-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
- - - -- - - - - -- - - - - - -
No limit...แรงรัก|กระแทก♥|ลึก
กดสั่งจองนิยายได้ที่นี่ (จิ้มจ้า) ตั้งแต่วันที่02/07/18 - 16/08/18 (https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSd-YC9LGNHFXcCtB0b7hZXVRGeim0NqJe6yoQt48L4XwdVZRA/viewform)
ตัวอย่างหนังสือทั้งชุด
(https://www.picz.in.th/images/2018/07/08/NisdVS.jpg)
(https://www.picz.in.th/images/2018/07/08/Nis1uq.jpg)
++++++++++++++
(https://www.picz.in.th/images/2017/07/17/15484878.jpg)
ตัวละคร
(https://www.picz.in.th/images/2017/07/17/144848.jpg)
(https://www.picz.in.th/images/2017/07/17/848488.jpg)
~~It's the start of our romance, You and I are ready for the chance.~~
เรื่องราวความรักของเราได้เริ่มขึ้นแล้วตอนนี้
มึงกับกู
เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้
ไม่ต้องกลัว อย่าไปลังเล
ก็แค่...
ทุ่มลงไปให้แรง รักลงไปให้ลึก กระแทกลงไปให้สุด
เป็นความรักของเรา ในแบบของ
No Limit...แรงรัก|กระแทก❤|ลึก
--------------------
:3123:สารบัญ :3123:
~~Mini Intro~~ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3673476#msg3673476)
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3673485#msg3673485)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3673491#msg3673491)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3676663#msg3676663)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3680671#msg3680671)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3684359#msg3684359)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3687830#msg3687830)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3691501#msg3691501)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3694814#msg3694814)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3698249#msg3698249)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3701938#msg3701938)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...10[NC] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3705449#msg3705449)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3708917#msg3708917)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3712060#msg3712060)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3713616#msg3713616)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3719931#msg3719931)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3723708#msg3723708)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...16 (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3725842#msg3725842)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...16 (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3726917#msg3726917)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...17 (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3729854#msg3729854)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...ตอนพิเศษ:วันลอยกระทง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3730604#msg3730604)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...17 (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3730917#msg3730917)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3735695#msg3735695)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3739053#msg3739053)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3743100#msg3743100)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...21[NC] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3750986#msg3750986)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3755086#msg3755086)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...23[NC] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3759062#msg3759062)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3767043#msg3767043)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...25.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3772283#msg3772283)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...25.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3774795#msg3774795)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...26 [เทียนหมอก] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3779109#msg3779109)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3783236#msg3783236)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3787474#msg3787474)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3792013#msg3792013)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...30 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3795397#msg3795397)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...31 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3801012#msg3801012)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...32 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3804930#msg3804930)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...33 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3809511#msg3809511)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...34 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3811812#msg3811812)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...35 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3820737#msg3820737)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...36 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3824014#msg3824014)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...37 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3830359#msg3830359)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...37 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3836821#msg3836821)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...38 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3836821#msg3836821)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...39 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3840330#msg3840330)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...40 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3844019#msg3844019)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...40.1 พาร์ทหมอก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3845026#msg3845026)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...40.2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3847522#msg3847522)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...40.3 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3850796#msg3850796)
Ask.fm (สเปเชียล) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3852609#msg3852609)
อวดๆๆๆพี่รบน้องฝา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3854056#msg3854056)
แรงรัก กระแทก❤ ลึก..บทส่งท้าย [THE END] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3854891#msg3854891)
No Limit Mini Lover [ธารจอม1] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3857139#msg3857139)
ตัวอย่างหนังสือทั้งชุด (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3857587#msg3857587)
No Limit Mini Lover [ธารจอม2] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3858917#msg3858917)
No Limit Mini Lover [ธารจอม3] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3860163#msg3860163)
No Limit Mini Lover [ธารจอม4] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3861952#msg3861952)
No Limit Mini Lover [ธารจอม5] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3863365#msg3863365)
:mew1: :pig4:
:L2:**ใครไม่มียูสในเล้าเป็ด อ่านแล้วฝากแท็ก #NoLimitแรงรัก ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ :pig4: **
-----------------------------
ผลงานที่จบแล้ว
:L2: One Night...คืนเดียวก็เสียวได้ [รุกเลิฟ] (http://www.tunwalai.com/story/37025/one-night%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B9%89-the-end-boys-love-yaoi?page=1)
:L2: Mistakes หลงร้าย [ทัพหน้าxคาราเมล] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68386.msg3886641#msg3886641)
:L2: Beauty and the boy สวยๆเป็นผัว [ดาบxเอม] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71066.msg4009015#msg4009015) ON AIR
แฟนเพจอัปเดทนิยาย พูดคุยและทวงนิยายกันได้ทางนี้ทางเดิมนะจ๊ะ
Yoghurt Duchy (https://www.facebook.com/Yoghurt-Duchy-1592952994260862/)
-
ว้าววววว ขอบคุณที่มาเปิดในเล้าให้ค่ะ ยอมรับเลยว่าไม่ถูกกับเว็บนั้นจริงๆ
-
ว้าววววว ขอบคุณที่มาเปิดในเล้าให้ค่ะ ยอมรับเลยว่าไม่ถูกกับเว็บนั้นจริงๆ
ว้าวววว คนแรกเลยค่าาาา เม้นให้แคทคนแรกเลย น่ารักกกก ... แคทมาแล้วน้าาาา :pig2: :pig4: :mew1:
-
~~Mini Intro~~
"ผมชอบพี่ว่ะ"
"แต่กูไม่ได้ชอบมึง...ที่สำคัญกูไม่ได้ชอบผู้ชาย"
"แต่..."
"ถ้ามึงจะพูดถึงเรื่องคืนนั้นล่ะก็นะ ถือซะว่ามันแค่การช่วยเหลือ เป็นการทดลองที่แค่วินวินน้ำแตกแล้วแยกทาง"
.
.
.
“ต้องให้กูพูดอีกกี่ครั้ง กูไม่ได้ชอบผู้ชาย จะไปไหนก็ไปไอ้สัด!รำคาญหนังหน้า”
“กูเองก็ไม่ได้ชอบผู้ชายเว่ยพี่ แล้วยังไงวะ...ใครใช้ให้มึงเกิดมามีจู๋อ่ะ!”
.
.
.
“เห้ยพี่ มึงจะทำไรวะ มึงจะปล้ำกูหรอ?... ไม่ดิ มึงปล้ำกูไม่ได้นะ”
“ปล้ำไม่ได้เชี่ยไร กูได้ไปหลายท่าละ- -”
“สัด พี่เหลือง! ใครใช้ให้มึงเอาเรื่องจริงมาล้อเล่น มึงแม่งหน้ากากคนเลว!”
.
.
.
“ไอ้เชี่ยนั่นใคร! ใครใช้ให้มึงไปกับมันวะ!กล้าเดินขึ้นรถคนอื่น มึงอยากเจอดีใช่ไหมห๊ะ!”
“ดีอ่ะกูเจอบ่อยแล้ว แต่เหี้ยๆแบบมึงเนี่ย กูพึ่งเคยเจอว่ะพี่...อีกอย่าง เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับมึงป๊ะวะ”
“ถ้าไม่เกี่ยวกับผัว มึงจะให้เกี่ยวกับผีรึไง！”
"พี่ มึงแม่ง!จะเอาไงกับกูวะครับ"
"ถ้ามึงจะเรียกกูว่า ‘มึง’ แบบนี้ ไม่ต้องมีพี่ก็ได้นะกูว่า"
"อ้าว มึงพูดของมึงเองนะไอ้เชี่ยนักรบ"
"............."
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เฮียรบ ปะทะ น้องฝา
มันก็จะบ้า ฮา รั่ว เถื่อนและหื่นหน่อยๆนะคุณเอ๊ย
:hao7: :hao6:
-..-
[/color]
-
o13 รอค่ะ....
-
INTRO
เมื่อคำว่ารัก นำพาความเศร้าและความเจ็บปวดมาให้ มันเลยทำให้เขาไม่เชื่อใจ และเกลียดคำๆนี้เป็นพิเศษ และนับประสาอะไรกับความรักที่คนทั่วไปดูถูก...คนอย่าง 'นักรบ เตชะณรงค์กร' ไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด ...
‘ถ้าเคยโดนทำให้เจ็บมาจากคน99คน ก็จงอย่าตัดสินคนที่100 ด้วยอดีตของตัวเอง’
ครั้งนึงเคยยกยิ้มมุมปากแบบเยาะๆเมื่อได้ยินประโยคประโลมโลกประมาณนี้ เพราะความหมายโดยรวมของมันก็คือว่าต้องเสี่ยง แล้วเพราะอะไร ผมถึงต้องเสี่ยงที่จะกลับไปเจ็บแบบครั้งที่99ล่ะวะ ... เป็นความรู้สึกที่คิดแบบนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่มาวันนี้ขอเปลี่ยนคำพูดได้ไหม ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ความคิดของผมเริ่มเปลี่ยนไป
จนถึงตอนนี้ก็คิดแค่ว่า บางที...ครั้งที่100ของกู มันอาจจะดีก็ได้ ‘ถ้าเป็นมึง’
.
.
.
บรื๊นนนนนนนนนนน
รถคันหรูตราสีห่วงที่มีทั้งความแรงของเครื่องและความเร็วของรถไม่ได้น่าสนใจมากเท่ากับสีสันของตัวรถ สีเหลืองโดดเด่นที่ทำให้คนมองต้องเหลียวหลัง กำลังพุ่งทะยานไปด้วยความเร็วและแรง ไม่ได้สนใจกฎหมายบ้านเมืองว่ากำหนดให้ใช้ความเร็วบนท้องถนนได้เท่าใด
เอี๊ยดดดดดดด
รถคันหรูหักเลี้ยวเกือบเก้าสิบองศา เสียงเบรกสนั่นหวั่นไหวไปทั่วลานกว้าง ก่อนมันจะจอดนิ่งสนิทอย่างสง่างามอยู่ที่กึ่งกลางลานจอดอย่างพอดิบพอดี และสุดท้าย ผู้เป็นเจ้าของก็ค่อยๆก้าวลงมาจากรถ
เจ้าของร่างสูง188ซม. คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาคมดำสนิทที่เป็นประกายวาววับ เรือนผมชายทรงรองทรงต่ำแบบไว้หน้าม้ายิ่งขับกับใบหน้าให้ดูหล่อเท่ห์และมีเสน่ไปในตัว กล้ามเนื้อที่สวยงามดูมีกล้ามแบบคนเล่นกีฬา ที่สวมใส่เสื้อผ้าเพียงกางเกงยีนส์สีดำแบรนด์ดัง กับเสื้อที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว เสื้อเชิ้ตสีเหลืองมัสตาร์ด ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวดูดีน้อยลงแต่อย่างใด
“เฮ้ย เฮียนักรบมาแล้ว”
ร่างสูงเพียงยกยิ้มน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงพวกเด็กคุมงานในวันนี้ตะโกนออกมา ไม่ได้คิดจะใส่ใจ เพียงแต่แค่ก้าวเดินเข้าไปในงานที่จัดกันก็เพียงแค่นั้น
แข่งรถเถื่อน... .
...
เสียงล้อรถบดถนนทำให้กลุ่มคนที่อยู่ทั่วบริเวณงานรับรู้และสนใจเป็นอย่างมาก ไม่เว้นแม้แต่คนร่างบางที่ไม่น่าจะมาอยู่ในงานได้ เจ้าของร่างบางที่สูง178ซม. ใบหน้าขาวจืดๆที่ในตาวาววับเหมือนลูกกวางน้อย ริมฝีปากอมส้มเม้มแน่นยามสะบัดเรือนผมสีชาหันสายตามองตามรถแข่งสองคันที่กำลังขับไล่บี้กันไปในสนาม ลุ้นจนต้องยื่นหน้ามองตามไปติดๆ มือบางกำแน่นเข้าด้วยกัน จนในช่วงเวลาสุดท้ายที่แทบจะหยุดหายใจ รถยุโรปแต่งเพื่อแข่งสีสันแสบทรวงสีเหลืองก็พุ่งทะยานเข้าไปในเส้นชัย พร้อมๆกับธงที่โบกสะบัดของสาวนุ่งน้อยห่มน้อย ดวงตาสวยสุกใสเบิกตากว้าง ปากบางก็อ้าออกน้อยๆอย่างตื่นเต้นและชื่นชม หัวใจเต้นตึกตักๆรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นที่สุด จนเมื่อประตูรถฝั่งคนขับเปิดออก พร้อมๆกับขายาวๆที่ก้าวลงมาจากรถ ใบหน้าหล่อคมนิ่งที่ทำแค่ปรายตามองไปยังรถของคู่แข่งที่พึ่งจะแล่นเข้ามาถึง ริมฝีปากยกยิ้มเยาะน้อยๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเฮ โห่ร้องด้วยความดีใจจากฝั่งของผู้ชนะ เป็นความรู้สึกที่เหมือนโลกจะหยุดหมุนลงตรงนั้น ทำได้แต่มองตรงไปยังคนชนะ หล่อ และดูน่าหลงใหล หัวใจกระตุกวูบแปลกๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทันที่ที่สองสายตาสบกัน เมื่ออีกคนก็หันหน้ามาจ้องมองกันตรงๆ เป็นความรู้สึกที่ว่ามีผู้คนมากมายรายล้อมอยู่รอบตัว แต่กลับไม่ได้ยินเสียงใดๆ สายลมที่พัดไหวๆก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกถึงความเย็น รับรู้เพียงแค่ว่าดวงตาคมสีดำสนิท ที่นิ่งไม่ต่างจากน้ำทะเล ลึกลับ ร้าย แต่ดูน่าค้นหา เป็นแค่วินาทีเดียว ที่รู้สึกว่าโลกของผมหยุดหมุน วินาทีเดียว ที่ทำให้รู้สึกว่าโดดดึงดูดเข้าไป และละสายตาไปจากคนๆนั้น ไม่ได้จริงๆ ...
“ว้าววว เท่ห์จังเลยเว่ย”
::::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::
ว๊าวๆๆๆ มาแล้ววว แคทมาลงอินทะโลดั๊กชั่นของเฮียรบและน้องฝาแล้วนะเอออ เป็นอินโทรแบบกรุบกริบ
ขอเสียงเด็กๆในฮาเล็มเฮียรบแกหน่อยเร๊ววววว
ขอกำลังใจ ตับไตไส้พุงมาเติมเต็มหน่อย แล้วหนูจะรีบปั่นมาลงตอนต่อไปนะเออ รู้ยังๆๆๆ
ขอบคุณคอมเม้นที่ทำแคทใจเต้นที่เม้นกันเข้ามาในมินิอินโทรมากๆเลยนะคะ ยังตอบไม่หมด หนูจะทยอยตอบ
อย่าพึ่งโกรธานะที่รัก จ๊วฟฟฟฟฟฟ
สำหรับใครที่ไม่มียูสในเล้า สามารถติดแฮชแท็คคอมเม้นกันได้นะเออ >> #NoLimitแรงรัก
เอ้าาาา 1เม้น คือ 1กำลังใจนะตัวเธออออ เม้นนะๆ :katai4: :-[
เฮียรบ: เม้นสิ เดี๋ยวเฮียเเจกกล้วยคนละใบ (ยกยิ้ม)
-
ว้าววววว ขอบคุณที่มาเปิดในเล้าให้ค่ะ ยอมรับเลยว่าไม่ถูกกับเว็บนั้นจริงๆ
ว้าวววว คนแรกเลยค่าาาา เม้นให้แคทคนแรกเลย น่ารักกกก ... แคทมาแล้วน้าาาา :pig2: :pig4: :mew1:
ด้วยความยินดีค่ะ ก็เรามันเอฟซีเฮียรบนี่นา ฮ่าๆๆ
อ่านในเว็บโน้นแล้ว มาเปิดที่เล้าเราก็จะอ่านอีก เฮียรบนี่มาเจอกับน้องฝาที่มึนๆไม่รู้เฮียจะไหวรึเปล่านะ ฮาา
-
บทที่1
“ไอ้ฝา เดี๋ยวกูมา กูมีแข่งคู่ต่อไป มึงอย่าดื้ออย่าซนนะเว่ย”
ยังไม่ทันได้อ้าปากตอบกลับไป ร่างโปร่งๆของมันก็วิ่งฝ่าฝูงชนหายไปแบบไม่มีโอกาสให้กูทัดทาน เทกูใช่ไหม ไหนบอกพี่ฝาสิครับผม และเพราะมันที่บอกออกมาแบบนั้น ผมเลยได้แต่เดินเตร่อยู่ในงาน งานนี้เป็นงานแข่งรถเถื่อน แต่ถึงจะเถื่อน ก็ไม่ใช่รถไก่กาอาราเร่นะครับผม รถหรูล้วนๆ ลูกผู้ดีมีเงินที่ซื้อรถมาแต่งและมาแข่งกันทั้งนั้น ด้วยความที่ผมชอบรถ แต่ไม่มีปัญญาซื้อ เลยตื้อตามเพื่อนมาให้ได้
“เฮ้ยน้อง มายืนหน้าจืดไรอยู่ตรงนี้วะ”
สะดุ้งตกใจ คนกำลังจ้องแอสตัน มาร์ติน DB9อยู่เลยนะแม่ง หันไปมองข้างหลังก็เจอไอ้ยักษ์กับไอ้กุ้ง ไม่ใช่ชื่อมันแต่ในจุดๆนี้ผมตั้งเอง เป็นการรวมตัวของกลุ่มที่โคตรจะไม่เข้าพวก อ้วนผอมจอมซนหรอหรือยังไงเอ่ยมา
“แนะๆ ทำนิ่งไม่ติงไหว เปรี้ยวหราสาดดด”
“อะไรของมึงวะ คำพูดมึงแปลกอ่ะ กูว่ากูยังไม่บูดนะ ก็ไม่น่าจะเปรี้ยวอะไรนี่หว่า”
ตอบออกไปเพราะจริงๆกูว่ากูก็ไม่ได้เปรี้ยว น่าจะมีความเป็นกรดเป็นด่างอยู่พอตัว เป็นค่ากลางๆ กูไม่เข้าใจอ่ะ อยู่ๆมาทักเปรี้ยว บ้าบออออ บอกแบบนั้นแล้วเดินหนี ไม่สนิทพี่คิดว่าไม่ควรอยู่
‘หมับ’
“เห้ยยย ปากดีนี่หว่าไอ้น้อง คิดว่าเข้ามาในถิ่นพี่แล้วจะได้จากไปง่ายๆหรอน้อง หน้าตาโง่ๆจืดจางชิพหายแบบนี้พี่ชอบ ชอบรังแก น่าหยิกน่าตี น่าลูบไล้ เอาตีนละเลงสักทีดีมั้ง”
ว่าพร้อมเอียงคอพูด เสียงของมันที่ทำให้ผู้คนรอบๆตัวหันมาสนใจเรื่องของผม หลายคนหันมาและเริ่มกระซิบและหัวเราะ มีถามไถ่กันว่าจะลงขันฝ่ายไหน เหี้ยเอ๊ย ไม่คิดจะช่วยกันหน่อยหรอวะ นี่หรอเมืองพุทธ พี่ฝาไม่เข้าใจเลย!
“เชี่ยไรของมึงวะพี่ ปล่อยเลยเว่ย!”
ดึงมือตัวเองออกจากมือมัน อะไรของมึงอ่ะ กูหน้าจืดก็อย่ามายุ่งกับหน้ากูดิครับ กูไปจืดบนหัวมึงหรา อยากจะว่าแบบนั้น แต่มันที่เรียกลูกน้องออกมาเต็มที่ สุนัขหมู่มาก มึงมาสองกูก็ไม่รอดละ แหมนี่มาพรึบพรับเชียว กูทำไรให้ กูแค่พูดจาด้วยดีๆ แค่นี้ทำโกรธ พ่อคนขี้ใจน้อย
“ปากดีแบบนี้กูขอที”
หมัดที่ดูว่าท่าจะหนักถูกยกขึ้นมา เป็นจังหวะเดียวกับที่บอกตัวเองว่า ฝาวิ่งดิ วิ่งดิวิ่ง...บอกแบบนั้น แต่กูก็ขาตาย ทำได้แค่ยืนนิ่งยกแขนสองข้างขึ้นมากันหน้าจืดๆของตัวเอง
‘หมับ’
“คิดว่ากุ๊ยแล้วเท่ห์หรอไอ้ขี้เหร่”
เงยหน้าขึ้นมามองช้าๆเมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆ และแถมไม่รับรู้ว่ามีหมัดกระแทกเบ้าหน้า ... ร่างสูงตรงหน้าตาคมนิ่งสนิทที่คว้าข้อมือไอ้อ้วนนั่นไว้ คนๆนั้น เจ้าของรถสีเหลืองแสบตาคันนั้นกำลังคว้ามือไอ้อ้วนไว้แน่น มือแกร่งที่บีบข้อมือของอีกฝ่ายไว้แน่นจนต้องนิ่วหน้า แต่หน้าตาของคนทำไม่ได้บ่งบอกว่ารู้สึกอะไรสักนิด
“อ๊าก อ๊ากกกก เจ็บโว้ย”
รู้สึกเหมือนบรรยากาศรอบตัวเงียบลงถนัดตา วงล้อมก่อนหน้าที่ล้อมผมไว้แหวกกระจายออกไป
“ก็กูทำให้เจ็บ มึงคงมีความสุขหรอกนะ” ยกยิ้มมุมปากหนึ่งที พร้อมจ้องไอ้อ้วนนั่นแบบเหยียดๆ
“พอดีมึงขวางทางเดินกู ... เกะกะไอ้สัด”
พูดแค่นั้นพร้อมปล่อยมือออก ขายาวๆยกขึ้นไม่มากไม่น้อย ก่อนจะเตะลงที่ท้องน้องของไอ้อ้วนจนมันตัวงอ แถมถีบกระเด็นหงายหลังไปอีกทีให้พ้นทาง บรรดากลุ่มคนที่ล้อมรอบผมอยู่ก่อนหน้านั้นแตกฮือออก ก่อนจะวิ่งหนีหายไป ไอ้อ้วนที่ดูท่าจะจุกเพราะแรงถีบ ค่อยๆตะเกียกตะกายลุกขึ้นและวิ่งหนีตายไปอีกทาง โหยยยอ่อนว่ะ
“เกะกะ”
เขาที่พูดออกมาแค่นั้น ไม่ได้แม้แต่จะหันมามองผมที่ยืนหน้าเอ๋ออยู่ตรงนี้ แค่อยากพูดขอบคุณ กำลังจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่กำลังปัดฝุ่นออกจากมือตัวเองแบบคนที่กำลังรู้สึกสกปรก
“อ่ะ เอ่อ...”
“แค่นี้ก็ต้องโชว์เท่ห์หรอวะมึง”
“โชว์เท่ห์เชี่ยไร ไอ้อ้วนนั่นมันขวางทางเดินกู”
“มึงนี่นะทางเยอะแยะ...เอ้อ แล้วนั่....”
“ไปกันเหอะ”
เขาที่พูดกับเพื่อนของตัวเอง คิดว่าแบบนั้น ผู้ชายร่างสูงอีกคนที่หล่อไม่ต่างกันในชุดเสื้อแจ๊คเก็ตดำที่ยืนซ้อนหลังก่อนหน้านี้ ยืนคุยกันแบบไม่สะท้านว่ากูอยู่ตรงนี้ ประหนึ่งกูเป็นวิญญาณ และคิดว่าคงจะแบบนั้น เมื่อเขาก้าวขาเดินจากไปโดยไม่หันมองกูสักนิด แล้วก็ปล่อยให้ผมได้แต่มองตามไป
“หึ...ถ้าอยากขอบใจก็ไม่ต้องหรอก ไอ้นั่น...มันไม่สนใจใครที่มันไม่คิดว่าสำคัญหรอก”
หันหน้ากลับมาหาผู้ชายในเสื้อแจ๊คเก็ตที่ยกยิ้มมุมปากมาให้ผม กระพริบตาปริบๆไปให้แบบพูดไม่ออก ก้มหน้าลงและพยักหน้าให้เขาที่แค่ยิ้มขำๆส่งมาให้ ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าตามเพื่อนเขาไป รอบๆตัวแปรเปลี่ยนเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ที่ยังไม่มีเรื่องอะไร เสียงอื้ออึงของเครื่องยนต์รถ รวมไปถึงเสียงเฮเสียงเพลงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ มีแต่ผมที่ยืนอยู่ตรงนี้ มองตามแผ่นหลังกว้างนั่นของคนที่ช่วยผม แต่ไม่ได้มองเห็นผม คนที่จืดจางคนนี้เลยสักนิด.... พี่ว่าไม่โอเคเลยเว่ย!
.
.
.
“แกๆรู้เรื่องที่มีเด็กปี3ที่โอนย้ายหน่วยกิจมาจากญี่ปุ่นไหมย๊ะ รู้ไหมว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร”
“ใครอ่ะแก”
“ถ้าฉันพูดแกจะต้องกรี๊ดแน่ๆ ฮิๆ... จะใครซะล่ะ ก็พี่นักรบอ่ะดิแก๊”
“อ๊ายยยย พี่นักรบ พี่นักรบ เตชะณรงค์กร คนนั้นอ่ะนะ ที่น้องชายเค้าชื่อรุกฆาตใช่มะ ที่เรียนอยู่ม.ดังกลางเมืองอ่ะนะ”
“เออ พี่น้องบ้านนั้นนั่นแหล่ะค่ะ หล่อเริศรวย กรี๊ดกร๊าดมากๆเลยอ่า”
เสียงสาวๆในคณะที่ทำเอาผมต้องเงยหน้าออกมาจากจานข้าว บรรยายซะกูอยากรู้เรื่องด้วยเลย จริงๆแล้วผมก็ไม่ใช่คนขี้เสือกอะไรก็แค่แอบแตกตื่นตามสถานการณ์
บรรยากาศของการเปิดเทอมใหม่เต็มไปด้วยความคึกคักแบบสุดๆ บางทีอาจจะเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนาน หรืออีกอย่าง อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่ผมพึ่งได้ยินเมื่อกี้ก็เป็นได้ล่ะมั้ง
“เห้ย! เหม่อเชี่ยอะไรอยู่ครับเพื่อนฝา”
“ตกใจหมดไอ้เชี่ยธาร เรียกเสียงดังหาพ่องหรอครับ”
ไอ้ธาร มันเป็นเพื่อนสนิทกับผมครับ รู้จักกับมันตั้งแต่วันปฐมนิเทศวันแรกตอนปี1 มันเป็นผู้ชายตัวสูง ร่างหนาแบบคนเล่นกีฬา หน้าคมตาสวยแบบคนใต้ ที่ไว้ทรงผมสกินเฮด คือถ้าไม่หล่อจริงๆก็ทำผมทรงนี้แล้วเดินเฉิดฉายไปมาแบบมั่นหน้าไม่ได้นะครับผมพูดเลย
“มึงนี่ขี้เสือกจริงๆ”
“กูก็แค่ฟังเว่ย ทำมาว่ากูหรือมึงไม่อยากเสือก”
“ดูหน้ากูด้วยครับเพื่อน ที่บ้านสอนมาดีแบบสุดๆ...ว่าแต่มีเรื่องเหี้ยอะไรวะ”
กรอกตามองหน้ามันแบบหน่ายๆ เห็นมันกำลังตักข้าวกระเพราไก่ในจานผมไปกินแบบหน้าด้านๆ ไม่รู้จะทำยังไงกับคนนิสัยแบบมัน และก่อนที่จะได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เสียงแหลมๆแสบหูก็ดังมาพร้อมกับร่างของหญิงสาวสุดสวยในชุดนักศึกษากระโปรงสั้นผ่าหน้า สูงยาวเข่าดี แถมขาวแบบสุดๆ ผมยาวดัดลอนสีน้ำตาลอ่อนถูกรวบเป็นหางม้ารับกับใบหน้ารูปไข่ของมัน เป็นผู้หญิงที่ผู้ชายเห็นแล้วต้องชอบ
“ฮัลโหลลลลลลพวกมึง คิดถึงจังเลยจ้า”
“บางทีกูก็อยากเลิกคบกับมึงจริงๆนะเซียร์ ช่วยเบาเสียงมึงหน่อยจะได้ไหม”
“แหมม เจอหน้ากูก็ปากหมาเลยนะไอ้ห่าธาร นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นเพื่อน กูนี่จะปีนข้ามโต๊ะเอานมไปกระแทกหนังหน้ามึง”
น่ากลัวจนผมต้องหดหัว กลัวมันเอานมแบนๆมันมาตีหน้าครับ พยายามทำตัวให้กลืนไปกับโต๊ะในโรงอาหารและจานข้าวกระเพราไก่ของตัวเอง
“แล้วนี่เป็นห่าอะไรคะอิน้องฝาหอย เงียบเชียว เพื่อนมาถึงก็ทักทายสิคะมึง”
“มึงเป็นผู้หญิงแบบไหนกันวะเซียร์พูดออกมาแต่ละอย่าง” เงยหน้าไปว่ามันแบบนั้น แต่มันก็หาสะท้านไม่ แถมยิ้มรับแบบชอบอกชอบใจ กูเสียดายความสวยของมึงแบบสุดๆ
นั่นล่ะครับ ซิน หรือซินเซียร์ ชื่อเก๋แบบสุดๆ ลูกคุณหนูไฮโซตระกูลดัง อะไรก็ดีติดแค่ตรงที่มันชอบทำตัวสถุน ผมล่ะปวดใจกับการจับกลุ่มของพวกเราจริงๆ ตอนเจอไอ้เซียร์ครั้งแรกคือผมกับไอ้ธารตั้งใจจะเข้าไปแอ๊วสาวครับ เห็นมันนั่งทำหน้าตาน่ารักอยู่คนเดียวที่ปลายแถวตอนปฐมนิเทศน์แบบไม่มีใครคุยด้วย สวยจนต้องเข้าหา แต่พอสนิทกับมันแล้วเท่านั้นแหล่ะ กูสงสารคนที่จะได้มึงเป็นแฟน ภาพลักษณ์ของมึงมันจอมปลอม มึงมันจอมลวงโลกไอ้ซินเซียร์!
“กูก็เป็นผู้หญิงยุคใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิมไงมึง ว่าแต่เมื่อกี้ตอนกูจะเดินเข้ามาในโรงอาหาร หูกูนี่ได้ยินเค้าเม้าส์กันสนั่นมหาลัย’ ว่าจะมีเด็กย้ายมาจากญี่ปุ่นอะไรสักสิ่ง เห็นว่ามาเข้าปี3 คณะบริหาร”
“มึงนี่ขี้เสือกเหมือนไอ้เชี่ยฝาเด๊ะๆ”
“เดี๋ยวกูตบปากเท่าอายุเลย คนเราเค้าก็ต้องตามข่าวสถานการณ์บ้านเมืองสิมึง จะมานั่งหน้าโง่ๆแบบมึงได้ไงไอ้ธาร”
และมันสองคนก็เริ่มต้นเถียงกันต่อไปแบบนั้น ผมมองพวกมันเถียงกันยิ้มๆ ได้แต่ส่ายหัวปลงๆ เห็นภาพแบบนี้มาจนชินแล้วครับ ไอ้ธารกับไอ้เซียร์เถียงกันประจำ แต่สุดท้ายมันทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากๆ รวมถึงกับตัวของไอ้ฝาคนนี้ด้วยนะหือ
“นั่งยิ้มหน้าเหี้ยอะไรอยู่คนเดียวคะอิน้องฝา”
“มึงเมากัญชาหรืออะไรไหนบอกพี่ธารสิหนู”
“มึงอย่าไปสนใจมันเลย สงสารเค้านะคะ ชื่อแปลกไม่พอเสือกเป็นเด็กเอ๋ออีก”
“น่าซงซานนนนนนน”
รับมุขต่อกันแบบไม่เกรงใจหนังหน้ากู กูขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้ให้หมด พวกมึงแม่งกลายเป็นเพื่อนเหี้ยของพี่ฝาคนคูล โสดและโลกสวยโดยพลันทันใด กูล่ะเกลียดจริงๆ!
“แล้วนี่มึงเห็นไอ้ห่าหมอกรึยัง มาช้าแบบเสมอต้นเสมอปลาย กูคิดว่าจนถึงปีสี่แม่งก็ยังสายแบบนี้ค่ะมึง”
ไอ้เซียร์มันถามหาเพื่อนในกลุ่มคนสุดท้ายที่สายเสมอ คุณชายสายเสมอประจำกลุ่ม ผมสะบัดหน้านิดนึงให้มันหันไปมองข้างหลัง คนที่พวกเรากำลังพูดถึงกำลังเดินเข้ามา หน้าตาดีออร่าผ่องสุดๆ เป็นคนที่ขาวแบบขาวน้ำนมเลยครับตัวมัน ร่างสูงแต่โปร่ง ตาคมคิ้วเรียวริมฝีปากบางอมชมพูแบบสุขภาพดีสัดๆ แค่หนังหน้ายังไม่พอ นามสกุลมันยังดังอีกต่างหาก รอบตัวผมมันมีแต่คนใหญ่คนโตนะเว่ยบอกเลย ก็แบบนี้ล่ะมหาลัยเอกชนที่อุดมไปด้วยดารา ลูกคุณหนู และคนรวย...มีแต่กูเนี่ยที่จน โถ่ ชีวิตไอ้ฝอฝา
“เยปโป้โคอาร่ามาร์ช วันนี้กูมาทันเว่ยๆ”
มันแหกปากโวยวายตื่นเต้นอยู่คนเดียว คือมึงทันแบบว่าอีก5นาทีจะเข้าเรียน มันที่นั่งลงข้างๆไอ้ธาร วางกระเป๋าMCMใบใหม่ลงข้างๆตัว
“ก็ไม่ควรจะตื่นเต้นเบอร์นี้ค่ะดอกหมอก ทันแบบอีกนิดนึงมึงก็สาย”
“ปากแบบนี้พี่คิดว่า ชาตินี้ไม่น่าจะหาผัวได้นะครับน้องซินเซียร์”
ยกยิ้มมุมปากพร้อมยื่นมือไปหยิกแก้มไอ้เซียร์ โอ้โห เสน์ห์สุดๆครับพ่อคุณเอ๊ย มันผมยาวประบ่าครับ สภาพที่ทุกคนคุ้นชินสำหรับมันที่นอกจากจะมาสายก็คือสไตล์การแต่งตัว เสื้อนักศึกษาต้องปลดกระดุมไปเลยสามเม็ดพอให้เห็นแผงอกพอรำไร เสื้อแขนยาวพับขึ้นมาถึงข้อศอก งานกางเกงยีนเดฟขาดๆต้องมานะครับ นี่ล่ะครับครบสูตร หมอก หรือ นายพยับหมอก เดชาเลิศสกุล ผู้ที่เทกูให้ไปเจอไอ้อ้วนไอ้ผอมในงานแข่งรถเมื่อตอนนั้น
“ตบปากเท่าอายุเดี๋ยวนี้อิเลวหมอก แบบกูเนี่ยหาได้อีกสิบกุรุดกูพูดเลย”
มั่นมากครับ ถ้าพูดถึงความสวยก็อาจจะเป็นตามที่มันว่า แต่ถ้าดูจากนิสัยกูว่าเป็นไปได้ยากมากในจุดๆนี้ ไอ้หมอกไม่เถียงมันครับ แค่พยักหน้าเออออแต่ก็หันหน้ามาทำปากขมุบขมิบใส่ผมแบบแอบๆ ไอ้หมอกกับผมโครตจะเป็นอะไรที่ต่างกัน มันเป็นคนที่เจิดจ้าแบบสุดๆ ดูดีในระยะ500เมตร แต่ผม...กูก็โครตจะจืดจางแบบสุดๆ ขนาดว่าเอาหน้ากูไปแปะใกล้ตา ยังหากูไม่เจออ่ะคิดดู
...
การเรียนวันแรกผ่านไปอย่างทุลักทุเล ใครบอกว่าปีสองมันสบายกว่าปีหนึ่ง นี่เรียนวันแรกนะหือ บางทีอาจารย์ก็อาจจะลืมไปว่านี่มันพึ่งเปิดคลาส ก็ไม่จำเป็นต้องจัดเต็มทำร้ายจิตใจคนชิลแบบพี่ขนาดนี้ก็ได้
“โอ๊ยยยกูล่ะอ่อนเพลียมากค่ะ คือเจ๊ชิตตี้ควรจะสงสารกูสิ วันนี้กูแต่งหน้าสวยนะ ควรจะให้เกียรติหน้าตาและมาสคาร่ากูบ้าง นี่อะไรทำไมมีการบ้านโหดสัดขนาดนี้คะ”
“มึงก็เรียกอาจารย์ซะสนิทเชียวนะ เค้าชื่อชิตพลไหมล่ะ เดี๋ยวเค้าออกมาได้ยินมึงจะได้แดกเอฟตั้งแต่วันแรก”
“อิปากพล่อย เงียบไปเลย ว่าแต่พวกมึงจะไปแรดที่ไหนต่อไหมคะ”
“พูดคำว่าแรดไม่เกรงใจKเพื่อนเลยครับ นี่ใหญ่นะรู้ยัง”
“ปากคอเราะร้ายนะมึง! นี่อิธาร นัดของมึงกูรู้นะ นัดสาดน้ำเข้าท้องน่ะสิ”
“บางทีกูก็ต้องใช้หน้าตาที่พ่อแม่ให้มาให้คุ้มบ้างสิครัช เนอะไอ้หมอกเนอะ”
เนอะเนาะกันสองคนครับ พร้อมแท็คมือใส่กัน เป็นคู่หูต่างไซต์ชิบหาย พวกมันสองคนเรียนม.ปลายมาด้วยกันครับ เฮไหนเฮนั่น เอาสาวหรือล่าแต้มนี่กูก็งงๆอยู่ สงสัยก็แต่ตัวกู อย่าว่าแต่สาวครับ หมาเห็นกูยังเมินผ่าน โถ่ นี่พี่ฝาคนคูลไงจำไม่ได้หรอ กูล่ะเกลียดชะตากรรมของหนังหน้ากูจริงๆ
“เบื่อความมั่นหน้าของมึง...แล้วมึงล่ะหนูฝา ว่าไงคะลูก”
“กูอยากกลับบ้านไปนอน กูเหนื่อยกับเจ๊ชิตตี้ของมึง กูรู้สึกว่ากูอ่อนเพลียมากเกินไป”
“ตอแหลมาก จะกลับไปเล่นเกมส์เลี้ยงปลามึงก็พูดมา อิปัญญาอ่อน! แต่ยังไงก็ช่างเถอะ...งั้นก็แยกย้าย ว่าแต่มึงอิฝา กลับกับกูไหมคะ ยังไงก็ต้องผ่านหอมึง”
“เออก็ดีไม่เปลืองเงินพี่ฝาคนนี้ พี่ก็สบายใจครับน้องเซียร์”
“ค่ะมึง งั้นไปๆ”
…
“เดินเร็วๆค่ะอิฝา ทำหน้าจืดจางอยู่นั่นแหล่ะ ร้อนชิพหาย”
“เออๆ ก็เดินอยู่เนี่ย”
ด่ากูจังเลย มันที่ก้าวขาฉับๆทั้งๆที่อยู่บนส้นสูง กูงงผู้หญิง มึงมีความสามารถเดินบนวัตถุปลายแหลมแบบนั้นไงวะ ตอนเด็กแม่ส่งเรียนบัลเล่หรอ
“กรี๊ดดดด นั่นไงๆพี่นักรบ”
“ไหนๆ ไหนนนนน”
ขาของผมหยุดก็เพราะไอ้เพื่อนตัวดีมันหยุด แถมกระชากตัวกูอย่างแรงอีกต่างหาก ไหนมึงบอกร้อน?
“ไหนวะ กูอยากเห็นหน้า อีฝามึงเห็นไหม” มันหยุดเดินและเขย่งมอง ขอโทษนะมึง เสียงมันดังมาจากทางนู่น ไกลๆลิบๆ เห็นนักศึกษาสาวๆวิ่งกันไปเป็นขบวน ก็ถ้าจะระริกระรี้เรื่องผู้ชายกันขนาดนี้ พ่อแม่คงภูมิใจครับ ตัดภาพมาที่ไอ้ซิน...
“เอ๊ะ อิพวกห่านี่ก็บังกูจัง”
“มึงมันเตี้ย แล้วมองจากตรงนี้คงเห็นหรอก ไหนมึงบอกร้อน เดินต่อดิวะ เลิกเสือกสักนิด”
“สูงตายล่ะมึงอ่ะอิฝา”
จิกตามองกูแล้วเดินปึงปังนำไป กูก็สูงเว่ย สูงเท่าชายไทยทั่วไป กูแค่ตัวเล็กลูกเจ๊กไม่มีกล้าม ต้องจิกกูเบอร์นี้ มึงมัน....มึงมันหน้ากากคนใจทราม!
หันหน้ากลับไปมองทางที่นักศึกษาสาวๆวิ่งไปก่อนหน้านี้อีกครั้ง บังเอิญเห็นแผ่นหลังกว้างๆในชุดนักศึกษาชายที่กำลังหันหลังให้ มือของเค้าที่ถือโทรศัพท์ มองจากตรงนี้ไม่รู้หรอกว่ารุ่นไหนยี่ห้ออะไร เห็นแต่เคสสีเหลืองๆที่มองจากตรงนี้กูยังแสบตา ขายาวๆที่อยู่ในกางเกงยีนส์ แผ่นหลังกว้างที่ก็ดูคุ้นตาแบบสุดๆ เหมือนกูเคยเห็นที่ไหนนะ
“อิฝา! ช้ากว่านี้มึงขี่พี่วินกลับเลยนะคะ!”
“เออๆกูมาแล้วววว”
และสุดท้ายผมก็ได้ซุกตัวเข้าอยู่ในโพล์ค นิวบีเทิล สีแดงของมัน ตื่นเต้นเหลือเกินจับๆลูบๆเบาะรถมันอยู่แบบนั้นเหมือนนั่งครั้งแรก ทั้งๆที่ก็นั่งมาหลายรอบ ชอบครับ เป็นคนชอบรถแต่ขับไม่เป็น แถมไม่มีปัญญาซื้อ เอื้อมมือไปเปิดแอร์ให้ฉ่ำให้สมกับที่ข้างนอกร้อนเหมือนจะฆ่ากูให้ตาย เย็นสะใจจนอยากหลับตา ไอ้ซินเปิดเพลงเบาๆคลอไปด้วย
‘และในคืนนี้ ที่เราได้มาพบกัน ที่ฉันได้มาพบเธอ ไม่รู้อะไรที่ทำให้ได้เจอ และต่อจากนี้เราอาจไม่ได้พบกัน และฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปหาเธอได้จากที่ใด’
“เพลงอะไรของมึงวะ เพราะดี”
ถามออกไปแบบนั้น หลับตาและนึกถึงหน้าของใครบางคนที่ยังติดอยู่ในหัวของผม ผู้ชายที่ผมบังเอิญไปเจอในงานแข่งรถเถื่อนเมื่อหลายเดือนก่อนในช่วงที่ปิดเทอม ผู้ชายที่สะกดสายตาของผมในวันนั้นแบบสุดๆ ตกใจที่ในชีวิตนี้ไม่เคยรู้สึกว่าผู้ชายหน้าไหนตรึงใจ จะมีก็แต่คนๆนั้น คนที่เป็นเหมือนเนื้อเพลงก่อนหน้านี้... ผู้ชายเท่ห์ๆมีเสน่ห์ แถมขับรถเก่งจนผมอดชื่นชมไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เจออีกเลย ผู้ชายที่ผมไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ...
“มึงนี่โง่จนกูหนักใจค่ะฝา เพลงลองคุยของLIPTAค่ะมึง”
“หรอ ... เนื้อเพลงดีจังเลยว่ะ”
ดีจนตรงกับความรู้สึกกูแบบสุดๆไปเลยครับ ... แต่ถ้าย้อนกลับไป ผมก็คงไม่มีปัญญาได้คุยกับเค้าหรอก คนจืดๆแบบผมน่ะ
ไอ้เซียร์มันส่งผมที่สถานีพระโขนง หอผมอยู่แถวนี้ครับ ผมเช่าไว้ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่ใหม่ๆ ไม่ได้เป็นเด็กต่างจังหวัดแต่อย่างใด แค่บ้านอยู่แถวฝั่งธน และพ่อไม่ให้ไปสอบที่ไหนเลยจับยัดเข้ามหาลัย’เอกชนที่เรียนอยู่ย่านกลางเมือง แถมรถติดชิพหาย เลยต้องย้ายมาพักแถวนี้แทน ถึงไอ้ฝาคนนี้จะไม่รวยเท่าไอ้คุณชายธารกับคุณหนูซินเซียร์และคุณหนูหมอก แต่ชีวิตผมก็ไม่ขัดสนเท่าไหร่ พออยู่พอใช้แบบแฮปปี้และเฮฮาไปวันๆ
“อ่าวน้องฝา เลิกเรียนแล้วหรอคะ”
“ครับผม นี่ป้าทำไรอยู่หรอ”
ตอบป้าแม่บ้านประจำหอที่ผมอยู่ ดูเหมือนว่าจะวุ่นวายกว่าทุกวัน เห็นกำลังลากกล่องนู่นนี่ไปตามทาง แต่คือป้าจะมาลากแถวหน้าห้องกูทำไมล่ะหือ ป้าแกยิ้มให้ผมแบบเอ็นดูนิดๆ อ่ะน่ะๆก็อย่างว่าล่ะนะพี่ฝาคนนี้เป็นคนที่หน้าตาดีและหล่อมาก
“วันนี้น้องฝาจะไม่เหงาแล้วนะคะ ข้างห้องน้องฝาจะมีคนมาอยู่แล้ว”
“อ่า หรอครับ ....”
จริงๆกูก็ไม่เหงาเท่าไหร่ แต่ก็ทำได้แค่พยักหน้ายิ้มๆให้ป้าแกไป ก่อนจะขอตัวเข้าห้องมา ถึงว่าสิ ทำไมมันดูวุ่นวายนัก ว่าแต่ใครกันวะที่ย้ายเข้ามาอยู่ห้องข้างกู?... .
::::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::
มาแล๊วจ้าาาาา มาลงตอนแรกบทแรกแล้วนะหืออออ ใครทีมเฮียรบโบกธงค่าาาา เฮียรบค่าตัวแพงแกเลยออกมาแบบกระจุ๋มกระจิ๋ม แถมกวนตรีนด้วยนะรู้ยัง ตอนนี้ขอเกริ่นกันก่อนนะเออ น้องฝายังใสๆ น้องจะมีพัฒนาการเรื่อยๆในตอนต่อๆไป อย่าพึ่งตัดสินอะไรใดๆนะเออ แคทหวังว่าจะถูกอกถูกใจไม่มากก็น้อยนะคะ ลุ้นๆๆๆๆๆ *0* #กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์
ขอกำลังใจหน่อยได้อ่ะเปล่า มามะๆเม้นนนนนนน
1คอมเม้น = 1กำลังใจนะรู้ยังงงงง
v
v
ฝา: พี่ฝาคนคูลขอคอมเม้นหน่อยคร๊าบบบบบบ ถ้าเม้นพี่จะแจกหัวใจคนละดวงแบบแรงๆเลยนะเออ
รบ: (กรอกตายืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน) ถามเค้ายังว่าอยากได้หัวใจซีดๆของมึงรึเปล่า
ฝา: ใครๆก็อยากได้ใจกูทั้งนั้นแหล่ะครับพี่ ... รวมถึงพี่ด้วยถูกมะๆๆๆ (เดินทำหน้าทะเล้นเข้าไปหา แถมหยิกแก้ม1ที)
รบ: กูพูดแบบนั้นหรอ ไปไกลๆตีนกูไปไอ้จืด เกะกะ! (ผลักน้องออก แล้วเดินหนีเข้าห้อง)
ฝา: คนอะไรทำไมเกรี้ยวกราด เกรียวกราดที่สุด ... พี่เว้ย! เดินเข้าห้องแบบนี้ อ่อยกูถูกมะ แหมมมม
รบ: ฆวย!
ฝา: ไม่เอา กูมีแล้วครับ^0^
รบ: เดี๋ยวมึงจะได้เพิ่มวันนี้แหล่ะ เข้ามา! กูจะนอนแล้ว!!
ฝา: หว่ายยย หน้ากากคนขี้อ่อย2017ล่ะทุกโค้นนนน เม้นนะๆ เดี๋ยวไปแอ๊วพี่มันแป๊บบบบบ
.....
[/color]
มาเม้นกันนะคะ สำหรับท่านใดไม่มียูสในเล้านะเออ สามารถติดแฮชแทค #NoLimitแรงรัก มาพูดคุยกันด้วยนะคะ :katai4: :hao7: :mew1:
-
ตอบจ้า.... 2 ท่านแรกมาเจิมให้แคทแบบไวติดจรวดเลย :mew1:
ว้าววววว ขอบคุณที่มาเปิดในเล้าให้ค่ะ ยอมรับเลยว่าไม่ถูกกับเว็บนั้นจริงๆ
ว้าวววว คนแรกเลยค่าาาา เม้นให้แคทคนแรกเลย น่ารักกกก ... แคทมาแล้วน้าาาา :pig2: :pig4: :mew1:
ด้วยความยินดีค่ะ ก็เรามันเอฟซีเฮียรบนี่นา ฮ่าๆๆ
อ่านในเว็บโน้นแล้ว มาเปิดที่เล้าเราก็จะอ่านอีก เฮียรบนี่มาเจอกับน้องฝาที่มึนๆไม่รู้เฮียจะไหวรึเปล่านะ ฮาา
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ดีใจมากๆเลย อ่านแล้วอ่านอีก น่ารักกกก... ปล.ทีมเฮียรบมาเองเลยนะเนี่ย o13
-------
o13 รอค่ะ....
มาลงถึงบทที่1แล้วนะคะ ขอบคุณมากๆเลยมาคอมเม้นให้แคทด้วยความไว รักกกก :mew1: :pig4:
-
ปูเสื่อค่ะ :katai4:
มีคำผิด คำว่าชิบหายนี่ ไม่แน่ใจว่าคนเขียนตั้งใจหรือเปล่า แต่เราคิดว่าควรสะกดด้วย บ ใบไม้นะคะ ใช้ พ พานแล้วอ่านสะดุด คือมันจะอ่านเป็นชิพ(พ์)หายทุกทีเลยค่ะ :laugh:
ปากพล่อย คำว่าพล่อยใช้ ล ลิงค่ะ
-
ปูเสื่อค่ะ :katai4:
มีคำผิด คำว่าชิบหายนี่ ไม่แน่ใจว่าคนเขียนตั้งใจหรือเปล่า แต่เราคิดว่าควรสะกดด้วย บ ใบไม้นะคะ ใช้ พ พานแล้วอ่านสะดุด คือมันจะอ่านเป็นชิพ(พ์)หายทุกทีเลยค่ะ :laugh:
ปากพล่อย คำว่าพล่อยใช้ ล ลิงค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ดีๆนะคะ แคทแก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ :katai4: :mew1:
-
บทที่2
[/b]
“แกร๊ก”
'แอ๊ด'
เสียงประตูของห้องสองห้องดังออกมาพร้อมๆกัน แตกต่างตรงที่ ห้องหนึ่งปิด แต่อีกห้องหนึ่งกลับถูกเปิดออก ไอ้ห้องที่เปิดไม่ใช่ใคร ห้องตัวกูเองครับผม ส่วนไอ้ห้องที่ปิดนั้น ไม่ใช่ใครอื่นไกล คนมาอาศัยคนใหม่ที่ป้าแม่บ้านเมื่อวานบอกไว้แน่นอน เห็นหลังแว๊บ ขายาวๆในกางเกงสีดำ เห็นแค่นั้นจริงๆนี่พูดเลย จะชะโงกหน้าไปมองแม่งก็ไม่ทัน มันดันปิดประตู ทันเห็นแต่ขามัน เสียใจ ... จริงๆไม่ได้ชอบเสือกนะครับ ก็แค่อยากรู้จักมักจี่กับคนห้องใกล้เรือนเคียงก็แค่นั้นแหล่ะแหม คิดแล้วก็ขอย่องไปดูสักหน่อยจะได้ไหม
“น้องฝา ทำอะไรคะนั้น ไม่ไปเรียนหรอจ๊ะ”
“อุ้ย! ผี! เอ้ย...ป้า แฮ่ๆ ไปๆครับ ผมไปก่อนนะ สวัสดีครับ”
ก็ถ้าจะเล่นมาสะกิดไหล่ในเวลาที่คนเรากำลังจะแอบเสือกแบบนี้ ผมก็ต้องตกใจสิครับป้า แหม แล้วดูทำหน้า เหมือนจะโกรธา เพราะแบบนี้ไอ้ฝาเลยคิดว่า กูรีบไปเรียนดีกว่านะหือ
วันนี้มีเรียนตอน10โมง ผมเลยค่อนข้างที่จะชิว มามหาลัย’ด้วยบีทีเอสและต่อวิน พี่คนขับขับรถแบบไม่ได้สนใจว่าคนที่นั่งซ้อนอยู่อย่างกูจะกระเด็นตกจากรถไปตอนไหน ขอบคุณแต้มบุญของคนคูลแบบพี่ที่ทำให้รอดปลอดภัยมาได้อีกหนึ่งวัน ก้าวขาลงจากมอไซด์ จ่ายไป20 ขากูนี่สั่นเลย พอดีตอนนั่งเกร็งไปนิด สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินลัดหลังตึกบริหาร เพราะมันเป็นทางที่ใกล้กับคณะของตัวเองมากกว่าทางอื่น จะเดินให้ไกลทำไมล่ะเอ้อ คนฉลาดอยู่นี่ไงรู้ยัง
“แต่วังเวงชิพหาย”
กรอกตามองรอบๆตัวที่เงียบสงบ บางทีก็สงบเกิ๊น แถวหลังตึกบริหารไม่มีอะไรมากครับ มีแค่ลานจอดรถ และใบไม้ร่วงหล่น ไม่ได้มีฟิลลิ่งแบบเกาหลีโอปาใดๆ แต่เป็นฟิลลิ่งของลุงพาลโรงที่ขี้เกียจมาทำความสะอาด ช่างแม่งครับ ตัดสินใจก้าวขาเดินผ่านมาแบบหล่อๆ แต่ขามันก็ต้องหยุด เพราะตามันดันสะดุดกับรถคันหนึ่งที่จอดเด่นอยู่กลางลานจอดที่โคตรจะวังเวง
รถสีเหลืองโดดเด่นสะดุดตา ภายใต้แบรนตราสี่ห่วง ที่ถ้ามองไกลประมาณ500เมตรก็คงเห็น โคตรสวย โคตรคุ้น มองซ้ายมองขวา ไม่มีใครอยู่ ขอเข้าไปดูสักนิดจะได้ไหม....ไม่มีใครอนุญาตหรอก กูพุ่งไปแล้วครับ เอาหน้าแนบกระจกเลย สวยยยยย พี่ฝาคนคูลชอบ ชอบสุด จับใจพี่ยิ่งนัก เป็นความชอบที่ไอ้ฝาคนนี้ไม่มีปัญญาได้จับจองเป็นเจ้าของ กูไม่ได้จนนะ! ก็แค่อยู่ในระดับพอมีพอกินแบบเบาๆ
“งามมากแม่เจ้าโว้ย!”
เอื้อมมือไปลูบๆคลำๆสักหน่อย บุญมือของไอ้ฝา เดินวนมันอยู่แบบนั้น รู้สึกรถมันสั่นๆ แต่ช่างมันก็เดินต่อไป จนกลับมายืนข้างกระจกฝั่งคนขับ ติดฟิล์มดำมืดมากๆ โอ๊ยเท่ห์สุดใจขาดดิ้น ยังไงก็ต้องรีบเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ไอ้ธาร ไอ้หมอก ไอ้เซียร์ฟัง มหาลัย’เรามีรถหรูมากๆนะพวกมึงงงงงง แต่มันจะอินกับกูไหม เพราะรถพวกแม่งแต่ละคันก็หรูๆทั้งนั้น แต่ช่าง พี่ฝาจะเล่าก็ต้องเล่า อย่าขัดพี่~~~
‘ฟืดดด’
แต่ก่อนที่จะได้เดินจากไปทั้งๆที่ใจพี่ยังอยู่กับน้องเหลืองคันนี้ กระจกข้างคนขับที่ก่อนหน้านี้มืดสนิทปิดแบบเงียบเชียบ มันก็ค่อยๆเลื่อนลงช้าๆ ตาสบตา สายตาก็จ้องมองกันรู้สึกเสียวซ่านหัวใจ ...พ่องเซะ!
ดวงตาคมที่ปรายตามองผมนิดๆ หน้าหล่อที่วางคางไว้บนลาดไหล่บางของผู้หญิงคนนึงที่กำลังนั่งคล่อมตัวเขาไว้อยู่
“เชี่ย!”
ผงะถอยหลังออกมาแบบตกใจ แต่มือกูก็ยังแปะไว้ที่รถของมัน คนที่นั่งทำหน้านิ่งๆอยู่บนรถในตอนนี้ คือคนที่ผมไม่เคยจะลืม ผู้ชายที่สะดุดสายตาของผมให้มองแค่เขาในวันนั้น ไม่ผิดแน่ๆ ผู้ชายที่งานแข่งรถคนนั้น แต่...
“รบคะ อ๊ะ จะเปิดกระจกทำไม ว๊ายยย แก โรคจิต!”
หญิงสาวสวยที่แค่เห็นแว๊บเดียวก็จำได้ ดาวคณะบริการเมื่อปีที่แล้ว เธอชื่อทราย เคยเห็นมาเร้าหรือไอ้ธารอยู่พักใหญ่ แต่ตอนนี้คงไม่ใช่ แถมตอนนี้ยังจิกตามาด่ากูอีก ใจผมกระตุกเมื่อมองเห็นสายตานิ่งๆของคนที่นั่งอยู่บนรถ ตาคมที่ไม่บอกอะไรจ้องหน้าผมนิ่งๆ ตั้งใจจะวิ่งหนีไป แต่มันติดอยู่ตรงที่
‘หมับ’
จับมือกูทำไม ปล่อยครับไอ้หล่อ ปล่อยพี่ฝาบัดเดี๋ยวเน้
“หึ จ้องเหี้ยไรนักหนา”
“ห๊ะ...เอ่อ.....”
“เอ่ออ่าอะไรของมึงวะ ไม่เคยเห็นรถรึไงถึงเดินวนอยู่ได้น่ารำคาญ มึงจะไปไหนก็รีบๆไป เกะกะคนจะเอากัน เสียอารมณ์!”
มันที่พูดออกมาแบบนั้น หน้าตานิ่งสนิท ไม่ได้ดูว่ามีอารมณ์อะไร แต่คำด่าก็บอกได้ว่าเจ็บสุดๆ มือแกร่งที่จับข้อมือผมไว้ สะบัดมือผมออกไปสุดแรงหลังพูดจบ แววตาเหยียดๆที่ผมเห็นเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมๆริมฝีปากที่ยกยิ้ม และกระจกที่เลื่อนขึ้นปิดช้าๆ
ได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆมองอยู่ตรงนี้ อ้าปากค้างหน่อยๆ กว่าจะได้สติอีกที่ก็ตอนที่รถคันตรงหน้าเริ่มโยกขยับ ก็ถ้าจะขย่มกันต่อหน้ากูเบอร์นี้
“เหี้ย! พี่มึง...แม่งเหี้ยย เสียยี่ห้อรถหมดไอ้ฉัด!”
ด่าออกไปแบบนั้นแล้วรีบวิ่งใส่เกียร์หมาหนีมาแบบด่วนๆ กลัวมันลงมาต่อย แต่จริงๆคือกูก็ใจสั่น มันหล่อ … แต่เป็นคนหล่อที่นิสัยเสีย แถมไม่เคยเห็นกูในสายตาอีกต่างหาก ก็อย่างว่า คนแบบไอ้ฝาแม่งโคตรจะจืดจางกูก็รู้อยู่
...
“อิน้องฝาหอย มึงจะนอนทำหน้าเป็นหมาโดนยาเบื่อแบบนี้อีกนานมะคะ เป็นห่าไรมึง ไหนเล่า”
เสียงแรดๆของไอ้เซียร์ที่ดังเข้าโสตประสาท ไม่ได้ทำให้กูอยากจะเงยหน้าขึ้นมาจากกระเป๋าเป้แต่อย่างใด ในหัวกูยังติดตากับภาพก่อนหน้านี้ รถสวย คนขับหล่อ แต่มองกูเหมือนแมลงสาบ แถมมันยังขย่มสาวต่อหน้ากูอีก ... ใจหวิวแปลกๆ หรือมันเป็นเพราะกูชอบตาของมันวะ ตาที่น่าค้นหา ตั้งแต่วันนั้นที่เห็นก็ชอบ พอมาวันนี้ ได้มองใกล้ๆแบบนั้นก็ยิ่งดูดี แต่เจ้าของดวงตาคู่นั้นมองกูเหมือนขี้เลยว่ะ
“มันเป็นเชี่ยไรวะ”
“กูก็ไม่รู้ มาถึงก็นอนหน้ามึนอยู่แบบนี้ ปกติแม่งก็จืดอยู่แล้วนะ พอเป็นงี้ กูนึกว่ามาม่าอืด”
ไอ้เซียร์ที่ตอบไอ้ธารออกไปแบบนั้น ขอบคุณการเปรียบเทียบของมึงมากๆ ที่ไม่ได้ทำให้กูรู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้นเลย กูแม่งเหมือนมาม่าอืดเลยหรอวะ เชี่ย เส้นเละอืดน้ำและแดกไม่อร่อย นั่นคือนิยามกูหรอวะ เงยหน้าขึ้นมามองพวกมันสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมตาปริบๆ
“เฮ้โย่วมายเผิงโหย่วววว”
ไอ้หมอกที่พึ่งเดินเข้ามา ในมือมันถือแก้วนมชมพูดูดมาด้วย ผมที่เงยหน้าไปมองมัน เมื่อกี้มึงพูดภาษาเชี่ยไรนะ?
“เอ้า งงๆ งงกันหมดอะเด้ ไอ้พวกไม่มีการศึกษา”
“ด่ากูหาพ่องหรอคะอิหมอก เดี๋ยวปีนข้ามโต๊ะไปตบเลย”
“แหม จะกล้าตบพี่หรอคนสวย พี่หล่อนะ”
“ถรุย”
ขอบคุณเสียงขากของไอ้ธารและไอ้เซียร์ที่ประกอบฉากอยู่ในขณะนี้ ไอ้หมอกแค่ยักไหล่และนั่งลงข้างๆผม มันวางแก้วนมชมพูของมันลง ก่อนจะหันมามองผม ผมที่จ้องหน้ามันอยู่ก่อนแล้ว
“มองไรวะไอ้ฝา หรือมึงข้องใจไอ้คำว่า เผิงโหย่วเมื่อกี้”
“อันนั้นก็ด้วย..แต่...”
“อ๋อออ มันแปลว่าเพื่อนเว้ย ภาษาจีน อินเตอร์ป๊ะล่ะมึง จำใส่กะโหลกไว้ครับ ประดับหน้าจืดๆของมึงจะได้ดูฉลาดๆ”
มันว่าแบบนั้นพร้อมตบไหล่ผมปุๆ ... กูอยากจะครายอิ้ง น้ำตามา กูขอดราม่าซักกะนิดนุง คือกูหน้าจืดเหมือนมาม่าอืด และยังโง่ด้วยหรอวะ ชีวิตบัดซบของไอ้ฝา
“ทำหน้าเชี่ยไรของมึง” ไอ้หมอกที่หันไปดูดน้ำของมัน หันมาถามผมอีกที ตอนนี้ไอ้เซียร์กับไอ้ธารเดินออกไปหาซื้อข้าวเที่ยงกินครับ
“มึง...หน้ากูแม่งแย่มากหรอวะ”
“ก็ไม่ มึงแค่หน้าขาว ดูไม่มีเลือดฝาด แอบคิดว่ามึงจะเป็นโรคห่าไรรึเปล่า หรือต้องทำคีโมหรืออะไร แต่จากที่คบๆมา มึงก็แข็งแรงดี”
ขอบคุณในความจริงใจที่มีให้กับกูเสมอครับเพื่อนหมอก สลดอีก10วิ
“ฮ่าๆ เป็นเชี่ยไรวะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นมึงจะใส่ใจเรื่องหน้าตา” มันที่หัวเราะขำแบบสะอกสะใจ ยื่นมือมาขยี้หัวกูแบบเอ็นดู มึงเอายังไงแน่ มึงย้อนแย้งนะสัดหมอก
“เพราะหน้าแบบนี้ กูเลยหาแฟนไม่ได้หรอวะ”
ถามมันออกไปเบาๆ ไอ้หมอกที่แค่หยุดมือที่ขยี้หัวผมอยู่ มันก้มหน้ามาจ้องตา ใจกูสั่นเลย ไอ้หมอกมันหล่อ หน้าตามันสวยๆหล่อ เป็นคนที่มีสเน่ห์ เป็นผู้ชายสมัยใหม่ที่ผู้หญิงกรี๊ด น้ำหอมมึงก็หอมนะ ว่าแต่เสื้อจะแหวกกระดุมเพื่อใคร กูว่ากูเห็นหัวนมชมพูมึงล่ะ
“ทำไมมึงพูดแบบนี้วะ มึงแอบหลงรักใคร หรือว่า...”
พูดออกมาแบบนั้นพร้อมเบิกตากว้าง กูก็เงยหน้าขึ้นมองมันแบบอึ้งๆ อย่าบอกว่ามึงรู้นะ ... มึงรู้หรอวะ หรือเพราะวันไปงานแข่งรถมึงเห็นกูจ้องไอ้เหลืองนั่นมึงเลยรู้ ...
“มึง...มึง...มองชอบกูหรอน้องฝา!”
“ถรุย”
“โอ๊ยย เชี่ยแม่งไอ้ฝา กระเด็นเข้าดวงตากูเลย”
ถ้าทำได้กูอยากขากเอาเสลดถุยใส่ตามึงด้วยเอาจริงๆ ผมดูเป็นคนสถุนแปลกๆนะว่าไหม ยังไง
“กูไม่ได้ชอบมึง มั่นหน้าเหลือเกินครับ”
“อ่ะแน่ แต่มึงพูดแบบนี้ แสดงว่ามี ใครวะ....บอกมาเดี๋ยวกูช่วย”
หน้าตาบอกยี่ห้อมากๆว่าต้องการที่จะเสือกเรื่องราวของคนอื่นแบบสุดๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมพวกเราถึงสนิทและเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันได้
“เอ้า อย่าเงียบดิ๊” เอาไหล่มากระแซะผมหนึ่งทีเมื่อมันเห็นผมยังเงียบอยู่แบบนั้น
“กู...กูแค่คิดว่าเขาเก่งและเท่ห์เฉยๆ”
“มึงพูดแบบนี้แสดงว่ามันเป็นผู้ชาย”
“มึงรู้ได้ไงวะ!”
“หึ เสียงดังเชียวนะ ก็มึงบอกว่าเท่ห์ คนฉลาดแบบกูก็ต้องรู้สิวะ...” ยักคิ้วให้กูหนึ่งจึก จริงๆก็หมั่นไส้จนอยากจะถีบจังเลยครับ
“แต่ว่านะ...ถ้ามึงชอบ ทำไมไม่ไปบอกมันวะ”
“แล้วมึงคิดว่าคนแบบกู จะมีใครชอบหรอวะ”
“เอ้า...ของแบบนี้ไม่ลองก็ไม่รู้นะครับ”
“แล้ว มึงไม่ว่ามันแปลกๆหรอวะ”
“อะไรของมึงที่ว่าแปลก” มองหน้ามันที่เลิกคิ้วขึ้นถามผมแบบนั้น
“กูไง...ชอบผู้ชาย มันไม่แปลกหรอวะ”
“แปลกก็เหี้ยละ เกลื่อนบ้านเกลื่อนเมืองขนาดนี้ อีกอย่างนะ ดูจากสภาพหนังหน้าของมึงยันหนังกำพร้า กูก็ว่ามึงเอาใครไม่ได้หรอกว่ะฝา”
เกลียดคำพูดมัน แต่กูก็ตอบโต้อะไรไม่ได้เลยครับแม่ง ตอบกูมาแบบนั้นแถมยังหัวเราะกูเอิ๊กอ๊าก ดูมีความสุขเหลือเกินนะมึง
‘อ๊าย ว๊าย’
เสียงฮือฮาที่ดังหึ่งๆเหมือนผึ้งแตกรัง ดังมาจากทางเข้าของโรงอาหารกลาง ทำให้ทั้งผมและไอ้หมอกต้องหันไปมอง ผู้ชายร่างสูงในชุดนักศึกษา ก็ไม่ได้แตกต่างจากใครมากนัก แต่มันอาจจะต่างตรงดวงตาคมดุนิ่งๆนั่น ที่ดูแล้วหล่อบาดจิต ดูได้จากจริตของสาวๆรอบตัวได้ครับ เดินหน้านิ่งเข้ามาพร้อมกระเป๋าเป้สีเหลืองบาดใจลายมินเนียน มองแล้วกูขออุทานว่า ไอ้เหี้ย กล้วยมาก! เหลืองสุด!!
ผมที่มองตามเขาไป จังหวะการก้าวเดินยิ่งกว่านายแบบ หล่อเหมือนกระโดดหลุดออกมาจากนิตยสาร หล่อแบบวัวตายควายล้ม ดูดีจนผมละสายตาไปไม่ได้ ... และสุดท้ายเขาก็หยุดเดิน และเลือกที่จะนั่งลงที่โต๊ะตัวนึงที่ไม่มีใครนั่ง ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะของผม แต่หันหน้ามาตรงกับผมเลย ตาคมที่หันมองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรสักอย่าง ก่อนที่มันจะหยุดมามองตรงผม สะดุ้งนิดๆก่อนจะเสตาหลบ ทำเหมือนว่ากูไม่ได้มองอยู่ เชี่ยแม่ง!
“เหยด ใครวะ” ไอ้หมอกที่พูดออกมา ผมหันไปหามันแล้วได้แต่ส่ายหน้า ไม่รู้ดิ ไม่รู้จักชื่อ แต่กูโคตรชอบมันเลย ใจกูสั่น
“อ๊ายยยยยมึงคะ กูมีเรื่องมาเม้าส์มอยๆ” เสียงแรดๆที่มาพร้อมท่าทางสะดีดสะดิ้ง ไม่ใช่ใคร ไอ้เซียร์ครับ มันก้าวขาเข้ามานั่งตรงหน้าผม บังทัศนียภาพอันดีงามของกูหมด
“เรื่องเสือกนี่รีบตลอด รีบจนลืมอาหารเลยนะมึง” ไอ้ธารที่เดินบนตามหลังมา มันวางถ้วยก๋วยเตี๋ยวเรือของมันและอีกถ้วย สงสัยจะของไอ้เซียร์
“ท่าทางดูคันมาก” ไอ้หมอกมันว่าแล้วหรอกตา ถูกไอ้เซียร์จิกตาใส่เลยครับ
“มึงรู้ไหมคะ ผู้ชายคนนั้นที่เค้าพูดถึงกันอ่ะมึง หน้าตาเป็นอย่างไร”
“ผู้ชายคนไหน กูเห็นวันๆพูดถึงผู้ชายเป็นสิบ”
“ขัดกูจังอิหมอก ก็ผู้ชายที่ชื่อนักรบที่เค้าว่าเทียบโอนมาจากญี่ปุ่นไงคะมึง อยู่ปี3บริหารนะจ๊ะ ขอบอกว่าหล่อสัดๆ นู่นนนนน มึงดูค่ะ ข้างหลังกู คนนั้นๆๆๆๆ”
ไอ้เซียร์ที่กระดี๊กระด้า ก่อนจะเอนตัวหลบคนที่ก่อนหน้านี้ผมกำลังแอบมองอยู่ ตาสบตา ตาคมที่ยังจ้องมองมานิ่งๆอยู่แบบนั้น ผมหันหน้าหลบอีกครั้งในจังหวะที่ไอ้เซียร์ก็เอนตัวมานั่งแบบปกติ โชคดีของกู ถ้าถูกไอ้นี่จ้องนานๆกูตายแน่ๆ แค่นี้ใจก็สั่นเหมือนแดกกาแฟ10แก้วรวด ว่าแต่มันจะรู้ไหมว่ากูแอบมองอยู่
“เห็นแล้วใช่ไหม เท่ห์สัดหมา”
“นั่นมึงชม?”
“เออสิ ชมค่ะ หล่อชิพหาย หล่อเหี้ยๆเลยเนอะๆ” ก็ถ้าจะหลายเหี้ยขนาดนั้นก็คงจะหล่อล่ะมั้งกูว่านะ...
.
.
.
“กูเกลียดค่ะ ทิมมี่ไม่โอเคกับกู”
“กูก็เห็นมึงไม่เคยโอเคกับอาจารย์คนไหนสักคนอ่ะ” ผมที่หันไปว่าไอ้เซียร์ แต่ละคาบพอเรียนเสร็จ มันก็จะเปลี่ยนชื่ออาจารย์ใหม่ แล้วก็บ่นแบบนี้ทุกที เป็นคนสวยที่โง่และมีความขี้เกียจในการเรียนสูงมาก หันไปมองอีก2ศพที่เดินกอดคอกันออกมาจากห้อง หัวฟูๆของไอ้หมอก แทบจะพันกับผมของไอ้ธารอยู่แล้วเถอะ สภาพยิ่งกว่าศพหมา
“มึงจะถ่ายรูปอะไรวะ”
ไอ้ธารถามผมเสียงดูเหนื่อยหน่าย งานที่อาจารย์สั่ง ถ่ายภาพที่ให้ความรู้สึก ในหัวข้อ ‘feeling images’ ภาพที่ตรงกับหัวข้อที่สุดถึงจะได้คะแนน....เชี่ยอะไร คอนเซ็ปเชี่ยอะไร การเป็นเด็กPhoto ก็ต้องมีความติสพอๆกับเรียนกับอาจารย์เฉลิมชัยขนาดนี้เลยหรอวะ ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ผมส่ายหัวตอบไอ้ธารไป เพราะจริงๆตอนนี้ก็ยังไม่มีความคิดว่าจะถ่ายรูปอะไร
“น่าเบื่อชิพหาย ไปแข่งรถดีกว่า” ไอ้หมอกที่บอกออกมาแบบนั้น กูที่หูผึ่งทันที
“หน้าตาดูมีความหวังนะไอ้จืด” ไอ้หมอกยกยิ้มและหันมาว่าผม เดินเข้าไปกระแซะมันครับ เอาแก้มถูๆที่หัวไหล่ของมัน ช้อนตากระพริบอ้อนๆให้ดูหน้าถีบสองปริบ
“พอ กูจะอ้วก น่ารักมากมั้งมึง” ว่าแบบนั้นแล้วสะบัดไหล่ของตัวเองแบบรังเกียจ ทำเอาหน้ากูคะมำ มันยกมือขึ้นขยี้หัวผมแบบสนุก ไอ้เลว
“อยากไปก็ไป” แต่เพราะมันที่ตอบออกมาแบบนั้น กูนี่ยิ้มกว้างเลย เชิญพี่หมอกขยี้ขยำน้องให้พอใจ ไอ้เซียร์เบะปากใส่ผมทันทีครับ อย่าหมั่นไส้ถึงพี่จะจืด แต่พี่ก็อร่อยแบบน้ำซุปใสคล่องคอ ก็ว่าไปนั่น
และสุดท้าย ตอนนี้ก็กำลังเดินตามหลังไอ้หมอกเพื่อนรักต้อยๆอีกแล้ว สถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ ไม่ใช่สนามแข่งเมื่อครั้งก่อน แต่ดูก็รู้ว่าที่แข่งรถนี่ก็ยังเถื่อนเหมือนเดิม
“มึงมาแข่งบ่อยหรอวะ”
“ก็บ้าง ตอนม.ปลายก็บ่อยนะ แต่ตอนเข้าปีหนึ่งมันยุ่งๆก็เลยไม่ค่อยได้มา ก็พึ่งจะกลับมาแข่งนี่ล่ะ” ไอ้หมอกที่ว่าแบบนั้นแล้วคว้าคอผมให้ไปเดินข้างมัน มือยาวๆของมันที่เอื้อมมากอดคอไว้
“เฉยๆ นิ่งๆตามพี่มาแล้วจะดีเองครับน้องฝา” เงยหน้ามองมันที่ก็ไม่ตอบอะไร แค่ยักคิ้วให้ ก็ตามพี่เค้าไปครับ
“อ้าวไอ้หมอก มาแข็งหรอวะ”
“เออพี่...คิวว่างป๊ะ”
มันที่พยักหน้าตอบพี่หนวด กูไม่รู้จักชื่อครับ ก็พี่แม่งตัวใหญ่แถมมีหนวด ดูเหมือนเป็นคนคุมสนามนี้
“ได้ๆ เดี๋ยวกูดูให้ มึงเข้าไปก่อนเลย เอารถมาใช่ไหมวะ” มันพยักหน้าตอบ
“เออดี มึงเข้าไปเช็คก่อนไปเดี๋ยวกูหาคู่ให้...ว่าแต่นั่นใครวะ เด็กมึง?”
ไอ้หมอกที่ก้มมามองหน้าผม ตาสบตาสายตาก็จ้องมองกัน กูกำลังจะส่ายหัวเลยครับ แต่เหมือนจะช้ากว่าไอ้ห่าหมอก มันยิ้มกว้างส่งไปให้พี่เค้า แอทแท็คมาก โครตดูดีเลยรอยยิ้มของมัน
“เด็กกูเองพี่”
มันว่าแบบนั้น เอามือออกจากคอผมแล้วเปลี่ยนไปกอดเอว ขนลุกวาบ รู้สึกชูชันยันขนตูด เชี่ยอะไรของมึงครับเพื่อนหมอก นี่พี่ฝาเพื่อนมึงไง ปล่อยมือมึงออกจากสะโพกกูบัดเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องรอให้กูปฏิเสธพี่หน้าหนวดไอ้เชี่ยเพื่อนหมอกก็ลากเอวกูกูให้ตามมา
“เชี่ยไรมึงวะ มึงจะเครมตูดกูหรอไอ้หมอกกกกกกก”
สะบัดตัวออกจากมันทันทีเมื่อเดินออกมาจนลับตา ไอ้หมอกถอนหายใจทำหน้าเหนื่อยใจ ยกมือขึ้นพับแขนเสื้อ อะไร มึงจะต่อยกูเรอะ
“สัดฝาครับ กูคงอยากได้ตูดมึงหรอกนะ ฟีบก็ฟีบ” ทำหน้าระอาแถมกูอีก ทำไมต้องดูถูกตูดกูด้วย ฟีบแต่ใสเหมือนหน้าเด็กนะไอ้เชี่ยไร้รอยสิวฝ้าพูดเลย ไม่อยากจะอวด
“หุบปาก อย่าเถียงกู...บอกว่ามึงเป็นแฟนกูอ่ะดีแล้ว เกิดมึงเดินหน้าจืดไปโง่ที่ไหนอีก แล้วโดนซิวตูดขึ้นมาทำไง บอกไว้เลยนะ แถวนี้ดึงใครไปเยก็ไม่แปลก เพราะงั้นถ้าไม่อยากโดนสาดน้ำเข้าตูดก็หุบปาก” ก็ถ้าจะพูดซะกูเห็นภาพขนาดนั้น ก็วิ่งไปเกาะเอวมันไว้ทันทีเลยจ๊ะ ถึงกูจะจืดแต่กูก็หวงตูด เอ้ย หวงตัวนะครับ
“สัด เด็กว่ะมึง”
“เด็กเหี้ยไร อายุเท่ากัน”
“เออๆ ทีนี้มึงก็อย่าดื้อ เคนะ แหม หวงตัวเหมือนกูจะชอบความจืดชืดของมึงเนอะ”
“มึงอย่าดูถูกกูครับ ถึงหน้ากูจะจืด แต่ลีลากูดีนะ ลองมะ” กวนตีนมันครับ มันที่ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเกี่ยวเอวผมเข้าไปใกล้
“จัดสักทีดีไหม ปากแบบนี้เนี่ย”
จ้องตากันไปมา ไม่กลัวครับ กับไอ้หมอกนี่โครตจะเพื่อนกัน อาบน้ำกับมันมาตั้งแต่เข้าค่ายปฐมนิเทศน์ ถ้าจะรู้สึกอะไรก็คงได้กันไปนานแล้วครับ แต่ก่อนที่เราจะกวนตีนกันได้นานอีกหน่อยก็...
“เกะกะ”
ผมกับไอ้หมอกผละออกจากกันทันที หันไปมองทางด้านหลัง ผู้ชายหน้าตายที่พึ่งด่ากูเมื่อตอนกลางวัน ...’นักรบ’ ยืนนิ่งๆมองตรงมาที่ผมกับไอ้หมอกอยู่แบบนั้น วันนี้เขาอยู่ในชุดแจ๊คเก็ตสีเหลืองดำเข้าคู่กับกางเกงยีนส์ขาดเข่าสีดำ หล่อสัดหมาแบบไม่แบ่งใคร ตาคมๆที่ไม่ได้หันมาทางผม เขาที่จ้องมองไปที่ไอ้หมอก เพื่อนผมที่ก็แค่ยกยิ้มมุมปากเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ยักไหล่ใส่หน่อยๆ ไอ้เชี่ยนี่ก็กล้าจัง…
“ก็เดินทางอื่นดิ” ไอ้หมอกมันบอกออกไปแบบนั้น กูนี่กระตุกแขนเสื้อมันไว้เลยครับ กูเคยเห็นไอ้นี่มันถีบคนนะ แล้วถ้าถีบมึง กูว่ามึงปลิวออกไปนอกโลกนะเพื่อนหมอก มึงอย่าเก๋าครับ
“หึ...มึงชื่อไร” คำถามที่ทำเอาผมเลิกคิ้ว ไม่โกรธแต่มึงถามชื่อหรอวะ
“อยากรู้ก็หาคำตอบเอาสิวะ” ยักไหล่แล้วคว้าข้อมือผมให้เดินตามมันไป มันที่ดูไม่ได้สนใจอะไร ผิดแต่กับผม ที่เดินตามแรงกระชากของมันมา แต่หน้าก็ยังหันไปมองคนที่ยกยิ้มมองตามมาอยู่แบบนั้น
...
“มึงเหม่อเชี่ยไรครับ”
ไอ้หมอกที่เดินเข้ามาถามผม หลังจากที่มันเข้าไปเช็คเครื่องรถดูแล้วรอบนึง เงยหน้ามองมันแล้วส่ายหน้าให้มันยิ้มๆ
“ตอแหลพี่ครับน้องฝา” ผลักหัวกูแล้วยักคิ้ว หมั่นไส้เลยถีบขาแม่งไปทีนึง
“สัดฝา ขากางเกงกูมีลอยตีนไอ้เชี่ย”
“นั่นแหล่ะ เอาฤกษ์ มึงรีบๆไปเตรียมตัวเลยไป”
“เออๆ มึงก็อย่าดื้ออย่าซน ไปเชียร์กูตรงนั้น เคมะ” ชี้มือไปแถวข้างสนาม บอกกูเสร็จสรรพเหมือนกู3ขวบ
“เออ”
พยักหน้าให้มัน แล้วเดินไปนั่ง คนเยอะครับ แถวนี้คือคนที่มาเชียร์ไอ้หมอกเป็นกลุ่มเพื่อนและคนรู้จักของมัน เห็นมันว่างั้นนะครับ ผมไม่รู้จัก แต่ไม่จำเป็นต้องทักทายใครครับ เพราะแค่กูเดินเข้าไป ยังไม่มีใครรู้เลยว่ากูมา มองหาที่นั่งกำลังจะเดินไปนั่ง แต่เหมือนว่าไอ้หมอกจะเดินเข้าไปในสนามแล้ว คนที่อยู่ข้างสนามเลยลุกฮือกันขึ้นมา แถมกรูกันออกมาจากที่นั่งวิ่งมาข้างสนาม ใครไม่รู้ชนกูอย่างแรงจนเซ มึงรีบหรอ นั่นไอ้หมอกเพื่อนกูครับ ไม่ใช่Super Junior + Got7 รีบขนาดนี้ มึงจะขอลายเซ็นต์หรอ เหยียบกูเลยสิ พวกคนใจหยาบ!
“ว๊ายๆ นั่นพี่หมอกจะแข่งกับใครอ่ะ”
“นั่น นั่นมันพี่เทียนไม่ใช่หรอ กรี๊ดดดด”
กรี๊ดกร๊าดกระตู้ฮู้อะไรกันวะครับ แหม ตอมเสือกกระตุกทันที พยายามจะลุกขึ้นยืนดูปีนขึ้นเก้าอี้ พอดีกูสูงน่ะ...มองไม่เห็นไอ้คนที่ชื่อเทียนนั่น แต่เห็นไอ้นักรบแทนครับ ร่างสูงที่ยืนอยู่ในสนาม สายตาที่กำลังจ้องมองตามรถที่ออกตัวไปพร้อมๆกับรถของไอ้หมอก ใบหน้าคมกระตุกยิ้มพอใจแบบหน้าเหี้ยมาก มองจากตรงนี้ยังรู้อ่ะคิดดู ร่างสูงที่ละสายตาจากสนามหันหน้ามาทางคนดู ดะ...เดี๋ยวนะ คนดู .... เชี่ยพ่อง รีบกระโดดลงจากเก้าอี้ทันทีแล้วมุดหลบลงข้างที่นั่ง กูเด่นมาก...ไม่เข้าใจว่าจะหลบทำไม ผมไม่คิดว่าคนแบบนักรบจะมองผมหรอกเอาจริงๆ แต่มันก็เหมือนคนร้อนตัวอ่ะ คือกูชอบแอบมองไง ก็กลัวว่าแม่งจะรู้ ค่อยๆมองลอดขาชาวบ้านไป เห็นไอ้เหลืองที่ผมชอบกำลังเดินมาทางนี้ ... เชี่ย ใกล้แล้ว ใกล้....ไม่ได้มาหากูหรอก แต่แม่งใกล้ว่ะ ใกล้ถึงกูแล้ววว ฉัดเอ๊ย ไม่อยู่แล้วโว่ย!
...
สุดท้ายก็หนีออกมาเข้าห้องน้ำ กลิ่นมาดามหอมชื่นใจเลยล่ะกู ทำไมกูไม่หนีไปซื้อน้ำวะแม่ง ไม่เข้าใจตัวเอง กวักน้ำล้างหน้าแรงๆสักที ไม่เข้าใจว่าจะหนีออกมาทำไม ทั้งๆที่อีกฝ่ายก็ไม่เคยรับรู้ถึงการมีตัวตนของกูอ่ะ บ้าบอจริงๆพี่ฝาคนคูล
“เฮ้อ...กูจะหนีออกมาทำไมวะแม่ง”
“นั่นสิ มึงหนีทำไม”
“ชะ...เชี่ย!” หมุนตัวกลับอย่างไว เมื่อคนที่กูพึ่งหนีออกมายืนจังก้าท้าแดดลมฝนบังประตูทางออกห้องน้ำอยู่ตอนนี้ ร่างสูงที่ยืนกอดอกมองมาทางผมนิ่งๆ คิ้วหนาเลิกสูงขึ้น ดูกวนตีนแปลกๆทั้งๆที่หน้ามันก็นิ่ง
“มึงด่ากู?”
“ปะ...เปล่าเว่ยพี่”
“อ่อ”
ว่าแบบนั้นพร้อมพยักหน้าหงึกหงักช้าๆ .... แปลกอ่ะ กูว่าแม่งกวนตีนกูครับ ตอบเหมือนเข้าใจแต่ก็ดูไม่สนใจ ช่างพี่มันแล้วกัน ในจุดๆนี้ กูไปดีกว่า เดินเลียบๆเคียงๆหนี เพราะกูกับมันก็ไม่ได้สนิทกันถูกไหม มีแค่กูที่แอบชอบมันคนเดียวเนี่ย
‘พรึบ’
ย้ายตัวเองมาบังทางกูเพื่อใคร ไหนพูดสิพ่อนักรบ
“อ่ะ...เอ่อ...ขอทางหน่อยครับ”
“พ่อมึงสร้างหรอ ถ้าพ่อมึงสร้างก็ไปบอกให้พ่อมาเคลียร์กับกูสิ กูถึงจะขยับ” เงยหน้าจ้องตามัน พร้อมกระพริบตาปริบๆ เดี๋ยวนะ อะไรของมึงซิ?
“มอง มองกูทำไมวะ”
“เห๊ยยยย บ้า ใครม๊องงง เปล่าเลยเว๊ยพี่”
ไอ้ชิพลอส แล้วเสียงกูจะสูงไปไหนถามใจดู ไอ้คนตรงหน้ากระตุกยิ้มมุมปากหน่อยๆ ไม่ดูหล่อแล้วครับไอ้เชี่ยคุณพระ ดูเลวทันที ขายาวๆที่ค่อยๆก้าวเข้ามาหาผมช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าวช้าๆอย่างใจเย็น
“กูรู้สึกว่า.....”
ว่าอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้ๆตัวกูติดอ่างล้างหน้าแล้วไอ้เชี่ย กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออึกใหญ่ เงยหน้าจ้องตาคนที่ค่อยๆเคลื่อนหน้าลงมามองหน้าผมในระยะประชิด แขนแกร่งที่คล่อมทับท้าวแขนไว้กับขอบอ่างล้างหน้ากักตัวไม่ให้ได้ออกไปไหน
“อ่ะ....เอ่อ”
“หึ” ร่างสูงที่กระตุกยิ้มมุมปากแล้วจ้องตาผมนิ่งๆ ลมหายใจที่ค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ มือที่ชื่นเหงื่อของตัวเองได้แต่จิกเข้าหากันอยู่แบบนั้น
“สายตามึงมันชัดไปนะ”
“ห๊ะ..อะไรน...อื้อออ”
คำพูดของผมหายไป พร้อมๆกับริมฝีปากที่ถูกปิดลงด้วยฝีมือของคนตรงหน้าที่โฉบลงมากดจูบลงบนริมฝีปากกูอย่างอุกอาจ ดวงตาที่เบิกกว้าง ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่ลิ้นร้อนๆถูกดันเข้ามาในโพลงปาก เกี่ยวกระหวัดพร้อมดูดเม้มปลายลิ้นจนผมสะท้าน ความช่ำชองของคนตรงหน้าที่ชักนำคนแบบผมได้ง่ายๆจนโอนอ่อนตามไป มือหนาเลื่อนจากท้าวที่ขอบอ่างขึ้นมาจับที่ใบหน้าเพื่อที่จะจูบได้อย่างถนัด มืออีกข้างโอบกอดกระชับเอวของผมให้แนบชิดกับตัวของอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น
“อ๊ะ อื้มม”
เสียงครางกระเซ่าของตัวเองที่ดังออกมายิ่งทำให้รู้สึกร้อนหน้า รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายยกยิ้มมุมปากทั้งๆที่ก็จูบผมไปอย่างกระหาย ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่ผมกับคนตรงหน้าจะผละออกจากกัน แรงหอบหายใจของผมดังไปทั่วห้องน้ำในจังหวะที่อีกฝ่ายผละออกมาแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากพร้อมกอดอกมองหน้าผมที่ทำได้แค่ใช้มือพยุงร่างตัวเองไว้ ทั้งเขินทั้งอาย และหนึ่งคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ... ‘มึงจูบกูทำไมไอ้เชี่ยพี่เหลือง!!’
“จริงแบบที่กูคิดสินะ”
::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::
อ๊ากกกกอิพี่ แกคิดอะไรคะ ทำไมทำกับน้องแบบนี้พูดมา ไอ่บ้าไอ่บ้ออออ (วิบัติเพื่อเสียง)
มาแล้วนะเออ มาต่อทุกๆวันส.นะจ๊ะ ... เฮียรบดูนิ่งๆเนอะ เนอะๆๆ ... รอดูกันต่อไป พี่ท่านจะนิ่งๆจริงไหม
แอบสงสารน้องฝาเบาๆ นี่คนนะ น้องเป็นคนนะย๊ะไม่ใช่วิญญาณ อิพี่ก็เมินจัง แหม่
เอาล่ะ....ขอคอมเม้นหน่อยค่าาา บางเบาๆ หรือมันไม่โดนใจหว่า นี่ก็คิดอยู่นะเออ
:z3: :katai4: :hao5: :call:
-
ฝาตลกดี
-
อร๊ายยยยยยเฮียรบของน้องงงงอย่าไปหลงเสน่ห์พี่ฝานะคะ เรารอเฮียอยู่ตรงนี้มาหลงเราสิ มามะ ฮ่าๆๆๆ
-
บทที่3
“มะ...มึง เชี่ย พี่..จะ...จูบ คือ...”
ปากว่ามือไม้สั่น ยื่นมือไปชี้หน้ามัน ไม่เข้าใจกับผู้ชายตรงหน้าที่ถึงแม้กูจะแอบชอบ แต่เราไม่รู้จักกันไงไอ้เหี้ย มึงจะเดินหน้าด้านไปจูบใครแบบนี้ก็ได้หรอ ไม่ดิ...ตลกหรอวะ
“หึ กูจูบมึง”
“เออมึงจูบกูเว่ยพี่! เชี่ย”
“จะโวยวายทำไม มึงน่าจะดีใจไม่ใช่รึไง”
ดวงตาคมที่จ้องมองหน้าผม ยกยิ้มมุมปากมองผมนิ่งๆ สายตาที่เปลี่ยนไปไม่มีแววล้อเล่น ในดวงตาคมไม่แสดงอะไรออกมาให้เข้าใจ นอกจากความเฉยชาที่ฉาบอยู่ทั่วใบหน้า
“มึงเงียบและฟังกู”
คนที่ปล่อยมือออกจากช่วงเอวของผม และเลื่อนตัวลงมาคล่อมกักผมไว้อีกครั้ง พร้อมพูดขึ้นมาก่อนในจังหวะที่กูกำลังจะอ้าปาก ดวงตาคมที่จ้องมอง มือหนาที่ช้อนใบหน้าของผมให้เงยไปมองกันชัดๆ อีกฝ่ายที่ก้มหน้าลงมาใกล้อีกครั้งจนเผลอลมหายใจกระตุก ใจของผมสั่น เหงื่อที่ไรผมชื้นขึ้นมาแบบห้ามไม่ได้ …
“กูจะบอกให้มึงฟังชัดๆนะไอ้จืด... กูไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“........!!”
รู้สึกเหมือนมีค้อนหนักๆหรือของแข็งๆกระแทกเข้าที่หัวอย่างจัง ผมได้แต่นิ่งค้างตาผมเบิกกว้างอย่างตกใจกับคำพูดใจร้าย ที่มาพร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มขึ้น มือแกร่งที่เริ่มบีบคางผมแน่นมากขึ้นจนเจ็บ ในตอนนี้ได้แต่เบ้หน้าพยายามจะสะบัดหนี ดันอีกฝ่ายให้ออกห่าง แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมันไม่ขยับไปไหน
“เพราะฉะนั้น ไม่ว่ามึงจะคิดอะไรกับกู ก็เลิกซะ!”
มือหนาที่สะบัดออก ทำเอาหน้าหันไปอีกฝั่ง ร่างสูงที่ส่งสายตาดูถูกดูแคลนมาให้ไม่ต่างจากกำลังมองดูของสกปรก ดวงตาคมๆที่จับจ้องมาที่ผมด้วยสายตานิ่งเฉยที่แฝงไว้ด้วยความรังเกียจแบบไม่คิดปิดบัง หน้าผมชา และไม่ต่างจากใจผมเช่นกัน
“ความรักมันมีแต่ความจอมปลอม และยิ่งเป็นความรักผิดเพศแบบนี้มันยิ่งน่ารังเกียจ...อย่ายุ่งกับกู อย่ามามองกู กูไม่ชอบ!”
เสียงตวาดที่ดังก้องไปทั่วห้องน้ำจนผมผงะ ได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากันและกำมือแน่น คนตรงหน้าดูน่ากลัว และเอาจริง
“....อ้อ....อีกอย่าง จืดๆแบบมึง มองทีกูนี่ไข่อ่อนเลยว่ะ .... เลิกหวังซะเหอะ”
มันที่ทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น และเดินจากไปโดยไม่ใยดีอะไรในตัวผมอีก...ไม่เข้าใจเลย กูไม่เข้าใจมึงเลยไอ้เหี้ย
“ไม่ให้กูชอบ...แล้วจูบกูหาพ่อง!”
.
.
.
เดินกลับมาที่สนามแข่งรถอีกครั้ง ทั้งมึนทั้งเจ็บใจ ได้แต่กำมือเข้าหากันแน่นๆ จูบแรกของกู สาวซิงกระทิงแดงยังไม่เคยมีใครได้พรากไปจากกูเลยนะเว่ย! แล้วถึงกูจะชอบมึง แต่มึงมีสิทธิ์อะไรมาทำกับกูแบบนี้ไอ้เหี้ยเอ๊ย หัวเสียแบบสุดๆ แต่ถึงแบบนั้นก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงดังโวยวายที่ดังมาจากกลางสนามแข่ง เสียงเพลงที่เงียบลงไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่เสียงโวยวายนั้นกูจำได้แม่น... ไอ้หมอก!
“ถ้ากูรู้ว่าเป็นมึงนะไอ้สัด!”
ผมที่วิ่งเข้าไปกลางสนาม มุดๆตัวเองผ่านวงล้อมของไทยมุงเข้าไปได้ในที่สุด เห็นไอ้หมอกเพื่อนรักของผมที่พยายามจะวิ่งเข้าไปตีปากใครสักคน ดีหน่อยที่มีคนจับตัวมันไว้ แต่อิคู่กรณียืนพิงรถแข่งสีควันบุหรี่ของตัวเองไว้ชิวๆ ไม่เห็นหน้ามันครับ กูเห็นแต่แผ่นหลัง
“เป็นกูแล้วทำไม มึงพูดจากับรุ่นพี่ดีๆหน่อยสิวะ”
“เสือก รุ่นพี่แบบมึงกูไม่เคารพหรอกเว่ย!”
‘พลัก’
ไอ้หมอกที่ตะโกนด่าจนจบประโยค มันที่สะบัดตัวออกจากคนจับได้ก็วิ่งเข้าไป ขายาวๆของมันก็เตะเข้าที่ข้อพับของอีกฝ่ายจนเค้าเข่าอ่อน ผมที่วิ่งเข้าไปถึงตัวมันพอดี ดึงแขนของมันไว้แน่นก่อนที่มันจะตรงเข้าไปซ้ำเค้าอีกสักที หันไปมองคู่กรณีไอ้หมอก ผู้ชายคนนี้ ... พอเห็นหน้าชัดๆกูจำได้เลย...เพื่อนของไอ้นักรบ ไม่เรียกแม่งดีหรอก ถึงกูจะชอบแต่แม่งด่ากูไงครับ
“พอๆไอ้เชี่ยหมอก มึงพอครับเพื่อนนนน มึงทำไรวะเนี่ย”
“กูจะกระทืบไอ้หน้าเหี้ยนี่ไงล่ะ”
“หึ อยากกระทืบก็เอาสิ ...”
“ไอ้สัด” ดึงมันไว้แทบไม่ทัน ขายาวๆของมันเกือบถึงปากเค้าแล้วไง ไอ้ทางนั้นก็ปากดีจัง กูปล่อยไอ้หมอกไปเตะปากสักทีเดี๋ยวมึงจะซึ้งในหน้าแข้งของมัน อย่าหาว่ากูไม่เตือนล่ะแหม
“มีเรื่องอะไรวะไอ้เทียน” เสียงเข้มที่ดังมาจากด้านหลัง เดินแหวกมาแบบมีมาด ไอ้ฉัดหมา ไอ้เหลืองเลยไม่ใช่ใคร ไอ้จอมโจรขโมยจูบ จูบกูไม่พอยังด่ากูอีก ฆวยเดย์ วันฆวยๆครับท่าน
“ไม่มีไร กูแค่ทักทายรุ่นน้อง”
อ๋อออ ไอ้นี่หรอวะที่ชื่อเทียน ไอ้พี่เทียนกอดอกแล้วยักคิ้วกวนตีนไอ้หมอกอีกทีนึง จริงๆตอนนี้กูคิดว่าอยากจะปล่อยมือเพื่อนหมอกให้มันไปเตะปากให้รู้แล้วรู้รอด กูเริ่มหมั่นไส้ละ
“ไปกันเหอะว่ะ” เป็นพี่เทียนที่หันไปบอกไอ้นักรบ พยักหน้าให้กันนิดหน่อย ไอ้นักรบยังไม่วายปลายตามาทางผมหน่อยนึง ยกยิ้มให้กูนิดๆ ก่อนมันสองคนจะเดินกอดคอกันจากไป ฉัดหมา!
“ฆวยเถอะ!” ไอ้หมอกสบถออกมา หงุดหงิดเหมือนโดนแย่งเมียเลยครับ หันไปมองมันที่ยังหัวเสีย กำลังจะอ้าปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็ลากแขนผมให้เดินกลับไปขึ้นรถมันด้วยกัน
“มึง เกิดไรขึ้นวะ ทำไม...”
“นี่มึงไม่ได้ดูกูแข่งหรอวะเชี่ยฝา! กูบอกแล้วไงให้นั่งดูอย่าซน นี่มึงไปไหนมาไอ้ห่า!”
ด่ากูเหมือนกูไปฆ่าใครตาย ใส่อารมณ์เหมือนเวลาดูนางร้ายช่อง3แย่งผัวนางเอกสำเร็จ จำเป็นต้องเดือดดาลเบอร์นี้หรอ พี่ฝาถามจริงๆเถอะครับน้องหมอก กูหันไปทำตาปริบๆใส่แม่งเลย จริงๆกูเศร้าอยู่นะอยากจะบอก มึงต้องปลอบกูสิ มาตะคอกกูทำไมเชี่ยแม่ง ใจบางลง2เปอร์เซ็นเลย … แต่จะว่ามันก็ไม่ได้ พอดีกูยังไม่ได้เล่าให้มันฟัง
“กูไปห้องน้ำ”
“เออ ปวดขี้ปวดฉี่ทันที ห่ามึง...กูแม่งโคตรหงุดหงิดเลยมึงรู้มะ”
ท่าดูจากท่าทีมึงตอนนี้ก็เข้าใจได้ ไม่ต่างจากผู้หญิงตอนมีเมนเท่าไหร่หรอกกูว่า...พยักหน้าให้พี่เค้าไปครับ เดี๋ยวหงุดหงิดแล้วกัดคอกู
“กูโคตรเกลียดไอ้เหี้ยเทียน เกลียดตั้งแต่เส้นขนบนหัวคิ้วยันเล็บขบ โลกส้นตีนนี่ทำไมต้องเหวี่ยงไอ้หน้าหมาขี้เรื้อนนี่มาให้เจอกูอีกวะ”
“ด่าได้อร่อย เค้าแย่งผัวมึงหรอวะ” ก็แค่อยากให้ขำทำไมต้องหันหน้ามามองใส่กูแรงแบบนั้นด้วย หดหัวลงเลยกู
“ไอ้เหี้ยนี่มันคนระยำตำหมามาก กูเกลียด พูดแล้วก็อยากเอาตีนหนีบหน้ามัน”
จ๊ะ...ดูท่าทางจะเครียดแค้นกันน่าดู ฟังพี่หมอกท่านด่าพี่เทียนวนไปสิบรอบถ้วน ได้ความว่า ไอ้หมอกกับพี่เทียนเคยเรียนโรงเรียนมัธยมกางเกงน้ำเงินมาด้วยกันครับ มันไม่ได้บอกอะไรผมมากไปกว่า ไอ้เหี้ยพี่เทียนคือผู้ชายชาติหมาที่เลวมาก สรุปรวมๆคือรุ่นพี่ที่มันไม่ชอบหน้า ไม่ถูกกันมาตั้งแต่มัธยมนั่นเองเพราะพี่เทียนเคยแย่งเมียรักของมันไป … และชีวิตก็โคตรจะบังเอิญ ที่คนที่ไอ้หมอกไม่ชอบหน้า มันดันเป็นเพื่อนกับคนที่กูชอบ แต่ตอนนี้กูเริ่มเกลียดมันหน่อยๆละ ทำร้ายจิตใจกูมากไป เห็นกูจืดๆคิดว่ากูหงอหรอ ฝันเถอะมึง! กูแค่กลัวมึงเฉยๆเองกูเลยไม่สู้อ่ะโด่~~~~
“ว่าแต่มึงเหอะ กูเห็นทำหน้าซีดปากสั่น ไปเจอเหี้ยอะไรมา คิ้วผูกโบว์แล้วครับ”
“ทำไมมึงรู้วะ”
“นี่ใคร พี่หมอกญาณทิพครับ เล่ามาไอ้เหี้ยฝา ลีลา”
ก็ถ้าความเสือกจะมีมากขนาดนี้ เล่าก็ได้ครับ กลัวมันขี้หักใน ไม่ใช่อะไรก็ถ้าจะทำหน้าอยากรู้อยากเห็นขนาดนี้ ก็เล่าให้พี่เค้าฟังไปโดยละเอียด
“โอ้โหหหหหห ไอ้คนที่มึงชอบคือผู้ชายสายเหลืองที่เห็นในโรงอาหาร”
ปากว่าแบบนั้นตีนก็เหยียบคันเร่งให้พ้นไฟแดงไปอย่างหวุดหวิด นี่มึงอิน มึงรีบหรืออะไรไหนบอกกูที ... หันไปพยักหน้าให้มัน ไอ้หมอกปลายตามามองผมแว๊บนึง
“ไฝ่สูงสัด” อ้าวไอ้เชี่ยนี่ …
“แต่ถึงจะแบบนั้น มึงจะยอมให้มันเป็นแบบนี้หรอวะ”
“แล้วจะให้กูทำไง โดดขึ้นคล่อมขย่มแล้วยืนยิ้มให้มันงี้”
“ก็พูดซะกูเห็นภาพไปอีก”
ยกมือขยี้หัวตัวเองแรงๆ เกลียดชิพหาย มันเป็นความเจ็บใจที่มีอยู่ลึกๆในใจ ... คำพูดของไอ้เชี่ยพี่เหลืองมันยังดังอยู่ในหัว เกิดมาตลอด19ปี กูก็รู้อยู่หรอกว่าหน้าตากูมันไม่ได้เรื่องอะไร เป็นคนที่บ้านๆธรรมดา แต่กูไม่เคยมีปัญหากับความจืดของกูเลยนะแม่ง มีวันนี่นี่ล่ะ ... เกลียดความจืดของตัวเองชิพหาย เกลียดหน้าตาที่ทำให้คนที่ตัวเองชอบหันมามองไม่ได้
“แต่ไอ้ฝา...มึงไม่เคยได้ยินคำว่า ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกหรอวะ...ไม่ลองก็ไม่รู้นะเว่ย”
หันหน้าไปมองมันที่แค่ยกยิ้มแล้วยักคิ้วมาให้ โอ้โห หล่อน่ารักสัดหมาเลยครับเพื่อนหมอก ... แต่ว่าตื๊อหรอวะ ....
“เก็บไปคิดดู แต่ตอนนี้มึงลงจากรถกูไป ถึงหอแล้วไอ้จืดไปไป๊”
“กูไปจืดบนหัวมึงหรอแม่ง!”
หงุดหงิดครับ ถึงกูจืดกูก็อร่อยนะเว่ย ไม่มีใครบอก ความมั่นใจของกูเองล้วนๆเลย ลงจากรถมันแบบบูดบึ้ง เซ็ง...
“นี่ไอ้ฝา” ตะโกนเรียกกูอีก มีเชี่ยไรอีกล่ะ
“ว่า”
“จริงๆมึงไม่ได้เป็นแค่คนจืดๆนะ....แต่มึงน่ะ...ก็เป็นคนที่น่ารักคนนึงนะกูอยากจะบอก”
“......!!”
มันว่าแบบนั้น ยกยิ้มให้ผม ก่อนจะค่อยๆกดเลื่อนกระจกขึ้น แล้วออกรถขับจากไป ปล่อยให้พี่ฝาคนคูลยืนเอ๋อแดกอยู่เป็นศาลพระภูมิให้คนยกมือไหว้อยู่แบบนั้น.... นะ...น่ารัก กูน่ารักหรอวะครับ บ้าบอออออ กูว่าแล้วว่าเชียวนะหืออออ *0*
...
เช้าวันใหม่เริ่มขึ้นด้วยความฮึกเหิมของตัวกู ปลุกใจตัวเองมาตั้งแต่ตี5ฟ้ายังไม่สาง เดี๋ยวมึงเจอกูครับพี่เหลือง... และเพราะแบบนั้น ตอนนี้7โมงเช้าวันอังคาร กูเลยมายืนแอคอาร์ตอยู่หน้าตึกคณะบริหารแบบหล่อเฟี้ยวและจืดมาก เกลียดนิดหน่อยกับอิอันหลังนี่ล่ะ แต่ด้วยความมุ่งมั่นของกูนั้น หึ โนสนโนแคร์ครับบอกตรง ปฏิบัติการแอ๊วพี่เหลืองจึงเริ่มขึ้น...
เดี่ยวมึงเจอกูครับไอ้พี่เหลือง อย่าคิดว่าจะขโมยจูบพี่ฝาได้แล้วจะจากไปง่ายๆนะเฟ้ย!
เดินก้าวอาดๆเข้าไปหาไอ้ผู้ชายที่เป็นที่หมายปองของสาวๆในมหาลัย’ กำลังนั่งกระดิกตีนใส่หูฟังหลับตาอยู่ แอบเห็นหูฟังจุกเป็นรูปมินเนียน ใจรักสัดๆ แบ๊วมากแบบไม่เข้าหนังหน้าเถื่อนชาติหมานั่นเลย บนโต๊ะเต็มไปด้วยขนมนมเนยระเนระนาด หูยยย ไอ้เหี้ยฮอตเหลือเกิน แอบเห็นสาวๆที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆเหล่มองมันกันพรึบพรับ จะมีก็แต่ไอ้พี่นี่แหล่ะครับ ไม่ได้รู้เห็นอะไรกับสิ่งรอบข้าง เข้าโหมดโลกส่วนตัวนั่งฟังเพลง ฮึมฮัมตามเพลงของมัน ไปคนเดียว
‘ปัง’
ตบโต๊ะไปที อู้ยยย เจ็บมือเชี่ยๆ ตบเพื่ออะไรก็สงสัยตัวเองอยู่ เจ็บแต่ต้องอดกลั้นไว้ ฮึบครับเดี๋ยวไม่คูล! ... ไอ้พี่นักรบลืมตาขึ้นมาทันที จ้องหน้าผมแบบหงุดหงิดสุดๆ ประหนึ่งกูเป็นตัวทำลายความสุนทรีย์ของมัน … ตาจ้องตา มันไม่พูด กูไม่พูด เอาสิใครพูดก่อนแพ้นะมึง
“มายืนจ้องกูทำไมไอ้เชี่ยจืด” เยส ยกนี้กูชนะ แต่พอแม่งเปิดปากพูดออกมาเท่านั้นล่ะ หุบปากเหมือนเดินก็ได้
“พี่...พี่มึงจำผมได้ใช่ป๊ะ”
“ไรมึง”
“ผมชื่อฝา นายฝากฝัน ภูวกุลธร อายุ19ปี เกิดวันพฤหัสบดี ที่1มีนา แค่อยากจะบอกให้พี่รู้นะ ว่ากูไม่ได้ชื่อจืดครับ”
บอกมันออกไป อีกฝ่ายก็แค่เลิกคิ้วมอง ยกคิ้วมองข้างนึง กวนตีนน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะครับ ไอ้หน้านิ่งๆนี่กูว่าแค่หน้าฉาก
“กูอยากรู้หรอ?”
“เปล่า แต่กูแค่อยากบอกครับ”
“ที่กูพูดกับมึงไปเมื่อคืน มันไม่ได้เข้าสู่เซลหนังหัวมึงบ้างหรอวะ ไปไกลๆหน้ากูไป”
“โถ่ไรวะพี่ ทีตอนจูบกูไม่เห็นจะไล่เลย”
ยักคิ้วใส่มันหนึ่งที ตอนนี้สาวๆรอบๆหันมามองเราทั้งคู่อย่างพรึบพรับ เบิกตากว้างหูพึ่งและเสียงหึ่งๆกระซิบกระซาบกันอย่างไว ไม่เคยรู้สึกถูกจับตามองขนาดนี้มาก่อนเลยล่ะ ความขี้เสือกของสังคมไทยมันเป็นแบบนี้นี่เอง คนตรงหน้าจ้องหน้าผมเขม็ง มือหนากำแน่นเข้าหากัน คือถ้ามึงต่อย กูพูดเลยว่ากูพร้อม พร้อมจะสลบอยู่ตรงนี้แหล่ะครับ
“มึงต้องการอะไรวะ”
“ต้องการคุยด้วยไงวะพี่ ขอเวลาคุยกันแป๊บดิ เผื่อเราจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นไง”
“พ่อกูไม่ให้คุยกับคนหน้าแปลกแบบมึง” มองเหยียดกูไปอีก
“พี่ก็พูดเกินไป”
“น่ารำคาญเว่ย” มันว่าแบบนั้นแล้วเริ่มเก็บของบนโต๊ะเข้ากระเป๋ามินเนียนเหลืองอ๋อยของมัน ด้วยความตกใจเลยคว้ามือไปห้ามมันไว้
“เห้ยเดี๋ยวดิพี่”
“ปล่อยกู!”
ตะคอกกูเสียงดังลั่นโถงคณะ ดูท่าจะโกรธาน่าดู สะบัดมือของมันออกจากมือผมอย่างรังเกียจ สายตาที่มองมาให้ผมอย่างไม่ชอบใจ ใจกระตุก มันก็ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ที่เห็นคนที่ตัวเองชอบมองเราด้วยสายตาแบบนี้
“ก็แค่อยากมาขอเบอร์”
“แล้วกูจำเป็นต้องให้มึงหรอไอ้เหี้ย! กูบอกว่ากูไม่ได้ชอบผู้ชายไงวะ มายุ่งอะไรกับกู!ถ้าอยากนักก็ไปหาที่อื่นไอ้เชี่ย!”
“เอ่อ...มะ...ไ...”
“มอง...มองเชี่ยไรนักหนา! เดี่ยวกูเลียให้ล้ม เอาให้ยับเลยแม่ง!”
พูดจบก็เหวี่ยงกระเป๋าเป้มินเนียนพาดบ่า ยกมือหนาๆมาผลักหน้ากูจนเซหงายถอยหลังไปสองก้าวติด ได้แต่มองดูมันเดินปึงปังหัวฟัดหัวเหวี่ยงขึ้นตึกเรียนไป ....
อะไรนะ อะไร ....เชี่ยยยยย มึงจะเลียอะไรกูวะไอ้พี่!!
.
.
.
‘ตื่อดึ้งๆๆๆ’
เสียงแจ้งเตือนในเฟสบุ๊ค ทำเอากูไม่อยากจะโผล่หน้าขึ้นมาพบเจอโลกใบนี้อีกต่อไป สิ่งมีชีวิตสามตัวตรงหน้าที่กำลังก้มหน้าก้มตาขมวดคิ้วมองมือถืออยู่ก็ไม่ได้ช่วยเยียวยากูเลยสักสิ่งเดียว
“โอ๊ยยยย อยู่ดีไม่ว่าดีอิฝา”
เป็นไอ้เซียร์ที่ละหน้าสวยๆของมันออกมาจากหน้าจอมือถือได้ก่อน วางไอโฟนรุ่นล่าสุดของมันลงบนโต๊ะไม้เสียงดังปัก ไม่รวยจริงมึงทำไม่ได้นะ ค่าเซอร์วิสแอปเปิลแพงเหมือนเจ้าของแม่งกำลังจะล้มละลายเลยต้องรีบหาเงิน
“มึงดูนี่ดิ ถ่ายอย่างชัด” ไอ้หมอกยื่นมือถือมาให้ดู จ๊ะ หน้ากูเด่นหลาอยู่ในนั้น ก้มหน้าลงซุกโต๊ะอีกรอบ ไม่เอากูไม่อยากจะเห็น
“ดังใหญ่เลยไหมล่ะครับน้องฝา เพื่อนกูหนังหน้าแบบนี้ไม่เคยคิดว่ามันจะได้เด่นลงเพจมหาลัย’กับเค้า”
ขอบคุณในความซ้ำเติมของมึงครับไอ้เชี่ยพี่ธาร ฮื่อออ ใครจะรู้ว่าแม่งจะเป็นแบบนี้วะ เพียงเพราะความฮึกเหิมส่วนตัวของกูในเวลาตี5 แต่กลับนำพาความพินาศมาจนถึงตอนนี้
“คือมึงแอบชอบเค้า พี่นักรบเนี่ยนะ เล่นของสูงแบบไม่ดูหนังหน้า”
แล้วไงวะ คนหน้าเหี้ยนี่ไม่มีสิทธิ์ชอบคนหน้าตาดีหรอวะ ตรรกะไหนที่ระบุว่าคนหน้าตาดีต้องชอบกันเองได้อย่างเดียว คนหน้าตาไม่ดีนี่ไม่มีหัวใจหรออยากจะรู้ เป็นความรู้สึกเหมือนที่คนทั่วไปชอบดูถูกคนอ้วน คนดำ .... เงียบไปแป๊บนึงก่อนจะตอบออกไป
“....คือกูแค่ใจสั่นตอนเห็นหน้ามัน ก็แบบว่ามันหล่อใช่ไหมล่ะ แล้วแบบว่าเวลาเค้าขับรถมันก็เท่ห์เหี้ยๆ มึงต้องเห็นตอนที่พี่แกดิฟรถ90องศามันแบบว่ากร๊าวใจมากๆ มึงก็รู้ใช่ไหมล่ะว่ากูชอบรถมากๆ และตอนที่มันมาช่วยกู กูก็ชื่นชมมากๆ … มันก็แค่นั้น แล้วแบบ...กูแค่ไม่เข้าใจว่าคนหน้าตาแย่มันไม่มีสิทธิ์ชอบใครหรือไงกูอยากรู้”
“สาธยายยาวเหยียดมากๆค่ะอิฝา ชอบก็คือชอบล่ะค่ะอิจืด!แล้วคนหน้าแย่ก็ไม่ผิด คนเรามีอิสระทางความคิดค่ะมึง”
“แต่...พี่มันไม่ได้ชอบกู”
“จากที่กูฟังมึงเล่ามาทั้งหมดก็รู้อยู่ค่ะ แต่กูว่าพี่นักรบนี่ร้ายไม่เบา”
“ไม่ร้ายจะเป็นเพื่อนไอ้เชี่ยเทียนหรอวะ”
“ไอ้หมอกมึงก็เกินไป พี่เทียนเค้าก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น”
“ไม่เลวร้ายกับมึง แต่กับกูนี่เรียกว่าระยำตำหมา”
ไอ้หมอกหันไปเถียงไอ้ธารอย่างดุเดือด ลืมไปว่ามันสองคนมาจากโรงเรียนมัธยมขาสั้นสีน้ำเงินด้วยกันครับ ไอ้ธารจะรู้จักพี่เทียนก็คงจะไม่แปลก
“แปลกชิพหาย เรียนอยู่ม.เดียวกันมาตั้งนานไม่เคยจะเจอพี่แก”
“ไม่เจอมันอ่ะดีแล้ว”
“แต่วันนี้คงไม่ใช่วันดีของมึงว่ะ”
มองตามสายตาไอ้ธารไป จ๊ะเอ๋...พี่เหลืองของกูกับพี่เทียน เดินเปรี้ยวเข้ามาในตึกเรียนกูทำไม ไหนพูดมา มึงมาทำไม! มุดหน้าซุกกระเป๋าเลยแม่ง ขอกูทำหน้าให้ด้านๆแป๊บนึง
“เห้ยไอ้ธาร”
“หวัดดีพี่”
“เออ”
พี่เทียนที่ว่าแบบนั้น เดินเอามือล้วงกระเป๋าเข้ามาถึงโต๊ะ พร้อมบุรุษหน้าตายที่มีไอเทมชิคๆทุกอย่างเป็นสีเหลือง พี่มันมองมาทางผมพร้อมกรอกตาอย่างหนักหน่วง จำเป็นต้องเหม็นเบื่อกูเบอร์นี้เลยไหม
“เห้ย...ไอ้เด็กนี่ที่ดังอยู่ในเพจมหาลัย’นี่หว่า คนที่มาบอกชอบมึงใช่ไหมวะไอ้รบ”
ก็ถ้ามึงจะพูดเสียงดังขนาดนั้นนะไอ้พี่เทียน ไอ้นักรบถอนหายใจออกมาหน่อยนึง พร้อมพยักหน้าส่งๆ
“ฮ่าๆๆ โคตรเจ๋ง...เพื่อนมึงหรอวะธาร”
“เออใช่พี่ มันชื่อไอ้ฝา เพื่อนสนิทผมเอง” เงยหน้าขึ้นไปยิ้มแหยๆให้พี่เทียนนิดนึง พี่มันยิ้มครับ เป็นคนหล่อที่ยิ้มออกมาโคตรน่ารัก ต่างจากไอ้เหลืองที่ยืนทำหน้าเบื่อโลกอยู่ตอนนี้
“ชื่อแปลกดีว่ะ”
“แปลกเหมือนหน้ามันไง กูนึกว่าเด็กยังไม่หย่านมแม่”
ขอบคุณความเสือกของมึงครับไอ้พี่นักรบ มีใครเชิญให้พี่มึงวิจารณ์หน้ากูวะครับ
“ฮ่าๆ มึงก็ไปว่ามัน สวัสดีครับทุกคนพี่ชื่อเทียนนะ ส่วนไอ้นี่ คงรู้จักแล้วไอ้รบ”
“สวัสดีค่าพี่เทียน พี่รบ หนูซินเซียร์ค่ะ เรียกสั้นๆว่าเซียร์ก็ได้เป็นเพื่อนของไอ้ธารไอ้หมอกและไอ้ฝาค่ะ จะไปไหนกันหรอคะ เชิญนั่งก่อนไหม เนอะๆนั่งก่อน”
“เชี่ยเซียร์”
ไอ้หมอกกระทุ้งมันไปทีแต่ไอ้เซียร์ไม่สะท้าน ลุกตัวขึ้นจัดแจงที่นั่งให้แบบเสร็จสรรพ กูเกลียดความแรดของมึงครับเซียร์ กูไม่น่ารู้จักผู้หญิงแบบมึงเลยแม่ง และสุดท้ายด้วยความหวังดีของเพื่อนคนสวย เลยทำให้ไอ้พี่รบมันต้องนั่งแหม่ะลงข้างกูอย่างจำใจ เสียงไอ้เซียร์ดังครึกครื้นลั่นโต๊ะ เลยได้รู้ว่าพวกพี่มันมาลงเรียนวิชาถ่ายภาพ จ๊ะ...เรียนพร้อมกับเด็กคณะกู และไม่ใช่ใครที่ไหน พวกกูไงจะใครล่ะ…สุดท้ายเลยต้องมานั่งเรียนอยู่ด้วยกัน
“เอ่อพี่...”
“เงียบปากไป ตั้งใจเรียนสิวะไอ้หน้าโง่”
เบรกกูทั้งๆที่กูแค่พูดว่าเอ่อ แหม ทำมาเป็นตั้งใจเรียน ทั้งๆที่หนังหน้าไม่ได้น่าจะเป็นเด็กเรียนอ่ะครับพี่
“ก็แค่จะถามว่าอมไหม”
“มึงเงี่ยน?” เงยหน้าขึ้นมาจากชีทที่เรียน เอียงหน้ามามองยกยิ้มมุมปาก โคตรกวนตีนครับคุณ ไอ้ที่เห็นมันนิ่งๆกูว่าแม่งไม่จริงหรอกพูดเลย
“ก็เหี้ยละ แค่หมายถึงลูกอมเว่ยพี่”
วางลูกอมหัวใจเม็ดสีแดงลงบนโต๊ะมัน แล้วเริ่มตั้งใจเรียนบ้าง รุกวันนี้ดูจะไม่ไหว พี่แม่งไม่เล่นด้วยแถมกวนตีนกลับด้วยอ่ะ เซ็ง
“หึ”
ได้ยินมันหัวเราะในลำคอหนึ่งหึ มึงก็ประหยัดเสียงหัวเราะไปนะกูว่า แกะลูกอมเข้าปากแล้วดูดจุ๊บๆอยู่ข้างๆกู
“น่ะๆ...รับหัวใจผมไปแล้ว ไม่รับคืนนะเว่ยพี่” หวายยย หนึ่งดอกป๊ะล่ะ ขอหยอดสักหน่อย
‘ฟึบ’
หนึ่งดอกจริงๆ แม่งโยนเปลือกลูกอมเข้าหน้ากูดอกนึงเต็มๆตาเลย ไอ้เชี่ยเหลืองแม่ง หน้ากากคนเลว!!
“เอาล่ะค่ะนักศึกษา ในวันนี้อาจารย์ขอให้นักศึกษาจับกลุ่ม6คน และห้ามเอาเด็กคณะเดียวกันทั้งกลุ่มนะ ผสมเพื่อนๆคณะอื่นมาด้วยเพื่อการเรียนรู้นะจ๊ะ และส่งรายชื่อให้เรียบร้อยด้วยนะคะ”
กรอกตามองกันไปมา .... และไม่ต้องพูดครับคุณ แน่นอนว่า หลังจากการผนึกกำลังของอิเซียร์ ไอ้พี่รบกับพี่เทียนก็เข้ากลุ่มของเราแบบโดนจับวาง
“พี่ๆ อาจารย์บอกให้เขียนชื่อพร้อมเบอร์โทร”
“มึงเนียนขโมยเบอร์กูหรอวะ”
“บ๊าาา ใครเค้าจะทำแบบน้านนนนนน”
กรอกตามองกูเลยครับ ทำไมวะ มันชัดเจนมากเกินไปหรอหรืออะไร...นี่ก็ว่าเนียนที่สุดแล้วนะแม่ม ไม่เนียนหรอวะ
‘ฟึบ’
“นั่งหน้าโง่ทำเชี่ยไรวะ เอาไปส่งครูเดะ”
ก้มลงหยิบแผ่นกระดาษที่พี่มันโยนมาให้ เป็นคนสถุนจริงๆ....ก้มลงมองรายชื่อกลุ่มของเราในวิชาเรียนรวม ชื่อกลุ่มโคตรเชี่ย ‘กลุ่มกระแทก’ ไล่สายตามองรายชื่อเลื่อนลงมาจนถึงคนสุดท้ายที่ลงชื่อมา คนที่หก
6. นาย นักรบ เตชะณรงค์กร 081-9999669
ได้แต่อมยิ้มมองเบอร์ในกระดาษ รู้ทั้งรู้ว่ากูหรอกขอเบอร์ รายชื่อด้านบนก็ไม่มีใครใส่เบอร์ไปสักหน่อย บอกให้กูเลิกชอบ แต่ที่ทำนี่อ่อยกูถูกไหม ... แอบหันหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆที่กำลังทำหน้าตายไม่ได้สนใจอะไรรอบๆข้างนอกจากเกมส์ที่เล่นในมือถือ … รีบหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเมมเบอร์พี่มันไว้เลย กลัวหายครับ
‘ตื่อดึ้ง’
ส่งสติ๊กเกอร์โคนี่บอกไอเลิฟยูไป คนข้างๆตัวกดหยุดเกมส์ที่มันเล่น ก่อนจะเข้าโปรแกรมยอดฮิตสีเขียว เห็นมันขมวดคิ้วตอนเปิดดู และจิ้มนู่นนี่นั่นสักพัก ก่อนจะวางมือถือลงแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆข้างหู เห้ยๆอะไร ในห้องเรียนนะเห้ย จะหอมกูหรอครับ
“กดบล็อก”
“ห๊ะ!”
หันขวับไปมองมันตาค้าง อีกฝ่ายที่แค่ยักคิ้วแถมยกยิ้มให้อย่างสะใจ ก่อนจะเลื่อนตัวกลับไปนั่งดีๆ ผิวปากชิวๆเล่นเกมส์ของมันต่อ
โคตรพ่อง! กล่องแชทชื่อพี่แม่งหายไป โอ๊ยยยยยย เล่นตัวนักนะไอ้เชี่ยพี่เหลืองงงงงงงง
::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::
กรี๊ดดดด มาแล้วจ้าาา มาแล้วนะเอออ มาลงตอนที่3แล้วนะคะ ทุกส.มาเจอกันนะคะ ... เฮียรบของเรานี่ยังไง สายอ่อยหราาาา
ยังไง มาติดตามตอนต่อไปกันนะคะ :hao7: :katai4:
-
:hao6:
-
ฮ่าๆๆๆเฮียรบนี่กวนประสาทเนอะแต่ก็น่ารักดีเหมือนเฮียแกเป็นพวกคนซึนอะยังกะนางเอกนิยาย เอ้ หรือว่าจริงๆแล้วเฮียรบเป็นนางเอก (วะ)คะ
-
บทที่4
ช่วงเวลาเย็น หลังจากที่พวกเราเรียนกันเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็ทยอยกันออกมาจากห้องเรียน สภาพหลังเรียนเสร็จไม่ต่างจากทุกวัน นึกว่ากูไปทำสงครามกับเทพเจ้าซุสมา
“วันนี้จะไปไหนกันคะเย็นนี้ แล้วพวกพี่ล่ะค่ะจะไปไหนกัน”
เสนอหน้ากว่านี้ไม่มีอีกแล้ว เสือกกลุ่มเราไม่พอ ยังลามไปเสือกกลุ่มพี่มันด้วย ไอ้ธารถึงกับส่ายหน้าเลยครับ ไอ้หมอกที่ดูเหมือนจะรำคาญ มันหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบฟังเพลงในJooxเฉยเลย
“วันนี้หรอ...มึงไปไหนวะไอ้รบ”
“กูว่าจะเข้าไปผับไอ้น้องชายกูว่ะ แดกเหล้าฟรี”
“โหหห ไปด้วยดิพี่” เสนอหน้าทันทีคือกูเอง
“เสือก สนิทกันหรอไอ้สัด”
“ไม่สนิท ก็เลยอยากจะผูกมิตรด้วยไงพี่ เชื่อมความสัมพันธ์งี้”
“กูไม่อยากยุ่งกับมึง ไอ้ตัวน่ารำคาญ”
สะเทือนใจ มองหน้าอีกคนที่มองมาแบบติดจะไม่ชอบใจ ยิ้มค้าง จริงๆก็รู้สึกหน้าเสียหน่อยๆ เลยเดินถอยหลบออกมา พี่เทียนที่ยืนมองหน้าผมสลับกับเพื่อนของตัวเองได้แต่ส่ายหน้าแล้วพูดออกมาแทน
“เห้ย มึงก็พูดเกินไป ไปด้วยกันก็ดีนี่หว่า ถือว่าเป็นการเชื่อมสัมพันธ์การเรียนของกลุ่มกระแทกของเราไงวะ คนอื่นว่าไง”
“แน่นอนอยู่แล้วเว่ยพี่ ไปดิๆ” ไอ้ธารที่บอกแบบนั้น แล้วคว้าคอไอ้หมอกมากอดไว้ ไอ้หมอกที่ไม่ได้พูดอะไรกับไอ้เซียร์ที่ดี๊ด๊าเป็นพิเศษ เหลือบไปมองไอ้พี่รบ มันที่ปฏิเสธอะไรไม่ได้ ได้แต่ถอนหายใจแบบหน่ายสุดๆ ก็นะ...แค่อยากผูกมิตรเอง
....
เป็นเวลาสามทุ่มกับอีก14วินาที ... บางทีกูก็จะเป๊ะมากไป เอาเป็นว่า ตอนนี้ผม และข้างๆตัวอีกสองชีวิต ไอ้หมอกกับไอ้ธาร ผู้ซึ่งไปหอบหิ้วผมมาจากหอ พวกเราได้มายืนทำหน้าหล่ออยู่ข้างหน้าผับหรูย่านเอกมัย ไม่ได้ไกลจากหอผมครับ
“ช้ามากพวกเพื่อนเวร มาค่ะ ไวๆให้ไว”
เสียงแรดๆย้ำว่าแรดจริงๆของไอ้เซียร์ดังมาจากปากทางเข้าผับ มันสวยในชุดเดรสสีดำเกาะอก ปล่อยผมดัดลอนลงมาและแต่งหน้ามาได้สวยจัดเต็มแบบว่าสิบล้อชนยังไม่เป็นไร หนาเหลือเกินเมคอัพ มันสวยมากครับในตอนนี้ ยกเว้นท่าทางของมันนี่แหล่ะที่คงทำเอาผู้ชายกลัว
“คือช้ามากค่ะ กูมาถึงจนไปนั่งที่โต๊ะออกไปเต้น จนกูกลับมานั่งใหม่”
“บางทีก็ดูแรดมาก ระวังเอานอไปทิ่มใครนะมึง”
“อิหมอกกกกกก นี่เพื่อนไง”
“ครับผมๆ”
กวนตีนใส่ไอ้เซียร์ไปแบบนั้น มันก็คว้าคอไอ้เซียร์มากอดและออกเดินนำไปด้วยกัน เป็นเพื่อนที่รักกันแต่ก็ด่ากันแบบแรงๆ ผมเดินตามพวกมันเข้าไป เดินขึ้นไปชั้นสองที่ค่อนข้างสงบหน่อย ไอ้เซียร์กระซิบบอกว่าเป็นโซนวีไอพี แหมหรูหราจนตื่นตาตื่นใจ จริงๆผมเป็นคนไม่สันทัดกับสถานที่แบบนี้เท่าไหร่ ไม่ใช่อะไร กูแค่ไม่ค่อยมีเงินก็แค่นั้นแหล่ะแหม
เดินเข้าไปเห็นพี่เทียนที่หล่อเหี้ยๆ และอีกคนที่ผมจำได้ดี ผมชอบตาของเขาเป็นพิเศษ ไอ้พี่นักรบ หล่อจนหมาตัวเมียเหลียวมอง นั่งไขว่ห้างพร้อมๆกับข้างตัวก็มีหญิงสาวนมใหญ่นั่งสีกันอยู่ข้างๆ ชะงักก้าวการเดินไปแบบนั้น จนไอ้ธารต้องมาคว้ามือให้เดินเข้าไปด้วยกัน
“อย่าใส่ใจน่า” มันที่ก้มลงมากระซิบข้างหูผม แล้วเดินลากกอดคอไปด้วยกัน
“เฮ้ มาๆ เด็กพวกนี้ช้าชะมัดเลยเว่ย”
พี่เทียนที่ว่าแบบนั้นแล้วเริ่มต้นชงเหล้ามาให้ เป็นการรวมตัวของเด็กสองคณะที่ไม่น่ามาเจอกันได้ หนุ่มหล่อร้ายจากคณะบริหาร และเด็กนิเทศผู้โด่งดังเพราะเดินไปบอกชอบผู้ชายแบบกูเอง...
เดินเข้าไปนั่งแบบงงๆ ทำหน้ามึนๆรับแก้วเหล้ามาจากพี่เทียน ผมที่นั่งอยู่ข้างๆไอ้ธาร และอีกข้างคือไอ้หมอก ส่วนไอ้เซียร์เห็นออกไปเต้นแรดๆอยู่แถวหน้าเวที ภายในโต๊ะ มองแรกๆกูนึกว่างานมอเตอร์โชว์ สาวๆงี้เต็ม ไม่รู้จะล้อมรอบอะไรกันนักกันหนา แอบๆเหลือบมองไอ้พี่นักรบ ที่วันนีก็ยังคงคอนเซ็ปเหลืองแซมมากับเสื้อแจ็คเก็ตดำ สังเกตหลายทีละว่าไม่ว่าเมื่อไหร่แม่งก็จะต้องมีสีเหลืองอยู่กับตัว นี่เป็นเคร็ดหรืออะไรก็สงสัยอยู่
“มองเชี่ยไรไอ้จืด” สะดุ้งนิดหน่อย ก่อนจะส่งยิ้มไปให้นิดๆ มันที่แค่เมินหน้าจากผมไปซบลงที่นมข้างๆ เชี่ย ต่อหน้าต่อตา คนใจร้าย ไอ้หน้ากากคนเลว หน้ากูเจือนลงสิบระดับเลย ... ไอ้หมอกที่ก็ยกมือมายีหัวผมน้อยๆ หันไปมองหน้ามันที่ก็ยิ้มมาให้
“ไปเต้นกับกูเปล่า”
“ไม่ล่ะ”
เป็นคนไม่ได้ชอบเต้นไรมาก หันกลับไปมองคนตรงข้ามที่ตอนนี้ก็แทบจะล้วงจะควักกันต่อหน้ากู ก็ถ้าจะขนาดนั้นก็เข้าห้องเลยไหมล่ะ ... ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่คิดว่าก็คงนานมากพอดู เพราะพี่เทียนแม่งได้เด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มคนนึงมานั่งควงดูดปากกันอยู่ตอนนี้ รู้สึกร้อนหน้าแปลกๆ เมื่อเห็นฉากเร่าร้อนตรงหน้า ก็ไม่ได้คิดว่าพี่เทียนก็จะชอบผู้ชาย
“หึ”
เสียงหัวเราะในลำคอที่ทำให้ผมต้องหันไปมอง ไอ้พี่นักรบที่หันมาจ้องหน้าผม สายตาคมที่มองมาที่ผมแบบท้าทาย แต่มือหนาของอีกฝ่ายกลับเกี่ยวเอวบางของคนข้างๆตัวเข้าแนบชิดบดเบียดกันอย่างดูดดื่ม ริมฝีปากหนาที่ฉกลงบนปากอิ่ม มือหนาที่เลื่อนเข้าเคล้นคลึงอกดอกบัวงามนั่นแบบเน้นๆ ทุกการกระทำของคนตรงหน้า ตกอยู่ในสายตาของผมแบบหลบไปไหนไม่ได้ เพราะสายตาของอีกฝ่ายก็ไม่ได้ละไปจากหน้าของผมเช่นกัน
‘Call your girlfriend
โทรหาแฟนคุณซิ
It's time you had the talk
ถึงเวลาที่คุณต้องพูดไปได้แล้วนะ
Give your reasons
ให้เหตุผลเขาไปเลย
Say it's not her fault
บอกเขาไปว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขาเลย
But you just met somebody new
แต่คุณแค่เจอคนใหม่แล้วก็เท่านั้นเอง’
ช่วงจังหวะเวลาที่เพลงนี้ก็เริ่มขึ้น ความหมายของเพลงที่ทำให้ผมทำได้แค่ยกแก้วขึ้นมาดื่มแล้วดื่มอีก และไอ้คนตรงข้าม ที่ก็ทำแค่กอดจูบคนตรงหน้า หากแต่สายตาก็ยังคงจ้องมาทางผมอยู่แบบนั้น มือหนาที่ผลุบเข้าไปในกระโปรงของผู้หญิงข้างๆตัวมัน สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจนได้แต่เสหน้าหลบ รู้สึกเหมือนหัวถูกทุบด้วยค้อน แค่รู้สึกว่านั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ไหวเลยเลือกที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเข้าห้องน้ำ
ห้องน้ำ...
“อีกแล้วหรอวะ กูหนีมาห้องน้ำอีกแล้วไอ้เหี้ย”
พูดกับตัวเอง มองคนจืดๆที่ทำได้แค่ใส่เสื้อยืดสีขาวของยี่ห้อadidass กับการเกงยีนส์สีดำที่ติดจะซีดด่างเพราะความเก่าหน่อยๆ คนที่ไม่มีอะไรจะไปยืนอยู่ข้างๆคนๆนั้น ที่จริงๆแล้วมันก็ชอบผู้หญิง คนแบบกูเนี่ย กวักน้ำใส่หน้าอีกทีจนมันเปียกลงมาถึงตัว ผมก็ลู่แนบไปกับหน้า จริงๆถ้ามีสบู่กูก็คิดว่าจะอาบน้ำแม่งเลยให้มันจบๆไป
“ทนดูไม่ไหวหรอไอ้จืด”
เสียงเข้มๆที่ดังมาจากด้านหลัง ก็คุ้นจนจำได้ดี มองภาพที่สะท้อนในกระจกอยู่ตอนนี้ก็รู้ดีว่าคือคนที่ผมแอบชอบ ยืนกอดอกพิงกำแพงห้องน้ำ หล่อเลวและเหลืองมากอยู่ข้างหลังกูนี่เองไงจะใครล่ะ
“ผมปวดเยี่ยว มาเยี่ยวเว่ยพี่ ทำไมจะมาช่วยถือเรอะ”
บอกอีกฝ่ายไปแบบติดจะดวนตีน แต่ก็ก้มลงหันหนีกวักน้ำใส่หน้าตัวเองอีกที ถ้าจะพูดจริงๆ กับครั้งแรกของผมที่แอบชอบผู้ชายแบบนี้ แต่กลับต้องมาเจอภาพแบบนี้ กูว่ากูไม่สนุกเท่าไหร่หรอกว่ะ ผมไม่เคยชอบใคร ชอบผู้ชายยิ่งไม่เคย
“ถ้ามึงยังดันทุรังจะชอบกู มึงก็จะเจอแบบนี้ต่อไปๆ ถ้าไม่อยากช้ำใจ ก็ตัดใจซะเหอะว่ะ”
เขาที่บอกออกมาเสียงเรียบๆ ทำให้ผมต้องหันไปเผชิญหน้ากับอีกคนที่ก็เดินเบียดเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นอีกหน่อย เงยหน้าจ้องหน้าคม สายตาแบบนั้นที่ผมชอบ ริมฝีปากที่ยกขึ้นเหมือนจะยิ้มนิดๆ สายตาที่สะกดคนแบบผมได้ดีตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็น
“ทำไมวะ ทำไมมึงต้องชอบคนแบบกู”
เสียงกระซิบที่ดังอยู่ใกล้หน้าของผม ใบหน้าคมๆที่โน้มลงมาจนใจสั่น ได้แต่ช้อนตามองดวงตาคู่นั้นและตอบออกไปแบบที่ใจคิด
“พี่เป็นคนเท่ห์ และพี่ก็ใจดี คนแบบพี่น่ะใจดีนะ”
“ใครบอกมึง กูน่ะมันใจร้ายกว่าที่มึงคิดเยอะไอ้โง่”
มือหนาที่ดันหน้าผมให้เฉิดขึ้นไปหา นิ้วโป้งอุ่นๆที่ลูบแก้มผมช้าๆ สายตาคมที่จ้องมองผมเหมือนเสือจะขย้ำเหยื่อ และเหมือนกับว่า กูก็เป็นเหยื่อที่อยากจะโดนมันขย้ำซะด้วยสิ
“กูแค่ไม่เข้าใจ...อะไรทำให้มึงเป็นเกย์วะ ตัดใจเหอะกูขยะแขยง ถือว่ากูขอล่ะ แต่ถ้าคิดจะเป็นพี่เป็นน้องกูคิดว่าก็คงได้อยู่”
“ผมก็ไม่เข้าใจคนแบบพี่เลยว่ะ ความรักอ่ะ มันไม่มีอะไรที่เรียกว่าน่าขยะแขยงหรอก แค่ผมชอบพี่มันก็แค่นั้น”
“คำว่ารักนั่นแหล่ะที่น่าขยะแขยง ถ้ามึงไม่รู้อะไร ก็หุบปากไปเถอะ”
มือหนาที่ละออกจากหน้าของผมทันทีที่พูดจบ ดวงตาที่แข็งกร้าวขึ้นมาแบบกะทันหัน และผมเองก็ไม่เข้าใจคนตรงหน้าเท่าไหร่ เป็นผู้ชายแข็งๆที่ดูมีอะไรในใจกับเรื่องของความรัก
“ผมอ่ะไม่รู้หรอก แต่พี่...มึงเองก็คงจะไม่รู้เหมือนกันนั่นแหล่ะ”
ผมที่กลั้นใจเถียงออกไปแบบนั้น ตาคมที่จ้องมองผมแบบโกรธๆ ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวในทันที ...
“มึงอย่าปากดีไอ้จืด เหอะ แค่เกย์”
รอยยิ้มที่แสยะออกมาแบบดูถูก ดวงตาคมที่จ้องมองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะย้ายขึ้นมามองที่หน้าอีกครั้งแบบเหยียดๆ ร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ไม่ได้รู้สึกว่าถูกโลมเลีย แต่รู้สึกว่ากำลังโดนดูถูก
“ผมไม่ได้เป็นเกย์เว่ย!”
“เหอะ มึงตลกว่ะ ชอบผู้ชาย จะให้กูเรียกว่าไงวะ”
“ผมก็แค่ชอบพี่...ชอบแค่มึงเนี่ยไอ้พี่”
ผมที่บอกออกไปแบบนั้น จ้องตามองหน้าอีกคนแบบไม่ยอมแพ้ ก็แค่อยากให้รู้ว่าผมจริงจัง การที่อยู่ๆกูมาตกหลุมรักมึงนี่ก็เป็นการเปิดประสบการณ์มากพอแล้ว กูไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคนบนโลกได้สักหน่อย ... แล้วก็จะให้ทำยังไง ก็ผมชอบพี่มันนี่หว่า ชอบแค่มันที่เป็นผู้ชาย ผู้ชายคนอื่นกูก็เฉยๆเหมือนเห็นท่อนไม่ และการที่เราชอบใคร อยู่ๆมึงจะบอกให้กูตัดใจมันจะทำได้หรอวะ ก็ถ้ามันง่ายแบบนั้น กูก็ไม่มาชอบคนแบบมึงหรอก
“หึ แล้วกูจะรอดู ว่ามึงจะชอบกูไปถึงเมื่อไหร่”
มันที่ยกยิ้มมุมปากว่าแบบนั้น ก่อนจะเดินหันหลังออกไปจากห้องน้ำ ปล่อยให้ผมมองตามแผ่นหลังกว้างๆนั่นจนลับตา คือเหี้ยอะไรของมัน งงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆเลยไอ้ฉัดเอ๊ย
ทิ้งระยะเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆค่อยเดินออกจากห้องน้ำมา ขากูก็สะดุดก้าวของการเดินทันที ก็ไม่อะไรหรอกนะ...
“อ๊ะ รบคะ ใจเย็นๆสิคะ อ๊ะ...นั่น...มีคนมองนะ”
“ก็ช่างมันสิ อื้ม”
เสียงเข้มที่ติดจะกระเส่า ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมดวงตาคมที่ปลายตามามองผมที่ยืนอยู่ตรงนี้
ภาพตรงหน้า ริมทางเดินทอดยาวของช่วงห้องน้ำ แผ่นหลังกว้างที่พึ่งจะเดินจากผมมาเมื่อกี้ กำลังคล่อมทับร่างอรชรของผู้หญิงคนนึง ไม่เห็นหน้า ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกับที่นั่งกอดจูบกันก่อนหน้านั้นไหม ไม่รู้อะไรเป็นอะไร รู้แค่ว่าตอนนี้มือหนากำลังเคร้นครึงหน้าอกใหญ่นั่นอยู่ รู้แค่ว่าใบหน้าคมกำลังซุกลงไปที่ซอกคอขาวๆนั่น รู้แค่ว่าใบหน้าของหญิงสาวกำลังเอียงรับทำมุมพร้อมเชิดหน้าขึ้นเอนศีรษะพิงกับกำแพง และยังรู้อีกว่า ฝ่ามือแกร่งกำลังเลื่อนเข้าไปในเสื้อที่รัดแน่น เคร้นครึงเบาๆอยู่ที่หัวนม มองเห็นทุกอย่างชัดเจนจากตรงนี้
ผมได้แต่แค่นยิ้มให้ตัวเอง ตลกว่ะ...กูเนี่ยตลก ไอ้เหี้ยฝา มึงจะยืนมองเหี้ยไรอยู่อีกล่ะ .... ทั้งๆที่บอกตัวเองแบบนั้น แต่ขามันก็ยังฝังรากอยู่กับที่ ตามันยังจ้องอยู่แค่ภาพตรงหน้า ชาทั้งหน้าและทั้งใจ
“เงี่ยนมากก็ไปเอากันที่อื่นสิวะ”
เสียงที่ดังมาจากด้านหลังของผมทำเอาผมสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ หันหลังไปมองก็เห็นแค่เงาดำทมึนๆของผู้ชายคนนึงที่ยืนอยู่ในมุมมืด และไฟแดงๆจากปลายบุหรี่ที่เจ้าตัวกำลังสูบอยู่...
.
.
.
(มีต่อด้านล่างจ้า)
-
(ต่อจ้า)
‘ตึก ตึก ตึก’
จังหวะก้าวของการเดินช้าๆที่ไม่เร่งรีบ ขายาวๆที่อยู่ในกางเกงยีนส์สีดำค่อยๆปรากฏชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ผู้ชายร่างสูงที่หน้าตาจัดได้ว่าหล่อ ดวงตาคมดุที่ดูจะไม่สบอารมณ์กับสิ่งใด และตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์กับภาพตรงหน้าเท่าไหร่ เขาที่แต่งตัวในเสื้อเชิ้ตพับแขนสีดำกางเกงยีนส์สีดำ หล่อจนใจสั่น แต่แบบว่า...เขาดูเหมือน...
“พูดกับพี่ชายให้มันดีๆหน่อยสิวะไอ้รุกฆาต”
‘พี่ชาย’ !!
ได้แต่อ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำๆนี้ หันหน้าสลับขวาทีซ้ายที หล่อเลวแม่งทั้งบ้าน ว่าแต่...ไอ้พี่รบมันมีน้องชายด้วยหรอวะเนี่ย แถมชื่อโคตรจะเท่ห์ พ่อแม่ช่างตั้งกันเหลือเกิน นักรบ รุกฆาต เหยดแหม่...
ร่างสูงของรุกฆาตที่สาวเท้าเข้ามายืนข้างๆผม ก่อนจะค่อยๆหยิบบุหรี่ออกมาจากปากและโยนลงพื้นใช้เท้าขยี้แบบชิลๆ เหยด โคตรแบด ... ร่างสูงปรายตามามองผมแว๊บนึง เลิกคิ้วมองแบบงงนิดหน่อยเหมือนพึ่งจะเห็นผม เอ่อ....คือพึ่งเห็นกูหรอครับพี่ ... สายตาที่มองมาเหมือนจับใจความได้ว่า ‘มึงเป็นใคร? มายืนหน้าโง่อะไรตรงนี้วะ’
โอเค กูขอโทษ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ
กลัวแล้วโว้ยยย เชี่ย แค่สายตาจำเป็นต้องเหมือนแสกนกูเบอร์นี้เลย พี่น้องแม่งพอกัน แต่ถึงหน้าตามันจะดูคล้ายๆกันนะครับ แต่คนนึงนี่ก็สว่างชิพหายเหลืองมาเลย อีกคนก็มืดทั้งชุด ... นี่มึงไม่ได้นัดไลน์กลุ่มกันแต่งตัวก่อนออกจากบ้านกันหรออยากจะถาม ... แต่กูว่าไม่ถามดีกว่า กูควรออกไปจากตรงนี้
“หึ”
‘พรึบ’
เสียงหัวเราะหึเดียวที่มาพร้อมมือแกร่งที่ตรงมากระชากแขนและดึงตัวผมเข้าไปหา ก่อนที่แขนแกร่งจะพาดลงมาที่บ่าแบบเป็นกันเอง ... เอ่อ
“อ่ะ...เอ่อ มีไรหรอครับ”
“มึงรู้จักกับไอ้เหี้ยนี่ไหม”
ว่าแบบนั้นพร้อมยืนซ้อนหลังเอาคางวางบนไหล่กู มือที่พาดอยู่บนไหล่ขวาของผม ชี้ไปที่หน้าของไอ้พี่นักรบที่ตอนนี้ข้างตัวมีผู้หญิงที่มันเกือบเอากันหน้าห้องน้ำมายืนเกาะแขนอยู่ข้างตัว เห็นแบบนี้แล้วใจก็แปร๊บอีกแล้ว ….
“เสือกอะไรมึง...ส่วนมึงไอ้จืด จะไปไหนก็ไปเลยไป!”
“หึ ดูเหมือนโมโหอะไรเลยนะมึงน่ะ...ส่วนมึงชื่อจืดหรอวะ”
เอาอกดันไหล่ถามกูจนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง อีกคนที่ก้มลงมามองหน้าผมพอดี หล่อนะครับ แต่ดูดุมาก ไม่รู้ว่าตรงไหนของพี่เขาที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น แต่อยู่ด้วยแล้วเหมือนมีไอเย็นๆแผ่ออกมา ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร แต่จริงๆแล้วก็ทำแหล่ะ ก็ถ้าจะรัดคอกูไว้แบบนี้ รู้สึกเหมือนแขนมันรัดคอกู อั๊ก...ตาย กูตายยย
“มึงจะฆ่ามันรึไงไอ้รุก”
มือหนาของคนตรงหน้าเอื้อมมากระชากแขนผมให้เซถลาไปหา และคนที่กอดคอผมไว้แบบแน่นหนาก่อนหน้านั้น ก็ยอมปล่อยออกอย่างง่ายดาย ก็ถ้าจะง่ายแบบนี้แล้วรัดกูไว้ทำไมตั้งนาน! เพื่ออออ
“หึ”
ร่างสูงของรุกฆาตทำเพียงจ้องมาที่หน้าของผมสลับกับหน้าของพี่ชายตัวเอง ดวงตาคมดุที่ไม่แสดงออกว่ากำลังรู้สึกอะไร มีเพียงรอยยิ้มมุมปากที่ยกยิ้มออกมาเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าท่าทีแบบนั้นจะยิ่งทำให้คนเป็นพี่ชายไม่สบอารมณ์
“ขำเหี้ยไรของมึง”
“ก็เปล่า”
ตอบออกมาแบบนั้นพร้อมยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ
“จิ๊ .... ส่วนมึง จะไปไหนก็ไปเลยไปไอ้เหี้ยจืด! เกะกะ!”
จิ๊ปากขัดใจก่อนจะหันมาตะคอกกู เพื่อ! กูทำเหี้ยไรผิดอีกล่ะไอ้พี่ ผิดแม่งหมดเลยรึไงไอ้สัด อยากจะด่าออกไปแบบนั้น แต่ก็ทำเพียงแค่ช้อนตามองหน้ามัน และกลับหลังหันเดินหนีออกมาเงียบๆเท่านั้น ... บางที คนแบบกูก็คงทำได้แค่นี้แหล่ะ
.
.
.
“ต๊ายยยย หายไปไหนมาคะอิฝา กูนึกว่ามึงถูกกระชากไปกระแทกรูตูดแล้ว”
เดินกลับมาที่โต๊ะที่ไม่มีใครนอกจากเพื่อนผม ไอ้เซียร์ที่รีบดึงแขนผมเข้าไปหา พร้อมเอ่ยวาจาที่ผู้หญิงปกติจะไม่มีวันพูด เชี่ย...มึงเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่วะ
“กูไปเข้าห้องน้ำ” บอกมันที่แค่พยักหน้า ก่อนมันจะเลื่อนแก้วเหล้าส่งมาให้ ผมที่แค่รับมาถือไว้ ไม่ได้รู้สึกอยากกินอะไรแล้วในวันนี้
“มีไรเปล่ามึง หน้ามึงซีดๆนะ”
“กูก็ซีดแบบนี้ทุกวัน”
“รู้ค่ะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ มึงเป็นไรเปล่าวะไอ้ฝา มีอะไรวะ”
มันที่ว่าแบบนั้นเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่น หันไปยิ้มให้เพื่อนคนสวย มันสวยครับ เป็นผู้หญิงที่สวยและนิสัยดี ยกเว้นกริยาแรดๆของมันที่เหมือนจะเอานอไปไล่ล่าผู้ชาย เลยค่อนข้างที่จะดูน่ากลัวหน่อยๆ
“มึง อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ กูป็นห่วงนะเว่ย....”
ไม่รู้ว่าผมทำหน้าแบบไหนออกไป ไม่รู้ตัว แต่ไอ้เซียร์ก็ทำหน้าเป็นห่วงจนผมต้องยิ้มออกมา ไอ้ธารที่เห็นเราคุยกันไม่หยุด มันคงสงสัยถึงต้องชะโงกตัวมามาหา ไอ้หมอกที่พึ่งเดินกลับเข้ามา ไม่รู้ว่ามันไปไหนมา แต่มันก็รีบตรงเข้ามานั่งข้างผม ยกมือกอดไหล่ผมไว้ในทันที ทำไมวะ แค่สงสัยว่ากูทำหน้าแบบไหนออกไป
“ไม่ร้องนะมึง”
กูจะร้องไห้หรอวะ ตลกแล้วววววววว นี่มันพี่ฝาคนคูลแห่งลุ่มแม่น้ำโขงนะมึง จะเอาอะไรมาร้องแหม่ .... กูก็แค่รู้สึกแย่ๆ แย่แบบเหี้ยๆ เหมือนโดนตบหน้าจนชาหน่อยๆแค่นั้นเอง
“เห้ย เซียร์...เซียร์ใช่ป๊ะ”
และก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไป เสียงๆหนึ่งที่เรียกชื่อไอ้เซียร์ก็ทำให้พวกผมต้องเงยหน้าไปมอง ใครวะ ... ไม่ใช่เพื่อนในคณะแน่นอน ไม่เคยจะเห็นหน้า ไอ้เซียร์ที่หันไปมองแบบเหวี่ยงๆที่ถูกขัดจังหวะในการเสือกชีวิตผม และอีก1วิต่อมา หน้ามันก็บานเป็นกระด้งและเริ่มดี๊ด๊าขึ้นมาอีกครั้ง
“แปง ปาแปงใช่ไหมอ่า แปงงงงงงง”
“เซียร์จริงๆด้วย มาเที่ยวหรอครับ”
“อื้อๆๆๆ แปงมานั่งด้วยกันไหม มาๆๆ”
ยิ้มปากจะฉีกถึงกลางหัว พยักหน้าตอบแบบแข็งขันและดึงแขนเขามาร่วมโต๊ะ จ้องผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาดี๊ด๊าแทบจะกลืนกินเขาแบบปิดไม่มิด ผู้ชายตรงหน้าที่รูปร่างสูงโปร่ง นัยน์ตาสวยมีสเน่ห์ เป็นคนที่แค่เห็นก็ต้องหยุดมอง มีออร่าและน่าค้นหาแบบสุดๆในชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีขาวโปร่ง กับกางเกงหนังสีดำ เขาที่กำลังส่งยิ้มมาให้ไอ้เซียร์ และข้างตัวมีผู้ชายร่างสูงหน้าหล่ออีกคนยืนกอดคอไว้
“เอาดิ ไอ้โชว์นั่งนี่แป๊บดิ นี่เพื่อนเก่ากู ซินเซียร์”
ร่างโปร่งของปาแปงที่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะของเรา พร้อมหันไปบอกคนข้างตัวที่แค่พยักหน้าทักทายนิดๆ
“มึงเรียนชายล้วนครับไอ่สัด”
“ก็เจอกันตอนเรียนพิเศษเว้ย”
“ไม่ใช่ว่ามึงไปจีบเขา?”
“แหม...แสนรู้ชิพหายเลยครับพี่โชว์”
“เดี๋ยวมึงเจอ”
ร่างสูงที่พูดแบบนั้นแล้วเอื้อมมือไปบีบจมูกปาแปงไว้แบบหมั่นไส้ อากาศธาตุแบบพวกผม3คนได้แต่นั่งนิ่งไม่ติงไหวให้กับคนแปลกหน้าที่มาใหม่แบบทำตัวไม่ถูก
“อ้อ...โทษที นี่โชว์นะ เป็น....”
“เป็นผัวมัน”
“ไอ้สัด”
“หรือมึงจะเถียง”
ยักคิ้วให้กัน พร้อมหันมายิ้มให้พวกผมนิดหน่อย แอบเหล่มองไอ้เซียร์ที่หน้าเหวอลงไป10ระดับ เหมือนอยากจะงาบเขา แต่เสียใจด้วยว่ะเพื่อน ผัวเขามาคุม
นั่งพูดคุยกันไปสักพัก ก็ได้รู้ว่าแปงเป็นเพื่อนเก่ากับไอ้เซียร์ครับ เคยมาเรียนติวด้วยกันที่สยามช่วงก่อนสอบเอ็น แต่แปงสอบติดวิศวะคอมของมหาลัยดังย่านสยาม ผู้ชายคนข้างๆที่ประกาศศักดาไปก่อนหน้าว่าเป็นผัวแปงนั้น คือรุ่นพี่ครับ ชื่อพี่โชว์เรียนอยู่ปี4แล้วปีนี้ คุยกันไปมาอย่างออกรสออกชาติ แปงคุยสนุกเป็นคนมีสเน่ห์ ส่วนพี่โชว์ก็แค่นั่งกินเหล้าของแกไป
“อ้าว”
“หือ”
สองเสียงที่พูดขึ้นพร้อมกัน จนทำให้คนทั้งโต๊ะต้องหันมอง
“พี่รบ”
“ปาแปง”
“อ้าววว รู้จักกันด้วยหรอคะ”
ขอบคุณตัวเสือกแบบเพื่อนผม เพราะก็ค่อนข้างที่จะงงหนักอยู่ เมื่อแปงทำท่าเหมือนรู้จักไอ้พี่นักรบ ร่างสูงๆของมันที่พึ่งจะเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะชะงักไปเมื่อเห็นหน้าปาแปงที่นั่งรวมอยู่ด้วย ผิดจากอีกฝ่ายที่แค่ยกยิ้มและนั่งไขว่ห้างกอดอกแบบชิลๆ และพี่โชว์ที่อยู่ข้างตัวทำหน้าเหนื่อยหน่ายทันที
“รู้จักสิ รู้จักดีเลยล่ะ ... ว่าแต่ พี่รู้จักพวกนี้ด้วย?”
“กูสิต้องถามมึงว่ารู้จักคนพวกนี้ด้วยรึไง”
มันที่พูดพร้อมทรุดตัวลงนั่ง ... ข้างๆกู... ไอ้เหี้ยเอ๊ย ไอ้หมอกแม่งขอตัวไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้ แล้วอิพี่มึงจะมานั่งใกล้กูทำเชี่ยไร ทีก่อนหน้านี้ล่ะไล่ ทีตอนนี้มึงเสือกนั่งซะชิด เป็นไบโพล่าหรอไอ้สัด
“รู้จัก เซียร์เป็นเพื่อนเก่าผม”
“อ่าหะ”
“แล้วพี่?”
“รุ่นน้องที่ม.”
“อ๋อหรออออออ”
ลากเสียงยาวทำสายตากรุ้มกริ่มใส่พี่รบ มันที่แค่ถอนหายใจยักไหล่ และขยับตัวออกห่างจากผมนิดนึง
“เออ แค่นั้นแหล่ะ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร๊...มาพี่ เดี่ยวผมชงเหล้าให้”
“กูชงให้เอง”
พี่โชว์ที่พูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะคว้าแก้วตรงหน้ามาจัดแจงชงเองซะแบบนั้น
“แค่ชงเหล้ามึงก็หวงหรอวะไอ้โชว์”
“หวง โดยเฉพาะกับเฮีย กูหวง”
“หึ กูไม่ได้ชอบผู้ชายว่ะ แค่อยากจะบอก”
คำพูดที่พูดออกมาจากปากคนข้างตัว ที่ไม่น่าจะบอกใครในโต๊ะ นอกจากบอกกู ...
คำที่ผมได้ยินวันนี้มาหลายรอบ ผมว่าผมค่อนข้างหน้าด้านและมีความมุ่งมั่นในการเต๊าะพี่มันมากอยู่ แต่ผมคิดว่า...วันนี้ผมคงพอแค่นี้จะดีกว่า คุณคิดว่าคนเราจะได้ยินคำพูดปฏิเสธจากคนที่ตัวเองชอบตอกใส่หน้าหลายๆรอบต่อวัน มันสนุกหรอ ....
กูบอกให้เลย กูไม่สนุก
‘พรึบ’
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
ลุกขึ้นแล้วบอกลา ก้าวขาข้ามขาไอ้เหลืองมาแบบไม่ใส่ใจ ไม่สนใจฟังแม้แต่เสียงทัดทานของเพื่อน และมือที่พยายามคว้าแขนผมไว้ของไอ้เซียร์ แค่คิดว่าอยากออกไปจากตรงนี้เร็วๆ ผมอึดอัด บางที...อาจเรียกได้ว่า ความเสียใจมันมีมากจนไม่สามารถจะนั่งอยู่ตรงนั้นต่อไปได้ไหว ขอพักหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาแอ๊วต่อ
...
เดินออกมาจากผับ สายลมเย็นๆในช่วงกลางคืนก็ปะทะเข้าหน้า เงยหน้ามองท้องฟ้าที่ไม่มีดาวแน่นอนในกรุงเทพ เมืองที่เต็มไปด้วยแสงสียิ่งในย่านธุรกิจบันเทิงรื่นเริงในยามราตรีแบบนี้ วุ่นวายชิพหาย มองซ้ายมองขวา ไม่ไกลจากสถานีBTS แต่คิดว่าเวลานี้ขบวนสุดท้ายคงผ่านไปแล้ว รู้สึกเบื่อ ... เลยคิดว่าเดินกลับบ้านแม่งเลยละกัน
เอกมัย เดินไปพระโขนง ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกมั้ง.... .
ไม่ไกลเหี้ยไรละ!
เดินขาลากละแม่ง อัปปรีย์จริงๆชีวิตไอ้ฝา ครึ่งชั่วโมงผ่านมากูก็ยังไม่ถึงหอ ขอบคุณตวามติสที่ถาโถมกูเข้ามา ยกมือมองนาฬิกา จ๊ะ จะตี1ก็ยังไม่ถึงพระโขนงอ่ะมึงเอ๊ย รู้สึกเหมือนโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงจะสั่น แต่ช่างมัน ไม่รู้สึกว่าอยากจะรับ
‘เอี๊ยดดดดดดด’
เสียงล้อรถบดถนนดังลั่นไปตามถนนที่ช่วงนี้รถดูจะเบาบางลงมาก หันหน้าไปมองข้างทางก็พบกับรถยนต์คันหรูสีเด่นที่แสบไปถึงตับอ่อนที่เบรคจอดอยู่ข้างทาง โชคดีแค่ไหนที่ในระยะประชิดตอนนี้ไม่มีรถคันไหนตามมา
ร่างสูงของเจ้าของรถที่เปิดประตูรถลงมาด้วยใบหน้าถมึงทึง มองปราดเดียวก็จำได้ว่าใคร กระชับกระเป๋าเป้ที่สะพาดติดตัวมาแล้วรีบจ้ำขาเดินหนีไวๆ คิดว่ามันคงไม่ได้ลงมาทักทายกูหรอก แต่มองจากหน้าตามัน คงจะอารมณ์ไม่ดี
“ไอ้เหี้ยจืด!! มึงหยุดเดินเดี๋ยวนี้!!”
เสียงเข้มที่ดังมาก่อนตัวดังลั่นก้องไปทั่วถนน หันหน้ากลับไปมองแว๊บนึง ไอ้พี่มันชี้หน้าผมอยู่ทั้งๆที่ยังเปิดประตูค้างไว้ เหี้ย กูคงหยุดหรอกนะ ดูจากหน้ามึงตอนนี้ … สายตาคมที่จ้องตรงมาแบบโกรธๆ
‘ปัง!’
เสียงปิดประตูรถดังลั่นแบบไม่แคร์ราคารถ พร้อมๆกับขายาวที่สาวเท้าเข้าไปหาคนร่างบางอย่างไว
“มึงคิดจะหนีกูพ้นหรอไอ้จืด!”
‘พรึบ’
ยังไม่ทันตั้งตัวออกวิ่ง มือหนาก็ตรงเข้ากระชากแขนบางของฝาอย่างแรง จนเจ้าตัวปลิวหันหน้ามาหาร่างสูงทั้งตัว ช้อนตามองหน้าคนที่กำลังบีบข้อมือบางไว้แน่น ก่อนจะทำได้แค่ยิ้มแผละออกมาแบบเสียไม่ได้
“แหะๆ...สวัสดีจ๊ะ”
“จ๊ะหน้ามึงสิ! มานี่!!”
ว่าแบบนั้นพร้อมกระชากตัวบางของอีกฝ่ายให้ตามมา
“เห้ยๆไปไหนไอ้เหี้ยพี่ ไม่ไปเว้ย ปล่อยกูครับบบบบ”
“ร้องทำเหี้ยไร!”
“ไม่ให้ร้องตกใจ จะให้กูสดใสเหมือนวิ่งลงทุ่งลาเวนเดอร์หรอ มึงจะลากกูไปไหนไอ้เหี้ยพี่ ปล่อยเว่ย!!”
ว่าแบบนั้น พร้อมๆกับที่เอามือคว้าเสาไฟแถวป้ายรถเมล์ไว้แน่น ... ไม่ครับ กูไม่ไป! ...อยู่ๆมึงจะมาทำหน้าเหมือนคนหิวตับเด็กแล้วพุ่งมากระชากกูแบบนี้ เรื่องอะไรกูต้องสมยอม กูไม่โง่นะครับไอ้เหี้ยพี่
“วุ่นวาย!”
ทำหน้าขัดใจพร้อมว่าออกมาแบบนั้น ก่อนที่วงแขนแกร่งจะคว้าเข้าที่เอวบาง และจัดการยกร่างบางขึ้นแนบเอว อุ้มเดินไปที่รถทันทีแบบไม่สนใจใคร ไม่สนใจแม้กระทั่งหมาแถวนั้นที่มองมาแบบงงๆ
“เห้ย ไอ้พี่!ปล่อยกู๊!!”
‘พลัก’
ปล่อยจริงๆ ปล่อยกูลงเบาะรถมันเนี่ย!! อู้วว นุ่มตูดจุงเบยAudi ลูบไปลูบมาแบบมีความสุขแป๊บนึงแบบลืมตัว ก่อนจะหันไปเจอ
... ไอ้เหลืองหิวตับเด็ก!
“หยุด! อยู่นิ่งๆเดี๋ยวกูตบ”
กูยังไม่ทันทำไรเลย
ร่างสูงที่คว้ามือถือขึ้นมากดด้วยความหงุดหงิด ใส่อารมณ์เต็มที่ ดีที่แม่งเป็นทัชสกินไม่มีปุ่มไง ไม่งั้นปุ่มมันคงกระเด็นออกมาแล้วล่ะ
“เออ กูเจอมันแล้ว เดินหน้าโง่อยู่ข้างทาง อะไรนะไอ้เหี้ย! ลำบากกูเพื่อ!! เออๆ ... สัดเอ๊ย!”
สบถหยาบคาย ดูเป็นผู้ชายถ่อยๆคนนึง วางโทรศัพท์แล้วหันมาจ้องหน้าดุใส่กูอีก
“มองทำเชี่ยไร!”
“อ้าว ก็มึงจับกูมาอ่ะไอ้พี่ จะให้กูระริกระรี้ไง”
“ปากดี แม่ง...บอกทางไปหอมึงมาเดี๋ยวนี้”
“.......”
หันไปจ้องหน้าคนข้างๆที่มือวางอยู่บนพวงมาลัย ไม่เข้าใจในการกระทำของคนตรงหน้าเลยจริงๆ เดี๋ยวไล่เดี๋ยวตาม คือเหี้ยอะไรของพี่มึงวะ
“เงียบหาพ่อง รอพอมึงมาตัดริบบิ้นไง”
“ก็แล้วทำไมกูต้องบอกมึงอ่ะพี่ จับกูมาเพื่อ กูกลับเองได้”
“มึงอย่ามาดื้อ แหกตาดูไหมว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วงมึงกันแค่ไหน ควาย! เพื่อนมึงก็กลัวจังว่ามึงจะโดนล่อที่ไหน โทรหาให้ควัก เสือกปัญญาอ่อนจะเดินกลับ พูดแล้วกูอารมณ์ก็เสีย เดือดร้อนกูไอ้สัด!”
“แล้วพี่มาตามผมด้วยทำไมล่ะ”
“อย่าสำคัญตัวผิด ยังกับกูอยากทำตายล่ะ! หุบปากบอกทางมึงมา”
“ผมกลับเองได้”
‘พรึบ’
ข้อมือหนาที่คว้าเข้าที่แขนบางและกระชากเข้ามาหาตัว จนใบหน้าของอีกฝ่ายกระแทกเข้ากับอกแกร่ง
“บอกทางกูมา”
ใบหน้าคมที่โน้มลงมาใกล้แก้มใส ก่อนจะพูดเสียงเข้มออกมาช้าๆชัด ใบหน้าใสที่ช้อนตามองสบกับดวงตาคมดุที่ไม่มีแววล้อเล่นนั่น
‘ตึกตักๆ’
รู้สึกร้อนหน้าจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทำได้แค่กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ก่อนจะค่อยๆพยายามแกะแขนของตัวเองออกและบอกทางกลับหอกับอีกฝ่ายดีๆ
“เนี่ยแหล่ะหอผม”
“เก่า เล็ก แคบ”
วิจารณ์ซะไม่เหลือดี ก็หอพักห้องสตูดิโอธรรมดาๆ มึงจะให้ใหญ่เหมือนทุ่งหญ้าสะวันนารึไงล่ะแหม่ ก็ได้แต่คิดในใจไม่กล้าด่าออกไป กลัวมันสวน
“เออ ก็เรื่องของหอผมเถอะพี่...แต่ก็ขอบคุณที่มาส่งครับ ขอโทษด้วยที่ทำให้วุ่นวาย”
ยกมือไหว้มันไปที ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ ยืนรอให้รถมันขับออกไป โบกมือหยอยๆให้มันไปที ยืนรอหลายนาทีไม่เห็นรถมันขยับ...อะไรซิ?
“กูปวดเยี่ยว”
ดับเครื่องเปิดประตูลงจากรถแล้วบอกด้วยประโยคนั้นพร้อมหน้าตามึนๆของมัน เอ่อคือ?
“กูบอกว่ากูปวดเยี่ยว”
“เอ่อ แล้ว?”
“กูปวดเยี่ยวไงวะ!!”
มึงก็ไปเยี่ยวสิไอ้เหี้ยพี่ จะให้กูทำยังไง มาตะคอกทำหน้ายักษ์ใส่กูอีกนี่คืออะไร ไหนมึงพูดมา
“ไม่มีที่เยี่ยวที่นี่ กูปวดเยี่ยวไง!”
“คือ...ขึ้นไปเยี่ยวบนห้องกูป๊ะล่ะ”
“อ่อยกู?”
“ก็เหี้ยล่ะ งั้นมึงจะไปเยี่ยวไหนก็เรื่องมึงเลยไอ้พี่”
กลับหลังหันหนีแม่ง กูเหนื่อยจะพูดด้วย หันไปมองก็เห็นไอ้มนุษย์เหลืองเดินหน้ามึนตามมา เอ้า...เอาเลยแล้วแต่มึงเลยพี่ คนห่าไรเข้าใจยากเหลือเกิน
เปิดประตูเดินเข้าห้องกูไปเหมือนเป็นเจ้าของห้อง ในจุดๆนี้ก็ค่อนข้างที่จะงงนิดหน่อย แต่ไม่เข้าใจมากๆเลยครับมึงเอ๊ย
“เอ่อ...”
“อะไร”
มันที่ว่าแบบนั้นแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอนกูแบบเป็นกันเอง .... - -
“เอ่อ...ห้องน้ำอยู่นั่นนะพี่”
ชี้มือบอกมัน อีกคนก็แค่ดึงหมอนกูขึ้นมานอนกอด กระดิกตีนดิ๊กๆอยู่บนที่นอน เอ้า...แล้วแต่มึงเลยไอ้เหี้ยพี่ เดินหนีจากมันไปเก็บกระเป๋า ในเมื่อมึงไม่เข้าห้องน้ำ กูเข้าเอง
“ถ้าพี่ไม่เข้าผมอาบน้ำนะเว่ย!”
ตะโกนถามมันที่หยิบโทรศัพท์มาเล่นเฉย สรุปอะไรวะเนี่ย
“บอกกูทำเหี้ยไร อ่อยหรอ”
“อ่อยพ่องพี่สิวะ โวะ พูดด้วยแล้วเหนื่อย”
เดินหนีแม่ง กูเหนียวตัว กูเหนื่อย และกูก็ไม่สนใจมึงแล้วครับ ตอนนี้กูง่วงด้วย กูอยากรีบอาบรีบมานอนครับ ถ้ามึงไม่ซีเรียสว่าจะเป็นนิ่ว กูก็ขอตัวล่ะ เดินหนีมันเข้าห้องน้ำแม่งเลย
จัดการถอดเสื้อผ้าเรียบร้อย ร่างบางๆค่อยๆเดินเข้าไปใต้ฝักบัว เปิดน้ำให้ค่อยๆไหลลงมาปะทะตัว แหงนหน้าเงยให้น้ำหล่นลงมากระทบหน้าและผิวกายของตัวเอง
‘แกร๊ก’
“กูปวดเยี่ยว”
ร่างสูงตาคมที่เปิดประตูเข้ามา ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูห้องน้ำพร้อมเอ่ยประโยคก่อนหน้าออกมาแบบนั้น สายตาคมที่จ้องมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาที่ค่อยๆเลื่อนผ่านแต่ละส่วนไปช้าๆ ช้าๆ และ...
“ไอ้เหี้ยพี่เหลืองงงงงงงงง!!!!!!”
...
::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::
อยากจะกรีดร้องคำเดียวกับน้องฝานี่ล่ะค่ะคุณ อะไรของแก๊อิพี่นักรบ!!....เราบอกคุณแล้วว่าไม่มีพี่นักรบคนนิ่งที่แท้จริงค่ะ ความกวนตรีนของพี่แกน้านนน สงสารน้องฝาจังเลยอ่ะ รู้สึกแปลกๆไหมคะ อิพี่นี่คือไร สายอ่อย2017ถูกไหม พูดมา อย่าให้ถึงเวลานะ ฉันจะจัดแกให้หนักเลย หมั่นไส้ส่วนตัว5555
ปล. ใครที่คิดถึงพี่ๆจาก ONE NIGHT...คืนเดียวก็เสียวได้ ... เริ่มแล้วนะ พี่ๆท่านเริ่มมาแล้วน่ะหือ *0*
เม้นสิจ๊ะ 1เม้น = 1กำลังใจนะเออออ!!!
:katai4: :katai5: :mew1:
-
อิพี่เหลืองอย่าให้ถึงตาน้องฝาเอาคืน เดี๊ยะๆ
คิดถึงโชว์แปงมากกก พามาบ่อยๆก็ได้นะคะ :laugh:
-
พี่รุกไม่เอาน้องเลิฟมาด้วยหรอม คิดถึงน้อง โชว์แปงเค้ายังมาด้วยกันเลย XD
ดูทุกคนชงน้องฝาให้เฮีย ส่วนเฮียเหลืองจะเล่นตัวเพื่อ?!
-
พี่รบ.. ยังไงคะ... :katai5:
-
ว้อยยยย เฮียรบคะนี่เพิ่งจะตอน 4 เองนะคะเฮียจะไบโพล่าร์ตอนนี้ไม่ได้นะคะ เราตามอารมณ์เฮียจนเวียนหัวแล้วค่ะ
ปล.อยากจิจิกหัวยัยผู้หญิงที่นัวเนียกับเฮียรบมาตบเหลือเกิน
-
อือออ ตามอารมณ์เฮียไม่ทันจริง 55555
รีบมาต่อเลยน้าาา ค้างงงงงงงง :katai4: :katai4:
-
คนเขียนต้องการอะไรบอกพี่มา อยากได้ไรเด่วพี่หามาให้ แต่ช่วยมาเขียนต่อแบบทันทีทันใด นาวววววว บัดเด่วนี้ 555555 ค้าง อิพี่เหลืองงงงง
-
บทที่5
“ไอ้เหี้ยพี่เหลืองงงงงงงงงง!!!!!!”
ตากลมเบิกกว้างขึ้นพร้อมๆกับปากที่อ้าค้างอย่างตกใจ และสุดท้ายก็ต้องแหกปากใส่ร่างสูงตรงหน้าที่ยืนจ้องมองทุกสัดส่วนของผมอย่างอุกอาจ มองซ้ายมองขวาหาผ้าเช็ดตัว เหยดแหม่อยู่ตรงอ่างล้างหน้า กูนี่รีบเอามือกุมฝาน้อยไว้มั่น แถมถอยหลังไปติดกำแพงทันทีเลย คนร่างสูงตรงหน้าที่แค่มองมานิ่งๆ ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำ
“อ่ะ...ไอ้เหี้ยพี่! มึงเข้ามาทำไมวะเห้ย!”
ไม่พูดไม่จา เดินเข้ามาพร้อมปลดตะขอกางเกงยีนส์ ไม่นะเห้ยยยย มึงจะทำไรครับ กูไม่เคยนะเห้ยยยยย
“ปวดเยี่ยว”
มันที่ว่าแบบนั้นพร้อมรูดซิบกางเกงลง และดึง...โฮกฮากเบบี้!!! มึงไม่ใช่นักรบหรอก ถ้าดูจากอาวุธยุทโธปกรณ์ที่มึงดึงออกมาแล้วนั้น... มึงน่าจะชื่อนักรบมังกร!
“มองไร ใหญ่จนตะลึงเลยหรอมึง หนอนอย่างมึงอ่ะหลบไป”
มันที่ว่าแบบนั้นหันหน้ามาหาผมและยักคิ้วให้ แต่ก็เยี่ยวต่อไปแบบไม่แคร์สื่อ แถมมีซาวด์ประกอบโจกๆตามมา โฮกฮากเบบี้ ไอ้เหี้ยพี่มึงแม่งหน้าด้าน!!
“เชี่ยพี่! ไอ้หน้าด้าน!”
ว่าแบบนั้นแล้วรีบพุ่งไปที่ประตูและคว้าผ้าเช็ตตัวคลุมตัวก่อนจะวิ่งออกไป ตายห่าแล้ว ภาพยังติดตา นักรบมังกรแม่งใหญ่โตมาก ฮื่อตกใจ! พี่ฝาคนคูลรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เลยครับคุณ
“ยืนจืดไม่แต่งตัวแบบนี้ คือยั่วกูสินะ”
เสียงที่กระซิบลงมาข้างหูทำเอาสะดุ้ง หันไปมองไอ้คนที่ยืนฉี่แบบไม่แคร์ใครก่อนหน้านี้มันกำลังยืนซ้อนหลังผมอยู่ ถอยกรูดมายืนให้ไกลจากมันทันที กูถอยยาวจนมาชิดเตียงเลย ร่างสูงที่มองผมแล้วกระตุกยิ้ม
“มองเชี่ยไรไอ้พี่! หน้ามึงดูเลวมากเลยตตอนนี้ นี่อยากจะบอก”
“มองหลอดยาคูลมึงมั้ง”
“ห๊ะ?”
“ก็ฝาน้อยมึงไง จุ๋มจิ๋มจนกูนึกว่าหลอดดูดยาคูล ใหญ่ยังไม่เท่าหลอดชาไข่มุกเลยว่ะ”
“ไอ้เหี้ยพี่!”
หยามกูอย่างหยาบคาย หยิบหมอนเขวี้ยงใส่หน้าแม่ง นั่น! เสือกรับได้อีก พ่อง!
“หึ ตลก”
“ตลกก็เหี้ยละ มึงกลับไปเลยไอ้พี่ นาว!”
“ไล่?”
“เออสิ”
“งั้นกูไม่กลับ” มองหน้ากูนิดนึงก่อนจะตอบออกมาหน้ามึนๆ แล้วเทคตัวกระโดดขึ้นเตียงนอนกูไปเฉยๆ คือเชี่ยไร!? ...
“พี่ กูว่ามึงจริงๆเป็นคนกวนตีนนะ ไอ้บ้าเอ๊ย แม่ง”
หงุดหงิดจนกูทำตัวไม่ถูก อยากจะถีบให้ตกเตียง แต่คิดว่ากูควรไปใส่เสื้อผ้าดีๆก่อน ตอนนี้มันไม่ค่อยถนัด ดู
‘หมับ ตุบ’
“เห้ย!!”
‘พรึบ’
ร่างบางที่เสถลาหงายท้องล้มลงมานอนแหม่ะอยู่บนเตียง ก่อนที่จะทันรู้สึกตัว ร่างสูงของอีกฝ่ายก็พลิกตัวขึ้นมาคล่อมไว้แล้วเรียบร้อย
“ไอ้เชี่ยเหลือง!”
ไม่พงไม่พี่มันแล้ว อยากจะถามเล่นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย ผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่ที่เอว ชายผ้าล่นขึ้นมาจนเห็นขาอ่อน ร่างสูงที่คล่อมทับตัวของอีกคนไว้เมื่อได้ยินเสียงตะโกนใส่ของคนใต้ร่างก็กระตุกยิ้มมุมปากใส่นิดๆ
“มึงรู้อะไรไหม”
“........”
“คนที่จะมาเรียกกูด้วยชื่อเหี้ยๆแบบนี้ได้ มีแค่...เมียกูเท่านั้นนะกูจะบอกให้ หึ”
...
เช้าวันใหม่เป็นเช้าที่โคตรมึนเพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ สภาพรถในกรุงเทพยังติดเหมือนเดิม และกูอุตส่าห์สระผมก่อนออกจากหอมาอย่างดี แต่ดันเสือกเดินผ่านร้านขายหมูปิ้ง ควันเข้าหัวแบบเต็มที่ เพื่ออะไรกูอยากจะรู้ พี่ฝาคนคูลว่ามันไม่โอเคเลยครับ พูดถึงความไม่โอเค กูว่าแม่งไม่โอเคตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไอ้เหี้ยเอ๊ย .... หลับตายังเห็นภาพ ไอ้เหี้ยพี่เหลืองกล้วย!! คิดแล้วก็ร้อนหน้าแปลกๆ ทำไมวะ กูว่ากูเป็นคนที่กำลังตามจีบมันอยู่นะ แต่ทำไมเหมือนกูถูกปั่นหัวแปลกๆเลยวะ หรือนี่คิดไปเองหว่า … มาทำให้กูอายเพราะประโยคนั่น แล้วก็หนีกลับบ้านไปเฉยๆ กูนี่งงในงงเลยครับ
“ขนมตาลไหมจ๊ะขนมตาล”
หันไปมองก่อนเดินเข้ามหาลัย เห็นป้าแก่ๆคนนึงหอบขนมไทยมาขาย ก้อนกลมๆที่ใส่อยู่ในกระทงใบตองสีเหลืองน่ากิน คิดแล้วก็นึกไปถึงหน้าใครบางคนที่ทำให้รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาแบบแปลกๆ
“ป้าครับ ขายยังไง”
“อันละ5บาทลูก 4อัน20”
“งั้นผมขอ20บาทครับ”
ว่าไปแบบนั้นพร้อมจ่ายแบงค์เขียวๆไป ขนมตาลสีเหลืองสวยที่โรยหน้าด้วยมะพร้าวอ่อน ก็ไม่รู้ว่าซื้อมาทำไม ไม่รู้เลยจริงๆ แต่กูก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าคณะบริหาร ที่เก่าเวลาเดิม เพิ่มเติมคือคนมองและซุบซิบๆกันตอนเห็นกู นี่ไม่ใช่ตัวประหลาดนะหือ นี่พี่ฝาคนคูลไงจะใครล่ะแหม...
เดินเข้าไปในตึก ที่เก่าเวลาเดิมเพิ่มเติมคือความฮ็อตของอิพี่อีกเช่นเคย มันที่นั่งเสียบหูฟังหลับตากระดิกเท้ายิกๆสบายอารมณ์แบบเดิม บนโต๊ะที่มันนั่งยังเต็มไปด้วยข้าวของที่บรรดาสาวๆขนมาให้ มองเห็น Krispy Kremeกล่องใหญ่วางอยู่บนโต๊ะ มาการองจากลาดูเครก็มา Pabloชีสเค้กก็มา แต่ล่ะสิ่งแต่ละอย่างแต่ละยี่ห้อ ก้มมองขนมตาลที่อยู่ในถุงพลาสติกในมือของตัวเอง ของกูแม่งดูกิ๊กก๊อกไปเลยว่ะถ้าเอาไปเทียบกับของแพงๆพวกนั้น แถมถ้าไอ้พี่แม่งรู้ว่ากูให้ คงหนีไม่พ้นโยนทิ้งให้กูเสียดายแบงค์ยี่สิบอีกแหง พอคิดได้แบบนั้นใจมันก็ฝ่อ กลับหลังหันไปเรียนแล้วเก็บไว้แดกเองดีกว่าว่ะ
“เห้ย! มึงจะไปไหนไอ้เหี้ยจืด”
สะดุ้งตกใจจนหยุดขาที่ก้าวเดิน ไม่คิดว่ามันจะรู้ตัว ก็เห็นว่านั่งหลับตาอยู่แบบนั้น
“กูพูดแล้วยังไม่หันอีก หันมา!”
เชี่ย ทำไมต้องเสียงดังด้วยวะแม่ง หันกลับไปมองมันที่ถอดหูฟังออก พร้อมกระดิกนิ้วเรียก แหม...กูนี่เหมือนหมาเลยนะแม่ง
“อะไรวะพี่”
“ยังจะมีหน้ามาถาม กูไม่ใช่รึไงที่ควรจะพูดคำนี้ ... มาหากูไม่ใช่รึไง แล้วจะเดินไปไหนอีกวะ”
“มั่นหน้า ผมอาจจะมาหาคนอื่นก็ได้ป๊ะวะ”
“มึงจะไปหาใคร!”
“เชี่ย เสียงดังทำห่าไรไอ้พี่ ตกใจหมด”
คงจะไม่ใช่แต่กูหรอกครับที่ตกใจ ก็เล่นแหกปากออกมาจนคนแถวนั้นหันมาสนใจเรามากกว่าเดิมไปอีก
“แล้วมึงจะไปหาใครไอ้จืด ตอบกูมา”
“จะทำหน้าดุทำไมวะ ไม่ได้จะไปหาใครเว่ย”
“เมื่อกี้มึงพูด”
“กูก็พูดไปงั้น โอ้ย ไปแล้วพี่”
อยากจะชิ่งหนีมัน กลัวมันเห็นขนมตาล ผมอายครับ ราคาของของผม มันเทียบไม่ได้กับของบนโต๊ะมันเลย กลัว กลัวมันจะด่ากลับมาแบบที่ชอบด่าผม
“เดี๋ยว!”
เชี่ย ทำไมต้องเสียงดังวะ ตกใจหมดเลย ...จ้องหน้าตอบคนตรงหน้าที่มองตรงมาที่ผมนิ่งๆ ก่อนที่ร่างสูงจะลุกตัวขึ้นจากโต๊ะ ตาคมๆที่มองมาพร้อมขาที่ก้าวเดินเข้ามาหา เผลอกลืนน้ำลายหนืดๆลงคออย่างยากลำบาก
“มึงซ่อนอะไรไว้ข้างหลังไอ้จืด”
“เปล่าเว้ย! เปล่าเลย เปล่าน้า”
“หึ”
หึอะไรอีก กระชับของในมือกำจนแน่น อีกคนที่ก็ขยับเข้ามาใกล้ เหลือบสายตามองพี่มันที่เหมือนเอียงหน้าเข้ามาหา ร่างสูงๆตัวมันที่เอียงเข้ามาทั้งตัวจนเหมือนจะกอดผมไว้ คนตรงหน้าที่ยกยิ้ม รู้สึกว่าหน้าร้อนแปลกๆอีกแล้ว ตัวเริ่มสั่นจนต้องกัดปากเอาไว้ กรอกตาซ้ายทีขวาที แต่สุดท้ายก็ต้องหลับตาลง ก่อนที่เสียงเข้มทุ้มที่ดังขึ้นข้างๆหูของผม
“นี่ไงล่ะ ไอ้จืดชอบโกหก”
“อ๊ะ....”
ลืมตาเบิกกว้างในจังหวะที่มันว่าออกมาแบบนั้น พร้อมๆกับที่ขนมในมือผมที่ถูกอีกฝ่ายแย่งไปถือไว้ในมือ
“มึงเอาไอ้นี่มาให้กูสินะ”
“ปะ...เปล่าเว้ยพี่！เอาคืนกูมานะเว่ย”
พยายามจะคว้าเอามาคืน รู้สึกว่าแก้มร้อนๆ คิดว่ามันคงจะแดง เพราะจริงๆก็อายชิพหายเลย อีกคนที่ไม่สนใจ มันชูถุงขนมตาลของผมขึ้นสุดแขน เชี่ย...เกลียดความต่ำเตี้ยของตัวเอง
“หัดโกหกหรอไอ้จืด พูดใหม่เดี๋ยวนี้!”
จ้องมองกูดุๆ แถมมืออีกข้างที่ว่างอยู่ ก็ยกขึ้นมาผลักหัวของผม หน้ากูนี่แหงนหงายไปข้างหลังทันที แถมเซไปอีก2ก้าว นี่มึงหยอกหรือมึงถีบเอาดีๆ
….
“ว่าไง”
ข่มขู่กูไปอีก เหลือบตามองมันหน่อยๆ ก็อยากจะแถมันต่อ แต่มองอีกฝ่ายที่ทำหน้าแบบว่าถ้ากูโกหกไป มันจะถีบออกจากตึกคณะ ก็เลยได้แต่ตอบมันออกไปแบบอ้อมแอ้มๆ
“ก็...ก็แค่เดินผ่านเลยนึกถึงเฉยๆเว่ย แต่....แต่ถ้ามึงไม่ชอบ กูๆ...”
“กูพูดรึไง”
เงยหน้ามองมันอีกที อีกคนที่แค่ยักคิ้วส่งมาให้
“ก็มันของถูกๆ” แอบปรายตาไปมองของที่บรรดาแฟนคลับคนที่ชอบมันเอามาให้มันจนเต็มโต๊ะ ถ้าเทียบกับขนมตาล20บาทของกูแม่งก็โคตรต่างกันเลยอ่ะ
“ถูกแล้วไง ถ้ากูอยากแดกก็จะแดก ก็แค่นั้น”
ยักไหล่ใส่พร้อมๆกับที่หยิบขนมตาลเข้าปากเคี้ยวหยุบหยับต่อหน้ากูไปอีก กระพริบตาปริบๆใส่มันทันที
“จำเอาไว้ไอ้จืด ของมันไม่ได้อยู่ที่ราคา แต่มันอยู่ที่ว่าใครเป็นคนให้”
‘ตึกตักๆ’
รู้สึกว่าใจสั่นแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ว่ะ กลัว กลัวว่าพี่มันจะได้ยิน และเหมือนมันจะได้ยินรึเปล่าไม่รู้ เพราะมันแค่มองมาและยกยิ้มมุมปากมาให้
ชิพหาย! รู้สึกว่าของเหลืองเข้าตัวพี่ฝาคนคูลเลยครับบบบบบบ~~~~~
...
“อิฝา!!! อิเลวววว เมื่อคืนกูโทรหาจนนิ้วกูแทบจะทะลุเข้าไปในหน้าจอ ทำไมไม่ติดต่อกลับมา ตอบคุณแม่มาเดี๋ยวนี้!!!”
เสียงแว๊ดที่กระแทกเข้าหู ทันทีที่กูก้าวเข้าไปในอาณาเขตคณะของตัวเอง ไอ้เซียร์ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าตึกพร้อมตวาดลั่น เป็นภาพที่ขัดกับลุคและหน้าตาสวยๆของมันมาก แต่เห็นมันแล้วกูกลัวครับ รู้สึกเหมือนมันเป็นแม่จริงๆ
“เอ่อ แหะๆ”
ยิ้มหวานๆเข้าไปเกาะแขนอ้อนมันทันทีครับ กลัว กูกลัวมึงแดกตับกูมากๆเลยครับเซียร์
‘ผลั้ว’
หัวกูลั่น หน้ากูสั่นทันที
“ไอ้เชี่ยหมอกกกกกกก”
“กูตบแค่นี้ยังน้อยไป ปล่อยให้เพื่อนเป็นห่วง เอ๋อๆแบบมึงน่ะ เกิดถูกใครลากไปกระทืบจะทำไง โทรไปทำไมไม่รับวะ...แถมยังต้องลำบากกู ถูกไอ้เซียร์โทรจิกให้มารอมึงแต่เช้าเนี่ย แม่งเอ๊ย”
“คือแบบว่า...”
“หยุด! ตามกูมาค่ะทุกภาคส่วน! แล้วมึงต้องเล่ามาให้หมดค่ะอิฝา ไม่งั้นกูจะหาอะไรมาง้างปากมึงถ้ายังลีลา!”
จิกตามองแบบแทบจะจิกหัวกู ได้แต่เดินตามมันกับไอ้หมอกต้อยๆเข้าไปในโรงอาหารเหมือนเด็กอนุบาลที่โดนแม่ดุ ไอ้เชี่ยเอ๊ย จำเป็นต้องข่มขู่กูเบอร์นี้เลยหรอวะ เดินเข้าไปถึงโต๊ะที่ไอ้ธารนั่งอยู่ก่อน สงสัยมันจะถูกไอ้เซียร์ใช้ให้นั่งเของไว้ บนโต๊ะเลอะเทอะไปด้วยข้าวของๆไอ้เซียร์
“มาได้แล้วหรอไอ้ตัวแสบ”
มันที่เงยหน้ามายกยิ้มให้ผม กูนี่หน้างอตัวลีบเลย จะเฟดตัวเองหายออกจากตรงนี้ก็ไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องนั่งและเล่าให้พวกมันฟังแบบหมดเปลือก
“นี่มึงแอ๊วพี่มันอยู่ถูกไหม”
เป็นไอ้หมอกที่มันพูดออกมาตอนผมเล่าจบ มันหันไปมองไอ้ธารงงๆ หมอก หน้ามึงดูโง่มากเลยตอนนี้กูอยากจะบอก ไอ้ธารมองไอ้หมอกยิ้มๆ ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ผมมันหน่อยๆ
“กูฟังจากที่มึงเล่ามาแล้วนะ...กูรู้สึกว่า...”
ไอ้เซียร์หันไปมองหน้าไอ้หมอกกับไอ้ธาร ที่พวกมันก็พร้อมใจกันพยักหน้าตอบ เอ้าเดี๋ยวๆ พวกมึงพยักหน้าเหี้ยไรกัน เข้าใจอะไรกันทำไมไม่บอกพี่ฝาล่ะครับเห้ยยยย
“กูรู้เว่ย ตัวผู้ด้วยกันมันดูกันออก”
“กูตัวเมียยังดูออกเลยย๊ะ”
“แต่กูว่ามีตัวนึงที่มันดูไม่ออก”
ไอ้หมอกบอกออกมาเป็นคนสุดท้าย ก่อนที่พวกมัน3ตัวจะหันมาหาผม มองหน้ากูนี่คือระ?
“ดูเหี้ยไรกันวะ”
“ชัดเลยค่ะเอดอกกกกกกก”
“ดีออกจริงๆ”
“เป็นเพื่อนไอ้เหี้ยจืดนี่ เหนื่อยเนอะ”
“สัด...รุมด่ากูเฉย-0-“
.
.
.
เย็นย่ำก็ฮัมเพลง พี่ฝาคนคูลกำลังเดินชิคๆดุ๊กดิ๊กน่ารักและตะมุตะมิมากอยู่ข้างๆสนามบาส ถ้าถามว่าเพื่อนๆตัวดีของพี่ฝาหายหัวไปไหนหมด ก็จะกล่าวได้ว่า วันนี้เสื้อDapper คอลเล็คชั่นใหม่ออกเป็นวันแรก ไอ้เซียร์กับไอ้หมอกเลยรีบแจ้นไปรอซื้อ ส่วนไอ้ธาร คิดว่าน่าจะท่องราตรีเหมือนเคย ในจุดๆนี้พี่ฝาคนคูลเลยเดินโง่ๆอยู่ตัวเดียวในตอนนี้ เวลาโพล้เพล้กำลังดีหลังเลิกเรียน 4โมง พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า เทเลท็อบบี้กำลังจะบอกลา บ๊ายบายยยย
พ่องเซะ ไม่เกี่ยว!
‘พลัก!’
“อ๊ากกกกก เจ็บโว้ยยยย”
ได้แต่แหกปากร้องออกมาแบบนั้น กูกำลังพูดถึงเทเลท็อบบี้ การ์ตูนในฝันตอนเด็กของกู ก็ถูกวัตถุทรงกลมเหี้ยไรสักสิ่งพุ่งใส่หัว โคตรพ่อง เจ็บปวดดดดด น้ำตากูซึมเลย
“เห้ย!! ขอโทษๆเป็นไรมากไหม”
“ไม่มากมั้งไอ้เชี่ย เจ็บมากกกกกกกกกกกก”
เงยหน้าขึ้นมาทั้งๆที่มือกุมหัว คนที่กำลังวิ่งเข้ามาหา ร่างสูงๆหน้าตาดูสะอาดสะอ้านตัดผมทรงคุณชายรองทรงสูง หล่อ สะอาด แต่เหี้ย หัวกูปูดเลย
“ขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจ”
มองมันแบบเคืองๆ อีกฝ่ายที่ก็แค่ยิ้มออกมาให้ ยัง ยังจะยิ้ม ถึงจะยิ้มแล้วจะสว่างสดใสแบบสุดๆก็เถอะ แต่มันใช่เวลาหรอ กูเจ็บเนี่ย
“ขอโทษแล้วกูหายเจ็บไหม นี่คิดว่าไม่ แม่งยังเต้นตุบๆเลยเนี่ย”
“เดี๋ยวกูเลี้ยงไอติม เคป๊ะ”
“เชี่ย ไม่ได้เห็นแก่กินเว่ย!”
มึงอย่าคิดว่าเอาของกินมาล่อหลอกแล้วกูจะไหวหวั่น เหอะ！
.
.
.
“อร่อยไหม”
“อร่อยดิ ขอบใจนะครับพี่”
“ฮ่าๆ มึงนี่นะ”
ขอบอกตรงนี้เลยว่า ไม่ได้เห็นแก่กิน พี่แค่เป็นคนคูลไม่ค่อยโกรธาใคร เลยให้อภัยพี่เขาไปได้ง่ายๆล่ะรู้เปล่า นั่งกินไอติมโคนที่มันวิ่งไปซื้อมาให้ เลยได้คุยกันแล้วรู้ว่า พี่มันชื่อโซล เรียนอยู่ปี3 เป็นนักศึกษาแพทย์ ไม่ได้เรียนม.ผมแต่อย่างใด แค่มาหาเพื่อน
“พี่นี่ก็กล้าเนอะ ไม่ใช่ม.ตัวเองก็ยังจะมาเล่นบาสเฉย”
“อ้าว ทำไมวะ ลูกผู้ชายก็รู้จักกันด้วยกีฬาทั้งนั้นแหล่ะ”
“เออจริงของพี่ว่ะ”
ผมพูด พี่มันก้ยิ้มออกมาอีกที เป็นคนที่ยิ้มทีแล้วโคตรสว่าง สดใสแบบสุดๆ เหมือนเห็นแสงอุ่นๆออกมาจากตัวพี่ท่านครับ
“นี่ แล้วมึง...”
“เดี๋ยวๆพี่ ... พี่นี่ยิ้มแล้วโคตรสว่างเลย มีใครบอกเปล่า ผมขอถ่ายรูปได้มะ เผื่อเอาไปส่งงานอาจารย์”
“ฮ่าๆ มึงแปลกดีว่ะ แต่เอาดิ ถ่ายสวยๆนะ”
“แน่น้อนนนนน เด็กโฟโต้นะครับอย่าดูถูก”
ก้มลงไปหยิบกระเป๋ากล้อง ก่อนจะยกกล้องขึ้นมาถ่าย พี่มันที่ยิ้มมาให้พร้อมกางมือออกแบบเบิกบาน ผู้ชายหน้าหล่อที่ดูอบอุ่นแบบสุดๆที่นั่งอยู่บนแสตนข้างสนามบาส ถ่ายพี่มันไปสองสามภาพก่อนจะเอาออกมาให้เจ้าตัวดู
“โห ถ่ายสวยนี่หว่า ส่งมาให้กูหน่อยดิ กูอยากเอาไปตั้งโปรไฟล์เฟส”
“ไม่ค่อยจะเห่อ แต่เข้าใจได้ ผมถ่ายสวยก็งี้ล่ะ...แต่ส่งทางไหนวะพี่?”
“งั้นกูขอเบอร์มึงหน่อย”
“หือ?”
“ก็ถ้ามีเบอร์ก็จะมีไลน์มึงไง มึงก็ค่อยส่งรูปมาให้กูทางไลน์”
“อ่อ เอางั้นก็ได้”
ก็เลยให้เบอร์มันไป อีกคนที่รีบกดแล้วโทรมาหาผม
“นั่นเบอร์กูนะ อย่าลืมเมมล่ะ”
“เออๆครับๆ...งั้นวันนี้ผมกลับก่อนนะพี่ เย็นละ”
“อืม...”
มันรับคำแล้วยิ้มกว้างๆมาให้อีกที เป็นผู้ชายหน้าตาดีที่ยิ้มทั้งตาหูจมูกปาก โคตรดูดี ออร่าความดีแผ่กระจายออกมาจากตัวมากๆครับ เป็นคนที่พอเห็นว่ายิ้มแล้วต้องยิ้มตาม และผมเองก็เผลอยิ้มตามออกมาเหมือนกัน ในจังหวะที่กำลังจะเก็บกล้องลงกระเป๋า หางตาก็เหลือบไปเห็นตรงข้างสนามบาส คนคุ้นเคยที่ผมพึ่งไปหามาเมื่อเช้า เขาที่หล่อมากๆกำลังเดินโอบเอวผู้หญิงคนนึงเดินผ่านมา รู้สึกหน้าชาแปลกๆเมื่อเห็นภาพนั้น ได้แต่กำมือแน่นๆอยู่ตรงนี้ เพราะจริงๆก็รู้ดีว่าพี่มันชอบผู้หญิง และก็เกลียดมากๆกับการรักกันของชายรักชาย ในช่วงเวลาที่ผมเอาแต่มองอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับหน้าหล่อคมนั่นหันมาทางผมพอดี เขาที่มองมาที่ผม และผมเองที่ก็มองเขาอยู่
“เฮ้!มองอะไรอยู่หื้ม”
“เห้ย! พี่โซล”
หันหน้าไปหาเสียงที่ตะโกนใส่ก็ต้องผงะถอยหน้าหนีออกมาแทบไม่ทัน ขนาดถอยหน้าออกมาไวขนาดนั้น ก็ยังไม่พ้นจมูกโด่งที่สัมผัสกับจมูกของผม แว๊บนึงที่รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อต
“ขอโทษๆ ไม่คิดว่าจะตกใจหันมาไวขนาดนั้น”
“แล้วใครใช้ให้พี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเล่า”
“ฮ่าๆ ขอโทษคร๊าบบบบ”
รอยยิ้มกว้างๆที่ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่ามันเริ่มกวนตีนละ ถ้ากูถอยออกมาไม่ทัน กูก็จุมพิตกันแล้วครับพูดเลย
‘บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน’
เสียงล้อรถบดกับพื้นถนน เห็นหลังรถไวๆ รถสีเด่นที่ขับในรั้วมหาลัย’ไวเบอร์นั้น แทบจะมองตามไม่เห็นฝุ่น...มึงเงี่ยนหรืออะรทำไมต้องขับไวขนาดนั้น เหอะ...จริงๆกูก็ไม่น่าถาม ถ้าจะโอบกันมาเบอร์นั้น
“รถใครวะสีโคตรเด่น แต่นะ ในมหาลัยขับไวขนาดนั้น มันจะรีบไปไหน”
พี่โซลที่ก็มองตามเสียงรถไปพูดออกมาแบบสงสัย ผมที่แค่แค่นยิ้มอย่างเสียไม่ได้ไปให้อีกคน
“สงสัยมันเงี่ยนมั้งครับ”
...
::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::
อะไรเอ่ย อ่อยหน่อยๆหึงนิดๆ...มันคือสิ่งมีชีวิตสีเหลืองหรือเปล่าน้าาาา หมั่นไส้มากค่ะคุณ...และ สวัสดีตัวละครใหม่ ที่มีความไฉไลอิ๊งอ๊างอย่างพี่โซลด้วยเจ้าค่าาา ยิ้มยังไงให้ละลายใจสาว *0* .... ขอขอบคุณคอมเม้นของคนอ่าน และฝากติดตามด้วยนะเออ จ๊วฟฟฟฟฟฟฟ
ปล. สุขสันต์วันแม่กันด้วยนะคะทุกคน :mew1: :L1: :3123:
-
ชอบบบบบ พี่ฝาคนคูลลลล
-
ชอบพี่โซล!!!
-
#ทีมพี่โซล
พี่ฝาคนคูลควรเจอคนดีๆ แล้วปล่อยให้นังเหลืองดิ้นตายไป คนอะไรทำไมขี้กั๊ก ปากบอกไม่ชอบแต่ก็เลี้ยงเค้าอ้อยเค้าอยู่ได้
-
น้องฝา ไปกะพี่โซลเรยคร่าาา...
เจ้เชียร์...
#ทีมพี่โซล ซิค่ะรอไร.. 5555+
-
คำผิดเยอะนะจ๊ะที่รัก
-
คุ้นชื่อพี่โซลอะเคยออกมาในเรื่องของเฮียรุกรึเปล่าน้อ ว่าแต่เฮียรบคะถ้าเรียกชื่อแบบหยาบๆแล้วจะได้เป็นเมียจริงอ่อ เดี๋ยวจะเร่ยกเช้า สาย บ่าย เย็นเลยค่ะ หุหุ
-
บทที่6
ลงจากBTSที่พระโขนง แวะซื้อข้าวเหนียวหมูย่างกลับมาด้วย เอาไว้กินเป็นข้าวเย็น ไหนๆตอนลงจากBTSก็ถูกควันร้านหมูย่างเข้าหัวจนเหม็นแล้ว ก็ซื้อมันมากินเลยละกัน พี่ฝาคนคูลคิดว่ามันน่าจะอร่อยด้วยเรื่องของเรื่อง
“ป้า หมู5ข้าวเหนียวหนึ่งครับ”
“ป้า หมู5ข้าวเหนียวหนึ่งครับ”
เสียงสองเสียงที่ดังขึ้นมาพร้อมกัน ทำเอาต้องหันไปมองข้างตัวๆ คนที่ยืนอยู่ข้างๆก็หันมามองเช่นกัน ผู้ชายหน้าตาน่ารักๆคนนึงตากลมๆดูน่ารักและสดใสที่หันมองมาทางผม ก่อนจะยิ้มให้นิดๆ
“อ่า เอาก่อนเลยก็ได้ ป้า...เดี๋ยวผมต่อคนนี้นะครับ”
ยิ้มมาให้แบบสดใส พร้อมหันไปบอกป้าคนขายแบบนั้น ก็รู้สึกเกรงใจแปลกๆ ผมที่ก้มหัวขอบใจเขา ยืนรอหมูย่างกันสักพัก ป้าไม่มีหมูสำรองครับ ร้านขายดีมาก ต้องยืนรอหมูที่กำลังปิ้ง ควันนี้ท่วมตัวยิ่งกว่าดรายไอซ์ในคอนGot7อ่ะคุณเอ๊ย กูดูดังประดุจดั่งSuper Junior ตอนร้องเพลง Sorry Sorry ....
“เลิฟ มึงยังไม่ได้อีกหรอวะ นานชิพหาย”
เสียงเข้มดุๆที่ดังขึ้นมา ทำให้คนข้างตัวของผมและผมเองก็ต้องหันไปมอง
“ยัง รอสุกอยู่ มึงจะรีบไปไหนวะ”
“ก็แม่งนาน”
ว่าอย่างหงุดหงิด หันหน้าไปทำหน้าถมึงทึงใส่ป้าคนขาย กดดันป้าแกหน่อยๆ จนคนร่างบางที่อยู่ข้างๆผมต้องหันไปศอกใส่ท้องอีกคน แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงนั่นจะไม่สนใจ หาแคร์สิ่งใดไม่...โดยเฉพาะกูด้วยที่พี่แกยังมองไม่เห็น
“รออีกนิดน่า มึงนี่ชอบโวยวายจริงๆเลย”
“เออ...แล้ววันนี้กูนอนนี่นะ นอนคอนโดมึงเลย ไม่กลับคอนโดนู้นแล้ว ให้ไอ้เชี่ยรบอยู่ไป รำคาญแม่งชอบขัดคอ Kวยกูเหี่ยวหมดแล้วไอ้สัด น่าเบื่อ”
“ไอ้รุก หุบปากเลยนะแม่ง”
เอ่อ...ช่างเป็นคนที่พูดจาตรงไปตรงมาเสียจริงๆเลย ทำเอากูหน้าร้อนวูบวาบตามเลยคุณเอ๊ย คนร่างบางข้างตัวผมที่หันหน้ามาหลบ หน้าแดงๆที่ขึ้นสียิ่งทำให้ดูน่ารักหน้าชัง เป็นผู้ชายตัวบางๆที่ดูน่ารักจริงๆครับ เหมือนลูกหมาตัวเล็กๆที่ขี้อายเวลามีคนยื่นอาหารให้ ฝ่ามือใหญ่ของร่างสูงที่ยกขึ้นยีผมนุ่มนั่นอย่างเอ็นดู ... น่ารักดีในมุมนี้ที่ผมมองอยู่ จนกระทั่งสายตาคมที่มองเลยมาทางผมที่มองพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว กูสะดุ้งในจุดๆนี้ กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ
“มึง...มึงอยู่แถวนี้?”
คือ... คือถามกูหรอครับพี่ครับ??
คนร่างบางที่ยืนอยู่ข้างผม หันมามองผมสลับกับพี่รุกฆาตอย่างงงๆ ก่อนจะหันไปเลิกคิ้วถามร่างสูง อีกฝ่ายที่แค่ก้มลงไปกระซิบอะไรสักอย่างข้างหูเล็กนั่น ก่อนที่คนร่างบางจะยิ้มกว้างและหันมามองผมอย่างยิ้มๆ ... เอ่อ อะไรวะเฮ้ย?
“ว่าไง กูถามว่าบ้านมึงอยู่แถวนี้หรอวะ”
“อ่ะ...เอ่อครับ” หันซ้ายหันขวา ไม่มีใครยืนซื้อหมูปิ้งอยู่ในระแวกนี้ คงจะถามกูแล้วล่ะ ในจุดๆนี้ก็ตอบพี่เขาไปแบบงงๆ
“รุก มึงแนะนำให้กูรู้จักบ้างสิ”
“เสือก” บอกออกไปแบบนั้น คำพูดคำจาดูเหมือนคนเกลียดกันนะครับ แต่รอยยิ้มเอ็นดูกับมือที่เลื่อนมาเกาะไหล่นี่โคตรจะย้อนแย้งเลยเอาจริงๆ
“กูเกลียดมึงแล้วไอ้เหี้ย”
“ให้มันจริง กูเห็นแต่มึงบอกว่ารักกู”
“หุบปาก!”
“หึ...ไอ้นี่มันชื่อเลิฟ แฟนกูเอง... รู้สึกว่าจะอายุเท่ามึงนะ”
หันมาบอกผม ผมที่ส่งยิ้มไปให้เลิฟที่ยิ้มกว้างอย่างร่าเริงมาให้ ดูเป็นคนอารมณ์ดี และสดใสมากๆ ไม่น่ามาคบกับเฮียรุกแกได้เลยจริงๆ นี่ก็แอบสงสัย เฮียแกจับฉุดแล้วลากมาปู้ยี้ปู้ยำเลยได้คบกันรึเปล่าวะ เอ้อ กูก็คิดไปได้~~~
“สวัสดีนะ นี่ชื่อเลิฟนะ ว่าแต่ชื่ออะไร”
“เอ่อ ผม...ชื่อฝา”
“โห ชื่อแปลกจัง”
“แล้วมึงเสือกไรกับชื่อคนอื่นเขาล่ะ”
“กูแค่พูด มึงนี่แหล่ะเสือกประโยคสนทนาขึ้นมาทำไมเล่า เสือก!”
“เดี๋ยวกูตบปากไอ้เลิฟ! พูดให้มันดีๆ” เสียงดุๆกับตาคมๆที่มองจ้องหน้าเลิฟทำเอาผมขนลุก เลิฟที่แค่ยู่ปากออกมาน้อยๆ
“ขอโทษครับพี่”
“อย่าบ่อยนัก กูไม่ชอบ”
“เอ่อน่า...”
“ติดปากจริงๆนะไอ้คำหยาบๆกับกูเนี่ย...กูจะบอกแม่มึง” เห็นเลิฟขมุบขมิบปากว่าไอ้ขี้ฟ้องแบบไม่มีเสียงอยู่ข้างๆผม ... ผมว่าเลิฟน่ารักดี
“ส่วนมึงน่ะ ชอบไอ้รบหรอวะ”
คำถามที่หลุดออกมาจากปากคนร่างสูงตรงหน้า ทำเอาผมเงยหน้าไปมองตาถลนแทบไม่ทัน คำถามที่มาแบบไม่บอกไม่กล่าว ปากบางที่อ้าออกมาน้อยๆพงาบๆ กระพริบตาปริบๆ กูควรตอบอะไรดีวะเฮ้ย คือแบบ...แบบ
“มึงรู้ไหมมันไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“เชี่ยรุก”
สตั้นไป2วิกับคำพูดนั้น มาได้สติตอนที่เห็นเลิฟว่าอีกฝ่าย ร่างสูงที่ไม่สนใจว่าตัวเองกำลังโดนแฟนดุ พี่รุกฆาตแค่จ้องตรงมาที่หน้าผมอยู่แบบนั้น สายตานิ่งๆที่ไม่แสดงออกว่ารู้สึกอะไร ผมที่ทำได้แค่ยิ้มบางๆออกมาให้ทั้งคู่
“ครับ ผมรู้”
“รู้ไว้ก็ดี”
“หนูๆ ได้แล้วลูก สุกพอดีเลย”
ป้าคนขายที่หันมาขัดบทสนทนาของพวกเราไว้ ก่อนที่บรรยากาศมันจะน่ากระอักกระอ่วนใจมากไปกว่านี้ ก็ต้องขอบคุณป้ามากๆ
“เลิฟเอาไปก่อนเถอะ ผมรอได้” บอกอีกฝ่ายที่น่าจะรีบกว่าผม เพราะดูแล้วพี่รุกคงไม่น่าจะชอบมายืนรออะไรนานๆแบบนี้ จ่ายตังค์กันไป ก่อนที่คนทั้งคู่จะเดินไป
“ถึงผมจะรู้ว่าพี่มันไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ความรักน่ะ...ถ้ามันห้ามกันได้ เลิกรักเลิกชอบได้ง่ายๆ แบบนั้นมันก็คงไม่ใช่ความรักหรอกครับ”
ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็พูดออกไปแบบนั้น ขายาวๆของร่างสูงที่หยุดเดิน หน้าคมๆแววตาดุๆที่ค่อยๆหันมามองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะถูกจุดขึ้นที่มุมปาก
“หึ พูดได้ดีนี่...สู้เข้าล่ะ ใส่แรงๆไป เดี๋ยวมันก็แพ้มึง”
หือออ... อะไรนะ อะไรซิ พี่เชียร์ผมหรอเฮ้ยยย เฮ้ยพี่รุกครับเฮ้ย เชรดดดดดดดด อะไรน่ะหืออออ อะไรไม่รู้ แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มแบบกว้างๆพร้อมยื่นมือไปรับหมูปิ้งมาอย่างสุขใจแปลกๆ
เดินเข้ามาในหอต่อด้วยบันไดขึ้นมาถึงชั้นที่อยู่ เหนื่อยชิพหายแต่คิดเอาว่าเป็นการออกำลังกาย กำลังจะเปิดประตูแต่ก็ขอแอบๆมองไอ้ห้องข้างๆนิดนึง เดินเรียบๆเคียงๆไปแถวห้องนั้น เงี๊ยบเงียบ เห็นมาอยู่สักพักแต่ยังไม่เคยจะเห็นหน้า ความเสือกของพี่ฝาไม่เยอะ พี่แค่อยากจะผูกมิตรน่ะเออ
‘แอ๊ดดดดด’
ในจังหวะที่กำลังจะเดินกลับห้อง เสียงประตูตรงหน้าก็เปิดออกมา ได้แต่เบิกตากว้าง อ้าปากค้างทั้งอายทั้งตกใจ ดีนะเมื่อกี้กูไม่เอาหูแนบประตู แต่...แต่....
“เห้ยพี่!”
“ฝา!”
เชรดดดดด ความโลกกลมที่ทำเอากูตกอกตกใจนี้
“พี่โซล พี่อยู่ห้องนี้หรอพี่”
“อืม...อย่าบอกนะว่า....นั่นห้องมึง?”
ว่าแบบนั้นพร้อมชี้นิ้วยาวไปที่ประตูห้องผม จ๊ะเอ๋ ถูกต้องนะคร๊าบบบ ห้องกูเองครับผม ... คนตรงหน้าที่ก็ยิ้มกว้างออกมาทั้งหูทั้งตาจมูกและปากตอนผมพยักหน้าตอบไปแบบนั้น บางทีผมว่าหน้าตาพี่ดูจะแฮปปี้มากไป แต่เพราะแบบนั้น ก็เลยต้องยิ้มตามเค้าไปด้วย
“โชคดีชะมัด”
“อะไรนะพี่ พูดไรนะ?”
“อ๋อ ฮ่าๆ”
ยิ้มกว้างๆให้กูพร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แถมไม่มีคำตอบให้กูด้วย เดี๋ยวนะ...นี่พี่มึงพี้ยามาหรอหรืออะไร ขำจังยิ้มจัง กูเริ่มกลัวและนะแหม
“ขำไรวะพี่”
“เปล่าเว่ย แค่ดีใจที่รู้ว่าคนข้างห้องคือมึงอ่ะ”
“แน่น๊อนนน เพราะผมหล่อสินะ บ้าจริงเขินเลย><”
“กูพูดหรอ?”
“เออออไปบ้างก็ได้มั้ง”
“ฮ่าๆ มึงไม่หล่อหรอก มึงแม่งน่ารักว่ะ”
พูดแบบนั้นพร้อมยิ้มและจ้องหน้า มือหนาที่ยื่นมาขยี้ผม อ้าว...รู้สึกแปลกๆเลยกู อะไรซิ ขยุกขยิกตัวพร้อมถอยหลังสองก้าว
“ฮ่าๆ ผมว่าผมกลับห้องดีกว่า หิวว่ะพี่”
“โอเค ว่าแต่จะกินไร ออกไปกินข้าวด้วยกันเปล่า เดี๋ยวกูเลี้ยง”
“ไม่ดีกว่าพี่ นี่...ผมซื้อมาละ” ยักคิ้วให้พร้อมชูหมูปิ้งให้พี่แกดู หอมจับใจ กลิ่นเดียวกับหัวกูนี่ล่ะ เพราะควันมันเข้าหัวเต็มๆ คืนนี้ต้องสระแล้วล่ะ
“เอางั้นก็ได้ งั้นกูไปหาไรกินก่อน เจอกัน เดี๋ยวกูซื้อขนมมาฝาก”
“บ้าจริงเกรงใจ ขอมากๆหน่อยก็ได้นะผมกินเก่ง”
“ฮ่าๆ จัดไปครับ”
“เหยดดดดคนดี”
พี่แกหัวเราะลั่นทางเดินก่อนที่ผมจะเดินเข้าห้องตัวเองไป แยกย้ายกันตรงนี้ ในจุดๆนี้พี่ฝาก็ขอสำเร็จโทษ หมูปิ้ง หมูปิ๊ง หมูปิ่งงงงง เล่นเสียงเพื่อ คิดว่าควรแดกครับ…สำเร็จโทษซะให้เกลี้ยงจาน ก่อนจะตรงไปอาบน้ำ เดินเข้าห้องน้ำก็เลยอดที่จะนึกถึงใครบางคนไม่ได้ คนที่เมื่อคืนมายืนเยี่ยวโชว์นักรบมังกรใส่ผม แค่คิดก็รู้สึกเลือดวิ่งขึ้นมาบนหน้า แต่คิดไปคิดมา...ตอนนี้มันคงไปโชว์นักรบมังกรกับสาวอกโตคนนั้นอยู่มากกว่า เหี้ยเอ๊ย!
“พอๆไอ้ฝา พักสมองมึงจากไอ้เหลืองสักนาทีเถอะมึง”
คิดแบบนั้นก็ตรงไปอาบน้ำ เป็นคนอาบไม่นานเพราะสะอาดอยู่แล้ว มีแต่คนสกปรกเท่านั้นครับถึงจะอาบน้ำนาน พี่ฝาคนคูลบอกไว้ตรงนี้เลย
เดินพันผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำพร้อมผิวปากอย่างสบายอารมณ์ เป็นคนชอบแต่งตัวในที่โล่งๆครับ เกลียดมากกับการที่ต้องแต่งตัวในห้องน้ำ ไม่รู้มีใครเป็นไหม แต่ทนไม่ได้ที่ต้องแต่งในห้องน้ำเฉอะๆแฉะๆ ไม่สบายตัว...เช็ดหัวไปด้วย เลือกบ๊อกเซอร์ไปด้วย ใส่ลายกล้วยหอมจอมซนดีกว่าคูลๆชิคๆ ไม่ใส่กางเกงในแล้วในจุดนี้ ดึกแล้วอยากให้ลมได้โกรกพี่ฝาน้อยให้เย็นฉ่ำสักนิดนึง
‘ก๊อกๆๆๆ’
“ใครมาวะ หรือจะเป็นพี่โซล เหยดดดด คนดีศรีสังคมจริงๆ น่าคบหาๆ”
หยิบบ๊อกเซฮร์ใส่แล้ววิ่งออกไปเลย พี่ไม่ได้ตะกละ นี่แค่รักษาน้ำใจของคนที่จะให้ของกินกับพี่ พี่เลยไวเฉยๆไม่ได้รีบเพราะอาหารอยากจะบอก
‘แอ๊ดดดด’
“พี่โซลมาแล้วหรอพ...เหี้ย!!”
“ไอ้โซลที่มึงว่า มัน-คือ-ใคร?”
.
.
.
คนร่างบางที่เปิดประตูห้องออกมาด้วยความร่าเริง ก่อนจะต้องหุบปากฉับเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อคนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า คนร่างสูงที่ทำหน้าถมึงทึงไม่สบอารมณ์มากๆ ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มเหี้ยมๆ และสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้ มือสวยคว้าประตูปิดไว้ทันใด แต่อีกฝ่ายที่ผลักกันไว้ไม่ให้ปิดได้ทัน
“มึงจะปิดประตูไล่กูหรอห๊ะไอ้จืด!”
“เออสิ มึงมาทำไมเนี่ยไอ้เหี้ยพี่”
“เรื่องของกู”
ว่าแบบนั้นพร้อมผลักประตูดันเปิดจนคนร่างบางถึงกับปลิวเซถอยหลัง เป็นจังหวะที่อีกคนก็ดันประตูให้เปิดออกกว้าง และก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาแบบหน้าตาเฉย
‘ปัง แกร๊ก’
ปิดประตู พร้อมกดล็อคลงกลอนอย่างดี
“เห้ยมึงไอ้พี่!!...เข้ามาทำไม วันนี้ผมไม่มีอารมณ์แอ๊วพี่นะ กลับไปเลย”
ยกมือชี้หน้าอีกฝ่ายที่ยังคงทำหน้าดุใส่ แต่แล้วไง นี่ห้องกูครับ กูมีสิทธิ์นะเว่ย !
“มึงไล่?”
“ก็เออสิ”
“แต่กูเมา”
อะไรของมึงซิ? ในจังหวะที่กูยังยืนงงกับประโยคบอกเล่าของอีกฝ่าย ร่างสูงที่ถอดรองเท้าเสร็จ ก็ก้าวผ่านหน้าผมไป และตรงดิ่งลงไปนอนบนเตียงกู...อีกแล้ว! ไอ้เหี้ยแม่ง!!
“เห้ยพี่! ห้องกูไม่ใช่โรงแรมนะเว่ย”
สาวเท้าเข้าไปใกล้ ยืนเท้าสะเอวด่าแม่ง อีกฝ่ายที่บอกว่าเมาปรายตามามองนิดนึง ก่อนจะไล้สายตามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ทำเอากูวูบๆวาบๆ
“ขาวดีนะ”
“เห้ย เชี่ย!ทะลึ่ง!”
เอามือปิดจุกนม เหมือนสาวน้อยวัยขบเผาะเลยกู ตกใจจนลืมตัว กูใส่แค่บ๊อกเซอร์กล้วยหอมจอมซนตัวเดียว เดินโทงเทงไปมาอยู่ในจุดๆนี้
“ก็กูเห็น”
“เงียบเลยนะไอ้พี่ เงียบบบบบ”
วิ่งไปคุ้ยเสื้อบอลออกใส่เลยในจุดๆนี้ แม่ง โคตรขายหน้า เดินกลับมาหาไอ้ตัวที่นอนกระดิกเท้าดิ๊กๆ มองผมทุกฝีก้าวอีกครั้ง
“กางเกงมึงสีกับลายโดนใจกู” ว่าแบบนั้นพร้อมมองลวนลามพี่บี1บี2กูอย่างหยาบโลน เชี่ย มึงมองพี่กล้วยหอมจริงๆหรืออะไร ทำไมกูรู้สึกเหมือนถูกอ่านกิน เสียววูบในท้องน้อยเลยทีเดียว
“พี่! หยุดมองกางเกงกู และมึงก็ลุกเลยนะเว่ย!”
“ทำไม”
“ก็นี่มันห้องผมไง มึงจะมาเข้ามาออกตามใจได้ไงวะ กลับไปเลยนะเว่ย”
เด้งตัวพรวดขึ้นมานั่งทันทีตอนผมพูดจบประโยค จ้องหน้ามองผมนิ่งๆแบบไม่สบอารมณ์ ตาดุๆที่จ้องตรงมาแบบเสือร้าย
“ทำไมต้องไล่กู”
“ก็....”
“แล้วเมื่อกี้ที่เดินหน้าแรดไปเปิดประตู มึงกำลังรอใคร” กดเสียงต่ำดุใส่กูทำไมล่ะ คิดว่ากลัวหรอ...นิดนึง แต่พี่สู้เพราะพี่คูลมาก
“อ้าว แล้วมึงเสือกไรด้วยล่ะไอ้พี่เหลือง”
เชิดเลยเชิด หยิ่งมากพูดเลย... ไม่ต้องบอกให้รู้สักเรื่องได้ไหมล่ะ เป็นพ่ออ่อมาถาม...
“ไอ้จืด!”
“โมโหอะไรวะ ผมเนี่ยที่ควรจะโมโห ห้องผมไม่ใช่โรงแรมนะเฟ้ย...คิดว่าผมชอบพี่แล้วจะตามใจมึงหรอ นี่พี่ฝาคนคูลนะเว่ย ไม่ยอมหรอก!”
“เดี๋ยวมึงได้ยอมแน่ไอ้จืด”
‘พรึบ’
“เห้ย!”
ตัวผมที่ถูกจับกระชากลงไปบนเตียง สเต็ปดูคุ้นเคยมากๆ ในจังหวะที่ตัวกูนอนแหม่ะลงบนเตียงและไอ้ร่างสูงๆตัวเหลืองที่พลิกตัวพรึบขึ้นมาคล่อมไว้แบบนี้
“หึ”
คนด้านบนที่แค่ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมดุที่จ้องมองทั่วใบหน้าใส ความหล่อร้ายที่ทำให้คนใต้ร่างได้แต่กลืนน้ำลายหนืดๆลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกหน้าร้อนๆทั้งๆที่อีกฝ่ายแค่มองมา ข้อมือบางทั้งสองข้างที่ก็ถูกอีกคนรวบไปล็อคไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา
“ไม่เล่นนะเว่ยพี่ ปล่อยผมเดะ”
ดิ้นขยุกขยิกกับท่าทางที่ล่อแหลม และความเสียดสีของช่วงล่าง ทำเอาหน้าร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก ลืมไปหรือเปล่า วันนี้พี่ตั้งใจให้พัดลมได้เป่าฝาน้อยให้ลมโกรก ถ้ากูรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ กูจะใส่กระจับไว้เลย แม่ม
“ถ้าไม่ปล่อย?”
ยกยิ้มมุมปาก เอียงหน้าเอียงตาใส่แบบหน้าตบ ถ้าตบได้กูจะตบมึงไอ้พี่
“ยิ่งดิ้น ยิ่งแข็ง”
“แข็งก็เหี้ยละ!”
“หรอ..?”
“เออ!! เห้ยๆทำไรวะไอ้เหี้ยเหลือง”
“ด่าเหมือนเมีย”
พูดแบบนั้น ตาก็จ้องมองนิ่งๆ แต่มือมันนี่แหล่ะที่ไม่นิ่ง มือหนาที่วางแหม่ะลงบนต้นขาขาว ค่อยๆลูบเบาๆจากหัวเข่าขึ้นมาเรื่อยๆ
“อะ...ไอ้พี่ เหี้ยพี่เหลือง มึงจะทำไร ปล่อยนะเว่ย เอามือออกจากขากูด้วย!!”
“หน้ามึงจืด สารรูปแคะแกรนเหมือนคนขาดสารอาหาร ดูแล้วโคตรจืดจาง มองเผินๆก็นึกว่าวิญญาณ ขาวๆโปร่งๆ”
ใช่เวลามาวิจารณ์กูไหมไอ้สัด! อยากจะด่ามันออกไปแบบนั้น แต่หัวใจสั่นๆและตัวที่ก็ทำได้แต่บิดเร้านิดๆอยู่ใต้ร่างของอีกฝ่าย อยากจะยกขาขึ้นถีบ แต่ก็ติดที่ต้นขาแกร่งที่ทับไว้อยู่แบบนั้น สภาพล่อแหลมน่าอายอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้
“แต่แปลกว่ะ รวมๆแล้วมึงดูมีสเน่นะ...ปากมึงน่าจูบดี”
“ห๊ะ! อ๊ะ...อื้มม”
ริมฝีปากของคนตรงหน้าที่โฉบตรงลงมาประกบปากบดเบียดลงบนริมฝีปากแบบไม่ทันตั้งตัว ความคิดในหัวที่กระจัดกระจายไม่มีทิศทาง พร้อมๆกับหัวใจที่เต้นระรัวเร็วๆเหมือนว่ามันจะดังจนได้ยินเสียง
คำถามที่ผุดขึ้นมาคือ นี่มึงจูบ จูบทำไม จูบอีกแล้วไอ้เหี้ย！แต่...
ใบหน้าคมที่เอียงให้ได้องศา ตะโบมบี้ริมฝีปากจูบปากผมอยู่แบบนั้น ได้แต่เม้มปากแน่นพยายามจะเอียงหน้าหนี แต่เมื่อฝ่ามือร้อนลูบขึ้นไปที่ขาอ่อน ก่อนจะแทรกมือใหญ่เข้าไปในขากางเกงบ๊อกเซ่อร์ เป็นจังหวะที่จะอ้าปากห้าม ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายก็แทรกเข้าไปในโพรงปากได้สำเร็จ ความช่ำชองที่กวาดต้อนลิ้นเล็กดูดดึงปลายลิ้นจนต้องเผลอจิกปลาย ยิ่งดูดยิ่งเสียววาบไปทั่วท้องน้อย แรงเสียดสีของกางเกงยีนกับกางเกงบ๊องเซอร์บางๆยิ่งทำให้รู้สึกแปลกๆที่ท้องน้อยมากขึ้นไปอีก
“อื้ออ อื้มมม”
เสียงครางอืออาแทบฟังไม่ได้ศัพท์ หน้าอาย แต่ก็ดูวูบไหวจนไม่อยากจะหยุด มือหนาที่ปล่อยข้อมือของผมออกถูกเลื่อนมาจับที่หน้าของผม หัวแม่โป้งที่ลูบใล้ใบข้างแก้มเบาๆ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าหน้าร้อนมากยิ่งขึ้น
“อื้อออ”
คนร่างสูงที่ยังคงเอาแต่ใจเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กดูดดึงอยู่แบบนั้น มือหนาที่เปลี่ยนขึ้นมาลูบใล้แผ่วๆไปตามเสื้อบอลและเลื่อนขึ้นมาที่หัวนม สติที่ขาดผึงไม่รู้ผิดรู้ถูก แต่แต่เกาะเกี่ยวโอบลอบบ่าแกร่ง เสียววูบวาบไปทั่วท้องน้อยจนต้องจิกมือลงบนบ่าของอีกคน
‘ก๊อกๆๆๆๆ’
และในจังหวะที่ฝ่ามือร้อนจะลูบเข้าไปด้านในของเสื้อตัวโคร่ง เสียงประตูหน้าห้องที่ถูกเคาะก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาซะก่อน สติสตังค์ที่เริ่มกลับเข้าตัว ร่างสูงที่ผละจูบออกมาแต่ยังคล่อมทับร่างของผมเอาไว้ ผมที่ทำได้แค่นอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน รู้สึกหอบเหมือนไปวิ่งระยะไกลมา
“ใครแม่งมาเคาะวะ”
พอมันพูดแบบนั้นก็นึกขึ้นได้ทันที ดันตัวอีกฝ่ายให้ถอยหนี และครั้งนี้มันก็ยอมผละออกอย่างง่ายๆ แม้ว่าจะทำหน้าทำตาหงุดหงิดขัดใจชิพหายก็เถอะ ผมที่วิ่งไปเปิดประตูอย่างไว ไม่ใช่อะไร กูไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับไอ้พี่เหลืองตอนนี้ แบบ...
‘แอ๊ดดดด’
“ฝา กูซื้อขนมมาฝาก”
ถุงเซเว่นที่ถูกชูขึ้นมาตรงหน้าผมถุงใหญ่ ก่อนที่อีกฝ่ายจะโผล่หน้าออกมาให้เห็นพร้อมรอยยิ้มกว้างๆที่ผมคุ้นเคย สไตล์หน้ายิ้มหูตาจมูกปาก ดูผู้ดีมากๆแบบนี้มีคนเดียว
“พ...พี่โซล”
“หื้ม ว่าไง...”
และก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป ก็รู้สึกถึงแขนแกร่งที่โอบรอบเอวผมมาจากด้านหลัง ไอ้ชิพหาย!
“ใครมาหรอฝา”
หน้าคมที่เอียงลงมาวางแหม่ะอยู่ที่หัวไหล่ และมือแกร่งที่กอดเอวกูแน่นมาก...และต่อมาคือการที่หน้าคมนั่นหันไปแสยะยิ้มใส่ผู้ชายตรงหน้าผม
อะไรของมึงซิ ไอ้เหี้ยพี่!!! มึงปล่อยกูครับบบบบบบ!!!
...
::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::
อ้าวเห้ยยย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นาาาา อิพี่รบบบบบ คนบ้าๆๆๆ อยากจะทุบ คือว่าน้องฝามึนแล้วนะคุณเอ๊ย เฮียรบแกนี่มึนอึนงงกับมันมากค่ะ เอายังไงๆว่ามา เอายังไงไม่รู้ ดูเหมือนมันอยากเอาน้อง แฮร่!
ส่วนพี่โซล พี่โซลคนดีของแคท งื้อออ แพ้ๆ คนอะไรทำไมเด๊เด มีฟามน่ารักน่าชังจุงกะเบย~~ พี่โซลพอสู้เฮียรบได้ไหมยังไงซิ คิๆคุๆ
รอน้าาาาา รอตอนต่อไป ... ส่วนใครที่บ่นๆคิดถึงน้องเลิฟ มีเฮียรุกก็ต้องมีน้องเลิฟ จัดไปจ๊ะ...น้องมาเฮียมานะรู้ยัง
คอมเม้นสิคะ รออะไร เดี๋ยวเสียใจนะเอออ มาาาา ยาวมาเบบี้*0*
ปล.ขอบคุณสำหรับคอมเม้นดีๆที่มีให้แคทนะคะ แคทจะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้น ขอบคุณทุกกำลังใจเลยค่ะ :กอด1:
:-[ :o8:
-
ถึงคุณแคทจะจั่วหัวมาให้พี่เป็นพระเอกแต่ก็ใช่ว่าเอ็งจะทำอะไรก็ได้นะนังเหลืองงงงงงงง
อย่าทำร้ายน้องทั้งที่ใจตัวเองยังโลเลดิ วงวารน้อง ช่วยน้องด้วยนะพี่โซล ิ :katai4:
-
เอาชะนีไปหมกืี่ไหนแน้ะ
มีกลับมาล้วงน้องฝาตอนเมานี่ไม่ธรรมดาละ
-
เพิ่งมีคนมาคอนเฟิร์มว่าเฮียรบไม่ชอบผู้ชาย แต่ไหงโผล่มาลวนลามน้องฝาถึงห้องได้ล่ะเนี่ย :hao4:
-
โอ้ยยยย เฮีบรบคะ เฮียรบจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะอิจฉาพี่ฝามากบอกเลย ไหนเฮียบอกไม่ชอบไงแล้วมาทำแบบนี้คือ อย่ามากั๊กหวงของค่ะเฮีย ปล่อยพี่ฝาให้พี่โซลไปแล้วเฮียมาอยู่กับเรามา :hao3:
-
:กอด1:
-
น่าติดตามนะครับ. ชอบๆๆๆ
-
อิพี่เหลืองกวนอ่ะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
ฝาลูกทำไมถึงมึนขนาดนี้ 555
นักรบก็คงเป็นผู้ชายสายซึนสินะ
-
ขออัตราการอัพถี่กว่านี้ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ (จากหงเป่าจู)
-
บทที่7
มือที่กำลังจับลูกบิดประตูอยู่กำแน่นขึ้นไปอีกเมื่อร่างสูงที่กำลังยืนซ้อนหลังกอดเอวผมอยู่แบบนั้นเอื้อมมือไปคว้าถุงขนมตรงหน้ามาอย่างอุกอาจ ผู้ชายที่หล่อดูผู้ดีอยู่ตลอดเวลาแบบพี่โซลที่ทำหน้าเหวอออกมานิดหน่อยก่อนจะเปลี่ยนไปจ้องมองหน้าไอ้ยักษ์เหลืองนั่นเขม็ง เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นคนที่มีรอยยิ้มแบบเขาทำหน้าแบบนี้ ... ผมเข้าใจได้ในจุดๆหนึง คือเป็นกูก็เหวอครับ ผมแกะแขนแกร่งนั่นออกจากเอวได้ในที่สุด
“เอ่อ พี่โซล ขอบคุณมากนะครับพี่”
ผมก้มหัวขอบคุณเค้าพร้อมทั้งรีบยกมือไหว้ อีกฝ่ายที่ปรับสีหน้าแล้วกลับมายิ้มให้ผมอย่างน่ารัก มองผ่านไอ้ตัวยักษ์ที่กำลังคุ้ยขนมอย่างอุกอาจอยู่ ไอ้เชี่ยพี่เหลืองแม่งโคตรไม่มีมารยาท
“ไม่เป็นไร กูตั้งใจซื้อมาให้มึงเป็นพิเศษ”
“เหอะ ทำมาเป็นเปย์”
เสียงที่เสือกขึ้นแบบไม่มีใครขอดังขึ้นมาลอยๆ แถมมันยังทำหน้าลอยหน้าลอยตา น่าตบเป็นที่สุดครับจุดๆนี้ ผมยิ้มแหยๆให้พี่โซลนิดๆ
“เอ่อ แหะๆ....”
“กูไมรู้ว่ามึงมีแขกอยู่”
“แขกคนสำคัญ ย้ำกับมันไปด้วย”
เสือกซ้ำเสือกซ้อน ผมหันไปจิกตาใส่ไอ้พี่ที่ก็แค่ยืนกอดอกใส่แบบไม่สะท้าน ตาคมๆของมันจ้องหน้าพี่โซลแบบหาเรื่องหน่อยๆ แล้วคือมึงจะไปทำหน้าแบบนั้นใส่เค้าทำไม มึงรู้จักเค้ารึไง
"พอดีรุ่นพี่ผมมาเยี่ยมน่ะครับ”
บอกออกไปแบบนั้น พี่โซลที่เมินหน้าเหมือนไม่เห็นไอ้รบอีกรอบ มืออุ่นๆของพี่มันที่ยื่นขึ้นมาขยี้หัวผมพร้อมรอยยิ้มน่ารักๆ
“ดูแลตัวเองล่ะมึง มีอะไรโทรหากูนะ”
ว่าแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะหันหน้าไปยิ้มให้ไอ้รบที่ยืนหน้าตึงแข็งเป็นฟอสซิลอยู่ข้างๆผม มือแกร่งที่กำถุงเซเว่นแน่นขึ้นจนเห็นเส้นเลือด พี่โซลที่พยักหน้าให้มันอีกทีเป็นของแถม ก่อนจะโบกมือลาผมน้อยๆ แล้วเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง ปล่อยให้กูอยู่กับไอ้โจรใจยักษ์ตัวเหลืองเนี่ยตามลำพัง
‘ปัง!’
แรงปิดประตูที่ดังจนกูคิดว่าห้องพี่โซลคงจะได้ยิน หน้าถมึงทึงของบุรุษร่างควายยืนจังก้าอยู่กลางห้อง ผีอะไรสิงมึงอีกล่ะไอ้พี่ มันที่ทรุดตัวลงกลางห้องผมแบบรุนแรง และเริ่มคุ้ยขนมอีกรอบ
“หึ หาของมาเปย์ เดี๋ยวกูถีบให้เซเลยแม่ง” บ่นงึมงำๆฟังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ พร้อมๆกับที่มันก็โยนขนมออกจากถุงทีละอันสองอัน อ้าว...เกลื่อนห้องกูไปอีก สาดดด
“เห้ยๆ ไอ้พี่ทำเชี่ยไรครับ พอๆ เอาของกินมาเล่นได้ไง” ลำบากกูต้องห้ามมันไปอีก เดินตามเก็บขนมจนทั่วห้อง
“ของกินเชี่ยไร มึงไม่ต้องแดกเลยนะ ขยะมีสารพิษ”
พ่องมึงสิพี่! ของดีๆทั้งนั้น นู้นๆ ฟอเรโร่รอชเช่อของโปรดครับ แต่ไอ้พี่เหลืองแม่งโยน ฟิ้ววว~~ ปลิวไปตกอยู่แถวถุงเท้าที่กูใส่แล้วแต่ยังไม่ได้ซัก = =
“มึง!” ตะเบงเสียงขึ้นมาแบบไม่บอกไม่กล่าว ทำเอากูสะดุ้ง อะไรของมึงพี่!
“อะไร! ตะโกนขึ้นมาทำไมวะพี่ กูเนี่ยตกใจหมด”
“ไอ้จืดมึงพูดมา มึงแก้ผ้ารออ่อยไอ้เหี้ยโซลใช่ไหม เลิกยุ่งกับมันซะ!”
“ห๊ะ?”
อะไรซิเลยกู? กูแก้ผ้ารอพี่โซลอะไร ในจังหวะที่กูยังนั่งเอ๋ออยู่ตรงนี้ ไอ้ภัยคุกคามก็รุกคืบเข้ามาหาแบบไม่บอกไม่กล่าว มือหนากระชากเข้าที่ต้นแขน แรงบีบที่ทำให้เจ็บ
“มึงอ่อยมัน!”
“อ่อยพ่อง! มึงบ้าหรอห๊ะไอ้พี่ ปล่อยแขนกูเลยครับ เจ็บโว้ย!”
แหกปากใส่หน้าแม่ง กูไม่หงอนะบอกเลย กูเจ็บมากด้วยเดี๋ยวกูถีบหงายเลย เงยหน้ามองมัน บอกให้มันรู้ว่ากูเจ็บ
“ไม่อ่อยแล้วคืออะไร มึงวิ่งแก้ผ้าออกไปหน้าระรื่น อย่ามาเถียงกูนะ กูเห็นมึงนั่งจีบกันตั้งแต่ที่มหาลัยแล้ว ไหนมึงพูดว่ามึงชอบกูจะจีบกูไงวะ! มึงแม่งโลเล! กูคิดแล้วว่ามึงแม่งก็เหมือนคนอื่นๆแหล่ะ!”
ด่าออกมาเสียงดังโดยที่กูไม่ทันได้อ้าปากเถียง ตาคมที่เอาแต่จ้องมองผมแบบโกรธๆ มือหนาที่สะบัดแขนผมออกก่อนจะลุกขึ้นเดินปึงปังหนีออกไปจากห้อง
‘ปัง!’
“อ้าวไอ้เหี้ย! ทีมึงหิ้วผู้หญิงไปล่ะไอ้สัด ทำมาว่ากู!!”
ได้แต่นั่งขยี้ผมตัวเองแรงๆ หลังจากที่มองเห็นแผ่นหลังกว้างเดินหายออกจากห้องผมไป พร้อมแรงปิดประตูที่ไม่ได้เบาเอาซะเลย มาด่ากูแล้วจากไป ทำไมไม่ให้กูด่าบ้างล่ะไอ้เควี้ย
.
.
.
เช้าวันใหม่ที่มีเรียนตอน9โมงเช้า เพราะอาจารย์ขอเปลี่ยนเวลา เพื่อ!... ช่วงเวลาที่คนเร่งรีบที่จะไปทำงาน เดินออกจากหอมาแบบมึนๆ ตาปรือๆแบบคนที่ไม่อยากจะตื่น จริงๆก็คิดว่าค่อนข้างที่จะยากอยู่ หมายถึงกูเนี่ยตื่นยากอยู่ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยจะหลับ มาหลับช่วงที่ต้องใกล้จะเริ่มตื่น พี่รู้สึกว่าไม่ค่อยคูลเลยอ่ะ
‘ปรี๊นๆ’
“น้องสาว พี่ไปส่งไหมจ๊ะ”
“น้องสาวพ่อง!”
หันไปตวาดใส่รถที่มาบีบแตรใส่ เพื่อนเล่นหรอไอ้เชี่ย ยกมือเกาหัวหันไปตะโกนใส่ทั้งๆที่หน้าก็หงิก สิ่งที่ได้รับกลับมา มีเพียงแค่ใบหน้าหล่อๆ และรอยยิ้มน่ารักๆที่ประดับอยู่บนใบหน้า มือแกร่งที่ข้างนึงจับอยู่ที่พวงมาลัย อีกข้างที่เท้าไว้เท่ๆกับขอบกระจก หล่อผู้ดีชิพหายเลยครับ รู้สึกว่าตาได้รับออร่าเจิดจ้ามากระแทก
“ไม่น่าจะใช่น้องสาวพ่อกูนะ ฮ่าๆ...ขึ้นรถดิ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“พี่โซล ... ขอโทษเว่ยพี่”
“ฮ่าๆ ขึ้นรถมา”
“เกรงใจพี่ พี่ไปเถอะ”
มองจากการแต่งตัวแล้ว ดูท่าพี่แกก็คงจะไปเรียนครับ เพราะใส่ชุดนักศึกษามาเลย ว่าแต่รถพี่โซลนี่มันก็แบบ หูววว ตาเป็นประกายแป๊บนึง รวยเหลือเกินครับ รถที่ยี่ห้อโลโก้เป็นตัวL แถมแต่งแบบรถเอาไว้แข่ง
“ขึ้นมาเถอะน่า”
คะยั้นคะยอกูเองน้า จริงๆพี่ฝาก็เกรงใจอยู่ แต่ไม่ใช่ทุกวันที่กูจะได้ขึ้นรถหรูนี่หว่า คิดแบบนั้นแล้ววิ่งขึ้นรถพี่แกไปทันที ปิดประตูเบาๆ กลัวรถเค้าพัง
“มึงเป็นอะไรวะ นั่งไม่นิ่งยุกยิกอะไรของมึง”
เมื่อขับรถออกมาได้สักพัก ในจังหวะที่รถก็ติดไฟแดง คนข้างๆตัวถึงได้ถามออกมาแบบนั้น หันไปส่งยิ้มแหยๆให้พี่เค้าทีนึง เห็นด้วยหรอวะ
“แหะๆ...ผมตื่นเต้นอ่ะพี่”
“ตื่นเต้น? ตื่นเต้นอะไรวะ”
“โหย ก็รถพี่อ่ะ แม่ง รถในฝัน ผมชอบรถเว่ยพี่ แล้วนานๆทีจะได้ขี่เลตซัสอ่ะ ก็รู้สึกเป็นบุญตูด”
“ฮ่าๆ ถ้ามึงอยากนั่งบ่อยๆก็มานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้กูสิ”
หัวเราะขำก่อนจะยื่นมือมาขยี้หัวผม เอาเลยเต็มที่ อยากจะบอกว่าวันนี้กูไม่ได้สระผมด้วยครับพี่โซล หันไปมองหน้าพี่มัน ที่อีกฝ่ายก็หันมามองผมอยู่ก่อนแล้ว สายตาของคนตรงหน้า ยังไม่ได้ตอบอะไรออกไป ก็เป็นจังหวะที่ไฟเขียว อีกฝ่ายเลยต้องเอามือออกเข้าเกียร์รถ รู้สึกขอบคุณไฟเขียวทันที
“เย็นนี้เลิกกี่โมง เดี๋ยวกูมารับ”
“เห้ยยย ไม่เป็นไรพี่ ผมกลับเองได้ๆ” โบกมือไหวๆรีบปฏิเสธ เกรงใจครับ จะมารับมาส่งทำไม กูกลับเองได้ ถึงจะดีใจที่จะได้นั่งรถราคาหลายล้านก็เถอะ
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า...กูจะมาหาเพื่อนด้วย”
“พี่ไม่มีการมีงานทำหรอวะถามจริงๆ ปกติเด็กแพทย์เค้าต้องยุ่งดิวะพี่”
“สำหรับเรื่องบางเรื่องอ่ะ กูหาเวลาให้ได้ตลอดแหล่ะ” ยิ้มหวานพร้อมยักคิ้วให้เป็นของแถม เอ่อ...
“สงสัยพี่จะติดเพื่อนนะ เอาเถอะ ถ้าเจอกันเดี๋ยวค่อยกลับด้วยละกันเนอะ งั้นผมไปก่อนนะ สวัสดีค๊าบบบบ”
ยกมือขึ้นไหว้อย่างสวยงาม พี่ฝาเป็นคนไทยมีมารยาท พี่แกหัวเราะขำออกมา หล่อเหี้ยๆครับ วิ่งลงจากรถ โบกมือหยอยๆเป็นการบอกลา รอจนรถพี่แกขับหายไปลับตา เลยค่อยหันตัวกลับ
“แอ๊ะแฮ่ม อิน้องฝาหอยยยยยยย”
“เหี้ย!”
อุทานออกมาเสียงดังเลยกู ยิ่งกว่าเจอผี ไอ้เซียร์ยืนกอดอกทำหน้าตาอยากเสือกอยู่ตรงหน้าเลยในจุดๆนี้ มองเลยมันไป เห็นรถมันจอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ชิพหาย โคตรซวย
“มานี่ค่ะลูก มึงอย่าคิดว่าจะหนีรอดจากการเค้นความจริงของกู!”
ว่าแบบมือจุดยืน ก่อนที่แขนเรียวสวยแต่พละกำลังดุจช้างตกมันของมันจะคว้าคอผมแล้วลากให้เดินตามไปด้วยกัน ช่วยด้วยยยยยย
‘ผลัก ตุบ’
โยนกูลงบนเก้าอี้เรียบร้อย ช่างเป็นผู้หญิงที่ก้าวร้าวยิ่งนัก ... น่ากลัว ....
ไอ้ธารที่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือการ์ตูนของตัวเองอย่างงงๆ คือมึงอย่างง มึงดูหน้าหญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มของเรา มันกำลังจะแดกกูแล้วตัวเพื่อนครับ
“ว่ามา! มึงอย่าอิดออด มองอิธารไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก มึงไม่เห็นความดง่ในดวงตามันรึไง!”
“ก็ถ้าจะด่ากูขนาดนี้ บอกว่ากูโง่เลยก็ได้เซียร์”
“จัดไปอิโง่ธาร”
เจ็บกระดอกใจไหมล่ะมึง ร้าวรานไปเลยสิ ... ไอ้ธารที่ทำหน้าเจ็บปวดเหมือนกระเทยตัวใหญ่สายหมีกำลังสะดีดสะดิ้ง ทำเอาผมกับไอ้เซียร์ต้องกรอกตาทันที ถ้ามึงอ้าปากแล้วจะเป็นแบบนี้ มึงกลับไปนั่งอ่านโคนันท์มึงต่อเถอะ กูว่าจะดูคูลกว่า
“พอ! เลิกไร้สาระอย่าลีลาค่ะอิฝา วันนี้มึงลงจากเล็กซัสของใคร”
คำถามที่โพล่งออกมา ทำเอาไอ้ธารหยุดตลกห้าบาทสิบบาทแล้วหันมาเลิกคิ้วมองผมทันที ชิพหาย ไหงกลับมาเรื่องกู
“หน้าแบบมัน นั่งเล็กซัสมาหรอเนี่ย”
“เออสิ ยืนโบกมือหยอยๆสั่งลากันอยู่หน้าตึกเรียนด้วยนะเออ...สรุปว่ามึงมากับใคร ถ้าบอกว่าญาติ กูจะตบอัดโต๊ะให้ดู”
“มากับพี่โซล”
“โซลไหนของมึงอีกอิฝา นั่นคนหรือเมืองหลวงเกาหลีใต้ หารู้จักคนไปมั่วนะมึง ไหนเล่ามาเดี๋ยวนี้”
ด่ากูเหมือนกูเป็นเด็กสามขวบที่ดูแลตัวเองไม่ได้ แต่ก็เล่าให้แม่เขาฟังไปครับ เดี๋ยวแม่โกรธาโมโหขึ้นมา แล้วพี่ฝาจะไม่คูลเอา เล่าให้หมดตั้งแต่เรื่องพี่โซลยันไอ้บ้ารบ
“ว่าแต่ไหนรูปพี่โซลกูขอดูหน่อย”
ก็ยื่นมือถือเปิดไลน์ให้มันดูครับ เพราะส่งรูปไปให้พี่แกทางไลน์ ไอ้เซียร์เสือกสุดๆ รีบคว้ามือถือผมไปดูกับไอ้ธารทันที ก่อนมันจะหันไปพยักหน้าให้กันสองคน น่าโบกทั้งไอ้เซียร์ทั้งไอ้ธารเลยเอาจริงๆ
“เหอะหล่อชิพหาย .... กูรู้เลยว่าอิพี่โซลคิดอะไรอยู่...”
“พี่เค้าคิดอะไร มึงเป็นคุณเจนญาณสามตาหรา”
“กูนี่มีมากกว่าสามตาอีกค่ะ อีกอย่างนะอิฝา คนทั้งโลกเค้ารู้หมดแหล่ะว่าอะไรเป็นอะไร มีแต่มึงอ่ะที่มึนอยู่คนเดียวเนี่ย เรื่องอิพี่รบสายเหลืองนั่นก็ด้วย”
“เห้ยยย มึงอย่าพูดแบบนั้น พี่มันแค่ชอบสีเหลืองมั้ง แต่ไม่ใช่สายเหลืองหรอก มันไม่ได้ชอบผู้ชาย”
บอกออกไปแบบนั้น ไอ้เซียร์ที่ทำปากเบ้ได้น่าเกลียดชิพหาย กับไอ้ธารที่ก็แค่ถอนหายใจออกมาหน่ายๆ อะไรกันวะสองคนนี้
“ค่ะอิฝาหอย ตามใจมึงค่ะ”
“อะไรของมึงกันวะ”
“จริงๆนะไอ้ธาร นี่กูล่ะงงจริงๆว่าระหว่างเพื่อนเรากับพี่รบ นี่ใครมันรุกแรงกว่ากัน”
“กูว่าฝ่ายนั้นอ่ะแรง แต่ฝ่ายเราน่าจะรัก”
“พูดถูกใจเจ้มากค่ะ”
“พวกมึงสองคนนี่พูดไรกันวะ อธิบายให้กูฟังมั่งดิ ไรแรงไรรัก เชี่ยไรว้า”
“เสียเวลาอธิบายให้คนโง่ๆแบบมึงฟัง กูเอาเวลาไปสอนหมาฉี่ให้เป็นที่ยังดูมีค่ามากกว่าค่ะอิฝา”
จิกตาใส่กูอีกประเด็น โกรธอะไร นี่เพื่อนไง นี่พี่ฝาเองนะ …
“หวัดดีทุกคน”
เสียงเหนื่อยๆของไอ้หมอกที่ดังมาพร้อมๆกับสารร่างของมันที่ไม่เนี๊ยบเหมือนทุกวัน เอ่อ...
“หมอก วันนี้มึง...”
“กูเหนื่อยนิดหน่อย พอดีเมื่อคืนกูไปแข่งรถมาว่ะ”
มันที่ว่าแบบนั้นก่อนจะนั่งลงข้างๆผม หยิบสมุดการบ้านขึ้นมาและคว้าสมุดกูไปลอกคำตอบอย่างมุ่งมั่น ดูเป็นคนมีความตั้งใจในการเรียนสูงมาก
“มึงมีแข่งทำไมไม่บอกกูวะ ไหนบอกไปดูช็อปที่แบรนด์เสื้อที่ออกคอลเล็คชั่นใหม่กับไอ้เซียร์ไง” โวยแม่ง ไม่ชวนพี่ฝา
“มันไปดูกับกู แล้วเย็นๆก็แยกทางกันค่ะอิฝา นี่เพื่อนไม่ใช่ผัวถูกไหม จะมาตัวติดกันอะไรมากมาย”
“เซียร์...กูพูดตรงๆนะ” หันไปบอกมันที่ก็เลิกคิ้วหันมามองหน้าผม
“กูว่าหน้ามึงสวย”
“กูรู้ตัวค่ะในจุดๆนี้ ฮุๆๆ”
“แต่มึงไม่เหมือนผู้หญิงว่ะ กูว่ามึงเหมือนกระเทย หรือกระเทยจริงๆอาจจะต้องกลัวมึง”
บอกมันไปแบบนั้น เดดแอร์อยู่สองวิ ก่อนที่ไอ้หมอกกับไอ้ธารจะระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นห้องเรียน โชคดีแค่ไหนที่อาจารย์ยังไม่เข้า พวกอุบาทว์
“อ๊ายยยยย อิฝา อิเลวววว”
“ขนาดไอ้ฝาที่มึนมากๆมันยังรู้ กูว่ามึงต้องปรับปรุงตัวแล้วนะไอ้เซียร์”
“กูเห็นด้วยกับมึงครับเพื่อนธาร”
ไอ้หมอกกับไอ้ธารที่พูดออกมาแบบนั้น ก่อนมันจะแท็คมือกันอย่างชอบใจ แต่จำเป็นต้องข้ามหัวกูด้วยรึไงวะ
“หุบตูดพวกมึงเดี๋ยวนี้ค่ะ เดี๋ยวแม่ฟาดปากเรียงตัวเลยพวกบ้า ทำมารู้ดีนะอิฝา ที่คนหึงคนจีบล่ะเสือกไม่รู้ ไอ้โง่”
“อะไร ใครจีบใครหึงกู?”
“กูล่ะเบื่ออออ” โมโหกูมากมายมั้ง ถึงต้องมาขย้ำขยี้หัวกูขนาดนี้ กูจะเซ็ตมาเพื่ออะไร พูดครับ!
“ใครจีบมันวะ”
“โอ๊ย อิหมอกกูจะเล่าให้ฟัง เมื่อเช้าจ๊ะ ไอ้ฝาแม่งมากับรถเล็คซัส”
“หือ?”
“นักเรียนแพทย์ปี3ค่ะมึงขับรถมาส่งมันค่ะ แรดสุด”
“แรดพ่อง!”
อยู่ๆมาว่ากูแรดได้ไง กูเสียหายนะ กูไม่ได้แรดอ่ะ แค่ขึ้นรถมาเพราะเค้าจะมาส่ง กูไม่ได้ไปแอ๊วเค้าซักหน่อย นี่กูแอ๊วแค่ไอ้เหลืองคนเดียวเว่ย ถ้าแรดต้องแอ๊วพร้อมกันหลายๆคนดิวะ
“เชรดดดด น้องจืดของเราไม่ธรรมดานี่หว่า...ว่าแต่หล่อไหม สู้พี่นักรบของเราได้เปล่าวะ” เสือกแบบไม่ดูสภาพก็ไอ้หมอกนี่ล่ะ งานไม่เสร็จก็ยังจะขอเสือก
“หล่อค่ะ หล่อแบบผู้ดีมีสกุลเป็นที่สุด เหมาะมากกับอนาคตเพทย์”
“อู้ว ต้องเลือกแล้วว่า อนาคตอยากมีผัวผูกไทน์หรืออยากได้กราวน์ขาวๆมานอนกอด”
“เชี่ย พวกมึงแม่งไร้สาระว่ะ”
ส่ายหัวหน่ายๆ เหนื่อยใจกับพวกมัน ผู้ชายหน้าตาดีๆแบบพี่โซลจะมาสนใจกูทำไม เอาเวลาไปแอ๊วนางพยาบาลอะไรแบบนี้จะไม่ดูมีสาระกว่าหรอครับ
ช่วงจังหวะที่เสียงดัง หึ่งๆเหมือนผึ้งแตกรังเริ่มดังขึ้นมา มองไปที่หน้าประตู ไม่ใช่อาจารย์เข้าคลาสแล้วแต่อย่างใด แต่เพราะ นักเรียนปี3จากคณะบริหารที่หล่อจนหมาต้องหันมองถึงสองคนเดินเข้ามาในห้องเรียนต่างหาก วิชาเลือกเสรีที่พวกมันเลือกมาเรียน พี่รบกับพี่เทียนที่หล่อชิพหาย มองจากมุมนี้ ไกลขนาดนี้ก็ยังดูดีแบบสุดๆ...
เช้าวันใหม่แล้ว กูจะแอ๊วมึงเหมือนเดิม เรื่องก่อนหน้านั้นที่กูเห็น กูจะทำเป็นเบลอๆเมาๆไม่รู้เรื่องไปละกัน...เพราะที่จริงๆ กูไม่มีสิทธิ์โกรธมันด้วยซ้ำ ... ถ้าคิดแบบนั้นแล้วแม่งมีสิทธิ์มาโมโหกูเรื่องอะไรวะเมื่อคืนนี้ งงในงง? ….
ไอ้พี่นักรบที่มองมาที่หลังห้อง ในส่วนที่พวกผมนั่งอยู่ พอเห็นแบบนั้นผมก็รีบฉีกยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นโบกทักทายมันทันที แต่อีกฝ่าย เมื่อสบตากับผม ก็เมินหน้าหนีแล้วทรุดตัวลงนั่งที่แถวๆหน้าห้องไปซะเฉยๆ
“อ้าว”
“อะไรมึง?”
ไอ้หมอกที่เงยหน้าขึ้นมาจากสมุดการบ้านหันมาถามผมงงๆ เหมือนมันจะไม่ได้สนใจอะไร เลยไม่รู้ว่าหนุ่มหล่อของมหาลัย’ได้มาถึงแล้ว ไม่งั้นมันคงเบะปากใส่พี่เทียนไปแล้วแน่ๆ ... แค่เค้าแย่งเมีย ต้องแค้นฝังหุ่นอะไรเบอร์นี้
“ไอ้รบเมินกู”
“มึงคิดไปเองเปล่า”
“จริงๆ มึงดูดิ กูโบกมือให้ ไอ้เหี้ยพี่มันไม่สนใจกูอ่ะ”
“พี่รบนี่ฟอร์มจัดชิพหาย ถ้าโดนสอยไปกูจะขำให้”
ไอ้เซียร์พูดอะไรกับไอ้ธารซักอย่าง ได้ยินไม่ถนัด และก็ไม่อยากสนใจ แค่มองตรงไปที่หน้าห้อง แผ่นหลังกว้างที่ไม่ยอมหันมามองกันอีกเลย อะไรของมันวะ
‘ตื่อดึง’
เสียงแจ้งเตือนจากโปรแกรมของเฟสบุ๊ค มีคำขอเป็นเพื่อนอยู่1ที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน เปิดขึ้นมาเห็นโปรไฟล์ของผู้ชายคนนึง หล่อพ่อหล่อแม่ เป็นคนที่พึ่งมาส่งผมเมื่อเช้านี้เอง ‘โซล ศัตรูพ่าย สกุลเลิศดำรงค์’
‘ตื่อดึง’
(แอดแล้ว รับกูหน่อยครับ))
[พี่หมอโซล หาเฟสผมจากไหนวะพี่ แล้วนี่ไม่มีเรียนรึไงวะพี่ทักมา รีบหรอวะ]
((มึงรับแอดกูดิ กูจะได้ตั้งใจเรียน สำหรับเรื่องแบบนี้ กูรีบเสมอแหล่ะ))
[เออๆครับ]
ตอบรับคนที่ทักแชทมาเร้าหรือไม่เลิก ก็กดรับแอดพี่แกไป ... นึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีเฟสไอ้พี่เหลืองเลยนี่หว่า ก็ลองๆคุ้ยๆเขี่ยๆ จำชื่อพี่แกได้ขึ้นใจ ‘นักรบ เตชะณรงกรค์’ หาไม่นานก็เจอ รูปโปรไฟล์คือผู้ชายใส่เสื้อโค้ชสีเหลืองที่กำลังถ่ายกับต้นซากุระ ชมพูเหลือง เป็นอะไรที่โคตรตัดกัน แต่มันกลับเป็นภาพที่ดูดีแบบสุดๆ มันที่กำลังเหม่อมองดูต้นไม้พวกนั้นแบบเหงาๆ ... จริงๆเป็นคนที่ดูไม่น่าจะเหงา แต่ในภาพนี้มันกลับเหงามากเป็นพิเศษ ... สุดท้ายก็ตัดสินใจกดเพิ่มเพื่อนมันไป ไม่รู้มันจะรับไหม แต่ภาพโปรไฟล์ผมไม่ใช่รูปตัวเองหรอกครับ ...
(มีต่อจ้าา)
-
(ต่อจ๊ะ)
“เลิกเรียนแล้วววว วันนี้ไปไหนดีคะ...วันศุกร์ทั้งทีนะมึง” แค่เลิกเรียนออกมายืนหน้าห้อง อาจารย์ยังไม่ทันจะได้ไปไหนไกล ไอ้เซียร์ก็แหกปากออกมาอย่างที่เห็น
“แรดจริงๆเนอะ” ไอ้ธารที่กระซิบบอกผม กูนี่รีบพยักหน้าเห็นด้วยเลยครับ
“อิธารกูได้ยิน”
“หูดีชิพหายเลยว่ะ”
“เดี๋ยวกูตบปากเลยไอ้นี่ ว่าไง...สรุปวันนี้ไปไหน”
“ไปเที่ยวกับกูป๊ะล่ะ ชีวิตต้องการแอลกอฮอล”
“จัดไปค่ะ ไปนะอิฝา โอเคนะมึง” ก็ถ้าจะมัดมือชกกูขนาดนี้ ถามว่ากูมีสิทธิปฏิเสธไหม ไหนพูดมา
“แต่กูขอตัวนะพวกมึง กูเหนื่อยว่ะ กูง่วง” มันที่ตาปรือ หัวเริ่มจะฟูๆ เป็นไอ้หมอกในแบบที่พวกเราไม่คุ้นชิน มันที่มักจะหล่อใสสไตล์โอปาตลอด กูคิดว่าควรปล่อยมันไปนอน คนอื่นๆก็คงจะคิดเหมือนผมเช่นกัน
“เห้ย นั่นมันพวกพี่เทียนพี่รบนี่หว่า” ไอ้ธารที่หันไปเห็นพ่อรูปหล่อสองหน่อที่กำลังเดินออกจากห้องมาพอดี
“เห้ย กูไปก่อนนะ กลับล่ะ กูง่วง”
ไอ้หมอกที่บอกออกมาแบบนั้น พวกเราเลยได้แต่โบกมือหยอยๆลามัน จะรั้งก็ไม่ทัน...เดินตัวปลิวจากกูไปซะไกลละ ดูรีบ ดูง่วงไปอีก … พี่เทียนที่เดินยิ้มเข้ามา กับไอ้พี่เหลืองที่เดินหน้าตึง ... แถมเมินหน้าหนีกูอีก เป็นอะไรวะ?
“หวัดดีครับพี่”
พวกผมที่ยกมือไหว้พี่แก พี่เทียนยิ้มและยักคิ้วรับ กับอีกฝ่ายที่แค่พยักหน้า ก่อนจะเมินหน้าไม่สนใจกูเป็นครั้งที่สามของวัน
“ว่าไง จะไปไหนกันพวกมึง” พี่เทียนที่ทักออกมาแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มเท่ๆ วันนี้ดูพี่แกอารมณ์ดีมากครับ ปกติก็เท่อยู่แล้ว วันนี้ออร่าความหล่อมันดูกระแทกตามากๆเลย ตัดภาพไปที่ไอ้คนข้างๆ กูนึกว่าฆาตกรโรคจิต อึมครึมไปอีก
“ว่าจะไปที่เดิมแหล่ะพี่ วันศุกร์ทั้งที ชิวิตต้องการแอล”
พี่เทียนกับไอ้ธารก็คุยกันออกรสออกชาติ ดูเป็นพวกสายแบดเหมือนกันจริงๆ ในจังหวะนั้นกูก็เนียนกระแซะไปหาอีกคนทันที
“เห้ยพี่ เป็นไรอ่าทำไมนิ่งจังว้า”
“เสือก”
หันหน้ามามองผมนิ่งๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยคำๆเดียว แต่ทำเอาพี่ฝาจุก เจ็บกระดองใจยิ่งนักนะเออ
“อ้าว ก็ต้องเสือกดิ เรื่องของคนที่เราชอบอ่ะนะๆก็อยากรู้หมดแหล่ะ”
ว่าแบบนั้น เอาไหล่กระแซะแขนแกร่งซักหน่อย วันนี้พี่ท่านใส่Jacket Sukajun สีทองดำมาด้วยนะครับ หล่อออร่า ดูมาเฟียสุดๆ แต่พอก้มหน้ามามองกูตาเขม็ง กูนี่หดคอหนีแทบไม่ทัน อะไรล่ะซิ? พี่ฝาทำอะไรผิดพี่อยากจะถาม ทำไมต้องมองดุขนาดนี้ด้วย กลัวนะเว่ย!
“เหอะ”
อ้าว ทำเสียงแบบนั้นแล้วมองกูแบบเหยียดๆแบบนี้คือ....
“เป็นไรอ่าพี่~~ ไม่พอใจไรกูว้า”
“ทำไมกูต้องไม่พอใจคนแบบมึง! อยากทำเหี้ยไรก็เรื่องของมึงสิ จะไปจะมากับใครก็เรื่องของมึง กูไม่ได้สนใจเหี้ยไรทั้งนั้นแหล่ะ!!...ก็แค่เกย์! มึงอยากไปอ้าขาให้ใครก็เรื่องของมึง!!”
เสียงที่ตะคอกออกมาพร้อมๆแรงผลักมือผมที่กำลังจะเอื้อมไปหาอย่างแรง ผลักจนผมเซถอยออกมา เสียงเข้มที่ตวาดลั่น ทำเอาคนรอบๆข้างหันมา เสียงกระซิบเซ็งแซ่พร้อมๆกับมือถืออีกหลายตัวที่ถูกยกขึ้นมาถ่ายภาพเหตุการณ์ไว้ ไม่พ้นกูจะได้ดังอีกรอบ … แต่คำพูดที่พูดออกมาก็ทำให้ตัวผมสั่น ตารู้สึกสั่นๆเหมือนน้ำตาจะไหล ทั้งๆที่ไม่รู้สึกเสียใจอะไร แต่จริงๆกูคงจุก
“เห้ยๆใจเย็นเว่ยไอ้รบ เป็นอะไรของมึง”
พี่เทียนที่รีบมาดึงตัวไอ้รบไว้ ตาคมที่จ้องตรงมาที่ผมเขม็ง สายตาแข็งกร้าวที่ผมไม่อยากเห็น สายตาที่เคยเห็นตอนรู้จักกันในวันแรกๆ...สายตาที่ไม่ใช่ไอ้พี่นักรบที่จริงๆเป็นคนกวนตีน แต่เป็นสายตาที่บอกว่า เค้าจะไม่สนใจความรู้สึกของใครหน้าไหนที่ตัวเองไม่เห็นว่าสำคัญ
“กูไม่ได้ชอบผู้ชาย!”
เสียงตะคอกที่ดังแบบไม่อายใคร ทำให้ผมได้แต่กำมือแน่น ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันจนเจ็บ และแว๊บนึงเสียงเข้มๆของใครบางคนที่เคยบอกกับผมไว้ก่อนหน้านี้ ก็ดังเข้ามาในหัวของผม ‘สู้เข้าล่ะ ใส่แรงๆไป เดี๋ยวมันก็แพ้มึง’ พี่รุกฆาต ....
“กูเองก็ไม่ได้ชอบผู้ชายเว่ยพี่! แล้วยังไงวะ...ใครใช้ให้มึงเกิดมามีจู๋ล่ะ!”
ตะคอกเถียงมันออกไปแบบนั้น แว๊บนึงที่เห็นคนทำหน้าถมึงทึงในตาแข็งๆนั้นวูบไหวน้อยๆ และเป็นพี่มันที่นิ่งไปแบบนั้น ผมได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น มือที่กำเข้าหากันจนมันเหงื่อออก ... เสียงเซ็งแซ่ที่ฟังไม่ได้ศัพท์ และมือนิ่มๆของไอ้เซียร์ที่ลากตัวผมออกมาจากบริเวณนั้น ไม่รู้อะไรเลย รู้แค่ว่าพูดออกไปตามใจ ตามที่ใจผมคิดก็เท่านั้น … และเพราะแบบนั้น ตอนนี้กูถึงต้อง …..
“วีรกรรมงามหน้าแท้ๆลูกคุณแม่”
ไอ้เซียร์ที่มันยังสวยชิพหายในชุดเดรสสีอ่อนออกทองๆ นั่งไว้ห่าง มือก็เขี่ยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ อย่า...อย่าพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้ว พี่ฝาขอ พี่ฝารู้สึกอายในคำพูดตัวเอง
“แต่ก็ดีนะเว่ย ประโยคที่มึงตอบกลับพี่รบไป ทำเอาพี่เค้าหน้าเหวอ อึ้งไปเลยมึง ไม่พอ...ดูนี่ครับเพื่อน เกิดทีมน้องฝาจืดเกลือนเฟสเลยเว่ย”
ว่าแบบนั้นพร้อมโชว์มือถือให้กูดู หน้ากูที่อยู่ในรูปภาพโคตรจะอุบาทย์ ทำตาโปนๆแบบนั้น แถมยังตัวขาวซีด เสื้อนักศึกษาที่ใส่วันนี้ก็ตัวใหญ่กว่าที่เคยใส่ เพราะกูซื้อมาผิดไซต์และไม่กล้าทิ้ง มันแพง...คราวนี้กูเลยยิ่งดูเหมือนเด็กกะโหลกกะลาแบบสมบูรณ์ ดอกฟ้ากับหมาวัดที่แท้ทรู
“ชื่อทีมโคตรเลว”
“เหมาะกับหนังหน้ามึงออกค่ะ”
เกลียด ... จำเป็นต้องทำร้ายจิตใจกูขนาดนี้ไหม แล้วไอ้เพจคิวท์บอยคิ้วท์เกิลอะไรของมหาลัยนี่ก็ขยันเอาเรื่องราวของกูกับไอ้พี่เหลืองไปลงจัง ไม่พอ ทำเป็นสตอรี่ตั้งเป็นอัลบัม แถมมีชื่อเรื่องให้ด้วยว่า ‘นิเทศน้องฝาออกล่าหัวใจนายนักรบ’ ชื่อเรื่องเหี้ยสุดๆกูนึกว่านิยายสดใสที่เด็กสาววัยแรกแย้มชอบอ่าน เลวระดับสิบ อย่าให้กูเจอแอดมินกูจะขย้ำหน้ามันให้
“มึงดูรูปนี้ กูฮาหน้าไอ้ฝาสุดๆ”
รูปตอนกูโดนพี่รบผลักแขนแล้วกูเซ หน้าเหวอแบบตาโปนๆปากเจ่อๆ ... เลววววววแบบร้าวราน คิดว่ารูปนี้อยู่ในคอมใคร ไวรัสก็คงไม่กล้าเข้า มันคงกลัวรูปกู แซะตัวเองเพื่อ!
แอบๆเข้าไปดูเห็นคอมเม้นท์กันระรัว คนทั้งมหาลัย’ ได้เข้ามาเสือกเรื่องราวชีวิตของกูกับไอ้นักรบกันเพียบ … ยกตัวอย่างคอมเม้นท์ได้ว่า
‘หว๊ายยย น่าจืดชิพหายยังจะกล้ามาตื้อเค้า’
‘#ทีมน้องฝาจืด จืดแล้วไง จืดก็มีหัวใจนะคะ สู้ๆนะน้องฝา คว้าหัวใจเฮียรบมาให้ได้ จิ้นๆจิ้นคู่นี้ๆๆ’
‘#ทีมน้องฝาจืด #ทีมรบฝา กูอินเรื่องของคู่นี้ยิ่งกว่ารายการเดอะแมสซิงเกอร์ อยากจะบอกว่าถ้าพูดกันแล้วไม่เข้าท่า เจ้ขอให้น้องฝาดักตีแล้วล่อเฮียแกด้วยของเหลืองจ้า ปล.เห็นพี่แกชอบอะไรเหลืองๆเหลือเกิน จะสายเหลืองไหมน้า ยังไงๆๆ’
‘ไม่เจียมตัว แหว่ะ’
‘อิพวกที่มาแซะๆนี่คืออยากได้นักรบไว้เองสินะ กูล่ะเพลีย’
‘#ทีมรบเหลืองใหญ่ไข่ทองคำ สามีต้องสตรองนะคะ อย่าไหวหวั่นกับเด็กจืดๆนั่นนะ’
‘#ทีมวิศวะมีเกียร์แต่อยากได้เมียมีฝา พี่ว่าน้องเค้าน่ารัก อยากจะพักก็ทักมา ไม่ได้ให้ท่าพี่แค่อ่อย ฮิ้ววว’
‘แสดงจุดยืนสิเพื่อนกู จืดแล้วไง ใสๆแต่อร่อยมากกกกกก เฟสเพื่อนฝาของหนูค่ะทุกคนนนนน >> @FuckFun’
“เชี่ยเซียร์! มึงแท็คอะไรมาหากูเนี่ย”
ด่าไปก็ไม่สะท้าน มันแค่ยักไหล่สวยๆและยิ้มกรุ้มกริ่มๆ และไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงแจ้งเตือนเฟสบุ๊คของผมก็ระรัวเข้ามาแบบกล่องข้อความแทบระเบิด ตัวเลขแดงๆตรงแจ้งเตือนรัวจนถึง300+ในเวลาไม่กี่นาที
“เหี้ยยย ใครแม่งแอดกูมามากมายวะ”
“หึหึ...กูบอกแล้วไงไอ้ธาร จืดใสๆใครว่าไม่อร่อย” ฉีกยิ้มร้ายๆ และคว้าโทรศัพท์กูไปจิ้มนู่นนี่นั่นรัวๆอย่างอุกอาจ
“เห้ยๆมึงทำอะไรไอ้เซียร์!”
“ไม่เสือกสิเด็กน้อย” น้อยพ่อง!...จริงๆพี่ฝาว่าพี่ฝาก็ใหญ่นะ ถึงจะไม่ใหญ่เท่านักรบมังกรก็เถอะ ... ฉ่า!! -/////////- รู้สึกเหมือนหน้าไหม้ กูคิดเชี่ยไรอยู่เนี่ยยยยยย
“ทำอะไรกันอยู่วะ”
เสียงเข้มที่มาพร้อมเจ้าตัว ดวงตาคมและมุมปากยกยิ้มร้าย ไม่น่าเป็นพระเอกในเรื่องไหนได้ ไม่น่าจะใช่ใครที่ไหน พี่รุกฆาต
“พี่รุก...”
ไอ้ธารกับไอ้เซียร์ที่นั่งหน้างง ดูโง่มากๆแต่ก็ยกมือขึ้นไหว้ตามผม ข้างๆตัวพี่รุกมีเลิฟที่ยืนยิ้มร่าอยู่ด้วย เห็นปาแปงที่กำลังเดินเข้ามา มองพวกผมสลับกับพี่รุกไปมาแบบงงๆ
“พี่รู้จักด้วยหรอ?”
“หึ รู้...”
พี่รุกฆาตที่พูดแบบนั้นแล้วก้าวขายาวๆเข้ามานั่งเก้าอี้โซฟาแบบชิลๆ เอ่อ....กูยังไม่ได้ชวนเลยครับพี่ และเพราะเป็นแบบนั้น ปาแปงที่ก็ไปลากพี่โชว์มานั่งด้วย โต๊ะกูดูอึกทึกคึกโครมไปอีก ... ต้องเท้าความกันไปมา ถึงรู้ว่าปาแปงเป็นเพื่อนเลิฟ และพี่โชว์ก็เป็นเพื่อนพี่รุก และพีคสุดๆคือพี่รุกเป็นเจ้าของร้าน แทบจะถลาไปกราบงามๆหนึ่งที เลี้ยงผมๆๆสิครับพี่ครับบบบ
“โลกโคตรกลมที่พวกมึงรู้จักกันหมด” พี่โชว์ว่าแบบนั้นและชงเหล้า เข้มจนต้องซี๊ดปาก กินเข้าไปทีร้อนผ่าวลงไปถึงกลางท้อง
“หึ”
พี่รุกที่ยกยิ้มหัวเราะน้อยๆกับคำพูดนั้น ร่างสูงที่นั่งไขว่ห้าง แขนข้างซ้ายวางเหยียดไปบนพนักพิงทางด้านที่เลิฟนั่งอยู่ใกล้ๆ มืออีกข้างที่ยกบุหรี่ขึ้นสูบ หล่อร้ายและดูเลวโคตรๆ แต่พูดแบบจริงจัง ... เป็นอะไรที่มีสเน่ห์จนละสายตาไปไม่ได้เลย
“หัวเราะอะไรของมึง” เลิฟที่สะกิดถาม แต่อีกฝ่ายกลับทำแค่ผลักหัว
“วันอาทิตย์นี้วันเกิดไอ้รบ”
“หือ??”
ผมที่เลิกคิ้วงงๆกับคำพูดนั้น ตาคมที่จ้องมาทางผมแบบไม่วางตา อย่ามองมากครับพี่เดี๋ยวผมหลง ปลายตาไปมองเลิฟที่ก็จ้องมาเช่นกัน โอ้วววว.... กูว่าเจ้าที่แรง อีกอย่างพี่ฝาคนคูลชอบความสดใส มืดไปพี่ว่าไม่คูลเลยนะเออ
“กูเชิญมึง”
“พี่หมายถึง ให้ผมไปร่วมงาน? เอ่อ...ผมว่าไม่ดีมั้งพี่ อีกอย่าง วันนี้ผมพึ่งมีเรื่องกับพี่รบมาด้วย”
กูว่าแบบหงอยๆ ถึงแม้อยากไปงานวันเกิดมันก็เถอะ อยากให้ของขวัญ ทั้งๆที่กูก็ยังคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรให้ดี
“มึงมีเรื่องกับไอ้รบ?”
“ครับพี่”
บอกเสียงอ่อยๆ และไอ้เซียร์เพื่อนคนเสือกก็รีบส่งมือถือที่มีเพจคิ้วบอยห่านั่นไปให้ดูทันที เลิฟกับแปงที่พอดูก็ขำก๊ากออกมาทันที กูไม่เรียกดีๆแล้วขำขนาดนี้ กูเรียกไอ้เลิฟไอ้แปงแม่งเลย คนใจหยาบบบบบ
“ฮ่าๆๆๆ โคตรเจ๋ง” ปาแปงที่พูดออกมาแบบนั้น หัวเราะชอบอกชอบใจพร้อมยักคิ้วให้ผมอีกหนึ่งที
“รุกๆ มึงดูหน้าเฮียรบดิ เอ๋อสัดๆเลยอ่ะ เหวอจนกูฮา”
ร่างสูงที่ยกยิ้มมุมปากแบบเยาะๆเมื่อเห็นภาพที่เลิฟยื่นมือถือไปให้ดู ตาคมที่มองตรงมาที่ผม สายตาคู่นั้นไม่ได้บอกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็นั่นแหล่ะ...ผมว่ามันไม่น่าจะใช่เรื่องดีเท่าไหร่
“บ้านกูน่ะ ไม่ว่าวันเกิดใคร ทุกคนก็ต้องกลับไปจัดงานที่บ้าน และกูก็เชิญมึง และก็ทุกคนด้วยนะ มาในฐานะแขกกู”
“นี่มึงคิดจะทำอะไร” เลิฟที่เลื่อนหน้าไปกระซิบข้างหู ผมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่ได้ยินว่าเค้าพูดอะไรกัน พี่รุกที่ไม่ได้ตอบอะไรเลิฟกลับไป หน้าคมแค่โน้มลงไปหอมแก้มใสนั่นอย่างหมั่นเขี้ยวทีนึง แก้มใสๆแดงขึ้นแม้ว่าในผับจะมืดก็ยังมองเห็นได้
“เดี๋ยวกูแชร์โลเคชั่นไปให้ ขอมือถือมึงหน่อย”
กระดิกมือยิกๆ ทำสายตากดดันให้กูส่งมือถือไปให้ ก็ถ้าจะขนาดนั้น กูก็ต้องยื่นไปไหมล่ะ มือหนาที่รับมือถือไปจากผม ก่อนจะส่งต่อให้เลิฟ
“แอดไลน์มึงไปสิไอ้เลิฟ” ร่างบางที่ยิ้มกว้าง และแอดไลน์ตัวเองกับไลน์ของผมเพิ่มเป็นเพื่อนกัน
“เดี๋ยววันอาทิตย์กูให้เลิฟมันแชร์โลเคชั่นไปให้”
“เอ่อ...ครับพี่”
“วันนี้กินเต็มที่ กูเลี้ยง”
ยกยิ้มมุมปากมาเป็นของแถม พร้อมกระดกเหล้าเข้าปากไปอีกที หล่อร้ายชิพหาย...ก็ต้องขอย้ำกับตัวเองในใจกับข้อสงสัยเดิมว่าเฮียแกได้กับเลิฟเพราะพี่แกฉุดมาปล้ำแน่ๆในจุดๆนี้ พี่ฝาคนคูลขอฟันธง .... หันไปมองอีกด้านที่ดูจะไม่สนใจใครนอกจากชงเหล้าและยกแก้ว...
“สัดโชว์เลิกแดก ถ้ามึงเมากูจะตบให้คว่ำเลยนะมึง”
“แค่นี่ไม่เมา ยังเอามึงไหวน่า”
“พูดมาก!”
“เขินหรอ น้องปะแป้งเขินหรอครับ”
“ปะแป้งพ่อง! เลิกเรียกกูแบบนี้นะสัด!”
“โหดจังน้า”
พูดออกมาแบบนั้นพร้อมๆกับหน้าคมที่เอนซบลงไปที่ไหล่บาง ในจุดนี้กูไม่รู้ว่าพี่แกเมาจริงหรือแกล้งเมา แต่ก็เห็นคนที่ขู่จะตบให้คว่ำ ก็ทำแค่ยกมือขึ้นลูบผมของพี่โชว์เบาๆ
ความรัก...ไม่ว่าจะเพศไหน เกิดขึ้นกับใคร ผมว่ามันก็ดีทั้งนั้นล่ะ
ผมก็แค่ไม่เข้าใจ ว่าเพราะอะไร คนแบบไอ้พี่นักรบทำไมมันถึงชอบปฏิเสธความรักนักนะ ....
-TBC-
มาแล้วจ้าาาา วันนี้มาแล้วนะเอออ...อ่านกันไปยาวๆ 15หน้าA4 นะเออ...หวังว่าจะถูกใจไม่มากก็น้อยนะคะ ในจุดๆนี้ แคทเริ่มหลงรักพี่หมอโซลจุงเบย #ทีมหมอโซล ส่วนเฮียรบของเรา เอาเซะๆ จืดๆใสๆแต่น้องอร่อยนะเว่ย หึงอ่ะเดะๆ แต่หึงยังไงต้องทำร้ายน้อง มาดูตอนหน้า ว่าพี่แกจะบ้ามากแค่ไหน
ขอบคุณคอมเม้นของคนอ่านทุกๆคนมากๆเลยนะคะ มันเป้นกำลังใจให้แคทมากๆ ขอโทษที่ยังตอบคอมเม้นท์ไม่ได้ แต่อ่านทุกคอมเม้น ขอบคุณคำติชมและทุกๆคนที่เปิดเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
เอาล่ะ เม้นท์สิจ๊ะๆๆๆ แล้วเราจะรีบมานะเออ
-
มาอีกนะครับ,,,
-
ยังไงคับเนี้ย.. พี่รุก..
ผมละมึนใจ แทนน้องฝา.. แล้ว
55+ ตอนนี้ขอเป็น #ทีมพี่โซล ก่อนล่ะกัน..
55+
:katai2-1:
-
เฮียรบค้าาาาาปากดีแบบนี้มันน่าตบด้วยปากจริงๆเลยค่ะ แหมมม
-
โอ๊ยย ทำไมคนอื่นรู้ทัน แล้วทำไมฝาซื่อแบบนี้ อยากรู้เลยอะว่าฝาจืดจริง หรือเพื่อนหวง
แล้วคนอื่นก็มาตอกย้ำอีก ชักงง แล้วทำไมดูดผู้มาเยอะมากคะ
ถ้าจืดจริง โซลไม่บอกว่า น่ารักหรอก แล้วนักรบก็ไม่ออกอาการหวงขนาดนี้หรอก
นักรบคะ เป็นไบโพล่าหรอ ทำไมย้อนแย้ง อยากคบก็คบ จะได้หวงถูก ทำกล้าอยู่ได้ หายไปแล้วจะหาว่าไม่บอก
รุกฆาตมีความชงค่ะ สนับสนุนมาก แบคดี ฝาควรดีใจ
ทีมเพื่อนฝาทำไมร้ายแบบนั้นล่ะ 55555 ทีมเพื่อนฝาตลก
ขนาดเซียร์เป็นผู้หญิงยังมีความร้าย
หมอกดูเท่ แต่ทำไมหลังจากนั้น ดูหลอนเทียน
ธารก็งงไปอีก ตอนทันก็ทันไปอีก
-
บทที่8
บรรยากาศตอนเช้าของเช้าวันเสาร์ ชีวิตที่อาศัยอยู่ในกรุงเทพ แถมอยู่แถวๆใจกลางเมืองแบบนี้ ไม่ได้สดชื่นดื่มด่ำกับอะไรมากนักหรอก ผมที่แค่เบื่อๆเลยนั่งไอ้หนูด่วนมาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ขอบคุณที่อย่างน้อยๆก็มีอากาศดีๆให้กูหายใจได้บ้าง เดินทางมาพร้อมกล้องคู่ใจ ยกกล้องขึ้นถ่ายภาพบรรยากาศไปเรื่อยๆ ยังไม่ลืมกับคอนเซ็ป ‘feeling images’ ที่ต้องส่งอาจารย์ ตอนเช้าๆในเวลาใกล้จะ7โมงแบบนี้ มีคนมาเดินมาวิ่งกันพอสมควร สายลมเอื่อยๆที่พัดพอให้คลายร้อน ทำให้มีอารมณ์ยกกล้องขึ้นถ่ายไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายพอหันเลนส์กล้องไปอีกด้าน ภาพที่มองเห็นผ่านเลนส์ มันก็แค่ผู้ชายคนนึงที่นั่งนิ่งๆอยู่ข้างริมสระน้ำ สายตาทอดมองเอื่อยๆไม่โฟกัสสิ่งใดเป็นพิเศษ แสงสีส้มอ่อนๆที่ลอดช่องว่างของกิ่งไม้สาดเข้ามาที่ร่างของผู้ชายคนนั้นเป็นแบล็คกราวน์ ร่มเงาไม้ที่ทำให้มองเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ชัด แต่ความรู้สึกของรูปมันกลับชัดเจน อบอุ่นแต่ดูเหงา ดูเหมือนจะหนาว แต่ก็ร้อน... .ผู้ชายที่อยู่ในชุดวอร์มสีคัสตาร์ด
“แฮร่! ฮัลโหลไอ้พี่รบ!”
‘แชะ’
กระโดดไปยืนจังก้าอยู่ด้านหน้าพร้อมยกกล้องถ่ายหน้าของไอ้พี่มันไว้ หน้าเหวอสัดๆ เหวอจนกูต้องอ้าปากขำออกมาดังๆอ่ะ หน้าแม่งโคตรตลก
“ฮ่าๆๆๆ หน้ามึงโคตรตลกเลยไอ้พี่ ฮ่า”
“ไอ้สัด! มาทำไม ไปไกลๆเลยไป”
ตั้งสติได้ก็ไล่กูเลย เกรงใจหน้าตาความรู้สึกกูบ้างก็ไม่มีอ่ะคนเรา พี่มันที่ว่าแบบนั้นพร้อมทำหน้าหงุดหงิด สะบัดหน้าใส่กูไปอีก แหม...ถ้าเอวบางร่างน้อยแบบสาวๆกูจะไม่พูดสักคำอ่ะครับ นี่อะไร ร่างควายๆ แขนมีกล้ามเนื้อ เสือกกอดอกหันหน้าหนี น่ารักมากมั้งคุณ …. มันไล่ กูก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆไปเลย
“นี่ไอ้พี่ โกรธอะไรผมวะ”
“คิดเอง!”
ก็ทำไมต้องตะคอกเบอร์นี้ เดี๋ยวเจ็บคอนะเออ พี่ฝาไม่ได้พกยาแก้เจ็บคอมานะบอกเลย…ว่าแต่ให้กูคิดเอง คิดอะไรซิคุณ?
“คิดอะไรวะพี่” หันไปถามอีกคนที่พอตอบออกไปแบบนั้น มันก็ทำหน้าตึงใส่ทันที
“อ้าวๆจะไปไหนเห้ย” ดึงแขนไว้แทบไม่ทัน ดูแล้วเป็นคนใจร้อนเนอะ ... แต่จากหน้าตาตอนนี้ น่าจะหัวร้อน ลุกขึ้นยืนตามอีกฝ่าย
“พี่โกรธอะไรผมอ่ะ ถามจริงๆ”
ถามออกไปแบบจริงจัง จ้องหน้าอีกคนแบบไม่ยอมแพ้ และอีกฝ่ายก็เลือกที่จะหันไปทางอื่น ก็ไม่เข้าใจเอามากๆ ผมไปทำอะไรผิดตรงไหนกันวะ
“กูไม่ชอบไอ้โซล”
“หือ?”
เวลาหลายนาทีที่ผ่านไป อีกฝ่ายที่ก็ตอบออกมาแบบนั้น หน้าหล่อคมที่ยังไม่ยอมหันมามองกัน ตาคมที่จ้องมองตรงไปในน้ำใสกลางสวนสาธารณะอยู่แบบนั้น
“กูบอกแล้วว่าอย่ายุ่งกับมัน มึงก็ยังยุ่งอยู่ได้！” ตะคอกเสียงดังพร้อมหันมามองกันแบบดุๆ กูถอยหลังหนีสองก้าวเลย ติดตรงที่ฝ่ามือแกร่งจับต้นแขนไว้ได้ซะก่อน
“ก็เค้าดีกับกูนี่พี่ จะไปเลิกคบเค้าได้ยังไง”
“แล้วกูไม่ดีกับมึงรึไง!”
“อ้าว นี่ดีกับกูหรอ แล้วบีบแขนทำไม เจ็บนะเว่ยไอ้พี่”
“ก็มึง!”
“มึงอะไรพูดดีๆนะ ไหนบอกว่าดีกับผมไง.......”
ผมเถียงออกไปพร้อมชี้หน้า จ้องตาเขม็งแบบไม่ยอม อีกฝ่ายที่เม้มปากแน่นๆทำท่าทางหงุดหงิด เห็นแล้วก็อยากจะขำ ทำท่าทางเหมือนอยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ได้ ดูน่าอึดอัดใจแทนชะมัด แต่มองจากตรงนี้ พี่มันก็น่ารักดีนะ
“หึ้ย เออๆ แล้วเจ็บไหมวะ”
คนตัวสูงในเสื้อสีคัสตาร์ด ดูหงุดหงิดมากๆจนทำอะไรไม่ได้ ผมแอบหันหน้าหนีไปอมยิ้มอยู่แบบนั้นนานหลายนาที
“ก็ไม่มากหรอก”
อีกฝ่ายที่เอามือมาลูบๆที่แขนของผมเงียบๆ ร่างสูงที่ก้มหน้ามองต้นแขนที่มีรอยแดงของผมเงียบๆ นานหลายนาทีที่ไม่มีใครพูดกัน ผมที่จ้องมองเสี่ยวหน้าอีกคนอยู่แบบนั้นอยู่เสียงทุ้มเข้มๆก็ดังเรียกสายตาผมให้เงยหน้าขึ้นไปมอง
“มึงบอกว่าชอบกู ก็ต้องสนใจแต่กูสิ”
“อะไรนะพี่...มึงพูดอะไรนะ”
เหมือนจะได้ยิน แต่ไม่อยากจะคิดไปเอง ไอ้พี่นักรบที่หันมามอง ขมวดคิ้วเข้าหากันจนหน้ามันยับ ผมที่แค่จ้องหน้าตอบแล้วกระพริบตาปริบๆ อีกฝ่ายที่ก็ทำท่าทางหงุดหงิดแล้วหันหลังเดินหนีไปเฉยเลย อ้าว...
“เห้ยพี่! รอด้วยดิวะ”
“ไปไกลๆเลยไอ้เหี้ยจืด!”
“โหยยย คนอะไรทำไมเกรี้ยวกราด เกรี้ยวกราดๆๆๆ”
วิ่งตามพี่มันไปพร้อมตะโกนให้มันอายคนแถวนั้น แต่น่าแปลก ที่เห็นอีกฝ่ายโมโหขนาดนั้น ผมกลับมีความสุขขึ้นมาแปลกๆเลยแหะ....
.
.
.
“นี่พี่ ดีกันนะๆ”
ผมว่าออกมาแบบนั้น พร้อมๆกับที่ก็ยื่นนิ้วก้อยไปเขี่ยๆข้างแก้มของคนข้างๆ ร่างสูงที่ตอนนี้ทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนพื้นหญ้า อย่าถามว่ามีอะไรรองไหม โนวครับ ชิคๆคูลๆกันไป นอนแม่งลงบนหญ้าเขียวๆเรียลไปอีก แต่จริงๆก็ทำให้รู้สึกดีไม่หยอก และขอบคุณที่เรามานอนเล่นกันหลังต้นไม้ใหญ่ๆทำให้ไม่มีใครมองเห็นหรือมาสนใจเรา
“ทำไมต้องโกรธว้า โกรธแบบนี้หึงกูสินะๆ สินะใช่มะๆพี่” เขี่ยๆจิ้มๆแก้มมันเล่น เป็นผู้ชายหน้าเลวแต่แก้มนิ่มมาก
“อย่ามายุ่ง”
ปัดนิ้วผมออก เกรี้ยวกราดไปอีก พี่ฝานี่ใจบางลงเลยนะรู้เปล่า
“ยุ่งอะไรที่ไหน เค้าเรียกคนใส่ใจนะเออ นี่รู้เปล่าผมเต๊าะพี่มานานแล้วน้า ไม่ใจอ่อนหรอ มีแฟนเป็นรุ่นน้อง มันน่าครอบครองนะรู้ยัง”
“เหอะ โง่” หมายถึงไรวะ?
“โง่อาราย การเรียนอาจจะไม่เก่งมาก แต่ท่ายากมีครบนะรู้เปล่า ลองมะๆๆ” กระแซะพี่มันไป เอาหน้าถูๆที่ไหล่สักนิด
“ไม่ได้อ่อยนะ แต่อร่อยแค่อยากจะบอ.... เหวออออ ทะ...ทำเชี่ยอะไรไอ้เหี้ยพี่กล้วย!”
“หึ ก็บอกให้ลอง”
ร่างสูงที่พลิกตัวขึ้นมาคล่อมตัวผม ตาคมที่จ้องมาที่ตาของผมนิ่งๆ แต่มุมปากกลับถูกประดับด้วยรอยยิ้มนิดๆ ดวงตาคมที่ทอดมองดูมีแววเจ้าเล่ห์ นี่คิดเห้อะไรอยู่อยากจะถาม?.. ใบหน้าคมที่โน้มลงมาใกล้ หัวใจผมสั่น เป็นแบบนี้ทุกที ทั้งๆที่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นหน้าหล่อๆของมันใกล้ๆแบบนี้...แต่นี่มันเอ้าท์ดอร์มากๆเลยไหม ขวยเถอะ!
“ลองก็เหี้ยละ นี่สวนสาธารณะไง ลงจากตัวกูเลยมึง!!”
“ทำไม คันหญ้า?”
“คันหูก็เหี้ยละ ลงไป!!”
“ฮ่าๆ มึงนี่นะ”
ผมได้แต่เบิกตากว้าง เมื่อคนตรงหน้าส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา ร่างสูงที่ดันตัวเองลงจากตัวของผม หน้าตาเข้มๆคมๆของมันที่หัวเราะออกมาอย่างนั้น เป็นความรู้สึกที่โคตรจะดี ไม่เคยเห็นพี่มันยิ้ม มันหัวเราะกับเค้าเลย พี่โซลที่ว่ายิ้มแล้วสดใส มันเทียบไม่ได้เลยว่ะ กับคนตรงหน้าที่ยิ้มทีแล้วใจผมสั่น คนที่ยิ้มและหัวเราะได้ ... เพราะคนแบบผม
.
.
.
เดินตามอีกฝ่ายต้อยๆ มาจนถึงลานจอดรถ ตอนนี้ก็10โมงกว่าแล้วครับ เรานั่งเล่นนอนเล่นกันอยู่นานมาก คนร่างสูงที่เดินนำมาก่อน อยู่ๆก็หันมามองผม หน้าตาที่บอกความหมายได้ว่า ‘มึงตามมาทำไมไอ้จืด’
“อ้าว นึกว่าจะชวนไปด้วย แหมมมม ไอ้เราก็อุตส่าห์เนียน ไม่เนียนอ่อ?”
“ตอแหลไม่เนียน ไปเรียนมาใหม่ไปมึง”
“ร้ายกาจ”
คว้ำปากใส่แม่ง แต่อีกฝ่ายมันไม่สนใจครับ กดกุญแจเปิดรถสี่ห่วงสีเหลืองคันเดินเปิดประตูเข้าไปนั่งเฉย คนเดินผ่านไปผ่านมานี่มองกันคอจะเคร็ด รถสวย หรูแพงไม่พอ ใครให้มึงซื้อสีนี้มา เหมือนจะด่าพี่มันใจใจนานไป โถ่ถัง กูกลับหอไปแดกมาม่าก็ได้วะ อย่างน้อยวันนี้แม่งก็เป็นวันดีๆของไอ้ฝาไปแล้ววันนึง ก็แบบว่าพี่มันยิ้มหัวเราะให้ได้ชมเป็นบุญตาทั้งทีไงครับ กระชับกระเป๋าใส่กล่องให้เรียบร้อย คิดว่าจะขึ้นบีทีเอสกลับครับ รอรถเมล์กูคงหิวตาย
‘ฟืด’
“ขึ้นรถ”
เสียงเลื่อนกระจกที่ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเข้มๆของอีกฝ่าย พี่ฝานี่หันหลังกลับไปอย่างไว แต่จะทำหน้าตาตื่นดีใจมากไม่ได้ มันไม่คูล พี่เชิดเลย หยิ่งๆไป
“เห้ย ไม่เป็นไรพี่ มึงไปเห๊อะ” เชิดครับ ยืดๆหยิ่งๆไป ไม่ได้เดี๋ยวเค้าหาว่ากูใจง่าย เดี๋ยวพี่จะดูไม่แพง
“เออ ตามใจ”
“อ้าวเห้ยยย เดี๋ยวสิเว่ยพี่ รอกูด้วยคร๊าบบบบบ”
สาดดดด ถอยรถหนีกูเช๊ยยยย มันใช่ไหมเนี่ยยย ตามบทพระเอกต้องง้อกูสิเฟร้ยยยย~~~ นี่อะไร ลำบากกูวิ่งตามรถไปอี๊กกกก คนแถวนั้นนี่ขำกูกันให้พรึบพรับเลยแหมมมม
“พี่แม่ง! ง้อกูอีกนิดนี่ก็ไม่ได้”
“ลีลาดีนัก”
มันที่ว่าแบบนั้น ปล่อยมือจากกระปุกเกียร์มาผลักหัวกูเฉย อีกนิดหัวจะโขกกระจกละ ดีนะกูยั้งไว้ทัน หันหน้าไปมองมันตาเขียวเลย
“อะไร มาทำหน้าตาแบบนี้ใส่กู เดี๋ยวตบติดกระจก”
“ไม่ได้นะเว้ย!”
“ทำไม ห่วงหน้าตามึงหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก เท่าที่มีอยู่ก็ไม่มีอะไรดีเท่าไหร่อยู่แล้ว”
“ไม่ใช่เว่ย! นี่กูไม่ได้ห่วงหน้าตากูเลยเถอะ ห่วงกระจกรถมึงเนี่ย หูย เกิดหัวกูโหม่งไปแล้วแม่งเป็นรอยจะทำไง ดูนี่ เบาะหนังนุ่มๆ คอลโซลเท่ห์ๆนี่อีกล่ะ งื้อ พี่ฝาชอบบบบบ”
เอามือลูบๆที่คอลโซลหน้ารถและตัวเบาะรถไปอีกซักที หูย บุญตูดพี่ฝาจังครับ ช่วงนี้ได้นั่งแต่รถนอกราคาแพงๆ บอกตรงๆฟินจุงเบย
“หึ กูสังเกตหลายทีละ มึงชอบรถ?”
“เออสิ ชอบมากเลยเว่ยพี่ แต่แบบไม่มีปัญญาซื้อนะ เลยชอบมอง แฮ่”
“หึ”
ยกยิ้มมุมปากแล้วไม่พูดอะไรต่อ ก็ไม่เข้าใจมันเท่าไหร่ แต่ทำไมรู้สึกว่าสายตามันที่มองมานิดนึงดูเหมือนเอ็นดู เหยดดด อันนี้คือการคิดเข้าข้างตัวเองครับ ไอ้พี่รบนี่นะจะมาเอ็นดูผม
“รถพี่โซลก็สวยเหมือนกันนะพี่” พูดออกมาแค่นั้น คนที่นั่งอยู่ข้างๆก็ตวัดสายตามามองทันที
“สวยเหี้ยไรล่ะ! อย่าให้กูเห็นว่ามึงขึ้นไปนั่งรถมันอีกนะ ไม่งั้นมึงโดนแน่”
“อะไรว้าพี่ ขี้หวงนะเราเนี่ย หวงเค้าอ่ะเด๊ะๆ กิ๊วๆ” หยอดวนไป ถึงแม้ว่าไม่เข้าใจว่ามันจะห้ามกูทำไมก็เถอะ
“แล้วถ้ากูบอกว่ากูหวงล่ะ”
ร่างสูงที่หันหน้ามาถาม พร้อมๆกับที่รถได้จอดสนิทลงตรงหน้าร้านอาหารร้านนึง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะสนใจในเวลานี้ ดวงตาคมที่ผมชอบ เคยบอกใช่ไหม ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ดวงตาคู่นี้หันมาทางผม ผมก็ไม่สามารถละความสนใจให้หันไปทางอื่นได้เลยจริงๆ และครั้งนี้ก็เช่นกัน...
“มองเชี่ยไร ลงได้ละ”
และมันก็ตอบออกมาแบบนั้น ได้แต่กลืนน้ำลายฝืดๆฝืนๆ รู้สึกว่าหน้าจะแดงหน่อยๆ ... นี่หูฝาดหรืออะไรซิ?
-TBC-
-
ง่อวววว พี่รบคนซึนจะอ่อยก็อ่อยให้สุดสิคะพี่คะ แหมๆๆ
-
อ้าววว.. เห้ยย.. ทำไมตอนนี้มันแค่นี้อ่ะคะ ไรท์เตอร์...
กำลังหวาน
-
พรหมลิขิตหรอ ขนาดไม่ได้นัด ยังเจอกัน
ฝาคนคูล ต้องเจออะไรแบบคูลๆ บื้อแบบคูลๆ แล้วก็ยังคงไม่เข้าใจต่อไป
แต่นักรบบอกขนาดนี้ จะคิดจริงหรือจะเพ้อไปอีก ต้องรอฟังฝาคนคูล
นักรบเอ้ยย มีอารมณ์อื่นไหม ป่วงเหลือเกิน เหวี่ยงหนักมาก บ้าไปอีก แต่ชอบอะดิ เจอพี่ฝาคนคูลมาง้อ 5555
-
นักรบเป็นบ้าหรอ ถามจริง คือเหมือนคนบ้าเลยอะ นี่สับสนไปหมดละ ไหวไหม ฝาก็มีหัวใจนะบอกเลย ทำแบบนี้ สงสารฝา ทีมฝา
-
โดนรุกกลับบ้าง เป็นไงล่ะ???
-
ทำไมงง ตกลงใครชอบใคร
อีเฮียรบก็เยอะเกิ๊น
หึง หวง ฝาก็บอก แหม
:laugh:
-
อ่าน่ะ รบ นี่ ปากแข็ง นะ 55
-
พี่รบบบบบบบบ :katai2-1:
-
มีหวงด้วย กรี๊ดดดดด
-
บทที่9
[/color][/b]
“ป้าเอากระเพราหมูสับไข่เจียวสีเหลือง กับน้ำเก๊กฮวยครับ”
เมนูง่ายๆที่ออกจากปากของคนตรงหน้าทำเอาผมกระพริบตาปริบๆ ไข่เจียวสีเหลือง เน้นให้เหลืองแม้กระทั่งอาหาร
“มองอะไร จะแดกไร สั่งเดะ หรือมึงแดกร้านแบบนี้ไม่ได้?”
“บ้าเดะ แดกได้หมดแหล่ะพี่ ป้าผมขอข้าวเปล่าต้มเลือดหมูครับ”
หันไปบอกเมนูกับป้าคนขาย ที่ก็ส่งยิ้มมาให้อย่างใจดี ร้านที่พี่มันพามา เป็นร้านอาหารธรรมดาๆแต่มีที่จอดรถครับ
“พี่ กูขอถามหน่อยสิ สังเกตมานานละ มึงชอบสีเหลืองหรอ” อีกฝ่ายที่จ้องหน้าผมนิ่งๆ นานหลายนาที กูนี่ลุ้นขี้จะแตกเอาจริงๆ
“อืม” และพอแม่งตอบ คำเดียวเลย โอ้ยเพื่อออออ กูลุ้นเพื่ออออออ
“นี่พี่....”
“ได้แล้วจ้า” ในจังหวะที่กูก็อยากจะอ้าปากถามต่อ ข้าวหมูสับไข่เจียวสีเหลืองของไอ้พี่มันก็มาวางตรงหน้า พร้อมๆกับต้มเลือดหมูของผมพอดี ขัดกูไปอีก
“แดก” แค่ทำท่าว่าจะถามต่อ ไอ้พี่นี่ก็ขัดกูขึ้นมาอีก เอาเข้าไป ขัดกูให้สะอาดไปเลยสิแหม วันขัดแห่งชาติ ขัดใจเว้ย!
“นี่ กูถามบ้างสิ”
“ถ้าตอบมีไรแลกอ่ะ” ขยิบตาใส่พี่มัน พร้อมซดต้มเลือดหมูเข้าปากไปอีกคำ ซู๊ดดดด น้ำแกงนี้คือสุดยอด
“งั้นกูไม่ถาม”
“เห้ยๆ แหมมม หัวก็ไม่ล้านก็ขี้ใจน้อยจังว้า สรุปว่าจะถามไรอ่ะ” ไอ้เหลืองตรงหน้าถอนหายใจนิดนึง อะไร เล่นตัวหรา
“ทำไมมึงชื่อฝาวะ พ่อแม่มึงคิดอะไร คนเชี่ยไรชื่อฝา ทำไมไม่ชื่อขวด แก้ว ถาด กะละมัง”
“พอๆไอ้เชี่ยพี่ แหม อีกนิดกูจะกลายเป็นเครื่องครัวละ”
“อ้าว ก็จริงไหมวะ ชื่อแปลกชิพหาย”
“แล้วมาวิจารณ์ชื่อกูทำไมล่ะครับพี่ เอ๊อ...เอาจริงๆ ชื่อนี้อาม่าเป็นคนตั้งอ่ะ ผมอ่ะมีพี่สาวนะเว่ย ชื่อพี่ผอผึ้ง พอผมเกิดมาก็เลยให้ชื่อฝอฝา แต่เอาจริงๆอาม่าบอกว่าตอนเกิดอ่ะผมตัวขาวๆซีดๆ หน้าตาดูเบลอๆจืดๆไร้รสชาต อาม่าเลยตั้งชื่อจีนให้ว่า ‘ฝาเว่ย’ 乏味 มันแปลว่าไร้รสชาต ... บางทีผมก็คิดนะ อาม่าก็รู้อนาคตไป๊ โตมายิ่งจืด”
เล่าให้พี่มันฟังพร้อมยกมือขึ้นเกาหัวตัวเอง อายความจืดของตัวเอง
“หึ ไอ้ฝาเว่ย! ชื่อจีนมึงแม่งเหมือนชื่อเรียกเลยว่ะ”
“พอเหอะ ช่วยหยุดวิจารณ์ชื่อกูสักทีครับ”
บอกมันที่มองมาแล้วยิ้มมุมปาก พอมองมันตรงๆแบบนี้แล้วใจสั่นเลย กูก้มหน้าซดน้ำแกงอย่างไวเลย ไม่ไหว ใจมันสั่น ไอ้ใจเชี่ยนี่ก็สั่นจัง
“ทำไมมึงถึงคิดว่ามึงจืดวะ”
“เอ้า ใครๆก็คิดทั้งนั้นล่ะ หรือไม่จริง...ขนาดมึงยังคิดเลยไอ้พี่”
“หึ”
หัวเราะแบบประหยัดถ้อยคำใส่กูไปอี๊ก คือระ ... กำลังจะอ้าปากถามว่าหัวเราะอะไรของพี่มัน แต่กลับต้องหยุดชะงักและเม้มปากตัวเองแน่น เมื่อมือแกร่งที่ยื่นมายีหัวของผม ริมฝีปากหยักที่ยกยิ้มนิดๆ ดวงตาคมๆที่จ้องตรงมาแต่มีประกายบางอย่างที่ผมไม่อยากคิดไปเอง ผมกลัว ... กับอิแค่มองก็ทำเอาใจผมสั่น รู้สึกร้อนหน้าแปลกๆ ความรู้สึกคล้ายๆจะเขินเลยแหะแบบนี้
…
“ไปไหนมาวะ”
เสียงเข้มๆของคนข้างห้อง ที่พอหันไปมองก็เจอเข้ากับรอยยิ้มสว่างๆที่ต้องยิ้มตามเขาไปอีก เฮ้อ คนอะไรสว่างชิพหายเลยคุณ
“อ้าวพี่โซล แต่งตัวซะหล่อ จะออกไปหม้อสาวที่ไหนครับพี่”
“ฮ่าๆ ออกไปมหาลัยว่ะ นัดเพื่อนไว้”
“ใช่หราๆๆ”
แซวพี่แกสักหน่อย พี่โซลในชุดผู้ดีที่ไม่คุ้นเคย กางเกงยีนส์กับเสื้อแบรนด์ดังแถมคลุมทับด้วยแจ๊คเก็ตดำ กูนี่นึกว่าพุ่งออกมาจากนิตยสารนะคุณเอ๊ย ทำไมไอ้ฝาไม่เกิดมาดูดีแบบนี้บ้างวะ
“นิดนึง ใช้หนาตาให้คุ้ม”
“อิจฉาจังเว้ยยย”
“ฮ่าๆ อิจฉากูทำไมวะ”
คนที่พูดด้วยรอยยิ้มเดินเข้ามาใกล้ เอนตัวพิงลงข้างกำแพง พ้อยขาเล็กน้อย นี่ถ้ากูเป็นผู้หญิงคงอยากฉุดพี่แกลากเข้าห้องครับ ไอ้เหี้ย หล่อสาดดดด
“พี่ หล่อมากเลยว่ะ พูดตรงๆถ้าเป็นผู้หญิงคงอยากลากพี่เข้าห้องครับ”
“เป็นผู้ชายแบบมึงไม่ต้องลากกูหล่ะ”
“เออ ไม่ลากหรอกเว่ย”
ว่าแบบนั้นพร้อมขำๆ รอยยิ้มสว่างๆที่กดตัวลงเป็นยิ้มมุมปากเล็กๆ ใบหน้าหล่อที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ข้างแก้มจนต้องผงะถอยตัวไปหน่อยๆ มือหนาที่คว้าแขนผมไว้ได้ทัน ก่อนที่พี่แกจะกระซิบออกมาเบาๆ
“กูแค่จะหมายถึง กับมึง...กูสมยอม”
“อ่ะ....”
“กูไปก่อนนะ เย็นนี้มีแข่งรถ”
ผละหน้าออกมาก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย ยักคิ้วให้ผมหน่อยๆก่อนจะเอื้อมมือมาตบบ่าและเดินจากไป มือผมที่จับลูกบิดค้างไว้ตั้งแต่ตอนแรก กำมันแน่นๆอยู่แบบนั้น ... ก็แค่คิดว่า ...
“ช่างแม่งเถอะ!”
.
.
.
“ขอโทษนะไอ้เหี้ยน้องฝา วันหยุดของกู จำเป็นเบอร์ไหนที่ต้องลากกูออกมาจากบ้านวะ”
ไอ้หมอกในชุดแบนเนมด์ทั้งตัว น้ำหอมกลิ่นchanalของมันหอมฟุ้งจนอยากเอาหน้าไปซุกที่ซอกคอ เป็นน้ำหอมที่ให้กลิ่นหวานเย็นๆ ดูเหมาะกบมันมากๆ
“ก็กูมีปัญหา”
“ปัญหา? ไหนถามมาเผื่อกูทายถูก อะไรเอ่ย...”
“ไอ้หมอก ทำไมกวนตีนวะ”
หยุดเดินและเงยหน้าไปถามมัน ไอ้หมอกสูงกว่าผมครับ แต่ตัวมันบางกว่า ดูดีทุกองศานั่นแหล่ะครับ ... มันที่ก้มหน้าลงมามอง อมยิ้มมองผมและยื่นมือมาบีบจมูกและหัวเราะดังๆ ไอ้เชี่ย!
“ฮ่าๆ...น่ารักจังสัดเอ๊ย”
“เป็นเหี้ยไรเนี่ย น่ามคานนนนน” ด่ามันออกไปก็เอามือลูบจมูกไปด้วย ไม่ได้บีบแบบเอ็นดูใดๆ คล้ายๆกับหมั่นไส้แปลกๆ จมูกกูคงแดงเป็นกวางเรนเดียร์แล้วในจุดๆนี้ มันที่มองอยู่แค่คว้าคอกูไปกอดแล้วออกเดินไปพร้อมๆกัน
“ไหนว่าไงครับฝา อยากให้ช่วยอะไรก็พูดมาไอ้สัด แกล้งแค่นี้ทำหน้าบึ้ง”
“ก็กูเจ็บอ่ะ แบบว่าพี่ฝาบอกบาง”
“อยากจะถีบให้ตัวมึงปลิวออกไปจากห้างเอ็มโพเลี่ยมจริงๆ”
“คนดุดัน พอ!เลิกเล่น”
“เออๆ สรุปคือ”
“คือ...คือพรุ่งนี้วันเกิดไอ้เชี่ยพี่รบ แล้วแบบ...”
“อยากหาของขวัญ?”
“เหยดดดดด เพื่อนหมอก มึงฉลาด”
“ดูหน้าพี่ด้วยครับน้อง มึงจะหาของนี่เค้าเชิญหรอ?” เหยียบใจกูมากไอ้เหี้ย กูนี่ยืดเลย เชิดมาก
“พี่รุกฆาตเชิญกูเถอะ” ว่าแบบนั้นไอ้หมอกก็หลุดขำออกมาหน่อยนึง กูนี่หน้าตึงเลย เชี่ย...เซ็ง มึงคิดว่าคนแบบไอ้พี่จะชวนกูรึไง กูนี่ยิ่งกว่าวิญญาณที่ตามหลอกหลอนเต๊าะมัน มันจะสนใจอะไรกูล่ะครับ
“ว่าแต่มึงมีงบเท่าไหร่”
“ไม่เกิน1000นึงอ่ะ”
“ไอ้สัด! พันนึง ปะ...ออกจากที่นี่ เดี่ยวกูพามึงไปเดินตลาดรถไฟ”
“เดี๋ยวดิมึงงงงง”
ดึงแขนไอ้หมอกไว้ มันที่เตรียมตัวคว้ากุญแจรถมาถือไว้ กะลากกูไปลานจอดรถและขับรถไปที่ตลาดรถไฟชัวร์ ไอ้สัดนี่รีบ นอกจากตีนผี แล้วยังใจร้อนอีก
“อะไรอีกไอ้เหี้ยยยย ไม่มีของพันนึงที่นี่ เคนะครับเพื่อน”
“ของขวัญก็ไม่จำเป็นต้องแพงนี่หว่า มันอยู่ที่มูลค่าหรือน้ำใจอ่ะไอ้สัด”
“โอเค...กูเข้าใจมึงครับเพื่อน กูไม่ได้ดูถูกมึงนะ”
ก็ถ้าจะเริ่มมาแบบนี้ กูว่ามึงต้องดูถูกแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าทำหน้าแบบไหนออกไป แต่ไอ้หมอกแค่ถอนหายใจและเดินมากอดคอกูไว้
“กูแค่จะบอกว่า ที่นี่มันห้างของแพงไอ้สัด ของขวัญวันเกิดอ่ะ ไม่จำเป็นต้องซื้อที่ห้างเหี้ยนี่หรอก”
“สัดหมอก! เดี๋ยวยามก็ลากออกไปหรอกไอ้เหี้ย ปากมึง”
“เอ้า! ลองมาลากกูดิ เดี๋ยวรู้เรื่องเลย...กูไม่ได้หมายถึงห้างไม่ดีสักหน่อย แต่แค่ มันไม่ถูกกับรสนิยมเราเว่ย ของขวัญวันเกิดในความคิดของมึงอ่ะถูกแล้ว มันไม่จำเป็นต้องแพงหรอก”
“แต่...”
“อะไร?” เลิกคิ้วถามกู ในจังหวะที่ผมก็เม้มริมฝีปากแน่น
“จากที่ช่วงเช้าวันนี้ได้มีบุญได้ไปนั่งรถพี่มัน หรูมาก เป็นคนรวยที่หรูมาก….”
“สัด โอเวอร์ละ กูก็รวย มึงเองก็รวยเถอะ มึงเคยขอข้าวใครกินรึไง ถ้าไม่เคยก็คือรวยหมดล่ะไอ้เหี้ย เลิกพูดเรื่องจนรวยเหอะ ไร้สาระสัดๆ”
มันที่ดูอารมณ์เสีย ไอ้หมอกที่เป็นลูกผู้ดี แต่ก็คบกับผมที่เป็นเด็กครอบครัวฐานะปานกลางได้แบบลงตัว ก็เพราะมันไม่เคยดูถูกใคร เป็นคนมีเงินที่จริงใจ มันไม่ดูถูกเงินไม่ดูถูกใคร ของที่มันใส่และใช้อยู่ ก็แค่มันชอบมันเลยใช้ มันไม่เคยคิดว่าซื้อมาตามเทรนเพื่ออวดใครหรือถ่ายรูปลงเฟซโชว์ เพราะมันที่เป็นแบบนั้น ผมเลยชอบมัน และคบกับมันเป็นเพื่อนได้สนิทใจ
“ก็ไม่เห็นต้องขึ้นเบอร์นี้”
“กูขึ้นแน่ล่ะ จะบอกให้นะ รวยอ่ะก็แค่กินเงินเก่าพ่อแม่เท่านั้นล่ะ จริงๆแล้ว จะมีความสุขเท่ามึงหรือเปล่าใครจะรู้”
“หือ”
“ไปเหอะ ข้ามไปเอ็มควอเทียร์ดูไหม มันอาจจะดีกว่าที่นี่ กูว่ามันน่าจะมีของชิคๆมากกว่าน้ำหอมคนแก่ กระเป๋าหลุยคุณแม่นะเว้ย”
“พูดดี ไปดิ”
“จัดไปครับเพื่อน คูลๆหน่อยไอ้สัด”
.
.
.
“เชี่ยหมอกกกกก กูถูกใจอันนี้”
หยิบขึ้นมาชูให้มัน ไอ้หมอกที่ทำปากเป็นรูปตัวโอ ตาเบิกกว้างนิดๆ และเป็นกูที่ชูของขึ้นสองมือและยิ้มกว้างทั้งหูทั้งตา กูภูมิใจมากในของขวัญอันนี้
“เอ่อ...”
“กูว่ากูอยากได้ด้วยว่ะ แบบซื้อคู่งี้ ดีมะ”
“แล้วแต่เลยมึง เอาที่มึงสบายใจเลยครับ”
“จริงดิ...แต่มึงว่าพี่มันจะชอบเปล่าวะ มันจะดีมะ” หันหน้าไปถามมัน ไอ้หมอกที่ยิ้มแหยๆส่งมาให้
“ก็ถ้ามึงชอบขนาดนี้ กูจะกล้าบอกว่าไม่ดีหรอวะ”
“อะไรนะ มึงว่าอะไรนะกูไม่ค่อยได้ยินเลย”
“เปล่าๆเว่ย เลือกเอาเลยมึง”
โบกมือปัดๆแล้วบอกให้ผมมาเลือกต่อ โถ่ เพื่อนหมอก คนดีของพี่ฝา น่ารักจริงๆ พี่ล่ะอยากจะหยิกแก้มน้องสักหนึ่งที
สุดท้าย ก็เดินออกจากห้างแล้วยิ้มแฉ่ง แฮปปี้กับของที่ตัวเองเลือกแบบสุดๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าคนที่ได้รับไป มันจะชอบของขวัญของผมหรือเปล่าน่ะสิ
.
.
.
ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆ ผมที่กำลังนั่งกอดของขวัญ นั่งทำหน้าจืดๆอยู่บนรถของไอ้เชี่ยหมอก พร้อมก้มลงมองโลเคชั่นที่เลิฟส่งมาให้ในไลน์ไปด้วย สุดท้ายก็ได้แต่กรอกตาหลุกหลิกมองภาพตรงหน้า ก่อนจะอ้าปากค้าง
“เชรดดดดด บ้านหลังใหญ่หลังโต กูนึกว่าบ้านมาเฟียเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้”
ไอ้หมอกที่พูดออกมาแบบนั้น ผมที่ได้แต่กระพริบตาปริบๆ พร้อมพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของมัน บ้านสไตล์โมเดิลที่ผสมกลิ่นไอของความเป็นจีนเข้าไปได้อย่างลงตัว กำแพงบ้านที่สูงตระหง่าน ทางเข้าประตูบ้านสลักด้วยลวดลายมังกร หน้าประตูบ้านที่แผ่นป้ายหินอ่อนที่ถูกสลักเป็นรูปแกะสลักมังกรคู่และดอกโบตั๋นเกาะเกี่ยวกันไว้พร้อมชื่อสกุล ‘เตชะณรงกรค์’
…. รถของไอ้หมอกถูกจอดไว้ที่โรงจอดรถ เอาจริงๆกูนึกว่าที่จอดรถห้าง ก้มมองสภาพตัวเอง กางเกงยีนส์เสื้อยืด ทำไมไม่บอกว่ากูต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้วะ หันไปมองไอ้หมอก มันที่มาในเสื้อแจ๊คเก็ตแบนดัง ทั้งตัวแม่งแบรนด์เนม กระชับของขวัญในมือตัวเองแน่นๆ ได้แต่กลืนน้ำลาย เหมือนกูมาอยู่ผิดที่ผิดทาง
“ปะมึง นั่งมึนไรอยู่วะไอ้ฝา”
“มึง...กูไม่กล้าเข้าไปว่ะ”
“ไม่กล้าเชี่ยไร มาถึงนี่แล้ว ไป ลงๆ”
มันที่ว่าแบบนั้นพร้อมดับเครื่องจอดรถ กดดันให้กูลงไปอีก สุดท้ายก็เปิดประตูลงจากรถมาจนได้ หันซ้ายมองขวา รถหรูจอดเรียงรายเต็มไปหมด น่าจะเป็นแขกที่มาวันนี้ เห็นแล้วอยากจะพุ่งเข้าไปลูบๆคลำๆ แต่ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เลิฟเดินออกมาจากทางด้านหน้าของบ้าน รอยยิ้มน่ารักๆที่ส่งมาให้ ทำให้อดชมไม่ได้ว่าเลิฟน่ารักมากจริงๆ
“โย่วๆ สวัสดี”
“อ่าหะ”
“เข้าไปข้างในกันเถอะ เอ๋...แล้วนี่ถืออะไรมาอ่ะ” เลิฟที่ทำหน้างงๆ มองของขวัญที่ผมอุ้มมาด้วย
“อ๋อ ของขวัญ” ผมที่บอกออกไปแบบนั้น ไอ้หมอกที่ยืนอยู่ข้างๆยิ้มแหยๆนิดหน่อย ... อะไรของมึงวะ เลิฟมองอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มกว้างๆออกมาอย่างใจดี
“คิดว่าเฮียรบจะต้องชอบล่ะ...เอาล่ะมาเถอะ เข้าไปในงานกัน”
เดินตามเลิฟเข้าไป ผ่านโถงทางเข้าที่เป็นทางเดินทอดยาว เท้าเหยียบลงไปบนพื้นหินอ่อนสีสวย ทำเอาต้องกลืนน้ำลาย คือต้องรวยเบอร์ไหน
“วันนี้คุณป๊ามีแขกมาด้วยเยอะ งานช่วงแรกก็คงจะเป็นของผู้ใหญ่ๆ แต่หลังจากเป่าเค้กเสร็จ เฮียรบจะจัดปาร์ตี้ที่สระว่ายน้ำ มีแต่เพื่อนๆกัน ยังไงช่วงนี้ก็ทนๆไปก่อนนะ จริงๆกูก็โคตรจะเบื่อล่ะ”
เลิฟที่กระซิบบอกผมแบบนั้น เดินตามคนร่างเล็กเข้าไปจนสุดโถง ประตูตรงหน้าที่ทำจากไม้โอ๊คหนา แกะสลักรูปมังกร ที่หน้าประตูมีสิงโตที่ทำจากหินอ่อน วางโชว์ไว้ทั้งสองข้าง
“ไอ้เหี้ย เจ้าพ่อสัดๆ”
ไอ้หมอกกระซิบบอกผมแบบนั้น ได้แต่กระชับของขวัญไว้ในมือ และเดินเข้าไป ภายในห้องกว้าง ยังกับห้องบอลลูมของโรงแรมห้าดาว มีแขกเหลือมากมาย รวมทั้งคุณหญิงคุณนายเต็มไปหมด ที่คิดแบบนั้นเพราะเห็นเหล่าคนที่มีอายุแล้ว พร้อมแต่งชุดราตรีรวมถึงประโคมเครื่องเพชรกันมายังกับตูเพชรเคลื่อนที่ ทางด้านขวาตรงมุมห้อง มีของขวัญจากบรรดาแขกในงานที่เอามาให้ไอ้พี่ตั้งอยู่ ผมที่ถอนหายใจออกมาในวินาทีนั้น ของขวัญของกู เทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เรียกได้ว่าอ่อนด๋อยมากๆในจุดๆนี้
“หายไปไหนตั้งนาน”
“เชี่ย อุ้ย พี่รุก ตกใจหมดเลย” เสียงของเลิฟทำให้พวกเราต้องหันไปมอง พี่รุกในชุดเสื้อลายจีนสีเลือดหมู ลายมังกรสีทอง มองจากมุมนี้ยิ่งทำให้พี่เขาดูหล่อและหน้าเกรงขรามขึ้นไปอีก แขนแกร่งโอบรอบเอวบางของเลิฟไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“มึงช้า”
“ก็ไปรับฝาไง”
“อ่อ”
ตอบรับกับเลิฟแล้วค่อยหันมามองพวกกู แล้วพยักหน้าให้แบบส่งๆ ผมกับไอ้หมอกที่รีบยกมือไหว้พี่แกไปที สังเกตหลายทีแล้วว่า พี่รุกนี่เหมือนในสายตาเฮียแกไม่เคยมีใครเลยนอกจากเลิฟ ชาวบ้านชาวช่องอยู่เยอะแค่ไหนมันจะกลายเป็นอากาศธาตุไปซะทุกที
“ตายห่า กว่าจะมา กูรอรากงอก ไอ้ธารไปรับกูมาค่ะสวยไหมมึง”
เสียงจีบปากจีบคอของไอ้เซียร์ที่ดังมาพร้อมๆกับเจ้าตัว ร่างสวยในชุดเดรสกระโปรงสีชมพูโอรสผ่าหน้ามาแบบแหวกอีกนิดนึงก็จะเห็นไปถึงไหนต่อไหน ไอ้ธารที่แต่งตัวด้วยชุดเสื้อเชิ้ตหล่อๆสีดำ กูเหมือนเป็นเด็กป.1ที่เป็นลูกคนใช้มายืนอยู่ในหมู่ลูกหลานมหาเศรษฐีเลยว่ะ และก่อนที่จะมีใครพูดอะไรขึ้นมา เสียงดังของช้อนกระทบกับแก้วไวน์ก็ดังให้เราต้องหันไปมอง ผู้ชายอาวุโสที่สุด แต่ดูสง่ามากที่สุดก็ลุกขึ้นยืน
“นั่นคุณป๊าล่ะ” เลิฟหันมากระซิบบอกผม คุณป๊าที่ถึงแม้จะอายุมากแล้ว แต่ยังคงมีท่าทีที่น่าเกรงขาม ดวงตาคมของชายชรามองไปรอบๆงาน ก่อนจะผายมือไปที่ประตูอีกฝั่งของห้องที่ถูกปิดอยู่ ก่อนที่มันจะเปิดออกมาช้าๆ ร่างสูงที่โด่ดเด่นและสง่า ในชุดเสื้อคอจีนแขนยาวไม่ต่างจากพี่รุกฆาต ต่างกันแค่พี่รบอยู่ในเสื้อสีดำขลิบลายมังกรสีทอง หน้าตานิ่งๆที่ดูไม่แยแสคนรอบข้างหรือใครอะไรมากมายที่เดินเข้ามาในงาน
ก่อนที่เสียงเปียโนจะค่อยๆดังขึ้นมาในจังหวะของเพลงHappy birthday
‘พรึบ’
ไฟในงานที่ดับลง พร้อมๆกับไฟสปอตไลต์ที่ยังคงฉายให้เห็นพี่รุก และแสงไฟจากเทียนดอกเล็กๆที่ประอยู่บนหน้าเค้กในมือของ....หญิงสาวคนนึง สาวสวยผมยาวที่อยู่ในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีเงิน มองดูจากตรงนี้แล้วทำไมมันดูเหมาะสมกันจัง
เสียงเพลงที่หยุดลง
“สุขสันต์วันเกิดนะคะรบ”
“ขอบคุณครับ”
คำพูดดีๆที่ออกมาจากปากของพี่รบ ใบหน้าคมที่ยื่นเข้าไปเป่าเทียน ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด ก่อนที่สักครู่ แสงไฟจะค่อยๆกลับมาอีกครั้ง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าสร้างเสียงฮือฮาของแขกเหลื่อภาย ใบหน้าคมที่ผมคุ้นเคย ริมฝีปากหนาที่ผมเคยสัมผัสผม ตอนนี้มันกำลังประกบจูบลงบนริมฝีปากบางของหญิงสาวที่เป็นคนถือเค้กมาให้ ก่อนที่จะผละออกมา
“อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดมากค่ะเอดอก”
“เชี่ยเซียร์เบาๆ”
“อะไรกันวะเนี่ยวะไอ้พี่รุก นั่นมัน....”
“หึ น่าเบื่อชิพหาย ช่างเหอะ”
เสียงหลายๆเสียงจากคนรอบข้างไม่ได้เข้าหูผมเท่าไหร่ ตอนนี้ภาพตรงหน้ายังติดตา ผมรู้สึกหน้าชาแปลกๆ ใจผมสั่น ทั้งๆที่พยายามไม่คิดไปเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาพยายามไม่คิดไปเอง ขนาดไม่คิดไปเองกูก็ยังเจ็บขนาดนี้
จริงๆแล้ว มึงจะจูบกับใครก็ได้สินะ... .
ใบหน้าคมที่ยังคงทำหน้านิ่งๆ มองผ่านๆทุกคนในงาน ก่อนที่ตาคู่นั่นจะเผลอสบตากับดวงตาใสที่กำลังสั่นไหว คนร่างสูงที่เบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ กับการที่ได้เห็นหน้าใสของใครบางคน
.
.
.
“ทำไมไอ้จืดมันถึงมาได้!”
เดินดุ่มๆเข้ามาหาร่างสูงของคนเป็นน้องที่ยืนยกยิ้มมุมปาก พร้อมจิบไวน์อย่างกวนตีนในสายตา มุมปากหยักของรุกฆาตกระตุกยิ้ม ก่อนจะมองจ้องคนเป็นพี่ที่ยืนเท้าสะเอวอยู่อย่างเกรี้ยวกราด
“ทำไมวะ กูเชิญมาเอง”
“ไอ้สัดรุกฆาต!”
“จุ๊ๆพี่ชาย อย่าเสียงดังสิครับ คนตกใจทั้งงานแล้วมั้ง”
“เชี่ยเอ๊ย!”
“หึ...ดูร้อนออกร้อนใจแปลกๆเนอะ”
“ไอ้รุก พอแล้วน่า เลิกกวนตีนเฮียบรบเถอะน่า”
ร่างเล็กของเลิฟที่คอยสะกิดแขนแฟนตัวเองไม่ให้อีกคนกวนตีนพี่ชาย แต่รุกฆาตเพียงแค่ดึงคนตัวเล็กมาโอบเอวแล้วหอมแก้มใสนั้นลงไปแบบเน้นๆ
“เมียกูก็เป็นผู้ชาย...แต่กูไม่เคยอายที่จะรัก หรือพยายามทำทุกทางที่จะได้มันมา หึ”
“..........”
“อะ แล้วนี่เอาไป ของขวัญวันเกิดมึง”
หมอนรูปกล้วยสีเหลืองที่ถูกยัดเข้ามาไว้ในอ้อมอก ได้แต่ก้มมองมันอยู่แบบนั้น โดยที่ตอนนี้...ก็ไร้วี่แววของเจ้าของที่น่าจะเป็นคนให้เอง
-TBC-
--------------------------------------------
ตอนนี้ยกให้พระเอกคือพี่รุกฆาตของบ่าว เชี่ยพี่นักรบบบบบบ พี่จูบใครว้าาา คืออะไร สงสารน้องงงง
ยกน้องให้พี่โซลลลลลล เเง่งงงงงง :ling1: :katai4: :z3:
-
ยกให้พี่โซลเลยค่ะ งอนพี่เหลืองแล้ว หน้าบาง อายที่ชอบผู้ชายเหรอคะ
-
ไรท์มาต่อด่วนเลยค่าาาา...
จะขาดใจล้าววววว... :katai1:
-
จะโกรธเฮียรบก็ที่ไปจูบผู้หญิงคนอื่นนี่แหละ แต่น่าตะเป็นคนที่เฮียรุกกับเลิฟรู้จักนะเพราะดูจากการทักของเลิฟแล้ว สงสารพี่ฝาคนคูลคือพี่ฝานอยด์ได้นะแต่พี่ฝาก็ต้องเข้าใจด้วยว่าตอนนี้พี่ฝากับเฮียรบยังไม่เป็นอะไรกันนะ
-
:m15: :m15: :m15:
-
พี่รบเป็นไบโพล่าป่าวเนี่ย เดี๋ยวอ่อย เดี๋ยวห่างเหิน สงสารน้องฝาสับสนแย่
-
พี่ฝาของพี่ ก็เตรียมรบสุดฤทธิ์ เค้าไม่ชวนไม่ว่า ก็ยังอยากมาทำแต้ม
แต่มาเจอหมัดเด็ด ฮุคแบบไม่ต้องสอย ก็ร่วง สงสารพี่ฝาคนคูล ไม่รู้กลับไปนอยด์อยู่มุมไหน
รุกฆาตพูดถูก นักรบอย่ามัวแต่ห่วงเรื่องชายชายเลย ห่วงความรู้สึกกันก่อนเหอะ
ถ้ารัก ก็แค่ยอมรับ แล้วลุยค่ะ อย่าทำมึน มีแต่คนรอเสียบนะ
เข้าใจล่ะว่าทำไมหมอกถึงทำหน้ารับไม่ได้ 55555 หมอนกล้วยก็เหมาะกับความคูลของพี่ฝานะ
-
สงสารฝา ทำไมทำแบบนี้,,,
-
:m16:
-
บทที่10
“กี่บาทครับลุง”
“240บาทหนู”
“ขอบคุณที่รับผมขึ้นมานะ อ่ะ ผมให้ลุง250เลยครับ ใจๆอ่ะลุงคูลๆไป”
ยื่นเงินให้ลุงที่ยิ้มให้ผม ฟันหน้าลุงหายไปหลายซี่ หวังว่าเงินที่เกินไปอีก10บาท จะช่วยให้ลุงได้ใส่ฟันปลอมนะครับ เอื้อมมือไปเปิดประตูรถลงจากรถแท็กซี่ รอจนลุงแกขับออกไป ถอนหายใจหนึ่งทีเฮือกใหญ่ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าหอ
‘พลัก’
“โอ้ย”
“ไม่มองทางเลยนะมึง”
เงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เจอร่างสูงๆพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ได้รับมาจากคนนี้ตลอด ... พี่โซล
“คงจะเห็นหรอก พี่มายืนซ้อนหลังผมทำไมวะเนี่ย” บ่นออกไปพร้อมยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองไปด้วย ชนเข้ากับพี่ท่านเต็มๆเลย
“มารอ มึงไปไหนมาวะ”
ถามออกมาแบบนั้น มือใหญ่ๆก็ยกขึ้นมาขยี้หัวผมไปด้วย ผมเงยหน้าไปมองและยิ้มให้น้อยๆ คำถามพี่โซลแม่งวิ่งเข้ากระแทกใจอย่างจัง ...นั่นดิ กูไปไหนมาวะ ไปในที่ๆกูไปไม่ถึง ไปในที่ๆไม่ใช่ที่ของกู ภาพที่ยังติดอยู่ในหัว เหมือนแค่หลับตาก็ยังจะเห็นภาพนั้น วิ่งฉายซ้ำไปซ้ำมาทั้งๆที่ไม่อยากจะนึกถึง
“ไปนั่งรถเล่นกัน”
มองคนตรงหน้างงๆเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็พูดขึ้นแบบนั้น และก็เป็นพี่มันอีกที่ไม่คิดจะรอให้ผมตอบรับหรือปฏิเสธ มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือของผม ก่อนจะลากให้เดินไปขึ้นรถของพี่แก ... แต่เอาเถอะ จริงๆตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยอยากอยู่คนเดียวเท่าไหร่
สายลมอ่อนๆที่พัดเข้ามาประทะที่ใบหน้า รู้สึกดีจนต้องหลับตาลง แขนบางที่กางออกรับสัมผัสของสายลมที่พัดเอื่อยๆนั่น สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อต่อลมหายใจของตัวเอง
“ฮ้า สดชื่นนนนนน”
“ไอ้ฝา”
“ลมเย็นมากเลยอ่ะพี่โซล รู้สึกดีชะมัด ขอบคุณนะครับที่พาผมมา ฮ้า ยู้ฮู้!”
ลืมตาขึ้นมา ภาพตรงหน้าคือบึงน้ำขนาดใหญ่ที่ตอนกลางวันมันคงจะสวยน่าดู ค่อยๆหันไปหาอีกคน เจ้าของร่างสูงที่นั่งทำหน้าหล่อยกขาขึ้นมาชั่นเข่าไว้ข้างนึง เขาที่กำลังมองผมอยู่จากที่ตรงนู้น กำลังนั่งอยู่ที่พื้นหญ้าแบบไม่กลัวสกปรก ดูเป็นคนหล่อที่ติดดินมากๆเลย ผมเดินกลับไปหาอีกคน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆและส่งยิ้มกว้างๆไปให้
“ฝา...”
“ขอบคุณที่พี่พาผมมาที่นี่นะ^^ คือแบบว่าชอบมากเลยอ่ะจ๊ะ ดีจังเลยน้า” พี่โซลที่เรียกชื่อผมออกมาเป็นครั้งที่สอง แต่ก็เป็นผมอีกเช่นเคยที่ขัดคำพูดพี่เขาออกไปอีกครั้ง
“ฝา....”
“ผมนะ ....”
“พอแล้ว! ฟังกูฝา!”
เสียงเข้มของคนที่มีรอยยิ้มเสมอทำเอาผมต้องหยุดปากที่กำลังจะพูดต่อ หันไปมองหน้าพี่โซลที่ตอนนี้ไม่มีรอยยิ้มประดับอยู่อีกต่อไปแล้ว ฝ่ามือแกร่งที่จับต้นแขนผมไว้แน่น
“มึงเป็นอะไร”
“ผมป.....”
“อย่าปฏิเสธว่าไม่เป็นไรนะ มึงรู้บ้างรึเปล่า ว่าตัวเองหน้าตาเป็นยังไงตอนนี้”
คำพูดของคนตรงหน้าที่ทำเอาผมจุก ความรู้สึกที่ทำเป็นร่าเริงก่อนหน้านี้เหมือนมันถูกดูดหายไปพร้อมๆกับคำพูดของคนตรงหน้า ได้แต่ค่อยๆก้มหน้าลงนิ่งๆ มองมือตัวเองที่กำแน่นเข้าหากันจนมันเจ็บ
“ฝา...มึงเป็นอะไร”
“ผ...ผม ผมเจ็บว่ะพี่ อึก...เจ็บชิพหายเลย ฮึก”
และสุดท้ายก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็ทนไม่ไหว
ได้แต่หลับตาลงและปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาแบบที่ห้ามยังไงก็ไม่อยู่ ไหล่บางๆที่สั่นสะท้านอย่างน่าสงสาร ใบหน้าใสที่ก้มลงต่ำจนไม่เห็นหน้า เห็นแต่น้ำตาที่สะท้อนกับแสงไฟจากเสาไฟฟ้า เห็นว่ามันค่อยๆไหลลงจากใบหน้าและตกกระทบลงบนพื้นหญ้าหยดแล้วหยดเล่า ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากัน กัดจนแน่นอย่างพยายามกลั้นเสียงสะอื้น
“ฝา!”
คนร่างสูงที่เบิกตากว้างมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ ชั่งใจอยู่ไม่นาน สุดท้ายก็เอื้อมตัวดึงรั้งร่างบางตรงหน้าเข้ามากอดไว้แน่น คนร่างบางที่ทั้งเสียใจและตกใจกับการกระทำของอีกฝ่าย ก็ได้แต่พยายามจะผละตัวหนี
“ถึงกูอาจจะไม่ใช่คนที่มึงอยากกอด แต่ตอนนี้...ก็ขอเป็นคนที่ปลอบมึงจะได้หรือเปล่า ... แค่ตอนนี้ ให้มึงดีขึ้นก็พอ”
“ฮึก...ฮื่อออ พี่โซล ผะ...ผมเจ็บ ผมเสียใจว่ะพี่ อึก ฮึกๆ”
ฝ่ามือหนาได้แต่ลูบหลังคนร่างบางที่สะอึกสะอื้นออกมาอย่างน่าสงสาร คนที่พยายามยิ้มและเฮฮาอยู่เสมอ เมื่อร้องไห้ออกมาตอนนี้ มันทั้งน่าสงสาร และดูเจ็บปวดจนพูดไม่ออกจริงๆ ...
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานมากแค่ไหน ที่ผมได้แต่นั่งร้องไห้ เอาหัวซบไหล่พี่โซลอยู่แบบนี้ แค่รู้สึกว่ามันเจ็บที่หัวใจ จุกจนไม่อยากจะทำอะไร ... จริงๆผมพยายามแล้ว แค่พยายามที่จะเป็นพี่ฝาคนคูล คนที่จะยิ้มแย้มและเฮฮาอยู่เสมอไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน เพราะคนแบบผมที่มันก็ไม่ค่อยจะมีใครมาสนใจ คนที่จืดจางจนไม่มีใครจะมองเห็น ผมก็แค่อยากจะเป็น คนที่มีตัวตนสำหรับคนที่ผมชอบขึ้นมาบ้าง แค่พยายามที่จะเป็นคนๆนึงที่ได้อยู่ในสายตาของคนที่ตัวเองแอบปลื้ม
“ผมน่ะ อึก...คนแบบผม ฮึก ที่พยายามจะมีตัวตนในสายตาเขา ฮึก...แต่แม่งไม่ใช่เลยว่ะพี่”
“....”
“ผมนึกว่าเค้าจะเห็นผม ฮึก ในสายตาบ้าง...แต่เปล่า...ฮื่ออ เค้าไม่เคยเห็น ที่ทำเหมือนจะเห็น ฮึก ก็แค่เล่นสนุก แค่เล่นสนุกกับผมเท่านั้นล่ะ ฮื่ออ”
สะอึกสะอื้นแบบไม่อาย ได้แต่ร้องไห้อยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่าพี่โซลทำหน้ายังไง แต่ตอนนี้ผมเจ็บ ผมแค่อยากจะร้องๆ ร้อง และพรุ่งนี้จะได้ไม่ร้องอีก จะกลับมาเป็นพี่ฝาคนคูลคนเดิม เพิ่มเติมคือ... .
“เป็นกูไม่ได้หรอวะ”
“อึก...”
“เป็นกูได้ไหมวะ ที่จะไม่ทำให้มึงเสียใจ ให้โอกาสกูไม่ได้หรอฝา...กูชอบมึงนะ”
“ห...หา”
.
.
.
เดินลงจากรถของพี่โซลอย่างงงๆ ใจจริงไม่อยากจะหันไปมองหน้าคนที่เดินลงมาจากรถด้วยกันเลย รู้สึกเหมือนโดนของแข็งทุบลงแรงๆที่หัว หลังจากที่พี่แกพูดคำนั้นออกมา มันค่อนข้างกระอักกระอ่วนหน่อยๆ ไม่ได้รังเกียจอะไร ผมแค่ตกใจ และไม่คิดว่าผู้ชายหล่อๆแมนๆแบบพี่โซล จะมาชอบคนแบบผม....คนแบบผมเนี่ยนะ
เล่นเอาน้ำตาไหลย้อนกลับเข้าไปแทบไม่ทัน กูตกใจครับเรื่องของเรื่อง
“ฝา...”
“อ่ะ...ครับพี่”
หันหน้าไปหาอีกคนที่ยังคงยืนพิงรถตัวเอง มองผมอยู่แบบนั้น เลยฉีกยิ้มให้พี่แกไปที ชิลๆกูจะเฉยๆ ก่อนหน้านั้นพี่แกอาจจะหมายถึงชอบกันแบบพี่น้องก็ได้นะ แหมๆๆ
“ที่กูพูดก่อนหน้านั้น กูจริงจังนะ กูชอบมึงจริงๆ เข้าใจหรือเปล่า”
“เอ่อ....” คำพูดทำเอากูต้องหุบยิ้มอย่างไว กูควรตอบอะไรไปดีวะ กูควรจะชิลอีกไหมในตอนนี้...
“มึงเข้าไปเหอะ วันนี้กูจะไปนอนบ้านเพื่อน ไม่ต้องทำหน้าลำบากใจขนาดนั้นก็ได้”
“ผมเปล่าลำบากใจนะเว่ยพี่! ผะ ผมแค่....”
“หึ เพราะมึงเป็นแบบนี้ไง กูเลยชอบมึงรู้ไหม”
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าพี่โซลเป็นผู้ชายที่โคตรเท่ ร่างสูงที่พูดแบบนั้นกับผม ไม่ได้มีรอยยิ้มสว่างสดใสส่งมาให้แบบทุกที มีแค่รอยยิ้มเท่ๆที่ส่งมา ฝ่ามือหนายกขึ้นโบกน้อยๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไปแบบนั้น
เป็นคนหน้าตาดีที่โคตรละมุน ... ถ้าผมชอบคนแบบพี่ มันก็คงจะดีไม่น้อย
ถ้าหากผมชอบ …
แต่เพราะนี่ไม่ใช่นิยาย หัวใจคนมันจะสั่งได้ง่ายๆว่ามึงไปรักไอ้นั่นสิ มันดีนะมันหล่อมันดีกับมึง รักเลยๆ ก็ถ้าหากว่ามันทำได้แบบนั้น ในโลกใบนี้ก็คงไม่มีคนอกหัก เพลงรักก็คงไม่จำเป็น .... ก็คงเหมือนกับผม และพี่รบ มันก็คงคิดแบบที่ผมคิดอยู่ตอนนี้ เพราะหัวใจคนเรา มันฝืนกันไม่ได้ ... และเพราะมันฝืนต่อไปไม่ได้ แล้วผมจะยังควรฝืนอยู่หรือเปล่า?
.
.
.
“ไอ้ฝา มึงโอเครึเปล่าวะ
ไอ้เซียร์ที่นั่งมองหน้าผม จ้อง จ้อง จ้องแม่งอยู่แบบนั้นตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องเรียน วันนี้คลาสของอาจารย์ป้าจอมเฮี้ยวประจำเอกโฟโต้ของเราครับ แต่เพราะผมมาก่อนเวลามากๆ มาตั้งแต่11โมง ทั้งๆที่วันนี้มีเรียนบ่าย ไอ้เซียร์ที่มาถึงทีหลังเห็นผมมานั่งอยู่ก่อน มันก็เอาแต่จ้อง จริงๆอีกนิดนึงก็อาจจะท้องไปแล้ว
“หน้าตากูดูไม่โอเคหรอวะ” เงยหน้าออกจากมือถือแล้วถามมัน ไอ้เซียร์เบะปากใส่ทีนึง แต่ก็เขยิบมานั่งข้างผม
“หน้าตาแย่มากค่ะมึง ไม่เอาสิวะ มึงไม่นอยด์นะ มึงอย่าท้อ ไม่เคยได้ยินหรอวะ รักแท้ย่อมมีอุปสรรค์อ่ะ”
“หวัดดีพวก!”
ก่อนที่ผมจะได้ตอบอะไรไอ้เซียร์ออกไป ไอ้ธารก็เดินหน้าหล่อเข้ามา หล่อเหี้ยๆ เกลียดว่ะ พี่ฝาเกลียดคนหล่อแล้วครับ ยกเว้นตัวเอง
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น เมื่อคืนกูบอกจะไปส่ง มึงก็วิ่งหนีไปเลยนะไอ้ฝา”
ไอ้ธารนั่งลงประกบข้างผมอีกคน มันยกมือขึ้นมาตบหัวผมทีนึง หัวกูโยกไปข้างหน้าเลย ดีที่ไอ้เซียร์มันจับไว้ได้ทัน ไม่งั้นกูคงพุ่งออกจากโต๊ะ เพื่อนเลว
“นี่อิฝา ไหนมึงบอกมึงคูล คนคูลๆเค้าต้องแฮ๊ปปี้ ดูปากซินเซียร์นะคะ แฮปปี้”
“ใช่เว่ย แฮปที่นี่ไปปี้ที่บ้าน”
“พ่อง!”
หันไปด่าทันที ไอ้ธารที่แค่หัวเราะเอิ๊กอ๊าก สนุกมากสิมึง ... ช่วยเข้าใจด้วยว่ากูต้องเศร้านะ กูต้องดึงดราม่า กูมีเรื่องเสียใจและเรื่องวิตกกังวลพร้อมๆกัน
“แล้ววันนี้มึงไปหาไอ้พี่รบรึเปล่า ไหนน้องฝารายงานสถานการณ์ให้คุณแม่ฟังสิคะ”
“ไม่ กูไม่ได้ไป”
“เหยดดดด คนจริง”
“หยิ่งมากๆเลยค่ะลูก”
“นี่พวกมึง”
“ว่า”
“มีอะไรเล่ามาค่ะ พร้อมเสือก”
ไม่ใช่แค่คำพูด แต่ไอ้เซียร์ก็เสือกเสนอหน้าเข้ามาแบบชิดใกล้ ดูเป็นคนอยากรู้อยากเห็นเรื่องราวของคนอื่นมากพอดู
“คือ...คือ........คื”
“ถ้ามึงคืออีกคือ กูจะถีบให้ตกโต๊ะค่ะอิฝา”
เป็นผู้หญิงที่ดูหยาบคายและหยาบโลนมากจริงๆเลยครับ ทำไมโลกต้องให้หน้าตาดีๆกับมึง ทั้งๆที่เป็นผู้หญิงน่ากลัวด้วยวะ
“คือ พวกมึงคิดว่าคนแบบกูจะมีใครมาชอบไหมวะ”
พูดออกไปแบบนั้น ปฏิกิริยาตอบโต้กลับมามีเพียงความว่างเปล่า ถ้าเป็นในการ์ตูน ตอนนี้คงเห็นกาบินข้ามหัวพวกมันครับ
“อะไรเข้าฝันมึงวะ”
ไอ้ธารที่ดูจะได้สติก่อนมันหันมาถามผมแบบนั้น ก่อนจะมองเลยไปที่ไอ้เซียร์ที่กำลังนั่งลูบคางตัวเองอยู่
“จริงๆกูว่าก็น่าจะมีค่ะ เนอะไอ้ธารเนอะ”
“นั่นสิ”
“เห้ย! พวกมึงรู้”
โพล่งออกไปแบบนั้น ไอ้เซียร์หรี่ตาจับผิดผมทันที คืออะไร มึงไม่รู้หรือรู้วะ ? หรือมึงรู้ในเรื่องที่กูไม่รู้ อะไรยังไง เหมือนกูจะงง
“แสดงว่ามี ใคร ใครมาชอบมึงคะ!”
“คือมึง...เมื่อคืน”
“เชี่ย!! พี่รบมาง้อมึงหรอออ ว๊ายยยย”
วี๊ดว๊ายจนหน้ากูหดเหลือสองนิ้ว ถ้าไอ้พี่รบมาง้อกู หน้ากูคงบานไปถึงพระราม2แล้วมั้ง คนที่เราชอบชอบตอบ มีใครจะมานั่งทำหน้าเหมือนปวดท้องขี้แบบกูหรอถามจริง สติไหมครับมึง
“กูว่าคงไม่ใช่สินะจากหน้าตามึงตอนนี้”
“ทำไมคะ! หรือว่าไอ้ปั๊กเป้าเอกการแสดงหรอ ไม่นะไอ้เชี่ยยยย กูอยากตาย อย่ามาบอกชอบลูกกูอีกค่ะ!”
“พ่อง!”
ไอ้ปั๊กเป้าเอกการแสดงผู้เป็นตำนาน แค่พูดกูก็ขนลุก เคยเจอมันตอนปี1 กลางโรงอาหาร เป็นผู้ชายหุ่นคล้ายชื่อ จริงๆมันก็ไม่ได้แย่นะครับหน้าตา แต่จะดีมากๆถ้าแม่งไม่ชอบพูดเสียงหล่อ และตดเสียงดัง กูยังจำได้ตราตรึงในตอนเจอกันครั้งแรกกลางโรงอาหาร วิ่งมาหากูอย่างดี แต่อยู่ๆก็ตดออกมาซะงั้น นอกจากมันที่โดนล้อ กูก็โดนล้อไปพร้อมกับมัน เนื่องจากว่า กูเป็นสาเหตุที่ทำให้มันตื่นเต้นและตด .... คนที่มาชอบกูก็มีแต่ดีๆแบบนี้ทั้งนั้น ใครมันจะคิดล่ะ...ว่าจะมีคนแบบพี่โซล ที่โง่ไม่ต่างจากไอ้ปั๊กเป้า มาชอบกูอีกคน
“พี่โซล”
“หือ?”
“อะไรนะอิฝา!”
“พี่โซล...เค้าบอกว่าชอบกู จะขอจีบว่ะ”
“เหยดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดด หล่อ สปอร์ต และดี มีความหมอ เอาค่ะ! คบเลย ลืมอิห่าพี่เหลืองไป กูเบื่อจะเชียร์ อ่อยไม่รักกักหาพ่อง!”
“มึงดูอินเนอะอิเซียร์”
“แน่นอนอิธาร เรื่องเพื่อนกูต้องอิน”
และหลังจากนั้นก็นั่งเมาท์เรื่องของกูกันแบบไม่เกรงใจ น้ำลายกระเด็นข้ามหัวกูกันไปมา อย่าถามถึงความตั้งใจเรียน ไม่เคยมีในหัวสมอง ลำบากกูที่ต้องจดคนเดียว และยังต้องมาคอยติวทำสรุปให้พวกแม่งอีกเวลาจะสอบ
“มึง ไอ้หมอกไม่มาหรอวะ”
“อาจจะสายมั้ง มันสายประจำมึงหรอคะ”
“ไม่สายแล้วล่ะแบบนี้ กูว่าคงไม่มา เรียนมา2ชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงา”
“เดี๋ยวกูลองไลน์หามันดู” ผมบอกแบบนั้น พวกมันก็แค่พยักหน้าตอบ
(เชี่ยหมอก ไม่มาเรียนหรอวะ)
ส่งไปแบบนั้น ไม่รู้ว่ามันจะตอบไหม ไม่ได้คอยดูครับ ก็มาตั้งใจเรียนเหมือนเดิม แบบว่าถ้าอยากจะคูล ก็ต้องไม่ทิ้งเรื่องเรียนนะครับ รู้ไหมเด็กๆ ...
(มีต่อจ้า) :z1:
-
สี่โมงครึ่ง พวกเราเดินออกมาจากคราส นึกว่าถูกดูดวิญญาณ เรียนเหมือนจบไปจะไปเป็นนายกเพื่อปรับทัศนะคติ จะให้ปรับอะไร ขนาดกูยังปรับใจตัวเองไม่ได้เลยครับ ง่อวววว ลากมายังไงให้เข้ากับมุกเสี่ยวแบบนี้ได้ พี่ฝาคูลไหมล่ะแหม
“ไอ้ฝา มึงเหมอไรคะ คนสวยเดินด้วยเนี่ย ให้เกียรติลิปสติกราคาแพงกูหน่อย ใส่ใจเพื่อนด้วยค่ะ”
“เปล่าๆ กูแค่คิดไรเรื่อยเปื่อย”
“ไอ้ฝา ไปเที่ยวกันไหมวะ” หันไปมองไอ้ธารที่แค่ยกยิ้มมาให้
“คิดไงชวนกูไปเที่ยววะ ถ้ากูไป มึงจะได้เกี่ยวสาวหรอ”
“ไม่เกี่ยววันเดียวก็ไม่ตายหรอก แต่มึงที่ทำหน้าตาแบบนี้อาจตายก็ได้”
ก็แค่สงสัยว่ากูทำหน้าตาแบบไหนออกไป จนเพื่อนๆทั้งสองคนของผมมันถึงต้องมองผมแล้วขมวดคิ้วแบบนั้น ก็แค่สงสัย ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นอะไรสักหน่อย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจจะไปเทียวกับพวกมัน ไอ้เซียร์ไม่ยอมให้ผมกลับหอไปเปลี่ยนชุดครับ มันลากผมกับไอ้ธารมาซื้อชุดใหม่ที่ห้างตรงเอกมัย เป็นคนรวยที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยมาก แต่ก็ไม่เป็นไร กูไม่ได้จ่าย มันจ่ายครับ...จับกูแต่งตัวยิ่งกว่าตุ๊กตาบาร์บี้ แถมลากเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ ยันร้านทำผม แต่ว่า...
“เชรดดดดดด น่าร็อคมากๆเลยน้องฝาลูกขุ่นแม่”
มองตัวเองในกระจกแล้วกระพริบตาปริบๆ ... นี่มันกูหรอวะ
“นี่ขอบอกแบบไม่อวยเพื่อน น่ารักมากค่ะอิเหี้ยยยย”
ผมที่อยู่ในกางเกงยีนส์ขาดๆตั้งแต่หน้าขาลากยาวลงมาถึงเข่าสีดำ กับเสื้อยืดคอกลมกว้างสีเหลืองอ่อน ... จริงๆกูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเหลืองอ่อน พวกฆวยหมา- -
“มึงซอยผมแบบนี้แล้วดูเป็นคนขึ้นเยอะเลยอิฝา ไม่น่าทำผมรุงรังตั้งนานหรอก”
หรอวะ...เมื่อก่อนผมกูรุงรังหรอ แต่กูว่าไม่นะ กูว่ามันก็ดีนะเมื่อก่อน ผมยาวกว่านี้แต่ตัดตรงๆ
“มันไม่รู้ตัวหรอกว่าผมมันรุงรัง” ไอ้ธารที่นั่งอ่านนิตยสารรอ พูดออกมา ไอ้เหี้ยนี่ก็หล่อจังเลย แจ๊คเกตหนังที่คลุมทับเสื้อยืดสีขาวลายขวางดำ ดูแบบบอยสัดๆ
“เพื่อนขุ่นน้องน่ารักมากๆเลยจ้า พอตัดผมแล้วแต่งหน้าอ่อนๆแบบนี้ ดูคิวท์สุดๆไปเลยจิ่มลิ้มจุบุจิ๊บิ”
พี่ช่างทำผมที่ตัวใหญ่ แต่ใจเป็นสาวเอ่ยชมจนผมเขิน พี่เขาตัดผมออกมาได้ดีมากๆครับ ว่าแต่ไอ้ที่ก่อนหน้านี้เอานู่นนี่มาโบกมาลอกหน้าผม คือพี่แต่งหน้าหรอ เหยดครกพึ่งรู้ตัว!
“ไปๆ ไม่ต้องนั่งทำหน้าโง่ค่ะอิจืด อุ๊ย แต่ตอนนี้ไม่จืดละ คาวาอี้เด็ดเน๊ะมากๆอ่ะเธอว์”
ไอ้เซียร์ที่ระริกระรี้กระดี้กระด้ากว่าใครทั้งปวงจัดการจ่ายเงินให้ผม และถึงแม้ว่าผมจะพยายามยัดเยียดเงินคืนมัน แต่มันก็ไม่ยอมครับ มันบอก มันทำเพื่อความสุขของมัน ก็ไมค่อยเข้าใจ แต่ก็ขอบคุณมันมากๆครับ กูดูเป็นคนขึ้นเยอะเลยตอนออกจากห้าง
.
.
.
“มาค่า วันนี้อิเซียร์จะขอควงสองหนุ่มหล่อโฉดกับหล่อโง่เองค่ะคืนนี้ เอาให้มันส์ยาวๆลืมเศร้ากันไป”
“กูขอบอกว่าเกลียดฉายาที่มึงตั้งให้ชิพหายว่ะ”
“กูด้วยครับ”
“หยุดพูดค่ะพวกมีหรรมทั้งสอง พอ ลุย!”
มันที่แทรกกลางผมกับไอ้ธารและเอาแขนมาควงไว้ ก่อนจะลากพวกเราเข้าไปในผับด้วยกันทั้งแบบนั้น แต่เอาจริงๆ...คำพูดคำจามึงน่ากลัวมากเลยว่ะ ผู้หญิงแบบไหนวะมึงเนี่ย
เข้ามานั่งในผับ แหล่งอบายมุกที่เมื่อก่อนไม่ค่อยได้มา แต่รู้สึกว่าช่วงนี้มาถี่เหลือเกิน เป็นผับสายตื๊ดแต่ก็มีโซนวีไอพี ไม่ใช่ผับของพี่รุกที่ชอบไปเหมือนทุกที คิดว่าพวกเพื่อนๆคงกันว่าผมจะเจอพี่รบ ซึ่งนั่นถือเป็นความคิดที่ดี ... เดินเข้าไปในผับคนมองพวกเรากันเป็นจุดเดียว มองเชี่ยไร หรือกูมีหูแมวงอกออกมา รู้สึกแปลกๆปกติไม่ค่อยจะมีใครมองกูแบบนี้เลย ช่วยด้วยแม่! พี่ฝากลัววววววว
“กูว่าแล้ว”
“มีของดีไม่รีบคว้า เชอะ กูเลยต้องเอามาโชว์เองค่ะ”
“ร้ายนะมึง”
“แน่น๊อนนนน”
“พวกมึงพูดไรกันวะ!”
ตะโกนไปถามพวกมันสองตัว เห็นมันคุยอะไรกันสักอย่าง แต่กูไม่ได้ยินไง ไอ้เพลงห่านี่ก็เปิดดังจัง มึงลดเสียงหน่อยได้ไหม คือกูอยากเสือกว่าเพื่อนคุยไรกัน และนอกจากเสียงดังยังไม่พอ คนจะเดินเบียดกันอะไรนักหนา งื้อ ... เหมือนมีใครเอามือมาลูบตูดกูเลยว่ะ
“ไม่เสือกสิ ว่าแต่ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยค่ะอิฝา”
“มึงงงง กูว่ามีใครลูบตูดกูอ่า”
ไอ้ธารสะบัดหน้าไปมองด้านหลังผมทันที ตามันดุมากกว่าที่เคยเห็นแบบปกติ ว่าแต่มึงมองไร กูมองด้วยดิ
“มึงมานี่”
ไอ้ธารดึงผมไปเดินข้างหน้ามัน และยกมือขึ้นโอบไหล่ผมไว้ เชี่ยไร กูยังไม่ทันได้มองเห็นไรเลยลากกูเพื่อ! อยากเสือกด้วยคนอ่ะแม่ง ไอ้เซียร์ส่ายหน้าหน่ายๆมองผม ก่อนมันจะเดินนำเราขึ้นไปชั้นสอง
ไอ้ธารจัดการสั่งแบล็คเลเบิลมากระแทกปากทันทีครับ ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบกันไป ต่างคนต่างซี๊ดปาก เหล้าแรงๆที่เทกะให้กูเมาเต็มที่ ก็ถ้าจะชงแบบนี้ พี่ฝาว่ามึงมาเพียวๆเลยก็ได้นะแหม แต่ไม่เป็นไร จริงๆวันนี้พี่ฝาก็อยากจะเมาๆอยู่
“นี่ไอ้ฝา ที่วันนี้มึงยอมมากับพวกกูเนี่ย จริงๆคือมึงเครียดถูกไหม”
“ก็เปล่า....”
“ตอแหลไม่เนียน ไปเรียนมาใหม่” ไอ้ธารปากคอเราะร้าย อยากจะยกตีนถีบสักที แต่กลัวมันสวน
“ก่อนอื่นกูขอถ่ายรูปมึงแป๊บค่ะอิฝา ยกแก้วขึ้นมาด้วยค่ะ แบบนั้น 12ซั้ม! งามสุดๆ อิธารมานั่งข้างมัน โอบเลยๆ โอบมันด้วย”
“เดี๋ยวๆ มาโอบกูทำไม”
“เสือก”
เต็มๆหน้ากูจากไอ้เซียร์ ถ่ายกูกันจนหนำใจ ไอ้ธารก็เด้งตัวออกไปนั่งที่เดิม คือก่อนหน้านี้มึงโอบกอดกูอย่างรักใคร่ไงครับไอ้สัด
“กูยอมลดตัวเพื่อมึงเลยนะเพื่อน”
“ลดตัวเชี่ยไรมึง”
“อย่าไปพูดกับมันเลยไอ้ธาร แต่งตัวดีขึ้น แต่งหน้าให้ไม่จืดแล้ว แต่ความบื้อก็ล้างไม่ออกจ้า”
อยากจะด่ามันกลับครับ แต่เถียงไม่ออก พี่ฝาเลยไม่เถียงดีฝ่า ยกแก้วขึ้นจิบไปเรื่อยๆ คูลป๊ะล่ะ เห็นไอ้เซียร์กดๆจิ้มๆอะไรในมือถือของมันอยู่ไม่รู้ ก็เลยลองหยิบมากดดูบ้าง แต่ผมไม่ค่อยได้ใส่ใจแอพไรมากมาย เพราะปกติก็คุยแค่กับเพื่อนพวกนี้ เลยเปิดไปดูในไลน์ ไอ้หมอกก็ยังไม่ตอบกลับมา
READ (เชี่ยหมอก ไม่มาเรียนหรอวะ)
แตกต่างไปจากเดิมตรงที่ว่า ขึ้นอ่าน แต่ไม่ตอบ โอ้โหหหหหหห กูโกรธครับ เป็นห่าไร อ่านปุ๊บตายเลยหรอมึงถึงไม่ตอบกู ฟ้องทันทีงานนี้
(มีต่อจ้า) :hao7:
-
“เชี่ยพวกมึง ไอ้หมอกแม่งอ่านไลน์กูแต่ไม่ยอมตอบว่ะ กูโกรธครับ”
“มันเป็นไรเปล่าวะ”
ไอ้ธารรีบยกมือถือกดโทรออกทันที ไอ้เชี่ยนี่ก็ดูเป็นห่วงเหลือเกิน ได้ฟังที่กูฟ้องว่ามันอ่านแล้วไม่ตอบไหม แคร์กูสิ ห่านี่
“มันไม่รับว่ะ มันจะเป็นไรเปล่าวะ”
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ก็คงนอนเอาสาวอยู่ที่ไหนล่ะมั้ง อย่าห่วงเลยกูว่า”
ไอ้เซียร์ว่าออกมาแบบนั้น เห็นมันกดอะไรเป็นครั้งสุดท้ายไม่รู้ในมือถือ แต่รอยยิ้มแม่งชั่วร้ายมาก กลัวจนกูต้องเขยิบออกห่างเลยครับ หันไปหาไอ้ธารที่มันแค่พยักหน้าน้อยๆส่งไปให้ แต่ตาก็ยังจ้องโทรศัพท์อยู่แบบนั้น แต่แล้วก็เทเหล้าเพียวๆยกขึ้นดื่มไปหลายอึก เชรดดด เจ๋งสาดดดด
เวลาล่วงเลยผ่านไปนานจนเที่ยงคืนกว่า กินเหล้าเหมือนกับอาบ อาการก็ออกจะมึนๆหน่อย แต่...
“พวกมึง...กูปวดฉี่”
“ปวดก็ไปสิคะ เชิญค่ะ หรือจะให้กูไปช่วยถือ”
“เชี่ยเซียร์มึงมันน่ากลัว!”
“ฮ่าๆๆๆ”
ยังจะมีการขำลั่นตามมาหลอกหลอนกูอีก ไม่รู้เป็นผู้หญิงแบบไหน กูไม่น่าหลงหน้าตามึงแล้วเอามึงมาเป็นเพื่อนเลยเว่ย น่ากลัวชิพหาย .... พยายามคลำทางเพื่อไปเข้าห้องน้ำ แสงวูบๆวาบๆแยงตาไปอีก อาการที่มึนๆตึงๆในหัวยิ่งทำให้ปวดตุบๆเข้าไปอีก เดินผ่านโต๊ะแล้วโต๊ะเล่าจนมาสุดทาง เป็นโต๊ะที่ใหญ่ที่สุดในชั้นนี้แล้วเท่าที่ผมพยายามคลำทางมา ดูเป็นกลุ่มที่ใหญ่ที่สุด มองผ่านภาพตรงหน้านั้นไป แต่สุดท้ายก็ต้องหยุดเดินอีกรอบ เมื่อมีเสียงเฮโห่แซวดังลั่นขึ้นมา...จริงๆไม่ได้เป็นคนขี้เสือก แต่ถ้าจะดังเบอร์นี้ ก็ขอหยุดมองแป๊บนึง พยายามหยีตามองภาพตรงหน้าผ่านแสงสลัววูบๆวาบๆจากการสาดไฟของร้าน มองไม่เห็นอะไรมาก แค่แผ่นหลังของผู้ชายกลุ่มใหญ่ เหมือนว่ากำลังมุงดูอะไรอยู่ เสียงโห่แซวยังดังต่อเนื่อง โวะ ไม่เห็นอะไรเลย กูไปฉี่ดีกว่าแม่ง! และในจังหวะที่ผมกำลังจะเดินต่อ ผู้ชายที่มุงดูอยู่คนนึงก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกไป นั่นทำให้ผมได้เห็นว่าพวกเขากำลังมุงดูและโห่แซวอะไรกันอยู่
ภาพที่ทำให้ต้องเบิกตากว้างๆ อ้าปากค้างแบบช็อคๆ
ภาพของผู้หญิงคนนึงที่กำลังนั่งคล่อมตักของผู้ชายคนนึงอยู่แบบไม่อายใคร
ในช่วงจังหวะที่แสงไฟสาดเข้าที่หน้า สัดกรามที่โดดเด่นหล่อเหลา กับขนตาที่ยังคงเอาแต่จ้องหน้าหญิงสาวที่บดริมฝีปากดูดดึงกันอยู่แบบนั้น ภาพของนักรบที่มือวางอยู่บนสะโพกกลมกลึงกับหญิงสาวคนนึงที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม ท่ามกลางเสียงโห่แซวของคนรอบข้าง
น้ำตาผมไหลลงมาแบบไม่มีเสียงสะอื้น
ยืนมองอยู่ตรงนั้นเหมือนเท้าโดนรากไม้บางอย่างตรึงอยู่ที่พื้นจนขยับไปไหนไม่ได้ ทั้งๆที่อยากหลับตาและถอยหลังหนี แต่มันกลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ภาพตรงหน้าคมชัดจนผมหลอกตัวเองไม่ได้อีก พอๆกับความรู้สึกที่ผมก็หลอกตัวเองไม่ได้อีกว่าผมเสียใจแค่ไหน เสียใจให้กับคนที่ไม่เคยคิดจะสนใจผมด้วยซ้ำ
นานหลายนาทีกว่าคนทั้งคู่จะผละออกจากกัน และก็อีกหลายนาที กว่าที่ผู้หญิงคนนั้นจะยอมลงมาจากตักของมัน ใบหน้าคมที่ผมหลงรักยังคงนิ่งอยู่เช่นเดิม ดวงตาคมที่ผมชอบก็ยังคงเป็นแบบเดิม
“เฮ้ย! มึงเล่นจูบซะน้องเค้าตัวอ่อนแบบนี้ ไอ้ข่าวลือที่ว่ามึงมีเด็กผู้ชายมาตามตื๊อ แล้วเหมือนมึงจะเล่นด้วย แบบนี้ก็ข่าวโคมลอยดิวะ”
“เหยดดดดด จริงหรอวะ สรุปว่าไงไอ้รบ ตอบมาครับ จะเอาไงแน่ ถ้ามึงเปลียนใจไปแล้ว น้องคนนี้กูขอ”
“พวกมึงพูดเหี้ยอะไรกัน กูไม่ได้ชอบผู้ชายเว้ย! ส่วนไอ้เด็กนั่น..................กูไม่เคยคิดจะสนใจอยู่แล้ว จะไปไหนก็ไปเหอะว่ะ”
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไร กำลังจะทำอะไร รู้ตัวอีกที ผมก็มายืนอยู่ต่อหน้าคนที่พูดประโยคนั้นออกมา เค้าที่เงยหน้าขึ้นมองผมแบบตกใจ แต่ก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้น ผมที่ก้มลงคว้าแก้วเหล้าในมือของมันมาถือไว้
‘ซ่า!’
ก่อนจะสาดเข้าไปเต็มหน้าของคนตรงหน้าที่นั่งอยู่
“กูเป็นคนตลกนะ แต่กูไม่ใช่ตัวตลก...แล้วก็ใจกู กูขอคืน”
เพราะรักที่ผมพยายามสร้าง มันเป็นรักที่ไม่มีลิมิต ผมคิดว่าจะชนะใจพี่มันได้ ... แต่เปล่า วันนี้ผมพึ่งได้รู้ว่าจริงๆ ‘แรงรัก’ มันสู้ ‘เขาไม่รัก’ ไม่ได้เลยต่างหาก
...
[หมอก]
“มึงจะไปไหนต่อคะอิหมอก”
“วันนี้มีแข่งรถว่ะ”
ผมหันไปตอบไอ้เซียร์ที่ตอนนี้กำลังหอบถุงของพะลุงพะลังออกมาจากช็อป ได้กันไปคนละถุงสองถุงครับ ผมได้รองเท้าที่พึ่งออกใหม่วันนี้มาคู่นึง แต่อย่าถามถึงไอ้เซียร์ ไม่รู้ว่าอะไรของมันหลายสิ่ง วันนี้เรานัดกันว่าจะมาดูคอลเลคชั่นใหม่ของแบรนด์ๆนึงครับ พอเลิกเรียนก็เลยทิ้งไอ้ฝากับไอ้ธารทันที ผมไม่ได้รีบอะไรหรอก แต่ไอ้เซียร์ดูเหมือนรีบมาก ก็ไม่เข้าใจว่ามึงจะรีบทำไมของตั้งเยอะตั้งแยะ
“มึงจะไปแข่งรถอีกแล้ว ทำตัวเหมือนคนไม่มีเงินนะมึง แข่งพนันกันอยู่ได้”
“ความชอบกูเว้ย”
“เออๆ แล้วแต่มึงค่ะอิหมอก งั้นวันนี้กูกลับล่ะ สบายใจละ จะกลับไปลองชุด”
พยักหน้าให้มัน แต่ในใจก็ได้แต่คิดว่า มึงยังจะลองอีกหรอ สามชั่วโมงที่ผ่านมานี่มึงยังลองไปไม่มากพอหล่อ กูกลัวตัวมึงถลอกมากครับเซียร์ ... ขับรถออกจากลานจอดรถพร้อมๆกัน มุ่งหน้าไปกันคนละทาง วันนี้มีแข่งรถ คนที่สนาม ชื่อพี่บาสไลน์มาบอกว่ามีคนมาท้าแข่ง ท้ามาก็จัดไป ยังไงก็ว่างๆอยู่ละ
เลี้ยวรถเข้าไปในสนาม ก้มหน้ามองดูนาฬิกา บอกเวลาประมาณ3ทุ่มกว่าๆ ...ก็กำลังดี
“หวัดดีพี่”
“เออ มาแล้วหรอวะไอ้หมอก แต่มึงใจเย็น คู่แข่งมึงยังไม่มา มึงไปเช็คสภาพรถก่อนก็ได้นะ”
“โอเคพี่จัดไป แต่วันนี้ผมขอใช้รถสนามนะ”
“เออๆ มึงไปเลือกเอาได้เลย”
ก็ลาพี่แกตรงนั้น สนามนี้ผมมาบ่อยครับ ไม่ใช่สนามเถื่อนมากถึงขนาดไปแข่งกันบนถนน แต่เป็นสนามรถหรู มีรถให้เลือกถ้าเราไม่เอารถตัวเองแข่ง ทางสนามเป็นกลาง แต่ในสนามไม่มีกฎ …. หลังจากเลือกรถและตรวจสภาพรถเรียบร้อย ช่วงเวลาประมาณ5ทุ่ม พี่บาสก็เข้ามาเรียก
“คนที่ท้ามึงมาละ นู่น”
บอกแบบนั้นก็เดินเข้าไปในสนาม บรรยากาศเดิมๆที่ค่อนข้างจะคุ้นตา สาวสวยเสื้อผ้าน้อยชิ้น กับบรรดากองเชียร์ เสียงโห่เสียงเชียร์ดังมาให้ลั่น ส่วนมากที่มากันก็พนันเอารถเอาเงิน หรือเอาเด็กของอีกฝ่ายก็มีเหมือนกัน นอกจากจะมันส์กับความเร็วในสนามแข่งแล้ว มันยังถือเป็นศักดิ์ศรีอีกด้วย และไม่อยากจะบอก ไอ้หมอกคนนี้แชมป์สนามนี้มหลายสมัยแล้วครับผม กูขอดูหนังหน้าคนที่อยากโค่นอำนาจกูหน่อย … เดินตรงเข้าไปหา ร่างสูงที่กำลังยืนพิงตัวอยู่ที่รถ มือข้างนึงยกมือถือขึ้นมาดู ส่วนอีกข้างที่ก็กำลังคีบบุหรี่ที่ปลายถูกจุดเอาไว้แล้ว ใบหน้าหล่อที่ค่อยๆเงยขึ้นมาจากหน้าจอมือถือ ทำให้ต้องชะงักก้าวของการเดิน
“ไงครับ มาช้าจังนะ”
มันที่ว่าแบบนั้นพร้อมกดยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะยกบุหรี่ขึ้นสูบแบบชิลๆ
“มึงหรอที่ท้ากู”
“อ่าหะ”
“เค้าไม่ได้บอกกฎมึงก่อนหรอวะ ว่าห้ามเอาเหี้ยมาขับรถ” ถามมันออกไปแบบนั้นอีกคนก็แค่ยิ้มแล้วโยนบุหรี่ลงพื้น ก่อนจะขยี้จนมันดับ
“อ่าหะ ทำไมวะ จะแข่งรถกับเหี้ย มึงกลัวหรอ”
“จะกลัวเหี้ยแบบมึงทำไมวะ อย่างมากก็แค่รังเกียจ”
“ปากดีจังนะไอ้หมอก”
“แล้วมึงจะทำไมไอ้เหี้ยเทียน!”
“ไม่ทำไม ก็มาแข่งกันสิวะ”
“กูกลัวที่ไหนล่ะไอ้เหี้ย มึงจะเอาไงว่ามา!”
“แล้วมึงล่ะ จะเอาอะไร”
“ได้! ถ้ากูชนะมึง กูขอถีบหน้ามึงทีนึง กูเกลียด”
พูดออกไปแบบนั้นพร้อมเสียงฮือฮาของคนรอบสนาม จะมีก็แค่คนตรงหน้าผมที่ทำเพียงแค่กอดอกยิ้มมุมปากส่งมาให้ เห็นแล้วยิ่งอยากเอาเท้าทาบหน้า
“ได้ ตามนั้น”
“ดี! แล้วมึงจะเอาอะไร”
“อืม...กูยังคิดไม่ออกว่ะ รอกูชนะแล้วบอกละกัน” มันที่ว่าแบบนั้นพร้อททำท่าจะขึ้นรถ
“เดี๋ยวไอ้เหี้ย ใครจะไปแข่งกับมึงถ้ามึงไม่บอก”
“มึงป๊อด?”
“ป๊อดก็เหี้ย! แต่เกิดมึงบอกให้กูไปตายจะทำไงไอ้สัด”
“หึ ไม่หรอกน่า รับรองว่ามึงต้องทำได้ ... แล้วอีกอย่าง ใครจะสั่งให้มึงไปตายวะ เสียของ”
“สัด!”
ด่ามันออกไปแบบนั้น แล้วหันหลังไปขึ้นรถ อยู่ใกล้หายใจร่วมกันนานๆมันจะอ้วก ปิดประตูคาดเข็มขัดเรียบร้อย มือซ้ายอยู่ที่เกียร์ เท้าขวาแสตนบายด์อยู่ที่คันเร่ง กูจะเหยียบให้มิด ดีดมึงให้ตกถนนเลยไอ้เชี่ยเทียน … ตามองตรงไปที่ตรงหน้า สาวสวยนุ่งน้อยห่มน้อยกับกางเกงขาสั้นที่เหมือนไม่ได้ใส่ เดินออกมาตรงกลางระหว่างรถทั้งสองคัน ผมหันไปมองด้านข้าง รถคันข้างๆที่ค่อยๆกดกระจกเปิดออกมาจนเห็นหน้าคนขับ มันที่แค่ยิ้มมุมปากส่งมาให้ เลยได้แต่ด่าแบบไม่ออกเสียงกลับไป
‘ฆวย’
“อยากได้ก็ตามมาเอา”
มันที่พูดออกมาแบบนั้น พร้อมๆกับสาวน้อยคนสวยสะบัดผ้า เสียงคันเร่งและล้อรถบดถนนที่ดังขึ้นในวินาทีต่อมา
“ไอ้เชี่ย”
ได้แต่สบถด่าออกไปแบบหงุดหงิด เพราะความกวนตีนของมันทำให้กูออกตัวช้ากว่าหน่อยนึง แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวมึงเจอ เหยียบคันเร่งจี้ตามรถสีดำคันหน้าไป
‘ตึง’
จี้ตูดรถมันไป ก่อนจะชนแรงๆจนรถคันหน้าต้องเบี่ยงซ้ายโยกหลบ
“หึ เสร็จกู”
เหยียบคันเร่ง และเร่งแซงมันไปในจังหวะนั้น มองจากกระจกมองหลังเห็นอีกฝ่ายที่เร่งตามมาแบบติดๆ หึ ... เสียงล้อรถเบียดถนนที่ดังแรงขึ้นมาจากรถคันหลัง ก่อนจะเบียดขึ้นมาขับตีคู่อยู่ข้างกัน
“หน่อย ไอ้ห่าเทียน”
‘ตึง’
ขับเบียดกระแทกรถแม่งแรงๆทีนึง คิดว่าอีกฝ่ายคงหงุดหงิดใจน่าดูเพราะเป็นรถมันเองไม่ใช่รถสนาม กล้ามาวอแวไอ้หมอกคนนี้ รถมึงต้องเจ็บ!
‘ตึง’
“เชี่ย”
อุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อรถคันข้างๆกระแทกคืนกลับมา ทำไมวะ... ทั้งๆที่มันรักรถ
ในจังหวะที่สงสัย หันหน้าไปมองรถคันข้างๆ ไอ้เทียนที่ทำมือชี้ๆไปตรงหน้า ...ห๊ะ!
รีบหันหน้าไปมองทันทีแต่ดูเหมือนจะไม่ทัน รถคันสวยของมันที่หักเลี้ยงเข้าโค้งหักศอกทำมุมอย่างสวยงาม แต่กูที่มัวแต่เหม่อ ....
“เห้ย!!!”
‘ปึง! เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตึง!!’
รีบหักโค้งแต่ดูเหมือนจะไม่ทัน เพราะรถที่ขับมาด้วยความเร็วสูงขนาดนั้น หักเลี้ยวไวๆรถเลยได้แต่หมุนเคว้งไปหลายตลบ ขาก็ได้แต่พยายามย้ำเบรกไปเรื่อยๆเพื่อไม่ให้รถกระตุกพลิกคว่ำ และสุดท้ายมันก็ถไลเข้าข้างทาง ดีที่ว่ามียางรถมาวางกั้นไว้
‘เฮ้!!!’
“สัดเอ๊ย!!”
เสียงเฮที่ดังลั่น มองเห็นท้ายรถของไอ้เทียนเข้าเส้นชัยไป ได้แต่ยกมือขึ้นตบพวงมาลัยอย่างสุดจะทน ค่อยๆพยายามเอาตัวเองออกมาจากรถอย่างทุลักทุเล สภาพรถจริงๆไม่ได้น่าดูชมหรืออภิรมย์เท่าไหร่ ถีบหน้าไอ้เทียนก็ไม่ได้ถีบ กูยังต้องจ่ายค่าซ่อมอีกแม่ง!
เดินลงจากรถ เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้เทียนเดินเข้ามาหา ใบหน้าหล่อยกยิ้มที่มุมปาก กูอยากเอาตีนลูบหน้ามึง มันติดแค่กูแพ้นี่ล่ะ
“ลูกศิษย์มันจะมาเก่งกว่าอาจารย์ที่เป็นคนสอนได้ยังไงล่ะ จริงไหม”
“หุบปากไปไอ้สัด! มึงจะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา!”
“ใครบอกมึงว่ากูจะเอาเงิน”
“แล้วมึงจะเอาเหี้ยอะไร”
“หึ”
‘พลึบ’
ฝ่ามือหนาที่กระชากต้นแขนของผมเข้าไปหาตัวของมัน
“ทำเหี้ยอะไรของมึง ปล่อยกู!”
“ตามมา!”
“จะพากูไปไหนไอ้เทียน ปล่อย!”
“หึ”
และนี่อาจจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุด ตั้งแต่ผมเคยแข่งรถมา...หรือมันอาจจะเป็นการตัดสินใจพลาดที่สุด ตั้งแต่เราได้กลับมาเจอกัน... .
‘พลัก’
“มึงพากูมาที่นี่ทำไมไอ้เชี่ย”
ผมที่ถูกมันลากเข้ามาที่ห้องของมัน ก่อนจะถูกเหวี่ยงลงมาติดที่โซฟา มองซ้ายมองขวา บรรยากาศไม่ได้แตกต่างจากหลายปีเลยสักนิด
“คิดถึง”
“หุบปากมึงไป คำพูดแบบนี้ไม่ควรจะออกมาจากปากของคนแบบมึง คนที่มันเชื่ออะไรไม่ได้!”
ลุกขึ้นยืนจ้องคนตรงหน้าเขม็ง ก่อนจะผลักอกมันแรงๆจนอีกฝ่ายเซไปข้างหลัง ได้แต่กำมือแน่นมองมัน ไอ้คนที่ผมเกลียดสุดใจ
“หมอก”
“ถอยไป! กูเกลียดมึงไอ้เชี่ยเทียน! ถอยออกไปกูจะกลับบ้าน”
‘หมับ’
“มึงยังกลับไม่ได้”
“ทำไมกูจะกลับไม่ได้ มึงเป็นพ่อกูหล่อไอ้สัด!”
“ไม่ได้เป็นพ่อ แต่กูเป็นผัวเก่ามึงไง!!”
‘ผลัว’
สุดท้ายก็ทนไม่ไหว และสุดท้ายก็ง้างหมัดเต็มที่และต่อยเข้าไปที่หน้าหล่อๆของมันจนมันเซถอยหลังไปหลายก้าว ได้แต่จ้องหน้าของคนที่ครั้งนึงผมเคยรัก และครั้งนึง มันก็เป็นคนที่ทำให้ผมเจ็บจนไม่รู้จะอธิบายยังไง
ไอ้เทียน นภดล อครวัตธนนท์
“มึงจะต่อยกูอีกก็ได้ แต่มึงปฏิเสธไม่ได้หรอก ว่าครั้งนึงมึงเคยเป็นเมียกู”
“ก็แค่เคย อดีตเหี้ยๆนั่นกูฝังกลบลงดินไปหมดแล้ว กูลืมมึงไปแล้ว จะกลับมายุ่งเกี่ยวกันอีกทำไมวะ!”
“ก็แล้วมันจะทำไมในเมื่อกูไม่อยากลืม! และกูก็ไม่อยากให้มึงลืมด้วย”
“โอ๊ย เจ็บนะเว่ยไอ้เชี่ย!”
‘พรึบ’
“ปล่อยกูไอ้เชี่ยเทียน” ตะคอกออกมาเสียงดัง มือและขาที่ดิ้นรนไปบนโซฟาที่ไม่ได้ใหญ่มาก ร่างสูงที่ล้มตัวลงมาทับเอาไว้
“กูไม่ปล่อย”
“มึงไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ ไอ้เลว ปล่อย!”
ทั้งดิ้นทั้งถีบแต่อีกฝ่ายกลับไม่ขยับสักนิด มือหนาที่ตอนนี้หนีบข้อมือบางไว้แน่นใบหน้าหล่อที่จ้องมองตรงมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“กูมี มึงอย่าลืมสิว่ากูเป็นผู้ชนะ ของพนันมึงยังไม่ได้ให้กูเลย”
“มึงจะเอาอะไรก็ว่ามา!”
“เอามึงไง ของเดิมพันในการพนันของกู”
ผมที่นิ่งอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า หน้าช้ายิ่งกว่าถูกตบกลางสี่แยก ได้แต่นอนนิ่งๆปล่อยให้คนบนร่างก้มหน้าลงมาไซร้ซอกคออย่างหื่นกระหายโดยที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ที่ทำแบบนี้ เพียงเพราะต้องการข้อแลกเปลี่ยนสินะ...คนแบบมึงมันก็มีเท่านี้
“อื้อออ อ๊ะ”
(ตัดฉับNC ตามกฏจ้า
หาอ่านเต็มๆได้ในธัญวลัย และ เล้าเป็ดจ้า)
“อื้มม หมอก...การรู้จักกันของเรามันอาจเป็นเรื่องบังเอิญ แต่การกลับมาเจอกันอีกครั้งของเรา มันคือเรื่องที่กูตั้งใจ”
“อ๊ะ ทะ...เทียน”
น้ำตาผมไหลลงอาบแก้ม พร้อมๆกับที่สะโพกสอบเริ่มขยับโยกแรงกระแทกที่ลึกเข้ามาอีก ... กระแทกลงลึกซ้ำๆ หรือบางที่ อาจจะกระแทกลึก ลงมาถึงใจของผมด้วยก็ได้... . สุดท้ายเรื่องของเรา ไม่ว่าเมื่อไหร่จะเริ่มหรือจบลงที่ตรงไหน มันก็ขึ้นอยู่กับความต้องการและความพอใจของมึงเท่านั้นแหล่ะเทียน
หมอกจางๆ มันไม่เคยสู้แสงสว่างแบบเทียนอย่างมึงได้เลยสักที
.
.
.
ณ งานวันเกิดพี่นักรบ ผมกำลังมองตามแผ่นหลังของเพื่อนสนิทอย่างไอ้ฝา มันที่วิ่งออกไปจากงานทั้งที่มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพ ผมห้ามอะไรมันไม่ทัน ถึงแม้จะวิ่งตามมันออกมา แต่สุดท้ายก็เรียกมันไว้ไม่ทัน ไอ้ฝามันเป็นคนน่ารัก น่ารักในด้านการกระทำ ถึงแม้หน้าตามันจะธรรมดา แต่เวลามันยิ้มมันน่ารักมาก ถ้ามันรู้จักดูแลตัวเอง ตัดผมเผ้า แต่งตัวดีๆและรู้จักหวีผมทาแป้ง ผมคิดว่าไม่ว่าใครก็ต้องหลงรักคนแบบมัน คนแบบมันที่คิดว่าตัวเองจืดๆไม่น่าสนใจ
“เฮ้อ”
ถอนหายใจออกมาหนักๆ สงสารมันครับ เห็นมันกระโดดขึ้นรถแท็กซี่ไปทั้งๆที่ยังร้องไห้ และก็กลัวใจมันจะมีค่ารถไม่พอ เพราะตอนมามันมากับผม กลัวมันไม่พกตังค์มา และหวังว่ามันจะบอกคนขับถูกว่าไปลงที่ไหน มันเป็นคนซื้อที่ดูเบลอๆ
“มางานนี้ด้วยหรอ”
หันหน้าไปมองแทบจะทันทีเมื่อได้ยินเสียงเข้มๆที่ดังออกมาจากด้านหลัง ร่างสูงที่ผมโคตรเกลียดหนังหน้า ค่อยๆโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ บ้านตระกูลพี่รบแม่งก็มีต้นไม้ห่าเหวนี่ก็เยอะเหลือเกิน ถ้ากูรู้ว่ามึงแอบมาสูบบุหรี่แถวนี้ กูจะไม่วิ่งตามไอ้ฝามาหรอก
“เฮ้...จะหนีไปไหนล่ะ”
ผมที่เดินหนี แต่เสือกถูกหมาบ้าแบบไอ้เทียนมาดักหน้าเอาไว้ซะก่อน
“เสือก”
“พูดกับผัวให้มันดีๆหน่อยสิครับ...หรือไม่ก็พูดจาน่ารักๆแบบเมื่อก่อนว่าพี่เทียนไม่ได้รึไง”
“โอ้โห ยังกล้าแทนตัวแบบนั้นอีกหรอ คนแบบมึงไม่ควรเรียกพี่หรอก เรียกเหี้ยยังสงสารเหี้ยเลยมึงรู้ตัวป๊ะ”
“ไอ้หมอก ปากมึงนี่ทำไมมันไม่น่ารักเลยวะ”
“แล้วกูจำเป็นต้องน่ารักกับคนแบบมึงหรอไอ้สัด!”
ตะคอกมันออกไปเสียงแข็ง จ้องหน้ามันเขม็ง ผมกับมันไม่น่ากลับมาเจอกันเลย รู้สึกโล่งใจจะตายที่ผ่านปี1มาได้โดยไม่เคยเจอมัน แต่ชีวิตดีๆก็กลับมาเหี้ยก็ตอนนี้นี่แหล่ะ
“พูดกันดีๆหน่อยไม่ได้รึไง กูแค่อยากมาคุยด้วย เรื่องของเรา”
“กูไม่จำเป็นต้องพูดดีกับคนแบบมึง แล้วมันก็ไม่มีเรื่องของเราตั้งแต่วันที่มึงนอกใจกูแล้วไอ้สัด! อย่ามาวอแวกับกูอีก กูรำคาญ!”
“เดี๋ยว กูไม่ให้ไป! มึงอย่ามาเดินหนีกูแบบนี้ กูไม่ชอบ”
มือหนาที่คว้าเข้าที่ข้อมือผมอย่างแรง นิสัยเดิมๆตั้งแต่มัธยมวัยหัวโปกจนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยน เอาแต่ใจ และเกลียดการโดนละเลย ไอ้หน้าส้นตรีนเอ๊ย! ยกเท้าเตะขามันอย่างแรงจนมันต้องปล่อยมือ
“โอ๊ยยย เจ็บนะเว่ย”
“ก็เรื่องของมึง”
“เดี๋ยวมึงเจอ มานี่เลยไอ้หมอก”
‘พรึบ’
“อ๊ากกกก ปล่อยนะเว่ยไอ้เทียน ไอ้ชั่ว!”
“พูดดีๆไม่รู้เรื่อง มึงก็ต้องเจอแบบนี้”
‘เพี๊ยะ’
ผมที่ถูกอีกฝ่ายแบบกพาดบ่าห้อยหัวอยู่แบบนั้น ได้แตะเตะขาไปมาใส่หลังมันแรงๆ แต่อีกฝ่ายก็ตีเข้ามาที่ก้นแบบไม่ไว้หน้า แถมแถวนี้ก็ไม่มีหมูหมาผ่านมาสักตัว
“ช่วยด้วยยยยยย”
“แหกปากไปเถอะ...ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก อย่าหวังว่าคืนนี้กูจะปล่อยมึง หึ”
::::::::::::::::::-- to be continued --:::::::::::::::::::::::::
เซอร์ไพรส์!!!! แอ๊ะแฮ่!!!! .... มีความเซอร์ไพรส์ซ่อนอยู่ ง่อววววว :L2: :katai1: :z3: :o12:
ตอนนี้ขอยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เอาจ้าาา จะซับเลือดหรือซับน้ำตาก็ตามอัธยาศัยจ้าาา ... ขอความเกรี้ยวกราดจากคนอ่านค่าาาา คอมเม้นมาเลยรัวๆ ขอกำลังใจหน่อยจ้า อ่านกันยาวๆ 20หน้า A4 ตั้งใจมากๆ แคทหวังว่าคนอ่านจะถูกใจกันนะคะ
แล้วมารอตอนต่อไปพร้อมๆกันนะคะ
ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ แฮชแทคในทวิต #NoLimitแรงรัก
:mew1: :katai5: :katai4:
ปล. คำผิดเยอะ ยังไม่ได้แก้นะจ๊ะ อย่าพึ่งว่านะเออ รีบลงจ้าาาา
-
:z13: thank you
-
หู้ยยยย..ไรท์จะมาปล่อยให้ค้างคา แบบนี้.. ม่ายด้ายยยยย....
ฮือออ.. :katai1:
รีบกลับเร็วววววว...
-
อ๊ากกกกกกก อิพี่เหลืองงงงจูบผู้หญิงไปกี่รอบแล้วหาา จะเกรี้ยวกราดแล้วนะโว้ยยยย พี่ฝาไปหาใหม่เลยเบื่อคนปากแข็ง ยิ่งพี่ฝาปรับลุคแบบนี้ด้วยแล้วคนยิ่งมาชอบแน่ๆ ส่วนคู่รองที่ไม่คิดว่าจะมีนั้นงงที่มาที่ไปมากขออดีตคู่รองด้วยคงดี
-
ชอบบบบบ แต่ไม่เข้าใจที่บางคำลงท้ายด้วยซิอ่ะ แบบอะไรของมึงซิ ดูแปลกๆไงไม่รู้ เป็นคำพูดของภาคไหนหรือเปล่าอ่ะคะ
-
น้องฝาทำดีค่ะลูก
-
ทำถูกแล้วฝาอย่ากลับไปร้กมันอีกนะ
-
เอาให้เชิ่ด เอาให้เริ่ด ไม่ต้องไปสนใจพี่เหลืองมันลูก
-
โอ๊ยยย พี่ฝาคนคูลของพี่ ทำไมต้องเจอแต่เรื่องเสียน้ำตาซ้ำซากนะ
แต่วันนี้นับรบพิสูจน์แล้ว ว่าแคร์คนอื่นมากกว่า แต่สาดเหล้ายังไม่พอเลยพี่ฝา
แต่คำพูดเด็ดมากค่ะ ได้ใจไปเลย เป็นคนตลก แต่ไม่ใช่ตัวตลก
นักรบเอ้ยย ไม่แก้ตัวไม่ว่า แต่มาทำแบบนี้อีก อย่าได้ใกล้อีกเลย
เทียนหมอกมีอดีตด้วยกันแบบนี้เอง ก็ว่าไม่น่าจะแค่แย่งหญิงนะ
สุดท้ายความจริงก็เปิดเผย เพื่อนกันนิสัยเหมือนกันไหม หรือไง เทียน
ฝาคนซื่อ แต่ไม่โง่นะคะ ธารกับเชียร์เปลี่ยนลุคให้ตอนนี้ ขนาดหมอกยังว่าน่ารัก
นักรบจากที่ชอบ อาจจะเป็นจงอางก็ได้
-
น้องฝาเปลี่ยนใจมาหาพี่โซลเถอะลูก
น้องหมอกกะอีพี่เทียนคืออะไร :katai1:
-
เปลี่ยนใจเลยฝา,,,
-
บทที่11
ขาที่ค่อยๆก้าว ... ...ก้าว .... .ก้าวแบบไม่หยุดเดิน ตั้งแต่ที่สาดเหล้าออกไปแบบนั้น ขาของผมมันก็ก้าวเดินต่อไปแบบไม่ยอมหยุด ไม่ว่าจะชนใคร ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรก็ไม่ได้สนใจจะหยุดฟัง ก็ทำแค่เดินต่อไปอยู่แบบนั้น เพียงเพราะว่าต้องการจะออกไปจากตรงนี้ แค่อยากออกไปจากที่นี่ ... แม้ว่าทางข้างหน้าจะพร่ามัวเพราะม่านน้ำตามากแค่ไหน แสงสีวูบวาบๆที่ชวนคลื่นไส้และมองเห็นลำบาก ก็ยังคงก้าวต่อไป ....
‘พรึบ’
สุดท้ายขาของผมมันก็ต้องหยุดเดิน เมื่อมือใหญ่ๆที่กระชากแขนผม ให้หันไปหามันทั้งตัว หน้าตาหงุดหงิดของมันมาพร้อมเสียงเข้มที่เกรี้ยวกราด
“ไอ้ฝาหยุด! ... พวกกูเรียกทำไมมึ...ฝามึง.......”
“โอ๊ยยยยอิเชี่ยฝาคะ! ให้เกียรติรองเท้าส้นสูงและกระโปรงสั้นๆของกูด้วยค่ะอิเชี่ย ใครจะไปเดินทันมึง! จะรีบไป...ฝา!มึงเป็นอะไร มึงร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรมึง! บอกกูมา”
ไอ้ซินเซียร์คนสวยที่ตอนนี้ดูไม่ค่อยสวยเท่าไหร่แล้ว มันที่ก่อนหน้านี้พยายามเดินตามไอ้ธารมาเพื่อมาตามผม สองมือเรียวของมันหิ้วรองเท้าส้นสูงไว้และเดินเท้าเปล่าออกมา เป็นคนสวยที่มันไม่ห่วงหน้าตา ผิดแปลกแต่ว่า ตอนนี้มันเขวี้ยงรองเท้าทิ้งและวิ่งเข้ามาจับตัวผมไว้ พวกเราสามคนที่ยืนอยู่กลางลานจอดรถหน้าผับ สภาพแต่ละคนดูไม่สมประกอบ ... โดยเฉพาะผม คนที่น้ำตานองหน้า มองเพื่อนทั้งสองคนที่มองมาที่ผมด้วยแววตาแตกตื่น
“ไอ้ฝา”
ที่พูดอะไรไม่ออก มันพุ่งเข้ามากอดผมไว้แน่นๆ ผมที่กอดมันตอบและสะอื้นออกมาอย่างหนัก กูแค่รู้สึกว่ากูไม่ไหว ทำไมกูเจ็บจังวะ ก็แค่เจ็บ...เจ็บชิพหายกับคำพูดและการกระทำของคนที่ผมรักและปลื้มเค้ามากๆ เป็นความรู้สึกเจ็บที่อธิบายไม่ได้ รู้สึกเหมือนแค่ว่ากำลังโดนเศษแก้วที่แตกมันกำลังค่อยๆบาดก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจของผม ช้าๆ ช้าๆ...ไม่ได้เจ็บจนตาย แต่มันกลายเป็นแผลที่ทั้งช้ำ เลือดค่อยๆไหลซึมทีละนิดๆทุกครั้งที่มันบาดเนื้อ ทั้งเจ็บทั้งทรมาร
“กูว่ากลับกันก่อนเถอะ คืนนี้มึงไปนอนกับกู”
ไอ้ธารที่ว่าแบบนั้น ผมไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่เดินตามมันไปขึ้นรถ ไอ้เซียร์ที่รีบวิ่งไปเปิดประตูรถให้ผมอย่างกระวีกระวาดรีบร้อน รีบจนมันลืมรองเท้าที่ปาทิ้ง เสียเวลาต้องวิ่งไปเอามาอีก แต่จริงๆก็ขอบคุณพวกมันมากๆ ที่ไม่คาดคั้นอะไรผมตอนนี้
ค่อยๆเลื่อนตัวลงไปนอนเบาะหลัง หลับตาอยู่แบบนั้น ค่อยๆปล่อยให้น้ำตาให้มันไหลออกมาช้าๆ ทั้งๆที่หลับตาแต่ภาพในหัวมันกลับฉายซ้ำยิ่งกว่าเวลาที่เราดูหนัง เลื่อนมือมากอดตัวเองไว้แน่นๆ พยายามอย่างมากที่จะไม่สะอื้นเสียงดัง ...
“ไอ้ฝา ถ้าไม่ไหวก็แค่ร้องออกมา อย่าเก็บเลย”
“ฮึก ฮึก ฮื่ออออออ อึก ฮื่อๆๆ”
และเพราะคำพูดนั้นของไอ้ธาร น้ำตาและเสียงสะอื้นของผมมันก็ดังออกมาแบบห้ามไม่อยู่ ได้กอดตัวเองแน่นๆงอเข่าขึ้นมาแนบอก กอดแน่นเท่าที่จะทำให้ผมรู้ว่าผมยังมีตัวเอง แม้จะมีใครอีกคนที่ไม่ต้องการผมก็ตาม
.
.
.
ตื่นเช้าขึ้นมาในสภาพที่ดูไม่ได้ ถึงแม้จะตัดผมมาใหม่ แต่การที่ตาบวมเหมือนลูกกบ และบวกกับตอนนี้ที่ปวดหัวตุบๆ คิดว่าคนจืดชืดแบบผมมันจะน่าดูไหมล่ะ หันไปมองข้างเตียง เห็นไอ้เซียร์นอนอยู่บนโซฟา เมื่อคืนมันไม่ยอมกลับบ้าน มันไม่สนว่าใครจะมองว่าเป็นผู้หญิงแล้วมานอนกับผู้ชาย มันที่แค่บอกว่ามันห่วงผม และถ้าใครไล่มันกลับ มันจะเลิกคบ แล้วใครจะกล้าไล่มัน มองลงไปที่พื้น ไอ้ธารนอนน้ำลายยืดอยู่ตรงนั้น สภาพเหี้ยสุดๆ แต่ผมกลับน้ำตาไหลออกมา เป็นความรู้สึกเหี้ยมากๆที่ต้องทำให้เพื่อนลำบากกันขนาดนี้
“อื้ออ มึงตื่นแล้วหรอ”
ไอ้ธารที่เริ่มขยับตัว และยันตัวลุกขึ้น ผมชี้โด่ชี้เด่ของมันบวกกับมือที่เริ่มย้ายไปเกาตูด ... น้ำตากูหดกลับเข้าไปทันทีที่เห็นภาพนั้น
“กูตื่นแล้ว”
บอกมันไปแบบนั้น ทางไอ้เซียร์ก็เด้งตัวขึ้นมา หน้าบวมๆซีดๆของมันช่างเป็นภาพ.....
“ไอ้ฝา!! มึงงงงงงงงง” ถลามาจับตัวผม ก็แค่ยิ้มรับให้มัน
“กูโอเค แต่กูว่ามึงไม่โอเค”
“ไม่โอเคเชี่ยไร กูไม่เป็นไร มึงอ่ะยังไง หิวไหม ปวดหัวรึเปล่า”
“เซียร์”
“อะไรว่าไง บอกกูมาค่ะ”
“กูโอเคเว่ย...แต่มันแค่....”
มองหน้าพวกมันที่ก็ยังมองมาแบบลุ้นชิพหาย ก็เลยเล่าให้พวกมันฟังทุกอย่างเท่าที่ตัวเองจะนึกออก ถามว่าอยากร้องไห้ไหม ก็อยากนะ แต่ไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง เพราะฉะนั้นเลยจะฮึบไว้
“อีเชี่ย! ไอ้ผู้ชายหน้าหมามักมาก เป็นกูไม่สาดแค่เหล้า กูจะคว้าขวดเหล้าฟาดหน้ามันค่ะ!”
“ก็ถ้าจะอินขนาดนี้”
“อิดอกธาร มันทำเพื่อนกูเสียใจนะ เพื่อนกูที่ว่าก็เพื่อนมึงด้วย”
“เออ กูรู้...แต่มึงต้องยอมรับนะ มันเป็นสิทธิ์ของเค้า ไอ้ฝากับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกันเลย นอกจากคนที่ไอ้ฝาตามจีบ แล้วยังไงวะ คนถูกจีบ เค้าก็มีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้นะ มันเรื่องของเค้า”
“เอ้าอิเหี้ย! งั้นก็อย่ามาอ่อยเพื่อนกูสิ”
“มันบอกหรอว่ามันอ่อย มันอาจจะเป็นนิสัยมันหรือเปล่าที่ชอบทำตัวแบบนั้นกับคนทั่วไป”
“อิเชี่ยธาร สรุปมึงเพื่อนใคร!”
“ก็เพื่อนพวกมึง แต่กูแค่กำลังจะบอกว่ามึงเสียใจได้เว่ยฝา แล้วเซียร์ มึงจะฟึดฟัดแทนเพื่อนก็ได้ แต่พวกมึงอย่าลืมนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า เราไม่มีสิทธิ์”
ไอ้ธารที่ค่อยๆอธิบายออกมาแบบนั้น ทำเอาไอ้เซียร์ยอมหุบปาก … ซึ่งมันก็พูดถูก จริงๆกูไม่มีสิทธิ์ทำท่าทางแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ ดีเท่าไหร่ที่มันไม่ต่อยสวนมา ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ถ้าเสียใจก็ผิดของเราเอง ที่ดันไปคาดหวัง
“ไม่ใช่กูไม่ห่วงมึงนะฝา มึงเพื่อนกู กูห่วง...แต่ความจริงมันก็เป็นแบบนี้ ถ้ามึงไม่ไหวก็ถอยออกมา อย่าไปยุ่งกับมันอีกก็แค่นั้น...มึงมีสิทธิ์ที่จะหวังนะเว่ย แต่บางทีความหวังกับการคาดหวังมันก็คนละเรื่องกัน”
“อืม กูเข้าใจ”
“แล้วแบบนี้...มึงจะยังไงต่ออิน้องฝา”
ผมที่แค่ยิ้มออกมาบางๆส่งไปให้พวกมัน ... เอาไงต่อ จะให้เอาไงวะ มันไม่มีอะไรต้องไปต่อแต่แรกแล้วนี่หว่า
...
สามวันผ่านไปหลังจากวันนั้น ผมไม่ได้ไปเร้าหรืออะไรพี่มันอีกเลย มาเรียนแล้วกลับไปขลุกตัวอยู่คอนโดไอ้ธารตรงทองหล่อ ทำแบบนี้มาแล้วสามวันติด ทางไอ้เหลือง มันเองก็คงไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้วล่ะที่ไม่เห็นผม จริงๆมันคงจะดีใจด้วยซ้ำไป ... และเพราะไปใช้ชีวิตเป็นปลิงตามติดไอ้ธาร วันนี้ก็เลยมาเรียนพร้อมมันอีกเช่นเคย บังเอิญจอดรถปุ๊บ รถข้างๆที่ตามเข้ามาจอกก็คือรถไอ้เซียร์ วิ่งถลาทำหน้าแรดเข้ามาหาเลยครับ ก็เลยเดินเข้าไปที่คณะด้วยกันเลย
“เห้ยพวกมึง มาช้าสัด”
ผมกับไอ้ธารและไอ้เซียร์ที่เดินเข้าไปในตึกคณะ เห็นไอ้หมอกที่โบกไม้โบกมือมาให้ มันที่ข้างๆตัวมีผู้ชายคนนึงที่ผมค่อนข้างจะคุ้นตา เค้ากำลังนั่งอยู่ที่ตรงนั้น ฝั่งตรงข้ามกับไอ้หมอก
“ทำไมมึงมาเช้าวะอิหมอก แล้วนี่ สวัสดีค่า......หน้าคุ้นๆจังเลยน้า”
เรื่องผู้ชายก็จะออกนอกหน้านอกตาหน่อยนึง ไม่ใช่ใคร ไอ้เซียร์ไงจะใครล่ะ มันที่วิ่งหน้าระรื่นเข้าไปนั่งใกล้ๆพี่โซล นักศึกษาแพทย์สุดหล่อที่แค่ยิ้มออกมาให้แบบสุภาพ หล่อไปไอ้สัดเอ๊ย
“พวกมึง นี่พี่โซล พี่โซลนี่เพื่อนผมเซียร์ ธาร และนั่นไอ้หมอก”
“อืม กูรู้จักหมอกแล้ว พอดีเดินมาถามหามึง โคตรบังเอิญ เพื่อนมึงซะงั้น”
“ว๊ายๆ พี่โซลตัวจริงนี่หล่อจังเลยนะคะ ขอห่อกลับบ้านจะได้ไหมเอ่ย”
“เก็บนอด้วยเพื่อน” ไอ้ธารที่ว่าแบบนั้น ผลักหัวไอ้เซียร์แรงๆทีนึง แล้วลงไปนั่งข้างๆไอ้หมอก
“อิเลวธารรรรรร”
“พอๆอย่าพูดมาก ไปหาไรกินเหอะ กูหิว” ไอ้หมอกพูดตัดบทก่อนมันจะจัดการลากเพื่อนทั้งสองออกไปจากโต๊ะอย่างรู้งาน แหม่...แดกอาหารเม็ดมาหรอ ฉลาดจังนะพวกมึง
หันไปมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผม พี่โซลที่มองยิ้มๆตามหลังเพื่อนผมไป ก่อนที่หน้าหล่อๆนั่นจะหันมาจ้องหน้าผมแล้วยิ้มให้ สายตาอบอุ่นของพี่เค้าที่ส่งตรงมา บอกถึงเจตนาแบบไม่คิดจะปิดบัง ผมที่แค่ส่งยิ้มไปให้บางๆ คือกูควรทำยังไงดีกับเหตุการณ์นี้
“กูไม่เห็นมึงกลับห้องหลายวัน กูเป็นห่วง”
“ฮ่าๆพี่ไม่มีไรเว่ย พอดีไปอยู่หอไอ้ธารอ่ะ แบบใช้ชีวิตคูลๆไง ผู้ชายสายแบดงี้อ่ะพี่”
ตอบออกมาแบบร่าเริง ยิ้มกว้างๆไปให้ เอาแบบมองเห็นฟันกูครบทุกซี่ไปเลยครับ พี่โซลถอนหายใจออกมาหนักๆ
“ฝา...ถ้าเรื่องที่กูบอกมึงวันนั้นทำให้มึงหลบหน้ากูแบบนี้ กูขอโทษว่ะ”
คนตรงหน้าที่ดูจะซึมลงไปตอนพูดประโยคนั้นออกมา ทำเอากูยิ้มค้างเติ่งเลย ค่อยๆหุบยิ้มช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปจับมือพี่แกไว้ คือกูแค่ไม่อยากให้คิดมาก แต่อีกฝ่ายกลับจับมือกูไว้แน่นยิ่งกว่าคีมเหล็ก ... อิพี่ มึงนี่ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะ มือไวนะมึงเนี่ย แต่จะทำเป็นมึนๆไม่รู้ไม่เห็นไม่กระโตกกระตากละกัน
“พี่ ...ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นหรอก” จริงๆก็เอี่ยวนิดหน่อย แต่มันไม่มากเท่าเรื่องที่ยังจุกอกอยู่ตอนนี้หรอกเอาจริงๆ
“จริงหรอวะ”
“จริงพี่ มันไม่เกี่ยวกับพี่หรอกที่ผมไม่กลับ ผมแค่....” บอกออกไปแบบนั้น แล้วเงียบลงในประโยคสุดท้าย คนตรงหน้าที่เหมือนจะรู้ บีบมือผมเบาๆ
“ไม่ต้องพูดหรอกถ้ามันพูดยาก...เอาเป็นว่า เย็นนี้กูมารับนะ”
“หือ?”
“ไปกินของอร่อยกัน เดี๋ยวกูเลี้ยง”
จริงๆกูค่อนข้างจะดราม่านะ แต่พอได้ยินคำว่าเลี้ยง หูเหอก็เริ่มจะขยับเองซะแบบนั้น งงจุงเบย ไม่ได้งกหรือเห็นแก่กินจริงๆนะรู้ยัง
“โอเคพี่ ผมตกลง เจอกันเย็นนี้ครับ”
“เค กูไปล่ะ ตอนบ่ายมีเรียนบล็อกใหม่ มึงเองก็ตั้งใจเรียนล่ะ”
“คร๊าบบบ”
“หึ”
พี่มันที่หัวเราะหน่อยๆ ยื่นมือมาขยีหัวผม จนหัวกูโยก ขอบคุณมาก ทั้งเรื่องนี่มีแต่คนขยันเล่นหัวกูเป็นหมาเชียว แหม่...ตัดหัวกูไปเลยไหมล่ะ เล่นกันจัง ...
ผมที่ลุกขึ้นไปส่งพี่โซลที่หน้าตึกคณะ โบกมือหยอยๆให้พี่แก ตอนเห็นรถขับผ่านไป ส่งยิ้มบางๆเป็นการขอบคุณไปให้เป็นการทิ้งท้าย อย่างน้อยพี่มันก็คอยเป็นห่วงผมตลอด เป็นคนดีจริงๆเลยพี่โซล ละสายตาออกจากรถพี่โซล หางตาเผลอไปเห็นคนร่างสูงของอีกคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งถนน ตรงข้ามกับตึกคณะของผม ร่างสูงที่ถือโทรศัพท์เคสสีเหลืองลายมินเนียนและสะพายกระเป๋าเป้ลายมินเนียนร้อยตัว ผู้ชายร่างสูงที่ผมไม่เจอมาหลายวัน...
มันที่จ้องผมเขม็ง หน้าตาถมึงทึง มองผมแบบโกรธๆ ... คงจะโกรธที่เอาเหล้าสาดหน้าเมื่อวันนั้น อีกฝ่ายที่ทำท่าอยากข้ามถนนมา ... ขอโทษทีกูไปล่ะ ตัดสินใจหันหน้าเข้าตึกเรียนแล้วเอาของวิ่งขึ้นตึกเรียนไปเลยทั้งแบบนั้น เข้าไปรอในห้องเรียน ก่อนจะเข้าไลน์กลุ่มของพวกเรา...พิมพ์บอกพวกมันว่าผมขึ้นมาบนห้องเรียนก่อนแล้ว เวลาผ่านไปสักพัก พวกมันก็ตามขึ้นมาครับ ไอ้หมอกที่เดินมานั่งข้างผม จริงๆถ้าสังเกตมันชัดๆ วันนี้มันดูไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่ แต่คิดเอาเองว่ามันคงเที่ยวหนัก เดี๋ยวนี้เหมือนไม่ค่อยเจอมัน อาจจะหนีไปแข่งรถแล้วไม่ยอมบอก
“ฝา กูรู้เรื่องแล้ว มึงโอเคไหมวะ”
เป็นไอ้หมอกที่สะกิดถามผมเบาๆ เดาว่าไอ้เซียร์ไอ้ธารคงเล่าให้มันฟัง แต่ไม่เป็นไร ผมไม่เคยคิดจะปิดพวกมันหรอก
“อื้ม เจ็บอยู่ แต่จริงๆกูผิดเองแหล่ะ พี่มันไม่ผิดหรอกที่มันจะไปดูดปากกับใครอ่ะ ผิดที่กูเสือกเจ็บ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นไรกันนี่แหล่ะ ฮ่าๆ...ทางที่ดีสำหรับกูตอนนี้ ก็แค่ถอยออกมา และลืมมันไปซะ เพราะคนแบบมัน คงไม่มีทางชอบคนแบบกูอยู่แล้ว”
“ถ้ามึงทำได้จะดีนะ...แค่ถอยออกมา”
พยักหน้าตอบมัน ว่าแต่มึงงึมงำอะไรวะหมอก อยากจะถามต่อ แต่อาจารย์ป้า หัวหน้าเอกโฟโต้ก็เดินหน้าเคร่งเข้ามาซะก่อน ในจุดๆนี้ก็ต้องหุบปากและตั้งใจเรียนกันไป
‘ตื่อดึ้ง’
เสียงไลน์เรียกเข้าที่ทำเอากูต้องเลิกสนใจเรียน เปิดเข้าแอพสีเขียวๆที่ไม่ค่อยมีใครส่งมา นอกจากไอ้พวกที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
นักรบ ((มึงหนีกูหรอไอ้จืด ... มึงหลบหน้ากู!))
ได้แต่กระพริบตาปริบๆ มองดูโปรไฟล์ผู้ชายใส่ฮูดสีเหลืองที่อยู่ในช่องแชท คนที่มันเคยบล็อกกู แต่ตอนนี้กลับไลน์มา
ทำไม?...
นักรบ ((อ่านแล้วไม่ตอบ มึงกวนตีนหรอวะ!))
นักรบ ((สัด))
กูอยากจะพิมพ์ด่ากลับครับว่า มึงสิสัดอิพี่ชอบสมสู่ไม่เลือกที่ แต่พี่ฝาพูดแบบนั้นไม่ได้ พี่ฝาไม่มีสิทธิ์ และก็บอกกับตัวเองแล้วว่าจะถอยออกมาแบบคูลๆ ถ้าอยากเป็นคนเท่ห์ เราต้องไม่เซกับของเหลือง**!**....แม้พี่จะเจ็บมาเยอะก็เถ๊อะ ฮรึก!
นักรบ ((กล้าดียังไง มึงนัดไอ้เชี่ยเมืองหลวงเกาหลีใต้มาที่ม. อย่าให้กูเจอมึงนะ กูจะเล่นให้ยับ เอาให้ล้มเลยไอ้เชี่ยจืด!))
ไอ้เมืองหลวงเกาหลีใต้??
นับถือความพยายามในการไม่ยอมเรียกชื่อพี่โซล...ไอ้ฉัด แล้วเอาอะไรให้ล้ม ไอ้เชี่ยเอ๊ย
“มึงเล่นอะไรอยู่วะไอ้ฝา ไมไม่ตั้งใจเรียน”
ไอ้หมอกยื่นหน้ามากระซิบถาม คำพูดคำจาดูเหมือนเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนคอยดุเพื่อน แต่เปล่าจ๊ะ มันนั่งเล่นเกมส์อยู่ข้างๆกูเนี่ย .... ส่งหน้าสองขีดไปให้มัน ระอา...แต่ก็ดันมือถือไปให้มันดู
“แม่ง ต้องการอะไรจากมึงวะ”
“ไม่รู้มัน ก็คงกวนตีนเฉยๆมั้ง”
“ขอให้มันแค่นั้นจริงๆเถอะ”
ไอ้หมอกที่บอกแบบนั้น ก่อนมันจะกลับไปเล่นเกมส์ของมันต่อ ผมก้มมองดูหน้าไลน์ที่ตอนนี้ไอ้พี่ส่งสติ๊กเกอร์มูนหัวร้อนมาให้ อะไรของแม่งวะ
.
.
.
“เลิกเรียนแล้วไปไหนต่อดีจ๊ะเพิลๆ”
“ทำไมต้องกระแดะพูดไทยไม่ชัดวะถามจริง”
“ไอ้ธาร คือมึงไม่กัดกูสักนิดจะตายไหม”
“พอๆพวกมึงเลิกตีกัน วันนี้กูจะกลับบ้าน กูเหนื่อย”
“ส่วนกูพี่โซลจะมารับว่ะ”
ผมกับไอ้หมอกบอกออกไปแบบนั้น ไอ้เซียร์ที่เบะปากออกมาทันทีเลยครับ เป็นผู้หญิงที่ทำหน้าได้หลากหลายจริงๆเลยมันเนี่ย กูขอให้หน้ามึงยับเอาจริงๆ
“แหมมมมมม มีผู้มารับจ๊ะ เหอะ เฮิร์ทจากคนนึงคนนึงก็พุ่งมาดามใจทันที กูไม่เข้าใจว่ากูจะสวยและมีมดลูกไปเพื่อใคร ถ้าผู้หญิงสวยๆแบบกูจะไม่มีใครมาสาดน้ำให้เลยแบบนี้”
“เชี่ยเซียร์ มึงเป็นผู้หญิงหรือกระเทยกูถามจริงๆเหอะแต่ละคำ” รับไม่ได้เลยครับ แต่ละคำของมัน
“ทำไมวะ กูเป็นผู้หญิงยุคใหม่งะ เก็ทมะ”
“ก็เพราะมึงยุคใหม่แบบนี้ไง มดลูกมึงเลยแห้งอ่ะ”
“กรี๊ดอิหมอก อิคนหยาบคาย ... มึงก็อีกตัว เอะอ่ะๆเหนื่อยแปลกๆนะมึงเดี๋ยวนี้”
“แปลกเชี่ยไรล่ะ กูเป็นคนบอบบางก็ต้องเหนื่อยอ่อนบ้างดิ ใครจะถึกบึกบึนและชอบเสือกแบบมึงอ่ะ”
“ฮ่าๆ กูชอบว่ะหมอก จัดไปเพื่อน”
ไอ้ธารที่ถูกใจยกมือแท็คไฮไฟว์กับไอ้หมอกอย่างไว ก่อนมันจะเดินไปโอบรอบคอไอ้หมอกไว้
“อิธาร มึงนี่ก็นะ ไอ้หมอกทำไรก็ดีไปหมดอ่ะ มันเป็นเมียมึงรึไงห๊ะ”
“อ้าว มึงไม่รู้หรอ นี่แหล่ะเมียกู” กอดคอไอ้หมอกไว้ก่อนจะหยิกแก้มไอ้หมอกทำตาจ๊ะจ๋ากันไป ก็แล้วแต่เลยครับ พี่ฝาจะไม่ยุ่งเรื่องของผัวเมีย
“ว่าไงทุกคน ทำไรดูท่าทางน่าสนุก”
รอยยิ้มคุณหมอ มาพร้อมหน้าหล่อๆของพี่โซลคนดีศรีสังคมไทย เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามา หล่อเชี่ยๆในสไตล์นักศึกษาเเพทย์เลยครับ ดูดีตั้งแต่เท้าจรดหัว
“ไม่มีไรหรอกพี่ ไอ้ธารกำลังเปิดตัวเมียน่ะ”
“เชี่ยฝา เลอะเทอะ” ไอ้หมอกด่าพร้อมกับยื่นเท้ามาแตะเข้าที่ข้อพับ ทำเอาขากูอ่อน ดีแค่ไหนที่พี่โซลรับกูไว้ทัน สาธุบุญ
“ฮ่าๆ พวกเรานี่น่ารักดีนะ ว่าแต่...ไปเลยไหม มึงหิวยัง”
“หิวแล้วพี่ วันนี้กระเป๋าพี่ฉีกแน่นอน”
“ฮ่าๆ ตามสบายเลย” ยิ้มขำให้กูอย่างเอ็นดู ก่อนจะยื่นมือไปคว้ากระเป๋าเป้ที่ผมสะพายไว้ที่ไหล่
“เห้ยพี่ ผมถือได้”
“ไม่เป็นไร กูอยากช่วย”
“แหมมมมมมมม ขอโทษนะคะ ช่วยคิดนิดนึง พวกกูไม่ใช่วิญญาณนะคะ หวานม๊ากมากกกก ชะนีอิจฉา เบื่อๆๆๆ”
จีบปากจีบคอ ดูแรดมากๆเลย กูเพลียมึงไอ้เซียร์ ... พี่โซลยิ้มให้เพื่อนผมหน่อยๆแบบไม่ถือสา สุดท้ายพี่แกก็คว้ากระเป๋าผมไปถือจนได้ กว่าจะได้ออกมาจากตรงนั้นได้ก็นานพอดูเลยครับ เพราะเพื่อนปากมอมของผมนี่ล่ะ ขยันแซว...
“พี่ ผมว่าจะถาม พี่แข่งรถด้วยหรอ”
เดินไปถึงรถพี่แก ถามออกไปก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่ง พี่โซลยิ้มให้หน่อยๆ ก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ
“เชรดดดด พี่เป็นหมอนะเว้ย เรียนหมอ”
“แล้วมันมีกฎข้อไหนห้ามไม่ให้นักเรียนแพทย์แข่งรถหรอวะ ฮ่าๆ...ปะขึ้นรถเถอะ” เออว่ะ ก็ถูกของพี่มันนะ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถตามอีกคนเข้าไป ก็ต้องหันหลังไปมอง รู้สึกเหมือนถูกจ้อง และก็จริงตามนั้น...
ร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลออกไป ที่ยืนนิ่งๆจ้องผมจากตรงนั้น รู้สึกเสียวสันหลังจนไม่รู้จะทำยังไง
ดวงตาคมที่มองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแบบไม่กระพริบตา รู้สึกเหมือนกำลังถูกสแกน สายตาที่มองมาเหมือนกล่าวโทษว่าผมทำผิด และเค้าพร้อมจะลงโทษ แต่กูทำผิดอะไรล่ะ กูเปล่า
“ฝา ขึ้นรถสิ”
เสียงเร่งที่ดังมาจากในรถ ทำเอาผมต้องละลายตาจากภาพตรงหน้า และก้มตัวเข้าไปนั่งในรถ สุดท้ายรถก็คล่อยๆเคลื่อนตัวออกไป พี่โซลบอกจะพาไปกินแซลม่อน ขอบคุณมาก กูชอบและหิวมากครับ
‘ครืด ครืด’
แรงสั่นจากในกระเป๋ากางเกงที่ทำให้ต้องหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู การแจ้งเตือนจากไลน์ .... .
นักรบ ((มึงกล้าดียังไงขึ้นรถไปกลับมันห๊ะ!))
ขนาดมาแต่ข้อความ กูยังรับรู้ได้ถึงแรงอารมณ์ที่ดูท่าทางว่าจะหัวร้อนน่าดู เชี่ย วุ่นวายอะไรกับกูนักหนาวะ กูอุตส่าห์ไม่ยุ่งด้วยแล้วไง
นักรบ ((อ่านแล้วไม่ตอบอีกแล้วนะมึง มึงเจอกูแน่))
นักรบ ((ไอ้ฝา!))
ฝอฝา ((เป็นเชี่ยไรมึงไอ้พี่ เลิกไลน์มา รำคาญเว่ย!))
สุดท้ายก็อดไม่ไหวพิมพ์กลับไป ก็เล่นส่งมารัวๆเหมือนพ่อใครตาย ไข่กูสั่นจนจะเป็นหมันอยู่แล้ว
นักรบ ((มึงกล้ารำคาญกูหรอห๊ะ!))
ฝอฝา ((เออ! กูกล้า))
ฝอฝา ((เป็นพ่ออ่อมาสั่ง เป็นผัวไงมาวุ่นวาย))
ฝอฝา ((กูก็ไม่ยุ่งกับมึงแล้วไง วอแวเพื่อ?))
ฝอฝา ((ไม่รักกูก็ทางใครทางมัน แยก!))
ฝอฝา ((กูไม่จีบมึงแล้วไอ้เชี่ยพี่ คูลไหม จอบอ!!))
ส่งข้อความสุดท้ายไป แบบที่ว่ามันไม่มีทางพิมพ์ทัน ก่อนจะตัดสินใจ กดบล็อกมันทันที...
ต่อจากนี้ก็ทางใครทางมัน ... คนไม่รัก ฝืนไปก็มีแต่เจ็บ โดยเฉพาะคนบ้าสีเหลืองแบบมัน บอกไม่ชอบผู้ชาย คนแบบกูจะไปไหนก็ไปเถอะ กูไปแล้วเสือกวอแวทำไมล่ะไอ้เชี่ย กูเจ็บนะเว่ย!
“ทำไมขมวดคิ้วแบบนั้นล่ะ เป็นไรมึง”
คนข้างๆตัวที่พูดออกมาเสียงนุ่มๆ ละมุนไปอีก ผมหันไปยิ้มให้หน่อยๆ ก็ไม่ได้รู้ตัวว่าจริงๆแล้วทำหน้าแบบไหนออกไป พี่โซลที่แค่ยกมือขึ้นมาลูบหัว สะดุ้งนิดๆ แต่ก็ค่อยๆโยกหัวออกแบบเนียนๆ พี่โซลที่ชะงักมือก่อนจะหุบยิ้ม และละมือกับไปจับพวงมาลัย
อ้าว...กูไม่เนียนหรอวะ เหมือนพี่เค้ารู้ตัวว่ากูไม่ชอบให้ใกล้ชิดมากเลยแหะ นี่กูไม่เนียนอ่อ?....
‘Rrrrrr’
เสียงมือถือดังขึ้น แต่ไม่ใช่ของกูครับ ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดถูกหยิบขึ้นมาจากที่วางตรงคอนโซนหน้ารถ มึงวางงี้เลยเรอะพี่
“ฮัลโหล เออ....ขับรถอยู่ว่ะ หรอ ได้ดิ...คืนนี้?”
อะไรคืนนี้แล้วมีการเหลือบตามามองกูนิดนึงครับพี่
“โอเคๆ เดี๋ยวเจอกันคืนนี้” พี่มันที่ว่าแบบนั้นก่อนจะวางสายไป
“ฝา”
“ครับพี่...”
“มึงชอบรถใช่ไหม แล้วชอบไปงานแข่งรถไหมวะ”
“ก็ชอบนะพี่ เคยตามไอ้หมอกไปครั้งนึงละ” และเพราะว่าไปครั้งนั้นไง กูเลยตกหลุมอะไรบางอย่าง จนตอนนี้คนคูลๆเริ่มไม่คูลและแม่ง เสียใจวนไป ไม่โอเค พี่ฝาต้องฮีลตัวเองครับ...
“งั้นคืนนี้มึงไปกับกูไหม”
“หือ?”
“พอดีกูมีแข่งว่ะ ไปกับกูไหม”
“ไปดิพี่ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
“เยี่ยม จัดไป”
“คร๊าบบบบ แต่ว่าตอนนี้ ไปกินซูชิ แซลม่อนๆๆๆกานนนนน”
“ครับผม”
พี่มันตอบรับเสียงใส เชี่ยเอ๊ย คนอะไรหล่อ สปอร์ต ใจดี...ผิดแค่ตรงที่ กูไม่ได้รักพี่มัน
...
((เออ...มึงจัดการนัดให้กูแล้วใช่ไหม ดี...ขอบใจ คืนนี้เจอกัน))
“มึงคุยกับใครวะไอ้รบ...แล้วคืนนี้มึงจะไปไหน”
หันหน้าไปมองไอ้เทียนที่เดินถือข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวเข้ามา2จาน ผมที่แค่กดมุมปากยิ้มให้มันหน่อยๆ
“หน้าตามึงดูเลว”
“หึ ก็แค่มีเรื่องต้องไปจัดการ”
“หวังว่าเรื่องนั้น คงไม่ใช่เรื่องของไอ้ฝาหรอกนะ”
“หึ”
“ไหนมึงบอกไม่ชอบมันไง ก็ปล่อยมันไปสิวะ น้องมันก็บอกจะเลิกชอบมึงแล้วไง”
ก็เพราะแบบนั้นไง กูเลยปล่อยมันไปไม่ได้!
แต่ที่ปล่อยไม่ได้ ก็ใช่ว่ากูจะชอบมันหรอกนะ...ก็แค่เวลาที่ได้แกล้งมัน แล้วมันสนุกดีก็แค่นั้นต่างหากล่ะ ไม่ได้พิศวาสอะไรสักนิด ที่สำคัญ...คนมีสิทธิ์พูดว่าเลิกยุ่งก่อน มันต้องเป็นกูสิ ไม่ใช่คนแบบไอ้จืดสักหน่อย เหอะ
-TBC-
----------------------------------------------------------------------------------------------
อ้อหรอจ๊ะๆๆๆๆ ไม่ได้ชอบน้องมันหรอจ๊ะ แกตามติดน้องจนฉันคิดว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรแล้วไอ้บ้า!
ตอนนี้ บอกเลยว่าคนแต่งปันใจไปให้พี่โซลอย่างเต็มที่ สงสารน้องฝามากเลย ฝาลูกไม่ร้องน้า ... ตอนน้องร้อง
น่าสงสาร แต่มันเป็นคนน่าสงสารที่คูลมาก มากเก่งในความคิดของเรา ตรงที่ว่า...พอรู้ตัวว่าไปต่อไม่ได้
น้องก็พยายามจะตัด เลยรู้สึกว่า น้องฝาน่ะคูลจริงๆนะ เพราะมันไม่ใช่ทุกคนสักหน่อย ที่รู้ว่าเจ็บแล้วจะถอยได้
ยังไงฝากเด็กๆเรื่อง NoLimit ไว้ด้วยนะคะ ...
รอดูตอนหน้ากัน รับรองว่าเด็ด ซี๊ดปาก ขโมยพริกบ้านข้างๆมาตำเลยล่ะ คริๆ >////////////<
:katai4: :hao7: :mew1: :katai5:
(แก้ไขเครื่องแต่งกายพี่โซล 26/09/17)
-
เอาอีกแล้ว ... ไรท์..
มาให้ค้างอีกแร้ววว... :katai1:
-
อยากโดดถีบไอ่พี่เหลือง ปากแข็งเหลือเกิน
แล้วดู๊ดู คิดจะรังแกน้องฝาได้ยังไง
เชียร์พี่โซลสุดใจ ตรงๆ แมนๆ ไม่ว่อกแว่ก อนาคตไกล
-
เดาว่าอิพี่ท้าแข่งพี่โซลเพื่อเอาพี่ฝาแน่ๆ แหมมมมม ตามรังควานยิ่งกว่าพวกทวงหนี้นอกระบบอีกนะคะพี่เหลือง ไม่อะไรเลย หมั่นจริงๆ
-
:fire: :m31: โคตรเห้ โอ้ย หัวร้อน
-
น้องฝาเอ๊ย เปลี่ยนใจมาชอบที่โซลแทนเท้ออออ :katai2-1:
-
โหดร้ายมาก,,, ไม่รักก็อย่ายุ่งดิว่ะ,,,
-
๕สนุกสุด
-
เกลียดอีพี่รบ
เออ ไม่ชอบก็อย่ามายุ่งดิ อย่ามาอ้าง อย่ามากั๊ก
ฝาเรื่องยุ่งด้วยไง ทีงี้เสียดายหรอ
ปากเเข็งเข้าไป
เชื่อให้ฝาชอบคนอื่น :fire:
-
ตั้งโหวต เปลี่ยนพระเอก!! :katai4: :katai4:
-
ปล้ำจืดซิหมอโซล เชียร์ขาดใจ หมั่นหน้านักรบ
-
เกลียดความนักรบจิงๆ :z6:
-
นักรบไม่ได้สำเหนียกตัวเองเลยนะเป็นคนดีมากกนอทรี่จะให้คนอื่นหมุนรอบตัวเธออ่ะ
-
เอาใจช่วยฝา
-
มาต่อวันนี้ ขอให้ถูกหวยรางวัลที่ 1
-
ไม่ใช่ละนะ นักรบงงอะไรไหม เข้าใจไรผิดไปหรอ แน่ใจนะว่าแค่อยากแกล้ง ถึงขั้นไปท้าเค้าแข่งรถ กำจัดคู่แข่ง ไม่ปกตินะ
นักรบควรกลับไปคิดใหม่ ไปดูแลตัวเองให้ดี ค่อยมาป่วนเค้า
ชอบอะ พี่ฝารำคาญ ก็ตอบชัดเจนไปแล้วไง ยังจะมาก่อกวนอีก
โซลก็สู้มากนะ อยากให้โซลอยู่ข้างน้องนะ เพราะพี่ฝาคนคูล ยังคูลไม่สุดน่ะ
-
นานแท้
-
บทที่12
“อื้ม อันนี้อร่อยอ่ะพี่”
พูดพร้อมยิ้มตาปิด ตอนที่กำลังคีบซูชิเข้าปาก เป็นร้านอาหารบุฟฟเฟ่แซลมอลที่อยู่ในห้างตรงเอกมัยเกตเวย์ บอกตรงๆฟินจุงเบย ฟินมากๆก็ตรงมันบุฟเฟ่นี่ล่ะ ผมนี่สั่งรัวๆกันไป พี่โซลที่แค่ยิ้มขำตอนสั่ง กับพนักงานที่ทำหน้าตกใจ
“อร่อยก็กินเข้าไปเยอะๆ มึงตัวนิดนึง”
“รักษาหุ่นไงพี่ เป็นคนหล่อก็ต้องดูแลตัวเองนิดนึง”
“ไปเอาความกล้าที่พูดประโยคนี้มาจากไหนวะ”
“บางทีพี่ก็ช่วยเออออไปกับผมหน่อยก็ได้ ก็รู้เว่ยว่าผมอ่ะมันจืดๆ ไม่ได้หล่อแซ่บแบบพี่หรอกครับ” ทำหน้าเพลียใส่มันเป็นของแถม อีกคนที่ก็แค่ยิ้มกรุ้มกริ่มส่งมาให้
“รู้ได้ยังไงว่ากูแซ่บ มึงชิมแล้วหรอ”
แค่ก！
รู้สึกเหมือนปลาแซลมอนโรลติดคอในทันใด ...
ช้อนตามองหน้าอีกฝ่ายที่ก็จ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว ยิ้มให้พี่มันแหยๆ ก่อนจะคีบปลาดิบไปใส่จานให้พี่มัน
“แดกๆพี่ ฮ่าๆๆๆ”
กลบเกลื่อนกันไป อีกฝ่ายที่แค่ยิ้มขำๆ ส่ายหน้าหน่อยๆให้กับการเบี่ยงประเด็นของผม บนใบหน้าของพี่โซลไม่ได้มีความหงุดหงิดที่ผมทำแบบนั้น กลับกันมันกลับมีแววเอ็นดู .... แต่แอบเงยหน้าไปมองพี่มันนิดหน่อย ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว จริงๆเป็นความรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยกับความใจดีของพี่มัน ไม่ใช่ตอนนี้ไม่รู้ว่าพี่ทำนู่นนี่ให้ คืออีกฝ่ายกำลังจีบผม ที่ทำอยู่เหมือนดูให้ความหวังใช่ไหม ถึงแม้ผมจะไม่ได้คิดให้ความหวังพี่โซลก็เถอะ แต่การที่คนเรา จะต้องพูดออกไปตรงๆต่อหน้าต่อตาคนๆหนึ่งที่มีความรู้สึกดีๆให้กับเรา มันต้องรวบรวมความกล้ามากแค่ไหนกันวะ ที่จะต้องทำร้ายน้ำใจเค้าได้ขนาดนั้น ... และผมก็เป็นคนนึง ที่กำลังหนักใจ ไม่ใช่ไม่อยากบอก แต่ไม่อยากทำลายน้ำใจ และอีกอย่างคือกูจะบอกมันยังไง
“อ้าว ไอ้โซล”
เสียงของบุคคลที่สามที่ทำให้ทั้งผมและพี่โซลต้องเงยหน้าไปมองพร้อมๆกัน คนตรงหน้าคือผู้ชายสองคนในชุดนักศึกษา จากสถาบันของไอ้พี่โซลแน่นอน คนนึงคือผู้ชายร่างสูง หุ่นใกล้เคียงกับพี่โซล หน้าตาหล่อแต่ท่าทางจะทะเล้นๆ ส่วนอีกคนสูงโปร่งและใส่แว่นตา ก้มหน้าไม่ยอมสบตากับใคร
“อ้าว ไอ้ฟานไอ้อิน”
“เออ ไหนมึงบอกมีธุระไงสาดดดดด เฟ็ดเห้”
ดูท่าทางจะเป็นเพื่อนกันครับ นี่คือแก๊งค์หมอถูกไหม โถ่ อนาคต.....พวกพี่อย่าไปลืมมีดไว้ในท้องคนไข้นะครับเอาจริงๆ
“ก็นี่ไงธุระ”
พี่โซลที่พูดออกมาชี้นิ้วมาที่ผมแล้วยิ้มหล่อ คือถ้าเป็นผู้หญิงกูว่าเจอยิ้มแบบนี้ต้องยอมครับ … พี่ฟานกับพี่อินหันหน้ามามองผม และเป็นผมที่ส่งยิ้มร่าเริงกลับไปให้ ทั้งคู่ยิ้มตอบกลับมาให้อย่างเป็นมิตร โดยเฉพาะพี่ฟาน ดูเข้ากับคนง่าย ส่วนพี่อิน ยิ้มให้ผมแว๊บนึงแล้วก็รีบกลับไปก้มหน้ามองพื้นต่อทันที ..
“งั้นมึงอยู่กับน้องเถอะ พวกกูไม่กวนดีกว่า ปะเถอะไอ้ฟาน”
เหยดดดด เสียงโคตรน่ารัก พี่อินที่พูดออกมาแบบนั้น แล้วตั้งต้นลากแขนพี่ฟานออกไป แต่อีกฝ่ายที่ตอนนี้กำลังเอาตะเกียบพี่โซลคีบซูชิเข้าปากตัวเองอยู่ เลยไม่ยอมขยับ เอิ่ม...
“เดี๋ยวดิวะอิน”
พี่โซลที่ว่าแบบนั้นก่อนจะคว้าข้อมือเพื่อนตัวเองไว้
“เออ เดี๋ยวดิวะไอ้อิน กูขออีกคำ!” ดูเป็นคนมุ่งมั่น พูดจริงทำจริง ว่าแล้วก็คีบซูชิหอยเม่นเข้าปากอีกหนึ่งคำ
“ได้แดกแล้วก็โอเคนะ ไปได้แล้วไอ้สัด”
พี่อินเตะขาพี่ฟานแรงๆเป็นการกระตุ้น ก่อนจะดึงมือตัวเองออกจากพี่โซล และลากพี่ฟานออกไปได้สำเร็จ พี่ฟานที่ทำได้แค่โบกมือลามาให้พวกเราแบบร่าเริง ก็จำเป็นต้องเล่นใหญ่เมืองไทยรัชดาลัยเธียร์เตอร์เบอร์นี้ไหมล่ะพี่เอ๊ย หันกลับมามองพี่โซลที่ยังมองตามหลังเพื่อนทั้งสองคนที่หายไปนานแล้วอยู่เลย
“พี่โซล”
“หะ..ห๊ะ ว่าไงหื้ม”
“พี่เป็นไรเปล่าวะ ทำไมหน้าดูเครียดๆอ่ะ” ผมที่เลิกคิ้วถามอีกฝ่ายออกไป แค่สงสัยเอาจริงๆ นี่ไม่ได้เสือกนะรู้เปล่า
“คือออ....”
“ก็ถ้าไม่อยากบอก ไม่เป็นไรพี่”
“เปล่าเว้ย กูไม่ได้จะมีความลับกับมึงนะ” อ่ะจ๊ะ กูยังไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้นเลยพี่เอาจริงๆ
“คือกูรู้สึกกับเพื่อนกูนิดหน่อย จริงๆวันนี้สอบบล็อกใหม่เสร็จ พวกมันชวนกูมาฉลอง แต่กูบอกว่าติดธุระสำคัญเลยชิ่งออกมา”
“อ้าววววว ทำไมทำแบบนั้นวะพี่ ทำไมไม่ไปกับเพื่อนวะ”
“ก็มึงสำคัญกับกู”
สายตาที่สื่อออกมาพร้อมกับคำพูดนั้น ทำเอาซูชิกับปลาดิบที่พึ่งกินไป เหมือนมันไหลขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย หายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อรวบรวมความกล้า มาถึงขั้นนี้กูว่าไม่โอเคว่ะ กูว่ากูควรพูดออกไปตรงๆ
“พี่...ผมขอบคุณนะ สำหรับหลายๆเรื่องเลย แต่พี่ผมไ...”
“ช่างมันเหอะว่ะ เรื่องแค่นี้เอง กูบอกแล้วกูชอบมึง มึงก็ต้องมาก่อนสิวะ ก็กูกำลังจีบมึงนี่”
พี่โซลที่สวนคำพูดที่ผมกำลังจะพูดออกมา ขัดขึ้นมาในแบบนั้น
“มึงอิ่มยังอ่ะ ถ้าอิ่มแล้วเราไปกันเหอะ”
“เอ่อ...เออ อิ่มแล้วพี่”
“ดี อะนี่เงิน ฝากจ่ายหน่อยนะ ปวดเยี่ยวว่ะ เดี๋ยวไปห้องน้ำก่อน”
พูดออกมารัวเร็ว พร้อมวางเงินไว้บนโต๊ะ ก่อนจะรีบลุกพรวดออกไปเลยแบบไม่มองหน้าผม ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นไป ก่อนจะถอนหายใจออกมา บางทีกูก็สงสัยนะ คนเรา...ทำไมชอบยื้อในเรื่องที่ตัวเองรู้ดีว่ามันจะเป็นยังไง มันเหมือนเป็นกลไกป้องกันตัวอัตโนมัติของคนใช่ไหม ทั้งๆที่ยิ่งยื้อยิ่งเจ็บ ทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายก็ต้องเจ็บ แต่ขอเลื่อนเวลาออกไปอีกหน่อยก็ยังดี...ผมไม่เห็นด้วยเลย ถ้าจะเจ็บก็ควรรีบเจ็บจะได้รีบหาย คนหายก่อนสิถึงจะชนะ ผมว่าแบบนี้มันคูลกว่าเยอะเลย แต่ความคิดนี้ พี่โซลคงไม่เห็นด้วยกับผมสินะ
...
“มาช้าจังวะไอ้โซล”
“โทษทีพี่ รถแม่งติด ก็ใครใช้ให้พี่มาสร้างสนามลึกลับแบบนี้วะ”
“สนามเถื่อนๆ มึงจะให้กูไปสร้างใจกลางสยาม ล่อพ่อมึงมาขับด้วยไง”
จริงของมัน ก็อยากจะพยักหน้าเห็นด้วย แต่แหม...เห็นลอยสักที่แขนพี่มันแล้วกูว่าไม่พูดดีกว่า เลยได้แต่ทำตัวเงียบๆ เดินเกาะชายเสื้อพี่โซลแกไป
“มึงพาใครมาด้วยวะ จืดเนอะหน้าตา” อ้าวสัดนี่
“แต่พอมองนานๆแล้วน่ารักว่ะ เออ..แปลกเว่ย”
“หึ ก็ต้องน่ารักอยู่แล้วพี่”
พี่โซลที่พูดออกมาแบบนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นโอบไหล่ผมแบบอวดๆแบบถือสิทธิ์ ใช่...พี่มันทำแบบนั้น ทั้งๆที่กูก็หาสิทธิ์มันไม่เจอ จริงๆกูไม่ค่อยจะชอบเท่าไหร่ รู้สึกพี่โซลเปลี่ยนไปยังไงชอบกล หรือจะคิดไปเอง
“แหมมมม ไม่ค่อยจะแสดงความเป็นเจ้าของเลยเว่ย”
“ไม..”
“ไปกันเถอะ”
ก็ถ้าจะขัดกูขึ้นมาแบบนี้อีกแล้ว พี่โซลที่กระชับอ้อมแขน และเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ผมถอนหายใจออกมาหน่อยๆ
“เห้ยพี่โซล พาใครมาวะ”
“เสือกน่า”
เดินเข้าไปในโซนที่นั่งข้างสนาม เสียงโห่แซวจากกลุ่มคนที่คิดว่าพี่โซลคงสนิทด้วยก็ดังมา เขาที่พูดออกมาแบบนั้น แต่ก็เลื่อนมือจากโอบไหล่ ไหลลงมาที่เอวผม และยกยิ้มให้คนพวกนั้น ก่อนจะหันมาบอกผมอีกครั้ง
“มึงนั่งรอดูกูตรงนี้นะ”
เขาที่พาผม นั่งลงบนที่ๆถูกจัดไว้ เป็นครั้งแรกที่ผมไม่ร่าเริงในการมาดูแข่งรถ ไม่ตื่นเต้นที่ได้เห็นรถหรูๆแพงๆ อาจเป็นเพราะมีเรื่องให้คิดมาก และหนึ่งในนั้นก็คือคนข้างๆที่ตอนนี้แสดงท่าทีเป็นเจ้าของผมแปลกๆ เหมือนอยากบอกคนอื่นๆให้ได้รู้ ซึ่งในจุดๆนี้ ผมไม่ชอบเลย
“เห้ย ไหนวะ ไอ้คนที่ท้ากูแข่ง” พี่โซลที่หันหน้าหันหลังพยายามมองอยู่ตรงนั้น
“กูอยู่นี่!”
(มีต่อจ้า) :katai5:
-
.
.
.
.
[หมอก]
“วันนี้มึงไม่ไปไหนแน่หรอ”
“อือ กูไม่ไปอ่ะ กูอยากกลับบ้านไปนอน กูเหนื่อยมากไอ้เหี้ย”
ผมที่หันไปพูดกับคนที่เดินกอดคอผมอยู่แบบนั้น ไอ้ธาร เพื่อนที่เคยเรียนม.ปลายมาด้วยกัน เมื่อก่อนก็เรียนห้องเดียวกัน แต่จริงๆไม่ได้สนิทกับมันมาก มาสนิทกันก็ตอนเข้ามหาลัย’ แปลกใจนิดหน่อยเพราะจริงๆไอ้ธารมันเป็นเด็กเรียนเก่งนะครับ เรียนเก่งมากๆถึงแม้จะไม่ตั้งใจ ผมเคยคิดว่ามันจะต้องสอบเข้ามหาลัยรัฐดังๆได้แน่นอน ที่ไหนได้ ดันมาเจอมันที่ม.เอกชน แถมคณะเดียวกันซะงั้นอ่ะ
“ทำไมมึงเหนื่อยวะ กูพาไปกินข้าวไหม”
“ไอ้สาดดดด เหนื่อยก็คือเหนื่อยครับมึง ว่าแต่...จะเลี้ยงกูหรอเพื่อน”
“เออ กูเลี้ยงมึงได้แน่”
“เหยดดดดด ความรวยของป๋าธาร”
“แน่นอน ไปไหมล่ะอิหนู”
มันว่าแบบนั้นแล้วยิ้มออกมา มือหนาของมันที่ยื่นมาหยิกแก้มผม เชี่ย เจ็บสัด…แต่ถึงแบบนั้นก็ยังคงเล่นกับมันต่อ
“งั้นป๋าต้องเลี้ยงดูหนูดีๆน้า”
“จัดไปเลยอิหนู...งั้นไปรถป๋าโอเคไหม”
“ก็ต้องโอเคอยู่แล้วเว่ยอิป๋า เพราะวันนี้กูไม่ได้เอารถมา”
“หือ ทำไมวะ”
“อ่อ...ปะ...เปล่าหรอก รถแม่งติดกูเมื่อย”
“เออๆ งั้นไปกัน”
ไอ้ธารที่ไม่ได้ถามอะไรต่อ มันยิ้มแล้วดึงมือผมให้เดินไปขึ้นรถด้วยกันกับมัน มืออุ่นๆของมันที่กุมมือผมไว้แน่นๆ ก็แค่เดินตามมันไปแบบนั้น ขับรถกันออกมาเรื่อยๆ
“อยากกินอะไรวะ”
“อยากกินสเต๊ก อยากกินคาโบนาร่า”
“อิตาเลี่ยนหรอมึง”
“ก็ป๋าบอกว่าป๋าจะเลี้ยงไง หนูก็จัดเต็มสิวะ”
“ฮ่าๆ ได้เลยครับอิหนู”
ขำร่าเริงแล้วเอามือมาโยกหัวกูไปอีก ไอ้สัด ไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันนะกูจะคิดว่ามึงแอบคิดอะไรกับกูแล้วครับสัดธาร
‘Rrrrrrrr’
ไอ้ธารที่เอามือออกจากหัวผม ในจังหวะที่มือถือของผมสั่น สั่นเป็นเจ้าเข้าเลยสัดเอ๊ย ... ยกมือถือขึ้นมาดู ก็เข้าใจเลยว่าทำไมมันถึงสั่นเป็นเจ้าเข้า หน้ากลัวกว่าผี ก็ไอ้เชี่ยที่กำลังโทรเข้ามานี่ล่ะ กดตัดสายทิ้งแม่ง
“ไม่รับหรอวะ”
“สงสัยโทรผิด เงียบไปแล้วว่ะ”
“อ่อๆ”
‘Rrrrrrrr’
โทรผิดก็เชี่ยละ โทรมายังกับพ่อตายขนาดนี้ รำคาญเลยกดปิดเสียงแม่งเลย ค่อยยังชั่ว
“เอาร้านนี้ไหม”
“เออดี กูชอบคาโบนาร่าไข่ข้นของที่นี่”
บอกกับอีกฝ่ายที่ก็ยิ้มมาให้ ไอ้ธารเป็นคนใจดี เป็นเพื่อนที่ดีมากๆคนนึงของผมเลยล่ะ ... ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านด้วยกัน เป็นร้านไวน์ชื่อดัง ที่ตั้งอยู่แถวเส้นสุขุมวิท รถติดแต่โอเค เพราะมันอร่อย … เดินเข้าไปในร้าน เลือกที่นั่งติดหน้าต่าง ที่มองเห็นข้างนอกจากมุมนี้ ก็ไม่ได้ดูวุ่นวายอะไรเท่าไหร่ และแน่นอนว่าเลือกสั่งของที่บอกว่าอยากแน่ๆ ส่วนไอ้ธาร มันสั่งสตูว์ขาแกะ แล้วก็สลัดทูน่ามาให้ผมเพิ่มอีกอย่าง
“มึงอยากเอาอะไรเพิ่มไหม”
“ไม่อ่ะ เท่านี้พอ เดี๋ยวป๋าเป๋าฉีก”
“ฮ่าๆ สบ๊าย”
มองและขำตอนที่มันทำท่าโอ่ๆใส่ แต่ก็มั่นใจว่ามันมีตังค์จ่ายๆแน่ๆครับ รอไม่นานอาหารก้มาเสริฟ น่ากินสัดๆเลย
“ระวังน้ำลายไหลด้วยครับน้องหมอก”
“ก็กูหิว”
“หิวก็กินเยอะๆ มึงตัวบางมากรู้ไหม”
“ลวนลามกูทางสายตาหรอวะ เขินเลอ”
ทำท่าเหนียบอาย เอามือปิดนม อีกฝ่ายแค่ส่ายหน้าและอ้าปากด่ากูโดยไม่มีเสียงว่า ‘สัด’ ด่าแบบนี้ต่อยหน้ากูเลยก็ได้ครับเพื่อน กินกันไปเรื่อยๆ ไอ้ธารก็หั่นสตูว์มาให้ ดูแลดีสัดๆ ก็อิ่มกันไปในจุดๆนี้
“นี่ กูถามหน่อย ทำไมมึงไม่มีแฟนสักทีวะ เห็นลอยไปลอยมาอยู่แบบนี้อ่ะ”
“ทำไม?”
ข่องใจมากบอกตรงๆ คือมันหล่อมากนะครับ หล่อรวยเรียนเก่ง แต่ชอบทำตัวเชี่ย เที่ยวมั่วหญิง บางทีก็แค่สงสัยว่าทำไมมันไม่หาใครจริงจังสักที
“กูก็แค่สงสัย มึงไม่เหนื่อยหรอวะ เอาคนนู้นทีคนนี้ที”
“แค่เรื่องเอาทำไมต้องเหนื่อยวะ ก็แค่สอดใส่” ไอ้เชี่ยนี่ก็พูดซะกูเห็นภาพ
“เชี่ย คำพูดคำจา”
“มาว่าแต่กู...แล้วทำไมมึงไม่ยอมมีแฟนวะ”
เป็นคำถามที่ทำเอากูพูดไม่ออก...นั่นสิ ทำไมกูยังไม่มีแฟนสักที
“หึ แต่กูน่ะ ที่ยังไม่มีแฟน...ก็คงเพราะ กูมีคนที่ชอบล่ะมั้ง”
“ห๊ะ!!! เหยดดดด ใครวะ มึงบอกๆๆ”
เรื่องเสือกขอให้บอก รู้สึกว่ากลุ่มเราจะมีโรคนี้เหมือนกันหมดทุกคนครับ จริงๆเราไม่ได้เป็นคนขี้เสือก เพียงแต่เราแค่อยากเผือกเรื่องคนอื่น ผ่าม!
ผมที่ไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่ เอามือไปจับแขนมันไว้แล้วเขย่ารัวเลย
“เสือกจังมึง”
ว่าแบบนั้นแล้วเอาเนื้อแกะยัดปากกูอีก
“ไอ้เชี่ย โคตรขี้หวง”
“หึ” กวนตีน
“อิ่มยังมึง”
“มากกกกกกกกกกก ขอบคุณนะป๋าน้า”
เดินออกจากร้านมาแบบหนังท้องตึงมากๆ คืออีกนิดนึงกูอยากจะปลดกระดุมกางเกงแล้วด้วย
“มึง กูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“เออ เอาดิ ... เดี๋ยวกูขอไปซื้อกาแฟหน่อย ไปรอที่ร้านกาแฟนะ”
“เค”
พยักหน้าบอกมันแล้วรีบวิ่งมาเข้าห้องน้ำ สงสัยก่อนหน้านั้นกินน้ำมากไปหน่อย เป็นคนนิสัยเสีย ที่เวลากินข้าวแล้วชอบกินน้ำไปด้วย ไม่ใช่ตอนเด็กๆพ่อแม่ไม่สอนนะครับ แต่มันรู้สึกว่ากินอะไรลงไปแล้วมันฝืดๆคอ ก็ต้องขอกินน้ำเข้าไปด้วยหน่อยนึง
ผลักประตูเข้าไป ไม่มีใครยืนฉี่อยู่ก่อนกู ก็ดี ปลดซิบแล้วไปฉี่ที่โถแบบชิลๆเลยครับ ฮ้า ค่อยยังชั่ว สบายมากเมื่อได้ปล่อยน้ำบ่อน้อยออกไป แต่จริงๆคงไม่น้อย นี่กูแดกน้ำไปกี่ลิตรกันวะ
‘กึกกัก’
ได้ยินเสียงกุกกักจากหน้าประตูห้องน้ำ แต่ไม่ได้สนใจ คิดว่าคงจะมีคนเข้ามาฉี่เหมือนกัน รูดซิบกางเกงก่อนจะเดินออกมาจากโถ แล้วต้องชะงัก ร่างสูงที่ยืนพ้อยขาพิงกำแพงห้องน้ำอยู่ตรงหน้าผม ผู้ชายที่ตอนนี้กำลังยกยิ้มให้ เสหน้าหนีมันไปแล้วเดินไปล้างมือที่อ่างล้างมือนิ่งๆ
‘ตึก ตึก ตึก’
เสียงรองเท้าคู่แพงที่ดังกระทบกระเบื้องของห้องน้ำเป็นจังหวะการก้าวเดินของอีกคน แต่ละก้าวมันเชื่องช้าไม่ได้รีบร้อน แต่มันชวนให้ประสาทเสียแบบสุด ทั้งอึดอัดและกดดันอย่างบอกไม่ถูก และสุดท้ายการก้าวเดินนั่นก็หยุดลง หยุดลงที่ด้านหลังของผมเมื่ออีกฝ่ายเลือกที่จะยืนซ้อนหลังกันอยู่แบบนี้
“กูโทรหา ทำไมมึงไม่รับสาย”
มือแกร่งที่โอบเข้ามาที่เอวของผม ใบหน้าหล่อที่ค่อยๆเอียงทำมุมเข้ามากระซิบที่ข้างหูหากแต่ดวงตาคู่นั้นกลับมองจ้องตากับผมผ่านบานกระจกตรงหน้า
“แล้วทำไมกูต้องรับวะ ปล่อย!”
ข่มใจไม่เกรงกลัวสายตาของมัน สูดหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดนี้ แต่ไอ้เทียนก็ไม่ยอมที่จะปล่อย
“มึงจะกอดกูทำไมไอ้เหี้ย ปล่อย! เผื่อมีคนเข้ามา”
“งั้นไปกอดที่ไม่มีคนเห็นก็ได้สินะ”
“พ่อง! ปล่อยเว่ย”
ถึงแม้จะบอกแบบนั้น แต่คนแบบผมที่ไม่เคยห้ามคนแบบมันได้เลย ... ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมที่ถูกมันดึงเข้าไปในห้องน้ำในสุด ก่อนที่มันจะปิดประตูล็อคไว้
“ไอ้สัด! ทำเชี่ยไรของมึงวะ”
“ทำโทษเด็กดื้อแบบมึงที่ขัดคำสั่งกูไง กูบอกแล้วใช่ไหมว่าวันนี้กูจะมารับ!”
“แล้วกูต้องเชื่อมึงหรอ มึงเป็นใครไอ้สัด! ปล่อยกูเลยนะ แล้วถอย!”
“ทำไมกูต้องถอย! ถอยให้มึงกลับไปกับไอ้ธารหรอ มึงฝัน!”
“นั่นมันเพื่อนกู”
“มึงอ่ะเพื่อนมันฝ่ายเดียวน่ะสิ”
“พูดเหี้ยอะไร! อ๊ะ อื้ออออ”
คำพูดที่เงียบหายไปพร้อมๆกับริมฝีปากหน้าที่ประกบจูบลงมาอย่างรุนแรง แขนแกร่งที่โอบกอดรอบตัวผมไว้ ลำตัวหนาที่ดันตัวผมให้พิงลงกับกำแพง มือหนาที่เลื่อนไปบนตัว ก่อนนิ้วเรียวจะค่อยๆบี้ขยี้ลงบนยอดอกจนผมสะดุ้ง มือหนาที่เลื่อนลงไปที่กระดุมกางเกง มือของผมที่พยายามหยุดมือของอีกฝ่ายถูกรวบขึ้นไปด้วยมือข้างเดียวของคนตรงหน้า กางเกงที่ตกลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่สาบเสื้อแยกออกจากกัน ขาแกร่งที่ยกขึ้นไปเตะฝาชักโครกให้ลงมาปิด ก่อนที่อีกคนจะลงไปนั่ง และดึงตัวผมลงไปนั่งทับที่ตักแกร่ง สายตาที่มองมาที่ผมนิ่งๆทำเอาใจผมสั่น อยากจะดิ้นหนี อยากจะลุกขึ้นต่อยหน้าคนๆนี้ อยากจะทำทุกๆอย่างแบบที่ใจคิด แต่เมื่ออีกฝ่ายค่อยๆขยับมือลูบไล้ส่วนกลางของลำตัว ก็ได้แต่นั่งตัวสั่นอ้าปากค้างๆ หลับตาเชิดหน้าขึ้นไป ตัวอ่อนยิ่งกว่าขี้ผึ้งที่ถูกไฟลน
มีคนเคยบอกว่าไว้ ถ้ามันมีครั้งแรก...มันก็มักจะมีครั้งที่สอง สาม สี่ตามมา ... คำพูดที่ผมไม่เคยเชื่อ จนเมื่อมาได้เจอกับตัว แม้ว่าพยายามจะหนีแค่ไหน แต่สุดท้าย...ก็ยังเป็นแบบเดิม
แกนกายใหญ่ที่ค่อยๆสอดเข้ามาช้าๆ รับรู้ได้ถึงท่อนเอนร้อนที่ค่อยๆสอดเข้ามาที่ละนิดๆ คนร่างสูงตรงหน้าที่ประคองสะโพกของผมไว้ แหงนหน้าขึ้นขบริมฝีปากเม้มเข้าหากันจนเห็นเส้นเลือดที่ลำคอแกร่ง
“อ้า~” และก็เป็นมันอีกครั้งที่ครางออกมาแบบไม่อาย กลับเป็นผมที่พยายามกัดปากของตัวเองไว้แน่น และแน่นขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับ
“อื้อ อ้า”
ความรู้สึกเสียวซ่านในท้องน้อยที่ทำเอาเผลอหลุดครางออกมาทั้งๆที่พยายามเงียบ แต่มันกลับลำบากมากขึ้นไปอีก เมื่ออีกคนก็ยิ่งกระแทกกระทั้นเข้ามา ได้แต่จิกเล็บลงบนลาดไหล่แกร่งเพื่อระบายความเสียวซ่านนี้แทน
“อ้า หมอก” มันที่ครางออกมาแบบนั้น ลิ้นร้อนที่ดูดเม้มยอดอกของผมไปด้วย สายตาคมที่ช้อนขึ้นมามองผมทั้งๆที่ปากกยังคงไม่ละออกจากหัวนมทำเอาหน้าผมแดงวาบ
“อื้อ”
“หมอก! มึงอยู่ในนี้รึเปล่าวะ!”
เสียงเรียกของคนที่ผมรู้ดีว่าคือใครทำเอาจังหวะการสอดใส่ของผมหยุดชะงัก คนที่ประคองสะโพกผมอยู่ก็เช่นกัน ก่อนที่รอยยิ้มมีเลศนัยจะผุดขึ้นมาบนใบหน้า และนั่นมันไม่ดีกับผมเลยสักนิด
“อ๊ะ!”
เสียงร้องหลุดครางของผมที่ดังขึ้น เพราะคนร่างสูงที่กระแทกแกนกายเข้ามาแบบตั้งใจ ทั้งสอดลึกทั้งรุนแรง
“ไอ้หมอก!”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นเรื่อยๆเพราะเจ้าตัวคงเดินเข้ามาใกล้ ไอ้เทียนที่ยกยิ้มมุมปาก คนตรงหน้าที่ผมรู้จักดี มันทำได้ทุกอย่างแหล่ะ และครั้งนี้ก็เช่นกัน สายตาของมันที่กำลังบอกผมว่า มันอาจจะตะโกนออกไปก็ได้ว่าผมอยู่ตรงนี้ และนั่นก็ทำให้ผมตัดสินใจก้มลงไปประกบริมฝีปากหยักของอีกฝ่ายก่อนเป็นครั้งแรก คนตรงหน้าที่ยกยิ้มพอใจจนผมรุ้สึกได้ ปลายลิ้นร้อนที่เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของผมแบบไม่มีใครยอมใคร วงแขนแกร่งที่โอบกอดเอวผมไว้แน่น พร้อมๆกับขยับโยกสะโพกแกร่งสอดใส่ส่วนแข็งขืนเข้ามาเรื่อยๆ
“อื้ออ” ได้แต่ครางแผ่วๆออกมาแบบนั้น
“เหี้ยเอ๊ย หายไปไหนวะ”
ได้ยินไอ้ธารที่สบถออกมาแบบนั้น และตามมาด้วยเสียงปิดประตูห้องน้ำ รับรู้ได้ว่าตอนนี้มันคงออกไปแล้ว รู้สึกโล่งใจ ผมไม่อยากให้มัน หรือใครรู้เรื่องนี้ ... เพราะคนที่ไม่เคยรู้ ก็อย่าได้รับรู้มันเลยจะดีกว่า
สะโพกแกร่งที่ขยับสอดใส่ส่วนกลางเข้ามาแรงขึ้นเรื่อยๆ ท่อนเอ็นแข็งขืนที่ถูกสอดลึกยิ่งขึ้นกว่าเดิมพร้อมๆกับที่ร่างสูงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นมากกว่าเดิม เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังประสานกับเสียงหอบหายใจ
“อือ อ้า”
เสียงครางต่ำที่ดังออกมาจากปากของร่างสูง ก่อนที่จะท่อนเอ็นร้อนๆจะสอดใส่เข้ามาแรงและเร็วขึ้น จนสุดท้ายก็เกร็งตัวกระตุกก่อนจะปลดปล่อยออกมาในที่สุดพร้อมๆกัน
ทำได้เพียงแค่หอบหายใจหนักๆ พร้อมๆกับซบลงบนอกแกร่งอยู่แบบนั้น อีกคนที่ที่ยกมือขึ้นลูบผมสวยนั่นแผ่วเบา
“มึง...ทำแบบนี้ทำไมวะ มายุ่งกับกูอีกทำไม ต้อง...ต้องการอะไร”
หลับตาลงอย่างเหน็ดเหนื่อย พร้อมๆกับกลั้นใจถามอีกคนไปแบบสุดจะทนกับเหตุการณ์นี้... .
“สิ่งที่กูต้องการ คือกูต้องการมึงคืน”
ผละตัวออกมาจ้องหน้ามัน พยายามจะไม่ใช้อารมณ์ พยายามจะใช้สติกับเหตุการณ์ตรงนี้แบบที่สุด...ทั้งๆที่จริงๆอยากต่อยหน้ามันแรงๆสักที
“ความรู้สึกกูที่เคยเสียไป มันเอาคืนมาไม่ง่ายหรอกนะ กับสิ่งที่มึงทำ”
“หมอก ถ้ากูอธิบายมึงก็คงไม่เชื่ออยู่ดี แต่ตอนนี้ที่กูจะทำและต้องทำแน่ๆ...คือ กูจะจีบมึงอีกครั้ง ”
ตรรกะมึงป่วย กระแทกกูแรงขนาดนี้แล้วพึ่งมาพูดว่าจะจีบหรอไอ้สัด! …
.
.
.
“กูอยู่นี่!”
เสียงเข้มๆที่ดังขึ้น ทำให้ทั้งผมและพี่โซล อาจจะเหมารวมไปถึงคนอื่นๆด้วย พากันหันไปมองจนหมด ร่างสูงๆที่ยืนกอดอกยกยิ้มมุมปากอยู่กลางสนามแข่ง
“มึง”
“เออ กูท้ามึงแข่งเองล่ะ ว่าไง....หรือมึงป๊อด”
“เหอะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน”
“เดี๋ยวมึงก็รู้ ... ครั้งก่อนมึงทำกูแสบมากไอ้หมอเถื่อน”
“แล้วไง ถ้ามึงอ่อน มึงก็ต้องเสียเมียแบบนั้นแหล่ะ”
“อ๋อหรอ...งั้นครั้งนี้ มึงเองก็ต้องเสียเมียมึงเหมือนกันไอ้สัด!”
ร่างสูงฝ่ายตรงข้ามที่พูดออกมาแบบนั้น พร้อมๆกับนิ้วเรียวยาวของมันที่ชี้ตรงมาที่ผม พ่อง!
“ก็เหี้ยแล้ว!”
เป็นผมที่ตะโกนออกมาแบบนั้นกลางวง คนรอบข้างหันมามองผม มีแต่พี่โซลที่กระชับมือผมไว้แน่น แต่ตอนนี้มึงปล่อยกูไอ้พี่
“มึงหมายความว่ายังไง” พี่โซลที่ถามออกไปแบบนั้นทั้งๆที่หน้าตึงเขม็ง
“ก็ไอ้จืดนั่นไง ถ้ามึงแพ้ มันต้องมาเป็นเมียคืนเดียวของกู เอาแล้วก็จบแบบที่มึงเองก็ชอบทำไง”
มันที่พูดออกมาแบบนั้น ผมอ้าปากค้างแล้วสะบัดหน้าไปมองพี่โซลแบบตกใจ เอาจริงๆผมรู้ว่าพี่โซลเป็นผู้ชายคนนึงทั่วไป และคนทุกคนก็ไม่ได้มีแต่มุมดีๆหรอก ในโลกนี้ไม่มีใครดีได้ร้อยเปอร์เซ็นหรอก และพี่โซลก็คงเป็นหนึ่งในนั้น เพียงแต่ผมไม่เคยคิดว่า พี่โซลเองก็จะมีส่วนมืดๆที่ผมยังไม่รู้ ที่ไม่ได้ดีกว่าไอ้รบเท่าไหร่นักหรอก
“มึงคิดว่ามึงเจ๋งมากนักหรอวะไอ้ถัง เหอะเด็กม.ปลายแบบมึงอ่ะนะจะชนะกู”
“เออ กูเจ๋งแน่”
“เออ”
“เดี๋ยวไอ้พี่โซล!”
“ฝา มึงไม่ต้องกลัว”
“ไม่กลัวก็เหี้ยละ กูไม่ตลกกับมึงนะพี่”
“มึงเชื่อกู กูไม่แพ้หรอก”
“มึงเอาอะไรมามั่นใจวะ! มึงบ้าหรอกูถามจริง คิดเหี้ยไรเนี่ยพี่ ปล่อยแขนกูเลยพี่โซล”
คนตรงหน้าตอนนี้แตกต่างจากคนที่ผมเคยรู้จัก คนที่มีความมั่นใจและไม่คิดจะยอมแพ้ แววตาแข็งๆที่ไม่มีรอยยิ้มเป็นมิตร มีแต่แววตาวาวโรจน์ที่อยากเอาชนะ ความอยากเอาชนะที่ไม่คิดถึงคนอื่นเลย
“กูไม่ปล่อย! มึงเชื่อใจกูดิฝา กูบอกให้มึงเงียบแล้วฟังกู!!”
พี่โซลที่ตะคอกผมออกมาเสียงดัง เราเถียงกันจนคนรอบข้างเริ่มสนใจ เสียงฮือฮาที่เริ่มซุบซิบกันอยู่แบบนั้น...แต่แล้วไง ทำไมกูต้องยอม ทำไมกูต้องมาเสี่ยงกับความอยากเอาชนะที่จะไม่ยอมเสียหน้า แต่กูอาจเสียตัวด้วย มึงคิดว่าคนแบบไอ้ฝาจะยอมเรอะ ยอมก็เหี้ย คนคูลมีความคิดเว่ย!
“ไม่! กูไม่เงี....อุ๊บ อื้อออ”
จังหวะที่รวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันอีกฝ่ายก็ดึงแขนผมกระชากเข้าไปหาตัวเอง ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะประกบลงมาที่ริมฝีปากของผม เป็นความรู้สึกที่พะอืดพะอมในจังหวะนั้น ผมที่พยายามดันอีกฝ่ายออกและเบี่ยงหน้าหลบ ความรู้สึกที่ไม่เหมือนกับตอนที่จูบกับไอ้พี่รบ ผมที่พยายามดิ้น มันเป็นความรู้สึกแย่ๆจากคนที่เราไว้ใจ น้ำตาผมไหลลงมาในจังหวะที่พี่โซลพยายามจะดันลิ้นเข้ามาในปาก ตัวผมสั่น ใจผมเสียรู้สึกแย่แบบสุดๆ
‘พรึบ’
“ทำเหี้ยไรของมึงไอ้สัด!”
‘พลัก’
สิ้นสุดเสียงเข้มที่ดูเหมือนจะโมโหมากถึงมากที่สุด พี่โซลที่เซถอยออกจากผม และหมัดหนักๆที่ตรงเข้าต่อยหน้าหล่อๆของพี่โซล ผมที่ค่อนข้างจะมึนกับเหตุการณ์ตรงหน้า เซถอยหลังมานิดๆ ก่อนจะมองภาพตรงหน้านิ่งๆ ... ร่างสูงๆในชุดนักศึกษาที่ผมมองเห็นแต่แผ่นหลังกว้าง แค่แผ่นหลังผมก็จำได้ดีว่ามันคือใคร ไอ้นักรบ...มันที่กำลังคล่อมพี่โซลและง้างหมัดต่อยเข้าไปแรงๆแบบไม่ยั้ง แต่อีกฝ่ายที่ไม่ยอมก็แลกหมัดใส่กัน คิดว่ามันก็คงได้แผลไม่น้อย
“เชี่ยรบ ไอ้เหี้ยปล่อยๆมัน”
พี่เทียนที่วิ่งฝ่าดงคนเข้ามาพร้อมพวก รีบดึงไอ้รบออก คือมึงมาช้ามากพี่เทียน มันต่อยกันจะตายแล้ว เด็กๆพวกของพี่โซลรีบวิ่งเข้าไปพยุงพี่โซลไว้ทันที ผิดกับไอ้รบที่มันรีบสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม
“มึงอย่ามายุ่งกับไอ้ฝาอีก!”
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาห้ามวะ”
“สิทธิ์กูเยอะกว่ามึงแน่ๆ และที่สำคัญ...กูไม่เคยต้องใช้กำลังบังคับมันมาแบบมึง!”
มันที่ตะคอกออกไปแบบนั้น ก่อนจะผลักคนที่เกะกะมันออกไปให้พ้นทาง แววตาแข็งกร้าวที่บ่งบอกว่ามันโมโหมาก ร่างสูงที่กำลังเดินตรงมาที่ผม
“ส่วนมึง...มานี่!”
ว่าแบบนั้นก่อนจะกระชากแขนผมไปหาจนตัวผมปลิว มันที่ตั้งท่าลากผมออกไป ขายาวที่จ้ำพรวดๆ
“ฝา อย่าไป! ฝา...พี่ขอโทษ อย่าไปกับมัน~~”
ผมหันไปมองเสียงเรียกที่ดังมาจากข้างหลัง พี่โซลที่พยายามจะวิ่งตามมาแต่ก็ถูกพวกพี่เทียนกันไว้ เค้าที่เรียกผมอยู่แบบนั้น ร่างสูงๆที่พยายามดิ้นรนจะวิ่งมาหาผม
“มานี่!”
ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรมากกว่านั้น เสียงเข้มก็ตะคอกใส่และลากผมจากไปจากตรงนั้นด้วยแรงที่มีมากจนผมไม่สามารถต้านทานได้
‘พรึบ ปัง’
แรงปิดประตูรถที่ทำเอาผมถึงกับสะดุ้ง คนข้างตัวที่ก่อนหน้านี้โยนผมเข้ามาในรถของมัน และตัวเองก็ตามเข้ามานั่งอีกฝั่งของที่นั่งคนขับ ร่างสูงที่เปิดกระจกรถเอาแขนเท้าอยู่กับขอบกระจกและจุดสูบบุหรี่ขึ้นสูบ เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันสูบบุหรี่ พี่มันที่เอาแต่สูบบุหรี่อยู่แบบนั้นโดยไม่พูดอะไร แล้วกูก็บ้าจี้มานั่งอยู่ทำไมวะ
“จะไปไหน!”
เสียงตะคอกที่มาพร้อมแรงจับที่แขนแน่น ร่างสูงที่เลิกสูบบุหรี่แล้วโยนมวนบุหรี่ออกไปจากรถ ก่อนจะกดเลื่อนกระจกปิด
“กลับบ้านดิวะ ผมจะอยู่ทำไม”
“ทีแบบนี้มึงอยากกลับบ้าน ถ้ามึงอยากกลับนักแล้วมานี่ทำไม!”
“กูจะมาทำไมก็เรื่องของกูดิวะพี่ เกี่ยวไรกับมึงอ่ะ”
“ไม่เกี่ยวหรอวะ”
“เออ! ไม่เกี่ยวกับมึงเลยพี่ ผมบอกแล้วไงว่าจะเลิกยุ่งกับพี่แล้วอ่ะ คราวนี้กูก็ไม่อยู่กวนใจกวนตามึงแล้วไง จะมาเสือกวอแวไรกับกูอีกอ่ะ!”
“กูไม่ยอม!”
“ไม่ยอมเหี้ยไรอีกวะ”
“ใจมึง!”
“ใจกูทำไม!”
“กูไม่ให้คืน!”
เราสองคนที่สาดเสียงใส่กันแบบไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่สุดท้ายเป็นผมเองที่ต้องอ้าปากค้าง ค้างกับประโยคของคนตรงหน้า คนที่ไม่ยอมคืนหัวใจผม ให้มันกลับมาอยู่ที่เจ้าของ
“อะ...อะไรของมึง อะไรของมึงอีกวะ!”
“ไม่รู้”
“อะไร มึงไม่รู้อะไรวะ!”
“กูไม่รู้ ไม่รู้โว้ย! ไม่รู้เหี้ยไรทั้งนั้น ไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่นี่มันคืออะไร กูไม่รู้ ไม่รู้ว่าทำไมต้องไปต่อยหน้าไอ้เหี้ยนั่นที่มันจูบมึง กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตามมาทำไม กูตั้งใจจะมาจัดการไอ้เหี้ยนั่น แต่มันก็ล่ม และล่มเหี้ยๆก็ตอนนี้ ตอนที่มันจูบมึง สัดเอ๊ย! กูไม่รู้! มึงได้ยินไหมว่ากูไม่รู้! ... กูไม่รู้เลย...ว่าทำไมกูถึงปล่อยมึงไปไม่ได้”
“...................”
“ไม่รู้ด้วยว่า ทำไมถึงอยากจูบมึง เพื่อให้ปากของมึง มีแค่กูที่จูบได้”
ใบหน้าหล่อที่เอียงเข้ามาใกล้ กระซิบเบาๆอยู่ที่ใกล้แก้มใส ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดใบหน้าที่ทำให้รู้สึกว่าแก้มแดง ช้อนตามองหน้าอีกฝ่าย ดวงตาคมสีนิลที่ไม่ว่ามองเมื่อไหร่ ก็เหมือนถูกดูดเข้าไปอีกโลกนึงเสมอ โลกที่ผมหลงใหลมันตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ และครั้งนี้ก็เช่นกัน
“กูไม่รู้”
มันที่ว่าแบบนั้นพร้อมๆกับริมฝีปากที่แตะแผ่วๆค่อยๆละเลียดละไม่เละเล็มกลีบปากล่าง ลากไล้เลาะแนวฟัน ฝ่ามือหนาที่ประคองใบหน้าของผมไว้ หัวแม่มือที่ค่อยๆลูบไล้ที่ข้างแก้มจนผมต้องเอียงมือตาม เป็นสัมผัสเผลอไผลที่ชวนลุ่มหลง เป็นความรู้สึกที่วูบหวามกลางอก ไม่ได้รู้สึกสะอิดสะเอียนหรืออยากจะอ้วกเหมือนตอนที่พี่โซลที่กับผม มือหนาที่เลื่อนเข้ามาลูบที่หน้าอก จนต้องเผลออ้าปาก ลิ้นร้อนที่ได้จังหวะแทรกเข้ามาในโพรงปาก ก่อนจะดูดดึงปลายลิ้นเล็กจนรู้สึกเสียววาบไปทั่วทั้งตัว เนินนานจนลมหายใจแทบหมด สุดท้ายที่ก็ต้องผละหน้าออกมาจ้องตากับผมนิ่งๆ
“กูอยากรู้”
“ละ...แล้ว”
“ช่วยหน่อยได้ไหมวะ”
“ช่วย...อะ...อะไร”
‘หมับ’
“!!!”
มือหนาที่ดึงฝ่ามือของผม ไปวางลงบนเป้าของมันแบบนั้น หน้าเห่อร้อนขึ้นมาแบบบอกไม่ถูก เมื่อรู้ว่ามีอะไรสู้มืออยู่ตอนนี้
“อ๊ะ....”
-tbc-
มาแล้วจ้าาาาา ครั้งนี้มาวันศุกร์น้าาา มาก่อนวันนึงเลยยย อ่านกันยาวไป14หน้าาา หวังว่าจะชอบนะคะ อาจจะมีคำผิดในจุดๆนี้ต้องขออภัยไว้ก่อนเลยนะคะ จะพยายามปรับปรุงมากขึ้นๆ ส่วนเนื้อเรื่องในตอนนี้
ผ่าม!!!
พี่โซลลลล อิพี่โซลลลล ... ทำไมเป็นแบบนี้ย๊ะ...แต่เนื่องจากพี่หล่อ แคทก็จะให้อภัยค่ะ 555555 แต่คิดว่าคนเราก็เหมือนเหรียญสองด้าน ไม่มีใครดีทั้งหมดเลวทั้งหมด อิเฮียรบและพี่โซลก็เช่นกัน ไม่ได้ต่าง
ส่วนเฮียรบนั้น... ไม่รู้ๆๆๆๆ ไม่รู้อะไรน้าาา ให้เวลาเฮียแกหน่อย จริงๆเฮียรบเป็นคนสงสารน้า (ถ้าใครได้ซื้อหนังสือOne Night คืนเดียวก็เสียวได้ .... ก็อาจจะรู้เรื่องลึกๆของเฮียแล้ว) เพราะฉะนั้น...ให้โอกาสผู้ชายบ้าๆเถื่อนๆเอาแต่ใจคนนี้หน่อยน้าาา
ส่วนหมอกเทียนนั้น...คนจริงต้องแบบพี่เทียนจ๊ะ! ไม่กระแทกเล่นๆนะ นางจะจีบเว่ยยย หวังว่าจะจีบน้องติดนะจ๊ะๆ
วันนี้เรารีบมานะ เหมือนมีคนจุดธูปเรียกเรา มีคนบอกถ้ามาไวจะให้ถูกรางวัลที่1 โถ่ๆ ทำไมไม่บอกเร็วๆ แคทจะรีบมาเลยค่ะ อยากถูก555555
ปล. จำได้ว่ามีคนอ่านถามมาว่า คำพูดพวก 'อะไรซิ ยังไงซิ' ไอ้ที่มี ซิๆ ลงท้ายเป็นภาษาอะไรมาจากไหน ขอตอบว่า
ไม่ได้เป็นภาษาไหนเลยค่ะ แคทแค่เพิ่มเข้าไปของแคทเองนี่ล่ะจ้า เคยพูดเล่นกับกลุ่มเพื่อนๆ เลยเพิ่มเข้าไปเพื่อความตลกโปกฮา และความคูลแปลกๆของน้องฝาเท่านั้นเองค่ะ คูลไหมไม่รู้ แต่นี่ชอบ 55555+
ปล2. ไม่มีนิยายใสๆจากYoghurt Catty ……^0^ ผ่าม!!!
:katai4: :hao7: :mew1:
-
อิพี่โซลดันมาดีแตกเพราะความอยากเอาชนะซะได้ แต่!! แต้ แต่ ทำไมเราสัมผัสซัมธิงบางอย่างได้จาก #โซลอิน ละเนี่ย จะมีอะไรอย่างที่คิดรึเปล่าน่อ ส่วนคู่รองไม่รู้ทำไมเราไม่ชอบพี่เทียนเลยอะช้ร่างกายบังคับฝืนมีอะไรกับหมอกถึงแม้จะคนเคยๆกันแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไงก็ควรให้เกียรติอีกฝ่ายบ้างรึเปล่าวะ นี่เชียร์ป๋าธารมากอะแต่ยังไงป๋าก็คงต้องอกหักสินะ ไม่เป็นไรนะคะอกหักเมื่อไหร่ก็มาซบอกเรานะคะป๋าธาร มาถึงคู่หลักตอนนี้อิพี่เหลืองค่อยสมกับบทพระเอกหน่อยหลังจากที่เล่นตัวมาหลายตอนก็หวังว่าอิพี่มันจะรักษาสกิลนี้ไว้ต่อไปจนจบนะ
ปล. อยากโดนอิพี่เหลืองหึงหวงใส่บ้างจังคงกร๊าวใจน่าดู แอร๊ยยย
ปล.2 ตัดจบได้แบบน่าปากล้วยใส่มากค่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
:hao3: ฮึยยยย โกรธธธธธ น้องฝาลูกก ,อย่าไปยอมอีพี่รบมานนนน
-
อย่ายอมง่ายๆนะครับ,,,
-
แหมๆๆนังรบ ไม่รู้อะไรซักอย่างเลยนะ..ซิ 555
ป้าก็ชอบนะ อะไร ซิๆนี่ น่ารักดี :mew1:
รออ่านต่อจ้า :กอด1:
-
อ้าวๆ อิพี่โซลลลลล :katai4:
-
ฝาคนคูลก็ชัดเจนแล้วนะ ทำไมโซลทำกับน้องได้
โซลอะไรจากน้องหรอ ไหนว่าจะอยู่ข้างๆ ไง แล้วดูทำตัวแบบนี้ ฝาไม่ใช่สิ่งของนะ ถึงจะมั่นใจขนาดไหนก็เหอะ
นักรบมาทันเวลา ตามมาจนได้ แต่ดันไม่รู้ว่าต้องการอะไรอีก ชีวิต
ฝาคนคูลก็ยอมเค้าไปละ เปิดปากจูบกันอื้ออึงเลยนะ แต่อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยนะพี่ฝา
สงสารธารสุดละ ถ้าธารชอบหมอกจริง
หมอกเอ้ย ที่ว่าทำไมถึงยอมจัง ใจก็อยู่กับเค้า ไม่แปลกหรอกที่จะยอม
เทียนก็ทำให้จริงนะ อย่ามาทำเป็นลิงหลอกแล้วจากไป เด๋วมีเฮ
-
นักรบมาช่วยน้องฝา ขอให้เข้าใจกันเสียที
-
บทที่13
“อ๊ะ....”
ร้องออกมาแบบนั้นพร้อมๆกับชักมือออก อีกฝ่ายที่ทำหน้าตื่นๆ ก่อนจะหันมามองหน้าผมเหมือนคนตกใจ คือมึงตื่นตกใจอะไร กูนี่ต้องตกใจ มึงอย่ามาแย่งบทกูอิพี่!
“มัน...” กลืนน้ำลายลงหนึ่งอึก ทำเอากูยิ่งลุ้น
“........”
“คือมึงพิสูจน์แล้ว มัน....” มันอะไรของมึง รีบพูด ขี้จะเล็ดแล้วมึงจะกั๊กทำไม เชี่ย ใจกูตุ้มๆต่อมๆเลยเนี่ย
“มันขึ้น มันโด่ มันมีอารมณ์ใช่ไหมวะ!” ไม่ใช่มันมีอารมณ์หรอก มึงเลยอิพี่ มึงเลยไม่ใช่มัน ไอ้เชี่ยยยยยยย …แต่กูไม่บอกมึงหรอก กูจะอุ๊บไว้
“ไม่เว้ย ไม่มีเชี่ยไรทั้งนั้นอ่ะ เรียบแบนยิ่งกว่าผู้หญิงนมเล็กอ่ะมึง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนักรบมังกรของมึงเลยพี่ เชื่อกู กูจับแล้ว เฉ๊ยเฉยมาก ไม่มีรมณ์ไรทั้งนั้นล่ะ!”
ตะคอกเสียงบอกมัน อีกคนก็หันมามองหน้าผม พยักหน้าหงึกหงักตามคำพูดของผม ปากของมันก็พล่ามอะไรอยู่ไม่รู้ ได้ยินไม่ถนัด แต่ดูเหมือนมันสะกดจิตตัวเองอยู่
“ไม่มีๆไม่ขึ้นๆ”
มันที่งึมงำๆอยู่แบบนั้น มือหนาที่เอื้อมไปจับพวงมาลัยรถไว้แน่นๆ กำไว้แบบนั้นพร้อมสูดหายใจเข้าออก แอบปลายตาไปมองนักรบมังกรของมันอีกที ... ไม่มีก็เหี้ยล่ะ จะทิ่มหน้ากูแล้วเนี่ย แม่จ๋า พี่ฝาว่านี่มันคูลไป คูลไปยันไข่ไอ้รบแล้วเนี่ย ขึ้นเบอร์นี้พี่ฝาว่าสงสัยจะหนาววววว
“พี่! กูกลับนะถ้างั้น” ชิ่งแม่ง
“เดี๋ยว!”
เดี๋ยวเชี่ยไรอีกล่ะ กูไม่อยากอยู่ใกล้มึงในตอนนี้…และพอคิดแบบนั้นก็เลยเอนตัวไปแนบกับกระจกมากขึ้น กูรักประตู อย่ามาขมวดคิ้วมองกูแบบนั้น
“ทำไมต้องรีบ! ไหนมึงบอกชอบกูไงวะ นี่กูยังไม่ได้จัดการกับมึงเลยนะที่หลบหน้ากู พูดแล้วกูนึกขึ้นได้พอดีเลย!”
“จะมาจัดการอะไรกู ก็บอกแล้วไงว่ากูจะเลิกชอบมึงแล้วไง กูจะเลิกยุ่งกับมึงแล้วไง ถามจริงมึงไม่เก็ทตรงไหนกับที่กูพูดอ่ะพี่”
“กูไม่ยอม”
“อะไรของมึงวะ ไอ้เชี่ยพี่เหลือง มึงแม่งงี่เง่า! มึงไล่กูเองนะ!”
ตะคอกออกมาใส่มันอีกครั้ง ผมที่กำมือตัวเองแน่นๆ ในตอนนี้ก็ลืมเรื่องนักรบมังกรของมันไปก่อน ความรู้สึกโมโหและหงุดหงิดกลับมาอีกครั้ง จะถอยก็ไม่ยอม จะไปก็ไม่ได้ มึงต้องการอะไรจากกูวะ
“ก็....”
“ก็เชี่ยอะไรของมึง เร้าหรือกูจัง นี่พี่ ถามจริง...มึงชอบกูไง?”
“กูไม่ได้ชอบมึงเว่ย!” มันที่รนรานปฏิเสธออกมาแบบนั้น อ้าว เจ็บเลยกู...
“เออดี!...งั้นแยก และก็ปล่อยแขนกูเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่เว่ย!”
“มึงจะเอาไง กูโมโหแล้วนะ คิดว่ากูจืดๆแล้วยอมง่ายๆหรอ คิดว่าต้องยอมได้กับทุกเรื่องรึไงวะ ไม่เว่ย! นี่คนนะ กูมีหัวใจ กูมีความรู้สึกไอ้สัด!”
“.....................”
“พี่ มึงคิดว่ากูจะรู้สึกดีแค่ไหนวะ ที่เห็นคนที่ตัวเองชอบ ไปกอดไปจูบกับใครไปทั่ว ไม่เว่ยมันไม่สนุกหรอกนะ ถ้าวันนึงมึงได้รักใครจริงๆสักที แล้วต้องมาทนเห็นแบบกู เดี๋ยวมึงจะรู้เองล่ะว่ามันรู้สึกแย่แค่ไหน … และต่อจากนี้ กูจะไม่!...”
“เดี๋ยว อย่าพึ่งพูด...มึงอย่าพึ่งพูดออกมา”
คนตรงหน้าที่ยื่นมือมาปิดปากผมไว้ ได้แต่ช้อนตามองคนตรงหน้าด้วยตาสั่นไหว หายใจหอบเหนื่อยๆจากแรงอารมณ์ที่ต้องตะคอกมันก่อนหน้านี้ อีกฝ่ายที่ก้มหน้าลงมามองด้วยแววตาของคนไม่มั่นใจ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสายตาของมันในรูปแบบอื่น ไม่ใช่นิ่งเย็นชาหรือสงบเยือกเย็น แต่กลับเป็นแววตาของคนที่ไม่มีความมั่นใจ
“มึง อย่าพึ่งเลิกชอบกูได้ไหมวะ”
“ทำไม”
“กู...”
“ถ้ามึงพูดว่าไม่รู้ กูจะต่อยหน้ามึงไอ้พี่” ถลึงตาจ้องอีกคนแบบไม่ยอม มันที่ขมวดคิ้ว ทำเสียงฮึดฮัด
“ก็กูไม่รู้แต่กูแค่อยาก...โอ้ย! เชี่ยฝา เจ็บนะเว้ยยยย”
“ไม่รู้ก็เรื่องของหัวมึงไอ้พี่ มึงรู้เมื่อไหร่แล้วค่อยมาคุยกับกูละกัน รำคาญ!”
ผมที่ยกมือปล่อยหมัดต่อยลงไปเต็มๆโหนกแก้มของอีกฝ่าย ก่อนจะดึงเอาแขนขวาของตัวเองออกมาจากการเกาะกุม เปิดประตูรถลงไป แล้วก้าวออกไปแบบไม่สนใจอีกฝ่ายที่แหกปากร้องไห้โอดโอยอยู่ในรถนั่น ... และหน้าของมันก็คงจะได้แผลเพิ่มเพราะฝีมือของผมแน่ๆ
หงุดหงิด และก็ไม่เข้าใจอะไรเลยกับมันที่ชอบทำตัวเป็นหมาหยอกไก่
บางวันไล่ บางวันรั้ง…กับมันที่ยังไม่เข้าใจตัวเอง
และถ้าต้องอยู่เจ็บๆรอวันมันรู้ตัว ถึงตอนนั้นผมก็คงเจ็บจนตายก็น่ะสินะ เพราะฉะนั้น จบกันวันนี้...ตั้งแต่ตอนนี้ก็ดีแล้ว
.
.
.
และสุดท้ายวันนี้ กูก็ต้องเสียเงินเกือบ500เพื่อนั่งแท็กซี่กลับมาที่หอ อุตส่าห์ไม่เสียค่าข้าว แต่มาเสียค่าแท็กซี่ ซวยอะไรเบอร์นี้ล่ะหือ มันคุ้มกันไหม พี่ฝาไม่เข้าใจเลยนะเออ
“เฮ้อ ชีวิตพี่ฝาเริ่มไม่คูลแล้วว่ะ เซ็งจริงๆเลย”
ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายในชีวิต ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนเตียงของตัวเอง ดึงหมอนกล้วยมากอดไว้ หมอนที่เห็นแล้วแอบสะเทือนใจ หมอนคู่ที่ซื้อเหมือนกับของไอ้พี่รบ เอาหน้าซุกลงไปอยู่แบบนั้น ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าชีวิตเริ่มวุ่นวายตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ พี่ก็เป็นคนคูลๆลั้นลากับโลกใบนี้ของตัวเองได้ จนกระทั่งได้มาเจอไอ้พี่เหลือง คนที่ตัวเองคิดว่ามันเป็น ‘รักแรกพบ’ อารมณ์น้ำเน่าเหมือนละครหลังข่าวที่อาม่าชอบดู ยกมือถือขึ้นมาดู เห็นสายที่ไม่ได้รับอยู่สิบกว่าสายจากพี่โซล ปัดมันทิ้งก่อนจะเสริซหาข้อมูลเรื่องรักแรกพบ แล้วก็เจอ
... ว่ากันว่ารักแรกพบประกอบไปด้วยสามส่วน คือ ความรู้สึกอยากเข้าใกล้ทั้งๆที่ไม่ได้ใส่ใจในเรื่องเซ็ก และสอง เราได้เห็นมุมอื่นๆจากเขาที่คนๆอื่นๆไม่ได้เห็น และข้อสุดท้าย เราต้องการเรียนรู้เกี่ยวกับคนๆนั้นต่อไปเรื่อยๆ ....
“ไม่ต่างจากกูที่รู้สึกกับไอ้เหลืองเลยสักนิด... รักแรกพบ ... ที่มันจบแล้วตอนนี้”
‘ก๊อกๆๆๆ’
เสียงเคาะประตูที่ชวนให้ต้องหันไปมองอย่างงงๆ ใครแม่งมาหากูในตอนนี้ หรือจะเป็นพี่โซลวะ คนที่ผมยังไม่พร้อมจะเจอเค้าในตอนนี้ แต่ถึงแบบนั้นก็ลุกจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูอยู่ดี
‘พรึบ’
“เห้ย”
ได้แต่ร้องอุทานออกมาแบบนั้น ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่หน้าประตูห้อง ในอ้อมกอดของคนที่ผมพึ่งต่อยหน้ามันมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน หัวใจของผมที่เต้นรัวเร็วมากขึ้น รู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบที่หัวใจ บีบๆปล่อยๆ เจ็บบ้าง คลายออกบ้างอยู่แบบนั้นซ้ำๆ
“ไอ้พี่รบ”
“อย่าพึ่ง” เสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างหูพร้อมๆกับอ้อมแขนที่กอดผมเอาไว้แน่นๆมากขึ้นไปอีก
“อะ...อะไร”
“อย่าพึ่งตัดใจได้ไหมวะ”
“ทำไม”
ผมได้ยินเสียงตัวเองที่ถามออกไป มันสั่น เหมือนคนที่กำลังเหนื่อย ... เหนื่อยกับความรู้สึกว่ากำลังมีหวัง แต่อีกไม่นาน ความหวังมันก็จะหมดไป เพราะคนตรงหน้าที่พังมันกับมือของมันเองเหมือนที่มันชอบทำ
“กูไม่รู้”
“ไอ้นักรบ!”
“ก็กูไม่รู้! กูรู้แค่ว่ากูไม่อยากให้มึงตัดใจจากกู กูไม่ชอบที่มึงหลบหน้ากูเหมือนที่หลายวันที่ผ่านมา กูคันหัวใจ!”
คันหัวใจ?
“กูไม่ชอบ ไม่ชอบที่ไอ้เชี่ยเมืองหลวงเกาหลีใต้มายุ่งกับมึง...และเพราะตอนนี้กูไม่รู้ มึงน่ะ...ช่วยอยู่ต่อ ทำให้กูรู้หน่อยได้ไหมวะ”
“..........................”
“ทำให้กูรู้หน่อยว่า รักดีๆ...มันอาจจะมีจริงก็ได้”
.
.
.
“ซี๊ดดด อ่า เบา...เบากว่านี้หน่อย”
“ก็เบา อ๊ะ...”
“อ๊า...เจ็บ อื้มม”
“มึงจะเจ็บกว่านี้อีกไอ้พี่ ถ้ามึงยังจะครางซี๊ดอ้า ซี๊ดหุบอยู่แบบนี้ เชี่ย...แค่ทำแผลไหม”
มองไอ้คนใจหยาบที่ผมดันตกหลุมมันอีกแล้ว คนที่ขอให้ผมอย่าพึ่งไปไหน คนที่ขอให้อยู่กับมันก่อน เพื่อทำให้มันได้รู้จักรัก รักดีๆที่เกิดจากผม หน้าตาจริงจังของมันตอนที่บอกแบบนั้น มันก็ทำให้ผมปฏิเสธไม่ลง ใจที่บอกกับตัวเองว่า เอาสิ...คนแบบมึงน่ะ คูลขนาดนี้ มันไม่รักมึงไม่ได้หรอก มึงทำได้ฝา มึงเชื่อใจตัวเองสิ สู้อีกครั้งสิ รักในแบบของมึงน่ะ รักที่ไม่มีขีดจำกัดของมึงน่ะ ทำให้มันได้เห็นสิ...
และหัวใจที่ไม่เคยฟังสมอง ก็เลยทำให้ผมต้องมานั่งทำแผลให้มันอยู่ตอนนี้
ร่างสูงๆที่ตอนนี้อยู่ในเสื้อกล้ามกับกางเกงบ๊อกเซอร์สีเหลืองลายกล้วยมินเนียน กำลังทำหน้าเบ้เพราะเจ็บแผลที่มุมปาก โหนกแก้ม และหัวคิ้ว สะบักสะบอมยิ่งกว่าไปฟัดกับหมา และที่สำคัญนั่งกอดหมอนกล้วยของผมแบบเป็นเจ้าเข้าเจ้าของอยู่ตอนนี้ ได้แต่กรอกตามองบนใส่แม่ง
“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นใส่กูวะ มึงหาว่าสำออยหรอ ก็กูเจ็บเนี่ย เจ็บๆๆๆ”
“หุบปากเหอะน่าพี่”
“โอ๊ยยย เจ็บนะเว่ย”
เพราะมันที่เอาแต่พล่ามอยู่แบบนั้น เลยกดสำลีชุบแอลกอฮอลลงบนแผลมันอีกที ซี๊ดซาดยิ่งกว่าฟาดพริกไปอีกครับผม
“มึงนะ ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“ฝากไว้แล้วอย่าลืมมาเอาคืนล่ะพี่” ว่าแบบนั้นก็เอื้อมไปติดพลาสเตอร์ลงบนหัวคิ้วให้มันอีกที ลายคิตตี้กูพูดเลย คูลมาก
“มึงเอาลายอะไรติดให้กู หน่อมแนมไม่เอานะเว่ย เสียลุคกู”
“นี่ถามจริง...มึงยังเหลือลุคหรอพี่”
ถลึงตามองกูแบบโหดๆ เออ...ถ้าเมื่อก่อนก็คงกลัวหัวหด ไอ้ลุคนิ่งๆหยิ่งๆมองคนอื่นดุๆของพี่มันเนี่ย แต่ตอนนี้กูเฉยละ ผมว่าจริงๆไอ้พี่รบมันไม่ได้ดุอะไรเท่าไหร่หรอก รู้จักมันมากๆ มันก็เหมือนกับเด็กเอาแต่ใจ ที่ขาดความมั่นใจในเรื่องความรัก ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ผมคิดว่าสิ่งที่ผมคิดมันน่าจะใช่ เพราะคนที่ไม่แคร์อะไรและออกจะมั่นใจในทุกเรื่องแบบมัน กลับไม่เคยเลยสักครั้ง ที่จะมั่นใจในรัก มันที่เอาแต่ผลักไสความรักออกจากตัว ผมอยากรู้จริงๆว่ามันเป็นเพราะอะไร
“แล้วนี่มึงจะไม่กลับหรอวะพี่”
“ไม่”
ว่าแบบนั้นก็ไถตัวนอนลงบนเตียงกูเฉย เดี๋ยวนะ อะไรซิ?
“ไอ้พี่ ลุกเลย”
“ลุกอะไร ลุกไปคล่อมมึงหรอ? ขี้อ่อย แรดหรอ?”
“คนละลุกเว่ย! มึงอ่ะลุกจากเตียงกูเลย สนิทกันหรอวะ ลุกขึ้นมา!!”
“อะไรวะ คนจะหลับจะนอน” มันที่ลุกขึ้นมาจ้องผมพร้อมยกมือขึ้นขยี้หัวแบบหงุดหงิดใส่ เอ้า...นี่กูผิดหรอ
“มึงทำไมไม่กลับบ้านวะ”
“ไม่มีบ้าน”
คือมึงเป็นคนข้างถนนหรืออะไร? ก่อนหน้านี้คือพี่มึงนอนอยู่ฟุตบาตรหรอครับแหม ตอแหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่เลยมึงอ่ะ เท้าเอวจ้องหน้ามันนิ่งๆ อีกฝ่ายก็ค่อยๆตอบออกมา
“ก็ห้องกูยังทำไมเสร็จ ไม่ได้อยากนอนกับมึงหรอก”
“หรอ”
“เออเซะ”
“งั้นมึงออกไปเลยไป ไปนอนกับน้องมึงสิ ปากดีนะ อ๊ะ...”
อีกแล้วไอ้เชี่ย! ทุกทีเลย อีหรอบนี้ทุกที เป็นกูทุกทีที่ต้องโดนมันดึงลงไปนอนบนเตียงแบบนี้อีกแล้ว
“บ่นจังวะ”
มือที่ยกขึ้นกอดเอวบางเอาไว้หลวมๆ แผ่นอกอุ่นๆที่ซ้อนหลังผมอยู่ทำเอาใจผมสั่น นอนนิ่งตัวแข็งทื่อ เสียงทุ้มที่ว่าแบบนั้นกระซิบว่าผมเบาๆอยู่ที่ข้างหู
“ก็มึง...”
“ชู่ววว กอดหน่อย...เผื่อกูจะรู้จักรักเร็วขึ้นนะ”
วงแขนแกร่งที่ดึงร่างบางเข้ามากอดกระชับ ยิ่งทำให้แผ่นหลังแนบกับอกอุ่นๆมากขึ้นกว่าเดิม ทั้งๆที่อยากจะดิ้นหนี แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า อยู่แบบนี้...จริงๆมันก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ
...TBC…
-----------------------------
ฮัลโหลลลล มาแล้วววว มาไวนะเอออ 55555+ ในส่วนของตอนนี้น้านนนน...ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก
แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม.... แหมยาวไปถึงคนบางคนเลยจ๊ะ :hao3: :hao7:
ปล.ช่วงนี้แอบท้อแท้เบาๆ หวังว่าจะชอบบ้างเนอะ :ling2: :z10:
-
โอ้ยย มองบนพร้อมกลอกตาเป็นเลขไทยครบทุกเลข ใส่ 2 คนนี้ได้ไหมคะ
คุณคนเขียนสู้ๆนะคะ สนุกมากเลย เรารอติดตามนะคะ
-
จะรู้จักรักป่ะเนี๊ยะ???
-
ไหวมั๊ยเนี่ยอิพี่เหลือง เดี๋ยวผลักไส เดี๋ยวตามติด สงสารน้องฝาสับสนแล้ว สับสนอีก เฮ้อ....
-
เฮียรบอ้อนได้น่าฟัดมาก หลงจนใจสั่นไปหมดแล้วเนี่ย
-
เหิ่มมม.. ยังไงๆๆ อินักรบ... :katai3:
-
หมั่นไส้อิพี่เหลือง
-
พี่ฝาคนคูล ยอมไม่คูลเพราะไอ้พี่เลยนะ ทำตัวน่าตีจริงเลย
นักรบเอ้ย ยังไม่รู้ใจตัวเองอีก แต่ก็เอาเหอะ ให้รู้มากกว่านี้แล้วค่อยมาบอกก็ยังดี
ตอนนี้ก็อยู่แบบไม่รู้ไปก่อน แล้วก็มาอ้อนไม่ให้หายไปไหน ค่ะ นักรบ
-
สนุกมากก แต่หมั่นไส้คุณนักรบมากเลยเด้อ
ส่วนน้องฝาน่ารักจังเลยคะลูก
-
ตามอ่านรวดเดียว
และขอบอกว่าอิตาคุณรบ นี่ มึนได้อีก
-
บทที่14
“อื้มม ม”
ร่างบางที่เริ่มรู้สึกตัวตื่น เพราะความร้อนจากแดดที่ส่องเข้ามาจากทางหน้าต่างห้อง จึงทำให้รู้สึกไม่อยากจะนอนต่อ ดวงตากลมสวยที่ค่อยๆปรือตาลืมขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่จะพยายามบิดขี้เกียจ แต่ความรู้สึกหนักๆที่ช่วงเอวมันทำให้ขยับไปไหนไม่ได้นี่สิ
“หือ...เห้ย!!”
“อื้ออ จืด ... แหกปากไรแต่เช้าวะ”
คนข้างตัวที่ยังยึดเอาเอวบางมากอดไว้แน่น ทั้งๆที่บ่นออกมาแบบนั้น แต่หน้าหล่อกลับซุกลงไปบนหมอนไม่ยอมขยับไปไหน
“เห้ย ปล่อยกูดิพี่เหลือง” ขยับตัวไปมาพยายามจะดึงตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย ที่ไม่ยอมลุกจากเตียง
“อื้ออ อย่าดิ้น”
“ไม่เว้... หือออ”
“ก็บอกแล้วว่าอย่าดิ้น อื้ม...กูมันคนสุขภาพแข็งแรง เช้าๆแบบนี้ สงสัยนักรบมังกรกูจะตื่นว่ะ”
ยกหน้าขึ้นมาจากหมอน ใบหน้าหล่อๆทั้งๆที่พึ่งจะลืมตาตื่น วงแขนหนาที่คว้ากอดเอวบางเข้าไปแนบชิดมากขึ้น ก่อนจะปรือตามองน้อยๆ หน้าตาเซ็กซี่ที่มาพร้อมกับเสียงในลำคอแผ่วๆ เล่นเอาเลือดจากทุกเส้นในร่าง วิ่งขึ้นมารวมบนหน้าทันที เชี่ยเอ๊ยยยย
“ไอ้เชี่ยนักรบจังไร!”
‘พลัก’
“โอ๊ยยย ไอ้ฝา เจ็บนะโว้ยยย”
พี่ฝาไม่ได้ตั้งใจ พอตกใจแล้วตรีนมันก็จะชอบไปแบบยั้งไม่อยู่ และตอนนี้ก็เช่นกัน วิ่งสิฝาวิ่ง รอให้พี่มันมาสิงกูเรอะ! หนีเข้าห้องน้ำแม่ง ไม่รอให้ไอ้คนที่ถูกถีบตกเตียงตามมาฆ่าหรอกเว่ย
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หลอดนมยาคูล!”
กดล็อคประตูห้องน้ำ พร้อมๆกับเสียงตะโกนของคนที่อยู่ข้างนอกดังลอดเข้ามา ถอดเสื้อผ้าแล้วก้มหน้าลงไปมอง...
“หลอดยาคูลพ่อง! แบบพี่ฝามันต้องหลอดชาไข่มุกเว้ยยย”
ภูมิใจจุงกะเบย - - ……
...
รถสีเหลืองคันหรูที่เลี้ยวเข้าไปจอดในตึกโฟโต้ เล่นเอานักศึกษาที่กำลังเดินเข้าเดินออกคณะถึงกับต้องเหลียวหลังหันมองกันเป็นว่าเล่น เนื่องด้วยว่าไม่คุ้นตา ไม่เคยเห็นว่าจะมีนักศึกษาของคณะนี้ใช้รถแบบนี้ และสีเด้งโดนลูกตาขนาดนี้มาก่อน คนร่างบางที่กำลังนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านอยู่ในรถ จนเจ้าของรถต้องหันมามอง
“ทำไมมึงทำหน้าแบบนั้นวะ ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยไอ้จืด”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องเลี้ยวเข้ามาไงวะพี่”
“ก็กูจะมาส่ง มึงจะทำไม” ตวัดสายตามามองแบบดุๆ จนได้แต่ถอนใจอีกรอบ … ผีเข้าอยากมาส่งกูไปอีก
“ผมไปล่ะ หวัดดีพี่”
“เดี๋ยว!”
“อะไรอีกอ่ะ จะรีบลงแล้วเนี่ย” ยิ่งจอดอยู่นานๆก็ยิ่งเด่น กลัวว่ารูปตัวเองจะไปเด่นหราอยู่ในหน้าเพจมหาลัยอีกเนี่ยแหล่ะเลยอยากจะรีบๆลงไปซะ
“เลิกกี่โมง”
“วันนี้หรอ”
“เออ!”
“เอ้า พูดดีๆไม่ได้หรอวะไอ้พี่” หันหน้าไปมองมันทันทีเลยครับ เป็นไรทำไมชอบตะคอก ถ้ามึงเจ็บคออย่ามาบอกให้หายาอมให้นะมึง
“เออๆ ...ก็นั่นแหล่ะ สรุปว่าไง” อีกคนที่ทำหน้าหงุดหงิดตอบกลับมาให้ แต่ก็ยอมลดเสียงลงและถามออกมาแบบอ้อมแอ้ม
“วันนี้เลิกบ่าย3”
“เออ เดี๋ยวกูมารับ”
“หือ?...มารับทำไมวะพี่”
“เสือก! ลงไปเลยไอ้จืด ไปๆ”
ไม่ว่าเปล่า อีกฝ่ายที่เอามือมาดันๆไหล่ผมให้รีบลงอีกต่างหาก เอากับมึงเลยไอ้พี่ คนเชี่ยไรเอาใจยากชะมัด เอาแต่ใจตัวเองจริงๆ ผมที่แค่ส่ายหน้าหน่ายๆ แต่ก็ยอมลงจากรถมา เห็นรถหรูสีเหลืองตาสี่ห่วงที่ขับออกไปด้วยความเร็ว คือมึงไม่รู้หรออิพี่ นี่รั้วมหาลัยไง ไอ้คนไม่มีมารยาทเอ๊ย ... ถึงจะด่ามันแบบนั้น แต่มันก็อดจะยิ้มๆไม่ได้อ่ะนะ พี่ฝาไม่ได้มีความสุขหรอกนะ มันแค่ยิ้มๆเฉยๆ
หันหลังจะเดินเข้าไปในตึกคณะ ก็เห็นร่างโปร่งของใครบางคนที่เดินลงมาจากรถอีกคัน ได้แต่ขมวดคิ้วมองอยู่แบบนั้น ยืนเสือก เอ้ย ยืนมองจนรถคันนั้นแล่นออกไป และในที่สุดร่างโปร่งนั่นก็หันมาเห็นผม ที่ยืนมองมันมาสักพักแล้ว ... ไอ้หมอกที่สะดุ้งตอนเห็นหน้าผม คือกูแค่จืด ไม่ถึงกับหน้าเละไงครับเพื่อน ส่งยิ้มให้มัน อีกฝ่ายที่ก็เดินเข้ามาหา พร้อมยิ้มกว้างมากๆส่งมาให้ เป็นอาการของคนที่กำลังมีพิรุธ พี่ฝาสัมผัสได้ พี่ฝาไม่ได้โง่นะรู้ยัง
“มึงมารถใครวะไอ้หมอก”
“อ่อ เอออออ กูมารถเพื๊อน” แหม...น้องหมอกของพี่ฝา กูนึกว่ามึงเป็นนักร้องโอเปร่า เอาจริงๆเสียงนี่แตะโน้ตตัวสุดท้ายกันเลยทีเดียว พยักหน้าเออออๆตามที่มันอยากให้กูเข้าใจ ถึงแม้ว่า กูจะแอบคุ้นรถคันนั้นเหมือนเคยเห็นแถวๆตึกคณะบริหารก็เถอะ เค้าไม่อยากบอก เราก็นิ่งไปครับ
“อ๋อ มึงมารถเพื่อนมึงนี่เอง แล้วรถมึงล่ะ”
“อ่อ...คือรถกู แบบ....”
“ไปแดกข้าวดีกว่า ไว้มึงหาคำตอบดีๆให้กูได้ ค่อยไลน์มาบอกนะเพื่อนนะ” ฉีกยิ้มให้มันแบบกวนตีน ไอ้หมอกที่ก็แค่ขยับปากด่าแบบไม่มีเสียงมาให้ อ่านปากของมันได้ว่า ‘ขวย’ .... แหมมมม แจกพี่ฝาแต่เช้าเชียว
เดินกันเข้าไปในโรงอาหาร เห็นไอ้ธารนั่งหน้าหิวตับเด็กอยู่ก่อนที่โต๊ะประจำ ไอ้หมอกหยุดชะงักทันที หันไปมองมันงงๆ ผีเข้าหรืออะไรไหนบอกพี่มา
“มีไรวะ”
“คือ...กูว่าไอ้ธารน่าจะโกรธกูว่ะมึง”
“ทำไมวะ? มึงขโมยขนมมันหรอ” อยากจะบอก เป็นกูกูก็โกรธครับ แม่งไม่คูลเลย เพื่อนกัน ห้ามขโมยขนมกูนะบอกก่อน
“สัด ซีเรียส” ทำหน้าทำตาด่ากูทางอ้อม ห่าเอ๊ย นี่กูก็ซีเรียสอ่ะ แต่ไม่เอาครับ ไม่เถียงดีกว่า คนคูลต้องไว้ท่านิดนึง
“แล้วสรุปคืออะไร เป็นไรกันวะ”
“คือ....คือวันนั้นกูไปกินข้าวกับมัน แล้ว....”
“มึงชิ่ง มึงไม่จ่าย เสรดดดดด ข่นเฬววว”
“ก็ฟังกูให้จบก่อนได้ไหมล่ะ เดี๋ยวกูถีบสักที”
“อ่ะๆ ต่อเลยจ๊ะๆ พี่ฝาไม่ขัดละเออ” ทำท่าทางขัดใจใส่กูอีก แต่ก็ยอมพูดออกมาต่อ
“คือกู...แอบหนีกลับบ้านไม่บอกมันว่ะ”
“อ้าว แล้วไมมึงทำงั้นวะ” เลิกคิ้วมองมันแบบสงสัย คนแบบไอ้หมอก จริงๆมันไม่ใช่คนทิ้งเพื่อนครับ เป็นคนเฮไหนเฮนั่นกับเพื่อนเสมอ ไอ้เรื่องจะกลับก่อนไม่บอกนี่ไม่ใช่วิสัยคนแบบมันสุดๆ
“คือ...”
“เอาเถอะ มึงไม่ต้องบอกกูหรอก มึงไปบอกไอ้ธารเหอะ กูว่ามันคงไม่โกรธมึงหรอก”
บอกออกไปแบบนั้น พร้อมตบบ่าให้กำลังใจมันสองแปะ ถึงจะบอกมันแบบนั้น แต่หนังหน้าไอ้ธารตอนนี้ เหมือนหมีหิวกล้วย(?)มากอ่ะคุณเอ๊ย หวังว่ามันจะไม่จับไอ้หมอกแดกเข้าไปก็พออ่ะนะ
เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ ไอ้ธารก็ลุกขึ้นยืนทันที ... ไหนๆมึงก็ยืนละ งั้นกูนั่งละกัน
“ธาร” ไอ้หมอกเดินเลียบๆเคียงๆเข้าไปหา พร้อมยิ้มแหยๆไปให้ ไอ้ธารที่เดินตรงเข้ามาจับแขนมันแบบโกรธๆ กูว่าผิวบอบบางแบบไอ้หมอก แม่งต้องเป็นรอยแน่ๆ
“มึงหายไปไหนมาไอ้เหี้ย! โทรหาก็ไม่รับ มึงคิดจะหายก็หายไปแบบนี้ได้หรอวะ มึงคิดบ้างไหมว่าจะมีใครเป็นห่วง”
หน้าตาถมึงทึงมาพร้อมเสียงที่ไม่เบา กูนี่อ้าปากค้างลุกขึ้นจะห้าม แต่ไอ้ธารหันมามองแรงใส่ก่อน พี่ฝาทรุดตัวลงนั่งที่เดิมก็ได้ โอเค พี่จะไม่ก้าวก่าย เชิญพี่ตามสบายเลยครับพี่ครับ
“เห้ยธารรรรรร กูขอโทษเว่ย” ไอ้หมอกที่ทำเสียงอ่อย แล้วเดินเข้าไปเกาะแขนไอ้ธารอ้อนๆ อีกฝ่ายที่ทำท่าจะอ้าปากด่า เลยงับปากลงแทบจะไม่ทัน โอ้โห ... เจอลูกอ้อนน้องหมอกเข้าไป จ๋อยเลยเว่ย
“พอดีว่ากู....แบบว่า แบบว่ากูมีธุระด่วนมาก”
“ด่วนขนาดไหนมึงถึงไปโดยไม่บอกกูวะ โทรหาก็ไม่รับ” ไอ้ธารที่ว่าแบบนั้น ทรุดตัวลงนั่งทำเสียงฮึดฮัดๆในลำคอแบบไม่สบอารมณ์อยู่หน่อยๆ แต่ดูท่าว่าจะดีขึ้นกว่าตอนแรก
“โหย ธารคร๊าบบบ พี่หมอกขอโทษจริงๆนะ” มันที่นั่งลงข้างๆ เอียงหน้าไปถูๆที่ไหล่ไอ้ธาร
“เชี่ยเอ๊ย ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะมึง ...ไอ้กูก็กลัวว่ามึงจะโดนใครฉุดไปปล้ำในห้องน้ำ”
หันไปมองหน้าไอ้หมอก มันที่ชะงักหน่อยๆ เป็นเชี่ยไรอีกล่ะเพื่อน? แต่ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรต่อ ร่างสวยๆในกระโปรงนักศึกษาสั้นๆและรองเท้าส้นสูง ก็ปราดเข้ามาที่โต๊ะของเรา ไม่ใช่ใครอื่น....ไอ้เซียร์ แต่คราวนี้มันกลับหนีบใครบางคนมากับมันด้วย...
“ฮัลโหลค่ะพวกมึง ดูซิว่ากูพาใครมาด้วย” หันหน้าไปมองก่อนจะยกมือไหว้
“หวัดดีครับพี่เทียน”
“เออๆ หวัดดีพวกมึง ว่าแต่ทำไรกันอยู่วะ ทำไมหน้าเครียดๆ” พี่เทียนที่พยักหน้าตอบแล้วส่งยิ้มมาให้ สายตาพี่แกมองไปรอบๆโต๊ะ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่มือของไอ้หมอกที่เกาะอยู่ที่แขนไอ้ธารนิ่งๆ
“ไม่มีไรหรอกพี่ ผมกำลังเฉ่งไอ้หมอกนี่อ่ะดิ เมื่อวานไปกินข้าวกับผม อยู่ๆแม่งหายตัวไปเฉย” ไอ้ธารที่ตอบออกมาแบบนั้น พร้อมมือของมันที่ยกขึ้นผลักหัวไอ้หมอกอย่างหมั่นไส้ ไอ้เซียร์มองแล้วเบ้ปากใส่หน่อยๆ
“อ่อ หรอ” พี่เทียนที่ตอบรับแบบนั้นพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก
“ว่าแต่พี่เทียนมาไมหรอครับ” เป็นกูที่หาบทให้ตัวเองได้สักที เลยถามพี่แกออกไปแบบนั้น อีกคนที่แค่หยิบมือถือเครื่องนึงออกมา เป็นมือถือราคาแพงยี่ห้อผลไม้ที่ผมออกจะคุ้นตาอยู่หน่อยๆ
“มึงลืมเอาลงมา กูเลยวกกลับเอามาให้”
พี่เทียนที่ยื่นมือถือไปให้ไอ้หมอกพร้อมบอกแบบนั้น ดวงตาคมที่มองมันนิ่งๆ
“อ่ะ...เอ่อ ขะ...ขอบใจ”
“อืม”
รู้สึกเดทแอร์ขึ้นมาซะงั้น ไอ้หมอกที่รับมือถือมาไว้กับตัวไม่พูดอะไรต่อ พี่เทียนเลยแค่หมุนตัวกลับออกไป อะไรซิ?
“ยังไงคะอิหมอก อธิบายคนสวยแบบกูมาเดี๋ยวนี้” และเราไม่ต้องเสือกเอง ทีมเสือกเรื่องเพื่อนเสมอต้นเสมอปลายยกให้ซินเซียร์เค้าครับ
“ก็ไม่มีอะไร”
“ไม่มีก็เหี้ยละ อย่ามาหลอกคนสวยแบบกู ทุกทีมึงรังเกียจพี่เค้าจะตาย แล้วไม่ทราบว่านี่อะไร มือถือมึงไปอยู่กับเค้าได้ยังไง”
“ก็แค่บังเอิญ”
“บังเอิญยังไง” ไอ้ธารที่รับไม้ต่อจากไอ้เซียร์ถามกดันมันต่อทันที ไอ้หมอกที่ได้แต่หลบตา น่าสงสารมันนะครับ
“ก็....”
“กูหิวน้ำว่ะ ไอ้หมอก มึงไปเลี้ยงกูหน่อยเดะ”
ผมที่ขัดขึ้นมาแบบนั้น ไอ้หมอกที่มองหน้าผมแบบขอบคุณ ก่อนมันจะลุกตามผมขึ้นมาทันที ปล่อยให้ไอ้เซียร์กับไอ้ธารทำหน้าหงุดหงิดในการเสือกไม่สำเร็จต่อไป
“ขอบใจนะมึง”
“ไม่เป็นไร แต่ว่านะ...เรื่องบางเรื่อง มึงปิดไปตลอดไม่ได้หรอก...ป้าครับขอโกโก้ปั่น”
“กู...กูมากับไอ้เทียน”
ผมหันไปยิ้มให้มันก่อนจะพยักหน้าให้ ไม่อยากบอกเท่าไหร่ว่ากูเห็นเว่ย กูแบบว่ายืนเสือกอยู่ตอนนั้น กูเห็น แต่ไม่บอกมึงหรอก รอให้มึงเล่า
“คือ...จริงๆแล้ว” ลุ้นจนเยี่ยวเหนียว แต่กูต้องทำนิ่ง นิ่งแบบคูลอ่ะครับ
“คือ มันบอกมันจะจีบกู”
“ห๊ะ!” อ้าปากค้างเลยกู อะไร ยังไงซิ?
“จริงๆมันมีหลายเรื่องมากเลย แต่แบบ...กูก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ไม่รู้จะบอกกับพวกมึงยังไงดี”
“อ่า...แล้วมึงว่ายังไง คือ...กูไม่เคยคิดว่ามึงชอบผู้ชายเลยว่ะเอาจริงๆ อีกอย่าง...มึงบอกกูว่ามึงเกลียดพี่เทียนนี่หว่า มึงบอกว่าเค้าเคยแย่งแฟนมึงนี่”
งงเป็นไก่ตาแตก ตอนที่ยื่นเงินไปจ่ายค่าโกโก้ ดูดซักอึก เผื่อกูจะเข้าใจอะไรมากขึ้น
“ก็เคยแย่ง แต่...มันก็มีอีกหลายๆเรื่อง คือ...”
“เออช่างเถอะถ้ามันพูดยาก ว่าแต่...พี่มันจะจีบ แล้วมึงโอเคหรอวะ มึงอนุญาตมัน?”
“ก็เปล่า”
“อ้าว ไม่ปฏิเสธไปล่ะ”
ก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ มึงไม่ชอบก็ปฏิเสธไปสิ แต่ก็อย่างว่า การปฏิเสธความสัมพันธ์ใครสักคน...มันไม่ใช่เรื่องง่ายนักหรอก พอพูดมาถึงตรงนี้ มันก็อดคิดถึงคนๆนึงไม่ได้ ... พี่โซล
‘ตือดึ้ง’
เสียงข้อความจากโปรแกรมแชทสุดฮิต ดังขึ้นมา จนผมต้องยกมือถือขึ้นมาเปิดดู ในจังหวะที่ไอ้หมอกก้มหน้าก้มตาเหมือนคิดอะไรอยู่ ก็ปล่อยมันคิดไป.... เปิดโปรแกรมไลน์แล้วต้องขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก คนที่ไม่คิดว่าจะส่งมา
((นักรบ : ถึงคณะแล้ว))
((นักรบ: เฮ้ ...กูพูดด้วยก็ตอบสิวะ ไอ้จืดดดดด))
กระพริบตาปริบๆเลยกู นี่ตาฝาดหรืออะไร ไอ้พี่นักรบส่งมา....ส่งมาบอกว่าไปถึงคณะแล้วนี่นะ คืออะไรซิ?
((ฝอฝา: อ่าหะ...พี่ พี่บอกผมทำไมวะ)) พร้อมส่งสติ๊กเกอร์หมีน้ำตาลทำหน้างง
((นักรบ: ส่งสติ๊กเกอร์มินเนียนทำหน้าหงุดหงิดมา))
((นักรบ: ไม่รู้เว่ย แค่กูเห็นเพื่อนกูมันส่งบอกเด็กมันตลอดแบบนี้ เลยทำมั่ง))
((นักรบ: กูไม่ได้คิดถึงมึงนะ ไม่ได้อยากจะบอกว่ากูถึงแล้วหรอก กูเปล่า กูแค่ทำตามเพื่อนเว่ย!))
((นักรบ: พอแยก จบ!!))
((นักรบ: นี่...กูไม่ได้ให้ความสำคัญมึงนะเว่ย! กูแค่ส่งมาบอกเพราะทำตามเพื่อนเฉยๆ))
กระพริบตาปริบๆหลังอ่านข้อความที่อีกฝ่ายส่งมารัวๆแบบไม่เปิดโอกาสให้กูได้กดปุ่มพิมพ์ อะไรของวะ...อะไรของมึง !! ไม่ได้หมายถึงไอ้นักรบนะ หมายถึงกูเนี่ย...ยิ้มอะไรของมึงนักวะไอ้ฝา!!
“ฝา...กูว่ามึงหน้าแดงล่ะ”
สัดหมอก เงียบปาก!
อย่าเอาเรื่องจริงของหน้าตากูมาล้อเล่นออกสื่อแบบนี้ดิ พี่ฝารู้สึกร้อนหน้าจังเลยครับ >//////<
.
.
.
“กรี๊ดดดดดด วันนี้เป็นวันดีมากจ๊ะเธอจ๋า อาจารย์ไม่สั่งการบ้าน อิเชี่ย โซ อเมซิ่งมักๆ”
“มึงไม่กรี๊ดไม่ได้หรอเซียร์”
“มึงไม่ขัดกูบ้างได้ไหมล่ะอิธาร อิเพื่อนเลว”
“ก็เสียงมึงดัง มันหนวกหูกู”
“เบื่อค่ะเบื่อมาก ขัดคนสวยแบบกูอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน กูขอให้มึงได้เมียที่เสียงดังยิ่งกว่ากูอีก”
“ไม่มีทางเว่ย”
“เกลียดอะไรมักได้แบบนั้น คอยดูเถอะมึงอิธาร ส่วนอิสองตัวข้างหลัง ลืมปากไว้ในห้องเรียนหรอย๊ะ”
ผมกับไอ้หมอกที่เดินตามพวกมันออกมาจากห้องเรียนเงียบๆ อุตส่าห์สงบปากสงบคำ ก็ยังจะหันมาแว้งกัดกู หันไปหาไอ้หมอก มันที่แค่ก้มหน้ามองมือถือเดินตามมาอยู่แบบนั้น คิดว่ามันพยายามที่จะไม่พูดอะไร เพื่อไม่ให้ไอ้เพื่อนๆตัวดีทั้งหลาย เสือกเรื่องของมันได้นั่นแหล่ะครับ
“โอ๊ะ โอววววววว....”
ไอ้เซียร์ที่อยู่ๆก็หยุดเดิน ก่อนมันจะร้องออกมาแบบนั้น เสียงของมันทำให้พวกผมที่เหลือต้องมองตามไป ที่ถนนหน้าตึกคณะ รถหรูที่จอดโดดเด่นอยู่หน้าตึก สีเหลืองแสบตา ไม่บอกก็รู้ว่าของใคร ก็เพราะว่าเจ้าของรถร่างสูงที่ตอนนี้อยู่ในชุดนักศึกษา มันที่ยืนพิงรถอยู่แบบนั้น ใบหน้าคมหล่อที่กำลังก้มหน้ามองมือถือเครื่องหรูภายใต้กรอบเคสสีเหลืองลายมินเนียน ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่เสียงซุบซิบในคณะดังอื้ออึง หึ่งๆเหมือนผึ้งแตกรังอยู่แบบนี้ ด้วยว่าใครๆก็คงจะสงสัย ว่า พี่นักรบจากบริหาร มายืนหล่อรอใครอยู่หน้าตึกโฟโต้แบบนี้ ... ไอ้เซียร์ที่หันมามองหน้าผมแบบจิกๆขอคำตอบทันที
“นอกจากไอ้หมอกแล้ว กูว่ามึงก็อีกคนที่ยังมีเรื่องไม่ได้บอกพวกกู อิน้องฝาหอย!”
“แหะ” ฉีกยิ้มใส่ทันทีเลยกู
“ไอ้พี่นักรบนั่นมันมาทำไมอีก มันคงไม่ได้มาหามึงหรอกนะอิฝา ไหนมึงบอกว่า...”
“มาสักที กว่าจะเลิกกูรอตั้งนาน”
ขายาวๆที่ก้าวเดินตรงเข้ามาในกลุ่มเราแบบไม่มีใครเชิญ มันเชิญตัวเองมา แถมเสือกบทสนทนาแบบไม่มีใครร้องขอด้วยครับ ... ไอ้นักรบที่ทำหน้านิ่งๆในแบบที่มันชอบทำ ไอ้ธารกับเซียร์หันหน้าไปจิกตาใส่ทันที
“เอ่อ...”
“ไปได้แล้ว”
มันที่พูดขัดประโยคผมออกมาแบบนั้น ไม่ได้สนใจหนังหน้าเพื่อนในกลุ่มผมสักนิดว่ามองมันในแบบไหน มือหนาที่เอื้อมมาหยิบกระเป๋าเป้ของผมออกจากบ่า แล้วเอาไปสะพายไว้เอง
“คือ....”
“จะเอ่อๆคือๆอีกนานไหมไอ้จืด ไป”
ไม่ได้สนใจใดๆ แค่คว้าข้อมือของผมไปจับไว้ แล้วตั้งท่าจะพาเดินออกมา แต่ติดตรงที่ไอ้เซียร์เดินมาขวางไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวค่ะพี่รบ”
“หื้ม?” น่าตบที่สุดก็ตอนเอียงคอเลิกคิ้วใส่ไอ้เซียร์นี่ล่ะ ทำหน้าทำตาไม่รู้เรื่องรู้ราวไปอีก
“พี่จะพาไอ้ฝาไปไหนคะ”
“พาไปหาอาหารกิน” ไอ้สัด! อยากจะด่าแบบนี้ หาอาหารพ่อง พาไปกินข้าวอะไรมึงก็ว่าไปเซะ
“แล้วทำไมต้องพามันไป พี่เป็นอะไรกับเพื่อนหนู หนูเห็นพี่มีผู้หญิงเยอะแยะ ไม่รักไม่ชอบก็อย่ามาให้ความหวังเพื่อนหนูสิคะ ไอ้ฝามันโง่ มันตามไม่ทันหรอก หนูไม่อยากเห็นเพื่อนหนูร้องไห้อีก ถ้าพี่ไม่จริงจัง ปล่อยมือมันซะ หนูจะพาเพื่อนหนูไปแดกหญ้าเองค่ะ”
กูซึ้ง...แต่...มึงหาว่ากูเป็นม้าหรออิเซียร์!! ม้าพ่อง...ควายล้วนๆแบบไม่มีวัวผสมเลยกู
ไอ้นักรบที่จ้องหน้าไอ้เซียร์นิ่งๆอยู่แบบนั้น ก่อนที่มันจะกระตุกยิ้มมุมปากส่งไปให้
“หึ ไม่รัก ไม่ชอบ...ก็ไม่รู้สินะ”
มันที่ตอบออกไปแบบนั้น ก่อนจะดึงมือผมนิดๆให้เดินตามมันไป กูก็ใจง่ายเดินตามไปแบบงงๆ จริงๆก็เพราะว่าไม่เข้าใจในคำตอบของมันมากกว่า
“อ้อ...แล้วไม่ต้องลำบากพามันไปกินหญ้าหรอก เดี๋ยวพี่ดูแลมันเอง”
.
.
.
“พี่ มึงจะพากูไปไหนวะ” หันหน้าไปถามคนที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่ตอนนี้
“อยากแดกอะไร”
“ถามไมวะ”
“สมควรที่เพื่อนมึงจะพาไปแดกหญ้านะ ถามแบบนี้ก็แสดงว่าจะพาไปแดกข้าวไงวะ” ละมือออกจากพวงมาลัย แล้วยกมาผลักหัวกูจนเอนไปชนกระจกอีกฝั่ง เจ็บเชี่ยๆ นี่ถามจริงมึงหยอก หรือตั้งใจให้หัวกูโขกเอาดีๆ
“มึงเลี้ยง?”
“ดูจากหนังหน้า ก็ต้องกูเลี้ยงแน่ๆ จะให้มึงหรอ ไอ้ไม่มีอันจะกิน”
“เชี่ยพี่ ถึงบ้านกูจะไม่รวยหรูฟู่ฟ่าแบบมึง แต่กูก็ไม่ใช่ขอทานนะเว่ย”
“หุบปากน่า โวยวายทำไมวะ ถึงมึงจะรวยมากกว่ากู กูก็ต้องเลี้ยงมึงอยู่แล้ว”
“ทำไม?”
“ก็ไม่ทำไม”
“กวนตีนหรอเชี่ยพี่รบ พูดอะไรไม่เข้าใจเลยเว่ย”
“หึ ก็ถ้าจะเป็นผัว ไม่มีใครเค้าให้เมียมาจ่ายหรอก จริงไหมล่ะ”
หันหน้ามายักคิ้วให้กูที่นึงพร้อมยกยิ้มมุมปากส่งมาให้ ก่อนจะเข้าเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งออกไปในจังหวะที่ไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ผมที่ได้แต่หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ก็ไม่เข้าใจเลย พยายามเม้มริมฝีปากเข้าหากันมากๆ อย่านะมึง อย่าเผลอหลุดยิ้มออกมานะไอ้ฝา เชี่ยเอ๊ย ไอ้หัวใจนี่ก็เต้นแรงจัง หรือกูจะเป็นโรคความดันวะ
“อ้อ...แล้วมึงน่ะ อย่าร้องไห้อีกล่ะ”
“หือ?”
“เพื่อนมึงบอกว่ามึงร้องไห้เพราะกู”
“อ่อ...”
“อย่าร้องอีก”
มันที่บอกออกมาแบบนั้น กูก็ได้แต่คิดโดยไม่พูดออกไปเลยว่า ในโลกใบนี้จะมีใครอยากร้องไห้หรอวะ โดยเฉพาะร้องไห้เพราะเราเสียใจ มีความทุกข์ ใครมันจะอยากปล่อยให้น้ำตาไหล ถ้าเราห้ามมันได้ คงไม่มีใครอยากจะร้อง
“ไว้มึงคอยร้อง ในเวลาที่กูรู้จะดีกว่า”
“มึงจะรู้อะไรวะพี่ ก็คนแบบมึง ที่คอยบอกกูตลอด ว่าไม่รู้ๆ...แล้วจะให้กูคอยตอนมึงรู้ มึงรู้อะไร”
หันไปถามอีกฝ่าย ที่เลี้ยวรถเข้าซองถอยจอด และรถก็ค่อยๆจอดลงช้าๆ หน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง พี่มันที่เข้าเกียร์ไปที่ตัวPเรียบร้อยพร้อมปลดสายเข็มขัดออก แต่ผม ที่ก็ยังคอยจ้องหน้ามันแบบเดิม จนอีกฝ่ายต้องหันมาจ้องหน้าตอบ
ไอ้พี่นักรบที่กระตุกยิ้มมุมปากมองมาที่ผม สายตาที่ไม่ได้แข็งกร้าวของมันจ้องผมอยู่แบบนั้น ก่อนอีกฝ่ายจะค่อยๆเลื่อนโน้มตัวเข้ามาหา ช้าๆ ช้าๆ...ใกล้จนผมต้องถอยตัวไปแนบกับเบาะรถ ลมหายใจอุ่นๆที่รดอยู่ที่ใบหน้า
‘คลิก’
สายเข็มขัดที่คาดอยู่ที่ตัวผมค่อยๆไหลเลื่อนหลุดออกจากตัวช้าๆเพราะฝีมือคนตรงหน้าที่ปลดออกให้ ทำเอาหายใจไม่ทั่วท้อง แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมถอยออกไป
“สิ่งที่กูจะรู้น่ะหรอ...รักดีๆล่ะมั้ง ที่อาจจะกำลังได้รู้...มึงว่างั้นไหมล่ะ น้องฝา หึ”
ตึกตักๆๆ
เชี่ยยยย หัวใจเต้นแรงรัวๆหลังจากที่คนตรงหน้าพูดแบบนั้นออกมา กูต้องเป็นโรคความดันแน่ๆเลย...ดันไปหลงรักคนชอบสีเหลืองแบบมึงเนี่ย ไอ่บ้า ไอ่บออออออ ... วิบัติเพื่อเสียงนี่บอกเลย พี่ฝาคนคูลไหวหวั่นจุงกะเบยคร๊าบ
“นั่งหน้าแดงอยู่นั่นแหล่ะ เขินล่ะสิ หึ...”
“ขะ เขินเชี่ยไร แค่นี้คูลๆพี่”
“ครับ คูลจนไข้ขึ้น แดงทั้งหน้าทั้งตัว...จริงๆมึงก็ไม่จืดนี่หว่า มองใกล้ๆแบบนี้ก็..........”
“ก็ไรวะ-0-“
“ก็น่ารักดีนะมึงน่ะ”
เชี่ย ไม่ไหวแล้วแม่ง แดกไรมาตอนเที่ยง มึงแรงมากอิพี่ ผลักอกมันออกไปให้ห่างจากตัวผมสักที ก่อนจะเปิดประตูหนีแม่งลงรถเลย
“หึหึ” ยังจะตามมาหัวเราะกูอีก คนเลว หน้ากากคนเลว หน้ากากคนขี้แกล้ง2017!!
ร่างสูงของนักรบที่ได้แต่เดินตามคนร่างบางที่เขินจนหน้าแดงเดินหนีเข้าไปในร้านก่อน ร่างสูงที่ส่ายหัวน้อยๆก่อนจะยกยิ้มขำๆกับภาพตรงหน้า จริงๆก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า มันก็น่ารักดี คิดแบบนั้นในใจอยู่คนเดียวก่อนจะเดินตามเข้าไป แต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องขมวดคิ้วและหันกลับมามองที่ลานจอดรถอีกครั้ง มีความรู้สึก....
“ไอ้พี่! มึงอย่าช้า กูหิวแล้วครํบบบบ”
“ก็ถ้าจะตะโกนเรียกกูขนาดนี้”
“อย่าบอกว่ามึงอาย กูรู้ว่าพี่มึงมันหน้าด้าน”
“เออ! ใครมันจะขี้เขินหน้าแดงแบบมึงล่ะ”
“พ่อง!”
สุดท้ายก็เลิกสนใจอะไรทุกอย่างก็เพราะไอ้เด็กจืดๆนี่ทุกที คิดแบบนั้นก่อนจะเดินตามอีกคนเข้าไปในร้านอาหาร ไม่ได้จะตามใจหรือใส่ใจมันหรอกนะ ก็แค่...ตอนนี้กูก็รู้สึกหิวแล้วเหมือนกันแค่นั้นแหล่ะครับ
...............
-TBC-
มาแล้ววววววววววววววว หนูมาแล้วจ้าาาา...มีใครคิดถึงเราไหม เราคิดถึงทุกคนเลย
มาในพาร์ทนี้ งื้อออ โดดลงเรือพี่เหลืองแป๊บจะได้ไหม ขอความเป็นพระเอกให้พี่เค้านี๊ดนึงจ้าาาา
ขอความหวานเล็กๆให้นิยายเรื่องนี้นี๊ดนึง เผื่อพาร์ทหน้าพายุจะมาหรืออะไร ง่อวววว
ขอกำลังใจให้แคทหน่อยจ้า หัวใจอ่อนไหว ไหวหวั่นง่าย ขอกำลังใจหน่อยจ้าาาาา
:katai4: :katai5: :pig4: :z13:
-
เหมือนไม่เจอกันนานนนนมาาาากกกกก นานจนนังเหลืองเปลี่ยนนิสัยเลยอะ (ใช่หรอ)
อะไรอะ นังเหลืองเห็นอะไร หรือว่า จะกลายเป็นนังเหลืองจิตสัมผัสไปแล้ว แฮ่
น้องฝาน่ารัก เรารักน้อง
วงวารน้องธารอะ หวังว่าน้องจะไม่แอบชอบฝาหรือหมอกสักคนนะ ไม่เป็นไรนะน้อง ยังเหลือเซียร์อยู่
55555555555555
-
อิพี่เหลืองเมิงจะมาอ่อยแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย พี่ฝาคนคูลหวั้นไหวเนี่ยเห็นไหม กรี๊ดดด
-
โถๆๆๆ นังพี่เหลือง
-
เอะ ที่รถ มีอิไร ??
-
ว้อยยยยยอิพี่เหลืองงงทำไมเป็นคนซึนแบบนี้คะ หืออ? ซึนจนอยากหยิกแรงๆแบบหมั่นไส้มากอะแต่มองอีกมุมพี่แกก็น่ารักดีตามประสา นี่ไม่อยากคิดถึงตอนพี่แกรักแล้วเลยคงหยอดจนหวานน้ำตาลขึ้นแน่ๆ :-[ :-[ ว่าแต่ที่ลานจอดรถมีอะไรอะหรือมีใครตามมาดักเล่นงานพี่รบ :katai1:
ส่วนคู่เทียนหมอกไม่รู้ทำไมเราไม่อินจริงๆ ด้วยเพราะวิธีที่อิพี่เทียนมันใช้มั้ง บังคับ ข่มขืน แล้วมาบอกว่าจะจีบเนี่ยนะ ว็อท!? ขนาดพี่เหลืองที่แกเหมือนๆจะชอบฝาแกยังไม่ใช้วิธีนี้เลยต่อให้จะหึงหนักแค่ไหนก็เถอะ ส่วนหมอกก็ยอมง่ายจัง ขัดอะไรไม่ได้เลยเหรอ มันเลยดูน่าเบื่อๆสำหรับคู่นี้นะ
-
อีพี่รุกหนักมาก พี่ฝาจะไหวเร้อ
-
ไอ้พี่จะยังไง คือจะรุกแล้วใช่ไหม อยากรู้สักทีใช่ไหม อย่าแค่หวงก้างแล้วมาทิ้งไปนะ จะยำเละเลย
ฝาคนคูล ก็คูลต่อไปค่ะ แหมจะหน้าแดง หูแดง ก็ยังคูลได้ แถมยังไปรู้เรื่องหมอกอีก
ดีนะที่ไม่ถาม คนคูลเค้าไม่ค่อยเผือกเนาะ แต่อย่าให้เล่า จะถามต่อทันที 5555
หมอกก็ยังรักแหละ แต่ก็ยังไม่กล้ากลับไป เทียนก็บุกพอกัน เอาให้แน่นะเทียน
สงสารธาร ถ้าธารชอบหมอกจริง ถ้าเป็นเรื่องจริง คือน่าสงสารสุดละ แอบชอบมาตั้งนาน
เพราะคำว่าเพื่อน คิดว่าไม่ชอบผู้ชายด้วยไหม หรือไง ธารถึงไม่บอกสักที
เชียร์น่ากลัว ทำไมกล้าสู้กับนักรบ 5555
-
นักรบรุกหนักมาก,,, ไหวมั้ยฝา??
-
มีสิ่งผิดปกติสินะ เจนสัมผัสได้
-
บทที่15
“นี่ไอ้พี่ มึงมองไรนักวะ จะกินไหมถามจริง”
“กูก็กินอยู่”
อยากจะกรอกตาใส่แรงๆสักสองทีติด พี่ฝาไม่โอเคเลยครับอยากจะบอก ตั้งแต่เข้ามานั่งในร้าน พี่ฝาก็ค่อนข้างที่จะเกร็งแรงอยู่ คาเฟ่สไตล์ญี่ปุ่นผสมความมินิมอล ย่านเอกมัย แบบว่าไม่เข้ากับหนังหน้าคนพามาอย่างแรง แต่ดูเหมือนมันจะค่อนข้างชอบนะครับ ชิลล์เหลือเกิน นั่งกระดิกเท้า ดูดน้ำแอปเปิ้ลมิ้นโซดาของมันไป
“กินก็ไม่ต้องมองหน้ากันดิวะ ตั้งใจแดกหน่อย”
“ก็ตากู เรื่องกู”
จิ๊ปากใส่มันไปที พี่ฝาขัดใจมากเลยครับ ชอบมาจ้องกันแล้วใครมันจะกินลง แม่งมองๆๆ แดกกูเข้าไปเลยไหมล่ะถ้าจะจ้องเบอร์นี้
“ถ้าพี่มึงไม่แดก กูจะแดกเองแล้วนะครับ”
ว่าแบบนั้นพร้อมเลื่อนส้อมไปจิ้ม’หมูสามวัน’มากิน ชื่อเมนูเวอร์วังมากๆ แต่กินทีก็อร่อยแบบชื่อมันนั่นแหล่ะครับ จิ้มเอามาหั่นเข้าปาก แค่มีดสะกิดเนื้อก็ล่อนออกมา ไม่ได้สนใจไอ้คนที่มองผมอยู่แบบนั้นแล้วตอนนี้
“อ้า”
เสียงคนตรงหน้าที่ทำให้ต้องเงยหน้าจากหมูอร่อยๆไปมอง อ้าๆหุบๆอะไรซิ?
“กูอยากกิน” บอกออกมาแบบนั้น พร้อมทำปากยื่นๆมาที่ส้อมของผมที่กำลังจิ้มหมูอยู่ อ่า....
“กะ...ก็กินดิวะพี่”
“อื้ม จะกินไง อ้า....อ้า”
ได้แต่จ้องหน้าไอ้คนหน้าดุตาคมที่ผมชอบ ตอนนี้กำลังทำเสียงน่ารำคาญ ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังทำหน้านิ่งๆ ได้แต่กำส้อมในมือแน่นๆพร้อมเม้มปากเข้าหากัน แบบว่าทำตัวไม่ถูกเลยแบบนี้ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจยื่นหมูหมักสามวันนั้นส่งไปเข้าปากคนตรงหน้า
ฉ่า!
เสียงเหมือนหมูในกระทะไหม้...แต่เปล่า หน้ากูเนี่ยยยย พี่ฝาคนคูลฮ็อตมากเลยตอนนี้ เชี่ยเอ๊ยยยยย ไอ้เชี่ยพี่เหลืองแม่งเล่นกูแล้ว
“หึ” เคี้ยวไปแบบนั้น ก็ไม่ต้องมาหึ พร้อมยิ้มมุมปากใส่กู เชี่ย !
“อร่อยดีนะ” เออออ หุบปากแล้วแดกไปเลยแม่มมมม
“อร่อยเพราะมึงป้อนรึเปล่าวะ มา...กูขออีกคำดิเผื่อได้คำตอบ อ้า~~”
ให้มันได้แบบนี้สิ...ใจกู
.
.
.
“พี่ มึงจะพากูไปไหน”
หันไปถามคนที่วันนี้ทำเอาใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมาหลายวัน ร่างสูงที่ยังคงนิ่ง และตั้งใจขับรถต่อไปแบบนั้น …
“กูไม่ได้พาไปฆ่าหรอก”
“เอาดีๆ”
“ทะลึ่งนะมึงเนี่ย เอะอ่ะให้กูเอา อ่อยหรอวะ?” มีการปรายตามองไปอีก
“ก็เหี้ยละ!”
“หึหึ...มึงตลก”
มองค้อนไอ้ตัวกวนตีนข้างๆ เอาจริงๆเริ่มสับสน วันนี้พี่มันกินอะไรมา ทั้งกวนตีน ทั้งกวนใจ เป็นผู้ชายที่ผมตามอารมณ์และเดาความคิดไม่ออกสักที บางครั้งเหมือนคนอารมณ์ร้อน ใจร้าย ไม่แคร์ใคร แต่บางทีก็เอาใจใส่ มีมุมน่ารักที่ทำเอาใจบาง และอ้อนแบบอึนๆมึนๆของมัน โว้ย สรุปกูจีบมึง หรือมึงจีบกูเนี่ย
“ก็แค่จะพาไปดูห้องกู”
“ห๊ะ?”
“ทำห้องเสร็จแล้ว ได้ย้ายออกจากคอนโดไอ้รุกแล้ว มึงรู้ไหม มันแทบจุดพลุที่รู้ว่ากูจะออกจากห้องมันสักที เหอะ...แค่ไม่ได้เอาเมียไม่กี่เดือนเองเถอะ”
“ถ้าเป็นพี่ไม่ได้เอาเมียเป็นเดือนแบบพี่รุก พี่จะเฉยๆไหมล่ะ”
“ไม่รู้ดิ ของกูไม่เคยขาด”
“โวะ”
“แต่ถ้าอยากรู้คำตอบ ลองมาให้กูเอาดูไหมล่ะ แล้วลองขาดมึงสักพัก เดี๋ยวอาจจะรู้คำตอบ”
“เชี่ยกล้วย! ทฤษฏีทำการทดลองของมึงเหี้ยมาก กูขอด่า”
“เรียกแบบนี้อีกแล้วนะมึง ดูท่าจะอยากเป็นเมียเนอะไอ้จืด”
“เออกูอยากเป็น ก็กูตามจีบมึงนี่พี่ แต่หลังๆกูเริ่มสงสัยแล้วเนี่ย เหมือนมึงขโมยบทกูเลยว่ะพี่”
“ไอ้หลงตัวเอง”
ว่าไม่พอ ผลักหัวกูเพื่อ!...
“เจ็บนะเว้ย!”
“ก็ทำให้เจ็บ หรือมึงชอบแบบเจ็บๆวะ? ซาดิสนะเรา”
“ไม่พูดด้วยแล้วโว้ยยย คนคูลแบบกูเหนื่อยมากเลยกล้วย”
“ฮ่าๆๆ ตลกจริงๆนะมึงเนี่ย”
ดิเอ็นบทสนทนาให้ด้วยครับ พี่ฝาเหนื่อยจะพูด ปล่อยให้อีกคนที่วันนี้ดูมันจะขำมากเป็นพิเศษขับรถไป ไม่ไหว พี่ฝาเหนื่อยมาก เหนื่อยใจครับ ใจพี่ฝาเต้นรัว ตึกตักๆมาตั้งแต่เช้าแล้วนะเออ
รถคันหรูที่เลี้ยวเข้ามาจอดคอนโดแถวย่านอโศก ตึกสูงที่ผมไม่เคยมาเหยียบ แน่นอนว่ามันต้องแตกต่างจากห้องเช่าสตูดิโอเล็กๆของผมแน่นอน หรูสัดตั้งแต่ล็อบบี้ทางเดินเลยล่ะคุณ
“กูอยู่นี่ ชั้น29”
“อ่อ เค”
ยกยิ้มมุมปากส่งมาให้ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในโซนของลิฟที่จะพาขึ้นไปสู่ด้านบนของตัวตึก แต่เป็นผมเองที่เลือกจะหยุดเดินและยืนอยู่แบบนั้น จนทำให้อีกฝ่ายต้องหันมามองหน้า ก่อนมันจะเลิกคิ้วเป็นคำถามส่งมาให้
“ทำไมมึงไม่ตามมา”
“ก็รู้แล้วว่ามึงอยู่นี่ไงพี่ งั้นกูก็จะกลับล่ะ”
“มึงฝัน?”
“ห๊ะ”
“มานี่”
ว่าแบบนั้นก่อนจะกระชากแขนผมให้เดินตามเข้าไป กูจิกขากับพื้นไว้ก็ไม่ทัน และสุดท้ายก็เดินโง่ๆตามมันออกมาเมื่อลิฟมาจอดอยู่ที่ชั้น29
‘แกร๊ก’
“เข้ามา”
“คือกูว่า....”
“อย่าให้กูต้องพูดซ้ำได้ไหมวะ...มึงเป็นอะไรนักหนา นี่กูกำลังอารมณ์ดีนะไอ้ฝา” หันมาจ้องหน้าผมดุๆ กลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง และสุดท้ายก็เดินตามมันเข้าไปจนได้
“ทำตัวเป็นสาวน้อยแรกแย้มนะมึง กลัวการเข้าห้องผู้ชาย ตลก”
“ก็มันดูใจง่าย”
“มันดูใจง่ายตั้งแต่มึงให้กูนอนห้องละ มาคิดเหี้ยอะไรเอาตอนนี้” กูนี่แยกเขี้ยวใส่เลย อันนั้นไม่เรียกใจง่าย อันนั้นเรียกว่ากูไล่มึงให้ออกจากห้องกูไม่ได้จะดีกว่า
“มึงว่าห้องสวยไหม”
มันที่ถามออกมาแบบนั้น มองไปรอบๆ ก็ต้องยอมรับว่าสวยมาก ห้องนอนสองห้อง ห้องน้ำสองห้อง ห้องครัว ห้องรับแขกแยกเป็นโซนกว้างขวางอย่างชัดเจน ตรงโซนห้องรับแขก ตรงนั้นเป็นกระจกรอบด้านที่มองทะลุออกไปจนถึงระเบียงกว้างด้านนอก โปร่งและดูโออ่าน่าดู
“อืมสวย”
“มึงว่าต้องมีอะไรเพิ่มไหม”
“ก็แล้วแต่มึงดิพี่” คือห้องมึงไหม ถามกูทำไมครับ
“ก็กูถามมึง”
“เพื่อ! ห้องมึงครับพี่ ชอบแบบไหนก็เอาแบบนั้น ตามใจคนอยู่ไปดิวะ”
“ก็ใช่ไงวะ กูเลยต้องถาม” มันที่ว่าออกมาแบบนั้น ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้องนอน หันหน้ามองตามแผ่นหลังกว้างนั่นไปแบบไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ใจก็เต้นตึกตักๆอยู่แบบนี้ มันจะมากไปแล้วนะเว่ยไอ้พี่เหลืองบ้าเอ้ย
รอนานหลายนาที อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมออกมาจากห้องนอนสักที คือกูอยากกลับไปนอนบ้างอะไรบ้าง ชะเง้อคอมอง ยืนหมุนไปหมุนมาอยู่หลายนาที เอ้าวะ...ตามแม่ม .... เดินเข้าไปในห้องนอน กูสตั้นไปสามวิกันเลยทีเดียว เตียงนอนกว้างๆขนาด6ฟุต นอนกลิ้งคงสบาย แต่ก็เทียบไม่ได้กับสีของผ้าปูเตียง ไม่ต้องสืบว่าห้องใคร เหลืองกว่าขี้ไม่มีอีกแล้ว โอ๊ยยย...เหลืองจนต้องหยี๋ตามอง ผ้าห่มสีเหลืองอ่อน ผ้าปูที่นอนลายตารางสีเหลืองเข้มคาดน้ำตาล ปอกหมอนสีเหลืองครีม และวางหมอนกล้วยของขวัญวันเกิดที่ผมเคยให้มันในตอนนั้นอยู่กลางเตียง ครบสูตรความเหลือง
‘แกร๊ก’
“อ้าว”
หันหน้าไปตามเสียง ก็ต้องอ้าปากค้าง ร่างสูงที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าเช็ดตัวพันเอวสีเหลืองเข้มอยู่แค่ผืนเดียวที่เอาไว้ปิดกาย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่อาย ... หยาดน้ำที่เกาะอยู่ตามตัวของอีกฝ่ายยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูเซ็กซี่ หุ่นสมส่วนบวกกับหน้าท้องที่มีลอนแบบคนออกกำลังกายนั่นก็ยิ่งทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก ใจเต้นแปลกๆจนต้องหันหน้าหนีกลับมาหมอนหมอนกล้วยให้สบายใจแทน
“หึ”
‘ตึก ตึก ตึก’
เสียงก้าวเดินที่ไม่เร่งรีบแต่ทำเอาคนที่ยืนหันหลังอยู่กระสับกระส่าย จะเดินหนีออกไปก็คงไม่ดี แต่จะอยู่ตรงนี้ก็ใจไม่ดีเหมือนกันเว่ยเฮ้ย ไอ้ฝาเอ๊ย มึงแกล้งตายแบบเจอหมีจะดีไหม
‘หมับ’
“เชี่ย!” ไม่ดีไม่พอ พี่ฝาว่าคงไม่ทันด้วย ในเมื่อวงแขนแข็งแรงอยู่ๆก็โอบรอบตัวผมไว้อยู่แบบนี้ ลมหายใจร้อนๆที่รินรดอยู่ข้างแก้มนั่นยิ่งทำให้ต้องหดตัวหนี
“พูดไม่เพราะ” ใช่เวลามาเทศน์สอนกูหรอถามจริง
“ปะ...ปล่อยเว่ยพี่”
“เสียงสั่น ตัวสั่น”
“พูดเชี่ยไร ปล่อยดิ!”
“ไม่รู้สึกอยากทำแบบนั้นว่ะ”
“ปล่อ…อึก!”
ริมฝีปากเย็นชืดที่แนบลงมาหยุดคำพูดของผม ในจังหวะที่ตั้งใจจะหันไปตะคอกอีกฝ่ายแบบนั้น เรียวลิ้นเย็นๆที่พึ่งผ่านการอาบน้ำค่อยๆไล้ตามริมฝีปากล่าง ขบเม้มเบาๆให้พอรู้สึกเสียววูบวาบไปทั่วทั้งตัว รู้สึกสมองเบลอๆชอบกล ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรืออาจจะเป็นเพราะกลิ่นครีมอาบน้ำยี่ห่อไหนสักอย่างที่กำลังลอยเตะจมูกผมตอนนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้
“อื้อ”
เสียงครางขัดใจของอีกฝ่ายที่ผมไม่ยอมเปิดปาก ฝ่ามือเย็นๆที่โอบรอบเอวผมแนบชิดกับตัวมากยิ่งขึ้น พร้อมๆกับฝ่าของคนร่างสูงที่เลื่อนขึ้นมาจับที่ใบหน้า ลูบไล้เบาๆจนเผลอผวา มุมปากของคนตรงหน้าที่ยกขึ้นในตอนนั้น เผลอลืมตาขึ้นมาสบตาของอีกคน ดวงตาที่ผมชอบ ที่จ้องมองที่ไรก็เหมือนถูกดูดเข้าไปในโลกของอีกฝ่ายเสมอ
“อื้มมม”
เรียวลิ้นที่สอดแทรกเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ ดูดดึงปลายลิ้นของผมจนเผลอหลุดเสียง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ถูกอีกฝ่ายพลิกตัวกลับไปหา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ลงมานอนแผ่หลาอยู่กลางเตียงแบบนี้
“อ๊า พี่...”
ริมฝีปากหนาที่ผละออกมา ก่อนจะเปลี่ยนไปซุกไซร้ขบเม้มเบาๆที่ข้างซอกคอ มือที่เปลี่ยนมาลูบเบาๆที่หน้าอก เผลอแอ่นอกรับอย่างเผลอไผล มองเห็นดวงตาดำสนิทที่ฉายภาพของผมอยู่ในสายตาของเขา ทำเอาหน้าแดงวาบไปหมด
“กูอยาก”
“อ๊ะ....มะ...ไม่!”
ว่าออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ค่อนข้างจะลำบาก สถานการณ์ตรงหน้าที่ชวนอ้าขา แต่สมองก็บอกว่า อย่านะมึงไอ้ฝา มึงอย่าอ้าขาให้มันง่ายๆ
“ทำไม”
อีกคนที่ปรือตา ผละตัวออกมาจ้องหน้าผม จริงๆเป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมแน่ใจว่าตัวเองเข้าใจความรู้สึกของคนตรงหน้าดี ว่าตอนนี้มันกำลังรู้สึกยังไง และโดยเฉพาะ ไอ้นักรบมังกรที่ทิ่มอยู่ที่ขาผมตอนนี้ ผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมเข้าใจมันดี
“พี่...มึงยังไม่ได้รักกู มึงยังไม่รู้ใจตัวเองอะไรด้วยซ้ำ แล้วจะมาเอากู กูว่ามันไม่แฟร์มากไปนะ”
มันหมดยุคสมัยเอาตัวเข้าแลกแล้ว ถึงผมจะเป็นผู้ชาย ท้องไม่ได้ ... แต่มันก็ไม่คุ้ม กับการที่จะอ้าขาให้และสุดท้ายความรู้สึกของผมก็พังในวันที่มันรู้ตัวว่าไม่ได้รัก ... ถึงความรักของผมจะไม่มีลิมิต แต่ก็มีสติมากพอนะ
นักรบที่คล่อมตัวทับอยู่แบบนั้น ดวงตาคมที่คนร่างบางหลงรัก มองจ้องลึกลงไปในแก้วตาใส จริงๆแค่จับขึงแล้วแก้ผ้า อ้าขาแล้วกระแทกมันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร ... แต่มันจะคุ้มกันงั้นหรอ จะคุ้มกันไหม ... สุดท้ายก็ได้แต่หลับตาแน่น กัดฟันจนสันกรามขึ้น ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง แล้วผละตัวถอยออกมานั่งที่ปลายเตียงดีๆ
“โอเค...รอกูแต่งตัวแป๊บ เดี๋ยวกูไปส่ง”
.
.
.
.
บอกร่างบางที่ยังนอนยั่วไข่อยู่แบบนั้น เห็นมันที่นอนถอนหายใจแบบโล่งอกใส่ผม กูรีบลุกหนีจากมันเข้าห้องน้ำไปจะดีกว่า ...
ปิดประตูห้องน้ำ แล้วเอาหลังพิงประตู ยืนหลับตาข่มความรู้สึกที่ผงาดขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เป็นความรู้สึกที่ไม่เข้าใจตัวเองแบบที่สุด ทั้งชีวิตไม่เคยคิดจะมองผู้ชายคนไหน เอาจริงๆก็บอกตรงๆว่ารังเกียจ ผู้ชายจะมาเอากันท่าไหน กูไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้เลยจริงๆ ... ไม่เข้าใจแม้กระทั่งคำว่ารัก เพราะโลกใบนี้สอนให้รู้ว่า ไม่มีรักแท้ ... แล้วจะให้กูเชื่อได้ยังไงว่า รักของผู้ชายกับผู้ชาย มันจะมีรักดีๆให้ ... เพราะขนาดแม่แท้ๆยังทิ้งไป แฟนสาวที่รักทั้งใจก็เปลี่ยนใจทิ้งไปหาน้องชายของตัวเอง แล้วจะเอาแน่เอานอนอะไรกับใครได้อีกในโลกใบนี้ ...... อดีตดำมืดที่ฝังใจและคอยหลอกหลอน แต่ไม่เคยบอกใคร
ทำได้แต่บอกตัวเองอยู่แบบนี้ ... ย้ำเตือนตัวเองเข้าไว้ให้เจ็บและจำ
แต่สุดท้ายมันกลับทนไม่ได้อีกแล้ว ในวันที่เด็กผู้ชายโคตรจะธรรมดา เดินมาบอกว่าขอใจที่มันให้มาคืน ในวันที่สายตามันสั่นไหวเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มที แต่คำพูดของมันกลับมั่นคง แน่นอนว่ามันกำลังจะตัดใจ บอกตัวเองว่าไม่ต้องสนใจอะไร คิดอย่างมั่นใจว่าเดี๋ยวมันก็กลับมาเต๊าะเหมือนที่มันเคยทำ แต่เปล่า...หลายวันที่ไอ้ฝาหลบหน้า แถมมันยังไปไหนมาไหนกับไอ้หมอเถื่อนนั่นอีก โมโหจนขึ้นหน้า บอกตัวเองว่ากูก็แค่หมั่นไส้เท่านั้นเอง … แต่สุดท้ายมันไม่ใช่เลย เมื่อเห็นร่างบางๆที่กำลังถูกคนอื่นโอบกอด วงแขนแกร่งที่กระชากเอวบางของมันมากอด ริมฝีปากของคนอื่นที่กดจูบลงบนปากเล็กๆนั่นของมันแบบอุกอาจ กล้าดียังไง ... มันเป็นของกู!
และเพราะแบบนั้น เลยต้องกลับไป ...
บอกกับตัวเองแบบนั้น ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะค่อยๆดึงผ้าเช็ดตัวผืนหนาออกจากตัว เงยหน้าหลับตาเอาหัวพิงกำแพงอยู่แบบนั้น ลมหายใจเข้าออกหอบกระเส่าที่ดูจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือหนาที่เลื่อนลงไปกอบกุมส่วนแข็งขืนลูบไล้เบาๆก่อนจะขยับฝ่ามือช้าๆเป็นจังหวะ ลมหายใจที่ถี่กระชั้น ภาพในหัวที่คิดเห็นเพียงหน้าของใครบางคนที่ไม่ได้ตรงสเป็ค ไม่ได้เป็นที่น่าสนใจ แต่กลับติดอยู่ในสายตาจนยากที่จะลืม
“อื้อ อา”
ริมฝีปากหนาที่กดจูบดูดดึงไปบนริมฝีปากบาง แทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากเล็ก ฝ่ามือหนาที่ลูบไล้ไปตามเอวบาง ริมฝีปากที่ผละออกกดจูบไปตามลำคอ ไล้ลงมาที่ยอดอกก่อนจะขบเม้มเบาๆ คนร่างบางที่ครางกระเส่าอยู่ใต้ลำตัว ขาขาวที่อ้าออกกว้าง ก่อนที่ส่วนแข็งขืนของเขาจะสอดแทรกเข้าไปในช่องทางรัก บีบรัดจนต้องกัดฟัน
“อ่า ฝ...ฝา”
ฝ่ามือหนากำส่วนแข็งขืนพร้อมขยับมือสาวขึ้นลงเป็นจังหวะ พร้อมทั้งหลับตาครางชื่อของคนที่ตัวเองเห็นในหัวออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ร่างสูงที่สอดใส่เข้าไปกระแทกแกนกายเข้าออกไวมากขึ้น ช่องทางคับแคบที่บีบรัดจนแน่นไปหมด ...
มือแกร่งขยับชัดรูดในจังหวะที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่สุดท้าย เสียงครางกระเส่าจะดังออกมา
“อ๊ะๆ ฝา อื้มมมม”
น้ำขุ่นใสที่เปราะเปื้อนไปเต็มฝ่ามือ รวมถึงไหลลงไปที่พื้นจนเปรอะเปื้อนไปหมด ร่างสูงที่ยืนเอาหลังพิงกำแพงได้แต่หอบหายใจเหนื่อยๆ ก่อนดวงตาสีนิลจะค่อยๆปรือขึ้นมา
.
.
.
พี่ฝาได้แต่มองคนตรงหน้าที่ข่มสันกรามจนแน่น ก่อนจะรีบลุกพรวดเดินหนีผมไปเข้าห้องน้ำ ได้แต่มองตามแผ่นหลังแกร่งนั่นไป ใจยังสั่นระรัวอยู่เลย แต่ถ้าพูดตรงๆว่าตกใจไหม ก็ตอบเลยว่าไม่ เพราะไม่ได้ต่างจากที่คิดไว้มากนัก มันพามาห้อง ผู้ชายที่หญิงเยอะแบบมัน ทำไมผมจะไม่รู้ แต่เสียใจ พี่ฝาไม่ง่ายนะครับเด็กๆ
“อื้อ อา”
หือ....เสียงอะไรซิ ก็บอกแล้วว่าพี่ไม่ได้ขี้เสือกหรอก พี่แค่สงสัยเล็กๆ ว่าแล้วก็เดินเข้าไปใกล้ประตูห้องน้ำ ลองเอาหูแนบประตูดู อยากจะรู้ว่าพี่มันพูดอะไรคนเดียววะ
“อ่า ฝ...ฝา”
“เชี่ย!”
อุทานออกมาแบบนั้นแล้วเด้งตัวออกห่างจากประตูทันที เลือกที่ไหลเวียนอยู่ในตัวไหลมารวมกันที่หน้าทันที ไม่บอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร ไหนมึงบอกจะไปแต่งตัวไงวะ
“อ๊ะๆ ฝา อื้มมมม”
อื้มมม เล่นใหญ่เล่นโตด้วย ดูท่าจะเสร็จแล้ว ... วิ่งสิฝาวิ่ง วิ่ง...
‘แกร๊ก’
ผ่าม!
“0.0”
“- -“
ตาสบตา สายตาก็จ้องมองกันรู้สึกเสียวซ่านหัวใจจจจจ ใช่เวลาไหมไอ้เชี่ย！
“แหะๆ...แบบว่าอยากจะปวดฉี่นิดหน่อยเลยเดินมาน่ะพี่”
“อ่อ...”
“งั้นขอเข้านะ”
“เห้ยเดี๋ยว!”
มึงคว้าตัวกูไม่ทันหรอกไอ้พี่ กูวิ่งพรวดพราดเข้าไปเลย อายเกินกว่าจะทนเห็นหนังหน้าของพี่มันได้ ถึงพี่ฝาจะชอบไอ้พี่เหลืองมากแค่ไหน แต่ใจไม่ด้านพอจะไม่เขินอายนะรู้ยัง
“หือ เชี่ย!...นี่มันอะไรวะเนี่ยกูเกือบลื่น”
ดีนะพี่ฝาฉลาดเกาะขอบอ่างล้างหน้าไว้ทันไม่งั้นกูหัวแตกแน่ครับ ยกฝ่าเท้าขึ้นมาดู ก้มลงไปมองแบบชัดๆ กระพริบตาปริบๆสองทีถ้วน เหนียวๆ ใสๆขาวๆ ลื่นปรืดๆ
ผ่าม!
“โว้ย!!! ไอ้เชี่ยพี่รบ ทำไมชักแล้วไม่เช็ดวะไอ้พี่!!!”
“ก็กูห้ามแล้วมึงไม่ฟัง โด่ขนาดนั้นก็ต้องรีบชักรีบเสร็จสิวะ!!”
เหยดแหมมมม ยังมีหน้าตะโกนตอบกูกลับมาอี๊ก เชี่ยเอ๊ยยย ขอความหน้าหนาจงสถิตมาบนหน้ากูด้วยเถิด หนาสักครึ่งนึงของหน้าไอ้พี่รบก็พอ ฮื่อออออ ช่วยพี่ฝาด้วยคร๊าบบบบบ เหนียวเท้าจุงเบย
...
เช้าวันใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิม เพิ่มเติมคือการที่พี่ฝาคนคูลมามหาลัยเองครับผม ไม่มีราชรถมาส่งบ่อยๆ เพราะเมื่อคืนมันมาส่งผมที่หอแล้วกลับไป วันนี้พี่เลยแว๊นลุงมอไซต์มาและเดินเข้ามหาลัยเอง ก่อนเข้ามายังคงแวะซื้อขนมตาลเจ้าเดิมที่เคยซื้อไปเต๊าะไอ้พี่รบเมื่อคราวก่อนมาด้วย พี่ฝาเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายครับ เคยซื้อ20บาทยังไง ตอนนี้พี่ก็ยังซื้อแบบเดิมล่ะครับผม คิดว่าตอนเที่ยงจะเอาไปฝากไอ้พี่รบมัน ... ตัดสินใจมาทางลัดทางเดิมที่จะทำให้ถึงตึกตัวเองไวกว่าทางอื่น เดินผ่านตึกคณะบริหารเหมือนวันนั้นไม่มีผิด วันที่พี่ฝาเจอไอ้พี่เหลืองฟันดะกับดาวคณะดาวมหาลัยอะไรสักสิ่งอยู่ในรถ ลานจอดรถตึกคณะนี้ยังน่ากลัวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ ใบไม้ปลิวว่อนไม่ได้เหมือนฉากหนังเกาหลียังคงเกลื่อนเต็มพื้น
‘แฉะๆ’
เดินไปสักพัก ได้ยินเหมือนเสียงคนเหยียบเศษใบไม้ หยุดชะงักก้าวที่กำลังเดิน รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมา หันไปมองข้างหลัง ... ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า หรือพี่ฝาจะคิดมากไปเองวะ
‘แฉะๆๆ ตึก ตึก’
ขมวดคิ้วแน่นเลยกู รู้สึกเหมือนมีคนจ้องอยู่ด้านหลัง ในใจนี่พี่สวดมนต์วนไปสามจบถ้วนแล้ว นี่คิดว่า อยากจะสวดบูชาพระรัตนตรัยต่อด้วย ผีจะมาหรอกพี่ตอนกลางวันแบบนี้พี่ไม่โอเคเลยนะหือ
เสียงจังหวะก้าวที่ถี่กระชั้นมากขึ้นๆ ทำเอาใจผมสั่น จนสุดท้ายต้องหยุดเดิน...พอหยุดเดินเสียงเดินข้างหลังก็หยุดตาม เชี่ยเอ๊ย ผะ...ผีหรอวะ!
‘พรึบ’
ตัดสินใจหมุนตัวหันไปมอง
ผู้ชายร่างสูงที่ตัดผมไถข้าง และสักลายที่แขน หน้าตาที่ดูเหมือนไม่ใช่คนไทย ผิวขาวเหลือง ดูท่าจะเป็นคนญี่ปุ่นหรืออาจจะลูกครึ่ง ความสูงน่าจะประมาณไอ้พี่รบ สัก186 กะประมาณจากสายตาเอา คนตรงหน้าที่จ้องหน้าผมก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากส่งมาให้ ดวงตาวาววับที่จับจ้องผมจากหัวจรดปลายเท้า เรียกได้ว่าไม่เป็นมิตรเหี้ยๆ เรารู้จักกันหรอวะ?
“สวัสดี”
“เอ่อ....”
“เด็กไอ้นักรบ”
“ห๊ะ เห้ย! ปล่อยกูน...”
‘พรึบ’
ถุงขนมตาลที่ล่วงลงพื้น พร้อมๆกับร้อยยิ้มของใครอีกคนที่ยังคงโอบกอดร่างบางที่สลบสไลอยู่ในอ้อมแขน
“ยาสลบอันนี้ ได้ผลดีจังนะ หึ”
....
-TBC-
สวัสดีจ้าาา มาพบกันแล้วทุกวันส.นะเออ แคทมาแล้วจ้าาา...สำหรับตอนนี้ ไม่รู้จะถูกใจคนอ่านมากน้อยแค่ไหน หลายท่านอาจจะเบื่อกับนิยายเรื่องนี้แล้ว แบบว่าอะไรวะ พระเอกอารมณ์แปรปรวนมากคุณ ไม่รู้ๆอะไรของมึง และบางท่านอาจจะ ตอนที่15แล้ว...ทำไมยังไม่ได้กันอีก พี่นักรบโคตรกากในจุดนี้
**อยากจะบอกว่า ทุกอย่างมันก็มีคำตอบของมันเนอะ พี่รบจริงๆแคทว่าเป็นพระเอกที่น่าสงสาร ถ้าได้อ่านใน
พาร์ทนี้ ไม่รู้จะมีใครเข้าใจมากขึ้นไหม แคทมีความคิดว่า คนๆนึงที่เค้าโดนทำลายความรักมาตั้งแต่เด็ก กับโดนคนรักที่ครั้งนึงเคยคิดว่ามันเป็นรักที่ใช่ แต่สุดท้ายมันก็จบแบบไม่สวย แคทว่ามันไม่แปลกที่พี่รบจะตอบน้องฝาตลอดว่าไม่รู้ ...
ถ้าใครมีหนังสือOne Night...คืนเดียวก็เสียวได้ แคทคิดว่าอาจจะเข้าใจพี่แกมากขึ้นนะคะ จริงๆพี่รบน่าสงสารน้า
**ส่วนน้องฝา...แคทชอบน้องมากเลย แคทว่าถึงน้องจะหน้าตาธรรมดาจืดๆ แต่เป็นเด็กมีความคิดล่ะ และที่สำคัญน้องไม่ง่าย ถึงเรื่องความรักน้องจะเต็มที่ แต่น้องก็มีความคิดนะเออ
และสุดท้าย...ใครกันนะหือที่มาใหม่ ตัวละครเก่าตัวละครใหม่ คือใครมากันให้วุ่นคุณเอ๊ย ... สงสารฝาจังเลยอ่าาา
ปล. ตอนนี้เขียนลบๆหลายรอบมาก ถึงแคทจะยังเขียนไม่ดีมาก อาจจะไม่ถูกใจไปบ้าง แต่แคทจะพยายามมากๆนะคะ *0* งื้ออออ
รักคนอ่านนนน
:katai4: :mew2: :pig4:
-
น้องฝาโดนลักพาตัวไปไหนล่ะเนี่ย ตัวละครใหม่มาร้ายหรือมาดี
-
สมน้ำหน้าอิพี่เหลืองโลกสวยด้วยมือเราไปเถอะค่ะ
ว่าแต่ตัวละครใหม่คือใครรร เขาหล่อไหมนะ?55
-
เหยยยยยศัตรูเฮียรบโผล่มาจสกไหนละเนี่ยแล้วนี่มาจับพี่ฝาไปแน่ใจแล้วเหรอ เจอพี่ฝาคนคูลไประวังจะปวดประสาทเด้อ
ปล.ฉากเฮียรบในห้องน้ำนั้น..... :-[
-
แหล่วววววๆๆ.. น้องฝาตอนนี้เริ่มไม่คูลร่ะ..
พี่รบจะช่วยน้องฝาได้ทันมั้ยยย... ไรท์รีบมานะคะ.. :katai4:
-
ใครอ่ะ??? พี่นักรบช่วยฝาด้วย,,,
-
น้องฝาถึงจะหน้าตาจืดๆ แต่เสน่ห์น้องไม่ธรรมดาเลย มีแต่คนเข้าหาตลอด
-
:o8:
-
พี่รบไปช่วยฝาเร็ว
-
รออออออออ ฉันจะคอยจับตาดูเธอ ไอ้พี่นักรบ เธอจะทำน้องฝาของฉันเสียใจอีกมั้ยย
-
งือชอบจัง รีบมาต่อน้า
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
บทที่16
“ไปที่เซฟเฮ้าส์”
เสียงเข้มที่ดังขึ้นจากข้างตัว ผมที่ไม่ได้ขยับตัวไปไหน ได้แต่นอนหงายหลับตาอยู่ที่เบาะด้านหลังรถ ทำได้เพียงนอนนิ่งๆอยู่แบบนั้น มีบ้างที่แอบขมวดคิ้วนิดๆ รู้สึกมึนๆในหัวนิดหน่อย เหมือนอยากจะง่วงเหมือนอยากจะเบลอ แต่ไม่ได้หลับ ... ขอโทษที ก่อนหน้านี้กูหลอก
“พี่จะทำจริงๆหรอครับ” เสียงดังมาจากหน้ารถ คิดว่าคงจะเป็นคนขับ
“ทำสิวะ หึ ก็มันบอกไม่สนนี่ นิดๆหน่อยๆแค่นี้คงไม่อะไรมากหรอก”
พูดเชี่ยอะไรกัน ทำไมกูไม่เข้าใจ เวลามึงจะพูดถึงใครก็โปรดระบุชื่อหน่อยสิวะ คนจะฟังก็ฟังไม่เข้าใจเลยแม่ม พี่ฝาเซ็งมาก ทั้งมึนทั้งเบลอ แล้วยังต้องมางงว่ามันพูดถึงใครอีก ... นี่ไม่ได้ขี้เสือกนะ พี่แค่เก็บข้อมูลไว้เอาตัวรอด
“หึ จืดสนิท”
นี่มึงด่ากูหรอวะ! ได้แต่คิดในใจแบบนั้น อยากจะลุกขึ้นต่อยหน้ามัน แต่พี่ทำไม่ได้ พี่ต้องนิ่งๆไว้ จะทำการใหญ่ใจต้องนิ่ง อยู่ๆก็โดนลักพาตัว นี่กูยิ่งใหญ่มาจากไหนถึงขนาดมีคนมาโปะยาสลบ แต่ขอโทษ พวกมึงพลาด กูดมไปนิดเดียว ตอนตั้งตัวได้กูก็แกล้งตายละ วิธีการถนัดกูเลยเถอะ
“หน้าอ่อนมาก” กูไปเป็นยอดอ่อนใบชาบนหางตามึงหรอ วิจารณ์หน้าพี่ฝาจัง
“หึ” มือหยาบที่เลื่อนมาลูบตามใบหน้าของผม ทำเอาสะดุ้งหน่อยๆ แต่ก็ต้องแกล้งทำนิ่งต่อไป หลับตาไว้ในแบบที่ควรจะเป็น
“มันจืดเพราะมันขาว แต่ผิวลื่นมือดีนะ”
“ใจเย็นหน่อยลูกพี่”
“มึงก็รีบขับสิวะไอ้เอก กูอยากจะรู้ว่าขาวๆแบบนี้ ข้างในจะขาวแค่ไหน”
ว่าแบบนั้นก่อนจะเลื่อนมาลูบที่ลำตัวของผม ได้แต่กัดฟันข่มใจ ทั้งๆที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ สัมผัสหยาบโลนที่ลูบไล้ไปตามตัวผม จากลำคอลากลงมาถึงหน้าอกทำเอาผมอยากจะอ้วก ได้แต่นอนนิ่งๆทั้งที่ตัวสั่น ใจกลัว และรู้สึกรังเกียจ
“หัวนมตั้งทั้งๆที่สลบเลยว่ะ ท่าจะเด็ด”
“เด็ดแม่มึงสิไอ้เชี่ย!”
‘ผลัก!’
ไม่ไหวแล้วเว้ย!! ใครมันจะทนไหว เล่นมาบีบๆถูๆหัวนมกันอยู่ได้ ถ้าจะขนาดนี้ หัวนมนะเว่ยไม่ใช่ต้นไม้ขอหวย เลขขึ้นนมกูแล้วมั้ง และเพราะแบบนั้น จึงเด้งตัวขึ้นมาแล้วแล้วต่อยเข้าไปเต็มๆหน้าของอีกฝ่าย ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบปีนขึ้นไปนั่งคล่อมทับตัวอีกฝ่าย
“โอ๊ย ไรวะเนี่ย เจ็บนะเว่ย” สองมือเรียวที่ตรงเข้ากระชากผมหน้าไว้แน่น
“มึงตายไอ้เห็บหมา!”
“เห้ย ลูกพี่!”
“โอ๊ยๆปล่อยนะเว่ยไอ้หน้าอ่อน โอ๊ย!”
“ไม่เว่ย! มึงจับกูมาทำไมวะ ปล่อยกูไป กูไม่มีเงินหรอกเว้ย!!”
ตะโกนบอกมันไปทั้งที่มือทั้งสองข้างยังกระชากอยู่ที่หัวของมัน กูเขย่าโยกๆแรงๆเอาให้ผมมึงร่วงออกมา มึงจับพี่ฝาคนคูลมาทำไม! ตบเข้าที่กกหูมันอีกที นี่แน่ะ!
‘ตุบ!’
“โอ๊ย! ไอ้สัดเอ๊ย”
“มึงอย่าอยู่เลย!”
“ไอ้เอกมึงจอดรถโว๊ย โอ๊ยๆ!”
“ครับพี่!”
‘เอี๊ยด’
เสียงล้อรถบดถนนที่เบรกไปกับพื้นถนน ทำเอาคนร่างบางที่ปีนขึ้นไปนั่งทับตัวอีกฝ่ายถึงกับหงายหลัง และเพราะแบบนั้น ร่างสูงของคนที่ฝากระชากหัวอยู่จึงถูกปล่อยเป็นอิสระ ฝ่ามือหนาที่ผลักคนร่างบางกว่าลงไปที่เบาะรถจนหงายท้อง ก่อนที่หมัดหนักๆจะกระแทกเข้าที่ท้องเต็มแรง
“อัก”
“แสบนักนะมึง!”
‘เพี๊ยะ’
แรงสะบัดจากฝ่ามือทำเอาใบหน้าถึงกับสะบัดอย่างแรง หน้าใสขึ้นสีฝ่ามือห้านิ้ว ร่างบางของฝาได้แต่นอนงอตัวด้วยความจุกจนพูดไม่ออก หน้าใสที่ขึ้นสี ทั้งเจ็บและแสบจนน้ำตาไหล
“ฤทธิ์เยอะดีนัก มานี่!”
มันที่พูดแบบนั้นเสียงเหี้ยม ก่อนที่จะหยิบเนคไทน์ออกมาจากคอนโซลหน้ารถ มือของร่างบางที่ถูกไขว้ไว้ด้านหลัง และถูกผูกไว้ด้วยเนคไทน์อย่างแน่นหนา เนคไทน์อีกเส้นที่ถูกเอามาปิดตา ร่างบางที่ตัวสั่นเทา ทั้งเจ็บทั้งกลัว
“ถึงเมื่อไหร่ กูจะจัดให้หนักเลยมึง...ไอ้เอก ออกรถ!”
น้ำตาใสที่ไหลลงอาบแก้ม อยากจะร้องตะโกน แต่มันจุกจนพูดไม่ออก ไม่คิดเลยว่า เวลาที่นางเอกในละครโดนต่อยแล้วทำอะไรไม่ได้ เวลาเรื่องจริงมาโดนเอง มันเจ็บยิ่งกว่าที่เห็นในละครเยอะเลย
“ร...รบ ชะ...ช่วยด้วย”
“หึ มันคงมาช่วยมึงหร๊อก”
เสียงเย้ยหยันที่ดังเข้าหูยิ่งทำให้น้ำตาไหล เขารู้ดีว่าไม่มีใครช่วยเขาได้ นอกจากหน้าของพ่อแม่พี่สาวที่นึกอยู่ในหัวตอนนี้ อีกคนที่คิดถึง ก็คือนักรบ ... พี่จะมาช่วยผมได้ไหม แบบที่พระเอกในหนังเค้าชอบทำ
แต่ลืมไป...นี่ไม่ใช่ในละคร
.
.
.
‘ผลัก’
ร่างบางที่ถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้นปูนเย็นๆอย่างแรง ทั้งเจ็บทั้งจุกแต่ก็ฝืนเงยหน้ามามองจ้องเขม็งใส่คนที่กำลังแสยะยิ้มจ้องเค้าอยู่
“สายตาดีนี่ เห็นจืดๆคิดว่าจะกลัวจนช็อคตาย”
“มึง! จับกูมาทำไมวะ กูไปทำไรให้ กูเคยขโมยกล้วยมึงกินหรอ ทำไมต้องโกรธกัน!”
“หึ มึงไม่ได้ทำ”
คนตรงหน้าที่ทรุดตัวลงนั้งเพื่อที่จะจ้องหน้าฝาให้ชัดๆ ฝ่ามือหนาที่ตรงเข้าบีบปลายคางของคนร่างบางไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งหน้า
“ก็แค่ของขวัญเซอร์ไพรส์เพื่อนเก่า”
“อะ...อะไร”
“ไม่เสือกน่า”
ว่าแบบนั้นก่อนจะบีบปลายคางของคนร่างบางแน่นขึ้นไปอีก ริมฝีปากบางที่ปิดสนิทถูกบีบจนอ้าออกกว้าง
“อยากจะรู้จัง จะสนุกแค่ไหนกันนะ กูว่ามึงกินน้ำหน่อยดีกว่า...ไอ้เอก เอาน้ำมา!”
“ไอ้ อูไอ้อิน อึก!” ร่างบางที่พยายามพูดปฏิเสธทั้งดิ้นหนี แต่ก็ไม่สามารถหลุดไปได้ คนตรงหน้าที่เทน้ำกอกปากบางโดยไม่ได้สนใจอีกฝ่าย สายตาคมมองจ้องก่อนจะแสยะยิ้มสะใจ
‘แคกๆๆ’
“หึ”
ร่างบางที่นอนสำลักอยู่บนพื้นปูนเย็นๆทั้งๆที่มือก็ยังถูกผูกไว้ได้แต่ไอออกมาแรงๆ คนตรงหน้าที่มองอย่างไม่สะทกสะท้าน ปรายตามองหน่อยๆ ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งไว้ให้ร่างบางอยู่คนเดียว
ฝาที่มองไปรอบๆ ห้องเย็นๆที่รอบด้านมีแต่ผนังปูน มืดๆทึบๆและเหม็นอับ ไม่มีหน้าต่างให้แสงได้ลอดผ่านเข้ามา น่าจะเป็นห้องที่อยู่ใต้ดิน ร่างบางสั่นเทา น้ำตาลื่นขึ้นมาที่ขอบตาสวยอย่างน่าสงสาร ทั้งไม่เข้ากับเหตุการณ์ในตอนนี้ ทั้งกลัว ทั้งหวาดหวั่น ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องถูกจับมาแบบนี้ ร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่กับพื้นเย็นเฉียบได้แต่ตัวสั่นระริกอย่างน่าสงสาร ตอนนี้จะมีใครรู้บ้างไหม ว่าตัวเขาถูกไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มันจับมาอยู่ที่นี่
“ฮึก อึก...พี่ฝากลัว ฮึก”
ได้แต่พยายามงอตัวเข้าหาตัวเอง เพราะมือก็ถูกมัด ทำให้กอดตัวเองไม่ได้ หน้าใสที่ปากแตก หน้าแนบไปกับพื้นสกปรก ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอาบแก้มอย่างหวาดหวั่นในหัวใจ
.
.
.
ร่างสูงที่ก้าวเดินมาที่ลานจอดรถของคณะพร้อมๆกับเทียนตอนช่วงเวลาสิบโมง วันนี้อยู่ๆอาจารย์ก็ยกเลิกคลาสสะอย่างงั้น ก็ดีจะได้ไปรับใครบางคนที่วันนี้ยังไม่ได้เจอหน้า ไอ้เด็กบ้าที่เข้ามาปั่นป่วนหัวใจคนอย่างเขา ทั้งๆที่ตอนแรกตั้งใจจะเล่นๆ แต่ตอนนี้มันกลับเล่นไม่ได้อย่างที่คิด
“ไอ้รบกูถามหน่อย”
“ว่า”
“ตอนนี้มึง...”
“พอหมดเวลา”
“ไอ้สัด!กูยังถามไม่จบประโยคเว่ย”
“ก็มึงบอกว่าถามหน่อยเดียว แต่นี่มึงเหมือนจะถามเยอะนะ” ปรายตามองเพื่อนนิดๆก่อนเลิกคิ้วใส่
“มึงนี่กวนตีนขึ้นเรื่อยๆนะไอ้รบ”
“หรอ”
“โว๊ะ คุยกับมึงแล้วกูเหนื่อย กูไม่เข้าใจเลยว่ะ สาวๆทำไมถึงอยากได้มึงนัก”
“เอวกูดี”
“สัด” เทียนได้แต่ส่ายหัวหน่ายๆ ไม่รู้จะพูดอะไรกับเพื่อนดี นักรบที่แค่ปรายตามามองก่อนจะยกยิ้มมุมปากให้แค่นั้น
“ว่าแต่มึงจะถามอะไร”
“เรื่องฝา”
“ทำไม”
“กูว่า...ถ้ามึงไม่ชอบน้องมันจริงๆก็พอเหอะว่ะ สำหรับเรื่องนั้น...มึงปล่อยผ่านไปไม่ได้หรอวะ เอาจริงๆกูสงสารน้องมัน กูอยากจะบอกให้มึงคิดดีๆนะ ก่อนที่มึงจะทำอะไรพลาดไปเหมือนที่กูเคยทำ”
นักรบหันมามองหน้าเพื่อนสนิทอีกครั้ง ก่อนจะเลิกคิ้วทำหน้าสงสัยอย่างข้องใจนิดๆกับประโยคของอีกคน
“มึงเคยทำ หมายความว่าไง?”
“เออ กูเคย ... แล้วพอรู้ตัวว่ารัก คนรักก็ไม่อยู่ให้กูรักแล้วไง”
“มึงไม่ต้องสงสัยเรื่องของกูหรอก...ตกลงมึงจะเอายังไง มึงจะยกเลิกไหม เสียเงินไม่เท่าไหร่ แต่เสียใจกูว่าไม่เท่ว่ะ”
เทียนที่บอกออกมาแบบนั้น จ้องหน้าเพื่อนสนิทที่ก็แค่ทำหน้านิ่งๆส่งมาให้
“เออ เอาเหอะ มึงจะทำอะไรก็คิดดีๆ”
“เออ”
นักรบที่บอกออกมาแค่นั้น ก่อนจะพากันเดินต่อ ขายาวที่ก้าวเดินไปที่รถสะดุดเข้ากับบางอย่างที่ตกอยู่จนต้องก้มลงไปดู
“ขนมตาล”
“อะไรวะไอ้รบ”
“หนมตาล” ว่าแบบนั้นพร้อมชี้บอกเพื่อน
“ดวงมึงสมพงกับของเหลืองเนอะ เคยเห็นไอ้น้องฝาก็เอามาให้มึงกินนี่”
“อืม”
ตอบรับออกไปแบบนั้นทั้งๆที่คิ้วก็ผูกกันจนแน่น ขนมตาลทั้งถุงจะมาตกอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ดูแล้วยังไม่ได้กินสักชิ้นด้วยซ้ำ รู้สึกสังหรณ์ใจชอบกล ร่างสูงตัดสินใจว่าจะรีบไปหาร่างบางที่ตึกโฟโต้แทน แต่ก่อนที่จะได้เดินไปถึงรถ เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้นซะก่อน เปิดเข้าไปดูคือข้อความจากโปรแกรมแชทสีเขียว ส่งมาจากคนที่ไม่รู้จัก ถามกูอีกว่าให้เพิ่มเพื่อนไหม เกือบจะกดบล็อกไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามันส่งคลิปมา และภาพหน้าปกคลิปดันเป็นรูปของคนที่กำลังนึกถึง ร่างสูงขมวดคิ้ว ก่อนจะตัดสินใจกดปุ่มPlayเล่นคลิปตรงหน้า และเน็ตก็ช้าจนกูอ่อนใน เกือบจะกดปิดอยู่แล้ว ถ้ามันไม่เล่นขึ้นมาซะก่อน
((สวัสดีเพื่อนรัก จำกันได้ไหม...หึ กูมีเรื่องจะเล่าให้มึงฟังว่ะไอ้นักรบ หลังจากที่แข่งรถแพ้มึงครั้งสุดท้ายที่ญี่ปุ่นก็ไม่ได้เจอมึงเลยนะ แต่โคตรบังเอิญเลยว่ะ เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน กูบังเอิญกลับไทย แล้วยังบังเอิญไปเที่ยวผับ แล้วบังเอิญมากขึ้นไปอีกก็ตรงที่วันนั้นมึงก็ไปเที่ยวเหมือนกันนี่ หึ...แถมกูยังบังเอิญเจอฉากเด็ดว่ะ ฉากที่ว่ามึงถูกเด็กที่ไหนสาดเหล้าใส่หน้า ฮ่าๆ โคตรจี้ มึงว่าไหม ... เด็กที่มึงบอกไม่เอาน่ะ คนนี้สินะ))
ภาพที่ถ่ายจากมือถือ แพลนไปตรงมุมห้องๆนึง ภาพที่ทำเอาใจผมกระตุกและได้แต่กำโทรศัพท์ในมือแน่น ดวงตาคมจ้องมองคลิปตรงหน้าด้วยแววตาแผดเผาแบบเอาเรื่อง
(( อ๊า อื้ออ ไม่...อึก ร้อน อึก ม่ายยย))
เสียงครางกระเส่าจากร่างบางในคลิปทำเอาร่างสูงกัดฟันกรอด ภาพที่เห็นคือคนร่างบางที่นอนหอบหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น พร้อมๆกับเสื้อผ้าขาดหลุดลุย หน้าตาช้ำจนอยากจะกระโจนเข้ามือถือไป
(มึงเล่นๆนี่...งั้น...กูขอนะ หึ)
“ไอ้สัดกัณฐ์!! กูจะฆ่ามึง!!”
50%
งื้อออ น้องฝาของพรี่!!(โอบกอดน้องฝา) ซงซานน้องจุงเบย อิเหลืองวิ่งสิเว้ยวิ่งๆๆๆ
เรามีแค่50เปอร์ แต่เราก็อยากจะลงนะเออ อยากจะบอกเธอว่าเราอยากลง
มีใครอยากอ่านไหมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆหนูอยากจะลง ชะเองเอย ปะ...เอาไป6หน้าก่อนน้าาาา :katai4: :katai2-1: :hao7:
-
:katai1:
-
อยากอ่านนนนนนน
-
อิพี่เหลืองให้ว่องเลยนะ
ถ้าพี่ฝาคนคูลของชั้นเป็นอะไรไปแกตาย
จิ้นของพี่ฝาต้องเป็นของชั้น (บ้าไปแล้วว)
-
:sad4: :sad4: :sad4:
พี่เหลืองไปช่วงน้องฝา ด้วยด่วนเรยยย..
-
นังเหลืองไปช่วยน้องให้ไว
-
:hao3:
-
โอ๊ยยย ทำไมทำพี่ฝ่คนคูลได้
วันก่อนพึ่งฟินไป ยังไม่ทันหายหวานเลย ตอนนี้มาเจอเรื่องซะงั้น
นักรบไม่เอา แล้วทำไมต้องมาต่อ ชอบแย่งหรอ โรคจิตนะ
สงสารพี่ฝา นักรบรีบไปช่วยนะ
-
ไม่นะน้องฝาของพี่
-
ไปช่วยเร็วๆสิไอ้พี่นักรบ,,,
-
อย่าทำอะไรพี่ฝาน้ะเว่ยยยยยย :z3:
-
อิคุณ รบ ค่ะ เรื่อวพรัน เดี๋ยวค่อยด่า ตอนนี้นี้เอ็งรีบไปช้วยน้องเดี๋ยวนี้ !!
-
คือโกรธใคร มีเรื่องกะใครก็ควรไปตัวๆ กับคนนั้นมั๊ยคะ :angry2:
-
โดนยาไปขนาดนี้ หลังเคลียร์กับตัวโกงเสร็จมีจิ้มแน่ๆ อิอิ
-
บทที่16 (ครึ่งหลัง)
“เห้ย เกิดไรขึ้นวะไอ้รบ” เทียนที่เดินตามมาเห็นเพื่อนชะงักแล้วตะโกนขึ้นมาแบบนั้นก็ได้แต่เดินเข้ามาจับไหล่ไว้ ความรู้สึกที่รับรู้ได้คือไหล่แกร่งที่สั่นสะท้าน สันกรามที่ขมเข้าหากันแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์ ใบหน้าคมหันมาจ้องเพื่อน ดวงตาคมที่นิ่งสนิทแต่ภายในดวงตากลับเหมือนมีประกายไฟแผดเผาซ่อนอยู่ ... นักรบคนเดิม คนที่หายไปนานคงกลับมาแล้ว
“กูจะฆ่ามัน”
“ใจเย็นๆมึง”
“กูไม่เย็นมันแล้ว! มึงดูที่มันทำกับไอ้ฝา มึงจะให้กูเย็นอะไรอีก!!”
เสียงเข้มที่ก้องสะท้อนไปรอบบริเวณนั้น ดวงตาคมที่มีแววดุร้ายฉายชัดว่าพร้อมจะทำร้าย และทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า แค่เผลอคิดแว๊บเดียวว่าคนร่างบางที่เห็นในคลิปจะโดนทำอะไรบ้าง ใจก็เหมือนถูกมือปริศนามาบีบที่หัวใจจนหน่วง หน้าขาวๆที่เคยด่ามันว่าจืด ตอนนี้กลับเขียวช้ำและมีแผล ได้แต่กำมือแน่นอย่างพยายามจะอดกลั้น
“แล้วมึงจะทำยังไง มึงรู้หรอว่ามันเอาไอ้ฝาไปไว้ไหน”
“กูต้องรู้! และกูต้องรู้เดี๋ยวนี้!!” ตะคอกออกมาแบบนั้นก่อนจะกดมือถือโทรออก
“เฮียทัพ ผมมีเรื่องให้ช่วย”
((มีอะไร ถ้าเรื่องไร้สาระ กูไม่ว่าง))
“ไม่ไร้สาระ ผมต้องรู้เดี๋ยวนี้!”
((หึ ร้อนรนเหมือนเมียหาย มีอะไร ถ้าไม่ใหญ่จริง มึงจะโดน))
“เออเมียกูหาย! เฮียมึงช่วยหาเดี๋ยวนี้เลย”
((หื้ม...เมียงั้นหรอ เมียอะไรวะ ไหนว่ามา))
“ดี!”
เทียนได้แต่มองเพื่อนร่างสูงที่โทสะอยู่เหนือเหตุผล ตะคอกเอาๆใส่สายโทรศัพท์ หลายครั้งที่คนแบบเค้าไม่เคยเข้าใจนักรบเลย มันที่เป็นคนไม่แคร์ใคร ไม่สนใจความรู้สึกของใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่กับอิแค่เด็กคนนึง ของเล่นขำๆ...ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาเห็นอาการร้อนรนของคนตรงหน้าแบบนี้ … บางทีตอนนี้ก็สงสัยว่าบางที ฝา อาจจะไม่ใช่แค่ของเล่นขำๆอีกต่อไปแล้วแหล่ะมั้ง แต่ที่สงสัยมากขึ้นอีกหน่อยก็คือ ไอ้เพื่อนตัวดี มันรู้หรือยังว่าสำหรับมัน ฝาคืออะไรของมันกันแน่...
“เออ แค่นี้นะเฮีย!”
เสียงเข้มที่ตะคอกใส่โทรศัพท์อีกครั้ง พร้อมกดวางสาย นักรบที่หน้าตาไม่สบอารมณ์หันมามองเพื่อนนิ่งๆ หายใจฟืดฟาดคล้ายวัวกระทิงที่เห็นผ้าแดง ความรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับไปเจอนักรบคนเก่า คนที่เขาเคยเจอเมื่อสามปีก่อนตอนอยู่ญี่ปุ่นไม่มีผิด
“สรุปว่าไงมึง”
“กูจะไปฆ่าไอ้กัณฐ์ไง!”
“มึงใจเย็นๆ” เทียนบอกเพื่อน พร้อมๆกับที่จับมือไว้แน่น กลัวว่ารบจะหุนหันไปมากกว่านี้
“ทำไมกูต้องใจเย็น! ไอ้ฝามันจะเป็นยังไงบ้าง มึงคิดสิวะ มันจะโดนอะไรบ้าง!!” น้ำเสียงของนักรบเต็มไปด้วยความร้อนรนและไม่พอใจ ร่างสูงสะบัดมือของเทียนออกจากตัวอย่างหงุดหงิด แค่เดาว่าฝาต้องเจอกับอะไร ใจของเขามันก็วูบไหวสะท้านไปทั้งใจ ร่างบางๆที่สั่นไหวอย่างน่าสงสารอยู่ในคลิป ภาพยังคงติดตาจนแทบสะบัดไม่ออก
“แล้วไอ้ฝามันเป็นอะไรกับมึง มึงคิดดูดีๆ จะเดือดร้อนทำไมไหนว่าไม่สน”
“แต่ไอ้เด็กนั่นมันกำลังเดือนร้อนเพราะกู!”
นักรบตวาดลั่น หงุดหงิดจนแทบบ้า แค้นไอ้หมาลอบกัดที่มันบังอาจมาทำร้ายกันลับหลัง หนำซ้ำยังเอาคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องมายุ่งด้วย คนที่ไม่เคยรู้อะไรเลย คนซื่อๆที่ทำอะไรตามสบาย ง่ายๆและพร้อมให้อภัยกับทุกอย่าง คนแบบนั้นที่มันคิดว่ามันคูล คนแบบไอ้ฝา ... ป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง ต้องเจอกับอะไรบ้าง!
“หรอวะ มึงเป็นคนดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงเคยสนใจว่าใครจะเป็นจะตายตั้งแต่ตอนไหนวะ มึงทำยังกับมันเป็นเมีย แถมบอกเฮียทัพไปแบบนั้น สรุปยังไง มึงรักมัน?”
“ถ้ามึงไม่หุบปาก กูจะเลาะฟันมึงไอ้เทียน”
ดวงตาคมที่จ้องมาที่หน้าเพื่อนนิ่งๆ เสียงเข้มที่พูดออกมาไม่ได้ตะโกนอีกแล้ว แต่เย็นเยียบจนอีกฝ่ายสัมผัสได้ถึงแรงโทสะ นักรบที่แค่เดินผ่านเทียนไปขึ้นรถนิ่งๆ ก่อนที่จะขับออกไปด้วยความเร็วสูง ... เทียนที่ได้แต่มองตามไปก่อนจะถอนหายใจอย่างหนักอกหนักใจ
...
“หึ สะใจกูชิพหาย”
ริมฝีปากเหยียดยิ้มชั่วๆที่ฝาได้เห็นทำให้สะท้านในอก ร่างบางที่นอนงอเข่าเข้าหากัน ความรู้สึกแปลกๆที่พาลทำให้หายใจไม่ออก หน้าอกบางที่สะท้อนขึ้นลงจากการหอบหายใจเข้าร่าง ฝาที่พยายามเพ่งมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟา แต่ตาก็พร่าเบลอ ความรู้สึกหวิวๆโหวงๆ ทั้งร้อน ทั้งหนาวสลับไปมาแปลกๆ ในหัวสมองเบลอไปหมด
‘ตึก ตึก ตึก’
เสียงร้องเท้าที่ดังก้องไปทั่วห้อง ทำให้ฝายิ่งพยายามหดตัว ไถร่างที่อ่อนแรงไปบนพื้นปูนเย็นๆให้ไกลจากอีกฝ่ายที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ให้ได้มากที่สุด
“หึ มึงทำให้กูแปลกใจมากเลยรู้ไหม รู้ว่าไม่มีทางสู้ไหว แต่ก็สู้ไม่ถอย”
“ยะ...อย่าเข้ามา”
“ห้ามกู? มึงคิดว่าห้ามได้หรอวะ”
“อย่ามายุ่งกับกูไอ้หน้าเห็บแมว!” ตะคอกออกมาเสียงดัง ก่อนจะยิ่งหอบหายใจมากยิ่งขึ้น ไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่รู้เลยว่าทำไมร่างกายถึงไม่มีแรง และร้อนรุ่นสลับหนาวแบบนี้
“ด่ากูซะเจ็บเลยนะ”
“เออ! ไปไกลๆกูไอ้หน้าจิ๋มหมี!”
คนตรงหน้าขมวดคิ้วแน่นขึ้น หน้าตึงเหมือนโดนถีบหน้า คำด่าที่คนตรงหน้าด่าออกมาเหมือนโดนเท้าลูบหน้ายังไงไม่รู้ มือหนาที่ตรงไปกระชากแขนบางเข้ามาหาตัว ร่างบางที่นอนพังพาบลอยหวือขึ้นมานั่ง สยตาเบลอๆของฝาที่พยายามเพ่งมองคนตรงหน้าเอาให้จำขึ้นใจ ใบหน้าคมของคนตรงหน้าที่จัดได้ว่าหล่อ แต่ติดที่สันดานเลวในความคิดของฝา
“มึงว่าหน้าแบบกูเหมือนจิ๋มหมี”
“เออ! ไม่ด่าว่าหน้าฮิหมีก็ดีแค่ไหนแล้วไอ้สัด!”
“มึง!”
“เออทำไม! ถอยออกไปกูรังเกียจ!!”
ฝาที่ว่าออกมาแบบนั้น สูดลมหายใจเข้าปอดให้มากที่สุดและยกเท้าถีบเข้าที่ท้องของคนร่างสูงตรงหน้าสุดแรง อีกฝ่ายที่หงายท้องลงไปนอนกับพื้น ร่างบางที่พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่สภาพไม่อำนวย ... หนี! ต้องหนีไปจากที่นี่
‘พรึบ!’
ขาเรียวที่ถูกอีกคนกระชากอย่างแรงจนหน้าคว่ำลงกับพื้น ก่อนจะถูกลากเข้ามาหาตัว ดวงตาคมแกร่งของกันที่จับจ้องมาอย่างน่ากลัว
“เก่งนักนะมึง!”
“ปล่อย ปล่อยกู!”
“หึ”
“อย่า มึงจะทำ อึก อึก กูไม่ อึก”
“กินเข้าไป! แล้วมึงจะรู้ว่าไม่ควรดื้อกับกู”
มือหนาที่คว้าขวดแก้วบรรจุน้ำก่อนจะเทกรอกปากร่างบางจนหมด ร่างบางที่เปียกโชกพร้อมๆกับไอสำลักน้ำอย่างแรง ได้นอนพังพาบอยู่บนพื้น ร่างสูงของกัณฐ์ที่ค่อยๆลุกขึ้นยืนมองภาพตรงหน้าก่อนจะแสยะยิ่มมุมปากน้อยๆ
“กูไม่ได้อยากทำร้ายมึงเลยนะ แค่คิดจะใช้เป็นเหยื่อล่อนิดหน่อย แต่ทำไมมึงต้องดื้อด้านนักวะ”
“กู รังเกียจ แคกๆ มึง”
หน้าขาวที่แนบไปบนพื้นปูนเย็นๆสกปรกปรือตามองขวางๆมาให้คนร่างสูงที่ยืนมองอยู่อย่างไม่ลดละ
“หึ รังเกียจกูงั้นหรอ แล้วแบบไอ้นักรบนั่นมึงชอบไปได้ยังไง”
“มันดีกว่ามึงเยอะ” บอกออกมาแบบนั้นด้วยเสียงแผ่วๆ ร่างกายสั่นสะท้านมากขึ้นทุกที อยากจะหลับเพราะรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน แต่ร่างกายกลับร้อนวูบๆวาบ
“หรอวะ...จะบอกให้เอาบุญนะ มันไม่ได้สนใจมึงจริงๆหรอก วันนั้นในผับตอนที่มึงสาดเหล้าใส่หน้ามันหน่ะ เพื่อนๆพวกมันพนันกันว่า ถ้าไอ้นักรบมันฟันมึงได้เมื่อไหร่ เพื่อนมันจะยกคอนโดให้มันห้องนึง เหอะ แบบนี้ไม่น่ารังเกียจกว่ากูรึไง”
“มะ...ไม่จริง”
“มันคือเรื่องจริง! แล้วมึงคอยดู มันต้องมาช่วยมึง หึ มันยังไม่ได้มึงล่ะสิ แต่นั่นน่ะดี...กูจะได้ชำระแค้นมันให้สาสม ยังไงก็ขอบคุณเหยื่อล่อแบบมึงมากนะ ...และอีกอย่าง คนที่ดูว่าดีอาจจะร้าย คนที่ดูว่าร้ายอาจจะดี เพราะในโลกใบนี้...ทุกคนก็แค่สวมหน้ากาก...และนี่คือบทเรียนหนึ่ง ที่มึงต้องเรียนรู้ จำเอาไว้”
“มึง อ๊ะ...อื้ออออ ระ..ร้อน”
“อ้อ...ส่วนตอนนี้ อย่าช่วยตัวเองเพลินล่ะไอ้ตัวขาว”
กัณฐ์ที่มองร่างบางที่นอนหอบหายใจทรมารอยู่บนพื้น ร่างขาวๆที่เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ กดมุมปากมองอย่างถูกใจ ฝา ... เป็นคนที่ไม่อ่อนแอเลยจริงๆ น่าสนใจ
.
.
.
“ร้อน อื้ออ แฮก”
ฝาที่ได้แต่นอนหอบกระเส่าอยู่บนพื้นอย่างทรมาร ห้องมืดๆไม่มีแสงสว่างใดๆลอดผ่าน ยังไม่น่ากลัวเท่าความร้อนลุ่มที่เป็นอยู่ตอนนี้ ได้แต่หอบหายใจหนักๆ ความรู้สึกบางอย่างแล่นวูบเข้ามาจนน่ากลัว มือบางที่สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
“ไม่ ไอ้ฝา..ตั้งสติ อื้อออ”
ถึงแม้จะพยายามบอกตัวเองแบบนั้น แต่มือเรียวก็เอื้อมไปปลดตะขอกางเกงของตัวเองออก ขาเรียวที่พยายามเตะกางเกงนักศึกษาให้ออกจากตัว อึดอัดไปหมด ร้อนจนอยากจะวิ่งกระโดดลงน้ำ กระสับกระส่ายจนหายใจไม่ออก
ร่างกายต้องการการปลดปล่อย
เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อให้มันคลายร้อน แต่ก็ยังอึดอัด ทรมาร ทรมารเหลือเกิน น้ำตาใสคลออยู่ที่หน่วยตาจนไหลลงมาอาบแก้ม ริมฝีปากสั่นระริกอย่างน่าสงสาร ความรู้สึกภายในใจที่บอกว่าอย่าทำ มึงต้องตั้งสติ มีสติเข้าไว้ ... ทั้งๆที่บอกแบบนั้น แต่ร่างกายกลับไม่รักดี ความรู้สึกปวดหนึบที่ช่วงล่าง ทำได้แต่งอขาเข้ามากอดไว้ ปวดมวนในท้องจนแทบกระอัก
‘แอ๊ดดดด’
“ไงไอ้ตัวขาว อึดชะมัดเลยนี่หว่า”
“สะ...เสือก!”
“หึ ปากดี...แต่สภาพตอนนี้มึงใช้ได้เลยว่ะ กูขอถ่ายส่งไปหาไอ้รบหน่อยนะ”
‘แชะ’
“หึ อยากจะรู้ว่ามันจะคลั่งสักแค่ไหน คลั่งได้เท่าเจนตอนโดนทิ้งรึเปล่า กูอยากจะรู้จริงๆ!”
“จะ...เจน”
“เออเจนไง คนที่ไอ้รบมันบอกว่ารักนักรักหนา สุดท้ายมันก็ทิ้งไปเอาไอ้เด็กผู้ชายที่ชื่อข้าวฟ่างหน้าตาเฉย ทิ้งเจนเป็นหมูเป็นหมา ถ้ากูไม่บังเอิญเจอเจนที่ญี่ปุ่น กูคงไม่รู้ว่าเจนน่าสงสารมากแค่ไหน ทั้งๆที่กูบอกให้รักษาดีๆ ทั้งๆที่กูยอมให้ขนาดนั้น แล้วดูมันทำกับหัวใจกู! วันนี้ มันต้องเจ็บบ้าง!”
ฝาไม่เข้าใจสักอย่าง ใครคือเจน...อะไรคือใครทิ้งใคร ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น
หูได้ยินเพียงแต่ว่า นักรบรักคนนี้ ...
ร่างบางได้แต่กระสับกระส่ายอยู่บนพื้น พร้อมๆกับน้ำตาใสที่ไหลอาบแก้ม ไม่รู้ว่าทรมารเพราะอะไรกันแน่ ระหว่างฤทธิ์ของยา หรือความเป็นจริงที่ว่า ตัวเองกำลังโดนหลอกจากคนที่ชื่อว่านักรบ
“ฮ่าๆๆๆ โทรกลับมาหากูใหญ่เลยว่ะ กูคิดแล้วว่ามึงต้องเป็นตัวล่อชั้นดีไอ้ตัวขาว”
“กูช่วยไหม”
ไม่รู้ว่าร่างสูงของกัณฐ์เดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าตั้งแต่ตอนไหน ฝาได้แต่ส่ายหน้าให้ ทั้งๆที่ทรมารเหลือเกิน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของกัณฐ์ยิ่งทำให้คนร่างบางร้อนลุ่มมากขึ้นไปอีก คนร่างสูงที่เห็นแบบนั้นได้แต่แสยะยิ้ม ก่อนที่วงแขนแกร่งจะโอบร่างบางอุ้มขึ้นมา
“ปะ...เดี๋ยวกูช่วย”
“มะ...ไม่ ไม่!”
“หึ”
...
‘ตื่อดึง ตื่อดึง ’
เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าทำเอานักรบที่กำลังขับรถด้วยความเร่งรีบต้องยกขึ้นมาดู ดวงตาคมที่จ้องมองภาพตรงหน้าด้วยใจที่ร้อนรุ่ม คนที่ส่งมาไม่ใช่ใคร ในเมื่อภาพตรงหน้ายังเป็นภาพของคนร่างบางที่เขากำลังเป็นห่วง
“สัดเอ๊ย!ไอ้สัดกัณฐ์!” ได้แต่กัดฟันกรอด มือหนากำพวงมาลัยรถจนแน่น ก่อนจะเห็นว่ามีข้อความอื่นที่ถูกส่งเข้ามาอีก ร่างสูงยกยิ้มร้ายทันที เมื่อเห็นว่าเป็นข้อความบอกสถานที่มาจากทัพหน้า ... เฮียของเขาทำงานไว ไว้ใจได้เสมอจริงๆ
เท้าแกร่งที่เหยียบคันเร่ง ขับปาดซ้ายปาดขวาให้รถคันอื่นๆด่าพ่อล่อแม่ตามหลัง แต่ในช่วงเวลานี้ ใจที่มันร้อนรนเหมือนมีไฟสุมของนักรบ ก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าใครจะด่ายังไง ตอนนี้ที่คนร่างสูงสนใจ มีเพียงแค่...จะจัดการยังไงให้อีกฝ่ายเจ็บแสบี่สุดที่บังอาจมาลอบกัดคนแบบเขา
.
.
.
รถหรูที่เลี้ยวเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งเด่นเป็นสง่าทั้งหรูหราและยิ่งใหญ่ด้วยความเร็ว ประตูรั้วที่เปิดต้อนรับเขาอย่างเต็มใจ ทำให้นักรบมั่นใจว่าอีกฝ่ายู้ว่าเขาต้องมา มันถึงตั้งใจเปิดประตูให้เดินเข้าไปหาได้ง่ายๆแบบนี้
‘เอี๊ยด’
เสียงเบรกจอดดังสนั่น ร่างสูงที่เปิดประตูลงจากรถ ดวงตาคมนิ่งที่มีประกายไฟอยู่ในดวงตา จ้องมองบ้านหลังใหญ่ในเขตชานเมืองที่ตั้งตระหง่านอยู่ด้วยดวงตาคลุกกรุ่น มองเห็นชายชุดดำหลายคนที่วิ่งมาล้อมรอบเขาไว้ ร่างสูงจ้องมองก่อนจะแสยะยิ้มร้าย ไม่ได้ออกวาดลวดลายนานแล้ว คลายเส้นสักหน่อยก็ได้มั้ง
“เจ้านายพวกมึงมันอยู่ไหน”
ดวงตาคมเข้มขึ้น กวาดตามองคนที่ล้อมตัวเขาไว้ ร่างสูงค่อยๆมองไปรอบๆช้าๆ มองหน้าทีละคนๆ แต่ไม่มีใครเปล่งเสียงตอบคำถามออกมาแม้แต่คนเดียว
“น่ารำคาญ!”
‘พลัก’
ขายาวๆที่เตะเสยปลายคางชายฉกรรจ์ที่อยู่ตรงหน้าทันทีด้วยความหงุดหงิดที่ไม่ได้คำตอบ ส่งผมให้ร่วงลงไปกองที่พื้นทันทีหนึ่งราย ... เทคควันโดสายดำไม่ได้มาเพราะโชคช่วย เมื่อลูกน้องคนอื่นๆเห็นแบบนั้นทั้งหมดจึงกรูกันเข้ามาหานักรบ ร่างสูงแสยะยิ้มร้ายกาจทันที
ลูกน้องที่วิ่งกราดเข้ามาต่อหมายจะต่อยร่างสูงให้คว่ำ แต่ก็ถูกเท้าแกร่งก็วาดตวัดเตะเข้าที่ต้นคอจนล้มพับไป ลูกน้องรายต่อไปที่วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วก็ถูกหมัดหนักๆชกเข้าที่ท้องแรงๆจนจุกล้มลงไปกองกับพื้น อีกสามคนรุมเข้ามาพร้อมกัน นักรบต่อยหมัดข้างซ้ายขวาต่อยเข้าไปคนละข้าง ส่วนคนที่วิ่งเข้ามาตรงกลางก็กระโดดกลับหลังจระเข้ฟาดหางเข้าที่กลางซี่โครง ทำให้ล้มทับอีกสองคนที่ถูกต่อยเสียหลักไปก่อน คนแรกและคนที่สองที่ถูกเตะและต่อยลุกขึ้นมาอีกครั้งวิ่งเข้ามา นักรบยกปลายเท้าถีบถอยหลังเข้าที่กลางท้องก่อนจะหันมาต่อยอีกคนซ้ำเข้าที่หน้าจังๆจนปากแตกเลือดไหลซิบ
ลูกน้องทั้งหมดของกัณฐ์ล้มราบไม่เหลือชิ้นดี ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปในบ้านทันทีก่อนจะเหยียดยิ้มน้อยๆ
“ไอ้พวกอ่อน”
ขายาวๆก้าวเข้าไปในตัวบ้าน มองไปรอบๆไม่มีใคร คิดง่ายชิพหาย คิดว่าไอ้ลูกน้องกระจอกแค่นั้นมันจะทำอะไรเขาได้งั้นหรอ
“ไอ้พวกโง่”
ร่างสูงที่ก้าวเท้าตรงดิ่งขึ้นไปด้านบนของตัวบ้าน ชายชุดดำที่ยืนเฝ้ายามอยู่ที่หน้าประตูห้องทำเอาดวงตาคมของนักรบวาวโรจน์ทันที
“เอ๊ะ มึง!”
เหล่าลูกน้องที่เฝ้ายามอยู่หน้าห้องเมื่อเห็นร่างสูงของนักรบก็ตกใจ ก่อนจะวิ่งตรงเข้ามาหา ใบหน้านิ่งๆพร้อมขายาวที่ก้าวตรงเข้าไปแบบไม่หวาดหวั่น สายตาคมกริบมองตรงไปราวกับจะเชือด แววตาราวกับปีศาจร้ายก็ไม่ปาน
“ห้องนี้สินะ”
‘พรึบ’
มือหนาตรงเข้ากระชากแขนของคนที่วิ่งตั้งการ์ดเข้ามาให้มาประชิดกับตัว ก่อนที่จะสับสันมือลงบนต้นคอของอีกฝ่ายจนร่วง แต่ถึงกระนั้น นักรบก็ยังจับร่างของคนที่สลบไปแล้ว เหวี่ยงไปใส่คนที่กำลังกระโจนเข้ามาหาเขา ทำให้ทั้งคู่หงายหลังล้มพับลงไป ร่างสูงตรงเข้าไปเตะเข้าที่สีข้างแรงๆและกระทืบลงไปที่หน้าท้องจนกระอักเลือด ดวงตาคมนิ่งมองจ้องภาพตรงหน้าด้วยแววตาเย้ยหยัน
“อ่อนด้อยจริงๆ”
.
.
.
“ปะ...ปล่อย”
เสียงที่แผ่วเบาของฝายังทำให้ตัวเองตกใจ ร่างบางที่พยายามปรือตามองคนตรงหน้าให้มากที่สุด แต่ยิ่งอีกฝ่ายเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ความรู้สึกเสียววูบวาบๆยิ่งก่อตัวมากขึ้นเท่านั้น
“เฉยๆเถอะน่า เดี๋ยวช่วยเอง ขืนปล่อยไว้แบบนี้นานๆ เดี๋ยวมึงก็ตายหรอก”
“มะ...ไม่ ไม่เอา”
ร่างบางที่ว่าออกมาแบบนั้น พยายามดันมือที่จับเข้าที่ช่วงเอวของตัวเองออก พร้อมๆกับยันตัวถอยหนีทั้งๆที่ตอนนี้ตัวเองแทบไม่มีแรงจะสู้ สิ่งเดียวที่รู้สึกคือความต้องการที่มีมากขึ้นๆเรื่อยๆจนแทบจะทนไม่ไหว อยากจะได้รับการปลดปล่อย อยากโดนกระแทกแรงๆ แต่เสียงกระซิบแผ่วๆจากหัวใจยังคงบอกเอาไว้ว่า มันไม่ใช่ใครก็ได้...มันต้องไม่ใช่แบบนั้น
“เอาน่า มานี่”
กัณฐ์ที่ว่าออกมาแบบนั้น พร้อมๆกับกระชากขาเรียวให้เข้ามาใกล้ มือหนาที่เลื่อนลงปลดกระดุมนักศึกษาออกไปก่อนจะแหวกสาบเสื้อออก แสยะยิ้มน้อยๆกับภาพตรงหน้า ใบหน้าคมที่ซุกไซร้าลงบนซอกคอขาวๆ ไล้ลงมาที่หน้าอกสวย ขบเม้มเบาๆ
“อ๊ะ อื้อออ ไม่ ไม่เอา ฮึก”
ยิ่งอีกฝ่ายซุกไซร้มากเท่าไหร่ ความเปลี่ยนแปลงของร่างกายของฝายิ่งมากขึ้นเท่านั้น ไม่ว่าฝ่ามือใหญ่จะลูบไปตรงไหนของร่างกาย ก็ยิ่งรู้สึกวูบๆวาบๆมากขึ้นไปอีกเท่านั้น
“อย่าปฏิเสธเลยน่า~~”
“ไม่ ฮึก...อ๊ะ ไม่เอาแบบนี้ ไม่ ฮึก อ๊า อื้ออ”
เสียงครางกระเส่าที่ดังปะปนมากับเสียงร้องไห้อย่างน่าสงสาร ใบหน้าเรียวที่นอนแผ่อยู่กลางเตียงนอนกว้าง ความรู้สึกที่ทั้งต้องการและปฏิเสธผสมตีรวนกันไปหมด ฤทธิ์ของยาที่ทำให้รู้สึกอยากจะอ้าขา แต่หัวสมองกลับย้ำเตือนไว้ว่า ไม่ได้ ไม่ใช่คนนี้ และเพราะแบบนั้น น้ำตาใสจึงไหลลงมาอาบแก้มด้วยความทรมาร
มือแกร่งที่รวบข้อมือเรียวไว้ด้วยมือข้างเดียว แรงน้อยนิดที่ฝามีไม่สามารถที่จะดิ้นรนได้มากกว่านี้ น้ำตาใสไหลลงอาบใบหน้า .... จบแล้ว จบแล้วจริงๆ ... ได้แต่คิดแบบนี้เมื่ออีกคนเอามืออีกข้างไปลูบไล้ที่ยอดอก ฝาได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความกลัวและทรมาร
“อ๊า อื้อออ”
“ครางเพราะดีนะมึงน่ะ”
“อื้ออ ฮึก ไม่ อื้มม”
ฝ่ามือหนาที่เลื่อนลงไปที่ซอกขาขาว ด้วยเพราะร่างบางที่ไม่ได้ใส่กางเกงอยู่แล้ว ทำให้ง่ายต่อคนร่างสูงขึ้นไปอีก มือหนาที่ลูบไล้ซอกขาอ่อนขึ้นไปเรื่อยๆ จนเข้าไปใกล้ส่วนล่างที่ตอนนี้กำลังตื่นตัวขึ้นมา
‘ผลั้ว!!’
ประตูห้องที่กระชากเปิดออกอย่างแรงด้วยฝ่าเท้าของนักรบ ร่างสูงก้าวอาดๆเข้ามา มองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาที่พร้อมจะเผาร่างของคนที่กำลังคล่อมร่างบางอยู่
“ไอ้เหี้ยกัณฐ์!”
เสียงเข้มที่ตวาดดังก้อง พร้อมๆกับฝ่าเท้าหนักๆที่ยกขึ้นถีบอีกคนที่ไม่ได้ทันระวังตัวให้หงายหลังจนกลิ้งตกเตียง ยิ่งเห็นสภาพของฝาแล้วยิ่งขาดสติ ร่างสูงที่ก้าวตามไปซ้ำอีกฝ่ายที่ไม่ทันระวังตัวด้วยหมัดหนักๆเข้าที่หน้า
‘ผลั้ก ตุบ ตับ!!’
“มึง!” กัณฐ์เองที่เริ่มตั้งหลักได้ก็ต่อยสวนแลกหมัดกับนักรบอย่างไม่มีใครยอมใคร นกรบที่เซถอยหลังมาหลายก้าวเพราะหมัดของอีกฝ่าย กัณฐ์ที่เห็นแบบนั้นตรงเข้ามาซ้ำทันที ถีบเข้าที่หน้าท้องแกร่ง ก่อนจะซ้ำหมัดขวาเข้าที่มุมปาก
“และนี่สำหรับที่มึงกล้าทำร้ายความรู้สึกเจน!”
ใบหน้าคมที่สะบัดไปตามแรงต่อย แรงจนเกือบมึน แต่นักรบก็กลับมามีสติได้เพราะคำพูดของคนตรงหน้า ดวงตาวาวโรจน์ขึ้นทันที จ้องมองกลับไป
“เจนสิทำร้ายกูไอ้สัด!”
ตะคอกออกไปสุดเสียง พร้อมกระโดดถีบกัณฐ์จนอีกฝ่ายล้มลงไป นักรบได้จังหวะคล่อมทับร่างสูงใหญ่พอๆกับตัวเองไว้ ก่อนจะซัดหมัดใส่เข้าไปไม่ยั้ง ใบหน้าหล่อๆของกัณฐ์ที่ตอนนี้อาบไปด้วยเลือด แต่นักรบไม่คิดจะหยุด
“มึงกล้ารอบกัดกูเพราะเรื่องเหี้ยๆนี่หรอไอ้สัด!”
‘ผลัก! ผลั้ว!!’
ใบหน้าที่อาบไปด้วยเลือดของกัณฐ์ไม่ทำให้นักรบหยุดต่อย หมัดหนักๆยังสัดลงเข้าที่หน้ามุมปากและหัวคิ้ว แววตาดุจปีศาจร้ายไม่ได้มีความสะเทือนใจใดๆที่ได้เห็นภาพนี้ รอยยิ้มแสยะออกมาอย่างสะใจ
“วี๊ดวิ้ว”
เสียงผิวปากที่ดังมาจากหน้าห้องทำให้หมัดหนักๆชะงักค้าง นักรบที่หันหน้าไปมอง ก่อนที่จะเห็นวัตถุหนักๆบางอย่างลอยเข้ามาในสายตา มือแกร่งคว้ารับได้ในทันที
‘พรึบ!’
“ถือว่ากูคืน”
“มึงมาได้ยังไง”
“เฮียโทรไปบอกให้มาช่วย แต่จากที่ดูๆแล้ว มึงก็จัดการได้นี่”
คนร่างสูงที่ยืนพิงกรอบประตูด้วยท่าทีสบายๆพร้อมยกบุหรี่ขึ้นสูบ ปล่อยควันสีเทาๆลอยอบอวลอยู่ตรงนั้นบอก พร้อมปรายตามามองหน้าพี่ชาย
“เหอะ”
ทำเสียงขึ้นจมูกใส่คนน้องหน่อยๆ ก่อนจะก้มหน้าลงดูของที่ตัวเองรับมา มีดพับขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กที่มองแล้วเอาไว้ใช้เพื่อพกพาสะดวก ฉลุลวดลายมังกรไว้ที่ตัวด้าม มีความสวงงามวิจิตและประณีต ร่างสูงดันตัวมีดออกมา มีดคมแวววาวสะท้อนดวงตาของคนที่ถือไว้ ข้างๆใกล้กับตัวด้าม มีลอยสลักคำสั้นๆง่ายๆเอาไว้ ‘นักรบ’
ร่างสูงแสยะยิ้มหน่อยๆ
“และนี่คือค่าตอบแทนที่มึงกล้าสัมผัสตัวไอ้ฝา”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของคนใต้ร่าง ยามเมื่อใบมีดคมเล่มงามถูกปักลงไปกลางฝ่ามือจนมิดด้าม
“ถือเป็นการเฉลิมฉลองการได้มีดประจำตัวกูคือมาละกัน”
(มีต่อจ้า)
-
(ต่อจ้า)
พูดแบบนั้นก่อนจะลุกออกจากตัวของอีกคน นักรบตรงมาที่เตียงกว้าง ร่างบางที่นอนหอบหายใจสะท้าน งอตัวเอาไว้ พร้อมๆกับที่มือเรียวยังกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้อย่างเจ็บปวด ใบหน้าของนักรบเครียดเขม็งขึ้นมาทันทีที่เห็น
“ฝา” เสียงทุ่มเอ่อยเรียกอย่างอ่อนโยน คนร่างบางที่ปรือตาขึ้นมาช้าๆ น้ำตาใสไหลลงอาบใบหน้าทันที เมื่อเห็นแบบนั้นนักรบไม่รอช้า รีบช้อนตัวบางขึ้นมาแนบอก ร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งตัวอย่างน่าสงสารเมื่อถูกสัมผัส
“ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว”
“ฮึก รบ ฮึก”
ใบหน้าใสที่ซุกเข้าไปที่อกแกร่ง สะอื้นไห้แผ่วๆจนคนมองถึงกับใจกระตุก คิ้วเข้มๆขมวดเข้าหากันแน่นขึ้นไปอีก
“มึงพาไอ้จืดนี่ไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้กูจัดการเอง”
“อือ”
ตอบรับคำพูดของนักรบ ก่อนจะอุ้มอีกคนออกมา แต่ก็ต้องชะงักก้าวของการเดิน
“ไอ้นักรบ มึงมันมารความรักของกู!” เสียงตะโกนจากคนที่นอนพังพาบเลือดอาบหน้าอาบมืออยู่ที่พื้นตะโกนก้อง
“มึงมันโง่”
พูดแค่นั้น ก่อนจะพาร่างบางกระชับแนบอกแล้วก้าวขายาวๆตรงออกไปทันที
.
.
.
รุกฆาตที่มองตามแผ่นหลังของพี่ชายตัวเองไป ก่อนจะหันกลับมามองคนที่นอนหายใจรวยรินอยู่ด้วยความสมเพช มือหนายกบุหรี่ขึ้นสูบอีกครั้งก่อนที่ขายาวๆที่ก้าวตรงไปทรุดตัวอยู่ข้างๆร่างที่เกือบกลายเป็นศพ
‘ฟู่วว’
พร้อมๆกับพ่นควันบุหรี่ออกมาแบบไม่สนใจว่าคนที่นอนตายจะรู้สึกยังไง
“แคกๆ”
“หึ กูจะเล่าอะไรให้ฟังเอาไหม” รุกฆาตที่ไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้าจะสำลักควันจนไอกระอักเลือดออกมา ร่างบางแค่พูดต่อ
“แค่กๆๆ”
“มึงเนี่ย โง่แบบที่ไอ้นักรบมันว่าจริงๆนะ...กูจะบอกให้หายโง่นะ เจนมันไม่ได้โดนไอ้นักรบทิ้งหรอก เจนต่างหากที่ทิ้งพี่ชายกู แล้วมึงรู้ไหมว่ามันทิ้งไปหาใคร เหอะ...มันทิ้งไอ้นักรบมาหากูว่ะ เพราะอะไรรู้ไหม...ก็เพราะว่ากูเป็นลูกแม่ใหญ่ ที่จะมีเงินและสมบัติมากกว่าไอ้รบไง แต่ผลสุดท้าย กูก็ทิ้งเจน ไม่ใช่เพราะกูเบื่อนะ แต่เพราะกูไมเคยอยากได้มันอยู่แล้วไง กูแค่คบให้พี่ชายกูตาสว่างก็แค่นั้น ... ส่วนมึง ไอ้โง่ที่ไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่จบม.ปลาย ควไม่รู้ห่าเหวอะไรเลยล่ะสิ ไปเจอกันอิท่าไหนถึงโดนเป่าหูมาแบบนี้วะ”
ร่างที่นอนพังพาบอยู่กับพื้นห้องได้แต่พยายามเบิกตากว้างๆขึ้น รุกฆาตคิดเอาเองว่า ท่าทางแบบนี้คงจะตกใจ ร่างสูงยกบุหรี่ขึ้นสูบต่ออีกครั้ง ก่อนจะแสยะยิ้มร้าย
“มึงน่ะ โดนยัยนั่นหรอกใช้แล้วล่ะ หึ”
“.......................”
“น่าสมเพชชะมัด”
ว่าแบบนั้นก่อนจะกดยิ้มมุมปาก พร้อมๆกับดึงมีดพับของพี่ชายขึ้นมาจากฝ่ามือหนา ก่อนจะจี้บุหรี่ในมือลงไปบน่ามืดแทน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ขอโทษทีว่ะ กูนึกว่าที่เขี่ยบุหรี่”
ว่าแบบนั้น พร้อมๆกับเอามีดไปเช็ดที่เสื้อของอีกคนที่นอนร้องโหยหวนอยู่ ปลายตามองอย่างสมเพชเวทนาและลุกตัวขึ้นยืน
“กูจะไม่ทำไรมึงมากกว่านี้ จะถือซะว่าครั้งนึงมึงเคยเป็นเพื่อนที่ดีของไอ้รบ แต่ที่เหี้ยแบบนี้ เพราะโง่จากความรักแล้วกัน”
ว่าแบบนั้นพร้อมเดินหนีออกมา แล้วไม่หันกลับไปมองให้เสียลูกตาอีกเลย
...
...
“อ๊ะ อื้อออออ”
ร่างบางที่นอนทรมารอยู่ข้างๆคนขับ เสียงครางหวานหูที่ดังออกมานั้นยิ่งทำให้นักรบไม่มีสมาธิมากขึ้นไปอีก
“ฝา มึงใจเย็นๆ ใกล้จะถึงแล้ว”
“ฮึก อ๊ะ ไม่ไหว มันร้อน อื้ออ”
“ใจเย็นๆมึง หายใจลึก”
ว่าแบบนั้น ก่อนจะเหยียบคันเร่ง ตบไฟแซงซ้ายปาดขวาไปบนทางด่วน ร่างบางที่หลับตาหายใจหอบกระเส่าส่ายหน้าไปมาอย่างทรมาร มือเรียวสวยเลื่อนลงไปยังด้านล่าง สอดมือเกี่ยวชั้นในบางออกจากตัว
“เห้ยๆ ใจเย็นไอ้ฝา” ปรายตาไปมองตาลีตาเหลือกตกใจ พยายามจะเอื้อมมือไปห้ามแต่ไม่ทัน เมื่อชั้นในตัวบางถูกขาเรียวเตะออกจากขาได้ในที่สุด
“ทำไม ....ฮื่อ”
มือเรียวที่สั่นๆ ตรงเข้าไปสัมผัสแกนกายของตัวเองที่อยู่ๆก็สั่นไหวตื่นตัวจนแข็งชันปวดหนึบไปหมด
“อ๊า”
ร่างบางที่เอนตัวลงแนบกับเบาะรถ ก่อนจะอ้าขาขาวออกกว้าง มือเรียวลูบไล้กอบกุมแกนกายขยับไปมาอย่างหยุดไม่ได้ น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งอายและทรมาร
“อ๊ะๆ อื้อออ อื้มม”
และแล้วก็ปลดปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว คนร่างบางหอบหายใจสะท้าน คราบน้ำขาวขุ่นเปอะเปื้อนอยู่ที่มือตัวเอง นักรบได้แต่กัดฟันแน่น จนลำคอขึ้นเส้นเลือด การกระทำของคนข้างตัวยิ่งทำให้อยากไปถึงคอนโดไวๆ ทั้งห่วง และทั้ง....
“อ๊ะ ฮึก...ฮื่ออ ทำไมมันไม่หยุด”
ฝาที่ครางออกมาทั้งร้องไห้ ทำให้นักรบต้องหันไปมองอีกครั้ง ร่างบางที่ตัวสั่นเม้มปากแน่นพยายามกลั้นเสียงแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเท่าที่ควร ใบหน้าขาวที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เอาตามตรงก็แดงมันทั้งตัว ร่างบางเอื้อมมือไปขยับแกนกายตัวเองอีกครั้ง สมองเบลอไปหมดรู้แค่ว่าต้องการที่จะปลดปล่อย ขาขาวอ้าออกกว้างขึ้นไปอีก มือเรียวที่รูดรั้งแกนกายต่อหน้าร่างสูงแบบลืมอาย
“อะ อ๊า”
‘เอี๊ยด!!’
เสียงเบรกรถดังลั่นไปทั้งชั้นลานจอดรถ นักรบที่รีบวิ่งลงจากรถ ก่อนจะอ้อมไปเปิดประตูรถอีกด้าน ก่อนจะอุ้มคนร่างบางออกมาจากรถ
“อึก อ๊า”
“ใจเย็นๆถึงแล้วๆ”
ได้แต่ปลอบประโลมคนที่ตัวเองอุ้มไว้แนบอก ขายาวๆที่ก้าวเข้าไปในห้ง ก่อนจะยกเท้าถีบเพื่อนปิด คนร่างสูงตรงดิ่งไปยังห้องน้ำทันที
“อึก ร้อน ฮื่ออ”
นักรบวางร่างบางลงในอ่าง ก่อนจะทำการเปิดน้ำจากฝักบัวราดใส่ร่างบางทันที
“ใจเย็นๆมึง เย็นรึยังวะ”
“อื้อ ร้อนๆ อึก” มือเรียวที่กุมรอบแกนกายทำการขยับมืออย่างต่อเนื่อง ได้แต่หลับตาหลังพิงอยู่ที่อ่างน้ำ หายใจหอบกระเส่า นักรบมองภาพตรงหน้าก็ได้กัดฟันข่มกรามแน่น
“มึง ทำไปนะ”
“อื๊อ ดะ....เดี๋ยว”
ฝาพยายามที่จะเรียกอีกฝ่ายไว้แต่ก็ไม่ทัน เมื่อคนร่างสูงเดินไวๆออกจากห้องน้ำไปและปิดประตูไว้ให้อีกต่างหาก
.
.
.
ทางด้านนักรบที่ตรงออกมาจากห้องน้ำก็ต้องหอบหายใจหนักๆ ภาพตรงหน้าหลายนาทีตั้งแต่ไปช่วยฝาออกมา ตัวเค้าต้องทนเห็นคนร่างบางช่วยตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า มันก็มากพอแล้ว แค่นี้นักรบมังกรของเขาก็ผงาดจนไม่รู้จะบินไปไหนแล้ว แต่เขาไม่อยากทำอะไรร่างบางตอนนี้ ไม่อยากทำให้ฝามันรู้สึกแย่ เพราะมันโดนยา มันก็คงเต็มใจ แต่ถ้าหมดฤทธิ์ยาไป มันจะต้องรู้สึกแย่มากแค่ไหน เขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหน ที่ใส่ใจความรู้สึกของมันมากขนาดนี้ นักรบตรงดิ่งเข้าไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำด้านนอก เพื่อดับไฟของนักรบมังกร นานหลายนาทีจนเรียบร้อยค่อยเดินเข้ามาในห้องนอน ประตูห้องน้ำยังไม่ถูกเปิดออก ใจก็ห่วง แต่คิดว่าไม่เข้าไปจะดีกว่า
‘ปังๆๆ’
เสียงทุบประตูที่ดังมาจากห้องน้ำ ทำให้นักรบถึงกับขมวดคิ้ว ก่อนจะรีบเดินเข้าไปใกล้ประตู แต่ยังไม่ยอมเปิดเข้าไป
“ไอ้ฝา...เป็นอะไรรึเปล่าวะ”
“ชะ...ช่วย...ด้วย...อ๊ะ ซี๊ดดด”
“ห๊ะ!”
ร่างสูงดันประตูเข้าไปในทันที ด้วยคิดว่าฝาอาจจะเป็นอะไร อาจจะหน้ามืดเพราะเสียน้ำไปเยอะหรืออะไร นักรบที่เปิดประตูเข้ามาชะงักค้าง ร่างบางที่นอนร่างกายเปลือยเปล่านอนหอบอยู่กับพื้นห้องน้ำ หายใจหอบสะท้านทั้งตัวเปียกโชกไปหมด
“รบ...อ๊ะ มัน...มันไม่หยุด”
ร้องออกมาพร้อมๆกับพยายามชักรูดแกนกายอย่างเหนื่อยอ่อน
“ไอ้เหี้ยนั่นมันเอาอะไรให้มึงกินวะ!”
สบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะทรุดตัวลงมาใกล้ร่างบาง มือหนาที่แตะเข้าที่เอวบาง ตั้งใจจะอุ้มออกไปจากตรงนี้ แต่นั่นยิ่งเป็นการกระตุ้นความรู้สึกของอีกคนเข้าไปอีก ร่างบางที่ตรงเข้าซุกไซร้ใบหน้ากับซอกคอของนักรบ ทำเอาอีกคนชะงัก
“ฝา”
“อา...ทำ ทำสิ”
“ไม่! มึงใจเย็นๆ เดี๋ยวก็หาย” นักรบพยายามดึงร่างบางออกจากตัวให้มากที่สุด น่าแปลกใจ ที่ฝาไม่ได้ทำอะไรมากมาย แต่นักรบมังกร ก็พร้อมออกรบอีกแล้ว
“เชี่ย” สบถงึมงำในลำคออย่างหงุดหงิด ร่างบางที่น้ำตาเออคลอรอบหน่วยตา ช้อนตามองหน้าอีกฝ่ายที่พยายามจะผลักไสตัวเองออกอย่างน่าสงสาร นักรบที่สบตาในจังหวะนั้นพอดีถึงกับใจกระตุก
“รัง...รังเกียจหรอ”
“เปล่า!”
ตอบออกมาแทบจะทันทีแบบไม่ต้องคิด ความรู้สึกบางอย่างฉายชัดเข้ามาในใจของนักรบทันที วันนี้มันน่าจะบอกชัดแล้วว่า เขารู้สึกยังไงกับคนตรงหน้า
“งั้นก็ทำสิ อา....ทำสิ...มึงอยากทำ...อื้ออ อยู่แล้วนี่” บอกออกมาแบบนั้น แว๊บหนึ่งที่นักรบรู้สึกว่าเห็นแววตาตัดพ้อจากคนตรงหน้า แต่มันก็เป็นเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น เมื่อตอนนี้คนร่างบางได้แต่ปรือตามองพร้อมหอบกระเส่า ริมฝีปากสีแดงฉ่ำ ตุ่มไตเล็กๆบนยอดอกก็แข็งชัน พร้อมทั้งส่วนล่างที่ตื่นตัวขึ้นมาอีกแล้ว
“ครั้งแรกของมึง”
“กูบอกให้ทำไงเล่า!...อื๊อออ”
นักรบกระชากคนตรงหน้าเข้ามาหาตัวในที่สุด ริมฝีปากหนาที่ครอบลงไปดูดดุนริมฝีปากบางอย่างหิวกระหาย หมดแล้วซึ่งความพยายาม ร่างสูงดันอีกฝ่ายให้นอนลงกับพื้นเปียก ก่อนจะถอดกางเกงออก มือหนาลูบไล้ไปยังช่องทางด้านหลัง ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไป ฝาได้แต่นอนตัวสั่นสะท้าน ขาขาวๆอ้าออกกว้างอย่างเชิญชวน นักรบที่มองหน้าแดงๆของคนตรงหน้าที่ตาฉ่ำปรืออย่างอดกลั้น
“มึงนี่”
“เร็วๆสิ อ๊า”
“ให้ตายสิ”
และเพราะว่าคนร่างบางที่เหมือนจะไม่ไหว ร่างสูงรีบคว้าสบู่เหลวที่อยู่แถวนั้นมาแทนที่หล่อลื่น เพราะอย่างน้อยๆครั้งแรกมันคงจะเจ็บมาก
“ขะ...เข้ามาเถอะ” มือบางที่จิกไปบนพื้นห้องน้ำ พร้อมทั้งส่ายหน้าไปมาอย่างทนไม่ไหว สายตาเว้าวอนมองอ้อนร่างสูง นักรบตัดสินใจถอนนิ้วออกไป ก่อนจะแทนที่ด้วยแกนกายใหญ่ ดันเข้าไปทีเดียวจนสุดลำ
“อ๊าาาา!” ฝาร้องออกมาดังลั่นห้องน้ำ น้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาทำให้นักรบต้องชะงักค้าง หน้าหล่อเลื่อนลงไปจูบซับน้ำตาให้คนใต้ร่าง ก่อนจะขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ พร้อมทั้งกัดฟันจนกรามขึ้น พยายามมากๆที่จะไม่กระแทกเข้าออกแรงๆทั้งๆที่ตอนนี้ก็ถูกรัดแน่นไปหมด
“ซี๊ดด ฝา ผ่อนคลายหน่อย”
“อ้า...นักรบ”
“หื้ม ครับ”
ก้มหน้าลงมองคนใต้ร่างที่เรียกชื่อของตัวเองออกมาเสียงหวาน ไม่เคยได้เห็นฝาในมุมนี้ มือเรียวของร่างบางที่ดึงใบหน้าคมให้โน้มเข้ามาใกล้ ก่อนจะแทรกลิ้นเล็กเข้าไปจูบน้ำอย่างเงอะๆงะๆ
“อื้ม”
“อืออ”
ร่างสูงขยับสะโพกเข้าออกอย่างแรง เสียงครางและเสียงหอบดังสะท้อนไปทั่วห้องน้ำ มือหนาที่ขยับแกนกายเล็กที่ร้อนผ่าวเอาไว้ พยายามให้อีกฝ่ายได้ปลดปล่อยออกมามากๆ
“อ๊ะๆๆ นักรบ อื้ออ นักรบ”
“ปล่อยออกมาเลยฝา อื้มม”
“อ๊ะๆๆ อ๊าาา”
ร่างบางที่กอดกระชับร่างสูงไว้แน่น ช่องทางด้านหลังบีบรัดนักรบจนปวดหนึบ ร่างสูงเร่งขยับสะโพกแกร่งเข้าหาแรงๆ พร้อมทั้งขยับลูดรั้งแกนกายเล็กให้ไวมากขึ้น จนสุดท้ายคนใต้ร่างก็กระตุกปลดปล่อยน้ำรักออกมาเต็มฝ่ามือแกร่ง พร้อมๆกับที่ร่างสูงก็ปลดปล่อยเข้าไปที่ช่องทางของคนใต้ร่างเช่นกัน
“ซี๊ดดด อ้า~”
เสียงทุ้มต้ำที่ครางออกมาของคนร่างสูง และนี่เป็นครั้งแรกที่นักรบไม่ใส่ถุงยาง ตลอดเวลานักรบป้องกันอย่างดี จะมีก็กับคนนี้ ก้มหน้ามองคนที่หอบหายใจกระเส่า ก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากชื้นเหงื่อนั้นอีกที ร่างบางที่ปรือตามองหน้านักรบเหมือนอยากจะร้องไห้
“อื้อ ฮึก...มัน มัน....”
“ชู่ววว เดี๋ยวกูช่วยเอง”
บอกอีกคนพร้อมๆกับก้มลงไปจูบเบาๆ สะโพกแกร่งที่ขยับโยกอีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง....ไม่รู้เวลานาที ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เวลาผ่านไปเท่าไหร่ กว่าเสียงครางกระเส่าจะได้จบลง ... ร่างบางที่อ่อนล้ากว่าจะได้นอนหลับลงบนเตียงดีๆ ก็ในช่วงเวลาที่เรียกได้ว่าพระอาทิตย์กำลังจะโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาใหม่นั่นแหล่ะ
“อ๊า....นักรบ”
“อื้มม...ฝา”
........
-TBC-
มาแล้วจ้าาาาา ตอนนี้ใช่ตอนที่รอคอยกันไหมนะ ยังไงๆๆๆ...โปรดชี้แจงแถลงไขจ้า และขอต้อนรับ พี่นักรบ ... นักรบคนเก่าคนเดิม เพิ่มเติมที่ในเรื่องนี้แกยังไม่เคยเป็นจ้าาา พี่นักรบคนบ้าในตอนนี้จะไม่มีอีกต่อไป! .... ตั้งแต่เขียนมา พึ่งรู้สึกว่าพี่แกเหมาะกับชื่อก็วันนี้นี่แหล่ะ รบ สมชื่อ รบทุกด้านตั้งแต่เท้าเข่าหมัดยันรบรากับน้องฝาคนคูลของเรา สงสารน้องมาก ส่วนถ้าใครเคยอ่านOne Nightกันมาก่อน น่าจะจำชะนีนางนึงที่ชื่อว่าเจนได้ ปะ...ไปตบนางอีกรอบ มาแต่ชื่อยังเกลียดจ๊ะ มาแค่ชื่อยังสามารถทำร้ายน้องฝาได้ ตอนนี้พี่น้องบ้าน เตชะณรงกรค์ คัมแบล็คจ้า *0*
ฮู้เล่ๆ...พี่รุกฆาต พี่ทัพหน้า ออกมาแจมด้วยเบาๆ พร้อมความโหดและกวนของพี่แกจ๊ะ
ตอนหน้าจะเป็นยังไง นี่อยากรู้มากๆลุ้น (เดี๋ยวๆคือมึงเป้นคนเขียนไง) ... ยังไงฝากคอมเม้นท์ด้วยนะคะ
หากผิดพลาดประการใด ไม่ถูกใจยังไงขออภัยนะคะ
มาจ๊ะ 1 คอมเม้นท์ = 1กำลังใจ
เม้นท์สิตัวเธอว์!!
“ชู่ววว เดี๋ยวกูช่วยเอง”
บอกอีกคนพร้อมๆกับก้มลงไปจูบเบาๆ สะโพกแกร่งที่ขยับโยกอีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง....ไม่รู้เวลานาที ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เวลาผ่านไปเท่าไหร่ กว่าเสียงครางกระเส่าจะได้จบลง ... ร่างบางที่อ่อนล้ากว่าจะได้นอนหลับลงบนเตียงดีๆ ก็ในช่วงเวลาที่เรียกได้ว่าพระอาทิตย์กำลังจะโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาใหม่นั่นแหล่ะ
“อ๊า....นักรบ”
“อื้มม...ฝา”
........
-TBC-
มาแล้วจ้าาาาา ตอนนี้ใช่ตอนที่รอคอยกันไหมนะ ยังไงๆๆๆ...โปรดชี้แจงแถลงไขจ้า และขอต้อนรับ พี่นักรบ ... นักรบคนเก่าคนเดิม เพิ่มเติมที่ในเรื่องนี้แกยังไม่เคยเป็นจ้าาา พี่นักรบคนบ้าในตอนนี้จะไม่มีอีกต่อไป! .... ตั้งแต่เขียนมา พึ่งรู้สึกว่าพี่แกเหมาะกับชื่อก็วันนี้นี่แหล่ะ รบ สมชื่อ รบทุกด้านตั้งแต่เท้าเข่าหมัดยันรบรากับน้องฝาคนคูลของเรา สงสารน้องมาก ส่วนถ้าใครเคยอ่านOne Nightกันมาก่อน น่าจะจำชะนีนางนึงที่ชื่อว่าเจนได้ ปะ...ไปตบนางอีกรอบ มาแต่ชื่อยังเกลียดจ๊ะ มาแค่ชื่อยังสามารถทำร้ายน้องฝาได้ ตอนนี้พี่น้องบ้าน เตชะณรงกรค์ คัมแบล็คจ้า *0*
ฮู้เล่ๆ...พี่รุกฆาต พี่ทัพหน้า ออกมาแจมด้วยเบาๆ พร้อมความโหดและกวนของพี่แกจ๊ะ
ตอนหน้าจะเป็นยังไง นี่อยากรู้มากๆลุ้น (เดี๋ยวๆคือมึงเป้นคนเขียนไง) ... ยังไงฝากคอมเม้นท์ด้วยนะคะ
หากผิดพลาดประการใด ไม่ถูกใจยังไงขออภัยนะคะ :katai4: :katai5: :pig4: :mew1:
มาจ๊ะ 1 คอมเม้นท์ = 1กำลังใจ
เม้นท์สิตัวเธอว์!!
-
:pig4:
-
ว๊ากกกก อิดี่ ถ้าได้แล้วทิ้งนะ จะเอาไอ้มีดที่สลักว่านักรบนั่นไปเจี๋ยนทิ้งซะ!!!
-
ไม่น่าเลยน้องฝาคนคูล โดนไปขนาดนี้ ฟื้นมาน้องจะเสียใจมั๊ยนะ
-
เฮียรบเท่มากตอนนี้หลงจะแย่แล้ว แอบคิดว่าเดี๋ยวต้องดราม่าตรงที่ฝาเข้าใจผิดเรื่องพนันกับเรื่องนังเจนแน่ๆ
-
นักรบต้องรีบแก้ตัวกับฝานะ อย่าปล่อยให้คาราคาซัง พี่ไม่ชอบ
-
งานนี้พี่ฝาคนคูลสะโพกครากแอนด์ฟ้าเหลืองจ้าา
-
:hao6:
-
ตื่นมารีบเคลียร์ นะแก สงสารน้องมัน
-
งื้ออออ :jul1:
-
ตอนหน้าจะดราม่ารึป่าวนะ???
-
ขำฉากที่น้องฝาด่ากัณฐ์อะ5555555
ตอนหน้าต้องไม่ม่าเน้อออรีบเคลียร์กันนะ
-
สงสารน้องฝาน้อ
-
:กอด1:
-
บทที่17
แสงแดดจ้าในช่วงเวลาเที่ยงวัน ไม่ได้อ่อนโยนต่อคนที่กำลังหลับเลยแม้แต่นอน ร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงกว้างขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะค่อยๆปรือตาขึ้น แสงแดดจ้าที่ทำให้ต้องหยีตา ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่าง ฝากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืน รู้สึกคอแห้งและเจ็บคออย่างบอกไม่ถูก ดวงตาใสที่ค่อยๆปรับโฟกัสได้แล้ว ค่อยๆมองไปรอบๆห้องช้าๆ ก่อนจะมาหยุดลงที่เตียงนอนที่ไร้คนข้างกาย ทิ้งไว้เพียงคราบอะไรมากมายเต็มเตียงไปหมด ดวงตาใสชะงักไปแว๊บนึงก่อนที่จะเบิกกว้างขึ้น
“อ๊ะ...จะ...เจ็บโว้ย!”
ร่างบางร้องออกมาเมื่อพยายามจะขยับตัวลุกลงจากเตียง สุดท้ายก็ได้แต่ทิ้งตัวลงไปนอนตายเหมือนเดิม ตาใสมองขึ้นไปจ้องเพดานนิ่งๆ ภาพเหตุการณ์ต่างๆไหลเข้ามาในหัวเหมือนเครื่องเล่นวิดีโอที่ฉายชัดระดับHD รู้ตัวดีว่าตัวเองคงถูกมอมยา แต่ถึงจะควบคุมตัวเองไม่ได้และพร่าเบลอ แต่ก็รับรู้เรื่องราวได้ดี
ดวงตาใสหลับตาลงช้าๆอย่างอ่อนแรงและนอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้น ไม่ไหวจะลุกเดิน แค่ขยับตัวตอนนี้ยังลำบาก
‘แอ๊ดดดดดด’
เสียงเประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามา ไม่ได้ทำให้ร่างบางสนใจแต่อย่างใด จนคนร่างสูงที่ตัวเองคุ้นเคยดีเดินเข้ามาทรุดตัวลงข้างเตียง ใบหน้าหล่อที่เข้ามาอยู่ในสายตา มือหนาที่ถูกยื่นมาแตะที่หน้าผากใส ดวงตาคู่คมที่ผมหลงใหลกำลังทอดสายตามองมาอย่างอ่อนโยน
“เป็นยังไงบ้างวะ ตัวมึงรุมๆนะ”
ไม่ตอบกลับอะไรออกไป ทำเพียงแค่จ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ มองคนตรงหน้าอยู่แบบนั้น
“ว่าไง เจ็บมากหรอวะ กินยาหน่อยไหม กูไปเอาให้”
คนที่ว่าออกมาแบบนั้น ขมวดคิ้วแน่นขึ้นเมื่อเห็นผมไม่ตอบ กระวีกระวาดทำท่าจะลุกออกไปหายามาให้ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงแฮปปี้เป็นลิงโลดไปแล้วกับท่าทางตอนนี้ของคนตรงหน้า แต่มันไม่ใช่ในตอนนี้
“พี่”
“ว่าไง อยากได้อะไร”
“กูอยากลุก ช่วยหน่อย”
“หึ ได้ดิ”
หัวเราะใส่ ก่อนจะประคองตัวผมให้ลุกขึ้นนั่งดีๆ มือหนาที่ค่อยๆประคองอย่างเบามือ ทำเอาอยากจะร้องไห้ ผมที่ลุกขึ้นมานั่งได้แล้วยังเอาแต่จ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น
“ฝา”
“ว่าไง”
“เรื่องเมื่อคืน กู...กูจะรั”
“ช่างมันเหอะ กูรู้ตัวว่ากูโดนยา”
“มันก็ใช่ แต่มึงจะให้ช่างมันได้ไงวะ”
คนตรงหน้าที่เริ่มขึ้นเสียง คิ้วเข้มที่มองหน้าผมเริ่มฉายแววหงุดหงิด...
“แล้วมึงจะทำไงวะพี่ จะรับผิดชอบกูหรอ”
“ก็ใช่ไง!”
“เพื่อ?”
“เอ๊ะ มึงเป็นไรวะ มันจะเพื่ออะไร ก็ในเมื่อตอนนี้กู...”
“ห้องนี้ของมึงสวยดีนะพี่...”
ผมที่พูดแทรกอีกคนออกมาแบบนั้น มองไปรอบๆห้องกว้างที่มันเคยพามาดู ไม่คิดเลยว่าห้องนี้จะมาจากน้ำพักน้ำแรงของกูเองนะเนี่ย ... มองไปรอบๆห้องพร้อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนจากเตียง จ้องหน้าอีกคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะถามออกไปในสิ่งที่ต้องการจะรู้
“มึงชนะพนันได้มาหรอ”
.
.
.
30% (ครึ่งแรก)
คูลไหม นี่ว่าคูล ... คูลไปทั้งสันหลัง
:katai5: :katai4:
-
คนเขียนนี่ คูล จริง 555 ขออีกกก ไม่เอา 30% เค้าอยากได้อีก 70% :ling1: :ling1: :ling1:
-
เป็น30%ที่คูลมากกกกกก
-
ไรทททททททท์.. จะมาแค่นี้ม่ายด้ายยยยยย...
อ๊ายยยยย...
รีบ
มา
ด่วน
เรย
จ้าาาาาาาา... :ling1:
-
จ้า คูลมากเลย :katai1:
-
สงสารฝาจัง,,,
-
ร้ายกว่านักรบก็คุณคนเขียนแหละค่า ..กรี๊ดๆๆๆๆเอาอีก70%ของเรามา :ling1: :ling1: :ling1:
-
อ๊ากกกก ทำไมทำแบบนี้คะ ใจร้ายย
ฝาคนคูล ไม่คูลแล้วในเวลานี้ น้องนอยด์อีกแล้ว
หวังว่านักรบคงไม่ได้พนันอะไรจริงนะ ไม่มีครั้งที่สองแล้วนะ โอกาส
ขนาดโดนยายังรู้เลยว่าเลือกใคร ฝาอดทนดีมาก
-
น้องฝาเข้มแข็งเข้าไว้
-
คนเขียนจะมาทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ไม่ได้นะคะ
พี่ฝาแม่งคูลจริงๆ อิเหลืองเมิงโดนค่าา
-
**เนื้อหาส่วนนี้ไม่ได้เป็นเนื้อหาที่ต่อจากเนื้อเรื่องหลักแต่อย่างใด เป็นแค่งานลอยกระทงในปีนึงเท่านั้นจ้า**
ลอยกระทงคนคูล
“งานลอยกระทง”
“เออ งานลอยกระทงไง ปีนี้ตรงกับวันศุกร์ด้วยนะมึง พี่รบจะพาไปไหนวะ”
“ไม่รู้ดิ กูไม่เห็นว่ามันจะตื่นเต้นอะไร”
บอกไอ้หมอกที่กำลังกดๆจิ้มๆมือถืออยู่แบบนั้น ก็ถ้าจะให้เดาคิดว่ามันคงกำลังคุยกับพี่เทียนแน่ๆครับ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หมั่นไส้เด้อจ้า
“เซียร์ แล้วมึงจะไปไหน”
“มีนัดจ้า”
เสียงร่าเริงมาเลย กูได้ข่าวแว่วๆว่ามึงกำลังคุยกับใครสักคนอยู่ เห็นว่าอายุน้อยกว่าด้วยในจุดๆนี้ หรี่สายตามองมัน ไอ้เซียร์ที่แค่จิกตาใส่ แล้วหันหน้าหนี ... แม่ง ขัดขวางความเสือก เอ้ย ความอยากรู้ของพี่ฝาแบบเต็มที่ เซ็ง ... ในจุดๆนี้เลยกระดึบๆไปเกาะไอ้ธาร มันที่หันมาเลิกคิ้วให้นิดๆ
“ว่าไง”
“แล้วมึงไปไหน ไม่ไปไหนถูกมะ”
มึงคือความหวังเดียวที่แสนจะริบหรี่ของกูนะธาร กระพริบตาปริบๆใส่ มันที่ยกยิ้มแล้วยกมือมายีผม เอ็นดูๆเอ็นดูพี่ฝาล่ะ เนี่ยแหล่ะน้า วิถีคนคูล ใครๆก็รัก ใครๆก็เอ็นดูพี่
“กูต้องไปรับเด็กว่ะ เด็กมันงอแง”
“พ่อง!”
รมณ์เสีย พี่ฝารู้สึกเปล่าเปลี่ยวและแสนจะโดดเดี่ยวยิ่งนัก ใครๆก็มีแพลนจะไปลอยกระทงกัน ทำไมไม่มีใครเป็นเพื่อนพี่ฝาบ้างเลย
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ”
“ก็ไม่มีเพื่อน”
“ก็ไปลอยด้วยกัน”
ไอ้ธารบอกออกมาแบบนั้น ไอ้หมอกก็พยักหน้าเห็นด้วย กูบึนปากใส่เลย และพวกมันก็ขำตอบออกมา ดูจริงใจสัดๆ
“ไปเป็นก้างพวกมึงเพื่อ เหอะ ... ไม่สนใจแล่ว กูกลับล่ะ”
ลุกขึ้นจากโต๊ะเรียนแล้วเดินออกมาจากห้องเรียน เพื่อนๆที่ไม่ห้ามกูสักคำ เจริญ...กูเลิกคบได้ไหมครับ เซ็งจุง เดินผ่านนักศึกษาในมหาลัย มีความคิกคักๆกันเป็นคู่ๆ โอโห หมั่นไส้ หมั่นไส้สุด...
จริงๆพี่ฝาไม่ได้เป็นคนที่ตื่นเต้นกับเทศกาลงานปีอะไรนะ มันก็แค่วันๆนึงเท่านั้นเอง แต่ปีนี้...ปีที่ได้มีแฟนเป็นครั้งแรก มันก็อดที่จะแอบหวังอยากจะมีฟิลลิ่งไปลอยกระทงกับแฟนบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่จ้า...ไลน์มาบอกกูตั้งแต่เที่ยงว่าวันนี้มีแก้งาน แล้วถามว่าทำไมพี่เทียนไม่ได้แก้ สรุปคือ...งานพี่เทียนผ่าน แต่ของมันไม่ กูเซ็ง...
“เฮ้อ”
“น้องๆกระทงไหมๆ”
หันไปมอง กระทงดอกไม้สวยๆ เลยไปมองหน้าพ่อค้าคนขาย กูถลึงตาใส่จนพี่เค้าหลบตา เรียกใครก็ดูหน้าด้วยเพ้ ไม่ใจเลยเว่ย ฝารมณ์เสีย ... สุดท้ายก็ได้แต่ขึ้นบีทีเอสกลับบ้านไป แถมปีนี้แปลกกว่าปีก่อนๆตรงที่ อากาศในกรุงเทพ ดูจะหนาวและมีลมมากกว่าทุกที่ ก็ได้แต่กระชับเสื้อคาดิแกนที่สวมคลุมอยู่ให้กระชับมากขึ้น เดินเข้าไปในคอนโดของไอ้รบ หน้าคอนโดยังมีตั้งโต๊ะขายกระทง
“เดี๋ยวพี่ฝาก็ซื้อมาแดกซะเลยนิ” บ่นงึมงำๆกับตัวเองหน่อยๆ ส่ายหน้าน้อยๆจะเดินเข้าตึก แต่ก็ต้องชะงักตัวเองไว้ซะก่อน ก็เพราะเสียงเรียกที่ดังมาจากข้างหลัง รอยยิ้มน่ารักๆที่วิ่งเข้ามาหา
“ฝาาาา”
“เลิฟ...อ๊ะ เฮียรุก หวัดดีครับ” หันไปทักเลิฟ ก่อนจะมองเลยไปหาคนที่เดินตามหาเซ็งเข้ามา ในมือพี่รุกถือกระทงดอกไม้สีชมพูเข้ามา เห็นแล้วกูอยากหลุดขำ แต่ต้องอึ๊บไว้ เดี๋ยวพี่แกตีเอา
“พึ่งเลิกเรียนหรอ”
“อืม พึ่งเลิกอ่ะ แล้วนี่จะไปลอยกระทงกันหรอ”
“ช่ายย ว่าจะไปลอยที่วัดปทุม แต่เห็นกระทงอันนี้สวยเลยซื้อมาก่อน”
“ซึ่งก็ไม่รู้จะรีบซื้อทำเหี้ยอะไร ที่ไหนแม่งก็กระทงเหมือนกัน แล้วแบกเองไหมก็ไม่ ให้กูแบกแถมต้องขึ้นบีทีเอสไปตั้งไกลอีกไอ้สัด”
“มึงจะบ่นทำไมวะรุก มึงแม่ง”
เถียงกันอีกแล้ว เจอทีไรก็เถียงกัน แต่ถึงแบบนั้น เห็นเถียงกันทีไร สุดท้ายก็ยังอยู่ด้วยกันทุกที เลิฟดื้อแต่ถ้าพี่รุกดุก็จะหยุด แต่ถ้าเลิฟอยากได้อะไร ถึงพี่รุกจะว่ายังไง ก็เห็นทำให้ทุกที และครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน ที่พี่รุกยอมซื้อกระทงหวานๆนี่ แถมยังต้องถือเอง คงทั้งเขินทั้งอาย แต่ก็ยอมทำ
“ฝาดูดิ แม่งไม่โอเค” หันมาฟ้องกูไปอีก อย่าครับ อย่าเอากูไปเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ปากดี เดี๋ยวกูเอากระทงทุ่มใส่เลยนะไอ้เลิฟ”
“มึงมันคนเลว”
“เอ่อ ใจเย็นๆน่าเลิฟ พี่รุกก็ตามใจมึงแล้วนี่ไง ไม่งอแงน่ามึง”
“ตามใจมาก เสียนิสัย” เลิฟที่ทำปากขมุบขมิบใส่แบบไม่มีเสียง จนพี่รุกต้องเอื้อมมือไปดึง
“พวกกูไปแล้วไอ้ฝา พาไอ้เลิฟไปลอยก่อน ดื้อด้านมาก กูจะถีบมันให้ตกคลอง”
“อ่ะจ้า”
กูโบกมือหยอยๆตามคนทั้งคู่ไป ได้ยินเสียงบ่นเสียงเถียงกันไปแว่วๆ แต่ถึงแบบนั้นก็ยังไปด้วยกัน มันก็น่ารักดีนะผมว่า ตัดภาพมาที่กู ถ้าเป็นในการ์ตูน ป่านนี้ต้องมีลมพัดผ่านหน้าและซาวน์อีกาบินจุดๆบินผ่านหัวกูไปแน่นอน ...
“เซ็งจังโว้ยยย”
เดินเข้าไปในห้อง หาอะไรกินดีกว่า และแม่งก็ไม่ค่อยจะมีไรกินด้วยนะ มีแต่อาหารกล่องจ๊ะ ความเซ็งยกระดับขึ้นไปอีก จริงๆนี่สับสนว่าพี่เซ็งเพราะไม่ได้ลอยกระทง หรือเซ็งเพราะต้องอยู่คนเดียวในวันลอยกระทงต่างหากล่ะ
สุดท้ายก็ตัดสินใจอาบน้ำแล้วออกมานอนเล่นเกมส์ที่โซฟาตรงห้องรับแขก ดูเวลาทุ่มกว่าแล้วเจ้าของห้องก็ยังไม่มา เออ ดีจริงๆ เล่นเกมส์ค่าเวลาไปเรื่อยๆ และก็ไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปตอนไหน มารู้อีกที ก็ตอนที่มือหนามาสะกิดแขนนั่นแหล่ะ
“ฝา ตื่นได้แล้วมึง มานอนอะไรตรงนี้วะ”
“อื้ออ”
“อื้ออะไร กูไม่ได้ไซร้ ลุกๆ”
“กลับมาก็จังไรเลย” ว่าแบบนั้นพร้อมลุกขึ้นเกาหัวไปด้วย คันจังเว่ย ทั้งๆที่พี่ก็พึ่งสระนะเนี่ย
“ดูทำหน้าเข้ามึง งอเลยนะ” มันที่ว่าแบบนั้นยิ้มมาให้ ก่อนจะโฉบหน้าลงมาหอมแก้มผมไปที คือเชี่ยอะไรของพี่วะ เหมือนมันตั้งใจจะเบี่ยงมาหอมที่แก้มซ้ายด้วย แต่กูไม่ให้ ปลายตามองเห็นนาฬิกาที่ฝาผนัง ไอ้สัดสามทุ่ม ผลักอกมันเลย อย่าได้หวังจะหอมแก้มกู
“ไปไกลๆไอ้รบ”
“เรียกไอ้เลยนะมึง เป็นไรดูทำหน้า”
“กูจะเป็นไร เป็นคูลๆไง”
“คนคูลอะไรทำหน้างอแบบนั้น”
“มีกฎห่าเหวอะไรบอกไว้ว่าคูลแล้วห้ามหน้างอ”
“ไม่มีหรอก”
“เออ!”
กระแทกเสียงใส่แล้วลุกเดินหนี แต่ติดที่อีกคนก็ไวพอ มันที่คว้าเอวผมมากอดไว้ได้ทัน หน้าคมที่เอียงเข้ามาใกล้แก้มซ้าย หอมลงไปในแบบที่มันต้องการ ก่อนที่เสียงเข้มๆจะกระซิบดังอยู่ที่ข้างหู
“ไปลอยกระทงกัน”
“ดึกขนาดนี้ ลอยเหี้ยไรที่ไหนได้อีก”
“ลอยได้ ไปนะ”
“ใครอยากไป๊!”
“โอเค มึงไม่ แต่กูอยาก ดูดิ กูซื้อกระทงมาลอยด้วยแล้วเนี่ย”
มองตามมือที่มันชี้ไปที่โต๊ะรับแขก กระทงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ประดับด้วยดอกไม้สวยวางอยู่ตรงนั้น อยากจะทำหน้านิ่งๆแต่แบบเหมือนปากจะไม่รักดี พยายามยกกว้างๆขึ้นตลอดเลย
“ไปนะ”
“กะ...ก็ไปเดะ พี่ฝากลัวดอกไม้เหี่ยวแล้วจะเปลืองเงินเฉยๆหรอกนะขอบอก”
“อ่ะ แล้วแต่มึงจะแถเลยครับฝา”
เกลียดมากๆเลยไอ้สัดพี่รบครับ
.
.
.
“มึงเอาแบบนี้หรอ”
“ทำไมวะ คนอื่นเค้าก็ลอย มาๆเร็วๆ”
กระตุกแขนกูลงนั่งข้างๆ เห็นมันยกกระทงขึ้นมาอธิฐาน ก็เอากับพี่เค้าครับ เอื้อมมือไปจับกระทงไว้ อีกมือที่เอื้อมไปจับมือหนา ไม่รู้ว่าอีกคนทำหน้ายังไง แต่มืออุ่นๆที่กระชับมือของผมจับไว้จนแน่น นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกดี
“ลอยเลยไหม”
“เอาดิ”
ตอบมันออกไปแบบนั้น ไอ้พี่รบก็วางกระทงลงน้ำ มือที่ค่อยๆกวักน้ำให้กระทงลอยออกไปไกลๆ ผมยิ้มน้อยๆแล้วหันไปมองคนข้างๆ
“มึงอธิฐานอะไรวะพี่”
“แล้วมึงล่ะ?”
“กูถามก่อนนะ”
“หึ อยากรู้”
“บอกเลยว่ามาก”
“เด็กขี้เสือก”
ว่าแบบนั้นพร้อมลุกขึ้นยืน กูนี่ย่นหน้าใส่เลย ไม่ได้ขี้เสือกเว่ย เค้าเรียกว่าแค่สงสัยในเรื่องของคนอื่น แม่ม...ว่าเสร็จแล้วลุกเดินก่อนกูเฉยเลย
‘ครืดๆ’
มือถือสั่นจนต้องหยิบมาดู สั่นขนาดนี้มีใครเจ็บป่วยหรืออะไรไหนพูดสิ...เป็นแจ้งเตือนจากในไอจี กดเข้าไปดูก็เห็นเป็นรูปที่แทคมาจากแอคของไอ้คนที่พึ่งด่าผมเมื่อกี้ เปิดไปดูแล้วได้แต่กระพริบตาปริบๆ
ภาพของผมตอนที่หลับตาอธิฐาน และมีพี่มันที่ยิ้มมองอ่อนมาที่ผม พร้อมแคปชั่นว่า
‘เด็กบอกไม่อยากลอย แต่อธิฐานยาวกว่าชื่อกรุงเทพ ลอยแบบคูลๆ สวิมมิ่งพูลอ่ะรู้ยัง #ขอให้มีมึงลอยกับกูแบบนี้ทุกปีนะ’
Sincere : บอกไม่ไปไหน แต่ลอยกับหลัวว่ะๆๆ
Tara_tran : คูลทั้งผัวทั้งเมียเนอะ
Foggy : สวีทครับสวีททททท หมายถึงแคปชั่นน่ะครับ
Tian : หึหึ ไม่ธรรมดานะครับเพื่อนรบ @nakrb
Nakrb : ธรรมดา กูรักของกู
ได้แต่ก้มมองข้อความที่พวกมันตอบกันไปมาอยู่แบบนั้น ไม่กล้าเดินตามไป ไม่กล้าตอบอะไรออกไปเลย ได้แต่ยืนยิ้มกว้างๆอยู่ตรงนี้ เป็นความรู้สึกอิ่มใจ ดีใจ และขอบคุณยังไงบอกไม่ถูก ทั้งๆที่มันก็คงเหนื่อย แต่มันก็ยังพยายามไม่ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจ
“ไม่ขึ้นห้องรึไงวะ”
เป็นมันที่เดินกลับมา ค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองมันอีกครั้ง อีกคนที่แค่มองตรงมา ยกยิ้มน้อยๆส่งมาให้ พร้อมๆกับมือหนาที่ยื่นออกมารอผม
“ปะ...ขึ้นห้องเรากัน”
ผมยิ้ม พยักหน้าตอบน้อยๆ ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปจับมืออุ่นๆนั่นไว้ แล้วก้าวเดินตามมันไปเหมือนเช่นเคย...เมื่อก่อนมันเคยถามผม ว่ารักดีๆมันเป็นแบบไหน ... อยากจะบอกมันออกไป จริงๆแล้วรักดีๆ...ก็อาจจะหน้าตาแบบมึงมั้งพี่เหลือง
แต่ถ้าพูดออกมาแบบนี้ แฟนกูเป็นดีซ่านหรอวะหรือยังไง เหลืองจังเลยนะมึงเนี่ย!
สุขสันวันลอยกระทงจ้า
^________^
------------------------------------------------------------------------------------------
ลอยกระทงกันแบบคูลๆ ลอยที่สวิมมิ่งพูลกะได้ ผ่าม!!
ขอให้มีความสุขกับวันลอยกระทงนะคะทุกคน เอาความหวานมาเสริฟกันก่อน พรุ่งนี้จะได้กินมาม่าอร่อย (อะไรนะ! ... หลอกๆ) แคทลงนิยายตอนตี2ก็ได้นะรู้ยัง คูลๆ >////////< :call: :katai4: :mc4: :mew1:
-
หมันไส้ เหม็นความรัก :katai2-1:
-
อิพี่เหลืองมีความรักแล้วดูละมุนขึ้นนะ อิจน้องฝาคนคูล
-
เหม็นฟามรักกกกกกกกกก :katai3:
-
หมั่นไส้ค่ะ คนคูลนี่ต้องเล่นตัวใส่หลัวใช่ไหมคะ
-
เฮียรบน่ารักอะ ไหนใครบอกเฮียซึนคะไม่มีหรอก มีแต่คนหล่อคนจริงค่ะ อิอิ เป็นตอนพิเศษในอนาคตที่อิจฉามาก บอกเลย
-
บทที่17 (ครึ่งหลัง)
นานหลายนาทีที่ไม่มีคำตอบใดๆออกมาจากอีกฝ่าย ร่างสูงที่กำลังจ้องมองมาที่หน้าผมเหมือนคนหายใจไม่ออก และผมเองก็รู้สึกไม่ต่างกันกับมันนัก
“ว่าไง”
ตัดสินใจถามย้ำกับอีกฝ่ายออกไปแบบนั้น ถ้ามันบอกว่าเปล่า ไม่ได้ทำ ผมก็พร้อมจะเชื่อมันเลยในตอนนี้ แต่ดวงตาคู่คมที่เสหน้าหนีหลบสายตาของผมมองไปที่อื่นแบบนั้น ผมแค่นยิ้มออกมาในทันทีที่ได้เห็น
“กูถามมึงอยู่นะพี่”
“ฝา...คือ ...คือมัน....”
‘เพี๊ยะ’
ใบหน้าหล่อที่หันไปด้านข้างจากแรงกระทบจากฝ่ามือเรียว หน้าคมที่ขึ้นสีพร้อมๆกับลอยนิ้วมือทั้งห้าที่เด่นหราอยู่บนใบหน้าจากฝีมือของผมเอง ถ้าเป็นปกติผมมั่นใจว่ามันต้องตรงเข้ามาต่อยหน้าแน่ๆ แต่ในวินาทีนี้ อีกฝ่ายที่ทำแค่หันหน้าไปทางที่โดนตบ ชะงักค้างไว้แบบนั้น
“กูรู้ว่ามึงไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่คิดว่าจะเลวขนาดนี้”
“.................”
“ถ้ามึงเลือกที่จะไม่อ้าปากเถียงกูก็ดีแล้วพี่ เพราะงั้นมึงฟังกูดีๆนะ…ต่อจากนี้ มึงกับกูหมดเรื่องกันแล้วนะ ต่างคนต่างอยู่ กูจะไม่ไปตามกวนใจผู้ชายที่รักผู้ชายด้วยกันแบบมึงไม่ได้อีก และมึงก็อย่ามายุ่งกับความรู้สึกกูอีก จบกัน”
“ไม่!”
ร่างสูงที่หันมาจ้องหน้าผมทันทีที่พูดจบ ดวงตาคมวาวโรจน์ขึ้นอย่างคนไม่ยอม พร้อมๆกับเสียงเข้มที่ตอบออกมาแบบไม่คิด
“อะไรอีก...มึงยังต้องการเหี้ยอะไรจากกูอีกวะ กูไม่มีให้มึงแล้วพี่”
“แต่กูมี!”
“มึงมีแต่กูไม่...มึงไม่คิดว่ามันมากไปหน่อยหรอวะกับสิ่งที่มึงทำ เอาความรู้สึกกูมาพนัน ตลกหรอไอ้สัด”
“กูไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ตอนนั้นกูแค่เผลอปาก กูแค่....”
“พอ กูไม่อยากฟังคำแก้ตัวโง่ๆของมึงอีกแล้ว ... ความรักดีๆที่มึงตามหาจากกู กูไม่มีให้มึงแล้วว่ะ คนไม่จริงใจ แค่คู่นอนที่เอากันทั่วไป มันยังหรูเกินไปสำหรับมึงเลย”
ผมที่ไม่ได้ตะคอกเสียงอะไร แค่บอกอีกคนออกไปแบบเรียบๆ มือหนาที่เอื้อมมาจับมือผมไว้แน่นในทันที ดวงตาคมที่มองมา ผมไม่เข้าใจอะไรกับสายตาคู่นั้นอีกต่อไปแล้ว
“ปล่อยมือกู”
“ไม่ กูไม่ปล่อย”
“กูบอกให้ปล่อย”
“ไม่เอา กูไม่ให้ไปนะฝา กูไม่ปล่อย”
คนร่างสูงที่ดึงดัน มือหนาที่สัมผัสตัวผมมาทั้งคืน แขนหนาๆที่กระชากตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่นๆ ความรู้สึกหนักหน่วงถาโถมเข้ามาจนอยากจะร้องไห้ เป็นความรู้สึกเจ็บและจุกแต่ไม่ได้ฟูมฟาย แค่เสียใจเงียบๆเจ็บอยู่ลึก ๆ เหมือนความรู้สึกที่ถูกกัดกร่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า สิ่งที่เราพยายามรักษามานับครั้งไม่ถ้วน แต่สุดท้ายมันก็พังทลายลงแบบไม่เป็นท่า และคว้าอะไรไม่ได้สักอย่าง...เป็นความรู้สึกทั้งเสียใจ เสียดาย และโหวงไหวอย่างบอกไม่ถูก
“อย่ากอดกูเลยว่ะพี่...ยิ่งมึงกอดกูแน่นมากเท่าไหร่ กูยิ่งเจ็บ”
“ฝา”
“กูรักมึงนะ....”
“......”
“แต่ตอนนี้ กูก็เกลียดมึงเหมือนกัน”
วงแขนแกร่งที่กระชับตัวผมกอดไว้แน่นๆจนกระดูกแทบแตกในช่วงจังหวะที่ผมพูดจบ ใบหน้าคมที่ซุกซบลงมาที่ซอกคอของผม
“กูจะไม่ยอมปล่อยมึงไป! เกลียดกูได้เลย แต่กูจะไม่ยอมให้ไปหรอก! ไม่มีวัน!”
เลือกที่จะยืนนิ่งๆปล่อยให้อีกคนกอดไว้ ไม่ได้ตอบอะไรอีกคนออกไป ได้แต่หลับตาลงช้าๆ และปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอย่างเงียบๆอยู่แบบนั้น
.
.
.
‘Rrrr’
มือเรียวที่ควานหาโทรศัพท์มือถือที่วางไว้แถวๆหัวเตียง ดวงตาคู่ใสที่ยังลืมขึ้นมาไม่เต็มที่ ก่อนจะค่อยๆมองไปรอบๆห้อง ห้องที่เขาคุ้นเคยดี...ห้องของตัวเอง ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด จำได้ว่ากลับมาถึงห้องก็ประมาณสี่โมงเย็น กว่าจะหลบออกมาจากห้องไอ้รบได้ก็บ่ายสามแล้ว ในเมื่ออีกคนนอนกอดผมไว้อยู่แบบนั้น แต่สุดท้าย...กอดแน่นแค่ไหน ถึงเวลาก็ต้องปล่อย ... ผมที่มาถึงก็นอนยาวมาเลย มองออกไปนอกหน้าต่างระเบียงห้อง ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว คงจะดึกแล้ว
ก้มลงมองหน้าจอของคนที่โทรเข้ามา ก่อนจะตัดสินใจกดรับ
“ฮัลโหล”
((อยู่ไหนไอ้สัด! หายไปไหนของมึงมา ไอ้เซียร์จะไปแจ้งความคนหายแล้วนะมึง!!))
“ไอ้หมอก”
((เออ!...ทำไมมึงทำเสียงแบบนั้นวะ))
“มึงมารับกูหน่อยดิ กูไม่อยากอยู่คนเดียว”
((ไอ้ฝา ... มึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูไปเดี๋ยวนี้))
ไอ้หมอกที่พูดออกมาแบบนั้น มันที่วางหูโทรศัพท์ไปในทันที ไม่รอฟังกูพูดอะไรเลยอีกสักคำ จริงๆหมอก...มึงก็เป็นคนคูลๆเหมือนกันนี่หว่า ยังจะตลกนะกูเนี่ย กดโทรศัพท์เลื่อนดูไปเรื่อยๆ โทรศัพท์แจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับ 50สาย มีของไอ้เซียร์10สาย ไอ้ธาร10สาย ไอ้หมอกอีก10กว่าสาย และที่เหลือ...ของนักรบ
.
.
.
‘ก๊อกๆ’
เดินไปเปิดประตูออก ไอ้หมอกที่ยืนอยู่หน้าห้อง คิ้วขมวดใส่ผมอยู่แบบนั้น ผมยิ้มกว้างให้มัน และพุ่งไปกอดมันไว้แน่นๆ ไอ้หมอกที่เซถอยหลังไปหลายก้าวเพราะไม่ทันตั้งตัว
“ไอ้สัดฝา!มึงนี่มัน....”
มันหยุดคำพูดของมันไว้แค่นั้น ก่อนที่จะกอดตัวผมให้แน่นขึ้นไปอีก มือเรียวของมันที่ค่อยๆลูบหลังผมช้าๆ เป็นความรู้สึกว่าทนไม่ไหวตอนที่ไอ้หมอกมันกอดผมไว้และลูบหลังแบบนั้น
“ฮึก ฮื่อออ”
น้ำตาผมไหล เสียงสะอื้นที่ดังออกมาแบบเก็บเอาไว้ไม่อยู่
“ร้องออกมามึง ไม่ต้องเก็บไว้”
“พากูไป ฮึก ... ขอกูไปอยู่กับมึงนะ ฮึก นะหมอก แค่...แค่แป๊บเดียว อึก ก็ได้ ฮึก...”
สะอื้นอยู่ที่อกของเพื่อน ขอร้องว่าให้กูไปอยู่ด้วยได้ไหม กูไม่อยากอยู่ที่นี่ตอนนี้ บอกมันไปแบบนั้น ทั้งๆที่ตอนนี้ตัวเองก็ถือกระเป๋าเอาไว้แล้ว ไอ้หมอกที่ไม่พูดอะไร มันยกมือขึ้นลูบหัวและเช็ดน้ำตาให้ มืออุ่นๆของมันที่เอื้อมมาจับมือผมไว้แล้วดึงให้เดินตามมันออกไป มันที่ดันตัวผมให้เข้าไปนั่งในรถของมัน รถที่ค่อยๆเคลื่อนออกไปตามเส้นทาง ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่
แค่อยากขอเวลาสักหน่อย แล้วผมจะกลับมาเป็นพี่ฝาคนคูล คนดีคนเดิมให้ดู
.
.
.
ผมที่ได้แต่มองดูคนหลับ ที่ตอนนี้มันนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนของผม ไอ้ฝาที่เอาแต่ร้องไห้ตั้งแต่ที่มันเปิดประตูออกมาหาผม มันที่ยิ้มแต่กลับกอดผมจนตัวสั่น คนที่ร่าเริงเสมอแบบนั้น ตั้งแต่ออกจากหอมันมาจนถึงที่นี่ ยังไม่เห็นว่าหน้าขาวๆของมันจะไม่มีน้ำตาเลยสักที สุดท้ายพอพามันมาถึงคอนโดนี้ ตัวมันร้อนหน่อยๆเหมือนจะเป็นไข้ ให้มันกินยาแล้วมันก็หลับลงไปในที่สุด ตาของมันบวมช้ำจนสงสาร คิดว่ามันคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก และที่สำคัญมากไปกว่านั้น ท่าเดินมันก็แปลกๆ...เชี่ย คิดอะไรของมึงวะไอ้หมอก คนใจบาป2017คือกูเองจ๊ะ
‘ครืดๆ’
เสียงโทรศัพท์สั่น ไม่ใช่ของผม แต่เป็นของไอ้คนที่พึ่งหลับไป มันไม่ได้ตั้งเสียงไว้ แปลก ปกติมันไม่ชอบตั้งสั่นครับ มองเห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามา มันทำให้ผมทั้งแปลกใจแต่ก็ไม่แปลกใจในเวลาเดียวกัน
พี่นักรบ
ที่ว่าไม่แปลกใจ เพราะคิดว่าที่ไอ้ฝามันร้องไห้หนักขนาดนี้ ก็ต้องเกิดจากฝีมือคนนี้แน่ๆ แต่ที่แปลกใจก็คือ สายที่ไม่ได้รับปาไป30กว่าสาย มาจากพี่นักรบนี่แหล่ะ เห็นดูไม่ค่อยจะสนใจไอ้ฝาเท่าไหร่ แต่จากสายไม่ได้รับเบอร์นี้ ถ้าไม่ใส่ใจแล้วโทรขนาดนี้ กูว่าน่าจะมีใครตาย...หรือว่ากูพลาดอะไรไปตรงไหนหรือเปล่าวะ?
เดินออกจากห้อง ปล่อยให้ไอ้ฝามันนอนไป กดเข้าไลน์ส่งข้อความบอกแม่กับพ่อไอ้ฝาก่อนเลยครับ ป่านนี้ขาดใจตายแล้วมั้ง ... กลุ่มแชท ‘คนหน้าตาดี2017’
พยับหมอก : [พวกมึง กูเจอไอ้ฝาแล้วนะ ตอนนี้มันอยู่กับกูนะ]
ซินเซียร์ชื่อนี้มีแต่ความอร่อย : [อิเชี่ยยยย ฝากตบมันด้วยสิบทีติด ข้อหาทำกูเสียสุขภาพจิต เป็นห่วงจนตีนกากูขึ้นแล้วค่ะเอดอก]
ใส่อารมณ์มาตามตัวอักษร ถ้ากูเป็นไอ้ฝา จะหนีให้ห่างจากอินี่ครับ กลัวมันแดกเข้าไปทั้งตัวเวลาโมโห แต่ก็อย่างว่า คนเป็นแม่ชอบห่วงลูกแบบนี้แหล่ะ
ธาร ธารา : [สัด!]
คำเดียวก็เสียวได้ ช่างเป็นเพื่อนที่รักกันจริงๆเลยครับ ... โถ่ ความพ่อ
ซินเซียร์ชื่อนี้มีแต่ความอร่อย : [ถ้าตบมันเสร็จแล้ว กอดมันด้วย สงสารมัน]
พยับหมอก : [กูตบใครไม่เป็น มือกูบอบบาง]
ซินเซียร์ชื่อนี้มีแต่ความอร่อย : [กูอยากเบ้ปากให้เบี้ยวไปข้างหลังทันทีที่เห็นข้อความมึงค่ะอิหมอก]
ธาร ธารา : [อย่าเลย ถ้ามึงหน้าเชี่ยกว่านี้ กูจะไม่อยากคบเป็นเพื่อนนะเซียร์]
ซินเซียร์ชื่อนี้มีแต่ความอร่อย : [ไอ้สัดธาร ถ้าอยู่ใกล้ๆ กูจะเอานมหนีบหน้าให้มึงหายใจไม่ออกตายค่ะ อิเลว!]
ธาร ธารา : [นมเล็กๆนี่ก็อยากอวดจัง]
ซินเซียร์ชื่อนี้มีแต่ความอร่อย : [ปากดี! กูก็เห็นมึงชอบแบบนมแบนราบไม่ใช่รึไง (อีโมยกยิ้มร้าย)]
ธาร ธารา : [ปากมาก]
ซินเซียร์ชื่อนี้มีแต่ความอร่อย : [อิ_______อิ]
พยับหมอก : [มึงชอบแบนๆหรอวะ ฮ่าๆๆๆ]
กำลังจะล้อไอ้เชี่ยธารต่อ ก็ติดตรงที่อยู่ๆก็มีสายเรียกเข้ามาซะอย่างงั้นล่ะ ไม่อยากรับเลยรอให้สายตัดไปเอง แต่ตัดไปแล้วก็โทรกลับเข้ามาใหม่อีกอยู่แบบนั้น ... สุดท้ายเลยตัดรำคาญ รับสายไป
“อะไร!”
((ทำไมไม่รับโทรศัพท์วะหมอก))
“เป็นพ่อกูหรอ”
((หมอก...กูเป็นห่วง))
“ถ้าไม่มีอะไร แค่นี้นะ” แฟนเก่าเหี้ยๆมีสิทธิ์มาห่วงกูด้วยหรอ อยากจะถามแบบนั้น แต่ไม่เอาดีกว่า กลัวคำตอบของมัน
((เดี๋ยวดิๆ))
“อะไรอีก”
((มึงกินอะไรยัง))
“เสือก”
((ลงมาข้างล่างหน่อยดิ...ได้ไหม))
“กูไม่ลง”
((นิดเดียว))
“ไรนักหนาวะเทียน...”
‘ติ๊งต่องๆ’
“สัด!”
สะดุ้งตกใจกับเสียงกดออดหน้าประตูห้อง จนต้องอุทานออกมาแบบนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าใคร คนตอแหล...ข้างล่างพ่อง นี่เรียกหน้าห้องกูไอ้สัด
“กดตามพ่อมึงมาด่ารึไง!” ในจังหวะที่เปิดประตูออกด้วยความหงุดหงิดก็อ้าปากด่าไปด้วย หน้าตาในตอนนี้คือกูพร้อมต่อย
“เอ่อ....”
คนตรงหน้าที่อ้าปากค้าง และกูก็ด้วยครับ
“เอ่อ...ขอโทษครับลุง”
ได้แต่ทำหน้าแหยๆ แล้วรีบยกมือไหว้ลุงรปภ.ทันที ลุงแกนี่หน้าเหวอกันเลยทีเดียว ขอโทษจริงๆ ก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นลุงนี่หว่า
“เอ่อ มีคนฝากของพวกนี้มาให้ครับ”
ลุงยื่นมาให้ ผมที่รับไว้แล้วยกมือไหว้ขอบคุณ ปิดประตูลงกลอน มองหน้าจอโทรศัพท์ที่เห็นอีกฝ่ายยังไม่ยอมวางไป
“เหี้ยนี่คืออะไร” ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู แล้วกรอกเสียงถามคนปลายสายออกไปแบบนั้น
((เป็นห่วง มึงชอบไม่กินข้าว เลยซื้อของโปรดมึงมาฝาก))
ก้มมองดูถุงอาหาร มีกับข้าวที่ผมชอบเยอะเลย โดยเฉพาะสปาเก็ตตี้เนื้อซอสแดง อีกถุงเป็นขนมเค้กรสส้มที่ผมก็ชอบ และเอแคร์อีกกล่องใหญ่ อันนี้ผมก็ชอบเหมือนกัน กำถุงในมือแน่นๆจนสั่น สั่นทั้งมือสั่นทั้งใจ
((จำได้ว่ามึงเคยชอบ))
“แต่ตอนนี้กูไม่ชอบแล้ว” เปล่า กูโกหก ... บอกมันออกไปแบบนั้น ในนาทีนั้นที่เสียงของอีกคนก็เงียบไป
((ไม่ชอบแล้วหรอ))
“อืม...กูไม่ชอบแล้ว”
((ไม่เป็นไร...))
เสียงของมันที่เบาลงจนใจสั่น แต่กูไม่ชอบแล้ว...กูไม่อยากชอบอะไรแบบนี้อีกแล้วว่ะ
((เราค่อยไปหาอย่างอื่นที่มึงชอบกินใหม่..ด้วยกันก็ได้))
“มึงต้องการอะไรวะเทียน!” กูไม่เข้าใจเลย...มึงต้องการอะไร อยากหลอกกูอีกหรอ ไม่ตลกหรอกนะ อยากจะบอกมันออกไปแบบนั้น อยากจะพูดแบบนั้น แต่มันไม่ใช่นิสัยของผม เลยถามมันไปแค่นั้น
((กูแค่จะจีบมึงใหม่ แต่กูไม่รู้ว่าการจีบใครสักคนมันต้องทำยังไง กูควรจะจีบมึงยังไง กูไม่รู้ว่าเรื่องของเรามันต้องแก้ที่ตรงไหนให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม))
“เทียน...แก้วที่มันแตก มันต่อไม่ได้หรอกนะมึงรู้ไหม”
(( กูรู้ ))
“รู้แล้วมึงจะพยายามทำไมวะ”
(( กูไม่ได้พยายามที่จะซ่อม ))
“............”
(( แต่กูพยายามที่จะสร้างใหม่ ))
“แค่นี้นะ”
เลือกที่จะตัดบทมันออกไปแบบนั้น ไม่อยากจะฟังอะไรจากมันอีก กลัว...ไม่ได้กลัวมัน แต่กลัวใจตัวเอง ว่าจะกลับไปรักคนแบบมันอีก ก็แค่นั้นเอง
((แค่นี้ก็ได้...ฝันดีนะครับ))
มันที่วางไปแบบนั้น พร้อมๆกับใจสั่นๆของผมคนนี้ ... ถอนหายใจหนักๆ แล้วเหลือบไปเห็นข้อความในไลน์กลุ่มที่คุยข้างไว้ เปิดเข้าไปก็เจอข้อความสุดท้ายพอดีที่ถูกส่งมาจากไอ้ธาร
ธาร ธารา : [เออ...กูชอบ]
ธาร ธารา : [ชอบ...แบบมึงมั้ง]
...
เช้าของวันใหม่ ที่แดดสดใสจนเกินพอดี พี่ฝารู้สึกไม่โอเคในจุดๆนี้เพราะร้อนสัด หันไปมองข้างๆ ไอ้หมอกยังนอนตายอยู่เลย แก้มใสๆของมันอมสีชมพูนิดๆตรงแก้ม ดูมีเลือดฝาดและสุขภาพดีแบบลูกคนมีเงิน เวลานอนไอ้หมอกน่ารักชิพหายเลยครับ คุณหนูหมอกผู้น่ารัก แต่ตื่นขึ้นมาจะกลายเป็นไอ้ห่าหมอกทันที ไอ้หมอกเป็นคนที่หน้าตาดีและแต่งตัวเก่ง แค่มองก็สะดุดตาแล้วครับ จ้องมองมันอยู่แบบนั้นนานหลายนาที จนในจุดๆนี้เลยคิดอะไรบางอย่างได้ เช้าวันใหม่...ก็ต้องเริ่มสิ่งใหม่ๆสิ มันถึงจะคูล!
ตัดสินใจเขียนโน้ตแล้วแปะไว้บนหัวไอ้หมอก บอกมันว่าไปเจอกันที่มหาลัยเลยแล้วกัน ลุกไปอาบน้ำอาบท่าแต่กว่ากูจะลุกจะเดินจะก้าวได้แต่ละทีลำบากจนกูอยากจะฉีกขาเดิน - - โคตรไม่คูลแถมเจ็บสัด
.
.
.
เปิดประตูลงจากรถแท็กซี่ ก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ บอกเวลาว่า11โมงนิดๆ ไลน์ถามพวกไอ้หมอกไว้แล้วว่าอยู่ที่ไหนกัน มันบอกว่าไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหารกลาง ... ก็ดีนะ ... ยกยิ้มน้อยๆก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงอาหาร เสียงเซ็งแซ่ที่ดังหึ่งๆยังเหมือนเดิม มองไปรอบๆและก็เห็นเพื่อนๆของผมนั่งอยู่ ก้าวขาช้าๆเดินเข้าไปหา แต่อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนเสียงคุยจะเงียบลงซะแบบนั้น รับรู้ถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาที่ตัวเอง แต่ถึงจะแบบนั้นก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ ช่างมันเถอะ
“เห้ยพวกมึง พี่ฝาคนคูลมาแล้วครับผม!”
เดินยิ้มร่าเข้าไปหา พร้อมๆกับวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ไอ้เพื่อนทั้งสามคนที่เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะทำหน้าเหมือนเห็นผี คืออะไร อย่าทำแบบนี้กูว่าไม่คูล นี่ประหม่าเลยนะเออ
“อิฝา!!!! มึงไปทำอะไรมาลูกแม่”
แหกปากให้ลั่น พร้อมกระโจนเข้ามาหากู กอดกูไว้แนบอก เอานมแบนๆของมันถูแขนกูไปมา ไม่ได้รู้สึกดีที่ถูกซีลีโคนถูไถเลยนะ พี่ฝาอยากจะบอก
“มึงไปทำอะไรกับหัวมึงมา ตาแป๋วแหววนี่ด้วย”
แทบจะฉีกร่างกูไปชันสูตรเลยครับ หมุนตัวกูสักสองรอบครึ่งกว่าจะปล่อยให้นั่งลงได้ ทำเอาพี่ฝาเวียนหัว
“สัด น่ารักฉิพหายไอ้ฝา ใครว่ามึงจืดตอนนี้กูจะถีบให้” ไอ้ธารที่กลืนน้ำลายแล้วบอกออกมาแบบนั้น พี่นี่ยิ้มกว้างเลย ไม่ปฏิเสธครับ หลักฐานมันฟ้องอ่ะ จะปฏิเสธก็ลำบากใจ
“กูช็อค มึงคือไอ้จืดตาปูดเมื่อคืนที่นอนกับกูแน่หรอวะ”
“สัดหมอก พูดจาล่อแหลม นอนเป็นเพื่อนกัน พูดให้เคลียร์ด้วยมึง”
“พอๆๆ ใครก็ห้ามแย่งกูพูดค่ะ อิเหี้ย ลูกฝากูคาวาอิเดสเนะมากๆเลยจ๊ะ ผมสีน้ำตาลช็อคโก้แบบนี้ใครสั่งใครสอนให้ทำ อิเหี้ยยย คนมองมึงทั้งโรงอาหารค่ะ”
“หรอวะ จริงๆกูไม่ได้คิดอ่ะ พี่ช่างทำผมจับกูทำ”
“มึงไปกราบพี่เค้าเลย ทำให้ผีต้มจืดน้ำใส กลายเป็นต้มยำกุ้งน้ำข้นได้เนี่ย” ก็ถ้าจะบรรยายซะกูเห็นภาพเบอร์นี้อ่ะนะ แต่นั่นก็ถือว่าดี กูพอใจครับ
“แล้วคอนแทคเลนในลูกตามึงนี่คือ สีน้ำตาลแบ๊วๆนี่คือ”
ไอ้เซียร์แทบจะเอานิ้วจิ้มเข้าไปในลูกตาผมเลยครับ แค่อยากรู้หรืออยากเสือก พี่ฝาเริ่มไม่แน่ใจในตัวเพื่อนเลยล่ะ
“ก็แค่อยากลองดู มึงว่าดีไหม”
“ดี/ดี/ดี”
3Dอย่างพร้อมเพรียง โอเค พี่ก็อุ่นใจครับ ยิ้มให้พวกมันที่ยังมองผมแบบตาไม่กระพริบ แล้วก็แจกจ่ายรอยยิ้มไปให้โต๊ะข้างๆ ข้างหลัง และรวมถึงผู้ชายร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาด้วย ผู้ชายที่ชอบสีเหลือง สะพายกระเป๋าเป้ลายมินเนียนและมีดวงตาที่ชวนให้หลงสเน่ห์ ร่างสูงที่เดินหน้าเครียดๆเข้ามาในโรงอาหาร ขอบตาดูคล้ำเหมือนคนอดนอน ดวงตาคู่นั้นสอดส่ายไปรอบๆ ก่อนจะหยุดลงที่หน้าของผมแบบไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาคู่คมที่เบิกกว้างขึ้น ผมยกยิ้มออกมาให้เขาในจังหวะนั้นพอดี
“หึ”
“มึงหัวเราะอะไรวะไอ้ฝา”
“ก็เปล่าหรอก”
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ”
พวกเราทั้งโต๊ะหันไปหาบุคคลมาใหม่อย่างงงๆ เป็นผู้ชายร่างสูง หน้าตาจัดว่าดีในระดับนึง กำลังยืนอยู่ข้างโต๊ะพวกเรา ผมได้แต่เลิกคิ้วส่งไปให้ คืออยากถามว่ามึงเป็นใคร มีอะไรกับพี่เราน่ะหือ
“คืออยากขอเบอร์ได้ไหมอ่ะครับ”
“ขอเบอร์เรา” ไอ้เซียร์ที่ถามออกไปแบบนั้น แต่ผู้ชายคนนั้นกลับส่ายหน้าปฏิเสธ หน้าแหกไปในจุดๆนี้ ... แต่ไม่ใช่ไอ้เซียร์ แล้วมึงจะขอใครครับ?
“ขอคนนี้” นิ้วยาวสวยถูกชี้มาที่ผม...กู .... กู ..... กูหรอครับ!
“เอ่อ...”
“ไม่ให้เว่ย!”
ไม่ใช่เสียงกู ไม่ใช่เสียงเพื่อนๆกู แต่เป็นเสียงของแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่เดินขาแทบขวิดเข้ามาที่โต๊ะของเรา เสียงทุ้มเข้มที่ตะโกนมาก่อนมันมาถึงโต๊ะเราด้วยซ้ำ หน้าตาถมึงทึงที่จ้องคนที่มาขอเบอร์ผมจนร่างของเขาแทบจะทะลุ แต่ถึงแบบนั้น
“มึงเสือกไรด้วย เขาขอเบอร์กูนะพี่ ไม่ใช่เบอร์มึง”
ผมที่ลุกขึ้นยืนแล้วหันไปเลิกคิ้วถาม อีกคนที่กำมือแน่นๆ เห็นสันกรามขึ้นก็คิดว่ามันคงกัดฟันจนแน่นเลยทีเดียว
“ทิ้งเบอร์ไว้สิ เดี๋ยวยิงไปนะ”
เมินไอ้กล้วยนั่นไป แล้วหันกลับไปบอกคนที่ยังยืนงงๆเป็นตัวประกอบอยู่ในเหตุการณ์นี้
“กูจะยิงหัวมึงไอ้เด๋อ ถ้ามึงกล้าทิ้งเบอร์มึงไว้ ... เดินหน้าโง่กลับไปที่โต๊ะมึงแล้วอย่าสะเออะโผล่หน้ามาให้เห็นอีกนะมึง!”
“เอ่อ...งั้นขอตัวนะครับผม ขอโทษจริงๆครับพี่”
บอกผมแบบนั้นพร้อมหันไปยกมือไว้ไอ้รบ ก่อนจะวิ่งหายไปเลย ไอ้เชี่ย....นั่นคือคนแรกของโลกใบนี้ที่กล้าเข้ามาจีบกูเลยนะ ผมสะบัดหน้าไปมองคนร่างสูงเขม็ง พร้อมๆกับที่เดินเข้าไปหามันด้วย
“มึงยุ่งอะไรด้วยห๊ะ”
“แล้วทำไมกูจะยุ่งไม่ได้!”
“มึงยุ่งไม่ได้ มึงไม่มีสิทธิ์ไอ้เหี้ยพี่กล้วย!”
“ทำไมกูจะยุ่งกับเมียกูไม่ได้วะ !!”
เสียงเซ็งแซ่ในโรงอาหารเงียบลงทันทีทันใดเหมือนกับปิดสวิตช์ เพื่อนๆของผมที่อ้าปากค้างอย่างอึ้งๆกับคำพูดของคนตรงหน้า ผมที่หน้าตึงกับความจริงที่กระแทกหน้า ไม่คิดว่ามันจะกล้าพูดอะไรแบบนี้ ได้แต่กำมือตัวเองแน่นๆข่มความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานๆส่งไปให้อีกฝ่ายแทน
“พี่...มึงฝันอยู่หรอวะ? มึงกับกูไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย อีกอย่าง...มึงไม่ได้ชอบผู้ชายนี่ใครๆเขาก็รู้ แล้วมึงจะมีเมียเป็นกูได้ไง ถูกไหมครับ หื้ม~”
ยกยิ้มให้กับคนตรงหน้า พร้อมๆกับใช้นิ้วจิ้มลงบนอกแกร่งอย่างจงใจ เอื้อมตัวไปก้มหยิบกระเป๋ามาสะพายไว้ ก่อนจะเดินชนไหล่กระแทกคนตรงหน้าไปแบบนั้น
คนที่ไม่กล้าจะยอมรับใจตัวเอง คนที่ชอบหลอกลวงแบบมึง...ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรหรอกนะจะบอกให้ …
-TBC-
------------------------------------------------------------------------------------------------
แซ่บมั่ยแซ่บ! แต่นี่ว่าน้องฝาแซ่บ ... ไม่ได้เป็นอะไรกันก็อย่าหึงดิพี่ ไหนบอกไม่ชอบผู้ชาย มาดิ้นใส่น้องทำไมอ่ะ ไม่คูลเลยอ่ะ เหลือง ว๊ายๆๆๆๆ .... ติดแฮชแทค #ไม่มีน้องฝาคนจืดที่แท้จริง ตึงโป๊ะ! ... ส่วนคู่เทียนหมอกธาร ธารหมอกเทียน อะไรยังไงดีกับคนพวกนี้ ยังไงๆๆๆๆน้าาาา อิอิ :katai4: :katai5: :impress2: :o8:
ขอคอมเม้นท์ให้ชื่นใจหน่อยจิ เดี๋ยวเราจะพยายามปั่นวิบากมาให้น้า
ปล. วันนี้ไปโดนฉีดยามาค่ะ แคทสะเทือนใจมาก เจ็บโฮกฮากเบบี้ เพราะงั้นเลยมาลงนิยายให้ก่อนเลย ไม่ใช่ไร หนูกลัวหนูหลับ
ปล.2 ใครยังไม่ได้อ่านสเปเชียลลอยกระทง จิ้มไปอ่านตอนข้างบนได้นะคะ แคทพึ่งลงเมื่อคืนตอนตี2ล่ะค่ะ 5555 แรงรัก กระแทก❤ ลึก...ตอนพิเศษ:วันลอยกระทง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61195.msg3730604#msg3730604) :call: :pig4:
-
สะจายยยยย..พี่ฝาคนคูลจัดน้องเหลืองไปเลยค่ะ 5555555 :katai3: :katai3: :katai3:
-
สมน้ำหน้าอีเหลือง
-
แซบเบอร์ตองเลยครับน้องฝา. เอาให้แซบๆแบบนี้อีกนานๆ
-
ง่าวแท้ ประกาศแบบนี้ไม่มีใครอยากคืนดีด้วยหรอก คนโดนเมียทิ้งเป็นแบบนี้เอง
-
เจอคนคูลจริงเข้าไป เป็นไงล่ะนังเหลืองงง
สมหน้า XD
เชียร์น้องธารนะ แต่คิดว่าคงแห้ว ไม่เป็นไรนะเราจะปลอบใจน้องเอง
-
ชอบพี่ฝาคนคูลมากกกกก เป็นไงล่ะพี่รบ
-
ชอบจริงๆ พี่ฝาคนคูลเนี่ย
-
น้องฝาแมนมากค่ะลูก เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวมาก
-
พี่ฝาคนคูล.. ไอเลิฟยูววว... :katai5:
-
เชิญเมิงอกแตกตายได้เลยค่ะพี่เหลือง สมน่ำหน้า
-
นักรบควรยอมรับใจตัวเองให้ดีนะ
ที่เริ่มไว้ มันพังเพราะปากตัวเองไปแล้ว ครั้งที่สองแล้วด้วย
ฝาคนคูลเจ็บซ้ำอีกรอบ จนต้องเปลี่ยนตัวเองบ้าง พี่ฝาก็ทำได้
-
:laugh: สมน้ำหน้า
-
พี่ฝาคนคูล. สุดยอดๆๆ
-
โอ้ยยยย พี่ฝาคูลเอี้ยยๆ o13
-
บทที่18
“ไอ้ฝา มึงบอกพวกกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะเว่ย ที่พี่รบพูดมันหมายความว่ายังไงย๊ะ”
ไอ้เซียร์ถามออกมาทันทีหลังจากที่พวกเราเดินเข้ามาในห้องเรียนแล้ว ผมยังเลือกที่จะเงียบ กะว่าจะไม่พูดอะไรออกไป แต่สายตาคาดคั้นของพวกมันก็ทำให้ต้องถอนหายใจใส่
“ก็ไม่มีอะไรหรอก มันก็พูดไปแบบนั้นเองแหล่ะ”
“ไม่เมคเซ้นส์ค่ะอิเชี่ย มึงอย่าดูถูกความฉลาดของผู้หญิงหน้าตาดีแบบกูค่ะอิฝา”
“ใคร?”
“ใครอะไรของมึง”
“ใครบอกมึงแบบนั้นอ่ะเซียร์ ใครกล้าหลอกเพื่อนกูว่ามึงสวย กูจะไปต่อยมัน”
“อ๊ายยย อิฝา อิเด็กปากคอเราะร้าย ดูดีขึ้นแล้วปากกล้าหรอย๊ะ เดี๋ยวแม่โดดตบปากสักทีเลยดีไหม”
จิกตามองแรงใส่ไม่พอ มันยกมือพร้อมเลยครับ เป็นผู้หญิงน่ากลัว ทำไมพี่ฝาต้องเจอผู้หญิงแบบมันด้วย ไอ้เซียร์ทำท่าจะอ้าปากออกมาอีก แต่ติดตรงที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้องซะก่อน มันเลยต้องรีบสงบปากสงบคำของตัวเองอย่างไว ถือเป็นความโชคดีของพี่ฝาในจุดๆนึง .... หลังเลิกเรียนก็รีบเดินแยกออกมาเลย กลัวไอ้เซียร์ตามมาจิกอีก ทำตัวเหมือนแม่ไก่มากๆครับ ยังไม่รู้จะไปไหน เลยมาเดินเล่นที่ห้าง ตากแอร์เย็นๆให้ดูคูลๆหน่อย เดินเข้าร้านหนังสือ อยากหาการ์ตูนอ่าน
“อ๊ะ...ขอโทษครับ”
เผลอถอยหลังหน่อยนึงก็ต้องตกใจเพราะดันชนคนเข้า แต่พอหันหลังกลับไปมองก็ยิ่งต้องตกใจมากกว่าเดิมอีก เพราะไม่ใช่ใครที่ไหน...
“พี่โซล”
“อ่ะ...เอ่อ.....ฝา...”
พี่โซลเองก็ดูจะตกใจไม่ต่างกัน เอาจริงๆคือดูพี่แกจะตกใจมากกว่ากูอีกครับ หน้าหล่อๆที่มักจะมีรอยยิ้มแต้มไว้เสมอๆ ตอนนี้มันไม่มี ตาคมๆของพี่แกที่เบิกกว้างขึ้นเหมือนเห็นผี เอาจริงๆแล้วเป็นช่วงเวลาที่โคตรกระอักกระอ่วนแบบสุดๆ และคนที่ดูจะหนักอกหนักใจมากกว่าใคร ผมคิดว่าน่าจะเป็นพี่แกนะ
“พี่มาซื้อหนังสือหรอ” ผมถามออกไปก่อน พรางยิ้มกว้างๆไปให้ ยิ้มจนแก้มกินลูกตากูเข้าไปเลย เอาจนตาปิด ทำตัวปกติมากๆ พี่โซลที่ถอนหายใจออกมาหน่อยๆ ก่อนจะยิ้มมาให้นิดๆ แม่งไม่ใช่พี่โซลที่ผมรู้จักเลยว่ะแบบนี้
“พี่”
“หื้ม?”
“ไปกินติมกันไหม”
ผมที่ถามออกไปแบบนั้น พี่แกทำตาเหลือกมาเป็นรอบที่สอง เอาเข้าไป...กลัวว่าอีกสักพักลูกตาจะกระเด็นออกมาถูกหน้ากูนะครับ
“ไม่ไปหรอ?”
“ไป...ไปดิ”
ร่างสูงตรงหน้าที่ดูมีสติขึ้นมาอีกหลายเปอร์เซ็น ตอบตกลงผมอีกครั้งพร้อมพยักหน้ารัวๆใส่ ผมที่ยิ้มไปให้ เราทั้งคู่เดินออกจากร้านหนังสือโดยที่ไม่มีหนังสือสักเล่มติดมือออกมา และสุดท้ายก็มานั่งแหม่ะอยู่ที่ร้านปิงซูชื่อดังที่มาจากเกาหลี และมีดีที่พนักงานหล่อทุกคนครับ ยืนอยู่แถวนี้ กูเลยกลายเป็นเด็กประถม
“ไหนบอกอยากกินไอติม” พี่โซลถามออกมาแบบนั้น พร้อมมองปิงซูมะม่วงของผม
“หยวนๆ หวานๆเย็นๆก็ได้หมดแหล่ะพี่” ผมว่ายิ้มๆ ก่อนจะถ่ายรูปไปด้วย อยู่เมืองดัดจริตชีวิตต้องป๊อบครับ ถ่ายแล้วอัพลงไอจีให้ดูรวย จริงๆแล้วไม่ได้จ่ายหรอก พี่โซลเลี้ยงครับ
“ไม่เจอมึงนานเลยเนอะ” พี่มันว่าออกมาแบบนั้น ผมที่เงยหน้าขึ้นมามองพี่มัน อีกฝ่ายยิ้มให้น้อยๆ หน้าหล่อจ้องหน้าผมอยู่แบบนั้น
“พอดีผมไม่ค่อยอยู่หอน่ะพี่ ไปอยู่บ้านเพื่อนน่ะ”
“หลบหน้ากูหรอวะฝา”
“เฮ้ย เปล่าๆเว่ยพี่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก” ถึงจริงๆมันจะมีส่วนมาจากพี่โซลบ้าง แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะ มันมีไอ้ตัวที่อันตรายกว่าพี่โซลเยอะ
“มึงนี่ชอบพูดให้คนอื่นสบายใจนะ”
“สบายใจได้น่าพี่ ผมพูดจริงๆ อ่ะๆกินกันๆ” ยิ้มให้พี่มันสบายใจ แล้วยื่นช้อนไปให้ ส่วนกูนี่ตักเข้าปากไปแล้วครับ อร่อย น้ำแข็งรสนมละลายในปากกูไปอีก มีความเปรี้ยวชีสนิดๆตัดกับมะม่วงหวานๆ บอกตรงๆฟินจุงเบย
“กูว่ามึงน่ารักขึ้นนะ”
“อ๋อออ สงสัยเพราะผมทำสีผมใหม่มั้งพี่ แต่ก็ขอบคุณสำหรับคำชมครับ”
“แต่จริงๆแล้วมึงก็น่ารักมาตลอดอยู่แล้ว”
กึก
พี่มันที่พูดออกมาแบบนั้น กูนี่ชะงักงับช้อนคาปากไว้พร้อมช้อนตามองเลยครับ
“เรื่องเมื่อตอนนั้น...”
“เห้ยพี่ช่างเหอะ ผมรู้พี่ไม่ตั้งใจ”
“เปล่า...กูตั้งใจ”
กึก
“แต่กูขอโทษจากใจที่ทำลายความรู้สึกมึงแบบนั้น ทั้งๆที่มึงไม่ได้เต็มใจแต่กูแม่งเหี้ย...กูขอโทษจริงๆว่ะฝา”
ผมที่ได้แต่นั่งฟังคำพูดของพี่โซลอยู่นิ่งๆ ผมรู้ว่าจริงๆแล้วพี่โซลไม่ใช่คนเลวร้าย ไม่รู้ว่าผมไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน แต่ผมมั่นใจว่าพี่โซลก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น
“ผมจะรับคำขอโทษของพี่ไว้นะ...”
“ขอบคุณนะ”
“แต่...ผมก็ไม่ได้โอเคกับสิ่งที่พี่ทำนะ”
“อืม กูรู้”
“แต่ว่า ผมก็ไม่อยากเสียพี่ชายดีๆแบบพี่ไปหรอกนะ”
“เป็นประโยคให้กูตัดใจที่โคตรสุภาพเลยนะมึง” พี่มันว่าแบบนั้น ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ หน้าหล่อๆที่คุ้นเคย มองหน้าผมอยู่แบบนั้น
“พี่โซล...”
“เอาเถอะ กูเข้าใจ เรื่องแบบนี้มันฝืนใจกันไม่ได้...พี่ก็พี่วะ...เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วน่ามึง”
แล้วคือทำหน้าแบบไหนออกไปไม่ได้รู้ตัว พี่โซลที่ถอนหายใจหนักๆ ทำท่าทีเหมือนโล่งใจ คือมึงโล่งใจหรอวะพี่ หรือคืออะไร แต่ถึงแบบนั้น พี่มันก็ยื่นฝามืหนามายีหัวผม รอยยิ้มที่มักจะประดับอยู่บนใบหน้าของพี่มันก็ถูกส่งมาให้ผมอีกครั้ง เห็นแบบนั้นเลยได้แต่ยิ้มตอบพี่มันไป
“ยิ้มเยอะๆนะ มึงคงไม่รู้ตัวว่ายิ้มของมึงมันมีสเน่ห์มากฝา”
“อย่าหยอด ไม่ใจอ่อนให้หรอกเว่ยพี่”
“ฮ่าๆ มึงนี่นะ”
“ทำไมวะพี่? จะบอกว่าพี่ฝาคนคูลหน้าตาดีหรอ ในจุดๆนี้ไม่จืดแล้วนะครับ”
“เออ ไม่จืดแล้ว ดูท่าจะแสบซ่ากว่าเดิมนะมึงน่ะ”
“อันนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับว่า ผมจะแสบและซ่ากับใครต่างหาก”
“ร้ายกาจ”
หลังจากนั้น เลยได้นั่งหัวเราะแล้วคุยสัพเพเหระกับพี่มันไป จริงๆแล้วพี่โซลเป็นพี่ที่ดีครับ พี่แกใจดีกับผมมาก และอย่างน้อยผมก็ดีใจ ที่ตอนนี้จะได้พี่ดีๆคืนมาคนนึง
“วันนี้มึงจะกลับหอรึเปล่า”
“ทำไมวะพี่?”
“ก็เปล่า...ถ้ามึงจะกลับ เดี๋ยวกลับพร้อมกันเลย เดี๋ยวกูไปส่ง”
ผมที่ทำหน้าคิดหนัก กูควรกลับไหม...แต่คิดๆดูอีกที กลับไปก็คงไม่เป็นไร คนแบบไอ้นักรบ มันไม่เคยใส่ใจอะไรใครอยู่แล้วล่ะ
“อืม งั้นกลับก็ได้ ผมจะได้สบายไม่เสียเงิน”
“ไอ้เด็กงกเอ๊ย”
สุดท้ายก็ได้กระโดดขึ้นรถหรูของพี่มันมาที่หอ สบายตูดแบบไม่ต้องเบียดเสียดคนบนรถไฟฟ้าหรือรถเมล์ครับ พี่มันจอดรถที่ลานจอด และเป็นผมที่สงสัยจนอดไม่ได้ต้องตั้งคำถาม
“พี่ ถามหน่อยดิ”
“หื้ม? ว่า”
“กูดูแล้วเนี่ย จากรถราคาหลายล้านของพี่เนี่ย ไม่น่าจะมานอนหอสตูดิโอแบบนี้นะ ทำไมไม่ไปซื้อคอนโดดีๆอยู่วะ” ข่องใจมานานจนมีโอกาสถามในวันนี้แหล่ะ พี่โซลที่ยกยิ้มมุมปาก
“มึงรู้ได้ไงว่ากูรวย”
“แล้วมึงจนหรอ สภาพตรงไหนที่บอกว่าพี่ไม่มีเงินวะ”
“ฮ่าๆ จริงๆที่มาอยู่หอนี้ เพราะตามจีบมึง”
“พูดจริงพูดเล่น” ผมผละตัวหนีพี่มันทันที อีกฝ่ายก็ยกยิ้มก่อนจะขำพรืดออกมา ฮามากจนน้ำลายกระเด็นใส่หน้ากูเลย อี๋ พี่โซล...จริงๆแล้วมึงก็สกปรกใช้ได้เลยนะครับ
“กูพูดเล่น จริงๆแล้วที่บ้านกูซื้อคอนโดแถวทองหล่อให้ แต่ว่ามันยังตกแต่งไม่เสร็จนะ จะไปเช่าคอนโดเพื่อรอเวลากูว่าก็เสียเงินเปล่าๆ มาเช่าห้องสตูดิโออยู่ก็ไม่แย่เปล่าวะ ที่นี่ก็โอเค ที่สำคัญ ได้อยู่ข้างห้องมึงด้วย”
“อันสุดท้ายนี่หยอดกูหรอ ไหนบอกยอมเป็นพี่น้องแล้วไงวะ”
“เออๆ พี่น้องก็พี่น้อง นิดๆหน่อยๆเองมึง” ยื่นมือมาผลักหัวกูอีก ทำท่าทางหมั่นไส้กูไปอีกครับ
‘ปัง’
และในจังหวะที่พี่โซลผลักหัวผมเล่นอยู่ เสียงดังที่ดังมาจากนอกรถ ทำเอาเราทั้งคู่ถึงกับสะดุ้ง หันหน้าออกไปมอง ผู้ชายร่างสูงที่ผมคุ้นเคยชิพหาย ดวงตาคมที่มีเสน่ห์ที่ผมเคยชอบ ตอนนี้กำลังจ้องเข้ามาในรถนิ่งๆ แต่ในสายตาของมัน บอกได้ว่ามันไม่ได้นิ่งเหมือนที่เห็น เปลวไฟในดวงตาที่ผมคิดว่ามันสามารถเผารถของพี่โซลทั้งคันได้ในพลิบตาแน่ๆ
ร่างสูงของนักรบเดินมาที่ด้านข้างรถฝั่งของผม มือหน้าตบลงมาที่กระจกรถอีกครั้งแบบไม่เบา ทำเอากูสะดุ้ง
‘ปังๆ’
“ไอ้สัดนี่อีกแล้ว” พี่โซลสบถหัวเสีย ผมที่รีบเปิดประตูรถลงไปพร้อมๆกับพี่โซล มือหนาที่ตรงมาจับแขนผมไว้แน่นพร้อมๆกับกระชากผมเข้าไปหาตัว
“เป็นเหี้ยอะไรของมึง ปล่อย!” ผมที่หันไปตะคอกมันแบบนั้น ร่างสูงที่บีบแขนผมแน่นขึ้นจนเจ็บ ใบหน้าหล่อที่ติดจะนิ่งมองตรงไปที่หน้าพี่โซลนิ่งๆ
“มึงปล่อยฝาเลยนะเว่ย”
“เสือก!”
เสียงเข้มที่ว่าออกไปแบบนั้นพร้อมๆกับดึงรั้งร่างบางเข้ามาหาตัวมากขึ้น
“ปล่อยกูเลยนะไอ้พี่รบ”
“ทำไมกูต้องปล่อย ... ที่กูบอกไปมึงไม่เคยจำเลยใช่ไหม!”
“จำ ... จำอะไร จำความเลวของมึงหรอ มันเยอะจนหัวกูจำไม่หมดว่ะ แล้วกูบอกให้มึงปล่อยกูไง!”
ตะคอกเสียงใส่ ก่อนจะดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมจากมือหนา ดวงตาคมที่มองมาวาวโรจน์ขึ้นทันที แต่คนร่างบางที่ไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ ดวงตาใสมองจ้องเขม็งแบบไม่ยอม
“ทีกับกูไม่อยากให้แตะ แต่กับไอ้เชี่ยเมืองหลวงเกาหลีใต้นี่มึงให้มันแตะถึงไหนล่ะ มึงถึงพึ่งกลับมาป่านนี้!”
‘ผลั้ว’
“ปากหมา!”
ใบหน้าคมที่สะบัดไปตามแรงต่อยจากหมัดเล็กๆของคนร่างบาง ดวงตาใสที่วาววับมองคนร่างสูงที่ตัวเองเคยรู้สึกดีด้วยสายตาเป็นประกาย ทั้งฉุนทั้งเจ็บ
“ฝากู”
“ถอยออกไป”
“กูขอ...”
“ความผิดที่มึงทำมึงไม่เคยสำนึก แต่มึงกลับเรียกร้องในสิ่งที่ตัวเองอยากได้ แถวบ้านกูเรียกว่าเห็นแก่ตัว มึงรู้ไหม”
“กลับไป กูไม่อยากเห็นหน้ามึง”
คนร่างบางที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วผลักอกแกร่งให้ออกไปให้พ้นระยะสายตา ขาเรียวที่จั้มพรวดๆขึ้นตึกไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย ปล่อยให้คนร่างสูงยืนนิ่งหน้าชาอยู่กับที่ ห้ามไม่ได้ ทำได้แค่มองตามไปแค่นั้น
“ปากแบบมึง ไม่น่าได้รับการให้อภัย” เสียงทุ้มเข้มจากโซลดังขึ้น นักรบที่หน้าตึงปลายตามองอย่างหงุดหงิด
“กูจะบอกอะไรให้นะ”
“กูไม่อยากรู้”
“หรอ แม้ว่าจะเป็นเรื่องของฝาน่ะหรอ”
คนร่างสูงที่กำลังจะก้าวเท้าเดินหนีหยุดชะงัก โซลที่มองอยู่ได้แต่ยกยิ้มมุมปากออกมาน้อยๆ
“อยากรู้แล้วสินะ”
“จะพูดก็พูดมา อย่ากวนตีนกูไอ้ขี้เหร่” โซลกรอกตาใส่ ถ้าไม่ติดว่าไม่อยากมีปัญหา ก็อยากลองเอาเท้าลูบหน้าคนร่างสูงนี่สักที
“ฝามันไม่ได้คิดอะไรกับกูหรอก แต่แทนที่มึงจะมาตามหึงแบบนี้...”
“กูไม่ได้หึง!****”
“อ๋อหรอ...ก็แล้วแต่นะ แต่มึงไม่เห็นหรอว่าฝาน่ะมันน่ารักขึ้นนะ” โซลที่พูดออกไปแบบนั้นก็ถูกนักรบปรายตามามองอย่างไม่ชอบใจทันที
“แค่กูบอกว่ามันน่ารักขึ้น มึงยังไม่พอใจเลย ถ้าไม่ยอมรับใจตัวเองแบบนี้ มึงก็รอเวลาโดนหมาคาบไปแดกให้ดีเถอะ”
“เสือก!”
“ก็แล้วแต่ กูไปล่ะ”
“ไปไกลๆตีนเลยไป เหอะ”
นักรบที่ยืนมองรถของโซลขับออกไป คนร่างสูงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างหงุดหงิดใจ พร้อมๆกับที่สายตาคมก็มองไปที่ตึกของคนร่างบางอย่างเครียดๆ
“น่าหงุดหงิด”
บ่นพึมพำกับตัวเองอบู่แบบนั้น ก่อนจะหยิบมวนใหม่ขึ้นมาสูบอีกรอบ
.
.
.
“แม่ง น่าหงุดหงิดชิบหาย จบไปแล้วจะมาวุ่นวายกับกูหาพ่อง!”
คนร่างบางที่เดินหัวเสียเข้ามาในห้อง ได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเองออกไปแบบนั้น ไม่เข้าใจจริงๆว่านักรบยังต้องการอะไรจากตัวเองอีก
‘ครืดๆ’
เสียงโทรศัพท์ที่สั่นเข้ามาพอดีทำให้ฝาต้องเอื้อมไปหยิบมาเปิดดู ข้อความแจ้งเตือนมาจากเฟสบุ๊ค เปิดเข้าไปก็ต้องตกใจจนตาเบิกกว้าง
“แจ้งเตือนเป็นร้อยๆนี่คือเชี่ยไร”
ว่าออกไปแบบนั้น พร้อมๆกับที่นิ้วเรียวก็กดๆจิ้มๆเข้าไปที่แจ้งเตือนที่มาจากไอ้หมอก
‘@fackfun ไอ้ฝา มึงแม่งไม่ธรรมดาเลยครับเพื่อน หนีเพื่อนไปหาหมอก็ไม่บอก ’
ได้แต่กระพริบตาปริบๆมองข้อความของไอ้หมอก เลื่อนขึ้นไปเป็นรูปตัวเองกับพี่โซล ที่ถูกถ่ายจากร้านปิงซู เชรดด เป็นภาพที่ผมกำลังยิ้มและพี่โซลเอามือลูบหัว มองดูหวานแหววสัดๆ รูปนี้ถูกลงในเพจมหาลัยของผมเอง เอาอีกแล้ว แม่งเอากูไปลงอีกแล้ว ไม่พอ แคปชั่นยัง .... ‘งานนี้หนุ่มหล่อบริหารของม.เรา อาจจะแพ้หมอหล่อบอกต่อจากม.กลางกรุงแน่ๆเลยคุณเอ๊ย ปล.น้องฝาโฟโต้น่ารักขึ้นเนอะๆ #ทีมน้องฝาไม่จืดแล้วเว่ยเฮ้ย’
“เชี่ยไรวะเนี่ยยยยยยย”
บ่นออกไปแบบนั้นก็เลือนๆดูคอมเม้นท์ที่มาจากทั้งเด็กในมหาลัย’ของเราและเด็กจากม.อื่นๆเข้ามาเม้นท์กันมากมาย เรียกว่ารวมพลคนเสือกเรื่องของกูนั่นเอง
‘ว๊ายยยย แบบนี้พี่นักรบก็ว่างสิคะ ดีๆ #นักรบผัวของทั้งหมาลัย’
‘เด็กโฟโต้ปีไหนทำไมไม่เคยเห็นเลย น่ารักจังครับ #ทีมน้องฝาอยากให้มาถ่ายหัวใจพี่สักที ฮิ้วววว ’
‘น้องฝาเป็นแฟนหมอก็ดี เพราะนี่อยากเป็นแฟนพี่รบจ้า #ทีมนักรบคนเหลือง’
‘อินี่ >>@fackfun ลูกรักของเซียร์เองจ้า โสดและโง่มาก จีบได้จ้า ’ กูเบื่อมึงอิเซียร์
‘เพื่อนฝากูดังใหญ่ละ คนเป็นพ่อก็เริ่มจะหวง ’ ไอ้สัดธาร- -
‘เพื่อนรบ มึงเงียบหรอวะ เอาไงวะเพื่อน @นักรบ ’ จากพี่เทียน
และก็ข้อความต่างๆอีกมากมาย เดี๋ยวทีมกูเดี๋ยวทีมนักรบห่าไรเยอะแยะกูปวดหัว แต่ที่ต้องทั้งปวดหัวและเสียวสันหลังมากขึ้นไปอีกก็ตรงข้อความที่พึ่งถูกคอมเม้นท์เมื่อไม่กี่วินาทีพร้อมๆกับรูปภาพที่ทำให้ต้องเม้มริมฝีปากแน่น
‘ตามมาง้อ @fuckfun #แนบรูป’ รูปหอที่กูกำลังอาศัยอยู่ถูกถ่ายจากข้างล่าง และข้อความนั้น ก็มาจากคนที่ผม...พึ่งต่อยหน้าไปเมื่อกี้
“ง้อเชี่ยไรล่ะแบบนั้น” ว่าออกมาแบบนั้นแล้วก็รีบเปิดระเบียงออกไปดู และก็เป็นเวลาเดียวกันที่ผมได้เห็นคนที่ผมไล่ให้ไปไกลๆ มันยังยืนสูบบุหรี่พิงอยู่ที่รถของตัวเอง ดวงตาคมที่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมพอดี ก่อนที่มันจะยกมือถือขึ้นมาไวๆ ก่อนจะก้มลงไปกดๆจิ้มๆอยู่แบบนั้น ทำเชี่ยอะไรของมัน
‘ครืดๆ’
มือถือของผมสั่นๆ จนต้องก้มลงไปมอง ข้อความมากมายที่คนพึ่งจะคอมเม้นท์ใหม่ไปเมื่อไม่กี่วินาทีมีคนกดไลค์ไปเป็นร้อย
‘ง้อคนนี้ ออกมาให้เห็นหน้าแล้ว ดีใจ’ wtf!!! กล้องมือถือรุ่นไรซูมจนมองเห็นกูที่ยืนอยู่ชั้น3 และที่สำคัญ กูแค่ออกมาดูเฉยๆ ไม่ได้ออกมาให้มึงเห็นหน้าเลยเว่ย!
‘เชรดดด เพื่อนรบไม่ธรรมดาเลยครับผม ง้อวนไป’ พี่ธาร ไอ้นี่ก็เชียร์จัง เกลียด
‘เพื่อนฝาว่าไงครับ มึงอ่อนว่ะ ยอมง่าย’ ข้อความจากไอ้หมอก ถ้าอยู่ใกล้ กูสัญญาว่าจะตบหัวมึงแน่ๆเพื่อน
กำลังจะพิมพ์คอมเม้นท์ไปแก้ แต่มันติดตรงที่มีข้อความของไอ้เหลืองโผล่มาอีกแล้ว....
**‘**คนกำลังจะง้อเมีย เพราะงั้นไอ้พวกที่พยายามจะเป็นชู้ ถ้ารู้ตัวก็อย่าเสือก!’
เมียพ่อง!!!
ตือดึง
ข้อความโผล่มาจากไลน์ ไม่ใช่ใครที่ไหน กูจะพิมพ์ไปด่ามึงเดี๋ยวนี้เลยไอ้เชี่ยพี่เหลือง
นักรบ: ง้อ
ฝอฝา: ง้อเชี่ยไร! แล้วเม้นท์ไปแบบนั้นอะไรของมึงไอ้มโน!
นักรบ: มโนอะไรของมึง กูพูดผิดตรงไหน กูกำลังง้อเมีย
ฝอฝา: เมียพ่อง!
นักรบ: ไม่ใช่เมียพ่อ เมียหมายถึงเมียกู
ฝอฝา: ไปไกลๆไม่ตลก
นักรบ: ง้อ
นักรบ: ง้อ
นักรบ: ง้อ
นักรบ: ง้อ
นักรบ: ง้อ
นักรบ: ง้อ
ฝอฝา: โว้ยยยยยยย รำคาญ
นักรบ: ง้อนะรู้ยัง
ฝอฝา: ไม่รู้เว้ย!
ตอบออกไปแบบนั้นพร้อมๆกับพิมพ์ตอบมันไปไปด้วย ได้แต่บอกตัวเองในใจว่ามันน่าเบื่อพรางโยนมือถือให้ออกไปไกลๆตัว อย่าไปเชื่อมันไอ้ฝา...ไอ้นักรบอ่ะ มันเชื่อไม่ได้ ทั้งๆที่บอกตัวเองแบบนั้น แต่มันก็อดจะใจสั่นไม่ได้กับคำว่าง้อ คำว่าเมียที่มันพิมพ์ออกไป ... ก็จะให้ทำยังไง เลิกชอบง่ายๆก็ทำไม่ได้ ได้แต่บอกให้อย่าไปยอมมันง่ายๆอีก เรื่องนี้ มันจะหายโกรธเพราะคำว่าง้อแค่นี้ได้ไง ตลกละไอ้สาดเหลือง
----------------------------------------------------------------------
โว้ยยยย อย่าไปยอมมันน้องฝา อย่าใจอ่อน เราต้องไฟท์ ไอ้คนซึนเหลืองๆนั่น ถ้าไม่เลิกซึน ก็ไม่คืนน้องฝาให้หรอกย๊ะ
:katai4: :katai5: :katai1:
-
:hao3:
-
อย่ายอมค่ัะลูก งานนี้อิพี่เหลืองต้องกระอักเลือด
-
อย่าใจอ่อนง่ายๆนะน้องฝาคนคูล อีก5นาทีให้อภัยเลย อิอิ อยากอ่านตอนหวานๆแล้วอ่า
-
เฮียรบนี่หึงจนหน้ามืดแล้วนะยังไม่ยอมรับอีก แต่ขำความง้อของเฮียแกจริงๆ ง้อได้กวนมากอะ
-
ตามมาง้อ. ง้อสำเร็จรึป่าวนะ???
-
พี่ฝาคนเกรี้ยวกราดดดด :laugh:
-
บทที่19
เช้าวันใหม่ที่ต้องเดินเข้ามหาลัย’ไม่ใช่สิ่งสดใสในโลกของพี่ฝาคนคูลอีกต่อไป ก็ตั้งแต่ที่ก้าวลงจากลุงมอไซด์วิน เดินผ่านป้าขายขนมตาลเจ้าเก่าเจ้าเดิม ตั้งใจว่าจะไม่ซื้อแล้ว เพราะมีความหลังฝังใจ แต่พอหันไปมองหน้าป้าแล้ว พี่ฝาคนคูลก็สงสารครับ กูเลยเดินไปซื้อมา20บาท ราคาเดิมเป๊ะๆ เป็นคนดีนี่มันลำบากจริงๆ พอทีนี้เดินเข้ามหาลัย’มา รับรู้ถึงการตกเป็นเป้าสายตาอย่างโจ่งแจ้ง เอ่อ...หันซ้ายหันขวา ก้มหน้ามองเป้า กูเปล่า...กูรูดซิบแล้ว มองอะไรกันเบอร์นี้ มองไม่พอ ยังจะหันไปซุบซิบกัน หรือว่าพี่คิดมากไปน่ะหือ
“พวกมึง”
“อิฝามึงมาแล้ว มานั่งนี่เลยค่ะ!”
เดินไปนั่งที่โต๊ะม้าหินหน้าตึกโฟโต้ครับ วางขนมตาลลงบนโต๊ะ ไอ้เซียร์ไอ้ธารก็มองกูตาปริบๆ หน้าตาที่มองมาอารมณ์แบบซื้อมาทำไมของมึง
“พวกมึง กูมีอะไรแปลกๆไหม”
“ทำไมวะ”
“ไม่ทำไม แต่แบบกูเดินเข้ามามีแต่คนมอง” บอกไอ้ธารไปแบบนั้น ก่อนจะหย่อนตัวลงไปที่เก้าอี้ม้าหินตัวที่ยังว่าง ไอ้เซียร์เปะปากออกมาทันทีที่ผมตอบแบบนั้น เอ้า กูผิดอะไรครับ
“คนเค้าจะไม่มองมึงได้ยังไงคะ เมื่อคืนเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น”
“มีใครตายหรอ?”
“มึงสิจะตายอิฝา!” ด่าพี่ทำไม พี่ทำไรผิด
“เห้ยพวกมึง หวัดดี้”
ไอ้หมอกที่เสือกเข้ามากลางวง หน้าตาดูแฮปปี้ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างผม มันที่ยิ้มให้ทุกคน ร่าเริงแบบมีพิรุทมากๆครับ ทำตาหลุกหลิก แล้วหยิบขนมตาลที่กูซื้อมาเข้าปากแล้วเคี้ยวๆ....คือกูควรด่ามึงว่าอะไรดีเพื่อน
“มาช้าเสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะอิหมอก แล้วนี่มึงจอดรถที่ไหน”
“เห้ย! ขนมตาลนี่อร่อยว่ะ ใครซื้อวะ”
“กูเอง”
“โอ้โห อร่อยวันหลังมึงซื้อมาอีกนะ” หันมาบอกกูแล้วหยิบชิ้นใหม่ไปกินอีก จ๊ะ...น้องหมอกน้อยๆ มึงเปลี่ยนเรื่องได้ส้นเท้ามาก ไม่คูลเลยอ่ะพี่อยากจะบอกน้อง อย่าหาว่าพี่ฝาสอนเลยนะจ๊ะ
“เอ้อไอ้ฝา สรุปเมื่อวานมึงแอบไปเดทหรอวะ” ถ้ากูถีบมึงตกโต๊ะจะได้ไหมสัดหมอก เบี่ยงประเด็นเรื่องตัวเอง แล้วเขวี้ยงขี้ใส่หน้ากูทำไม พี่ว่าไม่โอเคเลยซิ
“แอบเดทพ่อง”
“แต่เมื่อวานมึงก็รีบหนีออกจากห้องเรียน นี่คือมึงแอบกุ๊กกิ๊กกับพี่หมออะไรนั่นหรอย๊ะ”
“เปล่าเว้ย! กูแค่ไปเดินซื้อหนังสือ แต่เจอพี่เค้าโดยบังเอิญ เลยไปคุยกัน”
“คุยกันท่าไหน ได้รูปสวีทมาแบบนั้นวะ”
“สวีทเชี่ยไรล่ะ มุมกล้องโคตรเวอร์”
“ช่างเรื่องพี่หมอนั่นเถอะ ที่กูสงสัยน่ะ มันคือเรื่องที่พี่รบเข้ามาคอมเม้นท์ว่ามึงเป็นเมียมากกว่า บอกพวกกูมาซิว่าคืออะไร”
ก็ถ้ามึงพูดออกมาทั้งทีจะเชี่ยแบบนี้นะเพื่อนธาร พี่ฝาว่ามึงหุบตูดนั่งนิ่งๆเป็นหุ่นเหมือนเดิมจะดีกว่าครับ
“ก็ไม่มีไรเปล่าวะ มันกวนตรีนไปงั้น”
“อิฝา เอดอกกกก คิดว่ากูโง่หรอห๊ะ”
“อ้าว มึงไม่โง่หรอ”
“กูตบมึงได้ไหม สวยขึ้นแล้วกวนตีนหรอห๊ะ”
กูรีบยกมือไหว้แม่เลย พี่ฝากลัวแล้วครับผม ถ้าแดกกูได้คงปีนมากลืนกูลงท้อง ไอ้เซียร์มึงแม่งเป็นผู้หญิงที่ไม่อ่อนโยนที่สุดในชีวิตกูครับ
“สรุป?” ไอ้ธารว่าออกมานิ่งๆ ใช้สายตามองกูแบบกดดันไปอีก จ๊ะพ่อ
“แหม พวกมึง”
“ไม่ต้องมาเสียงอ่อนเสียงหวาน เล่าไหม จะเล่าไม่เล่า ถ้าไม่เล่านี่กูตบจริงๆนะอิน้องฝา”
“พวกมึงจะให้กูเล่าอะไรวะ ถามจริงๆมึงไม่รู้หรืออะไร”
“เอาจริงๆเลยก็คือ คนฉลาดแบบกูก็พอจะรู้หรอกว่ามึงกับไอ้พี่รบมันต้องมีสัมพันธ์สวาสกันแน่ๆ”
“คำพูดมึงนี่นะไอ้เซียร์” ไอ้หมอกว่าออกมาพร้อมส่ายหน้าหน่ายๆ ส่วนกูนี่หน้าเบ้ไปแล้ว
“อ๊ะ หรือไม่จริง มันจริงใช่ไหม พูดค่ะ...อ๊ะๆ อย่าบังอาจปฏิเสธนะอิหนูฝา เพราะกูไม่เชื่อ”
“แล้วกูเลือกอะไรได้ไหม”
“ไม่ค่ะ”
“เออๆๆ”
“เนี่ยเห็นไหมอิธาร กูว่าแล้วว่ามันต้องปะๆโอ้ปะบะลึมมะกึ้มกันแล๊ววววว เห็นไหมอิโง่ กูว่าแล้ว”
“จำเป็นต้องดีดดิ้นเบอร์นี้หรอวะกูถามจริง”
“ก็จะไม่ดีดได้ไง ขนาดอิหนูฝายังมีผัว แล้วกูล่ะ เหมือนโลกลืมกู เหมือนตอนพระเจ้าสร้างกู ลืมใส่ชื่อผัวมาให้ คือคนสวยๆแบบกูจำเป็นต้องมีมดลูกไปเพื่อใคร!”
“ไม่เพื่อใครทั้งนั้นแหล่ะ เพราะมึงไม่น่าเอามาทำเมียไง เป็นผู้หญิงที่ปากและกริยาน่ากลัว”
“อ๊ายยยอิธาร กูอยากเลาะฟันมึงมาทำสร้อยคอ”
“ก็มันจริงนี่หว่า”
“ขอให้เมียมึงดี๊ด๊าลัลลากว่ากูร้อยเท่าพันเท่า!!”
“กูจะเอามาทำไมแบบนั้น กูไม่โง่นะ”
“อ๋อหรา เออใช่สิมึงไม่ใช่คนโง่นิ แต่ก็ไม่ฉลาดเพราะมึงรักคนที่เค้าไม่รักมึงนี่นา ใช่มะ”
ไอ้เซียร์ที่ลอยหน้าลอยตาใส่แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ไอ้ธารอยู่แบบนั้น มันจะไม่อะไรเท่าไหร่ถ้าอีกฝ่ายไม่เสือกนิ่งไปกับคำพูดของเซียร์มันแบบนั้น ไอ้ธารที่ชะงักและหลบตาหน่อยๆในขณะที่ไอ้หมอกก็เสือกขึ้นมาทันที
“เชรดดด มึงไปแอบชอบใครครับเพื่อน ทำไมไม่บอกไม่กล่าวกันคร๊าบ”
มันที่เสือกแบบนั้นแล้วถลาเข้าไปกอดคอโยกหัวไอ้ธารเล่น ไอ้เซียร์ที่ถอนหายใจและกรอกตาแรงมาก กูรู้สึกเหมือนพลาดอะไรไปเลยแฮะ
“เบื่อจริงๆ มีเพื่อนผู้ชายแต่ละคน นอกจากชอบผู้ชาย แม่งยังโง่หมดกลุ่มจริงๆ”
ไอ้เซียร์ที่พึมพำๆงึมงำๆออกมาแบบนั้น พี่ฝาน่รีบเอียงหูเลย แต่ก็ฟังไม่ชัด
“หยุดเสือกอิฝา เอาเรื่องของมึงให้รอดเถอะย๊ะ” หันมาแว๊ดใส่พี่ แล้วผลักหัวจนกระเด็น แม่ม ไม่คูลเลยว่ะเซียร์ ทำกับพี่ไม่คูลเลยครับผม
.
.
.
“ฝา”
เสียงเรียกที่ต้องให้ชะงักขาตัวเองในตอนที่ผมและเพื่อนๆกำลังเดินลงมาจากตึกเรียน หันไปมองก็เจอหน้าหล่อๆของคนคุ้นเคย ผมยิ้มตอบในจังหวะที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาหา
“ต๊าย สวัสดีค่ะพี่หมอโซล”
“สวัสดีครับทุกคน”
“ไปไหนมาหรอคะ หรือว่าตั้งใจมาหาใคร” เสนอหน้ามาแบบไม่มีใครเชิญเช่นเคย
“ฮ่าๆ พอดีพี่มาหาเพื่อนน่ะ แต่บังเอิญเห็นพวกเราก่อน”
“อ๋อหรอออ ใช่หร๊อ” เสียงมึงสูงมากครับ
“มึงไม่เสือกได้ไหมล่ะเซียร์ ถอยออกไปไม่ใช่ซีนมึง” ไอ้ธารที่ด่ามันออกมาแบบนั้น ก่อนจะดึงตัวมันให้ถอยออกไป ก็อยากจะขอบใจมากๆ กูกลัวว่ามึงจะสิงพี่โซลเค้ามากในจุดๆนี้
“พี่ มาหาเพื่อนหรอวะ”
“เออ ว่าแต่มึงกินไรยังวะ มีเรียนต่อเปล่า ไปหาไรกินกัน”
“ยังคะ ไปๆๆๆ”
“เค้าชวนมึงหรอ?”
ไอ้หมอกปลายตามองมันหน่อยๆ ไอ้เซียร์เลยถลึงตาใส่ไปแบบนั้น พี่โซลที่หันไปยิ้มให้พวกมัน
“ไปสิ ไปกินกัน เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“ว๊าย หล่อ สปอร์ต ใจดี กรุงโซลมากๆค่ะพี่”
“เก็บนอหน่อยไหมล่ะ”
“หุบปากอิหมอก”
ผมที่หันไปทำหน้าแหยๆให้พี่โซล แต่อีกฝ่ายก็ทำแค่ยิ้มตอบออกมาให้ รอยยิ้มที่ผมเห็นแรกๆ วันนี้เหมือนมันกลับมาอยู่บนหน้าพี่เค้าอีกครั้ง บางทีกูก็สงสัย พี่ไปได้อะไรดีมาวะ ที่แน่ๆ ไม่ใช่จากกูอ่ะครับ
และสุดท้าย หลังจากที่ไอ้เซียร์เสนอหน้าออกตัวว่ายังไม่ได้กินอะไร และอยากให้พี่โซลเลี้ยงแบบออกนอกหน้านอกตา เราเลยนัดสถานที่กันเรียบร้อย และแยกกันไป และก็เป็นกูครับ ที่ถูกไอ้เซียร์ยัดเยียดให้มาขึ้นรถพี่โซลแบบหน้าไม่อาย
“ขอโทษนะเว่ยพี่”
“ขอโทษเรื่องไรวะ”
“ก็เพื่อนผมแม่งหน้าด้านไปหน่อยอ่ะ”
“ฮ่าๆไม่หรอก เพื่อนมึงก็น่ารักดี” พี่โซลที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วหัวเราะยิ้มขำๆ หล่อชิพหายครับ ถ้าเป็นผู้หญิงต้องใจระทวยกับพี่แกแน่นอน
“พี่ ผมถามจริง วันนี้พี่ยิ้มอะไรนักหนาวะ”
“กูก็ยิ้มทุกวันไหม”
“มันก็ใช่ แต่แบบวันนี้มันมากกว่าทุกที มากกว่าที่เคยมี แบบเหมือนคนพึ่งเสียน้ำมาแล้วฟิน หรือพี้ยามานะเอาจริงๆ” ผมที่ว่าออกไปแบบนั้น พี่โซลที่หันมามองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะ
“พรืด อุบ ฮ่าๆๆๆ มึงตลกว่ะไอ้ฝา ฮ่า”
จ้า กูตลกมากเลยจ้า เอาซะหน้ากูเปียก กับอิแค่จะขำทำไมต้องพ่นน้ำลายใส่กูวะพี่ หมอหล่อก็ใช่ว่าจะไม่สกปรกนะครับคุณ ต้องเอามือลูบหน้าแป๊บนึงเลยคุณ
“เฮ้ย โทษๆ พอดีกูฮามากไปหน่อย” ไม่หน่อยหรอกกูว่า หน้ากูนี่นึกว่าโดนน้ำมนต์ พี่โซลที่รีบกุลีกุจอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดให้ผมแบบนั้น ก็ขอบคุณมากๆครับ แม้ว่าหน้ากูจะเปียกไปแล้วก็ตาม
‘พรึบ’
“อ๊ะ!”
ยังไม่ทันที่หน้ากูจะแห้ง มือหนาๆก็กระชากข้อมือของผมอย่างแรง ทำเอาถลาไปตามแรงกระชากนั่นจนหน้ากระแทกเข้ากับอกแกร่ง เงยหน้าขึ้นมาจากอกแกร่ง ก็ต้องสะดุ้งกับสายตาที่ก้มมองลงมา .... นักรบ
“เชี่ย!”
“มึงทำอะไรกัน”
เสียงทุ้มที่กดเสียงเข้มใส่ พร้อมๆกับดวงตาคมที่จ้องมองหน้าผมแบบไม่พอใจสุดๆ พอตั้งหลักได้ก็รีบผละออกจากอกของอีกฝ่าย แต่ก็อย่าคิดว่าจะหลุดออกจากมือแกร่งนั่นได้
“ทำอะไรแล้วเกี่ยวไรด้วยวะไอ้พี่รบ”
“กูเกี่ยวกับมึงทุกเรื่องแหล่ะไอ้ฝา มึงจะเอาเรื่องไหนก่อน!****”
ดวงตาคมที่กดหน้าจ้องลงมามองผมแบบดุๆ ฝ่ามือหนาที่บีบแขนบางไว้แน่นขึ้นตามแรงอารมณ์ทำเอาร่างบางต้องเบ้หน้า
“เห้ย กูว่ามึงปล่อยฝามันก่อนดีกว่า”
“เสือกไอ้เมืองหลวงเกาหลีใต้!”
“ห๊ะ?” พี่โซลที่หน้าเหวอออกจะงงหน่อยๆกับคำพูดนั้น สงสารแต่ก็ไม่ทันที่จะได้อธิบายอะไรให้พี่เขาเข้าใจมากขึ้น ก็ถูกคนตรงหน้ากระชากให้เดินตามมา พี่โซลที่ตั้งท่าจะวิ่งตาม
“หยุด! ถ้ามึงรู้แบบที่เคยบอกกู ก็อย่าเสือก!”
ใบหน้าคมเฉียบที่สะบัดไปมองร่างของหมอหนุ่มแบบดุดัน ทำเอาอีกฝ่ายต้องหยุดชะงัก นักรบไม่รอให้ใครได้พูดอะไรออกมาอีก ตั้งหน้าตั้งตากระชากแขนบางให้ตามมา ก่อนจะเปิดรถและโยนคนร่างบางเข้าไปในรถทันที
“โว้ย! ปล่อยนะไอ้เชี่ยพี่เหลือง” ฝ่ามือเรียวที่แทบจะพังประตูให้รถเปิด ติดตรงที่อีกฝ่ายล็อครถจากข้างนอก ก่อนจะรีบวิ่งมาขึ้นนั่งทางด้านคนขับทันเวลา
‘พรึบ’
“อึก อื๊อ อืออออ”
ฝ่ามือหนาที่กระชากแขนเรียวเข้ามาหาตัว ก่อนจะบดจูบริมฝีปากลงไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว มือเรียวที่พยายามดันอีกฝ่ายให้ออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล ฝ่ามือหนาที่เอื้อมไปล็อคท้ายทอยให้อยู่นิ่ง ก่อนที่จะแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย ก่อนจะกวาดต้อนความหอมหวานตรงหน้าอย่างกระหาย ขบเม้นดูดดึงปลายลิ้นเล็กจนคนร่างบางต้องจิกฝ่ามือลงที่ต้นแขนแข็งแรง ฝ่ามือแกร่งที่ละออกจากหลังท้ายทอย ก่อนจะเปลี่ยนมาประคองข้างแก้มใส ลูบไล้แผ่วๆเอียงหน้าทำมุมค่อยๆกดจูบให้ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาคนร่างบางสะท้านไปทั้งตัว จากที่ขัดขืนก็อ่อนละทวยฝังตัวลงกับเบาะรถ พร้อมกับเสียงครางแผ่วๆ
“อื้ม อื้ออ”
ริมฝีปากของนักรบที่เปลี่ยนมากดจูบดูดดึงอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากล่างเบาๆ คลอเคลียลิ้นร้อนไปตามไลฟันและริมฝีปากบาง เปลี่ยนความรู้สึกร้อนแรงที่ชวนเสียวซ่านในช่องท้องมาเป็นอบอุ่นละมุ่นที่ช่วงอก ผ่านไปนานหลายนาทีกว่าที่ร่างสูงจะค่อยๆผละริมฝีปากออกมาช้าๆ ใบหน้าคมที่ไม่ได้ละไปไหนไกล พร้อมกับยังใช้ดวงตาคู่คมจ้องเข้าไปในดวงตาใสที่ตอนนี้ก็ปรือตามองกลับมาอย่างเหนื่อยอ่อน พร้อมทั้งยังพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้มากที่สุด
“ทำให้กูไม่มีทางไป เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยนะมึง” นักรบพูดออกมาเสียงไม่ดังมากนัก นิ้วหัวแม่มือที่ยังคงลูบเบาๆอยู่ข้างแก้มช้าๆ ทำเอาหน้าของร่างบางถึงกับร้อนแปลกๆ
“พะ...พูดบ้าอะไรของมึงวะพี่”
“หึ โง่”
“ปากหมานะ แล้วมึงมาจูบกูทำไมไอ้บ้าเหลือง” เมื่อตั้งตัวได้ก็รีบผลักอกแกร่งให้ถอยห่าง ซึ่งคราวนี้นักรบก็ยอมถอยออกมานั่งที่เบาะของตัวเองแต่โดยดี ร่างสูงยักไหล่ใส่อย่างไม่สนใจก่อนจะตอบออกมาแบบกวนประสาทไปอีก
“กูจะจูบ กูจะยุ่ง แต่มึงอ่ะไม่ต้องยุ่ง”
“มึงบ้าหรอวะไอ้พี่ ก็มันเรื่องของกูอ่ะพี่ จะไม่ให้กูยุ่งได้ไง ที่มึงจูบก็ปากกู มึงนั่นแหล่ะอย่ามายุ่งกับกู”
“กูจะยุ่ง กูจะยุ่งกี่เรื่องก็ได้”
“มึงจะมายุ่งทำไมวะพี่! เพื่ออะไร เพราะอะไร!”
“บอกว่าอย่ามายุ่งไง”
“โอ๊ย ไอ้บ้า กูจะโมโหมึงแล้วนะไอ้พี่”
“บ้าก็เรื่องของกู”
ถ้าทำได้กูจะกระโดดกัดหูมัน ไอ้เชี่ยกล้วย! ได้แต่ทำปากขมุบขมิบตามันแบบไม่มีเสียง และอีกฝ่ายก็ทำเป็นไม่สนใจพอว่าออกมาแบบนั้นจบ ก็เหยียบคันเร่งออกไปตามใจตัวเอง
“แล้วนี่จะขับไปไหน กูไม่ไปกับมึง กูมีนัด มึงจอดเลย!”
“นัดอะไร! เหอะ กับไอ้เมืองหลวงนั่นล่ะสิ”
“มึงนี่ เค้ามีชื่อนะ”
“ชื่อเหี้ยไรก็ช่างมัน กูสดวกแบบนี้มึงจะทำไม”
“แล้วแต่มึงเถอะพี่ แต่ตอนนี้น่ะมึงจอดเลยนะ”
“มึงสั่งกู?”
“ก็เออน่ะสิ”
“นอนไหม?”
“อะไรของมึงพี่ - -”
“ก็นอน มึงจะได้ฝันเอาไงว่ากูจะจอดน่ะ”
“ไอ้...!”
“หุบปาก! กูยิ่งหงุดหงิดอยู่นะมึง”
“กูสิที่ต้องหงุดหงิด”
ถลึงตาใส่มันออกไปแบบนั้น อีกฝ่ายก็ปลายตามามองแรงใส่ คืออะไรของมึง กูเนี่ยที่ควรจะไม่พอใจ มึงมีสิทธิ์มาทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอใส่กูแบบนี้รึไง
“พูดมาก ไม่อยากฟังเสียง”
“ไม่อยากฟังแล้วลากกูมาทำไมวะ!”
“รำคาญเสียงมึง! แต่เพราะกูไม่อยากให้มึงไปกับไอ้เวรนั่นมากกว่าไงไอ้เด็กโง่!”
เสียงเข้มที่ตะคอกออกมาแบบนั้น พร้อมๆกับที่ดวงตาคมหันมามองนิ่งๆ และไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะดวงตาดุดันคู่นั้นที่มองมาแบบไม่พอใจ หรือเพราะประโยคก่อนหน้านั้นกันแน่ ที่ทำให้เงียบเสียงลงได้แบบนี้
.
.
.
“จะกินอะไร”
“ไม่อยากกิน” คนร่างสูงที่ปิดเมนูดังฉับก่อนจะวางลงบนโต๊ะเสียงดัง พร้อมๆกับเลื่อนสายคมมาจ้องหน้าผมนิ่งแบบดุๆ
“กินข้าวกับกูนี่จะตาย?”
“ก็บอกว่ามีนัดไงวะพี่ แล้วยังเสือกลากกูมาร้านอาหารอีก มึงทำแบบนี้กูเสียคำพูดนะเว่ย”
“แล้วไง หรือถ้าหนักใจนัก ก็โทรไปบอกมันไปว่ามากินข้าวกับผัว”
“ผัวเชี่ยไรล่ะ!”
“หึ ทำมาเป็นพูดดี มึงเองก็รู้ดีว่ากูหมายความว่ายังไง” อีกฝ่ายที่นั่งกอดอกแล้วพิงหลังลงไปกับโซฟานุ่ม จ้องตรงมาแล้วพูดออกมานิ่งๆ
“นี่พี่...มึงน่ะ รู้รึไงว่ามันหมายความว่ายังไง คนแบบมึงมันไม่เข้าใจอะไรหรอกว่ะพี่ ขอเหอะ เราเลิกยุ่งกันไม่ได้หรอวะ”
ผมที่จ้องหน้ามันเฉยๆ ก่อนจะพูดออกไปอย่างเหนื่อยๆ บอกตรงๆว่าเหนื่อยใจจะเถียงกับคนไม่มีเหตุผลแบบพี่มันเต็มทีและในใจลึกๆก็ยังไม่ลืมกับเรื่องที่มันทำเอาไว้ ... แม้ว่าจริงๆจะยังเลิกชอบมันไม่ได้ก็เถอะ
“ทำไมกูต้องเลิกยุ่งกับมึง!” อีกฝ่ายที่ดูจะโกรธขึ้นมา เด้งตัวขึ้นมานั่งตัวตรง พร้อมเอื้อมมือมาบีบมือผมไว้แน่น
“ก็แล้วมันมีเหตุผลอะไรที่เราต้องยุ่งกันอีกวะพี่ ความรู้สึกกู มึงยังเล่นไม่พอหรอ?”
“ยัง”
มันที่ตอบออกมาแบบนั้น ทำเอาผมต้องอ้าปากค้าง ก่อนจะตั้งสติกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืนแล้วตอบมันออกไปบ้าง
“...กูรู้นะว่ามึงเหี้ย แต่ก็ไม่คิดว่าจะเหี้ยขนาดนี้” จ้องมองเข้าไปในดวงตาคมคู่ที่ไม่ว่ามอเมื่อไหร่ ผมก็หลงรัก ดวงตาคู่เดิม ที่ยังคงไม่ตอบสนองอะไรให้เข้าใจ ไม่แตกต่างเหมือนกับวันแรกที่ผมได้เห็น
“จะแดกไหม” นักรบที่หันหน้าหนีและเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องไป คนร่างบางที่ถอนหายใจออกมาหนักๆ
“ไม่แดก”
ตอบออกไปแบบนั้นและลุกขึ้นเดินหนีออกมาทันที ไม่มีประโยชน์ที่จะนั่งอยู่กับคนที่ไม่คิดจะสำนึก
“มึงจะไปไหน!” อีกคนที่รีบลุกตามออกมา พร้อมฝามือหนาที่ตามมาดึงรั้งเอาไว้
“ไปไหนก็เรื่องของกูพี่ ไปไหนก็ได้ ไปให้ไกลๆจากคนเหี้ยๆที่เห็นแก่ตัวแบบมึง”
“แต่กูไม่ให้มึงไป”
“กูถามมึงว่าทำไม!”
“กู....”
“ถ้ามึงยังหาคำตอบดีๆมาบอกกูไม่ได้ ก็เลิกมาวุ่นวายกับกูเหอะว่ะ”
ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันอยู่แบบนั้นอย่างไม่มีใครยอมใคร คนนึงไม่ยอม อีกคนก็ไม่คิดจะปล่อย ความเงียบที่โรยตัวลงมายิ่งทำให้บรรยากาศตรงหน้ายิ่งอึดอัด และสุดท้าย ก็เป็นคนร่างบางที่เลือกจะบิดแขนออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายผลิกตัวและหันเดินออกไป แต่ก็เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็หนีมือคู่เดิมไม่ได้ มือหนาที่ตรงมารั้งจับข้อมือไว้ทั้งๆที่ผมไม่ได้หันหน้ากลับไป
“ฝา...กูขอโทษ”
เสียงเข้มๆที่ดังออกมา ทำให้จังหวะก้าวของการเดินที่ตั้งใจว่าจะเดินต่อต้องหยุดชะงักลง ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายมันสั่นสะท้านกับคำที่อีกฝ่ายพูดออกมา ไม่เคยนึกว่าจะได้ยินออกมาจากปากของมัน ... ดีใจ ... ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น ว่านี่คือคำที่เฝ้ารอ แต่อีกเสียงกระซิบเบาๆแผ่วๆจากสมองในส่วนลึกมันกลับกระซิบบอกว่า อย่าพึ่งยอม อย่าพึ่งเชื่อ มึงลืมไปแล้วหรอว่ามันกี่ครั้งแล้วที่มึงต้องยอมมัน ... และเพราะแบบนั้น ...
“....ไม่...ไม่พอว่ะ คำขอโทษคำเดียวกับเรื่องที่มึงทำ กูว่ามันไม่พอว่ะพี่”
…
และสุดท้าย วันนี้ก็ไม่ได้ไปกินข้าวกับพี่โซลและผองเพื่อน อดกินของดี พี่ฝาต้องเดินมาซื้อกระเพราไก่ไข่ดาวหน้าหอขึ้นมากินตามอัตภาพเลยครับ พวกเพื่อนที่รักมันระดมกันส่งข้อความมาในแอพสีเขียวรัวเหมือนปืนกรน กดเข้าไปอ่าน ส่วนมากเป็นคำด่าของไอ้เซียร์มันครับ พวกมันอยากรู้ว่าผมหายไปไหน อะไรยังไง สรุปง่ายๆว่าไอ้เซียร์เสือกเรื่องราวไปประมาณ80% อีก20%คือด่าผมครับ พวกเพื่อนผมบอกว่าสุดท้ายพี่โซลแกก็ไปที่ร้านและตั้งใจจะไปเลี้ยงแม้ว่าผมไม่อยู่ โถ่ พ่อคุณคนดีเหลือเกิน แต่ด้วยความเกรงใจ(อันน้อยนิด)ของเพื่อนๆผม มันเลยไม่ยอมให้พี่โซลแกเลี้ยง ไอ้เซียร์ยังด่าผมมาเป็นเสียงข้อความอีกว่า ทำให้มันได้อยู่ใกล้คนหล่อแค่แป๊บเดียว คือกูค่อนข้างที่จะสงสัยแบบหนักหน่วงว่า สรุปมึงห่วงอะไร ระหว่างที่กูหายไป กับมึงไม่ได้เต๊าะพี่โซลกันแน่
‘ตือดึง’
เสียงข้อความเข้ามาอีกรอบ ผมที่นอนกลิ้งเล่นอยู่บนที่นอน มือกำลังจิ้มๆเปิดเฟสบุ๊คไปด้วยนี่ถึงกับถอนหายใจ คาดว่าไอ้เซียร์ต้องรัวมาอีกระรอกแน่ๆ เอื้อมมือไปหยิบมือถือมาเปิดดู และก็ต้องเลิกคิ้ว กระพริบตาปริบๆไปอีกสองที
นักรบ: ขอโทษ
ข้อความเดียวที่ส่งมา ไม่มีคำอื่น นอกจากคำๆนี้ ผมที่กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืน ตัดสินใจปิดมือถือลงและเลือกที่จะไม่ใส่ใจ เอาตัวเองไปไถเฟสบุ๊คต่อ เลื่อนไปเลื่อยๆ ก็เจอเข้ากับเฟสบุ๊คของคนที่ผมพึ่งปิดไลน์มันไป ... ข้อความที่ถูกโพสลงไปเป็นข้อความสั้นๆ แต่เห็นคนในเฟสตื่นเต้นกันมากเลย มันโพสเมื่อไม่กี่นาที มีคนกดไลค์ไปหลายพัน พร้อมคอมเม้นท์อีกหลายร้อย คอมเม้นท์ที่มาจากหนุ่นสาวในมหาลัยที่เป็นแฟนคลับของมันทั้งนั้น ก็ไม่รู้จะตื่นตกใจอะไรกันขนาดนั้น กับอิแค่ที่มันโพสลงไปว่า ‘ขอโทษ’ ... ก็แค่เนี้ย ตื่นเต้นกันทำไม
“เออ ตื่นเต้นทำไม ...กูเนี่ยยยยย ตื่นเต้นทำเชี่ยไรวะไอ้ฝา!!”
คว้ามือปิดหน้าจอโน๊ตบุ๊ค ก่อนจะรีบมุดหน้าลงหมอนซ่อนหน้าตัวเองไปเลย ไม่อยากสำคัญตัวเองเท่าไหร่ แต่พี่ว่า...พี่อดไม่ได้ มันขอโทษใครวะ กูหรอ กูรึเปล่า อาจจะเป็นกู กูเนอะ บ้าบอออไม่ใช่มั้งงงง...
“ตื่นเต้นเป็นสาวน้อยเลยกู แม่งพี่ว่าไม่คูลเลยโว้ยยย”
ในใจได้แต่คิด...ของเหลืองเล่นกูแล้วแน่ๆเลย
------------------------
-TBC-
น่อววววววว ไม่เอาไม่ขี้หึงไม่ขี้หวงดิ ไหนบอกไม่ชอบผู้ชายไง ไหนว่าเล่นๆไง ไหนๆๆ คนที่ตามง้อ เค้าจะง้อยังไงน้าาา คูลไม่คูล นี่คิดว่าไม่คูล เพราะมันออกจะอุ่นนิดๆ ... ง่อววว ขอทางให้พระเอกเราเดินหน่อยจ๊ะ พระเอกเรื่องนี้คือพี่นักรบนะรู้ยัง 555555
ปล. รักพี่โซลจังคุณ พี่โซลคนดีของหนู ของคนเขียน ฮิ้วววว
ขอขอบคุณคอมเม้นท์ของทุกๆคนที่เม้นท์เข้ามาให้แคทได้ดีใจนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ ไม่คิดว่าที่เล้าเป็ดจะมีคนมาอ่านและคอมเม้นท์ให้กันขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ :pig4: :L1:
ส่วนตอนหน้า...มารออ่านกันนะคะ (กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์) ^_____________^ :mew1:
สุดท้าย 1 คอมเม้นท์ = 1กำลังใจ นะจ๊ะตะเองงงงงงง
:katai4: :katai5: :hao7:
-------------------------------------
[/color]
-
เกลียดอีพี่
-
จนป่านนี้ อิพี่เหลืองยังไม่่รู้ใจตัวเองอีกเรอะ หรือรู้แล้วแต่ไม่ยอมรับกันแน่
-
พี่เหลืองไม่น่าให้อภัยในจุดนี้
-
อิพี่ไม่ยอมชัดเจนสักที
-
อิพี่รบถ้ายังไม่รู้ใจตัวเอง ก็เลิกวุ่นวายกับพี่ฝาเถอะ
-
อิพีีเหลืองเมิงเลิกเป็นไบโพล่าก่อนเถอะค่ะ
-
สนุกมากครับ,,,
-
ฝาคนคูลก็คูลสุดแล้วนะ คุยแล้ว ถามแล้ว
ไปคิดมาใหม่นะ นักรบ เอาให้ชัดเจน
คนไม่เป็นอะไรกัน ไม่หึงไม่หวงนะจ๊ะพี่เหลืองของพี่ฝา
ผัวเมียในนามไม่นับนะ
-
ตลกอิเฮีย คือพี่แกเหมือนเด็กน้อยที่โดนสปอยล์มาตั้งแต่เด็กมากอะที่พอทำผิดกับเพื่อนแล้วไม่รู้จะง้อยังไงทำได้แค่บอกขอโทษอยู่อย่างนั้น น่าเอ็นดูเกิ๊น
-
เอาแล่ววๆๆ :laugh:
-
ฝา อย่ายอมนะ
-
พี่เหลืองนั่นปากรึคอนกรีต แข็งจริงๆ
-
บทที่20
ชีวิตของพี่ฝาคนคูลยังเหมือนเดิม วันนี้ก็ลงจากรถของลุงวินมอไซด์เจ้าเดิมเพิ่มเติมคือขี้ไคลหลังคอลุงดำกว่าเดิมนิดหน่อย อยากจะซื้อสบู่ให้ แต่ใจกลัวลุงไม่รับ แบบว่าลุงอาจจะขี้เขิน ... เดินเข้ามาในมหาลัย’ ดูมีคนสนใจมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย พี่ฝาเพลียมากในจุดๆนี้ ถ้ารู้ว่าการไปตัดผมและทำสีผมแล้วจะเป็นแบบนี้ กูจะไม่ตัด จะไม่ย้อมผมอีกเลยครับ อยากจืดจางแบบเมื่อก่อน แต่ก็ไม่อยากไปย้อมผมกลับคืน คือตอนไปทำมาแพงชิพหาย นึกถึงพวกผู้หญิงที่ขยันทำสีผม คือนอกจากแพงแล้วยังนาน ทำทีนั่งเมื่อยตูด โถ่ๆ ... เดินชมนกชมไม้ไปเรื่อย วันนี้มาถึงมหาลัย’ไว ต้องผ่านตึกบริหารอีกแล้ว รู้สึกตาขวากระตุกยิกๆชอบกล วันนี้กูไม่ไปหลังตึกเด็ดขาด กูจะเดินผ่านทางหน้าตึกปกติไปละกัน
“อะ”
ชิพหาย! ตกใจในจุดๆนี้ อยู่ๆก็มีมือโผล่ออกมาจากต้นไม้ใหญ่ หัวใจเกือบวายนึกว่าผีหลอก ดีที่ตอนนี้อีกฝ่ายค่อยๆโผล่ออกมายืนตรงหน้า ... แต่กูผีอยู่ดี...ผีตองเหลือง!
คนร่างสูงที่ยืนพิงอยู่กับต้นไม้ใหญ่ข้างทาง ค่อยๆเดินมายืนตรงหน้าคนร่างบาง พร้อมยื่นของบางอย่างมาให้
“อะไร!”
“ให้”
“ไม่เอา!กูไม่อยากคุยกับมึงพี่”
“ไม่ต้องคุยก็ได้ แค่รับไปก็พอ” ว่าแบบนั้น ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะยื่นมาดึงมือผมไปกุมไว้ พร้อมยัดถุงบางอย่างมาใส่ไว้ในมือของผม
“กินด้วยล่ะ วันนี้เรียนเช้ามึงคงหิว”
บอกแบบนั้น ดวงตาคู่คมที่มองจ้องหน้าของผมอยู่แบบนั้นทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา เมื่อเค้าไม่พูดผมก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน และสุดท้ายก็เป็นอีกฝ่ายที่กลับหลังหันเดินเข้าไปในตึกคณะของตัวเองซะแบบนั้น มองตามแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆหายไปจากสายตา ก่อนจะก้มลงมามองของที่ตัวเองถือเอาไว้
นมช็อคโกแลตกับพายพร้อมกระดาษโพสอิทสีเหลืองที่แปะไว้บนกล่อง ข้อความสั้นๆที่เขียนเอาไว้แค่สองคำ ‘ขอโทษ’
.
.
.
“อ้าว มาไวมากค่ะอิฝา กินไรยังมึง” เดินเข้าไปถึงโต๊ะใต้ตึก ไอ้เซียร์นั่งไขว้ห้างรออยู่แล้ว วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมครับ ทาเปลือกตาวิ้งๆด้วยครับ
“ยังว่ะ” บอกมันแบบนั้นแล้ววางกระเป๋าลงนั่งที่ฝั่งตรงข้ามมัน
“แดกไรไหมคะ กูว่าจะกินร้านนู้น ข้าวพริกเผากุ้ง น่ากินมั๊กมาก มึงเอาไรไหมเดี๋ยวกูซื้อมาเผื่อ”
ผมที่เริ่มจะหิว มองไปรอบๆโรงอาหาร และสุดท้ายสายตาก็มาหยุดลงที่ถุงที่วางอยู่ตรงหน้า ... เงยหน้ามองไอ้เซียร์ที่เลิกคิ้วมองอย่างสงสัยว่าสรุปจะแดกอะไร ผมที่ส่ายหน้าตอบมันไป
“ไม่เป็นไรมึง กูมีแล้วล่ะ” ยกถุงขนมขึ้นไปให้มันดู
“โอเค งั้นเดี๋ยวกูซื้อน้ำเปล่ามาฝากละกัน”
มันที่บอกแบบนั้น และลุกออกไปหาอะไรกิน ผมที่ก้มมองขนมและนมตรงหน้า หยิบแผ่นโพสอิทขึ้นมามอง ตั้งใจว่าจะขยำทิ้งไป แต่คิดดูอีกทีเก็บก็ไว้ก็ได้มั้ง เดี๋ยวจะลำบากป้าแม่บ้านในการทำความสะอาด
“อ้าวไอ้ฝา แดกไรมึง”
ไอ้ธารที่เดินเข้ามา พร้อมตบกัวกู เพื่อ! เงยหน้าไปมองแบบแค้นๆ มันก็ไม่ได้สนใจหน้าตากูเลย กลับทรุดตัวลงนั่งข้างๆกูหน้าตาเฉยๆ
“ไม่มีตาหรอ สัดธาร”
“ปากหรอจ๊ะมึง เดี๋ยวกูตบให้แดกไรไม่ได้เลยดีไหม”
“ทำไมไม่อ่อนโยนกับฝา” ทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่มันพอให้มันหมั่นไส้ อีกฝ่ายที่ส่ายหัวแล้วยิ้มขำๆมาให้ เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้เซียร์เดินเข้ามาพอดี
“อ้าวอิธาร มาละหรอ แดกไรยัง กูถามเป็นมารยาทนะ ไปหาซื้อแดกเองค่ะ”
“ดูเป็นคนมีมารยาทอย่างไม่น่าเชื่อ”
“ขอบคุณค่ะ” หาสะท้านไม่ ในจุดๆนี้ เป็นไอ้ธารที่ต้องถอนหายใจและส่ายหน้าออกมาเป็นรอบที่สอง มันมองผมกับไอ้เซียร์อย่างเอือมๆ แต่ก็ยอมลุกออกไปหาอะไรกินโดยไม่พูดอะไร เป็นคนสงบปากสงบคำดีพี่ฝาก็พอใจครับ
“แล้วนี่มึงแดกไรคะ” แต่ความสงบใช้ไม่ได้กับไอ้เซียร์
“นมกับพาย”
“อุต๊ะ ไม่ใช่พายไก่กาเซเว่นนะจ๊ะ มึงซื้อมาจากไหน” ทำหน้ายักคิ้วหวิ่วตาไปอีก ก็ไม่เข้าใจว่าความเสือกแบบนี้เพื่อนได้มาจากไหน
“กูซื้อมาจากไหนแล้วจะเสือกทำไมอ่ะเซียร์ แดกของมึงไปเดะ”
“แน่ะ อึกอักๆ กูถามเจาะไปเลยดีกว่า ใครซื้อให้คะ!”
“ทำไมวะ กูซื้อเองไม่ได้ไง”
“ก็ได้ แต่ยี่ห้อนี่ไม่มีแถวหอมึงไง”
“กูก็อาจจะผ่านๆมาเจอแล้วซื้อไหม”
“อ๋อหรอจ๊ะ” พยักหน้าหงึกหงักแต่หน้าตาไร้ซึ่งความเชื่อกูมาก
“ว่าแต่ที่มึงซื้อมา ยี่ห้อไรคะอิฝา” ขยิบตาถามกูอีก สัด เบื่อจริงๆ ก้มลงมองถุงนิดนึง ยี่ห้อเชี่ยไรเนี่ย
“ว่าไง” จิกกูเป็นแม่ไก่เลยแม่ม พี่ฝานี่ยืดอกเลย
“ก็ร้านอุบลเพียนไงวะ”
“อิเชี่ยยยยยย” ไอ้เซียร์ที่อุทานออกมาหนักมาก กูนี่กระพริบตาปริบๆเลย ทำไมวะ
‘แปะ’
ดังเน้นๆที่หน้าผากกู
“โอ๊ยยย เจ็บนะเว้ยไอ้เซียร์”
“อุบลเพียนหน้ามึงสิ โอบองแปง()ค่ะอิฝา!! จะหลอกก็ยังไม่เนียน ไปเรียนมาใหม่เลยนะอิโง่ รวมถึงการจำชื่อร้านใหม่ด้วย อิเหี้ยเรียกเป็นลาบอุบลเลยนะมึง”
“0.0”
ด่าออกมาเป็นชุด พี่นี่กระพริบตาปริบๆใส่เลย ไอ้สัดเอ๊ย! แล้วใครใช้ให้แม่งซื้อร้านหรูๆมาให้กูอ่ะ แม่ม แล้วอ่านก็ยากเพื่อใคร หน้ากูแตกเลย พี่ฝาว่าแม่มไม่คูลเลยอ่ะ อ่านว่าโอบองแปงอะไรนี่ก็ไม่เขียนภาษาไทยบอก โวะ!
...
“เห้ยไอ้ฝา ข้อนี้ตอบไรวะ”
“ไหนวะ อ๋อ...20เว่ย”
“เชรดดด มึงคิดออกได้ไงวะ อัจฉริยะน้อยๆของกู”
ไอ้หมอกพุ่งมาหอมหัวผมทีนึง ก่อนจะดึงสมุดกูไปลอก อ่ะจ๊ะ...ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่ใต้ต้นชงโคหน้าตึกเรียนครับ วันนี้อาจารย์ปล่อยให้เลิกคลาสแต่ให้ทำงานส่งแทนเพราะอาจารย์มีประชุม และแน่นอนว่าเพื่อนๆผู้รักเรียนของผมก็ล้วนรีบมาลอกกูอย่างมุ่งมั่น
“เออไอ้ฝา งานOpen Houseพี่เชฟเรียกมึงไปคุยยัง” ไอ้ธารที่เงยหน้าขึ้นมาจากสมุดที่กำลังลอกอยู่ถามผมออกมา ซึ่งแน่นอนว่า กูนี่เลิกคิ้วใส่เลย
“คุย คุยไรวะ?”
“อ้าว ก็เห็นพี่เค้าอยากให้มึงเป็นคนถ่ายรูปในงานอ่ะ”
“ยังนะ กูยังไม่เจอพี่เค้าเลย”
ผมที่หันไปบอกไอ้หมอกกับไอ้ธารแบบนั้น ในไม่กี่วันข้างหน้า มหาลัย’ของเราจะมีงานOpen House เปิดให้เด็กมัธยมปลายมาดูครับว่ามหาลัยของเรามีการเรียนการสอน สถานที่อะไรเป็นยังไงว่าไป และทุกคนก็เหมือนต้องมีหน้าที่ แต่คือกูยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองต้องไปถ่ายรูป ไอ้พี่เชฟไม่เห็นมาบอกอะไรเลย พี่เชฟเป็นพี่ในเอกผมเอก แกอยู่ปี4 เป็นอดีตเดือนมหาลัย’เลยนะเออ ก็คิดเอาว่าจะต้องหล่อเบอร์ไหน เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้ครับ เพราะอยู่ใกล้ๆ กูกลายร่างเป็นเด็กยังไม่หย่านมทันที
“วันก่อนพี่เค้าขอเบอร์มึงจากกูไป เค้าบอกจะเอาไปติดต่องาน เดี๋ยวเค้าคงทักมาบอกมั้ง” ไอ้หมอกที่ตายังจ้องอยู่ที่สมุดผมพร้อมลอกงานไปด้วยพูดบอกออกมา ก็ได้แต่พยักหน้าเข้าใจส่งไปให้
“ฮัลโหล ทำกันถึงไหนแล้วจ๊ะเพื่อนๆ” เดินทำเสียงตอแหลเดินเข้ามา พี่ฝาค่อนข้างที่จะปวดหู
“นี่มึงไปเข้าห้องน้ำ หรือไปช่วยเค้าประดิษฐ์ฝาชักโครก”
“คือไปขี้ค่ะ ไม่ได้เดินไปตด จะให้กูวาร์ปไปมาไวๆมันจะได้หรออิหมอก ... เออแล้วกูยังไปจ๊ะเอ๋พ่อหนุ่มรักความเหลืองของมึงอีกอิฝา” เป็นผู้หญิงที่พูดขี้พูดตดออกมาแบบไม่สนใจอะไรเลย - -
“ไม่ใช่ของกู”
“แหมมมมม ทีเมื่อก่อนล่ะระริกระรี้ ทีตอนนี้พอได้ละทำมาปฏิเสธ”
“เลิกพูดมากน่า”
“อ๊ะๆมาทำเขินอาย ขวยเขินเนอะ อะ...เอาไปของมึง”
“อะไรวะ”
ถามมันออกไปแบบนั้น ไอ้เซียร์ก็หยิบนมสตอร์เบอรี่กล่องนึงมาวางตรงหน้า พร้อมกับแผ่นโพสอิทสีเหลืองที่ติดมาในกล่อง ผมรับมา ก่อนจะหยิบมาอ่าน กระดาษแบบเดิม พร้อมข้อความเดิมๆ ‘ขอโทษ’
กี่แผ่นแล้วไม่รู้ แต่ได้รับทุกวันจนเริ่มจะชิน แรกๆก็กะจะโยนทิ้ง แต่เพราะนี่ผ่านมาจะเป็นเดือนแล้ว ใช่ครับ ... กล่องนมนี่ไม่ใช่กล่องแรก และกระดาษโพสอิทสีเหลืองนี่ก็ไม่ได้รับเป็นแผ่นแรก ผมรับมาทุกวัน บางวันได้วันละหลายๆรอบ และไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาจากใคร
“ถามจริง พี่มันทำไรให้โกรธวะ โอเคเรื่องเจ้าชู้พวกกูรู้และสงสารมึงมาก แต่เดี๋ยวนี้ไม่เห็นมีข่าวพี่มันไปเร้าหรือกับใครเลยนะ กูเห็นทำหน้าตายกับทุกชะนีที่โผล่เข้าไปหา แถมยังเทียวมาส่งน้ำส่งนมส่งอาหารเลี้ยงดูมึง พร้อมโพสอิทแบบเนี่ยมาเป็นเดือนๆละ เป็นกูหายนานแล้วจ้า”
ไอ้เซียร์ที่ว่าออกมาแบบนั้น ผมไม่เคยเล่าเรื่องพนันหรือวันที่ผมถูกอุ้มไปให้พวกเพื่อนรู้ และก็ไม่เคยไปวอแวกับไอ้นักรบมันอีกเลย มีแต่มันเนี่ย ไม่รู้ว่าคิดจะทำบ้าอะไรอยู่ ... ดึงแผ่นโพสอิทนั่นออกมาจากกล่องนม มองนิ่งๆและสุดท้ายก็ทำแบบเดิม ตัดสินใจเก็บลงไปในกระเป๋าตัง ตอนนี้ในนั้นมีอยู่สี่ห้าใบ ใบอื่นๆผมเก็บใส่กล่องไว้ที่หอ
“นี่กูได้ข่าวว่าพี่รบไปมีเรื่องกับเดือนคณะวิทย์ด้วย”
“เออกูก็ได้ยินมานะ เห็นว่าชกซะอีกฝ่ายหน้ายับหมดหล่อเลยจ้า”
“มึงหมายถึง...”
“ใช่จ้า พี่วันที่มาตามจีบมึง เต๊าะมึงในเฟสนั่นแหล่ะ นี่ยังไม่รวมพี่ดิมจากคณะเศรษฐศาสตร์ของกูด้วยนะ กูใจสลาย พี่รบมาต่อยคนหล่อๆไปหมด อิเซียร์สงสารจับใจเลยจ้า...ใครที่มีทีท่าว่าจะเจ๊าะแจ๊ะกับมึง พี่แกตามไปดักตีตลอดค่ะ”
ผมก็ได้ยินข่าวมาบ้าง ที่มีข่าวดังออกมาแบบนั้น ก็เพราะไอ้พี่รบมันฮ็อตและหล่อมากอยู่แล้ว เพจผู้ชายหล่อของมหาลัย’ก็ชอบเอาเรื่องมันไปลง เอารูปมันไปลง และแฟนคลับของมันก็เยอะตลอด มันโพสนู่นโพสนี่ที ไม่กี่นาทียอดคอมเม้นกดไลค์ตามมาเป็นพัน เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกที่จะได้ยินข่าวของมันมา แต่ไอ้เรื่องต่อยแหลกก็ไม่คิดว่าจะเยอะขนาดนี้
“ตั้งแต่มึงตัดผมทำสี และรู้ตักแต่งตัวดีๆให้หน้ามีสีสันบ้างก็มีแต่คนเข้ามาหาจนคุณแม่เหนื่อยมากเลยค่ะลูกฝา หัวกระไดไม่แห้ง” ไอ้เซียร์ว่าแบบนั้น ก่อนจะยื่นมือมาหยิกแก้มผมด้วย เจ็บนะโว้ย
“มึงไม่ใจอ่อนบ้างหรอถามจริง” ไอ้หมอกที่เงยหน้ามาถาม มันที่มองผมนิ่งๆแบบอยากได้คำตอบ ผมยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไรมันออกไป
“เห้ยพวกมึง ทำไรกันอยู่วะ” เสียงที่แทรกบทสนธนาเข้ามาทำให้ต้องหันไปใส่ใจ ไม่ใช่ใคร เค้าคือพี่เชฟเป็นผู้ชายหล่อๆที่ตัดผมทรงอันเดอร์คัท ติสสัดๆในจุดๆนี้ หล่อมาก
“ว๊าย พี่เชฟสวัสดีค่ะ” เรื่องผู้ชายขอให้บอก ออกนอกหน้าเสมอ ... พี่เชฟยิ้มหน่อยๆพร้อมพยักหน้าให้ ก่อนจะเดินเข้ามาหาพวกเรา และทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม
“พี่เชฟ ไอ้หมอกบอกผมว่าพี่มีเรื่องจะใช้ผมหรอวะ”
“เออ แต่อย่าว่าใช้เลย ถือว่ากูขอความอนุเคราะห์จากมึงเถอะ”
“เชรด ก็ต้องขนาดนั้นเลย”
“ก็เออสิวะ มึงถ่ายรูปสวย”
“พี่ก็ถ่ายสวย”
“กูก็ถ่าย แต่มึงคิดว่า กูถ่ายรูปคนเดียวมันจะทั่วม.หรอวะ” ถามแบบนั้น ยกมือผลักหัวกูอีก
“เออๆ ก็ได้ มีค่าจ้างป๊ะครับ”
“แหม อิฝา น้อยๆหน่อยได้ไหม อิงก”
ไอ้เซียร์เบะปากด่าผมออกมา ไม่ได้หรอก พี่ฝาอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอนอ่ะ
“ฮ่าๆ ค่าจ้างไม่มี แต่งานกิจกรรมแบบนี้แถมคะแนนกิจกรรมฟรีนะมึง”
“แค่นั้นเองหรอวะพี่ แต่ถึงแบบนั้น พี่ฝาก็เอาคร๊าบบบ” พี่เชฟมันส่ายหน้าแล้วยิ้มหน่อยๆ
“แต่ถ้าอยากได้ค่าจ้าง กูจ่ายให้มึงก็ได้นะ”
“นี่พี่อวดรวยกับผมหรอ?”
“เปล่าเว่ยไอ้เด็กบ้า แต่แค่อยากบอกว่า สำหรับมึงอ่ะ .. กูจ่ายไหว”
“อู้ววว” ได้ยินเสียงไอ้เซียร์แว่วๆ ผมที่แค่ยิ้มบางๆส่งไปให้ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ว่าแต่ก่อนหน้านี้พวกมึงคุยเล่นอะไรกันอยู่วะ”
“อ๋อออ กำลังคุยเรื่องอิฝาค่ะพี่ ช่วงนี้หนุ่มๆมันเยอะ”
“ไม่เยอะสิแปลก ก็มันน่ารักขึ้นขนาดนี้” พี่เชฟบอกและกดยิ้มมุมปาก สัด...พี่ฝาคนคูลไม่โง่นะเออ อย่ามามองพี่ฝาด้วยสายตาชวนเสียวตูด พี่ฝารู้นะสัด ไม่คูลอ่ะ อย่ายุ่งกับกูครับ
“กูน่ารักเชี่ยไร ไอ้หมอกนู่น มีคนเทียวไร้เทียวขือเยอะกว่ากูอีก ไม่ถามมันวะว่าเมื่อไหร่จะใจอ่อนอ่ะ มาจี้กูอยู่ได้”
ผมที่ว่าออกไปแบบนั้น ไอ้หมอกสะดุ้งถลึงตาใส่ผม พร้อมทำปากขมุบขมิบส่งมาให้ว่า ‘ไอ้สัด’ …. จ้า ให้กูเลือกเป็นสัดเองหรอ พี่ฝาขอเป็นผีเสือกเลยนะ มีปีกบินๆอ่ะมึง ด่ากู...บอกเลยว่าไม่สะท้านอ่ะเพื่อน คูลๆ .... กูนี่ยิ้มเลย หุหุๆ หันไปมองไอ้เซียร์ที่ทำตาเบิกกว้าง หูผึ่งไปอีก นี่สงสัยหรือเสือกพี่ฝาก็งงมากๆเลยนะหือ หันไปมองไอ้ธาร กำดินสอในมือแน่น คิ้วกระตุกยิกๆ จะไม่ลุกขึ้นไปเตะต่อยใครถูกไหมจ๊ะ
“มึงหมายถึงใครวะ”
“ไอ้ฝาแม่งก็พูดมั่วไปแบบนั้นแหล่ะสัดธาร อย่าหัดขี้เสือกสิจ๊ะ” ไอ้หมอกยิ้มและตบไหล่มันขำๆ แต่ไอ้ธารก็ดูจะไม่ขำด้วยเลย
“อู้ว เหมือนจะมีดราม่า” พูดออกมาแบบไม่มีใครร้องขอ ไอ้เซียร์ครับไม่ใช่ใคร ไอ้ธารที่วางดินสอแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าไอ้หมอกเขม็ง
“กูถามว่าใครไงวะ!” ทั้งกลุ่มเงียบเสียงที่เคยลันลาลงในทันที ไอ้หมอกที่ดูจะหน้าเสีย เพราะไอ้ธารมันไม่เคยตะคอกใส่
“ใจเย็นดิวะอีธาร”
“เอ่อ...กูขอโทษละกัน”
มันที่เหมือนจะรู้ตัว เลยบอกออกมาแบบนั้น ไอ้หมอกที่หน้าเสียไปแล้ว มันยิ้มฝืนๆส่งไปให้ไอ้ธาร ก่อนจะพยายามเปิดปากพูด ไอ้ธารที่ถึงแม้จะดูอ่อนลงแต่ก็ยังจ้องไอ้หมอกเขม็งอยู่แบบนั้น
“คือ....”
“มึงก็บอกเพื่อนมึงไปสิ ว่ากูกำลังตามจีบมึงอยู่น่ะ”
เสียงเข้มทุ้มที่ดังออกมาจากด้านหลังทำให้พวกเราทุกคนต้องหันไปมอง พี่เทียนที่เดินหน้าหล่อเข้ามายืนอยู่ข้างหลังไอ้หมอก และมีผีตองเหลืองที่ตามเข้ามาด้วย มันที่มองมาที่ผมและผมก็มองไปที่มันไม่ต่างกัน ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่เหมือนจะไม่ค่อยได้พูดอะไรกันเลยระหว่างผมกับไอ้พี่รบ
(มีต่อจ้า)
-
“ห๊ะ! พี่เทียนจีบเพื่อนหนูหรอ”
“ก็แบบนั้นนะ” ยักไหล่ไม่ในใส่ใจ ชิลสัดๆ พร้อมวางมือลงบนไหล่ไอ้หมอกซะแบบนั้น อู้หู เปิดตัวแรงมาก นี่มึงไปถึงขั้นไหนกันแล้วนะหือ ไอ้ธารจ้องไอ้หมอกเขม็งเลย
“มึงพูดมากไอ้เทียน”
“ก็กูพูดเรื่องจริง กูไม่ได้จะปิดใคร จีบคือจีบ ง้อคือง้อ...คิดถึงมึงว่ะหมอก ไหน เขยิบหน่อยกูขอนั่งด้วย”
พี่มันที่พูดออกมาแบบนั้น แล้วดันไอ้หมอกให้เขยิบห่างจากไอ้ธาร และแทรกตัวลงไปนั่งคั่นสะแบบนั้น ผู้ชายร่างควายเบียดกัน3คน คือกูคิดถึงปลากระป๋องมากครับ มึงจะไปเบียดกันทำไม ที่เยอะแยะ ... และพอกูคิดแบบนั้น ไอ้คนที่วันนี้ใส่เสื้อนักศึกษาดูดี แต่ก็ยังขอแซมสีเหลืองมากับรองเท้ายี่ห้อแพงที่เป็นรูปเครื่องหมายถูก สีเหลืองไปอีก พ่อคุณเอ๊ย....มันที่ทรุดตัวลงนั่งข้างตัวผม กูนี่เป็นแซนวิชเลย โดนควายประกบซ้ายขวา พี่เชฟที่นั่งเป็นตัวประกอบ หันหน้ามามองไอ้นักรบนิดหน่อย และมันเองก็หันไปมองจ้องเค้าเขม็งเช่นกัน ถ้าในหนังสือการ์ตูน ตอนนี้กูคงเห็นสายไฟวิ่งออกจากตาพวกมัน2คนแน่ๆ
“ดีจริงๆ คนสวยแบบกูนี่นั่งหง่าวคนเดียวเลยจ๊ะ ห่ามึง สวยก็ไม่มีประโยชน์ ผู้ชายเหลือน้อย เพราะแม่งซอยกันเองหมดแล้ว”
“สัด!/สัด”
ผมกับไอ้หมอกประสานเสียงใส่มันเลยครับ ดูคำพูดคำจา แต่คิดว่าไอ้เซียร์จะสะท้านไหม โนจ๊ะ นั่งไขว่ห้างสวยๆยักไหลซะแบบนั้น
“อย่าเบียด” ผมหันไปกระซิบเบาๆบอกไอ้ผีเหลืองที่ยังนั่งจ้องพี่เชฟเขม็ง มันก้มหน้าลงมามองผม เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เลยด้วย เชี่ย ผมจะผละตัวออก แต่ก็เป็นอีกฝ่าย ที่เอื้อมมือมากอดเอวผมไว้ไม่ให้ขยับหนี จะดึงออก มันก็ยิ้งกอดรั้งไว้แน่น
“มึงก็อย่าไปเบียดไอ้ขี้เหร่นั่น”
เอ้อเหอ หล่อแบบพี่เชฟมึงยังด่าว่าขี้เหร่ได้ลงคอ ในโลกนี้มึงหล่อคนเดียวเลยเซะ...แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันหล่อจริงครับ ดวงเฉพาะดวงตาที่สะกดคนได้ โดยเฉพาะกับคนแบบผม
“ฝา มึงอึดอัดไหม ขยับมาหากูก็ได้นะ” เสียงเอื้อเฟื้อของพี่เชฟ ทำเอาคิ้วไอ้รบกระตุก กูกลัวตีนมันจะกระตุกด้วยจัง
“มันไม่อึดอัด”
“พอดีกูคุยกับฝา”
“แต่พอดีกูอยากเสือกบทสนทนา”
เชี่ย นี่มันอะไรกันว้า กลืนน้ำลายลงคอเลยกู ก่อนที่จะว่าอะไรออกไป เพื่อนพี่เชฟก็เดินมาตาม บอกว่าต้องรีบไปสอบแล้ว พี่เชฟทำท่าไม่อยากจะไป แต่สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ดี และไอ้คนข้างตัวผมก็ยังไม่วายทำหน้ายิ้มเยาะส่งให้เขาไปอีก
หน้ากวนตีนจนถ้าผมเป็นพี่เชฟก็คงอยากเอาเท้าลูบหน้ามันครับ
“มึงมาทำไม”
“กูตามไอ้เทียนมา”
บอกแบบนั้น แต่ก็ยังเอามือวางที่พนักพิง มองคล้ายๆเป็นกอดกูไปอีก
“ว้า คนบางคนปากแข็งจัง เอ๊ะ...หรือจะยังมีคนปากแข็งอีกหลายคนน้า ระวังนะคะ คิๆ”
อะไรของมึงอิเซียร์ ไอ้รบกับไอ้ธารคิ้วกระตุกเลย ทั้งโต๊ะเงียบเสียงลงไปแบบนั้นตอนที่ไอ้เซียร์พูดจบ บรรยากาศมาคุชิพหาย จากฝั่งของไอ้หมอก
“กู...กูว่ากลับกันดีกว่าไหมมึง” ไอ้หมอกที่พูดออกมาแบบนั้น ส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาให้ผม แต่ก็ไม่ทัน เมื่อไอ้ธารเลือกที่จะพูดออกมาก่อน
“ก็ดีนะ ปะหมอก กลับกัน”
“โทษทีว่ะไอ้ธาร วันนี้กูจะพาไอ้หมอกไปกินข้าว” มือหนาของพี่เทียนที่กำมือไอ้หมอกไว้แน่น
“ไม่เป็นไรพี่ เพื่อนผม ผมพาไปกินเองได้” ไอ้ธารที่ยิ้มออกมา แต่ตาไม่ได้ยิ้มตามเลย
“แต่พอดีกูตามจีบมันอยู่ อยู่ในช่วงทำคะแนน และกูก็นัดมันไว้แล้ว ส่วนสำหรับเพื่อน ทีหลังละกันนะ ปะ...หมอก”
พูดแบบนั้นแล้ว และลุกขึ้นยืน พร้อมกับดึงมือไอ้หมอกไปด้วย ไอ้หมอกที่มองไอ้ธารแบบทำหน้าลำบากใจ แต่สุดท้ายมันก็ยอมลุกอยู่ดี ไอ้ธารที่จับมือไอ้หมอกไว้ในตอนที่มันจะหันหลังไป ไอ้ธารที่ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตามันเหมือนบอกว่าอย่าไปนะ ... หรือกูจะคิดไปเอง ชะงักค้างกันอยู่แบบนั้นเป็นหนังอินเดียเลยมึงเอ๊ย ไอ้เซียร์ที่ลุกขึ้นยืน และแตะไหล่ไอ้ธารเบาๆ
“มึงไปเหอะหมอก เดี๋ยวพวกเราค่อยรวมตัวกันวันหลังก็ได้ พี่เทียนน่ะ พาเพื่อนเซียร์ไปกินข้าวดีๆนะคะ”
“ครับ พี่สัญญา...กูไปก่อนนะไอ้รบ”
หันมาบอกเพื่อนมัน ที่ไอ้ตัวเหลืองข้างๆแค่พยักหน้ารับ ไอ้หมอกยิ้มบางๆ มันคงไม่รู้สึกดีกับเหตุการณ์นี้เท่าไหร่ผมว่า นั่นก็เพื่อน และอีกคน...ผมว่าคงสำคัญกับใจมันไม่น้อยหรอก เพราะคนแบบไอ้หมอก ถ้ามันไม่รู้สึก มันจะบอกปัดแบบไม่เหลือชิ้นดี แต่นี่ มันก็ยอมเดินออกไปอยู่ดี มือที่ค่อยๆปล่อยข้อมือออกจากไอ้หมอก มันทำผมสงสารไอ้ธารแปลกๆ ทั้งๆที่ไม่น่าจะมีอะไรให้สงสาร ก็พวกมันเพื่อนกัน แค่เพื่อนไม่กินข้าวด้วย มึงเศร้ามากหรอ เลี้ยงกูแทนไหมอ่ะ
ไอ้เซียร์ตบไหล่มันเบาๆอีกสองที ก่อนจะละสายตาจากไอ้ธารมามองผม เห็นรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจของมันในตอนนี้
“พี่รบคะ”
“หื้ม?”
“เซียร์ฝากไอ้ฝาไปส่งหอหน่อยสิคะ วันนี้ไม่มีใครไปส่งมันได้ล่ะ”
“เห้ยยยย สัดเซียร์กูไม่ใช่เด็ก กลับเองได้เว้ย”
“ได้ไงงงงง กูเป็นห่วง เซียร์ฝากหน่อยนะคะ”
“อืม ได้สิ” ยกยิ้มมุมปากให้กัน เชี่ยไร สะบัดหน้าไปมองเลย มึงตอบตกลงเพื่อ?
“กูกลับเองได้”
“แต่เซียร์บอกให้ไปส่ง”
“ถูกจ้า”
“เสือกจังวะ”
“ด่ากูหรอห๊ะอิฝา เดี๋ยวกูหาของใหญ่ยัดปากมึงนะ!”
ผมสะดุ้งเลย แต่ไอ้คนข้างๆกับหัวเราะออกมา สัดเอ๊ยยยย สุดท้ายก็ได้เดินตามมันออกมา ข้างหน้าที่มองเห็นคือรถสีเหลืองคันที่คุ้นเคย แต่หลังๆมานี่ไม่ได้นั่งมานานแล้ว
“ขึ้นรถสิ”
“กูกลับเองได้ กูไม่บอกไอ้เซียร์หรอก”
“อย่าเรื่องมากน่า...หรือมึงกลัวกู?”
“กลัวเชี่ยไรล่ะ”
เพราะมันที่ทำหน้าตากวนตีนใส่แบบนั้น เลยเดินไปเปิดประตูขึ้นไปนั่งในรถรอมันเลย เห็นมันยิ้มจากมุมนี้ อีกคนที่ประจำที่คนขับ และสตาร์ทรถออกไป
ภายในรถที่เงียบเสียงจนได้ยินเสียงแอร์เป่า ผมที่หันออกไปมองด้านนอกรถ และอีกคนที่ก็ตั้งใจขับรถไปส่ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เรื่องต่างๆผ่านมาเป็นเดือน เราไม่ค่อยได้พูดอะไรกันเท่าไหร่นับจากวันนั้น เพราะทุกๆวันที่เจอ ก็จะเห็นมันที่แค่เอาของมาให้ พร้อมข้อความในโพสอิท กับท่าทางอึกอักเหมือนอยากพูดอะไร แต่ก็ไม่ยอมพูดสักที ... ในตอนนี้ เราสองคนเลยเหมือนคนที่ไม่สนิทกัน แต่จริงๆกลับมีเรื่องลึกซึ้งกันมากกว่าที่จะไม่สนิทกันสักหน่อย เรื่องราวซับซ้อนจริงๆ ... ไม่รู้ว่าเผลอนั่งเงียบคิดมานานเท่าไหร่ กว่าจะหลุดออกจากภวังค์ได้ก็ในจังหวะที่คนข้างๆเอื้อมมือมากดเปิดเพลง เสียงทำนองอินโทรที่ดังขึ้นมา มันที่หันมาหาผม ยกยิ้มให้หน่อยๆ
“อยากให้มึงฟังเพลงนี้ ... กูให้”
“ให้อะไร...”
ปากไวกว่าความคิด สุดท้ายก็ถามมันออกไปจนได้ แต่มันก็เลือกที่จะไม่ตอบ ทำเพียงแค่หันกลับไปมองถนนตามเดิม มุมปากจุดรอยยิ้มนิดๆอย่างน่าสงสัย ... อยากจะถามมันต่อ แต่เพราะเนื้อเพลงที่ดังขึ้นมาในตอนนี้ เลยต้องนั่งเงียบๆและตั้งใจฟังซะแบบนั้น
กี่วันแล้ว กี่คืนที่มันได้เวียนหมุนไป เหมือนเวลาไม่เคยเคลื่อนไหวนับตั้งแต่ เธอไปจากฉัน ที่ตรงนี้ คือที่ที่เราเคยมาด้วยกัน เหมือนยังเห็นเธออยู่ตรงนั้นเช่นวันเก่าไม่เคยเปลี่ยนไป ถึงแม้จะออกไปพบผู้คนมากมาย แต่ใจยังไม่ลืม จะจำเพียงความรักเราที่มันผ่านพ้น
“ เพราะเธอยังวนเวียนอยู่ในหัวใจ เพราะเธอฉันไม่อาจรักใครได้เลย ภาพเธอไม่เคยลบเลือนแม้มันจะผ่าน ไปนานเท่าไหร่ รับรู้เพียงอย่างเดียวว่าฉันห้ามใจไม่ได้เลย ”
เสียงเข้มที่ถูกเปล่งออกมาจากปากคนข้างๆ ทำให้ต้องเม้มปากเข้าหากันจนแน่นและเสหน้าออกไปนอกหน้าต่าง มือชื้นเหงื่อแปลกๆทั้งๆที่ในรถก็หนาว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร ไม่เข้าใจว่าที่ใจสั่นๆนี่เป็นเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะเสียงของมัน หรือจริงๆแล้ว มันเป็นเพราะเนื้อเพลงที่ร้องออกมาจากปากของมันกันแน่
เพลงที่เล่นจบไปแล้ว เพราะมันเปิดแค่เพลงเดียว และสุดท้าย รถก็มาจอดสนิทอยู่ที่ใต้หอพักของผม
“ขอบใจที่มาส่ง”
ผมที่บอกมันออกไปแบบนั้น ปลดเข็มขัดนิรภัย ตั้งใจว่าจะลงจากรถ ถ้าไม่ติดว่ามือของคนข้างๆที่เอื้อมมาจับไว้ซะก่อน หันกลับไปมอง และไม่รู้ว่าคนข้างๆเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ลมอุ่นๆที่ไล้อยู่ข้างแก้ม ทำให้ต้องเผลอกลืนน้ำลาย ช้อนสายตาไปมองคนที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคมที่จ้องมองผมไว้ก่อนแล้ว นักรบที่ยกยิ้มออกมาน้อยๆ ฝ่ามือหนาที่เลื่อนมาเกลี่ยผมให้ละออกจากใบหน้าของผม ประกายบางอย่างจากสายตาของร่างสูง ทำให้ผมรู้สึกเขินจนร้อนหน้า ได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นๆ
“ฝา...ขอโทษนะ”
เลื่อนลอยและแผ่วเบา เสียงที่กระซิบลงข้างหู แต่ดังชัดมาจนถึงหัวใจ ... มองดูรถสีเหลืองที่ขับออกไป แต่มีแค่ผม ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ ข้างถนนพร้อมกับเสียงที่ยังดังสะท้อนอยู่ในใจ
.
.
.
“ไอ้ฝา วันนี้พวกเราต้องอยู่จัดซุ้มกันนะ”
“เออ รู้แล้ว นี่ก็ว่าจะออกไปถ่ายรูปตามจุดต่างๆอยู่”
“เออดี มึงไปถ่ายที่ตึกบริหารด้วยล่ะ”
“ทำไมวะ?”
“เปล๊า”
“เสียงสูงจังไอ้สัด”
หันไปด่าไอ้หมอกที่มันก็แค่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของมันไป อีกวันสองวันงานเปิดบ้านต้อนรับน้องๆม.ปลายก็จะมาถึง วันนี้เลยต้องมาช่วยกันจัดซุ้มต่างๆ และคาดว่า ยังไงคืนนี้ก็คงต้องนอนเฝ้ามหาลัยครับ … ช่วงเวลาหกโมงกว่าๆ แต่เหล่านักศึกษายังปักหลักทำงานกันอย่างมุ่งมั่นต่อไป คิดว่าคืนนี้ไม่ว่าจะคณะไหน ก็คงจะอยู่ทำงานกันหมด
“เดี๋ยวกูออกไปถ่ายรูปก่อนนะ”
“เออๆมึงไปเหอะ แต่นี่ก็มืดแล้วนะ ระวังเจอของดีน้า”
“ปากหรอสัดหมอก”
“ฮ่าๆ”
กูด่าแล้วยังไม่สำนึก ยังเสือกมาขำใส่กูไปอีก ตามถ่ายรูปในคณะของตัวเองไปเรื่อยๆ ก็เดินลัดมาจนถึงตึกบริหาร ทางคณะนี้ใต้ตึกก็มีนักศึกษาเต็มไปหมด ดูวุ่นวายไม่ต่างจากคณะผมเลยสักนิด ยกกล้องขึ้นถ่ายบรรยากาศไปเรื่อยๆ จนเมื่อแพลนไปเจอเข้ากับกรรมกรแบกหามที่หน้าตาคุ้นเคย ไอ้พี่รบที่กำลังแบกถังสียกไปให้เพื่อนในรุ่นของตัวเอง เหงื่อที่ผุดอยู่ตามไรผม ก็ทำให้ดูรู้ว่ามันก็คงเหนื่อย แต่ถึงแบบนั้นความหล่อของมันก็ไม่ได้ลด ไม่อย่างนั้นจะมีผู้หญิงสองสามคนมายื่นน้ำเย็น กระดาษทิชชู่ให้มันแบบนี้หรอ ลดกล้องลงตั้งใจจะเดินหนี แต่ก็ทันเห็นไอ้พี่รบมันส่ายหน้าปฏิเสธไม่รับน้ำหรือทิชชู่จากใคร มันที่บังเอิญหันมาเห็นผมยืนอยู่ตรงนี้พอดี กะว่าจะหนี แต่คิดว่าคงไม่ทัน ในเมื่ออีกฝ่าย เดินแหวกตัวเองจากวงล้อมแฟนคลับของมันตรงเข้ามาหาผม มันที่เดินมายืนตรงหน้าแล้วยิ้มให้
“ยิ้มเชี่ยไร”
“เปล่า” ว่าแบบนั้นก็ยังจะยิ้ม ผีเข้าหรอ ส่ายหน้าให้มัน ก่อนจะพลักตัวหันหลังกลับ ไปถ่ายรูปที่คณะตัวเองต่อคงจะดีกว่า
“เดี๋ยวสิ” มันที่ว่าออกมาแบบนั้น แล้วเดินมาขวางทางผมไว้
“มีอะไร”
“ไปด้วยกันหน่อย”
“ไปไหน”
“เออน่า” ว่าแบบนั้น แล้วถือวิสาสะจับมือผมแล้วพาเดินออกมาที่หน้าตึกคณะมันเอง อะไรวะ?
“ฝา”
“อะไรของมึงไอ้พี่”
ขมวดคิ้วถามมัน ในจังหวะที่อีกฝ่ายก็ยิ้มมาให้ เป็นรอยยิ้มอุ่นๆในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
‘แปะๆ’
มันที่ยกมือขึ้นปรบสองที ก่อนที่มันจะยกนิ้วชี้ขึ้นไปบนฟ้า ผมที่มองตามมือมันขึ้นไป ก็ได้เห็นป้ายผ้าแผ่นใหญ่ ที่ค่อยๆถูกพาดลงมาจากตึกด้านบน กินพื้นที่จากดาดฟ้าพาดลงมาจนถึงชั้นสามของตึก ข้อความขนาดใหญ่ที่ปรากฏอยู่บนผืนผ้า ทำเอาตาผมเบิกกว้าง
‘น้องฝา...ขอโทษนะครับ...ดีกันนะ’
หันมามองคนร่างสูงที่ตอนนี้ก็เดินเข้ามาใกล้กันมากขึ้น ใบหน้าของมันที่ยังมีรอยยิ้มติดอยู่บนหน้า ฝ่ามืออุ่นๆที่เอื้อมมากุมมือไว้
“ฝา...ขอโทษนะ...ตอนนี้เราดีกันได้หรือยังครับ”
เสียงเข้มที่ถามผมออกมาแบบนั้น ทำเอาผมพูดไม่ออก เบื้องหลังของนักรบ ผมยังมองห็นป้ายผ้าที่พาดลงมาจากดาดฟ้าของตึกอยู่ตอนนี้
“มึงเคยบอกกูว่า แค่ขอโทษคำเดียวมันไม่พอ แต่ผ่านมาเดือนนึงแล้ว 300ครั้ง300คำ กระดาษโพสอิท300ใบ ตอนนี้เราจะดีกันได้หรือยังหรอ มันมากพอที่จะทำให้มึงยกโทษให้กูได้หรือยัง?”
300ครั้ง 300คำ 300ใบ งั้นหรอ
ผมรู้สึกว่าตาผมสั่น ใจผมสั่น มือที่อยู่ๆก็เย็นขึ้นมาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
“ร้องไห้ทำไม”
ร้องไห้หรอ...ผมร้องไห้หรอวะ?...ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าผมร้องไห้ มารู้ก็เพราะมืออุ่นๆของคนตรงหน้าที่ยกขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาผมออกให้
“หรือมันยังไม่พอหรอ”
มันที่ทำหน้าตาไม่มั่นใจส่งมาให้ นักรบ ผู้ชายที่มั่นใจอยู่เสมอ ผู้ชายที่ไม่สนใจความรู้สึกของใครที่มันเห็นว่าไม่สำคัญ แต่ตอนนี้กลับดูไม่มั่นใจเอาซะเลย และเพราะว่าเห็นพี่มันเป็นแบบนั้น ผมก็เลยยิ่งร้องไห้ ...
“มึงร้องไห้ทำไม โกรธหรอ ขอโทษนะฝา ไม่เอาไม่ร้องสิ”
เสียงรนรานที่เริ่มทำอะไรไม่ถูกของมัน ทำให้ผมยิ่งสูญเสียความเป็นตัวเอง รู้ดีว่าตลอดเวลาที่ทำเป็นไม่สนใจ มันไม่มีจริง...ผมจะลืมมันได้ยังไง ผู้ชายบ้าๆบอๆแบบนักรบ คนที่ผมแค่เห็นหน้าก็ตกหลุมรัก และมันที่ทำมาขนาดนี้ ...ผมจะทนได้ยังไง
“ไม่...”
“หื้ม? ไม่อะไรวะฝา ไม่เอาไม่ร้องสิ กูไม่อยากทำให้มึงร้องไห้แล้ว ขอโทษถ้าทำให้ไม่พอใจ เดี๋ยววิ่งไปปลดผ้าให้เดี๋ยวนี้ล่ะ”
ยังคงรนรานต่อไป มันที่ตั้งใจจะวิ่งขึ้นไปดาดฟ้าจริงๆ ผมเลยต้องรีบดึงมือมันเอาไว้ ส่ายหน้าไปให้ทั้งๆที่ตายังพร่าเพราะหยาดน้ำตา
“ไม่ใช่ไม่พอ แต่มันเกินพอแล้วต่างหาก”
ผมที่พูดออกมาแบบนั้น มันที่ทำหน้าเหวอๆ ก่อนจะหันกลับมายิ้มกว้างให้ผม และดึงผมเข้าไปกอดจนแน่น หน้าของผมที่จมลงไปในอกแกร่งของมัน
“ตอนนี้เราดีกันได้แล้วใช่ไหม”
มันที่ถามออกมาแบบนั้น พร้อมๆกับผมที่พยักหน้าหงึกหงักตอบรับมันออกไป ไม่มีประโยชน์ที่จะปฏิเสธหัวใจของตัวเอง
“ถ้าแบบนั้น...คบกับกูได้รึยังวะ”
“ห๊ะ0.0”
“คบกับพี่เถอะนะ นะครับ”
“ผีเข้าหรอ”
“ผีเข้าเชี่ยไร ขอคบเนี่ย ซึ้งกับกูสักแป๊บได้ไหมวะ”
“ก็...ก็มึงไม่ชอบผู้ชาย ไม่อายแล้วรึไง”
“อายแล้วจะกล้าทำแบบนี้หรอวะ คบกับกูนะ!”
ตะโกนทำไม!!
และเพราะมันที่ตะโกนออกมาแบบนั้น เสียงฮือฮาจากรอบๆเลยดังขึ้น สติก็เลยกลับมา พึ่งรู้ตัวว่า ยืนกอดกับมันร้องไห้อยู่หน้าตึก ที่ตอนนี้รอบๆตัวเรามีบรรดานักศึกษาหลายร้อยชีวิตมุงดูอยู่ หนึ่งในนั้นคือกลุ่มเพื่อนผมเอง
“คบเลยๆๆๆ”
เสียงเชียร์ที่ดังมาจากรอบๆปลุกใจโดยไอ้ธาร ช้อนตามองหน้าคนร่างสูงตรงหน้าที่ยืนนิ่งยกยิ้มมาให้ผม มันที่กำลังรอคำตอบของผมอยู่ตอนนี้
“ไม่คบก็เชี่ยละ ได้แล้วก็ห้ามทิ้งสิวะพี่”
“ได้แล้วก็เป็นเมียไงวะ สรุปยอมนะ”
“อืม ยอมแล้ว”
“เยส!”
“เย้!!! เฮ้!!! ฮิ้ววว”
พี่มันที่ตะโกนออกมาอย่างดีใจและดึงตัวผมเข้าไปกอดทันที เสียงเฮโห่ร้องที่ดังมาจากรอบๆกายของเรา คิดว่าเรื่องของผมกับไอ้พี่รบ ต้องดังกระหึ่มในเพจมหาลัย ในวันพรุ่งนี้แน่ๆ ผมที่ยิ้มออกมาในตอนนี้ เป็นรอยยิ้มกว้างที่เหมือนช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา มันจะหายไป คนร่างสูงที่เลื่อนหน้าเข้ามากระซิบข้างๆหู
“ฝา...รักมึงนะ”
ผละตัวออกมาก่อนจะช้อนตาขึ้นไปมองเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าใจมันก็พองโตเหมือนกัน พี่มันที่ยิ้มออกมาให้ผม เป็นรอยยิ้มอุ่นๆที่ตอนนี้ผมรู้ได้ว่า ผมไม่ใช่คนอื่นสำหรับมัน แต่เป็นคนที่มันจะให้ความสำคัญที่สุดต่อจากนี้
“อื้ม...รักมึงเหมือนกันนะไอ้พี่เหลือง”
“หึ ก็บอกแล้วว่าคนที่เรียกกูได้แบบนี้ มีแต่เมียเท่านั้นล่ะ”
ฉ่า!!
หน้าไหม้ไปหมดแล้ว พี่ฝารู้สึกเขินจังเลยครับผม
“กรี๊ดดดดด ได้กันแล้วจ้าๆๆๆ”
ผละออกมาจากอกไอ้รบ หันไปตามเสียง เห็นไอ้เซียร์กับลังไลฟ์สดผ่านเฟสบุ๊คอยู่ เชี่ยเอ๊ยยย จะไปบอกให้โลกรู้ทำไมว่ากูได้กันแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ยยยย
แต่ถึงจะแบบนั้น...พอหันไปมองสบตากับคนตรงหน้า ก็ทำได้แค่ปล่อยให้มันยืนกอดต่อไปอยู่ตรงนี้ ... ไม่รู้ว่าจะอายทำไม ถ้าเรามีรักดีๆที่กล้าบอกคนอื่นแบบชัดๆ เหมือนตอนนี้น่ะ จริงไหม...
--------------------------------------
ง่อวววว สักทีๆๆๆ ยอมให้พี่เค้าเถ๊อะ ยอมไหมๆๆๆ ยอมพี่เค้าเถ๊อะ บ้าบออออ พี่เหลืองคนเล่นใหญ่ >////< หลีกทางให้พี่เค้าเดินหน่อย พระเอกนะรู้ยังงงง:hao7: :mew1: :katai4:
-
ง่อออววววว งานป้ายผ้าก็มาาา นังเหลืองเล่นใหญ่ไปอีก
วงวารน้องธาร ถ้าใครๆก็ไปมีแฟนหมดแล้ว พี่ เอ้ย น้องเซียร์ยังว่างนะจ๊ะ
-
:katai2-1: เหม็นความรักค่ะ /ไม่ได้อิจเลยจริงๆ
-
หมั่นไส้อีพี่เหลือง ฮิฮิ ไปฮันนีมูนได้ยังนี่
-
รู้ใจตัวเองซะทีนะพี่เหลือง,,,
-
แหมม เล่นใหญ่เลยนะคะอิพี่เหลือง
คบแล้วงี้ตอนหน้ามีฉลองในมุ้งไหมอ่ะ คึคึ
-
ในที่สุด อิพี่เหลืองก็รู้ใจตัวเองซักที ยอมบอกรักน้องฝาจนได้ :katai2-1:
-
ความเล่นใหญต้องยกให้อิพี่เหลืองไปเลยจ้าาา :katai2-1:
-
เล่นใหญ่มากกกกก ชอบในความแน่นอนในรักของน้องอะ ดี!!
-
บทที่21
[/size][/color]
“ฝา”
“หื้ม”
“คิดถึงมึงว่ะ”
คนข้างตัวที่ตอนนี้มือขวากำลังจับพวงมาลัยรถไว้แน่น ดวงตาคมก็ยังคงจับจ้องไปที่ถนนด้านหน้าอยู่แบบนั้น แต่ก็พูดประโยคแบบนั้นออกมา ในจังหวะที่ผมหันไปมอง คนร่างสูงก็เอื้อมมือซ้ายมากอบกุมมือผมไว้พอดี
“จริงๆนะ”
“เออ รู้แล้ว...พี่มึงเป็นไรเนี่ย” ว่ามันออกไปแบบนั้น แต่ก็ขอยอมรับตรงๆเลยว่า เขินมากๆ หันหน้าหนีไอ้คนข้างตัว แต่จริงๆมันก็ไม่ได้หันมามองหน้าผมเหมือนกัน
“เป็นผัวมึง”
“ไอ้พี่เหลือง!”
“กูพูดผิดหรอ ไม่ผิดนะกูว่า” เรื่องหน้าด้านหน้ามึนก็ขอให้มาสู้กับพี่มัน คิดว่าไม่มีใครที่จะชนะแน่นอนครับ เอาเลย...อยากพูดให้กูเขินยังไงก็ตามสบายเลยครับ คิดว่าพี่ฝาคนคูลจะเขินอ่ะดิ๊ หึ...มึงคิดถึงแล้วไอ้พี่!
“ทำไมมึงเงียบ กูเป็นผัวมึงนะ”
“รู้แล้ว ย้ำจัง มึงกลัวกูลืมหรอไอ้พี่”
“หึ เขินหรอ โวยวายแล้วน่ารัก”
“ไอ้...”
อยากจะด่ามันต่ออยู่หรอก แต่ก็ต้องหยุดคำพูดของตัวเองลงแบบนั้น เมื่ออีกฝ่ายละมือที่กอบกุมกันอยู่ออกเผื่อจะเข้าเกียร์N เป็นช่วงจังหวะที่รถติดไฟแดงพอดี และเพราะแบบนั้น อีกฝ่ายจึงละสายตาออกมาจากถนน ดวงตาคู่คมที่มีเสน่ห์ของอีกฝ่าย หันมาสบตากับผมพอดี ในวินาทีนี้ ก็เหมือนถูกแรงดึงดูดให้เข้าไปใกล้ ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจ ริมฝีปากของคนตรงหน้าที่ยกยิ้มขึ้นมา พร้อมๆกับประทับลงเบาๆที่ปากของผม ไม่ได้ลุกล้ำอะไรมากกว่าการแนบริมฝีปาก แต่สายตาที่ส่งมาก็ทำเอาร้อนไปทั้งหน้า
“หน้าแดง”
“พูดมากว่ะพี่”
“หึ”
หัวเราะด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ และสุดท้ายก็ผละออกไปนั่งที่เบาะของตัวเองดีๆได้สักทีนึง หัวใจที่อยู่ในอกข้างซ้ายเต้นรัวๆอยู่แบบนั้น แต่ก็ต้องทำหน้านิ่งๆเก็บอาการไว้ ไม่ได้หรอก เดี๋ยวดูไม่คูล
“มึงจะพาไปไหนพี่” ก็เล่นดึงตัวผมออกมาจากมหาลัย’ ลืมเรื่องจะช่วยใครไปได้เลย ลากขึ้นรถแล้วขับออกมาในแบบนั้น
“คอนโดกู”
ผมชะกักในตอนที่มันพูดแบบนั้น ถ้าพูดตรงๆรู้สึกไม่ดีมากๆ แค่คิดว่าต้องไปห้องที่มันพนันมา ถึงตอนนี้เราจะดีกัน แต่แน่นอนว่า มันไม่ใช่เรื่องที่จะลืม ผมเลือกที่จะเงียบ แต่คิดว่าอีกฝ่ายคงเดาอาการออก เมื่ออีกคนเอื้อมมือมากุมมือผมไว้แน่นๆ
“เดี๋ยวก่อน อย่าพึ่งโกรธนะ...”
เสียงเข้มที่มาพร้อมแรงบีมมือเบาๆ จนต้องหันไปมองหน้าอีกฝ่าย สันกรามคมที่ยิ่งทำให้เห็นโครงหน้าหล่อเหลาชัดเจน นักรบที่หันมามองตาผม
“จะเล่าให้ฟัง แค่อย่าพึ่งโกรธ”
ผมถอนหายใจ แต่ก็ยอมเงียบและฟังอีกฝ่าย ที่ก็พูดออกมาต่อ
“กูรู้ว่ามึงคงไม่อยากไปที่คอนโด”
“ก็แล้วมึงคิดว่ากูต้องอยากไปหรอ ที่ๆมึงได้มาเพราะว่าเอากูไปเป็นของพนัน มันไม่ตลกหรอกเว่ยพี่ กูต้องแฮปปี้วิ่งเข้าห้องมึงหรอถามจริง”
“กูรู้ ใจเย็นๆ กำลังจะพูดต่อนี่ไง”
“ก็ว่ามา ปากมึงอมอะไรอยู่ล่ะ”
“ครับๆ...ที่กูจะพูดก็คือว่า กูเข้าใจความรู้สึกมึงดี มันเป็นเรื่องแย่มากๆที่กูทำและพูดแบบนั้นออกไป ก็มีแต่คำว่าขอโทษจะให้แค่นั้น กูเสียใจ”
“กูก็เสียใจไอ้สัดพี่!” แค่คิดถึง หัวกูก็ร้อนแล้วครับ
“นั่นแหล่ะ ... แต่ห้องนั้น กูไม่ได้มาเพราะพนันนะ” มันที่บอกออกมาแบบนั้น ทำเอาผมต้องหันหน้าไปมองมัน
“จริงๆ...กูซื้อมาด้วยเงินกูเอง เงินจากแข่งรถ สมัยตอนกูเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่น ไม่ได้เกี่ยวกับเงินพนันอะไรทั้งนั้นแหล่ะ จริงๆเรื่องเมื่อคราวนั้น ตอนมึงเข้าไปได้ยินแล้วเอาน้ำสาดใส่หน้ากูน่ะ กูแค่พูดเพราะคะนองปาก ไม่อยากเสียหน้า ก็เลยพูดไปแบบนั้น ส่วนเรื่องพนันไป กูไม่ต้องพูดอะไรมากหรอก ไอ้สัดกัณฑ์มันคงเล่าให้ฟังหมดแล้วล่ะสิ ... แต่พอหลังจากนั้นกูก็ไปยกเลิกพนันไป ไม่มีพนันเชี่ยไรทั้งนั้นแหล่ะ”
“แล้ว...ตอนนี้มึงไม่กลัวเสียหน้า ไม่อายแล้ว?” ปรายตามองมันหน่อยๆ
“ก็อาย”
“สัด! แล้วแบบนี้จะมาขอคบกันทำไมวะพี่”
“ฟังก่อนสิ ทำไมวันนี้อารมณ์มึงขึ้นง่ายจังวะ หื้ม” อีกฝ่ายที่หันมามองพร้อมกระตุกยิ้มขำเล็กๆ ยิ่งเห็นยิ่งขัดสายตา ฝ่ามือหนาที่ดึงมือผมไปกุมแล้วเอาไปวางไว้ที่ตักตัวเอง
“กูอายนะถ้าคนอื่นมองว่ากูเป็นเกย์ ชอบผู้ชาย...แต่ตอนนี้กูไม่อาย ถ้าผู้ชายคนนั้นมันคือมึง”
ฝ่ามือหนาที่บีบมือผมอีกครั้ง เหมือนกับเป็นการย้ำชัดให้มั่นใจ ใบหน้าหล่อของคนข้างกาย ที่ตอนนี้นัยตาของมันมองมาที่ผมอย่างอบอุ่น และกำลังจ้องมองผม สายตาที่เห็น อ่านแบบไม่ได้คิดไปเอง เหมือนมันกำลังบอกว่า ตอนนี้...ผมคือคนสำคัญของมัน ที่มันจะไม่ยอมเสียไป
“ต่อให้กูต้องอายกว่านี้...ก็ดีกว่าจะต้องเสียมึงไป ... ไม่ไหวแล้วว่ะ ความรู้สึกเหมือนก่อนหน้านี้ กูทรมาร”
.
.
.
แอร์ปรับอากาศที่ทำให้อุณหภูมิภายในห้องเข้าขั้นติดลบ แต่นั่นก็ยังไม่สามารถลบอุณหภูมิร้อนผ่าวของศึกบนเตียงในเวลานี้ได้เลย ร่างสองร่างเปลือยเปล่าที่กำลังขยับโยกขยับตัวรับส่งแรงกันอยู่บนเตียงกว้างมาหลายชั่วโมง
“อ๊ะ อื้มมม”
ร่างกายบางที่บิดเร่าอยู่กลางเตียงนอนขนาดคิงไซส์ ผ้าปูที่นอนสีเหลืองอ่อนถูกฝ่ามือเรียวดึงรั้งจนยับย่นค่าฝ่ามือ สายตาใสที่ปรือมองคนที่คร่อมอยู่บนร่าง ใบหน้าเรียวใสเชิดแหงนขึ้นเมื่อนิ้วมือแกร่งบีบลงที่หัวนม
“รู้สึกไหม”
เสียงกระซิบแหบพร่า ยิ่งทำให้คนร่างสูงตรงหน้าเซ็กซี่ขึ้นไปอีก ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมคีบหัวนมดึงรั้งขึ้นอย่างกลั่นแกล้ง
“ว่าไง หื้ม”
ถามออกมาแบบนั้น พร้อมๆที่ฝ่ามือแกร่งแยกขาขาวออกพร้อมจับขึ้นมาพาดบ่า สะโพกสอบที่ยังคงขยับเข้าออกอย่างรู้หน้าที่และยิ่งสอดลึกลงแรงมากขึ้นไปอีกเมื่ออยู่ในท่านี้ คนร่างบางเผยอริมฝีปากขึ้นสั่นระริก
“อ๊ะ ระ...รบ สะ...เสียวอื้อออ”
“หึหึ”
คนร่างสูงตรงหน้าที่ผมเห็นกำลังทำหน้ายกยิ้มพอใจ แววตาร้ายกาจเหมือนนักล่าที่พร้อมขย่ำเหยื่อ แกนกายใหญ่กระแทกเข้าออกในจังหวะที่รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม ช่องทางรักที่เริ่มแดงช้ำจากการถูกกระแทกเข้าออกมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแต่กลับยังคงขมิบตอดรับท่อนเอนแข็งแกร่งทุกครั้งที่ที่ถูกสอดใส่
“คิดถึงมึงมากเลยฝา” ริมฝีปากที่วนจูบไล้ไปตามข้างแก้ม และวนมาใบหูพร้อมกระซิบบอกเสียงแหบพร่า ฝ่ามือหนาที่โอบกอดรวบตัวคนข้างใต้มากอดรัดแน่นขึ้นทั้งสองแขน เป็นจังหวะเดียวกันที่คนร่างบางเองก็ผวากอดตอบด้วยเช่นกัน อ้อมกอดแข็งแรงที่โหยหา คิดถึงไม่ต่างจากอีกฝ่ายที่ได้บอกมา
“อ๊ะ รบ...พี่รบ อื้อออ”
ครางเสียงกระเส่าบอกอีกฝ่ายให้ได้รู้ว่าไม่ไหวแล้ว และเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจ ร่างสูงที่ซอยสะโพกให้เร็วขึ้นไปอีก ได้แต่กอดมันไว้ พร้อมๆกับจิกมือลงไปที่แผ่นหลังกว้าง ร่างทั้งร่างสะท้านโยกไปตามแรงส่งจากอีกฝ่าย
ตับ ตับ ตับ
เสียงกระแทกพร้อมเสียงดังเฉอะแฉะดังให้ได้ยินจนต้องกัดปาก ทั้งเขินอายและเสียวสะท้านในเวลาเดียวกัน
“รบ แรงอีก อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ”
“แบบนี้ใช่ไหม อื้ม ฝา”
เสียงทุ้มกระซิบถามเสียงแหบพร่า ก่อนสะโพกแกร่งจะกระแทกพร้อมควงสะโพกให้คนใต้ร่างต้องครางเสียงสะท้าน ฝ่ามือหนาที่เลื่อนมากอบกุมแกนกายของคนใต้ร่างขยับฝ่ามือตามจังหวะแรงส่งของสะโพกแกร่งที่ซอยถี่มากขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊าๆๆ อื้อออ”
“ซี๊ด อ้า...”
คนทั้งคู่ครางลั่นอย่างไม่มีใครอายใครพร้อมกับปลดปล่อยน้ำรักออกมาในที่สุด ร่างบางหายใจหอบหนักๆทั้งที่ยังมีตัวหนักๆของคนร่างสูงฟุบทับลงมาทั้งตัว เสียงหอบหายใจหนักๆที่ดังอยู่ข้างหู รวมถึงแกนกายร้อนที่ยังคงกระตุกน้อยๆคาอยู่ที่ช่องทางด้านหลังทำให้ต้องกัดริมฝีปากด้วยความร้อนหน้าแปลกๆ
“ฝา...”
“อะ...อะไร”
“ถ้าไม่อยากต่อก็อย่าขมิบยั่วกูแบบนี้สิ”
“ไอ้เชี่ยพี่!พอ...ไม่เอาแล้....อ๊ะ”
ร่างบางผวาสุดตัวเมื่ออีกฝ่ายพลิกตัวลงไปนอนด้านล่าง และดันให้ฝาต้องขึ้นมานั่งทับอยู่ด้านบน ดวงตาคมเข้มที่ไม่มีแววของความเหนื่อยจ้องคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ ก่อนจะแกล้งเด้งสวนสะโพกขึ้นใส่คนที่นั่งทำตัวไม่ถูกอยู่ตอนนี้ ได้แต่กัดริมฝีปากกั้นเสียงอยู่ตอนนี้
“กูเมื่อยจัง...ช่วยหน่อยสิ”
“ช่วยเชี่ย…อ๊ะ!”
“อีกรอบนะ”
ว่าแบบนั้นพร้อมๆกับที่ฝ่ามือแกร่งจับอยู่ที่เอวบาง ก่อนจะขยับเด้งสะโพกสวนแกนกายใส่ช่องทางรัก และเริ่มยกต่อไปต่อทันที
“มะ....ไม่เอาแล้ว พะ...พอแล้วไอ้เชี่ยพี่กล้วย ฮื่ออออ เหนื่อยโว้ย”
“หึหึ ไม่เอาหรอกน่า แกล้งเด็กมาทั้งคืนละ”
นักรบที่นอนมองหน้าของคนร่างบางที่เอาหน้าซุกหมอนด้วยความเหนื่อยอ่อนอยู่อย่างขำๆ เลื่อนใบหน้าหล่อเข้าไปหา ก่อนจะก้มลงหอมเบาๆที่ข้างแก้มใสอย่างหมั่นไส้
“ฮื่อออย่ากวน”
“นอนซะ”
ยิ้มออกมาน้อยๆพร้อมวางมือลงลูบเบาๆที่หัวทุย คนร่างบางที่ก็ขยับหัวเข้ามาใกล้ทันทีที่อีกฝ่ายทำแบบนั้น ใบหน้าใสๆที่แต้มร้อยยิ้มน้อยๆแม้แต่ตอนนี้ที่หลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว ฝ่ามือหนาที่ค่อยๆลูบไล้เบาๆใบตามหน้าผาก จมูก และสุดท้ายที่ริมฝีปาก ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าตอนไหน อยู่ๆก็ปล่อยมันไปไม่ได้ หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้รู้ซึ้งเลยว่า การไม่มีฝาคอยมาพูดแหย่และป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ตัว มันทั้งเหงา และคิดถึงมากจริงๆ
...
เช้าวันใหม่ที่กูต้องตื่นขึ้นมาแบบไม่อยากจะตื่น เข้าใจคำว่าฟ้าเหลืองก็ตอนนี้ หลังจากเมื่อวานที่ถูกไอ้พี่รบมันประกาศพร้อมป้ายผ้าผืนใหญ่หน้าตึกบริหาร เป็นคนเล่นใหญ่เล่นโต มันก็พาผมมากระทำชำเราที่คอนโด ไม่อยากจะบอก พี่ฝาไม่ได้เต็มใจ พี่ฝาเปล่า พี่ฝาไม่ได้ง่าย มันก็แค่หลวมตัว หลวมไปแม่งทั้งคืน ปวดร้าว พออยากจะนอนต่อให้หนำใจก็ไม่ได้อีก เพราะวันนี้ที่มหาลัย’มีงานOpen house พี่มันเลยอาบน้ำแต่งตัว และลากผมมามหาลัยพร้อมกัน
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”
“ก็กูง่วง กูอยากนอน กูต้องการหมอน”
เอนหัวลงซบเบาะแล้วหลับตาใส่แม่ม บอกให้รู้ว่านี่คือเรื่องจริง ได้ยินเสียงมันหัวเราะหึหึอยู่ข้างๆ สัด ทำกูอ่อนเพลียแล้วยังหัวเราะโรคจิตใส่อีก ไอ้บ้า
“มานอนตักกูไหมล่ะ”
“ไอ้พี่เหลือง ไมเสี่ยวจังวะ”
“หรอ...เสี่ยวไหมไม่รู้ รู้แต่เมื่อคืนเสียวดีนะ”
มนุษย์หน้าด้านว่าออกมาหน้าระรื่น ก็ไม่เข้าใจเลยว่าไอ้อาการโลกสดใสและร่าเริงมันเกิดมาจากอะไร เป็นพี่มันที่สดใส ส่วนกูซีดเซียว ถ้ารู้ว่ารักกับมันแล้วจะหื่นและหน้าด้านขนาดนี้ พี่ฝาจะไม่เดินไปเหยียบเปลือกกล้วยแม่มหรอก
“นินทากูในใจล่ะสิ”
“รู้ได้ไงวะพี่0.0” หันหน้าไปมองแม่มเลย นี่มันนักรบยานสัมผัส และอีกคนที่แค่กระตุกยิ้มมาให้ พร้อมมะเหงกใหญ่ๆลงหัวผม แม่ม ไอ้พี่
“หึ แสดงว่าจริง นี่แน่ะ”
“เจ็บนะเว่ย”
“อย่าพูดมาก นอนไปก่อน ถึงแล้วกูจะปลุก”
ผลักหัวผมแบบแกล้งๆ ก่อนจะยื่นมือไปเลื่อนปรับแอร์ให้เบาลง ทำปากขมุบขมิบใส่พี่มัน แต่สุดท้ายก็หลับลงไปอยู่ดี
“ฝาๆ”
“อื้ออ อย่ากวน”
ร่างบางที่หันตัวหนี พร้อมเสียงอู้อี้ที่ดังออกมาจากในลำคอนั่น ยิ่งทำให้คนร่างสูงมอง แล้วอยากจะแกล้งให้สักทีจริงๆ พอนั่งมองดูแบบนั้นอยู่สักพัก สุดท้ายร่างสูงก็เลื่อนใบหน้าหล่อเข้าไปใกล้
“ฝาครับ ตื่นเร็ว”
‘ฟอดดดด’
“อ๊ะ พะ...พี่ๆ พี่” ดวงตากลมที่เบิกกว้างขึ้นมาทันทีที่จมูกโด่งกดลงไปเน้นๆบนแก้มใส พร้อมกับยกมือขึ้นจับแก้มตัวเอง เห็นแบบนั้นนักรบก็ได้แต่พยายามเม้มปากให้แน่นขึ้น กลัวจะหลุดยิ้มเอ็นดูมันออกไป
“อะไร เรียกกูอะไร”
“เห้ยพี่!!มึงจะทำอะไรวะ มึงจะปล้ำกูหรอ? ไม่ดิ มึงปล้ำกูไม่ได้นะพี่” คนร่างบางที่ระร่ำระลักถามออกมาหน้าตาตื่น พร้อมกับนิ้วเรียวเล็กๆที่ชี้มาแทบจะจิ้มตาร่างสูง
“ปล้ำไม่ได้เชี่ยไร กูได้ไปหลายท่าละ - -“
“สัดพี่เหลือง! ใครใช้ให้มึงเอาเรื่องจริงมาล้อเล่น มึงแม่งหน้ากากคนเลว”
หน้างอพร้อมตะคอกออกมาใส่หน้าคนร่างสูงแบบเน้นๆ
“ดูทำหน้า”
“ไม่พูดกับมึงแล้ว!” ร่างบางที่ว่าออกมาแบบนั้นแต่หน้าก็ยังคงงออยู่เช่นเดิม ดวงตากลมใสมองซ้ายมองขวาก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นอีกรอบ
“โว้ยยย ถึงแล้วนี่หว่า เสียเวลาคุยกับพี่วะ ไปดีกว่า หึ้ย” ว่าแบบนั้นพร้อมหอบกระเป๋า แบกกล้องเข้ามาสะพายไว้บนบ่า
“ตั้งใจล่ะ เดี๋ยวกูจะแวะไปหาที่ซุ้มโฟโต้”
“ไม่ต้องมาก็ได้ จะถ่ายรูปเด็กๆขาขาวๆ พี่มาเกะกะ”
“เดี๋ยวกูจะประกาศความเป็นผัวมึงหน้าซุ้มเลยดีไหม ปากดีนัก”
“แบร่”
เถียงไม่ได้ก็แลบลิ้นใส่มันเลย ก่อนที่จะลงจากรถ และเดินหนีมา มองเห็นรถตราสีห่วงสีเหลืองขับออกไป หันตัวกลับเข้าไป วันนี้มหาลัยคึกคักมากกว่าทุกวัน ที่หน้าตึกและรอบๆมหาลัยจะมีการจัดซุ้มโปรโมทของคณะ มีการออกร้านต่างๆอีกด้วย เดินผ่านน้องๆกระโปรงน้ำเงินกระโปรงแดงแล้วมันกร๊าวใจ เด็กน้อยๆในช่วงมัธยมปลายเต็มไปหมดเลยครับ...เดินยิ้มหน้าบาน ก่อนจะตรงเข้าไปหากลุ่มเพื่อนๆผม ที่แอบนั่งหลบอยู่ที่โต๊ะม้าหินหลังซุ้มๆหนึ่ง ไอ้พวกแอบอู้
“ดีจ้าเพิ่นๆ”
“แหมมมมมอิน้องฝาหอย หน้าบานมาแบบนี้คืออะไร เสียน้ำมายกคืนถูกไหมๆๆๆๆไหนเล่า”
“- -“
นี่คือหน้าตาของกูตอนไอ้เซียร์กล่าวคำทักทาย คือคิดจะมีสวัสดงสวัสดีเพื่อนไหม ไม่...เจ๊เซียร์ผู้มุ่งมั่นในการพูดคุยเรื่องที่ผู้หญิงเค้าไม่ควรพูด ปวดใจมากครับที่มาคบมันเป็นเพื่อน
“ทำเงียบๆ ถ้ากูเอามือฟาดตูดมึงตอนนี้จะเป็นอย่างไร”
อู้ยยยย แค่พูดก็เสียวไปทั้งตัว แค่กูเดินยังลำบาก ถ้ามึงฟาดมากูจะสะท้าน แค่คิดสันหลังกูก็วูบวาบเกร็งตัวรับไว้เลยในจุดๆนี้
“ฮ่าๆ มึงก็ไปล้อมัน” ไอ้ธารที่วางมือถือลงแล้วว่าออกมา
“ใช่ ไม่ยุ่งวุ่นวายกับช่วงล่างกูจะได้ไหมอ่ะ”
“ได้! งั้นกูวุ่นวายกับช่วงล่างพี่รบแทนได้ไหมจ๊ะ อิ๊อ๊ะๆ”
“พ่อง!”
“เหยดดดด ความหวงผัววววว”
เอาเต็มที่ ล้อกูให้เต็มที่ไปเลย ทำเหมือนกูเป็นผีบ้านผีเรือนไม่มีตัวตยไปเลยจ้า คูลๆ...ฉัด! พวกเพื่อนเฟรี้ย
“ดูทำหน้าทำตา คิดว่ากูจะง้อหรออออ ไม่ใช่ผัวมึงนะจ๊ะ น่ารักแค่ไหนก็ไม่จ้า” ยื่นมือมาหยิกแก้มกูแบบหมั่นไส้ไปอีก โวะ ... ไอ้ผู้หญิงอันตราย
“เลิกแกล้งกูเหอะน่า แล้วไอ้หมอกล่ะ มันยังไม่มาหรอวะ”
“นู่นจ้า ถูกพี่เทียนลากไปตึกบริหาร ห่างไม่ได้ หวงชิพหาย กูนี่งงใจว่าจีบอยู่หรือเป็นผัวแล้ว” ไอ้เซียร์ที่ว่าแบบนั้น พูดฉะฉานแบบสนุกปากมากๆ แอบเห็นไอ้ธารหน้าตึงขึ้นมาทันที อะไรยังไงซิ สงสัยนะ แต่แกล้งทำมึนดีกว่า กูนี่หยิบกล้องขึ้นมาเช็ดๆปัดๆเลยครับ ไม่อยากรับรู้เรื่องเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
“กูเพลียจริงๆ ผู้หญิงสวยๆแบบกู ทำไมไม่มีผู้ชายมาสน ดูสิๆ เพื่อนกูมีผัวกันหมดละ”
ยังไม่สำนึกว่าทำสถานการณ์รอบข้างให้มันน่าอึดอัดแค่ไหน ยังพูดต่อออกมาแบบไม่สนใจไอเย็นๆของไอ้ธารไปอีก แอบถลึงตาใส่ แต่ไอ้เซียร์ยังคงโนสนโนแคร์ ยักไหล่เบะปากใส่กูไปอีก เฮ้อ
สุดท้ายไอ้เซียร์กับไอ้ธาร ที่ทำหน้าที่เป็นเด็กขายน้ำของสาขาโฟโต้ก็ได้ฤกษ์ไปขายครับ ส่วนผมเองแม้ว่าจะขาถ่าง แบบว่ากูอยากฉีกขาเดินมากในจุดๆนี้ สภาพจะไม่อำนวย แต่ก็ยังคงพยายามเดินแบบขาสั่นๆไปตามถ่ายรูปในจุดต่างๆเรื่อยๆ เดินเลยไปจนถึงคณะบริหาร ก็เห็นซุ้มๆนึงที่เด็กนักเรียนสาวๆมัธยมปลายกำลังมุ่งกันอย่างสนใจ เด็กสมัยนี้รักการเรียนดีเนอะ
“คณะบริหารของเราจะสอนให้รู้หลักพื้นฐานของขั้นตอนในการประกอบธุรกิจส่วนตัว เพราะเราจะได้เรียนเกี่ยวกับหลักการวางแผน การบริหารทรัพยากรบุคคล การจัดการเชิงกลยุทธ์ ขั้นตอน และหลักการตัดสินใจซึ่งความรู้พื้นฐานเหล่านี้จะทำให้เรามีพื้นความรู้ในการสร้างธุรกิจของตัวเองที่จะทำให้เราตั้งตัวได้เร็วอย่างมีหลักการครับ”
เสียงผู้บรรยายประจำซุ้มที่กำลังทำหน้านิ่งๆ พร้อมทั้งบรรยายไปด้วยเสียงนิ่งๆราบเรียบ ไม่ได้บอกถึงอารมณ์ของคนพูด แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันมีเสน่ห์จนอดที่จะหยุดฟังไม่ได้ ร่างสูงในชุดนักศึกษาสีขาวแขนยาวกับกางสแลคถูกระเบียบ ร้องเท้าคัดชูแบบผู้ชายสีดำแบบที่ไม่เคยเห็นเจ้าตัวใส่ หล่อแบบหยุดหายใจ คิดได้แบบนั้นก็เผลอตัวยกกล้องถ่ายภาพมาแบบรัวๆ
“บริหารหรอคะ แล้วบริหารใจด้วยได้ไหมคะพี่”
น้องผู้หญิงมัธยมปลายหน้าตาน่ารัก สวยระดับดาวโรงเรียนที่ยืนอยู่ในกลุ่มนี้ถามออกมาแบบนั้น ก่อนจะได้รับเสียงโห่ฮาวี๊ดวิวแซวจากหนุ่มๆคณะบริหารดังแซวกันเกรียว มาคิดๆดู บริหารก็ขี้เต๊าะเนาะ นี่ก็คิดว่าจะมีแต่พวกลูกคุณหนู
หันไปมองคนที่ถูกถาม ร่างสูงที่หรี่ตามองน้องเค้านิดๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้มมุมปาก แบดชิพ
“ก็...คงแล้วแต่ว่าจะบริหารกับใคร เอาล่ะ หัวข้อต่อไป”
พี่มันที่ตอบออกมาแบบนั้นก่อนจะเมินน้องเค้าแล้วบรรยายในหัวข้อต่อไปซะแบบนั้น ... กะว่าจะเดินออกไปเงียบๆไม่ให้มันรู้ตัว แต่ติดตรงที่ผมหันไปเจอเข้ากับพี่เทียนพอดี พี่แกที่ยิ้มให้ผมก่อนจะ
“เห้ย ไอ้รบ เมียมึงมาดูว่ะ!!”
พรึบ
สายตาทุกคู่หันมาหยุดที่กูทันที ไอ้เชี่ยพี่เทียนนนนนนนนนน พูดเสร็จแล้วเดินหนีกูไปเฉยเลย กูจะบอกให้ไอ้หมอกใจแข็งกับมึงไอ้พี่ .... ผมที่ได้แต่หันไปยิ้มแหยๆให้คนรอบด้าน มองตรงไปเห็นไอ้พี่รบที่กอดอกมองมาที่ผม สายตาของมันที่เป็นประกาย พี่มันที่ไม่ได้ยิ้มแต่ทำไมกูรู้สึกเสียวๆวะ
“เดี๋ยวกูไปหาที่ซุ้ม แต่อย่าแอบไปอ่อยใครนะมึง”
“อ่อยเชี่ยไรล่ะ!” กัดปากแทบไม่ทัน ใจคิดกูก็พูดเลย กูอยากจะเอามือตบปาก ไอ้พี่รบที่ได้ยินผมตอบออกไปแบบนั้น มันที่กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะตอบออกมาว่า
“ก็กูหวง”
ฮิ้ววววววววว
เสียงโห่ฮาที่ดังตามมาจนซุ้มแทบแตก ไม่ได้มาจากไหน นอกจากไอ้พวกเด็กบริหารทั้งหลายนี่ล่ะ โว้ยยยยย หลบทางให้พี่ฝาด้วยครับ พี่จะกลับไปตั้งหลัก พี่จะหนี พี่ฝาไม่ไหวรู้สึกเขินอายจังเลยนะหือ
.
.
.
อายจนต้องวิ่งหนีออกมาจากซุ้มของพวกบริหาร ห่าเอ๊ย ล้อกูเหมือนกูไม่ใช่ผู้ชายมีไข่ ก่อนจะวิ่งออกมาไม่ลืมยกนิ้วกลางให้ไอ้เชี่ยพี่กล้วยมันด้วย แต่นอกจากจะไม่อายยังยืนขำกูด้วย แม่ม หอบเลยกู วิ่งมาไกล
“ไอ้ฝา เมื่อวานมึงหายไปไหนวะ”
เสียงทุ้มต่ำออกแนวเสียงหล่อทักมาจากด้านหลัง หันหลังกลับไปมองทั้งๆที่ยังยืนหอบอยู่ ... ไม่ใช่คนอื่นไกล พี่เชฟ ผู้ที่หางานกิจกรรมมาให้กูตามถ่ายอยู่นี่ไง
“แฮกๆ พี่เชฟ หวัด...ดีครับพี่”
ร่างบางที่เงยหน้าขึ้นมาพูดออกไปทั้งๆที่ลมหายใจยังขาดห้วง ได้แต่ก้มตัวลงต่ำพร้อมกับเอามือท้าวไว้ที่หัวเข่าตัวเองหอบแฮกๆอยู่แบบนั้น
“มึงดูท่าจะเหนื่อยนะ”
พี่มันที่เดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีกหน่อย ก่อนจะยื่นมือมาลูบหลังให้ผมหน่อยๆ พยายามสูดหายใจเข้าไปลึกๆ พี่แกที่ยื่นแก้วน้ำแดงมาตรงหน้า เลิกคิ้ว คือให้กูหรอ แต่นี่รับนะ กูจะเป็นลมอยู่แล้วครับ
“มึงน่าจะเหนื่อย”
“ขอบใจพี่ หล่อแล้วยังใจดี ใจปล้ำมากๆผมกำลังต้องการเลย” ยกมือไหว้ก่อนจะรับน้ำมาจากมืออีกฝ่าย ตั้งใจว่าจะกินแก้กระหาย แต่วืดจ๊ะ น้ำที่ควรไหลเข้าปากกลับหายไป หันไปข้างหลัง กูเจอผีตองเหลืองกำลังยกน้ำแดงขึ้นดื่มอักๆต่อหน้าต่อตากูเลย - -
“ไอ้พี่!”
กรวบ กรวบ
เคี้ยวนี้แข็งใส่กูไปอีก - -
“ไร” ก้มหน้ามาตอบแบบหน้ามึนๆ ไม่รู้จะพูดอะไรกับคนแบบพี่มัน
“น้ำ...น้ำกูไงครับ”
“น้ำมึงหรือน้ำกูก็เหมือนๆ ยังไงก็เคยแลกกันกิน”
ฉัด!
พูดสองแง่สองง่ามใส่ไม่พอ ยังจะมีหน้าเอามือมากอดเอวกูอีก ผมพยายามจะขืนตัวออกแต่อีกคนยิ่งกอดแน่น
“ดิ้นอีกกูจะดูดปากมึงตรงนี้โชว์เด็กโฟโต้ให้มันได้ถ่ายรูปเก็บไว้”
ยังอุตส่าห์เลื่อนหน้ามาขู่กูพร้อมดึงเอวผมไปกอดแน่นๆ ไม่ค่อยจะประกาศให้โลกรู้เท่าไหร่ว่าเราเป็นอะไรกัน
“มึงสองคนเป็นอะไรกันกันแน่” บุคคลที่สามที่ยังยืนอยู่ตรงนี้พูดออกมา ทำให้ต้องหันไปมองพี่เชฟ พี่เชฟเองที่มองมาพลางมองมาอย่างเคลือบแคลงสงสัย ไม่รู้จะตอบพี่มันไปยังไงเลย
“เป็นมากเกินกว่าแฟน คล้ายๆกับเป็นผัวมันน่ะ”
ในขณะที่กูไม่รู้จะตอบว่าอะไร แต่ไอ้ตัวข้างๆนี่ดูเหมือนจะรู้แล้วว่าจะตอบอะไร จ๊ะ ... ขอบคุณในการเสือกครั้งนี้นะครับพี่ครับ สาดดดด วันหลังเอาโทรโข่งไหมล่ะมึง เงยหน้าไปมองมัน เห็นไอ้พี่รบยักคิ้วจึกๆใส่พี่เชฟเค้าอีก ... ไอ้เด็กขี้หวงเอ๊ย
“เอ่อ...”
“ไปกันเถอะฝา”
ไม่รอให้กูได้พูดอะไรกับพี่เชฟอีกสักคำ พี่รบก็จัดการดึงมือกูออกมาทั้งแบบนั้น แอบเห็นมันโยนแก้วพลาสติกที่ก่อนหน้านี้ใส่น้ำแดงมาให้ผม มันโยนกลับไปทางพี่เชฟ ไอ้เชี่ยยย โดนหัวเค้าไหมเนี่ยย
“กูบอกแล้วไงว่าอย่ามาอ่อยใคร!”
“อ่อยอะไรเล่า”
“ไม่ต้องมาพูดเลยนะ กูรู้หรอกว่าไอ้พี่เชี่ยๆหน้าเหี้ยนั่นมันอยากได้มึง”
ไอ้พี่กล้วยเกรี้ยวกราดใส่ผมทันทีที่เราเดินหายมาจากสายตาของพี่เชฟ มองหน้าคนตรงหน้าที่หน้าถมึงทึงมากๆ อีกนิดนึงน่าจะแดกหัวกูลงไปครับ นึกถึงว่าถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะกลัวนะ แต่สำหรับตอนนี้ไม่เลยสักนิด ผมที่ยิ้มออกมาใส่ อีกคนยิ่งหงุดหงิดฮึดฮัดๆเข้าไปใหญ่
“ยิ้มเชี่ยไร”
“เปล๊า”
“เดี๋ยวเหอะนะไอ้ฝา เดี๋ยวมึงจะโดน”
“จะทำอะไรกูว้า” ลอยหน้าลอยตาใส่มันครับ เห็นมันหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบนี้แล้วชอบจังวะ
“จะเอาให้มึงเดินไม่ได้ไงล่ะ มึงลองดูไหมล่ะ!”
“มึง!! ไอ้เด็กเวร!!”
เปล่าครับ...ไม่ใช่เสียงกูครับ ... เสียงที่ดังมาจากซุ้มด้านหลังพี่นักรบ ทำให้ผมกับพี่มันต้องหันมองตาม
“เสียงคุ้นจังวะพี่”
“เออ...กูว่าเหมือนไอ้ธารไหม?”
“มึงสิไอ้พี่!! ไอ้พี่เวรเอ๊ย”
เสียงผู้ชายอีกคนแต่ออกแนวเสียงใสๆไม่ทุ้มเข็มดังขึ้นมาอีกเสียง และดังไม่แพ้กัน ผมกับพี่รบมองหน้ากัน ก่อนจะจูงมือกันเดินเข้าไปดู บ่งบอกให้รู้ว่าเราสองคนมีเจตนารมณ์เป็นหนึ่งเดียวกัน ... ไม่ได้ขี้เสือก แค่แตกตื่นเรื่องของคนอื่นเท่านั้นเอ๊ง
เมื่อเดินเข้าไปถึงในซุ้มขายน้ำ ผมกับพี่รบก็ได้แต่เลิกคิ้วมองอย่างงงๆ เมื่อโถแก้วสำหรับใส่น้ำโอวัลตินที่จะเอามาขาย แตกกระจายอยู่กับพื้นกลางซุ้มเละไม่มีชิ้นดี มองเห็นไอ้ธารเพื่อนผมที่ตอนนี้หนังหน้าขัดกับเสื้อผ้าที่ใส่มาก มันอยู่ในชุดกันเปื้อนสีเขียวที่สกลีนรูปกล้องและโพกผ้าคาดผมสีเดียวกันแบบหนูน้อยหมวกแดง น่ารักสัดๆขัดกับหน้าตาที่พร้อมเตะต่อย คือถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์นี้กูจะล้อยันลูกบวช ไอ้สัดแบ๊วมาก ไม่ได้เหมาะกับร่างควายๆของมึงเลย เลื่อนสายตาถัดมาจากไอ้ธารก็เห็นเด็กผู้ชายในชุดมัธยมปลายที่กำลังยืนหันหลังให้ผมอยู่
“เห้ยธาร เกิดไรขึ้นวะ”
ผมที่เดินเข้าไปใกล้เพื่อน ถามมันออกไปแบบนั้น
“ก็ไอ้เด็กเวรนี่ดิ เล่นลัลลากับเพื่อนเชี่ยไรไม่รู้ มาชนโถล้มหมด”
มันว่าแบบนั้นพร้อมชี้ไปที่คู่กรณี น้องคนก่อนหน้านี้ที่ผมเห็นแค่ด้านหลัง แต่พอมายืนข้างๆไอ้ธารแบบนี้เลยได้เห็นหน้าชัดๆ หน้าตาน่ารัก ดวงตากลมโต และกลีบปากบางที่ติดจะเชิดขึ้นหน่อยๆ ทำให้ดูว่าคงดื้อไม่น้อย ผิวขาวแบบลูกคนรวย ดูเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆบางๆที่ดูจิ้มลิ้มมากๆ
“น้องจอม”
คนข้างตัวผมที่พูดออกมาแบบนั้น จนต้องหันไปมองแบบงงๆ เด็กนั่นที่หน้าตาพร้อมสู้กับไอ้ธารเต็มที่ก็หันหน้าไปหาเสียงของไอ้รบ ก่อนที่หน้าตาหงุดหงิดจะเปลี่ยนไป พร้อมรอยยิ้มกว้างๆที่ตามมาแทน
“เฮียรบบบบ เฮียช่วยจอมด้วยยยยยยย”
หือออออ
อะไรนะหืออออออ??
น้องไหน เฮียอะไรอีกซิ???
------------------------------------------------
เห้ยย๊ะๆๆๆ หายไปอาทิตย์นึง ต้องขอโทษจริงๆค่ะ ชีวิตโดนมรสุมเหลือเกิน ในจุดๆนี้ พอเป็นแฟนกันแล้วพี่รบก็จะมีความผัว กร๊าวใจเบาๆ แต่เรื่องอื่นๆน้านนน ยังไงนะๆๆๆ หือๆๆๆ บ้าบออออ เขินเลย[/font] :katai4: :katai4: :katai4:
-
:hao3:
-
คืนดีจนเตียงสั้นรัวๆเลยค่ะ
น้องจอมคือคู่ฟ้าบันดาลพรหมลิขิตนำพาของธารชิมิ
-
ใครละเนี๊ยะ???
-
คู่อิธารมาแล้วสินะ
-
ตั้งแต่ได้น้องฝาเป็นเมีย พี่เหลืองกลายเป็นคนหลงเมีย มุ้งมิ้งเกินคาด
ดูท่า ธารเจอเนื้อคู่แล้ว
-
เนื้อคู่ธารมาแล้วจ้าาาาาา :katai2-1:
-
จอมกับธารเหรอ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบเลย เห็นทีแรกพล็อตไม่ใช่แนวเราเลย แต่ประทับใจภาษามาก มีความตลก สามารถดึงสิ่งต่างๆมาให้ตลกได้โดยไม่น่ารำคาญ เดินเรื่องดีไม่ยืดเยื้อ นุ้งฝ.ฝาของเราก็น่ารัก พี่จอมทับก็รุกแรง โซผัวสุดๆเลยค่ะ รักกกกกก รอคู่อื่นๆด้วยค่ะ
-
เอ้า ตัวละครใหม่มาาา
-
:pig4:
-
:katai2-1:
-
ตอนนี้ค่อยสมกับชื่อเรื่องหน่อย อิอิ
-
แง้ อะไรกันแค่เราหายไปแป๊บเดียวกลับมาอีกทีเฮียรบก็คืนดีเสร็จพี่ฝาจนเตียงสั่นกันไปซะแล้ว น้ำตาจะไหลเฮียรบของน้อง
-
บทที่22
[/size]
“เฮียรบครับบบบบ”
คนร่างเล็กในชุดมัธยมวิ่งเข้ามาหานักรบที่ยืนอยู่ข้างๆผม แขนบางที่คว้าเกาะเข้าที่ท่อนแขนแข็งแกร่งนั้นอย่างคุ้นเคยและอีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลบหรือปัดป้อง ผมมองภาพตรงหน้านิ่งๆ รู้สึกหัวคิ้วกระตุก ผมรู้นิสัยของไอ้พี่รบมันดี มันไม่ชอบคนเจ๊าะแจ๊ะ ไม่ชอบให้ใครมาเกาะแกะมากเกินไป นอกจากคนที่มันชอบ....แต่
“น้องจอมมางานนี้ด้วยหรอ หื้ม”
นักรบที่ก้มหน้าลงไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างตัว ใบหน้าหล่อที่ชอบทำหน้านิ่ง หยิ่งกับคนไม่สนิท ตอนนี้กลับมีรอยยิ้มนิดๆ ใบหน้าที่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนแบบนั้น แทบจะแปลกตาในสายตาของผมมากๆ
“จอมมา แต่ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเจอหมาบ้าแบบนี้ ไม่มาหรอก!”
ร่างเล็กที่กระแทกเสียงใส่ในตอนท้าย พร้อมทำหน้าเบ้ใส่ไอ้ธาร ชัดเจนเลยว่าน้องเค้าหมายถึงใครที่ว่าเป็นหมาบ้า
“ไอ้เตี้ย มึงว่าใครวะ”
“แล้วมึงว่าใครเตี้ย! ต่อยกันไหมวะ”
ร่างเล็กที่ก็สวนกลับทันที ตากลมโตที่ถลึงตาใส่แบบไม่เกรงกลัว มิหนำซ้ำยังตั้งท่าจะพุ่งเข้ามาตีปากไอ้ธารอีกต่างหาก ถ้าไม่ติดว่ามือนักรบที่กอดเอวบางนั่นอยู่ ป่านนี้หมัดเล็กๆที่กำแน่นอยู่ตอนนี้ คงฟาดเข้าหน้าไอ้ธารแน่ๆ
กอดเอว...
“น้องจอม พอน่า ไม่เอาแล้ว”
“ก็เฮียดูไอ้นี่ดิมันว่าจอมอ่า”
ร่างเล็กที่ช้อนตามอง ริมฝีปากบางยื่นออกมาน้อยๆ บ่งบอกว่าไม่สมอารมณ์เท่าไหร่
“เหอะ” ไอ้ธารที่ก็กวนตีนเด็กได้โล่ แค่นเสียงใส่ออกไปแบบนั้น ทำให้ใบหน้าน่ารักต้องสะบัดมาถลึงตาใส่เป็นของแถม
“เอาน่า เดี๋ยวเฮีนจัดการให้”
“จริงน้า เฮียจัดการให้จอมน้า” ว่าออกมาพร้อมแย้มยิ้มกว้าง เป็นเด็กน่ารักที่พอยิ้มแล้วโลกเหมือนจะสว่างตามไปด้วย นักรบที่พยักหน้าให้พร้อมยิ้มตอบ ฝ่ามือหนาที่ยื่นไปบีบจมูกรั้นนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนที่ร่างสูงจะหันมาทางผมกับไอ้ธาร
“เดี๋ยวกูจ่ายค่าเสียหายทั้งหมดให้เอง” มันที่ว่าออกไปแบบนั้น ไอ้ธารที่ยังทำเสียงฮึดฮัดแต่ก็ยอมพยักหน้าตกลง แอบเห็นน้องจอมอะไรนั่นแลบลิ้นใส่ไอ้ธารด้วยแหะ
“เฮียยยยย วันนี้เฮียพาจอมทัวร์ม.หน่อยได้ไหม นะๆๆ”
“แล้วเราไม่ได้มากับเพื่อนรึไง”
“มา จอมมากับไอ้ชินนั่นไง” ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมชี้นิ้วไปหาเพื่อนผู้ชายที่ดูจะตัวสูงใหญ่กว่าตัวเองเยอะ เด็กผู้ชายคนนั้นแค่ยืนมองเงียบๆก็เท่านั้น
“แล้วไม่ไปกับชิน”
“ก็ไป แต่จอมคิดถึงเฮียรบนี่นา เฮียไม่แวะไปหาจอมเลย จอมเหงา นะๆ เฮียอยู่กับจอมนะครับวันนี้”
ใบหน้าเรียวที่ช้อนตามองอ้อนๆ พร้อมกับเขย่าแขนของร่างหนาไปด้วย ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เผลอกลั้นใจรอคำตอบของมัน
“อืมมมม...”
“น้า เฮียรบคร๊าบบบ” เสียงใสที่ยังอ้อนต่อไปเรื่อยๆไม่เลิก ไอ้รบที่ทำท่าอึกอักหน่อยๆ แต่สุดท้ายหน้าหล่อๆของมันก็พยักหน้ารับให้น้อยๆ
เป็นความรู้สึกที่เหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมออก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มันยังพองลมเต็มใบ แต่ตอนนี้กลับฟีบแบน
“เย้!เฮียน่ารักที่สุดเลย จอมนะร๊ากรักเฮีย”
“เหอะ”
ไอ้ธารที่แค่นเสียงออกมาพร้อมทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ มันไม่เก็บสีหน้าของตัวเองสักนิด ผมคิดว่ามันคงตั้งใจทำให้เค้าเห็นกันไปเลย และเพราะมันที่ทำแบบนั้น คนสองคนที่ยืนทำโลกส่วนตัวกันก่อนหน้านี้จึงหันมามอง ดวงตาที่ผมชอบหันมาจ้องผม เหอะ ทำไม มึงพึ่งรู้ตัวหรอว่ากูยืนอยู่ตรงนี้
“ฝา”
“อะไร”
ตั้งใจที่จะตอบออกไปแบบดีๆ แต่สงสัยมันจะควบคุมแบบที่ใจคิดไม่ได้ ในเมื่อเสียงที่เปล่งออกไปมันค่อนข้างที่จะแข็งและห้วนมากอยู่
“เดี๋ยวกูพาน้องจอมเดินดูมหาลัยนะ”
มันที่ว่าออกมาแบบนั้น รู้สึกตัวชาแปลกๆ ผมที่มองหน้ามันสลับกับหน้าของเด็กตัวบางที่กำลังยืนมองผมตาใส ได้แต่กำมือเข้าหากันแน่นๆ
“มึงจะไปงั้นหรอ”
“อืม...”
“มึงจะไปกับน้องเค้า?”
“เดี๋ยวตอนเย็นแวะมาหา” มองสบตาคนที่ยกยิ้มมาให้นิดๆ
“มึงไม่ต้องมาหรอก จะไปไหนก็เรื่องของมึง” บอกมันแบบนั้นแล้วหันหลังจะเดินหนี คือกูต้องรู้สึกยังไงกับเหตุการณ์นี้
“เดี๋ยวฝา”
มันที่เอื้อมมือมาคว้าแขนผมไว้ให้หยุดเดินได้ทัน ค่อยๆหันกลับไปหามัน อีกคนที่มองมาที่ผมแบบไม่เข้าใจ
“เฮีย”
เสียงใสๆของเด็กที่ยืนทำหน้างงๆมองเราทั้งคู่ มือบอบบางที่เอื้อมมาแตะแขนไอ้รบนิดๆ พร้อมเอียงหน้ามามองอย่างสงสัย
“เด็กเชี่ยไร มาเกาะแกะผัวคนอื่นหน้าตาเฉย หน้าไม่อายชิพหาย...ไปเหอะไอ้ฝา”
ไอ้ธารที่พูดออกมาด้วยเสียงที่ไม่ดังเท่าไหร่ แค่ได้ยินกันทั้งเต้นท์แค่นั้นเอง มันที่ดึงมือผมมา แล้วคว้าให้เดินตามมันไป ช่วงจังหวะหนึ่งที่สายตาสบกับร่างสูง ดวงตามีสเน่ห์ของมันที่มองมาแบบไม่พอใจแว๊บนึง ก่อนจะหรี่ตาลงหน่อยๆ ไม่เข้าใจ แต่ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้กับมันอีกแล้วล่ะ
.
.
.
“กรี๊ดดดดด ตายแล้วววว กูไม่น่าไปเข้าห้องน้ำเลยอ่ะ อดเห็นของดี ว่าแต่มึงก็ปล่อยให้อิเด็กจิ้มลิ้มที่ไหนก็ไม่รู้ฉกผัวมึงไปหรอ?”
ผมที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะม้าหินอ่อนหันไปมองไอ้เซียร์ที่ใส่อารมณ์แบบถึงพริกถึงขิงอยู่ตอนนี้ แค่มองหน้ามันแบบปลงๆแต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป ...เห็นมันถอนหายใจทำหน้าหน่ายๆใส่ด้วย
“อะไร ถอนหายใจใส่กูทำไมวะ”
“เบื่อความโง่ของมึงค่ะ มึงเป็นเมียพี่รบนะเว้ย”
“แล้วยังไง?”
“เอ๊า อินี่! จะแล้วไง มึงยืนทำหน้าโง่และเดินหนีผัวมาเฉยๆแบบนี้เนี่ยนะ โอ้โห สัด ไม่คูล ไหนมึงบอกมึงคนคูล”
“เอ้า มึงจะให้กูเดินไปตบน้องมันแล้วบอกว่า ถอยไปนี่ผัวพี่ อย่ามายุ่งอย่ามาเสือกเจ๊าะแจะพี่ไม่ชอบ!...มึงจะให้กูบอกแบบนี้หรอวะ”
“โอ้โห ทีแบบนี้ล่ะอิน”
“กูก็แค่แสดงท่าทางให้ดูว่ามันไม่ควรทำเฉยๆเว่ย”
“อ๋อหรอคะ อ๋อหรอออออออ” ลากเสียงใส่พร้อมจีบปากจีบคอ เป็นผู้หญิงสวยที่ไม่น่าเอาไปเป็นเมียมากๆครับ
“เหอะ แต่ไอ้เด็กนั้นก็นะ ไม่ชอบขี้หน้าชิพหาย”
ไอ้ธารที่นั่งเงียบอยู่นาน อยู่ๆก็พูดออกมาแบบนั้น ทำหน้าทำตาแบบไม่ถูกใจจริงๆ นานๆทีจะเห็นมันไม่ชอบใครขนาดนี้
“นี่อินเรื่องเพื่อนหรือส่วนตัวค่ะ ไหนพูดสิๆ”
“ก็แม่งทำโหลโกโก้กูแตก กูอุตส่าห์เป็นคนทำเลยนะเว้ย สัด พึ่งขายไปนิดเดียวเอง” เป็นคนที่แค้นฝั่งหุ่นจริงจัง
“แหม แต่พี่รบก็บอกจะจ่าย มึงก็เอาเต็มเม็ดเต็มหน่วยไปเลย”
“เหอะ อันนั้นมันแน่ แต่กูก็หงุดหงิดอยู่ดี อีกอย่างเด็กนั่นแม่งหน้าด้าน เกาะแกะผัวคนอื่นหน้าตาเฉย หรือแม่งเป็นเด็กเก่าพี่รบวะ”
“แต่พี่รบไม่ได้ชอบผู้ชายนี่หว่า”
“แล้วมึงว่าไอ้ฝานี่มีมดลูกแบบมึงงั้นสิไอ้เซียร์”
“โอ๊ย อิธาร มึงนี่ขยันขัดกู แต่ใครๆก็รู้ไม่ใช่รึไงวะว่าพี่แกไม่เคยสนใจผู้ชายอ่ะ แต่สุดท้ายก็มาตกหลุมสเน่ห์ผีบ้าของเพื่อนเราซะงั้นอ่ะ”
“ก็ไอ้นี่มันช่างตื๊อไง”
“สรุปพวกมึงสองคนรุมด่ากูหรอวะ”
“เปล่าจ๊ะ โอ๋ๆนะลูกแม่ หึงผัวจนหน้างอเลย โอ๋นะจ๊ะๆ”
หันมายิ้มตอแหลก่อนจะดึงกูเข้าไปกอด เอาหัวกูซุกนมฟองน้ำของมันไปอีก โว้ย พยายามดันตัวเองออกมาจากนมแบนๆของมัน
“กูไม่ได้หึงเว่ย”
“จริงไม่จริงไหนพูดซิลูก”
“จริงเว่ย!” ตอบมันออกไปแบบนั้น ทั้งๆที่หน้ากูก็งออยู่นิดๆ งอแค่นิดเดียวเท่านั้นแหล่ะพี่ฝาอยากจะบอก
“แน่ใจนะว่ามึงไม่หึง”
“เออ กูไม่ได้หึง ไอ้ธารมึงจะถามไมนักหนาวะ”
“เปล่า ก็ถ้ามึงไม่หึงก็ดีไง เพราะว่านั่น”
มันว่าแบบนั้นพร้อมชี้นิ้วไปที่ซุ้มขายลูกชิ้น ไอ้พี่รบที่กำลังยืนซื้อลูกชิ้นให้เด็กจอมอะไรนั่นอยู่ มันที่ยิ้มขำพร้อมยื่นนิ้วไปเช็ดปากให้เด็กตรงหน้า มีออร่าสีม่วงๆเหมือนพวยพุ่งออกมาจากตรงนั้นแปลกๆ
"ก็กูบอกว่าไม่หึงไงวะ"
“แน่ใจว่าไม่หึงนะลูกฝา?”
“เออ”
“เออคือไม่หึง”
“เออ...ไม่หึงก็เหี้ยละ! ไอ้นักรบ!!”
เสียงผมที่ตะโกนออกไปแบบนั้น ไอ้ธารที่ยกยิ้มพอใจ ในจังหวะที่ผมตะโกนและจ้ำเข้าไปหาไอ้คนที่หันหน้ามามอง มันที่มองงงๆมาที่ผม
“ฝา?”
“มึงทำไรวะพี่”
“ห๊ะ...กูทำไร?” ยัง ยังจะมาย้อนถามกูอีก หันไปมองไอ้เด็กข้างๆที่ในมือถือถุงลูกชิ้น เห็นแล้วหงุดหงิด เคยคิดจะซื้อมาให้กูกินไหม เหอะ ไม่มีหรอก บอกตรงๆว่ากูรู้สึกไม่ดีมากๆในจุดๆนี้
“เนี่ย มึงทำอะไร” ชี้ไปที่ถุงลูกชิ้นในมือของเด็กนั้น
“ลูกชิ้น?”
“เออ!”
“เป็นไรวะฝา หงุดหงิดไรมา”
“หงุดหงิดมึงนั่นแหล่ะไอ้พี่ มึงแม่งเหี้ย”
“เห้ยๆ พูดจาให้มันดีหน่อย” มันที่หน้าตึงขึ้นมาตอนที่ผมว่าออกไปแบบนั้น แต่ในตอนนี้ก็ไม่คิดว่าจะอยากสนมันหรอก
“ทำไมกูต้องพูดดีวะพี่ ทีมึงยังทำตัวไม่ดีกับกูเลย”
ผมที่กำมือแน่นตอนที่มันว่าผมออกมาแบบนั้น หน้าตาหงุดหงิดของมันที่กำลังบอกว่าผมพูดไม่รู้เรื่อง
“อะไรของมึงวะ!”
สันหลังของผมเย็นวาบ เมื่ออีกฝ่ายเลือกที่จะตวาดออกมาเสียงดังแบบนั้น
“เฮียรบใจเย็นสิครับ”
“เย็นเหี้ยไรละ ดูมันดิ”
ไอ้รบที่หันไปบอกเด็กข้างๆตัว ก่อนจะมองมาที่ผมอย่างขุ่นเคือง
“เออ! มึงอยู่กับเด็กของมึงไปเลยไอ้เหี้ย! เลิกกับกูแล้วก็ไปเอามันเซะ!!”
‘ผลัก’
ผมที่ผักอกอีกคนแรงๆแต่ดูเหมือนมันจะไม่สะเทือน แต่ผมเองที่เป็นคนสะเทือนใจ รู้สึกตาสั่นแปลกๆ ทำไมกูต้องมายืนทำตัวงี่เง่าแบบนี้ด้วยวะ และพอคิดแบบนั้น เลยเลือกที่จะเดินหันหลังหนีมันออกไป
ทำไมผมต้องมาทำตัวแบบนี้ในที่สาธารณะ กับอีกฝ่ายที่ไม่ได้สนใจกันแบบนี้ด้วย
“มึงจะไปไหนไอ้ฝา!”
ได้ยินเสียงมันตะโกนตามมาแบบนั้นเลยยิ่งจ้ำหนีออกมา ผู้คนรอบข้างหันมามองแต่ในตอนนี้ผมเลือกที่จะไม่สน
…
“อะไรกันอ่ะเฮีย?”
“เดี๋ยวเฮียมานะ”
ร่างสูงที่หันมาบอกร่างเล็กแบบนั้น ก่อนจะรีบวิ่งตามคนร่างบางที่เดินหนีหายไปไกลแล้ว
“เดี๋ยวสิเฮีย อ้าวเฮัย....อ๊ะ”
ตั้งใจว่าจะเดินตามไป ถ้าไม่ติดตรงที่มีร่างสูงใหญ่ของใครบางคน เดินมาบังไว้ซะก่อน ขาเรียวชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง และก็ต้องขมวดคิ้วแน่น …. ไอ้พี่ขายโกโก้- -
“จะไปไหนไอ้เด็กเตี้ย”
“เสือก”
“เห้ย! พูดจาให้มันดีๆหน่อยสิมึงน่ะ กูอายุมากกว่ามึงนะ”
“แล้วไงวะ ก็มึงทำตัวไม่น่าเคารพอ่ะ!”
เถียงออกไปแบบนั้น อีกฝ่ายยิ่งมองตรงมาแบบไม่สบอารมณ์ แต่เรื่องไร กูไม่กลัวซะอย่าง ขายาวที่ก้าวเข้ามาใกล้ ลอบแอบกลืนน้ำลายนิดๆ เกือบจะก้าวขาถอยอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าพี่ร่างสวยคนนึงก้าวเข้ามาประชิดซะก่อน
“ใจเย็นสิวะไอ้ธาร ส่วนนี่คือ.....”
พี่ผู้หญิงในชุดนักศึกษารูปร่างดี ไอ้จอมเห็นที่ใจบางเลยครับ สวยจังครับพี่สาว
“ก็ไอ้เด็กที่เดินหน้าแรดควงเฮียรบที่กูบอกมึงไงไอ้เซียร์”
“อ๋า” พี่คนสวยเปร่งเสียงออกมาแค่นั้น ก่อนจะปรายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“กูไม่ได้หน้าแรด มึงพูดดีๆนะเว้ย! มันจะแปลกเชี่ยอะไรที่กูควงพี่รบ”
“แปลกดิวะ ก็พี่รบอ่ะมันมีเมียแล้ว คือไอ้ฝา! เพื่อนกูไงไอ้เตี้ย!!”
“ห๊ะ...เฮียรบมีเมีย...เมียเป็นผู้ชายน่ะหรอ!”
“เสียงดังทำเชี่ยไร ก็จริงสิวะ”
“ว๊าว*0*”
“ว๊าวพ่อง!”
“เสือกไรด้วยล่ะ ตามไปดูดีกว่า”
“มึงไม่ต้องไปเสือกเรื่องผัวเมียเค้าเลย มานี่เลยไอ้ตัวร้าวฉาน”
“อ๊ะ...ทำไรวะไอ้พี่ ปล่อยนะเว่ย!”
ร่างบางได้ดิ้นขลุกขลักเมื่อมือหนาคว้าเข้าที่ปกเสื้อนักเรียนของตัวเองจากทางด้านหลังไว้ ก่อนจะดึงลากให้หนีไปอีกทาง
“หึ”
ซินเซียร์ที่ยืนมองเพื่อนตัวเองลากเด็กผู้ชายมัธยมปลายตัวเล็กไปต่อหน้าโดยที่ไม่ได้คิดจะห้ามปรามใดๆ คนสวยมองตามไปพร้อมยกมือขึ้นรูปคางน้อยๆ
"เด็กแบบนี้เนี่ยนะที่ว่าเป็นกิ๊กพี่รบ?" ยืนบ่นพึมพำหรี่ตาลงใช้ความคิดน้อยๆ
"เอ่อ..ขอโทษนะครับ เห็นเพื่อนผมที่เมื่อกี้อยู่ตรงนี้ไหม"
คนสวยที่สะบัดหน้าไปมอง เด็กผู้ชายมัธยมปลายในชุดเดียวกับเด็กจอมคนเมื่อกี้ แตกต่างกันตรงที่รูปร่างสูงใหญ่กว่ามาก อาจจะสูงพอๆกับไอ้ธารเลยล่ะมั้ง ใบหน้าหล่อเกินวัยที่มองตรงมาที่เขาพร้อมส่งยิ้มมาให้ คนสวยที่จ้องมองไป แล้วหยักไหล่ให้แบบขอไปที่ก่อนจะเดินหนีออกมาแบบไม่สนใจจะตอบ ปล่อยให้เด็กชายคนนั้นได้แต่มองตามไปจนสุดสายตา
...
‘พรึบ’
มือหนาที่กระชากแขนเรียวเอาไว้ได้ทัน พร้อมดึงคนร่างบางที่เดินหนีมาก่อนหน้าหนีให้เข้ามาหาตัว
“มึงจะไปไหน!”
“ไปไหนก็ได้เรื่องของกู มึงเสือกไรด้วยไอ้พี่”
“ไอ้ฝา อย่ากวนตีนกูนะ เป็นเชี่ยไรห๊ะ!”
นักรบที่ตวาดออกมาเสียงดังอย่างหงุดหงิดที่เห็นว่าคนร่างบางดีแต่จะเดินหนี ตั้งท่าจะดึงแขนหนีตัวเองอย่างเดียว แต่เสียงเข้มที่ตวาดใส่ยิ่งทำให้คนร่างบางน้อยใจเข้าไปอีก ฝาที่เม้มปากแน่น ช้อนตามองหน้าคนร่างสูงอย่างน้อยใจ สองครั้งแล้วที่วันนี้โดนร่างสูงตวาดใส่แบบนี้
“ถ้ากูกวนตีนมากก็กลับไปหาไอ้เด็กนั่นของมึงเซะ!”
ฝาที่ตะโกนกลับไปอย่างน้อยใจ ดวงตาใสสั่นไหวน้อยๆ น้ำใสที่เอ่อคลอนิดๆอยู่ที่ดวงตาทำให้คนตรงหน้าใจกระตุก นักรบที่คลายฝ่ามือที่บีบแขนเล็กนั่นน้อยๆ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือไป
“มานี่เลยมึง” ว่าแบบนั้นด้วยเสียงที่ไม่ดังมาก ก่อนจะดึงให้อีกฝ่ายให้ตรงเข้าไปที่ด้านหลังตึกที่ไม่มีคนผ่านไปผ่านมา
“ปล่อยเว่ย!” พยายามจะผลักอีกฝ่ายให้ออกห่าง เมื่อตัวเองถูกคนร่างสูงผลักเข้าไปในซอกแคบๆ และคล่อมกันตัวเองไว้กับกำแพงชื้นๆ
“คุยกันก่อน” ใบหน้าหล่อของคนร่างสูงที่ค่อยๆก้มเข้ามาหาใกล้ๆ
“คุยเชี่ยไร ไม่อยากคุยด้วยแล้วเว่ย มึงก็ไปคุยกับเด็กมึงสิ” ร่างบางเอามือดันหน้าอกของนักรบไม่ให้เข้ามาใกล้
“เด็ก?...มึงหมายถึงน้องจอม”
ฝาช้อนตามองจ้องอีกคนเขม็งทั้งๆที่ดวงตากลมก็สั่นไหว
น้องจอม
อะไรๆก็น้องจอม กับกูสุภาพสักคำก็ไม่มี
“เออ! น้องจอมของมึงไง”
“หึ น้องจอมของกู อืม...ก็ถูกนะ” ฝาที่เม้มปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะเสหน้าหนี มือบางก็พยายามดันอีกฝ่ายให้ถอยห่างอย่างโมโห
“ทำไม...มึงหึงหรอ?” ใบหน้าคมที่เลื่อนเข้าไปใกล้ กระซิบเบาๆข้างๆริมหูอย่างตั้งใจแกล้ง ฝาหันหน้ามามองทันที ดวงตากลมใสที่แข็งกร้าวขึ้นมาแว๊บนึง มือเรียวที่กำเข้าหากันแน่นอย่างโกรธๆ
“แล้วไง กูไม่มีสิทธิ์หึงมึงงั้นสิ! งั้นก็เลิ... อุ๊ป อื้อออ”
ริมฝีปากหนาที่ตรงเข้าฉกคำพูดที่ร่างบางกำลังจะพ้นออกมา ดูดดึงริมฝีปากบาง แทรกซอนลิ้นร้อนเข้าไปดูดปลายลิ้นอย่างรุนแรงแบบต้องการจะลงโทษคนตรงหน้าที่พูดจาไม่เข้าหู
“อื้อออ”
นานหลายนาทีกว่าคนร่างสูงจะปล่อยให้ริมฝีปากบางเป็นอิสระ
“เจ็บนะเว่ย”
“ก็จูบให้เจ็บไง ลองมึงพูดคำนั้นออกมาอีกสิ กูจะทำให้มึงนอนครางบนเตียงแบบเดินไม่ได้ไปสามวันเจ็ดวัน” จ้องดุอย่างต้องการบอกว่าทำจริงแน่นอน
“ไม่ต้องมาทำหน้างอ มีเหตุผลหน่อยสิวะ”
“เหตุผลเชี่ยไร มึงคิดว่ากูต้องแฮปปี้หรอไอ้สัดพี่เหลือง กูไม่โดดถีบหน้ามึงก็ดีแค่ไหนแล้วห๊ะ ยังมีหน้ามาถามหาเหตุ
ผลจากกูอีกหรอวะ การกระทำมึงมีเหตุผลมากนักสิไอ้เลว!”
ตะคอกอย่างโมโห พร้อมทั้งยกมือขึ้นฟาดใส่อกแกร่งไปหลายหมัดอย่างหงุดหงิด ทั้งเสียใจ น้อยใจ แถมยังสู้คนตรงหน้าไม่ได้สักนิด
“กูมีเหตุผล”
“เหตุผลเชี่ยอะไร”
“ฟังดีๆนะไอ้จืดเมียรักของกู...”
“....(o_0 )?”
“น้องจอมน่ะ...น้องชายกูเอง น้องไอ้รุกด้วย กูมีน้องชายสองคน ไอ้รุกฆาต และน้องจอม พอใจกับเหตุผลของกูไหม
ครับไอ้เด็กขี้หึง”
“..................นะ...น้อง?”
“เอออ น้องชายกูเอง”
ผ่าม!!!
-//////////////////-
“หึงหน้ามืดตามัวไม่ถามสักคำ แถมยังจะโดดถีบกูด้วยงั้นหรอ ก้าวหน้านะเมียตัวแค่นี้”
“ไอ้เชี่ยพี่ หยุดพูด ก็มึงไม่เคยบอกกูนี่...กูก็คิดดิ”
“หึ...แล้วมึงไม่รู้รึไง ว่าไม่มีผู้ชายหน้าไหนในโลกเอาหัวใจกูไปได้ นอกจากไอ้โง่หน้าจืดๆที่ชื่อว่าฝา..แค่คนเดียวน่ะ”
ดวงตาคมที่จ้องลงมาพร้อมริมปากที่ยกยิ้มแบบล้อเลียนยิ่งทำให้เลือดจากสุดส่วนของร่างพุ่งขึ้นมากองบนใบหน้า ไอ้เชี่ยเอ๊ยยยย ก็ไม่บอกกูล่ะ แล้วหนังหน้าก็ต่างกันยังกับลูกนางฟ้ากับมหาโจร กูก็คิดเซะ!!
“หึ แต่เห็นมึงเป็นแบบนี้ก็ดีนะ”
“ดีไรวะ”
“ดีสิ เป็นแบบนี้ก็หึงมาก รักกูมากสินะน้องฝา หื้มม”
“สัดพี่!เงียบเลยนะเว้ยยยยยยยยยย”
--------------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดด สวัสดีค่าาาา คนอ่านหายแต่เราก็ลงต่อไปจ้าาา ตอนนี้เสนอ เด็กอะไรทำไมเกรี้ยวกราด น้องฝาคนไม่คูล เพราะน้องฝาเป็นคนขี้หึง หึงอยู่นะรู้ยัง 555555 เปิดตัวน้องจอมคนดีของเจ้ สงสารน้อง55555 หลายท่านที่ไม่ได้อ่านเรื่องพี่รุกมาอาจจะไม่คุ้นน้องจอม น้องจอมพลคนงามของบ้านเตชะณรงกรค์จ้าาา อิอิ ฝากน้องและผองเพื่อนและผองพี่ๆด้วยนะคะทุกคน #กราบ
:call: :pig4: :mew1: :katai4:
-
แบบนี้น้องจอมจะมีสามีใช่ไหมคะ555
กลับบ้านพาเมียไปปลอบใจเลยพี่เหลือง55
แบบนี้ต้องง้อบนเตียง
-
จอม ธาร ป่ะเนี๊ยะ???
-
นอกจากจะธารจอมแล้ว จะมีชินเซียร์ด้วยรึเปล่าเนี่ย ตอนนี้พี่ฝาคนคูลเกรี้ยวกราดแท้ หึงได้หน้ามืดตามัวมากแต่ก็นะเฮียรบทำไมไม่แนะนำตั้งแต่ต้นอะ งงใจเฮีย
-
วรั้ยย คนคูลหน้าแตก :m20:
ในที่สุดก็มีคนหลงเสน่ห์แม่เซียแล้ว/ปาดน้ำตา/ แต่น้องจอมน่าจะโดนพิธารดับฝัน น้องชินนี่เล็งใคร เล็งแม่เซียร์เหมือนกันอะป่าวว หรือเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ตามๆ *-* ขอข้ามไปเสาร์หน้าเลยได้ไหม
-
พี่ฝาคนไม่คูลลลล :pigha2:
-
:3123:
-
เอาเด็กไปปราบหน่อยสิ๊พี่ธารร อะคึๆ
แหม่ น้องฝาคนคูลของพี่หึงแรงจริงๆ
-
พี่ธารน้องจอมมันน่ารักนะรอ ธารจอม ธารจะได้หายเศร้าจากเพื่อนหมอก
-
อ้าว เฮียไม่บอกเมียว่านี่น้องชายชื่อน้องจอม แล้วก็ไม่บอกน้องจอมว่านี่เมียเฮียชื่อฝา เพราะอะไร
อยากเห็นเมียหึงว่างั้น
-
ว่าแล้ว น้องชายแน่ๆๆเลยอ่ะ และแล้วก็น้องชายจริงๆ
-
โอ๊ยอ่านทันละะะะะ
-
บทที่23
“หึ น่ารักนะมึงน่ะ น้องจืดเมียรัก”
หลังจากที่โวยวายแก้เขินใส่ไอ้คนตรงหน้าไปอย่างหนัก แบบว่าหน้าพี่ฝานี่แตกแบบหมอหมาไม่กล้ารับเย็บเลยครับ โวยวายไปขนาดนั้น แต่ดูมัน ดูไอ้คนตรงหน้าตอบกลับมา ขอปี๊บให้พี่ฝาด้วย แบบจะเอามาครอบหน้าคูลๆ
เขินโว้ย!
“บอกว่าให้หยุดพูดไงวะพี่ไอ้พี่กล้วย!”
“หยุดก็ได้ ไม่ล้อแล้วก็ได้”
ว่าแบบนั้น แต่ก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบเบาๆที่ข้างหู ปลายจมูกโด่งที่กดลงมาที่ข้างแก้ม เขี่ยไปมาอย่างหยอกเย้า จนต้องเสหน้าเบี่ยงหลบ แต่อีกฝ่ายก็ยังตามมาทำแบบเดิมที่อีกข้างจนได้ ได้แต่ยกมือขึ้นดันอกแกร่งให้ออกห่างหน่อย
“พอได้แล้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“ใครจะมาเห็น ช่วยแหกตาด้วย ตรงนี้มันมีไว้สำหรับทิ้งโต๊ะตู้เตียงเก่าๆ เปลี่ยวขนาดนี้ใครแม่งจะเข้ามา”
มันที่ชี้มือออกไปนอกตรอกที่มันดึงผมเข้ามา มองออกไปก็เห็นโต๊ะเรียน ตู้เก่าๆระเกะระกะเต็มไปหมด แต่ถึงแบบนั้นก็เหอะ
“ก็มึงไงไอ้เชี่ยพี่ที่ลากกูเข้ามาอ่ะ” ว่ามันออกไปแบบนั้นแล้วทุบอกมันทีนึง ขอสักทีแรงๆ กูหมั่นไส้
“เจ็บนะเว้ย”
“ก็ไม่ใช่หนังควายนี่หว่า ก็ต้องเจ็บสิ ถ้าไม่เจ็บสิแปลก”
“ปากดีจังนะมึง” มันที่ว่าแบบนั้นก็ยื่นนิ้วมาบีบจมูกผม ไม่แรงมาก แต่ใช่จะไม่เจ็บนะเว่ย ดูท่ามันเองก็คงจะหมั่นไส้ผมน่าดู …. แต่เอ๊ะ กูว่ามันแปลกๆอยู่เรื่องนึง...
“เดี๋ยวนะมึง ไอ้พี่...”
“ว่า?” อีกฝ่ายที่เลิกคิ้วมองผมนิดๆ
“ทำไมมึงไม่แนะนำน้องมึงกับกูวะ...นี่มึง ... มึงจงใจใช่ไหมไอ้พี่!”
ตะคอกใส่อีกคน ที่ชะงักไปนิดนึง ก่อนจะหรี่ตามองผมนิดๆก่อนจะกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ชัดเลย ชัดเลยไอ้เชี่ย!
“จงใจ...จงใจอะไรงั้นหรอวะ? ... หึ”
“ก็มึง! ไอ้พี่มึง...”
“หื้ม ว่าไง”
“ก็ อันนั้นไงเล่า”
กัดปากเข้าหากัน พร้อมกอดอกอย่างขัดใจ จะให้พูดออกไปอีกรอบหรอว่าหึง เดี๋ยวไอ้พี่กล้วยแม่งก็ล้ออีกอ่ะ ทำไมรู้สึกว่านับวันๆ พี่มันจะเจ้าเล่ห์พูดมาก และแก้เกมส์พี่มันยากจังวะ
“อันนั้นมันอันไหนวะ”
ถามพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากหนาได้รูป กระตุกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ดวงตาคมลึกลับฉายแววสนุกขบขัน เหมือนราชสีห์ตัวใหญ่ที่กำลังไล่ต้อนลูกกระต่ายได้ก็ไม่ปาน
“โว้ยยย ถอยๆออกไปเลย ถามมากว่ะพี่ กูร้อนเนี่ย ไปๆ จะไปถ่ายรูปต่อด้วยเนี่ย”
“จะไปถ่ายรูปหรืออ่อยใคร?”
“อ่อยไรของมึงวะพี่”
“อย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะ ว่าไอ้คนทำอาหารบนภัตตาคารนั่นมันมาวอแวมึงอ่ะ”
คนทำอาหารบนภัตตาคาร?
กูต้องหยุดคิดไปสิบวิกับประโยคนี้ ... คืออะไรซิ?...
“นี่มึงหมายถึงใคร”
“จะใคร! ก็ไอ้ตัวที่เอาน้ำแดงมาให้มามึงไง เหอะ หลอกล่อด้วยของกิน ไอ้อ่อน”
“เดี๋ยวนะ นี่มึงหมายถึงพี่เชฟหรอ?”
“ก็เออน่ะสิวะ! หรือมึงมีใครอีกห๊ะไอ้ฝา”
“มีที่ไหนเล่า แล้วนี่มึงจะเรียกชื่อเค้าให้ยากทำไมวะเนี่ย”
“กูจะเรียกยังไงก็ได้ เอาแบบที่กูพอใจ กูสะดวกแบบนี้ แล้วมึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ หัดอ่อยผู้ชายหรอวะ แบบนี้มันต้องโดนลงโทษ”
“ลงโทษเชี่ยไร กูไม่ได้ทำไรผิดเลยนะเว่ย”
“ไม่รู้ล่ะ กูนับรวม”
“เห้ย ปล่อยนะเว่ยไอ้พี่รบ มึงอย่ามารุ่มร่ามนะไอ้พี่กล้วย”
“เฉยๆน่า”
ด่าคนหน้าไปแบบนั้น แต่อีกฝ่ายดูจะไม่สะทกสะท้าน ในเมื่อก็ดันตัวเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม ท่อนขาแข็งแรงที่สอดแทรกเข้ามาระหว่างขาของผม เงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างรนราน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา ดันเป็นริมฝีปากหนาที่กระตุกยิ้มร้ายมาให้
“เห้ย อ๊ะ...อื้อออ”
และไม่ว่าเมื่อไหร่ มันเองก็ไม่เคยปล่อยให้ผมได้ทัดทานนานนักหรอก ริมฝีปากหนาได้รูปที่บดเบียดเข้ามาเพื่อหยุดคำพูดของผม ดวงตาที่ได้แต่เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ หัวใจสั่นสะท้านเต้นแรงขึ้นมากกว่าทุกที
ลิ้นร้อนที่แทรกเข้ามายามที่ผมเผลอตกใจ ดูดดึงปลายลิ้นของผมจนขนลุกซู่ไปทั้งตัวจะเผลอหลับตาลงอย่างสะท้าน ฝ่ามือหนาที่ดึงเสื้อนักศึกษาผมออกจากกางเกง ฝ่ามือที่ลูบเข้าไปด้านใน ก่อนจะสะกิดตุ่มไตจนสะดุ้ง สติที่กลับมาทำให้พยายามที่ผลักอกหนาให้ออกห่างจากตัว แต่อีกฝ่ายที่ทำแค่รวบฝ่ามือผมไว้ ก่อนจะผละตัวละจูบออกมา มือหนาที่กระชากตัวผมให้เดินลึกเข้าไปในตรอกนี้ เดินหลบเข้าไปด้านหลังของโต๊ะและตู้ที่ที่กองระเนระนาดอยู่เกือบด้านหลัง
"พะ..พี่รบ มึงจะทำจริงๆหรอวะ มะ...ไม่เอา”
ผมที่มองไปรอบๆอย่างตื่นกลัว ถึงแม้ว่าตรงนี้จะค่อนข้างทึบ ลึกและมิดชิด แต่มันก็...
“น่า กูไม่ไหวแล้ว”
มันที่ว่าแบบนั้น ดันผมเข้าติดผนังปูนเย็นๆ ผมที่สะดุ้งตัวสั่นตกใจแบบสุดๆ หันหน้าหลบซ้ายทีขวาที มือที่พยายามดันอีกคนให้ออกห่าง รู้สึกตัวสั่นจนน้ำตาจะไหล ....
“ฮึก ไม่เอา พี่รบ...” อีกคนที่ผละหน้าออกมาจากซอกคอของผม ใบหน้าคมที่มองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ
“เฮ้ออ ทำไมต้องทำให้กูรู้สึกเหมือนโจรใจบาปที่จะขมขืนมึงวะ”
“ก...ก็มึงจะขมขืนกูอ่ะไอ้พี่”
“ข่มขืนที่ไหน เอาเมียใครเรียกข่มขืนวะ” มันที่ว่าแบบนั้นก็ยื่นมือมาลูบแก้มผมเบาๆ ฝ่ามืออีกข้างก็ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองให้ไปข้างหลัง คล้ายจะหัวเสียหน่อยๆ แต่มันก็หล่อมากเลย …
“เฮ้อ ให้มันได้แบบนี้สิ”
“แบบไหนวะพี่?” เมื่อรู้ตัวว่ากูจะรอดปลอดภัย ไม่ต้องเอ้าท์ดอแล้วก็เสือก เอ้ย เอ่ยถามอย่างอยากรู้ทันที
“แบบนี้ไง!” เสียงเข้มที่ว่าออกมาแบบนั้น ก่อนจะเอามือผมไปวางไว้บนเป้ากางเกงของมัน ได้แต่เบิกตากว้างขึ้น และพยายามขืนฝ่ามือให้ออกมาจากบริเวณนั้น แต่เหมือนมันจะไม่ยอม
“ปะ...ปล่อยสิเว่ยพี่”
“ฝา~~~” อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน กูไม่ใจอ่อนหลอกเว่ย หันหน้าหนี หลบสายตามันเลย สายตาที่มีอิทธิพลต่อหัวใจผมเสมอ
“ฝาครับ” ใบหน้าหล่อที่เอียงเข้ามาใกล้ ปลายจมูกโด่งที่เกลี่ยลูบไล้ไปตามแก้มผมเบาๆอย่างหยอกล้อและออดอ้อน
“มะไม่นะเว่ย ผะ...ผมยังเจ็บอยู่นะเฟ้ย!”
“หือ”
“กะ...ก็ยังเจ็บอ่ะ ไม่เอาหรอก” หลับหูหลับตาบอกออกไปแบบนั้น นี่ล่ะข้ออ้างของกู แต่จริงๆกูก็ยังเจ็บนะเว่ย พี่ฝาไม่ได้หลอกนะเออ
“งั้น ถ้าไม่ทำให้เจ็บก็ได้สินะ”
“ห๊ะ!0[]0”
‘พรึบ’
คนร่างสูงที่พลิกตัวของผมให้แนบไปกับกำแพง มือหนาที่มายุ่มย่ามกับเข็มขัดกางเกงอยู่แบบนั้น
“พะ...พี่รบ มึงจะ...อื้อออ”
มือข้างหนึ่งที่เอื้อมมาดันหน้าผมให้หันไปรับจูบของมัน คำพูดที่กำลังจะพูดถูกลิ้นร้อนช่วงชิงไป ฝ่ามือหนาที่รูดซิบกางเกงของผมลงในเวลาต่อมา นิ้วร้อนๆที่เลื่อนเข้าไปในกางเกงในของผม
“อื้ออ อื้มม”
ฝ่ามือร้อนที่กอบกุมลูบไล้แกนกายของผมอย่างต้องการปลุกเร้าอารมณ์ของผม รู้สึกเบลอและมึนงงในอก ได้แต่จิกมือลงบนกำแพงเย็นชื้นนั้นไว้แน่นๆ รู้สึกถึงฝ่ามือที่ย้ายไปบีบก้นผม และรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ทั้งร้อนและแข็งแรงกำลังเสียดสีอยู่ที่ระหว่างขา
“อ๊ะ”
“ชู่ววว”
ใบหน้าหล่อที่ผละออกจากริมฝีปาก และย้ายไปซุกไซร้อยู่ที่ด้านหลังคอ กดจูบเบาๆลงที่ท้ายทอย
“ระ...รบ”
“อื้ม”
เสียงครางทุ้มต่ำที่แสดงถึงความพอใจทำเอาหน้าเห่อร้อน หัวใจที่เต้นถี่ระรัวมากกว่าทุกครั้ง ได้แต่สอดส่ายสายตาไปรอบๆทั้งๆที่ใจสั่นระรัว ทั้งตื่นกลัว และตื่นเต้น
“อ้าขาออกหน่อยฝา”
“พะ...พี่รบ”
“ครับ ไม่เข้าไปหรอก อื้มม”
มันที่ว่าแบบนั้นมืออีกข้างก็เลื่อนไปหยอกล้อกับหัวนมที่ชูชันแข็งเป็นไตขึ้นมา พร้อมๆกับที่ร่างสูงดันส่วนกลางที่ร้อนเข้ามาให้สัมผัสกับก้นนุ่ม มือหนาที่แหวกก้นนุ่มพร้อมๆกับสอดส่วนแข็งขืนเข้าไปตรงกลาง ร่างสูงขบกรามแน่นๆขณะสอดใส่แท่งร้อนเข้าไปที่ร่องหว่างขาของคนร่างบาง ขนาดไม่ได้สอดใส่ก็แทบจะทนไม่ไหว นักรบขยับตัวเนิบนาบ ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนจังหวะเป็นหนักหน่วงตามแรงอารมณ์มากขึ้นไปอีก
“อ๊ะ รบ อื้อๆๆ”
ร่างบางได้แต่ครางกระเส่าทั้งๆที่ใจสั่นระรัว กลัวว่าจะมีคนมาเห็นอีกทั้ง ฝ่ามือร้อนที่ขยับรูดรั้งแกนกายของเขาตามจังหวะ หนักหน่วงจนส่วนปลายมีน้ำเยิ้มใสออกมา นักรบที่รีบเร่งจังหวะสอดใส่ให้ไวมากขึ้น
“อื๊อ อ๊ะ อ๊า” เสียงครางของฝายิ่งดังมากขึ้นเมื่อนักรบขยับฝ่ามือให้ไวมากขึ้น
“ฮื๊อ...อะ...รบ” หน้าตาบิดเบี้ยวไปด้วยความทรมานก่อนจะเกร็งกระตุกในจังหวะที่ปลดปล่อยน้ำรักออกมาพร้อมๆกับแววตาที่สุขสม ร่างสูงที่เร่งจังหวะจนเสียวสะท้านไปทั้งแกนกาย ก้มลงไปกัดและดูดเข้าที่หลังคอร่างบางทันทีอย่างเสียวซ่าน ก่อนจะเกร็งตัวกระตุกปลดปล่อยตามมา
“อื้อออ ฝา อื้มมมม” ร่างสูงที่ครางออกมาพร้อมๆกับปล่อยน้ำขุ่นให้ไหลลงไปตามซอกขาขาว นักรบที่มองภาพตรงหน้าพร้อมยกยิ้มพอใจ เสียงหอบสะท้านของคนในอ้อมกอดยังดังอย่างต่อเนื่อง ฝาที่ค่อยๆหันหน้ามามองพร้อมหอบหายใจ
“ไอ้เชี่ย!”
“หึ”
“น้ำกูนี่เหมาะเนอะเวลาอยู่ตามซอกขามึงเนี่ย”
“หุบปากไปเลย ไอ้เชี่ยเอ๊ย เลอะเทอะไหมเนี่ย ฮื่อออ ชีวิตคนคูลแบบกูทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย ไม่คูลเลยไอ้สัดกล้วย”
“เอาน่า มาๆกูเช็ดให้”
“มึงจะเอาอะไรเช็ด!”
“นี่ไง” ร่างสูงที่ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมๆกับหยิบทิชชู่ออกมาโชว์
“ป้าร้านขายลูกชิ้นให้มา” ว่าออกมาแบบนั้นก่อนจะก้มลงไปเช็ดทำความสะอาดให้
“อ๊ากกกไอ้พี่ เปราะน้ำจิ้มไหมไอ้เชี่ย เดี๋ยวกูแสบ ปล่อยกูโว้ยยยย”
“เอาน่า หยวนๆอย่าดิ้นไอ้ดื้อ”
“ฮื่ออออ ทำไมกูต้องมารักมึงด้วยไอ้เชี่ยพี่กล้วยยยยยยยยยย”
เสียงร้องโวยวายที่ดังลั่นตรอก ไม่ได้เล็ดลอดไปถึงหูผู้ใด นอกจากหูของนักรบเพียงคนเดียว
“ประสบการณ์ใหม่ ... นอกสถานที่แบบนี้ก็...เสียวดีเนอะ”
“ไอ้หน้าด้าน!”
“หึ”
.
.
.
“มึงจะให้กูมานั่งเฝ้ามึงเพื่ออะไรไอ้เทียน กูก็มีการมีงานของกูป๊ะ”
“ก็ให้เพื่อนมึงทำไปดิ กูรู้หรอกว่าแม่งต้องอยากทำแทนมึงจนตัวสั่น เหอะ”
“อะไรของมึงวะ”
“เปล่า กูก็พูดไปงั้น”
มันที่ว่าแบบนั้นพร้อมยักไหล่ ส่วนมือของมันก็ยังทำหน้าทีเซ็นลายเซ็นให้น้องๆนักเรียนม.ปลายที่มาเข้าซุ้มของตัวเองไปด้วยเรื่อยๆ แล้วคือเด็กโฟโต้แบบกู จำเป็นต้องมานั่งทำหน้าเพลียอยู่ในซุ้มบริหารด้วยหรอวะไอ้สัด
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิ”
“เสือก!”
“หมอก”
“อะไรวะ”
สะบัดสายตาใส่แม่งเลย ถ้าแม่งไม่ฉุดกระชากลากถูมา อย่าคิดว่ากูจะมานะเว่ย รำคาญแม่งตั้งแต่ที่คอนโด ตามไปรับกูถึงคอนโดและลากมาด้วยกัน เสือกจริงๆไอ้สัดเทียน
“หิวไหม” มันที่ถามออกมาแบบนั้น แทนที่จะต่อว่าผม คนที่อายุน้อยกว่า แต่ด่ามันแบบไม่เกรงใจ และแน่นอน กูก็ไม่เกรงใจอยู่แล้วล่ะ...
“หิวสิไอ้เหี้ย ก็มึงน่ะเสือกลากกูมาแต่เช้า ข้าวก็ไม่ได้แดก น่ารำคาญจริงๆ”
“ขอโทษ อะ มึงกินนี่ก่อน รองท้อง”
แซนวิสที่อยู่ในกล่องถูกยื่นมาให้ผม รู้ดีไปอีกว่ากูชอบไส้ทูน่า อยากจะหยิ่งแต่การหยิ่งไม่ช่วยให้อิ่มท้อง เลยหยิบเอาออกมากินชิ้นนึง ... รสชาตคุ้นๆ
“กูตื่นมาทำแต่เช้า คิดแล้วว่ามึงต้องยังไม่ได้กินอะไร”
คุ้นไหมล่ะกู
‘ ”พี่ทำมาให้หมอก ให้ป้าแม่บ้านสอนมา”“รบกวนพี่เทียนเลย”
“ทำให้หมอกยิ้มได้แบบนี้ ไม่รบกวนหรอกครับ พี่เต็มใจนะ”
“อื้มมม อร่อยจัง หมอกชอบ”
“ชอบก็กินเยอะๆนะ เราน่ะตัวนิดเดียวเอง มันต้องขุนกันหน่อยแล้ว” ’
“จำได้ว่าเมื่อก่อนมึงเคยชอบแซนวิสที่กูทำ”
มันที่พูดออกมาพร้อมก้มหน้าอมยิ้มนิดๆ ได้แต่หันหน้าหนีมัน ไม่อยากเห็นรอยยิ้มของมันเลยสักนิด ไอ้รอยยิ้มที่ดูมีกำลังใจในเรื่องต่างๆทีทำให้กับผม รอยยิ้มที่ครั้งนึงผมเคยรักและเชื่อมันหมดใจ
“แต่ตอนนี้กูรู้สึกเฉยๆ กินแล้วมันฝืดคอกู”
หันไปบอกมันนิ่งๆ อีกคนที่ก็หุบปากลงและรอยยิ้มของมันก็หายไปจากใบหน้าในทันที
“หรอ...อ่ะ งั้นนี่นะน้ำ”
สีหน้าเจือนๆของมัน แต่ก็แสร้งทำเป็นหันหน้าหนี เอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำดื่มที่เค้าแจกให้สต๊าฟมาให้ผมกิน ก็รับมาทั้งแบบนั้น ไม่ว่ามันจะทำสีหน้าแบบไหน ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหล่ะ.... .กูต้องสนหรอ กับคนที่เคยทำให้กูเสียใจน่ะ
นั่งรอมันผ่านไปจะครึ่งวัน น่าเบื่อจนอยากกรอกลูกตาให้กลิ้งไปมาสลับกันซ้ายขวาไปเลย มองเห็นน้องนักศึกษาปีหนึ่งที่กำลังแก้บอร์ดใหม่ ไม่มีอะไรทำเลยคิดว่าลุกเดินไปช่วยเค้าดีกว่า
“มึงจะไปไหน” ฝ่ามือหนาที่คว้าข้อมือผมไว้ก่อนที่จะได้ลุกหนี
“จะไปช่วยรุ่นน้องมึงจัดบอร์ด นั่งเฉยๆกูเบื่อ”
“อืม...ก็ได้ อย่าไปไหนไกลล่ะ”
“กูเป็นเด็กหรอไอ้สัด” ดึงมือของตัวเองออกจากมัน แล้วเดินเข้าไปช่วยน้องๆเค้า ...
“มีอะไรให้พี่ช่วยไหมครับ”
“อ๊ะ...มีเยอะเลยค่ะ พี่เรียนบริหารหรอคะ ไม่คุ้นหน้าเลย”
“เปล่าหรอกครับ” ตอบไปยิ้มๆ แล้วหยิบแม็กไปยิงบนบอร์ดให้
“อิเน่ มึงไม่รู้อะไร นี่พี่หมอกโฟโต้ไง” น้องปี1ที่อวบกว่าใคร กระซิบบอกเพื่อนเบาๆ ซึ่งกูคิดว่าไม่เบาเท่าไหร่ เพราะกูได้ยินชัดเลยครับ
“อ๋อออ พี่หมอกที่เป็นแฟนพี่เทียนอ่ะหรอ!”
ผมสะดุ้ง และน้องคนที่พูดก็ถูกเพื่อนถองใส่สีข้างไปแบบเต็มๆ ไม่ได้ตอบอะไร แค่ส่งยิ้มไปให้บางๆ
แฟนหรอ....
เหอะ
ขนาดคำว่าแฟนเก่า ยังงงๆเลยว่ากูเคยได้เป็นหรือเปล่า
เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนบ่ายแก่ๆ แดดก็ร้อนจนกูอยากแก้ผ้า ผมที่ปรกหน้าก็รกมากจริงๆ
“น้องๆ พี่ขอหนังยางเส้นนึงได้ไหมครับ”
หันไปเจอน้องผู้หญิงที่กำลังนั่งถักเปียร์เล่นกับเพื่อนอยู่ มองชุดนักเรียนแล้วเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดังซะด้วย เธอที่ส่งยิ้มน้อยๆมาให้ผม พร้อมยื่นหนังยางสีดำมาให้
“ขอบคุณครับ”
“พี่หน้าสวยจังค่ะ อิอิ”
เธอที่ว่าแบบนั้น และผมเองที่ก็ยิ้มรับไปหน่อยๆ ในใจก็คิดเลยว่า กูควรทำยังไงกับคำชมนี้ เลยได้แต่เฟดตัวเองออกมาจากวงโคจรของน้องๆเขาอย่างเงียบๆ มือก็สรางผมหน้าม้าที่ปรกหน้าตัวเองขึ้น และมัดให้เป็นจุกให้ลมโกรก เดินหนีออกมาหลังจากที่ช่วยน้องๆปี1จัดบอร์ดเสร็จ เดินมาเรื่อยๆจนมานั่งพักแถวสวนหย่อมข้างๆตึกเรียน ลมโกรกๆที่ทำให้รู้สึกดีมากขึ้น หลับตาลงนั่งพิงอยู่กลับต้นไม้ใหญ่ และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เผลอหลับไปแบบนั้น
.
.
.
ช่วงบ่ายแก่ๆ ในที่สุดก็ได้เงยหน้าขึ้นมาจากการแจกลายเซ็น หันมองไปรอบๆ ไม่เห็นคนที่บอกว่าจะไปช่วยน้องๆจัดบอร์ด
“หายไปไหน”
เดินเข้าไปใกล้ๆบอร์ดทางวิชาการที่เกี่ยวกับโครงสร้างการบริหารที่ถูกจัดเสร็จแล้ว แต่ไร้เงาของร่างบางที่ผมกำลังตามหาอยู่
“อ้าวพี่เทียน มองหาพี่หมอกหรอคะ” น้องผู้หญิงคนนึงที่เดินผ่านมาทักผมขึ้น ก็ไม่รู้ว่ารู้เรื่องผมหรือเปล่า และเราเคยสนิทกันหรอวะ แต่จากที่น้องพูด ผมเลยเลือกที่จะพยักหน้าตอบรับไป
“เห็นพี่หมอกเดินไปแถวทางนู้น สักพักแล้วนะคะ อาจจะไปนั่งเล่นแถวสวนหย่อมมั้ง”
“ขอบคุณมากครับ”
เดินตามทางที่น้องเค้าบอก มองซ้ายมองขวาจนสายตาไปสะดุดเข้ากับร่างบางที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ไม่ได้สนใจอะไรเลย ให้ตายสิ”
เดินเข้าไปหาก่อนจะนั่งยองๆมองคนที่นั่งหลับตาพริ้มอยู่ เทียนที่ยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอานิ้วจิ้มไปที่แก้มใสของหมอก
“อื้ออ” ร่างโปร่งที่ถูกรบกวน ยกมือขึ้นมาปัดออกหน่อยๆอย่างรำคาญ ก่อนจะยกมือเกาแก้มน้อยๆ แต่ก็ยังคงหลับต่อไป
“ให้ตายสิ ไม่ระวังตัวเลยนะ” เทียนมองใบหน้าใสอย่างพินิจพิเคราะห์ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้มองหน้าคนๆนี้ใกล้ๆแบบนี้ เดี๋ยวนี้ถ้าไม่บังคับ ก็อย่าหวังว่าคนตรงหน้าจะมาอยู่ใกล้ๆกัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยจะห่างตัวเลยแท้ๆ ...
เทียนมองไปตามใบหน้าสวยช้าๆ เป็นเด็กผู้ชายรูปร่างโปร่งที่มีใบหน้าสวยแต่ไม่หวาน เป็นเพียงคนที่มีสเน่ห์ ติดจะดูหยิ่งๆเพราะจมูกรั้นๆนี่แหล่ะมั้ง แต่พอยิ้มออกมา จะกลายเป็นความสดใสและบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้ไม่มีเหลือแล้วรอยยิ้มแบบนั้น เดี๋ยวนี้หมอกไม่เคยยิ้มสดใสไร้เดียงสาอีกแล้ว มีเพียงรอยยิ้มบางๆแบบคนรู้ทันโลกเท่านั้น และนั่นก็เป็นคนแบบเขาเอง
ฝ่ามือหนาที่เลื่อนไปลูบเบาๆที่แก้มใส คิดถึงจนไม่รู้จะอธิบายยังไง ... รัก คำนี้ที่เด่นชัดมานาน วันนี้จะเอาคืนมาได้ไหม
ใบหน้าคมที่เลื่อนเข้าไปหาช้าๆแบบอดใจไม่ไหว ก่อนจะตัดสินใจประกบจูบลงไปช้าๆอย่างไม่เร่งรีบ ริมฝีปากหนาได้รูปไล้เลียไปตามกลีบปากเรียว
“อ๊ะ”
ร่างโปร่งที่รับรู้ถึงการถูกรุกล้ำสะดุ้งตื่นตกใจ ดวงตาสวยเบิกขึ้นพร้อมฝ่ามือที่พยายามผลักไส แต่ดวงตาคมที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ก็ทำใกอาการตกใจทุเราลง แต่ในจังหวะที่จะขัดขืน ลิ้นร้อนก็แทรกเข้าไปช่วงชิงความหวานจากโพรงปากได้สำเร็จ ฝ่ามือหนาที่เลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าสวย จัดองศาทำมุมดูดดึงลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“อื้ออ อืม”
.
.
.
“โว้ยยย เจ็บนะเว้ยไอ้พี่”
“กูชื่อธารไอ้เตี้ย”
ร่างสูงที่สะบัดมือออกจากคอเสื้อของร่างเล็ก พูดออกมาพร้อมจ้องหน้าใสเขม็ง คนตัวเล็กกว่ากอดอกมองตอบแบบไม่เกรงกลัว
“บอกทำไม ใครอยากรู้หรอ”
“บอก เพราะมึงจะได้หัดจำ ว่ากูไม่ได้ชื่อไอ้พี่”
“ผมสะดวกใจแบบนี้นี่”
‘โป๊ก’
“โอ๊ย เจ็บนะเว่ย”
“เด็กอะไรทำไมปากหมา” ฝ่ามือหนาที่ยกขึ้นเขกกะโหลกเด็กตรงหน้าแบบไม่ออมแรงพร้อมด่าออกไปแบบไม่ไว้หน้า ฝ่ามือเล็กที่ยกขึ้นกุมหน้าผากตัวเอง ดวงตากลมโตที่มีน้ำตาเอ่อขึ้นมาเพราะความเจ็บ ริมฝีปากเรียวเล็กที่ก็ยู่เข้าหากันแบบเจ็บๆ
“มึงนี่นอกจากจะไม่มีกาลเทศะแล้ว มึงยังจะไม่มีศีลธรรมด้วย เวรจริงๆ มายุ่งกับผัวคนอื่นเค้า หน้าไม่อาย”
“หยุดนะเว่ย! ถ้าว่ากูอีก กูต่อยปากมึงนะ”
“ไอ้เด็กปากดี! ขึ้นมึงขึ้นกูหรอวะ”
“เออ! ก็มึงมาว่ากูก่อนทำไมล่ะ!!” จอมที่ตะคอกออกไปแบบไม่เกรงกลัว เป็นเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กำลังสู้กับล็อตไวเลอร์ตัวใหญ่ แต่ก็ไม่คิดจะถอย
“ก็กูพูดเรื่องจริง ทำไมรับไม่ได้ มึงขายตัวหรอห๊ะ”
“ไอ้สัด!”
เสียงใสที่ตะคอกออกมาเสียงดัง พร้อมๆกับที่ตัวเอง ก็พุ่งเข้าใส่หวังจะต่อยอีกคนให้ปากแตก แต่ธารที่เบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างได้ทัน และจับตัวคนร่างเล็กมาล็อคตัวไว้ ฝ่ามือหนาที่บิดแขนเล็กไว้ ทำให้จอมดูเหมือนถูกอีกฝ่ายกอดแต่มือตัวเองก็ถูกบิดไคว้หลังไว้แบบนี้
“ปล่อยกูไอ้ธาร!!!”
จอมที่ดิ้นแรงๆและโวยวายออกมาเพราะความเจ็บ ธารที่กระตุกยิ้มสะใจ เด็กแบบนี้เขาละเกลียดที่สุด อวดดี ดื้อรั้น และปากเสีย แต่ก่อนที่ร่างสูงจะได้พูดอะไรต่อ ภาพตรงหน้าเมื่อมองตรงไปกลับทำให้ใจปวดหนึบ มือไม้รู้สึกอ่อนแรงลงแบบแปลกๆ ร่างสูงและร่างบางที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม คนสองคนที่เขาจำได้ดีว่าใคร
คนนึงคือรุ่นพี่ ... ส่วนอีกคน คือเพื่อนรัก....
“หมอก”
เสียงเข้มที่ดังออกมาเป็นเสียงกระซิบ พร้อมๆกับมือหนาที่ปล่อยออกจากมือที่ตัวเองเกาะกุมเอาไว้ ทำให้ร่างเล็กของจอมหลุดเป็นอิสระ จอมมองภาพตรงหน้าแบบไม่เข้าใจ แต่นั่นก็ถือเป็นการดี เพราะ
‘ผลั้ว!!’
“ตายซะไอ้สัดพี่ธาร!!!”
หมัดเล็กๆที่ต่อยเข้าไปตรงหน้าหล่อแบบเต็มแรง ร่างสูงที่ไม่ทันระวังตัวเลยถูกหมัดเล็กนั่นเต็มๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที
‘พรึบ’
เสียงโวยวายดังลั่นทำเอาคนสองคนที่กำลังแลกน้ำลายกันอย่างดูดดื่มต้องผละออกจากกัน ดวงตาสวยของหมอกสบเข้ากับดวงตาคมของเทียน สายตาที่เหมือนจะเขินอายกับเรื่องตรงหน้า ต้องรีบเปลี่ยนเป็นเสหน้าหนีไปมองเสียงวิวาทย์ของคนสองคนที่กำลังซัดกันนัวเนีย
“เห้ย ไอ้ธาร!”
“เห้ย น้องจอม!!”
หมอกกับเทียนตะโกนออกมาพร้อมกัน ก่อนจะรีบวิ่งไปแยกร่างสองร่างให้ออกจากกันทันที
“พอๆน้องจอมพอ”
ร่างสูงของเทียนที่หิ้วเอวเล็กของจอมออกจากการคล่อมร่างของธารไว้ แลพหมอกเองก็รีบไปพยุงเพื่อนตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้น สภาพไม่สะบักสะบ่อมมาก แต่แผลที่มุมปากก็คงจะเจ็บอยู่
“อ๊ากกกก พี่เทียนปล่อยจอมๆ จอมจะตีปากไอ้พี่ธารนี่”
“นี่มันเรื่องอะไรกันวะไอ้ธาร” หมอกที่งงกับสถานการณ์ถามธารออกมาแบบนั้น พร้อมมองเด็กในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่ไม่เคยเห็นหน้าแบบงงๆ
“มีเรื่องอะไรกันน้องจอม เดี๋ยว บอกพี่ก่อน”
“ก็ไอ้เวรเนี่ย มันว่าจอมเป็นกิ๊กเฮีย” จอมที่หยุดดิ้น ชิ้นิ้วใส่หน้าธารพร้อมหันไปฟ้องเทียนทันที
“หือ หมายถึงไอ้รบ?”
“เอออ”
“บ้าแล้ว คงเข้าใจผิดกันล่ะมั้ง ไอ้ธารมึงก็ใจเย็นๆ จอมน่ะไม่เป็นกิ๊กไอ้รบหรอก”
“อะไร มึงเข้าข้างไอ้เด็กนี่งั้นสิ เหอะ” ธารที่โมโหจากเรื่องที่พึ่งเห็น เลยไม่สนใจว่าตัวเองจะพูดไม่ดีกับเทียน
“เปล่า แต่น้องจอมน่ะ คือน้องชายไอ้รบ พี่น้องมันจะมากิ๊กกันได้ยังไงล่ะวะ”
ร่างสูงของธารหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหันไปมองหน้าร่างเล็กที่กำลังหน้ายับ เพราะความฉุนขาด
“น้อง?”
“เอออสิ!! น้องโว้ย ไอ้พี่เวรเอ๊ย”
จอมตะคอกออกมาอีกครั้งพร้อมกอดอกขัดใจแบบโมโห เทียนกับหมอกเผลอสบตากันหน่อยๆ ได้แต่คิดในใจว่า งานนี้ตัวใครตัวมันดีกว่าไหมนะ
-----------------------------------------------
มาแล้วจ้าาาาา ขอโทษด้วยมาดึกเลย เวลาที่แคทต้องเขียนNCมันจะช้าหน่อยๆค่ะ เนื่องจากว่ายังเขียนไม่เก่งมาก หวังว่าคนอ่าจจะชอบไม่มากก็น้อยนะคะ ส่วนในตอนนี้ โอ้โหเหะ เราบอกแล้วว่าเรื่องนี้มันจะบ้าฮาและหื่นหน่อยๆ(นี่หน่อยหรอ?) พระเอกของเราเป็นคนใสๆ หมายถึงไสไปตรงไหนพี่ก็ซั่มได้จ้าาา คนบ้าคนผีทะเล ดูอดอยากมานานอ่ะเนอะ ส่วนใครคิดถึงหมอกเทียน ส่งน้องหมอกพี่เทียนมาจ้า สงสารพี่เทียนเบาๆ และมาเจอกับความซ่าของน้องจอม เด็กดื้อเด็กซน มันก็จะสู้กันหน่อยๆกับธารจอมนะเออ จ๊วบบบบบ
หวังว่าจะชอบกันนะคะ มาอ่านๆๆๆๆๆๆ :katai4: :mew1: :katai1:
-
อะไ กับความเฮียรบนั้นนน :haun4:
-
แหมม อิพี่เหลืองเอ้าท์ดอร์เลยไหมล่ะ
-
อีพี่่เหลืองเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ
-
สามคู่ให้จุใจกันไปเลยจ้าา
ซงซานพี่หมาธาร แต่เป็นไร ถ้าคุณโทรมาภายใน 5 นาทีนี้ เรามีน้องแมวจอมให้ปลอบใจคนอกหัก2017 น้องน่ารักแต่ออกจะฮาร์ดคอไปนิดเดียว นิเดียวจริงๆ
ส่วนพี่เหลืองคนหื่น เราจะไม่พูดอะไรมาก เอาเป็นว่าขอคลิป555555555555555
-
คู่อื่นเขาหวานไปแล้ว ขอคู่กัดธารจอม ยาวๆไปค่ะ ชอบน้องจอมไม่ยอมคน น่ารัก
-
โอ้ยยย ความเอ้าดอร์นี้ทำใจสั่นกันเลยจริงๆ พี่เหลืองคนเจ้าเล่ห์เอ้ยยหมั่นไส้แบบเบาๆ ส่วนคู่เทียนหมอกนั้นอาจเพราะยังไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของคู่นี้มั้งเราเลยไม่ค่อยอินเท่าไหร่บวกกับก็ไม่เห็นพี่เทียนมันจะทำอะไรเลยนอกจากตามตื้อและหาเรื่องลวนลามหมอกไปวันๆ ตอนนี้เลยขอเชียร์คู่สามอย่างธารจอมดีกว่า มันจะมีใช่ไหมคู่นี้ ฮ่าๆๆ
-
อย่างน้อยก็ยังมีน้องจอม,,,
-
หนูฝาลูก หนูจะยอมไอ้พี่เหลืองทุกที่ไม่ได้นะคะ ไปในที่ลับดีกว่าค่ะจะได้ไม่เมื่อยเนอะ คริคริ
ส่วนธารจอมนั้น ยิ่งตีกันลูกยิ่งดกนะจ๊ะ o18
-
ก็โดนไปตามระเบียบนะธาร เห็นถาพถึงกับหมดแรง
หมอกไม่รู้จริงหรอว่าธารชอบ
หมอกก็ยังรักและรอคอย แต่จะให้ยอมง่ายๆ ก็ไม่ใช่
เจ็บมาเยอะ เทียนทำไม่ดีมาเยอะ
เทียนก็ต้องพยายามต่อไปนะ ทำให้หมอกเห็น
เป็นแฟนกันแล้ว นักรบยอมรับใจตัวเองแล้ว
โอ๊ยยยย สงสารใจตัวเอง
ทำไมอิพี่เหลืองเป็นคนแบบนี้ ได้ทุกที่ทุกเวลา
แล้วดูพี่ฝาคนคูลสิ ถึงกับหลุด 55555
คนคูลที่แท้จริงไม่มีแล้วจ้า
-
บทที่24
“หายไปไหนกันมาย๊ะ!!”
เสียงแหวที่ดังขึ้นพร้อมๆกับร่างเพรียวของสาวสวยที่กำลังยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าซุ้มขายน้ำ สายตาของหญิงสาวที่มองตรงมา ทำเอาพี่ฝาใจเสีย แดกกูแน่ๆเลยพี่ฝาได้แต่คิด ...
ร่างเพรียวที่อยู่ในรองเท้าส้นสูง เดินก้าวฉับๆตรงมาจ้องร่างบางที่กำลังถูกนักรบประคองกอดเอวไว้อยู่
“ทำไมต้องประคองกัน นี่ไปไหนกันมา แล้วนี่มึงดีกับพี่รบแล้วหรอย๊ะ”
ถามออกมาเป็นชุดพร้อมสายตาสำรวจตรวจสอบแบบไม่ปกปิดว่ากำลังเสือกอยู่ ฝาถอนหายใจหน่ายๆ อยากหนีไปจากตรงนี้ ยิ่งเห็นสายตาของเซียร์ก็ยิ่งอยากจะหายไปให้พ้นๆ
“พอดีฝาเดินลำบากน่ะ” ร่างสูงหนึ่งเดียวที่พูดออกมาแบบนั้น ยิ่งทำให้เซียร์หรี่ตามองอย่างต้องการจะรู้มากขึ้น ฝาหันไปถลึงตาใส่ร่างสูงเป็นการปรามให้หยุดพูด แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ
“ทำไมไอ้ฝามันถึงต้องเดินลำบากล่ะคะพี่รบ”
“ก็...”
“พอๆๆๆ เลิกถามกันได้แล้วพวกมึงทั้งสอง กูไม่เป็นไรหรอก ไปๆ กูร้อนเนี่ย ไปนั่งในซุ้มดีกว่าโว้ย”
ตัดบทแล้วรีบเดินหนีคนทั้งคู่ ซินเซียร์หรี่ตาใส่นักรบน้อยๆ ซึ่งร่างสูงก็แค่ยิ้มมาให้นิดๆ ซินเซียร์ที่รีบวิ่งตามหลังเข้าไปใกล้ฝา สาวสวยที่กระซิบเบาๆข้างหูของเพื่อน
“อิฝา ขามึงถ่างอ่ะ”
“ไอ้เชี่ย! พวกกูไม่ได้ไปทำเรื่องอย่างว่ากันมานะเว่ย ไม่ได้ไปทำตรงไหนเลยนะ”
อีกคนที่ได้ยินก็ตาเหลือกหันมามองอย่างรนราน พร้อมส่ายหน้าปฏิเสธ พอได้ยินแบบนั้น
“ว๊าย หลุดพูดออกมาเองหม๊ดเลย คิๆ” หัวเราะได้น่าดักตี ขยิบตาให้ทีนึง ก่อนจะทำหน้าล้อเลียน ฝาที่รู้ตัวว่าตกหลมของเพื่อนก็ได้แต่ทำหน้าเพลียใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเซ็งๆ
“ทุกทีเลยแม่ม”
“บ่นอะไรของมึงคนเดียววะ”
“เพราะมึงนั่นแหล่ะไอ้เชี่ยพี่กล้วย” หันไปถลึงตาใส่ อารมณ์ไม่ดีอย่างจริงจัง แบบนี้ต้องถูกล้ออีกแน่ๆเลย
“เอาน่า อย่าเขินสิ” หยิกแก้มกูอีก
“ไม่ได้เขินโว้ย โมโห”
“บ่นอะไร มานั่งมา”
ว่าแบบนั้นพร้อมกระชากแขนกูลงไปนั่ง ซี๊ดเลยกู ไอ้เชี่ยเอ๊ย แผลเก่ามาร่วมกับอิเมื่อกี้ น้ำตาซึมเลย ความเจ็บร้าวจากตูดไปถึงก้านสมอง อยากหันไปตบ แต่อิตัวข้างๆกระตุกยิ้มสะใจใส่ นี่มึงตั้งใจสินะ ไอ้เวรกล้วย!
แต่ยังไม่ทันที่จะได้บ่นด่าอะไรมันมากไปกว่านี้ ก็หันไปเห็นหน้าบึ้งๆของไอ้ธารที่กำลังเดินเข้ามา ข้างหลังมันมีไอ้หมอกพี่เทียน และน้องจอม ที่กูพึ่งรู้ไม่นานว่าเป็นน้องไอ้รบ กูจะบ้า อายจัง- -
“เอ๊ะ...อิธารรรรร มึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมาห๊ะ!” เสียงแหลมๆของไอ้เซียร์ที่ดังทะลุทุกสิ่งอย่าง พร้อมร่างบางๆของมันที่เข้าไปหาไอ้ธาร
“หึ ไม่ใช่หมาหรอก แต่เป็นลูกหมา”
มันที่ว่าแบบนั้นก็ปรายตาไปข้างหลังหน่อยๆ น้องจอมที่ยืนหน้างออยู่ตรงนั้น ไม่ได้พูดอะไร แต่รับรู้ถึงขาที่ค่อนข้างกระตุกเล็กๆ แผลที่ปากมันคงไม่ใช่ฝีมือน้องจอมหรอกใช่ไหม?
“เฮียยยยยยยย” น้องจอมที่เลือกจะเมินไอ้ธาร และเดินตรงเข้ามาหาไอ้รบที่นั่งอยู่ข้างๆผมแทน มันที่หันไปยิ้มให้น้อง โอ้โห ทำหน้าตาดีแตกต่างจากตอนอยู่กับกูมากๆครับ
“ว่าไงเรา ไปซนที่ไหน”
“ไม่ได้ไปซนที่ไหน แค่ไปกัดกับหมาบ้ามาน่ะ” ว่าแบบนั้นแล้วทรุดตัวลงนั่ง ก่อนที่ดวงตาใสๆนั่นจะหันมามองผม ... จ๊ะ... ตามองตา สายตาก็จ้องมองกัน = =....กูควรทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ดี
“มองอะไรน้องจอม หื้ม”
“มองพี่คนนี้ เค้าเป็นใครหรอ”
ร่างสูงที่ฟังน้องตัวเองถามออกมาแบบนั้นก็กระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนที่วงแขนแกร่งจะดึงคนขางตัวเข้ามาหา ฝ่ามือหนาที่กอดเอวบางไว้แน่น
“ทำเชี่ยไรพี่” ได้แต่กัดฟันกระซิบมันเบาๆ แต่อีกคนก็ดูจะไม่ใส่ใจกูเลย
“นี่หรอ...”
“.......”
“คนรับใช้”
“ไอ้สัดพี่เหลือง! มึงเอากับคนรับใช้หรอห๊ะ”
ลุกขึ้นยืนจ้องหน้ามันอยู่แบบนั้น มันที่แค่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมยิ้มมุมปาก หันหน้าไปมองรอบๆวง ไอ้เซียร์ที่ยืนอยู่ข้างๆไอ้ธาร เอามือปิดปากล้อเลียนอยู่ตรงนั้น เชี่ยเอ๊ย....กูพลาดอีกแล้ว
“เมียพี่เอง มันชื่อไอ้ฝา...”
ลุกขึ้นมายืนข้างๆผม กอดจะกอดคอ กวนตีนน้อยที่ไหนล่ะ
“เมียหมาดๆ ฝากบอกคนอื่นด้วยนะ อ้อ...แต่มันนะเป็นคนตามจีบเฮีย เฮียเปล่า”
สัด!
.
.
.
“ทำไมมึงต้องพากูมาคอนโดมึงด้วยวะพี่ กูอยากกลับหอกู”
นี่เป็นรอบที่สามแล้วที่ผมพูดประโยคนี้ออกมา ตั้งแต่ที่มหาลัย ก็เถียงกับมันมาตลอดทางว่าคืนนี้จะกลับไปนอนหอ และแน่นอนว่าไอ้คนข้างๆมันไม่ยอม เถียงกันอยู่แบบนั้น สดท้ายมันก็ลากผมมาที่คอนโดมันจนได้ น่าหงุดหงิดจริงๆเลยเว่ย
“ทำไม มึงกลัวอะไร”
มันที่ไม่สนใจ ผลักผมเข้าไปข้างในห้อง ก่อนที่มันจะปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย มองแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆหันตัวกลับมา ริมฝีปากยกยิ้มให้ ก่อนจะสาวเท้ามาใกล้ผมมากขึ้น ได้แต่ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ๆ
“มึง...มะ...มึงจะทำอะไรไอ้พี่”
ถามออกไปแบบนั้น เท้าก็ค่อยๆถอยหนีมันออกไปอีกเรื่อยๆ รู้สึกปากแห้งผาด อยากจะวิ่งหนีแต่ก็ไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหน
“มึงกลัวกูหรอ”
“เปล่าเว่ย! พี่ฝาไม่มีกลัวอยู่แล้ว”
“ดี!”
มันที่ว่าออกมาเสียงเข้ม ก่อนที่วงแขนแกร่งจะคว้าหมับเข้าที่เอวของผม ได้แต่เงยหน้ามองมันตาเหลือก อย่าบอกนะๆ...มึงจะเอาอีกแล้วหรอ... ฮื่อออ ไม่นะโว้ยยย
“อุ๊ป ฮ่าๆๆๆทำหน้าอะไรของมึงวะไอ้ฝา”
ได้แต่มองหน้าคนตรงหน้าที่ปล่อยมือจากเอวผมมาปิดปากและยืนหัวเราะท้องแข็งใส่ผมอยู่ตอนนี้ แถมน้ำลายยังกระเด็นเข้าหน้ากูไปอีก ไอ้ฉัด!
“โคตรจี้” ว่าแบบนั้นเป็นการส่งท้าย ก่อนจะเดินหนีผมไปอาบน้ำเฉย เฟรี้ยนี่!
หลังจากที่ไอ้พี่มันปล่อยให้ผมยืนหน้าเปียกน้ำลายมันแบบงงๆมาพักนึง มันที่อาบน้ำเสร็จก็ไล่ผมไปอาบตาม เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนกางเกงนอนขายาวมากลายมินเนี่ยน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใคร ... เดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องลำบากตามหาเจ้าของห้อง ไม่รู้แม่งไปอยู่ตรงไหนของห้องอีก เดินออกมาก็เห็นคนร่างสูงนั่งอยู่ที่พื้นระเบียงด้านนอน แผ่นหลังกว้างที่พิงกระจกอยู่ตรงนั้น ก็เลยเดินออกไปหา
“มานั่งทำไรตรงนี้วะ ติสหรอ?”
ถามออกไปแบบนั้น อีกคนที่แค่เงยหน้าขึ้นมามอง ยิ้มให้นิดๆ มือข้างนึงที่ถือกระป๋องเบียร์เย็นๆที่เปิดแล้วอยู่ในมือ
“นั่งสิ ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่อยู่ได้”
ย่นจมูกใส่ทันทีที่มันว่าออกมาแบบนั้น แต่ก็ยอมทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เอื้อมมือไปจะหยิบกระป๋องเบียรืมากินบ้าง แต่อีกคนก็โยกหนี
“งกว่ะ”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก”
“ไม่เด็กแล้วโว้ย”
“เออจริง ไม่เด็กแล้วจริงๆด้วยล่ะนะ” พี่มันที่ว่าแบบนั้นแล้วหันมาจ้องหน้า สายตาที่ส่งมาทำเอาร้อนหน้าจนต้องเสหน้าหนี
“โว๊ะ เอามากินบ้าง”
ยื่นมือไปคว้ากระป๋องที่มันถืออยู่มากระดกเข้าปาก ทีแบบนี้ก็ปล่อยมาให้กูง่ายๆ ตั้งใจจะแกล้งกันชัดๆ เป็นผู้ชายที่กวนตีนและออกจะขี้แกล้งหน่อยๆ พี่มันยิ้มและหันหน้าไปมองจ้องท้องฟ้านิ่งๆไม่ได้ว่าอะไร
“ทำไมมานั่งตรงนี้วะ...คิดอะไรอยู่หรอ”
“ก็เปล่า”
“พึ่งหัดตอแหลหรอ?”
“หึ รู้ดี” ขำออกมาหึนึงแล้วหันมาผลักหน้าผากผมจนหน้าหงาย เจ็บนะเว้ย
“แน่น๊อน”
ว่าแบบนั้นก่อนจะค่อยๆเอนตัวลงไปพิงไหล่มันไว้แบบนั้น อาจจะเป็นครั้งแรกที่ได้ทำแบบนี้ มันที่ยื่นมือมากุมมือผมไว้ ฝ่ามือหนาแข็งแรงที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัส ความใกล้ชิดกันแบบนี้ ไม่คิดเลยว่าจะได้ทำ บางทีก็เหลือเชื่อจัง
“นี่พี่”
“ว่า?”
“เหลือเชื่อเลยว่ะ ดูดิ ตอนนี้มึงมานั่งจับมือกูแบบนี้ แม่งโคตรเหลือเชื่อ”
“เหลือเชื่อเชี่ยไร เอากันตั้งหลายท่าไม่น่าตื่นเต้นกว่าจับมือหรือไง”
“มึงช่วยทำซึ้งตามบรรยากาศดีๆ เลือกยุ่มย่ามกับส่วนล่างกูสักพักจะได้ไหมล่ะ!”
แม่ม
“ฮ่าๆ ด่ากูหรอไอ้น้องฝา หื้ม กล้าด่ากูหรออิหนู” ว่าแบบนั้น ก็เอามือล็อคคอ อ๊ากๆตายๆหายใจไม่ออกโว้ย ดิ้นไปดิ้นมาดูเหมือนไอ้พี่จะสนุกกับอาการของกูมากครับ มันที่ก้มลงมาหอมหัวผมแรงๆฟัดไปฟัดมาจนพอใจ ก่อนกูจะหมดลมหายใจตาย ก็ปล่อยให้เป็นอิสระได้ในที่สุด
“แม่ง ทำไมชอบแกล้งวะ”
“ก็มึงมันน่าแกล้ง”
“ไอ้พี่บ้า”
“ด่ากูอีกที กูจะเอาหน้ามึงซุกจักแร้กู” จังไรกว่านี้มี่อีกแล้ว พี่ฝาพูดเลย!
“นี่พี่ พอมาคิดๆดู พี่กับน้องจอมแม่งหน้าตาต่างกันคนละฟ้ากับนรกเลยนะ”
“กูฟ้าสินะ”
“ก็ถ้ามึงคิดแบบนั้นแล้วสบายใจกูก็ไม่ว่าอะไรหรอก”
“กวนตีน”
ก็มันจริง แหม พูดมาได้ ฟ้า...ฟ้าผ่าน่ะสิมึง
“หึ จอมหน้าเหมือนแม่”
“แสดงว่าแม่พี่สวย ตอนไปงานวันเกิดพี่ เหมือนผมจะเห็นไกลๆ ไม่แน่ใจว่าใช่ไหม”
“หึ...ไม่ใช่หรอก”
“อ้าว ไม่ใช่หรอ ผมนึกว่าผู้หญิงที่ดูสง่าๆคือแม่พี่ซะอีก แล้วแม่พี่คนไหนล่ะครับ สงสัยจะสวยมากแน่ๆดูหน้าน้องจอมดิ”
“ไม่หรอก...แม่กูไม่สวยหรอก”
“หื้ม?”
“จริงๆ...กูเองก็แทบจะจำแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“หื้ม....”
ผมที่เงยหน้าขึ้นไปมองอีกคน ใบหน้าหล่อๆของพี่มันที่มองจ้องออกไปที่ท้องฟ้าตอนกลางคืนมืดๆ ท้องฟ้าในกรุงเทพที่ไม่มีแสงดาว
“จริงๆแล้ว กูมันลูกเมียน้อย...แม่กูเอากูมาโยนไว้ให้ป๊าตอนเด็กแล้วก็หายไปเลย ชีวิตวัยเด็กของกูเลยไม่ค่อยเหมือนเด็กทั่วๆไปเท่าไหร่ และก็จำหน้าแม่แทบจะไม่ได้เลยก็เพราะแบบนี้ล่ะ”
เสียงเข้มที่พูดออกมาด้วยเสียงเรียบๆที่ไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกอะไร แต่มันทำให้ผมใจกระตุก
“พี่...”
“แม่ใหญ่ก็ดีนะ ดูแลกูมาอย่างดี แต่ก็นั่นแหล่ะ กูไม่ค่อยเข้าใจคำว่าความรักเท่าไหร่ เพราะกูรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความรักของกู มึงเข้าใจไหม?” พี่มันที่ก้มหน้าลงมามองผมแล้วยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ผมเห็นแล้วอยากร้องไห้มากที่สุด
“ป๊ากูเหมือนเป็นคนตลก แต่เค้าไม่ค่อยตลกกับกูหรอก ตอนกูทะเลาะกับไอ้รุก สุดท้ายพี่ชายอย่างกูก็ต้องย้ายไปอยู่ญี่ปุ่นเพื่อตัดปัญหา และป๊ากูก็ไม่ห้ามสักคำ ... จริงๆมันน่าน้อยใจนะ กูพึ่งจบม.ปลายเอง เค้าไม่ห่วงกูเลยสักนิด บางทีกูก็คิด ถ้าไม่ตั้งใจให้กูเกิดมา ก็อย่ามาทรมารเลี้ยงกูก็ได้ กูเลยไม่ชอบกลับบ้าน กูเลยย้ายมาอยู่คนเดียวนี่ไง”
“....”
“ตอนที่กูมีผู้หญิงที่กูรักคนแรก มึงเข้าใจความรู้สึกกูไหมฝา เหมือนเด็กที่ไม่เคยมีของเล่นเป็นของตัวเองเลยสักชิ้น วันนึงกลับได้มีอะไรเป็นของตัวเอง กูที่เฝ้าดูแลอย่างที่สุด กูที่กำลังมีความรักจากที่ไม่เคยมีมันเลย ... สุดท้ายกูก็โดนทิ้ง เพราะเค้าทิ้งกูที่เป็นลูกเมียน้อย ไปคบกับน้องชายกูเอง”
“พี่”
ไม่รู้ต้องทำยังไง ไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไง เลยได้แต่โผลเข้าไปกอดพี่มันไว้แน่นๆ ผู้ชายที่ผมเคยสงสัย ว่าทำไมมันถึงดูถูกความรักนัก ทำไมต้องทำตัวเฉยฉาไม่สนใจใคร ผมไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเคยเจอเรื่องราวที่ทำร้ายหัวใจมามากขนาดนี้ เด็กที่ถูกแม่ทิ้ง ตอนนั้นมันจะเคว้งคว้างแค่ไหน ผมไม่อยากจะคิดเลย....
“มันยากมากเลยมึงรู้ไหม ยากมากๆกับการที่จะเริ่มใหม่ โดยเฉพาะกับมึง”
ผมเข้าใจดี .... เพราะผมเป็นผู้ชาย มันคงยากสำหรับคนแบบมันน่าดู
“กูเข้าใจ”
“แต่ว่า...มึงเป็นของกูแล้วนะฝา”
“อื้ม”
“อย่าทิ้งกู เหมือนที่ใครๆชอบทำ มึงสัญญาได้ไหม”
เสียงทุ้มเข้มที่ดังอยู่ข้างๆหู น้ำอุ่นๆที่ไหลลงมาที่ไหล่ของผม ได้แต่กอดพี่มันไว้แน่นๆ ไม่รู้ทำไม คำขอของมัน ถึงพี่มันไม่ขอ ผมก็ไม่มีความคิดที่จะไม่ให้มันอยู่แล้ว
“อื้ม...สัญญา”
.
.
.
“จอม ไปไหนมา”
เสียงเข้มของประมุขของบ้าน ทำเอาเด็กหนุ่มกางเกงน้ำเงินที่พึ่งก้าวเท้าเข้าบ้านมาต้องชะงัก พร้อมกับสะดุ้งน้อยๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มที่หันไปมอง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างเอาใจ
“คุณป๊า ดึกดื่นแล้วทำไมไม่หลับไม่นอน คิดถึงลูกจอมหรอครับบบบบ”
“อย่ามาประจบ ไปไหนมา”
“โหยป๊า เด็กวัยรุ่น ก็ต้องไปทงไปเที่ยวบ้าง”
“ไม่ใช่ว่าไปเที่ยวแข่งรถอะไรนะ”
“โหยยยคุณป๊า จอมเปล่าเลยยยย เนี่ยๆๆวันนี้ไปมหาลัยเฮียรบมาต่างหาก ไปเจอเฮียกับแฟนเฮียด้วย โอ้ววว จอมนะดีใจที่สุดเล๊ย” เสียงใสที่ว่าออกมาเจื้อยแจ้วไม่มีหยุด พร้อมเกาะแขนอ้อนผู้เป็นพ่อพูดไปเรื่อย
“แฟนไอ้รบ?”
“ใช่สิป๊า ป๊าต้องคิดไม่ถึงแน่ๆล่ะ อุ๊ๆ”
“มันมีแฟน?”
“ช่ายยยย”
“ผู้หญิงที่ไหน”
“อ่า....โอ๊ะ จอมลืม!...มีการบ้านล่ะป๊า จอมขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะ”
ร่างเล็กที่รีบเอามือปิดปาก ทำเอาคนเป็นพ่อต้องหรี่ตามองตาม ร่างบางที่รีบยิ้มประจบ ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้องไป ปล่อยให้คนเป็นพ่อมองตาม ใบหน้าที่มีรอยย่นแต่สง่างามและดุดดันเรียบนิ่ง ไม่แสดงท่าทีอะไร ก่อนที่จะกลับหลังหันตัวเปลี่ยนทิศทางเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง
“เมียไอ้รบงั้นหรอ?”
-----------
ก็บอกแล้วว่าเฮียรบอ่ะน่าสงสารรรรรรรรร ฮื่ออออออ...ตอนแรกๆใครๆก็ด่าพระเอกเรา เฮียน่าสงสารกว่าที่ทุกคนคิด ถึงเฮียจะหื่น ชอบกล้วย และบ้า เกรี้ยวกราดไปบ้าง แต่เฮียน่าสงสารน้าาา
ส่วนตอนหน้าจะมีเรื่องอะไร ก็ต้องมีอ่าจิ อิอิ ... แต่คนอ่านเหมือนจะไม่อยากอ่านกันแล้วอ่ะ ใน จุดๆนี้แคทต้องขอโทษนะคะ ที่แคทยังเก่งไม่พอ ทำให้เนื้อเรื่องมันไม่ดีเท่าที่คนอ่านจะชอบ แคทจะพยายามนะ แต่ถ้ายังมีคนอ่าน แคทก็ยังจะเขียนต่อไปค่ะ
ส่วนธารจอม มีถามเข้ามาทั้งหลังไมค์หน้าไมค์ ก็อยากจะบอกว่า เรื่องธารจอม เราจะมีในหนังสือสเปเชียลล่ะ อุ๊บๆ น้องจอมตัวแสบ กับพี่ชายทั้ง3ของเค้า สงสารว่าที่น้องเขยจังโว้ยยย 555555+
ขอบคุณคนเม้นท์ทุกๆคนนะคะ ทุกคอมเม้นท์คือกำลังใจจริงๆ ไม่รู้จะพูดอะไรได้มากกว่านี้จริงๆค่ะ
:mew4: :mew2: :pig4:
-
โอ๋เอ๋พี่เหลือง สงสาร จะหยุดด่าตอนนึง มาๆ ให้น้องฝาปลอบ
กอดปลอบคุณคนเขียนด้วย เรายังติดตามอยู่เน้อออ :กอด1:
-
:o12: โถววว เฮียรบของน้องงงง มาค่ะน้องจะกอดปลอบพี่เอง :กอด1:
-
ชีวิตเฮียมาม่าไปอีกกก :o12: :o12: :o12:
-
โถถ อิพี่เหลืองน่าสงสาร
น่าจะมีมาม่าชามใหญ่หลังป๊ารู้เรื่องแน่เลย
-
เรารออ่านอยู่ตลอดนะคะ สนุกมาก แต่ก่อนก็ไม่ชอบพี่เหลืองเท่าไหร่ พอรู้เบื้องหลัง :hao5: อย่าทิ้งพี่เหลืองนะลูก :mew6:
-
สงสารเฮียรบ,,,
-
บทที่25
Tru… Tru…Tru…
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในตอนเช้า รบกวนการนอนของสิ่งมีชีวิตสองคนที่ยังนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียง ร่างบางที่เอาหน้าซุกหมอนอย่างมีความสุขอยู่ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าที่ดังต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแผดเสียงสักที
“อื้ออ ใครมันโทรมาวะ! งื้อ...ฮัลโหล โทรมาหาพ่อง!”
ฝ่ามือเรียวที่เอื้อมมือสะเปะสะปะไปคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียงมากดรับ ก่อนจะตะคอกใส่ปลายสายโดยไม่ได้ดูว่าใครโทรมา
[อ่ะ...เอ่อ...พี่ฝาหรอครับ ผมจอมเองนะครับ]
ปลายสายที่ตอบกลับมาด้วยเสียงติดจะกล้าๆกลัวๆ ทำเอาฝาเบิกตากว้างขึ้น ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ออกมาดู ก่อนจะต้องกระพริบตาปริบๆใส่มือถือที่ตัวเองถืออยู่
“ชิพหาย โทรศัพท์ไอ้เชี่ยพี่รบ” ว่าออกมาเบาๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืน
“แหะๆ น้องจอม สวัสดีตอนเช้าตรู่จ๊ะ ฮ่า” ขำกลบเกลือนใส่ แต่ดูเหมือนจะยิ่งเละเทะกว่าเดิม เชี่ยเอ๊ยไอ้ฝา
[เอ่อ เฮียอยู่กับพี่ฝาไหมครับ ผมมีเรื่องอยากคุยกับเฮียครับ]
“อ๋อๆ อยู่ๆแป๊บนะๆ...”
“ไอ้เชี่ยพี่รบๆๆๆ”
หันไปข้างตัว ไอ้กล้วยนอนหลับตาพริ้มกอดหมอนกล้วยที่ผมให้เป็นของขวัญวันเกิดมันอยู่อย่างสบายใจเฉิบ ไม่ได้รับรู้เลยว่ามีใครโทรมา หลับลึกเหมือนซ้อมตาย ไอ้ฉัด!
“ตื่นสิวะไอ้เชี่ยกล้วย น้องมึงโทรมาเนี่ย”
เอื้อมมือไปเขย่าแขนให้แรงขึ้น แต่อีกฝ่ายที่แค่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แถมเอามือมาปัดมือกูทิ้งอีก หนอยยยย
“ไอ้เชี่ยพี่รบ มึงตื่น!!!” ก้มหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะตะโกนออกมาดังๆเต็มแก้วหู ร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆสะดุ้งตื่นตกใจขึ้นมาทันที ก่อนจะมองดุใส่คนข้างตัวแบบเหวี่ยงๆ
“เป็นเชี่ยอะไรของมึงวะ!”
“เชี่ยไรล่ะ น้องมึงโทรมา น้องจอม”
“สัด!” ยังจะมาด่ากูอีก ฝ่ามือแกร่งอีกข้างก็ยกขึ้นเสยผมหน่อยๆ
“ฮัลโหลจอม ว่าไง”
[เฮียๆๆๆๆ มีเรื่อง]
“เป็นอะไร มีอะไร ค่อยพูด”
[คืองี้นะเฮีย เมื่อคืนอ่ะ....]
ได้ยินเสียงน้องจอมลอยออกมาแว่วๆ ช่างเป็นเด็กที่เสียงสดใสดีจริงๆ เงยหน้ามองนาฬิกาบอกเวลา7โมงเช้า โอ้โห...พี่ฝาต้องการนอนอีกไงไอ้ฉัด คิดแบบนั้นก็ว่าจะทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ แต่มันตงิดใจตรงที่ได้ยินเสียงปลายสายลอดออกมาเหมือนชื่อตัวเอง หันไปมองก็เห็นไอ้พี่รบมันมองมาพอดี เลยเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย แต่อีกฝ่ายกลับหันหน้าหนี แล้วลุกหนีออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงข้างนอกแทน ไม่พอ ยังเสือกเลื่อนปิดประตูอีก เชี่ย! กันกูเสือกหรอวะ ทำไมต้องมีลับลมคมหอกด้วยอ่ะ พี่ฝานอนไม่หลับแล้วนะหือ
นานหลายนาทีที่ไอ้พี่รบมันไปคุยโทรศัพท์ ปล่อยให้พี่ฝานอนกลิ่งเล่นอยู่คนเดียว จริงๆก่อนหน้านี้สักพักพยายามวิ่งไปแอบฟังแล้ว จังหวะที่กำลังเอาหูแนบกระจก ไอ้พี่รบเสือกหันมาเห็น มันตบกระจกใส่ซะสะดุ้ง เลยอดเสือก เลยต้องมานอนกลิ้งเล่นอยู่ที่เตียงแทนแบบนี้นี่แหล่ะ เซ็ง พี่ว่ามันไม่คูลเลย
‘แกร็ก’
เงยหน้าไปมองก็เห็นไอ้พี่รบเดินเข้ามาพอดี ผมไม่เป็นทรงหลังตื่นนอนแบบนั้นก็ยังหล่อ กูไม่เข้าใจในเรื่องดีเอ็นเอและยีนส์เลยอ่ะ
“มานอนมุดผ้าเล่นทำไมวะ ไมไม่ไปอาบน้ำแปรงฟัน”
“ไปแปรงฟันแล้ว แต่ยังไม่อาบ ว่าแต่...น้องจอมโทรมาทำไมวะ”
“เสือกเนอะ”
“อ้าววว ปากมึงนะพี่”
“หรือไม่จริง?”
“ก็จริงน่ะสิ อยากรู้ไงๆๆ” กูนี่ลุกขึ้นไปเขย่าแขนเลย
“ขี้เสือกจริงๆนะมึงเนี่ย”
“ก็รู้แล้วทำไมต้องปล่อยให้ค้างคา ทำไมไม่บอกกูมา มึงอยากเห็นกูขาดใจตายหรอ พี่รบบบบบบบ”
“หึ อ้อนวอนกูสิ”
“พี่นักรบคร๊าบบบ เล่าให้พี่ฝาคนคูลฟังหน่อยสิวะครับ”
“แค่ความอยากรู้อยากเห็นมึงนี่ทำได้ทุกอย่างเลยนะ”
“มึงชมกูว่ามีความพยายามหรอ? จริงๆพี่ฝาก็รู้ตัวอยู่ในจุดๆนี้ ... สรุปว่าไง เล่าสิๆ”
“ไม่เล่า”
มันที่ว่าแบบนั้น ก็ยื่นนิ้วมาบีมจมูกกูไปมา ดูไม่ออกว่าเอ็นดูหรือหมั่นไส้ แต่ที่แน่ๆ
“เจ็บโว้ยยยยย”
“สม...เด็กขี้เสือก”
“แม่ง ไอ้กล้วย ไอ้นิสัยไม่ดี!”
“หึๆ”
หันมายกยิ้มมุมปากให้กู ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินหนีไปเข้าห้องน้ำซะแบบนั้น ... แล้วสุดท้ายกูก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดีโว้ยยย
.
.
.
“เลิกนั่งหน้าง้ำ แล้วกินเข้าไปไวๆ”
“ไหนมึงบอกไม่มีอะไรไง แล้วทำไมมึงต้องเข้าไปที่บ้านด้วยอ่ะ ง่ำๆ”
“กินดีๆ จะพูดไปกินไปทำไมวะ ไม่ใช่เด็กแล้วนะมึง”
มันที่จ้องผมดุๆ ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ มาดคุณชายเหลือเกินคนเรา หมั่นไส้ ฮึ้ย...จ้วงข้าวเข้าปากอีกคำ ง่ำๆๆๆ
“ก็มึง ง่ำๆ ไม่ยอมเล่า ง่ำ..”
“ไอ้ฝา เม็ดข้าวมันกระเด็นออกจากปากเนี่ยเห็นไหม กูตบตกเก้าอี้เลยดีไหม”
“หึ้ย!”
“มาหงุดหงิดทำเหี้ยอะไร แค่กูจะกลับบ้านเฉยๆ”
“ก็มึงไม่ยอมบอกว่ากลับไปทำไม กูว่ามันน่าสงสัย มึงไม่พูดไม่เล่าอ่ะ”
“ก็มันไม่มีอะไร มึงจะให้เอาอะไรมาเล่า”
“กูว่ามึงโกหก”
“ฝา...”
“เอออ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องมาทำหน้าดุใส่ คิดว่ากลัวหรอไอ้เชี่ย”
“พูดดีๆ...”
“เออ...กลัว! นิดนึงนะ”
“หึ”
ยอมก้มหน้าก้มตากินข้าวกล่องเซเว่นตรงหน้าดีๆ ที่บอกว่ากลัว พี่ฝาพูดไปงั้นแหล่ะ จริงๆแล้วพี่แบบว่าเฉ๊ยๆมาก
...
“กว่าจะเสด็จมาได้นะอิน้องฝา ช้าเหมือนเสียเวลาเอากับผัวตอนเช้าอยู่”
“ช้าอะไรของมึง กว่าจะเข้าเรียนอีกตั้งชั่วโมง แล้วปากมึงอ่ะเซียร์ ช่วยเพลาๆลงบ้างได้ไหมวะ มึงเป็นผู้หญิงนะ”
ผมได้แต่ทำหน้าเอือม แล้ววางกระเป๋าลงบนโต๊ะม้าหิน ที่เก่าที่เดิมตรงหน้าตึกคณะครับ ไอ้เซียร์จับจองเป็นของตัวเองไว้เรียบร้อย
“ทำไมมมมมมม กูพูดอะไรผิดคะ ถ้าไม่ได้เอากันก็แค่บอกมาสิ มึงปฏิเสธสิๆๆ”
“ไม่ได้เอากันเว้ย กูแดกข้าวอยู่เลยมาช้า”
“อุต๊ะ มีความแม่บ้านแม่เรือนหรา” ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งใจล้อกูมากๆ เหมือนตั้งใจมามหาลัยแต่เช้าเพื่อเสือกเรื่องเพื่อนเท่านั้น
“เปล่า ข้าวกล่องเซเว่น ไอ้รบมันซื้อมาแช่ไว้ โปรดดูหนังหน้ากูกับมัน ถ้าทำอาหาร ครัวคงระเบิด”
“แหม่ ใครจะรู้ เพื่อคนเราเปลี่ยนได้ค่ะ”
“พูดจาโชกโชนเหมือนมึงมีผัวเป็นกองทัพ จำได้ว่ามึงเคนเล่าให้ฟังตอนปีหนึ่ง ว่าทั้งชีวิตมึงเคยมีแฟนแค่ตอนป.1”
“กรี๊ดดด ตบปากเท่าอายุมึงอิฝา อิเพื่อนใจบาป เอาเรื่องแฟนมาพูดทำไม มันเป็นปมด้อยในชีวิตสาวสวยอย่างกู อิพวกผู้ชายตาต่ำ มองข้ามตวามสวยงามของกูไปได้ยังไง”
“จริงๆกูว่าเค้าไม่ได้มองข้ามความสวยมึงหรอก กูว่าเค้ามองข้ามมึงไปก็เพราะปากมึงนี่แหล่ะ”
“ผิดตรงไหน กูตรงๆ”
โนสนโนแคร์ที่แท้จริงก็น้องซินเซียร์เองโฟโต้นี่ล่ะครับ ยังจะมีหน้ายิ้มเชิดใส่กูไปอีก ส่ายหน้าให้มันอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“แล้วนี่ไอ้ธารกับไอ้หมอก ยังไม่มาหรอวะ?”
“ยังค่ะ ผิดวิสัยอิธารมากมาสาย ส่วนอิหมอก อันนั้นเรื่องปกติ”
“อืม อาจจะรถติด”
“แล้วทำไมวันนี้มึงมาไว พวกพี่รบไม่มีเรียนวันนี้ไม่ใช่หรอ จริงๆน่าจะมาส่งมึงสายกว่านี้สิ”
“มันบอกว่าต้องกลับบ้าน พูดแล้วกูก็สงสัยมากเลย ดูแล้วมันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆแต่ไม่ยอมเล่าให้กูฟังอ่ะ”
“อันนี้คือจับผิดผัวถูกไหม”
“ถูกเชี่ยไรล่ะ กูแค่สงสัย....”
“มันอาจจะไม่มี แต่มึงเป็นคนชอบเสือกที่พอไม่รู้เรื่องแล้วก็คิดนู่นนี่เรื่อยเปื่อย”
“มึงว่ากูถูกไหมอ่ะเซียร์?”
“ไม่ถูกหรอก ใครจะกล้าว่าอิหนูฝาของแม่ลง คิๆ” กูจะไม่เชื่อกูตรงมึงคิๆนี่ล่ะ
“เอออิฝา กูมีเรื่องสงสัย”
“สงสัยหรือเสือก”
“อย่าขัดกูอินี่!” อ่ะจ๊ะๆ....
“อะ...ว่าๆ”
“มึงว่าไอ้หมอกกับพี่เทียน แปลกๆไหม...คือจริงๆกูก็ไม่น่าถามแบบนี้หรอก เพราะพี่เทียนก็ประกาศโต้งๆขาดนั้นว่าตามจีบไอ้หมอก แถมเดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด”
“มึงเห็นเวลาเค้าไปด้วยกัน?”
“เปล่า กูเดา....แต่กูว่าต้องใช่! มึงเชื่อเซ้นท์เจ๊เซียร์จิตสัมผัสทัสกินของกูสิ” จริงจังและอินยิ่งกว่าเรื่องการเรียน รู้เลยนะครับว่าเป็นคนแบบไหน
“ก็ถ้ามึงจะมั่นใจขนาดนั้น แล้วจะถามทำไม”
“ก็มันไม่ยอมบอกอ่ะ ทำเล่นตัว ไม่ยอมคบกับพี่เทียน แต่ก็ไปๆมาๆ กูนึกว่าคนที่เยกันแล้วงั้นแหล่ะ”
“ไปไหนมาไหนด้วยกันต้องเยกันแล้วทุกคนรึไงวะ”
“ก็เปล่า แต่อันนี้มันเหมือนไง”
“พอๆ มึงเลิกสันนิฐานสักทีเหอะ กูว่ามึงมั่ว”
“แต่กูว่าไม่มั่ว แต่กูแค่สงสัยว่าทำไมไม่ยอมคบกันสักที หงุดหงิดใจจริงๆ”
“มึงจะหงุดหงิดอะไร” หันไปมองมันที่กำลังทำหน้าซีเรียสแบบสุดๆ ก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าจะซีเรียสอะไรขนาดนี้
“ก็หงุดหงิด จะเอาก็เอากันเปิดเผยสิวะ จะแอบๆทำไม เผยๆมาเลยสิ”
“เฮ้อ เรื่องของคนสองคนอ่ะ เราไปตัดสินอะไรแทนเค้าไม่ได้หรอกนะเว่ย ใจเค้า เราจะไปรู้สึกได้เท่าเค้าได้ไง”
“ให้ตายสิ...นี่อิฝากำลังสอนกูหรอ”
“เออ!”
.
.
.
ภายในห้องทำงานที่มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่ให้ได้ยิน ร่างสูงที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ที่สลักลวดลายมังกรสวยงาม ที่บ่งบอกถึงอำนาจของความยิ่งใหญ่ ฝั่งตรงกันข้ามไม่ใช่ใคร แต่เป็นบุคคลที่เจ้าตัวคุ้นเคยดี ชายอาวุโสที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ และเป็นคนปกครองครอบครัวเตชะณรงกรค์ สวมเสื้อผ้าคอจีน มีลายปักมังกรคู่ยิ่งทำให้ดูน่าเกรงขาม ดวงตาคมของผู้สูงวัยมองตรงมายังลูกชายที่โครงหน้าหล่อได้มาจากผู้เป็นพ่อ
“เข้าเรื่องสักทีเถอะว่าป๊ามีไร เรียกมานั่งจ้องหน้าอยู่ได้”
“หึ ทำไม แกมีธุระ?”
“เปล่า”
ตอบออกไปแบบนั้นแล้วเสหน้าหนี คนเป็นพ่อที่มองตรงมานิ่งๆ ใบหน้าของคนทั้งคู่ที่ไม่ได้บอกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เหมือนกับว่ากำลังหยั่งเชิงกัน
“จอมบอกฉันว่าแกมีเมีย”
“น้องจอมก็พูดเรื่อย....”
“และเป็นผู้ชาย”
นักรบหันหน้ามาสบตาคนเป็นพ่อทันทีที่พูดประโยคนั้นจบ
“หึ...ป๊าก็เชื่อหรอ?”
“แล้วมันจริง??”
“.........ก็เปล่า” คนเป็นพ่อที่ได้รับคำตอบหลังจากที่ลูกชายคนที่สองของบ้านเงียบไปนานก่อนจะตอบออกมาในที่สุด
“อ่อหรอ งั้นก็ดี...อะ เอาไปแล้วจัดการซะ”
‘ปึก’
“เอาไป แล้วทำซะ”
“อะไรครับ”
“ก็เปิดดู”
ซองเอกสารตรงหน้าที่ผู้เป็นพ่อโยนมาให้ ทำให้ร่างสูงยิ่งต้องขมวดคิ้วมากขึ้นไปอีกเมื่อฝ่ามือแกร่งหยิบของที่อยู่ในซองออกมา
“ป๊า! ก็บอกว่าไม่ชอบ”
“แล้วไง...จัดการซะ”
“ผมไม่ทำ!”
“ทำไม”
“แล้วทำไมต้องเป็นผมวะป๊า ให้เฮียทัพให้ไอ้รุกไปก็ได้”
“ไอ้ทัพมันมีเมียจนจะมีลูกอยู่แล้ว ไอ้รุกเองก็เหมือนกัน”
“แล้วผมล่ะ!”
“แกพูดเองนี่ว่าแกไม่มีเมีย...ใช่ไหม?”
ดวงตาคมที่มองจ้องมาที่ลูกชายอย่างผู้ที่ถือไผ่เหนือกว่า ทำเอาร่างสูงต้องกำหมัดแน่น ก่อนจะหยิบซองเอกสารตรงหน้ามาถือไว้
“แค่นี้ใช่ไหม ผมลา”
‘พรึบ!’
นักรบที่คว้าซองเอกสารออกมาจากโต๊ะแล้วลุกพรวดพราดออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้บอกลาคนเป็นพ่อเลยสักคำ
“หึ”
คนเป็นพ่อที่หัวเราะในลำคอนิดๆ พร้อมมองตามแผ่นหลังแกร่งของลูกชายคนรองออกไป
.
.
.
50%
ขอโทษนะคะที่มาลงช้า มีเหตุขัดข้องกับคอมพิวเตอร์เลยต้องพิมพ์ใหม่ค่ะ ยังไงแคทขอโทษมากๆที่ช้า
ก็ไม่รู้ว่ายังมีใครรอไหม แต่ว่า ก็จะหน้าด้านลงต่อจ๊ะ เอาไปก่อน50เนอะ ยังอยากเขียนเพิ่มอีกหน่อยเลยคิดว่าเท่านี้50เปอร์ละกันค่ะ
:katai4: :katai5: :hao5:
-
ยังงัยก็จะรอจ้า
เป็นกำลังใจให้ไรท์จ๊ะ :กอด1:
-
อย่าบอกว่าให้ไปกำจัดสาวสักคนนะ พี่ฝาเขาขี้หึง ห้ามๆไ เข้าใจไหมป๊า
-
คุณป๊าสั่งให้พี่รบไปทำอะไรค้าาา นี่มโนไปแล้วว่าเป็นงานมาเฟียสั่งเก็บคนรึเปล่าจะบอกว่าเป็นเอกสารดูตัวก็ไม่น่าใช่เพราะคุณป๊าบอกว่า"จัดการซะ" แล้วทำไมเฮียรบไม่บอกละคะว่ามีเมียแล้วน่ะ จะปิดทำไมนิ งงใจ
-
โอ๊ะโอ่วว ป๊าให้พี่เหลืองทำไรงิ
-
ตอนแรกก็มีแหย่ มีแซว สร้างความฟินอยู่
ไหงพี่นักรบมาพาดราม่าซะงั้น
แต่ก็เข้าใจได้เนาะ คนไม่เคยได้รับความรัก เลยไม่เข้าใจ
แล้วตอนนี้มาเปิดใจให้ฝาได้ ถือว่าฝาทำดี
ฝาคนคูลถึงกับต้องคูลหนักกว่าเดิมเพื่อรักนี้นะ
รออ่านตอนต่อไป และอ่านไปจนจบนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
เด่ว ๆ พี่รบบบบ จะกักทำไมละโว้ยยยยยยยยยย :serius2:
-
อ้าวๆๆๆ อะไรกันละนี้ พี่รบ มีอะไรก็บอกน้องด้วยสิ
-
บทที่25.2
ยกมือขึ้นมามองนาฬิกาเรือนละ199 บอกเวลาว่าตอนนี้4โมงเย็น วันนี้เรียนแบบลากเลือด มี2ตัวตั้งแต่เช้ายันเย็น อาจารย์ก็สอนเหมือนคนเก็บกด ยิ่งใกล้ไฟนอล ก็สอนแบบแทบจะยัดทุกอย่างเข้ามาในหัวกู พี่ฝาไม่โอเค พี่ว่าแบบนี้ไม่คูล กูเหนื่อยมากจ๊ะ
“อ๊ายยยย กูอยากจะกรี๊ด การเรียนทำให้คนสวยแบบกูหน้าแย่ลง”
“หน้ามึงไม่ได้แย่อยู่แล้วหรอวะเซียร์?”
“ปากหมาม๊ากอิธาร กูขอสาปแช่งมึงค่ะ”
“สาปอะไรกู” ไอ้ธารที่สภาพหัวออกจะฟูหน่อยๆ แต่ก็ยังกวนตีนไอ้เซียร์ได้แบบต่อเนื่อง
“สาปให้ชีวิตรักมึงวุ่นวาย กว่าจะสมหวังต้องเหนื่อยอ่อน เพราะบังอาจมาว่าคนสวยแบบกู”
ทางนี้ก็เชิดใส่นะครับ กลัวที่ไหน
“หึ ถึงมึงไม่แช่ง ชีวิตรักกูก็วุ่นวายอยู่แล้วล่ะ...” หือ ไอ้ธารมึงพูดอะไรนะ พี่ฝาว่าพี่ฝาได้ยินนะเออ
“ปะ พวกมึง เสร็จละ” ไอ้หมอกที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ... ใช่ครับ พวกเรายืนสิงสถิตอยู่หน้าห้องน้ำมาสักพักละ ตั้งแต่ออกมาจากห้องเรียน ไอ้หมอกก็ขอเข้าห้องน้ำไปก่อน มันบอกจะไปล้างหน้าล้างตา
“กว่าจะเสร้จอิหมอก ล้างหน้าหรือล้างตูด มึงหนีไปขี้ใช่ไหมพูด”
“แล้วมึงไม่ยุ่งกับเรื่องขี้กูได้ไหมอ่ะเซียร์”
“อี๋ สรุปมึงขี้จริงๆสินะ”
“พอเรื่องขี้ได้ไหมอ่ะกูขอล่ะ” พี่ฝารับไม่ได้เลยในจุดๆนี้
“ก๊ะได้ ถือว่าเพิ่นขอกูจะให้ค่ะ” ก็ไม่เข้าใจว่ามึงจะทำเสียงวิบัติไปเพื่อใคร แต่ไม่อยากขัดมันครับ ก็ปล่อยมันทำไป
“แล้วนี่คุยไรอยู่วะ”
“ไม่ได้คุยไรค่ะอิหมอก กูแช่งอิธารล้วนๆ”
“แช่งไรมันวะ?”
“แช่งให้ชีวิตรักของมันลำบากลำบนเพราะมันด่ากูว่าไม่สวย”
“โอ้โห เพื่อนพูดแค่นี้ถึงกับแช่ง จิตใจมึงพยาบาทมากนะเซียร์”
“อ๊ะ แน่นอนค่ะ” ดูจะภูมิอกภูมิใจไปอีกอ่ะคนเรา ไม่มีความสำนึกนะครับในจุดๆนี้
“โอ๊ะ...โอ๋ ไอ้หนูหมอก ผู้ปกครองมารับจ๊ะ”
ทำหน้าตาตื่นจีบปากจีบคอใส่ พอหันไปมองเท่านั้นกูก็ร้องอ๋อเลยจ๊ะ หน้าหล่อๆของสิ่งมีชีวิตจากคณะบริหาร เดินหล่อคม กับหล่อเหลือง ... เอิ่ม อันหลังนั่นผัวกูครับ
“มึงมาทำไมวะ” นั่นคือคำทักทายจากพี่หมอกของเราครับ
“มารับมึงไง”
“กูบอกแล้วไงจะกลับเอง”
“ก็กูอยากมา”
“หน้าด้าน”
“ด้านได้ อายอด ไม่เคยได้ยินหรอวะ” กูว่ากูเคยได้ยินนะ แต่ทำไมพี่เทียนต้องหันหน้าไปพูดคำว่าอดใส่หน้าไอ้ธารแบบนั้นด้วย โอ้โห กูเป็นไอ้ธารนี่ตีนกระตุกแล้วนะ โคตรกวนตีน
“ไอ้เทียน มึงจะพากูไปไหนก็รีบไปเลยไอ้สัด กวนตีน”
“หึ...ก็ได้” พี่เทียนที่พูดออกมาแบบนั้น ก็คว้าข้อมือของไอ้หมอกไว้ ก่อนจะจูงมือมันออกไปแบบนั้นเลย ไม่ได้สนใจใครเลยจ๊ะ
“โอ้โห ฮาร์ดคอมากๆจ๊ะ” แล้วมึงจำเป็นต้องทำหน้าเพ้อแบบนั้นไหมวะเซียร์
“ส่วนมึงก็กลับกันเถอะ กูเหนื่อยว่ะ” ไอ้เหลือง หมายถึงไอ้พี่รบ ที่ยืนทำหน้าบึ้งๆเหมือนเป็นตัวประกอบก็พูดขึ้นมา หันไปมองมันที่กระดิกนิ้วเรียกกู ไอ้สัด...ทำซะกูเหมือนผีเสื้อเลย บ้าบอออ
“งั้นกูกลับก่อนนะเว่ยพวกมึง”
“จ๊ะๆ ไปกันให้หมดเลยจ๊ะ อิพวกมีผัว”
“แหม่ น้อยอกน้อยใจมึงก็หาผัวสิ” เย้ยใส่แม่งเลยก่อนจะทำท่าดัจจริตเกาะแขนไอ้พี่รบโชว์มัน ไอ้เซียร์ที่หน้าเหวอ ทำปากพูดว่าโอ้วใส่ ฮ่าๆๆ โคตรตลก กูนี่ยักคิ้วใส่อีกรอบเลยครับ
“ไปได้แล้วไอ้แสบ”
เงยหน้าไปมองไอ้คนที่ผมเกาะแขน พี่มันที่ยิ้มอ่อนๆมาให้ แล้วยกมืออีกข้างยีหัวผมเล่น ความอุ่นๆบนหัว ทำให้แก้มร้อนแปลกๆ มันที่เหมือนจะรู้ไม่ได้พูดอะไรออกมา นอกจากปล่อยแขนที่ผมเกาะมัน เลื่อนลงไปกุมมือผมเอาไว้ ก่อนจะเดินออกไปด้วยกันจากตรงนั้น...มือของมันที่ไม่ได้อุ่นเหมือนคำบรรยายของในหนังสือนิยาย แต่กลับทำให้ผมรู้สึกว่ามีใครที่ทำให้ผมอุ่นใจอยู่ในชีวิตจริงๆ
.
.
.
“วันนี้กลับบ้านมึงเหนื่อยขนาดนี้เลยหรอวะ”
หันไปถามไอ้คนที่นอนหมดสภาพอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก จ๊ะ...พี่ฝาไม่ได้กลับหออีกตามเคย อยากจะขัดขืน แต่ไอ้คนขับรถมันบอกว่า อย่ากลับเลย มันไม่ไหวมันอยากพัก เห็นสภาพแล้วก็เลยเออออกลับมากลับมัน พี่ฝาสงสารหรอก เปล่าใจง่ายนะเออ
“อือ ขอพักแป๊บ”
ว่าออกมาแบบนั้น กูก็ไม่กล้าที่จะอ้าปากกวนอีกต่อไป ก็ปล่อยให้มันนอนสักงีบ และในจุดๆนี้ พี่ก็เดินไปลัลลาเปิดตู้เย็นหาอาหารใส่ท้องเลยครับ ทำตัวตามสบายประดุจบ้านตัวเอง มีใส้กรอก มีข้าวกล่องเซเว้น มีปีกไก่ของซีพีที่ซื้อมาไว้ อุดมไปด้วยอาหารแช่แข็ง สักวันมึงจะเป็นมะเร็งไหมวะ...แต่ถึงแบบนั้น กูก็หอบหิ้วทุกสิ่งอย่างออกมาจากตู้เย็น และจัดการเวฟ ไม่กี่นาทีก็หอมหวนชวนดม น่ารับประทานไปอีกคุณเอ๊ย ยกมากินข้างๆคนหลับครับ นั่งพื้นเปิดทีวีไปด้วย ไม่พอให้กวนมันมาก
“อ่ะฮ่าๆๆๆ ตลกชิพหาย ง่ำๆ”
ทรมารมากครับ อยากขำดังๆ แต่ก็ต้องแอบขำแบบอุบอิบ กลัวคนเหนื่อยลุกขึ้นมากินหนังหัว กำลังขำอยู่ดีๆ สายตาก็ดันไปเห็นโทรศัพท์มือถือของไอ้พี่รบที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆผม หน้าจอที่อยู่ๆก็สว่างวาบขึ้นมา มีแจ้งเตือนข้อความจากไลน์เด้งขึ้นมา ก็กะว่าจะปล่อยไป แต่เล่นเด้งถี่เหลือเกิน พี่ฝาก็เกิดความสนใจนิดๆ
“อะไรนักหนาวะ”
ไม่เคยคิดจะเช็คจะหรือวุ่นวายกับโทรศัพท์มันเลยจริงๆ แต่มันรบกวนการกินและการดูตลกของผมนี่สิ สว่างวาบๆยังกับมีผีเข้า
“เชี่ยไรนักหนาวะ”
คิดแบบนั้น เลยเอื้อมมือไปหยิบมาเปิดดู และมันก็ดูง่ายมากๆตรงที่ไอ้รบมันเป็นคนไม่ตั้งรหัสมือถือ เลยเปิดดูง่ายๆ
ชื่อไลน์ที่เด้งขึ้นมา ทำเอาต้องขมวดคิ้ว -*-
‘LinLin霖霖’
ลินลิน? หรืออะไรวะ คือกูอ่านภาษาจีนไม่ออก พี่ฝาอยากโทรหาอาม่าทันทีเลยครับ
[รบ ... ทำไรอยู่คะ เจอกันวันนี้ หลินคิดถึงอีกแล้วล่ะ]
กูรู้แล้วว่ามันอ่านว่าหลิน....แต่ที่ไม่รู้ก็คือ มันคืออะไร?
วางโทรศัพท์มันไว้ที่เดิม ไม่ได้กดเข้าไปดูข้อความก่อนหน้า กลัวว่ามันจะขึ้นอ่าน เลยได้แต่วางไว้ที่เดิมเหมือนไม่เคยได้เห็นข้อความใดๆ หันหน้ากลับไปมองคนที่นอนเหนื่อยอยู่ที่โซฟาข้างหลังผมเงียบๆ ความรู้สึกหิวก่อนหน้านี้เหมือนมันหายไปซะเฉยๆ รู้สึกอิ่มขึ้นมาซะอย่างงั้น
“อื้ม....”
เสียงงัวเงียของคนบนโซฟาทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ มันที่ค่อยๆปรือตาขึ้นมา ลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่หัวฟูๆ ขยี้ตาเหมือนหมาตัวใหญ่ที่พึ่งตื่น
“อื้อ ทำไรอยู่วะ”
มันที่หันมาถามผม เสียงแหบๆดูเซ็กซี่หน่อยๆ เพราะพึ่งตื่น ผมที่ยิ้มออกไปน้อยๆ
“แดกข้าว”
“แล้วไม่แดกต่อ มานั่งจ้องหน้ากูทำไม”
มันที่เอาขาลงมาวางที่พื้น ชะโงกหน้ามาดูจานข้าวของผมที่ยังเหลืออยู่เต็มไปหมด ฝ่ามือของมันที่ยี่ผมของผมเล่นไปด้วย
“ไม่กินแล้ว กูอิ่ม”
“หรอ...งั้นมา กูกินต่อเอง”
“เห้ย ไปเอากล่องใหม่ดีกว่า อันนี้กูกินไปแล้ว”
บอกมันแบบนั้น แต่อีกฝ่ายที่นั่งคล่อมตัวผมไว้ ก็เอื้อมมือไปคว้าไว้ได้ทัน แขนมึงนี่ก็ยาวจังวะ
“กูแดกได้ แดกมึงมาทั้งตัวแล้วไหม จะอะไรกับแค่แดกข้าวต่อจากมึงวะ”
มันว่าออกมายิ้มๆ ก่อนจะผละออกจากตัวผม แล้วลงมานั่งที่พื้นข้างๆกัน เอาหลังพิงโซฟาไว้
“มึงดูเหนื่อยๆมากเลย กลับบ้านไปทำไรหรอวะ”
“ก็ไม่ได้ทำไร” มันที่ตอบออกมาแบบนั้น ก่อนจะเลื่อนมือไปหยิบไส้กรอกที่ผมเวฟมาจิ้มเข้าปาก
“หรอวะ”
“ไม่มีไรให้ต้องสนใจหรอก เรื่องบ้านกูน่ะ มึงอย่าใส่ใจเลย”
“ทำไมวะ?”
“ก็เพราะว่า ถ้าเค้าไม่มาวุ่นวายกับเรา นั่นมันก็ดีที่สุดสำหรับกูละ”
“หมายความว่ายังไง”
“ทำไมวันนี้ขี้สงสัยจังวะฝา” มันที่หันมามอง และผมก็มองมันอยู่ก่อนแล้ว...
“ก็อยากรู้”
“หึ เรื่องบ้านกู เค้าไม่ใส่ใจไรกูหรอก นอกจากสิ่งที่เค้าอยากให้ทำ...ก็แค่นั้น กูก็ไม่อะไรหรอกนะ แค่ไม่มายุ่งกับชีวิตกูก็พอ”
“หรอ”
“อื้ม...ชีวิตกู ที่ตอนนี้มีมึงอยู่ด้วย”
หรอวะ มีกูอยู่ด้วย
“อะแดก กูว่ามึงเหมือนยังไม่ทันได้แดกเลยนะ มากูป้อน อ้ามมม อ้าปาก”
“อะไรวะ ไม่กิ...อ๊ะ”
“แดกเข้าไปใส้กรอก ไม่ใหญ่เท่าของกูหรอก แต่ก็แดกไปก่อนละกันนะหนู”
"......."
“หึหึ ตลก”
ฆวยครับไอ้พี่ - -
นั่งกินข้าวกันไป ดูตลกที่ผมเปิดขำเอิ๊กอ๊ากกันไป และรวมๆคือพี่มันที่กวนตีนผม ทำจะป้อนนู่นนี่ แต่ก็แกล้งป้อนเข้าหู เข้าจมูกกูไปเรื่อย กวนตีนน้อยเมื่อไหร่ แกล้งกันไปตามประสา แต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าของมันดังขึ้นมาขัด ลองเหลือบไปดูตอนที่มันหยิบมาดู รูปโปรไฟล์สวยๆยังคงเป็นของคนเดิมที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนผมได้เห็น ‘หลินหลิน’ ชื่อของเธอเด่นหราอยู่ที่หน้าจอ
“ใครวะ”
“เปล่า ไม่มีไรหรอก”
“หรอวะ”
“อื้อ...กินต่อเหอะ มาๆ”
ฝ่ามือหนาที่ดึงไหล่ผมไปกอด มันที่โยนมือถือไปไว้ที่โซฟาด้านหลังแบบไม่สนใจ เก่งจังวะ...ทำกลบเกลื่อนไม่ให้กูรู้เรื่อง เก่งจัง...
จริงๆไม่รู้ว่ามึงเก่งหรือกูโง่ ... แต่พอดีครั้งนี้กูไม่โง่ ตรงที่กูเห็นมาก่อนแล้วไง
แค่สงสัยว่ะ ถ้าไม่มีอะไรทำไมมึงไม่พูดวะ จริงๆอาจจะเป็นญาติพี่น้องมึงก็ได้ ถ้ามองแบบโลกสวยวิ่งลงทุ่งลาเวนเดอร์ แต่การที่มึงเลือกที่จะไม่บอกกู มันทำใจให้กูโกหกตัวเองแบบนั้นไม่ได้เลยว่ะ
มึงบอกว่ามึงกลับบ้าน แต่ในไลน์นั่นบอกมึงไปหาเขา
กูถามว่าใคร แต่มึงเลือกที่จะปิด
กูก็ไม่อยากจะกังวลอะไร บางที อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดไปเองแบบตอนน้องจอมก็ได้...ก็ได้แต่ภวานาให้มันเป็นแบบนั้น
---------------------------
มาแล้วจ้าาาา มาต่อครบ100%แล้ว เชิญเกรี้ยวกราดกันให้เต็มที่จ้า ... อื้ม จริงๆตอนนี้เหนื่อยอ่อนหัวใจกับนิยายเรื่องนี้มากเลยค่ะ เหมือนมันไม่โดนใจคนอ่าน จริงๆทุกอย่างก็เป็นเพราะแคทเอง ไม่รู้จะทำยังไงดี แต่ตั้งใจว่าจะพาพี่รบไปให้ถึงปลายทางนะ ถ้ายังมีคนชอบอยู่บ้าง แคทก็ขอขอบคุณค่ะ อาจจะไม่ชอบมาก หรือแบบอ่านเพราะไม่มีไรอ่าน เราก็ยังดีใจนะ ขอโทษถ้าแคททำให้คนอ่านผิดหวังนะคะ
จะพยายามให้มากขึ้นอีกนะ ขอบคุณที่คนอ่านยังให้โอกาส เข้ามาอ่านกันค่ะ ^^
:mew1: :pig4: :katai1: :ling3:
-
ง่ะะะ ทำไมพี่รบไม่บอกฝาตรงๆ อะ ใจร้ายยยยย ฝาเจอแบบนี้คิดมากแน่นอน :katai1:
-
โกหกเมียจะดีเหรอ
-
คืออะไรละนี่ เฮียรบแกน่ารักนะแต่นิสัยเสียตรงชอบปิดนี่แหละคิดเอาว่าไม่อยากให้พี่ฝาไม่สบายใจแต่ไม่รู้เลยว่าการที่ไม่บอกอะไรเลยมันทำให้อีกฝ่ายกังวลมากกว่า ส่วนเรื่องนี้เกี่ยวกับคุณพ่อมั้ยอันนี้ยังไม่กล้าคิดเพราะจำได้ว่าตอนเรื่องรุกฆาตที่พี่รบมันไปชิงตัวเลิฟมาที่บ้านแล้วบอกว่าเป็นแฟนตัวเองก็ไม่เห็นพ่อจะว่าอะไรเลยนี่ หรือยังไงคุณพ่อเปลี่ยนใจอยากได้สะใภ้แทนเหรอ ยังไม่เดามากดีกว่ารออ่านตอนต่อไป
ปล.โอ๋ๆคุณแคท กอดนะคะใครไม่อ่านเราอ่านค่ะ
-
ค้างคาาาาา... :hao5:
-
ชอบพี่รบนะเหมือนนางจะดีๆละแต่ก็ดันมามีความลับให้นังน้องฝาของเราจะได้สะนี่ สงสารน้องฝานางชอบคิดมากไรมาก รอลุ้นต่อไปค่ะจะมีอะไรพีคๆอีก
ปล.อยากให้กำลังไรเตอร์มากอ่ะ ใครไม่ถูกใจไม่รู้แต่ไรยังมีคนตามอ่านเรื่องนี้ทุกตอนแบบเราอยู่นะคะ อย่าท้อแท้สู้ๆ :กอด1: :กอด1:
-
ไอ้พี่เหลือง ว่าจะมองดีละนะ ไมทำงี้ :katai1:
-
เป็นกำลังให้พี่รบอะเนอะ
-
มีอะไรหนอออ ที่บ้านพี่รบเนี้ย คุณป๋าให้พี่รบทำอะไรนิ
-
จ้ะ ตามที่อิพี่เหลืองบอกเลยคือทำงานที่พ่อสั่งไม่อยากให้มายุ่งด้วย แต่เมียเมิงเนี่ยเข้าใจผิดค่ะ แล้วสุดท้ายง๊องแง๊งดราม่าสิค้าาา ฮืออออ
-
อะไรอีกนะ
-
**เทียนหมอก
บทที่26
“ถามจริง มึงจะพากูไปไหนวะ”
“ไปกินเหล้า”
“ไอ้สัด แล้วจะมาชวนกูทำไม มึงก็ไปเองดิวะ”
มันที่ตอบออกมาแบบนั้น ทำให้ต้องขมวดคิ้วและอดหันไปมองหน้ามันไม่ได้ อีกฝ่ายที่ขับรถ นิ้วมือแข็งแรงเคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะช้าๆ ดูไม่รีบร้อน ยิ่งเป็นแบบนั้นยิ่งทำให้หงุดหงิดไปกันใหญ่
“กูไม่อยากไปนาน ถ้าไปคนเดียว ก็ไม่มีข้ออ้างที่จะกลับไว”
“แดกเหล้าที่ไหน?”
“ผับPD แถวทองหล่อ”
“น่าเบื่อสัด กูอยากกลับบ้านไอ้ห่าเทียน”
“พูดจาไม่น่ารักเหมือนหน้าตาเลยว่ะหมอก” มันที่ว่าออกมาแบบนั้น แถมยื่นมือมาจิ้มแก้มกูอีก ยกมือปัดออกแทบจะทันที
“เสือกว่ะเทียน”
“ไม่โมโหดิวะ แป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับ กูก็ขี้เกียจอยู่เหมือนกัน”
“ขี้เกียจแล้วมึงจะไปทำไม ก็ไม่ต้องไปสิไอ้สัด เดือดร้อน!”
“เกรี้ยวกราดจังครับ”
“กูมานั่งหายใจใกล้ชิดมึงได้เนีย มึงควรยกมือไหว้ขอบคุณกูนะ กูเกรี้ยวกราดแค่นี้ยังน้อยไป เบื่อหนังหน้าชิพหาย”
“พูดออกมาแบบนี้ กูไม่มีกำลังใจเลย”
“กำลังใจเหี้ยไรอีก”
“กำลังใจในการจีบมึง”
“มึงรีบถอดใจไปเลย กูรำคาญ!”
บอกมันแบบนั้น แล้วหันหน้าออกมานอกหน้าต่าง สายตามองออกไปที่นอกรถ ไม่อยากเห็นหน้ามัน ... เป็นความสัมพันธ์ที่โคตรบิดเบี้ยว เพราะมันเบี้ยวมาตั้งแต่แรก ใครจะอยากเดินกลับไปวะ
“ยิ่งมึงพูดแบบนี้ กูยิ่งไม่ถอย”
“นี่ ถามจริงๆเหอะว่ะ มึงอยากมาเล่นสนุกกับความรู้สึกกูอีกหรอวะ มึงยังไม่หมดสนุกหรือไง”
“กูเปล่า”
“มึงทำไอ้เหี้ยเทียน”
“กูขอโทษ”
“เก็บคำขอโทษมึงไปเหอะว่ะ มันกลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว”
“ใช่ กูรู้”
“ดีที่มึงรู้ เพราะฉะนั้น เมื่อไหร่จะเลิกวุ่นวายกับกูสักที”
“กูรู้ว่ากลับไปแก้อะไรไม่ได้ แต่กูไม่ได้บอกนะ ว่ามันจะเริ่มใหม่ไม่ได้”
“เทียน...”
“ขอเหอะหมอก กูรู้มึงยังรักกูอยู่”
“มั่นหน้ามั่นโหนก มั่นกะโหลกมั่นเบ้าจังนะ...ทำกับกูขนาดนั้น ยังจะคิดว่ากูจะรักมึงลงอยู่อีกหรอวะ”
“มึงหลอกใครก็ได้นะ แต่มึงหลอกตัวเองไม่ได้หรอก”
“เหมือนที่มึงเองก็หลอกตัวเองไม่ได้สินะ”
“หมอก...กูไม่...”
“เงียบหน่อย กูง่วง ขอนอนก่อน ถึงแล้วปลุกกูด้วย”
พูดตัดบทมันออกไปแบบนั้น ก่อนจะหยิบไอพอตขึ้นมาเสียบหูฟัง ตัดเสียงรบกวนจากสิ่งรอบข้าง...สิ่งรอบข้างที่ชื่อว่าไอ้เทียน
.
.
.
“มานั่งทำไรอยู่ตรงนี้คนเดียวน้องหมอก”
ร่างบางในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงินขาสั้นที่กำลังนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นหูกวางถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงเรียกที่ดังทักทายตัวเอง ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเงาตะคลุ่มที่ยืนซ้อนหลังจนบังเงาของเขาไว้จนหมด ดวงตากลมภายใต้กรอบแว่นตาหนา กระพริบตางงๆเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ่งเบิกกว้างมากขึ้นอย่างตกใจ...
“อ่ะ เอ่อ...พะ...พี่ เอ่อ...”
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม” คนร่างสูงตรงหน้าที่ส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะเอ่อยถามออกมาต่อแบบไม่ได้สนใจอาการของร่างบางเลย และยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอนุญาต อีกฝ่ายก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆตนเองซะอย่างนั้น
“คือ...”
“งงล่ะสิว่าพี่เป็นใคร” ถามออกมาแบบนั้น พร้อมส่งยิ้มมาให้ เป็นรอยยิ้มจริงใจที่หมอกต้องยิ้มตาม จนเผลอยิ้มออกมา รอยยิ้มใสๆที่ไม่มีพิษภัยกับใครทำเอาร่างสูงชะงักไปนิด
“พี่ชื่อเทียน อยู่ม.6”
“อ่า ครับ”
“เรานี่พูดน้อยเนอะ”
“เอ่อ..คือ...”
“ฮ่าๆ น่ารักดีนะเราอ่ะ” คนร่างสูงที่พูดชมออกมาแบบนั้น ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะเอื้อมมายีผมนุ่มน้อยๆ ทำเอาคนร่างบางถึงกับสะดุ้ง ดวงตาที่เบิกกว้างช้อนตามองคนข้างๆผ่านกรอบแว่นใหญ่
“เจอกันคราวหน้า อย่าลืมทักพี่นะ...น้องหมอก”
ร่างสูงที่พูดออกมาพร้อมส่งยิ้มมาให้อีกครั้ง ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากปากของทั้งสองฝ่าย สุดท้ายเจ้าของร่างสูงก็ทำเพียงแค่ลุกขึ้น ก่อนจะโบกมือให้แล้ววิ่งออกไปในที่สุด ปล่อยให้ร่างบางได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างๆนั่นไปอย่างงงๆ
“...พี่เทียน...”
.
.
.
“โอ้วววว มาย ก็อตตตตต มึงบอกมาเดี๋ยวนี้ไอ้สัดหมอก มึงรู้จักพี่เทียนเดือนโรงเรียนเราได้ไงวะ!!”
“ก็พี่เค้ามาทัก แต่มึงช่วยเบาเสียงหน่อยได้ไหมไอ้ฟิว”
ได้แต่พยายามดึงไอ้ฟิว เพื่อนสนิทผม เจอมันตอนม.4 เป็นผู้ชายตัวเล็กและเตี้ย เตี้ยกว่าผมอีกครับ หน้าตาน่ารัก แป้นแล้นมากๆแบบลูกคนจีนตาตี่ และค่อนข้างขี้ตื่นตูม เรียกง่ายๆว่า ฟิวรู้โลกรู้ มันไม่ได้ตั้งใจป่าวประกาศหรอกครับ เพียงเวลาตกอกตกใจมันชอบแหกปาก เหมือนตอนนี้ไง ตะโกนออกมาได้ จนคนทั้งห้องรู้แล้วมั้ง - - เพลียใจ
“อุ๊ป โทษที กูเสียงดังไปหน่อย” ไม่หน่อยหรอก สัด - -
มันที่ค่อยๆนั่งลง แต่ก็ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ รอคอยที่จะฟังสิ่งที่มันอยากรู้ ผมถอนหายใจหน่อยๆ แต่ก็ยอมเล่าออกไปให้มันฟัง
“โอ้โหหห เหลือจะเชื่อ พี่เทียนทักมึง แถมพี่แกยังรู้จักชื่อมึงด้วยอ่ะ เหยดแหม”
“กูก็ตกใจนะ”
“แต่ก็ดีใจมากกว่าใช่ไหมล่า มึงคอยแอบมองพี่เค้ามาตั้งกี่ปี อยู่ๆก็มีคิวปิดบิดลูกศรรักมาใส่ โคตรโชคดี” มันที่ยิ้มกว้างออกมาอย่างร่าเริง
“บ้าน่า ไม่ใช่แบบนั้นหรอก...มั้ง”
“ถ้าไม่ใช่แล้วจะอะไรแบบนี้มันต้องสนใจแน่นอนเลย มึงดูตัวมึงดิ เด็กแว่นเชิ่มๆ มึงคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติหรอวะที่อยู่เค้าจะมารู้จักชื่อมึงอ่ะ”
“อ่า....แต่กู...”
“ มึงดีใจใช่ไหมล่ะๆๆๆ ที่พี่เทียนสนใจมึ๊งอ่า!”
“ชู่ววว เสียงดังอีกแล้วนะมึง”
“อุ๊ป ลืมตัวไปเลยอ่า คิก”
มันที่พูดออกมาแบบนั้น พร้อมๆกับเอามือปิดปากหัวเราะคิกคักทำให้ผมเหนื่อยใจในความเสียงดังของมัน ถอนหายใจหน่อยๆ รับรู้ว่ามีสายตาหลายคู่ที่จ้องมองผมอยู่ ก็แน่ล่ะ อยู่ๆมาเป็นข่าวกับคนดังของโรงเรียนขนาดนั้น ตัดสินใจหันไปมองรอบๆตัว เพื่อนในห้องจ้องมองอยู่จริงๆด้วยสิ ...หือ ... เป็นที่สนใจไม่เว้นแม้แต่เด็กเรียนของห้องหรอเนี่ย อืม...ชื่อไรนะ คุ้นๆว่าจะชื่อธาร อื้ม เพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม.4 แต่ไม่สนิทกัน แทบจะไม่ค่อยได้คุยกันด้วยซ้ำ ขนาดเด็กเรียนแบบมัน ยังต้องหันมาสนใจข่าวนี้ สงสัยจะดังจริงๆแหะ
.
.
.
“พี่ขอนั่งกินข้าวด้วยคนนะ” หมอกที่นั่งกินข้าวกลางวันอยู่ที่โรงอาหาร ต้องอ้าปากค้าง เพราะพอเงยหน้าขึ้นไป ก็เจอหน้าหล่อๆของคนที่คุณก็รู้ว่าใครส่งยิ้มมาให้ ทำเอาใจกระตุก
“เอ่อ พ....พี่เทียน”
“เชิญเลยฮะ นั่งเลยๆๆๆ” และก็เช่นเคย ไอ้คนที่ตอบไม่ใช่เค้าแน่นอน จะใครซะล่ะ ไอ้ฟิวคนเดิมครับ กระตือรือร้นจนถึงขั้นดึงแขนเค้าให้ลงมานั่งข้างๆมันไปอีก พี่เทียนที่ยิ้มกว้าง วางจานข้าวลง ยิ้มและจ้องหน้าผม … จ้องแบบนี้แล้วจะกินข้าวต่อยังไงว้า ... หมอกได้แต่คิดในใจ เผลอทำตัวไม่ถูกจนต้องยกมือขึ้นดันกรอบแว่นอย่างเผลอตัว
“ทำไมไม่กินล่ะครับ”
“อ่า”
“น่านดิ ทำไมไม่กินวะ...อ๋า กูรู้ละ ก็พี่เทียนมัวแต่จ้องหน้ามันอยู่แบบนั้น มันเขินก็กินไม่ลงอ่ะดิ๊ คิๆ”
“สัด พูดมากไอ้ฟิว”
“คิกๆ” ได้ยินเสียงหัวเราะของมัน ก็อยากลุกขึ้นแล้วแตะคิกให้มันคว่ำสักที ....
“ไม่คิดว่าจะได้ยินหมอกพูดไม่เพราะนะเนี่ย”
“อ่ะ...” หลุดเลยกู เงยหน้ามองตาอีกคน แต่ก็เผลอเม้มปากใส่ ทำอะไรไม่ถูก
“ฮ่าๆ...แต่แบบนี้ก็ดีนะ กันเองดี”
“คือ...ผมไม่ได้เป็นเด็กเนิร์ดนี่ครับ”
“จริงหรอ”
“ผมก็แค่สายตาสั้นเฉยๆ”
“อื้ม...มองจากภายนอกไม่ได้สินะ แบบนี้....คงต้องทำความรู้จักกันให้มากขึ้นหน่อยแล้วมั้งเนี่ย”
“.................”
“หึ”
คนบ้าไรวะ พูดจาสองแง่สองง่าม ... หรือว่ากูคิดมากไปนะ?
.
.
.
[หมอกอยู่ไหนครับ]
เสียงปลายสายที่ดังเข้ามาทำให้หลุดยิ้มหน่อยๆ ทั้งๆที่ตอนนี้แรงก็แทบจะไม่มี ร่างบางๆที่นอนคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่ม ตัวสั่นน้อยๆ รู้สึกหนาว แต่เหงื่อก็ออก
“แค่กๆ...อยู่บ้านครับพี่เทียน”
[ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น ป่วยหรอครับ]
“แค่กๆ นิดหน่อยครับ”
[ให้ตายเถอะ พี่เป็นห่วงจังเลย]
“หมอกโอเค แค่กๆ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ”
[พอๆ ไม่ต้องพูดแล้วครับ ยิ่งพูดยิ่งไอ หมอกพักดีกว่าพี่ว่า]
“ก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับพี่”
[ครับ...พี่คิดถึงน้องหมอกนะ]
เสียงเข้มที่พูดจบก็ชิงวางสายไปก่อน ปล่อยให้คนร่างบางได้แต่ยิ้มเขินอยู่คนเดียว...
“ให้ตายเหอะ ใจจะหลุดออกมาอยู่แล้ว แค่กๆ”
เวลาผ่านมาจะ6เดือนแล้วตั้งแต่วันนั้นที่พี่เทียนมาทัก นานจนแปลกใจ ว่าคนเฉิ่มๆแบบตัวเอง มีอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายยังอยากคุยด้วย แถมเล่นหยอดคำหวานไปเรื่อย ให้ตายสิ...แล้วไอ้คนแบบกูที่ใจไม่เคยรักดี แอบชอบเค้ามาตั้งนานแล้ว จะไม่หวั่นไหวได้ยังไงกันนะ...
.
.
.
“อื้ออ”
สัมผัสแผ่วๆที่แก้ม ทำให้คนที่หลับอยู่ต้องขมวดคิ้ว ใบหน้าใสที่ชื้นเหงื่อขยับหน้าหนีจากการถูกรบกวน ความรู้สึกถูกรบกวนบริเวณแก้มทำให้คนที่นอนหลับอยู่ต้องปรือตาขึ้นมาช้าๆ
“อ๊ะ...พี่เทียน มา....มาได้ไงครับ”
“ว้า ตื่นแล้วหรอ พี่กำลังชื่นใจเลย”
“หือ...0.0 พี่ พี่ทำไรผม”
“ทำแบบนี้ไง”
ใบหน้าหล่อเลื่อนลงไปใกล้ก่อนจะหอมแก้มเด็กที่นอนอยู่บนเตียงอย่างง่ายดาย
“พี่เทียน! คะ...แค่กๆ”
“นั่นไง เสียงดังทำไม ไอเลย”
“ก...ก็พี่”
“อดใจไม่ไหวหรอก ... ก็พี่ชอบหมอกนี่ครับ”
“พี่...”
“พี่ชอบน้องหมอกนะครับ”
....
รถหรูที่ค่อยๆจอดเข้าที่ลานจอดรถในโซนวีไอพี ก่อนที่ร่างสูงจะปลดสายเบลของตัวเองออก ก่อนจะหันไปมองคนที่อยู่ข้างตัว ตอนนี้ที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ ในหูเสียบสายหูฟังฟังเพลงไปอีก ยิ้มออกมาน้อยๆ เลื่อนตัวเข้าไปหา ก่อนจะหยิบหูฟังออกมาจากหูของมัน แล้วลองหยิบขึ้นมาฟังดู อยากรู้ว่ามันจะฟังเพลงอะไรอยู่
‘ฉันไม่ได้อยากรัก แต่เจ็บนัก ทำไมต้องไปรักเธอ ถ้ารักไม่เป็นอย่างฝัน ได้แต่เพ้อไปเอง คนที่เสียใจ คงไม่ใช่เธอ’
“อ๊ะ...ทำเชี่ยไร!!”
ดวงตากลมโตที่นี้ตื่นขึ้นมา ก่อนจะผละตกใจเมื่อเห็นหน้าผมอยู่ใกล้ๆ หมอกที่ถอยหลังออกไปหน่อยนึง ผมที่ยิ้มบางๆส่งไปให้ ก่อนจะดึงหูฟังออกจากหู รู้สึกจุกแปลกๆเมื่อได้ยินเพลงที่หมอกมันฟัง
“เสือกจริงๆ”
มันว่าแบบนั้น ก่อนจะกระชากหูฟังออกจากมือผม และม้วนลวกๆเก็บเข้ากระเป๋า มันที่คงยังงัวเงียยกมือขึ้นขยี้ตาหน่อยๆ ได้แต่ยิ้มที่เห็นท่าทางแบบนั้น
“หมอก...”
“เชี่ยไรอีก อยากแดกเหล้าก็ลงสิวะ”
มันที่ว่าแบบนั้น ก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในร้าน คุ้นเคยสุดๆ ก็มันร้านของน้องไอ้รบ มันเองก็เคยมาหลายทีแล้ว รีบลงจากรถเดินตามมันเข้าไป กะว่าค่อยไปหาชุดเปลี่ยนในร้าน แต่ไอ้หมอกฉลาด มันดึงเนคไทน์ของม.ออกนานแล้ว เดินเข้าไปบรรยากาศก็เดิมๆครับ คนเยอะ เพราะร้านดัง
“มึงนัดใครไว้นะ”
“เพื่อนม.ปลาย”
บอกมันออกไปแบบนั้น ขาของมันที่ชะงักหยุดเดินในทันทีที่ผมพูดจบ ดวงตากลมโตของมันหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง ผมเองที่ก็เอื้อมมือไปจับมันไว้แบบอัตโนมัติ
“ไม่ใช่แบบนั้น ไม่มีอะไรหรอกนะ ไปกับกูเถอะ”
“ทำไมกูต้องไป!...ถอยออกไปไอ้สัด กูจะกลับบ้าน”
“เดี๋ยวดิหมอก”
ผมที่คว้าข้อมือของมันไว้แน่น อยากพามันมา อยากให้มันมั่นใจว่าผมจริงจังกับเรื่องของมัน และพยายามแก้ไข
“อ๊ะ...พี่เทียน เอ๊....หมอก เห้ย ไอ้หมอกๆ”
เสียงใสๆที่ดูคุ้นหู ทำให้ผมกับหมอกที่กำลังยื้อหยุดฉุดกันอย่างหนักต้องหันไปมอง แสงสลัวๆที่ทำให้มองไม่ชัด จนเมื่ออีกฝ่ายเดินใกล้เข้ามา ร่างเล็กๆที่ไม่สูง แต่หน้าตาน่ารัก ขาว ในแบบลูกคนจีน เสียงใสๆที่ติดจะชอบพูดเสียงดัง ... ร่างเล็กในเสื้อเชื๊ตสีดำรัดรูปเน้นสัดส่วน กางเกงยีนส์ขาดเข่าที่เจ้าตัวแต่งมาอย่างลงตัว รอยยิ้มสว่างที่เป็นเอกลักษณ์ส่งมาให้ผมกับหมอก
“ดีใจจัง ไม่เจอกันนานเลย”
“ฟิว”
“^0^”
…..
มาแล้วจ้าาาาา บทนี้ขอเทให้พี่เทียนกับน้องหมอกล้วนๆ สำหรับใครที่ชอบคู่นี้ มาจ้า มาค้นหาเรื่องราวความหลังของเค้ากัน ตัวละครใหม่มาอีกแล้ว บ้าบอออ อิไรท์เตอร์ใช้นักแสดงเปลืองทุกเรื่องจ้า แถมมาจบไว้....ยังไงๆ อิย๊ะฮ่าๆ
เชิญเกรี้ยวกราดกันให้พอจ้า หลังจากบทที่แล้ว ขอบคุณคอมเม้นท์ที่มาให้กำลังใจแคทมากๆ แคทดีใจมากค่ะ แถมยังเข้ามาเกรี้ยวกราดใส่พี่รบกันอย่างหนักหน่วง 5555555 อิพี่รบ คนนิสัยไม่ดี ต้องเจอ ต้องโดนแล้วล่ะ
แต่บทนี้ขอให้พี่เทียนได้เดินหน่อยนึงน้าาา จะมีคนอ่านทายเรื่องได้ถูกไหมน้าา แคทนี่ลุ้นเลย
มาจ๊ะ มาเม้นท์ ขอกำลังใจหน่อย จุ๊บๆ
ปล. เพลงที่น้องหมอกฟัง ชื่อเพลงคนที่เสียใจคงไม่ใช่เธอ ของ ตุลย์ ภากร นะจ๊ะ :mew1:
:katai4: :mew1: :hao6:
-
เด่วน้ะ ๆ เด่วน่ะพี่เทียน :a5:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่รู้จะยังไงต่อแต่เราก็ไม่ชอบเทียนอยู่ดี อยากให้เป็นธารหมอกมากกว่า
-
้ต้องใจแข็งเข้าไว้นะหมอก
-
มาคต่อบ่อยๆนะครับ,,,
-
ยังคาใจคู่อิพี่เหลืองอยู่เลย รอๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
บทที่27
[/b]
“รบ”
“หื้ม ว่าไง”
“คนที่มึงรักมากๆคนนั้น เค้าเป็นคนแบบไหนวะ”
ผมที่กำลังนอนพิงอกมันอยู่ที่เตียงเอ่ยถามมันออกมาแบบนั้น อีกฝ่ายที่กำลังนั่งเล่นแท็บเล็ทอยู่ หยุดเขี่ยหน้าจอ แล้วก้มหน้าเลิกคิ้วมองผม
“ทำไมถึงถามวะ”
“ก็แค่อยากรู้”
“กูว่ามึงไม่อยากรู้หรอก” มันที่ว่าแบบนั้น ว่าแท็บเล็ทลงข้างตัว ก่อนจะลูบหัวผม เกี่ยวผมของผมเล่นอยู่แบบนั้น
“ทำไม กูอยาก”
“ดื้อจัง”
“เล่าให้ฟังหน่อย คนที่มึงชอบเค้าเป็นแบบไหน”
“เฮ้อ...” มันที่ถอนหายใจออกมาหน่อยๆ แต่ก็ยอมพูดต่อ
“เป็นคนสวย ที่เหมือนจะนิสัยดีและดูเหมือนจะรักกูมาก แต่เปล่า มันแค่เรื่องโกหก ทุกอย่างก็มีแค่นี้”
“เรื่องสั้นหรอมึง จบไวเหลือเกิน”
“ฮ่าๆ”
“แล้วเธอชื่ออะไร”
“ถามทำไมวะฝา แปลกๆนะมึง จะอยากรู้ทำไมกับอดีตที่มันผ่านไปแล้ว”
“ก็แค่อยากรู้ ไม่ได้หรอวะ”
“เฮ้อ ชื่อเจน...คนๆนั้น ชื่อเจน”
เจน...
ไม่ใช่หลินหลิน
“เนี่ย พอพูดให้ฟังก็ดูมึงทำหน้า”
“ทำไม กูทำอะไร”
“คิ้วขมวดเป็นโบว์แล้วไอ้สัด” ว่าแบบนั้นก่อนจะยื่นนิ้วมาถูๆที่หน้าผากของผม ถูไม่เบาจนกูคิดว่า อีกนิดเลขน่าจะโผล่ขึ้นมาที่หน้าของกูเองจ๊ะ เวร เบามือหน่อยจะได้ไหมวะ นี่หน้าพี่ฝาไง มึงลืมหรอรบ-*-
“กูเปล่าน่าไอ้สัดพี่รบ”
“ก็ถ้าจะมีไอ้สัดก็ไม่ต้องมีพี่หรอกฝา”
“อ้าวได้หรอไอ้สัดรบ”
โป้ก
“โอ๊ย เจ็บนะ”
“กวนตีน” ว่าแบบนั้นแต่ก็เอามือมาลูบๆหัวผมที่โดนมันเขกเมื่อกี้ให้ รู้สึกถูกตบหัวแล้วลูบหลัง
“พี่...”
“หื้ม”
“มึงไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน แถมแอนตี้ด้วย ... ตอนนี้...มึงไม่คิดอยากกลับไปหาผู้หญิงบ้างหรอวะ”
“คิดอะไร ทำไมถึงถาม”
“ก็แค่อยากรู้...มึงก็แค่ตอบมาสิวะ”
“มึงเองก็ชอบผู้ชายครั้งแรกไม่ใช่รึไง แล้วมึงอยากกลับไปหาผู้หญิงไหมล่ะ?”
“อยาก”
“หื้ม” มันที่พูดออกมาแค่นั้น แต่วงแขนที่โอบกระชับผมเข้าไปหาตัว กระดูกกูแทบละเอียด
“โอ๊ยๆ ใจเย็นสิวะพี่”
“ยังไง”
“ก็อยาก แบบเห็นผู้หญิงสวยๆก็ยังมองนะ แต่ไม่ได้คิดจะไปเอาเค้าอะไรแบบนี้ กูไม่ได้อยู่ในจุดที่จะไปเอาเค้าได้อีกแล้วเว่ย...แต่มึง...”
“เพราะกูเป็นคนเอามึง เลยต่างจากความรู้สึกของคนโดนเอาใช่ไหม อันนี้สินะที่มึงอยากจะพูด”
“ก็มันจริง”
“อืม...ก็จริงของมึง” มันที่พูดออกมาแบบนั้น น่าแปลกที่ใจผมสั่นเพราะคำสั้นๆของมัน
“แต่ ตอนนี้กูมีมึงให้เอา จะอยากไปเสียบคนอื่นทำไมวะ ไม่เมคเซ้น”
“ก็เผื่อมึงอยากเปลี่ยนไปข้างหน้า”
“กูบอกหรอว่ากูจะเปลี่ยน?”
“ก็....”
“กูยอมรับนะ เห็นผู้หญิงสวยๆบางทีมันก็เป็นสันดานกูเลย ก็อยากคุยอยากต่อ กูยอมรับเลย ไม่รู้จะปฏิเสธทำไม เพราะเมื่อก่อนมึงก็เห็นๆอยู่ว่ากูเยอะ...”
“เยอะมากไอ้สัด มากมาย”
“ดูหัวร้อนเนอะ”
“....”
“หึ แต่ก็นั่นแหล่ะ เวลาเห็นผู้หญิงสวยๆบางทีมันก็รู้สึกนะ แต่แปลกว่ะ กูก็รู้สึกเหมือนมึงนะ ว่ากูไปทำแบบนั้นไม่ได้แล้วว่ะ เวลาจะเอาใครที่ไม่ใช่มึง แม่งเหมือนมีภาพหลอนเป็นหน้ามึงโผล่มาทุกที ทำไม่ได้ว่ะ...กลัวมึงเสียใจ”
“หรอวะ...ทำไมปากหวานจังวะ”
“หวานป๊ะล่ะ”
“- -“
“สงสัยจะลืม มา กูให้ชิม”
“ไม่เอาเว่ย อื้ออ อืมมมม.....”
ริมฝีปากอุ่นที่ประทับลงมากดจูบเบาๆ นวดคลึงเบาๆอยู่ที่ริมฝีปากอยู่แบบนั้น มันที่ยิ้มออกมาทั้งๆที่ไม่ละริมฝีปากออกไป ได้แต่ลืมตาคนตรงหน้าที่ยังแนบริมฝีปากเอาไว้แบบนั้น ตาสีนิลของมันที่สะท้อนภาพของผม ผมหวังให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป....
.
.
.
เช้าวันใหม่ที่ตื่นมาแบบไม่สดใสเท่าไหร่ เพราะเมื่อคนที่นอนกอดผมเอาไว้ข้างๆตัวทั้งคืน ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า ก็คิดเอาว่ามันคงตื่นก่อน เลยลุกออกจากที่นอนอยากจะยืนบิดขี้เกียจอีกนานสองนาน แต่สายตาดันเห็นเงาแว๊บๆจากระเบียงห้องนอน มึงปิดม่านไว้ แต่ก็ก็ยังเสือกเห็น เลยแอบเดินเข้าไปใกล้แบบไม่ให้มันรู้
“อือ อยู่ห้อง....อยู่คนเดียว”
อยู่คนเดียว...กูนี่วิญญาณหรอไอ้สัด
“จะมาทำไมไม่สะดวก พอๆ แค่นี้ก่อนนะ”
“...............”
“รู้แล้วเดี๋ยวไปรับไงหลิน แค่นี้นะครับ”
ในจังหวะที่มันคงกดวาง ผมก็ทำแค่เดินเร็วๆวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ทำเหมือนว่ากูไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ผมพยายามคิดแบบกลางๆเข้าไว้ ว่าจริงๆแล้วหลินหลินที่มันคุยด้วย อาจจะเป็นญาติโกโหติกามันจากฝั่งไหน อาจจะเป็นลูกพี่ลูกน้องลูกน้องลูกพี่ทางแม่ที่ไม่เจอกันนานหรืออะไร มันเลยไม่สะดวกใจที่จะเล่าให้ผมฟัง ก็พยายามที่จะคิดแบบนี้ เพื่อไม่ให้เราทะเลาะกัน ไม่ให้ผมเองดูเป็นคนขี้ระแวงจนวุ่นวาย และเพราะแบบนั้นไหนๆกูก็เข้าห้องน้ำมาแล้วกูก็อาบน้ำอาบท่าซะเลย เดี๋ยวก็ต้องไปมหาลัยอีก อย่าเสียเวลา ถ้าสายไอ้เซียร์ได้จิกด่าเป็นแม่ไก่ออกลูกไปอีก ... ใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นาน แต่ใช้ในการขี้นี่ก็นานหน่อย ผ่าม!
“ตื่นนานแล้วหรอ”
“อื้ม ว่าแต่มึงตื่นตอนไหน ไปอาบน้ำไม่เรียกกูเลย”
“ทำไมต้องเรียกวะพี่ กูไม่เห็นมึง กูก็ตรงเข้าไปอาบน้ำเลยดิ ปวดขี้”
บอกมันแบบนั้น แล้วเดินเลี่ยงไปตากผ้าเช็ดตัว มันเองที่แต่งตัวในชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้วก็ยังคงเดิมตามมา
“ก็ไม่ต้องบอกทุกเรื่องก็ได้มั้งไอ้น้องฝา แล้วมานี่เลยมึง ทำไมไม่เช็ดผมวะ”
“กูสะดวกแบบนี้อ่ะพี่”
“มานี่เลย กูเช็ดให้”
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ หอมอ่ะ มึงเวฟใส่กรอกหรอ หิวววววว”
“เดี๋ยวค่อยแดก มานี่ เดี๋ยวชุดนักศึกษามึงก็เปียก”
“วุ่นวายอ่ะรบ วุ่นวายยยย อยากแดกไส้กรอกเนี่ยยยยยยย”
“พูดมากเดี๋ยวกูเอาไส้กรอกกูยัดปากมึงนะฝา- -“
“อ่ะจ๊ะ เช็ดผมก่อนก็ได้เนอะ พี่ฝาว่าพี่ฝ่าไม่รีบ”
ไม่ได้กลัวจริงๆ กูก็แค่คิดว่าไส้กรอกรอได้ ไม่ต้องมาถลึงตาดุกูจ๊ะ ... เดินเข้าไปนั่งที่หน้ากระจก ไอ้รบก็หยิบไดรท์ขึ้นมาเป่าให้ สบายหัวชะมัดเวลาผมเย็นๆที่พึ่งสระเสร็จมาปะทะไออุ่นๆแบบนี้ ... ฝ่ามืออุ่นๆของพี่มันที่ขยี้ผมให้ยิ่งทำให้รู้สึกดี
“วันนี้มึงมีเรียนบ่ายนี่พี่ ทำไมแต่งชุดนักศึกษาไว้แล้ววะ”
“ก็จะไปส่งมึงไง”
“แล้วยังไง คือมึงจะไปนั่งเล่นที่ม.ครึ่งวันรอเรียนบ่ายงี้เลยหรอ? นานนะนั่น”
“อืม”
“หรอ...นึกว่าจะไปไหน”
พูดออกไปแบบนั้น แล้วเงยหน้ามองหน้ามันผ่านกระจก มันที่ไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมา ไม่ได้สนใจจะมองหน้าผมตอบ มันที่แค่เป่าผมทางด้านหลังให้ ก่อนจะวางไดร์ทลงบนโต๊ะ มันที่มองหน้าผมกลับผ่านกระจกมา คิดว่ามันคงรู้ว่าผมจ้องมันมานานแล้ว ร่างสูงที่ยกยิ้มส่งมาให้ มือแกร่งของมันที่วางมือบนบ่าของผม ขยับตัวเข้ามาใกล้จนรับรู้ถึงไออุ่นที่หลังของตัวเอง ใบหน้าคมของมันที่เอียงเข้ามา จมูกโด่งที่ก้มลงหอมแก้มผมเน้นๆ
“ปะ...กินไส้กรอกมึงได้แล้ว”
มันที่ยิ้มให้อีกครั้ง แล้วจับมือผมดึงให้ลุกขึ้นเดินตามมันออกไปจากห้อง ... ก็เป็นอีกครั้ง ที่มันเลือกที่จะไม่พูด และผมก็เลือกที่จะเงียบ และไม่ถามมันเหมือนกัน...
.
.
.
“อ๊ะๆ มีคนหน้ายุ่งเหมือนตูดมา3อัตราจ๊ะ...เป็นอะไรไหนบอกแม่สิเด็กๆ”
“หุบปากได้ไหมวะเซียร์”
ไอ้ธารที่เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ ก่อนจะบอกมันแบบนั้น ส่วนกูไม่พูดครับ แค่พยักหน้าว่ากูเห็นด้วย ก็แบบมีเรื่องต้องคิด ส่วนไอ้หมอก ผมคิดว่ากายหยาบมันนั่งอยู่ข้างผม แต่กายละเอียดมันน่าจะมุ่งตรงไปสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น ในจุดๆนี้ไม่มีใครสนใจอาจารย์ที่กำลังแพล่มอะไรบนสไลด์นั่นสักนิด ช่างมีความเป็นเด็กเรียน นี่แหล่ะอนาคตของชาติ
“กัดกูตลอด ก็ห่วงไงไอ้พวกเหี้ย”
“ห่วงหรือเสือก”
“ก็เสือกด้วย แต่ก็ห่วง พวกมึงเพื่อนกูไง”
“กูไม่เป็นไร แค่มีเรื่องให้คิด”
“กูก็ไม่เป็นไร” ผมตอบไปบ้าง ไอ้เซียร์นี่เบ้ปากใหญ่เลย
“ส่วนอิหมอก กูจะไม่คาดคั้นมันละ กูว่าแม่งถอดจิตไปแล้วอิเชี่ยเอ๊ย อยากคายความลับเมื่อไหร่ก็บอก กูพร้อมจะรับฟังนะจ๊ะเพิ่นๆ”
“วิบัติเพื่อน”
“วิบัติเพื่อเสียงค่ะอิธาร กัดกูจังอิเชี่ย!”
“คุณ ... ออกมาทำโจรท์ข้อนี้ที”
“หืออออ หนูหรอคะอาจารย์?”
“ครับ เชิญครับ”
“อ๊ายยยย อิเชี่ยอาจารย์เรียกกูๆๆๆ”
ดีดดิ้นอยู่ข้างๆ แต่พวกกูไม่เห็นใจ ใครใช้ให้มึงเสียงดังล่ะ สมน้ำหน้า จะได้หุบปากลงหน่อยครับ
.
.
.
“อิเพื่อนเนรคุณ! กูถามเพราะเป็นห่วงแท้ๆ ทำไมกูต้องโดนเรียกไปทำโจทย์เลขข้อนั้นด้วย กูกลายเป็นคนโง่หน้าห้องเรียนเลย”
“มึงก็โง่ตลอดอยู่แล้วไหมวะเซียร์?”
“กูเป็นคนสวยที่รวยมากก็พอค่ะอิธาร ความฉลาดไม่สำคัญเพราะกูมีเงิน” โอเค กูคิดว่าตรรกะมึงผ่านในจุดๆนี้
“เลิกเรียนแบบนี้ หาไรแดกกันค่ะๆๆๆ กูได้ยินจากไอ้โจ๊ก มันบอกก๋วยเตี๋ยวไก่มะระคณะบริหารเด็ดเวอร์ๆ ไปกันๆๆๆ”
“กูขอผ่าน”
“กูด้วย”
ไอ้ธารกับไอ้หมอกรีบบอกออกมาเหมือนนัดกันไว้ ไอ้เซียร์มองมันสองคนสลับกันไปมา แน่นอนว่าหน้าตาบอกยี่ห้อจนพวกมันรู้ตัว
“พวกกูไม่ได้ไปด้วยกัน กูมีธุระต้องไปทำ” ไอ้ธารบอกออกมาเอง
“ธุระไรวะ กูว่ามึงติดโทรศัพท์แปลกๆนะ หลังจากงานโอ้เพ้นเฮ้าส์มหาลัย มึงหายๆและวุ่นวายกับมือถือ”
“เซียร์....”
“ว่าไงจ๊ะสุดหล่อ”
“ไม่เสือกนะครับ”
“อุ๊บ ฮ่าๆ”
“ขอโทษ กูกลั้นไม่ไหว” ยิ้มแหยๆหันไปหาไอ้เซียร์คือกูเอง ก็กูชอบอ่ะ ไอ้ธารแม่งโคตรเป็นผู้ชายปากร้าย ด่าแบบไม่ไว้หน้า
“ส่วนกูไม่อยากไปคณะนั้นวะเซียร์ ขอบาย”
“เออๆ เข้าใจก็ได้ค่ะ งั้นพวกมึงก็กลับดีๆละกัน...แต่มึงค่ะอิฝา ผัวก็อยู่คณะนั้นอ่ะ ว่างถูกมะ ไปแดกเตี๋ยวไก่มะระเป็นเพื่อนกูนะๆ”
“เออๆ ก็ไปดิ กูหิวพอดี”
“อั๊ย น่ารักจังฝาลูกขุ่นแม่”
แค่พูดก็พออ่ะ ทำไมต้องถลาเอานมฟองน้ำมาถูแขนกูด้วยวะเซียร์ ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ไม่กล้าพูดออกไปกลัวมันแดกหัวพี่ฝาครับ
เดินเข้าไปในคณะ กูนี่เป็นจุดเด่นเหี้ยๆ หลายคนจำกูได้ในฐานะสิ่งมีชีวิตที่ถูกขอเป็นแฟนหน้าตึกคณะนี้ มีหลายคนที่ชี้ชวนมองกูเหมือนกูเป็นหมีแพนด้าไปอีก เข้ามาทักเลยก็ได้ ถ้าจะมองมาเบอร์นี้
“คนสนใจมึงเหี้ยๆค่ะอิฝา”
“สนใจก็พอ ไม่ต้องเหี้ยหรอกกูไม่ชอบ”
“แหม ก็เปรียบเทียบไหมอ่ะคะ”
“จ๊ะๆ...ว่าแต่ร้านไหน”
“นู่นนนน คนเยอะชิพหายยังไม่เที่ยงเลยจ๊ะ ของเค้าดังจริงๆ เดี๋ยวกูไปสั่งเอง มึงไปจองโต๊ะนะ เอาเส้นไรว่ามาค่ะ”
“เส้นเล็ก”
“ว๊ายเล็กหรอฝา สงสารจัง แต่พี่รบนี่คงใหญ่ใช่ไหมอ่ะ อิอิ”
“ไม่จังไรได้ไหมอ่ะเซียร์ พี่ฝาว่าไม่คูลเลอ”
“เชอะ”
สะบัดหน้าใส่กูไปอีกครับ แต่นั่นแหล่ะ มันไม่โกรธอยู่แล้ว เดินหาโต๊ะนั่ง ตอนนี้โรงอาหารยังโล่งครับ สงสัยเพราะยังไม่เที่ยง ดีอาจารย์ปล่อยพวกผมก่อนเวลาตั้งครึ่งชั่วโมง สบายใจ ได้โต๊ะนั่งก็นึกขึ้นได้ว่าไอ้รบมีเรียนบ่าย ป่านนี้จะสิงสถิตอยู่ ณ ตรงไหน ไลน์ไปชวนมันมาแดกเตี๋ยวไก่ดีกว่า
[พี่รบ อยู่ไหน..มาแดกเตี๋ยวไก่โรงหารคณะมึงกัน]
ทักมันไปแบบนั้น กูก็จ้องกดดันมองหน้าจอเลย ไม่ขึ้นอ่านเลย ... อะ พี่ฝาถอดใจ ไม่อ่านก็แล้วไป กูนี่วางโทรศัพท์เลยจ๊ะ รอกิน ถือว่ามึงไม่มีบุญได้แดกก๋วยเตี๋ยวไก่ละกัน
“มาทำไมวะหลิน!”
เสียงตะคอกดังๆที่ผมโคตรจะคุ้นหูดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของผม ไม่ได้หันไปมองหรอก โชคดีที่ผมนั่งหันหลังให้ ... แต่ชื่อที่ผมได้ยินก็ทำเอาใจกระตุกแปลกๆ
“ก็อยากมาหาอ่ะ รบบอกว่าจะไปรับ ก็ไม่มาสักที” เสียงหวานที่ติดจะอ้อนๆตอบกลับมาให้ได้ยิน
“ก็มีเรียนไงวะ จะมาทำไม”
“หลินคิดถึงนี่คะ ... ทำไมรบพูดไม่เพราะกับหลินเลยอ่า”
“พูดไม่รู้เรื่องว่ะหลิน กลับไปก่อนเลยไป”
“ทำไมอ่ะ รบลืมเรื่องของเราแล้วหรอ”
“...................”
ได้ยินเสียงถอนหายใจมาจากไอ้รบ
แต่ก็นั่นแหล่ะ เรื่องของเรา...มันคืออะไร ...
ขณะที่ผมกำลังตั้งใจฟัง ทั้งๆที่ไม่อยากฟังเท่าไหร่ แต่จริงๆในใจก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้ ... คิดว่าคนส่วนใหญ่ก็เป็น ถ้าอยู่เฉยๆไม่พยายามตามหา ชีวิตเราอาจจะมีความสุขมากกว่า แต่ก็นั่น...อะไรที่เราสงสัย สุดท้ายก็ยังอยากรู้
“อิฝา ก๋วยเตี๋ยวไก่มาแล้วจ้า”
ผมถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก เมื่อไอ้เซียร์ที่ถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวเข้ามาแบบร่าเริงสุดๆ พร้อมเสียงเรียกชื่อกูที่ดังไปถึงทางเข้ามหาลัย ก็อยากจะรู้อะไรมากกว่านี้อีกหน่อย แต่คงไม่ได้รู้
มีหลายสิ่งที่กูยังไม่รู้ และก็คงจะไม่ได้รู้ต่อไป
ไอ้เซียร์ที่ทำหน้างงๆส่งมาให้ตอนผมที่ลุกขึ้นยืน และหันหลังไป มองเห็นไอ้รบที่หันมามองเหมือนกัน หน้าตาตกใจของมันดูน่าตลก ถ้าเป็นปกติคงจะขำ แต่คงไม่ใช่ในสถานการณ์นี้ มองเลยไปที่แขนของมัน มีฝ่ามือเรียวของผู้หญิงคนนึงที่ผมไม่รู้จักจับอยู่ ผู้หญิงที่ผิวขาว ตาโต ริมฝีปากบาง ตัดผมหน้าม้า ตัวเล็กๆสเป็กแบบที่ไอ้รบเคยควง
“ฝา!”
“แดกไรยังมึง” ผมถามแล้วยิ้มให้ คนข้างๆตัวของมันที่มองมาแบบจิกๆ สายตาแบบนั้นทำเอาไอ้เซียร์วางชามก๋วยเตี๋ยวเดินอ้อมโต๊ะมายืนข้างผม มองกลับไปแบบไม่พอใจสุดๆ
“ฝา ทำไมมึงมาอยู่นี่ คือมัน...” พี่มันที่พูดออกมาตะกุกตะกัก ก่อนจะปัดมือของหญิงสาวออก มันที่พยายามจะเดินเข้ามาใกล้ผม แต่ติดที่อีกฝ่ายเกาะมันไม่ยอมให้เดินมา
“ใครอ่ะคะรบ หน้าตาบ้านมาก”
“อ้าว สวยตายล่ะ อุ๊ยนี่ขอโทษนะคะคิดดังไปหน่อย ก็แค่สงสัยนิดหน่อยว่านี่แต่งหน้าไปไหนหรอ มีงานแสดงงิ้วหรอ ฟาดมาซะเต็มหน้าเลย” ไอ้เซียร์ที่ปากไวด่าออกไปแบบไม่คิดจะเบรด
“อ๊ายย อิบ้า อิปาก”
“อะไร จะด่าอะไรดูมือกูด้วยนะ กูตบหนักนะบอกเลย”
“อ๊าย อิบ้านป่า รบช่วยหลินด้วยสิ! หลินเป็นแฟนรบนะ!”
คำพูดที่ทำเอารอยยิ้มผมค้าง ค้างอยู่บนหน้า พร้อมกับไอ้รบที่มองหน้าผมแบบตกใจยิ่งกว่า
“พูดไรวะหลิน! ฝา ฟังกูก่อน”
“อะ พูดมาสิ กูฟังอยู่เลย”
นั่นสิ กูก็อยากรู้ว่าแบบมึงจะพูดอะไรให้กูฟังได้อีก แต่กูพร้อมฟังนะ กูมีเหตุผลพอ กูคูลมากเลย...ก็แค่พูดมา แค่บอกกูมา มันจะตายหรอไอ้สัด!
---------------------------------
พูดสิเว้ย！พี่รบพูดสิเว้ยยยยย อยากจะพูดแบบนี้ แต่คิดว่าเดี๋ยวคนอ่านก็คงมาเกรี้ยวกราดแทนแน่ๆเลย อิอิ
อยากถามว่า ยังมีคนอ่านอยู่ไหมจ๊ะ ตอนล่าสุดเห็นคนอ่านแล้วน้ำตาไหล แต่ก็ขอบคุณเสมอนะคะสำหรับคนที่
มาอ่านมาเม้นให้กันอยู่ ถือเป็นกำลังใจดีๆของแคทมากๆเลยค่ะ ...
ในตอนนี้กำลังเขียนเล่มสเปเชียลธารจอมอยู่ล่ะ อิอิ แอบเอามาบอก >/////<
หวังว่าคนอ่านจะชอบไม่มากก็น้อย จริงๆแคทชอบน้องฝามากอ่ะ น้องฝาของพี่คูลอ่ะ ส่วนน้องเซียร์ไม่คูล
น้องเซียร์คือคนฮ็อตที่พร้อมจะไฟท์แทนเพื่อนจ้าาาาา จ๊วฟฟฟฟฟฟ
:katai4: :hao7:
-
เห้อออ อีเฮียรบ
สุดท้ายก็เปนแบนี้สินะ
พ่อจัดหามาใช่ป่ะ แต่ไม่จัดเจนเองไง
พี้ฝาอย่ายอม พี่ฝาต้องคูล
:z6:
-
สมน้ำหน้าอิพี่เหลือง
-
ไอ้พี่เหลืองงงง :z6: อะไรยังไม่รู้หรอกแต่ปิดบังแบบนี้ต้องเหยียบสถานเดียว น้องฝาอย่ายอมนะลูก หาใหม่เลย หมันไส้นักไอ้คนหลายใจ :m31:
-
รออิพี่รบพูดอยู่ไม่น่าตัดฉับแบบนี้เน้ :serius2: แค่บอกน้องตรงๆมันยากหราอิพี่ :angry2: เกรี้ยวกราดมากบออกเลย
-
เอิ่มมมมมมม คนชื่อรบที่กล้าพูดว่านี่ฝาเมียกู มันหายไปไหนแล้วอะ
-
เนี่ยยยยอิพี่รบ มีอะไรก็ไม่เล่าให้ฝาฟังตั้งแต่แรก เป็นไงอะ จะทำยังไงกับความรู้สึกน้องฝาคนคูล หึๆ
-
:pig4: :pig4:
-
เบื่ออิพี่รบล่ะ อ้ำๆ อึ้งๆ ผิดกับตอนแรกๆ เลย
น้องฝายังแมนกว่าซะอีก :m16:
-
ไฟท์ติ้งพี่ฝาคนคูล ทำให้อิพี่รบรู้ว่าเราไม่โง่นะวะ
-
เฮ้อออ
-
ไม่คูลเลย. มีอะไรก้ไม่พูด,,,
-
อิพี่รบหาเรื่องอีกแล้วโว้ยยย เปลือกทุเรียนในมือนี่สั่นพั่บๆ //ทีมน้องเซียร์ :z6:
-
เซียร์คนสวย จัดการฟาดปากยายงิ้วนั้นแทนพี่ฝาที หมั่นไส้เลออ :m16:
-
โงยย อึดอัดเว้ยยยยยทำไมไม่พูดไม่บอกกันละคะ หือ?พี่รบ โดนจับคู่โดนสั่งงานอะไรยังไงก็บอกสิวะคะไอ้พี่ ถึงเราจะอยู่ทีมเฮียรบแบบเสมอต้นเสมอปลาย แต่ปล่อยให้ผู้หญิงมาจับมือถือแขนแบบที่พี่ทำอะไรไม่ได้เลยนี่มันก็ไม่ใช่นะคะ พี่รบคนเกรี้ยวกราดหายไปไหนซะแล้ว
-
บทที่28
บรรยากาศมาคุ เหมือนมีมวลสารอะไรบางอย่างปกคลุมอยู่รอบๆพวกเรา4คนในตอนนี้ มันทำให้อึดอัดจนไม่อยากจะหายใจ แต่ถ้าทำแบบนั้น...ผมก็อาจจะตายก่อนได้รู้คำอธิบายน่ะสิ
ผมที่ยังคงยืนส่งยิ้มไปให้ไอ้พี่รบ ผู้ชายตรงหน้าที่ผมรัก ผู้ชายที่ดูดีเสมอ แม้กระทั่งในเวลานี้ ในเวลาที่อีกฝ่ายดูจะตกใจมากๆเมื่อได้เห็นผม
“ว่าไงล่ะ ไหนพี่มึงจะอธิบายอะไร” ผมยังคงยิ้มให้ และเลิกคิ้วถามอีกฝ่ายอย่างใจเย็น
“คือมันไม่ใช่แบบที่มึงคิดนะฝา” มึงรู้หรอกูคิดอะไร
“มึงอย่าพึ่งเข้าใจกูผิดนะ...”
“ใครกันอ่ะคะรบ” ร่างอรชรที่เดินเบียดตัวเข้าใกล้ เอาหน้าอกหน้าใจเบียดแขนแกร่งอย่างอ้อนๆ เธอถามขึ้นมาแบบไม่มีใครเชิญ
“ไม่เสือกไม่ได้หรอคะ? มารยาท ตอนเด็กๆไม่ได้เรียนหรอ??”
“นี่! แกก็อย่ามาเจ๋อได้ไหม”
“ไม่ได้ เพราะนี่มันเรื่องของเพื่อนฉัน กับผัวของมันเว้ย!” ไอ้เซียร์ที่เลือดขึ้นหน้า มันชี้มาที่ผมสลับกับพี่รุกไปมา คนตรงหน้าที่ก้มหน้าพร้อมถอนหายใจออกมาหนักๆ
“กรี๊ดดดด แกพูดอะไร ไม่จริงอ่ะ รบไม่มีทางชอบผู้ชาย! จะบ้ารึไง กรี๊ดดดด แกเอาอะไรมาพูดอ่ะอิ...!”
“ขอโทษนะครับ ที่นี่ไม่ใช่วัดสุทัศน์ จะมายืนกรี๊ดๆขอส่วนบุญมันก็คงจะไม่คูลเท่าไหร่ ยังไงช่วยเคารพสถานที่หน่อยจะได้ไหม ผมเองหนวกหูด้วยครับ”
“..................”
เกิดเดทแอร์ขึ้นทันทีที่ผมพูดจบ ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างไอ้รบอ้าปากชะงักคำที่กำลังจะด่าไอ้เซียร์ออกมา ก่อนจะหันหน้ามาทำตาเหลือกใส่ผม ไอ้เซียร์เองก็ไม่ต่าง มันที่หันมามองผมแบบอึ้งๆ แต่ผมรู้ว่าถ้ามันทำได้ ตอนนี้มันคงอยากตีลังกาเชียร์ผมกลางโรงอาหาร ... จริงๆตอนปี1ไอ้เซียร์เป็นหลีดด้วยนะครับ
“ฝา....”
“ว่าไงพี่”
“กลับไปคุยกันที่บ้านเถอะ ปะ” พี่มันที่สะบัดแขนตัวเองออกจากการเกาะของหลินหลิน มันที่รีบเดินเข้ามาหา และจับมือผมไว้แน่นๆ และแน่นอน ผมไม่โง่สะบัดออกตอนนี้หรอก
หลินหลินที่ตั้งสติได้ ทำท่าจะเดินเข้ามาหานักรบอีก แต่ไอ้เซียร์ก็ไวกว่าที่เดินไปดักหน้าเท้าสะเอวใส่ มือข้างขวาของมันยกขึ้นมาชี้หน้าพร้อมตบเต็มที่
“อย่าเข้ามาอีวอก! ส่วนมึง...และ...อิพี่นักรบ ช่วยชัดเจนสักทีเหอะ รีบไปเคลียร์กันไป๊ หนูจะไม่อยากเชียร์พี่แล้วนะอิเหี้ย มีแต่เรื่องเหลือเกิน! คนสวยลำไย!”
ผมหลุดยิ้มขำออกมานิดๆ เมื่อไอ้เซียร์ตวาดออกมาแบบนั้น มันที่ตอนนี้ดูจะฟิลขาดหน่อยๆ ใจมันเองคงอยากลากผมไปไกลๆ หรือกระโดดตบใครสักคนในเหตุการณ์นี้ แต่มันรู้ว่า มันควรอยู่ตรงไหนของคำว่าเพื่อน...และแน่นอนว่าไอ้เซียร์มันเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ ผมรู้ว่ามันเป็นห่วง
“ไป! กลับบ้าน”
ไอ้รบที่ไม่ได้ตอบกลับไอ้เซียร์ มันที่ทำแค่ก้มตัวหยิบกระเป๋าเป้ของผมขึ้นพาดบ่ามาสะพายไว้เองและจะเดินออกไปจากตรงนี้
“เดี๋ยวรบ! จะไปไหน แล้วหลินหลินจะกลับยังไงอ่ะรบ!!”
“อิโง่ รถไฟฟ้าก็ได้ค่ะ แล้วนี่มึงมายังไงถึงมาเรียกร้องตอนจะกลับ พาโบ!”
ได้ยินเสียงแว๊ดๆของไอ้เซียร์ที่ไม่หยุดปากตามมา แต่ขาของผมก็ไม่สามารถจะหยุดเดินตามคนข้างหน้าเพื่อหันไปมองภาพเหตุการณ์ข้างหลังได้ และผมมั่นใจว่า เหตุการณ์นี้จะต้องมีภาพของพวกผม หลุดลงไปในเพจดังของมหาลัยอีกแน่นอน
‘ปัง’
เสียงประตูรถที่ปิดลงตามแรงอารมณ์ของเจ้าของรถ บอกได้ว่ามันคงอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ มึงอารมณ์ไม่ดีอะไร จริงๆมันต้องเป็นกูรึเปล่าที่ควรจะเกรี้ยวกราด
“กูจะกลับหอกูนะพี่”
ผมพูดออกมาเมื่ออีกฝ่าย
“ไม่! มึงใจเย็นหน่อย ให้กูได้อธิบายบ้าง”
“มึงก็มีเวลาอธิบายนี่ พูดมาสิ กูฟังมึงอยู่” บอกมันแบบนั้น แต่ก็เลือกที่จะหันหน้าหนีมันออกไปนอกหน้าต่างรถ
“ฝา อย่าหันหน้าหนีกู กูไม่ชอบ!”
เสียงเข้มที่พูดขึ้นมา พร้อมดึงแขนผมให้หันเข้าไปหาตัว ผมไม่ได้ดิ้นหนี แต่ก็ทำแค่หันไปมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ นักรบดูค่อนข้างที่จะหัวเสีย มันที่ถอนหายใจออกมาหนักๆ แต่ก็ยอมคลายแรงที่บีบต้นแขนผมลง
“ขอโทษ กูหงุดหงิด” มันที่พูดแบบนั้น ก่อนจะลูบต้นแขนที่ขึ้นรอยแดงของผมเบาๆ มือหรือตีนก็ไม่อาจทราบได้
“อืม”
“ฝา อย่าเป็นแบบนี้ดิวะ”
“กูเป็นแบบไหนวะ”
“ก็เนี่ย มึงเป็น...มีอะไรก็พูดมาดิ อยากรู้ไรก็ถามมาดิ มึงจะนิ่งทำไม”
“แล้วกูจำเป็นต้องถามมึงหรอวะ แทนที่มึงจะมานั่งบื้อพูดอะไรแบบนี้อยู่ มันจะดีกว่าไหมวะ ถ้ามึงจะพูดออกมาเอง มันจะดีกว่าหรือเปล่า ที่ไม่จำเป็นให้คนอย่างกูต้องถาม แต่มึงเลือกที่จะเล่าให้กูฟังเอง”
พูดออกไปแบบนั้น ก่อนจะมองหน้ามันนิ่งๆ อีกคนที่ชะงักคำพูด รวมถึงอารมณ์ของมันด้วย ที่เงียบลงทันที ภายในรถที่ไม่ได้กว้างจนสามารถวิ่งหลบกันได้ มันยิ่งทำให้บรรกาศน่าอึดอัดไปอีก สุดท้ายก็เป็นผมทีหันหน้าหนีมันแทน
... เหนื่อย
เงียบกันต่อไปอีกสักพักใหญ่ๆ
‘หมับ’
ฝ่ามือหนาที่เอื้อมมากุมมือผมไว้ ค่อยๆบีบกระชับสอดมือเข้ากับนิ้วของผม
“ขอโทษฝา”
“เก็บคำขอโทษมึงไปพี่ แล้วพากูไปส่งที่หอกู ถ้ามึงไม่มีอะไรจะบอก”
“กูกับผู้หญิงคนนั้น มันไม่มีอะไร”
“แต่เค้าบอกว่าเค้าเป็นแฟนมึง”
“ฝา หันมามองกูหน่อย”
“กูจะมองหรือไม่มองหนังหน้ามึงก็ไม่เกี่ยวกับปากมึงที่จะพูดต่อไม่ได้นะไอ้สัดพี่ พูดมาสิ กูฟังอยู่!”
“โหดจังวะ”
“พูดเชี่ยอะไรไอ้กล้วย กูได้ยินนะมึง”
“ครับๆ...คือ จริงๆก็เคยคบกัน...อย่าพึ่งมองกูด้วยสายตาเหมือนอยากแดกหัวขนาดนั้น”
“แล้วไงต่อ”
“แต่เลิกกันไปนานแล้ว กูเคยคบๆกันตอนกูเรียนอยู่ญี่ปุ่น ก็เลิกกันก่อนหน้าที่กูจะกลับมาไทย”
“แล้วตอนนี้คือ”
“คือมีมึงเป็นเมีย” จบคำกูก็หันหน้าไปหา พร้อมยกฝ่ามือขึ้นตบหัวมันทันที ฉัด! เฉไฉอยู่ได้ พี่ฝารำคาญ!
“โอ๊ย เจ็บนะเว้ยไอ้ฝา”
“เรื่องมึงพี่ รำคาญไอ้เหี้ย จะพูดอะไรก็พูดให้จบ กูเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ”
“มึงนี่เวลาหึงน่ากลัวชิพหาย”
“กูไม่ได้หึง แต่มึงกำลังปิดบังกูไอ้หน้าเหลือง!”
“โอเคๆ ต่อๆแล้ว พอๆอย่าตีกูอีก” มันที่ว่าแบบนั้นเอื้อมมือมาคว้ามือมาที่เตียมยกขึ้นไปตบหัวมันอีก
“ตอนนี้ก็ไม่ได้มีอะไร แต่อยู่ๆหลินมันมาไทย มันไม่รู้จักใครอ่ะ ก็เลยมาวุ่นวายกับกู”
“หรอ”
“จริงๆฝา มันไม่มีอะไรแล้วนะ กูไม่ได้สนใจอะไรหลินแล้ว”
“แต่มึงก็ไม่บอกกู”
“กูไม่อยากให้อะไรมาวุ่นวายกับเรื่องของเรา และที่สำคัญ กูไม่อยากให้มึงคิดมาก”
“ใครสอนมึงมาวะรบ ถามหน่อยว่ากูมารู้ทีหลัง มึงคิดว่ากูจะแฮปปี้หรอ ตรรกะส้นตีนมากนะ”
“ขอโทษ”
“หุบปากไปเหอะ”
“ดีกัน”
“สัญญากับกูมาก่อน ต่อไปมึงจะบอกกูทุกเรื่อง อย่าให้กูต้องมารู้อะไรเองแบบนี้อีก...กูรู้สึกแย่”
“ฝา...”
“ทำไม มึงทำไม่ได้หรอ”
“ทำได้ แต่ทำไมต้องสัญญาวะ ถ้าเกิดกูพลาด”
“มึงก็อย่าพลาด”
“เฮ้อ...โอเค กูจะบอกมึงทุกเรื่อง”
“มึงพูดแล้วนะ”
“โอเคครับ”
มันที่ถอนหายใจออกมาแบบโล่งอก ก่อนจะเลื่อนหน้ามาหอมแก้มผมเน้นๆทีนึง แต่กูก็ยังหงุดหงิดอยู่ครับ ยกมือผลักหน้าแม่ง แต่ฟังจากที่มันเล่า ผมก็เชื่อมันนะ ไม่รู้สิ แต่ผมเลือกที่จะเชื่อมัน
“งั้นกลับบ้านกันนะ”
“หอกู”
“ไม่เอาดิฝา ไปคอนโดกูเถอะนะ”
“กูไปทุกคืน จนหอกูนี่ฝุ่นจะขึ้นหมดแล้วไอ้เชี่ยพี่”
“ก็ยกเลิกหอแม่งเลย มาอยู่กับกูเถอะ กูคิดถึง”
“มึงอย่ามาปากหวาน กูยังหงุดหงิดอยู่”
“ไม่เอาน่า กูรักมึงคนเดียว”
“สัด”
“หึ หน้าแดงว่ะ”
“พูดมาก รีบออกรถสักที ร้อน”
“หรออออ”
ไอ้สัดเกลียด! ปรายตามองหน้ามันที่ผิวปากแบบกวนตีน ก่อนจะออกรถ และแน่นอนว่าแม่งไม่ไปหอผมตามที่บอกมันหรอก เพราะมันก็ยังทำตามใจตัวเอง มาคอนโดมันอยู่ดี
“มึงนี่ดื้อด้าน”
“รู้ก็ดีครับเมีย”
“ใครเมียมึงพี่”
“ก็มึงไง เอากันอยู่เกือบทุกคืน นี่มึงยังสับสนอะไรอีก”
“ไม่วุ่นวายกับช่วงล่างกูสักนิดมึงจะช็อคหรอพี่ แทะโลมกูด้วยคำพูดอยู่ได้ นามคาน”
“ฮ่าๆ ก็มึงฟิตอ่ะ รัดกูจนฟิน ไม่ให้กูพูดได้ไงวะ”
“พอเถอะไอ้เชี่ย”
“ไปอาบน้ำไปมึง เดี๋ยวกูไปหาไรให้กิน”
“มึงจะไม่เผาครัวนะ”
“ปากดี”
ว่ามันแบบนั้น แต่ผมก็ก็เดินเข้าไปอาบน้ำตามที่มันบอก น่าแปลกที่ผมเลือกเชื่อไอ้รบมันทุกอย่างตามที่มันบอก จริงๆผมเป็นคนคูลๆไง เลือกที่จะไม่เอาอะไรมาบั่นทอนความรู้สึก มันคงจะดีกว่าที่เราเลือกที่จะแบกความทุกข์ไว้
เดินออกจากห้องมาหลังแต่งตัวเรียบร้อย มองเห็นไอ้พี่รบกำลังก้มๆเงยๆอยู่หน้าเตาในครัว มึงจะเผาครัวไหมรบ กูนี่รีบพุ่งมาดู เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่มันหันตัวกลับมาพร้อมจานไข่เจียวในมือ
“โอ้โห”
กูนี่หลุดอุทานเลยครับ มันมองหน้าผม ก่อนจะกระตุกยิ้มภูมิใจ
“ทำไข่เจี่ยว แต่มึงทำหน้าเหมือนมึงทำแกงส้มชะอมไข่อ่ะ ยากเหลือเกินมั้ง”
“พูดมาก มึงกำลังดูถูกความภูมิใจของกูครับฝา”
“โอเค ขอโทษครับพี่”
“มาครับ มาตักข้าวแล้วแดกไข่กูซะ”
“สัด! ไข่เจียว”
สัดที่ไม่ใช่คำอุทาน ผมนี่ตั้งใจด่ามันเน้นๆเลยล่ะ ทำไมมันทะลึ่งตึงตังจังวะ ยกยิ้มใส่กูไปอีก เกลียดมากๆเลยครับ เดินไปตักข้าวร้อนๆ ก่อนจะมานั่ง เน้นย้ำว่าไอ้พี่รบเป็นคนทำครับ พ่อบ้านพ่อเรือนไปอีก ฝนต้องตกกูว่า
“โอ๊ะ...”
“ง้อครับ”
มันว่าแบบนั้น ก่อนจะเลื่อนจากไข่เจียวมาใกล้ มองดูไข่เจียวตรงหน้า ที่มันถูกซอสมะเขือเทศราดลงไปเป็นคำว่า ‘ง้อ’.
เห็นแบบนั้นแล้วได้แต่ก้มหน้าหลบตามันเลย รู้สึกว่าหน้าจะแดงหน่อยๆ รู้สึกว่าเมื่อยปาก เพราะอยู่ๆก็อยากจะยกยิ้มมากๆซะแบบนั้น
‘ตื่อดึ้ง’
มือถือของผมที่ดังขึ้น มีแจ้งเตือนเข้ามาในมือถือ หยิบขึ้นมาเปิดดู เป็นข้อความที่ถูกแท็กมาจากไอจี รูปไข่เจียวที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ถูกถ่ายโดยฝีมือของคนทำ พร้อมแคปชั่นที่เขียนโดยเจ้าของแอคเค้าท์ว่า
‘ง้อเมียด้วยไข่กู @fa’
แคปชั่นจัดได้ว่าเชี่ยมากกกกกกกก และแน่นอนว่าผองเพื่อนขี้เสือกของผมก็เข้าไปคอมเม้นท์กันอย่างบ้าคลั่ง นำทีมโดยไอ้เซียร์
‘กรี๊ดดดดด น้องฝาโดยพี่รบกระแทกไข่ เอ้ย ง้อด้วยไข่หราจ๊ะ อิอิ’ อิพ่อง
“แคปชั่นเชี่ยมากเลยพี่”
“เอ้า ก็ง้ออ่ะ ง้อครับฝา”
“เออๆ รู้แล้วๆน่า ว่าแต่....นั่น มึงไม่ตอบหรอ”
ผมที่ชี้ไปที่โทรศัพท์ของมัน แน่นอนว่าเห็นชื่อที่ขึ้นมาแล้วว่าคือหลินหลิน แฟนเก่าที่มันเคยคั่วและมั่วมากมาก่อน
“เฮ้อ ไม่อยากสนใจ อยากสนใจเมีย”
“ตอบเหอะ”
“ไม่อยากให้มึงไม่สบายใจ”
“ไม่อ่ะ ถ้าไม่มีไรมากไป กูก็โอเค”
“มึงน่ารักว่ะฝา...เมียกูแม่งโคตรามีเหตุผล”
“แน่นอน”
ยักไหล่ใส่มัน แล้วตักข้าวไข่เจียวเข้าปาก เห็นมันหยิบมือถือมาตอบ ไม่ได้สนใจว่ามันจะตอบอะไร จริงๆก็แอบเสือกเล็กๆ แต่มองไม่ทัน
“ไลน์มาบอกว่าไม่มีเพื่อน”
“แล้วมึงตอบไปว่า”
“เออ”
“แค่นั้น?”
มันที่เอื้อมมือไปหยิบมือถือมาให้ผม พร้อมเปิดไลน์ของหลินๆให้ผมดู และข้อความที่เห็นก็เหมือนที่มันบอกไป
“ไม่ได้อยากดูสักหน่อย”
“หรอฝาหรอ ไอ้สัด เลื่อนขึ้นไปอ่านตั้งแต่แรกๆ มึงยังกล้าพูดว่าไม่อยากดู”
“เอาคืนไปเลยไอ้เหี้ยพี่ กูไม่ดูแล้ว”
“อ่ะ แถเก่ง”
“เงียบๆ จะกินข้าวโว้ย”
“หึ”
...
“ดูอะไรวะ ทำไมไม่นอน”
“กูติดรายการนี้”
“ไหน”
อีกคนที่ปีนขึ้นเตียงมาถามผม ก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาดูหน้าจอที่ผมยึดแท็บเล็ทของมันมาดูรายการเกาหลี ติดมากครับ เพราะเห็นไอ้เซียร์มันเวิ่นๆอยู่ในเฟสบุ๊ค พอลองเข้าไปดู โอ้โห พี่ฝาคนคูลต้องมาตามดูครับ
“produce 101 season2?”
“อ่ะหะ”
“เดี๋ยวนี้มึงกรี๊ดผู้ชาย? นี่มึงนอกใจกูหรอวะไอ้ฝา”
“กรี๊ดผู้ชายเชี่ยไร ก็มึงดูดิ เค้าเต้นเก่งร้องเพลงเพราะ กูดูแล้วลุ้นแบบว่าหยุดดูไม่ได้ ถึงจะรู้แล้วว่าตอนนี้ใครได้เดบิ้วด์ แต่กูก็อิน เพราะพึ่งมาดู”
“แล้วมึงเชียร์ใคร”
“คนนี้เว้ย แดเนียล คังแดเนี่ย มึงดูกล้ามแขน กล้ามท้อง โฮกฮาก อิจฉาสัด...โอ๊ย ผลักหัวกูทำไมวะพี่”
“กล้าชื่นชมผู้ชายอื่นต่อหน้ากู มึงอยากตายหรอ”
“สัด นี่มันแดเนียลนะ มึงจะมาเกรี้ยวกราดเชี่ยไร ดารา”
“ดาราก็ไม่ได้!”
“ขี้หวง”
“ก็เมียกู เอามานี่ ไม่ต้องดงไม่ต้องดูมันแล้ว”
“อย่าแย่งโว้ยยย เอามานะไอ้พี่”
ฝ่ามือหนาที่เอื้อมมายื้อยุดฉุดกระชากแย่งแท็ปเล็ตไปจากผม และเรื่องไรกูจะยอมล่ะครับ กูสู้เพื่อแดเนียลครับ กำลังพีค เค้ากำลังจะเต้นเพลงGet Uglyเลยนะโว้ยยยย
‘อืดๆๆ’
เสียงมือถือของไอ้รบทำเอาสงครามระหว่างผมกับมันต้องหยุดลง มันที่เลิกแย่งแท็ปเล็ตกับผม เอื้อมมือไปหยิบมือถือที่อยู่หัวเตียงมาดู และแน่นอนว่ากูก็กลับมาดูแดเนียลต่อครับ
“ครับ”
มันที่รับโทรศัพท์ด้วยเสียงที่สุภาพทำเอาผมต้องละสายตาจากซิกแพ็คของแดเนียลเพื่อหันไปมอง มันที่นอนอยู่ข้างๆขมวดคิ้วแน่น ผมไม่รู้ว่าปลายสายที่กำลังคุยกับมันอยู่คือใคร
“ทำไมผมต้องไป”
“ก็บอกว่าไม่มีก็คือไม่มีไงพ่อ ไปฟังอะไรวะ”
“เออๆ ผมจัดการเอง”
“แม่งเอ๊ย!”
มันที่วางสายโทรศัพท์อย่างหัวเสีย ก่อนจะกระชากผ้าห่มออกและลงจากเตียงแบบปุบปับ ไวจนตั้งตัวไม่ทัน
“มีอะไรวะพี่”
“พ่อโทรมา”
“แล้ว?....”
“กูจะออกไปข้างนอกนะฝา เดี๋ยวมา”
มันที่ว่าแบบนั้น ลุกออกจากเตียงและคว้ากุญแจรถไป ผมที่รีบลุกจากเตียงและวิ่งตามมันมา ก่อนจะคว้าแขนมันไว้ได้ทัน ก่อนที่มันจะเปิดประตูออกจากห้องไปก่อน
“เดี๋ยว มีเรื่องอะไร แล้วมึงจะไปไหน”
“ไปจัดการหลิน น่ารำคาญชิพหาย โทรไปฟ้องพ่อกู เดี๋ยวกูมา กูรีบ”
“ห๊ะ...”
ไม่ทันที่จะได้ถามอะไรต่อ มันที่สะบัดแขนออกจากฝ่ามือของผมแล้วรีบออกไปจากห้อง ผมที่เอื้อมมือไปคว้าจับมันไว้ไม่ทันเป็นครั้งที่สอง แผ่นหลังกว้างที่ผมเห็นแค่นั้น หายไปจากสายตา พร้อมๆกับประตูห้องที่ปิดลง
ความเงียบเข้ามาแทนที่อย่างบอกไม่ถูก
ไม่รู้เลยว่ารู้สึกยังไง
แต่ผมรู้สึกหนักที่ใจแปลกๆ
จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไหร่ ที่แฟนตัวเองบอกว่าไม่มีอะไร แต่มันก็เลือกจะวิ่งออกไปเพราะเรื่องของแฟนเก่าของมัน...
แฟนเก่าของมันที่สวย และเป็นผู้หญิงคนนั้น
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ฝา คูลเข้าไว้ คิดมากน่า”
ก็แค่คิดมากล่ะเนอะ...มันก็บอกแล้วไง ว่ามันไม่มีอะไร ....
ก็ต้องไม่มีอะไรสิวะ
--------------------
กรี๊ดดดดดดดด ก่อนอื่นขอกรี๊ดก่อนค่ะะ ตกใจกับคอมเม้นท์ของตอนที่แล้วมากกกกกก ดีใจจนนึกว่าตาฝาด
ฮื่อออ ดีใจอ่าาา ขอบคุณมากๆนะคะ แคทดีใจมากที่เห็นว่ามีคนยังอ่านอยู่ แถมเยอะด้วย ตกใจและดีใจมาก
ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจริงๆนะคะ ตอนนี้พยายามจะเร่งเขียน เพราะจะรวมเล่มนะเออ เขียนตอนสเปเชียลนำไปแล้ว อิอิ
ส่วนตอนนี้ แคททีมพี่ฝาจ้าาาา โคตรชอบคนแบบพี่ฝา จริงๆพี่ฝาเป็นคนคูลจริงๆนะคะ ชอบความเงียบไม่พูด แต่พอถึงเวลา โฮ้ววว ปากพี่ฝาก็มีความคูลนะรู้ยัง ตอนนี้ใครๆก็คิดว่าจะต้องดราม่า มาม่าจะมา บ้าหรออออ คนอ่านก็น่าจะรู้ว่าแคทอ่ะเขียนดราม่าไม่เก่ง ดราม่าอะไร มันยังไม่มาหรอกคุณ อู้วๆ เชื่อใจเราสิคะ (สบตา ทำตาปริบๆ)
รอตอนหน้าน้า (ยื่นทิชชูนำ)
รอคอมเม้นท์นะคะ รักคนอ่านทุกคน ขอบคุณที่อยู่กับแคทมาจนจะ30ตอนแล้ว มาอยู่ด้วยกันจนถึงตอนสุดท้ายนะคะทุกคน รักกกกก
:hao7: :mew1: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ไม่เห็นต้องสนใจเลยเนี่ย ไม่เข้าใจ่วาออกไปแล้จะจบเหรอ 5555
-
จะเป็นยังไงต่อนะ
-
พี่ฝาถ้าอิพี่เหลืองมันมากเรื่องนักก็หาคนใหม่เลยเอาให้พี่มันเงิบไปเลย
-
:katai1:
-
ถ้าง้อไม่ได้สักวันตรูจะสมน้ำหน้าให้นะอิพี่เหลือง
-
ถ้าคราวนี้อิพี่รบเคลียร์ไม่จบนะ น้องฝาเทมันไปโลด
-
โอ้ยยยย อิพี่รบ รีบเคลียร์ทีเดียวให้จบเลยนะ สงสารฝาคนคูลต้องมาคิดมากอยู่ตลอดเวลา
-
บางทีก็รำไอ้พี่เหลือง ไม่ชัดเจน น้องฝามาติ่งน้องแดเนียลกับพี่ดีกว่า ทิ้งไอ้พี่เหลืองไว้กลางทางไปเลย :m16:
-
โอ้ยยยยย อิพี่เหลือง ถ้าตราบใดที่พี่ยังไม่จัดการเรื่องแฟนเก่าคนนี้ให้เสร็จและไม่บอกพ่อไปตรงๆว่ามีพี่ฝาแล้ว ถึงน้องจะรักพี่มากแค่ไหนแต่น้องก็ขอเลิกอยู่ทีมพี่สักพักนะคะ ลำไยเหลือเกิน จะอะไรนักหนา รำคาญตั้งแต่อึกๆอักๆบนรถแล้ว ไม่มีอะไรก็บล็อคๆเบอร์หรือไลน์ไปสิฟะ เรื่องพ่อเหมือนกันทำไมถึงบอกไม่ได้มีอะไรรึเปล่า ไหนบอกจะบอกพี่ฝาทุกเรื่องไง เฮ้ออ ถ้าพี่ฝามันถอดใจอีกรอบนี่จะไม่แปลกใจเลยจริงๆ
-
อิพี่เหลืองมึงจะเยอะไปแล้วนะกลับมาเคลียร์กับน้องฝาเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
แรงรัก กระแทก❤ ลึก...29
‘ก๊อกแก๊กๆ’
เสียงไม่ดังไม่เบาที่ดังเล็ดลอดมาจากด้านนอกประตูห้องนอน แสงไฟที่ลอดเข้ามาภายในห้องนอนทำให้คนร่างบางที่อยู่บนเตียงรับรู้ได้ว่ามีความเคลื่อนไหวอยู่ภายนอก
‘แอ๊ด’
ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงเปิดประตูห้องนอน และเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาใกล้ เตียงที่ยุบตัวลงทำให้รู้ว่ามีใครบางคนขึ้นมานอนข้างๆ อ้อมกอดแข็งแกร่งที่คุ้นเคย วางพาดลงบนเอวบาง ใบหน้าหล่อที่ซุกลงที่ซอกคอ เสียงลมหายใจที่เข้าออกช้าๆ เสียงเข็มนาฬิกาบนฝาผนังที่ดังให้ได้ยินเรื่อยๆ นานพอรู้ว่าคนที่โอบกอดไว้ทั้งตัว ตอนนี้ได้หลับฝันดีไปนานแล้ว ร่างบางขยับตัวนิดๆ หลังจากที่แกล้งนอนหลับอยู่นาน เงยหน้าไปมองนาฬิกาที่ตัวเลขเป็นสีสะท้อนแสง ทำให้มองเห็นได้ชัดว่าตอนนี้ตี3 กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่โชยเข้ามาแตะจมูก กลิ่นน้ำหอมหวานๆที่แน่นอนว่าไอ้รบไม่ใช้ ไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย แต่ก็ทำใจสบายๆแบบไม่สนใจไม่ได้จริงๆ
ทั้งๆที่มันก็เล่าทุกอย่างให้ฟัง ทั้งๆที่มั่นใจว่าสิ่งที่มันบอกก็คงจะเป็นเรื่องจริง แต่มันก็เหมือนมีเรื่องบางเรื่องที่ยังค้างคาอยู่ในความรู้สึกของผมอยู่ดี
รู้สึกแบบนั้นจึงเอื้อมมือไปวางทับบนฝ่ามือหนาที่วางไว้บนเอวของผม ให้ได้รู้ว่าอย่างน้อยวันนี้เราก็ยังอยู่ด้วยกัน
อย่างน้อยคนที่อยู่ข้างๆผม ก็ยังคือนักรบ คนที่วันนั้นผมเคยรัก และมันก็รักผม
.
.
.
แสงแดดยามเช้าที่สาดเข้ามาผ่านหน้าต่างห้อง ทำให้คนร่างบางที่ถูกรบกวนจากไอความร้อนเริ่มรู้สึกตัว ไออุ่นข้างกายที่เมื่อคืนมีอยู่ตอนนี้ได้จากหายไปแล้ว คนที่เคยอยู่ข้างตัว ตอนนี้ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว … ดวงตาสวยค่อยๆปรือตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะหยีตาเพราะสายตาที่ปรับกับแสงแดดได้ไม่ดีนัก ใบหน้าขาวใสหันมองซ้ายมองขวาอย่างงงๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ ... เมื่อคืนนี้รอนักรบ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะกลับมาไหม รู้แค่ว่านอนไม่หลับ และสุดท้ายมันก็กลับมา
“อืม กลับมาพร้อมน้ำหอมของผู้หญิง”
พึมพำกับตัวเอง พร้อมแค่นยิ้มหน่อยๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจยอมลุกลงจากเตียง สาวเท้าออกไปจากห้องนอน กลางห้องรับแขกเห็นไอ้นักรบกำลังนั่งคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าที่ไม่ดีสักเท่าไหร่ ฝาที่ยืนมองอยู่จากหน้าประตู แค่นยิ้มออกมาอีกรอบ ความรู้สึกวนลูป เหมือนเหตุการณ์มันซ้ำกับเมื่อวานชอบกล เพียงแค่เปลี่ยนจากระเบียง มาที่โซฟา ได้แต่ยิ้มขำ เป็นความขำที่ไม่ได้ขำเอาซะเลย ‘
“ป๊า! ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง บอกว่าไม่อยากไปไง!”
เสียงเข้มที่รู้ดีว่ามันก็คงไม่พอใจ เป็นความไม่พอใจที่ขัดไม่ได้ หรือมันไม่ยอมขัด?
“ทำไมไม่บอกไอ้รุกวะ เฮียทัพก็ได้...ก็บอกว่าไม่ชอบไงวะ”
“อะไรนักหนาอ่ะป๊า เออ! ก็ได้!!”
เสียงตะคอกที่ดังลั่นเท่าที่ผมจะเคยได้ยินมันตะคอก คาดว่าคงเป็นความฟิวขาดจริงๆ มันที่กดวางสายแรงๆ และเขวี้ยงมือถือลงบนพื้น ถือว่าโชคดีมากที่ตรงนั้นเป็นพื้นพรม ไอโฟนของมึงเลยๆไม่ได้รับอันตรายมากนักอ่ะนะ
“เป็นไรวะ เสียงดังเลย”
ผมที่ถามมันออกไป อีกฝ่ายที่สะดุ้งหน่อยๆ ก่อนจะหันกลับมามองผม มันที่หน้ายังตึงๆเพราะหงุดหงิด แต่ผ่านไปไม่กี่นาทีมันก็ยกยิ้มออกมาให้น้อยๆ
“ตื่นแล้วหรอ” มันที่ถามพร้อมยื่นมือออกมา และแน่นอนว่าก็เป็นผมที่เดินเข้าไปหา จับฝ่ามือที่คุ้นเคยของมันไว้ เป็นมันที่ดึงผมเข้าไปนั่งลงข้างๆ ยกขาขึ้นขัดถหมาดหันหน้าเข้าหามัน เป็นแบบนี้เสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่....มันก็เป็นอะไรสักอย่างที่สามารถดึงดูดคนแบบผมได้เสมอ
“ตื่นแล้ว ว่าแต่มึงเป็นอะไร?”
“ก็เปล่าหรอก”
“อ่อ....” พยักหน้าตอบรับมันไป มันที่ยื่นมือมาลูบแก้มผมหน่อยๆ
“ป๊าโทรมา บอกว่าจะจัดงานเลี้ยง” เลิกคิ้วตอนที่มันพูดแบบนั้น
“งานเลี้ยงตอนรับบ้านของหลิน กูไม่อยากไป”
“แล้วทำไมต้องเลี้ยง?” ไม่ค่อยเข้าใจในจุดๆนี้ ไม่ได้เป็นญาติ ทำไมต้องไปวุ่นวายอะไรมากมาย
“ก็พ่อหลินมันเป็นเพื่อนกับพ่อกู” อ่อ...
“แล้ว?”
“แล้วป๊าก็อยากให้กูไป ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องวุ่นวายกับกู”
“ก็มึงเป็นแฟนเค้า”
“แฟนเก่า พูดให้มันดีๆ” มันว่าแบบนั้น ขมวดคิ้วมองหน้าผมแบบไม่พอใจ มือมันที่บีบแขนผมแรงขึ้นจนต้องเบ้หน้า เบาๆก็ได้ไหมไอ้เหี้ย
“แล้วเมื่อคืน....”
“เมื่อคืนกว่าจะจัดการได้โคตรน่ารำคาญ ไม่เข้าใจว่าเมื่อก่อนกูคบกับมันได้ไง หรือจริงๆไม่ได้คบวะ อาจจะแค่อยากแล้วเอาๆกันไปก็แค่นั้น”
“สัดพี่ พูดเชี่ยไร เค้าเป็นผู้หญิง”
“ก็มันจริงนี่หว่า...มึงรู้ไหม แม่งไปหาป๊ากูที่บ้านใหญ่ โวยวายว่ากูไม่เทคแคร์ดูแล เลยไม่ยอมกลับบ้านจนกว่ากูจะมาพากลับ อยากด่าว่าฬวย บ้าเปล่าวะ ไปเองได้ เสือกกลับเองไม่ได้”
“แล้วไง มึงก็พาเค้ากลับบ้าน”
“อืม แต่กลับคอนโดนะ หลินอยู่คอนโด”
“แล้ว...มึงกลับมากี่โมง” ถามทั้งๆที่ตัวเองก็รู้อยู่ กูนอนไม่หลับด้วยซ้ำตอนที่ไม่มีมึงนอนอยู่ด้วย
“กูก็ไปไม่นานนะ ตี1ล่ะมั้ง”
มันที่ว่าแบบนั้น ... จริงๆตี1กับตี3ก็ต่างกันเยอะอยู่นะ แต่ผมก็เลือกที่จะยิ้มออกมาและพยักหน้าให้มันไปแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“หรอ กูหลับไม่รู้เรื่องเลย”
“เออ กลับมาถึงมึงก็นอนละ เลยไม่อยากปลุก กลัวมึงตื่นแล้วจะไม่ได้นอนอีก”
“เลิกยุ่งยากกับช่วงล่างกูบ้างได้ไหมวะ”
“ไม่ได้หรอกกูขาดใจ”
“เสื่อมสัด”
“ฮ่าๆ อยู่กับมึงแล้วสบายใจว่ะฝา”
“หรอ ทำไม”
“ก็มึงแม่งน่ารัก ไม่เหมือนตอนกูคบกับพวกผู้หญิงเลยว่ะ ยุ่งยากวุ่นวาย ยากตั้งแต่หาถุงยางละ”
“สัดพี่”
“ฮ่าๆๆ” หัวเราะอารมณ์ดี ก่อนจะเอื้อมมาดึงตัวผมเข้าไปกอด หน้ามันที่ซุกอยู่ที่ไหล่ผม
“ไม่อยากไปเลยว่ะฝา ไม่อยากไปเลย” เสียงของมันที่อู้อี้อยู่ที่ไหล่ของผม
“แต่ก็ต้องไปใช่ไหมล่ะ”
“น่าเบื่อชะมัด ทำไมต้องกู เหตุผลป๊าโคตรน่าเบื่อ ไอ้รุกมีเมีย เฮียทัพต้องดูแลเมียที่ท้อง น่าเบื่อ โยนขี้ให้กู”
“บ่นอะไรนักหนาวะ”
“ก็กูไม่อยากไป อยากอยู่ห้องกอดมึงไปทั้งวันมากกว่าอ่ะ”
“ทำไมวันนี้มึงปากหวานจังวะพี่ มึงอ้อนแบบนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่” ถามมัน พรางเอียงหัวหลบหัวใหญ่ๆที่ส่ายไปมาที่ไหล่ หลังๆเริ่มลามลงมาที่หน้าอกกู กูอยากจะฟาด
“กูก็ปากหวานตลอด มึงชิมบ่อย ถามกูทำไมวะ”
“กามว่ะ”
“กามกับหนูไงครับ”
“พี่แม่ง”
“ฮ่าๆ รักมึงนะฝา กูรักมึง”
“อื้ออ กูก็รักมึง รักก่อนมึงรักกูอีก”
“อย่าพูดแบบนี้ เหมือนกูทำมึงเสียใจมามากกว่ากูจะรักมึง”
“ก็รู้นี้หว่า”
ผมที่ว่าแบบนั้น ทำให้มันผละตัวออกมามองหน้าผม มือที่เอื้อมมาลูบแก้มผมเบาๆ สายตาของมันที่มองมา อธิบายไม่ถูกว่ามันคิดอะไรอยู่ และก่อนที่มันจะได้พูดอะไรออกมา ก็เป็นผมเองที่เอื้อมไปจับมือมันที่วางอยู่บนแก้มของผม วางมือทับมือของมันไว้แบบนั้น
“รบ”
“หื้ม...”
“อย่าทำกูเสียใจอีกนะ”
“กูรักมึงฝา”
...
เวลาประมาณ5ทุ่ม ที่ผมนั่งโง่ๆอยู่ในคอนโดสี่เหลี่ยมของไอ้รบคนเดียว วันทั้งวันนั่งๆนอนๆนัวเนียอยู่กับไอ้พี่ มันที่มีท่าทางแปลกๆ แต่ก็ดูน่ารักดีไปอีกแบบ ดูรักกูจนแทบจะสิง แต่อย่าคิดลึก ก็แค่กอดๆจับๆ ห้องก็มีอยู่แค่นี้ แต่มันแทบจะไม่ปล่อยให้ผมได้ห่างตาเลย
ผมส่งพี่มันที่แต่งตัวดูดีด้วยชุดสูธดูดีมากๆไปงานเลี้ยงที่บ้านของมันตอนประมาณ6โมงเย็น ก่อนไปก็จูบหน้าจูบหลังจนหน้ากับหัวกูเปียกไปหมด แต่ไม่รู้ทำไม มันรู้สึกใจหายแปลกๆ ตอนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง รอจนมันเดินลับสายตาไปจนถึงลิฟ ความรู้สึกแปลกๆ อาจเป็นเพราะจริงๆผมไม่อยากให้มันไปงานนี้ล่ะมั้ง ถึงผมจะเชื่อที่ไอ้พี่มันเล่าให้ฟังมากแค่ไหน แต่คงปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าผมไม่ชอบ ก็จริงไหมล่ะ มันคงไม่มีใครพอใจที่แฟนของเรา ยังต้องไปวุ่นวายกับแฟนเก่า แฟนเก่าที่ครั้งนึงมันเคยนอนด้วย แฟนเก่าที่ครั้งนึงมันเคยนอนครางกันอยู่บนเตียงแบบที่ผมทำ แค่คิดก็รู้สึกหายใจไม่ออกไปหมดแล้ว
“เฮ้อ พอๆไอ้ฝา คิดแบบนี้ไม่คูลเลยเว่ย”
บอกตัวเองแบบนั้น มือก็หยิบป๊อบคอนที่พึ่งเอาไประเบิดในไมโครเวฟมากิน ตรงหน้ากูอินมากครับ เปิดรายการโปรดิ้วท์ เอาทีวีต่ออินเตอร์เน็ตเปิดดูคุณแดนเต็มที่ เมื่อคืนกูดูค้างไว้ กำลังอินเลย อยากรู้ว่าอีพีนี้แต่ละกลุ่มจะได้คะแนนเท่าไหร่
“เชรดดด โฮกฮากซิกแพ็ค” แทบจะปาป็อบคอนตอนที่เห็นซิกแพ็คคุณแดน หืดหาดดดด
“เอ๊ะ...แต่ไอ้พี่รบก็มีเหมือนกันนี่หว่า” พูดกับตัวเองแบบนั้น อยู่ๆก็นึกถึงเวลาที่มันอยู่บนตัวของผม ไรขนอ่อนๆที่เสียดสีกับหน้าท้อง มือที่เคยลูบไล้ไปตามลอนกล้ามท้องของมัน
“อ๊ากกกก คิดไรวะพี่ฝา ไม่คูลเลอออ” พุ่งตัวซุกหมอนบนโซฟาแม่ม พี่ฝาว่าพี่ฝาเขินหน่อยๆ
‘Rrrr Rrrr’
เสียงสั่นจากมือถือที่วางไว้บนโต๊ะหน้าทีวี ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมาดู หมดกันความเขินอายและป๊อบคอนคั่วของกู ใครมันโทรมาขัดจังหวะกูวะ
“หือ” เลิกคิ้วจนคิ้วแทบจะชิดติดไรผมเลยกู
“เบอร์ใครวะ...” ถึงแบบนั้นพี่ก็กดรับสายไป
“ฮัลโหลฝารับสายใครโทรมาโทรมาทำไมครับ”
[[เอ่อ...]]
น่ะ...งงเลย คนไม่คูลก็จะไม่เข้าใจในจุดๆนี้อ่ะ
[[ฮัลโหล ฝา...นี่เลิฟนะ]] หืออออ เลิฟไหนนะ เดี๋ยวขอคิดสักแป๊บ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจอีกฝ่ายเท่าไหร่
[[เลิฟแฟนพี่รุกน้องชายพี่รบน่ะ]]
“อ๋ออออ หวัดดีๆนะ ว่าไงหรอ”
[[คือ....เอ่อ ฝารู้ใช่ไหมว่าวันนี้ที่บ้านใหญ่มีงาน]]
“อ่ะหะ รู้ๆ”
[[เอ่อ...งั้นฝามารับเฮียรบหน่อยได้ไหม คือเฮียไม่ค่อยดี]]
“ห๊ะ มันเป็นอะไรอ่ะเลิฟ เดี๋ยวจะไปเดี๋ยวนี้”
[[ไม่มีไรมากหรอก คือเมาน่ะ....ช่วยมารับ]]
“โอเคเดี๋ยวฝาไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ผมที่รีบตอบรับ ก่อนจะวางโทรศัพท์ หยิบมือถือและกระเป๋าตังค์วิ่งออกไปทั้งแบบนั้น เป็นห่วงมันมากจนลืมไปว่ากูใส่ชุดนอนออกมา ใช้เวลาไม่นานในการเรียกแท็กซี่ ใช้นวัตกรรมที่เรียกว่าแอฟสีเขียวใช้เรียกแท็กซี่ ใช้เวลาชั่วโมงนิดๆก็มาถึงคฤหาสบ้านของพี่มัน รถของแขกเริ่มน้อยลงแต่ยังมีอยู่บ้าง ก็ไม่เข้าใจว่าคืองานอะไร มองเห็นพวกคนชุดดำเหมือนในหนังมาเฟียยืนรายล้อมรอบบ้านไปหมด ถ้าเป็นปกติคงกลัว แต่นี่ก็เดินดุ่มๆเข้าไป และจากสภาพแน่นอนว่ายามที่บ้านมันไม่ให้กูเข้า เชี่ย!
เลยกดโทรหาเลิฟแม่ง ทำไมต้องดูถูกคนใส่ชุดนอนด้วยวะพี่
“ฮัลโหลเลิฟ ฝามาถึงหน้าบ้านแล้ว แต่พี่ยามชุดดำไม่ให้เข้าอ่ะ คนยั้วเยี้ยเลย มีไรหรอ”
[[อ่า ก็พวกที่ทำธุรกิจกับคุณป๊าแหล่ะ แต่เดี๋ยวเลิฟให้พี่รุกบอกยามให้นะ ฝาแต่งตัวยังไงมาจะได้บอกลักษณะถูก]]
“อ่อ...เอ่อ คือ...ชุดนอนอ่ะ”
ชุดนอนลายกล้วยหอมจอมซนด้วยกูอยากจะบอก พี่รบแม่งชอบ
[[อ่า เบอร์นั้นเลย ได้ๆเดี๋ยวบอกให้นะ]]
“ฮ่าๆ ขอบใจมากนะเลิฟ”
จ๊ะ วางสายไปในที่สุด และกูก็ยืนเป็นไอ้โง่ตบยุงอยู่ตรงนี้ในชุดนอนสีเหลืองลายกล้วยหอมจอมซน หล่อเลยกู
“นี่ หนู เพื่อนคุณรบใช่ไหม”
เสียงเหี้ยมที่ดังมาจากข้างหลังทำเอาพี่ฝาสะดุ้ง และแน่นอนว่าไม่ได้เหี้ยมแต่เสียง หน้าก็เหี้ยมจ๊ะ แข็งและตึงมาก หมายถึงยืนตัวแข็งและหน้าตึงมาก
เดินเข้ามาในบ้านมันอย่างเกร็งๆ ไม่บอกอะไรกูเลย แค่ชี้ๆให้เดินมาแบบโง่ๆ แต่เห็นว่าคนส่วนใหญ่ก็อยู่กันในสวน ที่มีโต๊ะสังสรรค์ บรรยากาศเหมือนเป็นงานคอกเทล ยืนมองอยู่นาน ไม่แน่ใจว่าพี่ฝาคนคูลควรไปทางไหนดีวะ หันซ้ายหันขวาอยู่นานสองนาน ก่อนจะตัดสินใจหันหลังหนี เพราะการแต่งตัวของพี่ คงไม่เหมาะที่จะเข้าไปอยู่ในงานนั้น ที่คุณหญิงคุณนายและเจ้าสัว (มั้ง) เดินอู้ฟู่กันอยู่ในนั้น
ถอยหลังหนีแม่ง
‘กึก’
เฮือก
สะดุ้งสุดตัวเมื่อถอยมาชนเข้ากับ... เบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นคนตรงหน้า คนที่กูก็ไม่รู้ว่าใคร รู้แต่หล่อจ๊ะ แต่ดูนิ่ง ตาดุเหมือนจะจับแดก ช่วยพี่ฝาด้วยยยยย
“อ่ะ เอ่อ....” แดกจุด พี่ฝาแดกจุดจ๊ะ
“มาหาไอ้รบ” เสียงเข้มที่ถามออกมา พร้อมๆกับหน้าตาที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลง ยังคงเรียบนิ่งอยู่แบบเดิม
“เอ่อ ครับ”
“ในนู้น ไม่ใช่ตรงนี้”
ว่าแบบนั้นพร้อมชี้มือเข้าไปในบ้าน ผมที่ได้แต่ยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ อีกคนที่ปรายตามอง ก่อนจะพยักหน้าให้น้อยๆและเดินกูไปแบบไม่ใส่ใจอีก เดี๋ยวนะ พฤติกรรมแบบนี้มองเห็นกูไหมอ่ะครับ โคตรเหมือนไอ้พี่รบตอนเจอครั้งแรกๆเลย หันไปมองอีกที แต่เค้าก็ไม่อยู่แล้ว ขนลุกเลยกู คนใช่ไหมอ่ะ โว้ยยยยย สับขาเดินเร็วเลยกู เดินมึนๆเข้าไปในคฤหาสของมัน ที่เงียบมาก สาบานว่าเมื่อกี้ไอ้คนนั้นไม่ได้หรอกกูนะครับ
เดินลึกเข้าไปเรื่อยๆตามทางที่ปูด้วยหินอ่อน จนไปถึงห้องๆนึงที่รับรู้ได้ว่ามีความเคลื่อนไหวอยู่ภายใน แสงสลัวสีส้มที่สะท้อนออกมาจากบานประตูที่ปิดไว้ไม่สนิท จริงๆตั้งใจจะเดินหนี ไม่ได้ไม่อยากเสือก แต่บรรยากาศของบ้านนี้มันน่าเกรงขามเกินกว่าจะมาเสือกเรื่องนู้นเรื่องนี้ได้ครับ
“มึงทำเชี่ยไรวะ!”
เสียงตะคอกดังลอดมาจากประตูบานนั้น เสียงที่คุ้นเคยจนผมต้องชะงักขาที่จะก้าวเดินหนี ยืนอยู่กับที่เหมือนขามีตะปูตอก
“ก...กู....”
“มึงอย่าพูดคำว่าไม่ได้ตั้งใจไอ้เฮียเหี้ย! มึงบ้าป๊ะ”
“ฮึก ฮื่ออ”
“หยุดร้องเหมือนเป็นผู้หญิงซิงสักที รำคาญ!” เสียงตะคอกแรกที่ดังขึ้นมาอีกเพราะหันไปตะคอกใส่เสียงสะอื้นของผู้หญิง เป็นสถานการณ์ที่ดูสับสน ดูเหมือนว่าภยในห้องจะมีคนอยู่หลายคน
“ก็กูไม่ได้ตั้งใจ กู....”
“เชี่ยเอ๊ย มึงรีบจัดการตัวเอง! เลิฟ ไปดักฝาไว้”
“อะไรนะ ฝามา มาได้ไง!”
“กูให้เลิฟโทรไปบอกไงไอ้ห่าเฮีย ก็กูเห็นมึงเมากึ่มๆ แล้วนี่คือเหี้ยไร มึงเอาหลินมาฟัดแบบนี้เนี่ยนะ ไอ้สัด มึงมีเมียแล้ว!”
เปรี้ยง!
รู้สึกเหมือนตัวการ์ตูนญี่ปุ่นที่โดนสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางหัว ตัวชา หน้าชาไปหมด ความรู้สึกเย็นไปทั้งตัวแต่เหงื่อกลับออกไม่หยุด หัวใจสั่นๆจนเหมือนจะควบคุมไม่อยู่ ในใจที่บอกกับตัวเองว่า ‘ฝา มึงวิ่งสิ วิ่งออกไปจากตรงหนี หนีไป หันหลังกลับไป!’ เสียงเรียกร้องในใจที่ดังบอกแบบนั้น แต่หัวสมองมันกลับไม่ยอมทำตาม มันไม่เคยจะเชื่อฟัง ผมที่ก้าวเดินไปช้าๆ ค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ประตูบานนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ แสงสว่างสีส้มนวลๆที่เคยลอดออกมาสว่างจ้ามากขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าประตู ตัวผมที่ยืนอยู่ตรงนั้น ตัวสั่นแบบควบคุมไม่อยู่ ภาพตรงหน้าที่ทำให้น้ำตาไหลลงมาแบบไม่รู้ตัว มือที่เอื้อมไปคว้าบานประตูไว้เพื่อพยุงตัว ขาสั่นจนแทบจะยืนไม่ไหว
“ฝ...ฝา!”
เสียงเรียกชื่อของผม จากปากของผู้ชายที่หน้าตาคุ้นเคยที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงนอน สภาพของมันที่เปียกไปทั้งตัว หน้าตาจของคนที่ผมเห็นเหมือนคนที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าที่กอดผมไว้กับตัว ริมฝีปากของมันที่กดจูบลงหน้าผาก เสียงสะท้อนทุ้มนุ่มที่บอกว่ารักผม ยังดังอยู่ในหู แต่ตอนนี้...คนตรงหน้าที่ไม่ได้เสื้อใส่ กางเกงที่ถูกปลดกระดุมออกและรูดซิปลง ส่วนกลางตั้งขึ้นเด่นชัดจนมองจากตรงนี้ยังเห็น ข้างๆตัวมันมีผู้หญิงที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยนั่งสะอื้นอยู่ใกล้กัน ผู้หญิงที่ครั้งนึงมันเคยมีอะไรกันมาจนเหนื่อย ผู้หญิงที่มันบอกว่ารำคาญ ... คนที่มันไม่เคยบอกอะไรกับผม คนที่มันพยายามปิดผม คำพูดมากมายที่ตีรวนอยู่ในหัวจนรู้สึกอยากจะอ้วก
“ฝา”
เสียงแหบแห้งของมันที่เอ่ยเรียกชื่อผมสั่นๆ มันที่มองมาทางผมแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ไอ้เชี่ยรบ”
เป็นเสียงของผมที่เรียกมัน เบาจนผมยังตกใจ น้ำตาผมยังไหลลงมาแบบนั้น มองภาพตรงหน้าโดยไม่ต้องมีคำอธิบายอะไร ก็เข้าใจเรื่องราวได้ดี...
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”
“ป๊า!”
ผมที่หันกลับไปมอง ชายสูงวัยที่ครั้งนึงผมเคยมองเห็นท่านจากที่ไกลๆตอนงานวันเกิดของไอ้รบ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นพ่อมัน หน้าตาพิมพ์เดียวกัน และมีไอความกดดันแปลกๆโปล่ออกมาจากร่าง ด้านหลังของท่านคือชายร่างสูงในชุดสูธ เป็นคนที่ผมเคยเจอมาก่อน คนที่บอกทางผม พ่อของไอ้รบมองมาทางผมนิดนึงก่อนจะเดินผ่านเข้าไปในห้อง จ้องมองลูกชายตัวเองที่อยู่ในสภาพไม่สู่ดี กับสตรีที่เป็นลูกของเพื่อน ความเงียบโรยตัวลงมากดดัน
“ไอ้รบ”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะป๊า”
“คุณลุง ฮึก หนูอาย หนูไม่ยอมนะคะ!”
“พูดอะไรของเธอ!”
“พอ! หยุดพูดให้หมดทุกคน”
เสียงเข้มของประมุกในบ้านทำให้ทั้งนักรบและหลินหลินหยุดเถียงกันได้ทันที ท่านยังใช้สายตาที่อ่านไม่ออกมองไปโดยรอบ กดดันจนน้ำตาผมเผลอหายไปจากใบหน้า
“ไอ้รบ ฉันสอนให้แกทำตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงหรอ”
“มันไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้ทำ มันแบบ....”
“รบทำ ไม่งั้นหลินจะเป็นแบบนี้หรอ รอยจูบนี่ ดูเสื้อผ้าหลินสิ ฮึก” ผมที่หันไปมองตามสิ่งที่เธอพูด หลักฐานก็ชัดดี พอมองกลับไป ไอ้นักรบนี่นั่งนิ่งเหมือนมีอะไรมาอุดปาก มันที่ไม่ได้ปฏิเสธ ทำเอาผมหลุดยิ้มเป็นครั้งแรก ผมรู้จักนิสัยพี่มันดี ถ้ามันไม่ได้ทำ มันจะเถียงจนกว่ามันจะชนะ แต่มัน...ถ้ามันทำ มันจะไม่ปฏิเสธ นี่อาจเป็นหนึ่งในข้อดีของมันที่พอมีอยู่
“ถ้าทำก็ต้องรับผิดชอบ”
“ป๊าพูดบ้าอะไร ทำไมผมต้องทำแบบนั้น! ผม....”
“แล้วนี่ใคร”
คำถามที่มาพร้อมสายตากดดันจ้องมองมาทางผม สายตาทุกคู่จ้องมาที่ผม ไม่ต่างจากถูกแสงสปอร์ตไลฟ์สาดใส่ตอนที่อยู่ในห้องมืด แสบจ้าจนต้องเสหน้าหลบ
“อ่ะเอ่อ...นี่ฝาฮะคุณป๊า” เลิฟที่ค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ คุณป๊าหันไปมองเลิฟหน่อยๆก่อนจะยิ้มให้
“เพื่อนเราหรอ”
“เอ่อ...คือก็ใช่ฮะ คือพี่รบ เอ่อ”
เลิฟที่ไม่รู้จะอธิบายว่าผมเป็นใครให้คุณป๊าเข้าใจได้ ก็ได้แต่อึกอักอยู่แบบนั้น จนผู้สูงวัยหันหน้าไปหาลูกชายที่ถูกเอ่ยชื่อถึง
“รู้จัก?”
“อืม”
“เพื่อนแก?”
ผมที่หันไปมองพี่มัน อีกฝ่ายที่มองมาทางผมเหมือนคนที่ไม่คุ้นเคย เราจ้องมองกันได้ไม่นาน ก็เป็นมันที่หันกลับไปมองหน้าพ่อของตัวเองที่มองมันนิ่งๆอยู่ก่อนแล้ว มันที่ค่อยๆอ้าปากบอกสถานะของผมออกไป พร้อมๆกับน้ำตาของผมที่ไหลลงมาเงียบๆอีกครั้ง
“เปล่า...รุ่นน้อง”
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ไม่ต่างจากใจของผมที่มันรู้สึกว่างเปล่าที่สุดในตอนนี้
เจ็บหรอ?
เสียใจหรอ?
เสียความรู้สึกอย่างนั้นหรอ?
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกที่ตีรวมกันอยู่ในตอนนี้ มันประเดประดังเข้ามาในตัวผม ถาโถมเข้ามาใส่เหมือนเกลียวคลื่นใหญ่ที่สัดเข้ามาใส่ตัว จะหนีก็ไม่ได้ จะไปต่อก็ไม่ถึง ... ความรู้สึกเหมือนโดนกระชากลงมาจากที่สูง ไม่ต่างจากเวลาที่เราฝันว่าตกลงมาจากตึกสูง แล้วสะดุ้งตื่นในยามวิกาล เป็นความรู้สึกแบบนั้นที่มันกำลังเกิดขึ้นกับผมในตอนนี้
นี่สินะ สิ่งที่ผมรอมา...
นี่ใช่ไหมคือความชัดเจนที่ผมต้องการ
“ค...ครับผมเป็นรุ่นน้อง ขอโทษทีที่มาวุ่นวาย ขอตัว”
ไม่กี่วินาทีต่อมา เมื่อหาเสียงตัวเองเจอ ก็รีบเอ่ยออกไปแบบนั้น ไม่ไหวที่จะทนยืนอยู่ตรงนี้อีกต่อไป ได้มองเห็นคนที่คุ้นเคย แต่มันกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าของผมไปแล้ว
พอกันที
.
.
.
ผมที่ทิ้งความรู้สึกตรงนั้น แล้ววิ่งออกมา ได้ยินเสียงโวยวายตามหลังมา ผสมปนเปจนงุนงง แต่ผมไม่คิดที่จะหันกลับไปมอง รู้แค่ว่าต้องวิ่งออกไปจากตรงนี้ แค่ตรงนี้ที่ไม่ไหวแล้ว ทางข้างหน้าที่พร่าเบลอมากขึ้นเรื่อยๆจากม่านน้ำตา ทางข้างหน้าที่มืดมนพอๆกับความรู้สึกของผมตอนนี้ รั้วบ้านหลังใหญ่ที่มองไม่เห็นบ้านด้านในเรียงรายกันไปในบริเวณนี้ ไม่รู้ตัวว่าอยู่ตรงไหน ที่ไหน รู้แค่ไม่อยากหันกลับไปอีกแล้ว เลยได้วิ่งๆ วิ่งออกไป
“ฮึก...ฮื่ออ”
แสงสว่างจ้าที่สาดเข้ามาจนต้องหยีตามอง แต่เพราะน้ำตาที่บดบังสายตาจึงช้าเกินกว่าที่จะวิ่งหลบได้ทัน ทำได้แค่เพียงยกแขนขึ้นป้องเพื่อป้องกันแสงนั่นไว้ ก่อนที่สติจะดับไปในตอนนั้น
‘เอี๊ยด!’
“เห้ย! ยัย.....”
------------------------
มาแล๊ววววววว เป็นมิสมามาเลทตล๊อดดดดดด ขอโทษนะคะ แต่มาแล้ว มาพร้อมไม้กระบอกฟาดหน้าพี่รบ
นี่พระเอกหรอวะ เออ...คนอ่านคงจะเกรี้ยวกราดแบบนี้แน่ๆ ก็อยากจะถามตัวเองเหมือนกันว่า นี่พระเอกหรอวะ?
เหมือนกันในจุดๆนี้ แต่เพราะความไม่ชัดเจน ก็ต้องเจอจุดจบแบบนี้ คนมักง่าย ... สงสารน้องฝา ฝาลูกฮึบนะลูก (จูบเหม่งน้อง) หวังว่าคนอ่านจะชอบไม่มากก็น้อยนะคะ แคทจะพยายามมากขึ้น แม้สมองจะตีบตันและกดดันมากๆก็ตาม
แง้ๆๆๆๆ
ฮึบๆๆ
:katai4: :katai5: :mew1:
-
ขอปลดเฮียออกจากตำแหน่งพระเอกค่ะ บรัยยย พี่จะเป็นพระเอกให้น้องเอง
-
มันจะต้องไม่ใช่จุดจบง่ายๆ สำหรับผู้ชายมักง่ายแบบนี้ แค่พูดคำว่ารุ่นน้องออกมาจากปาก คนที่ทำตัวหวงไปทุกอย่างบอกรักอย่างงั้นอย่างงี่ ทำเป็นมารำคาญที่พ่อให้ไปนู้นนี้กับแฟนเก่า แล้วไงสุดท้ายกิเลสความราคะก็ครอบงำ แกจะบอกเหรอมันไม่ใช่อย่างที่เห็นนะผมถูกผู้หญิงคนนี้ทำอย่างงู้นงี้โดยไม่รู้ตัว ถุย! 2018แล้ว เลิกใช้คำพูดนี้ทุกเรื่องเลยพระเอกนิยายฉันเดาความคิดพวกแกถูก คงหาข้อแก้ตัวไม่ได้แล้วละไอ้นัก ไม่ใช่ ไอ้อีขลาดรบเอ้ย :angry2: ให้อภัยยากบอกตรงๆผู้ชายประเภทแทนที่จะปกป้องความรักแค่พูดออกไปง่ายว่าน้องคือคนรักแน่แกกับทำร้ายมันเพราะคำว่ารุ่นน้อง โอ้ยยยยอยากด่าหยาบแบบแต่ไม่รู้จะสรรหาคำไหนว่าแล้ว :m31: แค่น้องเห็นสภาพตัวเองกับผู้หญิงแบบนี้ก็หมดแล้วรบไม่เหลือความรู้สึกอะไรให้มันพังไปหมด แก่พึ่งคำสัญาญากับน้องเองว่าจะไม่ทำให้เสียใจ ต่อให้อีผู้หญิงมันมารยาร้อยเล่มเกวียนแกก็ควรมีจิตสพนึกริดวิเคราะห์ด้วยดิเห้ยมางาาเลี้ยงตอนรับลูกเพื่อนพ่อแบบนี้จะโดนอะไรบ้าง พอๆๆจบๆๆต่อไปนี้ขอให้ไอ้รบมันได้รับผลกรรมที่ทำกับน้องนะไรท์ อย่าให้น้องได้อภัยได้ง่าย เอาให้เจ็บ ทรมาน ทุกข์ใจไม่มีวันหาย เออแก้เผ็ดเลยให้แต่งงานกับนังเมียเก่ามันไปซะแล้วปล่อยให้น้องไปเจอคนดีๆที่เขาพร้อมจะดูแลดีกว่า แล้วก็ยะไม่มีความสุขแน่ไอ้รบ อ่านแล้วมันโมโห :z6: :z6: :z6: :fire:
-
ไม่ว่าไอ้พี่รบจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ปลดค่ะ ณ จุดๆนี้ ปลดพี่มันจากการเป็นพระเอกค่ะ ขอให้น้องฝาปลอดภัย ให้ความจำเสื่อมลืมทุกสิ่งเกี่ยวกับไอ้พี่เหลืองให้หมด ให้น้องฝาได้เจอกับคนดีคนใหม่ ที่จะไม่ทำให้น้องเสียใจอีกค่ะ คือนี่ให้โอกาสไอ้พี่รบมาหลายครั้งแล้วไง คนเราถ้าไม่สูญเสียก็จะไม่รู้ว่าอะไรมีค่า ฝาเสียใจเพราะไอ้พี่กี่ครั้งแล้ว ไม่ต้องทนแล้วนะลูก ปล่อยเค้าไป คนไม่จริงใจโลเล ดีแต่คำพูดไม่เคยสนใจความรู้สึกของน้องฝาเลย ฝาคนคูลต้องปล่อยไป ไม่ยอมให้เค้ามาทำร้ายจิตใจหนูครั้งแล้วครั้งเล่าอีกนะลูก :sad4: สำหรับไอ้พี่รบนั้น คำเดียวสั้นๆ "ไปไกลๆเลย อย่ามายุ่งลูกลูกชั้นอีก" ไอ้คนเลว :angry2:
-
เม้นอีกรอบ ยิ่งอ่านยิ่งโมโหโว๊ยยย :fire: ไอ้พระเอกเฮงซวย ไอ้คนเลว ไอ้คนไม่มีหัวใจ ไอ้เจ้าชู้ ไอ้มักมาก ไอ้คนใจร้าย แกทำแบบนี้กับน้องฝาได้ยังงายยยยยยย :serius2: อยากกระทืบให้จมดิน :z6: ตบซ้ายตบขวาก็ไม่หายแค้นโว๊ยยย :beat:
-
แนะนำให้น้องฝาเจอผู้ใหม่ค่ะ
ส่วนพระเอกคนปัจจุบัน แนะนำให้ไปไหนก็ไปค่ะ
ชั้นสงสารน้องฝา
:pig4:
-
คืออะไร. ทำไมนักรบทำแบบนี้
-
ขอปลดไอ้พี่รบออกจากการเป็นพระเอก นิสัยเสียผิดจากที่คิดว่าเป็นคนตรงๆ ซื่อตรงกับความรู้สึก :z6:
-
เกลียดอิพี่รบแม่งงงง :m31:
-
นอกจากไอ้พี่รบมันจะไม่ชัดเจนแล้ว มันยังไม่ซื่อสัตย์แถมมักง่ายอีก โคตรเลวเลย
ขอให้มันแต่งงานกับนังหลินหลินไปซะ ส่วนน้องฝาขอให้ไปเจอคนใหม่ที่ดี ในเมื่อน้องฝาเป็นได้เพียง
รุ่นน้อง ก็ขอให้จบกันไปเพียงแค่นั้น เทมันไปเลยยยยอย่าไปยอมคืนดีง่ายๆ อย่าไปเสียใจเสียดาย
กับไอ้คนเฮงซวยแบบนี้
-
อิพี่รบ นี้มันยังไงงงง..
สงสารน้องฝา คนคูล.. ตอนนี้ไม่คูลแล้วเนี้ยยย..
ร้องไห้ปี๊ดดด..
-
:fire: :angry2: :serius2: ว้อยยยยยยยหงุดหงิดกับอิพี่เหลืองโว้ยยยยยยยยย อะไรคือการที่ยังบอกว่ารุ่นน้อง ทั้งๆที่เฮียรุกและเลิฟซึ่งรู้ดีทุกอย่างก็ยืนอยู่ ใจนึงก็คิดว่าเป็นการจัดฉากแต่ก็คงผสมกับความเมาอิพี่รบมันด้วยมันถึงได้เถียงไม่เต็มปากขนาดนี้ สงสารพี่ฝาคนคูลเลยเจ็บกว่าการที่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้ก็คือการที่แฟนตัวเองบอกว่าเป็นแค่รุ่นน้องนี่แหละ เทอิพี่รบชั่วคราวน้องอยู่ข้างพี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ
-
พี่รบเลิกเหอะ เลิกเป็นพระเอกไปเลย อิเหี้ยพี่จะทำร้ายจิตใจย้องฝาไปถึงไหนอ่ะ ต้องให้น้องตายก่อนปะถึงจะรู้สึกผิดจริงๆ กี่ครั้งแล้วโถ่ สงสารฝามากอ่ะรักมากให้อภัยง่ายเชื่อใจเค้าก็ง่าย รักมากมีแต่เจ็บมากจริงๆ
-
โอ๊ยลำคาญญญ
จะอมอะไรหนักหนา
ลำไยจริงกับเรื่องเดิมๆนิ
-
อิพี่รบเฮงซวย ทำร้ายฝาทำไม ล่ออกจากตำแหน่งพรเอกซะะะะะ
-
ฝาจะต้องเสียใจอีกกี่รอบ
ผิดเรื่องใหญ่ด้วยนะ นักรบ
โกหก ปิดบัง และก็คาตา
แถมคำตอบเป็นอะไรที่ช้ำใจมาก
แล้วแบบนี้ที่เรียกว่ารัก
กลัวทำไมกับพ่อมาวุ่นวาย ไม่ใช่ที่บ้านจะไม่มีแฟนเป็นผู้ชาย
เป็นข้ออ้างของการแก้ปัญหาส่งๆ ผิดแต่แรกแล้วนะ
ฝาอดทนมาก เชื่อใจมาก และกลับมารักมากกว่าเดิมอีก
แล้วตอนนี้ก็ถูกความเชื่อใจทำลายอีกครั้ง
เป็นแค่รุ่นน้องก็ไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันอีก แค่นั้นก็พอใจแล้วมั้งนักรบ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ใจจะขาดรอนได้ น้องฝาของแม่เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ :m15:
-
ไอ้พี่รบบบบบบบบ!!!!ทำไมชอบทำให้พี่ฝาเสียใจวะ ฮือออออ :hao5:
อยากจะเอาปืนมายิงไอ้พี่รบให้ตามไปเลยยยยย
-
ไอ้พี่เหลืองงง ไปตายซะ :angry2:
อารมณ์เสียยย อยากอ่านต่อออออ
-
บทที่30
หัวคิ้วที่ขมวดเข้าน้อยๆ ก่อนที่ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้มาอย่างหนักจะค่อยๆปรือตาขึ้นมาช้าๆ สายตาโฟกัสมองไปรอบๆห้องนอนที่ไม่รู้จัก แต่บรรยากาศกลับเหมือนเคยเห็นมาก่อน ก้มมองสภาพตัวเองที่ยังอยู่ในชุดนอนลายกล้วยเหมือนเดิม ยันตัวจะลุกขึ้นแต่กลับรู้สึกเจ็บที่แขน หัวสมองค่อยๆประมวลเหตุการณ์ก่อนหน้าที่แล่นเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ฝ่ามือเรียวได้แต่กำเข้าหากันแน่นๆ น้ำตาที่รื่นขึ้นมาที่ขอบตาแบบอัตโนมัติ ... ความรู้สึกตื้อๆที่อธิบายไม่ถูก แต่บอกได้ดีว่ารู้สึกแย่มากแค่ไหน
‘แกร๊ก แอ๊ดดด’
เสียงเปิดประตูทำให้คนร่างบางต้องสะดุ้งหันไปมอง ร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามาก่อนจะเต๊ะท่ายืนกอดอกพิงกรอบประตูอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มที่ถูกจุดขึ้นที่มุมปากของเขาทำเอาดวงตาสวยต้องเบิกกว้าง
“มึง!มะ...มึงงง”
“จุ๊ๆ ...มึงจะพูดจาไม่ดีกับผู้มีพระคุณแบบกูไม่ได้นะ” คนตรงหน้าว่าแบบนั้น ก่อนจะก้าวขาเดินเข้ามานั่งลงบนเตียงอย่างถือวิสาสะ ฝาที่ได้แต่กระเถิบๆหนีไปเรื่อยๆจนชิดขอบเตียงอีกฝั่ง
“กลัวกูหรอ?”
“หน้าตามึงจังไรขนาดนี้ไอ้คนกาม ไม่น่าถามให้กูต้องตอบ”
“ด่ากูขนาดนี้ กูน่าจะขับรถชนมึงให้ตาย”
“อ๋อออ ไอ้แสงไฟที่สาดมาเข้าตากูคือรถเวรรถกรรมของมึงเรอะไอ้กัณฐ์ ไอ้อันธพาล!”
“ช่วยสำนึกหน่อยได้ไหมว่ากูช่วยมึงมานะเว้ย พอ อย่าอ้าปากอีก เดี๋ยวกูจูบแม่งเลยนิ”
“มึง! ไอ้เชี่ย มึงจับกูมาอีกทำไมวะ โรคจิตหรอ กูขอล่ะ อย่ายุ่งกับกูอีก กูเหนื่อยไอ้เหี้ยเอ๊ย ถ้ามึงแค้นไอ้รบก็เชิญไปลงที่มันได้ตามสบาย กูกับมันไม่ได้ข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว” พูดออกมาแบบนั้น พร้อมปลายประโยคที่เสียงเบาลงจนคนตรงหน้าสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
“ทำไม มันทิ้งมึง?” กัณฐ์ที่นั่งมองทำหน้ายิ้มๆกวนประสาทอีกฝ่าย แต่ฝากลับเลือกที่จะเงียบ และไม่พูดตอบอะไรออกมา
“มึงอย่าบอกว่าเรื่องจริง...เป็นไปไม่ได้หรอก ไอ้คนที่กล้าบุกเดี่ยวมาช่วยมึง จะบอกว่ามันไม่รักมึงได้ไง มันจะกล้าทิ้งมึงได้ยังไง หวงชิพหายขนาดนั้น”
“เหอะ มึงอย่าพูดว่ารักออกมาเลยว่ะ กูว่ามันไม่เคยมีหรอก” ฝาที่หันหน้ามามอง แค่นยิ้มออกมาน้อยๆอย่างสมเพศตัวเองนิดๆ
“พอไอ้เหี้ย เลิกทำหน้าเหมือนหิวดีหมีได้แล้ว เห็นแล้วเกะกะลูกตา มึงไม่ได้เจ็บตรงไหนไม่ใช่ไง นอกจากข้อศอกถลอกเพราะเสือกล้มสลบลงไปเอง มึงไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกูพาไปแดกข้าว บอกแม่ครัวไว้ละ”
ฝาที่หันมามองคนตรงหน้าก่อนจะทำสีหน้าระแวงใส่ แน่ล่ะ...สันดานที่มันทำไว้ครั้งที่แล้วกูยังตราตรึงใจ ไอ้ส้นตีน
“ไม่ต้องมาทำหน้าหวาดระแวงใส่กูขนาดนั้น กูไม่วางยามึงหรอก”
“ก็มึงเคยทำไงไอ้เห็บหมา!”
“สัด เกลียดคำด่ามึงชิพหาย มีแต่มึงที่กล้ามาด่ากูแบบนี้”
“กูต้องภูมิใจไหม”
“พอๆ เลิกพูดมากสักที มึงไปล้างหน้าล้างตา กูจะลงไปรอข้างล่าง”
ร่างสูงที่ส่ายหัวให้อย่างเหนื่อยๆที่จะต้องเถียงด้วยเลยได้แต่รีบเดินหนีออกจากห้องไป ฝาที่หันไปมองตามอีกคนที่เดินหายไปพร้อมกับเสียงปิดประตู มองจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่อยู่แล้วจึงค่อยๆชันเข่าขึ้นมากอดไว้ ใบหน้าใสที่ซบลงไปกับหัวเข่า ก่อนที่น้ำตาใสจะค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม ไร้ซึ่งเสียงสะอื้นใดๆ มีเพียงน้ำตาใสเท่านั้นที่บ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้คนๆนี้เสียใจมากแค่ไหน ทั้งเสียใจ เจ็บใจ รู้สึกแย่ และสับสนไปหมด
เปลือกตาที่หลับลงช้าๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอยู่แบบนั้น ในหัวยังฉายภาพที่นักรบนั่งอยู่บนเตียง สภาพเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย และอันนั้นของมันที่เด่นชัดจนขึ้นมา ยังจำได้ดีว่าข้างตัวของมันมีใครคนนึง ใครคนนึงที่ครั้งนึงมันเคยนอนกับเค้า และครั้งนี้ก็คงไม่ต่างจากเดิม สภาพที่เห็นกันอยู่ทำให้ไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรมาหักล้างให้ได้ ไม่รู้จะใช้ความคูลตรงไหนของตัวเองมาลบล้างเรื่องเหี้ยๆนี้ออกไปได้
“ฮึก...โดยเฉพาะ ... ความไม่ชัดเจนของมึงกูหาอะไรมาหักล้างไม่ได้เลย...หรือจริงๆนี่มันอาจจะเป็นความชัดเจนที่สุดของมึงก็ได้ ฮึก...”
.
.
.
“กว่ามึงจะเสด็จลงมานะ”
“กูจะกลับบ้าน”
“มาแดกก่อน เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไร”
“มึงอย่าให้กูได้พูดอีกครั้งนะ”
กัณฐ์ที่หันมาทำเสียงดุใส่พร้อมถลึงตามอง ฝาที่ได้แต่ถอนใจเหนื่อยๆ มีแต่เรื่องให้เหนื่อยหัวใจ และเพราะไม่อยากเหนื่อยมากไปกว่านี้จึงเลือกเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับอีกฝ่ายที่รออยู่ก่อนแล้วอย่างไม่อยากมีปัญหา
“ไม่รู้ว่ามึงชอบอะไร กูเลยสั่งๆให้แม่บ้านทำมา”
มันที่บอกแบบนั้น เลยกวาดสายตาดูอาหารบนโต๊ะว่าเมนูที่มันสั่งแม่บ้านทำมามีอะไรบ้าง ซูชิหน้ารวม มีซูชิฟัวกราส์ ปลาดิบด้วย ข้างๆมีจาจังมยอน และบิบิมบับวางคู่กับกิมจิ ถัดไปคือถ้วยแกงส้ม ต้มจืด แกงไตปลา และน้ำพริกหนุ่มที่มีแคบหมู ต่อกันไปติดๆเป็นจานสปาเก็ตตี้ซอสแดง ข้างๆมีรวมมิตรโคลด์ คัท มีพาร์ม่าแฮม ซาลามี่ที่โรยด้วยถั่วต่างๆ ทานคู่กับมะกอกดองและแก้วไวน์แดง ...อืม อะไรเอ่ยไม่เข้าพวก? .... ไม่ไม่เข้ากันมันทุกอย่างเนี่ย!
“มึงจะมีงานเลี้ยงหรอ”
“เอ้า ก็ไม่รู้ว่ามึงแดกไรได้ไม่ได้ เกิดดัดจริตเรื่องมากเดี๋ยวด่ากูอีก รำคาญหู”
“นานาชาติซะกูคิดว่าจะมีงาน”
“แล้วแดกได้ไหม”
“แดกได้ แต่ไม่กล้าแดก”
“เลิกกลัวกูได้ละ กูไม่ทำอะไรคนอกหักแบบมึงหรอก ทำไม่ลง เห็นตามึงช้ำขนาดนี้ก็ไม่กล้าข่มเหงแล้วสัด อีกอย่างขืนทำ ไอ้รบแม่งก็สั่งน้องมันเอามีดมาแทงมือกูอีกสิ”
“มึงพูดไรนะ หลังๆกูฟังไม่รูเรื่อง”
“เรื่องกู ว่าแต่มึงน่ะ ลงมาช้าขนาดนี้ แอบร้องไห้มาล่ะสิ” ไอ้กัณฐ์ที่ว่าแบบนั้นพร้อมมองหน้าแบบสำรวจไปด้วย
“เปล่า”
แต่ก็ตอบมันออกไปแบบนั้นทั้งๆที่เม้มปากแน่นและเสตาหลบมัน มือทั้งสองข้างที่กำจนแน่น ไม่อยากยอมรับตามที่มันพูด ไม่อยากให้ใครรู้ว่าตอนนี้มันอ่อนแอแค่ไหน ไม่เลย...ไม่มีแล้วพี่ฝาคนคูล
“หึ...แดกสิ”
อีกฝ่ายที่เปลี่ยนเรื่องทั้งแบบนั้น แต่ก็ดี ไม่อยากพูดเรื่องนี้อีกแล้ว ไม่อยากร้องไห้ให้ใครหน้าไหนเห็น ... มันไม่คูล
“อร่อยไหม”
“กูยังไม่ได้เอาเข้าปากสัดกัณฐ์”
“ก็แดกสิ”
“เออๆ”
อื้อหืออ อร่อยว่ะ เงยหน้าขึ้นมาทันทีตอนงับซูชิเข้าปาก รสชาตเหมือนร้านดังแถวทองหล่อเลยว่ะ
“อร่อยล่ะสิ”
“กูพูดหรอ”
“เปล่า แต่หน้าตามึงบอกมา แดกๆเข้าไปจะได้รู้สึกดีขึ้น”
มันที่ว่าแบบนั้น ก็หยิบนู่นนี่นั่นมาวางบนจานผม เงยหน้ามองมันหน่อยๆ อีกฝ่ายที่เลือกจะทำเป็นไม่เห็นว่าผมมองมันอยู่ ก้มหน้าลงไปกินของที่มันตักมาให้ต่อ ... จริงๆมันเป็นคนที่ผมไม่ควรจะไว้ใจที่สุดแล้ว แต่ไม่รู้สิ ในตอนนี้ อาจจะดีที่สุดที่เป็นมัน เพราะมันไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนที่สนิท เพราะแบบนั้น เลยสบายใจที่สุด
“ขอบใจนะมึง”
“ไม่เป็นไร กูเข้าใจความรู้สึกมึง”
เงยหน้าขึ้นมามองมันอีกครั้งที่มันพูดออกมาแบบนั้น แต่ก็นั่นแหล่ะ ช่างมันเถอะ กับเรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดเลย
“มึงพักอยู่ไหนเดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไรมึง เดี๋ยวกูนั่งแท็กซี่กลับเอง”
“เดี๋ยวกูไปส่ง อย่าให้กูพูดย้ำมากได้ไหมวะ รำคาญ”
“ทำไมต้องมาดีกับกูวะ คนเหี้ยๆแบบมึงมันไม่น่าจะดีได้ มึงต้องการไรสัด”
“ตัวร้ายแบบกูนี่ขอมีที่ยืนบ้างได้ไหม...สัด เบะปากใส่กูไปอีก”
“ก็มันไม่น่าไว้ใจ....”
“จริงๆเมื่อคืนนี้กูกำลังรีบ เพราะพ่อกูโทรตามยิกๆให้รีบมางานบ้านไอ้รบ คนยิ่งรีบๆแต่เสือกมีไอ้โง่ที่ไหนไม่รู้ แม่งมาเดินทะเล่อทะล่าขวางรถซะงั้น จริงๆตั้งใจจะลงไปตบสักที แต่พอเห็นเป็นมึงที่นอนสลบก็เลยหิ้วกลับมาด้วย”
“มึง ทำไมถึงจะไปงานนั้นล่ะ”
“เอ้า ก็พ่อกูกับพ่อมันเพื่อนกัน ทำธุรกิจวงการเดียวกัน จริงๆกูเอง...ก็เคยเป็นเพื่อนมันนะ”
“หรอ...มึงสองคนดูไม่น่าเรียกว่ามิตรภาพของความเป็นเพื่อน”
“หึ เลิกคบกันเพราะผู้หญิงว่ะ จริงๆกูก็โง่เองแหล่ะ พึ่งรู้ความจริงทุกอย่างก็ตอนจับตัวมึงมา”
“หื้ม เรื่องไรวะ?”
“ไม่เสือกเรื่องกูสิ”
“ฉัด”
“แล้วนี่มึงอิ่มแล้วหรอวะ อาหารไม่อร่อยหรอ”
“เปล่า กูกินไม่ลง”
“เออ งั้นไป เดี๋ยวกูไปส่ง”
“มึงไม่ได้จะพากูไปถ่วงทะเลใช่ไหม แบบว่าพากูมากินอาหารมือใหญ่ให้สุขใจเป็นมื้อสุดท้าย แล้วก็พาไปฆ่างี้”
“มโนเก่งจังนะ ลุกไอ้สัดจะไปส่ง”
“อืมๆ” ก็ไม่รู้ยังไง แต่สุดท้ายก็ลุกตามมันขึ้นรถไป แต่ก็อีกแหล่ะ ถึงกูจะบอกว่าไม่ คนแบบมันคงให้ลูกน้องหิ้วกูขึ้นรถได้อยู่ดี
“มึงจะให้กูไปส่งที่ไหน บอกทางกู” ตอนที่เราขึ้นมานั่งบนรถ ไอ้กัณฐ์ก็ถามออกมาแบบนั้น คิดสักพักเพราะจริงๆก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน ใจจริงอยากกลับบ้านแต่ไกลเกินไป เพราะยังไงพรุ่งนี้ก็มีเรียน คงจะกลับบ้านไม่ได้ เลยคิดว่าอยากจะไปหาไอ้หมอก ยังไม่อยากกลับไปหอ กลัว กลัวว่าไอ้รบมันจะมารอดัก แต่จริงๆ...มันก็ไม่จำเป็นที่ต้องมารอ
“อืม...ไปคอนโดแถวพร้อมพงษ์”
“เค”
มันตอบรับ ก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกไป ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรกัน มันกับผมไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แต่ที่ยอมมากับมัน ก็เพราะตอนนี้ไม่รู้ว่าผมจะต้องทำอะไร ทำยังไง ปกติไปไหนมาไหนก็เคยชินกับการที่มีไอ้รบหิ้วไปหิ้วมา เป็นมันที่จะเอารถมารับที่คณะ พาไปกินข้าวกลับหอ นอนและตื่นไปเรียนพร้อมๆกัน ช่วงเวลาไม่นานเท่าไหร่ แต่กลับทำให้ผมลืมไปเลยว่า ก่อนหน้าที่จะมาเจอมัน ผมใช้ชีวิตอยู่มายังไง ลืมไปเลยว่า ตอนที่ไม่มีรถออร์ดี้สีเหลืองของมันขับมารับ ผมไปไหนมาไหนยังไง ความเคยชินเป็นสิ่งที่น่ากลัว และการเคยมี ก็เป็นสิ่งที่เจ็บปวดกว่าการที่ไม่มี เพราะเราเคยชินที่จะมี พอมาวันนึงสิ่งที่เคยมีหายไป มันจะเจ็บปวดหัวใจมากกว่าคนที่ไม่เคยมีมาก่อน ... และก็ไม่ต่างจากตัวผม ที่ครั้งนึงเคยมีไอ้รบ แต่ต่อจากนี้ ผมจะไม่มีมันอีกแล้ว
“ทิชชู่อยู่เก๊ะหน้ารถ”
ไอ้คนข้างตัวที่พูดออกมาแบบนั้น ทำให้ผมรีบยกมือปาดน้ำตาทิ้งแบบลวกๆ ไม่คิดว่าจะร้อง ไม่ได้อยากร้องออกมาแบบนี้ แต่มันก็ทำไม่ได้ แค่เผลอคิดไป น้ำตามันก็ไหลออกมาแบบที่ไม่รู้ตัว เพราะจริงๆเรื่องมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง แต่ผมกลับรู้สึกว่าเหมือนตัวเองแบกรับเรื่องนี้มาหลายปีหลายเดือนแล้ว
“คอนโดนี้หรอวะ ให้กูขึ้นไปส่งไหม”
“ไม่ต้องหรอก นี่คอนโดเพื่อนกู” บอกมันตอนที่มันจอดรถเข้าที่ลานจอดเรียบร้อยแล้ว มันที่มองหน้าผมแบบใช้ความคิดนิดหน่อย ก่อนที่มันจะถามออกมา
“นี่มึงหนีไอ้รบหรอวะ?”
“..............”
“กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงกับมันทะเลาะอะไรกัน แต่กูว่า การหนีมันไม่ใช่ทางออกหรอก โดยเฉพาะหนีคนแบบไอ้รบ มึงหนีไม่พ้นหรอก”
“กูไม่ได้หนี...กูแค่ขอเวลาพัก คิดอะไรนิดหน่อย”
“อืม เอาเหอะ”
“มึง”
“ว่า?” มันที่เลิกคิ้วใส่นิดหน่อย มองมันจากมุมนี้มันเป็นคนที่หล่อมากๆคนนึง ถ้าตัดเรื่องที่มันเคยทำเลวกับผมไว้ก็จะดูเป็นคนดีคนนึง
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร อย่างน้อยถ้าไอ้รบมันรู้ว่าเมื่อคืนมึงไปนอนกับกู มันก็คงอกแตกตายในระดับนึง กูก็จะสะใจดี”
มันที่ว่าแบบนั้นพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากและหัวเราะหึหึแบบสะใจอยู่คนเดียว กูนี่รีบถอนหนีไปติดกระจก ปลดสายคาดเบลท์ออกจากตัวเลย ไอ้ห่า ไอ้ตัวร้าย
“เออๆ ยังไงก็ขอบใจนะที่มึงไม่ชนกู แถวเก็บศพกูมาให้ข้าวให้น้ำด้วย”
“ไม่เป็นไร ถือว่ากูไถ่โทษที่ครั้งนี้เคยใส่ยาปลุกและจูบมึงอย่างบ้าคลั่ง”
“ไอ้สัด! กูไปล่ะ”
“เออๆ เจอกัน”
“ใครจะเจอกับมึง ห่า”
กูว่าแล้ว ตัวร้ายก็คือตัวร้าย มึงจะกลับใจมาเป็นพระเอกไม่ได้หรอก ไอ้บ้า กูนี่รีบเปิดประตูรถออกไปเลย แต่ก็ออกไปไม่ได้ไกล กำลังจะปิดประตูรถใส่ แต่ไอ้กัณฐ์มันก็เรียกเอาไว้ก่อน
“มึงน่ะ พยายามเข้มแข็งให้มากๆล่ะ อย่าให้ไอ้เรื่องอกหักแบบนี้ มาทำลายรอยยิ้มที่มึงเคยมีไปซะล่ะ มันไม่ดีหรอก ... อย่าเปลี่ยนไปเพราะเสียใจมาก ...แบบกู”
ผมที่นิ่งฟังมันพูด ถึงแม้จะไม่ได้ยินสิ่งที่มันพึมพำตอนสุดท้าย แต่ก็เข้าใจที่มันบอก ผมที่ยิ้มให้มันหน่อยๆก่อนจะพยักหน้าให้ อีกฝ่ายที่ทำแค่โบกมือไล่ให้ผมอย่าเกะกะ แล้วมันก็ขับรถออกไปทั้งแบบนั้น มองตามรถมันที่ขับออกไปจนลับสายตา
เดินเข้าไปในตัวอาคารกดชั้นของห้องไอ้หมอก คิดแค่ว่าไม่รู้จะไปไหน อยากไปหาไอ้ธาร แต่ก่อนหน้านี้ลองโทรไป แต่มันไม่รับสาย จะไปหาไอ้เซียร์ มันที่เป็นผู้หญิงและบ้านมีแต่มันกับอาม่า ก็คิดว่าไม่ควรเท่าไหร่ สุดท้ายเลยเลือกมาหาไอ้หมอก เดินออกมาจากลิฟท์ กำลังจะเคาะประตูห้อง แต่ประตูกลับถูกกระชากออกมาอย่างแรง
“มึงกลับไปเลยไอ้เชี่ย!”
ผมที่ยืนตาค้างอยู่หน้าประตู มือที่กำลังจะยกขึ้นเคาะก็ชะงักค้างอยู่แบบนั้น ไอ้หมอกที่จับลูกบิดประตูห้องไว้แน่น คนที่ยืนอยู่ภายในห้องของมันคือพี่เทียน ดูเหมือนทั้งคู่จะมีปากเสียงกันน่าดู มันกับพี่เทียนที่รับรู้ว่าไม่ได้อยู่กันสองคนเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นผมยืนทำหน้าโง่อยู่ตรงนี้
“ไอ้...ฝา”
“เอ่อ กู....”
“คือมันไม่มี....”
“คือพี่มีเรื่องจะเคลียร์กับหมอกน่ะฝา”
พี่เทียนที่เปิดปากแทรกประโยคของไอ้หมอกออกมาแบบนั้น ก่อนที่ร่างสูงจะรีบตรงไปจับมือของไอ้หมอกมันไว้
“ปล่อยกูไอ้สัด! กลับไป!!”
“ไม่! กูต้องคุยกับมึงก่อน”
“กูบอกให้กลับไป! ไอ้ฝา มึงเข้ามา”
“คือเอ่อ.....”
“ฝา พี่ขอโทษทีนะ พี่มีเรื่องต้องเคลียร์กับหมอก”
“อ่อ...เอ่อ...ครับ”
“ขอบใจนะ”
‘ปัง’
พี่เทียนที่บอกออกมาแบบนั้น มือก็ยังคงยื้อยุดฉุดกระชากอยู่กับไอ้หมอก ท่าทางที่ดูร้อนรนเอามากๆ คิดว่าคงเป็นเรื่องที่สำคัญ และอีกอย่างพี่เทียนที่พูดออกมาแบบนั้น จะให้กูบอกปฏิเสธว่าไม่ได้ ผมมีปัญหาอยากเข้าไปนั่งในห้องเพื่อนตอนนี้ กูจะตอบออกไปแบบนั้นก็คงจะไม่ได้ ... และเพราะตอบรับไปแบบนั้น พี่เทียนเลยปิดประตูใส่หน้ากูทั้งแบบนี้ ตอนนี้เลยกลายเป็นไอ้โง่ที่ยืนเอ๋ออยู่หน้าห้องเพื่อน ไม่มีที่ไปอีกแล้ว ....
สุดท้ายเลยออกมาจากคอนโด เดินทะลุเข้ามาที่สวนสาธารณะที่อยู่ติดกับห้างดังและไม่ไกลจากคอนโดของไอ้หมอก ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี ไม่มีที่ให้ไปแล้ว นั่งลงที่พื้นหญ้าข้างๆริมน้ำที่อยู่กลางสวนสาธารณะ เหม่อมองไปในสายน้ำที่เงียบนิ่ง สายลมเอื่อยๆที่พัดมากระทบตัว ไม่เย็นแต่ไม่ทำให้ร้อน มองไปรอบๆตัวที่มีผู้คนอยู่มากมาย แต่ผมไม่มีใคร ในตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ไอ้รบเข้ามาอยู่ในชีวิตประจำวันของผม จนกลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้ แค่นึกมาถึงตรงนี้น้ำตาก็รื่นขึ้นมาที่ขอบตาแล้ว น่าสมเพชชิพหาย ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา เครื่องที่ร้อนเหมือนมันจะระเบิด ไม่ได้สนใจมันมานานเพราะตั้งปิดเสียงปิดสั่นไว้ เปิดหน้าจอออกมองเห็นเบอร์ของไอ้รบที่โทรเข้ามาเป็นร้อยๆสาย มีเบอร์ของเลิฟด้วย คิดว่าไอ้พี่รบมันคงให้ช่วยโทรหาผม ข้อความจากทางไลน์ก็มีรัวเข้ามา แต่ไม่คิดจะเปิดอ่าน ไม่อยากเปิดอ่านอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ ผมแค่อยากอยู่กับตัวเองสักพัก เพราะผมยังทำใจไม่ได้ ผมไม่ไหวจะรับรู้อะไรในตอนนี้
“เห้ย มานั่งทำอะไรตรงนี้วะ”
เสียงเรียกทำให้ผมต้องหันไปมอง ร่างสูงที่อยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆ ในมือมีแก้วกาแฟเย็นอยู่ และบนใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้มสดใสอยู่เหมือนเดิม เขาที่กำลังมองมาที่ผมและยิ้มให้เหมือนเคย
“พี่โซล...”
“ว่าแล้วว่าต้องเป็นมึง มองมาจากไกลๆก็คิดว่าใช่ กูเลยเดินเข้ามาหา มึงตื่นสายหรอวะทำไมยังอยู่ในชุดนอน แต่ชุดนอนมึงแจ่มดีนะ” พี่มันที่พูดออกมาติดจะขำๆ ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆผม อีกคนหันมามองทั้งรอยยิ้มก่อนจะเริ่มขมวดคิ้ว
“ฝา มึงเป็นไรวะ ร้องไห้มาหรอวะ”
น่าแปลกที่พอพี่มันถามออกมาแบบนั้น น้ำตาของผมก็ไหลลงมาแบบไม่อยากจะกลั้นไว้อีกต่อ อีกคนที่ทำหน้าตกใจ และนาทีต่อมาก็เป็นมันที่ยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“ใจเย็นๆมึง ค่อยๆร้อง ไหนหายใจเข้าลึกๆหน่อย” เสียงทุ้มที่ปลอบประโลมของมันยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้นไปอีก รู้สึกเหมือนกำลังมีพ่อมาปลอบ
“ฮึก อึก...พี่ พี่โซล”
“ไม่เป็นไรนะมึง เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”
“ฮึก ฮื่ออ พี่...”
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่ผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ โดยมีพี่โซลทำหน้าที่ลูบหัวปลอบ พี่โซลไม่ได้ถามอะไรอีก จนตอนนี้ที่ผมสะอึกสะอื้นน้อยลงแล้ว พี่มันเลยเลิกลูบผม
“ดีขึ้นไหม” พยักหน้าตอบมันกลับไป อีกคนที่ก็ยกมือมาเช็ดน้ำตาให้
“ถ้าดีขึ้นแล้ว มึงกลับหอไหม เดี๋ยวกูไปส่ง” มันว่าแต่ผมก็ส่ายหน้า ผมไม่อยากไป ไม่อยากกลับไปในที่ๆเคยอยู่กับไอ้รบ
“แล้วมึงอยากไปไหน”
“ผมไม่รู้ ผม....ไม่มีที่ไป”
“งั้นไปคอนโดกูไหม"
“เห้ย กูไม่ได้คิดจะทำไรเหี้ยๆอีกนะ แค่คิดว่า มึงน่าจะอยากพัก ดูจากสภาพมึงตอนนี้”
พี่มันที่พูดต่อออกมาเพราะคงเห็นผมที่เอาแต่มองหน้ามันอยู่แบบนั้น จริงๆไม่ได้คิดอะไรหรอก แค่คิดว่า ทำไมกูไม่ชอบคนดีๆแบบพี่โซลวะ ... แต่นั่นแหล่ะ คนเราก็มักจะรักคนที่เราเลือก ไม่ใช่รักจากคนที่ดี
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นพี่...แต่ถ้าไปได้จริงๆ ผมก็จะไปนะ”
...
“รกหน่อยนะมึง ห้องชายโสดก็งี้”
พี่มันว่าตอนที่เปิดประตูห้องออก เป็นห้องชุดในคอนโด ไม่ต่างจากห้องไอ้รบเลย คอนโดพี่มันไม่ไกลจากคอนโดไอ้หมอกเท่าไหร่ มองไปรอบๆห้องก็ไม่ถึงกับรกหรอกครับ สไตล์ผู้ชาย เห็นตรงหน้าทีวีมีแผ่นหนังแผ่นเกมส์ อ่อ แผ่นหนังโป๊ด้วยกระจายอยู่เลย หันไปมองมัน พี่มันที่รีบวิ่งพุ่งไปเก็บ
“เห้ย ไม่เป็นไรพี่”
“โทษทีมึง เมื่อคืนเพื่อนกูมากันอ่ะ”
“อ่อ”
เดินไปนั่งตรงโซฟา แล้วต้องสะดุ้งลุกขึ้นมา คือกูนั่งทับอะไรวะ หยิบขึ้นมาเป็นกล่องถุงยาง เอิ่ม ขอบคุณที่มันไม่ใช่อันที่ใช่แล้ว แต่ถึงแบบนั้น กล่องมันก็ถูกแกะไปแล้วมองเข้าไปมันเหลืออยู่ชิ้นเดียว หื้ม...ใช้ไปแล้วสองอันด้วยว่ะ
“เห้ยไอ้ฝา” พี่มันที่กระโจนมาจากหน้าทีวี พอเห็นของที่อยู่ในมือผม พี่มันก็ได้แต่ทำหน้าเจือนมาให้
“คือ...กูว่ามึงเข้าไปนอนในห้องเหอะ”
“อ่า”
“ห้องซ้ายมือมึง ไม่มีใครใช้ เมื่อคืนก็ไม่มี”
“อ่อออออ จ้า”
ตอบรับมันไปแบบนั้น ก็รีบลุกเดินออกไปจากตรงนี้ กลัวพี่มันอายครับ แค่นี้มันก็หน้าล้าพอแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่ะ พี่โซลแม่งก็ไม่ธรรมดานะ แต่ว่า พี่มันบอกว่าห้องนี้ไม่มีคนมาใช้ แล้วห้องนอนพี่มัน...ถูกใช้หรอวะเมื่อคืน อ่ะ กูนี่จินตนาการเลย เหมือนว่าจะได้กลิ่นบางอย่าง อยากเสือก แต่ความรู้สึกในตอนนี้ไม่เอื้ออำนวย แค่เรื่องตัวเองก็มีปัญหามากพอแล้ว รู้สึกเจ็บตาและปวดหัวมาก อาจเพราะร้องไห้มากไป
“ไอ้ฝา”
“หื้ม”
พี่มันโผล่หน้าเข้ามาตอนที่ผมกำลังจะหลับ
“กูจะออกไปราวน์ วอร์ดนะ ส่วนมึงก็นอนนี่แหล่ะ ถือว่าเฝ้าห้องให้กูละกัน คืนนี้กูอยู่เวรด้วย กลับมาพรุ่งนี้นู้นแหล่ะ”
“ขอบคุณนะพี่”
“ไม่เป็นไรเว้ย แต่มึง....ถ้าทะเลาะกับไอ้รบนั่น ก็คุยกันเหอะว่ะ กูเห็นโทรศัพท์มึงสั่นนะ กูว่ามันคงเป็นห่วงมากนะ”
“ผมนอนก่อนนะพี่ บ๊ายบาย”
“ดื้อเหมือนกันนะมึงเนี่ย เสื้อผ้าในตู้กูมึงหาใส่เอานะ ไปละ”
“ครับพี่”
โบกมือให้มันน้อยๆ อีกคนก็ปิดประตูห้องไป ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กจากข้างนอก สงสัยจะออกไปแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ไฟที่สว่างขึ้นมาพร้อมๆกับภาพหน้าจอที่เป็นรูปของไอ้รบ เป็นรูปที่ผมเคยถ่ายมันตอนที่เจอมันโดยบังเอิญที่สวนสาธารณะเมื่อนานมาแล้ว ตั้งใจจะเอาภาพนี้ไปส่งงานอาจารย์ มองเห็นรูปมันคนที่ผมรัก คนที่ผมเชื่อมันหมดใจว่ามันจะไม่ทรยศผม แต่ไม่ใช่ ผมคิดผิด .... น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้งเมื่อหน้าจอดับลง สัญญาณโทรเข้าตัดไปแล้ว และไม่กี่วิต่อมาก็โทรเข้ามาใหม่ ไม่ใช่ใคร ก็ยังคงเป็นมันแบบเดิม ผมที่เอาโทรศัพท์มากอดไว้ ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่เงียบๆ ผมเสียใจ แต่ผมก็คิดถึงมันนะ คนที่ทำร้ายความรู้สึกผมซ้ำไปซ้ำมา และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หลับไป มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงออดหน้าห้องดัง เลยงัวเงียลุกขึ้นมา มองออกไปด้านนอกฟ้ามืดแล้ว เดินเลยไปเปิดประตู อาจจะเป็นพี่โซล มันอาจจะลืมอะไร
(มีต่อด้านล่างจ้า)
-
‘แอ๊ด’
“เอ่อ.....”
“เอ่อ.....”
ใบ้แดกไปอีก ใครวะเนี่ย ... ไอ้สัดพี่โซล เพื่อนมึงมาว่ะ ทำไมไม่บอกกูก่อนนนนน แต่...พอมองไปมองมา คุ้นๆว่ะ เหมือนเคยเจอ
“เอ๊ะ! เพื่อนพี่โซลใช่ไหมครับ ฝาว่าฝาเคยเจอ พี่ๆ...พี่ พี่อิง ไม่สิ พี่อินๆๆ”
คนตรงหน้าที่ยิ้มบางๆส่งมาให้ หลังจากตอนแรกที่ดูจะตกใจไม่นอนที่เห็นผม พี่อินที่เห็นในตอนนี้ ต่างจากพี่อินที่ผมเจอในวันที่ไปกินข้าวกับพี่โซลมันนิดหน่อย ตรงที่...พี่อินดูจะซีดเซียวลง หรือกูคิดมาก
“...เอ่อ...คือ...คือพี่ลืมของไว้ห้องมันน่ะ”
“อ๋อออ ครับๆ เชิญครับพี่”
รีบถอยหลังเปิดทางให้พี่อินเข้ามาเลย เดินไปก้มๆเงยๆแถวโซฟา กูก็ยืนเด๋อหันไปหันมาอยู่ตรงนี้
“คือเอ่อ พี่อินหาอะไร ให้ผมช่วยหาไหมครับ” แบบว่าทำตัวไม่ถูกเลย ไม่ใช่เจ้าของห้อง ไม่รู้จักเพื่อนพี่เค้าด้วย
“อ่อ..คือพี่หาสร้อยข้อมือน่ะ พี่น่าจะทำตกไว้”
“งั้นผมช่วยหาครับพี่” บอกแบบนั้นกูก็กุลีกุจอมาช่วยพี่เค้าหา ก็ดีกว่ายืนโง่ๆไม่มีประโยชน์อยู่แบบนี้ ผมที่ควานมือไปตามพื้นพรมแถวโซฟาที่ผมนั่งเมื่อเช้า ก่อนจะลองยื่นมือเข้าไปใต้เก้าอี้ และกูก็เจอจริงๆว่ะ
“พี่คร๊าบบบ อันนี้ไหม”
พี่อินที่เงยหน้ามาจากแถวทีวี รอยยิ้มกว้างๆสดใสถูกส่งมาให้เป็นครั้งแรก อีกคนรีบลุกมาหาผมและรับมันไว้ สงสัยจะเป็นของสำคัญน่าดู
“ขอบคุณนะฝา”
“ไม่เป็นไรครับพี่...สงสัยจะเป็นของสำคัญมากเลยสิเนี่ย พี่ดูกังวล”
“เอ่อ...ก็สำคัญนะ สำคัญกับพี่ แต่อาจจะไม่สำคัญกับใคร”
“หื้ม?” อะไรซิ????
“อ่อ ฮ่าๆ ไม่มีไรหรอก พี่ก็พูดเรื่อยเปื่อย งั้นพี่กลับดีกว่า...ว่าแต่ ฝานอนนี่หรอ”
“อ๋อครับ”
“อ่อ จ๊ะ”
อีกคนยิ้มมาให้ แต่ก็แปลก บางทีก็อาจจะคิดมาก ยกมือไหว้พี่เค้าตอนที่อีกคนออกจากห้องไป พี่อินที่มองหน้าผมอยู่แบบนั้น ก่อนที่จะยิ้มมาให้ และก็ขอตัวจากไปในที่สุด
“แปลกว่ะ...ทำไมสร้อยมาตกใต้โซฟาได้วะ” ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย
...
ผมที่สิงสถิตอยู่ห้องพี่โซล2วันเต็ม พี่โซลไม่ได้ว่าอะไร แต่ดูจะเครียดๆแปลกๆ ตั้งแต่พี่แกออกเวรกลับมาที่ห้องก็ดูเครียดๆ แต่ถามไปก็ไม่ตอบ วันนี้วันจันทร์ ผมที่เอาแต่เลี่ยงไม่รับโทรศัพท์จากใครมาสองวันเต็มๆ มีสายเข้าจากไอ้หมอก ไอ้เซียร์ ไอ้ธาร และไอ้รบที่กระหน่ำโทรเข้ามา เบอร์โทรเข้าไม่ต่ำกว่าสามร้อยสาย ถึงจะพยายามเลี่ยงแค่ไหน สุดท้ายวันนี้ก็ต้องไปเรียน และพี่โซลเป็นคนไปส่ง
“พี่ ขอบคุณมากนะที่ให้ผมไปอยู่ด้วย แถมยังให้ยืมชุดนักศึกษาอีก”
“ไม่เป็นไร ชุดนี้กูซื้อมาตอนปี1 มึงคงใส่ได้” พี่มันบอกแบบนั้น แต่ตาก็ยังคงมองไปที่ถนน
“พี่ เป็นเปล่าอ่ะ ดูเครียดๆมาหลายวันแล้ว”
“อ่อ...หรอวะ” เออ กูอยากจะเออดังๆใส่หน้า แต่ทำแบบนั้นกับผู้มีพระคุณไม่ได้ เลยได้แต่พยักหน้าให้หน่อยๆ
“ไม่มีไรหรอก แต่ว่ามึง ถ้ากูทำให้ใครบางคนเข้าใจผิดหรือโกรธ กูควรทำยังไงดีวะ” กูนี่เลิกคิ้วใส่เลย
“มึงไปติดเด็กที่ไหนหรออออ”
“ไม่กวนตีนสิวะ” แอบเห็นแก้มมันแดงหน่อยๆ โอเคกูไม่ล้อแล้วก็ได้
“เอาจริงๆ ถ้าทำให้เข้าใจผิดก็อธิบายสิวะ”
“แล้วถ้าเค้าไม่ฟัง ไม่เชื่อล่ะ”
“เอ้า แล้วพี่จะปล่อยให้เค้าเข้าใจผิดไปแบบนั้นหรอ แต่ถ้าเค้าไม่เชื่อ พี่ก็ต้องสร้างความเชื่อให้เค้าสิ”
“อืม นั่นสิ...ว่าแต่มึงเหอะ เก่งจังเรื่องคนอื่นเนี่ย แล้วเรื่องมึงจะเอาไง”
“ต้องเอาไงด้วยหรอวะ”
“เฮ้อ ยังไงกูก็อยู่ข้างมึงนะ”
“ขอบคุณมากนะเว่ยพี่”
“ไม่เป็นไร ยังไงกูก็คิดว่ามึงเป็นน้องกูเสมอล่ะ”
“ใจพี่หล่อว่ะ ใครได้พี่เป็นแฟนคงโชคดี”
“หึ ไม่หรอก กูก็ไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น มึงก็น่าจะรู้นะ กูก็เคยทำไม่ดีกับมึงนิ”
ผมยิ้มออกมาตอนพี่มันว่าแบบนั้น พยักหน้าเห็นด้วยหน่อยๆ
“ก็จริงนะพี่...แต่ว่า คนเราถ้ารู้ว่าตัวเองผิด มันก็ยังพอให้อภัยได้นะ” บอกมันออกไปแบบนั้น พี่มันที่ยิ้มกว้างขึ้นมาอีกหน่อย ผมยกมือไหว้ขอบคุณพี่มันที่จอดรถส่งผมหน้าคณะ ก่อนจะยืนรอให้รถของพี่มันขับออกไปก่อน หันหน้าเข้าตึกคณะแล้วสูดหายใจเข้าปอดหนักๆ เอาวะ...สุดท้าย ยังไงก็ต้องเผชิญหน้าอยู่ดี
“อิฝา!! มึงหายไปไหนมาอิเหี้ย!!!”
ไอ้เซียร์ที่วิ่งหน้าตั้งเข้ามาตอนผมที่เดินเข้าไปหาพวกมันที่ม้าหินตัวประจำของพวกเรา มองเห็นไอ้หมอกไอ้ธารที่มาถึงแล้ว
“พูดมา! ถ้าเหตุผลไม่ดีพอกูจะตบมึง มึงหายไปไหนมา คนเค้าตามหาตัวมึงให้วุ่น กูไอ้หมอกไอ้ธารโทรไปเป็นร้อยๆสาย เป็นห่าอะไรไม่รับอิดอก กูด่าเลยเนี่ย กูด่า!!”
“เซียร์มึงใจเย็น แล้วไอ้ฝา มึงมานั่ง” ไอ้เซียร์ฟึดฟัดใหญ่ตอนที่ไอ้ธารขัดมัน แต่มันก็ยอมเดินกลับไป ผมที่นั่งลงข้างๆไอ้หมอก ถูกสายตาของคนสามคนจ้องจนแทบจะทะลุร่าง
“ว่าไง มึงพูดมาอย่าให้กูหัวร้อนไปมากกว่านี้! ตอนไอ้หมอกโทรมาบอกว่ามึงไปหากูก็งงแล้ว แต่พี่รบที่โทรหาพวกกูสามคนเป็นบ้าเป็นหลังยิ่งทำให้เป็นห่วง แล้วมึงหายไปไหนมา เป็นอะไร!”
“มัน...มันโทรหาพวกมึงหรอ”
“ใคร! พี่รบหรอ โทรสิ โทรทุกครึ่งชั่วโมงมาตลอดสองวันเนี่ยอิดอก นั่น พูดปุ๊บก็โทรมาเลย” ไอ้เซียร์ที่คว้าโทรศัพท์ไป มันตั้งท่าจะกดรับสาย แต่ผมดึงมาไว้ก่อน
“เป็นเหี้ยอะไรของมึง! ผัวมึงเป็นห่วงเนี่ย!!”
“อย่าพึ่งรับได้ไหมวะ อย่าพึ่งบอกมันได้ไหม” ผมที่พูดออกไปแบบนั้น เสียงที่สั่นทั้งๆที่คิดว่าผ่านมาสองวันผมเข้มแข็งขึ้นแล้วและพร้อมเผชิญหน้า แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เลย
“ฝา เกิดอะไรขึ้น มึงเป็นอะไรวะ” ไอ้หมอกที่ไหล่ผม อาจเพราะมันเห็นว่าไหล่ผมสั่น แต่จริงๆก็สั่นทั้งตัว ผมที่ก้มหน้าลงไป น้ำตาไหลออกมาช้าๆ ร้องไห้อีกแล้วหรอวะ
“มึงร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรมึง บอกกูค่ะบอก!”
“เซียร์ใจเย็น”
ไอ้ธารที่ปรามมันออกมาอีก ไอ้เซียร์ที่ดูจะร้อนใจแต่มันก็เลือกที่จะเงียบ แต่ก็เขยิบเข้ามากอดปลอบผมไว้
“พวกมึง...ไอ้รบ...ไอ้รบมันนอกใจกู”
“ห๊ะ!”
“ห๊ะ”
“ห๊ะ”
พวกมันที่ดูจะตกใจมากๆ แต่ก็ยอมเงียบฟังผมเล่าต่อไป ไอ้เซียร์ที่กอกปลอบผมอยู่แบบนั้น มันที่ร้องไห้ออกมาตอนผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
“อิเหี้ย ฮึก มึงเสียใจมากใช่ไหม กูขอโทษนะ กูจะไปตบมันให้มึง ฮึก ไม่ร้องนะไอ้ฝา”
“มันเรื่องเหี้ยอะไรวะเนี่ย”
“ไอ้ฝา มึงแน่ใจหรอวะ”
“มึงจะมาถามความแน่ใจอะไรอีกวะ ขนาดนี้แล้ว มึงบ้าหรออิธาร มึงเข้าข้างพวกมีKด้วยกันหรอ!”
“เปล่า กูไม่ได้เข้าข้างพี่รบ แต่....เออ นั่นแหล่ะ แต่มึงหลบมันตลอดไม่ได้หรอกนะ ยังไงถ้ามึงไม่ไหว มึงก็ต้องเคลียร์”
“ไม่ต้องเคลียร์เหี้ยไรทั้งนั่นแหล่ะ สันดานค่ะ”
“ใจเย็นหน่อยไอ้เซียร์ แต่กูเห็นด้วยกับไอ้ธารนะ มึงควรเคลียร์กับพี่มัน”
“กูรู้พวกมึง ยังไงกูก็ต้องคุยกับมัน สองวันที่กูหลบหน้าเพราะกูแค่อยากให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้นมาหน่อย กูยังไม่พร้อม”
“แล้วตอนนี้มึงพร้อมรึยัง มึงฟังกูหน่อยได้ไหมวะฝา นะ”
เสียงเข้มที่ดังมาจากข้างหลังผม รู้ดีว่าเป็นใคร
จำได้ขึ้นใจโดยที่ไม่ต้องหันไปมอง
“พี่มึงมาทำไมคะ! ทำเพื่อนเซียร์เสียใจไม่พอหรอ เลววะ แค่ไปเอาคนอื่นก็เลวแล้วนะ แต่พูดออกมาได้ไงวะ รุ่นน้อง ทุเรศวะ!”
ไอ้เซียร์ที่ลุกขึ้นชี้หน้าด่ากราดแบบไม่เกรงใจ ไอ้หมอกต้องรีบตามไปดึงมันไว้ และผมเองก็ได้หันไป หันไปมองหน้ามันเป็นครั้งแรก หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น เวลาผ่านไปสามวัน แค่สามวัน แต่คนตรงหน้าผมดูแปลกไปมากจริงๆ ไอ้รบที่ปกติเป็นคนดูแลตัวเอง แต่สภาพมันตอนนี้ดูแย่มากๆ หน้าโหล ขอบตาลึก แอบเห็นมุมปากมันเขียวและแตกหน่อยๆ
ผมที่จ้องหน้ามัน แค่เห็นหน้าก็อยากจะร้องไห้แล้ว มันที่ไม่ได้มองใคร ไม่มองแม้ไอ้เซียร์จะยืนชี้หน้ามันอยู่ตรงหน้า สายตาของมันที่มองมาที่ผมแค่คนเดียว ใจผมเจ็บ รู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบหัวใจผมแรงๆ บีบและคลาย และก็กลับมาบีบซ้ำใหม่อยู่แบบนั้น
“ฝา...” มันที่เรียกชื่อของผมด้วยน้ำเสียงขอร้อง
“กลับไปเลยไอ้พี่เหี้ย!”
“ใจเย็นสิวะไอ้เซียร์”
“ขอคุยกับฝาก่อน นะ”
“ไม่! เพื่อนหนูไม่มีอะไรจะคุยกับคนเหี้ยๆแบบพี่”
“ไอ้เซียร์...ไม่เป็นไร กูจะคุย”
ผมที่พูดออกไปเป็นประโยคแรกหลังจากที่เจอมัน คนตรงหน้าที่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แต่ผมกลับถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ไอ้หมอกกับไอ้ธารที่รีบดึงไอ้เซียร์ออกไป เพราะมันจะยืนฟังอยู่ด้วย
“ฝา” มันที่ตรงเข้ามาหาผม ตั้งใจจับมือผมไว้ แต่ผมถอยหนี เพราะทำแบบนั้นอีกฝ่ายเลยชะงักไป หน้าของมันที่ดูเศร้าๆ ไม่ต่างจากผมเลยในตอนนี้
“มึงมีอะไรพี่”
“กูอยากอธิบาย มันไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่แบบที่มึงเห็น กูไม่ได้มีอะไรกับหลิน จริงๆนะฝา”
“แต่ที่กูเห็นมันไม่ใช่นะ”
“กู...กูรู้ว่าอธิบายไปมึงก็คงไม่เชื่อ แต่กูไม่ได้มีอะไรกับหลินจริงๆนะ กูไม่ได้รักมัน”
“แต่มึงก็แอบคุยกันลับหลังกู มึงคิดว่ากูไม่รู้หรอเวลามึงออกไปหา มึงคิดว่ากูไม่มีความรู้สึกหรอเวลาที่มึงต้องทิ้งกูไว้แล้วรีบออกไปหาเค้า มึงคิดบ้างไหมว่ากูจะรู้สึกยังไง มึงคิดรึเปล่า”
น้ำตาผมไหลลงมาตอนที่ถามมันออกไปแบบนั้น ผมพยายามแล้ว แต่ไม่ไหว แค่คิดย้อนไปผมก็เจ็บ ทั้งๆที่พยายามจะไม่รู้สึก แต่มันไม่ใช่เลย มันไม่ใช่สักอย่าง
“กูไม่เข้าใจมึงเลย ทั้งๆที่มึงบอกว่าจะบอกกูทุกเรื่อง ทั้งๆที่มึงสัญญาแต่มึงทำไม่ได้ ทำไมวะ กูถามหน่อยว่าทำไม”
“ฝา กูขอโทษ กูขอโทษจริงๆนะ มึงให้อภัยกูได้ไหม ฝา...อย่าร้อง มึงอย่าร้อง”
“นักรบ กูถามมึงหน่อย มึงอายมากหรอที่คบกับกู...ทำไมวะ ความรักที่กูให้มึงไป มันไม่ทำให้มึงกล้าขึ้นมาเลยใช่ไหม กล้าที่จะรักคนอย่างกู”
“ฝา ไม่ใช่แบบนั้น กูรักมึง ทำไมกูจะไม่รักมึง กูรักมึงนะ”
มันที่พูดแบบนั้นก่อนจะทรุดตัวลงไปกับพื้น มันที่กอดผมไว้แน่น หัวของมันที่ซุกอยู่ที่หน้าท้องของผม รู้สึกได้เลยว่าเสื้อของผมเปียก เพราะมัน มันที่ร้องไห้กอดผมแน่นๆอยู่ตรงนี้
“นักรบ มึงรู้อะไรไหม คนเรามันทนอยู่กับความไม่ชดเจนไม่ได้นานหรอกนะ แล้วมึง...ที่ไม่เคยชัดเจนอะไรกับกูเลย มึงคิดว่ากูจะทนไหวหรอ กูว่ากูหลอกตัวเองเก่ง กูพยายามคิดว่าแค่มึงบอกว่ารักกูมันก็พอ แต่พอมาวันนี้ ไม่ว่ะมันไม่พอ ในวันที่มึงทำลายความไว้ใจของกู กูไม่รู้เลยว่าจริงๆมึงกับกูเราเป็นอะไรกัน มึงรักกูหรอ ไม่รู้ดิ ถ้ามึงรักทำไมมึงต้องโกหกทำไมต้องปิดบังกู ทำไมมึงต้องเห็นคนอื่นสำคัญกว่ากูวะ และสุดท้าย...ทำไมกูถึงกลายเป็นคนอื่นเวลาที่มึงอยู่กับคนอื่นล่ะ กูเป็นรุ่นน้องมึงหรอ หรือมึงเห็นกูเป็นอะไรอีก ควายหรอ กูเจ็บไม่เป็นหรอ”
“ฝา กูขอโทษ...”
“กูให้อภัยมึงนะ แต่...”
“ฝาไม่เอา กูไม่เอาแบบนี้”
ผมที่ดึงแขนของมันออก และมันที่พยายามกอดผมไว้ให้แน่นที่สุด ผมก้มลงไปมองหน้าคนที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น น้ำตาผมไหล ไม่ต่างจากมันที่มองหน้าผมอย่างขอร้อง น้ำตาของไอ้รบที่ผมคิดว่าชาตินี้คงไม่มีทางได้เห็น แต่วันนี้กลับได้เห็น ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้มัน คนแบบมันไม่ควรร้องไห้หรอก ผมไม่อยากเห็น
“รบ กูทนต่อไปไม่ไหวว่ะ มึงทำร้ายความรู้สึกกูมากเกินไป มึงไปเอากับคนอื่น แล้วมึงก็ยังเห็นกูเป็นคนอื่นอีก แค่หลับตาแล้วต้องเห็นภาพนั้นตลอด กูทำไจไม่ได้ว่ะ มันมากเกินไป”
“ฝา ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ กูไม่ยอม”
“กูว่า...เราจบกันเหอะ”
“ฝา ไม่เอา ขอร้อง กูขอร้อง”
“ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนจะยืดเยื้อต่อไปอีกทำไมวะ ถ้าสุดท้ายเราก็ต้องเลิกกัน ก็พอเหอะ กูว่าพอแค่นี้เถอะนะ”
“ฝา...”
ผมที่สะบัดตัวมันออกจากมันและวิ่งหนีมาแบบสุดแรง อีกฝ่ายที่ล้มลงกับพื้นไม่รู้ว่ามันจะเจ็บมากแค่ไหน แต่คิดว่ามันคงไม่มากเท่าผม คนที่ต้องบอกให้เราจบกัน ทั้งๆที่ผมยังรักมัน รักมันทั้งๆที่ไม่เคยได้อะไรกลับมา รักทั้งๆที่รู้ว่ามันทำผิด มันทำให้ผมเสียใจ ... แต่สุดท้าย รักก็คือรัก
---------------------------
งื้อออ สงสารอ่ะ สงสารน้องฝาาาาาา T0T รู้สึกเหมือนน้องเก็บทุกอย่างไว้ในใจเพื่อมาพูดกับไอ้พี่รบในวันนี้วันเดียว เก็บอะไรไว้ข้างใน พอสุดท้ายมันไม่ไหว มันก็แบบนี้ ... ส่งนึงในตอนนี้ที่เขียนแล้วกลัว กลัวมากก็คือ กลัวคนอ่านไม่เศร้าไม่อินไปกับเรา หวังว่าทุกคนจะชอบไม่มากก็น้อยนะคะ
ปล. คอมเม้นท์ตอนที่แล้วแคทตกใจมาก มากๆ ตั้งแต่เขียนเรื่องนี้มา ไม่เคยคิดว่าจะได้คอมเม้นท์ขนาดนี้จากในเล้าเป็ดเลยค่ะ
สงสัยเป็นเพราะพลังความเกรี้ยวกราดแน่ๆเลย ถึงขนาดมีไปเม้นท์ในทวิตเตอร์ด้วย ดีใจค่ะ ขอบคุณน้า^0^ ...ส่วนตอนนี้ เกรี้ยวกราดไหม ไหนว่ามาสิคะๆอิๆ (ยื่นทิชชู่)
แฮชแท็คในทวิตเตอร์ #Nolimitแรงรัก
:katai4: :mew1: :katai5: :pig4: :กอด1:
-
อิพี่เหลืองก็ยังไม่ชัดเจนเหมือนเดิม
เข้มแข็งไวไวนะน้องฝา :กอด1:
-
สงสารน้องฝา หนูอดทนมามากเลยใช่ไหม ไม่อยากเห็นฝาร้องไห้เลย ฮืออ
-
ฮืออ รักน้อง กอดน้อง ใครไม่รัก ดอกรักนะ
:กอด1:
-
ชอบความเด็ดขาดของพี่ฝา อิพี่รบโผล่มาแค่บอกว่าเข้าใจผิดไม่ได้เป็นอย่างที่คิดแต่ก็ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเลย ใจคนมันพังมาครั้งนึงแล้วถ้ามีครั้งต่อๆมาก็ให้เข้มแข็งแค่ไหนก็ไม่ไหวหรอกนะ ให้พี่ฝาถอยไปตั้งหลักอะดีแล้ว
ปล. ยังไม่ชอบความคิดน้อยของพี่ฝาอยู่นะ อย่างเรื่องโซลอิน ถ้าพี่ฝาเอะใจแล้วคิดบ้างก็ดีไม่ใช่ปล่อยผ่าน อ่านแล้วรู้สึกรำคาญนิดๆน่ะ
-
:pig4:
-
โอ้ย เสียน้ำตาเลย,,,
-
สงสารพี่ฝาคนคูลล แง้ๆๆๆ
สมน้ำหน้าอิพี่เหลือง
-
มันไม่มีใครที่จะสามารถทนเจ็บแต่เรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาได้จิง สงสารน้องฝา :hao5:
-
ก็...สงสารไอ้พี่รบนิดนึงอะนะ แต่แบบคิดถึงตอนที่น้องฝาเจ็บละแบบ ไม่ได้ เราจะใจอ่อนมิได้ ไอ้พี่รบต้องสำนึกให้ได้มากกว่านี้ คนไม่ชัดเจนอยู่กันไปยังไงก็เจ็บปวด เราจะรอดูการกระทำของนายต่อจากนี้นะไอ้พี่รบ :angry2:
-
มาม่าได้โล่
-
เอากัณฐ์มาเป็นพระเอกแทนดีกว่า 555
-
นอกจากพระเอกจะกากยังอมสากกะเบืออีกด้วย
ดีใจกับฝาด้วยที่เทไปซะ
-
ไม่ไหวแล้วสงสารน้องฝา
-
อ่ยๆร้องไห้ตามพี่ฝาแง้งงงงง อยากกอดปลอบจัง
ส่วนไอ้พี่เหลืองงงไม่สงสารหรอกหึ้มมม
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สนุกมากชอบแนวนี้มากกกก
ป.ล รอตอนต่อไปปปปปป
-
สุดท้ายอีพี่รบก็ไม่มีคำอธิบายอะไรเลย นอกจากคำขอโทษอย่างเดียว
ความไม่ชัดเจนก็ยังคงมีต่อไป ดีแล้วที่ฝาไม่ทน เลิกไปเถอะ
-
- ของบางอย่างที่อยากเก็บรักษาไว้ให้ดี แต่เพราะว่าคนมันไม่เคยมี มันเลยไม่รู้วิธีจะเก็บรักษา-
บทที่31
“เป็นเหี้ยอะไรวะไอ้เฮีย ทำไมมึงมานอนตายอยู่ที่บ้าน”
ร่างสูงของรุกฆาตที่ยืนพิงกรอบบานประตูห้องของพี่ชายเอ่ยทักขึ้นด้วยเสียงเรียบ ขายาวยกขึ้นเตะขวดเหล้าที่กลิ้งมาที่เท้าทิ้งไปอย่างรำคาญใจ
“เสือก”
“ปากดี แต่ฝีมือไม่เห็นดีเหมือนปากเลยวะพี่ชาย”
“ไปไกลๆ ....สัดรุก!”
เสียงตะคอกที่ดังเหนื่อยๆไม่ทำให้คนเป็นน้องเกรงใจ อีกฝ่ายกลับสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องที่เจ้าของห้องไม่ยอมเปิดไฟ ผ้าม่านหนาก็ปิดทึบไว้รอบห้องจนไร้แสง
“เหี้ย ขวดเชี่ยไรมึงนักหนา กูเกือบลื่นหัวแตกตายเพราะขวดเหล้ามึงเนี่ยไอ้เฮีย แดกเหมือนพ่อมึงผลิตเหล้าขายนะ”
ปากว่า ขาก็เตะขวดเหล้าหนีอีกเป็นครั้งที่สอง รุกฆาตเดินไปรูดม่านให้แสงสว่างสาดเข้ามาภายในห้อง ห้องมืดๆทั้งห้องสว่างขึ้นมาทันที ภายในห้องที่มีเอกลักษณ์ด้วยเตียงสีเสา ด้านบนหัวเตียงสลักลายมังกรคู่ พร้อมทั้งผนังกำแพงที่เป็นสีเหลืองอ่อนเข้าคู่เฟอร์นิเจอร์สีน้ำตาลดำที่ถูกตกแต่งให้เข้ากันอย่างลงตัว กลางเตียงนอนสี่เสามีศพขึ้นอืดนอนร่างพังพาบบนนั้นอยู่หนึ่งศพ
“เปิดทำเชี่ยไร!”
‘พึบ’
เสียงตะคอกอย่างขุ่นใจดังมาพร้อมหมอนใบหนึ่งที่บินมาจากกลางเตียง แต่รุกฆาตก็รับมันไว้ได้ทัน
“สัด”
คนเป็นน้องสบถเบาๆ หงุดหงิดจนอยากเดินไปถีบให้ตกเตียง แต่เห็นสภาพของคนเป็นพี่แล้วทำไม่ลง จะสงสารก็ไม่ใช่ จะสมเพชก็ไม่เชิง
“มึงนอนเมามา5วันแล้วนะ เป็นเชี่ยไร ไมไม่กลับไปนอนคอนโดมึง ไหนว่าไม่อยากกลับมาอยู่บ้านไงวะ”
“เสือก”
“ปากมึงนะสัดเฮียรบ มึงคิดว่าเป็นพี่แล้วกูเหยียบปากมึงไม่ได้รึไง” ดวงตาของรุกฆาตที่เข้มขึ้น รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว
“งั้นมึงมาต่อยกับกู มา!” สภาพยุ่งเหยิงของคนที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมาช้าๆ รู้สึกอยากปะทะเผื่อความรู้สึกจะดีขึ้นบ้าง ร่างสูงของนักรบที่ผมเผ้ารุงรังชี้ไปไม่มีทิศทาง บวกกับเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย สภาพย่ำแย่หน้าตาที่ไม่ใสเหมือนเก่าทั้งๆที่เจ้าตัวเป็นคนดูแลตัวเองแต่ตอนนี้ใต้ตาดำจนเห็นชัดแถมยังมีหนวดเครารุงรังที่ปล่อยไว้ไม่ยอมโกนออก
“ปากดีไอ้สัด จะลุกยังลำบาก”
“ไป...ไกลๆกูเลย....ไป”
นักรบที่พูดออกมาด้วยเสียงเหนื่อยๆ ก่อนที่ร่างหนาจะหงายหลังลงไปนอนกองบนเตียงอีกครั้ง รุกฆาตที่มองตามได้แต่ส่ายหัวอย่างระอาใจ สุดท้ายก็ยอมเดินเข้าไปใกล้คนเป็นพี่ นักรบที่รู้สึกว่าถูกมองอยู่ค่อยๆปรือมามองตอบน้องชายอย่างหงุดหงิด
“มีเหี้ยไรอีก”
“มึงทำตัวเองทุกอย่างเลยนะ แล้วตอนนี้มึงก็ยังจะทำตัวเองให้ร่างกายมันแย่ลงต่ออีกหรอวะ”
“เหอะ แล้วกูแก้ไขอะไรได้วะ มันจบแล้ว ฝาไม่สนใจกูแล้ว ฝามีไอ้พวกเหี้ยนั่นมาแทนกู”
“ฝามันรักมึงจะตาย มันจะหาใครมาแทนมึงได้”
“มี มีคนดีๆมาแทนกู มันจบแล้วเว่ย”
นักรบที่ตอบออกมา ตาคมที่ดูเหนื่อยล้าก็เอาแต่จ้องเหม่อมองเพดานอยู่แบบนั้น ทำเอารุกฆาตรู้สึกหงุดหงิดขึ้นไปอีกที่เห็นพี่ตัวเองเป็นแบบนี้ ไม่เข้าใจจริงๆว่าคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดในเรื่องของคนอื่น ทำไมพอเรื่องหัวใจของตัวเองมันถึงโง่นัก
“รู้ว่าจบก็ทำใจสิวะ”
“ถ้ามึงเลิกกับเลิฟ มึงจะทำใจได้หรอไอ้สัด ไปไกลๆไปไอ้มีเมีย”
“กูเบื่อมึงมาก”
“เออ...ใครๆก็เบื่อกูทั้งนั้นแหล่ะ ขนาดกูยังเบื่อตัวเองเลย”
ร่างสูงที่ว่าแบบนั้นจบก็ดึงหมอนกล้วยที่อยู่ข้างๆมากอดไว้แน่น เอาหน้าหล่อซุกลงไปเพื่อหลบสายตาน้องชายที่กำลังมองมา
“...เออ นอนเน่าตายไปซะไอ้สัด” เมื่อไม่รู้จะพูดยังไงกับอีกฝ่าย รุกฆาตเลยเลือกจะเดินหนีความหงุดหงิดออกมาแทน
“มีเรื่องอะไร”
เสียงทักจากด้านหลังทำให้รุกฆาตต้องหยุดเดิน หันหลังกลับไปมองก็เจอเข้ากับพี่ชายคนโตของบ้าน ที่ตอนนี้อยู่ในชุดสูธเนียบไม่ต่างจากทุกวันที่เคยเห็น ใบหน้าหล่อคมของคนเป็นพี่ที่ติดจะเย็นชาหน่อยๆมองมาแบบไม่รู้สึกอะไร ทำเอารุกฆาตถึงกับถอนหายใจเซ็งอีกรอบ นี่มันวันรวมญาติรึไงวะ
“มีกล้วยเน่าอยู่ในห้อง”
“หึ สม”
“นึกว่าเฮียจะช่วย” รุกฆาตเลิกคิ้วมองอีกคนที่เอ่ยถาม คนเป็นพี่ที่ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยถามต่อ
“ช่วยมันน่ะหรอ”
“อือ”
“ช่วยทำไม มันสมควรได้รับบทเรียนแล้วนี่”
“ก็จริง”
“กูไปล่ะ จะรีบพาเมียไปตรวจท้อง ส่วนมึงก็ไปเรียนซะ ไอ้รบมันไม่ตายหรอก แต่ถ้ามันตาย เดี๋ยวคืนนี้กูกลับมาเก็บศพมันเอง”
บอกออกไปแบบนั้นก่อนจะเดินผ่านหน้าน้องชายไปทันที เวลาของ‘ทัพหน้า’ไม่มีมากนัก เพราะฉะนั้น คนแบบเค้าเลยไม่ว่างมาใส่ใจปัญหาหัวใจของเด็กๆแบบนี้ให้เสียเวลา ...
รุกฆาตหันหน้ากลับไปมองห้องของพี่ชายคนที่สองของตัวเองอีกครั้งก็ได้แต่ถอนใจ ก็หวังว่ามันจะไม่เป็นอะไรไปซะก่อน
.
.
.
“เอามาอีกแก้วดิ๊ อึก...เอิ๊ก”
“คุณหนูครับ พอเถอะ”
“เห้ย ไอ้กร๊วกนี่ อึก เอิ๊ก...แก้วเว้ย”
เสียงโวยวายอ้อแอ้ของคนที่เอาหน้าแนบไปกับเคาเตอร์บาร์ แก้วเหล้าเศษแก้วแตกรวมถึงขวดเหล้าเกลื่อนไปหมดทำเอาพ่อบ้านถึงกับหนักใจ จะทำยังไงกับคุณนักรบดี จะห้ามก็ไม่ได้ จะไปต่อก็ไม่ควร แต่ถึงจะห้ามยังไงก็คงจะไม่ฟัง ในเมื่อตั้งแต่นักรบลงมาจากบนห้องตอนช่วงสายๆก็เอาแต่นั่งกินอยู่ตรงนี้จนตอนนี้ทุ่มนึงก็ยังไม่ไปไหน
“เอิ๊ก เอาเพียวๆมาอีกแก้วเด้”
เสียงอ้อแอ้พร้อมกับมือที่กำแก้วเหล้าโบกไปมาขอเหล้าเพิ่ม ทำเอาคนมาใหม่ต้องหยุดมองดู ประมุขของบ้านที่พึ่งกลับเข้ามาพร้อมภรรยาเดินตรงเข้ามาใกล้ พอเห็นร่างของลูกชายถึงกับต้องขมวดคิ้ว
“นี่มันอะไรกัน”
เสียงเข้มของผู้เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านเอ่ยถามออกมาอย่างไม่พอใจ ทำเอาพ่อบ้านรนรานขึ้นไปอีกว่าควรจะตอบอะไรดี ผิดกับร่างสูงของผู้เป็นลูกชาย ที่ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมาจากเคาเตอร์ก่อนจะหันมามอง ยืนโอนเอนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ แต่ก็ยังเอาตัวพยุงพิงกับเคาเตอร์บาร์ไว้ได้
“อ๊ะๆ นี่ป๊านี่นา ป๊าที่ร๊ากกก” ร่างสูงที่เห็นคนเป็นพ่อก็ยิ้มเผละออกมา มือหนาที่ชี้ไม้ชี้มือไปทางพ่อแบบเด็กตัวเล็กๆเวลาผู้ปกครองมารับกลับบ้าน
“เป็นอะไรของแกไอ้นักรบ สภาพเหมือนหมาไม่มีผิด!”
“คุณคะ ใจเย็นๆหน่อย” ผู้เป็นภรรยารีบเอ่ยปรามสามีทันที สายตาก็สอดส่องพยายามมองหาเด็กในบ้านเพื่อจะได้ให้รีบพานักรบไปนอน
“อ๊ะๆนั่นก็แม่ใหญ่นี่นา หวัดดีก๊าบบบบ” ร่างสูงที่ว่าออกมาแบบนั้นอีกพร้อมทั้งยกมือไหว้ขึ้นท่วมหัวก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ส่งไปให้
“รบลูก แม่ว่าขึ้นไปนอนดีกว่านะ เราเมามากแล้วนะ”
“ม่ายๆ คายเมา เอิ๊ก ม่ายมี ม่านมีนะจ้า~~~” ยกนิ้วชี้ส่ายไปมาพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก
“ไม่ต้องไปพูดจาดีกับมันคุณ ดูมันทำตัว เละเทะจนดูไม่ได้ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น แกนี่มันไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันเลยจริงๆ!”
ผู้เป็นพ่อที่พูดออกไปแบบนั้นด้วยความหงุดหงิด ตั้งใจจะเดินหนีออกไปจากตรงนี้แต่ก็เป็นอันต้องหยุดชะงัก เมื่อคนเป็นลูกเอ่ยต่อ
“แล้วทำให้ผมเกิดมาทำไม...”
“แกว่าอะไรนะ....” สายตาเข้มของผู้สูงวัยหันหน้ากลับไปมองลูกชาย ที่ตอนนี้จ้องตอบกลับมาเขม็ง
“แล้วป๊ามักมากไปเอากับแม่ผมทำไมล่ะ เมียก็มีอยู่แล้ว แล้วไปเอาแม่ผมอีกคนทำไม ไม่อยากให้เกิดมาแล้วมักง่ายทำไมวะ!”
‘เพี๊ยะ’
“คุณคะพอที!”
ใบหน้าหล่อสะบัดไปตามแรงตบจากผู้เป็นพ่อ ร่างโอนเอนที่อ่อนแรงเพราะความเมาทรุดตัวลงไปนั่งกองกับพื้น ผู้เป็นแม่ที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งไปประคองเอาไว้
“รบ เจ็บไหมลูก รบตอบแม่ใหญ่หน่อย”
“หึ ผมไม่เป็นไรครับ”
“แกอย่ามาปากดีกับฉันนะไอ้รบ”
“ผมปากดีอะไร ผมแค่พูดความจริง ทำไมป๊ารับไม่ได้” นักรบที่หันหน้าที่ขึ้นรอยฝ่ามือและมุมปากมีเลือดไหลนิดๆ ดวงตาคมที่ได้มาจากคนเป็นพ่อนัยตาวาววับฉ่ำน้ำแต่มันกลับไม่ไหลออกมาอย่างที่ควรจะเป็น
“แก!...”
“ที่ผมต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะป๊า!”
“แกเป็นแบบนี้เพราะแกเลือกมันเองต่างหากไอ้โง่”
“ผมโง่ก็เพราะป๊าไม่ใช่รึไงเล่า! ป๊าคิดว่าผมอยากเกิดมามากนักหรอวะ เกิดมาก็โดนแม่ทิ้งหนีไปกับผู้ชายคนอื่น ถูกโดนเอามาโยนไว้กับพ่อที่สุดจะเพรียบพร้อมในบ้านหลังใหญ่ แต่จริงๆเค้ามีครอบครัวอยู่แล้ว มีลูกมีเมียที่เค้ารักกันดีอยู่แล้ว ป๊าคิดว่าผมมีความสุขมากหรอวะ! เด็ก5ขวบที่ยังโหยหาความรัก ป๊าคิดว่าเงินทองห่าเหวไรพวกนี้ แลกกับรักดีๆที่ผมไม่เคยได้ ป๊าคิดว่าผมอยากได้นักหรอ....” ฝ่ามือแกร่งที่กำเข้าหากันแน่นจนมันเจ็บไปหมด แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมที่จะหยุดพูด
“ฮึก รบลูก....” แม่ใหญ่ที่พยายามกอดตัวเขาไว้แน่นแต่เจ้าตัวก็ฝืนที่จะดันออกแล้วลุกเดินเข้าไปหาผู้เป็นพ่อเรื่อยๆ
“ผมที่ไม่เคยมีรักดีๆเลย ไม่เคยรู้จักมันเลยสักที ไม่เคยได้รับมันจากคนเป็นพ่อเลยสักครั้ง ป๊าคิดว่าผมจะเข้าใจมันไหมว่ามันคืออะไร... ไม่เลยผมไม่เคยเข้าใจเลยสักนิด ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมผมถึงต้องมาอยู่ที่นี่ ผมเป็นอะไรสำหรับบ้านหลังนี้ ผมเป็นอะไรสำหรับป๊า เป็นลูกของป๊าหรอวะ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันใช่!”
“อะไรของแกไอ้นักรบ...”
“ป๊าไม่เคยอยากให้ผมเกิดมา แล้วผมผิดอะไรวะที่เกิดมา ผมไม่รู้นี่ว่าถ้าเกิดมาแล้วจะต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าผมรู้ผมก็ไม่อยากเกิดมาหรอกเว้ย!”
“...............”
“เกิดมาต้องโดนล้อว่าเป็นไอ้ลูกเมียน้อย คิดว่ามีความสุขมากรึไง ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนผมก็ไม่เคยสู้ใครได้ ...ต้องโดนฝังหัวว่าให้ทำตัวดีๆจะได้ไม่โดนคนว่าคนล้อ ทำตัวให้ดีเพื่อกลบปมด้อยของตัวเอง ผมพยายามทำทุกๆอย่างตามกรอบที่ป๊าวางทำตามทุกอย่างที่ป๊าสั่ง พยายามเป็นลูกที่ดีเผื่อว่าป๊าจะรักผมบ้าง แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ผมมันก็ไม่เคยดีในสายตาป๊าหรอก พยายามแค่ไหนป๊าก็ไม่เคยรักไอ้ลูกที่ป๊าไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิด ฮึก...ทำไมวะป๊าผมสงสัยว่าทำไม ผมผิดมากนักรึไง! ฮึก...”
“....แล้วพอวันนึงวันที่ผมได้เจอความรักดีๆเป็นของตัวเอง ทำไมป๊าถึงต้องส่งอิมารความรักมาทำลายมันด้วยวะ ผมไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเลยเว่ยแต่ป๊าก็ตัดสินว่าผมผิด เป็นแบบนี้ทุกทีตั้งแต่เรื่องไอ้รุกมาจนถึงตอนนี้ ครั้งนั้นเพราะผมเป็นพี่หรอป๊าถึงส่งให้ผมไปอยู่ญี่ปุ่น ทั้งๆที่ผมโดนน้องแย่งแฟน แต่ป๊าก็ตัดสินให้ผมผิด แล้วมาครั้งนี้ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย อึก ...ยังไม่ได้ทำไรเลยเว้ย ฮึก ผมไม่ได้ทำแต่แก้ตัวอะไรไม่ได้เลย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมฆวยมันถึงโด่ขึ้นมาแบบนั้น ฮึก...”
“แกหมายถึงอะไร”
“ป๊าเอาแต่ห้ามผม เอาแต่กรอกหูผมแต่เด็กว่าผู้ชายต้องมีเมีย แบบผมต้องมีเมียดีๆเพื่อเชิดหน้าชูตาลูกเมียน้อยแบบผม ทำไมวะ ทำไมป๊าไม่ห้ามลูกคนอื่นบ้าง ผมทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ทำไมผมถึงเลือกเองไม่ได้บ้าง! ทำไมป๊าต้องลำเอียง ทำไมป๊าไม่รักผมบ้างวะ! ... ผมขอไม่ได้หรอวะป๊า ขอแค่ครั้งเดียว ขอแค่คนเดียว ... แค่มันคนเดียวที่จะเป็นของผม ... ผมไม่เคยมีไอ้สิ่งที่เรียกว่าความรักเป็นของตัวเองเลยนะ ผมขอเก็บมันไว้ไม่ได้หรอวะป๊า ฮึก...แค่มันคนเดียว แค่มันคนเดียวที่ป๊าจะไม่เข้ามายุ่ง แค่มันคนเดียวที่ป๊าจะไม่บังคับผม แค่มันได้ไหม ฮึก....แต่ถึงจะขอป๊ามากแค่ไหน ฮึก...มันก็ไม่ทัน ...ไม่ทันแล้ว”
‘พรึบ’
ขายาวที่ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าคนเป็นพ่อ น้ำตาลูกผู้ชายที่เคยถูกสอนเอาไว้ว่าอย่าไหลให้ใครเห็น ตอนนี้มันกลับไหลออกมาจากดวงตาคู่คม ความเจ็บปวดความอ่อนแอทั้งหมดในหัวใจที่เก็บเอาไว้ถูกตีรวมกันจนแทบกระอัก ... ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหนคนที่ทิ้งกันไปในวันนั้น ถึงจะยอมเดินกลับมาหากันอีกสักที...
‘ตุบ’
“นักรบลูก! นี่ใครอยู่ตรงนั้นบ้าง มาช่วยกันหน่อยลูกฉันสลบไปแล้ว เร็วเข้า!...รบ รบลูก!”
เสียงตะโกนโวยวายของคุณนายใหญ่ทำเอาเหล่าคนรับใช้แตกตื่น ต่างฝ่ายต่างเร่งรุดเข้ามาประคองร่างสูงที่ฟุบสลบลงไปกับพื้นแทบเท้าของผู้เป็นพ่อ ชายชราผู้เป็นประมุขของบ้านมองตามแผ่นหลังกว้างที่ถูกหิ้วปีกขึ้นไปนอนด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
ของบางอย่างที่อยากเก็บรักษาไว้ให้ดี แต่เพราะว่าคนมันไม่เคยมี มันเลยไม่รู้วิธีจะเก็บรักษา ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงมันถึงจะรักษาไว้ให้ดีที่สุด และเพราะแบบนั้น...มันเลยสูญเสียไปได้ง่ายที่สุดเช่นกัน ...
(มีต่อด้านล่างค่ะ :o12:)
-
.
.
.
“คุณหนู คุณท่านเรียกครับ”
ร่างเล็กของเด็กในวัยห้าขวบเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดวาดเขียน มือเล็กที่กำดินสอสีไว้แน่น ริมฝีปากเล็กๆเม้มเข้าหากันนิดๆ
“รบไม่ไปไม่ได้รึไงคุณพ่อบ้าน”
“ไม่ได้หรอกครับคุณหนู”
“แต่รบยังยังต้องคัดกอไก่ถึงฮอนกฮูกอีก แล้วแบบนี้ก็จะจะไม่ได้เล่นกับน้องรุก ไม่ได้เล่นกับเฮียๆด้วยนะ” เม้มปากเอียงคอก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อคุณพ่อบ้านส่ายหน้าปฏิเสธมาให้
“ทำไมล่ะครับ”
“เถอะนะครับคุณหนู ถ้าคุณพ่อรอนานจะถูกดุเอานะ”
“ดื้อได้ไหม รบไม่อยากจะไปเลย”
“ไม่ได้ครับ”
“เฮ้อ แย่จัง”
ขาสั้นๆที่ก้าวเดินตามคุณพ่อบ้านที่เลี้ยงมาตั้งแต่เจ้าตัวย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ตรงหน้าของแก้วตาเดียงสาที่กำลังมองเห็น คือบานประตูไม่สลักลวดลายวิจิตรที่เด็กห้าขวบมองไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร ใจดวงเล็กเต้นไม่เป็นระส่ำ กำลังจะได้ไปเจอพ่อ ทั้งดีใจ แต่ก็ไม่อยากเจอ...
‘แอ๊ด’
“มาได้สักที”
“ป๊ะป๊า”
“ฉันเห็นผลสอบแล้ว แย่จนไม่อยากจะอ่าน ทำไมแกถึงไม่ฉลาดเหมือนพี่น้องคนอื่นบ้างนะให้ตายเถอะ”
“ผะ...ผม”
“หัดทำตัวให้ดีให้สมกับเป็นลูกชายฉันบ้าง โดยเฉพาะแก ยิ่งต้องทำตัวให้ดีๆจำเอาไว้นะนักรบ อย่าทำให้ฉันผิดหวังในตัวแก”
.
.
.
“แกว่าอะไรนะ แกมีแฟนเป็นผู้ชาย!”
“ใช่ ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ชื่อข้าวฟ่าง...”
ร่างสูงในวัย17ปี กอดอกยกยิ้มมุมปาก ไม่ได้สนใจว่าคนเป็นพ่อจะโกรธเกรี้ยวแค่ไหนที่ตนเองพูดออกมาแบบนั้น…แน่นอนว่านักรบไม่คิดจะใส่ใจ ในเมื่อผู้ชายคนที่ว่า เค้าไม่เคยคิดจะสนสักนิด ถึงจะหน้าตาน่ารักแค่ไหน แต่คนแบบเค้าก็ไม่ได้สนใจผู้ชาย...แถมยังเป็นผู้ชายที่เป็นแฟนน้องชายตัวเองแบบไอ้ฟ่างนี่อีก
“แกจะบ้ารึไง วิปริต!”
“วิปริตอะไรกันป๊า มันคือความรัก” ว่าออกไปแบบนั้นพร้อมยักไหล่ขำๆ
“หุบปากของแกเดี๋ยวนี้! ฉันถามหน่อยว่าแกจะทำหน้ายังไงตอนที่คนอื่นพูดถึงแก ว่าแกเป็นไอ้ลูกเมียน้อยที่ชอบผู้ชายด้วยกัน หัดมีสมองคิดซะบ้างสิ!...แค่เป็นลูกเมียน้อยแกยังไม่พอใจใช่ไหมถึงอยากจะพ่วงตำแหน่งวิปริตต่อท้ายไปอีกน่ะห๊ะ!”
“จำใส่สมองของแกไว้ เมียแกจะเป็นผู้ชายไม่ได้! อย่าให้ฉันรู้เชียว ฉันไม่เอาไว้แน่!”
วิปริต
เมียแกจะเป็นผู้ชายไม่ได้!
อย่าให้ฉันรู้เชียว ฉันไม่เอาไว้แน่!
“มะ...ไม่ ป๊าอย่า...อย่าทำฝา ไม่!”
ใบหน้าหล่อที่มีเหงื่อชื้นผุดขึ้นทั่วใบหน้า แม้ยามหลับตาก็ยังคงทรมาร ร่างสูงที่นอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียงกว้าง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น ลมหายใจที่หอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ ทรมารแต่เจ้าตัวกลับยังไม่ยอมตื่น ฝันร้ายที่ตามหลอนมาหลายปี มือแกร่งที่ยกขึ้นไขว่คว้าไปในอากาศ โหยหาใครสักคนที่จะฉุดให้ตื่นจากฝันนี้ เป็นความรู้สึกที่ทรมารดำดิ่งลงไปในน้ำลึกที่เย็นเฉียบ ความฝันที่เปรียบเหมือนกระแสน้ำเย็นที่โอบรอบตัว ทั้งหนาวเหน็บ ทั้งกัดกร่อนหัวใจให้เจ็บปวด ยิ่งดำลึกลงไปยิ่งหายใจไม่ออก พยายามชูมือขึ้นไปให้สูง ขอเพียงใครสักคนที่ช่วย แค่ช่วยดึงขึ้นไป ก่อนที่ลมหายใจจะหมด ......
“นักรบ ตื่น!!”
“เฮือก แฮ่กๆ”
ร่างสูงที่ผวาสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับหอบเหนื่อย ความรู้สึกเหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำตาย ข้อมือแกร่งที่ยกขึ้นเสยผมที่ชื้นเหงื่อให้ออกจากใบหน้า ก่อนความรู้สึกปวดหัวมึนงงจะแล่นเข้ามาแทนที่จนต้องเบ้หน้า
“ปวดหัวรึไง” เสียงเข้มของคนข้างเตียงทำให้นักรบต้องหันไปมองอีกครั้ง
“เฮียทัพ”
ทัพหน้าที่นั่งไขว่ห้างกอดอกอยู่ข้างเตียงมองหน้าน้องชายนิ่งๆ ก่อนจะส่ายหน้าหน่อยๆ
“สภาพมึงนี่เหมือนหมาไม่มีผิด”
“หึ”
นักรบที่ไม่ตอบอะไรออกไป แค่แค่นเสียงหัวเราะหน่ายๆส่งไปให้แค่นั้น ตอนนี้ยังรู้สึกมึนๆงงๆในหัวอยู่เลย ความทรงจำสุดท้าย จำได้ว่าเห็นหน้าป๊ากับแม่ใหญ่ แล้วสุดท้ายก็มืดไปหมด ไม่รู้ทำไมถึงมานอนบนเตียงได้
“มึงกับเด็กนั่นเป็นอะไรกัน” ทัพหน้าที่ถามออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอานักรบต้องขมวดคิ้วมอง
“เด็กไหน?”
“เด็กที่ใส่ชุดนอนกล้วยมาบ้านเราวันนั้น”
“ก็เป็น....”
“ก่อนมึงจะตอบคิดให้มันดีๆนะ ถ้ามึงคิดว่ากูเป็นคนอื่นก็โกหกกูมา”
คนเป็นพี่พูดพร้อมจ้องหน้าน้องนิ่งๆ ดวงตาคมติดจะเย็นชาของทัพหน้าจ้องมองแววตาสับสนของคนเป็นน้องก่อนจะยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นน้องชายยกมือขึ้นกุมขมับอย่างคิดไม่ตก
“เป็นเมีย”
“หึ แล้วทำไมวันนั้นมึงบอกว่าแค่รุ่นน้อง พูดแบบนั้นเค้าไม่เสียใจมากรึไง?”
“.....อืม...คงเสียใจมาก มากจนมันทนไม่ไหวอีกแล้ว...”
“หึ แล้วที่สภาพมึงกลายเป็นกล้วยถูกแดดแบบนี้ก็เพราะว่าเด็กนั่นงั้นสิ”
“อืม”
“หึ กูถามหน่อย ทำไมวันนั้นมึงไม่อธิบายอะไร ปากมึงอมKไรอยู่” คนเป็นพี่เลิกคิ้วมอง มือแกร่งก็ยกบุหรี่ขึ้นมาจุด ปลายเท้าแกร่งที่กระดิกดิ๊กๆไปมาเพื่อรอเวลาให้คนเป็นน้องยอมพูด
“ไม่ได้อมK แต่กูพูดไม่ได้ไงเฮีย”
“ทำไม”
“เหอะ เฮียก็รู้ว่าทำไม”
“นี่มึงยังไม่เลิกคิดอะไรแบบนี้อีกรึไง”
“จะให้กูเลิกคิดอะไรวะเฮีย มึงไม่เป็นกู มึงไม่เข้าใจหรอก!”
ร่างสูงที่สะบัดหน้าปรายตาไปจ้องหน้าพี่ชายเขม็ง ฝ่ามือแกร่งที่กำเข้าหากันจนแน่น พยายามสกัดกั้นอารมณ์ข่มใจกัดฟันจนสั้นกรามขึ้นชัด กลัว กลัวจะลุกขึ้นไปใช้กำลังกับพี่ชาย ... ความรู้สึกของเขาจะมีใครที่มันเข้าใจบ้าง เรื่องปกติของคนทั่วไปที่เห็นได้บ่อยๆก็คือ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ทุกอย่างมันเลยดูง่าย แค่บอกว่าทำไมไม่ทำแบบนั้นทำไมไม่ทำแบบนี้ ถ้าทำแบบนั้นถ้าทำแบบนี้ก็แก้ได้แล้ว คนอื่นๆก็ดีแต่พูด ... ก็อยากจะลองถามดู อยากจะลองถามดูสักครั้งว่ามึงเป็นกูหรอ มึงรู้รึไงว่ามันรู้สึกยังไง กูเจ็บเท่าไหร่ มึงไม่รู้หรอกว่ากูต้องทรมารแค่ไหน!
“ใช่ กูไม่เข้าใจ”
“............”
“ใครจะไปเข้าใจมึง ในเมื่อไม่มีใครเคยเจอแบบมึงนี่ ... แต่ไอ้รบ สิ่งหนึ่งที่มึงต้องรู้ มึงจะพูดไม่ได้หรอกว่าเรื่องที่มึงเจอมันเจ็บที่สุด มึงพูดแบบนั้นไม่ได้ เพราะความเจ็บมันวัดกันไม่ได้ ทุกคนก็มีเรื่องที่เจ็บ เรื่องฝังใจ เรื่องทุกข์ใจด้วยกันทั้งนั้น มึงคิดว่าในบ้านนี้มึงเจ็บอยู่คนเดียวงั้นหรอ หึ...มึงคิดว่ากูที่เป็นพี่จะไม่เจ็บกว่ามึงรึไง มึงคิดว่ากูเป็นลูกแม่ใหญ่แล้วจะสบายกว่ามึงหรอ ตลกไอ้สัด ... ทุกคนมันก็มีปัญหาทั้งนั้น แต่มันอยู่ที่มึงว่าเลือกจะจมอยู่กับมันหรือแก้ไข”
“กูต้องแก้อะไร กูไม่มีอะไรจะแก้แล้ว ทางแก้ของกูคือกูต้องรับผิดชอบหลิน แต่งงานกับมันเพราะพ่อมันเป็นนักการเมืองใหญ่ จะได้เปิดทางให้ป๊าทำธุรกิจได้ง่ายไง นั่นไงทางแก้ที่ดี นั่นไงคือทางที่ป๊าปูไว้”
‘ฟู้วว~~’
ควันบุหรี่สีเทาๆลอยฟุ้งออกมาจากปากของทัพหน้า ดวงตาคมมองหน้าน้องชายแบบไม่รู้สึกอะไรก่อนจะเปิดปากพูดต่อ
“มึงอยากเลือกวิธีแก้แบบนี้?”
“เหอะ กูคงอยากหรอก กูไม่ได้รักหลิน ทำไมกูต้องมารับผิดชอบผู้หญิงที่เอากับใครก็ได้แบบนั้นวะเฮีย ทำไมกูจะไม่รู้ว่าที่มันกลับมายุ่งกับกูก็เพราะแค่ไม่อยากเสียหน้าที่พอโดนกูบอกเลิก หลังจากนั้นกูดันมาคบกับผู้ชาย หลินมันนิสัยแบบนั้นอยู่แล้วกูรู้ดี ลูกคุณหนูที่จะไม่ยอมเสียหน้า แต่แล้วไงวะ คืนนั้นกูไม่ได้ปล้ำมันเลยเว่ย กูเมาของกูอยู่ในห้องนั้นอยู่ก่อนแล้ว อยู่ๆมันก็เข้ามาแก้ผ้าแล้วขึ้นคล่อมกูเลย ถามหน่อยว่าเป็นผู้ชายไม่ใช่ก่อนหินก็ต้องขึ้นไหมวะ เมาก็เมา งงก็งง แรงก็น้อย กูไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมกูถึงไม่มีแรงได้ขนาดนั้น แถมยังมีอารมณ์ง่ายขนาดนั้น จริงๆมันยังไม่ทันได้ทำไรกูมากกว่าคล่อมแล้วสีไข่กู โว้ย ยิ่งคิดกูยิ่งเครียด”
“เครียดอะไรของมึง”
“กูยังจำสายตาไอ้ฝามันได้อยู่เลย”
“ฝา?”
“เมียกู ไอ้ตัวที่ใส่ชุดกล้วยมาน่ะ” หันไปมองแรงใส่พี่ชาย ที่ดูจะงงๆว่าฝาคือใคร
“อ่อ ชื่อฝา...แปลกดี”
“แปลกแล้วทำไมวะ กูก็ว่าชื่อมันน่ารักดี แต่นั่นแหล่ะ...กูยังจำสายตาที่มันมองกูได้อยู่เลยเฮีย มันยิ่งกว่าเจ็บ ยิ่งกว่าผิดหวัง มันที่เชื่อใจกูมาตลอด ทำไมกูจะไม่รู้ กูรู้แม่งหมดแหล่ะ รู้แม้กระทั่งว่ามันมาแอบอ่านไลน์ แอบฟังเวลากูคุยโทรศัพท์ ไอ้ฝาน่ะมันเอ๋อจะตาย เฮียรู้ป๊ะ เวลามันมาแอบฟังกูคุยโทรศัพท์ มันก็มาแอบอยู่หลังผ้าม่าน มันคงลืมมั้งว่าเช้าขนาดนั้นกูจะไม่เห็นหรอว่ามันมีเงาๆยืนอยู่หลังกระจก แต่มันก็ไม่เคยถามนะ มันก็ทำเป็นไม่รู้ พยายามเชื่อใจกู กูรู้นะเฮียรู้หมดแหล่ะ แต่ที่กูไม่บอกเพราะกูคิดว่าอีกนิดนึงเรื่องก็จะจบแล้ว พอจบงานเลี้ยงทุกอย่างก็จะจบ เดี๋ยวหลินมันก็กลับไปญี่ปุ่น เรื่องก็จบ กูกับฝาก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม”
“แต่มันก็ไม่จบสินะ”
“เออ! ไม่จบแถมป๊ายังเสือกเข้ามาด้วยอีก ทุกอย่างแม่งพังไปหมด ยิ่งตอนที่ป๊าถามว่าฝามันเป็นใครกูรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มใส่กู กูกลัว กูกลัวว่าป๊าจะทำให้ฝาหายไปแบบที่ทำกับข้าวฟ่างถ้ากูบอกว่ามันเป็นแฟน”
“ข้าวฟ่าง?”
“เมียเก่าไอ้รุกไงวะ ที่มาหลอกคบเพราะอยากได้เงินไง”
“อ่อ กูจำได้ละ ข้าวฟ่างที่หน้าคล้ายๆเลิฟ คนที่ทำให้มึงกับไอ้รุกทะเลาะกันชาติเศษ”
“เออ! นั่นแหล่ะ...กูอยากปกป้องมัน กูอยากปกป้องไอ้ฝาให้ไกลจากมือป๊าที่สุดกูเลยต้องพูดแบบนั้น แต่พอกูอยากจะอธิบายอะไรมันก็ไม่ทัน วันที่มันบอกเลิกกู กูพูดไม่ออกสักคำเลยเฮียมึงรู้ป๊ะ แค่มันร้องไห้ใจกูก็เจ็บแล้ว และทุกคำที่มันพูด กูรู้สึกเหมือนกูโดนหมัดที่มองไม่เห็นซัดเข้าหน้า จุกจนง้างปากไม่ได้ พอกูอยากจะคว้า....มันก็หายไปจากสายตากูแล้ว”
“ทำไมมึงไม่บอกป๊าไปตรงๆวะ ไอ้รุกก็มีเมียเป็นผู้ชาย”
“แต่สำหรับกูมันไม่ได้”
“มึงก็ลูก...”
“ลูกที่เค้าไม่รักไง”
“สัด พอๆเลิกพูดเรื่องนี้กูเสียอารมณ์...แล้วมึงจะเอายังไงต่อ นอนแบบนี้กูบอกเลยว่ามึงได้เสียเมียแน่ๆ”
“กูไม่ยอม!”
“แล้วมึงจะทำยังไง”
“ยังไม่รู้”
“กูถีบนะ”
“เฮีย กูไม่รู้ แต่กูไม่อยากเสียมัน แค่ห้าวันที่ผ่านมากูเห็นไอ้เหี้ยหมอเมืองหลวงเกาหลีใต้นั่นมาวอแวมันกูก็ไม่ไหวแล้ว...แต่กูไม่มีสิทธิ์”
“ปกติมึงไม่เป็นคนแบบนี้นี่...มึงไม่แคร์ความรู้สึกใครที่ไม่สำคัญกับมึงนะ”
“กูจำตัวเองคนที่ก่อนจะเจอไอ้ฝาไม่ได้แล้วว่ะ...จำไม่ได้เลยว่ากูเคยใช้ชีวิตมายังไง”
“รักมากสินะ”
“มาก มันคือคนแรกที่ยื่นมือมาหากู มันเป็นคนแรกที่ให้หัวใจจริงๆกับกู”
“แล้วจะยอมแพ้แบบนี้รึไง ทำตัวให้สมกับชื่อหน่อย”
“นักรบ”
“เออ”
“....กูต้องรบหรอวะเฮีย”
“ไปตายไปไอ้สัด! รำคาญ!!” ทัพหน้าลุกพรวดขึ้นจากโซฟา ร่างสูงที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยทำหน้าหงุดหงิดใส่แบบไม่พอใจ สีหน้าที่เปลี่ยนไปของพี่ชายทำให้นักรบหลุดยิ้มออกมาขำๆ ... นี่อาจจะเป็นรอยยิ้มแรกตั้งแต่ที่เสียฝาไป
“กวนตีน”
“ขอโทษครับบบบบ”
“เออ กูไปล่ะ” ว่าแบบนั้นพร้อมหยิบเสื้อสูธที่ถอดทิ้งอยู่แถวนั้นมาพากบ่าแล้วเดินออกไป ก้าวไปไม่กี่ก้าวร่างสูงก็หยุดเดินก่อนจะหันมาหานักรบอีกครั้ง
“คนไม่ได้พูด มันหมายถึงว่าเค้าไม่รู้สึกหรอ แค่เพราะเค้าไม่ได้พูดก่อน เค้าเลยผิดหรอ แค่ไม่ได้บอกใครก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกของเรามันไร้ค่านะ ... ความรู้สึกของมึงมันไม่เคยไร้ค่า แล้วมึงก็เป็นน้องกู น้องที่กูภูมิใจ จำเอาไว้”
ทัพหน้าที่ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมยกยิ้ม แววตาที่ปกติไม่แสดงความรู้สึกอะไร ตอนนี้กลับแสดงออกถึงความห่วงใยที่มีให้
“เฮีย...”
“ว่า?”
“วันนี้ทำไมมึงพูดเยอะ”
“สัด!”
“ฮ่าๆๆ”
“เดี๋ยวเฮีย”
“ไรอีกไอ้เหี้ย” ทัพหน้าที่อารมณ์เสีย ต้องหยุดเดินแล้วหันมามองน้องอีกรอบ
“ขอบคุณนะเฮีย”
“อืม”
ตอบรับในลำคอแค่นั้นก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้ให้นักรบได้คิดอยู่คนเดียว ... คล้อยหลังเสียงปิดประตู จอมก็วิ่งเข้ามาหาพี่ชายคนโตของบ้านด้วยรอยยิ้มกว้างๆทันที
“เฮียทัพคร๊าบบบบ”
“ยังไง”
“นี่ๆ ชัดแจ๋วเลย”
“ทำดี” ทัพหน้าก้มลงมองคลิปแอบถ่ายในมือถือของน้องชายอย่างพอใจ ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู
“งั้นจอมส่งให้พี่เลิฟเลยนะๆ”
“อืม”
“คึๆ จอมชอบพี่ฝานะ ตัวจริงๆจืดๆ แต่ตาสวย สะกดเลยล่ะ แล้วก็น่ารัก”
“อวยจังนะเรา”
“จอมชอบบบบ แต่เมียเฮียจอมก็ชอบนะครีบ”
“อืมๆ ไปจัดการเถอะ”
“หวังว่าพี่ฝาจะเข้าใจอะไรมากขึ้นนะ เนอะเฮียเนอะ”
“ก็หวังแบบนั้น แต่มากกว่าหลักฐานนี่ ก็อยู่ที่ไอ้รบด้วย ไม่มีใครช่วยมันได้หรอก นอกจากตัวมันเอง”
--------------TBC---------------
สวัสดีจ้าาาาแคทมาแล้วววว...ก่อนอื่นขอแถลงสำหรับรีดเดอร์บางท่านที่อาจจะไม่เห็นในเพจ จริงๆแคทไม่ได้ไปไหนค่ะ แต่แคทอาหารเป็นพิษ พึ่งรู้ว่าอาหารเป็นพิษร้ายแรงขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะไข้ขึ้นจนเกือบถึง40ได้ด้วย น่ากลัวมากค่ะทั้งอ้วกทั้งถ่ายและปวดท้องแบบหนักมาก แถมหนาวสั่น โอ้ย ทรมารมาก คนอ่านของแคททุกคนจะท่านอะไรดูดีๆนะคะในฤดูนี้(บอกมึงเลยจ้า อย่าพึ่งไปห่วงคนอื่นเค้า) :sad4:
ส่วนสำหรับตอนนี้ ... พูดตรงๆเลยว่าตั้งแต่เขียนนิยายมา แคทไม่เคยเครียดเท่านี้มาก่อนเลย เป็นตอนที่แคทเครียดมากๆ ไม่รู้ว่าคนอ่าน ถ้าได้อ่านแล้วจะรู้สึกยังไง จะเข้าใจไหม แต่สำหรับแคทเนอะ เพราะแคทเป็นคนเขียน สำหรับแคท แคทสงสารตัวละครที่ชื่อนักรบมาก สงสารพี่แกมาตลอด...นักรบไม่ใช่คนเก่งค่ะ ไม่ใช่คนกล้าเสี่ยงแบบภาพลักษณ์ที่เห็น จริงๆเค้าเป็นแค่ผู้ชายคนนึงที่มีแผลและขี้ขลาดเพราะกลัวจะพลาด แต่เพราะแบบนั้นเลยยิ่งทำให้พลาด
เอาล่ะ ไม่อยากจะพูดอะไรมาก อิอิ แคทแค่หวังว่า ทุกคนจะชอบนิยายเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย เป็นความตั้งใจของแคทตั้งแต่เริ่มเขียนมาเสมอ หวังว่านิยายเรื่องนี้จะทำให้ยิ้มได้ ร้องไห้ได้ หัวเราะได้ และให้ข้อคิดสักเสี้ยวนึงก็ยังดีนะ
เอาล่ะ...อ่านแล้ว มาเม้นน้าาาาาาา
แคทตกใจเอามือทาบอกมา2ตอนแล้ว มีคนอ่านเรื่องนี้เยอะขนาดนี้เลยหรอวะ ดีใจว่ะเห้ยๆๆๆ
ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณคนอ่านที่เข้าไปให้กำลังใจในเพจด้วยน้าาา รักเด้อ อิอิ
ปล. นิยายเรื่องนี้จะเปิดพรีในเดือนนี้น้าาา (ของแถมพิเศษพรึบพรับๆ >////<) เดี๋ยววันไหนจะไปหย่อนโปสการ์ดไว้ให้แอ๊วกันในเพจนะคะ (จะมีคนซื้อไหม กลัวเว้ยยยยยย)
เอ้าล่ะ ไปจริงๆล่ะ .... รักคนอ่านเสมอนะคะ .จูบเหม่งทุกคน :mew1: :katai4: :katai1: :ling3: #Nolimitแรงรัก :pig4: :3123:
-
จากที่ไม่เคยเม้นท์ (ซอรี่นะจ๊ะ) แต่ตอนนี้ต้องเม้นท์ อ่านตอนนี้แล้วเหมือนถูกตบหน้า สงสารเฮียเหลืองมันวะ เด็ก5ขวบมันจะไปรู้เรื่องไรวะ ชีวิตตอนนั้นเราควรจะได้เล่นให้สนุกอยู่กับพ่อแม่มีความสุขดิ เอาจริงๆเรื่องครอบครัวมันเป็นเรื่องที่ฝังใจนะ อันนี้คิดว่าใช่มันจริง สงสารอ่ะ ถึงก่อนหน้านี้ที่อ่านๆจะคิดว่าเป็นสันดานของเฮียมันล้วนๆก็เถอะ ไม่คิดว่าเฮียมันมีปมฝังใจอะไน
อยากให้น้องฝาเห็นคลิปเร็วๆแล้วอ่ะ ขอความสุขให้รบฝาด้วย สงสารทั้งคู่เลยทีนี้ :o12:
รอๆ มาต่อๆค่ะ :z3:
-
แงงง้ สงสารอิพี่เหลือง ร้องไห้เลยอ่ะ
พี่ฝาเห็นคลิปแล้วคืนดีน้า สงสารอิเฮียมัน
-
:hao5: อยากอ่านต่อแล้ววววว...
พี่ฝาคนคูล จะยังไง...
-
ก่อนอื่นขอโบกคุณพ่อก่อนค่ะ พูดมาได้ยังไงว่าเป็นลูกเมียน้อยแล้วจะยังทำตัววิปริตอีก นี่หรือคือคำพูดของคนเป็นพ่อ ไม่แปลกใจเลยที่เฮียรบจะโหยหาความรักขนาดนี้และตัดการกัยรวาทรู้สึกรักไม่ค่อยจะเป็น ส่วนนึงเพราะควาทฝังใจแต่เด็ก อีกส่วนก็คือความกลัว เฮียรบอาจจะผิดจริงๆที่ไม่ชัดเจนไม่อธิบายอะไรให้ฝาเข้าใจตั้งแต่ต้น แต่พ่อเฮียรบก็ผิดที่ลำเอียงเช่นกัน สงสารเฮียรบนะเนี่ย มาค่ะเฮียรบเราจะกอดปลอบเฮียเอง
-
สะใจตอนเฮียรบเถียงป๊ามาก เพิ่งรู้ว่าป๊าเป็นคนบ้าไม่มีความคิด
ตัวเองมักง่ายเป็นคนผิดยังย้ำว่าลูกเป็นลูกเมียน้อย
ซ้ำสองมาตรฐาน รุกมีเมียเป็นผู้ชายได้ แต่รบมีไม่ได้ เฮ้อ .. มีพ่อแบบนี้ลูกถึงมีปมด้อยไง
-
ถึงตอนนี้สงสารนักรบมาก เด็ก 5 ขวบยังไม่เข้าป1 เลยกำลังต้องการความรัก ความอบอุ่นจากพ่อแม่ ไม้ได้ต้องการเงินทองมากมาย ขอให้พี่รบสู้สู้นะ
-
อ่านตอนนี้จบเข้าใจนักรบมากๆเลยละ แง้งงงยังไงก็ขอให้น้องฝาเข้าใจและง้อน้องให้สำเร็จเด้ออออ สนุกๆรออ่านตอนต่อไปครับโผมมมมมทท
-
ในที่สุดก็รู้ความจริงซะที,,,
-
ก่อนหน้าเกลียดอิพี่รบ พอตอนนี้สงสารนาง อ่านไปร้องไห้ไป ความไบโพล่าร์ไปอีกกก :ling3:
-
รอติดตามตอนต่อไป
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้เเล้วสงสารพี่รบเลยย
น้ำตาไหลตาม
:mew4:
-
พออ่านๆ ไปไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงพี่วุติแห่งเรื่องบุพเพวายร้ายเลย(ใครไม่รู้จักก็ตามไปอ่านเอานะ)
คือมันใช่มากกกกก หล่อโคตร รวยมากกก
แต่ขาดความรัก รักไม่เป็น ไม่เข้าใจว่าจะรักษามันเอาไว้ได้ยังไง
เพราะไม่เคยมี ไม่เคยได้ครอบครอง เลยไม่รู้วิธีรักษา
เอาใจช่วยพ่อพระเอกปากหนัก ขี้หวง
รีบกลับไปทวงคืนได้แล้วก่อนที่จะมีใครมาสอยไป
ขอบคุณมากค่ะที่เอานิยายดีๆ มาลงที่นี่
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
บทที่32
“มึง....พอเห็นแบบนี้แล้วมึงคิดไงวะ” ผมที่เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอมือถือ หันไปมองหน้าไอ้หมอก มันที่ยังมองมือถือทำหน้าอึ้งๆอยู่แบบนั้น ก่อนที่มันจะหันไปถามไอ้เซียร์ต่อ
“แล้วนี่มึงร้องไห้ทำไมวะ”
“กูเสียใจ กูแบบว่ารู้สึกผิดนิดๆ”
“แบบมึงไม่น่าจะนิด น่าจะรู้สึกผิดมากๆหน่อย...ด่าเค้าซะเยอะ” ไอ้ธารที่ว่าออกมาแบบนั้น ก่อนมันจะยกมือไปผลักหัวไอ้เซียร์แรงๆทีนึง
“ก็ตอนนั้นมันโมโห ก็มาทำเพื่อนกูเสียใจอ่ะ”
“จริงๆตอนนั้นกูแอบคิดในใจว่าไอ้เซียร์เป็นเมียพี่รบรึไง เล่นใหญ่เล่นโต”
“ลุกออกไปตบกับกูข้างนอกไหมคะอิหมอก”
“ฮ่าๆ ล้อเล่นขำๆสะเก็ดดาวครับ”
“ฆวยค่ะ”
“ผู้หญิงเชี่ยไรพูดจาแบบนี้วะมึง” ไอ้หมอกมันบ่นใส่ แต่แน่นอนว่าไอ้เซียร์แค่ยักไหล่ใส่แบบไม่แคร์ แต่มันก็หันมาหาผมอีกครั้ง
“แล้วยังไง จริงๆพี่เค้าก็น่าสงสารนะ กูไม่เคยรู้เลยว่าพี่รบเค้าเอ่อ...แม่เค้า...เอ่อ”
“อืม มันเคยเล่าให้กูฟังบ้าง แต่ก็ไม่ทั้งหมด ไม่รู้ว่าลึกๆแล้วมันเก็บอะไรไว้ขนาดนี้”
ผมตอบออกไปแบบนั้น พอคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกหนักๆที่ใจแปลกๆ มันที่เคยขอผมว่าอย่าทิ้งมันไป ผมที่เคยบอกมันไว้ว่าจะไม่ทิ้งมัน แต่สุดท้ายผมก็เป็นคนนึงที่เลือกจะทิ้งมันไว้ตรงนั้นแล้วเดินจากมา
“แล้วคลิปนี้เลิฟแฟนเฮียรุกส่งมาให้มึงหรอ”
“อืม ส่งมาตอนพวกเราเรียนอยู่อ่ะ”
“มึงเห็นแบบนี้แล้ว...มึงจะทำยังไงต่อวะ ให้อภัยพี่มันไหม” ไอ้หมอกที่ถามออกมาแบบนั้น หน้าตาที่เหมือนอยากรู้คำตอบของมันมากๆก็ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่ามันอยากรู้ว่าผมจะทำยังไงต่อไป หรือจริงๆมันอยากได้คำตอบ ที่จะตอบเรื่องของตัวเองกันแน่
“ไม่รู้สิ”
ผมบอกออกไปแบบนั้น พวกเพื่อนๆที่ก็พากันทำหน้าสงสัยแต่มันคงไม่อยากที่จะถามต่อ แต่ไม่ถามต่อก็ดีแล้ว เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี ถามว่าใจผมยังรักพี่มันเหมือนเดิมไหม แน่นอนว่ารักสิ แต่ถามว่ายังกลัวอยู่ไหม แน่นอนว่ายังรู้สึกกลัว ผมยังไม่ลืม ความรู้สึกของคนที่ต้องกลายเป็นคนอื่น ผมยังไม่ลืมความไม่ชัดเจนของมันในตอนนั้น ถึงพี่มันจะมีเหตุผลมากแค่ไหน แต่แผลที่เคยเจ็บ ยังไงเราก็ยังจำได้ว่าตอนที่เจ็บมันรู้สึกยังไง
“ถ้าพี่มันมาง้อ?”
“ก็รอให้มาง้อกูก่อนละกัน จะอาทิตย์นึงละ กูยังไม่เห็นแม้แต่เงามัน”
“จริงๆก็คือรอเค้ามาง้อสินะ”
“พูดมากปากเหม็นไอ้หมอก อย่าว่าแต่กูเลย เรื่องมึงเหอะคือไร สรุปยังไงกับพี่เทียนวะ”
ผมที่โพร่งถามมันออกไปแบบนั้น คือกูอยากหลุดประเด็นของตัวเองก่อนในตอนนี้ แอบเหล่สายตาไปมองไอ้ธารหน่อยๆ แต่มันก็แค่นั่งฟังนิ่งๆ กูรู้สึกแปลกๆแหะ
“เทียน เทียนทำไมวะ”
“แหมมมมมม หยั่มมาค่ะอิหมอก กั๊กอยู่ได้ ปากอมอะไรไว้ไหนพูด สรุปมึงกับพี่เทียนนี่คืออะไร ผัวก็ผัว อย่ามาลีลาว่าเกลียดกัน”
“ไอ้เซียร์มึงนี่”
“เอ้า ก็จริงอ่ะ เดี๋ยวนี้มึงเงียบๆด้วย จริงๆกูคันปากอยากถามมานานแล้ว แต่มึงอ่ะเงียบแล้วก็ชิ่งหายๆ ไม่อยู่ให้ก็ถามเลย กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย”
“พวกมึงมาซักอะไรกูกันวะ เมื่อกี้ยังเป็นเรื่องของไอ้ฝาอยู่เลยนะ”
“ก็ไอ้ฝามันยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับอิพี่นักรบดีไง กูเลยต้องมาใส่ใจเรื่องมึงก่อน”
“อย่าเรียกว่าใส่ใจ ให้เรียกว่าเสือก” ไอ้ธารว่าแบบนั้น มันมองเซียร์นิ่งๆ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดๆจิ้มๆ
“ไม่กัดกูสักวันจะตายหรอ แล้วมึงอีกตัวอิธาร เดี๋ยวนี้ติดโทรศัพท์จังนะ ไม่ทราบว่าในนั้นมีอะไรดีหรอคะ”
“เสือกเรื่องไอ้ฝาไอ้หมอกไม่พอ ยังจะลามมาเสือกเรื่องกูอีกนะ”
“เอ๊ะ อินี่”
“พอ เสือกเรื่องของไอ้ฝาไอ้หมอกไปเหอะ อย่ามายุ่งกับกู”
“อย่าให้กูรู้ละกัน ชิ” ไอ้ธารที่ยักไหล่ใส่แบบไม่สนใจ ไอ้เซียร์เลยพุ่งเป้าหมายกลับมาที่ไอ้หมอกมันอีกครั้งแทน แอบเห็นไอ้หมอกกลืนน้ำลายด้วยครับ สงสารนะ แต่ก็อยากรู้
“วันนั้นที่กูไปหามึงที่ห้องน่ะ สรุปพี่เทียนไปทำไม ยังไงกันวะ”
“มึงไปหากันตอนไหน ไปทำไม แล้วพี่เทียนไปอยู่กับไอ้หมอกได้ยังไง อะไรกันทำไมกูไม่รู้!”
“มึงจะรู้ทุกเรื่องไม่ได้ไงเซียร์ มันจะดูเสือกมาก”
“อิธาร ไม่อยากเสือกก็หุบรูตูดไปค่ะ...สรุปยังไง มึงจะบอกไหม”
ไอ้เซียร์ที่กอดอกมองตาขวางใส่แบบกดดัน ไอ้หมอกที่ทำอึกอักๆ ก่อนจะถอนหายใจหนักๆออกมาเฮือกใหญ่ ดูๆไปก็น่าสงสารมัน แต่ถามว่าพี่ฝาอยากรู้ไหม ก็อยากครับ
“เอาล่ะๆ เลิกจ้องกดดันกูกันสักที วันนั้นมันมาหากูที่ห้องเพราะมีเรื่องน่ะ”
“กูรู้ว่าต้องมีเรื่อง แต่มันเรื่องอะไร อะ กูถามแบบนี้ มึงได้กันยัง”
“ไอ้เซียร์” กูนี่หันไปปรามแทบไม่ทัน ไอ้หมอกที่กลืนน้ำลายลงคอแบบฝืดๆ เห็นมันแอบเหล่มองไอ้ธารหน่อยๆ เอ๊ะ หือๆๆ...
“พวกมึง กูมีธุระว่ะ กูขอตัวก่อนนะ” ในช่วงบรรยากาศที่กำลังอึดอัดไอ้ธารก็โพร่งออกมาแบบนั้น มันที่รวบหนังสือสมุดแล้วลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินออกไปแบบนั้น ไอ้หมอกก็ถอนหายใจออกมาแบบโล่งหน่อยๆ หื้ม...อะไรซิ
“อะ อิธารไปละ เล่าได้ค่ะดอกหมอก”
“แล้วทำไมวะ มีไอ้ธารมึงเล่าไม่ได้หรอ?”
“โอ๊ยยย อิฝา กูเหนื่อยใจกับมึงมากค่ะ รู้หีบรู้ตู้อะไรบ้าง อะ...ไม่รู้ก็หุบปาก และอีหมอก มึงเล่าจ๊ะ กูรอใส่ใจนานละนะมึง”
แหวใส่กูแบบไม่เปิดช่องว่างให้ได้แทรก โหดร้ายกับกูที่สุดในเรื่องก็มึงนี่ล่ะ
“คือกูกับไอ้เทียน...จริงๆแล้ว เคยเป็นแฟนเก่ากัน”
“เหยดดดดดแหม่ ยังไง!”
“ก็เคยคบกันตอนม.ปลาย”
“แล้วทำไมอิธารมันไม่รู้หรอ ไม่เห็นมันจะเคยพูดอะไร ยังไงๆ”
“กูกับไอ้ธารไม่ได้สนิทกันขนาดนี้เว่ยตอนม.ปลาย ไม่แปลกหรอกที่มันจะไม่รู้ แต่กูคบกับไอ้เทียนก็ไม่โจ่งแจ้งมากนักหรอก เทียนมันดัง ส่วนกูมันแค่เด็กแว่นอ่ะ ก็นั่นแหล่ะ สุดท้ายก็เลิกกัน”
“เลิกทำไม แล้วยังไง”
“ก็เลิกกัน...แบบไม่ดีเท่าไหร่”
ไอ้หมอกที่พูดออกมาแบบนั้น สายตาของมันที่ดูเหม่อออกไปที่ไหนสักที่ คงเป็นที่ๆมันเคยมีพี่เทียนคนที่ดีกับมันอยู่ในนั้นล่ะมั้ง ....
.
.
.
[เทียนหมอก]
“ฟิว”
“^0^”
ไอ้เทียนที่เรียกชื่อนั่นออกมาจากปาก มันที่เบิกตากว้างๆมองไปที่ข้างหลังของผม พอหันไปก็ใช่เลย...คนที่ผมไม่เคยลืม เพื่อน ที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเพื่อนได้อีกไหม ... มันที่ยังน่ารักเหมือนเดิม ตัวเล็กๆและมีรอยยิ้มกว้างๆแต้มอยู่บนหน้า ยิ่งทำให้ดูสว่างสดใสเข้าไปอีก แตกต่างจากเมื่อก่อนมากหน่อยก็คือการแต่งตัวของมัน คนที่ดูเหมือนเรียบร้อยในอดีต กลับไปแมวยั่วสวาทในชุดกางเกงยีนส์ขาดเข่าที่แนบไปกับตัว และเสื้อเชิ้ตสีขาวที่บางจนกูมองเห็นหัวนม
“พี่เทียน พี่เทียนจริงๆด้วยไม่เจอกันนานเลย คิดถึงจัง แล้วก็หมอก ...มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ^0^”
มันที่เดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มแบบที่มันชอบมี ส่งยิ้มมาให้ผม และหันไปยิ้มหวานให้ไอ้เทียน ส้นตีน นี่มึงนัดกันหรอ
“กูไม่ได้นัดมานะ” เหมือนมันมีจิตสัมผัสว่ากูคิดอะไรอยู่ มันที่รีบหันมาบอก พร้อมโบกมือไปมาแบบปฏิเสธ
“ฮ่าๆ พี่เทียนไม่ได้นัดกูมาหรอกหมอก บังเอิญน่ะ”
ว่าแบบนั้นพร้อมขยิบตา ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่กระชากแขนตัวเองที่ไอ้เทียนดึงไว้ออก บังเอิญพ่อบังเอิญแม่มึงสิ
“จริงๆนะหมอก กูไม่ได้ติดต่อฟิวมันนานแล้ว”
“บอกกูทำเหี้ยไรล่ะ เรื่องของพวกมึงสองตัว ถอยกูจะกลับ!”
“อ้าว ทำไมรีบกลับล่ะ” ไอ้ฟิวที่ถามออกมาแบบนั้น หน้ายิ้มๆของมันทำเอาผมกำมือแน่น มันเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยกมือขึ้นกอดแขนไอ้เทียนไว้
“ถ้าหมอกรีบ พี่เทียนก็อย่ายื้อเลย ไหนๆนานๆจะเจอกันสักที มาดื่มกับฟิวนะ”
“เห้ย เดี๋ยวหมอก” ไอ้เทียนที่หันมามองหน้าผมแล้วดึงมือผมไว้ เมื่อมันเห็นว่าผมกำลังจะเดินออกมา
“จะห้ามทำไมล่ะพี่เทียน เมื่อก่อนพี่ไม่เห็นแคร์นี่”
ได้ยินเสียงหัวเราะหน่อยๆออกมาจากปากของไอ้ฟิว รู้สึกอยากจะอ้วก แล้วต้องอ้วกใส่หน้ามันด้วย ตีนกูรู้สึกอยากจะกระตุกไปกระแทกหน้าแม่ง หน้าตาก็ดีแต่สันดารหยาบ
“ปล่อยกู!”
ตะคอกใส่ไอ้เทียน แล้วดึงตัวเองออกมาจากมือมัน ขยะแขยงมันทั้งคู่ แค่เห็นไอ้ฟิวก็รู้สึกอยากจะอ้วก ยิ่งมันที่เกาะแขนไอ้สัดเทียนอยู่แบบนั้น ความทรงจำเก่าๆมันยิ่งไหลเข้ามาในหัว แค่คิดก็อยากจะอ้วก ขยะแขยงพวกมันทั้งคู่ ไอ้พวกส้นตีน
“เดี๋ยวหมอก รอกูก่อน!” เสียงไอ้เทียนที่ดังตามมาพร้อมกับมือของมันที่ดึงตัวผมไว้ทั้งตัว กระชากแขนให้หันกลับไปหามัน
“ปล่อยกูไอ้หน้าเหี้ย อย่ามาจับตัวกู!”
ผมที่ตะคอกใส่มันแบบนั้น ก่อนจะดันอกมันให้ถอยไปไกลตัว มันที่ไม่ทันตั้งตัวก็เซถอยหลังไปชนกับใครอีกคนที่เดินตามออกมาถึงลานจอดรถ มือเรียวของอีกคนที่โอบประคองตัวไอ้เทียนไว้จากด้านหลัง ความรู้สึกเหมือนภาพเก่าๆที่แว๊บเข้ามาในหัว ภาพต่างๆยังชัดเจนเหมือนกับเรื่องที่ผ่านมา3ปีมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
“พี่เทียนเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงของไอ้ฟิวที่ดังมาเข้าหูของผม ไม่ต่างจากครั้งนั้นเลย ไม่ต่างสักนิดเดียว
“พวกเหี้ย”
“มึงว่าใครหมอก”
“ถ้ามึงไม่โง่ก็น่าจะรู้ว่ากูไม่ได้ด่าหมูหมา”
“ไม่เจอกันนานมึงปากดีขึ้นนะคุณหนูหมอก ทำไมวะ มึงยังโกรธกูอยู่อีกหรอ ยังไม่ลืมเรื่องนั้นไปอีกรึไง” ผมที่กำหมัดแน่นตอนที่มันพูดประโยคนั้น ไอ้เทียนที่ผลักไอ้ฟิวไปไกลๆในตอนที่มันพูดออกมา
“เลิกพูดสักทีไอ้ฟิว”
“ทำไมจะพูดไม่ได้อ่ะ ก็เรื่องจริง”
“พอ!” ไอ้เทียนที่หันไปมองหน้ามันแล้วตะคอกบอกมันแบบนั้น มันที่ดูไม่สบอารมณ์ แต่คงไม่เท่ากูตอนนี้ แค่หลับตาก็นึกถึงแล้ว แค่คิดถึงกูก็ตัวสั่น
“ใช่กูไม่ลืม”
“...........”
“ใครจะไปลืมคนสันดานเหี้ยแบบมึงได้ไอ้ฟิว”
“แหม คนเหี้ยแบบกูครั้งนึงก็เคยเป็นเพื่อนมึงไม่ใช่รึไง”
“กูไม่นับคนเหี้ยแบบมึงเป็นเพื่อนกูหรอกไอ้สัด! ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนสันดานแบบมึงกูก็อยู่ได้ เพื่อนที่แทงข้างหลังกู แอบไปมีอะไรกับแฟนกูหน้าตาระรื่นมันต้องเหี้ยแค่ไหน ส่วนมึงสัดเทียน มึงก็เหี้ยพอกันไอ้สัดมักมาก พวกมึงสองตัวมันเหี้ยพอกันนั่นแหล่ะ ไอ้พวกระยำ!”
“ปากเก่งขึ้นจังนะไอ้หมอก มึงดีแต่โทษกู มึงไม่หัดโทษตัวเองบ้างล่ะ ดีแต่หยิ่งเป็นคุณหนูใสๆแต่จืดชืดใครเค้าอยากจะเอา แล้วมาโทษกูว่าเป็นเพื่อนเหี้ย แล้วเพื่อนดีๆแบบมึงเคยรู้อะไรบ้างไหมว่ากูรักกูชอบใครอยู่ กูชอบพี่เทียนมาก่อนมึงตั้งนาน แล้วทำไมมึงต้องได้เขาไป! เพื่อนดีๆแบบมึงเคยใส่ใจบ้างไหมล่ะ!!”
มันที่เดินออกมายื่นอยู่ข้างหน้าไอ้เทียน สายตาที่มองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า มันที่กำมือแน่นๆและจ้องผมอยู่แบบนั้น สายตาสั่นๆที่จ้องมองผมแบบโกรธๆ ผมที่มองตอบมันก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้และฟาดมือแรงๆลงบนหน้ามันแบบไม่ยั้ง
‘เพี้ยะ’
คนแบบมันที่ตัวเล็กกว่าผม เซลงไปทรุดอยู่บนพื้น มันที่ตั้งท่าจะลุกขึ้นมาตอบโต้ แต่ไอ้เทียนรีบวิ่งมากันมันไว้ มันที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม แบบต้องการปกป้อง แต่ผมก็ดันมันออกไปให้พ้นทาง
“หยุด!”
ผมที่ว่าออกไปแบบนั้นพร้อมชี้หน้ามันนิ่งๆ อีกฝ่ายที่ทำหน้าแบบไม่ยอมก็หยุดชะงักในตอนนั้น
“กูถามจริงเหอะฟิว จริงๆแล้วมึงหน้าด้านตั้งแต่เกิดหรอวะ หรือตอนมึงเกิดมาที่บ้านไม่กอดมึงเลยโตมาเป็นคนแบบนี้ “
“ไอ้หมอก! อย่ามาลามปามครอบครัวกูนะ”
“หึ กูพูดแทงใจดำรึไง ... มึงเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของกูที่ไม่รู้ว่าเพื่อนแบบมึงแอบรักไอ้เทียนมาก่อน กูไม่ใส่ใจมึงงั้นสิ มันเป็นความผิดของกูงั้นสิ งั้นกูถามมึงบ้าง ตอนไอ้เทียนมาจีบกู ปากมึงอมKไอ้เทียนอยู่หรอมึงถึงไม่พูดออกมา ทำไมไม่พูดกับกู เพื่อนกับผู้ชายคนนึง มึงคิดว่ากูจะไม่เลือกเพื่อนหรอวะ ไม่กล้าบอกกูแต่กล้าไปเอากันลับหลังกูมันต้องชาติชั่วเบอร์ไหนกูถามหน่อย แล้วยังมีหน้ามาอ้างว่าเพราะกูไม่สนใจไม่รู้อีก ขอร้องอย่าเอาความเหี้ยของมึงโยนมาให้กู ถ้ามึงจะเหี้ย ก็ไปเหี้ยกันสองคน ... ต่อจากนี้เจอกูอย่าเข้ามาทักกูขยะแขยงหน้า กูจะลืมไปเลยว่ากูเคยมีคนแบบมึงเป็นเพื่อน คนที่ไม่จริงใจกับใครแบบมึง ชาตินี้ทั้งชาติมึงก็จะไม่เจอหรอก สิ่งที่มึงตามหา สิ่งที่มึงเรียกว่าความรักในแบบที่มึงอยากได้ คนแบบมึงที่ขโมยเอาไป มึงไม่มีวันเจอหรอก”
“มึง....”
ผมที่หันหลังให้มันตอนที่เห็นน้ำตามันไหล ไม่รู้สึกผิดสักนิดที่กำมือไว้แล้วตบเข้าไปที่หน้ามัน มันเจ็บไม่ได้เท่าที่ผมเจ็บ ผมยังจำเสียงมันร้องเรียกชื่อไอ้เทียนได้ติดหู คนแบบนี้หรอวะที่เรียกตัวเองว่าเพื่อน ถ้ามีเพื่อนแบบนี้...กูไม่มีดีกว่า
...
-TBC-
มาจ๊ะ...เห็นคนอ่านไม่ค่อยชอบคู่เทียนหมอก แต่ของมันต้องมีนะคุณ ตอนหน้าแคทจะจัดรบฝามาเนอะ
แคทชอบน้องหมอกนะ จากเด็กที่ไม่เข้มแข็งเลย ยังมาโดนเพื่อนหักหลังอีก น้องหมอกผ่านมาจนกลายมาเป็นน้องหมอกตอนนี้ได้ แคทว่าคนแบบนี้เก่ง
ฝากน้องหน่อย ไม่ชอบเราก็จะฝาก ...
และขอโทษที่ตอนนี้มาช้า ขอบอกตรงๆว่าแคทเหนื่อยจากตอนที่แล้วมากๆๆๆๆเลยค่ะ ตั้งแต่เขียนนิยายมา
ตอนที่แล้วของพี่รบกับคุณพ่อ เรื่องครอบครัวมันเป็นอะไรที่หนักมากสำหรับแคท เขียนยากมากกกกกกก
แต่ดีใจที่คนอ่าน อ่านออกมาแล้วเข้าใจ อ่านออกมาแล้วอินกัน ดีใจมากๆ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
มาอ่านเถอะน้าาา มาเม้นท์น้าาาา :katai4: :hao7: :mew1:
-
เจ็บแล้วจำเป็นเรื่องที่ดี
แต่ต้องใจแข็งให้มาก อดีตคืออดีตนะ
ถ้ารักกันก็มองปัจจุบันดีกว่า
พยายามไปด้วยกัน
ส่วนตัวชอบเซียร์มากมีความเป็นคุณแม่
จัดคู่ให้นางหน่อยสิคุณแคทสงสารไม่มีคู่อยู่คนเดียว น้องธารก็หนีไปเต๊าะเด็กแล้ว
-
:pig4: :pig4:
-
เห้อออ ความรักก็เป็นเช่นนี่แล
-
หู้ยยยย... น้องหมอก.. แซ่บอ่ะ.. :katai2-1:
-
เจ็บแล้วต้องจำ อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยนะหมอก
-
:pig4:
-
:ling1: :ling1:
-
หมอกแร๊งงงง...
-
น่าติดจามมากครับผม,,,
-
อิพี่เทียนน่าจะบอกปัดตรงๆ กับกิ้กเก่าไปนะ เพราะตอนตามตื้อหมอกก็ออกจะทำตัวแรงขนาดนั้น :katai1:
-
เกลียดแทงข้างหลังเพื่อน อิจฉาไง๊!!!! ตอน33 หายนะคะ
-
บทที่33
[เทียนหมอก]
“หมอก ไอ้หมอกเดี๋ยว!”
ผมที่ตะโกนเรียกมันไว้ ตั้งท่าจะวิ่งตามมันไป แต่อีกฝ่ายก็โบกแท็กซี่แล้วกระโดดขึ้นรถไปแบบนั้น ได้แต่กำมือเข้าหากันแน่นๆ กูไม่เคยทันมันเลย ไม่ว่าเมื่อไหร่ กูก็ไม่เคยทัน
“สะใจมึงรึยังวะ”
ผมที่หันไปพูดกับอีกคน มันที่ยังนั่งสะอื้นอยู่ที่พื้น คนที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตามันดีไม่ต่างจากไอ้หมอกหรอก มันที่ตัวเล็กๆน่ารัก แต่ผมไม่เคยคิดจะรักมัน ไม่ว่าจะวันนั้นหรือวันนี้ มันยังเหมือนเดิม แทบจะไม่แตกต่าง ถ้าหมายถึงภายนอกน่ะนะ แต่ถ้าถามถึงนิสัย มันคงเปลี่ยนไปไกลมากเลย
“ทำไมต้องจองล้างจองผลาญกูนักวะ”
“ฮึก ก็ฟิวรักพี่ ทำไมไม่เข้าใจบ้างวะ”
“แล้วทำไมมึงไม่เข้าใจบ้างวะ ว่ากูไม่เคยรักมึงเลยไอ้ฟิว!”
ตาใสของมันที่มีน้ำตาเอ่อขึ้นมาอีกครั้งก่อนมันจะไหลลงอาบหน้า ผมคิดว่าลึกๆมันก็คงเสียใจที่ต้องตัดเพื่อนกับไอ้หมอก แต่สิ่งที่มันทำให้ผมกับหมอกผิดใจกันถึงตอนนี้ ผมไม่คิดจะสงสาร
เงียบกันไปพักใหญ่ มันที่ไม่ทำอะไรนอกจากนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น และกูก็ไม่มีอะไรจะพูดกับมันอีกแล้ว เลยเลือกจะเดินหนี กลับแม่ง อยู่ไปก็ไม่ได้ประโยชน์
“เห้ย ไอ้เทียน...ไอ้เทียนใช่ไหมวะ มึงอย่าพึ่งไป”
เสียงเรียกที่ทำให้ผมต้องหยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง ผู้ชายร่างสูงที่สูงพอๆกับผม รูปร่างพอๆกับผม เมื่อก่อนมันคล้ายกับผมมากๆ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเยอะเลย มันที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ดลายกราฟฟิคเท่ๆกับกางเกงยีนส์ แปลกตาไปมาก อาจเพราะไม่ได้เจอมันมา3ปี
“ไอ้วาฬ?”
“สัด! คิดถึงเหี้ยยยยยย เอ๊ะ...เห้ย แล้วนี่มันตัวอะไร....”
ไอ้วาฬ เพื่อนสนิทสมัยม.ปลายของผม มันยังคงเส้นคงวาในเรื่องหน้าตาหล่อและร่าเริงมากไป มันที่พอรู้ว่าเป็นผมก็รีบวิ่งยิ้มร่าเข้ามาหา อ้าแขนสองมือเตรียมโผกอดแบบไม่อายหนังหน้าหล่อๆของตัวเอง แต่ก่อนที่มันจะถึงตัวผมก็ต้องชะงักขา เพราะมันดันเห็นใครบางคนที่ยังนั่งสะอื้นอยู่ที่พื้นถนนเข้าซะก่อน
“ไอ้ฟิว?...เห้ย นี่ยังไง มึงกับไอ้เด็กนี่มันยังไง ยังไม่จบอีกหรอวะ...”
ไอ้วาฬที่มองหน้าผมสลับไปมากับคนบนพื้น ไอ้ฟิวที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นไอ้วาฬก็ชะงักไปไม่ต่างกัน
“ปากหมา ไม่ใช่ไม่จบ กูไม่เคยเริ่ม”
“เอ้า ไม่อ่อนโยนกับคนหล่อแบบกูเลย นี่เพื่อนสนิทมึงนะ แล้วนี่อะไรยังไงกันวะ กูงงนะเนี่ย แต่คิดถึงมึงชิพหาย ส่วนน้อง กูไม่คิดถึงมึงเลยว่ะ แล้วว่าแต่มึงจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกนานไหมวะ”
มันที่หันมาพูดกับผมยิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองไอ้ฟิวที่ยังนั่งที่พื้นแบบดุๆ
“มึงกลับมาจากออสเมื่อไหร่วะ”
“กูพึ่งกลับมาอาทิตย์ก่อนเว่ย ตั้งแต่จบม.6กูพึ่งได้กลับไทยมึงคิดดูดิ คิดถึงเมืองไทยสัดๆ คิดถึงขาวๆกูเบื่อแบบตาน้ำข้าวสัดๆ...ว่าทำไมมึงทำหน้าเครียดจังวะ มีเรื่องไรรึเปล่า”
“มี กูมีเยอะเลย” ผมที่พูดออกไปแบบนั้น ปรายตามองไอ้ฟิวหน่อยๆ ไอ้วาฬที่มองตาม มันยกยิ้มก่อนจะเดินมากอดคอผม
“เข้าไปคุยกันหน่อยไหมวะ เหมือนมึงมีเรื่องให้กูช่วย”
“กูรีบ แต่ว่าขอเบอร์กับไลน์มึงหน่อย แค่ย้ายตามพ่อไปเป็นท่านทูตที่ออสทำไมมึงต้องเปลี่ยนเบอร์ด้วยไอ้สัด”
“ก็กูโง่ไงวะ เลยไม่รู้ว่าใช้เบอร์เดิมยังไง กูเลยถอดซิมไปใช้เบอร์ของที่นู่นหมด เอามือถือมึงมา” มันที่ว่าแบบนั้นแล้วหยิบมือถือผมไปจิ้มๆกดๆไม่นานก็ส่งคืน
“กูมีเรื่องต้องให้มึงมาสะสางเยอะเลย”
“อย่าบอกว่าเรื่องตอนนั้นยังไม่จบ”
“มึงคิดว่าไงล่ะ”
“แสบนักนะไอ้ฟิว” มันที่หันไปว่าไอ้ฟิวที่ตอนนี้ยกมือเช็ดน้ำตาและลุกขึ้นมายืนแล้ว ไอ้ฟิวไม่ได้มองไอ้วาฬตอบ มันแค่หันมามองหน้าผมแบบตัดพ้อ มันไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แค่เดินหนีไปดื้อๆ
“กูไปก่อน แล้วกูจะติดต่อไปหา”
“เออได้ ว่าแต่มึงรีบไปไหน”
“ไปหาหมอก”
“น้องหมอก...ไหนว่าเรื่องยังไม่จบ ก็แสดงว่าหมอกยังไม่รู้”
“เออ ไม่จบไม่รู้และไม่ฟังกูด้วย พูดแล้วก็โมโห จริงๆก็ความผิดมึงด้วยไอ้สัดวาฬ...แต่อีกอย่าง กูก็ผิดเหมือนกัน”
“อะจ๊ะๆ ขอโทษไอ้สัด กูกลับมาไทยคราวนี้อยู่นานนะ กูจะเคลียร์ให้เรียบร้อย”
“ดี! กูไปก่อน แล้วอย่าบังอาจไม่รับโทรศัพท์กู”
“ครับเพื่อนครับ...”
“เออ ไปล่ะ”
“นี่ไอ้เทียน”
“ว่า?...”
“กูขอโทษจริงๆนะเว่ย”
“ช่างเหอะ ไหนๆมันก็ผ่านมา3ปีละ อีกอย่าง ตอนนี้มึงก็กลับมาแล้วไง ก็มาแก้ให้กูได้แล้วไอ้สัด กูไม่อยากเสียหมอกไปอีก”
“เคคร๊าบบบบ...แหม พูดจาน่าอัดเสียงไปให้น้องหมอกฟัง”
“ไม่ต้องอัดหรอก เดี๋ยวกูไปบอกมันเอง”
โบกมือลาไอ้วาฬที่ยังยืนมองผมอยู่ที่หน้าผับ มันที่ยกยิ้มให้ผม เห็นมันหันหลังกลับ แต่ดันไม่เดินกลับเข้าไปในผับ แต่เรื่องของมัน ผมที่ขับรถตรงกลับมาที่คอนโดของไอ้หมอก ผมรู้จักนิสัยมันดี มันที่ดูแข็งๆ แต่เวลาเสียใจมันจะเลือกนอนนิ่งๆซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม ผมมั่นใจว่ามันต้องอยู่ที่คอนโด
.
.
.
‘ตึงๆๆ’
‘แอ๊ด’
0.0
- -
“ไอ้สัดเทียน!”
“เดี๋ยวหมอก!”
ผมที่รีบยกมือกันประตูที่กำลังจะปิดลงด้วยฝีมือของเจ้าของห้อง ไอ้หมอกที่เปิดประตูออกมาแล้วเห็นเป็นหน้าผม มันเบิกตาค้างแล้วตั้งท่าจะปิดประตูให้กระแทกหน้ากันไปข้าง ดีนะกูไหวตัวทัน ดันประตูมันได้ก่อน และแรงมันกับแรงผม ก็ไม่ต้องเดาเลยว่าใครจะชนะ
“เข้ามาในห้องกูทำไม! ออกไปไอ้สัด!!” มันที่มองผมด้วยสายตาเกรี้ยวกราด แถมชี้หน้าด่ากูไปอีก
“กูอยากคุยด้วย คุยกันดีๆไม่ได้หรอวะหมอก”
“ทำไมกูต้องคุยกับคนเหี้ยๆแบบมึงวะ...เห็นกูเป็นตัวตลกหรอ ซ้ำซากมากไอ้เหี้ย!”
“กูไม่เคยเห็นมึงเป็นตัวตลกเลยนะเว่ย”
“อ๋อหรอไอ้สัด หรอ...ไม่เคยเลยสินะ อย่ามาพูดให้กูขำได้ไหมวะ” มันที่แค่นยิ้มออกมา รอยยิ้มที่บิดเบี้ยวของมัน คงไม่เท่ากับใจของมันที่กำลังรู้สึกแย่ ผมที่เดินเข้าไปหา แต่มันกลับเบี่ยงตัวหลบ
“อย่ามาแตะต้องตัวกู กูขยะแขยง แค่เห็นหน้ามึงพร้อมๆกับไอ้ฟิววันนี้กูก็จะอ้วกอยู่แล้ว!”
“กูไม่ได้นัดมันมานะ”
“ช่างพ่อช่างแม่เรื่องของมึงกูไม่สนใจ! ตอนนี้มึงกลับไปเลยไอ้เชี่ย!”
ไอ้หมอกที่เดินไปถึงประตู พร้อมๆกับผมแต่คงช้ากว่ามันเยอะ มันที่เปิดประตูออกแล้วชี้ให้ผมออกไปจากห้องของมัน แต่ก่อนที่จะมีใครได้พูดอะไรต่อ ทั้งผมและมันก็ต้องเบิกตากว้างๆให้กับใครอีกคน
“ไอ้...ฝา” ไอ้หมอกที่เบิกตากว้างๆ ก่อนจะเรียกชื่อของเพื่อนมันเบาๆ สายตาหลุกหลิกของมันที่คงกำลังคิดว่าจะแก้ตัวยังไงกับการมาปรากฏตัวของผมที่กำลังอยู่ในห้องของมัน
“เอ่อ...กู”
“คือมันไม่มี....”
“คือพี่มีเรื่องจะเคลียร์กับหมอกน่ะฝา” ผมที่หันไปบอกน้องมัน แล้วรีบจับมือของไอ้หมอกไว้แน่น มันที่หันมามองแรงใส่
“ปล่อยกูไอ้สัด!กลับไป!”
“ไม่! กูต้องคุยกับมึงก่อน”
“กูบอกให้กลับไป! ไอ้ฝามึงเข้ามา”
“คือเอ่อ....”
“ฝา พี่ขอโทษทีนะ พี่มีเรื่องต้องเคลียร์กับหมอก”
ผมรีบพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะตรงเข้าไปรวบตัวไอ้หมอกให้มาอยู่ในอ้อมกอดจากด้านหลังของมัน มันที่ดิ้นไปมาแล้วพยายามดึงหัวผม น้องฝาที่ตอนนี้ได้แต่ทำหน้าเหรอหรา คงกำลังคิดว่าควรทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ดี
“อ่อ...เอ่อ...ครับ”
“ขอบใจนะ” ผมไม่อยากรอให้เข้าใจผิดไปมากกว่านี้อีกแล้ว เลยต้องเสียมารยาทกับฝาไป ก็หวังว่าน้องจะเข้าใจ...
‘ปัง’
“ไอ้สัดเทียน!! ปล่อยกูไอ้เหี้ยนี่!!!” ตัดสินใจแบกมันพาดบ่า อีกฝ่ายที่ฤทธิ์เยอะมันยังเอากำปั้นทุบหลังผมอักๆไม่หยุด กูจะตายก็ตอนนี้แหล่ะ
‘ผลึบ’
“ไอ้สัดเทียน มึงมันเหี้ย!!”
ไอ้หมอกที่ด่าผมออกมาแบบไม่หายใจ พร้อมมันที่เขวี้ยงหมอนมาใส่หน้าผมเต็มๆแบบปัดไม่ทัน พอวางมันลงเตียงยังไม่ทันจะได้ยืนดีๆ หมอนหลายใบก็เขวี้ยงมาแบบไม่ยั้ง
“มึงฟังกูอธิบายบ้างไม่ได้หรอ”
“มันไม่ช้าไปหรอวะที่มึงจะอธิบาย มันช้าไปหรือเปล่าไอ้สัด!!”
ไอ้หมอกที่ตะคอกออกมาแบบสุดจะทน ผมที่ยืนค้างอยู่แบบนั้น ไม่ใช่เพราะคำด่าของมัน แต่เพราะน้ำตาของมันต่างหาก มันที่ร้องไห้อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ มือของมันทำกำแน่นอยู่ที่ผ้าปูเตียง ก้มหน้าลงจนผมยาวประบ่าของมันปิดหน้าปิดตาไปหมด แต่ไหล่บางๆของมันกลับสั่นแบบที่มันเองก็คงห้ามไม่อยู่ เสียงสะอื้นของมันที่คงพยายามจะกลั้นแต่ก็ทำไม่ได้ ดังมาจนผมได้ยิน
“หมอก” ทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าของมัน อีกคนก็ยิ่งสะอื้น
“มึง อึก...ฮึก มึงกลับมาทำไมวะเทียน กลับมายุ่งกับกูอีกทำไมวะ อยากได้อะไรจากกู ฮึก”
“หมอก กูขอโทษ” ผมที่ว่าแบบนั้นแล้วรวบตัวมันเข้ามากอดไว้ มันที่ยิ่งสะอื้นแล้วพยายามผลักผมออกไป แต่แบบนั้นก็ยิ่งกอดมันให้แน่นขึ้นไปอีก
“เก็บคำขอโทษมึงไป ฮึก...แล้วปล่อยกูไป อึก กูทำไม่ได้ กูลืมไม่ได้เทียน ฮึก...แค่กูหลับตากูก็นึกถึงตอนนั้น ฮึก ฮื่อ แค่กูนึกถึงกูก็จะอ้วก กูเกลียดมึง กูเกลียดทั้งเกลียดทั้งขยะแขยง ฮึก เกลียดทั้งมึงเกลียดทั้งไอ้ฟิว ฮึก ทำไม ทำไมพวกมึงถึงกล้าทำแบบนั้นกับกู ฮึก ฮื่อ”
“หมอก กูไม่ได้ทำ เชื่อกูเถอะ กูไม่ได้ทำจริงๆ”
.
.
.
“โอ้วมายก็อตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต” ผมสะดุ้งนิดๆที่ไอ้เซียร์ตะโกนออกมาแบบนั้นตอนที่ไอ้หมอกเล่าจบ หันไปมองมันที่ก็ยังทำท่าเอามือปิดปากแถมทำตาโตไปอีก
“เรื่องมึงพีคมากอิหมอก โอ้ยหมอกลูกแม่ มานี่มาให้แม่กอดปลอบ” ไอ้เซียร์ที่ว่าแบบนั้นแล้วโผลไปดึงไอ้หมอกมากอดไว้ โชคดีล่ะมึง กูรอดแล้ว
“ทำไมวะ ทำไมเพื่อนกูถึงมีแต่คนช้ำรัก ไอ้สัดเอ๊ย ทั้งไอ้ฝา มึง ไอ้ธาร โอ้วมายก็อตตตต”
“หือ...ไอ้ธารด้วยหรอ?” ผมที่หันไปถาม อย่าว่าพี่ฝาเสือกนะ พี่แค่อยากใส่ใจ
“เสือกอิน้องฝา ไม่ต้องยุ่ง! ว่าแต่มึงสะอื้นใส่อกพี่เทียนแล้วยังไงต่อ หลังจากพี่มันพูดแบบนั้นแล้วยังไงต่อ” เสือกกว่ากูก็มึงอ่ะเซียร์
“ไม่รู้ดิ”
“ทำไมมึงไม่รู้อิหมอก มึงต้องรู้สิ”
“ก็กูไม่รู้ กูเผลอหลับไปเลย เวลากูร้องไห้หนักๆกูชอบหลับ”
“โอ๊ยยยย อิเชี่ย เบื่อมาก เบื่อมากมาย แล้วพอมึงตื่นขึ้นมาล่ะ”
“มันก็หายไปจากห้องกูแล้ว”
“เอ้า...อิดอกผัวมึงเป็นผีถูกมะ อะไร....แล้วหลังจากวันนั้นมาจนถึงตอนนี้มึงเจอพี่มันยัง”
“ยัง”
“มึงหลบหน้าพี่มันหรอวะ” ผมถามออกไปแบบนั้น ไอ้หมอกที่เสหน้าไปทางอื่น เป็นอันเข้าใจ ผมที่หันไปพยักหน้ากับไอ้เซียร์ รู้เลยว่ามันต้องหนี เป็นคนที่ชอบหนีมากกว่าจะสู้แบบเผชิญหน้า จริงๆก็คงเป็นการป้องกันตัวเองอย่างนึงของมันล่ะมั้ง ไม่เจอก็ไม่เจ็บ ... แต่เรื่องบางเรื่อง ไม่เจอกันก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บ ...
เหมือนผมไง ที่ถึงแม้จะไม่เจอไอ้พี่รบ แต่ผมเองก็ยังเจ็บ
.
.
.
ไม่รู้ว่ากี่วันผ่านไปแล้ว ผมยังทำตัวไร้แก่นสารอยู่แบบนี้ ไปเรียนบ้างไม่ไปเรียนบ้าง กินเหล้า และกลับมานอนตายที่บ้าน บ้านที่ผมไม่เคยอยากมาอยู่ แต่เพราะว่าผมไม่มีที่ไปอีกแล้ว เลยต้องมา .... ปกติผมชอบอยู่คอนโด แต่ตอนนี้กลับไปอยู่ไม่ได้ ทุกที่มีแต่ไอ้ฝาเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหน นั่งตรงไหน ทั้งภาพและกลิ่นของมันก็ลอยฟุ้งเต็มไปหมด ผมอยู่ไม่ได้ เลยต้องมาอยู่ที่นี่ ... บ้าน ที่ไม่เคยเป็นบ้านสำหรับผมเลย
“รบลูก ทำอะไรอยู่”
“สวัสดีครับแม่ใหญ่” ผู้หญิงในชุดผ้าไหมประดับลวดลายขริบทองเล็กๆยิ่งทำให้ดูสง่า ผมหันไปยิ้มและยกมือไหว้ให้เธอหน่อยๆ เธอเดินมานั่งลงข้างๆผม ผมที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างสระว่ายน้ำของบ้าน
“กินสาคูไส้หมูหน่อยไหมลูก แม่พึ่งทำเสร็จ” แม่ใหญ่ว่าแบบนั้นพร้อมวางจานลงข้างๆผม เธอยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ผมเห็นมาตั้งแต่5ขวบ รอยยิ้มแบบนี้มีมาให้ผมเสมอ
“ทำไมมองแม่แบบนั้นล่ะลูก”
“แม่ใหญ่ไม่เกลียดผมบ้างหรอครับ”
ผมที่พูดออกไปแบบนั้น จากรอยยิ้มที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นตกใจ ก่อนที่จะมาหยุดที่รอยขมวดตรงหัวคิ้ว แม่ใหญ่ที่ถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะหันหน้าไปมองที่สระว่ายน้ำ ไม่ต่างจากผมที่มองมันอยู่ก่อนแล้ว
“ทำไมแม่ใหญ่ต้องดีกับผมมากๆแบบนี้ล่ะครับ ผมเป็นลูกเมียน้อยนะ ผมเป็นลูกของผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาเบียดตัวเองอยู่ในบ้านในครอบครัวของแม่ใหญ่นะ”
“นักรบ...”
“ผมขอโทษนะครับแม่ใหญ่”
“พอได้แล้วลูก” เธอที่ว่าแบบนั้นก่อนจะดึงผมไปกอดแน่นๆ ผมที่น้ำตาไหลลงมาแบบที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ ไม่รู้ว่าทำไมต้องพูดขอโทษ รู้แค่ว่ามีความรู้สึกแย่ๆอยู่เต็มไปหมด
“รบอย่าพูดแบบนี้ แม่ใหญ่ไม่เคยเกลียดรบเลยนะ รบก็คือลูกของแม่นะ”
“แต่มันไม่ใช่ ... ไม่ใช่เลยนะครับ ขนาดป๊า...เค้ายังไม่อยากมีผมเลย” แม่ใหญ่ที่ผละตัวออกมามองหน้าผม เธอที่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ แล้วส่ายหน้า
“ป๊าเค้ารักรบนะลูก”
“ไม่จริง...ผมคือคนที่เค้าไม่อยากให้เกิด”
“นักรบ การกระทำในอดีตเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เรื่องบางเรื่องรบอาจจะไม่รู้ รบอาจจะไม่เข้าใจ แต่เชื่อแม่ใหญ่เถอะนะ ป๊าเค้ารักรบ รักมากๆ แม่ไม่อยากให้รบคิดว่ารบไม่มีใคร รบมีป๊า รบมีครอบครัว ที่นี่ทุกคนคือครัวครัวของรบนะลูก” ผมที่ก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้าจะสบตากับคนตรงหน้าด้วยซ้ำ เธอที่แค่ลูบหัวผมเบาๆอย่างปลอบโยน เวลาเดินไปช้าๆ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“คุณ ออกไปก่อน” เสียงที่พูดขึ้นมา ผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร ไม่ต้องมองก็รู้ แม่ใหญ่ที่ลุกออกไปจากตรงนั้น ได้ยินเสียงของคนมาใหม่ที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนที่กลิ่นเชอร์รี่ที่ผมเคยได้กลิ่นมาตั้งแต่เด็กๆจะลอยมาเตะจมูก
“ร้องไห้?...ฉันสอนแกมาเท่าไหร่ว่าลูกผู้ชายไม่ควรร้องไห้ง่ายๆ มันอ่อนแอ”
เหอะ... ผมที่เบือนหน้าหนี แล้วจะลุกออกจากที่นี่ แต่ก็ต้องนั่งอยู่ต่อ เมื่อคนเป็นพ่อเลือกที่จะพูดต่อ
“เกลียดฉันมากหรอ?”
“หรือว่าแกรักฉันมาก?” ผมที่ขมวดคิ้วหันไปมองคนเป็นพ่อ ...ป๊าที่ตอนนี้นั่งไขว่ห้างยกไปป์ขึ้นสูบพร้อมกระดิกเท้าไปมา ท่าทางที่เฮียทับได้มาจากป๊าเต็มๆ
“ทำไมไม่ตอบ เขินอาย?”
“ป๊าอย่ามากวนได้ไหม ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัว”
“เดี๋ยวก่อน ฉันยังพูดไม่จบ”
“งั้นป๊าก็พูดมา” หันไปมองป๊าที่ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะพ่นควันกลิ่นเชอรี่ออกมา ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับภาพตรงหน้า
“ฉันรักแก”
“ห๊ะ!” ผมที่หันไปเบิกตากว้างๆใส่ แต่ป๊าก็ทำแค่กระดิกเท้าดิ๊กๆและยักคิ้วจึกๆมาให้
“อะไรของป๊าวะ”
“ไม่อะไร ฉันก็แค่เขินหน่อยๆ”
“เห้ยป๊า เป็นไร....”
“ฉันคงเลี้ยงแกมาแย่มากเลยล่ะสิ” ชายสูงวัยที่หันมาจ้องลูกชายตัวเองนิ่งๆ มองเข้าไปในดวงตาของลูกชายที่ได้มาจากตัวเค้าเอง หน้าตาเหมือนเค้ามากที่สุดก็คือนักรบ
“ฉันรู้ตัวว่าฉันคงเป็นพ่อที่แย่ในสายตาแกมาก ทั้งเข้มงวด กดดัน ลำเอียง ไม่เคยรับฟังแกเลยล่ะสิ .... ถ้าฉันบอกว่าฉันรักแกตอนนี้แกจะเชื่อรึเปล่า....” นักรบที่มองมาที่คนเป็นพ่อด้วยสายตาสั่นๆ มือแกร่งที่กำเข้าหาตัวเองแน่นๆจนเจ็บไปหมด
“ที่ฉันเข้มงวดกับแกมากกว่าไอ้ทัพไอ้รุกหรือจอม ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักแกนะ ถ้าพูดแบบนี้แกจะเชื่อไหม ... แต่ฉันแค่ไม่อยากให้ใครต้องมาดูถูกแก ไม่อยากให้ใครต้องมาว่าแกว่าเป็นลูกเมียน้อย เป็นลูกเมียน้อยแล้วยังไม่ได้เรื่อง ฉันไม่อยากให้แกต้องเจอแบบนั้น ฉันพยายามปลูกฝังแกให้แก่เก่ง ให้แกอยู่เหนือทุกคน เพราะถ้าแกเป็นคนที่เก่งที่สุด เข้มแข็งที่สุด ไม่ว่าคำพูดอะไรของใครมันก็จะทำอะไรแกไม่ได้”
“ใครบอกป๊าวะ ว่าผมเก่งที่สุด ผมเข้มแข็งที่สุด ใครมันบอกป๊าแบบนั้นวะ!”
“ไม่มี ฉันคิดเอง...”
“งั้นป๊าก็รู้ไว้ว่าป๊าน่ะคิดผิด ผมไม่เก่งไม่เข้มแข็งแบบที่ป๊าต้องการหรอก ผมมันก็เป็นแค่ผม เป็นแค่นักรบ เป็นแค่ไอ้นักรบ!”
“อืม...แกคิดแบบนั้นหรอ”
“เออ ผมคิดแบบนี้! ผมเป็นแค่คนๆนึงเว่ยป๊า เป็นแค่ลูกคนนึง...”
“นั่นสิ...แกเป็นลูกคนนึงของฉันไง แล้วทำไมฉันถึงจะไม่รักแกล่ะ”
“ก็ผมเป...”
“ถึงแกจะไม่ได้เกิดมาจากเมียแต่ง แต่ฉันก็รักแกไม่ต่างจากที่รักไอ้ทัพไอ้รุกหรือจอมหรอก” ป๊าที่พูดแบบนั้น แล้วหันหน้าไปมองที่สระว่ายน้ำ สายตาของป๊าที่ไม่ได้แสดงท่าทีให้เข้าใจว่ากำลังคิดอะไร
“เรื่องของฉันกับแม่แก ก็คือเรื่องของฉันกับแม่ของแก มันอาจไม่มีใครเข้าใจ มันอาจไม่ถูกมองว่าถูกหรือดี ไม่ว่าใครจะตัดสินยังไง ก็ไม่มีใครรู้ดีเท่าฉันกับแม่แกหรอกนักรบ อย่าโทษว่าแม่แกทิ้งแกไปเลย คนเรามันก็มีทางเลือกเดินไม่เหมือนกัน และไม่ว่าจะยังไง ก็อยากให้แกรู้ไว้ ว่าถึงแม้ฉันจะเลี้ยงแกมาไม่ดีนัก เป็นพ่อของแกที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ไม่มีวันไหนที่ฉันจะไม่หวังดีกับแก ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่รักแกนะนักรบ”
“ป๊า...”
ผมที่ถูกป๊าดึงเข้าไปกอด ... รู้สึกเหมือนตัวเองหดเล็กลงไปเหลือความสูงแค่ไม่กี่เซน กลายเป็นเด็กตัวเล็กๆที่อยู่ในชุดนักเรียนอนุบาล .... ผมที่เคยคิดว่าตัวเองโตมากพอ สุดท้ายตอนนี้ ผมก็เป็นแค่เด็กชายนักรบ ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็ต้องการแค่อ้อมกอดของพ่อ ต้องการแค่นี้เสมอ
“ป๊ารักแก ไม่น้อยไปกว่าที่รักใคร จำไว้นะ”
“ป๊า...ฮึก”
“พูดแบบนี้แล้วแกเชื่อไหม แกให้อภัยพ่อคนนี้ได้รึเปล่าที่ทำให้แกรู้สึกแย่มานานเหลือเกิน” ป๊าที่ถามออกมาแบบนั้น ผมเองก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้า ก่อนที่จะผละออกมาจากอ้อมกอดของพ่อ ป๊าที่มองหน้าผมนิ่งๆ
“บางทีแกก็เหมือนฉันเกินไปนะ”
“........”
“ฉันบอกว่ารักแก ทำไมแกถึงเชื่อ”
“ก็...ก็ผมรักป๊า” บอกออกไปแบบนั้นก็อดที่จะยกมือขึ้นเกาหัวไม่ได้ มาทำแบบนี้ในอายุเท่านี้ มันใช่หรอวะ ป๊าที่มองมาก่อนจะยกยิ้มขำแล้วถามออกมาจนทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว
“หึ นั่นสิ...แล้วทำไมแกถึงไม่กล้ากลับไปหาเด็กนั่น”
“เด็กนั่น?....”
“เด็กคนนั้น เด็กคนที่แกมาขอฉันว่าอย่ายุ่งได้ไหม ขอได้ไหมแค่อยากเดียว เด็กคนนั้น....”
“จะกลับไปยังไง เค้าคงเลิกรักผมไปแล้วล่ะ....”
“ทำตัวให้สมกับที่ฉันสอนมาหน่อยสิ ชื่อของแกน่ะมันนักรบนะ แกออกรบสักครั้งหรือยังล่ะ?”
“...........”
“ที่ฉันถามว่าทำไมแกถึงเชื่อว่าฉันรักแก แล้วแกตอบมาว่าเพราะแกก็รักฉันเหมือนกันใช่ไหม...” ผมพยักหน้าในจังหวะที่ป๊ายกยิ้มมุมปาก
“แล้วคนที่รักกันทั้งคู่ ทำไมจะต้องเลิกรักกันล่ะ ลองพยายามดูรึยังไอ้ลูกชาย”
“ป๊า...ป๊ารับได้หรอที่ผมจะมีเมียเป็นผู้ชาย”
“ไอ้รุกก็มีเมียเป็นผู้ชาย”
“แต่...”
“ทำไมฉันต้องมาพรากสิ่งที่แกรักที่สุดไปล่ะ แกรักอะไร แกรักใคร ฉันก็รักทั้งนั้นแหล่ะ...และอีกอย่าง ฉันเช็คประวัติเด็กนั่นแล้ว ฉันให้ผ่าน” ป๊าพูดแบบนั้น เป็นครั้งแรกในรอบกี่ปีไม่รู้ ที่ผมยิ้มให้ป๊า เป็นยิ้มกว้างๆที่รู้สึกมีความสุขที่สุด
“แล้ว เรื่องของหลิน...”
“โอ๊ยยยย เฮีย อย่าเรื่องเยอะเดะ ปล่อยให้มันจบๆไปเถอะเรื่องของยัยหลอนอะไรนั่นน่ะ เนอะๆป๊าเนอะ”
“เค้าชื่อหลินเจ้าตัวแสบ”
“เหมือนๆกันแหล่ะน่าป๊า คิกๆ”
ผมที่หันไปตามเสียงของน้องจอมที่พุ่งเข้ามาพร้อมกอดป๊าไว้แน่นๆ ก่อนจะหันไปมองตรงประตูด้านหลังตรงทางเชื่อมมาสระว่ายน้ำ เห็นแม่ใหญ่เฮียทัพและไอ้รุกยืนอยู่ตรงนั้น ทุกคนที่กำลังยิ้มมาให้ผม ฝ่ามือหยาบของป๊าที่วางลงมาที่หัวของผม
“ถ้ารักเค้า ก็ไปตามเค้ากลับมาซะ”
“....ครับ...ครับป๊า”
หรือว่า....กูจะถึงเวลาที่ต้องออกรบวะ
...
ผมที่พึ่งแยกออกมาจากไอ้เซียร์และไอ้หมอกเมื่อกี้ สองคนนั้นบอกว่าจะไปกินข้าวที่ห้าง จริงๆมันสองคนชวนแล้ว แต่พี่ฝาค่อนข้างที่จะกรอบมากในช่วงนี้ พี่ว่าพี่ต้องพัก และที่สำคัญ อารมณ์ตอนนี้ พี่ฝาคิดว่าพี่ฝาไม่คูลพอที่จะไปเดินชิลๆใช้เงินเล่นที่ห้าง พี่เลยนั่งBTSมาลงที่พระโขนง แล้วเดินมึนๆมาที่หอ เหมือนนานมากแล้วที่ไม่ได้กลับมาที่ห้องตัวเอง รู้สึกหวิวๆแปลกๆ ไม่ชินเอาซะเลย เฮ้อ .... พี่ฝาว่าแบบนี้ก็ไม่ค่อยจะคูลเท่าไหร่
เดินเข้าไปในตึก แต่กลับต้องหยุดชะงัก เมื่อรถตรงหน้ามันสะดุดตามากเหลือเกิน อาจจะไม่ใช่แค่รถที่สะดุดตา จริงๆอาจลามไปถึงคนที่เป็นเจ้าของรถด้วยล่ะมั้ง ความรู้สึกเหมือนวนลูป เหมือนครั้งนึงผมเคยเห็นแบบนี้ ขายาวๆที่ก้าวลงมาจากรถ ร่างสูงที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเหลืองมัสตาร์ดกับกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ ขายาวๆที่ค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ๆผม ดวงตาคมที่จ้องตรงมาที่ผม สายตาที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ไหวหวั่น คนตรงหน้าที่หยุดยืนนิ่งๆตรงหน้าของผมก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ความรู้สึกเย็นๆจนเสียวสันหลังวาบแบบที่ไม่รู้สึกมานานแล้ว
“ไง ไอ้น้องจืด”
“...อะ...ห๊ะ!”
“พี่กลับมาแล้ว”
“มาทำเหี้ยไร เราเลิกกันแล้ว”
“เลิกแล้วไง จีบใหม่ก็ได้ป๊ะ”
“ห๊ะ...”
“หึ จีบนะรู้ยัง”
“จีบไรของมึง ไม่รู้เว่ย”
“เอ้า มึงไม่รู้หรอ...ไม่เป็นไร ขอนอนด้วยหน่อยดิ วันนี้ง่วง”
“ห๊ะ!...เชี่ยไรของมึงไอ้พี่!!”
ได้แต่อ้าปากมองคนตรงหน้าที่อยู่ๆก็อ้าปากหาวทำตาปรือๆ ก่อนจะกลับหลังหันแล้วเดินเข้าไปในตึก นำกูไปอีก เดี๋ยว! มึงจะไปไหนนนนนน
.........................................................
มาแล้วจ้าาาาา มาปูเรื่องเทียนหมอกเดี๋ยวจะได้รู้ความจริงกันนะเออ ส่วนพี่รบ พี่ก็เคลียร์กับที่บ้านไป ในจุดๆนี้ คิดว่า ไม่มีที่ไหนที่จะอบอุ่นเท่าบ้านเรา ถึงแม้ว่าแต่ละครอบครัวจะมีวิธีการเลี้ยงดูที่ไม่เหมือนกัน พ่อแม่แต่ละคนก็มีนิสัยไม่เหมือนกัน แคทคิดว่า แม้แต่พ่อแม่ลูกก็ต้องปรับตัวลดและผ่อนปรนให้กัน ไม่ต่างจากความสัมพันธ์ของแฟนเลยค่ะ ... ให้อภัยคุณป๊าเถอะค่ะ ถึงป๊าจะปากแย่(แบบเฮียรบ) กวนประสาทนิ่งๆและเด็ดขาด(แบบเฮียทัพ) โหดและชอบกดดันชาวบ้าน(แบบเฮียรุก) แต่จริงๆป๊าแกก็น่ารักนิดนึง(แบบน้องจอม) นะคะ แกก็รักลูก แต่เป็นผู้ชายแข็งๆมีมาดปากหนัก เลยเป็นแบบนั้น
ส่วนตอนนี้และตอนหน้าๆ เตรียมตัวพบกับการกลับมาของ พี่กล้วยสายอ่อยนะเออออ
นักรบ ถึงเวลาต้องรบนะเออ งุงิๆ
มาอ่านกันเถอะ... แอบรอเธอเม้นท์นะจ๊ะ แต่เธอไม่อ่านบ้างเลย แง่วๆ :ling3: :katai5:
-
เกลียดแทงข้างหลังเพื่อน อิจฉาไง๊!!!! ตอน33 หายนะคะ
มาแล้วนะคะ มันลงได้แล้วค่าา ขอโทษจริงๆนะคะ อยู่ๆก็หายไป แต่ตอนนี้มาแล้วน้าาา :z3: :mew1:
-
เรื่องวุ่นๆ ที่แสนจะน่ารักกำลังจะวนลูปมาอีกครั้ง
-
นักรบคนกวนกลับมาแล้ว ชอบบรรยากาศตอนต้นเรื่องมากๆ พี่รบคนขี้เก็ก ตอนนี้เป็นพี่รบกล้าพูดกล้าทำเท่ค่ะ เป็นกำลังใจให้พี่รบนะ
-
พี่ฝาอย่าไปใจอ่อนง่ายๆนะ
-
สัน ง่ายๆงี้เลย 5555 เออวะ
-
พ่อลูกเขาเคลียร์กันน่ารักอะ ตอนพี่รบเศร้านี่น่าเอ็นดูมากเลย รีบๆ ง้อฝาน้าาา
-
ดูสิ๊พี่ฝาคนคูลจะรับมืออิพี่เหลืองยังไง
-
บทที่34
“มึงหยุดเลยไอ้พี่”
“หือ”
“อย่ามาทำหน้างง ถอยห่างออกมาจากประตูห้องกูบัดเดี๋ยวนี้!” ผมที่ทำเสียงเข้มใส่มัน รู้สึกยั้วะหน่อยๆในจุดๆนี้ พี่มันที่หยุดชะงักแล้วหันหน้ามาหาผมแบบเหรอหรา ตลกหรอไอ้สัดพี่
“ทำไม?”
“กูต่างหากที่ควรถามว่าทำไม” ผมที่เดินเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ มันเองก็มองผมอยู่เหมือนกัน เดินเข้าไปใกล้มันจนถึงประตูห้องตัวเอง มองมันนิ่งๆก่อนจะยกมือผลักอกมันให้ถอยห่างออกไปไกลๆ ก่อนจะใช้ตัวกันมันให้ห่างจากประตู อีกฝ่ายที่หันหน้าเข้าหาผม มองมาแบบงงๆที่เห็นผมผลักมันแรงๆ
“กูควรถามมึงมากกว่า ...ว่ากลับมาทำไม”
“ฝา...”
“เราเลิกกันแล้วนักรบ”
“ใครบอกมึงว่าเราเลิกกัน กูยังไม่เคยตกลงกับมึงสักหน่อย แล้วเรื่องอะไรกูต้องเลิกกับมึงด้วย” มันที่จ้องหน้าผมแล้วพูดด้วยเสียงที่เข้มขึ้น ผมเองได้แต่กำมือแน่นๆ ก้มหน้าลงถอนหายใจหนักๆอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าไปจ้องตามันแบบไม่ยอมหลบ
สายตาคู่นี้ใช่ไหมที่ไม่ว่าเมื่อไหร่กูก็แพ้
แต่ครั้งนี้จะไม่แพ้มันเด็ดขาด!
“ไม่ยอมก็เรื่องของมึง แต่กูเลิกแล้ว”
“ก็กูบอกว่าไม่เลิก”
“ทำไมมึงถึงไม่เลิก”
“ก็กูรักมึง”
“มึงรักกูหรอ?...รักกูแบบไหนวะ มึงกล้ายอมรับกับใครๆได้แล้วหรอว่ามึงมีแฟนเป็นผู้ชาย หยุด อย่าพึ่งอ้าปากเถียงกู อย่าพูดออกมาว่าที่ไม่กล้าบอกพ่อเพราะจะปกป้องกู เรื่องนั้นกูรู้แล้ว เฮียรุกเอาคลิปที่มึงคุยกับเฮียทัพมาให้กูดูแล้ว”
“คลิป? คลิปอะไรวะ”
“คลิปแอบถ่ายมึง ตอนที่คุยกับเฮียทัพ”
“ห๊ะ...เมื่อไหร่ อะไรวะ”
“เรื่องนั้นช่างมันเหอะ เอาเป็นว่ากูรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ว่ามึงพยายามกันกูออกห่างจากพ่อมึงเพราะมึงกังวลว่าพ่อมึงอาจจะทำไรกู”
“ก็ใช่ไง กูไม่อยากให้ป๊ามายุ่งกับเรา ไม่อยากให้ป๊ามาทำอะไรมึง”
“แล้วตอนนี้ไม่กลัวแล้ว?”
“ไม่กลัว เพราะป๊ายอมแล้ว”
“หรอ...แล้วถ้าตอนนี้ป๊ามึงยังไม่ยอม มึงจะทำยังไง มึงจะเลือกปล่อยกูไปรึเปล่า จริงๆมันไม่ได้อยู่ที่ใครเลยเว่ยรบ มันอยู่ที่มึงเอง มึงนั่นแหล่ะยอมรับได้หรือยังที่จะมีเมียเป็นผู้ชาย ยอมรับมันได้หรอ”
“ทำไมกูต้องยอมรับไม่ได้วะ”
“หรอ มึงรับได้แน่หรอ กูถามจริงๆว่ามึงยอมรับได้แน่หรอ...ตลอดเวลาที่เราคบกันมา มีครั้งไหนบ้างไหมที่มึงจะชัดเจนกับกู”
“กูไม่ชัดเจนยังไงวะฝา กูดูแลมึงไม่ดีหรอ หรือกูรักมึงไม่มากพอหรอ ยังไงตรงไหน บอกกูสิ กูจะแก้”
“ตรงใจมึงมั้งที่ต้องแก้”
“ฝา...ใจกูไม่มีอะไรที่ต้องแก้ กูรักมึง คำตอบที่ได้ ไม่ว่าจะอีกกี่รอบ กูก็ตอบได้แค่ว่ากูรักมึง” มันที่พูดออกมาแบบนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง... ไม่ง่ายที่จะไม่รู้สึกกับคำพูดของมัน ผมเองที่เงียบเสียงลงไปในตอนที่ได้ฟัง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะพูดต่อ
“มันไม่ง่ายเลยว่ะรบ ไม่ง่ายเลยที่กูจะเชื่อคำๆนี้ของมึงอีก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะกูไม่เคยเห็นว่ากูสำคัญกับมึงตรงไหนเลย กูรู้สึกแค่วาที่ผ่านมา มึงมีกูไว้ เพื่อความสบายใจของมึง สำคัญแค่มึงไม่มีใคร หรือแก้ขัดแค่เวลามึงอยากเอาแค่นั้นแหล่ะ”
“มันไม่ใช่แบบนั้น ทำไมมึงพูดแบบนั้นออกมาวะ กูไม่เคยคิดแบบนั้นนะฝา” มันที่พูดแบบนั้น มองหน้าของผมด้วยสีหน้าที่ทำให้ผมรู้สึกแย่สายตาของมันที่กำลังบอกว่าคำพูดแบบนั้นของผม ทำให้มันเจ็บ
“ที่กูพูดแบบนั้น เพราะกูรู้สึกแบบนั้นมาตลอดเว่ย กูจะบอกอะไรให้นะ ถ้ามึงทำใจยอมรับไม่ได้ว่ามึงชอบผู้ชายด้วยกันอ่ะ ก็พอเหอะว่ะ...เดินออกไป ไปหาชีวิตในแบบที่มึงจะไม่อายเถอะนะ”
“ฝา”
“ถ้าการรักกับกูมันทำให้ต้องอาย ก็พอเถอะ”
“กูไม่เคยคิดแบบนั้นไงวะ”
“แล้วมึงทำยังไง! มึงอยู่มายังไง คบกับกูมายังไงถึงทำให้คนๆนึงที่มึงบอกว่ารักมากเค้ารู้สึกแบบนี้มาตลอด .... มึงทำยังไงวะ”
มันที่พยายามเดินเข้ามาหา แต่ผมก็ผลักมันออกไปให้ห่าง ไม่อยากพูดอะไรกับมันอีกเลยรีบเปิดห้องและปิดประตูล็อคลงกลอน ไม่เอา จะไม่ใจอ่อนให้มึงอีกแล้วไอ้กล้วย
บอกกับใจตัวเองไว้แบบนั้น หลับตาลงช้าๆแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมา
พอสักทีฝา
มึงร้องไห้มามากเกินไปแล้วนะ
“ฮึก ฮื่ออ”
...
‘ปัง’
ประตูห้องที่ปิดลงพร้อมๆกับแผ่นหลังบางที่หายเข้าไปในห้อง ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงพังห้องเข้าไปนอนด้วย แต่ในเวลานี้ คิดว่าฝามันคงไม่อยากเห็นหน้าผม รู้สึกจุกร้าวในอกไปหมดกับคำพูดของอีกฝ่าย ยอมรับว่าเสียใจที่ได้ยินมันพูดแบบนั้น ทั้งๆที่ผมเอง ไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนั้นเลยสักนิด .... แต่กูอย่างที่มันว่า ผมทำยังไง ผมทำอะไรอยู่ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมถึงทำให้มันรู้สึกแบบนั้น
ได้แต่ยกมือขึ้นแตะลงที่ประตู ไม่กล้าแม้แต่จะเคาะ แต่ถึงแบบนั้นก็ยังได้ยินเสียงสะอื้นที่ดังลอดมาจากประตูตรงหน้า
“ฝา...กูขอโทษนะที่เป็นแฟนแย่ๆของมึง อย่าร้องไห้ได้ไหม อย่าร้อง...”
“อย่าร้อง เพราะกูเข้าไปกอดปลอบมึงไม่ได้ ...”
.
.
.
‘แอ๊ดดดด’
“มาทำเหี้ยอะไรตอนนี้ แล้วแบกเหี้ยไรมา”
“มาขออยู่ด้วย”
“เพื่อนมึงไม่มีหรอไอ้สัด กูไม่ให้อยู่ คอนโดมึงก็มีก็ไปนอนดิวะ มาวุ่นวายไรกู”
“ขออยู่ด้วย กูกำลังเศร้า”
“สัดเฮีย เป็นเหี้ยไร กูบอกว่าไม่ให้อยู่ไง!”
“เสียงดังอะไรวะรุก” เสียงใสที่ดังมาพร้อมกับร่างบางที่เดินมาให้เห็นหน้า นักรบที่ยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีในตอนนั้น ผิดกับน้องชายที่กรอกตาใส่อย่างหงุดหงิด
“อ้าว เฮียรบหวัดดี มาทำ...”
“กูมาขออยู่ด้วย กูเศร้ามากว่ะเลิฟ ฝาไม่ให้อภัยกู กูเปล่าเปลี่ยวขอนอนด้วยนะมึงนะ ขอบใจว่ะน้องสะไภ้” ไม่พูดพร้ำทำเพลง ไม่รอให้ใครได้เอ่ยปากอนุญาต ตัวเองก็เดินกอดหมอนกล้วยเข้าไปในห้องอย่างอุกอาจ รุกฆาตตั้งใจจะคว้าตัวไว้ แต่อีกฝ่ายก็มุดตัวหลบวิ่งเข้าไปด้านในได้ซะก่อน
“สัด”
“ปากไม่ดี นั่นพี่มึงนะ”
“พี่เหี้ยๆน่ะสิ มารพจญชิพหาย กูจะเอามึงเข้าใจไหม”
“ไอ้รุก เลิกหื่น!”
“กล้าตะคอกกูหรอ”
“เปล่าน่า เค้าเรียกว่าแค่พูดเสียงดัง”
“แถเก่งนะมึง” ยกยิ้มมุมปากมองคนรักที่ทำหน้าอ้อนๆมาให้ เห็นแบบนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนหน้าคมไปหอมแก้มใสฟอดใหญ่อย่างหมั่นเขี้ยว
“อ๊ะ...มึงนี่ เฮียก็อยู่ไหมวะ”
“ช่างแม่งดิ”
“เออ...ตามสบาย ทำเหมือนว่ากูเป็นแค่กล้วยใบหนึ่ง“
ได้แต่ตะโกนตอบกลับไปให้พวกมันสองคนที่ยืนทำโลกสีชมพูกันอยู่ตรงนั้น ไอ้พวกไม่เข้าใจหัวใจที่ปวดร้าวของกู ไอ้รุกฆาตที่เดินกอดคอเมียมันเข้ามา ปรายตามามองกูหน่อยนึงเหมือนอากาศธาตุ น้องเวร
“เฮียหิวอะไรไหมอ่ะ เดี๋ยวเลิฟเวฟให้” มันทีพูดแบบนั้น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในโซนห้องครัว
“ไม่เป็นไรมึง”
“ถามมันไมวะ หาแดกเองดิโตแล้ว”
“ปากมึงนี่ ไม่พูดก็ได้นะไอ้รุก” เลิฟที่บ่นให้คนรัก แต่รุกฆาตแค่ยักไหล่ใส่ไม่สนใจ เดินตามเข้าไปโอบเอวบางเข้ามาใกล้แล้วก้มหน้าลงหอมแก้ม
“ทำอะไรของมึงเนี่ย เฮียอยู่” เลิฟที่กระซิบเสียงเบาๆบอกอีกฝ่าย คิดว่ามันคงอายเลยพยายามพูดเบาๆให้กูไม่ได้ยิน แต่เปล่าว่ะ กูได้ชัดมาก
“ก็ช่างแม่งดิ มาขัดอารมณ์กู”
“มึงนี่เลิกหื่นกามได้ อ๊ะ...เอามือออกจากเสื้อ อื้ออ รุก”
“น่า ตื่นเต้นดี” เออ...กูก็ว่าตื่นเต้นอยู่ ควายเอ๊ย ทำไมมึงต้องมาลูบมาคลำกันตรงห้องครัวอ่ะกูถามจริง ถึงจะเห็นกูเป็นแค่กล้วยใบหนึ่ง แต่กล้วยกูก็มีความรู้สึกนะสัด กล้วยกูใหญ่มากด้วย เซ็งสัดๆเลยทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาหน้าทีวี เอาหมอนที่ถือมาด้วยมากอด ได้ยินเสียงกุกกักๆอื้อๆอ๊ะๆแผ่วๆมากระทบหู พวกเหี้ย !...
“มึงจะนอนไหนก็นอนนะ พวกกูเข้าห้องละ” ไอ้รุกที่ตะโกนมาบอกแบบนั้น
“เออ”
“อ้อ....และถ้ามึงอิจฉามากอ่ะนะ ง้อเมียให้สำเร็จซะสิพี่ชาย หึ”
ฆวย!!!
พูดเลยว่าในจุดๆนี้กูริษยามาก ได้ยินเสียงปิดประตูลงกลอนของพวกแม่งในวินาทีถัดไป ก็ได้แต่หายใจฟึดฟัดๆอยู่คนเดียวตรงนี้ คิดถึงไอ้ฝาว่ะ ไม่อยากกลับไปนอนที่คอนโดคนเดียวก็เพราะว่าคิดถึงมันนี่แหล่ะ จริงๆก่อนหน้านี้ก็โทรหาไอ้เทียนแต่มันไม่รับ ทางเลือกสุดท้ายเลยมาตกที่ไอ้รุก แต่น้องเวรก็ไม่เคยสงสารกูหรอก ...
หยิบมือถือขึ้นมากดเปิดแอพสีน้ำเงินๆที่ไม่ค่อยได้เข้ามานานแล้ว เลื่อนๆในหน้าฟีดก็ไม่มีอะไรใหม่ แต่เห็นเพื่อนในสาขาขึ้นความสัมพันธ์คู่กับแฟนมัน แต่...แฟนมันเป็นผู้ชายว่ะ เป็นผู้ชายที่หน้าสวยน้อยกว่าไอ้ฝาเยอะเลยด้วย หึ เมียกูน่ารักกว่าเยอะ กูพูดเลย! ... เห็นคนมาคอมเม้นท์กันเยอะแยะว่าเปิดตัวแล้วหรอ ด้วยความเสือกก็เลยเปิดเข้าไปอ่านคอมเม้นท์ดู เพื่อนในสาขาที่ก็คอมเม้นท์ตอบกลับไปหาคนที่มาตอบมันก่อนหน้านี้
‘คนรักกันทำไมต้องอายวะ มีเมียต้องโชว์ครับ ใจๆแมนๆกันไป’
นั่นสินะ...รักกัน ทำไมต้องอาย ... คิดได้แบบนั้นเลยกดๆจิ้มๆอะไรสักอย่างลงไปในเฟสบุ๊ค ที่เป็นชาติไม่ค่อยเข้าไปอัพเดทอะไร สุดท้ายก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
“อ๊ะ อื้ออ อื้มม รุก”
“ซี๊ดด”
“บะ...เบาๆสิ อื้ออ”
“อย่ามาสั่งกูได้ไหม อื้ม”
อื้มมม...เสียงเชี่ยไรวะแม่ง ค่อยๆปรือตาขึ้นมา ไม่ได้มีความมืดอะไรเท่าไหร่ เพราะไฟสว่างจ้า ขยี้หัวขยี้ตาตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง หยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา ตี3 สัด.... แล้วกูตื่นขึ้นมาทำเชี่ยไร
“อ๊ะๆๆ รุก”
หื้ม 0.0 กูนี่หูผึ่งรีบหันหน้าไปที่ห้องนอนพวกแม่งแทบไม่ทัน มึงขนาดนี้กันเลยรึไงวะ ขยี้หัวตัวเองเซ็งๆ ก่อนจะหยิบหมอนกล้วยแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ห้องนอนพวกมัน
“เบา รุก อึก....”
“น่า...”
เสียงไอ้รุกที่กระเส่าหน่อยๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหอบเหนื่อยๆ ได้ยินแล้วรู้สึกแปลกๆ ไม่แปลกได้ยังไงวะ แค่ได้ยินกูก็รู้แล้วว่ามันต้องขนาดไหน ก็คงไม่ต่างจากเวลาที่กูทำกับไอ้ฝานักหรอก ถอนหายใจออกมาตอนที่คิดถึงมัน หนักใจไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี แต่ที่แน่ๆ....มั่นใจว่าจะไม่ปล่อยมันไปหรอก
“เห้ย! เอากันต่อไปนะ กูกลับล่ะ ...อ้อ ระวังเอวน้องสะไภ้กูพังด้วยล่ะ หึ” ตะโกนออกไปแบบนั้น ได้ยินเสียงกุกๆกักๆแล้วได้แต่ยกยิ้มขำ จริงๆเรื่องของใครก็เรื่องของมัน เรื่องของผม ผมก็ควรที่จะแก้เอง มันไม่มีใครช่วยกันได้หรอก
“อ๊ะ...รุก ปล่อยๆก่อน เฮีย อื้มมม”
“ช่างมันสิ ซี๊ด”
ได้แต่ส่ายหน้าหน่ายๆ ความเงี่ยนไม่เข้าใครออกใครจริงๆ โดยเฉพาะกับน้องชายกู
.
.
.
“อิน้องฝา มึงมองโทรศัพท์มานานนมกูโตหมดแล้วนะ จ้องอะไรนักหนาไหนบอกแม่สิคะ”
ไอ้เซียร์ที่ชะโงกหน้ามาถาม แต่จริงๆกูว่าไม่ได้ถามหรอก น่าจะอยากเสือกมากกว่า ผมที่เห็นมันแบบนั้นก็เอียงมือถือหลบแล้วส่ายหน้าให้ ไอ้เซียร์เบะปากทันทีที่เห็นแบบนั้น
“มึงก็ไม่เสือกเรื่องของมันไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้! มันผิดคอนเส็ปกู อย่าว่าแต่เรื่องไอ้ฝา เรื่องมึงกูก็จะเสือกขอบอกไว้เลย อย่าคิดว่าจะหลุดรอดสายตากูไปเลยเถอะ”
“เป็นคนมุ่งมั่นเนอะ กับเรื่องของคนอื่นเนี่ย” หยักไหล่ใส่ไอ้ธารที่ก้มหน้าลงไปเล่นเกมส์ต่อ
“นี่ไอ้ฝา มึงเห็นนี่หรือยัง”
“อะไร” หันหน้าไปหาไอ้หมอก มันที่ยื่นมือถือของมันมาให้ มองเห็นหน้าไทม์ไลน์ของเฟสบุ๊คของมัน
“ยังไง?”
“โง่จริงๆ นี่ไงวะ” มันที่เลื่อนให้ดูชัดๆ ชื่อที่ปรากฏพร้อมๆกับรูปโปรไฟล์ของคนๆนั้น มองไกลกว่านี้ก็รู้เลยว่าคือใคร
“หื้มมม พี่รบอัพเฟสนี่หว่า ตายๆๆๆ แคปชั่นไม่รู้เลยอ่ะเธอว่าหมายถึง” ไอ้เซียร์ที่เล่นมือถือของตัวเองอยู่จีบปากจีบคอใส่ผม ก้มหน้ามองในจออีกครั้ง กับข้อความที่อยู่ตรงหน้า แถมติดแท็คมาถึงกูด้วย
‘ไม่อยากพูดว่าง้อ เพราะมันคงง่ายไปสำหรับมึง แต่ที่อยากจะบอกคือ กูจะไม่ยอมเสียมึงไป @fackfun ปล.เมียชื่อฝากฝัน ไม่ใช่ฟัคฟันนะครับผม’
“เชรด พี่รบโคตรมั่น แท็คมึงด้วยว่ะ”
ไอ้ธารที่คงเห็นแล้ว มันเลยหัวเราะขำแบบนั้นมาให้ ยื่นโทรศัพท์คืนไปให้ไอ้หมอก ก่อนจะหยิบของตัวเองขึ้นมา เห็นแจ้งเตือนรัวขึ้นมา พอเปิดเข้าไปก็เห็นคนนู้นคนนี้ไปเม้นกันเต็มไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ไอ้เพื่อนรอบๆตัวของผม
“สัดหมอก มึงด่ากู”
ผมหันไปด่ามันเพราะเลื่อนๆไปดันเจอมันเม้นท์บอกว่า ‘ขอโทษด้วยครับพี่ เพื่อนผมมันโง่ภาษาอังกฤษ’
“ก็มึงโง่จริงๆนี่ ตั้งชื่อเฟสเหมือนพวกชอบนัดเย”
“นัดเย มึงลองนัดพี่รบดูดิ น่าจะเยดุนะจ๊ะๆ”
“สัด”
ด่าออกไปทันที ด่าทีเดียวทั้งไอ้หมอกทั้งไอ้เซียร์ เพลียชิพหาย พูดกันออกมาแต่ละอย่างพี่ฝาอ่อนเพลียหัวใจ หันหน้าหนีจากพวกมัน แล้วก้มลงมองข้อความนั้นอีกครั้ง
“คิดจะทำอะไรของมันวะ”
.
.
.
“เหนื่อยมากกกกกก อาจารย์พูดไรทั้งคาบคะ คือเหนื่อยฟังที่สุด”
“มึงไม่ได้ฟังเลยเถอะเซียร์ มึงเลื่อนดูเสื้อคอลเลคชั่นใหม่ทำมาปาก”
“ไม่กัดกูจะตายไหม ตบกับกูเลยมาอิธาร”
“ไม่ครับ ไม่ทำอะไรผู้หญิงที่เหมือนกระเทย”
เดินตามหลังไอ้ธารไอ้เซียร์ออกมาหลังเลิกเรียน วันนี้ไม่มีงานอะไรต้องส่ง แค่มาฟังบรรยาย แต่ก็นั่นแหล่ะ ยิ่งไม่มีงานแต่เวลาสอบก็หนักมาก ผมที่เดินออกมาแล้วยิ่งรู้สึกแปลกๆ เสียงหึ่งๆเหมือนผึ้งตีกันดังอยู่รอบๆตัว รู้สึกรับรู้ถึงสายตาที่กำลังจับจ้องมาทางผม
“กูรู้สึกเหมือนโดนจ้องเลยว่ะ” ไอ้หมอกที่กระซิบผมแบบนั้น
“มึงไม่ได้รู้สึกไปเองหรอกกูพูดเลย”
หันไปพูดกับมันเบาๆ ก่อนที่จะต้องหยุดชะงักเมื่อเดินลงมาถึงด้านล่าง โถงกลางหน้าตึกที่เป็นลานโล่ง ตอนนี้มีคนมุงอยู่ค่อนข้างมาก ตอนที่พวกเราเดินออกไปถึง ฝูงชนที่ค่อยๆแหวกทางให้เรา จนมองเห็นได้ชัด ผู้ชายในชุดนักศึกษาที่ยืนพิงอยู่ที่โต๊ะ ขาข้างนึงที่ยกขึ้นมายันกับเก้าอี้ รองเท้าสีเหลืองสะดุดตาที่พอไล่มองขึ้นไปที่หน้า มันที่จ้องตรงมาที่ผม ดวงตาคมๆที่เป็นประกายน่าหลงใหลอยู่เสมอ รอยยิ้มมุมปากที่ยกขึ้นมานิดๆ ก่อนที่มันจะหยิบกีต้าร์ขึ้นมา ก่อนที่นิ้วเรียวของมันจะค่อยๆบรรจงดีดออกมาช้าๆ ... เสียงกรี๊ดที่ดังมาจากรอบๆตัว หลายๆคนที่อยู่บริเวณนี้เริ่มยกมือถือขึ้นมาถ่ายไว้แบบนั้น ผิดกับผมที่ตอนนี้ทำได้แค่ยืนนิ่งๆอยู่แบบนั้น มองตรงไปที่มัน เหมือนที่มันเองก็มองตรงมาที่ผมไม่ต่างกัน สายตาที่มองมาแค่ผม กับเพลงที่เหมือนอยากจะบอกอะไรแบบนั้น....
‘ตั้งแต่เมื่อฉัน รู้จัก และฉันได้มาพบเธอ
มันทำให้ฉันต้องเปลี่ยน เปลี่ยนแปลงหัวใจฉันไป
ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ที่ฉันไม่เคยพบเจอ..
เพราะสำหรับฉันแต่ก่อน ความรักคือการคว้ามา
แต่ในวันนี้ฉันเปลี่ยน ความรักคือการให้ไป
เพิ่งจะรู้และเข้าใจ เมื่อฉันได้มารักเธอ..
เพิ่งจะรู้และเข้าใจ
เมื่อฉันได้มารักเธอ’
เพลงที่จบลงพร้อมจังหวะกีตาร์ที่หยุดลง เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดรอบข้างดังขึ้นมาในตอนนั้น มันที่วางกีต้าร์ลงข้างๆตัว และยกยิ้มมุมปากหันหน้ามาทางผมอีกครั้งนึง
“ฝา...มองไรวะ เดี๋ยวกูจัดให้ล้มเลย” ผมที่กระพริบตาปริบๆตอนมันพูดออกมาแบบนั้น
“ล้มพ่อง!”
“กูหมายถึง ล้มมาทับ มารักนักรบอีกครั้งได้ไหมน่ะ”
“ฮิ้ววววววว”
“โห่วววว ฮิ้วววว”
พ่อง!!
ได้แต่อ้าปากพะงาบๆพร้อมเบิกตากว้างๆกับตอนที่ได้ยินมันพูดออกมา รู้สึกหูอื้อตาลายแปลกๆที่ตอนนี้รอบๆตัวก็พากันโห่แซวแบบไม่หยุด และแน่นอนว่าหนึ่งในคนพวกนั้นก็คือไอ้เพื่อนๆของผม
พวกเชรี้ยยยยยย
ทำเหมือนกูเป็นวิญญาณ โห่แซวเหมือนกูอายไม่เป็น กูเป็นพี่ฝาคนคูลเว่ย ไม่ใช่คนหน้าด้าน!
“ฝา!”
“เรียกกูทำเชี่ยไรอีก!!”
หลับหูหลับตาตะโกนตอบมันไป พี่ฝาโมโหแล้วนะเว่ย จ้องหน้ามันแบบโกรธๆ อีกฝ่ายที่ยิ้มขบขันหน่อยๆส่งมาให้
“หน้าแดงว่ะ จะบอกว่าหน้าแดงแบบนี้แล้วใจกูสั่นเลย อย่าอ่อยดิ เดี๋ยวไม่อยากทน”
“ฮิ้วววววว”
ฮิ้วพ่อง!! >//////<
----------------------------
อิ๊อิ๊ววววว ขอต้อนรับการกลับมาของพี่รบคนขี้อ่อย2018จ้าาาา แต่ครั้งนี้พี่เค้ายอมรับนะเออ พี่มาอ่อยนะรู้ยัง
ใครที่ไม่ไหวกับมาม่าในช่วงสิ้นเดือน มาจ๊ะ เรามาทานของอร่อยระดับเฟิร์สคราสกันในต้นเดือนกันเถอะค่ะ
ต่อจากนี้จะไม่มีดราม่า มีแต่จะจบ โฮกฮากเบบี้!!!
ใกล้จะจบแล้วใจหาย วันหลังจะเอาหน้าปกกับโปสการ์ดที่จะแถมมาอ่อยนะคะ พี่รบของเรา อิอ๊ะ
ขอเสียงคนอ่านหน่อยน้าาา ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาและยังคงอ่านกันอยู่ ถึงแม้ว่าจะไม่ดีมาก แต่แคทจะสู้ ฮึบๆ
**เพลงการเปลี่ยนแปลง ของบอย พีซเมกเกอร์
:katai4: :katai5: :mew1:
-
บทที่แล้วเชียร์อิพี่รบ บทนี้เชียร์ฝาดีกว่า ใจแข็งไว้ฝา อย่างพี่รบต้องเล่นใหญ่รัชดาลัยก่อนค่อยไปคืนดีด้วย :hao7:
-
ฮิ้วววว ความจีบก็มา
สู้ๆ อีพี่เหลือง อ่อยอีกนิดฝาคนคูลกำลังจะละลาย
-
:pig4: :pig4:
-
:katai3:
-
55555 นักรบเปลี่ยนไวยิ่งกว่าไบโพล่า
พี่ฝาคนคูลคีพลุคแทบไม่ทัน ถึงกับงง
ฝายังเสียใจอยู่มากนะ เพราเจ็บซ้ำๆ
นักรบก็ต้องจีบต่อไปจ้า เปิดเผยให้หนักไว้
พี่ฝายังรอเสมอ แต่ยังไม่อยากใจอ่อนแค่นั้นเอง
-
เกลียดการอ่อยของอิพี่เหลืองจริงๆ
-
พี่มันจะทำเด่นไปไหนเนี่ย
-
ฮิ้วววววว พี่รบของน้องจะคัมแบ็คแล้วววหลังจากที่หนีไปดราม่าซะนาน กลับมาอยูี่ทีมเฮียรบแบบเต็มตัวอีกครั้งค่ะก็ถ้าพี่ฝาจะเล่นตัวมากก็มาจีบเราพลางๆก่อนก็ได้นะคะเฮียรบ :-[ :-[ :-[
-
สะใจมากที่พี่ฝาคนคูลตอกหน้าอิพี่รบ คนมันไม่ชัดเจน รักจริงเหรอ
ถ้าป๊าไม่ยอม ยากถามว่าคนอย่างอินักรบมันจะสู้เพื่อความรักมั๊ย
-
จะยอมรึป่าวคราวนี้,,,
-
บทที่35
‘ตื่อดึ้ง’
เสียงข้อความจากแอพสีเขียวที่ทำให้ต้องก้มหน้าลงไปดู ผมถอนหายใจออกมาอีกรอบเมื่อหน้าต่างเด้งเตือนขึ้นข้อความของกลุ่มเพื่อน ไอ้เซียร์ที่ทักแชทส่วนตัวแยกมาด่าผมโดยเฉพาะ
ซินเซียร์:[อิน้องฝา!! อิบ้า มึงวิ่งหนีไปไหนของมึง อิพี่รบนี่หน้าเหวอเลยนะรู้ไหม ]
กูจะรู้ได้ยังไงว่ามันหน้าเหวอหรือเปล่า ก็พอแม่งพูดออกมาแบบนั้น พวกคนรอบตัวที่ก็พากันโห่แซวแบบนั้น กูก็รีบก้าวถอยหลังแล้วกระชับกระเป๋าเป้ให้มั่น จากนั้นก็กลับหลังหันวิ่งออกมาเลย เรื่องอะไรพี่จะอยู่ตรงนั้นภายใต้สถานการณ์ที่เสียเปรียบแบบนั้นอ่ะ บ้าบอออ พี่ไม่โง่นะครับๆ
ซินเซียร์:[อ่านแล้วก็ตอบอิฝาหอย อย่าปล่อยให้เพื่อนเป็นห่วง มึงอยู่รูดากไหน!]
เห็นข้อความของไอ้เซียร์แล้วได้แต่ส่ายหน้า กูไม่น่าพลาดรู้จักมึงเพราะหลงหน้าตาน่ารักๆของมึงเลยเซียร์ จริงๆมึงมันไม่ใช่ผู้หญิง
ฝอฝา: [กูวิ่งมาแอบตรงสวนหลังตึกคณะ]
ซินเซียร์:[เอ๊าอินี่ พวกกูพากันออกมาจากมอแล้ว กูนึกว่ามึงหนีกลับบ้านไปแล้วอ่ะ]
ฝอฝา: [ไม่เป็นไรมึงๆ กูไม่เป็นไร...เดี๋ยวกูก็กลับแล้ว]
ซินเซียร์:[กูถามจริงๆนะไอ้ฝา ที่มึงหนีออกไปแบบนั้น กูมั่นใจว่ามึงเขินแน่ๆ แต่นอกจากเขิน...มึงตอบมาตรงๆ มึงกลัวมึงใจอ่อนให้พี่มันใช่ไหมล่ะ]
ผมที่กดอ่านข้อความของไอ้เซียร์แล้วก็ชะงักนิ้วที่กำลังจะพิมพ์ตอบ เม้มปากแน่นๆแล้วได้แต่หลุบตาลงต่ำ บางทีมึงก็ฉลาดไปนะเซียร์
ซินเซียร์:[เอาล่ะ กูไม่บังคับให้มึงตอบก็ได้ ไม่ต้องตอบกูตอบแค่ใจของมึงก็พอ...จริงๆยังรักพี่มันล่ะสิ กลัวที่จะกลับไปล่ะสิ ... แต่ว่านะมึง ถ้ารักกัน แล้วจะเลิกกันทำไมวะ ถ้ารักกันแล้วจะเสียเวลาทะเลาะกันให้เปลืองเวลาใช้ความสุขด้วยกันทำไม]
นั่นน่ะสิ ถ้ารักกันจะเสียเวลาไปทำไม
แต่ถึงแบบนั้น...
คนที่ทำให้คนที่ตัวเองบอกว่ารักเสียใจ
มันก็ไม่ควรจะปล่อยไปไม่ใช่หรอ...ถึงมันจะเป็นแบบนั้น แล้วความรู้สึกที่เคยเสียไปซ้ำซากๆของผมล่ะ ผมจะเอาตรงไหนมามั่นใจว่าคนที่ไม่เคยกล้ายอมรับว่าชอบผู้ชายแบบพี่มัน ตอนนี้...จะมั่นใจได้ยังไง ว่าต่อจากนี้มันจะกล้าพอที่จะไม่อายเวลาที่ต้องบอกใครๆว่ามันชอบผู้ชายด้วยกัน
ซินเซียร์:[ที่กูพูดแบบนี้ไม่ใช่ว่ากูยุให้มึงคืนดีกับพี่เค้านะ ความรู้สึกมึง มึงต้องเลือกเอง เพราะจริงๆตอนมึงเจ็บอ่ะ กูก็ไม่ได้เจ็บไปกับมึงด้วย ตอนมึงสุข กูก็ไม่รู้หรอกว่ามึงสุขมากแค่ไหน ... แต่ก็นั่นแหล่ะ อยากให้มึงคิดและเลือกทางของมึงดีๆ ไม่ว่ามึงจะเลือกทางไหน กูก็จะอยู่ข้างๆมึงเสมอนะ]
ผมหลุดยิ้มออกมาตอนที่ได้อ่านข้อความนั้น ซินเซียร์ ถึงมันจะเป็นคนร้ายๆแรงๆ แต่มันก็รักเพื่อน และเพราะว่ามันเป็นคนแบบนี้ เราถึงไม่เคยโกรธมันสักทีเวลาที่มันด่า
ฝอฝา: [พี่ฝาซึ้งจังเลยครับ คูลๆอ่ะเนอะ]
ซินเซียร์:[ฆ๊วย!]
จ๊ะ....เป็นผู้หญิงที่ช่างหยาบโลนจริงๆ .... ผมกลัวนะ กลัวว่าชาตินี้ทั้งชาติมันจะหาผัวไม่ได้ ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวกับมดลูกที่ขึ้นสนิมของมัน - - กดปิดหน้าแชทของไอ้เซียร์ทิ้งไปแล้วเปิดเข้าไปในเฟสบุ๊ค หน้าไทม์ไลน์ที่เลื่อนผ่านแชร์คลิปของไอ้รบที่มาร้องเพลงใต้ตึกคณะผมเต็มไปหมด โคตรจะเหี้ย
‘เฉียบมากเพื่อน งานเล่นใหญ่ไว้ใจมึง’
‘เซียร์อยากจะเกลียด แต่เห็นแบบนี้แล้วแพ้เลย เอาใจช่วยนะคะพี่นักรบ’
‘สู้ๆ ถ้าทำพี่ทำเพื่อนหมอกเสียใจอีก ไม่เอาใจช่วยแล้วนะเว่ยพี่’
‘ไอ้ฟัคฟัน มึงหน้าแดงว่ะเพื่อน @fuckfun’
‘น้องฝาจะโดนพี่บริหารคนนั้นกินจริงๆหรอ เสียดายเราเจอกันช้าไป’
‘กรี๊ดด เห็นเงียบๆกันมาสักพักนึกว่าเลิกกันแล้ว ทำไมพี่รบไม่โสด แอบรอเธอเลิกกันอยู่นะจ๊ะ แต่เธอไม่รู้บ้างเลย ’
‘ผมไม่โสดครับ มีแฟนแล้ว ตอนนี้แฟนโกรธเลยง้อแฟนอยู่ และอย่ามาเต๊าะแฟนกูกัน เพราะกูไม่ใช่คนใจดี หวงคนนี้มากกูบอกไว้ก่อน >> @fuckfun’
อ่านคอมเม้นต่างๆแล้วได้แต่อุทานว่าเหี้ยออกมาแรงๆอีกสักที ทั้งพี่เทียน ไอ้เซียร์ไอ้หมอกไอ้ธาร แห่เข้าไปคอมเม้นท์ใต้คลิปที่ไอ้รบแชร์มากันให้เพียบ แล้วหน้าแดงเชี่ยไร มึงไม่รู้อะไรไอ้สัดธาร พี่ฝาคนคูลเป็นคนขี้ร้อนหรอกเว่ย … แต่คอมเม้นท์สุดท้ายจัดได้ว่าเหี้ยสุด ถือเป็นเดอะเบสของความเหี้ยก็คือคอมเม้นท์ของไอ้พี่มันนั่นแหล่ะ แม่มเอ๊ย แฟนเชี่ยไรล่ะ เรียกว่าแฟนเก่าถึงจะถูกเว่ยไอ้พี่! ไอ้โมเม
“มานั่งเม้มปากทำหน้าแดงไรอยู่ตรงนี้คนเดียววะ หนีมาอ่อยกูใต้ต้นไม้หรอ” เสียงเข้มที่ทำเอาสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นไอ้เหลืองยืนพิงต้นไม้ต้นตรงหน้าผมอยู่ตอนนี้ มันที่มองมาและยกยิ้มให้นิดๆ
“เชี่ย!”
“ดูพูดจา ทำไมไม่พูดจาน่ารักๆให้เข้ากับหน้าตาหน่อยวะ”
“แล้วมาเสือกเชี่ยไรด้วยวะไอ้พี่ ต่างคนต่างอยู่ไปไม่ได้อ่อ”
พูดออกไปแบบนั้น อีกคนที่ก็ทำตรงข้ามกับคำพูดกูมากๆ มันที่เดินตรงเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ แขนแกร่งที่ก้มลงมาจับที่พนักพิงกั้นไม่ให้ผมได้ลุกหนีไปไหน หน้าของมันที่ยื่นเข้ามาใกล้จนผมต้องถอยตัวยืดไปด้านหลังพลางเสหน้าหันหนีไปทางอื่น
“หลบทำไม ทำไมไม่เห็นเก่งเหมือนแต่ก่อนเลย ไม่จีบกูแล้วหรอ”
“จีบเชี่ยอะไร ไม่จีบคนเหี้ยๆแบบมึงแล้วพี่”
“พูดทีหน้าสั่น แต่ไม่เป็นไรนะ คนเหี้ยๆแบบกูจะจีบมึงเอง”
“พี่มึงคิดว่าจีบแล้วจะติดหรอวะ”
หันหน้ากลับไปมองมันด้วยความอยากเถียง แล้วก็รับรู้ได้ถึงคำว่าพลาด เมื่อหันไปแล้ว ปลายจมูกดันเฉียดเข้ากับจมูกของอีกฝ่ายแบบจังๆ แถมตาคมของมันที่มองผมไว้ก่อนแล้ว ริมฝีปากยกยิ้มมุมปากแบบพอใจของอีกฝ่าย ก็ทำให้รู้สึกร้อนหน้าได้ไม่ยากเลยจริงๆ
“แล้วมึงไม่รู้หรอว่ากูเป็นคนยังไง กูเคยสนใจอะไรที่ไหนงั้นหรอ...ถ้ากูอยากได้ กูก็ต้องได้”
“ทำไมนิสัยเสียงี้วะ”
“ใครบอกว่ากูนิสัยดีล่ะ หื้ม” ยกยิ้มนิดๆก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปหาอีกหน่อย จนคนร่างบางต้องยกมือขึ้นดันอกผลักอีกคนให้ออกห่าง
“ขยับออกไปเว้ย กูจะกลับแล้ว ไม่อยากพูดกับคนแบบมึงแล้ว”
“กลับไปไหน”
“เรื่องกู”
“อยากยุ่ง ไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้เว่ย”
“อืม...งั้นไปกินข้าวกัน”
อะไรของมึงอ่ะ กูนี่นั่งงวินึงเลย คือฟังกูมาก กูบอกว่าหิวหรอหรืออะไร มึงฟังกูแบบไหนไอ้พี่!! ไม่พูดเปล่า อีกคนที่ผละตัวไปยืนดีๆ ก็คว้ามือมาเอื้อมจับมือผมแล้วฉุดให้ลุกไปด้วยกัน
“ปะ”
“ไม่ไปเว้ย ไม่หิว”
“กูอ่านรีวิวมาร้านนึง เค้าบอกว่าอร่อย เห็นแล้วคิดถึงมึงเลยว่ะ”
“นี่ มึงฟังกูอยู่ไหม”
“จริงๆอ่านมานานแล้วล่ะ คิดว่าจะพามึงไปกินแต่ก็ไม่มีเวลาไปสักที”
“................”
“และเพราะแบบนั้น...ไปกินข้าวกันเถอะ ตอนที่ไม่มีมึงกินข้าวด้วยกัน มันโคตรแย่เลยว่ะ”
ช้อนตามองหน้าของมัน อีกคนที่ก้มมาจ้องตาผมตอนที่พูดออกมาแบบนั้น มันเลยทำให้อดที่จะเม้มริมฝีปากของตัวเองให้แน่นๆไม่ได้
“ที่ร้านมีเค้กด้วยนะ มึงน่าจะชอบนะฝา...ไปกัน...นะ”
คำว่า ’นะ’ ที่ลงท้ายมาด้วยเสียงติดจะอ้อนวอนและขอร้องของมัน มาพร้อมรอยยิ้มนิดๆที่ส่งมาให้ผมแบบอบอุ่นจนหัวใจผมชา ครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ของพี่มัน มันเมื่อไหร่กันนะ...และไม่รู้ว่าเพราะอะไร สุดท้ายก็เดินตามมันไปช้าๆ ในช่วงเวลาที่เดินผ่านผู้คนมากมาย อีกฝ่ายก็ไม่ยอมที่จะปล่อยมือออกจากมือของผม ... ก้มหน้ามองลงต่ำไปที่ฝ่ามือของตัวเองที่ยังถูกฝ่ามือใหญ่ของคนตรงหน้ากุมมือของผมไว้แน่นๆ .... นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้จับมือกันเดินแบบนี้ หรือจริงๆแล้ว เมื่อก่อนมันไม่เคยมีสักครั้งเลยที่อีกฝ่ายจะกล้าจับมือผมเดินไปด้วยกันให้คนอื่นได้เห็นแบบนี้...
.
.
.
“กินเยอะๆดิ อร่อยไหม”
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากจานที่ตอนนี้มีอาหารนานาชนิดมากองพูนอยู่ในจาน คนตรงหน้าที่พยายามจับนู่นตักนี่มาวางใว้ให้ มันยิ้มกว้างๆออกมาตอนที่ถามผมแบบนั้น
“มึงเห็นกูเหมือนพระวัดป่าหรอวะ”
“ห๊ะ?”
“ตักทุกอย่างมารวมกันขนาดนี้ มึงไม่เอาขนมหวานมาเทใส่จานให้กูด้วยเลยล่ะ” ว่ามันออกไปแบบนั้น อีกคนที่ก็ยิ้มค้างๆ ก่อนจะทำหน้าแหยลงหน่อยๆ
“กูก็แค่คิดว่ามึงน่าจะชอบ”
มันที่ตอบผมมาด้วยเสียงอ่อยๆลง หน้ามันที่ดูจะเสียนิดหน่อยกับคำด่าของผม เห็นแบบนั้นแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อยๆมันก็พามา ผมเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่หยิบกุ้งทอดตรงหน้าขึ้นมากัดกิน มันที่เงยหน้ามามองแบบลุ้นๆ
“อืม อร่อยดี” บอกมันออกไปแบบนั้น อีกฝ่ายก็กลับมายิ้มให้ผมอีกที เป็นนักรบเว่อร์ชั่นใหม่ที่ดูแปลกตาดี
“งั้นกินเยอะๆนะ”
ไม่ได้ตอบอะไรมันออกไปอีก เพียงแค่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปเงียบๆ มันเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อ มีเพียงสายตาของมันที่คอยจับจ้องมองผมอยู่เงียบๆ หยิบนู่นหยิบนี่ให้บ้างเวลาที่มันเห็นผมกินหมดแล้ว
‘ตื่อดึ้ง’
เสียงแจ้งเตือนที่ดังมาจากมือถือของมัน ทำเอาทั้งผมและมันเงยหน้าขึ้นมาจากจานอาหาร ผมที่มองไปที่มือถือของมันที่วางอยู่บนโต๊ะ มองนิ่งๆและสุดท้ายก็เสสายตาไปหยิบปอเปี๊ยะแฮมชีสมากิน เพราะไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนที่ทักมันมา ตอนนี้ก็ไม่เกี่ยวกับผม
“อะไร” ผมเงยหน้าไปถามมัน ตอนที่อีกคนเลื่อนมือถือมาไว้ตรงหน้าผม
“ให้มึงเช็ค ให้มึงดู ให้มึงทำอะไรก็ได้”
“ไม่จำเป็น ไม่ใช่เรื่องของกู”
“แต่กูอยากให้เป็นเรื่องของมึง นะฝา อ่านให้หน่อย จัดการให้หน่อย” ถอนหายใจหนักๆตอนที่มันทำหน้าตื๊อแบบไม่ยอม สุดท้ายก็หยิบมือถือของมันขึ้นมาเปิดอ่าน เป็นข้อความของพี่เทียน
เทียน: [ไอ้สัดรบ กูจะทำไงดีให้หมอกใจอ่อน มึงว่ากูเอาให้ดูดีไหม หมอกจะเชื่อไหมวะ เชี่ย คิดถึงเมีย]
ผมที่เปิดอ่านข้อความนั้นแต่ไม่ได้ตอบกลับไป แอบมองคนตรงหน้าหน่อยๆ ตอนนี้มันไม่ได้สนใจมือถือที่อยู่ในมือผม มันไปหยิบปลาหมึกกินแล้ว กดปิดข้อความของพี่เทียน แต่ก็ยังไม่ยอมที่จะส่งคืนเจ้าของ ลองเปิดดูในไลน์อื่นๆ ตอนนี้มันแทบจะไม่มีเพื่อนอยู่ในลิส พอไปเปิดดู ก็เห็นว่ามันจัดการบล็อคไปหมดแล้ว ล้วนแล้วแต่เป็นผู้หญิงนมโตและเด็กผู้ชายน่ารักๆ และหนึ่งในรายชื่อที่มันบล็อคไป ก็คือ...หลินหลิน
“อะ เอาคืนไป พี่เทียนทักมา”
“มันทักมาทำไร มึงตอบเลยดิ”
“ไม่เอา กูไม่เข้าใจว่าพี่มันหมายความว่าอะไร”
บอกออกไปแบบนั้นอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับพร้อมรับมือถือกลับไป ในช่วงจังหวะที่มันรับโทรศัพท์ ฝ่ามือหนาที่หยิบมือถือไว้ ก็คว้ามือผมไว้ด้วยเช่นกัน
“อะไรของมึง ปล่อยมือกูไอ้พี่”
“กูบริสุทธิ์ใจนะ มึงเช็คหรือเปล่า กูไม่มีใครแล้วจริงๆนะฝา กูจะไม่ปิดอะไรมึงอีกนะต่อจากนี้ จริงๆนะ”
“พูดมาก” เลือกที่จะไม่ได้บอกมันว่าผมเช็คหรือเปล่า ทำแค่ดึงมือตัวเองออกมา เห็นมันที่แอบทำหน้าเสียดายหน่อยๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา
“ฝา”
“อะไร จะแดกก็แดกไปดิ”
“คือกูอยากพูด”
“จะพูดอะไรของมึง”
“คือเรื่องของหลิน...” ผมชะงักช้อนที่กำลังจะตักยำแซลม่อนเข้าปาก ก่อนจะวางช้อนลง ไม่รู้ทำไม แต่แค่ได้ยินชื่อผมก็ไม่ชอบใจเท่าไหร่
“จริงๆแล้วมัน...”
“รบ รบคะ”
เสียงเรียกชื่อมันที่ดังมาจากด้านหลังของผม ทำให้มันชะงักคำพูดของตัวเอง ก่อนที่มันจะตาเบิกกว้างหน่อยๆเมื่อเงยหน้าไปมอง ตาคมที่ย้ายมามองหน้าผม เป็นจังหวะเดียวกันที่ผมหันหลังไปมอง และเห็นใบหน้าของเธอ เธอที่กำลังจะเป็นหัวข้อสนทนาของผมกับมัน
“คิดถึงจังเลยค่ะ”
สาวเจ้าที่เดินยิ้มร่าเข้ามา ก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของพี่มันแบบเป็นกันเอง มองจากดาวอังคารกูยังรู้ว่ากำลังพยายามประกาศให้คนทั่วโลกรู้ว่า นี่ของกูนะ กูกับผู้ชายคนนี้เคยเล่นโล้สำเภาด้วยกันมาก่อน ... หงุดหงิดเหี้ยๆจนอยากลุกขึ้นถีบโต๊ะให้ฟาดสันดังไอ้นักรบ พี่ฝาไม่ชอบสถานการณ์ตอนนี้มากๆพูดเลย แม่งโคตรไม่คูลอ่ะ
“รบหายไปเลย ไม่ติดต่อหลินมาเลยตั้งแต่วัน...”
‘พรึบ’
“เห้ยเดี๋ยวฝา!”
พี่มันที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้แทบจะทันทีพร้อมๆกับผม ก่อนจะรับเอื้อมมือมารั้งแขนผมไว้ไม่ให้เดินออกไปจากโต๊ะ แล้วกูจำเป็นต้องอยู่หรอวะ แค่เห็นหน้ายัยนี่ก็ไม่ไหวจะทน มันคงไม่ใช่เรื่องหน้าสนุกหรอกจริงไหม ที่ต้องมานั่งฟังเรื่องในวันนั้นอีกรอบ ... ไอ้รบควักแบงค์พันออกมาสองใบวางลงบนโต๊ะทันทีที่เห็นผมสะบัดแขนออกจากมือของมัน มันที่วิ่งตามผมออกจากร้านมาติดๆ และแน่นอนว่าแขนก็โดนมือมันคว้าเอาไว้ได้อีกครั้ง
“ฝา ใจเย็นๆ”
“ปล่อย กูจะกลับ”
“เดี๋ยวกูไปส่ง” มันที่ว่าแบบนั้นแล้วดึงผมให้เดินตามไป
“รบคะ”
“มึงปล่อยกู แล้วกลับไปกั....”
“อย่ายุ่งกับกูหลิน”
คำพูดของผมถูกคำพูดของมันตัดบททิ้งไปทันที มันที่หยุดเดินและหันไปพูดกับหญิงสาวที่วิ่งตามมาจับแขนมันไว้อีกที เป็นภาพที่โคตรแปลกประหลาดและน่าทุเรศหน่อยๆ มันจะต้องดูทุเรศแค่ไหนถ้าคนอื่นๆมองมา เราสามคนที่จับมือต่อๆกัน ดึงรั้งไปมาเหมือนเชือกชักคะเย่ออยู่แบบนี้
“อะไรนะรบ”
“กูบอกว่าให้มึงเลิกยุ่งกับกูหลิน”
“ทำไม...” เธอที่พูดเสียงดังออกมาในตอนนั้น ท่าทางที่ดูไม่พอใจแต่ก็ยังไว้ท่าทีได้ดี ไม่ได้แว๊ดๆจนน่าเกลียด
“จริงๆไม่น่าถามคำนี้ออกมา เราจบกันไปนานแล้วไหมวะ”
“แต่เรื่องคืนนั้น...”
“พูดออกมาเองก็ดี เพราะยังเห็นว่าเป็นผู้หญิงเลยไม่อยากจะพูดอะไรออกไปให้เสียหาย แต่เหมือนว่าเธอเองจะไม่ค่อยสะท้านเท่าไหร่ เพราะงั้นกูจะพูดแบบไม่ไว้น่าแล้วนะ”
นักรบที่จ้องอีกฝ่ายนิ่งๆ สายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาถูกสาดใส่คนตรงหน้าแบบไม่คิดจะปิดบัง มันตอนนี้ทำให้ผมนึกถึงนักรบคนที่ผมได้รู้จักแรกๆ มันที่ไม่สนใจใครที่ตัวเองไม่แคร์ ปากเสียและไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น
“รบ!”
“คือไม่เข้าใจว่าต้องการอะไรจากกูวะหลิน เราจบกันไปนานจนกูลืมวิธีสอดใส่เธอไปแล้วนะเว่ย”
“นักรบ!”
“เรียกทำไมนักวะ น่ารำคาญ”
มันที่เอียงคอมองหน้าหญิงสาว เอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มแล้วพูดออกมาแบบนั้น พูดตรงๆถ้าทำกับกู กูจะตบให้เลือดกลบปาก กวนตีนน้อยเมื่อไหร่ล่ะไอ้ท่าทางแบบนั้น
“หลินไม่เชื่อว่ารบจะเลิกกับหลินแล้วไปพิศวาสจืดๆมีดุ้นแบบมัน” อ้าวๆ นี่มึงพาดพิงพี่ฝาใช่ไหมหือ
“อยู่บนเตียงกับกูหรอถึงมาพูดว่ามันจืด มันเผ็ดกว่าเธอเยอะเลยหลิน ที่แน่ๆมันไม่หลวม เพราะมีกูคนเดียวที่ได้มัน”
“นักรบ! พูดบ้าอะไรออกมาห๊ะ”
“ความจริงล้วนๆ”
ยักคิ้วไปอีก อิเชี่ยเหลือง มึงนี่แม่ง กวนตีนๆๆ กวนตีนหลินหรอ...ตอบเลยว่าเปล่า กวนตีนกูเนี่ย!
“นายจะบ้าไปแล้วหรอ รบเลิกกับหลินมาคบผู้ชายเนี่ยนะ ไม่อายบ้างรึไง!”
“ไม่อาย นี่แฟนกูใครจะทำไม”
แฟนเก่าเถอะไอ้สัด อยากจะตะโกนออกไปแบบนั้น แต่ใจกลับเต้นสั่นๆตอนที่มันพูดแบบนั้นออกไป ท่าทีที่มันพร้อมจะบวกเวลาที่หญิงสาวมองผมแบบเหยียดๆ มันทำให้ผมรู้สึกดีแปลกๆ
“อ้อ...แล้วถ้าจะพูดเรื่องคืนนั้นอีกล่ะก็นะ ก็ขอบอกว่า กูโคตรมั่นใจว่าkวยกูยังไม่ได้สอดใส่เข้าไปในช่องคลอดมึงแน่ๆอ่ะ ถึงกูจะมึนๆแล้วรู้สึกมีอารมณ์มากแปลกๆ แต่กูมั่นใจว่ากูไม่ได้พิศวาสขนาดเห็นเธอแล้วอยากจับเย คืนนั้นเธอเดินมานัวเราแล้วก็แก้ผ้าออกเองนะเว้ย ดันเราลงเตียงแล้วขึ้นคล่อม เราจำได้ว่าเกือบถีบเธอลงไปด้วย แต่ไม่ทันได้ทำเพราะไอ้รุกเข้ามาก่อน เธอเลยดิ้นลงไปนอนใต้ผ้าห่ม ทำเองทุกอย่างแล้วจะให้รับผิดชอบไรอีกหรอถามจริง”
นักรบที่พูดออกมารัวๆด้วยหน้าตายๆของมัน คำพูดของมันทำให้ผมอึ้งหน่อยๆ แต่คิดว่าหญิงสาวตรงหน้าก็คงจะช็อคไม่ต่างกัน เธอที่กำมือแน่นๆ จ้องหน้าร่างสูงแบบไม่ไหวจะอดทน แต่ไอ้คนข้างๆผมมันก็ดูไม่สน สายตาคมที่มองตรงไปที่เธอด้วยสายตาว่างเปล่า หน้ามึนๆของมันที่ไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำหน้ายังไง และสุดท้าย มันที่ยกยิ้มมุมปากก่อนจะมองด้วยสายตาเหยียดแบบสุดๆแล้วพูดต่อ
“อายที่โดนกูบอกเลิก แล้วกูก็ดันมาเอาผู้ชายสินะ แต่ถามหน่อยดิ ที่ต้องทำขนาดนี้ไม่น่าอายกว่าหรอวะ?”
“กรี๊ดดด นักรบมันมากไปแล้วนะ!” เธอที่ยกมือขึ้นสูง ดูจากท่าทางคงตั้งใจจะตบให้ปากอี้บมันแตก แต่ร่างสูงที่จ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ ก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้หน้า
“หยุด!”
“จะพูดให้ฟังชัดๆเป็นครั้งสุดท้าย....เลิกยุ่งกับกูซะหลิน เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว ตอนนี้กูมีคนที่รักแล้วจริงๆ”
มันที่หันมามองหน้าผมในจังหวะที่พูดออกมาแบบนั้น มือหนาที่เลื่อนลงไปกอบกุมมือผมไว้และบีบเบาๆให้รู้สึกว่ามันจะไม่ปล่อยไป
“และไม่ว่าเธอจะทำยังไง วิธีไหน กูก็ไม่กลับไปแน่นอน เธอจะเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายที่คบด้วย และไอ้ฝา มันก็จะเป็นผู้ชายคนแรกที่กูรัก และก็จะจบลงที่มันแค่ตรงนี้ เพราะฉะนั้นอย่าพยายามทำอะไรก็ตามเพื่อรักษาหน้าตัวเอง อย่า!...คิดโง่ๆ”
“วิธีเดียวที่จะรักษาหนังหน้าลูกคุณหนูแบบเธอได้ดีที่สุดก็คือ พยายามไปยั่วผู้ชายที่หล่อกว่ากูแล้วจับมันไว้ให้ได้ ... แต่อาจจะยากหน่อยนะ พอดีหาคนหล่อกว่ากูยาก ... จบ บาย”
สัด
มั่นหน้ามั่นโหนก มันกระโหลกมั่นเบ้า มอบโล่กล้วเซรามิค10ถ้วยให้มึงเลยครับไอ้สัดพี่รบ
มันที่เปิดประตูรถแล้วจับผมยัดเข้าไปในรถ มันไม่ได้หันกลับไปมองหญิงสาวที่ยังยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น มองจากตรงนี้ จริงๆมันก็ดูน่าสงสารไม่น้อย ลองคิดกลับกัน ถ้าเราเป็นผู้หญิงแล้วต้องโดนผู้ชายด่าด้วยประโยคของไอ้พี่มัน ไม่ใช่แค่หน้าชา แต่ความรู้สึกคงเหมือนลากไปแก้ผ้าและถูกถีบหน้ากลางสี่แยกไฟแดง
“ฝา”
“อะไร”
“จับมือหน่อย”
“เป็นเหี้ยอะไร”
หันไปด่าไอ้คนที่ขับรถออกมาด้วยความเร็ว มันที่พูดขอและพอผมด่าเสร็จ อีกฝ่ายก็ดึงมือผมไปจับไว้ทันที คือมึงขอกูทำไมน่ะหือ?
“คืนนั้นกูไม่ได้นอกใจไม่ได้นอกกายมึงจริงๆนะฝา กูสาบานได้ ที่กูพูดมันคือเรื่องจริงนะ kวยกูไม่ได้สอ...”
“พอ กูฟังมึงพูดไปรอบนึงแล้วไอ้พี่”
“กูกลัวมึงไม่เชื่อ”
“....................”
ผมเงียบไม่ตอบอะไรออกไป แต่แค่หันหน้าไปมองอีกฝ่ายที่ตายังคงจ้องอยู่ที่ถนน มองจากมุมข้างๆตรงนี้ อาจจะเคยพูดไปหลายทีว่าจริงๆพี่มันเป็นผู้ชายหน้าตาดีมากๆคนนึง ... เพราะแบบนี้ผมเลยตกหลุมรักมันง่ายๆล่ะมั้ง
“กูรู้นะว่ากูหล่อมาก ไม่ต้องจ้องเหมือนหิวกูขนาดนั้นก็ได้ กูยอมให้มึงเลียจนกูล้มอยู่แล้วฝา”
“สัดพี่! จังไร”
เลียจนล้มเชี่ยอะไรวะ
“ด่าทำไม กูอ่อยอยู่นะรู้ยัง”
“โว้ย ขับรถไปเงียบๆได้ไหม กูอยากถึงห้องกูแล้ว”
“กูจะเงียบๆก็ได้ แต่ฝา...”
“อะไรมึงอีก”
จังหว่ะที่รถค่อยๆลดความเร็วลงช้าๆก่อนจะหยุดนิ่ง เป็นช่วงเวลาทุ่มกว่าๆที่รถชอบติดเป็นพิเศษ พี่มันที่ดึงเบรคมือขึ้นก่อนจะหันหน้ามามองผม สายตาที่ว่างเปล่าก่อนหน้าตอนมันมองหลินนี้ไม่มีอีกแล้ว เหลือเพียงสายตาวาววับแปลกๆ ที่พอโดนมันจ้องอยู่ตอนนี้แล้วรู้สึกว่าใจสั่น
“กูรักมึงว่ะ”
“...............”
“เมื่อก่อนกูคงเป็นแฟนเหี้ยๆที่ดูไม่ชัดเจนเลยสินะ แต่ต่อจากนี้ไม่ต้องกลัวอีกแล้วนะ ไม่มีไอ้รบคนขี้ขลาดคนนั้นอีกแล้ว จะมีแต่นักรบ คนที่จะชัดเจนกับมึงแค่คนเดียวนะ”
มันที่ยิ้มออกมาให้ผม เป็นรอยยิ้มอุ่นๆที่รู้สึกไปถึงหัวใจ ผมผละถอยหลังออกมาหน่อยๆก่อนจะหันหน้าหนีออกไปมองนอกรถ มันเองที่ก็กลับไปเริ่มต้นขับรถอีกครั้งตอนที่ไฟจราจรเปลี่ยนสัญญาณเป็นสีเขียว ไม่มีเสียงพูดคุยอะไรมาจากมันอีกแบบที่มันสัญญาไว้จริงๆ บรรยากาศเงียบๆแต่กลับไม่รู้สึกอึดอัดอะไร
เสียงตบไฟเลี้ยวซ้ายทำให้มองเห็นว่าข้างหน้ากำลังจะเป็นซอยของหอผม รถที่จอดสนิท ผมเองที่ปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว
“จะรอดู”
“หื้ม?” หันไปมองหน้ามันที่กำลังเลิกคิ้วมองหน้าผมแบบงงๆ
“ที่มึงพูดก่อนหน้านี้...กูจะรอดู”
เดินลงจากรถ ตั้งใจจะไม่หันกลับไป แต่ก็ต้องเสียความตั้งใจเมื่อคนที่อยู่บนรถเมื่อกี้เดินลงมาตะโกนเรียกเอาไว้ซะก่อน หันหลังกลับไปเห็นรอยยิ้มกว้างๆของมัน เป็นรอยยิ้มที่ยิ้มออกมาทั้งตาทั้งปาก
“รอดูนะฝา รอกูนะ!”
ไม่ตอบอะไรกลับไป ก็ทำแค่เดินเข้าไปในตัวตึก ถึงห้องที่คุ้นเคยดี ตั้งใจจะไปอาบน้ำแต่ก็เผลอเดินออกไปที่ระเบียง มองลงไป ก็ยังเห็นว่าไอ้คนที่มาส่งยังยืนพิงรถเงยหน้ามามองกันอยู่ที่เดิม มันที่สบตากับผมแล้วยิ้มออกมาอีกครั้ง
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มึงเป็นคนยิ้มบ่อยแบบนี้กันนะ
ผ่านไปหลายนาทีที่ คิดว่าในที่สุดอีกฝ่ายก็ตัดสินใจได้ มันที่หมุนตัวกลับไปขึ้นรถ
‘ตื่อดึ้ง’
เสียงข้อความเข้าจากมือถือที่ผมถืออยู่ ก้มหน้าลงไปดูก็เห็นข้อความที่เข้ามาไม่ได้มาจากใครที่ไหน มาจากไอ้คนที่พึ่งเดินขึ้นรถไปเมื่อกี้นี้นี่แหล่ะ
นักรบ: [กลับแล้วนะ มึงเข้าห้องไปได้แล้ว มายืนทำไมวะ]
ฝอฝา: [ไม่เสือกดิ]
นักรบ: [ไม่ได้]
ฝอฝา: [ทำไมอีก]
นักรบ: [กูหวงของกู ไม่อยากให้ใครได้มองมึง]
ฝอฝา: [ประสาท]
นักรบ: [ประสาทแล้วยิ้มทำไม ยิ้มทำไมอ่ะครับฝา หน้าแดงเลย]
ฝอฝา: [หน้าแดงพ่องไอ้พี่! อยู่ตั้งไกลมึงเห็นได้ไง]
นักรบ: [หึ]
นักรบ: [พูดงี้แดงจริงสินะ นึกภาพออกเลยว่ะ อยากหอมแก้มมึง]
ฝอฝา: [ไม่คุยด้วยแล้วไอ้เหี้ย! กลับไปเลยไป๊]
นักรบ: [เขิน พิมพ์งี้ครับ]
ฝอฝา: [ฉัดดดด]
นักรบ: [น่ารักจังวะ อย่าน่ารักมากดิ กูไม่ไหวจะทนแล้วนะฝา อยากกอด อยากฟัด อยาก....]
ฝอฝา: [พอ! ไอ้หื่นเอ๊ย]
นักรบ: [หื่นไร คิดกามหรอมึง]
ฝอฝา: [กลับไปสักทีไอ้เหลือง เกะกะลานจอดรถหอกู]
นักรบ: [กูเคยพูดไปแล้วนะ]
ฝอฝา: [???]
นักรบ: [คนที่จะเรียกกูแบบนี้ได้...มีแค่เมียกูเท่านั้น]
นักรบ: [โอ๊ะ ลืมไป]
นักรบ: [มึงก็ต้องเรียกได้ดิ ก็มึง...เมียกูนี่เนอะ]
เนอะพ่องๆๆๆๆๆ
น่าเบื่อ
ไอ้สัดพี่เหลืองแม่งน่าเบื่อชิพหายเลย พี่ฝาเบื่อ
นักรบ: [เงียบเลยว่ะ ไม่สู้หรอวะ]
นักรบ: [ฝา]
ฝอฝา: [เรียกเชี่ยไรนักหนา กลับไปได้แล้วโว้ย]
นักรบ: [แค่อยากจะบอกว่า ... พี่อ่อยอยู่นะ ฝารู้ตัวยัง]
เชี่ย!!!
เออออออ กูรู้แล้วโว้ยยยย ไอ้คนขี้อ่อยเอ๊ย
รุกกูจังวะ มึงชื่อรุกหรอ มึงชื่อรบ ไอ้เชี่ยพี่นักรบอย่าผิดบทตัวเองสิวะ
ตัดสินใจหันหลังเดินหนีเข้ามาในห้อง ไม่เห็นว่าอีกคนตอบอะไรกลับมา และนั่นก็ถือว่าดีแล้ว แอบไปชะโงกหน้ามองอีกที ก็เห็นรถคันสีเหลืองที่กำลังเคลื่อนตัวออกไป
ไม่ไหวเลย
แบบนี้ไม่ไหวเลยนะ
ไอ้พี่นักรบหรอที่ไม่ไหว
เปล่า..
ใจกูเนี่ย เต้นเร็วจนพี่ฝาจะไม่ไหวแล้ว เหนื่อยจังครับหัวใจ อรุ่กๆๆๆ
-TBC-
-------------------------------
กรี๊ดดดดด แคทกลับมาแล้วจ้าาา โน๊ตบุ๊คไปซ่อมมาแล้วจ้าาา ขอเสียงคนคิดถึงเราหน่อยยยยย (กริบ..........)
เอาเป็นว่า ไม่มีใครคิดถึงไม่เป็นไร แต่เราคิดถึงทุกคนนะเอออ คนอ่านหายไปครึ่งนึง อาจเพราะเนื้อเรื่องมันไม่โดนใจ ขอโทษน้าาาา แต่ว่าตอนนี้....หลบหน่อยค่าาา หลบทางให้พระเอกเดินด้วย นี่พระเอกนะเว้ยๆๆๆ
แคทชอบพี่รบเวอร์นี้มัก บับ...ขี้อ่อย ขี้อ่อน ขี้เอา(เดี๋ยวๆๆๆ) -..-
ปล.มีใครสนใจสเปพี่รุกน้องเลิฟวันสงกรานต์ไหม ถ้ายังไม่ได้อ่าน ไปตำได้ที่One night...คืนเดียวก็เสียวได้ ในธัญวลัยจ้า
:katai4: :katai5: :mew1: :pig4:
-
ฮิ้วววว ตรงจัดชัดจริงก็พี่เหลืองนี่แหละ
-
:pig4:
-
อิพี่เหลืองอ่อยเบอร์แรงงงง :hao6:
-
หมดมาดขี้เว่อร์แบบตอนแรกๆ เลยอิพี่เหลืองเอ๊ย
ก็น้องฝาน่ารักอ่ะเนอะ. :hao3:
-
เบื่ออิพี่เหลืองขี้อ่อย
-
:hao3: รถอ้อยคว่ำเบอร์แรงมากค่ะ
นักรบนะ จะเปลี่ยนนักรุก นักรั่วหรอ มาแบบเหนือไปอีก
ไม่สนใจใคร สนใจแค่ฝากฝันคนเดียว
เต็มที่ไปเลยค่ะ อย่าให้มีสะดุด ไหนๆ ก็จะจัดให้ล้ม พร้อมให้เลียละ
พี่ฝาคนคูลถึงกับใจอ่อน และของขึ้นในวันเดียวกัน
ไปหลบทำไมตรงนั้น อยากให้ไอ้พี่ตามไปเจอล่ะสิ
ฝาน่ารักนะ อย่าพึ่งรีบกลับไปแบบนี้ดีแล้ว ให้ไอ้พี่พิสูจน์อีกนิด
-
อย่างนี้หวังว่าหลินคงไม่มายุ่งอีกนะครับ
-
ยะฮู้วววว เวลคัมแบ็คสู่โลกเฮียรบสายอ่อยค่ะ พี่อ่อยบ่อยขนาดนี้ใจคนอ่านก็ไม่ไหวเหมือนกันนะคะ ฮรึก...ใจสั่น :-[
-
บทที่36
‘ครืดๆๆ’
“อื้มม...”
มือเรียวเอื้อมขึ้นไปที่หัวเตียงสะเปะสะปะเพื่อความหาต้นต่อของเสียงที่สั่นจนทำให้ต้องตื่นขึ้นมาอย่างน่ารำคาญ ดวงตาใสที่หรี่ตาขึ้นมาข้างเดียวแบบคนไม่อยากจะตื่น กดรับสายโทรศัพท์เจ้าปัญหาที่โทรเข้ามาในเวลาที่คนกำลังนอนทั้งๆที่ไม่ได้ดูว่าเป็นสายของใคร
“อื้ออ โหลลลล ใครรรรร พี่ฝาไม่ว่างรับสาย พี่ฝาจะนอน สวัสดีนะ”
กรอกเสียงใส่สายโทรศัพท์ไปแบบนั้นก่อนจะกดวาง พี่ฝาง่วงเว้ย เอาหน้าซุกลงไปที่หมอนอีกครั้ง ตั้งท่าจะหลับลงไปอีกทีแต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาใหม่ เมื่อมีสายเรียกเข้ามาอีกแล้ว
“โว้ยยยยยย จะนอนไอ้!...”
“หิวข้าว ไปกินกัน”
“...................” เด้งตัวขึ้นมานั่งหน้ามุ่ยบนเตียงพร้อมขยี้หัวแรงๆอย่างหงุดหงิด
“ฝา มึงอยู่ไหมเนี่ย หรือวางสายไปแล้ว ฝา...เห้ยๆ”
“โว้ย! ไอ้เหี้ยเหลือง รำคาญเว้ย!!”
“พึ่งตื่น?”
“อืออออ รู้แล้วก็วางไป พี่ฝาจะนอนเว้ย!”
“....เสียงมึง”
“..........?”
“...ฝา...มึงแม่ง...” เชี่ยไรวะ กูยิ่งง่วงนะพี่มึง
“เซ็กซี่วะ ... หึ่ม” - -
“โว้ยยยย ไอ้สัดพี่เหลือง ไปหื่นไกลๆไป๊!”
กูอยากเขวี้ยงโทรศัพท์ ทำไมพี่ฝาต้องตื่นมาให้มันแทะโลมด้วยวะครับ เมื่อคืนพี่ฝานอนดึก กูมัวแต่เลี้ยงกบอยู่ เกมส์ใหม่ แบบว่าเล่นๆไปแบบคนว่าง ว่างชิพหายคือนั่งเลี้ยงกบ ให้อาหาร อยู่ๆแม่งหายไปเที่ยว มันไม่กลับแต่กูก็นั่งเฝ้าน่าจอรอได้ งงมากชีวิต น้องกบของพี่ฝาชื่อน้อง เยลโล่วววว .... เหลืองให้สุดและหยุดที่คำว่า ...
“หื่น...ยอมรับ”
“ไอ้พี่ กูอยากนอน วันนี้ไม่มีเรียน พี่ฝาจะนอนโว้ย”
“แต่กูหิว”
“หิวก็หาแดกสิ รบกวนไม มึงจะเอาใช่ไหม!” ขึ้นเลยๆ กูไม่ไหวแล้วนะ
“เอาดิ มึงยอมแล้วหรอ กูหยิบกุญแจรถละ”
“สัด....”
คำเดียวสั้นๆที่พี่จะให้กับเหลืองได้ เหนื่อยใจเหลือเกิน ดื้อด้าน หื่นกาม มั่นหน้า และเร้าหรือเหลือเกิน ไม่ค่อยชินกับไอ้พี่รบเวอร์ใหม่ที่วอแวกวนใจผมเหลือเกิน ปกติมีแต่กูนี่ที่วิ่งเข้าหา นี่อะไร วุ่นวายสัดๆ....และเพราะความวอแวของมัน เลยทำให้ตอนนี้ พี่ฝาคนคูลต้องมายืนหัวฟูอยู่หน้าหอ ร่างสูงๆของชายหน้าหล่อที่ใส่ชุดลำลองสบายๆ แต่ไม่เคยทิ้งคอนเซ็ปความชอบของมัน เสื้อยืดแบรนด์กีฬาขึ้นต้นตัวอักษรตัวAสีเหลืองแถบขาวที่มันใส่มา จำได้ว่านี่คือคอลเล็คชั่นใหม่ คือพึ่งออกมึงซื้อแล้วหรอไอ้พี่...โอเค กูนับถือความรวย หล่อแบบไม่เกรงใจ เหมือนวันนี้มันจะเซ็ตผมมาหน่อยๆ หล่อแบบวัวตายควายล้ม ตัดภาพมาที่กู หัวฟูๆในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสามส่วน และรองเท้าแตะยี่ห้องช้างดาวที่พึ่งออกคอลเล็คชั่นใหม่ ไม่อยากคุย ของกูก็พึ่งออกใหม่เหมือนกันเหอะ
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิ” ว่าแบบนั้นแล้วเอื้อมมือมาจิ้มแก้ม ผมที่เอียงหน้าหลบและปัดมือมันออก
เพื่อนเล่นมึงหรอสัด บอกตรงๆว่าไม่ได้อยากลงมา แต่ไอ้ห่านี่ขู่ว่าถ้าไม่ลงมามันจะขึ้นไปปลุกผมที่ห้องและอาบน้ำให้ ถามว่ามันกล้าทำไหม ตอบอย่างมั่นใจว่ามันทำแน่ๆ และเพราะแบบนั้น กูเลยต้องมายืนอยู่ที่นี่ตอนนี้ ลาก่อนน้องเตียงนอนกรอยใจของพี่ฝา
“อยากกินอะไร”
“ไม่อยาก กูอยากนอนเว้ย”
“งอแงจังวะ” กูมองแรงใส่แม่ง ยัง ยังไม่สำนึก ยิ้มอ่อนโยนให้กูเพื่อ
“ปะ เดี๋ยวมึงจะชอบ”
“กูไม่ชอบ กูชอบนอน” บอกออกไปแบบนั้น มันยิ้มมาให้นิดๆ แล้วดึงมือผมไปจับ และดึงให้เดินตามมันมาขึ้นรถ สัด...เอาแต่ใจ พี่ฝาเหนื่อย ตามใจมึงเลยรบ แล้วแต่เลยยยยยย
“นอนไปก่อนก็ได้”
“ถ้าจะให้กูนอนแล้วลากกูมาทำไม๊” เสียงสูงใส่แม่ม
“ก็อยากเจอหน้า”
“เมื่อวานมึงก็เจอ”
“อยากเจอบ่อยๆ กูคิดถึงมึง อยากอยู่ด้วย”
“มาอยากอยู่ด้วยอะไรตอนนี้วะ เมื่อก่อนกูอยู่ด้วยทำไมมึงไม่เห็นว่ามันสำคัญ” ว่าออกไปแบบนั้นอีกฝ่ายก็เงียบไปเลย แต่กูพูดถูกนะ เมื่อก่อนกูก็อยู่อ่ะรบ มึงไม่เห็นจะเร้าหรือเลย มาวุ่นวายอะไรตอนกูจะนอนวะ
“ตอนนั้นควายไง”
พี่มันที่เงียบไปสักพัก ก่อนจะยอมรับออกมาแบบนั้น หันไปมองหน้ามันที่ทำหน้าสลดหน่อยๆ เห็นมันเป็นแบบนั้นแล้วต้องถอนหายใจออกมา โอเค พี่ฝาไม่พูดละ มึงจะพากูไปฆ่าที่ไหนก็แล้วแต่เลย แต่ตอนนี้กูนอนก่อนล่ะ ... เลือกที่จะหลับตาลงโดยไม่พูดอะไรต่อ ช่วงจังหวะที่เริ่มจะรู้สึกเคลิ้มก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาคลุมตัว อุ่นขึ้นเยอะ และก็ยิ่งอุ่นมากขึ้นไปอีกตอนที่รู้สึกเหมือนถูกลูบหัว
“อื้มมม”
รู้สึกดีจนไม่อยากจะตื่นเลยกับสัมผัสแบบนี้ ....
ผมหันไปมองคนข้างๆที่ผมไปปลุกมันให้ตื่นมานั่งอยู่ข้างๆกันตอนนี้ มันคงอารมณ์เสียน่าดู ปกติเมื่อก่อนตอนอยู่ด้วยกัน ฝามันจะตื่นทีหลังประจำ พอมาถูกปลุกแบบตอนนี้คงจะอารมณ์ไม่ดี
หันไปมองมันที่ตอนนี้นอนหลับตาเอียงหน้ามาทางผม แขนเล็กๆของมันยกขึ้นมากอดตัวเอง ดูเหมือนมันจะหนาวหน่อยๆ เห็นแบบนั้นเลยเลื่อนมือไปเบาแอร์ให้ ในช่วงจังหวะที่รถติดไฟแดงพอดี เลยเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมของตัวเองที่เบาะหลังมาคลุมให้มัน ไม่ใช่อะไร แค่กลัวว่ามันจะหนาว
เลื่อนสายตาไปมองทั่วหน้าของมัน ฝามันเป็นคนขาว ขาวที่ไม่ได้ขาวเหลืองหรือขาวอมชมพู มันที่ขาวแบบขาวซีดๆดูเหมือนคนป่วยๆ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดูจืดจางมากๆ ยิ่งบวกกับหน้าอึนๆของมันเวลาที่มันนั่งเงียบๆคนเดียว มันจะเหมือนอากาศธาตุมากๆ แต่หลังจากที่มันเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง ผมเพ้ารุงรังที่ตัดแต่งให้เป็นทรง และย้อมสีผมมาใหม่ มันดูดีและโดดเด่นขึ้นมากๆ ไม่ใช่แค่ในสายตาผม แต่ในสายตาคนอื่นด้วย มันอาจจะไม่รู้ตัว แต่ผมรู้ดี ... ฝามันขาวซีดๆแต่ขนตายาว มีแก้มนิดๆที่รับกับใบหน้าและปากเล็กๆสีชมพูของมัน เป็นผู้ชายที่ปากแดงดี เห็นแบบนี้แล้วคิดถึงเลย คิดถึงเวลาที่ผมได้จูบลงบนปากของมัน คิดถึงเวลาที่ได้กอด คิดถึงเวลาที่มันพยายามกับผม คิดมาถึงตรงนี้แล้วอยากต่อยหน้าตัวเองชิพหาย ... เมื่อก่อนผมปล่อยมันไว้กับความพยายามฝ่ายเดียวได้ยังไง คนๆนี้ที่รักผมก่อน พยายามเข้าหาผมก่อน มันที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่วันแรกที่บอกว่ามาจีบผม จนถึงวันสุดท้ายที่มันบอกลา ... ผมมั่นใจว่าฝาก็ยังเหมือนเดิมคือมันรักผม
และเพราะแบบนั้น ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมเสียมันไปอีกแล้ว
.
.
.
“อื้ออ”
“ตื่นได้แล้วน้องจืด” เอียงคอขมวดคิ้วหนีสัมผัสแปลกๆที่รบกวนอยู่แถวๆแก้มของผม พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นไอ้บ้าข้างๆตัว กำลังเอานิ้วมาเขี่ยแก้มกันอยู่แบบนั้น
“อื้ออ เขี่ยเป็นขี้เลยเว้ย”
“ขี้อะไรน่ารักขนาดนี้ ถ้าขี้น่ารักขนาดนี้ กูจะกินขี้ให้ดู”
อี๋!!! อธิบายซะกูอยากอ้วกเลย ทำหน้าขยะแขยงใส่แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่ใส่แบบไม่สน ผมที่ยกมือขึ้นขยี้ตาพร้อมๆกับหาวไปด้วย ยังง่วงนิดหน่อย แต่ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว แต่พอมองออกไปนอกรถเท่านั้นล่ะ ตากูนี่โตเท่าไข่ พี่ฝาหมายถึงไข่ห่าน ... ช่วยด้วยครับ ช่วยกูโด้ยยยยยย!!~~
“อะไรของมึงไอ้เชี่ยรบ พากูมาทำไม”
“ทำไม?”
“กูสิที่ควรถามมึงว่าทำไม จะทำอะไรวะ”
“มึงอยากได้ความชัดเจนจากกูไม่ใช่หรอ และแน่นอนว่า ตอนนี้กูเองก็อยากทำให้ทุกอย่างมันชัดเจนสักที อยากให้มึงรู้ว่ากูไม่ได้คิดจะเล่นๆกับมึงอีกแล้ว”
มันที่จ้องหน้าผมนิ่งๆแล้วพูดออกมาแบบนั้น แววตาท่าทีที่ไม่มีแววล้อเล่นทำให้ผมใจสั่น แต่ถึงแบบนั้นก็รู้สึกเหงื่อออกและมือเย็นไปพร้อมๆกัน ไม่เข้าใจว่ามันจะทำอะไรกันแน่ถึงพาผมมาที่นี่
“ไปกันเถอะ จอดรถนานแล้วไม่ได้ลงสักทีเพราะมึงไม่ตื่นนี่แหล่ะ...ขี้เซาจังวะ”
“เสือก”
“ปากมึงนี่นะ”
“ทำไม”
“.......น่า....จูบ”
พูดพร้อมๆกับที่เลื่อนสายตาไปไปโฟกัสที่ปากทันที ผมนี่ถอยหลังกรูดไปติดประตูรถอีกฝั่งเลย พี่มันที่กระตุกยิ้มน้อยๆ แต่รังสีความชั่วแผ่กระจายออกมาจากตัวแบบปิดไม่มิด ความชั่วแผ่ซ่านมากๆ
“มองอะ...!”
ยังไม่ทันจะได้ทัดทานอะไรใดๆ คนร่างสูงก็โน้มกายเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว แขนแข็งแรงที่พาดไปกับเบาะรถคล่อมทับกักตัวผมไว้แบบนั้น ดวงตาคมๆที่ไล้มองใบหน้าของผมจนทั่ว ทุกที่ๆอีกฝ่ายมองผ่านมันทำให้ผมรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า รู้สึกแปลกๆจนต้องเผลอเม้นริมฝีปากตัวเองแน่นๆ อีกคนที่เหมือนจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไงก็ยิ่งเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้ ใกล้เกินไปจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นตึกๆอยู่ตอนนี้
“ฝา...”
เสียงแหบพร่าที่กระซิบเบาๆ ช้อนตามองอีกฝ่ายที่ไม่ยอมละสายตาจากผม เผลอกลืนน้ำลายหนืดๆลงคออย่างยากลำบาก อยากจะถามกลับไปว่าเรียกทำไม แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะยากเย็นเต็มที่
“คิดถึงจังครับ”
“คิดถึงจริงๆนะฝา...”
น้ำเสียงที่ติดจะออดอ้อน มาพร้อมกับดวงตาคมๆที่มองสบกับตาของผม ฝ่ามือหนาที่เลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าของผม เขินจนต้องหลับตาหนี
ไม่ไหว...
ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผมก็แพ้สายตาของคนตรงหน้าทุกที
ร้อนแรงแต่อบอุ่น ... ลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่ายที่รินรดไปตามโครงหน้าจนลมหายใจของผมสะดุด จมูกโด่งของอีกฝ่ายไม่ได้กดลงมาที่ผิวเนื้อ เพียงแต่ละเลียดไล้ใกล้ๆจะต้องเผลอจิกมือเข้าด้วยกัน หัวใจผมสั่น รู้ตัวว่าตัวเองกำลังหอบหายใจอย่างหนักอยู่ ก่อนจะเผลอลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้า สายตาของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนกำลังตัดสินใจที่จะจูบลงมาที่แก้มผม หน้าตาที่ดูอยากทำแต่ก็ดูไม่กล้า และในช่วงจังหวะที่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะตัดสินใจได้ เมื่อริมฝีปากหยักโฉบใกล้ลงมาจะทาบทับเข้าที่ริมฝีปากของผม ใกล้....ใกล้มากแล้ว
‘ก็อกๆๆๆ’
ผมสะดุ้งทันที รู้สึกเหมือนมีมือปริศนากระชากตัวผมให้โผล่ขึ้นมาจากใต้น้ำ หอบหายใจหนักๆพร้อมๆกับใจที่เต้นระรัว ทั้งผมและนักรบที่หันไปมองกระจกด้านข้างฝั่งของผมพร้อมๆกัน ร่างสูงๆของใครบางคนที่ผมจำได้ว่าเคยเจอเขามาครั้งนึงแล้ว คนที่วันนั้นบอกทางผมว่านักรบอยู่ในบ้าน ผมเคยเจอเค้า... เจอเค้าที่งานในวันที่บ้านนักรบมันจัดงาน
‘จิ๊’
เสียงจิ๊ปากขัดใจดังมาจากคนที่ยังคล่อมทับผมอยู่ตอนนี้ ช้อนตามองมันพร้อมเอามือดันอกแกร่งให้ออกห่างจากตัว ครั้งนี้มันยอมผละออกไปอย่างง่ายดาย แต่ท่าทางและสีหน้าก็บ่งบอกให้รู้ว่าไม่สบอารมณ์มาก ผมและมันที่เดินลงจากรถมา ชายร่างสูงที่ก่อนหน้านี้พึ่งเคาะกระจกรถยืนมองเราทั้งคู่อยู่ไม่ไกล เขาในชุดเสื้อเชิ๊ตเรียบเนียบสีขาวกับกางเกงสแล็คสีดำธรรมดาๆ แต่กลับทำให้ดูน่าเกรงขาม ดวงตาคมที่จ้องมองมาที่ผมทำให้ยิ่งรู้สึกขนลุกแปลกๆ รังสีเย็นๆที่แผ่ออกมาจากคนๆนี้ดูน่าหลงไหลแต่ก็ดูอันตรายไปพร้อมๆกัน
“มองไรนักหนาวะเฮียทัพ”
นักรบที่เดินมาบังอยู่ข้างหน้าผมพร้อมเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เพราะมันพูดออกมาแบบนั้น กูเลยต้องเลิกคิ้วมองแบบนี้ .... เฮียทัพงั้นหรอ ....
“ทำไมมึงทำเสียงแบบนั้น...กูขัดจังหวะ?”
คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเฮียพูดออกมาแบบนั้นก่อนจะยกยิ้มที่ดูแล้วแบบ เอ่อ...หน้าตาดูสะใจ
“เออ ขัดมาก”
“ขอโทษทีนะ” ขอโทษออกมาแบบนั้น แต่ดูไม่ได้จะสะทกสะท้านเท่าไหร่เลยจริงๆ
“มาเถอะทุกคนรออยู่ มึงช้ามากจนกูต้องมาเคาะกระจก กูนึกว่านั่งเยกันอยู่ในรถซะอีก”
เฮียทัพที่ว่าออกมาแบบนั้น หมุนตัวกลับเข้าไปในบ้านเดินนำเข้าไป มีแต่กูที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนี้
เยเชี่ยไรล่ะเว้ย!! หันไปส่งสัญญาณให้ไอ้คนข้างๆให้แก้ต่าง แต่มันแค่หันมาทำหน้าเซ็งๆ
“เยได้ก็ดีน่ะสิ”
ไอ้นักรบที่พูดแบบนั้น แล้วเดินนำผมเข้าไป - -... เหนื่อยหัวใจกับไอ้พี่น้องบ้านนี้เหลือเกินนะหือออออ
...
เกร็ง
เงียบ
อึดอัด
บรรยากาศภายในห้องโถงกลางของบ้าน ‘เตชะณรงค์กร’ ตอนนี้เลยขรั่บ ใครเอากูมาที่นี่ อ๋อ...ไอ้ตัวดีที่นั่งทำหน้าชิลอยู่ข้างๆกูนี่ไง โดดถีบแม่งเลยดีป๊ะ พากูมาเพื่ออออ
“เอาล่ะเด็กๆ แม่ว่าเรามาทานข้าวกันก่อนดีไหม”
“ไม่ดีหรอก อยากพูดอะไรก็พูดเลยสิ”
ชายอาวุโสสุดในที่นี้ขัดขึ้นมากลางวง ผมขออนุญาตเรียกในใจของกูคนเดียวว่าคุณป๊า คุณป๊าแม่งเหมือนร่างอวตารลูกๆมากครับ คือเป็นผู้ชายที่มีความน่าเกรงขาม รู้สึกมีไอเย็นๆแผ่ออกมาจากตัวเหมือนตอนเจอหน้าเฮียทัพ แววตาดูกวนตีนแบบไอ้เฮียรบสุดๆ และก็ดูเป็นคนที่อยากทำอะไรก็ทำแบบเฮียรุกมากๆ คือ....เหมือนรวมสิ่งมีชิวิตน่ากลัวไว้ในตัวป๊า
“ป๊า” ไอ้รบมันเรียกพ่อตัวเองออกมา สายตาของคนข้างๆผมที่ดูเด็ดขาดจับจ้องไปที่พ่อของตัวเองที่นั่งอยู่หัวโต๊ะกินข้าวด้านซ้ายมือของผม
“ว่า”
“อย่ากวนได้ไหม”
นับรบพูดออกมาแบบนั้น กูนี่หันคอไปมองมันทันทีเลย อะไรมึง มึงด่าพ่อมึงเรอะ ฝั่งตรงข้ามของผมคือเฮียทัพที่มองดูท่าทีของเรา พอไอ้รบมันพูดแบบนั้น เฮียทัพแม่งกระตุกยิ้มมุมปากดูชอบใจภายใต้หน้าตาเย็นชาๆนั่น หลอนสัด
“ฉันกวนอะไร แกไม่พอใจก็พากันกลับสิ”
“จะเอางั้นหรอ?”
“แล้วแกจะเอางั้นไหมล่ะ?”
ผมกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ บรรยากาศไม่ดีเลยในความรู้สึกของผม ผมรู้มาว่าคุณป๊าของไอ้รบ ไม่อยากให้มันมีเมียเป็นผู้ชาย จริงๆพ่อแม่ส่วนใหญ่ก็คงเป็นแบบนั้น ไม่แปลกเลยถ้าคุณป๊าจะไม่ชอบผม และพยายามกันออกในแบบที่ไอ้รบมันกลัว
“เอ่อ ขอโทษนะครับ”
ผมที่อยู่ๆก็โพล่งขึ้นมาแบบนั้น เรียกทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมได้ไม่ยาก โดยเฉพาะคุณป๊าที่หันมามองผมนิ่งๆ สายตาคมๆที่ดูสุขุมนั่นยิ่งทำให้น่าเกรงขาม ผมเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปอีกหนึ่งที
“มีอะไร” คุณป๊าที่พูดขึ้นมาแบบนั้น
“ผมแค่คิดว่าบรรยากาศมันน่าอึดอัดมากเกินไปครับ”
“แล้ว?”
“ผมแค่จะพูดว่า ถ้ามันเป็นแบบนี้เพราะผมแล้วล่ะก็ ผมขอโทษที ผมว่า ผมควรจะออกไปจากตรงนี้ครับ” ผมที่ลุกขึ้นยืนตอนที่พูดจบ และไอ้นักรบก็เด้งตัวขึ้นมาพร้อมผมทันที มันที่จับแขนผมไว้แน่น
“มึงอย่าพึ่งไปฝา”
“พอเหอะมึง กูไม่รู้ว่ามึงจะทำไรนะพี่ แต่กูว่า...ที่นี่ไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับกู”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไงในเมื่อมึงเป็นเมียกู!” มันที่ตะคอกผมออกมาแบบนั้น ก่อนจะหันไปมองหน้าพ่อมันแบบไม่พอใจ
“คนนี้เมียผม มันชื่อฝา”
“ไหนแกบอกว่ารุ่นน้อง”
คนเป็นพ่อกอดอกพร้อมเลิกคิ้วมองแบบกวนประสาท เอาจริงๆ...มันดูกวนจริงๆนะครับ นึกภาพไม่ออกก็ขอให้นึกถึงตอนที่ไอ้พี่รบมันกวนตีนนั่นแหล่ะ
“วันนั้นหลอก”
“วันนี้ก็หลอกครับ ผมไม่ใช่เมียมัน”
“เดี๋ยวก็เป็นใหม่ ถ้าไม่ใช่มึงกูก็ไม่เอาใครแล้วเหมือนกัน แล้วมึงอ่ะคิดว่ากูจะยอมปล่อยมึงไปหรอฝา มึงไม่คบกูก็จะง้อจะตื๊อต่อไป จำใส่ใจมึงไว้”
“ไอ้พี่”
“เคนะป๊า ผมไม่เล่นอีกแล้ว ผมไม่สนแล้วว่าป๊าจะรับได้หรือเปล่า ผมไม่สนด้วยว่าใครจะว่าๆเป็นลูกเมียน้อยแถมมีเมียเป็นผู้ชาย ใครจะพูดก็ช่างมัน ไอ้ฝามันคือความสุขของผม ผมไม่มีมันไม่ได้!”
เสียงเข้มที่ดังก้องสะท้อนไปรอบห้องโถง ไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดออกมาอีกหลังจากที่นักรบพูดออกมาแบบนั้น ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณ ได้ยินแต่เสียงนาฬกาลูกตุ้มเรือนใหญ่แบบตั้งโต๊ะที่เดินตามเข็มนาฬิกา
‘ติ๊กๆๆ’
ยิ่งนานยิ่งบีบหัวใจ อึดอัดเข้าไปอีกเมื่อทั้งห้องเงียบไปหมด ไม่มีใครที่จะกล้าขยับตัวเลยสักคน จนสุดท้าย คุณป๊าที่ขยับตัวไขว่ห้าง มุมปากของชายผู้เป็นประมุกยกขึ้นนิดๆ ก่อนจะขยับริมฝีปากพูด
“อ่าหะ...แล้วเราล่ะฝา ไม่มีไอ้นักรบมันได้หรือเปล่า?” คุณป๊าที่ถามออกมาแบบนั้นก่อนจะยิ้มอุ่นๆส่งมาให้ผมที่ได้แต่กระพริบตาปริบๆ ...คือเอ่อ.... อะไรซิ?
“ถ้าแกรัก ฉันก็ไม่ว่า แต่ต้องทำให้เจ้าหนูคนนี้รักแกให้ได้ ฉันถึงจะยอมรับ” คุณป๊าที่ว่าออกมาแบบนั้นก่อนจะยักคิ้วให้ลูกชาย ความรู้สึกตึงๆก่อนหน้าละลายหายไป และถูกแทนที่ด้วยความกวนอารมณ์ลูกชายตัวเองแทน
“ฝา”
“หื้ม”
“ได้ยินที่ป๊าพูดแล้วนะ....” ไอ้พี่ที่หันมาพูดแบบนั้นกับผม คืออะไรมึงอ่ะรบ? เลิกคิ้วใส่แม่ม พี่ฝางงมาก พี่อยากบอกรบว่าพี่ไม่เข้าใจนะเออ
“ป๊าจะยอมรับเรื่องของเรา ถ้ามึงรับรักกู มึงได้ยินแล้วนะ...เพราะงั้น เรื่องของเรา ก็รอแค่มึงแล้วนะตอนนี้” ผมรู้สึกว่าแก้มร้อนๆตอนที่มันมองตาผมแล้วพูดประโยคนี้ออกมา ประโยคที่พูดต่อหน้าครอบครัวของมันไม่ใช่แค่เราสองคน หันไปมองรอบๆ ก็เห็นแม่ใหญ่ที่ส่งยิ้มหวานมาให้ เฮียทัพที่กระตุกยิ้มมุมปากทำหน้ามีเลศนัยส่งมาอยู่ตอนนี้...
คือ
คือแบบว่า
....
“ไอ้นักรบ!! ไอ้เชี่ยพี่มึง!!”
“จะเสียงดังทำไมวะฝา ก็อยู่ด้วยกันแค่นี้อ่ะ” ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้คนข้างตัว มันที่กำลังเข้าเบรคมือในช่วงจังหวะที่รถติดไฟแดง มันกำลังจะขับรถพาผมไปส่งหอ
“ก็มึงอ่ะไอ้พี่ ที่มึงพากูไปบ้านมึงวันนี้อ่ะ”
“ทำไม ไม่พอใจหรอ?”
“ใครจะพอใจวะ” เม้มปากนั่งกอดอกแน่น แค่คิดก็รู้สึกร้อนๆที่แก้มขึ้นมาอีกแล้ว อีกคนที่เห็นผมพูดแบบนั้นแล้วเงียบไป มันก็หันมาหาผม ยิ้มอ่อนๆส่งมาให้ เห็นหน้ามันแล้วอยากจิกหัวอ่ะพูดเลย
“ทำไมไม่พอใจ กูพามึงมาเปิดตัวกับป๊ากับแม่ใหญ่กับเฮียทัพ กูอยากให้มึงรู้ว่ากูไม่เล่นๆอีกแล้ว และที่ทำแบบนี้ก็จะให้ป๊าได้รู้ว่า ต่อไป ไม่ว่าจะเป็นลูกเพื่อนพ่อเพื่อนแม่หรือมีผลประโยชน์กับครอบครัวกูก็จะไม่สนใจ กูจะเอาแค่มึง”
“ใครจะให้มึงเอาไอ้พี่!”
“มึงไง”
“กูไม่ได้ให้มึงเอา”
“แต่กูได้เอาไปหลายทีแล้วนะฝา พูดแล้วกูก็อยากจะลองท่าใหม่ๆ ใจอ่อนได้ยัง”
“อะ...ไอ้เหี้ย!0/////0”
หันไปด่ามันที่กำลังยิ้มให้ผม เห็นแบบนั้นแล้วต้องเสหน้าหันหนี ไม่ชอบเลยว่ะ ไม่ชอบเวลาไอ้รบมันยิ้มแบบนี้เลย สายตาของมันที่มองดูผมเหมือนว่ามันกำลังเอ็นดู เป็นแบบนี้แล้วไม่ชิน เป็นแบบนี้แล้วพี่ฝาใจสั่นไปหมดเลย
“อ๊ะ...”
“แก้มแดงว่ะฝา น่ารักจังน้องจืด”
เสียงทุ้มที่มาพร้อมๆกับความอบอุ่นที่หัว ร่างสูงขยี้มือลงบนหัวเบาๆแบบเอ็นดูก่อนที่ผละตัวกลับไปเข้าเกียร์แล้ว แต่ความรู้สึกอุ่นๆที่หัวก็ยังอยู่
“อนุญาตให้เขินได้นะ ไม่ต้องนั่งเกร็งขนาดนั้นหรอก จะเขินก็เขินเลยครับ”
เกลียดดดดดด
เกลียดคำว่าครับของมึงด้วยไอ้พี่
ไอ้บ้า!
“อ๊ะ...”
“ชู่ว”
และเป็นอีกครั้งที่ต้องสะดุ้ง เมื่ออยู่ๆฝ่ามือหนาก็เอื้อมมือมาคว้ามือของผมไปจับและวางบนตักของมัน นิ้วมือที่สอดกระชับเข้าด้วยกันก่อนจะกอบกุมไว้แน่นๆ ไม่มีเสียงพูดอะไรออกมาอีกจากปากของผมและพี่มัน ความรู้สึกเดียวตอนนี้ที่รู้ก็คือ
เมื่อยจัง เมื่อหน้าเมื่อปากไปหมด ก็ตอนนี้...อยู่ดีๆริมฝีปากก็ฉีกขึ้นไปจะถึงหูอยู่แล้ว อาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ เค้าเรียกว่าอะไรนะ เรียกว่าผมยิ้มออกมากว้างๆจะได้หรือเปล่าหรอครับ
งงจังเลย พี่ฝางงจังครับ
----------------------------
โง้ยยยย อิพี่รบบบบ แกเห็นลูกฉันเป็นขนมครกหรืออะไร หยอดได้หยอดดี เอาให้ทรุดไปเลยนะจ๊ะพี่จ๋า
มีความพาไปหาครอบครัว เปิดตัวแล้วพี่จะทำอะไรก็ได้ พี่จะชัดเจนยิ่งกว่าHDยังไงก็ได้
ยอมๆสักทีสิน้องฝา พี่อยากเขียนฉาก -..- หืดหาดๆแล้ว อุ๊ปๆๆๆ
มาอ่านกันเถอะๆๆๆๆๆ น้าาาาาาา .... ใครกลัวจะดราม่า พอแล้วจ้าไม่มีแล้ว มาตำกันเถอะ!! :katai4: :katai4: :katai4:
-
:pig4:
-
แอร๊ยยยย เฮียรบของน้องงงงจะเอาชัดแบบ full hd ไปเลยมั้ยคะจะได้จบๆ อิจฉาคนมีความรักจริงๆ
-
งอนต่ออีกหน่อยนะน้องฝา อย่าเพิ่งใจอ่อนให้อิพี่มันเร็วนัก
-
คุณป๊าสุดยอดความกวนเลย
น้องฝาอย่าเพิ่งใจอ่อนนะรอก่อน
ขอเห็นอีพี่มันง้ออีกนิดดดด
-
พาไปเปิดตัวแล้ว แสดงว่าจริงจังมากสินะครับ,,,
-
หมั่นไส้อิพี่เหลือง หยอดได้หยอดดี ลูกฝาแม่ใจแข็งไว้ก่อนนะแต่คิดว่าไม่น่าทันและ
-
เกลียดความจริงใจจริงจังนี้ อิจฉา
-
รักพี่เหลืองงงงง :katai2-1:
-
บทที่37
ผมที่อาบน้ำแต่งตัวเดินลงมาที่หน้าหอพัก ตั้งใจว่าวันนี้พี่ฝาจะนั่งบีทีเอสไปมหาลัยแบบชิลๆตามสไตล์คนคูลๆ แต่กูไม่เคยจะได้ชิลได้คูล จะมาชงมาชิลอะไรในเมื่อตอนนี้ ตรงหน้าพี่ฝามีบุรุษในชุดนักศึกษาสุดชิคร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า
“ไง...จะไปเรียนหรอวะ”
กอดอกเอาตัวพิงรถพร้อมเลิกคิ้วถาม หล่อมากมั้งให้เอี้ย เอี้ยจุงกะเบย พี่ฝาเบื่อมักมากกกกก ... กรอกตาใส่แม่ง ตั้งใจว่าจะเดินหนีออกไปโดยไม่ตอบ แต่ก็ไม่ทัน ในเมื่ออีกคนเลือกที่จะเดินมาขวางเอาไว้ซะก่อน
“จะอะไรกับกูนักหนาวะไอ้กัณฑ์ สนิทกันก็ไม่ใช่ แล้วนี่มาหอกูได้ไง”
“ก็...กูสืบมา”
“ห๊ะ....สืบ?” ผมที่ทวนคำถามด้วยเสียงสูง พร้อมเขยิบตัวถอยห่างออกมาจากมันหลายก้าว พี่ฝากลัวเลยนะหือ อะไรของมึง
“นี่ มึงอย่ามาทำหน้าระแวงกูแบบเปิดเผยขนาดนั้นสิวะ มารยาทน่ะมีหน่อย”
“ทำไมต้องมีกับคนอันตรายแบบมึงอ่ะ ถึงจะเคยช่วยกูครั้งนึง แต่ครั้งนึงมึงก็เคยคิดจะปล้ำกูนะ”
“เออ ตอนนี้ก็คิด”
“เอ้า!ไอ้เหี้ยกัณฑ์”
“ฮ่าๆ มึงทำหน้าทำตาแบบนี้แล้วตลกดีว่ะฝา” มันที่ว่าแบบนั้นก่อนจะขำออกมาแบบไม่มีฟอร์ม เป็นเชี่ยไรอีกอ่ะ พี่ฝากลัวแล้วเด้อ
“มานี่ ไม่ต้องหนีกูเลย จะไปมหาลัยใช่ไหม ปะ กูพาไปส่ง”
“ไม่ๆๆ ไม่ กูไม่ไปกับมึง”
“อย่าดื้อน่า” มองหน้าผมแบบเซ็งๆ ก่อนจะเดินตรงมาล็อคตัวผม แขนแกร่งของมันที่ตรงเข้ามาโอบไหล่ ยื้อยุดกันไปมาอยู่แบบนั้น ผมที่พยายามดันตัวเองออกจากประตูรถ ส่วนมันก็พยายามยัดผมเข้าไปในรถของมันให้ได้
“ปล่อยโว้ยยย”
“ทำไมดื้อจังเลยวะ” กูไม่ได้ดื้อ แต่กูแค่ไม่อยากไปไงมึง
“ไอ้สัดกัณฑ์!”
เสียงเข้มๆที่ดังมาจากด้านหลังของผม ไม่ทันได้รู้ตัว ร่างของผมก็กระเด็นออกจากการเกาะกุมของไอ้กัณฑ์ หันมาอีกที ไอ้บ้ากัณฑ์มันก็ลงไปนั่งอยู่ที่พื้นซะแล้ว และตัวของผมก็มาอยู่ในวงแขนของไอ้พี่เหลือง นิยายมากๆ มึงมาได้ไงไอ้เหี้ยพี่กล้วย
“มึงมายุ่งอะไรกับเมียกู!” นักรบที่ชี้หน้าอีกฝ่ายแบบหาเรื่องเต็มที่
“เมียเก่าไม่ใช่รึไง”
“ไอ้สัด มึงจะเอาใช่ไหมไอ้กัณฑ์!” ผมรีบคว้าแขนของพี่มันไว้ เมื่อร่างสูงทำท่าจะตรงเข้าไปเตะปากอีกฝ่าย และแน่นอนว่ากัณฑ์มันก็แค่ยิ้มและยักไหล่แบบกวนประสาท เอาจริงๆกูเริ่มอยากจะปล่อยแขนไอ้พี่รบให้แม่งพุ่งไปต่อยสักทีเหมือนกัน กูหมั่นไส้ครับ ทำหน้ากวนตีนละเกิน
“เลิกยุ่งกับไอ้ฝาซะ ถ้ามึงไม่พอใจเรื่องเจนก็มาลงที่กู อย่ามายุ่งกับมัน”
“กูไม่ได้มายุ่งกับมันเพราะเรื่องเจน” ไอ้กัณฑ์ที่ว่าออกมาแบบนั้น มันที่พูดแล้วก็หันหน้ามาทางผม สายตาที่มันมองมาทำเอารู้สึกกระอักกระอ่วนใจแปลกๆ และไม่ต้องเสียเวลาให้รู้สึกแบบนั้นนาน เมื่อไอ้นักรบขยับตัวมาบังตัวผมไว้
“อย่ามามองมันด้วยสายตาแบบนั้น”
“ทำไม”
“นี่เมียกู!”
“หึ เก็บเอาไว้ให้ดีๆล่ะไอ้ตำแหน่งเมียมึงอ่ะ อย่าให้มันหลุดมาเป็นเมียกูได้ละกัน”
“ไอ้สัดนี่!”
“มึงใจเย็นไอ้พี่รบ” รีบดึงมันไว้อีกครั้ง มองเห็นเสี้ยวหน้าของมันที่ตอนนี้ดูเดือดเต็มที่ สันกรามที่คนร่างสูงข่มจนแน่นทำเอาผมกลัว
“ไอ้ฝา...”
“.......”
“กูชอบมึงว่ะ กูว่ากูอยากจีบนะ”
“จีบตีนกูนี่!”
และตีนมันก็ถลาไปทันทีที่มันตะคอกออกมาแบบนั้น เฉียดหน้าท้องของไอ้กัณฑ์ไปนิดเดียว ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะผมดึงตัวมันไว้ได้ทัน ผมไม่ได้ตอบรับหรือพูดอะไรออกไปอีก กัณฑ์มันเองก็ทำแค่ยกมือขึ้นโบกให้ผมน้อยๆแบบบอกลา ก่อนที่มันจะยอมหันหลังเดินกลับขึ้นรถของตัวเองไปแบบง่ายๆ .... มึงมาทำไมเนี่ยไอ้ฉัด!
ถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆตอนที่เห็นรถคันหรูของไอ้กัณฑ์แล่นออกไป หันมาปล่อยแขนคนตรงหน้า แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่มองจ้องมา ... หิวรังแตนหรืออะไร ไหนบอกพี่ฝามาสิหือ
“มึงกับมันนี่ยังไง ทำไมมันมาจีบมึง!” กึกก้องกัมปนาถมากจ้า มึงจะเสียงดังทำไมอิพี่รบ!
“กูจะไปรู้ได้ยังไงกันเล่า”
“มึงอ่อยมัน”
“พูดดีๆไอ้สัดพี่เหลือง เดี๋ยวกูตบปากนะมึง”
“เอาปากมึงตบปากกูได้ไหมล่ะ แบบนั้นกูยอมนะ” มันที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ตอนพูดจบประโยค เป็นคนพูดจริงทำจริงจนต้องขยับถอยหลังหนี แต่ก็ต้องเงยหน้าช้อนตามองหน้าอีกคน เมื่อมันก็คว้าเอวผมไว้ได้ทันท่วงทีก่อนจะดึงรั้งตัวผมเข้าไปใกล้ ....
“หึ”
“อะ..อะไร ปล่อยเว่ย”
“ไม่ชอบเลยว่ะ”
“ไม่ชอบก็ปล่อยกูดิ มากอดไว้ทำไมวะ”
ผลักอกอีกฝ่ายให้ถอยออก แต่มันกลับไม่ขยับไปไหน ยังคงจ้องหน้าผมพร้อมยกยิ้มมาให้อยู่แบบนั้น ทำการอุกอาจอยู่หน้าหอผมแบบไม่คิดจะอายใคร เป็นคนหน้าด้านมาแต่ไหนแต่ไร แต่ยังไงก็ช่วยปรึกษาหน้ากูบ้างได้ไหมล่ะ！
“ไม่ใช่ไม่ชอบมึง”
“ละ...แล้ว....”
ใบหน้าคมที่เอียงหน้าทำมุมเข้ามาใกล้ริมหู ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดอยู่แบบนั้นทำเอาขนลุกไปหมดทั้งตัว เหงื่อที่อยู่ๆก็ผุดขึ้นมาทั่วใบหน้า เสียงทุ้มที่มาพร้อมกลิ่นหอมเข้มๆแบบเฉพาะตัวของอีกคนยิ่งทำให้รู้สึกสั่นไหวเข้าไปอีก รู้สึกเบลอเข้าไปอีกเมื่ออีกคนกระซิบคำพูดใส่จนใจสั่น
“กูไม่ชอบ...ให้ใครมายุ่งกับมึงเลยว่ะฝา”
‘จุ๊บ’
ความรู้สึกอุ่นๆที่กดย้ำข้างแก้มทำเอาต้องยกมือขึ้นไปจับไว้ เผลอเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายที่ก้มหน้าลงมามองอยู่ก่อนแล้ว สายตาร้อนแรงของอีกคนที่ต้องเผลอกัดริมฝีปาก พี่มันที่ไม่พูดอะไรออกมาอีก ทำแค่ผละตัวถอยหนีและเดินผ่านตัวผมไป รู้สึกร้อนไปหมด ร้อนทั้งหน้าร้อนทั้งใจ....
‘ปี๊นๆ’
“รีบมาขึ้นรถดิ ยืนหน้าแดงอยู่นั่นจะไปเรียนทันหรอวะ” เสียงเข้มที่ทำให้ต้องหลุดออกจากภวังค์ หันไปมองก็เห็นไอ้ตัวเหลืองๆที่ก่อนหน้านี้ทำใจผมสั่นไปหมด มันที่นั่งอยู่บนรถของมัน แขนแกร่งข้างนึงที่ท้าวอยู่ที่พวงมาลัยรถ พร้อมทั้งเลื่อนกระจกรถลงมามองผมแบบล้อๆ ....
“รู้แล้วโว้ย!!”
“หึ”
ฆวยยยยยย!
ทำแบบนี้พี่ฝาก็ไปไม่เป็นสิวะ ไม่ชอบไอ้พี่รบเว่อร์ชั่นนี่เลยเว้ย รู้สึกแพ้
แพ้....แพ้ความอ่อยของมันเนี่ยไอ้บ้าเอ๊ย
...
“ไอ้ฝา เมื่อกี้มึงมากับใคร”
ไอ้เซียร์ที่ยื่นหน้าเข้ามาหาทันทีที่ผมเดินเข้าไปหามัน หน้าตาระริกระรี้มากครับ บ่งบอกถึงความอยากรู้ จริงๆผมคิดว่ามันแค่อยากล้อ เพราะเมื่อกี้ไอ้นักรบมันจอดรถหน้าคณะเลยนะ เด่นตั้งแต่ตัวรถ ยันกูที่เดินลงมาจากรถมัน แน่นอนว่าไอ้เซียร์ที่นั่งสวยๆอยู่หน้าตึกไม่มีทางที่จะไม่เห็น
“ที่ถามนี่แค่อยากแกล้งให้กูตอบ หรือจริงๆแล้วมึงตาบอดอ่ะเซียร์”
“ปากคอเราะร้ายมากค่ะลูกสาวววววว ตบดีไหมๆๆ” จีบปากจีบคอพร้อมหยิกแก้มกูอีก เจ็บโว้ยยยยย
“อ๊ากๆ เจ็บๆๆ”
“อ๊ะๆ แล้วสรุปว่าไงคะ ทำไมมึงมากับพี่รบ อะไรยังไงหื้มมมม พัฒนาหรอย๊ะ ใจอ่อนแล้วอ่ะดิ๊”
“ไม่ยังไง มันก็แค่ไปลากกูมาจากหอ...พอดีเมื่อเช้ามีเรื่องนิดหน่อย”
“แค่นั้นแน่หรอ ใช่หรอวะ..ว่าแต่มีเรื่องอะไรยังไง” หรี่ตามองจับผิดกูไปอีก และกระตือรือร้นในการซักถาม คือมึงไม่น่ามาเรียนโฟโต้อะเซียร์ มึงควรไปเรียนนิติ ไปสอบสวนอะไรว่าไป
“ก็....”
“ไหวหวั่นแล้วก็พูด อย่ามาอึกอัก บอกคุณแม่มาเดี๋ยวนี้อิน้องฝาหอย เฉลยกูมา”
ฉีกยิ้มหวานจ๋อยส่งมาให้ผมแบบลวงหลอก มึงอยากให้พี่ฝาบอกอ่ะดิ๊ แต่เรื่องไร ไม่เอาหรอกวุ้ย...ผมที่หันซ้ายหันขวาไปมาแบบหาทางออก ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นไอ้ธารที่กำลังยืนอยู่อีกฝั่งของถนน ไม่ใกล้เท่าไหร่แต่ก็พอมองเห็น
“นั่นไอ้ธารหรือเปล่าวะ”
ผมที่พูดออกไปแบบนั้นแล้วชี้ไม้ชี้มือให้ไอ้เซียร์มองตาม มันที่ทำหน้าขัดใจนิดหน่อยที่ผมเปลี่ยนเรื่อง แต่มันก็ยอมหันไปมองตามอยู่ดี ตากลมโตของไอ้เซียร์ที่ค่อยๆหยี๋ตาลงมองเพ่ง ผมและมันที่ไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่ว่าไอ้ธารกำลังทำอะไรอยู่ก็พยายามช่วยกันเพ่งมอง เห็นว่าไอ้ธารกำลังยืนคุยอยู่กับใครสักคนที่พวกเราไม่เห็นหน้า เพราะนอกจากจะอยู่ไกลแล้ว ไอ้ธารก็ยังเสือกตัวใหญ่ บังซะมิดเลย เวลาผ่านไปไม่นาน ก็เห็นอีกคนที่ก่อนหน้านี้ยืนอยู่กับไอ้ธารหันหลังเดินหนีมันไปเร็วๆ เหมือนว่าจะมีปากเสียงกันยังไงยังงั้นเลย .... ว่าแต่ไอ้ธารมันมีเพื่อนอยู่คณะอื่นด้วยหรอวะ?
“อิธาร!”
อะ...ไม่ต้องรอให้สงสัยนาน เมื่อไอ้ธารที่เดินข้ามฝั่งเข้ามาที่คณะเรา ไอ้เซียร์มันก็พุ่งเป้าไปหาไอ้ธารทันที ร่างสูงของไอ้ธารที่เดินทำหน้าตึงเข้ามา หล่อแบดสัดหมาเลยครับเพื่อนพี่ฝา ว่าแต่มึงเป็นอะไรไหนบอกหมอซิ
“อะไร”
วางกระเป๋าลงแรงๆก่อนจะหยิบมือถือออกมากดๆจิ้มๆ ดูเป็นคนที่ให้ความสนใจกับเพื่อนดีนะครับ โถ่ๆหันมามองกูสักนิดได้ไหมล่ะไอ้หรรมหมา
“ช่วยสนใจคนสวยแบบกูนิดนึงค่ะ ในโทรศัพท์มึงมีอะไรดีนักหรอไหนบอกกูซิ”
“มึงมีไรวะเซียร์ ยุ่งกับกูจังเลย ไปเสือกเรื่องไอ้ฝาสิ มายุ่งไรกับกู” อ้าว...อย่าโยนขี้มาที่กูครับ กูขอล่ะ
“ช่างเรื่องอิฝาก่อน มันเค้นง่าย ช่วงนี้ปากมันไม่ได้อมKเฮียรบไว้ง้างง่ายอยู่ค่ะ”
“ไอ้เซียร์พูดเชี่ยไรของมึงวะ!”
ไม่รู้จะด่าอะไรมันครับ กูนี่ตกใจคำพูดของผู้หญิงแบบมันมากๆ พอกูด่ามันยังทำหน้าไม่สนใจด้วย แค่ยกมือขึ้นโบกปัดๆ เหมือนพยายามบอกผมว่า 'ช่างกูๆ' มันที่เมินผมและเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆไอ้ธารแบบเนียนๆ แต่คิดว่าคงจะเนียนไม่พอ เพราะไอ้ธารก็กดปิดหน้าจอทันที่เห็นว่าเซียร์มันเข้าไปใกล้
“สรุปมึงคุยกับใครวะ?”
“ไม่.....”
“ห้ามพูดว่าไม่เสือกนะ เพราะกูอยากเสือกมาก!”
เป็นคนมุ่งมั่น ดูมีจุดประสงค์มากนะ ผมหันหน้าไปมองไอ้ธาร ที่ตอนนี้มันทำแค่ถอนหายใจออกมาแบบปลงๆ คงคิดว่าไม่มีประโยชน์ที่จะห้ามคนแบบไอ้เซียร์
“ว่าไง จะเสือกอะไร?”
“เมื่อกี้มึงยืนคุยอยู่กับใคร กูพยายามหยีตามองกับไอ้ฝาแล้ว แต่มันไม่ชัด มันไกลเกินกูจะเห็นหน้า ใครอ่ะมึงๆๆๆกูอยากใส่ใจมากๆเลยตอบหน่อยสิ”
“ไม่ต้องพูดว่าใส่ใจหรอก แบบมึงพูดว่าอยากเสือกเถอะเซียร์”
“เออ ก็อยากเสือกนั่นแหล่ะ เนอะฝาเนอะ”
ไม่ต้องมานงมาเนอะกับกูเลยจ๊ะ มีความอยากหาพวก แต่ถ้าถามว่าอยากเสือกไหม จริงๆก็อยากนะ ผมว่าช่วงนี้ไอ้ธารมันหายหน้าหายตาไปบ่อยๆ ปกติมันจะต้องพยายามทำตัวติดกับไอ้หมอกจะตาย แต่เดี๋ยวนี้ต่างคนต่างไป ไอ้หมอกเองก็เหมือนกัน ผมว่ามันกำลังพยายามหลบหน้าพี่เทียนอยู่แน่ๆ
“ก็แค่ยืนคุยกับ........คน”
“กูรู้!!กูก็ไม่ได้คิดว่ามึงยืนคุยกับผีหรอกค่ะอินี่ แค่อยากรู้ว่าเค้าเป็นใคร อะไรยังไง แล้วแบบทะเลาะกันหรอ หน้ามึงเหมือนส้นตีนมากจ๊ะอยากจะบอก”
“ก็ไม่มีไร ก็แค่ทักทาย และหน้ากูก็ไม่ได้เหมือนส้นตีนขนาดนั้นเซียร์ ขอร้องอย่าใส่ร้ายกู”
“กูไม่ได้ใส่ร้าย แต่หน้ามึงตึงมาก แล้วก็ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ไรนักหนา มีไรย๊ะ ความลับเยอะหรอมึง”
“มันไม่มีไรเว้ยเซียร์ กูไม่ได้สนใจไรไอ้เด็กนั่นนักหนาหรอก เจอก็แค่ทักเฉยๆเท่านั้น แล้วที่กูกดโทรศัพท์ก็เพราะคืนนี้กูมีนัดไปแข่งรถ มันก็แค่นั้น ไม่ได้มีเหี้ยไรเลย โดยเฉพาะกับไอ้เด็กนั่นน่ะไม่มีเหี้ยไรกันเลย กูไม่ได้สนใจไรมันนักหรอก!”
ไอ้ธารที่พูดออกมารัวๆ ทำเอาทั้งผมและไอ้เซียร์ได้แต่กระพริบตาปริบๆ รัวจนกูตามแทบไม่ทัน แต่คือมึงโกรธอะไรหรอ? ใส่อารมณ์เบอร์นี้ โอเค...พี่ฝาเชื่อแหล่ะว่ามึงไม่ได้สนใจไรเท่าไหร่เลยอ่ะเนอะ
“คือมึงหงุดหงิดไรหรอเพื่อน”
“ก็เปล่า....”
มันที่ตอบผมออกมาด้วยเสียงอ้อมแอ้ม ดูเหมือนมันจะเซ็งๆที่คุมตัวเองได้ไม่ดี ไอ้ธารที่ยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตาตัวเอง กูจะคิดไปเองว่ามึงเครียดเรื่องจะไปแข่งรถวันนี้ละกันเนอะ จะไม่คิดไปเองว่ามึงหงุดหงิดเรื่องคนที่มึงคุยด้วยก่อนหน้านี้หรอกเนอะ ... ไม่อยากเซ้าซี้อะไรมันต่อเลยแกล้งก้มหน้าก้มตาหันตัวหนีไปเช็คของในกระเป๋า หยิบๆจับๆสมุดเลคเชอร์ซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น
“กูก็นึกว่ามึงมีคนคุยด้วยใหม่ซะอีก คิดว่ามึงจะเลิกชอบไอ้หมอกไปแล้ว”
ผมได้ยินเสียงไอ้เซียร์ มันพูดเบาๆออกมาแบบนั้น พี่ฝาอยากเอามือทาบอก ไอ้ธารชอบไอ้หมอกเรอะ!
กูว่าแล้วว่าไอ้ธารมันมีท่าทีแปลกๆ ทำไมพี่ฝาซื้อหวยไม่ถูกวะเห้ย นี่กูพึ่งรู้นะเนี่ย ตายแหล่วววววววว
...ผมไม่ได้หันไปมองหน้าไอ้ธาร ยังคงแกล้งก้มๆเงยๆหาของในกระเป๋าต่อไป ทั้งๆที่กูไม่มีอะไรให้หาสักนิด
“เปล่า...กูไม่ได้ชอบไอ้เด็กนั่น ... กับไอ้หมอก...อืม..กูก็ยังเหมือนเดิม”
ไอ้ธารที่พูดออกมาชัดๆแต่เสียงไม่ได้ดังนัก เหมือนกับว่ามันตั้งใจพูดแค่กับไอ้เซียร์ แต่ขอโทษด้วย หูพี่ดีเกินไป เงยหน้าขึ้นมาจากกระเป๋าเป้ตัวเองตอนที่รู้ว่าไอ้ธารลุกเดินออกจากโต๊ะม้าหินไปแล้ว มองเห็นแผ่นหลังกว้างๆของมันเดินขึ้นตึกเรียนไปแบบหงุดหงิดหน่อยๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมาแล้วต้องสะดุ้งเมื่อไอ้เซียร์มันจ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว
“อุ้ย!”
“ไม่ต้องทำตัวตอแหล ไม่เนียนมากค่ะอิฝา กูรู้มึงได้ยิน ไอ้ธารเองมันก็รู้ว่ามึงได้ยิน”
อ้าวหรอจ๊ะ....ไม่เนียนหรอจ๊ะ แย่จุง....
ผมที่ยิ้มแหยๆให้ไอ้เซียร์ มันส่ายหัวไปมาหน่อยๆพร้อมทำหน้าหนักใจส่งมาให้ ได้ยินมันพึมพำๆอะไรของมันนิดหน่อยประมาณว่า เมื่อไหร่จะมีคนใหม่ มันลุ้นๆ อะไรของมันวะ พี่ฝาฟังไม่ถนัดเลย
ไอ้เซียร์ไม่ได้อธิบายหน้าตางงๆของผม มันดึงผมให้เดินขึ้นไปเรียนตามไอ้ธารไป ไม่ต้องพูดถึงการรอไอ้หมอกนะครับ ปกติมันก็มาเรียนสายอยู่แล้ว และเดี๋ยวนี้มันยิ่งหลบหน้าพี่เทียน...มันก็จะยิ่งโคตรสายไปอีกเป็นเท่าตัว ขืนผมรอมัน วันนี้ก็ไม่ต้องเรียนแล้วครับ
...
“ไอ้หมอกวันนี้มึงไปแข่งรถรึเปล่า”
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากชามก๋วยเตี๋ยวทันทีที่ไอ้ธารมันถามไอ้หมอกแบบนั้น ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็น พึ่งเลิกเรียนคาบบ่าย ขอบอกเลยว่าพี่หิวมาก เพราะงั้นพวกเราเลยมาหาอะไรกินกันที่โรงอาหารก่อนกลับบ้านกันครับ แต่อะไรก็ไม่น่าสนใจเท่าสิ่งที่ไอ้ธารกำลังพูดอยู่ตอนนี้หรอก
“ทำไมวะ?”
“ก็วันนี้มีแข่ง กูจะไปนะ”
ไอ้ธารที่ว่าออกมาแบบนั้น มันที่มองหน้าไอ้หมอกนิ่งๆ สายตาของมันที่บ่งบอกว่ามันอยากให้ไอ้หมอกไป ผมเห็นไอ้หมอกถอนหายใจออกมาหน่อยๆ และสุดท้ายมันก็พยักหน้าตกลง
“เดี๋ยวกูไป” ไอ้หมอกที่ตอบออกไปแบบนั้น พี่ฝาก็หูผึ่งเลย กูนี่กระดึบตัวเข้าไปหาอย่างไว เอาหน้าไปวางแหม่ะลงบนไหล่ของมันทันทีเลย
“น้องหมอกของพรี่…~~”
“ลิ้นเป็นเหี้ยไรไอ้ฝา แล้วไม่ต้องมากระพริบตาใส่กู อ่อยกูไม่สำเร็จหรอก มึงไปอ่อยพี่รบนู่น”
“สัด ปากหมาไอ้เชี่ยหมอก ตบปากเท่าอายุมึงเดี๋ยวนี้!”
“ถ้ากูตบ วันนี้มึงอดไปดูไอ้ธารแข่งรถนะ”
“อู้ยยย ใครจะกล้าทำแบบนั้นกับน้องหมอก ไม่เอาๆไม่ดุพี่ฝานะจ๊ะ หิวไหม อ่ะ...เพ้ฝาให้ลูกชิ้น คนคูลๆเป่าให้ด้วย ปู๊ดดด” จิ้มลูกชิ้นจากในถ้วยแถมเป่าให้มันด้วยอย่างเอาใจ พี่ฝาใจดีมากนะรู้ยัง แต่ปฏิกริยาไอ้น้องหมอกจัดได้ว่าเลวมาก ทำหน้าตารังเกียจใส่ไม่พอ แม่งยังดันส้อมที่ยื่นไปให้หนีอีก
“สกปรกค่ะอิฝา กินดีๆ เดี๋ยวคุณแม่ตีนะ”
ไอ้เซียร์ที่ไม่ได้กินอะไร แต่ก่อนหน้านี้นั่งทาปากอยู่เลยพูดไม่ได้ นี่ทาเสร็จแล้ว สวยปริ้งมากครับ มันอวดว่าพึ่งซื้อลิปสีใหม่มา สวยครับ แต่กูก็ว่ามันเหมือนสีเดิม ชมพูเดิมๆ แต่มันก็บอกว่าคนละสี เอาจริงๆกูก็ไม่เข้าใจอะไรแบบนี้ของผู้หญิงเลยจริงๆ
“แต่มึงพูดแบบนี้ แสดงว่าน้องหมอกจะพาพี่ฝาไปด้วยชิมิๆๆ”
“แล้วกูห้ามมึงได้หรอ”
“ไม่ได้จ๊ะ พี่ฝาไม่ได้ไปดูแข่งรถนานแล้วนะเออ พี่ฝาอยากไป ให้กูไปนะมึงงงงงง”
“เออๆ รีบๆแดกแล้วจะได้กลับไปเปลี่ยนชุดแล้วค่อยไปกัน”
“เย้!”
“ทำเป็นดีใจไป มึงจะไปมึงบอกผัวรึยังคะ”
“ผัวไร พี่ฝาคนคูลเป็นชายโฉดดดดดด”
“อ๋อหรอจ๊ะ ไอ้คนโฉดดด ได้ข่าวว่ามึงไม่โฉดก็เพราะว่าไปเจอพี่รบที่งานแข่งรถไม่ใช่รึไง ไปทีเดียวได้ผัวจ้า แค่สบตาก็หลงมากเว่อร์”
“ผัวเชี่ยไร พี่บอกว่าพี่โฉดงะ”
“โฉดมากไหมล่ะไอ้จืด”
เฮือก!
ฝ่ามือแกร่งที่วางลงบนไหล่ทำเอาสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นไปมองก็เจอเข้ากับผีตองเหลืองหน้าโหดโฉดหื่น มึงมาอีกแล้วอ่อไอ้พี่ กูตกใจนะเออ ... มันที่เลิกคิ้วมองผม ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ นั่งไม่พอยังเสือกจิ้มลูกชิ้นในถ้วยของผมไปกินอีกหน้าตาเฉย มึงอุกอาจมาก คนใจหยาบ!
“ไอ้พี่!” หันมายักคิ้วใส่กูแล้วเคี้ยวต่อหน้าตาเฉย ไร้มารยาทที่สุด ฮื่ออ ลูกชิ้นกู
“ว่าแต่จะไปไหนกัน” ไม่สะท้านแรงอาฆาตที่กูส่งไปให้ แถมยังเสือกถามเพื่อนกูต่อไปอี๊ก
“อิฝาจะไปแรดค่ะพี่รบ จัดการเลยค่ะ”
“จัดการเชี่ยไร พี่มันไม่เกี่ยวอะไรกับกูเถอะ ตอนนี้กูโสด” พูดออกไปแบบนั้นก็ดึงถ้วยก๋วยเตี๋ยวของตัวเองกลับมา
“มึงโสดหรอ”
“เออ”
ตอบมันออกไปแบบนั้น บรรยากาศรอบๆตัวก็ดูอึดอัดขึ้นมาในทันที เพื่อนๆผมพร้อมใจกันเงียบเสียงลงแบบไม่ได้นัดหมาย ไรวะ แอบปลายสายตามองอีกคนที่ก็นิ่งลงไปตอนที่ได้ฟังแบบนั้น
“..........”
“ถ้ามึงโสด...”
“..........”
“งั้นกูจีบนะ”
เงยหน้ามองมันอีกที คนตรงหน้าที่เลิกทำหน้าสลดก็เปลี่ยนมาเป็นหน้ายิ้มประจบส่งมาให้ผม เห็นมันเป็นแบบนี้แล้วก็อยากจะรู้จริงๆ ว่าคนอย่างไอ้พี่นักรบ มันจะตื๊อตอแยผมไปได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว คนที่ไม่ชอบสนใจหรือรออะไรแบบมัน
“จีบให้ติดละกัน” ตอบออกไปแบบนั้น ก็รีบหันหน้าหนี เบื่อ...เบื่อรอยยิ้มมีกำลังใจของพี่มันแบบสุดๆ
“เล่นตัวนะจ๊ะๆ หมั่นไส้มากมายยยยยเลยค่ะอิน้องฝา”
ล้อเลย ล้อกูไปเลย ... คิดว่ากูอายหรอ
ถูกแล้ว กูอายเว้ยยยยยย
.
.
.
“กูไม่ได้ไปส่ง ขอโทษทีนะ กูมีเรียนชด อาจารย์จะสอนถึงทุ่มนึง”
“มึงพูดแบบนี้มารอบที่ห้าแล้วไอ้พี่รบ กูบอกแล้วไงว่าจะกลับกับไอ้หมอก”
“เออ ก็กูเป็นห่วง”
“เออๆ กูดูแลตัวเองได้”
“ใครมาวอแวก็บอกไปนะว่ามีผัวแล้ว”
“ขอโทษนะครับคุณนักรบ กูโสด”
“แม่ง! ได้ยินแบบนี้แล้วหงุดหงิดจังวะ เมื่อไหร่มึงจะใจอ่อนอ่ะฝา กูจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
มองไอ้คนตรงหน้าที่ตัวก็ใหญ่เหมือนควายป่า แต่ตอนนี้กลับทำสีหน้างอแงเหมือนเด็กที่โดนขัดใจ ไม่เคยคิดเลยว่ากูจะมีบุญมาได้เห็นมุมนี้ของคนแบบมัน
“ทนไม่ไหวก็เลิกยุ่งกับกูไปสิ”
“เรื่องไรล่ะ กูไม่ยอมปล่อยมึงไปหรอก ต่อให้กูตาย กูก็จะเป็นผีขี่คอมึง คอยหลอกหลอนคนที่แม่งจะมายุ่งกับมึง”
“พูดเชี่ยอะไรของมึงแบบนี้วะ”
ผมไม่ชอบมากๆกับเรื่องเป็นเรื่องตายแบบนี้ เป็นความเชื่อของที่บ้านที่ไม่ชอบให้เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น พอได้ฟังพี่มันพูดอะไรแบบนี้ออกมาแล้วมันอดจะไม่ชอบไม่ได้
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ กูขอโทษ”
“กูไม่ชอบ พี่มึงอย่าเอาเรื่องเป็นเรื่องตายแบบนี้มาล้อเล่นอีก”
ทำหน้าจริงจังใส่มัน แต่อีกคนก็ทำแค่ยิ้มอ่อนๆส่งมาให้ ฝ่ามือหนาของมันทั้งสองข้างที่ยกขึ้นมาประคองที่หน้าของผม สายตาคมๆที่ทำให้ผมละสายตาไปไหนไม่ได้
“เป็นห่วงกูหรอ กูดีใจนะ” พูดแบบนั้นก่อนจะยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ยิ้มทั้งหูทั้งตาทั้งหน้าจนผมใจเต้น
“ยังจะมาพูดเล่นอีก”
“ใครว่าเล่น กูพูดจริงนะ ดีใจ...ดีใจขนาดนี้ ใครจะยอมตายล่ะ”
“พี่มึง!”
“โอเค ไม่พูดแบบนี้แล้วก็ได้ สัญญา”
“เกลียดมึงวะแม่ง” ยกมือขึ้นฟาดอกมันแรงๆอีกสักที ข้อหาทำผมหงุดหงิด ได้ฟังอะไรแบบนี้แล้วรู้สึกใจไม่ดีเท่าไหร่
“มึงเกลียด แต่กูรักมึงนะ รักฝา”
“พอไอ้เชี่ย!”
“ทำไม เขินหรอ” ทำหน้าไม่สบอารมณ์มองคนตรงหน้าแบบหงุดหงิด กูจะพูดกับมึงให้ชัดๆเลยนะไอ้สัดพี่
“เออกูเขิน พอใจยัง!!”
ตะโกนใส่พี่มันที่ยิ้มพอใจแบบสุดๆ พูดจบพี่ฝาคนคูลก็รีบวิ่งขึ้นรถไอ้หมอกแบบทันที กูไม่ยืนอยู่ต่อรอให้มันล้อรอบสองหรอก คิดว่าไอ้พี่มันเองก็คงรู้ มันเลยไม่ยื้อผมไว้อีก ทำแค่ยิ้มกว้างๆแล้วยกมือโบกบ๊ายบาย รถของไอ้หมอกที่ขับออกไป ไม่รู้ทำไมถึงต้องหันหลังไปมองพี่มันอีกที พี่มันที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ยิ้มแบบเดิม โบกมือให้ผมเหมือนเดิม แต่พอรถยิ่งขับห่างออกมาเรื่อยๆ พี่มันก็ค่อยๆหายไปจากสายตา .. .รู้สึกแปลกๆในใจจังวะ
“มองจนลับตาเลยนะมึง”
“อะไรมึง”
“เปล๊า กูแค่อยากจะถามว่า มึงลากันตั้งนานสองนาน มึงได้บอกพี่มันป๊ะ ว่าคืนนี้มึงจะไปงานแข่งรถ”
“เออว่ะ...กูลืมเลย”
“ควายจริงๆ”
เอ๊า...ก็คนมันลืมนี่หว่า แต่ช่างเถอะ ก็แค่ไปดูเอง มันจะมีอะไรกันล่ะวะ ...
-------------------
ว๊ายยยยย มาแล้วนะเธอว์ คนอ่านหายหมดจ้าาาา แคทไปตจว.มาอาทิตย์ก่อนขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า
มาพร้อมๆกับ อรุ่มๆๆ...-..- นิยายใกล้จะจบ แต่เหมือนจะมีอะไรใช่รึป๊ะ คนอ่านหายหมด คนที่ยังอยู่คนคิดว่า
กูดักตบคนเขียนได้ไหม อย่าเลย อย่าด่าหนูอย่าทำร้ายยยย ที่มาช้าไม่ใช่เล่นตัวนะคะ แต่งานหมดสต็อค
ที่มีอยู่ตอนนี้คือคู่ธารจอม ว๊ายยย ยังเอาลงไม่ได้ กรี๊ดๆ
อีกประมาณ2ตอนจะจบ มาอ่านต่อเถอะ เราอยากได้กำลังใจจจจจจจจจจ
**16/05/18 แก้ไข
-
10 10 10
-
มันจะใช่เร้ออออ
เดี๋ยวก็มีเรื่องน่ะ รอให้พี่เหลืองเขารู้ก่อน
-
งานนี้น่าจะมีงานานเข้าน้องฝาคนคูลนะ รู้สึกว่าอย่างนั้น :hao4:
-
ไม่บอกระวังนะจ๊ะพี่ฝา งานนี้อาจไม่คูล
-
:katai2-1:
-
พี่ฝาเอาพี่รบไปแล้วจะเอาพี่กัณฑ์อีกไม่ได้นะ นี่ว่าต้องไปเจอพี่กัณฑ์ที่สนามแข่งแน่อะ และคิดว่าพี่ฝาน่าจะสร้างเรื่องไม่เรื่องใดก็เรื่องนึง
-
งานนี้หล่ะ. พี่เหลืองได้เอาคืนน้องฝาแน่ๆ. เสร็จพี่เหลืองแน่ๆ
-
บร่ะแหล่ววว.... พี่ฝาคนคูล เด่วคุณนักรบมารู้เองทีหลังนี้.. ไม่อยากคีีสสส.. :katai3:
-
บทที่38
บรื๊นนนนน
เสียงรถยนต์ที่ดังกระหึ่มไปทั่วมาพร้อมๆกับเสียงโห่เสียงเชียร์ที่ดังคับคัง กฏหมาย ไม่มีประโยชน์เมื่อเสียงของเงินดังกว่า และเช่นกัน ไม่ต่างจากตอนนี้ งานแข่งรถเถื่อนที่มีเหล่าเด็กวัยรุ่นและคนมีเงินมาชุมนุมกันอยู่ตอนนี้แบบไม่กลัวเกรง ... งานแข่งรถเถื่อนที่ใหญ่กว่าครั้งไหนๆที่ฝาจะเคยได้มาสัมผัส
ร่างบางมองไปรอบๆตัว ก่อนจะเผลอกลืนน้ำลายอย่างตื่นเต้น รถหรูระดับซุปเปอร์คาร์ที่ทั้งแพง แรง และเร็ว มีอยู่ทั่วภายในงานนี้ ดวงตาใสได้แต่มองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ
“งานนี้งานใหญ่มาก กูไม่รู้ว่าใครเป็นคนจัดว่ะ” ไอ้หมอกกระซิบบอกผมเบาๆ
“มึง มันแบบสุดยอดมาก พี่ฝาตื่นเต้นมากไอ้สัด มึงเห็นAston Martin AM-RBไหม กูอยากจะกรี๊ดให้สาวแตก”
“มึงก็ดูสาวแตกอยู่ตอนนี้ ยืนดีๆอย่าลุกลี้ลุกรนไอ้สัดฝา”
“กูตื่นเต้นมาก กูคีฟตัวเองไม่ไหว กูอยากเดินไปสัมผัสมากเลยเพื่อนหมอก”
“อยู่เฉยๆไอ้เหี้ย งานใหญ่ขนาดนี้ รถแพงขนาดนี้ มึงเดินไปลูบ กูว่าเจ้าของรถจะจับมึงไปเป็นเด็กเสี่ยเอาน่ะสิ”
ไอ้หมอกกระชากแขนผมให้เดินตามมันมาทันทีที่มันพูดจบ แต่คำพูดของมันก็ทำให้กูต้องแอบกลืนน้ำลายกันเลยทีเดียว พูดนิดเดียวพี่ฝาเสียวไปถึงรูตูด
“ไอ้สัดธาร” ไอ้หมอกที่ตะโกนเรียกออกไปแบบนั้น ผมที่เดินตามมันไป เห็นไอ้ธารกำลังยืนคุยอยากับคนกลุ่มใหญ่ ดูท่าแล้วน่าจะเป็นพวกช่างที่มาดูรถให้มันวันนี้
“มาแล้วหรอวะ?”
“ทำไมมึงไม่บอกกูว่างานใหญ่ขนาดนี้ไอ้สัด”
“ทำไม มึงกลัว?”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ”
“ทำไม”
ไอ้ธารที่ถามออกมาแบบนั้น หน้าตาของมันตอนนี้ติดจะกวนตีนหน่อยๆ ไม่รู้ทำไมแต่ผมดูแล้วเหมือนมันจะตึงๆ หมายถึงหน้ามัน ดูไม่สบอารมณ์ ไม่รู้เป็นห่าอะไร แต่ที่แน่ๆ พอมันถามไอ้หมอกออกไปแบบนั้น ไอ้หมอกเองก็ดูเหมือนจะแดกรังแตนเข้าไปทันทีแล้วตอนนี้
“อย่าเสือก” หมอกมันว่าแบบนั้นแล้วตั้งท่าจะเดินหนี ติดก็แต่ที่ฝ่ามือแกร่งของไอ้ธารกระชากแขนของไอ้หมอกไว้ได้ทัน
“ทำไมวะ กูเสือกไม่ได้แล้วใครถึงเสือกเรื่องของมึงได้”
“เป็นเหี้ยไรของมึงวะไอ้ธาร ปล่อยกู กูจะไปดูรถ!”
ไอ้หมอกที่เริ่มหงุดหงิดแล้วตะคอกออกมาแบบนั้น และกู...พี่ฝาคนคูลที่ยืนอ้าปากค้างเป็นอากาศธาตุอยู่ตอนนี้ ฮัลโหล ถึงกูจะจืดจาง ก็ช่วยเห็นกูบ้างพวกเชี่ย!
“ทำไมวะ กูจับนิดจับหน่อยไม่ได้เลยรึไง ต้องใครจับ มึงถึงจะพอใจ”
“พูดเหี้ยอะไรของมึง เป็นเหี้ยไรของมึงวะ” มันที่หันไปจ้องหน้าไอ้ธารเขม็ง ก่อนจะผลักให้ออกห่างจากตัวไปไกลๆ
“เห้ยๆ พวกมึงใจเย็นๆดิวะ เป็นไรกัน” และนั่น...บทกูก็มาจ้า บทพี่ฝาคนคูลมาแล้ว เดินหล่อๆไปแทรกกลางพวกแม่งเลย ตอนนี้คนก็เริ่มมองพวกเราแปลกๆแล้วด้วย ก็แน่ล่ะ เสียงดังขนาดนั้น คนก็ต้องเริ่มที่จะสนใจเป็นธรรมดา
“เหอะ” ไอ้ธารที่ทำเสียงแบบนั้นใส่ แล้วเดินหันหลังหนีออกไป เอ้า ไอ้ห่านี่
“ฆวย”
ไอ้หมอกที่ด่าไล่ตามหลังมันไป ทั้งคู่เดินแยกฝั่งกันออกไป อะ...เหลือไว้แค่กูคนเดียวที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ ... คือเดี๋ยวสิโว้ย รอพี่ฝาคนคูลด้วยครับไอ้สัดหมอก .... คิดขึ้นได้แบบนั้นก็รีบเดินตามมันไป เห็นหลังมันไวๆ และ....ก็หายลับไปกลับตา เอ้า แล้วกูล่ะ มึงลืมกูครับไอ้สัดเพื่อนหมอก
เคว้กคว้างกลางทางคือพี่ฝาคนคูลเองครับ
ฝาได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆอย่างปลงใจเมื่อมองไม่เห็นไอ้เพื่อนตัวดีที่ดูเหมือนจะอารมณ์เสียแล้วเดินเหวี่ยงหายตัวไปซะเฉยๆ หันซ้ายหันขวาดูอีกทีเมื่อไม่เจอ เลยเลือกที่จะหันหลังเดินกลับไปทางเดิม ตั้งใจว่าจะกลับไปหาไอ้ธาร ถ้าไม่ติดที่ว่า
‘ผลึก’
ร่างบางที่หันหลังไปชนเข้ากับใครสักคน ไม่ทันได้มองดู แต่ก็รีบที่จะเอ่ยบอกขอโทษออกไป
“เอ่อ ขอโทษครับ”
“โลกกลมจังนะ”
เงยหน้ามองทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ร่างสูงตรงหน้าที่ยืนเต๊ะท่ากอดอกพร้อมๆกับยกยิ้มมุมปากมองตรงมาที่ผมด้วยแววตาเจ้าเล่ห์และพออกพอใจ
“ไอ้กัณฑ์”
“หึ”
...
“ไอ้รบ วันนี้มีงานแข่งรถว่ะ”
“แล้วไง” ผมที่หันหน้าไปหาไอ้เทียนแล้วตอบมันออกไปแบบนั้น มันที่ขมวดคิ้วแน่นจนเป็นปมแบบคนคิดหนัก
“มึงไม่ไปหรอวะคืนนี้?”
“ไม่อ่ะ กูจะรีบไปง้อฝาที่หอ กูคิดถึงเมียกูเว้ย จะทนไม่ไหวแล้วไอ้เหี้ย เห็นหน้าขาวๆของมันมันกูอยากจะฟัดชิพหาย”
“เป็นหนักนะ ไอ้คนหลงเมีย”
“แล้วไง กูมีเมียให้หลง ไม่มีก็เสียใจด้วยนะ”
“ฆวย กูก็มี”
“เมียเก่า”
“มึงก็เหมือนกันไอ้สัดรบ”
“เดี๋ยวมันก็กลับมาเป็นเมียปัจจุบันของกูเว้ย สัดนี่”
หงุดหงิด คำพูดคำจาแทงใจกู ไอ้เทียนที่ไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรอีก แต่เห็นมันก้มหน้าก้มตาไปกดโทรศัพท์มือถือของมันต่อ ไอ้คนไม่ตั้งใจเรียน หึ...ไม่ต่างจากกู เมื่อไหร่จะเลิกเรียนวะ อยากไปตื๊อไอ้ฝาต่อจะตายละ พูดตรงๆว่าตอนนี้เห็นหน้ามันก็อยากจะขย้ำขยี้ กระแทกลึกๆสักที คิดว่าหื่นสินะ พูดเลยว่าไม่ได้หื่น...ตอนนี้ต้องเรียกว่าบ้ากาม แม่งเอ๊ย แค่เห็นหน้ามันก็อยากปู้ยี้ปู้ยำตลอดเวลา
“ไอ้รบ”
“อะไรวะ”
“มึงจะไม่ไปงานคืนนี้จริงๆหรอวะ”
“เป็นห่าไรของมึงสัด ก็บอกว่ากูจะไปหาไอ้ฝา”
“แล้วถ้าไอ้ฝามันอยู่ในงานนี้ มึงจะไปไหม”
มันที่ว่าออกมาแบบนั้น ทำเอาผมตาขวาง รู้สึกหัวคิ้วกูกระตุกยิกๆแบบบอกไม่ถูก
“มึงหมายความว่าอะไร”
“อะ...”
ไอ้เทียนที่พูดแบบนั้น พร้อมยื่นมือถือของมันมาให้ผมดู หน้า จอที่กำลังแสดงภาพถ่ายภายในงานแข่งรถหรู ที่ดูจะใหญ่โตเอามากๆ คิดว่าคนมีอิทธิพลคงเป็นคนจัดงานขึ้นมาแน่ๆ แต่นั่นจะไม่อะไรเลย ถ้าภาพที่เหมือนว่าถ่ายบรรยากาศของงาน ดันถ่ายคิดภาพของชายที่ผมคุ้นตาดีติดมาด้วย ภาพแรงเป็นภาพของไอ้ธารไอ้หมอกและมีไอ้ฝา ไอ้ดื้อหน้าขาวจืดๆยืนทำหน้างงๆอยู่ระหว่างเพื่อนของมัน เลื่อนมาที่ภาพต่อไปรู้สึกเหมือนเส้นความอดทนขาดผึง ไอ้สัดกัณฑ์!
‘ผลึบ’
“เห้ย มึงจะไปไหนวะ อาจารย์ยังสอนอยู่นะมึง”
“ตามเมีย”
ตอบมันแค่นั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมเดินหนีออกมาจากคลาสเรียนโดยที่ไม่ได้สนใจอาจารย์ที่กำลังบรรยายวิชาอยู่หน้าห้องเรียน ตอนนี้รู้แต่ว่าอารมณ์มันขึ้น โกรธแบบอธิบายไม่ถูก แค่เห็นฝาที่ยืนอยู่กับไอ้กัณฑ์ ตีนก็อยากจะกระตุกไปฟาดที่หน้ามันแล้วในตอนนี้ แล้วนี่มันเรื่องอะไร ทำไมฝาถึงิดได้ไม่ยอมบอกอะไรเลย คิดได้แบบนั้นก็กดโทรออกไปหาเจ้าตัวดื้อ รอสายอยู่นานก็ไม่มีใครรับสาย
“ฮึ่ม...กล้าไม่รับสาย อย่าให้เจอนะไอ้ดื้อ”
.
.
.
“มึงจะลากกูมาอยู่กับมึงทำไมวะ”
“นั่งนี่แหล่ะ อยู่กับกู มึงจะได้ไม่เป็นอันตรายไงวะ”
ฟังคำของคนที่นั่งข้างตัวพูดขึ้นมาแบบนั้นแล้วได้แต่คิดในใจว่า มาอยู่กับมึงนี่แหล่ะที่ดูจะอันตรายกับชีวิตกูมาก ฝาที่หันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ รู้สึกรับรู้ถึงสายตาของทั้งชายและหญิงแถวๆนั้นที่มองมาอย่างสนใจ คิดว่าไอ้กัณฑ์คงเป็นคนนึงที่ไม่ธรรมาดาเหมือนกัน
“เห้พี่ เด็กพี่หรอวะ” เด็กหนุ่มคนนึงที่เดินเข้ามายกมือไหว้กัณฑ์พร้อมเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าล้อๆ
“เฮ้ย ไม่ใ....”
“ไม่เสือก” ไอ้กัณฑ์ที่พูดขัดผมออกมาแบบนั้น พร้อมหันหน้ามายักคิ้วใส่ผมแบบโคตรกวนตีน
“พูดเหี้ยอะไรของมึงวะ”
“ก็พูดว่าไม่เสือกไง”
“เออ กูได้ยิน แต่ทำไมมึงไม่ปฏิเสธไปให้ชัดๆวะ กูกับมึงไม่ได้เป็นไรกันสักหน่อย แบบนี้กูเสียหายนะเว่ย”
“ก็กูชอบมึง”
“เลิกเล่นตลกได้แล้วไอ้กัณฑ์ ตรงนี้ไม่มีไอ้นักรบอยู่ มึงไม่ต้องพยายามกวนประสาทมันหรอก”
“กูพูดจริง”
พูดออกมาแบบนั้นพร้อมหันมาจ้องหน้าผมนิ่งๆ ตาของไอ้กัณฑ์มันดุ พอมันมองมาด้วยสายตานิ่งๆแบบนี้ รู้สึกเหมือนมันกำลังโกรธเลยที่ผมไม่เชื่อ
“กูไม่ตลก”
“กูไม่ได้ตลก”
“มึง....”
“กูกับไอ้รบน่ะสเป๊คเดียวกัน หึ จริงๆกูสนใจมึงตั้งแต่ที่จับมึงไปตอนนั้นแล้ว ตอนนั้นจริงๆก็ตั้งใจจับมาแก้แค้นมันนั่นแหล่ะ แต่พอเห็นหน้ามึงแล้วกูก็จริงจังกับการจะปล้ำมึงนะตอนนั้น ไม่น่ารอดไปได้เลย”
“ไอ้สัดนี่!”
ยกเท้าขึ้นเตะมัน ก่อนจะเขยิบตัวหนีมันอย่างไว ติดแต่อีกฝ่ายก็ไวกว่าไม่แพ้กัน ข้อมือแกร่งตรงเข้าจับที่ต้นแขนบางก่อนจะกระชากให้มาชิดติดตัว แล้วจัดการเอาแขนโอบไหล่ไว้แน่นๆ ใบหน้าคมที่โน้มเข้ามาใกล้ใบหน้าใสพร้อมยกยิ้มมุมปาก
“จะหนีไปไหน หรือกลัวไอ้รบเห็น น่า...มันไม่รู้หรอก”
“รู้ไม่รู้ กูก็ไม่อยากอยู่ใกล้มึง”
“แต่กูอยาก กูชอบ”
“แต่กูไม่....”
“อย่าพึ่งปฏิเสธกูสิ ลองคบกับกูก่อนแล้วจะรู้ว่ากูให้มึงได้มากกว่าที่ไอ้รบให้นะ”
“มึงบ้าหรอกัณฑ์ มึงจะมาชอบกูทำไม กูเคยด่ามึงว่าไอ้เห็บหมาด้วยนะ”
“ชอบก็คือชอบ”
“โรคจิต ไอ้...”
“ชู่ววว เงียบน่า รอดูคู่นั้นแข่งดีกว่า เห็นว่าไอ้เจ้าของรถสีขาวคันนั้นมันเก่งนะ ดูดิ...กำลังจะแข่งแล้ว“
มันที่ว่าแบบนั้นพลางพยักเพยิกให้ผมมองตรงไปยังสนามแข่งรถ ผมที่พยายามดิ้นขยับหนี แต่ก็แกะมือของไอ้คนข้างตัวนี้ออกไม่ได้สักที เผลอปลายไปมองนิดๆ แต่สักพักก็ต้องหันไปมองทั้งหน้าแถมตายังเบิกกว้างไปอีก
“อะ...ไอ้ธาร เห้ย ไอ้หมอก!”
.
.
.
“กูโคตรหงุดหงิดแม่งเลยเว่ยไอ้ฝา ไอ้สัดธารแม่งเป็นเหี้... อ้าว....”
ผมที่เดินฟึดฟัดออกมาหลังจากเจอความกวนตีนของไอ้ธาร หงุดหงิดจนไม่อยากอยู่ใกล้ๆมัน เลยขอเดินออกมาไกลๆหนังหน้ามันดีกว่า แต่ในจังหวะที่ด่าไอ้ธารไปเดินไป หวังจะระบายให้ไอ้เพื่อนที่ผมพามาด้วยฟัง แต่พอหันกลับไป...
“ชิพหาย ไอ้ฝา” ไอ้ฝาหายยยยย 0.0
“สัดเอ๊ย หายไปไหนวะ ยิ่งเอ๋อๆอยู่”
ได้แต่บ่นแบบนั้นออกมา แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่มันหายไปก็เป็นเพราะผมเองนี่แหล่ะ โมโหจนลืมจูง เดินจ้ำพรวดๆออกมา ก็คิดว่ามันจะตามมาทัน แต่ก็นั่นแหล่ะ...นั่นไอ้ฝาไง ผมก็ลืมไปว่านั่นเป็นไอ้ฝาคนคูล มันเหมือนใครที่ไหนล่ะ เพราะแบบนี้เลยต้องเดินตามหามัน หาไปเรื่อยๆจนวนกลับมาที่เก่า อืม... ที่นั่นแหล่ะ ที่ที่ไอ้ธารกำลังรอแสตนบายจะแข่ง
“มึง....เห็นไอ้ฝาไหม” ผมว่าผมเองก็ใจเย็นลงในระดับนึงแล้ว เลยเลือกที่จะลดแรงหงุดหงิดก่อนหน้านี้ลงและเอ่ยถามมันก่อน
“ไม่เห็น แต่กูคิดว่ามันวิ่งตามมึงไป”
“เชี่ย...แล้วหายไปไหนวะ”
ผมพึมพำออกมาเบาๆ ในใจก็เริ่มที่จะห่วงมันซะแล้ว งานใหญ่แบบนี้ ไม่ใช่มีแต่เด็กวัยรุ่นมาแข่ง คนใหญ่คนโตหรือแม้แต่คนมีอิธพลแบบมาฟงมาเฟียก็มากันเต็ม ไม่ต้องถามว่ารู้ได้ยังไง แค่มองเห็นคนชุดดำเดินกันให้ว่อนในงานตอนนี้ก็รู้แล้ว
“ไอ้หมอก”
“หื้ม” ไอ้ธารที่เรียกผมแบบนั้น เลยทำให้สติผมกลับมา หลังจากที่คิดพะวงห่วงไอ้ฝาอยู่แบบนั้น
“กู...จะลงแข่งแล้ว”
“อ่าหะ แล้ว?”
“กูมีเรื่องจะขอ”
“หื้ม?....”
“ตามกูมาหน่อย”
“ห๊ะ?”
.
.
.
(มีต่อจ้าาา)
-
.
.
.
“มึงพูดเหี้ยอะไรของมึงไอ้สัดธาร!”
ผมที่ตะโกนออกมาลั่นสนามแข่งอย่างไม่อาย จ้องหน้าคนตรงหน้าที่กำลังคุกเข่าและจับมือข้างนึงของผมแน่นๆ แล้วพูดออกมาด้วยเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำก่อนหน้านี้ว่า
“ถ้ากูแข่งชนะ มึงจะมาคบกับกูได้ไหม กูชอบมึงมานานแล้ว”
“กูจริงจัง”
“มึงบ้าไปแล้วรึไง”
ผมที่ตาค้าง และถามมันออกมาด้วยเวียงสั่นๆ ความรู้สึกตีรวนรวมกันไปหมด ไม่ใช่ไม่รู้ว่าไอ้ธารมันรู้สึกยังไงกับผม มันทำตัวแปลกมานานแล้ว แรกๆก็ไม่สังเกตอะไร แต่ตั้งแต่ที่ไอ้เทียนกลับเข้ามาวนเวียนในชีวิตผม ผมก็ว่าไอ้ธารก็เปลี่ยนไป จนผมรู้สึกได้ว่าความรู้สึกของมันคืออะไร แต่ผมเลือกที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เพราะไม่อยากให้มันต้องพูดออกมา ไม่อยากให้เราต้องมองหน้ากันลำบาก...ลำบากเหมือนตอนนี้
“กูไม่ได้บ้า กูชอบมึง ชอบมานาน อาจจะนานกว่าไอ้พี่เทียนด้วย”
“ไอ้ธาร...พอ... ...”
“กูไม่พอ นะหมอก ให้โอกาสกูบ้าง หันมามองกูบ้างได้ไหม กูสัญญาว่ากูจะไม่ทำให้มึงเสียใจแบบที่เค้าทำ”
“ธารอย่าทำแบบนี้....”
“มึงรับคำท้ากูเหอะ นะ ถ้ากูแข่งชนะ”
“แล้วถ้ากูชนะมึงล่ะ**!** มึงจะเลิกยุ่งกับเมียกูได้ไหมไอ้เหี้ยธาร”
เสียงของผู้มาใหม่ที่เรียกเสียงฮือฮาให้กับผู้ชมรอบสนามได้มากกว่าตอนที่ไอ้ธารคุกเข่าขอพนันกับผม ก็คือเสียงของผู้ชายที่ผมรู้จักดี รู้จักดีมากๆ ...
ร่างสูงในชุดนักศึกษาที่สภาพค่อนข้างหลุดลุ่ยที่พูดออกมาด้วยเสียงเข้มๆก่อนหน้านี้ เดินก้าวอาดๆตรงมาในสนามแข่ง แววตานิ่งที่ดูสงบนิ่งแต่ไม่ได้ล้อเล่นกำลังจ้องสบตากับธารอย่างจริงจัง
“ไอ้เทียน”
“ว่าไง กูถามว่ามึงกล้าพนันกับกูรึเปล่า”
ร่างสูงสองคนที่ตอนนี้กำลังจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย เทียนยกยิ้มมุมปากท้าทายและไม่คิดจะยอมแพ้ ท่าทางอวดเก่งของเทียนทำเอาธารถึงกับกำมือแน่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนจ้องหน้าแบบไม่กลัวว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่
“ได้ ผมรับคำท้า...แต่ถ้าพี่แพ้ พี่ก็ต้องไปให้พ้นหน้าและเลิกยุ่งกับไอ้หมอกเหมือนกัน”
“หึ ได้”
“ไอ้พวกเหี้ย! พวกมึงเห็นกูเป็นอะไรไอ้สัด กูไม่ใช่ของพนันนะไอ้พวกส้นตีน!”
‘ผลัก พลึบ ตุบ’
รู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้า โกรธจนตัวสั่น กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนเห็นร่างสูงๆของไอ้เทียนและไอ้ธารทรุดลงไปนั่งที่พื้นเพราะแรงถีบจากเท้าทั้งสองข้างของผม มองหน้าพวกมันสองตัวแบบโกรธๆ ก่อนจะเดินหนีออกมาจากสนามแข่ง เสียงโห่เสียงเฮเสียงขำขันดังกระหึ่ม แต่แน่นอนว่าผมไม่สน ไม่มีอะไรหน้าอายมากกว่าการที่พวกมันประกาศท้าทายกันโดยเอาผมไปเป็นของพนันอีกแล้ว
“หมอก มึงจะไปไหน”
ไอ้เทียนที่วิ่งตามมา มือของมันที่คว้าข้อมือของผมเอาไว้แน่น และนั่นมันเลยทำให้ผมต้องหยุดเดิน ผมที่ยังยืนนิ่งๆและไม่ยอมหันกลับไปมองมัน ทำเพียงแค่ยืนให้มันคว้าข้อมือเอาไว้ หลับตาลงช้าๆพยายามสงบจิตใจที่ครุกกรุ่นของตัวเองลง
“เลิกยุ่งกับกูได้ไหมเทียน....”
“กูไม่เลิก กูปล่อยมึงไปอีกไม่ได้แล้วหมอก”
“แต่กูอยากให้มึงเลิกยุ่งกับกูสักที พอสักทีได้ไหมวะกับการที่ทำให้กูเหมือนตัวตลก เลิกเอากูไปเป็นของเล่นสักทีได้ไหม”
ผมที่หันมาพูดกับมันตรงๆ มันควรจะจบสักทีได้แล้วกับเรื่องของเรา มันต้องมีสักอีกกี่ครั้งที่จะต้องรู้สึกแย่เพราะมัน มันไม่ตลกเลยนะ ที่คนที่เรารู้สึกดีด้วยที่สุด เป็นคนทำให้เราต้องเสียความรู้สึกแบบซ้ำๆ ... ใจผมช้ำ ความรู้สึกผมเสียไปเรื่อยๆจนมันจะไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว
“มึงคิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรหรอวะเทียน คิดว่ากูรู้สึกแย่ไม่เป็นเลยหรอ”
“กูไม่ได้เห็นมึงเป็นของเล่นนะหมอก”
“แต่ที่มึงทำอยู่นี่ มันก็คือการเล่นกับความรู้สึกของกูไม่ใช่หรอวะ...ต้องอีกกี่ครั้งที่มึงจะทำแบบนี้ เอากูไปพนันแบบนี้ มันต้องมีอีกกี่ทีหรอ”
ผมที่จ้องมันนิ่งๆ รู้สึกว่าตาตัวเองร้อนผ่าวๆ แต่ถึงแบบนั้นก็ยังอยากจะไม่มองหน้ามัน เหมือนอยากให้หัวใจจดจำความเหี้ยของมันไว้ให้มากที่สุด ผมจะได้เลิกรู้สึกกับมันสักที
“หมอก ...”
“ก็ถ้ามันเหี้ยขนาดนั้น ทำไมมึงไม่เปิดใจมองกูบ้างวะหมอก”
เสียงของบุคคลที่สามที่ทำให้ผมกับไอ้เทียนต้องหันไปมอง ไอ้ธารที่เดินเข้ามาหา คิดว่ามันคงตามมาและหยุดฟังผมกับไอ้เทียนนานแล้ว มองตรงไปที่ไอ้ธาร ผู้ชายคนนึงที่ดีกับผมมาเสมอตั้งแต่ที่เราเริ่มสนิทกัน มันเป็นเพื่อน เพื่อนที่ผมไม่เคยมองมันเป็นอย่างอื่น และไม่อยากให้มันมองผมเป็นอย่างอื่นด้วย
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับมึง กูคุยกับไอ้หมอกอยู่”
“ไม่เกี่ยวได้ไงวะ ก็ในเมื่อผมก็รักไอ้หมอกเหมือนกัน หรือบางทีผมอาจจะรักมันมากกว่าพี่ที่ดีแต่ทำเรื่องเหี้ยๆใส่มัน”
“มึงไม่รู้อะไรอย่ามาปากดี”
“รู้ไม่รู้ ที่แน่ๆกูก็รู้ว่ามึงเหี้ยพอที่จะพนันกับเพื่อนเรื่องที่จะคบกับไอ้หมอก และยังเหี้ยพอที่จะไปแอบเอากับเพื่อนสนิทมันนั่นแหล่ะ”
“มึงจะเอาใช่ไหมไอ้สัดธาร”
“หยุดนะ!”
ผมตะโกนออกไปทันทีที่เห็นไอ้เทียนง้างหมัดและตรงเข้ากระชากคอเสื้อของไอ้ธาร มองเห็นกรามของมันที่ขบกันจนแน่นเหมือนมันพยายามอดทนไม่ให้ตัวมันเองซัดหน้าไอ้ธาร มือของมันที่สั่นจนผมเห็นได้ชัดจากตรงนี้
“พวกมึงคิดจะทำเหี้ยอะไรกันวะ พอได้ไหมวะ พอทั้งมึงทั้งไอ้ธาร พวกมึงพอ! คิดว่ากูดีใจมากหรอห๊ะ ที่มีตัวผู้สองตัวมาคุกเข่าขอความรักและมาต่อยกันแย่งกู เหี้ยเอ๊ย หยุดทำเรื่องเหี้ยๆให้กูรู้สึกแย่สักที!”
มองหน้าผู้ชายร่างสูงสองคนข้างหน้าด้วยความรู้สึกแย่ๆที่เข้ามาโถมในใจ รู้สึกไม่อยากเก็บเอาไว้จนต้องตะโกนออกมา อยากรู้ว่าพวกมันกำลังพยายามทำอะไรกันอยู่ พวกมันเหมือนแค่พยายามแย่งของที่พวกมันอยากได้ โดยที่ไม่มีใครถามถึงใจผมเลยว่าจะรู้สึกยังไงกับสิ่งที่พวกมันทำอยู่
“หมอก...”
“หยุดพูดไอ้เทียน มึงหยุดพูดแล้วฟังกู ... เรื่องของเรามันจบมานานแล้วนะ นานจนกูลืมไปแล้วว่าตอนที่กูรู้ว่ามึงแอบไปเอากับไอ้ฟิวแล้วกูต้องมาเห็นคลิปน่ะกูรู้สึกยังไง นานจนกูลืมไปแล้วว่าตอนที่กูรู้เรื่อง แล้วมึงก็หายไปเลย ไม่มีคำอธิบายอะไรให้ มีแค่กูที่ต้องร้องไห้อยู่คนเดียวน่ะ มันนานเกินไปแล้วเทียน เพราะแบบนี้ ... มึงพอได้ไหม แค่ปล่อยให้มันเป็นเหมือนเดิม เป็นเหมือนตอนที่มึงกับกูต่างฝ่ายต่างหายไปจากกันและกันได้ไหมวะ”
น้ำตาผมไหลลงมาตอนที่พูดออกมาแบบนั้น ไอ้เทียนที่ขยับตัวจะเดินเข้ามาหา แต่ผมกลับขยับขาถอยหลังออกมา เป็นปฏิกริยาตอบสนองที่ทำให้ไอ้เทียนมันต้องชะงักขาของตัวเอง สายตาที่มันกำลังมองผม มันบอกได้ว่ามันกำลังเสียใจ แต่ผมไม่รู้หรอกว่ามันเสียใจเรื่องอะไร ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้วกับคนที่เชื่อใจไม่ได้แบบมัน
“อย่าตามกูมา...”
ผมหันหลังและเดินหนีออกมาจากพวกมันทั้งแบบนั้น แค่รู้สึกว่าตัวเองไม่ไหว รู้สึกว่าขอให้กูได้พักอยู่คนเดียวก่อนตอนนี้ และผมมั่นใจว่าเทียนจะไม่มีทางตามผมมา มันรู้จักผมดีมากพอที่จะไม่ตามมา แต่กับอีกคน...คนที่ตลอดเวลาผมเห็นมันเป็นแค่เพื่อน เพื่อนที่ไม่เคยได้เลื่อนเป็นคนรัก คนที่กำลังว้าวุ่นใจ และไม่คิดจะรออะไรเลย
‘หมับ’
“หมอก เดี๋ยวก่อนดิวะ แล้วคำตอบของกูล่ะ” เดินหนีออกมาไม่ไกลเท่าไหร่ไอ้ธารก็กระชากแขนผมไว้และดึงให้ผมหันไปหา มันไม่สนใจแม้กระทั่งว่าตอนนี้หน้าผมมีน้ำตาเกาะอยู่
“ธาร...กูอยากอยู่คนเดียว” ผมเลือกที่จะหยิบยื่นโอกาสให้มันในตอนนี้ ยังไม่อยากจะพูดอะไรกับมัน กลัวว่าถ้าพูดออกไปในตอนนี้ จะเป็นมันเองมากกว่าที่จะต้องพัง
“เดี๋ยวดิวะ มึงจะเลี่ยงกูทำไม ต่อให้มึงเลี่ยงกูไป ยังไงกูก็ชอบ มึงเข้าใจไหม มึงรู้ไหมว่ากูคอยมองมึงมานานแค่ไหน มองมึงมาห่างๆ จนกูได้ใกล้มึงขนาดนี้ แต่ก็ยังไกลอยู่ดีก็เพราะไอ้คำว่าเพื่อนที่มันค้ำคอ แต่วันนี้กูจะไม่ยอมอีกแล้ว กูจะบอกมึง หมอก...กูชอบมึง....”
“ไอ้ธาร...”
“กูไม่อยากปล่อยมึงไปให้ใครอีกแล้ว กูอยากเป็นคนเดียวที่ได้กอด ได้จูบ ได้ทำทุกอย่างกับมึง”
มันที่พูดแบบนั้นและลงมือทำในทันที ตัวของผมที่ถูกมันกระชากเข้าไปกอดรัดไว้แน่นๆ แม้ว่าผมจะพยายามดันตัวให้ออกห่างมากแค่ไหน แต่ไอ้ธารที่ไม่ยอมฟังอะไร มันก็ยังทำตามใจของมันอยู่แบบนั้น หน้าหล่อๆของมันที่ผมเห็นจนคุ้นตาซุกลงมาที่ซอกคอของผม ลิ้นร้อนๆของมันที่ขบกัดไปตามลำคอ มือของมันที่ปกติจะคอยจับและลากผมไปกินข้าว แต่ตอนนี้มันกลับสอดเข้ามาในเสื้อ มือของมันที่ลากขึ้นมาตามลำตัวจนถึงหัวนม ตัวผมสั่น ใจมันหนักอึ้งไปหมดจนน้ำตาผมไหลลงมา มันที่ดันตัวของผมไปกระแทกกับต้นไม้แถวๆนั้น และตรงเข้ามาจูบปากแรงๆ มือแข็งแกร่งที่ตรงเข้าบีบแก้มจนริมฝีปากเผยอแยกออก และลิ้นของมันก็สอดเข้ามาแบบเอาแต่ใจ ท่อนขาแข็งแกร่งที่แทรกเข้ามาตรงหว่างขาของผม น้ำตาของผมไหลลงมาตอนที่มันพยายามทำแบบนั้น สะอื้นเบาๆและเลิกพยายามที่จะขัดขืน แค่ยืนนิ่งๆน้ำตาไหล และปล่อยให้มันทำตามใจของมัน
“ฮึก..ฮึออ...”
‘ผลึบ’
“หมอก ทำไมวะ...”
ไอ้ธารที่หยุดการกระทำของตัวเอง ทำแค่เอาหน้าของมัน ซบลงที่ซอกคอของผมนิ่งๆ ได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดของมันที่ดังอยู่ใกล้ๆหูในตอนนี้
“เป็นกูไม่ได้หรอวะ...”
มันที่ยอมผละหน้าออกมา ก่อนจะยกมือข้างนึงขึ้นมากุมแก้มของผมไว้ สายตาของมันที่มองมาทำให้น้ำตาของผมที่ไหลลงมาอีกครั้ง แววตาของมันที่กำลังขอร้องผมว่าอย่าปฏิเสธมัน น้ำเสียงแผ่วๆของมันที่ถามออกมาน่าสงสารที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินจากปากของมัน
“....ธาร...ถ้าความรักมันบังคับกันได้ ในโลกนี้มันคงไม่มีใครเสียใจ”
“ทำไมถึงเป็นกูไม่ได้วะ ทำไมมึงถึงไม่เลือกกู ทำไมถึงไม่มองกูบ้าง”
มันถามออกมาแบบนั้น และน้ำตาของมันเองก็ค่อยๆไหลลงมา แววตาที่ถูกส่งมาให้ผมมันบอกทุกอย่างโดยไม่ต้องอธิบายว่ามันรู้สึกยังไง ธารมันกำลังเสียใจ โกรธ ผิดหวัง เจ็บปวด ... ใช่ และคนที่ทำให้มันเป็นแบบนั้น ก็คือผมเอง
“มึงอยากได้คำตอบจริงๆหรอวะธาร ถ้ากูพูดออกไปมึงจะรับได้จริงๆหรอ”
“มึงจะบอกว่าเพราะมึงรักพี่เทียนใช่ไหม” ใช่ แต่ผมก็เลือกที่จะไม่ตอบ ไอ้ธารมองหน้าผมก่อนจะยกยิ้มบิดเบี้ยวส่งมาให้ทั้งน้ำตาของมันที่กำลังไหลอยู่
“..........มึงใจร้ายจังวะหมอก กูดีไม่พอเลยหรอวะ?”
“เปล่า...มึงดีมาก ถ้าให้เทียบระหว่างมึงกับไอ้เทียนแล้วล่ะก็ มันเทียบมึงไม่ได้เลย มึงดีกว่ามันมากเลย”
“แต่มึงก็ไม่รักกู”
“ก็เพราะว่าความรัก มันไม่ได้เลือกรักคนที่มันดีหรือมันเลวไม่ใช่หรอวะ”
“ฮึก กูไม่อยากยอมเลย กูมองมึงมาตั้งนาน ทำไมกูต้องยอมแพ้แบบนี้ด้วยวะหมอก ทำไมวะ ทำไมไม่เป็นกู ทำไมวะ กูอยากรู้ว่าทำไม”
ผมที่ถูกมันดึงตัวเข้าไปกอดอีกครั้ง กอดที่แน่นจนผมเจ็บ มันที่สะอื้นออกมาแรงๆพร้อมถามคำถามที่มีแต่คำว่าทำไมๆๆ ... คนเราก็เป็นแบบนี้ ก็มักจะถามว่าทำไมเสมอ ในเวลาที่เราไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ ผมไม่มีคำตอบอะไรจะให้กับมัน ทำได้แค่ยกมือขึ้นมาลูบหลังมันที่สะอื้นหนักๆ เป็นผู้ชายตัวใหญ่ที่ดูอ่อนแอที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา มันกำลังกอดผมร้องไห้อยู่ในตอนนี้ ผมเสียใจที่ทำให้มันต้องเสียใจ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะดันทุรังให้ความหวังมัน...มันที่ผมไม่เคยมองเป็นอย่างอื่นเลยนอกจากคำว่าเพื่อน... .
“ขอโทษนะ”
กูไม่มีคำอื่นจะให้ คงมีได้แค่คำๆนี้ ถึงแม้จะรู้ดีว่าการขอโทษ ไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม....
ขอโทษนะธาร ... ขอโทษที่กูเป็น อย่างที่มึงต้องการให้เป็นไม่ได้
.
.
.
“วู้วๆ มีรักสามเศร้าเกิดขึ้นที่สนามแข่ง สนุกแหะ อยากชมตอนต่อไปเลย”
“มึงเลิกเห็นทุกอย่างเป็นเรื่องตลกได้ไหมไอ้ตัวร้าย”
ผมหันไปแหวใส่ไอ้คนข้างตัวที่ตอนนี้นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าสูบบุหรี่อยู่อย่างสบายใจ ผิดกับผมที่ตอนนี้เริ่มจะร้อนใจมากๆ จะอะไรซะล่ะก็ไอ้เหตุการณ์ชุลมุนก่อนหน้านี้น่ะสิ ไอ้หมอกไอ้ธาร แถมยังมีพี่เทียนเข้ามาร่วมวงด้วยอีก ไอ้คนสุดท้ายนี่โผล่มาจากไหนวะพี่ฝาอยากจะรู้
“ก็ไม่ใช่ทุกอย่างที่กูเห็นเป็นเรื่องตลกนะ อย่างน้อยก็เรื่องนึง เรื่องมึงไงที่กูก็ไม่ตลก”
“พอ เลิกพูดเรื่องกูเหอะ”
“ก็กูพูดเรื่องจริงนี่ กูชอบมึงจริง” หันมายิ้มให้ ก่อนจะยื่นมือมาหยิกแก้ม แต่นั่นแหล่ะ กูหลบทัน เสหน้าหนี แต่ไม่วายที่มันก็ตามมาลูบหัว ควายเอ๊ย！
“อย่ามาทำแบบนี้นะเว้ย ไม่ชอบ”
“แต่กูชอบ ผมมึงนิ่มดี อยากลูบ จริงๆก็อยากลูบทั้งตัว”
“ของมึงขาดหรอวะ”
“ถ้าขาด มึงจะมาสนองได้ไหม”
“ไอ้...!”
“โอ๊ะโอ๋... นี่มันใครกันน้า ดูเหมือนจะคือ...นายกัณฑ์ ใช่ไหมหว่า”
เสียงของผู้มาใหม่ที่ทำให้ผมต้องหยุดด่าและไอ้กัณฑ์ต้องหันไปมอง ผู้มาใหม่ที่หน้าตาบ่งบอกความเหี้ยมากๆ มองมาจากดาวอังคารกูยังรู้เลยว่ามึงคือตัวร้ายของเรื่องนี้ แสยะยิ้มหน่อยๆพร้อมกับเดินเข้ามาหาตรงที่เรานั่งอยู่แบบไม่ได้มีใครเชื้อเชิญ ไอ้กัณฑ์ลุกพรวดขึ้นทันที ก่อนจะดึงผมให้ไปหลบอยู่ด้านหลังของมัน อะไรวะ พี่ฝางงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ
“ไอ้มาซึโอะ” โอ้โหหห ชื่อญี่ปุ่นไม่เข้ากับหน้ามากๆพ่อคุณเอ๊ย
“ว่าไง หนีมากบดานที่ไทยหรอวะ ว่าแต่ ข้างหลังนั่นใคร เด็กมึงหรอ”
“เสือก”
“หวงว่ะ ฮ่าๆๆๆ” ขำหาใครอันนี้ไม่มีใครทราบ เพราะมันขำอยู่คนเดียว
“มึงมองเชี่ยไร จะไปไหนก็ไป กูไม่อยากมีเรื่อง”
“แต่กูอยาก”
มันที่พูดแบบนั้นพร้อมกับทำตาเข้มเขม็งขึ้นมาทันที รอยยิ้มบิดเบี้ยวที่มันแสยะยิ้มมุมปากส่งมาให้ไอ้กัณฑ์ แถมยังสอดส่ายสายตาเผื่อแผ่มองมาทางกูอีก เชี่ย! พยายามทำตัวลีบๆให้มากที่สุดและแอบอยู่ด้านหลังของไอ้กัณฑ์ ถึงแม้ไอ้กัณฑ์จะเลว แต่คิดว่าไอ้โอะๆโอ้ๆไร้เนี่ยน่าจะเชี่ยกว่าไอ้กัณฑ์เยอะ ไม่ชอบเลย ไม่ชอบสายตาที่มองมาเหมือนหิวพี่ฝาแบบนี้เลยเว่ย
“มึงจำได้ไหมไอ้กัณฑ์ ครั้งล่าสุดที่แข่งรถกัน มึงทำกูแสบมากนะ มึงเอาแฟนกูไปนอนด้วย!”
“รำคาญ”
ไอ้กัณฑ์ที่ถอนหายใจออกมาแบบไม่ปกปิดสีหน้า แถมยังตอบออกไปด้วยประโยคนั้น มันที่ทำท่าจะไม่ฟังอะไร แคคว้ามือมาจับไว้ และดึงให้เดินตามมันไปด้วยกัน
“มึงคิดว่ามึงจะหนีได้หรอวะ มึงจำไม่ได้หรอ คนแพ้มีสิทธิ์ท้าแข่งคนที่ชนะได้เสมอ และอีกฝ่ายไม่มีสิทธิปฏิเสธ มึงจำกฏข้อนี้ไม่ได้แล้วรึไง”
ไอ้กัณฑ์ที่หยุดเดินและหันหน้าไปมองทันที
“มึงจะเอายังไง”
“ง่ายๆ...แค่ของเดิมพันครั้งนี้ คือไอ้หน้าอ่อนที่อยู่ข้างตัวมึงไงวะ หึ”
-------------------
ครบจ้าาาา
ใครที่คิดถึงพี่กล้วย ตอนหน้าจะเป็นตอนของพี่แกนะเออออ สัญญาว่าพี่แกจะมาอย่างห้าวหาญ จะให้ซีนพี่เค้า แต่ตอนนี้ สงสารพี่ธารเด้อออออออ สงสารมากเด้อออออออออออออออออออออ (กอดพี่ธาร)
แต่เราชอบหมอก ใครไม่ชอบหมอกไม่รู้ แต่เราชอบ ชอบความตรงของน้องหมอก
และแอบกรี๊ดพี่กัณฑ์เบาๆ คิกๆๆ
ขอบคุณจริงๆค่าาาา
-
โอ้ย ฝา ซวยไปอีก
แฟนก็ไม่ใช่ จะต้องไปเปนของเดิมพันหรอ
เฮียรบอยุ่ไหน มาพาฝาไปที
:hao5:
-
ซวยกันไปยาวๆจ้าา
-
น้องฝามีเรื่องอีกแล้ววววว
-
พี่เหลืองงง มาเร็วๆๆ น้องฝาแย่แล้วววสส
-
:ling1:
-
อิพี่ฝาหางานอีกแล้ว ทำไมขยันมีเรื่องเข้าหาตัวจังเลยคะห่างอิพี่รบได้ไม่เท่าไหร่ก็อีกละ เฮียรบรีบๆมาเลยมาจัดการที ส่วนพี่กัณฑ์นั้นเราจะดูแลเอง
เรื่องธารกับหมอกนี่เรานึกว่าธารเลิกชอบหมอกไปแล้วซะอีก ไปหาคนใหม่เถอะธารคนมันไม่รักก็คือไม่รักอะ
-
บทส่งให้อิพี่กล้วยรับไปเต็มๆเลย
-
:pig4:
-
มาต่อเดียวนี้เลยนะๆ พี่กล้วยอยู่หนาย
-
บทที่39
“ไอ้หน้าหนู มึงพูดไรอ่ะ ไหนพูดใหม่สิห๊ะ”
ในช่วงจังหวะที่ทุกคนกำลังเงียบหลังจากที่ไอ้โอะๆโตะๆโมะๆ คือชื่อเหี้ยอะไรสักอย่างนั่นแหล่ะ มันพูดว่าจะให้ผมเป็นของพนัน โอ้โห พี่ฝานี่ขึ้นเลย มึงหมายถึงกูสินะๆๆๆ
“ใครจะยอมไปเป็นของพนันของมึงกันวะ กูจะบอกให้นะไอ้หน้าหนูผี กูกับไอ้กัณฑ์ไม่ได้เป.. อึก...อื้อออ”
“กูตกลง มึงไปเตรียมตัวแพ้ได้เลย”
“หึ ได้”
“อื้อๆๆ อ่อยอูอ้า~”
พวกมึงจะมาตกลงกันสองคนไม่ได้นะเว้ยยยยยย แล้วก็เอามือออกจากปากกูโว้ยไอ้กัณฑ์ ไอ้เชี่ยตัวร้าย!พยายามที่จะตะโกนเต็มที่และดิ้นให้หลุดออกจากวงแขนของไอ้ควายกัณฑ์ แต่มันก็ไม่หลุดออกสักที แถมมือมันก็ปิดปากผมอยู่แบบนี้ ไอ้ญี่ปุ่นหน้าหนูนั่นมองผมนิดนึง สายตาอ่านได้ว่า ไอ้จืดนี่เป็นอะไรของมัน แต่ก็เลือกจะเมินผ่านกูไปและเดินหนีออกไป มั่นใจมากว่ามันคงไปเตรียมตัวแบบที่ไอ้กัณฑ์บอก
‘ผลึบ’
“ทำเชี่ยอะไรของมึงวะ!” ตะโกนด่าออกมาเต็มเสียง เมื่อไอ้กัณฑ์ปล่อยตัวผมแล้ว จ้องหน้ามันแบบโกรธๆ หายใจฟึดฟัดแบบหงุดหงิดอย่างสุดจะทน
“มึงใจเย็น มานี่ มาคุยกับกู”
‘ผลัก’
“อย่ามาจับกูนะ!” ผมที่ว่าออกไปแบบนั้นแล้วยกมือขึ้นปัดมือมันแรงๆให้ออกห่างจากตัว ตอนนี้รู้สึกเข้าใจไอ้หมอกที่มันถีบพี่เทียนกับไอ้ธารเมื่อก่อนหน้านี้มากขึ้นเลย ....พนัน....ส้นตีนเถอะ นี่พี่ฝาคนคูลไม่ใช่กบไม่ใช่เขียด มึงจะมาเอาไปพนันสั่วๆไม่ได้!
“มานี่!” เพราะผมปัดมือมันทิ้ง อีกฝ่ายเลยดูเหมือนจะโกรธขึ้นมามาก สายตาคมของมันไม่มีแววกวนอารมณ์เหมือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้มีแค่สายตาของคนที่ลักพาตัวผมไปในวันนั้น ผู้คนรอบข้างเราเริ่มหันมามองอย่างสนอกสนใจ และมั่นใจได้ว่าไอ้กัณฑ์มันคงดังพอสมควร
“ปล่อยกูนะเว้ย!” บอกมันแบบนั้นแต่อีกฝ่ายก็ทั้งดึงทั้งลากผมให้ตามมันไปจนได้ แน่นอนล่ะว่าถ้ากูดิ้นหนีมันได้ ก็คงไม่มายืนอยู่ข้างมันในตอนนี้หรอก แรงเหมือนควายแถมใจยังหมา ก็คือมันนี่แหล่ะ!
“หยุดโวยวายซะทีฝา” มันหันมาตะโกนว่าผมทันที หลังจากที่มันยัดผมเข้ามาในรถคันนึงและปิดประตูล็อคเรียบร้อยแล้ว
“ทำไมกูต้องหยุด กูไม่ไปเป็นของพนันอะไรนั่นทั้งนั้น กูจะลง มึงปล่อยกูนะเว้ยยยย”
“กูไม่ปล่อย มึงคิดว่ากูจะแพ้มันหรอ”
“เออ กูคิด”
“กูไม่กากขนาดนั้น เหอะ มึงไม่ต้องกลัวไปหรอก”
“กูต้องกลัวสิไอ้เหี้ย มึงบ้าหรอวะ ถ้ามึงแพ้ กูต้องไปให้ไอ้นั่นเอาใช่ไหมล่ะ แล้วมึงบ้าหรอวะ ทำไมชีวิตกูถึงต้องมาติดแหง็กอยู่ตรงนี้ด้วย ควายเอ๊ย!”
“มึงจะโวยวายเหมือนจะเสียซิงทำไมวะ ยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกของมึงนะ”
ไอ้กัณฑ์ที่ว่าออกมาแบบนั้น มันเสยผมนิดหน่อยอย่างคนหัวเสีย มันคงหงุดหงิดที่ผมไม่ยอมหยุดผลักมันและดันทุรังที่จะลงจากรถท่าเดียว ... .คำพูดของมันที่ทำผมชะงักนิ่ง และอีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจอะไร มันที่ขับรถออกไปในตอนนั้น บรรยากาศในรถเงียบๆชวนอึดอัดก่อตัวขึ้นมาในตอนนี้ และรู้สึกว่าเป็นอีกฝ่ายที่เริ่มจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป
“ฝา..คือกู....”
“ถามหน่อยดิ ที่มึงบอกว่าชอบกูนี่คือชอบยังไงวะ”
“ก็กูชอ....”
“มึงชอบหรือว่ามึงแค่อยากลองเอากูดูวะ มึงเห็นว่าไอ้รบมันเอาได้มึงก็เลยอยากลองแบบนี้ใช่ไหมล่ะ”
“ทำไมมึงพูดแบบนี้วะ”
“หรือไม่ใช่ล่ะ มึงกับมันเอะอ่ะก็ชอบอะไรเหมือนๆกันอยู่แล้วนี่” ผมหันไปถาม มองหน้าของอีกฝ่ายที่ตอนนี้เลี้ยวรถเข้าไปในสนามแข่งที่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เรานั่งกันอยู่บนอัฒจรรย์ข้างสนาม ผู้คนที่เริ่มร้องเชียร์เมื่อเห็นรถของไอ้กัณฑ์วิ่งเข้ามาในสนาม มองไปตรงหน้า มองเห็นรถของไอ้คนที่ท้าไอ้กัณฑ์จอดรออยู่ก่อนแล้ว
“มึงรอกูอยู่นี่ไม่ต้องลงไป” มันที่ไม่ตอบคำถามของผม แต่แค่บอกผมแบบนั้นแล้วลงไปคุยอะไรกับไอ้นั่นสักอย่าง รอไม่นานมันก็กลับเข้ามาในรถด้วยสีหน้าที่บอกได้ว่าหงุดหงิดและหัวเสีย
“อย่าให้กูชนะนะมึง กูจะกระทืบให้ไส้แตก” มันที่บ่นพึมพำเบาๆ ตอนนี้มันใส่เครื่องป้องกันอะไรเรียบร้อย เดี๋ยวก่อน คืออะไรวะ
“ส่วนมึงก็นั่งไปกับกูนี่แหล่ะ”
“พูดเรื่องอะไรของมึง กูไม่อยากไปกับมึง กูไม่อยากเป็นของพนันให้มึงเข้าใจไหมไอ้เหี้ย ที่มึงลงจากรถไปเมื่อกี้ มึงควรลงไปพูดสิว่าไม่ยอม ไอ้ควายเอ๊ย!”
“มึงหยุดพูดมากได้ไหมวะฝา มาขนาดนี้แล้ว แล้วจะให้กูพูดแบบนั้นได้ยังไง กูก็เสียหน้าดิสัด”
“มึงนี่แม่งเหี้ยเนอะเอาจริงๆ” หันไปมองหน้าด่ามันแบบสุดจะทน คนแบบมันนี่...
“มึงอย่ามาพูดท่านู้นท่านี้หน่อยเลย กูกับไอ้รบมันก็เหี้ยไม่ต่างกันหรอก”
“กูจะบอกอะไรมึงให้นะ ไอ้พี่รบน่ะ ต่อให้ใครว่ามันเหี้ยแค่ไหนกูก็ไม่มีทางเชื่อหรอก”
“เหอะ...ถ้าไม่เหี้ยมันไม่ทิ้งมึงแบบนี้หรอก” กัณฑ์ที่หันมามองเหยียดผมหน่อยๆ เป็นแบบนี้ทุกทีถ้าพูดถึงไอ้รบ ก็ถ้าจะจงเกลียดจงชังมันมากขนาดนี้ มึงก็ไปฆ่ามันสิไอ้เหี้ย จะเอากูเข้าไปเกี่ยวด้วยทำไมวะ
“มันไม่ได้ทิ้งกู กูเนี่ยที่ทิ้งมัน หัดจำซะบ้างไอ้กร๊วก”
“ปากมึงนี่มันน่าเอาของกูยัดปาก”
“อย่ามาทำสายตาอุบาทย์ใส่กูนะไอ้เห็บหมา มึงจอดดดดด กูจะลง!”
“กูไม่ให้มึงลง!!” หันมาตะคอกผมสุดเสียง ก่อนที่มันจะเข้าเกียร์และเหยียบคันเร่งออกไปที่จุดสตาร์ท ผมที่ตาเบิกกว้างขึ้น ภายในหัวใจสั่นระรัวเมื่อภาพที่อยู่ตรงหน้าและเสียงร้องเสียงโห่เชียร์เริ่มดังมาจากทั่วสนาม ผู้คนที่ร้องเชียร์พวกนั้นจะรู้ไหมว่าอะไรมันกำลังจะเกิดขึ้นกับชีวิตกู กำมือแน่นๆทั้งที่มันเริ่มสั่น ในใจพะวงไปต่างๆนาๆ ถ้าเกิดไอ้กัณฑ์แพ้จะทำยังไง ดูแล้วไอ้หน้าหนูนั่นก็น่าจะมีอิทธิพลอยู่ แล้วจะหนียังไง ถ้าถูกอีกฝ่ายจับไว้จะทำยังไง
“มึงไม่ต้องกลัวไปหรอก”
“มึงก็พูดได้สิไอ้เหี้ย มึงแม่งมักง่ายที่สุดเลยว่ะ เพราะมึงเป็นแบบนี้ไง มึงถึงหาใครที่จะรักกับมึงจริงๆไม่ได้สักที มึงแม่งเป็นไอ้ตัวร้ายที่สุดเลยกูจะบอกให้**!**”
‘พลึก’
‘อึ่ก!’
“มึงอย่ามาปากดีกับกูเหมือนรู้จักกูดี” กัณฑ์ว่าออกมาเสียงเย็น ฝ่ามือหนาที่ตรงเข้าบีบลำคอขาว ร่างบางที่ถูกดันตัวไปชิดติดกระจกด้านข้าง ฝ่ามือบางที่พยายามดันมือของอีกฝ่ายให้ผละออก ดวงตาเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรเท่าตอนนี้ ความรู้สึกที่ว่าลมหายใจค่อยๆจะหมด พยายามที่จะหายใจ แต่ไม่...หายใจไม่ได้เลย
‘เฮือกกก แคก แค่กๆ’
“จำไว้ว่าอย่าปากดีกับกูอีก!” ร่างสูงที่ผละตัวและฝ่ามือของตัวเองออกไปในที่สุด ฝาได้แต่ไอโขกขากออกมาราวกับคนสำลักน้ำ ตัวบางสั่นไม่ต่างกับลูกกระต่ายที่ตื่นกลัว มือบางที่จับลำคอตัวเองไว้และพยายามสูดหายใจเข้าปอด
“ทีนี้ก็นั่งเฉยๆซะ อย่าหาว่ากูไม่เตือน” ปรายตามามองร่างบางหน่อยๆ ก่อนจะเมินหน้าและขับรถตรงเข้าไปที่จุดสตาร์ท ฝามองภาพตรงหน้าทั้งน้ำตา ตอนนี้ไอ้คนข้างตัวน่ากลัวที่สุด ไม่รู้จะทำยังไงดี เจ็บที่ลำคอจนไม่สามารถที่จะเค้นเสียงพูดออกมาได้
สาวหุ่นดีนุ่งน้อยห่มน้อยที่เดินออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าระหว่างของรถแข่งทั้งสองคัน .... ใช่ มันกำลังจะเกิดขึ้น
เสียงคันเร่งและเสียงล้อที่บดกับพื้นถนนเพื่อข่มขวัญกันทั้งของรถไอ้กัณฑ์และคันข้างๆ ทำให้ฝาต้องรีบยกมือกำสายเบลไว้แน่นๆ ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นไปอีกเมื่อผ้าเช็ดหน้าในมือของหญิงสาวโบกสะบัดขึ้นกลางอากาศ ไม่ทันได้เตรียมใจ รู้ตัวอีกทีกระรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างถูกกระชากออกจากเบาะแรงๆ และกระแทกกลับมาที่เบาะอีกที
“จับดีๆ ที่นี่มันเถื่อน”
ไอ้กัณฑ์ที่พูดบอกออกมาแค่นั้น ก่อนที่มันจะเหยียบคันเร่งให้แรงมากขึ้นไปอีก เข็มหน้าปัดที่บอกตัวเลขว่ากำลังแต่ไปที่130 ... นี่มันแค่เริ่ม
“ไอ้กัณฑ์ระวัง!”
ร่างสูงที่หักเลี้ยวหลบรถของอีกฝ่ายที่ตั้งใจขับบี้ท้ายมาเพื่อจะชนให้เสียหลักได้ทันเวลา รถของอีกฝ่ายที่เบี่ยวขวาตามขึ้นมาตีคู่ ก่อนที่ทั้งสองคันจะหักเลี้ยวโค้งตีคู่มาพร้อมกัน ในจังหวะที่เข้าโค้งรถของมาซึโอะก็เบี่ยงตัวกระแทกรถของกัณฑ์ที่อยู่วงนอกให้ครูดชนกับราวกั้นที่ตั้งไว้ที่ขอบถนน เสียงกระแทกดันสนั่นหวั่นไหวไปทั่วสนามแข่ง ความแรงจากแรงกระแทกทำเอาประตูรถด้านข้างฝั่งคนนั่งเปิดออก ชิ้นส่วนของรถที่หลุดร่วงเกลื่อนกระจายเต็มพื้นสนาม เศษกระจกที่แตกกระจายกระเด็นมาบาดข้างแก้มขาวจนได้เลือด ร่างบางที่มองภาพที่เกิดขึ้นด้วยตาเบิกโพรง ร่างบางที่มีเพียงเข็มขัดนิรภัยนั่งตัวสั่นระรัวด้วยความตกใจ
“ย๊ะฮู้วววว วันนี้กูขอตัวชนะล่ะนะ” มาซึโอะที่เปิดกระจกลงมาพร้อมตะโกนหยามเหยียดใส่ ก่อนจะรีบเร่งเครื่องแซงขึ้นไป และในตอนนั้นเอง รถซุปเปอร์คาร์คันหรูสีเหลืองโด่ดเด่นพุ่งผ่านเข้ามายังสนาม ตัดหน้ารถของมาซึโอะและคันของกัณฑ์จนทำให้ฝาต้องร้องตะโกนออกมาด้วยเสียงดันลั่นรถ
“...อ๊ะ ไอ้กัณฑ์ ระวังนั่น!!”
‘เอี๊ยดดดดดดดด’
เสียงล้อรถบดถนนที่ดังลั่นไปทั่วทั้งสนามจากแรงเหยียบเบรคของกัณฑ์ หันไปมองฝ่ายตรงข้ามที่ขับแซงขึ้นไปอย่างเร็วคงไม่มีทางทันที่จะเบรคในระยะประชิดขนาดนั้นได้ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อรถของมาซึโอะทำได้แค่หักหลบไม่ให้ชนเข้ากับรถที่พุ่งออกมาตัดหน้า
‘เอี๊ยดดดด โครม ตึง ตึ่ง’
รถทั้งคันของมาซึโอะลอยเคว้งในอากาศ ก่อนจะไถลไปฟาดกับอีกมุมของถนนในสนามแข่งและจอดแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยสภาพหงายท้อง ฝาที่ใจสั่นระรัว มองตามภาพนั้นด้วยความตื่นกลัว ก่อนจะหันกลับมามองตรงหน้าและต้องตาเบิกกว้างขึ้นไปอีก .... เจ้าของรถหรูที่ขับออกมาขว้างทางรถที่กำลังแข่งจอดนิ่งเป็นสง่าอยู่ตรงหน้าแล้วตอนนี้ ประตูรถฝั่งคนขับที่เปิดออกมาพร้อมกับขายาวของชายผู้เป็นเจ้าของ
ผู้ชายที่ทำให้บรรยากาศภายในงานเปลี่ยนไปทันที
ใบหน้าหล่อคมนิ่ง ที่มาพร้อมดวงตาที่ทำให้คนมองรู้สึกเหมือนโดนดูดกลืนเข้าไป เสน่ห์ดิบๆที่มาพร้อมใบหน้านิ่งๆแบบนั้นยิ่งทำให้ใครก็ต่างสยบ ความรู้สึกที่เหมือนวนลูบกลับไปในวันนั้น ครั้งแรกที่ได้เจอกันกับผู้ชายคนที่ บรรยากาศไม่ต่างจากตอนนี้ด้วยมีเสียงโห่เสียงเชียร์และสนามแข่งรถ .... ไม่ต่างเลย ไม่ว่าจะวันไหนๆ ก็เผลอใจรักคนๆนี้เหมือนเดิมทุกที ....
ความหล่อและความร้ายของผู้ชายที่ชื่อว่านักรบ ไม่ว่าใครก็รู้จักดี ... เห็นทีว่าจะมีก็แต่คนๆเดียวบนโลกใบนี้ที่ยังไม่เคยรู้จักความร้ายกาจของผู้ชายที่ชื่อว่านักรบ ... ก็คือฝานี่แหล่ะ
ช่วงขายาวที่สาวเท้าเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ทุกจังหวะย่างก้าวหนักๆที่ทำให้ภายในสนามแข่งเหมือนถูกสะกดให้ผู้คนพากันหยุดนิ่ง ภายใต้ใบหน้านิ่งๆที่ไม่บ่งบอกอะไร แต่ภายในดวงตากลับลุกโชนจนรู้สึกได้ถึงความโกรธจัด มือแกร่งที่ตรงเข้ากระชากบานประตูฝั่งด้านข้างคนขับที่ดูจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ออกแรงๆ ดวงตาคมจ้องสบกับดวงตาใสที่ตอนนี้ดูก็รู้ว่าตื่นตกใจแค่ไหน เพราะแค่มองเห็นหน้านักรบ น้ำตาใสก็ไหลลงอาบแก้มทันที ร่างสูงไม่พูดอะไรแค่มองนิ่งๆและก้มตัวลงไปปลดเข็มขัดนิรภัยและดึงคนตัวบางออกมาจากรถในทันที
“นั...นักรบ”
(มีต่อจ้าาา)
-
(ต่อจ้าา)
.
.
.
“เงียบก่อน”
กดสายตาก้มลงมามองหน้าก่อนจะบอกให้เงียบ วงแขนแกร่งที่โอบรอบตัวบางไว้อย่างแน่นหนาทำให้ฝายิ่งตัวสั่นสะท้านมากขึ้น ขารู้สึกเหมือนจะเดินไม่ไหว ความรู้สึกที่เรียกได้ว่าเฉียดตาย เหมือนพึ่งผ่านพ้นไปในไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้เอง
“ไอ้รบ”
ไอ้กัณฑ์ที่เปิดประตูรถอีกฝั่งตามออกมา หน้าตาถมึงทึงของคนทั้งคู่ที่ทำให้รู้สึกว่าบรรยากาศโดยรอบเย็นขึ้นมาซะแบบนั้น มองเลยไปทางอีกฝั่งของสนาม เห็นคนกำลังวิ่งวุ่นมาช่วยมาซึโอะให้ออกจากรถ
“มึงกล้ามากนะไอ้กัณฑ์ที่มายุ่งกับคนของกู”
“แล้วไง ก็กูอยากได้”
“หึ”
นักรบที่แสยะยิ้มมุมปากเหี้ยมๆจนผมขนลุก วงแขนแกร่งที่คลายตัวออกจากผมและดันผมให้ถอยหลังออกไปยืนอยู่ด้านหลังของมัน
“หลับตาซะ”
“ห๊ะ...คือ...”
อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร แต่ทำแค่เดินตรงเข้าไปยืนประจันหน้ากับกัณฑ์ เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ดีไม่ต่างกัน เพราะก็เดินตรงเข้าใส่กันในทันที
‘ผั่วะ’
ไม่ทันที่จะมีใครได้ตั้งตัว หมัดฮุกหนักๆก็ตรงเข้าหน้าของกัณฑ์จนหน้าสะบัด ก่อนจะตั้งตัวต่อยสวนกลับมาแต่นักรบเสตัวหลบได้ทัน และเตะเข่าเข้าที่ท้องของอีกฝ่ายจนตัวงอ ฝ่าเท้าหนักๆที่ตรงเข้าถีบท้องซ้ำจนกัณฑ์ถลาถอยหลังลงไปกองกับพื้น
‘ผลึบ’
ฝ่าเท้าหนักๆที่กระทืบลงไปกลางท้อง ดวงตาคมที่ไม่มีสายตาของความปราณีจ้องมองคนที่อยู่แทบเท้านิ่งๆ
“อัก อึก”
เลือดสีสดที่กระอักออกมาจากปากทำเอาผมตาเบิกกว้าง ยืนมองจากตรงนี้ยังตกใจ นักรบที่ไม่เหมือนนักรบคนที่ผมรู้จัก ผู้ชายเย็นชาที่ไม่มีความปราณี พร้อมที่จะทำร้ายโดยที่ไม่สนใจคำร้องขอ
“จำเอาไว้ว่ามึงไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับคนของกู...และที่สำคัญ...”
“อัก อึก....” ฝ่าเท้าหนักที่กดขยี้ซ้ำลงไปอีกพร้อมแสยะยิ้มร้ายกาจ
“มึงไม่มีสิทธิ์มาทำให้มันตกอยู่ในอันตรายแบบนี้!"
สิ้นเสียงเหี้ยม ฝ่าเท้าที่ตรงเข้ากระทืบแบบจริงจังจนดูไม่ทัน นักรบไม่ได้สนใจว่าจะเตะโดนส่วนไหนของคนที่ล้มไปกองลงพื้น สายตาคมที่มองนิ่งๆ และตั้งใจเตะซัดแรงๆลงไปทั้งแบบนั้น ใบหน้าหล่อๆของกัณฑ์ที่ตอนนี้มีเลือดออกจากทั้งปากและจมูก ผมมั่นใจว่ากัณฑ์เองก็มีลูกน้อง แต่ไม่เข้าใจทำไมถึงไม่มีคนเข้ามาช่วย ถึงกัณฑ์มันจะเลว และทำให้ผมตกอยู่ในอันตรายแต่ผมก็ไม่ได้อยากให้มันตาย และไม่อยากให้นักรบเป็นฆาตรกรด้วย หันซ้ายหันขวาตั้งใจจะเรียกคนมาช่วย แต่สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับชายชุดดำที่ยืนกันผู้คนจากฝั่งคนดูเอาไว้ และแน่นอนว่า กันพวกลูกน้องของกัณฑ์ไว้ด้วยเช่นกัน .... นี่มันอะไร....
“ชู่ววว ไม่ต้องตกใจน่า อย่าดูจะดีกว่านะเราน่ะ” เสียงเข้มที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาผมสะดุ้ง เงยหน้าไปมองก็เห็นใบหน้านิ่งๆของเฮียทัพ... เฮียทัพจริงๆด้วย
“เข้าใจนะ”
ห๊ะ..ครับ?” และก่อนที่จะได้เข้าใจอะไรมากขึ้น ฝ่ามือหนาของเฮียทัพก็ตรงเข้ามาปิดตาผมไว้ด้วยมือข้างเดียว
มืด.... มืดสนิท
สิ่งสุดท้ายที่เห็นก่อนหน้านี้คือเลือดจากปากของไอ้กัณฑ์ที่กระอักออกมา และรอยยิ้มแรกจากเฮียทัพที่ทำให้ผมตกใจ ...
“จำเอาไว้ มึงไม่มีทางมาแย่งมันไปจากกูได้ ผลัว!”
“อย่ามายุ่งกับมันอีก ไอ้เพื่อนเฮงซวย!! ผลัก”
“มันคือคนที่กูรัก มึงไม่มีทางแย่งหัวใจกูไปได้อีกแล้วไอ้กัณฑ์! จำใส่หัวกรวงๆของมึงเอาไว้”
จบประโยคนี้ของนักรบก็ได้ยินเสียงกรี๊ดและเสียงดังหึ่งๆมาจากรอบๆสนาม ไม่เข้าใจแบบชัดๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในตอนนี้ เฮียทัพที่ยืนซ้อนหลังและปิดตาผมไว้ ทำให้ไม่รู้เลยว่าผ่านไปนานกี่นาที ได้ยินแค่เสียงร้องตะโกนของนักรบและเสียง ตุบตับ ผลัวจากการเตะต่อยดังวนไปอยู่แบบนั้น
“พอ! ไอ้รบพอได้แล้ว”
เฮียทัพที่ตะโกนบอก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงแค่ว่าได้ยินเสียงกรีดร้องดังจากคนรอบสนาม รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เฮียทัพดึงฝ่ามือออกจากตาของผม และภาพที่เห็นตรงหน้าคือหน้าของ...นักรบ ดวงตาคมที่จ้องมาที่ผม สายตาคมที่ดึงดูดสายตาผมไว้แค่ที่เค้า ใบหน้าหล่อๆของมันมีรอยช้ำ แต่มั่นใจว่าไม่มากเท่ากัณฑ์แน่ๆ ...
“กลับ”
ยังไม่ทันที่จะได้มองเห็นคนที่น่าจะปางตาย นักรบก็คว้ามือผมเอาไว้และดึงให้เดินออกไปพร้อมมัน ท่ามกลางสายตาของคนนับร้อยที่อยู่รอบๆสนาม เสียงดังหึ่งๆเหมือนผึ้งแตกรังดังมาอีกรอบ ผมมองไปรอบๆแบบไม่เข้าใจ สายตาของผู้คนมากมายที่จ้องตรงมาที่ผมและพี่มันด้วยความเคลือบแคลงสงสัยในสถานะของเรา ...นักรบที่กุมมือผมเอาไว้แน่นๆไม่ยอมปล่อย มันเองที่ไม่สนใจเสียงและสายตาของใครเลยในตอนนี้ นิ้วเรียวยาวของอีกฝ่ายที่สอดประสานกับนิ้วของผมและจับกุมเอาไว้แน่นๆ ในนาทีที่คิดว่าจะหันกลับไปมองสภาพไอ้กัณฑ์อีกสักที แต่เสียงเข้มที่ไม่มีแววล้อเล่นก็ดังขึ้นมาขัดซะก่อน และนั่นก็ทำให้ผมเลือกที่จะไม่หันกลับไปอีกเลย
“อย่าหันกลับไป มองมาที่กู...แค่กู...ถึงเวลาแล้วรึยัง ที่มึงจะหันกลับมามองแค่กู แค่กูคนนี้คนที่รักมึงคนนี้คนเดียว”
เงยหน้ามองอีกคนที่เอียงหน้ามาหาผมในจังหวะนั้นพอดี สายตาคมของมันที่บ่งบอกว่ากำลังรอคำตอบอยู่ตอนนี้ และไม่รู้ว่าต้องรออะไร ก็ใช่ไม่ใช่หรอ...ก็คนๆนี้ไม่ใช่หรอคือคนที่ผมรัก ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นมันคนนี้ แล้วจะรออะไร รออะไรอยู่ ... จากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่พึ่งเฉียดตายมาหมาดๆ ก็ทำให้รู้ว่ายังจะต้องรออะไรอีก ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้ไม่ใช่หรอ แล้วกูยังจะรออะไรล่ะ ... . เพราะคิดได้แบบนั้น สิ่งที่ทำในตอนนี้ ก็เลยทำเพียงแค่พยักหน้าให้มันช้าๆเป็นคำตอบ ...
สายลมเย็นๆที่เข้ามาปะทะใบหน้าในตอนนั้น ดวงตาสีดำเข้มของมันที่สะกดให้ผมมองและเดินตามมันออกไป ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่มองดูเรา แต่ตอนนี้...มีแค่เรา แค่เราและเราเท่านั้น
.
.
.
‘ปัง’
เสียงปิดประตูที่ดังเข้าหู ยังไม่ทันที่จะได้หันไปมองว่ามันปิดสนิทดีแล้วรึยัง ริมฝีปากของอีกฝ่ายก็ตรงเข้ามาบดจูบลุกล้ำแทรกลิ้นร้อนเข้ามาภายในโพรงปากอย่างร้อนแรง
“อ๊ะ อื้อออออ”
เสียงครางของผมที่ดังขึ้นพร้อมๆกับเสื้อผ้าที่ค่อยๆหายออกไปจากร่างกายจนหมด กระจัดกระจายไปทั่วตั้งแต่หน้าประตูจนถึงเตียงนอน แผ่นหลังขาวที่ถูกทิ้งลงบนเตียงนอนกว้างที่คุ้นเคย สายตาใสเหลือบมองไปรอบๆห้องที่ไม่ได้มานานพอควรแล้ว แต่ก็ที่จะได้ระลึกถึงความหลังให้มากกว่านี้ สติก็ถูกคนที่โน้มตัวทาบทับลงมาเรียกให้กลับไปสนใจอีกฝ่ายซะก่อน
“อึก ใจเย็นๆสิไอ้พี่”
“หึ่มม อย่ามาห้ามกูน่า...ใจกูจะขาดอยู่แล้วนะฝา” เสียงกระซิบแหบพร่าที่ดังอยู่ข้างหู ใบหน้าคมที่เอียงหน้าลงมาไล้จูบไปตามแก้ม ลำคอ จนถึงลาดไหล่ หัวใจกระตุกทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนกดจูบลงมาตามผิวเนื้อ รู้สึกว่าหลงลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้ายที่โดนทำแบบนี้มันคือเมื่อไหร่
“หึ่มฝา...คิดถึง คิดถึง คิดถึงว่ะ” มันที่พูดแบบนั้นแล้วกดจูบไปตามหัวนม ขบเม้มเบาๆและดูดดึงปลายยอดขึ้นมาจนเผลอจิกปลายเท้า ก่อนจะผละหน้าลงมากดจูบไปตามท้อง
“อ๊ะ อ้า....รบ อื้มม” เผลอแอ่นหน้าอกและครางกระเส่าออกมาแบบไม่อาย รู้สึกหัวสมองขาวโพลน เป็นความรู้สึกหวิวๆเหมือนกับจะบินได้ ฝ่ามือแกร่งที่เลื่อนไปลูบไล้แกนกายพอดีมือจนคนร่างบางต้องสะดุ้ง
“ดะเดี๋ยว...รบ” เสียงครางกระเส่าที่มาพร้อมมือเล็กที่เอื้อมไปคว้าเพื่อหยุดฝ่ามือแกร่ง ร่างสูงที่เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมเลิกคิ้วมองแบบไม่เข้าใจ
“ทำไม”
“มึง....มึงแน่ใจแล้วหรอ” ถามออกมาแบบนั้นด้วยสายตาที่ไม่มั่นใจนัก
“หื้ม”
“แน่ใจแล้วหรอว่าเป็นกู...มึงเคยไม่ชอบผู้ชายนะ”
ร่างสูงที่ได้ฟังก็นิ่งไปสักพักนึง ก่อนจะค่อยๆคลี่รอยยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้คนใต้ร่าง ฝ่ามืออุ่นที่แนบลงไปที่แก้มขาว ก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือลูบไล้เบาๆอย่างอ่อนโยน สายตาที่ทอดมองด้วยความอบอุ่นทำให้คนใต้ร่างต้องใจกระตุก
“จริงๆแล้วกูไม่อยากพูดในเวลาแบบนี้เลยนะ...แต่ในเมื่อมึงถาม กูก็จะตอบ...กูแน่ใจตั้งแต่วันที่ไม่มีมึงแล้วฝา...ความสุขของกูอยู่ตรงนี้ ตรงหน้ากูนี่ไง ... และนั่นมันก็คือมึง”
สายตาของพี่มันที่จ้องลงมาที่หน้าของผม มันกำลังบอกว่าผมคือคนสำคัญของมัน ภาพในแววตาที่สะท้อนแค่ใบหน้าของผมแค่คนเดียว เป็นความรู้สึกที่ทำให้หัวใจเต้นแรงรัวๆ รู้สึกราวกับว่า หัวใจได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งแล้วในตอนนี้
“แล้วมึงล่ะฝา ... พร้อมจะให้อภัยผู้ชายคนนี้แล้วรึยัง”
“ก็แล้วทำไมต้องรอวะ ในเมื่อความสุขของกู ก็อยู่ตรงนี้แล้วเหมือนกัน”
ผมที่จ้องตาตอบอีกฝ่าย ไม่ใช่แค่พี่มันหรอกที่คิดว่าผมคือคนสำคัญ...ผมเองก็ไม่ต่างกัน ก็ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผมก็รักมันมาก่อนอยู่แล้วไม่ช่รึไง ต่อให้พยายามวิ่งหนีมากแค่ไหน สุดท้ายเราก็วิ่งไปได้ไม่ไกลเกินหัวใจของเราหรอก
นักรบที่ก้มลงจูบปากของผมอีกครั้ง ฝ่ามือแกร่งที่ลูบไล้แขนของผมและดันให้เลื่อนขึ้นไปทางด้านบน มือของผมทั้งสองข้างที่ถูกอีกฝ่ายรวบไปไว้ในมือแกร่งแค่ข้างเดียวของมัน
“เราดีกันแล้วนะ”
“อื้ม”
ผมที่ตอบออกไปแบบนั้น และอีกคนที่ยิ้มหวานอบอุ่นมาให้ผม เราสองคนมองตากัน เหมือนมีหลายเรื่องราวที่อยากจะพูด แต่คิดว่าแบบนี้คงดีที่สุด ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แค่ปล่อยผ่านทุกอย่างให้มันผ่านไป...และเริ่มต้นใหม่ไปด้วยกันต่อจากนี้
‘ฟึบ’
“หือ0.0...อะ....มึงทำอะไรนี่ไอ้เชี่ยพี่รบ!...ปล่อยกูนะเว่ย!!”
.
.
.
ผมตะโกนออกมาทันทีที่รับรู้ว่าข้อมือของตัวเองกำลังโดนมัดอยู่กับหัวเตียง ได้แต่ผงกหัวขึ้นมาแหกปากใส่คนตรงหน้า บรรยากาศหวานๆอบอวนก่อนหน้านี้มลายหายไปทันที คนร่างสูงที่ผละตัวออกจากผม เปลี่ยนเป็นนั่งทับช่วงขาของผมไว้แทน แววตาอบอุ่นก่อนหน้านี้หายไปสิ้น เหลือไว้เพียง นักรบ เตชะณรงค์กรคนร้ายกาจก็เท่านั้น
“ปล่อยนะเว้ยยย จะทำอะไรเนี่ย ไม่เอานะไอ้พี่”
“หึ...เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ” ว่าแบบนั้นด้วยเสียงเหี้ยม ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายส่งมาให้ รู้สึกเสียววาบไปทั่วสันหลังทันทีที่มันพูดจบ
“ดะ...ดื้ออะไร เปล่านะเว้ย”
“ไม่ดื้อแล้วมึงวิ่งไปหาเรื่องทำไม อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่าไอ้เชี่ยกัณฑ์มันกอดมึงไปเท่าไหร่ แล้วอีกข้อ...ใครใช้ให้มึงไปงานแบบนั้นโดยไม่บอกกูห๊ะ”
“ละ...แล้วทำไมต้องบอกวะ อ๊ะ อื้อออ”
“เถียงคำไม่ตกฟาก”
“ระ...รบ ไม่เอา อื้อออ”
“หึ”
ดวงตาคู่คมมองโลมเลียไปทั่วทั้งตัว สายตาร้อนแรงที่ตั้งใจทำให้คนใต้ร่างรู้สึก ร่างกายขาวที่ขึ้นสีชมพูเพราะความอายไปหมด ก่อนที่จะได้พูดอะไร ร่างสูงก็โน้มตัวลงไปขบเม้มที่ยอดอกสวย ลิ้นร้อนชื้นที่เลียแผ่วๆและสลับมาขบที่ปลายยอดช้าๆอย่างจงใจกลั่นแกล้งให้คนร่างบางต้องแอ่นอกสะท้าน
“อ๊า รบ อื้ออ อย่าแกล้ง”
“เด็กดื้อ”
“อื้ออ รบบบ”
ฝ่ามือหนาที่ลูบไล้ไปที่ขาอ่อนช้าๆ ใบหน้าคมที่เลื่อนไปหายใจรินรดขาอ่อนด้านในอย่างจงใจ ทำให้คนร่างบางพยายามจะหนีบขาให้เข้าหากัน แต่ก็ติดมือแข็งแรงที่ดันจับแยกไว้ พร้อมมองอย่างโลมเลีย ฝาที่ปรือตาขึ้นมามองรู้สึกสะท้านไปทั้งอก ยิ่งเมื่อร่างสูงแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างจงใจยั่วยุ ฝ่ามือหนาที่กดไปที่แกนกายน่ารักก่อนจะขยับขนลงช้าๆ หัวแม่มือของคนร่างสูงที่กดถูไถแผ่วๆตรงด้านบนยอดทำเอาฝาสะท้านหอบเสียงดัง ดวงตาใสที่น้ำตาคลอไปทั้งดวงหน้ายิ่งเรียกรอยยิ้มร้ายๆได้มากกว่าเดิม
“รบบบ อื้ออ”
“ว่าไง”
“มะ...ไม่”
“ไม่เห็นจะได้ยินสักนิด” ว่าแบบนั้นก่อนจะขยับชักรูดแรงและเร็วมากขึ้นอย่างจงใจแกล้งเล่น
“ไม่ไหวแล้ว เข้ามาสักที!”
“หึ...น่ารัก”
“อื้ออ”
“แต่ว่า...”
“อะไรอีก!”
ถ้าทำได้อยากยกตีนถีบหน้า แต่เวลานี้นอกจากนอนครางกระเส่าก็ทำอย่างอื่นไม่ได้อีกแล้ว ปรือตามองคนบนร่างที่จ้องมาที่ตัวเขาแบบแทบจะกลืนกิน คนร่างสูงที่จับแกนกายใหญ่ชักรูดไปมา ก่อนแสยะยิ้มพูดต่อ
“สัญญามาว่าจะไม่ดื้อกับกู”
“รบบบบ”
“ไม่พูดก็ได้นะ กูก็จะทำโทษมึงต่อไปแบบนี้ล่ะ” ว่าแล้วก็เอาแกนกายใหญ่ไปถูไถกับแกนกายเล็กจนอกบางสะท้อน สะโพกสวยขยับขึ้นลงตามอย่างเรียกร้อง
“ว่าไง”
“อือ...อื้อออ สะ...สัญญา รบ ไม่ไหวแล้ว อื้อ”
“หึ....น่ารัก” ยกยิ้มมุมปากพอใจ ก่อนจะกดใบหน้าลงไปหอมแก้มใสอย่างเอ็นดู แกนกายใหญ่ที่ถูกจออยู่ตรงทางเข้าสีสวยที่ขมิบถี่ๆอย่างร้องขอ
“จะเริ่มลงโทษเด็กดื้อจริงแล้วนะ จำเอาไว้” นักรบที่พูดออกด้วยเสียงแหบพร่า ก่อนที่แกนกายใหญ่จะถูกดันเข้าไปจนมิดด้าม ไม่มีการเบิกทางใดๆ เพราะไม่ไหวจะทน จนฝาตัวสั่นสะท้าน ฝ่ามือเรียวเกร็งจิกไปตามผ้าปูที่นอนแน่นๆจนยับ
“เฮือกกก อึก อ๊า”
สวบๆๆๆ
ท่อนเอ็นร้อนขยับเข้าออกอย่างหนักหน่วงแบบไม่ผ่อนแรง ก่อนจะจงใจบดเบียดกระแทกกระทั้นไปที่จุดกระสันของคนใต้ร่าง ฝาที่ได้แต่ร้องครางกระเส่า น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเสียวซ่านไปทั่วช่องท้อง
เอี๊ยดๆๆ
เสียงเตียงที่โยกกระทบกับผนังทำให้ร้อนหน้าไปหมด ยิ่งเสียงชื้นแฉะจากการสอดใส่ยิ่งหน้าอาย แต่ตอนนี้สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่ฉีกขาออกให้กว้างมากขึ้น
“อ๊า ระ...รบ อื้อออ”
“อื้อมม แฮก อื้ออ ยังไม่พอ...ฝา หึ่มม” เสียงทุ้มเข้มคำรามออกมาในลำคอ นักรบในเวลานี้ไม่ต่างจากราชสีย์ผู้หิวโหย สะโพกแกร่งที่สวนเอวเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนอย่างไม่ลดแรง ความเสียวกระสันที่ห่างหายไปนานเล่นงานจนแทบใจขาด ฝ่ามือแกร่งเลื่อนไปกระตุกผ้าที่พันข้อมือบางไว้ออก พอข้อมือเป็นอิสระร่างบางก็เอื้อมมือไปโอบกอดร่างแกร่งไว้ทันที
“รบ อ๊ะ รบ”
“ฝา หื่ม อ๊า”
นักรบที่รวบร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด บังคับให้อีกฝ่ายนั่งทับไปบนตักแกร่ง มือหนาที่บีบขย้ำไปบนก้นขาว บังคับท่าทางการขยับให้ตามใจตน แรงขย่มกายลงบนท่อนเอ็นร้อนดังสะท้อนไปทั่วห้องกว้าง ท่อนเอ็นร้อนที่สอดลึกเข้าไปมากกว่าเดิม กระแทกกระทั้นถี่ๆจนแทบขาดใจ
“อ๊าๆ ไม่ ไม่ไหวแล้ว อ๊า” ร่างบางสั่นสะท้านไปด้วยความเสียวซ่าน ฝ่ามือหนาที่เอื้อมลงไปรูดรั้งให้อีกฝ่ายจนกระตุกปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด หากแต่ว่า...คนตรงหน้า
“หึ ยังไม่เสร็จ และ....ยังไม่พอ”
“อ๊ะ อ๊า ร...รบ”
“จำเอาไว้ เด็กดื้อต้องถูกทำโทษแบบนี้ หึ”
ร่างสูงที่ดันอีกคนให้นอนหงาย ก่อนจะฉีกขาเรียวออกกว้างและจับอีกข้างให้พาดบ่า สะโพกแกร่งที่ขยับเข้าออกรัวเร็วจนฝาใจแทบขาด สายตาใสปรือมองคนบนร่างที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ คนร่างสูงที่จ้องตอบ ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมก่อนจะยกยิ้มมุมปากส่งมาให้
“อ้า ฝา อื้มม”
ครางเสียงกระเส่าก่อนจะกระแทกกระทั้นแรงๆเข้ามาจนคนใต้ร่างใจแทบขาด ฝ่ามือหนาที่รูดรั้งแกนกายน่ารักที่ผงาดขึ้นมาอีกรอบ
“พร้อมกัน อื้อ อ้า”
ร่างสองร่างที่กระตุกถี่ ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมาพร้อมๆกัน เสียงหอบสะท้านจากคนทั้งคู่ดังไปทั่วห้อง ฝาได้แต่นอนตัวอ่อนไปกับเตียง นักรบที่เลื่อนหน้าขึ้นมากดจูบเบาๆที่หน้าผากมนช้าๆ
“รักนะครับ”
“อื้มม รัก”
“ดี...งั้นมาสอนบทต่อไปกัน”
“ห๊ะ...ไม่ๆ อ๊า อื้ออ”
“หึ”
---------------------------------------------------------------------
มาแล้วววว ใครคิดถึงพระเอกกกก ยกทั้งตอนให้เค้าาาา กี่อารมณ์ใน1ตอนนน ยากมากกกกกสำหรับตอนนี้
เขียนช้าเพราะฉากสุดท้ายนี่ล่ะ หวังว่าจะชอบน้าาาา
มาเม้นๆๆๆๆ แคทรอนะคะะะะ :katai4: :katai5: :mew1:
-
หมั่นไส้นังเหลือง กว่าจะกลับมาได้ อย่าแกล้งน้องอีกล่ะ
ซงซานพี่กัณฑ์ อยากไปช่วยดูแล #เอ๊ะ
-
ดีกันล๊าววววว :hao7:
-
ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกก พี่เหลืองอะไรมีแต่พี่รบ พี่มันเท่ พี่มันร้ายยยยย :haun4:
ตอนนี้แบบหลายอารมณ์วนไป แต่จบด้วยเลือดจ้าาาา
รอๆๆๆๆๆ :mew2:
-
:z1:
-
เฮียรบของน้องงงง ถ้าจะร้อนแรงขนาดนี้ ไม่ไหวแล้วใจบางกับพี่เหลืองมากจริงๆ
-
นักรบ หายไปตามหาฝาคนคูลหรอ ไม่ออกโรงสักที
แล้วกัณฑ์ก็ยุ่มย่ามเหลือเกิน คนเดียวยังกระตุ้นรบไม่หรอ มาถึงสอง
สงสารหมอกสุดค่ะ คนกลาง ทั้งเพื่อนทั้งแฟนเก่าที่อยากกลับมา
ธารรักข้างเดียว ฝังใจมากตลอด ยิ่งเห็นยิ่งได้ยินยิ่งเจ็บ
แต่อย่างน้อยธารจะหลุดนะ
เทียนพลาดแล้วพลาดอีก จนหาทางปรับยากนิดนึงละ
พี่ฝาคนคูลก็เด๋อเกิน ก้าวขาก็ไม่ทันและยังพาตัวเองไปอยู่ตรงนั้นอีก
555555 แล้วตอนนี้จะคูลยังไงล่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
หื้ออออ นุ้งฝาาาา
ได้หลัวก็ตอนไปดูแข่งรถ นี่คืนดีกับหลัวก็ที่แข่งรถอีกเหรอลูก
แต่ก็ยินดีด้วยที่คืนดีกันแล้ว
-
สุดท้ายก็คืนดีกันแล้ว หวังว่าอิพี่เหลืองจะดูแลพี่ฝาคนคูลดีๆนะ
-
น้องฝาน่าจะถูกลงโทษไม่ได้เห็นเดือน เห็นตะวันแน่ :hao7:
สมน้ำหน้าและสงสารอิกัณฑ์ไปพร้อมๆกัน
-
นั่นไง. โดนทำโทษเข้าแล้ววว,,,
-
อิพี่เหลืองตอนนี้เอาใจไปเลยค่าาา
-
งือ อยากโดนสอนมั่ง มันใช่เลย สุดๆ
-
บทที่40
“อื้อออ อื้มม...ซี๊ดด เชี่ย ”
ลืมตาขึ้นมาพร้อมการร้องเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ พยายามจะลุกขึ้นนั่งได้ไม่เท่าไหร่ พี่ฝาก็ต้องทิ้งตัวลงไปนอนหงายมองเพดานห้องอีกครั้ง ช่วยด้วย เกิดอะไรขึ้นกับกู พี่ฝาเริ่มรู้สึกไม่คูล กูรู้สึกเหมือนถูกรถสิบล้อชนมาเมื่อคืน ช่วยด้วยยยยยย
“ไง ตื่นแล้วหรอ”
เสียงเข้มที่มาพร้อมกับเตียงด้านข้างที่ยวบลงไป ผมที่ปรือตาหันไปมองหน่อยๆ ไม่ใช่ใคร มันนั่นแหล่ะ...ไอ้พี่นักรบ มึงนี่เองที่ขับรถสิบล้อชนกูเมื่อคืน ชนเอาๆไม่ถงไม่ถามสุขภาพกูสักคำ ... มันที่ยื่นมือมาลูบแก้มผมเบาๆ แล้วเอามือแตะหน้าผาก
“ตัวไม่ร้อนนะ แต่เดี๋ยวมึงกินยาไว้หน่อยละกัน”
“ร...รบ”
“หื้ม ว่าไง”
“เมื่อคืนมึง...มึงจะฆ่ากูหรอสัดพี่”
ว่ามันออกไปแบบนั้น พยายามยกมือขึ้นตีมันด้วย แล้วก็เสือกมานั่งใส่แต่ผ้าเช็ดตัวโชว์ครึ่งบนที่ไม่ใส่อะไร โชว์กล้ามท้อง โชว์ซิกแพ็คอยู่ได้ ขี้อวดๆ .... มันยิ้มขำใส่ที่เห็นผมพยายามตีมันแบบนั้น ก่อนจะเอื้อมมือมาปัดผมให้ออกไปจากกรอบหน้า ดวงตาคมที่จ้องมาทำให้รู้สึกร้อนหน้าจนอยากเสตาหลบ
"มึงหน้าแดง"
“หุบปาก ใครให้พูด ไอ้เชี่ยพี่”
“ชอบว่ะ”
“เป็นเชี่ยไร ทำไมดูเพ้อๆ เมายาอ่อ”
“ก็น่าจะเพ้อหนักอยู่ เหมือนว่าเมื่อคืนจะโดนของ”
“....”
“ของซี๊ดของซาบซ่า กระชุ่มกระชวยแปลกๆเลยว่ะ”
“ไอ้สาดดดดด ไปไกลๆเลยไป๊ปป” คำพูดคำจาลามกมาก พี่ฝารับไม่ไหว ไม่อยากคุยด้วยเลย อี๋ๆ
“เขิน พูดแบบนี้นะครับ ฝาเขิน ง่ายๆแค่นี้”
ไม่ต้องมาครับ อย่าเสือกมาอบอุ่นกับกูตอนนี้ ไม่ไหวเลยเว้ยยยยยย .....
“กี่โมงแล้วอ่ะ” เปลี่ยนเรื่องถามมันออกไป อีกคนที่แค่อมยิ้มเหมือนรู้ทัน แต่ก็ยอมที่จะเปลี่ยนเรื่องตาม
“9โมงแล้ว วันนี้มึงเรียนบ่าย ไปไหวรึเปล่า”
มันที่ยื่นมือมาลูบๆผม ทำแบบนี้แล้วยิ่งอยากจะหลับตา อยากจะนอนอีกสักหน่อย รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่เลย
“ต้องไปอ่ะ คลาสนี้กูไม่อยากขาด”
“อื้ม เดี๋ยวกูไปส่ง แต่ว่าตอนนี้มึงจะนอนต่อหรือจะลุกไปอาบน้ำ”
“มึงเอาห้องน้ำมาไว้ตรงนี้ไม่ได้หรอวะ กูอยากอาบ แต่กูไม่อยากลุกไปอาบ”
“ทำไมงอแงจังวะ”
“กูเมื่อยๆๆๆๆ กูรู้สึกเหมือนเป็นอัมพาตครึ่งล่างมึงเข้าใจไหม กูอยากจะแหกขาเดินไป หรือง่ายๆก็อยากจะคลานไปเลย”
“งอแงจริงๆด้วยนะมึงเนี่ย” มันที่ว่าแบบนั้น ผมก็มองแรงใส่ทันที ปากดีจนอยากตบ กูเป็นแบบนี้ก็เพราะใครวะ
“โอเค ขอโทษครับ กูทำแรงไป ทำนานไป กูผิดเอง” มันที่ยิ้มใส่แบบประจบแล้วก้มลงมาหอมแก้ม และพยุงตัวผมให้ลุกจากที่นอนและพยุงไปถึงห้องน้ำ
“ใช่ มึงอ่ะผิดสัดพี่กล้วย”
“ยอมแล้ว กูยอมมึงหมดแหล่ะฝา”
“เป็นห่าไร” ผมที่ยืนเกาะอ่างล้างหน้าในห้องน้ำหันไปถามไอ้คนที่เอาแต่ยิ้มแล้วพูดจาหวานๆใส่กันตั้งตื่นยังไม่หยุด
“ทำไม?”
“มึงแปลก”
“ก็นะ...คนมีความรักมักจะดูแปลกๆ”
“ว้อยย ไปไกลๆไป ขนลุกว่ะพี่”
“ขนตูดหรอวะ” ไม่ว่าเปล่ายื่นมือมาลูบก้นกูอีก ส้นตีนนี่! ไม่คิดเปล่ากูยกเท้าไปด้วย พี่ฝาจะหงุดหงิดแล้วนะเว่ย
“ฮ่าๆๆ โอเคไม่กวนแล้วๆ เดี๋ยวออกไปหาไรให้กินนะ”
“เออ รีบไปเลย!”
“คร๊าบๆ” ว่าแบบนั้นแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มแรงๆอีกรอบ กูหมดความอดทนแล้วนะไอ้พี่มึง ตั้งท่าจะหันไปด่าเต็มที่ แต่อีกฝ่ายที่ยิ้มส่งมาให้ดักกันไว้ซะก่อน
“ฝา...ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ยอมกลับมา” ก็ในเมื่อมึงพูดแบบนี้ แล้วจะด่าอะไรได้ล่ะวะ ... นอกจาก...
“อื้ม ... เหมือนกัน” มันที่ยิ้มกว้างๆแบบคนมีความสุขมากๆ ก่อนจะเดินผิวปากออกไปจากห้องน้ำ เหลือไว้แค่กู พี่ฝาคนคูลคนนี้คนเดียว
“ซี๊ดดด เจ็บว้อยยย” ใช่...พี่ฝาคนคูลที่ก้นบอบช้ำไปหมดเลยครับ เจ็บว้อยยยย
.
.
.
“ฮัลโหล ดีจ้าคนสวย”
ผมที่เดินเข้าไปหาไอ้เซียร์ที่นั่งหน้านิ่งอยู่ก่อน เดินเข้าไปกอดคอมันพร้อมยิ้มกว้าง แต่ดูเหมือนแม่จะไม่เล่นด้วย ดึงหน้าทะไมนิ
“เป็นไรว้า ไม่ยิ้มเลยอ่ะ เดี๋ยวไม่สวยนะเว้ย” เอานิ้วเขี่ยๆแก้มมัน แต่มันแค่ตวัดสายตามองแรงใส่ อุ้ย...กลัวล้าววว
“อิตัวดี ยังอีกนะคะ ยังจะกวนส้นตีนกูอีกนะคะ!”
“ทำไมต้องเสียงดังใส่พี่ฝาด้วย ตกใจนะหือ”
“เดี๋ยวนะอิฝาหอย อิเด็กใจแตก เมื่อวานนี้ไปทำเรื่องอะไรมา”
“บ้าบออออ ใครทำอะไรไม่ใช่พี่ฝาเถอะ”
ยกมือขึ้นโบกพร้อมส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆเลย พี่ฝาเปล่า ใครทำอะไรที่ไหนวะ
“ยัง ยังจะกล้าตอแหลผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกแบบกูอีก เดี๋ยวกูตบเลยนะอิหนูฝา” ไม่ว่าเปล่ามันยกมือขึ้นง้างด้วย พี่ฝานี่รีบยกมือขึ้นกัน เอาหัวหลบเลยในจุดๆนี้
“สารภาพบาปมึงมา เมื่อคืนที่พวกมึงไปงานแข่งรถอะไรนั่น มีเรื่องใช่ไหม!”
“งื้อออ เซียร์ มึงใจเย็นๆน้า”
ว่าแบบนั้นพร้อมกระดึ๊บเข้าไปกอดแขนมัน ทำตาปริบๆอ้อนแม่ไปครับในจุดๆนี้ มันปรายตามาใส่ ทำเสียงฟึดฟัดๆเหมือนกระทิงเห็นผ้าแดงใส่ผม บอกให้รู้ว่ายังโมโหอยู่มาก
“งั้นมึงเล่ามาอิฝา มึงเกือบตายใช่ไหม แถมยังไปโดนเป็นของพนันอะไรนั่นอีกใช่ไหม”
“คือว่า....มันก็ใช่ แต่แบบว่ากูก็รอดปลอดภัยมาได้นี่ไง”
“ตอแหล มึงเดินขาถ่างมาก กูมองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าเมื่อคืนมึงไปโดนอะไรมา”
“เชี่ย ขากูถ่างหรอวะ กูว่ากูพยายามเดินหนีบๆแล้วนะ”
“อินี่! นี่มึงโฟกัสเรื่องอะไรของมึงห๊ะ ช่วยโฟกัสเรื่องเดียวกับกูด้วยค่ะ มองเห็นความห่วงใยของกูเป็นเรื่องตลกหรอห๊ะ!” มันที่แหวออกมาแบบนั้น ก็ทำเอาพี่ฝาสลดเลยทีเดียว หันไปหามันที่ดูจะโกรธจริงๆ
“เซียร์ ... ขอบใจว่ะที่มึงเป็นห่วง แต่ว่า...กูรอดมาแล้วไง ...และจริงๆเมื่อคืนนื้ที่รอดมาได้ก็เพราะพี่รบมาช่วยกูว่ะ”
“ห๊ะ...อะไรยังไง มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้ ถ้าลีลาอีก กูจะซัดมึงให้หมอบเลย”
ยกมือทำท่ายอมแพ้ให้มัน และสุดท้ายก็เริ่มอ้าปากเล่ามันไปทั้งหมด
“อิเชี่ยยย หล่อมาก หล่อสัดเลยสินะ ท่าทางแบบนั้นคงดูกร๊าวใจเว่อร์เลยใช่ไหมคะ”
หลังจากที่ผมเล่าให้มันฟังจนหมด พอฟังจบก็เข้าโหมดเพ้อและอวยพี่รบทันที เป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยบ้าผู้ชายหล่อเท่าไหร่เลย
“หล่อมันก็หล่ออยู่หรอก เหมือนเป็นครั้งแรกเลยที่กูได้เห็นพี่มันในโหมดแบบนั้น”
“จริงๆพี่รบเค้าก็เป็นคนแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้วไหมวะ เพียงแต่ว่าเค้าไม่เคยทำกับมึง”
“หรอวะ”
“ก็แน่สิคะ จำวันที่พวกเราเปิดเทอมได้ไหมล่ะ ข่าวพี่รบที่เค้าเม้าท์กันว่าไม่สนใจใครนอกจากคนสำคัญน่ะ แล้วก็ครั้งแรกที่เราเจอพี่เค้า นิ่งๆดูหยิ่งจะตายห่า แต่ตั้งแต่มึงไปวอแวว่าจะจีบพี่มัน จนมึงคบกัน กูก็ไม่เคยเห็นพี่มันจะไม่สนใจมึงนะ”
“มันจ้างมึงมาอวยหรอวะ”
“แหมมม ดีกูก็ชม ถ้าเหี้ยกูก็ด่านะมึง แต่ว่า...พูดแบบนี้แสดงว่าดีกันแล้วดิ”
“ก็...อื้ม ก็ดีกันแล้วอ่ะ...กูไม่ดูง่ายไปใช่ไหมวะ”
“โอ๊ยยย อิดอก ยากกว่านี้ก็โจทย์แคลคูลัสแล้วค่ะ แล้วขอโทษนะ มึงจะทำชีวิตให้ยากไปทำไมอ่ะ รักก็แค่รัก ชีวิตคนเรามันไม่ยาวหรอกมึง จริงๆมึงน่าจะรู้ดีเลยไม่ใช่หรอหลังจากผ่านเมื่อคืนมาน่ะ”
“อืม...ก็จริงนะ ตอนช่วงที่กูอยู่บนรถไอ้กัณฑ์ ใจทั้งสั่นทั้งกลัว เอาจริงๆถ้าเปลี่ยนเป็นรถกูที่คว่ำ กูอาจจะตายไปแล้วก็ได้นะ เครื่องป้องกันห่าเหวอะไรก็ไม่มีอ่ะ”
“เฮ้อ...มึงนี่มันตัวดึงดูดความซวยจริงๆเลยอิน้องฝา” มันที่ถอนหายใจแล้วมองหน้าผมแบบอ่อนใจ พร้อมๆกับที่เอามือมาผลักหัว แล้วดูด่ากู ด่าซะกูเป็นตัวซวยเลย
“จริงๆชีวิตกูก็จืดๆมาเรื่อยๆนะเว่ย แม่งเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่กูเจอพี่รบว่ะ”
“อย่าใช้คำว่าเจอ ใช้คำว่ามึงพุ่งเข้าไปหาเค้าเองจะดีกว่า ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว และสุดท้ายก็หนีไม่รอดจ้า”
มีความสุขกับการล้อกู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เอามือมาหยิกๆแก้มกูไปแบบมีความสุขเป็นที่สุด
“แต่ว่า...เรื่องไอ้หมอกกับไอ้ธารน่ะจะยังไง”
“ชู่ว ตายยากชิพหาย มานู่นแล้วค่ะ หนูหมอกเจ้าปัญหาเพื่อนรักของมึง”
ไอ้เซียร์ที่ว่าแบบนั้น เลยทำให้ผมต้องหันไปมอง เป็นไอ้หมอกจริงๆ มันที่เดินเข้ามา สภาพดูไม่สู้ดีเท่าไหร่ ตาของมันดูบวมๆ คิดว่ามันคงร้องไห้มาหนักพอดู แต่มันที่พอเห็นพวกผมมองมันอยู่แบบนั้น ก็รีบยิ้มกว้างๆแล้ววิ่งเข้ามาหา
“ว่าไงพวกเมิงงงง มานานแล้วอ่อ ฮ่าๆๆ” ก็ไม่รู้ว่ามันหัวเราะห่าอะไร แต่โคตรจะเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ฝืดฝืนสุดๆ
“หมอก มึงโอเครึเปล่าวะ”
ผมที่ถามมันออกไปแบบนั้น ไอ้เซียร์นี่หันมาทำปากว่า โอ้ว ใส่ผมเลย ...ก็กูทนอึดอัดไม่ไหวอ่ะ เห็นเพื่อนเป็นแบบนี้ผมก็ไม่สบายใจเลย ไอ้หมอกที่ผมรู้จักน่ะ เหมือนมันจะหายตัวไปนานแล้วนะ .... พอถามมันแบบนั้น หน้ามันที่กำลังปั้นยิ้มแบบสุดๆก็ชะงักลงทันที ก่อนรอยยิ้มที่เคยมีจะค่อยๆหายไปทีละนิดๆจนมันไม่เหลือบนใบหน้า
“พวกมึง...จริงๆกูไม่โอเคเลยว่ะ แม่งแย่มากเลยว่ะ”
มันพูดออกมาแบบนั้นก่อนจะก้มหน้าลงมองมือตัวเอง ผมยาวๆของมันที่ช่วงนี้เหมือนมันไม่ค่อยดูแลตัวเองจนมันยาวลงปรกหน้า มองจากตรงนี้ก็เห็นไหล่มันสั่น มั่นใจว่ามันกำลังร้องไห้
“หมอก ... มีอะไรบอกพวกกูมาเหอะ พวกกูเป็นห่วงมึงนะเว่ย”
ไอ้เซียร์ที่พุ่งเข้าไปกอดไอ้หมอกไว้ มือเล็กๆของมันที่ลูบหลังไอ้หมอกและทำท่าจะร้องไห้ตามไป
“ฮึก...มึง กูเหมือนจะไม่ไหวแล้วว่ะ แม่งโคตรแย่ กูทำให้ธารมันเสียใจว่ะ มันเสียใจมากๆ แต่กูไม่ได้อยากให้มันเสียใจเลยนะ ฮึก มันเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยเว่ย แต่...ฮึก กู กู....”
“พอแล้วหมอก ไม่เป็นไรหรอกมึง กูมั่นใจว่าไอ้ธารมันต้องเข้าใจนะ”
ไอ้เซียร์ที่พูดปลอบมันไปแบบนั้น ผมก็คิดแบบไอ้เซียร์นะ มั่นใจว่ามันต้องเข้าใจ....แต่แค่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เท่านั้นเอง ที่มันจะเข้าใจจริงๆ .... ผมไม่คิดว่ามันจะเข้าใจได้ไวขนาดนั้นหรอก
หันไปมองไอ้หมอกที่นั่งสะอื้นอยู่กับอกแฟบๆของไอ้เซียร์ตอนนี้แล้วโคตรจะไม่เหมือนไอ้หมอก คุณหนูหมอกที่พวกผมรู้จักน่ะ เข้มแข็ง และไม่ปล่อยตัวเองเลย แต่มันในตอนนี้เหมือนแค่เด็กเล็กๆคนนึวที่ไม่มีที่พึ่ง ดูสับสนและกำลังใจเสียใจ
“มึง....แล้วเรื่องพี่เทียนล่ะ”
“ฮึก....กูจบกับมันแล้ว”
มันที่เงยหน้าทั้งน้ำตาขึ้นมาบอกผม มือเรียวของมันที่พยายามเช็ดน้ำตาตัวเองออกจากหน้า แต่สายตาก็ปิดไม่มิดเลยว่ามันเสียใจ เสียใจที่ต้องตัดใจจากพี่เทียน
“มึง...แน่ใจแล้วหรอวะ” คิดว่าไอ้เซียร์ก็คงคิดไม่ต่างจากผม แน่ใจหรอว่าตัดใจไหว
“ถึงกูจะไม่แน่ใจ...แต่กูกับไปหาคนที่เคยแอบไปเอากับเพื่อนกูไม่ได้หรอกว่ะ กูว่ากูทำไมได้หรอก”
“ห๊ะ!”
“กูเคยคิดว่ากูลืมมันได้ กูเคยคิดว่ากูลืมไอ้เทียนได้ตั้งแต่วันที่มันหายไปจากกูตอนม.ปลายแล้ว คิดว่ากูทำใจได้ แต่จริงๆแล้วกูทำไม่ได้สักอย่างเลยว่ะมึง ทำไม่ได้ กูลืมมันไม่ได้ และกูก็ลืมเรื่องที่มันทำไม่ได้ว่ะ”
มันพูดออกมาแบบนั้น น้ำตาของมันที่ไหลลงมาเหมือนคนหมดแรง อยากจะถามมันว่า ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมมึงไม่ให้โอกาสไอ้ธารล่ะ...แต่คิดว่าไม่ถามดีกว่า เพราะบางที คนเราก็ไม่ได้รัก คนที่ดี แต่เราก็แค่เลือกที่จะรักใครสักคน ที่หัวใจมันบอกว่าใช่....เรื่องราวมันก็มีแค่นี้เอง
ก็คงไม่ต่างจากไอ้หมอก ที่ไม่ว่าไอ้ธารจะพยายามมากแค่ไหน แต่มันไม่ใช่ มันก็ไม่รัก...
แต่เรื่องของมันกับพี่เทียน ถึงมันจะรัก แต่มันไม่ลืม.....ก็ไม่รู้เลยว่ามันจะไปจบลงที่ตรงไหน
และสุดท้ายวันนี้ไอ้ธารมันก็ไม่ได้มาเรียน พวกผมสามคนที่เข้าคลาสเรียนด้วยสภาพที่ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ โดยเฉพาะไอ้หมอก ผมรู้ว่ามันกำลังโทษตัวเองเรื่องไอ้ธาร และไอ้เซียร์ มันก็มีหน้าที่ปลอบไอ้หมอกทั้งคาบ รวมทั้งไลน์รัวๆจิกเป็นแม่ไก่ไปหาไอ้ธาร แต่ก็นั่นแหล่ะ ไม่ได้อะไรตอบกลับมา .... และเพราะแบบนี้ วันนี้พี่ฝาเลยเหนื่อยมาก กูตั้งใจจดแลคเชอร์อยู่คนเดียวเลยครับ พยายามสรุปและเขียนลายมือให้ไม่เชี่ย พวกมันอีกสามตัวจะได้เอาไปอ่านได้แบบไม่งง
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ”
“รบบบบบบบ”
“หื้ม”
ผมที่เดินเข้าไปหาไอ้ผู้ชายที่ยังคงคอนเซ็ปความชอบของมันแบบมุ่งมั่น วันนี้มันไม่มีเรียน เลยยืนหล่อๆในเสื้อยืดสีเหลืองของแบรนกีฬาดัง กับกางเกงยีนส์เดฟดำ พิงรถของมันรอผมอยู่ ...
“เป็นอะไรวะ ทำไมเรียกชื่อกูได้ล่ะวันนี้”
มันที่ว่าแบบนั้น ดึงกระเป๋าเป้ของผมไปถือไว้ และอีกมือนึงก็ยื่นมายีหัวผมและยิ้มให้ แม่งเอ๊ย มึงอบอุ่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะรบ
“กูไม่เคยเรียกชื่อมึงหรอ”
“ไม่อ่ะ ปกติเรียกไอ้สัดพี่ ไอ้เชี่ยกล้วย ไอ้เหลือง สารพัดที่มึงจะสรรหามาเรียกกู”
มันที่ว่าแบบนั้น ยกมือขึ้นบีบจมูกผมเบาๆ เอ็นดูกูเหลือเกิน ถึงเนื้อถึงตัวมากเว่อร์ ผมที่พยายามผละตัวออกมา หันซ้ายหันขวา ตอนนี้เห็นพี่ๆน้องๆในคณะที่กำลังจับจ้องมาทางเรา
“เป็นไร มึงมองอะไร”
“ปล่อยก่อนดิวะ คนมองแล้ว”
“แล้วทำไมวะ”
มันที่ว่าแบบนั้น แล้วยกมือขึ้นคล้องคอผมไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ ยักคิ้วให้พร้อมยกยิ้มมุมปากแบบนั้น
“กูไม่ใช่ไอ้นักรบคนเก่าแล้วนะครับน้องจืด กูไม่สนใจเชี่ยไรทั้งนั้นแหล่ะ กูรักมึง กูไม่อาย กูจะทำแบบที่กูอยากทำ ใครมันจะทำไมวะ”
พูดแบบนั้นด้วยเสียงที่ไม่เบา ก่อนจะปรายสายตาคมไปมองรอบๆ คนรอบข้างเราที่พยายามเสือกอย่างมุ่งมั่นรีบหันหน้าหนีกันอย่างไว คือมึงจะมองเหมือนอยากเอาตีนไปถีบหน้าเค้าแบบนั้นไม่ได้ไงวะมึงงงง
“หึ ไป กลับบ้านกันเถอะน้องฝา”
“มึง...”
“หื้ม?”
“ขอบคุณนะ”
เงยหน้ามองคนที่ยังโอบไหล่ผมไว้ไม่ปล่อย อยากขอบคุณ...แค่รู้สึกว่าต้องขอบคุณ ไม่รู้ว่าพี่มันจะเข้าใจไหมว่าทำไมถึงพูดแบบนี้ออกไป แต่สิ่งที่มันทำอยู่ตอนนี้ ผมรู้ว่ามันอยากให้ผมมั่นใจ มันกำลังพยายามทำทุกอย่างเพื่อผม แม้ว่าสิ่งนี้มันจะไม่เคยทำมันมาก่อน แต่มันก็ทำออกมาเพื่อผมอย่างดีที่สุด และเพราะแบบนี้เลยอยากจะขอบคุณ
“หึ ... ไม่ต้องขอบคุณหรอกว่ะ กูไม่ได้ทำเพื่อมึงหรอก .... แต่กูกำลังทำเพื่อเรา”
สัดเอ๊ย....หยุดน่ารักไม่ได้หรอวะ ถามจริงๆเถอะนะพี่นะ
------------------
กรี๊ดดดดดด กรี๊ดให้ความพระเอกของพี่เค้าจ้าาา .... ตอนนี้ก็จะอุดมไปด้วยความผัวของพี่นักรบ มันก็จะหวานเบาๆ ใครที่บอก ไม่ไหวกับดราม่าแล้วนะอิไรท์ โอเค ไม่มีแล้ว เราจะซัดกันหวานๆไปจนจบ ....และนอกจากความผัวของพี่รบ ก็จะอุ่นๆกับความรักของเพื่อน อีก1ตัวละครในเรื่องนี้ที่แคทชอบก็คือน้องเซียร์ค่ะ แบบ ...ชอบอ่ะชอบนาง
ส่วนใครที่ถามหาเทียนหมอกธารจอม ... อะๆ ตอนหน้าแคทจะมาแก้ หมายถึงแก้ปมทั้งหมดน้าา
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อาจจะ มาต่อพรุ่งนี้นะเออ .... เพราะงั้น มาเม้นท์เถอะ ไม่มีกำลังใจเลย คนอ่านหายไปครึ่งนึง แต่ว่า ขอบคุณคนอ่านที่ยังอยู่กับแคทมาตลอด ที่เข้ามาอ่านมาเม้นท์ให้กันอยู่จนถึงตอนนี้ ขอบคุณจริงๆ อยากจะบอกว่า แคทอ่านทุกคอมเม้นท์จริงๆ มันคือกำลังใจที่ดีมากๆจริงๆค่ะ ไม่คิดด้วยว่าคนอ่านในเล้าจะยังมี ขอบคุณมากๆๆๆๆเลยค่าาา
และ ปล. คนอ่านที่น่ารักที่บอกว่าขอสั่งจองเล่มพี่รบเลยได้ไหม งื้อออ น่ารักมากกก สามารถทักทายมาถามกันได้น้าาา แคทเตรียมตอนพิเศษไว้แล้วววววว อรุ่มๆๆ *..*
:katai4: :hao7:
-
ตรูเลี่ยนค่าาา อบอุ่นอะไรเบอร์นี้ค้าาา
-
นังเหลืองตัวปลอมแน่ๆ ดีขนาดนี้ เอานังเหลืองตัวจริงไปไว้ที่ไหนน ส่งมานะ 555555
-
อิพี่เทียนอย่าหายหัว
รีบมาเคลียร์ เดี๋ยวน้ำตาน้องจะท่วม
-
ความโซหลัวของพี่รบทำน้องใจสั่น ละมุนอะไรเบอร์นี้คะพี่ขา
-
มีความสุขซะทีนะพี่ฝาคนคูล หมดห่วงซะที
ตอนนี้อยากรู้ล่ะอิพี่เทียนจะแก้โจทย์อย่างไร
นอกใจแบบนี้ น้องหมอกเทมันไปเลยยย
-
ทำเพื่อเรา แทบอยากอ้วก แหวะ
-
:heaven สงสารหมอกมากๆเลยอะ :m15:
-
บทที่40.1
[/b]
[หมอก]
เลิกคลาสของอาจารย์เสกสรรค์หัวล้าน เดินออกมาจากห้องเรียนด้วยสภาพไม่สู้ดี ไม่สู้ดีทั้งการเรียนและตัวกู จะให้ดีได้ยังไง ในเมื่อความรู้สึกแย่ๆมันถาโถมมาใส่ตัวตั้งแต่เมื่อคืน โคตรเป็นความรู้สึกแย่ที่เห็นเพื่อนต้องเสียใจ และมันจะต้องแย่แค่ไหน ที่เพื่อนต้องเสียใจเพราะเรา .... ผมรู้ดี ว่าความเสียใจมันรู้สึกยังไง
“พวกมึง กูกลับก่อนนะ”
ไอ้ฝาที่ว่าแบบนั้น มันยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มน่ารักๆที่ตอนนี้เหมือนมันจะมีมากขึ้นเป็นพิเศษ มองเห็นแผ่นหลังของมันที่วิ่งตรงไปหาผู้ชายอีกคนที่ยืนรอมันอยู่ไม่ไกล ไม่รู้ว่ามันพูดอะไรกัน แต่มองจากตรงนี้ มันและพี่รบก็ดูน่ารักดีจนต้องยิ้มตาม ไม่รู้ว่าสองคนนั้นไปดีกันตอนไหน แต่ก็เห็นพี่รบมันตามตื๊อและชัดเจนกับไอ้ฝามาสักระยะใหญ่ๆแล้ว และคิดว่าตอนนี้ก็คงดีกันเรียบร้อยแล้ว
“น่ารักจังวะ” เผลอพูดออกมาแบบนั้น ตอนที่เห็นพี่รบกอดคอมันให้เดินไปขึ้นรถ
“อื้ม ตอนนี้เหมือนไอ้ฝามันโตขึ้น แล้วก็น่ารักขึ้นนะ” ไอ้เซียร์ที่ยืนอยู่ข้างๆผม มันที่มองตามคนคู่นั้นไปเช่นกันพูดขึ้นมา
“นั่นสิ”
“ความรักมันดีจังน้า คนอ๊องๆแบบไอ้ฝา ตอนนี้ดูโตขึ้น กล้าทำ กล้าตัดสินใจมากขึ้นนะ”
“อื้ม ก็จริง...ก็พี่รบกับมัน ผ่านเรื่องอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะนี่หว่า ... แต่ว่าความรัก แม่งก็ไม่ได้ดีเสมอไปหรอก”
คิดมาถึงตรงนี้ก็น่าอิจฉา .... เพราะผม เป็นคนนึงที่ไม่ได้เจอเรื่องดีๆในความรักเลย
“แล้วมึงอ่ะ ไม่อยากจะโตขึ้นบ้างหรอวะหมอก”
เซียร์ที่ทำหน้าจริงจังหันมาหาผม ผมไม่พูดตอบอะไรออกไป มันเลยเลือกที่จะพูดต่อ
“มึงไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกที่ปฏิเสธไอ้ธารน่ะ กูคิดว่า ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปได้ มันเองก็จะโตขึ้นเหมือนกัน”
มันยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มอุ่นๆ ที่มองดูแล้วมันผสมระหว่างความเป้นเพื่อนกับความเป็นแม่
“อื้ม กูก็หวังแบบนั้นนะ”
“ส่วนมึงน่ะ ถ้าอยากโตขึ้น ก็ต้องกล้ากว่านี้หน่อยนะ”
มือสวยของมันที่ยกขึ้นมาตบบ่าผม ยิ้มสวยๆของมันที่เหมือนกำลังปลอบโยน ก่อนที่มันจะเดินผ่านตัวผมไปเพื่อนขึ้นรถกลับบ้าน มองตามจนรถไอ้เซียร์ขับออกไป แต่ก็ยังไม่เข้าใจกับคำพูดของมันสักนิด ... ถ้าอยากโตขึ้น ก็ต้องกล้ากว่านี้งั้นหรอ .... แล้วกูต้องกล้าอะไรล่ะ ต้องกล้าขนาดไหน ถึงจะโตและมีความสุขแบบไอ้ฝาได้วะ ไม่เข้าใจ...
รถติดในช่วงเย็นๆ น่าเบื่อจนไม่รู้จะทำยังไงดี เหยียบเบรคจนขาแข็ง ติดมาตั้งแต่หกโมงเย็น จนตอนนี้สองทุ่มก็ยังกลับไม่ถึงคอนโด ระอากับการใช้ชีวิตที่ต้องติดแหง็กอยู่บนท้องถนนเต็มที เลยเลี้ยวรถเข้าไปในผับนั่งชิลย่านทองหล่อ เป็นผับดัง ที่ผู้คนไม่พลุกพล่านเท่าไหร่ เดินตรงเข้าไปนั่งในส่วนของบาร์
“ขอโฮการ์เด้น ออริ”
“แก้วใหญ่ไหมครับ”
“อื้ม”
ตอบบาร์เทนเดอร์ที่แค่พยักหน้ารับ แล้วหายไปแก้วใส่เบียร์มาให้ผม ไม่แรงเท่าไหร่ก็เพราะว่าไม่ได้อยากจะเมา แค่อยากหาที่เงียบๆอยู่คนเดียวก็แค่นั้น
“เฮ้อ”
ถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะยกแก้วเท่าโอ่งขึ้นดื่ม ความคิดตีกันไปจนเหนื่อยใจ ทั้งเรื่องของไอ้ธารและเรื่องของไอ้เทียน สองเรื่องนี้มันติดวนอยู่ในใจของผมจนไม่เป็นอันทำอะไร .... นั่งดื่มไปเรื่อยๆไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่ก้มลงมองอีกทีก็ผ่านไปจนครึ่งแก้วแล้ว
“ขออลาวเดอะเวิลแก้วนึงน้อง”
เสียงเข้มที่ดังขึ้นข้างตัว เอ่ยปากสั่งคอกเทลที่แรงที่สุด ผมหันไปมองแล้วต้องถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นหน้าเจ้าของคนที่สั่ง โลกแม่งไม่เคยกลมหรอก ถอนหายใจหนักๆออกมาอีกครั้ง แล้วหยิบแก้วของตัวเองขึ้น ตั้งใจจะไปหาที่นั่งดื่มที่อื่น
“เดี๋ยวดิหมอก”
“ปล่อยแขนกูไอ้เทียน”
“มึงคิดว่ามึงจะหลบกูพ้นหรอ”
“กูไม่ได้หลบ แต่กูแค่คิดว่ากูพูดชัดแล้ว...กูกับมึงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วเทียน”
หันไปหาร่างสูงที่มันมองผมไม่ละสายตา จ้องนิ่งๆอยู่แบบนั้น แต่ผมรู้ดีว่ามันจะไม่ยอมปล่อย ... โอเค ในเมื่อมึงไม่ปล่อย กูก็นั่งลงที่เดิมนี่แหล่ะ บาร์เทนเดอร์ที่เดินมาวางแก้วของไอ้เทียนลงตรงหน้าของมัน พอมันเห็นแบบนั้นเลยเลือกที่จะปล่อยแขนผม แล้วหันไปยกแก้วตัวเองขึ้นดื่ม
“มึงพูดชัด ชัดแค่ของมึงคนเดียว”
“แล้วยังไง”
“แต่กูยังไม่ได้พูดในส่วนของกูเลย ทำไมมึงไม่ยอมฟังกูบ้างวะ”
“กูยังจำเป็นต้องฟังอะไรมึงอีกวะ”
“กูมีเรื่องที่อยากอธิบายให้มึงฟังเยอะแยะไปหมดหมอก”
“กูไม่อยากฟัง”
“แต่กูอยากเล่า”
มันที่เถียงออกมาทันที สายตาที่เว้าวอนของมัน เหมือนมันกำลังบอกผมว่า ขอให้กูได้พูดบ้าง แค่ครั้งนี้ที่มันอยากจะอธิบาย สายตาของมันที่มองมาทำให้ผมต้องกำมือตัวเองแน่น เหมือนความทรงจำเก่าๆจะวิ่งเข้ามาในหัวอีกแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็สลัดมันออกไปไม่ได้สักทีกับความรู้สึกที่ฝังใจอยู่แค่มัน .... ผมที่ก้มหน้าและหลับตาลงช้าๆอย่างกลั้นอารมณ์ และสุดท้ายก็เงยหน้าขึ้นมามองมันอีกครั้ง ก่อนจะถามคำถามที่อยากจะถามกับมันออกไป
“มึงมาอยากเล่า อยากอธิบายอะไรตอนนี้วะเทียน ตอนที่กูอยากฟังอ่ะ มึงไปอยู่ไหนมา ทำไมมึงถึงพึ่งมาเอาตอนนี้วะ”
“หมอก”
“มึงรู้ไหมวะ วันที่กูเห็นคลิปที่ส่งเข้ามาที่มือถือกูอ่ะ กูรอ กูนั่งโง่ๆรอมึงอยู่ที่โรงหนัง กูรออยู่ตรงนั้นคนเดียว กูรอจนยามมาไล่ให้กูกลับบ้านเพราะห้างจะปิด กูเลยต้องเดินออกมารอหน้าห้าง รอมึง รออยู่ตรงนั้น แต่มึงก็ไม่มา...มึงไม่มา มีแค่อยากเดียวที่มา ก็คือคลิปโง่ๆที่มึงกำลังเอากับเพื่อนกูอยู่ เสียงของเพื่อนกูที่เรียกชื่อมึงอ่ะเทียน นั่นคือสิ่งเดียวที่กูได้รับมา...แล้วมึงไปไหนวะ ไปเอากับมันลับหลังกูไง วันนั้น...คือวันที่กูอยากฟังคำอธิบายจากมึงที่สุด ฮึก...กูอยากฟังที่สุดอ่ะเทียน ฮึก อึก แล้ว....ล...แล้วมึงไปไหนวะ ฮื่อ มาทำเชี่ยอะไรเอาตอนนี้ มาทำไม ฮื่ออ มาทำไมวะเทียน ฮึก ฮื่ออ”
พูดออกมาแบบนั้นแม้ว่าน้ำตาจะไหล มันเหมือนเป็นสิ่งที่ผมพยายามจะเก็บไว้ให้ลึกที่สุด พยายามเก็บมันไว้พยายามที่จะปิดตายไม่นึกถึงมัน แต่เปล่า ... สิ่งที่เราพยายามอยากจะลืม จริงๆแล้วมันคือสิ่งที่เราไม่เคยลืมมันเลยต่างหาก
คำถามที่ผมไม่เคยได้คำตอบ
และวันนี้ก็คงไม่ไหวจะพยายามเก็บ
ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆผม ดึงตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่น มันไม่อายสายตาใคร มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร แค่ทำทุกอย่าง ในแบบที่อยากจะทำ เหมือนเช่นตอนนี้ ที่มันคงอยากกอดผมไว้ และก็กอดไว้แบบแน่นๆอยู่แบบนั้น
“ฮึก เทียน ทำไมวะ ฮื่อ ทำไมมึงต้องกลับมาด้วย”
“กูขอโทษหมอก กูขอโทษนะ”
แขนแข็งแกร่งที่ผมเคยกอดมันไว้ในอดีต อบอุ่นไม่ต่างจากที่เคย แต่แปลกที่ตอนนี้ แม้ว่าเนื้อมันจะอุ่นแค่ไหน แต่พอได้มาอยู่ในอ้อมกอดของมันทีไรผมกลับหนาว ความรู้สึกที่หนาวเยือกลงไปถึงกระดูก หนาวจนเจ็บไปทุกสัดส่วน แค่คิดก็ตัวสั่น แค่หลับตาก็เห็นแผ่นหลังกว้างๆในคลิปนั่นโผล่เข้ามาในสมอง แผ่นหลังกว้างที่โยกขยับเลื่อนขึ้นลง สะโพกสอบที่โยกขยับลุกล้ำเข้าหาช่องทางของเพื่อนสนิทของผม ภาพแผ่นหลังกว้างๆที่ไม่มีเสื้อกับกางเกงนักเรียนที่ถูกถอดลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า ผมยังจำได้แม่นเหมือนกับมันพึ่งผ่านไปเมื่อวานก่อน แค่คิดก็หนาวไปทั้งตัวทั้งใจของผมแล้ว
“ทำไมตัวสั่นแบบนี้ ไม่ร้องแล้วได้ไหมหมอก เทียนขอโทษ หมอกฟังพี่สักครั้งได้ไหม”
มันที่ผละออกจากตัวผม ฝ่ามือหนาที่ช้อนปลายคางของผมให้เงยหน้าไปมองมัน
“ฟังพี่เทียนอีกครั้งได้ไหมครับ .... ถ้าพี่จะบอกว่ามันไม่ใช่พี่ล่ะ พี่ไม่เคยมีอะไรกับฟิวส์ หมอกจะเชื่อพี่ได้ไหม”
“เทียน ... กูรอมาหลายปี เพื่อฟังคำแก้ตัวส้นตีนแบบนี้หรอวะ”
“หมอก กูพูดจริงๆ กูไม่เคยมีอะไรกับมันเลย”
“แต่กูเห็นในคลิป แล้วมันก็ครางเรียกชื่อมึงไอ้สัด!”
ตะคอกมันออกมาทั้งน้ำตา รู้สึกโมโหมมันขึ้นมาในตอนนี้ ทำไมวะ ทำไมผมต้องมารักคนที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ อยากน้อยถ้ามันพูดว่า มันไม่ได้ตั้งใจไปเอากับไอ้ฟิวส์ ผมว่ามันน่าจะดีกว่าการพูดว่ามันไม่เคยทำ ทั้งๆที่ผมได้ดูคลิปนั่น
“มันจะครางชื่อใครก็ได้ ทำไมมึงต้องมั่นใจขนาดนั้นวะ ในคลิปหน้ามึงก็ไ....”
“แล้วถ้าไม่ใช่มึง มันจะมามั่นหน้าบอกกูทำไมว่ามันเอากับมึงวะ! กูรีบไปโรงเรียนแต่เช้า ไปเพื่อจะถามมึง แต่กูไม่เจอมึงเลย เจอแต่มันกับสร้อยคอของมึงที่มันฝากกูให้เอาไปคืนมึงให้ด้วย สร้อยคอที่มึงไม่เคยถอดอ่ะเทียนมึงจำได้ไหม แล้วมึงจะมาปฏิเสธเอาอะไรตอนนี้วะ แค่พูดแบบแมนๆไม่ได้หรอไอ้สัดเอ๊ย ทำไมกูต้องมารักคนเหี้ยๆแบบมึงด้วย!”
ผมลุกขึ้นในจังหวะที่พูดจบ รู้สึกว่าไม่อยากจะพูดอะไรกับคนแบบมันอีกต่อไป ผลักอกอีกฝ่ายแรงๆแล้วลุกขึ้นเดินหนี เห็นไอ้เทียนที่รีบควักหากระเป๋าตังค์ มึงไม่ทันกูหรอก .... ผมที่เดินข้ามมาอีกโซนของผับนี้ เป็นโซนแด๊นซ์ที่เปิดเพลงให้เต้นสีกัน พยายามเดินหนีกลุ่มคนที่เต้นอยากเมามันส์เพื่อเลี่ยงออกไปหลังร้าน เดินเลยไปจนถึงลานจอดรถ ลมเย็นๆที่ปะทะเข้ามาที่หน้า ได้แต่หลับตานิ่งๆสักพักอย่างทำอารมณ์ ตั้งใจว่าจะขับรถกลับ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด เมื่อมีเสียงบางอบ่างลอดเข้ามาในหู
“อื้ม อื้ออ”
“หึ มึงหลวมไปเปล่าวะ อื้ออ”
“อ๊ะๆ ระ...แรงอีก อ๊า”
เสียงครางกระเส่าของคนสองคนก็ทำให้ต้องลืมตา คือเงี่ยนกันขนาดนี้เลยหรอวะคนเรา ได้แต่คิดอยู่ในใจ มองตรงไปตรงข้างกำแพงตรงหลังรถคันหนึ่ง .... เอางี้เลยหรอวะ
“อื้ออ อื้มม”
“ชู่วเบาๆสิวะไอ้ฟิวส์ ซี๊ด”
เสียงทุ้มที่เรียกชื่อของอีกคนทำเอาชะงัก ในโลกใบนี้แม่งต้องมีคนชื่อคล้ายกันเยอะแบบนี้เลยหรอวะ แถมยังเป็นชื่อที่กูไม่ชอบอีกด้วย แค่ได้ยินก็แสลงหนังหู ... ได้แต่ส่ายหน้าหน่อยๆอย่างปลงตก ตั้งใจจะเดินออกไปขึ้นรถ แต่ด้วยความเสือก ใช่ เสือกนี่แหล่ะ เลยพยายามเพ่งดูอีกนิด ภาพที่เห็นคือร่างบอบบางที่นอนนาบลงไปกับกระโปรงหลังรถ และร่างสูงของอีกคนที่คล่อมทับไว้ แรงกระแทกที่สอดเข้าออกช่องทางรักอย่างหนักหน่วงจนดังชัดมาถึงตรงนี้
“ซี๊ด อ่า ไอ้ฟิวส์...อ๊ะ”
ร่างสูงที่กัดเขี้ยวกัดคางด้วยความเสียวซ่านเผลอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมในวินาทีนั้น ได้แต่เบิกตากว้างเมื่อสายตาประสานกัน ก่อนที่ผมจะรีบหันหลังแล้วพยายามเนียนๆเดินหนีขึ้นรถไป
ว่าแต่....ทำไมผู้ชายคนนั้น คุ้นจังวะ
......ไม่อยากจะพูดเลยว่าแว๊บแรงคิดว่าไอ้เทียนด้วยซ้ำ.......
เชี่ยเอ๊ย คิดถึงมันอีกแล้ว พอสักทีสิวะไอ้หมอก....
ขับรถกลับมาถึงคอนโด ตรงเข้าอาบน้ำและตั้งใจจะนอนเลย มือถือก็ปิดเสียงและโยนๆไวแถวห้องรับแขก รู้สึกว่าช่วงนี้ชีวิตค่อนข้างที่จะหนักหน่วงเต็มที แค่รู้สึกอยากพักบ้าง
‘ติ๊งต่อง’
แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างคนอย่างไอ้พยับหมอกเท่าไหร่เลยเว้ย ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วลุกขึ้นมาจากเตียงนอนด้วยหัวฟู เหลือบตามองนาฬิกา บอกเวลาว่าเที่ยงคืนกว่าๆ ใครมันมาหากูตอนนี้ ... เดินโซซัดโซเซไปถึงหน้าประตูห้องก่อนจะเอาหน้าแนบตาแมวดู คนที่อยู่อีกฝั่งของบ้านประตูทำเอาตาสว่าง ก่อนจะรีบเปิดประตูให้อีกฝ่าย
“ไอ้ธาร”
“ไง....” มันที่ยืนพิงประตูยกยิ้มมาให้ผม สายตาแปลกๆของมันที่มองมาที่ผม
“มึงมีไรวะ?”
“ไม่มีกูมาไม่ได้หรอ ไหนว่าเพื่อนกัน” มันที่ว่าแบบนั้นดันตัวผมให้ออกห่างจากประตู ก่อนจะสอดตัวเข้ามาให้ห้องของผมแบบที่ไม่ทันทัดทาน ร่างสูงๆของมันที่เดินผ่านผมไป ได้กลิ่นเหล้าฉุนๆเตะเข้าจมูก
“ธาร มึงกินเหล้ามาหรอวะ” ถามอีกคนที่เดินไปนั่งอยู่ที่โซฟา
“นิดหน่อย”
“แล้ว...”
“ทำไมมึงยืนอยู่นั่นวะ มานั่งนี่ดิ”
มันว่าแบบนั้นแล้วเอามือตบๆลงตรงที่นั่งข้างๆตัว ไอ้ธารตอนนี้ไม่เหมือนกับมันที่ผมเคยรู้จัก สายตาที่จ้องมาที่ผมแบบไม่วางตานั่นทำให้ผมรู้สึกอึดอัดหน่อยๆ
“ทำไม มึงรังเกียจ?”
“ก็เปล่า”
ตอบออกมาแทบจะทันที ไม่อยากให้มันคิดแบบนั้น ไม่อยากให้มันรู้สึกไม่ดี แต่จริงๆก็ไม่ได้อยากเดินเข้าไปหามันในตอนนี้ เลยพยายามเดินเลี่ยงๆ ตั้งใจจะไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัว แต่ไม่ทัน เมื่อมือแข็งแกร่งของมันกระชากทั้งแขนของผมให้ไปหามันอย่างแรง
“เห้ย! ทำเหี้ยอะไรวะธาร ปล่อย!”
ผมตะโกนออกไปทันทีที่รับรู้ว่าโดนพลิกตัวให้นอนอยู่ใต้ร่างของเพื่อนตัวเอง ไอ้ธารที่ยกยิ้มมุมปากมองผม สายตาของมันที่ผมไม่อยากเห็น
“ปล่อยกูไอ้ธาร มึงเมาแล้ว”
“กูไม่เมา”
“มึงเมาไอ้สัด ปล่อยกู!”
จ้องมันเขม็ง พร้อมทั้งพยายามบิดข้อมือออกจากการะเกาะกุมของมัน แต่ไม่...ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนไอ้ธารก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย
“กูรู้ตัวเองดี สติกูยังมีอยู่” ว่าแบบนั้นพร้อมยกยิ้มร้าย มองไล้สายตาไปทั่วกรอบหน้าของผม
“รู้ตัวดี ก็ปล่อยกู”
“กูไม่อยากปล่อย”
มันที่ว่าแบบนั้นโน้มหน้าลงมาพร้อมๆกับผมที่พยายามเตะขาดิ้นหนีมัน จมูกโด่งของไอ้ธารที่กรี๊ดไปตามผิดเนื้อของผม มันที่ซุกไซร้ไปตามซอกคอของผม ก่อนจะขบเม้นลงไป ผมมั่นใจว่ามันต้องขึ้นสีเพราะรู้สึกเจ็บ
“ปล่อยกู!”
“กูไม่ปล่อย! กูอยากรู้ ว่าถ้ากูได้ทำแบบที่ไอ้เทียนทำ มึงจะไม่รักกูหรอ!!”
“มึงพูดเชี่ยอะไรวะ ปล่อย ปล่อยกูไอ้เชี่ยเอ๊ย ธารปล่อยกู ฮึก”
“ไม่!”
ผมที่ดิ้นอยู่ใต้ร่างของมัน ใจสั่นและน้ำตาไหลเมื่อรู้ว่าไอ้ธารจะไม่มีวันปล่อยแบบที่มันพูด มันที่จริงจัง และผมรู้ตัวว่าตัวเองจะไม่มีทางรอดออกไปจากอ้อมกอดนี้ได้
“ปล่อย ฮึก ปล่อยกูไอ้ธาร! ถ้ามึงไม่ปล่อย ต่อจากนี้กูจะเกลียดมึง!”
“เชิญ!”
มันที่เงยหน้าขึ้นมาว่าแบบนั้น ก่อนที่จะกระชากเสื้อตัวโคร่งของผมออกจากตัว ลิ้นของมันที่ดูดคลึงหนักๆที่หัวนมของผม สะดุ้งจนต้องแอ่นอกเงยหน้าสะอื้นร้องไห้ทั้งน้ำตา ข้อมือที่ถูกล็อคจากฝ่ามือแข็งแกร่งของมัน ผมได้แต่ร้อง ร้องไห้และดิ้นไปมาอยู่แบบนั้น แต่ไอ้ธารตอนนี้ไม่ได้คิดที่จะหยุด สะอื้นหนักขึ้นไปเรื่อยๆเมื่อฝ่ามือร้อนๆของมันเริ่มลูบลงมาที่เอวและสะโพก ได้แต่หลับตาลงและปล่อยน้ำตาออกมา
“ฮึก ฮื่ออ ธาร...”
‘กิ๊ก’
“ป...ปล่อยกูฮึก อ๊ะ”
“กูรักมึงหมอก กูรักมึงตั้งแต่แรกเห็น กูจะไม่ปล่อยมึงไป ไม่ กูไม่ยอม”
“แต่กูไม่ได้รักมึง!”
“เดี๋ยวพอกูเป็นผัว มึงก็เปลี่ยนความคิดเอง” ว่าแบบนั้นก่อนจะกระชากกางเกงบอลของผมลง มือของมันที่เลื่อนลงไปจับที่แกนกายของผม รู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวูบลงสู่ที่ต่ำ สะอื่นหนักๆออกมาทั้งดิ้นทั้งเตะ แต่ไม่มีแรงที่จะตะโกนอีกต่อไป คนที่กำลังทำเรื่องแบบนี้กับผมอยู่ คือเพื่อนที่ผมไว้ใจ แต่มันกลับทำตัวไม่ต่างจากโจรที่ข่มขืนในข่าวที่มีให้เห็นบ่อยๆ
“ท...เทียน ฮึก”
“อยู่กับกู มึงยังเรียกชื่อมัน ได้!”
ใบหน้าคมที่ก้มลงมาตั้งใจจะจูบปาก ผมที่พยายามดิ้นหันหน้าหนีอย่างสุดแรง ทั้งๆที่น้ำตายังไหล
“ไอ้สัดเอ๊ย! มึงมานี่!!”
เสียงเข้มของบุคคลที่สามที่ดังเข้ามากลางห้อง ผมสะอื้นหนักและพยายามลุกขึ้นนั่งเมื่อไอ้ธารที่ก่อนหน้านี้คล่อมทักตัวของผมไว้ ถูกกระชากลงไปกองที่พื้น
‘ผลัว ผลัก!’
“ไอ้หน้าเหี้ย มึง!” ไอ้เทียน.... ใช่ .... มันเอง มันจริงๆ..... .
‘ผลัว ผลัก ปึก!’
หมัดหนักๆที่ตรงเข้าชกหน้าของไอ้ธารจนสะบัด มันที่ล้มลงไปและไอ้เทียนที่ตามไปคล่อมและซัดลงไปอีกหมัด ผมพยายามลุกขึ้นนั่งและลุกขึ้นสวมกางเกงและเสื้อของตัวเอง ไอ้เทียนและไอ้ธารที่สวนหมัดใส่กันแบบไม่ยั้ง
“พ...พอ พอแล้ว!” ไอ้เทียนที่ชะงักหมัดค้างกลางอากาศ
“มันทำเหี้ยๆใส่มึงนะ”
“กูขอนะเทียน”
ผมอ้อนวอนมันทั้งน้ำตา สะอื้นอย่างสุดจะทน เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำผมกลัว กลัวมันที่สุด แต่ถึงแบบนั้น ก็ไม่ได้อยากให้เพื่อนของผมต้องเจ็บ
“สัดเอ๊ย!”
ไอ้เทียนที่หัวเสียแบบสุดๆ มันลุกขึ้นจากตัวของไอ้ธารและตรงเข้ามาประคองตัวผมไว้ ไอ้ธารที่มองผมกับไอ้เทียน สายตาของมันที่บ่งบอกว่ากำลังเจ็บปวด แต่ผมไม่อยากใส่ใจ ..... เพราะมันเกินไป สิ่งที่ไอ้ธารทำมันเกินไป
“ปลอดภัยแล้วนะหมอก”
ไอ้เทียนที่กระซิบข้างหูผม และลูบหลังเบาๆ ได้แต่ซุกหน้าลงกับอกของมัน อกของคนที่ผมอยากจะหนีไปให้ไกลที่สุด แต่ก็ทำไม่ได้
“ทำไมวะ...ทำไมถึงไม่ใช่กูวะหมอก”
ไอ้ธารที่ยันตัวลุกขึ้นยืนถามออกมาแบบนั้น สภาพมันดูแย่ แต่คงไม่ต่างจากความรู้สึกของผมเท่าไหร่
“ทั้งๆที่ไอ้เหี้ยนี่มันทำเหี้ยกับมึงนะ”
“ถึงไอ้เทียนมันจะเหี้ย...แต่มันเคยบังคับกูนะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ไม่เคย...และมันไม่เคยคิดจะบังคับฝืนใจกู แบบที่มึงทำ”
“หมอก....”
“กูจะพูดชัดๆนะ ฮึก...กูให้อะไรมึงไม่ได้นอกจากคำว่าเพื่อน และเรื่องในวันนี้ กูจะถือว่ามึงเมา แต่ขอนะ...นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะให้อภัยมึงได้”
“หมอก...กู...”
“มึงกลับไปเหอะ ตอนนี้กูยังไม่อยากเห็นหน้ามึง”
“แล้วมัน”
สายตาที่เจ็บปวดของไอ้ธารมองมาที่ไอ้เทียน แววตาที่ไม่อยากยอมแพ้ ผมเห็นมันอยู่ในนั้น...แต่มันไม่กล้าข้ามมาเพราะคำพูดของผม
“...อย่างน้อย ... กูไม่เคยเกลียดสัมผัสของมัน เหมือนสัมผัสของมึง”
‘ปัง!’
เสียงปิดประตูที่ดังตามมา พร้อมๆกับแผ่นหลังกว้างของผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของผมที่หายไป ทรุดตัวลงนั่งและปิดหน้าสะอื้นออกมาหนักๆ มันหนักหน่วงที่สุด ที่สุดจนไม่รู้จะพูดยังไง ....
ผมกลัว...ผมเกลียด...ผมเสียใจ
ความรู้สึกมันตีวนไปหมดจนไม่รู้จะอธิบายยังไง รู้แค่ว่ามันหนักมากเกินไปแล้วจริงๆ
‘หมับ’
“ร้องออกมาเถอะหมอก กูอยู่ตรงนี้นะ”
“เทียน ฮึกฮื่ออ”
ผมที่โผกอดมันไว้แน่นๆ และอีกฝ่ายก็กอดแน่นแบบไม่ปล่อยเช่นกัน ความรู้สึกถาโถมจนไม่ไหว และมันก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าสุดท้าย ไม่ว่ายังไง ใจเราก็ซื่อสัตย์มากกว่าปากและสมองของเราเสมอ
-----------------------
กรี๊ดดดด มาแล้วจ้าาา บอกจะลง3ทุ่ม ... ไม่มีจริงจ้าาา แคทพึ่งกินข้าวเสร็จ เลยเลทขอโทษค่าาา แต่มาแล้วเด้อ
เชิญกรี๊ดร้องคว่ำครวญและด่าพี่ธารจ้าาาา....ยังไงล่ะ พี่ธารคนดีของเรา หึ้ยๆๆๆ สงสารหมอกเด้อออ
คิดว่าตอนนี้คนอ่านอาจจะเดาได้แล้วมั้งว่าเรื่องของพี่เทียนมันยังไงๆ ... และต่อไป มันจะดีขึ้นๆ จะเฉลยแล้วเด้อ
ตอนนี้สอนให้รู้ว่า คนที่คิดว่าจะดี มันก็อาจจะไม่ได้ดีเสมอไปนะจ๊ะ
ปล. อย่าด่าพี่ธารหนักมาก เก็บไว้ให้น้องจอมด่าบ้าง ผ่าม！555555 :katai4: :hao7: :mew1:
-
ของพี่เทียนกะน้องหมอกนี้.. ทำน้ำตาไหลทุกตอน..
:hao5: :hao5:
-
เอ๋......เหมือนอ่านอะไรข้ามไป เสียงครางฟิวๆแล้วข้ามเฉย
-
:pig4:
-
บทที่40.2
[เทียน]
ก้มมองคนที่นั่งสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของผม คนที่จริงๆแล้วเป็นคนเปราะบางง่าย ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีไม่ต่างจากไข่ในหิน เป็นคนทีพอเห็นก็รู้สึกว่าอยากทำลาย อยากทำลายหินที่คอยปกป้องอยู่ให้แตกกระจาย ... และผมเองก็ทำสำเร็จกับสิ่งที่ต้องการ ผม ไอ้เทียน ในช่วงสมัยม.ปลาย เป็นผู้ชายร้ายๆที่กล้าลอง กล้าทำ มีแต่ความกล้าที่ไม่เคยเกรงใจใคร เพราะบ้านรวย และหมอก มันก็คือตัวเลือกที่ดีที่สุดในตอนนั้น ลูกคุณหนูที่ดูใสซื่อ ใส่แว่นหนา และดีแต่จะแก้มแดงเวลาที่ผมขยับเข้าใกล้ เห็นแล้วถูกใจ เลยตกลงพนันกับเพื่อนว่า ถ้าทำให้คนตรงหน้าตกลงคบด้วยได้ผมจะชนะ .... และแน่นอนผมชนะ
“หมอก”
“ฮึก ฮื่อ ทำไมวะ...ฮึก ทำไมชีวิตกูถึงเจอแต่เรื่องเหี้ยๆแบบนี้”
มันที่ตัวสั่นแล้วสะอื่นอยู่กับอกของผม เป็นผู้ชายร่างบางแต่มีดีตรงที่มันสูง แต่พอมาร้องไห้สะอื้นแบบนี้กลับน่าสงสารจนใจผมเป๋ ... และคำพูดของมันก็ถูกนะ ผมคงเป็นหนึ่งในเรื่องเหี้ยๆของมันเหมือนกัน
“ทั้งมึง ฮึก ทั้งไอ้ธาร ฮ..ฮึก เป็นพวกเหี้ยๆที่ทำลายความไว้ใจกู” ก้มหน้าลงต่ำ เห็นน้ำตามันไหลจากตรงนี้ได้ชัดเลย
“กูขอโทษนะ ที่เป็นคนนึงที่ทำให้มึงเสียใจ”
“มึงมันเหี้ย ทำไมต้องเป็นมึงวะเทียน ทั้งๆที่กูรัก ฮึก...กูไว้ใจมากๆเลย ทำไมมึงต้องทำแบบนั้นด้วย”
ไอ้หมอกที่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม สายตาที่มองมามีทั้งความเสียใจ ผิดหวัง และโหยหา ..... เหมือนคนที่อยากว่ายน้ำข้ามไปอีกฝั่ง แต่ก็ไม่กล้าที่จะลงน้ำ ... ตอนนี้ไอ้หมอกก็เป็นแบบนั้น ผมลูบหลังมันเบาๆ โยกตัวไปมาเหมือนปลอบเด็กตัวน้อยๆ ผ่านไปนานที่มันพร่ำบ่นไปและสะอื้นไปอยู่แบบนั้น จนมันสงบลง
“ดีขึ้นรึยัง”
“อื้ม”
“งั้น...กูว่ามันก็น่าจะถึงเวลาที่มึงต้องฟังกูบ้างแล้ว”
บอกมันแบบนั้น อีกคนก็มีปฏิกริยาขึ้นมาทันที คนตัวบางที่ก่อนหน้านี้มันปล่อยให้ผมกอด ตอนนี้กลับดิ้นขลุกขลัก มือของมันที่ดันอกผมออก พยายามที่จะลุกหนีและผลักไส ... ก็เป็นแบบนี้ตลอด แต่ครั้งนี้จะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น
“ปล่อยกูไอ้เทียน”
“กูไม่ปล่อย”
“กูบอกให้ อื้ออ”
คำพูดของมันถูกริดรอนไปในทันที เมื่อผมก้มหน้าลงประกบจูบมันตอนนั้น มองเห็นตาของมันที่ยังฉ่ำน้ำจากการร้องไห้เมื่อครู่เบิกโตขึ้นอย่างตกใจ และเพราะเป็นแบบนั้นเลยดันลิ้นเข้าไปในโพรงปากมันได้ง่ายเพราะอีกฝ่ายไม่ตั้งตัว โอบเอวบางให้ขยับแนบเข้ามาแนบชิดกันมากขึ้น มืออีกข้างที่ล็อคหัวทุยให้เอียงหน้ารับจูบร้อนๆนี้อย่างถนัด กดจูบซ้ำๆอยู่แบบนั้น จนเมื่ออีกฝ่ายเลิกที่จะดิ้นหนีจึงผละออก ไอ้หมอกที่หอบหายใจเข้าปอดถี่ๆ ดูตรงนี้ก็น่าสงสารดี แต่บางทีก็เป็นคนที่น่าตีมากจริงๆ
“คราวนี้ก็ฟังพี่ได้ได้แล้ว”
“กู แฮ่ก ไม่....”
“ถ้ามึงยังดื้อที่จะไม่ฟังอีก กูจะจูบมึงอีก เอาสิ...อ้าปากเถียงอีกสิ กูก็อยากจูบมึงนะ ...มึงหวานดี”
ก้มหน้าสบตาคนที่อยู่ในอ้อมแขน หน้าของมันที่แดงขึ้นมาในตอนนั้น ยกยิ้มมุมปากพอใจกับสิ่งที่ได้เห็น ผิดกับอีกฝ่ายที่คงหงุดหงิดน่าดู มันเลยทำแค่อ้าปากด่าแบบไม่มีเสียง ‘ไอ้ฉัด’
“กูไม่ได้เอากับไอ้ฟิวส์จริงๆ” พูดออกมาแบบนั้นมันก็มีปฏิกริยาทันที คนในอ้อมแขนที่ตัวเหมือนจะแข็งท่อขึ้นมาทันที ทำได้แค่ลูบหลังมันเบาๆแล้วพูดต่อ
“จริงๆนะ เรื่องเมื่อตอนนั้น ในคลิปที่มึงเห็นมันไม่ใช่กูจริงๆ”
“แล้วกูเห็นผีงั้นหรอ”
“มึงไม่ได้เห็นผีหรอก มึงเห็นคนอื่นต่างหาก”
“มึงอย่ามาตลก มึงไม่ได้มีแฝดนะไอ้เทียน”
“เออ กูไม่ได้มีแฝด แต่กูมีเพื่อนคนนึง มึงจำไอ้วาฬได้ไหม”
“วาฬไหน ปลาวาฬหรอไอ้สัด”
“ปากมึงนี่นะ ... ใช่ที่ไหนล่ะ ไอ้วาฬเพื่อนสนิทกู คนนี้น่ะ”
บอกมันแบบนั้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดๆหารูปสมัยม.ปลายมาให้มันดู เป็นรูปคู่ของผมกับไอ้วาฬสมัยที่ผมอยู่ม.ปลาย เอาจริงๆแม่งก็คล้ายแฝด เพราะส่วนสูง สีผิว ทรงผม คือถ้ามองจากข้างหลังบางคนก็ทักผิดทักถูกครับ
“คุ้นๆหน้ามันไหม มึงน่าจะเคยเห็นกูเดินกลับมันบ้าง”
“ก็....คุ้นๆ แต่มึงจะให้กูเชื่อเรื่องที่มึงพูดเนี่ยนะ... ถ้ามันเป็นแบบที่มึงว่า แล้ววันนั้นมึงหายไปไหน ทำไมมึงไม่มาอธิบายให้กูฟังแบบนี้ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ตอแหล”
“เดี๋ยว ฟังกูให้จบก่อนสิ อย่าพึ่งด่าได้ไหมล่ะ”
“ว่ามาสิ จะตอแหลอะไรกู ขอเนียนๆ...” มันที่เช็ดน้ำตาออกจนหมดแล้ว ปรายตามองแรงใส่ผมไม่หยุด
“เรื่องที่เกิดตอนนั้นมันคือช่วงใกล้จะสอบเสร็จใช่ไหม พวกกูที่อยู่ม.6สอบวันนั้นวันสุดท้าย แต่มึงยังมีเหลือสอบอีกวันนึงใช่ไหม” ถามแบบนั้นไอ้หมอกก็พยักหน้ารับ มันที่ไม่เถียงอะไรออกมาอีก ผมเลยพูดต่อ
“ตอนนั้นอ่ะ ทุกคนก็ยุ่งๆเรื่องสอบเข้ามหาลัย’ แต่ไอ้วาฬ ที่บ้านมันให้มันไปเรียนต่อต่างประเทศ ... วันนั้นที่เกิดเรื่อง กูสอบเสร็จก็ตั้งใจจะไปหามึงที่โรงหนัง เพราะนัดมึงไว้แล้ว แต่ก็ดันมีเรื่องสะก่อน”
“เรื่องอะไรของมึงอีก”
.
.
.
“เห้ยไอ้เทียนๆ มึงสอบเป็นไงบ้างวะ”
ผมที่ก้มหน้าเล่นมือถืออยู่ที่โต๊ะเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงของไอ้ปื๊ดอย่างงงๆ มันยืนตบบ่าใครบางคนอยู่ตรงร้านน้ำ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงที่ผมนั่งอยู่ ... ไอ้สัดปื๊ด ไอ้หัวหน้าห้องส้นตีน
“กูอยู่นี่ไอ้สัดปื๊ด!” ตะโกนเรียกมันที่หันมาหาผมอย่างงงๆ
“อ้าวไอ้สัดเทียน แล้ว...”
“ฮ่าๆ จะเรียนจบอยู่แล้ว มึงยังสับสนกูกับไอ้เทียนอีกอ่อวะ จี้ว่ะสาดดดด” ไอ้วาฬ เพื่อนกลุ่มเดียวกันกับผม คนที่หน้าตาดี สีผมสีผิวและส่วนสูง เสือกเท่ากันเป๊ะๆ บางทีมันก็ชอบยืมเสื้อผ้าผมไปใส่ ไม่เว้นแม้แต่เครื่องประดับเครื่องแต่งตัว ... ไอ้วาฬที่ถือแก้วหน้าเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เป็นคนอารมณ์ดีมากๆ ต่างจากผมก็ตรงนี้
“ตลกชิพหาย”
“กูหล่อกว่ามึงแท้ๆ เสือกสับสน น่ารำคาญ” ด่ามันออกไปแบบนั้นและยกเท้าถีบ
“แหมๆๆๆ เรื่องความหล่อกูก็ไม่อยากจะยอมแพ้เลยจริงๆ”
“พวกมึงสองตัวนี่กูนึกว่าแฝดว่ะถ้ามองจากข้างหลัง นี่ถ้ามึงแอบไปหลอกเยแฟนไอ้เทียน จะเกิดการสับสนไหมวะ”
‘เพี้ยะ’
“โอ๊ย เจ็บนะเว้ย”
“ไอ้หัวหน้าสมองหมาปัญญาควาย อย่ามายุ่งกับแฟนกู” ตบกระโหลกไอ้ปื๊ดแรงๆไปที ข้อหาปากหมา หันไปหาให้วาฬที่นั่งทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ข้างๆ
“คิดชั่วหรอไอ้สัด กูจะต่อยให้”
“โถ่ๆๆ ยอมแล้วครับเพื่อน แบบกูไม่ชอบดีๆแบบน้องหมอกของมึงหรอกครับ”
ว่าแบบนั้นพร้อมยกมือทำท่าทางยอมแพ้ส่งมาให้ ก่อนจะกดยิ้มมุมปากหน่อยๆ หน้าตาเหมือนกำลังคิดเชี่ยอะไรอยู่ กะจะถามมันต่อ แต่ว่ามือถือดันสั่นซะก่อน ก้มลงไปมองเป็นข้อความของคนที่ผมกำลังคิดถึง
‘พี่เทียน วันนี้หมอกสอบเสร็จก่อน เดี๋ยวไปรอที่โรงหนังเลยนะครับ’
แค่อ่านข้อความก็รับรู้ถึงความน่ารัก ใจบางๆๆไปหมด เลยพิมพ์ตอบกลับไปว่าจะรีบตามไปให้ไวที่สุด
“แหมๆๆ คุยกับน้องหมอกของมึงใช่ไหมวะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กลุ้มกริ่มๆ”
“เสือก”
“ฮ่าๆ พวกมึงสองคนพอเหอะ ปะ ใกล้จะสอบละ เหลือตัวสุดท้ายแล้ว รีบขึ้นห้องเหอะ” ไอ้ปื๊ดที่ชวนแบบนั้น เลยขึ้นตามมันไป รีบไปสอบดีกว่า จะได้รีบออกจากห้องสอบ ไม่อยากให้น้องหมอกรอนาน
.
.
.
“แหมๆๆ รีบมากเว่อร์ จะไปไหนวะ”
“ไปดูหนังกับหมอก กูไปก่อนนนะพวกมึง รีบว่ะ ฝนแม่งยิ่งเหมือนจะตก”
“เออๆ ไปดีๆล่ะ แล้วก็...กูยืมเสื้อคลุมมึงหน่อยได้ปะวะ” ไอ้วาฬที่ว่าแบบนั้นพร้อมยกเสื้อของผมชูขึ้นให้ผมดู เหมือนว่าแม่งจะชอบตัวนี้เป็นพิเศษ เป็นแจ๊กเก็ตแบรนดังรุ่นหายากสีดำแถบขาว
“เออ...มึงเอาไปเหอะ กูไปล่ะ”
“เชรดดดด ไอ้สัดเทียนป๋าที่สุด ขอบคุณเด้อออ”
ไอ้วาฬที่ตะโกนตามมา ได้แต่ส่งนิ้วกลางกลับไปให้มัน วิ่งมาจนถึงหลังโรงเรียนแถวๆร้านเกมส์ ผมเอามอเตอร์ไซต์มาโรงเรียนแต่ที่โรงเรียนไม่ให้จอด เลยมาจ้างจอดที่ร้านเกมส์หลังโรงเรียนแทน สดวก อีกอย่างใครจะอยากให้ที่บ้านส่งลุงคนขับมารับวะ โคตรอ่อน .... ตั้งใจว่าจะขับมอเตอร์ไซต์ออกมาเลย ถ้าไม่ติดไอ้กลุ่มคนตรงหน้า
“ไงวะ หน้ามึงคุ้นๆนะ” สัดเอ๊ย....มันไม่ใช่เวลาที่ควรจะมีเรื่องไหมวะ กูรีบ!
“ถอยไป วันนี้กูรีบ”
“มึงป๊อดอ่อ?”
กลุ่มคู่อริที่ไม่ถูกกับโรงเรียนของผมมาแต่ไหนแต่ไร อารมณ์เหมือนเด็กช่าง ที่แค่เห็นหน้าหรือตราเข็มขัดก็ห้ามถอย และแถมผม...ก็มีเรื่องบ่อยๆอยู่แล้ว เป็นพวกไม่ยอม และก็มั่นใจในฝีมือตัวเองมากพอตัว
“พวกมึงจะเอาให้ได้ใช่ไหม”
ก้าวลงมาจากมอเตอร์ไซต์ มองดูแล้วไอ้สองคนอ้วนผอมตรงหน้าแค่นี้ก็ไม่คณามือหรอก ... น้องหมอก รอพี่เทียนแป๊บ
“เอาสิวะ!”
สิ้นเสียงไอ้อ้วน ผมก็ตรงเข้าถีบมันทันที รำคาญเว้ย! ทำกูเสียเวลา วันนี้กูมียัดกับน้องหมอกนะไอ้พวกเวร! ... เหตุการณ์ชุลมุนเกิดขึ้นต่อจากตอนนั้น ผมที่ฝีมือเหนือกว่าเยอะ ใช้เวลาไม่นานก็จัดการพวกมันไปนอนหมอกได้เรียบร้อย แต่เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน ปากน่าจะช้ำเพราะหลบไม่ทัน แต่นอกนั้นที่หน้าไม่มีอะไรเสียหาย ไม่อยากให้หมอกเห็น เดี๋ยวน้องจะเป็นห่วง ... แต่อย่าถามตามตัว ก็โดนไปหลายหมัดเหมือนกัน คิดว่าท้องอาจจะช้ำหนักอยู่
“ไอ้สัดพวกส้นตีน! เพราะพวกมึงเลย ทำให้แฟนกูต้องรอ!”
กระทืบลงไปที่ท้องพวกมันอีกคนละที หวังว่าวันนี้รถจะไม่ติด วาดขาขึ้นมอเตอร์ไซต์ และขับออกไปด้วยความไว แหม...บีเอ็ม เครื่องยนต์4สูบนี่มันไม่ธรรมดาจริงนะขอบอก แบบว่าคนมันรวย ในจังหวะที่ขับออกมาได้สักพัก ฝนก็เสือกตกลงมาในตอนนั้น ในใจยิ่งร้อยรนเข้าไปอีก วันที่ฝนตกแบบนี้ หมอกอาจจะยิ่งเป็นห่วง คิดแบบนั้นเลยยิ่งบิดฝ่าฝนไป และด้วยความใจร้อนของผมเอง ฝนที่ตกลงมากระหน่ำจนมองทางแทบไม่เห็นแถมถนนยังลื่น
‘บรื้น โครม!
ผลัก’
ร่างทั้งร่างที่ลอยลงมาฝาดกับขอบฟุดบาตร ความรู้สึกชาไปทั้งหน้า มองไปตรงหน้าแต่คว้าไม่ได้ เครื่องมือสื่อสารที่หน้าจอแตกกระจายกำลังฉายแสงไฟเป็นระยะ
“อัก มะ...หมอก”
“เรียกรถพยาบาลที ช่วยด้วยๆค่ะมีคนเจ็บค่ะ”
เสียงชุลมุนที่วุ่นไปหมดในตอนนั้นรอบๆตัวผม ไม่มีเสียงในที่ทำให้ผมฟังเข้าใจ มือที่พยายามจะยื่นตรงไปคว้าโทรศัพท์ แต่ขยับไม่ได้ ได้กลิ่นคาวเลือดเต็มไปหมด...แต่หน้าจอยังสว่างอยู่ หมอก...หมอกยังรออยู่ ...
“ห...หมอก”
...
“ตอนนั้นกูสลบไปเป็นอาทิตย์ๆเลย พอตื่นมาก็ยังเอ๋อๆ ประติดประตอเรื่องราวอะไรไม่ค่อยจะได้ จนผ่านไปสามอาทิตย์กูถึงรู้เรื่องทั้งหมด ไอ้วาฬมันมาเล่าให้กูฟังเองเรื่องคลิปหลุด .... ไอ้วาฬมันบอกว่าเป็นมันเองที่ไปมีอะไรกับฟิวส์ แต่มันไม่รู้ว่าฟิวส์ตั้งกล้องแอบถ่ายไว้ ไอ้วาฬมันบอกว่า จริงๆฟิวส์มันคงตั้งใจสร้างเรื่องอยู่แล้ว แต่น่าจะตั้งใจมีอะไรกับกู แต่วันนั้นกูไม่อยู่เพราะรีบจะไปหามึงตามนัด มันเลยใช้ไอ้วาฬแทน ... จริงๆตั้งใจจะตามไปอธิบายกับมึงนะตอนที่กูฟื้นและรู้เรื่องทุกอย่าง แต่โรงเรียนก็ปิดเทอมไปแล้ว กูไปหามึงที่บ้าน แต่เด็กที่บ้านมึงบอกว่ามึงไปต่างประเทศ กูพยายามหาทางติดต่อมึงนะ แต่โทรศัพท์กูก็พัง พอทักเฟสทักไลน์ไป มึงก็ไม่ตอบเลย แถมยังปิดเฟสไปหมด”
“อือ กูลบแอคเค้าท์ทุกอันตอนนั้นทิ้งหมดเลย” มันที่ตอบออกมาเบาๆอยู่ที่หน้าอกของผม
“กูตามหามึงไม่เจอ และไอ้สัดวาฬก็ไปเรียนต่อ กูพยายาม แต่อาจจะพยายามไม่มากพอมึงเลยต้องเสียใจอยู่ทุกวันนี้...ขอโทษนะหมอก พี่ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ”
ผมที่โอบกระชับมันเข้ามาใกล้ ก้มหน้าลงซบลาดไหล่บางแน่นๆ ไม่อยากให้มันคาลาคาซังแบบนี้อีกแล้ว มันทรมารเกินไป ไม่ใช่แต่ไอ้หมอกหรอกที่เสียใจ .... ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเองก็ไม่ต่างกัน
“ถ้ามึงยังไม่เชื่อ กูจะตามไอ้วาฬมายืนยัน ตอนนี้มันกลับมาแล้วนะ กูเจอมัน จริงๆนะหมอก...ทั้งหมดนั่นคือเรื่องจริง”
ยืนยันกับมันอีกครั้งอย่างชัดเจน อีกคนที่เงียบไปนานจนผมไหวหวั่น แต่สักพักแขนเรียวก็ยกขึ้นมาโอบกอดตอบผม ... เหมือนเป็นครั้งแรกที่รู้สึกงว่าหัวใจกลับมาเต้นอีกครั้ง ได้แต่ยิ้มกว้างๆออกมาตอนนั้น
“กู....ห...หมอกเชื่อพี่เทียนได้ใช่ไหม”
มันที่ว่าแบบนั้น ก่อนจะช้อนตามองหน้าผม สายตาวูบไหวหวั่นที่มองมาที่ผม ได้แต่ยกมือขึ้นลูบข้างแก้มของคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยนที่สุด
“ได้สิ เชื่อใจพี่นะหมอก”
“อ...อื้ม ครับ”
.
.
.
ตามองตา สายตาก็จ้องมองกันรู้สึกเสียวซ่านหัวใจ ... พ่อง! ไม่ได้รู้สึกเสียวซ่านอะไรใดๆเลยแม้แต่นิดเดียว นอกจากความอึดอัดล้วนๆเลยครับมึง คือพี่ฝาไม่เข้าใจเลยว่าจะมานั่งจ้องตากันทำไมในจุดๆนี้!
“คือว่า อย่าหาว่าพี่ฝาเสือกเลยนะ ... พี่ฝาไม่เข้าใจว่า มึงมานั่งตรงนี้ทำไมอ่ะครับสัดพี่รบ!” หันไปแหวใส่แม่ม มาทำไม มึงเด็กคณะนี้หรอกูขอถาม
“ก็พอใจ”
“มึงพอใจแต่กูไม่พอใจไอ้สัด แล้วนี่จะเบียดกูทำไม เบียดขนาดนี้มึงรวมร่างกูเลยสิ รวมเลยๆ”
“เอา ได้ก็ไม่บอกกู” ว่าจบก็ยกตัวขึ้นนั่งตัก ไอ้ค๊วยยย
“ประช๊ด!” หันไปข่วนหน้าแม่ง คนนิสัยเสียๆๆๆ
“ฮ่าๆ โอ๊ยๆเจ็บๆ แกล้งแค่นี้เองนะมึง ดุจังวะ”
“กวนตีนอ่ะมึง แล้วนี่นะ มึงมาคนเดียวไม่พอหรอวะ มึงจะพาพี่...”
“อะ ได้แล้วคร๊าบบบบ สลัดไก่ทอดที่หมอกอยากกิน”
อะ...กูยังพูดไม่จบประโยค ไอ้บุคคลที่สาม ที่ทำให้ผมและไอ้เซียร์มองตากันปริบๆก็เดินหน้าหล่อเข้ามาพร้อมจานสลัดไก่ทอดของไอ้หมอก แดกจุดไหมให้ทาย ไอ้เซียร์ที่นั่งอยู่ฝั่งขวาของผมเอาตีนสะกิดยิกๆ แบบว่าอยากเสือกมาก
“ขอบคุณครับ”
โอ้วมายก็อตตต สัดหมอกตอบพี่เทียนไปแบบนั้น กูนี่ตาเหลือกเลย แม่งพูดจากันดีๆแบบนี้คืออะไร แอบเห็นแก้มมันแดงหน่อยๆ เชรดแหม่ คุณหนูสุขภาพดีของพี่ฝากลับมาเว้ยๆ
“โอ๊ย ไม่ไหวแล้วอิเหี้ย แด๊ะแด๋กันมาเวอร์ ตั้งแต่มากูก็เห็นออร่าสีชมพูแบบสุดๆ ขอโทษนะคะ นี่แบบว่าดีกันแล้วหรอ ยังไงๆ”
นั่น! ด้วยความอยากเสือก คงจะหยุดมันไม่ได้ ไอ้เซียร์ที่ทำหน้าจริงจังโพร่งถามออกไปแบบนั้น ไอ้หมอกกับพี่เทียนที่งุ้งงิ้งๆกันสองคนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมามองหน้าพวกเราแบบงงๆ อารมณ์แบบว่า พวกมึงพึ่งเห็นพวกกูหราสาดดดด พี่ฝาไม่ได้จืดจางแล้วนะเว้ยพวกเชี่ยนี่
“เออ สรุปยังไง อย่าว่าแต่น้องเซียร์อยากรู้ กูก็อยากเสือก วันนี้มึงนั่งยิ้มเหมือนคนพี้ยามาทั้งคาบไอ้สัดเทียน เป็นเชี่ยไร” อะ...แฟนผมก็ชอบเสือกไม่ต่างกัน ทำดีๆมากนะรบน้า
“ก็อย่างที่เห็น กูมีความสุข” พี่เทียนตอบกลับมาแบบนั้น ไอ้พี่เหลืองกูตอบกลับแบบขยับปากเบาๆเลยครับ ‘ฆวย’ ...ช่างเป็นคนหยาบโลนยิ่งนัก
“อิหมอก ว่าไงมึง ดึ๋มๆกันแล้วใช่รึป่ะ”
“ดึ๋มๆเชี่ยไรมึงไอ้เซียร์ ปาก”
“ฮ่าๆ ยังครับน้องเซียร์ แต่อีกวันสองวันก็ไม่แน่...เนอะ”
“เนอะเชี่ยไรเล่า”
โอ้วววว สาวน้อยมากอิเชี่ย พี่ฝาขนลุกไปหมดล้าว ไอ้สัดเพื่อนหมอกเขินหน้าดำหน้าแดงไปหมดแล้วครับ ผมหันไปมองหน้ากับไอ้เซียร์ทันที ได้แต่กรอกตาใส่กัน .... แต่ว่านะ เห็นมันตอนนี้แล้ว รู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนหมอกคนเดิม หรือจริงๆอาจจะเจอมันที่สดใสที่สุดล่ะมั้ง
“เฮ้ออ แฮปปี้ซะทีนะ ทั้งมึง ทั้งอิหมอก พี่รบพี่เทียน ฝากดูแลเพื่อนเซียร์ด้วยนะคะ อย่าทำพวกมันเสียใจอีกน้า”
“แน่นอน พี่จะดูแลหมอกให้ดีเลย จะไม่ยอมให้เสียใจอีกแล้วล่ะ”
“อิ้ววว หมั่นๆๆๆ” แหม ตอบดีๆ อะๆๆ....มาฟังแฟนผมๆ ขอให้พี่ฝาชื่นใจหน่อยสิจ๊ะรบจ๊ะ
“พี่จะหาข้าวหาอาหารใส่ถาดไว้ให้มันทุกมื้อ ว่างๆจะพามันไปเดินเล่น ถ้าขนยาวก็จะพาไปตัด ไม่ลืมพาไปฉัดวัคซีนและดูแลเห็บหมัดอย่างดีเลย น้องเซียร์ไม่ต้องห่วงนะ”
....................
“อุ๊ป อะ...ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ไอ้สัดพี่รบบบบบบบ”
ไอ้เชี่ยยยยย หลังจากที่เดทแอร์สตั้นกันไปสามสิบวิ และต่อจากนั้นคนทั้งวงก็โพร่งหลุดหัวเราะออกมาต่อหน้าต่อตากูแบบไม่เกรงใจ ทำตัวเหมือนกูเป้นวิญญาณ...ไอ้พวกเชี่ยยยยยยยยยย
“ฮ่าๆๆ โอ๋ๆ ล้อเล่นๆ”
“ไปไกลๆเลยไอ้เชี่ย พี่ฝาไม่น่ามาคบกับมึงเลย”
“อ๊ะๆ มึงต่างหากที่มาตามจีบกูก่อนอ่ะ ทำมาเป็นพูด”
“เกลียดมึงแล้ว ไปไกลๆไอ้สัด เกลียดๆๆๆ”
หันไปด่ามันแต่อีกฝ่ายก็ไม่สนใจ เป็นคนมีความหน้าด้านเป็นทุนเดิม ยิ่งตอนนี้พอมันเปิดใจในเรื่องของเรา ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่หน้าเข้าขั้นชั้นพื้นผิวโลก มันที่จัดการโอบคอผมแล้วดึงเข้าไปใกล้ หน้ากูนี้จะสิงจักแร้แม่งแล้ว ช่วยด้วยโว้ยยย
“อื้ออ ปล่อยๆ เหม็นจั๊กแร้ไอ้เชี่ย”
“เหม็นไรๆ แค่นี้ทำมาเป็นรังเกียจกัน ที่กูยังอม... อื้อ”
“หุบปากไปเลย แดกเข้าไปไอ้เชี่ย”
จัดการหยิบขนมตาลบนโต๊ะยัดปากแม่ง ขนมตาลแห่งพรหมลิขิต ยังจำกันได่ไหมครับทุกคน ก็ไอ้ขนมตาลที่ผมเคยซื้อไปแอ๊วมันแรกๆนั่นแหล่ะครับ เจ้าเก่าเจ้าเดิม เพิ่มเติมคือวันนี้ผมไม่ได้ซื้อ ไอ้พี่รบมันซื้อมาเองครับ บอกว่าเห็นแล้วคิดถึงผม โอเค เพราะงั้นก็แดกซะ พูดมาก ไอ้ลามก
“ฮ่าๆ เห็นพวกมึงแฮปปี้กันแบบนี้กูก็ดีใจว่ะ แบบนี้กูจะได้หาผัวได้สักที ส่งลูกๆออกเรือนแล้ว แม่ปลื้มใจจ้า”
“กล้าเนอะ มดลูกมึงยังใช้งานได้หรอวะ”
“หยักไย้อาจจะขึ้นไปแล้วมั๊ง”
“กรี๊ดๆๆๆไอ้พวกชั่วทั้งหลาย มาให้กูตีปากเดี๋ยวนี้ไอ้หมอกไอ้ฝา!”
“ฮ่าๆๆ”
“ไม่ต้องลำบากหรอกเซียร์ เดี๋ยวพี่จับไอ้ฝาดูดปากแก้แค้นให้”
“จัดไป ดีลค่ะพี่นับรบ อิอิๆ ร้อนแรงๆ หืดหาดๆ”
“โว้ยยยยย”
จบด้วยเสียงโวยวายของผม แล้วพวกมันก็โห่แซวขำขันกันอย่างสนุกสนาน รวมถึงผมด้วย แต่แล้ว...เสียงหัวเราะของพวกเราก็ต้องหยุดลง เมื่อใครบางคนที่เดินเข้ามา
“เอ่อ.....”
“อ่า.....”
“มาเรียนสายเลยนะไอ้ธาร มาๆมานั่งมึง”
ผมที่เอ่ยชวนมันแบบนั้น และบรรยากาศอึดอัดก็โรยตัวมาแบบงงๆ .... อะไรวะ เกิดอะไรขึ้นอีกอ่ะแบบนี้ พี่ฝาไม่เข้าใจเลยนะหือ?
.
.
.
“ไอ้ฝา จะแดกข้าวไหม นั่งขมวดคิ้วอยู่ได้” คนตรงหน้าที่ตักอาหารมาวางไว้ในจานผมอีกแล้ว เงยหน้าขึ้นมามองมัน ไอ้พี่รบก็ยื่นมือมาดีดหน้าผากผมเลย
“เจ็บน้า”
“ก็เหม่ออะไรของมึง มีเรื่องอะไร”
“ก็มี”
“สมองน้อยๆแบบมึงไม่น่าจะมีเรื่องให้คิดมากนะ” ว่าแบบนั้นก็จิ้มกุ้งเข้าปาก ไอ้แฟนเวน นี่แฟนกูหรอครับ งงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ
“ก็สงสัย ตั้งแต่วันนี้แล้วอ่ะมึง ตอนเที่ยงอ่ะ”
“ทำไมวะ?” มันว่าแบบนั้น ก่อนจะเอาทิชชู่ยื่นมาเช็ดปากให้ผม ส่ายหัวหน่อยๆก่อนจะบ่น
“กินเลอะเป็นเด็กเลยนะมึง”
ว่าแบบนั้นยิ้มๆ...ไอ้เชี่ย รู้สึกร้อนๆหน้าแปลกๆ ส่ายสายตาไปมา อดจะเขินไม่ได้ ก็มันกลางห้างหรู ร้านหรูแบบนี้ มึงจะทำการอุกอาจกับหัวใจกูเกินไปแล้วนะไอ้พี่
“แล้วสรุปมึงคิดเรื่องอะไรกลางวัน”
“ก็อื้อ...แบบไอ้หมอกกับไอ้ธารอ่ะ แล้วก็พี่เทียน กูว่าบรรยากาศมันแปลกๆ แถมไอ้ธารก็ดูหงุดหงิดๆ เหมือนมีเรื่องไรเลย กูอึดอัดอ่ะรบ เหมือนเพื่อนทะเลาะกันเลย”
“เอาน่า เรื่องของพวกมัน เพื่อนกัน มันตัดกันไม่ขาดหรอก มึงอย่าคิดมากให้ปวกสมองเล็กๆของมึงเลย”
“มึงว่ากูโง่หรอ”
“ใครมันจะกล้าว่าแฟนกูแบบนั้นล่ะครับ” ยิ้มอ่อนให้พร้อมกับยื่นมือมายืดแก้ม
“โอ้ยย เจ็บๆๆๆน้า”
“ไอ้จืดเอ๊ย”
“ไม่จืดแล้วเว้ย”
เถียงมันออกไปแบบนั้น ปั้นหน้าท้าทายไปให้มัน เดี๋ยวนี้พี่ฝาไม่ได้หน้าตาจืดๆเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะเว่ย ไอ้พี่รบที่กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ข้างๆหู
“เออเนอะ...ไม่จืดจริงๆด้วย ก็กูชิมมาแล้วนี่นา”
หันหน้าไปหามันทันที และก็ไม่ต่างจากละครเกาหลี ปลายจมูกที่ชนกันพอดีแบบนั้น ไอ้คนตรงหน้าที่ก็กระตุกยิ้ม ก่อนจะโน้มหน้าไวๆเข้ามาหา
‘จุ๊บ’
“เชี่ย!” อุทานอย่างดังแล้วผงะถอยหลังทันที อีกคนก็แค่ยักไหล่ใส่แบบไม่ยีหล่ะ
“น่ารักจังวะ”
“ปากกูมันขนาดนี้ยังจะหน้าด้าน”
“มันไหมไม่รู้ แต่ชอบน่ะชัดเลย”
“ฉัด”
แม่งๆๆๆ หน้าด้าน ไม่รู้จะทำยังไงดีกับไอ้พี่เวอร์ชั่นนี้ดี รับมือไม่ถูก พี่ฝาว่าพี่ฝาต้องหน้าแดงแน่ๆเลยว่ะแม่งเอ๊ย เพราะทำอะไรไม่ถูก ก็เลยต้องหันหน้าหนีออกไปนอกร้าน ไม่อยากจะมองหน้า พี่ว่าพี่อาจจะเขินอ่อนๆ...แต่พอมองออกไปแบบนั้น กลับต้องสะดุดกับร่างสองร่างที่ยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นอกร้าน
“เอ๊ะ นั่นมัน”
“หือ ไรวะ”
ไอ้พี่รบที่ได้ยินแบบนั้นก็หันออกไปมองตาม แต่เหมือนว่าจะไม่ทัน เมื่อคนทั้งคู่ได้หายไปจากสายตาแล้ว .... ว่าแต่ สองคนนั้นมันมารู้จักสนิทสนมกันจนถึงขั้นจับมือกระชากแขนกันได้ยังไงวะ
“ว่าไง?”
“คือกูว่ากูเห็น”
“หื้ม?”
“ไอ้ธาร...กับ”
“น้องจอมว่ะ”
............
กรี๊ดดดดด มาเด้อๆๆ มาแล้วววว เคลียร์แล้วอ่ะเธอว์ เรื่องพี่รบน้องฝาก็เคลียร์ เรื่องพี่เทียนน้องหมอกก็จบ จริงๆพี่เทียนก็น่าสงสารนะเธออออ
อะ ... เรื่องธารจอมอะไรๆๆๆนะหืออออ ว๊ายยยย .... อยากจะบอกว่า ตอนหน้าจะจบแล้วนะคะ ฮิฮิๆ แต่เราจะลงเรื่องธารจอมให้อ่านอยู่อีกจิ๊ดนึงนะเออ
และแคทมีคำถามค่ะ ขอรบกวนคนอ่านช่วยตอบให้หน่อยนะคะ...
ข้อ1. แคทตั้งใจจะทำหนังสือเรื่องนี้ค่ะ อยากทราบว่ามีคนอ่านสนใจมากน้อยแค่ไหน มีใครสนบ้าง ยกมือหน่อยค่ะ
ข้อ2. ในหน้าปกของเรื่องนี้ แคทตั้งใจว่า จะตัดชื่อเรื่องให้เหลือแค่ No Limit แรงรัก เพื่อความกระชับและจัดอาร์ตสวยงาม คนอ่านคิดว่าดีหรือไม่ ถ้าเห็นด้วยกด1. แต่ถ้าคิดว่าชอบชื่อเรื่องนี้ดีอยู่แล้ว กด2.จ้า
และสุดท้าย แคทขอบคุณคนอ่าน ที่อยู่ด้วยกันมาในทุกๆตอน ทั้งคนอ่านที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต้น หรือคนอ่านใหม่ๆที่พึ่งเปิดเข้ามาอ่าน ไม่ว่าจะมาเมื่อไหร่ตอนแคทขอบอกว่า แคทขอบคุณทุกๆท่านมากจริงๆค่ะ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ และเป็นกำลังใจให้กันเสมอมา รักน้าาาาา >3< :mew1: :hao7: :katai4: :katai4: :katai4:
-
กริ้ววววววว สามคู่ชูชื่น หาให้คุณแม่สักคนสิจ้ะ
ส่วนเรื่องหนังสือก็จัดมาได้เลย ถ้ามีโอกาสก็จะสนับสนุนแน่นอน
-
เซียร์น่าสงสารสุดและเรื่องนี้ ฮ่าาาา
-
มาละสิ ธารจอม,,,
-
:pig4: :pig4:
-
จะว่าพี่รบแกละมุนก็ละมุนไม่สุดนะเพราะยังมีความกวนอยู่ ฮ่าๆๆๆ แต่ยังไงก็รักนะคะพี่เหลืองของน้องงงง ส่วนธารจอมนี่ยังไงใครจีบใครใครรุกใครกันแน่เพราะก็เห็นธารยังอาลัยอาวรณ์หมอกอยู่เหลือเกินนี่ งงในงง
-
น้องจ๊อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :ling1:
-
บทที่40.3
“จะเอาแบบนี้จริงๆหรอคะพี่รบ”
“เออสิ....ไม่ดีหรอวะ”
“ก็ไม่ใช่แบบนั้น แต่แค่คิดว่า ทำไมอิฝาถึงได้ผัวดีอะไรเบอร์นี้อ่ะ หมั่นไส้นะและอยากจะแสดงออก”
“หึ ถ้ามันชอบก็คงจะดี”
“โอ๊ยย ไม่ชอบก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วล่ะค่ะ อิอิ เนอะไอ้หมอกเนอะ”
“แค่เป็นพี่ทำให้ ไอ้ฝาแม่งก็ชอบหมดแหล่ะ”
“จริงค่า เป็นคนหลงผัวที่แท้จริง”
ผมยิ้มตอนที่น้องเซียร์พูดออกมาแบบนั้น ได้แต่คิดภาพต่างๆไว้ในหัว หวังว่ามันจะชอบ เพราะนี่เป็นครั้งแรกของผมที่จะได้ทำให้มัน
“แล้วจะให้พวกเซียร์ทำแบบนี้จริงๆหรอคะ”
“อืม เซียร์คิดว่าจะทำได้ไหมล่ะ”
“แหม สบ๊ายมากค่ะ”
“ก็พูดออกไปสิว่าเรื่องตอแหลนั้นถนัดอยู่แล้ว”
“อิหมอก ตั้งแต่มีผัวก็กัดกูเก่งเลยนะ”
“ไม่เอาไม่ว่าเพื่อนนะ”
น้องเซียร์ที่เบะปากใส่ไอ้หมอกมันทันที แต่สักพักก็เห็นไปนั่งกอดคอกันเฉย มองเห็นเด็กกลุ่มนี้แล้วก็คิดว่าค่อนข้างน่าอิจฉา น่าอิจฉาตรงที่ชีวิตนี้พวกมันได้เจอคนที่เรียกได้ว่าเพื่อนแท้ และอีกอย่างก็ดีใจแทนไอ้ฝา ที่คนซื่อๆแบบมันได้เจอเพื่อนดีๆ ผมคิดนะว่าเพื่อนที่ดีถือเป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดและก็หาได้ยากที่สุดเช่นกัน น้อยนักที่เราจะได้เจอ
“แล้วไอ้ธารจะต้องรู้เรื่องนี้ไหมอ่า”
น้องเซียร์ที่ถามออกมาแบบกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะลากสายตาไปมองทางไอ้หมอกและไอ้เทียน คิดว่าคงเป็นเรื่องราวที่พูดยากสักหน่อยระหว่างธาร หมอก เทียน .... เพราะเห็นไอ้ฝามันค่อนข้างที่จะเป็นห่วงเรื่องนี้มากอยู่ จริงๆก็ไม่รู้ว่ามันเป็นห่วงหรืออยากเสือกกันแน่
“ก็ต้องบอกสิ เพื่อนกันไม่ใช่หรอพวกมึงน่ะ...ใช่ไหม?” ไอ้เทียนที่พูดออกมาแบบนั้นและหันไปถามไอ้หมอก เห็นหมอกมันยิ้มตอบกลับมาให้ไอ้เทียน มองจากตรงนี้แล้วก็ได้แต่คิดว่า ที่จริงๆหมอกมันก็ถือเป็นคนหน้าตาน่ารักคนนึงเลยนะ ติดแต่ว่าเมื่อก่อนมันชอบทำหน้านิ่งๆอมทุกข์หน่อยๆ แต่พอมาตอนนี้ มันดูสดใสขึ้นเยอะเลย คงจะสดใสเหมือนกับ....
“ไอ้พวกเหี้ยยยยย พวกคนหนักแผ่นดิ๊น ทำแบบนี้กับพี่ฝาได้ยังไง ไม่คูลเลยแม่ง”
แค่คิดถึง มันก็โผล่หน้ามา คนที่เมื่อก่อนไม่เคยได้อยู่ในสายตาของผมเลย นั่นแหล่ะ มันเลย....
“เอาไป!แดกกันยันแก้วให้สมกับความเหนื่อยและความร้อนของกูเลยนะ”
ว่าแบบนั้นพร้อมกับกระแทกแก้วน้ำแบรนด์ดังลงตรงหน้าพวกผม
“ก็มึงเล่นเกมส์แพ้อ่ะอิฝา จะงอแงไม่ได้นะคะ ไหนGreentea frappuccino grande double whip add caramel.ของกูอยู่ไหนคะ”
“อยู่นี่! เอาไปแล้วแดกยันแก้วเลยนะ เมนูห่าไรกูต้องนั่งท่องยิ่งกว่าสูตรเคมี ส้นตีนมาก”
ไอ้ฝาที่ยังบ่นๆอยู่แบบนั้น ปากเล็กๆของมันที่ยื่นออกมานิดๆตอนเถียงกับเพื่อน น่ารัก แต่ก็น่าตีชิพหาย
“มองไร”
“มองคนหน้าเหี้ย เพราะมึงเลยที่ทำให้กูแพ้ นี่แน่ะ” หันมาหาผมมองหน้าตาขวาง และจบท้ายด้วยการฟาดมือมาใส่แขนผม
“เจ็บนะมึง เดี๋ยวกูดีดเลยดีไหมเนี่ย” ด่ามันไป อีกฝ่ายก็ยิ่งหน้างอ เลยเอื้อมมือไปคว้าคอมันเข้ามาใกล้ หยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะมาซับเหงื่อให้มัน สงสัยจะร้อนจริงๆแบบมันว่า
“มึงอ่อนเองต่างหาก อย่ามาทำเป็นว่ากู”
“ก็มึงอ่ะสั่งให้กูทำอะไรไม่รู้ ส้นตีน”
ทำหน้างอๆเถียงผม แต่สุดท้ายก็หลบตา หยิบโกโก้ปั่นของมันขึ้นมาดูดแก้เขิน คือก่อนหน้านี้เราเล่นเกมส์หมุนขวดกัน ถ้าไปหยุดที่ใครก็จะโดนอีกคนสั่งให้ทำอะไรก็ได้ และไอ้ฝาที่โดนผมสั่งให้มาจูบ แน่นอนล่ะมันไม่กล้าทำหรอก เวลาเที่ยงๆกลางโรงอาหารแบบนี้ และผมเองก็รู้ว่ามันไม่ทำแน่ๆไงเลยสั่ง ก็เป็นแผนเพื่อให้มันลากสังขารตัวเองไปซื้อกาแฟร้านดังที่อยู่ไกลออกไป เพื่อผมจะได้มีเวลาวางแผนกับเพื่อนของมัน...และเพราะแบบนี้ ตอนนี้เจ้าตัวมันเลยได้แต่นั่งหน้างอกระพือเสื้อนักศึกษาอยู่ข้างๆผม คงจะร้อนเอาเรื่อง
“เลิกกระพือเสื้อสักทีได้ไหมวะ”
“จะทำไมกูอ่ะ ก็กูร้อนอ่ะ ไอ้พี่กูร้อนนนน” โวยวายใส่ผมไปอีกตอนที่จับมือมันไว้ มันตั้งท่าจะอ้าปากเถียง แต่ก็ต้องหยุดตอนที่ผมเลื่อนหน้าเข้าไปหา
“เสื้อนักศึกษามึงมันตัวใหญ่ กระพือทีมองเห็นไปถึงหัวนม กูหวง” ยักคิ้วให้ตอนที่มันหันหน้ามาหา
“สัด ไม่รู้พูดอะไรอ่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” มันที่บ่นอุบอิบเบาๆไปตามเรื่องแต่ก็ดูเหมือนว่าหน้าจะแดงหน่อยๆ และที่สำคัญคือมันที่นั่งดีๆกับเขาได้แล้ว ผมเอียงตัวหันไปมองโต๊ะที่นั่งอยู่ข้างๆโต๊ะของพวกเรา ก่อนจะยกยิ้มมุมปากส่งไปให้ไอ้ผู้ชายโต๊ะนั้น เอื้อมมือไปโอบเอวของไอ้ฝาอีกทีเป็นของแถม เหอะ รับรู้ไว้ซะว่าไอ้นี่น่ะของใคร
“ขี้หวงว่ะ”
“พูดเชี่ยไรไอ้เทียน”
“ก็เปล่านะ กูก็แค่ว่าลอยๆไปงั้น” ส้นตีน ตาดีนัก
“นี่ๆ วันเสาร์นี้ไปเที่ยวกันพวกมึง”
“ไปเที่ยว...เที่ยวไรของมึงวะ ว่างมากหรอ?”
“อิฝา อย่าขัด! กูอยากไปเล่นเครื่องเล่น แบบสวนน้ำ ขี่ม้าหมุนงี้”
“ปัญญาอ่อน มึงสามขวบหรอ?” ไอ้ฝาที่ว่าแบบนั้นแล้วก็เบ้หน้า สัดเอ๊ย....หน้าแบบมึงกล้าว่าคนอื่นด้วยคำพูดแบบนี้ด้วยหรอวะ
“เอ๊ะ...พี่รบบบ ไปนะคะๆๆ”
“อู้ววว มึงชวนผิดคนแล่ว แบบไอ้....”
“เอาสิ พี่ก็อยากไปอยู่พอดี” ผมที่ตอบตกลงไปทันที ไอ้ฝาก็รีบหันมามองตาเหลือก กระพริบตามองผมปริบๆ
“แบบมึงเนี่ยนะ”
“ก็แบบกูนี่ไง” ก็ใช่...แบบกูนี่แหล่ะ ถ้าไม่ตกลงไปก็เสียเรื่องกันพอดีสิวะ
“กูขนลุกเลยนะเนี่ย แต่ก็อยากว่า คนบ้าสีเหลืองจะชอบอะไรแบบนี้ก็ไม่แปลกอ่ะเนอะ พี่ฝาเข้าใจๆ” กวนตีน
“ว่าแต่ แล้วไม่ชวนไอ้ธารหรอวะ?” ไอ้ฝาที่ถามออกไปแบบนั้น ผมเห็นว่ามันกำลังมองหน้าไอ้หมอกอยู่ในตอนนี้
“ชวน เดี๋ยวกูชวนมันเอง”
ไอ้หมอกที่ตอบออกมาแบบนั้น แต่ก็แอบเห็นว่ามือของมันก็จับกับมือไอ้เทียนเอาไว้แน่น คิดเอาเองว่า ต่างฝ่ายต่างอยากให้เชื่อใจกันมากที่สุดล่ะมั้ง ... แต่นั่นก็ถือว่าดีแล้ว
“โอเคๆ งั้นเจอกันพรุ่งนี้” สรุปกันว่าแบบนั้น ก่อนจะนัดแนะเวลากันให้เรียบร้อย ... ก็หวังว่า วันพรุ่งนี้มันจะไม่มีอะไรผิดพลาดก็พอ
....
“มึง มึงโอเคใช่ไหม”
“เรื่องอะไรวะ”
“ก็เรื่องที่กูจะไปชวนไอ้ธาร” ผมหันไปหาอีกคน มันที่กำลังขับรถไปส่งผมที่คอนโด ไอ้เทียนที่ชะงักนิดหน่อย แต่สุดท้ายมันก็พยักหน้า
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“กูทำหน้าแบบไหน”
“ก็ทำหน้าไม่สบายใจ มึงยังไม่สบายใจเรื่องอะไรอีก กูก็บอกแล้วไงว่าเข้าใจที่มึงจะไปชวนไอ้ธาร”
“ก็มึงดูไม่โอเคอ่ะ”
บอกมันแบบนั้น จริงๆผมว่าผมเข้าใจมันนะ คงไม่มีใครชอบหรอก ถ้าแฟนตัวเองต้องกลับไปวุ่นวายกับคนที่เคยประกาศว่าชอบแฟนเรา ผมว่าเทียนมันก็แค่พูดว่ามันเข้าใจไปงั้นอ่ะ ที่จริงๆมันก็คงไม่เข้าใจหรอก
“เฮ้อ...จริงๆกูก็ไม่โอเคหรอกหมอก” กูว่าแล้ว
“แต่กูก็เข้าใจนะ มึงกับมันเป็นเพื่อนกันมานาน”
“จริงๆก็พึ่งจะเป็นเพื่อนสนิทกันเมื่อปีก่อนเอง”
“อย่าขัดกู”
“ก็ได้...”
“เพื่อนกัน อย่าให้มันมามีปัญหาเพราเรื่องแบบนี้เลย มันไม่โอเคหรอก แต่มึงก็อย่าใกล้ชิดมันมากไป กูไม่ชอบ...และที่สำคัญ กูยังไม่ลืมวันนั้นที่มันจะปล้ำมึง”
“อื้ม กูรู้”
“งั้นก็ดี” เทียนที่พูดออกมาแบบนั้น มันเข้าเกียร์อีกรอบ ก่อนจะขับรถออกไปหลังที่มันเลิกติดไฟแดง
“เทียน”
“ว่าไง”
“จริงกูก็เป็นห่วงไอ้ธารนะ ตั้งแต่วันนั้น มันไม่มาเรียนเป็นอาทิตย์แล้ว มึงว่าพรุ่งนี้มันจะมาหรอ”
“ถ้ามึงชวน ก็น่าจะมานะ”
“อื้ม”
“อย่าห่วงเลย กูคิดว่ามันไม่เป็นไรหรอก”
“กูก็หวังว่าแบบนั้น” ไอ้เทียนที่แค่ยิ้มให้ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมของผมหน่อยๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมานิดนึง
“ที่ธารมันหายไปไม่ใช่เพราะมึงหรอก อย่าคิดมาก”
“จริงหรอวะ” อีกฝ่ายไม่ตอบ มันก็แค่เงียบ แล้วเอื้อมมือมากุมมือผมไว้ ... จริงๆก็แค่ปลอบใจกู เวรเอ๊ย นึกว่ารู้อะไรมาซะอีก
“ทำไมมึงพากูมานี่วะ”
“กูรู้ว่ามึงยังไม่สบายใจ ยังไม่เชื่อใจกับเรื่องของเราหรอกหมอก”
ไอ้เทียนที่พูดแบบนั้นแล้วดับเครื่อง มันที่พาผมมาที่คอนโดแห่งนึง ไม่คุ้นเคย เพราะอยู่คนละฝั่งกับคอนโดผมมาไกลมาก ... แต่มันก็พูดถูก ผมเป็นแบบนั้น สิ่งที่ไอ้เทียนพูดมันก็น่าเชื่อถือ แต่อีกใจ มันก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด
“แล้วที่นี่คือ?”
“ขึ้นไปเดี๋ยวมึงก็รู้เอง” มันที่บอกแบบนั้นแล้วเดินนำผมลงจากรถ เดินตามมันไป จนขึ้นลิฟท์มาสุดอยู่ที่ชั้น14
“ห้องใครวะ” ถามมันอีกที แต่มันก็ยังเงียบไม่พูดอะไร แค่ยกมือขึ้นกดอ๊อดหน้าห้อง รอเวลาสักพัก บานประตูก็ถูกเปิดออก
‘แอ๊ด’
0.0
“เอ๊ะ...” เป็นผมที่อุทานออกมาแบบนั้น ตอนที่ได้เห็นหน้าของคนที่เปิดประตูมา
“คุณ...”
“น้องหมอก?”
“เออ... มึงจะทักทายตรงนี้หรอไอ้สัด เร็วๆอย่าเสียเวลา ถอย กูกับหมอกจะได้เข้าไป” ไอ้เทียนที่พูดแบบนั้นก่อนจะดันอกของคนตรงหน้า แล้วจูงมือผมเข้าไปในห้อง
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะน้องหมอก น่ารักขึ้นนะเรา”
“เอ่อ...”
“ฮ่าๆ คงจะจำกูไม่ได้ จำพี่ที่หน้าหล่อๆ หล่อกว่าไอ้สัดเทียนไม่ได้หรอครับ”
“พี่...พี่วาฬ?”
“นั่นไง คิดแล้วว่าต้องจำพี่ได้ แต่เอ๊ ... เราอาจจะจำพี่ได้ในคืนนั้นมากกว่าสินะ”
“ครับ เป็นพี่จริงๆ เอ่อ...ตอนนั้น...”
“ตอนนั้นตอนไหน พูดอะไรกันวะ?”
ไอ้เทียนที่หันหน้าสลับไปซ้ายขวามองผมกับพี่วาฬไปมาอย่างไม่เข้าใจ ... พี่วาฬที่รูปร่างหน้าตาคล้ายพี่เทียน แต่ตอนนี้ก็ต่างกันมากเลย เหมือนพี่วาฬจะตัดผมใหม่ และดูมีเนื้อมีหนังมากกว่าเก่าแบบคนเล่นกีฬา
“ไม่เสือกครับเพื่อนเทียน”
“ไอ้สัด แล้วไง ไม่คิดจะเล่าให้พี่ฟังหรอหมอก”
“สักเรื่องน่า ว่าแต่...พามาหาพี่วาฬนี่คืออะไร?”
“หึ จะพามาดูอะไร”
“อะไร?”
“เดี๋ยวน้องหมอกก็รู้ ... มึงพาน้องเข้าไปในห้องนั้นก่อนไป”
“เค”
พยักหน้าสบตารับรู้กันอยู่สองคน มีแต่กูเนี่ยที่ไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ก็ยอมเดินตามไอ้เทียนไปในห้องอีกห้องนึง ดูๆแล้วเป็นห้องพักแขก เหมือนไม่ค่อยได้ใช้งานเท่าไหร่ เข้ามาสักพักก็ได้ยินเสียงกดออดมาจากหน้าห้อง ไอ้เทียนที่แอบไปแง้มประตูนิดๆ แล้วกวักมือเรียกผมให้เข้าไปใกล้
“นั่น...”
“ชู่วว”
“มึงเรียกกูมาทำไม เมื่อไหร่จะพอไอ้สัด”
“แหม่ ทำไมปากดีจังวะไอ้ฟิวส์ พูดกับผัวมึงให้ดีๆหน่อยไม่ได้รึไง”
“เหอะ ผัวมโน” ไอ้ฟิวส์กับพี่วาฬ....
“มโนไหมไม่รู้ แต่ก็ได้มึงตั้งแต่ม.5นะจำได้”
“เหอะ ก็แค่จำเป็น”
“นี่กูถามหน่อย มึงใช้กูเป็นเครื่องมือจริงๆหรอวะ”
พี่วาฬที่ถามมันออกไปแบบนั้น มองจากมุมนี้มองเห็นสายตาของพี่วาฬที่มองมัน แล้วรู้สึกแปลกๆ แต่คิดว่าไอ้ฟิวส์คงจะไม่สนใจ ในเมื่อมันก็เลือกที่จะพูดต่อไป
“เออ! มึงคิดว่ากูจะชอบมึงหรอ กูเอากับมึงวันนั้นก็เพื่อเอาไปหลอกไอ้หมอกก็แค่นั้นแหล่ะ แล้วก็ไม่น่าเชื่อว่ามันจะโง่เชื่อ โง่ชิพหาย แค่เห็นแผ่นหลังกับเสียงครางของกูที่เรียกชื่อพี่เทียนก็เป็นฟืนเป็นไฟ โคตรง่าย”
“เหอะ มึงนี่แม่งโคตร...”
“โคตรอะไร โคตรชั่วหรอ แล้วต่างอะไรจากมึงล่ะ เลิกยุ่งกับกูสักทีได้ไหม! เอาคลิปกูมา!”
“อายหรอวะ กลัวคลิปมึงหลุดไปรึไง...หรือกลัวว่าไอ้เทียนจะมาเห็น มึงยังไม่เลิกหวังอีกรึไง ไอ้เทียนมันเกลียดมึงเหมือนขี้”
“แต่กูรักเค้า และไม่ว่าเมื่อไหร่กูก็รัก!”
“แต่กูไม่เคยรักมึง!”
ไอ้เทียนที่โพร่งออกไปแบบนั้นพร้อมเปิดประตูห้องออกไป รวมถึงผมด้วย ไอ้ฟิวส์ที่หันมามองเราตาค้าง มันที่กำหมัดแน่น มองเห็นแววตาสั่นๆของมันจากตรงนี้
“มึงหลอกกูมาหรอไอ้วาฬ”
“กูแค่เรียกมึงมา แต่ที่เหลือมึงพูดของมึงเองนะ”
พี่วาฬที่พูดแบบนั้นแล้วยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ ไอ้ฟิวส์ที่กำลังตัวสั่น ผมรู้ว่ามันคงทั้งโกรธทั้งอาย
“กูไม่เคยคิดเลยนะ ว่ามึงจะต้องพยายามทำขนาดนั้น แค่เพราะต้องการให้กูเลิกกับเทียนเนี่ยนะ”
“มึงมันจะไปเข้าใจอะไร คนที่ไม่เคยต้องพยายามแบบมึงน่ะ จะไปเข้าใจอะไร ทุกอย่างที่มึงอยากได้มึงก็ได้ ขนาดคนที่กูรักมึงยังได้เลย!” มันที่เริ่มร้องไห้ และมองหน้าผมแบบเกลียดๆ เป็นไอ้เทียนที่เดินมาบังตัวผมไว้
“กูจะบอกอะไรมึงให้นะฟิวส์ ต่อให้ไม่มีไอ้หมอก กูก็จะไม่รักมึง สิ่งที่มึงทำ มันไม่ได้รักกูหรอก มึงแค่รักตัวเอง และมึงที่เป็นแบบนี้ ทำร้ายได้แม้กระทั่งความรู้สึกของเพื่อนมึง มึงคิดหรอ ว่าชีวิตนี้มึงจะได้ความรักจริงๆจากใครบ้าง สุดท้ายมึงจะไม่เหลือใครเลย”
“ฮึก ทำไมวะพี่ แค่ผมรักพี่ แค่เป็นผมทำไมไม่ได้”
“ก็เพราะว่าความรักมันไม่ต้องใช้ความพยายาม มันจะเป็นใครก็ได้บนโลกนี้ที่ไม่ต้องพยายามรัก แค่เห็นก็แค่รัก...และสำหรับกู คนๆนั้นมันไม่ใช่มึง”
“ไปกันเหอะหมอก”
ไอ้เทียนที่จับมือผมไว้ และตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง แต่เป็นผมที่ยื้อไว้ ผมหันไปมองไอ้ฟิวส์ ตอนนี้มันแค่ยืนร้องไห้แบบเงียบๆ คิดเอาเองว่าหลายครั้งมันก็คงเสียใจเงียบๆอยู่คนเดียว
“สิ่งที่กูอยากจะบอกกับมึงในตอนนี้ก็คือ ที่ผ่านมากูขอโทษ ถ้าทำให้มึงต้องเสียใจนะ”
“................................”
“เสียใจที่ไม่เคยรับรู้ว่าเพื่อนกูรักใคร และเหมือนแย้งของรักมึงไป กูขอโทษ ... และสิ่งสุดท้ายที่กูจะทำให้มึงได้ในฐานะเพื่อน ก็คืออวยพรให้มึงไปเจอคนที่ดีสำหรับมึง โดยที่มึงไม่ต้องพยายาม และขอให้มึงมีเพื่อนที่ดีกับมึงและมึงก็อย่าไปทำร้ายเค้าเหมือนที่เคยทำกับกู ... เพื่อนน่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็พร้อมจะอยู่ข้างๆมึงเสมอแหล่ะ แต่ตอนนี้ กูกับมึง เราไม่ใช่เพื่อนกันอีกแล้ว”
ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะจับมือของไอ้เทียนเดินออกมา สิ่งสุดท้ายที่เห็นคือไอ้ฟิวส์ที่ทรุดตัวร้องไห้ ผมเสียใจที่ครั้งนึงเคยทำเพื่อนเสียใจ แต่ผมไม่เสียใจที่เราต้องเลิกเป็นเพื่อนกัน....เพราะเพื่อนกัน เค้าจะไม่ทำร้ายเพื่อน แบบที่มันทำ
.
.
.
เราสองคนที่เดินเข้ามานั่งบนรถด้วยกันเงียบๆ ไอ้เทียนที่แค่สตาร์ทรถและยังไม่ยอมขับออกไป มันกำพวงมาลัยรถนิ่งๆ เราสองคนเงียบไม่มีใครพูดอะไรมาประมาณห้านาที ... และคิดว่าเป็นไอ้เทียนที่เริ่มจะอดทนไม่ไหว
“หมอก ... อื้อ”
แต่เป็นผมเองที่ปิดปากของมันด้วยปากของผมเอง อีกฝ่ายที่ดูจะตกตะลึงมากพอตัว เอียงหน้ากดริมฝีปากเข้าหา ไอ้เทียนที่ตกใจในตอนแรกเปลี่ยนจากรับมาเป็นรุกในพริบตา ริมฝีปากของมันที่เคล้าคลึงไปทั่วกลีบปาก มันที่ดูดหนักๆอยู่ที่ริมฝีปากล่าง ผมที่อ้าริมฝีปากรับลิ้นร้อนที่แทรกเข้ามาเกาะเกี่ยว ผมที่เอื้อมมือไปกอดลำคอหนาไว้
“อื้ออ”
“อื้มม”
ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ขยับตัวขึ้นไปนั่งเบียดลงบนตักของมัน อีกฝ่ายที่สอดมือเข้ามาในเสื้อ รู้สึกขนลุกวาบไปทั้งตัว แต่ก็เลือกที่จะขยับตัวเข้าไปหา
“ห...หมอก”
มันที่ผละหน้าออกมา สายตาที่มองตรงมาที่ผมในตอนนี้มันทั้งเว้าวอน และไม่กล้า ... ผมรู้ดีว่ามันกำลังอดทน และที่ไม่กล้า ก็เพราะคงกลัวว่าผมจะไม่พร้อม ... และเพราะแบบนั้น ผมที่ทำแค่ยิ้มออกมาให้มันและเลื่อนหน้าเข้าไปหา
“ไม่ต้องทนแล้วก็ได้นะ”
“มึงพูดเองนะ”
“อื้ม แน่นอน” ยกยิ้มมุมปากตอบมันออกไป และก็เป็นอีกฝ่ายที่ตรงเข้ามาประกบจูบผมอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
.
.
.
“กรี๊ดดๆๆ เลิกเรียนแล้วจ้า ว่าแต่ วันนี้มีเพื่อนเราบางคนเดินแปลกๆนะมึงว่าไหมๆ”
“ใครวะ กูเดินปกติดีนะ ไม่ได้ทำไรเลย เมื่อคืนไอ้พี่รบแม่งนอนหันหลังให้กูด้วย ไม่รู้เป็นไร”
ผมที่พูดออกไปแบบนั้น คือความจริงมาก กลัวเพื่อนมันหาว่าพี่ฝาโกหก บอกออกไปแบบนั้นไอ้เซียร์ก็ทำปากอู้ววววใส่
“ผัวไม่เอาแล้วงอแงหรอลูกแม่ เอ็นดูๆๆ”
“พ่องสิ”
“พ่องของลูกหรอจ๊ะ ฮ่าๆ น่ารักนะมึงเนี่ยๆ” ว่าแบบนั้นแล้วเอื้อมมาหยิกแก้มกู เป็นอะไรกับแก้มกูมากไหมวะ
“มึงก็ชอบไปแกล้งมัน”
“งั้นกูไม่แกล้งมัน กูแกล้งมึงก็ได้อิหมอก เดินขาถ่างมามากเว่อร์”
“มึงขาถ่างหรอวะหมอก กูไม่สังเกตเลย”
ถามออกไปแบบบนั้น มันก็ถลึงตามมาใส่ แถมแก้มสุขภาพดีแบบฉบับของมันก็แดงระเรื่อขึ้นมา เหมือนเพื่อนหมอกจะอาย ไม่คูลเลยว่ะ หมอกไม่คูลเลยนะครับพี่ฝาว่า อิอิ
“เด็ดไหมจ๊ะ ไหนกระซิบๆหน่อยสิๆ”
“มันใช่เรื่องที่ผู้หญิงแบบมึงจะต้องเสือกไหม”
“ต้องสิ ก็กูอยากรู้” นับถือในความอยากรู้อยากเห็นของมันครับ
“พอๆเลยพวกมึง มึงด้วยไอ้ฝา กวนนักนะ”
“นิดหน่อย เอ๊ะ ไอ้ธารๆยู้ฮู้เพื่อนทางนี้ๆ”
ไอ้ธารที่เดินเข้ามา เหมือนไม่เห็นหน้ามันมาอาทิตย์นึงแล้ว อาทิตย์นึงแล้วที่มันไม่ยอมมาเรียน สภาพมันดูไม่ดีเท่าไหร่ พูดตรงๆธารมันเป็นคนหล่อครับ แต่สภาพตอนนี้ก็ต่างจากคำว่าหล่อไปไกลโขล มันที่เสื้อนักศึกษดูแล้วคงจะทะเลาะกับเตารีดมา หัวก็คงทะเลาะกับหวี และใต้ตาก็คงจะทะเลาะกับเปลือกตา มันถึงดำขนาดนั้น
“ไอ้ธาร มึงเป็นไรวะ หายไปไหนมาหลายวัน โทรหาก็ไม่ติด”
“กู.... มีปัญหานิดหน่อย” มันก้มหน้าลงแล้วพูดเบาๆ
“เป็นไรวะมึง” ไอ้เซียร์ที่ขยับตัวเข้ามาใกล้ ลากโต๊ะแลคเช่อร์เข้ามาใกล้ๆไอ้ธารไปอีก
“กู...”
“ธาร” ไอ้หมอกที่เรียกชื่อมันออกมาแบบนั้น ไอ้ธารก็เงยหน้าขึ้นมามองมัน บรรยากาศแปลกๆที่ดูจะอึดอัดหน่อยๆ เอาไงดี กูควรหนีไปไหมจากตรงนี้
“กูขอโทษนะหมอก เรื่องคืนนั้น....”
คืนนั้นคืนไหนวะ ผมกับไอ้เซียร์หันหน้ามามองกันทันที คิดว่าคงสงสัยเรื่องเดียวกัน แต่คิดว่าไม่ควรจะถามออกไปในตอนนี้
“มึง ช่างมันเหอะนะ มึงลืมมันไปได้ไหม”
“มึงลืมได้หรอวะ ทั้งๆที่กูทำเหี้ยแบบนั้น” มันหันไปมองไอ้หมอก สายตาของมันที่กำลังแสดงออกว่ารู้สึกผิดมากๆ แต่ไอ้หมอกแค่ยิ้ม ยิ้มอ่อนๆส่งไปให้ไอ้ธารแค่นั้น
“กูลืมได้...มึงเองก็ควรจะลืมนะ แล้ว....แล้วช่วยกลับมาเป็นเพื่อนกูได้ไหมวะ” ไอ้หมอกที่ว่าออกไปแบบนั้นก่อนจะเอื้อมมือไปตบไหล่ไอ้ธารเบาๆ ไอ้ธารที่นิ่งเงียบไป ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ รู้สึกเหมือนเป็นยิ้มแรกของมันในรอบหนึ่งอาทิตย์ล่ะมั้ง
“ขอบคุณนะมึง”
“ขอบคุณทำไมวะ กูสิที่ต้องขอบคุณ”
ไอ้หมอกที่พูดออกไปแบบนั้น ก่อนที่พวกมันจะกอดกันกลมอยู่ตรงนั้น ... เป็นภาพอุ่นๆที่รู้สึกดี ก่อนที่ผมกับไอ้เซียร์จะตรงเข้าไปกอดพวกมันสองคนไว้อีกที
“ร๊ากกกก รักพวกมึงนะอิลูกของกู”
“รักพวกมึงนะ พี่ฝารักทู๊กโค้นนนน”
“จ๊ะ แต่ดูเหมือนว่าจะรักผัวมากที่สุด”
“ฮิ้วววว”
และพวกแม่งก็โห่ฮิ้วใส่กันแบบไม่ยั้ง ทำเหมือนว่ากูไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ ล้อกูกันเหมือนว่าหนังหน้ากูด้านเป็นที่สุด ฮึ่ย...ได้ เดี๋ยวมึงเจอพี่ฝาคนคูลเลยครับ
“ก็นะ ไม่ได้ชื่อนักรบก็ลำบากหน่อยนะพวกมึง”
เสียงที่เงียบลงไปพักนึง ก่อนจะเสียงดังยิ่งกว่ามีงานบวช ฮิ้ววว โหวววว ดังไปจนถึงหน้ามหาลัย’ ดังแค่ไหนถามใจเธอดู ...
“สาแก่ใจพวกมึงแล้วสินะๆ”
“กรี๊ดๆๆ คูลมากเว่อร์ลูกแม่”
“จำไว้ อย่ามาท้าทายอำนาจความคูลของพี่ฝานะเออ” ว่าออกไปแบบนั้นแล้วเต๊ะท่าภูมิใจ พวกมันก็รีบตรงมาผลักหัวผมกันใหญ่ รักใคร่กูมากในจุดๆนี้ ... แต่พวกเราที่เป็นแบบนี้ พี่ฝาก็ว่ามันดีที่สุดแล้ว รอยยิ้มที่มีให้กัน ก็ดีกว่าเวลาที่เพื่อนต้องเศร้าเยอะเลยล่ะครับ
“นี่พวกมึง”
“หื้ม?”
“ว่า”
“มีรายยยยยจ๊ะ”
พวกเราสามคนที่หันไปตอบรับคำเรียกของไอ้ธาร มันที่เงยหน้าขึ้นมามองพวกเราอย่างมีความหวัง ก่อนจะเปิดปากออกถามคำถามนึง ... คำถามนึงที่ว่า...
“ถ้ากูเผลอไปปล้ำใครเข้า พวกมึงว่า...เค้าจะลืมได้ไหมวะ?”
0.0
ก็เหี้ยแล้วไอ้สาดดดดดดดดดดดดดด เหยดแหม่!!!
--------------------------------
กรี๊ดๆๆมาแล้วจ้าาา .... ตอนนี้เป็นบทสรุปของเรื่องนั้นเรื่องนี้ โดยเฉพาะเรื่องของ หมอก เทียนและพี่ธาร บางคนอาจจะบอกว่าไม่ชอบคู่นี้ แต่แคทก็อยากให้อ่านนะ คุณอาจจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเพื่อนมากขึ้น โดยส่วนตัวแล้วแคทชอบน้องหมอก ชอบความคิดของน้อง และก็ชอบกลุ่มเพื่อนกลุ่มนี้ที่คอยช่วยกันเสมอ จริงๆตั้งใจจะเขียนในจบวันนี้เลย แต่ไม่เสร็จค่ะ เลยถามคนอ่านในเพจ มีคนอ่านใจดีว่ามา10หน้าก็อ่าน เพราะงั้นเลยมาก่อนน้า ตอนหน้า...จะเป็นตอนจบของเรื่องนี้แล้ว ตอนหน้า มาพบกับความน่ารักของพี่รบและน้องฝากันแบบเต็มๆได้เลย
และหลังจากจบรบฝา แคทจะต่อธารจอมให้อีกประมาณ5ตอน ไม่อ่านก็ได้ เพราะจะเอาไปไว้ในเล่มแถม ผ่าม！
ส่วนที่คนอ่านขอเข้ามาว่า ขอสเปเทียนหมอก อย่าลืมคู่นี้ บอกเลยว่าไม่ลืมๆ มีแน่นอนน้าา
และพี่รบน้องฝา มีคนอ่านบอกว่า ทำไมNCน้อย ... ก็มีคนมาว่า ว่าเราขายแต่ฉากแบบนั้น เพราะงั้น จ๊ะ...ในตอนพิเศษก็จะมีฉากที่ทุกคนรอคอย อยากอ่านหึงหรอ อิอิ อยากอ่านโยนลงเตียงหรอ อะ...จัดไป!
ส่วนพี่ธารไปปล้ำใคร ... ก็ไม่รู้สิน้าาาาา
ถ้าทำทัน ตอนหน้าอาจมาพรุ่งนี้ หรือไม่ก็วันอังคารเด้ออออ
ขอกำลังใจหน่อย ห่อเหี่ยวมากช่วงนี้ ขอบคุณค่าาาาาาา :katai4: :katai5: :mew1:
-
ชอบความเป็นเพื่อนของกลุ่มนี้เหมือนกันค่ะ อาจจะเป็นเพราะขุ่นแม่เชียร์คอย(เผือก)ดูแลลูกๆ ทั้งสาม :katai2-1:
ดีใจที่สองคู่แฮ้ปปี้ไปแล้ว
ธารไปปล้ำน้องจอมเหรอ เอ๊ะ.....เมื่อไหร่ ยังงัย ?
เป็นกำลังให้ไรท์นะ สู้ๆ จ๊ะ
-
คงไม่ไปปล้ำน้องอิพี่รบหรอกนะ
-
ยังไง เอะยังไง 5555
-
ปล้ำจอม? มาแล้วววว ธาร จอม,,,
-
อิพี่มันอ่อยชัดๆ
-
เราชอบความสัมพันธ์ของเพื่อนกลุ่มนี้นะแต่ก็ไม่ชอบเทียนหมอกอยู่ดีไม่รู้ทำไมเหมือนกันคือปกติเราจะแพ้ทางคู่รองมากนะแต่กับคู่นี้มันชอบไม่ได้จริงๆ ส่วนธารนี่ไปปล้ำใครคิดว่าไม่น่าเดายากนะแต่ก็ยังงงๆกับธารหน่อยก็เท่านั้นเอง ว่าแต่พี่รบของน้องจะทำอะไรคะ อย่าบอกนะว่าจะขอพี่ฝาแต่งงานกลางสวนสนุกน่ะ หืม?
-
ใจบางค่ะ
-
ask.fm
วันนี้ไม่ได้อัพตอนจบจ้าาา เนื่องจากว่าอินข่าวถ้ำหลวงมาก เลยทำไม่เสร็จจ้าาา ขอโทษมากๆเลย
แต่ว่า แคทอยากจะเขียนเกี่ยวกับask.fm ดังนั้น ขอรบกวนว่า คนอ่านมีคำถามอะไร โปรดถามมาเลยจ้า
แคทจะให้พี่ๆในเรื่อง No Limitมาตอบให้เลยจ้าาาา
ยกตัวอย่าง
-ถามพี่รบค่ะ แว๊บแรกที่เห็นน้องฝารู้สึกยังไง
พี่รบ: ตอนแรกไม่เห็นครับ จริงๆก็คือมันไม่เคยอยู่ในสายตาเลยครับ
อะไรแบบนี้จ้าาา ใครมีคำถามใดๆ ส่งมาเล๊ยยยยน้าาา ถามใครก็ได้นะคะ *0* ถามแคทเองก็ได้ คิกๆ
แคทและพี่รอคำถามอยู่น้าาา จ๊วฟฟฟฟ >3<
ปล. ปิดรับคำถาม 27/06/18 เวลา 16.00น. เด้อ
-
มา ask.fm กันเถอะ
ถามเฮียรบก่อนเลย
1. ทำไมต้องสีเหลืองคะ
2. ถ้าไม่มีสีเหลืองในโลกนี้จะทำยังไง จะใช้สีอะไรแทน
3. ขนมตาลที่ชอบกินนี่เพราะเป็นสีเหลืองหรือเพราะพี่ฝาซื้อให้
4. เรื่องที่ทำให้โกรธพี่ฝามากที่สุดคือเรื่องอะไรคะ
5. แล้วถ้าพี่ฝาจะง้อให้หายต้องทำยังไง
6. ในบรรดาสี่พี่น้องพี่รบสนิทกับใครมากที่สุด
7. ความในใจที่ไม่เคยเอ่ย สิ่งที่พี่รบอยากจะบอกกับคนในครอบครัว(ไล่มาทีละคนเลยนะคะทั้งป๊า แม่ใหญ่ เฮียทัพ เฮียรุก และน้องจอม)
8. ถ้าตอนนั้นพี่ฝาไม่เดินเข้าไปจีบพี่รบก่อน คิดว่าตอนนี้ชีวิตตัวเองจะเป็นยังไง แล้วคิดว่าจะมีโอกาสได้เป็นแฟนกับพี่ฝาแบบตอนนี้มั้ย
9. เป็นเอฟซีพี่รบมาตั้งแต่เรื่องของเฮียรุกจนกระทั่งมาถึงเรื่องนี้ อยากจะบอกอะไรกับเอฟซีคนนี้มั้ยคะหรืออยากให้อะไรตอบแทนมั้ย
10. คำถามสุดท้ายของพี่รบ ถ้าอยากกินเป๊บซี่ต้องใส่ถัง แล้วถ้าอยากกินพี่รบจังต้องใส่อะไรคะ
-
ต่อค่ะ มันไม่พอ
ต่อไปถามพี่ฝาคนคูล
1. ทำไมพี่ฝาถึงต้องคูลด้วยคะ ไม่คูลได้มั้ย
2. ถ้าไม่คิดจะจีบพี่รบตอนนั้น คิดว่าตอนนี้จะมีแฟนแบบไหน
3. นิสัยอะไรของพี่รบที่เวลาพี่รบทำแล้วใจสั่นตลอด
4. ถ้าสมมติตื่นมาแล้วสลับร่างกับพี่รบ สิ่งแรกที่พี่ฝาจะทำคืออะไร แล้วคิดว่าสิ่งแรกที่พี่รบทำคืออะไร
5. พี่ฝาเป็นคนฉลาดนะแต่ไม่ค่อยเฉลียวสักเท่าไหร่ถ้าพัฒนาสกิลด้านนี้หน่อยก็จะขอบคุณมากค่ะ
ต่อไปถามพี่กัณฑ์
1. ตกลงพี่เป็นคนดีจริงๆใช่มั้ยคะ
2. ครั้งแรกที่จับตัวพี่ฝาไปนี่คิดอะไรอยู่คะ
3. แล้วครั้งต่อๆมาที่มาป้วนเปี้ยนกับพี่ฝานี่คิดอะไรอยู่คะ
4. เคยคิดอยากเป็นเพื่อนกับพี่รบบ้างรึเปล่า
5. ถึงจะไม่ชอบหน้ากัน แต่เขาว่าคนที่เราไม่ชอบมักจะมีนิสัยหรืออะไรสักอย่างนึงที่ถูกใจเรา สิ่งนั้นของพี่รบคือ?
6. อันนี้ไม่ใช่คำถามแต่อยากบอก แอบชอบนิสัยพี่กัณฑ์ตอนหลังๆนะ ดูกวนแบบน่ารักดี แต่ถ้าพี่ปรับเรื่องชอบเอาชนะลงได้นี่จะน่ารักมากขึ้นอีกค่ะ ขอให้ออกจากโรงพยาบาลเร็วๆนะคะ :L2:
ขอจบการถามแต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
รอตอนต่อไปจร้าาาาา :mew1:
-
Ask.fm
แคท: มีคำถามเข้ามามากมายหลากหลายเลยคุณเอ๊ย ขอบคุณคนอ่านมากๆเลยนะคะ น่าร๊ากกก อ่ะๆ...เรามาเริ่มกันที่คำถามนี้เลยดีกว่า เป็นคำถามของพี่เหลืองของเรา ปะ! ยาวรัวๆกันไปจ้า
คำถาม: ถ้าพี่ฝาคนคูล ใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาว ยาวปิดถึงแค่ขาอ่อน ตอนพี่รบมอง พี่รบรู้สึกยังไงบ้างคะ
แคท: เชิญมาตอบจ๊ะพ่อพระเอก...
นักรบ: ยังต้องรู้สึกอะไรอีก จืดๆซีดๆแบบนั้น รกสายตาครับ จะโยนมันลงเตียงซะ เกะกะสายตาจริงๆ
ฝา: ไอ้สาดดดดดดด
คำถาม: พี่ฝามีเสน่ห์ตรงไหน พี่เหลืองถึงรัก
นักรบ: ตอบได้เลยว่า ไม่มี ไม่มีเสน่ห์ ไม่มีอะไรเลยนอกจากความสะเหล่อ เด๋อ และขี้ตื๊อ... แต่ก็นั่นแหล่ะ ก็เพราะเป็นมันแบบนั้น ก็เลย...ต้องเป็นมันนั่นแหล่ะครับ
ฝา: อะ รักพิมพ์แบบนี้นะ พิมพ์ให้ละ ก็อปไปวางได้ -..-
นักรบ: เสือก
ฝา: คนเขินอายก็จะหน้าตาแบบนี้นะครับทุกคน เหลืองๆหน่อยคล้ายคนเป็นดีซ่าน หุหุ ... อะๆ คำถามต่อไป มา!
คำถาม: พี่รบหลงน้องฝาคนคูลตรงไหนอ่ะค่ะ
ฝา: ตรงหน้าตา ตอบไปๆๆ มึงตอบไปไอ้พี่
นักรบ: คือถ้าเป็นเพราะหน้าตาของมึง คือกูต้องตาบอดแน่ๆอ่ะ ... จริงๆผมไม่เคยหลงมันนะไอ้ฝาเนี่ย ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองหลง รู้ตัวอีกที ก็รักมันไปแล้ว
ฝา: หวายยยย บอกรักๆๆ เขินเลอๆๆ
นักรบ: กูก็อปตามที่มึงพิมพ์ไว้จากข้างบนเถอะ
ฝา: ฉัด! คำถามต่อไปมาเลย นามคานอิพี่เหลืองงงงง
คำถาม: ถามซินเซียร์รู้สึกยังไงกับการเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มีบทบาทมากที่สุดในเรื่องและถ้าให้เลือกผู้ชายในเรื่องได้1คนอย่างได้คนไหนเป็นสามี เพราะอะไร? (เลือกได้โดยไม่ต้องแคร์เพื่อนนะ เพราะเป็นเรื่องสมมติ)
ซินเซียร์ : กรี๊ดๆๆๆ ซีนกูค่ะๆๆๆ มีคนฝากถามถึงคนสวยๆด้วยอ่า เป็นคนมีรสนิยมอะไรแบบนี้อ่ะคะ แบบว่าน่ารักมากๆ
ฝา: มึงจะเวิ่นเว้อไปไหนอ่ะเซียร์
ซินเซียร์: ทำไมต้องเสือก ทำไมต้องขี้เสือก หลบไป๊! นี่มันซีนกูค่ะอิจืดดดด
ฝา: - -
ซินเซียร์: อะๆ...มาตอบคำถามกันหน่อย ขอเซียร์อ่านแป๊บ กรี๊ดดด คำถามแบบว่าอยากเอามือทาบอกมากๆค่ะ ... ถ้าถามว่ารู้สึกยังไงที่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่มีบทมากที่สุด ก็ต้องตอบว่ารู้สึกดีมาก เพราะฉันจะสวยที่สุดในเรื่องนี้ ไม่มีใครสวยไปกว่าเซียร์อีกแล้วในเรื่อง หุหุ
หมอก: แต่ถึงจะสวย ก็โสดนะ
ซินเซียร์: อิหม๊อกกกก กูจะตบมึ๊งงงงงง
ฝา: มาตอบต่อก่อนเว้ย กินเวลาเหลือเกิน
ซินเซียร์: อะต่อๆ ถ้าให้เลือกผู้ชายหนึ่งคนในเรื่องหรอ กรี๊ดดดด แบบว่าไม่อยากจะพูดเลย ผู้ชายในเรื่องคืองานดีงานเด่นมาก แต่2สิ่งมีชิวิตแรกที่จะตัดออกจากสายตาคือไอ้ฝาและก็ไอ้หมอกค่ะ
หมอกฝา: อ้าว/ อ้าวมึง!
ซินเซียร์: แบบว่าอิหมอกก็ติดสำอางค์นะคะ เสื้อผ้าหน้าผมต้องเป๊ะเสมอ คือรำคาญคิดว่ามันต้องแย่งเราซื้อเสื้อผ้าแน่ๆ และไอ้ฝา คือเป็นสิ่งมีชิวิตที่อยู่เพื่อความคูล ความคูลของมันก็คือความเด๋อค่ะ แบบว่าคงปกป้องผู้หญิงสวยๆแบบเซียร์ไม่ได้ เพราะงั้นตัดมันสองตัวทิ้งไปเลย และตัดภาพกลับมา เห็นนั่นไหม พี่รบๆๆๆ พี่นักรบเจ้าค่ะ ถึงจะบ้าสีเหลืองไปหน่อยแต่แซ่บนะคะคุณ แบบมองแล้วก็แบบ อั๊ย ท่าทางจะเอวดุจังเลย อยากจะกรี๊ดๆๆ อยากจะเห็นซิกแพ็คพี่เค้า
ฝา: มึงนี่มัน....
ซินเซียร์: ตัดภาพมาทางพี่เทียน นี่ก็งานดีอีกหนึ่ง คือหล่อ และเป็นผู้ชายแบบดูนิ่งๆ แต่ก็เทคแคร์ดูแลนะ เห็นแล้วก็แบบอยากเข้าไปค้นหา ขอมุดได้ไหมคะ ขอสัมผัสสักนิดนึง
หมอก: เกินเบอร์
ซินเซียร์: เอ๊ะ ก็เข้าบอกไม่ต้องให้กูเกรงใจงะ ... อะ ต่อๆ อิธาร อิธารนี่เห็นแบบนั้นมันเป็นคนจริงจังนะคะ ไม่ได้มีดีแค่หน้าตา แต่บทมันจะบ้าก็บ้าดีเดือดอ่ะ ก็เป็นแนวแซ่บๆ ป่าเถื่อนกันไป๊ แต่มันพึ่งพาได้ อยู่ด้วยแล้วก็วางใจ
ธาร: นี่มึงด่าหรือมึงชม
ซินเซียร์: เสือก นี่ซีนกูค่ะ ... สรุปเลยน้า ถ้าต้องให้เลือกผู้ชายในเรื่องนี้ อื้มมม...ตัวอย่างที่กล่าวมาข้างบนนั้น แซ่บมากเด้อ แต่ไม่อยากได้สักคนเลยค่ะ
นักรบ/เทียน/ธาร: อ้าว!
ซินเซียร์: ไม่ได้เกรงใจเพื่อนนะคะ แต่ว่าแต่ละคนไม่ใช่เสป๊คเซียร์อ่ะ ผู้ชายในฝันของเซียร์ต้องเป็นคนที่ละมุนกว่านี้ มีความเป็นผู้ใหญ่แต่ก็เป็นเด็กได้ อารมณ์มองแล้วเหมือนเห็นกงยู
ฝา: มึงเอากรงขังไปก่อน
ซินเซียร์: เอ๊ะอินี่!
ฝา: พอ หลบไป หมดคำถามมึงแล้วเพื่อนนน เชิญคำถามต่อไปครับโผ้ม
คำถาม: ถ้าพี่รบขอพรวิเศษได้หนึ่งข้อพี่รบจะข้อว่าอะไร และน้องฝาคนคลูมีนิสัยเป็นยังไงสำหรับพี่รบ แบบน่ารักอะไรแบบนั้น
ฝา: แม่ง มีแต่ของไอ้กล้วย
นักรบ: ช่วยไม่ได้นะน้อง พอดีพี่มันคนฮ็อต ... อะ ถ้าขอพรวิเศษได้หรอ ...อืม ก็คงขอให้ได้เกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์และอบอุ่น ไม่ต้องโดดเดี่ยวในช่วงวัยเด็กล่ะมั้ง
ฝา: พี่มึง ... (เดินเข้ามากอดเอว แล้วเอาหน้าซบไหล่)
นักรบ: เป็นเชี่ยไร กูก็พูดไปงั้นอ่ะ กูเคยสนใจขอพงขอพรอะไรแบบนี้หรอวะ (เอามือเขกหัวคนที่กอดอยู่) ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยมึง อะ กูจะตอบต่อแล้วนะ ... ส่วนไอ้ฝามีนิสัยเป็นยังไงน่ะหรอ ก็ดูเอาดิ มันก็เป็นแบบนี้เนี่ย
ฝา: เชี่ย เค้าอุตส่าห์ยกตัวอย่างว่าแบบน่ารงน่ารัก มึงนี่แม่ง -0-
นักรบ: หึ แล้วมึงน่ารักตรงไหนล่ะ?
ฝา: เอ๊อ! (เดินหนีปึงปังออกไป)
นักรบ: หึ ... ถ้าจะให้ตอบจริงๆแล้วล่ะก็นะ ไอ้ฝามันเป็นเด็กนิสัยดี แต่ชอบขี้เสือก มันเป็นคนใจดีครับ รู้จักเห็นใจคนอื่น ผมว่ามันค่อนข้างจะกล้าได้กล้าเสียในเรื่องบางเรื่องด้วย ถ้ามันคิดว่ามันจะทำ มันก็ทำเลย เพราะมันเป็นแบบนี้ หลายๆครั้งมันถึงพาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์อันตราย ... ก็เหมือนที่มันอยากจะชอบผม มันก็แค่ลุยเลย ทำเลย พอถึงเวลาที่มันคิดว่าไม่ไหว จะตัดใจ มันก็ทำ เป็นคนเด็ดเดี่ยวภายใต้หน้ากากโง่ๆของมันนั่นแหล่ะครับ ...รวมๆก็ ...อื้ม ก็น่ารักดี
ฝา: แน๊ ชมเค้าๆๆ (โผล่หน้าเข้ามายิ้มล้อ)
นักรบ: เห็นไหม มันขี้เสือกจริงๆ - - คำถามต่อไปมาเลย...
คำถาม: อยากให้พี่ฝา ใส่ชุด ว่ายน้ำกางเกง ขาสั้น ตัวเดียว พี่รบ ว่าดีมั้ย?
ฝา: เดี๋ยวๆๆ คำถามอะไรวะเนี่ยยยยย
นักรบ: ผมว่าไม่ดี ถ้ามันใส่แบบนั้นแล้วลงสระ คนอื่นก็เห็นดิวะ
เทียน: หวงว่างั้น?
นักรบ: ก็เมียกู ... แต่ถ้าจะให้ดี ไม่ต้องใส่เชี่ยไรเลยคงดีกว่า แล้วก็มาว่ายกับกูแค่สองคน เออสร้างสระว่ายน้ำในห้องก็น่าจะดีนะ กูสั่งให้สร้างสระว่ายน้ำดีไหม เออ...น่าจะดี กูโทรบอกเฮียทัพแป๊บ ... โหลๆ เฮีย ขอเงินหน่อย...จะสร้างสระว่ายน้ำบนคอนโด เอาแบบส่วนตัวเว่ย...
เทียน: อ้าวๆ ไอ้สัดนี่ ใจเย็นไหมมึงๆ เห้ยๆ อะ...เอ่อ...ช่างแม่งมัน คำถามต่อไปดีกว่าครับ
คำถาม: อยากถามพี่ฝาคนคูลว่า ถ้าตอนนี้มีสาวสวยดั่งนางฟ้ากับหนุ่มหล่อดั่งเทพมาจุติ พี่ฝาจะเลือกใครคะ (เอ่อ...ต้องหลบตรีนพี่รบป่ะอ่ะ) หมายถึงมาจีบอ่ะคะ
นักรบ: ใครแม่งกล้ามาถามคำถามนี้วะ - -*
ฝา: หูยยย คำถามพี่ฝามาแล้วเว้ย หลบๆ หลบไปไอ้หน้าเหลือง เก๊ะก๊ะ ... สาวสวยหรอครับ นมตูมๆด้วยไหมยังไง หูยย หืดหาดหน่อยๆเลย
นักรบ: อะหึ่ม
ฝา: ส้นตีนติดคอเหรอ? สาวสวยกับหนุ่มหล่อหรอออ พี่ฝาว่าพี่ฝาไม่เลือกหนุ่มหล่อครับ เอามาทำไมวะ ไปไกลๆ พี่ฝาไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคนบนโลกครับ แม่งไม่คูลอ่ะ แค่คิดก็ขนลุก
แคท: แต่พี่รบก็ผู้ชายนะจ๊ะ ขนไม่ลุกหรอแบบนั้น
ฝา: ก็ไม่ได้ชอบผู้ชายไงไรท์... คือแบบว่าก็ชอบแค่ไอ้พี่รบไง
แคท: แล้วสรุปคำตอบในข้อนี้คือ?
ฝา:...อืมม ไม่เลือกได้ไหมวะ ถ้าพูดแบบตรงๆ พี่ฝาก็ยังชอบมองผู้หญิงสวยนะครับ แบบว่าสวยก็ชอบมอง แต่ถ้าเค้าเข้ามาจีบ พี่ฝาก็ไม่เอาว่ะ ชอบเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน ชอบเข้าไปจีบเอง
แคท: แบบที่เข้าไปรุกจีบพี่รบเองอ่ะนะ
ฝา: ช่ายยยยย รุกเข้าไปๆๆ
ซินเซียร์: สุดท้ายก็โดนกระแทกจ้า ^0^
ฝา: สัดเอ๊ย....นั่นแหล่ะ พี่ฝาจะตอบให้ว่า ไม่เอาใครเลยครับผู้หญิงสวยที่เข้ามาจีบ พี่ไม่ชอบพี่ชอบไปจีบเองครับ ส่วนถ้ามีผู้ชายหล่อเข้ามาจีบก็....
นักรบ: ก็มีแล้วไง กูเนี่ยไง ผู้ชายหล่อที่เข้ามาจีบมึง จบนะ จะหาเชี่ยไรอีก
ฝา: อ๊ะๆ...ตามนั้นครับพ่อ ฮี่ๆ คำถามต่อไปๆเลยยยย (ยกมือปาดเหงื่อ)
คำถาม: อยากถามว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้น้องฝายังอยากจะจีบหรือรักนักรบไหม เพราะนักรบเคยทำให้น้องฝาเสียใจมากเลย
ฝา: อื้มมม ถ้าย้อนกลับไปได้หรอ ... ฝาคิดว่าฝาจะจีบนะครับ มันก็จริงแหล่ะที่ไอ้พี่เหลืองมันดีแต่ทำให้เสียใจอ่ะ แต่ว่านะ...ช่วงเวลาที่ยิ้มได้มันก็มี แล้วตอนที่ดีๆกันมันก็มีความสุขมากๆเลยนะ จริงๆถ้าคิดว่าครั้งนึงคนจืดๆแบบฝานะ ได้เป็นแฟนกับไอ้พี่นักรบอ่ะ มันก็น่าตกใจมากๆแล้วใช่ไหมล่ะ เพราะงั้น ถ้าย้อนกลับไปก็ยังจะจีบครับ จีบให้มันรู้ ว่าคนจืดๆแบบกูนี่แหล่ะ ที่มึงจะต้องยอม หุหุ
แคท: ต่อไปคำถามพี่รบเด้อออ
คำถาม: อยากถามว่า นักรบชอบส่วนไหนในร่างกายน้องฝามากที่สุด ให้เหตุผลด้วยว่าทำไมถึงชอบส่วนนั้น (เช่น ชอบเล็บ เพราะ บลาๆ...)
นักรบ: ฝามันมีอะไรดีด้วยหรอวะ ตัวก็บาง ก้นก็แบน แขนก็ลีบ แถมตัวก็ยังเสือกซีดไปอีก
ฝา: กูตายแล้วมั้งแบบนั้นอ่ะไอ้สัดพี่กล้วยยยยยยยยยย (ตะโกนเข้ามาด่า)
นักรบ: หึ ตลกว่ะ...เอาจริงๆ อย่าไปบอกมันนะ ผมชอบตามัน จริงๆมันเป็นคนที่โคตรจะจืด แบบมองผ่านๆโคตรไม่มีอะไรให้น่าสนใจ แต่ถ้าลองได้มองตามัน ตามันจะสะกดเราได้นะ ลูกตาใสๆกลมๆคู่นั้นน่ะ โคตรอยากจะจิ้มให้ตาบอด เพราะตามันนี่แหล่ะ ที่ทำให้ผมมองเห็นมันตอนวันแข่งรถตอนนั้น ก็เอาแต่จ้องมาที่ผม จนผมเองก็ละสายตาไปไม่ได้เหมือนกัน
แคท: อู้หูววว เป็นแบบนี้เองหรอ ถึงตามน้องไปในห้องน้ำตอนนั้น ไปขโมยจูบน้องๆๆ
นักรบ: ก็มองซะรู้เลยว่าคิดอะไรอยู่ ก็จัดไปสิ รอไรล่ะ ... ไหนมีคำถามไรอีก
คำถาม: อยากถามว่าพี่รบชอบน้องฝาตั้งแต่ตอนไหนคะ
นักรบ: ไม่รู้ดิ ตอนแรกเห็นมันมาวอแวก็รำคาญนะ ไม่ชอบว่ะ ไม่เคยคิดอยากจะชอบผู้ชาย แล้วแม่งก็วอแววุ่นวาย กวนใจชะมัด แต่พอตอนที่มันหายไป เงียบไป ก็รู้สึกว่าไม่ได้แล้วว่ะ แล้วยิ่งมีไอ้หมอเมืองหลวงเกาหลีใต้นั่นมายุ่งกับมันอีกนะ เหอะ หงุดหงิดชิพหาย ก็คงเป็นตอนนั้นแหล่ะมั้งที่เริ่มรู้ตัวว่าชอบของแปลกแบบมัน
ฝา: มึงสิแปลกไอ้พี่! คำถามต่อไป๊
คำถาม: ถามว่าหาแฟนแบบนักรบได้ที่ไหน-.,-
ฝา: ตามดงกล้วยสุกครับพี่ฝาพูดเลย
นักรบ: เดี๋ยวกูจะเอากล้วยกูยัดปากมึง ปากดีนัก ... ส่วน แฟนแบบผมหรอ ...หึ หาได้ที่นี่แหล่ะครับ สนใจไหม สนใจทิ้งเบอร์ไว้นะ (ขยิบตา)
ฝา: ทิ้งตีนพี่ฝานี่!
แคท: คำถามต่อไปจ้า ถามพี่ฝาคนคลู คิดว่าพี่รบเป็นคนหื่นมากมั้ย555
ฝา: โหยยย คำถามนี้ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว ทำไมต้องคิดอี๊ก มันเห็นๆอยู่ แค่มองหนังหน้ามันก็รู้ไปถึงสันดานครับ เป็นคนหื่นที่มักมาก มากไหม ข้างนอกถ้ามันจะเอามันก็เอาได้!
นักรบ: ก็เห็นไม่ห้าม ก็เห็นสมยอมกูนะ
ฝา: ก็มึงปิดปากกู!
นักรบ: แล้วมึงดูดปากกูตอบทำไมล่ะ (ยักคิ้วใส่ .... ฝาได้แต่อ้าปากพะงาบๆ อยากจะเถียงต่อแต่คิดคำต่อล้อต่อเถียงอีกฝ่ายไม่ได้)
แคท: คำถามต่อไป ถามพี่รบทำไมถึงชอบสีเหลือง
นักรบ: อืม...จริงๆคำถามนี้ มีเฉลยในหนังสือOne Night...คืนเดียวก็เสียวได้ในตอนพิเศษของผมเองนะครับ แต่ว่า บางคนอาจจะไม่ได้จับจอง งั้นขอตอบแค่สั้นๆว่า เพราะไอ้รุกฆาตครับ
คำถาม: ถามพี่ฝาทำไมต้องคูลด้วย เกรียนโคตร รักพี่ฝา พี่รบ สู้ๆน้าไรท์
ฝา: ทำไมอ่ะ พี่ฝาไม่คูลหรอ พี่ฝาเกรียนหรอ เห้ย ไม่จริงดิ พี่ว่าพี่แบบ พี่คูลมากอ่ะ เป็นคนคูลๆ ใช้ชีวิตชิคๆคูลๆในแบบของพี่อ่ะครับ
รบ: คูลเชี่ยไร มึงเกรียนอ่ะถูกของเขาแล้ว และก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ
แคท: งื้อออ น่าร๊ากกก ขอบคุณสำหรับกำลัใจดีๆที่ให้แคทมาตลอดเลยนะคะ แคทจะสู้ๆน้า
ฝา: เห้ยๆ อย่าเมินพี่ๆ พี่ว่าพี่คูลนะเห้ย ไรท์แคทว่าไงๆ พี่คูลชะๆ
แคท: อะ...คำถามต่อไปเด้อ
ฝา: เมินกู๊!
คำถาม: ถามพี่เทียน ถามว่าน้องหมอกสมัยเรียนม.ปลายกับตอนนี้ต่างกันไหมคะ แล้วถามน้องหมอกว่าทำไมถึงชอบพี่เทียน เป็นธารไม่ได้หรออออ ว๊าย จะโดนตบไหม
เทียน: หมอกสมัยเรียนม.ปลายกับตอนนี้หรอครับ โคตรต่าง ต่างมากๆ หมอกตอนม.ปลายเป็นเด็กพูดน้อยๆพูดจาน่ารักครับ เวลาพูดก็จะ ครับๆพี่เทียน พี่เทียนหมอกว่า...แบบนี้ตลอด ส่วนตอนนี้ก็ ไอ้สัดเทียน ไอ้เหี้ยเทียน...จ๊ะ พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
หมอก: มันเป็นเพราะใครล่ะ เพราะมึงไม่ใช่รึไง!
เทียน: จ๊ะ เพราะพี่เอง ขอโทษนะ พี่ผิดไปแล้วนะ
หมอก: เอาหนังหน้ามึงหลบไป กูจะตอบคำถาม ขออ่านแป๊บ โอโห...คำถามหนักจัง แต่ว่าก็จะตอบนะ ที่ชอบเทียนก็เพราะว่าเทียนเป็นเทียน เป็นผู้ชายเหี้ยๆคนนึงที่ยื่นมือมาดึงผมให้ออกมาจากกรอบ อาจเป็นเพราะแบบนั้นมั้งครับ ผมเลยรักมัน...จริงๆก็คล้ายๆกับหมานะผมน่ะ เหมือนกับว่า ยังไงเราก็จะจำได้เสมอ ว่าใครคือคนๆแรก ที่ให้ข้าวเรา ก็คงเป็นแบบนั้นผมก็เลยรักมัน ยังไงก็ต้องเป็นมัน ... ส่วนธาร มันเป็นเพื่อนที่ดี ดีมากๆ และผมก็เสียใจ ที่ตอบแทนความรู้สึกของมันไม่ได้ครับ
ธาร: ก็เจ็บดี ขยี้กูจั๊ง...ข้ามๆ เอาคำถามต่อไปมา เป็นของไอ้รบล้วนๆเลยว่ะ
คำถาม: ทำไมต้องสีเหลืองคะ
นักรบ: ก็ชอบครับ แต่พี่อธิบายไว้ข้างบนแล้ว ย้อนกลับไปอ่านนะครับ
คำถาม: ถ้าไม่มีสีเหลืองในโลกนี้จะทำยังไง จะใช้สีอะไรแทน
นักรบ: ทำไมต้องไม่มีสีเหลืองด้วยวะ แค่คิดก็เศร้าเลยแม่ง ไม่อยากหาสีอะไรแทนเลยว่ะ พี่ชอบของพี่ ยังไงดีวะ กูซื้อสีเหลืองเป็นของกูเลยดีไหม
เทียน: ไอ้สัดนี่ก็ช่วยใจเย็นนิดนึง มึงจะรวยเกินหน้าเกินตาไม่ได้ไอ้สัด ต่อ!
คำถาม: ขนมตาลที่ชอบกินนี่เพราะเป็นสีเหลืองหรือเพราะพี่ฝาซื้อให้
นักรบ: เอาจริงๆก็คือ ไม่เคยกินเลยไอ้ขนมตาลอะไรเนี่ย ครั้งแรกที่กินก็เพราะไอ้จืดมันซื้อมา เห็นสีเหลืองก็เออ ก็ชอบสีเลย ก็เลยกิน จริงๆไม่ได้เกี่ยวกับไอ้ฝาเลยนะ ไม่ได้เกี่ยวว่ามันจะมาทำหน้าเศร้าว่าขนมของมันบ้านนอก ขนมของมันราคาถูก ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับมันจริงๆ ที่กินก็เพราะสีเถอะ ชอบ
ฝา: ตอแหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่เลยปะ กิ๊วๆ
นักรบ : ยุ่ง! คำถามต่อไปมา! - -
คำถาม: เรื่องที่ทำให้โกรธพี่ฝามากที่สุดคือเรื่องอะไรคะ
นักรบ: เรื่องที่มันเอาตัวเข้าไปพัวพันกับไอ้สัดกัณฑ์ โคตรโกรธ โกรธชิพหาย ตอนรู้คืออยากต่อยอะไรสักอย่างเพื่อระบายอารมณ์ แค่ไปใกล้มันก็หงุดหงิดแล้ว ยังเสือกไปเสี่ยงอันตรายอยู่บนรถนั่นอีก แค่คิดก็อยากลุกไปกระทืบหน้าไอ้สัดกัณฑ์นั่นอีกรอบเลยแม่ง
คำถาม: แล้วถ้าพี่ฝาจะง้อให้หายต้องทำยังไง
นักรบ: จนถึงตอนนี้ฝาแม่งไม่เคยง้อเลยเหอะ
ฝา: ก็มึงไม่เคยโกรธอ่ะ
นักรบ: กูโกรธมึงก็โง่ไอ้สัด
ฝา: อะๆ แล้วถ้าโกรธต้องง้อยังไง
นักรบ: (ยกยิ้มมุมปาก)
ฝา: ไอ้สัดเอ๊ยยย ไม่เอาๆๆไม่ง้อแล้วแม่ง (เดินหนีไป)
นักรบ: ถ้ามึงได้ง้อขึ้นมา กูจะทำให้ลุกไม่ได้เลย! 18+
คำถาม: ในบรรดาสี่พี่น้องพี่รบสนิทกับใครมากที่สุด
นักรบ: ไม่อยากจะยอมรับ แต่จริงๆก็สนิทกับไอ้รุกมากที่สุด
แคท: เหมือนตอนพิเศษในเล่ม One Night…คืนเดียวก็เสียวได้อ่ะนะ ที่คนอ่านบอกว่าพี่ๆไม่น่าโตกันอ่ะนะ คิกๆ
นักรบ: พอ! ไม่พูดถึงมัน นี่เรื่องของกูนะ กูพระเอกนะครับ!
รุกฆาต: แล้วไง กูพระเอกคนแรก จำ!
แคท: ไม่ตีกันจ๊ะพี่น้องคู่นี้ พอๆ คำถามต่อไปเนอะๆ
คำถาม: ความในใจที่ไม่เคยเอ่ย สิ่งที่พี่รบอยากจะบอกกับคนในครอบครัว(ไล่มาทีละคนเลยนะคะทั้งป๊า แม่ใหญ่ เฮียทัพ เฮียรุก และน้องจอม)
นักรบ: ทำไมต้องตอบ ไม่อยากตอบ
แคท: นิดนึงสิพี่ เอ๊ คนอ่านเค้าถามเนี่ย เค้าอยากรู้ ทำหน้าให้มันด้านๆหน่อย
ฝา: จริงๆปกติมันก็หน้าด้านนะ ยังต้องด้านกว่านี้อีกอ่อ โหหหห แบบนี้ก็ชั้นผิวแกนโลกแล้วนา
นักรบ: ไอ้ฝา!
ฝา: น่าๆตอบมาหน่อยสิๆ รบบบบบบ น้า~~
นักรบ: เออๆ น่ารำคาญว่ะแม่ง ให้บอกใคร ป๊า...ก็ สุขภาพแข็งแรงละกัน จะได้อยู่แก่ไปอีกนานๆ
คุณป๊า: ปากหมาจริงๆเลย ไม่รู้มันเหมือนใคร
ฝา: คือมันแปลได้ว่า พี่มันอยากให้คุณป๊าสุขภาพแข็งแรง และอยู่กับพี่นักรบไปได้อีกนานๆเลยคร๊าบบบ
นักรบ: สำหรับแม่ใหญ่…ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ดูแลผมมาอย่างดี แม้ว่าผมจะเป็นคนที่ทำให้ชีวิตแม่ใหญ่ไม่สมบูรณ์ก็ตาม
แม่ใหญ่: แม่ใหญ่รักรบนะครับลูก แม่ไม่เคยไม่สมบูรณ์ มีรบเข้ามา ก็ถือเป็นเรื่องดีๆอีกเรื่องนึง อย่าคิดอะไรแบบนี้อีกนะครับ ^^
นักรบ: เฮียทัพ ... ขอบคุณที่เฮียเป็นเฮีย เป็นที่พึ่งและเชื่อใจได้เสมอ รวมถึงเงินที่ส่งให้ตลอดตอนอยู่ญี่ปุ่น มันดีตรงนี้ ตั้งใจทำงานนะเฮีย จะได้มีเงินส่งมาให้อีก
ทัพหน้า: เฮ้อ~ น่าเบื่อจริงๆ กูมีลูกมีเมียต้องดูแลเว่ยไอ้ล้างผลาญ (นั่งกอดอกไขว่ห้างมองน้องชายด้วยสีหน้านิ่งๆ)
รุกฆาต: เห็นด่ามัน เฮียก็ส่งให้มันตลอด
ทัพหน้า: กูก็ส่งให้มึงเหมือนกัน ไอ้พวกเด็กล้างผลาญ (ปลายตามองรุกฆาตนิ่งๆ)
นักรบ: สมโว้ยยยย ฮ่าๆ โดนด่าๆ
รุกฆาต: มึงจะเอาไงไอ้เฮีย!
นักรบ: มาดิๆ มึงเข้าม๊า!~
จอม: พออออ เลิกกัดกัน นามคานนนน เฮียรบบบ จอมล่ะๆ จอมด้วย พูดถึงจอมหน่อยครับบ (น้องเดินไปกอดแขนอ้อน นักรบก้มลงมองหน้าน้องแล้วยิ้มให้)
นักรบ: น้องจอมหรอ น้องจอมน่ารัก พี่รักน้องจอมครับ
จอม: เนี่ย น่ารัก รักจอมที่สุดเลยใช่ป๊ะล่ะ จอมรู้
นักรบ: แน่นอน
รุกฆาต: กูรักมึงมากกว่าเถอะไอ้เปี๊ยก
ทัพหน้า: เฮียต่างหาก มาหาเฮียมา
จอม: ฮ้า~~ บ้าจริง รู้สึกได้รับความรัก แบบนี้ไม่ต้องมีใครก็ได้ มีแค่เฮียๆก็พอคร๊าบบบบ
รุกฆาต: มึงจะไปมีใคร - -
นักรบ: ทำไมจะต้องมีวะ - -
ทัพหน้า: หึ มีแค่เฮียก็พอ มานี่!
จอม: (กลืนน้ำลายลงคอ และยิ้มอ่อน)
แคท: หวงน้องเนอะๆ คิดว่าต้องมีสิ่งมีชีวิตเสียวสันหลังอยู่แน่ๆเลย
นักรบ: ใคร!
จอม: โว้ยยย มีที่ไหนเล่า มาๆๆ ไหนคำถามเฮียรบข้อต่อไป มา...จอมอ่านให้น้า เค้าถามว่า ..... เป็นเอฟซีพี่รบมาตั้งแต่เรื่องของเฮียรุกจนกระทั่งมาถึงเรื่องนี้ อยากจะบอกอะไรกับเอฟซีคนนี้มั้ยคะหรืออยากให้อะไรตอบแทนมั้ย....
นักรบ: ขอบคุณนะครับ พี่ว่าพี่จำได้นะว่าเราคือใคร ขอบคุณมากๆนะครับที่ชอบตัวละครตัวนี้ และอยู่กับพี่ยาวมาจนถึงเรื่องนี้นะครับ พี่หวังว่าเราจะเดินไปด้วยกันจนสุดทางนะครับ ... ส่วนเรื่องตอบแทน เอาตัวและหัวใจพี่ไปได้รึเปล่า? (ยกยิ้ม ขยิบตา)
ฝา: ไม่ได้ มึงให้กูมาหมดแล้วไอ้เชี่ยกล้วย!!
นักรบ: อะ...ถ้างั้น ไอ้ฝาเผลอแล้วเจอกันนะ // และคนอ่านคนอื่นๆที่รักพี่ เชียร์พี่ ทีมพี่ พี่ขอบคุณนะครับ ไม่มีอะไรจะพูดนะ นอกจากคำนี้ เดินไปด้วยกันนะ ใครไม่ไป...ตามไปตีนะเว้ย! ... พี่หมายถึงตีด้วยปากนะครับทุกคน หึ
ฝา: มึงว่าไงนะ?
นักรบ: กูบอกว่าจะตีด้วยปาก ปากกูประกบปากมึงน่ะ
จอม : อะๆ มาๆ คำถามสุดท้ายของพี่รบ ถ้าอยากกินเป๊บซี่ต้องใส่ถัง แล้วถ้าอยากกินพี่รบจังต้องใส่อะไรคะ
นักรบ: ใส่ถุง
(มีต่อจ้า)
-
ซินเซียร์: อู๊ววววว แซ่บๆๆๆ พี่นักรบแซ่บไม่หยุ๊ดดดด >////< มาๆค่ะอิฝา มาต่อของมึงกัน รัวๆยาวๆ
ฝา：จัดมา พี่พร้อมมาก
คำถาม: ถ้าตอนนั้นพี่ฝาไม่เดินเข้าไปจีบพี่รบก่อน คิดว่าตอนนี้ชีวิตตัวเองจะเป็นยังไง แล้วคิดว่าจะมีโอกาสได้เป็นแฟนกับพี่ฝาแบบตอนนี้มั้ย
นักรบ: ถ้าวันนั้นมันไม่เข้ามาจีบหรอ หึ...คิดว่าตอนนี้ก็คงคั่วอยู่กับผู้หญิงที่ไหนสักคน อาจจะเป็นดาวสักคณะนึงล่ะมั้ง และก็คิดว่าคงไม่มีแฟนนะ รำคาญ ไม่ชอบต้องมาดูแลใครๆ
คำถาม: ทำไมพี่ฝาถึงต้องคูลด้วยคะ ไม่คูลได้มั้ย
ฝา: เนี่ย พี่ก็บอกแล้วว่าพี่อ่ะคูล แบบว่าเป็นคนที่ใช้ชีวิตแบบมีสไตล์อ่ะ ชิคๆคูลๆ แต่คนอื่นไม่เห็นด้วยกับพี่ พี่ว่าพี่ก็คูลระดับนึงนะ
คำถาม: ถ้าไม่คิดจะจีบพี่รบตอนนั้น คิดว่าตอนนี้จะมีแฟนแบบไหน
ฝา: ถ้าตอนนั้นไม่โดนเล่นของเหลืองนะหรอครับ ฮ่าๆ คิดว่าตอนนี้อาจจะไม่มีแฟนนะ พี่แบบว่าชอบใช้ชีวิตคูลๆไปเรียนกลับห้องมาเล่นเกมส์นอนและไปเรียน วนเวียนไปแบบนี้ มีบ้างที่จะขอตามไอ้หมอกไปดูงานแข่งรถ แบบว่าชอบ แต่ก็เป็นชีวิตที่โคตรจะคูล พี่ว่ามันก็มีความสุขดี คิดว่าถ้าไม่จีบมันตอนนั้น ตอนนี้คงนอนกินขนมอยู่ที่ห้องและไม่มีแฟนครับ
คำถาม: นิสัยอะไรของพี่รบที่เวลาพี่รบทำแล้วใจสั่นตลอด
ฝา: เกลียดดด พี่เกลียดเวลาที่มันมาทำให้ใจสั่น จริงๆมันทำหลายอย่างมาก ไม่รู้มันจงใจหรือเปล่า แต่พี่ใจสั่นเวลามันมารับแล้วก็ชอบดึงกระเป๋าเป้พี่ไปถือไว้เอง สักพักก็ดึงมือพี่ไปจับแล้วพาที่รถเพื่อขับกลับบ้าน เวลามันมารับมันชอบทำแบบนี้ตลอดเลย คือมันเป็นเรื่องธรรมดาๆ แต่ก็ใจสั่นเสมอๆเลยอ่ะ เหมือนแบบเราไม่ได้คิดว่ามันจะทำนะ แต่ก็เสือกทำ เนี่ย แค่คิดก็สั่นเลย เซ็ง
คำถาม: ถ้าสมมติตื่นมาแล้วสลับร่างกับพี่รบ สิ่งแรกที่พี่ฝาจะทำคืออะไร แล้วคิดว่าสิ่งแรกที่พี่รบทำคืออะไร
ฝา: ตื่นมาคงแหกปาก กูสูงเว้ยยย จะยืนข่มแม่งเลย กูสูงกว่ามึงกูมีกล้ามท้องด้วย ยืนข่มแม่งให้มันเศร้าเลย ส่วนไอ้รบ พี่ฝามั่นใจว่ามันต้อง.....
รบ: จับนมจับตูดลูบเนื้อลูบตัวมึง คิดว่าจะช่วยตัวเองแล้วถ่ายคลิปไว้ อยากเห็นหน้ามึงตอนเสร็จชัดๆ เอาให้หายอยาก
ฝา: ไม่ต่างจากที่กูคิดเท่าไหร่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะจังไรขนาดนี้!
คำถาม: พี่ฝาเป็นคนฉลาดนะแต่ไม่ค่อยเฉลียวสักเท่าไหร่ถ้าพัฒนาสกิลด้านนี้หน่อยก็จะขอบคุณมากค่ะ
ฝา: อันนี้ด่าหรือชมพี่ เอ๊ะ ยังไง เอ้า งงเลยอ่ะ?
แคท: ก็ถูกของเขา ไปงงไกลๆไปไอ้น้องฝา คำถามชุดต่อไปเป็นของ กรี๊ดดดด ของพี่กัณฑ์นะหือออ พี่กัณฑ์ๆๆ มานี่ๆ มีของพี่ด้วยนะคะ
กัณฑ์: ของผม?
แคท: ใช่! พี่นี่จะเป็นแบบพี่รบหรอ มาแว๊บๆเป็นตัวประกอบแต่แย่งซีนตัวหลักงี้ มาๆมาตอบคำถามกันค่ะ
คำถาม: ตกลงพี่เป็นคนดีจริงๆใช่มั้ยคะ
กัณฑ์: ไม่รู้สิ ก็แล้วแต่คนมองนะ
คำถาม: ครั้งแรกที่จับตัวพี่ฝาไปนี่คิดอะไรอยู่คะ
กัณฑ์: ครั้งแรกที่จับตัวไอ้ฝา ไม่ได้คิดอะไรนอกจากอยากแก้แค้นไอ้สัดรบครับ
คำถาม: แล้วครั้งต่อๆมาที่มาป้วนเปี้ยนกับพี่ฝานี่คิดอะไรอยู่คะ
กัณฑ์: อืม....เอาจริงๆเลย จริงๆไอ้ฝามันน่ารักนะ ที่บอกว่าชอบ ก็ชอบมันจริงๆ ก็อยากได้ และถามว่าอยากเอาไหม ก็อยาก ถ้าทำได้ก็จะทำเลย
นักรบ: ไอ้เหี้ย ไอ้หน้าเหี้ยยยย ออกมาให้กูถีบหน้ามึงเดี๋ยวนี้!! (ตะโกนเข้ามาจากด้านนอกห้อง)
กัณฑ์: อย่าสนใจเสียงหนูเสียงมาครับ มาคำถามต่อไปดีกว่า หึ
คำถาม: เคยคิดอยากเป็นเพื่อนกับพี่รบบ้างรึเปล่า
กัณฑ์: หึ ถามว่าเคยคิดไหม ก็ต้องตอบว่าเคย เพราะครั้งนึงก็เคยเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนี้ไม่แล้ว
คำถาม: ถึงจะไม่ชอบหน้ากัน แต่เขาว่าคนที่เราไม่ชอบมักจะมีนิสัยหรืออะไรสักอย่างนึงที่ถูกใจเรา สิ่งนั้นของพี่รบคือ?
กัณฑ์: ไอ้รบมีข้อดีด้วยหรอวะ?
นักรบ: กูดีกว่ามึงเยอะไอ้หน้าส้นตีน กูเป็นพระเอกเว้ย!! (ตะโกนเข้ามาอีก)
กัณฑ์: แถวนี้เสียงหมูเสียงหมารบกวนเยอะนะ น่ารำคาญ แต่ถ้าถามถึงนิสัยที่ผมชอบของไอ้รบน่ะหรอ มันคงเป็นคนที่มีดีแค่อย่างเดียว คือถ้ามันชอบใคร มันก็พร้อมจะทำทุกอย่างให้ แต่ถ้าไม่ มันจะไม่ทำสักอย่าง
แคท: คนอ่านฝากอวยพรให้พี่ออกจากโรงพยาบาลไวๆด้วยค่ะพี่กัณฑ์
กัณฑ์: ขอบคุณมากครับ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วไม่ต้องห่วง
แคท: อะๆ มีคำถามมาถึงน้องฝาอีกแล้ว
คำถาม: อยากชวน น้องฝาคนคูลมากินหมี่เผ็ด x2 x4 อยากรู้ว่าคนจืด คนคูล จะชิลขนาดไหน หรือว่าต้องดื่มนมรสกล้วยแก้เผ็ชชชช
นักรบ: ใช่ มันต้องกินนมรสกล้วย!
ฝา: เค้าถามกูๆๆๆ มึงเสือกตอบทำไมพี่
นักรบ: กูจะตอบ มึงจะทำไม หรือมึงจะไปกินนมรส กล้วย ตอนนี้เลยไหม
ฝา: ไอ้เชี่ย ไอ้พี่ มึงแม่งงงงง
แคท: เอื่ม...มาดู อืม....คำถามสุดท้ายแล้ว กรี๊ดๆๆๆ เค้าถามแคทๆๆๆๆล่ะ *0*
นักรบ: ตัดจบไปเลยก็ได้นี่ ไรท์มันไม่สำคัญหรอก รำคาญ
แคท: หลบไปอิกล้วย! ฉันปั้นแกมา ถอยออกไป เดี๋ยวแม่เขียนให้ตอนจบตายซะนี่! -0-
นักรบ: อะ...เชิญตามสบายเลยงั้น
คำถาม: ถามว่าแคท ทำงานหรือเรียนอยู่
แคท: ตอนนี้แคทเรียนจบแล้วจ้า จบมาจากคณะศิบปศาสตร์ เอกภาษาจีนค่ะ กรี๊ดดด เขินเลย เดาอายุได้สินะๆ > < ตอนเขียนเรื่องOne Night…คืนเดียวก็เสียวได้ ตอนนั้นเรียนอยู่มหาลัยค่ะ ส่วนถ้าถามว่าตอนนี้ทำงานไหม งานก็ทำหลายอย่างแต่อาจจะไม่ถูกใจผู้ใหญ่ มีร้านขายหนังสือออนไลน์ และก็เขียนนิยายอยู่ค่ะในปัจจุบัน เพราะฉะนั้น ช่วยอุดหนุนหนังสือหนูหน่อยน้า ก่อนที่แม่จะกดดันให้เลิกเขียนนิยายและไปหางานใหม่ทำซะ T0T (นีมึงแอบขายของเรอะ) พูดเลยว่าไม่แอบ เชิญชวนให้มาซื้อกันจ้า 555555+
คำถาม: ถามพี่แคทค่ะ ว่าอะไรเป็นสิ่งที่จูงใจที่จะมาแต่งนิยายเรื่องนี้ เรื่องวันไนท์ และเรื่องอื่นๆค่ะ
แคท: ขอบคุณสำหรับคำถามค่ะ (ยกมือไหว้ย่อตัวสวยงาม)
นักรบ: มึงไม่ได้ตอบคำถามนางงาม รีบๆตอบมา เสียเวลาเว้ย
แคท: เออๆ ขอฉันสวยๆหน่อยไม่ได้เลยนะ ... มาตอบๆ สิ่งจูงใจที่ทำให้เขียนนิยาย คือเริ่มแรกเลย พี่เขียนหนังสือมาตั้งแต่ม.ต้นค่ะคือชอบ ต่อๆมาก็เขียนแฟนฟิคชั่นมาเรื่อยๆ จนพอเข้ามหาลัย’ ก็ได้อ่านงานวายไทยเรื่องแรกจากนามปากกาของไรท์เตอร์ท่านนึง ซึ่งเขียนดีมาก เป็นไรต์เตอร์ที่แคทชอบมากค่ะ หลายๆท่านอาจจะรู้จักพี่ขนม เป็นไรท์เตอร์ที่แคทปลื้มมากจ้า งานดี และนิสัยดีมากๆ พี่ขนมเป็นนักเขียนที่คอยผลักดันและช่วยเหลือแคทมาจนถึงตอนนี้เลยล่ะ อะ ทีนี้เลยอยากลองมีหนังสือเป็นของตัวเองบ้าง ก็เลยลองพัฒนางานตัวเองมาเรื่อยๆ แหม่...ตอบซะดูดี พัฒนางานตัวเอง แต่เหตุผลอีกข้อนึงจริงๆคือ ไม่มีนิยายที่แบบตบจูบลากถูที่โดนจริตตัวเองจ๊ะ เลยเขียนเองซะเลย แบบสนองอารมณ์ ก๊ากกกก 555555 ก็เลยก่อกำเนิดเรื่องOne Night…คืนเดียวก็เสียวได้ มาเป็นเรื่องแรก ส่วนเรื่องของพี่รบเรื่องนี้ ก็ต่อยอดกันมา คืออยากลองเขียนเรื่องราวของผู้ชายที่ไม่ได้ร้ายมากไม่ได้เลวมาก แต่ค่อนข้างปากหนักปากร้าย แต่ถ้ารักใครเค้าก็จะใส่เต็มที่เต็มกำลังสุดแรงเท่าที่เค้ามี และเราสามารถพบเห็นเค้าได้ทั่วๆไปบนโลกใบนี้ เลยเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาจ้า แต่อาจจะถูกใจไม่ถูกใจบ้าง เพราะแคทเองก็ยังไม่เก่งมาก ถ้าหากว่านิยายของแคททั้ง2เรื่องนี้ มีผิดพลาดตรงไหน แคทต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ^^
นักรบ: ตอบสวย มอบโล่เลยดีไหมวะ
รุกฆาต: มอบสายสะพายมารัดคอคนเขียนมันซะน่าจะดีกว่า ตอนเรื่องกูคือเอากูมาฆ่า
นักรบ: กูด้วย ตอนกูอยู่เรื่องมึงกูนี่หล่อมาก มาเรื่องตัวเอง ไอ้สัด โดนด่าเกือบทุกตอน
รุกฆาต: กูเตือนมึงแล้วว่าเดี๋ยวมึงก็โดน
นักรบ: กูเศร้าแทนพระเอกคนต่อไปเลย
ทัพหน้า: ใครวะ
แคท: ก็ไม่รู้สินะ...มาๆๆๆ คำถามถามว่า ... ถามพี่แคทค่ะ พี่แคทสเปของรุกเลิฟ จะมาตอนไหนน ยังค้างอยู่นะ ในจอยง่าา ... ขุ่นพระ!! ยังจำได้อีกเรอะ คือแบบว่า คิดว่าไม่มีคนอยากอ่านนี่เลยไม่เขียนต่อนะหือๆ
รุกฆาต: กูบอกแล้วว่าให้ฆ่าคนเขียน เหอะ
แคท: กรี๊ดด คนเรามันลืมกันได้ แหมๆ ไม่โกรธไม่งอน ถ้ามีคนอยากอ่านแคทก็จะไปเขียนๆนะเออ อะต่อๆ
คำถาม: ถามน้องฝา ถ้าไม่มีพี่ฝา คิดว่าตัวเองตอนนี้จะเป็นยังไง
แคท: ถามใครนะ?
ฝา: คิดว่าคงหมายถึงว่าไม่มีไอ้รบล่ะมั้ง งั้นก็ขอตอบเลยว่า ถ้าไม่มีไอ้รบ ชีวิตตอนนี้ก็คงคูลๆสบายๆอ่ะ คือตั้งแต่ไปตามจีบมัน ชีวิตพี่ฝาก็ไม่ค่อยคูล ไม่ค่อยได้ชิว คือแอดแวนเจอร์มากตั้งแต่เจอมัน แต่ก็ดี ไม่งั้นโลกของพี่ฝาคนจะจืดๆแบบพี่ฝาน่าดูอ่ะ
แคท: อะๆ มีอีกๆ อันนี้ถามถึงพี่ธารจ้า
คำถาม: ถามพี่ธารค่ะ แว็บแรกที่เห็นน้องจอมรู้สึกอย่างไร
ธาร: จอม...ไอ้เด็กนั่นน่ะหรอ ความรู้สึกมีแค่ ไม่ชอบ ไม่ชอบ และไม่ชอบ เกลียดเด็กแบบนั้น แรดและปากร้าย
จอม: กูชอบมึงตายล่ะไอ้เชี่ย! ลุกออกมาให้กูต่อยมึงเดี๋ยวนี่นะไอ้พี่!! (เตะประตูหน้าห้องสัมภาษณ์รัวๆ)
ธาร: เห็นไหมล่ะครับ ดื้อ มึน ปากเสีย มันน่า....
แคท: น่าอะไรๆๆๆๆ *0*
ธาร: สักเรื่องได้ไหมล่ะ แล้วมีอีกไหม ถ้าไม่มีจะไปแล้ว จะไปจัดการคน
แคท: มีๆๆๆ คำถามสุดท้ายเลยๆ ....ถามพี่ธารค่ะ คนที่พี่ไปปล้ำคือใครคะ...อุ๊ย
ธาร: หึ อยากรู้หรอ
แคท: อยากสิ!!
ธาร: งั้นก็รอสิ เดี๋ยวรู้เลย...หึ (ยกยิ้ม)
แคท: อะ...เห้ย ไปแบบนี้เลยหรอพี่ธาร รีบไปไหนวะ อ้าวๆ...เอ่อ...โอเคค่ะ ในจุดๆนี้ ก็ขอจบการถามตอบกันไว้แต่เพียงเท่านี้ ตอบหมดทุกคำถาม ขอขอบคุณคนอ่านที่น่ารักของแคททุกคนเลยนะคะ รักน้า~~
นักรบ: สักที รีบกลับบ้านโว้ย!
ฝา: คนหิวกล้วยมันเป็นแบบนี้
นักรบ: เออ กูจะกลับไปกินกล้วยไข่อันเล็กๆของมึงนั่นแหล่ะ พูดมากนัก!
ฝา: 0///////////0 ไม่คูลเลยแม่ง!
------------------------------------
มาแล้วจ้าาา ขอบคุณคนอ่านที่เข้ามาถามคำถามกันนะคะ งื้อ ไม่คิดว่าจะได้ยาว15หน้าเช่นนี้ สนุกดีอ่ะ
อยากทำแบบนี้ไปลงในเล่ม อิอิ ... แคทรวบรวมคำถามจากทั้ง3เว็บ มาตอบหมดเลยเด้อจ้าา อิอิ
รักคนอ่าน รักพี่No Limitทุกคนเด้ออออออ
-
เฮียรบของน้องงงงงงตอบคำถามแบบนี้ก็เอาใจน้องไปเลยค่ะ งือออ น้ำตาจิไหลจำเราได้ด้วย เดี๋ยวขอวิ่งไปซื้อถุงแปบนึงนะคะแล้วพี่ฝาเผลอเมื่อไหร่ค่อยมาเจอกัน :-[
-
แต่ละคนนี่นะ ตอบคำถามได้ตรงตัวเป๊ะ โดนเฉพาะอิพี่เหลืองอวยน้องฝาสิ้นดี ไม่รู้เลยว่ารักน้อง หลงน้องขนาดนี้
-
เรากลับมาแล้ววว ไปเที่ยวเพิ่งกลับมา ไม่ทันได้ถามเลยอะ แง เศร้า ; w ;
คิดถึงทุกคน เรื่องหน้าสัญญาจะไม่ด่าน้องธาร (ถ้าเป็นเรื่องของน้องธารนะ) ถ้าโมโหจะมาด่าพี่เหลืองแทน เย่ะะะ
เป็นฝั่งเป็นฝากันซะทีนะเด็กๆ ต่อไปขอให้มีแต่เรื่องดีๆเน้อ
-
วันนี้คิดว่าคงอัพ #Nolimitแรงรัก ตอนจบไม่ทันนนนน
นั่งแก้แล้วมันยังไม่ดีเลย งั้นวันนี้ขอเอาโปสการ์ดของแถมรอบจองรอบแรกมาอวดก่อนเบาๆ คริๆ ... เอาแบบร่างมาให้ชมก่อน ครุคริ
พี่รบน้องฝา~~~(https://www.picz.in.th/images/2018/07/01/NYvN5y.jpg)
-
กรี๊ดดด อิพี่เหลืองแกละมุนเกินไปแล้ว
-
:m20: :m20:
-
บทส่งท้าย
“รบบบบ ไอ้พี่เหลืองงงงง”
เสียงลากเหนื่อยๆที่มาพร้อมกับร่างบางที่ดูจะห่อเหี่ยวเป็นพิเศษ วันนี้ไม่ได้ไปรับมันกลับมา วันนี้มันมีเรียนทั้งวัน ส่วนผมไม่มี แต่จริงๆตอนแรกตั้งใจจะไปรับ แต่มันยืนยันที่จะกลับเองก็เลยไม่ได้ว่าอะไร แต่ไหงมันถึงกลับมามีสภาพเหมือนผักนึ่งแบบนี้ล่ะวะ เหี่ยวมาเลย
“ทำไมทำเสียงงอแงแบบนั้น หน้ามึงก็ขมวดเป็นปมมาเลย มีอะไร”
หันไปหามัน พร้อมกวักมือเรียก ไอ้ฝาที่เดินไหล่ตกเข้ามาหา มันโยนกระเป๋าเป้ของมันทิ้งลงตรงหน้าประตู แล้วพุ่งเข้ามาหาผมที่นั่งดูข่าวอยู่หน้าทีวี คือช่วงนี้อินเรื่องถ้ำหลวง ข่าวเด็กสิบสามคนที่ติดอยู่ในถ้ำ ก็จะเกาะติดมากหน่อย ... กลับมาที่ไอ้จืดตรงหน้า มันที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะโถมตัวเข้ามาแนบไปกับตัวผม คล้ายๆกับนอนทับกูลงมาแบบไม่กั๊กน้ำหนักตัวเองสักนิด
“เป็นอะไร” ถามมันแบบนั้น พร้อมๆกับกอดเอวบ้างเข้ามาหาตัว อุ้มมันขึ้นมาให้นั่งลงบนตักดีๆอยากจะเห็นหน้ามัน แต่อีกคนก็เอาแต่มุดอยู่ที่อกของผม
“ฝา”
“กูเหนื่อย แล้วก็มีเรื่องให้คิด”
“สมองเล็กๆแบบมึงจะคิดอะไรให้มันเยอะแยะ”
“มึงด่ากูอ่อ?”
ว่าแบบนั้นด้วยเสียงอู้ๆอี้ๆ เพราะมันยังเอาแต่มุดอกผมอยู่แบบนั้น วางมือลงบนหัวกลมๆของมันก่อนจะลูบหัวเบาๆ พยายามดึงหน้ามันให้ขึ้นมามองกัน แต่อีกฝ่ายก็ไม่ให้ความร่วมมือ เป็นเหี้ยอะไรอีกล่ะ
“ฝา เป็นอะไร”
“ขอชาตแบตก่อน แบบว่าพี่ฝาเหนื่อยและใช้ความคิดด้วย”
“เหนื่อยก็ไม่ต้องคิด”
“ก็อยากคิด แบบว่ามันค้างคาใจ”
“ดื้อ” ว่ามันออกไปแบบนั้นพร้อมเขกลงไปที่หัวมันไม่แรง แต่คงไม่เบา เพราะอีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นมามองกันด้วยสีหน้าบูดๆ ปากของมันที่ยื่นออกมา กูล่ะอยากจะดึงให้ยืดติดมือ หมั่นไส้จริงเว้ย
“ทำร้าย เจ็บนะเว้ย”
“มากไหมวะ”
“มากๆ รวดร้าวเลย”
เบะปากออกมาตอนที่มันพูดจบ ตากลมๆของมันที่ช้อนมองกันอยู่ตอนนี้ ไม่ได้ดูน่ารักนักหรอก มองลงมาจากดาวอังคารก็รู้ดีว่าอีกคนกำลังแกล้งสำออย อย่าคิดว่ารู้ไม่ทัน
“สำออย”
อดไม่ได้ก็พูดออกไปแบบที่คิดซะเลย มันที่กำลังอ้าปากจะสวนกลับก็ต้องเงียบไป เมื่อผมก้มหน้าเข้าไปใกล้และกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากของมันซะก่อน ก็แค่จูบธรรมดาแบบปากแนบปาก แต่มันก็ตาเบิกกว้างมองหน้าผมแบบอึ้งๆ ระยะที่ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจ เห็นอีกฝ่ายหน้าแดงขึ้นมาในตอนนั้น อดใจไม่ไหวที่จะไม่ยิ้มออกมา เอียงหน้าไปหอมแก้มอีกคนที่ก็ยังคงเอ๋ออยู่ รวบเอวบางของมันเข้ามานั่งคล่อมตัก จะได้หันหน้ามองกันดีๆ ... ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ใกล้แล้วอยากนัวมันตลอด
“ทำไรอ่า รบทำไรฝาว้า~”
มันที่ลากเสียงยาวแบบกวนตีนๆมาให้ แต่รู้ดีว่ามันก็แค่ทำเพราะเขินจะตาย มองหน้ามันชัดๆ ก็ได้แต่คิดว่า นี่หรอวะไอ้จืดในวันนั้นที่กูไม่ชอบหน้าเลย แล้วดูวันนี้สิ ตรงไหนบ้างที่มันจืด ... คิดว่าไม่มีนะ เพราะชิมมาหมดแล้ว
“ดึงมึงมาคล่อมตักกูแบบนี้ก็คงไม่ซักผ้าหรอกมึงว่าไหม” เอื้อมมือเอาผมมันไปทัดหู ยิ่งพอทำแบบนั้น อีกคนก็ยิ่งอาย มันที่หลบสายตาผมอยู่ตอนนี้
“ไหน มองตากันหน่อย”
“ไม่เอา เดี๋ยวตาแดง”
“กูไม่ได้เป็นโรค อย่ากวนตีน เงยหน้ามามองดิ๊”
“ทำไมชอบบังคับวะ วุ่นวาย”
“ฝา”
“อะไรเล่า” พอกดเสียงต่ำแกมบังคับอีกคนก็เถียงออกมาแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ยอมเงยหน้าขึ้นมามองกันได้สักที
“ไหน เล่าให้ฟังหน่อย เป็นอะไร”
พอถามออกไปแบบนั้น หน้าของมันก็กลับมาเหนื่อยอีกครั้ง ริมฝีปากของมันที่เม้มเข้าหากัน และคิ้วก็เริ่มขมวด เห็นแบบนั้นก็กลัวมันจะกัดจนปากมันแตกเลยต้องก้มลงไปจูบเบาๆให้มันเลิกทำ ไม่ได้อยากจะจูบนะ ก็แค่กลัวปากมันเจ็บ
“อื้อ อ อ.....ก็แค่เหนื่อยอ่ะ”
“เหนื่อยเรื่อง?”
“ก็วันนี้ที่บีทีเอสคนเยอะสัด เลยเหนื่อย”
“ตอแหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ไป...จมูกมึงยาวเป็นพินอคคิโอละ สรุปจะไม่เล่า?”
จ้องตามันนิ่งๆไม่ยอมหันไปไหน จนอีกฝ่ายต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แบบยอมแพ้ แล้วมันก็เอาหน้าฟุบลงมาที่ไหล่ของผมอีกที วันนี้ก็ดูค่อนข้างที่จะอ้อนเหลือเกิน สงสัยจะเหนื่อยจริงๆว่ะ
“ว่าไง” ยกมือขึ้นไปลูบหัวมันเบาๆ อดใจไม่ไหว ก้มลงไปหอมหัวมันอีกที ... นี่มึงยังไม่สระผมสินะ
“ก็คิดเรื่องไอ้ธาร”
“คิดทำไม มึงคบชู้หรอฝา”
“สัด! ใช่ที่ไหนเล่าไอ้เชี่ยพี่กล้วย”
มันว่าออกมาแบบหงุดหงิดแถมเอาหัวกระแทกไหล่กูอีก เจ็บไหมล่ะมึงไหล่กูแข็งมาก แล้วชื่อกูก็มีเป็นพันล้านที่มึงตั้งให้ใหม่ อยากจะเรียกกูว่าอะไรก็เรียก ไม่ได้คัดให้เข้ากับหน้าหล่อๆของกูสักนิด
“แล้วมึงคิดทำไม”
“ก็ไอ้ธารอ่ะมึง วันนี้นะ มันพูดอะไรแปลกๆมากเลย แบบว่ากูป็นห่วง แล้วกูก็คิดๆๆๆเว่ย แต่ความเป็นไปได้ในสิ่งที่กูคิดออกอ่ะ มันแบบ มันไม่น่าใช่ มันไม่น่าจะเป็นไปได้”
“พูดอะไรของมึงวะ”
“เนี่ย คนโง่แบบมึงไม่เข้าใจอ่ะรบ มึงไม่คูล”
“ปากดีจังวะ”
“แน่นอนอยู่ละ พี่ฝาซะอย่าง ธรรมดาได้ที่ไหนล่ะ”
“เหรอ”
“อ๊ะๆ แน่นอนสิจ๊ะน้องรบของพี่”
“ปากดีแบบนี้ ลองซักทีดีไหมเผื่อจะสงบปากมากขึ้นหน่อย”
“หือ...ได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกอยากอาบน้ำเลย พรุ่งนี้เราต้องไปเที่ยวใช่รึเปล่า พี่ว่าพี่ต้องรีบนอนเนอะ...”
มันที่กรอกตาหลุกหลิกไปซ้ายทีขวาที ก่อนจะพยายามดิ้นลงจากตักของผมแบบเนียนๆในความรู้สึกของมันคนเดียว แต่เสียใจ กูรู้ทัน
“ไม่เนียน” จ้องตาคนตรงหน้า ก่อนจะรวบเอวมันเข้ามาใกล้
“อะ...อะไรวะ”
“มึงน่ะไม่ต้องไปเครียดเรื่องของคนอื่นเค้าหรอก เพื่อนมึงน่ะเอาตัวรอดได้ เค้าไม่โง่เหมือนมึงหรอก” ยื่นมือไปบีบจมูกมัน อีกคนก็ย่นจมูกย่นหน้าตามไปด้วย เห็นแล้วก็ตลก
“เออ ใช่สิ ไม่มีใครโง่เหมือนกูหรอก นี่นะ ถ้าฉลาดก็ไม่ตามจีบมึงหรอกไอ้พี่เหลือง จำ!”
“หึ หรอ...มึงแน่ใจนะว่าจะห้ามใจไม่รักกูได้น่ะ กูหล่อนะ”
“โหยยยย มั่นหน้ามั่นโหนกมั่นกะโปกมั่นเบ้ามันเป็นแบบนี้เองนะขรั่บ”
“กวนตีนจริงๆนะมึงเนี่ย”
“กวนตีนแล้วรักไหมล่ะ ยังไงๆ รักพี่ฝาไหมรบบบบบ”
มันที่ยื่นหน้าเข้ามาเอียงซ้ายเอียงขวาล้อเลียนผม มันที่ทำแบบนั้นเพราะรู้ดีว่าผมจะเลี่ยงไม่ตอบ กะทำให้กูแพ้สินะ หึ
“รักสิ ก็รักมึงเนี่ยไงจืด”
ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะจุ๊บลงไปบนจมูกรั้นๆนั่นทีนึง ก็เหมือนว่าเลือดของมันจะมารวมกันอยู่บนหน้าทันที ... หึ มึงนั่นแหล่ะที่จะแพ้จำไว้ พี่นักรบเวอร์ใหม่ กูไม่กากแล้วบอกก่อน
“ชะ....เชี่ยไรเนี่ย! มึงเป็นใคร มึงคายแฟนกูออกมาเลยนะเว่ย”
“คายเชี่ยไร ก็กูเนี่ยแฟนมึง”
“ไม่ใช่อ่ะ! ไอ้พี่กล้วยจะไม่ตอบกูแบบนี้ มึงไม่ใช่แฟนกู”
“เออจริงด้วย กูไม่ใช่แฟนมึงจริงๆแหล่ะ”
“นั่นไง! กูจะเอาข้าวสารเสกสาดมึง”
“..หึกูไม่ใช่แฟนมึง...เพราะกูเป็นผัวไง มากกว่าแฟนเยอะเลยมึงว่าไหมล่ะ”
กระตุกยิ้มตบท้ายตอนที่อีกคนอ้าปากพงาบๆ คงอยากจะเถียงแต่เสือกเขินด้วยเลยเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง เชี่ยเอ๊ย มึงน่ารักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะฝา
“ตอนนี้ก็อยากจะเป็นผัวมึงแล้วว่ะ”
“ห๊ะ?...เชี่ยอะไรนะพี่มึง”
“อยากว่ะ”
“มึงจะอยากไร กูไม่...”
“ไม่ปฏิเสธหรอวะ ร้อนแรงนะเรา” เอามือลูบแก้มใส ทำหน้าล้อมันเบาๆ แต่อีกคนก็ทำหน้าบูดใส่ แถมยังฟาดมือเข้าไหล่กูเต็มๆอีก
“เจ็บนะมึง”
“ก็ตีให้มึงเจ็บนี่แหล่ะ ทำไมกวนตีนจังวะ”
“กูก็กวนตีนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วไหมวะ”
“ก็ใช่ แต่เดี๋ยวนี้แบบมากอ่ะ กวนแล้วก็ยังหื่นอีก เลิกรุ่มร่ามกับช่วงล่างกูได้ไหมวะ”
“งั้นให้กูไปรุ่มร่ามกับช่วงล่างของคนอื่นแทนงี้?” เลิกคิ้วถามมัน และมันก็สวนตอบออกมาแบบเต็มๆหน้าว่า “สัด”
“กูพูดเล่น กูทำแบบเดิมไม่ได้แล้วว่ะ”
มองตาอีกคนที่ก็จ้องตอบกลับมา ดวงตาใสที่มองผมแบบไม่ค่อยเข้าใจ เห็นแบบนั้นเลยยิ้มให้มันหน่อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมืออีกคนมากุมไว้ แต่ตาก็ยังไม่ยอมละไปจากหน้าของมัน
“ก็เพราะตอนนี้ กูรู้แล้วว่าอะไรสำคัญ ... กูจะไม่ทำให้สิ่งๆนั้นต้องเสียใจอีก”
พูดออกไปแบบนั้น และก็ได้ปฏิกิริยาตอบรับที่ดีกลับมา มันที่เสตาหลบแทบจะทันที และพวงแก้มก็แดงหน่อยๆ ได้ยินเสียงในลำคอของมันที่ตอบกลับมาเบาๆก็ชื่นใจว่า
“อื้ม...” ทำไมมึงน่ารักจังวะ
.
.
.
เช้าวันใหม่ในช่วงเที่ยงกว่าที่เงียบเชียบ ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ ม่านยังคงปิดสนิทและแอร์ก็ยังคงทำงานอย่างต่อเนื่องมาทั้งคืน ... ร่างสูงของนักรบที่เริ่มขยับตัวพร้อมๆกับดวงตาคมที่ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาช้าๆ วงแขนแกร่งที่กวาดไปด้านข้างตัวอย่างคุ้นเคย เป็นเรื่องเคยชินไปซะแล้วที่ต้องทำแบบนี้ นักรบยกยิ้มมุมปากขึ้นเมื่อคนที่อยู่ข้างกายขยับตัวน้อยๆก่อนจะมุดมาซุกที่อกแกร่งอย่างคุ้นชิน เอื้อมมือไปจิ้มแก้มขาวๆนั่นด้วยสีหน้านิ่งๆ คนที่โดนกวนทำแค่ขยับตัวหน่อยๆแต่ก็ยังไม่ยอมตื่น
“ฝา ตื่นได้แล้วมึง” กระซิบลงข้างหู จงใจเป่าลมหายใจใส่หูมันอย่างแกล้งๆ
“อื้ออ” เสียงตอบรับที่ดังมาจากในลำคอ แต่คนร่างบางก็ทำแค่ตะแคงข้างหันหนีไปอีกฝั่งอย่างรู้สึกรำคาญ ก่อนจะมุดหน้าลงหมอนและขดตัวนอนอยู่ในผ้าห่มแบบไม่มีทีท่าว่าอยากจะตื่น
“บ่ายแล้วนะมึง ตื่นไอ้จืด”
“อื้ออ ไม่เอา ขออีกห้านาที อื้อออ”
เสียงแหบๆที่เปล่งออกมาแบบคนยังไม่ได้สติ แถมตาก็ยังไม่ยอมลืม นักรบที่ถอนหายใจออกมาหนักๆ
“มึงจะไม่ตื่นใช่ไหม”
“อื้ออ กล้วย อย่ากวนเว่ย” ได้ฟังแบบนั้นก็ถึงกับขมวดคิ้ว ร่างสูงที่หน้าตึงไปนิดนึงแต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นกระตุกยิ้มมุมปากออกมาแบบมีเลศนัย
“ดี...ไม่ตื่นก็ดี” ว่าแบบนั้นก่อนจะยิ้มร้าย ฝ่ามือที่สอดเข้าไปใต้ผ้าห่มก่อนจะค่อยๆเลื่อนไปวางไว้บนสะโพกมนของร่างบางที่นอนอยู่
“อื้อ” ฝาที่ครางออกมาในลำคอพร้อมขมวดคิ้ว ร่างสูงที่มองอีกฝ่ายนิ่งๆ ก็เลื่อนมือสอดเข้าไปในกางเกงนอนของอีกคน
“มึงแน่ใจนะว่าจะไม่ตื่น” กระซิบลงข้างหู ก่อนจะกอบกุมแกนกายของร่างบางเอาไว้ในมือพร้อมยกยิ้มร้าย อีกฝ่ายที่ขมวดคิ้วแน่น และร้องครางเสียงกระเส่า นักรบที่ทำแค่ลูบไล้และขยับมือไปมาจนสิ่งที่อยู่ในฝ่ามือเริ่มขยาย
“อ๊ะ....นะ...นักรบ”
“หมดเวลาปลุก”
“อ๊ะ อื้ออ” ร่างบางที่ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนจะพยายามเลื่อนมือบางของตัวเองไปคว้าข้อมือใหญ่ให้หยุดการกระทำอุกอาจนี้ แต่นักรบก็ใช้ปลายนิ้วมือลูบไล้วนไปมาตรงส่วนปลายอย่างกลั่นแกล้ง และแน่นอนไม่ได้คิดจะหยุด
“อา.........อะ...ไอ้พี่เหลื....อื้ออ” ร่างบางหลับตาแน่นเอนแผ่นหลังพิงอกคนที่นอนซ้อนหลังตัวเองอยู่ตอนนี้ ลมหายใจเข้าออกก็ถี่กระชั้นมากขึ้นเรื่อยๆ
“ระ...รบ กู ตะ...ตื่น ตื่นแล้ว อื้ออ” ฝาที่พยายามบอกอีกฝ่ายแต่เสียงกลับสั่น
“หรอ” และนักรบก็เพียงแค่ตอบกลับออกมาแบบไม่ใส่ใจ แถมยังเร่งฝ่ามือขยับเร็วไปตามจังหวะอย่างชักจูง
“กูปลุกมึงนานแล้ว ตอนนี้หมดเวลา เด็กดื้อต้องถูกทำโทษ”
เลื่อนหน้าลงไปขบเม้มเบาๆที่ริมหู ลิ้นร้อนไล้เลียไปตามแนวกูเล็กเบาๆจนร่างบางต้องจิกปลายเท้า รู้สึกเสียววูบวาบไปทั่วท้องน้อย ร่างสูงที่ปล่อยมือออกจากแกนกายของร่างบาง ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคล่อมและดึงกางเกงนอนของร่างบางโยนทิ้งไปไกลๆ ก่อนจะจับขาเรียวให้แยกออกกว้าง และดึงกางเกงของตัวเองลงและสอดตัวเข้าระหว่างขาเรียวโดยทันที
“ดะ เดี๋ยว ...มึง...อ๊ะ”
ฝาที่ไม่ทันได้ตั้งตัวแหงนหน้าครางเสียงสั่นเพราะอีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ได้แต่กัดริมฝีปากแน่น ตัวบางสั่นสะท้านไปทั้งตัว นักรบที่มองคนใต้ร่างที่นอนหอบสะท้านแหงนหน้าปรือตามามองเขา ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ได้เป็นอย่างดี ร่างสูงที่มองคนใต้ร่างอย่างร้อนแรงก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง ร่างบางที่นอนหอบกระเส่าปรือตามองขึ้นสบตากับอีกฝ่ายก็อดจะหน้าแดงไม่ได้เมื่อเห็นแบบนั้น
“ฮึ่ม อย่ายั่วกู” นักรบข่มกรามคำรามเสียงทุ้มเมื่อแกนกายโดนช่องทางรักบีบรัดไว้แน่น เป็นแบบนี้ก็ไม่อยากจะทนแล้วเว่ย
“อ๊า อื้มม ระ..รบ”
“อย่าเกร็งน่า”
บอกแบบนั้นก่อนจะก้มลงจูบที่ซอกคอขาว ขบเม้มบีบกัดจนขึ้นสีสวย ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบเบาๆที่หัวนมของอีกฝ่าย ร่างบางที่ก็แอ่นอกขึ้นรับสัมผัสจากอีกฝ่ายอย่างยอมจำนน ร่างสูงจะก้มลงไปกดจูบอย่างร้อนแรง ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปดูดดึงทั่วโพร่งปากอย่างร้อนแรง สะโพกแกร่งที่ขยับเข้าออกเป็นจังหวะรุนแรงสอดแทรกลึกลงไปมากกว่าเดิม ทุกครั้งที่สอดใส่ ช่องทางสีสวยที่ก็บีบรัดแกนกายของร่างสูงจนนักรบแทบจะคลั่ง
“อ๊ะ อ๊า รบ รบ อื้ออ”
“ฮึ่ม ฝา อื้มมม”
สะโพกแกร่งขยับถี่กระชั้นกระแทกกระทั้นรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ นักรบครางเสียงทุ้มซุกหน้าลงกับไหล่เนียน ก่อนจะดึงเสื้อนอนของคนร่างบางทิ้งอย่างไม่ใยดี ก้มลงขบกัดไปบนผิวขาวของอีกฝ่าย สร้างรอยฟันคมลงบนไหล่เนียนอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“อื้ออ...อ้า”
“อื้มม อ๊ะๆ อ๊า...”
ร่างบางที่แอ่นตัวกระตุกเกร็งตัวบีบรัดแกนกายของร่างสูงจนปั่นป่วนไปหมด นักรบที่ทนไม่ไหวกระแทกสะโพกแกร่งเข้าออกแรงๆอีกสองครั้งก่อนจะปลดปล่อยออกมาภายในช่องทางรักของร่างบางในที่สุด
เสียงหอบหายใจของร่างสองร่างดังสะท้อนไปทั่วห้อง ฝาทิ้งสะโพกลงบนที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะค่อยๆปรือตามองหน้าคนที่คล่อมทับตัวอยู่ นักรบที่ยกมือขึ้นไปเสยที่ชื้นเหงื่อให้ออกจากใบหน้าและจ้องลงมามองสบกับอีกคน
“คราวนี้มึงตื่นรึยัง”
“อื้ออ ตื่นแล่วไอ้บ้า” ว่าออกมาด้วยเสียงหอบๆพร้อมหน้าที่บูดหน่อยๆ เห็นแบบนั้นแล้วก็เผลอหลุดยิ้มออกมาอีกครั้งจนได้
“ดื้อนักก็ต้องแบบนี้แหล่ะ” ร่างสูงค่อยๆถอนแกนกายตัวเองออกมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนทั้งที่เปลือยเปล่าอยู่ ร่างบางเบิกตากว้าง ก่อนจะเสหน้าหนี
“หน้าด้าน”
“แล้วไง แต่ใหญ่นะ”
“ไอ้ เหวออ” ร่างบางที่ตั้งใจจะด่าแต่ก็ต้องหลุดเสียงตกใจออกมาก่อน เพราะร่างสูงที่ก้มลงไปอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมาจากที่นอน
“ไปอาบน้ำกันได้แล้วไอ้จืด”
“งื้อออ ปล่อยเว้ยๆ ไม่...ไม่ปายยยยยยยย ไม่ไปกับมึงงงงง”
“หึ อีกรอบดีไหมวะ”
“ปล่อยกู๊~~”
...
(ต่อๆ)
-
“คือกูไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าทำไมมึงถึงอยากมาสวนสนุกแบบนี้วะ แค่ไอ้เซียร์ชวนก็ตกลงทันที”
หันไปหาอีกคนที่มันดูจะกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ พี่มันไม่ได้แสดงออกมากนักหรอก แต่มันก็ดูไม่นิ่งผิดวิสัยจากปกติ ดูได้จากที่มันตื่นก่อน แถมมาปลุก ไอ้บ้าเอ๊ย นึกถึงที่มันปลุกแล้วก็....
“เป็นไรทำไมหน้าแดง มึงคิดเรื่องลามกหรอวะ”
“สัด บ๊า ใคร๊” ชิพหาย เสียงพี่ฝาดูสูงไปหรือเปล่าวะ ยังไงดี
“หึ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะใส่ นี่กูงงเรื่องว่าทำไมอยากมาเที่ยวสวนสนุกแล้ว กูยังต้องงงต่ออีกว่าทำไมมึงพากูมาช่วงเย็นย่ำก็ฮัมเพลงแบบนี้วะไอ้พี่”
ก็ตอนนี้แม่งช่วงเวลาโพล้เพล้มาก ห้าโมงจะหกโมง ปลุกกูตั้งแต่บ่าย แต่ก็เอ้อระเหยลอยชายไม่ยอมพามาสักที ดีแต่นัวกูอยู่ในห้อง และแถมพอโทรไปหาไอ้เซียร์ไอ้หมอก หรือแม้กระทั่งไอ้ธาร แม่งก็ไม่มีใครรับสายพี่ฝาสักคนเลย คือระ?
“ก็แค่อยากพามา ทำไมขี้เสือกวะ”
“เอ้า พูดงี้มึงลงไปต่อยกับกูเลยมะ นี่พี่ฝาคนคูลศิษย์อาจารย์ประเทืองสอสะกิดใจนะเว่ย”
“เหี้ยอะไรของมึงวะไอ้จืด”
ว่ากูแบบนั้นก็เลื่อนมือมาผลักหัว ก่อนที่มันจะตบไฟเลี้ยว เลี้ยวเข้าไปในสวนสนุกแห่งใหญ่ที่ใครๆก็คงรู้จักดี บรรยากาศโดยรอบที่ค่อนข้างจะหน้าดู สวนสนุกที่ประดับตกแต่งไปด้วยไฟ เพราะนี่เริ่มจะมืดแล้ว ดอกไม้และแสงสีที่เห็นทำให้ยิ้มออกมาได้ในที่สุด
“กูไปก่อนล่ะ” หันไปบอกมันแบบนั้น ก็ปลดเข็มขัดก่อนจะวิ่งลงจากรถนำอีกคนไปในทันที ไอ้เชี่ยยยย สวยเว่ยๆ
“ใจเย็นๆไอ้คนไม่อยากมา”
“ใครว่า ใครพูด พี่ไม่เค๊ยยยยย” หันไปพูดแบบนั้นใส่มันทันที ก่อนจะหน้าเหวอออกมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายหน้ากันแบบจังๆ
‘แชะ’
“เห้ยยยย ถ่ายอะไรวะ”
“หึ ก็น่ารักดี” พี่มันที่ว่าออกมาแบบนั้น ว่าแต่มันเอากล้องโปรมาด้วยตอนไหนวะ ยืนคิดไม่นานไอ้ห่าตรงหน้าก็ถ่ายรูปกูรัวๆไปเรื่อย คือไม่อยากจะคิดว่าหน้ากูจะเหี้ยแค่ไหน
“มึงมานี่”
“มึงถ่ายกูแต่หน้าเหี้ยๆ”
“ไม่เหี้ย ไหนมานี่ดิ” เดินกลับไปหามันตอนที่มันกางแขนออกมาหา ไปยืนข้างๆอีกคนก็ยกมือมากอดไหล่ ดึงหัวผมเข้าไปใกล้ๆจนหน้าแทบจะแนบกัน และแน่นอน มันยกกล้องขึ้นมาแล้วถ่ายรูปเราสองคน
‘แชะ’
“กูยังไม่ได้ตั้งตัวเลยเว้ย”
“งั้นเอาใหม่ นับ”
“1”
“2”
“ซั่ม!”
‘แชะ’
ยิ้มออกมากว้างๆตอนที่นับสามออกมาเสียงดัง ตื่นเต้นสุดๆก่อนจะหันไปมองคนข้างตัว มันที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าลงดูรูปอยู่ตอนนี้ รอยยิ้มของพี่มันยังประดับอยู่บนใบหน้าตอนที่มันเลื่อนดูภาพของผมที่มันถ่าย ไม่เคยรู้เลยว่ามันเป็นคนที่ยิ้มแล้วหล่อแบบนี้ อดใจไม่ได้เลยยื่นหน้าเข้าไปหา กูอยากดูด้วย
“รูปคู่รูปแรกของเรามันดีมากหรอวะ”
เอียงหน้ามองหน่อยๆ อดที่จะถามไม่ได้ ก็มันเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวแบบนั้น มันที่หันมาหา ไม่ได้หุบรอยยิ้มของมันลง ทำเพียงแค่เลื่อนหน้าเข้ามากดจูบลงบนปลายจมูกของผมเบาๆ ไอ้ฉัด!
“อืม...โคตรน่ารักเลยว่ะ”
“อะ...เหรอ อื้ม ฮ่าๆ”
เขินชิพหายไอ้เชี่ยเอ๊ย อยากจะกรี๊ดให้สาวแตก ทำไมสายตาพี่มันต้องวาววับขนาดนั้นวะ ไม่ไหวๆ หัวใจพี่ฝาสั่นเต้นผับๆๆ กูนึกว่าแม่งจะออกมาเซิ้ง ไอ้หัวใจนี่ มึงควรจะชินเว่ย จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ พี่กลัวหัวใจพี่ล้มเหลว
“ว่าแต่กูพึ่งรู้ว่าสวนสนุกแม่งเปิดตอนเย็นด้วยหรอวะ”
“แล้วเราเข้ามาได้ไหมล่ะ”
ก็ได้นะ”
“ก็แสดงว่ามันเปิด”
“เออ รู้แล้ว แม่ม...ว่าแต่ ทำไมเพื่อนๆกูไม่มีคนรับโทรศัพท์เลยวะ โทรหาแม่งไม่รับเลย หรือพวกมันจะเทเราวะพี่”
“เอาน่า เดี๋ยวก็มาแหล่ะ มึงไปเล่นอันนั้นกับกูปะ”
“เล่นอันนั้น มึงเด็กมากอ่อ สายสวยใสวิ่งลงทุ้งลาเวนเดอร์หรอ”
“มึงจะไม่ไป?”
“ตล๊กกกก มาแล้วเรื่องอะไรจะไม่ไปล่ะวะ กูโคตรอยากขึ้นชิงช้าสวรรค์อ่ะ ไปกันๆกูอยากมองวิวจากข้างบน...ว่าแต่ เหมือนไม่ค่อยมีคนเลยเนอะ”
“จะสนทำไมวะ ตอนนี้มีกูก็พอแล้วไม่ใช่รึไง”
พี่มันที่ว่าออกมาแบบนั้น ก่อนจะเอื่อมมือมาดึงมือผมไปจับไว้ สายลมเอื่อยๆในช่วงเวลาเย็นๆที่พัดมาในตอนนั้น ผมที่มองไปที่มัน ผู้ชายร่างสูงหน้านิ่งปากร้ายที่ชอบสีเหลืองเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ต่างจากเดิมเลยแม้แต่น้อย การแต่งตัวหรือหน้าตามันยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่ต่างจากวันแรกที่ผมเคยเจอ ... แต่ตอนนี้ ระหว่างผมกับมัน กลับมีอะไรหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไป ... เปลี่ยนไปจากเดิมมากๆ มากจนอดที่จะแปลกใจไม่ได้เลย
“ปะ” เสียงทุ้มที่มาพร้อมฝ่ามือที่บีบกระชับมือของผม มันที่จูงมือไม่ปล่อยและเราที่เริ่มออกเดินไปพร้อมๆกัน
...
[หมอก]
“คือมึงคะ พวกเราต้องแอบอยู่เป็นจุดๆใช่หรือเปล่า”
“ก็ใช่”
“อิเชี่ยเอ๊ย พี่รบนี่เล็กๆไม่ใหญ่ๆทำตลอดเลยนะคะ”
“แน่นอน มันต้องเล่นใหญ่ตลอด มันกลัวไอ้ฝาไม่ประทับใจ” ไอ้เทียนที่ตอบออกไปแบบนั้น ก็ทำไอ้เซียร์สวนขึ้นมาเลย
“โอ๊ยอิดอก แค่ได้พี่นักรบเป็นผัว มึงยังจะต้องการความประทับใจอะไรอีกหรอถามจริง”
ไอ้เซียร์ที่เบะปากออกมาแบบหมั่นไส้หน่อยๆ จริงๆก็เห็นด้วยกับมันนะ พี่นักรบเหมือนจะไม่สนใจอะไรไอ้ฝา แต่ที่จริงๆก็สนใจตลอด โกรธทะเลาะกันทีไร ความง้อใหญ่ก็ต้องมา ผมรู้นะ ว่าการจะง้อกัน หรือทำอะไรให้กันสักอย่างมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความใหญ่โต แค่จริงใจก็พอ...แต่ที่พี่รบมันทำอะไรใหญ่ตลอด จริงๆมันก็คงแค่อยากให้อีกฝ่ายประทับใจล่ะมั้ง ...และครั้งนี้ก็เช่นกัน
“แล้วนี่จะมีแค่เรา3คน?”
“บ้าบอค่ะพี่เทียน สามคนจะมาเอาอยู่อะไร นู่น มานู่นนนนนน...น้องจอมๆทางนี้ค่ะลูกกก”
ผมหันไปมองทางด้านหลัง เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักที่เคยเจอครั้งนึง น้องที่วันนี้ค่อนข้างจะแตกต่างจากวันนั้นมาก เพราะวันนี้น้องแต่งตัวธรรมดาๆมา ตัวเล็กๆในเสื้อยืดลายกราฟฟิกสีสดใส และกางเกงยีนส์สีดำขาดเข่า ... น่ารักจนตกใจว่าเป็นพี่น้องกับพี่รบพี่รุก สงสัยน้องจะได้แม่
“สวัสดีครับพี่ๆ” น้องจอมที่ยกมือไหว้พวกเรา และผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกันกับน้องก็ยกมือไหว้ตาม
“พาใครมาด้วยอ่ะ แฟนหรา” อิเซียร์ผู้ที่ต้องการเสือกทุกเรื่องบนโลกใบนี้ก็ถามออกมาแบบหน้าตาเฉยๆ น้องผู้ชายอีกคนระบายรอยยิ้มออกมาหน่อยๆ
“ผมชินนะครับ” น้องผู้ชายที่มากับน้องจอมแนะนำตัว และพวกเราก็ยิ้มรับ
“ว่าแต่ต้องทำอะไรบ้างหรอครับพี่เซียร์” ไม่ยากๆ เดี๋ยวพวกเราไปแอบตามจุดๆและจัดสถานที่ใช่ป๊ะ พอถึงเวลาก็ค่อยจัดการเลย
“เดี๋ยวนะ กูสงสัยเรื่องนึง คือมึงกับน้องจอมไปรู้จักกันได้ยังไง”
ขอกูขัดนิดนึง ดูสนิทกันเกินหน้าเกินตามาก คือมึงไปรู้จักน้องมันตอนไหน ทำไมกูไม่รู้
“แหม ยากอะไร๊ กูนี่คนกว้างขวางยิ่งกว่ามหาสมุทรนะคะ ก็ใช่ปาแปงไปขอจากพี่รุกอีกที กูก็ได้น้องมา คิกๆ”
“มึงดูลงทุนเนอะ”
“แน่น๊อน”
“กับเรื่องเรียนช่วยตั้งใจแบบนี้หน่อยนะครับป้า” ผมที่ว่าออกไปแบบนั้นและไอ้น้องชินก็โพร่งขำออกมาแรงมาก ทำเอาทั้งกลุ่มเราต้องเงียบมอง ไอ้เซียร์นี่จิกตามองกูกับไอ้น้องชินแรงมากพูดเลย
“อะๆ แล้วพวกเราไปจุดกันเลยไหมครับ แบ่งกันรึยัง”
“ยังๆ เดี๋ยวรอ...นั่นไง มาพอดีเลย ทางนี้ๆอิธาร!”
ไอ้เซียร์ที่ตะโกนออกมา พร้อมทั้งโบกไม้โบกมืออยู่ตอนนี้ พอหันไปก็เห็นอีกคนที่ชวนมันไปเมื่อวันก่อน ไอ้ธารที่เดินหน้าหล่อมาในเสื้อยืดแขนยาวสีเทากับกางเกงยีนส์สีเข็ม ใส่แว่นกันแดดสีดำมาด้วยในวันนี้ ก็ต้องยอมรับว่ามันก็หล่อแบบวัวตายควายล้ม ในมือมันถือแก้วน้ำยี่ห้อดังเข้ามาด้วย มองเห็นมันมองมา ก่อนจะชะงักหน่อยๆ คิ้วเข้มๆของมันที่ขมวดเข้าหากัน ก็รู้สึกไม่สบายใจหน่อยๆ กลัวว่ามันจะรู้สึกไม่ดีที่เห็นผมกับไอ้เทียน เลยขยับตัวออกห่างจากเทียนมันนิดหน่อย
“มากันนานยัง”
“นานแล้วค่ะอิเชี่ยยยย นี่ๆไอ้ธาร มึงจำน้องจอมได้ไหมนี่น้องจอมน้องเฮียรบที่ต่อยกับมึงตอนนั้น ส่วนนั่นน้องชิน แฟนน้องจอมเนอะลูกเนอะ อิอิ”
ไอ้เซียร์ที่พูดแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มร่าเริงของมัน เห็นไอ้ธารมองน้องจอม มันที่ขมวดคิ้วหน้าตาบึ้งตึงทันที ไอ้สัด ห้ามมาต่อยกันในวันนี้นะเห้ย
“เห้ย มึงทำไมมาช้าวะ”
เห็นแบบนั้นผมเลยรีบเข้าไปขวาง กูกลัวมันตีกัน เดี๋ยวจะเสียงาน ไอ้ธารที่หันมามองผม มันถอนหายใจออกมาหน่อยๆ แต่หน้าตาก็ลดความบึ้งตึงได้ในระดับนึง
“ก็รอนี่อยู่ เอาไป มัทฉะกรีนทีปั่นเพิ่มวิป”
“มึงซื้อมาให้กูหรอวะ”
“กูไม่ชอบกินอันนี้มึงก็รู้”
มันที่ว่าแบบนั้น ก่อนจะยื่นแก้วที่มันถือมาให้ผม รู้สึกจุกๆในใจยังไงไม่รู้ ไม่ว่าชอบอะไร มันก็รู้ตลอด แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันอยู่ดี ถอนหายใจออกมาหน่อยๆก่อนจะยื่นมือไปรับมาไว้
“ขอบใจนะ” ตอบมันหน่อยๆ อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ พอหันมามองข้างๆ กูต้องสะดุ้งเลย ไอ้เทียนที่ปรายตามองมาหน่อยๆ กูไม่กล้าดูดเลยคราวนี้
“เอาล่ะๆ แบ่งกันไปตามจุดๆตามนี้เลยนะ อะ...กูนี่มาร์คจุดลงบนแผนที่ให้แล้วค่ะ ดู กูใส่ใจแค่ไหน อะ เอาไป อันนี้ของพี่เทียนกับไอ้หมอกนะ แล้วนี่ก็....”
“ไปหมอก” ไอ้เทียนไม่ได้อยู่ฟังต่อ มันแค่จับมือผมแล้วลากออกมาจากตรงนั้น
“เทียน” เรียกมันออกมาเบาๆ เข้าใจว่ามันกำลังรู้สึกอะไรอยู่ คงไม่มีใครพอใจ ที่เห็นว่าคนที่ชอบแฟนเรา ยังมาวุ่นวายอยู่ด้วย แต่ก็นั่นแหล่ะ ไอ้ธารมันคือเพื่อนผม ผมเองก็ไม่สามารถตัดมันออกไปได้เหมือนกัน
“กูเข้าใจหมอก แต่กูไม่พอใจว่ะ”
“อื้ม กูรู้ แต่กูไม่รับไม่ได้หรอก”
บอกมันออกไปแบบนั้น ไอ้เทียนที่หยุดเดิน มันหันมามองหน้าผม ในแววตามีแววหงุดหงิดอยู่ตอนนี้ มันหายใจเข้าปอดลึกๆ เหมือนพยายามสงบสติอารมณ์
“อื้ม”
“เทียน” เรียกมันเสียงอ่อย เมื่อมันตอบรับออกมาสั้นๆแบบนั้น
“มึงอยากกินน้ำหรอ”
“เปล่า ก็ไม่ได้หิวอะไร แต่มันเอามาให้ กูรับไว้ ไม่อยากให้มันเสียน้ำใจ ไม่อยากให้มันคิดว่ากูรังเกียจเพราะยังไงมันก็คือเพื่อน”
“อืม...มึงรับได้ แต่มึงไม่กินได้”
“หื้ม” และมันเองที่ก็ไม่ปล่อยให้ได้งงนาน ไอ้เทียนที่คว้าแก้วชาเขียวปั่นนั่นไปถือไว้ ก่อนที่มันจะเขวี้ยงแก้วลงไปในถังขยะต่อหน้าต่อตากู ได้แต่อ้าปากค้างกับการกระทำนั่น
“หึ ค่อยยังชั่ว” มันที่ว่าออกมาแบบนั้น เหมือนมันจะรู้สึกดีขึ้นหน่อยที่ไม่เห็นแก้วนั่นอยู่ในสายตาแล้ว
“ทำไม มึงไม่พอใจ?”
“เปล่าอ่ะ กูแค่คิดว่ามันก็แพงนะ”
“ใครสน กูรวย ซื้อใหม่ก็ได้ ไป กูพาไปซื้อ”
ว่าออกมาแบบนั้น ก่อนจะดึงผมให้เดินไปซื้อน้ำปั่นแก้วใหม่ โดยมีมันที่เป็นคนจ่าย แพงแค่ไหนไม่หวั่น ขอให้มันสบายใจก็พอ โอเค...ไม่ได้ว่าอะไร ยังไง ผมก็ไม่อยากให้การกระทำของผมทำให้มันไม่สบายใจเหมือนกัน เพราะถ้าลองคิดกลับกัน ถ้ามีคนที่ประกาศโต้งๆว่าชอบไอ้เทียนแล้วยังมาวอแวไม่เลิก กูเองก็คงจะไม่พอใจเหมือนกันนั่นแหล่ะ
“อร่อยไหม”
มันถามออกมาตอนที่ผมดูดเข้าไป ตอนนี้พวกเราเข้ามาแอบอยู่ในรูปปั้นเห็ด เห็ดที่ตามสวนสนุกชอบปั้นให้ใหญ่ๆแต่ข้างในมีโพรง นั่นแหล่ะครับ ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ผมกับไอ้เทียนก็มาหลบเพื่อรอเวลาอยู่ในนี้ได้ ก็สบายไป ไม่ร้อนด้วย...ตอนนี้ไอ้ฝากับพี่รบยังไม่มา แต่มองเวลาที่ฟ้าใกล้จะมืด ก็คงจะอีกไม่นาน
“อ๊ะ ตกใจหมดไอ้เทียน” ว่ามันออกไปแบบนั้น ตอนที่อีกคนก้มลงมาจูบที่หลังคอ เพราะพื้นที่ไม่ใหญ่ มันเลยต้องมานั่งซ้อนหลังกันอยู่ตอนนี้ ลำบากชิพหาย แต่พี่รบก็จ่ายค่าเสียเวลามาให้อย่างสมน้ำสมเนื้อ อิอิ
“ก็มันขาว”
“เกี่ยวเหี้ยอะไร มึงหื่นก็พูด แล้วดูดทำเชี่ยไร เป็นรอยไหมเนี่ย”
“เป็นสิดี” มันที่ว่าแบบนั้น ผมก็เงยหน้าไปมองมัน เอนตัวพิงอกมันไปด้วยเลย สบายกูล่ะ
“อยากให้ไอ้ธารเห็นล่ะสิ”
“ก็แน่นอน มันจะได้รู้ตัวว่ามึงเป็นของกู”
“ตอนนี้มันก็รู้”
“รู้ แต่กูจะทำ ทำให้มันรู้อีก”
“มึงใจร้ายจังวะเทียน”
“แล้วไง ทำไมกูต้องใจดีกับคนที่คิดจะแย่งเมียกูอ่ะ แล้วอีกอย่าง กูไม่เคยลืมหรอกว่ามันเคยคิดจะปล้ำมึงด้วย”
“เทียน...มันผ่านไปแล้ว ลืมมันได้ไหม”
ว่าแบบนั้น แต่อีกฝ่ายก็จ้องตาแข็งๆลงมามองหน้าผม รับรู้ได้ในทันทีที่มันไม่ตอบ มันไม่พูด เพราะไม่อยากฝืนความรู้สึกตัวเอง และอีกอย่างก็คงไม่อยากทำลายน้ำใจผม ถอนหายใจออกมาหน่อยๆ ก่อนจะดันตัวให้ตัวเองนั่งหลังตรง ก่อนจะพลิกตัวกลับไปหามัน
“เทียน...”
“อะไร”
“เราสองคนน่ะ เสียเวลาทะเลาะกันมานานแล้วนะ อย่าเสียเวลาต่อด้วยเรื่องของคนที่กูไม่มีทางรักมันแบบไอ้ธารเลยนะ”
ผมที่พูดออกมาแบบนั้น ... เพราะผมรู้ตัวเองดี รู้ดีกว่าใคร ว่าต่อให้ไอ้ธารจะดีแค่ไหน...คนที่ผมรัก ก็จะไม่มีทางเป็นไอ้ธารได้แน่นอน
“กูรักมึงนะ...ไม่สิ หมอกรักพี่เทียนนะ”
พูดออกไปแบบนั้น สายตาแข็งๆจากอีกคนก็เปลี่ยนไปทันที ไอ้เทียนที่เอื้อมมือมาช้อนคางของผม ก่อนจะโน้มหน้าลงประกบจูบที่ริมฝีปากสวย ดูดดึงกลีบปากสวยก่อนจะสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปาก ช้าๆแผ่วเบาแต่กลับร้อนแรง
“อื้มม”
เทียนที่ผละหน้าออกมาช้าๆ หน้าหล่อที่มองจ้องไปในตาของคนตรงหน้าด้วยแววตาจริงจัง และไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย ....
“พี่เทียนเองก็รักหมอกนะครับ”
ว่าแบบนั้นจบ คนร่างบางก็โถมตัวไปกอดอีกฝ่ายที่ก็รับอีกคนไว้ได้ทัน รอยยิ้มอบอุ่นของคนทั้งคู่ที่ถูกระบายออกมา ไม่มีสิ่งใดที่ดีกว่าตอนนี้ ...
ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเข้าใจในเรื่องของเรา ได้ดีไปกว่าเรา...ที่เข้าใจกันและกัน
“อ่า...จวนจะได้เวลาแล้ว เราเตรียมตัวดีไหม”
“อื้ม ก็เอาสิ”
ผมที่ตอบรับคำพูดของมัน ก่อนจะส่งยิ้มออกมาให้กันและกัน ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่าตอนไหน... สำหรับผม นายพยับหมอก หมอกสีเทาจางๆที่ไม่เคยสว่างและชัดเจนใดๆ มันก็บอกมาแต่แรกแล้วไม่ใช่หรอว่า ชีวิตของผม มันจะสดใสขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ...
.... ผมมีเทียน ...
...
“โว้ววว โคตรเจ๋งอ่ะพี่ ตอนอยู่บนนั้นมันสุดยอดมากเลยเนอะ มองลงมาเห็นแสงระยิบระยับเลย แถมมองดาวบนท้องฟ้าก็เหมือนใกล้แค่เอื้อมเอง” ผมที่หันไปหาคนที่กำลังเดินตามมาจากด้านหลัง พี่มันที่ยิ้มให้หน่อยๆ
“อื้ม มึงชอบไหม”
“ชอบดิ แต่กูงงว่าทำไมไม่มีคนเลยวะ ยังกับว่าปิดสวนสนุก เอ๊ะ...อะไรวะนั่นอ่ะ”
กำลังเดินพูดอยู่ดีๆ กลับต้องเปลี่ยนเรื่อง เมื่อตอนที่ผมกำลังเดินลงมาจากบันไดขั้นสุดท้ายของชิงช้าสวรรค์ เพื่อเดินไปสู่ลานกว้างข้างล่าง ได้แต่กระพริบตาปริบๆกับภาพตรงหน้า อะไรน่ะ....อะไรกันวะ
เทียนสีเหลืองรูปหัวใจที่ถูกจุดต่อๆกันเรียงไว้เป็นตัวอักษรทำเอาต้องอ้าปากค้าง ทำได้แต่ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง รู้สึกร้อนๆที่ขอบตาอย่างบอกไม่ถูก...ข้อความที่เรียกไว้ว่า HAPPY BIRTHDAY ข้อความที่ถูกจุดจากเสียงเทียนถูกล้อมรอบไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ก่อนที่จะทำอะไรถูก ก็รู้สึกว่าแผ่นหลังได้รับความอบอุ่นจากใครบางคน อ้อมกอดอุ่นๆที่รู้ดีว่าเป็นของใคร เสียงเพลงที่มาจากไหนไม่รู้ค่อยๆดังขึ้นมา พร้อมๆกับชิงช้าสวรรค์ที่พวกเราสองคนพึ่งเดินลงมาเริ่มต้นหมุนอีกรอบ ความรู้สึกเย็นๆบางอย่างแนบลงมาที่คอ จี้แกะสลักเล็กๆถูกสวมลงมา ข้อความที่ไอ้ได้ว่า ‘นักรบ’
“สุขสันต์วันเกิดครับฝา”
เสียงทุ้มเข้มๆที่ดังชิดอยู่ริมหู ทำเอากลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ร่างสูงที่จับตัวผมหันกลับไปเผชิญหน้ากัน น้ำตาผมไหลออกมาในตอนนั้น แต่หน้าทั้งหน้าของผมกลับยังมีรอยยิ้มประดับอยู่
“พี่....”
“ไม่รู้ว่ามึงจะชอบไหม แต่อยากทำให้นะ แล้วก็อยากบอกว่า ขอบคุณ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ขอบคุณที่วันนั้น ตัดสินใจมาตามจีบผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องแบบกูนะ”
“แรงรัก”
“หื้ม?”
“เพราะว่าความรักของผมมันไม่มีลิมิต เป็นรักที่No Limitไง ผมถึงได้ตั้งใจเข้าไปจีบพี่ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่ไม่ชอบผู้ชาย ถึงพี่จะรังเกียจแค่ไหนผมก็แค่ใส่แรงรักที่มีลงไปให้หมด”
“อื้ม แล้วมันก็ได้ผลนะ...เพราะมันกระแทกลงมาที่ใจของกู...ลึกมากเลยว่ะ”
ผมยิ้มออกมาตอนที่พี่มันพูดแบบนั้น สายตาของเราที่จ้องมองกันบอกความรู้สึกอะไรมากมาย สายลมเย็นๆเอื่อยๆที่พัดผ่านตัวพวงเราสองคน ไม่ได้ทำให้รู้สึกหนาวเลย เมื่อมือของผมจับอยู่กับคนตรงหน้านี้
“ฝา....”
“หื้ม...”
“ดูนู่นสิ”
ในวินาทีที่มันพูดจบพร้อมๆกับชีมือขึ้นฟ้า สายตาของผมก็ต้องเบิกกว้างอีกครั้ง
‘ฟี๊ววววว ...ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง’
เสียงพลุที่ดังสนั่นพร้อมๆกับแสงสว่างที่กระจายเต็มท้องฟ้า พลุหลากสีที่ส่องสว่างอยู่ทั่วท้องฟ้า มองจากมุมนี้ก็สว่างอยู่เบื้องหลังของคนตรงหน้าผม ผู้ชายที่ผมรัก...และในวันนี้มันเองก็รักผม
“พี่รบรักฝานะ!!”
คนตรงหน้าที่ตะโกนแข่งกับเสียงพลุในตอนนั้น ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาดึงรั้งเอวของผมให้เข้าไปใกล้ ใบหน้าหล่อที่เอียงลงมาพร้อมประกบจูบริมฝีปากของผม เป็นจูบอุ่นๆที่ไม่ได้ลุกล้ำมากมาย แต่กลับอบอุ่นไปทั้งใจของผมเลยในตอนนี้
“ฝาก็รักพี่รบ”
ผมที่เอาแขนคล้องคอของอีกฝ่ายเอาไว้พร้อมๆกับช้อนตามอง เอ่ยกระซิบชิดริมฝีปากอีกคน เราสองคนที่มองตากันอยู่แบบนั้นพร้อมๆกับที่ต่างฝ่ายต่างส่งยิ้มออกมาให้กัน เป็นรอยยิ้มกว้างๆที่ต้องถูกบันทึกไว้ในหัวใจของผมตลอดไป
~~It's the start of our romance, You and I are ready for the chance.~~
เรื่องราวความรักของเราได้เริ่มขึ้นแล้วตอนนี้
เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลง
ไม่ต้องกลัว อย่าไปลังเล
ก็แค่...
ทุ่มความรู้สึกลงไปให้แรง รักลงไปให้ลึก กระแทกลงไปให้สุด
ตามแบบของฉบับของ
No Limit ... แรงรัก|กระแทก❤|ลึก
.....
“คูลไหม พี่ฝาว่ามันคูลนะหือ ~~~”
“พอ เลิกคูล กลับบ้าน!”
“กลับอะไร พี่ฝาขอถ่ายรูปก่อน เนี่ยๆรบทำให้ ...รบบบ ถ่ายรูปๆให้พี่ฝาหน่อย หนึ่ง สอง ซั่ม!”
“เรื่องมาก!”
“แล้วมึงจะถ่ายไหมไอ้กล้วย?”
“เออ!”
‘แชะ’
~~ก็แค่เนี้ย~~
-THE END-
-------------------------------------
สวัสดีค่าาาา.....ในที่สุดก็ถึงวันนี้ ...
จบแล้ววว .... งื้อออ รู้สึกแปลกๆเลยอ่าพอเห็นคำว่าTHE ENDแบบว่าอยู่กับเรื่องนี้มาเป็นปีเลย ขอบคุณคนอ่านทุกๆคนจริงๆที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ ไม่ว่าคนอ่านที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรก หรือท่านใดที่พึ่งรู้จักกัน แคทขอบคุณจริงๆค่ะ แค่เปิดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนใจเรื่องนี้แคทก็ขอบคุณมากแล้วจริงๆค่ะ ขอบคุณที่ร่วมเดินทางมาด้วยกัน เรียนรู้ ยิ้ม ร้องไห้ เสียใจ และมีความสุขไปด้วยกัน แคทหวังเสมอว่า นิยายเรื่องนี้ จะทำให้ทุกคนยิ้มมีความสุขไม่มากก็น้อยไปกับพี่รบน้องฝาและผองเพื่อนไม่มากก็น้อยนะคะ
อ๊ะๆ...
และพรุ่งนี้ รออ่านธารจอมกันต่ออีก5ตอน แต่ไม่อ่านก็ไม่เป็นไร เพราะจะลงไม่จบเด้อออ แคททำเล่มสเปเชียลธารจอมเป็นของแถมให้สำหรับคนอ่านที่สั่งซื้อ หนังสือเรื่องนี้นะจ๊ะ จุ๊บๆ
เอาล่ะ... เปิดจองนิยายในวันที่ 02/07/18 เริ่มวันนี้เป็นวันแรก ตามมาตำกันได้ ที่ลิ้งค์นี้เลยน้าา
ลิ้งจองจิ้มตามมา!
สั่งจองนิยาย (https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSd-YC9LGNHFXcCtB0b7hZXVRGeim0NqJe6yoQt48L4XwdVZRA/viewform)
อะๆ... คุคิๆ >//////< หืดหาดๆ
(https://www.picz.in.th/images/2018/07/02/NfNIU8.jpg)
-
จบแบบคูลๆ ละมุนๆ อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
จัดใหญ่ไฟกระพริบ แค่ HBD เองเหรอ นึกว่าจะขอแต่งงานซะอีก พี่กล้วยสายเปย์ 555
น้องฝานับวันยิ่งน่ารัก ทำให้พี่กล้วยเปลี่ยนไปเย้อเลย :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จัดใหญ่จัดโต เหนื่อยเพื่อนเหนื่อยน้อง
เพราะแค่อยากเบิร์ดเดย์แฟนเนี่ยนะอิพี่กล้วย
ทำไมไม่เซอร์ไพรส์ขอแต่งงานนนน
เรารึก็อุตส่าห์คาดหวัง
เรื่องนี้ดีงานมากกก อิน้องฝาคนคูลน่ารัก
เรื่องต่อไปขอน้องจอมได้ป่ะ
-
No Limit … MiNi Lover ธารจอม
รักเล็กๆของเด็กเอาแต่ใจ
INTRO
ถ้าถามหาถึงความเกลียด ในโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ผมเกลียดเป็นพิเศษ
ตลอดเวลาอายุ20ปี ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองเกลียดอะไร
แต่วันนี้ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้
กูรู้ละ...
“กูเกลียดไอ้เด็กเหี้ยนี่ชิพหาย!”
ไอ้เด็กดื้อ ที่โคตรน่ารัก
---------------------------------
บทที่1
เสียงจอแจดังหึ่งๆเหมือนผึ้งแตกรังของนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชนยังคงดังเหมือนทุกๆวัน ไม่ว่าจะช่วงเช้า สาย บ่าย หรือช่วงเวลายามเย็นโพล้เพล้เสียงของเหล่านักศึกษาก็ยังมีให้ได้ยิน และยิ่งดังเป็นพิเศษในวันนี้ วันที่มหาลัย’ของเรา จัดงานOpen Houseขึ้น เป็นงานที่เปิดให้เด็กนักเรียนม.ปลาย หรือบุคคลที่สนใจ ได้เข้ามาดูว่ามหาลัย’ของเราเป็นยังไง ทั้งสถานที่ หลักสูตร และรูปแบบการเรียนการสอน แต่ถึงแบบนั้น เปิดเปล่าๆเราก็ไม่ได้อะไรถูกไหมล่ะ และเพราะแบบนั้น แต่ละคณะทุกๆสาขาเลยต้องตั้งซุ้มขายของกันรอบมหาลัย’ไปหมด และสิ่งที่สาขาโฟโต้ของเราต้องทำก็คือ
ขายน้ำ!
“มาจ๊ะ มาเป็นเด็กขายน้ำ น้ำของมึงจะอร่อยแค่ไหนกันจ๊ะอิธาร”
“อร่อยจนคนที่เคยกินต้องร้องขอดูดซ้ำๆอ่ะ”
“อ๊ายยยย เวอร์วังมักๆโลยยย”
“เฮ่อ ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปเค้าจะต้องเขินอายเว่ย”
ผมได้แต่หันไปถอนหายใจใส่คนข้างๆ ... มันไม่ใช่ใครที่ไหน ผู้หญิงสวยรูปร่างดี เป็นคุณหนูมีเงินที่นิสัยสถุนไม่เข้ากับหนังหน้า มันชื่อซินเซียร์ เรียกสั้นๆว่าเซียร์ หรือ อิเซียร์ เพื่อนผู้หญิงหนึ่งเดียวในกลุ่มผมเอง เป็นผู้หญิงที่ไม่ควรเป็นผู้หญิง เหมือนเกิดมาเพื่อทำลายความสวยงามและความอ่อนหวานของผู้หญิงทั่วโลก อุปนิสัยที่โดดเด่นที่สุดคือการเสือกเรื่องของเพื่อน
“กูน่ะมันผู้หญิงยุคใหม่เว่ย”
“เป็นผู้หญิงแรดน่ะสิ”
“แรดหน้ามึงสิคะอิธาร กูขอให้มึงได้เมียที่แรดมากกว่ากูค่ะ”
สาปแช่งผม พร้อมกับปากระดาษทิชชูมาใส่ ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ มันไม่มีทางเป็นไปได้แบบที่ไอ้เซียร์แช่งหรอกครับ เพราะคนที่ผมชอบเค้าไม่แรด...เป็นคนที่ห่างไกลจากคำว่าแรดโดยสิ้นเชิง หรืออย่างมาก ก็คงเรียกว่าเจ้าชู้ล่ะมั้ง คนที่ผมชอบคือเพื่อนที่เคยเรียนม.ปลายมาด้วยกัน เมื่อก่อนไม่สนิท แทบไม่เคยคุยกัน เพราะผมมันป๊อด ชอบแอบมองมันอยู่ห่างๆ แต่พอมาเจอกันที่นี่ ที่มหาลัยนี้ก็ตัดสินใจได้ทันทีว่าต้องรุก แต่ถึงจะคิดแบบนั้น เวลามันก็ผ่านมาเป็นปี จนตอนนี้ขึ้นปี2แล้ว ได้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันแท้ๆ แต่ยังไม่ได้ทำอะไรให้มันรู้สักทีว่าเพื่อนคนนี้ แอบชอบมันมานานแค่ไหน...ไอ้หมอก กูโคตรชอบมึงเลยว่ะ ... อยากตะโกนคำนี้ใส่หน้ามันดังแต่น่าตลก คำๆนี้ผมก็พูดได้แค่ในใจเท่านั้นเอง
“ก๊ากๆๆ อย่าตามมานะเว้ยไอ้ชิน ฮ่าๆๆ อ๊ะ...0.0”
พรึบ
เพล้ง!
ในจังหวะที่เวลาเหมือนกับหยุดหมุน ภาพโถน้ำโอวัลตินที่จะเอาไว้ขาย กำลังลอยเคว้งๆทำมุมองศาเป็นภาพสโล และ ... กระจายลงพื้นอย่างสวยงาม - -* ตกลงไม่ไกลจากตีนกู
“ไอ้สัดเอ๊ย!” ยืนกำมือแน่น มองภาพตรงหน้าอย่างโมโห น้ำกู! กูต้มทั้งคืน!!
“เชี่ยแล้ว!” เสียงใสๆที่ทำให้ผมต้องหันไปมองเขม็ง ภาพของเด็กผู้ชายที่ยืนทำตาเหลือกมองภาพตรงหน้าอย่างอึ้งๆ อึ้งแน่ เดี๋ยวมึงได้อึ้งมากกว่านี้แน่
“มึง!! ไอ้เด็กเวร!!”
เดินออกมาจากหลังโต๊ะก่อนจะจ้องหน้ามันเขม็ง อีกฝ่ายที่พอมองชัดๆแล้ว หน้าตาก็น่ารักดีอยู่หรอก
“ห๊ะ” มันที่หันมามองหน้าผมที่ด่ามันออกไปแบบนั้น ปากเล็กๆนั้นอ้าออกน้อยๆเหมือนคนตกใจที่โดนด่า แต่สักพักนึงสีหน้าท่าทางของมันก็เปลี่ยนไป ตากลมๆที่สั่นหน่อยๆเมื่อก่อนหน้า เปลี่ยนเป็นจ้องผมเขม็งอย่างดื้อรั้น มือเรียวนั่นกำเข้าหากันแน่น
““มึงสิไอ้พี่!! ไอ้พี่เวรเอ๊ย”
“มึงว่าไงนะไอ้เตี้ย” ย่างสามขุมไปหามันเลย เด็กปากดี กูจะตีให้ปากแตกเลย
“จอม ไม่เอา อย่ามีเรื่องดิวะ”
“ก็มันด่ากูอ่ะ” หน้าตาเอาเรื่องที่มองตรงมาที่ผม เปรี้ยวเหลือเกินตัวเท่าลูกหมาไอ้สัด
“เห้ยธาร เกิดไรขึ้นวะ”
กะจะเข้าไปบวกแม่งสักหน่อย แต่เสียงของคนคุ้นเคยก็ดังมาขัดซะก่อน หันไปก็เห็นไอ้ฝาที่พึ่งเดินเข้ามา มันมองภาพตรงหน้าอย่างงงๆ ข้างๆมันคือพี่รบ ผัวมัน ... สองคนมองมาแบบงงๆ ไอ้ฝาก็มองกูตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า คิดว่าถ้าอยู่ในสถานการณ์อื่นมันคงล้อผมยับ กับไอ้ผ้าโพกหัวและชุดกันเปื้อนสีสดใสนี่ ไม่อยากจะพูด ไอ้เซียร์มันบังคับกูใส่เถอะ - -
“ก็ไอ้เด็กเวรนี่ดิ เล่นลัลลากับเพื่อนเชี่ยไรไม่รู้ มาชนโถล้มหมด”
ผมหันไปบอกไอ้ฝาแบบโคตรของโคตรหงุดหงิด พี่รบที่ยืนอยู่ข้างๆไอ้ฝา มองไปที่เด็กนักเรียนนั่น จ้องอยู่แบบนั้น กูรู้สึกตะหงิดๆใจยังไงแปลกๆ
“น้องจอม”
“เฮียรบบบบ เฮียช่วยจอมด้วยยยยยยย”
เฮียรบ น้องจอม ... เชี่ยไรอีกไอ้สัด! วิ่งหน้าแรดไปเกาะแขนผัวเพื่อนกูอีก เด็กแรด
“น้องจอมมางานนี้ด้วยหรอ หื้ม”
“จอมมา แต่ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเจอหมาบ้าแบบนี้ ไม่มาหรอก!”
“ไอ้เตี้ย มึงว่าใครวะ”
“แล้วมึงว่าใครเตี้ย! ต่อยกันไหมวะ” สัด มองแรงใส่กูอีก ไอ้เด็กพุดเดิ้ลเอ๊ย ปากดีชิพหายตัวเท่าลูกหมา ผมโคตรจะเกลียดเด็กนิสัยแบบนี้ชะมัด
ปากหมา
ดื้อด้าน
อวดเก่ง
แรด
อ่อยผัวคนอื่นได้หน้าตาเฉย โดยเฉพาะคนที่มันกำลังเกาะแกะนั่นคือผัวเพื่อนผม !! น่าหงุดหงิดชะมัด .... และนับจากวันนั้น ตั้งแต่วันที่ผมได้เจอมัน ชีวิตของผมก็ไม่เป็นปกติดีอีกเลย...จะพูดว่าแค่ชีวิตก็คงจะไม่ใช่ เพราะจริงๆมันอาจจะรวมไปทั้งใจที่สั่นไหวแปลกๆตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้...แต่ที่รู้ๆ ใจของผมมันสั่น ก็เพราะคนแบบมันนี่แหล่ะ
....
-TBC-
ยัง...ยังไม่มาอ่านกันอีก เสียใจนะเห้ยยยยย
ปล.ตอนแรกมันก็แค่เกริ่นๆอ่ะนะจ๊ะ ....
หนังสือยังสามารถสั่งจองได้อยู่ จองไว้ก่อนยังไม่โอนก็ได้เหมือนกันจ้า ... สำหรับรอบแรก แถมเล่มพิเศษธารจอมฟรี รอบต่อไปไม่ฟรีนะคะ เพื่อความยุติธรรมสำหรับคนอ่านที่มาซื้อกันไปในรอบแรกแล้วน้า ^^
:L2: :3123:
-
น้องจอมมาแล้ว
-
ธารมีคู่ล่ะ
-
เอาน่าธารถือว่าเป็นสีสันของชีวิต
ขอกราบคนแต่งงามๆ ที่เอาคู่นี้มาเสิร์ฟ
-
ตัวอย่างหนังสือทั้งชุด
(https://www.picz.in.th/images/2018/07/08/NisdVS.jpg)
(https://www.picz.in.th/images/2018/07/08/Nis1uq.jpg)
รายละเอียดของหนังสือ :: No Limit...แรงรัก
หนังสือ1ชุด ประกอบไปด้วย :
- หนังสือขนาดA5 จำนวน2เล่มจบ เล่ม1 จำนวน 350(+-)หน้า เล่ม2 จำนวน 300(+)หน้า
[จำนวนหน้าคร่าวๆยังไม่แน่นอนเนื่องจากอยู่ในขั้นตอนการจัดทำ แต่ตามจำนวนหน้าA4 ได้ 460หน้าA4 ถ้าทำเป็นเล่มขนาดA5ก็น่าจะประมาณ700หน้า+-ค่ะ]
- ในเล่มประกอบด้วยตอนปกติจำนวน 40 ตอน
- ตอนพิเศษในเล่มไม่ลงเว็บไซต์ จำนวน 5 ตอน
- หน้าปกทำจากกระดาษ อาร์ตการ์ต260แกรม เนื้อในกระดาษถนอมสายตา75แกรม
- เคลือบแบบ เงา เข้าเล่มแบบ ไสกาว
- ของแถมเป็น (ที่คั่นหนังสือ1/โปสการ์ด1/)
หนังสือหนึ่งชุด ราคา :: 799 บาท
ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน ราคา :: 50 บาท
ค่าจัดส่งแบบEMS ราคา::90 บาท
ห่อกันกระแทก 5 ทบแบบหนา + ใส่กล่องพัสดุ
จัดส่งแบบ ::(ส่งทางไปรษณีย์)
รวมราคาหนังสือ1 ชุด จำนวน3เล่ม รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน = 849 บาท
รวมราคาหนังสือ1ชุด จำนวน3เล่ม รวมค่าจัดส่งแบบEMS = 889 บาท
กำหนดเวลาการเปิด/ปิดจอง+โอนเงิน ::
เปิดจองวันที่ 02/07/18 ปิดจองวันที่ 16/08/18
โอนเงินได้ตั้งแต่วันที่ 02/07/18 ปิดการโอนเงินวันที่ 16/08/18
โปรดแจ้งการโอนเงินก่อนวันที่ 17/08/18
สั่งจองนิยายได้ที่ >> กดกันเบาๆ>///< (https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSd-YC9LGNHFXcCtB0b7hZXVRGeim0NqJe6yoQt48L4XwdVZRA/viewform)
มารับพี่ๆไปดูแลกันนะคะ จ๊วฟฟฟฟ
^0^
-
:pig4:
-
:pig4:
-
น่าติดตาม ธาร จอม,,,
-
นู๋ฝาเนี่ยน่ารักจริงๆ รอติดตามน้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้องจอมกับพี่ธารต่อนะ ขอบคุณมากจ้า
-
สุดยอดได้อารมณ์ความประทับใจ ชอบซินเซียร์ที่สุดนางเป็นเพื่อนที่เลิศเล่อ สตอง เฟียชมสก :mew1: :mew3: :mew4:
-
No Limit … MiNi Lover
บทที่2
“ซี๊ด เจ็บชิพหาย”
“พี่ธารไปทำอะไรมาคะ ทำไมหน้าช้ำมาแบบนี้ล่ะ”
เสียงอ้อนของน้อง อืม ชื่ออะไรวะ เชอร์รี่มั้ง จำไม่ค่อยได้ จำได้ว่าครั้งก่อนที่มาที่นี่ เคยออกไปต่อด้วยกันอยู่ครั้งนึงแต่ก็ลืมจำชื่อ
“พอดีไปกัดกับหมาปั๊กมา ลูกหมาตัวเล็กแต่กัดเจ็บไม่เบา”
“หื้ม พี่ธารพูดอะไรไม่เห็นเข้าใจแลย ว่าแต่เจ็บมากไหมคะ เป๊บซี่ทำแผลให้ไหม” ...อ่อ เป็บซี่ กูนึกว่าเชอร์รี่
“ไม่ต้องหรอก แค่นี้ไกลหัวใจ” ผมที่ว่าออกมาแบบนั้นก็เลื่อนหน้าเข้าไปหอมแก้มเธอทีนึง
วันนี้หงุดหงิดจนต้องมาที่สนามแข่งรถ นานมากแล้วที่ไม่ได้มา จริงๆครั้งแรกที่มาก็เพราะแอบตามเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแบบไอ้หมอกมา แต่พอหลังจากนั้นดันรู้ตัวว่าชอบ ชอบแข่งรถ ก็เลยมาเองบ่อยๆ ที่นี่ไม่ได้เป็นสนามเถื่อนๆ แต่เป็นสนามหรูระดับนึงเลย มีตึกไว้รองรับแขกที่มาแข่ง มีผับและบาร์ที่ด้านนึงเป็นกระจกใสทำให้สามารถชมการแข่งรถไปพร้อมๆกับจิบเหล้าเคล้านารีไปได้ด้วย ... ไม่ต่างจากสิ่งที่ผมกำลังทำในตอนนี้
“เมื่อกี้พี่ธารไปแข่งมา ชนะด้วย รู้ไหมคะว่าเป็นเพราะแรงเชียร์จากเป๊บซี่แน่ๆเลย”
น้องว่าแบบนั้นพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ เป็นผู้หญิงในแบบที่ผมชอบ ขาว หมวย ตัวเล็ก เป็นงาน และที่สำคัญคือ...ง่าย
“ส่งแรงเชียร์ให้พี่ขนาดนี้ สงสัยคืนนี้ต้องให้รางวัล”
น้องคนสวยในชุดเดรสเกาะอกที่ขยับตัวเข้าเบียดผมแต่ก็ยังแสร้งทำหน้าอายๆส่งมาให้ เป็นผู้หญิงในประเภทที่ทำให้ชีวิตผู้ชายแบบผมง่ายขึ้นเยอะ เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ยกยิ้มพอใจ
“พี่ธารอ่ะ อย่าสิคะ คนเยอะ”
“คนเยอะอะไรไม่เห็นมีใครเลย มาให้พี่หอมแก้มมัดจำอีกข้างหน่อยสิ”
“คิกๆ พี่ธารอ่า อย่าสิคะ อายคนเค้า”
“อายทำไมล่ะครับ คนเยอะแยะ”
ยิ้มให้น้องเค้าอีกหน่อย ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มใส แต่ในจังหวะนั้น สายตาก็ดันเผลอเหลือบมองไปที่สนาม รถยนต์ยี่ห้อหนึ่งที่ขึ้นต้นด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวที่สอง รถสีขาวมุกสะดุดตาที่ทำให้ผมเผลอมองตาม รถหรูที่คนขับ ขับปาดซ้ายปาดขวาบี้จี้และแซงอีกคันอย่างดุเดือดถึงใจ เรียกสายตาของผู้คนให้หันไปจับจ้อง และแน่นอน...ไม่เว้นแม้แต่ผมด้วยเช่นกัน เผลอยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ เมื่อรถคันนั้นขับตรงเข้าเส้นชัยได้ในที่สุด ก็คิดไว้แล้วว่าคงชนะ ก็เล่นขับเก่งขนาดนั้น ก็พอตัวอยู่นะ ตั้งใจว่าจะเลิกสนใจแล้วกลับมาฟัดสาวข้างตัวต่อ แต่กลับต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อได้เห็นว่าคนขับที่เปิดประตูลงจากรถมานั้นเป็นใคร
“หึ...”
ร่างเล็กในชุดนักเรียนม.ปลายที่ยิ้มกว้างหลังจากลงมาจากรถ โบกไม้โบกมือให้คนที่เชียร์ตัวเองอยู่อย่างร่าเริง รอยยิ้มกว้างๆกับการหัวเราะร่าแบบสุขใจ ไม่ได้รู้เลยว่ากำลังถูกสายตาจากที่ไกลๆจับจ้องเหมือนกับกำลังรอเวลาขย้ำเหยื่อ
“เก่งนักใช่ไหมไอ้เปี๊ยก”
.
.
.
“ฮ่าๆๆๆ สะใจชิพเป๋งเลย”
“เบาๆหน่อยไอ้จอม ดีใจมากเดี๋ยวพวกแม่งไม่จบ”
“ไม่จบก็เรื่องของแม่งดิ คิดว่าไอ้จอมจะกลัวเรอะ ใจกากอย่าปากเก่งนะครับ”
ร่างเล็กที่ยิ้มร่าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พร้อมโบกเงินที่อยู่ในมือไปมา สายตาใสที่หันไปมองเหยียดใส่คู่แข่งของตัวเองที่อยู่อีกฝั่งของสนาม
“พอได้แล้วน่า วันนี้มึงสร้างเรื่องเยอะแล้วนะ”
“เอ๊ะ นี่มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกูกันแน่วะไอ้ชิน” คนร่างเล็กได้แต่หันไปทำหน้าตาไม่สบอารมณ์ใส่ร่างสูงของเพื่อนสนิท
“ถ้ากูเป็นพ่อมึง กูจะกัดลิ้นตายไอ้สัด เด็กเชี่ยไรดื้อชิพหาย”
“กูไม่เด็กเว่ย! ก็อายุเท่ามึงไหมล่ะ”
“เหอะ อายุน่ะใช่ แต่สมองกับสภาพร่างกายมึงน่ะมันเด็กประถม”
“พูดกวนตีนกูขนาดนี้ลุกออกไปต่อยกับกูเลยไปไอ้สัดชิน” ว่าแบบนั้นพร้อมกำหมัดอย่างเอาเรื่อง ตาสวยๆก็จ้องเพื่อนเขม็ง ริมฝีปากเชิดขึ้นหน่อยๆ บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวเป็นคนที่ดื้อและเอาแต่ใจพอตัว
“หัวร้อนง่ายชิพหาย พอๆเลิกทำหน้าง้ำปากยื่นได้แล้ว”
“กูไม่ได้หน้าง้ำ แล้วกูก็ไม่ได้ทำปากยื่นด้วยเว้ย”
เถียงออกไปแบบนั้นก็ยิ่งทำปากยื่นไปอีก ชินได้แต่ส่ายหน้าหน่อยๆส่งไปให้อีกคน
“อะๆกูยอม งั้นกลับกันเถอะ ดึกแล้วนะมึง” จอมที่ทำหน้าปั้นปึ่งใส่ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินตามเพื่อนสนิทกลับไปอยู่ดี เพราะขืนไม่กลับกับไอ้ชินก็ลำบากแย่สิ มารถมันนี่หว่า เดี๋ยวไม่มีคนไปส่งบ้าน
“เห้ยไอ้ชิน แป๊บได้ป๊ะ กูขอไปเข้าห้องน้ำก่อน...มึงไปรอที่รถเลยก็ได้”
“เห้อ มึงนี่เรื่องเยอะ จะไปก็ไปไอ้สัด แล้วรีบมาด้วยเข้าใจไหม”
“คร๊าบๆพ่อ รู้แล้วคร๊าบ”
ร่างเล็กที่ทำหน้าล้อเลียนรับคำของเพื่อนไปแบบนั้น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในตัวตึกอาคารรับรอง ปวดมานานนม พอจะแข่งแล้วเลือดมันสูบฉีดลืมปวด แต่พอแข่งเสร็จแล้วนี่สิ ไม่ไหวแล้วโว้ย ต้องการปลดปล่อยหยาดน้ำมากครับ
คนร่างเล็กที่วิ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำชายโดยที่ไม่ได้สนใจมองอะไรนอกจากโถฉี่ ได้แต่ยืนทำธุระส่วนตัวของตัวเองแบบสบายอกสบายใจ แต่พอเสร็จเท่านั้นก็ต้องสะดุ้ง เมื่อหูมันดันไปได้ยินเข้ากับกิจกรรมเข้าจังหวะระดับรุนแรงเข้านี่สิ แอบเหล่สายตาเหลือบๆมองก็เห็นแว๊บๆ ผู้หญิงที่อยู่บนตัวขย่มแรงมากแม่เจ้าโว้ย
“สัดเอ๊ย จะเอากันทำไมไม่ปิดประตูห้องน้ำหน่อยวะ” จอมได้แต่บ่นงึมงำเบาๆ รีบรูดซิบกางเกงให้เรียบร้อย ไม่อยากจะขัดจังหวะเท่าไหร่ เข้าใจดีว่าคงจะกำลังมันส์พอตัว
‘อ๊ะ อ๊ะ อ๊า~~’
เสียงร้องครางดังในจังหวะสุดท้ายก่อนจะเหลือแต่เสียงหอบกระเส่าอย่างเหนื่อยอ่อนให้ได้ยินแทน ดูเหมือนจะเสร็จแล้ว คิดแบบนั้นได้เลยรีบจ้ำไปที่อ้างล้างมือ ตั้งใจจะรีบออกไปแต่นั่นก็เป็นเวลาเดียวกับที่สาวคนสวยเดินออกมาพอดี เธอที่เห็นผมเข้าก็ทำหน้าตกใจนิดหน่อย แล้วก็รีบเดินเบี่ยงตัวหลบออกไป ... จริงๆไม่น่าตกใจ กูนี่ครับที่ต้องตกใจ นี่มันห้องน้ำผู้ชายไงครับ โถ่ๆ อยากมากก็ไม่ไปโรงแรมวะครับ
‘ตึกๆๆ’
เสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามาทำเอาจอมต้องส่ายหน้า เพราะจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้ผู้ชายที่พึ่งเอากับผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้อ่ะดิ สุนทรีย์เหลือเกินนะมึง ได้แต่คิดในใจอยู่แบบนั้น แต่คนร่างเล็กก็เลิกสนใจแล้วก้มตัวลงไปล้างมือ เอาน้ำล้างหน้าสักหน่อยให้พอชุ่มช่ำ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ต้องชะงัก เมื่อภาพที่กำลังสะท้อนอยู่ในกระจกตอนนี้ คือผู้ชายหน้าตาดีที่กำลังยกมือติดกระดุมเสื้ออย่างใจเย็น สายตาคมที่มองสบกับเขาในกระจกอยู่ตอนนี้ .... เป็นภาพของคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด
“ว่าไง ไอ้เด็กแสบ” มองสบตาพร้อมยกยิ้มมุมปากทักทาย … ยกยิ้มหาพ่องมึงหรอไอ้สัดพี่ธาร!!
-TBC-
-------------------------------------------
มาเด้อออ ตอนที่2มาแล้วค่าา ... ยังไงๆๆๆ แฟนพี่ธาร ทีมน้องจอมคือมาเยอะมากเด้อ มาแบบตกใจ
ทุกคนกรี๊ดพี่ธารแบบอิพี่รบคือตัวประกอบของเรื่องจ้าา มีคนอ่านมากระซิบแคทส่วนตัว พร้อมบอกแคทว่า
อิพี่รบก็แค่กล้วยใบนึงเท่านั้นจ้าา 5555555555555555 สงสารพี่เค้ามาก แต่มามะ ธารจอมต้องมา
มาอ่าน มาจองนิยาย มาซื้อมาโอนกันได้ค่าา ไม่อยากให้พลาดจริงๆนะสำหรับรอบแรก ถ้าพลาดรอบแรก
ต้องเสียใจแน่นอน พรูดเลยยยยยยย #กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์ :hao3:
-
มาแล้ววว. จะเป็นยังไงต่อ,,,
-
เจอกันแต่ละที มีเหตุการณ์ตลอดๆ
-
ชอบอีพี่นักรบ เล่นใหญ่ตลอด
อยากเป็นนู๋ฝา อิอิ
รออ่านธาร จอมค่ะ
-
น้องจอมแข่งรถเก่งด้วยเหรอเนี่ย เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ บ้านนี้
-
No Limit ... MiNi Lover
บทที่3
“เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมถึงมึงมาอยู่ที่นี่วะ”
“ไม่เสือกดิ”
“กูพูดด้วยดีๆนะมึง”
ร่างสูงที่ทำหน้าดุแล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้ตรงอ้างล้างหน้า จอมเขยิบตัวหนีออกห่างทันที ไม่อยากใกล้คนที่พึ่งเสร็จกิจกรรมเข้าจังหวะอย่างดุเดือดมา อี๋ๆๆ คนมักมาก สกปรก กลิ่นน้ำกามแม่งยังลอยอบอวลอยู่แถวนี้เลย
“แล้วนั่นจะเขยิบหนีกูไปไหน”
“ก็ไม่เสือกอีกดิ”
“ปากดีนะมึง”
จ้องดุคนข้างๆ ก่อนจะก้มลงไปเปิดน้ำทำทีล้างมือ แต่สุดท้ายก็แค่เอามือสองข้างลองน้ำไว้จนเต็มและสะบัดน้ำสาดใส่เด็กตัวเล็กที่ยืนทำปากดีเถียงอยู่ตอนนี้ กวนตีน
“เห้ย! เล่นเหี้ยไรวะ”
ด่าออกไปแบบนั้นพร้อมๆกับจ้องหน้าอีกคนเขม็งด้วยความหงุดหงิด เสื้อนักเรียนสีขาวที่เปียกและแนบเนื้อทำเอาคนร่างสูงชะงักไปนิดหน่อย
“มองเหี้ยอะไรอีก”
“ก็เปล่า...”
ร่างสูงที่ว่าแบบนั้น หันเอาตัวพิงกับขอบอ่างและกอดอกมองเด็กที่ตอนนี้ดึงทิชชู่มาเช็ดซับเสื้อที่เปียกเป็นดวงๆของตัวเองอยู่ ก็เปียกไม่น้อยเลย เพราะร่างสูงไม่ได้สะบัดน้ำใส่แบบเล่นๆ แต่มันเล่นเอามือรองน้ำใส่มือแล้วสาดมาแบบนั้น มือก็ใหญ่ ไอ้เหี้ยกูนึกว่าเอาขันสาดกู สนตีนจริงๆ
“แค่คิดว่า....”
ร่างสูงที่ลากเสียงยาวพูดช้าๆให้คนฟังต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย และก็ต้องรู้สึกถึงคำว่าพลาดก็ตอนนี้! ..... สายตาคมที่มองคนตัวเล็กตรงหน้า ไล้สายตาจากกรอบใบหน้าเรียว ปากเล็กๆที่ช่างเถียงนั่น เลื่อนลงมายังเสื้อนักเรียนสีขาว ที่ตอนนี้แนบเนื้ออย่างเหมาะเจาะตรงที่ดันสาดน้ำใส่หน้าอกได้แบบพอดีเด๊ะๆ เสื้อที่แนบไปกับผิวสวยจนทำให้เห็นอะไรต่อมิอะไรจนคนอายุมากกว่าจ้องไม่เลิก...
“หัวนมมึงสีสวยดีนะ หึ”
“ห๊ะ...อะ...ไอ้เชี่ย!!”
‘ตุบ’
“โอ๊ยยย”
เสียงดังตุบที่มาจากฝ่าเท้าของคนตัวเล็กที่เตะเข้าที่ขาของอีกฝ่าย ก่อนที่มันจะตามมาด้วยเสียงร้องโอดโอยของร่างสูง จอมที่ยกนิ้วกลางส่งไปให้พร้อมแลบลิ้นใส่ ทำแบบนั้นเสร็จจนพอใจก็วิ่งหนีหาย ทิ้งอีกฝ่ายให้ยืนกระโดดเหย๋งๆเอามือกุมเท้าอยู่คนเดียว
“โว้ย แสบนักนะไอ้ดื้อเอ๊ย”
...
“หึ คิดจะมาเล่นกับไอ้จอมเรอะ ฝันไปเหอะ ไอ้แก่โรคจิตเอ๊ย”
ทางด้านจอมที่วิ่งหนีออกมาแล้ว ก็มายืนบ่นอยู่คนเดียว ร่างเล็กก้มลงมองเสื้อตัวเองอย่างเซ็งๆที่ต้องมาเปียกแบบนี้ มือเรียวที่ยกกระพือเสื้อนักเรียนให้คลายร้อนและเสื้อจะได้แห้งไวๆ ตั้งใจว่าจะออกไปจากแถวนี้เพื่อกลับไปหาไอ้ชิน ปล่อยให้มันรอนานแล้ว ป่านนี้คงบ่นยาวไปถึงยะลา คิดแบบนั้นก็รีบเดินแต่ก็เป็นอันต้องหยุดชะงักขาที่กำลังจะก้าวไป เพราะ
“ว่าไง แสบนักนะมึง”
ร่างสูงของคนที่เดินออกมาจากด้านหลังของต้นไม้ใหญ่ คิดว่าคงแอบมาดักอยู่ตรงนี้นานแล้ว ไอ้พวกเล่นไม่ซื่อเอ๊ย เสือกมาเป็นหมู่คณะอีกนะมึง
“แล้วไงไอ้กาก กากก็อย่ามาปากเก่งดิวะ อ่อนเอง แข่งแพ้ก็อย่ามาพาลดิวะ”
พูดโต้ออกไปแบบนั้น พลางสาวเท้าเดินหนีไปอีกทาง แต่ติดที่พวกลูกน้องของมันอีกสามสี่คนวิ่งมาดักไว้ได้ทันซะก่อน ...
เวรเอ๊ย เสือกโดนล้อม
“อะไรของพวกมึงวะ”
จอมที่ผละถอยหลังเดินออกห่าง คนที่เดินเข้ามาใกล้ คนร่างเล็กรู้แล้วว่ามันไม่ได้มาดีแน่ๆ แต่แน่ละ จอมก็คือจอม ยอมหักได้แต่ไม่ยอมงอ และปากก็ไวมากพอตัว
“จริงๆมึงนี่ก็น่ารักนะ ถ้าไม่ปากเก่งอวดดีขนาดนี้”
“ก็ปากกู แล้วเกี่ยวเชี่ยไรกับพวกมึงวะ”
“ปากแบบนี้น่าเอาkกูยัดปากมึงนะ เผื่อจะได้รู้ตัวว่าควรจะหยุดพูดบ้าง”
“ส้นตีนเถอะพวกปากเหี้ย!”
‘ผลัก’
ตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ ตั้งแต่เด็กจนโตก็โดนล้อว่าตัวเล็กและก็ชอบโดนทำแบบนี้ประจำ และเพราะแบบนี้ จอมเลยจะหงุดหงิดทุกทีจนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ทุกครั้ง เรียนม.ปลายมากี่ปีก็มีเรื่องชกต่อยประจำ และครั้งนี้ก็เช่นกัน ... เท้าเล็กยกขึ้นถีบเข้าที่ท้องของไอ้คนปากหมาเต็มแรงจนคนที่ไม่ตั้งตัวเซถลาหงายหลังลงไปกับพื้น
“พวกมึง! จัดการ”
“เข้ามาสิไอ้พวกเหี้ย!”
ตะโกนออกไปแบบไม่คิดจะยอมแพ้ คนตัวเล็กที่ยกมือขึ้นการ์ด ใบหน้าน่ารักที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังวิ่งมาจากข้างหลังก็ยกเท้าเตะไปข้างหลังเต็มแรง จนคนที่วิ่งเข้ามาล้มหงายลงกับพื้น
“ไอ้พวกอ่อน!”
‘พลัก’
ว่าออกไปแบบนั้นก่อนจะต่อยเข้าไปอีกหมัด ร่างเล็กที่มองไอ้หัวหน้ากลุ่มอย่างเหยียดๆใส่ จนอีกฝ่ายทนไม่ไหวกับความอวดดีนี้
“พวกมึงจับมัน! จับมันมาให้ได้ คืนนี้กูต้องเอามันมาเป็นเมียกูให้ได้! อยากรู้ว่าถ้ามึงต้องโดนกูเอายังจะเก่งอยู่อีกไหมไอ้เด็กมือวานซืน จับมัน!!”
มันที่ตะโกนบอกกออกไปแบบนั้น ไอ้พวกลูกน้องของมันก็วิ่งกรูเข้ามาอย่างไม่กลัวตาย ร่างเล็กที่ทั้งเตะทั้งต่อยอย่างไม่คิดจะยอมแพ้ หมัดแลกหมัดจนใบหน้าน่ารักนั่นช้ำที่มุมปากและหางคิ้ว
‘ผลั้ว’
หมัดหนักๆที่จอมไม่ทันระวัง ตรงเข้ากลางท้องน้อย ร่างเล็กที่ทรุดลงนั่งกับพื้นทั้งจุกทั้งเจ็บจนพูดไม่ออก และพวกลูกน้องของมันก็ตรงเข้ามาจับแขนของเรียวล็อคเอาไว้
“เห้ย! ปะ... ปล่อยกูนะเว้ย”
คนตัวเล็กที่ถึงแม้จะเจ็บแค่ไหนแต่ก็ยังกัดฟันสู้ ดวงตาสวยที่จ้องตรงไปที่ไอ้ตัวหัวหน้าโจทย์ใหญ่ที่ถูกผมถีบร่วงไปก่อนหน้านี้เขม็ง มันที่ลุกขึ้นก่อนจะแสยะยิ้มเหี้ยมส่งมาให้
“กูอยากรู้นักว่าลูกชายคนเล็กของบ้าน เตชะณรงค์กร มันจะแซ่บแค่ไหน” ว่าออกมาแบบนั้นก่อนจะแสยะยิ้มโรคจิต ร่างเล็กตาเบิกกว้างก่อนจะดิ้นแบบไม่ยอมแพ้
“ปล่อย ปล่อยกู!”
.
.
.
“แม่ง แสบชิพหายไอ้เด็กเชี่ย”
เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างหงุดหงิด กว่ากูจะหายเจ็บเท้ามันก็ใช้เวลานานเอาเรื่อง ใครจะคิดว่าโดนเตะแค่นั้นมันจะเจ็บมาก ตัวก็เล็กๆเท่าลูกหมา แต่ที่ไหนได้ แรงควายชิพหาย ถ้าถามว่าเจ็บแค่ไหน ก็เจ็บระดับที่ เวลาเดินอยู่ดีๆแต่ก็เสือกเอาหัวแม่โป้งเท้าไปเตะโต๊ะ เจ็บในระดับนั้นล่ะบอกเลย
เสียงดังที่ฟังไม่ค่อยได้ศัพท์เท่าไหร่ดังมาจากทางด้านหลังของห้องน้ำ คิดแบบนั้นเลยเดินอ้อมไปดู เห็นหลังของชายกลุ่มใหญ่ที่กำลังถูลู่ถูกังอะไรสักอย่างไปตามพื้น ดูแล้วค่อนข้างจะชุลมุน แต่ที่สนามแข่งมันก็แบบนี้ ขนาดไม่เถื่อนก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องชกต่อย หรือแพ้พนันแล้วไม่ยอมกัน
“กูอยากรู้นักว่าลูกชายคนเล็กของบ้าน เตชะณรงค์กร มันจะแซ่บแค่ไหน”
ตั้งใจว่าจะหันหลังกลับมาแบบไม่สนใจ แต่ติดที่ประโยคที่ได้ยินนี้มันค่อนข้างจะคุ้นหูอยู่หน่อยๆ เตชะณรงค์กร งั้นหรอวะ?...
“ปล่อย ปล่อยกู!”
เสียงใสๆที่เหมือนพึ่งได้ยินมาไม่นานมานี้ ทำเอาต้องขมวดคิ้วแน่น หันไปมองก็เห็นคนบางคนที่ก่อนหน้านี้ยังกวนตีนเขาอยู่ แต่ตอนนี้
“จิ๊” จิ๊ปากอย่างขัดใจ ก็ว่าจะไม่ใส่ใจ ... แต่มันทำแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะไอ้เหี้ยเอ๊ย
.
.
.
‘ผลัก’
“โอ๊ย เจ็บนะเว้ย”
เงยหน้าขึ้นด่าไอ้คนตรงหน้าที่มันสั่งให้ลูกน้องของมันโยนผมลงมาบนพิ้น มองไปรอบๆตัวที่มีแต่ต้นไม้หนา แถวมีมันด้านหลังของสนามแข่ง มองไปรอบๆตัวด้วยความตื่นกลัว แตกต่างจากสายตาของพวกมันที่มาที่ผมอย่างหื่นกระหายจนปิดไม่มิด
“เดี๋ยวมึงได้เจ็บกว่านี้แน่ไอ้ตัวแสบ พวกมึง ขึงมันดิ๊”
“พวกมึงจะทำเชี่ยอะไร ปล่อยกู ปล่อยกูนะเว้ย!”
ผมที่พยายามตะกายตัวหนี ได้แต่ดิ้นรนไปตามพื้นดินเฉอะแฉะ ทั้งมืดทั้งชื้น กลิ่นหญ้าที่ชุ่มน้ำลอยเข้ามาเตะจมูก ผมที่ถูกพวกของมันจับนอนหงาย ผู้ชายสองคนที่โดนผมต่อยก่อนหน้าหนีมาล็อคแขนของผมไว้กับพื้น
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ กลัวรึไง”
“ไอ้เหี้ย ปล่อยกูนะ!”
“ปล่อยให้โง่ะน่ะสิ”
“พวกเชี่ย ไอ้โรคจิต กูเป็นผู้ชายนะเว้ย”
“แล้วไง ผู้ชายก็ท่าจะมันดี ใช่ไหมวะพวกมึง”
มันที่ถามลูกน้องของมันออกไปแบบนั้น เสียงหัวเราะของพวกมันที่ดังประสานขึ้นมาทันที ได้ยินแล้วยิ่งรู้สึกประสาทเสีย มันที่แลบลิ้นเลียริมฝีปากจ้องมาที่ผม ก่อนจะปลดกระดุมกางเกงลง ผมที่ดิ้นเตะขาไปมา รู้สึกแสบร้อนไปตามผิวไม่รู้ว่าโดนอะไรบาด มันที่ล้มตัวลงมาทับตัวผม และแน่นอนว่าผมก็ดิ้นหนี ความมืดรอบๆตัวบวกเสียงหัวเราะของพวกมันยิ่งทำประสาทหลอน
‘ผลัก’
“โอ๊ย มึงกล้าเตะกูหรอห๊ะ ฤทธิ์เยอะนักนะมึง!”
‘ผลัวะ’
“อึก”
หมัดหนักๆที่กระแทกลงมาที่ข้างแก้มหนักๆ รู้สึกสมองเบลอจนมองเห็นดาว น้ำตาไหลลงมาเพราะว่ามันเจ็บ พวกมันที่เห็นผมนิ่งไป ก็พากันหัวเราะสะใจ มือไม้ของพวกมันไม่รู้ว่าใครเป็นใครที่พากันจับพากันแตะไปตามตัว เครื่องแบบชุดนักเรียนของผมที่พวกมันช่วยกันปลดเข็มขัดออก ผมที่พยายามงอตัวแต่ก็ถูกมันกระชากขาออกกว้าง บังคับให้อ้าขาจนแยกออก กางเกงนักเรียนที่ถูกดึงลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า ก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสเปียกชื้นที่ซุกไซร้ไปตามซอกคอ ผมที่พยาดิ้นแต่แขนก็ถูกจับล็อคเอาไว้อย่างแน่นหนา ฝ่ามือของใครต่อใครที่เคล้นคลึงไปตามตัวทำผมอยากจะอ้วก
“ฮึก ชะ...ช่วย! ช่วย”
“ร้องออกมา ร้องดังๆให้สมกับที่มึงปากดีหน่อย ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะเฮฮาของพวกมันไม่ต่างกับสัตว์ ได้แต่ร้องไห้ทั้งพยายามดิ้นรนหนี แต่กลับยังหยุดอยู่กับที่และถูกกระทำเหมือนสัตว์ ผมได้แต่หลับตาลงช้าๆ สะอึกสะอื้นอยู่บนพื้นสกปรก
‘ปัง!’
เสียงดังที่ฟังดูรู้ว่าคือเสียงของอะไรทำเอาพวกมันหยุดชะงัก ... เสียงที่เหมือนพึ่งเฉียดผ่านหัวของพวกมันไปไม่ไกลนัก
‘สวบ สวบ สวบ’
เสียงเดินย่ำบนพื้นหญ้าที่กำลังตรงมาทางเราทำผมใจเต้นกระหน่ำ เสียงร้องดีใจในหัวใจเต้นกระหน่ำ เสียงทุ้มเข้มต่ำๆที่ดังสะท้อนไปทั่งบริเวณ
“ถอยออกมาจากเด็กนั่น ถ้าพวกมึงไม่อยากหัวกระจุย!”
“ไป!”
“ฮึก ฮึก ฮื่ออ”
ผมที่ขดตัวนอนสะอื้นอยู่ที่พื้น ไม่รู้ว่ากิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เสียงวิ่งและเสียงชุลมุนที่เกิดขึ้นรอบๆตัวทำให้ผมไม่เข้าใจ ผมที่หลับตาอยู่แบบนั้น รับรู้ถึงฝ่ามือของใครบางคนที่ตรงมาพยุงตัว และผมที่ผวาตัวสั่นลืมตาขึ้นมาในที่สุด ... ภาพตรงหน้าคือผู้ชายที่ก่อนหน้านี้ ผมพึ่งเตะเค้ามาหมาดๆ ดวงตาคมที่ไม่มีประกายล้อเล่นกำลังจ้องมองมาที่ผม เค้าที่ค่อยๆดึงตัวผมลุก และจัดเสื้อผ้าให้ ติดกระดุมและปัดเศษต่างๆออกจากตัวให้เบาๆ
“ชู่ว ไม่ร้องดิเตี้ย ไม่เป็นไรแล้ว”
“ฮึก ฮื่อ”
และไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้โผเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้แน่นๆและร้องไห้อยู่แบบนั้น อีกคนที่ดูเหมือนจะตั้งตัวไม่ทันแต่ก็กอดตอบผม ฝ่ามือใหญ่ที่ก่อนหน้านี้มันเคยสาดน้ำใส่ ตอนนี้มันถูกเปลี่ยนมาวางที่หัวและลูบเบาๆอย่างปลอบใจ
“ไม่ร้องต้องร้องแล้ว กูมาช่วยแล้วไง”
.
.
.
“อะ เอาไป”
ขวดน้ำเย็นถูกยื่นมาให้ หลังจากที่อีกฝ่ายพึ่งจะขับรถพาผมออกมาจากสนามนั่น มันที่พาผมมาที่เซเว่น เข้าไปตั้งนานถือน้ำออกมาขวดเดียว ผมที่ยื่นมือไปรับขวดน้ำนั่นไว้ด้วยมือที่สั่นๆ รู้สึกว่าแสบตามากๆ อาจเพราะว่าก่อนหน้านี้ร้องไห้มาอย่างหนักล่ะมั้ง
“มึงจะเอาไงต่อ แจ้งความไหม”
คนร่างสูงที่เอาแขนเท้าไว้กับขอบประตูรถ ก้มหน้าลงมามองผมที่นั่งอยู่ในรถของมัน ผมไม่ได้ตอบคำถาม ก็แค่ส่ายหน้าออกไป แจ้งไม่ได้
“ทำไม”
พี่มันถามย้ำออกมาอีกครั้ง เป็นน้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดและหน้าของมันก็ดุมากขึ้นไปอีก เห็นแบบนั้นเลยเสตาหลบ
“อย่าหลบหน้ากู หันมานี่”
ว่าแบบนั้นก็เอือมมือมาจับหน้าของผมให้หันไปหา แต่มือหยาบมือหนาเหมือนหนังควายแบบนั้นก็เล่นเอาผมสะดุ้ง
“ซี๊ด เจ็บนะเว้ย”
“ไม่เก่งให้ตลอดล่ะ”
“เออ เรื่องของผม”
สะบัดหน้าออกจากฝ่ามือของอีกคน ได้ยินเสียงถอนหายใจของอีกคนในตอนนั้น ก่อนจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่เย็นๆตรงมุมปากจนต้องสะดุ้ง
“นิ่งๆ กูจะทำแผลให้”
“อื้อ เจ็บ”
“เจ็บก็อยู่เฉยๆ”
พี่มันที่ค่อยๆหยิบสำลี และยาอื่นๆออกมา ตอนแรกก็คิดว่ามันคงไปซื้อมาแค่น้ำ แต่เปล่า...จริงๆที่แวะเพราะมันไปซื้อยาพวกนี้มาทำแผลให้ เผลอช้อนสายตามองอีกคน ตอนที่มันก้มตัวลงต่ำเผื่อมาทายาให้ หน้าของอีกฝ่ายที่ไม่ได้อยู่ห่างกันมาก จริงๆก็เป็นผู้ชายที่หล่อ แต่ก็ปากหมา
“มองกูทำไม ไม่ต้องหลง กูไม่ชอบเด็กแรดปากดี”
“มึงสิปากดี” เถียงออกไปทันทีแบบหยุดไม่ได้ ก็เรื่องอะไรมาด่ากูอ่ะ นิสัยเสีย ...
“โอ๊ยย เจ็บนะเว้ย”
“สมควร”
ทำกูแล้วยังไม่สำนึก ไอ้เลว แม่ง...ติดพลาสเตอร์ลงมาแล้วเสือกดึงออกแรงๆแล้วติดลงมาใหม่อีก คนเลว มองหน้ามันตอนนี้ อีกคนก็แค่ยกยิ้มสะใจ มองจากดาวลูกไก่กูยังรู้ว่ามึงตั้งใจแกล้งกู
“หน้าบูดน่าบึ้ง น่ารักตายมั้งมึงอ่ะ”
“น่ารักไม่น่ารักก็เรื่องกู”
“เด็กเชี่ย”
มันที่สบถออกมาแบบนั้น แล้วเดินดุ่มๆตรงไปที่ถังขยะ โดยอุปกรณ์ทำแผลทุกอย่างลงไปในนั้น ก่อนที่มันจะเดินกลับมาที่รถและสตาร์ทเครื่อง
“บ้านมึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูไปส่ง”
มันว่าแบบนั้นก็อดจะแปลกใจไม่ได้ เลยได้แต่เลิกคิ้วมองหน้า และอีกฝ่ายก็ถอนหายใจออกมาหนักๆคล้ายระอามากเต็มที
“ไวๆ กูง่วงแล้ว”
“ทำไมจะไปส่ง พี่มึงไม่ชอบกูนี่” ก็แค่สงสัย คาใจนิดหน่อย
“ใช่ กูไม่ชอบเด็กแบบมึงที่สุด”
“แล้....”
“แต่เพราะมึงเป็นน้องคนที่กูรู้จัก กูปล่อยมึงตายกลางทางไม่ได้หรอก กูมีมนุษยธรรม แค่นั้นแหล่ะ”
“อ่อ คนดี”
“เออ เลิกโยกโย้บอกทางกูมาสักที”
มันที่มองมาเหมือนอยากจะต่อยเต็มที ก็เลยเปิดปากบอกทางมันไป อีกคนไม่ได้พูดอะไร ก็แค่เข้าเกียร์และเริ่มต้นขับรถ บรรยากาศโคตรอึดอัดที่ไม่มีใครพูดอะไร ก็แน่แหล่ะ เราสองคนไม่ใช่คนที่สนิทกันสักหน่อย เจอกันวันนี้ก็จำได้ว่าพึ่งจะต่อยกันมาเมื่อตอนกลางวัน และพอตกกลางคืน มันเองเป็นคนที่ไปช่วยผมมาจากเหตุการณ์เหี้ยๆนั่น
ช่วงเวลาดึกขนาดนี้ รถไม่ได้ติดมาก และเหมือนว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าจะทำให้ลืมอะไรไปสักอย่าง
‘ครืด ครืด’
โทรศัพท์มือถือของผมสั่น หยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของไอ้ชิน ... กูนึกออกแล้วว่าลืมอะไร
“ชิน...”
((มึงอยู่ไหนวะจอม! แม่ง ที่สนามแข่งเกิดเรื่องด้วย กูโทรหามึงกี่สายทำไมไม่รับ กูเป็นห่วงนะเว้ย!!))
“มึง...กู กูขอโทษ”
((เชี่ยแม่ง มึงอยู่ไหน ตอบ...))
“กูกลับบ้านแล้ว พอดี....มีปัญหานิดหน่อย”
ตอบมันอ้อมแอ้มออกไป แอบปรายตามองคนข้างตัวที่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไรออกมา ผมพูดกับไอ้ชินต่ออีกนิดหน่อย ถูกมันเทศนาธรรมมาหลายบท แต่ก็ไม่ยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันฟัง ไม่อยากให้มันเป็นห่วง ... เลี้ยวรถเข้าหมู่บ้านของผม คนข้างๆที่ไม่ได้ขับไวอะไรมากก็หันมาหาอีกครั้ง
“มึงจะไม่แจ้งความ?”
“อือ ไม่อ่ะ...คือ คือกูแอบป๊าไป”
ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากคนข้าง หงุดหงิดเลยแม่ง คงมองกูเด็กมากอีกล่ะสิ เหอะ
“จอดตรงนั้น ข้างหน้านั่นเลยเว้ย”
“นี่ ทำหน้าอะไรของมึงวะ เป็นลูกคนเล็กที่โดนขัดใจไม่ได้หรอมึงน่ะ”
“กูเปล่านะ!” เถียงมันเสียงดังในตอนที่รถของมันก็จอดลงตรงหน้าบ้าน
“ไม่แจ้งก็ไม่แจ้ง แต่มึงน่ะ อย่าอวดดีอย่าปากเก่งมากนัก”
“กู...”
“หยุด อย่าเถียง” มันที่ชี้หน้าผมจ้องมาแบบดุๆ มึงเก่งแต่กับเด็กหรอไอ้ห่า สะบัดหน้าหนีและกอดอก ทิ้งตัวลงพิงเบาะรถมันแรงๆอย่างหงุดหงิดใจ
“ก็เพราะปากมึงไม่ใช่รึไงที่ทำให้เจอเรื่องแบบวันนี้ ถ้ากูเข้าไปช่วยไม่ทัน มึงนึกออกไหมว่าตอนนี้มึงจะได้มานั่งอวดเก่งอยู่ตรงนี้หรือเปล่า” เม้มปากตอนที่ได้ยินมันพูดแบบนั้น รู้ ก็ถูกของมัน แต่ไม่อยากยอมรับ
“ฟังรึเปล่า”
“เออ รู้แล้วน่า”
“แล้วยังไง” อีกคนที่กดเสียงต่ำดุๆ เลยต้องหันไปขมวดคิ้วใส่ อยากจะอ้าปากด่า แต่ติดตรงที่ว่ามือแกร่งของคนตรงหน้ายื่นมาบีบคางกันเอาไว้ก่อน
“จอม”
“อื้อออ รู้แล้วๆๆๆ ไม่ทำแล้วน่า หมายถึงจะพยายามสงบปากหรอกน่า เจ็บโว้ย”
ไม่ได้อยากยอมเลย แต่เจ็บหน้าที่มันบีบอยู่แบบนี้ โดนต่อยมา มึงยังไม่ปราณี จิตใจกูอ่อนไหวอยู่นะเว้ย
“ดี ไปได้ละ”
มันที่ปล่อยออกและหันหน้าหนี แถมท้ายด้วยการโบกมือไล่ อยากจะบึนปากใส่แต่ติดตรงเจ็บปาก ปลดสายนิรภัยออกจากตัว ตั้งใจว่าจะลงจากรถไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักไปนิดหน่อย หันกลับมาหาเจ้าของรถอีกที อีกฝ่ายที่เอามือจับพวงมาลัยไว้ หันมามองหน้ากันนิ่งๆ เหมือนถามว่าอะไรอีก กรอกตาใส่นิดนึงก่อนจะยกมือไหว้อีกคน
“ขอบคุณครับที่ช่วย”
บอกแบบนั้นก่อนจะโดดลงจากรถไปแล้ววิ่งเข้าบ้าน ไม่หันกลับไปมองมันอีก แม่งเอ๊ย ก่อนจะรีบวิ่งลงมา ทันเห็นสายตาของมันที่มองมาพร้อมรอยยิ้มมุมปากยังติดตา กวนตีนๆๆๆ
.
.
.
ธารที่มองตามแผ่นหลังบอบบางของเด็กตัวเล็กที่วิ่งหน้าตั้งเข้าบ้านไป เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ยิ้มขำๆแล้วส่ายหน้าน้อยๆกับเด็กอวดดีคนเมื่อกี้ เอนหลังพิงเบาะรถอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะเผลอมองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่นี่อีกที
“หึ จริงๆก็ไม่ได้นิสัยแย่เท่าไหร่สินะไอ้ดื้อ”
--------------
หวายยยยย ... จริงๆน้องมันไม่ได้ดื้อมากหรอก แต่แกอ่ะดุพี่ธาร กับน้องนี่ดุจังเล๊ย เก่งกับเด็กอ่อ...เดี๋ยวถ้าแกเจอเด็กยั่วแล้วจะรู้สึก อุ๊บ ว๊ายยย กรี๊ดดดด :mew1:
มาอ่านได้ค่าาาา ... ในจุดๆนี้ก็ไม่รู้ว่าเล่มพิเศษนี้ไม่สนุกหรือว่าคนอ่านไม่รู้ว่าอัพแล้วตั้งแต่วันพุธ
งงไปหมด หัวใจไหวหวั่น ... แต่ยังไงก็มาอ่านมาจองหนังสือกันได้นะคะ
#กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์ #รำแก้บนวนไป
:katai4: :call: :call: :monkeysad:
-
ชอบๆๆ มากครับ ธาร จอม,,,
-
:mc4: :กอด1: :pig4:
-
พึ่งได้กลับมาอ่านค่ะ จบแล้ววว เหมือนพึ่งอ่านผ่านไปไม่นาน
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวสนุก และเนื้อหาดีให้ได้ฟินนะคะ
ว้าวววว นักรบส่งท้ายได้งดงามมาก
มีความหวานฉ่ำและอบอุ่นมาเลยค่ะ
แต่ก็ไม่ทิ้งความทำเข้ม และทำมึนให้ฝาของขึ้น
แล้วนั่นวิธีปลุกหรอ สงสัยพี่ฝาจะไม่อยากตื่นแบบนี้บ่อยแน่
พี่ฝาคนคูล ความอยากรู้จนต้องคิดมาก และไม่มีใครบอก 555
ฝามีความเด๋อ ความเกรียนหนักมาก และก็น่ารักดี
เทียนหมอกสมหวังกันสักทีเนาะ เข้าใจผิดกันมาตั้งนาน
เซียร์คือผู้หญิงน่ากลัวโดยแท้ แต่เชื่อว่าหนูจะมีคู่นะ 5555
ธารจอมรอลุ้นค่ะ ธารจะโดนจอมป่วน หรือจะไปตามป่วนเค้าเอง
รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
o22 เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้ามาลุ้นเด็กดื้อกับพี่จอมดุค่ะ
-
บทที่4
“เออ กูกำลังเดินเข้าไป”
ตอบปลายสายออกไปแค่นั้นก็กดตัดสาย เดินตรงเข้าไปด้านในผับขนาดกลางที่ก็ไม่เล็กไม่ใหญ่ ตั้งอยู่แถวๆเอกมัย ไม่ใช่ผับใหญ่ๆแบบผับของพี่รุกฆาตน้องชายพี่รบแฟนไอ้ฝามันหรอก ... ที่นี่เหมือนเป็นร้านนั่งชิลมากกว่า มีวงดนตรีสดเล่นเพลง วันนี้ผมมีนัดกับกลุ่มเพื่อนสมัยม.ปลาย กลุ่มเพื่อนสนิทและแน่นอนว่าไม่มีไอ้หมอก สมัยม.ปลายผมกากจะตาย กล้าคุยกับมันที่ไหนล่ะ เพราะงั้นวันนี้เลยมาคนเดียว
“ทางนี้ครับไอ้เสือธารๆ”
เพื่อนผมที่นั่งอยู่ที่โซฟาด้านในสุด เป็นโซนวีไอพีที่โต๊ะอยู่ตรงพื้นที่ยกสูงขึ้นไปอีกชั้น ทำให้สามารถมองลงมาเห็นเวทีด้านล่างได้
“มาถึงนานยังวะไอ้แดน”
“สักพัก วันนี้กูไม่มีเรียนเว่ย เลยชิว”
“แต่กูไม่ชิว กูมีเรียน แต่มึงโทรตามกูยิกๆพ่อมึงเป็นไก่หรอสัด”
ไอ้อิมที่นั่งอยู่ข้างๆไอ้แดนหันไปแหวใส่อย่างหงุดหงิด แต่มือของมันก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาชงไปด้วย คล่องจนยอมใจ
“กว่ามึงจะมาไอ้ธาร กูเนี่ยที่ต้องนั่งห้ามศึกของไอ้สองคนนี้ ทะเลาะกันตั้งแต่มา” ไอ้จิมที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมทรุดตัวลงนั่งข้างมันที่กำลังทำหน้าอ่อนใจ
“ก็นานๆทีพวกเราจะนัดกันได้ กูก็อยากให้มากันครบๆ”
“หรอวะ กูนึกว่ามึงติดไอ้อิมซะอีก” ผมถามออกไปแบบนั้น จ้องหน้าพวกมันสองคนสลับกันและยกยิ้มให้ ไอ้อิมทำปากพงาบๆอ่านได้ว่า ‘กล้วย’ ส่งมาให้ ...สงสัยจะกลัวกูหิว
“หึ กูติด มันแน่นทุกส่วนเลยล่ะ”
“สัด แดกไป พูดมากไอ้หน้าหมา”
ไอ้อิมที่หันไปด่าไอ้แดน และพวกเราก็ขำออกมาพร้อมๆกันกับคำด่าของไอ้อิม เพราะยังไงก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเมื่อก่อนไอ้แดนตามจีบไอ้อิม เป็นความรู้สึกของเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ แต่ไม่ซื่อแล้วดันสมหวังซะด้วย ... แล้วกูล่ะ?
“เห้มึง เงียบๆคิดไรวะ” ไอ้จิมเอาไหล่มาสะกิดผมแล้วถาม พวกมันเป็นเพื่อนสนิทที่รู้จักกันดีมากพอที่จะรู้ทุกเรื่องของผม
“หรือมึงยังคิดเรื่องไอ้หมอก?” ไอ้แดนถามออกมา
“นานขนาดนี้แล้วมึงยังชอบมันอยู่อีกหรอวะ?” นั่นสิ...นานขนาดนี้แล้วกูก็ยังชอบมันหรอวะ ก็ถามตัวเองด้วยคำนี้มานานแล้วเหมือนกัน
“มึงไม่มองหาใครใหม่วะ มึงก็ออกจะหล่อ”
“หล่อน่ะกูรู้ตัว แต่กูชอบมันมานานแล้วนะ”
บอกออกไปแบบนั้นก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่มไปอีกอึก ชอบมันมานาน และมันไม่เคยรู้เลยว่าผมคิดอะไรกับมัน ไม่รู้ไม่พอ...วันนี้คนเก่าของมันยังกลับมาประกาศบอกว่าจะจีบมันใหม่ เจ็บใจจนกูจุก
“ใจเย็นหน่อยเว่ยเพื่อน กระดกเอาๆแบบนั้นเดี๋ยวก็เมาหรอก”
“เมาก็ดีดิวะ เผื่อว่ากูจะลืมบ้าง ว่ากูชอบมันมานานมากแค่ไหนแล้ว”
พวกมันสามคนมองหน้ากันเลิกลัก คงกำลังคิดกันว่าจะทำยังไงกับผมในตอนนี้ดี ... อย่าว่าแต่พวกมันที่สงสัยว่าจะทำยังไงดี ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดี
“นี่ไอ้ธารกูจะบอกอะไรให้นะ ของแบบนี้ถ้ามันจะใช่มันก็ใช่ มันไม่ขึ้นอยู่กับเวลาว่านานหรือไม่นาน...ของที่ใช่ มันจะมาในเวลาที่ถูก และมึงไม่คาดคิดเสมอแหล่ะ” มองหน้าไอ้อิม มันที่พูดออกมาแบบนั้นแล้วส่งยิ้มมาให้
“เหมือนที่ไอ้แดนมาในเวลาที่ใช่ของมึงใช่ไหมวะ”
ฮ่าๆ”
คำพูดของไอ้จิมที่พูดแซวพวกมันเรียกเสียงหัวเราะให้ดังไปทั้งโต๊ะ ผมยิ้มขำออกมาพร้อมพวกมันก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง พรางมองลงไปด้านล้างอย่างไม่ใส่ใจ แค่กำลังคิดถึงคำพูดที่ไอ้อิมมันพูดไว้เมื่อกี้
เรื่องแบบนี้มันไม่เกี่ยวกับเวลา ... ก็คงจะจริง กูรักไอ้หมอกมาตั้งนาน นานขนาดนี้ มันยังไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าผมคิดอะไร
มองไปรอบๆ บรรยากาศของร้านนี้ไม่ได้แย่ เพลงก็เพราะดี ก็พอจะโยกไปด้วยได้ เวลาผ่านไปเรื่อยๆพร้อมๆกับแก้วที่ชนกับเพื่อนนับครั้งไม่ถ้วน ก่อนจะเผลอไปหยุดมองที่โต๊ะนึงที่อยู่ที่โซนด้านล่าง เห็นร่างเล็กที่ค่อนข้างจะคุ้นหน้า ใบหน้าเรียวได้รูปแบบนั้น กับริมฝีปากอิ่มสีชมพู และจมูกที่ดูรั้นๆแบบนั้น ...คุ้นจนต้องมองมันนิ่งๆอยู่ตอนนี้
“ไอ้ดื้อ”
“มึงว่าไรนะ”
ไอ้จิมที่เอียงหน้ามาถามหน่อยๆ เหมือนมันเริ่มจะเมานิดหน่อย ผมไม่ตอบอะไรแค่ส่ายหน้าแล้วหันไปมองร่างเล็กนั่นต่อ เห็นมันกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะของกลุ่มเพื่อน ก็แปลกดีที่เห็นมันไม่แสบเหมือนอย่างเคย มองเห็นพนักงานเสริฟที่เดินเข้าไปหาโต๊ะมันแล้วส่งแก้วคอกเทลให้กับมัน มันที่มองตามมือของพนักงานแล้วก็ส่ายหน้าปฏิเสธ เมื่อคนที่ส่งมาให้เป็นผู้ชายกลุ่มใหญ่ ได้ยินเสียงโห่แซวดังมาถึงตรงนี้ ไอ้จอมที่หน้าง้ำอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งเปลี่ยนเป็นหน้าบูด มันที่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ เห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นบ้าง
“จะไปไหนวะ”
“กูปวดเยี่ยว”
หันไปบอกไอ้แดนที่ตอนนี้กำลังมอมเหล้าไอ้อิมอยู่แค่นั้นก็เดินออกมา เดินตามไอ้ตัวดีที่หนีออกมาทางด้านหลังของร้าน เป็นทางแคบๆสลัวๆที่ทอดยาว เอาไว้สำหรับออกไปเจอลานจอดรถด้านหลัง มองมันจากตอนนี้ก็เห็นมันถอนหายใจอยู่หลายที มีเรื่องอะไรนักหนา ยังมีใครหนักหนากว่ากูอีกหรอวะ
“เห้ย ไอ้เตี้ย”
เรียกออกไปแบบนั้นก่อนมันจะเดินออกไปด้านนอก คนตรงหน้าที่หยุดเดินก่อนจะหันกลับมา มันที่มองมาอย่างหงุดหงิดก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นเบิกกว้าง คงตกใจนิดๆที่เห็นผม
“ไอ้สัดพี่เทียน?” ปากยังหมาเหมือนเดิม ...
“เรียกกูให้มันดีๆ”
“ทำไมต้องดี พี่มึงยังเรียกกูว่าไอ้เตี้ยได้เลย”
ยอกย้อน น่ารำคาญ ... เกลียดเด็กปากดีแบบมันที่สุด คิดแบบนั้นก็เลยเอื้อมมือไปตบหน้าผากมันแรงๆทีนึง กูไม่ออมแรงสักนิดบอกเลย
“เจ็บนะเว้ย! มึงจะเอาหรอ ไปต่อยกับกูข้างนอกไหมสัด คนยิ่งหงุดหงิดๆอยู่แม่ง”
“เป็นอะไร”
“ยุ่ง”
“ถามดีๆก็ตอบดีๆ หัดสำนึกซะบ้างว่าใครเคยช่วยมึงที่กำลังจะโดนรุมโทรม”
พูดแบบนั้นก็แอบเห็นมันตัวสั่นหน่อยๆ คิดว่ามันเองก็คงยังฝังใจ
“ถามก็ตอบ”
“ถามมากว่ะ ว่าแต่พี่มึงเถอะมาทำไม หน้าตาก็ดูเหมือนแบกโลกไว้นะ” รู้ดีเกินไปแล้วนะมึงน่ะ
“วันนั้นที่ผมเจอพี่ที่มหาลัยน่ะ สายตาพี่ชัดไปนะ”
“มึงพูดอะไรของมึงวะ” ขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับคำพูดของมัน แต่ไอ้จอมก็ยิ้มออกมาให้หน่อยๆ มันที่หัวเราะเหอะในลำคอแล้วพูดต่อ
“ก็พี่น่ะ ... แอบชอบเพื่อนตัวเองไม่ใช่หรอวะ พี่หมอกน่ะ” มันที่ว่าแบบนั้นแล้วหันมายิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มร้ายๆที่โคตรน่าโดนตีน
“เสือก” ว่าออกไปแบบนั้น รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแบบบอกไม่ถูก ... ใครๆก็ดูออกว่าผมชอบไอ้หมอก แล้วเป็นเชี่ยอะไรถึงมีแต่มันที่ไม่รู้
“ใช่สินะ”
“อย่าเสือก”
“งั้นพี่มึงก็อย่ามาเสือกเรื่องกูเหมือนกัน”
เดินเข้าไปใกล้มัน ที่ตอนนี้ก็พิงตัวเองเข้ากับผนังกำแพงของทางเดิน มันที่หลับตาลงและถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ พอหลับตาแล้วไม่ค่อยพูดมากมันก็ดูน่ารักดี หมายถึงแค่หนังหน้า ไม่รวมปากและนิสัยมัน ดื้อด้านเอาแต่ใจ
“กูก็แค่อยากรู้ว่าเรื่องอะไรที่ทำให้มึงต้องมาโผล่ที่นี่ ทั้งๆที่เป็นแค่เด็กม.ปลายก็แค่นั้น”
“กูกำลังจะเข้ามหาลัยแล้วเหอะ” มันที่ลืมตาขึ้นมาเถียงทันที แววตาที่ดูไม่พอใจกับคำว่าเด็ก ปากยื่นๆของมันที่เถียงออกมาในตอนนี้ โคตรน่าตี แต่สีแดงๆแบบนั้นก็ตัดกับแก้มขาวๆของมันดี
“ก็เด็ก”
“เด็กกว่าแล้วไงวะ”
“ไม่แล้วไง ก็แค่เด็ก”
“กูจูบมึงปากแตกได้นะ ปากดีจังไอ้เชี่ยพี่ธาร”
“แรดเนอะ”
“แรดพ่อง มึงจะเอาใช่มะ จะลองใช่ไหมห๊ะ”
มันที่พูดออกมาแบบนั้น ไม่รู้ว่าเพราะเมาหรือเพราะกวนตีนโดยสันดาน แต่พอฟังแบบนั้นแล้วก็อดที่จะยกยิ้มท้าทายมันไปไม่ได้เลยว่ะ ไม่รู้ทำไมที่พอมองมันตอนนี้ ก็เป็นเด็กดื้อที่โคตรน่าปราบให้หายซ่า คิดแบบนั้นเลยเลื่อนหน้าเข้าไปหามันพร้อมเลิกคิ้วใส่ แขนของผมที่ยันกับกำแพงกักตัวมันไว้ แต่อีกฝ่ายก็แค่ทำหน้าขัดใจตอนที่เห็นผมกำลังทำหน้าเยาะมันอยู่ เราที่มองตากันอย่างท้าทาย และไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจเป็นแอลกอฮอลที่เริ่มได้ที่ เสียงเพลงดีๆที่ดังเข้าหู หรือช่วงจังหวะอะไรสักอย่างมันพอดี ริมฝีปากอิ่มที่ตรงเข้ากดจูบผมอย่างไม่ประสา เหมือนมีแต่คำว่าไม่ยอมแพ้ๆที่ตั้งหน้าตั้งตาบี้ปากตัวเองเข้ากับปากของผมแบบปากแนบปากไม่ได้ลุกล้ำอะไร ลืมตามองมันที่หลับตาปี๋ ดูกลัวและแปลกใหม่แต่ก็ไม่ยอมเสียศักศรีให้ผมดูถูก เห็นแบบนั้นแล้วก็อดขำไม่ได้
“หึ”
มันที่ลืมตาขึ้นมามองกันในตอนที่ผมหลุดหัวเราะ ใบหน้าน่ารักของมันที่กำลังจะผละออก แต่เป็นผมเองที่ก้มลงไปกดจูบลงบนปากของมันแทนในทันที เอียงใบหน้าทำมุมแล้วกดดูดริมฝีปากสีสดของมัน มือของผมที่เลื่อนขึ้นไปล็อคอยู่ที่หลังคอของมันในตอนนั้น บังคับให้อีกคนเอียงหน้าให้ได้องศา สอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากเล็ก ลูกตากลมใสที่เบิกตาตกใจมองกันอยู่ตอนนี้มันสั่นไหว ไม่ต่างจากลูกแมวตกใจ รสสัมผัสที่ทั้งแปลกใหม่ ไร้เดียงสา อ่อนหวาน แต่กลับทำให้ตื่นเต้นเพราะความร้อนแรง
“อึก อื้ออ”
เสียงครางในลำคอของคนตัวเล็กครางกระเส่าแผ่วๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวของมันที่ยังสั่นๆอยู่ในตอนนี้ เอื้อมวงแขนที่ว่างอีกข้างเข้าไปกอดเอวเล็กเข้ามาให้ชิดลำตัว แทรกขาแกร่งสอดเข้าไปตรงหว่างขาของคนในอ้อมกอด ทางด้านริมฝีปากก็ดูดเม้มเคล้าคลึงหนักเบาสลับกันไป ร่างหนาสอดลิ้นดูดปลายลิ้นเล็กจนคนร่างบางตัวสั่นสะท้าน ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งไม่อยากปล่อยไป เด็กตัวเล็กๆที่แสนดื้อและหวงศักดิ์ศรี เห็นแบบนี้แล้วมันยิ่งหน้าขยี้ อยากปราบพยศให้แพ้จริงๆ
“อื้มม”
ผมที่เอื้อมมือที่ประคองศรีษะเล็กจากด้านหลังมาลูบแก้มใสที่ตอนนี้กำลังขึ้นสี กวาดลิ้นร้อนต้อนลิ้นเล็กไปทั่วโพรงปาก ผละออกมาดูดดึงที่ริมฝีปากบ้างเป็นครั้งคราว ก่อนจะกดจูบลงไปให้แนบแน่นมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม
“อื้ออ”
มือเรียวที่ยกขึ้นดันอกแกร่งของผมเบาๆ เสียงในลำคอเอ่ยประท้วงเมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน กดจูบซ้ำๆย้ำๆอยู่ที่ริมฝีปากบางอีกครั้งอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะผละออกมาช้าๆ น้ำใสที่ไหลย้อยลงมาที่มุมปากจากการดูดดันกันอย่างเนิ่นนาน นิ้วแกร่งที่ค่อยๆลากไล้ไปเช็ดให้อย่างแผ่วเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้าลงไปใกล้ ดวงตากลมใสที่จ้องมองกันด้วยความสั่นไหว ทำเอาคนร่างสูงที่จ้องตาอีกฝ่ายนิ่งๆต้องยกยิ้มมุมปาก
“ก็ไม่เลวนี่”
“อะ...ไอ้....”
ร่างเล็กตรงหน้าที่เหมือนยังหาเสียงตัวเองไม่เจอ ท่าทางตื่นๆเหมือนลูกแมวตกใจ ทั้งดื้อรั้นทั้งตื่นกลัว ยกมือขึ้นดันอกของผมไว้ไม่ให้เข้าใกล้ เห็นแบบนั้นแล้วมันอดไม่ได้ที่จะไม่ยิ้ม
“สายตามึงน่ะจอม...”
“0.0”
“บอกกูหมดเลยนะ”
“อะ...ไอ้บ้า พูดบ้าไรวะ” มันที่ตะคอกออกมาเสียงดัง ทางมืดๆที่เรายืนกันอยู่ในตอนนี้ ยังไม่สามารถปิดบังแก้มแดงๆของมันได้เลย
“หึ”
“หลบไปเว้ย!”
มันที่ว่าแบบนั้นแล้วผลักอกของผมออกแรงๆ และแน่นอนครั้งนี้ก็ไม่ได้ยื้อมันไว้ ก็ปล่อยให้ลูกแมวร้ายๆได้หนีไปได้อีกครั้ง มองตามแผ่นหลังเล็กที่วิ่งหนีไปท่ามกลางฝูงชนมากมาย ได้แต่หันหลังไปยืนพิงกำแพงแทนคนตัวเล็กที่วิ่งหนีไป เงยหน้ามองเพดานมืดๆนั่นอีกทีพร้อมๆกับยิ้มออกมากว้างๆ ... ก็ไม่ได้อยากยิ้มอะไรเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ทำไมมันหุบไม่ลงก็ไม่รู้...ก็รสหวานๆมันยังติดอยู่ในปากแบบนี้นี่นา
“หึ น่ารักดีว่ะ”
------------TBC------------
กรี๊ดมาแล้วจ้าา ตอนนี้มีหมอนจิกหมอน มีเสื้อจิกเสื้อ เธอ...ใครที่คิดว่าพี่ธารเป็นคนน่ารักตอนที่อยู่กับพี่หมอกแล้วล่ะก็ โนจ๊ะ ความแบดมันมากองรวมกันอยู่ตรงนี้ อรุ่มๆๆ น้องจอมลูก หนีไป๊!!~~
เมื่อคืนนี้แคทไม่ได้นอนเลย ปั่นต้นฉบับของเล่มธารจอมพึ่งเสร็จตอน7โมงเช้านี้ และตอนนี้เข้าสู่ขั้นตอนการจัดเล่มแล้วนะคะ ... มีคนอ่านมาทักทายและคอมเม้นท์บอกให้แคททำเรื่องธารจอมแยก คือแคทอยากจะบอกว่า ที่แคททำเล่มพิเศษธารจอมไป นี่แหล่ะค่ะ เรื่องราวเต็มๆทั้งหมดของธารจอม มันเต็มเอียดอยู่ในเล่มแล้ว ทั้งหมด10ตอน และตอนพิเศษในเล่มพิเศษอีก2ตอนค่ะ มีคนถามว่า ที่เหลือในเล่มอีกกี่ตอน ก็ตอบว่า มีในเล่มพิเศษอีก7ตอนจ้าา หืดหาดๆ
และแคทไม่ขายแยกนะคะ ถ้ามีการรีปริ้นท์รอบหน้า หนังสือชุดNo Limitแรงรัก ก็จะไม่ใช่ราคานี้ เพราะเราจะไม่แถมเล่มพิเศษแล้ว เราจะแถมแค่รอบนี้รอบเดียวจ้า ทั้งนี้ัืทั้งนั้นเพื่อยกผมประโยชน์ให้คนอ่านที่ซื้อรอบแรกค่ะ^^
แคทพยายามที่จะรวบรวมความคิดเห็นของทุกๆคนทุกๆฝ่ายอย่างเต็มที่ และต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ถ้าไม่สามารถทำให้ถูกใจทุกๆคนได้น้าา (กราบ โปรดเมตตาหนูด้วย)
ปล. มา มากรี๊ดกราดพี่ธารน้องจอมกันต่อเถอะค่ะ เดี๋ยววันหลังจะเอาสเปน้องฝามาสปอย แบบเอ็นดูมากกก :pig4: :3123: :กอด1:
-
ติดใจนเองจอมละสิ ธาร,,,
-
:mc4: อ่อยเด็ก ระวังจะตกหลุมรักเด็กนะพี่ธาร
-
ขอโทษที่ต้องบอกคนเขียนว่าเราอ่านไม่จบ ไม่ใช่ไม่สนุกนะ แต่ไม่อินกับการให้อภัยเฉยๆ อ่านถึงตอนที่เลิฟส่งคลิปมาให้หลังจากที่นักรบเมามายไม่สนใจตัวเองแล้วบรรยากาศของเรื่องมันซอฟท์ลงเหมือนว่าจะให้อภัยนักรบแล้ว ซึ่งสำหรับเรามันไม่ ขอโทษจริงๆอินอ่ะ เป็นคนใจแคบหน่อยๆมั้ง รู้สึกว่านักรบผิดเกินกว่าเรื่องไม่ชัดเจนไม่เคยบอกอะไรเลยทั้งๆที่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร มันเลยไม่สนุกแล้วสำหรับเรา เรื่องปมโดยเฉพาะครอบครัวเป็นอะไรที่รู้ว่าส่งผลต่อคนๆนึงมากแต่ปมก็ไม่ใช่อะไรทั้งหมดที่ทำให้รบเป็นแบบนี้ สำหรับเราเหตุผลการให้อภัยไม่พอ ที่ผ่านมาฝาก็บอกตรงๆแล้วว่าต้องการอะไรแต่ไม่เคยทำ ไม่เคยบอก ไม่เคยสนใจถึงจะรู้ เราค่อนข้างเบื่อ ขอบคุณมากๆสำหรับความตั้งใจแต่งดีนะเราอินเกิน555 ขอบคุณนะคนเขียน
-
สำหรับคอมเม้นท์นี้ ถ้ามีโอกาสเปิดเข้ามาอีก แคทอยากบอกว่าแคทรู้สึกขอบคุณมากๆเลยนะคะ ไม่เป็นไรเลยค่ะถ้าจะไม่อ่านต่อ
ที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ สำหรับแคทคือดีใจมากแล้ว ขอบคุณที่เปิดเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณที่อินกับนิยายของเรา ถึงแม้ว่าแคทยังมีอะไรที่ต้องปรับปรุงแก้ไขอีกเยอะเลย ขอบคุณสำหรับคำติชมดีๆนะคะ
แคทจะพยายามต่อไปน้า สู้ๆเลย ... ถ้ามีโอกาสหน้า มีนิยายเรื่องไหนของแคทตรงใจ ก็แวะกลับมาทักทายกันได้นะคะ
จุ๊บๆเลย :mew1: :3123: :pig4:
ขอโทษที่ต้องบอกคนเขียนว่าเราอ่านไม่จบ ไม่ใช่ไม่สนุกนะ แต่ไม่อินกับการให้อภัยเฉยๆ อ่านถึงตอนที่เลิฟส่งคลิปมาให้หลังจากที่นักรบเมามายไม่สนใจตัวเองแล้วบรรยากาศของเรื่องมันซอฟท์ลงเหมือนว่าจะให้อภัยนักรบแล้ว ซึ่งสำหรับเรามันไม่ ขอโทษจริงๆอินอ่ะ เป็นคนใจแคบหน่อยๆมั้ง รู้สึกว่านักรบผิดเกินกว่าเรื่องไม่ชัดเจนไม่เคยบอกอะไรเลยทั้งๆที่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร มันเลยไม่สนุกแล้วสำหรับเรา เรื่องปมโดยเฉพาะครอบครัวเป็นอะไรที่รู้ว่าส่งผลต่อคนๆนึงมากแต่ปมก็ไม่ใช่อะไรทั้งหมดที่ทำให้รบเป็นแบบนี้ สำหรับเราเหตุผลการให้อภัยไม่พอ ที่ผ่านมาฝาก็บอกตรงๆแล้วว่าต้องการอะไรแต่ไม่เคยทำ ไม่เคยบอก ไม่เคยสนใจถึงจะรู้ เราค่อนข้างเบื่อ ขอบคุณมากๆสำหรับความตั้งใจแต่งดีนะเราอินเกิน555 ขอบคุณนะคนเขียน
-
บทที่5
“วันนี้กลับบ้านเร็วไหมวะจอม”
“ไหมเว้ยไอ้ชิน วันนี้กูจะกลับบ้านให้ช้าที่สุด เพราะคุณแม่บอกว่าจะพาไปงานเลี้ยงสมาคมเจ้าพ่อมังกร”
“นี่คือมึงพูดจริงหรือพูดเล่น”
พอผมพูดออกไปแบบนั้น ไอ้ชินก็หันมาขมวดคิ้วมองทันที ก็อยากจะบอกออกไปว่าเรื่องจริง แต่ก็คงจะทำไมไม่ได้ เรื่องงานของครอบครัวผม ไม่ควรบอกหรืออธิบายอะไรให้ใครได้รู้นักหรอก
“ฮ่าๆ มึงเชื่อกูหรอ บ้าบออกูหลอก ... แต่เรื่องที่แม่จะพาไปงานเลี้ยงห่าเหวนั่นเรื่องจริงจ๊ะ”
“มึงนี่ก็ชอบพูดไปเรื่อยจริงๆนะไอ้จอม”
“เอ้า ทำไมเล่า แต่ว่านะชิน วันนี้ไม่กลับบ้านไว ไปเที่ยวกัน พากูไปเต้นๆๆๆ เต้นหน่อยน้า น้าชินน้า”
ว่ามันแบบนั้นพร้อมเอียงหน้าทำตาอ้อนๆ ก่อนจะกระดึ๊บเข้าไปหามันและเกาะแขนไว้ เอาหน้าไปซบไหล่และถูไปถูมา มึงไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไป วิธีนี้กูใช่กับเฮียๆกูทุกคนมาแล้ว ได้ผลชะงัดนักแล
“เออๆ พอๆ จะไปก็ไป”
“เย้! ทำไมน่ารักวะไอ้เหี้ย” ตะโกนออกมาแบบนั้นพร้อมโถมตัวไปกอดมันอย่างดีใจ มันโคตรเป็นเพื่อนที่ดีของผมเลย
“เห้ยๆ มึงสองคนนี่จะหวานเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะเว้ย”
“เออนั่นดิ พวกกูอิจฉานะคร๊าบ”
“โหววว ฮิ้วววว”
“ไอ้ค๊วย”
หันหลังไปด่าไอ้พวกเพื่อนในห้องที่พึ่งขึ้นห้องมาหลังจากไปพักกลางวัน โดนพวกมันแซวแบบนี้ประจำ ด่าแม่งก็ไม่สำนึก ไอ้ชินที่ส่ายหัวปราบผมที่กำลังยกนิ้วกลางส่งไปให้พวกมัน ไอ้ห่าชินนี่ก็พ่อพระ ชอบห้ามกูจัง เรื่องแบบนี้ต้องไฟท์! แมนๆต่อยกันไปเลย ถึงผมกับมันจะสนิทกันมากแค่ไหน เราก็เป็นแค่เพื่อนกัน แต่ในสายตาของคนอื่น ก็แบบนี้ตลอด พวกค๊วย
.
.
.
ช่วงเวลาประมาณสองสามทุ่ม ผมกับไอ้ชินเดินเข้ามาในผับแห่งหนึ่ง เป็นผับแนวเต้นๆแด๊นๆ ถ้าถามว่าเด็กม.ปลายแบบผมเข้าผับแบบนี้ได้ไง โถ่ ไม่รู้จักวัฒนธรรมประเทศไทยหรอครับ มีเงินเป็นพี่มีทองเป็นน้อง ยัดใส่มือปุ๊บ กูก็พาสอายุเป็นเด็กมหาลัยได้เลยทันที เพราะฉะนั้นก็เลยเดินหล่อๆเข้ามาในผับเพื่อเต้นดึ้งดึ่งๆได้ตอนนี้ยังไงเล่า
“มึง ไปนั่งโต๊ะตรงหน้าเวทีดีไหมวะ วันนี้เค้าบอกว่ามีดนตรีเล่นว่ะ”
“หรอวะ เอาดิ”
พอดีว่าช่วงที่มาถึงยังไม่ดึกมาก เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็เลยมีวงดนตรีมาเล่น ผมกับไอ้ชินที่เข้าไปนั่งตรงโต๊ะริมๆแถวหน้าเวที ไอ้ชินมันสั่งเบียร์มาหลายขวด และก็สั่ง hoegaarden roseeแก้วใหญ่มาให้ผม
“วันนี้นะครับ วงของพวกเรามีนักร้องรับเชิญมาด้วย เรามั่นใจว่าเพื่อนเรามันจะต้องเอาอยู่”
เสียงจากบนเวทีเรียกสายตาของผมให้ละจากแก้วเบียร์ไปมองได้ ผู้ชายตัวใหญ่ไหล่กว้างที่กำลังจับกีตาร์อยู่พูดขึ้น
“งั้นเราขอเชิญ ไอ้ธารธาราหน้าหล่อด้วยคร๊าบบบบ” เสียงกลองที่ดังเป็นจังหวะเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่เป็นตลกคาเฟ่ก็ดังขึ้น ตอนแรกก็ว่าจะขำ แต่พอเห็นหน้าของคนที่ชื่อ ธาร ธารา ก็ต้องหน้าตึงในทันที
“ไอ้...”
“เอ๊ะ...ผู้ชายคนนั้นกูว่าหน้าคุ้นๆว่ะ”
ไอ้ชินที่กระซิบบอกผมแบบนั้น ได้แต่พยักหน้าส่งตอบมัน ก็จะไม่คุ้นได้ยังไง ในเมื่อผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น เพื่อนสนิทในกลุ่มพี่สะไภ้ของเค้าเอง ไอ้สัดพี่ธาร ... นึกมาถึงตรงนี้ก็ร้อนๆที่ริมฝีปากแปลกๆ เหมือนจะแก้มแดงๆขึ้นมาตะหงิดๆ หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ไม่ได้เจอกัน แล้ววันนี้โลกมันเป็นห่าอะไร ทำไมต้องเหวี่ยงให้มาเจอกันอีกจนได้ อาทิตย์นึงผ่านไป มันไม่ได้ทำให้ในหัวนี่มันลืมความรู้สึกของวันนั้นได้เลย ความรู้สึกที่ว่าตัวสั่นๆ ใจสั่นๆ ถึงรู้สึกว่าหน้าร้อนเขินจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่อยากละออกมาจากจูบของคนตรงหน้าเลยจริงๆ
“มึงเอามือจับปากทำไมวะจอม”
“ห๊ะ...อ่ะ เอ่อ...เปล่า ฮ่าๆ” หัวเราะแห้งๆตอบกลับไป แต่ก็นั่นแหล่ะ คิดเชี่ยอะไรวะ
“วันนี้ผมมาเป็นแขกรับเชิญพิเศษให้เพื่อนๆผมงั้นวันนี้ผมจะขอร้องเพลงแทนความรู้สึกของคนที่กำลังขอร้อง...ขอ...และยื้อคนสำคัญให้อยู่ด้วยกัน...ให้นานที่สุดครับ”
พี่มันที่พูดออกมาด้วยเสียงเท่ๆของมัน แต่แปลกที่วันนั้นมันกลับดูเศร้า ผมที่นั่งมองมันอยู่ตรงนี้ เสียงอินโทรเศร้าๆที่เริ่มบรรเลง และริมฝีปากที่ผมรู้จักดีก็เริ่มที่จะขยับปากร้องเพลง เสียงของมันเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้ไม่ยาก ยิ่งลุคนิ่งๆของมันที่กำลังนั่งไขว่ห้างร้องเพลงอยู่ตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ใจสั่นแปลกๆ...แต่แน่นอนว่าคนบนเวทีไม่รู้ ... และแน่นอนอีกว่า มันไม่เห็นผมด้วยเหมือนกัน
อย่าไปจากฉัน สัญญาได้หรือเปล่า ให้โอกาสฉัน รักเธออีกต่อไป
เธอก็รู้ว่าฉันนั้นไม่มีใคร ขาดเธอไปสักคน ฉันคงจะตาย
จะหายใจอย่างไร โดยที่ไม่มีเธอ
แค่เพียงได้ซื้อเวลา ได้ยื้อเวลา เพื่อให้เธอไม่จากไปไหน
จะให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะยอมทั้งนั้น
แค่เพียงให้เธอคืนมา ได้ยื้อเวลา สักนาทีก็มีค่ากับฉัน
ขอร้องเธอได้ไหม อย่าให้ฉันต้องทนต้องอยู่คนเดียว
และเพลงที่มันเลือกร้องออกมา ก็ทำให้ผมรู้ว่า นอกจากตอนนี้คนบนเวทีจะไม่รู้ว่าผมใจสั่นแค่ไหนที่เห็นมัน และแน่นอน...มันเองก็ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาด้วย ไม่ต่างจากจูบนั้น จูบแรกของผมที่เป็นของมัน แต่สำหรับมัน...ก็คงเป็นแค่จูบธรรมดาๆที่ไม่ได้ตรึงใจอะไรมันมากนักหรอก
“เชี่ย หล่อไม่พอ เสือกร้องเพลงเพราะไปอีก”
ไอ้ชินที่หันมาพูดกับผม เสียงปรบมือโห่ร้องดังเกรียวกราวไปหมด ก็งั้นๆอ่ะไอ้สัด เพราะกว่าฉี่รดสังกะสีนิดนึง
“ขอโทษนะคะ ขอชนแก้วด้วยได้ไหม”
เสียงหวานใสที่เรียกให้ผมและไอ้ชินหันไปมอง หญิงสาวสวย ที่ดูแล้วคงเป็นรุ่นพี่ ร่างดีหน้าสวยที่สำคัญนมใหญ่มาก ยกแก้วขึ้นมาชนกับไอ้ชิน โห่ ไอ้สัด เอาไปแดกอีกละ เซ็ง...
“เห้ยมึง กูขอตามพี่พิงค์ไปโต๊ะแป๊บนะ”
ถ้ามึงพูดแบบนี้ไม่เคยแป๊บหรอกไอ้ควาย พยักหน้าให้มันที่เดินตามที่สาวคนนั้นไปอย่างเซ็งๆ นั่งแง่วอยูคนเดียวเลยยกแก้วเบียร์ของตัวเองขึ้นดื่ม ตอนนี้วงของพวกไอ้ธารไม่ได้เล่นแล้ว เวทีถูกปิดและเปลี่ยนเป็นเพลงตื๊ดๆเปิดจากแผ่น คนเริ่มเบียดเสียดกันไปตรงกลางเพื่อเต้น แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์เต้นแล้วว่ะ
“ขอโทษนะครับ นั่งด้วยได้ไหม”
“ห๊ะ”
ผู้ชายที่นั่งลงตรงข้ามกับผม คือมึงพึ่งถามกูว่านั่งด้วยได้ไหม แต่กูยังไม่ได้อนุญาตเลยไอ้ห่า ถ้าจะทำแบบนี้มึงไม่ต้องขอกูหรอก
“น่ารักจังเลย ชื่ออะไรครับ” มุขนี้อีกล่ะพวกเหี้ย น่าเบื่อ
“................”
“โห่ คนน่ารักทำไมใจร้ายจัง”
“กู....”
ตั้งใจจะอ้าปากด่าแม่งออกไป แต่ติดตรงที่ฝ่ามือใหญ่ที่วางลงตรงเอวของผมจนต้องสะดุ้ง ก่อนที่ร่างใหญ่ๆของใครบางคนจะนั่งลงแทนที่ของไอ้ชินที่ไม่อยู่ในตอนนี้
“มาเสือกไรกับชื่อแฟนกูไม่ทราบ”
“เอ่อ...”
หันหน้าไปมองตาค้างเมื่อไอ้พี่ธารกอดเอวผมแน่น แล้วเอามืออีกข้างเท้าคางมองหน้าคนตรงข้ามผมแบบชิลๆ แต่หน้าตาโคตรกวนตีน
“น้อง นี่แฟนน้องหรอ”
“เอ่อ ไม....”
“จริงๆไม่ใช่แฟนเป็นผัว แต่พอออกมาข้างนอกต้องสุภาพหน่อยเลยต้องพูดว่าแฟน ตอบมันไปสิจอม ไอ้หน้าปลวกนี่จะได้เลิกเซ้าซี้สักที พี่รำคาญมันแล้วนะ”
เอียงหน้ามาพูดกับผมเสียงอ่อนเสียงหวาน พร้อมยกมือมาเอาผมไปทัดหูให้ผม
ตึกตักๆๆ
ใจผมที่เต้นระรัวตอนที่มันพูดออกมาแบบนั้น รอยยิ้มเท่ๆที่มองมาแค่ผม และพูดกับผมเหมือนคนสำคัญ เชี่ยเอ๊ย นี่มันอะไรกันวะ
“แล้วมึงนะ...ถ้ายังไม่เข้าใจกูจะเอาน้ำที่มึงถือมาให้แฟนกูแดกสาดหน้ามึงซะ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงเอาอะไรใส่ จะไปดีๆหรือมึงจะให้กูเอาแก้วเขวี้ยงหน้ามึงจริงๆก่อนถึงจะเข้าใจ”
พี่มันที่เลิกยิ้มให้ผมหันหน้าไปหาคนตรงหน้าแบบเอาเรื่อง สายตาที่มันบอกว่าไม่ได้เล่นๆ มันพร้อมจะทำจริง
“อะ เอ่อๆ โถ่เอ๊ย มีแฟนแล้วก็ไม่บอก ขอโทษครับๆ”
มันที่รีบพูดแบบนั้นแล้วเดินหนีออกไปอย่างไว ไอ้พี่ธารที่ร้องหึอยู่ในลำคอแบบหงุดหงิดหน่อยๆ ก่อนจะหันมาหาผมแบบดุๆ
“มึงมาที่แบบนี้อีกแล้วนะไอ้ดื้อ”
“แล้วยุ่งไรด้วยอ่ะ ปล่อยเว่ย” สัด เนียนกอดกูอยู่ได้
“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ กูเป็นผัว”
พูดออกมาหน้าตาเฉย พร้อมยักคิ้วให้อย่างกวนตีน รู้สึกอวัยวะเบื้องล่างกระตุกยิกๆ อยากจะเอาตีนสะกิดมันให้หงายหลัง
“อ๋อออ เป็นผัวหรอจ๊ะ”
ผมที่เงียบเสียงไปแป๊บนึง ก่อนจะกระตุกรอยยิ้มออกมานิดๆ เอื้อมมือไปลูบอกแกร่งตรงหน้าพร้อมขยิบตาให้ พี่ธารที่ดูเหมือนตกใจหน่อยๆ เพราะมันนั่งหน้าตึงตัวแข็งไปเลย เห็นแบบนี้แล้วกูอยากลุกขึ้นเต้นบนโต๊ะ เห็นกูแกล้งได้ก็แกล้งเอานะไอ้สัดพี่ เดี๋ยวมึงเจอ
“แหม ผัวตกใจอะไรอ่ะ ถ้าเป็นผัวก็เคยทำมากกว่านี้แล้วดิโน๊ะ”
แอ๊บแบ๊วอ้อนตีนมันไปอีก เห็นมันทำหน้าเหมือนเห็นของเหม็นแล้วกูยิ่งอยากขำ
“ไปแบ๊วไกลๆกูไปไอ้จอม”
“เอ๊ผัวอ่า พูดจาไม่น่ารักกับหนูเลย ตีนะ นี่แน่ะๆ”
“กวนตีนกูนะไอ้ดื้อ”
“กวนตีนอะระ แล้วเป็นผัวนี่นั่งตักได้ใช่ไหมเนอะ”
พูดแบบนั้นแล้วโดดนั่งตักแม่ง เก่งนักไอ้สัด พอกูรุกไล่แล้วเอ๋อแดก เห็นหูแม่งแอบแดงแล้วกูยิ่งสนุก ตลกชิพหาย อยากขำมากแต่ต้องอึ๊บไว้ก่อน
“เห้ย ไอ้จอม”
“จ๋า ธารว่าไงจ๊ะๆๆ”
พูดเลยว่ากูขย่มตัวลงไปที่ตักของมันทุกครั้งที่พูดว่าจ๊ะ เงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามันแล้วอยากหัวเราะพรวดออกมาให้น้ำลายกระเด้งเข้าหน้ามัน คือคนหล่อๆขี้เก๊กดุสัดหมาแบบพี่มัน นั่งตาเหลือกอยู่แบบนั้น โว้ย ตลกสัด
“หึ่ม ไอ้จอม”
“อารายยยยย อ๊ะ...”
หน้าหล่อๆของมันที่ก้มซบลงมาที่ลาดไหล่ของผม กดจมูกคมสูดดมอยู่ข้างๆซอกคอจนผมเองต้องนั่งตัวแข็งทื่อ พี่มันที่เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ที่ใบหู รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัวในตอนนั้น ยิ่งเมื่อลมหายใจร้อนๆรินรดด้วยแล้วยิ่งอยากกระเด้งตัวออกจากตักมันอย่างไว
“ท้าทายจังนะมึง อยากขย่มตอกูมากก็กระแทกลงมากอีกสิไอ้ดื้อ”
กระซิบเบาๆแบบนั้น พร้อมกดจูบเบาๆลงที่ซอกคอ บริเวณที่โดนริมฝีปากกดลงไปรู้สึกเหมือนโดนของร้อนทาบใส่จนต้องสะดุ้งเด้งตัวออกจากตักพี่มันทันที
“อะ...ไอ้บ้า มึงนี่แม่งคนฉวยโอกาส”
“หึ มึงสิฉวยโอกาศมาขย่มตอปิโดกู” พูดออกมาแบบหน้ามึนๆ พรางเอาข้อศอกเท้าลงบนโต๊ะแล้วเอามือหนุนหัวตัวเองมองมาทางผมพร้อมยกยิ้ม
“ใครอยากขย่มแท่งป๊อกกี้มึงอ่ะพี่ธาร”
“ป๊อกกี้อะไร เดี๋ยวกูเอาป๊อกกี้ยัดปากอย่ามาบ่นว่าคับปากละกัน”
ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมยิ้มยั่ว เป็นรอยยิ้มท้าทายที่ผมไม่ชอบเบยแม่ง รู้สึกเหมือนโดนพี่มันไล่ต้อนตลอดเวลา ความรู้สึกเหมือนวันนั้นกลับมาอีกแล้ว เป็นความรู้สึกใจสั่นๆกับคนตรงหน้า แต่ภาพที่พี่มันร้องเพลงก่อนหน้านี้ก็ทำให้ปากหลุดพูดออกมาแบบห้ามไม่อยู่
“ฮึ่ยคนแก่ชอบลวนลาม กูหน้าเหมือนพี่หมอกหรอมาจูบซอกคอกูอ่ะ”
โพร่งออกไปแบบนั้น และคนตรงหน้าที่ก่อนหน้านี้มีรอยยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่เต็มหน้า ก็ค่อยๆสลดลงมาจนนิ่งขรึม ... รู้สึกผิดเลยกู
“เอ่อ...”
“แปลกว่ะ ขนาดมึงนะไอ้ดื้อ มึงยังมองออกเลย”
มันพูดพึมพำออกมาน้อยๆ ก่อนจะยิ้มออกมา แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ผมโครตจะไม่ชอบ รอยยิ้มเศร้าๆที่แค่นยิ้มแค่ปาก แต่ไม่ได้มาจากใจ อยากน้อยที่พี่มันกวนตีนก่อนหน้า ก็คงดีกว่าสภาพตอนนี้
“เห้ย ไอ้พี่ธาร ผมขอโทษ คือจอมเป็นคนปากเสียอยู่แล้วไง แบบว่าถ้าพูดพร่อยๆออกไปพี่ก็อย่าสนใจเลยนะ” บอกพี่มันแบบนั้นแล้วเอื้อมมือไปตบไหล่แปะๆ
“ไม่หรอก กูไม่ได้คิดมาก แต่เห็นมึงพูดแล้วก็แค่สงสัยว่ะ”
“หื้ม”
“สงสัยว่าทำไมใครๆดูออกว่ากูชอบมัน แต่มันถึงไม่เคยรู้เลยวะ”
“พี่...บางอย่างมันอาจจะใกล้ตาไปเปล่า”
“หึ ใกล้ตานะ แต่คงไม่ใกล้ใจว่ะ” พี่มันที่ว่าแบบนั้น ก็ยกมือเรียกเด็กเสริฟเข้ามา ก่อนมันจะสั่งเหล้าแรงๆมากระแทกปาก
“นี่ๆ กินอะไรขนาดนั้นวะ”
“กูไม่เมาหรอกน่า”
“ให้มันจริงแบบนั้นเหอะ”
“ห่วงกูหรอ”
“ก็เออสิวะ พี่ขับรถนี่”
ควายแท้ แก่แล้วทำไมโง่ บางทีกูก็ไม่เข้าใจจริงๆ ขมวดคิ้วจ้องหน้าด่ามันแบบนั้น แต่อีกคนก็เสือกยิ้มออกมาตอนที่ผมพูดจบ เดี๋ยว...นี่พี่มึงเป็นห่าอะไร เหล้าพึ่งเข้าปากคือเมาแล้วหรือมึงพี้ยามา
“ดีว่ะ...อย่างน้อยก็มีมึงนะไอ้ดื้อ ที่เป็นห่วงกู”
มันที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวของผม ความรู้สึกอุ่นวาบที่ไล่ลงมาจากหัวจนลามไปถึงสันหลัง ก็ไม่เข้าใจเลยว่าที่เป็นอยู่นี่มันคืออะไร
“อือ...ไม่ต้องเศร้าหรอก อย่างน้อยก็มีจอมไงที่เป็นห่วงพี่มึง”
เราที่หันหน้ามองกันในตอนนี้ เป็นความรู้สึกดีๆที่บอกไม่ถูก พี่มันที่ยกยิ้มออกมาได้แล้วในตอนนี้ ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้ที่นั่งหน้าเศร้า เสียงดนตรีที่ดังอยู่รอบตัวเราในตอนนี้ แปลกแต่จริงที่ว่า เราสองคนไม่มีใครสนใจมันอีกเลย ใบหน้าหล่อๆที่เลื่อนเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นๆที่ปะทะเข้ามาใกล้ใบหน้าจนรู้สึกได้ เป็นความรู้สึกแปลกๆ เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเป็น มันเหมือนกับว่าโดนดูดเข้าไปในโลกของคนตรงหน้า เหมือนเป็นการตกหลุมรักเล็กๆเข้าแล้ว
“น้องจอม อย่าแสดงออกมากนักสิ”
“อะไร”
“เดี๋ยวกูหวั่นไหวทำไง”
“พูดบ้าอะไรของพี่วะ”
“แล้วถ้ากูบอกว่าอยากจูบมึงตอนนี้จะบ้าหรือเปล่า”
“ก็บ้านะ...”
“หรอ”
“อืม”
“แต่อยากจูบว่ะ”
สายตาของเราสองคนที่จ้องมองกันในตอนนี้ เงียบไปหลายนาทีตอนที่พี่มันพูดแบบนั้น ... ผม เด็กที่เกิดมาในครอบครัวที่ตามใจ ไม่แปลกใช่ไหมล่ะที่ผมจะดื้อรั้นและดันทุรังเป็นพิเศษ...นั่นแหล่ะ นิสัยเฉพาะตัวของผมเลย และเพราะว่านิสัยผมที่เป็นแบบนั้น ครั้งนี้มันคงไม่ผิดใช่ไหม ถ้าผมจะขอดื้อตามนิสัยผมอีกครั้ง
“ถ้าอยากจูบ...” เลื่อนมือไปจับปลายคางของร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะยกยิ้มน้อยๆ
“ก็จูบเลย”
พูดจบประโยค อีกคนที่ยกยิ้มออกมา ก่อนจะก้มลงมาป้อนจูบหนักที่ริมฝีปากของผม ความรู้สึกที่ไม่ได้แผ่วเบา แต่มันโหมกระหน่ำไปด้วยอารมณ์ดุดัน แต่กลับรู้สึกวาบหวิวไปพร้อมๆกัน ผมที่เปิดริมฝีปากให้อีกฝ่ายแทรกลิ้นร้อนเข้ามาหา อีกฝ่ายที่กวาดต้อนลิ้นหนาไปทั่วโพร่งปาก รับรู้ถึงมือสากที่คว้ามากอดเอว และไม่รู้เมื่อไหร่ที่อยู่ๆผมก็ตรงเข้าไปนั่งตักมันทั้งแบบนั้น อีกฝ่ายที่ผละหน้าออกมาจากริมฝีปากของผมเล็กน้อย เราที่จ้องตากันอยู่แบบนั้น หัวแม่มือของพี่มันที่ลูบอยุ่ที่แก้มของผม
“กูสอนดีหรอ เก่งขึ้นนะ”
“ยุ่งว่ะ”
“หึ...อย่าให้ใครมาสอนมึงล่ะ นอกจากกู”
.
.
.
และหลังจากเหตุการณ์วันนั้น พี่มันกับผมเราก็แลกไลน์กันไว้ ไม่ได้มีอะไรเลยเถิดกันมากกว่านี้ เอาจริงๆก็แทบจะไม่ได้เจอพี่มันมากนักหรอก แต่อีกฝ่ายก็เหมือนจะลอยไปลอยมารอบตัวของผม ทั้งในความคิด ความรู้สึก และ...ในไลน์กูเนี่ย
‘ตื่อดึ้ง’
ธาร ธารา: [[ดื้อ อยู่ไหน เรียนเปล่าวะ]]
จอม:[[สัดพี่ธาร อนาคตของชาติแบบผมก็ต้องเรียนสิวะ ทักมากวนไรนักหนา]]
ธาร ธารา: [[ก็กูมีเรื่องไม่สบายใจ กูเรียนไม่รู้เรื่อง]]
จอม:[[เรื่องพี่หมอกอีกล่ะสิ]]
ผมพิมพ์ถามพี่มันออกไปแบบนั้น และมั่นใจเกินร้อยเปอร์เซ็นได้ว่าต้องถูก
ธาร ธารา: [[อืม...ก็ใช่]]
กูว่าแล้ว กูคิดแล้วเชียวว่ามันต้องใช่ ก็จะไม่เดาถูกได้ยังไง ในเมื่ออีกฝ่ายชอบมาปรึกษาเรื่องของพี่หมอกกับผมเสมอ แต่กูก็เป็นผู้ฟังที่ดี และเป็นคนที่ให้คำปรึกษาที่ดีด้วยล่ะนะ ... ถึงแม้จะรู้สึกตะหงิดๆในใจหน่อยๆ
จอม:[[ทำไมอีกอ่ะพี่ ถ้าไม่ไหวจะเก็บไว้ ก็แค่บอกออกไป]]
แนะนำไปแบบนั้น แต่ก็รู้ดีว่าทำไม่ได้ ... ไม่ใช่พี่มันนะ กูเนี่ย สัด.....เบื่อว่ะ ไม่อยากเป็นที่ปรึกษาแบบนี้ให้พี่มันแล้วเลย ยอมรับแบบแมนๆเตะบอลว่า ก็เหมือนจะหวั่นไหวกับพี่มันมากเกินไปแล้ว ...
ธาร ธารา: [[กูบอกไม่ได้ กูไม่อยากเสียมันไป]]
ข้อความที่ถูกส่งมาอีกครั้ง ความรู้สึกเหมือนว่าหน้าชาหน่อยๆ แต่ก็นะ พี่มันชอบของมันมาตั้งนานนี่หว่า ฮ่าๆ ตลกแดกเลยกู
จอม:[[งั้นแล้วแต่มึงละกันพี่ กูเรียนละ]]
ตัดจบบทสนทนามันไปแบบนั้น ไม่เอาแล้วว่ะ อยู่ใกล้มันต่อไปก็ยิ่งรู้สึก แล้วมันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่หรอก ถ้าเราต้องรู้สึกกับคนที่เค้ามีคนอื่นอยู่ในใจแล้วน่ะ
ธาร ธารา: [[เห้ยจอม เดี๋ยวสิวะ อยู่คุยกับกูก่อน]]
ธาร ธารา: [[ไอ้ดื้อ]]
ธาร ธารา: [[จอมครับ]]
ธาร ธารา: [[ไปจริงๆหรอวะ โห่...งั้นตั้งใจเรียนนะ เลิกเรียนแล้วบอกกูด้วย...กูเป็นห่วง]]
ธาร ธารา: [[สู้ๆนะครับ]]
เนี่ย! ไม่รู้เป็นเชี่ยอะไรชอบมาพูดมาทำกับกูแบบนี้ แม่งๆๆๆๆ ไอ้แก่นิสัยเสียเอ๊ย โคตรเกลียดความใจดีของพี่มันเลยว่ะ เป็นคนที่เหมือนชอบให้ความหวัง แต่จริงๆแล้วเปล่า...มันแค่เป็นคนนิสัยแบบนี้ สัด! ถอนหายใจหนักๆแล้วกดปิดแชท
“เป็นไรวะจอม มึงมองมือถือแล้วถอนหายใจหนักมาก”
“เบื่อว่ะมึง”
“ท่าทางจะหนักนะมึง มีอะไรบอกกูได้นะ”
“ทำไมมึงเป็นคนดีแบบนี้วะ มาเป็นผัวกูไหม”
“ไอ้เหี้ย! ไม่เอาโว้ยยย”
“ฮ่าๆๆ”
ผมขำลั่นออกมาตอนนั้น ตอนที่เห็นมันทำหน้าตาตื่น ไอ้ชินเป็นเพื่อนที่ดี และเป็นผู้ชายที่แมนมากด้วย ผมรู้ว่าที่มันเป็นห่วงผม เพราะผมตัวเล็กแล้วชอบโดนแกล้งบ่อย พวกรุ่นพี่เมื่อก่อนก็ชอบมาแซวว่าเป็นตุ๊ด พอผมไม่ยอมก็ต่อยกันตลอด และแน่นอน กูสู้ไม่ได้หรอก...และเพราะแบบนั้น ไอ้ชินมันเลยคอยช่วยคอยกันมาตลอด มันเป็นเพื่อนที่โคตรประเสริฐ แต่เพราะว่ามันช่วยผมแบบนั้นตลอด คนเลยคิดว่ามันเป็น แต่จริงๆแล้วเปล่า มันเป็นผู้ชายแมนๆนี่แหล่ะครับ
“ชิน”
“ไรมึง”
“คืนนี้กูอยากเมา พากูไปนะ”
...
-
(ต่อจ้า)
“ไอ้จอม มึงสัดไปเยอะแล้วนะเว่ย จะหมดขวดแล้วไอ้เชี่ย”
“น่า กูหวายยยย”
“หวายเชี่ยไรมึง หวายกามิกาเซ่เรอะ”
“ห่างกันซากพากกกกห่างกันซากพากกกกอ่านะ”
“สัดเอ๊ย เลื้อนยังวะ”
“เลื้อนนี่คล้ายกับเลื้อยอ่ะเปล่า”
“ไม่คล้ายไอ้เหี้ย”
ขำออกมาหน่อยๆตอนที่ไอ้ชินมันดูหัวเสียกับผมตอนนี้ ก็บอกว่ากูไม่เมา มึงจะห่วงอะไรมากมายขนาดนั้นอ่ะ
‘ตื่อดึ้ง’
ธาร ธารา: [[ไอ้ดื้ออยู่ไหน]]
ข้อความของคนคุ้นเคยที่ผมรู้ดีว่าเป็นใคร แค่เห็นรูปโปรไฟล์มันก็อยากจะร้องไห้ นี่กูเป็นอะไรไปวะ หรือกูจะเป็นหวายจริงๆ อาการแบบ ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว เธอใช่ไหมเป็นคนผลักฉัน .... อู้ววว
เอาหัวแนบลงไปกับโต๊ะ แล้วกดเปิดอ่านข้อความของพี่มันที่ส่งมา
ธาร ธารา: [[อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ]]
ธาร ธารา: [[ตอบกูมาจอม]]
ธาร ธารา: [[กูบอกว่าเลิกเรียนให้บอก แต่มึงหายไปเลย]]
ธาร ธารา: [[เป็นอะไร อยู่ไหน อย่ามาอ่านไม่ตอบกู]]
ธาร ธารา: [[จอม]]
จอม:[[พั่มายุ้วไรด้วยอ่ะ]]
ธาร ธารา: [[มึงพิมพ์อะไรมา ทำไมพิมพ์มาแบบนี้]]
จอม:[[ยุ่ว]]
จอม:[[อย่ามายุ้ว ไปยุ้วกับพี่หทิกดิ]]
ธาร ธารา: [[จอมกูไม่ขำนะ นี่มึงเมาหรอวะ]]
จอม:[[ยุ่ง]]
ธาร ธารา: [[ไอ้จอม อยู่ไหน อย่าให้กูหาเจอนะ]]
จอม:[[ฝานเอานเ]]
ตอบมันออกไปแบบนั้นก่อนจะกดปิดแชท วันนี้ผมตั้งใจมาเมา เมาแล้วก็ตัดใจ ตัดใจก่อนที่มันจะถลำลึกมากไปกว่านี้ ตั้งใจอย่างมุ่งมั่นว่าในวันนี้ กูจะตีตัวออกห่างพี่มันแล้วโว้ย
“ไอ้จอม มึงนอนอยู่นี่แป๊บนะ กูปวดเยี่ยวไม่ไหวแล้ว”
“หือๆ ปวดก็ปายเดะ กูบีบไข่มึงไว้งะ”
“สัด ก็เพราะเมาแอ๋แบบนี้ไง กูเลยไม่กล้าปล่อย แต่มึงอย่าไปไหนนะ เดี๋ยวกูมา”
“อ๊ะเคคร๊าบบ”
ยกมือทำท่าโอเคให้มัน อีกคนที่ดูละล้าละลังเหมือนจะไม่อยากไป แต่ความปวดฉี่ของมันคงไม่ปราณีเท่าไหร่ สุดท้ายมันถึงลุกออกจากโต๊ะไป โถ่ สงสาร... จังหวะดนตรีมันส์ที่ดังเข้าหู รู้สึกอยากลุกขึ้นเต้นหน่อยๆ ถ้าลุกขึ้นเต้นแถวๆนี้ไอ้ชินคงไม่ว่าหรอกเนอะ ฮิฮิ ... คิดแบบนั้นก็ลุกขึ้นไปเต้นเลย คิดถึงจังหวะฮิพๆ โย่วๆ ... เต้นไปเต้นมา ทำไมกูมาอยู่กลางฟลอวะ ว่าจะเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่ก็มีใครไม่รู้ที่มาเต้นซ้อนอยู่ข้างหลัง ผมที่สะดุ้งตกใจ ตั้งใจจะหันไปผลักออก แต่เหมือนจะเริ่มเวียนหัว อีกฝ่ายจากด้านหลังที่ประคองผมไว้ได้ทัน
“อ่า โทษคร๊าบ”
“ไม่เป็นไรครับ โอเคไหม”
“อ่า เคๆ”
บอกแบบนั้น ก่อนจะยิ้มหน่อยๆ ไม่รู้ว่ากูยิ้มแบบไหน แต่อีกฝ่ายก็จ้องอยู่แบบนั้น หันกลับไปเต้นต่อ อีกฝ่ายก็เดินมากอดเอว สัด ผมที่พยายามปัดออกและเริ่มขมวดคิ้ว
“ปล่อย”
“เดี๋ยวสิ เต้นด้วยกันก่อนสิ”
“ยุ่ง”
รับรู้เหมือนมือที่มากอดเอวเริ่มพยายามสอดเข้าไปในเสื้อ ผมที่ตาลายๆพยายามจะผลักคนที่ตอนนี้มองหน้าแทบไม่ชัดให้ออกห่าง
“อื้อ ปล่อย”
“น่า มาเต้นด้วยกันก่อน”
“เต้นกับพ่อมึงสิไอ้เหี้ย!”
‘ผลึบ!’
“เห้ย ปล่อยน้องเค้ามาไอ้ธาร” ตัวผมที่ถลาเข้ามาอยู่ในอกของ...เงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นตาดุๆที่ตอนนี้วาบวับด้วยความโกรธจ้องมองลงมาอยู่
“พะ...พี่ธาร”
“น้องแม่มึงสิ อย่ามาเสือก อย่ามายุ่งกับมันถ้าไม่อยากถูกตีนกูไอ้มอส!” อีกคนที่เสียงดังจนทำให้คนรอบข้างเริ่มสนใจเรา แต่แน่ล่ะ คิดว่าคนแบบไอ้สัดพี่ธารจะสนจะอายหรอ ไม่จ๊ะ มันไม่สน แต่ตอนนี้สนแต่การลากกู
“อื้อ พี่ธารปล่อย”
“ไม่ปล่อย! เดี๋ยวมึงเจอกูไอ้จอม”
‘ผลัก!’
“โอ๊ยเจ็บนะเว่ย”
“เออ มึงได้เจ็บกว่านี้แน่ เป็นเด็กเป็นเล็กเข้าผับถี่กว่าเข้าร้านหนังสืออีกนะมึง แล้วแต่งตัวเหี้ยอะไรของมึง แรด! ชอบอ่อยหรอวะ!”
“แล้วพี่ธารมาเสือกอะไรด้วยอ่ะ จอมจะอ่อยใครก็ได้ เลิกยุ่...อื้ออ”
ริมฝีปากหนาที่โฉบลงมาปิดปากคนตัวเล็กทันทีที่เจ้าตัวยังพูดไม่จบ ฝ่ามือเล็กที่พยายามดันอกแกร่งให้ออกไปไกลๆตัว แต่คนร่างสูงกว่าที่ปีนข้ามไปอยู่เบาะเดียวกับคนตัวเล็กก็จัดการโถมร่างเข้าใส่ น้ำหนักที่มากกว่าทำให้คนตัวเล็กตกเป็นรอง แถมยังดิ้นขัดขืนอีกคนไม่ได้
“อ๊ะ อื้ออ”
ร่างเล็กที่ดิ้นขลุกขลัก ใบหน้าน่ารักที่พยายามจะหันหน้าหนี แต่ก็ถูกฝ่ามือแกร่งของร่างสูงบีบบังคับให้หันกลับไปหา พร้อมกับล็อคหน้าให้จูบตอบ เสียงครางแผ่วๆในลำคอของร่างบางทำให้ร่างสูงผละออกนิดหน่อย ร่างเล็กที่เผยอริมฝีปากเพื่อสูดหายใจ คนบนร่างก็โฉบไปสอดลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากสวย ลิ้นร้อนดูดดุนปลายลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ ฝามือแกร่งอีกข้างที่ว่างอยู่คว้าเอาข้อมือบางที่พยายามผลักอกแกร่งไว้ แล้วรวบมือทั้งสองข้างขึ้นไปไว้ด้านบน ร่างสูงที่ดูดดุนปลายลิ้นเล็กกวาดต้อนไปทั่วอย่างเอาแต่ใจ ก่อนที่จะผละใบหน้าคมเลื่อนลงไปกดจูบตามลำคอขาว ฝ่ามือหนาที่ดึงทึ้งเสื้อตัวบางที่คนร่างเล็กใส่มาจนกระดุมหลุด ริมฝีปากอุ่นๆที่ขบกัดไปตามลำคอและเนินอกสวย ก่อนจะรู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลลงมาโดนแถวแก้มของตัวเองจึงผละออก เงยหน้าขึ้นมองคนใต้ร่าง
ดวงตากลมสวยที่ปกติมักจะฉายแววดื้อรั้นและไม่ยอมใคร ตอนนี้มันกลับเอ่อไปด้วยหยาดน้ำตาใส คนใต้ร่างของธารที่ไม่ได้ร้องไห้โวยวายออกเสียง เพียงแต่สะอื้นเบาๆแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ธารที่ปล่อยข้อมือเล็กออก และจอมที่แค่หันหน้าหนี ภาพตรงหน้าทำให้ใจกระตุก หัวใจบีบรัดถี่ๆ....ได้แต่เกิดความสงสัยขึ้นมาในใจว่ากูกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ และอีกอย่าง กูแพ้น้ำตาคนอื่นนอกจากไอ้หมอกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“จอม...”
“ฮึก จอมไม่อยากยุ่งกับพี่ธารแล้ว อึก”
“จอมพี่ขอโทษพี่แค่โกรธ...”
เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ออกไปจากใบหน้า ไม่อยากเห็นน้ำตามาจากคนตรงหน้าเลย พึ่งรู้วันนี้ว่าจอม เป็นคนที่ไม่เหมาะกับน้ำตาเลย อยากเช็ด อยากทำให้มันหายไปจากใบหน้าของคนๆนี้
“ฮึก เลิก อึก เลิกยุ่งกับจอม...”
“ไม่！ทำไมต้องเลิกยุ่งกัน พี่ไม่เลิกยุ่ง” คำพูดจากปากร่างเล็กตรงหน้าทำให้รู้สึกเหมือนโดนหมัดปริศนาต่อยเข้ามาที่ขมับ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเลิกยุ่งกับคนๆนี้
“ถ้าเหตุผลของจอมคือ...จอมชอบพี่ธาร พี่จะเลิกยุ่งกับจอมได้ไหม”
“จอม...มึงพูดอะไรวะ”
“แต่ไม่ว่ายังไงในใจของพี่ก็มีแต่พี่หมอกอยู่แล้ว จริงไหมล่ะ...ปล่อยจอมไปเหอะ แล้วพี่กลับไป กลับไปสู้นะ ถ้าพี่อยากได้พี่หมอก ตอนนี้แหล่ะ กลับไปทำตามใจ สู้เค้าดิวะพี่ ไม่สู้พี่จะได้เค้ามาได้ยังไง”
“แล้วมึงล่ะ...ทำไมไม่คิดจะสู้บ้างวะ”
จ้องลึกเข้าไปในแก้วตาใส ตอนนี้ที่ดูจะหม่นแสงหน่อยๆ แต่คนตรงหน้าเค้าก็ยังแสร้งยิ้มออกมาให้กัน มันที่ยิ้มมาให้ผมทั้งน้ำตา ก่อนจะตอบกลับมาด้วยประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกจุก
“จะให้สู้ไปทำไมวะ ก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้แข่ง....”
มันที่พูดออกมาแบบนั้น มันที่บอกให้ผมไปสู้ สู้เพื่อหัวใจของตัวเอง แม้ว่าหัวใจของมันจะเจ็บก็ตาม...แล้วมันเพราะอะไร มันเริ่มจากตรงไหน ผมที่มั่นใจว่ารักไอ้หมอกมาเสมอ ไม่จำเป็นด้วยซ้ำที่จะต้องสนใจใคร จะตัดความสัมพันธ์กับใครก็ง่ายจะตายถ้าไม่ใช่ไอ้หมอก แต่วันนี้ ตอนนี้ เด็กมัธยมปลายตรงหน้าที่ตัวเล็กๆ มันกำลังขอร้องให้ผมปล่อยมันไป เพราะมันไม่อยากเสียใจอีกแล้วที่จะชอบผม ... น่าแปลกที่คำขอร้องง่ายๆแบบนี้ วันนี้มันกลับยากที่จะตอบ ...
“ขอโทษนะ”
บอกมันออกไปแบบนั้น มองเห็นมันที่สะอึกสะอื้นอยู่กับอกของผม ทันทีที่ผมพูดจบมันก็ร้องออกมาไม่หยุด สีหน้าแววตาที่เศร้าที่สุดที่ผมเคยเห็นมา ไอ้จอมเด็กดื้อที่เถียงเก่ง และมีแววตาใสๆที่บ่งบอกถึงความร่าเริงเสมอ แต่วันนี้ตอนนี้มันกำลังร้องไห้ ร้องไห้อย่างหนัก มันกำลังร้องออกมาแบบสุดจะทน แค่เห็นก็รู้สึกปวดหนึบๆไปทั้งใจ ไม่เข้าใจว่าทำไม รู้แต่ทนไม่ไหวจนต้องดึงเข้ามากอดไว้แน่นๆ
ขอโทษว่ะจอมกูขอโทษ...ขอโทษที่กูชอบหมอก ขอโทษที่กูไม่ได้ชอบมึง ...และขอโทษ ... ขอโทษที่วันนี้กูไม่อยากปล่อยมึงไป
----โปรดติดตามอ่านต่อในเล่ม----
กรี๊ดดดด :hao7: พี่ธารเอาไง ยังไงๆๆ แหมมม ไม่ชอบนะ แต่ไม่ปล่อยว่ะ....กรี๊ดดด อุกอาจๆๆ แกทำการอุกอาจน้องอ่ะ
และแน่นอนว่า ตอนต่อไปน้องจะหนีๆๆๆ มีคนถามแคทว่า
1.คุณแคทคะ ในเล่มนี่มีเหลืออีกกี่ตอน
ตอบ: หนังสือเล่มธารจอม ประกอบไปด้วย11บท และมีตอนพิเศษอีก2ตอนจ้า เพราะฉะนั้นในเล่มเหลืออีก9ตอนยาวๆกันไป
2.คุณแคทขายแยกไหมคะ
ตอบ: ไม่จ้า ไม่แยก ย้ำ ไม่แยก เพราะแคทตั้งใจแต่แรกให้แล้วว่า เรื่องธารจอมเป็นซีรี่ย์เดียวกันกับNo Limit เพราะฉะนั้นไม่แยกจ้า
3.คุณแคทจะรีปริ้นท์ไหมคะ
ตอบ: รีจ้า ไม่ได้บอกว่าจะทำครั้งสุดท้ายน้า แต่ว่าการจัดพิมพ์ในรอบแรกนี้ เล่มธารจอม แคทจะไม่คิดค่าหนังสือค่ะ เนื่องจากให้เป็นสิทธิพิเศษกับผู้กรุณาสนับสนุนหนังสือแคท (กราบ) เพราะฉะนั้นในรอบแรกนี้ 799บาท(ไม่รวมค่าจัดส่ง) แคทแถมฟรีเล่มธารจอมไปเลยจ้า แต่รอบต่อๆไป ต้องขออภัยที่หนูต้องคิดเงินเพิ่มเติมนะคะที่รัก (กราบ)
4. หนังสือพี่รบน้องฝามีสเปเชียลกี่ตอนคะ
ตอบ: มีทั้งหมด5ตอนยาวๆจ้า อรุ่ม ทุกตอน ย้ำ!!! อรุ่ม-..-
5.หนังสือชุดนี้799บาท(ไม่รวมค่าจัดส่ง)จะประกอบไปด้วยหนังสือกี่เล่มกันแน่คะ
ตอบ: หนังสือเรื่อง No Limitแรงรักนี้ จะประกอบไปด้วยหนังสือขนาดA5 2เล่มจบ และเล่มธารจอม ขนาดB6อีก1เล่มจบจ้า
6. คุณแคทไม่คิดจะทำเรื่องธารจอมให้เป็นเรื่องยาวหรอ
ตอบ: ทำแล้วจ้าา ในเล่มนี้แหล่ะ เป็นเรื่องยาวทั้งหมดของธารจอมจ้า เพราะฉะนั้นเลยไม่ได้ทำต่อไปไหนอีกแล้วเพราะหนูทำแล้วค่ะที่รัก
โอเค...คิดว่ามันอาจเป็นคำถามที่คนอ่านหลายท่านไม่กล้ามาถามส่วนตัว เพราะฉะนั้น แคทเลยรวบรวมบางคำถาม ที่มีคนอ่านมาถามแคท มาตอบให้ทุกคนด้วยน้าาา ทั้งนี้ทั้งนั้นอาจถูกใจหรือไม่ถูกใจใครไปบ้าง แคทต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ แคทพยายามรวบรวมคำติชมตั้งแต่เรื่องพี่รุกฆาตมาจนถึงเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นแคทจะทำออกมาให้ดีที่สุดนะคะทุกคน (กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์)
รักคนอ่านเสมอ ไม่ว่าใครจะคิดยังไง แต่แคทขอบคุณทุกๆคนจริงๆที่เปิดเข้ามาอ่าน ไม่ว่าจะอยู่ด้วยกันจนจบหรือไม่ อาจชอบหรือไม่ชอบก็ตาม แต่เพราะมีทุกคน แคทถึงมีกำลังใจเขียนทุกอย่างทุกเรื่อง พยายามแก้และปรับปรุงให้มันออกมาดีที่สุดในทุกๆอย่าง แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น มันคงไม่สามารถถูกใจทุกท่านได้ แคทต้องขออภัยมา ณ ที่นี้อีกครั้งด้วยนะคะ
และขอขอบคุณคนอ่านทุกๆคนจริงๆ คือรู้สึกแบบนี้จริงๆ เพราะแคทเองไม่ใช่คนเขียนที่ดัง และยังต้องปรับปรุงพัฒนาอีกเยอะเลย แต่เท่าที่มีตอนนี้ ที่มีคนอ่านมาสนับสนุนกันอยู่ตอนนี้ แคทรู้สึกขอบคุณจริงๆค่ะ ขอบคุณที่สนับสนุนหนังสือ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันขอบคุณแรงใจ กำลังใจดีๆที่ให้แคทมาเสมอ...แคทหวังว่าคนอ่านทุกคนจะยิ้มได้ไม่มากก็น้อยในทุกๆครั้งที่มาเปิดอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
แล้วพบกันใหม่ กับเรื่องต่อไปของ >> ทัพหน้า >////< :mew1: :hao7:
-
อะไรของธาร ยังรักหมอกอยู่ แต่มาเจ๊าะแจ๊ะ มากอดมาจูบน้องจอมทำไมฮะ
-
อ้าว ไปต่อในเล่มซะงั้น. ร้องไห้หนักมาก,,,
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านยาวเลย สนุกมาก :impress2: :impress2:
-
เปิดค้างไว้พอดี ขอบคุณที่เข้ามาตอบนะคะ คุณแต่งดีมาก ไว้มีโอกาสเจอกันเรื่องใหม่นะคะ
สำหรับคอมเม้นท์นี้ ถ้ามีโอกาสเปิดเข้ามาอีก แคทอยากบอกว่าแคทรู้สึกขอบคุณมากๆเลยนะคะ ไม่เป็นไรเลยค่ะถ้าจะไม่อ่านต่อ
ที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ สำหรับแคทคือดีใจมากแล้ว ขอบคุณที่เปิดเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณที่อินกับนิยายของเรา ถึงแม้ว่าแคทยังมีอะไรที่ต้องปรับปรุงแก้ไขอีกเยอะเลย ขอบคุณสำหรับคำติชมดีๆนะคะ
แคทจะพยายามต่อไปน้า สู้ๆเลย ... ถ้ามีโอกาสหน้า มีนิยายเรื่องไหนของแคทตรงใจ ก็แวะกลับมาทักทายกันได้นะคะ
จุ๊บๆเลย :mew1: :3123: :pig4:
ขอโทษที่ต้องบอกคนเขียนว่าเราอ่านไม่จบ ไม่ใช่ไม่สนุกนะ แต่ไม่อินกับการให้อภัยเฉยๆ อ่านถึงตอนที่เลิฟส่งคลิปมาให้หลังจากที่นักรบเมามายไม่สนใจตัวเองแล้วบรรยากาศของเรื่องมันซอฟท์ลงเหมือนว่าจะให้อภัยนักรบแล้ว ซึ่งสำหรับเรามันไม่ ขอโทษจริงๆอินอ่ะ เป็นคนใจแคบหน่อยๆมั้ง รู้สึกว่านักรบผิดเกินกว่าเรื่องไม่ชัดเจนไม่เคยบอกอะไรเลยทั้งๆที่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร มันเลยไม่สนุกแล้วสำหรับเรา เรื่องปมโดยเฉพาะครอบครัวเป็นอะไรที่รู้ว่าส่งผลต่อคนๆนึงมากแต่ปมก็ไม่ใช่อะไรทั้งหมดที่ทำให้รบเป็นแบบนี้ สำหรับเราเหตุผลการให้อภัยไม่พอ ที่ผ่านมาฝาก็บอกตรงๆแล้วว่าต้องการอะไรแต่ไม่เคยทำ ไม่เคยบอก ไม่เคยสนใจถึงจะรู้ เราค่อนข้างเบื่อ ขอบคุณมากๆสำหรับความตั้งใจแต่งดีนะเราอินเกิน555 ขอบคุณนะคนเขียน
-
No Limit Special
ตอนที่1 เชื่อใจ [นักรบxฝากฝัน]
เมื่ออยู่ๆน้องฝาก็เกิดมีน้องรหัสโผล่เข้ามาในชีวิต แรกๆก็คิดว่าจะมาฮิฮะกับน้องฝา แต่แน่หรือพี่จ๋า คนที่ว่าดี มันจะดีแน่หรือเปล่า .. แค่คำว่าเชื่อใจ มันจะผ่านทุกอย่างไปได้แน่ไหมนะ?
Ex.
“ทำไม หวงกูหรอ”
“ก็ต้องใช่สิวะ ก็แล้วไงอ่ะ ก็มึงแฟนกูนี่หว่า พี่รบอ่ะเป็นแฟนฝานี่หว่า ฝาก็ต้องหึงดิวะ”
...
ตอนที่2 หึงโหดโคตรหวงผัว [นักรบxฝากฝัน]
ผ่านมาทั้งเรื่อง พี่ฝาคนคูลก็ไม่ค่อยจะหึงจะหวงอิพี่รบมันเท่าไหร่ ... ใครๆก็มองเห็นแต่ความคูลของพี่ฝา และความเอ๋อมึนซึนของพี่ฝา ต้องลองมาตำตอนนี้ ... พี่ฝาคนคูลจะทำยังไง เมื่อน้องรหัสตัวร้ายของตัวเอง เกิดอาการคันไม่หยุด พี่ฝายังจะนิ่งได้อยู่ไหม พี่ฝาใสๆไม่มีจริงในโลกใบนี้ พูดเลย!
Ex.
“เร็วมึง ไอ้ฝา...ผัวมึงแย่แล้ว”
“ห๊ะ!?”
.
.
.
“หลบโว้ย! พี่ฝาจะบุกกกกก!!!”
...
“ตำแหน่งเมียไอ้รบไม่ได้มาเพราะโชคช่วย จำ!”
...
ตอนที่3 แสงเทียนของพยับหมอก [เทียนxหมอก]
ช่วงนี้น้องรหัสมันฮิตหรืออะไรก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่อยู่ๆพี่เทียนก็ดันมีน้องปีหนึ่งน่ารักน่าชังมาเป็นน้องรหัสซะแบบนั้น แล้วหมอกจะทำยังไง เมื่อเด็กใหม่ ...มันร้ายเหมือนที่คิดไว้เลย
Ex.
“แหมๆ จะรีบหนีไปไหนล่ะคะ นิสัยเสียๆแบบนี้ระวังโดนทิ้งนะ”
“ถ้ามันทิ้งพี่แล้วน้องจะยุ่งอะไรด้วย”
“ก็อาจจะยุ่งนะ เพราะเน่อยากได้ คนแบบแกไม่เหมาะกับพี่เทียนสักนิด”
“แล้วคนแบบไหนเหมาะกับมัน”
“คนสวยๆ”
“และตอแหลแบบน้องหรอ?”
...
ตอนที่4 บอลโลก2018 [เทียนxหมอก]
ตามวิถีคนแมนๆก็ต้องชวนกันมาเตะบอล ช่วงเข้าสู่บอลโลกแบบนี้ เทียนกับหมอกก็เป็นอีกหนึ่งคู่รักที่กำลังอินกับกระแสบอลโลก แต่ดูเหมือนว่า ... คู่นี้มันจะอินกันคนละทีมนี่ล่ะ และเพราะแบบนั้น เลือดรักทีมฟุตบอลมันหยามกันไม่ได้!
Ex.
หยามกูนักนะไอ้สัดพี่เทียน ถ้าทีมกูชนะ มึงต้องโดนกูเสียบ กูจะกระแทกๆๆให้มึงเป็นเมียกู มึงพนันกับกูไหม’
“เอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะกดกูได้วะหมอก”
“มั่นใจจากพี่โคเอเชียร์กูนี่แหล่ะคร๊าบ โว้วว แค่สี่นาทีแรกนะเนี่ย มึงดู บุกยับ”
งานนี้ใครจะยับไม่ยับ มาลุ้นกันเอานะตัวเธอว์ อิ อิ อรุ่ม *..*
...
ตอนที่5 พี่ฝาว่าพี่ฝาต้องรุก [นักรบxฝากฝัน]
ครั้งนี้พี่ฝาจะไม่ยอมอีกต่อไป หัวใจดวงน้อยๆของพี่ฝาเริ่มบอบช้ำและครั้งนี้พี่คิดว่าพี่ต้องฮึดสู้ คนคูลๆแบบพี่ต้องได้เป็นผัวไอ้นักรบ ไอ้กล้วย ไอ้เหลือง ไอ้พี่มันจะไม่มีทางได้กระแทกพี่ฝาอีกต่อไป!!
Ex.
“....พวกมึงจะไม่ช่วยกูจริงๆหรอ”
“ไม่!”
“ไม่เว่ย”
“ไม่ค่า กูไม่อยากซวย”
“ได้ พี่ฝาจัดการคนเดียวก็ได้! ฮึกเหิมมาก พี่ฮึกเหิมมากกก”
“ก็หวังว่ามันจะรอด”
“คิดงั้นหรอ”
“ก็คิดว่ามันไม่น่ารอดหรอก”
ไอ้เซียร์ ไอ้ธารและไอ้หมอก กระซิบกระซาบกันงึมงำๆ หึ่ย กูได้ยินโว้ย!! ... คอยดูเถอะ ไอ้กล้วยต้องเสร็จพี่ฝาแบบคูลๆ แน่นอนนนน หึ่ม!!
-ติดตามต่อในเล่มจ้า-
พูดเลยว่า ยาวๆกันไปแบบจุใจ แว๊บเอาสปอยมาลงในจุดๆนี้ิ ... บางฉากบางตอนบางมุม เราจะได้มาเห็นกันในตอนพิเศษนี้แหล่ะจ้าาา อยากบอกว่าอย่าพลาดน้าาา ... หนังสือยังจองและโอนเงินได้ถึงวันที่16/08/18 นี้แล้วจ้าา ... ส่วนท่านใดที่จองแล้วโอนแล้ว แคทกราบขอบพระคุณมากๆค่ะ ส่วนท่านใดโอนแล้วยังไม่ได้แจ้ง อย่าลืมมาแจ้งนะคะ รักษาสิทธิ์ให้ตัวเองด้วยน้าา ... และหากท่านใดจองไม่ได้ ไม่สดวกตรงไหน ทักทายแคทมาได้เลยที่แฟนเพจค่ะ
หรืออีกหนึ่งช่องทางคือ Twitter ：@YoghurtDuchy
ทักทายแคทมาได้เลยจ้า ส่วนไลน์ แคทไม่มีไลน์ไว้สำหรับคุยเรื่องหนังสือนะคะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ
รักคนอ่าน รักคนเม้นท์ รักทุกกำลังใจที่ทุกคนมอบให้ และผลักดันให้นิยายเรื่องนี้ขึ้นไปติดอันดับ1
ดีใจมากๆ ขอบคุณจริงๆค่ะ ขอบคุณแบบไม่รู้จะพูดยังไง ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาอ่านขนาดนี้ ขอบคุณอีกครั้งและอีกครั้งนะคะ
-รัก-
:mew1: :hao7:
-
NO LIMIT MINI LOVER
สปอยตอนที่เหลือในเล่มจ้า
เล่มธารจอม ประกอบไปด้วย10บทหลัก และตอนสเปเชียลอีก2ตอนกรุบกริบ ความหนารวม120หน้าค่ะ
เพราะฉะนั้น ที่เหลือให้อ่านในเล่ม คืออีก7บทเต็มๆจ้า วันนี้เลยจะมาสปอยให้ฟังกันพอให้กระชุ่มกระชวย
บทที่6
หลังจากที่น้องจอมบอกชอบและพี่ธารคนรว๊ายๆก็หงายการ์ดขอโทษน้องไปแบบนั้น น้องจอมของเราก็เฟดตัวออกห่างจากอิพี่ แล้วแบบนี้ ใครกันแน่ที่จะอยู่ไม่นิ่ง พี่ธารคนรว๊ายๆ จะมีวิธีอะไรมาเร้าหรือน้อง อ่ะ...ต้องติดตามในบทนี้จ้า (ไม่ได้เป็นอะไรกับน้อง แต่คนมันขี้หึงขี้หวง ไอ้คนหวงก้างก็จะมีในบทนี้นะคุณ)
Ex.
“สัด! มึงจะไม่ตอบจริงหรอวะ” หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกรอบ ...
บทที่7
น้องจอมที่ตั้งใจจะหนีหายไปจากอิพี่ธาร แต่เหมือนอีกฝ่ายจะยิ่งตามติดแจ น้องจอมที่พยายามใจแข็ง แต่ก็ไม่เคยจะแข็งได้สักที แล้วทีนี้จะทำยังไง เมื่อต้องมาเจอคนที่ตัวเองรักเมามายไม่ได้สติอยู่คนเดียว งานนี้จะน่าช่วยหรือน่าตบก็ไม่ค่อยแน่ใจ อิอิ
Ex.
“จ...จอม น้องจอมมมม”
“เออ กูเอง ลุกขึ้นมานั่งดีๆดิพี่”
“จอม ห่วงกูหรอ จอมจริงๆป๊ะจ๊ะ”
"- -"
บทที่8
เพราะความใจดีของจอม หรือเพราะความมักง่ายกันแน่ที่ทำให้เรื่องราวมันเลยเถิด หัวใจทั้งใจต้องมาแตกสลายเพราะการกระทำที่ไม่น่าให้อภัยในคืนๆเดียว (หืดหาดๆ อรุกๆๆ เอาผ้ามาซับเลือดเดี๋ยวนี้ๆๆ >////<)
Ex.
“อึก พี่ธารปล่อยจอม ปล่อย”
“ทำไมมึงต้องหนีกูตลอดเลย”
“กูไม่อยากปล่อยมึง ไม่!”
“พี่ธารปล่อยจอม อึก ปล่อย!จอมไม่ใช่พี่หมอก!”
บทที่9
ทำผิดพลาดกับน้องขนาดนั้น หลังจากวันนั้นแน่นอนว่าควร่างเล็กก็หนีหายเข้ากลีบเมฆไปเลย แน่นอนแบบไม่ต้องเดาว่าน้องมันหนี คนที่เคยขอโทษปฏิเสธเด็กมันไปในวันนั้น ... อยู่ๆความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนเดิม มันรู้แค่ว่า ปล่อยเด็กมันหนีไปแบบนี้ไม่ได้ กล้าหนี..ใช่! อิพี่ก็กล้าหา!!
Ex.
“ปล่อย ... ปล่อยกูนะไอ้เหี้ยพี่ธาร!”
“ไม่ปล่อย มึงจะหนีกูทำไม มึงหลบหน้ากูทำเชี่ยไรวะ!"
“ใครหลบมึง เป็นบ้าหรอ ก็บอกแล้วไงว่ามึงกับกูจบกันแล้ว มึงจะมายุ่งอะไรกับกูวะพี่"
“แต่ตอนนี้กูไม่จบ กูเคยบอกมึงหรอว่าจะจบ”
>////<
บทที่10
ยิ่งพยายามหนี อีกฝ่ายก็ยิ่งตื๊อ และเพราะความโลกกลมหรือพรหมลิขิต ถึงต้องกลับมาเจอไอ้พี่ธาร เพราะงานวันเกิดพี่ฝาที่เฮียรบมันจะจัดเซอร์ไพร์กันวะเนี่ย (เนื้อเรื่องต่อจากเรื่องหลัก จำได้ไหมเธอ มันต่อกันนะจ๊ะๆ อิอิ) แล้วแบบนี้ ... ใจสองใจ จะหนีกันพ้นไหม ถ้าใจมันเริ่มตรงกัน
Ex.
“ทำไม มึงรำคาญกู แต่อยากไปอยู่ใกล้ไอ้หน้าอ่อนนั่นหรอวะ”
“เออ! ใช่!”
“อย่ามายั่วโมโหกูนะจอม”
“กูจะยั่วอะไรก็ได้ เป็นใครทำไมต้องฟังมึงวะ แล้วนี่ถอยไปสักที ป่านนี้ชินมันรอแล้ว”
“สัด! มึงกล้าถามได้ไงว่ากูเป็นใคร กูเป็นผัวมึงไง!"
.
.
.
“กูว่ากูชอบมึงแล้วว่ะจอม ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ใจกูมันสั่นแปลกๆแบบนี้เพราะมึง”
>/////<
-ติดตามอ่านต่อในเล่มจ้า-
ส่วนตอนพิเศษอีก2ตอน จะเป็นตอนต่อเนื่องไปถึงน้องจอมสอบเข้ามหาลัยได้จ้า อิอิ^0^
หนังสือชุดNo Limit...แรงรัก ยังสามารถสั่งจองและโอนเงินกันได้ถึงวันที่16เดือนนี้จ้า อีก5วันสุดท้ายน้า
ใครที่สั่งแล้วอย่าลืมมาโอนกันนะคะ ส่วนใครที่โอนแล้ว อย่าลืมแจ้งโอนเงินนะคะที่รัก รักษาสิทธิ์ของตัวเองกันน้า
ขอบคุณคนอ่าน และคนอ่านที่สนับสนุนหนังสือทุกท่าน ... แคทขอขอบคุณจากใจจริงๆของแคทค่ะ แล้วแคทต้องขออภัย หากดำเนินการไปไม่สามารถทำให้ถูกใจคนอ่านได้ทุกท่าน ทั้งนี้และทั้งนั้นยังมีการผิดพลาดอีกหลายอย่าง แต่แคทจะพยายามให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุดนะคะ รักคนอ่านทุกท่านเสมอๆ ขอบคุณกำลังใจดีๆที่มอบให้กันเสมอเลยค่ะ แคทดีใจที่แคทมีคนอ่านที่น่ารัก และเป็นเหมือนครอบครัวแบบนี้ ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ ... สามารถมาพูดคุยกับแคทในเพจได้น้าา ไม่กัด เราฉีดยาแล้ว อรุ่ม 55555+ :mew1: :pig4: :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ชอบฝาน่ารักดี
ตามมาอ่านจนครบ 3 พี่น้อง
และเจ้ดานี่
ได้อ่านน้องจอมอีกนิดหน่อย
สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ
-
สนุกมากเลยคับ
-
:z13:
-
เรื่องนี้คือนายเอกแพทเทิร์นเดียวกันเลยคือ ไม่มีสัมมาคารวะเท่าไร ปีนเกลียวกันทุกคน
เว้นหมอกคนนึง เพราะเข้าใจว่าตัวเองโดนหักหลัง
อีกเรื่องคือ เปิดตัวแต่ละคนฟันหญิงนู่นนี่นั่น แต่กลายมาเป็นชอบผู้ชายกันหมดทุกคน
มันเลยนิย้ายนิยายเกินไป
ตัวละครที่ชอบสุดในเรื่องคือ เซียร์ ปกตินี่จะชอบพระเอกไม่ก็พระรอง
แต่คือลำไยพระเอกไปหลายตอน พระรองก็เปิดตัวมาแบบเหมือนมาทำร้ายหมอก ซึ่งพออ่านมาถึงตอนจบก็ เอ๊ะ?
คือสรุปจะมาขอโทษมาง้อเขา แต่ที่ทำไปต้นเรื่องทำไปทำไมหว่า?
สรุปยังไงเรื่องนี้ก็อ่านได้เพลินๆ ขอบคุณสำหรับนิยายจ้า
:pig4: :pig4:
-
:z1: :z1:
-
แว้บมาอ่านอีกรอบใน 2 ปีผ่านมา