หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้ไม่มีความสมจริงด้านประวัติศาสตร์ใดๆ เพราะคนแต่งไม่ค่อยเชี่ยวชาญเท่าไหร่ค่ะ :ling2:
เป็น one shot สั้นๆ ที่มีกลิ่นหอมดอกไม้และความพีเรียดค่ะ
เพียงดอกมะลิวัลย์
ท่ามกลางเสียงจิ้งหรีดเรไร แสงจันทร์นวลผ่องที่รู้สึกขวยเขินเมื่อยามที่มองมายังกระท่อมน้อยของเจ้าต่ายที่กำลังสั่นสะเทือนอย่างเห็นได้ชัด หมู่มวลสัตว์ที่อาศัยอยู่รอบกระท่อมพากันหนีอย่างจ้าละหวั่นเพราะคิดว่าเกิดภัยพิบัติร้ายโดยมีต้นกำเนิดจากกระท่อมของต่าย
ดอกมะลิวัลย์ที่ปลูกรอบๆ บ้านตามความชอบของเจ้าของบ้านส่งกลิ่นหอมแม้นในยามราตรีก็ยังหอมกรุ่น ซึ่งทำให้มันมีค่านักในเหล่าผู้ชื่นชอบกลิ่นหอมอย่างเจ้าต่าย
“อ๊า พอเถิด ท่าน ท่านเจ้าพระยา ฮื่อ”
เจ้าต่ายหวีดร้องเมื่อถูกกระแทกกระทั้นไม่หยุด ร่างสีขาวนวลเข้ากับชื่อแดงก่ำไปทั้งตัวอย่างน่าสงสาร นัยน์ตากลมโตนั้นมองท่านเจ้าพระยาที่จู่ๆ มาเยี่ยมเยียนตนในยามวิกาลอย่างวิตกกังวล นึกสมเพชตนเองที่เผลอไปสบตานัยน์ตาคมคู่นั้นเข้า
แค่ไพร่อย่างเขาสมสู่กับเจ้าพระยาก็นับเป็นความอาเพศร้ายแรงแล้ว ไหนเลยจะเรื่องการเป็นชายกับชายอีก หากฟ้าไม่ผ่าบ้านเขาคืนนี้ก็นับว่าเป็นบุญหัวแค่ไหนแล้ว
“เจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธข้า”
“ฮึก ข้า ข้าเป็นเพียงแค่ไพร่ต้อยต่ำ อื้อ”
ราวกับไม่พอใจในคำที่เจ้าต่ายพูด มือหนาจับสะโพกของเจ้าต่ายไว้แน่นก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่านั่งเพื่อให้สัมผัสของทั้งสองลึกซึ้งกว่าเดิม นัยน์ตากลมโตเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกเสียววูบในช่องท้องกับความเจ็บเสียดที่เพิ่มขึ้น
“อ๊า”
เจ้าต่ายกอดตัวเองแน่น ไม่กล้าแม้แต่จะเกาะตัวท่านเจ้าพระยาเพราะรู้ถึงศักดินาอันต่ำต้อยของตัวเองดี สิ่งที่คู่ควรกับท่านเจ้าพระยาคือท่านหญิงจากเมืองสักเมืองหรือไม่ก็สาวงามเพริศพริ้ง
ไม่ใช่ไพร่ชายชั้นต่ำอย่างเขา…
“มันก็เป็นเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น”
นัยน์ตากลมโตสั่นระริกเมื่อสบเข้ากับแววตาเฉยชา ไม่มีความรู้สึกอาทรใดๆ ในนัยน์ตานั้นมีเพียงความกระสันในเพศที่โชติช่วงอยู่ในแววตา
ฉับพลันเจ้าต่ายก็เข้าใจในสิ่งที่ท่านเจ้าพระยาพูดทันที หากแต่ควรรู้สึกที่ไม่สมควรก็ชัดเจนจนต้องสะอึกสะอื้นออกมา ไม่รู้ว่าตนเองเจ็บปวดเรื่องอะไร แต่มันเจ็บปวดยิ่งนัก
แม้ปากจะยังครวญครางออกมาอย่างน่าสมเพชแต่ในหัวกลับมีเรื่องของท่านเจ้าพระยาเต็มไปหมด
เขาหลงรักท่านเจ้าพระยาทันทีที่สบตาครั้งแรก.. หัวใจของเขากระตุกเมื่อใบหน้าคมนั้นผุดรอยยิ้มมุมปากและสบตากับเขา แต่สิ่งที่ทำให้เขาหยุดความคิดตัวเองคือยศฐาบรรดาศักดิ์ของเขาที่ต่างกันราวกับสุริยันกับศศิธรที่ไม่มีวันบรรจบกันได้
ไม่มีวันจริงๆ..
น้ำตาไหลคล้อยจากนัยน์ตากลมที่เบียดอยู่กับแคร่
หากค่ำคืนนี้เป็นตามที่ท่านเจ้าพระยาพูดจริง มันก็เป็นคืนเดียวที่เขาไม่อยากให้มันจบลงเลย
เพราะมันเป็นวันที่เขาได้เข้าใกล้สุริยันมากที่สุด
เมื่อเจ้าต่ายตื่นขึ้นมาก็พบว่าเป็นเวลารุ่งสางแล้ว ข้างกายมีเพียงความว่างเปล่า นัยน์ตากลมโตสำรวจตัวเองพบว่าเต็มไปด้วยร่องรอยช้ำแดงไปหมด สัมผัสเหนียวข้นที่คั่งค้างในร่างชวนให้รู้สึกหน้าแดงอย่างขวยเขิน
“ไอ้ต่าย! เร็วว้อย ไปดูเมียท่านเจ้าพระยาเร็ว สวยเด็ดกว่าเมียข้าที่บ้านอีกว้อย”
ปังๆๆ
เสียงเคาะประตูเร่งให้เจ้าต่ายรีบแต่งตัว นุ่งโจงกระเบนง่ายๆ และสวมเสื้อทับอย่างผิดวิสัยเพราะปกติมักจะเปลือยอกเพื่อระบายความร้อนระอุของแสงแดดในแต่ละวัน
แม้จะเจ็บเสียดแค่ไหนแต่เจ้าต่ายก็พยายามวิ่งตามเพื่อนตัวเองไปมุงรวมกับคนอื่นๆ ที่ส่งเสียงฮือฮาเมื่อเห็นเกี้ยวสวยงามที่ถูกชายสี่คนหาม จังหวะเดินที่ไม่สงบนักทำให้ผ้าม่านที่สำหรับปิดบังใบหน้าท่านหญิงเลิกออกทำให้ชาวบ้านต้องกลั้นเสียงฮือฮากับความสวยล้ำของท่านหญิง ถึงแม้จะมียศฐาที่ต่างกันแต่เมื่อเห็นชาวบ้านมองมาอย่างชื่นชมท่านหญิงก็ยิ้มอย่างเป็นมิตร
“เอ้า! เงียบกันหน่อยพวกเอ็ง ท่านเจ้าพระยาจะลงมารับท่านหญิงแล้ว!”
ทหารในเครื่องแบบตะโกนบอกพยายามให้ฝูงชนอยู่ในความสงบ เพียงไม่นานท่านเจ้าพระยาก็ลงจากเรือนด้วยชุดหรูหราสง่างาม ใบหน้าคมคายเข้ากันดีกับท่าทางองอาจและตะบองที่ห้อยอยู่ข้างเอว
เจ้าต่ายที่กระโดดเหยงๆ มองอะไรไม่เห็นเพราะเตี้ย แทบหยุดหายใจเมื่อเห็นความสง่างามของเจ้าพระยาก่อนที่นัยน์ตากลมโตจะสั่นระริกเพื่อเห็นร่างสูงที่กอดก่ายตัวเองตลอดทั้งคืนลงไปรับท่านหญิงด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ฮึก”
เจ้าต่ายพยายามกลั้นสะอื้นเมื่อสบตากับนัยน์ตาคมแล้วอีกฝ่ายก็มองเมินทันที ราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่เป็นความจริง เป็นเพียงฝันกลางวันของไพร่ไร้ราคาตัวนึง
แน่นอนว่ามันเจ็บปวด เจ็บจนอยากให้ฟ้าผ่าให้ตายตรงนี้เลยจริงๆ
เจ้าต่ายสะอื้นหนักวิ่งหนีออกมา แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าท่านเจ้าพระยาไม่มีวันตามมา แต่เขาก็เจ็บปวด เจ็บปวดจนทนแทบไม่ได้ วิ่งจนมาถึงบ้าน เจ้าต่ายก็ร้องไห้โฮกอดตัวเองแน่น จ้องมองดอกมะลิวัลย์ไร้ราคาที่กระจัดกระจายเต็มห้องจากฝีมือท่านเจ้าพระยาที่ใช้คำหวานล่อลวงเขาให้ยินยอม
กลีบดอกสีขาวนั้นยู่ยี่ มันถูกเหยียบย่ำจนไร้กลิ่นหอม มีเพียงเศษดินมลทินที่ฝังกลบมัน
เจ้าต่ายหยิบกลีบดอกหนึ่งขึ้นมาที่ยังไม่โดนเหยียบย่ำและก็ต้องพบว่าไม่ใช่กลีบดอกมะลิวัลย์
แต่เป็นกลีบดอกกุหลาบสีขาวราคาแพงที่มีชั้นเจ้านายเท่านั้นที่สามารถหาซื้อได้ นัยน์ตากลมโตสั่นระริก หัวใจที่คิดว่าแหลกสลายไปแล้วก็แหลกสลายมากกว่าเก่า
แม้แต่ยามที่กอดก่ายเขา
ท่านเจ้าพระยาก็ไม่เคยลืมเลือนท่านหญิง
=========
ลองมือเฉยๆ ค่ะ เผื่อมาลองจับแนวนี้ดู :katai5: