พิมพ์หน้านี้ - (จบจริง ๆ นะ)บทส่งท้ายมาแล้ว- - [Beep] - - แอบมองนายหน้าหวาน(Update:01/12/2011)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: น้ำพริกแมงดา ที่ 23-09-2010 01:34:25
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
แต่งต่อจากเรื่องนี้ค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5386.0
Warning: 1.นิยายเรื่องนี้ มีสถานที่จริง ประกอบเพื่อความสมจริงแต่ตัวละครทุกตัวและเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมุติทั้งสิ้นนะคะ
2.คำพูดของตัวละครอาจจะมีคำหยาบคายประกอบเพื่อความสมจริง ควรใช้วิจารณญาณในการรับชมค่ะ
ตอนที่ 1
“เฮ้ยเชี่ยโจ้ ทำไรอยู่วะ” เสียงของไอ้ปลิวลมเพื่อนซื้ผมปลุกผมจากภวังค์มาสู่ความจริงที่ห้องนอนผม ผมมองหน้าบวม ๆ ในชุดเสื้อกล้ามโทรม ๆ ของมันอย่างงงงวย
“มึงเป็นไรเนี่ยะ นั่งตาเยิ้มเป็นชั่วโมงและ” ไอ้ปลิวเท้าเอวถามผมที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างคนเดียว
“เปล่า ๆ เอ่อ กู..กูเหม่อเหรอวะ”
“เออหน่ะสิ ห่านี่ แล้ววันนี้มีไรวะเรียกกูมาหาถึงบ้านเนี่ยะ แถมยังทำท่าแปลก ๆ อีก ฮั่นแน่ ๆๆๆ มึงจะทำไม่ดีไม่ร้ายกับกูใช่ไหมไอ้ยาน..”
“โหย กูไม่หน้ามืดปล้ำหมีหรอกเว้ย” ผมยิ้มขำ มองดูไอ้ปลิวลม อดีตเดือนคณะที่ตอนนี้กลายร่างเป็นหมีขั้วโลกไปแล้ว
“เออ มีไรล่ะ กูรู้นะมึงมีอะไรจะบอกกูใช่ไหมล่ะ”
“อืม แสนรู้จริง ๆ สมกับเป็นเพื่อนกันมาเจ็ดปี ฮ่ะ ๆๆ” ผมหัวเราะที่มันรู้ทัน
“เออ แน่นอน ว่าแต่หมู่นี้เป็นไรวะ ไม่เห็นมึงไปแดรกเหล้าเหมือนเมื่อก่อนเลย เห็นแม่เล่าว่าเดี๋ยวนี้มึงแวะวิลล่ามาร์เก็ตทุกเย็นเลยหนิ”
“อืม กูเป็นคนดี”
“โหยย เจออะไรดี ๆ ล่ะสิไม่ว่า มึงจำตอนมึงอยู่ปีหนึ่งไม่ได้เหรอวะ ที่มึงแดรกข้าวบาร์ใหม่ทุกวันเลย ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนมึงชอบบ่นว่าขี้เกียจเดินไปแถวนั้น ที่แท้ มึงไปแอบมองสาวนี่หว่า”
“เออ ความจำดีนะมึง”
“ฮ่ะ ๆ สุดท้ายมึงก็ไม่กล้าไปจีบเค้า”
“เออ” ผมเท้าคางหน้ามุ่ย
“กูรู้นะ มึงไปแอบมองใครอยู่ที่วิลล่ามาร์เก็ตใช่ไหมล่ะ”
ผมมองมันที่สันณิฐานเรื่องของผมถูก แล้วยักหน้าให้มันหนึ่งที
“เชี่ยนี่ ว่าแล้ว..” ไอ้ปลิวตบเข่าฉาด “ใครวะ สวยป่ะ วันหลังพาไปดูหน่อยดิ แล้วมึงเจอเค้าได้ไงวะ เค้าเป็นพนักงานที่นั่นเหรอวะ”
“มึงนี่อยากรู้จังนะ”
“อ่ะแน่นอน กูอยากรู้ว่าแห้วคณะอย่างมึงจะชอบใครเพิ่มความแห้วอีก ฮ่ะ ๆ”
“ปากหมา” ผมหันไปด่ามัน
“ฮ่ะ ๆๆ โอ๋ ๆๆๆ ล้อเล่น เอาจริงดิ น่ารักใช่ไหมล่ะมึงถึงได้ตามมองเค้าเป็นไอ้โรคจิตอย่างนี้”
“อืม ผมยาว ขาว สวย น่ารัก ยิ้มหวาน....”
“โหย ตาลอยเลยนะมึงให้เล่าแค่นี้”
“แน่นอน...”
“แล้วเป็นอะไรล่ะ เห็นนั่งเงียบ เออ แม่เอ็งบอกว่าเดี๋ยวนี้เหมือนเอ็งคิดอะไรอยู่คนเดียว มีอะไรเล่าให้ฟังมั่งก็ได้นะเว้ย”
“ไอ้ปลิว ถ้าเกิดว่า ข้าจะบอกว่า ข้าเป็นเกย์เอ็งจะเชื่อไหม”
“ว๊ายยยย อย่ามาทำอะไรปลิวนะฮ้าาาา” ไอ้ปลิวทำท่าทางสะดีดสะดิ้ง ผมเลยถีบมันไปเบา ๆ
“โหยย ไอ้หมีตุ๊ด”
“อ๋าววว ก็เอ็งเล่นบอกข้างี้ข้าก็นึกว่าเอ็งจะมาสารภาพว่าชอบข้ามากกว่าสาวคนนั้นสิวะ”
“แล้วใครบอกเอ็งล่ะว่าคนที่ข้าตามมองเป็นสาว”
“เฮ้ยยยย เชี่ยโจ้ มึงอย่าบอกนะว่า.....” ไอ้หมีปลิวตาปากค้าง ตาหยีของมันเบิกโพลงด้วยความตกใจ
“เออ.....กูตามมองคนคนหนึ่งอยู่ เค้าสวยมาก ๆ หน้างี้หว๊านน หวาน..แต่เค้าเป็นผู้ชาย”
“เวร กระเทยดิ”
“บ้า...ผู้ชายเลยมึง ใส่ชุดทำงานออฟฟิศ กางเกงสแล็กเสื้อเชิ้ต กูเจอเค้าที่วิลล่ามาร์เก็ตเมื่อตอนเดือนที่แล้ว เนี่ยะกูไปรอเจอเกือบเค้าทุกวันเลย”
“แล้วเค้าตุ้งติ้งเหรอวะ”
“เหอะ” ผมส่ายหน้า “ไม่นะเว้ย แต่เค้าดูเป็นคนใจดีว่ะ เห็นแล้วอยากได้เป็นแม่ของลูก”
“แล้วเค้าจะมีลูกให้มึงเร้อออ” ไอ้ปลิวย้อน
“เออว่ะ ไม่รู้สิ สรุปว่ากูชอบมองเค้าก็แล้วกัน”
“อาฮะ แล้วเค้าอายุสักประมาณไหนวะ แก่กว่าหรือเด็กกว่ามึง”
“กูว่าน่าจะยี่สิบปลาย ๆ ไม่ก็สามสิบต้น ๆ ว่ะ เพราะดูแล้วเค้าค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่นิดนึง”
“ก็แก่กว่าพวกเรางั้นสิ”
“ไม่รู้ว่ะ เด็กกว่าแล้วไง”
“ไม่แล้วไงหรอก แต่เค้าเป็นผู้ชายนะเว้ย” ไอ้ปลิวย้อนผม
“อืม นี่กูเป็นเกย์ใช่ไหมวะเนี่ยะ”
“อ่าวชิบหายแล้ว อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมามึงก็เคยแอบรักกู เย้ยยยย มิน่าหล่ะ ที่มึงคบกูก็เพราะหวังในตัวกูใช่ไหม”
“ไอ้บ้า กูก็เพิ่งแอบมองผู้ชายด้วยกันก็ตอนนี้หล่ะว่ะ กูนะเห็นเค้าครั้งแรกกูก็แทบสำลักกาแฟ แล้วยิ่งตอนนี้นะ กูแม่มอยากนั่งมองหน้าเค้านาน ๆ จังเลยวะ ยิ่งเวลาเค้ายิ้มนะมึง โหยยย กูแทบจะยืนไม่อยู่...”
“มึงเป็นขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้ยาน...”
“ไม่รู้ว่ะ แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้กูคงเป็นเกย์ไปแล้วหล่ะที่หลงไหลผู้ชายด้วยกันซะขนาดนี้”
“เออ ว่าไป ก็ชักจะอยากเห็นนายหน้าหวานของมึงซะแล้วว่ะ ฮ่ะ ๆๆ”
“กูก็อยากเห็น...”
“เออ นั่งเหม่อต่อตามสบายละกัน เดี๋ยวกูเล่นวินนี่งด้วยมึง กูไปนั่งคุยกับพี่แจ้แป๊บ”
ผมมองตามหลังไอ้ปลิวไป นี่หล่ะครับ ไอ้ปลิวเพื่อนสนิทของผมตั้งแต่ตอนปีหนึ่ง อ่อ ลืมแนะนำตัวครับ ผมชื่อโจ้ ชื่อจริง ยานนาวุธ เป็นวิศวะกรของบริษัทรับเหมาแห่งหนึ่ง บ้านของผมก็มีอยู่หกชีวิตคือ พ่อผมซึ่งเป็นอดีตทหารอากาศ,แม่ผม,ผม,ไอ้แจ้พี่ชายผมเอง(แต่ผมหล่อกว่าฮ่ะ ๆ),พี่นก พี่สะใภ้และก็น้องผักกาด หลานชายวัยอนุบาลของผม วันนี้เป็นวันเสาร์ทุกคนเลยอยู่บ้านกันพร้อมหน้า แต่วันนี้ผมโทรนัดไอ้ปลิวมาดูบอลที่บ้านแก้เซ็ง แต่ไม่น่าเชื่อว่าผมกลับโดนไอ้ปลิวลมล้วงตับเข้าซะแร้วว
“อาโจ้ค๊าบบบบ” หลายชายตัวน้อยของผมวิ่งเข้ามาให้ห้องอย่างร่าเริง
“มีอะไรคับผักกาด”
“ผักกาดเบื่อพ่อกับอาปลิวอ่ะค๊าบ”
“ทำไมล่ะครับ ไหนบอกอาโจ้สิ”
“พ่อกับอาปลิวคุยอะไรกันไม่รู้เรื่องเลย น่าเบื่อ”
หุหุ ไอ้แจ้กับไอ้ปลิวมันจะรู้ไหมเนี่ยะว่าโดนหลานว่าเข้าแล้ว ผมอุ้มหลานชายขึ้นนั่งตักแล้วกอดหลวม ๆ “อืม แล้วตอนนี้ผักกาดอยากกินไอติมมั๊ยครับ เดี๋ยวอาโจ้พาไป”
“อยากกินค๊าบบ”
“โอเคครับเดี๋ยวอาโจ้พาไปนะ”
“เย้ ๆๆๆ เดี๋ยวผักกาดไปบอกแม่ก่อนนะค๊าบบ” เจ้าตัวน้อยเด้งออกจากตักอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งตื๋อไปหาพี่นกที่ป่านนี้คงช่วยแม่ทำกับข้าวในครัว ผมลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบกุญแจรถ ก่อนจะปิดประตูห้อง ผมมองรูปร่างหน้าตาของตัวเองในกระจก ซึ่งปกติแล้ว ผมแค่ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วรีบออกไป แต่วันนี้ผมย้อนมองตัวเองในกระจก ที่มีเงาหล่อ ๆ ของตัวผมอยู่(อุแหวะ) หน้าตาผมนั้นจัดว่าพอดูได้ ไม่ได้หล่อสะดุดตาใครมากนัก ผมตัดสั้นเข้ากับหน้ารูปไข่ จมูกโด่ง ปากได้รูปและมีหนวดสั้น ๆ ขึ้น ผมไม่ใช่คนขาวมากแต่ก็ไม่ใช่คนผิวคล้ำ วันนี้ผมใส่เสื้อยืดสีน้ำตาลกับกางเกงบิลลาบอง ผมเป็นคนรูปร่างสูงโปร่ง ไม่อ้วนแต่ก็ไม่ผอมไปและพอจะมีกล้ามเนื้ออยู่บ้างเพราะเคยเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลมาตั้งแต่เป็นนักเรียนจนเรียนมหาลัย ผมมองตัวเองอย่างสำรวจอีกครั้งจนมั่นใจในความหล่อแล้ว จึงออกจากห้อง
“อ่าวว ไอ้โจ้ ไปไหนวะ” ไอ้แจ้หันมาถามผม
“พาผักกาดไปกินไอติม หลานมันเบื่อพ่อขี้โม้”
“เออ ตามสบาย” ไอ้แจ้พูดได้แค่นั้นก่อนจะหยิบถั่วเข้าปาก เฮ้อ ไม่ได้สำนึกเอาซะเลย
ผมกับเจ้าตัวเล็กขึ้นรถ โดยอันที่จริงผมก็ไม่ใช่อาใจดีอะไรหรอกครับ เอ่อ ที่จริงหน่ะใช่ แต่อันนี้เป็นกรณีพิเศษ เนื่องจากว่าผมอยากเห็นหน้าของหนุ่มหน้าหวานคนนั้นใจจะขาด จึงหาข้ออ้างไปที่วิลล่ามาร์เก็ตนั่นเอง เฮ้ออ ตอนนี้ผมกำลังใช้เด็กเป็นเครื่องมือใช่ไหมเนี่ยะ
วันเสาร์ตอนเย็นนี่รถติดใช่ย่อย ผมเลยจอดรถที่บิ๊กซีสะพานควายแล้วพาเจ้าตัวเล็กขึ้นบีทีเอสมาลงอารีย์ เย้ ถึงแล้ววิลล่ามาร์เก็ต..
“อาโจ้ฮับ ทำไมพาผักกาดมาที่นี่ล่ะฮะ”
“อ๋อ อาโจ้พามากินไอเบอร์รี่หล่ะ ผักกาดไม่เบื่อสเว็นเซ่นส์มั่งเหรอ” หุหุ
“อ๋อ ค๊าบบ” แหม สมกับเป็นหลานรักของผมจริง ๆ
“ป่ะ อาโจ้ว่าไปกินกันเถอะ”
“เย้ ๆๆๆ”
ผมจูงมือหลานชายซึ่งกระโดดโลดเต้นอยู่อย่างดีใจ พร้อมกับมองหารถบีเอ็มสีน้ำเงินคันนั้นว่าจอดอยู่แถวไหน พร้อมกับหลานชายดึงมือเข้าไปในร้าน ผมสั่งไอติมให้ผักกาด ตัวผมเองไม่กินหรอก ตอนนี้ผมอยากแค่เห็นหน้าเขา อืม เขาใช่ไหม อืม..เขาคนนั้นก็พอแล้ว
เมื่อเจ้าตัวเล็กกินเสร็จ ผมเลยพาหลานชายเดินดูรอบ ๆ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพื่อผมจะเจอร่างสูงกับผมสวย ๆ นั่นอ่ะสิ ผมมองซ้ายก็ไม่เจอ มองขวาก็ไม่เจอ เฮ้อออ ผมเลยคอตกมองหลานชายที่กำลังเริงร่าอย่างปลอบใจตัวเองว่า อย่างน้อยผมก็พาหลานมาเที่ยวเล่น ดีกว่าเห็นผู้ใหญ่ในบ้านนั่งโม้กันละนะ
“อาโจ้ฮับบบ ผักกาดอยากได้ไอ้นู่น” อะไรหว่าไอ้นู่นของหลานผม ผมเลยมองตามนิ้วเล็กนั้นไป ตายห่า หลานผมอยากได้...
“ไอแพตเนี่ยะนะ”
“ผักกาดอยากได้” เอาล่ะสิ หลานผมเริ่มอ้อนแล้ว
“มันจะดีเหรอครับ ผักกาดบอกอาโจ้สิ ผักกาดจะเอาไปทำอะไร”ผมนั่งคุกเข่าเพื่อที่จะคุยกับหลานได้ใกล้ ๆ
“ผักกาดจะเอาไปฟังเพลง ดูหนัง” ตาแป๋วนั้นมองผมอย่างเอาใจ
“มันจะดีเหรอผักกาด อาว่า......” เฮ้ยย นั่นมันคนสวยของผมนี่นา กำลังเดินมาทางผมแล้ว ตายล่ะ
“อาโจ้ว่าอะไรเหรอฮับ”
“อาโจ้ว่า...” ผมมองตามผมยาว ๆ นั้นที่เข้าไปในร้านไอสตูดิโอ “อาโจ้ว่าเราเข้าไปข้างในร้านกันดีกว่า..” ผมรีบอุ้มหลานชายเข้าไปในร้านทันที ผมทำทีเป็นดูสินค้า แต่ตาผมมองไปหาหน้าสวยหวานที่ทำให้ผมเพ้อหาจนมาอยู่ที่นี่กำลังคุยกับพนักงานผมเลยเข้าไปใกล้ ๆ
“อาโจ้ฮับ ปล่อยผักกาดลงเถอะ”
“โอเคครับผม” แล้วหลานชายตัวดีก็ลงไปดูนู่นดูนี่อย่างสนใจ และผมสนใจคนสวยที่วันนี้มาในชุดกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน เสื้อข้างในสีขาวทับด้วยเสื้อแขนยาวสีเขียวมินท์ ผมยาวที่เป็นลอนสวยนั้นถูกรัดแค่ครึ่งเดียว เหลืออีกครึ่งเคลียไหล่ ผมมองหน้าสวยหวานที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มละลายใจนั้นอย่างเขินอาย ...ไอ้บ้า อายอะไรวะ แค่มองเค้า
“ไม่ทราบว่าคุณต้องการสีไหนคะ” พนักงานถามคนสวยที่ดูเหมือนว่าตอนนี้ทำหน้าคิดอะไรบางอย่าง (ขนาดทำหน้าคิดมากยังสวย โอ๊ยยย)
“อืมม สีดำดีกว่าครับ”
“ได้ค่ะ” แล้วคนสวยก็ควักบัตร โห...บัตรอเมริกันเอ็กส์เพรส..อืม..นะ ออกมา
“นี่ค่ะ เดี๋ยวรบกวนเซ็นต์ให้ด้วยนะคะ”
ผมเข้าไปยืนใกล้ ๆ ร่างนั้น ดีว่าเค้าสูงแค่จมูกของผม ผมหอมกลิ่นจาง ๆจากเส้นผมละเอียดเหมือนเส้นไหมนั้นถูกเจ้าของให้มือค่อย ๆ ปัดออกจากไหล่ ผมกลุ่มนั้นพริ้วและค่อย ๆ ตกลงข้างหลัง แต่ตัวผมนี่สิแถบยืนไม่อยู่แล้ว
“อาโจ้ ๆๆๆ ผักกาดอยากได้อันนี้อ่าฮับ”
“โอเคครับๆ”
“หา!! ไอ้โจ้ มึงซื้ออะไรมาให้ลูกกูเนี่ยะ!!!!” ไอ้แจ้ถึงกับตะลึงเมื่อเห็นลูกชายตัวเล็กของมันกำลังเห่อเล่นไอแพตอย่างตื่นเต้น
“ก็หลานอยากได้” ผมแก้ตัวเสียงอ่อย ๆ
“โหยย มึงได้โบนัสเหรอวะเนี่ยะ” ไอ้ปลิวลมก็มิวายถาม
“ป่าว ก็ หลานมันอยากได้หนิ”
“แต่พี่ว่ามันจะดีเหรอน้องโจ้ พี่ว่ามัน เอ่อ เกินไปมั๊ง”พี่นกก็เข้ามาดูกับเค้าด้วย
“เอ่อ ก็...”เอาล่ะสิ ผมเริ่มแก้ตัวไม่ถูกแล้ว
“อืม เอาน่ะ ๆๆ พี่ ๆ ทั้งหลายผมว่าไอ้โจ้มันคงจะอยากใจดีมั่งหล่ะ เออ ไอ้โจ้ ไปเล่นวินนิ่งกันเถอะมึง ป่ะ” ไอ้ปลิวทำหน้าเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออกเลยตัดบทและลากผมมาที่ห้องนอน
“เฮ้ยย เชี่ยไรวะ” ผมตกใจที่มันลากผมมาที่ห้องอย่างรวดเร็ว
“มึงอะแหล่ะเป็นเชี่ยไร”
“อ่าวว ไงมึงถามกูงี้หล่ะ”
“มึงพาน้องผักกาดไปไหนมา ตอบกูมาตามตรง”
“ไอ้ห่านี่ มึงถามยังกะกูเป็นลูกงั้นหล่ะ” ผมมองหน้ามัน “ก็พาไปกินไอติม”
“ที่...”
“เอ่อ วิลล่ามาร์เก็ต”
“กูว่าแล้วว โห มึงนี่ร้ายนะ ใช้เด็กเป็นข้ออ้าง”
ผมมองหน้ามัน อายที่ถูกมันจับได้ “อืม”
“แล้วเป็นไง เจอเขาไหมล่ะ”
“อืม” ผมหยักหน้าเขิน ๆ
“แน้ ดูสิเขินหน้าแดงเลยไอ้นี่”
“เออ”
“แล้วเป็นไงมั่งวะขอบง ขอเบอร์เขามาหรือเปล่า”
“อืม ยัง”
“หุหุ หมอปลิวคอนเฟริ์ม ไม่ผิดที่ทายไว้จริง ๆ ไอ้นี่หนิ มองเขาทั้งปีทั้งชาติอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะมีแฟนวะ”
“ก็ มัน ทำอะไรไม่ถูกนี่หว่า ยิ่งเห็นหน้าเขาแล้วกูยิ่งละลาย”
“โหยย ไอ้...”
“อืม นั่นหล่ะ”
“เออ แล้วทำไมซื้อไอพอดให้ผักกาดล่ะวะ”
“ก็ กูเจอคนสวยเขาในร้านไอตูดิโออ่ะ เขามาซื้อไอพอด กูก็เลยตามไปดู แต่ก็คุ้มนะมึง กูได้มองเขาแบบใกล้ ๆ แบบนี้เป็นครั้งแรก อิอิ”
“อืม มึงก็เลยถูกหลานอ้อน”
“เออ จะให้ทำไงล่ะวะ ถ้าหลานกูโวยวายขึ้นมา กูอายเค้าแย่เลย”
“โหยย ยอมจนเพื่อแอบมองสาว เอ๊ะ ไม่ใช่แอบมองหนุ่มสิวะ ฮ่ะ ๆๆๆ”
“เออ”
“เพื่อนกูจะมีเมียกับเค้าไหมเนี่ยะชาตินี้ รีบ ๆ มีนะมึง เดี๋ยวผักกาดเหงา ไม่มีน้องมาเล่นด้วย...” ไอ้ปลิวมันพูดล้อเลียนผม
“มึงก็มีซะสิวะ ยากอะไรล่ะไอ้เดือนคณะ”
“อ่าว ไอ้นี่ กูคงได้นางผีเสื้อสมุทรเป็นเมียแทนละว่ะ ฮ่ะ ๆๆ” ไอ้ปลิวหัวเราะขำ เพราะมันทำงานที่ระยอง
“เออ ตามนั้นหล่ะวะ”
"แล้วนี่มึงว่ามึงจะมีโอกาศจีบเค้ามั๊ยวะ เท่าที่เล่า ๆ มา ถึงแม้เค้าจะเป็นผู้ชายหน้าสวย แต่ก็ดูมีตังค์ซะขนาดนั้น ไอ้สลาลี่แมนอย่างเรา ๆ จะไปจีบเค้าไหวเร้ออ"
ผมมองหน้าเพื่อนแล้วคิดตาม
"มึงคิดดูนะ ลำพังเงินที่มึงจ่ายค่าใกล้เค้าไปมะกี๊เนี่ย ขนหน้าแข้งมึงร่วงหมดขาแล้วมั๊ง"
มันพูดถูก เพราะว่าไอแพตเมื่อกี๊เนี่ย เงินเดือนผมเกือบทั้งเดือนเลยนะ T_T
"แต่ไม่เป็นไรเว้ย กูเชื่อว่าในเมื่อมึงจีบหญิงไม่ได้แล้ว หันมาจีบชายมันก็ต้องได้บ้างล่ะวะ"
"เออ ขอบใจว่ะปลิว"
"เออ" ไอ้ปลิวยักหน้าให้ผมทีนึงแล้วตบบ่า ก่อนที่มันจะไสร่างอ้วน ๆ ของมันไปต่อปลั๊กเครื่องเล่นวินนิ่งกับทีวี เอาวะ อย่างที่มันบอก จีบหญิงไม่ได้ จีบชายผมคงจะไม่แห้วนะครับพี่น้อง
-
:o8:
-
สนุกดีครับชอบๆ :กอด1:
-
โห นี้แค่ได้มองแบบใกล้ หมดไป 3-4 หมื่่น ถ้าได้คุย จะหมดกี่แสนฟะเนี่ย กว่าจะจีบติดสงสัยหมดตัว :laugh:
ปล. ผักกาด น่ารักจริง
-
แค่ไอแพด เครื่องเดียวเอง ขำๆ เนอะยาน :sad4:
น่ารักจังเลยเรื่องนี้ ชอบอะ ลุคนายเอกแบบนี้ สวยๆ ผมยาว เค้าชอบ :man1:
-
ผักกาด คราวหน้าอ้อนเอาไอโฟน 4 อีกเครื่องน่ะลูกอิอิ ดูสิป้ายานจะว่าไง...
-
น้องผักกาดได้ iPad ด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากได้ อิอิ
-
โหเปิดเรื่องมาน้องผักกาดฟาดไอแพดไปซะแล้ว1เครื่อง
ตอนต่อไปจะฟาดอะไรอีกเนี๊ยะไม่อยากคิด
อิอิ
รอตอนต่อไปอยู่นะครับหวังว่าจะได้คุยกันไวไวนะ
-
กว่าจะจีบสำเร็จ
ขนหน้าแข้งก้อเกลี้ยงเกลา
โจ้เป็นพระเอกหรือนายเอกดีน๊า
-
สนุกดีค่ะ แต่กว่าจะได้แนบชิดคงจะหมดตัวเสียก่อน ที่แค่ได้ใกล้ชิด
ยังหมดใจไปแล้วเลย รอตอนต่อไปนะจ๊ะ .... :call: :call:
-
พี่ยานกล้าๆหน่อยดิ้ ให้น้องผักกาดเป็นสื่อเลย :impress2:
-
มาแล้วค่ะทุก ๆๆๆ คน หวังว่าคงจะรวดเร็วทันใจนะคะ
เช้าวันจันทร์ซะที เมื่อก่อนผมมีความรู้สึกเกลียดวันนี้ที่สุดเลย แต่ไม่รู้ทำไม วันจันทร์นี้ผมถึงได้รู้สึกตื่นเต้นมากมายขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะว่า ผมลุ้นที่จะเจอคนหน้าหวานของผมในทุก ๆ เย็นวันทำงานก็คงใช่ อิอิ
ผมเข้ามาในบริษัท เพราะว่าวันนี้ผมยังไม่ได้รับมอบหมายให้ไปดูงานที่ไซต์ไหน เลยเข้าออฟฟิศมาทำงานในส่วนของแบบอาคารก่อน งานเก่าของผมเสร็จไปแล้ว เหลือแต่งานใหม่ที่จะเข้ามาในวันนี้หล่ะ ซึ่งก็แล้วแต่เจ้านายของผมจะมอบหมายให้ ต่างกับไอ้ปลิวครับ มันเพิ่งกลับไประยองตอนวันอาทิตย์เพราะมันทำงานที่นิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง มันจะเข้ามากรุงเทพบ้างบางสัปดาห์ ป่านนี้มันคงคุมงานเพลินเลย
“อ่าวไง ไอ้โต” ผมทักเพื่อนที่ทำงานผม
“อ่าวไอ้โจ้ บอสเรียกมึงอ่ะ” อืม งานมีปัญหาอะไรหรือเปล่าเนี่ยะ อูยย เสียวโดนแก้
“อ่อ ขอบใจ” ผมรีบเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายผมอย่างร้อน ๆ หนาว ๆ
“เอ่อ มาพบบอสครับ” ผมบอกกับเจ๊หนิง เลขาหน้าห้อง
“จ้า” เธอรับคำแล้วกดโทรศัพท์ติดต่อบอสในห้องทำงาน “บอสค่ะ โจ้มาพบแล้วค่ะ”
“เข้ามาได้เลย” เสียงตอบรับของบอสผ่านออกช่องเสียง
“จ้ะ ตามนั้น” เจ๊หนิงพยักหน้าแล้วก็ยิ้มให้ผม ส่วนผมก็เข้าไปในห้องทำงาน โดยพลักประตูเข้าไป
“สวัสดีครับบอส” ผมยกมือไหว้คุณพงษ์ หรือ บอสของบริษัทเรา
“อืม นั่งสิโจ้”
“ขอบคุณครับ”
“อืม ผมตรวจรายงานของคุณเรียบร้อยแล้วนะ เป็นอันว่าผ่านดี”
โอ๊สสสส เกือบไปแล้วไหมล่ะ งานชิ้นนี้ผมแก้มาแล้วสามรอบ วิ่งไปกลับกรุงเทพฝั่งธนเป็นว่าเล่น โอ๊สสสสสสส จะเป็นลมว่าผ่านแล้ว
“ครับ”
“อืมนี่ เดี๋ยวพบลูกค้ากับผมด้วยนะ”
“ลูกค้า ลูกค้าเหรอครับ เอ คนไหนครับ”
“ตอนนี้อยู่ในช่วงกำลังคุยงานหน่ะ ก็ผมวางทีมงานไว้ มีคุณ มีคุณจอย คุณกบ ดูแลงาน”
“งานที่ว่านี่อะไรเหรอครับ”
“อืม เป็นบ้านพักตากอากาศหน่ะ”
“ครับ ได้ครับบอส”
“โอเค งั้น ไปรอผมที่ห้องประชุมเล็กเลยเดี๋ยวลูกค้าก็คงมาแล้วหล่ะ เพราะนัดไว้ตอนสิบโมง”
“ครับ” โหย งานเก่าผ่านไป งานใหม่ก็เข้า นี่หล่ะครับบริษัทผม เป็นบริษัทเล็ก ๆ อบอุ่น เป็นกันเองซึ่งเป็นบริษัทลูกของบริษัทก่อสร้างใหญ่อีกที โดยบริษัทที่ผมทำนี้รับออกแบบ,ตกแต่ง,และก่อสร้างอาคารสถานที่ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นบ้านจัดสรรค์ หรือไม่ก็บูทิคโฮเทล ส่วนพนักงานนั้นก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องในมหาลัยตามกันมาทั้งนั้นโดยเฉพาะบอสเองนี่ก็เป็นรุ่นพี่มหาลัยผมเหมือนกัน
ผมเดินเข้าห้องกระจกใส ที่มีโต๊ะกลมที่ล้อมด้วยเก้าอี้หกตัวตั้งอยู่กลางห้อง หรือที่บอสเรียกว่าห้องประชุมเล็ก ที่เอาได้คุยงาน หรือประชุมกลุ่มย่อยเวลาทำโปรเจ็ค
“อ่าวไงโจ้” ยัยจอยสถาปนิกคนเก่งเดินเข้ามาเป็นคนที่สอง
“อืม หวัดดีจอย”
“เราอยู่ทีมเดียวกันอีกแล้วนะ” จอยหันมาชวนผมคุย
“ก็ดีเนอะ ร่วมงานกับจอยอีก จะได้แย่งมาจากไอ้ฝุ่น” ผมแซวเล่น เพราะว่าจอยเป็นแฟนของไอ้ฝุ่นเพื่อนผม
“บ้าสิ” จอยยิ้มอาย ๆ หุหุ ใครจะเชื่อว่าผู้หญิงที่เรียบร้อยขนาดนี้จะมาเป็นสถาปนิกได้
“อ๊าาวววว ไงยะ แหม มากันเร็วจริงเชียวววว ” เสียงแปร๊น ๆ นี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก อีกบ มัณฑกรฝีมือและฝีปากจัดจ้านของเรา
“หวัดดีจ้ะกบ” จอยยิ้มทักทายอีกบ
“ไงล่ะมึง เมื่อคืนอ๊อฟเด็กไม่ฟินเหรอวะ” ผมเริ่มกัดนางกบที่ตอนนี้กำลังปัดผมรากไทรโชว์พวกเรา
“แอร๊ยยย อีโจ้ ...ปากร้ายรับวันทำงานแห่งชาติเลยนะมึง” พูดแล้วก็สะบัดรากไทรใส่ผม
“ฮ่ะ ๆๆๆ”
“อีโจ้นี่ กูว่ามึงมาเป็นกระเพื่อนสาวกะกูเหอะ กูว่ามึงเป็นกระเทยคงรุ่งกว่าเป็นผู้ชายนะ” มันพูดพร้อมจิกหางตาใส่ผม
“ไม่เอากูเป็นผัวเหรอ”
“อีบร้าาาา โอ๊ยยย มีผัวอย่างมึงกูรับไม่ได้ค่ะ อีปากตำแย..”
หุหุ ความจริงผมกับอีกบนี่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมแล้วล่ะครับ แต่จะแยกกันตอนเรียนมหาลัยเท่านั้น เพราะมันติดมหาลัยติสแตกแถว ๆ วังท่าพระ อีกอย่างผมกับมันคุยกันอย่างนี้ตั้งนานแล้ว และยิ่งตอนเรียนมหาลัยผมเคยอยู่รวมดาวกระจุย เลยไม่มีปัญหาในเรื่องการเข้ากับกระเทยเท่าไหร่
“ทุกคน บอสมาหน่ะ” จอยบอกผมกับอีกบที่เริ่มจิกจัดกันรับอรุณ ผมกับอีกบเลยต้องนั่งสำรวมตามมารยาท อืม งานใหม่จะเข้าแล้ว สาธุ ขออย่าให้เจอลูกค้าเรื่องมากด้วยเถ๊อะ......
บอสเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับลูกค้าที่จะมาคุยกับเราในวันนี้ ผมได้แต่คิดอะไรอะไรเพลิน ๆ จนเงยหน้ามองบอส คนที่ตามหลังบอสมานั้น...
“นี่ คุณ อนุวัฒน์ ลูกค้าของเรา” คุณอนุวัฒน์.....ผมยาวสลวย ใส่แว่นกรอบเหลี่ยมสี่ดำ อืม หน้าหวาน ๆ....เฮ้ยย!!!!!!! นี่มัน.....นี่มันนายหน้าหวานของผมนี่หว่า!!!!!!!
“อ่าว โจ้ เป็นอะไรไป” จอยหันกระซิบมาถามผม หืม....ผม ผม ผมอยากจะเป็นลม เอ้ววว โลกหนอโลกกก ตอนนี้ในหัวผมเห็นนายหน้าหวานของผมส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน โดยวันนี้เขาดูดีในชุดสูทเทาทับเสื้อเชิ้ตสีชมพูข้างในและกางเกงสแล็กดีเดียวกับสูท
“อืม เชิญนั่งครับ” บอสผายมือให้คนสวยนั่งก่อนแล้วพวกผมก็นั่งตาม ผมเลยรีบนั่งตามก่อนที่จะเอ๋อรับประทานมากกว่านี้
“ครับ ก็นี่เป็นทีมงานที่ทางเรามอบให้รับผิดชอบงานก่อสร้าง,ตกแต่งและออกแบบบ้านพักตากอากาศของคุณอนุวัฒน์หน่ะครับ”
“อ่าว พวกเรา แนะนำตัวสิ” บอสหันมาทางพวกผม
“สวัสดีครับ ผม นวพล ชื่อเล่น กบ ค่ะ เอ๊ย ครับ เป็นมันฑกร..ครับ”
“สวัสดีค่ะ จิตตรา เรียกว่า จอยก็ได้นะคะ สถาปนิกค่ะ”
เอาล่ะ ถึงตาตรูแล้วว “สวัสดีครับบบ ผมยานนาวุธ ครับบ ชื่อเล่นโจ้ เป็นวิศวะกรและผู้คุมงานครับบบ” ผมตั้งสติพูดสุดริดโดยที่พยายามไม่มองหน้าสวย ๆ นั้น ไม่ใช่อะไรหรอกครับ แค่นี้ผมก็นั่งแทบไม่อยู่แล้ว ขืนมองหน้าหวาน ๆ นั่นผมคงเป็นลมโชว์พอดี
คนหน้าหวานนั้นมิวายส่งยิ้มแจกมาให้พวกผมอย่างเป็นมิตร โอ๊ยยย อย่าสิครับ แค่นี้ผมก็แย่แล้วว
“สวัสดีครับ ผม อนุวัฒน์ ครับ แต่เรียกว่า อู๋ เฉย ๆ ดีกว่าครับ เอ่อ นี่นามบัตรผมครับ” หน้าหวาน ๆ นั้นทยอยแจกนามบัตรให้ทุกคน อีกบ..จอย แล้วก็...ผม เอื๊อก! ผมเลยรีบหยิบนามบัตรโดยไม่กล้ามองหน้าของคนส่งให้ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมต้องมองหน้าหวาน ๆ นั้นเข้าจนได้ โอ๊สสสสส อย่ายิ้มครับ อย่ายิ้ม....
“โอเคครับ เรามาคุยรายละเอียดนิดนึง เชิญคุณอู๋ครับ”
“ครับ ก็เป็นบ้านพักตากอากาศริมทะเลที่หัวหินหน่ะครับ คือ อยากได้บ้านแบบ ไม่ต้องหรูมาก น่าอยู่ ๆ อืม สไตล์ไหน ผมก็ยังตอบไม่ได้หน่ะครับ อืม อยากได้แบบกึ่งโมเดริ์นนึดนึงอ่ะครับ ......”
พวกผมก็ได้แต่จด ๆๆๆ รายละเอียด โดยที่ยัยจอยกับอีกบนั่นเริ่มวาดอะไรในกระดาษแล้วนิดนึง แต่ผมนี่สิ กำลังเพลิดเพลินกับการฟังเสียงนุ่ม ๆ และหน้าหวาน ๆ ของคุณอู๋ ใช่แล้ว คุณอู๋ คุณอู๋ ๆ ๆ ๆ.......
สรุปว่า เราก็คุยงานจบไปได้ด้วยดี โดยที่ผมพยายามเก็บอาการณ์ตื่นเต้นไว้ที่สุดในชีวิต จากนั้นพวกเราก็ได้แยกย้ายกับคุณอู๋ตอนสิบเอ็ดโมง บอสนะบอส ชวนเค้ากินข้าวเที่ยงด้วยกันก่อนก็ไม่ด้ายยย
“อีโจ้ ๆๆๆๆ” อีกบวิ่งปรู๊ดเข้ามาหาผม
“ทำไมล่ะ ชวนกูไปกินข้าวเหรออีกบซี่”
“อ่ะ แน่นอนย่ะเพื่อนสาว ป่ะ น้องจอยไปกินข้าวกันค่ะ จะได้ครบเป็นพาวเวอร์พัฟ เกิลล์”
“เฮ้ยย อันนี้กูไม่เกี่ยวนะมึง กูขอเป็นเซเลอร์มูนแทนได้ป่ะ”
“ย่ะ อีโจโจ้ซัง”
โดยพวกผม พาวเวอร์พัฟ เกิลล์ เอ๊ย ไม่ใช่ พวกผมสามคนก็ลงลิฟท์มากินข้าวแถว ๆ ออฟฟิศนั่นหล่ะครับ โดยมีอีกบเป็นคนนำเรื่องนู้นเรื่องนี้มาเมาท์อย่างออกรส และทักคนนู้นคนนี้อย่างคุ้นเคย ผมว่า ถ้าตึกนี้มีการประกวดนางงามมิตรภาพ ผมว่าอีกบมันต้องได้ตำแหน่งไปครองแน่ ๆๆ
“นี่แก แกว่าลูกค้าเราคนนี้เป็นไงมั่งอ่ะ” อยู่ดี ๆ อีกบก็โพล่งเรื่องนี้ออกมา ทำให้ผมถึงกับชะงักตักข้าวเข้าปาก
“ก็ไนซ์นะ” หนูจอยตอบยิ้ม ๆ และกินข้าวต่อ
“แกล่ะอีโจ้ ชั้นเห็นทำหน้ายังกับเห็นฝีตอนเจอลูกค้า” อีกบชีนิ้วมาทางผม อีบ้าาา ตรูเห็นนางฟ้าหรอกโว๊ยย
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก คือ เมื่อคืนดูบอลว่ะเลย ตื่นเต้นงานเข้าแต่เช้า” หุหุ ผมหาข้อแก้ตัวแทบไม่ทัน
“เหรอ ชั้นว่าเค้าสวยดีนะแก หน้างี้หว๊านนน หวาน ดูใกล้ ๆ ผิวก็ดี๊...ดี แถมยังไว้ผมยาวอีก ตายล่ะ ชั้นไม่ยอมนะ ออฟฟิศนี้ชั้นสวยได้คนเดียว”
“ก็บอกบอสสิ ว่าไม่รับงานเค้าเพราะมึงไม่อยากให้เค้าสวยเกินหน้า”
“อีบ้า กูก็ได้ตกงานสิคะ” อีกบแหวใส่ผมที่เสนอให้บอกเจ้านาย ตาคม ๆของมันมองผมอย่างขัดใจ แต่อีกบเนี่ยะ มันเป็นอะไรที่ผู้หญิงเห็นแล้วคงเสียดาย เพราะมันเป็นกระเทยที่หน้าตาหล่อขั้นเทพ เรียกได้ว่าถ้าใจไม่รักทางกระเทยซะก่อนมันคงได้เป็นดารานายแบบกับเค้าบ้างหล่ะ
“เออ ชั้นยอมค่ะ คนนี้ชั้นยอมรับ สวยจริง ๆ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ เอ๊ะ ผู้ชายหรือเปล่าเนี่ยะ เกย์ด้าร์ชั้นเริ่มทำงานดิ๊ก ๆๆๆๆ แล้วนะพวกแก”
“เหรอกบ กบว่าคุณอู๋น่าจะเป็นเกย์เหรอ” หนูจอยถามนางกบที่กำลังทำหน้านึกได้
“ใช่เลยหล่ะแก สวยช้อยกุ้งนางซะขนาดนั้น ที่สำคัญน่าจะมีแฟนแล้ว ตายล่ะ นี่เราคงไปสร้างเรือนหอให้เค้าแน่ ๆ เลยล่ะพวกแก”
อีกบมันทำผมเหวอใจหลุดไปอยู่ตาตุ่มซะแล้ว ไม่นะ อีกบ มันแค่เมาท์ตามประสากระเทยที่อิจฉาคนสวยของผม
“อีกบ มึงก็ช่างเมาท์ไปทั่ว”
“อีโจ้ ......มึงจะรู้อาร๊ายยยย ลักษณะอย่างนี้มันต้องใช่อย่างที่ชั้นพูดแน่ ๆ จริงไหมหนูจอย” อีกบหันไปหาหนูจอยมาเป็นพวกโดยที่หนูจอยทำหน้าไม่แน่ใจ
“ไม่รู้สิกบ เราว่า ดูไปเรื่อย ๆ ดีกว่านะ”
“อีกบ เรารับงานเค้ามาสร้างบ้านให้เค้านะเว้ย ไม่ใช่มาเจือกเรื่องของเค้า” ผมพูดไป
“แหม กูก็เก็บข้อมูลไว้สิคะ ถ้ารู้จุดประสงค์ของลูกค้า และความต้องการของเค้า เราก็ทำให้เค้าแฮ๊ปปี้ไม่ใช่เหรอแก”
อืม อีกบนี่มันก็พูดมีสาระเป็นเหมือนกันแฮะ โธ่ ถ้าเป็นที่อีกบมันพูดขึ้นมานี่ผมคงโดนไอ้ปลิวล้อแย่เลยนะ
“ฮ่ะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยย กูขำ...ฮ่ะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้ปลิว มึงจะขำเพื่อ” ผมด่าไอ้ปลิวผ่านโทรศัพท์หลังจากที่โทรไปเล่าเรื่องวันนี้ของผมให้ฟัง แรก ๆมันก็ตื่นเต้นกับผมหรอก แต่หลัง ๆนี่มันขำกลิ้งซะแล้ว
“ขำที่เพื่อนมึงมันพูดหน่ะสิ ฮ่ะ ๆๆๆ โอ๊ย ไอ้โจ้ นี่มึงไปได้แห้วมาแดรกอีกเข่งแล้วสิเนี่ยะ โอ๊ยยย ฮ่ะ ๆๆๆ”
“ปากหมา เค้ายังไม่ได้บอกเลยว่าเค้าจะสร้างเป็นวิมานสีชมพู”
“เออ กูขอขำก่อน โห ไอ้โจ้ นี่มึงนอกจากจะชอบผู้ชายด้วยกันแล้ว ยังจะเสือกชอบคนที่มีเจ้าของแล้วอีก โอ๊ย ฮ่ะ ๆๆๆๆ”
“เออ ขำเข้าไป ขำเข้าไป กูมันตัวตลกของมึง”
“โอ๋ ๆๆๆๆ ยานจ๋าาาาา ปลิวขอโทษ”
“เออ”
“โอ๋ ๆๆ งอน “
“เออ ทำไมล่ะ ก็กูชอบของกูอ่ะ”
“โถ ก็ต้องดูกันต่อไปแหล่ะวะ ว่าแต่เริ่มงานวันไหนเนี่ยะมึง”
“เสาร์นี้ว่ะ”
“อืมงั้นมึงก็ไปทะเล ๆๆ ว๊าวว ขอให้กบกับจอยไม่ได้ไปด้วย คุณอู๋จะได้เสร็จไอ้โจ้ อิอิ”
“สาธุ สมพรปาก”
“แต่ไม่ใช่เขาเอาสามีมาด้วยนะมึง”
“ไอ้ปลิว ไอ้....”
“ฮ่ะ ๆๆๆ”
“กูไม่คุยกับมึงและ คุยไปก็ไม่ได้ให้กำลังใจกูเลย”
“อ่ะจ้ะ งั้นก็ขอให้จีบคนนี้ติดซะทีนะเว้ย กูขี้เกียจซื้อเหล้ามาให้มึงแกล้มแห้ว ฮ่ะ ๆ”
“เออ ขอบใจนะไอ้ปลิว”
“อืม โชคดีเว้ย บาย”
“อืม บาย”
ผมกดวางโทรศัพท์ลงโดยที่นึกเรื่องต่าง ๆ นา ๆ ที่ไอ้ปลิวมันพูด ไม่น่า ชีวิตผมคงไม่แห้วมาราทอนมาสิบปีหรอกหน่ะ อิอิ ตื่นเต้นจังเลย อยากให้ถึงวันเสาร์นี้เร็ว ๆ จังจะได้ไปเที่ยวหัวหิน ๆๆๆ หาดทราย สายลม กับ เอ่อ... ไม่ใช่สองเราแล้วสิ แต่ก็เอาวะ อย่างน้อยคุณอู๋ก็ไปด้วย ว่าแล้วผมก็หยิบนามบัตรของคุณอู๋ขึ้นมาดู..
“อนุวัฒน์ ศิริหิรัญสกุล
ห้างทองเพอเพิลโกลด์”
เอ...เพอเพิลโกลด์ เฮ้ย นี่มันร้านทองใหญ่ ๆ นี่หว่า โห.....ผมถึงกับวางกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กนั้นลงไปเลย มิน่าล่ะคุณอู๋ถึงได้ขาวสวยเพราะเป็นหมวยร้านทองนี่เอง(เอ่อ ขาวตี๋สิวะ เหอะ ๆๆ) แต่ผมก็เอาขึ้นมาดูใหม่และมองไปยังที่อยู่และก็เบอร์โทรของสำนักงานใหญ่เขาที่เยาวราช ทำไมไม่มีเบอร์ส่วนตัวมั่งว้าาาา แต่ก็เอาเถอะ นับว่าการแอบมองคนนี้ถือว่าได้ข้อมูลเยอะที่สุดแล้ว หุหุ ผมว่าผมนอนดีกว่าบางทีอาจจะได้ฝันดีถึงคุณอู๋ (แค่ในฝันก็ดีวะ)
เฮ้ออออ ทำไมผมนอนไม่หลับซะทีนะ พลิกซ้ายก็เห็นแต่หน้าหวาน ๆ นั้นยิ้มให้ พลิกซ้ายก็นึกถึงผมยาวสลวยที่ยาวจนมัดใจผมไปด้วย(เอ่อ คนอ่านครับ อย่าเพิ่งอาเจียนนะครับ) โอ๊ยยย นอนไม่หลับครับ...
-
นายโจ้เป็นเอามาก
กล้าๆ หน่อย
-
555++ โจโจ้ซ้ง...รอตอนต่อไปครับผม
-
5555+
นายยานนาวุธ หวังว่าคราวนี้คงไม่ต้องกินแห้วแล้วนะ
-
นายโจ้เป็นเอามากอ่ะ
เสียดายที่ไปสร้างแถวหัวหิน
ถ้าเปลี่ยนเป็นเสม็ด โจ้คงจะมีกำลังใจขึ้น :laugh:
+1 กำลังใจค่ะ ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ไปสร้างหัวหิน จะหัวแห้วรึเปล่านายโจ้คงต้องรอดูต่อไป ฮ่าๆ
-
อ๊า เจอกันแล้ว :-[
ต่อไปก็พัฒนาความสัมพันท์กันสินะ อะคึๆ :oo1:
-
เช้าวันรุ่งขึ้นผมเด้งตัวไปทำงานอย่างอัตโนมัติ สาธุ ขอให้ผมได้เจอคุณอู๋อีกเถอะ ๆๆๆ แต่เอ๊ะ ทำไมคุณอู๋เค้าไปที่วิลล่ามาร์เก็ตแถวอารีย์บ่อยจังเลยวะ ไกลก็ไกล เค้าไปทำอะไรกับน้องสาวเค้าน้าาา อืม อยากรู้จริง ๆ เลย
ผมขับวีออสของผมจนถึงออฟฟิศทันเวลาเข้างานพอดี นี่หล่ะครับ คนทำงานต้องตื่นแต่เช้าเพื่อต้องมาแย่งพื้นที่บนถนนกับชาวบ้านแต่ไก่โห่ แล้วก็ลนลานเข้าออฟฟิสให้ทันเวลา เมื่อก่อนผมก็เบื่อนะ แต่ตอนนี้ชักไม่เบื่อแล้วสิ อิอิ
“อีเดื๋อยยย” เสียงนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนางกบ
“อ่าว ไงล่ะอีกบ มีอะไรถึงได้เรียกหาแต่เช้า หรือว่าตอนนี้คันวะ”
“อีบ้า ถ้าชั้นคันชั้นยอมไปเล่นกับต้นปาล์มหน้าบริษัทดีกว่าย่ะ ไม่ยุ่งกับแกให้เสียชาติเกิดหรอก”
“เออ ครับ ผมมันไม่ดี แล้วมีอะไรเหรอวะกบ”
“อืม เปล่าชั้นทักเฉย ๆ”
“อ่าว อินี่”
“เออ ๆ ชั้นไปก่อนล่ะ เนี่ยะมีนัดกับลูกค้าตอนสิบโมง”
“ใครวะ ลูกค้าคนไหนเหรอ”
“ก็คุณอู๋ไง เนี่ยะ วันนี้ชั้นจะไปคุยงานกับเค้าที่ร้าน”
“เฮ้ยยย ไปด้วย ๆๆๆ”
“ได้ไง เค้านัดชั้นกับหนูจอยนะ แต่หนูจอยไม่ว่างเพราะต้องไปคุยกับลูกค้าอีกราย ”
“ก็เออ น่า เราก็ทีมเดียวกันน้าา กบน้าา”
“เออ ก็ดีเหมือนกัน ถ้าแกไม่พูดชั้นก็กะชวนแกไปด้วยอยู่ดี”
“อ่าว..เออ งั้นรอแปบ ไปเคลียร์ในออฟฟิศก่อน เดี๋ยวแกรอตรงนี้นะ” ผมรีบไปตอกบัตรและจัดโต๊ะทำงานเพื่อให้คนอื่นรู้ว่าผมไปคุยงานก่อนที่จะมาหานังกบที่รออยู่หน้าออฟฟิศ
“เออ แล้วไปไงวะกบ”
“รถไฟฟ้าเหอะว่ะใกล้กว่า”
“อ่าวแล้วร้านคุณอู๋นี่ที่อยู่ในนามบัตรใช่ไหม”
“ใช่ ๆ เค้าให้ไปที่เยาวราชเลย”
“ดีมาก จัดไป....” ผมกับนังกบเลยเดินไปบีทีเอสสุรศักดิ์ แล้วนั่งย้อนไปลงสถานีอโศกแล้วต่อใต้ดินไปหัวลำโพง หุหุ แค่นี้ก็เรียบร้อย ระหว่างยืนมาในใต้ดิน ผมมองไปรอบ ๆ ตัวก็พบว่ามีสาวบางคนลอบมองอีกบ (สงสัยคงสะดุดในความงามแบบ Miss ACDC ของมันเค้า หุหุ) เปล่าครับความหล่อแบบผู้ชายแมนคมเข้มของมันคงเตะตาหลายคน ต่างกับผมที่หน้าตาธรรมดาแค่มีดีที่ว่าสูงกว่าเค้าบ้านเค้าหน่อยแต่ก็คงไม่ถูกใจสาว ๆ เค้านัก ตอนนี้ผมเห็นมีน้องกลุ่มนึงซุบซิบพวกผมด้วย อีกบมันเลยจงใจเข้าไปยืนใกล้ ๆ ที่พวกน้องเขานั่งอยู่
“อีโจ้ คืนนี้อย่าช้านะมึง ซอยสองคนยิ่งเยอะอยู่ กูรอมึงคนเดียวทำให้กูออกรอบช้าหมด” อ่าวอีนี่ ทำภาพพจน์ผมเสียแล้วไหมล่ะ แต่ก็ได้ผล เพราะว่า น้อง ๆ พวกนั้นทำหน้าตาอยากจะร้องไห้เพราะเสียดายอีกบศรี เฮ้อออ
“อ่าจ้าา” ผมเลยตอบรับมันไปอย่างช่วยไม่ได้ จนถึงสถานีสามย่าน น้อง ๆ เขาก็ลงไปจนเหลือที่นั่งให้พวกผม ผมเลยโวยใส่อีกบซะ
“หืมม อีกบ มึงช่วยทำให้กูดูดีในสายตาคนอื่นหน่อยได้ไหมเนี่ยะ บอกว่ากูเป็นผัวมึงก็ได้เอ้า”
“บ้าเหรอ กูไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“ของกูไม่สั้นนะมึง”
“อ่าค่ะ อีมังกรพ่นไฟ แต่หาถ้ำอาศัยไม่ได้ซะที” อ่าวอีนี่ ย้อนผมซะแร้ววว
ผมเดินออกมาเรื่อย ๆ จากใต้ดินที่หัวลำโพง เอาล่ะ ถึงเยาวราชซะที ผมเลยต้องถามอีกบว่าร้านของเค้าอยู่แถวไหน
“แล้วมึงรู้ป่ะว่าไอ้ในนามบัตรอยู่แถวไหน”
“แถว ๆ โรงแรมไชน่าทาวน์อ่ะ เอางี้เดี๋ยวโทรหาแปบ”ว่าแล้วอีกบก็กดโทรศัพท์ไปหาคุณอู๋ทันที
“ฮาโหล คุณอู๋เหรอคะ” อ่าว อีกบมันสาวแตกใส่คุณอู๋ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ
“อ๋อ ตอนนี้อยู่แถว ๆ วงเวียนโอเดียนอ่ะค่ะ...อะไรนะคะ เดินตรงเข้ามาเลยนะคะ ร้านอยู่แถว ๆ นั้น ..อ๋อ ค่ะ ๆๆๆ ค่ะสวัสดีค่ะ”
“ป่ะมึง”
“อืม มึงนำนะ”
“ค่ะ กระเทยนำทาง” อีกบหันมาขยิบตาให้ผมทีนึง และมันก็เดินนำไปเรื่อย ๆ จนเห็นเจอร้านของคุณอู๋คนได้ นั่นไง หน้าหวาน ๆ ที่พรางด้วยแว่นกรอบเหลี่ยมสีดำแต่ขัดความหวานแบบสาวสวยด้วยรูปร่างแบบชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าน้ำทะเลยืนรอพวกเราอยู่หน้าร้าน ผมได้แต่บอกตัวเองในใจว่า ไอ้โจ้ ๆๆ ไม่ต้องตื่นเต้น ๆๆๆ
“สวัสดีค่ะคุณอู๋” อีกบมันยกมือไหว้เหมือนน้องปอยตอนได้ตำแหน่งมิสทิฟฟานี่ โดยที่ผมรีบไหว้ตาม คนสวยนั้นก็รับไหว้พวกผมอย่างใจดี
“ขอโทษนะครับที่ต้องทำให้ลำบากมาหาซะไกลเลย พอดีว่าวันนี้คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่หน่ะครับ ผมเลยต้องเฝ้าร้านคนเดียว” คุณอู๋พูดขณะพาพวกผมเข้าไปในร้านทอง ที่ตกแต่งด้วยสีเอิร์ทโทน ไม่ใช่สีเหลืองแดงแสบตาน่าปล้นเหมือนร้านทั่ว ๆ ไป ก่อนที่จะเชิญพวกเรานั่งที่ชุดรับแขกที่เป็นเก้าอี้มุกสไตล์จีนประยุกต์ ผมได้แต่ก้มหน้าดูพื้นของร้านทองมากกว่าเงยหน้ามองเจ้าของร้านหน้าหวานที่นั่งอยู่เยื้องกับผม
“ไม่เป็นใครหรอกค่ะ กบยินดี จริงไหมคะโจ้” อีกบหันมาทางผมผมเลยสะดุ้งเล็กน้อย
“คะ..ครับ”
“อ่าวแล้วคุณจอยล่ะครับ” คุณอู๋ถามถึงน้องจอยที่ไม่ได้มาด้วย และสาวใช้วัยชราก็ยกน้ำมาเสริ์ฟพวกผม โดยที่ผมรับมาอย่างเกรงใจ
“อ๋อน้องจอยไม่ว่างหน่ะค่ะ โอเคค่ะ วันนี้เรามาคุยเพิ่มเติมจากเมื่อวานดีกว่านะคะ” อีกบตอบ พลางยกน้ำเย็นขึ้นจิบ
“ครับ ดีครับ คือผมชอบบ้านสไตล์เมอดิเตอเรเนี่ยนครับ แต่อยากให้มีความเป็นโมเดริ์นแฝงอยู่ อยากได้เป็นบ้านสองชั้นที่มีทุก ๆ อย่างในบ้านเดียวกัน และก็สามารถรับลมทะเลได้ด้วย”
“ค่ะ แล้ววว บรรยากาศรอบ ๆ บ้านล่ะค่ะ อยากให้บ้านสร้างบรรยากาศประมาณไหนให้ผู้อาศัย”
“อืม อยากให้เป็นที่ที่ทำให้คนที่อยู่รักกันมากขึ้นหน่ะครับ ได้ใช้เวลาดี ๆ ร่วมกันในบ้านริมทะเลนี้”
“เรื่องเนื้อที่ล่ะคะ”
“ก็ คือว่า เนื้อที่ของบ้านผมอยากให้ไม่กว้างมากนักอ่ะครับ คือ ผมไม่แน่ใจที่เหมือนกันว่าเป็นยังไงเพราะว่าผมเองก็ไม่เคยไปที่ที่จะปลูกบ้านมาก่อน”
และผมก็หมดความสนใจกับบทสนทนาตรงหน้า เพราะว่าตอนนี้ผมได้แต่มอง มอง มอง หน้าหวาน ๆ ที่พูดคุยกับอีกบอย่างเป็นกันเองและแจกรอยยิ้มหลังบทสนทนาเสมอ บางครั้งมือขาว ๆ ของเขาก็มุ่นผมเส้นเล็กที่ปล่อยยาวนั้นเวลาครุ่นคิด เหอ ๆๆๆ คุณอู๋ ๆๆๆๆๆ และผมก็มองดูรอบ ๆ ร้าน ผมนึกอิจฉาตำรวจวัยกลางคนที่นั่งเผ้าร้านทองซะแล้วสิ ที่ได้นั่งมองหน้าสวย ๆ หวาน ๆ ของคุณอุ๋ทุกวัน
“คุณโจ้ครับ”
ผมถึงกับตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงนุ่ม ๆ นั้นเรียกผม
“เอ่อ ครับ” ผมถึงกับวางตัวไม่ถูกเลยทีนี้
“เสาร์นี้เจอกันที่นี่ตอนหกโมงเช้านะครับ”
“อ่อ ครับ...แล้วไปไหนกันเหรอครับ”
“ไปหัวหินหน่ะครับ ที่เราเคยคุยกันเมื่อวานไง เดี๋ยวไปรถผมดีกว่านะครับ ผมจะได้พาพวกคุณไปได้สะดวก” อุ่ยย ผมลืมไปเลย ดีนะดูท่าทางคุณอู๋ไม่โกรธผมเท่าไหร่
“ครับ” เหอะ ๆ ไม่กล้ามองหน้าเค้าตรง ๆ หน่ะ
“โอเคค่ะ เสาร์นี้หกโมง ที่นี่ ใครช้าไปเอง โอเคนะคะ” อีกบหันมาบอกผมโดยเน้นประโยคสุดท้าย ทำให้คุณอู๋ขำอีกบ
“โหยย ไม่หรอกครับ ผมรอได้” คุณอู๋บอกพวกผม“คุณกบ คุณโจ้ครับ ใกล้เที่ยงแล้ว เดี๋ยวทานข้าวเที่ยงที่นี่ด้วยกันเลยนะครับ”
“ได้เลยค่ะ ได้ข่าวว่าแถวนี้อาหารอร่อยเยอะ” อีกบรีบรับคำ
“ครับ ขอบคุณครับ”
“ครับ เดี๋ยวผมขอตัวเข้าไปข้างในก่อนนะครับ สักครู่นึง”
พวกผมรับคำ โดยอีกบถลาจากเก้าอี้ไปดูรอบ ๆ ร้านอย่างสนใจจนพี่ตำรวจถึงกับมองมันด้วยความระแวง ส่วนผมหันไปมองรอบ ๆ ร้านทอง ผมว่าร้านนี้จัดวางสินค้า(เอ่อ ก็คือทองหน่ะแหล่ะครับ) ในรูปแบบที่แตกต่างจากร้านอื่นอย่างสิ้นเชิง เค้าจัดวางตู้ทองเหมือนจัดวางงานศิลปะเป็นมุม ๆ และใช้แสงเหมือนในพิพิทภัณท์ให้ดูน่าสนใจ มองไปข้างบนเห็นรูปถ่ายขนาดใหญ่ครอบครัวของคุณอู๋ ผู้ชายกับผู้หญิงมีอายุที่นั่งข้างล่างคงเป็นคุณพ่อกับคุณแม่ของคุณอู๋โดยมีคุณอู๋และน้องชายน้องสาวยืนขนาบข้างอยู่หลัง ผมเห็นหน้าแม่ของคุณอู๋ผมก็รู้แล้วว่าคุณอู๋นี่หน้าสวยหวานเหมือนใคร คือถ้าจะบอกว่าตอนสาว ๆ ของคุณแม่คุณอู๋คงหน้าตาแบบคุณอู๋ตอนนี้ไม่มีผิด ส่วนน้องชายคุณอู๋ก็มีเค้าหน้าคุณอู๋อยู่เหมือนกัน แต่พอมองอีกทีก็มีส่วนคล้าย ๆ คุณพ่อ ส่วนน้องสาวคนเล็กคุณอู๋ก็หน้าตาเข้าขั้นน่ารักแต่ได้เค้าคุณพ่อมาเยอะกว่าคุณแม่ละมั๊งเลยหน้าไม่ค่อยเหมือนคุณอู๋เท่าไหร่ ถัดมาเป็นรูปคุณอู๋ในตอนพระราชทานปริญญาบัตรจากมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศไทย โดยข้างล่างมีข้อความว่า “บริหารธุรกิจบัณทิตเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง (เหรียญทอง)” โห ทั้งหน้าตาดี เรียนก็เก่ง บ้านก็รวยแถมยังไม่หยิ่งอีก ว่าแล้วผมชักอยากปล้นร้านนี้ซะแล้วสิ ไม่ใช่ปล้นทองนะ แต่อยากปล้นหัวใจลูกชายร้านนี้ต่างหาก หุหุ
“คุณอู๋ครับ คุณโจ้ครับ อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”
“คนสวยอย่างกบขออะไรก็ได้ค่ะ” หืมม อีกบ พูดไม่ได้ดูหนังหน้าตัวเองกับเค้าเลย
“อ่อ ครับ” คุณอู๋ยิ้มรับ “งั้นเดี๋ยวผมทำข้าวผัดปูให้กินนะครับ” หา ....คุณอู๋จะลงมือทำกับข้าวให้พวกผมกินเลยเหรอเนี่ยะ
“เอ่อ คุณอู๋ครับ รบกวนคุณอู๋จังเลย คือว่าพวกผม...” ผมละล่ำละลักบอก
“อย่าเกรงใจเลยครับ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย อีกอย่างผมก็ทำอาหารทานเองทุกวันด้วย แต่ว่าวันนี้ก็ต้องขอให้พวกคุณมาทานข้าวเป็นเพื่อนผมแล้วหล่ะ”
คุณอู๋พูดซะขนาดนี้แล้ว จะปฎิเสทก็กระไรอยู่ พวกผมเลยตกลงตามนั้น หุหุ เป็นบุญของกระเพาะไอ้โจ้แล้วสิเนี่ยะ ลองชิมดูสิว่าอร่อยพอจะเป็นลูกสะใภ้ของแม่ผมได้หรือเปล่า หุหุ
“ถ้างั้นเชิญทางนี้เลยครับ” คุณอู๋นำพวกผมมาทางหลังตู้โชว์ที่จะมีประตูไม้บานเล็ก ๆ ปิดอยู่ แต่พอเปิดไปก็เป็นห้องกินข้าวที่ผนังเป็นสีขาวสะอาด และชุดโต๊ะกินข้าวสไตล์จีน ๆ ตั้งอยู่กลางห้อง
“เชิญนั่งรอตรงนี้แปบนึงนะครับ” คุณอู๋บอกพวกผม แล้วหายเข้าไปในครัว แต่ผมกับอีกบได้ยินเสียงคนคุยกันจากในครัว ผมและอีกบเลยขอสาระแนจังซะหน่อย โดยการแอบดูและฟัง
“คุณหนูอย่าทำเลยค่ะให้ป้าทำให้ดีกว่า ป้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำ ๆ” สาวใช้วัยดึกคนนั้นบอกกับคุณอู๋อย่างเกรงใจและขัดใจปนกัน
“ไม่เอาน่าป้าสี่ นะ ป้าสี่รอกินข้าวฝีมือกิมอู๋นะ” คุณอู๋บอกอย่างอ้อน ๆ อืม คุณอู๋นี่ชื่อเล่นเต็มชื่อว่า “กิมอู๋” เหรอเนี่ยะ
“เฮ้ออ ป้าไม่น่าสอนให้คุณหนูทำงานของผู้หญิงเลย”
“ไม่เอานะครับป้าสี่” คุณอู๋เข้าไปกอดร่างกลมนั้นอย่างเอาใจ “ป่ะ เดี๋ยวไปทานข้าวกันนะ”
“ให้ป้าช่วยทำนะคะ” และป้าก็จัดแจงเป็นลูกมือของคนสวย
“ตายแล้วอีโจ้ วันหลังกูคงต้องมาเข้าคอร์สแม่ศรีเรือนกับคุณอู๋ซะแล้วล่ะมั๊งเนี่ยะ สวยช้อยไม่พอแถมยังเป็นกุลสตรีอย่างนี้ ตายล่ะชั้นไม่ยอม ๆๆๆ” อีกบหันมาบอกกับผม
“ก็มึงมันมัวแต่หาผู้ชาย” ผมหันไปด่ามัน และรู้สึกว่าเรากำลังแอบดูเขาอยู่เลยกลับมานั่งทำเนียนที่โต๊ะ สักพักนึงป้าแม่บ้านก็ยกข้าวผัดปูมาเสริ์ฟ พวกผมก็ขอบคุณแก แล้วแกก็ยกอีกจานไปให้พี่ตำรวจข้างหน้า
แล้วคุณอู๋ก็ออกมาจากครัวโดยที่ไม่ได้ถอดผ้ากันเปื้อนสีขาว ผมยาวสลวยที่ตอนแรกปล่อยนั้นถูกมัดเป็นมวยข้างหลัง โอ๊ยยยย ผมเห็นแล้วอยากจะลักพาตัวไปเป็นอาสะใภ้น้องผักกาดจริงเชียว
“คุณอู๋ มาทานด้วยกันสิคะ” อีกบชวนคุณอู๋กินข้าว
“ครับ พวกคุณทานเลยก็ได้ครับ อืม ถ้าไม่อร่อยก็ขอโทษด้วยนะครับ ผมกลัวว่ามันจืดเกินไปเลยเอามะนาวกับพริกน้ำปลาให้ด้วยหน่ะครับ”
“โห ขอบคุณมากครับคุณอู๋” ขอบขอบคุณคนหน้าหวานนั้นและเป็นครั้งแรกที่ผมกล้ามองเขาอย่างเต็มตา
“ครับ เดี๋ยวเรามาทานข้าวกันดีกว่านะครับ” เขายกข้าวอีกจานโดยที่คราวนี้ เขานั่งติดกับผมเลย โอ๊สสสสสส ข้าวเคิ่วไม่กินแล้วเว้ยย
แต่อีกบมันได้ยินคุณอู๋บอกอย่างนั้นมันเลยตักข้าวเข้าปากเลย
“เป็นไงมั่งครับคุณกบ” หน้าหวาน ๆ นั้นหันไปถามกระเทยหน้าหล่ออย่างตื่นเต้น
“อร่อยดีค่ะ หอมเนยจังเลย”
“ไม่จืดไปใช่ไหมครับ”
“ก็ ปกติกบทานรสจัดอยู่แล้วอ่ะค่ะ ก็เลยต้องขอเติมพริกน้ำปลานิ้ดดดนึง” ว่าแล้วอีกบก็หยิบโถพริกน้ำปลาโดยมันตักแต่พริกล้วน ๆ ราดลงบนจาดข้าวผัดจนพริกแทบจะหมดโถ โหยย นิดนึงบ้านพระบิดาเอ็งสิอิกบ โดยคุณอู๋มองมันอย่างประหลาดใจในความแรงของมันแม้กระทั่งตอนกิน
“แล้วคุณโจ้ล่ะครับ” เขาหันหน้ามาทางผมที่นั่งมองเขาอยู่ ผมสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจที่หน้าหวาน ๆ นั้นอยู่ใกล้ผมมาก มากจนผมตื่นเต้น
“อ่อ ครับ” ผมเลยรีบตักข้าวกิน อืม เหมือนที่อีกบว่าแหล่ะ หอมเนยมาก ๆและเมื่อมองดูในจานก็พบว่า ปูที่ใช้ผัดนั้นเป็นก้อน ๆ ไม่ใช่เศษปูตามร้านข้าวผัดทั่วไป รสชาติ อืม ถือว่าอร่อยครับ สรุปว่าเป็นสะใภ้ของแม่ผมได้ ฮ่ะ ๆ
คุณอู๋เลยหันมาอมยิ้มใส่ผม ผมก็ก้มหน้าก้มตากินด้วยความเขินที่มีคุณอู๋มานั่งกินข้าวข้าง ๆ ผมอยู่ใกล้จนได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากนายหน้าหวาน - - ข้าวผัดปูทำไมหวานจังว้าาา อิอิ
กว่าผมจะเสร็จจากบ้านคุณอู๋ก็ปาไปบ่ายโมง อืมวันนี้เป็นการกินข้าวกลางวันที่แจ็ตพอตมาก ๆ เลยสำหรับผม ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าผมจะได้ทำความรู้จักคนที่ผมแอบมองได้รวดเร็วอย่างนี้ และผมก็รีบเข้าออฟฟิศทันบ่ายพอดี
“เดื๋อยยจ๋าาาา” อีกบมันเรียกผมขณะที่ผมนั่งเหม่อในออฟฟิศก่อนเลิกงาน
“อะไรจ๊ะ นี่อีกบ กูขอร้องล่ะอย่าเรียกกูว่าเดื๋อยได้ไหม มันเหมือนกูเป็นเพื่อนสาวมึงอ่ะ”
“แหม เดื๋อยก็...”
“อืม มีไรล่ะนี่”
“ก็ เรื่องบ้านคุณอู๋อ่ะ”
“ทำไมวะ”
“ชั้นว่ามันต้องเป็นเรือนหอรอรักแน่ ๆ เลยหล่ะแก”
อ่าว อีกบมายุ่งซะแล้ว “ทำไมวะ”
“ก็แหม คอนเส็ปบ้านที่เค้าบอกมะกี๊ไง”
“หึ บ้านสไตล์เมอร์ดิเตอร์เรเนี่ยนนี่นะ”
“ก็เออนะสิ แกไม่ได้ยินเหรอที่เค้าบอกว่า อยากให้คนที่เข้ามาอยู่ใช้เวลาดี ๆ ด้วยกัน”
อืม นางกบมันก็พูดน่าคิด “อืม ตกลงนี่มึงสงสัยว่าลูกค้าเป็นเกย์จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ยะอีกบ”
“ก็ ส่วนนึง..แต่ที่กบซี่สงสัยที่สุดนะคะ ก็คงเป็นสามีของคุณอู๋นี่หล่ะค่ะ อยากรู้ว่าจะหล่อไหม เพราะคุณอู๋เธอสะแมนเตนซะขนาดนี้..อ่าวอีโจ้ มึงเป็นอะไรไปล่ะหน้าซีดเป็นศพเชียว”
“อ่าวเหรอ กูหน้าซีดเหรอ”
“มึงเป็นไรป่ะเนี่ยะกูสังเกตุตั้งแต่มีเจอคุณอู๋ครั้งแรกแล้วนะ หรือว่ามึง มึง...มึงชอบคุณอู๋”
“เฮ้ยยย อีบ้าา กูไม่ใช่เกย์นะ จะไปชอบเค้าได้ไง เค้าเป็นผู้ชายนะมึง”
“บอกกูมาตามตรงอีโจ้”
“บ้าน่าาา กูเปล่าซะหน่อย”
“กูก็ล้อเล่นนนน มึงคงไม่ชอบเค้าหรอกเพราะเค้าออกจะนางฟ้าซะขนาดนั้น”
“ส่วนมึงก็เป็นหมาวัด” ผมเลยต่อให้อีกบมัน
“แอร๊ยยย อีโจ้ มึงหน่ะสิหมาวัด อีอัลเซเชียน อีมองดูเลี่ยน อี...” และสารพัดพันธุ์หมาที่อีกบขุดเอามาด่าผมมาอย่างลืมแอ๊บแมน
“ฮ่ะ ๆๆๆ” ถึงแม้ผมจะเป็นคนโดนด่าแต่ก็อดขำกับนังกบมันไม่ได้ นี่หล่ะหนามีเพื่อนเป็นกระเทยมันดีอย่างนี้นี่เอง
“ก็มันน่าคิดไหมล่ะว่า คุณอู๋เนี่ยะรูปสวยรวยทรัพย์นับเป็นหลายล้านซะขนาดนี้ ก็ต้องมีแฟนหน้าหล่อ บอดี้เร้า เป้าบิ๊กไซส์ไว้เคียงคู่สิยะ” น่าน อีกบยังไม่จบ
“ก็ ไม่รู้สิ แล้วทำไมล่ะ มึงจะไปแย่งสามีเค้าเหรอ”
“ไม่แน่นะ ถ้าสามีเค้าเห็นชั้นเค้าอาจจะตะลึงในความงามแบบไทยแท้จนต้องทิ้งอาตี๋หน้าหวานก็ได้”
“เฮ้ออออ” ผมถอนหายใจกับความแฮ่ดของอีกบ
“เอาล่ะค่ะ พรุ่งนี้เจอกัน กบศรีไปก่อนล่ะนะ บั๋ยบายย”
ผมมองตามหลังนางกบไปพลางคิดถึงเรื่องของสามีคุณอู๋ เฮ้ยย บ้าน่า เค้าต้องยังโสด ๆๆๆๆ สิวะ
-
ดีใจจังที่เรื่องนี้มาเขียนต่อ หุหุ
ลุ้นกับโจ้ต่อไป :)
-
หวังว่ามันจะไม่ใช่เรือนหอ แบบที่กบสมรคิดหรอกนะ
ไม่งั้นโจโจ้ซัง คงชีช้ำแย่เลย
-
ขออวยพรให้โจ้สมหวังด้วยอีกคน
อิอิ
(จะรออ่านตอนต่อไปนะค๊า)
-
เชียร์นายโจ้
ชอบน้องกบศรี แรงดี
-
โอ๊ยลุ้นตัวโก่งเลย
ว่าคุณอู๋จะยังโสดอยู่ไหมแล้วบ้านนั่นจะเป็นเรือนหอจริงรึป่าว
รออยู่นะครับ
-
เอาน่าไม่ต้องกลัว ถึงคนสวยจะมีแฟนแล้ว เดี๋ยวเจอเสน่ห์ล้านแปดเล่มเกวียนของกบศรีก็จัดการได้ ทีนี้คนสวยก็โสดแล้ว :laugh:
-
เข้ามา เชียร์นายโจ้ ๆ
-
สู้ๆ
-
ชอบคุณกบศรีจังเลย ฮาได้ตลอด อิอิ
-
:jul3:เข้ามาฮา กบศรี อิอิ รอตอนต่อไปคร้บผม...
-
อ๋าย..กิมอู๋ เพอร์เฟคมากกกกก
เอาใจช่วยนายโจ้ ขออย่าได้กินแห้วเลยซ้าธุ
ชอบน้องกบมากค่ะ คิดว่าหล่อนจะต้องเป็นสีสันและรสชาติของเรื่องดีทีเดียว
เอ่อ..ไรเตอร์คะ เจอคำเขียนผิดบ้างอ่ะ ขออนุญาตแก้ให้นะคะ
สันณิฐาน แก้เป็น สันนิษฐาน
คอนเฟริ์ม " คอนเฟิร์ม
โอกาศ " โอกาส
-
เอาใจช่วยโจ้นะจ๊ะ
-
โถ คุณโจ้ เริ่มเรื่องก็มีทีท่าว่าจะไม่สมหวังละ เอิ๊กๆ น่าสงสารจริงจัง
-
สนุกอ่า อ่านแล้วเพลินดี แถมยังได้ฮาไปกับคุณกบศรีด้วย 5555
ความจริงยอมรับกับกบไปเลยก็ได้นะว่าแอบชอบนายหน้าหวานอ่ะ
จะได้มีคนช่วยอีกแรงนึงไง ^^
-
มาต่อได้แล้วครับ อยากดูความก๋ากั่นของกบศรี อิอิ...
-
ขอโทษค่ะที่มาต่อช้า ก็ใกล้สอบแล้วค่ะ อ่อ จะบอกว่า ขออนุญาตหายไปสักพักนะคะคุณผู้อ่านที่รักทุก ๆ ท่าน หลังวันที่ สิบ ตุลา จะกลับมาใหม่นะคะ
ผมกลับมานั่งคิด นอนคิดจนนอนไม่หลับอีกแล้ว ทำไมละวะ เค้าเป็นคนที่หน้าตาดีและมีเงินขนาดนั้น เค้าก็คงต้องมีแฟนอยู่แล้ว และการที่เค้าสร้างบ้านริมทะเลนี่คงเป็นรังรักของเค้าแน่ ๆ ถึงเค้าจะเป็นผู้ชายแต่เค้าอาจจะสร้างไว้สำหรับแฟนสาวของเค้าก็ได้ แต่ถ้าเค้าเป็นเกย์ขึ้นมาจริง ๆ เค้าจะมีแฟนและคบกันอย่างเปิดเผย หรือว่า เค้าอาจจะทำบ้านไว้เกร็งกำไรเล่นเฉย ๆ ตามประสาคนมีเงิน เอ หรือว่า.....
“โจ้ครับ ตื่นได้แล้ว” ผมรู้สึกตัวเมื่อได้รับสัมผัสการปลุกจากใครคนหนึ่ง เสียงนุ่ม ๆ ผมหยีตาสู้แสงแดดยามเช้าเพื่อเพ่งหน้าของคนที่มาปลุกผมชัด ๆ เมื่อผมจับการมองเห็นได้ ผมก็ยิ้มออกเมื่อเห็นหน้าหวาน ๆ ของคุณอู๋ในชุดนอนบางเบา ผมจึงแกล้งทำเป็นล้มตัวนอนต่อ
“ตื่นได้แล้วครับ จำไม่ได้เหรอวันนี้เราจะไปไหนกัน หืมม” แก้มของผมรับสำผัสอ่อนโยนจากมือเรียวบางนั้น ผมรีบคว้ามือนุ่มนั้นไว้อย่างว่องไว แล้วคว้าตัวคนหน้าหวานลงมานอนด้วยกันในอ้อมแขนผมอีกรอบ หลังจากที่เมื่อคืนผมนอนกอดร่างนี้มาแล้วทั้งคืน
“เอ ไปไหนหรอครับ”ผมกระซิบที่ข้างหูนั้นอย่างแผ่วเบา และตั้งใจซุกไซร้ซอกคอที่หอมอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมและสัมผัสนุ่มลื่นของผมสวย
“หืมม ไม่เอาสิ เดี๋ยวทุกคนรอนะ” เขาอุบอิบตอบผมในลำคอ ผมจึงกอดเขาแน่นขึ้น
“แต่ผมไม่รอแล้วนะครับบบ”ก่อนที่ผมจะทำอะไรมากกว่านั้นผมก็รู้สึกว่าโจ้น้อยมันได้ตื่นมาพร้อมกับผมอย่างเต็มตัวแล้ว แต่ผมรู้สึกปวดฉี่จังเลย โอ๊ะ!
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ นาฬิกาบอกเวลาตีสาม รอบตัวผมมีแต่ความมืด ตายล่ะ ผมฝันไปเหรอเนี่ยะ เฮ้อ เสียดายจริงเชียว ผมมองตัวเองในกระจกขณะออกจากห้องน้ำ เฮ้ออ โจ้เอ๊ยย แห้วอีกแน่ ๆ เลยครับพี่น้อง
เช้านี่ผมตื่นมาทำงานด้วยความงัวเงียสุด ๆ เฮ้อออ ความรักที่แสนหวานของผมคงจะมีแค่เพียงในฝันใช่ไหมเนี่ยะ ทำไมน้าา ผมถึงได้เป็นเอามากขนาดนี้
ก่อนที่จะทำงานผมว่าผมเข้ามาหากาแฟร้อน ๆ ในร้านสะดวกซื้อใต้ออฟฟิศดื่มก่อนดีกว่า ก่อนที่ผมจะไปชงกาแฟที่มุมน้ำร้อน ผมก็ขอแวะดูแผงนิตยสารที่วางใกล้ ๆ กันหน่อยละกัน
ผมมองไปเรื่อย ๆ ก็เจอแต่หนังสือที่เกี่ยวกับซุปซิบดารา เฮ้ออ เจริญล่ะ และก็ฟุตบอล กีฬา รถยนต์ แต่ผมมาสะดุดที่หนังสือเล่มนึงเข้าให้แล้ว ผมจึงหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ ว๊าวว นิตยสารเกี่ยวกับการแต่งงานเหรอเนี่ยะ ผมมองรูปบนปกนิตยสารซึ่งเป็นหญิงสาวถือช่อดอกไม้ แต่ทำไมไม่รู้ผมถึงได้มองเป็นหน้าคุณอู๋ของผมไปได้ คุณอู๋ ๆๆๆๆ
“เอ่อ โทษนะคะ” เสียงผู้หญิงคนนึงกล่าวก่อนที่จะเบียดผมเพื่อหยิบนิตยสารอีกเล่มแล้วไปจ่ายเงิน อ่าวตาย นี่เรามายืนฝันกลางวันเหรอเนี่ยะ รีบเข้าออฟฟิศดีกว่า เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย
และวันทำงานของผมก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน สองวัน และสามวัน ทุก ๆ วันก็ผ่านไปอย่างช้า ๆ หรือว่าผมรอคอยที่จะได้ไปหัวหินกับคุณอู๋น้า เฮ้อออ อยากให้ถึงวันเสาร์ตอนเช้าเร็ว ๆ จัง แต่เอ๊ะ นี่มันวันศุกร์แล้วนี่หว่า กึ๋ย ๆๆๆๆๆ พรุ่งนี้แล้วสินะจะได้ไปหัวหินกับคุณอู๋ คุณอู๋ ๆๆๆๆๆ
“อีโจ้!!!”
เสียงตวาดแว้ดจากอีกบทำให้ผมตื่นจากพวังค์ทันที ผมมองหน้าคมของมันตรงหน้างง ๆ
“มีไรวะ”
“มีสิวะ อีดรอก ชั้นเรียกแกจนคอจะแตกอยู่แล้ว”
“ระ เหรอ...”
“มึงเป็นอะไรคะอีโจ้ ตาเยิ้มเป็นคนเมากัญชาอยู่เนี่ยะ”
ผมมองหน้ามันไม่เข้าใจ อะไรวะ เมากัญชา นี่ผมดูแย่มากเลยเหรอ
“เออ ๆๆ เชื่อแล้วค่ะว่ามึงมึนจริง” อีกบถอนหายใจเซ็ง ๆ “มึงคะ พรุ่งนี้เจอกันเจ็ดโมงที่บ้านคุณอู๋นะคะ โอเคร๊?”
“เออ ๆ” ผมพยักหน้ารับคำ
“เฮ้ออ” อีกบถอนหายใจใส่ผมแล้วสะบัดบ๊อบออกไปเซ็ง ๆ โอ๊ย ตื่นเต้น ๆๆ พรุ่งนี้จะได้ไปหัวหินกับคุณอู๋แร้วววว
และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง เมื่อคืนผมขอสารภาพว่าผมนอนไม่หลับเลยครับ เรียกว่านั่งรอเวลาตีห้าลุกมาแต่งตัวหล่อแล้วไปบ้านคุณอู๋ที่เยาวราชเลยดีกว่า และเมื่อผมมาถึงก็พบกับคุณอู๋ที่ออกมาเปิดรับผม วันนี้คุณอู๋ดูสวยกว่าเดิมด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวแต่มีเสื้อกั๊กทรงแปลกตาสีเทาคลุมทับกับกางเกงขาเดฟ ผมสวยนั้นปล่อยสยายไร้ยางรัด เล่นเอาผมแทบเอ๋อไปเลย
“สวัสดีครับคุณโจ้” คุณอู๋ส่งยิ้มหวาน ๆ ทักทายให้ผม
“สะ...สะ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ลูกค้าคนสวยแทบไม่ทัน โอ๊ย ไอ้บ้า สติ ๆๆๆ มีสติหน่อยสิวะ
“มาแต่เช้าเลย ทานข้าวมาหรือยังครับ”
“เอ่อ ยะ..ยังครับ”
“เดี๋ยวไปทานข้าวในบ้านด้วยกันก่อนก็ได้นะครับ”
“มะ..ไม่เป็นไรครับ”
“นะครับ อย่าเกรงใจเลย ถือว่าทานรอคุณกบกับคุณจอยเป็นเพื่อนผมก็ได้”
อ่าวอีกบกับน้องจอยยังไม่มาเหรอเนี่ย เหอะ ๆๆๆ ตายล่ะคราวนี้ผมมาเช้ากว่าพวกมันเลย อิอิ
“นะครับคุณโจ้”
“ครับ รบกวนด้วยนะครับ” ผมกล่าวอย่างเกรงใจ เอ๊ะ ทานข้าวเป็นเพื่อน นี่แสดงว่า ผมจะได้กินข้าวกับคุณอู๋สองต่อสองใช่มั๊ยเนี่ยะ อ๊ากกกกกก
ผมเดินตามหลังคนสวยเข้าไปในบ้าน นี่คนหรือนางฟ้ากันเนี่ย ขนาดหันหลังยังสวยซะขนาดนี้ อ๋อยย ผมจะยืนไม่อยู่แล้ว ตื่นเต้น ๆๆๆ
“พี่อู๋ เค้ามากันยังอ่ะ” สาวน้อยที่ผมจำได้ว่าเป็นน้องคุณอู๋เดินลงมาถามคนเป็นพี่ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเพิ่งตื่น เธอมองไปรอบตัวอย่างงงๆ
“คุณโจ้มาแล้วคนนึง...อ่อ คุณโจ้ครับ นี่น้องแอนน้องสาวผมเอง แอน นี่คุณโจ้ วิศวะกรที่จะไปกับเราวันนี้” คุณอู๋แนะนำเสร็จสรรพ เอ๊ะ ไปกับเรา งั้นหมายความว่า น้องสาวคุณอู๋จะไปด้วยอ่ะสิเนี่ย
“หวัดดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ผม ผมรับไหว้สาวน้อย เด็กอะไรสัมมาคาราวะดีจริง ๆ
“ไปอาบน้ำแต่งตัวเลย แล้วลงมากินข้าวกับพี่ จะได้รีบไป”
“ค่ะ ๆๆ” เธอรับคำพี่ชายแล้วหายไปทำตามคำสั่ง
“อ่อ วันนี้ผมขอพาน้องสาวไปด้วยนะครับ”
“คะ...ครับ” ผมรับคำ โอ๊ยย ขอให้ไม่พาแฟนไปด้วยผมก็ดีใจแล้วครับ
“เดี๋ยวทานข้าวด้วยกันเลยนะครับ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” ผมรับคำและนั่งลง ไม่ช้าข้าวต้มหมูหอมกรุ่นก็มาเสริ์ฟตรงหน้าผม ว่าแต่ นี่คุณอู๋ทำเองหมดเลยใช่มั๊ยเนี่ย เพราะผมไม่เห็นว่าสาวใช้วัยชราคนเดิมออกมาเลย
“เอ่ออ คุณอู๋ครับแล้วคุณป้าคนนั้นล่ะครับ”
“อ่อ ป้าสี่เหรอครับ” คุณอู๋ทำหน้านึกได้ “ผมให้ป้าเค้าทำเฉพาะงานบ้านหน่ะครับ งานครัวนี่ผมทำเองดีกว่า”
“ออ ครับ”
“ทำไมเหรอครับ ไม่มั่นใจฝีมือผมเหรอ” คนสวยถามแบบกลัว ๆ โถ ใครจะกล้าครับ แต่เห็นหน้าก็อร่อยแล้ว
“ปะ เปล่า..นะครับ ผมแค่สงสัย เพราะวันนั้นผมเห็นว่าป้าเค้าเป็นแม่บ้านไงครับ”
“อ่อ ครับ..งั้นก็ ทานกันเลยดีกว่าครับ”
“ครับ”
ผมรับคำและลงมือกินอย่างเงียบ ๆ แน่นอนครับว่าอร่อยมาก แต่อยู่กันสองคนแบบนี้ผมไม่กล้ามองหน้าคุณอู๋เลยให้ตายสิ ก็ต้องก้มหน้าก้มตากินกันต่อไป กินจนจะหมดชาม น้องสาวของคุณอู๋ก็ลงมา
“พี่อู๋ ทำรายกินอ่า ห้อมมม หอม”
“ข้าวต้มหมูไง”
“เหรอ....เดี๋ยวแอนไปตักมากินด้วยนะ”
“จ้ะ”
คนเป็นพี่ชายรับคำ และหันมากินต่อ ทันใดก็ได้ยินเสียงกริ่งที่หน้าประตูร้าน
“สงสัยว่าเป็นคุณกบไม่ก็คุณจอยมั๊งครับ”
คุณอู๋พูดแค่นั้นก็ลุกไปเปิดประตู น้องแอนที่เพิ่งเดินมาเลยถามผม
“พี่อู๋ไปไหนเหรอคะ”
“ออ ไปเปิดประตูครับ”
“ออ ค่ะ” น้องแอนยิ้มให้ผม “พี่โจ้คะ เป็นวิศวะสนุกมั๊ยคะ”
คำถามนี้เล่นเอาผมตอบไม่ถูกกันเลยทีเดียว
“ก็ดีครับ มีอะไรให้แปลกใจได้ทุกวันเลย”
“งั้นเหรอคะ” น้องแอนยิ้มประหลาดใจอย่างตื่นเต้น ช่างสมกับเป็นสาวน้อยจริง ๆ “น่าสนุกจังเลยนะคะ”
“เอ่อ ครับ” ผมรับคำยิ้ม ๆ และอีกบกับน้องจอยก็เข้ามาพร้อมคุณอู๋
“อ๊ายยยยย อีโจ้ วันนี้มึงมาเช้ากว่ากูเหรอคะเนี่ย ตายแล้ว ประเทศไทยหิมะตกก็วันนี้หล่ะค้าาา”
อ่าว อีกบเล่นผมแต่เช้าเลย
“คนเรามันก็ต้องมีปรับตัวกันมั่งสิวะ”
“ค่าา ให้มันเช้าอย่างนี้ทุกงานนะคะ”
ว่าแล้วอีกบก็นั่งลงข้าง ๆ ผมพร้อมกับน้องจอย คุณอู๋แนะนำน้องแอนให้รู้จักเหมือนเดิม ก่อนที่จะถามว่ากินข้าวมาหรือยังเหมือนเดิม
“อ๋อ กบกับน้องจอยทานมาเรียบร้อยแล้วค่ะคุณอู๋”
“อ่อ โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมเรียกมารับเลยละกันนะครับ”
“ค่ะ” อีกบรับคำ และชวนคนโน้นคนนี้เมาท์ตามประสา สักพักรถตู้ก็มารับพวกเรา เย้ ๆๆ จะไปหัวหินแล้วโว้ยยยย ผมไม่รอช้าที่จะเล็งที่นั่งใกล้ ๆ คุณอู๋ไว้ก่อนแต่..
“อ๊ายยยยยย” อีกบกระโจนขึ้นรถตู้คนแรกอย่างดี๊ด๊า อีกบหมายปองที่เบาะกลาง ส่วนน้องจอยขอนั่งเงียบ ๆ คนเดียวตามสไตล์ที่เบาะข้าง ๆ คุณอู๋กับน้องแอนนั่งเบาะแรก แล้ว...ผมล่ะ
“เบาะยังยังว่างนะคะอีโจ้” อีกบส่งเสียงเยาะเย้ย เพราะมันรู้ว่าผมไม่ถูกกับเบาะหลัง ตายล่ะ ถ้าอ้วกแตกไปงานี้มีเสียแน่ ๆ ผมก็เลยต้องย้ายตัวเองไปนั่งที่เบาะหน้ากับพี่โชเฟอร์อย่างเสียไม่ได้ เอาวะ เขากลับ ค่อยแย่งอีกบนั่งก็ด้ายยยยย
พอประจำที่นั่งได้ ผมก็ขอนอนเอาแรงก่อนล่ะครับเดี๋ยวทำงานพลาด ก่อนนอนผมขอมองกระจกหนังที่เห็นหน้าคุณอู๋คุยกับน้องสาว เฮ้ออ สวยจังเลย คนสวยนั้นมีกระเป๋าสะพายใบโตสีดำทรงที่ผมเห็นว่าผู้ชายหรือผู้หญิงก็ใช้ได้(เค้าเรียกว่า ยูนิเซ็กส์ใช่มั๊ย ทำนองนั้น) แล้วหยิบกระปุกลิปบาส์มเล็ก ๆ ขึ้นมาทาก่อนจะหันไปช่วยน้องสาวตัวเองแต่งหน้า
แต่พี่โชเฟอร์ดันปรับกระจกมองหลังให้เอียงไปทางซ้าย ซึ่งก็เห็นเป็นอีกบกำลังโป๊ะหน้าอยู่ ผมสะดุ้งและเลิกมองแทบไม่ทัน เอาวะ นอนก่อน ๆ เดี๋ยวไปโชว์เอ๋อใส่คุณอู๋อีก
ผมตื่นขึ้นมาขณะที่รถขับมาเลียบชายหาด ผมมองรอบ ๆ ตัว ก็พบว่าทุกคนนั้นยังหลับอยู่ ยกเว้นคุณอู๋ที่เหมือนคอยบอกทางพี่คนขับ ผมแอบยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะทำเป็นหลับต่อไป อิอิอิ
สักพักรถก็จอดที่ที่ดินเปล่าริมหาดแปลงหนึ่ง ทุกคนในรถที่หลับเริ่มตื่น อีกบเด้งตัวลงมากจากรถเป็นคนแรกอย่างตื่นเต้น ตามมาด้วยน้องจอย คุณอู๋ และน้องแอน ผมมองที่ดินละทะเลตรงหน้าทิ่ง ๆ โอ้โห ราคามันคงไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ยะ วิวสวยมาก ๆ เลยให้ตายเถอะครับ..
ผมมองไปที่คุณอู๋ก็แทบจะเข่าอ่อน โอ้โห หน้าสวย ๆ ในแว่นกันแดดนั้นทำเอาผมอึ้งไปเล็กน้อย คุณอู๋มองหน้าผมแบบถามว่ามีอะไรเหรอ ผมยิ้มกลบเกลื่อน ก่อนจะเดินตามคุณอู๋ไป บริเวณที่ดินริมหาด
“เอ่อ ที่ดินแปลงนี้ใช่มั๊ยครับสำหรับปลูกบ้าน”
“ครับ ใช่ครับ” คุณอู๋ตอบยิ้ม ๆ “ทั้งหมดเจ็ดไร่นะครับ แต่ผมกะว่าตัวบ้านแค่สามไร่ก็พอแล้ว อยู่กันง่าย ๆ พอครับ”
“อ่าครับ” ผมรับคำและถามต่อเป็นการงาน “เดี๋ยวผมถ่ายรูปและขอรายละเอียดเรื่องที่ขนาดที่ดินให้ด้วยนะครับ จะส่งต่อให้ฝ่ายก่อสร้างอีกที”
“ครับ ได้ครับ”
“ครับ” ผมรับคำสั้น ๆ ก่อนจะขอตัวไปถ่ายรูปในส่วนต่าง ๆ ของที่ดินโดยมีคุณอู๋คอยถือโฉนดคอยชี้หลักเขตบอกข้าง ๆ ผม ผมเก็บอาการเขินอายพอควร ก็งานหนิครับ เสียงานเพราะอายนี่คงแย่เลย เหอะ ๆ
ผมมองเห็นน้องแอนกับอีกบหยิบอุปกรณ์ทำกินมาวาด ๆ เขียน ๆ ตามปกติ โดยมีน้องแอนคอยดูอย่างสนใจ และอีกบก็เมาท์กับน้องแอนไปพลางอย่างออกรส
ตัวผมเองถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ เป็นรูปแปลงที่ดิน และก็รูปคุณอู๋ (แหม่ ขอบ้างน่าครับ) ผมก็ทำทีเป็นถ่ายแปลงที่ดิน แต่บางรูปผมก็เน้นที่คุณอู๋ต่างหากล่ะ เหอะๆๆๆๆ
“เรียบร้อยครับ” ผมบอกกับคุณอู๋ที่ยิ้มสวยให้ผมอีกแล้ว อ๋อยยย
“ดีครับ เสร็จเร็วกว่าที่คิดแหน่ะ”
“ทีนี้ก็เหลือแต่ส่วนของงานออกแบบแล้วนะครับ ถ้าเลือกแบบบ้านได้เมื่อไหร่ ก็ลงมือก่อสร้างได้ทันทีเลย”
“ครับ”
คุณอู๋ยิ้มหวานให้ผมตามเคย ผมมองหน้าคุณอู๋ตอบ แต่โทรศัพท์ของคุณอู๋นี่สิดันขัดจังหวะเข้ามาซะก่อน
“ขอตัวนะครับ” คุณอู๋บอกกับผมแล้วปลีกตัวไปรับโทรศัพท์ ผมมองตามไปก็พบว่าคุณอู๋ดูดีใจมากที่มีสายนี้โทรเข้ามา หน้าสวยหวานนั้นม้วนผมเล่นไปด้วยในบางครั้ง ตลอดการสนทนามีแต่รอยยิ้ม แต่มันเป็นยิ้มที่ผมนั้นหนักใจเอามาก ๆ เลยครับ เพราะเหมือนว่าคุณอู๋กำลังคุยกับใครสักคนที่สำคัญ คือ ง่าย ๆ ว่า เหมือนว่าเค้ากำลังคุยกับแฟนยังนั้นหล่ะครับ
“อีโจ้ ๆๆๆ” อีกบแผดเสียงเรียกผม ผมได้สติเลยเข้าไปหามัน
“อะไรล่ะ อยากเล่นน้ำทะลหรือไงหะ”
“เปล่าค่ะ ยังไม่ได้เอาบิกินี่มา เล่นไม่ได้”
“แล้วเรียกกูเพื่อ...”
“จะให้มาดูแบบบ้านคร่าว ๆ ของน้องจอยเค้าค่ะ อีดรอกก เริ่ดม๊ากกก”
“ไหนดูสิ”
ผมขอดูรูปสเก๊ตส์คร่าว ๆ ก็แอบตกใจ รูปบ้านสไตล์เมอร์ดิเตอร์เรเนี่ยนประยุกต์ข้างหน้ามันเข้ากับหาดทรายตรงนี้จริง ๆ สิครับ
“สวยมากเลยค่ะพี่จอย” น้องแอนเองก็ชมเหมือนกัน
“ขอบคุณค่ะ”
“เจ้าของบ้านเค้าถูกใจเลยเห็นมั๊ย” อีกบกรีดขึ้นมา
น้องแอนยิ้มแห้ง เมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนจะบอกว่า “เปล่าค่ะ ไม่ใช่บ้านแอน เป็นบ้านของพี่อู๋ค่ะ แอนไม่เกี่ยวค่ะงานนี้”
“อ่าวเหรอคะ..” อีกบหน้าแตก มันหัวเราะเก้อ ๆ ออกมา “ตายจริง พี่นึกว่าอารมณ์บ้านตากอากาศของครอบครัวซะอีก”
“ก็ ไม่ใช่หรอกค่ะ คือ พี่อู๋เค้าปลูกกับเพื่อนอีกคนหน่ะค่ะ”
ผมหูผึ่งทันที เพื่อนอีกคนนี่หมายความว่าแฟนหรือเปล่านะ ชักไม่แน่ใจซะแล้วสิ
-
ยังดีนะที่โจ้ทำงานเสร็จได้โดยที่ไม่ละลายไปกับคนสวยซะก่อน 555+
หวังว่าเพื่อนร่วมปลูกบ้าน คงจะเป็นแค่เพื่อนจริงๆนะ
ไม่งั้นงานคงจะไม่เสร็จเพราะวิศวกรเฉาตายไปซะก่อน 555+
ปล.ถ้าเขียนอัพเดทการอัพที่หัวข้อที่โพสต์แรกของหน้าที่ 1 มันถึงจะขึ้นโชว์ในชื่อเรื่องนะคะ ^^
-
ยังดีนะที่โจ้ทำงานเสร็จได้โดยที่ไม่ละลายไปกับคนสวยซะก่อน 555+
หวังว่าเพื่อนร่วมปลูกบ้าน คงจะเป็นแค่เพื่อนจริงๆนะ
ไม่งั้นงานคงจะไม่เสร็จเพราะวิศวกรเฉาตายไปซะก่อน 555+
ปล.ถ้าเขียนอัพเดทการอัพที่หัวข้อที่โพสต์แรกของหน้าที่ 1 มันถึงจะขึ้นโชว์ในชื่อเรื่องนะคะ ^^
ขอบคุณมากค่ะ โอ้ เส้นผมบังภูเขาแท้ ๆๆ
-
กิ๊สส คนอ่านลุ้นฉี่เหนียวละว่าตกลงอยู่กะใคร แฟนไม่แฟน กร๊ากก :jul3:
-
เพื่อนนะนายโจ้
ลุ้นต่อไป
-
งานนี้คงได้ลุ้นกันอีกยาวแน่ๆ เลย :เฮ้อ:
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆ...
อ่านไปได้แต่สองสามตอนก็อมยิ้มแก้มตุ่ยเลย.. อิอิ ชอบเวลาโจ้เอ๋อๆๆใส่อู๋อ่ะ 555 หน้าหวานอาจจะรุกได้นะ
-
เพื่อนแหละ เพราะตำแหน่งแฟนน่ะ โจ้จองไว้แล้ว :o8:
แหะๆ เพิ่งเข้ามาให้กำลังใจ เพราะว่าคอมเจ๊งกะบ๊งอยู่
ไม่มามหาลัย นี่ไม่ได้เล่นคอม แทบขาดใจตาย ไม่ได้อ่านนิยาย :laugh:
-
งานนี้จะมีบทเศร้าของโจ้รึป่าวน๊า
-
ง่ะ โถ่ ๆ โจเอ้ยยยย
-
มาต่ออีกสินะ เราอยากรู้จะแห้วทั้งปีทั้งชาติรึเปล่าคนเรา :laugh:
-
ตายล่ะโจ้ เห็นแปลงแห้วลอยมาทั้งแปลงเลยอ่ะ
-
:a3:
แว๊บมาดู
-
กิมอู๋นี่สวยขนาดไหนนะ
-
มาแล้วค่ะทุก ๆ คน ขอโทษนะคะที่หายไปนานเลย ตอนนี้สอบเสร็จแล้ว ก็สามารถกลับมาลงแล้วค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ติดตามโดยตลอด ขอบคุณค่ะ :pig4:
“เฮ้ยยย เนี่ยอ่ะเหรอวะ นายหน้าหวานที่เล่าให้ฟัง” ไอ้ปลิวที่วันนี้มาบ้านผม ถึงกับตกใจเล็กน้อย เมื่อผมเปิดรูปในคอมให้มันดู (ไม่ต้องห่วงครับ ผมแยกไฟล์เรียบร้อยแล้ว อิอิ)
“เออ นี่หล่ะ...เป็นไงวะ..สวยป่ะล่ะ”
“มึงแน่ใจเหรอวะ ว่าเป็นผู้ชาย” ไอ้ปลิวถามแบบไม่เชื่อ
“เออ สิวะ มึงไม่เห็นเหรอเค้าแต่งตัวเป็นผู้ชายและก็เสียงเค้าเป็นเสียงผู้ชายนะเว้ย”
“โหยย เชดด ผู้ชายอะไรวะ สวย น่ารัก ยังกับนางเอกหนังเกาหลี”
“เออ...กูบอกแล้ว”
“และนี่ไงเนี่ย มึงถ่ายรูปเค้ามาเพ้ออย่างงี้ แล้วลงมือจีบเจิบอะไรยัง”
ผมไปไม่เป็นเลยเมื่อได้ยินอย่างนี้ โถ ไอ้ปลิวครับ แต่ผมมองหน้าเค้ายังยืนแทบไม่อยู่เลย นับประสาอะไรกับจีบครับเพื่อน
“นั่นไง แห้วอีกแล้วแน่ ๆงานนี้”
“เฮ้ยย อย่าเพิ่งตัดสินอย่างงี้สิวะ”
“เออ แล้วที่เพื่อนมึงเคยเดา ๆ ว่า เค้าจะอยู่กับแฟนนี่ จริงป่ะวะ”
“เหอะ กูก็ยังไม่รู้เลย” ผมตอบไอ้ปลิวไปหวั่น ๆ เพราะลึก ๆ แล้วผมก็กลัวเหมือนกันว่าจะเป็นอย่างที่คาดกันไว้จริง ๆ
“มึงคะ มึง ๆๆๆ” อีกบตรงมายังตัวผมที่กำลังจะออกไปกินข้าว
“ไรล่ะอีกบ”
“เดี๋ยวบ่ายนี้คุยงานกับคุณอู๋นะคะ บอกฝ่ายก่อสร้างด้วยล่ะ”
“เออ...” ผมรับคำอย่างสะกดอาการไม่ให้ตื่นเต้น คุณอู๋ ๆๆๆ อิอิอิอิ
“อีโจ้คะ” อีกบทำเสียงเล็กเสียงน้อยซุบซิบกับผม ขณะเดินไปกินข้าวด้วยกัน
“ไรวะ”
“มึงรู้มั๊ยคะว่าบ้านที่คุณอู๋ให้พวกเราไปทำให้ เค้าจะทำเป็นอะไร”
เอาล่ะสิ อีกบมาเปรี้ยวอีกแล้ว
“กูไม่รู้ กูไม่ชอบเสือกเรื่องของลูกค้า”
“เหรอ....” อีกบมองหน้าผมทำหน้าไม่เชื่อ
“เออ กูไม่เมาท์ดีกว่าถ้าไม่อยากรู้” อีกบทำท่าจะเดินไป ผมรีบเรียกมันแทบไม่ทัน
“เดี๋ยว ๆๆๆ เมาท์มาก็ได้”
“ไหนว่าไม่อยากรู้ไงคะอีเดื๋อยย”
“แหม่ ก็ความสุขของลูกค้ามันเป็นหน้าที่ของเรา....ก็ต้องรู้ดิวะ”
“เออ ค่ะ บอกตั้งแต่แรก” อีกบกระซิบข้างหูผม
“เค้าปลูกไว้อยู่กับแฟนค้าาา”
“หา...” ประโยคนั้นกระชากวิญญาณผมไปแล้ว “ยะ..อยู่กับแฟน..”
อีกบพยักหน้าจิก ๆ ใส่ผม “แล้วมึงรู้ได้ไงวะ”
“ไม่ยากค่ะ น้องแอนไงคะ ที่บอกกู”
“จริงเหรอวะ”
“ค่าาา น้องสาวเจ้าตัวยืนยันมาซะอย่างนี้ คงไม่ผิดหล่ะค่ะ”
“เหรอ....” ผมเออออ แต่ในใจนี่สิแทบเป็นลม “เอ่อ แล้วว่าแต่ เค้าจะแต่งงานเมื่อไหร่ว่ะ”
“คงจะแต่งไม่ได้หรอกค่ะ”
“หะ...หมายความว่าไงวะ คุณอู๋แต่งงานไม่ได้”
“แฟนคุณอู๋เป็นผู้ชายไงล่ะ อีโง่ววววว” อีกบกระซิบข้างหูผมอีกครั้ง คราวนี้หล่ะ ทำเอาผมแทบเดินไม่ออก ผมหันไปมองหน้ามันพร้อมส่งสายตาว่า “จริงเหรอวะ”
“ค่ะ จริงค่ะ เห็นน้องแอนบอกว่า คบกันมานานแล้วตั้งเป็นเรียนมัธยม นี่ก็รอเจ้าตัวกลับมาจากเมืองนอกหล่ะค่ะ มาจัดการเรื่องวิมานสีชมพูเค้าเนี่ย”
“เหรอ มึงสาระแนเรื่องลูกค้าขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แหม ..อีเดื๋อยคะ ทุกอย่างมันก็ต้องมีที่มาที่ไป แต่ก็เห็นมั๊ยล่ะ สวยเกินหญิงซะขนาดนั้น ไม่ชายแน่นอนค่ะ”
“แล้ว...บ้านเค้าเป็นคนจีน เค้าเป็นลูกชายคนโต แล้ว...ที่บ้านเค้ารับได้เหรอวะ”
“ตอนแรกชั้นก็คิดแบบแกนะคะเดื๋อย แต่พอชั้นถามน้องแอนชั้นก็กระจ่างมาก”
“ยังไงวะ”
“ก็ เค้าเป็นคนสวยอย่างนี้เพราะว่าที่บ้านส่งเสริมค่าาาา”
“หา ยังไงวะ”
“ก็คุณน้องแอนเล่าว่า ตอนคุณอู๋เกิดมาเป็นเด็กขี้โรคมาก จะตายมิตายแหล่อยู่หลายรอบ จนมีซินแสมาทักว่าให้เปลี่ยนชื่อเป็นชื่อผู้หญิง ชื่ออะไรก็ได้ และก็ให้เลี้ยงดูแบบเด็กผู้หญิง ก็จะรอดตาย”
“มีงี้เหรอวะ”
“ไม่รู้ค่ะ แต่น้องแอนเล่าว่าตอนแรกพ่อกับแม่เค้าก็ไม่เชื่อนะ จนคุณอู๋จะไปจริง ๆ ก็ลองทำดู ปรากฎว่ารอดค่ะ คุณอู๋เลยกลายเป็นลูกสาวมาตั้งแต่ตอนนั้น ก็ที่เค้าเคยเรียกตัวเองว่ากิมอู๋ไงคะ นั่นหล่ะค่ะมันเป็นชื่อผู้หญิง”
“เหรอ.....” ผมตกใจเหมือนกัน “แล้วเรื่องแฟนล่ะ”
“เห็นว่าทางบ้านก็รับได้นะคะ เพราะเห็นน้องแอนเล่าว่าพี่เขยของเธอเนี่ยทั้งหล่อทั้งรวย เหมาะสมกับคุณอู๋ทุกอย่างเลย”
ตอนนี้ใจของผมลงไปอยู่ตาตุ่มแล้ว โธ่ โจ้เอ๊ยยยย ทำไมแห้วตลอดชาติอย่างงี้วะ
“อีโจ้ๆ ๆๆๆ เป็นอะไรไปอีกคะ”
ผมมองหน้าอีกบงง ๆ
“มึงเอ๋ออะไรอีกคะ อีดรอก มาเป็นออทิสติกเอาตอนแก่เนี่ยนะ”
“อะไรล่ะ กูเปล่า...”
“ว่าแต่กูก็อยากเห็นแฟนคุณอู๋เหมือนกันนะคะ เห็นน้องแอนเล่าว่าเป็นลูกครึ่งด้วย คงจะหล่อเริ่ดระเบิดเทิดเทิงน่าดู”
“อืม ก็คงงั้นมั๊ง”
“อ๊ายยยย บ่ายนี้เค้าจะมาด้วยกันมั๊ยเนี่ยแก...”
อีกบทำท่าตื่นเต้น แต่ผมนี่สิ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีกแล้ว เรียกว่าแห้วตั้งแต่ยังไม่ทันจีบเลยครับงานนี้
และเวลาแห่งการนัดหมายก็มาถึง แม้ว่าผมจะรู้ว่าคุณอู๋ไม่โสดอย่างที่หวังไว้ แต่ผมก็ไม่ท้อครับ แค่เค้าไม่พาแฟนมาด้วยหรือโชว์หวานกับแฟนผมก็ดีใจแล้ว เจ้านายผม,ตัวผม,อีกบ,น้องจอยและทีมก่อสร้างนั่งรอลูกค้าในห้องประชุมตามเดิม เสียงประตูห้องเปิด คุณอู๋มาแล้วแน่ ๆ ผมจึงหันหลังไปต้อนรับคนสวยของผมอย่างดีใจ
แต่ผมก็ยิ้มเจื่อนแทบไม่ทัน เมื่อพบว่าวันนี้คุณอู๋มากับผู้ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลายังกับนายแบบ คนทั้งสองดูมีความสุขเหมือนคู่แต่งงานที่มาทำธุระเรื่องบ้านยังไงอย่างงั้น ผมเก็บอาการเหมือนเดิม แต่เป็นอาการแห้วรับประทานนะครับ T_T
“สวัสดีครับทุกคน นี่คุณเคน เอ่อ...เจ้าของโครงการร่วมกับผมครับ”
คุณอู๋จบประโยคด้วยรอยยิ้มกับคนข้าง ๆ พวกผมยกมือไหว้ตามมารยาท และก็เริ่มคุยงานรายละเอียดกันอย่างไม่อยากให้เสียเวลา
ตลอดการพูดคุย ผมเห็นว่าคุณเคนกับคุณอู๋ดูเหมือนคู่แฟนมาซื้อบ้านอย่างที่บอกจริง ๆ หล่ะครับ
ตลอดการประชุม ผมก้มหน้าก้มตาจดรายละเอียดนู่นนี่ไปเรื่อยไม่ใช่หรอกครับ ผมไม่อยากมองภาพบาดใจตรงหน้า...
“โอเคครับ ได้ข้อสรุปเรียบร้อยแล้วนะครับสำหรับแบบบ้าน เป็นว่าเริ่มดำเนินงานได้เลย” คุณพงษ์สรุปงาน ผมมองหน้าลูกค้าทั้งสองที่มองหน้ากันหวาน ๆ จบการประชุมแล้ว คุณอู๋กับตาลูกครึ่งนั่นก็ขอตัวลาพวกผม โดยไม่วายโชว์หวานโดยการจูงมือกันออกไปอีก เอาเข้าไปครับ เอาเข้าไป
“แอร๊ยยยยยย พวกแก เห็นมั๊ยสามีคุณอู๋หล่อม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก” อีกบกรี๊ดแตกทันทีเมื่อประชุมงานทุกอย่างเสร็จแล้ว น้องจอยยิ้มขำอีกบตามเดิม ส่วนผมนี่สิ อยากเอาอะไรไปอุดปากมันจังเลย มันสั่น ๆ ในใจนะครับ เมื่อได้ยินคำว่า สามีคุณอู๋ เนี่ยะ
“เออ มึงก็จับเขาทำผัวเลยสิ” ผมว่าให้
“โอ๊ยยย อย่าเลยค่ะ กูไม่อยากแย่งสามีชาวบ้าน แบบว่าเป็นนางเอกค่ะ จะมาแย่งสามีคนอื่นแบบในละครมันไม่ดีนะคะอีโจ้”
“อ่าว ก็เห็นกรี๊ดยังกับจะไปแย่งเขามา”
“ไม่ล่ะค่ะ เค้าดูรักกันจริงจังนะแก โอ๊ยย หวานค่ะ กบศรีจะเป็นเบาหวาน”
“ใช่ ๆๆ กบ น่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ” น้องจอยสมทบ โอ๊ยยย ไม่มีใครแย้งกันเลยเหรอเนี่ยะ แส้ววว
ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “งั้นหมายความว่า พวกเราจะได้ไปทำงานที่หัวหินกันใช่มั๊ยเนี่ย”
“ค่าาา เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว” อีกบรับคำ “ชั้นว่าจะใส่บิกินีไปทำงานทุกวันเลยค่ะอีโจ้ เริ่ดมากค่ะ ทำงานริมทะเลเนี่ย”
“ทีนี้ล่ะมึงได้คนงานก่อสร้างยกไซต์แน่”
“อู๊ยยย เริ่ด”
อีกบตบมือผ่างอย่างชอบใจ มันระรี้ระริกอย่างนั้นกับน้องจอยเรื่องจะไปทำงานที่หัวหิน แต่ผมนี่สิ มันเป็นการทำงานที่ปวดใจที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้
เวลาเลิกงานของผมก็มาถึง ผมขับรถไปอย่างเซ็ง ๆ จนกระทั่งผมเห็นวิลล่ามาร์กเก็ต ที่เดิมที่ผมเคยเจอคุณอู๋ ผมมองแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ ชอบกล ไหน ๆ ก็แห้วแดกอย่างนี้แล้ว ไปหาอะไรทำฆ่าเวลาหลังเลิกงานก็คงจะไม่เลวนักวะ...
ผมยูเทริ์นรถแล้วเข้าไปจอดข้างใน มองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นบีเอ็มสีน้ำเงินคันนั้น ผมรู้สึกโล่งใจแต่ก็แอบอยากเจอคุณอู๋เหมือนกันไม่รู้ทำไม
ผมเดินเล่นดูโน่นดูนี้ แต่ในใจกลับคิดถึงแต่หน้าหวาน ๆ กับผมสวย ๆ นั้น จู่ ๆ ก็มีมือมาสะกิดผมเบา ๆ จากข้างหลัง
ผมหันกลับไปมองก็พบสาวน้อยร่างเล็กในชุดนิสิตนั้นยิ้มสดใสให้ผมอย่างเป็นมิตร
“หวัดดีค่ะพี่โจ้” น้องแอนทักทายผม ผมยิ้มให้น้องแอนตอบเหมือนกัน
“หวัดดีครับน้องแอน จำพี่ได้ด้วยเหรอครับ”
“จำได้สิคะ เพราะว่าพี่อู๋ชี้ให้แอนดู” เธอตอบยิ้ม ๆ และหันหลังไปมองพี่ชายที่ยังอยู่กับตาลูกครึ่งนั่น คุณอู๋และแฟนเดินเข้ามาหาผมอย่างเป็นมิตรทันที
“หวัดดีครับคุณโจ้ เจอกันอีกแล้วนะครับ มาทำอะไรเหรอครับเนี่ย” หน้าสวยหวานนั้นยิ้มให้ผมตามเคย ผมมองคุณอู๋และแฟน อย่างทำตัวไม่ถูก
“อ่อออ ผมมาเดินเล่นหน่ะครับ”
“อ่อ ครับ” ผมตัดสินใจถามคุณอู๋ไป “แล้วคุณอู๋กับน้องแอนล่ะครับ มาเดินเล่นเหมือนกันเหรอครับ”
“ครับ ก็ เดี๋ยวซื้อของเข้าบ้านเคนด้วย เพราะว่าบ้านเคนอยู่แถวนี้เอง กะว่าจะไปทานอาหารเย็นกับคุณพ่อคุณแม่ของเคนหน่ะครับ”
พอพูดจบ พวกเขาก็หันมายิ้มให้กันหวาน ๆ อืม..ผมเข้าใจแล้วว่าที่คุณอู๋มาแถวนี้บ่อย ๆ เพราะอะไร
“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณโจ้” คุณอู๋ยิ้มให้ผมปิดท้าย น้องแอนก็เช่นกัน ส่วนแฟนคุณอู๋ก็ยิ้มให้ผมเหมือนกัน ผมรับยิ้มของแต่ละคนด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน
“โอ๊ยยย ไอ้โจ้ นี่ขนาดเปลี่ยนไปชอบผู้ชายแล้วมึงยังแห้วอีกเหรอวะเนี่ย ฮ่ะๆๆๆๆ” ไอ้ปลิวลมหัวเราะเยาะผมอีกแล้ว เพราะผมโทรไปหามัน แล้วเล่าเรื่องคุณอู๋ให้ฟัง
“เอออ” ผมตอบเซ็ง ๆ
“โหยยยย ตาย ๆ เขาพาแฟนมาด้วยอย่างนี้แล้วทำไงล่ะมึง”
“ทำใจหน่ะสิ”
“เออ ก็คงงั้นหล่ะ...แล้วแฟนคุณอู๋นี่หล่อขนาดไหนวะ”
“มึงเคยเห็นนายแบบฝรั่งมั๊ย ก็อย่างนั้น”
“อย่างงั้นเลยเหรอวะ”
“เออ”
“มึงก็บอกเค้าสินายแบบฝรั่งหรือจะสู้นายแบบแห้ว ๆ”
“แต่เค้าก็เหมาะสมกันมากนะมึง ผู้ชายเชรี่ยไรวะ ดูดีจนกูเป็นหมาไปเลย”
“มึงไม่ต้องเทียบกับเค้ามึงก็เป็นหมาอยู่แล้ว”
“เออ กูเป็นหมา”
“โอ๋ ๆๆ ยานนาวูดดด อย่าเศร้านะ ว่าแต่อย่างนี้เพื่อนมึงกรี๊ดตายเลยสิ”
“เออ อีกบมันกรี๊ดยังกับจะจับเขาทำผัวตรงนั้นเลย”
ไอ้ปลิวเงียบไปสักพักนึง จนผมสงสัย
“ไอ้ปลิว ๆๆๆ เป็นไรไปวะ”
“มึงบอกว่า เพื่อนมึงอยากจับแฟนลูกค้ามึงเหรอ”
“เปล่า อีกบมันก็แค่กรี๊ดเฉย ๆ...มีไรป่าววะ”
“มึงก็ให้เพื่อนมึงจับเลยสิ”
“เฮ่ยยยย” ไอ้ปลิวมาเปรี้ยวแล้วมั๊ยล่ะ “ไอ้ปลิว ไม่เอาน่ามึงคนเขารักกันดี ๆ อย่าไปแยกกันเลย”
“กูก็พูดไป แต่อย่างว่าว่ะ สกปรกเกิ๊นน”
“เออ” ผมเห็นด้วยกับมัน
“เอาเหอะมึง สักวันมึงก็เจอคนที่ใช่เองแหล่ะ คนนี้ถือซะว่าเข้ามาทำให้มึงหวั่นไหวเล่น ๆ ก็แล้วกัน”
ไอ้ปลิวลงท้ายอย่างนั้นในเรื่องคุณอู๋ ผมคุยกับมันอีกสักพักก่อนจะขอตัวไปนอน เอาเถอะ ผมขอนอนพักความช้ำใจในวันนี้ก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้ยังมี ผมคงต้องใช้เวลาทำใจบ้างแล้วแหล่ะ
-
เห้อ สงสารโจ้อ่ะ
:m15:
-
อะไรกันนี่่
มันจะชี้ช้ำเกินไป ไม่ให้คนอ่านได้ลุ้นเลยก็เกินไปมั้งคนแต่ง
อย่าหายไปนานอีกนะ เพราะเรารออ่าน ลุ้นอยู่ว่าจะไม่แห้ว o16
-
สรุปโจ้ต้องรับประทานแห้วอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
-
กลับมาอีกทีก็ให้โจ้แห้วซะงั้น :m15:แต่ถ้าคู่กันแล้วก็คงมิแคล้วกันชิมิ
-
ตอนจบเรื่องสั้นยังพอมีลุ้น แต่พอเขียนต่อ น่ากลัวจะแห้ว
นอกเสียจากว่าแฟนหนุ่มจากเมืองนอกจะแอบนอกใจ มีกิ๊กซ่อนไว้ให้คุณอู๋ชำ้ใจ
โจ้ถึงจะพอมีสิทธิ์ลุ้นบ้างอะไรบ้าง
-
ยังไม่ทันได้จีบเลยโจ้ก็กินแห้วซะแล้ว :monkeysad:
-
เออ.... พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ก้ำกึ่งระหว่าง
น่าสงสาร
กับ
สมน้ำหน้า
โจ้ดี
-
กบศรีไม่แย่ง
เราแย่งเอง
-
มันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกเริ่มแบบนี้
สงสัยจะได้แค่แอบมองตามชื่อเรื่องจริงๆซะล่ะมั้งยานนาวูดดด
-
เย้ยยยย ยานนาวูดดด สู้เค้า
-
โห อ่านแล้วใจแป้วตามโจ้ไปเลย น่าสงสารจริงเลย
ว่าแต่ทำไมปลิวดูแปลกๆๆ :m28:
-
เวลาก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ ผมกับทีมงานสร้างเรือนหอของคุณอู๋ก็ทำงานชิ้นนี้กันอย่างตั้งใจ (ถึงแม้ลึก ๆ แล้วผมจะปวดใจทุกครั้งเมื่อนึกถึงตอนที่คุณอู๋อยู่กับแฟนก็เถอะ) น้องจอยกับอีกบกำลังออกแบบอย่างตั้งใจ ก่อนจะส่งมาที่ผมที่ตอนนี้ก็ทำงานชิ้นอื่นรอไปก่อน เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็ดีตรงที่ตอนคุมงานได้ไปหัวหินนี่หล่ะครับ ส่วนเรื่องคุณอู๋นั้น ผมไม่ได้เจอเค้าอีกเลยเพราะฝ่ายก่อสร้างอย่างผมไม่จำเป็นต้องเจอลูกค้าบ่อย ๆ เหมือนน้องจอยและอีกบก็ได้ อีกบนี่หล่ะครับชอบเอาเรื่องของลูกค้ามาเมาท์ให้ผมฟัง วันนี้ก็เช่นกัน อีกบมาเมาท์กับผมตามปกติที่บ้านของผมเอง หลังจากคุยเล่นกับครอบครัวที่ตอนนี้แยกย้ายกับไปทำงานบ้าน (พ่อไปรดน้ำต้นไม้,แม่กับพี่นกทำกับข้าวส่วนไอ้แจ้กับน้องผักกาดไปว่ายน้ำกัน) ก็เหลือแต่ผมกับอีกบอยู่หน้าจอทีวี แต่ก็เปิดไว้งั้น ๆ หล่ะครับให้เปลืองไฟเล่น เพราะอีกบมันเมาท์แข่งกับทีวีซะแล้ว
“หูยย อีโจ้ เมื่อวานนะคะมึงคุณอู๋สวยมากค่ะ”
“ไมวะ” ยังไงผมก็ยังชอบฟังอยู่ดี อีกบมันพูดผิด เพราะว่าปกติคุณอู๋ก็สวยทุกวันอยู่แล้ว
“ก็มึงคะ วันนี้เค้าลากแอร์เมสสีชาเย็นมากับผ้าพันคอของอเล็กซานเดอร์แม็กควีนมาหล่ะมึงง ต๊ายยแล้วเห็นแล้วน้ำลายไหล ชั้นต้องทำงานกี่ชาติคะเนี่ยกว่าจะได้มาถือสวย ๆ แบบเค้าเนี่ยะ”
“เหรอ แค่กระเป๋ากับผ้าพันคอเนี่ยนะ”
“ไม่ใช่ค่ะมึง คนอะไรก็ไม่รู้นะคะสวยทุกกระเบียดนิ้วมาก ๆ มิน่าล่ะคะคุณเคนถึงนั่งโอบเอวตลอดเลย”
ผมจิ๊กขึ้นมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น เลยถามอีกบไป
“แล้วมึงคิดว่าแฟนคุณอู๋เป็นไงวะ ไม่เห็นมึงเล่าใฟ้ฟังเลย ปกติมีงชอบไม่ใช่เหรอผู้ชายเนี่ย”
“โอ๊ยย ชอบก็ชอบค่ะ แต่ว่าคุณอู๋เค้าชนะเลิศ ชั้นยอม อีดรอกกก มึงงง เค้าเป็นอะไรที่เหมาะสมกันยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยกอีนะคะอีโจ้ มึงต้องเห็นตอนเค้านั่งมองหน้าขอความเห็นกันค่ะ อีโจ้ค่ะ กูรู้สึกเหมือนกำลังดูพระเอกนางเอกละครเกาหลีมาเล่นให้ดูตรงหน้างั้นล่ะคะมึ๊งง”
“ระ..เหรอ” ผมรับคำ เฮ้อ...ให้มันได้อย่างนี้สิวะโจ้เอ๊ย
“มีข่าวด่วนล่าสุดค่ะ แจ๊คตัวพ่อออกมารับแล้วนะคะว่าหนุ่มน้อยปริศนาที่ปาปารัสซี่ถ่ายรูปได้ เป็นแฟนตัวจริงค่ะ”
การเมาท์ของพวกผมหยุดชะงักลง เมื่อได้ยินพาดหัวจากทีวีในข่าวบันเทิงตอนเย็น ผมกับอีกบหันหน้าเข้าทีวีกันแทบไม่ทัน
“อ๊ายยยยย อีโจ้ คุณแจ๊คของช้านนนนน” อีกบกรี๊ดออกมาอย่างเสียจริตเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“ฟังสิมึง เงียบก่อน” ผมปราม ไม่รู้หมู่นี้ผมเป็นอะไรเหมือนกันถึงได้สนใจเรื่องรัก ๆ ของผู้ชายด้วยกันเหลือเกิน
“แสดงว่าน้องคนนี้คือตัวจริงของคุณแจ๊คอย่างที่บอกมาหน่ะสิครับ”
“ครับใช่ครับ”
“ออกมายอมรับอย่างเป็นทางการแล้วนะคะ สำหรับแจ๊คตัวพ่อ ที่ก่อนหน้านี้มีภาพถ่ายจากปาปารัซซี่ขณะตามง้อหนุ่มน้อยปริศนาร่างอวบทีหน้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง งานนี้เจ้าตัวเปิดใจยอมรับเป็นครั้งแรกค่ะว่า กำลังคบหากับหนุ่มน้อยคนนั้นในฐานะคนรู้ใจอยู่จริง”
“อร๊ายยยยย แก๊...แจ๊คกี้ของชั้น แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมหันไปมองมันที่กำลังเสียจริตดุ ๆ ผมดูทีวีที่มีการสัมภาสน์แจ๊คตัวพ่ออยู่ นักข่าวก็ช่างถามกันจริง แต่แจ๊คตัวพ่อก็ตอบคำถามตรงไปตรงมาและดูเค้ามีความสุขมากเมื่อพูดถึงคนที่เค้าออกมายอมรับ
“ก็ต้องรอลุ้นกันต่อไปล่ะค่ะว่า ความรักของแจ๊คตัวพ่อครั้งนี้จะเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์ อีกหรือเปล่า”
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” อีกบกรี๊ดออกมาอย่างเก็บไม่อยู่และปิดทีวี พ่อกับแม่และพี่นกก็วิ่งออกมาดูกันแทบไม่ทัน
“กบบ เป็นอะไรไปลูก” แม่ผมถามอย่างเป็นห่วง
“คุณแม่ขา แจ๊คกี้ของหนู เค้ามีแฟนแล้วค่ะ คุณแม่ แอร๊ยยยย”
ทุกคนมองหน้ากันงง ๆ ผมเลยบอกว่า
“เมื่อกี๊ดูข่าวบันเทิงกันอ่ะแม่ ก็ไฮโซแจ๊คอ่ะครับ ที่เค้าเป็นเกย์อ่ะ เค้าแถลงข่าวว่าเค้ามีแฟนจริงจังแล้ว”
“งั้นเหรอน้องโจ้” พี่นกทำท่าตื่นเต้น
“เฮ้อ พ่อก็นึกว่ามีเรื่องอะไร” พ่อส่ายหน้าเบา ๆ
“หนูเสียใจค่ะคุณพ่อ ทำไมคะ คนสวย ๆ อย่างหนูถึงไม่มีแฟนหล่อ ๆ เหมือนคุณแจ๊ค ฮืออ ๆๆ”
“เอาเถอะๆๆ” แม่ผมเข้าไปกอดปลอบ
“เอาน่ากบ พ่อเชื่อว่าเราเป็นคนดี สักวันก็เจอคนดี ๆ เอง”
“ฮือออ” อีกบยังดราม่าไม่หยุด ตรอแหลล จริง ๆ เพื่อนผม
“พอเถอะอีกบ ไม่ได้โดนไล่ออกจากงานนะ ถามจึงเค้าเคยรู้จักกับมึงเหรอฮะ”
“อ่ะค่ะ อีโจ้” อีกบเลิกเศร้าฉับพลัน “ชั้นรอผักกาดโตก่อนก็ได้”
“ว้ายย อย่านะคะน้องกบ” พี่นกรีบห้ามแทบไม่ทัน
“ล้อเล่นค่ะ” อีกบยิ้มทะเล่น “ว่าแต่ เอ๊ะ คุณแม่คะได้กลิ่นอะไรไหม้ ๆ มั๊ยคะ”
“ตายแล้ว นก ปลาทอดของเรา” แม่ผมนึกได้ เลยรีบวิ่งเข้าครัวไปกับพี่นกเช่นกัน พ่อมองอีกบขำ ๆ และบอกว่า
“พ่อไปปิดน้ำก่อนนะลูก เดี๋ยวน้ำท่วมกันพอดี”
“ค่ะ คุณพ่อ”
“ไงล่ะอีกบ เย็นนี้มึงได้แดรกปลาทอดนิโกรแน่”
“โอ๊ยย ชั้นขอเฮริ์ทบ้างอะไรบ้างเถอะค่ะเดื๋อยยย” อีกบจิกตา “แอร๊ยย นังเด็กแฟนคุณแจ๊คมันมีดีตรงไหนคะ สวยก็ไม่สวย อ้วนก็อ้วน ชั้นออกจะเริ่ดกว่าอะไรกว่าตั้งเยอะทำไมไม่เป็นชั้นคะ”
“ก็มึงมันตรอแหลไงล่ะ”
“อีโจ้ แอร๊ยยยยย””
“อ่ะก็จริงมั๊ยล่ะ ดูดี ๆ น้องคนนั้นเค้าก็ดูเป็นเด็กใส ๆ ธรรมดา ๆ ผู้ชายที่เขาเจออะไรมาเยอะหน่ะ เขามักจะเลือกใครสักคนที่ธรรมดา ๆ แต่จริงใจไว้เป็นคนสุดท้าย”
“อู๊ยยย อีนักรัก แล้วมึงมีใครไว้ผ่านมาหรือยังล่ะคะ”
“อ๊าวว ก็กูพูดจริง ๆ นะมึง สังเกตุดูเพื่อน ๆ เราสิ ไอ้ที่หล่อ ๆ เจ้าชู้ ๆ เมื่อก่อน เดี๋ยวนี้เป็นไงมีเมียมีลูกกันแล้ว แถมเมียมันก็หน้าตาธรรมดา ๆ กันอีก มิหนำซ้ำพวกมันยังกลัวเมียกันแทบขาดใจอีกด้วย”
อีกบมองหน้าผมแล้วทำหน้าคิดตาม
“เออ ก็จริงของมึงนะคะ ต๊าย เพิ่งรู้นะคะว่ายานนาวุธก็เป็นคนช่างสังเกตุเหมือนกัน”
“เออ แน่นอน” ผมพูดต่อ “กูว่านะ ถ้าแจ๊คกี้ของมึงอยู่กับน้องคนนี้จริง เค้าคงได้เข้าเกียร์แน่ ๆ”
“อะไรของมึงเข้าเกียร์”
“เกียร์มัว ก็ กลัวเมียไง”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“เออ กูเห็นมันนัดต่อนัดแล้ว พวกมีเมียเด็กเนี่ย หลัง ๆ ไอ้พวกนี้กลัวเมียกันทั้งน้านน”
“โอ๊ย เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เค้าต้องเลิกกันแน่ ๆ ใครจะมาทนอยู่กันนาน ๆ คะ”
“ไมมึงคิดอย่างนั้นวะ”
“อีโจ้คะ มึงคิดเหรอคะว่ารักของเกย์มันจะยืนยง”
ผมมองหน้าอีกบอย่างมีคำถาม
“แล้วยิ่งเป็นเกย์เจ้าชู้ตัวพ่ออย่างแจ๊คกี้แล้วนะคะ เชื่อเถอะค่ะว่าไม่นานเค้าก็ตอดไปจีบคนอื่น โอ๊ย ใครจะทนได้คะ เมียตัวเองหุ่นเหมือนปลาพยูนขนาดนั้น สวยรึเปล่าก็ไม่ เค้าไม่ได้มีเมียสวยแบบคุณอู๋นี่คะ แต่ต่อให้สวยแค่ไหน ก็ต้องมีสักวันค่ะที่ต้องแยกกันอยู่ดี”
“แล้วมึงคิดว่าคุณอู๋กับแฟนอ่ะ เค้าจะแยกกันมั๊ยวะ”
“โอ๊ยย อันนี้ไม่รู้ค่ะ แต่คิดว่าไม่นะคะ เพราะว่าเค้าดูรักกันหมั่นหมายจากครอบครัวขนาดนั้น เนี่ย กูว่าจะให้คุณอู๋กับคุณเคนแนะนำเพื่อนหล่อ ๆ รวย ๆ ให้กูสักคนเป็นไง ดีมะ”
“เออ ดี” ผมรับคำ อีกบเอ๊ย ไปแช่งให้คนที่เค้ารักกันจริง ๆ เลิกกันเร็ว ๆ นี่คงดีหรอกนะ ไอ้ที่ควรแช่งก็ไม่แช่งซะด้วย แสรดดดด
แต่ผมก็เอาใจช่วยแจ็คตัวพ่อเค้านะครับ ขอให้เค้ากับแฟนรักกันนาน ๆ ก็แล้วกัน
เพื่อว่าความปรารถนาดีต่อผู้อื่นของผมอันนี้ มันจะช่วยให้ผมสมหวังกับเค้าบ้าง T_T
-
สรุปโจ้ก็เป็นเจ้าพ่อแห้วต่อไปใช่ไหมเนี่ยยยยยย...
-
สงสารโจ้อกหักแล้วยังต้องมานั่งฟัง
เรื่องคุณอู๋กับแฟนอีก ช้ำใจแย่เลย
-
กบ...ทำไมมาว่าน้องพีร์ของเค้าอย่างนี้ล่ะ เคืองง :m16:
แต่เธอฮามากอะ :m20:
เอาใจช่วยคนอื่น ก็ต้องเอาใจช่วยตัวเองด้วยนะ แต่ไม่รู้จะเชียร์ยังไงดีเลย เพราะคุณเคนนี่หล่อมาเลยแถมเหมือนจะแสนดี
แต่ถือพู่เตรียมไว้แ้ล้ว ไม่เป็นไรนะโจ้ สู้ๆๆ :ped149: :ped149:
-
:z13: จิ้มรีบนด้วยความรักและคิดถึงมาก 555
รออ่านต่อไปค่ะ +1
-
แห้วถาวร ใช่มั้ยคะน้องโจ้
-
กบศรีน่ารักดีนะ มีเพื่อนแบบนี้คงทำให้หายเครียด (หรือเครียดหนักกว่าเดิมดี :laugh:)
โจ้ จะยังมีหวังกับคุณอู๋คนสวยอีกเหรอเนี่ย :sad4:
-
ยานนาวูดดด ไฟต์ติ้ง
-
เอาใจช่วยโจ้นะคะ
แต่มันจะออกรูปไหนเนี่ย
-
กิมอู๋ จะสวยขนาดไหนน้าาา
-
เอาน่ะโจ้ อย่าพึ่งเลิกหวัง หวังต่อไปถ้าใจมันสุข555
-
กิมอู๋ จะสวยขนาดไหนน้าาา
ประมาณนี้อ่ะค่ะ คุณj4c9y (มาตอบคุณโดยเฉพาะเลยนะคะ เดี๋ยวคาใจ อิอิ)
(http://www.uppicweb.com/x/i/ta/a759617316.1.jpg)
[url=http://www.uppicweb.com/show.php?id=909f69e0c9c75ab041581f683071e440](http://www.uppicweb.com/x/i/tk/a837584724.jpg) (http://www.uppicweb.com/show.php?id=dc53b6f1d690e8d2a1a094a32d637d1d)
Thanks: ฝากรูป (http://www.uppicweb.com) เปิดร้านค้าออนไลน์ (http://www.thaiwebplus.com)
-
สงสารน้องโจ้
-
มีอ้างอิงอีกเรื่องด้วย :laugh:
แล้ว พระเอกเราจะได้คู่กะนายเอกมั้ยเนี่ยย :sad11:
-
มองไปกี่ทีก็ยังไม่เห็นทางที่ยานนาวุธจะได้คุณกิมอู๋คนสวยมาเชยชมเลยนะเนี่ย
สู้ต่อไปยานนาวุธ
ปล.ชอบชื่อนี้จริงจังอ่ะ "ยานนาวุธ" เท่ห์ดี ^^
-
โหๆๆๆ
นายเอกเราอกหักรักคุดซะเหลือเกิน
เกิดมาไม่เคยสมหวังเลยหรอ
น่าสงสารเกินไปแล้ว
-
ป้าดโธ่!!!~ กิมอู๋นี่เฮียเบเองเหรอเนี่ย เชื่อแล้วว่างามจริงอะไรจริง อ๊ากกกก
ปอลอ. ตรู๊ดหนูจะพรุนก็เพราะป้านี่แหละ คิดถึงเหมือนกัน กอดๆๆๆ :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
เอาอีก 55555
เอาให้พรุน กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
โถๆๆๆ โจ้อกหัก ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ได้กินแห้วอีกเป็นกระบุง..เอาน่า..เดี๋ยวก็มีคนที่ใช่มาถึงมือหล่ะ..
ปล. พูดถึงคุณแจ๊ค ก็คิดถึงน้องพี กับเรื่องนั้นมาเชียว อิอิ
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณทุก ๆ คนมากเลยนะคะ ที่ติดตาม - - เชื่อว่าหลาย ๆ คนที่คิดถึงน้องพีกับเฮียแจ๊คคงพอหายคิดถึงกันบ้างนะค้า
ส่วนเรื่องของนายโจ้ มาต่อแล้วค่ะ
และวันที่ผมจะไปทำงานที่หัวหินก็ใกล้เข้ามาแล้ว เพราะว่าแปลนบ้านของคุณอู๋ได้รับการอนุมัติจากเจ้านายผมเรียบร้อยแล้ว ความจริงก็แค่ไปควบคุมงานก่อสร้างหน่ะครับ ไม่ได้อยู่ที่นู่นทุกวันก็ได้ ผมไปออฟฟิศทีไรก็ได้ยินแต่อีกบมันเมาท์มอยว่าอิจฉาผมมากที่ได้ไปทำงานหัวหินก่อนใคร ผมก็ดีใจครับ ที่ได้ไปเปลี่ยนบรรยากาศในการทำงานบ้าง
เผื่อผมจะยอมรับชะตากรรมมิสเตอร์แห้วตลอดชาติอย่างที่ไอ้ปลิวและเพื่อน ๆ ผมมันตั้งกันไว้
“โจ้ เรื่องไปทำงานที่หัวหินอ่ะ” แม่ผมพูดขึ้นมาขณะกินข้าวกัน
“ครับแม่ แม่มีไรเหรอ”
“ถ้าไม่อยากเปลืองเงินค่าเช่าบ้าน ไปอยู่กับน้านีก็ได้นะลูก”
“เอางั้นเลยเหรอแม่ เกรงใจเค้าเปล่า ๆ น่ะครับ”
“เกรงใจอะไร น้านีก็เป็นน้องแม่นะ อีกอย่างเค้าก็ว่าดีออก มีหลานมาอยู่ด้วย”
“เออ พ่อก็ว่าอย่างนั้น...ไม่ใช่ว่าพ่อเค็มอะไรหรอกนะ แต่อยู่กับน้านีหน่ะ จะได้ดูแลแกด้วย”
“ครับ” อืม ก็ดีเหมือนกัน อยู่กับญาติตัวเอง ประหยัดด้วย และมีเพื่อนคุยด้วย
“เดี๋ยวแม่บอกน้านีให้นะโจ้”
“ครับแม่”
“อีโจ้คะ จะไปสวย ๆ ที่หัวหินแล้ว อะไรยังไง มีที่ซุกหัวนอนแล้วยางงง”
“เรียบร้อย แม่กูให้ไปอยู่กับน้าว่ะ”
“เหรอ มีญาติอยู่หัวหินเหรอเนี่ย ต๊ายย ใช่ย่อยนะคะ”
“เออ”
“แล้วบ้านญาติแกเค้าอยู่แถวไหนล่ะ”
“ในตลาดเลย เป็นร้านเสริมสวย ก็ไม่ไกลจากไซท์งานเท่าไหร่ว่ะ”
“เริ่ดดดด”
“เออ นี่อีกบ แล้วมึงล่ะ เรื่องตกแต่งลูกค้าเค้าว่าไงมั่ง” ผมถามตามหน้าที่ครับ อันนี้จริง ๆ
“ไม่เห็นว่าไงเลยหนิ..หายเงียบนะคะช่วงนี้ แต่ชั้นว่าเค้าคงติดต่อชั้นเองหล่ะค่ะเมื่อเค้าต้องการ”
“อืม..”
“คงไปหวาน ๆ กันตามประสาหน่ะค่ะ”
ผมพยักหน้าเนือย ๆ เออ ไม่ต้องตอกย้ำก็ได้ว่าเขาไปหวานกัน สาดดด
และวันที่ผมต้องไปทำงานก็มาถึง ผมขับรถไปหัวหินและถึงบ้านน้านีในตลาดอย่างปลอดภัย น้านียิ้มร่าออกมาตอนรับผม ผมสวัสดีแก ผมคิดว่าน้าของผมยังดูไม่แก่อยู่เลยให้ตายสิ
“โจ้ ดีเลย มาอยู่เป็นเพื่อนน้า”
“ครับ รบกวนน้านีด้วยล่ะ”
“เฮ้ยย กวนเกินที่ไหนกัน ดีซะอีก น่าจะได้มีคนอยู่เป็นเพื่อน”
“ครับ ขอบคุณฮะ”
“เอ้ออ แล้วนี่กินข้าวมายังล่ะโจ้”
“แล้วครับ...อ่อ น้านีครับ นี่แม่กับพ่อฝากมาให้” ผมยื่นถุงของฝากให้น้านี
“เฮ้ออ น้าบอกแม่แกแล้วว่าไม่ต้อง ๆ ก็ยังไปซื้อมาฝากนะ” น้านีส่ายหน้าขำ ๆ อันนี้ก็เรื่องก็แม่กับน้านีเค้าหล่ะค๊าบบ
“เออ แล้วนี่ มาทำงานไกลขนาดนี้ เป็นงานอะไรเนี่ย” น้านีถามผม “บ้านจัดสรรค์หรือคอนโดหรือโรงแรมล่ะหึ”
“ไม่ใช่ครับน้า”
“อะไรล่ะโจ้”
“บ้านพักตากอากาศครับ”
“หะ สมัยนี้ยังมีคนสามารถซื้อที่ในหัวหินทำบ้านพักอีกเหรอเนี่ย” น้านีตกใจ
“ไม่รู้อ่ะครับ”
“เออ น่าสนใจนะ เค้าเป็นใครล่ะ คนไทยหรือฝรั่ง”
“คนไทยครับ”
“เฮ้ออ โล่งอก น้าก็นึกว่าฝรั่ง”
“อ่าว ทำไมครับ”
“ก็โจ้รู้มั๊ย ในหัวหินนอกจากตัวตลาดแล้ว แทบไม่มีที่ของคนไทยอยู่เลยนะ เวลาไปข้างนอกทีน้าก็รู้สึกว่ามันจะเป็นเมืองนอกเข้าไปทุกทีแล้ว เห็นแต่ฝรั่งเดินกันเต็มไปหมด”
“ก็เค้ามีเงินมาซื้อหน่ะครับ เราก็ไม่เห็นคุณค่าที่ดินของเรา ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่หล่ะ”
“อืม..ใช่”
ผมกับน้านีคุยกันในเรื่องสัพเพเหระอยู่สักพัก ก็มีลูกค้าเข้าร้านตามปกติ ผมเลยขอตัวเอาของไปเก็บในห้องที่น้านีแกจัดไว้ให้ อืม ก็ดีเหมือนกันนะ มาอยู่ในที่คึกคัก ๆ อย่างบ้านน้านีอย่างนี้ ผมจะได้ไม่คิดอะไรมากเรื่องของตัวเอง
ผมก็ไปทำงานตามปกติในวันจันทร์กับทีมช่าง ก็เหมือนอย่างที่เคยผ่านมาหล่ะครับ ที่ผมต้องคอยควบคุมหัวหน้าช่างอีกที และทุกวันก็ต้องมีงานกลับมาทำทุกวัน จนผมรู้ตัวว่าเวลาผ่านไปสองอาทิตย์แล้ว วันนี้ก็เป็นวันเสาร์ที่พ่อกับแม่ผมบอกว่าจะลงมาเยี่ยมผม และถือโอกาศพาครอบครัวมาเที่ยวกันด้วยเลย ตอนนี้พวกผมก็กินอาหารกลางวันกันที่ร้านอาหารทะเลแห่งนึง
“เออ ไม่ได้กินอาหารทะเลอร่อย ๆ อย่างนี้มานานแล้วนะเนี่ยะ” แม่ผมพูดขึ้นมา
“ใช่ ๆ อร่อยมาก ๆ เลย” พ่อสมทบ พลางแกะปูเข้าปาก
“อ่าว แล้วพวกพี่ไม่ได้ไปหาอะไรกินนอกบ้านกันมั่งเลยเหรอเนี่ยะ”
“ไป แต่มันก็ไม่อร่อยสู้มากินริมทะเลอย่างนี้หรอก” พ่อผมตอบ
“ใช่ ๆ กว่าจะได้กินนะนี ต้องไปแย่งที่จอดรถกับชาวบ้านเค้า ตอนไปก็รถติดอีก วุ่นวายจะตายกว่าจะได้กินอะไรอร่อย ๆ”
“พวกพี่ก็ย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดกับชั้นเลยสิ ยากอะไร”
“ตอนนี้คงยังนะนี รอให้โจ้มันแต่งงานแต่งการซะก่อนดีกว่า” แม่ผมตอบไป อ่าว แม่ไหงมาเข้าผมซะงั้นล่ะ
“แม่อ่ะ พูดเป็นเล่นไปได้ ไอ้โจ้มันยังไม่มีแฟนเลย แม่จะรอมันแต่งงานเลยเหรอ” ไอ้แจ้กวนอีกแล้วนะเมิงง
“ไมล่ะ กูเป็นเด็กดีว่ะ อยู่กับพ่อกับแม่ มีไรป่ะล่ะ”
“พอเลย เถียงกันเป็นเด็ก ๆ อีกแล้วนะแจ้กับโจ้” แม่ดุพวกผม “โต ๆ กันแล้วยังไม่เลิกกวนกันอีกนะ รู้จักอายผักกาดซะมั่งสิ”
พวกผมไม่ตอบอะไร ส่วนพ่อกับน้านี และพี่นกนั้นขำออกมา ผมไม่สนใจล่ะ อาหารทะเลอร่อยมาก ต่อไปก็เป็นขาปูล่ะที่ผมจะจัดการ แต่จู่ ๆ ก็เหมือนมีใครสะกิดผมจากข้างหลัง ผมหันไปมอง แต่ขาปูในมือก็แทบร่วงเมื่อพบว่า....
“คุณอู๋....”
หน้าหวาน ๆ นั้นยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรตามเคย ผมยกมือสวัสดีแทบไม่ทัน คุณอู๋ก็ยิ้มให้ผมขำ ๆ เช่นเคย
“เป็นไงมั่งครับคุณโจ้ ไม่ได้เจอกันนานเลย”
“เอ่อ..ก็ สะ สบาย ดี คะ..ครับ”
“ครับ แล้วนี่...” คุณอู๋คงจะหมายถึงครอบครัวผม ผมเลยรีบแนะนำให้ทุกคนรู้จักทันที
“อ่ออ นี่ ครอบครัวผมเองครับ พ่อครับ แม่ครับ น้านีครับ นี่คุณอนุวัฒน์ เจ้าของโครงการที่ผมมาทำครับ”
คุณอู๋ยกมือไหว้สวัสดีครอบครัวผมอย่างนอบน้อม น่ารักมาก พ่อแม่น้านีไอ้แจ้พี่นกก็รับไหว้คุณอู๋ยิ้ม ๆ เช่นกัน
“สวัสดีครับ เรียกว่าอู๋เฉย ๆ ดีกว่านะครับ”
"ผักกาด สวัสดีคุณอู๋สิลูก" พี่นกบอกให้ลูกชายที่นั่งเก้าอี้เด็กสวัสดีด้วย
"ฉะหวัดดีค๊าบบ คุณอาคนฉวยยย"
คุณอู๋ยิ้มให้หลานผมอย่างเอ็นดู "หวัดดีครับคนเก่ง กี่ขวบแล้วครับเนี่ย"
" 5 ขวบกว่าแล้วค่ะ" พี่นกตอบ
"เหรอครับ น่ารักจังเลยนะครับ"
“คุณอู๋ครับ นี่คุณอู๋มาเที่ยวเหรอครับ” ผมถามเพราะว่าไม่เห็นคุณอู๋มาดูงานที่ไซท์
“ครับ” คุณอู๋ตอบยิ้ม ๆ ผมมองไปไม่เห็นตาลูกครึ่งหรือใครมากับคุณอู๋เลย
“งัันเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ” คุณอู๋สวัสดีทุกคนอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะขอตัวไปนั่งอีกมุมของร้าน..คนเดียว
ทุกคนมองตามคนสวยก่อนจะหันมาเริ่มคุยกัน
“อืม ตอนแรกก็นึกว่าเจ้าของโครงการที่โจ้ทำให้เป็นคนอายุเยอะ ๆ ซะอีก ทีไหนได้ ยังเป็นคนหนุ่มอยู่เลย” น้านีเริ่ม
“นั่นสิ...เออโจ้ คุณคนนี้เค้าเป็นผู้ชายจริง ๆ เหรอลูก”
อ่าว แม่ผมทำไมถามอย่างนั้นซะล่ะ “โธ่แม่ เป็นผู้ชายสิครับ แม่เห็นเค้าเป็นผู้หญิงเหรอ”
“ถ้าเค้าไม่พูดออกมา แม่ก็ไม่รู้ล่ะ”
“ใช่น้องโจ้ เค้าสวยจังเลยเนอะ” พี่นกสมทบ
“ครับ” ผมรับคำเรียบ ๆ
“น่ารักอีกต่างหาก มาทักน้องโจ้ก่อนเลยด้วย” พี่นกพูดต่อ
“เค้าดูไม่ถือเนื้อถือตัวดีนะโจ้”
“ครับ น้านี”
“แล้วนี่เค้ามีครอบครัวหรือยังหะโจ้” อ่าว น้านีครับ ถามทำไมเนี่ย มันโดนนะ
“ยังครับน้านี”
“เหรอ...”น้านีพยักหน้าขณะมองไปยังคุณอู๋ “แต่เค้าเป็นผู้ชายที่สวยจริง ๆ นะ น้าว่ายากหล่ะที่จะหาแฟน”
น้านีครับ ไม่รู้อะไรซะแล้วววว แฟนเค้าหล่อจะตาย ผมทำเป็นกินต่อ แต่ก็แอบมองคุณอู๋เรื่อย ๆ ผมคิดว่าคุณอู๋ที่สวยหวานและสดใสของผมวันนี้เปลี่ยนไปเหมือนคนที่มีอะไรในใจสักอย่าง คุณอู๋นั่งเหมือนกรุ่นคิดอะไร อยู่ผมล่ะอยากรู้จริงเลยว่าคนสวยของผมกลุ้มใจอะไร
-
อ่านจบแล้วอยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดให้ลั่นห้อง แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย โจ้ของเดี๊ยน กำลังจะมีโอกาสแล้ว :110011:
(ว่าแต่ จะมีโอกาสจริงหรือเปล่า คนแต่งจะหลอกเราไหมน้ออออ 5555)
-
คุณอู๋กำลังมีปัญหากับแฟนหรือเปล่า
โจ้ก็มีหวังแล้วซิ
-
เฮ้ๆๆๆ อย่าบอกนะว่าเลิกกับแฟนแล้วอ่ะ!!! o22
เซ็งเลยอ่า--เราอยากให้โจ้คูกะปลิวน่ะ :เฮ้อ:
ดูไม่เหมาะกะคุณอู๋เท่าไหร่เลย...เอาเหอะ อย่ากินแห้วอีกแล้วกัน
-
อ้าวววว คุณอู๋จะโดนแฟนหักอกมาป่าวน้อ.....
โจ้ สู้ๆๆๆเนียนๆเข้าไว้ อิอิ ..... จะได้คู่กันมั้ยไม่ว่า แต่ชอบโจ้ฮาดี :laugh:
-
เลิกกันแล้วเห้ยยยย
-
มีลุ้นอ่ะดิๆ :m3:
-
อะฮ้าาาา งานนี้มีลุ้นครับพี่น้องครับ
-
จะคู่กับปลิวก็หักมุมดี
หรือจะได้คู่กับคุณอู๋ก็เยี่ยม ยังไงก็มาให้หายคิดถึงเถอะนะครับ
-
รอต่อไป เพราะอยากรู้อยากเห็นเต็มแก 555
-
อยากรู้ด้วยคน
-
มาแล้วค่ะทุก ๆ ท่าน ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ :pig4:
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
ปล. เดี๋ยววันนี้คนเขียนจะไปปรับปรุงบางส่วนในเรื่องของน้องพีนะคะ (เช่น แก้คำผิด(คาดว่าเยอนะอยู่) และก็ใส่เพลงประกอบอ่ะค่ะ(ไปฟังบางเพลงแล้วมันโดนกับเนื้อเรื่องอ่ะค่ะ) - - ไหน ๆ เรื่องของน้องพีก็เป็นนิยายที่ผู้อ่านหลายท่านชื่นชอบหรือรักไปเลย คนเขียนก็อยากทำออกมาให้ดีที่สุดอ่ะค่ะ - - ขอบคุณมาก ๆ อีกครั้งนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
และครอบครัวของผมก็ยกขบวนกลับกรุงเทพ ฯ กันไปในเย็นวันอาทิตย์ ผมรู้สึกดีเพราะว่าแม่กับพ่อบอกว่าจะหาเวลาลงมาเยี่ยมผมบ่อย ๆ ส่วนผมเองก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรเหมือนตอนอยู่กรุงเทพ ฯ ในเย็นวันอาทิตย์นี้ เมื่ออยู่ที่หัวหินนี่ผมกลับรู้สึกว่ามันก็เป็นแค่วัน ๆ นึง ไม่ใช่วันส่งท้ายความขี้เกียจเหมือนที่เคยเป็น ดังนั้น คืนนี้ผมจึงออกไปชิวที่ร้านเหล้าริมหาดกับมอไซค์เก่า ๆ ของน้านีอย่างสบายจัยยยย
ขณะที่ผมจะจอดมอไซต์หน้าร้าน ผมก็เห็นคุณอู๋เดินเหงา ๆ มาคนเดียว ผมรีบจอดมอเตอร์ไชค์แล้วรีบเดินไปดักคนสวย
“คุณอู๋ครับ” ผมทักคุณอู๋ทันที ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ว่าคราวนี้ทำไมผมกล้ามากขึ้น
“คุณโจ้...” คุณอู๋ปรับสีหน้าและยิ้มให้ผมเหมือนเดิม “มาทำอะไรครับเนี่ย”
“อ่อ มาชิว ๆ ครับ...ละ แล้วคุณอู๋ล่ะครับ”
“เหมือนกันครับ”
คุณอู๋ยิ้มให้ผม ผมก็อยากจะถามเหมือนกันว่า พรุ่งนี้คุณอู๋ไม่ไปทำงานเหรอครับ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของผม ผมจึงยั้งปากไว้
“แล้วนี่คุณโจ้ นัดใครไว้หรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ ผมมาคนเดียว”
“งั้น นั่งด้วยกันเลยนะครับ” คุณอู๋ชวนผม มีเหรอครับที่ผมจะปฎิเสธ อิอิอิ โจ้เอ้ยยย โชคเข้าข้างแล้วว
“ครับ ขอบคุณ นะครับ”
“ขอบคุณอะไรกันครับ เราคนกันเองทั้งนั้น”
“ครับ”
คุณอู๋ยิ้มอบอุ่นให้ผมเหมือนเดิม แว่นสายตาสีดำนั้นเคยไม่สามารถปกปิดแววตาสดใสของคุณอู๋ได้อย่างไร ตอนนี้ก็ไม่สามารถปกปิดความเศร้าจากแววตาของคุณอู๋ได้อย่างนั้น ถึงแม้คุณอู๋จะยิ้มให้ผม แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่กลบเกลื่อนไปด้วยความเศร้านะ ..ผมสัมผัสได้
เครื่องดื่มจำพวกแอลกอฮอล์ก็มาเสริ์ฟพวกผมในไม่ช้า ผมเองก็สั่งแค่เบียร์ไทยราคาประหยัดตามสภาพของผมหล่ะครับ ส่วนคุณอู๋นั่นเป็นคอกเทลสีดำสนิทในแก้วยาว คนสวยไม่พูดอะไร เขามองแก้วเครื่องดื่มแล้วยกขึ้นดื่มช้า ๆ อย่างใช้ความคิด
ผมสังเกตุคุณอู๋ที่ยังเหมือนครุ่นคิดอะไรในใจ ผมไม่ถามอะไรทั้งที่ใจหน่ะอยากรู้มาก ๆ แต่เอาวะ เป็นไงเป็นกัน...
“เอ่อ คุณอู๋ครับ”
“ครับ”
“อย่าหาว่าผมยุ่งเรื่องส่วนตัวเลยนะครับ คุณอู๋ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
คนสวยมองหน้าผมนิ่ง ๆ ก่อนจะตอบว่า “ครับ ผมมีปัญหานิดหน่อย”
“ครับ”
“ดูท่าบ้านที่ผมให้พวกคุณทำให้ มันคงจะไม่เหมือนเดิมแล้วนะครับ”
ผมมองหน้าคุณอู๋อย่างสงสัย คุณอู๋เลยเล่าต่อ
“ผม....กับเคน...มีปัญหากันนิดหน่อยหน่ะครับ”
“ครับ...”
คุณอู๋เล่าต่อเศร้า ๆ “ผมรู้สึกว่าเคนเค้าไม่ได้เต็มใจกับบ้านหลังนี้เลย”
“.....ใจเย็น ๆ ครับ”
“ผมผิดเหรอครับ ที่อยากให้บ้านของเรา ออกมาดีที่สุด” คุณอู๋พูดเศร้า ๆ “เคนเค้าดูไม่เต็มใจที่จะมีมันเลย”
อ่าว ไหงเป็นอย่างนี้วะ เห็นดูหวานกันดีนี่กว่า
“ผม...” คุณอู๋เล่าต่อไม่ออก
“แล้วตอนนี้คุณเคนไม่อยู่กับคุณอู๋เหรอครับ”
“เคนเค้ากลับอเมริกาไปแล้วครับ”
“อ่อ ครับ”
“ผมรู้สึกว่า เค้าไม่อยากย้ายมาอยู่เมืองไทยเท่าไหร่ คือ อันที่จริง ผมกับเค้าทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้บ่อยมาก”
“ครับ”
“เอ่อ...” อ่าว ทำไมคุณอู๋เหมือนอาย ๆ อย่างนั้นล่ะ
“คุณอู๋เป็นอะไรเหรอครับ”
“เปล่า ครับ ผมแค่คิดว่า ผมไม่ควรเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟังเลย”
“ทำไมล่ะครับ”
“คือ คุณรู้ใช่มั๊ยครับ ว่าผมกับเคนเป็นอะไรกัน”
ผมพยักหน้าและยิ้มให้คุณอู๋นิด ๆ
“ผม เอ่อ...”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ เพื่อนผมก็เยอะแยะไป ผม เข้าใจครับ”
“ขอบคุณครับ”
“ผมว่า เรื่องแบบนี้ มันก็เป็นเรื่องของคุณทั้งสองนะครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลการก่อสร้างให้ดีที่สุด”
“ขอบคุณนะครับ”
ผมและคุณอู๋คุยกันต่อในหลาย ๆ เรื่อง ผมพยายามทำให้คุณอู๋สบายใจขึ้นโดยการรับฟัง และก็เล่าเรื่องตลกฝืด ๆ ของผมบ้าง เผื่อคนสวยของผมจะหายเศร้าใจได้บ้าง เวลาเลยไปถึงห้าทุ่มที่ผมเคอร์ฟิวกับตัวเองว่าต้องกลับแล้ว
“คุณอู๋ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมไม่อยากพูดแบบนี้ออกมาเลยให้ตายสิ
คุณอู๋ยิ้มให้ผมตามเคย เหมือนคุณอู๋จะขอบคุณผมผ่านดวงตาคู่สวยนั้น
“ครับ”
“แล้ว คุณอู๋...”
“ผมก็คงกลับเลยเหมือนกันล่ะครับ”
เมื่อผมได้ยินอย่างนั้นก็เรียกพนักงานมาเก็บตังค์ คุณอู๋จะชิงผมจ่ายเพื่อเป็นการขอบคุณ แต่ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน และสุดท้ายก็จบลงที่ต่างคนต่างจ่าย ผมเดินมาที่มอเตอร์ไชค์เก่า ๆ ของน้านีเพื่อจะขอตัวกลับบ้าน(คือ ถ้ามีรถผมก็อยากไปส่งนะครับ แต่นี่คือมอเตอร์ไซค์เก่า ๆ เดี๋ยวอายคุณอู๋แย่เลย) แต่ผมก็ดันเจือกเผลอถามคุณอู๋ไปว่า
“คุณอู๋พักอยู่แถวไหนครับ”
“ก่อนถึงเขาตะเกียบหน่ะครับ”
“เอ่อ ให้ผมไป..ส่ง...มั๊ยครับ”
ผมหลุดปากไปจนด้ายย ให้ตายเหอะให้โจ้เอ๊ย คนเขาเคยแต่นั่งรถหรู ๆ แต่มรึงมีแค่มอไซค์เก่า ๆ เนี่ยนะ
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
ผมแทบสร่างอาการกึ่ม ๆ เมื่อครู่นี้ อะไรนะ....คุณอู๋ ยอมซ้อนมอไซค์ฮ่าง ๆ ของผม เหรอครับ...
“ไปกันเถอะครับคุณโจ้”
คุณอู๋ไม่พูดเปล่าพร้อมรวบผมยาว ๆ นั้นเป็นมวยเตรียมพร้อมสำหรับหมวกกันน๊อค ผมหยิบหมวกกันน๊อคอีกใบส่งให้แทบไม่ทัน เพราะกว่ากลัวคุณอู๋จะเปลี่ยนใจ
ผมเองก็รีบใส่ของผมเหมือนกันและสตาร์ตรถด้วยการกระทืบคันเร่งรอคุณอู๋ เมื่อพี่แก่ของผมพร้อมแล้ว คุณอู๋ยิ้มให้ผมเป็นการขอบคุณและขึ้นซ้อนทันที
เอาละเว้ยโจ้ อย่าตื่นเต้น อย่าตื่นเต้น อย่าเขิน อย่าเกร็งจนพาคุณอู๋ไปคว่ำ ผมหายใจเข้าลึก ๆ และ ออกรถไปช้า ๆ สติ ท่องไว้ไอ้โจ้ สติ ๆ ๆ ๆ
ถนนจากตัวตลาดไปเขาตะเกียบนั้นใช้เวลาไม่นาน แต่ผมรู้สึกอยากจะทำอะไรก็ได้ให้ช่วงเวลาที่ผมอยู่กับคุณอู๋นั้นนานขึ้นกว่าเดิม ผมเหลือบมองกระจกข้างเพื่อมองคุณอู๋ที่รับลมอย่างสบายใจ ผมก็รู้สึกสบายใจเหมือนกัน
“ซอยหน้าก็ถึงแล้วครับ”
เสียงหวาน ๆ ของคุณอู๋บอกกับผม ผมตั้งสติเพื่อชลอรถแล้วค่อย ๆ จอดประหนึ่งว่ามันเป็นรถหรูนั่งสบาย
คุณอู๋ลงจากเบาะหลังแล้วปลดหมวกกันน๊อคเพื่อคืนผม
“ขอบคุณมากนะครับคุณโจ้ สำหรับ วันนี้”
โอ๊ยย อย่าเลยครับ อย่าทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าผมไปออกเดทมาสิครับบบ
“ไม่เป็นไรครับ ผม..ผมยินดี นะ..นะครับ”
“ครับ...งั้น ขับรถกลับดี ๆ นะครับ คืนนี้ก็ฝันดีครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับคำเขิน ๆ คนสวยโบกมือให้ผมก่อนจาก ผมมองตามคุณอู๋ที่เดินเข้าโรงแรมหรูริมหาดไปด้วยหัวใจที่พองโตอยู่ในอก อ๊ากกกกกกกกกกกกกสสสสสสส์
“ฮัลโหลลล ไอ้หมีปลิววว” ผมรีบโทรรายงานไอ้ปลิวลมทันทีเมื่อถึงบ้าน อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้ปลิวจะว่าไง
“เป็นเชี่ยอะไรของมึงไอ้ยาน ตื่นเต้นอะไรนักหนา วันนี้ไม่มีบอลนี่หว่า อะไรของมึงอีกล่ะหะ”
“กูไม่ได้จะคุยกับมึงเรื่องบอล ไอ้บ้า”
“แล้วไง มีอะไรวะ”
“มึง ๆๆ กูเพิ่งไปส่งคุณอู๋มา”
“คุณอู๋...นี่มึงอย่าบอกนะว่า มึงไปเดทกับนายหน้าหวานของมึงมา”
“อ๊อยยยยยย จะว่าใช่ก็ช่ายยย”
“เดทกัน ตัวต่อตัวเลยอ่ะนะ”
“เอ๊ออออ”
“เชดดดด” ไอ้ปลิวแทบไม่เชื่อ “โหยย มึง ในที่สุด มึงก็ทำได้แล้ว ไอ้โจ้”
“เหอะ ๆ ความจริงก็..ยังหรอก”
“อ่าว ทำไมวะ” ไอ้ปลิวสงสัย ผมเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง
“เออ นี่หล่ะ ดีแล้ว”
“ยังไงวะ”
“ก็ มึงมีโอกาศแล้วไงล่ะไอ้ยาน”
“โอกาศ..มึงหมายความว่า เป็นมือที่สามแย่งเขามาอ่ะเหรอ”
“เออ สิวะ..”
“ไอ้บ้า...”
“มึงแหล่ะ เลิกทำตัวเป็นหมามองเครื่องบินได้แล้วไอ้ยาน”
“เฮ้ยยย นี่มึงยังไม่เลิกให้กูไปแย่งเขามาจริง ๆ เหรอวะปลิว”
“ตอนแรกอ่ะไม่ แต่ตอนนี้ เครื่องบินของมึงกำลังจะลงสู่รันเวย์ให้หมาอย่างมึงได้เชยชมแล้ว มึงจะรออะไรอีกวะหะ”
“ไอ้ปลิวครับ แต่จีบกูยังสั่น นี่มึงจะให้กูไปแย่งเขามาเลยเหรอ”
“เออสิวะ ไม่เคยได้ยินเหรอไอ้ยาน รักแท้คือการแย่งชิง รักจริงคือการได้มา”
“เออะ ไม่เคย...”
“เอาเถอะ ๆ ถือว่ากูบอกมึงก็แล้วกัน ไอ้โจ้ มึงจะปล่อยโอกาศให้หลุดมือจริง ๆ เหรอวะ”
“กูมีด้วยเหรอวะปลิว”
“ทำไม ก็นี่ไง เค้าทะเลาะกับแฟน มึงก็แค่ไปแย่งมา”
“มึงดูกู กูมีอะไรไปเทียบกับแฟนเค้า ไม่หล่อ ไม่รวย ไม่มีเชี่ยอะไรเหมือนเค้าเลย”
“มึงก็อย่าไปแข่งกับสิ่งที่เค้ามีสิ มึงคิดดูดี ๆ นะว่ามีงมีอะไรที่เค้าไม่มีมั่ง”
ผมคิด ๆ เท่าไหร่ก็ไม่ออก เลยถามมันไป
“ไม่รู้ว่ะ มึงว่าไงวะ”
“เวลาไง”
“หะ เวลาเหรอ” ผมงง เวลา เวลาอะไรของมันวะ?
“เออ มึงบอกเองไม่ใช่เหรอว่าแฟนเค้าอยู่เมืองนอก ไม่มีเวลาให้เค้าเลย ไม่ใส่ใจเค้าเรื่องทำบ้านเลย มึงก็เอาเลยชวนเค้าทำบ้าน”
“แต่มันบ้านเค้านะ”
“เออ รู้ มึงก็แค่ให้คำแนะนำเนียน ๆ พาเค้าไปดูของแต่งบ้านแปลก ๆ”
“นั่นมันหน้าที่อีกบนะมึง มันได้ด่ากูตายสิ”
“เหอะ กบเกิบที่ไหนล่ะ นั่นมันเวลางาน แต่กูหมายถึงนอกเวลา เอางี้ ถ้าเจอเค้าที่หัวหิน หรือเค้ามาดูงานคนเดียวอีกรอบก็ลองชวนดู”
“เออ...” ผมคิดตาม เออ ไอ้ปลิวนี่มันฉลาดจริง ๆ
“แล้ว เรื่องแดกเดิก เที่ยวเท่อวอะมึง กูจีบไฮโซอย่างนี้กูไม่จนก่อนเรอะ”
“แล้วใครว่าให้มึงไปทำอะไรไฮโซ ๆ กันล่ะ”
“มึงหมายความว่าไงวะ”
“ก็ มึงก็ต้องดูด้วยว่าเค้าโอเคมั๊ยกับการติดตินมาหน่อย คือ กูจะบอกว่า ให้มึงดูว่าเขาชอบทำอะไร ที่พวกเรา ๆ ทำบ้าง มึงก็ชวนเขาทำ ก็แบบ ชอบปลูกต้นไม้เหมือนกัน อะไรอย่างนี้ มึงก็เอาเลยไปปลูกป่ากัน เข้าใจป่ะ”
“มึง แน่ใจนะปลิว”
“เออ ฟัง ๆ มาเหมือนแฟนคุณคนสวยเขาติดหรูพอตัวนะ ถ้าคุณคนสวยเขาไม่ติดหรูเหมือนแฟนมึงก็มีโอกาศเพิ่มขึ้น อีกอย่างมึงต้องหาอะไรให้เขารู้สึกว่า มึงไม่เหมือนคนอื่น”
“ยังไงวะ”
“ก็ เวลาไปเดทกัน เพื่อความแปลกใหม่เร้าใจ มึงพาขึ้นตุ๊ก ๆ แม่งเลย”
“เฮ้ยยย”
“เออ จริงนะมึง ลูกคนรวยหน่ะ เขาจะตื่นเต้นกับอะไรแบบนี้หล่ะ มึงจำมินนี่แฟนเก่ากูได้ป่ะ”
“มินนี่ ....ดาวคณะมนุษย์ ฯ อ่ะเหรอ”
“เออ นั่นหล่ะ ตอนกูคบกับเค้ากูพานั่งรถเมลล์ประจำเลย เค้าบอกว่า เค้าชอบที่กูพามาทำอะไรแปลก ๆ ดี”
“และมันจะใช้ได้กับของกูเหรอวะ”
“ก็บอกให้ลองดูไง สังเกตุว่าเค้าชอบอะไร เค้ามองมึงยังไงก่อน แล้วมึงก็ค่อยหาโอกาศใกล้ชิดเค้าอย่างที่บอก”
“เออ จะลองดูนะ”
“เออ...คิคิคิ งานนี้ถ้ามึงจีบติดกูจะบอกทุกคนในรุ่นว่ามึงไม่เป็นแห้วตลอดชาติอีกต่อไปแล้วว”
“เออ ขอบใจว่ะ”
“เอออ กูรอฟังข่าวดีนะเว้ยโจ้”
“เออ ขอบใจมึงนะปลิว”
“เล็กน้อยครับท่าน ขอให้โชคดีล่ะมึง”
“เออ ขอบใจ”
“เออไปก่อนนะ”
“อืม”
ผมฟังจากไอ้ปลิวแล้วค่อยใจชื้น เอาล่ะวะ ผมจะลองทำตามที่ไอ้หมีปลิวมันบอกดู เผื่อว่าผมจะได้มีสมหวังกับเค้าบ้างซะที กึ๊ยๆๆๆๆ
-
^
^
^
มาแล้วตอนใหม่ แถมให้โจ้ได้มีความหวังครั้งใหม่อีกต่างหาก
แต่โจ้คะ ไม่ต้องแต่งเติมหรอกค่ะ ใช้ตัวโจ้นั่นแหละ
ความจริงใจที่โจ้มีให้ คุณอู๋น่าจะรับรู้ได้นะ
มารอชมวิธีจีบของโจ้ จะเชยได้ใจแค่ไหนกัน อิอิ
-
โจ้จะจีบคุณอู๋แบบจริงจังแล้ว
หวังว่าคงจะไม่ต้องกินแห้วอีกนะ
-
ขอให้สำเร็จนะนายโจ้
-
โจ้รุกฆาตไปเลย o13
อย่าช้า โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆ
-
นายโจ้เริ่มมีความหวังขึ้นมานิดๆ คงจะไม่แห้วตลอดเรื่องนะ อิอิ
-
หวั่นใจแทนโจ้ กลัวจะเป็นได้แค่ตัวสำรอง
ไหนๆ แล้วก็เอาใจช่วยแล้วกัน
-
ยานนาวูดด จะดีหรออ
-
เอ้า..โจ้ สู้ๆๆๆๆ
ลองดูซักตั้งน่า ไหนๆก็แห้วมาตลอด คราวนี้มันคงไม่แย่หรอก :jul3:
-
อ่า งานนี้อาจไม่ง่าย แต่ก็ต้องเชียร์พระเอกเราอยู่แล้วเนาะ อิอิ :impress3:
-
มาใหม่อ่ะ ชอบๆๆ เอาใจช่วยโจ้นะ เจ้กบFCจ้า
-
มาให้กำลังใจนายโจ้
-
โอกาส นะครับ มาถึง แต่จังหวะจะพอดีหรือเปล่าเนี้ย โจ้คงต้องลองเสี่ยงดู
-
คุณยานนาวุธ อย่าพลาดนะคะ โอกาสมาแล้ว :a2:
-
ดูแล้วปัญหาน่าจะเยอะนะพระเอกเรา
ยังไงก็เอาใจช่วยล่ะกันครับ
-
มาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่มาต่อช้า ที่หายไปเพราะว่าขอบอกตรง ๆ เลยว่าเครียดเรื่องอุทกภัยอยู่หน่ะค่ะ ถึงที่บ้านไม่มีอะไรก็จริงแต่ว่าก็อดกลัวไม่ได้ มาแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะทุกคน
การทำงานของผมก็ไปเรื่อย ๆ ในหนึ่งสัปดาห์ อีกบก็โทรมาเมาท์นู่นนี้บ้างตามประสาของมัน แต่ผมก็สังเกตุว่า อีกบเมาท์เรื่องคุณอู๋น้อยลงกว่าเมื่อก่อนมาก ๆ
“เออ อีกบ แล้วเรื่องบ้านคุณอู๋อ่ะ สรุปว่าส่วนของมึงมันโอเคยังวะ”
“ยังเลยค่ะอีโจ้ เนี่ยะกูก็ยังไม่ได้คุยงานกับคุณอู๋อีกเลยค่ะ เหมือนหมู่นี้เค้ายุ่ง ๆ อะไรยังไง กูก็ไม่ได้ติดต่อเค้าเหมือนกันเลย”
“เหรอ”
“ทำไมคะ”
“ก็ ไม่เห็นเมาท์เรื่องสรุปไอเดียอินทีเรียเลยนี่หว่า ก็ถามดูเพราะงานคอนสตักของกูนี่ก็เดินหน้าแล้วนะ”
“โอ๊ยยย สร้างให้เสร็จก่อนเถอะค่ะ ตกแต่งนี่เรื่องใหญ่เลย ไม่ถูกใจลูกค้าทีไรกระเทยระทมไปแปดวันค่ะ”
“ฮ่ะ ๆๆๆ”
“โอ๊ยยย อีดรอกกก กูล่ะอิจฉามึงม๊ากมาก ไปทำงานสวย ๆ ที่หัวหินเนี่ยค่ะ”
“ก็มาสิวะ เสาร์อาทิตย์อย่ามัวไปแรดที่ อตก.ให้มาก”
“โอ๊ย อีโจ้ กูขอเถอะค่ะ ขอนอนอยู่บ้านบ้างอะไรบ้าง ทำงานทุกวันมันเหนื่อยนะคะ เซ็งค่ะ งานก็เหนื่อย ผู้ชายก็ไม่ได้ แอร๊ยยยย”
“เอาน่า เดี๋ยวจะหาคนที่นี่ให้ก็ละกันนะ”
“พูดจริงทำจริงนะคะอีเดื๋อยย”
“เออ ๆ”
“ค่ะ ขอขอบพระคุณ”
อืม สรุปว่า คุณอู๋คงจะหมดไฟเรื่องบ้านแล้วใช่มั๊ย หรือยังไงเนี่ยะ?
เย็นวันศุกร์ก็มาเยือนอีกรอบ ผมก็กินข้าวเย็นกับน้านีตามปกติตามประสาน้าหลาน แต่จู่ ๆ ก็มีโทรศัพท์เข้ามาหาผม ผมมองดูเบอร์แปลก ๆ นั้นก็ไม่อยากกดรับ น้านีเห็นอย่างนั้นเลยบอกว่า
“รับสิโจ้ เผื่อเป็นคนรู้จัก”
ผมยักหน้าให้น้านี แล้วรับสาย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณโจ้”
เสียงหวาน ๆ แบบผู้ชายนั้นส่งมาตามสาย เรื่องอะไรผมจะจำเสียงคุณอู๋ไม่ได้ล่ะครับ
“คุณโจ้ครับ....คุณโจ้อยู่หรือเปล่าครับเนี่ย”
“.....”
“คุณโจ้....”
“คะ....ครับ”
ผมได้สติแล้วหันไปมองน้านีที่มองหน้าผมอย่างสงสัย
“โจ้...เป็นไรไปลูก”
ผมส่ายหน้าแล้วตั้งสติพูดต่อ
“ครับ คุณอู๋ ผมยานนาวุธรับสายครับ”
“ครับ คุณโจ้ ชื่อจริงเท่ดีนะครับ”
“อ่าขอบคุณครับ”
“คือ พรุ่งนี้คุณโจ้อยู่ที่หัวหินหรือเปล่าครับ”
“ยะ...อยู่ครับ”
“จริงเหรอครับ ดีจังเลย คือ พรุ่งนี้่ผมจะไปหัวหินนะครับ ก็จะไปดูที่ก่อสร้างหล่ะครับ”
“คะ...ครับ ยินดีครับ”
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ หวัดดีครับ”
“ครับ สวัสดีครับ”
ผมตะลึงและดีใจที่รับสายจากคุณอู๋ น้านีสงสัยเลยถาม
“ใครโทรมาหน่ะโจ้”
“อ่อ คุณอู๋ครับ เจ้าของโครงการครับน้านี”
“มีอะไรรึเปล่าล่ะโจ้”
“คือ พรุ่งนี้เค้าจะมาดูงานที่ไซต์หน่ะครับน้านี”
“อ่ออ จ้ะ” น้านียักหน้ารับ “น่ารักดีเนอะคุณคนนี้ เค้าดีกับโจ้มั๊ย”
“ก็เหมือนลูกค้าคนอื่นอ่ะครับ” ผมตอบเฉย ๆ
“อืม ดีแล้วหล่ะ ไม่เรื่องมากไม่อะไรมากน้าว่าก็โอเคนะ”
“ครับ ผมก็ว่างั้น”
ผมกับน้านีกินข้าวต่อ น้านีสนใจกับกับข้าวข้างหน้า แต่ผมนี่สิ สนใจกับวันพรุ่งนี้มากกว่า อ๊าซซซซซซซซซซ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆ
เช้านี้ผมไปที่ไซต์งานแต่เช้า ไอ้บ้า เค้านัดแปดโมงแต่ผมมาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเลย หุหุ และเวลาของการนัดหมายก็ใกล้มาถึง ผมมองทางลงหาดแล้วเล่า และแล้วก็เล็กซัสอาร์เอ็กซ์สีดำคันโตวิ่งเข้ามา คุณอู๋ คุณอู๋ใช่มั๊ยเนี่ย.....
รถสีดำดับเครื่อง ผมที่นั่งอยู่ในที่พักชั่วคราวก็ออกมาดู คนผมยาวที่ลงมาจากเบาะหน้าเป็นคุณอู๋จริง ๆ ด้วย และน้องแอนก็ลงมาจากเบาะหลัง และมีหนุ่มวัยรุ่นอีกคนเดินอ้อมหน้ารถมาเพราะเป็นคนขับ
“...สวัสดีครับคุณอู๋” ผมยกมือไหว้คนสวย ดีใจจังเลยครับที่ได้เจอ อิอิอิ
“หวัดดีครับ”
“หวัดดีค่ะพี่โจ้”
“สวัสดีครับน้องแอน”
“คุณโจ้ครับ นี่อั่งน้องชายผมเอง อั่ง นี่คุณโจ้ วิศวะกร” คุณอู๋บอกหนุ่มวัยรุ่นที่มาด้วย มิน่าล่ะหน้าตาน้องคนนี้ถึงคล้าย ๆ คุณอู๋และน้องแอนนัก
“หวัดดีครับ”
“สวัสดีครับ” ผมตอบรับน้องชายของคุณอู๋อย่างสุภาพ น้องเขาก็ยิ้มให้ผม แต่เป็นการยิ้มที่ไว้ตัวระดับนึง เอ..ยังไงกันล่ะเนี่ย
ผมพาคุณอู๋และน้อง ๆ ไปดูความคืบหน้ารอบบ้าน คุณอู๋ดูกระตือรือล้นเช่นเคย น้องแอนก็ดูสนใจและตื่นเต้น แต่น้องอั่งนี่สิ ดูไม่พอใจและมองบ้านอย่างสมเพชชอบกล
“เค้าเป็นอะไรหว่า....” ผมเก็บความสงสัยไว้ในใจ
ผมก็ไปกินอาหารกลางวันกับสามพี่น้อง ผมสังเกตุว่าน้องอั่งดูไม่พอใจทุกครั้งเมื่อคุณอู๋พูดถึงคุณเคนและบ้านหลังนี้ ตกบ่ายคุณอู๋ก็ไปเช็กอินที่เก็สเฮาส์เล็ก ๆ ริมทะเล ผมเห็นอย่างนั้นก็เลยชวนคุณอู๋และน้อง ๆ ไปเดินเล่นที่ตลาดจิ้งหรีดในตอนเย็น (ตลาดนัดเสาร์อาทิตย์ที่ขายแต่ของแนว ๆ อ่ะครับ)
คุณอู๋กับน้องแอนเดินดูโน่นนี่อย่างสนใจส่วนผมกับน้องชายของคุณอู๋นั้นขอมานั่งรอคุณอู๋กับน้องแอนช้อปปิ้งที่ลานม้านั่งตรงกลาง น้องอั่งเหมือนอึดอัดอะไรชอบกลนะ ผมว่า...
“พี่ฮะ....พี่คิดยังไงกับพี่ผม”
เฮ้ยยย อยู่ดี ๆ มาถามผมอย่างนี้ได้ไงวะ ผมมองหน้าน้องอั่งด้วยอาการตกใจ หรือว่า น้องอั่งรู้ว่าผมชอบคุณอู๋เนี่ย
“ว่าไงนะ...”
“พี่คิดยังไงกับพี่อู๋ กับ...เคน”
น้องอั่งดูไม่เต็มใจที่จะเอ่ยชื่อแฟนของพี่ เอ...เค้ามีอะไรกันหว่า
“เอ่อ ก็ลูกค้าอ่ะครับ มีอะไรเหรอครับ”
“พี่ไม่แปลกใจมั่งเหรอที่ต้องมาทำบ้านให้คู่เกย์เนี่ย”
“ไม่หรอก...” ผมตอบจริงจัง “ก็ลูกค้าหน่ะ เค้ามีเงินจ่าย เค้ามีความสุขที่มีบ้าน ผมก็ดีใจแล้ว”
“อืม...” น้องอั่งมองหน้าผมแล้วพูดต่อแล้วพูดต่อ “พี่รู้มั๊ย ว่าผมไม่อยากให้พี่อู๋ทำบ้านเลย”
“อ่าว ทำไมล่ะครับ”
“หึ...ทำกับเคน” น้องอั่งพูดอย่างไม่พอใจ “พี่ผมนี่คงตาบอดน่าดูถึงได้ยอมมันขนาดนี้”
อ่าว ทำไม มีอะไรกันเนี่ยะน้องอั่ง เล่ามา ๆๆๆ ผมพยายามแอ๊บเจือก และถามต่อ
“เอ่อ มีอะไรกันหรือเปล่าครับน้องอั่ง”
“ผมบอกตรง ๆ นะครับ ว่าผมรับได้ที่พี่ชายผมเป็นพี่สาว แต่ผมรับไม่ได้ที่พี่ผมจะมีแฟนแบบเคน”
ผมมองหน้าน้องอั่งอย่างสงสัย
“พี่คงไม่รู้สินะครับว่าเคนหน่ะเอาเปรียบพี่อู๋ขนาดไหน”
“เอาเปรียบ....”
“ครับ...” น้องอั่งยักหน้า “ความจริงบ้านหลังนี้เป็นความฝันของพี่อู๋ที่อยากจะอยู่กับคนที่เค้ารัก เค้าทุ่มเทกับการหาซื้อที่ดิน ออกแบบ และก็หวังว่า เค้ากับเคนจะได้มาอยู่ด้วยกัน...แต่เคนเค้าดูไม่สนใจเท่าไหร่ เค้าสนแค่ว่าเมื่อไหร่พี่อู๋จะยอมไปอยู่อเมริกากับเค้า”
อ่าว แล้วที่เห็นหวาน ๆ กันนี่มันหมายความว่าไงวะ ผมล่ะงง
“หะ...”
“คือ พี่อู๋เค้าอยากอยู่เมืองไทยหน่ะครับ แต่เคนเค้าอยากให้ไปอยู่กับเค้าที่นู่นเลย แต่พี่อู๋ไม่อยากเพราะว่าเอาจริง ๆ พวกผมสามคนนี่ก็ไม่อยากไปไหนทั้งนั้นหล่ะครับ อยากอยู่กับป๊าม้ามากกว่า แต่เคนเค้าไม่สนใจ ง่าย ๆ คือมันไม่เคยเห็นหัวป๊าม้าผมเลย”
ผมพยักหน้ารับฟัง
“ผมอยากให้พี่อู๋มีความสุขกับบ้านหลังนี้ เพราะเค้าตั้งใจทำจริง ๆ เคนมันบอกว่า อยากทำอะไรก็ทำไป มันดูไม่สนใจพี่ผมเลย”
“อ่าวเหรอ พี่เห็นว่าเขาก็ดูสนใจการก่อสร้างนะ เท่าที่พี่เห็น”
“หึ...สนใจว่าถ้าสร้างเสร็จแล้วพี่อู๋จะย้ายไปอยู่เมืองนอกกับมันมากกว่าอ่าดิ”
อ๋อ....มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“เอาน่า...” ผมพยายามปลอบใจ และแซวน้องอั่งเล่น
“อืม น้องอั่งนี่ดูท่าหวงพี่ตัวเองน่าดูเลยนะเนี่ยะ”
น้องอั่งยิ้มรับ “ฮะ น้องผมก็หวง”
“ฮ่ะ ๆๆ พี่ไม่จีบหรอกสบายใจได้”
น้องอั่งมองหน้าผมอย่างคาดโทษ เออ เชื่อแล้วว่าเอ็งหวงพี่น้องจริง ๆ น้องเอ็งอ่ะพี่ไม่จีบแน่ แต่พี่เอ็งพี่ขอนะ...
“ป๊าบอกว่า ผมเป็นลูกชายคนเดียว ดังนั้นต้องดูแลพี่กับน้องให้มาก ๆ”
“อืม พี่ก็ไม่เคยมีพี่สาวกับน้องสาวว่ะ ก็ไม่รู้ดิ”
“เหรอฮะ พี่มีพี่น้องป่าวฮะ”
“มี ๆ มีพี่ชายคนนึง ก็ ห่างกันปีกว่าเองอ่ะ เน้นฮา ๆ เกรียน ๆ กวนตรีนเล่นกันมากกว่า”
“เหรอฮะ น่าสนุกดีนะพี่ ผมดิ มีแต่พี่น้องผู้หญิงทั้งนั้น ป๊าเลยบอกกับผมเสมอว่าให้ผมดูแลพวกเค้าดี ๆ ง่าย ๆ ก็คือ ตามประกบนั่นหล่ะ”
“หะ...ขนาดนั้นเลย” ผมนึกขึ้นได้ “เออ แล้วคุณอู๋เคยคบผู้หญิง หรือ มีผู้หญิงเข้ามาหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่นะครับ ไม่มีเลย”
“ก็มีแต่ผู้ชาย อย่างนั้นใช่มั๊ย”
“ใช่พี่ แต่ใครจะมาจีบพี่ผมหน่ะ เจอผมเข้าไปก็เผ่นแน่บทุกราย แต่รายนี้พี่ผมเขารักของเขา ผมก็เลยต้องตามใจ จะทำไงได้ฮะ” น้องอั่งพูดแบบหน่าย ๆ
ผมมองหน้าน้องอั่งแล้วคิดตาม น้องอั่งนี่อย่างกับคุณพ่อดุ ๆ ในหนังไทยอย่างนั้นหล่ะ ถ้าน้องมันไว้หนวดและถือปืนลูกซองไปด้วยนะใช่เลย
“เอาน่า พี่เข้าใจ ก็เรามีพี่กับน้องอยู่อย่างละคน เป็นใครใครก็หวงวะ”
“ครับ...แต่ผมนะ ผมอยากให้พี่ผมเจอคนที่ดีกว่านี้”
คนที่ดีกว่านี้ ยังไงของน้องมันวะ ผมไม่ถามละกันเดี๋ยวโดนมันยิงไส้แตกเอา
“อืม ๆ แล้วว่าแต่นี่ไม่กลัวหนุ่มมาจีบพี่กับน้องเราเรอะ ปลีกตัวมาอย่างนี้”
“ไม่ล่ะครับ ไม่ไหวพี่ เดินช้อปปิ้งกับผู้หญิงนี่เป็นอะไรที่ผมขอละกัน อีกอย่างเดิน ๆ มาผมเห็นแต่ผู้หญิงทั้งนั้น รับรองฮะว่าพี่กับน้องผมปลอดภัย”
“ฮ่ะ ๆๆ”
เออ เชื่อแล้วว่าไอ้น้องอั่งนี่หวงพี่ตัวเองจริง ๆ แล้วงานนี้ผมจะรอดมั๊ยเนี่ย...
-
น้องอั่งไม่ลองรับพี่โจ้ไว้พิจารณาบ้างเหรอ
โจ้ลองจีบคุณอู๋เลยดิ ใครจะว่าฉวยโอกาสก็ช่าง ก็โอกาสน่ะมีไว้ฉวยนะ
-
แบบโจ้นี้ผ่านเกณฑ์น้องอั่งหรือเปล่า
-
หายไปนานเลย กลับมาอีกค่อยเคลียร์ปัญหาระหว่างคุณอู๋กะเคนหน่อย จังหวะนี้แหละ โจ้เสียบเลย
-
แล้วถ้าน้องอั่งรู้ว่าโจ้คิดยังไงกับพี่ตัวเอง
จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยน้อ
-
ผมว่าเขียนกรอกใบสมัครผ่านน้องอั่งนี่ดูเวิร์คสุด แล้วค่อยๆ เป็นกำลังใจให้คุณอู๋ ผมว่างานนี้ท่าทางมีลุ้น
ถึงจะรักขนาดไหน ถ้าเคนทำขนาดนี้ก็เห็นจะยาก ผมว่าเคนต้องมีคนใหม่แล้วแน่ๆ แอบเก็บไว้ที่นู้น ชัวร์
-
เอ่อน้องอั๋งบอกความในใจกับโจ้นี่
แสดงว่าน้องอั๋งต้องเห้นอะไรในตัวโจ้แน่เลย
อิอิเชียร์โจ้สุดใจ
เอาเลยโจ้จีบเลยโย่วๆ o13
-
อิอิ...ทำเป็นตีมึนเข้าทางน้องดีมั้ยเนี่ย
-
ผมว่าเขียนกรอกใบสมัครผ่านน้องอั่งนี่ดูเวิร์คสุด
เห็นด้วยเลย นิสัยอย่างโจ้ น้องอั๋งอาจจะถูกชะตามากกว่าว่าที่พี่เขยคนปัจจุบันก็ได้นะ
-
แล้วงี้นายโจ้เราก้มีโอกาสแล้วสินะ
-
อ่านเเล้วได้อารมณ์ แอบ มอง มากๆเลยค่ะ
มาช่วยลุ้นต่อนะคะจะได้กันยังไง คริๆ
-
จะเป็นยังไงต่อละหว่า
ท่าทางน้องอั่งน่าจะมาช่วยโจ้ได้นะเนี่ยยยย
-
เชียร์โจ้ :ped149: :ped149:
เขี่ยเคนให้กระเด็นไปเลย
:laugh: :laugh:
-
รออ่านนะคะ....
มาดันทู้ด้วย... :z2: อึ๊บๆๆ
-
ครบ 1 เดือนแล้วนะ คนแต่งหนีไปแล้วเหรอ โปรดกลับมาก่อนนนนนนนนนนน :z3:
-
กลับมาอัพต่อเถอะ
คนอ่านให้อภัยแล้ว
:z3: :z3:
-
มาแล้วค่ะผู้อ่านทุกคน ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนาน เพราะว่าเปิดเทอมพอดีค่ะ แล้วก็งานเข้าทันทีทั้งเรื่องส่วนตัวและไม่ส่วนตัว ขอโทษอีกครั้งนะคะ ตอนนี้เรื่องของนายโจ้ก็มาลงต่อแล้วค่ะ อ่อ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยอย่าลืมดูแลตัวเองนะคะ ขอบคุณมากค่ะ :L1:
“อีโจ้คะ ทำอะไรอยู่เอ่ย แล้วว่าไงจิกชายเผื่อเพื่อนบ้างรึเปล่าาาา” อีกบโทรมาตามปกติในตอนหัวค่ำของวันทำงานวันหนึ่ง ผมเลยตอบมันไปว่า
“พอเลยอีกบ อยากได้ชายมึงก็ต้องมาออกทะเลหาเองสิวะ ให้เพื่อนหาให้แล้วมันมันฟินส์เหรอ”
“แหม ๆๆๆ อีเดื๋อยยยยย....ไม่ก่งไม่กลับมากรุงเทพมั่งเลยนะคะ อีดรอกก ฟินส์กับทะเลยเลยใช่มั๊ยคะ”
“วันอังคารหน้ากูก็ต้องเข้าไปกรุงเทพฯว่ะ บอสเรียก”
“เหรอคะ ต๊ายยตายเราจะได้เมาท์มอยกันก็คราวนี้หล่ะ”
“เออ ดีเหมือนกันไม่ได้เจอมึงนานแล้ว”
“ค่าาา”
“เออ นี่มึงไม่คิดจะลงมาหัวหินมั่งเหรอวะ มาหากูก็ได้อ่ะ”
“โอ๊ยยย ไม่ล่ะค่ะ นี่คุณอู๋ก็เพิ่งร้องไห้ตาบวมไป ชั้นล่ะเห็นใจสุดริด
ผมใจหายไปอยู่ที่ตาตุ่ม “หะ...คุณอู๋....ร้องไห้..”
“ค่าาา ก็เรื่องพ่อตัวดีของเธอหล่ะค่ะ วันนี้ชั้นก็ไปคุยที่้บ้านเค้ามาหล่ะ ก็อยู่กันหลายคนหล่ะค่ะทั้งพ่อแม่และคุณย่าของเธอ แต่คุณแฟนของเธอก็โทรมาทำให้วงแตกค่ะ”
“ยังไงวะ”
“ก็ ไม่รู้เรื่องอะไรค่ะ เพราะลุกไปเสือกไม่ได้ แต่เธอก็ตาแดง ๆ กลับมาคุย และก็คุณพ่อคุณแม่คุณย่าชีก็ปลอบกันใหญ่เลย กบศรีคิดว่าก็คงเป็นเรื่องเดิม ๆ หน่ะค่ะว่าแต่ มึงรู้เรื่องคุณอู๋ใช่มั๊ยคะ”
“เออ เรื่องแฟนเค้าอยากให้ย้ายไปอยู่ด้วยกันใช่มั๊ย”
“ค่ะใช่ค่ะ รู้ได้ไงคะเนี่ย”
“น้องคุณอู๋เล่าให้ฟัง”
“ต๊ายย เหรอคะ อีดรอกกวงในมากค่ะ เค้าไปเล่าให้มึงฟังได้ไงคะ”
“ก็ เค้าดูไม่ชอบแฟนพี่เท่าไหร่ว่ะ เค้าก็คงหาแนวร่วมมั๊งมึง”
“อ่าค่ะ โอ๊ย น่าเห็นใจนะคะถ้าชั้นเจอชายอย่างนี้ก็คงเลิกค่ะ อีดรอกใจร้ายใจดำกับครอบครัวเกินล่ะ”
“อืม....”
“เออ มึงมาก็ดีเลย วันเสาร์หน้าคุณอู๋เค้าชวนกูกับน้องจอยไปทำบุญด้วยหน่ะค่ะ”
“หา เดี๋ยวน้คุณอู๋เขาลดตัวมาคบมึงเป็นเพื่อนแล้วเหรอวะอีกบ”
“แหม คนสวยเหมือนกันก็ย่อมเป็นมิตรกันค้า ก็แบบว่า ชั้นก็พอเข้าใจนะคะ ไอ้เรื่องแบบนี้กับใครใครก็เศร้าค่ะ แต่แฟนคุณอู๋นี่ก็เข้ากับน้องอั่งไม่ได้เลยจริง ๆ นะคะ ให้ตาย”
“เหรอ..เออ...แล้วเขาจะไปทำบุญกันที่ไหนวะอีกบ”
“ก็ รู้สึกจะบ้านพักคนชราสักที่นะคะ มึงมาด้วยกันสิคะ จะได้ครบทีม พาวเวอร์พัฟเกิลล์”
“เหอะ ๆๆๆ”
“จะมามั๊ยคะอีดรอกก”
“ดูก่อนละกันนะมึงนะ”
“โอ๊ยยย เล่นตัวจังเลยนะคะอีโจ้”
“เปล่า ก็แหม มึง...” ผมพูดไม่ถูก “เออ ๆๆ ไปก็ไปวะ”
“ดีมากค่ะ เดี๋ยวกูบอกครอบครัวคุณอู๋ว่ามีมึงอีนางไปนะคะ”
“เออ ๆ”
“อู๊ย อีดรอกเริ่ดมากค่ะ”
ผมกับอีกบก็คุยนู่นนี่กันไปตามปกติของพวกผม พอวางสายผมก็กลับคิดถึงแต่คุณอู๋ แววตาเศร้า ๆ ของคุณอู๋ทำให้ผมข่มตานอนแทบไม่หลับ ให้ตายเถอะแฟนคุณจะทำยังไงน้าเมื่อเห็นน้ำตาของคนรัก ผมล่ะอยากรู้จริง ๆ
และวันอังคารหน้าที่ผมต้องเข้ากรุงเทพฯก็มาถึง แต่เมื่อวันเสาร์น้องอั่งกับน้องแอนก็มาเยี่ยมผมที่หัวหินหล่ะครับ ผมก็แอบแปลกใจอยู่เหมือนกันที่สองคนนี้มาหัวหินกันบ่อยมากทั้ง ๆ ที่ไม่เห็นด้วยกับเรื่องบ้านริมทะเลของพี่ตัวเองเท่าไหร่ แต่เจ้าอั่งมันบอกผมว่า
“พี่คุยสนุกดี ผมว่าเป็นเพื่อนกับพี่ก็ฮาดีเหมือนกันว่ะ ฮ่ะๆๆ”
อืม ก็ขอบใจนะไอ้น้องที่ญาติดีกับพี่ แต่เท่าที่น้องแอนเล่าเรื่องคุณอู๋กับแฟนเค้านี่ผมก็แอบปวดตับอยู่ไม่น้อย ผมว่าคุณเคนเค้าเป็นผู้ชายแนวเผด็จการอีกคนนึงเลยนะเท่าที่น้องเขาเล่ามา เฮ้ออ คุณอู๋ของผมเสียน้ำตาไปกี่ปิ๊บแล้วครับเนี่ย
แต่เอาเถอะครับ ผมสัญญาว่าถ้ากลับมากรุงเทพฯเมื่อไหร่ ตราบใดที่แฟนเขาไม่อยู่ หรือเขายังไม่ไปอยู่กับแฟน ผมจะเช้าถึงเย็นถึงให้ครอบครัวคุณอู๋เบื่อหน้าเลยคอยดู ฮึ่ม!!!! ๆๆๆ
“หวัดดีจ้ะโจ้ ไปอยู่หัวหินมาคล้ำลงป่ะเนี่ย” เจ้หนิงเลขาหน้าห้องบอสทักผมตามประสา ผมยิ้มให้นิดนึงแล้วตอบกลับ
“ก็คงงั้นมั๊งครับ”
“เป็นไงอยู่นู่นได้แฟนมายังเนี่ย”
ผมนิ่งเงียบไปและส่ายหน้าเบา ๆ เจ้หนิงทำหน้าแบบ โอค กูไม่ถามต่อดีกว่า เธอกดโทรศัพท์หาเจ้านายในห้องทันที
“บอสค่ะ โจ้มาแล้วค่ะ”
“เข้ามาได้”
“ค่ะ”
ผมยิ้มรับเจ้หนิง แล้วเข้าไปหาเจ้านาย หลังจากเราทักทายกันตามมารยาทแล้ว เจ้านายก็ถามถึงเรื่องงานของผม และก็เริ่มคุยเรื่องงานชิ้นใหม่ของผมที่จะเป็นโปรเจ็กต์ต่อจากนี้ ผมกับคุณพงศ์คุยงานกันตามปกติ จนผมจะถึงเวลากลับ คุณพงศ์ก็มีอะไรหลังไมค์มาบอกผม
“เอ่อ โจ้ แล้วนี่ไปไหนต่อล่ะ”
“อ่อ ผมก็คงแวะไปเยี่ยมที่บ้านอ่าครับ กะว่าจะกลับพรุ่งนี้เช้าครับ มี..มีอะไรหรือเปล่าครับเจ้านาย”
“ก็ ผมมีเรื่องจะรบกวนคุณ นิดนึงอ่ะ ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ”
“อะไรเหรอครับ”
“ก็ คือ ผมเอารถไปเซอร์วิสที่ศูนย์หน่ะ แล้วทีนี้ ผมไม่ว่างไปรับรถเลย คิดว่าถ้าคุณว่างผมจะรบกวนไปรับรถให้ผมหน่อยได้หรือเปล่าเนี่ยะ”
“โธ่ แค่นี้เอง” ผมนึกว่าเรื่องอะไร “ไม่เห็นจะรบกวนเลยครับ ผมไปรับรถให้บอสก่อนก็ได้”
“ดี ๆๆๆ ฝากด้วยนะโจ้ ผมขอบคุณจริง ๆ”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วให้มาที่บริษัทหรือบ้านบอสล่ะ”
“บริษัทนี่หล่ะ เดี๋ยวผมบอกทางศูนย์ให้นะว่าคุณไปรับรถแทน”
“ครับ ว่าแต่ศูนย์นี่ที่ไหนเนี่ย”
“อ่อ ก็บริษัทนี้ไง” บอสเปิดแผนที่ในกูเกิ้ลแม็บให้ผมดู ผมเข้าใจเส้นทางแล้วจึงขอตัวออกมา ก็บอสเป็นรุ่นพี่ผมนี่ครับ มีอะไรช่วยได้ก็ช่วยกัน เพราะตอนเรียนพี่พงศ์หรือบอสผมในตอนนี้ก็เป็นรุ่นพี่อีกคนที่ช่วยเหลือน้อง ๆ หลายคนรวมทั้งผมในหลาย ๆ เรื่องไว้เยอะ อีกอย่างตอนเลิกงานหรือมีงานเลี้ยงบอสผมก็เป็นกันเองกับลูกน้องมากมาย เรื่องแค่นี้ผมช่วยได้ก็ช่วยเค้าหน่อยล่ะครับ
ผมเรียกแท็กซี่เพื่อไปศูนย์รถดังกล่าว(เจ้านายให้ค่ารถมาครับ อิอิ) และก็ถึงในเวลาไม่ช้าเพราะรถไม่ติด ผมเดินเข้าไปอย่างงง ๆ (ก็ขับแต่รถยี่ปุ่นนี่ครับจะเคยมาได้ไง) และพนักงานฝ่ายต้อนรับก็เข้ามาหาผม ผมจึงบอกว่ามารับรถแทนคุณพงศ์ที่ติดต่อไว้ เธอยิ้มรับและพาผมไปนั่งรอที่ที่นั่งใกล้ ๆ
“สวัสดีครับ คุณยานนาวุธนะครับ”
เจ้าหน้าที่คนนึงของศูนย์เข้ามาหาผมและนั่งตรงหน้า เอ๊ะเดี๋ยว! นี่ใช่แฟนของแจ๊คตัวพ่อหรือเปล่านะ ผมเองก็ไม่แน่ใจ
“คะ..ครับ ผมยานนาวุธ ครับ” ผมพูดจบแล้วส่งบัตรประชาชนและใบรับรถของเจ้านายผมให้น้องเขาดู อืม ใช่แน่ ๆ อืม รู้สึกศูนย์รถนี้จะเป็นของครอบครัวคุณแจ๊คเค้าด้วยสินะ มิน่าหล่ะ..
“ครับ” เขารับไปและยิ้มน้อย ๆ อย่างเป็นมิตร อืม แฟนคุณแจ๊คนี่ดูเป็นเด็กเรียบร้อยนะครับผมว่า อืม ตัวจริงน้องเขาหน้าใสมากเลย อีกบเอ๊ยย มึงพลาดซะแล้วหล่ะ ดีนะว่ามันไม่อยู่ออฟฟิศแล้วผมไม่ชวนมันมาด้วย
“ครับ เดี๋ยวเชิญทางนี้เลยครับ” น้องเขานำผมไปเพื่อจะไปรับรถ อ่า อย่าบอกนะว่า คนตัวสูง ๆ ที่ยืนรอที่รถของบอสนั่นคือแจ๊คตัวพ่อ
“คุณแจ๊ค.....คุณพงศ์ศักดิ์ให้คุณยานนาวุธมารับรถแทนหน่ะ นี่เค้ามาแล้วนะ” อ่าใช่จริงด้วย โห ตัวจริงพี่หล่อเทพมากครับพี่ เมื่อก่อนผมก็ไม่เชื่อหรอกว่าจะเกย์ ๆ อย่างพี่จะหล่อเทพจริงเหรอ แต่นี่ใส่แค่เสื้อชอปกับกางเกงยีนส์พี่ยังเท่ห์สาดจนผมเหมือนหมาไปเลย
“อาฮะ...” เขารับคำและยกมือไหว้ผม “สวัสดีครับ รถเรียบร้อยแล้วครับ”
ผมรับไหว้แทบไม่ทัน งงสิครับ “คะ..ครับ”
“รถไม่มีปัญหาอะไรครับ นี่ผมเติมน้ำมันเกียร์ และก็เปลี่ยนผ้าเบรกไปใหม่ให้ด้วย”
“อ่อ ครับ”
“ขอบคุณมากนะครับ” คนทั้งสองยกมือไหว้ขอบคุณผมอีกแล้ว ผมรับไหว้ แจ๊คตัวพ่อโอบไหล่แฟนเด็กของเขาโชว์คนโสดอย่างผม ผมสตาร์ทเครื่องและจะออกตัวรถ ระหว่างปรับกระจกหลังนั้น ผมมองเห็นคนทั้งสองหลอกล้อกันอย่างน่ารักน่าเอ็นดู เฮ้อออ อิจฉาคนมีแฟนจริงจรี๊งงง
“จริงเหรอคะอีโจ้!!” อีกบแทบกรี๊ดเมื่อได้ยินว่าผมเจอกับแจ๊คตัวพ่อตัวเป็น ๆ และแฟนเด็กของเขามาในวันนี้ “อีโจ้ แอร๊ยยยยยยย ตัวจริงเค้าเป็นไง หล่อมั๊ยแก”
“อืม เท่ห์สรัด ดูดีจนกูเหมือนหมาไปเลย”
“แอร๊ยยย แล้ว นังเด็กนั่นหล่ะคะ ตัวจริงเป็นไง สวยน้อยกว่าชั้นหรือเปล่า”
“เหอะ” ผมส่ายหน้าดิก “น้องเขาก็เหมือนในทีวีหล่ะดูเด็ก ๆ อวบ ๆ แต่หน้าใสมาก และก็ดูเฟรนด์ลี่มากด้วย”
“แต่กูสวยกว่าชิมิ”
“ไม่รู้ แต่เค้าอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดีว่ะกบ ไม่รู้ดิ”
“แอร๊ยยยย ใจร้ายที่สุดด”
“โอ๊ย อีกบ ปล่อยเค้าไปเถ้ออ”
“แอร๊ยยย กระเทยระทมม”
“ฮ่ะๆๆๆๆ”
“อีดอก เห็นแล้วก็อยากมีผัวกับเค้าบ้างค่ะ แอร๊ยยย”
“เออ เหมือนกัน”
“อะไรคะ มึงอยากมีผัวเหรอคะ”
ผมถีบมันไปเบา ๆ
“อ๋อยย อีดรอก”
“ก็อยากมีแฟนว่ะ เห็นเค้าดูมีความสุขกัน กูก็สงสารตัวเอง เมื่อไหร่จะโชคดีเหมือนแจ๊คตัวพ่อเค้ามั่งวะ”
“นึกว่าอิจฉานังเด็กนั่น หล่อนคงจะสบายหอยไปตลอดชาติล่ะนะคะ ได้แฟนฟินส์ซะทุกอย่างขนาดนี้”
“มึงก็มัวแต่อิจฉาเค้า...ว่าแต่ตอนแรกมึงอิจฉาคุณอู๋ไม่ใช่เหรอที่ได้แฟนหล่อรวย”
“ก็ค่ะ แต่เห็นเผด็จการอย่างนี้แล้วไม่ไหวนะคะ กระเทยขอบายย”
“ทำไมวะ”
“ก็แบบว่า ถ้าฮีอยากให้คุณอู๋ทำอะไรเป็นอะไร คุณอู๋ก็ต้องตามใจไปทุกเรื่องนี่หล่ะค่ะ อู๊ยย กูก็ร้อน ๆ หนาว ๆ นะคะ เพราะดูท่าแล้วบ้านคงจะทำให้เช่าล่ะค่ะ”
“อืมเหรอ....”
“เฮ้ออ แล้วเจ้าหญิงกิมอู๋ก็จะไปใช้ชีวิตที่ต่างแดนกับเจ้าชายเคนล่ะค่ะงานนี้”
หะ จริงเหรอ คุณอู๋จะไปเมืองนอกจริงเหรอเนี่ยะ....
“นั่นแน่....ชั้นพูดอะไรแทงใจดำแกหรือเปล่าฮะโจ้” อีกบมองหน้าผม และน้ำเสียงอ่อนลง สงสัยว่าผมออกการมากไปมั๊ง อีกบเพื่อนรักมันเลยนึกรู้
“เปล่านิ ช่างเถอะ ว่าแล้วก็ไม่อยากกลับมาทำงานกรุงเทพฯว่ะแก อยู่หัวกินซะชินไปหมดแล้ว”
“อืม...” อีกบรับคำ อาจเป็นเพราะว่าผมเปลี่ยนเรื่องคุยเลยทำให้บรรยากาศมันดรอปลงไป
“โจ้ ชั้นถามจริง ๆ นะ” อีกบเสียงจริงจัง “แกชอบคุณอู๋ใช่ไหม” อ่าว อีกบ มาล้วงตับผมอีกคนซะแล้ว
“ทำไมแกถามอย่างนั้นล่ะกบ”
“ก็ ชั้นสังเกตุแกมานานแล้ว”
“เอ่อ.....” โหย อีกบมันเก่งจริง ๆ เก็บข้อมูลได้ขั้นเทพจริง ๆ
“แกชอบเค้าใช่ไหม” อีกบคาดคั้นอีกครั้งผมเลยสารภาพกับมันด้วยการพยักหน้า
“อืม ชั้นก็ว่างั้นหล่ะ” อ่าวอีกบไม่ตกใจซะงั้น ผิดคาดแหะ ผมนึกว่านางกบจะกรี๊ดดลั่น
“อ่าว แกไม่ตกใจเหรอกบ”
“โจ้ ชั้นกับแกเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ว แค่ชั้นมองหน้าก็รู้แล้วว่าแกคิดอะไร” อีกบบอกกับผมอย่างให้กำลังใจ
“แล้วแกว่ามันผิดไหมล่ะที่ชั้นชอบเค้า”
“ไม่หรอก แต่แกก็ต้องดูด้วยนะโจ้ เฮ้ออ ชั้นว่าแกคงเหมือนหนังเรื่องเว็ดดิ้งแพลนเนอร์แน่ ๆ เลยอ่ะ ที่แอบชอบลูกค้าตัวเอง”
“เฮ้อออ แห้วแดกอีกแล้วสิกู”
“แล้วแต่มึงนะคะอีโจ้” อีกบเสียงซีเรียส “กูรู้ค่ะว่ามันผิดที่มึงรักคนมีเจ้าของ แต่ถ้ามึงไม่กล้าที่จะลงมือทำอะไรเพื่อเค้าเลย มันก็ไม่มีประโยชน์ที่มีงจะรักเค้าต่อไป”
อีกบนี่ก็มีสาระเหมือนกันนะเนี่ย
“แล้วไงวะ มึงหมายความว่าไง ทำเพื่อเค้า”
“กูบอกตรง ๆ นะอีโจ้ ในฐานะที่กูกับเค้าก็เป็นเหมือนกัน กูสงสารเค้าว่ะ สงสารเค้าที่เป็นคนดีมาก รักครอบครัวมาก แต่ต้องไม่มีชีวิตเป็นของตัวเองเพราะแฟนเนี่ย เออ กูก็พอรู้ว่าแฟนเค้าอย่างอื่นก็ดี แต่บางครั้งกูก็รู้สึกแย่นะที่คนอย่างคุณอู๋ต้องมาเศร้ากับเรื่องไม่เป็นเรื่องเนี่ย”
“มีอะไรอีกเหรอวะ”
“ก็...” อีกบชั่งใจว่าจะเล่าหรือไม่เล่าดี “ก็คือว่า ครั้งนึง แฟนเค้าอ่ะ ร้ายมากมึง พอรู้ว่าคุณอู๋จะไม่ยอมบินไปหา เค้าทำไงรู้มั๊ย”
ผมมองหน้ามันด้วยสายตา ใครจะรู้ล่ะ..
“เค้าเอาคนอื่นมานอนด้วยค่ะ”
“เหรอ...” ผมรับคำ อืม แรงนะ
“แล้วยังไม่จบค่ะ มีการส่งเมลล์มาให้ดูด้วย คุณอู๋ของชั้นก็ได้แต่ร้องห่มร้องไห้ของชีไป แฟนชีก็โทรมาขู่ว่าจะมาหรือไม่มา สุดท้ายก็อ่ะนะคะ ก็ต้องไปล่ะค่ะ”
“เหรอ...”
“ไม่รู้ว่าคบกันมาได้ไงนะคะตั้งแต่มัธยม เฮ้ออ” อีกบเมาท์ต่อ “เป็นกูกูเลิกนานแล้วค่ะ ไม่ไหวค่ะ”
“อืม....ความจริงมันก็เป็นเรื่องของเขาล่ะนะ แต่ถ้ากูช่วยอะไรเขาได้ กูก็จะช่วยละกัน”
“อืมๆๆ” อีกบพยักหน้ารับคำ เฮ้ออ ไม่อยากเห็นน้ำตาของคุณอู๋เลยให้ตายสิ ผมก็หวังว่าวันเสาร์ที่อีกบมันชวนผมไปทำบุญกับบ้านเค้า คุณอู๋ของผมคงจะไม่เศร้านะครับ...
-
เย้ไรเตอร์กลับมาแล้ว :mc4:
-
ดีใจด้วยอีกคน แต่คุณอู๋ก็ยังทนเนอะ เจอแบบนี้
-
คุณอู๋จะทนไปทำม๊ายยย คนแบบนี้....เฮ้อ..รักแค่ไหนแต่ทำแบบนี้ก็ไม่ไหวค่ะ..
ตอนนี้โจ้คงทำได้แค่มองห่างๆอย่างห่วงๆ..
ปล.คิดถึงคุณแจ๊ค น้องพี
-
ถ้ารักแล้วต้องทนระทมลำพัง จะรอทนเจ็บอยู่ทำไม
-
อ่าว โจ้ รีบไปช่วยเจ้าหญิงจากอุ้งมือมารเร็วๆเลย
-
เพราะรักคำเดียวใช่มั๊ย
-
ไม่ควรปล่อยให้คุณอู๋ระทมมากไปกว่านี้แล้วนะคะ เป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเจ้าหญิงแสนสวยเลย เอาใจช่วยสุดๆๆ งานนี้
ชอบเจ้กบจังเลย เหอๆๆๆ :จุ๊บๆ:
-
คนเขียนกลับมาแล้ว
สงสารคุณอู๋แล้วก็โจ้ด้วย
สู้ๆๆโจ้ข้าเชียร์เจ้าอยู่
-
เรื่องน่ารักมากๆเลยค่ะชอบ :-[
ผู้ชายยังเคนนี้มันน่า :z6:
ใจร้ายที่สุดกล้าทำร้ายจิตใจแฟนตัวเองเลวมากไอเฮงซวย
เชียร์โจ้อ่ะรีบๆจีบคุณอู๋เลยเพราะดูแล้วคุณอู๋คงเริ่มเหนื่อยๆกับเคนแล้วต้องรีบๆทำคะแนนนะโจ้
สู้ๆน๊าโจ้ :a2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่า
-
ชิ............เเค่หาคนมานอนด้วยเเล้วส่งเมลมา
/ m e โทรเรียกผู้ชายสิบคน มาหมู่เบาๆ...reply mail
-
กิมอู๋ จะสวยขนาดไหนน้าาา
ประมาณนี้อ่ะค่ะ คุณj4c9y (มาตอบคุณโดยเฉพาะเลยนะคะ เดี๋ยวคาใจ อิอิ)
(http://www.uppicweb.com/x/i/ta/a759617316.1.jpg)
[url=http://www.uppicweb.com/show.php?id=909f69e0c9c75ab041581f683071e440](http://www.uppicweb.com/x/i/tk/a837584724.jpg) (http://www.uppicweb.com/show.php?id=dc53b6f1d690e8d2a1a094a32d637d1d)
Thanks: ฝากรูป (http://www.uppicweb.com) เปิดร้านค้าออนไลน์ (http://www.thaiwebplus.com)
อีกคนที่ตอนนี้เพิ่งนึกได้ว่า ก็เป็นคุณอู๋ได้เหมือนกันค่ะ
(http://img574.imageshack.us/img574/858/bu3es.th.jpg) Thanks: โยกัง (http://xn--12cm5fsc9d.com) holiday palace (http://www.viva-3388.com)
(http://img574.imageshack.us/img574/1838/c999958730.th.jpg) Thanks: โยกัง (http://xn--12cm5fsc9d.com) holiday palace (http://www.viva-3388.com)
-
แปะเพิ่มค่ะ หุหุ
(http://img339.imageshack.us/img339/7789/c999958742.jpg) Thanks: โยกัง (http://xn--12cm5fsc9d.com) holiday palace (http://www.viva-3388.com)
(http://img339.imageshack.us/img339/6408/c9999587168m.jpg) Thanks: โยกัง (http://xn--12cm5fsc9d.com) holiday palace (http://www.viva-3388.com)
(http://img339.imageshack.us/img339/6860/c99679170k.jpg) Thanks: โยกัง (http://xn--12cm5fsc9d.com) holiday palace (http://www.viva-3388.com)
-
นักร้องคนนี้ดุในเอ็มวีผ่าน ๆ ก็นึกว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน เพราะฟังแต่เสียงเพลงกับเห็นผมยาวแว๊บๆ
เพิ่งรุ้ว่าเป็นผู้ชายไม่กี่วันเอง เข้าคาแร็คเตอร์คุณอู๋จริง จะตามเชียร์โจ้นะคะสู้ๆ
-
น่าสงสารจัง
:o12: :o12:
-
แล้วมาต่ออีกเยอะๆเลยนะคะสนุกมาเลยค่ะ
หุหุ
-
แวะมาดันค่ะ หลังจากอ่านเรื่องนี้ไปก้ตามหาเรื่องอื่นๆของคุณดาอีก สนุกมากๆเลยค่ะ เรื่องของน้องพีร์นี่เรียกน้ำตาและรอยยิ้วมากๆ
แล้วมาต่อเรื่องนี้อีกนะคะ
ปล.ขออย่างรันทดแบบน้องพีร์เลยนะจ๊ะ หุุหุ
-
คุณดาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
มาต่อได้แล้วน๊าค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ไหนว่า จะไปทำบุญกันไง ไม่ไปแล้วเหรอ หายไปเลย :serius2:
-
รอคอยเธอนานแสนนาน แต่ก็จะรอต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
.... :mc4: Happy New Year 2011 ... :L2:
-
มารอจร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
Happy New Year จ้า
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ....
(http://cafe.monkiezgrove.com/wp-content/uploads/2010/12/happy-new-year-2011.jpg)
-
เข้ามาแจ้งข่าวค่ะ
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านที่รัก นี่น้ำพริกแมงดาเองนะคะ ขอขอบพระคุณคุณผู้อ่านมาก ๆ ที่ยังติดตามและร่วมอวยพรปีใหม่แก่ผู้เขียน
ขอบคุณค่ะคุณ bbyuqin การ์ดสวยมาก ๆ เลย :pig4:
คุณLittle Devil ขอบคุณมาก ๆ นะคะ :pig4:
คุณsamsoon@doll ที่มาตั้งตารอคอยจริงจัง และมาดันกระทู้ให้ เรื่องนี้เขียนแนวโรแมนติกคอมเมดี้ค่ะ ไม่รันทดค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ติดตาม
คุณdahlia คะ ใจเย็น ๆ ค่ะ สัญญาว่าจะเอามาลงเยอะ เพราะหายไปนาน
อ่อ มาแจ้งข่าวเรื่องที่หายไปนานที่หล่ะค่ะต้องกราบขอโทษคุณผู้อ่านทุกท่านมากเลยนะคะ ขอโทษจากใจค่ะ ตอนนี้ผู้เขียนคอมเสียค่ะ และไม่ได้แบ่งไฟล์ในทัมป์ไดร์ฟไว้ ก็ต้องรอคอมซ่อมเสร็จก่อน แล้วอีกอย่างนึงตอนนี้ยังสอบกลางภาคไม่เสร็จเลยค่ะ เอาเป็นว่าจะพยายามเร่งร้านคอมให้ซ่อมเสร็จไว ๆ นะคะ แล้วจะตั้งใจอ่านหนังสือสอบก่อนจะมาลงและเขียนเรื่องคุณอู๋ให้คุณผู้อ่านหายคิดถึงเลยค่ะ
-
อ่าส์ รับทราบค่ะ พึ่งเข้ามาเห้นอ่าส์ อิอิ รีบซ่อมเสร็จไวไวเนอ้ แล้วก็ขอให้สอบได้เกรด 4 เกรด A หมดทุกวิชาเลยนะคะ
-
แฟนคุณอู๋ชั่วขนาดนี้ ยังรักได้ลงเน้ออออออ :เฮ้อ:
-
อาการ(คอม)ของลูกน้อยเป็นไงบ้างจ๊ะที่รัก 555
แล้วสอบเสร็จแล้วรึยังเจ้าคะ
เอาใจช่วยด้วยความเป็นห่วง
-
มาแล้วค่ะ ตอนนี้คอมฯซ่อมเสร็จแล้ว และสอบเสร็จนานแล้ว ก็ กลับมาลงตามปกติได้แล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนมากนะคะสำหรับกำลังใจ :pig4:
วันเสาร์ผมออกจากบ้านตอนสิบโมงกว่า ๆ เพราะว่าบ้านคุณอู๋เขาเลี้ยงอาหารคนชรากันตอนเที่ยง อีกบเลยให้ผมมาตอนใกล้เวลาประมาณนึง อ่อ จะบอกว่าเมื่อคืนผมกลับมานอนกรุงเทพฯน่ะครับ เพราะว่าจะไปทำบุญกับครอบครัวคุณอู๋ ผมอยากเจอคุณอู๋จังเลยครับไม่รู้เป็นอะไร คุณอู๋จะหายเศร้าหรือยัง หรือคุณอู๋จะกลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม เฮ้อออ ทำไมแฟนคุณอู๋นี่ใจร้ายจังเลย ถ้าผมมีแฟนดี ๆ อย่างนี้ผมก็คงไม่ยอมให้แฟนผมเสียใจเลยแน่ ๆ
“ฮัลโหลอีกบ มึงกับน้องจอยไปบ้านบางแคเลยใช่ป่ะ”
“ค่ะ แน่นอน อย่าสายนะคะงานนี้อีดรอก” อีกบเหมือนจะป้องปากกระซิบ “ทำคะแนนดี ๆ นะคะ งานนี้กิมอู๋แฟมิลี่อยู่กับครบเซ็ต”
“เออ กูรู้ ขอบใจนะมึง”
“ค่า เจอกันนะคะเพื่อนสาว”
และผมก็ถึงบ้านบางแคโดยสวัสดิภาพ ก็โทรหาอีกบอีกครั้งเพื่อจะถามว่ามันอยู่ไหน มันบอกว่ามันกำลังมา ผมเลยไปเดินเล่นรอบ ๆ เซอร์เวย์กันก่อน อืม ผมว่าบรรยากาศมันดูเหงา ๆ ยังไงชอบกลนะครับ ขนาดผมไม่ใช่คนแก่ผมยังรู้สึกว่ามันไม่น่าอยู่เอาซะเลย เฮ้อออ เห็นอย่างนี้แล้วสงสารคุณตาคุณยายที่เขามาอยู่ที่นี่จริง ๆ
สักพักอีกบเพื่อนผมก็โทรมาและนัดไปเจอกันที่ตึกกลางที่เป็นสำนักงานของเขา อีกบดี๊ด๊าเข้ามาหาผมอย่างดีใจ ผมยิ้มงง ๆ มองหน้ามัน พอหันมาอีกทีก็พบคุณอู๋กับครอบครัวเดินตามหลังมา ผมรีบยกมือไหว้ทุกคนทันทีที่เจอ น้องอั่งกับน้องแอนก็เข้ามาทักผมทันที
“พี่โจ้...คิดว่าจะไม่มาแล้วซะอีกนะคะ”
“มาสิครับ”
น้องอั่งเองก็ยิ้มให้ผมเหมือนกัน ผมยิ้มตอบแล้วหันไปมองคุณอู๋ที่ประคองคุณย่า(นะ คุณย่าใช่มั๊ย) เฮ้ออ ไม่เจอกันตั้งนานนะครับคุณอู๋ ยังสวยเหมือนเดิมเลย
“มาครบแล้วก็ไปกันเถอะ ป่ะ” คุณพ่อคุณอู๋เป็นคนนำเข้าไปเพื่อบอกกับเจ้าหน้าที่ว่ามาแล้ว คุณเจ้าหน้าที่เลยให้คนไปช่วยขนของบริจาคท้ายรถผมเห็นว่าเจ้าหน้าที่ผู้ชายน้อยเลยไปช่วยเขาขน น้องอั่งก็ตามผมมาด้วย พวกผมก็ขนของทั้งหมดมาที่ห้องเลี้ยงอาหารหน่ะครับ ผมเห็นคุณอู๋กับคุณแม่ของเขาไปช่วยเขาจัดเตรียมอาหารอย่างตั้งใจ ส่วนคุณพ่อของคุณอู๋ก็เข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ ส่วนผมเองก็ช่วยพี่ ๆ เจ้าหน้าที่ผู้ชายจัดนู่นนี่ไปตามเรื่อง สักพักถึงเวลาเลี้ยงอาหารให้คุณตาคุณยายผมก็ช่วยเขายกมาเสิร์ฟตามโต๊ะ เอ๊ะ..ทำไมคุณยายคนนั้น ไม่ลงมือกินล่ะเนี่ย อ่าว เค้านั่งบนรถเข็นนี่นาแล้วก็มือเข้าเฝือกอยู่ด้วย เอ่อ ไม่มีใครช่วยป้อนเค้าเลยเหรอครับเนี่ย
“ยายครับ ผมช่วยป้อนให้นะครับ” ผมเข้าไปอย่างไม่รอช้า ให้ตายเถอะครับเห็นคุณยายคนนี้แล้วนึกถึงย่าผมจริง ๆ ถ้ายายคล้ำกว่านี้และดูร่าเริงกว่านี้ก็ใช่เลย เหอะ ๆๆ คุณยายไม่ตอบอะไรออกมาครับนอกจากพยักหน้า อ่า อนุญาตผมแล้วนะครับคุณยาย
ผมค่อย ๆ ตักกับข้าวในถาดหลุมให้คุณยายกิน เอ..มีไรมั่งเนี่ย มีปลากระพงผัด ซุปฟักทอง แล้วก็เต้าหู้นมสด อืม เอาเป็นข้าวกับปลาก่อนก็ละกัน
“คุณยายอ้าปากนะครับ” ผมค่อย ๆ ป้อนข้าวคุณยาย คุณยายอ้าปากแล้วค่อย ๆ เคี้ยว แต่ก็คนแก่นะครับ กินแล้วก็มีเลอะบ้างอะไรบ้าง ผมมองหาทิชชู่แถวนั้น ๆ และเช็ดปากให้คุณยาย คุณยายยิ้มให้ผมที่ป้อนข้าวคำใหม่ให้ ป้อนไปป้อนมา อ่าว หมดแล้ว
“ยายวันนี้กินเยอะนะเนี่ย” เจ้าหน้าที่คนนึงเข้ามาแซว ยายยิ้มให้เป็นการตอบรับ
“ทำไมเหรอครับ”
“ปกติยายแกกินไม่เยอะหรอก แต่น้องเก่งนะเนี่ย ปะเหลาะยายให้กินหมดเลย”
ผมยิ้มให้พี่เจ้าหน้าที่คนนั้น อะไรวะ ตูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเนี่ย
“เออ แล้วคุณยายอิ่มหรือยังครับ”
ยายพยักหน้าเบา ๆ อืม ครับ อิ่มแล้ว เอ่อ แล้วเค้าไปไหนกันต่อล่ะเนี่ย
“อีโจ้...อยู่นี่นี่เอง ทำอะไรคะ”
“เอ่อ ยายกินข้าวเสร็จแล้วและไปไหนต่อวะมึง”
“อ่อ ก็ไม่ไปไหนล่ะค่ะ พวกเราก็กลับกันไงคะ”
“ระ..เหรอ”
“ค่ะ”
“เออ ๆ”
“ผมไปก่อนนะครับยาย ดูแลตัวเองนะครับ”
คุณยายยิ้มรับอย่างใจดี ผมก็ดีใจครับที่มาเยี่ยมยายวันนี้
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ยาย อีกบก็เหมือนกัน เจ้าหน้าที่เข็นรถพายายกลับไปพักผ่อน
“มานี่เลยค่ะอีโจ้ มาเจอกับครอบครัวคุณอู๋เค้าหน่อยเร้ว” อีกบลากผมมาหาครอบครัวคุณอู๋อีกครั้ง
“ทุกคนคะ...นี่โจ้ค่ะ มาจากหัวหินเพื่องานนี้เลยนะคะเนี่ย”
ผมยกมือไหว้ทุกคนอีกครั้ง คุณพ่อคุณแม่และคุณย่าคุณอู๋ อ่าพวกเขารับไหว้ผมอย่างใจดี ทำให้ผมไม่รู้สึกกดดันอะไร
“ขอบใจนะคะ ที่มาช่วยกัน” คุณแม่ของคุณอู๋เข้ามาจับไม้จับมือผม
“ครับ” ผมยิ้มรับและมองแม่คุณอู๋ อืม...แม่คุณอู๋นี่คือคุณอู๋ในอนาคตเลยใช่มั๊ยเนี่ย
“เอ่อ มากินข้าวกันก่อนดีกว่านะ” พ่อคุณอู๋ชวน
“ใช่ ๆ เดี๋ยวไปด้วยกันหมดนี่เลยหล่ะ” คุณแม่สมทบ
“ครับ ขอบคุณนะครับ”
ผมมองไปที่คุณอู๋ อืม คุณอู๋ดูผอมลงไปจริง ๆ ด้วย แต่ก็ยังยิ้มสวยให้ผมเสมอ ผมยิ้มตอบด้วยความรู้สึกเป็นห่วงเขาเหลือเกินครับ
“เป็นไงพี่โจ้ อาหารพอกินได้นะพี่” น้องอั่งหันมาถามผมตอนไปกินข้าวด้วยกัน
“โหย ว่าอะไรอย่างนั้น” แต่ก็จริงนะ ผมไม่ค่อยกินอาหารจีนแบบนี้มานานแล้ว แถมยังกินแบบจีนจริง ๆ ซะด้วย ในโต๊ะเหมือนว่ามีผมกับอีกบเท่านั้นที่ไม่สันทัดในการกินอาหารด้วยตะเกียบ ส่วนน้องจอยก็ปล่อยเขาไปเถอะครับลูกจีนขนาดแท้ใช้ไม่เป็นก็แย่แล้ว
“เออ พี่ พรุ่งนี้พี่ว่างป่ะคับ”
“ว่างสิ มีะไรเหรอ”
“ไปสวนกับพวกผมป่าว” อ่อ ไปจตุจักรเหรอ
“อั่ง...กวนคุณโจ้เค้าเปล่า” คุณอู๋ดุน้องชายตัวเอง
“แหม่ ก็ขอไปกับผู้ชายด้วยกันมั่งดิ ไปกับเจ้กับแอนบ่อย ๆ อ่ะก็เซ็งเป็นนะ”
“อั่ง...” คุณอู๋ดุน้องอีกครั้ง
“โธ่พี่อู๋อ่ะ แค่ชวนพี่โจ้ไปด้วยไม่เป็นจะเป็นไรเลย ใช่ป่ะพี่”
“เอออ ใช่ ๆ” อีกบสมทบ “ไปสิมึง จะได้มีของฝากให้น้านีไง” ไม่พูดเปล่าแต่มาสะกิดผมยิก ๆๆๆ ว่าไปเถอะๆๆ
“ได้สิน้องอั่ง” ผมรับคำอย่างง่ายดาย ใจง่ายจริง ๆ เลยกู
“เห็นมะ พี่โจ้เค้าก็ไปได้”
ทุกคนในครอบครัวมองน้องอั่งอย่างขบขัน
“ไม่กวนหรอกครับ ไปได้ครับ”ผมยิ้มและตอบให้คุณอู๋สบายใจ คุณอู๋ยิ้มให้ผมด้วยความเกรงใจ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ หุหุหุ
และวันอาทิตย์ก็มาถึง ผมโทรหาอีกบว่าไปไหนยังไง มันตอบผมว่า
“ก็เค้าชวนเฉพาะมึงนี่คะ กูจะไปให้น้องเค้าด่าเล่นทำไม อีนี่หนิ”
ครับ ผมเลยโทรหาน้องอั่ง น้องอั่งบอกว่าให้ผมไปรอที่สวนฯเลย สักพักคุณอู๋และครอบครัวก็มากัน
“หวัดดีครับพี่”
“หวัดดีน้องอั่ง น้องแอน สวัสดีครับคุณอู๋”
คุณอู๋ยิ้มรับตามเคย ผมก็ถามต่อ
“แล้วนี่จอดรถไว้ไหนครับ”
“มาเอ็มอาร์ทีครับ สะดวกกว่า นั่งสุดสายจากหัวลำโพงมานี่เลย”
“อ๋อ ครับ”
“ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวคนเยอะ” น้องแอนรีบชวนทุกคน อิม จริงครับ นี่เพิ่งเก้าโมงเองแต่คนเยอะนะ
พวกผมก็เดินกันตั้งแต่โครงการเสื้อผ้าเรื่อยมาถึงของแต่งบ้าน คุณอู๋ดูเศร้า ๆ เวลาเห็นของแต่งบ้าน ผมเลยชวนคุณอู๋และน้อง ๆ ไปหาอะไรกินกันเพราะเที่ยงแล้ว และก็ไปดูของอื่น ๆ กัน ผมถามทุกคนว่าอยากไปไหนต่อในเวลาบ่ายคล้อยอย่างนี้ น้องแอนบอกว่าอยากไปนั่งเล่นในสวนมากกว่า ผมก็ว่าดีนะ จะได้พักผ่อนไปในตัว น้องแอนอยากนั่งเรือถีบ พวกผมเลยไปเช่าเรือถีบกัน
“แอน มากับพี่มา” น้องอั่งลากน้องแอนไปนั่งอีกลำ ก็แสดงว่า....อ๋อยยยย ผมได้อยู่กับคุณอู๋สองคนแล้ว
คุณอู๋มองน้องชายน้องสาวตัวเองขำ ๆ แล้วลงเรือ ผมรีบลงตาม คุณอู๋กับผมนั่งเรือกันด้วยความเงียบสักพัก ผมจึง
“คุณอู๋...”
“คุณโจ้...”
อืม ใจตรงกันเลย อิอิอิ
“คุณพูดก่อนเถอะครับ” คุณอู๋รีบบอกผม
“เอ่อ ผมจะถามว่า คุณอู๋ ร้อนไหมครับ”
คุณอู๋ยิ้มส่ายหน้าน้อย ๆ “โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร...ไม่หรอกครับ”
“ครับ ผมกลัวว่าคุณอู๋จะร้อนหน่ะครับ”
“แค่นี้เองครับ”
“ครับ”
“แล้วนี่คุณโจ้จะกลับมาทำงานกรุงเทพเมื่อไหร่ครับ”
“เอ่อ อีกสามอาทิตย์หน่ะครับ”
“เหรอครับ”
“ครับ”
“แล้วที่นี่กับที่หัวหินชอบที่ไหนมากกว่ากันครับคุณโจ้”
“อืม ก็บอกไม่ถูกอ่ะครับ ที่นี่ก็ดีครับได้อยู่กับที่บ้าน แต่ที่นู่นก็ดีเหมือนกันทำงานกับทะเล แต่ผมก็อยากอยู่กับที่นี่นะครับ”
“ทำไมอ่ะครับ”
“ก็ ผมอยากอยู่กับที่บ้านอ่ะครับ ผมไม่ค่อยอยากไปทำงานไกล ๆ ก็เพราะผมไม่อยากไปอยู่ที่อื่นอ่ะฮะ ไม่รู้สิครับ ผมมันพวกติดบ้านอ่ะครับคุณอู๋ คงคิดถึงพ่อแม่และก็หลานน่าดูเลย”
“ฮ่ะๆๆ” คุณอู๋ยิ้มออกแล้ว ดีใจจัง
ผมยิ้มตามเมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสจากใจของคุณอู๋
“คุณอู๋ครับ”
“ครับ”
“เอ่อ...ไม่ทราบว่า เสาร์หน้าคุณอู๋ว่างหรือเปล่าครับ”
“อืม เสาร์หน้า...ว่างนะครับ มีอะไรเหรอครับ”
“เอ่อ...ผม..” กูเอาไงดีว้า ไปไหนดีไปไหนดี ๆๆๆ “เอ่อ...ผม ผมก็ถามเผื่อว่าคุณอู๋จะไปหัวหินหน่ะครับ”
“ครับ”
โอ๊ย ไอ้บ้าโจ้เอ๊ย ทำไมไม่กล้าชวนเค้าไปไหนวะ แสรดเอ๊ยยยย แล้วอย่างนี้จะจีบเค้าติดป่ะวะเนี่ย อ๋ออยยยย
“นานแล้วนะครับ ไม่ได้มาสวนสาธารณะอย่างนี้ รู้สึกดีจัง” คุณอู๋พูดขึ้นมา ท่าทางเขาสบายใจขึ้นเยอะเลย
“ครับ ผมก็เหมือนกัน” ผมมองหน้าคุณอู๋ที่ยิ้มให้ ผมก็ยิ้มให้เหมือนกัน แค่คุณอู๋มีความสุข ผมก็ดีใจแล้วครับ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆดีใจขอไปอ่านก่อน อิอิ
********************************
เริ่มรุกแล้วเริ่มรุกแล้วววววววววววววววววววววหุหุ
-
มาแล้ว คุณอู๋มาแล้วจ้า
ตาโจ้นี่ไม่รู้จักการรุกฆาตเลยเนอะ
เอื่อยๆเฉื่อยๆยังไงไม่รู้ น้องอั่งก็อุตส่าห์เชียร์
เปิดโอกาส สร้างสถานการณ์ให้ซะขนาดนั้นน่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด อ่านรวดเดียวทันแล้ว
สาธุ ขอให้โจ้สมหวังกับพี่คนสวยกิมอู๋ที่เท้อะ :call:
-
เห้ยมาแล้วเส้ยมาแล้ว
ตาโจ้เอ้ยชักช้าเป็นเต่าคลานเลย
น้องอั๋งอุตส่าห์สร้างสถานการณ์ไว้ให้แต่ดันพูดไม่ออกซะงั้น
แล้วทีนี้จะไปรอดไหมเนี๊ยะ
-
น้องอั่งเปิดทางพี่โจ้ใช่เปล่าเนี่ย
-
นายโจ้ไม่ได้ดั่งใจเลย .. :เฮ้อ:
+1
-
โจ้จะไหวมั้ยเนี่ย...ไม่กล้าชวนไม่กล้าพูด แล้วคุณอู๋จะรู้มั้ย ฮึ ยังไงก็สู้ๆๆๆ +1 จ้า
-
โธ่ โจ้ อะ อุตส่าห์ช่วยลุ้นแทบตาย กล้าๆ หน่อยเด่ :serius2:
-
รอตอนต่อปายอยู่่นะจ๊ะ
-
โจ้สู้ๆ โจ้สู้ตาย ไปฝึกวิชามารจาก ปลิวไม่ก็กบนะ
จะได้คืบหน้าบ้างงงงงงงงง :กอด1:
-
:L1:
-
สู้โว้ย
:mc4:
-
แอบมาอ่านค่า ตามเชียร์คุณยานนาวุธอยู่นะจ๊ะ o13
-
มาแล้วค่ะ ขอโทษที่มาช้านะคะ ตอนนี้สอบไฟนอลเสร็จแล้วค่ะ
“โธ่ ไอ้โง่!!!!!!” ไอ้ปลิวส่งเสียงด่ามาตามสายหลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟังไป หลังจากสองอาทิตย์ที่แล้วผมไปเจเจกับคุณอู๋มา ตอนนี้ผมย้ายกลับมาทำงานที่กรุงเทพแล้วครับ
“ทำไมมึงโง่วววว อย่างงี้วะ ไอ้บ้า ฟ้าฝนเป็นใจให้มึงขนาดนี้แล้วมึงยังปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปอีกเหรอ ไอ้โจ้!!!!!!!!!!!”
“ก็กู....”
“ก็อะไร”
“ก็กูไม่กล้านี่หว่า มันไม่นอนเซ้นท์ไปเหรอวะ อยู่ดี ๆ ชวนไปไหนกันสองคนดื้อๆ เลยอ่ะ”
“ไอ้โจ้ กูจะบอกอะไรให้นะ เวลาจีบกันอ่ะ เขาไม่คิดว่ามันนอนไม่นอนเซ้นท์กันหรอก เขาดูแค่ว่าอีกฝ่ายโอเคกับเราหรือเปล่า”
“ยังไงวะ”
“ก็ คุณอู๋ของมึงอ่ะ เขาดูโอเคหรือเปล่าเวลาอยู่กับมึง เค้าดูชอบมึงบ้างหรือเปล่า”
“เหอ....” ผมคิดอยู่นาน
“ไม่นะ แต่...ก็ไม่ได้รังเกียจกูนะ แต่ชอบกูเปล่า กูก็ไม่รู้ว่ะ”
“มึงก็ทำให้เค้าชอบมึงสิวะ”
“หะ..”
“โธ่ไอ้โง่วววววววววว!!!” มึงก็หัดโทรไปแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเค้าบ้าง โทรไปอ่ะ
“แล้วกูจะคุยอะไรวะปลิว เชี่ย พอเค้ารับจริงก็ไม่รู้จะคุยอะไรว่ะ”
“โธ่ไอ้โจ้....” ไอ้ปลิวเงียบไปสักแป๊บแล้วบอกว่า “มึงไม่อยากให้เค้าหายเศร้าเหรอวะ มึงทนเห็นเค้าอยู่กับแฟนมหาโหดของเค้าได้เหรอ”
ผมสะดุดก็ตรงนี้หล่ะนั่นสิ คุณอู๋จะต้องทนกับคนอย่างนั้นไปอีกนานเท่าไหร่
“แต่ มันก็เรื่องของเค้าไม่ใช่เหรอมึง กูก็ไม่ค่อยรู้เรื่องของเค้าซะด้วยสิวะ”
“แล้วมึงเป็นห่วงเค้ามั๊ย”
ผมพยักหน้าตอบ “เออ เป็นห่วง”
“มึงเข้าใจคำว่า “ความหวังดีของมือที่สามมั๊ยวะ”
“หะ...”
“เออ เราหวังดีกับเค้าไง ถึงต้องให้เค้ามาอยู่กับเราจะดีกว่า” ปลิวมันถอนใจแล้วบอกว่า “เอาเถอะ ๆ แล้วแต่มึงก็ละกัน กูพูดไปก็เหมือนสีซอให้ควายฟังเปล่า ๆ”
“เอออ ๆๆ กูมันโง่ กูมันอ่อน” ผมยอมรับโดยดุษฎี เอ๊ะ ใครโทรเข้ามานะ
“เฮ้ย แปบนะเว้ยปลิวมีสาย”
“งั้นแค่นี้ก็ได้”
“เออ ขอบใจมึงนะ”
“เออ”
ผมกดรับสายทันที เอ...น้องอั่งโทรมามีไรป่าวหว่า นี่มันตีหนึ่งกว่า ๆ แล้ว
“ฮัลโหล น้องอั่ง มีไรป่าว”
“พี่โจ้ ๆๆ พี่อู๋กินยาเกินขนาด ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”
“หะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
หัวใจไอ้โจ้อยู่ที่ตาตุ่มเลยครับ ทำไมครับคุณอู๋ของผมเป็นอะไรไป....
“โอเค ๆ เดี๋ยวพี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
ผมรีบออกจากบ้านทันที แล้วก็โทรไปถามทางไปโรงพยาบาลจากน้องอั่ง ดีว่าทางไปมันรถว่าง ผมเลยถึงในเวลาไม่ช้า
“พี่โจ้.....” น้องแอนออกมารับผม ตาเธอแดง ๆ เหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา
“อ่าวพี่โจ้” น้องอั่งลุกออกมาจากเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน “พี่อู๋...ทะเลาะกับไอ้เคน อีกแล้ว”
“หะ....” ผมทำหน้าเหรอเลยทีเดียว แล้วกินยานอนหลับงั้นเหรอ”
“เปล่าพี่ ปกติพี่อู๋ถ้าเครียดจัด ๆ หรือนอนไม่หลับจริง ๆ เค้าก็ยินยานอนหลับบ้างอยู่แล้ว”
” แต่คราวนี้ เค้ากินยานอนหลับมากไป...” น้องอั่งทำหน้าแบบเจ็บแค้นแทนพี่ตัวเอง
“แล้วตอนนี้คุณอู๋เป็นยังไงมั่ง....” ผมถามด้วยความรู้สึกสะเทือนใจไม่แพ้กัน นี่แฟนคุณอู๋เค้าไม่รู้เลยเหรอว่าทำอะไรลงไป
“หมอล้างท้องให้อยู่พี่”
ผมพยักหน้าเบา ๆ ขอบตาผมร้อนผ่าว โถ คุณอู๋ของผม
“ถ้าพี่อู๋เป็นไรไปคราวนี้ ผมไม่ยอมจริง ๆ !” น้องอั่งพูดออกมาอย่างเคียดแค้น ผมเลยถามไปว่า
“แล้วนี่แฟนคุณอู๋เขารู้เรื่องนี้หรือยังน้องอั่ง”
“ไม่พี่ ผมโทรไปมันก็ไม่รับ”
“อืม...แล้ว เอ่อ นี่คุณพ่อคุณแม่ล่ะ”
“ป๊ากับม้าและก็อาม้าไปจีนอ่ะพี่ ผมยังไม่ได้บอกพวกเขาเหมือนกัน รอเขากลับมาก่อนดีกว่า”
“พี่อั่ง พี่อู๋จะเป็นไรมั๊ยอ่า...” น้องแอนหันมาถามน้องอั่งแบบใจคอไม่ดี
“ไม่เป็นไรน่าแอน พี่อู๋ต้องไม่เป็นไร”
“ใช่ครับน้องแอน คนดี ๆ อย่างคุณอู๋จะต้องไม่เป็นอะไรง่าย ๆ พี่เชื่อว่าคุณอู๋จะปลอดภัย”
ขาดคำ น้องอั่งกับน้องแอนก็โผเข้ากอดกันอย่างให้กำลังใจ เฮ้อออ คุณอู๋ของผมจะต้องไม่เป็นอะไรนะครับ...
นั่งรอสักพักคุณหมอก็ออกมา
“คุณหมอครับ คนไข้เป็นไงมั่งครับ”
“ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่ต้องอยู่ในการดูแลอย่างใกล้ชิด”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
“ครับ” คุณหมอรับคำตามมารยาทแล้วเดินไป ผมมองหน้าน้อง ๆ ที่ร้องไห้ออกมาอีกครั้งด้วยความดีใจ ผมเองก็น้ำตารื้น ๆ เหมือนกัน คุณอู๋ของผมปลอดภัยแล้ว...
วันต่อมาที่ผมต้องไปทำงานตามปกติ แต่จิตใจของผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงชอบกลก็ไม่รู้ เป็นห่วงคุณอู๋ที่ตอนนี้พักฟื้นอยู่ไอซียูจังเลย เอาเป็นว่าเย็นนี้ผมจะไปเยี่ยมก็แล้วกัน
“จริงเหรอคะอีโจ้ คุณอู๋กินยานอนหลับประชดชีวิตเหรอคะเนี่ย” อีกบกรีดเสียงใส่ผมขณะที่โทรไปหามันตอนพักเที่ยง
“เออ...”
“ต๊ายยยย อีดรอกกก ไม่ไหวนะคะ ผู้ชายคนนี้ อีโจ้คะ มึงจะรอให้คุณอู๋ไม่อยู่ให้มึงจีบใช่มั๊ยคะเนี่ย มึงทำไมไม่ลงมือทำอะไรกับเค้าซะทีคะ”
ผมเงียบไป เพราะอีกบมันด่าได้โดนมาก
“กู....ก็กูไม่เคยจีบใครนี่หว่า อีกบ แล้วกูอ่ะ มีอะไรเทียบกับแฟนเค้าได้วะ หล่อก็ไม่หล่อ จนก็จน”
“โอ๊ยยย เพลียย” อีกบอุทานมาอย่างขัดใจ “กูเพลียกับมึงมากเลยค่ะ อียานนาวุธ อีดรอกก ก็คิดดี ๆ นะคะ เค้าจะไม่อยู่ให้มึงจีบขนาดนี้แล้วมึงยังจะรออะไรอีกคะ อีโง่ววว”
เอ่อ สองวันนี้ผมโดนด่าว่าโง่มาหลายครั้งแล้วนะครับ....
“เออ ๆๆ กูจะพยายามนะกบ ยังไงก็ขอบใจมึงมากนะ”
“ค่ะ กระเทยจะเอาใจช่วยเสมอนะคะ”
“เออ ๆ งั้นแค่นี้ก่อนละกัน ข้าวที่สั่งได้แล้ว”
“เออ ค่ะ บ๊ายบายค่ะเพื่อนสาว”
“เออ”
ผมมาเยี่ยมคุณอู๋ในตอนเย็น วันนี้คุณอู๋ออกมาห้องพักฟื้นปกติแล้ว แต่ยังไม่ได้สติ น้องอั่งกับน้องแอนก็อยู่กันพร้อมหน้า
“อ่าว นี่เฝ้าพี่อู๋ทั้งวันเลยเหรอครับ” ผมถาม เพราะวันนี้เป็นวันเรียนหนังสือ
“ออ พี่อั่งเฝ้าค่ะ แอนเพิ่งมา”
“โธ่ พี่ ผมเรียนนิติ ไม่เข้าก็ได้”
“อ่า...ครับ” ผมรับคำ น่าดีใจแทนคุณอู๋นะครับที่เขามีน้อง ๆ ที่รักเขามากอย่างนี้
ผมนั่งคุยกับน้อง ๆ สักพักก็มีโทรศัพท์เข้าเครื่องคุณอู๋ ปรากฏชื่อเคนบนหน้าจอ ผมมองน้องอั่งที่โดนกระดุ้นจุดเดือด ส่วนน้องแอนพยายามระงับอารมณ์เดือดนั้นด้วยการหยิบไปรับเอง
“ค่า...สวัสดีค่ะ”
แล้วเธอก็เล่าเรื่องให้หมดให้ต้นเหตุฟัง ก่อนที่น้องอั่งจะแย้งไปพูดอย่างเดือดดาลว่า
“ออกไปจากชีวิตพี่อู๋ซะที!!!”
น้องอั่งวางสายอย่างหงุดหงิด น้องแอนเข้ามาลูบหลังลูบไหล่อย่างให้กำลังใจพี่ชายตัวเอง เอาล่ะสิ งานนี้ผมว่าไม่จบแน่ ๆ
“เอาน่าน้องอั่ง เขาก็มีกระใจโทรมา” ผมปลอบน้องอั่งอีกแรง
“หึ โทรมา...จะโทรมาชวนพี่อู๋ทะเลาะอีกละสิ”
“พี่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรมากนะ แต่พี่รู้ว่าน้องอั่งเป็นห่วงคุณอู๋ แต่ก็อย่าลืมไปว่าบางทีการได้รักใครสักคน เราต้องมีอะไรแลกไป คุณอู๋อาจจะยอมแลกไปด้วยสิ่งที่เขาเคยเจอก็ได้”
“ยังไงพี่”
“คือ พี่จะบอกว่า ถ้าเขาเลือกเองแล้ว น้องอั่งก็ต้องเข้าใจเขาด้วย”
“หึ...” น้องอั่งหงุดหงิด “ผมไม่เข้าใจพี่อู๋เลยจริง ๆ”
“เอาเถอะ พี่ว่าเขามีเรื่องราวต่อกันมานานหน่ะ จะให้เลิกกันง่าย ๆ ก็ใช่เรื่อง”
อันนี้ผมพูดปลอบตัวเองไปด้วย ใช่สิ เขามีเรื่องราวดี ๆ กันเยอะกว่าเรื่องแย่ ๆ จะให้เขามาเลิกกันปุบปับก็ไม่ใช่เรื่องของเราแล้ว
ผมมองหน้าสวยของคุณอู๋อย่างคิดไม่ตก จนปัญญาจริง ๆ ไม่รู้ว่าจะช่วยคุณอู๋ยังไง....
-
เออ..คุณยานฯนี่เค้าเป็นคนดีเกินไป หรือเป็นดั่งเพื่อนๆว่า..หว่า
-
ไม่รวย ไม่หล่อ แต่มีความรักและเวลาให้
น่าจะเป็นสิ่งที่คุณอู๋ต้องการที่สุด
สู้ๆนะโจ้
-
กรรม จะทรมาณตัวเองทำไมคุณกิมอู๋ ป้าเพลี๊ยเพลีย
-
ดีเกินไป
-
เฮ้อ
ทำไมแกดีขนาดนี้เนี่ย
ผมล่ะเพลียใจจริงๆเลย
ลุยไปเลยดิคุณอู๋เจ็บขนาดนี้แล้ว
-
แย่งมากเลย
-
โอ หายไปนานเลย
คิดถึงจริงๆ จ้า
-
:o12:
-
เป็นคนดีมากๆเลยพระเอกของเรา
-
ม่ายอ่ะ โจ้ กระชากคุณหน้าหวานของเรามาด่วน
ต้องโหมดโหดเว๊ย อย่ายอม!!! :fire:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
จะบอกว่าอ่านเรื่องนี้แล้วจินตนาการหน้านายเอกเป็นซินตลอดเลย ผู้ชายอะไรหน้าสวย หวานสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หล่อแต่โฉดขนาดนี้ก็ไม่ไหว แบบนี้มันไม่ใช่ความรักหรอก
-
ความรักของคุณอู๋กับแฟนท่าจะสะดุดแล้วแหล่ะ
แต่โจ้นี่เป็นคนดีมากๆ และพูดกับน้องๆได้ดี ว่าเค้าสองคนมีเรื่องราวต่อกันมาจะให้เลิกกันง่ายๆก็ใช่ที่...
กอดๆๆ โจ้ :กอด1:
-
ช่วงเวลาทำคะแนนมาถึงแล้ว ทำให้ดีๆ มาให้เห็นบ่อยๆ
คุณอู๋อาจโอนเอียงมาหาได้
ส่วนคุณอู๋นี่ ไม่ใช่ไม่รู้ว่ามีคนนิสัยแบบนี้อยู่จริง แต่ยังไงก็
ไม่เคยเข้าใจเลย ว่าทำไมรักตัวเองน้อยกันจัง ทำไมไม่คิดถึง
คนที่เขารักเราเลยเหรอ ทุกวันนี้ยังพยายามสู้กับชีวิต เพราะ
แม่คนเดียวเลย คิดถึงท่านทีไร ไม่กล้าทำอะไรแย่ๆ จิตตก
แค่ไหนก็ไม่ทำร้ายตัวเอง กลัวท่านเสียใจ กลัวท่านไม่เหลือใคร
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ
น้องอั่งกับน้องแอนออกไปหาอะไรกินพร้อมทั้งฝากให้ผมดูแลคุณอู๋แป๊บนึง ผมรับคำของน้องเขาด้วยความเต็มใจ เป็นอีกครั้งเลยนะนี่ที่ผมได้อยู่กับคุณอู๋สองคน
แต่ก็เป็นคุณอู๋ที่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ผมค่อย ๆ จับปลายผมของคุณอู๋ขึ้นมา โถ แฟนคุณอู๋เขาจะรู้มั๊ยนะว่าเขาทำอะไรลงไป
“คุณอู๋ครับ ตื่นขึ้นมาเถอะครับ....” ผมพูดออกมาเบา ๆ เพราะกลัวคุณอู๋จะตื่นจริง (อีกเสียงในใจผมบอกว่า “อ้าวแล้วมรึงจะบอกให้เขาตื่นทำไมวะ ไอ้บ้า”)
“ผมรู้นะครับว่าคุณอู๋เจ็บปวด แต่อย่าลืมนะครับว่า ครอบครัวคุณอู๋เจ็บกว่าคุณอู๋มากเลยนะครับ ถ้าเห็นคุณอู๋ยังเป็นแบบนี้”
“คุณอู๋ครับ ตื่นเถอะครับ อย่าให้ใครมาทำอะไรคุณอู๋แบบนี้อีกเลยนะครับ ฮือ ๆๆๆๆ....”
ผมร้องไห้ออกมาหมดแม็กซ์ ทนไม่ไหวเหมือนกันครับที่เห็นคุณอู๋ต้องนอนนิ่ง ๆ แบบนี้ แต่เหมือนผมพูดไปก็เปล่าประโยชน์เพราะว่าคุณอู๋ยังนอนไม่ได้สติเหมือนเดิม ทำไมน้า เมื่อไหร่ผมจะกล้าพอที่จะทำอะไรให้คุณอู๋จริง ๆ ซะที....
“ พี่โจ้ครับ วันนี้ขอบคุณมากเลยนะพี่ ที่มาเยี่ยมพี่อู๋” น้องอั่งกับน้องแอนกลับมาแล้วสักพัก ผมเลยขอตัวกลับ
“ไม่เป็นไร น้องอั่ง มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ”
“ค่ะ พี่โจ้คะ น่าเสียดายนะคะที่พี่กบไม่ได้อยู่ด้วย” น้องแอนพูดอย่างหงอย ๆ เมื่อนึกถึงอีกบ
“น่า เดี๋ยววันเสาร์พี่บอกให้มันมาเยี่ยมก็ได้ครับ”
“ค่า อิอิ” น้องแอนหัวเราะคิกคักชอบใจ
“พี่ไปก่อนนะ”
“ค้า..สวัสดีค่ะ” น้องแอนกับน้องอั่งยกมือไหว้ผม เฮ้อออ ผมก็ขอให้คุณอู๋เขาฟื้นเร็ว ๆ ซะทีนะครับ
“เป็นไงมั่งคะอีโจ้” อีกบเหมือนจะรู้ดี เลยโทรมาหาผมตอนห้าทุ่ม
“ยังไม่ได้สติเลยว่ะ แต่หมอว่าล้างท้องเรียบร้อยแล้ว”
“เหรอคะ….แล้วนี่มึงจะทำไงต่อไปคะเนี่ย”
“ก็คงไม่ทำไงหรอกว่ะ คนอย่างกูทำได้แค่ไปเยี่ยมทุกวัน ก็เท่านั้นหล่ะ”
“ค่ะ อีพระเอก อีคนดี โอ๊ย กระเทยเพลียค่ะ ช่วยด้วย...”
“เออ มีสายเข้าว่ะ รอแป๊บนะ” ผมสลับสายที่เป็นน้องอั่งโทรมา มีไรหรือเปล่าเนี่ย
“ฮัลโหลน้องอั่ง”
“พี่โจ้...พี่อู๋รู้สึกตัวแล้ว” น้องอั่งพูดด้วยเสียงดีใจและตื่นเต้น
“เหรอ ๆๆ พี่ดีใจด้วยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปเยี่ยมนะ”
“ครับ ๆ”
“พี่ดีใจด้วยจริง ๆ นะน้องอั่ง”
“ขอบคุณครับพี่”
ผมตัดสายน้องอั่งไปแล้วหันมาคุยกับอีกบต่อ
“ยังไงคะ ยังไง”
“มึง ๆๆ คุณอู๋ฟื้นแล้ววววววว”
“จริงเหรอคะ แอร๊ยยยยยย ในที่สุดเจ้าหญิงของแกก็ตื่นซะทีนะคะ”
“เออ ๆๆ...” ผมดีใจจนพูดอะไรเลยครับ มึนเลย 555+
แล้ววันต่อมาทั้งวันผมก็รอคอยที่จะไปเยี่ยมคุณอู๋ในตอนเย็น แต่ก็ต้องพยายามคุมสติในการทำงานหน่ะครับ ไม่งั้นโดนไล่ออกแน่ เหอะ ๆ แน่นอนว่าผมต้องเขียนรายงานเรื่องความคืบหน้าของโครงการที่ผมรับผิดชอบในส่วนการก่อสร้าง แต่พอผมเห็นบ้านของคุณอู๋ทีไรนี่สิครับ ยิ่งทำให้ผมคิดว่ายิ่งเสร็จเร็วเมื่อไหร่ เขาก็ยิ่งต้องไปจากผมเร็วขึ้นเท่านั้น
แต่ก็จะทำไงได้ล่ะ ใครใช้ให้แอบชอบลูกค้าวะ ยานนาวุธเอ๊ยยยย...
“สวัสดีครับคุณอู๋” ผมทักทายคุณอู๋ที่นอนอยู่บนเตียง หน้าสวย ๆในกรอบแว่น นั้นหันมาหาผมด้วยยิ้มหวาน ๆ เช่นเคย ผมยาวสลวยนั้นรัดเป็นผมมวยต่ำอยู่ข้างหลัง ถึงแม้จะอยู่ในชุดคนป่วยแต่คุณอู๋ของผมก็ยังดูสวยเสมอ
“ผม...มาเยี่ยมครับ” ไอ้บ้าเอ๊ย เห็นอยู่ว่ามาเยี่ยมแล้วจะพูดทำไมว้า
“ขอบคุณนะครับ”
“เอ่อ นี่ ดอกไม้ครับ” ผมยื่นช่อดอกกุหลาบสีชมพูให้คุณอู๋รับไว้
“ขอบคุณมากนะครับ” เขายิ้มรับผม และดมดอกไม้เบา ๆ ดีใจจังเลยครับที่เห็นคุณอู๋สดชื่นขึ้น
“ผมคงโง่มากสินะที่ทำแบบนี้” อยู่ดี ๆ คุณอู๋ก็พูดออกมาอย่างเสียใจ
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ เอ่อ ทุกคนก็มีผิดพลาดกันบ้าง”
“ผมมันโง่ ที่ไม่ได้คิดถึงคนอื่นเลยว่าจะเสียใจแค่ไหนที่ผมต้องทำแบบนี้” คุณอู๋เริ่มมีน้ำตา ผมเห็นอย่างนั้นก็เข้าไปจับมือคุณอู๋ทันที
“อย่าคิดอย่างนั้นเลยนะครับ ทุกคนรักคุณอู๋และไม่มีใครโกรธคุณอู๋หรอกครับที่ทำแบบนี้”
“...” คุณอู๋มองหน้าผมทั้งน้ำตา ผมบีบมือเขาแน่นขึ้น
“อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะครับ คุณอู๋ และก็อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะครับ”
“ครับ” คุณอู๋รับคำด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้น
“ขอบคุณมากนะครับ” คุณอู๋ไม่พูดเปล่าเขาพลางใช้มือสองข้างของเขาจับมือผมอย่างขอบคุณ
“เอ่อ..ครับ” มือคุณอู๋เย็นมาก แต่ก็นิ่มมากเหมือนกัน แต่เหมือนว่ามือของคุณอู๋จะอุ่นขึ้นเล็กน้อยจากมือของผม
ตื่นเต้นว่ะ จับมือกับคุณอู๋แล้ว เคี๊ยก ๆๆๆๆๆ
ผมกลับบ้านไปด้วยความรู้สึกเหมือนตัวเองลอยได้ วันนั้นทั้งวันผมกลายเป็นคนตาบอดสี เพราะมองไปทางไหนก็เห็นเป็นสีชมพูระเรื่อไปหมด จนแม่ถามว่า
“โจ้ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
“นั่นสิโจ้ เป็นอะไรไป ไม่พูดไม่จา” พ่อก็สมทบเหมือนกัน เอ่อ อาการผมขนาดนั้นเลยเหรอ
“นั่นแน่ สงสัยมันกำลังอินเลิฟ แหม่ เดี๋ยวน้องกูพัฒนาแล้วว” แน้ ไอ้แจ้ก็เอาด้วย
“พอ ๆๆ เลย หยุด ๆ” ผมรู้สึกตัวขึ้นมา “ก็ไม่เป็นไรหรอกครับพ่อกับแม่”
“แน่ใจนะลูก”
“ครับ”
“อย่าไปสนใจมันเลยแม่ มันคงกำลังอินเลิฟจริง ๆ”
“เออ กูอินเลิฟ” ผมรับคำไอ้แจ้ไป ไอ้นี่พูดมาก
“เฮ้ย จริงเหรอวะ”
“ป่าว”
“โด่ นึกว่ามึงมีแฟนกับเค้าแล้ว”
ผมกินข้าวต่อไปหงอย ๆ ใช่ซี่ กูมันคนโสดดด กูมันไม่มีน้ำยา กูมันแห้วตลอดชาติ T_T
วันต่อมาผมก็ใจจ่อรอคอยเลิกงานเหมือนเดิม แต่จู่ ๆ น้องอั่งก็โทรหาผมตอนบ่ายสอง มีไรป่าวเนี่ย
“ฮัลโหลน้องอั่ง”
“พี่โจ้..เคนมาหาพี่อู๋ที่โรงบาลแล้ว”
“ห๊ะ!.....”
“จริงพี่ ตอนนี้พี่อู๋ขอคุยกับมันสองคนในห้อง บ้าเอ๊ย...จะมาทำไมวะ...สงสัยพี่อู๋คงต้องยอมมันอีกแน่ ๆ เฮ้ออ พี่ผม”
“อั่ง เอาเป็นว่าตอนนี้พี่งานยุ่งมาก เลิกงานเมื่อไหร่พี่จะไปทันทีเลยนะ”
“ครับพี่ ขอบคุณนะครับ”
ผมวางสายไปด้วยใจแป้ว ๆ จะเกิดอะไรขึ้นกับคุณอู๋อีกน้า....
-
ขอจิ้มคนแต่งให้ถึงทรวงอิอิ
โอ๊ยกิมอู๋อย่าไปยอมไอ้เคนมันนะ
โจ้ตามไปกระชากมันออกไปจากชีวิตคุณอู๋เลย
มาต่อเร็วๆนะครับอยากรุ้ว่าโจ้จะทำยังไง
-
:z13: :z13:
จิ้มรีบน ทะลุไปหาคนแต่ง
ขอให้คุณอู๋บอกเลิกเจ้าเคน เพี้ยง
-
คุณอู๋บอกเลิกเคนไปเลย :angry2:
-
คุณอู๋อย่าไปยอมมันนะเลิกไปเล๊ย
-
อ๊ายยลุ้นมากๆ
เลิกค่ะเลิกคุณอู๋
ชีวิตทีสดใสแระฮาสาด (ก๊ากก) รออยู่นะคะ
สงสารโจ้ด้วย เป็นคนดีจริงๆ
-
น่าสงสารทั้งคู่เนอะ
จะให้เลิกเลย มันคงจะทำใจยากมากๆๆอะ
-
เมื่อไร โจ้ จะกล้าแสดงออกจริงจังซะทีอะ โอกาสมันเริ่มมีแล้วนะ :serius2:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยังดีหน่อยนะที่ พี่โจ้ไปหาก่อนที่อีตาเคนจะมาถ้าอู๋ตื่นมาแล้วอีตาเคนอยู่ก่อนกลัวว่าเค้าจะคืนกันกัน
-
เจ็บแล้วจำซะบ้าง
เลิกไปดีกว่ามั้ย :เฮ้อ:
-
เคนมาได้ไง มาจากเมกาได้เร็วขนาดนั้นเชียว
ที่บ้านอู๋ยังไม่กลับมาเลย แล้วอู๋จะกล้าบอกเลิกไหมน๊า
สู้ๆ
-
สงสัยโจ้ จะได้กิน แห้วแน่
กร๊าก กร๊าก
:laugh:
-
ห้าโมงเย็นนี้ผมไปโรงพยาบาลด้วยใจระทึก ผมไม่อยากเดาว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณอู๋บ้าง และแฟนหล่อของเขาจะยังอยู่ที่โรงพยาบาลอีกหรือเปล่า โอ๊ยๆๆๆ ตื่นเต้นๆๆๆ โทรหาน้องอั่งดีกว่า
“ฮัลโหลน้องอั่ง”
“ครับพี่โจ้”
“เอ่อ ทางนู้นเป็นไงมั่ง”
“ก็ดีครับ ทุกอย่างปกติ” น้องอั่งกรอกเสียงมาเรียบ ๆ เอ มันชักยังไงๆ แล้วนะ
“เออ ตอนนี้พี่ใกล้ถึงแล้ว เจอกันละกัน”
“ครับ ๆ”
อะไรเนี่ย อย่าบอกนะว่าคุณอู๋คืนดีกับแฟนของเขาแล้ว
ผมไปที่ห้องพักของคุณอู๋ทันทีอย่างตื่นเต้น เมื่อไปถึงก็พบว่าสามคนพี่น้องอยู่กันพร้อมหน้า น้องอั่งกับน้องแอนก็มีสีหน้าสดใสกว่าปกติ เอ๊ะ หรือว่า....
“สวัสดีครับคุณอู๋”
“ครับ คุณโจ้ ขอบคุณนะครับที่มาเยี่ยมผม” คุณอู๋ดูมีความสุขเหมือนดอกไม้ที่ได้น้ำรด เอ๊ะ ยังไงกันล่ะเนี่ย งงไปหมดแล้ว
“เอ่อ นี่.....วันนี้คุณอู๋เป็นไงมั่งครับ”
“ก็ดีขี้นแล้วครับ” เขาตอบมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มันหมายความว่าไงวะครับ
“แล้วนี่หมอให้กลับบ้านได้วันไหนครับ”
“ก็ อยากกลับพรุ่งนี้เลยนะครับ เพราะว่าป๊ากับม้าจะกลับมาในอีกสองวัน ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วงหน่ะครับ”
“โห เพิ่งคิดได้นะเจ้”
“อั่ง...” คุณอู๋ดุน้อง
“ทำไม ผมพูดอะไรผิด”
“ก็ ไม่ผิดหรอก แต่เลิกเรียกพี่ว่าเจ้ได้มั๊ยอ่ะ พี่ไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะน่า”
“อั่ง...” คุณอู๋งอนน้องชายตัวเองเล็ก ๆ
“ก็พี่อู๋ทำตัวอ่อนแอยังกับผู้หญิงอย่างเนี๊ยะอ่ะ ผมถามจริงนึกยังไงยอมเลิกกับเคนได้”
หะ อะไรนะ คุณอู๋เลิกกับเคนแล้วเหรอ ยังไงๆๆ น้องอั่ง
“ก็ ทำไมล่ะ คนอย่างพี่จะทำอะไรเด็ดขาดกับเค้าบ้างไม่ได้เหรอ ไม่ดีใจเหรออั่ง”
“ก็ดีใจสิ ดีใจมากด้วย ที่พี่อู๋คิดได้ซะที แต่มันก็แค่แปลกใจนิดหน่อยหน่ะ”
“อย่าแปลกใจเลย..” คุณอู๋ตอบพร้อมยิ้มบาง ๆ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ แล้วนี่ คุณเคน ไปไหนแล้วล่ะครับ”
“กลับไปแล้วพี่ แต่ผมว่าเขายังไม่กลับเมืองนอกเลยหรอก คงอยู่แถวนี้ ๆ ก่อน....ว่าแต่พี่อู๋อ่ะ ไม่ใช่ว่าเค้ามาง้อแล้วดีกันอีกนะ”
“คราวนี้คงไม่แล้วหล่ะ” คุณอู๋ตอบเบา ๆ น้ำเสียงแฝงด้วยความเด็ดขาด
ผมเดินออกมาข้างนอกกับน้องอั่ง น้องอั่งก็อดพูดกับผมไม่ได้ในเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้
“พี่โจ้ พี่โจ้ว่าพี่อู๋จะคืนดีกับเคนมั๊ย”
“หือ...พี่จะไปรู้เหรอน้องอั่ง พี่ก็ตอบอะไรไม่ได้เหมือนกันเพราะพี่ก็ไม่ได้รู้จักคุณอู๋ดีพอ”
“ผมกลัวว่าพี่อู๋จะกลับไปคืนดีกับเคนหน่ะสิ รายนั้นอ่ะ ง้อพี่อู๋เก่งมาก มันเป็นคนหรือปลิงก็ไม่รู้ ตื๊อโคตร ๆ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“พี่ไม่เห็นเหรอ แค่แอนบอกว่าพี่อู๋เข้าโรงบาลเมื่อสองวันก่อน วันนี้มันมาง้อถึงโรงบาลเลยเนี่ย ผมก็เลยไม่รู้ว่าพี่อู๋จะพูดจริงหรือเปล่าที่จะเลิกกับมัน”
“แล้ว เค้ารัก ๆ เลิก ๆ กันบ่อยมั๊ยอ่ะ”
“ไม่นะ พี่อู๋ไม่เคยพูดว่าจะเลิกเลยสักครั้ง ผมถึงได้ไม่แน่ใจไงพี่”
“อืม....”
“จริงเหรอคะ คุณอู๋เลิกกับแฟนแล้วเหรอคะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
อีกบกรี๊ดอย่างถูกใจหลังจากที่ผมโทรรายงานมันในวันนี้
“โอ๊ยย อีโจ้ โอกาสของมึงมาแล้วค้า อย่ารอช้าค่ะ จีบเลย ๆๆ”
“อืม....”
“อืมเอิมอะไรอีกค่ะ อีดรอก อย่าช้านะคะ อย่าให้ใครมาคว้าไปได้อีกนะคะ”
“เออ กูจะพยายามนะ”
“ค่ะ อีดรอกก เพื่อนคอยเป็นแนวหลังให้เสมอ คิคิ”
“ขอบใจมึงมากนะ กบ”
“เออ ๆๆ งั้นเอางี้ วันเสาร์มึงว่างป่ะล่ะ”
“ว่าง ๆ มีไรเหรอวะ”
“มึงเคยบอกว่ามึงไม่มั่นหน้าตัวเอง เดี๋ยวเจ๊จัดให้ค่ะ”
“อะไรวะ มึงจะพากูไปยกเครื่องเหรอ”
“โหย ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ถ้ามึงอยากทำให้คุณอู๋แสนสวยเค้าปลื้มมึงบ้าง มึงก็น่าจะแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้หน่อยเป็นไงคะ”
“จะดีเหรอวะ..”
“อู๊ย ดีสิคะอีโจ้ แหม อีโจ้คะ จะจีบคนสวยทั้งที หนังหน้าอย่างนี้คงไม่ไหวมั๊งคะ”
“เหรอ กูดูแย่มากเลยเหรอ”
“มันก็ไม่แย่หรอกค่ะ แต่มันก็ยังไม่เริ่ด แหม มึงคิดดูสิ จะจีบคุณกิมอู๋คนสวยนะคะ ไม่ได้จีบป้าแม่บ้านที่บริษัท มึงก็ต้องทุ่มทุนนึดส์นึง”
“อืม ๆ”
“เอางี้ ๆ วันเสาร์เจอกันเจเจนะคะ เดี๋ยวกบบิวตี้จัดให้...”
“เออ ๆ ขอบใจมึงมากนะกบ”
“ค่ะ ยินดีซำเหมอ อิอิอิ”
และวันที่คุณอู๋จะออกจากโรงพยาบาลก็มาถึง ผมก็ขอเสนอหน้าไปรับเขาด้วย(ทั้ง ๆ ความจริงน้องชายน้องสาวของเขาก็ยังอยู่ครบ) แต่ก็เอาเถอะครับ หัดหน้าด้านตามเพื่อนขอร้องบ้างก็ดี อิอิ แต่สิ่งที่ไม่ขาดฝันว่าจะเกิดขึ้นก็มาถึงเมื่อผมและครอบครัวคุณอู๋กำลังจะขึ้นรถกลับบ้านหลังจากทำธุระเสร็จแล้ว ก็มีคนเรียกคุณอู๋จากข้างหลัง
“อู๋.....”
ทุกคนหันไปตามเสียงก็พบว่า...
“เคน...” คุณอู๋หลุดปากอุทานออกมา
“อู๋ ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” เขามองพวกผมเหมือนจะไล่ให้ออกไป
“มีอะไรก็คุยกันตรงนี้เลยดีกว่า”
“แต่มันเป็นเรื่องของเรานะ”
“มันไม่มีหรอกคำว่าเรื่องของเราหน่ะ...อย่าลืมสิ เคนไม่ได้เป็นอะไรกับอู๋แล้ว”
“อู๋!!” เขาปราดเข้ามาจับแขนคุณอู๋
“โอ๊ย!! ปล่อยนะ”
คุณอู๋ประคองแขนตัวเองด้วยท่าทางที่บอกว่าเจ็บมาก น้องอั่งเห็นอย่างนั้นเลยไม่รอ
“เฮ้ยยย ทำไรวะ!!”
“บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่ง” คุณเคนผลักอกน้องอั่ง น้องอั่งทำท่าจะไม่ยอมเหมือนกัน น้องแอนรีบคว้าตัวน้องอั่งไว้
“พี่อั่ง ไม่เอาน่า...”
“แอนไม่เห็นเหรอว่าเค้ามาหาเรื่องเราก่อน”
ผมเห็นท่าอย่างนั้นเลยรีบกลับไปที่รถตัวเอง เห็นท่าว่าต้องใช้ไอ้นี่แล้วหล่ะ คุณอู๋ถึงจะปลอดภัย
“น้องอั่ง ปล่อยให้เขาอยู่ตรงนี้กันก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”
“พี่โจ้จะไปไหนล่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้” ผมไม่รอช้ารีบไปหยิบของบางอย่างในรถ ผมเชื่อว่าถ้าไอ้คุณเคนเจอไอ้นี่เข้าไปคงกลับแน่
ผมเปิดท้ายรถและหยิบของที่ว่าเหน็บในกางเกง ไอ้คุณเคนกำลังคุยกับคุณอู๋อย่างดุเดือด
“ไม่ อู๋ต้องไปกับเคน”
“ปล่อยนะเคน พอซะทีเถอะ ผมเจ็บนะ”
“ทำไม แค่นี้เจ็บแล้วเหรอ”
“ปล่อยนะ เลิกยุ่งกับผมซะที ได้ยินมั๊ย..” คุณอู๋เริ่มพูดทั้งน้ำตา
“ปล่อยเถอะครับ” ผมเข้าไปแกะมือของคุณเคนออกไปจากแขนคุณอู๋
“เฮ้ยยย แกเป็นใครวะ ยุ่งไรด้วย”
“ผมเป็นใครก็ช่างเถอะครับ แต่คุณไม่ได้ยินเหรอว่าคุณอู๋เค้าไม่อยากไปกับคุณ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกด้วย” เขามองหน้าผมเอาเรื่อง อืม คนหล่อ ๆ เวลาทำหน้าโหดนี่หน้ากลัวนะครับ
“พอเถอะครับ คุณอู๋ร้องไห้เพราะคุณมาเยอะแล้ว”
“หึหึ ไอ้นี่...” เขาทำท่าจะหมดความอดทน “ชอบยุ่งนักใช่มั๊ย ได้..”
เขาเงื้อมือจะต่อยผม แต่ผมควักของที่เอามาจากท้ายรถ
“ปะ....ปืนน” น้องแอนอุทานออกมาและพาทุกคนถอยจากผม ส่วนคุณเคนได้แต่ชะงัก
“คนอย่างคุณพูดไม่รู้เรื่องเองนะครับ ถ้าคุณอยากใช้กำลังนัก ผมก็ไม่ปฎิเสธ”
เขาเห็นอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
“ฝากไว้ก่อนเหอะ..”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ใช่ธนาคาร...” ผมพยายามเก็กหน้าโหดสู้ และเล็งปืนขู่ ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินจากไปอย่างขัดใจ
“โหย พี่โจ้ พกปืนด้วยเหรอเนี่ย ไม่ยักกะรู้แฮะ”
“ใช่ ๆ พี่โจ้โหดอ่ะ พกปืนด้วย”
“แฮ่ะ ๆๆ มันก็ไม่ใช่หรอกครับ คือ มันเป็นปืนเด็กเล่นของหลานพี่เองหน่ะ”
“อ้าวเหรอคะ 55555+” น้อง ๆ สองคนหัวเราะกันสนุกสนาน คุณอู๋เองก็ยิ้มน้อย ๆ เหมือนกัน
“ยังไงก็ขอบคุณคุณโจ้มากเลยนะครับ ที่ช่วยผมไว้” คุณอู๋ขอบคุณผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่อยากเห็นคุณรู้สึกแย่หน่ะ”
คุณอู๋ยิ้มหวานให้ผมอย่างขอบคุณ เฮ้ออ ผมค่อยใจชื้นขึ้นหน่อย
“ขอบคุณพี่โจ้นะคะ วันนี้พี่โจ้เป็นฮีโร่ของพี่อู๋เลยนะเนี่ย”
“ใช่พี่ ขอบคุณพี่นะฮะ” น้องอั่งเหมือนจะคิดอะไรออก “เออ ทำไมผมไม่บอกว่าพี่เป็นแฟนใหม่พี่อู๋ก็ไม่รู้เนอะ”
หูย น้องอั่งอย่าพูดกับพี่อย่างนี้สิครับ พี่เขินน
“อั่ง ไม่เอานะ คุณโจ้เค้าอยู่ของเค้าดี ๆ อย่าลากให้เค้ามาเดือดร้อนกับพี่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อะไรที่ทำให้คุณอู๋มีความสุข ผมยินดี”
คุณอู๋พยักหน้ารับคำ “ขอบคุณครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ”
“ครับ...” ผมตอบรับและหันไปมองน้องอั่งกับน้องแอนที่มองผมอย่างช่วยลุ้น นี่แสดงว่าน้อง ๆ ทั้งสองเขาเห็นด้วยใช่มั๊ยที่จะให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวพวกเขา
-
:laugh: :laugh:สุดๆพี่โจ้ระวังเขามาเอาคืนนะพี่
แล้วจะเจ็บตัว
-
กองหนุนเพียบงี้ ถ้าไม่รีบรุกให้ได้ คงพลาดไม่มีโอกาสอีกแล้วล่ะ
-
น้องๆคุณอู๋สนับสนุนโจ้ทุกคนเลยนะ
อย่างนี้มีลุ้นนะโจ้
-
โจ้ลุยเลยลูก เคยได้ยินปะที่เค้าพูดไว้ว่า "ตีเหล็กกำลังร้อน" น่ะ
รีบทำคะแนนทำเวลา หัดหน้าด้านบ้างอย่างว่าและดีแล้ว เชียร์โจ้ ๆ ๆ สู้โว้ย
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาเชียร์นายโจ้ :mc4:
+1
-
แอร๊ยยยยย
อิ๗ฉาเเต้ มีก้า คนรุม
-
โจ้ต้องรุกอู๋ให้หนักกว่าเดิมนะ อย่าช้า!!!
-
แอบลุ้นโจ้ตั้งนานวันนี้โจ้เป็นพระเอกมาก
ไอ้เคนเอ้ยกลับไปตายรังแกเหอะเห็นว่ามีคุณอู๋ด้วยแล้วก็มีคนอื่นด้วยไม่ใช่เรอะ
-
โห โจ้ กล้าจริงเอาของปลอมไปหลอกเขา ระวังนะ อิตาเคนมันจะเล่นไม่ซื่ออะ ว่าแต่ตอนนี้ทางสะดวกแบบนี้ รีบๆๆ จีบด่วนเลยยยยยยยยยยยย อย่าช้าไปกว่านี้นะ :sad4:
-
สนับสนุนพี่โจ้อีกคน :กอด1:
-
“จริงเหรอวะ เช็ดเข้ เพื่อนกูเก๋าว่ะ” ไอ้ปลิวตบเข่าฉาดหลังจากที่ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง
“เก๋าเกิ๋วอะไรกันล่ะมึง เขาจะเอาปืนจริงมายิงกูไส้แตกหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“กลัวไรว้า อย่างมากแค่ตาย”
“อ่าวไอ้นี่ กูเพื่อนมึงนะโว้ยไอ้หมี มึงไม่ห่วงกูเลยเหรอ”
“กูล้อเล่นนน โถไอ้ยาน มึงจะกลัวอะไรวะครับ ถ้าไอ้หล่อนั้นทำไรมึง มึงก็ถือโอกาสออเซาะคุณอู๋แม่งเลย ถ้ามึงเจ็บตัวจริง ๆ มึงก็ต้องใช้บาดแผลให้เป็นประโยชน์
“อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยว่ะ ไม่อยากขาดงาน นี่ก็เข้าไม่หยุดเลยปลิวเอ๊ย”
“เอาน่า ก็คิดในแง่ดีไงมึง”
“เออ ขอบใจนะเว้ย”
“แล้วนี่มึงโทรหาคุณอู๋ของมึงหรือยังวะ”
“โทรหา...”
“เออ โทรไปคุยหน่ะ เข้าใจมั๊ย ไอ้โง่”
“จะคุยเรื่องไรวะ”
“อ๊าววววว!! ก็หัดหาเรื่องคุยสิวะ เป็นไงมั่ง ชอบทำอะไร ไรเงี้ย โอ๊ย! ต้องให้กูสอน”
“อืม ๆๆ กูจะพยายามแล้วกันนะ”
หลังจากวางสายจากไอ้หมีปลิวก็ห้าทุ่มแล้ว เอาล่ะวะ ผมจะลองโทรหาคุณอู๋ดู หวังว่าเจ้าตัวคงจะยังไม่หลับนะ ผมกดโทรลงไปด้วยใจระทึก โอยยยย.....ลุ้นครับลุ้น
อืม ทำไมคุณอู๋ยังไม่รับโทรศัพท์ซะทีนะ อยากวางแล้วอ่ะครับ ผมลุ้นฉี่จะราดอยู่แล้ว ถ้าอีกตื๊ดนึงไม่รับผมจะวางล่ะนะ
“ฮัลโหล ครับ ว่าไงคุณโจ้” คุณอู๋เหมือนจะกดรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ผมก็สูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะตอบไปว่า
“ก็ ไม่มีไรหรอกครับ คือ ผมจะโทรมา...โทรมาถามว่า คุณอู๋เป็นไงมั่งอ่ะครับ แล้วนี่....คุณอู๋ทำอะไรอยู่เหรอครับ”
“อ๋อ ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ หมักผมอยู่ในห้องน้ำหน่ะครับ”
อ๋อ อย่างนี้นี่เองเคล็ดลับผมสวยของคุณอู๋
“ครับ แล้ว คุณอู๋ ทานยาหรือยังครับ”
“อ๋อ ก็ทานแล้วครับ มันเป็นแค่ยาบำรุงเฉย ๆ หน่ะ ไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอก”
“อ่า ครับ”
ผมคุยนู้นนี่อยู่นาน อืม เชื่อแล้วหล่ะว่า มันไม่อยากจริง ๆ ถ้าจะหาเรื่องคุย หรือ ผมดีใจนะครับที่คุณอู๋คุยกับผมอย่างไม่รำคาญหรือรังเกียจ
“คุณโจ้ครับ คุณโจ้ชอบไปทำบุญไหว้พระหรือเปล่าครับ”
“ก็ชอบนะครับ ทำไมเหรอ”
“แล้ว..ทำไมถึงชอบอ่ะครับ”
“ก็ ผมรู้สึกมีความสุขหน่ะครับ เข้าวัดทีไรแล้วผมรู้สึกว่าตัวเองมีสติมากขึ้น และสิ่งก็ที่เคยเรียนตอนบวชค่อย ๆ กลับมาสอนผมให้ผมทบทวนตัวเองหน่ะครับ”
“คุณโจ้บวชแล้วเหรอครับเนี่ย” คุณอู๋พูดด้วยความตื่นเต้น “บวชที่ไหนครับเนี่ย บวชนานมั๊ย”
“วัดป่าแถว ๆ บ้านย่าที่เพชรบุรีหน่ะครับ ผมบวชอยู่เดือนนึงหน่ะครับ”
“หูย อนุโมทนาบุญด้วยนะครับ”
“ครับ”
“ดีจังได้บวชให้ที่บ้านแล้ว” คุณอู๋กรอกเสียงมา ผมรู้สึกว่าเขาจะยิ้ม ๆ อยู่ด้วยหรือเปล่าน้า
“ครับ ผมก็ดีใจครับ”
“คุณโจ้ครับ วันเสาร์นี้ คุณโจ้ว่างหรือเปล่าครับ”
“เสาร์นี้ว่างครับ” ผมตอบทันที ถึงแม้จะมีนัดกับอีกบ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมเลื่อนได้ หุหุหุ
“คุณอู๋มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไปไหว้พระกันนะครับ”
“ได้ครับ ที่ไหนครับ”
“ก็ในกรุงเทพฯนี่หล่ะครับ เดี๋ยวเจอกันที่บ้านผมตอนแปดโมงดีมั๊ยครับ”
“ครับ ๆๆๆ ได้ครับ”
“ขอบคุณนะครับ ที่ไป”
“โธ่ ไม่เป็นไรหรอกครับ เอ่อ วันหลังมีอะไรก็บอกผมนะครับ”
“ขอบคุณนะครับคุณโจ้ อืม ผมขอตัวก่อนนะครับ เที่ยงคืนแล้วยังไม่ได้ล้างผมออกเลย”
“ครับคุณอู๋ เอ่อ...ฝันดีนะครับ”
“ครับ ฝันดีเช่นกันนะครับ บ๊ายบาย”
คุณอู๋กดวางสายไปแล้ว ผมรู้สึกเหมือนเป็นเมสซี่ที่ยิงบอลเข้าประตู อ๊ากซซซซซซ ใจเย็นไว้ไอ้โจ้ ใจเย็น ๆๆๆ
และวันเสาร์ที่ผมรอคอยก็มาถึง อ่อ ผมก็บอกอีกบไปแล้วหล่ะครับว่าโปรเจ็กต์กบโมดิฟายด์ของมันต้องยกเลิกเพราะผมจะไปไหว้พระกับคุณอู๋ อิอิ ผมไปบ้านคุณอู๋ตามที่นัดกันไว้ และเมื่อไปถึงผมก็เจอคุณอู๋ที่วันนี้สวยหวานด้วยเสื้อสีฟ้าอมเขียว ผมสวย ๆ นั้นรัดเป็นหางม้าอยู่ข้างหลัง หน้าหวาน ๆ ในแว่นกรอบดำยิ้มรับผมอย่างใจดีเหมือนเดิม คุณอู๋ก็ประคองย่าตัวเองออกมาด้วย
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คุณย่าตรงหน้า
“ผมพาคุณย่าไปด้วยได้มั๊ยครับ”
“โหย ได้สิครับ แล้วนี่น้องแอนกับน้องอั่งล่ะครับ”
“แอนไปมหาลัยกับเพื่อน ส่วนอั่งไปต่างจังหวัดกับเพื่อนเหมือนกันหน่ะครับ”
“อ่าว เหรอครับ”
“อาม่า เดี๋ยวคุณโจ้กับอู๋จะพาอาม่าไปไหว้พระนะครับ”
อาม่ายิ้มกับหลานตัวเองและหันมายิ้มให้ผม
“ไปครับคุณโจ้ เดี๋ยวไปรถผมแล้วกันนะ”
“อ่อ ครับ ๆ”
คุณอู๋พาอาม่าและก็ผมไปที่ที่จอดรถข้างหลังตึกแถว อืม สงสัยว่าวันนี้น้องอั่งคงเอาเลชซัสคันนั้นไป เลยเหลือแต่เบนซ์อีคลาสคันนี้ ผมมองไปรอบ ๆ ก็ต้องถามถึงพ่อแม่เขาซะหน่อย เพราะไม่เห็นออกมาพร้อมกับคุณอู๋เลย
“แล้วนี่คุณพ่อคุณแม่คุณอู๋ล่ะครับ”
“อ๋อ อยู่ในร้านหน่ะครับ กำลังยุ่งอยู่”
“อ่อ ครับ”
“เดี๋ยวม่านั่งก่อนนะ” คุณอู๋ประคองย่าตัวเองให้นั่งเก้าอี้ใกล้ๆ และเปิดท้ายรถเพื่อยกรถเข็นสำหรับคนแก่ขึ้นหลังรถ
“มาผมช่วยนะครับ” จะให้คนสวยต้องใช้แรงงานไม่ได้ครับ
“ครับ” คุณอู๋ยิ้มหวานให้ผม พอปิดท้ายรถเสร็จแล้ว เขาก็เหมือนมีอะไรจะบอกกับผม
“มีอะไรเหรอครับคุณอู๋”
“เอ่อ คือ รบกวนคุณโจ้เป็นคนขับได้มั๊ยครับ เพราะว่าผมจะได้ดูแลอาม่า”
“ผม...นะครับ เอ่อ” เอาไง้ดีวะ เอารถผมไปก็จะดีเหรอ ทั้งเล็กทั้งแคบ อาม่าจะนั่งสบายเหรอ มันเทียบกันไม่ได้เลยนะครับ เอาไงดีว้ากู “จะดีเหรอครับ”
“ดีสิครับ คุณโจ้”
“ผมเกรงใจหน่ะครับ ผมกลัวขับรถคุณอู๋ไม่ดี”
“ไม่หรอกครับ ไม่งั้นผมจะให้คุณขับเหรอ”
อืมม เค้าไว้ใจผมใช่มั๊ยเนี่ย งั้นก็ลองดูละกัน
“ครับ ๆ ได้ครับ ผมจะขับรถให้ดีที่สุดครับ”
คุณอู๋ยิ้มหวานให้ผมอีกครั้ง ก่อนจะพาคุณย่าขึ้นไปนั่งเบาะหลัง ผมขึ้นไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
“เราจะไปที่ไหนกันก่อนครับ”
“ไปวัดโพธิ์ แล้วก็ข้ามไปวัดอรุณแล้วไปวัดระฆัง ดีมั๊ยครับ”
“ครับ ได้เลยครับ”
คุณอู๋ว่ายังไงผมก็ว่าตามนั้น และเราก็ถึงวัดโพธิ์ในเวลาไม่นาน ผมกับคุณอู๋พาคุณย่านั่งรถเข็นเพื่อไปไหว้พระกัน และผมก็ช่วยประคองคุณย่าให้ค่อย ๆ นั่งพื้นเพื่อไหว้พระได้ และก็ช่วยประคองตอนลุก อืม จะบอกว่าเวลาคุณอู๋กราบพระนี่ดูเหมือนหญิงไทยโบราณมากเลยครับ ดูเรียบร้อยและก็อ่อนหวานมาก ๆ เห็นแล้วใจละลาย....
ต่อด้วยข้ามไปวัดแจ้ง แล้วมาวัดระฆังในเวลาเกือบ ๆ เที่ยง ระหว่างผมช่วยคุณอู๋เข็นรถคุณย่าตอนออกจากวัดระฆังอยู่ รองเท้าของคุณย่าก็หลุดมาซะงั้น
“อุ้ย....” คุณย่าอุทานออกมา
“ไม่เป็นไรนะครับผมช่วย” ผมหยุดรถและค่อย ๆ เอารองเท้าสวมให้ดังเดิม
“ขอบใจมากนะจ๊ะ” คุณย่าบอกกับผมอย่างใจดี
“ครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ....กลางวันนี้คุณย่าอยากทานอะไรดีครับ”
“อะไรก็ได้จ้า แล้วแต่โจ้ละกัน”
“ไม่ได้หรอกครับ ไม่ได้ ผมต้องตามใจคุณย่าสิครับ”
“จ้า ๆ งั้นกินแถว ๆ นี้ละกัน”
“ครับ”
ผมยิ้มรับคำและกลับมาเข็นรถต่อโดยที่คุณอู๋มองผมอย่างขอบคุณ เขายิ้มให้ผมเหมือนเดิม แต่ผมว่ารอยยิ้มของคุณอู๋ดูแปลกไป เหมือนเขาจะเปิดใจให้ผม อืม..นี่ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่มั๊ยเนี่ย
-
ท่าทางว่าโจ้จะได้ใจอู๋เพราะเอาใจใส่สมาชิกในบ้าน ผิดกับแฟนคนเก่าเนอะ
-
รัก กัน
รัก กัน
แอร๊ยยยยย
-
เย้
พี่โจ้บุกเล้ย :m4:
-
:L1:
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆยังไงหนุ่มไทยก็เข้าใจ คนไทยมากกว่าฝรั่ง อิอิ
-
ประตูหัวใจเปิดแง้มรอท่าอยู่แล้วกระมังคะ
-
+1 มอบแต้มที่100 ให้ฉากน่ารักๆของสองคนนี้ ดูท่าความหวังของโจ้อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว
-
+1ให้โจ้ในความพยายามตลอดมา ท่าทางอีกไม่นานคุณอู๋ต้องเปิดใจแน่ๆ o13
-
โจ้คงจะได้คุณย่าเป็นพวกอีกคนซะละมังเนี่ย
-
o13
-
เร่ิมมีลุ้นแล้วสิ พยายามจีบเข้า ดูท่าคุณโจ้กำลังให้คะแนนอยู่เลย
-
o13
+1
-
สู้ต่อไปคุณยาน พิชิตใจคุณอู๋ให้ได้
-
มานั่งรอ นอนรอนะ :ped149: เอ้า มีวิชาอะไรก็งัดมาจีบคุณอู๋เลย
อยากรู้ว่าจะรักกันยังไงนะ
-
ดูท่า คุณอู๋ ก็คงปลื้มนายโจ้ของเราด้วยเหมือนกันนะเนี่ย โจ้ เราสู้ๆๆๆ :m11: :m11:
-
เร่งๆสปีดทำคะแนนเลยลูกโจ้ ตอนนี้กำลังไปได้สวยอ่ะ
-
เย็นวันนั้นผมก็ได้พาคุณอู๋และคุณย่ากลับมาที่บ้านอย่างปลอดภัย แถมก่อนกลับคุณพ่อคุณแม่คุณอู๋ยังชวนผมกินข้าวเย็น โดยน้องอั่งกับน้องแอนก็กลับมาทันเวลากินข้าวพอดี หุหุ พร้อมหน้ากันเลยทีเดียว
“พี่อู๋ วันนี้เป็นไงมั่งเนี่ย แหม อิ่มบุญเลยน้า” น้องอั่งแซวพี่ตัวเอง
“ก็ไปทำบุญนี่นา ไม่ให้อิ่มบุญได้ไง” คุณอู๋ตอบน้องชายแล้วหันไปหาคุณย่า “ใช่มั๊ยครับอาม่า”
“ใช่ ๆ วันนี้ม่ามีความสุขมากเลย” คุณย่าตอบยิ้ม ๆ แล้วพูดกับผม “ขอบใจหลานโจ้นะที่ดูแลม่ากับกิมอู๋”
“โหย ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดี อาม่ามีความสุข ผมก็ดีใจแล้วครับ”
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณโจ้ เอ่อ ม้ากับป๊าก็ต้องขอบคุณคุณโจ้นะคะที่วันนี้ดูแลอาม่าแทน จะบอกว่าอาม่าเค้าอยากไปไหว้พระอย่างนี้มานานแล้ว แต่ป๊ากับม้าก็ไม่ค่อยว่างกัน ให้ไปกับแอนกับอั่งแกก็ไม่ยอม” คุณแม่คุณอู๋พูดติดตลก “อาม่าแกติดกิมอู๋หน่ะค่ะ”
“โธ่ อย่าเกรงใจผมเลยครับ” ตายล่ะ ผมไม่รู้จะตอบรับไงดี นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนะ ผมว่า
พ่อคุณอู๋พูดบ้าง“เอาน่า เอาเป็นว่าผมขอบคุณคุณโจ้ละกัน แค่เห็นอาม่ามีความสุขอย่างนี้ผมก็ดีใจแล้ว”
“ครับ”
ผมกินข้าวต่อและฟังคนบ้านนี้เขาคุยกัน ผมว่าเป็นครอบครัวที่น่ารักอบอุ่นมากเลยนะนี่ ก่อนกลับคุณอู๋ก็เดินมาส่งผมที่รถ
“คุณโจ้ครับ....วันนี้....ขอบคุณมากเลยนะครับ”
“โธ่....ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็ต้องขอบคุณคุณอู๋เหมือนกันที่ชวนผมมา”
“อืม...วันหลัง...เรา...ไปกันอีกนะครับ”
“ครับ” ผมรับคำด้วยความดีใจมว๊ากกก มากกก
“ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะครับ”
“ครับ ขอบคุณนะครับ”
คุณอู๋ยิ้มหวานให้ผมปิดท้าย แต่เพียงคุณอู๋บิดตัวหันกลังให้ผมเท่านั้นหล่ะ โอ๊ย คุณพระคุณเจ้าช่วย ผมจะเป็นลม นี่ผมยังตื่นอยู่ใช่มั๊ยเนี่ย ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับคุณอู๋เหมือนวันนี้ อร๊างงงงงง
ผมกลับถึงบ้านก็เอารถไปจอดข้างบ้านตามปกติแล้วเดินเข้ามาในบ้าน ที่พ่อกับแม่ผมกำลังดูทีวีกันอยู่ วันนี้เป็นไรไม่รู้อารมณ์ดีจัง หุหุหุ
“โจ้ วันนี้เป็นไรลูก ผิวปากเชียวนะ”
“นิดหน่อยหน่ะแม่” ผมเข้าไปกอดแม่อ้อน ๆ แล้วนอนที่ตัก
พ่อผมถามบ้าง“แล้วไปอารมณ์ดีอะไรมาล่ะ เจ้านายให้โบนัสเหรอ”
“เปล่า...”
“อะไรวะ ปกติพ่อไม่เห็นแกดูลั้นลาอย่างนี้เลย แล้วว่าแต่ไปทำไรมา”
“ไปเที่ยวกับลูกค้ามาพ่อ”
“เที่ยวกับลูกค้าเหรอ...” พ่อผมมองหน้ากับแม่แล้วหันมามองผม
“เดี๋ยวนี้วิศวะอย่างเอ็งเขาให้มีหน้าที่ดูแลลูกค้าด้วยเหรอวะ” พ่อผมถามเหมือนจะเอาความจริง “หรือว่า ไอ้โจ้..นี่เอ็งจะจีบลูกค้าคนนี้เหรอวะ”
“นั่นสิ..ลูกแม่จีบผู้หญิงได้แล้ว” แม่พูดปลื้ม ๆ
“โธ่แม่อ่ะ พูดยังกับโจ้อายุสามขวบไปได้....ผมก็ต้องมองใครบ้างสิ”
“แล้วไอ้ที่มอง ๆ หน่ะ จีบติดซักรายรึยังล่ะฮะ” พ่อถามผม
“พ่อก็..” แม่ปราม
“เออ น่า พ่อล้อเล่น ฮ่ะๆๆๆ” พ่อหัวเราะ “จีบให้ติดนะโว้ยคนนี้ พ่อไม่อยากถือไม้เท้าไปปูเตียงให้เอ็ง”
“ซ๊าธุ...” ผมยกมือท่วมหัว
“แล้ว เค้าเป็นใครล่ะลูก บอกแม่ได้มั๊ย”
“อืม.....วันหลังผมพามาเจอพ่อกับแม่ที่บ้านเลยทีกว่า เดี๋ยวไปเซอร์ไพรส์ อิอิอิ”
“แหม่ ๆ ไอ้ลูกคนนี้หนิ มั่นใจเหลือเกิน” พ่อแกล้งแซว
“ก็ไม่มั่นเท่าไหร่หรอกพ่อ แต่บอกตอนนี้ มันไม่ตื่นเต้นนนน”
“เออ ๆ พ่อกับแม่จะรอดู พามาเจอเร็ว ๆ ล่ะ” พ่อคุยกับแม่ “นี่ถ้าไอ้แจ้รู้นะมันต้องตกใจแน่ ๆ”
“อ่าวแล้วไอ้แจ้ไปไหนอ่ะแม่”
“อ่อ แจ้ไปเยี่ยมญาตินกหน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็น ๆ คงกลับ”
“เหรอ ๆ….อืมแม่” ผมลุกพรวดจากตักแม่ “ผมไปอาบน้ำก่อนนะ”
“จ้ะ ๆ”
ผมขึ้นมาบนห้องเพื่อจะอาบน้ำ แต่ก็มีโทรศัพท์เข้าหาผม อ่า น้องอั่งนี่เอง
“ฮัลโหล น้องอั่งว่าไงครับ”
“ฮัลโหลพี่ ทำไรอยู่”
“พี่จะอาบน้ำหน่ะ คุยได้ มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าพี่ ผมจะโทรมาขอบคุณพี่ที่วันนี้พาพี่อู๋กับอาม่าไปเที่ยว”
“เฮ้ยย เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย” อะไรวะครอบครัวนี้ ผมไม่ได้ทำอะไรให้มากมายซักหน่อย คนจีนเขาถือเป็นบุณคุณกันเลยเหรอเนี่ย แอบงง
“ก็ต้องขอบคุณล่ะพี่ เพราะว่าพี่อ่ะ พาอาม่าไปเที่ยวอย่างที่เค้าอยากไป แถมยังดูแลอาม่าเป็นอย่างดีด้วย ผมขอบคุณพี่มากนะ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรไงน้องอั่ง ว่าแต่มีไรหรือเปล่า”
“ก็มีพี่ คือ ผมจะบอกว่า ที่ผมขอบคุณพี่เนี่ย เพราะว่าไม่เคยมีคนนอกคนไหนเข้ากับอาม่าผมได้ดีอย่างพี่เลย”
“เอาน่า คิดไรมาก เราก็ต้องดูแลท่านให้ดี ๆ”
“ครับ..เออ พี่โจ้ บ้านพี่อู๋เป็นไงมั่งอ่ะ จะเสร็จหรือยัง”
“ก็ใกล้แล้วหล่ะ มีไรรึเปล่า”
“ก็ ตอนนี้ชื่อบ้านเป็นชื่อเจ้าของร่วมระหว่างเคนกับพี่อู๋หน่ะ คือ ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว ผมก็พยายามจะทำให้มันเป็นของพี่อู๋คนเดียว แต่ทางเคนไม่ยอมว่ะพี่ มันบอกว่า ยังไงบ้านก็เป็นชื่อมันด้วย มันมีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ครึ่งนึง ผมก็พยายามหาเรื่องเอาบ้านคืนอยู่ ผมก็เลยอยากขอดูเอกสารการยื่นปลูกบ้าน ไม่รู้ว่าพี่พอจะช่วยผมได้ป่าวฮะ”
“ได้สิ พี่จะถามฝ่ายกฎหมายและสัญญาให้ละกันนะ เดี๋ยวพี่ขอเบอร์มาให้ด้วยเลย ดีมั๊ย”
“ดีฮะ ตอนนี้ผมติดต่อเรื่องหลักฐานการโอนเงินแล้ว เหลือแค่ทางบริษัทพี่นี่หล่ะฮะ”
“แล้วก็ไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก ว่าแต่ถึงกับฟ้องร้องกันเลยเหรอ”
“ใช่พี่ พี่อู๋คุยกับมันว่าถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว จะขอบ้านคืนทั้งหลัง แต่มันไม่ให้ มันบอกว่า จะให้ก็ต่อเมื่อพี่อู๋กลับมาคืนดีกับมัน”
“ก็ไม่เห็นจะแปลกเลยนี่นา”
“โธ่พี่ไม่รู้อะไร มันมีโครงการขายต่อหน่ะสิ ผมไปรู้มาจากบ้านเพื่อนที่ทำอสังหาฯ เห็นว่าเคนเตรียมตัวปั่นที่ตรงนี้ขายแล้ว แสดงว่าถ้ามันคืนดีกับพี่อู๋ได้มันคงทำอะไรต่อแน่ ๆ เพื่อขายที่”
“เอ..แต่เงินลงทุนเกือบทั้งหมดเป็นของคุณอู๋นี่นา”
“ก็ใช่หน่ะสิ เลวมั๊ยล่ะ”
“อืม....” ผมพูดไม่ออกบอกไม่ถูก โธ่ คิดจะแก้เผ็ดกันก็ไม่น่าจะขนาดนี้เลยนี่นา
“ก็กลายเป็นว่าตอนนี้พี่อู๋กับเคนก็ฟ้องร้องกันไป”
“แล้วเค้าไม่คุยกันดี ๆ เลยเหรอ”
“คุยสิพี่ แต่เคนไม่ยอมอย่างเดียว นอกจากบอกว่าให้มาคืนดีกัน แต่พี่อู๋ก็ไม่ยอมนะ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ฮ่ะๆๆ”
“คนเราก็ต้องมีความอดทนทั้งนั่นหล่ะน้องอั่ง พี่ว่าคุณอู๋เขาคงสุดจะทนแล้วมั๊ง”
“อืม คงใช่ ทนมา 15 ปีแล้ว เพิ่งจะรู้สึก” น้องอั่งพูดด้วยความระอา
“โห เขาคบกันนานมากเลยนะน้องอั่ง”
“อืม นาน...แต่ก็อย่างที่พี่เห็นนี่หล่ะ พี่อู๋ก็ยอมมันทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่ง....”
น้องอั่งเงียบไปเหมือนมีอะไรจะหลุดปาก
“อะไรน้องอั่ง”
“เปล่า ๆ พี่ไม่มีไร เอ้อ ยังไงผมก็ฝากพี่เรื่องสัญญากับบริษัทพี่ละกัน ติดต่อผมมาทันทีเลยนะพี่”
“ได้อยู่แล้ว มีอะไรบอกพี่ได้นะน้องอั่ง”
“ครับพี่ ขอบคุณครับ”
“อืม..”
“เอ้อ ผมไปก่อนนะพี่ ยังไงติดต่อกลับทันทีเลยนะ”
“อืม ๆๆ”
ผมวางสายไปและก็ตกใจว่าโครงการที่ผมทำอยู่เจ้าของโครงการมีปัญหาซะแล้ว แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับวิศวะอย่างผม แต่ผมรู้สึกว่าน้องอั่งอยากจะบอกจะไรบางอย่างกับผมแต่ก็ไม่กล้า เอ๊ะ แล้วไอ้อะไรบางอย่างของน้องอั่งหน่ะ มันเป็นยังไงกันล่ะเนี่ย...
ขอบคุณมากนะคะสำหรับการติดตาม
-
กรี๊ดดดด
พึ่งจะเริ่ม หวานๆ
มีเรื่องมาอีกเเล้ว......จะได้กันเมื่อไรค้าาาา ซิกๆ
-
เอาใจช่วยกิมอู๋ให้ตาสว่างชัดแจ๋วมอง เห็นความเลวของเคนซะที
โจ้..อะไรที่ทำเพื่อกิมอู๋ เร่งมือเข้าลูก เอาใจช่วยให้สองคนนี้รักกันไวๆ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ :mc4:
มาให้กำลังใจ :L2:
เลวได้ใจจริงๆ นายเคน :m16:
+1
-
พี่อู๋ยอมแม้กระทั้งอะไรคะ หรืออีเคนมีเมียอยู่อีกคนกัน พี่โจ้เอาคุณกิมอู๋มาเป็นของตัวเองเร็วๆซี่ๆๆๆๆ
-
มาทิ้งปริศนาให้อยากรู้ว่าคุณอู๋ต้องยอมอะไร..หุหุ
แต่เคนนี่เลวอ่ะ จะเอาบ้านไปขายเฉยเลย..
รออ่านต่อจ้า +1 o13
-
:bye2:
-
มีเรื่องไรอีกเนี่ย อยากอ่านต่อจัง
-
:z2:ลุ้นๆๆๆ
เอาใจช่วยพี่โจ้สุดตัว
-
น้องอั่งจะบอกว่าอะไรกัน มีลับลมคมในอะไรอีกล่ะเนี้ย
หวังว่าจะไม่มีปัญหามากนะครับ
-
น้องอั่งไม่เคลียร์นะ มีอะไรแอบแฝง -..-
พระเอกมามาดแบบนี้ นายเอกอะเสร็จทุกราย 555+
-
เริ่มหวานนิดๆ หล่ะ คริ คริ :impress2:
-
ติดใจกับคำพูดของน้องอั่งนะเนี่ย อยากรู้อะ เค้าอยากรู้ :serius2:
-
:3123:มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ :pig4:เลยนะคะทุกคน อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยดูแลสุขภาพด้วยค่ะ :L1:
ผมทำตามที่น้องอั่งขอคือติดต่อฝ่ายกฎหมายและสัญญาไว้ว่ามีลูกค้าจะมาขอข้อมูล พวกเธอก็ให้นามบัตรและอีเมลล์ผมมาตามที่ขอ วันนี้น้องอั่งน้องแอนจึงขอมาเจอผมที่บ้านเพื่อเราจะคุยกันในเรื่องนี้ น้อง ๆ ขอไปคุยบนห้องผมเป็นการส่วนตัว เอ..มันลับเฉพาะขนาดนั้นเลยเหรอ
“อ่านี่ ก็เป็นนามบัตรของฝ่ายกฎหมายนะ มีอะไรอีเมลล์คุยกับเค้าได้ แต่พี่ว่าไปเจอเค้าเลยดีกว่าเค้าจะได้ไว้ใจ”
“อืม ๆ ขอบคุณครับพี่” น้องอั่งตอบรับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “แต่ผมว่ามันคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วหล่ะในตอนนี้”
“ทำไมอ่ะน้องอั่ง เกิดอะไรขึ้น มีอะไรเหรอครับน้องแอน” ผมหันไปหาน้องแอนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีอีกคน
“ก็คือ....ไงอ่ะ”
น้องอั่งเห็นน้องแอนเริ่มต้นเล่าไม่ถูกเลยแย่งมาเล่าเองซะเลย
“คือ เคนมันส่งรูปพวกนี้มาขู่พวกผม” เขาตัดใจบอก แล้วส่งไอแพตมาให้ผมดู ผมรับมาดูแล้วก็ต้องตกใจถึงขีดสุด เพราะว่ารูปที่ผมเห็นมันเป็นรูปขณะที่คุณอู๋กับแฟนเขากำลัง เอ่อ...เมกเลิฟกัน ผมมองหน้าน้องแอนที่อมทุกข์และน้องอั่งที่กำลังเคียดแค้น นี่ใช่มั๊ยอะไรที่น้องอั่งเคยหลุดปากออกมา
“นี่หมายความว่า ทางนู้นจะแบล็กเมล์คุณอู๋อย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“ผมถึงได้บอกไงว่าพี่อู๋หน่ะยอมให้มันมาทำอะไรตามใจชอบได้ยังไง ตอนที่นอนกับมันไม่รู้หรือว่าเต็มใจกันแน่ที่ให้มันทำแบบนี้”
ผมมองดูรูปพวกนั้นแล้วหัวใจจะสลาย โธ่ คุณอู๋ของผม ทำไมมาตกม้าตายในเรื่องนี้นะ
“ถ้าจะว่ากันด้วยกฎหมายแล้ว เราทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั๊ย เอ่อ พี่หมายความว่า เขาส่งรูปพวกนี้มาไม่ให้เรื่องถึงศาลใช่มั๊ย”
“ใช่พี่ มันบอกว่าถ้าฟ้องมันเมื่อไหร่รูปพวกนี้ได้ว่อนเน็ทแน่”
ผมมองรูปพวกนั้นอีกที อืม ส่วนใหญ่จะเห็นแต่หน้าคุณอู๋ทั้งนั้นเลย นี่แสดงว่าเขากะจะทำให้คุณอู๋ยอมให้ได้เลยใช่มั๊ย....
“อุ๊ยว้ายตายแล้ว อะไรนะคะ คุณเคนจะเอารูปตอนบะบะโอ้บะมาแบล็กเมล์กันเหรอคะ อร๊ายยยยยย” อีกบกรีดร้องอย่างเสียจริตเมื่อได้ยินจากผมที่โทรไปหา
“เออ ๆ กูไม่รู้จะทำไงดีว่ะ น้องแอนกับน้องอั่งก็แทบจนปัญญาแล้ว”
“อร๊ายยยยยย นี่เค้ายังเป็นคนอยู่ป่ะคะเนี่ย กระเทยเพลีย”
“นั่นสิวะ ไหนว่ารักนักรักหนาไง”
“ก็รักมากไงคะ เลยต้องแค้นมาก ได้ข่าวว่าคุณอู๋บอกเลิกเองเลยนี่น่า แต่กูว่ามันน่าจะมากกว่านั้นนะคะ เป็นแฟนกันมาตั้ง 15 ปี มันก็ต้องมีอะไรต่อกันล่ะค่ะ”
“โอ๊ยยยย คิดไม่ออกโว้ย ทำไงดี”
“อีโจ้ ๆ แล้วรูปพวกนั้นเป็นไงมั่ง เริ่ดมั๊ยอะไรมั๊ย คุณเคนเป็นไงบ้างคะ ใหญ่ป่าววว อิอิอิ”
“ใหญ่อะไรล่ะ ไม่เห็นหน้าคุณเคนเลย เห็นแค่คุณอู๋นะ”
“อย่างนั้นเหรอคะ....”
“เค้ากะว่าคุณอู๋คงต้องยอมเค้าเลยหล่ะว่ะ”
“เอ...แป๊บนึงนะคะอีโจ้ กูเคยเล่าให้มึงฟังยังคะว่าเค้าเคยส่งเมลล์มาให้คุณอู๋บินไปหาโดยการถ่ายรูปตอนนอนกับคนอื่นมาขู่อ่ะ”
“เล่าแล้วนะ ทำไมเหรอ”
“รูปนี้นานยังคะ รูปคุณอู๋อ่ะ”
“ก็ ประมาณปีที่แล้วนะ ทำไมเหรอ”
“อีโจ้ มึงจำคดีดาราฮ่องกงที่ถูกแฮ็คภาพออกมาได้มั๊ย”
“เออ ๆ จำได้ ๆๆ”
“แล้ว เขาส่งมาเป็นอีเมลล์ใช่มั๊ยคะ รูปพวกนั้น”
“ใช่ ๆๆ”
“งั้นก็ง่ายใหญ่เลยค่ะ”
“ทำไมว่ะอีกบ มีอะไร”
“มึงก็แฮ็คกลับสิคะ กูเชื่อค่ะว่าในเครื่องคุณเคนไม่น่าจะมีแค่รูปคุณอู๋คนเดียวหรอก”
“เออ...” ผมทึ่งกับไอเดียนี่ ทำไมผมคิดไม่ได้วะ “นั่นสิวะ ไอเดียดีนะมึงเนี่ย”
“ค่ะ เป็นกระเทยต้องสวยและฉลาดค่ะ” อีกบรับคำกระหยิ่มยิ้มย่อง “ว่าแต่มึงหน่ะค่ะ อีเด็กวิดวะ พอจะมีมั๊ยคะใครที่เป็นแฮ็คเกอร์ คิดดูดี ๆ นะคะ ไปเปิดหนังสือรุ่นดูเลยก็ได้อ่ะ”
“แฮ็กเกอร์เหรอ.....” ฉับพลันผมคิดออกทันที เป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนใกล้ตัวผมเอง... “ไอ้แจ้!”
“หะ! มึงจะให้กูทำไรนะโจ้” ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ชายคนเดียวของผมฟังและขอร้องมันให้ช่วย
“ก็แฮ็ครูปในเครื่องของเขามาให้หมดหน่ะ โดยเฉพาะไฟล์รูปสมีหราฮ้าเฮ้ของเขาไง มึงช่วยกูหน่อยไม่ได้เหรอ”
“ไอ้โจ้! มึงหาเรื่องวอนคุกให้กูเรอะ”
“แล้วไอ้ที่มึงเคยทำ ๆ มามันไม่วอนคุกกว่ากูเหรอหะ” ผมย้อนมัน เพราะตอนมันเป็นนักศึกษามันเคยแฮ็คขโมยข้อสอบอาจารย์มาแล้ว
“แล้วนี่มันเรื่องอะไรของกูล่ะ อีกอย่างมันเรื่องอะไรของมึงด้วย มันก็เรื่องของครอบครัวลูกค้ามึงสิวะ มึงก็เป็นแค่วิดวะ อย่าไปเจือกเรื่องของเขามากนักเลย”
“ก็กูรักเค้า”
ไอ้แจ้ผงะไปเมื่อได้ยินที่ผมพูด “มึง...ว่าไงนะ”
“กูรักเค้า”
“แต่ ลูกค้ามึงเป็น...เกย์นะ...นี่แสดงว่า..มึงเป็นเกย์เหรอ”
“กูก็ไม่รู้ แต่กูรู้ว่ากูรักเค้ามาก กูต้องช่วยเค้า”
“เชี่ย...” พี่ชายผมสบถด่าออกมา
“ว่าไง ตกลงมึงจะไม่ช่วยกูใช่มั๊ย”
“ช่วย!”
ผมมองหน้ามันตกใจ ทำไมมันตกลงช่วยผมง่าย ๆ อย่างนี้
“มึงจะช่วยกูจริงอ่ะ”
“เออ สิวะ กูเป็นพี่มึงนะไอ้โจ้”
“ทำไมวะ”
“ในเมื่อมึงกล้าพูดว่ามึงรักเค้า กูก็กล้าที่จะช่วยมึงล่ะวะ”
“ขอบใจนะเว้ย”
“เออ ๆ” มันพูดต่อ “แต่มึงต้องช่วยอะไรกูนะ”
“อะไรวะ ว่ามา”
“กูจะใช้คอมบ้านหรือคอมที่ทำงานแฮ็คไม่ได้ มึงต้องหาคอมใหม่และแอร์การ์ดแรง ๆ ให้กูนะ”
“ไม่มีปัญหา กูเชื่อว่ามึงต้องทำได้”
“แน่นอน มึงล้างตารอดูรูปแจ่ม ๆ ไว้เลย” ไอ้แจ้บอกอย่างหมายมาด ผมมองหน้ามันด้วยความมั่นใจ เริ่มมีความหวังขึ้นมาหน่อยแล้วครับพี่น้อง
ผมไม่รอช้าที่จะบอกน้องอั่งถึงทางออกที่ผมเพิ่งเจอ ที่เหลือเราเพียงแต่รอว่ารูปทั้งหมดที่ไอ้แจ้แฮ็คมาได้จะเป็นอะไรและเด็ดพอมั๊ย ผมหวังว่างานนี้ไอ้แจ้มันคงทำสำเร็จอย่างที่มันเคยทำอะไรได้นะครับ
-
เย้...ปลายอุโมงค์มองเห็นแสงสว่างอยู่รำไร คุณอู๋หาทางออกเจอแน่ๆ
ไอ้คุณเคน..เคยได้ยินปะล่ะ ข้อความนี้น่ะ "วัวของใครเข้าคอกคนนั้น" หึ หึ
-
คุณยาน สู้เค้า พี่แจ้แฮ็คไว ๆ เลย
ช่วยคุณอู๋ด้วยยยยยย
-
ขอให้พี่แจ้จัดการแฮ็กได้สำเร็จ คนอย่างเคนมันต้องโดนดัดหลังบ้าง
+1 จ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ อยากอ่านแล้ววววววววววววววว :z3:
-
ต้องใช้คอมสาธารณะ ไม่ก็มีเครื่องแปลงไอพี ไม่รู้วิธีแต่รู้ว่าทำได้
แฮ็คออกมาให้หมด จะมาแบล็คฝั่งคุณอู๋ก็ต้องแบล็คกลับ ไม่ก็เอาคนอื่นๆ
ในสต๊อกของเคนมาเป็นพวก บลัฟกลับไป
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย มารอดูพี่แจ้ ช่วยพี่โจ้ อิอิ
-
อ๊าย กรี๊ดดดค่ะ
อ่านเรื่องนี้สนุกมากกกก
เกลียดจิงๆอีตาเคนเนี่ยยย
สะใจมากกค่ะ หาทางแก้แค้นได้แล้ววววววว
-
รีบมาต่อน๊า
ตื่นเต้นนนนนนน : 222222:
-
พี่แจ้ สู้ๆๆๆ พี่แจ้ สู้ตาย :m27: :m27: พยายามเข้านะเพื่อความรักของน้องพี่แจ้ :z1:
-
เชียร์พี่แจ้สุดใจขาดดิ้น เพื่อที่น้องจะได้สมหวังในรักซะทีนะพี่
ลุ้นนน!!
รออ่านนะ สู้ๆ
-
พี่แจ้ สู้ๆ! พี่โจ้ สู้ๆ! พี่อู๋ สู้ๆ! น้องอู๋[เราเอง] รออ่านอยู่นะคะ
-
มารอค่า พี่แจ้ สู้ๆน่ะค่ะ
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆๆๆ เลยนะคะทุกคน :pig4: :pig4:
และการแฮ็คไฟล์ของไอ้แจ้ก็ใช้เวลาไม่นานเกินรอ เห็นมันบอกว่า เพราะเขาส่งมาทางอีเมลล์แท้ ๆ เลยทำให้ถึงตัวเครื่องง่ายขึ้น และผมก็กำลังรอลุ้นรูปที่มันแปลงไฟล์เข้าคอมของมัน
“เฮ้ย ๆๆ ไอ้โจ้มาดูนี่”
“ไรวะ” ผมตามไปดูด้วยความอยากรู้ เมื่อผมไปถึงหน้าคอมก็เจอกับรูปเรทเอทอาร์และเอ็กซ์ของคุณเคนในหลายโฟลเดอร์ แต่ประเด็นคือ คู่นอนของเขานี่ไม่ซ้ำหน้ากันเลยซักคน โอ้วววว
“โอ้โห แฟนลูกค้ามึงนี่ไม่เบานะ” ไอ้แจ้มันหันมาพูดกับผม
“อะไร เขาเลิกกันแล้ว”
“เออ ๆ ลืมไป โทษที ว่าเขาจะเป็นแฟนมึง คุณยานนาวู๊ดดดดด”
“เยี่ยม เราได้หลักฐานเด็ดขนาดนี้แล้ว เดี๋ยวกูโทรหาน้องอั่งก่อนนะ”
“เออ บอกเขาด้วยเตรียมเอายาดมยาลมยาหม่องมาล่ะ เดี๋ยวจะตกใจเป็นลมคาห้องมึงซะหมด”
“เออ ๆ” ผมรับคำไอ้แจ้
ผมโทรหาน้องอั่งกับน้องแอนให้มาหาผมที่บ้าน และจะเปิดรูปเด็ด ๆ ให้พวกเขาดู แต่คราวนี้น้องอั่งกับน้องแอนไม่ได้มากันแค่สอง เพราะว่าคุณอู๋มาด้วย ผมแทบยืนนิ่งเป็นหินเมื่อเห็นคุณอู๋มาที่บ้านผม ไม่น่าเชื่อว่า คนที่ผมรักจะมาอยู่ในที่ของผมได้ในวันนี้ อ๊าซซซซ ตื่นเต้น
“สวัสดีครับคุณโจ้ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมอีกแล้ว”
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมรับคำเขิน ๆ
“เนี่ย พี่โจ้ช่วยพี่อู๋เต็มที่เลยน้า” น้องแอนช่วยสมทบ
“ไม่หรอกครับน้องแอน”
“เออ พี่ แล้วอยู่กันที่ห้องพี่ใช่มั๊ย” น้องอั่งถาม
“ใช่ ๆ เออ แต่วันนี้พ่อแม่พี่อยู่บ้านนะ”
พูดยังไม่ทันขาดคำแม่ผมก็ออกมาดูหน้าบ้าน
“ใครมาหน่ะโจ้ อ่าว สวัสดีจ้ะสวัสดี” แม่รับไหว้พวกคุณอู๋
คุณอู๋ทักทายแม่ผม “สวัสดีครับคุณน้า ผมมาหาคุณโจ้หน่ะครับ รบกวนด้วยนะครับ”
“ไม่หรอกจ้ะ เข้ามาในบ้าน มากินน้ำกินท่ากันก่อนเร้ว”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” คุณอู๋รับคำและตามแม่ผมเข้าบ้าน แต่ผมเห็นสีหน้าร้อนใจของน้องอั่งน้องแอนแล้วก็บอกแม่ว่า
“ แม่ ๆ คือ พวกผมมีงานด่วนกันอ่ะ เดี๋ยวลงมาหานะแม่”
“ได้จ้ะ แล้วลงมาทานข้าวกันนะจ๊ะ”
“ครับ ๆ ป่ะ” ผมรับคำและรีบพาทุกคนไปบนห้อง วันนี้คุณอู๋มาที่ห้องนอนของผม อ๊าซซซซซ ผมเปิดประตูเข้าไปและรีบแนะนำให้ทุกคนรู้จักกัน
“ทุกคนครับ นี่ไอ้แจ้ พี่ชายผมเอง ไอ้แจ้ นี่คุณอู๋ น้องแอน น้องอั่ง”
น้อง ๆ ยกมือไหว้ไอ้แจ้ ขณะที่ไอ้แจ้ก็รับไหว้และไหว้คุณอู๋เหมือนกัน ไอ้แจ้มองหน้าคุณอู๋สลับกับมองหน้าผม มันทำหน้าอ๋อเบา ๆ ผมเชิญให้ทุกคนนั่งก่อน
“เอ่อ ห้องรกและก็แคบไปหน่อยนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” คุณอู๋ยิ้มหวาน
เพราะว่าในห้องมีเก้าอี้แค่สองตัวที่หน้าโต๊ะคอม ผมเลยบอกว่า “เอ่อ นั่งบนเตียงผมเลยก็ได้นะครับทุกคน”
“ขอบคุณครับ” คุณอู๋รับคำ น้องแอนนั่งข้าง ๆ คุณอู๋ แต่น้องอั่งนี่แทบขึ้นไปตีลังกานอนเลย สงสัยจะชอบไปทำอย่างนี้กับหอเพื่อนบ่อย ๆ ฮ่ะ ๆๆ
ผมไปนั่งข้างไอ้แจ้ที่หน้าคอม พอสบโอกาศมันก็กระซิบถามผม
“อ่อ คุณคนสวยนี่ใช่มั๊ย”
ผมพยักหน้ารับมัน
“ผู้ชายเชี่ยไรวะ สวยกว่าเมียกูอีก”
ผมพูดเสียงดังขึ้น “เออ ๆ ไอ้แจ้ ไหนวะรูปทั้งหมด”
“แฮ่ ๆ..หายว่ะ”
“หะ..”
“กูล้อเล่นนนน” ไอ้แจ้รีบบอกเพราะเห็นผมหน้าเสีย
“โธ่ไอ้บ้าเอ๊ยยยย”
“เออ อยู่นี่ล่ะ มึงบอกน้อง ๆ ให้เตรียมใจไว้ดี ๆ ก็แล้วกัน” มันมองไปทางคุณอู๋ “โดยเฉพาะคุณคนสวยหน่ะ”
“เออ ๆ”
ผมเรียกทุกคนมาดูรูป ขณะนี้สายตาทั้ง 4 คู่ก็จ้องเขม็งอยู่หน้าจอ
“พร้อมนะครับ” ไอ้แจ้ถามทุกคน
“ครับ” คุณอู๋รับคำ ไอ้แจ้ไม่รอช้าที่จะคลิกเปิดรูปทีละรูปให้ทุกคนดู ผมสังเกตเห็นสีหน้าของแต่ละคนที่ตอบรับต่างกัน น้องอั่งมองด้วยความกรุ่นคิด ส่วนน้องแอนดูขยะแขยงกับสิ่งที่เห็น แต่คุณอู๋นั้นดูเศร้าลงและน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกมา โธ่ ใครจะทนได้ล่ะครับเมื่อเห็นคนรักนอกใจ น้องแอนกับน้องอั่งเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปกอดปลอบคุณอู๋ทันที
ไอ้แจ้เห็นท่าไม่ดีเลยบอกว่า“เอ่อ ผมว่า พอแค่นี้ก่อนมั๊ย เดี๋ยวค่อยมาดูใหม่”
คุณอู๋ปาดน้ำตาแล้วพยายามกลั้นใจก่อนจะบอกว่า“ไม่เป็นไรครับ คุณแจ้เปิดต่อเถอะ ผมไม่เป็นไร”
“อ่า ครับๆ” ไอ้แจ้เปิดต่อ คุณอู๋นั้นก็พยายามทำใจกับรูปตรงหน้าท่ามกลางเสียงฮึ๊ยฮ้ายจากน้องอั่งน้องแอนกับรูปเรทเอ็กซ์และอาร์ในคอม เอ่ออ ผมว่าคุณเคนนี่น่าจะไปเปิดบริษัททำหนังแบบนี้ไปเลยก็ท่าจะรุ่งนะครับ แต่ละรูปนี่ก็ สุด ๆ ไปเลย คิดได้ไงวะเนี่ยคนเรา..
“พี่แจ้ครับ แล้วรูปพี่อู๋มีเยอะมั๊ยครับ” น้องอั่งถามหวาด ๆ
“ก็ไม่เยอะนะ เอ่อ นอกเหนือจากที่พี่เคยเห็นก็มีแค่สองสามรูป”
“เหรอครับ แล้วมันเป็นไง”
“ไม่ต้องกลัว มันไม่เห็นอะไรนอกจากหน้าของคุณอู๋หรอกครับ”
ทุกคนทำหน้าโล่งใจ ยกเว้นน้องอั่งที่บอกว่า “นี่แสดงว่ามันกะจะเก็บไว้แบล็กเมล์พี่อู๋อย่างเดียวเลยสิเนี่ย”
“เอาน่าน้องอั่ง เชื่อพี่มันไม่ได้น่าหวาดเสียวเหมือนรูปพวกนี้หรอก” ผมสมทบ
“ใช่ ๆ พี่ก็ว่าอย่างนั้น” ไอ้แจ้บอกต่ออีกว่า “ถ้าเขาเห็นรูปพวกนี้แล้วเขาอาจจะคิดหนักก็ได้ เพราะไม่ได้เห็นแค่หน้าอย่างเดียว แต่เห็นหมดเลยว่าเขา เอ่อ กินตับกัน..ท่าไหนบ้าง”
“ผมว่าที่เหลือก็แค่เลือกรูปที่คิดว่าจะทำให้เขาเงียบได้กับสองคือหาวันและเวลานัดเจอเขา”
“ใช่พี่ ก่อนที่มันจะเล่นไม่ซื่อปล่อยรูปพวกนี้ก่อน”
คุณอู๋ปาดน้ำตาและบอกกับทุกคนว่า “ถ้าอย่างนั้นผมโทรหาเคนเลยนะครับ”
ทุกคนมองหน้ากันเป็นห่วงคุณอู๋ แต่คุณอู๋บอกว่า “ผมไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับ” แล้วเขาก็กดโทรศัพท์หาคุณเคนทันที รอสักพักคุณเคนก็รับสาย
“ฮัลโหล...ผมโทรมาคุยเรื่องรูป.....ใช่ ผมอยากเจอคุณ....”
น้องอั่งรีบเอาไวท์บอร์ดอันเล็กในห้องผมมาเขียนในสิ่งที่เขาจะให้คุณอู๋พูด
“พรุ่งนี้เลยได้มั๊ย” คุณอู๋พูดตามที่น้องอั่งเขียน
“จะให้เจอที่คอนโดคุณเหรอ” คุณอู๋พูดให้ทุกคนได้ยิน ส่วนน้องอั่งโบกมือสั่งห้ามพร้อมทั้งเขียนชื่อบ้านใครบางคนลงไป
“ไม่ได้หรอก งั้นเจอกันที่บ้านก้อยได้มั๊ย”
“นะ ไม่ดีเหรอ อะไรนะ ยัยก้อยไม่รู้เรื่องนี้หรอก คุณวางใจได้…แน่ใจสิเคน ผมไม่มีอะไรเหลือแล้วหล่ะ”
“โอเคถ้างั้นเจอกันทุ่มนึงที่บ้านยัยก้อยนะ อืม..ๆ ได้สิ ไม่มีปัญหา อืม ๆ”
ทุกคนมองหน้าคุณอู๋หาคำตอบ คุณอู๋เลยสรุปให้ฟังว่า พรุ่งนี้นายเคนนัดเขาไปเจอตัวต่อตัวที่บ้านของเพื่อนชื่อก้อยตอนสองทุ่ม
“งั้นให้พวกผมขับรถตามไปนะครับ คุณอู๋..”
“อย่าเลยครับ ผมรบกวนคุณโจ้มาเยอะแล้ว เรื่องนี้ให้ผมจัดการเองดีกว่า”
“แต่ว่าพี่ไว้ใจไอ้เคนมันได้เหรอ”
“พี่รู้ว่าพี่ต้องทำยังไงบ้าง ทุกคนเชื่อใจพี่นะ เชื่อใจผมนะครับ คุณโจ้ คุณแจ้”
เมื่อคุณอู๋ยืนกรานอย่างนั้นแล้วก็ต้องตามนั้น ผมล่ะเป็นห่วงคุณอู๋จริง ๆ เลย
และวันจริงก็มาถึง พวกผมตัดสินใจขับรถตามคุณอู๋ไปห่าง ๆ และคอยดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง น้องอั่งขอเข้าไปดูในบ้านและลากเจ้าของบ้านมาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง เห็นน้องอั่งเล่าว่าคนชื่อก้อยนี่เป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยของคุณอู๋ที่สนิทสนมกันมาก และรู้เรื่องของคุณอู๋กับคุณเคนมาตลอด ผมก็ลุ้นกับน้องแอนในรถว่าน้องอั่งจะเจรจาสำเร็จมั๊ย สักพักน้องอั่งก็โทรเข้าเครื่องน้องแอนที่เปิดโฟนรับสายกันเลยทีเดียว
“แอน เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพี่กับพี่ก้อยจะดูทางนี้เอง ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ค่ะ ๆๆ”
ผมรออย่างนั้นสักพักด้วยความกระวนกระวาย แต่จู่ ๆ ผมก็เห็นคุณอู๋วิ่งออกมาจากบ้านและมีคุณเคนตามมาติด ๆ
“อู๋ ๆๆ อู๋ฟังเคนก่อนสิ” เขาคว้าแขนคุณอู๋ไว้เหมือนในละครเลย
“ยังต้องพูดอะไรอีกล่ะ เราจบกันแล้วนะ”
“ไม่ ๆ ผมไม่ยอม ผมไม่ยอมไปไหนทั้งสิ้น”
“ผมเจ็บปวดและก็เหนื่อยเพราะคุณมากมากแล้วนะเคน พอเถอะ ถ้าเราไปกันไม่ได้อย่างนี้เราก็ควรจะจบกันซะที”
“ไม่นะ 15 ปีที่เราคบกันมันไม่มีความหายกับคุณเลยใช่มั๊ย”
“มีสิ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ คุณทำลายความฝันของผม คุณไม่ใช่คนเดิมที่ผมเคยรู้จัก” คุณอู๋ทำท่าจะร้องไห้
“คุณไม่ได้รักผมจริง ๆ หรอกเคน ผมว่าคุณก็น่าจะรู้แก่ใจ”
“แล้วเรื่องรูปล่ะ”
“ถือว่าเราเสมอกัน ถ้าคุณอยากได้อะไรก็บอกมา ยกเว้นบ้านหลังนั้น แล้วเราจะจบกันด้วยดี”
“จบกันด้วยดีเหรออู๋” คุณเคนทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ “คุณจบของคุณคนเดียวหน่ะสิ ผมจะจบก็ต่อเมื่อเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“ไม่ได้หรอกเคน เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ถ้าคุณอยากให้มันเป็นอย่างนั้น ผมก็เสียใจด้วย”
คุณอู๋พูดจบก็ขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างเสียใจ ส่วนคุณเคนก็หงุดหงิดเมื่อเป็นว่าเป็นอย่างนั้น ผมกับน้องแอนมองหน้ากันอย่างเป็นห่วงคุณอู๋ น้องแอนเหมือนจะคิดอะไรออกเลยพูดออกมา
“พี่โจ้คะ พี่โจ้ขับรถตามพี่อู๋ไปเถอะค่ะ แอนเป็นห่วงพี่อู๋” เธอพูดจบก็ลงจากรถ ผมงง ๆ เลยถามไปว่า
“อ่าว แล้วน้องแอนจะไปไหนล่ะครับ”
“แอนอยู่กับพี่อั่งพี่ก้อยที่นี่ค่ะ ได้เรื่องแล้วโทรมาด้วยนะคะ”
“ครับ”
“ฝากพี่อู๋ด้วยนะคะ”
“ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”
ได้ยินอย่างนั้นผมก็รีบขับตามคุณอู๋ไปทันทีเพราะกลัวจะไม่ทัน ผมอยากรู้ว่าเขาจะไปไหนของเขานะ ขับมาสักพักก็เข้าพระรามสอง เขาจะลงใต้ไปไหนเนี่ย ผมขับตามจนมาถึงถนนเพชรเกษมขาออกคุณอู๋ก็แวะปั๊มน้ำมัน แต่ตัวคุณอู๋ยังไม่ลงมาจากรถ ผมจึงรีบจอดรถแล้วไปหาคุณอู๋ทันที
“คุณอู๋ ๆๆๆ คุณอู๋ครับ” ผมเคาะกระจกรถเรียก คุณอู๋เงยหน้าจากพวงมาลัยแล้วหันมามองผม
“เอ่อ ผมเองครับ”
เขาเปิดกระจกรถลง ผมจึงรีบบอกว่า “ผม เป็นห่วงคุณอู๋หน่ะครับ เลยขับรถตามมา”
คุณอู๋ยิ้ม และก็ปาดน้ำตา “ขอบคุณมากนะครับคุณโจ้”
“เอ่อ แล้วนี่คุณอู๋จะไปไหนอ่ะครับ”
“ผม..ผมอยากไปทะเลหน่ะ…” เขายิ้มเศร้าออกมา
“ถ้าอย่างนั้น ถ้าไม่รังเกียจ ผมไปด้วยนะครับ”
“ครับ” เมื่อคุณอู๋ตอบรับ ผมก็ขึ้นรถของเขาทันที วันนี้หล่ะ เราจะไปทะเลกัน...
-
เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า >>>> ไปทะเลกันดีกว่า ไปทะเล ไปทะเล :oni1: :oni1:
รีบๆ กลับมาพาไปทะเลนะคะ :z1:
-
ทะเล นี่
ใช่ เสม็ด เสร็จทุกรายหรือเปล่าน้อ คริๆ
-
ท่าทางเคนจะไม่จบง่ายๆ
ตอนนี้โจ้ก็คงทำได้เพียงอยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้คุณอู๋เนอะ
-
อ่าไปทะเลกัน อิอิ
โจ้รีบๆปลอบคุณอู๋ซะนะ ทำคะแนนเร็วๆ
ส่วนไอ้คุณเคนไปตายซะะะะ
-
น้องอั่ง น้องแอน กระทืบไอ้คุณเคนเลย!!! ว่ะฮ่าฮ่า หลักฐานมัดคาตัวซะขนาดนั้น - -
โจ้เอ้ยย รีบๆทำคะแนนเข้าล่ะ
รออ่านต่อนะ ^^
สู้ๆ
PS. อัพเร็วๆนะ 555
-
ว๊าวๆ ไปทะเล ถือโอกาสไปเดทเลยสิค่ะ พี่โจ้
เลวๆจิงๆอีเคนเนี่ย ทนคบมันมาได้ไงตั้ง 15 ปี เฮ้อออ
รักคนแต่งมาบ่อยๆน่ะค่ะ :D
-
:เฮ้อ:
-
พี่โจ้ ปลอบพี่อู๋ ด้วยนะคะ
น้องอู๋ เป็งกำลังใจให้ไรเตอร์มาอัพต่อเร็วๆนะคะ
:-[ :impress2:
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดด
จำได้ว่าเคยอ่านสมัยนู้นนนนนนนนนนนนนน แล้วได้มาอ่านอีกทีก็ตอนเนี๊ย^^
คุณโจ้สุดยอดเลยค่ะ ส่วนนายเคน ขอให้ได้รับบทเรียนทีเท้ออออ
-
ไปที่บ้านสิน่ะ ตอนนี้มีกองหลังเยอะขนาดนี้ เอาชนะใจคุณอู๋ให้ได้น่ะครับ
-
เป็นช่วงทำคะแนนของคุณยาน 555 สู้เค้าคุณยาน
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยไปทะเล ดามใจกันนะคะ อิอิ
-
ใครก็ได้ ช่วยปิดฉากเลวๆของไอ้เคนทีเถอะ
คุณอู๋ของดิฉันจะได้หลุดพ้นซะที โจ้..เร่งทำคะแนนเข้าไว้เยอะๆลูก
-
อิเคนไปตายซะ :z6:
-
รออ่านต่อนะ *0*!
-
ไปเกาะเสม็ดเลย จะได้เสร็จทุกราย :z1:
-
อร๊ายยย :o8:
สนุกมากๆ เรยค่ะ
ไรเตอร์มาต่อเร็วๆนะคะ :-[
-
โอ้วว เอาใจช่วยโจ้ค่ะ
เร่งทำคะแนนเลยน้าา หึหึ
คุณอู๋เด็ดขาดมากอ่ะ :a2:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :)
-
ได้โอกาสปลอบใจแล้ว โจ้ เอาใจช่วยค่ัะ
-
รอนะ
-
มาแล้วค่ะ :3123: ขอโทษนะคะ ที่มาช้า ช่วงนี้มีอะไรหลายอย่างจริง ๆ ค่ะ ก็ต้องขอโทษด้วยอีกครั้งนะคะ - - วันนี้เป็นวันดีค่ะ เห็นคนอังกฤษเค้ามีความสุข คนเขียนเลยอยากให้กองเชียร์นายโจ้มีความสุขไปด้วย - - ขอบคุณสำหรับการติดตามและความคิดเห็นมาก ๆ ค่ะ :pig4:
ผมขึ้นรถของคุณอู๋อย่างไม่ต้องรอให้เขาเชิญ เวลานี้ขอหน้าด้านไว้ดีกว่าครับ แต่ก่อนออกเดินทางผมไม่ลืมโทรหาน้องอั่งกับน้องแอนก่อน เพราะเดี๋ยวน้องเขาเป็นห่วง ผมบอกน้องอั่งว่าเจอคุณอู๋แล้วตอนนี้คุณอู๋อยากไปทะเลน้องอั่งบอกผมว่า
“ได้เลยพี่ ฝากดูแลพี่อู๋ด้วยนะครับ อ่อ..” น้องอั่งเว้นไปก่อนจะบอกว่า “อย่าทำอะไรพี่อู๋ล่ะ”
“โธ่ น้องอั่ง พี่ไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่า...เอาเป็นว่าคุณอู๋สบายใจเมื่อไหร่พี่จะรีบพากลับกรุงเทพทันทีเลย”
“ฮะ ขอบคุณพี่มาก ๆๆ เลย แล้วก็เรื่องวันนี้ด้วย ถ้าไม่ได้พี่กับพี่แจ้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ขับรถกลับบ้านดี ๆ ล่ะ”
“ฮะพี่ พี่ก็ขับรถดี ๆ นะ เออ แล้วรถพี่ทำไงเนี่ย จอดทิ้งไว้ปั๊มอย่างนั้นเหรอ”
“เปล่า ๆ พี่โทรให้ไอ้แจ้เอากุญแจสำรองมาขับกลับหน่ะ”
“โหย งั้นผมไปเฝ้ารถให้ก่อนมั๊ย รอกลับไปพร้อมพี่แจ้”
“ไม่เป็นไรหรอกน้องอั่ง ลำบากเปล่า ๆ”
“ไม่ได้เลยพี่ รถพี่หายทำไงล่ะ ไหน ๆ พี่ก็ช่วยผมมาเยอะแล้ว เรื่องแค่นี้เอง นะพี่นะ”
“เอางั้นเหรอ”
“เอางั้นสิพี่”
“อืม ๆ ขอบใจมากนะน้องอั่ง เดี๋ยวพี่โทรบอกไอ้แจ้ว่าน้องอั่งกับน้องแอนจะมาช่วยดูให้ก่อน”
“ครับ งั้น พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องรถ ดูแลพี่อู๋ให้ดีนะฮะ”
“อืม ๆ ขอบใจมากนะน้องอั่ง”
“ครับ ๆ แค่นี้ก่อนนะพี่”
น้องอั่งวางสายไปแล้ว คุณอู๋หันมามองหน้าผมเหมือนจะสงสัยอะไร ผมยิ้มแฮ่ ๆ ไม่รู้จะทำไงดี
“เอ่อ ผมไม่อยากให้น้องอั่งเป็นห่วงหน่ะครับ”
“ครับ” คุณอู๋รับคำเบา ๆ แล้วก็ค่อย ๆ ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“คุณอู๋....”
“ผมคงเป็นพี่ที่แย่มากใช่มั๊ย ถึงทำให้น้อง ๆ เป็นห่วงมาตลอด”
คุณอู๋พูดพร้อมปล่อยโฮออกมา ผมไม่อยากเห็นคุณอู๋เป็นอย่างนี้เลย
“อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ ที่น้อง ๆ เป็นห่วงคุณอู๋ก็เพราะว่าเค้ารักคุณอู๋ เค้าอยากให้คุณอู๋มีความสุข”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ผมมันดีแต่ทำให้อั่งกับแอนเป็นห่วง และต้องมาลำบากเพราะผมหลายครั้งแล้ว”
“แต่...”
คุณอู๋ทำท่าจะไม่ฟัง และร้องไห้หนัก ๆ ออกมา ผมจึง...
“อย่าร้องไห้เลยนะครับคุณอู๋” ผมเข้าไปกอดปลอบใจ เพราะผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องจมอยู่ในความเสียใจ
“คุณอู๋ครับ อย่าคิดอย่างนั้นอีกเลยนะครับ ผมเชื่อว่าไม่มีใครอยากเห็นคุณอู๋เสียใจและโทษตัวเองแบบนี้หรอก....นะครับ”
คุณอู๋ยังร้องไห้ไม่หยุดผมจึงไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่หวังว่าอ้อมกอดจากอกแห้ง ๆ ของผมจะช่วยให้คุณอู๋รู้สึกดีได้บ้าง กลิ่นหอม ๆ จากผมสวยของคุณอู๋ทำให้ผมรู้สึกตัวขึ้นมาได้ นี่ผมกำลังกอดคุณอู๋เหรอเนี่ย อ๊ากกกกกก
“คุณโจ้ครับ คุณโจ้เป็นอะไรหรือเปล่า” คุณอู๋หยุดร้องไห้แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามผมด้วยความตกใจ หะ..ทำไมอ่า ผมกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าเหรอ
“เปล่าครับ มีอะไรเหรอครับ”
“คือ คุณโจ้หัวใจเต้นแรงมากเลยครับ”
อู้ยยยย....มันก็แหงล่ะครับคุณอู๋ ก็เพราะว่าผมไม่เคยใกล้กับคุณอู๋ขนาดนี้เลยหน่ะสิ ผมก็ต้องตื่นเต้ลลล เป็นธรรมดา คุณอู๋เหมือนจะพิสูจน์หรือแกล้งผมก็ไม่รู้ เขาแนบหน้าลงบนอกข้างซ้ายของผมอีกครั้ง
“ทำไมเต้นแรงขึ้นอีกเนี่ย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ป่ะ เปล่าครับ...”
“แน่ใจนะครับ เอ๊ะ ทำไมคุณโจ้หน้าแดงด้วย”
อ่าว ผมหน้าแดงด้วยเหรอเนี่ย ทำไงดีวะโจ้เอ๊ย...
“ผม...ไม่เป็นไรหรอกครับ…ว่าแต่คุณอู๋อยากไปไหนล่ะครับ ทะเลหัวหิน หรือ ปราณบุรีดี”
“คงไปหัวหินเหมือนเดิมหล่ะครับ ใกล้ ๆ ไปง่าย ๆดี”
“เราไปกันเลยนะครับ”
“ครับ” คุณอู๋รับคำ
“เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจ ให้ผมขับรถให้นั่งก็ได้นะครับ”
“ขอบคุณครับ” คุณอู๋ลงจากรถและสลับตำแหน่งกับผม ผมยิ้มรับก่อนจะออกรถและขับตรงไปหัวหิน ที่ที่ทำให้คุณอู๋สบายใจที่สุดได้ในตอนนี้ เวลาเดินไปช้า ๆ กว่าจะถึงหัวหินก็สี่ทุ่ม แต่ผมกลับอยากหยุดเวลานี้ไว้นาน ๆ เพราะผมอยากจะอยู่กับคุณอู๋เงียบ ๆ สองคนแบบนี้ ให้ความรู้สึกของเราได้คุยกัน อู๊ยย โรแมนติกว่ะสราดดด
ตอนนี้คุณอู๋หลับไปแล้ว ก็ดีแล้วครับ จะได้พักเหนื่อยเสียบ้าง ช่วงนี้คุณอู๋คงจะเหนื่อยใจไม่น้อยเลยทีเดียว และเราก็ถึงหัวหินตามที่ผมบอกในเวลาสี่ทุ่ม ตอนนี้อีกบกับน้องจอยอยู่ที่นี่ แต่ผมไม่โทรเรียกพวกนั้นให้โง่หรอก นอกจากจะดวงดีเจอที่ตลาดโต้รุ่งแทน งานนี้หวังว่าอีกบคงจิกผู้ชายในตลาดมากกว่าออกมาทำสวยริมหาดนะครับ 555 ผมจอดเทียบฟุตบาทและปลุกคุณอู๋ให้ตื่น
“คุณอู๋ครับ”
“หืม...”
“ถึงหัวหินแล้วนะครับ”
คุณอู๋ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มดีใจ และลงจากรถไปริมหาด ผมล็อครถและตามลงไป คุณอู๋ถอดรองเท้าเดินเล่นที่ชายหาด ลมเย็น ๆ พัดมาเอื่อย ๆ ผมมองตามผมสวยที่ปลิวสยายตามลมนั้นอย่างเคลิบเคล้ม และคุณอู๋เหมือนจะรู้ตัว เขาหันมายิ้มให้ผม และบอกผมว่า
“คุณโจ้ เรามาวิ่งแข่งกันมั๊ย”
ผมมองหน้าคุณอู๋สงสัย “อย่าท้านะคร้าบบบ ผมนักบาสเก่านะ”
“งั้นมาลองแข่งกัน ใครถึงทิวสนตรงโน้นก่อนชนะ”
“ได้เลยครับ ว่าแต่คนชนะได้อะไรดีล่ะ”
“อืม....งั้นเอาเป็น ถ้าใครชนะก็มีสิทธิ์สั่งคนแพ้ให้ทำอะไรก็ได้”
ผมมองหน้าคุณอู๋ “เอางั้นเลยเหรอครับ”
“อืมๆ” คุณอู๋พยักหน้าสดใส “งั้นเริ่มเลยนะครับ”
ผมพยักหน้า คุณอู๋ไม่รู้ซะแร้วว่าอดีตเซนเตอร์อย่างผมก็วิ่งไวกว่าปีกอีกนะจะบอกให้ ....
คุณอู๋นับ “หนึ่งง ...สอง..ซั่ม...” แล้วพวกเราก็ออกตัววิ่งไป
“อย่าต่อให้ผมนะคุณโจ้”
“ผมไม่ต่อให้คุณหรอกน่า คุณกิมอู๋”
คุณอู๋หันมายิ้มให้ผมแล้ววิ่ง ๆๆๆ ผมแกล้งชลอ ให้คุณอู๋ไปก่อน และเริ่งสปีดในช่วงสุดท้าย วิ่ง ๆๆๆๆ ...ในที่สุดผมก็ถึงก่อน เย้ๆๆๆๆๆ
ผมรีบหันหลังกลับไปหาคุณอู๋ แต่อุ๊บสสส์!!! ตัวของผมปะทะตัวของคุณอู๋ที่วิ่งพุ่งเข้าอย่างจัง ผมประคองตัวเองและคุณอู๋ที่ชนเข้ากับอกผม ไม่ให้ล้มลงเลยทำให้ตอนนี้หน้าคุณอู๋แนบอกผมยิ่งกว่าเมื่อกี๊ซะอีก
“คุณโจ้ ถึงก่อนได้ไงครับเนี่ย” คุณอู๋หอบที่แฮ่กเงยหน้าถาม
“บอกแล้วไงครับว่าผมไม่ต่อให้หรอก...” ผมก้มลงบอกกับคนข้างล่าง โอ๊ย ใครก็ได้ช่วยไอ้โจ้ด้วย...หวั่นไหวๆๆ
“คุณโจ้ชนะ...แล้ว...คุณโจ้อยากให้ผมทำอะไรล่ะครับ”
“คุณอู๋ครับ ผมอยากให้คุณเลิกโทษตัวเองในเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา...” ผมตั้งสติพูดจริงจัง “นะครับ ไม่มีใครอยากเห็นคุณโทษตัวเองหรอกนะครับ ทุกคนรักคุณมาก”
ผมยกนิ้วก้อยขึ้น “สัญญากับผมนะครับ”
คุณอู๋ชั่งใจแล้วพยักหน้าตอบรับ “ครับ” แล้วก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวสัญญากับผม พร้อมกับมีรอยยิ้มน้อย ๆ ออกมา ผมเห็นคุณอู๋สบายใจขึ้นแค่นี้ ผมก็ดีใจแล้วหล่ะคร้าบบบ
หลังจากเราเดินเล่นอยู่สักพักผมก็นึกขึ้นได้
“แล้ว...คุณอู๋จะพักที่ไหนล่ะครับ”
คุณอู๋ทำหน้าเพิ่งคิดได้แล้วบอกผมว่า “ตายจริงคุณโจ้ ผมลืมไปว่าบ้านก็ยังเข้าอยู่ไม่ได้ แถมเสื้อผ้าผมก็ไม่ได้เอามาอีก”
ผมนิ่งคิด “เอ....เอางี้มั๊ยครับ ถ้าคุณอู๋ไม่รังเกียจ คุณอู๋นอนที่บ้านน้าผมด้วยกันก็ได้”
“อย่าเลยครับ ผมเกรงใจคุณโจ้ รบกวนมาเยอะแล้ว”
“ไม่ต้องหรอกครับ หรือถ้าคุณอู๋กลัวไม่สะดวกสบายก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ผม..ผมเกรงใจคุณโจ้จริง ๆ”
“บอกแล้วไงครับว่าผมเต็มใจ”
คุณอู๋พยักหน้ารับเบา ๆ “งั้นก็ได้รับ รบกวนด้วยนะครับ”
“ครับ”
ผมโทรหาน้านีทันที น้านีก็ประหลาดใจนิดหน่อยที่ผมมากลางดึกอย่างนี้แถมไม่ได้มาคนเดียวด้วย เมื่อผมถึงหน้าบ้านที่เป็นตึกแถวในตลาดก็เห็นน้านีนั่งอยู่กับป้าข้างบ้านและยายที่เป็นแม่ของแก ผมก็เลยพาคุณอู๋เข้าไปหาน้านีและก็เพื่อน ๆ
“หวัดดีครับน้านี หวัดดีครับป้าแขก” ผมกับคุณอู๋สวัสดีทุกคน แต่ผมขอเข้าไปทักแม่ป้าแขกใกล้ๆ เพราะแกหูไม่ค่อยดี “หวัดดีครับยายยยย”
“เอ้ออ ๆ ใครเนี่ย”
“ผมโจ้ไง” ผมตอบเสียงดังกว่าคุยกับคนปกติ เพราะเดี๋ยวยายแกได้ยินไม่ชัด
“อ่าวโจ้เหรอ หลานนีใช่มั๊ย”
“ใช่ครับ ยายเป็นไงมั่ง”
“ก็ไม่เป็นไงหรอก..แล้วพาใครมาด้วยล่ะหน่ะ สวยซะด้วย”
“เพื่อนครับ”
“อะไรนะ” ยายเหมือนจะได้ยินไม่ชัด ผมเลยต้องบอกดังกว่าว่า
“เพื่อนครับ”
“เหรอ เอ้ออ ๆ ไอ้นี่ เพื่อนสวยนะเอ็งเนี่ย”
“เขาเป็นผู้ชายย”
“หะ..อะไรนะ”
ผมตอบดังขึ้น “เขาเป็นผู้ชายยยย”
“อ่าวเหรอ..”
“แม่นี่” ป้าแขกปรามแม่ตัวเอง “ไม่เอาน่า เพื่อนเจ้าโจ้มัน”
“ใช่สิ แล้วนี่โจ้กับ...คุณอู๋ มีอะไรหรือเปล่าคะ มาหัวหินกันดึก ๆ แบบนี้”
“อ๋อ มีนิดหน่อยครับน้านี ผมเลยต้องมารบกวนน้านีแบบนี้ไง”
“โธ่ กวนที่ไหน อยู่หลาย ๆ วันก็ได้ น้าล่ะคิดถึงจังเลย”
“ครับ ๆ เดี๋ยวผมลาออกมาช่วยหน้าเสริมสวยเลย 555”
“ให้จริงเถอะจ้ะ” น้านีตอบรับขำ ๆ “ป่ะ เข้าบ้านกัน เดี๋ยวเอ่อ นอนด้วยกันที่ห้องโจ้ได้มั๊ยคะ คือบ้านน้าห้องหับมีน้อย”
เอ่อ เอาจริงเหรอน้านี ผมตื่นเต้นนะนอนห้องเดียวกับคุณอู๋เนี่ย “ไม่เป็นไรครับน้านี ผมไปนอนข้างล่างก็ได้”
“อย่าเลยครับคุณโจ้ วันนี้ผมมารบกวนบ้านน้านีของคุณนะ”
ผมพูดไม่ออกเมื่อคุณอู๋มาจับแขนผม “นะครับ อย่าให้ผมลำบากใจไปกว่านี้เลย”
“ครับ ก็ได้ครับ”
“อืม งั้นน้าขอตัวนอนก่อนนะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจนะคะคุณอู๋”
“ครับ” คุณอู๋ยกมือไหว้ “ขอบคุณมากนะครับ”
“ค่า ตามสบายค่ะ” น้านีขึ้นบ้านไปแล้ว ผมกับคุณอู๋มองหน้ากัน เอ๊ะ เหมือนคุณอู๋จะเขิน ๆ นะที่อยู่กับผมอย่างนี้ ทำไมผมรู้หน่ะเหรอครับ ก็เพราะว่าผมก็เขินเหมือนกันหน่ะสิ ฮี่ ๆ
“เอ่อ คุณอู๋ครับ ง่วงหรือยังครับ”
คุณอู๋พยักหน้า
“อืม นอนห้องผมรกหน่อยนะครับ”
“ครับ” คุณอู๋รับคำ และตามผมขึ้นมาที่ชั้นบนผมเปิดประตูห้องนอนแล้วเปิดไฟ ก่อนจะพาคุณอู๋เข้ามาในห้อง
“ก็ไม่รกเลยนี่นาคุณโจ้ น่าอยู่ออก”
“ขอบคุณครับ”
คุณอู๋อมยิ้มเบา ๆ ผมเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าและหันมาบอกกับคุณอู๋
“เอ้อ คุณอู๋อยากอาบน้ำเลยมั๊ยครับ”
“ก็ดีครับ”
“ไม่รังเกียจเสื้อผ้าของผมนะครับ”
“ไม่ครับ”
ผมเลยหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าให้คุณอู๋ทันที
“คุณโจ้ครับ ผมลืมซื้อแปรงสีฟันหน่ะ แถวนี้มีเซเว่นมั๊ยเอ่ย”
“อ่อ ครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมออกไปซื้อมาให้นะครับ คือผมจะไปเซเว่นพอดี”
“งั้นก็ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
ผมรับคำและออกไป ตื่นเต้นจังเลยครับพี่น้องวันนี้ไอ้โจ้จะได้นอนร่วมห้องกับคุณอู๋แล้ววว อู๊ยยตื่นเต้นนน สาธุ ขอให้คืนนี้ลูกช้างไม่ตื่นเต้นจนฉี่รดที่นอนด้วยเท๊ออออะ....
-
ลุ้นแทนนายโจ้ :laugh:
-
:-[
-
โจ้คงต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน :impress2:
-
จบตอนอย่าลืมtbcจ้า เวลาไม่เขียน นักอ่านอย่างเราชอบลุ้นทุกที เอ จะมีต่อใช่ไหมหว่า ^^
โจ้จะทนไหวไหมเนี่ย555สู้ต่อไปนะนายโจ้ เอิ๊กๆ
-
ตอนนอนจะรอดมั้ยเนี่ย ฮิอิ
เอาใจช่วย ลุ้นๆ
-
รอด......ไม่รอด :laugh:
-
สู้ๆน่ะพี่โจ้ อิอิ
-
ยังไม่ผ่านโปรอย่าพึ่งรุกอู๋มากไปน่ะ เดี๋ยวจะชวด
-
ขอให้อย่าฉี่รดที่นอนนะคะ อิอิ
-
หวานนิดๆ คนอ่านก็อ่านไปยิ้มไป
-
เมื่อไหร่เขาจะได้กันสักทีนะ
อิอิ
ลุ้นแทนจังเลย
-
รอลุ้นตอนต่อไปคะ
โจ้ไม่ได้ฉี่รดหรอก
แต่หัวใจวายตายก่อน
ตายคาอกนะ คิคิ
-
รอนลุ้นตอนหน้า :z3:
-
คนที่อาการน่าเป็นห่วงมากกกกกกกกกกกกก เนี่ย แทนที่จะเป็น คุณอู๋คนสวย ดูท่าจะกลายเป็นอิคุณโจ้ แทนนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
คุณอู๋ พี่โจ้ ขอให้คุณอู๋รักพี่ใจ้มากมาย o18
-
รอนะ + +
-
เรารออยู่นะ รีบมาต่อทีเถ๊อะ :call:
-
อดทนไว้โจ้ อดทนไว้ 555 :laugh:
รออยู่จ้ะ ;)
-
หายไปไหนล่ะ เรารออ่านอยู่นะ ตกมาอยู่หน้า 3 แล้ว :เฮ้อ:
-
ยังรอคุณอู๋อยู่นะคะ
มาต่อคราวนี้หวานๆ
-
ดันๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอๆ ^^
-
นายยานนาวุธ WHERE R YOUUUUUUUUUUUUUUUUU ????? !!!!! :z3: :z3:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
น่ารักดีเชียร์ยานนาวุธ
ให้สมหวังในความรัก
กับคุณอู๋ในเร็ววัน
:L1: :L1: :L1:
-
ลุ้นกันทุกตอนเลย
เรื่องนี้สนุกค่ะชอบ
อยากอ่านฉากหวานบ้าง
รอตอนต่อไปอยู่จ๊ะ
ปล.คนเขียนสบายดีน่ะค๊า
ยังไม่ลืมใช่มั๊ย
:L2: :กอด1: :call:
-
เข้ามาถามไถ่
คนเขียนยังสบายดี
อยู่มั๊ยยังรออยู่
นะค๊า
:z13: :L2: :z2:
-
หาย เธอได้หายไปแล้วววววววววววววววว :z3: :z3: :z3:
-
ยังคงรออยู่ อิอิ กลับมาต่อขอแบบเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยนะคะ
-
ประกาศตามตัวคนแต่ง และนายโจ้ หายไปไหน กลับมาด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนน นะตัวเอง o18 o18
-
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านที่รักและเคารพทุกท่าน ก่อนอื่นต้องขอโทษนะคะที่หายไปนาน จนหลายคนสงสัยว่าคนเขียนไปไหน?ตายไปแล้วใช่มั๊ย?หุหุ -ก็ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้คนเขียนมีปัญหาชีวิตนิดหน่อยหน่ะค่ะ ก็จิตตกไปพักใหญ่เลยและก็บางเรื่องก็ทำให้หมดกำลังใจในการเขียนนิยายไปเหมือนกัน - วันนี้กลับมาแล้วค่ะ กลับมาเพราะกำลังใจของคุณผู้อ่านทุกท่านจริง ๆ นะคะ คนเขียนขอโทษที่เกเรทำให้คุณผู้อ่านเสียใจ แต่คนเขียนสัญญานะคะว่าจะลุกขึ้นใหม่เพื่อคุณผู้อ่านทุกท่านที่รักและรอคอยตัวละคอนของคนเขียนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-------------
ผมออกมาข้างนอกบ้านแล้วเพื่อจะไปเซเว่น ระหว่างทางผมก็ขอโทรศัพท์หาไอ้แจ้เรื่องรถและบอกมันว่าผมนอนบ้านน้านี เสร็จแล้วผมก็โทรหาน้องอั่งให้รู้ว่าผมถึงหัวหินแล้ว
“น้องอั่งไม่ต้องกังวลนะ พรุ่งนี้พี่จะพาคุณอู๋ไปส่งถึงบ้าน”
“ฮะ ขอบคุณฮะ” น้องอั่งเว้นวรรค “เอ่อ พี่ วันนี้เรื่องบ้านของพี่อู๋ก็ยังไม่ได้ข้อสรุปเลย”
“อ่าวเหรอ”
“แต่ ผมว่ามันก็ยังดีกว่าปล่อยให้ไอ้เคนมันได้ใจฝ่ายเดียวนะ และอีกอย่าง ถ้าจะฟ้องกัน เราก็มีหลักฐานบางส่วนที่พอจะช่วยพี่อู๋ได้”
“อะไรอ่ะ พวกใบสั่งซื้อสั่งจ้างใช่มั๊ย”
“ใช่พี่ เพราะทั้งหมดเป็นชื่อพี่อู๋ และหลักฐานการโอนเงินอีก”
“อืม ...พอมีทางจริง ๆ ด้วยหล่ะ..แล้วมีอะไรให้พี่ช่วยมั๊ย”
“โธ่พี่ ไม่มีแล้ว แค่นี้ผมก็เกรงใจพี่จะแย่แล้วล่ะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก คิดมากน่า”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะฮะ ฝากดูพี่อู๋ด้วยละกันนะครับ”
“อืม ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“ครับ ๆ หวัดดีครับ”
ผมกดวางสายและถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมาพัวพันกับเรื่องวุ่น ๆ ของลูกค้า แถมเป็นลูกค้าที่ผมแอบชอบซะด้วย ผมหวังว่าคุณอู๋คงไม่โชคร้ายไปกว่านี้อีกแล้วนะครับ
“คุณอู๋ครับ แปรงสีฟันได้แล้วครับ”
“ขอบคุณครับคุณโจ้” คุณอู๋ยิ้มขอบคุณ ดูท่าคุณอู๋เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จนะนี่ อืม อาบน้ำนานเหมือนกันนะครับ...
“เอ่อ ผมขอตัวอาบน้ำก่อนนะครับ”
“ครับ”
ผมรีบเข้าห้องน้ำและยืนมองไปรอบ ๆ นี่คนที่ผมชอบอยู่กับผมสองต่อสองจริง ๆ เหรอเนี่ย โอ้ววว ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ยครับพี่น้อง เอาล่ะ ผมจะอาบน้ำให้สะอาดที่สุด สำหรับการนอนในห้องเดียวกับคุณอู๋ในคืนนี้ เอาล่ะท่องไว้ อย่าตื่นเต้น อย่าตื่นเต้น......
เมื่อผมออกไปก็เห็นคุณอู๋นั่งเช็ดผมอยู่ เขาหันมายิ้มให้ผม เอ่อ เอาไงต่อดีวะเนี่ย....
“เอ่อ ผมขอนอนก่อนนะครับ” ผมบอกคุณอู๋เขาอย่างนั้นแล้วเดินจ้ำไปอีกด้านของเตียง ไม่รู้ล่ะ ขอนอนก่อนดีกว่า คร่อก....
ผมหลับตาลงแต่ก็รับรู้ว่าคุณอู๋ไปเข้าห้องน้ำและลงนอนข้าง ๆ ผม โอ๊ย ทำไงดีครับเนี่ย หัวใจผมเต้นดังมากเลย ผมว่าคุณอู๋ก็คงได้ยินนะ.... เอาวะ นอนหันหลังให้อย่างนี้ไปก่อนละกัน ..เอาล่ะ หลับตาไอ้โจ้ หลับตา ๆๆ
เฮ้อ...ผมไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงดี โอยยย...ตอนนี้ใจมันเต้นแทบทพลุออกมาจากอกแล้วครับ....อืมเหมือนคุณอู๋จะพลิกตัวนะเนี่ย แต่ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่บนที่นอนแล้วแน่ ๆ..อ่าว แล้วคุณอู๋ไปไหนหล่ะ
ผมปรับสายตามองไปรอบห้องก็มองเห็นคุณอู๋ยืนอยู่หน้ากระจก อืม เขาจะทำอะไรของเขาล่ะนั่น คุณอู๋ค่อย ๆ เอามือสางผมสวยของตัวเองขึ้นมาดู เอ๊ะ นั่นคุณอู๋ร้องไห้ด้วยนี่นา ...ตามที่ผมเคยดูในเอ็มวีต่าง ๆ เวลานางเอกอกหักนี่ก็มักจะตัดผมตัวเอง เฮ้ยยยย ตัดผม!!!! กรรไกร ๆๆๆๆๆ กรไกรอยู่ไหนวะครับ!!! มันคงไม่อยู่หน้ากระจกหรอกมั๊ง
แล้ว..นั่นอะไรอยู่ในมือคุณอู๋วะ กล้วยทอดแล้วมั๊ยล่ะ!!!! กรรไกร!! นี่คุณอู๋จะตัผมตัวเอง!! ไม่ได้นะ ผมไม่ยอมให้คุณอู๋ทำร้ายตัวเองแบบนี้ไม่ได้
“คุณอู๋ครับ..อย่าครับ” ผมรีบชิงกรรไกรออกห่างคุณอู๋และกอดเขาไว้ ผมสัมผัสได้ว่าคุณอู๋ร้องไห้จนตัวสั่น ผมกอดเขาไว้แน่นและรีบโยนกรรไกรให้พ้นมือคุณอู๋ทันที
“อย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ”
คุณอู๋ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “ฮือออๆๆๆๆ คุณโจ้...ฮือๆๆๆ”
โถ ๆๆๆ คุณอู๋คงจะเสียใจมากสินะครับ ผมก็พูดอะไรไม่ออกนอกจากกอดคุณอู๋เอาไว้ ผมว่าบางทีภาษากายมันก็ช่วยปลอบใจคนเรามากกว่าคำพูดอีกนะครับ แล้วเวลายิ่งเสียใจมาก ๆ อย่างนี้ คำพูดใด ๆ ก็คงไม่สำคัญเท่ากับการปลอบใจจากการสัมผัสหรอกครับ (โอ้ยย คิดได้เนาะกรู)
ผมค่อย ๆ ลูบผมนุ่มลื่นที่มีกลิ่นหอม ๆ นั้น แล้วสางเบา ๆ จนสุดมือ ผมคุณอู๋ที่ยาวสลวยคงจะไว้มานานแล้วละดูและเป็นอย่างดี อืมม เป็นเคยได้ยินน้องแอนเล่าว่าคุณอู๋รักเส้นผมมาก นี่เขาเสียใจมากขนาดจะทำร้ายตัวเองเลยเหรอเนี่ย...
“คุณอู๋ครับ...”
คุณอู๋ที่อาการดีขึ้นนิดหน่อยเงยมองหน้าผม ตาแดง ๆ ที่มีแววหม่นเศร้ามองผมอย่างตั้งใจฟัง
“ผมได้ยินมาว่า คุณอู๋รักเส้นผมมาก....ผมรู้ครับว่าคุณอู๋เสียใจ..แต่คุณอู๋อย่าทำร้ายตัวเอง อย่างประชดใครแบบนี้เลยนะครับ”
คุณอู๋ได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มสะอื้นอีกครั้ง
“นะครับ”
เมื่อฟังคำพูดของผมแล้วคุณอู๋ก็กลับมาปล่อยโฮที่อกอย่างเดิม เอ่อ...นี่ผมไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยใช่มั๊ย..
สักพักอาการของคุณอู๋ก็สงบลง ผมก็ค่อย ๆ คลายอ้อมกอดออกจากคนสวย (ว้า...เสียดายจริง ๆ)
“เอ่อ..คุณอู๋ครับ”...(อ่าวที่นี้ล่ะพูดไม่ออกเลยตู)
“ผมโอเคแล้ว..ขอบคุณมากนะครับคุณโจ้”
“ครับ เอ่อ ผม ....ผมเป็นห่วงคุณหน่ะครับ”
คุณอู๋ยิ้มออกทันทีเมื่อได้ยินคำนั้น “ขอบคุณครับ”
“เอ่อ..ครับ คุณอู๋ครับ...”
เหมือนคุณอู๋จะรู้ว่าผมจะพูดอะไร “ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณโจ้ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ เหมือนเมื่อกี๊อีกแล้ว”
ผมมองหน้าคุณอู๋ “หือ???”
“ก็ อย่าเป็นห่วงผมมากเลยนะครับ ผมรับรองว่าจะดูแลตัวเอง ไม่ทำให้คุณโจ้..เอ่อ ผิดหวังอีก”
“คะ...ครับ”
“เอ่อ ผมว่าเรานอนกันดีกว่านะครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว”
“ครับ” ผมหยักหน้างึกงักรับคำ คุณอู๋อ้อมไปนอนที่ฝั่งตรงข้ามผมเองก็นอนเหมือนกัน แต่ก็ขอนอนหันหลังให้นะครับ แบบว่า ยังไงก็ยังไม่หายตื่นเต้นนนน
นอนไปสักพักผมก็ได้ยินเสียงคุณอู๋พลิกตัว อืม ผมก็เมื่อย ๆ เหมือนกัน เลยพลิกตัวบ้างดีกว่า แต่พอผมลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าหน้าของผมอยู่ห่างกับหน้าของคุณอู๋แค่ปลายจมูก เอื๊อกกก!!!.....
ผมเพี่งมีโอกาสมองหน้าคุณอู๋ใกล้ ๆ แบบนิ่ง ๆ อย่างนี้เป็นครั้งแรก ผมเคยได้ยินมาว่าถ้าอยากรู้ว่าผู้หญิงคนไหนสวยจริงให้ไปดูตอนหลับกับตอนเพิ่งตื่นตอน แต่เอ..คุณอู๋ไม่ใช่ผู้หญิงนี่นา แต่ผมว่าหลักการนี้ใช้ได้ดีกับคุณอู๋เลยหล่ะ เพราะว่าเมื่อผมมองใกล้ ๆ แล้วก็ยิ่งพบว่าคุณอู๋เป็นคนที่สวยหวานทุกกระเบียดนิ้วจริง ๆ ผิวหน้าของคุณอู๋ขาวใสอมชมพูน่าหอมที่สุดดด ขนตายาวจมูกโด่งได้รูปและริมฝีปากสวย ๆ แล้วยังมีผมสลวยที่เป็นกรอบให้หน้าดูเด่นขึ้นอีก โอ๊ย ตาย ๆๆๆ ผมจะตายคาเตียงมั๊ยเนี่ย ถ้าเพื่อนฝูงผมรู้เข้ามันคงล้อยันชาติหน้าแน่ ๆ เอื๊อกกก...
อย่างไรก็แล้วแต่ ผมจะพยายามจดจำภาพที่สวยงามนี้เอาไว้ และจะจำไปจนวันตาย เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะมีอีกไหม โอกาสที่ผมจะได้มานอนดูคุณอู๋หลับลงตรงหน้าผมอย่างนี้... ฝันที่เป็นจริงของผม ก็คงเป็นจริงได้เท่านี้มั๊งครับ ไม่อยากหลับตาลงเลย เฮ้ออออ....
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็มีแสงไฟจากห้องน้ำแยงตา ..ตายห่านนนน วันนี้กรูต้องกลับกรุงเทพแต่เช้านี่น่า ผมลุกพรวดเหมือนมีใครถีบออกจากเตียง แล้วคุณอู๋ คุณอู๋ล่ะ....
“อ่าว คุณโจ้...” คุณอู๋ยิ้มหวานให้ผมรับอรุณ “ตื่นแล้วเหรอครับ”
“คะ..ครับ” ผมรับคำ และมองคุณอู๋ที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว โธ่นึกว่าจะได้เห็นคุณอู๋นุ่งผ้าเช็ดตัวออกจากห้องน้ำซะอีก ว้า....
“เอ่อ...มองอะไรเหรอครับ” คุณอู๋คงเห็นผมมองสำรวจอยู่มั๊งก็เลยถาม
“อ่อ เปล่าครับ ว่าแต่..คุณอู๋แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอครับ”
“อืม ก็เสร็จแล้วครับ...”
“ครับ อืม ถ้างั้นผมขออาบน้ำก่อนนะครับ”
คุณอู๋ยิ้มให้ ผมเลยรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำและวิ่งผ่านน้ำอย่างเร็วไว ถ้าช้ากว่านี้ ผมได้ถึงที่ทำงานสายแน่!!!
เมื่อผมออกจากห้องน้ำก็พบว่าคุณอู๋ไม่อยู่ที่ห้องแล้ว สงสัยจะไปรอที่รถแล้วหล่ะมั๊ง ผมก็แต่งตัวและสปีดไปข้างล่างทันที แต่ก็พบว่าคุณอู๋นั้นกำลังนั่งคุยกับน้านี้ที่โซฟาในร้าน
“อ่าว โจ้ มาพอดี” น้านีทักทายผม “วันหลังมาอยู่กับน้ายาว ๆ เลยนะ มาว๊อบ ๆ แว๊บ ๆ อย่างนี้คนแก่เหงาตายเลย”
“ได้เลยค๊าบบบ” ผมเข้าไปกอดน้าตัวเอง
“พาคุณอู๋มาอีกนะ”
ผมมองหน้าคุณอู๋ คุณอู๋ยิ้มให้เบา ๆ แต่ก็เดาไม่ออกหรอกครับว่าเขาคิดอะไรอยู่
“จะพยายามนะครับ...”
“อื้มมมม” น้านีพยักหน้าให้ “ป่ะ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันทำงาน นี่ตีสี่เอง ยังทัน”
“หะ...ตีสีj” ไอ้บ้าโจ้เอ๊ยยย ตื่นเต้นลามกจนลนลานเลยมั๊ยเนี่ย
“ครับ น้านี ผมไปก่อนนะครับ” ผมยกมือไหว้แล้วเข้าไปกอดแกอีกที “ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับน้า”
“จ้ะ”
คุณอู๋บอกกับน้านี“ไปก่อนนะครับคุณน้า ขอบคุณมากนะครับ”
“ค่ะ วันหลังมาเยี่ยมน้านะคะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
ผมกับคุณอู๋เดินออกมาที่รถคุณอู๋บอกกับผมว่า
“ผมขอขับกลับนะครับ คุณโจ้เหนื่อยมาเยอะแล้ว”
“เอ่อ...”
“นะครับ เมื่อคืนผมเห็นคุณโจ้หลับไม่ค่อยสนิท ก็นอนในรถนะครับจะได้ไปทำงานไหว”
ได้ยินอย่างนั้นก็ปฎิเสธไม่ออกแล้วล่ะ “ครับ ขอบคุณครับ”
“อย่าเลยครับ ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย ว่าแต่ให้ผมไปส่งที่ไหนครับ”
“ลงที่บ้านคุณอู๋เลยครับ เดี๋ยวผมนั่งรถต่อไปเอง”
“ได้ยังไงครับ ให้ผมไปส่งที่ทำงานเถอะ นะครับ”
“ได้ครับ”
เมื่อผมนั่งในรถก็หลับเป็นตายเลยครับคราวนี้ ตื่นอีกทีก็ตอนเข้าถนนเพชรเกษมล่ะครับ ก่อนจะลงคุณอู๋ก็บอกกับผมว่า
“คุณโจ้ครับ ผมดีใจนะครับที่คุณโจ้เป็นห่วงผม”
“ครับ” ตาย ๆๆ ผมก็เขินสิครับงานนี้
“น้านีท่านน่ารักดีนะครับ วันหลังเราไปเยี่ยมท่านกันอีกได้มั๊ย”
“ได้สิครับ” เอ๊ะ! คุณอู๋พูดว่าไงนะ “เรา” งั้นเหรอ อ๊ากกกกซซซซซๆๆๆๆ
“งั้น วันนี้ก็ กู๊ดจ๊อบนะครับ”
“ครับ”
“บะบาย”
“บายครับ” ผมรับคำและลงจากรถ โอ๊ยยยยๆๆๆๆ อยากจะกรีดร้องให้ก้องตึกนี้ ให้ตายเหอะ นี่ผมไม่ได้ฝันไปให้มั๊ยเนี่ยยยย
วันนั้นทั้งวันเป็นอะไรที่ผมมีความสุขมากกก มากจนเพื่อนร่วมงานแอบสงสัยว่าผมบ้าหรือเปล่า แต่ก็ช่างพวกมันเถอะครับ ผมไม่เคยได้ไม่เคยโดนกับเค้านี่นา ขอออกนอกหน้าหน่อยก็แล้วกัน แต่นี่เย็นแล้ว ผมอยากไปหาคุณอู๋อีกจังเลย คงไม่เป็นไรใช่มั๊ย เหอๆๆๆๆ
เลิกงานปุ๊บ ผมนั่งรถไฟฟ้าและต่อใต้ดืนไปด้วยหัวใจพองโต เมื่อผมไปถึงหน้าร้านก็พบว่ามีคนมากมายอยู่ทั้งข้างนอกข้างใน นี่มันอะไรกัน!!! อย่าบอกนะครับว่าเขาแจกทองฟรี เจอคนตื่นทองซะแล้วมั๊ยล่ะ แต่เอ นี่มันเวลาร้านปิดแล้วนี่นา และคนที่มาแต่ละคนนี่ก็ไม่ได้บ่งบอกว่ามีใครจนเลย และที่มากันนี่ก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น..เอ...ชักยังไง ๆๆ แล้วนะ
“อ่าวพี่โจ้” น้องอั่งเรียกผมจากอีกมุมของร้าน
“น้องอั่ง มีไรกัน แล้วเขามาทำอะไรกันเหรอเนี่ย” ผมถามงง ๆ เพราะโรคโง่กำเริบแล้ว
“เดี๋ยวพี่ก็รู้เอง” น้องอั่งยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะละจากผมไป เขามาทำไรกันวะครับ ไม่ได้ ๆ ถามตำรวจที่เฝ้าร้านดีกว่า
“เอ่อ พี่ดาบครับ เค้า...มีไรกันเหรอครับ”
“อ่าว นี่ไม่ได้มาเหมือนพวกนี้เหรอเนี่ย” พี่ดาบตอบผมงงๆ
“มา มาทำไรพี่ ผมไม่รู้ เกิดไรขึ้นอ่า...”
“ก็ พวกนี้ไง พอเขารู้ว่าคุณอู๋ ลูกเถ้าแก่เลิกกับแฟน ก็แห่กันมาอย่างที่เห็นนี่หล่ะ”
“แห่กันมา...แห่มาทำไมอ่า”
“ก็แห่มาดูว่าจริงมั๊ยไงล่ะ นี่ไม่เป็นเหรอ ดอกไม้เต็มร้านเลยตั้งแต่บ่ายแล้วเนี่ย”
ผมมองไปรอบ ๆ เออ....ก็จริงของพี่ดาบเค้าว่ะ โห....แย่แล้วกรู คู่แข่งมาเป็นกองพันอย่างนี้ กรูจะรอดมั๊ยเนี๊ยยยยยย
“แล้วนี่คุณอู๋ไปไหนล่ะครับ”
“อยู่ข้างบนหน่ะ เถ้าแก่กับเจ๊ให้อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวเค้าจัดการกันเอง
“อ่ออ....”
ทันใดนั้นก็มีตำรวจอีกคนเข้ามา พี่ดาบหันไปทำความเคารพทันที
“สวัสดีครับผู้หมวด” พี่ดาบตะเบ๊ผู้หมวดหนุ่มตรงหน้า
“เป็นไงเรียบร้อยดีมั๊ยดาบ”
“สถานการณ์ปกติครับ”
“อืม ดีแล้ว ผมก็มาดูหน่ะ เพื่อจะเกิดจลาจล เห็นเมื่อกี๊ดาบรายงานว่าออกยังออกเวรไม่ได้ ฟังดูวุ่นวายพอสมควรผมก็เลยมาดู” เขามองไปในร้านเป็นนัย ๆ ผมเลยแอบสำรวจตำรวจคนนี้ เขาหน้าตาดีหุ่นล่ำสันผิวเข้มแบบชายไทยแท้ ๆ อย่าบอกนะว่าเขาก็จะมาต่อแถวจีบคุณอู๋เหมือนกันนน
“เอ่อ แล้วคุณมากับเขาหรือเปล่าเนี่ย” ผู้หมวดเก็กเสียงถามผม
“ป่ะ...เปล่าครับ ผมเป็นเพื่อนกับน้องอั่ง มา..มาหาน้องอั่งเฉย ๆๆ”
“เหรอ...” ผู้หมวดมองหน้าผมตรง ๆ เอ ผมว่าผมคุ้น ๆ หน้าตำรวจคนนี้นะเหมือนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน จำไม่ได้ แต่คุ้นอ่ะ คุ้นมาก ๆๆ ด้วย
ผู้หมวดมองหน้าผมเหมือนกัน เหมือนเขาจะคลับคล้ายคลับคลาในตัวผม แค่พอผมมองดูที่ป้ายชื่อก็ถึงบางอ้อทันที
“สุเมธ.....” นี่มัน “เมธ” ผมหลุดออกมาเบา ๆ ผู้หมวดทำหน้าเหวอเมื่อได้ยินดังนั้น
“โจ้...นี่โจ้ใช่มั๊ย” เขาพยายามเก็บอาการตื่นเต้น ตกใจ
“เอ่อ ใช่ๆๆ ผมโจ้เอง ผู้หมวด..” เอาแล้วสิงานนี้ผมเจอเพื่อนเก่าของผมกับอีกบเข้าแล้ว
“ใช่ เราเมธเอง” เขาเก็กเสียงเข้ม
“อ่าว ผู้หมวดรู้จักกันเหรอครับ” พี่ดาบถาม
“ใช่ ๆ เพื่อนเก่าหน่ะดาบไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้เจอกัน”
“อ่อ ๆ ครับ ๆ” พี่ดาบรับคำยิ้ม ๆ
“ถ้าไม่มีไรแล้วผมขอตัวก่อนนะ เอ้อ โจ้ เราขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“อืม ๆ” ผมรับคำและตามหลังเมธไป
“แล้วนี่เอารถมาหรือเปล่าล่ะ” เมธเก็กเสียงเข้มใส่ผม
“เปล่า ๆ”
“เหรอ..”ผู้หมวดดูผิดหวังเล็ก ๆ “ผมเอารถสายตรวจมาหน่ะ แต่ผมอยากคุยกับคุณจริง ๆ นะ”
“ทำไม ..มีอะไรเหรอ”ผมมองหน้าเพื่อนมีอาการเหมือนคนอยากเข้าห้องน้ำ “เป็นไรหรือเปล่าผู้หมวด”
“เปล่า ๆ ไม่มีอะไรหรอก” แต่ผมพอเข้าใจแล้วว่ามีอะไร
“งั้น ออกเวรเมื่อไหร่ล่ะ”
“ก็ใกล้แล้วหล่ะ”
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวผมไปรอที่สยาม แล้วไปบ้านผมพร้อมกัน โอเคนะ”
“ได้ ๆ” หมวดเมธรับคำด้วยสีหน้ามีความหวังมากขึ้น คุณผู้อ่านอยากรู้แล้วใช่มั๊ยครับว่าทำไมหมวดเมธถึงได้ทำตัว ลับ ๆ ล่อ ๆ อย่างนี้
ผมและหมวดเมธขึ้นรถไฟฟ้าจากสยามต่อรถเมลล์ไปบ้านผม ผมสังเกตุสีหน้าของเพื่อนคนนี้ที่ตอนนี้เหมือนลูกโป่งที่ใกล้จะแตกเต็มที่ พอถึงบ้านเมธก็ไม่รอช้าที่จะจ้ำอ้าวไปบนห้องผม ทันใดเมื่อผมปิดประตู เสียงกรี๊ดจากเพื่อนผมก็ระเบิดขึ้นทันที
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โจ้ ...ชั้นดีใจจังเลยอ่าที่เจอแก๊.....”
นังเมธโผเข้ามากอดรัดผมจนแน่น
“เบา ๆๆๆๆ เมธ อ๊อก!!”
“โหยย ชั้นคิดถึงแกจังเลยอ่า”
“เออ เหมือนกัน” ผมพยายามละจากตัวมัน “แล้วนี่เป็นไง บ้าง ไม้ได้เจอกันตั้งแต่แกรับกระบี่สั้นเลยนะ”
“ใช่สิ” นังเมธดูเศร้าลง “เออ เป็นไงมั่งเมธ งานสนุกมั๊ย อยู่สน.แถวไหนล่ะ”
“สนุกบ้าอะไรล่ะ ชั้นอยากจะลาออกวันละสามรอบ”นั่น แหวกรูอีกอีนี่
“เออ ๆๆ แล้วอีกกบศรีเป็นไงมั่ง อยู่ไหนยังไง”
“มันก็สบายดี ทำงานที่เดียวกับเราแหล่ะ แต่ตอนนี้มันไปคุมงานที่หัวหิน”
“เหรอ ๆๆๆๆ ว้าย ๆๆๆๆ เริ่ดอ่า สวย....” หมดกันภาพพจน์มาดแมนเมื่อกี๊ เฮ้อออ เพื่อนกู อ้อ ลืมแนะนำ เอ่อ นี่คือเมธ เพื่อนพวกผมเองครับ คือไงดี พวกผมรู้จักกันตอนอยู่ม.ปลาย แล้วเมธ ก็เป็นนรต. คือตอนนั้นอีกบรับจ๊อบไปถ่ายแบบให้กับนิตยสารวัยรุ่นเล่มนึง (อย่างที่เคยบอกว่าอีกบมันหน้าตาดีอ่าครับ) ซึ่งเวลาไปถ่ายมันก็ลากผมไปนั่งรอมันทุกที ก็ทำให้พวกผมสนิทกัน แต่อีเมธมันบอกนะครับว่าไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นตุ๊ดนอกจากพวกผมสองคน อู๊ยย ดีใจจังเลยครับที่ได้เจอกับมันอีกครั้ง
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ
-
หายหน้าหายตาไปนาน เมื่อกายใจพร้อมแล้วก็มาต่อบ่อยๆ นะครับ
-
สบายอกสบายใจแล้วมาต่อบ่อยๆนะคะ รออ่านเสมอค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า :L2:
ชอบตอนเมธเปิดตัวกับคนอ่านจัง นึกภาพตามแล้วขำ :jul3:
-
555 ตอนแรกนึกว่าเมธเคยจีบโจ้อะไรประมาณนั้นเสียอีก ิอิอิ
-
:o12: :o12: ไปไหนอ่าาาาา :3123: :L1: :pig4: สนุกมากกกกกกเลยน่าติดตามมมมมมมม
-
อ๊าาาาาาาาาาาหนุกมากเลย รีบๆมาต่อคับงั๊บ
-
แอร๊ยยยยยยย
คนเเต่งทำร้ายเค้า
ทำผู้หมวดสุดเท่ห์ของเค้าเป็นเเบบนี้ได้ไง เเอร๊ยยยย
ฝันสลาย
-
หายไปนาน กลับไปอ่านอีกรอบเลย :z3:
แต่สัญญาแล้วว่าต่อจากนี้จะไม่หาย ก็กลับมาเฝ้าติดขอบกระทู้ได้เหมือนเดิม (รึเปล่า งานกองรออย่างเยอะ :sad3:)
กอดๆ :กอด1: และมอบช่อดอกไม้ต้อนรับการกลับมาค่ะ :L2:
-
ตลกหมวดเมธอ่ะ :laugh:
+1 ให้ค่ะ
-
ขอกรี๊ดดดดดดดดด ดังๆๆๆ ถูกใจหมวดเมธอะ อย่างฮา เลย :laugh:
นายโจ้ คู่แข่งมีเป็นกองทัพขนาดนี้ รีบๆๆ เดินเครื่องด่วนเลยนะเนี่ย o18
ปล. ดีใจจริง ได้อ่านเรื่องนี้ต่อแล้ว ขอบคุณผู้แต่งนะคะ ที่อุตส่าห์กลับมาต่อเรื่อง (ต่อจนจบนะ o18)
-
อ่านไปก็ลุ้นกับโจ้ไปว่าเมื่อไหร่น๊าโจ้จะกล้าจีบคุณอู๋จริงๆจังๆซักที :o8:
อต่ตอนนี้ได้เป็นคนข้างกายคอยปลอบไปก่อน อิอิ
ปล.ต้อนรับกลับเล้าค่าคุณน้ำพริกแมงดา :กอด1:
-
โจ เอาชนะใจคุณอู๋ ให้ได้นะค่ะ o13
-
ค้างมากๆเลยยค่าา
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับการติดตาม อ่อ น้ำพริกแมงดามีเฟชบุ๊คแล้วนะคะ แอดเข้ามาพูดคุยกันได้นะคะ
http://www.facebook.com/profile.php?id=100002955452066
ขอบคุณค่ะ
----------
“นี่โจ้ แล้วแกไปทำไรที่ร้านทองนั่นล่ะ” เมธถามผมอย่างแปลกใจที่จู่ ๆ พวกเราก็ไปเจอกันที่นั่นได้
“อ่อ เราไปหาลูกค้าหน่ะ คือ คุณอนุวัฒน์ ลูกชายร้านนี้เขาเป็นลูกค้าเราอยู่”
“อ่าวเหรอ” นังเมธเอามือทาบอกเบา ๆ “ชั้นนึกว่าแกไปต่อแถวจีบเค้าซะอีก”
ผมหัวเราะแห้ง ๆ กับมัน “เอ่อ ก็อย่างนั้นด้วย”
“คุณพระคุณเจ้าช่วย!!!” นังเมธแทบกรี๊ดอีกรอบ “โจ้!!! นี่แกก็เอากับเค้าด้วยเหรอเนี่ย”
“เออ แล้วทำไมล่ะ คนอื่นก็ชอบเค้าได้ ทำไมชั้นจะไม่มีสิทธิ์”
“เปล่า ชั้นก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คือไงดี มัน แอร๊ยยยยย” นังเมธลนลาน ไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรก่อน
“ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ว่ามา”
“ก็แหม ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกที่แกจะชอบใคร แต่ชั้นตกใจอ่ะที่อยู่ดี ๆ เพื่อนชั้นก็หันมาชอบผู้ชายซะแล้ว”
“อืม ไม่รู้ดิ”
“แล้วนี่ยังไงอะไรเจอกันตอนไหนเมาท์มาให้หมดนะยะ”
“โอเค ๆๆ ก็คือว่า...” ผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้นังเมธฟัง รวมทั้งเรื่องเมื่อคืนนี้ด้วย
“ต๊ายยย เกิดเป็นคนสวยที่ก็ลำบากนะคะ เฮ้ออ” นังเมธออกความเห็นกับเรื่องทั้งหมดได้แค่นี้ เออ ดี ให้ตูเล่าซะจนคอแห้ง หุหุ
“ว่าแต่แกเหอะ ไปทำไรที่ร้านคุณอู๋เค้าล่ะ”
“แหมมม เพื่อนโจ้ก็..” นังเมธทำท่าเขิน ๆ “ก็ชั้นเห็นผู้กองสุดหล่อของชั้นอุตส่าห์ไปต่อแถวกับเค้าด้วย ชั้นก็เลยขอไปดูหน้าเจ้าหล่อนหน่อยว่าจะสวยกว่าชั้นสักแค่ไหนเชียว ถึงขนาดทำให้ผู้ชายเกือบทั้งกรุงเทพมาชุมนุมกันโดยไม่ได้นัดหมายอย่างนี้”
“แล้วเป็นไงล่ะได้เห็นมั๊ย”
“ก็เจอแกก่อนนี่ไงล่ะ ได้เห็นที่ไหนกัน”นังเมธตอบหงุดหงิด
“อืมม อยากเห็นมั๊ยล่ะ”
“อยากสิๆๆๆ”
“วันหลังชั้นพาไปเจอ”
“โอ๊ย นึกว่าจะมีรูป”
“มีสิ แต่เจอตัวจริงดีกว่า เดี๋ยวไม่ตื่นเต้นน 555+”
“ค่า ๆๆ ก็ขอให้ได้ขอให้โดนนะคะโจโจ้” นังเมธเหมือนจะนึกอะไรออก “แก ๆ ชั้นอยากเจอนังกบอ่ะ”
ผมก็เพิ่งนึกได้ “เอออ จะคุยกับมันมั๊ย”
“ดี ๆๆๆ”
ผมกดโทรศัพท์หาอีกบทันที สักพักมันก็รับสาย
“ว่าไงคะเพื่อนสาว ทำไรอยู่”
“อีกบ กูมีอะไรจะเซอรไพร์ส”
“ไพร้อะไรคะ จะไปผ่าฮีที่ยันฮีเหรอคะ”
“อีบ้า กูยังไม่ได้ทำนมเลย” ผมเล่นกลับ แต่นังเมธหัวเราะถูกใจ
“เอ๊ะ ๆๆๆๆ นี่มึงอยู่กับใครเนี่ยยย”
“เออ นี่หล่ะ ที่กูจะให้มึงเซอร์ไพร์ส” ผมไม่รอช้ารีบส่งโทรศัพท์ให้เมธคุย นังเมธเลยเปิดระบบลำโพงเพื่อจะเมาท์มันส์ๆ
“สวัสดีค่ะ เพื่อนสาว”
“ค่ะ นี่ใครคะ”
“แหม ๆๆ จำเมณี่ไม่ได้เหรอคะกบศรี”
“เมนี่....อีเมธ อีเมธใช่มั๊ย!!” เสียงอีกบตอบมาจนลำโพงแทบแตก “แอร๊ยยยยยยย อีเมธ มึงยังไม่ตายเหรอคะ เนี่ย อีกระเทย ตชด.”
“อีกบ หยาบคายที่สุด” นังเมธแหวใส่ทันที “อีบ้ากูอุตส่าห์ขมิบตูดสอบได้ที่ดี ๆ แล้วนะคะ อย่าแช่งกูไปชายแดนอย่างนี้สิ”
“อ่าว ไม่ดีเหรอคะเมณี่ จะได้ไกลหูไกลตาคุณพ่อไปแรดได้ไง” อีกบหมายถึงพ่อนังเมธที่เป็นนายตำรวจใหญ่คนนึง แน่นอนครับว่าเขายังไม่รู้ว่าสุเมธเป็นเมณี่
“แรดได้ที่ไหนกันล่ะ โดนโจรยิงหมดโอกาสแรดกันพอดีสิคะ อีนี่”
“โอ๊ย พ่อหล่อนคงปล่อยให้โดนยิงหรอกค่ะ อิอิอิ แม่ลูกสาวผู้การ”
“อีดอก ลูกน้องพ่อก็คงรายงานทุกฝีก้าวล่ะคะ สู้อยู่ในเมืองอย่างนี้ดีกว่า อย่างน้อยยังไปเที่ยวซอย 2 คลายเครียดบ้างอะไรบ้าง”
“ค่า ๆๆๆ อีลูกสาวผู้การ แล้วนี่เป็นไงมาไงคะ มาเจอกับอีโจ้ได้เนี่ย”
“ก็....” เมธเล่าเรื่องที่ผมไปเจอกันที่ร้านคุณอู๋ให้ฟัง
“ต๊ายยย โลกกลมจังเลยนะคะ แหม่ น่าเสียใจทำไมน้องกบต้องอยู่ที่หัวหินอย่างนี้ด้วย”
“ก็ดีแล้วค่ะ ว่าแต่เป็นไงมั่งคะ ตกแต่งไปถึงไหนแล้ว”
“ใกล้เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวชั้นก็กลับกรุงเทพล่ะ ว่าแต่ เสาร์อาทิตย์นี้พวกแกมาหาชั้นที่หัวหินสิ”
“โอ๊ย ได้ไงคะ งานท่วมหัว หาผัวไม่ได้ เซ็ง!”
ผมขำกลิ้งเลยเมื่อได้ยินอย่างนั้น 5555+
“ขำไรยะโจโจ้ แกล่ะหาได้ยัง”
นั่น อีเมธพูดซะผมเบรกแทบไม่ทัน
“เออ ใช่ ๆ อีคนหัวเราะเนี่ยก็ยังไม่รู้ว่าจะหมู่หรือจ่า”อีกบได้ทีสมทบ
“เออ ๆๆๆ กูมันแย่”
“แหม กูยังไม่ได้ว่าอะไรมึงเลยนะคะอีโจ้” อีกบส่งเสียงมา “เจออีเมธก็ดีเลย จะได้แทคทีมช่วยมึงไงคะ”
“เออ ๆๆๆ ใช่”
“อืม ขอบใจพวกแกมากนะ” ผมตบไหล่นังเมธเบา ๆ “เออ ๆ เดี๋ยวมานะ ลงไปข้างล่างแป๊บ”
“จ้า ๆ” ผมปล่อยให้นังเมธคุยกับอีกบต่อไป หุหุ ดูท่าจะยาวเลยนะหน่ะ เออ อีเมธมันเป็นตำรวจนี่น่า เดี๋ยวผมลองคุย ๆ กับมันดูเรื่องคดีของคุณอู๋ดีกว่า บางทีอาจจะมีอะไรดีขึ้นมาบ้างก็ได้....คุณอู๋ครับ อดทนรออีกนิดนะครับ
วันต่อมาผมก็ไปทำงานปกติ เฮ้ออ อยากโทรหาคุณอู๋จังเลย แต่ไม่รู้จะโทรไปเรื่องอะไรดี....อืม ๆๆๆ โทรไปเรื่องเมื่อวานดีมั๊ยว่าเค้าเป็นไงมั่ง อืม ๆๆ ลองดูละกันน
ผมกดโทรออกแบบตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ เพราะกลัวว่าไม่รู้จะคุยอะไรดี อ่า คุณอู๋รับแล้ว
“ครับคุณโจ้..” คุณอู๋รับด้วยน้ำเสียงสดชื่น เค้าคงดีขึ้นแล้วใช่มั๊ยเนี่ย
“เอ่อ คุณอู๋ คุณอู๋เป็นไงมั่งครับ”
“ก็ดีครับ” ฟังดูแล้วเหมือนเขาจะยิ้มน้อย ๆ ไปด้วย “แล้วคุณโจ้มีอะไรเหรอครับ เห็นอั่งเล่าว่าคุณโจ้ก็มาหาผมเมื่อวาน”
“อ่อ ใช่ครับ แต่ก็ เห็นคนเยอะอ่าครับเลยไม่อยากรบกวน”
“ไม่รบกวนเลยครับ” คุณอู๋รีบตอบ “ผมก็ไม่ได้ออกไปเจอพวกเค้าหรอกครับ ป๊ากับม้าเป็นคนจัดการ”
โอ๊ย โล่งอกไปทีนะกู “อ่อ ครับ แฮ่ ๆๆ”
“คือ วันนี้...ตอนเย็น คุณอู๋ว่างมั๊ยครับ”
“ว่างครับ ว่าง มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ก็ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผม.....ก็แค่...เอ่อ..วันนี้เป็นวันพฤหัส ก็มีหนังเข้าใหม่ ๆ ผมเลยอยากชวนคุณอู๋ไปดูหนังด้วยอ่าครับ”
“โหย เรื่องแค่นี้เอง ได้สิครับ ผมเองก็อยากดูหนังอยู่เหมือนกัน”
“อืม ได้ครับ งั้นหกโมงเจอกันที่พารากอนนะครับ”
“ได้ครับ เจอกันครับ”
“ครับ”
เยสสส!!!! ในที่สุดเดทแรกในชีวิตของไอ้โจ้ก็มาถึงแล้ว คราวนี้ล่ะที่ผมจะไปดูหนังกับคุณอู๋ฉองต่อฉอง กร๊ากๆๆๆ ผมล่ะรีบเข้าไปเช็กใหญ่เลยว่ามีเรื่องอะไรน่าดูบ้าง แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็คงให้คุณอู๋เลือกหนังที่เขาอยากดูมากกว่า.....อู๊ย ๆๆๆ ตื่นเต้นๆๆๆ
ผมทำงานไปด้วยใจระทึก เป็นอีกวันที่อยากให้เลิกงานไว ๆ - - ห้าโมงครึ่งซะที เลิกงานเสร็จแล้ว ผมขอซื้อดอกไม้ติดไปซักช่อแล้วกันนะ เอาเป็นลิลลี่กับกุหลาบสีขาวละกัน สวยดี เหมาะกับคุณอู๋ด้วย อิอิอิ
ผมไปรอแถวหน้าโรงหนังเลย อืม หาไรกินรองท้องที่แมคฯก่อนดีกว่า อืม ว่าไปถ้าเมธกับอีกบมันอยู่กันพร้อมหน้าก็คงดีนะครับ เหมือนพวกเรากลับไประลึกอดีตตอนวัยรุ่นที่ชอบมาเดินสยามกัน หุหุ แต่ตอนนี้ตื่นเต้นจริง ๆ เลย จะได้ออกเดทกับเค้าแล้ววว วู้วๆๆๆๆ
ดูนาฬิกา ก็หกโมงหย่อน ๆ แล้ว เดี๋ยวคุณอู๋ก็คงมาล่ะน่า แล้วคุณอู๋ก็มาจริง ๆ ด้วย คนสวยในเสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน แต่เอ๊ะ นั่น น้องอั่งกับน้องแอนมาด้วยนี่นา.....
“หวัดดีครับคุณอู๋”
คุณอู๋ยิ้มรับ ผมหันไปทักน้องอั่งกับน้องแอน โธ่ผมลืมน้อง ๆ สองคนนี้ไปได้ไงเนี่ยว่าเขาไม่ปล่อยคุณอู๋ง่าย ๆ
“หวัดดีน้องอั่ง น้องแอน”
“ไงพี่โจ้ แล้วนี่..ดอกไม้” น้องอั่งมองดอกไม้ในมือผม
“เอ่อ พี่..พี่ซื้อมาให้คุณอู๋” ผมไม่พูดเปล่า รีบยัดดอกไม้ใส่มือคนสวยที่ทำหน้างง ๆ ทันที
“ให้ผม..” คุณอู๋เหมือนจะแอบงงและขำเล็ก ๆ
“ครับ มันสวยดี”
คุณอู๋ยิ้มรับ “ขอบคุณครับ”
“แล้วนี่พี่โจ้ซื้อมาให้พี่อู๋ทำไมล่ะเนี่ย” น้องอั่งถามต่อ แหม่ น้องอั่งนี่เจ้าเล่ห์จริง ๆ
“ก็ แหม่...”
“อั่ง” คุณอู๋ดุน้องตัวเอง
“อืม ๆ ผมไม่ถามก็ได้ แล้วนี่พี่เลือกได้ยังครับว่าจะดูเรื่องไร”
“ยังเลย ก็ตามใจเอ่อ พวกเราหน่ะแหล่ะ มันก็หนังที่พี่ยังไม่ได้ดูเลยสักเรื่อง พี่ก็อะไรก็ได้”
“อ๋ออ...” น้องอั่งรับคำ แล้วหันไปมองหน้ากับน้องแอน
“ไปกันเถอะพี่อั่ง เดี๋ยวแอนเข้าคลาสโยคะสาย”
“อืม ๆๆ ดีเหมือนกัน งั้นพวกผมไปก่อนนะครับพี่ ๆ ”
อ่าว ตกลงน้อง ๆ เขาไม่ได้มาเป็น กขค.เหรอเนี่ย อู๊ยยย เล่นซะผมตกอกตกใจ
“เอ่อ...” ผมมองตามน้อง ๆ ที่ทำหน้าตาล้อเลียนผม โอ๊ยยย เล่นอะไรไม่บอกกันมั่งเลยนะครับ เห็นใจพี่บางสิ พี่มันคนซื่อ(บื้อ)
หันมามองคุณอู๋ที่ขำน้องตัวเอง ผมก็อดมองเขาอย่างหลงใหลไม่ได้...คุณอู๋หันมามองผมที่เหวออยู่
“เอ่อ ไปซื้อตั๋วกันนะครับ”
“ครับ”
“คุณอู๋อยากดูเรื่องอะไรครับ”
“อืม ผมชอบหนังดราม่าอ่ะครับ คุณโจ้ชอบมั๊ย”
“ก็ดูได้นะครับ ก็ชอบ ชอบครับ”
“งั้น เราดูเรื่องนี้กันนะครับ” คุณอู๋เลือกเรื่องแล้ว และได้รอบที่ใกล้เวลาตอนนี้ที่สุดซะด้วย อืม คนไทยไม่ค่อยดูหนังแบบนี้กันเหรอเนี่ย น่าแปลก นี่ก็หกโมงแล้วน่าจะเต็มเร็วนะ
“เอ่อ คุณอู๋อยากซื้ออะไรไปทานมั๊ยครับ”
“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณ”
พวกผมรอจนเวลาหนังฉายสักพัก ตื่นเต้นๆๆๆๆๆ ดีนะครับที่ใช่หนังผี ผมจะบอกอะไรให้อย่างนึงว่าผมเป็นคนกลัวผีมากกกก ผมดูหนังผีทีไรต้องเอามือปิดตาทุกที บรื๊ยยยยย คงจะเสียฟอร์มน่าดู
พอเข้าโรงผมก็สังเกตว่ามีคนเข้าดูพอสมควร ส่วนมากก็จะเป็นผู้หญิงซะด้วย แต่ก็สวยสู้คุณอู๋ของผมไม่ได้หรอก หุหุหุ จะบอกว่าตลอดเวลาผมไม่สนใจหรอกว่าหนังเป็นยังไง ผมสนใจแต่คนข้าง ๆ มากกว่า อ่าว ..นั่น ร้องไห้ซะแล้ว
“คุณอู๋ครับ” ผมส่งกระดาษเช็ดหน้าให้ คุณอู๋รีบหยิบไปทั้งห่อเลย แล้วเช็ดน้ำตาป้อย ๆ อืม หนังมันดราม่ามากนะครับ ผมเข้าใจ
หนังจบแล้วทุกคนก็ออกจากโรง อืม ส่วนใหญ่นี่ก็ตาแดง ๆ กันออกมาทั้งนั้นเลย คุณอู๋ของผมก็เหมือนกัน เขามองหน้าผมเหมือนจะอายที่ร้องไห้ตอนดูหนัง แต่ผมยิ้มให้แบบไม่ถือสา
“ไปเข้าห้องน้ำกันดีมั๊ยครับ”
คุณอู๋พยักหน้ารับ และเดินไปเข้าห้องน้ำพร้อมกัน ผมออกมาก่อนแล้ว แต่ก็ยืนรอคุณอู๋แถวอ่างล้างมือ จนคุณอู๋ออกมา
“รอนานมั๊ยครับ”
“ไม่หรอกครับ ตามสบายครับ”
“ครับ”
“หนังดีนะครับเรื่องนี้” ผมชวนคุย
“อืม ครับ”
“เอ่อ...”
“คุณโจ้ครับ วันนี้ขอบคุณนะครับที่ชวนผมมาดูหนัง”
“โหยย ไม่ต้องหรอกครับ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณที่คุณอู๋มาดูหนังด้วยกัน”
“อ่าครับ...” ผมรับคำ “เอ้อ แล้วน้องแอนกับน้องอั่งเค้ายังไงครับเนี่ย”
“เค้ามาส่งเฉย ๆ หน่ะครับ” คุณอู๋ยิ้มขำ โธ่ น้อง ๆ นะเล่นซะพี่ตกใจหมดดด
“คุณโจ้หิวหรือยังครับ ไปทานข้าวกับผมมั๊ย”
เรื่องอะไรผมจะปฎิเสธล่ะ โอกาศที่สองมาถึงแล้ว “ครับ ไปครับไป”
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
สนุกมากกกกค่า ชอบพระเอกและเพื่อนสาวมาก
-
มาให้กำลังใจ
+1
-
ตายยยยยยยยยยยยชวนไปกินข้าวด้วย ท่าให้ดีพาไปทานที่บ้านนะคะคุณอู๋ อิอิ
-
ลุ้นนนนนนนน ^^
-
กร๊ากก......ขำก็อิตรงที่บอกว่าโจ้เป็นคนซื่อ แต่ซื่อบื้อนี่แหล่ะ :laugh:
ก็นะ ตอนนี้โจ้ก็เริ่มกล้าๆบ้างแล้วถึงจะออกงุ่มๆง่ามๆไปบ้างก้ตาม รออ่านต่อจ้าาาา
-
แอร๊ยยย
น่ารักหลายเด้อค่า ตอนนี้
ขอจัดหนักสักทีสิคะ เอาให้คุณอู๋ ละลายเลย
-
>< อร๊ายยยย หวานเหลือเกิ๊นนนนนนน ชอบๆๆๆ รีบๆต่อน้าคับ
-
กลับมาแล้วดีใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2:
เป็นกำลังให้คนเขียนเสมอค่ะ :กอด1:
-
เมื่อคืนว่าจะเข้ามาอ่าน แต่ไม่ไหวง่วงสุดๆ
โจ้นี่เวลาอยู่กับเพื่อนๆก็ดูหนุกหนานดีเนอะ
แต่พออยู่กับคุณอู๋ล่ะ คนละคนเลย หึ หึ ดูโจ้เกร็งๆนะ
แล้วความสัมพันธ์ฉันคนรัก ที่โจ้ต้องการ มันจะเกิดขึ้นเมื่อไรล่ะนี่หือพ่อโจ้ มัวแต่เกร็ง ไม่จีบซักที
ป.ล. หายไปนานนนนน..มาก คิดถึงคุณอู๋จะแย่
คราวนี้คงไม่หายไปนานนน..อีกนะคะคุณน้ำพริก
-
พัฒนาไปอีกแล้ว 1 ขั้น
ดีใจด้วยน่ะคุนโจ้ เดทครั้งแรก
-
มีเดทครั้งแรกแล้ว เดี๋ยวก็ต้องมีครั้งที่สอง สาม สี่ ....... ตามมาอีกใช่มั้ย นายโจ้ :m4: พยายามเข้าดูท่าจะไปได้สวยแล้วนะ :mc4:
-
:o8: :-[ :impress2: :impress2: โจ้พยายามเข้าไว้พิชิตใจน้องอั่งได้แล้วล่ะมั้งอย่างนี้ รักครอบครัวดูแลคนแก่ คุณอู๋ต้องรักอย่างแน่นอนนนน ฮิ้ววววว หรอชมต่อไป~~~~
-
เริ่มคืบหน้าแหละ โหะ ๆ
//ฮา เมนี่มากอ่ะ เอิ้ก ๆ
-
มันเริ่มมีลุ้นแระ อุอุ :z1:
-
คือแซบหลาย o13 o13 o13
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะทุก ๆ คน
ผมกับคุณอู๋เดินลงมาชั้นล่างที่เป็นศูนย์อาหาร ผมก็ถามคุณอู๋ที่กำลังก้มหน้ามองช่อดอกไม้ที่ผมให้
“เอ่อ..คุณอู๋อยากทานอะไรดีครับ”
“อืม แล้วแต่คุณโจ้ละกันครับ”
“เอ่อ จะดีเหรอครับ ผมอยากให้คุณอู๋เลือกมากกว่าว่าอยากทานอะไร ผมก็อะไรก็ได้ทั้งนั้นหล่ะครับ”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมเลือกหนังแล้ว งั้นเรื่องทานอะไรก็ให้คุณโจ้เลือกจะดีกว่านะครับ”
“เอ่อ..”
“อย่าเกรงใจผมเลยครับ” คุณอู๋ยิ้ม ๆ
“งั้นก็ได้ครับ ผมเลือกก็ได้ คุณอู๋อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับเนี่ย”
คุณอู๋หัวเราะเบา ๆ “คุณโจ้ อย่าถามผมอย่างนี้สิครับ ก็คุณเป็นคนเลือกไง หุหุหุหุ”
เออเนอะ คุณอู๋เค้าก็พูดถูก “งั้น กินคอฟฟี่บีนส์กันนะครับ”
“ครับ ได้เลย”
เมื่อเลือกร้านได้แล้วพวกผมก็เดินไปและเลือกโต๊ะที่จะนั่ง ผมว่าบรรยากาศร้านนี้ดูอบอุ่นหวาน ๆ ดีเหมาะกับคุณอู๋ของผมมาก ๆๆ ในร้านมีคนพอสมควร คุณอู๋ถอนแว่นตาออกแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม สักพักพนักงานก็เข้ามารับออเดอร์ ผมมองคุณอู๋ที่สั่งอาหาร อืม น่ารักจัง พูดกับพนักงานสุภาพมาก ๆ ซะด้วย...
“คุณโจ้ครับ คุณโจ้!”
“เอ่อ ครับ ๆ”
“เป็นอะไรไปเหรอครับ”
“อ่อ ป่ะเปล่าครับ เอ่อ สั่งอาหารใช่มั๊ยครับ” ผมรีบหยิบเมนูมาดูแก้เก้อ พนักงานสาวหัวเราะคิกคัก แหม่ ๆ จะขำอะไรนักครับน้อง ผมก็สั่งเป็นอาหารจานเดียวมากิน เมื่อเธอรับออเดอร์เรียบร้อยแล้ว ผมก็หันมายิ้มแห้ง ๆ ให้คุณอู๋
“คุณโจ้ว่าหนังเป็นไงมั่งครับ” คุณอู๋ถามผม
“ก็ดีนะครับ” เอ่อไงดี จะบอกเค้าไปดีมั๊ยว่าไม่ค่อยได้ดูหรอกนั่ง ดูแต่ตัวเค้ามากกว่า “ก็หนังมันมีความหมายนะครับ”
“อืม ครับ ผมชอบมากเลย ชอบตั้งแต่เป็นนิยายแล้ว พอมาทำเป็นหนังจริง ๆ ก็ดีครับ ไม่ได้ดัดแปลงอะไรมาก”
“โหย ดีแล้วครับ ไม่ได้ทำร้ายจิตใจคนอ่าน”
“ผมก็ว่าอย่างนั้นล่ะครับ สงสัยเค้ากลัวคนอ่านมาด่าเอามั๊ง เลยไม่กล้าทำอะไรมาก ฮ่ะๆๆ”
“ครับ หุหุ”
รอสักพักอาหารก็มา ผมก็ก้มหน้าก้มตากิน และมองคุณอู๋บ้างในบางครั้ง ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็คนมันเขินหน่ะ มื้อนั้นเป็นอันว่าต่างคนต่างจ่าย คือ ตอนแรกคุณอู๋จะเลี้ยงผม แต่ผมไม่ยอม ก็เลยต้องอเมริกันแชร์กันไป หวังว่าคงจะมีมื้อหน้าอีกน้า ว่าแต่ กินเสร็จแล้วผมก็เคงถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกับคุณอู๋ใช่มั๊ยเนี่ย
“คุณอู๋กลับยังไงครับ”
“อืม เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับครับ คุณโจ้ล่ะครับ”
“ผมก็รถไฟฟ้าหน่ะครับ”
“อ่าครับ”
ผมเดินมาส่งคุณอู๋ที่จุดโบกแท็กซี่ที่มีคนต่อคิวพอสมควร ก่อนจะกลับเหมือนคุณอู๋มีอะไรจะบอกผม
“คุณโจ้ครับ”
“หืมมม ครับ”
คุณอู๋ยื่นมือมาสัมผัสหน้าผมเบา ๆ “วันนี้ขอบคุณนะครับ”
“เอ่อ...ไม่หรอกครับ มันไม่เห็นต้องขอบคุณอะไรเลย”
คุณอู๋ส่ายหน้า “ผมดีใจนะครับที่วันนี้เรามาดูหนังกัน” ไม่พูดเปล่าแต่คุณอู๋ลูบหน้าผมไปด้วยเบา ๆ
“ครับ ผมก็..ดีใจ ดีใจมากเลยครับ”
“ครับ ไว้เรามาทานข้าวด้วยกันอีกครับ”
ผมได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจแทบเต้น “ดะ..ดะ ได้สิครับ”
“ผมขอเป็นคนเลือกนะครับว่าจะทานอะไร”
“ได้เลยครับ ไม่มีปัญหา”
เสียงนกหวีดเป่ากระแทกหู แสดงว่าแท็กซี่ที่มารับคุณอู๋มาแล้ว
“ผมไปก่อนนะครับ”
“ครับ”
คุณอู๋หันมายิ้มหวานให้ผมก่อนขึ้นรถ ผมโบกมือให้เบา ๆ เมื่อรถออกไปแล้วผมก็…
“เยส!!! วะฮู้ ๆๆ” ผมกระโดดจนตัวลอย ส่วนคนแถวนั้นก็มองผมอย่างกลัว ๆ พี่ยามเองก็เช่นกัน ผมยิ้มให้ทุกคนแห้ง ๆ แล้วรีบไปสถานีรถไฟฟ้าทันที โอ๊ยยย เดทแรกของไอ้โจ้ อะไรมันจะแฮ๊ปปี้กันอย่างนี้ หุหุหุหุ
ผมเดินเข้าบ้านไปด้วยอารมณ์เปี่ยมสุข จนแม่กับพ่อมองหน้ากันงง ๆ แต่พอเข้าไปถึงห้องก็มีคนโทรมา ใครเนี่ย อ่อ อีเมธนี่เอง
“หวัดดีค่าโจโจ้ อะไรยังไงอยู่ค๊า”
“เพิ่งกลับมาอ่า มีไรเหรอเมธ”
“เปล่าค่ะ เพื่อนจะโทรมาเมาท์เฉย ๆ เอ้อ โจโจ้คะ วันหยุดยาวนี้ว่างมั๊ยอะไรมั๊ยคะ”
“วันหยุดยาวเหรอ”
“เอออ ก็สัปดาห์หน้าไงอีนี่ ว่างมั๊ย ไปเยี่ยมอีกบที่หัวหินกัน”
“อ่าวเหรอ เออ ๆๆ ไปสิ ไปๆ แล้วแกลางานได้เหรอวะ”
“เรียบร้อยค่ะ ขอไปพักบ้างอะไรบ้าง ตำรวจนะคะ ไม่ใช่หุ่นยนต์”
“อ่า ๆๆๆ”
คุยกันสักพักผมก็ขอตัวไปอาบน้ำ และแน่นอนครับ เรื่องนี้ผมต้องอัพเดทให้ปลิวลม เพื่อนรักของผมฟังผมเลยโทรไปหาไอ้ปลิวและเล่าเรื่องทั้งหมดและเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้น
“เชรี่ยยยยย เพื่อนกูเก่งว่ะ”
“แน่นอน หุหุ”
“แหม่ ไอ้นี่ ชมนิด ๆ หน่อย ๆ นี่ลอยเลยนะมึง”
“ก็คนมันตื่นเต้นอ่า”
“เออ ๆ เชื่อ ๆ ว่าแต่ขอพูดตรง ๆ นะ กูไม่เชื่อเลยนะโจ้ว่ามึงจะมีลุ้นถึงขนาดนี้ ไม่ใช่สิ มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับมึงอ่ะ” แหม่ ขอบใจนะครับเพื่อนปลิว กูนี้ไร้น้ำยามากขนาดนั้นเลยเหรอครับ
“เออ กูก็ว่างั้น”
“กูว่าคุณอู๋คนสวยเค้าคงชอบมึงมั่งล่ะวะ เพราะไม่งั้นคงไม่ใจดีกับมึงอย่างนี้หรอก”
“แหม กูก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนั้นหรอกว่ะปลิว คริคริ”
“มันก็ไม่ใช่เข้าข้างตัวเองหรอก บางทีก็ต้องยอมรับ เพื่อจะเอามาประเมินต่อได้ว่าจะทำไง”
“อ่า ๆๆ” ผมรับคำ “แต่สรุปว่า เค้าไม่รังเกียจกูใช่มั๊ย”
“แน่นอน กูว่าคุณคนสวยเขาออกจะทอดสะพานให้มึงนิด ๆ ด้วยซ้ำ”
“เหรอ เคี๊ยก ๆๆๆ”
“แต่..” มันพูดเสียงดรอปลง
“แต่ไรวะปลิว”
“มึงบอกว่าเค้ามีปัญหากับแฟนอยู่ใช่มะ”
“อืม ๆๆ เค้ากำลังจะเลิกกับแฟน”
“มึงต้อง ..ไงดี...อย่าให้ใจเค้ามาก”
“ไมวะ” อ่าวไหงงั้นล่ะครับเพื่อนปลิว
“ก็ มึงอาจไม่รู้อะไร ช่วงนี้ที่เขากำลังเจ็บหนักอยู่ เขาอาจจะหาใครไว้คบคั่นเวลาก็ได้”
“อย่างนั้นเหรอวะ”
“อืม แฟนเขานี่ยังไม่ยอมเลิกให้ใช่มะ”
“อืม ๆๆ”
“กูว่านะ มันก็มีโอกาสที่เขาจะไปคืนดีกับแฟนเขาเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าแฟนเขาง้อดี ๆ เชื่อเหรอว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คุณอู๋มึงจะใจอ่อนบ้าง”
“.....”ผมคิดตามจากที่เคยได้ยินจากน้อง ๆ และเห็นกับตา เออ ก็จริงของไอ้ปลิวมันเหมือนกันนะ
“ว่าไง ไอ้ยาน”
“เออ ๆๆ กูจะเอาไปคิดดูนะ ขอบใจมึงมากละกันหมีปลิว”
“เออ ๆ กูดีใจนะที่มึงมีเดทแรกกับเค้าซะที และก็ ขออย่าให้คุณคนสวยของมึงไปดีกับแฟนเลย ขอให้เขาชอบมึงจริง ๆ อย่างที่มึงชอบเขาละกัน นะ”
“ซ๊าธุ..” ผมยกมือไหว้ท่วมหัว ก่อนจะวางสายจากมันไป ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะคิดตามที่มันบอกว่าอย่าเพิ่งทุ่มเทกับเรื่องนี้มาก อีกอย่างที่ผมกลัวก็คือ การที่คุณอู๋ทำดีกับผม ก็เพื่อคบไว้แก้เหงาแก้เศร้าก็เท่านั้น ใครจะไปรู้ล่ะครับว่าเขาคิดอะไรอยู่ ไม่แน่ว่าน้ำผึ้งหอมหวานของผมอาจจะกลายเป็นยาพิษก็ได้
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...
-
มาแล้ว...
อ่านแล้วนะคะ...
รักษาสุขภาพด้วยเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย
ขอบคุณค่ะ
-
แหมคุณอู๋คงไม่กลับไปหาแฟนเก่าหรอก ใช่มั้ย :monkeysad:
-
แอร๊ยยย
ลองกลับไปสิคะ จะไปดักตบ ที่หน้าร้านเลยค่า
อย่านะ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกมือชื้นเหงื่อแบบว่าทำไมชั้นลุ้นไปกับเดทของโจ้ได้ขนาดนี้ :laugh:
แต่มาแอบกระชากวิญญาณก็อิตรงคุณเพื่อนของโจ้ดึงกลับมานั่นแหล่ะ.....แต่ยังไงก็เชียร์โจ้สุดใจขาดดิ้น อิอ
+1+เป็ดจ้า :กอด1:
-
คุณอู๋ห้ามกลับไปนะ
-
ชวนคุณอู๋ ไปด้วยเลย จะได้อยู่ด้วยกัน :z1: :z1:
กลับมาต่อเร็วๆๆ นะคะ :z3:
-
น่ารัก จังเลย :-[
-
รอลุ้นตอนต่อไป :กอด1:
-
ขออย่าให้คุณกิมอู๋ใจอ่อนเลย เลิกๆไปหละดีแล้ว
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ทุกคน รักษาสุขภาพนะคะ
และแล้วก็ถึงวันศุกร์ซะที โชคดีจังที่สัปดาห์นี้ผมงานไม่เข้า ไม่ต้องอยู่แก้งานจนเย็น เสาร์อาทิตย์นี้ผมอยากชวนคุณอู๋ไปเที่ยวจัง แหม่ อย่าหาว่าผมเห่อเลยนะครับ เหมือนว่าเดี๋ยวนี้ผมหายใจเข้าหายใจออกก็เป็นคุณอู๋หมดแล้ว ฮี่ ๆๆๆ ผมยังจำสัมผัสจากมือนุ่ม ๆ ที่ลูบหน้าผมได้อยู่เลย ไหนจะสีหน้าแววตาอีก อ๋อยยยย คิดแล้วก็สุดแสนจะแฮ๊ปปี้ ว่าแล้วผมก็โทรหาเค้า..เอ๊ะ หรือจะไปหาที่บ้านเลย หุหุหุ
ว่าแล้วผมก็จอดรถไว้ที่บริษัทแล้วนั่งใต้ดินไปเยาวราชจะดีกว่า เมื่อไปถึงที่หน้าร้าน ผมก็เห็นกองทัพคู่แข่งนั่งรอยืนรออยู่เต็มไปหมด เอื๋อก! – เอาไงดีวะกู จะฝ่าวงล้อมเข้าไปดีมั๊ยเนี่ย
“อ๊าววว คุณโจ้...” เสียงหวาน ๆ ดังมาจากในร้าน คุณอู๋นั่นเอง คุณอู๋เดินมาหาผมด้วยรอยยิ้ม
“เข้ามาในร้านก่อนดีกว่าครับ”
“เอ่อ..คือ” ผมมองไปรอบ ๆตัว บรรดาของทัพคู่แข่งของผมมีคำถามทางสายตาว่า “ไอ้นี้มันเป็นใครร???” ก็แหมคุณอู๋เข้ามาจับมือถือแขนผมอย่างนี้ แต่ก็ดีนะครับ ฮี่ ๆๆๆๆ
“ครับ” ผมรีบตามคุณอู๋เข้าไปทันที ก่อนที่หน้าร้านจะมีการจลาจลย่อม ๆ คุณอู๋คงกลัวลุกลามไปมากกว่านั้น เลยขอออกไปเคลียร์ที่หน้าร้านให้เรียบร้อย ส่วนผมและคนในร้านก็แอบดูอยู่ น้องอั่งกับน้องแอนยิ้มให้ผมทะเล้น เหมือนจะบอกว่า “คอยดูสิพี่โจ้”
“คุณอู๋ ไอ้นั่นมันเป็นใคร????” ผู้ชายคนนึงถามออกมาอย่างเจ็บใจ
“เค้าเป็นเพื่อนผมเอง มีไรมั๊ย”คุณอู๋ตอบเรียบ ๆ
“แล้วพวกผมล่ะ....” อีกคนไม่ยอมแพ้ เอากับเขาสิ
“ฟังนะ พวกคุณไม่จำเป็นต้องมาทำอย่างนี้ ผมเชื่อว่ายังมีคนดี ๆ อีกหลายคนที่เขายังโสด”
“หมายความว่าไงอ่ะอู๋ อู๋ไม่โสดแล้วเหรอ”
“เปล่า ผมแค่ไม่อยากให้คุณปิดตัวเองแล้วมาแข่งกันทำอย่างนี้เพื่อผมนะถ้าหากผมเลือกใครสักคนแล้ว พวกคุณก็ต้องเสียใจ ผมไม่อยากให้พวกคุณเสียใจนะ”
ไอ้พวกนั้นทำหน้าคิดได้ “ที่ผมไม่ออกมาพบพวกคุณ ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจนะ แต่ผมไม่อยากให้ทุกคนมีความหวัง และสุดท้ายคนที่สมหวังก็จะมีแต่คนเดียว พวกคุณไม่คิดมั่งเหรอ”
“แต่ ..มันก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเพื่อคนที่เรารักเลยนี่ อู๋ ผมชอบอู๋นะ ชอบมานานแล้ว อู๋ก็รู้”
โหยยย รายนี้แรงว่ะ สารภาพกันโต้ง ๆ เลย แต่คนอื่นก็มองไอ้นี่อย่างไม่พอใจและโห่เล็ก ๆ เหมือนกัน
“ผมแย่กว่าคนอื่นตรงไหนอู๋ บอกมาได้มั๊ย ทำไมคุณถึงใจแข็งนัก” อีกคนไม่ยอมเหมือนกัน
“พวกคุณไม่มีใครแย่กว่าใครหรอก เอาเป็นว่าถ้าอยากจะให้ผมพิจารณาจริง ๆ ก็ขอให้ผมอยู่เงียบ ๆ สักพักนึง ได้มั๊ยครับ...” คุณอู๋ขอร้อง ทำให้ไอ้พวกนั้นสลดลงนึดนึง
“นะครับ..”
“ก็ได้ ๆ แต่อู๋อย่าหลบหน้าพวกเราอีกได้มั๊ยขอให้เราเห็นหน้าอู๋บ้าง”
คุณอู๋พยักหน้า “ได้ แต่คราวหลังไม่ต้องมากันเยอะอย่างนี้นะ”และคุณอู๋ก็เดินหันหลังเข้าร้านมา
“โหยยย พี่อู๋สุดยอด” น้องแอนยกนิ้วให้พี่ตัวเอง
“สุดยอดอะไรล่ะ ตามกันอยู่ได้เค้าไม่ทำงานกันบ้างเหรอ”คุณอู๋บ่นเล็กน้อย
“นี่เค้ามากันอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอครับคุณอู๋”
คุณอู๋พยักหน้าแบบเซ็ง ๆ (แต่ก็ยังสวย) น้องอั่งเลยเสริมว่า
“โหยพี่โจ้ไม่รู้อะไร เมื่อวานที่พี่อู๋กลับถึงบ้านตอนสามทุ่มกว่า ๆ พวกมันก็ยังนั่งรอนอนรอกัน กว่าพี่อู๋จะไล่ให้กลับได้ก็นานเลยแหล่ะ
ผมตกใจสิครับเมื่อได้ยินอย่างนี้ แต่ถ้าพวกนั้นรู้ว่าคุณอู๋ไปไหนกับผมมาผมคงโดนรุมประชาตรีนแน่ ๆ
“ว่าแต่พี่โจ้มีไรเหรอคะ”น้องแอนหันมาถาม
“ใช่ ๆ พี่มีไรป่าว” น้องอั่งก็หันมาถามเหมือนกัน
เอาล่ะ อย่างไงก็ถึงบอกผู้ปกครองคุณอู๋ก่อน ท่องไว้ อย่ากลัว ๆๆ“เอ่อ พี่ก็ จะมา...มา ชวนคุณอู๋ไปกินข้าวหน่ะ” ผมมองคุณอู๋ คุณอู๋ยิ้มรับ น้องอั่งกับน้องแอนมองหน้ากันเจ้าเล่ห์นิด ๆ แล้วถามต่อ
“ที่ไหนอ่ะพี่ พวกผมไปด้วยได้มั๊ย”
“ก็ เอ่อ ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไปด้วยกันนี่หล่ะ” อืม ถึงไม่ได้ไปสองคนแต่ อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ให้ไปล่ะวะ
“ที่ไหนพี่” น้องอั่งถามต่อ
“ก็ พี่ให้คุณอู๋เลือกเลย ตามสบาย”
“อ่าเหรอ” น้องอั่งเหมือนจะวางใจไม่คาดคั้นอะไรอีก
“พี่อู๋ พี่อู๋อยากไปไหนล่ะ”
“อืม ...”คุณอู๋ทำท่าคิด แล้วตอบว่า “ไปบ้านคุณได้มั๊ยครับ”
“หะ..บ้านผมเหรอ” โหยย ตกใจสิครับ มาบ้านผมเลยเนี่ย “ก็..ได้ครับ ยินดีเลย”
“ดีครับ งั้นพรุ่งนี้ไปทานมื้อเที่ยงกันที่บ้านคุณนะครับ”
“ได้เลยครับ ว่าแต่คุณอู๋อยากทานอะไรมั๊ยครับ”
“ก็....แล้วแต่คุณโจ้ละกันครับ” เขาตอบยิ้ม ๆ น้องอั่งกับน้องแอนมองหน้าผมยิ้ม ๆ เหมือนกัน ดีเลย จะได้บอกแม่ซะทีว่าคนไหนกันที่ผมชอบ อิอิอิ
ผมอยู่ที่บ้านคุณอู๋สักพักก็กลับ ความจริงเขาชวนผมกินข้าวด้วยแต่ผมบอกว่าต้องมาเอารถที่ออฟฟิศ แต่ระหว่างออกจากร้านไปใต้ดิน อีเมธก็โทรเข้ามาหาผม
“หวัดดีค้าโจโจ้ ทำไรอยู่”
“อ่อ กำลังกลับบ้านว่ะ มีอะไรเหรอ”
“โจโจ้ คืนนี้มาเที่ยวกับเมณี่หน่อยได้มั๊ยคะ เพื่อนคันมากเลยอ่า”
“โหย คืนนี้เหรอ...ที่ไหนล่ะ”
“รัชดาค่ะ”
“โหยยยย มึงเที่ยวใกล้ ๆ บ้านกูหน่อยไม่ได้เหรอ เกษตรนวมิทร์ อตก. เนี่ย”
“โอ๊ย ไม่เอาล่ะค่ะ กูขี้เกียจไปแย่งชายกับตุ๊ดเด็ก เห็นแล้วอารมณ์เสีย”
“สรุปว่ายังไงคืนนี้กูก็ต้องเที่ยวกับมึงให้ได้ งั้นสิ”
“แน่นอนค่ะ..นะคะ นะคะเพื่อนโจ้ คิดซะว่าสงสารกระเทยด้อยโอกาสนะคะ นะคะๆๆ”
“เออ ๆๆ ไปก็ไป เจอกันที่ไหนล่ะ”
“เจอกันหน้าร้านเลยค่ะ เดี๋ยวเมณี่จองโต๊ะก่อนนะคะ ว่าคืนนี้เราไปกันสองนาง แอร๊ยยยย”
“เออ ๆๆ สามทุ่มเจอกันหน้าร้านนะมึง”
“ค่า ได๋คะ”
ผมวางสายอีเมธไป เฮ้อออ ก็งี้หล่ะครับมีเพื่อนเป็นตุ๊ดก็ต้องทำใจ แถมเป็นตุ๊ดเก็บกดซะด้วย ผมเลยกลายเป็นกระโถนของอีเมธไปเลยงานนี้ แต่ก่อนอื่นผมก็ต้องโทรบอกแม่ก่อนว่าพรุ่งนี้ “คนพิเศษของผม” จะไปกินข้าวที่บ้านเรา ผมว่าแม่ต้องชอบคุณอู๋แน่ ๆ พ่อกับคนอื่นก็เหมือนกัน แต่พ่อจะตกใจมั๊ยเนี่ยว่านายหน้าหวานคนนี้หล่ะ คือคนที่ผมอยากพามากราบในฐานะลูกสะใภ้ อร๊างงงงงงส์
ผมไปเอารถและหาอะไรกินแถวนั้นก่อนจะไปที่ผับย่านรัชดาตามที่อีเมธมันนัด ผมรอหน้าร้านสักพักเพื่อนตัวดีของผมก็มา
“ฮายยยย โจโจ้” อีเมธมาเต็มในชุดเที่ยวกลางคืน เฮ้ออ อยากถ่ายรูปไปให้พ่อมันดูจัง หึหึหึหึ
“เอออ โบกแป้งนานนะมึง”
“อร๊ายยย อีนี่หยาบคาย กูสวยแบบธรรมชาติค่ะ”
ผมพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “ธรรมชาติลงโทษ”
“อะไรนะคะ”
“อ่อ เปล่า ๆ เออ กูว่าไปเถอะเดี๋ยวในร้านคนเยอะ”
“โหย ขอให้เพื่อนดูผู้ชายบ้างอะไรบ้างสิ”
“เออ ๆ”ผมรับคำและมองไปรอบ ๆ อืม เชื่อแล้วว่าชาวเกย์ต่างชาติแห่มาเที่ยวไทยเพราะอะไร มีแต่แบบนี้ทั้งน้านนน
“ไปเหอะมึง คนเยอะ กูไม่อยากเบียด”
“ได๋เคอะ”
ผมตามมั้นเข้าไป อืม ตอนนี้ดีเจก็เปิดเพลงวอร์ม ๆ เพราะมันยังไม่ดึกมาก แต่อีเมธนี่สิดูท่าทางมีความสุขมาก ๆ สงสัยจะเก็บกดมานานแสนนาน ผมกับมันก็เต้น ๆ และก็ดื่มกันเล็กน้อยแต่ที่อีเมธมันชอบมากก็ตรงมีโชว์นี่หล่ะ ผมว่าก็ฮาดีนะครับ จนผับปิดนั่นหล่ะถึงได้ออกมาอยู่กันหน้าร้าน
“อีโจ้ มึงเมายังค๊า”
“เมาได้ไงล่ะ เอารถมา” ผมหันไปถามมันที่ทำหน้าตาดี๊ด๊า “มึงล่ะเมาเปล่า”
“ไม่ค่ะ กูยังไม่เมา ยังไหว” อีเมธแหวเบา ๆ“โอ๊ย อยากได้ชาย”
“หาสิวะ” ผมหันไปบอกมัน แต่แล้วผมก็หันไปเจออะไรที่ร้านตรงข้าม นั่นมันคุณเคนนี่หว่า สงสัยมาเที่ยวแน่ ๆ
“ไรคะ มีอะไร หาชายอยู่เหรอเพื่อนสาววว” อีเมธถาม
“เปล่า ๆ”
“หืมมม ทำไมคะ”
“กูเหมือนเจอคนรู้จักว่ะ”
“ใครคะ”
“ร้านตรงข้าม ผู้ชายตัวสูง ๆ หน่ะ เห็นมั๊ย หน้าฝรั่ง ๆ”
“ไหน ๆๆ” อีเมธเพ่งมอง “ต๊ายยย หล่อจัง ใครคะยังไง ๆ”
“แฟนเก่า.คุณอู๋”
“อุ๊ยยยยย” อีเมธอุทานได้แค่นั้นก่อนจะช่วยกันดูต่อ เขายืนสูบบุหรี่สักพักก็มีผู้ชายตัวเล็กกว่าสองคนเดินมาสมทบ
อีเมธกรีดร้อง“อร๊ายย แรงอ่ะค่ะ มีทรีซัมกันด้วย”
ผมถามมันงง ๆ “มึงรู้ได้ไงวะ”
“โน้นไงคะ”อีเมธชี้ให้ดู เย้ยยยย เขาแลกลิ้นกันตรงนี้เลยเหรอ
“แอร๊ยยยย อิจฉา ๆๆๆๆๆ อยากกินแซนวิชชชช”
“โหยย อีเมธ มึงก็ไปกินกับเค้าเลยไป” อีเมธยังดี๊ด๊าไม่หยุด ส่วนผมก็ได้แต่ตกใจสิครับ คงไม่ต้องบอกต่อล่ะนะว่าคืนนี้พวกเขาจะไปไหนต่อ ดีล่ะ ผมจะได้บอกกับคุณอู๋ว่าให้ตัดใจจากผู้ชายคนนี้ได้เร็ว ๆ ซะที
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ
-
มาแล้ว...
อ่านแล้วนะคะ...
รักษาสุขภาพด้วยเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณคุณ PEENAT 1972 เช่นเดียวกันนะคะ รักษษสุขภาพเช่นเดียวกันค่ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยสามีเก่าอู๋นี่แรงเนอะ อย่ากลับไปคืนดีเด็ดขาดแบบนี้ต่ำ่ตม มากๆ
-
ตอนจบ แฟนเก่าคุณอู๋เป็นเอดส์ตาย :jul3:
-
ถ่ายรูปเป็นหลักฐานเลย ไม่งั้นแค่ลมปาก ถ้าใจยังไม่มั่นคงก็อาจคิดว่าเป็นการใส่ร้ายเพื่อทำคะแนน
-
ท่าทางงานนี้โจ้เหมือนจะโดนคุณอู๋รุกเองกลายๆแฮะ อิอิ แถมได้ผู้สนับสนุนดีอย่าง
น้องอั่งน้องแอนอีกด้วย o13
ส่วนอิเคน หึหึ น่าจะให้เพื่อนเมธได้ลิ้มรสฝรั่งแล้วถ่ายคลิปมันซะเลย ได้กำไรสองเด้ง :laugh:
+1+เป็ด
-
จะพาไปเปิดตัวแล้ว ฮิ้วววววววววววววววววววววววว :mc4:
แต่อยากอ่านแบบยาวกว่านี้ได้หรือเปล่าค่ะ มันสั้นจังเลย :m17:
-
พาคุณอู๋มาเปิดตัวกันเลยที่เดียว
-
แฟนเก่าคุณอู๋คงไม่มาสร้างปัญหาใดๆนะ
ก็...อดหวั่นใจไม่ได้
เห็นว่าโจโจ้กับคุณอู๋กำลังจะไปกันได้ด้วยดี
-
อีเคนนี่มาแรงจริง น่าจะเป็นเอดส์นะ
-
จะเม้นท์ตั้งแต่มะคืนแระ แต่เน็ตหอมันกากจริงๆ :z3:
จุดพลุฉลองให้กับคุณอู๋ ผู้ชายเฮงซวยอย่างนั้น ทิ้งไปได้ก็ดีแล้วค่ะ :กอด1:
พ่อโจ้เราน่ารักกว่าเยอะ ฮิ้ววว เอาค่าชมมานะเธอ :laugh:
-
มาดัน รอนายโจ้ กลับมาไวๆๆ นะ
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ
“แล้วมึงจะเอาไงต่อคะเนี่ย” อีเมธถามผมขณะอยู่ที่ร้านข้าวต้มรอบดึกด้วยกัน
“มึงว่ากูควรทำไงล่ะ บอกคุณอู๋เค้าเลยดีมั๊ย” ผมถามก่อนจะตักซุปเปอร์ใส่ปาก
“อืม ก็ดีนะ เค้าจะได้รู้ว่าแฟนเค้าเป็นคนอย่างนี้”
“เอ่อ...อีเมธ เรื่องแฟนเขามั่วเนี่ย เขารู้นานแล้วหล่ะ”
“เหรอคะ ยังไงคะ หมายความว่ารู้แต่ก็ยอม อย่างนั้นอ่ะเหรอ”
“ก็ งั้นมั๊ง อันนี้เท่าที่กูสังเกตนะ” แต่ผมไม่ได้เล่าเรื่องที่ผมแฮ็กภาพให้มันฟังนะ เพราะยังไงอีเมธมันก็เป็นตำรวจ หุหุ
อีเมธทาบอก“ต๊ายยย เมียหลวงแห่งยุค” มันถามต่อ “แล้วนี่ยังไงคะ ไปด่งไปเดทกันอีกมั๊ยเนี่ย”
ผมพยักหน้ายิ้มใหญ่ตอบรับมัน
“ดีมากค่ะ ที่ไหนยังไง”
“เหอะ ๆ บ้านกู”
“โอ๊วว จริงง”อีเมธตาโตตกใจ “เมื่อไหร่คะเนี่ย”
“พรุ่งนี้”
“โอ๊วววว เริ่ดมากค่ะเพื่อนโจ้……..ตายและโอกาสที่มึงจะตกล่องปล่องชิ้นกับเค้านี่มาแล้วนะคะ”
ผมมองหน้ามันงง ๆ “????”
“ก็ แหม่ ไปมาหาสู่ถึงครอบครัวกันอย่างนี้ คงจะไม่แคล้วต้องมาลงเลยกันหรอกค่ะ ว่าแต่ใครเป็นคนเลือกไปบ้านมึงกันคะ”
“เค้าเลือกว่ะ”
“ว๊าย ๆๆๆๆๆๆ อย่างนั้นยิ่งเริ่ดใหญ่เลยมึง โจโจ้ มึงรู้มั๊ยคะ ที่เค้าเลือกมาบ้านมึงอย่างเนี้ยะ ก็เท่ากับว่าเค้าเลือกคบกับมึงจริงจังเลยนะคะ”
“เหรอวะ....” ได้ยินอย่างนั้นผมก็ตื่นเต้นเลยสิครับ “ยังไงวะ”
“ก็แหม ผู้หญิงเราเนี่ย เวลาคบใครจริงจังก็ต้องอยากรู้จักครอบครัวของเค้าคนนั้นสิคะว่าเป็นยังไง เข้ากับเราได้มั๊ย และก็ถือโอกาสไปดูความเป็นอยู่จริง ๆ ของเค้าเลย”
“เหรอ ๆๆๆ” ได้ยินอย่างนี้ผมก็ดีใจ “ดีล่ะ ฮี่ ๆๆๆๆ”
“ค่า ๆๆ อู๊ย จะมีแฟนกับเค้าแล้วนะคะโจโจ้ คริ คริ”
“เออ ๆๆ กินเข้าไปอีเมธ” ผมตัดบท
“แหม่ เขินล่ะสิ อิอิอิ”
ผมพูดไม่ออกเลยเพราะว่าเขินจริง ๆ อย่างที่มันพูดอ่าแหล่ะครับ อิอิอิ ตื่นเต้นจังเลยคุณอู๋จะมารู้จักกับครอบครัวผมจริงจังแล้ว ทีนี้ล่ะไอ้แจ้จะได้เลิกขุดเรื่องผมไม่มีน้ำยาซะที ว่าแต่พ่อกับแม่จะตกใจมั๊ยเนี่ยที่ผมจะบอกว่าผมชอบผู้ชาย หุหุหุ
ถึงบ้านคืนนั้นผมก็รีบอาบน้ำนอนเลยครับ ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกกะว่าจะโทรหาอีกบแต่เอาจริง ๆ ไม่ทงไม่โทรหาใครแล้ว อึ๋ยยยยย ตื่นเต้น ๆๆๆๆ ผมตั้งนาฬิกาปลุกไว้ที่แปดโมงครึ่ง (ทั้ง ๆ ปกติวันหยุดผมตื่นเกือบบ่าย - _-‘)
เอาน่า เผื่อจะลงมาช่วยแม่เตรียมนั่นเตรียมนี่ไง อิอิ
แต่เอาเข้าจริง ๆ ผมก็ตื่นก่อนเวลาหล่ะครับ เพราะว่าผมตื่นเต้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ หุหุ
“อ้าว โจ้..” แม่ผมมองหน้าด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ตื่นแต่เช้าเชียวนะวันนี้”
ผมมองหน้าแม่ยิ้ม ๆ “แล้วนี่แม่ทำอะไรอยู่เหรอครับ”
“ก็ เดี๋ยวเตรียมทำพะโล้เต้าหู้ดำไว้กลางวันนี้ และก็น้ำพริกปลาทูล่ะ” แม่วางผักในมือและถามผม“อืม ว่าแต่คุณอู๋คนนี้ของเราเนี่ยคงจะพิเศษมากเลยใช่มั๊ย”
“เอ่อ....” เอาล่ะสิ คิดว่ามันจะง่ายแต่พอมาตอบจริง ๆ นี่ก็เรียบเรียงไม่ค่อยถูกเลย
“โจ้ชอบเค้าเหรอ”
“หะ....” ผมมองหน้าแม่งง ๆ แม่รู้ได้ไงอ่ะ อร๊างงงส์
“ใช่มั๊ยลูก คนนี้รึเปล่าที่โจ้บอกว่าจะพามาให้แม่รู้จัก”
โหย แม่พูดอย่างนี้แล้วจะให้ผมพูดอะไรอีกล่ะเนี่ย ผมเลยหยักหน้าบอกแม่ไป “ครับ คนนี้แหล่ะ..”
“เหอะ ๆๆๆๆ” แม่หัวเราะซะงั้น อ่าว ทำไมอ่า “ว่าแล้วเชียว”
“แม่ แม่รู้ได้ไงอ่า....”
“ทำไมจะไม่รู้ แค่แม่เจอเค้ากับโจ้ครั้งนั้น แม่ก็รู้แล้วว่าลูกแม่ต้องชอบคนนี้”
“โหยยย แม่อ่า”
“แม่เลี้ยงลูกมาตั้งแต่เด็กหนิ เรื่องอะไรแม่จะไม่รู้ว่าลูกชอบอะไร”
“แล้วแม่ว่าไงมั่งอ่ะ คือ คุณอู๋...”
“เค้าไม่ใช่ผู้หญิงใช่มั๊ยล่ะ….”
“งืม ๆ ครับ”
“หึหึหึ แม่ไม่ถือหรอก นี่แม่ก็บอกพ่อแล้วด้วย”
“หะ พ่อรู้แล้วเหรอแม่” ผมตกใจ เพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อจะว่าไง
“ จะว่าไงล่ะ พ่อก็ขำหน่ะสิ พ่อเค้าบอกว่า สงสัยแกจะไม่มีดวงเรื่องผู้หญิงมั๊งเลยมาได้แบบนี้แทน”
“โหย...พ่ออ่า พูดซะ....” ผมงอนพ่อเล็ก ๆ
“แต่พ่อแกก็บอกว่าโอเคนะ ขอให้ลูกมีแฟนดี ๆ ก็พอแล้ว จะเป็นอะไรแม่ก็ไม่สนใจหรอก อีกอย่าง ให้แจ้กับนกมีลูกก็ดีแล้วหล่ะ เพราะยังไงแม่ก็เป็นย่าอยู่ดี ฮ่ะ ๆๆๆ”
“แม่” ผมเข้าไปกอดแม่ “ขอบคุณแม่กับพ่อมากนะครับ”
“อื้ม ๆๆ จ้ะ แม่รู้ แม่เข้าใจ”แม่ก้มมาบอกกับผม “อีกอย่างแม่ก็ชอบคุณอู๋ของเราเหมือนกันนะ สวยเหมือนแม่ตอนสาว ๆ เลย ฮ่ะๆๆๆๆ”
“คร๊าบบบ แม่ผมสวยที่สุดอยู่แล้ว” ผมพูดจบก็หอมแก้มแม่ แม่ก็หอมแก้มผมกลับ“ลูกแม่ก็น่ารักที่สุดเหมือนกัน”
ผมกอดแม่แน่น เฮ้ออ อบอุ่นใจจริง ๆ ครับ
“ไงไอ้ตูดหมึก อ้อนอะไรแม่อีกล่ะหะ” พ่อเข้ามาในครัวอีกคน “นี่แม่แกเค้าเตรียมทำกับข้าวให้แฟนแกอยู่เนี่ย เห็นเปล่า”
“โหยย พ่อเค้ายังไม่ได้เป็นแฟนผม” ผมละจากแม่ และมาหาพ่อที่กำลังจะชงกาแฟ “ว่าแต่ ผมขอบคุณพ่อมากนะครับ” ผมยกมือไหว้พ่อ
“อืม ๆ ไม่เป็นไรหรอก” พ่อรับคำยิ้ม ๆ “พ่อดีใจนะที่แกเจอกับเค้าซักที”
ผมพูดไม่ออก ยิ้มอย่างเดียว ก็ตอนแรกผมคิดว่าจะพูดกับพ่อยากกว่านี้ซะอีก แต่ก็ต้องยกให้แม่ล่ะครับที่จัดการให้ผมเรียบร้อยแล้ว
“แล้วนี่เค้าจะมากันกี่โมงล่ะ”พ่อถาม
“อ่อ ก็คงประมาณสิบโมงสิบเอ็ดโมงมั๊งพ่อ”
“เหรอ ๆ” พ่อเออออ
“หุหุห ผมรับรองว่าพ่อกับแม่ต้องชอบเค้าแน่ ๆ”
“เออ ๆ ก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะสมกับเอ็งคุยมั๊ย 5555” พ่อตอบรับ ทีนี้ก็รอให้เข้ามาล่ะ อืม ผมว่าหลังจากกินข้าวเสร็จผมคงต้องบอกเค้าเรื่องเมื่อคืนนี้หล่ะ
ผ่านไปสักพักก็มีเสียงกริ่งหน้าบ้าน สงสัยว่าคุณอู๋จะมาแล้ว ผมรีบออกไปเปิดประตูรับ คุณอู๋ขับรถเข้ามาจอดในบ้าน ถึงแม้อากาศจะอบอ้าวนิดหน่อย แต่ก็ดูสดใสทันตาเมื่อคุณอู่ก้าวลงจากรถ
“หวัดดีครับคุณโจ้” เขายิ้มสวยให้เหมือนเดิม
“หวัดดีครับ”
“อืม เห็นคุณโจ้แต่งตัวอย่างนี้ก็แปลกไปนะครับ” ผมก้มมองดูตัวเอง ตาย ๆๆ นี่ผมอยู่ในชุดอยู่บ้านนี่หว่า โหยย เขาเห็นผมในเสื้อเน่าใส่อยู่บ้าน ตาย ๆๆๆ หมดหล่อเลยกู
“เอ่อ...”ผมไม่พูดอะไรนอกจากหันหลังเข้าบ้าน
“จะไปไหนครับ” คุณอู๋ร้องเรียก
“เอ่อ ไปเปลี่ยนชุดครับ”
“หึหึหึ ไม่ต้องหรอกครับ” คุณอู๋คว้าข้อมือผม “เราไม่ได้ไปไหนซักหน่อย นี่ก็บ้านคุณโจ้ ผมว่าแต่งตัวแบบนี้ก็สบาย ๆ ดี”
“หืมม”
“คือ ผมไม่เคยเห็นคุณในชุดแบบนี้ไง ปกติเห็นคุณใส่เสื้อเชิ้ตกับนุ่งกางเกงสแล็กนี่นา วันนี้มาเจอก็แปลกตาอ่ะครับ”
“ระ....เหรอ ครับ” เฮ้ออ ค่อยยังชั่วนึกว่าผมไม่หล่อแล้วซะอีก (“หูย ปกติมึงก็หล่อตายไอ้โจ้” เสียงในใจผมมันบอก)
“ป่ะ ผมซื้อของมาเหมือนกัน เดี๋ยวไปหาคุณพ่อคุณแม่คุณกันเถอะ”
“ครับ ๆๆๆ” ผมกระหยิ่มยิ้มย่องตามคุณอู๋ไปช่วยถือของและพาไปนั่งที่ห้องรับแขกที่พ่อนั่งอยู่
“อ่า พ่อครับ..” พ่อมองมาที่ผม “นี่คุณอู๋ครับ คุณอู๋ครับ นี่พ่อผม”
“สวัสดีครับ” คนสวยยกมือไหว้นอบน้อม พ่อผมก็รับไหว้เช่นกัน
“เดี๋ยวผมไปตามแม่ให้นะครับ แบบว่า แม่อยู่ในครัว”
“เอ่อ ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปในครัวกับคุณก็ได้”
ผมมองหน้าคุณอู๋แบบจะดีเหรอ
“นะครับ ผมไม่ได้มาเป็นแขกอะไรทางการนะ”
“ก็ได้ครับ” ผมยิ้มรับ และหันไปมองพ่อที่ยิ้มให้
คุณอู๋หันไปบอกพ่อ“เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ตามสบายครับ” พ่อยิ้มตอบ
“แม่ครับ พี่นก” ผมเรียกแม่กับพี่นกที่ทำครัวกันอยู่ “ผมแนะนำให้รู้จักอีกครั้งครับ นี่คุณอู๋ คุณอู๋ครับ พี่แม่ และก็พี่นก พี่สะใภ้ผม”
“สวัสดีครับ”
“หวัดดีจ้ะ” แม่รับไหว้“สวัสดีค่ะ”พี่นกก็รับไหว้ยิ้ม ๆ เหมือนพี่นกแกจะตื่นเต้นเล็ก ๆ ด้วยนะผมว่า
แม่ผมเข้าไปจับมือของคุณอู๋ “ดีใจจังเลยนะคะที่ได้เจอกันอีกครั้ง”
“โห ขอบคุณมากเลยครับ ดีใจมากเลยครับที่คุณน้ายังจำผมได้”
“จำได้สิจ๊ะ เนี่ย พอโจ้เล่าให้ฟังว่าคุณจะมาบ้านนะ น้ากับนกก็ดีใจใหญ่เลย นี่น้าเตรียมกับข้าวไว้หลายอย่างแหน่ะ”
“โธ่ อย่าเรียกผมว่าคุณเลยครับ เรียกผมว่าอู๋เฉย ๆ ดีกว่า นะครับ”
ผมเห็นพี่นกยืนตื่นเต้นแบบพูดไม่ออกอยู่ข้าง ๆ ผมเลยถามเบา ๆ
“เป็นไรพี่นก”
“โจ้ คุณคนนี้เค้าสวยจังเลย” คุณอู๋หันมายิ้มให้พวกผม และเดินเข้ามา
“คุณนกใช่มั๊ยครับ”
“ค่ะ....ใช่ค่ะ” พี่ตอบด้วยความตื่นเต้น
“สบายดีนะครับ”
“ค่ะ ....ก็สบายดี”
เขาหันไปมองรอบ ๆ “แล้วนี่ลูกชายไปไหนเหรอครับ”
“อ๋อ ดูการ์ตูนอยู่ข้างบนกับพ่อเค้าหน่ะค่ะ เดี๋ยวคงลงมา” นั่นพี่นกบอกให้เขารู้ทำไมเนี่ยว่าพี่ผมติงต๊อง โตแล้วยังดูการ์ตูนกับลูกอยู่เลย 555+
“อ่อ ครับ”
“เอ่อ อู๋...ออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่ามั๊ยจ๊ะ” แม่เริ่มเกรงใจเพราะเห็นว่าแขกมาอยู่ก้นครัวเลยทีเดียว
“ไม่เป็นไรครับ อืม คุณน้าจะว่าอะไรมั๊ยครับถ้าผมขอมาช่วยคุณน้าทำครัวอีกคน”
“โหยย ไม่ได้เลยจ้ะ หนูเป็นแขกนะจ๊ะ น้าจะให้มาช่วยทำครัวได้ไง”
“นะครับ ผมชอบทำอาหาร ขอผมเป็นลูกมือคุณน้าอีกคนนะครับ”
“เอ่อ..” แม่ไม่รู้จะทำไง
“นะครับ คุณน้า นะครับคุณนก”
“จ้ะ ๆ อย่างนั้นก็ได้” แม่ผมใจอ่อน
“ขอบคุณครับ” คุณอู๋ได้ยิ้นอย่างนั้นก็ดีใจ รีบไปล้างมือ ส่วนผมเองก็เข้าไปช่วยคุณอู๋เหมือนกัน ก็ไม่มีอะไรหรอกครับนอกจากหั่น ๆ ล้าง ๆ ให้แม่ผม ผมมองดูคุณอู๋ที่เข้ากับแม่และพี่สะใภ้ผมได้ดีก็ดีใจสิครับ คิดไปคิดมาก็ไม่เชื่อเลยว่าคนสวย ๆ อย่างคุณอู๋จะมาอยู่ในครัวที่บ้านผมได้ ฮี่ ๆๆๆ
และเวลากินข้าวก็มาถึง วันนี้บ้านผมอยู่กันครบ พ่อกับแม่ผมชวนคุณอู๋คุยนู่นนี้อย่างสนุกสนาน อาจเป็นเพราะว่าแม่กับคุณอู๋ถูกคอกันตั้งแต่อยู่ในครัวแล้วมั๊งครับ ส่วนผักกาดหลานผมที่นั่งใกล้ ๆ คุณอู๋ก็ดูชอบคุณอู๋เหมือนกัน ยกเว้นไอ้แจ้นี่หล่ะที่เหมือนนั่งเก็บข้อมูลอยู่ตลอด เหมือนมันกำลังประเมินสถานการณ์(รัก)ของผมไปด้วย หุหุ
“อาอู๋ค๊าบบบบ นี่อารายเหรอ” ผักกาดถามคุณอู๋ถึงของฝากที่คุณอู๋ซื้อให้ มันเป็นขนมกลม ๆ เรียกว่าอะไรนะมาการอง ใช่มั๊ย ผมไม่แน่ใจ
“เค้าเรียกว่า มาการองต์ครับ” คุณอู๋บอกหลานผม
“มันแปลว่าอารายเหรอฮับ”
“อืม อาอู๋ก็ไม่รู้เหมือนกันหน่ะครับ แต่มันอร่อยดี อาอู๋เลยซื้อมาฝากผักกาดไง”
“ขอบคุณค๊าบบ” หลานผมขอบคุณคุณอู๋
“ค๊าบบ”คุณอู๋รับคำและหัวเราะชอบใจ
ผมมองดูคุณอู๋มีความสุขอย่างนี้แล้ว สงสัยว่าผมคงต้องพักเรื่องนั้นไว้จะดีกว่านะครับ อีกอย่างผมว่ารู้ไปมันก็ไม่ทำให้เรื่องของผมกับเขาดีขึ้นทันตาหรอก สู้มามีความสุขกับเรื่องจริง ๆ ตรงหน้าดีกว่าใช่มั๊ยครับ
และคุณอู๋ก็ขอตัวกลับในเวลาบ่ายสองเพราะเขาบอกว่าต้องไปทำธุระที่ร้านของญาติต่อ ก่อนกลับผมก็มาส่งที่หน้าบ้าน
“วันนี้....เอ่อ” ผมเกาหัวแกรก ๆ คิดไม่ออกจะพูดอะไรดี
“วันนี้ผมมีความสุขมากเลยนะครับ” คุณอู๋บอกกับผม “ครอบครัวคุณน่ารักมากเลยนะครับ กับข้าวแม่คุณก็อร่อยมากด้วย”สายตาของคุณอู๋บ่งบอกว่าที่พูดมาทั้งหมดนั้นออกมาจากใจ
“เอ่อ ขอบคุณครับ”
“ผม...ขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“ครับ”...เอาล่ะสิ พูดไม่ออกเลยว่าจะลายังไงให้มันหวาน ๆ ผมมองเห็นคุณอู๋กำลังจะเปิดประตูรถ เลยตัดสินใจว่า
“เดี๋ยวคุณอู๋ครับ..”
คุณอู๋หันมาตามเสียงเรียก ผมก้าวเข้าไปกอดเขาไว้กันทีด้วยหลายความรู้สึกที่มีอยู่ในอก ผมรู้ตัวว่าตัวเองตัวสั่นมากแค่ไหน แต่ก็กอดเขาไว้ให้เขารู้ว่าผมรู้สึกยังไง เหมือนเขาจะตกใจเล็กน้อยแต่ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็กอดผมตอบในที่สุด
ผมละออกมาบอกกับเขาตรงหน้า“ขอบคุณมากนะครับ”
เขาพยักหน้าตอบและยิ้มน้อย ๆ “ครับ” เขาละออกจากตัวผมแต่ก็ลูบหน้าผมเบา ๆ ก่อนจะขึ้นรถและสตาร์ทออกไป ส่วนผมเองก็มองตาม ตอนนี้ในตัวผมซาบซ่านไปด้วยความรู้สึกที่เรียกว่าความสุข เหมือนผมกำลังจะลอยขึ้นไปกับอากาศอย่างนั้นหล่ะครับ อ๋อยยยยยยยยย
“ฮิ้ววว!!!” เสียงไอ้แจ้นำคนในบ้านโห่ผม อ่าว นี่แอบดูกันอยู่เหรอเนี่ย อายจัง....
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ
-
ตอนนี้น่ารักกันทั้งบ้านดีจัง ดีใจด้วยนะคะโจ้
ขอให้สมหวังเร็วๆ
ขอบคุณนะคะที่มาลงให้ได้อ่าน
-
เจอเรื่องนี้เวอร์ชันที่เป็นเรื่องสั้นในคืนวันสอบ (แต่ก็อ่าน ฮ่าๆ) จนตามมาถึงเรื่องยาว
แต่เพิ่งมีโอกาสได้เม้นท์(แหะๆ)
ผมชอบโจ้ที่สุดในเรื่องฮะ แล้วยังมีเพื่อนสาวทั้งหลายอีก โจ้รอดมากลายเป็นแมนได้ไงเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
-
ควรจะหาฤกษ์แต่งไว้เลยค่ะ :jul3:
-
อ่านไปอมยิ้มไป สุขใจไปกับโจ้ หุ หุ
ครอบครัวโจ้น่ารักจัง ดิฉันว่าวันนี้คุณอู๋ให้คะแนนโจ้กับครอบครัวเต็ม100แน่เลย
อิ อิ ขำอิโจ้ ไปกอดเขาแบบสั่นๆ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่กล้าๆมั่งนะ สู้ๆ นะโจ้
ดิฉันว่า..การบอกความรู้สึกของเรากับใครนี่ บางทีถ้าบอกด้วยภาษากายมันให้ความรูสึกลึกซึ้งกว่าคำพูดนะ
-
นึกว่าจะสารภาพขอเป็นแฟนแล้ว คุณอู๋จะเข้าใจเรื่องเมธผิดหรือเปล่าล่ะเนี่ย
-
น่ารักจัง :กอด1:
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ทุกคน รักษาสุขภาพและรักษาตัวจากอุทกภัยด้วยนะคะ ขอให้ทุกคนปลอดภัยนะคะ
ทันทีที่ผมถึงบ้าน อย่างแรกก็คือโทรรายงานปลิวลมเพื่อนรักของผม หุหุหุ ผมว่ามันต้องตกใจแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับผม
“โหยยยย เดี๋ยวนี้ก้าวหน้าใหญ่แล้วนะมึง”ไอ้ปลิวลมโวยวายดังลั่น “นี่คุณคนสวยเขาคิดสั้นมาหอมมึงก่อนเลยเหรอวะเนี่ย”
“แหม แค่มาหอมกู มันคิดสั้นตรงไหน”
“ก็ล้อเล่นน่า ก็ เค้าเปิดเผยว่ามีใจให้มึงซะขนาดนี้ ก็เท่ากับว่าเค้าเลือกมึงเป็นแฟนแล้ว อย่างนี้ไม่เรียกว่าคิดสั้นแล้วจะเรียกอะไรวะ”
“งั้นแสดงว่า....” ผมก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอกครับ กึ๊ย ๆๆๆๆ
“แต่มึงก็ต้องอย่าลืมบอกรักเค้าจริง ๆ ด้วยล่ะ เท่าที่กูฟัง ๆ ดูเนี่ยมึงก็ยังปอดเหมือนเดิม”
ผมก็เงียบสิครับเมื่อได้ยินอย่างนั้น โหย แต่กูอยู่กับเค้าสองคนก็เกร็งจนฉี่แข็ง นี่มันให้ผมบอกรักเค้า ผมว่าผมคงเป็นลมตายก่อนพอดี
“เออ ๆ กูจะพยายามละกันปลิว ขอบใจมึงมากนะเว้ย”
“อืม ๆ” มันถามต่อ “เออ วันหยุดยาวนี่มึงไปไหนวะ”
“อ๋อ ไปหาอีกบที่หัวหินหน่ะ กับเพื่อนอีกคน”
“อ่าวเหรอ ว้า ว่าจะชวนมาเที่ยวพัทยาด้วยกันซะหน่อย”
“เหอะ ๆๆ ไว้วันหลังเลยมึง เออ กูก็นึกว่ามึงจะกลับกรุงเทพฯซะอีก”
“ไม่ล่ะวะ เออ แล้วนี่คุณอู๋มึงเขาไปเที่ยวไหนเนี่ย มึงได้คุยกับเค้าป่าว”
“เค้าไปเกาหลีกับครอบครัวว่ะ”
“เออ ๆ นึกว่าจะชวนเค้าไปเที่ยวด้วยซะอีก”
“โหย ไม่ทันได้ชวนว่ะ แต่ก็ให้เค้าไปเที่ยวกับครอบครัวหล่ะดีแล้ว”
“เออ ๆ ไอ้คนรักครอบครัว 555”
และผมกับมันก็คุยกันเรื่องอื่นเล็กน้อยก่อนจะวางไป หะ...ไอ้ปลิวให้ผมบอกรักคุณอู๋เลยเหรอ มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับเนี่ย และอีกอย่างผมก็ไม่แน่ใจตัวเองว่าจะกล้าทำอย่างนั้นได้หรือเปล่า เพราะแค่คิดหัวใจผมก็เต้นจนแทบทะลุออกมาจากอกแล้วหล่ะครับ อ๋อยยย....
และแล้ววันหยุดสุดขีดที่ผมรอคอยก็มาถึง ผมกับอีเมธเดินทางออกจากกรุงเทพตั้งแต่วันศุกร์ตอนเย็นกับรถของมัน ตอนแรกผมคิดว่าก็ดีครับนาน ๆ ที่จะได้มีคนขับรถให้นั่งบ้าง แต่พอมันขับรถมารับผมที่บ้านเท่านั้นหล่ะ
“อีโจ้ มึงขับให้หน่อยนะคะ กูไม่ชินทาง”
น่าน เป็นไงล่ะเพื่อนผม โธ่ นึกว่าจะได้นั่งสบาย ๆ ไปตลอดทางซะแล้ว
“เออ ๆ” ผมรับคำและไปขับให้มัน งานนี้อีเมธเหมือนได้ปลดปล่อยเต็มที่ เมาท์แหลกประหนึ่งว่าเก็บกดมาสิบชาติแล้ว ผมก็เออ ๆ ออ ๆ มันไปในบางเรื่อง พอขับเลยกรุงเทพออกไปไม่เท่าไหร่อีเมธก็กลับคารถซะแล้ว สงสัยคงหมดแรงล่ะมั๊ง
แต่วันนี้รถขาออกเยอะจริง ๆ เลยครับ หวังว่าที่หัวหินคงมีที่กินที่เที่ยวให้พวกผมบ้างนะ และผมก็มาถึงหออีกบในเวลาสองทุ่มกว่า ๆ นั่นไงอีกบยืนรอพวกผมอยู่ตรงนั้นแล้ว พอจอดรถเท่านั้นหล่ะ......
“อีโก๊บบบบบบบบบบบบบบบบบ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย”อีเมธพุ่งลงจากรถประหนี่งถูกถีบ
“แอร๊ยยยยยยยยยยยย อีเมธธธธธธธธธธ”
ภาพที่ทุกคนเห็นในวันนั้นก็คือ กระเทยสองคนโผเข้าหากันและกรี๊ด ๆๆๆๆ เหมือนโดนน้ำกรดสาด แต่เปล่าครับ นั่นเป็นแค่การแสดงความดีใจของพวกมันเท่านั้นเอง ผมมองดูคนแถวนั้นที่มองมาอย่างตกใจ สายตาของพี่ ๆ เขาเหมือนจะถามว่า “พวกเมิงเป็นเชี่ยไรกันมากมั๊ย”เอ่อ มันไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ นอกจากเป็นกระเทย หุหุ
“โอ๊ยยย อีเม๊ธธธธธธ ไม่เจอกันสิบกว่าปียังแอ๊บแมนเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“อีบ้า จะให้ชั้นทำไงล่ะ” อีเมธเหมือนจะอยากหัวเราะกับชีวิตตัวเอง “โอ๊ยยย คิดถึงมึงอ่ะอีกบ”
“เออ ๆ กูก็คิดถึงมึง อีดรอก ไม่ส่งข่าวคราวมามั่งเลยนะคะ”
“โหย ส่งได้ที่ไหนล่ะคะ ตั้งแต่ขึ้นเหล่าก็ไม่ได้ติดต่อใครเลย นอกจากพ่อกับแม่”
“อ่าค่า ว่าแต่กินไรมายัง แล้วใครขับมาเนี่ย”
ผมรีบตอบ “กู”
“อ๊าววว นี่มึงไม่ขับเองคะ ใช้อีโจ้มันขับทำไม”
“กูขี้เกียจขับนี่ อีกอย่าง กูไม่รู้ทางด้วย”
“เออ ๆ ค่ะ ไป ๆ เก็บของบนห้องก่อนแล้วไปหาไรกินกันนะคะ”
อีกบนำพวกผมขึ้นไปบนอพาตเม้นท์ที่เป็นที่ซุกหัวนอนของมัน แต่พอไปถึงจริง ๆ ผมกับพวกมันก็นอนดูข่าวภาคค่ำกันก่อน เอ่อ ผมหน่ะ ดูข่าว แต่อีสองคนนี้นั่งเม้าท์กันแข่งกับทีวี หุหุหุ จนข่าวจบนั่นหล่ะถึงได้ไปหาไรกินกัน โดยพวกผมไปกินกันที่โต้รุ่ง อ่อ และผมก็ไม่ลืมแวะไปหาน้านีของผมด้วย แต่ขากลับอีกบมันขอไปดูที่ไซต์งานก่อน
“มึงจะมาทำไงคะอีกบ ดึก ๆ ดื่น ๆ อย่าบอกนะว่าพากูมาแอบดูคนงานอาบน้ำ” อีเมธกรีดขึ้นมา
“อีบ้า คนงานเริ่มย้ายออกไปแล้วค่ะ งานใกล้จะเสร็จแล้ว เหลือแค่อีกโจ้มาตรวจให้เรียบร้อยก็เท่านั้น”
“ใช่ ๆ เดี๋ยวกูก็มาที่นี่อีก” ผมบอกอีเมธ
“โหยยย อิจฉา ๆ”
อีกบตอบกลับ“มึงย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดสิคะ อย่าเว้นเว้อ”
“เออ นี่แล้วมึงจะมาทำไมเหรอวะกบ” ผมถาม เพราะชักออกทะเลแล้ว
“ก็ อย่างที่กูบอกไง ว่ามีคนมาด้อม ๆ มอง ๆ ที่นี่ กูก็เลยอยากมาดูว่าวันนี้มันมาหรือเปล่า”
“อ่อ ๆ เออ ๆ” ผมรับคำ
อีเมธอยากรู้“มีไรกันเหรอคะ เล่ามา ๆ”
“อย่าเพิ่งเมาท์เลยค่ะ เดี๋ยวกลับไปค่อยคุย”
“ได๋ค่ะ”
อีกบพาพวกผมมาแอบอยู่ที่มุมหนึ่งในบริเวณรอบตัวบ้าน สักพักก็มีผู้ชายสองคนเดินมา อืม ท่าทางไม่น่าไว้ใจอย่างที่อีกบมันบอกจริง ๆ ด้วยสิ พวกผมเห็นอย่างนั้นเลยเข้าไปสาระแนใกล้ ๆ ..ตายห่า มือถือใครดังวะ พวกผมมองหน้ากันวงแตก ซวยแล้วมั๊ยล่ะ.... แต่เสียงมือถือก็เงียบไป อ่อ เป็นของพวกนั้นนั่นเอง..เฮ้ออ..
“ครับนาย”
“ทางสะดวก ไม่มีคนอยู่เลยครับนาย”
“ผมส่งคนไปดูแล้ว วางใจได้ครับ”
“ครับ เดี๋ยวผมจะลงมือคืนพรุ่งนี้เลยครับ”
“ครับ นายไม่ต้องเป็นห่วง ครับ ๆ”
มันจะทำไรกันว้า....พวกผมมองหน้ากัน และแอบฟังต่อ
“ยังไงพี่”
“นายบอกว่าคืนพรุ่งนี้ให้เผาบ้านนี้ได้เลย”
เผาบ้าน!!!! พวกผมมองหน้ากันแตกฮือกว่าเดิมอีก ผมรอจนพวกนั้นออกไปแล้วจึงรีบออกจากตรงนั้นทันที ส่วนอีกบแทบกรี๊ดเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“แอร๊ยย ใครคะ ใครจะมาทำงานของชั้นฟัง”
“เอาน่าอีกบ ใจเย็น ๆ” ผมปราม
“กูว่ามีอะไรไปคุยกันที่ห้องดีกว่านะคะไม่งั้นไอ้พวกนั้นอาจเห็นพวกเราก็ได้” อีเมธรีบชวนกลับห้องทันที
พอกลับถึงห้องอีกบก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้อีเมธฟัง โดยอีเมธก็ซักทุกอย่างซะสะอาด สมกับเป็นตำรวจจริง ๆ เมื่อได้ความแล้ว อีเมธก็พูดด้วยสีหน้าจริงจังอย่างที่พวกผมไม่ค่อยได้เห็นว่า..
“ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวชั้นจะติดต่อกับตำรวจทางนี้ดู ยังไงเดี๋ยวชั้นจัดการเอง พวกแกไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
ผมกับอีกบดีใจที่เป็นอย่างนั้น
ผมบอกกับมัน“ขอบใจมึงมากนะ เมธ”
“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ตำรวจอยู่แล้ว”
โหยเพื่อนกูเข้มว่ะ
“ว่าแต่ อีกบ ไหนมึงว่าพ่อค้าร้านน้ำปั่นหล่อไง สะตอชัด ๆ” อีเมธกรีดเสียงแหวอีกกบทันทีอย่างขัดใจ โธ่เพื่อนกู! หมดกันเพิ่งชมไปมะกี๊เนี่ย
วันต่อมาซึ่งเป็นวันเสาร์ ผมกับเพื่อน ๆ ก็ตื่นสาย ๆ กัน ยกเว้นอีเมธที่ออกไปแจ้งความแต่เช้า และกลับมาตอนเกือบเที่ยง
“ตื่น ๆๆๆ ค่ะ กระเทยและผู้ชายทั้งสอง” อีเมธโหวกเหวกทันทีเมื่อเข้ามา “ตื่นค่ะ ๆๆ ไปแดรกข้าวกันได้แล้ววว”
“งืม ๆๆ” ผมลืมตามอง “ไปไหนมาวะเมธ”
“ไปแจ้งความค่ะ งานนี้รับรองฟินส์นาเล่แน่”
“เหรอ เออดี ๆๆ” ผมหันมองอีกบที่ยังไม่ตื่น “อีกบ ตื่นๆๆ”
“โอ้ย ช่างมันเถอะค่ะ ไม่ตื่นก็ไม่เป็นไร แต่มะกี๊ชั้นไปโรงพักมา อุแม่เจ้า ผู้กองหล่อมว๊ากกกกกก”
อีกบลุกผึ่งทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น “อะไรนะคะ!!!”
ผมมองหน้าอีเมธ อึ้งสิครับ กระเทยเขาปลุกกันอย่างนี้เหรอเนี่ย หุหุหุ
“อะไรนะคะอีเมธ ใครคะ ใครหล่อ ไปคะ ๆๆ อาบน้ำแต่งตัว”
อีกบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที อีเมธจิกตามองส่งท้าย
“ฮ้ออยย สันดานกระเทย” อีเมธว่างั้น ก่อนจะหัวเราะในคอเหมือนนางร้าย
กว่าผมจะออกจากห้องอีกบได้ก็เกือบบ่าย อีเมธบอกว่าวันนี้ให้หาอะไรเที่ยวเบา ๆ ไปก่อน เพราะอย่าลืมว่าตอนกลางคืนพวกเราต้องไปกับตำรวจที่ไซต์งาน ผมจะได้รู้ว่าใครกันที่ส่งคนมาทำอย่างนี้ อีกบเลยพาพวกผมไปเที่ยวเพลินวาน งานนี้กรเทยมีความสุขกันใหญ่เลย เพราะของกินของใช้นี่แนว ๆ ทั้งนั้น และกลับมาในหัวหินอีกทีก็มืดแล้ว งานนี้คุณตำรวจได้มีการโทรมาหาอีเมธเป็นระยะ ๆ ด้วย แต่ก่อนจะไปอีเมธมันก็ได้ขอร้องพวกผมว่า
“อีกบ กูมีเรื่องจะขอให้มึงช่วย”
“ว่า..จะให้แอ๊บด้วยว่างั้น”
อีเมธพยักหน้าอ้อน ๆ “นะคะ ๆ เพื่อนสาว ช่วยเมณี่หน่อยนะคะ”
“เออ ๆ จะพยายามนะคะ อีดรอก เกิดมากูก็เพิ่งแอ๊บกับเค้าเนี่ยะ” อีกบรับปาก
“อู๊ยย ขอบคุณค่า” อีเมธเข้าไปกอดเพื่อนอย่างดีใจ ทีนี้ล่ะ ภารกิจแมน ๆ ของพวกผมก็เริ่มขึ้น
พวกผมเข้าไปสมทบกับคุณตำรวจที่ดูแลเรื่องนี้ อีเมธแนะนำว่า ผมสองคนคือวิศวะกับมัณฑนากรณ์ผู้ดูแลงานนี้ คุณตำรวจพยักหน้ารับรู้ และให้ลูกน้องคนนึงมารับรองพวกผม
“งั้นผู้หมวดรออยู่ทางนี้นะครับ มีอะไรผมจะรายงาน”
อีเมธพยักหน้าแมน ๆ เลยทำให้อีกบมองจิกไปอย่างหมั่นไส้ อีเมธเลยมองจิกตอบ 5555+ กระเทยนี่เขาไม่ยอมกันเลยใช่มั๊ย
สักพักมีก็วอเข้ามาว่าเป้าหมายมาถึงแล้ว พวกผมเลยไปดูเจ้าหน้าที่เขาจัดการ และก็จับกุมได้ไม่ยาก พอเห็นหลักฐานแล้วก็ตกใจ โห มาครบเลยนะ ทั้งน้ำมัน คบไฟ นี่กะเผาให้วอดเลยเหรอวะครับพี่
แล้วพวกผมก็ตามไปโรงพัก เพื่อให้ปากคำเรื่องทั้งหมดและก็จะได้รู้กันซักทีว่าใครเป็นคนจ้างมา ไอ้เรื่องให้ปากคำหน่ะเสร็จไปนานแล้ว ผมกับอีกบเลยมานั่งรออีเมธที่ไปติดตามเรื่องนั้น ที่เขากำลังสอบสวนกันอยู่สักพักอีเมธก็ออกมา หน้าตาอย่างนี้แสดงว่ามีข่าวดีใช่มั๊ย
“ว่าไงคะ” อีกบหลุดมา
“อีกบ!!” อีเมธแทบกรี๊ด
“อ่อ เออ ๆๆ ว่าไงมั่งวะ” อีกบแอ๊บทันที
“ก็ รู้แล้วว่าใครเป็นคนจ้างวาน” อีเมธบอกพวกผม “เขาบอกว่า คนจ้างวานชื่อเคนเน็ท หรือ นายเคน นี่หล่ะ”
“คุณเคน” พวกผมมองหน้ากัน “ฝีมือคุณเคนเหรอวะเนี่ย”
“ก็คงจะใช่ล่ะ แต่คราวนี้คงไม่ได้ประกันตัวหรอก”
“ไมวะ”
“เพราะเค้าไม่ได้มีคดีเดียวนี่สิ ถ้าจับได้เมื่อไหร่ รับรองติดคุกยาวแน่”
พวกผมมองหน้ากันโล่งอก เฮ้อออ แต่ผมนี่สิ หมดไปอีกหนึ่งเรื่องและหนึ่งคนแล้ว เย้ ๆๆๆๆๆๆ ดีใจจังเลยยย..
“เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณมากเลยนะครับ ที่ช่วยแจ้งเรื่องนี้” ผู้กองหน้าตาดีที่รับผิดชอบเรื่องนี้มาขอบคุณพวกผมด้วยตัวเองหลังจากยัดพวกนั้นเข้าซังเตแล้ว
“ครับ” อีเมธยื่นมือไปข้างหน้า “ยินดีครับ”
ผู้กองคนนั้นยื่นมือมาจับเช่นกัน อีเมธจับมือกับเขาเท่ห์ ๆ แต่พอเขาไปแล้ว มันก็หันมายิ้มเยาะอีกบอย่างสะใจ
“หืม ๆๆ สันดานกระเทย หลอกจับมือผู้ชายนะคะ” อีกบไม่ยอม “แอ๊บมันเข้าไปค่ะ”
“หึหึ ฟินส์” อีเมธว่างั้น ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ป่ะ คืนนี้เราไปฉลองกันดีกว่าค่ะ ร้านไหนเริ่ดคะ จัดมา!!”
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ
-
:z13: :z13:
เดี๋ยวกลับมาอ่านจ๊ะ
-
อ่านไป ยิ้มไป
+1
-
ทำไมอีตาเคนนี่มันโหดร้ายแบบนี้เลวจริงๆ
-
จับได้ไม่ต้องฆ่านะคะ ตัดแล้วตอนไปเลยค่ะ อีเคน
-
เอามันให้ตายเลยไอ้นายเคนนี่ มันขี้แพ้ลอบกัดนี่นาแบบนี้น่ะ
-
หวังว่ามันจะไม่ไหวตัวหนีไปไหนก่อนนะคะ...
ขอยกผู้กองสุดหล่อให้ น้องเมธเป็นของกำนัลเลยดีมั้ยเนี่ย อิอิ
หลังจากนี้ก็เหลือแค่โจ้จะบอกคุณอู๋ยังไงเนอะ..
รออ่านจ้า +1
-
อ่านเรื่องนี้แล้วฮากระเทยสุดสวยทั้งสอง
เคนเลวมาก เห็นแบบนี้เป็นห่วงคุณอู๋จัง
ไม่มันรุ้จะมาทำอะไรใครอีกรึเปล่า
-
ยิ่งอ่านยิ่งสนุกอะ
นี่ถ้าครอบครัวคุณอู๋รู้เข้า สงสัยนายโจ้เราจะได้คะแนนเพิ่มนะเนี่ย กรี๊ดดดดด แบบนี้ต้องขอบคุณเพื่อนสุดสวยทั้ง 2 คนนะ
-
ฮาเพื่อนสาวสองคนนี้จริง ๆ
-
ลุ้นมาก ๆจะจับไอ้เคนได้ปะเนี่ยไม่งั้นเดี๋ยวก็กลับมาทำร้ายคุณอู่อีก
-
เพื่อนสาวสองคนนี้เค้าไม่ยอมกันจริง ๆ นะเนี่ย 5555555
-
โหยอ่านทันจนจนได้>[ ]<!!!!!!
คุณกิมอู๋น่ารักมากๆเหอะ! โจโจ้ซัง(?)ก็ซื๊อซื่อ!
น่ารักมากๆเลยค่ะนิยายเรื่องนี้ ><
มาลงตอนต่อไปเร็วๆนะคะ! ฟินาเล่ต์จริงๆ
-
:m22:
มายังหว่าาาา
-
มารอๆๆๆๆ o9
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะทุกคน
และวันหยุดของผมก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เฮ้อ ก็อย่างนี้หล่ะนะครับ ที่เขาว่าเวลาแห่งความสุขมักจะหมดไปโดยที่เราไม่รู้ตัวเสมอ ผมมองอีเมธที่ขับรถอยู่ มันทำหน้าตาเหมือนหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต อืม ว่าไปผมเห็นมันทำหน้าบูดมาตั้งแต่ก่อนกลับแล้ว เออ..หนักกว่ากูอีกนะเนี่ยอีเมธ
“แอร๊ยยยยยยยยยยยย” อ่าวผีเข้าอีกแล้วเหรอเนี่ยเพื่อนกู
“เป็นไรวะ”
“กูไม่อยากไปทำงานเลยโจโจ้ กูเบื่อ กูไม่อยากกลับเลย”
“อ่าว ไหงงั้น”
อีกบหันมาพูดกับผมแบบสุดทน “กูไม่ไหวแล้วอีโจ้ กูควรจะแกรนด์โอให้พ่อแม่กูรู้ซะที”
“หะ ว่าไงนะ มึงจะบอกพ่อกับแม่มึงเหรอ” ผมก็อึ้งสิครับ เพราะอีกบมันเล่าให้ฟังว่า พ่อรับไม่ได้แน่ ๆ ถ้ารู้ว่ามันเป็นอย่างนี้
“มึงรู้มั๊ย เวลากูเห็นอีกบ หรือเห็นคนอื่นที่เขาเปิดเผยหน่ะ กูรู้สึกแย่แต่ไหน เหมือนว่าโลกนี้มันไม่ใช่ของกู กูอึดอัดมากเลยนะที่ต้องแอ๊บแมนอย่างนี้”
“แล้ว...ไหนบอกว่าพ่อมึงรับไม่ได้ไง”
อีเมธเงียบไป ก่อนจะบอกว่า “กูรู้ แต่ถ้ากูยังหลอกเค้าต่อไปอย่างนี้ สักวันกูคงเป็นบ้าตายแน่ ๆ” มันพูดต่อ
“ถ้ากูบอกที่บ้านแล้ว กูจะไปลาออก กูไม่ได้อยากเป็นเลยนะคะตำรวจเนี่ย ถ้ากูแกรนด์โอแล้วยังทำอยู่กูว่ากูโดนแน่ ๆ เลยค่ะ แอร๊ยยยยยยย”
“เออ ๆ คิดดี ๆ ละกันนะเมธ” ผมไม่พูดอะไร เพราะคิดว่าคงเป็นอารมณ์ชั่ววูบของมัน ผมก็สงสารมันเหมือนกันนะครับ ที่อยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ พ่อกับแม่มันจะรู้มั๊ยน้าว่าตอนนี้ลูกอย่างมันต้องอดทนแค่ไหน ดีนะที่อีเมธมันไม่ใจแตกไปซะก่อน เฮ้อออ....
วันทำงานวันเรกของผมเป็นไปด้วยดีครับ ก็เพิ่งเจอลูกค้าเมื่อกี๊นี้ ช่วงนี้ผมยังไม่ไปไหนเพราะแปลนงานหลายอย่างยังไม่ค่อยลงตัวก็เลยต้องอยู่ออฟฟิศกับเพื่อน ๆ วิศวะคนอื่น แต่จู่ ๆ ก็มีเบอร์แปลกโทรหาผมในตอนบ่าย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ คุณยานนาวุธนะครับ ผมร้อยตำรวจเอกคมสันต์ เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้ดำเนินคดีวางเพลิงบ้านพักของคุณอนุวัฒน์พูดสายครับ”
“ครับ สวัสดีครับผู้กอง”
“ตอนนี้ทางเราได้ติดต่อเจ้าทรัพย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทางเราจะขอเชิญตัวพวกคุณ ทั้งคุณนวพลและร้อยตำรวจโทสุเมธ มาสืบพยานอีกครั้งนึงหน่ะครับ”
“อ่อ ครับ ได้ครับเมื่อไหร่อ่ะครับ”
“ต้องรอคำสั่งศาลหน่ะครับ เมื่อไหร่ทางเราจะแจ้งให้ทราบอีกที”
“อ่อ ครับ ๆ”
“ขอบคุณมากนะครับที่ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่”
“ครับ ไม่เป็นไรครับ”
ตายห่าน...เรื่องใหญ่ขนาดขึ้นโรงขึ้นศาลเลยทีเดียวนะเนี่ย เออ แล้วคุณอู๋...แสดงว่าคุณอู๋กลับมาจากเกาหลีแล้วใช่มั๊ยเนี่ย เอ๊ะ แล้วเค้าจับตัวคนร้ายได้ยังเนี่ย แต่เดี๋ยวค่อยโทรหาละกันนะครับ ตอนนี้งานยุ่งมั่ก ๆๆๆๆๆๆ
วันนี้โชคดีหน่อยที่กลับบ้านเร็ว ผมเก็บเอกสารบนโต๊ะเรียบร้อยแล้วกะว่าจะโทรหาคุณอู๋ แต่อีเมธก็โทรเข้าซะก่อน
“หวัดดีค่าโจโจ้ เลิกงานรึยังคะ”
“เออ ๆ เพิ่งเสร็จเนี่ย ไมวะ มีอะไรเหรอ”
“ก็..เมณี่มีข่าวดีมาบอกค่า”
“ข่าวดี อะไรวะ”
“ก้อ..ตอนนี้พ่อตัวดีของพวกมึงถูกจับได้แล้วค่า”
ผมดีใจสิครับที่ได้ยินอย่างนั้น “เฮ้ยย จริงเหรอวะเนี่ย”
“แน่นอนค่ะ เรียบร้อยโรงเรียนกระเทย”
หะ อะไรนะ หมายความว่าไงเนี่ยอีเมธ ผมเลยถามมันต่อ
“ยังไง มึงจับเขาเองเหรอ”
“ก็เปล่าหรอกค่ะ พอดีว่า ตำรวจที่ทำคดีนี้เค้าโทรมาปรึกษาเรื่องการจับกุมผู้ต้องหากับกู กูก็เลยบอกไปว่าให้ไปดักจับที่ย่านชาวเรา อ่อ กูบอกให้หากระเทยเป็นนกต่อหน่ะค่ะ หุหุหุ”
“อ๋อออ เข้าใจล่ะ” อืม ผมว่าอีเมธไม่ควรจะลาออกจากตำรวจเลยนะครับ ผมว่ามันเป็นคนที่ทำเรื่องสอบสวนแบบนี้เก่งมาก น่าเสียดายนะครับที่ตำรวจเก่ง ๆ แบบนี้จะลาออก
“หมายความว่า ที่จับได้ก็เพราะมึง ใช่มั๊ย”
“แหม่ ก็ไม่อยากให้พูดอย่างนั้นหรอกค่ะ” อีเมธคิกคัก “ก็ไม่ใช่เจ้าของคดีนะคะ เลยช่วยอะไรมากไม่ได้ ก็ทำเท่าที่ทำได้มากกว่าค่ะ คิคิคิ”
“เออ ๆ แต่ก็ขอบใจมึงมากนะเว้ย ถ้าไม่ได้มึงนี่ป่านนี้เขาคงหนีไปไหนต่อไหนแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่” อีเมธว่าอย่างนั้น “แต่ตอนนี้กูก็งานเข้าค่ะอีดรอก ที่บอกว่าจะลาออกก็ทำไม่ได้แล้ว สารวัตรให้กูทำคดีใหญ่ค่ะ”
“คดีไรวะ”
“ฟอกเงินค่ะ โอ๊ย อีคนนี้มันทำกี่ปีมาแล้วคะ จู่ ๆ มาโยนให้กูทำ อีดรอก เมื่อเช้าเลยค่ะ เข้าออฟฟิศมาไม่ทันได้นั่ง สารวัตรก็เรียกกูไปรับงานนี้เลย โอ๊ยยย เพลีย”
“5555+ เอาน่า เขาคงเห็นว่ามึงเก่งมั๊ง”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ว่าไป เดี๋ยวเป็นผู้การก่อนดีกว่าเนอะค่อยลาออก อิอิอิ”
ผมได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจ “เออ ๆๆ” ว่าแต่มันคุยกับผมสาวแตกอย่างนี้ มันอยู่ที่ไหนวะ “เออ แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่ในรถค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ รับรองว่าไม่โป๊ะแตก”
“อืม ๆๆ” ผมนึกได้ “เออ ๆ เมื่อกี๊ผู้กองที่เขาโทรหากูนะ บอกว่าให้พวกเราเตรียมตัวเป็นพยานกันอีกรอบด้วย”
“อ๊อยยย ได้สิคะ เพื่อผู้กองรูปหล่อแล้ว เมณี่เต็มใจค่ะ”
นั่น บ้าผู้ชายอีกและเพื่อนกู เฮ้อออ ผมคุยกับมันอีกแป๊บก็มีสายเข้า ใครกัน เฮ้ยยย! คุณอู๋... คุณอู๋โทรมา
“เอออ ๆ อีเมธ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
“อะไรคะ มีอะไร”
“คุณอู๋โทรมาว่ะ”
“ค่า ๆๆๆ แหม เพื่อนไปก่อนนะคะ ขอให้ได้ขอให้โดนล่ะ”
“อืม ๆ ขอบใจมากนะ เจอกันว่ะ บายๆ”ผมกดวางสายอีกบและรับสายคุณอู๋ทันที
“หวัดดีครับคุณอู๋”
“ครับ คุณโจ้ คุณโจ้ว่างรึเปล่าครับเนี่ย เลิกงานรึยังเอ่ย”
“อ่อ เลิกแล้วครับ ว่างครับว่าง”
“อืม เดี๋ยวผมเอาของฝากไปให้คุณโจ้นะครับ เจอกันที่ร้านเดิมนะครับ”
“เอ่อ ตอนนี้คุณอู๋อยู่ไหนครับเนี่ย”
“พารากอนครับ”
“เอ่อ ถ้างั้นคุณอู๋รอผมที่พารากอนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปหาเอง นะครับ”
“ได้ครับ งั้นเจอกันนะครับ”
ผมวางสายและรีบขับรถไปพารากอนทันที คุณอู๋บอกว่าเขาอยู่ที่หน้าบีทูเอส ผมเห็นคุณอู๋ยืนอยู่ตรงนั้น แต่ทว่า มีคุณหยกเพื่อนคุณอู๋ยืนอยู่ด้วยหน่ะสิ...
“หวัดดีครับคุณโจ้”
“เอ่อ ...หวัดดีครับ” ผมมองไปที่คุณหยกที่ยิ้มน้อย ๆ ให้ผม ผมก็ยิ้มเกรง ๆ ตอบ
“นี่ครับ ของฝากของคุณพ่อคุณแม่คุณและก็น้องผักกาด”เขายื่นถุงใหญ่ใบแรกให้ผม “และก็คุณกบ” คุณอู๋ส่งถุงสกินฟู้ดมาให้ผม “และก็ของคุณโจ้” ผมรับอีกถุงที่เล็กกว่าและเบากว่า มันคืออะไรอ้า
“ขอบคุณมากนะครับคุณอู๋” ผมยังไม่แกะหรอกครับมันเสียมารยาท อีกอย่างเหมือนคุณหยกเค้าจะมองสังเกตุผมอีกด้วย
“เอ่อ เราไปก่อนนะอู๋”คุณหยกบอกอย่างนั้น
“อืม ๆ ไว้คุยกันนะ”คุณอู๋รับคำ เขาหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งแล้วก็เดินไป ผมเลยถามคุณอู๋
“เอ่อ คุณอู๋รอนานมั๊ยครับ”
คุณอู๋ส่ายหน้า ยิ้มน้อย ๆ “ไม่หรอกครับ เอ่อ แต่ผมขอบคุณคุณโจ้และก็คุณกบมากเลยนะครับ เรื่องบ้านที่หัวหินหน่ะ ถ้าไม่ได้พวกคุณ ผมก็คงแย่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมพูดได้แค่นั้นจริง ๆ
“เอ้อ แล้วนี่คุณโจ้ยังไม่ได้ทานข้าวมานี่นา”
“ครับ”
“ไปทานข้าวกันนะครับ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง นะครับ”
ผมจะปฏิเสธยังไงดีเนี่ย
“อย่าปฎิเสธเลยนะครับ ให้ผมทำอะไรให้คุณบ้างเถอะ”
“เอ่อ....ครับ”
คุณอู๋ยิ้มสดใสให้ผม ผมเดินตามหลังคุณอู๋เงียบ ๆ แต่ในใจก็อยากรู้เหมือนกันว่า คุณอู๋ให้อะไรผมมาเอาไว้ถึงบ้านแล้วค่อยแกะละกัน
“หา..ป๊อกกี้” ผมตกใจสุด ๆ เมื่อพบว่าของที่คุณอู๋ให้ผมมาเป็นเพียงขนมป๊อกกี้ไม่กี่กล่อง อะไรวะนี่ผมเป็นยังไงในสายตาเค้าเนี่ย ถึงได้ให้ป๊อกกี้ผมมาอย่างงี้ มองดูของอีกบที่เป็นเครื่องสำอางอย่างดีแล้วก็อดงงบวกน้อยใจไม่ได้เลยจริง ๆ
ผมกดโทรศัพท์หาอีกบ เพื่อจะบอกเรื่องว่ามันได้อะไรจากเกาหลี
“ฮัลโหล”
“ค่า ว่าไงคะอีโจ้ มีอะไร”
“เออ คุณอู๋กลับมาแล้วนะเว้ย เนี่ย เขามีของมาฝากมึงด้วย”
“แอร๊ย จริงเหรอ อะไรคะ ซื้ออะไรมาฝากกู”
“สกินฟู้ด” ผมตอบเสียงเหี่ยว ๆ
“อ๋อยยย เริ่ด อีดอก ดี ๆ กูจะได้สวยเหมือนเค้าบ้าง”
“เค้าซื้อของมาฝากพ่อกับแม่กูด้วย หรูเชียว” ของพ่อกับแม่ผมได้เป็นเหรียญเงินตั้งโต๊ะกับครีมบำรุงผิว ส่วนผักกาดนี่ได้ตุ๊กตาหมีเท็ดดี้เลย
“เหรอ ๆๆๆ” อีกบถามต่อ “แล้วมึงได้อะไรล่ะ”
“ป๊อกกี้”
“เหรอคะ ฮ่ะๆๆๆๆ” อีกบหัวเราะมีความสุข
“ขำเชี่ยไรล่ะ ของคนอื่นอย่างหรู กูได้ป๊อกกี้สี่กล่องเนี่ยนะ”
“โหยย อีโจ้ มึงนี่ไม่โรแมนติกเอาซะเลยนะคะ”
“โรแมนติกอะไรของมึงล่ะ”
“ก็ นีมึงไม่รู้หรือมึงโง่คะ อีดอก ป๊อกกี้ที่เกาหลีนี้เนี่ยเป็นขนมที่คนเป็นแฟนกันเขาซื้อให้กันนะคะ เข้าใจยัง”
“เหรอ....” ผมดีใจขึ้นมาทันดี “จริงเหรอวะกบ”
“โอ๊ย จริงสิคะ กูจะโกหกมึงเพื่ออะไรล่ะ อีโง่”
“ก็ ใครจะไปคิดทันล่ะวะ กูคนไทยนี่นา”
“ก็มึงไม่โรแมนติกไงล่ะค่ะ อีบ้า หนังเกาหลีหน่ะดูซะบ้าง อีดอก”
“เออ ๆๆ” ผมยิ้มแก้มแทบแตก “ขอบใจมากนะมึงที่ช่วยไล่นกเอี้ยงให้”
“ค่า ยินดีค่ะ”
อ๋อยย ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง คุณอู๋ของผมก็โรแมนติกไม่เบานะเนี่ย หุหุหุ เอาล่ะ ถ้าเรื่องบ้านคุณอู๋เรียบร้อยเมื่อไหร่ ผมจะได้บอกรักคุณอู๋เป็นเรื่องเป็นราวซะที เอาใจช่วยผมด้วยนะคร๊าบบบทุกคนน
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ
-
เรื่องนี้สนุกมากคะ นายโจ้เป็นผู้ชายแสนดีมากเลย อ่อนโยน อารมดี เข้าใจคนอื่น ดูเป็นคนธรรมดาที่นิสัยดี๊ดี ไม่แปลกที่คุณอู๋จะชอบ ชอบเวลาเดอะแกงค์ของนายโจ้คุยกัน จิกกัดกันฮากระจาย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
-
แอร๊ย คุณอู๋รุกก่อนตลอดเลยอ่ะ โจโจ้คะหนุ่หัวช้ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอแสดงความยินดีกับนายโจ้ล่วงหน้าเลยแล้วกันนะคะ อิอิ
-
ไม่ทันมุกป๊อกกี้เหมือนกัน คนไม่ดูซีรี่ย์ก็งี้อะ
ฮาสองสาวแตกใส่กันมาก แต่ระวังคุณอู๋เข้าใจผิดว่าเมณี่เป็นแฟนแอบๆ ของโจ้เนอะ
-
ไล่นกเอี้ยง.... :laugh:
+1
-
โอยตายมันอุตส่าห์เพิ่งคิดได้เหรอเนี่ย ไอ้เราก็ลุ้นจะตายว่าเมื่อไหร่พระเอกจะบอกรักนายเอกสักที :เฮ้อ:
เอ้าเชียร์พี่เขาหน่อย :laugh:
-
คุณอู๋น่ารักอ๊า ซื้อป๊อกกี้มาฝากโจโจ้ด้วย :o8:
แต่เป็นเค้าคงเอาเข้าปากก่อนคิดถึงเรื่องความหมายแหละ :jul3:
-
เอร๊ยย คุณยานนน ให้คุณอู๋รุกตลอดเลยน๊า
-
ขอให้ได้ขอให้โดน :m20:
ผู้ชายแบบโจ้สมัยนี้มันโคตรหายากเลยนะเนี่ย
-
Jo fight!! Kim-Au so cute ^o^
-
ฮ่ะๆๆๆ โจ้น่ารักมากๆอ่ะ เวลา เอ๋อๆงงๆ กับท่าทีที่คุณอู๋พยายามทอดสะพานให้รู้ :m20: ถ้าไม่ได้เพื่อรเมธเพื่อนกบ นี่สงสัยได้งอนคุณอู๋ แล้วนั่งกินป๊อกกี้มันหมด 4 กล่องแน่ๆเลย
บวก,บวก ค่า :กอด1:
-
แอร๊ยยยยย
// เหมาป๊อกกี้ 99 กล่องที่ เซเว่น
-
เราก็ไม่เข้าใจมุกให้ป็อกกี้เหมือนกัน 555 ไม่เคยเสพซีรี่ย์อ่านะ
-
เออ เราก็ไม่รู้เรื่องป๊อกกี้เหมือนกันนะเนี่ย 5555 เอาใจช่วยนายโจ้ คุณอู๋ ก็เปิดโอกาสให้มากแบบนี้แล้ว นายโจ้สู้ๆๆๆ
ปล. อย่าหายไปนานนะคะ
-
:กอด1: :L2:
-
555 โจโจ้ เกือบเผลอน้อยใจคุณอู๋ซะแล้วไหมล่ะ
ความจริงเอาใจช่วยและลุ้นมาตลอดนะโจ้เ
รื่องให้รีบรุกรีบบอกรักและขอคบคุณอู๋เป็นแฟนน่ะ
สงสารหนูเมณี่จัง คงอึดอัดใจแทบแตก เอาใจช่วยให้หนูเมณี่อีกคน
ให้ได้เจอชายดีๆที่มีใจตรงกันซักที
-
จัดการบ้านให้เสร็จไวไวนะโจ้ จะได้บอกรักซะที
-
คุณอู๋น่ารักมาก แต่นายโจ้ซื่อหรือโง่นะ
-
คุณอู๋นี่น่ารักจริง ๆ เลยน๊าาา <3
-
สารภาพรักอะ่ เรารออ่านอยู่นะ :กอด1:
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะทุกคน รักษาสุขภาพ และดูแลตัวเองจากอุทกภัยด้วยนะคะ เป็นห่วงผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ
วันต่อมาผมก็ไปทำงานตามปกติ ว่าไปผมก็รอเวลาลงไปตรวจงานที่หัวหินอีกครั้งนะครับ ถ้าส่งมอบบ้านให้คุณอู๋เสร็จเมื่อไหร่ล่ะก็ อย่างที่ผมบอก ผมก็จะส่งมอบตัวเองตามไปทีหลัง อิอิอิ แต่พอจะเลิกงานเท่านั้นหล่ะ ก็มีคนโทรมาหาผมอีก(แหม่รู้สึกตอนนี้เป็นหนุ่มเนื้อหอมครับ มีแต่คนโทรหา555) ใครเนี่ย อ่อ น้องอั่งนี่เอง หืมม มีไรกันป่าวเนี่ย
“ฮัลโหลน้องอั่ง”
“พี่โจ้ ตอนนี้พี่ทำไรอยู่ฮะ”
“ก็ กำลังจะเลิกงานแล้วน้องอั่ง มีอะไรเหรอ”
“คือ พี่โจ้ ตอนนี้พวกผมอยู่ที่สน.จักรวรรดิกันฮะ ก็เค้าจับไอ้เคนได้แล้ว เลยให้พวกผมมาให้ปากคำกัน”
“อืม..” แล้วมีอะไรกันเนี่ย
“คือ งี้พี่ ตอนนี้พี่อู๋น้ำตาแตกอ่ะฮะ พี่ช่วยมาหาพวกผมหน่อยได้มั๊ย”
“พี่เหรอ”
“ก็พี่หล่ะ ผมว่าพี่รีบมาเถอะ”
“เอ่อ งั้นรอแป๊บนะน้องอั่ง ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะรีบไปให้เร็วที่สุดเลยละกัน นะ ตอนนี้น้องอั่งกับน้องแอนดูคุณอู๋ไปก่อนนะ”
“ครับพี่”
ผมรีบวางสายและมองนาฬิกาข้อมือ โห อีกสิบนาทีถึงจะตอกบัตรออกได้ ผมก็คงได้แต่รอเวลาอีกสิบนาที แต่ สิบนาทีที่ผมคิดว่าผมเร็วนัก แต่พอเอาจริง ๆ แค่หนึ่งนาทีผมว่ามันยังช้าไปเลย ป่านนี้คุณอู๋จะรู้สึกแย่แค่ไหนนะ..
เอาวะ ยังไงก็ต้องรีบไปให้ได้
“โจ้ มีไรเหรอ ทำไมดูรีบร้อนจัง” เพื่อนร่วมงานคนนึงของผมที่จะตอกบัตรออกเหมือนกันถาม
“อ่อ มีธุระนิดหน่อยหน่ะ”
“จ้ะ ๆ”
เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ผมรีบไปตอกบัตรออกและต่อรถที่คิดว่าเร็วที่สุดไปสน.จักรวรรดิทันที เอ๊ะ อีเมธ มันทำงานอยู่ที่นี่ใช่มั๊ยเนี่ย รู้สึกจะใช่นะ ลองโทรหามันดีกว่า
“ฮัลโหล อีเมธ”
“ครับ สวัสดีครับ ผมร้อยตำรวจโทสุเมธ พูดสายครับ” นั่น ทำงานอยู่แน่ ๆ
“เอ่อ ๆ ครับ ทำงานอยู่เหรอวะเมธ”
“ครับ มีอะไรครับ”
“อ่อ เอ่อ ไม่มีไร งั้นแค่นี้นะ”
“ครับ สวัสดีครับ” อีเมธตอบกลับมาเสียงเข้ม แอ๊บแมนจริง ๆ เลยเพื่อนผม 555+
ผมลงจากมอเตอร์ไชค์ทันทีเมื่อถึงที่หมาย พอเข้าไปในสถานีก็เห็นน้องอั่งกับน้องแอนยืนโบกมือให้อยู่ พอผมเข้าไปใกล้ ๆ ก็ชี้ให้ผมดูคุณอู๋ที่นั่งร้องไห้ตาแดง ๆ จะรออะไรอยู่ล่ะครับ...
“มีอะไรกันเหรอครับน้องอั่ง น้องแอน” ผมถามน้องทั้งสองคนก่อน
“ก็...แอนว่าพี่คุยกับพี่อู๋เองดีกว่าค่ะ”
“อ่า ครับ”
ผมรับคำและมาหาคุณอู๋ที่อยู่ข้าง ๆ
“คะ..คุณอู๋ครับ” ผมลูบที่ไหล่เบา ๆ คุณอู๋เงยหน้าขึ้นมองผม เมื่อผมเห็นตาแดง ๆ ของคุณอู๋แล้วผมก็ใจหายวาบทันที ผมเลยจับมือคุณอู๋ไว้ แต่คุณอู๋ก็เข้ามากอดผมไว้ทันที
ผมไม่พูดอะไรนอกจากโอบกอดเขาเอาไว้อย่างนั้น หันไปมองอีกทีน้องแอนน้องอั่งก็เดินออกไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมมองดูคุณอู๋ที่ยังร้องไห้ไม่หยุดแล้วก็ได้แต่พูดออกไปว่า
“ใจเย็น ๆ ครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว อย่ากลัวนะครับ….”
เมื่อคุณอู๋ร้องไห้ต่ออีกสักพักก็สงบลง เขาค่อย ๆ ละออกจากตัวผมและบอกว่า
“ไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับ”
“ครับ”
ผมเดินตามคุณอู๋ออกไปข้างนอกแล้วนั่งลงที่มุมนึงใกล้ ๆ ตัวตึก
“คุณอู๋ มีอะไรก็เล่าให้ผมฟังได้นะครับ”
คุณอู๋พยักหน้าน้อย ๆ แต่ผมเห็นอย่างนั้นก็ลองถามไปดูดีกว่า
“เอ่อ แล้ว จับคนร้ายได้แล้วใช่มั๊ยครับ”
คุณอู๋พยักหน้าก่อนตอบว่า “ครับ เคนเป็นคนจ้างวานเรื่องนี้จริง ๆ” คุณอู๋เริ่มมีน้ำตาเมื่อพูดถึงตรงนี้ อ่าว ไม่น่าถามงั้นออกไปเลย
“เค้าไม่ใช่คนเดิมที่ผมเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว” คุณอู๋ร่ำไห้อีกรอบ “15 ปีสำหรับเค้ามันไม่มีความหมายเลยใช่มั๊ย ฮือๆๆๆ”
“เอ่อ คุณอู๋ครับ....อย่าเสียใจเลยนะครับ 15 ปีมันมีหลายอย่างเปลี่ยนไป บางทีคุณเคนก็อาจจะเปลี่ยนไปเองนะครับ อย่าคิดมากเลย”
“เค้าเปลี่ยนไปจริง ๆ” คุณอู๋สมทบ “ช่วงห้าปีที่ผ่านมานี้ เค้าเหมือนเป็นอีกคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน ตั้งแต่เค้ามีธุรกิจที่ดิน เค้าก็เปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปมากจริง ๆ”
ผมโอบกอดคุณอู๋อีกครั้ง “คุณทำดีที่สุดแล้วครับ”
คุณอู๋ปล่อยโฮอีกครั้งในอ้อมอกของผม ผมเลยกระซิบไปว่า
“ตอนนี้คุณเคนถูกจับแล้ว เรื่องร้าย ๆ ทุกอย่างก็จบแล้วนะครับ อาทิตย์หน้าบ้านหลังนั้นก็จะเป็นของคุณอู๋อย่างสมบูรณ์ จากนี้ไป ชีวิตคุณอู๋ก็จะพบเจอแต่เรื่องดี ๆ นะครับ เชื่อผม”
คุณอู๋ร้องไห้หนักขึ้นและมีผมที่น้ำตาซึมตามเค้าไปด้วย เอาเถอะครับ ขอให้เรื่องร้าย ๆ ของคุณอู๋จบลงจริง ๆ ซะที คุณอู๋ของผมจะได้กลับมาสดใสเหมือนเดิม
เย็นวันนั้นผมขับรถคุณอู๋ไปส่งคุณอู๋ที่บ้านพร้อมทั้งกินอาหารเย็นกับครอบครัวของคุณอู๋ จะบอกว่าทุกคนเข้ามาขอบอกขอบใจผมกันใหญ่ แต่ผมก็ไม่กล้ารับไว้หรอกครับ ถ้าไม่มีความสอดรู้ของอีกบ และตำรวจอย่างอีเมธ ป่านนี้คดีคงไม่เดินแน่ ๆ ผมเลยเล่าให้ทุกคนในครอบครัวเขาฟังว่ายังมีอีกบและอีเมธที่ช่วยเรื่องนี้ ครอบครัวคุณอู๋เลยยิ่งอยากเจอพวกมันกันใหญ่ เพื่อจะขอบคุณ ผมเลยบอกว่าพรุ่งนี้อีกบจะกลับมาเมื่อทุกคนได้ยินอย่างนั้นเลยขอให้ผมพาเพื่อน ๆมาเจอเขาที่บ้านเพื่อจะขอบคุณ เอ่อ... ผมว่าถ้าจะขอบคุณพวกมันคงต้องปิดร้านที่รัชดาแล้วเหมาโคโยตี้บอยให้มันสองคนดูล่ะครับถึงจะถูกใจ 555+ อ่อ แต่ขากลับผมไม่ได้กลับคนเดียวนะครับ คุณอู๋มาส่งผมที่ออฟฟิศ (เพราะผมจอดรถไว้ที่นี่) แต่ไม่รู้เป็นไรสิน้า ตอนลากันก่อนจะลงรถเนี่ยมันเป็นช่วงเวลาระทึกใจสำหรับผมจริง ๆ
“เอ่อ...คุณอู๋ครับ” เอาไว้ดีว้ากู...
“ครับ”
“ก็...ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะครับ วันนี้ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
“ครับ” คุณอู๋รับคำ ผมก็ไม่รู้จะทำไงต่อดี
“เอ่อ...” โอ๊ยยย ทำไงดีวะ..”ผมไปก่อนนะครับ บ๊ายบาย”
ผมรีบลงจากรถไปเพราะทำอะไรไม่ถูก โอ๊ย คุณพระคุณเจ้าช่วย หัวใจผมเต้นแรงยังกับจะทะลุออกมาให้ได้งั้นแหล่ะ โธ่ ไอ้โจ้เอ๊ย โอกาสงาม ๆ ผ่านไปอีกครั้งแล้วสินะเนี่ย เฮ้อออ
วันต่อมาผมก็ไปทำงานตามปกติ แต่!! วันนี้เป็นวันที่อีกบจะกลับมา เย้ ๆๆๆๆ ดีใจจริง ๆ ให้ตายเถอะ ตอนแรกคิดว่ามันไม่อยู่ผมก็คงเฉย ๆ แต่ว่าไปก็โคตรเหงาเลยนะครับ ที่ขาดเพื่อนอย่างมันเนี่ย คราวนี้อีเมธคงดีใจจนกรี๊ดกลาง สน.แน่ ๆ ถ้ารู้ว่ามันกลับมาแล้ว.......
“อีโจ้ ว่าไงคะ คืนนี้ไปไหนดี”นั่น อีนี่กลับถึงกรุงเทพไม่เท่าไหร่ก็คันเลย
“คืนนี้ ไปกินข้าวกับคุณอู๋ว่ะ”
“แหม่ ๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวนี้พัฒนานะคะอีโจ้ ยังไงคะยังไง”
“ก็ ไม่ใช่อะไรหรอก คือ พ่อกับแม่คุณอู๋เขาอยากเจอมึงสองคนด้วยหน่ะ เขาอยากจะขอบคุณมึงกับอีเมธเรื่องบ้าน อีกอย่าง น้องแอนกับน้องอั่งก็บ่นคิดถึงมึงอยู่”
“น้องอั่งก็คิดถึงกูเหรอคะ” อีกบทำหน้าสยอง ๆ
“เป็นไรวะกับแค่เด็กมหาลัย กลัวไปได้”
“อีดอก เด็กมหาลัยแต่เธอร้ายนะคะ” อีกบหวาด ๆ ผมว่ามันก็กลัวไปอย่างนั้นหล่ะครับ เพราะน้องอั่งเค้าดูเป็นคนดุ ๆ และก็เข้าถึงยากเท่านั้นเอง
“เอาน่า ก็แค่คุณพ่อคนที่สองของคุณอู๋และน้องแอน 555” ผมว่าให้ “เออ นี่กูยังไม่บอกอีเมธเรื่องมึงกลับมานะ อยากให้มันเซอร์ไพรส์”
“โอ๊ย อยากโผล่ไปเซอร์ไพรส์มันกลางสน.จัง นางคงจะกรี๊ดน่าดู”
“ฮ่ะ ๆๆๆๆๆ” คิดแล้วก็ฮานะครับ แต่ก็อดสงสารไม่ได้ ถ้ามันทำความแตกอย่างนี้
และตอนเย็นของผมก็มาถึง ผมกับอีกบนัดกับอีเมธว่าจะเจอกันที่บ้านคุณอู๋เลย เมื่อจอดรถที่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว คุณอู๋,น้องแอนกับน้องอั่งก็ออกมารับพวกผมทันที
“พี่กบบบ คิดถึงงง” น้องแอนเข้าไปหาอีกบอย่างดีใจ
“อ๊ายยย น้องแอนน คิดถึงเหมือนกันค้า” สาว ๆ กอดกันพอหายคิดถึงสักพัก แล้วอีกบก็บอกว่า
“สวัสดีค่ะคุณอู๋”
“คุณกบ ขอบคุณมากนะครับ” คุณอู๋ยกมือไหว้อีกบทันที
“อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวกบอายุสั้นนะคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ความสุขของลูกค้า คือความสุขของกบนะคะ อย่าคิดมากเลยค่ะ”
“เอ้อ พี่โจ้ แล้วเพื่อนพี่อีกคนล่ะฮะ”
“อ่อ เดี๋ยวมาหน่ะ”
“งั้นรอพี่เค้าที่หน้าบ้านสักพักดีกว่านะคะ” น้องแอนว่าอย่างนั้น ทุกคนมองหน้ากันเห็นด้วย สักพักซีอาวีสีน้ำตาลของอีเมธก็มา ทุกคนงงเล็กน้อยสิครับ เมื่อเห็นตำรวจครึ่งเครื่องแบบอย่างนี้ แต่อีเจ้าตัวเองก็ตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นอีกบกลับมาแล้ว
“เอ่อ...นี่ครับ ผู้หมวดสุเมธ เพื่อนอีกคนของผมและกบ”
ทุกคนยกมือไหว้อีเมธที่เก็บอาการแทบกรี๊ดเมื่อเห็นอีกบยืนยิ้มจิกให้ อีเมธเลยตอบแบบแอ๊บ ๆ ไปว่า
“ครับ สวัสดีครับทุกคน”
อีกบยิ้มแขไขให้อีเมธก่อนจะบอกว่า “ไปเถอะค่ะ มากันครบแล้ว”
คุณอู๋พาทุกคนเข้าไปในบ้าน ที่ตอนนี้แม่บ้านกำลังตั้งโต๊ะอยู่ น้องแอนก็ชวนอีกบเมาท์นู่นนี่ และไม่ลืมเมาท์คุณอู๋ให้อีกบฟังอีก ผมที่นั่งข้าง ๆ ก็ได้ยินสิครับงานนี้
“พี่กบได้สกินฟู้ดยังคะ”
“ได้แล้วค่ะ มาร์กเริ่ดมากค่ะน้องแอน ใครเป็นคนเลือกค่ะ คุณอู๋เหรอ”
“ใช่ค่ะ” น้องแอนกระซิบเมาท์ ๆ “พี่อู๋หน่ะเป็นเจ้าแม่บิวตี้เลย”
“อ๋อยยย แต่ต่อให้พี่ประโคมใช้แค่ไหน พี่คงไม่สวยเท่าหรอกค่ะ พี่ยอมแพ้”
อีเมธเลยกระซิบเบา ๆ กับผม
“แค่มันเกิดมามันก็แพ้แล้วค่ะ”
อีกบเลยทำเป็นสำลัก
“โอ๊ย ใครนินทากูคะ อย่าให้จับได้นะคะ ไม่งั้นแม่ตบไม่เลี้ยงจริงๆ”
อีเมธเลยจำต้องเงียบปากไป มันเลยมาคุยกับผมต่อ
“เมื่อวานอ่ะ หวานนะ” อ่าวมันเห็นด้วยเหรอเนี่ย เหอะๆๆๆ
“มึงเห็นด้วยเหรอ”
อีเมธยักหน้า
แม่บ้านยกน้ำมาเสริฟพวกผม ผมเลยถามหาคุณอู๋
“อ่อ คุณกิมอู๋อยู่ในครัวหน่ะค่ะ”
“เอ่อ งั้นผมไปช่วยนะครับ”
ป้าแม่บ้านเหมือนจะห้ามผม แต่ผมก็ตรงไปในครัวทันที
“อ้าวว คุณโจ้ ทำไมไม่นั่งรอข้างนอกก่อนครับ” คุณอู๋หันมาถามผม ผมหันไปเห็นคุณย่ากับคุณแม่คุณอู๋เลยยกมือไหว้ ก่อนจะบอกว่า
“ไม่ได้หรอกครับ มาทานข้าวบ้านคุณอู๋ก็ต้องมาช่วยสิครับ”
“ไม่ได้เลย ปล่อยให้แขกทำได้ไง” คุณอู๋ดันผมออกจากห้องครัว “ไปรอข้างนอกก่อน นะครับ”
คุณอู๋เห็นผมทำท่าไม่ยอมเลยบอกย้ำ “นะครับ คุณโจ้”
“ครับ ก็ได้ครับ”
ผมเดินออกมานั่งทีเดิมที่อีเมธกำลังคุยกับน้องอั่งอยู่ โดยมีอีกบส่งสายตาบอกว่า “แอ๊บแมนจิกชายอย่างนี้ เดี๋ยวก็รู้อีเมธ...”
ผมเลยเดินมานั่งข้าง ๆ น้องอั่งแทน
“คุยไรกันอยู่น้องอั่ง”
“อ่อ คุยกับพี่เมธหน่ะฮะ พวกพี่ไม่เคยเล่าให้ผมฟังเลยนี่ว่ามีเพื่อนเป็นตำรวจด้วย”
“ก็เพิ่งเจอกันอีกทีไม่นานหน่ะครับ และก็ไม่คิดมาก่อนด้วย” อีเมธตอบแมน ๆ อีกบเลยแทรกว่า
“รู้จักกันตอน “สาวๆ” หน่ะค่ะน้องอั่ง”อีกบเน้นคำว่า สาว ๆ ไปทางอีเมธ
“อ่อ ครับ”น้องอั่งรับคำ “พวกพี่คัลท์ว่ะ สุดยอด” น้องอั่งยกนิ้วโป้งให้พวกผม
และเวลาอาหารเย็นก็มาถึง คุณพ่อคุณแม่คุณอู๋นี่ละล่ำละลักขอบใจอีเมธกับอีกบเสียใหญ่ อีสองคนนั้นก็พลอยแบ่งรับแบ่งสู้กันไป
“หมดเรื่องหมดราวกันซะทีนะครับ” คุณพ่อคุณอู๋ว่าอย่างนั้น “ผมไปดูฤกษ์มาแล้ว วันศุกร์หลังจากมอบบ้าน เหมาะกับการขึ้นบ้านใหม่ ผมเชิญทุกคนไปด้วยนะครับ”
“ไปกันนะคะพี่ ๆ” น้องแอนสมทบ
“ค่า ไปอยู่แล้วค่ะ”อีกบรับคำ
“คุณโจ้ ไปด้วยนะครับ” คุณอู๋ชวนผม
“ไปสิครับ” ผมรับคำยิ้ม ๆ ท่ามกลางสายตาที่คนรอบข้างมองมาอย่างลุ้น ๆ โอ๊ย อย่ามองอย่างนั้นสิครับ
หลังอาหารมื้อค่ำ พวกผมก็ยังอยู่กันต่อ ตอนนี้ผมขอมาช่วยคุณอู๋ล้างจานในครัว ที่ตอนนี้ลูกจ้างที่ร้านกลับไปหมดแล้ว จึงเหลือแต่ผมสองคนเก็บล้างกันอยู่ คุณอู๋ที่ตอนนี้รวบผมยาวเป็นมวยข้างหลังนั้นกำลังเก็บล้างอย่างขะมักเขม้น และมาที่อ่างล้างจานโดยที่ตอนนี้ปอยผมที่รวบอยู่ก็หล่นมาปรกหน้าทันที
“คุณอู๋ครับ…” ผมรีบล้างมือมาช่วยเก็บผมให้คุณอู๋ ผมค่อย ๆ เสยปอยผมนั้นขึ้นไปทัดหู เลยเห็นคุณอู๋ที่มองผมอยู่อย่างมีความหมาย เขาหลับตาลงเหมือนจะรออะไรบ้างอย่างจากผม....
ไม่รู้อะไรเหมือนกันทำให้ผมตัดสินใจหอมที่หน้าผากของคุณอู๋เบา ๆ และลูบหน้าสวย ๆ อีกครั้งก่อนที่ผมจะสัมผัสริมฝีปากสีชมพูของคุณอู๋ด้วยใจระทึก ผมยืนค้างอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ทำอะไรมากกว่าให้ริมฝีปากสัมผัสเบา ๆ มันอาจจะใช้เวลาไม่กี่วินาที แต่ในห้วงความรู้สึกของผมนั้น มันเหมือนเนิ่นนานกว่าเวลาที่ผ่านมาเสียอีก
คุณอู๋ก็ตอบรับสัมผัสของผมเหมือนกัน เขาค่อยมอบจูบที่มากกว่าสัมผัสนั้นให้ผม โอ๊ย คนอะไรวะ สวยและตัวหอมไม่พอแถม น้ำลายยังหวานอีกด้วย ตาย ๆ ผมจะยืนไม่อยู่เพราะเมาลิ้นคุณอู๋นี่หล่ะครับ เหมือนคุณอู๋จะรู้ตัวว่าผมจะไม่ไหว เลยถอนปากออกมา และหอมแก้มผมเบา ๆ ก่อนจะไปล้างจานต่อ
โอ๊ยยย ในที่สุดผมก็มีจูบแรกกับเค้าซะทีนะครับพี่น้อง!!!!!!!!!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนจบ) จ้ะ
-
:กอด1:
หวานซะ
-
กิส นายโจ้เิ่ริ่มก่อนแต่สู้คุณอู๋ตบท้ายได้สวยงาม น่ารักมากกกก >///<
-
เย้ ๆ :mc4: :mc4: :mc4:ฉลองให้นายโจ้ที่กล้าแสดงความรู้สึกกับคุณอู๋ด้วยภาษากาย
แม้จะกล้าๆเก้อๆเขินๆก็เหอะ ก็ถือว่าโจ้พัฒนาตัวเองไปอีกขั้น
อิ อิ โจ้เอ๊ย นายนี่มันอ่อนจริงจริ๊ง เจอคุณอู๋บอกความรู้สึกกลับคืน เกือบไปไม่เป็นเลยดิ
-
พัฒนาอย่างรวดเร็ว อยากฟังเสียงคุณอู๋บ้างแล้วอะ
-
นายโจ้กล้าๆอีกนิด
-
อ๊า~ จูบกันแว้วว เขิล~ :o8:
-
กรี๊ด!!!!!!!! จูบกันแล้วค่ะ
555
อยากบอกว่าเค้าแอบคิดไกลไปมากกว่าจูบแล้วนะตะเอง ฮิ้ววววว
-
ลุ้นเหนื่อย
+1
-
จูบแรก ฮ่าๆๆ ดีใจกับนายโจ้จริงๆ
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ สนุกอะ
ป.ล.สงสารเมนี่
-
:m3: กรี๊ดดดดดด จูบหวานๆในครัวของนุ้งโจ้ ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว
ถึงแม้เกือยทำให้เลือดวิ่งไปเลี้ยงไม่ทันจนเกือบเป็นลมเลยก็ตาม :laugh:
รออ่านต่อนะคะ คุณน้ำพริกแมงดา
บวก,บวก ค่ะ :กอด1:
-
ว้าย จะจบเเล้วหรอคะ
เฝ้าลุ้นคู่นี้มานาน
เอาจบหวานๆเลยนะคะ คริๆ
-
อีกตอนเดี่ยวจบแล้วหรือนี่ ไม่อยากให้จบเลยอ่า
-
โอ๊ยอะไรว้า ทำไมพระเอกเรามันอ่อนแบบนี้ น่าอายคุณอู๋มากๆ :o8:
-
หวานซะ :o8: เหลืออีกตอนเดียวเองหรอครับ
ไม่อยากให้จบเลย ยังไม่จุใจโจ้กับกิมอู๋เลย ชอบจังหวานๆน่ารักๆแบบนี้
เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไป :L2:
-
ลุ้นจนเหนื่อย :กอด1:
-
=_=;; ว้าาาา จะจบแล้ว เห้อ
แต่ยังไงก็จะรออ่านครับ กิมอู๋น่ารัก
-
เย้! ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน
คุณอู๋น่ารักมากกกก นางฟ้าจ๋า :-[
โจ้และผองเพื่อน ฮาได้อีก :jul3:
หืม ตอนหน้าก็จะจบแล้ว o22
-
:-[ :-[
จูบแรกมาแล้ววววววว
-
มาเหนตอนใกล้จบ เยี่ยม :(
มีแค่จูบกับหอมแก้มเท่านั้นเองหรอ :เฮ้อ:
Ps. :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:-[เออจะจบแล้ว เราขอ nc ก่อนจบได้ปะ เพราะเราอยากให้พระเอกนำตอนจบบ้าง :monkeysad:
-
แอร๊ยยยย ยังจบไม่ได้นะคะ :a5:
ยังไม่มีตอนบอกรัก ตอนNC ตอนฮันนีมูน ตอนอยู่ด้วยกัน ตอน....บลาๆๆๆๆ กร๊๊ดดดดดดดด อย่าเพิ่งจบนะ :z3:
-
หวาน หวาน
-
มามะ ๆๆๆๆๆ
-
มาต่อแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ร่วมติดตามนายโจ้ และให้กำลังใจคนเขียนมาโดยตลอด ขอบคุณที่ให้กำลังใจและให้อภัยคนเขียนคนนี้นะคะ ถ้าไม่มีผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน คนเขียนก็ไม่มีวันนี้ค่ะ ขอบคุณจริง ๆ จากใจค่ะ
และแล้วการส่งมอบบ้านและงานขึ้นบ้านใหม่ของคุณอู๋ก็ผ่านไปแล้วอย่างเรียบร้อย ทีนี้ก็คงถึงเวลาที่วิศวะกร อย่างผมจะส่งมอบตัวเองให้ผู้ว่าจ้างซะทีนะครับ อิอิ ตอนแรกผมกะว่าจะบอกรักคุณอู๋วันขึ้นบ้านใหม่หน่ะแหล่ะ แต่ก็ไม่มีโอกาสและไม่มีเวลาได้อยู่กันสองคนซะที อ่อ และเหมือนว่าคุณอู๋จะไม่ได้อยู่ว่างด้วย เพราะผมเห็นว่าถ้าคุณอู๋ว่างเมื่อไหร่ก็จะรับโทรศัพท์เกือบตลอด แต่ก็ไม่เป็นไร เอาล่ะว่ะ บอกมันวันนี้เลยก็แล้วกัน!!! ผมจึงตัดสินใจโทรไปหาคุณอู๋เพื่อที่จะเจอแล้วบอกเขากับเรื่องของผม ผมโทรล่ะนะ รับสิครับ....
“ครับคุณโจ้”
“คุณอู๋ครับ คุณอู๋ทำไรอยู่ครับ แล้วอยู่ที่ไหนครับเนี่ย” ผมรีบถาม กลัวว่าเดี๋ยวเขาไม่ว่าง
“มีอะไรเหรอครับ ทำไมดูตื่นเต้นจัง”
หา ผมดูตระหนกขนาดนั้นเลยเหรอ “เอ่อ ก็ไม่มีอะไรครับ ผม..ผมอยากเจอคุณอู๋”
“อ่อ ผมมาหาหยกที่บ้านหน่ะ เดี๋ยวเจอกันที่บ้านคุณก็ได้ นะครับ”
“คะ..ครับ”
“เจอกันนะครับ อยากได้อะไรมั๊ย ผมซื้อไปให้”
“ไม่หรอกครับ เจอกันนะครับ”
“ครับ”
หืมม์ อยู่ที่บ้านคุณหยกเหรอ อืม...ผมรู้สึกว่าช่วงนี้ทำไมพวกเค้าสนิทกันมากจัง ไม่รู้สิครับทั้ง ๆ ที่ผมรู้ว่าเพื่อนคุณอู๋คนนี้เค้าแต่งงานแล้ว แต่ผมก็ไม่ค่อยไว้ใจเขาเรื่องใกล้ชิดกับคุณอู๋เลย ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกและคิดแบบนั้นได้
ผมตั้งสติกับตัวเองสักพักเพื่อไม่ให้ตื่นเต้น ไม่นานคุณอู๋ก็มาถึงบ้านผม เอาล่ะโว้ยยย สิ่งที่รอคอยมาทั้งชีวิต กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วิข้างหน้าแร้วววว เมื่อคุณอู๋มาถึงก็ไปหาพ่อกับแม่ผมก่อน และก็ถามถึงผักกาดหลานผม ดีว่าผักกาดยังไม่กลับมาจากข้างนอกกับไอ้แจ้ ไม่งั้นผมคงโดนหลานขโมยซีนแน่ ๆ พอคุยอู๋คุยกับพ่อแม่ผมหอมปากหอมคอแล้ว ผมจึงขอตัวคุณอู๋มาคัยกันที่ชิงช้าข้างนอก โอ๊ย พระภูมิเจ้าที่ครับ ช่วยลูกช้างด้วยยยย....
“คุณโจ้ มีอะไรหรือเปล่าครับ” คุณอู๋ถามผม แต่ดูแล้วเหมือนเขาจะรู้ว่าผมจะพูดเรื่องอะไรกับเขา
“เอ่อ คุณอู๋ครับ” เอาสิ พอถึงเวลาจริง ๆ ก็ปอดอีกแล้ว
“เอ่อ...คือ...ผม”
คุณอู๋เหมือนจะลุ้นไปด้วยว่าผมจะพูดอะไรออกมา
“ผม เอ่อ ผมมีอะไรจะบอกคุณอู๋หน่ะครับ”
“ครับ”
“คือ คุณอู๋อาจไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้ว ผมเคยเจอกับคุณอู๋มาก่อนที่คุณอู๋จะมาที่บริษัทผม”
“เหรอครับ ที่ไหนอ่ะ....” คุณอู๋ประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้ยินอย่างนั้น
“ก็ ผมเคยเจอคุณอู๋ที่วิลล่ามาร์เก็ตอารีย์หน่ะครับ คุณอู๋จำไม่ได้ไม่เป็นไรนะครับ แต่ผมจะบอกว่า ผมยังจำวันแรกที่ผมเจอคุณอู๋ได้อยู่เลย...”
“จริงเหรอ....” คุณอู๋อุทานเบา ๆ แบบไม่เชื่อเพราะตกใจมากขึ้น เอาล่ะ อย่ามัวอ้อมเลย เป้าหมายมีไว้พุ่งชน สู้เค้า ไอ้โจ้! ผมกลั้นใจและหลับตาปี๋ก่อนจะบอกไปโต้ง ๆ ว่า
“คือ ผม...ผม..ผมชอบคุณอู๋ครับ....ชอบมานานแล้วด้วย”
“คุณโจ้….”
“ผม....” ก่อนจะพูดอะไรมากไปกว่านั้น คุณอู๋ก็เอานิ้วปิดปากผมไว้
“ผมรู้ครับ ว่าคุณโจ้คิดยังไงกับผม”
ผมลืมตามองหน้าคุณอู๋ หา รู้ได้ไงวะ...
“ผมขอบคุณนะครับ ที่คุณโจ้รู้สึกดี ๆ กับผม และก็ ดูแลผมให้เกียรติผม มาตลอด”
“เอ่อ...ครับ”
“ก่อนที่คุณโจ้จะบอกกับผมว่ารัก ผมอยากให้คุณโจ้คิดดี ๆ ก่อน คำว่ารัก มันอาจจะไม่ได้หมายความอย่างที่เราเป็นกันก็ได้”
แล้วมันเป็นไงอ่ะ ไม่เข้าใจ ผมมองหน้าคุณอู๋งง ๆ
“ผมว่า เราลองมาคบกันดูก่อน ดีมั๊ยครับ ให้รู้ว่าจริง ๆ แล้ว เราเป็นยังไง บางที ผมอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่คุณโจ้คิดก็ได้”
โหยย ได้ยินอย่างนี้ก็ใจชื้นมาหน่อย
“ครับ ๆๆ” ผมพยักหน้าระรัว และก็สวมกอดคุณอู๋ทันที “ขอบคุณมากนะครับ ผมสัญญา ผมจะดูและคุณอู๋ให้ดีที่สุด”
“ขอบคุณนะครับ” คุณอู๋ตอบผมและกอดผมแน่นขึ้น ส่วนผมก็ตัวสั่นสิครับ โอ๊ยยย อายจัง ว่าแต่นี่แสดงว่าผมกำลังจะเป็นคนมีแฟนแล้วใช่มั๊ยเนี่ย ไชโย!!!!
“อีโจ้ เป็นไงมั่งคะ ภารกิจพิชิตดอกฟ้าของมึง” อีกบกับอีเมธมารอฟังผลกับผมตอนกลางคืน เอ่อ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ คืนนี้พวกมันมาชวนผมเที่ยวอีกแล้ว เลยขอมากินข้าวกับเมาท์ก่อน อ่อ ลืมบอกไป ปลิวลมก็มาด้วยนะครับวันนี้ มันเพิ่งมาถึงเมื่อหัวค่ำ ผมเลยชวนเที่ยวด้วย ตอนแรกกะจะไปร้านเดิมของอีกบเค้า แต่ก็ต้องเปลี่ยนร้านเพราะไอ้ปลิวมันทำใจไม่ได้ถ้าเข้าร้านชาวเรา ตอนนี้มันขอไปอาบน้ำก่อน ปล่อยให้อีสองคนนี้มาสอบปากคำผมให้สะใจ 555+
“คุณอู๋เค้าบอกว่า อยากให้คบกันไปก่อนว่ะ”
“อุ๊ยยย เริ่ดดด อีโจ้” อีกบว่างั้น “แล้วไงต่อคะ เรื่องอื่น ๆ ล่ะมีมั๊ย”
“ก็ ตกลงกันว่า จะไม่ย้ายไปอยู่ด้วยกันเพราะเค้าอยากอยู่กับครอบครัว เราจะไปมาหาสู่ครอบครัวของกันและกันให้มากขึ้น แต่…”
“แต่อะไรคะ แต่อะไร...” อีเมธซักต่อ
“วันเสาร์อาทิตย์เนี่ยเราจะไปนอนบ้านเค้าหรือเค้าจะมานอนบ้านเราก็ได้”
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!” เพื่อน ๆ ผมกรี๊ดกันสุดเสียง “ฟีทเจอรริ่งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!”
“อะไรของมึงวะ ฟีทเจอร์ริ่งเนี่ย”
“ก็ถึงเวลาเสียตัวของมึงแล้วไงคะอีโจ้” อีกบประกาศกร้าว “มึงเคยรึยังคะอยู่มาจนป่านนี้”
“เหอะ..” ผมส่ายหน้าดิก
“นี่หล่ะค่ะ เตรียมตัวไว้ให้พร้อม ไม่ต้องห่วงนะคะว่าทำไง เดี๋ยวพวกเราสองสาวแสนสวยจะช่วยคุณเอง”
“เออ ๆ ดี” แต่ผมสงสัย “ว่าแต่ อีเมธ มึงเคยเหรอวะ”
“ไม่อ่ะ..” อีเมธสลดลงเล็กน้อย
“อ๊าวววว” ผมกับอีกบอุทานพร้อมกัน “ไหนใครว่าเรียนนายร้อยแล้วขายดีไงคะ”
“แต่กูขายไม่ออก ฮือ ๆๆๆ” อีเมธเศร้าหนักกว่าเดิม
“เอาน่า แต่มึงก็บอกอีโจ้ได้ไงว่าจุดเสียวของพวกเราเนี่ย อยู่ตรงไหนบ้าง” อีกบให้กำลังใจอีเมธ และพูดกับผม“ว่าแต่ มึงอ่ะค่ะ จากนี้ไปต้องฟิตนะคะ เคยเห็นแล้วว่าสามีเก่าคุณอู๋เริ่ดหรูฟู่ฟ่าแค่ไหน อย่ายอมแพ้นะคะ”
“ยังไงคะ ยังไงเมาท์เดี๋ยวนี้” อีเมธหูผึ่งทันที
“โอ๊ย ไม่อยากจะเมาท์ ลำเท่าแขนเด็ก แถมเล่นท่ายากไม่ซ้ำอีกต่างหากค่ะ”
“แอร๊ยยยยย ฟินสสส์” แต่อีเมธสะดุด “ว่าแต่ พวกมึงไปเห็นเค้าได้ไงคะ เมาท์มาเดี๋ยวนี้”
เอาสิ อีกบ หาเรื่องติดคุกกันหมดแล้วมั๊ยเนี่ย ผมมองหน้ามันด่า ๆ เพราะอย่าลืมนะครับ คนแฮ็กข้อมูลคือไอ้แจ้ พี่ผมเอง
“เอ่อ....”
“เมาท์มาให้หมดค่ะ ไม่งั้นแม่ยัดข้อหาจริง ๆ ด้วย”
ผมก็เลยต้องเล่าให้เรื่องทั้งหมดให้อีเมธฟัง ผมคิดว่ามันจะโกรธ แต่ที่ไหนได้
“แอร๊ยยยยย ไหนคะหลักฐานเมณี่ อยากดู อยากรู้ อยากเห็น แอร๊ยยยยย”
“มึงสัญญานะ ว่าจะไม่จับพวกกูเข้าคุก”
“โอ๊ยยย ไม่จับหรอกค่า แต่ต้องให้กูดูก่อนนะคะ”
“เออ ๆ” ผมรับปาก “อยู่ในคอมพ์กูอ่ะ ไดรฟ์ดี”
“อร๊ายยยยยยยย” เพื่อนกระเทยของผมแย่งกันเปิดคอมแทบไม่ทัน เฮ้อ บ้าผู้ชายกันจริง ๆ
หลังจากวันนั้นผมกับคุณอู๋ก็ใกล้ชิดกันมากขึ้น ทุกวันหลังเลิกงานผมจะต้องกินข้าวเย็นกับคุณอู๋ไม่ที่บ้านของเขา ก็ที่บ้านของผม ส่วนวันเสาร์อาทิตย์นั้น ก็อย่างที่บอกหล่ะครับ จะเลือกไปนอนที่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งก็ได้ แต่ส่วนใหญ่ผมจะไปนอนบ้านคุณอู๋มากกว่านะเพราะว่าครอบครัวคุณอู๋เขาเอ่ยปากชวนบ่อย ๆ แต่......อย่าคิดนะครับว่าผมได้นอนห้องเดียวกับคุณอู๋แล้ว ยังครับ ยังไม่เคยเลยถึงแม้เวลาเราอยู่ด้วยกันจะจับมือทุกครั้งและหอมแก้มกันบ้างก็ตาม แต่เรื่องนั้น เหมือนจะยังไม่เป็นใจให้ผมในตอนนี้.....
แต่จากการที่ผมกับคุณอู๋ใกล้ชิดกันมากขึ้น ผมก็พบว่าคุณอู๋ไม่ได้ต่างจากที่ผมคิดไว้เท่าไหร่ อาจจะมีรักสวยรักงามตามประสาเขาบ้าง แต่เพราะเขาเป็นผู้ใหญ่กว่าผมมั๊งครับ เรื่องงอแง หรือขี้งอนเล็ก ๆ น้อย ๆ เลยไม่มี ผมก็โอเคนะครับ เวลารอเขาอาบน้ำนาน ๆ หรือเวลาไปดูหนังและช้อปปิ้งกับเขา เอ้อ คุณอู๋ก็บอกกับผมว่าให้เป็นตัวของตัวเองที่สุดเวลาอยู่ด้วยกัน สงสัยเขาคงเห็นผมเกร็งมั๊งครับ เหอะ ๆ ก็ไม่เคยมีแฟนนี่นา - - ที่สำคัญ วันที่สองเดือนหน้า(กันยายน) ก็เป็นวันเกิดคุณอู๋แล้ว ผมว่า มันคงถึงเวลาจริง ๆ ของการบอกรักซะทีนะครับ เพราะนี่เราก็ดูใจกันมาสามเดือนแล้ว มันคงไม่เร็วไปใช่มั๊ยครับสำหรับการบอกรักของผม
“คุณอู๋ครับ สัปดาห์หน้า วันเกิดคุณอู๋อ่ะเราไปหัวหินกันนะครับ” ผมบอกขณะขับรถไปบ้านคุณอู๋
“ไปสิครับ ผมก็ว่าจะชวนคุณโจ้อยู่พอดี” คุณอู๋ยิ้มปลื้มมีความสุข “แล้วคุณโจ้จะให้อะไรผมดีล่ะ”
“ไม่บอก” ผมอมยิ้ม เอ่อ ความจริงคิดไม่ออกครับว่าจะให้อะไร เหอะ ๆ แต่คิดไว้ว่าเป็นแหวนสักวงก็เกรงว่าจะไม่ชอบ เพราะลูกร้านทองอย่างคุณอู๋คงไม่ตื่นเต้นอะไรกับแหวนที่ผมจะให้หรอกมั๊งครับ เดี๋ยวขอปรึกษาเพื่อนอีกทีละกัน
“ก็ได้ ๆ เดี๋ยวผมจะรอลุ้นว่าคุณจะให้อะไร” คุณอู๋รับคำยิ้ม ๆ ผมเองก็ยิ้มให้เช่นกัน ทั้ง ๆ ที่ยังคิดไม่ตกเลยเรื่องของขวัญวันเกิด
“ก็เอาตัวมึงผูกโบว์ให้เค้าสิคะ คิดอะไรมาก” อีกบออกความเห็น
“โหยย ขอแบบธรรมดา ๆ หน่อยสิวะ เดี๋ยวเขาหาว่ากูหื่นหรอก”
“ไม่หรอกค่ะ แต่แหวนก็ไม่เลวนะคะ ลองไปดูของคาร์เทียส์สิอีโจ้ สวย ๆ เรียบ ๆ ทั้งนั้น กูว่าคุณอู๋คงชอบหล่ะ”
“เหรอ ๆ มันไม่เอามะพร้าวห้าวให้สวนให้มั๊ย”
“โอ๊ย ไม่หรอกค่ะ ความจริงกูว่ามึงให้อะไรเค้าก็ชอบทั้งนั้น”
“จริงอ่า”
“ค่า กระเทยพูดจริงค่ะ”
“งั้นไปซื้อกันหลังเลิกงานเลย ป่ะ”
“ค่ะ ว่าแต่อย่าลืมเอาไม้กวาดไปด้วยนะคะ”
“ไมวะ”
“ก็ไปกวาดขนหน้าแข้งของมึงไงคะ อีโจ้ 5555+”
“เออ ๆ 5555+” ผมรู้ครับว่างานนี้คงเสียตังค์ใหญ่แน่ แต่จะแคร์อะไรเพราะถ้าคุณอู๋ชอบ ผมว่ามันก็คุ้ม
และวันเกิดคุณอู๋มาถึงจริง ๆ ตอนเช้าผมกับคุณอู๋ไปทำบุญกันที่วัดปากน้ำ และก็ตอนบ่ายก็เดินทางไปหัวหินด้วยกัน อ่อ งานนี้ไร้ กขค.นะครับ เพราะน้องอั่งกับน้องแอนขอปลีกตัวให้พวกผมอยู่กันสองคน ฮิฮิ เมื่อถึงหัวหินตอนสี่โมงเย็น ผมกับคุณอู๋ก็อาของมาเก็บที่บ้านและเล่นน้ำทะเลด้วยกัน สักพักคุณอู๋ก็บอกให้ผมออกไปซื้ออาหารมาทำกินกันเอง ไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับเรื่องนี้ กะว่าถ้ากินข้าวกันเย็นกันเรียบร้อยแล้ว ผมก็คุกเข่าให้แหวนแล้วบอกรักคุณอู๋ซะเลย ฮี่ ๆๆๆๆ
ผมเลือกซื้อของตามที่คุณอู๋สั่งทั้งในตลาดและซุปเปอร์มาร์เก็ต ผมมองดูของที่สั่งให้ซื้อแล้วก็ขอเดาละกัน อืมคุณอู๋จะทำอะไรเนี่ย สปาเก็ตตี้เหรอ หูย แค่คิดก็น่ากินแล้ว โรแมนติกว่ะสาดดดดดดดด
แต่พอผมกลับมาถึงบ้านก็ประหลาดใจเล็กน้อย รถเบนซ์ใครวะ ไม่ใช่รถที่บ้านคุณอู๋ซะด้วย ผมจอดรถและเอาของลงแบบไม่คิดอะไรมาก แต่พอเข้าไปถึงหน้าประตู สิ่งที่ผมกลัวมาตลอดก็อยู่ตรงหน้า…..คุณอู๋และคุณหยกกำลังกอดกัน และคุณหยกก็หอมหน้าผากของคุณอู๋อีกด้วย สายตาที่เขามองกันนั้นดูมีความสุขและหวานชื่นกันมาก.....
“ตุ๊บ!”
ผมตกใจจนปล่อยถุงในมือร่วงลงพื้น คุณอู๋และคุณหยกรู้สึกตัวและหันมามองที่ผม สีหน้าของคุณอู๋ถอดสีเหมือนโดนจับได้ ส่วนคุณหยกเองก็ตกใจเหมือนกันแต่ยังไม่ปล่อยตัวคุณอู๋
“นี่ใช่มั๊ยที่คุณบอกให้ผมรอ.....” ผมพยามระงับอารมณ์โกรธกับภาพตรงหน้า ผมว่าแล้วว่าที่คุณอู๋ให้ลองคบกันก็คงอยากจะเพื่อคนอื่นไปด้วย
“คุณโจ้......”
ผมวิ่งออกจากบ้านและขับรถออกไปทันที ไม่รู้ว่าน้ำตาของผมมันแตกออกมาตอนไหน ตอนนี้ในอกผมรู้สึกจุก ๆ เหมือนกับว่าสมองของผมบอกว่าผมรับไม่ได้กับเรื่องที่ผมเพิ่งรับรู้
ภาพตอนเขาเจอกันครั้งนั้น,ภาพตอนที่คุณอู๋อยู่กับคุณหยก ,ภาพตอนที่คุณอู๋คุยโทรศัพท์กับคุณหยกและภาพที่พวกเขากอดกันเมื่อกี๊ย้อนมาฉายอยู่ในหัว ผมรู้สึกเหมือนคนโง่ที่หลอกตัวเองว่าคุณอู๋รักผมคนเดียว ไม่ใช่สิ เค้ายังไม่ได้บอกว่ารักผมสักคำ ผมมันโง่เองที่หลงรักเขาข้างเดียว
หมายความว่าที่ผ่านมาผมกลายเป็นตัวตลกของคุณอู๋งั้นเหรอ? ว่าแล้วเสียงไอ้ปลิวก็ลอยเข้าหูผมมา
“มึงต้อง ..ไงดี...อย่าให้ใจเค้ามาก....ก็ มึงอาจไม่รู้อะไร ช่วงนี้ที่เขากำลังเจ็บหนักอยู่ เขาอาจจะหาใครไว้คบคั่นเวลาก็ได้”
ใช่ ไอ้ปลิวมันพูดถูก ผมมันก็แค่คนที่เขาคบไว้คั่นเวลา ผมมันดื้อเองที่ไม่ฟังมัน ทีนี้ผมก็รู้ด้วยตัวเองซะทีว่าผมแพ้แล้ว
ผมเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากฟังเพลงขึ้นมา ตอนนี้ข้างนอกมืดแล้ว ใช่ครับ ผมกำลังขับรถกลับกรุงเทพฯ ปล่อยให้คุณอู๋อยู่กับตัวจริงของเขาต่อไป …..
“อกหน่ะมีเอาไว้หัก ก็แค่ช้ำเพราะรักเป็นเรื่องธรรมดา หัว..ใจ ดอกกุหลาบมันต้องมีหนาม หรือไม่จริง....
อกหน่ะมีเอาไว้หัก มีรักก็ต้องมีทิ้ง ถ้าจะทิ้งต้องรักกันก่อน จริงมั๊ย...”
ผมมองวิทยุแล้วปล่อยโฮออกมาทันที บ้าเอ๊ย เพลงจะมาโดนอะไรกันตอนนี้ครับ ฮือ ๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้ว ผมตัดสินใจจอดรถเข้าข้างทาง แล้วก็ปล่อยโฮออกมาให้หมดแม็กซ์ พอกันที คนสวยใจร้าย ฮือ ๆๆๆๆๆ
“หว๋ออออออออ!!!!!”
ผมร้องไห้กับพวงมาลัยหน้ารถสักพักก็มีรถตำรวจตรงมาหาผม ตายห่า นี่กูจอดรถข้างทางอย่างนี้ สงสัยตำรวจคิดว่ารถเสียแน่ ๆ แต่ยังไม่ทันคิดอะไรไปกว่านั้น คนบนรถก็แห่กันลงมา นี่มัน...
“อีโจ้!!!!!!!” เสียงอีเมธลอยมาแต่ร้อยเมตร และตามมาด้วยอีกบกับไอ้แจ้ ผมมองดูทุกคนที่กรูกันเข้ามาหาผมแล้วตกใจสิครับ มาได้ไงวะ
“อีโจ้!!!” อีกบทุบประตูรถให้ผมเปิด ผมเปิดประตูรถและพวกมันก็เข้ามาหาผมทันที
“มึงไม่เป็นไรนะคะ” อีกบเข้ามาหาผม แต่พอผมเห็นหน้าพวกมันเท่านั้นหล่ะ ก็ท่อแตกอีกแล้ว
“ฮือ ๆๆๆๆๆ”
“อีโจ้....” ทุกคนทำหน้าจะร้องตามไปด้วย ไอ้แจ้พุ่งเข้ามากอดผมทันที
“ไม่เป็นไรโว้ย แฟนไม่ได้มีคนเดียวในโลก”
ผมมองหน้ามันและพยักหน้ารับคำ ก่อนจะปล่อยโฮอีกรอบ ทันใดนั้นอีเมธกับอีกบก็เข้ามากอดผมกันใหญ่
อีเมธบอกว่า“อีโจ้ไม่เป็นไรนะ กลับบ้านกันเถอะ”
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับคำ เอาเถอะถึงแม้จะถูกทิ้งแต่อย่างน้อยก็ยังโชคดีที่ยังมีครอบครัวกับเพื่อนดี ๆ อย่างนี้
ผมนั่งสลดเหมือนนกปีกหักอยู่ในรถ โดยที่มีไอ้แจ้ขับกลับบ้าน ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไร แจ้มันคงปล่อยให้ผมคิดอะไรไปสักพัก แต่ก็ดีครับ ผมว่าดีกว่าพูดหรือถามอะไรให้ผมรู้สึกแย่อีก
“เออ กูหิวว่ะ หาไรกินก่อนนะ” มันหันมาถามเพราะตอนนี้ใกล้ถึงบ้านแล้ว
“อืม ๆ” ผมรับคำแต่พอดีว่าอีกบโทรมาพอดี สงสัยจะอยากหาอะไรกิน ผมเลยกดรับ
“ว่าไง”
“มึง...มึงตั้งสตินะ”
“มีไรวะ”
“คือ เมื่อกี๊น้องแอนโทรมาหากู บอกว่าตอนนี้คุณอู๋รถคว่ำ....”
ผมก็ตกใจสิครับ “หะ.... ว่าไงนะ คุณอุ๋รถคว่ำ ยังไงวะ”
ไอ้แจ้ก็หันขวับทันที “มีไรวะโจ้”
ผมตอบไอ้แจ้ “เดี๋ยวก่อนนะ” แล้วถามอีกบต่อ “ยังไงมึง”
“คือ เค้าขับรถตามมึงจากหัวหิน แล้วก็....”
“แล้วอะไร...”
“เค้า...” อีกบร้องไห้ “เค้าไปแล้ว”
อะไรนะ คุณอู๋จากผมไปแล้วงั้นเหรอ ไม่จริง คุณอู๋ยังไม่ไปไหน ทำไมคุณอู๋ต้องจากผมไปด้วย
“อะไรวะ” ไอ้แจ้หันมาถามผม
“คุณอู๋เค้ารถคว่ำว่ะ...ตอนนี้เค้าไม่อยู่แล้ว”
ไอ้แจ้ก็ช็อกสิครับ “เออ ๆ เค้าไปสบายแล้ว” มันพูดแค่นั้น ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าร้านข้าวต้ม แต่พอมันจอดรถ ผมก็รีบลงไปโบกแท็กซี่ทันที
“พี่ครับ ไปสะพานพุทธ” ผมบอกปลายทางกับแท็กซี่ และรีบขึ้นรถทันที ถึงแม้ผมจะโกรธคุณอู๋เรื่องนี้ แต่ผมก็ไม่คาดคิดว่าเรื่องจะจบลงแบบนี้ วันนี้รถไม่ติดเท่าไหร่ ผมก็ถึงสะพานพุทธในเวลาไม่นาน ผมให้เขาจอดที่แถว ๆ ตีนสะพานแล้วลงจากรถ ผมเดินขึ้นสะพานไปเรื่อย ๆ ปล่อยให้น้ำตาของผมไหลออกมาช้า ๆ ผมหยิบแหวนในกระเป๋าออกมาดูแล้วร้องไห้ คุณอู๋จากผมไปแล้ว เค้าจากไปเพราะขับรถตามผม ถ้าผมไม่หนีออกมา เค้าก็คงไม่รถคว่ำอย่างนี้ใช่มั๊ย.....
ผมกวาดสายตามองแม่น้ำเจ้าพระยาข้างล่างเบา ๆ ถ้าคุณอู๋รับรู้ได้ ผมก็อยากจะบอกกับคุณอู๋ว่า
“คุณอู๋......ผมรักคุณ!!!!!!!” ผมตะโกนออกไปกับสายลมข้างหน้า “ผมรักคุณ คุณได้ยินมั๊ย”
“ผมรักคุณ คุณกิมอู๋ ฮือ ๆๆๆๆๆ”
“อะไรนะ....”
“ผมรักคุณอู๋ ฮือ ๆๆๆๆๆ” ผมตอบเสียงที่ถามผมมา หะ ใครนะ เสียงใครวะ แต่ก่อนผมจะหันไปมอง ก็มีมือสะกิดจากข้างหลัง ผมรีบหันไปมองทันที
“คุณอู๋!!!!!”
ผมตกใจแทบวิ่ง แต่ก็ดีใจจนเกือบเป็นลมเหมือนกัน คุณอู๋จับมือผม มือยังอุ่นนี่นา
“คุณ.....”
“หยกเค้าแค่มาแสดงความยินดีกับบ้านใหม่....” คุณอู๋พูดเสียงหนักแน่น ก่อนที่คุณหยกจะเดินตามมาอีกคน
“ผมกับเค้าเป็นแค่เพื่อนกันเฉย ๆ” คุณอู๋ว่าอย่างนั้น
“แล้ว....ทำไมต้อง..” นั่นสิ ทำไมต้องหอมกันด้วย
“ผมขอโทษ” คุณหยกเหมือนรู้สึกผิด “แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับอู๋เลยจริง ๆ นะ”
คุณอู๋มองหน้าผมเหมือนอยากให้เชื่ออย่างนั้น
“แล้วทำไมต้องโกหกผมด้วยว่ารถคว่ำ หืมม” นั่นสิ ทำไมต้องโกหกอะไรแรง ๆ แบบนี้
"ก็ถ้าผมไม่โกหกคุณอย่างนี้แล้วคุณจะกล้าบอกรักผมรึเปล่าล่ะ”เขาถามผมงอนๆ "คนใจร้ายอยู่ด้วยกันตั้งสามเดือน ไม่รักผมเลยใช่มั๊ย”
"โธ่!คุณอู๋....มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”
"อู๋เค้าอยากได้ยินคุณบอกว่ารักหน่ะครับ" คุณหยกสมทบ "แต่เรื่องโกหกเนี่ยอู๋เค้าไม่รู้เรื่องนะ"
ผมมองหน้าคุณอู๋ที่ยิ้มขำๆ ใครอ้ะ ใจร้ายอำผมอีกแล้ว
"น้องอั่งใช่มั๊ย"
คุณอู๋ยังยิ้ม แต่จู่ ๆ น้องอั่งกับทุกคนก็โผล่มากจากไหนไม่รู้
"ว่าไงครับคุณพี่เขย ดีกันหรือยัง" น้องอั่งแซว แต่ทุกคนก็อมยิ้มขำกัน ไรว้า ตลกนักไง นี่ไม่ได้ถ่ายรายการสาระแนกันใช่มั๊ยครับเนี่ย
"โอ๊ย น้องอั่งคะ อย่าโกหกแรง ๆ อีกนะคะ ถ้ามาช้ากว่านี้อีโจ้กระโดดสะพานตายจริง ๆขึ้นมานี่แย่เลยค่ะ" อีกบทำท่าจะเป็นลม
"ผมขอโทษพี่ แต่ผมอยากให้พี่กล้าบอกรักพี่อู๋จริง ๆ นะ" น้องอั่งหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่สายตาแสดงถึงความเป็นห่วงผมจริง ๆ
"ไอ้บ้า ทีหลังอย่าหายไปไหนนะโว้ย" ไอ้แจ้โวย "กูยังไม่ได้กินข้าวเลย ห่านี่"
ทุกคนหัวเราะรัว แต่คุณอู๋หันกลับมามองที่ผม "ไหน คุณอยากบอกผมว่าอะไรนะ ผมอยากฟังอีกครั้งจัง"
ผมไม่รอช้าที่จะบอกซ้ำ "ผมรักคุณ ผมรักคุณอู๋ รักคุณอู๋ที่สุดเลยครับ"
"ผมก็รักคุณครับ คนดีของผม"คุณอู๋ตอบรับ ผมจึงกอดคุณอู๋ไว้ ผมกอดเขาแน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะหายไปกับอากาศ ส่วนคนรอบข้างผมก็เฮลั่นสิครับ
"จูบกันๆๆๆๆๆๆ" นั่น ยังไม่พอ ทุกคนยังลุ้นให้จูบอีก นี่เอาใหญ่แล้วนะครับ ไม่ใช่งานแต่งงานนะครับเฮ้ย
คุณอู๋มองหน้าผมเหมือนถามว่าเอาไง แต่ผมไม่รอช้า เลยจูบคนหน้าหวานตรงหน้าให้หายเสียใจซะเลย นี่แน่ จ๊วบ!
"แอร๊ยยยยยยยย"อีกบกับอีเมธกรี๊ดออกมาอย่างลืมตัว แต่ก็ไม่สนครับ ผมยังจูบคุณอู๋ต่อจนริมฝีปากเริ่มร้อนจึง ถอนออกมา เรามองหน้ากันอีกครั้ง ผมจึงนึกขึ้นได้ว่ายังมีอะไรที่ผมยังไม่ได้ให้คุณอู๋
"คุณอู๋ครับ"
"หืมมม"
"ผมมีอะไรจะให้ครับ"ผมควักแหวนที่กระเป๋าออกมา ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า "ได้โปรด....อยู่กับผมตลอดไปนะครับ"
คุณอู๋ยื่นมือข้างซ้ายมาให้ผมแล้วบอกว่า "ยินดีครับ"
ผมสวมแหวนเพชรวงน้อยให้นิ้วนางข้างซัายของคุณอู๋ต่อหน้าทุกคนที่มาเป็นสักขีพยานในวันนี้ ทุกคนมองผมด้วยความยินดี ผมก็ดีใจครับที่มีวันนี้และดีใจที่ทุกคนสนับสนุนผมกับคุณอู๋ อิอิ
-
(ต่อจ้ะ)
คืนนั้นของผมจบลงด้วยการนอนที่บ้านคุณอู๋ ฮ่ะ ๆ ไม่ต้องไปกันล่ะหัวหิน แต่มันพิเศษก็ตรงที่ว่าคืนนี้ผมกับคุณอู๋นอนห้องเดียวกันเป็นครั้งแรกหน่ะสิ หุหุ ผมก็อาบน้ำนานแล้วหล่ะ รอแต่คุณอู๋ที่อาบน้ำอยู่ หุหุ อย่างน้อยก็ชั่วโมงมึงล่ะครับ ผมนอนรอก่อนดีกว่า ฮี่ ๆๆ คิดถึงที่อีกบกับอีเมธมันเทรนเข้าไว้คืนนี้ได้ใช้แน่....กึ๋ย ๆๆๆๆ
แต่ผมก็หยุดคิดว่าเพราะคุณอู๋ออกจากห้องน้ำมาในชุดนอนมิดชิด เอ่อ...คืนนี้นอนคุยกันอย่างเดียวก็ได้ครับผมยิ้มให้คุณอู๋ที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ เดี๋ยวปล่อยให้เค้าบำรุงนู่นนี้ตามสบาย แต่พอถึงตอนที่เขาหวีผมหลังไดร์เสร็จนี่สิ โอ้ววว ทำไมมันดูเซ็กซี่ขึ้นทันตาเห็นอย่างนี้ ผมยาวสลวยนั้นค่อย ๆ ทิ้งตัวลงกลางหลัง กลิ่นหอม ๆ นั้นช่างกระตุ้นอารมณ์ของผมนัก .....ผมเลยขอเข้าไปช่วยเขาหวีผมทันที
“ผมหวีผมให้นะครับ”
คุณอู๋พยักหน้ารับคำ ผมเลยรับแปรงขึ้นมาค่อย ๆ หวีเส้นผมยาวสลวยนั้นอย่างเบามือจนสุดปลาย เส้นผมนุ่ม ๆ หอม ๆ นั้นลื่นพลิ้วเหมือนเส้นไหม ผมอดใจไม่ไหวแล้วครับ......
ผมวางหวีลงและซุกไซร้ท้ายทอยคุณอู๋ผ่านเส้นผมนุ่ม ๆ นั้น โอ๊ย ในหัวของผมตอนนี้เต็มไปด้วยความต้องการในตัวคนสวยข้างหน้า ผมยังไม่หยุดที่จะดอมดมดอกไม้งามในอ้อมแขน มือไม้ของผมสอดเข้าไปในชุดนอนเพื่อลูบคลำตามตัวคุณอู๋ อืมเนียนนุ่มดีจัง แต่ว่า..อู๊ย...ตอนนี้น้องผมมันปวดไปหมดแล้วครับ ซี๊ดดดดด
“อืมมมม ตัวคุณอู๋หอมจังเลยครับ” ผมกระซิบเสียงแผ่ว ๆ ข้างหู แต่ก็ยังไม่หยุดลวนลาม
“อื้มมมมมมม” คุณอู๋ครางออกมาอย่างมีความสุข ตัวเขาก็สั่นน้อย ๆ เหมือนกัน ผมเลยจับผมคุณอู๋หลบไปอีกข้างเพื่อซุกไซร์ซอกคอให้ถนัดขึ้น อื้มมม คุณอู๋ใช้ครีมอาบน้ำยี่ห้ออะไรเนี่ยหอมจังง
แต่คุณอู๋นั้นหันกลับมาเผชิญหน้ากับผม ผมมองหน้าสวย ๆ แล้วลูบแก้มเนียนเบา ๆ ก่อนจะบรรจงจูบที่หน้าผากและริมฝีปาก จากที่ปากต่อปาก กลายเป็นลิ้นต่อลิ้น ผมรู้สึกได้ว่าคุณอู๋นั้นลงไปทักทายน้องผมซะแล้ว โอ๊ะ!
“โอ๊ะ โอวววว ซี๊ดดดดดดดด.....” คุณอู๋จัดการน้องผมอย่างเบามือแต่ทว่ายิ่งทำให้ผมเตลิดมากขึ้น โอ้วว ไม่ไหวแล้ว ผมจูงมือคุณอู๋ไปที่เตียงแล้วก็มอบความสุขให้เขาอย่างเต็มตัวตามที่ใจผมสั่งมา....
“หืมมมมม...” ผมลืมตาขึ้นมาตอนใกล้สว่าง ก็เห็นคุณอู๋ยังคงนอนเปลือยเปล่าที่อกผมอย่างมีความสุข หน้าสวยหวานนั้นหลับพริ้มจนผมไม่กล้าขยับตัวไปไหนเพราะกลัวว่าคุณอู๋จะตื่นมา ผมยิ้มให้นางฟ้าของผมอีกครั้ง แล้วก็ค่อย ๆ หอมแก้มของเขาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวไปเข้าห้องน้ำ (แบบว่าปวดฉี่หน่ะครับ)
เมื่อผมลุกยืนก็รู้สึกได้เลยว่าร่างกายของผมเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าผมเป็นชายหนุ่มเต็มตัวแล้ว (ไอ้บ้า เพิ่งมารู้สึก นี่มึงอายุ 27 แล้วนะ เสียงในหัวมันบอกผม) ผมรู้สึกตึง ๆ แสบ ๆ ตรงปลายน้องชายของผม แต่ทว่าก็ยังมีความสุขแทบขาดใจของเมื่อคืนติดอยู่ด้วยเช่นกัน
เมื่อผมเข้าห้องน้ำก็พบว่าน้องผมมันดูขยายตัวขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับว่ามันดีใจที่ได้ใช้งานแล้ว ผมก็ดีใจครับ ที่คนแรกของผมเป็นคนที่ผมรักและเผ้ารอมาอย่างอดทน ถึงแม้ผมจะมีประสบการณ์มาน้อยและช้ากว่าชาวบ้านเค้า แต่วันนี้ผมมีความสุขมากครับ อ่อ อยากรู้ใช่มั๊ยครับว่ามันรู้สึกยังไง ของอย่างนี้ต้องมีเองถึงจะรู้ครับ ผมก็บอกไม่ถูกและบอกมากไม่ได้เหมือนกัน ฮิฮิฮิฮิฮิ ๆๆๆ
ผมฉี่เสร็จและเดินกลับมาที่เตียงก็พบว่าคุณอู๋ตื่นแล้ว ผมตกใจที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมา คุณอู๋ยิ้มหวานให้ผมเหมือนเคย แต่ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มนี่มันมีความหมายมากกว่าที่เขาเคยยิ้มให้ผมหรือคนรอบข้าง
“คุณอู๋ตื่นแล้ว...ผมทำให้ตื่นหรือเปล่าครับ”
“ไม่หรอกครับ” คุณอู๋ส่ายหน้า “คิดมากน่าครับ” เขาค่อย ๆ สบายผมยาวนั้นปกคลุมช่วงบน แต่ช่วงล่างยังมีผ้าห่มปิดอยู่
“นอนต่อมั๊ยครับ” คุณอู๋ถามผม
“ก็ ไม่รู้สิครับ” เอ่อ คือ จะบอกว่าตอนนี้ผมไม่อยากออกไปไหนอ่ะครับ แต่ก็ไม่อยากนอนต่อเหมือนกัน เพราะว่ารอบเดียวเมื่อคืนมันคงไม่พอสำหรับผมแล้ว ผมเลยนอนลงข้าง ๆ คุณอู๋ คุณอู๋ยิ้มให้ผม ก่อนจะจับมือผมไปที่ใต้ผ้าห่มของเขา
“ผมก็ไม่อยากนอนเหมือนกัน” คุณอู๋บอกเสียงเบา ๆ รู้แล้วครับทำไมคุณอู๋นอนต่อไม่ได้ ผมเลยจู่โจมจูบเค้าตอบรับ เพราะผมก็ตื่นแล้วเหมือนกัน อิอิอิ
4 เดือนต่อมา
"เฮ้ยๆๆๆๆๆไอ้โจ้มาแล้ว" ไอ้ปลิวที่กำลังชงเหล้าวางแก้วทันทีเมื่อเห็นผมเข้างานมากับคุณอู๋ อ่อ วันนี้เป็นวันเลี้ยงรุ่นของคณะอ่ะครับ ก็จะจัดทุกปีตอนต้นเดือนมกราคม ทุกปีผมก็มากับไอ้ปลิวและเพื่อน ๆ นี่หล่ะ แต่ว่าปีนี้ผมขอมากับคุณอู๋ เพราะทุกคนในรุ่นรู้กันท่วนหน้าแล้วว่าผมได้อำลาตำแหน่งแห้วตัวพ่อเรียบร้อยแล้ว เพราะว่าคนสวยที่มากับผมนี่เอง วันนี้ทุกคนในงานแตกฮือกันยกใหญ่ที่ผมมากับแฟน แถมพวกมันยังชมกันซึ่ง ๆ หน้าซะด้วยว่า “แฟนมึงสวยอิ๊บอ๋ายเลย...” หึหึหึ อย่างนี้หล่ะที่เค้าว่าช้า ๆ ได้พร้าเล่มงามโว้ย
เมื่อผมไปถึงที่โต๊ะกลุ่มเพื่อนผม เพื่อน ๆ ทุกคนก็อึ้งกันเป็นแถบ ๆ
“เอ่อ คุณอู๋ครับ นี่ ปลิว ไก่ อาร์ต กอล์ฟ วัต” ผมแนะนำเพื่อน ๆ ที่นั่งเรียงให้คุณอู๋รู้จัก ผมก็เลยแนะนำ อะแฮ่ม! แฟนผมให้พวกมันรู้จัก
“นี่คุณอู๋ แฟนกู”
“อ่า....” พวกมันทุกคนยกเว้นไอ้ปลิวมองตามอย่างเคลิบเคล้ม “สวัสดีครับบบ”
“หวัดดีครับ” คุณอู๋รับคำ
“เป็นไงล่ะ แฟนไอ้โจ้ สวยอย่างที่กูบอกป่าว” ไอ้ปลิวเริ่มโม้
“โหยยยย...” ไอ้อาร์ตตาลอย “ขอโทษนะครับ นี่ผมตายรึยัง”
ไอ้ไก่รับมุข “ไมวะ”
“กูรู้สึกว่ากูกำลังอยู่บนสวรรค์ เพราะว่ามีนางฟ้าอยู่ตรงหน้า”
“ถุย!!!!” ทุกคนพร้อมใจกันพูด แต่คุณอู๋หัวเราะขำ ๆ ไม่ถือสา
คุณอู๋บอกกับพวกมัน “ผมเป็นผู้ชายนะครับ”
“เอ่อ ครับ แต่สวยครับ สวยมากเลย”
ผมเห็นว่าชักเลอะเทอะเลยถามตัดบท “แล้วนี่แฟนมึงไปไหนกันวะ ไม่มาเหรอ”
“อ่อ ไม่ได้บอกหน่ะ โธ่บอกแฟนให้มาด้วยก็ไม่หนุกสิวะ” ไอ้วัดตอบก่อนยกเหล้ามาจิบ มันถามผมอีกว่า
“เอ่อ ทำยังไงวะให้แฟนกูสวยได้อย่างนี้มั่ง”
“ทำบุญว่ะ 5555+” ผมตอบไป พวกมันก็หัวเราะกันครื้นเครงตามประสา และผมกับพวกมันก็อยู่ในงานกันจนเลิก แต่ผมไม่ได้ไปต่อกับพวกมันนะครับ เพราะเกรงใจคุณอู๋ แฮ่ ๆๆ
“เพื่อนคุณโจ้ตลกดีเนอะ” คุณอู๋พูดขณะขับรถกลับบ้าน(บ้านผม)เพราะผมดื่มไปเล็กน้อย คุณอู๋เลยขับให้
“ก็บ้า ๆ บอ ๆ กันหน่ะครับ”
“อืม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน พอดีว่ามีแต่เพื่อนผู้หญิงหน่ะ ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายซะด้วย”
พอพูดถึงเพื่อนผู้ชายผมก็แอบงอนขึ้นมาทันที ก็คุณหยกคนนั้นไง
“แล้วคุณหยกล่ะ”
“ก็ เป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันหน่ะ” คุณอู๋ถามต่อ “หึงเหรอ”
“ก็ ครับ” ผมตอบตามจริง
“หึหึหึ ก็ว่าอยู่” คุณอู๋ดูไม่ตกใจ เขาพูดต่อว่า “ถ้าเค้าจะจีบผมจริง คงไม่ขับรถพากลับมาในวันนั้นหรอก”
“แล้วทำไม ช่วงนั้นคุณอู๋เจอเค้าบ่อยจัง” ผมถาม เพราะสงสัยมานานแล้ว
“ก็ เพราะคุณหน่ะแหล่ะ”
ผมสร่างมึนทันที “หะ..”
“อื้มม....ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คุณจะกล้าจีบผมหน่ะสิ ก็เลยไปปรึกษาหยกว่าควรวางตัวยังไงกับคุณดี”
“......” อย่างนั้นเหรอครับ โหยย เพิ่งรู้นะเนี่ย
“ถ้าปรึกษาอั่งตรงไม่ได้เรื่องหรอก ก็ต้องปรึกษาเพื่อนผู้ชายด้วยกันนี่หล่ะ”
ผมเลยนึกต่อมาได้กับเรื่องที่ลืมไปแล้ว
“งั้นตอนที่อีกบกับ..อี..เอ่อ เมธและไอ้แจ้ตามผมมานี่ เพราะคุณโทรตามใช่มั๊ย”
“อื้ม.....” คุณอู๋รับคำ “ใครจะรู้ล่ะว่าคุณจะใจน้อยอย่างนั้น ผมก็เลยโทรหาคุณกบแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง คุณกบเลยชวนคุณเมธกับคุณแจ้มาด้วย”
โหยยย นี่แสดงว่าวันนั้นทุกคนรวมหัวกันอำผมเหรอเนี่ย...
“แอ๊.....คุณอู๋แกล้งผม....ผมโดนรังแก” ผมแกล้งร้องไห้หลอก ๆ
“อือหึ”คุณอู๋ยิ้มรับ ถามต่อ “และรู้รึเปล่าทำไมผมถึงซื้อป๊อกกี้ให้คุณตอนนั้น”
“ตอนแรกผมไม่รู้หรอก แต่มีคนบอกว่า คนเกาหลีที่เขาเป็นแฟนกันจะซื้อป๊อกกี้ให้กัน แต่ไม่รู้ว่า ผมเดาถูกเปล่าน้า”
“เก่งมากครับ” คุณอู๋ตอบรับ
“จริงเหรอ คุณซื้อให้ผมเพราะคิดแบบนี้จริงเหรอ”
คุณอู๋พยักหน้า แล้วตอบว่า “อีกอย่างก็อยากรู้ว่าคุณจะโวยวายมั๊ยถ้าเห็นว่าผมซื้อแค่ป๊อกกี้มาให้ แต่คุณก็เฉย ๆ นะ เฉยจนไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ แล้วคุณรู้รึเปล่าว่ามันแปลว่าอะไร”
“ก็ต้องรู้สิครับ ผมเป็นแฟนคนโรแมนติกอย่างคุณกิมอู๋นี่นา ฮิฮิฮิ”
“อื้ม หุหุหุ” คุณอู๋ยิ้มรับ และพูดต่อ “ขอบคุณนะครับ”
“หะ....ขอบคุณอะไรอ่ะครับ”
“ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ว่า ตัวผมมีค่ามากแค่ไหน”
ผมมองเขางง ๆ เขาเฉลยให้ฟังว่า
“ก็ตอนที่ผมเข้าโรงพยาบาลครั้งนั้นไง คุณมาจับมือผม และบอกให้ผมตื่นขึ้นมา คุณบอกผมว่า ชีวิตผมมีค่ากับคุณมาก รู้มั๊ย ว่าที่คุณบอกผมตอนนั้นหน่ะ มันทำให้ผมมีสติ และตัดสินใจว่าจากนี้ไปผมจะไม่ทำให้ตัวเองอ่อนแออย่างนั้นอีก”
คุณอู๋หันมายิ้มหวานกับผมที่อึ้งกิมกี่อยู่ นี่คุณอู๋ได้ยินหมดเลยเหรอเนี่ย อายจังงง
“และก็วันนั้นผมก็รู้ว่า ยังมีผู้ชายดี ๆ อย่างคุณรอผมอยู่เสมอ ผมถึงได้รู้สึกว่าผมโชคดีที่สุดไงล่ะ”
ผมนิ่งสิครับเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“คุณโจ้ ๆ หลับแล้วเหรอครับ”
“ป่ะ..เปล่าครับ” ผม...พูดไม่ออกครับ ดีใจและก็ปลื้มใจมาก ๆ ด้วย
“ผม พูดไม่ออกหน่ะ คิดไม่ถึงว่าคุณจะจำเรื่องนี้ได้ด้วย”
“ผมจำได้ทุกเรื่องเกี่ยวกับคุณหน่ะแหล่ะ”
ผมมองหน้าคุณอู๋ ด้วยความสงสัย “จริงเหรอ....”
“อื้มม....” เขารับคำและอมยิ้มตอบ “ก็จำได้ว่า ตอนที่ผมไปกินข้าวที่วิลล่ามาร์เก็ต มีหนุ่มออฟฟิศคนนึงแอบมองและก็แอบเดินตามผมอยู่ จนมารู้อีกทีว่าหนุ่มออฟฟิศคนนั้นเป็นวิศวะกรที่ผมหามาทำบ้านให้”
“เฮ้ยยยย......” ผมตกใจที่สุดเลยครับ อะไรเนี่ย ผมว่าผมเนียนแล้วนะ นี่คุณอู๋ก็รู้ตัวเหรอ
“เห็นมั๊ยว่าผมจำได้ทุกเรื่องเกี่ยวกับคุณ”
“โหยยยย รู้แล้วก็ไม่บอกนะครับ ปล่อยให้ผมแอบมองตั้งนาน ฮ่ะๆๆ”
“ได้ไงล่ะครับ ผมว่าผมอยู่เฉย ๆ แล้วลุ้นดีกว่าว่าคุณจะมาหาผมมั๊ย ฮ่ะๆๆๆ”
ผมกับคุณอู๋หันมาหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข ผมนึกถึงคำพูดของใครสักคนที่ว่าทุกอย่างบนโลกนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ตอนนี้ผมเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับคำพูดนั้น เพราะว่าเรื่องของผมทั้งหมดนี้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยจริง ๆ ที่ผมกับคุณอู๋จะมารักกันได้ และผมก็ไม่ได้ฝันไปด้วยที่วันนี้คนที่ผมแอบรักแอบมองจะมาอยู่เคียงข้างผมอย่างนี้
จบจ้ะ
ขอบคุณคุณผู้อ่านที่รักทุกท่านมาก ๆ เลยนะคะ เจอกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ สวัสดีค่ะ :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4: :3123:
-
จบแล้ว
อ่านไปยิ้มไปจนแก้มปริ มีความสุขตั้งแต่เริ่มเรื่องจนจบจริงๆครับ
ขอบคุรฃณสำหรับเรื่องน่ารักๆ
จะรออ่านเรื่องใหม่ครับผม >____<
-
คุณอู๋น่ารักมาเลยอ่ะ ว่างเกมส์ให้คุณยานตลอดดด
น่ารักมากเลยขอบคุณคนแต่งด้วยนะคร้าบ >///<
-
ตอนจบทำเอายิ้มทั้งน้ำตาเลยค่ะ
โจ้อ่อนไหวสุดๆ :laugh:
ขอตอนพิเศษหน่อยนะ
-
+1
-
น่ารักจัง :กอด1:
+1ให้จ๊า
-
จบแล้วววว...เศร้า ซึ้ง หวาน มีครบเลย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ
ผู้ชายแบบโจ้จะหาที่ไหนได้นะ
-
น่ารักอ้ะ !!!
ในที่สุดโจก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ฮร่าาาาาาา
เรื่องนี้สนุกจริง ๆ มีทุกอารมณ์เลย ชอบอ้ะ ๆๆ ^_____^
-
ในที่สุดที่นุ้งโจ้รอมาแสนนานก็ได้คุณอู๋มานอนกอดสมใจ :o8:
แต่รู้สึกนุ้งโจ้นี่ทั้งเกรงใจทั้งเขินอายเหมือนตอนยังไม่เป็นแฟนกันเลย555
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ เรื่องนี้ค่ะคุณน้ำพริกแมงดา
บวก,บวก :กอด1: รอติดตามผลงานเรื่องใหม่ค่ะ
-
สนุกมากเจ้าค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
ขอสารภาภว่าตอตแรกๆเกือบหยุดอ่าน(อินเกิ๊นนน) ก็สงสารโจ้อะ คุณอู๋ก็แสนจะดีเลิศแถมมีแฟนที่(ดูท่าว่าจะ)ดีด้วย
แต่ก็อ่านต่อค่ะ แล้วก็ไม่ผิดหวัง น่ารักกันมากๆเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
เเอร๊ย อิจฉาคุณอู๋ มากเลยค่ะ
ชอบมากเลยนะคะ หวานๆ มันๆ เเอร๊ยยย
-
อ่านไปลุ้นไปกับอีโจ้ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ
สนุกดีค่ะ จะรอเรื่องใหม่นะ
คะ ขอบคุณมาก
-
จบแล้ว ลุ้นไม่น้อย นึกว่าหยกกับอู๋จะมีซัมติงอะไรกัน ดีที่เข้าใจมีความสุขกันสักที
-
ยินดีด้วยค่ะ นายโจ้+คุณอู๋
นึกว่าจะดราม่าตอนจบซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
ว้าจบแล้วอ่านอตอนแรกแอบดราม่านะคะ กรี๊ดๆๆๆๆและแล้วก็แฮปปี้เอน อิอิ แล้วจะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะจ๊ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ น่ารักมากๆ เลยคุณอู๋ :กอด1:
-
:กอด1:น่ารักกันทั้งคู่
-
เป็นเรื่องราวความรักที่ดำเนินแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่หวือหวา
แต่ทำให้ผู้อ่านเกิดความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจไปกับตัวละครทั้งคู่ด้วย
คิดว่าถ้าเป็นเรื่องจริง ด้วยวัย ด้วยหน้าที่การงาน ประสบการณ์
และพื้นฐานครอบครัวของตัวละครคู่นี้ ดิฉันคาดว่าทั้งคู่
ต้องได้อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไปจนนานแสนนาน จนได้เป็นตาเป็นปู่ของหลานๆแน่เลย
อืม..แต่สงสัยจริงๆว่า ปัจจุบันนี้มีอยู่หรือที่ผู้ชาย(หรือเกย์) ที่รักษาความบริสุทธิ์มาได้จนอายุ27ปีน่ะ
ดิฉันตั้งคำถามด้วยความสงสัยจริงๆนะคะ ไม่ได้มีเจตนาอื่นใดแฝงอยู่เลยค่ะ(บ้าเนอะดิฉัน เรื่องเขาจบแล้วยังมาสงสัยอะไรอีก)
:L2: :กอด1:แทนคำขอบคุณ คุณน้ำพริกแมงดา(ชื่อน่าคลุกข้าวสวยร้อนๆที่สุด)สำหรับนิยายดีๆสนุกๆค่ะ
หวังว่าคงได้อ่านผลงานดีๆจากคุณอีกในเร็วๆนี้นะคะ
-
เป็นเรื่องราวความรักที่ดำเนินแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่หวือหวา
แต่ทำให้ผู้อ่านเกิดความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจไปกับตัวละครทั้งคู่ด้วย
คิดว่าถ้าเป็นเรื่องจริง ด้วยวัย ด้วยหน้าที่การงาน ประสบการณ์
และพื้นฐานครอบครัวของตัวละครคู่นี้ ดิฉันคาดว่าทั้งคู่
ต้องได้อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไปจนนานแสนนาน จนได้เป็นตาเป็นปู่ของหลานๆแน่เลย
อืม..แต่สงสัยจริงๆว่า ปัจจุบันนี้มีอยู่หรือที่ผู้ชาย(หรือเกย์) ที่รักษาความบริสุทธิ์มาได้จนอายุ27ปีน่ะ
ดิฉันตั้งคำถามด้วยความสงสัยจริงๆนะคะ ไม่ได้มีเจตนาอื่นใดแฝงอยู่เลยค่ะ(บ้าเนอะดิฉัน เรื่องเขาจบแล้วยังมาสงสัยอะไรอีก)
:L2: :กอด1:แทนคำขอบคุณ คุณน้ำพริกแมงดา(ชื่อน่าคลุกข้าวสวยร้อนๆที่สุด)สำหรับนิยายดีๆสนุกๆค่ะ
หวังว่าคงได้อ่านผลงานดีๆจากคุณอีกในเร็วๆนี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามและก็คอมเม้นต์ค่ะ อันนี้มาตอบข้อสงสัยที่ว่าสมัยนี้จะมีผู้ชายหรือเกย์ที่ยังจิ้นจนถึงอายุ27เหมือนนายโจ้อีกหรือบอกตรง ๆว่าเมื่อก่อนก็คิดอย่างนั้นนะคะ แต่เคยอ่านสัมภาสน์คนดังบางคนก็บอกว่าเขามีเพื่อนที่ยังจิ้น(ทั้งผู้ชายและเกย์)อยู่เยอะ และจากการรับรู้ด้วยตัวเองก็พบว่าคนกลุ่มนี้มีจำนวนไม่น้อยเลยนะคะ และอีกอย่างคือตัวละครนายโจ้นี่ก็พยายามวิเคราะห์ว่าคนที่เขายังจิ้นนี้ส่วนใหญ่ก็จะมาจากครอบครัวอย่างนายโจ้นี่หล่ะค่ะ ก็พยายามหาเรื่องที่เป็นควาาจริงดีๆมาประยุกต์ให้ผู้อ่านมีความสุขกับงานเขียนอ่าค่ะ
-
แอบมากระซิบมีผู้ชายที่หน้าตาค่อนข้างดี หน้าที่การงานดี แต่ยั้งจิ้น ทั้งๆที่อายุเลยเลขสามแล้วที่รู้จักหลายคนเชียวค่ะ ไม่น่าเชื่อแต่ก็มีอยู่จริง
-
หึๆๆๆ น่ารักจังเลย
สมหวังซะทีนะ พ่อโจ้คุง~5 555
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ
อ่านไปคิดถึงพี่ซินไป 5555555555 คุณอู๋เหมือนพี่ซินเลย 5555555+
-
โอ๊ยยย น่ารักมากๆๆๆเลยอ่า
ชอบ โจ้ กับ อู๋ มากๆๆ
นิยายอะไร หวาน แถม ยิ้ม ทั้งเรื่องเลยอ่า
ขอบคุนมากๆๆสำหรับนิยายดีๆๆแบบนี้
-
น่ารักมากเลยค่ะ
อ่านแล้วอยากมีแฟนอย่างโจ้เลย อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ แบบนี้นะคะ
-
ทั้งนายโจโจ้ และ คุณอู๋ น่ารักมาก แต่ระหว่างสองคนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคนรักแบบเพื่อนกันมากกว่า รักแบบหวานซึ้งอะไรแบบนั้น สงสัยเป็นเพราะพระเอกเรา มันแต่เขิน แน่ๆๆ 555
ขอบคุณคุณน้ำพริกแมงดานะคะ ที่แต่งเรื่องน่ารักแบบนี้มาให้อ่าน
-
พี่โจ้เป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดอ่ะ
ตอนแอบชอบก็ไม่รุกเร็ว (เพราะจีบไม่เป็น)
ตอนที่เจอกับคุณอู่ก็ไม่เข้าหาจนน่าเกลียด (เพราะไม่กล้า)
ตอนทที่คุณอู๋มีปัญหากับคุณเคน ก็ไม่อาศัยช่วงเวลานั้นเข้าทำคะแนน แต่คอยอยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลือ
อ๊ายยย ชอบอ่ะ อยากได้ผู้ชายอย่างนี้สักคน แต่เป็นพี่โจ้คงไม่ได้แล้ว พี่โจ้เป็นของคุณอู๋ ><
แต่พี่โจ้โชคดีมากๆๆ มีคนซัพพอร์ตดีๆทั้งนั้น ทั้งครอบครัว เพื่อนๆ รวมทั้งครอบครัวคุณอู๋ด้วย
น่ารักอ่ะ!!!~ o13 o13
-
คุณอู๋น่ารักมากกกกก
-
ตอนจบสนุกดีนะ เราชอบแต่ก็ยังอยากอ่านตอนพิเศษของสองคนนี้สักตอนอีกเหมือนกัน น่ารักดี o13
-
น่ารักอ่ะ~
ชอบนายเอกแบบคุณอู๋ นิ่งๆแล้วก็เป็นผู้ใหญ่
ส่วนนายโจ้กับผองเพื่อน ยังฮาเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
อร๊ายยยยยยยยย ฟินนาเร่
-
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน วันนี้ก็เข้ามาขอบคุณคุณผู้อ่านอีกครั้งนะคะ ส่วนตอนพิเศษที่หลายคนเรียกร้องนั้นคงเป็นบทส่งท้ายเล็ก ๆ ก็คงได้อ่านกันเร็ว ๆ นี้แน่นอนค่ะ (ความจริงกะว่าคงจบแค่นี้ แต่ถ้าคุณผู้อ่านยังไม่รู้สึกจุใจ ก็จะจัดให้ได้ค่ะ)
อ่อ และก็มาบอกกล่าวถึงนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนายโจ้กับคุณอู๋นี้ค่ะ ตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนวางโครงเรื่อง ติดตามได้ที่นี่ ไม่นานเกินรอค่ะ
-
ว้าวๆๆๆๆ รอค่ะรอ อิอิ
-
แอบมากระซิบมีผู้ชายที่หน้าตาค่อนข้างดี หน้าที่การงานดี แต่ยั้งจิ้น ทั้งๆที่อายุเลยเลขสามแล้วที่รู้จักหลายคนเชียวค่ะ ไม่น่าเชื่อแต่ก็มีอยู่จริง
ดีใจนะคะเนี่ยที่มีคนมาตอบให้
ขอบคุณค่ะคุณsamsoon@doll
-
ขอบคุณสำหรับการติดตามและก็คอมเม้นต์ค่ะ อันนี้มาตอบข้อสงสัยที่ว่าสมัยนี้จะมีผู้ชายหรือเกย์ที่ยังจิ้นจนถึงอายุ27เหมือนนายโจ้อีกหรือบอกตรง ๆว่าเมื่อก่อนก็คิดอย่างนั้นนะคะ แต่เคยอ่านสัมภาสน์คนดังบางคนก็บอกว่าเขามีเพื่อนที่ยังจิ้น(ทั้งผู้ชายและเกย์)อยู่เยอะ และจากการรับรู้ด้วยตัวเองก็พบว่าคนกลุ่มนี้มีจำนวนไม่น้อยเลยนะคะ และอีกอย่างคือตัวละครนายโจ้นี่ก็พยายามวิเคราะห์ว่าคนที่เขายังจิ้นนี้ส่วนใหญ่ก็จะมาจากครอบครัวอย่างนายโจ้นี่หล่ะค่ะ ก็พยายามหาเรื่องที่เป็นควาาจริงดีๆมาประยุกต์ให้ผู้อ่านมีความสุขกับงานเขียนอ่าค่ะ
ขอบคุณค่ะ น้ำพริกแมงดา ที่ให้ความกระจ่าง
อืม...เห็นท่าจะจริงนะคะ ครอบครัวที่มีความรักใคร่ผูกพันกันแบบสนิทแนบ
และมีความอบอุ่นนี่ มีส่วนจริงๆแหละเนาะ
จะรอตอนพิเศษโจ้กับคุณอู่ และ นิยายเรื่องใหม่ของน้ำพริกแมงดานะคะ
-
ตอนจบน่ารักจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะครับ
-
ตามอ่านจนจบ :o8:
ช่วงหลังๆมานี้ไม่ได้นั่งเฝ้าเล้าเหมือนอย่างเคย เลยไม่รู้ข่าวสารบ้านเมืองว่าคุณอู๋กับโจโจ้เค้าลงเอยแฮปปี้ดี๊ด๊ากันแล้ว แอร๊ยย :z3:
แต่คุณคนเขียนจะมาลงตอนพิเศษอยู่นี่เนอะ รอๆๆๆๆๆ :interest:
-
โจ้สมหวังซะที่นะ :laugh:
-
น่ารักมากอ่ะ สมหวังสักทีนะ แอบมองเขามานานแล้ว
ขอบคุณมากค่ะ สนุกมากๆๆ
อ่านไปนั่งอมยิ้มไป ปวดแก้มมมมม >////<
-
น่ารักที่สุดดดดด อ่านไปก้ออมยิ้มไป
-
...น่ารักจังเล้ยยยยยยยยยยย
-
ผู้ชายอย่างโจ้หายากนะ ไม่น่ามีรอดมาได้
น่ารักมากเลยค่ะ
-
สนุกมากๆ อ่าน2หน้าแรกก็รู้เลยว่าสนุก
-
น่ารักมากเลยขอบคุณคนแต่งด้วยนะคร้าบ >///<
-
:z13:จิ้มอีกรอบ
ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
มาตามสัญญาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่หายไปนาน ก็อยากจะให้นิยายออกมาดีที่สุดหน่ะค่ะ เลยขอบ่มไว้อ่านเองสักหน่อย ขอบคุณทุกท่านมากนะคะสำหรับการติดตาม เจอกันเรื่องหน้าค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4: :pig4:
“ติ๊ดๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆ”
เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาตีห้ากว่า ๆ ผมงัวเงียเอื้อมมือไปปิด และลุกจากเตียงเพื่อจะไปอาบน้ำ
“คุณโจ้..” คุณอู๋เปิดประตูห้องเข้ามา “อ่าว ตื่นแล้วเหรอครับ ว่าจะมาปลุกอยู่”
“ตื่นแล้วครับ” ผมรับคำยิ้ม ๆ และเข้าไปอาบน้ำ อ่า วันนี้คุณอู๋ยังคงบีบยาสีฟันไว้ให้ผมเหมือนเดิม อ่อ ตอนนี้อย่างที่บอกหน่ะครับว่าวันธรรมดาผมจะอยู่บ้านคุณอู๋เพราะใกล้ที่ทำงานมากกว่า ผมจะตื่นนอนเวลานี้ส่วนคุณอู๋นั้นตื่นก่อนผมเล็กน้อยเพราะต้องมาเตรียมเปิดร้านและดูข่าวภาคเช้าสำหรับวิเคราะห์ราคาทองในแต่ละวัน (ใครว่าเป็นเจ้าของร้านทองแล้วสบายขอบอกว่าไม่จริงครับ) และก็ดูแลอาหารเช้าให้คุณป๊าคุณม้า (อิอิ เรียกชินแล้วครับ) ผมเคยได้ยินน้องอั่งบอกว่าคุณอู๋หน่ะทำหน้าที่ลูกสาวจริง ๆ เพราะตื่นก่อนนอนทีหลัง แต่ผมว่านอนทีหลังคงไม่ใช่แล้วมั๊งครับ เพราะเรื่องดูแลความปลอดภัยบ้านนี่น้องอั่งเขาทำ
แล้วไม่นานผมก็อาบน้ำเสร็จ เมื่อออกมาจากห้องน้ำก็เห็นชุดทำงานแขวนอยู่หน้าตู้ ป่านนี้คนแขวนคงกำลังทำอาหารเช้าอยู่เป็นแน่ ผมแต่งตัวและรีบลงไปกินข้าว
“อรุณสวัสดิ์ครับ ป๊า ม้า”
“จ้ะ มากินน้ำชากันก่อนโจ้” คุณม้าชวน
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมไปดูคุณอู๋นะครับ”
คุณป๊ากับคุณม้ายิ้มให้ผมเบา ๆ และก็อย่างที่ผมเดาจริง ๆ คุณอู๋กำลังตักข้าวต้มให้ทุกคนอยู่
“มาผมช่วย” ผมช่วยเรียงจานกับและข้าวต้มกุ๊ยบนโต๊ะทานข้าวในครัว ส่วนคุณอู๋ออกไปตามคุณป๊าคุณม้ามาทานด้วยกัน ก็เป็นธรรมดาของทุกวันในบ้านนี้หน่ะครับ ทานข้าวด้วยกันในครัวเล็ก ๆ มีแต่ผมที่ต้องรีบกินเพราะเดี๋ยวรถเยอะครับ คุณอู๋มาส่งผมที่รถ และแน่นอนว่าก่อนไปทำงานพวกผมก็มีกฎอยู่ข้อนึงคือ...
“ฟอดดดด....”
ผมกับคุณอู๋ต้องพลัดกันหอมแก้มก่อนจะออกจากบ้าน อ่า อย่าครับ อย่ามาหาว่าผมน้ำเน่า อันนี้พ่อแม่ผมเคยสอนมาว่า “ถ้าทะเลาะให้รีบเคลียร์ ถ้างอนให้รีบง้อ ถ้าโกรธอย่าหันหลังชนกัน และถ้าทำได้ให้หอมแก้มและบอกรักกันทุกวัน” ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจหรอกนะครับว่ามันเป็นยังไง แต่ผมว่าผมโชคดีนะ ที่คุณอู๋ของผมเป็นผู้ใหญ่กว่า เลยไม่มีเรื่องเล็ก ๆ น้อย และคุณอู๋ก็เห็นด้วยที่มีกฎข้อนี้ อิอิ
“ฮัลโหล โจโจ้คะ” อีเมธโทรมาหาผมในบ่ายวันหนึ่ง น้ำเสียงดี๊ด๊าอย่างนี้คงต้องมีอะไรดี ๆ แน่ ๆ
“ว่าไง”
“ทำไรอยู่คะเนี่ย หืมม”
“ทำงาน แต่ก็คุยได้ ว่ามามีไรวะเมธ”
“ก็ แบบว่า มีอิรัยจะบอกนิโหน่ย” อีเมธเริ่มแอ๊บแบ๊ว
“ทำไมวะ มีอะไรก็บอกมา เร็ว ๆ”
“แหม ๆ ใจร้อนนะคะ คืองี้ค่ะ โผปีนี้ออกแล้วนะคะ” อีเมธหมายถึงโผโยกย้ายและแต่งตั้งนายตำรวจหน่ะครับ
“แล้ว.....”
“ก็แบบว่า ต่อไปนี้ เพื่อนจะโบกมืออำลาตำแหน่งผู้หมวดแล้วนะคะ เพราะว่า เพื่อนได้เป็นผู้กองแล้วค่า!”
“เฮ้ยย จริงเหรอวะ โหยย ยินดีด้วยนะมึง ยังไงวะ แล้วนี่ที่บ้านมึงรู้ยัง”
“รู้ก่อนใครเลยค่ะ อู๊ย พ่อกูงี้ดีใจเชียะ”
“เออ ดีแล้ว” ผมถามต่อ “กูก็ยินดีด้วยนะมึง ว่าแต่นี่อีกบรู้ยัง”
“ยังค่า นี่โทรมาบอกมึงคนแรกเลยนะ รู้ป่ะ”
“เออ ๆ ขอบใจนะมึง ฮ่ะๆๆๆๆ”
“เออ ๆ อีโจ้ ศุกร์นี้ไปซอยกันนะคะ ชวนคุณอู๋ไปด้วยกัน นะคะๆ”
“เอ่อ จะดีเหรอวะ....”
“ขอสนองนี้ดตัวเองหน่อยเถอะค่ะ ไม่ไหวแล้ว อีดรอก กูแอ๊บแมนสืบคดีมาเมื่อยมากแล้ว ขอคลายเครียดบ้างอะไรบ้างเถอะค่ะ”
“อืม ๆ งั้นก็บอกอีกบก่อนละกัน ร้านไหนยังไงก็บอกมา”
“ได๋ค่ะ...” อีเมธลนลานทันที “ว้าย ๆ แค่นี้ก่อนนะคะ สารวัตรเรียกแล้ว เจอกันค่ะ”
“เออ ๆ เจอกัน” ผมวางสายแล้วยิ้มขำกับเพื่อนตัวเอง มันได้เป็นผู้กองอย่างนี้ก็ดีนะครับอย่างน้อยมันจะได้มีกำลังใจในการทำงานต่อ เหมือนกับผมตอนนี้ที่เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าวิศวะกรแล้ว หุหุ ผมดีใจมากเลยครับที่ได้เลื่อนตำแหน่ง เมื่อก่อนผมอาจจะไม่ดีใจเท่านี้ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีครอบครัวแล้ว (หุหุหุ) คือไงดี มีอีกคนที่ผมอยากให้มั่นใจในตัวผมอย่างคุณอู๋ ผมก็เลยตั้งใจทำงานเต็มที่ไม่ให้คุณอู๋ต้องผิดหวังหน่ะครับ ว่าแล้วผมก็คิดถึงคุณอู๋ เลยมองไปที่รูปบนโต๊ะทำงานที่ผมกับคุณอู๋ถ่ายคู่กัน หุหุหุหุ (ไอ้บ้า ตอนเย็นก็เจอกันแล้วจะตื่นเต้นอะไรเนี่ย) ว่าไป ถึงผมจะย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว(หมายถึงวันธรรมดาจะนอนบ้านคุณอู๋แต่ศุกร์เสาร์จะอยู่บ้านผมกันหน่ะครับ) แต่ว่าผมเองก็ยังรู้สึกเหมือนวันแรกที่เจอกันอยู่ดี ต่างกันก็ตรงที่ผมสามารถกอดหอมหรืออ้อนคุณอู๋ได้จริง ๆ หน่ะสิ ฮี่ ๆๆ
“คุณอู๋ครับ วันศุกร์ไปเที่ยวกันนะครับ” ผมบอกกับคุณอู๋ตอนที่ผมกำลังดูทีวีด้วยกันก่อนนอน
“หืม ที่ไหนอ่ะครับ นึกไงอยากไปเที่ยวเนี่ย คุณกบชวนเหรอ” คุณอู๋ถามแบบประหลาดใจเพราะเขารู้ว่าปกติผมเป็นคนไม่ชอบเที่ยว แต่ก็ขัดเพื่อน ๆ ไม่ค่อยจะได้
“ไม่ใช่อีกบหรอกครับ แต่เป็นอีเมธ”
“คุณเมธ” คุณอู๋คิดตาม “ผมก็ว่าอยู่เค้าหายไปไหนน้านนาน ว่าแต่คุณรู้รึเปล่าว่าคุณเมธเค้าไปไหนมา”
“อ่อ มันไปสืบคดีหน่ะครับ นี่ที่มันชวนเที่ยวเพราะว่ามันได้เป็นผู้กองแล้วนะ”
“จริงเหรอเนี่ย!” คุณอู๋ตกใจเล็กน้อย “โหย เค้าเก่งมากเลยนะครับ”
“อืม ผมก็ว่าอย่างนั้น”
“แล้วว่าแต่ เค้าชวนไปไหนเหรอคุณโจ้”
“เอ่อ ไปซอยสอง อ่ะครับ”
“ซอยสองเหรอ!” คุณอู๋ตกใจ “ฮ่ะ ๆๆๆๆๆๆ แรงอ่ะ” อ่อ ลืมบอก คุณอู๋รู้แล้วนะครับว่าอีเมธเป็นอีเมธ 555+ ตอนเค้ารู้ทีแรกดูไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่เค้าตกใจที่ว่าเพื่อนผมเหมือนคนละคนกันเลยระหว่างตอนทำงานกับตอนเจอพวกผม ฮ่ะๆๆๆ
“ก็มันบอกว่า ทำงานเหนื่อยมามากแล้วขอไปคลายเครียดบ้างหน่ะครับ”
“ฮ่ะ ๆๆๆๆ สงสัยคุณเมธเค้าจะเครียดจริง ๆ นั่นหล่ะ”
“ผมก็ว่างั้นครับ หุหุหุ”
“เอางี้” คุณอู๋หันมาบอกผม “ผมว่าเรามาทำอะไรเซอร์ไพรส์เค้ากันดีกว่า นะครับ”
“หืมม...ทำอะไรอ่ะครับ”
คุณอู๋กระซิบบอกผมกับเรื่องที่คิดอยู่ นั่นแน่ อยากรู้กันใช่มั๊ยล่ะ เดี๋ยวก็ได้รู้ครับ อิอิ
“มึง อีเมธมันบอกว่ามันจะไปเที่ยวซอยฉลองที่เป็นผู้กองอ่ะ มึงคิดว่าไง”
“อู๊ยยย เริ่ดนะคะ แต่กูว่าถ้าจะให้เริ่ดกว่านี้ต้องมีโคโยตี้บอยมาด้วยค่ะ มันถึงจะถูกจริตอีเมธ”
ผมถามอีกบถึงเรื่องที่อีเมธจะไปฉลองกันที่ซอยสองขณะที่อีกบมาหาผมที่บ้านตอนเย็น อีกบเลยโทรไปจองโต๊ะและติดต่อโคโยตี้บอยมาตามที่บอก หุหุหุ ผมล่ะอยากรู้จริง ๆ เลยถ้าอีเมธมันรู้ว่าพวกผมจัดหนักให้อย่างนี้ มันจะกรี๊ดสลบแค่ไหน
“อ่าว คุณอู๋คะ นั่นอะไรคะเนี่ย” อีกบเห็นคุณอู๋ถืออะไรใส่ถาดมา
“ดื่มน้ำชากันก่อนนะครับ” คุณอู๋ยิ้มหวานใจดีให้เพื่อนกระเทยของผม
“ต๊ายยย อย่านะคะ เดี๋ยวกบจัดการเอง ยกมาอย่างนี้กบเกรงใจ” อีกบหันมาด่าผม “อีโจ้ มึงให้คุณอู๋ทำงี้ได้ไงหะ ไม่รู้จักดูแล”
“อ๊าววว” ผมตกใจสิครับ “ก็กูนั่งคุยกับมึงอยู่เนี่ย กูจะรู้มั๊ย เอ๊ออ...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” คุณอู๋ยิ้มขำ “มันเป็นหน้าที่หน่ะครับ”
“ต๊ายยย อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ มีอีโจ้อยู่ต้องเรียกใช้นะคะ อย่าคิดว่ามันเป็นแฟนสิคะ คิดซะว่าอีโจ้เป็นคนใช้”
อีกบจิกผมอีกแล้ว คุณอู๋ก็ได้แต่นั่งขำอย่างเดียว
“แหม อีกบ น้อย ๆ หน่อยเถอะมึง”
“กูพูดอะไรผิดคะ”
“คุณกบครับ เรื่องใช้ ไม่ต้องห่วง” คุณอู๋พูดมั่ง “ผมใช้คุ้มแน่ครับ”
“อ่าค่ะ ให้ได้อย่างนี้สิคะคุณอู๋ อิอิอิ”
คุณอู๋มองหน้าผมยิ้ม ๆ ผมก็เหมือนกัน เลยโอบใหล่คุณอู๋ไว้หลวม ๆ
“แหม ๆ หวานนะคะ” อีกบวางถ้วยน้ำชาแล้วจิกพวกผม
“ขอโทษว่ะ คนมีแฟน 55555+”
“ค่า อีผู้โชคดี เดี๋ยวรอให้กูมีก่อนเถอะมึง กูจะฟีทเจอร์ริ่งโชว์มึงคนแรกเลยคอยดู”
“เออ มีเร็ว ๆ นะมึง5555+”
ผมกับคุณอู๋หันมาหัวเราะกัน อีกบก็เมาท์ต่อตามประสา สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คุณอู๋กับผมเหมือนเคย
และวันศุกร์ของอีเมธก็มาถึง ผมกับคุณอู๋ออกจากบ้านตอนสี่ทุ่มครึ่งเพื่อไปเจอกับอีกบและอีเมธที่ร้าน อืมม วันนี้คนเยอะนะครับเนี่ย ผมกับคุณอู๋มองหน้ากัน ผมจึงโทรหาอีกบ
“อีกบ มึงอยู่โต๊ะไหนวะ” ผมโทรหาอีกบขณะอยู่หน้าร้าน
“ฮัล โหลว่าไงนะ เดี๋ยวกูออกไปรับนะ รอหน้าร้านล่ะ”
“เออ ๆ”
สักพักอีกบก็ออกมารับ แหม่ วันนี้มันแต่งตัวล่อไอ้เข้เต็มที่ ผมคิดว่าคงแต่งตัวแข่งกับอีเมธแน่ ๆ ผิดกับคุณอู๋ของผมที่ยังคงเรียบร้อยและหวานถูกใจผมเสมอ อิอิอิ
อีกบกระหยิ่มยิ้มย่อง “ไปค่ะ”
“แล้วคุณเมธมาหรือยังครับ” คุณอู๋ถาม
“โหยย อีเมธมันมาตั้งแต่สามทุ่มแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อ่อ ครับ ฮ่ะๆๆ”
“แล้วนี่โคโยตี้มึงมาเมื่อไหร่วะ”
“ห้าทุ่มค่ะ”
คุณอู๋หันมามองผมงง ๆ แล้วก็เข้าใจได้ทันที เพราะเพิ่งนึกออก 55+
“ฟินส์แน่ค่ะงานนี้ กบศรีรับรอง ฮิฮิ”
เมื่อผมเข้าไปในร้านก็เจออีเมธที่แต่งตัวอย่างที่ผมว่าไว้ไม่ผิด อีเมธก็เข้ามาหาพวกผมทันที
“อ๊ายยย โจโจ้” มันเข้ามาจับแขนผม แต่มันหันไปเห็นคุณอู๋ซะก่อน
“ว๊ายย สวัสดีค่ะคุณอู๋
คุณอู๋พูดกับมัน “ยินดีด้วยนะครับ”
“ค่า ขอบคุณค่ะ” อีเมธรับคำ ผมเลยถามคุณอู๋ว่าจะดื่มอะไร
“ขอเป็บซี่อย่างเดียวละกัน” คุณอู๋บอกกับผมที่หู เพราะเสียงดังมาก
ผมพยักหน้ารับคำ ก่อนจะตักน้ำแข็งแล้วรินเป็บซี่ให้คุณอู๋ ผมเองก็กินแค่เป็บซี่อย่างเดียวเหมือนกัน แบบว่าไม่ค่อยอยากกินเหล้าเท่าไหร่หน่ะครับ
ตอนนี้บรรยาการคึกครื้นด้วยเพลงตัวแม่ทั้งหลาย ผมงงตัวเองจริง ๆ ที่เป็นผู้ชายแต่มาเที่ยวซอยสองได้ และก็มาหลายครั้งแล้วด้วย (แต่มากับพวกนี้นะครับ เปล่ามาคนเดียว) หุหุ เต้นกันดื่มกันไปสักพัก เอ็มซีก็เข้ามา
“หวัดดีค่า ขอเข้ามาขัดจังหวะสักแป๊บบบบ”
ทุกโต๊ะหันไปมองอย่างตั้งใจ เอ็มซีพูดต่อว่า “วันนี้ค่า เรามีโชว์พิเศษ จัดมาให้คุณเมนี่โดยเพื่อน ๆ ค่า”
“แอร๊ยยย กูเหรอคะ” อีเมธตกใจ “ใครคะ นี่มึงใช่มั๊ยอีกบ อีโจ้”
พวกผมมองหน้ากันขำ ๆ อีเมธถามต่อ
“อะไรคะ”
ผมบอกมัน “เดี๋ยวก็รู้….”
ทุกโต๊ะเฮและก็มองหาว่าใครวะ เมนี่ และเสียงเพลงก็ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมการปรากฏตัวบนเวทีของโคโยตี้บอยทั้งห้า
“แอร๊ยยยยยยยยยยยย”อีเมธกรี๊ดกับบรรดาโคโยตี้รูปหล่อที่มีแค่กางเกงในบาง ๆ หุหุ โคโยตี้วาดลวดลายบนเวทีไม่นานก็ลงมาข้างล่าง และก็เดินมาที่โต๊ะผม โคโยตี้บอยเหล่านั้นก็มายืนล้อมอีเมธตามที่เตี๊ยมไว้ อีกบยิ้มกริ่มเมื่อเห็นอีเมธละลานตากับผู้ชายหล่อรอบตัวมัน ส่วนคุณอู๋ที่ตอนนี้มีผมโอบไหล่อยู่ได้แต่มองแล้วก็หันมายิ้มกับผม
แล้วโคโยตี้หนุ่ มๆ ก็จัดการเต้นสีและลูบไล้อีเมธอย่างรู้งาน อีเมธเองก็กรี๊ดแตกสิครับงานนี้ พวกหนุ่ม ๆ ยังมีท่าเต้นร้อนแรงตามเพลงที่ดูยั่วยวนให้อีเมธขาดใจตายคาที่ หุหุหุหุ ผมมองดูรอบข้างก็มีแต่สายตาอยากร่วมสนุกปนอิจฉาของโต๊ะอื่นมองมา จนเพลงเกือบจบหนุ่ม ๆ ก็รุมล้อมอีเมธอีกครั้งแล้วก็โพสท่าจบให้สวย ๆ เหมือนอีเมธเป็นตัวแม่อยู่ตรงกลาง
“อ่า ขอเสียงให้น้อง ๆ โคโยเตอร์ของเราหน่อยค้า….” อ่าวเขาเรียกโคโยตี้บอยว่าโคโยเตอร์เหรอเนี่ย เพิ่งรู้ 555+
บรรดาโคโยเตอร์ก็ขอตัวออกไป ทิ้งให้อีเมธเหี่ยวแห้งอีกครั้งนึง แต่ดูมันมีความสุขมากนะครับเพราะว่ามันหันมายิ้มดี๊ด๊ากับพวกผม
“มึงงงง อีกบ อีโจ้ ขอบใจพวกมึงมากนะ” อีเมธบอกกับพวกผม มันทำเสียงซึ้ง ๆ และน้ำตาซึมเล็กน้อย “ขอบใจจริง ๆ นะ”
“โอ๊ยยยย ไม่เป็นไรค้าเพื่อนสาว” อีกบเข้าไปกอดมัน “ไม่เอาค่ะ อย่าเป็นชะนีอย่างนี้นะคะ”
ผมเข้าไปตบไหล่มัน“เออพวกกูอยากเห็นมึงมึงมีความสุขนะ”
“กูมีความสุขและโชคดีมากเลยนะ ที่มีเพื่อนอย่างพวกมึง” อีเมธว่างั้น
“อืม ๆ” ผมมองหน้าพวกมันสองคน แล้วก็กอดกัน ก็เป็นเพื่อนกันมาสิบกว่าปีแล้วนะครับ ขอซึ้งบ้าง 55 แต่เหมือนมีใครมาสะกิดผม อ่อ คุณอู๋นี่เอง เขามองหน้าผมส่งซิกถึงเรื่องที่จะทำต่อไป
ผมละมาบอกพวกมัน “เอ่อ เดี๋ยวกูมานะ ไปเข้าห้องน้ำกับคุณอู๋แป๊บ”
“เออ ๆ” อีกบรับคำ ผมกับคุณอู๋เลยมาข้างนอกด้วยกัน
-
ต่อจ้ะ
“คุณโจ้ เมื่อกี๊เฮนรี่โทรมาแล้ว” คุณเฮนรี่คือเพื่อนรุ่นน้องของคุณอู๋หน่ะครับ คือคุณอู๋ชวนเค้ามาเซอร์ไพรส์อีเมธด้วย ผมเคยเล่าว่าอีเมธมันชอบลูกครึ่ง คุณอู๋ก็เลยชวนคุณเฮนรี่มาให้รู้จักซะเลย (นี่หล่ะครับ คือสิ่งที่คุณอู๋กระซิบบอกผมวันนั้น)
“อ่าว เหรอครับ” ผมพูดต่อ “เค้าถึงไหนแล้วครับ”
“ใกล้แล้วหล่ะ เค้าให้มารับหน้าร้านไง”
“อ่อ ครับๆ” ผมเห็นคุณอู๋มีเหงื่อออกที่หน้า เลยขอซับหน้าให้เบา ๆ
“เหงื่อผมออกเยอะเหรอ”
“ไม่หรอกครับ”
คุณอู๋ยิ้ม ๆ “ขอบใจนะครับ”
ผมเห็นมีคนออกมาสูบบุหรี่กันเยอะขึ้น ผมเลยพาคุณอู๋มาอยู่อีกมุม เพราะว่าคุณอู๋แพ้ควันบุหรี่หน่ะครับ และก็มีโทรศัพท์เข้าเครื่องคุณอู๋อีกครั้ง
“ว่าไง เฮนรี่...ตอนนี้พี่อยู่หน้าร้านแล้ว....ไหน ๆ พี่อยู่ซ้ายมือของหน้าร้าน เห็นพี่รึยัง…”
ผมหันไปก็เห็นคุณเฮนรี่อยู่ทางขวามือ เลยสะกิดคุณอู๋ให้มองตาม คุณอู๋หันไปก็เห็นคุณเฮนรี่พอดี
“เฮนรี่ ทางนี้ๆๆ”
“อ่าว พี่อู๋...หวัดดีครับคุณโจ้”
“หวัดดีครับคุณเฮนรี่” ผมตอบรับแบบสุภาพ ถึงแม้จะเป็นรุ่นน้องคุณอู๋ แต่เขาก็อายุมากกว่าผมอยู่ดี
“ไหนครับ คนที่อยากให้ผมเจอ”
“อยู่ในร้าน”คุณอู๋ตอบเสียงสดใส “ป่ะ เราไปกันเถอะ”
พวกผมจึงพาคุณเฮนรี่เข้าไปในร้านและเดินไปที่โต๊ะ
“โทษทีว่ะ พอดีคุณอู๋พาเพื่อนมาด้วย”
“อ่าวว เหรอคะ มิน่าไปนานเชีย” อีกบรับคำ
อีเมธสมทบ“กูก็นึกว่าหายไป แอร๊ยยยย....”
“เออ ๆ” ผมรับคำแล้วรีบพาคุณเฮนรี่มาใกล้ ๆ คุณอู๋เลยแนะนำให้ทุกคนรู้จัก
“ทุกคนครับ นี่เฮนรี่ น้องผมเอง”
“เอ่อ สวัสดีครับ ผมเมธครับ” อีเมธแอ๊บแมนแทบไม่ทัน ต่างจากอีกบ “สวัสดีค่ะ กบ สุวนันท์ค่ะ”
ทุกคนก็กินตื่มเต้นกัน อีเมธทำตัวไม่ถูกสิครับ เมื่อเห็นผู้ชายหล่อ ๆ ถูกใจมันอย่างนี้ก็เลยแอ๊บแมนกินเหล้ามันอย่างเดียว ส่วนอีกบก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเพราะรู้ว่าอีเมธมันชอบแบบนี้ มันก็ได้เต้นแรง ๆ แบบตัวแม่ของมันต่อไป อย่างว่าอ่ะครับ ยิ่งดึกยึ่งคึกคัก เพลงมันคงเร้าอารมณ์อีกบมาก มันเลยขึ้นไปเต้นบนเวทีซะเลย เรียกเสียงฮือฮาจากคนทั้งร้านได้โขทีเดียว โดยเฉพาะตอนมันเต้นท่าก้มลงแล้วค่อยยกก้นขึ้นนี้ คนฮิ้วกันทั้งร้าน หุหุหุ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าคุณเฮนรี่ไม่ได้มาด้วยวันนี้อีเมธจะกล้าทำแบบอีกบหรือเปล่า
จนผับปิด พวกผมก็ออกมาด้วยกัน กะว่าจะหาอะไรกินแถวบ้านคุณอู๋ (ก็เยาวราชนั่นหล่ะ) คุณอู๋เลยพาไปกินร้านข้าวต้มหัวปลาเจ้าอร่อย หุหุ คราวนี้หล่ะครับ มาเจอแสงนีออนอย่างนี้ หนังหน้าที่แท้จริงของเพื่อนผมแต่ละคนก็จะปรากฏขึ้นมา
“อ๊อยยยย หิวมากค่ะ” อีกบแผดเสียงทันทีที่นั่งลง “จัดหนักมาเลยนะคะคุณอู๋ กบไม่ไหวแล้ว”
“ได้ครับ”คุณอู๋รับคำยิ้ม ๆ แล้วหันมาถามผม “คุณโจ้อยากกินอะไรดี”
“อืม อยากกินปลาดุกฟูเจี๋ยนเต้าเจี้ยวอ่ะครับ”ผมสั่งโดยไม่ต้องดูเมนูเลย เพราะมาร้านนี้ผมชอบกินไอ้นี่ที่สุด(รองจากหัวปลาต้มนะ)
“อ่า.ฮ่ะๆๆ” คุณอู๋ขำน้อย ๆ แล้วหันไปหาเพื่อน ๆ ผมกับคุณเฮนรี่ “คุณเมธอยากกินอะไรครับ”
“อยากกินไข่ลูกครึ่ง เอ๊ย! ไข่ลูกเขย ค่ะ.. ครับ”อีเมธตอบพร้อมมองคุณเฮนรี่เขิน ๆ
“เมนูมึงชื่อเริ่ดเนอะ ไข่ลูกครึ่ง”อีกบจิกเบา ๆ และก็จีบปากจีบคอสั่งอาหารกับพนักงานสักพักอาหารก็มา ทุกคนก็กินกันประหนึ่งว่าหิวมาสิบชาติ อาหารก็หมดลงอย่างรวดเร็ว
“ฟินสสส์” อีกบอุทานออกมาหลังจากวางช้อน สักพักพวกผมเลยเช็กบิล แต่ก่อนกลับอีกบขอตัวไปเข้าห้องน้ำในร้าน
“เอ่อ คุณเมธครับ” คุณเฮนรี่เลียบ ๆ เคียง ๆ ถามอีเมธก่อนกลับ สงสัยว่าคงจะอยากมีภาคต่อกันซะแล้ว อีเมธยิ้มเขินหน้าบานอย่างมีความหวัง
"ครับ"
“คุณกบเค้ามีแฟนหรือยังครับ”
แต่พออีเมธได้ยินอย่างนั้นก็หน้าหุบทันที คนวัยอย่างผมรู้ทันทีครับว่าถามอย่างนี้มันแปลว่าอะไร
“เอ่อ...ทำไมเหรอครับ” อีเมธลุ้น ๆ
“คือ เค้าน่ารักดีอ่ะครับ ผมเลยอยากรู้ว่ามีแฟนหรือยัง แล้ว คิดว่า เค้าชอบแบบไหน แบบผมนี่มีสิทธ์หรือเปล่า”
“.......” อีเมธใบ้รับประทานสิครับงานนี้ ส่วนคุณอู๋เองก็ตกใจไม่แพ้กัน เพราะเจ้าตัวกะพามาให้อีเมธ แต่หวยดันไปออกที่อีกบซะงั้น
“อะไรคะอะไร อีเมธ...” อีกบมาพอดี “มีอะไรกันเหรอคะ”
“เอ่อ คุณกบกลับบ้านยังไงครับ” คุณเฮนรี่ถาม
“อ๋อ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ค่ะ แบบว่า เมาไม่ขับ กินตับอย่างเดียว คริคริ” อีกบลอยหน้าลอยตาตอบ มันยังไม่รู้ตัวนะครับว่าอีเมธมองมันด้วยความเจ็บใจสุด ๆ
“ผมไปส่งนะครับ” คุณเฮนรี่ว่าอย่างนั้น
“อู๊ย จะดีเหรอคะ....” อีกบเริ่มมองหน้าทุกคนเหมือนจะถามว่า “อะไรเนี่ย” คุณอู๋ยิ้มเก้อ ๆ ส่วนอีเมธก็แทบกรี๊ดสิครับ
“นะครับ นั่งแท็กซี่กลับคนเดียวอันตราย” นั่น คุณเฮนรี่นี่ก็ไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย
“นั่นสิ มึงกลับไปกับคุณเฮนรี่เถอะ” ผมสมทบ เพราะดู ๆ ไปมันก็เหมาะกับคุณเฮนรี่ดี
“ฝากคุณกบด้วยนะเฮนรี่”คุณอู๋สมทบ
“ไม่ต้องห่วงครับพี่อู๋ ผมจะดูแลอย่างดีเลย” คุณเฮนรี่รับคำและหันมาถามอีกบ “ให้ผมไปส่งนะครับ”
“เอ่อ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” อีกบรับคำและเดินออกไปกับคุณเฮนรี่แบบงง ๆ ส่วนอีเมธ เมื่อคุณเฮนรี่กับอีกบไปแล้ว มันก็กรี๊ดออกมาอย่างเจ็บใจตรงนั้น
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เอาน่า เรื่องนี้เขาเป็นคนเลือกเองนะมึง อีกบไม่ได้ทำไรซะหน่อย”
“แอร๊ยยย กูเจ็บใจค่ะ ชอบแบบสาว ๆ ก็ไม่บอกกก”
ผมกับคุณอู๋เลยพยายามปลอบมันยกใหญ่ หุหุ กะจะเอาเขามาเซอร์ไพรส์ แต่ก็เซอร์ไพรส์โคตร ๆ เลยนะครับเนี่ย ที่คนได้กลายเป็นอีกบ ฮ่ะ ๆๆๆๆ
“เอาน่ามึง อย่างน้อยวันนี้มึงก็ได้โดนโคโยตี้รุมล้อมแล้ว”
“แอร๊ยยยยยยย ฮือ ๆๆๆๆ” อีเมธยังดราม่าไม่หยุด ผมก็ปวดกบาลกับเพื่อนจริง ๆ
“คุณอู๋คะ คุณอู๋ต้องพาเมณี่ไปหาเพื่อน ๆ หล่อ ๆ อีกนะคะ ฮือๆๆๆ”
“อ่าครับ” คุณอู๋รับคำหน้าเสีย เขาคงรู้สึกผิดหล่ะที่เรื่องเป็นอย่างนี้ แต่จู่ ๆ ก็มีคนมาสะกิดอีเมธ
“พี่ครับพี่”
อีเมธหันตามเสียง “หืมม มีอะไรครับ”
“เพื่อนให้มาขอเบอร์ครับ”
“หะ....”อีเมธยังงงอยู่
“คือ มันตามพี่มาจากผับหน่ะครับ นี่ก็ลากผมมากินข้าวด้วย”
“เหรอ ๆ” อีเมธตกใจใหญ่ “คนไหนครับ”
“ตัวสูง ๆ เสื้อสีดำหน่ะครับ”เขาชี้ให้ดูก็เห็นผู้ชายตี๋ ๆ ยืนยิ้มให้อีเมธอยู่
“อ่อ ครับ” อีเมธรับคำและรีบให้เบอร์เขาไปทันที เอาน่า อย่างน้อยเพื่อนผมก็ไม่แห้วแล้ว 5555+
“หูย ถ้าคุณเมธไม่ได้คนนั้นมาขอเบอร์นะ ผมคงรู้สึกผิดไปกว่านี้แน่ ๆ” คุณอู๋บ่นเล็กอย่างใจเสีย ขณะที่นั่งดูข่าวภาคเที่ยงด้วยกันในบ้าน
“เอาน่า อย่าคิดมากสิครับ คุณทำดีที่สุดแล้ว”
“อืม ๆ” คุณอู๋พูดต่อ “เฮนรี่นะเฮนรี่ เกือบทำพี่เสียหน้าแล้วมั๊ยล่ะ”
“ฮ่ะๆๆๆๆ”
“ขำนะคุณโจ้” คุณอู๋งอนผมเล็ก ๆ
“โอ๋ ๆๆๆ ก็มันขำหนิครับ อยู่ดี ๆ ใครจะคิดว่าเจ้าตัวจะเลือกอีกบซะได้ ผมยังงง ๆ อยู่เลยนะเนี่ย”
“อืม ๆ” คุณอู๋พูดต่อ “ว่าแต่ผมเพิ่งนึกได้ คุณกบกับคุณเมธเค้าหน้าตาแนวเดียวกันหนิครับ ผมก็รู้แค่ว่าเฮนรี่เค้าชอบหน้าตาแบบไหน แต่ไม่ยักรู้ว่าเค้าชอบแบบคุณกบ”
“เห็นมั๊ย ไม่ใช่ความผิดคุณซะหน่อย” ผมรีบพูด “อย่าคิดมากเลยนะครับ ตอนนี้อีเมธมีคนเมื่อคืนแล้ว คุณอู๋อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะครับ”
“อืม ๆ” คุณอู๋รับคำด้วยสีหน้าสบายใจขึ้น แต่จู่ ๆ ในทีวีก็มีข่าวจูบมาราธอนสร้างสถิติขึ้นมา
“โดยผู้ชนะครั้งนี้นะคะ เป็นคู่รักหนุ่มไทยกับหนุ่มอินเดียที่ทำสถิติไปได้ 28 ชั่วโมง 30 นาทีและ 45 วินาทีค่ะ ก็รับเงินรางวัลไปเลย สองแสนบาท เรามาลงฟังเสียงของผู้ชนะกันดีกว่าค่ะ
“ดีใจครับ ที่ได้รางวัล” หนุ่มไทยผิวขาวหน้าตาดีเป็นคนตอบ โดยที่ข้าง ๆ มีหนุ่มอินเดียกล้ามบึ้กยืนโอบไหล่อยู่
“มีเทคนิคยังไงคะถึงได้จูบกันนานอย่างนี้”
“ก็นึกถึงตอนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันหน่ะครับ” เขาหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มร่างใหญ่ที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ “นึกถึงตอนที่เราห่างกัน ว่าเราคิดถึงกันมากแค่ไหน แล้วก็นึกถึงว่าสมมุติว่าพรุ่งนี้เราจะต้องจากกันหน่ะครับ…..”
พูดจบคนทั้งสองก็กอดกันอีกครั้ง และก็เป็นภาพตอนรับรางวัลกับการแข่งขันตัดแทรก
“โหยย...คุณอู๋ดูสิ เค้าทำได้ไงอ่ะ จูบกันตั้งนานแหน่ะ”
“อืม นั่นสิ ผมว่า ทำไมเราพลาดไปแข่งรายการนี้นะ”
“หะ...คุณอยากไปแข่งกับเค้าด้วยเหรอ” ผมตกใจ ไม่คิดว่าแฟนผมจะซ่อนเปรี้ยวอย่างนี้
“ทำไมอ่ะ คุณว่าไง”คุณอู๋ถามความเห็นผม
“ก็ผมกลัวหนิ”
“กลัวอะไรล่ะ หึ” คุณอู๋ถามขำๆ
“ก็กลัวว่า ตัวเองจะไม่อดทนขนาดนั้นไงครับ” ผมรู้ตัวดีครับว่า แค่จูบเบา ๆก็ทำผมเตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหนแล้ว
“ไหนมาลองซิ” คุณอู๋พูดแล้วจู่โจมหาผมทันที แต่อย่างว่าอ่ะครับ จูบกันไม่ถึงนาที ผมก็หน้ามืดแล้ว
“อืม คุณนี่ทนไม่ไหวจริง ๆหน่ะแหล่ะ” คุณอู๋พูดขณะที่ผมลงไปซุกไซร์ซอกคอหอม ๆ นั้น ก่อนจะพากันล้มลงบนโซฟา โอ๊ย ตอนนี้ผมปั่นป่วนไปหมดแล้ว.....อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาแอบดูสิครับ คนกำลังจู๋จี๋กัน ฮี่ ๆๆๆ
“อย่าทำอย่างนี้ไม่ว่ากับใคร...เข้าใจมั๊ย ถ้าไม่รักไม่ต้องไปทำแบบนี้ให้ใคร..”
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ผมดัง บ้าเอ๊ย! ใครโทรมาตอนนี้วะ แต่ช่างมันเถอะครับ...ผมไม่สนใจ
“คุณโจ้ รับโทรศัพท์ก่อน..”คุณอู๋พยายามปัดป้องผมที่ตอนนี้เริ่มลงล่างแล้ว
“อย่าเลยครับ”
“คุณโจ้ เผื่อใครมีเรื่องจำเป็นนะ”
แต่ผมไม่สนใจครับ วินาทีนี้เรื่องของผมจำเป็นที่สุดดดดด
แต่คุณอู๋ก็หยุดและลุกไปกดรับโทรศัพท์ของผม
“ฮัลโหลครับ ว่าไงครับคุณแจ้”
โธ่ ไอ้แจ้ โทรมาทำไมตอนนี้วะ
“ครับ อ่อ คุณโจ้ไปเข้าห้องน้ำครับ” คุณอู๋หันมามองผมที่ทำหน้าสงสัย
“ได้ครับได้ เดี๋ยวผมดูแลน้องผักกาดเอง ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
“ครับ ๆ ไม่เป็นไรครับ”
และคุณอู๋ก็กดวางสายไป
“คุณแจ้บอกว่า จะฝากน้องผักกาดกับพวกเราสักพักหน่ะ”
“โหยยย....” ผมก็หงอยสิครับ ภารกิจล่มกลางคันอย่างนี้
“เป็นอะไรไปคุณโจ้...”
“.....” พูดไม่ออกสิครับ
“เอาน่า” คุณอู๋เข้ามากระซิบข้างหูผม “เรื่องนั้นคืนนี้ค่อยว่ากันก็ได้”
ผมได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจขึ้นมาหน่อยสิครับ ก็เลยได้แต่พนักหน้าตอบรับหงึกๆๆกับคุณอู๋
“อาโจ้ สวัสดีคับ อาอู๋ สวัสดีคับ” และไอ้แจ้ก็มาส่งผักกาดตามที่บอกไว้
“ครับ คนเก่งของอา” คุณอู๋รับไหว้และอุ้มหลานผมอย่างเอ็นดู อืม ความจริงคุณอู๋อายุมากกว่าผมและไอ้แจ้นะครับ แต่ผมว่าเรียกอาอย่างนี้หล่ะดีแล้ว
“ขอบคุณมากนะครับคุณอู๋ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อ่าว ไอ้นี่ รีบไปไหนวะ” ผมงง เพราะมันแทบถีบลูกมันลงจากรถแล้วเผ่นไปอย่างรวดเร็ว
“ผักกาดครับ พ่อเค้าไปไหนเหรอ” ผมลองถามหลานดู
“พ่อไปทำงานด่วนหน่ะคับ”
“แล้วแม่กับปู่ย่าล่ะผักกาด”
“แม่ไปดูยาย ส่วนปู่กับย่าไปหาย่านีคับ”
นั่น พร้อมใจกันไม่อยู่บ้านอย่างนี้เอง เอาเถอะ ๆ วันนี้ผมจะขอเป็นพี่เลี้ยงเด็กสักวันละกัน...
“คุณโจ้ พาหลานไปไหนดีล่ะ” คุณอู๋ขอความเห็น เพราะถ้าให้ร้านเล่นอยู่ในบ้านคงเบื่อแย่ เพราะวันนี้น้องอั่งน้องแอนก็ไม่อยู่ด้วย ดีนะครับที่คุณป๊าคุณม้ายังอยู่ร้าน
“ไปเขาดินดีมั๊ย”
คุณอู๋หันมามองหน้าผมตาเป็นประกาย “อืม ๆ ดีครับ กู๊ดไอเดีย”
“ผักกาดไปเขาดินกันมั๊ยครับ” ผมถามหลาน
“ไปคับบ”
“ดีมากครับ งั้นเราไปกันเลย” ผมยิ้มให้ผักกาด ก่อนที่จะพากันไปขึ้นรถคุณอู๋และขับออกไปเที่ยวกัน อืม เรื่องพาเด็กเที่ยวนี่ผมเป็นคนหนึ่งล่ะนะครับ ที่ไม่ชอบพาหลานไปเที่ยวห้าง คือ ผมว่าเด็กวัยอย่างผักกาดหน่ะควรจะอยู่กับธรรมชาติมาก ๆ (แต่ตอนแรกที่ชวนหลานไปวิลล่ามาร์เก็ตนี่สารภาพครับว่าหาเรื่องออกนอกบ้าน แฮ่ๆ) คือ ผมรู้สึกว่า ธรรมชาติจะทำให้เด็กเป็นคนที่จิตใจดีและก็ใจเย็น อืม อันนี้ผมคิดไปเองนะครับ แต่เอาเป็นว่าผมเห็นว่าหลานผมมีความสุขเมื่อเล่นกับผืนดินผืนหญ้าผมก็โอเคแล้ว....
“ขอบคุณมากนะครับคุณอู๋” ไอ้แจ้ไหว้ขอบคุณคุณอู๋ตอนมารับผัดกาด ที่ตอนนี้หลับปุ๋ยบนไหล่มัน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” คุณอู๋รีบรับไหว้ “โห ไม่ต้องไหว้ก็ได้”
“ไม่ได้เลยครับ วันนี้ถ้าไม่ได้คุณอู๋นี่ผมแย่เลย”
“อ่าว แล้วกูล่ะ”ผมถามไอ้แจ้ พูดงี้หมายความว่าไงวะครับ
“เออ ๆ มึงด้วยก็ได้ ขอบใจนะเว้ย”
“เออ ๆ”
“กูไปก่อนนะ ขอบคุณนะครับ ยังไงดูลูกผมแล้วอย่าลืมดูน้องผมด้วยนะครับ”
“ได้ครับ ฮิฮิฮิ” คุณอู๋รับคำก่อนที่ไอ้แจ้จะพาลูกกลับบ้าน อ่า ไม่น่าเชื่อเลยว่าหลานผมจะมาอยู่กับผมค่อนวันแล้ว มันเพลิดเพลินผ่านไปเร็วจริง ๆ
เสียงรถเล็กซัสของน้องอั่งมาจอดที่หลังร้าน และน้องอั่งก็เข้ามาหาพวกผม
“ว่าไงครับ เจ้อู๋ พี่โจ้”
“อั่ง..” คุณอู๋งอนน้องตัวเองเล็ก ๆ แบบว่าเขาไม่ชอบให้ใครเรียกว่าเจ๊หน่ะครับ
“ผักกาดเพิ่งกลับไปมะกี๊เนี่ย” ผมบอกน้องอั่ง เพราะน้องอั่งเอ็นดูผักกาดมาก
“อ่าว เหรอ ว้า...เสียดาย ผมอดเล่นกับหลานเลย”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ว่างป่ะล่ะ ก็ไปบ้านพี่ด้วยกันสิ”
“อ่า ดี ๆๆพี่”น้องอั่งพูดต่อ “เอ้อ ผมขอตัวก่อนนะครับ แบบว่าโคตรเหนื่อยเลย กู้ดไนท์ครับ”
เมื่อน้องอั่งขึ้นชั้นบนไปแล้ว ผมก็มีหน้าที่ปิดร้านและปิดไฟข้างล่าง ส่วนระบบความปลอดภัยอื่น ๆ ป๊าเขาปิดเองหมดแล้วครับ
“ร้อนจัง...คืนนี้อยากมาร์กหน้าจริงๆ” คุณอู๋ลูบแก้มตัวเองเบา ๆ ขณะที่ผมเริ่มหวั่นใจเล็ก ๆ เพราะกว่าคุณอู๋จะบำรุงผิวเสร็จผมก็คงหลับพอดี
“ไม่หมักผมด้วยเลยหล่ะ” ผมประชดเล็ก ๆ คุณอู๋ลืมแล้วรึยังน้าที่สัญญากับผมไว้
“นั่นสิ” คุณอู๋ปล่อยผมสวยที่รัดไว้ให้สยายลงข้างซ้าย เฮ้ยย ผมพูดเล่นครับ ถ้าคุณอู๋หมักผมจริง ๆ ผมงอนเลยนะ จะบอกให้
แต่คุณอู๋ก็เข้ามากอดผมที่หันหลังให้
“แต่ผมว่าทำอย่างอื่นกันก่อนดีกว่า” เขาไม่พูดเปล่า มือสวย ๆ นั้นค่อย ๆ แกะกระดุมเสื้อผมช้า ๆ อู๊ย ตอนนี้ในกางเกงผมมันลุกแล้วครับบบ คุณอู๋รู้ดีว่าเกิดอะไรกับผม เลยสอดมือขวาเข้าไปในตรงนั้น ซี๊ดดดดดด....ไม่ไหวแล้วครับ ผมเลยรีบกลับตัวแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าคุณอู๋ แล้วจัดหนักให้สมกับที่อดเมื่อตอนบ่าย ไหน ๆ พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้ว คืนนี้ผมขอละกันนะครับ....อ่า อย่ามาแอบดูกันอย่างนี้สิครับ ผมขอตัวก่อนละกันนะครับทุกคน อิอิอิอิอิ
จบ(จริงๆนะ)
ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งค่ะ สวัสดีค่ะ
-
สงสารเมนี่ อิอิ แต่คุณอู๋นี่แรงเนอะชอบอ่ะรุกตาโจ้ตลอดเลยอ่ะเริ่ดๆ อ่่านไปยิ้มไป ขำไป สนุกตอดเลยค่ะ อ่านแล้วนึกถึงเพื่อนๆมาก ขอบคุณสำหรับบทส่งท้ายนะคะแล้วจะรอเรื่องต่อไปจ่ะ
-
พอเจอที่หน้าเฟสก็รีบเข้ามาอ่านเลยจ้ะ
จบบทส่งท้ายแบบชื่นมื่นถูกใจจริงๆจ้ะ
:m20:สงสัยนายแจ้ไม่อยากให้โจ้"ทำอะไรๆ"ตอนกลางวันแสกๆ อิ อิ เลยพาผักกาดมาฝากซะ
จิ้นต่อไปแล้วค่ะกบกับเฮนรี่ เมเนี่กับหนุ่มหน้าตี๋ หุ หุ หุ ก็อยากให้สองสาวสวยนั่นมีคู่ตุนาหงันมั่งน่ะ
ขอบคุณนะคะ :pig4:และนี่จากใจ :L2: :กอด1:มอบให้น้ำพริกแมงดาค่ะ
จะรอเรื่องใหม่ของน้้ำพริกแมงดาต่อไปจ้ะ
-
ตอนจบยังสนุกและหวานกันแบบไม่หยุดหย่อนนะคะ
+1 แทนคำขอบคุณ จะรออ่านเรื่องใหม่เช่นกันค่ะ
:pig4:
-
หวานมาก ๆดีใจกับเพื่อน ๆของโจ้ด้วย
สุดท้ายก็ยังคิดอยู่ดีว่าผู้ชายแบบโจ้จะหาได้ที่ไหนนะ
-
ดีใจที่เห็นตอนพิเศษมาต่อให้อ่านนะ ยังไม่ได้อ่านแต่ขอขอบคุณคนแต่งนะ น่ารัก :กอด1:
-
อ่านไป ยิ้มไปมีความสุขโคดดดด
อยากมีแฟนแบบคุนอู๋
-
น่ารักสุดๆๆๆๆ เป็นตอนพิเศษที่มีความสุขมากๆๆๆๆ :-[
ตอนแรกก็สงสารเมนี่นะ แต่พอได้หนุ่มตี๋มาขอเบอร์นี่อิจฉาเบาๆ :laugh:
ขอบคุณสำหรับตอนส่งท้ายค่ะ กดบวกเน้นๆกับกอดแน่นๆ รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:o8:
อ่านแล้วมีความสุข ตกลงสุดท้ายก็ครบคู่กันหมด อิอิ
-
ตอนจบนี่หวานจังเนอะ :กอด1:
:L2:รออ่านเรื่องต่อไปน๊า
+1ให้จ๊า
-
ในที่สุดน้องกบก็ได้กินไข่ลูกครึ่งแทนซะงั้น แต่อย่างน้อยน้องเมธก็มีหนุ่มตามมาขอเบอร์กันเลยทีเดียว
โจ้กับคุณอู่น่ารักมากๆๆๆ แถมคุณอู๋ดูจะรุกหนักกว่าโจ้อีกนะ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆๆเรื่องนี้ค่ะ
บวก,บวกค่ะ :L2:
-
คุณอู๋ ก็น่ารัก
ยานนาวู๊ดดดดดดดดดดดดดก็แสนดี
รักจังเลยเรื่องนี้ รักคนแต่งอ่ะ แต่แบบว่า ไมไม่มี nc เนอะ (แอบหื่น)
-
เพิ่งเห็นว่ามีตอนพิเศษ ฮาตอนเมธแห้วอ่ะ :laugh: กบเอ๋อไปเลย อยู่ดีๆส้มหล่นซะงั้น
คุณอู๋ก็ยังน่ารักเหมือนเคย รออ่านเรื่องใหม่นะคะ :L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ ^^
ค่อนข้างแปลกใจว่าทำไมโจ้ถึงรอดมาเป็นชายแท้ได้เนี่ย
แต่เราชอบทั้งกบและเมธมากกกกกกก
-
ขอบคุณค่ะ
-
คุณอู๋น่ารักอ่ะ :-[ :-[
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
:m20: น่ารักดี...ความรักของเพื่อนๆ และครอบครัวอบอุ่นมาก....
ส่วนคู่เอก...ก็ไม่ต้องห่วง..คุณอู๋เขาสอนโจ้เอง............
ขอบคุณคนเขียนมาก คุณเขียนได้น่ารักดี.... :L2:
-
เมื่อวานเราอ่านที่เป็นพาร์ทแรกไป
วันนี้เลยมาอ่านอันนี้ต่อ
สนุกดีนะ ฮา ๆ ขำ ๆ ตลอดเลย
(แอบชอบกบศรีกับเมณี่เล็กๆ อิอิ)
ดีใจที่โจ้กับอู๋ใจตรงกัน
แล้วก็สมน้ำหน้าที่เคนโดนจับ คนอะไรเลวมากๆๆๆๆๆๆๆ
คราวนี้อู๋ก็จะมีความสุขกับโจ้ซะที ^___^
-
อ่านจบแล้ว~! :mc4: :mc4:
สนุกมากเลยค่ะ เป็นนิยายที่ครบทุกรสจริงๆ หวาน ซึ้ง ดราม่า คอเมดี้อ่านไปยิ้มไป มีความสุขมากๆ
ชอบ2สาวกบกับเมธมากเลยค่ะ เป็นอะไรที่จริงใจกะเพื่อนแบบสุดๆ
นายโจ้....เอารางวัลเมะดีเด่นไปเลยเถอะ ทั้งดูแล ปลอบใจอู๋ขนาดนั้น ส่วนอู๋เองนี่น่ามอบรางวัลศรีภรรยาดีเด่นให้พอกัน :-[
ชอบตอนพิเศษมากเลยค่ะ อ่านแล้วอิ๊อ๊างมากๆ :-[ :-[
-
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลย....สนุกมาก
o13 o13 :L2: :L2:
-
สนุกอ่าาาาาาาา
คุณอู๋นี่ใช่ย่อยนะ 555
-
:impress2: ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
ด้วยความคิดถึง :L1:
-
น่ารักดี ชอบตอนพิเศษมากๆ ฮากบกับเมธที่สุด
-
น่ารักจัง ขอบคุณนะคะ ^^
-
ชอบอ่ะ อ่านไปยิ้มไป น่ารักจริงๆๆเลย
-
ตามอ่านจนจบแล้วค่ะ หลังจากค่อยๆอ่านเรื่อยๆ มาหลายวัน
น่ารักมากเลย คุณกิมอู่ก็แสนดี แต่มาโชคร้ายเพราะมีแฟน(เก่า)อย่างเคน ที่ยอดแย่ ทั้งเห็นแก่ตัว ไม่สนใจครอบครัวคุณอู๋เลย
และยังมีเรื่องถ่ายคลิปนั่นอีก ดีนะที่คูณอู๋ยังพอจะถอนตัวถอนใจทัน และที่โชคดีมากคือมีโจ้อยู่ข้างๆในเวลาที่อ่อนแอที่สุดแบบนั้น
ลุ้นเอาใจช่วยโจ้ตั้งแต่แรกที่ไปแอบมองคุณอู๋ นึกว่าโจ้จะกินแห้วซะแล้ว เหมือนพรหมลิขิตที่ทำให้คุณอู๋กับโจ้ได้มาเจอกัน
ได้ช่วยเหลือกันตอนมีเรื่อง และอยู่เคียงข้างในช่วงที่สำคัญ ในที่สุดก็ได้รักกัน และคบกันแบบเปิดเผยรับรู้ทั้ง 2 ครอบครัว
ที่ชอบที่สุดคือที่เค้าตกลงกันว่าจะอยู่บ้านตัวเอง และเสาร์อาทิตย์ค่อยมาค้างบ้านคนใดคนหนึ่ง
รู้สึกได้เลยว่าเป็นสิ่งที่ดีมาก ยังคงได้รับผิดชอบดูแลครอบครัวของตัวเองอยู่ และก็ได้รักกันไปด้วย
+1 ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่แต่งนิยายดีๆ อบอุ่นและน่ารัก ให้ได้อ่าน อ่านจบแล้วยิ้มจนเมื่อยแก้มเลยค่ะ :-[ :-[
เดี๋ยวจะไปตามอ่านเรื่องของเฮียแจ็คกับหนูพีร์ด้วย (เด็กฝึกงาน) อ่านตอนพิเศษแล้วน่ารักมากต้องตามไปอ่านแน่นอนค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องสนุกดีค่ะ
ชอบอิมเมจคุณอู๋ ผมยาว ขาว หมวย(ตี๋)
หวานๆ ขี้ใจอ่อน เป็นคุณหนูผู้น่ารัก
นึกถึงซินคนเดียวเลย อิมเมจนี้ :o8:
-
โจ้น่ารักมากๆเลยคับ ลุ้นมาตั้งแต่ต้นเรื่องเลย เชียร์สุดชีวิต
ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องราวดีๆนะคับ ^^
-
:mc4: :mc4: :mc4:
สุดยอดเรยครับ สนุกมาก อ่านคืนเดียวรวดเลย
-
พี่โจ้ หื่นเหมือนกันนะนี้
5555
-
สนุกคะ ลุ้นนายโจ้จีบคุณอู๋เป็นแฟนสำเร็จแล้ว
หวาน เห็นความตั้งใจของโจ้จริงๆ :กอด1:
ขอบคุณนักเขียนนะคะ ตามมาจากเรื่องสั้นฯ และแบ่งรักฯ พี่หมูกับนิธิน คะ :pig4:
-
น่ารักจัง :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้มากกน่ารักอะอ่านไปยิ้มไปตลอด
-
น่ารักกกกกก
-
อ่านจบแล้ววววว เนื้อเรื่องน่ารักมากกกกก
ขอบคุณนะครับ คนเขียน ^.^
-
หวาน. หวาน. หวาน. เป็นเรื่องที่น่ารักมากค่ะ :o8:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ ช๊อบ ชอบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย โจ้นายเป็นคนดีโคตรๆ อ่ะ
อ่านแล้วทั้งขำทั้งฮา แถมทำให้อมยิ้มได้ตลอดด้วย
ชอบจริงๆ เวลาโจ้มันซื่้อเนี่ย
-
น่ารักมากค่ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
:-[ แอร้ย หวานนนนนนนนนนนนนนนน ฟินนนนลืม
สนุกมากเลยค่ะ แอร้ยย กรี๊ดดังๆ55 ดีนะที่ไม่พลาดเรื่องนี้
ไม่ม่าเลย ไม่เสียน้ำตาแน่นอนค่ะ อิอิ :L2:
ขอบคุณนะค่าคนแต่ง เลิฟๆ
-
สนุกมากกกกกกกกก เรื่องนี้แปลกใจที่คนยังคอมเม้นน้อยจัง ทั้งๆที่สนุกมาก
ไม่ดราม่าเลย แต่สนุก ไม่หวานเว่อ แต่สนุก กลมกล่อมอะ
ใครยังลังเลบอกเลยห้ามพลาด อ่านเหอะเรื่องนี้
ขอบคุณคนแต่งมากครับ ^^
-
ชอบมาก สนุก :m1:
-
อ่านแล้วมีความสุข
-
อิจฉาโจ้มีเมียสวยและก็อิจฉากิมอู๋ที่มีสามีดีขนาดนี้ ชอบเมธกับกบเป็นตัวฮามากในเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะและจะติดตามเรื่องต่อๆไป o13 :กอด1:
-
คือพระเอกน่าสงสารมาก แห้วตลอด ฮ่าๆๆๆ :z1:
นายเอกก็น่าสงสาร คบแฟนดีแตกมา 15 ปี :sad4:
อีกบกับอีเมธ ฮาสุด :laugh:
ขอบคุณมากค่าาาา
สนุกมากๆเลยย
-
:pig4: สนุกจริงๆค่ะเรื่องนี้ชอบมาก ขำเพื่อนคุณโจ้แต่ละคนสาวแตกมาก ตอนท้ายแอบสงสารเมณี่นิดๆที่แห้ว
-
เรื่องนี่น่ารักมากๆเลย
หนุ่มโจ้นี่แสนดี๊แสนดี
สาวอู๋ก็น่ารั๊กน่ารักกกก
เพื่อนๆพระเอกนี่น่ารักทุกคนเลย
-
น่ารักมาก อ่านนิลุ้นตลอด คุณอู๋ก็น่ารักอะ
-
ชอบมากเลยคะ น่ารัก ละมุนสุดๆ อ่านแล้วยิ้มตามด้วยความฟิน น่ารักทั้งคู่เลยคะ ขอบคุณนะคะ ^^
-
พี่โจ้ พระเอกดีเด่นเลย o13 o13
-
สนุก น่ารักมาก ๆ ครับ คุณอู๋นี่แอบร้อนแรงนะเนี่ย โจ้ก็ซื่อน่ารักดี กบกับเมธก็ตลกดีครับ แอบสบสารเมธนะเนี่ย ....... ขอบคุณครับ
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายละมุนๆเรื่องนี้นะค๊าา :pig4:
-
กว่าจะได้คบกัน เหนื่อยอะ เหนื่อยแทนโจ้ 555555
-
คือสรุปโจ้มีความแอบเป็นเกย์ใช่ไหมเนี่ย เพราะนอกจะมีเพื่อนเป็นตุ๊ด 2 แล้ว ยังไปเที่ยวซอยสองกับเพื่อนได้อีก ซึ่งชายแท้ๆ เขาไม่ค่อยไปกันนะ
:hao3: :hao3: :hao3:
-
:-[ :o8: :-[ :impress2:
-
อ่านจบแล้วว น่ารักม้ากกก
คุณอู๋น่ารักมากเลยอ้า เราสัมผัสได้
ส่วนเมธน่ารักอะ ทำเป็นแอ๊บด้วย ตอนที่เจอโจ้แล้วเลิกแอ๊บ ตลกมาก5555 ส่วนน้องอั่ง น้องแอน ปลิว พี่แจ้ คุณกบก็น่าร้าก ตัวช่วยที่ดี และตัวละครอื่น ๆ ก็เป็นสีสันที่ดีค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ อ่านเพลินเลย
-
คือสรุปโจ้มีความแอบเป็นเกย์ใช่ไหมเนี่ย เพราะนอกจะมีเพื่อนเป็นตุ๊ด 2 แล้ว ยังไปเที่ยวซอยสองกับเพื่อนได้อีก ซึ่งชายแท้ๆ เขาไม่ค่อยไปกันนะ
:hao3: :hao3: :hao3:
เป็นผู้ชายสไตล์ Gay Friendly ค่า ตัวละครโจ้ส่วนนึงเอามาจากเพื่อนสนิทคนหนึ่งของคนเขียนเอง เค้าเป็นผู้ชายที่มีเข้ากับทุกคนได้ดี รวมทั้งเพื่อนเกย์ของเค้าที่คบกันมานานตั้งแต่มัธยมด้วยค่ะ
-
:m16:
-
สนุกจริงอะไรจริงค่ะ ชอบน้องโจ้ โคตรพระเอก น้องกิมอู๋นี่ช่างหวานละมุ่นมาก แต่ที่ชอบที่สุดคือกบกับเมธ 5555
-
ด้วยเพศสภาพจริงๆควรจะต้องอิจฉากิมอู๋ แต่ทำไมตอนนี้อิจฉานังโจ้อ่า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai1: :katai1: :katai1:
-
สนุกกมากอะโอ๊ยยย ขำมากกับบรรดาเพื่อนสาวของโจ้ อีกบอีเมธ อย่างฮาอ่ะ 5555 ดีใจที่คุณอู๋มารักกับโจ้ นึกว่าโจ้จะแดกแห้วซะแล้วตอนแรก โจ้หนุ่มซิงต้องเจอกับคุณอู๋อย่างรู้งานอ่ะ :impress2: 555 :pig4: :pig4:
-
สนุกน่ารักดีค่ะเรื่องนี้