องๆแปลกๆ เดินมั่งไม่เดินมั่ง ฝากมึงเคาะด้วยละกัน 5555555555
กลับมาให้ว่องเลยนะสัด รีบๆเรียนให้จบ 2 ปีน่ะไม่นานหรอก อย่าร้องไห้คิดถึงกูซะล่ะ กูยังไม่รู้เลยว่าชีวิตที่ไม่มีมึงมันเป็นยังไง (ฮ่าๆ) มึงแม่ง เอากูไปด้วยก็ไม่ได้ อยู่นู้นไม่มีใครมาคอยง้องแง้งให้ดูแลก็อย่าเหงาไป ห้ามมีเมีย ห้ามติดใจอยู่ที่นู้นนะมึง อย่าเมามากนัก ไม่มีใครไปคอยหิ้วปีกออกจากผับอีกแล้วนะสัด หยุดเกินสองอาทิตย์ต้องกลับไทย กูไม่ยอมจริงๆด้วย ทำงานแล้วหยุดนานไม่ได้ว่ะ เพราะฉะนั้น มึงนั่นแหละ กลับมาๆ
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างจากใจ วันนี้กูต้องเดินด้วยขากูเองแล้วใช่ไม๊(ฮา...)
มึงคือเพื่อนสนิทคนเดียวของกู เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต
รักมึงมากมาย
แว่นเป๊กจอมเอ๋อ
ปอลิง. มึงมีเรื่องจะบอกกูใช่ปะ วันที่ไปเดินสะพานพุทธด้วยกันน่ะ รอบหน้าไม่ต้องอ้ำอึ้งแล้วก็ได้นะเว้ย จะพูดเหี้ยไรก็พูดมา มันอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่มึงคิดก็ได้... จริงปะ :P[/i]
ผมเงยหน้ามองเป๊กที่ยังนอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ออก เสียใจ ดีใจ ซึ้งใจ ทุกอย่างมันตีกันไปหมด
.....................
..............
.......
...
.
มันไม่จริงยังคงรอพรุ่งนี้ รอเธอคืนมา ในวลาที่ไม่เหลือใคร
โลกนั้นหมุนไปอย่างเยือกเย็นไม่มีหัวใจ
แบกความเดียวดาย อ้าวว้าง เดินทางเฝ้าคอย
..........................
.................
...........
......
...
.
ผมรวบรวมจดหมายและรูปถ่ายทั้งหมดใส่กล่องใบเดิม วางไว้บนเก้าอี้ข้างตัว หยิบนาฬิกาข้อมือเรือนเก๋ากึกออกจากถุงผ้าขาว เหลือบมองเจ้าของเก่าที่ยังนอนอยู่บนเตียง หันความสนใจมาที่เจ้านาฬิกาอีกครั้ง ตัวเรือนยังคงดูดีอย่าที่เจ้าของเฝ้าทะนุถนอม สายหนังสีน้ำตาลยังคงความสวยไว้เหมือนเมื่อสิบปีที่แล้ว พลิกหน้าปัดกลับมาดู เห็นเข็มยาวยังเดินได้ปกติเลยจับใส่ข้อมือตัวเอง เอามาใช้อย่างที่เจ้าของต้องการ
เดินไปยืนมองเพื่อนสนิทผ่านกระจก คิดถึงเรื่องราวเก่าๆที่เราสองคนเคยทำมา ทั้งสุข เศร้า เหงา สนุก น่าสงสาร น่าหัวเราะ สิบกว่าปีที่ผ่านมา ผ่านเรื่องราวหลากหลายมานับไม่ถ้วน บางที่ก็อาจจะจริงอย่างที่เป๊กว่า
จะพูดเหี้ยไรก็พูดมา มันอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่มึงคิดก็ได้... จริงปะ :P
บางที
พอมึงตื่นขึ้นมา
กูควรจะพูดมันออกไปใช่ไม๊เป๊ก?
.....................
..............
.......
...
.
ยืนอยู่ซักพัก พี่พยาบาลเดินมาบอกว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้ว ผมหมุนตัวกลับไปยังเก้าอี้ สะพายกระเป๋า ถือกล่องที่เป๊กให้ไว้ในมือ ยืนมองเพื่อนครั้งสุดท้าย สัญญากับคนป่วยไว้ว่าพรุ่งนี้จะรีบมาหาแต่เช้า ตัดใจหันตัวเดินออกไปตามทาง ยิ้มให้กับพี่พยาบาลที่เดินสวนมา อยู่ดีๆก็นึกหิวน้ำ หนีบกล่องไว้ข้างตัวแล้วหยิบกรวยใส่น้ำขึ้นมาดื่ม เหลือบตาไปมองนาฬิกาที่ตัวเองใส่อยู่
ผมอยากจะขอเวลา
เวลา... ที่ให้ผมได้เจอกับเป๊กอีกครั้ง
เวลา... ที่ให้ผมได้คุยกับเป๊ก
เวลา... ที่ให้ผมได้บอกเหตุผล
เวลา... ที่ทำให้ผมได้แก้ความเข้าใจผิด
เวลา... ที่ทำให้ผมได้บอก “รัก”
ผมขยำแก้วกระดาษทิ้งลงขยะข้างคูเลอร์ ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา ดึกขนาดนี้ จะโทรเรียกให้คนที่บ้านมารับก็ใช่ที่ คงต้องนั่งแท็กซี่กลับเอง
เข็มยาวของนาฬิกาเคลื่อนตัวมาถึงเลข 12
แล้วหยุดลง
“หืม???”
ติ๊ด............................
“พี่น้ำ ตามหมอไผ่ด่วนเลยค่ะ คนไข้ห้อง 9 หยุดหายใจแล้วค่ะ”
.....................
..............
.......
...
.
ขอแลกทุกอย่างที่มี เพื่อวินาทีของเธอ
ขอเจอคนที่รักเหลือเกินได้ไหม
ฉันแทบจะกราบอ้อนวอน ร้องไห้จนเหือดหายไป
แค่ซักนาทีที่ขอเธอคืนมา
---------------------------
จบแล้วค่ะ แฮะๆ
อาจจะขัดใจหลายๆคน แต่สำหรับเราแล้ว นี่คือจบจริงๆ
แต่อาจจะมีภาคต่อ ขอรอดูแนวโน้มก่อนะคะ // ปาดเหงื่อ
:กอด1: