:L2:ตอนจบมาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ ทุกคน :pig4: :pig4:
พลกฤษณ์เองก็วางสายไปอย่างลุ้น ๆ เขาหันมามองหน้าน้องชายผู้อยู่เบื้องหลังแล้วกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้
“เป็นไรไปก๊อ”
“ก๊อกลัวพีเค้าแอบไปร้องไห้ว่ะ”
“หะ...”
“เออ ยิ่งขี้แงอยู่” พลกฤษณ์ใจเสียเล็กน้อย “ไอ้จิม นี่เราแกล้งแรงไปป่ะวะ”
“ไม่หรอก มะรืนก๊อก็ไปหาดใหญ่แล้วนี่ เซอร์ไพรส์ ๆๆๆ”
“เออ ใช่ แต่ตอนนี้เค้าคงร้องไห้ใหญ่แล้ว”
“เฮ้ออ มีแฟนนี่น่าปวดหัวนะก๊อ”
“เออ ดูไว้ละกัน”
“นี่ขนาดแฟนก๊อไม่ใช่ผู้หญิงนะเนี่ย”
“เออ....ไม่รู้ว่ะ ไม่เคยชอบผู้หญิงซะด้วย เลยไม่รู้ว่าผู้หญิงเค้าเป็นไง”
“ฮ่ะ ๆๆๆ” คนเป็นน้องชายหัวเราะขบขัน “เอาน่า ถ้าพีเค้าเจอก๊อคงดีใจหล่ะ คิดมาก”
“เออ ๆ ก็ขอให้เค้าดีใจจริง ๆ ละกัน”
“ทำอะไรกันวะเนี่ย” จักกฤษณ์พี่ชายคนโตของพวกเขาเข้ามาทัก
“ก็ โทรไปหาพีอ่ะ”
“เหรอ ...โทรไปอำเค้าต่อใช่มั๊ยหะ”
“ก็ แฮ่ ๆๆ ทำนองนั้น” ศุภกฤษณ์ตอบรับ
“ไอ้แจ๊ค นึกไงเชื่อไอ้จิมมันวะเนี่ย ไม่คิดว่ามันจะไม่เวริ์คมั่งเหรอ”
“ก็คิด แต่ผมว่าก็น่าจะเวริ์กอยู่นะ”
“เออ ๆ ไม่รู้โว้ย แต่น้องเขางอนจริง ๆ ขึ้นมาก็ง้อให้ดี ๆ ละกัน อย่าให้ไอ้โจต้องพาลูกหนีอีกล่ะ”
“ทำไมก๊อ” ศุภกฤษณ์งง ๆ
“จำไม่ได้เหรอวะ ที่ไอ้แจ๊คมันลงทุนผิดบ้านเผด็จศึกน้องพีเค้าไง ถ้าน้องพีงอนขึ้นมาอีก มีหวังคราวนี้คงต้องง้อใหญ่แน่ ๆ”
“โธ่ ก๊ออ่ะ” พลกฤษณ์พูดอะไรไม่ออกนอกจากขำพี่ชายตัวเองเล็กน้อย
“แต่ผมว่าก๊อคงจัดใหญ่ให้พีไม่ได้หรอก เพราะว่าก๊อเค้าไปง้อพีที่บ้านป๊าพี โหย ไต่ก๊อไม่รู้อะไรซะแล้ว ป๊าของพีหน่ะดุจะตาย”
“จริงเหรอวะแจ๊ค”
“อืมใช่”
“เหรอ ๆ”
“ดุนะ กว่าผมจะผ่านด่านเขามาได้ก็ไม่ง่ายเลยนะ แต่ผมก็เข้าใจ ใครจะมายกลูกให้ผู้ชายอย่างผมง่าย ๆ วะ”
“ฮ่ะๆๆๆๆ”
“แล้วว่าแต่แกเหอะไอ้จิม ยุ่งเรื่องผัวเมียเค้านัก มีกับเค้ามั่งยังวะ”
ศุภกฤษณ์ส่ายหน้าดิก “ไม่อ่ะ เรื่อย ๆ อย่างนี้ก็ดีแล้ว”
“โห ปากหมาอย่างนี้ใครเขาจะทนได้” พลกฤษณ์สัพหยอกน้องชาย
“ก็ผมมันไม่หล่อเหมือนก๊อแจ๊ค ไม่น่ารักเหมือนก๊อโจ ไม่นิสัยดีเหมือนไต่ก๊อ และก็ไม่เป็นหมอเหมือนไอ้เจย์มั๊ง”
“ไม่หรอกจิม” พี่ชายคนโตสอนน้อง “ของอย่างนี้มันอยู่ที่ว่าเราจะเจอคนที่ใช่เมื่อไหร่ก็เท่านั้น ตอนนี้แกยังไม่เจอก็เท่านั้นหล่ะ”
“ครับก๊อ”
“ว่าแต่กลับไปคราวนี้ซื้อของฝากไปเยอะ ๆ เลยนะแจ๊ค เผื่อพีจะหายงอนแกเร็วขึ้น”
“ครับ ฮ่ะๆๆๆๆ”
พีร์นั้นได้กลับมาถึงบ้านที่หาดใหญ่แล้ว หลังจากที่พี่สาวของเขาออกจากโรงพยายาบาลมาพักฟื้นที่บ้านเรียบร้อย พ่อกับแม่และตัวเขาจึงกลับมาหาดใหญ่สำหรับวันทำการหลังตรุษจีน
“เออ พีแล้วนี่อยู่บ้านถึงอาทิตย์หน้าเลยใช่มั๊ยลูก” คนเป็นแม่ถามพีร์ขณะที่กินข้าวพร้อมกัน
“ครับม้า”
“อืม ก็ดีนะลูก ว่าแต่บ้านโน้นเขาไปเที่ยวกันยาวเลยเหรอ”
“คงงั้นมั๊งครับ”
“ไม่เป็นไรอยู่กับป๊ากับม้าแหล่ะดีแล้ว ม้าจะได้หายคิดถึงพี”
“มาม้าอ่าาา” พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็พูดไม่ออก
“ดี ๆ ม้าแกบ่นคิดถึงแกกับป๊าตลอดเลย จะได้เลิกบ่นซะที”
“เว่อร์นะป๊า” คนเป็นแม่หันไปดุคนเป็นพ่อเบา ๆ “ก็ลูกเราทั้งคนนี่นา”
“อ่าว เห็นตอนนั้นตกลงยกให้เจ้าแจ๊คง่ายนักนี่ ทีอย่างนี้มาบ่นทำไม”
“ก็คิดถึงลูกนี่นา อ่อ ป๊าเองก็เหมือนกัน อย่าแอบโทรไปหาคุณกิมเรื่องลูกล่ะ”
พีร์เพิ่งได้ยินอย่างนั้นก็หันไปมองพ่อกับแม่อย่างตกใจ
“อาฟุง..” พ่อของพีร์ดุแม่ของพีร์แก้เก้อเหมือนกัน
“ก็ป๊าเป็นห่วงแกเหมือนกันนะพี ป๊าก็ไม่ไว้ใจไอ้แจ๊คมันเหมือนกัน ป๊ากลัวมันทำแกน้ำตาเช็ดหัวเข่าอีก”
“ป๊า....” พีร์ติ้นตันจนพูดแทบไม่ออก “ป๊าไม่ต้องเป็นห่วงพีร์มากก็ได้นะครับ บ้านคุณแจ๊คเค้าดูแลพีดีมาก คุณแจ๊คเองก็ดูแลพีดี ป๊าอย่ากังวลเลยนะครับ”
“อืม ๆ” คนเป็นพ่อรับคำ และเปลี่ยนเรื่อง
“เออ แจ๊คมันบอกหรือเปล่ามันจะไปเที่ยวไหนกันมั่ง”
“เปล่านี่ครับป๊า”
“เหรอ...”
“เอาเถอะ อยู่กับม้าแกก่อนก็ดีเหมือนกัน หรือจะกลับไปตอนสิ้นเดือนเลย เอามั๊ย”
พีร์ยิ้ม ๆ ไม่ตอบอะไร นอกจากกินข้าวกับครอบครัวด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
เช้าวันต่อมา ร้านของครอบครัวพีร์ก็เปิดให้บริการตามปกติ พีร์เองก็ต้องตื่นเช้ามาช่วยพ่อกับแม่ของเขาเปิดร้านเช่นกัน พีร์แอบหวังเล็ก ๆ เหมือนกันว่าชายหนุ่มจะทำให้เขาประหลาดใจโดยการกลับมาก่อน เขาเปิดประตูเหล็กของร้านขึ้นทั้งสองข้าง แต่ก็ไม่พบว่าจะมีใครมานอกจากคนที่สัญจรไปมาเท่านั้น พีร์มองไปรอบ ๆ แล้วกลับเข้ามาในร้านอย่างพยายามทำใจให้ไม่คิดมาก
กิจวัตรประจำวันของพีร์นั้นก็ยังเป็นเหมือนที่เขาอยู่บ้าน คือการช่วยแม่คิดเงินและทำบัญชีในร้าน ตกบ่ายเขาก็เป็นคนออกไปจ่ายตลาดตามที่แม่สั่ง แล้วก็กลับมาช่วยงานต่อจนร้านปิดในเวลาสองทุ่ม พีร์นั้นรอโทรศัพท์จากคนรักอยู่เหมือนกัน จนเห็นว่าพลกฤษณ์น่าจะไม่ได้โทรมาแล้ว เขาจึงถอนหายใจและนอนกอดหมอนคนเดียวอย่างเศร้า ๆ
“อีกตั้งหลายวันเลยใช่มั๊ยที่คุณแจ๊คจะกลับมา” พีร์ตัดพ้อกับตัวเอง แต่ก็ไม่ยอมรับว่าเขานั้นอยากให้พลกฤษณ์กลับมาตามที่เคยบอกไว้
“แต่โทรหาสักหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอ” พีร์คิดไปคิดมาจนเขาหลับลงไปในที่สุด
พีร์ตื่นเช้าตามปกติ และเช้านี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เขามองหาร่างสูงของคนรักอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เพราะเขารู้ว่าพลกฤษณ์นั้นชอบทำให้เขาประหลาดใจอยู่เสมอ แต่เมื่อไม่เจอแล้ว เขาก็เดินคอตกเข้าบ้าน และก็ทำงานอื่น ๆ ของเขา ก่อนจะกินข้าวเช้ากับครอบครัว เป็นตามปกติ ที่พีร์จะเป็นคนที่เก็บล้างจานชามเสมอ พ่อกับแม่ของเขากินเสร็จแล้วก็ออกไปทำงานของตัวเองต่อเงียบ ๆ เหลือแต่เขาที่ยืนล้างจานอยู่คนเดียว
“วันนี้คุณแจ๊คจะโทรหาเรามั๊ยน้า...” พีร์ได้แต่คาดเดาไปเรื่อยเปื่อยด้วยความคิดถึงคนรัก แล้วก็ก้มหน้าก้มตาล้างจานต่อไป
แต่จู่ ๆ ก็มีมือลึกลับเข้ามากอดเขาทางด้านหลัง และมือข้างขวาของเขาก็โดนห่อหุ้มด้วยมืออีกข้างของคนข้างหลังเช่นกัน
ความรู้สึกอบอุ่นที่เขาคุ้นเคยแผ่ซ่านเข้ามาทางแผ่นหลัง แค่เห็นมือ เขาก็แน่ใจว่าเป็นพลกฤษณ์อย่างแน่นอน
“ผมกลับมาแล้ว” เสียงทุ้ม ๆ กระซิบเบา ๆ ข้างหูให้พีร์แน่ใจ จึงหันหลังไปมองก็พบว่าเป็นคนรักของเขาเอง
พีร์เงยหน้ามองก็พบว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น พีร์ไม่รอช้าที่จะสวมกอดด้วยความคิดถึง ไม่มีคำพูดอะไรออกจากตัวเขา เพราะตอนนี้ร่างกายของพีร์สั่นไปทั่วด้วยความตกตะลึง น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาเบา ๆ เช่นกัน
พลกฤษณ์ยิ้มให้แล้วใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้พีร์ ก่อนจะบอกว่า “ไม่เอาน่า ขี้แยอีกแล้วนะ”
พีร์หมั่นไส้คนรักเลยทุบที่แขนไปเบา ๆ แล้วยิ้มออกมาทั้งน้ำตา “ไหนว่าจะยังไม่กลับมาไง ทำไมไม่อยู่เที่ยวต่อล่ะ”
“ไม่เอาอ่าาา คิดถึงเมียจ๋านิครับ” เขาไม่พูดเปล่าแต่พลางกอดพีร์แน่น
“คุณแจ๊ค” พีร์เขินมาก และอีกอย่างนี่ก็บ้านเขา “เมียเมออะไร พูดบ้า ๆ”
“โหยย ที่รักค๊าบบ ขอให้ผมได้ชื่นใจหน่อยไม่ได้เหรอ”
“ไม่เอา ๆ นี่มันบ้านผมนะ เดี๋ยวป๊าดุเอา”
“โหย ๆๆ อะไรก็ไม่ได้นะ” พลกฤษณ์แอบน้อยใจ “ผมก็อยากกลับมาเซอร์ไพรส์ แต่พีอ่ะยังใจร้ายกับผมอีกนะ”
“คุณแจ๊คคค...” พีร์เห็นชายหนุ่มเป็นอย่างนี้ก็ไม่อยากให้น้อยใจ
“ก็นี่มันกลางวัน และในครัวด้วย...อีกอย่างป๊ากับม้าและพี่ ๆ ลูกจ้างยังอยู่นะ”
พลกฤษณ์ได้ยินอย่างนั้นก็ใจชื้น “แสดงว่า ถ้าเป็นตอนกลางคืน ก็ค่อยว่ากันใช่มั๊ย”
“อืม...” พีร์พยักหน้าเขิน ๆ
พลกฤษณ์ได้ยินอย่างนั้นเลยเข้าไปหอมแก้มอย่างรวดเร็ว
“แต่เนี่ย ขอมัดจำไว้ก่อนนะ” เขาบอกกับพีร์แล้วขอตัวไปเก็บสัมภาระที่ห้องนอนของพีร์ พีร์เองก็ยิ้มเขินและมองตามคนรักไป ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะกรี๊ดออกมาเหมือนกัน
“โหยย อย่างนั้นเหรอแก” เขียวที่อยู่ปลายสายตอบรับเรื่องเล่าของพีร์ด้วยความตื่นเต้น เพราะหญิงสาวโทรมาหาเพื่อนหลังจากรู้ว่าพีร์กลับถึงหาดใหญ่แล้ว เลยเมาท์กันตามประสา
“อืมม”
“เริ่ดนะคะ แล้วนี่สามีหล่อนมีของฝากอะไรมามั่งมั๊ยคะ”
“ไม่รู้อ่ะ เค้ายังไม่ได้เอาอะไรมาให้ชั้นเลย แต่ของม้ารู้สึกจะเป็นกระเป๋านะ ไม่แน่ใจว่าแอร์เมสหรือเปล่า ส่วนของป๊าไม่รู่อ่ะ”
“อ่าเหรอๆๆ แล้วของแกล่ะ ได้อะไร หรือว่าได้แต่ตัวกลับมาค่ะ”
“ไม่รู่อ่ะ แต่ก็ไม่อยากได้อย่างอื่นล่ะนะ เค้ากลับมาปลอดภัยก็ดีใจแล้ว”
“ค่า ๆๆ” เขียวตอบรับ
“เอ้อ เดี๋ยวขอตัวก่อนนะแก คุณแจ๊คอาบน้ำเสร็จแล้ว”
“อ่าว แกยังไม่ได้อาบน้ำเหรอ”
“อืม ๆ”
“โอเค ๆ ชั้นไม่กวนล่ะ งั้นเจอกันนะ บาย ๆ”
“จ้ะ”
พีร์วางสายไปอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องเพราะเวลาตอนนี้พวกเขาก็เตรียมพร้อมที่จะมีเวลาส่วนตัวกันแล้ว พลกฤษณ์เห็นคนรักยิ้มอย่างนั้นเลยถาม
“ทำไมอ่ะ โกหกเขียวว่ายังไม่อาบน้ำด้วย”
“ก็ นังเขียวมันชอบเมาท์ ไม่พูดอย่างนี้มันก็ไม่วางหรอก”
“แต่ผมว่าถ้าบอกเค้าไปตรง ๆ เค้าก็วางให้ เพราะเค้าก็คงไม่อยากขัดจังหวะพวกเราหรอก หุหุ”
“คุณแจ๊คอ่า...”
“มานี่เลย มาให้ผมชื่นใจซะดี ๆ” พลกฤษณ์เข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว เขาบอกกับคนรัก“คิดถึงมากเลยรู้มั๊ย”
พีร์พยักหน้าตอบรับช้า ๆ “อือ...”
“คิดถึงผมมั่งป่าว ถามจริง”
พีร์ไม่อายที่จะบอกอีกต่อไป “อื้อ...”
“อื้ออะไร”
“ก็คิดถึงไง” พีร์ตอบให้ชายหนุ่มชื่นใจจนได้ “แต่คุณก็อำผมนะ ที่บอกว่าจะกลับวันหลัง”
“เปล่า ไอ้จิมมันคนคิด”
“เหรอ” พีร์ตกใจมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อ
“จริ๊งงงง”
พีร์มองค้อนคนรักเบา ๆ “แล้วคุณก็ทำตามที่ก๊อจิมบอกเนี่ยนะ”
“แน่นอน ไม่งั้นคุณก็ไม่ดีใจขนาดนี้หรอก ฮ่ะๆๆๆ”
“อะไร ใครว่าผมดีใจ ผมก็แค่ตกใจตะหาก”
“เหรอ...” พลกฤษณ์มองหน้าคนปากแข็งแล้วกอดรัดพีร์แน่นขึ้น ก่อนจะพลัดกันหอมแก้มกันด้วยความคิดถึงและปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามขั้นตอนของความต้องการของคนทั้งคู่ที่เต็มใจจะมอบให้กันในการบอกรักครั้งนี้
จบจ้ะ
ขอบคุณคุณผู้อ่านมาก ๆ นะคะสำหรับการติดตามที่เหนียวแน่น คนเขียนสัญญาค่ะว่าจะกลับไปเขียนเรื่องของโจ้ให้เสร็จสมบูรณ์ต่อ แต่ตอนนี้ขอขอบคุณ
คุณผู้อ่านขาประจำก่อนเลยนะคะ ไม่ว่าจะเป็น คุณ bbyuqin,คุณsilverspoon,คุณLittle Devil,คุณroseen,คุณMaeMoo,คุณsamsoon@doll และอีกมายมายที่ไม่ได้กล่าวไป ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านทุกเรื่องทุกกระทู้ คอยให้กำลังใจกันเสมอมา และก็เม้นท์ตอบเสมอ ๆ ถ้าไม่มีคุณผู้อ่าน ก็ไม่มีคนเขียนค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
----------------------------------------------------------
อ่อ ขอนอกเรื่องนิดนึงนะคะ เท่าที่ทราบมาเวลาคุณผู้อ่านจินตนาการตามนิยายเรื่องนี้จะคิดตามที่บรรยายกันเลยใช่มั๊ยคะ อ่อ สำหรับของบรรดาพระเอก(พี่หยก,พจน์,เฮียแจ๊ค) ในนิยายเรื่องนี้คนเขียนได้แรงบันดาลใจ(รูปร่างหน้าตาและบุคลิก) มาจากคนมีชื่อเสียงต่อไปนี้ค่ะ หมายความว่า คนเขียนมีตัวละคอนอยู่แล้วในหัวนะคะ แต่พอคิดไม่ออกก็จะเปิดไปดูรูปพวกเขาที่คนเขียนคิดว่ามีบุคลิกคล้าย ๆ กับตัวละครในเรื่องอ่ะค่ะ อยากทราบกันหรือเปล่าคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มีมาบอกค่ะ หรือจะลองเดากันเล่น ๆ ดูก็ได้นะคะ อิอิอิ
(http://www.bsnnews.com/file_upload/news/library/5-20110228104030UL.JPG)
คุณหยก ชอบแบบพี่พลแบบนี้อ่ะค่ะ ตามความรู้สึก แต่คุณพลเค้าจะติดยิ้มๆหน่อยๆ อิอิ แต่ในความคิดเราแบบว่าลุคแบบนี้เลยถ้าใส่ชุดสูทเวลาทำงานจะเนียบๆหน่อยดูตี๋ๆมีอายุนิดๆ แต่ว่าดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นๆ :z1: :z1: