พิมพ์หน้านี้ - Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวอีกแล้วจ้า(05/06/61)

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: เห็ดหอม:) ที่ 13-06-2016 13:43:48

หัวข้อ: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวอีกแล้วจ้า(05/06/61)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 13-06-2016 13:43:48
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************


Do I look like your ex?




เขาคือนักธุรกิจพันล้านผู้มีเงินมากพอจะซื้อทุกอย่าง แม้กระทั่งซื้อผู้ชายที่หน้าตาเหมือนคนรักเก่ามาอยู่ด้วย
พีทก็คือนักร้องกลางคืนที่บังเอิญหน้าเหมือนแฟนเก่าเสี่ยใหญ่คนนั้น

“ผมหน้าเหมือนแฟนเก่าคุณขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“...”
“งั้นเปลี่ยนคำถามก็ได้ เอาผมมาอยู่ด้วยเนี่ย ผมได้เงินพอเข้าใจ แล้วคุณได้อะไรล่ะคุณกร?”

.
.
.
นิยายเรื่องใหม่ของเห็ดหอม:) เอง ช่วยกันให้ความรักด้วยนะคะ

ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่แฟนเพจ "นิยายของเห็ดหอม"


*****************************************************************************************

Intro

“…Cause it’s too cold for you here and now…
So let me hold both your hands in
the hole of my sweater…”

เนื้อเพลงช่างเข้ากับอากาศที่หนาวเพราะเครื่องปรับอากาศ และบรรยากาศมืดๆ ในบาร์หรูแห่งนี้เหลือเกิน พีทคิดในใจขณะที่ร้องเพลง ก่อนที่เสียงกีตาร์ซึ่งเขาเป็นคนดีดจะจบลง เสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ เพียงแค่นั้นก็พอจะเป็นความสุขให้กับเขาที่เป็นนักร้องกลางคืนแล้ว

อ้อ... แต่เรื่องค่าจ้างก็สำคัญนะ ไม่ใช่ว่าชอบแล้วจะมาร้องมาดีดฟรีๆ อันนี้พีทขอบอกว่า เขาไม่ยอม!

ใบหน้าเรียวพยักลงนิดๆ ประกอบกับเผยรอยยิ้มบางแทนคำขอบคุณ มือเรียวที่ถือปิ๊กยกขึ้นจับผมหยักศกที่ยาวเกินหัวไหล่ทัดหู รอนักดนตรีคนอื่นๆ เตรียมตัวเล่นเพลงถัดไป

ดวงตาคู่สวยกวาดไปทั่วร้าน นี่ก็เป็นอีกสิ่งที่พีทชอบทำ... การได้มองผู้คนจากบนเวที เห็นทุกท่าทางและการกระทำ

มันก็สนุกดีออกที่ได้เห็นคนเหล่านั้นกำลังทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าไม่มีคนสังเกตเห็น

“...”

ร่างสูงร่างหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาที่มุมหนึ่งของร้าน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสบเข้ากับนัยน์ตาสีดำที่สะท้อนแสงไฟในร้านอย่างพอดิบพอดี ร่างสูงนั้นอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมบนและคลายเน็คไทหลวมๆ เขานั่งอยู่คนเดียวกำลังใช้สายตาจับจ้องมาบนเวที

ถ้าไม่คิดไปเองเกินไป พีทก็แน่ใจว่าสายตานั้นน่าจะจ้องมาทางเขานี่แหละ

เป็นนักดนตรีมันก็ต้องมีบางทีเนอะที่ทำอะไรไม่ถูกใจใครแบบรู้ตัวบ้างไม่รู้ตัวบ้าง
อีโดนจ้องแบบนี้ก็อาจจะเป็นกรณีหลัง เห็นทีหลังเสร็จงานพีทคงต้องรีบชิ่งแล้วล่ะ พรุ่งนี้เขาไม่อยากหน้าเขียวช้ำมาขึ้นร้องเพลงบนเวทีให้คนอื่นตกใจหรอกนะ...

“...” ชายหนุ่มบนเวทีหลบตาด้วยการก้มลงมองมือที่เริ่มดีดกีตาร์ของตัวเอง พลางร้องเพลงต่อไป


...แม้จะรู้สึกได้ว่าใครคนนั้นยังคงจ้องเขาอยู่ไม่ละสายตา
 
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] up Intro (13/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 13-06-2016 13:58:56
 :mew1:  รอติดตามนะคะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] up ch.1 (14/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 14-06-2016 17:35:00
Chapter 1

“พีท...”

“...” ...ใจหายแว๊บ ร่างโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีอ่อนดับกางเกงยีนสีซีดขาดๆ ที่กำลังก้าวเท้ายาวๆ พร้อมกับแบกกีตาร์เตรียมชิ่งออกจากห้องพักหันไปตามเสียงเรียก “ครับ อ้าว พี่ไก่”

พี่ไก่เป็นผู้จัดการร้านและเป็นคนฝากพีทเข้ามาทำงานที่ร้านนี้ ด้วยรู้จักกันมาตั้งแต่ยังอยู่มหาวิทยาลัย ชายหนุ่มที่เตี้ยกว่าเล็กน้อยเดินยิ้มเผล่ตรงมาหาเขา ก่อนจะตบบ่าพีทเบาๆ ทันทีที่เดินมาถึงตัว

“มีข่าวดีมาบอก...”

“...?” พีทเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย แต่ไม่รอให้เขาสงสัยนาน พี่ไก่ก็บอกข่าวดีที่ว่ามาหมดเปลือก

“มีคนจ้างมึงไปเล่นว่ะ”

“เหรอ ที่ไหนอะพี่?” จะว่าดีใจก็ดีใจ แต่ก็ไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนั้น จริงอยู่ที่หลักๆ เขาร้องเพลงที่ร้านนี้ แต่ก็มีบ้างที่รับงานนอก เวลามีคนจ้างไปเล่นที่อื่น

ก็คนมันมีฝีมืออะนะ...

“เป็นบาร์ในโรงแรมห้าดาวเลย สนเปล่า?”

“สนสิพี่ ดีลกับทางนั้นเลย”

“โอเค เดี๋ยวกูจัดการให้ แล้วนี่จะกลับบ้านแล้วเหรอ?”

“ใช่ครับ” พีทยิ้มแห้ง พี่ไก่ตบบ่าเขาอีกครั้ง

“เออ งั้นกลับบ้านดีๆ แล้วเจอกัน”

“เจอกันพี่” โบกมือลารุ่นพี่ตัวเอง พีทก็เดินแบกกีตาร์ออกจากร้าน
 

.
.
.
วันรุ่งขึ้น

“ทายซิ ใครเอ่ย?” เจ้าของมือนุ่มที่ปิดเปลือกตาพีทอยู่เอ่ยเสียงใส ชายหนุ่มซึ่งกำลังเตรียมตารางเวลาเปิดคอร์สสอนดนตรีใหม่หลุดยิ้มออกมาเพราะความเอ็นดู ก่อนจะจับมือเรียวเล็กนั้นไว้

“ใครไม่รู้ที่ตอนเด็กๆ ชอบกินน้ำมูกตัวเอง”

ได้ผล... มือเล็กนั้นสะบัดออกจากเปลือกตาเขาทันที พีทหันไปมองเจ้าของมือที่ทำหน้างอใส่เขา

“โห พี่พีท จะล้อยันลูกแพรวบวชเลยใช่ป่ะ?” หญิงสาวในชุดนิสิตดูเรียบร้อย สะอาดตา ยืนกอดอกทิ้งขา พีทลุกขึ้นแล้วโยกหัวน้องสาวตัวเองเบาๆ จนหางม้าของแพรวแกว่งไปตามแรงโยก

“พี่ก็แซวเล่น...” พีทหัวเราะเบาๆ ก่อนจะนั่งลงตามเดิม แล้วหันมาคุยกับน้อง “สอบเป็นไงบ้าง?”

“ลากเลือด... แต่ไม่ต้องห่วง A แน่นอนวิชานี้ เพราะแพรวเก่งอยู่แล้ว”

“โอ้โห ขี้โม้เหมือนใครเนี่ย...”

“ก็พี่พีทไง คิกๆๆ” แพรวปิดปากหัวเราะด้วยท่าทางขี้เล่น แต่ก็ยังน่ารักมากกว่าจะน่าหมั่นไส้

“เดี๋ยวนี้ยอกย้อนเก่งขึ้นนะเรา”

“แน่นอนสิคะ... ว่าแต่พี่พีท ปิดคอร์สวันนี้เป็นไงบ้างคะ?” นอกจากจะรับงานร้องเพลงเล่นกีตาร์ตอนกลางคืน พีทยังเปิดโรงเรียนดนตรีเล็กๆ เป็นของตัวเอง รับสอนเด็กๆ ช่วงวัยประถมซะส่วนใหญ่

“ก็ร้องไห้กันใหญ่เลยน่ะสิ บอกว่าจะไม่เจอพี่แล้ว แต่เอาจริงๆ เดี๋ยวก็มาลงคอร์สกับพี่อยู่ดีไม่ใช่หรือไงกัน” พีทเกาหัวแกรกๆ แต่แพรวหัวเราะออกมาเพราะท่าทางของพี่ชายตัวเอง

“ฮ่าๆๆ น่าเอ็นดูออก”

“ไปๆ แพรวรีบไปอาบน้ำ จะได้ลงมากินข้าว” พีทโบกมือไล่ให้แพรวขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนจะกลับมาจ้องงานที่ทำค้างไว้

 

11.50 PM

ช่วงพักของนักดนตรีหลังจากเล่นยาวมาเกือบสิบเพลง พีทใช้เวลานี้มองไปรอบๆ บาร์ในโรงแรมห้าดาวซึ่งตกแต่งอย่างเรียบหรู และเต็มไปด้วยแขกที่เป็นชาวต่างชาติ ตอนนั้นเองที่สายตาหนุ่มนักร้องสังเกตเห็นบริกรคนหนึ่งเดินถือถาดเครื่องดื่มมาหยุดยืนอยู่หน้าเวที แล้วส่งสายตามาหาเขา

“จากคุณผู้หญิงโต๊ะนั้นครับ” แก้วค็อกเทลใส่เครื่องดื่มสีสวยที่วางอยู่บนถาดถูกหยิบส่งมาให้เขา พีทมองตามสายตาบริกรไปก็เจอกับร่างบางร่างหนึ่งที่มองมาทางเขาอยู่แล้ว ทันทีที่สบตากัน เธอก็ยกแก้ว แล้วส่งยิ้มให้

เป็นแบบนี้จะเลี่ยงไม่ดื่มก็ไม่ได้ด้วยสิ

พีทยกแก้วชูขึ้น พลางพยักหน้าขอบคุณ ก่อนจะกระดกของเหลวสีสวยหมดแก้ว แล้วคืนมันให้บริกร หญิงสาวยกยิ้มพอใจ พร้อมๆ กับที่พีทกำลังจะเริ่มเล่นเพลงใหม่

ว่าแต่ว่า ตากระตุกข้างขวาถี่ยิบเลยแฮะ

...สงสัยนอนน้อย ต้องหาเวลาพักให้ตัวเองบ้างแล้ว


 


04.15 AM

ปวดหัวหนึบเลยโว้ย...

พีทค่อยๆ ยันตัวเองขึ้นนั่งพลางกะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วทันทีที่สายตามองเห็นภาพตรงหน้า


ที่นี่ที่ไหน?

แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?

จำได้ว่าหลังเลิกงานเสร็จ นักดนตรีคนอื่นๆ ชวนให้เขาดื่ม พีทก็เลยดื่มไปไม่กี่แก้วตามมารยาท เพราะกะว่าจะรีบกลับบ้าน ซึ่งมันก็ไม่น่าจะทำให้เขาเมาระดับที่พาตัวเองมาอยู่ที่ไหนไม่รู้ แถมจำอะไรก่อนหน้านั้นไม่ได้เลยสักอย่าง


หรือว่าจะโดนป้ายยารูดทรัพย์!?


มือเรียวที่ขึ้นเส้นเลือดชัดเจนเริ่มตะปบไปตามกระเป๋าเสื้อและกางเกง ก่อนจะพบว่าทั้งโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์ยังอยู่ครบถ้วน จากนั้นพีทค่อยมองหาสิ่งสำคัญในชีวิตที่ใช้ทำมาหากินและพกติดตัวมาด้วยวันนี้ พอเห็นกีตาร์ตัวโปรดวางพิงกำแพงข้างเตียงขนาดคิงไซส์ที่เขานั่งอยู่เจ้าตัวก็ถอนหายใจออกมา

นี่ก็แปลว่าเขาไม่ได้โดนมิจฉาชีพจับมารูดทรัพย์สินะ

หรือเขาจะเมาจริงๆ วะ

“ช่างแม่ง” พีทลุกขึ้นจากเตียงแบบแอบเซเล็กน้อย ก่อนจะคว้ากระเป๋ากีตาร์มาสะพาย พลางเดินไปที่ประตูห้อง ไม่วายหันกลับมามองสถานที่ที่ตัวเองอยู่

นี่เขาเมาจนเช็กอินห้องสูทโคตรหรูขนาดนี้เลยเหรอวะ!? เอาเงินที่ไหนจ่ายวะเนี่ย...

พีทบีบขมับตัวเองเบาๆ พลางถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู

กึก กึก กึก

...เปิดไม่ออก!?

แกร๊ก กึกๆๆ

“อ้าวเฮ้ย!” ทำท่าจะโวยวาย แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นปุ่มกดซะก่อน

อ๋อ ห้องมันเป็นระบบคีย์การ์ดนี่เอง

ตี๊ด...

นี่ไง เปิดได้แล้ว

“เชี่ย!” สบถเสร็จพีทก็ปิดประตูแทบไม่ทัน ชายหนุ่มปลดกระเป๋ากีตาร์วางกับพื้นแล้วถลาไปตั้งหลักบนเตียงด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อกี้ที่หน้าห้อง เขาเห็นผู้ชายใส่สูทดำตัวล่ำบึ้กสองคนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ทั้งคู่ใส่หูฟัง และถือวอคนละอันเหมือนตำรวจ FBI และมันคงเป็นความคิดที่บ้ามาก ถ้าพีทจะเปิดประตูออกแล้วเดินออกไปบอกว่า ‘ผมไปแล้วนะครับพี่’

แต่เขาจะอยู่เฉยๆ ยอมแพ้ต่อโชคชะตา แบบที่ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองไม่ได้ พีทมองหาทางหนีทีไล่ด้วยการเดินออกไปสำรวจนอกห้องตรงระเบียง ท้องฟ้ามืดสนิท เพราะเมฆฝนบังดวงจันทร์ แต่ถึงอย่างนั้นแสงไฟจากในห้องก็ลอดออกมา สว่างพอจะเห็นว่าจุดที่พีทยืนอยู่มันสูงลิบแค่ไหน

ตัดความคิดที่จะปีนหนีไปได้เลย...

พีทยีผมยาวๆ ของตัวเอง แต่พอดี๊... หางตาดันเหลือบไปเห็นห้องข้างๆไฟเปิดอยู่

ก็ไม่แน่ว่าคนในนั้นจะตื่นอยู่ไหม แต่คงต้องเสี่ยงหน่อยแหละ ดีกว่าอยู่เฉยๆ รอชะตากรรมที่จะไม่รู้ว่าดีหรือร้าย เขายังมีน้องมีนุ่งต้องส่งเสียดูแลนะเว้ย

คิดได้อย่างนั้นก็กลับเข้าห้องไปเอากระเป๋ากีตาร์และทำการปีนระเบียงห้องที่ตัวเองอยู่ไปยังระเบียงห้องข้างๆ อย่างทุลักทุเล

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ชายหนุ่มทุบกระจกรัวๆ จนกระทั่งคนในห้องได้ยินแล้วเดินมาเปิดม่านออก

“!!!” เป็นหญิงสาวคาดว่าน่าจะอายุสามสิบต้นๆ ที่มีสีหน้าตกใจทันทีเมื่อมองเห็นพีทผ่านประตูระเบียงซึ่งเป็นกระจก …หรืออันที่จริงเธออาจคิดว่าเขาเป็นผี

เพื่อป้องกันเหตุการณ์อย่างหลัง พีทจึงรีบพะงาบปากสื่อสารกับเธอ

“เปิดประตูหน่อยได้ไหมครับ”

“คะ!?” เธอทำหน้าสงสัยเหมือนไม่เข้าใจ พีทจึงชี้ไปที่ประตู

“เปิดประตู”

“...” เธอค่อยๆ แง้มประตูออกเล็กน้อย พีทก็เข้าใจได้แหละว่าคงจะระแวง ดึกดื่นแบบนี้ มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มายืนอยู่ตรงระเบียงแล้วบอกให้เปิดประตูให้ ดีนะช่วงนี้ชายหนุ่มไม่ได้อยู่ในช่วงไว้หนวดไว้เครา ไม่งั้นเธออาจจะคิดว่าเขาเป็นโรคจิตฆ่าข่มขืนก็ได้

“คือประตูห้องผมมันเสียเปิดไม่ออก ผมโทร.แจ้งโรงแรมแล้ว แต่เขายังไม่ขึ้นมาดูให้เลย ซึ่งผมก็รีบมาก มีธุระ เลยจะขอออกทางประตูห้องคุณจะได้ไหมครับ?” ปั้นน้ำเป็นตัวเสร็จก็ส่งสายตาเว้าวอนพลางกระชับสายกระเป๋ากีตาร์ หญิงสาวกวาดตามองพีทขึ้นลงแบบพิจารณา ก่อนจะพยักหน้าให้เบาๆ

“...ได้ค่ะ” ในที่สุดเธอก็เปิดประตูระเบียงให้กว้างขึ้น พีทเดินแบกกีตาร์เช้าไปในห้อง ไม่ลืมหันมาบอกขอบคุณ

“ขอบคุณครับ”


 
แกร๊ก!

พีทเปิดประตูแล้วก้าวเท้าออกจากห้องช้าๆ โชคดีที่ลิฟต์อยู่อีกทาง ทำให้ไม่ต้องเดินผ่านหน้าชายชุดดำไปอย่างเสี่ยงตาย
นักร้องหนุ่มแบกกีตาร์เดินอย่างเป็นธรรมชาติไปหาลิฟต์ แต่ถึงอย่างนั้นก้าวแต่ละก้าวก็เต็มไปด้วยความลุ้นระทึกราวกับว่าเขาเพิ่งทำการโจรกรรมเสร็จอะไรอย่างนั้น

ติ๊ง!

“เฮ้อ” พีทถอนหายใจเมื่อเดินเข้าไปในลิฟต์ได้อย่างปลอดภัย นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนรับกับสีผมที่เป็นสีน้ำตาลเข้มตามธรรมชาติเหลือบมองเงาสะท้อนของตัวเองในลิฟต์อย่างปลงๆ แค่อึดใจเดียวลิฟต์ก็ลงมาถึงชั้นล่างสุด
 

ติ๊ง!

ประตูลิฟต์เปิดออก เพียงแค่ก้าวเท้าออกมาเห็นพีทก็จำได้ว่านี่คือล็อบบี้โรงแรมที่เขาเพิ่งมาร้องเพลงเมื่อคืนนี้ ความสงสัยเริ่มสะสมในใจแล้วล่ะทีนี้ แต่ช่างมัน... ชายหนุ่มเมินคำถามมากมายในใจตัวเอง เอาเป็นว่าออกจากที่นี่ได้ค่อยว่ากัน

เช้ามืดแบบนี้ไม่มีแขกมานั่งที่ล็อบบี้สักคน มีแค่รีเซปชัน กับพวกชายในชุดดำที่สวมหูฟังและถือวอ เสริมบรรยากาศให้ดูเหมือนหนังสายลับพิลึก

จะว่าไปสองคนนั้นที่ยืนเฝ้าหน้าประตูก็แต่งตัวแบบเดียวกันกับการ์ดข้างล่างนี้เป๊ะเลยนะ

เหี้ยแล้ว... พีทก้าวขายาวๆ พลางบ่นอุบในใจ ล็อบบี้ก็จะกว้างไปไหน ถ้าเขาหนีไม่รอดจะโทษล็อบบี้ก่อนอันดับแรกเลยเนี่ย คิดไปก็เหลือบไปมองเหล่าพี่ๆ ชายชุดดำที่เริ่มส่งสายตามาทางเขาอย่างมีความหมาย

ไม่หรอก.. พี่เขาก็คงแค่สงสัยว่าแขกคนนี้มันลงมาทำอะไรแต่เช้ามืดมากกว่าจะจับได้ว่าเขาหนีลงมา แต่เอ๊ะ นั่นๆ พี่การ์ดเริ่มยกวอขึ้นพูดแล้ว

เพียงแค่ฝ่ายนั้นก้าวเท้าเพียงหนึ่งก้าว ขาของพีทก็ใส่เกียร์หมาแบบไม่รอใครทันที พี่การ์ดเริ่มมองมาทางเขาเป็นตาเดียวกัน พร้อมกับที่คนหนึ่งตะโกนขึ้นว่า...

“จับ!”

ได้ยินอย่างนั้นก็เพิ่มสปีดสิครับ พีทวิ่งระดับที่เทอร์โบเรียกพี่ แต่พี่การ์ดแม่งมีอยู่ทั่วทุกมุมของล็อบบี้ ทำงานกันแบบหมาในล้อมเหยื่อ กรูมาพร้อมกัน 4-5 คน เพื่อจับเขาคนเดียว

แล้วพีทจะหนีพ้นยังไงวะเนี่ย

การ์ดคนหนึ่งเข้ามาถึงตัวพีท และยื่นมือมาฉุดแขนเขาไว้ พีทซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ก่อนที่แขนตัวเองจะเป็นอิสระพักหนึ่ง แล้วก็โดนล็อคโดยการ์ดอีกคนจากด้านหลัง

นักดนตรีแมนๆ ที่ชินแล้วกับเรื่องชกต่อย ถองศอกใส่คนข้างหลังอย่างแรงจนอีกฝ่ายปล่อยเขาเป็นอิสระอีกครั้ง ก่อนที่พีทจะปล่อยหมัดใส่ชายชุดดำอีกคนที่ยืนขวางทางเขาซึ่งเตรียมจะวิ่งใส่สปีดนักวิ่งทีมชาติ แต่คนเดียวหรือจะสู้หลายคน อีก 2 คนที่เหลือที่มาถึงทีหลังวิ่งมาล็อคแขนพีทไว้คนละแขน ในขณะที่คนที่โดนเขาถองศอกใส่ก่อนหน้าจะปล่อยหมัดลงหน้าท้องหนุ่มนักดนตรีให้จุกจนตัวงอ และเตรียมจะชกลงบนหน้าเขาอีกหมัด...

ถ้าไม่ติดว่าหนึ่งในชายชุดดำเหล่านั้นตะโกนขึ้นมา

“เสี่ยมา!”
 


รถเบนซ์สีดำขลับจอดเทียบบันไดทางขึ้น คนขับรถเดินลงจากรถมาเปิดประตูให้เจ้านาย แล้วค้อมตัวให้เล็กน้อยยามที่ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตที่ถอดเอาสูทพาดแขนข้างหนึ่งไว้ และสวมกางเกงสแล็คสีดำเดินลงมาจากรถ
“สวัสดีครับเสี่ยกร”

แม่ง.. อย่างกับฉากในละคร

พีทกุมท้องพลางเงยหน้าเหยเกของตัวเองขึ้นมอง ตอนนั้นเองที่เขาได้สบตาสีดำสนิทของร่างสูงที่ถูกเรียกว่าเสี่ย และเห็นใบหน้าอีกฝ่ายชัดๆ

ใบหน้าคมนั้นมีเครื่องหน้าครบเหมือนพระเอกหนังมาเฟียจีน ทรงผมถูกเซ็ตอย่างดีเปิดให้เห็นหน้าผากกว้างได้สัดส่วน รับกับจมูกโด่ง และริมฝีปากบางของเจ้าตัว แววตาเรียบนิ่งหลุบมองมือที่กุมท้องของชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเหลือบมองลูกน้องตัวเองที่ก็สภาพสะบักสะบอมพอตัวจากฝีมือของพีท

“เอาไปไว้ห้องฉัน”

“ครับ”

เพียงเท่านั้นพีทก็โดนประกบซ้ายขวา ร่างสูงเดินตามหลังมาประชิดตัวเขา กลิ่นมิ้นท์เย็นๆ จากลมหายใจของอีกฝ่ายลอยมาแตะจมูก ตอนนั้นเองที่พีทได้ยินเสียงกระซิบของอีกฝ่ายดังชัดเจน



“ยอมแต่โดยดีเถอะนะ จะได้ไม่เจ็บตัว”






ติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ "นิยายของเห็ดหอม" 
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] up Intro (13/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 14-06-2016 17:41:18
ซวยเพราะหน้าเหมือนแฟนเก่าเสี่ยสินะ ว่าแต่คุณแฟนเก่านั่นหายไปไหนอ่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.2 (15/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 15-06-2016 21:06:48
Chapter 2

พีทสบตากับร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้บุนวมซึ่งกำลังใช้สายตาที่เหมือนโลกทั้งใบต้องสยบแทบเท้าตัวเองมองมาที่เขา นัยน์ตาสีดำสนิทนั้นจ้องอยู่นาน ก่อนที่พีทจะทนกับความเงียบไม่ไหว และเป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นมาก่อน

“ผมว่าคุณหน้าคุ้นๆ”

“...” ใบหน้าเรียบเฉยค่อยๆ เผยรอยยิ้มมุมปากออกมา ร่างสูงขยับตัวจากการนั่งเอนหลังเป็นโน้มตัวมาใกล้เพื่อให้เห็นใบหน้าของพีทได้ถนัดขึ้น “เหรอ แล้วนายเคยเจอฉันที่ไหนล่ะ?”

“ที่ร้านที่ผมทำงานอยู่ คุณนั่งอยู่มุมของร้านโซนธรรมดานะ ถ้าจำไม่ผิด...”

“...”

“...” มีแต่เสียงของเครื่องปรับอากาศทำงาน พีทยกมือขึ้นเกาหัวเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตอบอะไรกลับ
หรือเขาจะจำผิดวะ!?

“ความจำดี...” คนที่เพิ่งเอ่ยปากชมเขาเอียงคอมองหน้าพีทอย่างพิจารณา “ฉันชื่อกร”

“กร...” อย่าบอกว่ามาจากมังกรนะ พีทลอบอมยิ้มกับชื่อที่ไม่คิดว่าจะมีคนตั้งจริงๆ “ผมชื่อพีท”

“เลิกเสื้อขึ้นสิ”

“..!?” รู้แค่ชื่อก็มาสั่งให้ทำอะไรแปลกๆ นี่คนตรงหน้าเขามันปกติอยู่หรือเปล่าวะ

“โดนต่อยไม่ใช่หรือไง เปิดเสื้อ จะดูแผล...”

“ต้องดูด้วยเหรอ?” พูดพลางขมวดคิ้ว แต่พีทก็เลิกเสื้อขึ้น แล้วก้มมองหน้าท้องตัวเองที่มีแพ็คบางๆ ขึ้นสีเขียวช้ำจนน่ากลัว
นัยน์ตาสีดำหลุบมองรอยช้ำบนหน้าท้องพีทก่อนจะสบตาสีน้ำตาลอ่อนของเจ้าตัว “เจ็บมากไหม?”

“บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ถ้าคุณยอมให้ผมชกคุณ คุณจะเข้าใจทันทีเลยล่ะว่าเจ็บแค่ไหน”

“...” สายตาเชือดเฉือนส่งมาให้ทันทีที่พีทพูดจบประโยค ตอนนั้นเองที่พีทเริ่มสำเหนียกตัวเองได้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ เขามีสิทธิ์จะโดนเผานั่งยางได้ทุกเมื่อ

“นายมีอะไรจะถามฉันไหม?” พูดจาดี เดาว่าใบหน้าของพีทตอนนี้คงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม อีกฝ่ายถึงได้ถามขึ้นมาแบบนี้

“คุณวางยาผมเหรอ?” คำถามฟังดูโง่ๆ เนอะ ทั้งๆ ที่ทุกอย่างมันก็ชัดอยู่แล้ว แต่พีทก็อยากแน่ใจว่าใช่จริงๆ เขาจะได้ยิงคำถามต่อไปถูก

“...ใช่” ตอบพลางลุกขึ้นยืนช้าๆ แล้วเดินไปทางตู้ปฐมพยาบาล ก่อนจะกลับมาพร้อมหลอดยา “ถกเสื้อขึ้น”

“...” พีททำตามอย่างว่าง่าย เพราะใจจดจ่ออยู่กับการเรียบเรียงคำถามมากมายในหัวออกมาถามร่างสูงตรงหน้า “แล้วคุณจับผมมาขังไว้บนห้องทำไม?”

“...” กรไม่ตอบ มือหนาบีบยาจากหลอดใส่นิ้วตัวเอง แล้วป้ายลงบนรอยช้ำบนหน้าท้องของพีท “นายดูเหมือนกับแฟนเก่าของฉัน”


หา!?


สงสัยหูเพี้ยนไปเองแน่ๆ

“ผมไปยุ่งกับแฟนเก่าของคุณเหรอเสี่ย?” ก็เลยจะจับเขามาซ้อมทำนองนั้นล่ะสินะ

“...” ปลายนิ้วของคนถูกถามคำถามไล้วนที่หน้าท้องของพีทอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนที่ร่างสูงจะโน้มตัวลงจนแก้มตัวเองเฉียดแก้มของเขา ริมฝีปากบางแนบชิดใบหูพีท พร้อมๆ เสียงทุ้มที่ดังก้องอยู่ในหู

“ฉันบอกว่านายดูเหมือนแฟนเก่าฉันที่เป็นผู้ชาย”

“...”

“...”

“...ผมทำเองดีกว่า เสี่ยมือหนักว่ะ” พีทจับมือที่ไล้วนอยู่บนหน้าท้องตัวเองออก แล้วคว้าหลอดยามาถือไว้เอง พลางกลืนน้ำลายด้วยความกระอักกระอ่วนใจ

เขาไม่ได้เหยียดเพศหรือรังเกียจอะไรนะ แต่เรื่องนี้มันกะทันหันเกินไป

“...” คนหนึ่งทายา อีกคนยืนจ้อง สถานการณ์แปลกๆ ที่พีทไม่อยากเจอแต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ยังคงดำเนินต่อไป

“...แล้วยังไง? ผมหน้าเหมือนแฟนเก่าคุณแล้วคุณจับผมมาทำไม?”

“ยังไม่รู้...”

“...!?” เฮ้ยแม่ง... พีทของขึ้นจนออกทางสีหน้า แต่อีกฝ่ายยังคงคอนเซ็ปท์เรียบนิ่งทั้งใบหน้าและท่าทาง

“แค่จับมาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยคิดว่าจะทำอะไรกับนายดี”


ปั่ก!

พีทวางหลอดยาลงบนโต๊ะแรงๆ แต่พูดกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบ “โลกไม่ได้หมุนรอบตัวคุณนะครับเสี่ย”

“แต่โลกหมุนรอบเงินนี่” อีกฝ่ายนั่งลงแล้วยกขาขึ้นไขว่ห้าง พลางเอนหลังด้วยมาดเจ้าของโลกอีกครั้ง

“แต่มันละเมิดสิทธิมนุษยชนนะครับคุณ”

“คิดว่าคนแบบฉันจะสนใจเรื่องพวกนั้นไหมล่ะ?”

ท่าทางมีอิทธิพล หมอนี่คงสั่งฆ่าคนโดยที่ไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ

“ฉันให้ค่าจ้าง ถ้านายมาอยู่กับฉัน”

“เหรอ แล้วถ้าผมขอปฏิเสธล่ะ?”

“ก็แล้วแต่...” ร่างสูงเท้าแขนลงบนขาที่ไขว่ห้างของตัวเอง พลางประสานมือหนาเข้าด้วยกัน “แต่หลังจากนี้น้องสาวนายก็จะใช้ชีวิตยากขึ้นอีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

“...”

“...”

“คุณแม่งเลวเหมือนตัวร้ายหลุดออกมาจากละครเลยว่ะ”

“ขอบคุณสำหรับคำชม”
 



.
.
.
‘ฉันให้เวลานายเก็บของแล้วบอกลาน้องสาว พรุ่งนี้เช้ามืดจะไปรับที่หน้าบ้าน’

อยากตะโกนระบายอารมณ์มากๆ

“แม่งโว้ย!!!”

เหมือนมันยังไม่พอ ต้องทำลายข้าวของด้วย พีทคว้าของที่อยู่ใกล้มือที่สุดเตรียมจะขว้างลงพื้นระบายอารมณ์...

“พี่พีท”

“อ้าว แพรว...” พีทเหลือบมองแก้วมัคในมือ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะตามเดิม แล้วหันไปหัวเราะแหะๆ ใส่แพรว “กลับมานานแล้วเหรอ?”

“ก็ทันได้ยินพี่พีทตะโกนอะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“เอ่อ คือมัน...” พีทหลบตาน้องสาว คิดหาคำพูดดีๆ เพื่อเลี่ยงที่จะบอกความจริงกับแพรว “พอดีพี่มีทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน ก็เลยหงุดหงิดนิดหน่อย”

“เรื่องอะไรเหรอคะ แพรวรู้ได้ไหม?” ดวงตากลมฉายแววสงสัย ใบหน้าเรียวเล็กเอียงนิดๆ ยิ่งมองยิ่งบีบหัวใจ

ตั้งแต่ครอบครัวเขาประสบอุบัติเหตุวันนั้น พีทก็เสียพ่อไปทันที และแม่ซึ่งสภาพจิตใจย่ำแย่จนเกินเยียวยาก็ตามพ่อไปให้หลังไม่กี่วันที่โรงพยาบาล พีทในวัย 16 ปีก็เปลี่ยนชีวิตจากวัยรุ่นที่เอาแต่เล่นไปวันๆ มาเป็นที่พึ่งหลักของน้องสาวที่อายุแค่ 3 ขวบเท่านั้น

เขาเลี้ยงเธอจนโตมาเองกับมือ ทั้งรักทั้งหวงเพราะมีกันอยู่แค่ 2 คน แล้วเขาจะยอมปล่อยให้เธอต้องตกอยู่ในอันตรายได้ยังไง

“...คือมีคนชวนพี่ไปทำงานเพิ่มประสบการณ์ที่เมืองนอก...” ในที่สุดพีทก็จำใจต้องโกหกด้วยสตอรี่ที่เขานั่งคิดมาครึ่งวัน พูดพลางกวักมือเรียกแพรวให้มานั่งข้างๆ “แต่มันกะทันหันเกินไป พี่เป็นห่วงแพรว”

“เหรอ แล้วจะไปเมื่อไรล่ะคะ?”

“...พรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้!?” แพรวทวนคำพูดของพีทซ้ำพร้อมทำตาโต

“อือ...” พีทหางตาตก ชายหนุ่มผู้ใช้ชีวิตมาสามสิบปีไม่ขาดไม่เกิน ไม่เคยรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อนเลย เมื่อต้องโกหกน้องสาว “หรือพี่จะไม่ไปดี...”

“ได้ไง ไปสิพี่พีท” แพรวจับมือพี่ชายแล้วบีบเบาๆ “แพรวแค่ตกใจที่มันกะทันหันขนาดนี้ แต่แพรวอยากให้พี่ไปนะ มันเป็นโอกาสที่ดีไม่ใช่เหรอ?”

“...” ฮือ... พีทฟุบหน้าลงบนโต๊ะ แพรวมองพี่ชายผมยาวของตัวเองพลางเปลี่ยนจากกุมมือของเขามาลูบผมสีน้ำตาลของพีทแทน

“แล้วเรื่องเอกสารอะไรพวกนั้นล่ะคะ”

“...ทางนั้นจัดการให้เรียบร้อยแล้ว” พีทพูดงึมงำทั้งๆ ที่ยังไม่เงยหน้าขึ้น แพรวอมยิ้มกับมุมงอแงของพี่ชายตัวเอง ก่อนจะแกะที่รัดผมออกจากผมตัวเองมารัดผมพี่ชายอย่างเบามือ

“งั้นก็อย่าลังเลเลยค่ะ ว่าแต่พี่พีทไปประเทศอะไรเหรอ?”

“...” พีทกะพริบตาปริบๆ อย่างติดสตั๊น เขาลืมคิดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย... “แพรว... ลองเดาดูสิ”

ร่างบางทำท่านึกอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะจ้องตาพี่ชาย “อเมริกาเหรอ...”

“...” พีทเงียบจนแพรวคิดว่าตัวเองทายผิด

“หรืออังกฤษ?”

“...” ไม่รู้เหมือนกันน่ะสิ อันที่จริงเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้เสี่ยนั่นจะมารับเขาไปไหน

แล้วปกติพวกนักดนตรีเขาไปฝึกประสบการณ์กันที่ไหนล่ะวะ

“ถ้าไปอังกฤษก็ดีนะ แพรวอยากไปอังกฤษสุดๆ เลย พี่พีทก็รู้ แฮร์รี่ พอตเตอร์น่ะ ฮ่าๆๆ” ดวงตาของแพรวดูมีประกายความฝัน นั่นทำให้พีทตัดสินใจได้ว่าเขาจะไปทำงาน(หลอกๆ)ที่ประเทศไหนดี

“งั้นก็ดีใจด้วยนะ”

“หา!? พี่จะไปอังกฤษเหรอ!?”

“อืม...” พีทลากเสียงยาว หัวใจอ่อนล้าไปด้วยความรู้สึกผิดที่ต้องโกหก

รู้สึกเหนื่อยล้าที่ต้องเจอเรื่องแย่ๆ ในชีวิตนับครั้งไม่ถ้วน

“งั้นถ่ายรูปมาฝากแพรวเยอะๆ นะคะ”

“ได้เลยค่ะ” พีทลูบหัวแพรว ดวงตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง ผ่านผ้าม่านที่ปลิวเพราะลมฝน



 
05.00 AM

พีทหิ้วกระเป๋าออกมายืนหน้าบ้าน เหลียวมองไปยังหน้าต่างห้องแพรวที่ไฟปิดสนิทเพราะเจ้าตัวยังไม่ตื่น แล้วก็ถอนหายใจออกมา

“เฮ้อ...” ยิ่งมองยิ่งน้ำตารื้น ลมวูบหนึ่งพัดโดนตัวจนพีทต้องยกมือขึ้นลูบแขนตัวเอง
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว...

พ่อครับ แม่ครับ ดูแลน้องด้วยนะ...

...แต่ถ้าว่างก็ตามมาดูแลเขาบ้าง ไม่รู้ว่าไอ้พีทคนนี้จะเจออะไรบ้างหลังจากนี้

ภาวนาในใจเสร็จเมอร์ซิเดส เบนซ์สีดำคันเดิมก็มาจอดหน้าบ้าน คนขับรถลงมาช่วยพีทยกกระเป๋าใส่ท้ายรถ ก่อนที่พีทจะเดินไปเปิดประตูรถ แล้วขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ

รถออกตัวพร้อมๆ กับที่พีทเหลือบตามองกระจกมองหลัง และมันบังเอิญสบตากับนัยน์ตาสีดำสนิทของคนที่นั่งอยู่เบาะหลังอย่างพอดิบพอดี



 
สนามบินดอนเมือง

พีทที่นั่งสัปหงกอยู่หลายรอบมองแก้วกาแฟร้อนที่ยื่นมาตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือที่ถือแก้วกาแฟนั้น ใบหน้าที่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ไม่แม้แต่จะมีอาการง่วงแบบที่พีทเป็น แต่เขาก็สัมผัสได้ว่าร่างสูงนั้นกำลังส่งสายตาทำนองว่าให้เขารับแก้วกาแฟไปซะ

“ขอบคุณ” และแม้ว่าคนตรงหน้าจะเพิ่งเอาน้องสาวของเขามาขู่แกมบังคับเพื่อให้พีทยอมตามมาด้วย แต่เรื่องกาแฟกับเรื่องนั้นมันคนละเรื่องกัน การขอบคุณถือเป็นมารยาทที่ควรทำในทุกกรณี

เว้นซะแต่ไอ้เสี่ยนี่มันจะวางยาใส่กาแฟแก้วนี้อะนะ

พีทยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มพลางเหลือบมองกรที่ทรุดลงนั่งข้างๆ

“คุณจะพาผมไปไหนเหรอ?”

“...พาไปขังไว้บนเกาะ”

“แบบละครจำเลยรักว่างั้น”

“เตรียมตัวเป็นโสรยาได้เลย”

“หึ...” พีทหัวเราะในลำคอพลางส่ายหัว

ไอ้เสี่ยนี่มันก็มีมุมขี้เล่นเหมือนกันนี่หว่า

“ฉันขอเลขที่บัญชีด้วยล่ะ”

“!?”

“จะโอนมัดจำค่าจ้างให้”


และดูท่าทางก็คงไม่ใช่คนเลวแบบที่พีทคิดไว้หรอกมั้ง




.
.
.
เครื่องบินลงจอดที่สนามบินขนาดใหญ่ทางภาคใต้ พีทเดินลากกระเป๋าตามนายจ้างหมาดๆ ของตัวเองไปขึ้นรถที่มามาจอดรอรับอย่างเงียบเชียบ ไม่มีบทสนทนาใดๆ เกิดขึ้นระหว่างพีทกับเสี่ยกร

“ขึ้นรถสิ” กรบอกพีทที่ยืนเหม่อมองคนขับรถยกกระเป๋าขึ้นรถเบาๆ คนถูกสั่งหันไปสบตา จังหวะเดียวกันนั้นที่ลมแรงจัดพัดเอาผมยาวๆ ของพีทปลิวปิดหน้าปิดตา

“เดี๋ยว...” พีทชะงักมือที่กำลังเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งคนขับ กรหลุบตามองมือของเขาก่อนจะพูดประโยคต่อมา “มานั่งกับฉัน”

“...” เออดีเว้ย... สถานะเทียบเท่าเจ้านายเลย พีทปิดประตูที่เปิดค้างไว้ แล้วเดินไปเข้านั่งที่เบาะหลังแทน


 
“ตกลงว่าคุณพาผมมาที่นี่ทำไม?”

รถออกตัวได้พักใหญ่ และไม่มีทีท่าว่าจะจอดที่ไหน ในที่สุดพีทก็โพล่งถามออกมาเพราะไม่ชอบบรรยากาศของความเงียบ
“ก็บอกไปแล้วว่าพามาอยู่ด้วยกัน...” เสี่ยใหญ่เหลือบมองพีทด้วยหางตาพลางตอบคำถาม

“สรุปว่าจริงจังใช่ไหม?”

“...” อีกฝ่ายเปลี่ยนจากมองแค่หางตาเป็นมองตาขวางใส่เขา อันที่จริงพีทก็ถามโง่ๆ เองเนอะ ถ้าเสี่ยแกไม่จริงจังก็คงไม่สั่งให้เขาเก็บกระเป๋า แถมพาขึ้นเครื่อง จนกระทั่งมานั่งอยู่บนรถแบบคาดเดาชะตากรรมไม่ได้แบบนี้หรอก
เอาวะ จะพาไปเชือดไปฆ่าก็คงหนีไปไหนไม่พ้นแล้ว

 

ในที่สุดรถก็พามาถึงท่าเรือ พีทลงจากรถมองภาพตรงหน้าตาค้าง นึกถึงคำพูดของนายจ้างที่พูดก่อนขึ้นเครื่องที่กรุงเทพฯ

‘...พาไปขังไว้บนเกาะ’

จริงเหรอวะเนี่ย...

พีทกระชับเป้บนหลังแล้วเหลือบตามองร่างสูงข้างๆ ที่เดินไปขึ้นเรือเหมือนได้ยินคำถามในใจเขาและตอบคำถามด้วยการส่งสายตาเรียกขึ้นเรือ

“แม่งเอ๊ย...” สบถเบาๆ กับตัวเองเสร็จ พีทก็ลากกระเป๋าตามเสี่ยกรไปอย่างช่วยไม่ได้



 
สิ้นสุดการเดินทางแบบไม่ได้หยุดหย่อนที่รีสอร์ทหรู บนเกาะกลางทะเลอันดามัน พนักงานออกมารอรับกรประหนึ่งออกมารอรับเจ้าของรีสอร์ท แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อทุกคนต่างยกมือไหว้และเรียกกรว่าเสี่ยกันถ้วนหน้า

พนักงานยกกระเป๋าเขาและเจ้านายใหญ่ของตัวเองไปเก็บที่บ้านพักซึ่งมีขนาดใหญ่เป็นพิเศษ และแยกตัวเป็นเอกเทศจากบ้านพักอื่นๆ พีทจึงเดาเอานี่คงจะเป็นทั้งที่พักและออฟฟิศของกรเวลาเดินทางมาที่นี่

พอพนักงานจะไปก็ไม่ลืมให้ทิป พีทเหลือบมองธนบัตรสีเทาที่เจ้าตัวส่งให้ ช่างเป็นเสี่ยใหญ่น้ำใจงาม พอคิดได้อย่างนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็จะได้รับค่าจ้างเหมือนกัน เลยรีบเปิดหารูปสมุดบัญชีในโทรศัพท์แล้วยื่นไปตรงหน้ากรแบบดื้อๆ

“เอ้า เสี่ย เลขที่บัญชี”

“...” กรหลุบตามองมันนิดเดียว ก่อนจะเดินเลี่ยงไปจัดของในห้องนอน “ส่งมาในอีเมล์ฉันละกัน”

พีทย่นหัวคิ้วพลางมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหายเข้าห้องนอนไป



แล้วเขาจะรู้อีเมล์ไอ้เสี่ยนี่ได้ยังไงวะ...






ติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ "นิยายของเห็ดหอม" 

 
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.2 (15/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 15-06-2016 23:22:43
รอออ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.3 (17/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 17-06-2016 19:30:56
Chapter 3


กร พาณิชเจริญกุล

เกิดวันที่ 15 ธ.ค. 25xx (33 ปี)

นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ทายาทบริษัทแสนสุข บริษัทอสังหาริมทรัพย์พันล้าน

ธุรกิจในเครือบริษัทแสนสุข คอนโดฯ บ้านจัดสรร รีสอร์ท ฯลฯ


“โอ้โห นี่กูเพิ่งคุยกับมหาเศรษฐีไปเหรอเนี่ย...”

ข้อมูลร้อยแปดพันเก้าขึ้นมาเป็นพรืดเพียงแค่พีทเสิร์ชกูเกิ้ลด้วยคำว่า ‘เสี่ยกร’ หลากหลายบทสัมภาษณ์ ทั้งแบบเป็นทางการ และแบบที่ลงนิตยสารก็อซซิปทั่วไป

มีพี่น้อง 3 คน เป็นลูกเล็ก

“มิน่า ถึงได้อยากได้อะไรก็ต้องได้”

เคยอกหักไหม : เคยครับ

แล้วสถานะตอนนี้เป็นไง : โสด แต่ไม่พร้อมเปิดรับใคร


อ่านมาถึงบทสัมภาษณ์เรื่องส่วนตัวอย่างเรื่องหัวใจพีทก็ต้องยอมรับว่าเสี่ยกรนี่แมนพอตัว การเป็นคนสาธารณะแล้วกล้าพูดความจริงแบบไม่ปิดบัง... ช่างเป็นคนที่น่านับถือ

สเป็คในฝัน : ชอบคนที่น่าค้นหา อยู่ด้วยแล้วรู้สึกท้าทายตลอดเวลา

งั้นเขาก็ไม่ใช่สเป็คหมอนี่แล้วล่ะ เพราะคนอย่างพีทนั้นโคตรจะธรรมดา ไม่มีนอก ไม่มีใน ไม่มีมิติใดๆ ให้ค้นหาทั้งนั้น เป็นแค่นักดนตรีธรรมดาที่แม้แต่ความฝันเป็นของตัวเองก็ไม่มี

เป้าหมายชีวิตอย่างเดียวตอนนี้ก็คงแค่ส่งแพรวเรียนจบ และเห็นเจ้าตัวประสบความสำเร็จในชีวิต

พีทเหลือบมองประตูหน้าบ้านจากโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่ ไม่มีวี่แววของร่างสูงที่หายออกไปจากบ้านพักทันทีที่เก็บของเสร็จ ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางทำให้พีทรู้สึกอยากพักผ่อน ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนที่กรเอาของเขาไปเก็บ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงคิงไซส์ ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

ง่วงไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวตื่นมาค่อยว่ากันอีกที...

 


08.30 PM

ตื่นมาได้เพราะความหิวเป็นเหตุการณ์ที่พีทเชื่อว่าหลายคนต้องเคยเป็น ชายหนุ่มขุดร่างตัวเองลุกจากเตียง เหลือบมองประตูกระจกที่เชื่อมออกไปสระว่ายน้ำเล็กๆ ข้างนอกก็พบว่าท้องฟ้ามืดแล้ว ไม่ได้คิดอะไรต่อ พีทก็พาตัวเองเดินออกจากห้องนอน
เหลือบไปเห็นประตูห้องทำงานของกรเปิดอยู่ พีทชะโงกหน้าเห็นร่างสูงนั่งอยู่ที่โต๊ะกำลังอ่านกองเอกสารจึงเคาะประตูสองสามทีตามมารยาท ก่อนจะเดินเกาหัวเข้าไปในนั้น

“ผมจดเลขบัญชีไว้ให้ที่โต๊ะหน้าโซฟา คุณเห็นหรือยัง?”

“...อืม” อีกฝ่ายตอบงึมงำในลำคอ พีทพยักหน้าพอใจ ก่อนจะเพ่งสายตาไปยังงานที่กรทำอยู่

“คุณทำอะไรอยู่ ผมเดินเข้าไปดูได้ไหม?” ที่ถามเพราะเผื่อว่าเป็นเอกสารลับทางธุรกิจ แต่เห็นกรเงยหน้ามามองนิ่งๆ ก็ทำเอาเขาไม่อยากรู้เลยทีเดียว

ก็ถามตามมารยาททุกอย่าง ทำไมต้องมองกันแบบนั้นด้วยเล่า

“...ได้” พูดจบก็เอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลงช้าๆ พีทมองโครงหน้าที่ได้สัดส่วนเหมือนรูปสลัก ก่อนจะเหลือบมองเอกสารที่เจ้าตัวอ่านค้างไว้

ตัวหนังสือยาวพรืด ท่าทางจะเป็นสัญญาอะไรสักอย่าง พีทลอบเบะปากด้วยความพะอืดพะอม พลางยันมือกับที่เท้าแขนของเก้าอี้ตัวที่กรนั่งอยู่

นอกจากโน้ตดนตรีและคอร์ดกีตาร์ เขาก็ไม่ชอบอ่านอะไรยาวๆ แบบนี้เอาซะเลย

“เหนื่อยไหมคุณ?”

“...” อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่เอนหัวมาพิงแขนเขาทั้งที่ยังหลับตา “ล้ามากกว่า”

“เดินทางเหนื่อยๆ ทำไมไม่พักก่อนล่ะ?”

“ลูกค้าจะมาเซ็นสัญญาพรุ่งนี้”

“อ๋อ...” พีทพยักหน้า แล้วก้มมองคนที่ทิ้งน้ำหนักหัวมาบนแขนเขา “ผมนวดให้ไหม?”

“...” ลืมตามองเขาท่าทางแปลกใจ แต่พีทก็ยังยิ้มให้

“ผมนวดได้จริงๆ นะเว้ย เอาไหม?”

“ตามใจ” พูดเสร็จก็เอนหลังพิงพนักพิงดีๆ พีทเดินอ้อมไปหลังเก้าอี้ มือเรียวสอดผ่านผมสั้นของกรบีบคลึงหนังศีรษะของเจ้าตัว เรื่อยมาถึงขมับ

กรที่หลับตาอยู่ดีๆ ก็จับมือเขาไว้ พีทชะงักด้วยความสงสัย ก่อนที่อีกฝ่ายจะคลายความสงสัยด้วยประโยควิพากษ์วิจารณ์อันน่าเจ็บปวด

“พอเถอะ มือนายมันสาก”

“ก็ผมเล่นกีตาร์นี่คุณ!” พีทขมวดคิ้วใบหน้าหงิกงอ กรไม่มองแถมยังโบกมือไล่

“ถ้าหิวก็เอาโทรศัพท์ในห้องนอนโทร.สั่งอาหารมากินได้เลยนะ ครัวปิด 4 ทุ่ม จะสั่งก็รีบสั่ง”

“...”

เสี่ยกรมันต้องรู้แน่ๆ ว่าเขาตื่นมาเพราะหิว



 
07.00 AM

เสียงฝนตกกระทบหลังคาทำให้พีทตื่น ร่างโปร่งในเสื้อยืดสุดย้วยกับกางเกงบอลตั้งแต่สมัยม.ปลายขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะสัมผัสได้ว่าตัวเองขยับมือได้โดนคนข้างๆ

เวรละ เมื่อคืนเขานอนเตียงเดียวกับเจ้านายเหรอเนี่ย

ที่เรียกว่าเจ้านายได้อย่างเต็มปากเต็มคำก็เพราะเมื่อคืนเงินมัดจำค่าจ้างโอนเข้าบัญชีแล้วด้วยจำนวนเงินกว่าครึ่งแสน คราวนี้ให้บุกป่าฝ่าดงพีทก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะ เพราะกลายสภาพเป็นลูกน้องเสี่ยเต็มตัวแล้ว

พีทค่อยๆ ยกแขนออกจากร่างเจ้านายรวมถึงขยับตัวลุกจากที่นอนอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วเดินตรงไปยังประตูกระจกซึ่งปิดสนิท ก่อนจะยกมือแนบรับความเย็นที่ส่งผ่านมาจากภายนอก

จากตรงที่เขายืนอยู่นี้ยังสัมผัสได้ถึงความเย็น และกลิ่นดินกลิ่นฝนแบบที่เขาชอบเลย คิดแล้วอยากออกไปเดินเล่นข้างนอก แต่รอให้ฝนหยุดตกก่อนก็ได้

ส่วนเวลาแบบนี้ ไม่มีอะไรทำ อากาศก็ดี นอนต่อสิครับ ไม่รอช้า พีทปีนขึ้นเตียงตามเดิม ไม่ลืมเหลือบมองร่างสูงข้างๆ ที่นอนหงายหลับตาอย่างสงบ

คนอะไร Keep look นิ่งได้ ทั้งยามหลับและยามตื่น

พีทนอนตะแคงตัวหันหลังให้กร แขนทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอก ก่อนจะค่อยๆ หลับตา...

“!”

แต่เขาก็ต้องลืมตาอีกครั้งเมื่อร่างของตัวเองถูกสวมกอดจากข้างหลัง ไอ้ร่างสูงที่พีทเพิ่งชมในใจว่านอนนิ่ง ไม่หลับท่าประหลาด กลับมาพาดแขนแกร่งบนลำตัวเขาเหมือนคนละเมอกอดหมอนข้าง ลมหายใจร้อนรออยู่ที่หลังคอ ก่อนที่เสียงทุ้มพร่าจะดังขึ้น

“ตื่นทำไมแต่เช้า...” นี่ถามเขาหรือแค่ละเมอ... พีทขมวดคิ้วถามตัวเอง แต่ก็เสี่ยงตอบคำถามอีกฝ่ายไป

“ฝนตก...”

“อือ... พายุมันเข้า” กรตอบกลับมาด้วยใบหน้าแบบไหนก็ไม่อาจทราบได้ “นอนต่อเถอะ”

“...” บอกให้นอนทั้งๆ ที่ถูกพี่แกกอดเนี่ยเหรอ พีทย่นหัวคิ้วก่อนจะหลับตา

เออๆ นอนก็ได้วะ

บ่นในใจสองสามคำพีทก็หลับไปอีกรอบอย่างง่ายดาย

 


10.30 AM

พีทเดินออกจาห้องน้ำไปยังห้องนั่งเล่น ร่างสูงของกรกำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือ พร้อมกับเปิดโทรทัศน์ไปด้วย Business man สุดๆ แต่ก็น่าหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน

“เสี่ย ผมชงกาแฟมากินบ้างได้ไหม?”

“ตามสบาย” จะตอบกลับก็มองหน้ากันหน่อยก็ไม่ได้ พีทยักไหล่ตัวเองว่า เอาซิ ใครแคร์ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว
 


นักดนตรีหนุ่มเดินกลับออกมาพร้อมด้วยกาแฟดำและขนมปังปิ้งซึ่งทำจากขนมปังที่เขาเจอมันแช่อยู่ในตู้เย็น ตอนที่พีทแอบเปิดดูของในนั้นอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆ เจ้านายตัวเอง

กรเหลือบมองพีทที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ผมยาวของเจ้าตัวถูกขมวดเป็นปมไว้กลางหัว แขนเรียวที่ขึ้นเส้นเลือดไล่จากหลังมือมาจนถึงข้อศอกยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ ตามด้วยขนมปังปิ้งที่ทาเนยจนชุ่ม

หมับ!

“!” พีทหันไปมองคนที่แย่งขนมปังไปจากมือตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับที่กรกัดมันเข้าปาก แล้วเคี้ยวอย่างเอื่อยเฉื่อย

“...”

“...”

ไม่เป็นไร เรายังมีอีกแผ่น

หมับ!

“นี่คุณ!” ถ้าพี่แกจะกินเฉยๆ พีทก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่นี่มาแย่งจากมือเขาไปแบบนี้มันจงใจกวนประสาทกันชัดๆ “เอาคืนมา”

“เรียกป๋าก่อน”

“...”

“...”

...คือเสี่ยมันแย่งขนมปังเขาเพื่อแค่เนี้ย!?

“...ป๋า เอาขนมปังคืนมาครับ”

“แทนตัวเองว่าหนูด้วย...”

“...” ป๋าขา เอาขนมปังขึ้นหนูมาเดี๋ยวนี้นะ...พีทลองพูดในใจแล้วก็พบว่าขนลุกสิ้นดี

“เร็วสิ”

“...คุณแดกไปเลยเสี่ย เดี๋ยวผมไปปิ้งใหม่ก็ได้” พีทลุกขึ้น แล้วเดินหนีเข้าไปในครัว ไม่ไหว... สัญชาตญาณความติสท์ในตัวมันอาจจะทำให้พีทพลาดพลั้งไปชกปากไอ้เสี่ยเอาได้

ไอ้ที่เห็นสุขุมนุ่มลึก แท้จริงก็แอบกวนตีนใช่ย่อยนะเสี่ยกร




.
.
.

‘ฉันจะไปพบลูกค้า’

ประโยคก่อนหน้าถูกพูดโดยเสี่ยกรขณะที่พีทเดินไปเห็นเจ้าตัวกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ตัวเอง อีกสิบนาทีให้หลัง พีทก็ขึ้นมา
อยู่บนเรือกับกร เพราะประโยคถัดมาที่บอกว่า...

‘เข้าเมืองกัน’

ไม่รู้ว่าเขาเกี่ยวอะไร และก็ไม่ได้อยากจะมาด้วยอะไรขนาดนั้น แต่พีทก็ยังไม่ได้ลองปฏิเสธ รู้ตัวอีกที เขาก็มานั่งเป็นเพื่อนกรอยู่ในร้านกาแฟบรรยากาศชิลๆ เรียบร้อยแล้ว

“เสี่ย ผมถามอะไรหน่อย”

“...” เสี่ยไม่ตอบแต่เลิกคิ้วเป็นเชิงอนุญาตให้ถามได้ พีทซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ กรหันไปมองรอบร้าน ก่อนจะหยุดสายตาที่ใบหน้าด้านข้างของร่างสูง

“ผมจำได้นะว่าวันนี้คุณมีนัดเซ็นสัญญา แต่ที่ผมไม่เข้าใจ...” พีทขมวดคิ้วเพื่อแสดงออกว่ากูไม่เข้าใจจริงๆ “คุณพาผมมาด้วยทำไมวะ?!”

“...เสี่ยก็ต้องไปไหนมาไหนกับซ้อ แปลกตรงไหน?”

“...”

“...”

“ไม่อยากเป็นซ้อ ขอเป็นเด็กเสี่ยอย่างเดิมได้ไหม ขอบ้านได้บ้าน ขอรถได้รถ” ใจก็อยากด่าว่ากวนตีน แต่นี่ก็เจ้านาย เลยทำได้แค่ตบมุกกลับเสียงแข็ง แล้วเบนสายตาไปทางอื่นแทน
 


ครึ่งชั่วโมงที่รอลูกค้ามามันยาวนานเหมือนผ่านไปครึ่งวัน พีทซึ่งนั่งเงียบเฉยๆ ไม่ได้จึงขยับนิ้วบนโต๊ะเป็นจังหวะดีดเปียโนด้วยเพลงที่นึกออกในหัว

“เสี่ย ผมถามอะไรหน่อย” ขยับนิ้วไปก็พูดไป กรเหลือบตามองพีท แล้วหัวเราะในลำคอ

“นายถามหลายอย่างแล้วนะวันนี้”

“ก็เรื่องที่สงสัยมันเยอะ” พีทก็หัวเราะเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพูดประโยคเดิมกับเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าเด๊ะ “ผมหน้าเหมือนแฟนเก่าคุณขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“...” ไม่ตอบ แถมยังปรายตาใส่เหมือนพีทเป็นเศษขยะไร้ค่า ทำไมมองด้วยสายตารังเกียจกันขนาดนั้น นี่เขาเป็นบุคคลที่หน้าเหมือนคนรักเก่าคนข้างๆ ไม่ใช่เหรอวะ

“งั้นเปลี่ยนคำถามก็ได้ เอาผมมาอยู่ด้วยเนี่ย ผมได้เงินพอเข้าใจ แล้วคุณได้อะไรล่ะคุณกร?” พีทหันหน้าไปมองปฏิกิริยาของฝ่าย
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น กรก็คือกรที่แสดงทุกอย่างผ่านใบหน้าและแววตานิ่งๆ แต่แค่เสี้ยวนาทีเดียวเท่านั้นที่กรหันมาสบตาสีน้ำตาลอ่อนของพีท จ้องลึกลงไป และตอบคำถามของอีกฝ่ายในใจคนเดียว


...เขาก็จะได้รู้ไงว่าถ้าไม่ใช่คนๆ นั้น แต่เป็นใครอีกคนที่คล้ายกัน กรจะรักใครได้อีกไหม?


 

สองร่างที่ส่วนสูงแตกต่างกันไม่เท่าไรเดินทอดน่องคู่กันไปตามฟุตบาท หลังจากขายคอนโดฯ ไปได้ห้องหนึ่งกรกับพีทก็เดินออกจากร้านกาแฟ ลัดเลาะไปตามตึกรามบ้านช่องเพื่อกลับไปขึ้นเรือที่ท่าเรือ ยังดีที่อากาศไม่ร้อนแต่อึมครึม เดินไปก็เสียวไปว่าฝนตกจะก่อนถึงท่าเรือหรือเปล่า

ลมพัดแรงอยู่หลายรอบ พีทเดินต้านลมด้วยความรู้สึกว่าตัวจะปลิว หมดอารมณ์จะทอดสายตามองอาคารสีสดที่ขนาบสองฝั่งถนน เลยเปลี่ยนมาชวนคนข้างๆ คุยแทน

“ทำไมเราไม่นั่งรถกลับเหมือนขามาล่ะเสี่ย?” เพราะขามามีรถรอรับมาส่งที่ร้านกาแฟจากท่าเรือ ขากลับพีทก็เลยไม่เข้าใจว่าจะเดินให้เมื่อยตุ่มทำไม แต่ถึงอย่างนั้นพีทก็ไม่ได้ถามด้วยน้ำเสียงวีนเหวี่ยงอะไรทำนองนั้นหรอกนะ

“ฉันอยากเดิน” เป็นคำตอบที่คนถามไม่รู้จะชวยคุยอะไรต่อเลย พีทยกนิ้วขึ้นเกาหัวนิดๆ พลางชื่นชมความติสท์ของเจ้านายตัวเองที่น่าจะมีมากกว่าศิลปินหนุ่มอย่างเขาซะอีก

“คุณนี่ก็แปลกดีเนอะ”

“...” ไม่ถามแต่ทำเป็นส่งสายตาไม่ต้องการให้เขาบอก พีทยิ้มขำ แต่ก็พูดเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกว่ากรแปลกโดยไม่สนว่าเจ้านายอาจไม่พอใจจนสั่งฆ่าหมกป่าพีทก็เป็นได้

“ก็ผมไม่คิดว่าผู้บริหารระดับสูงอย่างคุณจะลงทุนมาพบลูกค้าเอง ทั้งๆ ที่จะให้ลูกน้องมาหรือจ้างนายหน้าก็ได้” พูดแต่สิ่งที่ดูดี ส่วนเรื่องความพิลึกของเจ้าตัวที่อยู่ๆ ก็จับเขามาแค่เหตุผลที่ว่าหน้าแฟนเก่า... พีทจะเก็บมันไว้ในใจเงียบๆ คนเดียวแล้วกัน

“มันก็แค่บางโอกาสเท่านั้นแหละ”

“ถ่อมตัวหรือเรื่องจริงเนี่ย... เสียเวลาชื่นชมจริงๆ” พีทส่ายหน้า ทางข้างหน้าเริ่มมองเห็นทะเล ดูคุ้นๆ ว่าใกล้จะถึงท่าเรือแล้ว

“...ถ้าเข้าถึงทุกอย่างด้วยตัวเองมันก็ไม่เสี่ยงโดนโกง”

“...” พีทหันไปมองใบหน้าด้านข้างแล้วยิ้ม อดไม่ได้ที่จะเอื้อมแขนไปโอบไหล่ร่างสูงแล้วหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว “คุณก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเลยนี่นา เป็นคนที่มีความคิดดีนะ”

กรเหลือบมองมือบนไหล่ตัวเองแล้วปรายตามองพีทอย่างเยือกเย็น แต่คงช้าไป เมื่อคนผมยาวผละออกจากตัวเขาไปเอง เพราะถูกดึงดูดด้วยร้านเครื่องประดับไปซะแล้ว
 

ร้านเครื่องประดับตั้งโต๊ะขายข้างถนน สร้อยคอ สร้อยข้อมือ และอื่นๆ ที่ทำมาจากคริสตัล และเปลือกหอยที่พออยู่รวมกันแล้วมันช่างดึงดูดสายตาของพีทจนต้องหยุดและยืนดู

กรตามมายืนข้างๆ ใบหน้าคมหันมองริมฝีปากที่ยกขึ้นนิดๆ ของพีท พลางเหลือบมองสร้อยข้อมือที่เจ้าตัวหยิบขึ้นมา
ให้คล้ายแค่ไหนก็คนละคนกันอยู่ดี…

“น้องผมโคตรชอบอะไรแบบนี้เลย ใส่ให้มันรุงรังเต็มแขนเนี่ย” พีทพูดออกมากลั้วหัวเราะ แล้วก็ตัดสินใจจ่ายเงินซื้อมันแบบรวดเร็วจนแม่ค้ายิ้มหน้าบาน

“น้องนายอายุเท่าไร?” อยู่ๆ กรก็ถามขึ้นตอนที่เดินใกล้ถึงท่าเรือเต็มที พีทหันหน้ามองคนถามแล้วยิ้มมุมปาก

“ไม่ใช่ว่าคุณสืบรู้หมดแล้วหรือไง”

“...” สายตาของพีทที่มองมาอย่างคนรู้ทัน... สายตาที่คล้ายๆ กันกับแววตาที่ติดอยู่ในความทรงจำ “นายคงมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก”

“ก็นะ...” พีทยิ้มบื้อๆ ออกมา “แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันแย่อะไรขนาดนั้นนะ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่เราพอใจ”

“อืม...”

“...” เกิดความเงียบอีกครั้ง คงเพราะต่างคนต่างอยู่กับความคิดตัวเอง

“แล้วก่อนออกมานายบอกน้องว่าอะไร”

“บอกว่าจะไปทำงานที่อังกฤษ...”

“...” ดูสายตาที่กรมองมาสิ เออ พีทรู้แล้วว่าตัวเองแต่งเรื่องเพ้อฝันแฟนตาซี แถมยังหาเรื่องใส่ตัวอีก เพราะเขายังไม่รู้ว่าจะถ่ายรูปกับซื้อของฝากจากอังกฤษไปให้น้องตัวเองยังไงเลย

คิดแล้วเหลือบมองถุงใส่กำไลในมือ...อังกฤษคงไม่มีกำไลเปลือกหอยแบบนี้ขายหรอกใช่ไหม?


แล้วถ้าพีทเอากำไลอันนี้ไปให้แพรวแล้วเขาจะบอกเจ้าตัวว่าอะไรล่ะเนี่ย...






ติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ "นิยายของเห็ดหอม" 
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.4 (21/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 21-06-2016 19:24:36
Chapter 4
   


10.35 PM

พีทนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง เสียบหูฟังแล้วเข้าโลกส่วนตัว จนกระทั่งโทรศัพท์สั่นครืดพร้อมๆ กับเสียงแจ้งเตือนว่ามีข้อความไลน์เข้า ชายหนุ่มผงกหัวขึ้นแล้วคว้าโทรศัพท์มาดู

Preaw : พี่พีท เป็นไงมั่ง? *Read*

แค่เห็นข้อความพีทก็เด้งตัวขึ้นนั่งทันที

Peat : สบายดี *Read*
         แต่เจ้านายประหลาดนิดหน่อย *Read*


พิมพ์นินทาไปก็เงยหน้ามองประตูห้องน้ำซึ่งมีร่างสูงของกรอาบน้ำอยู่ไปด้วยความระแวง ข้อความขึ้นว่าถูกอ่าน เพียงไม่นานแพรวก็ตอบกลับ

Preaw : มีคนประหลาดกว่าพี่พีทด้วยเหรอคะ *Read*


พีทหุบยิ้มลง แล้วเปลี่ยนมาเบ้ปากด้วยความน้อยใจ

Preaw :  คืนนี้แพรวค้างอยู่บ้านหมวยนะ *Read*
            มาติวหนังสือ พรุ่งนี้สอบวิชาสุดท้ายแล้ว *Read*


Peat : อืม ดีแล้ว พี่จะได้ไม่ห่วงมาก *Read*
         ถ้ากลับบ้านเมื่อไรก็อย่าลืมล็อคประตูหน้าต่างก่อนนอนให้ดีนะ *Read*
         มีอะไรโทร.หาพี่ไก่ไม่ก็พี่จิม เข้าใจไหม *Read*

Preaw : ค่ะ งั้นแพรวไปอ่านหนังสือแล้วนะ *Read*

โชคดีของพีทที่แพรวเป็นเด็กที่เชื่อฟังและไม่เคยทำให้เขาเป็นต้องเป็นห่วง พีทมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วยิ้มบางๆ ก่อนที่ร่างของกรซึ่งเดินออกจากห้องน้ำจะดึงความสนใจพีทไป

“...” อู้ว... พีทร้องในใจเบาๆ พลางไล่สายตามองมัดกล้ามเนื้อแน่นๆ ของกรที่เดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมา ตัวพีทก็เคยมีความคิดจะเล่นเวทให้กล้ามขึ้นนะ แต่เขาจัดตารางเวลาให้ตัวเองไม่ได้เลย

แล้วไอ้นักธุรกิจตรงหน้ามันแบ่งเวลายังไงไปเล่นซะจนกล้ามขึ้นชัดได้ขนาดนั้นวะ

พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนอนเตียงเดียวกับเสี่ยกรพีทก็จำได้ว่าเขาบอกกับตัวเองว่ายังไงๆ คืนนี้เขาจะต้องย้ายไปนอนที่โซฟาให้จงได้

เขาไม่สบายใจถ้าต้องนอนกับกรที่เป็นเจ้านาย รู้สึกเหมือนตีตัวเสมอท่านยังไงไม่รู้

แต่เอาจริงๆ คือแค่เห็นหุ่นล่ำๆ นั่นพีทก็เกิดป๊อดขึ้นมาซะงั้น

“คุณกร คุณจะออกไปทำอะไรข้างนอกอีกไหม?”

“ทำไม?” เสยผม พลางใช้หางตามองเขา พีทที่นั่งขัดสมาธิอยู่ยกหมอนขึ้นมากอด

“ผมว่าจะขนของไปนอนบนโซฟา เกรงใจคุณ ยังไงผมก็เป็นลูกจ้าง”

“ไม่ต้อง...ฉันไม่ถือ นอนนี่แหละ” กรเดินหายไปในห้องน้ำอีกครั้งพร้อมเสื้อผ้า แววตากึ่งบังคับที่ส่งมาทำให้พีทไม่ได้ขยับไปไหน

คิดแต่ว่าตัวเองไม่ถือ แล้วไม่คิดว่าจะถามหน่อยเหรอว่าเขาถือไหม





10.45 PM

กรออกมาจากห้องน้ำอีกทีก็พบกับพีทที่สวมหูฟัง หลับตาและหัวคิ้วขมวดเข้าหากันเหมือนคนกำลังเคร่งเครียด ในขณะที่มือซ้ายขยับจับคอร์ดในอากาศไปมา ร่างสูงที่สวมกางเกงวอร์มผ้ายืดกับเสื้อยืดสีอ่อนทรุดนั่งลงบนเตียง แล้วดึงหูฟังข้างหนึ่งออกจากหูพีท

“...” พีทลืมตา แล้วมองกรด้วยสายตาสงสัยแทนที่จะโกรธที่โดนก่อกวน กรเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ของพีทก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นสบตาคนผมยาว

“ทำอะไร?”

“แกะเพลงกีตาร์”

“...เล่นตามคอร์ดในเน็ตไม่ได้?”

“ผมแกะแล้วออกแบบลายดีดเป็นของตัวเอง ถ้าเล่นแบบทั่วๆ ไป หรือก็อปต้นฉบับเป๊ะๆ มันก็ไม่น่าสนใจน่ะสิ นักร้องโคฟเวอร์ทุกคนก็ทำเหมือนผมทั้งนั้นแหละ”

“นายเริ่มทำงานแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”

“ถ้าเริ่มเลยก็เป็นร้านพ่อของรุ่นพี่ที่โรงเรียน เล่นตั้งแต่ม.5 เขาก็ใจดีให้ผมไปดีดทั้งๆ ที่อายุผมยังเข้าสถานที่แบบนั้นไม่ได้ นั่นแหละจุดเริ่มต้น”

“...”

“แล้วก็ย้ายที่ไปเรื่อยๆ คนนี้เห็นฝีมือเลยไปฝากคนนู้น ฝากกันไปฝากกันมายันผมเข้ามหาลัยนั่นแหละ ถึงได้รู้จักพี่ผู้จัดการร้านที่คุณไปนั่งกินวันนั้น” พีทพูดพลางไถหน้าจอโทรศัพท์ “พอเรียนจบพี่เข้าได้เป็นผู้จัดการเขาเรียกผมไปทำที่นั่น ก็ทำเกือบประจำแล้ว แต่ระหว่างนั้นผมก็รับสอนเด็กๆ เล่นดนตรีไปด้วย จนตอนนี้ผมเปิดโรงเรียนสอนดนตรีด้วยนะ มันก็ภูมิใจน่ะแหละ เพราะเราเริ่มจากศูนย์”

“...” พีทเล่าเหมือนมันเรื่องสนุกๆ ในชีวิต ในขณะที่หากเป็นบางคนคงนึกโทษว่าเป็นเพราะโชคชะตาที่เลวร้ายของตัวเอง
คนสองคนที่มีบรรยากาศคล้ายกัน แล้วยังมีจุดร่วมที่เหมือนกันอีก... กรคิดคนเดียวในใจ... ใจที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“พีท”

“...ครับเสี่ย” พีทฉีกยิ้มเย็น พลางขานรับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงกระแนะกระแหนด้วยความแค้นใจที่ดูเหมือนว่ากรจะไม่สนใจเรื่องที่ตัวเองเล่าไปก่อนหน้าสักนิด

“พีท...” คราวนี้เสี่ยกรดันเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงเบาหวิว พีทสบนัยน์ตาสีดำอีกฝ่ายแล้วปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง

“ครับ ว่าไงคุณกร ผมฟังอยู่ครับ”

“...นายจะทำให้ฉันรักนายได้ไหม?”

“...!?” นี่มันเป็นประโยคแบบไหน คำสั่งจากเจ้านาย หรือคำขอร้องแบบเพื่อนมนุษย์

“ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ฉันทรมาน...” แววตาคุณกรกำลังสั่น พีทค่อยๆ โน้มหัวของร่างสูงให้มาซบที่ไหล่บางของตัวเอง

“...”

“ฉันขอเวลาของนายแค่หนึ่งเดือน ถ้าหนึ่งเดือนผ่านไปแล้วมันไม่ได้ผล ฉันจะให้ค่าจ้างส่วนที่เหลือกับนาย...”

“ผมไม่ได้เห็นแก่เงินขนาดนั้นนะเสี่ย” พีทเหลือบตามองเพดานด้วยความลำบากใจ “แต่ผมจะไม่ช่วยคุณเพราะว่าไม่เข้าใจอยู่อย่างนึงเนี่ยแหละ...”

“...?”

“ก็ถ้าผมทำให้คุณรักผมได้ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร...ในเมื่อผมไม่ได้รักคุณ?”

“...” พีทสบตากับกร แววตาของพีทนั้นจริงใจ ไม่ได้เชิญชวนหรือท้าทายแบบที่กรชอบสักนิด

นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่จ้องมาคล้ายกับกำลังทำให้สมองของกรจดจำซ้อนทับนัยน์ตาอีกสีของคนในความทรงจำ...

“ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะฉันก็ทำให้นายรักฉันเหมือนกัน”








พีทเป็นคนที่ถ้าโต้รุ่งก็อยู่ได้เป็นหลายอาทิตย์ แต่ถ้าให้นอนเมื่อไรก็หลับลึก ชนิดที่ว่า นอนเหมือนซ้อมตาย บ่ายแก่ๆ ที่ท้องฟ้าครึ้มฝน แต่ก็แอบมีแดดนิดหน่อย พีทนอนตะแคงหนุนแขนตัวเองหลับสนิท และไม่มีท่าทีว่าจะตื่น

กรตื่นตั้งแต่เช้าและออกไปทำงานได้หลายอย่างแล้ว ร่างสูงที่กลับเข้ามาเห็นพีทซึ่งสภาพเหมือนยังไม่ตื่นเลยสักครั้งตั้งแต่เขาออกไปก็ถึงกับกลอกตาเบาๆ

นอนทับแขนแบบนั้นเดี๋ยวตื่นมาก็แขนชาหรอก

“พีท”

“...Z..zz”

“...พีท” กรวางมือลงบนต้นแขนพีทแล้วบีบเบาๆ

“...Z..z”

“...” มือบนต้นแขนเลื่อนมาวางมือลงบนหัวพีท กรสัมผัสความนุ่มลื่นของเส้นผมสีน้ำตาลเข้มด้วยการลูบเบาๆ ก่อนจะจับกลุ่มผมพวกนั้นทัดหู



“ผมไม่ชอบให้ใครมาเล่นหัวนะ”


“เหรอ? แต่ฉันเล่นไปแล้วด้วยสิ” กรยิ้มมุมปากพลางเลื่อนมือที่ลูบผมลงมาไล้ดั้งของคนที่นอนตะแคงอยู่ตรงหน้าแทน

“ก็บอกไปงั้น...” รอยยิ้มบางแต้มบนใบหน้า ทั้งๆ ที่เจ้าตัวก็แค่ยิ้มออกมาธรรมดา แต่พอประกอบกับเปลือกตาโค้งๆ คู่นั้น มันช่างดูท้าทายให้เขาค้นหาความจริงที่อยู่ในใจของคนตรงหน้าทุกครั้งไป “คุณก็น่าจะรู้จักผมดีประมาณหนึ่งแล้วนี่นา”

“...”

“คุณพิเศษสำหรับผมนะกร อย่าหักหลังกันล่ะ”






มือหนาไล้กรอบหน้าเรียวของพีท ดวงตาของกรแม้จะจ้องอยู่ที่ใบหน้าพีท แต่แววตากลับล่องลอยไปหาสิ่งที่อยู่ไกลแสนไกลในความคิด และไม่มีวันที่เขาจะเอื้อมถึง

เขาทำพลาดไป...

“อือ...” จะเป็นเพราะสัมผัสบนใบหน้า หรือเพราะพีทหลับมานานเกินไปและถึงเวลาที่ควรตื่นซะที ร่างโปร่งจึงตื่นและขยับตัวเล็กน้อยจนดึงความคิดของกรให้กลับมาสู่ปัจจุบัน

“อรุณสวัสดิ์เสี่ย” พีทยิ้มให้กรทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่าย เขามีความเชื่อว่าวันดีๆ ต้องเริ่มด้วยสิ่งดีๆ ดังนั้นทุกครั้งที่พีทตื่น เขาจะพยายามยิ้ม หรืออย่างน้อยที่สุดก็จะไม่ทำหน้าหงิกหงุดหงิดที่ต้องตื่น “ดูเหมือนคุณจะเพิ่งลักหลับผมนะ”

“มันเป็นหนึ่งในวิธีที่จะทำให้นายหลงรักฉัน” รอยยิ้มมุมปาก กับแววตาหลงตัวเองนั้นโคตรจะน่าหมั่นไส้เลยนะจริงๆ “แล้วก็ไม่ต้องอรุณสวัสดิ์ นี่จะบ่ายสามแล้ว”

“งั้นเหรอ... ฮ้าว...” พีทลากเสียงยาวๆ และหาวประชดเหมือนนอนไม่พอทั้งๆ ที่นอนเกินพอ “งั้นผมไปอาบน้ำดีกว่า”

“...” กรมองตามพีทที่เดินหัวฟูลุกจากเตียงไปเปิดตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเข้าห้องน้ำคนผมยาวยังไม่วายหันมาทิ้งท้าย

“เออ บอกอะไรไว้อย่าง สกินชิพไม่ทำให้ผมหลงรักคุณหรอกนะเสี่ย”



กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็บ่ายสามกว่า พีทย้ายร่างตัวเองพร้อมโน้ตบุ๊กมานั่งอยู่หน้าโซฟาเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ชายหนุ่มแกะถุงขนมที่กร(น่าจะ)ซื้อมาฝากจากในเมืองกินประทังชีวิต แล้วใช้มือข้างที่ไม่ได้จับเม้าส์หยิบขนมใส่ปาก พลางนึกถึงบทสนทนาเมื่อคืน

“...นายจะทำให้ฉันรักนายได้ไหม?”

ไม่ต้องเป็นหมอดูก็ทำนายได้ หนึ่งเดือนถ้าไม่รัก มันก็ต้องผูกพัน...

“ฉันขอเวลาของนายแค่หนึ่งเดือน ถ้าหนึ่งเดือนผ่านไปแล้วมันไม่ได้ผล ฉันจะให้ค่าจ้างส่วนที่เหลือกับนาย...”

เอาหัวใจของทั้งตัวเองและเขามาเดิมพัน พีทว่ามันไม่ตลกเลยนะ

...เป็นคนรวยก็ดีเนอะ อยากจะได้อะไรก็ซื้อ แม้กระทั่งความรักยังคิดว่าตัวเองจะซื้อได้...

“ทำอะไร?”

“!!!” แทบหลุดสบถ พีทหันกลับไปมองคนที่เพิ่งนินทาในใจไปหยกๆ กำลังหลุบตามองหน้าจอโน้ตบุ๊กของเขา พลางหย่อนก้นนั่งบนโซฟา ก่อนจะตอบคำถามที่กรถาม “เล่นเกม”

“...เกมอะไร?” กรขมวดคิ้วเพ่งมองหน้าจอ พีทหันกลับมาหาโน้ตบุ๊กตามเดิมแล้วจับเม้าส์คลิกๆ พลางตอบคำถาม

“หม่าจองไง ไม่รู้จักเหรอ?”

“...” คับคล้ายคับคลาว่าจะเคยเล่นตอนเด็กๆ กรคิดพลางเหลือบมองพีทที่จับคู่ไพ่พลางเอาขนมเข้าปาก “ทำไมถึงเล่นเกมเด็กเล่นล่ะ”

“เกมเด็กเล่นอะไร นี่เล่นได้ทุกวัยนะคุณ เพลินดีออก”

“...” กรไม่ตอบอะไรกลับ ไล่สายตามองพีทที่ไล่จับคู่ไพ่ไปเรื่อยจนเคลียร์ไพ่ใกล้หมดกระดาน

“เมื่อก่อนผมก็ติดเกมออนไลน์นะ...” อยู่ๆ พีทก็โพล่งขึ้นมา กรมองผมยาวๆ ของพีทที่ถูกมัดรวบด้วยที่รัดผมลูกไม้หวานแหวว ก่อนมือหนาจะจับหางม้าพีทขึ้นมาสะบัดไปมาโดยที่เจ้าของเส้นผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังเล่าเรื่องของตัวเองต่อไปอย่างออกรสออกชาติ “...แต่ตั้งแต่รับงานกลางคืน ก็หาเวลาเล่นไม่ได้เลย พอเพื่อนนัดก็ติดงานตลอด เลยเลิกเล่นแม่ง”

กรนั่งฟังเงียบ สายตาจับจ้องอยู่ที่ผมยาวสีน้ำตาลเข้มของคนที่นั่งอยู่บนพื้น ก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่มือเรียวซึ่งกำลังหยิบขนมส่งเข้าปาก

“นิ้วนายเรียวสวยดีนะ”

“ใครๆ ก็ว่าอย่างนั้นแหละ”

“แต่มันหยาบกร้านไปหน่อย”

“เอ๊า ก็ผมบอกว่าผมเล่นกีตาร์ นิ้วด้านมันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว” พีทอธิบายอย่างใจเย็นพร้อมๆ กับยื่นมือที่ยังถือขนมคาอยู่ไปตรงหน้ากรเป็นการแสดงหลักฐานประกอบคำพูด

“...” กรเหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มมุมปากออกมา ชั่วพริบตากรก็แย่งขนมมาจากมือพีทแล้วโยนใส่ปากตัวเองเคี้ยวกร้วมๆ ทำเอาคนผมยาวชักสีหน้าอัตโนมัติ

“นิสัย...”


ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!


“!!?”

“...” บทสนทนาของทั้งคู่ถูกขัดด้วยเสียงเคาะประตูบ้านพีทหันไปมองประตู ในขณะที่กรมองต้นคอที่เหลียวไปข้างหลังของพีท

“มีคนมาแหนะเสี่ย”

“อือ...”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“...” เสียงเคาะประตูดังอีกรอบ พีทเบนสายตาจากประตูมาสบตากับกร ไอ้เสี่ยทำหน้าตาย ร่างกายไม่ไหวติง นั่นเป็นสัญญาณทางอ้อมที่น่าจะบอกพีทว่า ‘มึงก็ลุกไปเปิดประตูสิ’

ลุกก็ลุกวะ

พีทกดหยุดเกมแล้วยันตัวลุกขึ้นเดินกะเผลกๆ เพราะเหน็บกินไปเปิดประตู


“!!!”

หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.4 (21/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 21-06-2016 21:14:31
 :ling1: เกิดอะไีรขึ้น อ้ากกกกกกกก ค้าง มาต่อเถอะพลีส
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.5 (28/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 28-06-2016 14:38:55
Chapter 5



“!!!” ทันทีที่เปิดประตู ภาพตรงหน้าก็ทำพีทประหลาดใจอยู่ไม่น้อย ชายหนุ่มมองพนักงานร่างเล็กผิวคล้ำตรงหน้าที่กำลังแบกกระเป๋ากีตาร์และยิงยิ้มโชว์ฟันขาวให้เขา

“ของที่คุณกรสั่งครับ”

“...” พีทหันไปมองร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างดูโทรทัศน์อย่างวางมาด ก่อนจะรีบรับกีตาร์มาถือเองด้วยความเกรงใจ “ครับๆ ขอบคุณครับ”

พีทปิดประตูแล้วเดินถือกระเป๋ากีตาร์มาวางพิงโซฟา ก่อนจะยืนค้ำหัวกอดอกมองกรยิ้มๆ

“คุณสั่งกีตาร์มาให้ผมเหรอ?” บางทีเขาก็ชอบถามอะไรที่รู้อยู่แล้วเนอะ ก็พีทอยากรู้นี่นาว่าอีกฝ่ายจะตอบมาด้วยคำตอบและสีหน้าแบบไหน

“...” แต่นอกจากเสี่ยจะไม่พูดอะไรยังส่งสายตาแฝงความหมายประมาณว่า ‘มึงหยุดถามคำถามโง่ๆ ซะที’ แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พีทโดนแบบนี้ด้วย ทำไมถึงเจ็บแล้วไม่จำก็ไม่รู้

“ผม.. ผมเอาออกมาดูเลยนะ” นี่เขาเรียกว่าทำใจดีสู้เสือ พีทนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ตรงที่ว่าง ห่างๆ เสี่ย เพราะเว้นรัศมีรอบตัวไว้ให้กีตาร์ มือเรียวจัดการรูดซิปแล้วหยิบกีตาร์ออกมา

ของใหม่เลยเหรอเนี่ย

“...ใช้ได้ไหม?”

“...” พีทละสายตาจากีตาร์ไปมองใบหน้านิ่งๆ ที่มีแววตาอยากรู้อยากเห็นเบาๆ แล้วอมยิ้ม

กีตาร์ที่มีครบ 6 สายมันก็ใช้ได้ทั้งนั้นแหละ จะถามว่าถูกใจไหมก็ถาม มันยากตรงไหน

“ตัวนี้ก็ดีนะ คนเริ่มเล่นใช้รุ่นนี้เหมาะมาก” พีทเริ่มจูนเสียงทีละเส้นอย่างชำนาญ “แต่ผมนึกว่าคุณจะซื้อตัวท็อปๆ มาให้ผมเล่นซะอีก”

“...ฉันจำเป็นต้องลงทุนขนาดนั้น?”

“ก็ภาพลักษณ์คุณดูป๋าออก” พีทว่าพลางขยับมาปรับอีกสายเรียบร้อยแล้ว “ปรับสายแป๊บนึงนะ เดี๋ยวจะจัดให้ฟังสักเพลง”

“...” กรมองดูคนที่นั่งเยื้องออกไปหมุนๆ ดีดๆ กีตาร์อยู่พักใหญ่

พีทเมื่ออยู่กับกีตาร์... ภาพของชายหนุ่มสมบูรณ์เหมือนได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย ปอยผมยาวที่รวบไม่หมดร่วงมาคลอเคลียกับกีตาร์เสริมให้คนตรงหน้าดูคล้าย...

“ใช้ได้และ”

...นางฟ้าคงไม่เหมาะจะเป็นคำบรรยายผู้ชายเท่าไรหรอกมั้ง

“อยากฟังเพลงไหนเป็นพิเศษไหมเสี่ย?” พีทวอร์มนิ้วด้วยการไล่คอร์ดไปเรื่อยๆ พลางเกาแบบฟิงเกอร์ สไตล์โชว์ความสามารถเทพๆ ที่สั่งสมมาจากประสบการณ์กว่าสิบปี

“ลองเล่นเพลงที่เหมาะกับฉันดู”

“เพลงที่เหมาะกับคุณเหรอ...” ทำหน้านึกอยู่นานก็ยิ้มแฉ่งออกมา ไม่ทันไรพีทก็เริ่มดีดกีตาร์เป็นทำนองส่งเข้าท่อนฮุก

“If I was your boyfriend, I'd never let you go
Keep you on my arm boy, you'd never be alone
I can be a gentleman, anything you want
If I was your boyfriend, I'd never let you go,
I'd never let you go…”

“...” ไม่รู้คนฟังฟังแล้วรู้สึกยังไงเพราะเห็นก็ทำหน้านิ่งเหมือนเดิมถึงตั้งแต่ต้นจนเล่นจบ

“เป็นไง ชอบไหม?”

“ก็ดี มันคือเพลงอะไร”

“คุณไม่รู้จักเพลงนี้เหรอ ออกจะดัง เนื้อเพลงใสๆ วัยรุ่นชอบ”

“...แล้วมันเหมาะกับฉันยังไง?” พอร่างสูงถามจบ พีทก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“มันไม่ได้เหมาะกับคุณหรอกเสี่ย...” พีทเอาคางเกยบนกีตาร์แล้วจ้องมองคนหน้าตายยิ้มๆ “แต่ผมร้องจีบคุณต่างหาก ไม่รู้ตัวเลย
เหรอ?”

“หึ...”

“นั่นๆๆ คุณยิ้มแล้ว” พีทชี้นิ้วไปที่ริมฝีปากของกรด้วยท่าทางดีใจเหมือนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1

“ติ๊งต๊อง...”

“ก็คุณชอบทำหน้านิ่ง ไม่ก็ยิ้มมุมปาก มันน่าหงุดหงิดใจจะตาย” พีทเริ่มไล่คอร์ดกีตาร์เรื่อยเปื่อยอีกครั้ง “แต่เอาจริงๆ นะ ผมเซอร์ไพรส์มากที่คุณไม่รู้จักเพลงที่ผมร้อง ออกจะดัง ทั้งเพลงทั้งกระแสนักร้อง”

“ฉันไม่ค่อยได้ฟังเพลง” ท่าทีของกรผ่อนคลายขึ้นแบบไม่รู้ตัวตามเสียงกีตาร์นุ่มหูที่พีทเกาคลอไประหว่างที่คุยกัน

“แล้วเวลาคุณเครียดๆ ล่ะ คุณทำยังไงถ้าไม่ฟังเพลง”

“ก็ยิงปืน ตีกอล์ฟ ไม่ก็ขี่ม้า หรือถ้าไม่ว่างขนาดนั้นก็ไปเวท” ร่างสูงขยับอิริยาบถเป็นนั่งกอดอกเอนตัวพิงพนักพิงสบายๆ

“ท่าทางจะเครียดบ่อย กล้ามคุณถึงได้ใหญ่ขนาดนั้น” พีทหันมองไปทางหน้าต่างกระจก อากาศที่อึมครึมมาเกือบทั้งวัน ในที่สุดฝนก็ตกลงมาจนได้ “แต่เอาจริงๆ ฟังเพลงมันคลายเครียดได้นะ ลองดู”

“...” ไม่รู้ว่าเพราะฝนมันจะตก หรือเพราะร่างสูงอยากลองทำตามที่พีทว่าดู ฝ่ามือใหญ่ของกรคว้ารีโมทมาปิดโทรทัศน์ แล้วเอนหัวหนุนพนักพิงโซฟา พลางหลับตาฟังเสียงกีตาร์เคล้าเสียงฝนพรำ...
 



08.30 AM

พีทเดินเข้ามาในห้องนอน ชะโงกหน้ามองกรที่ยังนอนหลับแล้วยิ้มกริ่ม ก่อนจะโน้มตัวลงไปจนเห็นใบหน้าของร่างสูงอย่างชัดเจน สายตาที่ใช้มองเจ้านายตัวเองเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยผสมกับมีความสุข

“วันนี้ผมตื่นกันคุณว่ะเสี่ย” พูดจบก็กระตุกยิ้มร้าย เหลือบมองอากาศภายนอกผ่านประตูกระจกก็พบว่าปลอดโปร่งพอสมควรเมื่อเทียบกับวันที่แล้วๆ มา

พีททรุดลงนั่งบนเตียงแรงๆ เพื่อแกล้งก่อกวนให้เจ้านายตัวเองตื่น แต่เจ้าตัวกลับแค่ย่นหัวคิ้วนิดเดียว แล้วใบหน้าก็กลับมานิ่งสนิทเหมือนเดิม

ใครจะไปยอมเล่า พีทชะโงกหน้าไปใกล้กร มองใบหน้าสมบูรณ์แบบอย่างพิจารณาอยู่พักหนึ่งก็จับผมตัวเองขึ้นปอยหนึ่ง

“...” พีทใช้ปลายผมเขี่ยไปมาบนหน้าของกรอย่างแผ่วเบา แล้วก็กลั้นขำ เขารู้ว่านี่มันต้องจักจี้มากแน่ๆ
 

กรลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสเบาๆ บนหน้าตัวเอง นัยน์ตาสีดำสนิทมองใบหน้าเรียวตรงหน้า... เขาต้องตาฝาดไปแน่ๆ ที่เห็นว่ามันคือใบหน้าของคนๆ เดียวที่กรพยายามจะเอาออกไปจากความคิด

“...ตื่นแล้วเหรอ ผมทำกับข้าวไว้ ลุกไปกินก่อนที่มันจะเย็นเถอะ”

ไม่มีทางที่คนๆ นั้นจะยอมลำบากทำอาหารหรอก ตื่นเต็มตาสักทีนะกร

แขนแกร่งถลกผ้าห่มออกจากตัวแล้วลุกไปจากเตียง แล้วเดินจ้ำเข้าไปในห้องน้ำ พีทมองตามไปเงียบๆ

...เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศหงุดหงิดรอบตัวร่างสูง เจ้าตัวคงจะหัวเสียที่โดนพีทแกล้งปลุก... ใช่ไหม?


 

09.05 AM

อาหารมื้อเช้าต้นขึ้น เป็นไข่คนนมสดกับไส้กรอกและแฮม พีทวางจานขนมปังที่ปิ้งทีหลังข้างๆ ถ้วยกาแฟ ก่อนที่ตัวเขาจะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเจ้านาย

“บอกเลยว่าไข่คนอร่อย น้องสาวผมชอบมาก” พีทที่รวบผมเรียบร้อยแล้วเริ่มลงมือกินมื้อเช้าเบาๆ ในขณะที่กรเหมือนยังนั่งนิ่งเหมือนคนหลับใน

“ทำไมวันนี้ตื่นเช้า” มือขวาถือส้อมค้างไว้ สายตาจ้องมองพีทที่ตักไข่คนเข้าปาก คนถูกถามชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มบางออกมา

อย่าถามว่าทำไมตื่นเช้าเลย เรียกว่าไม่ได้นอนเลยมากกว่า

เมื่อคืนฝนตกหนักมาก และ... คุณกรหลับไปแล้ว คงจะไม่รู้เรื่อง

“...” พีทเลี่ยงที่จะตอบ และเปลี่ยนเรื่องคุยเอาดื้อๆ “วันนี้มีแดดด้วย ผมออกไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหม?”

กรเบนสายตามองลอดผ้าม่านที่ปลิวเบาๆ เพราะแรงลม ท้องฟ้าที่เคยมืดครึ้มวันนี้เปิดโล่งและมีแดดมากกว่าทุกวัน “เอาสิ ฉันไปด้วย”

นี่กะจะตัวติดกันตลอดเลยหรือไงครับเสี่ย พีทไม่รู้ว่าตัวเองเผลอทำหน้าลำบากใจออกไปมากแค่ไหน แต่คนอย่างเสี่ยกรมันคงไม่สนใจอยู่แล้วแหละ “คุณไม่มีงานเหรอ ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ ผมไปคนเดียวได้”

“ใจคอจะให้ฉันทำงานทุกวันเลยหรือไง?” กรมองเขาด้วยสายเยือกเย็น แต่มุมปากที่ยกน้อยๆ ทำให้พีทรู้ว่าเจ้าตัวนั้นจงใจกวนประสาท แล้วเขาจะทำอะไรได้นอกจากกลอกตาแล้วคิดในใจ

ไปด้วยกันก็ไปด้วยกันครับเสี่ยกร
 



น้ำทะเลใส หาดทรายขาว ความงดงามที่บ่งบอกว่านี่คือทะเลไม่ได้ถูกทำลายด้วยพายุฝนเลยแม้แต่น้อย ชายหาดที่มีนักท่องเที่ยวกระจายตัวกันดูบางตา คงเป็นเพราะช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูที่เหมาะจะเที่ยวทะเลสักเท่าไร พีทเดินทอดน่องนำกรไปเรื่อยๆ ด้วยอารมณ์สุนทรีขั้นสุด

อีกอย่างที่พีทเพิ่งตระหนักได้ นอกจากรีสอร์ทที่เสี่ยกรเป็นเจ้าของ ดูเหมือนว่าบนเกาะจะมีรีสอร์ท และร้านค้าอื่นๆ ที่ไม่ใช่ของเสี่ยกรอีกด้วย ทีแรกพีทกคิดว่าเกาะนี้เป็นของกรทั้งหมด แต่ก็นั่นแหละ เขาคงอ่านนิยายของแพรวมากไป

“เมื่อเช้าไปเอาของที่ไหนมาทำกับข้าว?”

“ผมไม่ได้ทำหรอก แค่ไปคีบมาจากของเตรียมไว้ให้แขกน่ะ” พีทตอบกลั้วหัวเราะ ก็เพราะว่าเมื่อเช้าเขาตื่นเช้าเกินไป พอเดินออกไปหาอะไรกิน แล้วพนักงานบางคนดันจำได้ว่าเขามากับกร เลยบอกให้เอามาเผื่อเสี่ยกรได้เต็มที่ พีทก็เลยไม่รอช้า

ส่วนไข่นี่เห็นแช่อยู่ในตู้เย็น ไม่รู้ว่าแช่มานานแค่ไหนแล้ว แต่ตอกออกมาทำไข่คนมันก็ไม่ได้เน่าแฮะ

จากจุดที่เขายืนอยู่ พีทเห็นบาร์เล็กๆ ที่ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นจนดูโดดเด่นอยู่ริมหาดท่ามกลางรีสอร์ทมากมาย พีทชะลอฝีเท้า แล้วหันไปจับข้อศอกกรที่เดินตามมาเบาๆ

“บาร์นั่นเก๋ดีนะเสี่ย” พีชชี้ไปตรงหน้า กรมองตามนิ้วพีชไป ก่อนจะเบนสายตามามองใบหน้าคนผมยาว “ถ้าผมสมัครไปเล่นสดให้เขา เขาจะรับป่ะวะ...”

หลักๆ คือพูดกับตัวเอง แต่กรก็ยังใจดีต่อบทสนทนาให้

“ถ้านายเล่นให้เขาฟรีเขาอาจจะรับ” พีทหันมาเลิกคิ้วใส่กรด้วยใบหน้ารียบๆ ทั้งที่ในใจร้อนรุ่ม ถ้าเป็นเพื่อนนี่เขาตบหัวทิ่มแล้ว แต่นี่คือเจ้านาย ท่องเอาไว้ แล้วยิ้มรับ

“พูดเหมือนถ้าเขารับแล้วคุณจะยอมให้ผมออกมาเล่นทุกคืน?”

“ก็ลองไปสมัครดูสิ” กรล้วงมือในกระเป๋ากางเกงขาสามส่วนของตัวเอง แล้วยิ้มมุมปาก พีทมองท่าทางเย่อหยิ่งนั้นแล้วเบนหน้าหนี... หมั่นไส้

“งั้นเย็นๆ เดี๋ยวผมออกมาถามเขาดู” พีททำท่าจะเดินต่อ แต่กรคว้าไหล่เขาไว้ไม่ให้ไป

“เข้าไปเลย”

“นี่มันเพิ่งเที่ยงกว่าเอง ร้านเปิดแล้วเหรอ ผู้จัดการร้านมาแล้วหรือไง?”

“เข้าไป” สั่งอีกแล้ว คิดว่ารวยแล้วจะสั่งอะไรก็ได้หรือไง พีทบ่นอุบแต่ก็เปลี่ยนเป้าหมายเป็นบาร์เล็กๆ ข้างหน้า

 

ทั้งสองคนเปิดประตูเข้าไปในร้านอย่างถือวิสาสะ และภายในก็มืดอย่างที่คิดไว้เลย พีทมองเลยบาร์เล็กๆ ที่อยู่ซ้ายมือเกือบติดฟลอร์ไปยังประตูที่น่าจะเชื่อมไปหลังร้าน จ้องจนเหมือนจะใช้มนตร์เรียกพนักงานออกมาถาม

“สวัสดีครับ” เฮ้ย ออกมาจริงว่ะ พีทเหวอน้อยๆ เมื่ออยู่ๆ ก็มีร่างของผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากประตูบานนั้น ชายหนุ่มผู้มีบรรยากาศของคนทำงานกลางคืนมองมายังเขาเล็กน้อย แล้วเบนสายตาไปหาคนข้างๆ ก่อนรูม่านตาของชายคนนั้นจะเบิกกว้าง... พีทสังเกตถึงขั้นนั้น

“สวัสดีครับคุณกร ตกใจหมดเลย มาตั้งแต่เมื่อไรครับ”

อ๋อ รู้จักกับคนในร้านนี่เองถึงคะยั้นคะยอให้เขาเข้ามา

“หลายวันแล้วครับ” กรยิ้มให้คนตรงหน้า แต่เหมือนว่าคู่สนทนาตรงหน้าจะเกรงใจกรอยู่หน่อยๆ นะ “นี่เพื่อนผม”

“ผมพีทครับ” พีทแนะนำตัวแทบไม่ทันเมื่อกรส่งบทสนทนามาให้ต่อแบบกะทันหัน

“ผมแตมครับคุณพีท” คนข้างหน้ายื่นมือมาจับมือพีทเบาๆ พีทยิ้มเกรงใจ

“ไม่ต้องใส่คุณก็ได้ครับคุณแตม ผมเป็นรุ่นน้องเสี่ยเขา”

“รุ่นน้องเหรอครับ งั้นเรียกผมว่าพี่แตมก็ได้” บทสนทนาถูกบันทึกโดยกรที่ตอนนี้กลายเป็นคนนอกไปแล้ว เพื่อไม่ให้ถูกลืม กรโพล่งขึ้นมากลางคัน

“คุณแตม ปกติร้านมีดนตรีสดวันไหน?”

“ก็... ศุกร์กับอาทิตย์ครับ” แตมเบนสายตาไปหาร่างสูงข้างๆ พีท “คุณกรอยากให้ผมเพิ่มวันเหรอครับ”

“ครับ พีทเขาทำงานเล่นดนตรีที่บาร์ที่กรุงเทพฯ วันที่วงไม่ได้มาเล่น ผมให้เขามาเล่นที่นี่ได้ไหม?”

“ไม่ปัญหาเลยครับ มาได้เลย เริ่มคืนนี้เลยดีไหม?” แตมหันไปพูดขำๆ กับพีท คนผมยาวหัวเราะออกมา

“เอาเลยก็ได้นะ”

“ไม่ต้อง พรุ่งนี้ค่อยเริ่ม” กรปรายตามองพีทพร้อมๆ กับประโยคเผด็จการของเจ้าตัว “ขอบคุณครับคุณแตม ไว้ผมจะขึ้นเงินเดือนให้ดีไหมนะ”

อีกฝ่ายพูดทีเล่นทีจริงเขาก็ควรจะรับมุก แตมหัวเราะดังๆ แล้วตบมุกกลับ “มันก็ต้องดีอยู่แล้วสิครับ พูดแล้วห้ามลืมล่ะครับ”

“...” พีทมองคนสองคนคุยกัน ตอนนั้นเองที่ทุกข้อสงสัยมันกระจ่างขึ้นมา

หนึ่งคือ ที่กรเร่งเร้าให้เขาสมัครไม่ใช่เพราะรู้จักกับคุณแตม แต่เพราะเป็นเจ้านายของคุณแตมต่างหาก

สองคือ ที่กรยอมให้เขามาเล่นแบบไม่อิดออด ก็เพราะว่าเสี่ยมันเป็นเจ้าร้านนี้ไง!

แล้วแบบนี้พีทจะหลุดพ้นจากการบงการของเสี่ยกรเมื่อไรกันล่ะเนี่ย...







ขอบคุณทุกคอมเมนท์และคนอ่านทุกคน นี่คือกำลังใจที่ดีที่สุดของนักเขียนค่ะ เจอกันตอนหน้า ด้วยรักจาก เห็ดหอม:)
ติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ "นิยายของเห็ดหอม" 
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.5 (28/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 28-06-2016 14:50:41
รอฉันรอเธออยู่~ มาต่อไวๆโหน่ยยยย มันค้างค่าา เขียนดีเราชอบบ :L2:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.5 (28/06/59)
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 28-06-2016 19:05:35
งื้อออ ชอบบบบ แม้พีทจะสบายอกสบายใจมากไปหน่อย ตอนที่เขาพาตัวมา
แต่เสี่ยน่ารักดี ไม่ใช่โทนsmเหมือนปกติ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.6 (05/08/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 05-08-2016 15:50:50
Chapter 6




วันแรกของการเริ่มงานที่บาร์

01.25 AM

“อ้าว คุณ...” พีทร้องออกมาเมื่อเห็นร่างสูงนั่งเหยียดขายาวบนโซฟาตัวใหญ่ พลางกอดอกจ้องโทรทัศน์ด้วยท่าทางเหมือนไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไร “ยังไม่นอนเหรอ?”

ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่ากรอาจจะรอเขา พีทเดาเอาว่าร่างสูงนั้นคงเพิ่งเคลียร์งานเสร็จ หรือไม่ก็มีรายการโทรทัศน์อะไรที่รอดูอยู่

“กลับดึกนะ” กรเหลือบตามองพีทที่ปลดกระเป๋ากีตาร์วางพิงพนักพิงโซฟา ร่างโปร่งเดินเข้าครัวพลางโต้ตอบ

“นิดหน่อยเอง” มือเรียวเปิดตู้เย็นคว้าน้ำเย็นออกมาเทใส่แก้วเตรียมจะกระดกด้วยความกระหาย แต่สัมผัสที่อ้อมรอบเอวทำเอาพีทสะดุ้งจนน้ำแทบกระฉอก

กรใช้แขนแกร่งรวบเอวพีท ใบหน้าคมเอียงเล็กน้อย ก่อนที่จมูกโด่งจะก้มลงเกือบแตะบนไหล่ที่สวมเสื้อยืดคอกว้างเผยกระดูกไหปลาร้าของพีท

“ใจเย็นๆ ครับเสี่ย เดี๋ยวน้ำหก” พีทยกแก้วน้ำขึ้นด้วยความระแวง พลางก้มมองแขนที่โอบรอบเอวตัวเอง

ผีอะไรเข้าสิงเสี่ยกรขึ้นมาล่ะเนี่ย...

“กลิ่นเหล้า…” กรผละออกจากตัวพีททันที พีทยกน้ำขึ้นดื่มพลางหันหลังมาพบกับเสี่ยกรที่ยืนกอดอก แววตาเย็นยะเยือกระดับที่สบตาแล้วอาจถูกแช่แข็งได้

“ธรรมด๊า...” พีทก็ยังคือพีทที่คงคอนเซ็ปท์ทำใจดีสู้เสือ ไม่ว่ากรจะแสดงออกว่าไม่พอใจหรืออะไรก็ช่างที่เขาไม่เข้าใจ สิ่งที่คนอย่างพีทจะตอบกลับอีกฝ่ายไปก็มีแค่ทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ

“นายดื่มมา...” เสียงแข็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พีทหน้าเสีย รู้สึกเหมือนกำลังถูกตำหนิ แต่ก็ยังโต้ตอบเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“ทำงานแบบนี้มันก็ต้องมีบ้างแหละ ลูกค้าเลี้ยงจะปฏิเสธยังไง”

“นายลืมไปหรือเปล่าว่าฉันจ้างนายมาทำอะไร?”

“...” คำว่าจ้างมันให้พีทหงุดหงิด... เผื่อว่ากรจะลืม เขาไม่ได้ขอให้มาจ้างตั้งแต่แรก แต่เป็นตัวเองไม่ใช่เหรอที่บังคับให้พีทต้องมาอยู่

แต่คนที่ผ่านอะไรมาเยอะอย่างเขาเลือกที่จะกดมันให้ลึกที่สุด พีทไม่อยากมีปัญหา

“นายไม่จำเป็นต้องทำให้ใครพอใจหรอก นายสนใจแค่ฉันก็พอ...”

“...” พีทสบนัยน์ตาสีดำสนิทนิ่ง

“ต่อไปนี้ห้ามกลับเกินเที่ยงคืน”

“...” พีทนิ่งไปนิดหนึ่ง แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเบาๆ พลางพ่นลมหายใจออกมา

“…เวลาของนายทั้งหมด ช่วยใช้มันทำให้ฉันรักนายที...นะ” คำว่านะสั้นๆ ที่เหมือนจะเป็นทั้งคำขอร้องและออดอ้อนในเวลาเดียวกันฟังแล้วจักจี้พิกล พีทมองมือหนาที่คว้ามือเขาไปจับ

นี่จับได้ว่าเขาไม่พอใจหรือเปล่า ประโยคขอร้องข้างหลังกับมือที่กุมอยู่บนมือเขานี่ถือเป็นการง้อได้ไหม?

“เฮ้อ... ผมจะทำตามที่สั่งครับเสี่ย” พีทจับฝ่ามือกรหงายขึ้นแล้วตีมือตัวเองลงบนมือนั้นเบาๆ “แต่คุณรู้ไว้นะ ผมจะปรับยังไงก็ได้ตามที่คุณต้องการ คุณจะสั่งให้ผมทำอะไร เป็นอย่างไหนก็ได้...”

“...”

“จำไว้อย่างเดียว ถึงตอนนั้นคุณจะบอกว่าคุณรักผม แต่คุณไม่ได้รักที่ผมเป็นผมเลย”
 





07.50 AM

เสียงฝนปลุกให้พีทตื่นอีกแล้ว ชายหนุ่มลุกไปอาบน้ำสระผม แล้วเดินน้ำหยดออกจากห้องน้ำ โดยไม่ได้คาดคิดว่าตัวเองจะทำให้กรตื่น

ร่างสูงซึ่งยังอยู่ในชุดนอนนั่งห้อยขาอยู่บนเตียง พีทมองแผ่นหลังกว้างที่ดูอ้างว้าง และเสี้ยวหน้าที่เหม่อมองสายฝนผ่านประตูกระจก ไม่รู้ว่ากรกำลังคิดอะไร อาจจะเป็นงานที่รัดตัวเสี่ยใหญ่อย่างเจ้าตัว หรือจะกำลัง... คิดถึงคนรักเก่า?

ถึงเขาจะเข้าใจดีว่าการคิดถึงที่ทำได้แค่คิดถึงมันทรมานแค่ไหน เพราะเขาก็เสียพ่อแม่ไปทั้งคู่ แต่พีทไม่เคยดึงมันมาเป็นประเด็นสำคัญในชีวิต เขาไม่ทุกข์ทรมานและจมปลักกับมันขนาดนั้น

แต่ยังไงพีทกับกรก็คนละคนกัน เรื่องที่เรามองว่าไม่สำคัญสำหรับตัวเอง มันอาจจะสำคัญสำหรับคนอื่น เรื่องที่เรามองว่าเล็กน้อยมันอาจจะยิ่งใหญ่มากสำหรับอีกคนก็ได้ ขีดเริ่มต้นความสุข และขีดจำกัดความทุกข์ของแต่ละคนมันมีไม่เท่ากัน

ดังนั้น ถ้ากรจะฝังใจกับคนในความทรงจำขนาดนั้น พีทก็ไม่คิดว่าเป็นเรื่องผิดเลย

...เพียงแต่เขาจะช่วยอะไรได้ล่ะ นอกจากเห็นใจ

“ทายซิ นี่ใคร” ใครจะไปคิดว่าพีทจะมาเล่นปิดตาแบบที่แพรวชอบทำกับร่างสูงที่มาดอย่างกับมาเฟีย กรนั่งนิ่งเมื่อดวงตาทั้งคู่ถูกปิดด้วยมือเรียวของพีท

“ฉันต้องทายไหมในเมื่อในห้องมีกันอยู่สองคน?”

“คุณต้องทาย ถึงรู้ก็ต้องทาย จิกกัดยังไงก็ได้ให้อีกฝ่ายยอมปล่อยมือออกไปเอง” พีทเอียงคอและแอบหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงตัวเองที่ชอบเอาเรื่องแพรวกินน้ำมูกตอนเด็กมาล้อ

“ปล่อยมือออกได้แล้ว ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่ามือนายมันสาก”

“คุณนี่เรียนรู้ไวชะมัดเลยเสี่ย” พีทสะบัดมือทิ้งแล้วย่นหัวคิ้ว “ผมก็เคยบอกว่าผมเล่นกีตาร์ มือของคนทำงานหนักอะ จะให้มันนุ่มนิ่มเหมือนปุยนุ่นได้ไง”

“หึ...” กรยกมือขึ้นปิดปาก ปฏิเสธไม่ได้ว่าสนุกทุกครั้งที่ได้ล้อเลียนจนทำให้อีกฝ่ายบ่นออกมาได้ “เลิกบ่นแล้วก็เอาผมปียกๆ ของนายออกไปได้แล้ว น้ำมันหยดใส่ตัวฉันจนเปียกชุ่มแล้วเห็นไหม”

“ครับเสี่ย!” หน้าที่งออยู่แล้ว ยิ่งหงิกงอขึ้นไปอีก พีทกระแทกเสียงแล้วเดินเข่าลงจากเตียงพลางเอาผ้าขนหนูผืนน้อยที่พาดอยู่บนบ่ามาเช็ดผม

“มานี่...” กรดึงแขนพีทแรงๆ จนร่างนั้นเซ พีทเกือบหลุดด่า ดีนะห้ามปากทัน

“อะไรครับเสี่ยครับ มีอะไรสั่งจะผมครับ”

“มานั่งตรงนี้ เดี๋ยวเช็ดผมให้”

“...” พีทเหลือบมองพื้นตรงหว่างขาเสี่ย แล้วมองหน้ากรนิดๆ ก่อนจะเดินไปทรุดลงนั่งอย่างว่าง่าย

“ตบหัวแล้วลูบหลังว่ะเสี่ยกร” พอนั่งปุ๊บกรก็คว้าผ้าขนหนูมาจากมือพีท มือหนารวบผมพีทขึ้นมาทั้งหมด แล้วดึงมันมาห่อด้วยผ้าขนหนูในมือตัวเอง

“โอ๊ย เสี่ยเบาๆ หน่อย นี่หัวคนไม่ใช่บังเหียนม้า”

“หึๆ” ได้ฟังพีทบ่นแล้วพึงพอใจ พีทเริ่มระแวงว่าคนข้างหลังเขามันเป็นมาโซคิสซึมหรือเปล่าถึงได้หาเรื่องให้เขาต้องออกปากบ่นอยู่เรื่อย

แต่เขาก็ชอบเวลาที่อีกฝ่ายยิ้มออกมาได้นะ ถึงยังไงซะรอยยิ้มมันก็น่ามองกว่าอยู่แล้ว ไม่ว่าใคร

กรเปลี่นมาเช็ดผมพีทอย่างเบามือ เป็นพีทที่เผลอปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับเสียงฝน และภาพสายฝนตรงหน้า สติของเขาคงหลุดลอยไปไกลถ้าไม่ใช่เพราะเสียงทุ้มของกรบอกว่าตัวพีทยังอยู่ตรงนี้... ตรงหว่างขากร

“ทำไมต้องไว้ผมยาวให้ลำบากตัวเอง”

“มันเข้ากับรูปหน้าผมดีไม่ใช่เหรอ?” พีทยิ้มออกมา แล้วพูดต่อ “ผมไว้ผมยาวแล้วดูหล่อ”

“...หลงตัวเองจังนะ” กรจับหัวพีทโยกเบาๆ จนคนที่นั่งกับพื้นหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆๆ ก็ว่างั้น...” หัวพีทขยับตามแรงเช็ดของกร ในใจของชายหนุ่มนึกเสียใจที่ไม่พกไดร์เป่าผมมาด้วย “อันที่จริงผมไว้เพราะแพรวชอบต่างหาก”

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีทั้งพ่อและแม่ และชอบมาถักเปียบนหัวพี่ชายอย่างเขา โชคดีแค่ไหนที่พีทเลี้ยงแพรวแล้วโตขึ้นมาเป็นกุลสตรี ไม่ดื้อเป็นม้าดีดกะโหลกอย่างที่เขากลัวในตอนแรก

“นายดูรักน้องสาวมากเลยนะ กรหยุดมือที่เช็ดผม เป็นจังหวะเดียวกับที่พีทเงยหน้าขึ้น

“ก็คงไม่ต่างกับที่คุณรักแฟนเก่าคุณแหละมั้ง”

“...” กรสบตาพีท มองรอยยิ้มจากริมฝีปากสีอ่อนนั้น เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ใจกรเต้นผิดจังหวะ

“เสี่ย... นัยน์ตาคุณสีดำสนิทเลยเนอะ” พีทพูดขึ้นทั้งๆ ที่ยังสบตากัน กรค่อยเลื่อนมือไปจับที่ปลายคางของคนที่แหงนหน้า นิ้วชี้และนิ้วกลางลากจากปลายคางลงสู่ลำคอ ผ่านลูกกระเดือกแหลมสู่กระดูกไหปลาร้า

“...อืม”

“มันดูลึกลับดีนะ” พีทพูดพลางค่อยๆ เลิกคิ้ว... ตามระยะห่างระหว่างใบหน้าของตัวเองกับกรที่ลดลงเรื่อยๆ

“อยากลองค้นหาดูไหมล่ะ” เสียงทุ้มค่อยๆ ลดระดับลงจนเหลือความดังแค่กระซิบให้ได้ยินกันสองคน ปลายจมูกที่เกือบแตะกันไม่มีผลทำให้พีทต้องหลบตา หรือขยับหน้าหนี

“ไม่เอาอะ ผมไม่ได้ชอบความท้าทายเหมือนคุณ” พีทยิ้มบางให้กร ท่าทางและคำพูดที่ทำให้ร่างสูงผละออกแล้วหัวเราะขึ้นจมูกออกมาเบาๆ

“หึ...”

“ฮึๆ” พีทหัวเราะออกมาบ้าง พลางยกขาขึ้นกอดเข่า สายฝนยังโปรายปรายอย่างต่อเนื่อง...

...ไม่รู้ว่าเสี่ยกรจะรู้ตัวบ้างไหมว่าช่วงนี้ตัวเองหลุดยิ้มออกมาบ่อยๆ
 




10.15 PM

xxx Bar & Bistro

บรรยากาศในร้านเงียบเหงา เพราะในร้านเหลือลูกค้าอยู่แค่สองคน พีทย้ายมานั่งที่บาร์เมื่อผู้จัดการร้านควบตำแหน่งบาร์เทนเดอร์อย่างคุณแตมเปลี่ยนมาเปิดเพลงแทนการให้พีทเล่นกีตาร์สด

“วันนี้คนน้อยกว่าทุกวันอีกอะพี่”

“ก็แน่ล่ะ ฝนตกทั้งวันเลยนี่” ถูกของพี่แตม ฝนตกๆ หยุดๆ ทั้งวันตั้งแต่เช้า บวกกับฤดูนี้ก็มีนักท่องเที่ยวน้อยอยู่แล้ว พีทเลยมีเวลาว่างอู้งานมานั่งคุยได้แบบไม่น่าเกลียดอย่างนี้ไง

“ก็ดี วันนี้ผมจะได้กลับเร็วๆ เสี่ยแม่งเคอร์ฟิวไม่เกินเที่ยงคืน”

“จริงๆ มึงกลับเลยก็ได้นะพีท” สรรพนามพ่อขุนรามแสดงความสนิทสนมทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่เกิน 3 วัน พีทไม่ถือ แต่มองว่าเป็นเรื่องปกติต่างหาก เพราะมันทำให้รู้สึกสนิทกันมากขึ้น

“ไม่เอาอะ...” ไม่อยากกลับไปเจอหน้าเหมือนคนท้องผูก กับอารมณ์ผีเข้าผีออกของกร “เออพี่แตม ผมถามไรอย่าง ปกติเสี่ยเขามาที่นื่บ่อยป่ะ?”

“ก็มาเดือนละครั้ง ถี่หน่อยก็อาทิตย์เว้นอาทิตย์”

“แล้วเขาเคยพาใคร แบบว่า ท่าทางดูสนิทๆ กันมาด้วยไหม...” หลอกถามจากแตมเพราะไม่คิดว่าแตมจะเอาไปฟ้องเสี่ยในเรื่องที่พีทถามเจ้าตัวไปหรอก น่าๆ คนเรามันก็ต้องมีอยากรู้กันบ้าง รู้แล้วเหยียบไว้ก็ไม่เป็นอะไรหรอก พีทเชื่อว่าตัวเองทำได้...

แต่กลายเป็นว่าแตมดูรู้จักกับกรมากกว่าที่เขาคิด

“พีท... ถามตรงๆ นะ มึงกับคุณกรเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ เหรอ?”

“...?” เลิกคิ้วใส่ทำเหมือนไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่เข้าใจคำถามอย่างกระจ่างแจ้ง

“กูรู้รสนิยมคุณเขาน่า เอามึงมาฝากงานก็ไม่ใช่ธรรมดาแล้ว”

“อือ ผมกับเสี่ยไม่ได้เป็นเพื่อนกันแบบที่เสี่ยมันบอกหรอก แต่เราสองคนเป็น...” พีทยิ้มกริ่มแบบมีเลศนัยยั่วให้แตมอยากรู้

“มึงกับเขาเป็น...?”

“เป็นเจ้านายกับลูกจ้าง...” พีทยักคิ้วแล้วยิ้มกวน แตมส่ายหน้าเอือมระอาให้กับบทสนทนาที่ไม่ได้สาระกับคนตรงหน้า

...ผู้จัดการหนุ่มจะไม่แสดงท่าทางแบบนี้ ถ้ารู้ว่าพีทไม่ใช่ลูกจ้างธรรมดาๆ... แต่เป็นลูกจ้างที่หน้าเหมือนแฟนเก่าเสี่ยใหญ่
 




11.10 PM

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

และพีทก็เลิกงานก่อนเที่ยงคืนตามคำสั่งของเสี่ยกรทุกประการ ร่างโปร่งเคาะประตูบ้านอยู่สองสามทีกลับมีเพียงความเงียบตอบกลับ พีทยืนเกาหัวงงๆ เพราะยังไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่กลับบ้านมาแล้วไม่มีใครอยู่ มือข้างหนึ่งเลยจับลูกบิดหมุนๆ ไปมาและ..

ผลัวะ!

ประตูเปิดออกอย่างง่ายดาย

นี่เสี่ยแกถือว่าถิ่นตัวเองแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ? ไม่คิดจะล็อคประตูซะหน่อยเลยหรือไง?

พีทเดินเข้าบ้าน บนโซฟาตัวใหญ่ไม่มีร่างของกรนั่งอยู่ พีทมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนแล้วปลดกระเป๋ากีตาร์วางพิงกำแพงข้างเตียง เสียงน้ำจากฝักบัวไหลกระทบพื้นที่ได้ยินทำให้พีทรู้เหตุผลที่เคาะประตูแล้วไม่มีคนออกมาเปิดให้

เสี่ยกรอาบน้ำอยู่นี่เอง...

พีทนั่งลงกับเตียงอมยิ้ม แล้วถอดถุงเท้า เสี่ยมันออกมาต้องเซอร์ไพรส์แน่ที่เห็นเขากลับมาเร็วขนาดนี้


Rrrr... Rrr…

เตียงสั่นไปทั้งเตียง พีทหาต้นตอของเสียงสั่นๆ ที่ดังขึ้น โทรศัพท์ยี่ห้อผลไม้นอนสั่นครืดเรียกร้องความสนใจอยู่ไม่ไกลจากเขา หนุ่มนักดนตรีละสายตาจากมันแล้วหันไปมองประตูห้องน้ำ

Rrrr... Rrr…Rrr...

โทรศัพท์สั่นไม่ยอมหยุด ไม่แน่ว่าอาจเป็นสายที่โทร.มาติดต่อธุรกิจกับเสี่ยก็ได้ พีทกระดึ๊บตัวไปคว้ามันมาถือไว้ อย่างน้อยๆ ก็เคาะประตูบอกให้เจ้าตัวออกมารับสักนิดก็ยังดี

เผื่อว่ามันเป็นสายจากลูกค้าจริงๆ อาจทำให้เสี่ยแกเสียเงินเป็นมูลค่าหลายล้านก็ได้ถ้าพลาดรับสายไป

Rrr…

เอ้า ไม่ทัน มันดับไปแล้ว...

พีทก้มมองโทรศัพท์ในมือที่พอสายเรียกเข้าตัดไป มันก็ขึ้นภาพพักหน้าจอเป็นผู้ชายผมหยักศกยาวประบ่ากำลังเหลือบตามองกล้อง และเท้าคางยิ้มอย่างมีนัย

แวบแรกเขาก็คิดว่ามองตัวเองถ้าไม่ติดว่าคนในภาพนั้นมีไฝใต้ดวงตา และพีทผมยาวเลยบ่ามาเป็นคืบ...

“...”

งั้นถ้าให้พีทเดา นี่ก็คงเป็นแฟนเก่าของเสี่ยกร ใช่ไหม?

“อย่ามายุ่งกับของๆ ฉัน”

“!?” พีทเงยหน้าขึ้น พร้อมๆ กับที่เจ้าของโทรศัพท์ในชุดนอนกางเกงวอร์มและเสื้อยืดคว้าโทรศัพท์ไปจากมือเขา


อย่ามายุ่งกับของๆ ฉันงั้นเหรอ?


พีททวนประโยคที่เพิ่งได้ยินซ้ำในใจ พลางมองตามร่างสูงที่เดินออกไปจากห้องโดยไม่ให้โอกาสเขาพูดอะไรสักคำ

“...สรุปว่ากูผิดสินะ?”
 







ขอบคุณทุกคอมเมนท์และคนอ่านทุกคน นี่คือกำลังใจที่ดีที่สุดของนักเขียนค่ะ เจอกันตอนหน้า ด้วยรักจาก เห็ดหอม:)
ติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ "นิยายของเห็ดหอม" 
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.6 (05/08/59)
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 05-08-2016 16:34:12
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.6 (05/08/59)
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 05-08-2016 18:00:35
เสียทำอะไรเนี่ย ตกลงเป็นมายังไง  :ling1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.7 (05/08/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 05-08-2016 22:21:37
Chapter 7


00.50 AM

การอาบน้ำช่วยชำระล้างอารมณ์ขุ่นมัวของพีทได้เป็นอย่างดี บวกกับความเป็นคนไม่ค่อยคิดเล็กคิดน้อย พอส่งไลน์ไปถามสารทุกข์สุกดิบแพรวเสร็จพีทก็ย้ายตัวเองมานั่งดูรายการเกมโชว์ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์แบบสบายใจ

...เกือบลืมไปซะสนิทว่าเคยของขึ้นเพราะโดนไอ้เสี่ยจอมบงการนั่นพาลใส่ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นอีกฝ่ายเดินผ่านหน้าจากห้องทำงานไปยังห้องนอน

‘อย่ามายุ่งกับของๆ ฉัน’

แม่งด่าเขาเสือกนี่หว่า... คนอุตส่าห์หวังดี

เอาเป็นว่าคืนนี้พีทจะไม่นอนในห้องนอนละกัน ไม่อยากเผชิญหน้า เพราะไม่รู้ว่าจะโดนด่าอะไรอีกไหม...

“...”

“...” นั่นไง อุตส่าห์บอกว่าไม่อยากเผชิญหน้ายังพาตัวเองมานั่งข้างๆ เขาอีก

“ทำไมทำหน้าเหมือนจะขึ้นเรือหนีออกจากเกาะแบบนั้น?”

แหนะ... ทำมาชวนคุยนี่อารมณ์ดีแล้วสินะ

พีทเหลือบตามองเสี่ยกรพลางกระตุกยิ้มมุมปาก

“ถ้าผมทำจริงคุณจะลากผมมาปล้ำแบบในละครไหมล่ะ?” พีทยิงมุกใส่แบบสบายๆ ไม่มีท่าทีของคนที่งอนให้ต้องง้อเพราะถูกพูดไม่ดีใส่

“ก็ลองทำดูสิ” อีกฝ่ายยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว เหมือนกับโล่งใจที่พีทไม่ได้โกรธอะไร

“ไม่เอาอะ ผมอยู่ให้ครบเดือนเอาค่าจ้างไม่ดีกว่าเหรอ?” พีทหันไปยักคิ้วใส่

“งั้นฉันยืดเวลาออกไปไม่มีกำหนด...” อีกฝ่ายทำหน้าแบบกุมอำนาจเหนือกว่า พีทเกือบจะโวยแล้วว่าไม่สน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่นี่

หลักๆ คือห่วงว่าน้องสาวจะมีอันตราย แต่หลายวันที่รู้จักกัน เสี่ยไม่น่าจะใช่คนแบบนั้น...?

“อะไร?” อยู่ๆ พีทก็นิ่งไป แล้วจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีดำสนิท กรเลิกคิ้วพลางหรี่ตาไม่ให้อีกฝ่ายมาจ้องตาตัวเองได้

ถ้าจะให้พูดก็คือพีทแทบไม่รู้เรื่องส่วนตัวของเสี่ยกรเลย ที่เพิ่งได้เห็นก็รูปแฟนเก่าซึ่งก็ไม่รู้ว่าใช่จริงๆ ไหม แล้วอะไรที่ทำให้เขายังยอมรับทุกข้อตกลงจากร่างสูงข้างๆ

ไม่ใช่เพราะแพรวอย่างเดียวหรอก มันต้องมีอะไร...

“คุณแม่งนิสัยไม่ดี” พีทเอานิ้วจิ้มอกกรแรงๆ แล้วเบะปากใส่ กรจับข้อมือพีทไว้แล้วยิ้มมุมปาก

“ไม่ปฏิเสธ”

“ไม่ต้องมายิ้มมุมปาก ที่โดนคุณว่าผมยังไม่หายโกรธ” พีทแกล้งดึงมือกลับมาจากการเกาะกุม แล้วเบนความสนใจมายังรายการโทรทัศน์

“...” ไม่ได้คาดหวังว่ากรจะหน้าเจื่อนรู้สึกผิด เพราะเจ้าตัวก็ไม่ได้ทำอย่างนั้นจริงๆ ร่างสูงถูมือข้างที่จับมือพีทอยู่หยกๆ กับกางเกงนอน ก่อนจะลุกขึ้นยืนแบบกะทันหัน “พีท”

“หือ?” พอเห็นว่าเรียกเสียงเข้ม จริงจัง พีทเลยขานรับพลางเหลือบตามองร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า ไม่ทันได้ตระหนักถึงความร้ายกาจของกร “เฮ้ยๆๆ”

เป็นใครจะไม่ร้อง เมื่ออยู่ดีๆ ร่างของพีทก็ลอยคว้างไปพาดบนบ่าหนาของกรด้วยฝีมือของร่างสูงเองนั่นแหละ กรหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ แล้วแบกพีทเข้าห้องนอน


ฟุ่บ!

เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย... พีทร้องเป็นทำนองในใจเบาๆ เมื่อตัวเองโดนโยนทิ้งลงบนฟูกอย่างรุนแรง ไร้ความปราณี ยังไม่ทันจะโวย ร่างของกรก็ตามมาคร่อม เข่าของร่างสูงสอดอยู่ตรงหว่างขา  ใบหน้าคมโน้มลงมาชิด

“ทำอะไร?” พีทขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ผลักกรออกจากตัว เพราะคิดว่ายังไงก็สู้แรงคนตัวหนากว่าไม่ไหว

“...ก็กำลังง้อไง” มือของกรขยับมาวางบนมือเรียว พลางสบตาสีอ่อนของพีท คนข้างล่างขมวดคิ้วใส่

“ง้อซะรุนแรง” ถึงจะบ่นแต่ก็ไม่ได้เหวี่ยงวีนอะไร ตรงนี้แหละที่ยิ่งทำให้กรได้ใจ

“ชอบแบบอ่อนโยนเหรอ...” ใบหน้าคมยิ่งโน้มลงมาใกล้จนปลายจมูกชนกัน เห็นมันทุกรูขุมขน เห็นแม้กระทั่งแววตาสนุกสนานของคนที่คร่อมอยู่ข้างบน

“แบบไหนก็ได้ที่สมเหตุสมผลน่ะ” พีทเอียงคอพูดแบบไม่จริงจัง และไม่คิดว่ากรจะต้องเข้าใจตัวเองด้วย
...ว่าพีทกำลังกระแนะกระแหนเจ้าตัวอยู่อะนะ

“...” กรมีแววตาอ่อนลง พีทสังเกตได้ มือที่วางบนมือเรียวของเขาบีบเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าของกรจะขยับเลื่อนไปให้ริมฝีปากบางชิดกับใบหูพีทแทน

“ขอโทษ” เสียงกระซิบเบาๆ เป็นคำที่พีทอยากได้ยินแต่ไม่คิดว่าจะได้ยินจริงๆ

“...” กรขยับใบหน้ามาสบตาเขา พีทได้แต่ยิ้มบาง และปล่อยให้มือกรมาไล้กรอบหน้าตัวเองแบบไม่ขัดขืน “รู้ตัวด้วยเหรอว่าผมไม่ได้ยุ่งกับโทรศัพท์ของคุณน่ะ”

“...ผิดไปแล้ว”

“...” พีทได้คำตอบกับตัวเองแล้วว่าทำไมถึงยอมช่วยกรทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้…

ก็เพราะว่าเขาเชื่อสัญชาตญาณตัวเองที่บอกว่าคนๆ นี้ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยน่ะสิ

ร่างสูงที่คร่อมตัวพีทอยู่พลิกตัวลงไปนอนหงายบนเตียง แล้วเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียง โทรศัพท์เจ้าปัญหาเครื่องนั้นแหละ พีทมองตามกรที่จิ้มๆ เขี่ยๆ แล้วก็หันหน้าหนี

ไม่สนใจไว้ก่อนดีที่สุด เดี๋ยวจะโดนว่าให้เสียความรู้สึกอีก

อีกอย่าง... พีทถือคติว่าไม่รู้เรื่องส่วนตัวของคนอื่นจะดีที่สุด ยิ่งรู้มาก ยิ่งยุ่งยาก ยิ่งหาเรื่องใส่ตัวเองได้ง่าย จริงไหม?
ถึงบางทีมันก็เก็บความอยากรู้ไว้ไม่อยู่บ้างก็ตามน่ะนะ

“นี่แฟนเก่าฉัน”

พูดซะขนาดนี้มันก็ต้องหันกลับไปดูอะ รูปเดียวกับที่เป็นภาพพักหน้าจอโทรศัพท์ถูกเปิดให้เขาดู พีทมองรูปแล้วมองหน้ากร

“อืม...” ชั่งใจว่าจะพูดดีไหม สุดท้ายพีทก็พูดออกไป “มองแวบๆ ก็คล้ายผมจริงด้วยนะนั่น”

“...นายไม่ดูดีขนาดนั้นหรอก”

“อ้าว...” พีทผุดลุดขึ้นนั่งขัดสมาธิ แล้วจ้องหน้ากรนิ่งๆ

บางทีเสี่ยกรมันก็กวนตีนได้จังหวะจริงๆ ไอ้ความอ่อนโยนเมื่อกี้นี้ของปลอมสินะ

“...” กรใช้แขนข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์รวบเอวพีท แล้วรั้งให้ร่างนั้นขยับมาใกล้ตัวเอง “งอนเหรอ?”

“...งอนห่าอะไรล่ะเสี่ย” ในที่สุดมันก็อดไม่ได้ที่จะหยาบคายใส่เจ้านาย พีทหยิกมือที่จับอยู่ที่เอว ทั้งๆ ที่ใจอยากจะเอามือจิกผมอีกฝ่ายจะแย่ “แล้วทำไมต้องแตะเนื้อต้องตัวตลอด เนียนไปไหม เห็นไม่บ่นยิ่งได้ใจเนาะ”

“ทำไม... หวั่นไหวเหรอ?” พูดพลางดึงแขนพีทแรงๆ ให้ล้มตัวลงนอนกับเตียง แล้วก็มันก็ล้มจริงๆ ไง เพราะเสี่ยกรมันแรงควาย... “...ทุกวันนี้นายก็เหมือนจะชอบที่ฉันทำแบบนี้นะ”

อ้าว หลอกด่าว่าเขาง่ายป่ะวะ

“ไม่รู้ ไม่เคยมีผู้ชายมาชอบเชิงชู้สาว ผมต้องมีรีแอคชันยังไงล่ะ?” ไหนๆ ก็นอนแล้ว พีทตะแคงตัว หันหน้าไปคุยกับกร “เล่นตัวไหม สะบัดสะบิ้ง?”

“...” กรไม่ตอบ กำลังนึกขำกับน้ำเสียงประชดประชัน

“แล้วแฟนเก่าคุณเขาทำยังไงล่ะ?” พีทชันศอกเท้าหัว คำถามดึงอารมณ์คนฟังให้หล่นวูบ

“...ก็คล้ายๆ นายอยู่นะ” สายตาจ้องลึกมาหาเขา และพีทก็ไม่หลบตากรซะด้วย

“คำตอบไม่ถนอมน้ำใจกันเลย...” พีทเบ้ปากแรงๆ “คล้ายยังไงผมก็ไม่ใช่เขาอยู่ดี”

“น้อยใจเหรอ?” กรกดล็อคโทรศัพท์ แล้วเอื้อมมือมาลูบหัว พีทอยากบอกว่าเขากำลังเตือนสติกรอยู่ต่างหาก แต่เหนื่อยจะพูดและ...

“เบื่อเสี่ยว่ะแม่ง”

“...”

“...”

เกิดบรรยากาศเงียบขึ้นชั่วขณะ พีทมองกรที่พอวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงเสร็จก็นอนหงายหลับตานิ่ง “คุณเพิ่งเลิกกันเหรอ?”

“...” กรลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง แล้วก็หลับตาลงตามเดิม พีทหน้าเสียหน่อยๆ แต่ก็ทำใจไว้แล้วเหมือนกัน

ก็ดันไปถามจี้จุดเลยนี่เนาะ...

“เลิกกันมา 7-8 ปีแล้วมั้ง”

“เฮ่ย!?”

“หึ” กรหัวเราะออกมากับเสียงประหลาดจากพีท

ก็คนมันตกใจ อะไรมันจะฝังใจขนาดนั้นวะ?!

“ทุกวันนี้ยังติดต่อกันอยู่ไหมอะ?”

“ไม่มีทางแล้ว...” กรยกแขนขึ้นหนุนหัว พลางลืมตาโพลงมองเพดาน พีทมองภาพของคนที่ติดอยู่ในบ่วงรัก และไปไหนไม่ได้ด้วยอารมณ์ที่เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ

เขาก็เคยมีแฟนนะ แต่คบนานสุดก็ปีสองปี เลิกแล้วเลิกเลย เฮิร์ทได้ไม่เคยเกินหนึ่งเดือน... ไม่รู้ว่า 8 ปีของกรมันจะทรมานแค่ไหน

แต่ชีวิตมันต้องก้าวต่อไป ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งนั่นแหละ

“อะ” พีทเอาพาดแขนกอดกรเบาๆ แล้วเงยหน้ายิ้มยิงฟันใส่กร “ส่งผ่านความสุข”

ไม่อยากใช้คำว่าปลอบใจ ไม่ได้รู้สึกว่ากรน่าสงสาร พีทแค่คิดว่าเขาควรทำอะไรก็ได้ให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นก็แค่นั้น...

กรปรายตามอง มองเหมือนรังเกียจ มองแบบจะสะบัดพีทให้หลุดออกจากตัว หรืออันที่จริงกรก็แค่มองนิ่งๆ เพราะสุดท้ายกรก็เอาแขนที่หนุนหัวอยู่ดึงตัวพีทให้ขยับมาชิดกว่าเดิม จนหน้าของคนผมยาวแนบชิดแผ่นอก แล้วใช้มือข้างนั้นโอบไหล่ไว้ ก่อนจะหลับตาลง

กว่าจะรู้ตัวว่าไม่น่าเลย พีทก็มานอนอึดอัดไปทั้งตัวทั้งใจอยู่ในอ้อมกอดของกรซะแล้ว...

ได้ยินเสียงหัวใจชัดขนาดนี้ คิดว่าพีทจะหลับลงได้ยังไงกัน อัดอั้นตันใจโว้ย ไอ้เสี่ยจอมเผด็จการ!



 

07.30 AM

ความที่ไม่ใช่คนนอนดิ้นกันทั้งคู่ทำให้ก่อนนอนอยู่ในโพซิชันไหน ตอนตื่นก็ยังเป็นท่านั้น พีทลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากเพราะความง่วง ภาพแรกที่เห็นคือราวนมที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ นั่นทำให้คนผมยาวรู้ตัวว่าตัวเองนอนกอดกับกรทั้งคืน

“...” จากตอนแรกที่ตั้งใจจะหลับต่อ พอเห็นแบบนี้ก็เริ่มลังเล แต่ถ้าขยับตัวตอนนี้กรจะตื่นไหม

ตื่นก็ช่างแม่ง... ความคิดชั่วร้ายเข้าครอบงำ พีทขยับตัวออกจากอ้อมแขนของกร แล้วนั่งขัดสมาธิด้วยท่าทางหมดสภาพเกินบรรยาย

เห็นไหม ไม่ตื่นซะหน่อย แต่เขานี่สิ ลุกขึ้นมาแล้วไปต่อไม่เป็นเลย

ง่วงมันก็ง่วงนะ แต่อีที่ตื่นมามันก็เพราะหิวอะ ตอนนี้ให้หลับต่อมันก็กระไรอยู่

“...” พีทเหลือบมองบรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนนอกหน้าต่าง แปลกใจตัวเองว่าหลับลงไปได้ยังไงโดยไม่ห่มผ้าเพราะอากาศในห้องตอนนี้เย็นมาก

พีทยกมือขึ้นสางผมที่ชี้ฟูไปคนละทางให้เข้าที่ แล้วแสยะยิ้มออกมา พลางจับปลายผมตัวเอง แล้วปัดไปมาบนหน้ากรเบาๆ เหมือนที่เคยทำ แต่คราวนี้ไม่ได้หวังผลจะให้กรตื่นหรืออะไร...

“...!?” กลับกลายเป็นกรตื่นขึ้นมาจริงๆ แถมยังจับข้อมือพีทไว้ แล้วใช้ใบหน้าเรียบนิ่งของตัวเองมองเขา

“มันจักจี้นะรู้ไหม?”

“อ้าว ก็นึกคุณเป็นพวกตายด้าน” ดูซิ ตื่นนอนยังไม่มีอาการง่วง นอกจากทำหน้านิ่งกับยิ้มมุมปาก กรควรทำสีหน้ายังอื่นให้บ่อยขึ้นบ้างนะ

“นายกำลังแอบด่าฉันในใจมากกว่าที่พูดหรือเปล่า?” กรจับมือพีทโยกไปมา คนถูกถามทำหน้าตกใจเกินจริงที่ถูกอ่านใจได้

“ก็แค่กำลังคิดว่าหิว เมื่อไรเสี่ยกรจะลุกซะที”

“ก็ไปกินก่อนเลย” กรปล่อยมือพีทให้เป็นอิสระ แล้วทำท่าจะหลับต่อ พีทเท้าศอกกับต้นขา แล้วเอามือเท้าคาง

“เบื่อกับข้าวรีสอร์ทแล้วอะคุณ ผมขอนั่งเรือไปตลาดในเมืองได้ป่ะ”

“...ไม่ได้”

“คุณตั้งใจจะขังผมจริงๆ เหรอคุณกร!?” คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน เมื่อคืนอุตส่าห์คิดว่ากรไม่ใช่คนเลวร้าย ออกจากใจดี มีมุมน่ารักๆ มาวันนี้ดันกลับมาเป็นเสี่ยกรคนเดิม คนที่วางยาเขา แล้วเอาแพรวมาขู่ให้พีทยอมมากับตัวเองแล้วเหรอ?

“...” พีทได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกเบาๆ ของกร พร้อมกันกับที่อีกฝ่ายลืมตา แล้วลุกขึ้นนั่ง...

“!!?” แล้วหิ้วปีกพีทจนตัวลอยมานั่งคร่อมบนตักตัวเอง ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะนอนราบลงไป “เสี่ย มึงเป็น เดอะ ฮัก เหรอ?!!”

อารามตกใจที่ถูกอุ้มมานั่งทับบนตัวอย่างง่ายดาย รู้ตัวอีกทีก็ห้ามปากไม่ทันเผลอพูดไอ้สิ่งที่คิดอยู่ในหัวไปหมดแล้ว

พีททำท่าจะลุก แต่โดนมือหนาของกรยึดเอวไว้ ทำเอาร่างโปร่งเสียหลักเกือบล้มทับกร จนต้องเอามือค้ำแผ่นอกแกร่งไว้

อื้อหือ กล้าม...

“เห็นไหมว่าฝนจะตก พายุเข้า ออกเรือไม่ได้” พีทหันไปมองบรรยากาศภายนอก ก็จริงอย่างที่เสี่ยมันว่า... อีกนิดนึงฝนก็น่าจะเทลงมาแล้วแหละ

พีทหันกลับมามองใบหน้ากร สบนัยน์ตาสีดำ แล้วถอนหายใจ “เฮ้อ...”

“ไว้พรุ่งนี้”

“พูดแล้วห้ามคืนคำ” พีทเอานิ้วชี้หน้า กรแสยะยิ้ม

“...แล้วแต่อารมณ์ฉัน”

ตุบ!

พีทใช้ฝ่ามือตบแรงๆ บนกล้ามหน้าท้องกร แล้วแสยะยิ้มได้ใจเมื่อเห็นคนข้างล่างมีสีหน้าเจ็บปวดเบาๆ

“เป็นพวกซาดิสต์หรือไง?” กรรวบมือทั้งสองข้างของพีทมาวางไว้บนอก

“เป็นเฉพาะกับมาโซคิสต์อย่างคุณนั่นแหละ”

“...เดี๋ยววันนี้ไปหาที่บาร์”

“...” พีทกลอกตาอย่างเอือมระอากับอาการนึกอยากเปลี่ยนประเด็นก็เปลี่ยนของกร “ตามที่เสี่ยประสงค์เลยครับ”

“จะได้รับนายกลับมาพร้อมกัน”

“เฮ้อ...” ถอนหายใจขนาดนี้ก็เดาเอาเองละกันว่าพีทรู้สึกยังไง


เอาเลย อยากพูดอยากทำอะไรก็เชิญเลย เขามันลูกจ้างอยู่แล้ว...






ขอบคุณทุกคอมเมนท์และคนอ่านทุกคน นี่คือกำลังใจที่ดีที่สุดของนักเขียนค่ะ เจอกันตอนหน้า ด้วยรักจาก เห็ดหอม:)
ติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ "นิยายของเห็ดหอม" 
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.7 (05/08/59)
เริ่มหัวข้อโดย: azure ที่ 05-08-2016 22:55:09
สนุกดีค่ะ มาลงชื่อติดตาม :katai5:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.8 (06/08/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 06-08-2016 22:59:41
Chapter 8



บาร์เล็กบนเกาะวันนี้มีลูกค้าเยอะเป็นเพิเศษ เนื่องจากเมื่อช่วงสายๆ มีนักท่องเที่ยวมาลงหลายกลุ่ม แต่เพราะอากาศที่อึมครึมและฝนที่เทลงมาทำให้เรือทุกลำหยุดการโดยสารเข้าเมือง

...ร้านรวงบนเกาะก็รับทรัพย์ไปโดยปริยาย

วงดนตรีที่เล่นประจำกับบาร์ถูกเรียกมาเป็นกรณีพิเศษเพื่อเอนเตอร์เทนแขก และสร้างความน่าสนใจให้ร้าน ทำให้พีทกับนักดนตรีต้องปรับตัวพูดคุยกันเล็กน้อยก่อนจะขึ้นเวทีด้วยความที่ไม่เคยร่วมงานกันมาก่อน แต่ก็นั่นแหละ... พีทคลุกคลีกับวงการนี้มานาน อะไรๆ มันก็เลยง่าย

แตมยืนมองพีทและเหล่านักดนตรีที่เล่นเข้าขากันเป็นยังดี แถมยังหยอกกับลูกค้าเบาๆ อย่างพึงพอใจ วันนี้เด็กเสิร์ฟในร้านก็ดูเหมือนจะได้เดินมากกว่าวันอื่นๆ ส่วนตัวเขาก็ยังไม่ได้หยุดมิกซ์เครื่องดื่มมาสักพักแล้ว

“...อ้าว คุณกร” เพียงแค่เบนสายตากลับมายังบาร์ตรงหน้าก็พบกับร่างสูงของกร ใบหน้าคมพยักหน้าลงเบาๆ ก่อนที่แตมจะจัดการเรื่องเครื่องดื่มเจ้านายอย่างรู้ใจ

“แค่ไวน์พอ” กรปฏิเสธเหล้าดีกรีแรง จังหวะที่แตมพยักหน้าและเก็บแก้วทรงเตี้ยตรงหน้ากรไปบนเวทีก็เริ่มเล่นเพลงใหม่
เริ่มเพลงด้วยการดีดกีตาร์ไฟฟ้า ตามด้วยเสียงกลองที่ไม่หนักมาก และเบสแน่นๆ ที่ดูท่าจะเด่นทั้งเพลง พีทละมือจากกีตาร์โปร่งตัวเองและตั้งมันไว้กับขาตั้งตัว ในขณะที่ตัวของหนุ่มผมยาวนั่งไขว้ห้าง มือข้างหนึ่งจับไมค์ที่ถูกยึดไว้ด้วยขาไมค์

“Say my name, say my name
If no one is around you, say ‘Baby, I love you’
If you ain't runnin'…”

กรหมุนตัวให้หันไปทางเวที ขายกขึ้นไขว้ห้าง มือยกขึ้นลูบปลายคางเบาๆ

สายตาของพีทจ้องมองตรงไปยังโต๊ะตรงกลางร้าน ท่าทางยามที่คนผมยาวได้อยู่กับดนตรีเต็มไปด้วยคาริสม่าที่ใครเห็นก็ถูกดึงดูดได้ง่ายๆ

“...ได้แล้วครับ”

“...” กรเหลือบมองแก้วไวน์เล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาไปยังร่างบนเวทีตามเดิม


 
หลายวันก่อนหน้า

กรปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดบน แล้วพับแขนเสื้อเชิ้ตตัวเอง ลูกค้าที่รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเพิ่งขอตัวกลับไป เหลือเพียงกรที่นั่งอยู่มุมร้านในโซนธรรมดาของบาร์ซึ่งเป็นร้านของเพื่อนสนิทตัวเอง

บรรยากาศในร้านก็มืด และมีไฟสลัวๆ ตามปกติของสถานที่แบบนี้แหละ เพียงแต่ร้านตกแต่งแบบไม่เป็นทางการมากด้วยการตกแต่งภายในด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้ ให้บรรยากาศยุค 90 ทำให้มีกลุ่มลูกค้าตั้งแต่วัยเรียนกระเป๋าหนัก ไปจนถึงวัยทำงานและผู้บริหารระดับสูงอย่างเขา

แถมร้านยังมีดนตรีสดให้ดูทุกวัน นั่นแหละ ที่ค่อนข้างพิเศษกว่าร้านอื่นๆ ในละแวกนี้

“She know what I think about, what I think about…”

เพลง Alternative Rock จังหวะเบาๆ เข้ากับบรรยากาศร้านเป็นอย่างดี แค่เครื่องดื่มสักแก้ว เคล้ากับบรรยากาศในร้านและเพลงที่เล่นอยู่บนเวที ก็ทำให้กรึ่มได้ง่ายๆ

“…Cause it’s too cold for you here and now…
So let me hold both your hands in the hole of my sweater…”

กรแกว่งแก้ววิสกี้ในมือเบาๆ พลางมองของเหลวสีอำพันวนไปตามแรงแกว่ง คนในโซนธรรมดาเยอะพอตัว และเขาก็ไม่ค่อยชอบนักหรอก ถ้าไม่ติดว่านัดลูกค้าตอนนี้เขาคงไปนั่งโซนวีไอพีชั้นบนไปแล้ว...

“...The hole of my sweater…” เสียงลากยาวๆ ของนักร้อง กับทำนองของดนตรีที่บอกว่าเพลงจบแล้วทำให้กรเงยหน้าขึ้น
ร่างโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีอ่อนตัวโคร่ง หรืออาจะเป็นเพราะเจ้าตัวโครงใหญ่ แต่ไม่มีกล้ามเนื้อมากนัก มันทำให้เสื้อดูตัวใหญ่ไปนิดกำลังเท้าแขนกับกีตาร์ ดวงตาที่หรี่ลงน้อยๆ เพื่อกันสายตาจากแสงไฟใช้สายตาค่อยๆ กวาดมองไปรอบๆ ร้าน มุมปากยกยิ้มเบาๆ เหมือนเป็นรอยยิ้มธรรมดา แต่พอประกอบกับแววตาของเจ้าตัวแล้วนั้น...

กรเห็นภาพซ้อนของคนในความทรงจำทาบทับกับคนบนเวที

ความคิดถึงที่กดเก็บไว้มานานมันก็เอ่อทะลักออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ กับทุกความทรงจำที่ไม่ว่าผ่านไปนานเท่าไรก็ลืมไม่ได้สักที

“...” สายตาที่กวาดมองไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็บังเอิญมาสบตากับกรที่นั่งกอดอกอยู่

“...”

แค่ชั่วนาทีที่สบตากรก็รู้ว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง บางอย่างที่รู้ว่าไม่ควร

“ไงมึง”

ตอนนั้นเองที่นักร้องผมยาวบนเวทีเบนสายตาหนีไปแล้ว และเจ้าของร้านตัวดีก็โผล่มานั่งข้างๆ กรและยกแขนพาดบ่าเขา

“ก็รวยเหมือนเดิม”

“สัส แบ่งกูรวยบ้างซิล่ะ” คนเป็นเพื่อนด่าไปหัวเราะไป แล้วยกขาขึ้นไขว้ข้างหนึ่งพลางกระดิกเท้านิดๆ

“เม้ง บนเวทีนั่นใคร?” นัยน์ตาสีดำจับจ้องไปยังบนเวที จ้องมองคนผมยาวที่ตีคอร์ดกีตาร์ทำงานของตัวเองไม่ละสายตา

“พีทน่ะ ก็ประจำร้านกูตั้งนาน มาหลายรอบ จำไม่ได้เลย?”

“กูไม่ได้นั่งข้างล่าง” กรปรายตามองเพื่อนเบาๆ ทำเอาคนถูกมองเบะปาก

“เออ... กูผิดเอง ชื่อพีท เป็นผู้จัดการร้านเขาฝากเข้ามาประจำร้านกูได้หลายปีแล้ว” เม้งมองตามสายตาเพื่อนไปยังร่างบนเวที “ดีนะมึง ลูกค้าติดเพียบ ทั้งหญิงชาย”

“...” กรเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง สายตายังคงไม่ละไปไหน “ร้องเพราะดี กูจ้างไปเล่นโรงแรมกูได้ไหม?”

“เล่นอะไรวะ?”

“ไปร้องที่บาร์ในโรงแรมไง” กรตอบหน้านิ่ง แต่เพื่อนข้างๆ กลับกระตุกยิ้ม

“แค่ร้องเพลงเหรอวะ?”

“...” กรไม่ตอบอะไร... ไม่แม้แต่จะหันไปสบตากับเม้ง

“เออๆ เดี๋ยวกูติดต่อให้ละกัน”


 


“หึ” กรละสายตาจากพีท หลุบตามองตักตัวเอง ก่อนจะคว้าแก้วไวน์มาแกว่งของเหลวสีเข้มในแก้วน้อยๆ แล้วยกมันขึ้นจิบ

ถ้าจะโทษที่เขาเอาแต่ใจ ก็โทษผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างเม้งด้วยละกัน

“Any other day I would call
you would say ‘baby how's your day?’
but today it ain’t the same…”

ยิ่งเพลงเล่นไปเรื่อยๆ สายตาพีทก็เริ่มกวาดมองไปรอบร้าน บุคลิกของศิลปินที่ใส่ใจผู้ชมทำให้เจ้าตัวแทบจะส่งให้ตายให้ลูกค้าครบทุกโต๊ะในร้าน บวกกับร้านที่มีขนาดเล็กกว่าบาร์ปกติที่ตัวเองเคยทำงานไปด้วย... ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะใช้สายตาแทนการพูดคุยกับแขกทุกคน

“…If you took it there first of all let me say…”

กรไม่ได้ละสายตาไปไหน ดังนั้นตอนที่พีทกวาดสายตาไปทั่วร้าน ทั้งคู่จึงสบตากันพอดี

“…I am not the one to sit around and be played…”

ดวงตาของคนผมยาวหรี่ลงนิดหน่อย พร้อมๆ กับริมฝีปากที่กระตุกยิ้มมุมปากให้เขา ...กรรู้สึกเหมือนหยุดหายใจไปตรงนั้น

 



คนที่นั่งเท้าคางปรายตามองเขาน้อยๆ

ใบหน้าเรียวไม่หันมามองเขาตรงๆ แต่ส่งสายตา และรอยยิ้มมุมปากมาให้ ทั้งหมดประกอบกันเป็นท่าทางแฝงความนัยบางอย่าง
กรที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียงมองคนตรงหน้าไม่ละสายตาแล้วยิ้มออกมา

Rrrr… Rrr…

โทรศัพท์บนเตียงสั่นไม่หยุดมาสักพัก นี่แหละคือเหตุผลที่ทำให้เจ้าของรอยยิ้มมุมปากหันมาสบตากับเขา

“ไม่รับซะทีนึงล่ะ?”

“...” กรไม่ตอบแต่เหลือบมองโทรศัพท์เล็กน้อย เป็นจังหวะที่มันเงียบไปพอดี “มันทำลายบรรยากาศเวลาอยู่กับนาย”

“...” เปลือกตาของคนตรงหน้ายังโค้งเหมือนคนยิ้มแม้ว่าจะเจ้าตัวจะไม่ได้ยิ้มแล้วก็ตาม “ผมรู้นะ...ว่าคุณรู้ว่าผมรู้”

“...” กรยิ้มตอบ เป็นรอยยิ้มร้ายที่จริงใจที่สุด

เขารู้ว่าอีกฝ่ายรู้ แล้วเขาก็อยากรู้ว่าถ้าอีกฝ่ายรู้จะเป็นยังไงถึงได้ปล่อยให้รู้

“รับสายไปเถอะ ผมไม่ถือ”

“หืม...” กรลากเสียงในลำคอ มองคนที่ยังไงก็ไม่แสดงความไม่พอใจกับอะไรสักที

“แต่อย่าให้มันซึ่งๆ หน้าละกัน”

“...”

“ผมไม่ใช่คนที่คุณจะมาปั่นหัวกัน”
 







01.05 AM

เลยเวลาเคอร์ฟิวของเสี่ยกรมาเป็นชั่วโมงแล้ว พีทยังเอ้อระเหยอยู่ เขาจำได้ว่าเห็นกรมาหาเขาที่ร้านจริงๆ เพราะฉะนั้นเจ้าตัวก็ต้องรู้แหละว่าวันนี้ลูกค้าเยอะ

ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก เห็นบอกว่าจะรอกลับพร้อมกันด้วยนี่นา ปล่อยให้รอไปละกัน

“อ้าว พี่แตม” พอเห็นผู้จัดการร้านเดินมาหลังร้านพีทก็เกิดอาการงง เพราะตอนนี้พนักงานทุกคนรวมนักดนตรีก็มารวมตัวกันหลังร้านหมดแล้ว แล้วถ้าแตมเดินมาหลังร้านด้วยอีกคน งั้นเสี่ยก็นั่งคนเดียวน่ะสิ “เสี่ยล่ะ!?”

“กลับไปแล้ว”

“ฮะ!?” พีทร้องออกมา

นี่เขายืดยาดจนเสี่ยรอไม่ไหวเลยเหรอวะ จะโดนอะไรอีกไหมเนี่ย...

“อือ กลับไปตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ลูกค้าจีนคนนั้นยังไม่เลี้ยงดริ๊งค์มึงอะ”

...อ๋อ โล่งอกไป ถ้าเสี่ยมันเห็นว่าเขารับเครื่องดื่มจากลูกค้าเดี๋ยวโดนค่อนแคะอีก เผด็จการแล้วยังเยอะแยะ

ไม่สิ ผิดประเด็น พ้อยท์ต้องอยู่ตรงที่เสี่ยกรมันหนีกลับสิ... ไหนบอกจะรอกลับพร้อมกันไง

“พี่พีท แดก” เสียงมือกีตาร์รุ่นน้อง ผู้ร่วมงานจำเป็นวันนี้ ยื่นแก้วเหล้าที่ชงเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วให้เขา พีทหันไปมองคนอื่นๆ ที่ส่งสายตาเชียร์เหมือนเชียร์มวยก็ได้แต่รับแก้วมาถือไว้… สักกรึ๊บนึงก็ได้วะ

“อยู่แดกด้วยกันเปล่า?” แตมถามนักร้องหนุ่ม พีทชะงักมือที่กระดกแก้วเบียร์ แล้วมองหน้าผู้จัดการร้านที่รู้ว่าพีทอยู่ในสถานการณ์ไหนถึงได้ถาม

“...” พีทเงียบลังเลนิดหน่อย แต่ก็ยิ้มรับ “สักหน่อยก็ได้พี่”
 



Pete : แพรว นอนยัง?

พีททักไลน์น้องสาวไปไม่คาดหวังว่าเจ้าตัวจะอ่านหรือตอบกลับมาเพราะตอนนี้ตีหนึ่งกว่าแล้ว แต่ผิดคาด ไลน์ขึ้นว่าอ่านแล้ง ก่อนที่จะมีสายโทร.เข้าในไลน์มาอย่างรวดเร็ว พีทวางแก้วเหล้าในมือ แล้วเดินเลี่ยงจากกลุ่มคนไปนอกร้าน

“ฮัลโหล”

(พี่พีท...) เสียงอ้อนดังมาจากปลายสาย พีทยิ้มกว้างออกมาที่สุดในรอบหลายวัน ก่อนจะกรอกเสียงตอบปลายสายไป

“คิดถึงพี่ล่ะสิ”

(คิดถึงม๊าก... เลิกงานแล้วเหรอคะ?) ทำเสียงสูงซะไม่แน่ใจว่าคิดถึงจริงหรือเปล่า พีทนั่งลงกับม้านั่งไม้ ลมเย็นพัดใบมะพร้าวให้สีกันจนเกิดเสียงประสานกับเสียงคลื่นทะเล

“อื้ม... แล้วแพรวล่ะ ทำไมยังไม่นอน?”

(อ่านนิยายอยู่ค่ะ ซะหน่อย แก้เครียดหลังเกรดออก เฮ้อ...) เสียงปลายสายถอนหายใจ ฟังดูน่าเอ็นดูซะไม่มี (พี่พีทล่ะ เข้าที่หรือยัง กับเจ้านายแล้วก็งานใหม่)

“...” ...ถามว่ากรรับมือยากไหม ก็ยาก แต่พีทได้เก็บมาใส่ใจให้เป็นทุกข์ไหม...

คนอย่างเขาเคยรู้สึกทุกข์ หรือสุขกับอะไรด้วยเหรอ?

“ก็ไม่แย่นะ แพรวล่ะ พี่ไม่อยู่แล้วเหงาไหม?”

(ก็เหงานะ ถ้าวันไหนหมวยกับพรีมไม่ชวนเที่ยวหรือมานอนเล่นที่บ้าน บ้านมันเงียบมากเลย) พีทเข้าใจความรู้สึกแพรวเป็นอย่างดี เพราะเขาต้องเจอมันทุกครั้งที่แพรวไปเรียนและปิดคอร์สสอนดนตรีให้เด็กๆ

“อดทนนะแพรว”

(แพรวสบายมากค่ะ... พี่พีท แพรวได้ยินเสียงคลื่น?)

“...!” พีทช็อคไปนิดหน่อยแต่ก็รีบแก้สถานการณ์ “เสียงทีวีพี่ล่ะมั้ง อย่าสนใจเลย”

(อือ... พี่พีท อย่าทำแต่งานนะคะ พักบ้างเที่ยวบ้างนะ) น้ำเสียงเจือความเป็นห่วง พีทยิ้มกว้างอีกรอบ ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ไม่มีดวงดาวสักดวง

“กลัวพี่ลืมของฝากก็บอก”

(รู้ทัน คิกๆ ไม่กวนพี่พีทและ อาบน้ำกินข้าวพักผ่อนนะคะ แพรวก็ปิดคอมจะนอนแล้วเหมือนกัน)

“อืม ฝันดีค่ะแพรว”

(ฝันดีค่ะ)

ปลายสายตัดไป พีทก้มมองโทรศัพท์ในมือ ก่อนจะเงยหน้าเหม่อมองไปข้างหน้า… ผ่านต้นมะพร้าว เลยไปถึงหาดทราย และชายทะเล

มันก็มีบางทีที่พีทนึกโทษดินฟ้าโชคชะตาทั้งหลายที่ชีวิตเขาเป็นแบบนี้ แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยวาง เพราะการคิดแต่แก้ไขอะไรไม่ได้ มันไม่เกิดประโยชน์ที่จะคิด

พีทไม่ชอบชีวิตตัวเองนักหรอก แต่มันก็หนีไปไหนไม่ได้เหมือนกัน ก็ได้แต่ขอบคุณแพรวที่เป็นเหตุผลให้เขามีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้

อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป คนที่จากไปแล้วก็เหลือไว้เป็นความทรงจำ คนที่ยังอยู่ก็ก้าวต่อไป พีทคิดแค่นั้นจริงๆ ถึงได้ไม่ทุกข์ร้อนกับอะไรสักอย่างในชีวิต



...ถ้ากรจะคิดได้เหมือนพีทสักนิดหนึ่งก็คงจะดี?





ช่วงนี้คึก เลยอัพถี่นิดนึงค่ะ 555555 อ้อ ลืมบอก ชื่อเพจ เปลี่ยนแล้วนะคะ ไปกดถูกใจเพื่อติดตามข่าวสารได้ที่
เห็ดหอม Alt+1
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.8 (06/08/59)
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 07-08-2016 08:58:32
ต้องอ้อนให้เสี่ยพาไปเที่ยวอังกฤษแล้วจะได้เนียน
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.8 (06/08/59)
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-08-2016 12:01:41
โอ๊ยย หมั่นไส้อิเสี่ย จะเอายังไงก็เอาเหอะ เหมือนเล่นกับความรู้สึกตลอดเลย
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.9 (19/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 19-12-2016 08:45:12
Chapter 9

“พีท”

“...”

“พีท” กรเรียกพีทที่นอนตะแคงหนุนแขนของเจ้าตัว ฝ่ามือใหญ่วางทาบลงบนแก้มขาวซีดของพีท

เมื่อคืนเขาไม่ได้ลืมว่าจะรอกลับพร้อมคนตรงหน้า เพียงแต่กรที่นั่งดูพีทร้องเพลงแล้วเห็นภาพซ้อนทับของคนในความทรงจำขึ้นมา มันก็ทนไม่ไหวจนต้องหนีกลับมาที่ห้องคนเดียว

เขารู้ดีว่าเขาเป็นคนไม่ดีเอาซะเลยกับทุกๆ เรื่อง ทั้งเรื่องผิดคำพูด ...และเรื่องที่คิดว่าใครจะแทนที่ใครได้

...ตั้งสติหน่อยเถอะว่านี่คือพีท และไม่มีวันจะเป็นใคร

“ตื่น” กรตบหน้าพีทเบาๆ เพื่อปลุกให้ตื่น และมันเห็นผลชะงัก พีทลืมตาทำหน้าง่วง แล้วยิ้มมึนใส่เขา

“ขออีกแป๊บนึงนะ...” พีทหลับต่อไปทั้งๆ ที่จับมือที่เพิ่งตบหน้าตัวเองแนบไว้กับแก้มตัวเอง นั่นยิ่งทำให้กรได้สติ

...ว่าพีทก็คือพีท คนที่ไม่รู้อะไรเลย และไม่มีท่าทางอยากจะรับรู้อะไรบนโลกใบนี้ที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอง

ไม่ได้ใกล้เคียงกับคนๆ นั้นสักนิด คนในความทรงจำที่อยู่กับกรทุกครั้งที่ปล่อยใจให้ว่าง คนที่รู้ทุกอย่างแต่ทำเหมือนไม่รู้อะไรเลย
กรมองพีทนิ่ง แล้วเดินออกจากห้องนอน บางทีเขาคงต้องยอมรับ ...มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก กับการที่เราจะรักใครอีกคนที่แค่ดูคล้ายกัน

 



09.10 AM

พีทอาบน้ำตัวหอมฟุ้งด้วยกลิ่นครีมอาบน้ำเดียวกับที่กรใช้ แล้วเดินออกมาข้างนอก กรนั่งไขว้ห้างตามองโทรทัศน์ เป็นภาพที่เจอทุกวันจนชินชา ร่างในเสื้อยืดกับกางเกงขาสามส่วนสบายๆ ยังให้มาดมาเฟียมาพักร้อน แต่น่าจะเป็นเพราะรูปร่างท่าทางของเจ้าตัวนั่นแหละ ที่ทำให้กรมีลุคแบบนั้น

“...” สองสายตาสบกัน พีทยิ้มบาง ส่วนกรหน้านิ่ง ต่างคนต่างมีคดีติดตัวที่ไม่อยากพูดถึง พีทรู้และจำได้ว่าเมื่อตัวเองเผลอขัดคำสั่งเจ้านายไป เพราะกว่าจะกลับก็ตีสองกว่า ส่วนกรน่ะเหรอ ร่างสูงก็น่าจะรู้ตัวนะ...ว่าผิดคำพูดที่ว่าจะรอกลับพร้อมเขาน่ะ

“หิวไหม?” การที่กรเริ่มชวนคุยเป็นสัญญาณที่บอกว่าเราหายกัน พีทพยักหน้าแรงๆ ทรุดลงนั่งข้างๆ กร

“หิว คุณกินอะไรหรือยัง?”

“ยัง รอพานายเข้าเมือง” กรพูดในขณะที่ตายังจ้องโทรทัศน์ พีทยิ้มกว้างกว่าเดิมเล็กน้อย เหลือบมองฟ้าฝน อากาศเป็นใจ แสดงว่าวันนี้เดินเรือได้

“ไปเลยป่ะเสี่ย รออะไร”

“...” กรปรายตามองพีท สายตาเหมือนอยากบอกว่าทั้งหมดก็รอตัวเองอยู่คนเดียว แต่คนจะได้ออกไปเที่ยวข้างนอกคงดีใจจนไม่สนใจอะไรแล้ว
 




พีทแปลกใจที่คราวนี้กรไม่สั่งให้คนเอารถมารับ แต่พาเขาไปเช่ามอเตอร์ไซค์มาบิดเล่น มอเตอร์ไซค์เครื่อง 125 ธรรมดาๆ ไม่ใช่สี่สูบหรือบิ๊กไบค์แบบที่เหมาะกับมาดมาเฟียอย่างกรถูกขับขี่ไปบนถนนที่สองข้างทางขนาบไปด้วยตึกรามบ้านช่องซึ่งสร้างขึ้นด้วยสถาปัตยกรรมแบบชิโน-โปรตุกีส ความสวยงามของอาคาร บวกกับอากาศเย็นชื้น ก็ทำให้คนซ้อนอย่างพีทนั่งลืมหิวไปเลยทีเดียว

พีทนั่งซ้อนท้ายมาเรื่อยเปื่อย ไม่ได้รู้ว่ากรจะพาไปที่ไหนจนในที่สุดกรก็จอดรถสักที ร้านโรตีกว้างขนาดหนึ่งห้องแถว ภายในร้านมีลูกค้าซึ่งส่วนใหญ่น่าจะเป็นคนท้องถิ่นนั่งกินมื้อเช้าและสนทนากันอย่างออกรส กรมองหาโต๊ะว่างและเดินพุ่งตัวไปนั่ง ก่อนจะสั่งเมนูอย่างคล่องแคล่วตามประสาลูกค้าประจำ พนักงานรับออเดอร์แล้วจากไป ทิ้งพีทกับกรให้นั่งมองตากันปริบๆ

“คุณเลี้ยงผมใช่ไหม สั่งเยอะขนาดนี้”

“ตั้งแต่มาอยู่กับฉันนายเสียอะไรไปบ้างล่ะ”

“ก็ไม่...” พีทอมยิ้ม นัยน์ตาแพรวพราว “รอเสียตัวอย่างเดียว”

“...” เสียงกรพ่นลมหายใจเบาๆ แต่พีทเห็นนะ มุมปากแอบยิ้มน่ะ จะเก๊กทำไม “ถ้าฉันทำขึ้นมาจริงๆ จะพูดไม่ออก”

“ครางอย่างเดียว หึๆ” พีทพูดติดตลกเล่นมุกเรี่ยราด แต่คนมันไม่คิดอะไรก็คือไม่คิดอะไรอยู่วันยังค่ำ แค่ได้เห็นกรทำหน้าแบบอื่นบ้างก็สนุกพอแล้ว

“รออยู่นี่เดี๋ยวฉันมา” กรส่ายหน้าแล้วลุก จังหวะเดียวกับที่ของมาเสิร์ฟ พีทพยักหน้าส่งๆ เพราะเทความสนใจให้โรตีตรงหน้าไปหมดแล้ว
 




หายไปสิบกว่านาที

เป็นสิบนาทีที่หิวและลุ้นว่าจะโดนชิ่งมาก กรไม่บอกว่าจะไปไหน และก็ไม่กำชับว่ากินก่อนได้เลย ไอ้ครั้นจะลงมือจ้วงเข้าปากก่อนแบบไม่รอใครก็ดูจะเสียมารยาทเกินไป แถมของก็สั่งมาเยอะ เกิดเสี่ยมันนึกผีเข้าหนีกลับเกาะทิ้งให้พีทจ่ายก็มีล้างจานใช้หนี้กันไปข้าง เพราะเขาก็มีเงินสดติดตัวอยู่ไม่กี่บาท

เสี่ยกรมันก็พูดถูก ตั้งแต่มาอยู่นี่ไม่ได้ใช้ตังค์สักสลึง เงินสดติดตัวเลยแทบจะไม่มี

“...” นั่งเคาะโต๊ะเรื่อยเปื่อยเป็นทำนองเพลงที่อยู่ในหัวพีทก็เห็นกรเดินหิ้วถุงใส่กล่องไปรษณีย์เข้ามาร้าน ความรู้สึกตอนนี้ของพีทเหมือนสุนัขเห็นเจ้าของ ทันทีที่กรนั่งลงพีทก็แทบลงไปกราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ “มาแล้วเหรอ?”

“อืม ทำไมไม่กินล่ะ?”

อ้าว นี่รอก็ผิด คนอุตส่าห์มีมารยาท พีทแอบมองบนแต่ก็ยิ้ม มาดคนดีต้องมา “ผมรอกินพร้อมคุณ”

กรพยักหน้า หน้าตาไม่ได้ซาบซึ้งกับความดีของพีทเท่าไร เจ้าตัวตักน้ำแกงราดโรตี แล้วก็ละไปยุ่งอยู่กับพัสดุในกล่อง ส่วนพีทนั้นก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ขอกินก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน

โรตีกับน้ำแกงรสชาติเข้ากันดีอย่างไม่น่าเชื่อ รสชาติแกงที่ถึงเครื่อง ต่างกับที่เคยกินในร้านที่กรุงเทพฯ พอกินกับโรตีกรอบนิดๆ แล้วยิ่งฟินลืม

ไม่ได้การและ... เสร็จงานต้องพาแพรวมาเที่ยวบ้าง แต่แน่นอน เขาจะไม่พักรีสอร์ทคนตรงหน้าเด็ดขาด

“พีท”

“อือ?” พีทส่งเสียงในลำคอสั้นๆ พลางเงยหน้ามองคนเรียก กล่องใส่ครีมแพ็กเกจเรียบหรูถูกยื่นมาตรงหน้า คนผมยาวเลิกคิ้ว พลางจับปอยผมที่รวบไม่หมดทัดหู ก่อนจะรับมันมาถือ “อะไรอะ?”

“แฮนด์ ครีม” กรพูดพลางพยักเพยิดหน้า “แกะสิ”

“ฮะ อือๆ” พีททำหน้าเหรอหรา แต่ก็แกะหลอดครีมออกจากกล่อง

“ลองใช้เลย ฉันซื้อให้”

“โห... ขอบคุณนะเสี่ย” ถึงจะไม่เข้าใจว่าเนื่องในโอกาสอะไรแต่พีทเก็ปิดหลอดแล้วบีบครีมมาทาที่มือ “อืม หอมดี”

“งั้นก็ใช้บ่อยๆ มือนายจะไม่ได้หยาบ”

“...เกือบดีแล้วเสี่ย” พีทกลอกตาเอือมระอา พลางยัดครีมลงกล่องตามเดิม

“ส่วนอันนี้ครีมบำรุง...” กรเลื่อนกล่องอีกกล่องมาตรงหน้าพีท แน่นอนว่าเขาก็ต้องงงสิ ได้แฮนด์ครีมแล้ว ยังมีอย่างอื่นอีกเหรอ... “สั่งจากอังกฤษ ให้น้องสาวนาย”

“ไอ้เหี้ย...” พีทอุทานเป็นคำหยาบด้วยความซาบซึ้ง “เสี่ยแม่งละเอียดอ่อน”

เพราะจำได้ว่าพีทโม้กับน้องสาวตัวเองว่ามาทำงานที่อังกฤษ ก็กลัวว่าข้ออ้างจะขาดน้ำหนัก เสี่ยกรเลยมีน้ำใจซื้อครีมที่เมด อิน บริทิช มาให้ พีทสรุปให้ตัวเองอย่างประทับใจ พลางยื่นมือมาคว้ามือกรไปจับบีบแรงๆ แล้วเขย่า

“ขอบคุณนะครับเสี่ยกร” ไม่ต่างกับติดสินบน ตอนนี้ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ชี้กระต่ายเป็นกระรอกตามใจเสี่ยทุกอย่าง พีทยิ้มกว้าง กว้างแบบที่กว้างได้เพราะแพรว แต่คราวนี้เป็นเพราะเสี่ยกร

เพราะความมีน้ำใจซึ่งเป็นพื้นฐานที่ดีของคนเป็นเจ้าคนนายคน ไม่แปลกที่ลูกน้องของเจ้าตัวจะดูเคารพกร แม้ว่ากรจะเป็นเจ้านายอายุน้อยกว่าปกติก็ตาม

“...” กรสบตาพีท มองรอยยิ้มประทับใจของคนผมยาว

“...” พีทสบตากรด้วยแววตาขอบคุณ

ทั้งคู่สบตา และสุดท้ายก็มีรอยยิ้มบางๆ ส่งให้กันอย่างไม่รู้ตัว

ความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกระหว่างพีทกับกร ไม่ใช่เจ้านายและลูกน้อง ไม่ใช่คนรักแต่เป็นคนที่หน้าเหมือนคนรักต่อให้พีทจะทำให้กรรักไม่ได้ เขาก็พร้อมจะเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้อง เป็นทุกอย่างที่กรพอใจ
 




ฝนที่ตกลงมากะทันหันทำให้พีทกับกรไปไหนไม่ได้...

ทั้งคู่ยืนอยู่หน้าร้านโรตี เพราะไม่แน่ใจว่าจะเสี่ยงขับมอเตอร์ไซค์ฝ่าฝนออกไปดีไหม พีทเหลือบมองกรที่ยืนนิ่งอย่างประเมินสถานการณ์ พลางเหลือบมองสายฝนตรงหน้า

“เย็นดีเนอะเสี่ย” พีทแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย สูดอากาศเย็นชื้นเข้าปอด ฝนตกแบบมีแต่น้ำฝนก็ดีแบบนี้ ถ้ามีฟ้าร้องฟ้าผ่าด้วยสิพีทถึงจะไม่ค่อยปลื้ม

“อือ...” กรที่มองตรงไปข้างหน้าเหลือบในที่สุดก็คว้ามือพีทมาจับ “ไปกันเถอะ”

“ไปไหน!?”

“ไปจากตรงนี้”
 



กรดึงมือพีทวิ่งฝ่าฝนข้ามไปยังตึกฝั่งตรงข้าม ก่อนจะปล่อยมือ แล้วเดินนำลัดเลาะไปตามหน้าบ้านและร้านรวงต่างๆ แค่พักเดียวเท่านั้นทั้งสองคนก็มาโผล่อยู่หน้าร้านกาแฟที่กรเคยนัดลูกค้าไว้คราวก่อน

กรผลักประตูเข้าไป ตามด้วยพีทที่ประตูเกือบกระแทกหน้าเพราะคิดว่ากรจะจับไว้ให้ ร่างสูงเดินนำไปสั่งกาแฟ ทั้งๆ ที่เพิ่งกินกาแฟโบราณมาจากร้านโรตี และน่าจะกินกาแฟร้านมาจากบ้านแล้วด้วย ก่อนจะเลือกที่นั่งที่มุมในสุดของร้าน

ความกว้างของร้านที่มีเนื้อที่มากพอจะวางโต๊ะแต่ละโต๊ะให้ห่างกันอย่างเว้นระยะ บวกกับในร้านตอนนี้ไม่ค่อยมีลูกค้า ที่ๆ กรเลือกนั่งจึงเหมือนว่าจะเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าตัวไปเลย

เครื่องดื่มที่สั่งมาเสิร์ฟ พีทยิ้มขอบคุณคนเสิร์ฟแทนกรที่กำลังวางมาดขรึมอยู่ ก่อนจะเลื่อนมันไปตรงหน้ากร “แล้วเราก็ต้องเดินย้อนกลับไปเอามอเตอร์ไซค์อีกเหรอ?”

“...” เสี่ยกรไม่ตอบแต่มองหน้าเขานิ่งๆ อันที่จริงกรควรจะชินกับคำถามที่ดูโง่ๆ ของพีทได้แล้ว ในขณะเดียวกัน พีทก็ควรจะชินกับสายตาหยามเหยียดของกรที่แสดงมาพร้อมกับมาดเย็นชาด้วยเหมือนกัน

พีทยิ้มบางสู้ แล้วยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ ความขมแผ่ซ่านไปทั่วปาก และมีรสนมนุ่มลึกอยู่ในลำคอ นี่เป็นกาแฟรอบที่สองของวัน และวันนี้วันหยุด พีทไม่ได้ไปเล่นที่บาร์ด้วย...

โดฟเพื่อใคร? ถามตัวเองพลางทรุดนั่งในใจเสร็จสรรพ


Rrrr… Rrr…


เสียงโทรศัพท์ร้องงอแงสู้กับเสียงฝน แน่นอนว่าไม่ใช่ของพีท เพราะนอกจากแพรวซึ่งน่าจะคิดว่าเขานอนหลับอยู่ก็ไม่มีใครติดต่อพีทมาเลย

“ฮัลโหล” เศร้าในชะตากรรมของตัวเองได้แป๊บนึงเสียงทุ้มก็เรียกความสนใจ จะว่าไป พีทบังเอิญไปรู้มาว่ากรใช้โทรศัพท์สองเครื่อง เครื่องหนึ่งเอาไว้ติดต่องาน อีกเครื่องหนึ่งซึ่งเป็นเครื่องเจ้าปัญหานั่นเจ้าตัวเอาไว้คุยกับคนรู้จัก

และเครื่องที่กรถืออยู่ก็คือเครื่องที่ว่า แปลว่าตอนนี้ร่างสูงกำลังคุยกับใคร ไม่คนรู้จักก็คนในครอบครัว...

อันนี้ไม่ได้ตั้งใจจะเสือกนะ เขาเรียกว่ารู้จักสังเกต

“เปล่า อยู่ร้านกาแฟ ร้านเดิม”

“...” จิบกาแฟพลางทำเป็นไม่สนใจ พีทยกมือขึ้นไล้วนขอบถ้วยกาแฟเบาๆ

“อือ”

ขนาดคุยโทรศัพท์ยังเก็บปากเก็บคำพูด ไม่รู้จะ Keep cool ไปไหน พีทลอบกระแนะกระแหนในใจ ทุกสิ่งที่คิดไม่ดีกับเสี่ยกรอยู่ในใจหมดแล้ว เพราะแฮนด์ครีมหลอดเมื่อเช้าหลอดเดียวเลย

“เดี๋ยวมีคนมา...” นี่ไง ไม่ต้องถามเจ้าตัวก็บอก ต้องให้อย่างนี้ พีทพยักหน้ารับรู้ ก่อนเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้
ร่างสูงคงอยากให้เขาเตรียมตัว จะได้ไม่อึดอัดใจ แต่คงลืมไปว่าเรื่องรับมือกับคนแปลกหน้าพีทถนัดอยู่แล้ว




 
หลายนาทีผ่านไป ฝนก็ยังไม่หยุดตก…

พีทกลายเป็นบุคคลประเภทสังคมก้มหน้าเพราะความเบื่อ โทรศัพท์ถูกไถไปมา แบบไม่รู้จะทำอะไร เดิมทีเขาก็ไม่ใช่คนติดโทรศัพท์ แต่จะเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ มันก็ดันเป็นหน้าเสี่ยกร

เสียงคนเดินเข้ามาในร้านเรียกความสนใจ หญิงสาวร่างผอมโปร่งในชุดจั๊มสูทขายาวสีสด กับรองเท้าแตะรัดส้นสบายๆ ผมยาวสลวยทำสีสว่างขมวดเป็นปมหลวมๆ ไว้กลางหัว ใบหน้าเรียวแต่งหน้าจัดสวมแว่นกันแดดอันโต

“ไฮ” เพียงแค่สบตากรสาวเจ้าก็ร้องทักขึ้นมาพลางยกมือให้ ร่างบางเดินไปสั่งเครื่องดื่ม ก่อนที่พีทจะเป็นฝ่ายขยับไปนั่งข้างกรแทน

นั่นคงจะเป็นคนที่กรบอกว่าจะมาหา พีทมองใบหน้าสวยอย่างพิจารณา ก่อนที่เจ้าหล่อนจะถอดแว่นกันแดดออก

“!!!” พีทตกตะลึงแบบสติเตลิดเปิดโปง มันไม่ใช่แค่เพราะว่าคนตรงหน้าสวยครบเครื่อง…

ใครจะไปรู้ว่าคนแปลกหน้าที่จะมาร่วมโต๊ะกับเขาจะเป็นเจ้าแม่โฆษณาและเจ้าแม่งานอีเวนท์ รวมถึงเป็นนักแสดงมากความสามารถตัวท็อปที่กำลังมาแรงในยุคนี้ที่แม้คนที่ไม่ติดละครอย่างพีทยังรู้จัก

คุณพราว!

“อยู่นี่นานแล้วก็ไม่บอก” เสียงที่คุ้นเคยเพราะได้ยินบ่อยตามละคร และโฆษณาถามขึ้น พีทมองใบหน้าสวย สัลบกับใบหน้าคมของกร ก่อนจะก้มมองถ้วยกาแฟ เพราะไม่รู้ว่าควรวางสายตาไว้ตรงไหนดี

“ไม่รู้ว่าเธอจะหนีงานมา”

“ปาก... ฉันว่าง ฉันมาพักผ่อนย่ะ” เธอต่อปากต่อคำฉอดๆ ท่าทางไม่ต่างกับตอนตอบคำถามกับสื่อ ช่างเป็นคนที่เป็นตัวของตัวเองดีจริงๆ

“มานานหรือยัง?”

“สองสามวัน ทำไม จะชวนฉันไปพักรีสอร์ทนายหรือไง? ไม่ไปหรอกนะ เบื่อแล้ว” ริมฝีปากสีสดกรีดยิ้ม กรยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอื้อมมือไปจับปลายคางหญิงสาวแล้วจับมันหันไปมา  “เบาๆ หน่อยค่ะคุณกร ให้เกียรติสุภาพสตรีบ้าง”

“หึ” กรหัวเราะออกมา ก็นับเป็นน้อยครั้งได้ที่พีทจะเห็น ยิ่งได้มองชายหญิงสองคนสลับไปมาเขาก็รู้สึกว่า

เออ... สองคนนี้ก็ดูเหมาะสมกันดีนะ

“แล้วไม่คิดจะแนะนำเพื่อนให้ฉันรู้จักหน่อยหรือไง?” ในที่สุดก็มีตัวตนกับเขาสักที นี่ถ้าคุณพราวไม่ทักพีทคงเป็นแค่ธาตุอากาศนั่งแทรกอยู่ระหว่างนักธุรกิจพันล้านกับดาราดังระดับประเทศสินะ

“นี่พีท” ส่งสายตามาแค่เล็กน้อย แล้วก็ปล่อยให้พีทรับมือเอง แน่นอนว่าคนผมยาวส่งยิ้มให้เธอ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” พราวมีลุคแบบสาวมั่น เธอสวยดีนะ และก็ดูฉลาดมากๆ

แต่เขาก็ไม่คิดว่าอยากจะรู้จักเธอมากไปกว่านี้อยู่ดีน่ะนะ

“สวัสดีค่ะ ฉันพราว...” ริมฝีปากสีสดส่งยิ้มให้ แถมยังแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง ทั้งๆ ที่ไม่ต้องบอกใครก็น่าจะรู้จักเธอ



“เป็นแฟนเก่ากร”
 






หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.10 (19/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 19-12-2016 08:50:05
Chapter 10



“เป็นแฟนเก่ากร”


“!?” ไม่ได้ตั้งใจจะแสดงอาการแปลกใจแต่สีหน้ามันไปเอง พีทจ้องหน้าคุณพราวแล้วเหลือบตามองกรที่ยังนิ่งอยู่
ไม่ใช่ว่าแฟนเก่ากรคือผู้ชายคนนั้นที่เสี่ยแกตั้งเป็นภาพพักหน้าจอหรอกเหรอ!?

“ที่เธอขอฉันเป็นแฟน?”

“ใช่สิ นายควรรู้สึกเป็นเกียรตินะ”

“สามขวบหน้าเธอยังเป็นก้อนยู่ยี่อยู่เลย” ปากร้ายนี่เป็นที่หนึ่ง... งั้นก็หมายความว่ากรกับคุณพราวไม่ได้คบกันจริงๆ แค่เป็นเรื่องตอนเด็ก?

แต่เอาจริงๆ ถ้าคบกันก็ไม่เห็นจะแปลก นอกจากว่าจะเหมาะสมทั้งฐานะ สองคนนี้ยังดูศีลเสมอกัน

“แล้วไม่คิดจะแนะนำพีทให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอ?” เธอกรีดยิ้มพองามแล้วเหลือบตามาทางพีท พีทยิ้มค้างไว้บนหน้า สายตาเหลือบมองกรที่ก็กำลังเบนสายตามามองเขาอยู่พอดี คนผมยาวสบตาร่างสูงอย่างลองเชิง

ด้วยความสงสัย... กรจะแนะนำเขาว่าเป็นใคร จะบอกว่าเป็นเพื่อนเหมือนที่บอกพี่แตมแล้วคิดว่าคุณพราวจะเชื่อไหม

“พีท เป็นลูกน้องฉัน”

“...” คุณพราวพยักหน้าเงียบๆ ไม่รู้จะออกความเห็นอะไร แต่ก็ยังส่งยิ้มมาให้เขาอย่างเป็นมิตรตามเดิมแม้ว่าพีทจะเป็นแค่ลูกน้องตามที่กรบอก

สมกับที่เป็นคนของสาธารณะ การวางตัวเป็นเยี่ยม

“...”

ส่วนพีท... เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเงียบ อาจจะแค่งง... หรือเคือง?

หรือผิดหวัง!?

ผิดหวังอะไร กรไม่ได้พูดผิดสักคำ สถานะตอนนี้เขาก็ลูกน้องจริงๆ รับเงินเดือนแพงด้วย แล้วทำไมพีทถึงต้องหลบตากร

“...”

ฝนค่อยๆ ซาลง พื้นถนนเปียกชื้นไปด้วยน้ำฝนที่ตกก่อนหน้า พีทเลือกที่จะมองทะลุกระจกร้านไปยังถนนด้านนอกแทนการนั่งมองกรและพราวคุยกัน

...พีทต้องทำให้กรต้องหลุมรัก

หรือถ้าไม่รัก เขาจะได้เงินอีกก้อนเป็นค่าเสียเวลา...

แล้วถ้าคนที่ตกหลุมรักเกิดเป็นพีทซะเองล่ะ? ไม่หรอก อย่างดีมันก็เป็นแค่ความผูกพัน...

“...”

เป็นครั้งแรกที่มีบางสิ่งรบกวนจิตใจเขาจนต้องเก็บมาคิดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น
 




เย็นวันเดียวกัน

เพราะว่าเป็นวันหยุดพีทเลยไม่ต้องโผล่ไปที่บาร์ ถึงจะอยากไปแทบตายเพราะไม่อยากอยู่ว่างๆ แต่ดูท่าทางเจ้านายอย่างเสี่ยกรคงไม่ยอม และพี่แตมคงไม่ต้อนรับ

อากาศเย็นชื้น พีทเปิดประตูออกจากห้องนอนมานั่งตรงระเบียง กีตาร์ที่ถือออกมาด้วยถูกเกาเป็นจังหวะเพลงที่นึกขึ้นได้ไปเรื่อยๆ เสียงกีตาร์ดังในความเงียบเข้ากับความเย็นแบบฤดูฝน

ถึงจะบอกว่าไม่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของใครถ้าไม่จำเป็น แต่พีทกลับหยุดไม่ได้ที่จะสงสัยเรื่องส่วนตัวของกร

แฟนเก่าของกรเป็นคนแบบไหน ชื่ออะไร ตอนนี้ยังติดต่อกันไหม

เห็นว่าเลิกกันมาแปดปีได้ ก็น่าจะยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หรือว่าจะตัดขาดกันถาวรไปเลย?

แต่จะเป็นอย่างไหนคนที่ยังรู้สึกก็ทรมานอยู่ดีนี่เนอะ ต่อให้คิดถึงแค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์กลับไปเป็นอย่างเดิมแล้ว ก็น่าเห็นใจเสี่ยเขาเหมือนกัน

แต่บางทีมันก็ไม่ใช่ความรักหรอกที่ทำให้เราคิดถึง แต่เป็นความทรงจำต่างหากที่ตามหลอกหลอน

แล้วพีทจะมานั่งคิดแทนเสี่ยมันทำไมวะ?
“...” พีทซึ่งนั่งยกขาขึ้นมาขัดสมาธิข้างหนึ่งเงยหน้ามองกรที่หย่อนก้นนั่งตรงข้าม ร่างสูงจ้องหน้าเขานิ่งๆ

“...” ช่วงเวลาของความเงียบ ผู้ชายสองคนนั่งจ้องกันไปมาเคล้าเสียงกีตาร์ พีทมองหน้ากรราวกับจะเค้นเอาคำตอบในสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกมาได้ กรขยับร่างเขามาประชิดตัวเขา มุมปากเริ่มยกขึ้นนิดๆ

“...” นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองตามมือหนาที่ปัดปอยผมที่คลอเคลียแก้มให้พ้นหน้าไป พลางมือเรียวของพีทก็หยุดดีดกีตาร์
อัตโนมัติ

“หน้านายเหมือนมีอะไรอยากจะถามฉันนะ”

“...” นิ้วของกรยังแตะอยู่บนแก้ม พีทเบะปากก่อนจะ...

งับ!

ใช้ทีเผลอขยับหน้า แล้วงับนิ้วกรแรงๆ

โทษฐานมาวนเวียนอยู่ในความคิดเขานานเกินความจำเป็น

“ถามมา ถ้าตอบได้จะตอบ”

เสี่ยกรมันมีสกิลการอ่านใจได้หรือไงวะ พีทเอาคางเกยกีตาร์ เม้มปากเบาๆ แล้วยิ้มมึนออกมา

“แฟนเก่าคุณชื่ออะไรเหรอ?”

“...”

“ที่ไม่ใช่คุณพราวอะ”

“...” กรยิ้มมุมปาก บางทีพีทก็คิดนะว่าเจ้าตัวเหมือนยิ้มสมเพชตัวเองยังไงยังงั้น “บอส ชื่อบอส”

“อ๋อ...” ไม่รู้จักอยู่ดี ประเทศนี้มีไม่รู้กี่ล้านบอส แล้วพีทจะถามทำไมวะ “แล้ว... คุณกับเขายังคุยกันดีไหม หรือแบบ...”

“ไม่ได้คุยกันแล้ว เขาอยู่อังกฤษ แต่ฉันกลับไทย”

“...อ้าว คุณเคยอยู่อังกฤษเหรอเนี่ย”

“...เราเจอกันที่นั่น”

“...”

“บอสไม่เหมือนใคร”

นั่น ตอบคำถามแบบคนละเรื่องเดียวกันอีก พีทเกาหัว แล้วกลอกตาเบาๆ “มันก็ไม่มีใครเหมือนใครทั้งนั้นแหละเสี่ย”

“...” กรจ้องตาพีท พักหนึ่งก็ยิ้มมุมปากออกมา “ก็จริง ถึงจะคล้ายแค่ไหนนายก็ติ๊งต๊องเกินกว่าจะเหมือนบอสได้อยู่ดี”

‘หลอกด่ากูอีก เดี๋ยวก็ยกกีตาร์ฟาดหน้า’ พีทคิดในใจแล้วกัดฟันยิ้มให้กร ก่อนจะตีคอร์ดกีตาร์แรงๆ ไปทีนึงระบายความแค้น

“คุณยังไม่รู้จักผมดีพอ...” พีทยิ้มร้าย “อยากรู้เรื่องของผมมากกว่านี้ไหมล่ะ?”

“...” กรไล่สายตาขึ้นและลงด้วยแววตาที่คนถูกมองรู้สึกถูกหยามเหยียด แต่เอาจริงๆ กรก็แค่มองธรรมดา “ไม่ล่ะ ฉันคิดว่าเท่าที่ฉันรู้นั่นก็คือทั้งหมดของชีวิตนายแล้ว”

แหม... ผู้ทรงอิทธิพล ผู้ครองโลก เล่นไปสืบมาหมดซะขนาดนั้น อำนาจล้นฟ้าจริงๆ

“ไม่หรอก มีอย่างนึงที่คุณอาจจะยังไม่รู้...” พีทยิ้มมีเลศนัย กรกอดอก เอียงคอมอง แล้วเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

“อะไร?”

“ความจริงแล้ว...” พีทวางกีตาร์ลงข้างตัว แล้วขยับตัวไปใกล้เสี่ยกรอีกนิด พลางลดระดับเสียงพูด “ผมเป็นเกย์”

“...” สีหน้ากรก็ยังเรียบนิ่งเหมือนเดิม แต่พีทสังเกตอย่างคิดไปเองว่าแววตากรมันเปลี่ยนไปนิดนึง

รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าของคนผมยาวมันค่อยๆ กว้างขึ้น กว้างขึ้นจนกลั้นหัวเราะไม่ได้

“ฮ่าๆๆ” พีทยกมือขึ้นปิดหน้าหัวเราะจนไหล่สั่นอยู่นาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วสูดอากาศลงปอด “ฮึบ ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น”

“...” คนหน้านิ่งก็ยังนั่งกอดอกหน้านิ่งเหมือนเดิม สายตาเย็นเยียบมองพีทที่ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกด้วยความเหนื่อย

ไม่ปล่อยให้พีทที่เพิ่งหัวเราะจนท้องแข็งได้หายใจ ฝ่ามือหนาประกบใบหน้าเรียว แล้วจับให้หันมาหาตัวเอง ก่อนที่กรจะเอียงหน้า ประกบริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากของพีทอย่างรวดเร็ว

“!” ริมฝีปากไม่ใช่แค่กดลงแต่ขยับอย่างรู้จังหวะ พีทตกใจ ไม่รู้ต้องทำตัวยังไง เลยเผลออ้าปากตามจังหวะดูดดึงให้กรแทรกลิ้นเข้ามาได้ เสี่ยกรร้ายกาจ พอเห็นว่าพีทตั้งตัวไม่ทันก็จัดหนัก ไล่รุกในโพรงปากจนพีทควบคุมจังหวะหายใจแทบไม่ได้

“อื้ม!”

พีทตบบ่ากรเป็นสัญญาณว่า ใกล้ตายแล้ว น้ำลายเริ่มไหลซึมตามมุมปาก เพราะอ้าปากรับลิ้นร้อนๆ อยู่นาน กรปล่อยมือที่ประกบใบหน้าพีทออก พร้อมๆ กับผละริมฝีปากพีทให้เป็นอิสระ

“แฮ่ก..” ไอ้เหี้ย... พีทสบถในใจด้วยความโล่งใจที่ไม่ตายเพราะจูบๆ เดียว พลางเหลือบมองร่างสูงที่ลุกเดินตัวปลิวเข้าห้องนอนไปด้วยรอยยิ้มมุมปากเหมือนคนสะใจ

จูบเฉยๆ พีทก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่เสี่ยแม่งกะเอาตายเลยชัดๆ

“ฉวยโอกาส เจ้าคิดเจ้าแค้น ไอ้เสี่ย ไอ้เลว”

พีทบ่นพึมพำเบาๆ พลางแต่มองตามเสี่ยด้วยความคับแค้นใจ

โบราณว่าแกว่งตีนหาเสี้ยน หาเรื่องใส่ตัวแล้วยังจะโทษคนอื่น แกว่งปากได้ปากก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอพีท



 
01.45 AM

ครืน!!!

“!!!” พีทสะดุ้งสุดตัวพลันลืมตาขึ้น เสียงฟ้าร้องปลุกให้คนผมยาวตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าตัวเองนอนจมอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวหนากว่า

ครืน! เปรี้ยง!!!

พีทขยับมือมาจับตรงตำแหน่งของหัวใจที่ค่อยๆ เร่งจังหวะมากขึ้นตามเสียงฟ้าที่ร้องถี่ขึ้น สลับกับแสงฟ้าแลบ เขาอยากลุกจากตรงนี้ แม้สมองตัวเองจะบอกอย่างนั้นแต่ร่างกายก็ไม่ขยับไปไหน

...ไม่อยากให้กรตื่นและไม่อยากให้ใครมารู้เรื่องไม่เป็นเรื่องของตัวเอง

ยังดีที่ไม่มีพายุฝนตกซ้ำให้ต้องสติแตกกันไปข้าง พีทกำหนดลมหายใจเข้าและออกช้าๆ

ครื้น!!!

“!!!” แต่พอฟ้าร้องเขาสะดุ้งอีกครั้งอยู่ดี พีทหลับตาแน่น บังคับร่างกายให้นอนนิ่งๆ ก่อนจะขยับมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง

“...” เจ้าของอ้อมแขนคงรับรู้ได้ถึงอาการขยุกขยิกจึงกระชับอ้อมกอดจนหน้าพีทแทบจะบี้ติดกับแผ่นอก เสียงฟ้าร้องเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงน้ำฝนตกกระทบหลังคา พีทผ่อนลมหายใจออก แต่ยังไม่เอามือออกจากหู

ภาวนาว่าฟ้าฝนอย่าโกรธใครหรืออะไรมาเลย ยิ่งฝนฟ้ากระหน่ำเท่าไรก็ไม่เคยดีกับคนที่แม้จะรักหน้าฝนแค่ไหนก็ไม่เคยอยู่ร่วมกับมันอย่างสงบสุขได้อย่างพีทซะที

พีทลืมตาอีกครั้ง เหลือบมองสันกรามของกรเป็นครั้งสุดท้าย สัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจและลมหายใจที่ต่างก็เป็นจังหวะสม่ำเสมอของร่างสูง ก่อนจะข่มตาให้หลับไป

...การมีคนข้างๆ กันในเวลาแบบนี้มันก็ดีเหมือนกันนะ


 



06.30 PM

“เสี่ย ไม่ไปดูผมเล่นดนตรีแล้วเหรอ?”

“ไม่ไป” กรพลิกหน้ากระดาษบนแฟ้มหนาไปอีกหน้าพลางอ่านอย่างตั้งใจ พีทหลุบมองแล้วกอดอกพิงขอบโต๊ะทำงานกร

“ไม่อยากอยู่ด้วยกันเยอะๆ เหรอ?”

“...งั้นก็ไม่ต้องไปบาร์” กรเงยหน้าขึ้นพลางบอกเสียงเรียบ พีทย่นหัวคิ้วไม่พอใจ

“ไม่ล่ะ...” นัยน์ตาสีอ่อนฉายแววเจ้าเล่ห์หยอกล้อ “ไม่ไปก็ดีแล้ว เดี๋ยวคุณเห็นภาพบาดตาเวลา...”

เป็นอันรู้กันว่านักดนตรีกับแขกน่ะสานสัมพันธ์กันง่ายๆ

กรยิ้มมุมปากออกมา “...ตามสบาย”

“ไม่แคร์กันเลยเหรอ...” พีทเบะปากแรงๆ เหมือนน้อยใจมาก ถึงแม้มันจะมองดูก็รู้ว่าตั้งใจกวนประสาท

“...”

“ไม่รักกันบ้างก็แล้วไป” กระแทกเสียงเสร็จก็หมุนตัวจนผมยาวปลิวสยายตามแรงสะบัดของหน้า พีทเดินฮัมเพลงออกจากห้องทำงานของกรไปคว้ากีตาร์ที่ได้รับอุปถัมภ์จากเสี่ยกรในห้องนอน ก่อนจะออกไปทำงานของตัวเองบ้าง


 


 
08.24 PM

แตมเปิดเพลงจังหวะเนิบๆ สร้างบรรยากาศไปก่อนแทนการให้พีทขึ้นไปเล่นดนตรีสด เพราะยังหัวค่ำ และลูกค้าน้อย คนผมยาวนั่งอยู่ตรงบาร์ มองพนักงานเสิร์ฟในร้านที่ก่อกวนกันเอง เรียกเสียงหัวเราะให้คนอื่นๆ ได้เป็นอย่างดี

“พี่ต้นแม่งแกล้งผมทำไมวะ!?” ภาษากลางสำเนียงใต้จากพนักงานเด็กสุดในร้านบ่นอุบโดนพนักงานอีกคนในร้านแกล้งพูดหยอก สลับกับจับล็อคแล้วสกินชิพ

“รักหรอกจึงหยอกเล่นเท็น” คนถูกว่ายิ้มพราว มองคนที่ทั้งผอมทั้งตัวเตี้ย

“รักก็ให้แม่มาขอ” เท็นเห็นช่องคิดว่าจะเล่นมุกกลับบ้าง แต่เจ้าตัวคงไม่คิดว่าจะโดนพีทตบมุกสัปดนใส่

“ให้พวกพี่ไปขอแปลว่ายอมเป็นผู้หญิงให้เหรอเท็น”

“ฮ่าๆๆ”

“พี่พีททะลึ่งจังวะ” เท็นบ่นอุบ ก่อนที่ทุกคนจะสลายตัวเมื่อร่างอ้อนแอ้นของหญิงสาวผมยาวก้าวเข้ามาในร้าน
 



“ยินดีต้อนรับครับ” แตมสวัสดีแขกผู้มาใหม่ หญิงสาวส่งยิ้มกลับ แล้วนั่งลงข้างๆ พีท

“เอาเหมือนเดิมค่ะ”

“ยังไม่กลับเหรอครับคุณจอย” แตมทักทายเธออย่างเป็นกันเอง เป็นเพราะเมื่อวานเธอมานั่งที่ร้านอยู่นานสองนานจนได้คุยกันพอสมควร

“...” ชื่อจอยนั้นคุ้นหูพีทเหลือเกิน แต่จอยบนโลกนี้มีเป็นร้อยล้านคน ไม่ใช่แค่คนไทยซะด้วย พีทหันไปมองหญิงสาวข้างๆ ประกอบกับที่เจ้าหล่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย

“ยังค่ะ กลับพรุ่งนี้”

“คุณจอย!?”

พีทไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ พอๆ กับหญิงสาวที่ก็แปลกใจไม่ต่างกัน

“พีท?”




โลกมันกลมหรือพรหมลิขิตเล่นตลกกันล่ะเนี่ย...



หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.11 (19/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 19-12-2016 08:56:25
Chapter 11




“คุณจอย!?” ใบหน้าครบเครื่องของหญิงสาวตรงหน้าชวนให้นึกถึงลูกค้าประจำที่บาร์ซึ่งเคยมีสัมพันธ์กับพีทอยู่พักใหญ่ ชายหนุ่มพิจารณาใบหน้าไปพร้อมๆ กับเรียกชื่อเธอแล้วก็พบว่า ใช่ นี่แหละ คุณจอย ไก่แก่แม่ปลาช่อนที่เกือบทำพีทลุ่มหลงไปด้วยคารมของผู้หญิงอายุมากกว่า

อันที่จริงเขาก็พูดเกินจริงไปหน่อยอะนะ

“พีท?” เธอเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมาน้อยๆ ไม่วายยกหลังมือปิดปาก ท่าทางแบบนั้นทำให้ดูเด็กกว่าวัยสามสิบต้นๆ ของเธอจริงๆ “โฮะๆ บังเอิญจัง”

“ครับ” พีทยิ้มรับ สมองกำลังย้อนภาพผู้หญิงตรงหน้าที่หมั่นแวะมาหาเขาที่บาร์ทุกวัน

คุณจอยมีชั้นเชิง คุยสนุก รู้จังหวะ แถมยังทิปหนัก เรียกได้ว่ามีช่วงหนึ่งที่หลังเลิกเล่นที่ร้าน ก็มีไปต่อร้านอื่นกันแทบทุกคืน
เขาชอบเธอเพราะรู้สึกว่าคุยถูกคอกับเธอ เรื่องบางเรื่องที่คุยกับใครไม่ได้ แต่คุณจอยกลับเป็นคนเดียวที่พีทจะเล่าให้เธอฟัง
แต่มันไม่ได้พิศวาสในเชิงชู้สาวหรอก คนแบบพีท ตายด้านเรื่องความรักไปนานแล้ว ถ้านับความสัมพันธ์สั้นๆ ระหว่างพีทกับคุณจอยก็คงเป็น พี่สาวกับน้องชาย?

ที่พูดว่าความสัมพันธ์สั้นๆ ไม่ได้สานต่อไปไหนต่อไหน ทั้งๆ มันก็มีโอกาสไปต่อได้ นั่นก็เพราะ... คุณเธอมีคนรักแล้ว เป็นคนรักขี้หวงซะด้วย พีทจำได้ว่ามีเรื่องชกต่อยแทบทุกคืน เพราะแฟนของเธอหรืออะไรประมาณนั้นส่งคนมาดักตีและข่มขู่ให้พีทเลิกยุ่งคุณจอย

เข็ดขยาด ไม่ใช่แค่กับจอย แต่พีทเลิกยุ่งกับลูกค้าผู้หญิงในบาร์ไปพักใหญ่เลยช่วงนั้น

“มาเที่ยวเหรอครับ?”

“ใช่จ้ะ”

“คนเดียว!?”

“เปล่า...” นัยน์ตาแพรวพราว รอยยิ้มมีเลศนัย “กับสามี”

“เหอะๆๆ” พีทหัวเราะแห้งแล้วยิ้มแหย พลางเหลือบมองซ้ายขวาหาสามีของหญิงสาวข้างๆ เตรียมตัวจะกระเถิบห่างเธอทันทีที่พบเป้าหมาย

“ไม่ต้องหาหรอก เขาไปทำธุระ ดึกๆ ถึงจะมานี่... ตอนนี้พี่โสดนะ” พูดพลางขยิบตา แล้วหัวเราะน้อยๆ ให้ตัวเอง

“โสดไม่จริง ผมกลัวโดนรุมกระทืบน่ะสิ” พีทบอกแล้วว่าเข็ด จอยหัวเราะออกมา เดาว่าเธอก็น่าจะรู้ฤทธิ์สามีตัวเองน่ะแหละว่าหึงโหดแค่ไหน

“พูดกับฉันแบบนี้เสียใจนะ” จอยหันไปหาแตมพลางสั่งเครื่องดื่มให้พีท “แล้วพีทมาทำอะไร เที่ยวเหรอ?”

“ก็... ก็ประมาณนั้น ผมเล่นดนตรีที่นี่” พีทมึนๆ งงๆ กับสถานการณ์ตัวเอง เสี่ยกรได้พาเขามาเที่ยว แต่ก็ไม่ได้ใช้ให้มาทำงานที่นี่เหมือนกัน แล้วสรุปพีทมาทำอะไรวะ งั้นขอกลับบ้านพร้อมคุณจอยเลยได้ไหม

“อ้าว ย้ายที่ทำงานตั้งแต่เมื่อไร...”

“...” บทสนนาน่าจะยาว เพราะเขากับคุณจอยไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว เธอถามสารทุกข์สุกดิบของพีท สลับกับเล่าเรื่องตลกจากประสบการณ์จริงหลังแต่งงาน...



 
10.21 PM

ว่ากันว่ายิ่งคุยกันสนุกเท่าไร เวลาก็ผ่านไปเร็วเท่านั้น

บทสนทนาของพีทกับจอยถูกขัดจังหวะ เพราะโทรศัพท์ของหญิงสาวที่สั่นครืดอยู่บนบาร์ เป็นสามีของเธอโทร.ตามอย่างไม่ต้องสงสัย

หมดเวลาสนุกแล้วสิ... พีทคิดในใจพลางเหลือบมองนาฬิกาในโทรศัพท์ตัวเองบ้าง สี่ทุ่มกว่า ดูเหมือนว่าเขาคงไม่ต้องขึ้นไปเล่นดนตรีอะไรแล้วล่ะ ต้องขอบคุณพี่แตมที่เห็นใจ และปล่อยให้เขานั่งอู้คุยกับลูกค้าหน้าตาเฉย

จอยวางสายโทรศัพท์แล้วหันมาคุยกับพีท “ฉันต้องไปแล้ว เอาเบอร์ไว้ติดต่อไหม?”

“คุณจอยยังใช้เบอร์เดิมไหมครับ”

“ก็เบอร์เดิมนะ” เธอว่าพลางยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าถือใบน้อยของตัวเอง

“งั้นก็ไม่ต้องหรอก ผมไม่เคยลบเบอร์คุณอยู่แล้ว”

“พูดแบบนี้แปลว่ายังมีเยื่อใย...” จอยหรี่ตามอง พลันค่อยขยับตัวเข้าใกล้พีท ก่อนจะโน้มคอชายหนุ่มผมยาวลงมา แล้วประทับริมฝีปากที่ลำคอของพีท

ขอบคุณที่ไม่เอามาแนบแก้ม ไม่งั้นคงเด่นชัดโชว์หรา น่ากลัวว่าถ้าสามีคุณเธอเดินเข้ามาหา พีทคงได้ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มในโรงพยาบาล

“...”

จอยหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้ากระอักกระอ่วนเหมือนโลกทั้งโลกพังลงของพีท “เนื่องในโอกาสที่เราเจอกัน พีทน้อยของฉัน”

“สามีคุณจอยไม่ได้กำลังมาที่นี่ใช่ไหม?”

“ไม่หรอกน่า ฮ่าๆๆ ฉันไปและ”

พีทมองตามร่างบางที่พอได้ใบเสร็จก็เดินออกจากร้านไป พลางยกมือขึ้นเกาหัวแบบที่ชอบทำเวลาคิดอะไรไม่ออก

นี่คือเหตุผลที่พีทไม่สะบัดสะบิ้งเมื่อต้องถูกเสี่ยกรถึงเนื้อถึงตัว... ก็เพราะเขาโดนลวนลามมาแต่ไหนแต่ไรจนชินแล้วไงล่ะ
เอาเถอะ อยากทำอะไรก็ทำไป ทำได้ก็ไม่มีอะไรสึกหรออยู่แล้ว

“...” พอมองตามคุณจอยจนสุดสายตาก็หันกลับมาเจอพี่แตมโหมดหน้านิ่ง ที่คล้ายจะสื่อความหมายโดยนัยแปลได้ว่า ‘กูเห็นและรับรู้ทุกเหตุการณ์นะ’ พีทยิ้มแห้ง พูดเสียงอ่อน “อย่าบอกเสี่ยนะ”

“ไม่บอกหรอก ถ้าคุณกรไม่ถาม”

“...” พีทกะพริบตาปริบๆ เรียกคะแนนความน่าสงสาร พี่แตมไม่พูดอะไรต่อนอกจากโบกมือไล่

“มึงกลับไปได้แล้วไป วันนี้ไม่ต้องเล่นก็ได้”

“พี่ ผมไม่อยากกลับไปเจอหน้าเจ้านายพี่อะ” พีทเบ้ปากแล้วเลื่อนหน้าลงกับบาร์สูงตรงหน้า

“เจ้านายกูก็เจ้านายมึงเหมือนกันนั่นแหละ” พูดเสร็จก็เมินพีททันที พีทโอดครวญในใจ และอิดออดอยู่พักใหญ่


เออ กลับก็ได้วะ




 

11.43 PM

พีทที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหันซ้ายหันขวามองกรที่ควรจะอยู่บนเตียง พอไม่เห็นร่างสูงก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าตัวคงยังเคลียร์งานไม่เสร็จ เป็นผู้บริหารก็ยุ่งยากไปอีกแบบ ขึ้นชื่อว่าทำงาน ไม่มีอาชีพไหนสบายไปกว่ากันเลยจริงๆ ถ้าใจไม่รักก็คงทนทำกันไม่ไหวหรอก...

เหลือบมองกีตาร์ที่วางพิงเตียง พีทก็หัวเราะในลำคอเบาๆ สองวันมานี้แทบไม่ได้แตะกีตาร์เลยนอกจากแบกมันไปทำงานวันนี้ แล้วก็ไม่ได้เล่นอีกจนแล้วจนรอดเพราะคุยเพลิน พีทเดินไปเอากีตาร์ออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน ผ่านประตูระเบียงไปนั่งข้างนอก

สมกับเป็นห้องของเจ้าของรีสอร์ท ไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนของบ้านพักก็วิวสวย 360 องศา ระเบียงที่ต่อเป็นชานยื่นออกมาเบื้องหน้าคือหาดทราย และไกลออกไปคือทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตา เสียงคลื่นซัดหาดทรายดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ทะเลในความมืดทอดมองออกไปเห็นเป็นสีดำ ไม่อาจรู้ได้ว่าน้ำทะเลจริงๆ ใสจนมองเห็นพื้นทรายข้างใต้

“ทำอะไร?”

“!” ไม่ให้รู้หรอกว่าตกใจ พีทเก๊กขรึมแล้วยิ้มมึนใส่กร พลางขยับตัวเองที่นั่งขัดสามาธิมีกีตาร์ตั้งอยู่บนตัก แล้วตบที่ว่างข้างๆ

“นั่งๆ เสี่ยนั่ง”

“...” เสี่ยกรก็ว่าง่าย นั่งลงพลางใช้สายตาเย็นยะเยือกมองต่ำมาที่ตัก

“เดี๋ยวจะเล่นเพลงให้ฟังสักเพลง เข้ากับบรรยากาศอย่างแรง คุณต้องชอบ” พีทพูดจบก็เคาะกีตาร์ให้จังหวะตัวเอง

“...” กรมองดูพีทที่เริ่มเกากีตาร์ช่วงอินโทรของเพลง เสียงใสๆ ของกีตาร์ ดีดเป็นจังหวะฟังสบาย ไม่นานเสียงทุ้มของพีทก็เริ่มร้องท่อนแรก

“ทะเลสีดำ ไม่มีแสงไฟ
มองไม่เห็นทาง เธอกลัวหรือไม่...”

“...” กรยอมรับว่าไม่เคยฟังเพลงนี้ แต่พอพีทร้องเขาก็รู้สึกว่าฟังได้ ไม่ได้น่ารำคาญอะไร แม้ว่าส่วนตัวจะไม่ได้ชอบฟังเพลง

“ได้ยินเสียงเธอ...”

“หึ” กรยิ้มออกมาพลางก้มหน้าปิดปากเมื่ออยู่ๆ พีทก็บีบเสียงเป็นผู้หญิงที่ติดจะเหมือนกระบือปวดท้องคลอดลูก พลางเอียงคอใส่อินเนอร์จัดเต็ม

“...ฉันก็อบอุ่นหัวใจ”

“...” กรไล่สายตาจากมือที่เปลี่ยนจังหวะตีคอร์ด ไปยังใบหน้าเรียว รอยยิ้มบางประดับบนใบหน้า ลมเย็นชื้นพัดเอาปอยผมที่รวบไม่หมดของพีทปลิวปรกหน้าปรกตา

“เธออาจเหน็บหนาวทุกคราวที่เจอะคลื่นลม
ก็ห่มใจฉันด้วยความอบอุ่นของเธอ...”

พีทยังร้องด้วยสองเสียงอย่างต่อเนื่อง แม้ว่ามันจะฟังดูประหลาด แต่ความมั่นใจในฝีมือตัวเองของพีท ก็ทำให้เพลงดำเนินอย่างไหลลื่น

“เธอแน่ใจ...
ฉันแน่ใจ
ทะเลสีดำ
ไม่นานก็เช้า...
ค่ำคืนเหน็บหนาว
จับมือฉันไว้”

“...” กรมองแววตาสีอ่อนที่กระทบแสงจันทร์ในวันที่ท้องฟ้าโปร่ง ไม่มีเมฆฝน เลื่อนมามองมือเรียวที่จับคอร์ดและดีดกีตาร์

“ทะเลสีดำ
ไม่ต้องหวั่นไหว
จะทำเช่นไร
กอดฉันไว้.. เธอ”

“...” เพลงจบแล้วหรืออะไรไม่แน่ใจแต่พีทหยุดร้องและดีดกีตาร์ตัดจบ พลางเงยหน้าขึ้นสบตากรก่อนจะ...

“แค่กๆๆ โอย เจ็บคอ” พีทไอออกมาแล้วบ่นออดแอด พลางวางกีตาร์ลงข้างตัว เขาสัมผัสได้ถึงแววตาสมเพชปนสมน้ำหน้าของกรที่มองมายังตัวเอง แต่พีทไม่สน เขาสนุก และได้เห็นรอยยิ้มของเสี่ยกร แค่นั้นก็คุ้มแล้ว ถึงร่างสูงจะมาเก๊กหน้านิ่งใส่เขาทีหลังก็เถอะนะ

“จบแล้วหรือไง?”

“ก็ยังหรอก แต่เจ็บคอ ตัดจบได้ไหมล่ะ?”

“หึ” แหนะ ทำมาเป็นหัวเราะขึ้นจมูก พีทยิ้มมุมปาก ไม่ทันได้ตั้งตัวมือหนักๆ ของกรก็วางอยู่บนหัวเขาแล้วยีแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้ ก่อนที่มันจะค่อยๆ ผ่อนแรงลง จนเหลือแค่ลูบเบาๆ

“...” พีทเหลือบตาขึ้นมองนัยน์ตาสีดำที่ยิ่งดำสนิทไปอีกในความมืด สายตาของกรไม่ได้สบตาพีทกลับ แต่กำลังจ้องอยู่ที่ไหนสักแห่งบนร่างกายเขา

“...”

“โอะ!” พีทหลุดร้องออกมาเมื่อมือกรที่วางอยู่จับหัวพีทเอียงอย่างแรง ดีเท่าไรที่ไม่หลุดสบถใส่หน้าเสี่ยกรเต็มๆ ทำท่าจะค้อน มือที่วางอยู่บนหัวพีทของกรก็เลื่อนไปวางที่ท้ายทอย

“...” สายตาเหมือนพิจารณาของกรทำให้พีทมองตามสายตาที่จ้องอยู่บนลำคอตัวเองอย่างเสียไม่ได้

“อะ...โอ๊ย!!”

พีทร้องออกมาเมื่อกรก้มลงประทับริมฝีปาก แล้วดูดซอกคอพีทอย่างแรง จนพีทพลั้งมือตบต้นแขนกรแรงด้วยแบบไม่ได้ตั้งใจ นึกเสียใจที่ร่างกายไม่เผลอตบบ้องหู หรือชกหน้าไอ้เสี่ยกร เพราะพอแม่งผละออกจากลำคอเขาก็ทำหน้าตายแบบไร้สำนึกกับการกระทำตัวเอง

“ทำเหี้ยไรครับเสี่ย” พีทตวัดหางตามองตาเขียวปั้ด ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเสี่ยมันเพิ่งทำอะไรกับตัวเอง แต่พีทถามเพราะอยากรู้ว่าทำแบบนี้ทำไมต่างหาก

“ลบรอยลิปสติก” เสี่ยกรยกไหล่แล้วแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วก้มมาสบตากับพีทที่สมองยังประมวลผลไม่เสร็จ

“รอยลิปสติก?” พีททวนคำพูดเบาๆ พลางยกมือขึ้นจับลำคอตรงตำแหน่งที่เพิ่งถูกเสี่ยกรจู่โจม พลันนึกขึ้นได้สักทีว่ามันเป็นตำแหน่งที่จอยทาบริมฝีปากทิ้งรอยลิปสติกไว้

แม่งเอ๊ย สงสัยลืมถูออก คุณจอยเล่นเขาแล้ว

พีทมองตามเสี่ยเดินจากไป ไม่รู้ว่าร่างสูงอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ที่รู้ๆ...

เสี่ยครับ ลบรอยลิปสติกด้วยวิธีที่มึงทำมันทิ้งรอยอย่างอื่นไว้แทนโว้ย...
 







เช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะสดใส

จริงๆ มันไม่ใช่เช้าหรอก แต่เป็นสายเกือบเที่ยงแล้ว และอากาศก็ไม่ค่อยสดใสเท่าไรด้วย รายการข่าวช่วงเช้าถูกเปิดดูย้อนหลังโดยเสี่ยกรผู้ตื่นสายกว่าปกติเพื่อเช็กสถานการณ์เศรษฐกิจ การเมือง และอีกมากมาย สมกับเป็นนักธุรกิจพันล้าน หรืออันที่จริงเจ้าตัวก็แค่ไม่ชอบรายการวาไรตี้ที่กำลังฉายอยู่เลยเปิดดูข่าวย้อนหลังแทน

พีทไม่สนหรอกว่าโทรทัศน์กำลังฉายรายการอะไร เขาหมกมุ่นกับเกมออนไลน์ที่นานๆ ครั้งจะได้เล่น เหลือบมองช่องแชทที่มีเด็กประถมปลายกับมัธยมต้นหัวเกรียนด่ากันแล้วก็ถอนหายใจ พลางกดซ่อนช่องแชท แล้วคลิกเม้าส์รัวๆ

กรนั่งค้ำหัวพีทอยู่บนโซฟา มันแทบจะเป็นตำแหน่งประจำเวลาพีทกับกรมานั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ด้วยกัน ร่างสูงเหลือบมองพีทจากข้างหลังก็รู้ว่าเจ้าตัวแอบหัวเสียเบาๆ ผมยาวของร่างโปร่งขมวดเก็บเผยให้เห็นลำคอยาว กรเลื่อนสายตายังรอยแดงอมม่วงบนลำคอแล้วยิ้มมุมปาก

“เสี่ยมองไร?”

“ฉันมองเหรอ?” กรกอดอก มุมปากยกทั้งสองข้างพลางเลิกคิ้วขึ้น

“ก็เห็นเงาสะท้อนในจอคอมอยู่ว่ามอง”

“หึ”

ไม่ตอบแล้วยังมาหัวเราะใส่ หัวเราะใส่ยังไม่หัวเราะเต็มเสียง พีทที่เพิ่งเล่นเกมตาย รอตัวละครในเกมเกิดใหม่หันไปมองหน้าเสี่ยกรนิ่งๆ

“มองอะไร?” กรละสายตาจากโทรทัศน์มาสบตาพีทพลางเลิกคิ้ว พีทเบะปากพลางยักไหล่

“ผมมองเหรอ?”

“หึๆๆ” กรหัวเราะขึ้นจมูกเหมือนเดิม แต่ยิ้มกว้างจนเห็นฟัน พีทยิ้มออกมาบ้างอย่างยอมรับในความบ้าบออยากเอาคืนของตัวเอง

“...ภาคใต้มีฝนฟ้าคะนองร้อยละ 80 ของพื้นที่เนื่องจากอิทธิพลของพายุโซนร้อนจากประเทศจีน ทะเลมีคลื่นสูง 2-3 เมตรและมีลมแรงโดยเฉพาะฝั่งอันดามัน เรือเล็กควรงดออกจากฝั่งค่ะ...”

“เรือเล็กควรออกจากฝั่งต่างหาก...สงสัยผู้ประกาศไม่เคยฟังพี่ตูน” พีทพึมพำเล่นมุกชื่อเพลงกับตัวเองเบาๆ หันไปมองหน้าเสี่ยกรที่เลิกคิ้วแล้วก็ส่ายหน้าเอือมระอา

ไม่ใช่ผู้ประกาศข่าวแล้วแหละที่ไม่เคยฟังพี่ตูน แต่เป็นเสี่ยกรเนี่ยแหละ เล่นไปเสี่ยมันก็ไม่เก็ต คิดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
อันที่จริงดูพยากรณ์อากาศตอนนี้เหมือนจะช้าเกินไปด้วยซ้ำเพราะฝนห่าใหญ่เพิ่งหยุดตก และตอนนี้ก็ครึ้มฟ้าครึ้มฝน อยากจะตกลงมาอีกแล้ว

ใครว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใส ฟ้าหลังฝนช่วงพายุเข้าขมุกขมัวอย่าบอกใครเชียวล่ะ
 
 



อัพรัวๆ เลยจ้าาาา เดี๋ยวหลังปีใหม่มาอัพอีกที ขอโทษที่หายไปนาน อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคนอ่านน ฮือออ อย่าลืมไปกดไลค์แฟนเพจนะคะ ขี้เกียจแปะลิ้งก์ ใครใคร่เสิร์ชเสิร์ช เห็ดหอม Alt+1 ในเฟซบุ๊กเน้อ
บายค่าา
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.11 (19/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 26-12-2016 22:18:38
มาลงชื่อว่าอ่านอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง

เรื่องนี้มีประโยคดีๆที่ทำให้เราต้องโพสลงทวิตเลยทีเดียว

ชอบนิสัยแบบพีท

รอมาต่อนะคะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.11 (19/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 27-12-2016 09:45:11
มาลงชื่อว่าอ่านอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง

เรื่องนี้มีประโยคดีๆที่ทำให้เราต้องโพสลงทวิตเลยทีเดียว

ชอบนิสัยแบบพีท

รอมาต่อนะคะ  :pig4:


ขอบคุณมากเลยนะคะ ถ้ายังไงอย่าทิ้งกันนะ มาร่วมพูดคุยผ่านแท็ก #ทีมเสี่ยกร #ทีมพีท ในทวิตนะคะ คนเขียนอยากอ่านทุกความเห็นเลย T__T
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.11 (19/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 27-12-2016 14:07:11
เพิ่งได้เข้ามาอ่านกำลังอ่านเพลินๆเลยค่ะ หมดซะแล้ว

รอตอนต่อไปนะค่ะ

รอดูเสี่ยกับพีท
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.12(30/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 30-12-2016 09:04:04
Chapter 12



00.21 AM


ครืน...


ครืน!!!

เปรี้ยง!!!


“!!?” ร่างสูงสะดุ้ง แล้วลืมตาขึ้นขมวดคิ้วเพราะเสียงฟ้าผ่าที่ดังลั่นและทำเอาบ้านสั่นสะเทือนไปทั้งหลัง ก่อนจะเหลือบมองพีทที่น่าจะตื่นเพราะเสียงฟ้าร้องเหมือนกันแต่...

บนเตียงนั้นว่างเปล่า

กรเลิกผ้าห่ม พลางลุกขึ้นนั่ง ร่างสูงหันซ้ายหันขวา กวาดสายตาไปทั่วเตียง ก็หาพีทไม่เจอ เสียงฝนตกหนักอย่างต่อเนื่องดังสลับกับเสียงฟ้าร้อง และมีแสงฟ้าแลบ

ไปไหนของเขา...


ครืน!!!

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้ง แสงฟ้าแลบจากข้างนอกเพียงชั่วพริบตาให้คำตอบในสิ่งที่กรสงสัยทันที

 



เสียงฝนที่เทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว ประสานกับฟ้าคะนองทำให้คนผมยาวไม่สามารถนอนอยู่เฉยเหมือนเคย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่...

พีทรู้ว่าเขาจะผ่านมันไปได้เหมือนทุกที แต่ที่ต้องทนเผชิญอยู่ตอนนี้มันก็ทรมานเหลือเกิน

เขาที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมห้องไม่อาจควบคุมหัวใจที่เต้นด้วยอัตราเร็วเกินที่ควรจะเป็นกับอาการสั่นไปทั้งร่างกายได้ เสียงฟ้าร้องที่
ยิ่งประสานกับเสียงฝน ประกอบกับแสงฟ้าแลบแปลบๆ ยิ่งทำพีทดำดิ่งสู่ห้วงความทรงจำร้ายๆ ที่ผ่านไปกี่ปีก็ลืมไม่ได้
วันนั้นก็ฝนตกแบบนี้ เขานั่งกอดเข่าทำตัวให้ลีบที่สุด เรียกหาใครก็ไม่เสียงตอบกลับมาเลย

มันมืด... เสียงฟ้าร้องก็ดัง แต่คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าจังหวะที่ฟ้าผ่า ชั่วพริบตาที่มีแสงสาดให้เห็นร่างอาบเลือดของคนที่นั่งอยู่ที่นั่งฝั่งคนขับ

“ฮึก... อื้อ” พีทยกมือขึ้นปิดหู ก้มหน้าชิดเข่า

ไม่รู้กี่ปีที่เขาทนทรมานกับภาพความทรงจำพวกนี้เพียงคนเดียว แม้แต่แพรวก็ไม่เคยต้องรับรู้ความทุกข์ทรมานของเขา และไม่รู้
ว่าเขาต้องทนแบบนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน

เขารักหน้าฝน แต่เขาก็เกลียดหน้าฝนไปในเวลาเดียวกัน ย้อนแย้งในตัวเองดีไหม

“พีท” เสียงใครบางคนเรียกเขาในความมืด พีทไม่แน่ใจ มันคือเสียงในความทรงจำ ความฝัน หรือเสียงอะไร เสียงทุ้มนี้ หรืออาจจะเป็นเสียงของพ่อ?

“ฮือ ทรมาน” เขาทรมาน ชีวิตที่ต้องดิ้นรนมันเหนื่อยยากเหลือเกิน พีทไม่อยากยอมรับตัวเองเลย...

สิ่งที่พีทคิดไม่ใช่ความเสียใจต่อการตายของใคร แต่ความยากเย็นในการใช้ชีวิตหลังจากนั้นทำให้เขาถามตัวเองทุกครั้ง และเขารับความคิดส่วนนั้นของตัวเองไม่ได้


คุณตายทำไม ชีวิตเขาเป็นแบบนี้ทั้งๆ ที่ไม่ได้เลือกเองด้วยซ้ำ


“พีท” กรย่อตัวลงนั่งยองๆ มือหนาค่อยๆ เอื้อมไปจับมือทั้งสองข้างที่ประกบปิดใบหูตัวเองของพีท ก่อนจะบีบมันเบาๆ หวังจะเรียกให้พีทสนใจ “พีทครับ”

“...!?” เหมือนสติจะกลับมาอยู่กับปัจจุบัน ตอนนี้เขาไม่ได้ทรมานอยู่ในห้องนอนคนเดียวที่บ้าน พีทอยู่บนเกาะ กับคนเห็นแก่ตัวที่ใจร้ายเอาน้องสาวที่เขาอุตส่าห์ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเลี้ยงดูฟูมฟักอย่างทะนุถนอมมาขู่ให้ตามมาอยู่ด้วย ด้วยเหตุผลแค่เขาหน้าเหมือนแฟนเก่าของมัน

“พีท นี่กรเอง”

ไม่ใช่ เสี่ยไม่ใช่คนเลวร้ายแบบนั้น พีทรู้ตัวเองดีว่าที่ตัวเองยอมอยู่และไม่หนีไปไหนเพราะ...

“เงยหน้าขึ้นเร็ว เดี๋ยวหายใจไม่ออกนะ”

“...” กรดึงมือที่ปิดหูพีทมากุมไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พีทเงยหน้าขึ้นอย่างว่าง่าย แค่เพียงสบตาสีดำสนิทของกรน้ำตาที่อุตส่าห์หยุดไหลมันก็ไหลออกมาอีกระลอก

“ไม่ร้องไห้ครับ” กรยังคงพูดด้วยใบหน้านิ่ง และคำพูดที่ติดจะเหมือนคำสั่งแต่น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นฟังแล้วอุ่นวาบไปทั้งใจ

“...” พีทปล่อยให้น้ำตายังไหลออกมาเงียบๆ แต่ก็เงยหน้าให้กรเช็ดน้ำตาเบาๆ

“ลุกนะ ไปนอนบนเตียงกัน” กรดึงแขนพีทให้ลุกขึ้น แต่พีทกลับขืนตัวไว้

ไม่อยากลุก อยู่ตรงนี้ก็ปลอดภัยดีแล้ว

“ดื้อ” กรพูดสั้นๆ แค่นั้นแล้วก็สอดมือไปใต้รักแร้แล้วหิ้วปีกพีทอย่างง่ายดาย ร่างของพีทถูกย้ายไปนอนบนเตียง ในอ้อมกอดของคนตัวหนากว่าที่ชอบทำท่าทางเย็นชา

“...” ไออุ่นและเสียงหัวใจของกรเตือนพีทว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวแม้ว่าเสียงฝนฟ้าจะดังขนาดไหน ฝ่ามือที่วางอยู่บนหัว และ
โอบอยู่บนแผ่นหลังคล้ายจะบอกว่าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น เพราะเจ้าตัวจะไม่ไปไหน

“นอนนะ” มือของกรบนหัวเขาค่อยลูบผมพีทเบาๆ พีทรู้สึกดีที่มันไม่มีคำถามใดๆ มาจากกร

แค่อยู่ตรงนี้ด้วยกันก็พอ

“อือ”

พีทเองก็คงไม่ไปไหน...

...อาจเป็นเพราะลึกๆ เขาเองก็ไม่อยากอยู่คนเดียวเหมือนกัน



 



เช้าวันใหม่ที่น่าเขินอาย


พีทไม่ได้อายเรื่องที่มีคนรู้ว่าตัวเองกลัวฟ้าร้องฟ้าผ่า แต่กำลังเขินรอยยิ้มกับใบหน้าล้อเลียนของกร ยามที่รอยยิ้มของร่างสูงส่งมาให้พีททำตัวไม่ถูกว่าต้องทำหน้าแบบไหนตอบกลับ ให้กวนตีนกลับก็ใช่ที่ ให้ด่ากลับก็ใช่เรื่อง เลยได้แต่นั่งหลบตาเขินๆ

ไม่ยอมถามอะไรสักที เอาแต่ส่งยิ้มมาให้

เสี่ยกรมันร้าย มันต้องรู้แน่ๆ ว่าตัวเองมีรอยยิ้มพิฆาตถึงได้ไม่ค่อยยิ้มออกมาบ่อยๆ ซึ่งดีแล้ว เพราะฉะนั้นก็หยุดยิ้มซะที

“พีท”

“หือ?” พีทวางขนมปังชิ้นที่เพิ่งกัดลงบนจาน แล้วเงยหน้ากร ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะหลบตาซะหน่อย

“พีท”

“ครับเสี่ย?”

“หนูพีท” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้ากรอีกแล้ว มันดูล้อเลียนก็จริง แต่รู้อะไรไหม พีทยังไม่ได้สร้างภูมิคุ้มกันรอยยิ้มพร่ำเพื่อของเสี่ยกรโว้ย

“ขนลุกตัวเองบ้างไหมนั่น” พีททำหน้านิ่ง แต่จักจี้หัวใจพิลึก ทั้งๆ ที่ควรของขึ้น

“มานี่ มาหาเสี่ยเร็ว” พูดพลางเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วตบตักเป็นนัย พีทจิกตาอย่างแรง

“ไม่ใช่เด็กเสี่ย”

“ก็ไหนว่าอยากเป็นเด็กเสี่ย” พีทล่ะสงสัยจริงๆ ว่ากรจำได้ทุกอย่างที่เขาเคยพูดหรือเปล่า เก็บหมดทุกรายละเอียด ใส่ใจขนาดนี้จะไม่หวั่นไหวได้ไหม...

“ผมอัพค่าตัวแล้ว” พีทยักคิ้ว แล้วกัดกระชากขนมปังเท่ๆ เหมือนเสือฉีกเนื้อ

“ถ้ามานั่งตักฉันจะให้บ้านหลังนึง...”

“!?” พีทตาโตอย่างห้ามไม่ได้ เสี่ยกรแม่งพูดจริงทำจริงนะเท่าที่อยู่ด้วยกันมา หรือว่าพีทควรจะ...

“บ้านเลโก้น่ะ”

ไอ้เสี่ย... พีทขอถอนคำพูดที่บอกว่ากลัวจะหวั่นไหวละกัน
 



อากาศเย็นชื้น ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งวัน พีทไม่รู้จะทำอะไรจึงนอนขลุกอยู่บนเตียง พลางเปิดเพลงอกหักเคล้าเสียงฝนให้บรรยากาศตัวเอง

ทักแพรวไปแพรวก็ไม่ตอบ มันน่าเศร้าชะมัด

แกร๊ก!

เสียงปิดประตูห้อง ตามด้วยเสียงฝีเท้า ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเข้ามา เตียงยวบลงตามน้ำหนักตัวของร่างสูง พีทผงกหัวขึ้นมอง แล้วลุกขึ้นนั่งเป็นเพื่อนกร

“ไม่มีงานเหรอ?”

“ไม่เชิง” นัยน์ตาคมจ้องมา กรใช้ใบหน้าพิฆาตเหยื่อแบบซาตานจ้องมองพีทราวกับจะเขมือบจิตวิญญาณ ไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นใบหน้าเดียวกับคนที่ยิ้มล้อเขาเมื่อเช้า

พีทยื่นมือไปข้างหน้า จับแก้มกร แล้วดึงยืดอย่างถือวิสาสะ และไม่กลัวความตาย “หมั่นไส้”

“...” กรหลุบตามองมือที่ดึงแก้มตัวเอง ก่อนจะใช้มือหนาของตัวเองรวบมือทั้งสองข้างมากุมไว้ แล้วสบตาพีทหน้าตาย

“...คุณอยากรู้เรื่องของผมไหม?”

“...” เชื่อว่าต่อให้เขาไม่บอก เสี่ยกรก็จะไม่ถามอะไรเซ้าซี้ แต่พีทรู้สึกว่ามันไม่แฟร์ ในเมื่อกรยอมบอกเรื่องของตัวเองเกือบทุกอย่างที่เขาสงสัย ทำไมเขาจะเล่าเรื่องของตัวเองให้ร่างสูงฟังบ้างไม่ได้

“พ่อผมรถคว่ำตายวันที่ฝนตกหนัก ผมเลยกลัวฝนตก” เล่าสั้นๆ คร่าวๆ ก็พอ เสี่ยกรเป็นคนฉลาด เดี๋ยวก็เข้าใจได้เอง “นี่เป็นความลับสุดยอดเลยนะ แม้แต่น้องสาวผมก็ไม่รู้”

“แล้วเรื่องที่นายเป็นเกย์?” กรยิ้มมุมปาก บีบมือเรียวของพีทที่เริ่มเนียนนุ่มตั้งแต่เจ้าตัวใช้แฮนด์ครีมที่เขาซื้อให้อย่างต่อเนื่อง แล้วปล่อยให้มันเป็นอิสระ

“อันนั้นมันมุกครับเสี่ย” พีททำหน้าหงิก ก่อนจะถูกเสี่ยกรใช้กำลังผลักให้นอนราบไปกับเตียง แล้วขยับตัวขึ้นคร่อม “รุนแรงอีกและ เห็นผมเป็นโสรยาจริงๆ หรือไง”

“...” หน้าของกรขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จนพีทเห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่ในนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้น และปลายจมูกสัมผัสกันเบาๆ
ริมฝีปากของกรเลื่อนมาแตะเบาๆ บนหน้าผาก ตามฝ่ามือหน้าที่เกลี่ยเส้นผมข้างใบหู “นอนซะ เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนไม่ใช่เหรอ”

“...” พีทมองตามมือที่จับผมทัดหู ก่อนจะยิ้มบางออกมา “คุณทำแบบนี้กับทุกคนเป็นปกติเหรอเสี่ย?”

เหมือนกับเขาที่ยอมให้ใครเข้าถึงตัวได้ง่ายๆ กรอาจเป็นพวกที่ใจดีกับชาวบ้านไปทั่วก็ได้

“ไม่รู้สิ” กรยิ้มตอบ พีทไม่รู้จะหลบตาไปไหน เลยต้องมองรอยยิ้มนั้นอย่างเสียไม่ได้ “แต่ฉันไม่เคยทำกับแฟนเก่านะ”

จะบอกว่าไม่เคยอ่อนโยนหรือลวนลามแฟนเก่างั้นเหรอ เชื่อได้ตายล่ะ...

“แหวะ” ถึงจะปากแหวะแต่ไม่รู้ทำไมคันแก้มยุกยิก หน้าเน่อเห่อร้อนไปหมดแล้ว พีทพลิกตัวนอนตะแคง จังหวะเดียวกับที่กรผละตัวออก

“ไม่ต้องไปบาร์นะวันนี้”

“ถ้าฝนตกน่ะนะ”

ถึงเสี่ยกรจะจอมบงการแต่เรื่องที่จะห้ามไม่ให้พีทไปบาร์นี่เขาค้านสุดใจขาดดิ้น

จะให้อยู่กับเสี่ยกรทั้งวันทั้งคืน... อันตรายกับหัวใจจะตายไป
 





01.05 AM

นักดนตรีหนุ่ม กับลูกค้าอีกสองสามคนนั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ พีทและสองลูกค้ารุ่นน้องคุยกันถูกคอเป็นพิเศษว่าด้วยเรื่องดนตรีและชีวิต

คนหนึ่งเพิ่งเรียนจบทำงานเป็นช่างภาพฟรีแลนซ์ ชอบออกเที่ยวแล้วถ่ายรูปไปตามสถานที่ต่างๆ มีงานจ้างบ้างแต่ก็ไม่มาก เป็นคนที่ดูใช้ชีวิตคุ้มดี พีทชื่นชมแบบนั้นแม้ว่าเจ้าตัวช่างภาพจะเป็นรุ่นน้องเขาอยู่หลายปี

ส่วนอีกคน ทนกับงานออฟฟิศไม่ไหว เลยลาออกมาตามฝัน แบ่งเงินก้อนหนึ่งมาตามหาจุดหมายของชีวิตที่ทะเล ก็เป็นคนที่มีความมุ่งมั่นดี แต่อินดี้ไปหน่อยนะพีทว่า...

แต่ไอ้ที่คุยกันยาวไม่ใช่แค่ถูกคอเพราะรสนิยมทางดนตรีเข้ากันได้หรอก แต่เป็นเพราะพวกเขาติดฝนห่าใหญ่ที่เทลงมาไม่ได้ตั้งตัวร่วมชั่วโมงกว่าแล้ว

“พี่พีท” เท็นเดินมาสะกิดพีทน้อยๆ ทันทีที่ร่างสูงของเจ้านายเดินมาทางนักดนตรีหนุ่ม พีทตกใจอยู่ไม่น้อย พลางเหลือบมองนาฬิกาในร้าน

เชี่ย ตีหนึ่งครึ่งแล้ว เลยเคอร์ฟิวมาชั่วโมงกว่าเลยเหรอเนี่ย

“เสี่ย...” พีทยิ้มแหย รีบปลีกตัวออกมาทักทายเสี่ยกรก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาที่โต๊ะ “มาทำไมเหรอ?”

“มารับนายกลับ” ปากบอกว่ามารับกลับ แต่แววตาเสี่ยเหมือนอ่านได้ว่า ‘ทำไมมึงยังไม่กลับ’ มากกว่าอีกนะนั่น

“มารับทำไม เดี๋ยวก็กลับแล้ว เนี่ย ติดฝน ฝนซาก็ว่าจะกลับเลย” พีทยิ้มเหงือกแห้ง แก้ตัวเต็มที่ จะให้เสี่ยรู้ไม่ได้ว่าคุยเพลินจนลืมดูเวลา

“...ฝนตกไม่ใช่หรือไง มารับกลับก็ถูกแล้ว”

“คุณ... คุณไม่น่าลำบากเลย เดี๋ยวยืมร่มพี่แตมก็ได้...” พูดพลางหันไปสบตากับน้องๆ ลูกค้าที่มองมาทางเขาเป็นพัก

“กลับ”

“...”

“...” จ้องตากันเหมือนเล่นสงครามประสาท พีทถอนหายใจ ดีที่เสียงฝนตกมันดังกลบหมด ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะ

กรเดินตามไป คงกะว่าถ้าร่างโปร่งไม่กลับก็จะฉุดกระชากลากถูให้รู้แล้วรู้รอดอะไรประมาณนั้น แต่โชคดีไปที่พีทเป็นคนที่ประเมินสถานการณ์เก่ง คนผมยาวทันทีที่ถึงโต๊ะก็บอกลาสองลูกค้าหนุ่มเรียบๆ

“พี่กลับก่อนนะ”

“เอ้า กลับแล้วเหรอ งั้นผมขอเบอร์พี่ไว้ได้ไหม”

“...”  กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ให้ แต่เผอิญหางตาเหลือบไปเห็นสายตาแช่แข็งของเสี่ยกรซะก่อน คงจะไม่พอใจที่เขากลับช้า แล้วยังจะให้ต้องมารอ คาดว่าถ้าให้รอนานกว่านี้คงพากันแข็งตายไปทั้งร้าน คิดได้อย่างนั้นพีทก็โบกมือปฏิเสธ “ไว้พรุ่งนี้ได้ไหม จะกลับกันแล้วเหรอ?”

“ผมอะยัง แต่ไอ้ต่อ...”

“งั้นพี่เอานามบัตรผมไปละกัน” หนุ่มช่างภาพส่งนามบัตรให้ พีทรีบรับมา ก่อนจะหันไปหากร

“อะ เสร็จแล้ว กลับกันเสี่ย”

“...” เสี่ยไม่ตอบแต่จับข้อมือพีทแล้วดึงให้เดินตามตัวเองไป


ไม่รู้ทำไม สองลูกค้าหนุ่มกำลังจ้องตากันด้วยความสงสัย เพราะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศของผัวหึงเมียเด็กจนอยากกกไว้แต่ในบ้าน
 





ทุกคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้คนเขียนมากๆ เลยนะคะ ช่วยกันคอมเมนท์หน่อยน้า

ถ้าใครเล่นทวิตเตอร์ มาร่วมพูดคุยผ่านแท็ก #ทีมเสี่ยกร #ทีมพีท #เสี่ยกรพีท #DILLYE(ย่อมาจาก Do I look like your ex เน้อ) ในทวิตนะคะ แท็กไหนก็ได้ คนเขียนอยากอ่านทุกความเห็นเลย T__T
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.12 (30/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 30-12-2016 09:39:42
กำลังไถโทรศัพท์อ่านๆเพลินๆ อ้าวววว จบตอนเฉยยยย

ว่าแล้วว่าหนูพีทต้องมีปมเรื่องครอบครัว

ส่วนเสี่ยกรนี่หึงหนูพีทอะดิ   :hao3:

เราไม่อยากให้เสี่ยมองว่าพีทเป็นตัวแทนใครเลย  หวังว่าความสัมพันธ์จะพัฒนามากขึ้น

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.12 (30/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 30-12-2016 11:43:18
เสี่ยนิ่งไปอ่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.13 (31/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 31-12-2016 11:54:12
Chapter 13




ครืน!

ฝนตกเป็นสายอย่างต่อเนื่อง และหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด พีทที่กำลังเดินออกจากร้านสะดุ้งเบาๆ กับแสงฟ้าแลบและเสียงฟ้าผ่า ยังดีที่กรจับมือเขา แต่พอร่างสูงปล่อยมือไปกางร่ม พีทก็ใจแป้วขึ้นมาดื้อๆ

อยู่ในร้านไม่รู้เลยว่าฟ้าฝนจะแรงขนาดนี้ ก็แหงล่ะ พายุเข้า พีทน่าจะเชื่อที่กรบอกว่าไม่ต้องมาทำงานที่บาร์ ลำบากตัวเองต้องมาหวาดกลัวกับเสียงฟ้าร้องไปอีก

กรกางร่มและสะกิดให้คนผมยาวเดินตามลงบันไดร้าน ร่างสูงพาพีทเดินกลับไปตามทาง ในความมืด กับลมฝนที่พัดกระหน่ำ
สองร่างภายใต้ร่มคันเดียวกันท่ามกลางสายฝน มองแค่แผ่นหลังก็เห็นความแตกต่าง แผ่นหลังของกรให้ความรู้สึกของความแข็งแกร่งและพึ่งพาได้ แต่แผ่นหลังของพีท นอกจากจะมีผมหยักศกที่ไม่ได้มัดปล่อยยาวถึงกลางหลัง มันก็ดูบอบบางจนน่ากลัวว่าลมฝนจะพัดเอาตัวของชายหนุ่มหักเป็นสองท่อนได้

ครืน!!

พีทสะดุ้งเพราะเสียงฟ้าร้องอีกครั้ง พร้อมๆ กับที่กรโอบพีทไว้ในอ้อมแขนอัตโนมัติ ฝนตกแรงมากจนร่มก็กันน้ำฝนไม่ได้หมด ละอองฝนสาดกระเซ็นมาโดนพีท นั่นทำให้กรโอบพีทแน่นขึ้นไปอีกเพื่อให้ร่มคันเดียวกันคนสองคนจากน้ำฝนได้

ครืน...

ครืน!!!

พีทไม่มีเวลามาสนใจหรอกว่าตัวเองจะเปียกไหม เพราะหัวใจที่เต้นแรงกำลังเร่งจังหวะตามเสียงฟ้าร้องที่ดังถี่ขึ้น เขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว พีทต้องการที่ๆ ปลอดภัย เขาอยากนั่งลงกอดเข่า รู้สึกเหมือนจะเดินต่อไปไม่ได้แล้ว

เปรี้ยง!!!

“อื้อ!” แค่ฟ้าร้องดังกว่าปกติ กับแสงที่แลบลงมาเป็นสาย ก็ทำให้พีทสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของกร ทรุดลงนั่งยองๆ กับพื้น แล้วยกมือปิดหู พลางหลับตาแน่น

ไม่ไหว เขาเดินต่อไปไม่ไหว ถ้าฟ้ามันจะผ่าโดนพีทตรงนี้ก็ให้มันผ่าเขาตายไปเลย

กรไม่ได้ตั้งตัวว่าพีทจะสะบัดตัวหนีเลยเผลอเดินถือร่มห่างไปสองสามก้าว ฝนเทลงมาเปียกตัวพีทเต็มๆ ร่างสูงรีบหมุนตัวกลับไปหาพีท ก่อนจะนั่งลงระดับเดียวกับร่างโปร่ง แล้วจับแขนที่ยกขึ้นปิดหูของพีท

“พีท!?”

ครืน!!!

“อื้อ!”

“พีทครับ” กรดึงแขนพีทออก พร้อมๆ กับที่พีทผวาโอบคอกรแล้วซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง “ลุกนะ อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านแล้ว”

“...” พีทไม่ตอบ และก็ไม่ขยับด้วย ฝ่ามือจิกแน่นที่หลังคอของกร ใบหน้าฝังลงกับไหล่กรแน่นไปอีก

“พีท?” กรลูบผมนุ่มที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน แหงนมองฟ้าฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด... นั่นแปลว่าจะนั่งแบบนี้รอจนฝนหยุดคงเป็นไปไม่ได้ กรตัดสินใจหุบร่มแล้วกระซิบข้างหูพีท เผื่อว่าพูดธรรมดาแล้วจะโดนเสียงฝนกลบหมด “ปล่อยก่อนนะ เดี๋ยวขี่หลังกรนะครับ”

“...” พีทไม่ปล่อยทันที แต่คลายแรงที่โอบคอกรลง

เขารับรู้ว่าตัวเองกำลังเป็นภาระของกร แต่พีทไม่เคยรู้เลยว่าการเป็นภาระให้คนอื่นดูแลมันรู้สึกดีขนาดนี้

กรหมุนตัวหันหลังให้พีท ก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างวาดพาดบนไหล่ สอดมือไปใต้ขาพับ แล้วยกพีทขึ้นไปอยู่บนหลังอย่างง่ายดาย

พีทแนบหน้าลงก็ไหล่กว้าง น้ำตารื้นอย่างควบคุมไม่ได้ ฝนยังเทลงมา และฟ้าก็ร้องดังจนเขาไม่แน่ใจว่ากรจะได้ยินสิ่งที่พีทพูดไหม

“ขอบคุณ”


 

02.02 AM

พีทเปียกไปทั้งตัว ยืนนิ่งราวโดนพายุฝนพัดพาสติลอยหายไปแล้ว กรหยิบผ้าเช็ดตัวจากตู้เสื้อผ้า ก่อนจะออกแรงจูงมือพีทให้เดินตามตัวเองเข้าห้องน้ำ

พีทมองตามมือตัวเองเข้ามายืนนิ่งในห้องน้ำต่อ เสื้อเชิ้ตเปียกๆ แนบลู่ไปกับลำตัวเขา เสี่ยกรวางผ้าเช็ดตัวบนหัวพีทแล้วขยี้เบาๆ

“เช็ดซะ”

“...” แน่นอนว่าพีททำตามอย่างว่าง่าย มันเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวที่ยอมคนง่ายๆ ถ้ามันไม่ได้ทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อน หรือเพราะว่าสติเขายังไม่เข้าที่ พีทก็ไม่แน่ใจ

หรือมันอาจจะเป็นเพราะกร พีทถึงยอมไปซะหมด?

ร่างสูงละสายตาจากมือที่เช็ดผมของพีทมามองร่างกายที่ได้สัดส่วน เสื้อที่เปียกชุ่มและแนบลำตัวเผยให้เห็นส่วนโค้งของผู้ชายตัวสูงสมส่วน ขาดแต่มัดกล้ามเนื้อเท่านั้นที่จะทำให้คนตรงหน้ามีสภาพไม่ต่างกับกร

พีทเตี้ยกว่ากรนิดหน่อย ส่วนสูงของร่างโปร่งสิ้นสุดที่ปลายจมูก กรไล่สายตาลงมาถึงไหปลาร้าที่โผล่พ้นคอเสื้อเชิ้ตที่ไม่ติดกระดุมเม็ดบน น้ำหนักของน้ำที่เปียกตัวเสื้อรั้งคอเสื้อให้เปิดเห็นไหล่ข้างหนึ่ง

“...” กรสัมผัสไหล่ขาวอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนมือมาปลดกระดุมเสื้อให้พีท “ถอดเสื้อนะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด”

“...” พีทชะงักมือที่เช็ดผม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองตามมือกรที่ไล่ปลดกระดุมทีละเม็ด

ทุกๆ เม็ดกระดุมที่ถูกปลดออกมันช่างดูเชื่องช้าในสายตาเขา ใจของพีทเต้นตึกตักอย่างหาสาเหตุไม่ได้

...ยิ่งตอนที่กระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดออก...

“!?” กรเงยหน้าสบตากับพีท มือหนาที่กำลังจะปลดกระดุมกางเกงยีนของพีทชะงักไปเพราะมือเรียวของเจ้าของกางเกงจับบนมือกรได้ทันท่วงที

“คุณก็ตัวเปียกไม่ใช่เหรอ?” พีทหลุบตามองมือที่ยังไม่ละจากขอบกางเกงแล้วสบตากับกร “จัดการตัวเองก่อนดีไหม ที่เหลือผมทำเอง”

“...”

กรสบตาพีทนิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยอมผละออกจากร่างกายพีท แล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
 



กรเดินเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้งพร้อมผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืนกับร่างที่เปลือยท่อนบนของตัวเอง ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยที่เห็นพีทกำลังหันหลังถอดกางเกงออกทีเดียวพร้อมกัน ทั้งยีนและบ็อกเซอร์

“เสี่ย?” ออกปากเรียกแต่ไม่หันมามองเขา พีทที่เปลือยไปทั้งร่างเดินตรงไปหาอ่างอาบน้ำตรงหน้า แผ่นหลังขาวถูกเผยให้เห็นเต็มตาทันทีที่มือเรียวรวบผมไปข้างหน้า

ขาเรียวก้าวขึ้นข้างหนึ่งเตรียมจะลงอ่าง ทุกท่วงท่าดึงดูดสายตาให้กรมองอย่างละสายตาไม่ได้ ใบหน้าเรียวหันกลับมามองเขาเล็กน้อย ริมฝีปากที่หยักยิ้ม พร้อมๆ กับดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยให้ภาพของเทพเจ้าที่อยากเล่นสนุกกับมนุษย์โลก

“อาบด้วยกันไหม?”

“...” กรกลืนน้ำลาย นัยน์ตาสีดำจ้องร่างเปลือยเปล่าราวกับจะกลืนกินร่างทั้งร่าง “รู้ตัวไหมว่ากำลังอ่อย”

“ฮะๆ” พีทหัวเราะประชดในขณะที่พาตัวเองลงไปนอนในอ่างอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว คนผมยาวใช้หางตามองกรเล็กน้อย “ก็คุณบอกให้ผมทำให้คุณหลงรักผมไม่ใช่เหรอ”

พีทก็พูดเล่น ไม่ได้คิดว่าจริงจังว่าไอ้ทำอยู่มันจะไปมีผลกระทบกับหัวใจของเสี่ยมันหรอก

แต่เสี่ยกรนี่สิ... พักหลังมองพีทเป็นพีท ไม่มีมุมไหนทับซ้อนกับคนในความทรงจำได้เหมือนเคยเลย


 


08.55 AM

มันช่างน่าหัวร่อให้ฟันร่วงเสียจริง เมื่อคนที่กลัวว่าเขาจะเป็นหวัดดันเป็นไข้ซะเอง พีทเดินถือถ้วยข้าวต้มที่รีสอร์ททำไว้ให้แขกกินเป็นอาหารเช้าเข้ามาในห้องนอน ก่อนจะทรุดลงนั่งบนเตียง มองใบหน้าที่ขมวดคิ้วแน่นเพราะพิษไข้ของเสี่ยกร

ตัวก็ใหญ่ โดนฝนนิดเดียวไม่สบายซะแล้ว เสี่ยหนอเสี่ย

“เสี่ย”

“...”

“เสี่ยกร” พีทเรียกซ้ำพลางตบหน้ากรเบาๆ ให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว

“...”

“คุณกร”

“...” ดูท่าทางเปลือกตามันหนักจนทำได้แค่หยีตามองเขา แถมน่าจะเมาพิษไข้ด้วย “บอส?”

“...” พีทนิ่งไป ก่อนจะพูดติดตลก “ผมไม่ใช่เจ้านายคุณนะ ไม่ต้องเรียกผมว่าบอสก็ได้”

แต่ใช่ว่าพีทจะจำไม่ได้ซะหน่อยว่าบอสน่ะชื่อใคร เพราะอย่างงั้นถึงได้หน้าเจื่อนอย่างห้ามไม่ได้นี่ไง

“ลุกกินข้าวสักนิดเถอะเสี่ย จะได้กินยา”

“...” กรลุกขึ้นมานั่งพิงหัวกับเตียง เหลือบมองพีทที่ยกถ้วยข้าวต้มส่งให้ตัวเอง

“กินได้เลย มันไม่ร้อนหรอก แค่อุ่นๆ” พีทพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปเอาน้ำกับยามาให้

นั่งมองจนกรกินยาเรียบร้อย พีทก็จัดแจงห่มผ้าให้ร่างสูงพลางส่งยิ้มบางให้ กรค่อยๆ หลับตาลง พร้อมๆ กับภาพของพีทที่เก็บถ้วยชามเดินออกจากห้องนอนเป็นภาพสุดท้าย
 



ตกเย็นฝนตกพรำๆ

กรฟื้นตัวจากไข้สมกับเป็นเสี่ยกรผู้ยิ่งใหญ่ที่จะไม่ยอมนอนซมเพราะพิษไข้ อะไรที่ทำให้พีทรู้ว่ากรอาการดีขึ้นแล้ว นั่นก็เพราะว่าเจ้าตัวดันนึกครึ้มลุกมานั่งมองสายฝนโปรยปรายเป็นพระเอกเอ็มวีเพลงอกหักน่ะสิ

“อะแฮ่ม” พีทที่ยืนพิงกรอบประตูมองอยู่นานสองนานส่งเสียงกระแอม ซึ่งนั่นก็เรียกความสนใจของกรได้แค่แป๊บเดียว เพราะพอหันมามองพีทได้แวบเดียว เสี่ยกรก็หันหน้ากลับไปยังประตูกระจกข้างหน้า

พีทเบ้ปาก ก่อนจะเดินอ้อมมาข้างหน้ากรอย่างจงใจบังภาพตรงหน้า ให้อีกฝ่ายมองเห็นแต่ตัวเอง มือเรียวที่กอดอกคลายลง “ไข้ลดแล้วเหรอ?”

กรมองตามมือที่วางทาบบนหน้าผากตัวเอง ก่อนจะเหลือบมองพีทที่ก้มมองตัวเองพอดี นั่นทำให้กรสบตากับพีทเข้าอย่างจัง

“!?” พีทตกใจเมื่อจู่ๆ กรก็ดึงเขาอย่างแรงให้ทรุดนั่งลงบนต้นขาแกร่ง พลางใช้แขนข้างหนึ่งรวบเอวไว้

กรยิ้มมุมปาก นัยน์ตาร้ายกาจตามเคย มือหนากดท้ายทอยพีทให้ก้มหน้าลงมามากขึ้น ก่อนร่างสูงจะขยับหน้าผากตัวเองไปแตะหน้าผากพีท “วัดไข้เขาวัดกันอย่างนี้ต่างหาก”

 พีทรู้ว่ากรยิ้มมีเสน่ห์มากๆ แต่เขาก็เกลียดเวลามันส่งมาพร้อมสายตาชวนใจวูบของเจ้าตัวจริงๆ มืออุ่นๆ ที่กดอยู่ตรงท้ายทอยค่อยๆ ผ่อนแรงลง พร้อมกันกับนัยน์ตาสีดำที่อ่อนแสงลงจนอย่างน่าใจหาย

“พีท...” ไม่ใช่แค่แววตาอ่อนลง แต่น้ำเสียงก็อ่อนโยนไปด้วย “ขอโทษ”

“...” พีทย่นคอมองกรจนเหนียงออก ก่อนจะขมวดคิ้ว พลางเอียงคอ “ขอโทษ? เรื่องอะไร?”

“เรื่องเมื่อเช้า ที่ฉันเผลอ...”

“อ๋อ... ผมไม่ถือสาหรอกน่า” พีทยกมือขึ้นตบแก้มกรเบาๆ ก่อนจะก้มลงใช้ทีเผลอแกะมือที่โอบอยู่ที่เอว “คุณจะเรียกชื่อใครก็ได้ แค่ไม่คิดใช้ผมไปแทนที่ใครก็พอ”

“ฉัน... ลืมไม่ได้”

“...” พีทเงยหน้า และไม่อาจละสายตาไปจากนัยน์ตาสีดำสนิทที่สั่นระริกของกรได้

ว่ากันว่าคนที่เงียบที่สุด ตอนร้องไห้จะน่าสงสารที่สุด…

พีทไม่อยากเห็นตอนนั้นที่กรเสียน้ำตาหรอก

มือที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะแกะเอามือหนาของกรออกจากเอวยกขึ้นประกบใบหน้าคมอย่างแผ่วเบา ตัวกรยังอุ่นๆ อยู่เลย พีทยิ้มบาง

“ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืมสิ คุณอย่าคิดว่าคุณจะลืม แค่ปล่อยมันไป เดี๋ยวมันก็หายไปเองแหละ”

“...”

“ไม่ได้หมายถึงความทรงจำของคุณกับเขาจะหายไปนะ แต่ความรู้สึกต่างหากที่หายไป”

“...”

“จะว่าไปมันก็ผ่านมานานแล้วนี่นา แล้วความรู้สึกที่ยังอยู่หรือความทรงจำล่ะที่ทำให้คุณทรมาน?” พีทแกว่งขาแรงๆ ในเมื่อกรไม่ปล่อยเขาลงจากตักสักทีก็ขอก่อกวนด้วยการแกว่งส้นเท้าเตะน่องแข็งๆ ของเสี่ยมันละกัน

“...” กรไม่ตอบ พีทเลยไม่รู้ว่ากรได้เก็บสิ่งที่เขาพูดไปคิดไหม แต่เอาเถอะ มันก็แค่ปรัชญาความรักจากคนที่ไม่เคยจริงจังกับความรัก ไม่ต้องไปสนใจมันมากก็ได้

และก็จริงที่ว่ากรไม่ได้สนใจมันเลย ร่างสูงเอาแต่จ้องริมฝีปากของพีททั้งยามที่ขยับพูด และยามที่มันอมยิ้ม

“!?” พีทตกใจที่อยู่ๆ กรก็ทิ้งหัวลงบนไหล่เขา หน้าผากของกรอุ่นๆ เดาว่าไข้คงกลับหรือว่าอะไร? แต่ก็ไม่ได้ถาม พีทยกมือขึ้นลูบหัวกรเบาๆ และแอบหัวเราะให้ลำคอเพราะความแอบงอแงของร่างสูง


“...” ภายใต้ใบหน้าที่ฝังอยู่บนไหล่บาง กรลอบยิ้มกว้างอย่างควบคุมไม่ได้

พีททำเหมือนกรเป็นเด็ก ทั้งๆ ที่ตัวเองมีมุมน่าทะนุถนอมและน่าหมั่นเขี้ยวเต็มไปหมด แต่กรจะไม่มีทางให้พีทรู้หรอกว่าพักหลังมานี้เขาชอบที่ได้เห็นพีทหลากหลายมุมแค่ไหน

ในหัวกรนี่ก็บ้าเหลือเกิน แค่นึกถึงพีทมันก็มีแต่คำๆ เดียววนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด



‘น่ารักเป็นบ้า’
 




อัพนิยาย ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่กันค่ะ เย่ๆๆ

ทุกคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้คนเขียนมากๆ เลยนะคะ ช่วยกันคอมเมนท์หน่อยน้า

ถ้าใครเล่นทวิตเตอร์ มาร่วมพูดคุยผ่านแท็ก #ทีมเสี่ยกร #ทีมพีท #DILLYE(ย่อมาจาก Do I look like your ex เน้อ) ในทวิตนะคะ คนเขียนอยากอ่านทุกความเห็นเลย T__T
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.13 (31/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 31-12-2016 22:17:18
จริงๆเราก็เข้าใจกรนะ ในเรื่องของความรัก

ที่จริงไม่มีใครสามารถลืมความทรงจำที่ทำร่วมกันกับคนที่เรารักได้หรอก เพียงแต่ว่าควรจะเก็บความทรงจำดีๆเอาไว้เพียงเท่านั้น

ก็อย่างที่พีทพูด "ความทรงจำไม่หายไปหรอก มีแต่ความรู้สึกต่างหากที่หายไป"

ขอบคุณสำหรับของขวัญส่งท้ายปีนะ รอตอนต่อไปนะคะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.13 (31/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 31-12-2016 23:02:50
ขอบคุณของขวัญส่งท้ายปีนะคะ  :impress2:
ติดแทคทีมนอนเปื่อยเค้าท์ดาวน์บ้าน 5555
เราชอบที่นิยายเรื่องนี้มีพัฒนาการของตัวละครขึ้นเรื่อยๆ ชอบที่ตอนนี้เสื่ยกรเริ่มมองในตัวตนของพีทไม่ใช่แฟนเก่า บอกเลยค่ะรักนิยายเรื่องนี้
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.13 (31/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 31-12-2016 23:50:22
เหมือนจะรักกัน แต่ก็ยัง  :z10:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.13 (31/12/59)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 01-01-2017 10:06:30
รอตอนต่อไปค่าาา
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.14 (01/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 01-01-2017 11:25:30
Chapter 14



บ่ายๆ ของอีกวัน

พีทนอนอืดพาดบนโซฟา โทรทัศน์ฉายซีรีส์ฝรั่งรีรันรอบที่ล้าน แต่เขาก็ยังนอนดูเพียงเพราะกรไม่เปลี่ยนช่อง ถุงขนมที่กรไปหามาจากไหนมาให้ไม่รู้วางอยู่บนอก พีทหยิบมันใส่ปาก ทั้งๆ ที่นอนอยู่ เป็นอาการที่เรียกได้ว่า ขี้เกียจจนนอนกิน

“วันนี้ฟ้าโปร่งเนอะ”

“ก็แค่สองสามวันนี้เท่านั้นแหละ” ราวกับรู้ใจพีท กรกดเปลี่ยนช่องไปเป็นช่องหนังแทน ก่อนจะเหลือบมองพีท “นั่งกินดีๆ”

“...” พีทหันหน้าไปมองกร ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ขยับเขยิบตัวจนได้องศา ...แล้วทิ้งหัวลงบนต้นขากร พลางยิ้มเผล่

หลายวันมานี้พีทรู้แล้วว่ากวนประสาทกรยังไงเจ้าตัวก็ไม่โกรธ เลยจัดเต็มแบบเรียบๆ ตามสไตล์พีท

มือเรียวหยิบขนมยื่นขึ้นจ่อปากกร นัยน์ตาสีดำของร่างสูงเหลือบมองมันน้อยๆ ก่อนจะอ้าปากงับอยู่ดี

“เก่งๆ” พีทยิ้มพอใจ ในขณะที่กรก้มหน้าลงสบตาตัวเอง ร่างสูงยิ้มมุมปากอีกแล้ว คราวนี้มันมาพร้อมกับคำพูดเสียดสีแสนเจ็บแสบ

“กินแล้วก็นอน รู้ตัวไหมว่าพุงออกแล้ว”

“หืม?!” พีทเลิกคิ้วเหมือนไม่เชื่อ แต่มือก็ตะปบพุงตัวเองเบาๆ “ไม่น่า...”

แต่มันก็ป่องๆ เหมือนกัน เขาไม่ค่อยได้ถ่ายด้วยไง กิน นอน เดินไปบาร์ นั่งเล่นกีตาร์ เดินกลับ นอน วนลูปอยู่แค่นี้ ไม่มีเวลาไหนที่ใช้พลังงานจริงจังเลย

“หรือผมควรหากิจกรรมใช้พลังงานทำดีนะ” นัยน์ตาแพรวพราวเข้ากับรอยยิ้มมีเลศนัย เส้นผมที่คลอเคลียหน้ายิ่งเสริมคำพูดกำกวมให้ถูกจับฟัดเอาได้ง่ายๆ

“...” กรหรี่ตาลงอย่างสบประมาท พีทหัวเราะ

“หึๆ ผมไม่ขอให้คุณช่วยหรอก เดี๋ยวคุณจะไข้กลับ” พีทกลอกตาขึ้นอย่างใช้ความคิด “ทำอะไรดีล่ะ ที่นี่ทำอะไรได้บ้าง เตะบอลได้ไหม?”

“...” กรปล่อยให้พีทนึกเอาเอง ถ้าคิดว่าจะเตะบอลริมหาดได้ก็ตามสบายเลย

“ว่ายน้ำไง รีสอร์ททุกรีสอร์ทมันต้องมีสระว่ายน้ำอยู่และ”

“...” กรก้มมองรอยยิ้มบนหน้าพีท

“เย็นนี้ไปว่ายน้ำกันนะเสี่ย”
 




ตะวันเกือบลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอมส้ม แดดร่มลมนิ่ง เป็นเวลาที่พีทหย่อนเท้าลงในสระว่ายน้ำที่มีน้ำเย็นๆ เต็มสระ

ร่างของคนผมยาวเปลือยท่อนบนอวดผิวขาวซีดของตัวเองก้าวเท้าลงไปในสระที่ความลึกมากขึ้น ผมยาวสยายลอยขึ้นเหนือผืนน้ำด้วยใช้อภิสิทธิ์ของเจ้าของรีสอร์ทที่จะไม่ใส่หมวกว่ายน้ำ และไม่ยอมรัดผม เพราะกลัวยางรัดผมลูกไม้ที่แพรวให้จะเปียกน้ำขึ้นเชื้อรา

พีทหันหลังกลับไปมองคนที่มาด้วย เสี่ยกรนอนเอกเขนกบนเก้าอี้ตัวยาวสวมกางเกงขาสามส่วนแบบเดียวกับเขา กับเสื้อกล้ามย้วยๆ แบบที่อาแปะร้านโชห่วยชอบใส่ แต่มันกลับดูเป็นแฟชันเมื่ออยู่บนตัวกร นัยน์ตาคมทอดมองมาทางเขาอยู่เหมือนกัน เพราะอย่างนั้น พีทถึงสบตากรเข้าเต็มๆ

“ไม่เล่นด้วยกันเหรอ?” พีทหรี่ตาลงเพราะแสงแดดแยงตา พลางยิ้มบางให้กร ร่างสูงคงความนิ่ง ไม่มีการตอบรับทั้งคำพูดและท่าทาง พอเห็นอย่างนั้นพีทก็เลยหุบยิ้ม แล้วหมุนตัวกลับ ดีดตัวจากพื้น แล้วพุ่งตัวว่ายน้ำไปข้างหน้าจริงจังซะที

“...” กรมองพีทด้วยความนิ่ง ไม่มีสิ่งใดในใจของร่างสูงนอกจากมองร่างกายที่ขยับว่ายน้ำไปเรื่อยๆ ของพีท

เห็นว่าอยากออกกำลังกาย ก็ว่ายน้ำซะจริงจัง ...มีกลับตัว แล้วเปลี่ยนท่าด้วย โปรฯ ไม่เบาเหมือนกันนะนั่น

ผมยาวลู่ไปข้างหลัง ร่างกายพลิ้วไหวจนเหมือนเป็นหนึ่งเดียวกับน้ำ มันให้ทำกรนั่งมอง มองอยู่อย่างนั้น มองไม่มีเบื่อ

ยิ่งมองยิ่งเกิดความคิดมากมายเกี่ยวกับคนที่ว่ายน้ำอยู่ในสระ ทุกครั้งที่ใบหน้านั้นก้มลงไป และโผล่ขึ้นมาหายใจ กรก็รู้สึกอยากจะช่วงชิงลมหายใจมาจากพีทให้รู้แล้วรู้รอด

พีทธรรมดา ธรรมดามากเกินไปจนแปลกประหลาด เป็นคนที่ไม่มีอะไรน่าค้นหาหรือท้าทายกรเลย มันนิ่งเหมือนน้ำในสระเนี่ยแหละ เทียบกับบางคนในชีวิตของกรที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเหมือนกัน แต่กลับเป็นเหมือนทะเลยามสงบที่ยังไงก็ยังมีคลื่นไหลวนอยู่ข้างใต้

พีทไม่มีมิติที่สาม สี่ หรือห้า แต่เขาอยากจะมองเห็นอีกด้าน อีกหลายๆ ด้านของพีท ตอนที่มีความสุข ตอนที่ทุกข์ ตอนทรมาน ตอนที่อ้อนวอนขอชีวิตจากเขา...


“...”


อยู่ๆ ภาพพีทที่ขาดอากาศหายใจเพราะถูกช่วงชิงริมฝีปากก็แวบเข้ามาในหัวกรดื้อๆ จนร่างสูงเผลอขมวดคิ้วอย่างขัดใจ
แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ปล่อยในหัวให้ว่างทีไร ภาพคนๆ นั้นต้องโผล่ขึ้นมาตลอด แล้วยิ่งช่วงที่พีทมาอยู่ด้วยแรกๆ บรรยากาศที่คล้ายๆ กันก็ทำเอากรคิดถึงจนแทบทนไม่ได้

ตั้งแต่เมื่อไรที่กรมองพีทเป็นพีท? แล้วมันเป็นสัญญาณที่ดีใช่ไหม?!
 



ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว เป็นเวลาของดวงจันทร์ที่ขึ้นประดับท้องฟ้าแทน และแม้ว่ามันจะยังไม่มืดขนาดนั้น แต่ไฟทุกดวงตรงนี้ก็เปิดเพื่อให้แสงสว่างเป็นที่เรียบร้อย

“?”

กรเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อพีทกลับตัวแล้วว่ายน้ำกลับมาได้ไม่เท่าไรก็หยุดว่ายเอาซะดื้อๆ

...อย่าเรียกว่าหยุดเลย ให้เรียกว่าทิ้งตัวลงก้นสระจะดีกว่า

“...”

“!?”


ตู้ม!!!

กรกระโจนลงน้ำทันที แต่ไม่รู้ว่ามันจะสายไปไหม ร่างสูงว่ายน้ำด้วยความเร็วพุ่งตรงไปทางพีท ร่างของคนผมยาวหลับตาสนิท แขนขาปล่อยสบายราวกับไร้เรี่ยวแรงจะควบคุม เส้นผมปลิวสยายอยู่ใต้น้ำ อีกแค่ช่วงตัวเดียวกรก็จะถึงตัวพีท แต่เขากลับกลัวจับใจว่ามันจะไม่ทัน

ทำไมเขาไม่คิดให้เร็วกว่านี้!?

ในที่สุดกรก็ถึงตัวพีท และคว้าเอาแขนเรียวมาไว้ได้ ยังไม่ทันจะดึงให้เจ้าตัวโผล่พ้นผิวน้ำ...

“!!?” พีทลืมตาขึ้น และกระชากแขนกลับพลางสะบัดมันออกด้วยความตกใจ อะไรบางอย่างจับแขนเขาใต้น้ำ ทั้งๆ ที่เขาลงสระว่ายน้ำคนเดียว บางทีมันอาจจะเป็นผี พราย หรือสิ่งที่มองไม่เห็นที่ไม่น่าพึงประสงค์ ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรจากเขา แต่ที่แน่ๆ พีทไม่ต้องการจะอยู่ใต้น้ำต่อไปอีกแล้ว

กว่าจะได้ขึ้นมาก็ต่อสู้กันไปไม่น้อย ดูเหมือนว่าทางนั้นต้องการจะดึงตัวเขาไปให้ได้ ในขณะที่พีทรู้สึกไม่ปลอดภัยอะไรทั้งนั้นและต้องการจะเป็นอิสระ แม้แต่จะโปรฯ แค่ไหนก็เผลอหายใจผิดจังหวะ กลืนน้ำเข้าไปหลายอึก พีทดิ้นรนทุกทางจนในที่สุดก็พ้นออกจากการเกาะกุมของมือปริศนาใต้น้ำเมื่อกี้นี้

ทันทีที่โผล่พ้นผิวน้ำพีทก็ว่ายเข้าหาขอบสระก่อนเป็นอันดับแรก สระมันลึก อย่างน้อยๆ ขอที่ยึดเกาะก่อนค่อยว่ากัน

“แค่กๆๆ” เสียงไอค่อกแค่กสำลักน้ำอย่างทรมาน วินาทีชีวิตที่ไม่รู้ว่ากำลังต่อสู้กับอะไร เสียงว่ายน้ำตามมาทำเอาพีทหลอนจนขนลุก แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเพื่อพบกับร่างสูงของ...


เสี่ยกร!!?


โอ้โห เขานี่หมดแรงแทบจะทิ้งตัวลงไปใต้น้ำอีกรอบ สรุปว่าเสี่ยมันลงสระมาแกล้งเขาเหรอเนี่ย เกือบจมน้ำตายห่าแล้ว สมใจอยากล่ะสิท่า

เหมือนอ่านใจพีทได้ เสี่ยใช้ประโยชน์จากกล้ามที่ผ่านการเวทอย่างหนัก จับเอวพีท แล้วยกเขาจนตัวลอย วางให้นั่งบนขอบสระอย่างง่ายดายเหมือนยกตุ๊กตายัดนุ่น พีทลูบหน้าลูบตาเพื่อเอาหยดน้ำออกจากหน้า ก่อนจะสบตาเสี่ยด้วยใบหน้างอ

คนสองคนทำหน้าหงิกใส่กันแบบไม่ได้นัดหมาย พีทก้มหน้างอง้ำ คิ้วขมวดเป็นปมใส่กรที่ลอยตัวเกาะขอบสระอยู่ในน้ำ กรเงยหน้าขมวดคิ้วแน่นใส่พีทที่ก้มลงมาจนเส้นผมที่เปียกน้ำทั้งหมดร่วงลงมาเกือบทิ่มหน้าเขา

“เล่นห่าอะไรเนี่ยเสี่ย!?” อยู่ในช่วงเก็บอารมณ์ไม่อยู่ แล้วดู... มาโดนทำหน้างอใส่พีทยิ่งของขึ้น คนที่มันควรโกรธคือคนโดนแกล้งแบบเขาไม่ใช่เหรอ!? มาแกล้งดึงทีเผลอ ถ้าตกใจ สำลักน้ำตายขึ้นมาจะว่าไง

“นายนั่นแหละเล่นอะไร?” น้ำเสียงนิ่งๆ แต่แข็งกร้าว ใบหน้าถมึงแบบคิ้วเข้มขมวดเป็นปม ยิ่งพีทขึ้นเสียงใส่ แล้วทำหน้าหงิกยิ่งหงุดหงิด “แกล้งจมน้ำเพื่อให้ฉันกระโดดลงมาสนุกมากเหรอ?”

“!??” พีทเอ๋อไปเลย คือคิ้วที่ขมวดแข่งกับเสี่ยกรคลายออกอัตโนมัติ ดวงตากะพริบปริบๆ บอกระดับความงุนงงของเขาได้ชัดเจน

“แกล้งจมน้ำเหรอ???”

“...” เสี่ยกรลูบน้ำออกจากหน้า ก่อนจะเบนหน้าหนีเพื่อมองบน เห็นหน้าเซ่อๆ แล้วมันจะใจอ่อนยังไม่รู้

“ผมแกล้งจมน้ำตรงไหน ผมแค่ขี้เกียจว่ายเลยดำน้ำพักแขน”

“...?” กรค่อยๆ เบนหน้ากลับมา คิ้วที่ขมวดเป็นปมคลายออก และเปลี่ยนเป็นเลิกขึ้นสองข้าง

“จริงๆ ผมเมื่อย จะพักแขนขาเลยทิ้งตัวดำน้ำเอา ก็ดีกว่าปล่อยตะคริวกินไม่ใช่เหรอ!?”

“...นายนี่มัน...” กรกระชากแขนพีทอย่างแรงจนชายหนุ่มโน้มตัวมาข้างหน้า พีทเหวอไปนิดหน่อยแต่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“อะไร ผมทำไม ผมนักว่ายน้ำตัวโรงเรียนนะ ถึงจะแข่งแล้วได้ที่โหล่ตลอดก็เถอะ แต่เรื่องดำน้ำ อึดมาก ขอบอก”

“หึ” ที่หัวเราะไม่ใช่เพราะเหยียดหยามคำพูดอวดอ้างของพีทหรอก ถึงแม้กรจะรู้สึกว่าพีทกำลังโม้อยู่ก็ตาม

กรหัวเราะให้ตัวเองต่างหากที่เป็นห่วงพีทในทุกๆ เรื่องจนเกินไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แล้วก็หน้าแตกอย่างที่เห็นนี่ไง
แต่ก็ดีแล้วที่พีทไม่ได้เป็นอะไร ดีแล้วจริงๆ

“ทำหน้าไม่เชื่อ แข่งกันไหมล่ะคุณ” พีทยักคิ้ว ยิ้มแหย่เสี่ยกรที่ก็เอาแต่สงวนคำพูดเหมือนอมน้ำในสระไว้เต็มปาก

“เพื่อ?”

“ก็ไหนๆ ก็ลงมาในสระแล้ว เล่นด้วยกันหน่อยเป็นไรไป”

“ไม่ ฉันจะขึ้นแล้ว”

“เดี๋ยวสิ เดี๋ยวๆๆ รีบจัง” พีทโดดลงน้ำ คว้าคอเสื้อกล้ามไว้แทบไม่ทัน สองร่างลอยไกลจากขอบสระพอสมควร และตีขาพยุงตัว มือเรียวเกาะไหล่กรเป็นปลิงเพื่อหาที่ยึดเกาะ จะได้ไม่ต้องออกแรงตีขามาก “เอางี้ พนันกันดีกว่า ใครดำน้ำแพ้ต้องแบกคนชนะขี่หลังเดินกลับห้อง”

“...” กรหลุบตามองใบหน้าที่มีเส้นผมเปียกแนบจนดูรุงรัง ฝ่ามือใหญ่เนียนโอบเอวพีท เหมือนกับที่คนผมยาวเนียนเกาะไหล่เขา แล้วยิ้มมุมปาก

“ดีนา... คุณอาจจะได้ขี่หลังผมก็ได้”

“…ก็เอาสิ”

“เยี่ยม ไปตรงตื้นๆ กัน” พีทผละตัวออกแล้วว่ายน้ำนำกรไป ทันทีที่ขาเหยียบก้นสระ พีทก็กวักมือเรียกกรหยอยๆ

กรว่ายตามมายืนกอดอกมองพีทที่ยิ้มหวานอย่างเชิญชวน เขาพยายามอยู่นะ พยายามมองรอยยิ้ม ไม่ใช่กระดูกไหปลาร้า กับลูกกระเดือกแหลมๆ ที่โคตรจะ...

“นับหนึ่งถึงสามแล้วลงพร้อมกันนะเสี่ย” พีทยกมือขึ้นเตรียมบีบจมูก “หนึ่ง สอง สาม...”

“...” กรดำลงไปแล้ว ในขณะที่พีทก็ตั้งท่าจะดำลงไปเหมือนกัน...

“ฮึๆ”



แต่ก็ไม่ได้ดำ


พีทยืนกลั้นขำจนริมฝีปากเม้มแน่น มองกรที่ผลุบหายลงไปใต้น้ำแล้ว เวลาผ่านไปนานหลายนาที เรียกได้ว่ากรนี่อึดสมกับร่างกายอันบึกบึนของเจ้าตัวจริงๆ ถ้าดำลงไปพร้อมกันจริงๆ พีทก็มีแพ้เลยล่ะ

แต่ใครจะยอมแพ้แล้วแบกร่างอย่างกับหมีควายของเสี่ยล่ะ พีทนึกในใจเพลิน จังหวะนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นกรทำท่าจะไม่ไหว
พีทรีบดำลงไปใต้น้ำในจังหวะที่กรโผล่หัวขึ้นมาอย่างพอดิบพอดี

“...” กรโผล่หัวขึ้นจากน้ำพลางสูดอากาศเข้าปอดแรงๆ เหลือบมองพีทที่ยังคงอยู่ใต้น้ำ ก่อนจะลูบหน้าเคลียร์หยดน้ำออก แล้วสะบัดหัวเบาๆ

ผ่านไปสักสิบวิเห็นจะได้ พีทก็โผล่ตามขึ้นมา พร้อมๆ กับท่าทางเหมือนคนที่ทรมานมากๆ “เฮือก!!!”

แอคติ้งคะแนนเต็มร้อย พีทให้ตัวเองล้านนึงเลย

กรกอดอกมองนิ่งๆ ไล่สายตาขึ้นลง ในขณะที่พีทซึ่งลูบหน้าลูบตาเสร็จแล้ว หันกลับมาส่งยิ้มพลางยักคิ้วใส่เขา ไม่ลืมคำพูดถากถางที่คิดว่าจะทำร้ายจิตใจกรได้

“ดูเหมือนว่าคุณต้องแบกผมขึ้นหลังแล้วล่ะเสี่ย”

“...” กรไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องแพ้หรอก ใช่ว่าเขาไม่เคยแบกพีทซะเมื่อไร
 




ท้องฟ้ามืดสนิทโดยสมบูรณ์ กรนำพีทขึ้นสระ แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้พีทที่ขึ้นตามมาติดๆ พีทรับมันมาห่มตัว ก่อนจะเดินตามกรที่กำลังจะลงบันได

“เดี๋ยวเสี่ย”

“...” กรหันหลังกลับขึ้นไปมองพีท ร่างอ้อนแอ้นน่าจับหักเป็นสองท่อนมีผ้าเข็ดตัวห่มไว้ ริมผีปากสีซีดหยักยิ้มร้าย กรถอนหายใจ ก่อนจะย่อตัวลง เพียงเท่านั้นพีทก็เอาตัวขึ้นขี่หลังกรอย่างพึงพอใจ

ร่างสูงลุกขึ้นยืนสบายๆ แล้วเดินไปตามหาดทรายแบบไม่รีบร้อน อาจจะเพราะมีตัวถ่วงบนหลังทำให้เดินเร็วมากไม่ได้ อีกส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะวันนี้อากาศเย็นสบาย ชื้นๆ แต่ไม่มีฝน

“ผมนึกว่าคุณจะผิดคำพูดซะอีก” อยู่ๆ พีทก็พูดขึ้น แทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของตัวเองและกร กับเสียงคลื่นทะเล

“...ฉันไม่โกงหรอก”

“...” โกงเหรอ ได้ยินคำนี้แล้วมันแทงใจดำชะมัด

“ไม่เหมือนนาย”


อ้าว นี่เสี่ยมันรู้นี่หว่า... รู้แล้วยังยอมให้ขี่หลังเนี่ยนะ


“เสี่ยกร...” พีทใช้เสียงสองลากเสียงยาว เรียกกรอย่างออดอ้อน สบตากับกรที่มองตัวเองด้วยหางตา พลางใช้มือที่กำลังกอดคอกร เอื้อมไปหยิกแก้มร่างสูงเบาๆ

“...” กรกลอกตาอย่างเอือมระอา มือที่หยิกแก้ม กลับไปกอดคอเขาตามเดิม แผ่นหลังสัมผัสถึงความเปียกชื้น คงเป็นเพราะพีทแนบแก้มลงกับไหล่กว้างทำให้เส้นผมยาวของเจ้าตัวมาสัมผัสโดนผิวที่แห้งแล้วของเขาอย่างช่วยไม่ได้

พีทกอดคอกรแน่น ใบหน้าแนบกับกร พลางหลับตาพริ้ม และอมยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณนะเสี่ย”


เสี่ยกรเนี่ย... น่ารักจริงๆ เลยเนอะ ว่าไหม?







สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน คนเขียนขอให้คนอ่านมีความสุขกันตลอดปีเลยนะคะ สุขภาพแข็งแรง อยู่ด้วยกันไปนานๆ เลยน้าา

ทุกคอมเมนท์ก็เป็นของขวัญปีใหม่ให้คนเขียนเหมือนกัน ขอบคุณนักอ่านทุกท่านเลยนะคะ ทั้งที่คอมเมนท์และนักอ่านเงา ฮี่ๆๆ :pig4:

ถ้าใครเล่นทวิตเตอร์ มาร่วมพูดคุยผ่านแท็ก #ทีมเสี่ยกร #ทีมพีท #DILLYE(ย่อมาจาก Do I look like your ex เน้อ) ในทวิตนะคะ คนเขียนอยากอ่านทุกความเห็นเลย T__T
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.15 (02/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 02-01-2017 17:36:30
Chapter 15




Rrrr… Rrr… Rr…

พีทชะงักมือที่เช็ดผม เหลือบมองโทรศัพท์ของกรที่ส่งเสียงร้องบนโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะชะโงกมองเข้าไปห้องนอน เพื่อดูว่าร่างสูงอาบน้ำเสร็จหรือยัง

ประสบการณ์แต่ก่อนเก่าทำให้พีทเลิกหวังดีที่จะหยิบโทรศัพท์กรขึ้นมาดู หรือแม้แต่ถือเข้าไปให้เจ้าตัว จะว่าไปจากเหตุการณ์ครั้งนั้นก็ได้ทำให้พีทรู้ว่ากรมีโทรศัพท์สองเครื่องแยกกันระหว่างติดต่องาน และคุยกับคนรู้จัก นับถือในการจัดการตัวเองอย่างดีเยี่ยมของกรเลย

แล้วอีเครื่องที่นอนอยู่บนโต๊ะมันก็เครื่องไหนไม่รู้ซะด้วย ตะโกนเรียกให้เสี่ยมันออกมารับดีกว่า

“เสี่ย เสี่ยกร!”

“...”

“เสี่ยกรคร้าบ!!”

“...” กรเดินถือโทรศัพท์แนบหู โผล่หน้าตึงๆ ออกมาจากห้องนอน พีทหุบปากลงทันควันพลางใช้ภาษาใบ้ชี้ที่โทรศัพท์เครื่องที่วางอยู่ข้างหน้าตัวเอง

เสี่ยกรนี่มันงานรัดตัวจังเลยวุ้ย

“เสี่ย มีคนโทร.มาเครื่องนี้อะ” พีทบุ้ยปากพลางนั่งลงกับพื้นตรงที่ประจำเวลาเล่นโน้ตบุ๊ก ในขณะที่กรเดินมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นไปดู แล้วกดสายตามองต่ำมายังเขา

“ตะโกนเรียกฉันให้มารับเบอร์อัตโนมัติ?” กรวางโทรศัพท์กับโต๊ะแรงๆ ตรงหน้าพีท หน้าจอโชว์หราสายที่ไม่ได้รับ

*119?

“ผมไม่รู้อะ”

“แล้วทำไมไม่ดูก่อน?”

‘เอ๊า คราวนั้นดูก่อนมึงก็ว่ากูเสือก มันผิดที่จะเจ็บแล้วจำเหรอวะ’


“ไม่ต้องทำหน้าเอ๋อ...”

‘หน้าเอ๋ออะไร นี่หน้าหงุดหงิดโว้ย ไม่พอใจอะ รู้จักไหม?’

“...เอ๋อแบบนี้แล้วจะอยู่คนเดียวได้ยังไง?”

“น้อยๆ หน่อย ผมโตกว่าควายแล้วเสี่ย ทำไมจะอยู่คนเดียวไม่ได้” พีทปาผ้าเช็ดตัวในมือลงกับตัก แล้วเชิดหน้าเชิดปากเถียงกับคนตัวสูงที่ยังจะยืนตัวสูงค้ำหัวคนอื่นอยู่นั่น

“แล้วนายอยากอยู่คนเดียวเหรอ?” เสี่ยกรนั่งยองๆ จ้องหน้าพีท แล้วจิ้มหน้าผากคนผมยาวเบาๆ “ลึกๆ แล้ว นายไม่อยากมีใครสักคนดูแลบ้างเหรอ?”

“...” พีทเบะปาก มันจะดูเหมือนคนอยากร้องไห้ก็ไม่ใช่ คล้ายๆ ว่าเจ้าตัวทำประชดเสี่ยกรไปงั้น “ทำไมคุณชอบพูดอะไรยาวๆ กับพวกเรื่องไม่เป็นเรื่องวะ”

อยู่ดีๆ ก็เอาเรื่องอยู่คนเดียวได้ไม่ได้มาพูด... แม่งเหมือนเอาเข็มเล่มเล็กๆ เป็นร้อยเล่มมาสะกิดแผลเป็นในใจ คันยิบๆ แต่ก็ไม่ได้เจ็บน่ะนะ แต่เลี่ยงได้ก็เลี่ยงที่จะไม่พูดถึงเท่าไร

“พรุ่งนี้ฉันจะกลับกรุงเทพฯ”

“!?” พีทตกใจ ตกใจที่โดนแย่งผ้าเช็ดตัวไปจากตักเนี่ย... โถ เสี่ย มือเฉียดกล่องดวงใจพีทไปนิดเดียว สยิววาบ พีทเงยหน้าตามเสี่ยที่ลุกขึ้นยืน แล้วทรุดนั่งลงบนโซฟา

ถ้าเสี่ยจะกลับกรุงเทพฯ ก็หมายความว่างานของเขาจบแล้วเหรอ!?

“ไปธุระ ไม่นาน เดี๋ยวกลับมา” มือหนาวางผ้าขนหนูลงบนหัวพีทแล้วออกแรงขยี้ พีทหัวสั่นหัวคลอนตามแรงยักษ์ของเสี่ย
อ้าว แค่ไปธุระหรอกเหรอ แล้วไม่นานนี่นานแค่ไหน?

พีทสงสัยแต่ไม่ได้ถาม...

ช่างเถอะ จะไปหรือจะอยู่ด้วยกัน จะไปนานหรือไม่นาน ค่าจ้างของเขาก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นหรือลดลงซะหน่อย

ว่าแต่นึกถึงความเป็นจริงในเวลาแบบนี้นี่ใจร้ายกับตัวเองเกินไปหรือเปล่านะ
 




10.24 AM

พีทลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสตามคติยิ้มรับวันใหม่ที่ตัวเอง ถึงจะง่วงๆ มึนๆ แต่ก็รีบลุกจากเตียง เพราะกลัวว่าตัวเองจะทิ้งตัวลงนอนอีก คราวนี้คงตื่นอีกทีเย็นๆ นู่นแหละ

ทั่วทั้งบ้านเงียบงัน มีเพียงความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่ยังหลงเหลืออยู่ ผ้าม่านปลิวไหวเพราะแรงลมจากภายนอก ท้องฟ้าครึ้มฝนเหมือนเคยๆ แต่ห้องนั่งเล่นที่มักจะมีเสียงโทรทัศน์เปิดทิ้งไว้ และมีร่างของกรนั่งอยู่บนโซฟาตอนนี้ไม่มีร่างสูงนั้นเหมือนเคย

เธอไปไม่ลาสักคำ ไม่ทันได้เตรียมใจ

อยู่ๆ เพลงนี้ ท่อนนี้มันก็ดังขึ้นในหัว ในใจเกิดความรู้สึกโหวงๆ แปลกๆ ที่ตอนนี้เขาอยู่ในบ้านนี้แค่คนเดียว และไม่รู้ว่าต้องอยู่แบบนี้ไปอีกถึงเมื่อไร

พีทกลัวอดตาย ถ้าเสี่ยกรไม่อยู่แล้วเขาจะหน้าด้านไปขอของในครัวรีสอร์ทมากินได้ยังไง

คนผมยาวจับผมยาวๆ พาดบ่ามาข้างหน้าทั้งหมด ก่อนจะหยิบรีโมทมากดเปิดโทรทัศน์ไม่ให้ในบ้านมันเงียบจนเกินไป แล้วเดินเข้าครัวไปหาสิ่งของมาจัดการกับกระเพาะอาหารตัวเอง

ขนมปังโฮลวีทที่แช่อยู่ในตู้เย็นถูกหยิบออกมา พอเห็นว่ายังไม่หมดอายุ พีทก็จับมันยัดเครื่องปิ้ง แล้วเดินไปชงกาแฟ ใช้เวลาไม่นานขนมปังก็เด้งออกจากเครื่อง พีทหยิบมันใส่จาน ทำท่าจะเอาขนมปังหย่อนลงไปในเครื่องเพิ่มอีก แต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้…
ไม่มีใครมาแย่งเขากินเหมือนทุกทีแล้วนี่หว่า

พีทยัดขนมปังลงถุงตามเดิม แล้วถือจานขนมปังกับถ้วยกาแฟเดินออกจากห้องครัวไปนั่งหน้าโซฟา มือเรียวกวาดๆ ของที่วางอยู่บนโต๊ะ ถุงขนมที่กินเหลือจากเมื่อคืนยังว่าอยู่บนนั้น

‘ออกกำลังกายแล้วก็มากินตอนดึก?’

คำถามเสียดสีที่เว้นให้คนตอบคิดเอาเองว่าสมควรไหมดังขึ้นมาในหัว พีทเบ้ปากอย่างนึกแค้น แล้วก็ปัดถุงขนมออกให้พ้นทาง ก่อนจะหยิบแผ่นขนมปังมางับไว้

ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมายังไม่ได้หยุดคิดเรื่องเสี่ยกรเลยไม่ใช่หรือไงกัน…

พีทยกมือขึ้นเกาหัวเพราะก็ไม่เข้าใจตัวเอง

เอาจริงๆ เขาก็แค่ไม่กล้าคิด และไม่อยากจะยอมรับว่าอาการแบบนี้มันเกิดจากอะไรกันแน่
 




00.41 PM

“แล้วเจอกันที่กรุงเทพฯ”

“ครับพี่” พีทตอบรับ พลางโบกมือให้ลูกค้ารุ่นพี่ที่อุตส่าห์ใจดีเลี้ยงเครื่องดื่มเขาเพราะคุยถูกคอ ทำงานกลางคืนมันดีตรงนี้ ได้รู้จักคนเยอะ และหลากหลายอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่พนักงานบริษัทธรรมดา หรือแม้แต่อาชีพฟรีแลนซ์แปลกๆ ยันผู้บริหารระดับสูง
ยกตัวอย่างผู้บริหารแถมยังระดับพันล้าน ก็เสี่ยกรไง

พี่ลูกค้าไปแล้ว ทิ้งพีทที่เลิกดีดกีตาร์ร้องเพลงบนเวทีมาดื่มได้สักพักให้นั่งสบตาพี่แตมหน้าเคาท์เตอร์ ลูกค้าผู้หญิงกลุ่มหนึ่งยังนั่งอยู่มุมร้าน ระหว่างที่ชั่งใจว่าจะตามเท็นไปนั่งคุยกับสาวๆ กลุ่มนั้นดีไหม พี่แตมก็ชวนพีทคุยด้วยความรัก

“ทำไมมึงยังไม่ไปอีก?”

“หือ?” พีทเลิกคิ้วอัตโนมัติ พลางสบตากับแตม

“เลยเวลากลับมึงมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไง?”

“อ๋อ ไม่เป็นไร เสี่ยกลับกรุงเทพฯ”

“อ้าวเหรอ?” แตมมีสีหน้างงงวย พีทพยักหน้า “เออ ก็ไม่แปลก แต่คุณกรก็มาอยู่นี่นานเกินไปจริงๆ กูไม่เคยเห็นเขามาค้างที่นี่เกิน 4 วันเลย นี่ล่อมากี่อาทิตย์แล้ววะ”

“...” พีทยิ้มค้าง ไม่รู้จะพูดอะไร จะให้บอกแตมว่า เสี่ยกรรอตกหลุมรักตัวเขาแล้วถึงจะกลับกรุงเทพฯ มันก็ยังไงๆ อยู่

“แล้วทำไมมึงไม่กลับวะ จะทำงานที่นี่ถาวรเหรอ?”

ไม่สิ ถึงเวลาพีทก็ต้องไป เขาอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้หรอก

“ผมต้องอยู่ครบเดือนถึงจะกลับอะพี่” ยิ้มมึนๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ พีทเอาปลายนิ้วเคาะกับเคาท์เตอร์เบาๆ “เออ พี่ มีเบอร์เสี่ยไหม?”

“เบอร์คุณกร?”

“อือ”

“แล้วมึงเป็นลูกน้องเขาไม่มีเบอร์เขาเหรอวะ” แตมบ่น ไม่ต้องการคำถามตอบ มือคว้าโทรศัพท์มากดเบอร์ แล้วยื่นหน้าจอโทรศัพท์ให้พีท

“ขอบคุณครับพี่” ทั้งเรื่องที่ให้เบอร์กร และเรื่องที่ไม่ถามต่อว่าจะเอาไปทำอะไร
พีทก็ไม่กล้าบอกเหมือนกันว่าเขาแค่อยากโทร.ไปถามว่าเจ้าตัวจะกลับเมื่อไร มันคงพิลึกน่าดูที่เขาอยากรู้ เพียงเพราะไม่อยากรออย่างไร้จุดหมาย

 






แดดสาดส่องผ่านกระจกเข้ามา เสียงทุ้มดังก้องในหู เรียกคนที่นอนหลับอยู่ให้ตื่นจากห้วงนิทรา

“พีท” เสียงนั้นคุ้นหู เขาที่ยังหลับตาอยู่จำได้ว่ามันคือเสียงของคนที่อยู่กับเขาทุกวันมาเกือบเดือน เสียงของคนที่พีทคล้ายจะนึกถึงอยู่ตลอดแต่ก็หลอกตัวเองว่าไม่

“เสี่ยกร?” พีทลืมตาขึ้นแล้วยิ้ม กรยิ้มบางกลับมาให้ ภาพตรงหน้าฟุ้งๆ ไม่ชัดเจนราวกับฝัน ก็คงไม่แปลกเท่าไร เสี่ยกรไม่ได้ยิ้มให้เขาแบบนี้บ่อยๆ นี่นา

“ลุกเร็ว ไปอาบน้ำ”

“หือ รีบเหรอ นอนต่ออีกแป๊บได้ไหม” พีททำตาปรือ

...แต่เสียงเรียบที่ตอบกลับมาก็ทำให้เขาต้องตื่นเต็มตา “ไม่ได้ เราจะกลับกรุงเทพฯ กันแล้ว”

“หือ?” ทำได้แค่ส่งเสียงในลำคอ พีทเรียบเรียงคำถามออกมาถามไม่ถูก “ไม่ต้องรอครบเดือนแล้วเหรอ?”

“ไม่ต้องแล้ว บอสกลับมาแล้ว”

“…” เหมือนถูกตบแรงๆ ให้หน้าชา แล้วสาดน้ำเย็นซ้ำ พีทกึ่งนั่งกึ่งนอน และกำลังสบสายตาเรียบนิ่งของกรอย่างไร้ความรู้สึก


“เราคืนดีกันแล้ว นายไม่จำเป็นต้องทำให้ฉันรักแล้ว”


“...”

“...”

ไม่ใช่ว่าไม่มีความรู้สึกเลย ก็แค่พีทไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอะไร

เขาก็แค่มองหน้ากรแล้วน้ำตาไหลออกมาช้าๆ


 




แล้วพีทก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทั้งที่น้ำตาซึมอย่างนั้น

“หมกมุ่นจนเก็บมาฝันเลยเหรอวะ” พีทขมวดคิ้วแล้วเสยผมแรงๆ พลางถอนหายใจ รู้ดีว่าอะไรที่เก็บมาฝันได้ มันก็คือจิตใต้สำนึกลึกๆ ที่ถูกอีโก้กดไว้ทั้งนั้น

ทำหน้ามุ่ยตั้งแต่ตื่น เป็นการรับวันใหม่ที่ไม่ดีเอาซะเลย พีทลุกขึ้นนั่ง หันหน้ามองท้องฟ้ามืดครึ้มข้างนอก แล้วก็ยกเข่าขึ้นมานั่งกอดพลางเหม่อมองผ่านประตูกระจก

นานจนรู้สึกว่าต้องลุกจากเตียงไปทำอะไรสักอย่าง แต่มันก็ว่างเกินจะนึกออกว่าจะทำอะไรดี ถ้าเป็นเวลาแบบนี้ที่บ้าน พีทคงกำลังเตรียมตัวสอนดนตรีกับเด็กๆ หรือไม่ก็กำลังสอนอยู่สินะ

โทรศัพท์ถูกหยิบขึ้นมาใช้เป็นของฆ่าเวลา เพราะคุณสมบัติเด่นของโทรศัพท์ที่ว่าแค่รูดหน้าจอไปมาแป๊บเดียว รู้ตัวอีกทีก็ผ่านไปเป็นชั่วโมงๆ แล้ว

Preaw : พี่พีท แพรวมีเรื่องจะขอ

พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พีทค่อนข้างดีใจ เพราะแพรวทักมาหาตัวเองก่อนตั้งแต่เช้าที่เขายังไม่ตื่นแล้ว แต่มันตงิดตรงที่ดันทักมาว่ามีเรื่องจะขอ ...ปกติแพรวไม่ใช่เด็กที่ร้องขออะไรพร่ำเพื่อจากเขาเลย

Pete : ขออะไรคะ?


ราวกับว่าแพรวกำลังรออยู่แล้ว ข้อความขึ้นว่าถูกอ่านอย่างรวดเร็ว

Preaw : เทอมหน้านี้แพรวจะย้ายไปอยู่หอใกล้มหาลัยจะได้ไหม?

“...”

และแล้ววันนี้ก็มาถึง…

พีทแทบไม่ต้องหาเหตุผลว่าทำไมแพรวจะไป เขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

วันที่เขาจะต้องอยู่คนเดียว และไม่สิทธิ์รั้งแพรวไว้ ในเมื่อมันเป็นผลดีกับแพรว

จากบ้านไปมหาวิทยาลัย เดินทางไกล ต้องตื่นเช้า กลับดึก ยิ่งโตแพรวก็ยิ่งเรียนหนัก อยู่หอใกล้ๆ ที่เรียนมันก็สะดวกกว่าอยู่แล้ว

Pete : ได้อยู่แล้ว

คิดถึงตรงนี้ก็พิมพ์ตอบตกลงแพรวไปด้วยอาการน้ำตาซึมไปล่วงหน้า ดราม่ากว่าอะไรทั้งปวงก็การเห็นคนที่เรารักจากอ้อมอกเราไปทั้งๆ ที่เราทั้งรักทั้งเป็นห่วงเขาเนี่ยแหละ นั่นหมายความว่ากลับจากเกาะไปอยู่กับแพรวได้ไม่เท่าไร สาวเจ้าก็จะย้ายออกไปอยู่หอแล้วน่ะสิ

ช่างเป็นวันหงอยๆ ที่อากาศอึมครึมซะจริงๆ

หรือที่วันนี้มันหน่วงไปหมด ก็เพราะว่าเสี่ยกรมาเข้าฝันทำให้เขาตื่นขึ้นมาไม่ยิ้มรับวันใหม่กันนะ...


ใช่แล้วแหละ มันต้องเป็นเพราะเสี่ยกรแน่ๆ!
 


 

หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.15 (02/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 02-01-2017 17:57:48
พีทดูน่ารักขึ้นทุกวันนะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.15 (02/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Moonuglygirl ที่ 02-01-2017 18:23:45
เริ่มหน่วงเเล้ว :ling3: :ling3:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.15 (02/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 02-01-2017 19:48:34
พีทไม่ซับซ้อน แต่พีทมีความธรรมดาที่ทำให้เสี่ยตกหลุมรักได้แน่นอน  :hao5:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.15 (02/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 03-01-2017 10:25:16
โถ่ กอดปลอบพีท :กอด1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.15 (02/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 03-01-2017 10:46:04
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.15 (02/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 03-01-2017 11:02:50
พีทก็เป็นตคนธรรมดาที่อยากเป็นคนพิเศษสำหรับใครบางคนเหมือนกัน

คนที่ดูเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไรมากมายแต่ที่จริงเปราะบางกว่าที่คิด

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.16 (03/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 03-01-2017 18:27:54
Chapter 16




ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่พีทไม่ชอบการอยู่คนเดียว สมองวนเวียนคิดแต่เรื่องเดิมๆ ทุกครั้งที่ปล่อยใจให้ไหลไปกับความคิด

บ่ายของอีกวันมันช่างเงียบเหงา ตื่นสาย อาบน้ำ กินอะไรโง่ๆ แล้วมานั่งจ๋องอยู่หน้าโทรทัศน์ ร่างกายผอมโปร่งเอนตัวพิงพนักพิงเปื่อยๆ สายตาทอดมองหน้าจอโทรทัศน์แต่ไม่รับรู้เสียงที่ผ่านมากระทบโสตประสาทของตัวเองเลย

ทุกอย่างก็เป็นวนลูปเดิมๆ แต่พีทกลับรู้สึกว่ามันต่างไปจากวันอันแสนเรียบง่ายวันอื่นๆ

ก็เพราะว่ามันขาดเสี่ยกรไปไง

กรแค่ไปกรุงเทพฯ เพิ่งได้สองวัน ...เดี๋ยวก็กลับมา ใช่ว่าจะหายไปเลยซะเมื่อไร

ที่เป็นอยู่ตอนนี้ พีทก็แค่ไม่รู้ว่ากรกำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน จะอยู่ที่กรุงเทพฯ เหมือนที่เจ้าตัวบอกก่อนไปหรือเปล่า และไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะกลับมาเมื่อไร

...รวมถึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะกำลังคิดอะไรในเวลาที่ไม่ได้เจอเขาแบบนี้

เพราะไม่อยากยอมรับว่าตัวเองคิดถึงกร พีทเลยไม่กล้าคิดว่ากรจะคิดถึงตัวเองเหมือนกันหรือเปล่า

“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจยาวๆ ดังขึ้นจากคนผมยาว พีทหนุนพนักพิงโซฟา แหงนหน้ามองเพดาน แล้วหลับตาลง...

ลมพายุพัดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ กระทบผ้าม่านจนปลิว ก่อนที่สายลมเย็นชื้นนั้นจะพัดมาโดนหน้าพีทที่หลับตาอยู่

หนุ่มนักดนตรีลืมตาเล็กน้อย ดวงตาหรี่มองไปทางแรงลม ผ่านผ้าม่านที่ปลิวขึ้นลง ไปยังท้องฟ้ามืดครึ้มด้านนอก ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเล็กน้อย

ฝนตั้งเค้าอีกแล้ว...

...มันจะแปลกไปไหมที่เขาคาดหวังว่ากรจะอยู่ด้วยกันในเวลาแบบนี้?

“...” ลมที่พัดแรงจนน่ากลัวว่าบ้านจะหลุดลอยไปทั้งหลังทำให้พีทลุกจากโซฟาเพื่อไปปิดหน้าต่าง ความแรงลมทำเอาผมที่ไม่ได้มัดปลิวจิ้มหน้าจิ้มตา แถมยังเกือบจะเข้าปาก ปิดหน้าต่างเสร็จพีทก็เดินรวบผมไว้ด้วยมือเดียวผ่านโทรทัศน์ที่ตั้งใจเปิดทิ้งไว้อย่างนั้น เข้าห้องนอนเพื่อหายางรัดผม

ยางรัดผมบนเตียงถูกมือเรียวเต็มไปด้วยเส้นเลือดหยิบขึ้นมารัดลวกๆ หางตาพีทเหลือบมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ กัน มุมปากเผลอกดลง ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงบนเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือ…

กรต้องมีพีทเบอร์เแน่ๆ แต่ถึงไม่มีก็ไม่ได้ยากเลยที่คนอย่างเสี่ยกรจะหา... ถ้าเจ้าตัวจะต้องการน่ะนะ

เพราะงั้น... ก่อนจะคิดไปว่าแล้วทำไมเสี่ยไม่โทร.มา ต้องถามตัวเองก่อนว่าสำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่าว่าเขาจะต้องโทร.มา

“บ้าว่ะ” พีทกลอกตา แล้วบ่นกับตัวเองเบาๆ พลางปลดล็อคหน้าจอ มือเผลอกดไปโดนแอพลิเคชันที่แทบไม่ได้เข้าอย่างเฟซบุ๊ก ก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนลงดูชีวิตของเพื่อนฝูงที่บางคนก็จากกันมานานจนจำกันแทบไม่ได้

ทุกคนเปลี่ยนไป ทั้งในแง่ของรูปลักษณ์ ชีวิตส่วนตัว และมุมมองต่อโลก

เพื่อนบางคนทยอยมีครอบครัว บางคนประสบความสำเร็จเป็นใหญ่เป็นโต ดูแล้วมันก็แอบอิจฉาเบาๆ แต่ทุกอย่างจบลงแค่พีทพอใจว่าเขามีความสุขกับชีวิตตอนนี้แล้วก็เท่านั้น

ไม่ใช่ชีวิตตอนนี้สิ ต้องเป็นชีวิตก่อนหน้าที่จะมาอยู่บนเกาะนี้ต่างหากล่ะ

การรู้ชีวิตคนอื่นมากไปก็ไม่ดี พีทคิดอย่างนี้อยู่เสมอ ดังนั้น เขาจะไม่เลื่อนหน้าฟีดข่าวลงไปมากกว่านี้ละกัน...

...แต่ข่าวจากเพจบันเทิงชื่อดังก็ทำเอาพีทชะงักมือค้างไว้อย่างช่วยไม่ได้


‘หลุด! ดาราวสาวคนดังช่องมากสีควงไฮโซหนุ่มคนสนิทดินเนอร์โรงแรมดัง’


ภาพแค่ครึ่งตัวบนของชายหญิงบนลิงก์ข่าวมันช่างคุ้นตา มือเรียวเล็กที่เกาะเกี่ยวท่อนแขน พีทจ้องภาพร่างสูงที่ก้มลงส่งรอยยิ้มไปให้กับร่างเพรียวที่ก็กำลังเงยหน้าส่งยิ้มให้ร่างสูงนั้นเหมือนกัน

ถึงภาพจะเบลอไปนิดเพราะซูมจากระยะไกล แต่รอยยิ้มที่ติดอยู่ในหัวพีทอยู่ตลอดเวลาของกรก็ทำให้เขารู้ทันทีว่าร่างสูงนั้นคือใคร

ยิ่งเขาเคยเจอตัวจริงของทั้งคู่ ไม่ต้องกดลิงก์ข่าวก็รู้ว่าสองคนในภาพนั้นคือ…


กร กับคุณพราว


“...” พีทถือโทรศัพท์ค้างไว้จนหน้าจอมันดับไปเอง


ในหัวมันว่างเปล่าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่สามารถอธิบายอะไรเป็นคำพูดได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึก หรือสิ่งที่อยู่ในใจ

สุดท้ายพีทก็แค่วางโทรศัพท์ลงบนเตียงตามเดิม...

ความลังเลที่รบกวนจิตใจตั้งแต่ได้เบอร์กรมาจากแตมหายไปหมดเกลี้ยง พีททิ้งตัวลงกับเตียง เอียงคอมองผ่านประตูกระจกมองเม็ดฝนที่เริ่มตกลงมาจากฟ้า

ฝนมีเหตุผลที่จะเทลงมาเพราะพายุ แต่พีทไม่มีเหตุผลสำหรับน้ำตาหนึ่งหยดที่ไหลออกทางหางตาเลย

หาไม่เจอเลย ที่เศร้าลึกๆ ข้างในขนาดนี้

อาจเป็นเพราะแพรวจะย้ายออกจากบ้านในเร็ววัน หรืออาจจะแค่บรรยากาศพาไป

หรือจะเป็นเพราะใครบางคนที่เคยบอกว่าอยากจะรักเขาให้ได้สักวันแต่กลับไปเดินอยู่กับคนอื่นกันนะ

 






พีทเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่าฝนลงเม็ดหนักกว่าเดิมแบบไม่ขาดสาย

เขาเหลือบมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัว แล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมามองนาฬิกาแล้วเบิกตาขึ้นกว้างๆ
สี่ทุ่มกว่า นี่พีทนอนหรือว่าตายแล้วเกิดใหม่กันเนี่ย!?

พี่แตมไม่ได้โทร.ตามแต่อย่างใด บ่งบอกความสำคัญของพีทที่มีต่อบาร์ได้เป็นอย่างดี แต่ด้วยมารยาทที่สั่งสมมานาน พีทตัดสินใจโทร.ไปหาอีกฝ่ายสักหน่อย

(ว่าไง)

รับโทรศัพท์ได้ แปลว่าไม่ค่อยมีลูกค้าสินะ มิน่า ถึงไม่โทร.ตาม แต่ก็นั่นแหละ เปิดเพลงง่ายกว่าเซ็ตเครื่องเสียงให้พีทร้องเพลงเล่นกีตาร์อีก

“พี่ ฝนตก ผมไม่เข้าร้านนะวันนี้”

(มึงจะโทร.มาบอกแค่นี้?)

“ใช่ดิพี่ ผมมีมารยาทป่ะล่ะ”

(เออๆ ตามสบายมึงเหอะ)

“บายพี่” พีทยกโทรศัพท์ออกจากหู แล้วกดวางสาย ก่อนจะวางมันลงกับเตียงนอนแล้วมองซ้ายมองขวาหาโน้ตบุ๊กและกีตาร์ ก่อนจะหอบหิ้วมันออกจากห้องไปนั่งอยู่หน้าโทรทัศน์

พีทว่าจะใช้ดนตรีเยียวยาจิตใจตอนนี้เหมือนที่เขาทำเสมอมาซะหน่อย มันน่าจะได้ผลเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ

 



00.49 AM

ครืน...!

“!” พีทสะดุ้ง แล้วมองไปรอบๆ เริ่มไม่ใช่มีแค่ฝนที่ตก แต่ฟ้าก็ร้องไปกับเขาด้วย พีทขมวดคิ้วแน่น จังหวะหัวใจถูกเร่งเหมือนอย่างเคยตามสัญชาตญาณ มือที่จับกีตาร์ค่อยๆ วางมันลงกับพื้น ก่อนจะไล่ปิดเว็บคอร์ดกีตาร์ที่เปิดทิ้งไว้ แล้วกดปิดโน้ตบุ๊ก

ครืน... เปรี้ยง!!!

เสียงฟ้าลงเปรี้ยงเดียว ไฟทั้งห้องก็ดับลง พีททิ้งทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ แล้วยกมือขึ้นปิดหูอัตโนมัติ ยกขากอดเข่าคุดคู้หลังพิงโซฟา แต่เหมือนยังปลอดภัยไม่พอสำหรับเขายังไงไม่รู้

เปรี้ยง!!! โครม!!!

เสียงฟ้าผ่า พร้อมๆ กับบางอย่างตกลงกระแทกหลังคาอย่างแรง พีทหลับตาแน่น...


สำหรับความทุกข์ทรมาน... นี่น่าจะเป็นเรื่องสุดท้ายของค่ำคืนนี้แล้วล่ะ
 






กรรีบมาก รีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งๆ ที่เพิ่งลงเครื่อง และฝนก็เริ่มลงเม็ด เขาก็ยังจะนั่งรถ ต่อเรือฝ่าฝนตกอย่างไม่กลัวอันตราย

...พอคิดถึงใครบางคนที่น่าจะกลัวกว่าเขาเป็นล้านเท่า กรก็คิดออกแค่จะต้องกลับมาที่เกาะให้เร็วที่สุด

ทั่วทั้งบ้านมืดสนิท ก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไร เพราะกว่าจะเดินฝ่าฝนมาถึงที่นี่ก็ได้ยินเสียงฟ้าผ่าไปหลายเปรี้ยง หม้อไฟคงระเบิด

“...!”

ร่างของคนที่กรฝ่าฝนแล้วแล่นเรือข้ามน้ำข้ามทะเลมาหากำลังอยู่ในท่าทางที่ดูทรมานเต็มที
 




“ฮือ...”

แม้เสียงฟ้าฝนจะดังแค่ไหน แต่เสียงครางฮือเพราะความทรมานกับภาพในอดีตกลับดังชัดกว่าเป็นไหนๆ

น้ำตามันไหล ควบคุมไม่ได้เลย ภาพในหัวมันฉายซ้ำแต่เรื่องวันนั้น ความมืด เสียงฝน กับความเงียบงันรอบตัวในซากรถยนต์พังๆ กับกลิ่นคาวเลือด แย่มากๆ ที่ผ่านไปไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปีก็เอามันออกจากหัวไม่ได้ แปลกใจเหลือเกินที่ทุกครั้งที่เป็นอย่างนี้ก็ยังจะชอบปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งลงด้วยการลากความทรงจำเรื่องนู้นมาโยงกับความคิดเรื่องนี้

ยิ่งฝนตกบรรยากาศให้ยิ่งดึงอารมณ์ง่าย พอร้องไห้จนหัวสมองมันว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออกก็ผล็อยหลับไป แต่แย่ไปหน่อย วันนี้ดันนอนไปซะเยอะ สมองมันเลยยังไม่หยุดทำงาน น้ำตาก็เลยยังไม่หยุดไหล

กลั้นเสียงสะอื้นอยู่ดีๆ ในหัวก็ได้ยินเสียงทุ้มๆ ของคนที่คุ้นเคยกันในช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาก็แทรกผ่านทุกความคิด

‘พีทครับ’


เสียงทุ้มที่ใช้เรียกสติ การกระทำอ่อนโยนที่มอบให้ ความทรงจำระหว่างที่มีกรทำให้พีทอุ่นวาบในหัวใจ เสียงสะอื้นเงียบลง เหลือแค่น้ำตาที่ไหลรินอาบหน้า


...แต่พอนึกได้ว่ามันก็แค่ความทรงจำพีทก็สะอื้นอีกรอบ



อยากให้เขาอยู่ตรงนี้...

“ฮึก ฮือ...”

ถ้าปาฏิหาริย์จะมีจริงสักครั้ง พีทอยากขอแค่ให้กรอยู่ตรงนี้...

เขาไม่อยากเผชิญความรู้สึกแย่ๆ เพียงลำพังอีกแล้ว…
 




“พีท” สัมผัสเปียกและเย็นชวนหนาวสั่นแตะลงบนใบหน้าของพีท แล้วบีบด้วยแรงพอดีเพื่อให้เขารู้สึกตัว

คนผมยาวเงียบเสียงลง พลางเงยหน้า สบตาอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

...น้ำตาหยดหนึ่งไหลอาบแก้ม กรใช้นิ้วเปียกๆ ของตัวเองเช็ดน้ำตาพีท ถึงจะรู้ทำไปก็มีแต่จะทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายเปียกขึ้นไปอีกก็ยังจะทำ

มือหนาลูบหัวพีทอย่างอ่อนโยน ปัดปอยผมที่รกใบหน้าออก แล้วประคองใบหน้านั้นไว้ ในขณะที่น้ำตาก็ไหลออกจากดวงตาของคนผมยาวเงียบๆ อย่างต่อเนื่อง

“...!”

ไม่น่าเชื่อเลยว่าปาฏิหาริย์มีจริง กรหยุดทุกความคิดของพีทไว้ และทำให้เขากลับมาอยู่กับปัจจุบันได้

แค่กรดึงตัวพีทเบาๆ คนผมยาวก็ยอมทิ้งทั้งตัวให้ตกอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงที่เปียกชุ่มน้ำฝน

“ฉันอยู่นี่แล้ว” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ฝ่ามือหนาวางลงบนแผ่นหลังบาง



อย่าอบอุ่นทั้งๆ ที่ตัวเปียกไปทั้งตัวอย่างนี้สิเสี่ย... นั่นคือความคิดสุดท้ายของพีทก่อนจะผล็อยหลับไปบนอกผายของกร


 




เช้าวันใหม่

08.30 AM

ร่างสูงของกรในชุดนอนกางเกงขายาวกับเสื้อยืดสีพื้นเดินออกจากห้องนอน ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นไม่ใช่เพราะโกรธเคืองอะไรใคร แต่เป็นเพราะว่าเพิ่งตื่นนอนและยังง่วงอยู่ ส่วนเหตุผลที่ไม่นอนต่อเพราะคนที่อุตส่าห์กล่อมให้หลับแล้วแบกไปวางไว้บนเตียงเมื่อคืนหายไปจากเตียงอย่างน่าสงสัย

สรุปง่ายๆ ก็คือกรตื่นมาแล้วไม่เจอพีทนั่นแหละ

กลิ่นกาแฟร้อนหอมกรุ่นลอยฟุ้งมาจากห้องครัว ร่างสูงจึงรู้ได้ทันทีว่าพีทอยู่ในนั้น กรทรุดนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะกดรีโมทเปิดโทรทัศน์ แล้วส่งเสียงเรียกพีทในครัว ในขณะที่ตัวเองนั่งเท้าคางจ้องโทรทัศน์

“พีท”

“...”

พีทชะงักมือที่กำลังคนน้ำกาแฟดำๆ ในถ้วย แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน พลางเปิดตู้หาครีมเทียม

กรหันไปมองพีทที่ไม่ยอมขานรับ เจ้าตัวคนผมยาวกำลังเขย่งเท้าหยิบกระปุกส่วนผสมของกาแฟทั้งหลายแหล่ในตู้เหนือเคาท์เตอร์และคงไม่ได้ยินที่เขาเรียก คิดอย่างนั้นกรเลยลุกเดินเข้าไปในครัว จังหวะเดียวกันพีทก็หยิบของเสร็จ หางตาเหลือบมาเห็นกร เลยสะดุ้งตกใจเบาๆ

“อ้าว อรุณสวัสดิ์ครับ”

พอไม่ขานรับก็เดินมาหาเลยเว้ย

“...” กรไม่พูดอะไร มองมือที่ถือกระปุกคอฟฟี่เมท แล้วเลื่อนสายตามาจ้องหน้าพีท

“...”

“...เอ่อ กาแฟไหม?” พีทยื่นถ้วยกาแฟที่ชงแล้วของตัวเองยื่นให้กร ร่างสูงมองมาที่มือแล้วรับไว้ ก่อนที่พีทหมุนตัวไปหยิบใบใหม่

“พีท”

“ครับคุณกร” พีทหันมา ส่งยิ้มแต่แอบหลบตา ไม่ยอมมองตรงๆ ไปหากร

“ฉันดื่มกาแฟดำ”

“...เออ เนอะ ลืม” พีทยิ้มแห้ง หลุบตาลงมองถ้วยกาแฟใบเปล่าในมือ “เดี๋ยวผมชงให้ใหม่ละกัน”

พูดจบก็บรรจงตักกาแฟ ตวงแล้วตวงอีกให้พอดีกับช้อนที่ใช้ตัก พอจะกดน้ำร้อนก็บรรจงกดให้น้ำค่อยๆ ไหลออก

ทุกอย่างดูพิถีพิถัน และตั้งใจผิดธรรมชาติ


“พีทครับ” เสียงทุ้มที่ใส่ครับ ฟังดูกึ่งบังคับให้พีทอธิบายท่าทางประหลาดๆ ของตัวเอง

“...ก็คุณน่ะ...” พีททำหน้าหงิกพูดเสียงอ่อนโรยแรง กรย่นหัวคิ้ว

“ฉัน?”

“...คุณนั่นแหละ” พีทไม่พอใจมากๆ ไม่ใช่ไม่พอใจกรหรอก แต่หงุดหงิดตัวเองที่ไปสนใจกับเรื่องส่วนตัวของกร

“...” กรจ้องพีทนิ่งๆ ก่อนจะวางถ้วยกาแฟที่พีทส่งให้ลงบนโต๊ะ “ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”


ประโยคสั้นๆ แต่ตอบข้อสงสัยที่รบกวนจิตใจพีทได้หมดเกลี้ยง

“แต่ผมอยู่คนเดียว ตอนพวกคุณไปกินข้าวด้วยกันไง” อดพูดในสิ่งที่คิดออกไปไม่ได้ พีทพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ช้าๆ รอยยิ้มบางประดับบนหน้า แต่หัวคิ้วยังขมวดและแววตาดูสับสน

“...” กรมองสีหน้าประหลาดๆ ของพีทด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“...”

เกิดเป็นเดดแอร์ขึ้นท่ามกลางห้องครัวที่มีกลิ่นกาแฟร้อนลอยฟุ้งจากถ้วยกาแฟในมือพีท

“...”

“...!!?”

พีทตกใจจนแทบทำถ้วยกาแฟร่วงจากมือ เมื่ออยู่ๆ กรก็เดินเข้ามาสวมกอดหลวมๆ เสียงทุ้มพูดขึ้นเบาๆ “ขอโทษ”

“ไม่... ไม่ต้องขอโทษก็ได้” พีทพูดเสียงเบา พลางหลุบตามองไหล่กว้างของกร “ผมแม่งปัญญาอ่อนเองแหละ”

“ต้องขอโทษ ไม่อยากไม่พูดแล้วมาเสียใจทีหลังเหมือนทุกครั้งแล้ว”

“...” พีทยืนนิ่ง เหลือบตามองใบหน้าของสูง และกำลังจะเข้าข้างตัวเองว่าสำคัญจนกรไม่อยากเสียไปแล้วนะ...

ไม่น่าจะใช่การมโน ในเมื่อสิ่งที่กรทำนี่มันก็สอดคล้องกับคำพูดเลยนี่นา เข้าข้างตัวเองก็ไม่เสียหายอะไรสักหน่อย...



ว่าแต่ว่าพีทกลายเป็นพวกคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันล่ะเนี่ย







หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.16 (03/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 03-01-2017 18:57:12
สงสารพีทคงกลัวมากดีที่เสี่ยกลับมาทัน
เริ่มรู้ใจตัวเองกันแล้วใช่มั้ยยย รอนะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.17 (04/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 04-01-2017 18:22:39
Chapter 17




พีทนั่งขัดสมาธินิ่งอยู่บนโซฟา ใบหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปม มืออยู่เคาะลงบนหน้าตักตัวเองเป็นจังหวะอย่างไม่สบอารมณ์กับรายการประกวดร้องเพลงที่กำลังฉายอยู่ในจอโทรทัศน์ที่เหมือนจับฉลากคนเข้ารอบในรายการมากกว่าจะคัดความสามารถ แต่เอาเถอะ ก็เข้าใจดีว่ารายการพวกนี้มันเรียลลิตี้ คงจะมีเตี๊ยมว่าใครจะเข้ารอบบ้างเป็นธรรมดา

กรละสายตาจากไอแพดเหลือบมองพีทที่นั่งนิ่งจ้องโทรทัศน์  ก่อนจะพาดแขนลงบนบ่าพีทอย่างจงใจก่อกวน พีทละสายตาจากโทรทัศน์ มองท่อนแขนแกร่งที่พาดอยู่บนบ่า แล้วก้มลงกัดมือหนาแรงๆ

“!” กรตกใจแต่ก็แค่เล็กน้อย แขนแกร่งดึงให้พีทขยับมาใกล้ตัวเอง ส่วนพีทก็ทำตัวเป็นสสารสถานะของเหลว ไหลร่างไปตามแรงดึงของกร

“...” พีทพิงหัวกับไหล่กร ตาปรือยังจ้องมองโทรทัศน์ แต่ปากชวนร่างสูงคุย “ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคุณทำเรื่องที่ไม่สมควรทำมากๆ ลงไปเรื่องนึง”

“...” กรหลุบมองคนผมยาวในอ้อมแขนตัวเอง “ยังโกรธเรื่องฉันกับพราว?”

“ไม่ใช่สิ ไม่ใช่” พีทกะพริบปริบๆ รู้สึกคันแก้มนิดๆ ด้วยอาการอายนะแต่ไม่แสดงออก

“หึ” กรยิ้มมุมปาก มือหนาบีบจมูกพีทแรงๆ เกินกว่าคำว่าหยอก

“เฮ้ อย่านะ ยังเคืองอยู่นะ” พีทพูดเนิบๆ ปัดมืออกด้วยท่าทางไม่จริงจัง พลางขยับหัวหนุนไหล่หนาให้เข้าที่เข้าทางกว่าเดิม

“ก็ไหนว่าไม่โกรธแล้ว”

“จริงๆ เรื่องที่คุณจะไปทำอะไร แล้วจะกลับเมื่อไรโดยไม่บอกผมก็ไม่ใช่เรื่องที่จะโกรธกันได้หรอก” เพราะมันก็เรื่องของเขา เสี่ยกรน่ะนายจ้าง ส่วนพีทก็แค่ลูกน้อง... “แต่ไอ้ที่คุณลงเรือฝ่าฝนทั้งๆ ที่พายุกำลังเข้าเนี่ย รับไม่ได้อะ”

“...” กรก้มลงสบตากับพีทที่เหลือกตาขึ้นจ้องหน้าตัวเองจนรู้สึกได้

“ไม่ห่วงคนขับเรือให้ คุณก็น่าห่วงตัวเองบ้างนา...” มันก็ซาบซึ้งนะที่กรโผล่มาหาเขากลางดึกที่มีพายุฝนราวกับปาฏิหาริย์ แต่พอนึกขึ้นได้ว่ากรไม่ได้หายตัวจากกรุงเทพฯ มาโผล่ที่เกาะได้เลย พีทก็เลยต้องบ่นซะหน่อย

จะว่ายังไงดี มันก็ไม่ใช่เรื่องของพีทหรอกแต่พอดีว่ามันเป็นเรื่องของกรที่เกี่ยวกับเรื่องของเขามันก็เลยอดไม่ได้ที่จะบ่น
เวิ่นเว้อเนอะ เอาจริงๆ ก็เป็นห่วงเขาน่ะแหละ

“...อืม ขอโทษ” กรคงขี้เกียจเถียงกับพีทล่ะมั้ง เลยตัดบทด้วยการขอโทษแล้วก็ลูบหัวพีทเหมือนจะให้เลิกหัวร้อนได้แล้ว ส่วนคนที่พื้นฐานไม่ค่อยสนใจหรือใส่ใจอะไรอยู่แล้วอย่างพีทน่ะเหรอ... หลับตาพริ้มให้เขาลูบหัวเป็นลูกแมวไปแล้ว “อยากให้ง้อยังไงไหม”

“ช่างเถอะ อย่าทำอีกก็พอ...”

บทสนทนาแปลกๆ ที่ไม่รู้ว่ากำลังหมายถึงประเด็นไหน แต่ก็ดูเหมือนว่าทั้งคู่ก็ไม่มีปัญหาในการสื่อสารกันดีนะ
 




3.36 PM

“ฝนตกอีกแล้ว...” พีทเดินผละจากประตูกระจกที่โดนเม็ดฝนสาดกระเซ็นจนเกิดเป็นหยดน้ำเกาะ มาทิ้งตัวลงนั่งยองๆ ข้างๆ กร ร่างสูงที่นั่งไขว่ขาเหยียดยาวอยู่บนเตียงเหลือบตามองพีทที่นั่งท่าประหลาดๆ แล้วกลับมาสนใจกับไอแพดต่อ
พีททิ้งตัวลงนั่งแบะขา หันกลับไปมองฝน สลับกับใบหน้าของกรด้วยอาการชั่งใจ

“ผมมีอะไรจะบอก...”

“...” กรไม่เบนสายตามองหน้าพีท แต่เลิกคิ้วแทนการถาม

“ผมอยากกลับบ้านล่ะ”

“...” นับว่าใจดีมากที่กรยังพยักหน้าโต้ตอบ แต่จุดประสงค์ของพีทไม่ใช่การบอกเล่า หรือแจ้งเพื่อทราบ

“คิดถึงแพรว คิดถึงบ้าน กลับบ้านก่อนได้ป่ะ เดี๋ยวกลับมาใหม่” พีทยันแขนลงตรงหว่างขา ยื่นใบหน้าที่มีผมยาวหยักศกคลอเคลียไปหากร แล้วยิ้มแบบอมฟันไว้

“...” กรเหลือบตาขึ้นมาสบกับพีทนิดนึง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง “ไม่”

“อืม...” น้ำเสียงหล่นวูบลงไปนิดนึง พีทยกมือขึ้นเกาหัว ปรับเปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งขัดสมาธิ ประสานมือสองมือเข้าไว้ด้วยกัน แล้วก้มมองฝ่ามือตัวเอง

ก็เตรียมใจว่าจะได้คำตอบแบบนี้แหละ แต่ว่าพอได้ยินแบบนี้ก็อดเซ็งไม่ได้อยู่ดี

กรมองท่าทางหมดอาลัยนั้นแล้วก็ยิ้มมุมปากเหมือนพวกซาดิสต์ก็ไม่ปาน ร่างสูงวางไอแพดในมือ แล้วขยับตัวไปเชยคางพีทให้เงยหน้าขึ้น

“?” ตาปรือๆ ของพีทส่งแววตาสงสัย กรมองพีทแบบพินิจพิจารณา ใบหน้าเรียวดูโรยแรง และง่วงงุนเหมือนคนนอนไม่พอ ใต้ดวงตาบวมช้ำ และเป็นสีคล้ำ ประกอบกับผมยาวยุ่ง เมื่อมองทุกอย่างรวมกัน พีทก็เหมือนกับคนที่จิตวิญญาณในการใช้ชีวิตกำลังค่อยๆ หมดลง

“เบื่อเหรอ?”

“เฉยๆ” พีทยักไหล่ แล้วเอียงคอยิ้มบางให้กร

ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นนกน้อยในกรงทองอะไรหรอก แค่คิดถึงบ้าน กับชีวิตตอนอยู่บ้าน แต่อยู่นี่มันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไร แค่ไม่ได้ออกไปไหนเลยเท่านั้นเอง

“...” กรมองตาปรือๆ ของพีท สัมผัสใต้ดวงตานั้นเบาๆ ในใจเริ่มคิดว่านอกจากแฮนด์ครีม เขาคงต้องซื้ออายครีมเพิ่มให้เจ้าตัวแล้วล่ะมั้ง

“อมยิ้มอะไรน่ะเสี่ย............”


ที่อมยิ้มก็เพราะคิดว่าถ้าจูบปากสีชมพูซีดๆ ตรงหน้าแบบที่กำลังทำอยู่แล้วจะเป็นยังไงน่ะสิ...



“...” ก็ไม่เป็นไงหรอก...


พีทก็จูบตอบเหมือนรู้งาน ริมฝีปากทั้งสองขยับตอบโต้กันอย่างรู้จังหวะ พีทเผยอริมฝีปากเล็กน้อย กรเม้มริมฝีปากล่างของพีทเบาๆ

“...” ...ก่อนจะผละออกแทนที่จะแทรกลิ้นเข้าไปอย่างที่ควร สายตาคมจ้องมองริมฝีปากที่แห้งของพีทเปลี่ยนเป็นสีวาวชุ่มชื้น ก่อนจะกระตุกยิ้มพอใจ

พีทหรี่ดวงตาที่ปรือจะแย่อยู่แล้วของตัวเองลง แล้วยิ้มบางๆ “จูบอย่างเดียวเองเหรอ นึกว่าจะทำอย่างอื่นด้วยซะอีก”

“...” กรจ้องเข้าไปในดวงตาพีท

“...” พีทก็เลยเอียงคอแล้วหัวเราะไม่มีเสียงออกมาเบาๆ พลางกะพริบเปลือกตาช้าๆ ไม่มีแววตาท้าทายหรอก เพราะเขาก็แค่พูดติดตลกเรื่อยเปื่อย

“เฮ้ย!”

“...” แต่กรไม่ได้ตีความหมายของใบหน้าและท่าทางของพีทแบบนั้น ร่างสูงเลยจับร่างของพีทนอนราบลงกับเตียง แล้วกดไหล่ยึดไว้ไม่ให้ขยับไปไหน ได้ ก่อนจะตามขึ้นมาคร่อมร่างของคนผมยาว ฝ่ามือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตผ้าของพีทออกจนเกือบหมด พีทที่ไม่ได้ตั้งตัวเบิกตาปรือๆ ของตัวเองจนกว้างแบบอัตโนมัติ

“เสี่ย!?” กรโถมตัวลงมา ฝังจมูกลงบนซอกคอ ก่อนจะแนบริมฝีปากลงไป

“เสี่ย!...คุณกร!?...” ริมฝีปากที่แนบอยู่บนลำคอเริ่มขบเม้มเบาๆ พร้อมๆ กับฝ่ามือที่สอดผ่านเสื้อมาไล้วนบนหน้าอกบางๆ ของพีท สัมผัสจากฝ่ามือร้อนชัดเจนขึ้นเมื่ออุณหภูมิของอากาศรอบตัวมันเย็นชื้น ปลายนิ้วลูบไล้จนพีทรู้สึกสยิวและเกร็งจนต้องจิกปลายเท้า “โอ๊ะ!”

พีทหลุดเสียงร้องไม่มีความหมายออกมาเพราะปลายนิ้วที่บดขยี้บางอย่างบนแผ่นอกแบนๆ ของตัวเอง กับเขี้ยวที่ฝังลงบนกระดูกไหปลาร้าของเขา

“เสี่ย! ผมล้อเล้น...” พีทร้องแผดร้องด้วยเสียงคีย์สูงระดับที่ร้องเพลงยังไม่เคยขึ้นคีย์สูงขนาดนี้ มือเรียวข้างหนึ่งอ้อมไปจิกผมดำของกรอย่างแรง ในขณะที่อีกข้างทุบแรงๆ ลงบนบ่า

“...” กรหยุดชะงักมือที่ทำบางอย่างกับหน้าอกแบนราบของคนใต้ร่างตัวเอง ริมฝีปากอ้อยอิ่งวนอยู่แถวๆ กระดูกไหปลาร้าของพีท ก่อนที่มือของเสี่ยใหญ่จะกำแน่นเกร็งจนเส้นเลือดบนมือปูดโปนชัดขึ้นไปอีก กรกัดฟัน ตัดใจผละออกจากร่างที่มีกลิ่นหอมเย็นอ่อนๆ แล้วทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนที่ว่างข้างๆ ร่างของพีท

“ฟู่...” พีทลุกขึ้นนั่งหัวฟู พ่นลมหายใจออก แล้วสูดลมหายใจเข้าสลับกันไปมาอยู่พักหนึ่ง แล้วเหลือบตามองร่างของกรที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาคมของกรกำลังจ้องมองเพดานอย่างเหม่อลอย

...กรดูต้องการเวลาอยู่กับตัวเอง ดวงตามาเฟียปลิดชีพนั้นแทบไม่กะพริบเลย หรือจริงๆ เจ้าตัวกำลังสื่อสารกับยานแม่อยู่?


พีทค่อยๆ คืบคลานเคลื่อนตัวไปหาร่างนั้น ร่างผอมโปร่งเหมือนไร้น้ำหนักค่อยๆ ย้ายไปนั่งคร่อมบนตัวกร ใต้ก้นพีทสัมผัสได้ว่ากำลังนั่งทับกล้ามเนื้อแน่นๆ และมันยิ่งเกร็งจนแข็งขึ้นไปอีกทันทีที่พีททิ้งน้ำหนักลงทั้งตัว

“...” กรเบนสายตาจากเพดานโล่งๆ มามองร่างของพีทบนร่างของตัวเอง คนผมยาวโน้มตัวลงมาจนผมยาวปิดหน้าชวนให้นึกถึงจูออน แต่ภาพตรงหน้าก็ละมุนเกินกว่าจะให้มองเป็นอะไรน่าสยองแบบนั้น

เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายที่ถูกกรปลดกระดุมอย่างง่ายดายเผยให้เห็นหน้าอกสีขาวซีดตามสีผิวของพีท แขนเสื้อที่ตกไปข้างหนึ่งโชว์ไหล่ขึ้นกระดูกจนชัด ใบหน้าเรียวที่อยู่ระหว่างปอยผมยาวสองข้างกำลังเอียงมองเขายิ้มๆ

“หนักไหมคุณ?”

“คิดว่าไง?”

“ไม่รู้สิ” พีทยักไหล่ แล้วกะพริบตาช้าๆ

“รู้ตัวไหมว่ายั่วอยู่?”

“รู้ว่าเสี่ยไม่ทำผมอยู่แล้ว” ผมกระตุกยิ้มมุมปาก ทั้งๆ ที่เพิ่งรอดจากสถานการณ์สุ่มเสี่ยงได้ไม่เท่าไรยังจะทำปากกล้า

“หึ” กรมองตามมือเรียวที่ยันอยู่หน้าอกของเขา ไล่ขึ้นไปหาแผ่นอกที่โชว์หราเมื่อเสื้อย้วยไม่ได้ติดกระดุม เรื่อยไปจนถึงลำคอ และใบหน้าที่มีผมยาวคลอเคลียอยู่ มือหน้าดึงร่างของพีทให้โน้มตัวลงมาใกล้อีก

“...” พีทมองตามมือกรที่จับปอยผมของตัวเองทัดหู ก่อนจะเบนสายตากลับมาสบตากับกร “คุณกร แพรวจะย้ายออกไปอยู่หอแล้วนะ”

“...ก็ดีแล้ว”

“...” พีทเงียบ เมื่อตั้งสติได้ว่านี่มันเรื่องส่วนตัวของตัวเองที่กรไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้

“...” กรเองก็เงียบไป เจ้าตัวคงไม่ได้ใส่ใจเท่าไร ซึ่งก็ดีแล้วล่ะมั้ง

อยู่ๆ บรรยากาศรอบตัวก็หล่นวูบ กรสัมผัสได้แม้ว่าพีทจะยังส่งยิ้มบางให้เขา

ร่างสูงยกตัวพีทลงจากร่างตัวเอง พีทกลายร่างเป็นของเหลวอีกครั้ง และปล่อยตัวให้กรหิ้วปีกอย่างง่ายดาย กรวางพีทนอนลงกับเตียง แล้วนอนตามลงข้างๆ ก่อนจะดึงพีทมากอดหลวมๆ

“ทำไมชอบทำเหมือนรู้ทัน” พีทบ่นไม่จริงจัง ด้วยความที่เป็นคนที่พยายามไม่จริงจังกับทุกเรื่องในชีวิต ช้อนตาขึ้นสบตากับกร

“ก็รู้ทันไง” กรกระตุกยิ้มมุมปาก แต่แววตาอ่อนโยนมากๆ จนพีทต้องหลบตาจ้าละหวั่น “อดทนหน่อยได้ไหม”

“...ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วป่ะล่ะ” พีทขมวดคิ้ว พลางเบะปาก กลอกตา กรดึงแก้มพีทแรงๆ แล้วหัวเราะในลำคอ

“พีท...” กรพึมพำชื่อพีทเบาๆ กวาดตามองทั่วใบหน้าแล้วยิ้มออกมา พีทมองรอยยิ้มนั้น เกิดอาการกลั้นยิ้มไม่อยู่
เสี่ยกรเวลายิ้มน่ามองมากๆ มากจนเหมือนตกอยู่ในภวังค์ พีทลืมทุกอย่างที่คิดอยู่ไปในทันที

“...”

“...หึ” กรกระชับอ้อมกอด หัวเราะหึด้วยความชอบใจที่ได้เห็นพีทเวลามองอะไรตาลอย

“อะไรครับเสี่ย” บ่นอุบแต่ก็ซุกตัวเข้าไปหาร่างสูง

ชอบช่วงเวลาแบบนี้ ช่วงเวลาที่ไม่ต้องคิดถึงอดีต และกังวลกับอนาคต

แค่มีกันและกันตอนนี้ก็เพียงพอ...

 



09.42 AM

ท้องฟ้าโปร่งและมีแดดส่องในรอบหลายวัน กรนั่งบนโซฟามือเลื่อนหน้าจอไอแพด พีทมองเห็นภาพแบบนี้ทุกวันจนชินตา คนผมยาวลุกเอาถ้วยกาแฟไปเก็บ ก่อนจะเดินกลับมาห้องนั่งเล่น

แสงแดดส่องผ้าม่านเพียงรำไร พีทหยุดตรงหน้าต่าง และแง้มผ้าม่านออก แสงแดดส่องเข้าตาทันทีจนตกใจหยีตาแทบไม่ทัน พีทปล่อยผ้าม่านลงตามเดิม หันไปมองกร ร่างสูงสบตาเขาเล็กน้อย

“ไปเดินเล่นข้างนอกนะ ไปด้วยกันไหม”

“เชิญ” เป็นคำตอบสั้นๆ ที่สามารถตอบครอบคลุมได้ทุกคำถามของเขาจริงๆ พีทยักไหล่ แล้วเดินสวมรองเท้าแตะ เดินเตาะแตะออกนอกตัวบ้าน

หาดทรายเปียกชื้นเพราะฝนที่ตกติดๆ กันหลายวัน น้ำทะเลไม่สวยเท่าที่ควรจะเป็น แต่ก็ตามธรรมชาติของมัน นี่ไม่ดูที่จะมาเสพความงามของทะเลสักหน่อย

ของบางอย่างมันมีเวลาที่เหมาะสมของมัน

พีทเดินเลียบชายฝั่ง ปล่อยให้คลื่นทะเลกระทบกับเท้าไปเรื่อยๆ ไม่นานก็แหงนมองท้องฟ้าโปร่งสีฟ้าสวยแล้วก้มมองเท้าเปียกๆ ของตัวเอง

“...!?” ผ้าคลุมไหล่สีสดใสผืนบางปลิวมาทางเขา พีทคว้ามันไว้ได้ก่อนที่มันจะตกลงไปในน้ำทะเล ผ้าชีฟองส่วนที่ไม่ถูกพีทจับไว้ปลิวตามแรงลมเป็นจังหวะเดียวกันกับผมยาวของพีท ใบหน้าเรียวของหนุ่มผมยาวหันไปมองหาเจ้าของ

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวผมยาวประบ่า ดูจากใบหน้าแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับแพรว สาวเจ้าเดินยิ้มแหยตรงมาหาเขา พลางพูดขอบคุณแล้วรับผ้าจากมือเขาไป พีทพยักหน้า สบตากับเธอ

“...” พีทแอบไล่สายตาจากผมดัดลอนของเธอ ลงสู่ปลายเท้าเปล่า สาวเจ้าจับผมยาวประบ่าของตัวเองทัดหู

“มาคนเดียวเหรอคะ?”

“...ใช่...” ถ้าหมายถึงตอนนี้น่ะนะ

“เหรอ เหมือนกันเลย ไปนั่งคุยกันหน่อยไหมคะ?”







แว้ก เขิล /// ช่วยกันเม้นท์บ้างเน้อออ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.17 (04/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 04-01-2017 19:18:12
พีทอย่าไปปปป เดี๋ยวเสี่ยตีนะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.17 (04/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-01-2017 01:53:33
โดนหึงโหดแน่พีท ไปคุยกับคนแปลกหน้า
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.17 (04/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 05-01-2017 10:16:27
ชอบๆๆ  บรรยากาศระหว่างคนทั้งคู่เหมือนจะอมชมพูนิดๆแระ 555555
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.17 (04/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 05-01-2017 12:51:06
ฮืออออ ทำไมนิยายเรื่องนี้มันดีขนาดนี้!!! ทำไมเราเพิ่งเจอ โอ้ยย เสียใจมากเลย ชอบบรรยากาศที่ดูอึมครึมแบบนี้มากๆ ทั้งตัวพระ-นายไม่น่ารำคาญเลย อุปนิสัยตัวละครเป็นแบบที่ตามหามานานน เราชอบความไม่คิดเล็กคิดน้อยของพีทและการอ่อยไม่รู้ตัวของนาง5555 ทุกการกระทำฉีกความเป็นเด็กเลี้ยงไปหมด แต่ไม่ได้บอกว่ามันไม่ดีนะ เราโคตรชอบตัวนายเอกแบบนี้เลย ส่วนคุณกร เฮ้ออ ผู้ชายแบบนี้มีที่ไหนในไทยนะ? อยากได้มาเป็นของตัวเองสักคน ทุกอย่างดูสมเหตุสมผลตามท้องเรื่อง

 เป็นกำลังใจให้นะคะ  เราจะรอติดตามเรื่องราวอย่างใจจดใจจ่อเลยยย
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.18 (05/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 05-01-2017 22:34:41
Chapter 18



“ชื่อนันนะคะ ชื่ออะไรเหรอคะ?” หญิงสาวไกลชิงช้าไม้ตัวใหญ่เบาๆ พีทยืนทิ้งขามองเธองงๆ

“ผมเหรอ... พีท”

“พีท ดูท่าทางแล้วนันต้องเรียกว่าพี่ใช่ไหมคะ?”

“อืม... ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ” พีทตอบยิ้มๆ นันหยุดไกวชิงช้า

“นั่งด้วยกันไหมคะพี่พีท” เธอขยับตัวบนชิงช้าไม้ตัวใหญ่ เหลือที่ว่างมากมายให้เขา พีทมองที่ว่างตรงนั้น

“ก็ดี” พีทนั่งลง

“...”

“...” เกิดความเงียบขึ้นขณะหนึ่ง พีทหันมองเสี้ยวหน้าของคนที่เป็นฝ่ายชวนเขาคุยอยู่ดีๆ แท้ๆ หญิงสาวเหม่อมองไปข้างหน้า และกำลังเชิดใบหน้ารับลมเย็น “มาคนเดียวเหรอเรา”

“ค่ะ...” เธอหันกลับมามองพีทยิ้มๆ

“อืม... มาได้กี่วันแล้วล่ะ?”

“หลายวันแล้วค่ะ...” พีทแอบทำหน้าตกใจ พักอยู่รีสอร์ทเดียวกันแท้ๆ แต่ไม่เคยเจอกันเลยนะเนี่ย “พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว...”

“...” บรรยากาศรอบตัวเธอดูหน่วงๆ บอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่เธอก็ยิ้มสดใสดี

แปลกดีที่พักนี้เขาดึงดูดแต่คนแบบนี้เข้ามาในชีวิต… พวกหน้าชื่นอกตรม

“แล้วนึกยังไงมาทะเลหน้าฝนล่ะ?”

“ก็แค่อยากมาช่วงนี้น่ะค่ะ แต่เผอิญช่วงนี้มันเป็นฤดูฝน” คำตอบติดจะยียวนแต่ก็เข้าใจได้ เรื่องบางเรื่องมันเกิดขึ้นไม่ทันตั้งตัว เหมือนกับที่เขาต้องมาอยู่ที่นี่แบบกะทันหันนั่นแหละ

“แล้วพี่ล่ะคะ?” คำถามปลายเปิด พีทเลิกคิ้ว แต่ก็ตอบพยายามให้ครอบคลุม

“มีธุระนิดหน่อยน่ะ เลยต้องมา” ธุระที่ว่าก็คือทำให้เจ้าของรีสอร์ทตกหลุมรักน่ะนะ พิลึกพิกลดีแท้

“ว้า ผิดกับนันเลยนะ นันหนีธุระมาที่นี่ ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มปิดแววตาเศร้าไม่มิดเลยสักนิด พีทยิ้มด้วยความเอ็นดู
แดดร้อนแต่ก็ยังมีลมเย็นๆ พัดเรื่อยๆ พีทนั่งคุยกับหญิงสาวตามประสาคนโตกว่า

ก็ชวนคุยเท่าที่จะทำได้นะ อย่างน้อยความสบายใจก็เป็นสิ่งที่มนุษย์เกือบทุกคนโหยหา จนบางทีคนเราก็ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แล้วหนีไปให้ไกลเพื่อความสบายใจ

แต่ความจริงเราทำแบบนั้นทุกครั้งไม่ได้ไง ถึงจะทำเป็นลืมได้ แต่มันก็แค่ชั่วขณะ... สุดท้ายก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับมัน จะจบหรือยืดเยื้อก็อยู่ตัวเรานั่นแหละ


 


กรกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง ในจุดที่ไกลออกไป แต่ก็ยังอยู่ในระยะสายตา ร่างของชายหญิงสองคนที่นั่งข้างกันบนชิงช้าตัวใหญ่ที่ผูกติดกับต้นไม้สูงกำลังพูดคุยและหัวเราะกันดูสนุกสนานดี ยืนมองได้ไม่นานชายหนุ่มผมยาวก็ลุกขึ้นไกวชิงช้าให้หญิงสาวที่ยังนั่งอยู่บนนั้น จากไกวช้าๆ แล้วเพิ่มแรงเหวี่ยงจนสาวเจ้าโวยวายออกมา แต่ก็ยังไม่วายหัวเราะด้วยความสนุกสนาน สักพักชายหนุ่มผมยาวก็หยุดไกวชิงช้า และทรุดลงนั่งบนนั้นตามเดิม

ร่างบางหันไปมองหน้าผู้ชายข้างๆ ก่อนจะผุดลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไปยืนข้างหลังผู้ชายที่กรคุ้นหน้ากรเป็นอย่างดี ใบหน้ากลมๆ ก้มลงพูดคุยอะไรบางอย่างกับพีท กรไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับชายหนุ่ม แต่พอเงยหน้าขึ้นมือบางของเธอก็จับผมยาวๆ ของหนุ่มนักดนตรี ลงมือเปียผม แล้วเงยหน้าหัวเราะคิกคัก

...ร่างสูงละสายตาจากคนทั้งคู่ แล้วหมุนตัวกลับไปทำธุระของตัวเองต่อ

รอยยิ้มสดใสเชียว ดูท่าทางจะมีความสุขขึ้นมาบ้างแล้วสินะพ่อหนุ่มนักดนตรี




 
11.23 AM

แกร็ก!

พีทสบตากับกรที่นั่งอยู่กับโต๊ะทำงาน แล้วฉีกยิ้มเห็นฟันเรียงซี่ กรเบนสายตาไปยังผมเปียสองข้างของพีท ในขณะที่เจ้าตัวก็สาวเท้าตรงมาหาเขาที่โต๊ะทำงาน

“หิว อยากกินขาหมูจัง” พีทกระโดดขึ้นนั่งตรงที่ว่างบนโต๊ะทำงานอย่างถือวิสาสะ หลับตาพริ้ม แล้วยิ้มอมฟันใส่กร

“...” กรเงียบ กระตุกหางเปียเบาๆ “ใครถักให้”

“...แขกสักคนในรีสอร์ทคุณนั่นแหละ” พีทลืมตาขึ้น และหุบยิ้ม ดวงตาหรี่จ้องเข้าไปสบสายตาคมของกร “ผมเป็นผู้ชายนะ...”

“...” ประโยคข้างหลังที่พูดขึ้นมาลอยๆ ทำให้กรเผลอย่นหัวคิ้ว

“ผมไม่ชอบถักเปียอยู่แล้ว”

กรกวาดตามองใบหน้าพีท ใช่ พีทคงรู้ทันแน่ๆ ว่ากรกำลังมีอาการ ‘หวง’ “งั้นก็ดีแล้ว”

“...” พีทมองตามมือกรที่ดึงยางรัดผมปาทิ้ง เปียคลายทันที พีทมองตามยางรัดผมลูกไม้สีสด “ดีนะว่านั่นไม่ใช่ยางรัดผมที่แพรวให้ผม”

“อยู่กับฉัน ไม่ต้องพูดถึงใครทั้งนั้น”

“แม้แต่น้องสาวผมเหรอ?”

“ใช่”

“ก้าวก่ายกันเกินไปไหมคุณ?”

กรลุกขึ้นยืน แขนทั้งสองข้างคร่อมร่างของพีทที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ตอดย้ำความก้าวก่ายและคุกคามทางร่างกายของเจ้าตัว
ร่างสูงสบตาพีทนิ่ง “นายอยากรู้เรื่องของฉันไหม?”

เปลี่ยนเรื่องเฉยเลยนะเสี่ย...

“...” คำถามมันควรจะตอบออกไปได้เลยทันที ด้วยพื้นฐานเขาไม่ใช่คนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของใคร แต่กับกร... กลายเป็นว่าเขาสงสัยไปหมดทุกอย่าง “ก็ไม่นะ”

แต่สุดท้ายพีทก็โกหกออกไป...

กรหรี่ตาลง “ไม่คิดว่ามันไม่แฟร์บ้างเหรอที่ฉันรู้ทุกเรื่องของนาย แต่นายไม่รู้เรื่องของฉันเลย”

“ไม่อะ” พีทยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบคอ “ผมไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากคุณจะตกหลุมรักผมเท่านั้นแหละ”
กระแสเสียงจริงจังจนน่าตกใจตัวเอง

หรือสิ่งที่คาดการณ์ไว้จะเกิดขึ้นจริง?

“ฉันก็ขอให้มีวันนั้น” กรยิ้มออกมา

ไม่รู้ว่ายังไงหรอก แต่จากรูปการ เราต่างเริ่มเกิดความรู้สึกบางอย่างต่อกันแล้วสินะ...?

เวลาช่างเป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ





 
เพราะว่าเมื่อตอนเกือบเที่ยงบ่นไปว่าอยากกินข้าวขาหมู ตกเย็นเสี่ยกรก็เลยพาลงเรือขึ้นฝั่งไปมานั่งกินข้าวขาหมู
ในโรงแรมหรูของตัวเอง...

ก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละว่ามีทั้งโรงแรมบนฝั่ง และมีรีสอร์ทบนเกาะ ผูกขาดทางธุรกิจขนาดนี้ ไม่แปลกใจที่เจ้าตัวจะรวยพันล้าน พอคิดถึงตรงนี้พีทก็ยกมือทาบอกอัตโนมัติด้วยความปลื้มปริ่มที่ได้รู้จักคนรวยระดับนี้

“เป็นอะไร จะอ้วกรึไง”

“เปล่า” พีทเอามือที่ทาบอกลง แล้วยิ้มพลางปรายตามองจานอาหารจำนวนมากบนโต๊ะที่เหลือเศษซากเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เห็นแล้วก็อยากจะยกมือทาบอกอีกสักรอบ นี่กินกันสองคนจริงเหรอเนี่ย...

อยากกินข้าวขาหมูก็ได้กินขาหมูเป็นจานๆ ตามด้วยอาหารเหลาอีกมายเต็มโต๊ะ ไม่ลืมติ่มซำ และของหวาน เป็นการจบคอร์สอาหารวันนี้

กรมองคนข้างๆ ยกมือบีบหน้าท้องตัวเอง เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นสบตา แล้วเบ้ปาก

“อ้วนขึ้นแน่ๆ”

“...” ตัวก็ผอมแห้งเหมือนเดิม ไปเอาตรงไหนมาอ้วน กรคิดในใจ แล้วเงยหน้าเรียกบริกรมาเก็บเงิน

“ต้องจ่ายด้วยเหรอ เจ้าของโรงแรมนี่” พูดติดตลก แต่อีกฝ่ายก็ถือเป็นจริงเป็นจัง

“การเงินจะได้ไม่วุ่นวาย”

“...” พีทกะพริบปริบๆ แล้วก็พยักหน้าช้าๆ เพราะเป็นคนมีแนวคิดดีๆ แบบนี้ล่ะมั้ง ถึงเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่มาแรงมากๆ ลำพังแค่ต้นทุนมาดี ก็ไม่น่ามาไกลได้ขนาดนี้หรอก ก็ต้องยอมรับในฝีมือของเสี่ยกรเขาแหละนะ



 

ฟ้ามืดแล้ว

แสงไฟส่องลงมาทำให้เกิดเงาพาดบนพื้นถนน สองร่างสูงของผู้ชายที่ขนาดตัวแตกต่างกันไปหน่อยเดินเคียงข้างไปในซอยแคบๆ ที่สองข้างทางถนนเต็มไปด้วยสถานที่อโคจรทั้งหลายที่พีทคุ้นเคยเป็นอย่างดี พีทหันไปมองหน้ากร ร่างสูงหลุบตาลงนิดหน่อยเพื่อสบตากับพีท

พีทยักคิ้ว แล้วยิ้ม ก่อนจะหันหน้ากลับไป จ้องไปยังทางข้างหน้า

เขาไม่ถามหรอกว่ากรจะพาไปไหน ความคิดที่ว่าร่างอาจพาไปขายหรือไปฆ่ามันหายไปนานแล้ว ก็เสี่ยกรของพีทใจดีกับเขาซะขนาดนี้

หลังมือกระทบกันเล็กน้อยเพราะกรหยุดเดิน ร่างสูงส่งสัญญาณในพีทเดินเข้าในบาร์เล็กขนาดตึกหนึ่งคูหาแคบๆ ข้างในตกแต่งด้วยไม้ ให้บรรยากาศบ้านๆ ถูกใจไม่หยอก เสียงเพลงอัลเทอร์เนทีฟ ร็อค ดังมากระทบโสตประสาททันทีที่เปิดเข้าไปในร้าน ชวนให้นึกถึงอดีตพิลึก

คอนเซ็ปท์ร้านคล้ายกับร้านที่เขาทำอยู่ประจำก่อนจะมาอยู่กับกร พอเป็นแบบนี้แล้วพีทอยากจะกระโดดขึ้นเวที จับไมค์ แล้วดีดกีตาร์ให้ฟินกันไปข้าง

ไม่มีที่ว่างเหลือเลย โต๊ะทุกโต๊ะมีคนนั่งหมด ส่วนใหญ่ก็เป็นชาวต่างชาติ แต่คนไทยก็มีบ้างน่ะแหละ ระหว่างที่กำลังยืนอยู่กลางร้าน กรก็สะกิดพีทเบาๆ ให้เดินตามตัวเองยังโต๊ะๆ หนึ่ง

มีคนนั่งรออยู่แล้ว ท่าทางจะรู้จักกับเสี่ยกร ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาทักร่างสูง

“ไงเสี่ยใหญ่”

“!” และนั่นก็เซอร์ไพรส์พีทมากๆ “เฮียเม้ง?”

“ไง พีท”

“...” กรไม่พูดอะไร แต่ทรุดลงนั่งเอนหลังกับโซฟาหนัง แล้วยกขาขึ้นไขว้ห้าง พีทมองหน้ากร สลับกับมองหน้านายจ้างเก่าตัวเอง

ถึงจะไม่ได้สนิทกันอะไรมากมาย แต่ก็จำกันได้ในฐานะเจ้าของบาร์ กับนักดนตรีที่เล่นในร้าน และเพราะอย่างนั้น เม้งกลับดูไม่แปลกใจที่เขาอยู่ที่นี่เลยสักนิด


หนุ่มนักดนตรีกลอกตาแรงๆ

พีทไม่ใช่คนโง่ เขาเข้าใจได้ทันทีจากคำพูดของเม้ง


...สมรู้ร่วมคิดกันสินะ

“กลัวว่าคุณกรจะกีดกันไม่ให้ผมกลับไปทำน่ะสิครับ” ไม่ได้มั่นใจในตัวเองขนาดนั้นหรอก แต่อยากพูดอะไรให้กรดูเป็นรองเขาดูบ้าง

แหม อะไรๆ มันก็เรียบง่ายไปซะหมดจริงๆ พอมีอำนาจ มีเงินเนี่ย...

“ว้าว ถ้าอย่างนั้นฉันจะยินดีนะ” เม้งเบิกตากว้างเท่าที่ตาตี่ๆ ของตัวเองจะทำได้เพื่อให้ดูโอเวอร์แอคติ้ง พลางยกมือเรียกพนักงานในร้านมาสั่งเครื่องดื่ม

หมั่นไส้เหลือเกิน ทั้งคนข้างๆ และคนตรงหน้า

“นี่ก็ร้านเฮียเหมือนกันเหรอ”

“ใช่แล้ว เก่งจริงๆ ฮ่าๆๆ” เม้งยกนิ้ว

“ถ้างั้น ระหว่างที่ผมยังไม่กลับ ผมมาเล่นที่นี่ดีไหม เหมือนย้ายสาขาทำงานอะไรแบบนั้น” พีทยื่นข้อเสนอ เม้งเหลือบตามองกร เสี่ยใหญ่ไม่พูดอะไรแค่ดึงพีทแรงๆ จนเข้ามาในอ้อมแขนตัวเอง ท่อนแขนแกร่งโอบไหล่พีทไว้

“...”

“...”

พีทสบตากรนิ่ง พลางเลิกคิ้ว แต่กรก็ยังไม่ยกมือออกจากไหล่เขา พีทยิ้มเนือย เบนสายตามาสบตากับเม้งที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“ดูเหมือนว่าเจ้านายใหม่นายจะไม่อนุญาตนะ”

“เหอะ” พีทยิ้มแห้ง ทำเหมือนไม่เต็มใจเสียเต็มประดา ดวงตาหลุบมองแก้วใส่ของเหลวสีอำพันบนโต๊ะเพราะไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหน

เสียงกลองดังตึกๆ ประสานกับเสียงเบสแน่นๆ และเสียงโซโลกีตาร์ที่เด่นกว่าใคร

...ใดๆ ก็ช่างพีทหวังเพียงว่าเสียงเหล่านั้นจะช่วยซ่อนเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวยามที่ในหัวมันเผลอเข้าข้างตัวเอง

ที่เขานั่งอยู่ตรงนี้ กับคนรู้จักของกร มันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับวันที่พีทเจอคุณพราวที่ร้านกาแฟ

กรกำลังแสดงออกว่าหวงเขา... นั่นคือความหมายของการที่พีทไม่ใช่แค่ลูกน้องสำหรับกรแล้วหรือเปล่า?

“ฮ่าๆๆ”

นักธุรกิจสองคนเริ่มพูดเรื่องที่พีทเข้าไม่ถึงแล้ว พีทเบนสายตาไปยังแขกโต๊ะอื่นๆ แต่ฝ่ามือของกรลูบวนอยู่ที่หัวไหล่ ทำให้เขาไม่รู้สึกว่าเป็นคนนอกแต่อย่างใด

ไม่ชอบเลยที่พักหลังพีทกลายเป็นพวกคิดอะไรเยอะๆ แบบนี้ไปแล้ว แต่ให้ตายเถอะ...


พีทหุบยิ้มไม่ได้เลย
 




00.10 AM

เพราะว่าดึกเกินกว่าจะนั่งเรือกลับเกาะจึงเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างการค้างที่โรงแรมของเสี่ยกรบนฝั่ง พีทเดินใส่เสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียวหัวเปียกออกมาจากห้องน้ำ เสื้อผ้าส่งซักแห้งน่าจะได้พรุ่งนี้ ส่วนคืนนี้ก็รอลุ้นว่ากรจะหาเสื้อผ้ามาให้ใส่หรือเปล่า

แต่ประเมินจากสถานการณ์ก็เริ่มคิดว่าคืนนี้คงไม่มีเสื้อผ้าใส่นอนแน่ๆ

พีทใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กยีผมเปียกๆ พลางเดินไปหากรที่นั่งดื่มไม่เลิกสักทีตั้งแต่กลับมาจากบาร์ของเม้ง ท่าทางจะติดลม แก้วช็อตถูกเติมเครื่องดื่มสีใสแล้วยกกระดกแบบไม่ขาดช่วงโดยนักธุรกิจพันล้านมาดมาเฟีย

พีทหยุดยืนค้ำหัวกอดอกมองกรที่นั่งอยู่บนโซฟาบุหนังสีเข้ม ถ้าจำไม่ผิดวันแรกที่เจอกันในห้องทำงานของกร โซฟาก็หน้าตาแบบนี้ ไม่รู้ว่าเป็นรสนิยมของเจ้าตัวหรือแค่เสริมมาดมาเฟียให้ตัวเองเฉยๆ กรเหลือบตามองพีท พลางยกแก้วกระดกของเหลวสีใสแล้วอมไว้ ก่อนจะวางแล้วลง แล้วกลืนของเหลวนั้นลงไป

“…”

มองแบบนี้คงไม่ได้หาเรื่องลวนลามใช่ไหม

“...!” ไวเท่าความคิดของพีท กรกระชากเสื้อคลุมอาบน้ำอย่างแรงจนพีทเซเข้ามาใกล้ตัวเอง แล้วใช้จังหวะนั้นดึงร่างโปร่งให้นั่งลงบันต้นขาแกร่งตัวเอง ก่อนจะใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวเจ้าตัวไว้

ถ้าซื้อหวยก็ถูกไปแล้วเนี่ย

“ยิ้มอะไร ไม่อาบน้ำสักทีล่ะเสี่ย” พีทมองคนที่กระตุกยิ้มมุมปาก

เครื่องปรับอากาศทำให้ห้องเย็นฉ่ำ วอดก้าแช่แข็งจนเย็นเฉียบแต่แอลกอฮอล์กลับทำให้อุณหภูมิร่างกายของกรสวนทางกับอุณหภูมิห้อง

กลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างกายและลมหายใจของร่างสูงชัดเจนเมื่อพีทนั่งใกล้กับกรจนเห็นทุกรูขุมขนบนใบหน้า

กรยกแก้วช็อตกระดกวอดก้าเข้าปากอีกแล้ว พีทย่นหัวคิ้วด้วยความลังเลใจว่าควรห้ามดีไหม

“พอได้แล้วมั้งคุณ”

“...” พอถูกทักเลยหันหน้ามามองพีทตรงๆ พีทที่ตอนนี้เสื้อคลุมอยู่ไม่เป็นทรงเพราะแรงกระชาก ไหล่เสื้อหลุดไปกองอีกข้าง เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้า และลูกกระเดือกที่ขึ้นจนชัดเพราะความเป็นคนผอมของเจ้าตัว

“...” พีทสบตาร่างสูง ดวงตาฉ่ำเพราะวอดก้าไม่รู้กี่ช็อตที่เจ้าตัวกระดกลงไปซึ่งกำลังจ้องมองมา และริมฝีปากบางที่กำลังยกยิ้มให้ความรู้สึกเหมือนกรจะกลืนเขาลงท้องไปโดยไม่ขอเสียเวลาเคี้ยวอะไรทั้งนั้น

อดไม่ได้ที่จะสบดวงตาเยิ้มๆ ของร่างสูง กรหล่อมากจริงๆ จมูกโด่งเป็นสัน กรอบหน้าก็คมชัด คิ้วเข้ม ปากบางเป็นเส้นมีไรหนวดขึ้นไล่ลงไปถึงคาง

เหมือนตกอยู่ในภวังค์ไปครู่หนึ่ง แต่ก่อนจะที่จะถอนตัวไม่ขึ้นเลยพีทก็นึกถึงธุระสำคัญที่อยากจะบอกกรขึ้นมาได้

“เสี่ยกร...” พีทบีบมือที่วางอยู่บนเอวตัวเองเบาๆ เขาไม่รู้ว่าในสภาพนี้สติกรยังรับรู้อะไรได้ครบถ้วนหรือเปล่า แต่เขาก็เลือกที่จะบอกเจ้าตัวในเวลานี้ “เช้านี้ผมไปทำบุญนะ”

“...” กรยิ้ม ไม่พูดอะไรแต่จับมือพีทข้างที่ว่างขึ้นมาแนบกับริมฝีปาก พลางเอียงคอใช้สายตาเมาๆ จับจ้องริมฝีปากที่พยายามจะเอ่ยคำพูดออกมา

“ผมจะทำบุญครบรอบวันตายให้พ่อกับแม่”

“...” กรพยักหน้า ก่อนจะฝังหน้าลงบนไหล่พีท

“แค่ตักบาตรเฉยๆ ก็ได้นะเสี่ย...”

“.................”

“เสี่ย ฟังอยู่ใช่ไหม?” กรเงียบไปนานมาก ลมหายใจร้อนที่เป่ารดบ่าพีทเริ่มเป็นจังหวะคงที่ พีทเดาคำตอบไว้ในใจ ก่อนจะผลักหัวกรออกจากตัวแรงๆ จนหัวของเสี่ยใหญ่ลอยตามแรงผลักไปกระแทกพนักพิงโซฟา

“...Zzz”

“ว่าแล้วว่าหลับ เสี่ยกร... ไอ้..!!! โว้ย!!!”






ช่วยกันเมนท์บ้างเน้อออ เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้าา
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.18 (05/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 05-01-2017 23:43:52
เสี่ยเมาหลบในอ่า 555555

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.18 (05/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 06-01-2017 00:10:47
หมดสภาพเสี่ยใหญ่5555555555 เมาหลับ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.18 (05/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 06-01-2017 05:48:58
เสี่ยรีบรักพีทเร็วๆนะ อย่าปล่อยให้พีทหวั่นไหวเก้อ :hao4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.18 (05/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 06-01-2017 13:05:27
เอ๊า....เมาจนหลับ 5555
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.18 (05/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 06-01-2017 15:01:51
ความรู้สึกเกินเลยกันไปแล้วทั้งคู่
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.18 (05/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 06-01-2017 16:37:31
ชอบอ่ะ เรื่องนี้ ดีใจที่ตัวเองเลือกที่จะเข้ามาอ่าน

เราชอบบรรยากาษเรื่องนี้มาก มันดูทึมๆแต่กลับรู้สึกอบอุ่น มีกลิ่นทะเลอบอวน มันดีอะ


สถานที่ไม่เยอะ สถานการดำเนินเรื่องไม่เยอะ แต่มันดี มันไม่หลุดเฟรมเลย กลมกล่อมมาก ชอบทั้งสองตัวละคร ความเป็นกร ความเป็นพีท


ไม่รู้สิคือมันดี เราชอบมาก เราเป็นกำลังใจให้นะคะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.18 (05/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 06-01-2017 17:12:13
โอ้ยเสี่ยย มาหลับใส่พีทซะได้
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.18 (05/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 06-01-2017 21:24:18
อบอุ่นจังเลย ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน ดูไม่มีใครฝืน ฮื่ออออออ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.19 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 07-01-2017 00:07:19
Chapter 19


“ตกลงไม่ไปด้วยกันใช่ไหม?”

“...” กรลืมตาขึ้นข้างหนึ่งมองหน้าคนผมหยกศกสั้นประบ่า อากาศข้างนอกหนาวมากจนกรไม่อยากลุกไปไหนทั้งนั้น ได้แต่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม แล้วส่งยิ้มแค่มุมปากให้

ไอ้งานการกุศลของสถานทูตอะไรนั่นน่ะเหรอ... ใครจะไปคิดว่าคนที่ยืนอยู่ปลายเตียงจะจริงจังอะไรขนาดนี้ล่ะ

“งั้นฉันไปละ”

“...เดี๋ยวก่อน” กรลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง ผมหนาสีดำยุ่งๆ ปรกหน้า “รีบไปรีบกลับนะครับ”

“ได้...”  คนกำลงจะไปเดินอ้อมไปหัวเตียง ฝ่ามือเรียวปัดผมที่ปรกหน้ากรออก แล้วยิ้มบาง “ระหว่างนี้ก็เป็นเด็กดีด้วยนะคุณกร”

เพียงแค่สบตากันก็เหมือนอ่านใจอีกฝ่ายได้อย่างทะลุปรุโปร่ง กรมองร่างที่สวมโค้ทหลายชั้นเดินออกจากห้องไปก่อนจะยิ้มมุมปาก

ผ่านไปพักใหญ่ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบภายในห้อง

Rrr… Rrrr…

“ฮัลโหล”

(ทำอะไร?) เสียงพูดภาษาอังกฤษสำเนียงจีนของหญิงสาวลอดมาจากปลายสาย กรเลิกผ้าห่มออก ลุกเดินไปที่หน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปยังหลังคาแฟลตอีกหลังที่มีหิมะเกาะอยู่

“เพิ่งตื่น มีอะไร” เสียงติดจะหงุดหงิด กรไม่พอใจนิดหน่อยที่ตกลงกันแล้วว่าเขาจะติดต่อไปเอง แต่เจ้าหล่อนกลับโทร.มาหาแบบนี้

แต่เธอก็คงมีอะไรนั่นแหละถึงได้โทร.มาทั้งที่ปกติก็เป็นผู้หญิงที่พูดจารู้เรื่องคนนึงแท้ๆ

(ก็โดนเบี้ยวนัดแล้วบังเอิญว่าอยู่แถวๆ แฟลตนายพอดี... แล้วก็เห็นว่ารูมเมทนายเพิ่งเดินออกไป)

“...”

‘ระหว่างนี้ก็เป็นเด็กดีด้วยนะคุณกร’

คำพูดของคนที่เพิ่งเดินออกไปไม่ถึงชั่วโมงดังขึ้นมาในหัว

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรแต่ก็ไม่เคยแสดงความไม่พอใจ แถมยังทำเหมือนไม่ได้รู้อะไรมาทั้งนั้น

เขาไม่สำคัญกับอีกฝ่ายขนาดนั้นเชียว?

“จะขึ้นมาไหมล่ะ?”

“ได้เหรอ?”

“ก็รูมเมทฉันไม่อยู่ห้องนี่”

“นั่นสิน้า”

แต่ทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ตัวมาโดยตลอด กรก็ยังไม่เลิกนิสัยแย่ๆ เขาสนุกที่ได้ทำเรื่องที่ท้าทายและมีความเสี่ยงสูงอย่างการทำลายความไว้ใจของคนๆ หนึ่ง

“งั้นก็ไม่เกรงใจแล้วละกัน เจอกันค่ะ ที่รัก”

...แบบที่ทำอยู่ตอนนี้



 


กรตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวแทบบ้า ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะเมื่อคืนจัดไปหนักมากจริงๆ เหมือนไปอดอยากมาจากไหน

ร่างสูงขยับตัวขึ้นนั่งพิงหลังกับเตียง มือใหญ่ยกขึ้นเสยผม แล้วบีบนวดขมับ ดึงสติกลับมาให้อยู่กับปัจจุบัน และพยายามไม่ไหลตัวลงไปนอนอีก

เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ กรเหลือบมองข้างกายตัวเองที่ว่างเปล่า แล้วก็เหมือนดึงสติกลับมาได้ครบถ้วนทันที ร่างสูงลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกห้องนอน มองหาโทรศัพท์ที่น่าจะวางทิ้งไว้ ก่อนจะกดโทรไปยังเบอร์ที่โทร.ออกล่าสุด

“อยู่ไหน!?”

(...)
 



“...” พีทหันไปมองพนักงานโรงแรมรุ่นน้องที่เป็นคนพื้นที่ ร่างที่เตี้ยกว่าเขาหลายคืบกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางนอบน้อม ทั้งๆ ที่ทำไปปลายสายมองไม่เห็นด้วยซ้ำ

“เรียบร้อยครับ... ครับ ตอนนี้รออยู่ที่ท่าเรือ...”

 




เมื่อเช้านี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องดังทั้งๆ ที่เป็นห้องส่วนตัวโคตรๆ ของเจ้าของโรงแรม พีทซึ่งตื่นเช้ากว่าที่ควรเป็นเพราะความตั้งใจว่าจะออกไปงมหาที่ทางทำบุญตักบาตรหันไปมองประตูห้อง สลับกับประตูห้องนอนที่มีเสี่ยกรนอนหลับหมดสภาพอยู่อย่างลังเล

ถ้าเขามีธุระกับเสี่ยกรแล้วพีทจะทำยังไงวะเนี่ย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะดังซ้ำอีกครั้ง สุดท้ายพีทจึงกดรีโมทปิดโทรทัศน์ แล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู

“...?”

“สวัสดีครับ ผมมารับคุณพีทไปทำบุญ”


 
“...” พีทเบนสายตากลับไปมองตรง เรือสปีดโบ้ทลอยโคลงไปมาอยู่ริมฝั่ง ริมฝีปากสีชมพูซีดอมยิ้ม ในขณะที่หูเงี่ยฟังบทสนทนา

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนโทร.คือกร คนที่สั่งลูกน้องมารับเขาที่ห้องแต่เช้า

และก็เป็นไปตามคาด ไม่ถึงชั่วโมงนึงร่างของกรก็โผล่มา พร้อมใบหน้าถมึงทึงบึ้งตึงไร้รอยยิ้ม?

ตลอดการโดยสารเรือของทั้งพีทและกรมีแต่ความเงียบเมื่อไม่นับเสียงเครื่องยนต์และเสียงคลื่นน้ำยามเรือแล่นผ่าน กรนั่งกอดอกนิ่ง หลับตาลง ทิ้งพีทให้นั่งมองบรรยากาศท้องฟ้าที่มีเมฆหนา กับทะเลสีฟ้าใสกว้างสุดลูกหูลูกตา

มันมีบางคำถามและบางความรู้สึกเกิดขึ้นในใจ พีทได้แต่ปล่อยให้มันเกิดและเก็บมันไว้ข้างใน


 

เมื่อคืนนี้

แอ๊ด... แกร๊ก!

เสียงประตูห้องนอนปิดสนิทจากคนที่เพิ่งลุกออกไปจากตัวเขา กรโงหัวขึ้นพนักพิงโซฟา ดวงตาพยายามเพ่งมองทั้งๆ ที่หนังตาปิดลืมแทบไม่ขึ้น

โทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะ กรฝืนงัดร่างตัวเอง เอื้อมมือไปคว้ามันมาก่อนจะกดโทร.ออก

พีทบอกกรช้าไปเรื่องเมื่อกี้ เขาคงไปกับเจ้าตัวไม่ได้หรอก...

(สวัสดีครับ)

“จัดของ แล้วหาคน......”

(....ครับ)

กรพยายามจะทำให้ดีที่สุด ถึงแม้จะได้แค่นี้...

เมื่อเขาเป็นคนเริ่มต้นสำหรับความสัมพันธ์ครั้งนี้ กรก็ไม่อยากให้ตัวเองต้องทำผิดซ้ำรอยเดิมเหมือนในอดีตอีกแล้ว

กรจะไม่ละเลยความรู้สึกของตัวเองและคนที่เขารู้สึกด้วยอีกแล้ว แม้ว่าทุกอย่างจะคลุมเครือแค่ไหนก็ตาม


 


กลับมาแล้ว สู่เกาะรักหาดสวรรค์... พีทเรียกประชดมันว่าแบบนั้น

ทันทีที่รองเท้าเหยียบพื้นทรายก็รู้สึกได้ว่าวันนี้ชายหาดแห้งเป็นพิเศษ ทรายละเอียดแยกเม็ด ไม่เป็นก้อนหนืดๆ เหมือนหลายวันก่อน คงเป็นเพราะว่ามีแดดแรงมาได้สองสามวันแล้ว

พีทถอดรองเท้าหิ้วแล้วเดินเตะทราย ในขณะที่กรเดินหมดสภาพ เหมือนจิตวิญญาณล่องลอยไปไกล ทั้งอืดอาด เชื่องช้า สองร่างที่ส่วนสูงต่างกันแค่เล็กน้อยเดินเคียงคู่กันไป

อยู่ๆ พีทก็หยุดเดิน กรยังคงก้าวต่อไปตามสัญชาตญาณ เหมือนซอมบี้ที่ใช้จมูกและประสาทสัมผัสเบื้องต้นเดินไปข้างหน้า เขาเชื่อแล้วว่าเมื่อคืนกรดื่มหนักจริง คนผมยาวมองตามร่างยักษ์เดินนำตัวเองไป แล้วยิ้มจนเห็นฟัน

พีทสวมรองเท้าแล้วก้าวฉับๆ ตามกร แขนเรียวที่มีแต่เส้นเลือดกางอ้า แล้วสวมกอดร่างสูงจากด้านหลัง

“..!” กรชะงัก และหยุดเดิน ใบหน้าเหลียวมามองก็เห็นคนผมยาวส่งยิ้มหวานมาให้

“ขอบคุณนะคุณกร”

“...” กรเบนสายตากลับมามองมือของพีทที่ประสานกุมกันอยู่ตรงหน้าท้องตัวเอง ก่อนจะจับมันออก แล้วหมุนตัวกลับไปยืนตรงข้ามกับพีท แล้วยิ้มให้คนผมยาว...

ลมพัดเอื่อยๆ ผมยาวของพีทปลิวเบาๆ แข่งกับทรงผมอันเดอร์คัทไม่ได้ผ่านการเซ็ตของกร

“...” พีทมองรอยยิ้มนั้น กรต้องรู้แน่ๆ ว่าพีทชอบให้มันอยู่บนใบหน้าคมคายนั้น ถึงได้ยิ้มออกมาบ่อยๆ

“...” กรจ้องลึกเข้าไปในดวงตาพีท มันสะท้อนใบหน้ายิ้มๆ ของเขาอยู่ หัวใจวูบไปทีนึงเพราะความสับสน

เพราะว่าพีทเป็นคนที่ไม่ซับซ้อน ตอนที่มีความสุขเลยแสดงออกมาชัดจนพลอยทำให้กรรู้สึกดีด้วย...

แต่ว่าทั้งหมดที่เขาทำไปเพราะอะไร... เพราะอยากเห็นพีทมีความสุขแค่นั้นเหรอ

...หรือเพราะอยากแก้ไขความผิดพลาดในอดีตของตัวเองกันแน่?

“...”

พีทก็สับสนเหมือนกัน ทั้งๆ ตัวเองมีหน้าที่ทำให้กรหลงรักแท้ๆ แต่ตอนนี้ดันปล่อยความรู้สึกดีเติบโตขึ้นในใจซะได้
 





07.24 PM

“...Hmm” พีทฮัมเพลงพลางเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ในมือ เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเขาไม่ได้เข้าไปทำงานในบาร์บนเกาะของเสี่ยกรมาหลายวันแล้ว ตอนนี้เลยนึกคึกอยากแกะเพลงใหม่ๆ เผื่อเอาไว้ไปลองเล่น

ไม่มีลูกค้าฟังเหรอ? ไม่เป็นไร เล่นให้พี่แตมกับเด็กในร้านฟังก็ได้

มือกดเลื่อนไปเจอแอพปฏิทินพอดี พีทหันไปมองกรที่นั่งอยู่ข้างในห้องนอนแวบนึง ก่อนจะกดเข้าไป นิ้วจิ้มนับวันตั้งแต่มาอยู่ที่นี่จนถึงวันนี้

นี่อยู่ด้วยใจจริงๆ นะเนี่ย ไอ้ที่ขู่ว่าจะทำอะไรกับแพรวไม่มีผลตั้งแต่วันแรกๆ แล้ว

แกร๊ก! ครืด

เสียงเลื่อนประตูกระจกดังขึ้น พีทใช้มือข้างนึงประคองกีตาร์วางไว้บนตัก ก่อนจะหันหลังกลับไปมองคนที่เขาก็รู้ใคร กรเดินผ่านสระว่ายน้ำ ลงบนได และตรงมาหาพีทที่นั่งอยู่บนหาดทรายด้านล่างตัวบ้าน

ท่ามกลางบรรยากาศมืดสลัว ลมเอื่อยพัดใบมะพร้าวปลิวเสียดสีกัน เสียงคลื่นซัดหาดทราย แสงนวลจากดวงจันทร์ครึ่งดวง กรย่ำเท้ามาหาอย่างเงียบเชียบ

“อีก 8 วันก็ครบหนึ่งเดือนแล้วนะคุณกร”

“...” กรนั่งลงข้างๆ พีทเกากีตาร์ทันทีเพราะไม่ต้องการให้บรรยากาศเงียบเกินไป... เป็นเพลงที่กรได้ยินบ่อยๆ จากเจ้าตัว
มือของพีทขยับเปลี่ยนคอร์ดตามความเคยชิน ในขณะที่สายตาของพีทกำลังจับจ้องบนใบหน้าที่คล้ายจะพูดอะไรออกมาของกร

“อีก 3 วันต่างหาก”

“?”

“เหลืออีกสามวันนายจะกลับกรุงเทพฯ”

“...” เหลืออาทิตย์กับอีกวันนึงว่าน่าใจหายแล้ว มาบอกว่าเหลืออีกสามวัน... “ทำไมเหรอเสี่ย?”

“ฉันต้องบินไปทำงาน”

“อันเดียวกับที่คุณคุยกับเฮียเม้งน่ะเหรอ?”

“อืม...”


มิน่าถึงได้นัดเจอกัน

“...” พีทหยุดดีดกีตาร์ แล้ววางมันลงข้างๆ ตัว ก่อนจะเหยียดขา แล้วเท้าแขนเหยียดตรงไปข้างหลัง


เกิดความเงียบขึ้นระหว่างร่างสูงกับคนผมยาว


“งั้นคุณ...” แสงสลัวๆ จากในห้องทำให้เห็นหน้าพีทไม่ชัดเท่าที่ควร แต่ก็พอมองเห็นดวงตาเรียวกำลังหรี่ลงจ้องมองกร พร้อมรอยยิ้มมุมปาก “...คุณรักผมบ้างหรือยังล่ะเสี่ยกร?”


เป็นคำถามที่กรถามตัวเองถี่มากช่วงนี้ เขาแทบเอามันออกจากหัวไม่ได้เลย


“...” เหมือนมีเวทมนต์เสกให้ลมพัดแรงๆ วูบนึง พัดจนผมยาวของคนข้างๆ ปลิวสยาย กรเกือบตกหลุมพรางในอิริยาบถเหล่านั้น


“ฉัน...”


รักงั้นเหรอ... ความรู้สึกตอนนี้มันใกล้เคียงคำนั้นได้หรือยังล่ะ?


พีทขยับตัวเข้ามาชิด ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ดวงตาท้าทาย จนกรอยากจะดึงผมยาวนั้นแรงๆ ให้หน้าเรียวเชิดขึ้น จะได้ประกบริมฝีปากลงไปบดขยี้ได้ง่ายๆ



“บอกผมทีสิว่าที่คุณดื่มหนักขนาดนั้นเพราะไม่อยากจากผมไปไหน”



“...” เป็นกรที่เงียบไป เพราะสีหน้า และแววตารู้ทันทั้งหมดของพีท


ใบหน้าแบบนี้แหละที่ทำให้กรนึกถึงคนในอดีต...

แต่มันน่าเจ็บใจตรงที่พีทพูดมานั้นถูกทั้งหมด แต่กรกลับสับสนเกินจะตอบตัวเองได้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้น มันแท้จริงแค่ไหน...

ร่างสูงลุกพรวดขึ้น พีทเลิกคิ้วมองตามกรที่เดินหายเข้าไปในบ้าน



ทิ้งความสงสัยไว้ในใจพีทว่าตัวเองทำอะไรผิดกันแน่วะ






มาช้าไปนิสสส ช่วยกันคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้คนเขียนบ้างน้าาา
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.19 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 07-01-2017 00:19:47
งื่อออ ทำไมตอนมันสั้นนนนนนนนนนนนน

คลุมเคลือจังเลยยยยยยย รอตอนต่อไปนะคะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.19 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 07-01-2017 00:45:24
ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วงงๆ ว้าา สงสัยไม่มีสติเหมือนเสี่ยกร 55555
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.19 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-01-2017 07:21:17
โอ๊ยยย เสี่ยกร
เลิกสับสน ลังเลได้แล้ว

รักก็บอกว่ารักเลย
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.20 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 07-01-2017 12:41:49
Chapter 20



Rrrr… Rrr.. Rr..

โทรศัพท์แผดเสียงแต่กรไม่มีเวลาไปสนใจ มือของเขากับยุ่งอยู่กับก้อนเนื้อนุ่มนิ่ม ริมฝีปากปากวุ่นอยู่กับการขบเม้มผิวขาวเหลืองของหญิงสาวในอ้อมแขน

“ไม่รับหน่อยเหรอ?”

กรผลักเธอลงกับโซฟา “อือ...”

Rrrr… Rrr..

สุดท้ายเสียงก็เงียบไปเอง

บางทีกรก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไปทำไม การเรียกร้องความสนใจที่ไม่ได้รับความสนใจแบบนี้...

สถานะคลุมเครือ ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก ไม่อาจเป็นเจ้าของอีกฝ่ายได้ แต่ก็หลงใหลเกินกว่าจะเพิกเฉยกับความท้าทายที่จะทำให้คนๆ นั้นมีปฏิกิริยาตอบกลับ... อย่างน้อยสักครั้ง

แต่ครั้งนี้มันก็ออกจะเกินไปหรือเปล่า เหมือนไม่ให้เกียรติอีกฝ่าย...

แต่เจ้าตัวไม่รู้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก


แกร๊ก!


เสียงประตูเปิด

เสียงฝีเท้าย่ำด้วยน้ำหนักที่คุ้นเคย

เงาที่พาดทาบมาบนร่างของกร และหญิงสาวชาวเอเชียที่อยู่ใต้ร่างของเขาอีกที

“ลุกกันหน่อยได้ไหม นอนทับกระเป๋าตังค์ผมอยู่”

“!!!”

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจุดจบของเรื่องเป็นยังไง

‘...ผมไม่ถือ’

‘แต่อย่าให้มันซึ่งๆ หน้าละกัน’

‘ผมไม่ใช่คนที่คุณจะมาปั่นหัวกัน’


นี่สินะ ฟีดแบคที่เจ้าตัวเตือนเขาไว้


...การหายไปจากชีวิตซึ่งกันและกันตลอดไป


 



กรลุกจากเขาไปอย่างเงียบเชียบเหมือนกับตอนที่เดินมา ทิ้งความเงียบไว้รอบตัวพีท

เพลย์ลิสต์เดิมในโทรศัพท์ถูกเปิดขึ้นทำลายความเงียบ เสียงนักร้องคนโปรดที่ฟังเท่าไรก็ไม่เบื่อ เนื้อเพลงเดิมๆ ที่ความหมายชวนสยิว ดนตรีชวนให้ถอดเสื้อแล้วกระโจนจูบใครสักคน...

อีก 3 วันงั้นเหรอ... พีทไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไงด้วยซ้ำ

กรรักเขาบ้างไหม พีทพูดได้ไม่เต็มปาก แต่มันมีความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้น... ความรู้สึกที่ต่างคนต่างก็รู้กันว่ามันคืออะไร และรู้ว่าอีกฝ่ายก็มีให้เหมือนกัน แต่จะยอมรับว่ามันเกิดขึ้นได้ไหม?

พีทยกขาขึ้นกอดเข่า แล้วหัวเราะออกมาไม่ออกเสียง การไปถามกรตรงๆ ว่าเจ้าตัวรักพีทแล้วหรือยังคงทำให้เสี่ยช็อกไม่น้อย จะบอกว่าพีททำไก่ตื่นก็ว่าได้

มันไม่น่าแปลกใจหรอกหากว่ากรจะยังยอมรับไม่ได้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเกิดไปแล้ว และสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว มันคือ อดีต และไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดที่พีทจะเข้าใจกรเป็นอย่างดี

เพราะทั้งเขาและกรต่างก็ยังติดอยู่กับอดีต คล้ายจะก้าวเดินต่อไปไม่ได้สักที

กรลืมบอสไม่ได้ และโทษว่าทุกอย่างคือความผิดพลาดของตัวเองยังไง พีทก็ยังลืมความลำบากหลังจากวันที่พ่อกับแม่เขาเสียไม่ได้อย่างนั้น

เพราะคนสองคนมีจุดร่วมเหมือนกัน ใช้ชีวิตกับบ่วงพันคอที่เรียกว่าอดีต เลยยากที่จะยอมรับว่าชีวิตกำลังดำเนินไป มันเปลี่ยนไปและไม่มีอะไรเหมือนเดิม

บอกให้พีททำยังไงก็ได้ให้ตัวเองหลงรักแต่ยังไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่ มันน่าตลกไหมเล่า

แต่ประสบการณ์การใช้ชีวิตที่ผ่านมามันสอนให้พีทช่างแม่ง ช่างมัน และช่างมึง เพราะงั้นก็ช่างเสี่ยเขาละกัน หวังแค่เจ้าตัวจะรักษาสัญญาเรื่องเงินและไม่ปล่อยให้เขาเสียเวลา เสียความรู้สึกฟรีๆ นะ?

“?” ความเย็นจากกระป๋องเบียร์แนบอยู่ตรงต้นคอ พีทสะดุ้งเบาๆ แล้วหันไปมองต้นตอความเย็น ร่างสูงยืนถือกระติกที่ภายในบรรจุเบียร์หลายสิบกระป๋อง กรโยนเบียร์ในมือตัวเองที่เพิ่งแนบลำคอพีทไปหยกๆ ให้คนที่นั่งอยู่ ก่อนจะทรุดลงนั่งข้างๆ

“ไม่กิน?” เพราะว่าพีทถือกระป๋องเบียร์ค้างอยู่อย่างนั้น แถมยังทำหน้าเอ๋อๆ ใส่ กรเลยต้องถาม และยื่นมือจะไปหยิบกระป๋องเบียร์คืนมา

“กิน!” พีทชักมือหลบ แล้วโยกหัว พลางยิ้มออกมา ก่อนจะเปิดกระป๋องเบียร์

“...”

“...”

“...”

มีบางอย่างอยู่ในใจของคนสองคนนี้ ก้อนความสับสน เหมือนวาดเส้นยุ่งๆ วกไปวนมาจนกลายเป็นภาพวาดที่หาจุดเริ่มต้นและจุดจบไม่ได้

“คุณกร...” และพีทไม่ชอบที่มันเป็นอย่างนั้น

“หืม” กรมองพีท นิ้วเรียวลูบกระป๋องเบียร์วนไปมา

“ที่ผ่านมาคุณสร้างความสุขให้ตัวเองยังไงเหรอ?”

“...ที่ผ่านมา?” กรขมวดคิ้ว พีทยิ้มยิงฟัน

“ก่อนเจอผม”

“จะบอกว่าทุกวันนี้นายเป็นความสุขของฉัน?”

“คุณก็ยิ้มเพราะผมออกจะบ่อย” พอพูดเสร็จกรก็ยิ้มออกมา ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมากรไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองยิ้มออกมาให้พีทเห็นบ่อยแค่ไหน

“...อือ ไม่เถียง”

รอยยิ้มละมุนในแสงสลัว นัยน์ตาสีดำที่สะท้อนแสงจันทร์ พีทหลบตาจ้าละหวั่น “...อ...อย่าเปลี่ยนเรื่องครับเสี่ย”

“...” กรไม่ยอมหุบยิ้ม มือหนาหยิบเบียร์กระป๋องใหม่เปิดแล้วส่งให้พีท พีทเลิกคิ้ว แต่ยอมวางกระป๋องเก่าที่หมดแล้วลง และรับกระป๋องใหม่มาถือ “เรื่องอะไร? ความสุขของฉันน่ะเหรอ?”

“...” พีทพยักหน้า

“ก็ใช้ชีวิตให้ยุ่งๆ มันก็หมดไปวันๆ หนึ่งแล้ว ไม่มีเวลาไปคิดอะไรหรอก”

“แต่มีเวลาไปคิดถึงแฟนเก่า?”

“...ก็มีบ้าง...” กรเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ก่อนจะหันไปมองหน้าพีท แล้วยิ้มสมเพชตัวเองออกมา “บ่อยนั่นแหละ”


ความจริงก็ไม่ได้คิดถึงบอสหรอก คิดถึงความทรงจำที่มีร่วมกันมากกว่า


ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง เบียร์กระป๋องแล้วกระป๋องเล่าถูกหยิบ เปิด และกระดกลงไปในท้องของผู้ชายสองคน
จำนวนกระป๋องเบียร์ในกระติกลดลงอย่างรวดเร็ว เพลย์ลิสต์วนกลับมาเริ่มเล่นเพลงแรกอีกครั้ง พีทไม่ได้สังเกตมันสักนิด เพราะมัวแต่กระดกของเหลวเข้าปาก ใบหน้ามองตรง และปล่อยความคิดล่องลอยไปไกล

“รู้ไหม...” มันเป็นช่วงอินโทรของเพลง กรดึงความคิดพีทให้กลับมาอยู่ปัจจุบัน ริมฝีปากเผยอของคนผมยาวเม้มเข้าหากัน พลางเลิกคิ้วขึ้น กรมองใบหน้าซีดที่เริ่มขึ้นสีเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

“รู้อะไร...”


All I am is a man
I want the world in my hands
I hate the beach
But I stand



เนื้อร้องขึ้นแล้ว กรทำเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็หยุดคิด หางตาเหลือบมองเจ้าสมาร์ทโฟนที่ปล่อยเสียงเพลงออกมา
พีทจ้องมองด้วยความสงสัย


In California with my toes in the sand


“ความจริงฉันไม่ชอบทะเลเท่าไร”

“เหอะ” พีทแสยะยิ้ม กลอกตา พร้อมๆ กับหัวเราะขึ้นจมูก ก่อนจะกระดกเบียร์ที่เหลือเข้าปากรวดเดียว “นั่นคือสิ่งที่คุณจะพูดเหรอคุณกร?”

“...” กรไม่ยอมตอบ เอาแต่จ้องใบหน้าไม่พอใจของพีทและริมฝีปากที่เพิ่งขยับพูดไป ดวงตาเรียวหรี่ลงทันทีที่รู้ตัวมาถูกจ้อง ริมฝีปากเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางเชิญชวน


She knows what I think about
And what I think about



“จะมองอีกนานไหมเสี่ยกร?”


One love, two mouths
One love, one house



“...”

“...”


กรกระชากท้ายทอยพีทเข้ามาใกล้ตัวเอง ดึงผมยาวด้วยแรงพอดีจนใบหน้าเรียวเชิดขึ้น ริมฝีปากตามประกบอย่างรวดเร็วและรุนแรง พีทขยับตามจังหวะอย่างรู้งาน กรดูดและดึงริมฝีปากของพีท มือหนาที่จับอยู่ตรงท้ายเลื่อนมาจับหัวของพีทให้เอียงได้องศารับแรงจูบ มือเรียวของพีทวางลงบนบ่ากร ในจังหวะที่ตัวเองกำลังอ้าปากรับลิ้นร้อนของกรเข้ามาอย่างว่าง่าย


No shirt, No blouse
Just us, you find out
Nothing I really wanna tell you about



กรกระชากเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายตัวบางของพีท กระดุมกระเด็นไปคนละทิศ ก่อนที่ร่างของพีทจะถูกผลักลงนอนราบกับพื้นทราย ร่างสูงผละริมฝีปากออกและตามมาคร่อม มือหนึ่งบีบคางพีท และจับใบหน้าของร่างข้างใต้ให้เชิดขึ้นสบตากับเขา เสียงกรหอบหายใจเร็วและแรง เจ้าตัวคงกำลังอดกลั้นที่จะไม่รุนแรงไปกว่านี้

พีทสบตากร มองตามมือที่คลายแรงที่บีบที่ปลายคางลง และค่อยๆ ไล้กรอบหน้าของเขา ริมฝีปากที่เพิ่งถูกครอบครองของพีทยิ้มบางออกมา ดวงตากรสะท้อนร่างเปลือยท่อนบนของพีท


And if I might just take your breath away
I don’t mind if there’s not much to say



กรประกบริมฝีปากลงไปอีกครั้ง เขาไม่อยากปล่อยให้มีช่องว่างที่จะลิ้มลองรสชาติอันท้าทายนี้ มือหนาลูบไรผมที่หน้าผากพีทแรงๆ ส่งลิ้นร้อนเข้าไปชิมรสชาติโพรงปากนั้นอีกครั้ง กลิ่นแอลกอฮอล์อบอวลไปทั่ว ผสานกับรสขมปร่าอยู่ที่ปลายลิ้น พีทถูกรุกล้ำรุนแรงและได้แค่โยกลิ้นหลบลิ้นของกรที่รุกล้ำเข้ามา ก่อนจะผละออก และประกบริมฝีปากซ้ำแล้วซ้ำอีก


เหมือนกำลังถูกช่วงชิงลมหายใจ พีทส่งสัญญาณบอกกรว่าไม่ไหวแล้ว


“...”


Sometime the silence guides your mind
And move to the place so far away



“...”

กรผละออกและมองใบหน้าที่เอียงหลบตาเขา แผ่นอกบางขาวเนียนกระเพื่อมตามแรงหายใจ กรค่อยๆ ยื่นมือไปลูบไล้จากหน้าผากสู่ปลายคางของคนใต้ร่างตัวเอง อ่อนละมุนเหมือนคำขอโทษ

ใบหน้าขึ้นสีหันกลับมา แววตาของพีทในตอนนี้เกินต้านทานจะหยุดแล้วจริงๆ กรประกบริมฝีปากซ้ำ บดขยี้เบาๆ แล้วเลื่อนมาขบปลายคางเบาๆ แทนเพื่อปล่อยให้อีกฝ่ายมีจังหวะหายใจ ซอกคอขาวล่อตาล่อใจ กรไม่ลืมทิ้งรอยด้วยการขบและดูดแรงๆ มือที่วางอยู่บนบ่าจิกแรงๆ ตามความเจ็บกึ่งเสียว


“อะ!” พีทโอบแขนรอบลำคอกร หาที่ยึดเหนี่ยว กรสูดกลิ่นหอมเย็นที่ติดทนบนผิวพีท พรมจูบ และทิ้งรอยไว้ทั่วทุกที่ที่ริมฝีปากกรลากผ่าน


“แฮ่ก… อึก” พีทกัดปากแน่น กลั้นเสียงร้องประหลาดๆ ของตัวเอง ยามที่ฝ่ามือใหญ่วางหมับลงตรงหว่างขา ก่อนจะคว้าอวัยวะหนึ่งเดียวตรงนั้นและนวดคลึงผ่านเนื้อผ้าจนเสียวซ่านไปหมด ความเสียวไล่ลงไปถึงปลายเท้า พีทจิกเกร็งนิ้วเท้าลงกับพื้นทราย อดไม่ได้ที่จะขยับเอวสวนทางกับมือกรที่รูดขึ้นลง

“!!” กรชะงักมือที่กำลังแกล้งพีท และริมฝีปากที่ครอบครองแผ่นอก ร่างสูงสบตากับคนข้างใต้ พีทแสยะยิ้ม พลางลูบคลำแนวความยาวของสิ่งที่อยู่ใต้กางเกงกร

มันแข็งกว่าของเขา และแข็งอยู่ก่อนแล้วซะอีก


“ซี้ด...” ทันทีที่พีทขยับมือและออกแรงบีบ กรก็กลั้นเสียงไม่อยู่ นัยน์ตาคมมองใบหน้าพีทในขณะที่มือของเจ้าตัวกำลังเอาคืนเขา พีทกัดริมฝีปากล่างตัวเองเบาๆ พลางหรี่ตาจ้องกร ร่างสูงแทบทนไม่ไหว อยากจบมันตรงนั้น

“ของขึ้นง่ายจังเลยน้าคุณกร” พีทกระตุกยิ้มมุมปาก กรเลิกคิ้ว พลางโน้มหน้าลงไปใกล้

“ขึ้นง่ายแต่ลงยากนะ จะพิสูจน์ไหมล่ะ”

“...” พีทไม่ตอบ แต่โอบแขนรอบลำคอกรอีกครั้ง กรอุ้มพีทขึ้น ในขณะที่พีทหนีบขาทั้งสองข้างกับเอวกรอย่างรู้งาน ส่วนแข็งๆ บนลำตัวเสียดสีกับร่างกายของอีกฝ่ายอย่างช่วยเหลือไม่ได้ กรพาพีทเดินเข้าไปในบ้าน ทิ้งกระป๋องเบียร์นับสิบที่ถูกดื่มเข้าไป กับโทรศัพท์ของพีทที่ปล่อยเสียงเพลงไว้บนหาดทราย



Cause it’s too cold for you here and now
So let me hold both your hands in
The hole of my sweater...♫









เผื่อใครสนใจเพลงที่พีทเปิดนะคะ ชื่อเพลง sweater weather - the neighbourhood
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเมนท์ค่ะ ^___^  :katai5:

หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.20 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 07-01-2017 13:21:24
งืออ เพลงโปรดเราเลยยย ยิ่งได้มาอยู่ในตอนนี้อีกก ปริ่มใจจจจ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.20 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: AmPnie ที่ 07-01-2017 15:16:34
จะเป็นยังไงต่อนะ มาต่อเร็วๆนะสนุกมากเลย ไปแอบใต้เตียงแปป  :m25: :ling1: :z1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.20 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-01-2017 15:46:58
รอตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.20 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-01-2017 17:03:49
พีทเซ็กซี่มากกกกกกก  :hao5:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.20 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 07-01-2017 17:14:03
บทเพลงมันเร้าอารมณ์ 5555555555555555

ขอบคุณที่มาต่อค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ  :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.20 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 07-01-2017 19:05:44
 :-[
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.20 (07/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 08-01-2017 07:57:27
สถานการณ์นี้ต้องเพลงนี้เท่านั้นแหละน้าาา
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 08-01-2017 11:24:06
***เพื่ออรรถรสในการอ่าน ลองเปิดเพลง 11.11 - Taeyeon ฟังคลอไปด้วยดูนะคะ***


Chapter 21


พีทตื่นในเวลาสายๆ ของอีกวัน แสงแดดจ้าที่ส่องผ่านประตูกระจกไม่ได้ทำให้ร่างสูงของกรขยับตัวตื่นแต่อย่างใด
คนตื่นก่อนย่อมได้เปรียบ พีทเอามือเท้าหัว พิจารณาใบหน้าคมยามหลับที่ไม่ว่าจะมองสักกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ ก่อนจะใช้ปลายผมหยักศกยาวๆ ของตัวเองปัดไปปัดมาบนใบหน้า

“...” กรขมวดคิ้วทันทีเพราะความรำคาญ แต่ก็นั่นแหละ จุดประสงค์ของพีท คนตัวบางกว่ากลั้นเสียงหัวเราะ ก่อนจะขยับปอยผมไปปัดบนเปลือกตากรอย่างแผ่วเบา

กรยังไม่ยอมตื่น พีทขยับหน้าเข้าไปใกล้ จ้องแพขนตาหนาสีดำเข้ม สีเดียวกับคิ้วและผมยุ่งนั้น พีทค่อยๆ ยื่นมือไปลูบหน้าผากกร และใช้สันมือเสยผมม้าคนที่หลับอยู่ไปข้างหลัง กรพลิกใบหน้าหนี

แปลกดี จะหนีแต่กลับหันหน้ามาทางพีทซะงั้น คนผมยาวกลอกตาหัวเราะออกมา ก่อนจะยกมืออีกข้างที่ไม่ได้ใช้เท้าคางไล้สันจมูกกรด้วยสัมผัสแผ่วเบา สัมผัสจากปลายนิ้วไล่มาถึงปลายจมูก และหยุดลงที่ริมฝีปากบาง...

สัมผัสของริมฝีปากนี้ยามที่มันลากผ่านทุกส่วนของร่างกายชัดเจนจนใบหน้าพีทเห่อร้อนไปหมด

“...!”

“...” กรจับข้อมือพีทออก พลางลืมตาขึ้น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันคล้ายไม่พอใจ แต่พอกรมองเห็นรอยช้ำแดงบนลำคอและหน้าอกบางนั่น ร่างสูงก็ยิ้มร้ายออกมา “ซนแบบนี้ เมื่อคืนน่าจะทำให้เสร็จๆ ไปซะ”

“ผมก็ไม่ได้ห้ามนะ ถ้าคุณไม่กลัวติดโรค” พีทยิ้มตาปิด กรหมั่นไส้จนต้องส่งมือไปบีบปลายจมูกแรงๆ พีทดิ้นหลบ ก่อนจะฟุบลงนอนคว่ำหน้ากับหมอน แล้วเอียงคอมองกร

“...”

“...”


กรสบตาพีท มองแล้วก็ถอนหายใจแรงๆ ออกมา แล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะยีผมพีทแรงๆ “อย่าน่ารักนักได้ไหม”


Rrrr… Rrr…

โทรศัพท์ก็ช่างโทร.เข้ามาได้ถูกจังหวะ กรคว้ามันมาจากโต๊ะข้างเตียง มองเบอร์ที่แสดงบนหน้าจอ ก่อนจะเลิกผ้าห่มออก และลุกเดินออกไปคุยข้างนอก

พีทมองตามร่างสูงที่เปลือยท่อนบนอวดกล้ามเนื้อแน่นเดินเปิดประตูห้องนอนออกมา ก่อนสมองจะทวนประโยคที่กรพูดก่อนหน้า

‘อย่าน่ารักนักได้ไหม’

“//////” เหมือนมีคนกดรีเพลย์ให้ได้ยินเสียงทุ้มพูดวนอยู่ในหัว มือเรียวค่อยยกขึ้นปิดหน้า ก่อนที่ร่างใต้ผ้าห่มจะม้วนไปมาบนเตียงจนผ้าห่มพันตัวเป็นก้อนหนอนยักษ์


เมื่อกี้กรบอกว่าเขาน่ารักน่ารักล่ะ โอยจะบ้า เรื่องเมื่อคืนยังไม่น่าเขินเท่านี้เลยด้วยซ้ำ


 


02.11 PM

“...♪”

กรยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องนอนนิ่งๆ มองหนุ่มนักดนตรีที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงและกำลังดีดกีตาร์ ฮัมเพลง สลับกับก้มลงไปจดอะไรยุกยิกใส่สมุดโน้ตเล่มเล็กที่เจ้าตัวคงพกมาด้วย เสี้ยวหน้าที่โผล่พ้นผมยาวดูตั้งใจ

ผมยาวหยักศกนั่นร่วงตามแรงโน้มถ่วงทันทีที่พีทก้มหน้า กรผละแขนที่กอดอกอยู่ ก่อนจะเดินตรงไปหาร่างบนเตียง มือหนาเอื้อมไปตรงหน้าพีท จับปอยผมที่ร่วงน่ารำคาญทัดใบหูเจ้าของผมนั้น พีทเงยหน้าขึ้นสบตากร นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกับริมฝีปากที่หยักยิ้มชวนให้กรใจสั่นเบาๆ

“ทำอะไร?”

“แต่งเพลง” พีทยิ้ม พลางใช้ศอกยันตัวกีตาร์แล้วเท้าคาง กรเหลือบมองสมุดที่จดตัวโน้ตและคอร์ดปนกันมั่วไปหมด ก่อนจะทรุดลงนั่งข้างๆ

“ทำไมไม่แต่งเพลงขายล่ะ?”

“ฮ่าๆ ไม่มีค่ายเพลงไหนเขาซื้อเพลงแนวที่ผมแต่งหรอกเสี่ย.. ยกเว้นผมจะเปิดค่ายเพลงเอง”

“...” กรมองพีทนิ่งๆ แบบที่ชอบทำ “ไว้ฉันแต่งนายเป็นคุณนายเมื่อไรนายจะได้ทุกอย่างที่ต้องการเลย”

“หืม... ผมจะได้เป็นคุณนายจริงเร้อ ไม่ใช่ว่าแต่งเข้าไปเจอเมียหลวงแล้วผมกลายเป็นเมียสอง อาจจะสาม สี่ หรือห้านะเสี่ย?”


Rrrr… Rrr… Rr…


โทรศัพท์กรดังอีกแล้ว พักนี้ดังถี่จนน่ารำคาญ กรหยิบมันขึ้นมาดูเบอร์ที่โทร.เข้า พีทมองตามมือกรอย่างอดไม่ได้ และสบตากับกรทันทีที่ร่างสูงจ้องหน้าเขา

“อะไรเหรอคุณกร?”

“เปล่า” กรไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นยืนพลางยีหัวพีทแรงๆ แล้วยิ้มพอใจ ก่อนจะกดรับโทรศัพท์ แล้วเดินออกไปคุยข้างนอก
เลี่ยงไปคุยอีกแล้ว ไม่รู้ว่ากลัวข้อมูลรั่วไหลหรือไง ระวังไว้เถอะ สักวันพีทจะแอบล้วงข้อมูลลับของกรไปขายให้บริษัทคู่แข่ง!


 


07.13 AM

ทั้งๆ ที่พีทตื่นเช้ามากเป็นพิเศษ แต่ก็สายกว่ากรซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้นอนทั้งคืนอยู่ดี พีทพาตัวเองไปอาบน้ำด้วยความเร็วแสง เพราะหิวจนแสบไส้ จะบอกว่าเป็นอีกครั้งที่เขาตื่นเพราะความหิวก็ว่าได้

แสงไฟในห้องทำงานลอดผ่านประตูที่ปิดไม่สนิท กรคงยังอยู่ในนั้น เพราะเจ้าตัวขลุกอยู่ในนั้นตั้งแต่บอกว่าจะบินไปทำงานที่ต่างประเทศ พีทเปิดประตูด้วยความเงียบ ภาพกรฟุบหลับหนุนแขนอยู่บนโต๊ะทำเอาเขาไม่กล้ารบกวน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปปิดไฟให้กร แล้วยืนจ้องร่างที่ฟุบหลับอยู่

กรดูจะยุ่งกว่าเดิมนิดหน่อย อาจเพราะวุ่นอยู่กับการเตรียมเอกสาร พีทหิวและเบื่อที่จะกินอาหารของรีสอร์ทแล้ว แต่ก็เกรงใจเกินกว่าจะปลุกกรให้พาไปหาอะไรอย่างอื่นกิน

พีทเดินจากห้องทำงานกรออกมาอย่างเงียบเชียบ พลางพ่นลมหายใจออกมา
 



“...” ภาพพีทที่ยืนทำอะไรก๊องแก๊งอยู่ในครัวเป็นภาพแปลกๆ ที่เห็นจนเคยชินไปแล้ว แต่วันนี้มันแปลกไปกว่าเดิมนิดหน่อย เจ้าตัวลงมือทำครัวเป็นเรื่องเป็นราว กลิ่นกับข้าวลอยหอมฟุ้งยั่วน้ำลายพากรมายืนมองพีททำครัวอยู่นานสองนาน

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอคุณกร?” พีทหันมาเห็นร่างสูงยืนจ้องตัวเองจึงร้องทัก

“...” กรไม่ตอบแต่เดินตรงไปหาพีท อ้อมแขนแกร่งสวมกอดพีทจากด้านหลังพลางซบหน้าลงบนไหล่บาง

“...” ใจวูบไหวไปหมด พีทใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือตะหลิวยีผมดำสนิทของกร “ง่วงก็ไปนอนต่อที่เตียงดีๆ สิคุณ”

“...”

“...”


มันมีบางสิ่งที่พีทไม่ได้พูด และกรไม่ได้พูด บางอย่างที่ทั้งคู่เลี่ยงจะไม่พูด


“....หิว”

“...” พีทปล่อยมือจากผมกรพลางมองบน “แต่คุณจะมาเกาะผมอย่างนี้ไม่ได้ ไปอาบน้ำแปรงฟันแล้วมานั่งกินดีๆ สิ”

“...” กรผละออกจากพีท เดินลากเท้าเข้าไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย ทิ้งพีทให้ยืนกุมหน้าอกตัวเอง ปลอบขวัญให้หัวใจกลับมาเต้นด้วยอัตราเร็วที่ปกติสักที


ทำแบบนี้ทั้งที่รู้ว่าพรุ่งนี้ก็จะจากกันนี่ไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอ...

 


กรดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง พีทจัดแจงตักข้าวใส่จานให้กร ร่างสูงทอดสายตามองกับข้าวน่ากินหลายอย่างตรงหน้า พีทเป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้ทุกอย่างจริงๆ เติบโตมาด้วยตัวคนเดียว และต้องดูแลน้องสาวที่อายุห่างกับตัวเองเป็นรอบ คงมีช่วงเวลาที่ยากลำบากไม่น้อย กรเบนสายตามองคนที่แอบพูดถึงในใจ คนผมยาวนั่งลงตรงข้ามเขา แล้วส่งยิ้มให้ มือเรียวหยิบช้อนส้อมขึ้นมา

“มันอร่อยมากเสี่ย เชื่อผม กินเยอะๆ ไปเลย”

“...อือ” กรตักผัดอะไรสักอย่างเข้าปากคำนึง มันรสชาติดีอย่างที่พีทบอกจริงๆ แม้ว่ารสชาตินั้นจะไม่คุ้นปากเลยก็ตาม

“กินเสร็จแล้วก็ไปนอนนะครับเสี่ย”

“นอนไม่ได้ งานยังไม่เสร็จ” กรส่งข้าวเข้าในปากอีกคำ พีทวางช้อนส้อมลงในจาน สองมือประสานกันแล้วเท้าคางจ้องหน้ากร

“เสี่ยกร...”

“หือ” กรเงยหน้าตามเสียงเรียก น้ำเสียงนั้นจริงจังจนน่าแปลกใจ ดวงตาเรียวจ้องเขม็งมาที่เขา

“...” พีทเงียบ เหมือนรอให้กรเป็นฝ่ายเปิดปาก


มันมีบางอย่างที่กรไม่พูด และพีทก็ไม่ยอมพูด ต่างคนต่างเลี่ยงที่จะพูด


จนแล้วจนรอดเขาก็ยังเงียบ ริมฝีปากของพีทจึงขยับพูดอีกครั้ง “คุณ... ไม่ได้ทำธุรกิจมืดใช่ไหม?”

“...” กรเงียบ พีททำสีหน้าตระหนก ตลกจนกรต้องเอื้อมกำปั้นไปเขกหัวเจ้าตัวแรงๆ “ติ๊งต๊อง”

“ก็คุณรวยเกิ๊น แถมยังยุ่งผิดปกติด้วยช่วงนี้”

“ฉันต้องเตรียมวีซ่า แล้วก็ใบสั่งซื้อสินค้า ไหนจะเอกสารนำเสนอลูกค้า...” จริงอยู่ว่าธุรกิจเขามันก็ต้องใช้เส้นสายกันบ้างนิดหน่อย แต่กรก็ไม่ได้ถึงขนาดกับจับงานตลาดมืด ค้ายา ค้าอาวุธ หรือรับฟอกเงินอะไรทำนองนั้น

“เหรอ...” พีทเอียงคอไล่สบตากร แต่ก็พยักหน้าตามภาษาคนไม่ค่อยใส่ใจเรื่องยุ่งยาก
บทจะไม่สนใจก็ไม่ถามต่อเลยจริงๆ กรมองพีทที่เคี้ยวข้าวในปากช้าๆ เหมือนสัตว์เคี้ยวเอื้อง ทุกท่วงท่าและการแสดงออกช่างเป็นตัวของตัวเองและเป็นธรรมชาติ

กรหลุบตามองถ้วยแกงจืดตรงหน้า กับข้าวธรรมดาที่ใครทำก็รสชาติออกมาแนวเดียวกัน และเป็นรสชาติเรียบง่ายที่ไม่ว่าใครก็กินได้ จริงอย่างที่กรเคยตั้งข้อสังเกตว่าพีทไม่ใช่คนซับซ้อน ไม่ได้มีหลายมิติที่ท้าทายให้เขาค้นหา แต่กรกลับตกหลุมความเรียบง่ายนี้

รู้ตัวอีกทีหลายสิ่งก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป พอมีความทรงจำใหม่ๆ เข้ามา เรื่องเก่าๆ ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกมากมายขนาดนั้นแล้ว

“พอได้ทำกับข้าวกินเองแบบนี้ก็รู้สึกเหมือนได้อยู่บ้านเลย”

อยู่ๆ พีทก็โพล่งขึ้นมา กรฟังเงียบๆ ไม่มีความเห็น


“ดีใจเหมือนกันนะที่จะได้กลับบ้านสักที”


พีทดูเหมือนอยากกลับเต็มทีแล้ว

เขามันเห็นแก่ตัวเองที่จับหนุ่มนักดนตรีคนนี้มาขังไว้กับตัวเองแค่เพราะว่าหน้าเหมือนแฟนเก่า

ความจริงมันก็แค่กรน่าจะเปิดใจให้ตัวเองรับใครเข้ามาตั้งนานแล้ว จะได้ไม่ต้องไปเดือดร้อนคนตรงหน้า แต่ทำยังไงได้เมื่อในเวลานี้มันคือคนนี้


แต่พูดว่าอยากกลับแล้วทั้งๆ ที่รู้ว่าพรุ่งนี้ก็จะจากกันแล้ว พีทไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอ...


 


10.26 PM

“พีท”

“...Zz”

“พีทตื่นเร็ว” กรเพิ่มแรงบีบบนต้นแขน

“หืม... อืม...” พีทย่นหัวคิ้ว ก่อนจะลืมตาขึ้น คนเพิ่งตื่นหยีตามองคนที่ปลุกตัวเอง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง

“ทำไมถึงได้ชอบนอนตอนหัวค่ำนักนะ”

“...ก็ไม่ได้ทำงานที่บาร์คุณแล้วมันว่าง พอไม่มีอะไรทำมันเลยง่วง” พีทขยี้ตา แล้วยิ้มมึนๆ

“ไม่บอกตั้งนาน จะได้ชวนหาอะไรทำ”

“แล้วที่ปลุกนี่จะชวนหาอะไรทำเหรอ?” ยิ้มมีเลศนัยแถมยังปรือตาใส่ กรบีบแก้มพีทจนปากจู๋ แล้วกดริมฝีปากตัวเองลงไปแรงๆ

“ยอกย้อน” ฝ่ามือใหญ่คว้าเอาแขนเรียวของพีทมาจับ แล้วออกแรงดึงให้คนบนเตียงลุกขึ้น “ไปกันเถอะ”

“ไปไหน!?”

“...ตามมาก็พอ” กรหันมายิ้ม มือที่จับอยู่ที่แขนเลื่อนมาจูงมือพีทให้เดินตามตัวเองไป
 



เสียงคลื่นกระทบฝั่ง ผสานกับเสียงใบมะพร้าวเสียดสีกันยามที่ลมพัดผ่าน ริมหาดทรายใกล้กับชิงช้าตัวใหญ่ที่พีทเคยไปนั่งเล่นกับหญิงสาวคนนั้น มีแสงไฟสว่างจากดวงไฟเล็กๆ ห้อยระย้าพันรอบบริเวณนั้น แสงไฟสีส้มนวลส่องในความมืดเป็นสีเดียวกับแสงเทียนที่ถูกจุดและวางอยู่บนเชิงเทียนบนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดแบบสองที่นั่ง

โต๊ะดินเนอร์สุดหรูใต้แสงเทียนริมชายหาด ถ้าเป็นคนอื่นคงหลอมละลายกับความคลาสสิกโรแมนติกนี้ไปแล้วแน่ๆ

“ชอบไหม?”

“หือ” เสียงทุ้มทำให้พีทรู้ตัวว่ากรยังจับมือเขาไม่ปล่อย คนผมยาวเหลือบมองร่างสูงข้าง แล้วยิ้มแห้งออกมา “เอาตรงๆ ไหม?”

“ว่า”

“มันเฉยๆ อะ” คงเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายด้วยมั้ง เลยไม่อินว่าการกินข้าวแล้วจุดเทียนไปด้วยนี่มันพิเศษยังไง

“...เฮ้อ” กรกลอกตาแล้วถอนหายใจ พลางปล่อยมือพีท แล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้

พีทหัวเราะกับท่าทางผิดหวังนั้น ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงบ้าง “...แต่มันก็ดีใจนะที่มีคนทำให้ รู้สึกพิเศษดี”

กรส่งสัญญาณเรียกพนักงานรีสอร์ท ไม่นานก็มีคนเดินมารินไวน์ให้ พีทมองของเหลวที่ไหลออกจากปากขวดสีทึบ ในขณะที่กรจ้องใบหน้าพีทอีกทอดหนึ่ง

“ผมนี่เป็นโสรยาที่โชคดีที่สุดในโลกเลย” พูดติดตลกมาตั้งแต่ต้นจนจบ พีทคิดเอาว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตัวเป็นแค่การแสดงละครแนวจำเลยรัก

เผื่อว่าตอนจากจะได้ไม่เจ็บเท่าไร

“...” แสงจากเทียนกระทบลงบนหน้าพีท กรกอดอกแน่นมองใบหน้านั้น

จะว่าหลงเพราะเหมือนคนเก่าๆ ก็ไม่ใช่ หรือจะว่ามองจนชินตาเลยชอบมองก็พูดได้ไม่เต็มปาก

“เพ้อเจ้อจริงๆ” กรพึมพำให้กับความคิดตัวเอง แต่พีทกลับคิดว่าตัวเองโดนด่าไปเรียบร้อยแล้วเลยเตรียมจะอ้าปากเถียง พอดีกันกับที่อาหารมาเสิร์ฟ พีทหุบปากลงทันควันเพราะเกรงใจพนักงานที่อุตส่าห์สละเวลามาทำตามใจเจ้านายจอมบงการ

“...อยู่ๆ ทำไมถึงทำอะไรแบบนี้ล่ะคุณกร?”

“ก็แค่คิดว่าไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ไง” กรพูดจับก็จิ้มชิ้นเนื้อที่หั่นเสร็จเข้าปาก พีทหลบสายตากร ก้มมองชิ้นเนื้อที่อยู่บนจานของตัวเอง อึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

ยิ่งพอคิดว่าทุกอย่างจะจบลงแค่คืนนี้แล้ว...

และละครเรื่องนี้อาจจะไม่มีภาคต่อ


Rrr… Rrr…

โทรศัพท์กรที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นครืด โชว์หราว่ามีคนโทร.เข้ามา แม้ว่าจะปิดเสียงไว้ กรสไลด์หน้าจอปฎิเสธสายไป


11.11 PM


หน้าจอแสดงเวลาวูบเดียวแล้วก็ดับไป

ดึกป่านนี้แล้วเหรอ...

“พรุ่งนี้ฉันต้องเดินทางแต่เช้ามืด คงไม่ได้ไปส่งขึ้นเครื่องบินกลับบ้านนะ”

“ได้ สบาย”

“เดี๋ยวให้คนมารับ ตื่นเช้าๆ เข้าไว้ เข้าใจไหม”

“สบายอยู่แล้ว”

“ดี เสร็จธุระแล้วฉันจะติดต่อไปหา”

“ได้ อย่าลืมโอนเงินมานะ” พูดติดตลกพลางขยิบตา กรยิ้มจืด พอๆ กับพีทที่รู้สึกว่ามุกมันฝืดสิ้นดี

“...อืม”
 




ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ คอมเมนท์ให้กำลังใจกันบ้างเน้อ ♥  :mew2:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 08-01-2017 11:53:55
กระอักกระอ่วนแท้ๆ   เห้อออออออออออ

หวังว่าจากนี้อะไรจะดีขึ้นเน้อ

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 08-01-2017 12:57:24
ต่างคนต่างมีอะไรในใจแต่ไม่พูด แงงงงงง
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 08-01-2017 13:40:30
 :เฮ้อ:
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 08-01-2017 14:09:24
 :ruready
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 08-01-2017 15:35:05
อ่า...แอบค้าง จะรอดูความสัมพันของคุ่นี้ต่อไปนะ  :oo1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 08-01-2017 20:07:24
งื้อออิ อึดอัดแทนจริงๆ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 08-01-2017 22:10:34
วันก่อนยังหวานแหววกันอยู่เลย
มาวันนี้อึมครึมมาก
ไม่ต้องส่งกันก็จะได้ไม่ต้องอึดอัดไม่รู้จะทำไงเมื่อถึงเวลานั้น
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 08-01-2017 23:47:57
อึดอัดแทน   :ling3:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 09-01-2017 02:57:08
เดี๋ยวกรอดไม่ได้ ไปฉุดมาอีกรอบ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.21 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 09-01-2017 14:09:49
ชอบทำเหมือนไม่เป็นไรทั้งคู่เลย


แล้วบอสไปไหน


แค่ขาดการติดต่อไป หรือ ....
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.22 (09/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 09-01-2017 16:45:39
Chapter 22

รถยนต์หรูคันเดียวกับที่เคยใช้มารับพาพีทมาส่งที่หน้าบ้าน คนผมยาวลงจากรถในขณะที่คนขับรถลงมาเปิดท้ายรถหยิบกระเป๋าให้เขา หนุ่มนักดนตรีแหงนมองบ้านสองชั้นขนาดเล็ก รั้วไม้แน่นหนาคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนเพราะเพิ่งผ่านไปได้ไม่ถึงเดือนดี

ถ้าไม่นับต้นตำลึงที่เลื้อยพันแตกยอดบนรั้วมากขึ้นก็นับว่าเหมือนเดิมน่ะแหละนะ

สภาพบ้านก็ยังคงเดิม แม้ว่าพืชผักต้นไม้ทั้งกินได้และกินไม่ได้ที่ปลูกอยู่หน้าบ้านจะโตขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย และต้นใบเป็นสีเขียวสดไปทั้งบางเพราะรับน้ำฝนเกินพอในช่วงที่พายุเข้า พีทเดินไปเปิดประตูรั้วที่ถูกล็อค และมองเลยเข้าไปในบ้าน ประตูหน้าบ้านเปิดทิ้งไว้หมายความว่าแพรวคงไม่ได้ออกไปไหนไกล ร่างสูงไขกุญแจกับแม่กุญแจตัวใหญ่ที่คล้องโซ่ล็อคประตูไว้ เสียงล้อกระเป๋าถูกลากดังขัดจังหวะ

“ขอบคุณครับ” พีทรับกระเป๋ามาไว้ในมือ คนขับรถพยักหน้านิ่งๆ ให้

ไม่รู้ว่าจะคุมโทนหน้าโหดทั้งเจ้านายและลูกน้องเลยหรือไง

ถึงจะใบหน้าจะไม่ขยับแม้แต่มิลลิเมตรเดียวแต่ก็ปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่งอย่างถึงที่สุด คนขับรถเปิดรถ ยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ และซองน้ำตาลขนาด A5 ส่งให้พีท

“คุณกรให้ฝากมาให้ครับ”

“...” พีทรับมันมาถือ และก้มมองมันด้วยหัวใจเต้นรัว


ทำไมพีทถึงกลัวว่าข้างในซองนี้จะเป็นเช็คที่กรเซ็นมาให้ก็ไม่รู้


“ขอบคุณ” เมื่อหมดหน้าที่ชายคนขับรถก็ขึ้นรถและบึ่งรถจากไป


...และนี่คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขากับกรจะเกี่ยวข้องกัน

 


ความอบอุ่นและคุ้นเคยอบอวลไปทั่วบ้าน พีทเดินลากมือตามราวบันไดขณะเดินลงบันไดมาชั้นล่าง เปียโนตัวหนึ่งตั้งริมหน้าต่างดูขัดกันกับตัวบ้านที่เป็นบ้านไม้กลางเก่ากลางใหม่ สารพัดเครื่องดนตรีที่พีทเล่นเป็นและพอเล่นได้วางเรียงรายกันอยู่ที่เดิม ตรงมุมที่เขาใช้สอนเด็กๆ ที่มาเรียนดนตรีกับเขา

พีทเดินไปนั่งบนเก้าอี้และเปิดเครื่องเปียโน ใช้นิ้วปาดฝุ่นที่เกาะบนเครื่องที่ดำเงาของมัน ฝุ่นเกาะไม่น้อยเพราะลืมเอาผ้ามาคลุมไว้ ก็แหงแหละ ตอนนั้นมันฉุกละหุก ใครจะไปคิดทัน มือเรียวกดไล่ตัวโน้ตทีละตัว ฟังเสียงว่าเครื่องไม่ได้ให้คีย์ที่ผิดเพี้ยน ก็เริ่มดีดเปียโนเป็นเพลงแจ๊สที่ตัวเองพอจะจำโน้ตได้

“พี่พีท?”

เสียงหวานๆ ดังมาจากหน้าประตู พีทเอี้ยวคอไปมอง แพรวดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ชายหนุ่มส่งยิ้มบาง ในขณะที่หญิงสาววางถุงใส่ของทั้งหลายลงบนโต๊ะหน้าโซฟาแล้ววิ่งมาสวมกอดเขา

“คิดถึงแพรวจังเลยค่ะ”

“แพรวก็คิดถึงพี่พีท!!!”


วินาทีที่ได้เจอหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัว ตอนนั้นพีทลืมเรื่องราวและความกังวลทุกอย่างจนหมดเลยจริงๆ
 



ร่างสองร่างนั่งจุมปุ๊กกันอยู่หน้าโทรทัศน์ พีทนอนเอกเขนกบนโซฟาดูหนังฝรั่งที่ฉายบนช่องฟรีทีวี ปากเคี้ยวชมพู่ที่แพรวออกไปซื้อมาเสียงดังกร้วมๆ

“ทำไมของฝากหรูจัง ไม่ได้เลือกเองใช่ไหมคะเนี่ย?” แพรวเปิดกล่องครีมที่มาเป็นเซ็ต แพคเกจเรียบหรูแต่แอบหวานเหมาะสำหรับคุณผู้หญิงพิมพ์ตัวหนังสือหราว่า Made in England ของขวัญของฝากที่พีทไม่มีวันคิดออกว่าควรจะซื้อมันไปฝากใคร คนถูกพาดพิงหลุบตามองน้องสาวตัวเองพลางเคี้ยวชมพู่ต่อ ทำไม่รู้ไม่ชี้

“แล้วนี่จะกลับก็ไม่บอกไว้ล่วงหน้า จะได้หุงข้าวไว้รอ”

“มัน...ฉุกละหุกน่ะ” พีทเกาหน้า รู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่โกหก “เออนี่แพรว” พีทคว้าซองสีน้ำตาลที่ถูกเปิดแล้วโดยตัวเขาเองไม่ใช่ใครซึ่งตัวเองนอนทับอยู่ยื่นให้แพรว

“อะไรคะ?” แพรวรับมันมา แง้มซองดู และเขย่าเทของที่อยู่ในนั้นออก ภาพถ่ายโพราลอยด์แลนมาร์กสำคัญๆ ในอังกฤษ รวมถึงโปสการ์ดสวยๆ “โห... สวยมาก ไปมาหมดนี่เลยเหรอคะ?”

“...อ..อือ แล้วก็ ของฝากจากนิยายแฮร์รี่อยู่ในถุงกระดาษในห้องพี่นะ เดี๋ยวค่อยขึ้นไปเอา โอเคไหม?” พีทหลบตาแพรวที่หันมาทำท่าทางตื่นเต้นใส่

“โห ทำไมของฝากมันเยอะจังเลยคะ”

...ไม่รู้เสี่ยมันเหมือนกัน พอพีทเปิดถุงและแกะซองน้ำตาลที่กรฝากมาให้ดูก็แปลกใจไม่น้อยไปกว่าแพรวนั่นแหละ
ละเอียดอ่อนจนวินาทีสุดท้าย

พีทจ้องโทรทัศน์ตาไม่กะพริบ เสียงพากย์ภาษาอังกฤษที่เดิมทีก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่แล้วยิ่งไม่เข้าใจไปอีกเมื่อสติพีทไม่ได้ตั้งอยู่กับการอ่านซับไตเติ้ล

แพรวเดินไปเก็บจานในครัว พีทรับรู้แค่มีอะไรผ่านหน้าไป จิตใจหมกมุ่นกังวลอยู่กับเรื่องๆ เดียว



พี่ไก่คิดว่าเขาลาออกไปหรือยังนะ

หรือว่าจะไล่พีทออกไปแล้ว... ไม่ได้นะโว้ย!!!


 


วันรุ่งขึ้น

เมื่อคืนพีทใช้เวลาทั้งคืนในการจัดตารางเรียนใหม่ให้เด็กๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นลูกของคนรู้จักของคนรู้จักอีกทีหนึ่งที่บอกต่อกันมาเรียกพิเศษดนตรีกับเขา และเช้านี้ก็กำลังยุ่งอยู่กับการไลน์บอกแม่ๆ ผ่านกรุ๊ปไลน์ที่สร้างโดยผู้ปกครองของเด็กคนหนึ่ง

‘น้องแหวนแหวนมาเล่นฟรุ๊ตให้ฟังเพราะมากเลยค่ะ คุณพีทเก่งจังเลย ฝากดูแลน้องแหวนแหวนเป็นพิเศษหน่อยนะคะ เห็นว่าเจ้าตัวจะเอาดีด้านนี้’

‘น้องคอปเตอร์ก็เล่นเปียโนเพลงหนูมาลีได้จบเพลงแล้วค่ะ คุณพีทสอนเก่งมากๆ ช่วยเอ็นดูเขามากๆ นะคะ คอปเตอร์เขาหัวเร็ว สอนแป๊บเดียวก็เป็นค่ะ ไม่ต้องจ้ำจี้จ้ำไชเหมือนเด็กคนอื่น’

‘น้องพีท เห็นโรบอทบอกว่าชอบทานคุ้กกี้เหรอคะ แม่เพิ่งอบสูตรใหม่ไว้เดี๋ยวจะให้โรบอทเอาไปฝากนะคะ’


‘อิมเพลงไปญี่ปุ่นมา เดี๋ยววันไปส่งน้องอุ๋งอิ๋งจะเอาของฝากไปให้นะคะ น้องอุ๋งอิ๋งบอกว่าครูพีทน่ารัก’

พีทยืนเกาหัวแกรกๆ ให้กับข้อความที่เด้งจนอ่านแทบไม่ทัน ประเด็นก็ไม่ค่อยจะเกี่ยวข้องกับตัวเด็กเท่าไร ส่วนใหญ่จะออกแนวชื่นชมเขา คนผมยาวถอนหายใจออกมายาวๆ ดูเหมือนจะไม่มีใครมีปัญหากับตารางที่ลงไป แต่แอบหนักใจนิดๆ เมื่อนึกถึงวันแรกที่เด็กๆ มาเรียน พีทอาจต้องรับมือกับการเรียกร้องความสนใจ... แต่ไม่ใช่จากตัวเด็กนะ เป็นปัญหาการชิงดีชิงเด่นของเหล่าผู้ปกครองเด็กซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นหญิงสาวหลายรุ่นราวมารวมตัวกัน

มันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เริ่มเล่นงานกลางคืนแล้ว จากไอ้จืดธรรมดา พอจับกีตาร์ร้องเพลงก็เริ่มดึงดูดคนมากหน้าหลายตามาติดพัน จะว่าชินมันก็ไม่ชินสักทีจนอายุป่านนี้แล้ว แต่พีทคิดว่าถ้าวางตัวเป็นก็น่าจะโอเคแล้วแหละ

“พี่พีท” เสียงใสๆ ที่คุ้นเคยเรียกชื่อเขาดังมาจากข้างหลัง พีทหันหลังให้หน้าต่างไปหาเจ้าของเสียงเรียก

“ว่าไงคะ?”

“ทำอะไรอยู่คะ? ว่างไหม?”

“ว่างๆ มีอะไรหรือเปล่าแพรว?” พีทมองแพรวที่กลั้นยิ้ม ยื่นลูกอมเม็ดเล็กๆ มาตรงหน้า

“กินลูกอมไหม แพรวป้อน”

“ไหน อะ...” พีทอ้าปาก แพรวส่งลูกอมเคี้ยวหนึบเม็ดเล็กสีน้ำตาลเข้าปากพี่ชายตัวเอง

“....” พีทงับแล้วเคี้ยวหยับๆ มองแพรวที่ดูตั้งใจจ้องหน้าเขาเป็นพิเศษ

“แหวะ แค่กๆๆ!!!” ทันทีที่รสชาติสัมผัสกับลิ้น พีทก็คายออกใส่มือแล้วเงยหน้าสบตาน้องสาวตัวเองที่ยืนกลั้นขำ

“ฮ่าๆๆ”

“อะไรเนี่ยแพรว รสชาติอย่างกับเอาดินกรอกปาก”

“ก็ลูกอมรสดินไงคะ ฮ่าๆๆ” แพรวยืนปิดปากหัวเราะ พีทก้มมองเศษลูกอมที่ตัวเองคายออกมา หน้าตาของลูกอมที่ถูกเคี้ยวแล้วไม่น่ามอง เขาโยนมันออกนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันมาหรี่ตาเอาเรื่องเจ้าตัวดี

“ไปเอามาจากไหนคะน้องแพรว” พีทสาวเท้าเข้าใกล้น้องสาว พลางยกนิ้วชี้สองนิ้วขึ้นเป็นสัญลักษณ์ว่าแพรวต้องโดนจี๋เอวทำโทษ แพรวถอยหลังกรูด

“อย่านะคะ” แพรวจ้องหน้าพี่ชาย รู้ว่าพีทเป็นคนขี้ใจอ่อน และก็ใช่ พีทลดมือลง แล้วหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะมากลั้วปากล้างรสชาติเศษดิน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังมีกลิ่นติดทนเอาไม่ออก

“ก็ลูกอมเบอร์ตี้ บอตต์ ที่พี่พีทซื้อมาพร้อมกับของฝากจากแฮร์รี่อันอื่นไง” แพรวตามมาลูบหน้าลูบหลังพีท

“มีของแบบนั้นอยู่ด้วยเหรอ?!”

“มีสิคะ...” แพรวรับแก้วน้ำมาจากพีท “แพรวก็นึกว่าพี่พีทจะรู้ เป็นคนซื้อมาเองแท้ๆ”

“...” แพรวเอียงคอสบนัยน์ตาสีอ่อนของพี่ชายตัวเอง พีทหลบตาเล็กน้อย ทำท่าจะอ้วกให้ได้

“เดี๋ยวแพรวไปเอาน้ำมาเพิ่มให้ละกันเนอะ”

แพรวเดินหายเข้าไปในครัว ทิ้งพีทยืนใจเต้นตึกตักเพราะเผลอไปนึกถึงรอยยิ้มร้ายของไอ้คนที่มันซื้อของแบบนี้มาให้น้องสาวเขา

เสี่ยกรมันต้องคาดการณ์ไว้แล้วแน่ๆ ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ถึงได้ซื้อของพรรค์นี้มาฝากแพรว!!


พีทหยิบโทรศัพท์มาปลดล็อคหน้าจออีกครั้ง เลื่อนหาเบอร์ที่บันทึกไว้ในรายชื่อก่อนจะกดโทร.ออก เสียงสัญญาณดังตู๊ดๆ อยู่พักหนึ่ง

(ฮัลโหล) ปลายสายส่งเสียงขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่แพรวเดินถือแก้วน้ำมาทางเขา พีททำปากบุ้ยใบ้ให้เธอวางลงบนโต๊ะ

“ฮัลโหล หลับอยู่หรือเปล่าพี่?”

แพรวพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะส่งสัญญาณขออนุญาตเปิดโทรทัศน์ พีทพยักหน้า แล้วเป็นฝ่ายเดินเลี่ยงออกมาเอง
ร่างโปร่งพิงพลังกับเคาท์เตอร์ครัว สายตาทอดมองกิ่งมะม่วงผ่านกรอบหน้าต่างไม้ “อ้าว ทำไมวันนี้เข้าร้านเร็วจัง”

(ช่วงนี้ร้านยุ่งๆ อะดิ แบ่งคนไปเฝ้าอีกร้าน เขารีโนเวทใหม่ ใหญ่กว่าเดิม หรูกว่าเดิมด้วย)

“อ๋อ...”

(แล้วนี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไร?)

“ผมไปไหนมาเหรอ?” พีทแกล้งถาม นอกจากแพรวเขาก็ไม่ได้บอกลาใคร มีแพรวคนเดียวเนี่ยแหละที่พีทไปโกหกไว้ว่าไปอังกฤษมา

(กวนตีน ก็มึงไปทำงานพิเศษรายได้ดีกับเพื่อนคุณเม้งมาไม่ใช่หรือไง?)

“ใครบอก?”

(คุณเม้งนั่นแล้ว)

“...” แม่งพูดซะอย่างกับว่าเขาหายไปขายตัวมา “กลับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

(เออดี จะได้กลับมาช่วยกัน แม่ยกมึงถามหากันทุกวันกูก็ไม่รู้จะตอบว่ามึงไปไหนดี)

“อ้อ นี่ผมยังไม่โดนไล่ออกใช่แมะ?” พีทยิ้มมุมปากหน่อยๆ แอบโล่งใจที่ร้านไม่ได้หาวงใหม่มาประจำแทนเขา ยิ่งเด็กรุ่นใหม่ไฟแรงมาออดิชันเข้าร้านกันเยอะแยะ พีทจะตกงานทั้งๆ ที่ยังส่งแพรวเรียนไม่จบไม่ได้!

(ใครไล่ก็บ้าแล้ว แต่ว่า... มึงอาจจะลำบากนิดหน่อยนะกลับมาคราวนี้)

“ทำไม?”

(ไว้มึงเข้าร้านแล้วกูจะบอก เปลืองค่าโทรศัพท์มึง)

“ไม่เปลืองๆ นี่โปรโทร.เหลือ” ก็ไปอยู่บนเกาะมันไม่ได้ใช่โทรศัพท์ติดต่อใครเลยนี่หว่า

(โปรมึงเหลือแต่กูต้องทำงานไงโว้ย)

ติ๊ด!

ปลายสายตัดไปทันทีที่โวยวายเสร็จ พีทย่นคอมองโทรศัพท์ตัวเอง พลางยิ้มออกมา

เสียงลมพัดเอาใบมะม่วงแห้งร่วงดังกรอบแกรบ ในขณะที่ใบเขียวๆ บนต้นเสียดสีกันดังแกรกๆ พีทเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง

“พี่พีท มาดูอะไรนี่เร็ว!!!” เสียงแพรวตะโกนมาจากห้องนั่งเล่น ท่าทางจะเรียกเขาไปดูนักแสดงที่ตัวเองชอบกำลังแสดงบทบาทในหนังดัง

“ได้เลยแพรว” พีทยิ้มกว้าง แล้วเดินออกจากห้องครัว

ค่อยโล่งใจหน่อยที่ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว


 


3 วันถัดมา

05.39 PM

บาร์เฮียเม้ง(ตั้งชื่อโดยพีทเอง)

“มิ้นท์ พี่ไก่ล่ะ?”

“หลังร้านอะ” บาเทนเดอร์สาวที่ยืนเช็ดแก้วหันมาตอบพีท ร่างโปร่งพึมพำขอบใจแล้วเดินไปหลังร้าน

“ไงพี่”

“ไอ้พีท” รุ่นพี่ควบตำแหน่งผู้จัดการร้านละงานที่ทำ “มึงไปอีกร้านหนึ่งตอนนี้เลย”

“อ้าว ไหนบอกว่ายังไม่ได้ไล่ผมออกไง!?”

“ก็ไม่ได้บอกว่าไล่ออกสักคำ” ผู้จัดการหนุ่มเดินนำไปยังออฟฟิศ พีทเดินตามเงียบๆ หน้าเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่

พี่ไก่เปิดประตูออฟฟิศเข้าไป แล้วปล่อยมือทันที ดีที่ว่าพีทจับไว้ได้ทันก่อนที่มันจะกระแทกหน้า รุ่นพี่คนเก่งนั่งลงกับเก้าอี้ประจำตำแหน่งตัวเอง ก่อนจะเปิดสมุดโน้ตอะไรดูวุ่นวาย

“ร้านนู้นเพิ่งออวงใหม่มาเล่น เขาให้เล่นรอบแรกลองดูก่อน แต่ผู้จัดการร้านนั้นก็ไม่รู้ว่ามันจะเวิร์คไหม เลยจะขอคนโปรๆ เอนเตอร์เทนเก่งๆ ไปช่วยเล่น”

“แล้ว?”

“กูเลยคิดว่าจะให้มึงวิ่งรอก ไปร้องรอบแรกที่นู่น แล้วกลับมาเล่นรอบดึกที่นี่ ไหวไหม?”

“อ๋อ สบายพี่ สบาย พี่ก็รู้บางคืนผมก็วิ่ง 3  ร้าน”

“เออดี กลัวมึงไม่ไหว อายุอานามก็มากแล้ว” ไก่ยกโทรศัพท์ในออฟฟิศมาแนบหู “เดี๋ยวโทร.ไปบอกทางนู้นให้”

“ว่าผมเหมือนว่าตัวเองน่ะพี่” พีททำหน้าหงิก พลางนั่งกอดอกรอ อึดใจเดียวก็ได้ที่อยู่ร้านกับเบอร์ติดต่อผู้จัดการร้านนู้น
 




10.14 PM

บาร์เฮียเม้งสาขา 2

พีทเดินสะพายกระเป๋าบนไหล่ข้างเดียวออกจากห้องพักนักดนตรี รุ่นน้องสมาชิกวงดนตรีที่เพิ่งเล่นวงด้วยกันเมื่อหัวค่ำเดินสวนมาคนละทางกับเขา นักดนตรีรุ่นพี่เดาเอาว่าเจ้าตัวเพิ่งไปเข้าห้องน้ำมา พอเห็นหน้าพีทเด็กนั่นทำหน้าเลิกคิ้วเบิกตาใส่เขา ก่อนจะร้องทัก

“จะกลับแล้วเหรอพี่!?”

“อื้อ มีอะไรหรือเปล่า?” พีทยิ้มมึนตามสไตล์ตัวเอง เด็กหนุ่มยิ้มกลับ

“นึกว่าจะอยู่ดื่มด้วยกันก่อน แล้ว... เห็นนัทมันบอกว่าอยากคุยเรื่องสไตล์เล่นวงกับพี่ แล้วก็พวกผมอยากขอคำแนะนำไรเพิ่มนิดหน่อย”

“พี่ไม่ว่างอะดิ เอาเบอร์พี่ไว้ได้ไหมอะ หรือจะนัดคุยกันนอกรอบก็ได้นะ”

“พี่ผู้จัดการบอกว่าพี่มีเล่นต่ออีกร้านเหรอ?”

“ใช่”

“โหดจัง ผมอยากคุยกับพี่อะ ไว้นอกรอบก็ได้ เดี๋ยวผมไปบอกไอ้พวกนั้นให้”


“...เพื่อนน้องรู้แล้วแหละ พี่ทิ้งนามบัตรไว้ให้แล้ว ยังไงก็โทร.มาได้ตลอดนะ ยกเว้นตอนนอนกับตอนขี้น่ะ พี่ไม่คุย” พีทยิ้มยิงฟัน ก่อนจะโบกมือลาเพื่อนร่วมงานรุ่นน้อง แล้วสาวเท้ายาวๆ ออกประตูหลังร้านไป
 




อ้าว จบตอนแล้ว งงๆ ด้วย รอต่อไปค่ะว่าจะมีอะไรคืบหน้าไหม เห็ดไปละน้า บัยยย
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.22 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 09-01-2017 17:14:24
อ้าวเสี่ยหายไปไหนคะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.22 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 09-01-2017 21:49:01
เสี่ยกร ะีทเนื้อหอมนะ~~~ :hao7:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.22 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 10-01-2017 00:08:46
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.22 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 10-01-2017 01:51:36
พีทนี่ไม่ได้รูสึกอะไรกับกรเลยใช่ไหม? เหมือนชีวิตกูกลับมาดีเหมือนเดิมแล้ว เฮ้อ กรกลับไปง้อบอสเถอะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.22 (08/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 10-01-2017 06:00:25
ทำไมเรารู้สึกโอเคที่พีทไม่คิดมาก เราว่าคิดไปก็ไม่ได้อะไรในกรณีที่ถ้ากรไม่คิดจะทำอะไร เหมือนคิดแค่ฝ่ายเดียวเงี้ยเจ็บเปล่าๆ ถึงต่อให้เราคิดจริงก็อย่าคิดมากดีกว่า
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.23 (10/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 10-01-2017 17:22:06
Chapter 23


หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป   

02.40 PM

พีทเก็บฟรุ๊ตลงกล่อง ก่อนจะหันไปมองแพรวที่นั่งขัดสมาธิเล่นต่อไม้บล็อกกับน้องแหวนแหวนอยุ่บนพื้น ลูกศิษย์ตัวจิ๋วคนอื่นๆ ของพีทมีพ่อแม่มารับกลับไปหมดแล้ว เหลือแต่แหวนแหวนที่คุณแม่คงติดธุระหรืออะไรก็ไม่รู้ แต่เชื่อเถอะว่าเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกหรอก มันมีบางครั้งที่ผู้ปกครองเด็กบางคนก็ทิ้งน้องไว้เป็นครึ่งๆ วัน จนบางทีพีทคิดเอาว่าน่าจะรับเลี้ยงเด็กอย่างเป็นทางการไปเลย จะได้จบๆ

โครม!

เสียงบล็อกไม้ล้มลง แหวนแหวนมองมันตาแป๋ว ก่อนจะเงยหน้ามึนๆ ของตัวเองจ้องหน้าแพรว แล้วกะพริบตาใส่ปริบๆ

“แหวนแหวนขอโทษ แหวนแหวนทำล้ม”

“ไม่เป็นไรค่ะๆ มาต่อใหม่กันดีกว่า” แพรวผู้ใจเย็น เพราะได้พี่ชายมาเต็มๆ และมีความสามารถในการดูแลเด็กทุกรูปแบบรื้อกองไม้ที่ล้มไปบางส่วนมาตั้งใหม่ พีทมองภาพผู้หญิงสองวัยนั่งเล่นกันแล้วยิ้มออกมา

พอเก็บเครื่องดนตรีที่ใช้สอนเสร็จพีทก็เดินมาหาร่างสองขนาด ชายหนุ่มส่งมือไปยีหัวคนสองคนเบาๆ แพรวเงยหน้ายิ้มเป็นปฏิกิริยาตอบกลับ ส่วนแหวนแหวนยังคงนั่งมึนต่อบล็อกอย่างตั้งอกตั้งใจ

บรื้น!

ปริ๊นๆ

เสียงเร่งเครื่องและจอดรถ ตามด้วยเสียงบีบแตรดัง พีทชะโงกหน้ามองผ่านประตูบ้านที่เปิดทิ้งไว้ ฮอนด้า แจ๊ส สีขาวมุกคันเดิมที่คุ้นหน้าคุ้นตาจอดรออยู่หน้าบ้าน พีทพยักหน้าให้แพรวบอกเป็นนัยๆ ว่าแม่แหวนแหวนมาแล้ว

“น้องแหวนแหวน คุณแม่มาแล้วนะคะ ไปกันเถอะค่ะ” แหวนแหวนเงยหน้าบอกพีท พีทส่งมือให้เด็กน้อยจับแล้วดึงให้ลุกขึ้นยืน สองพี่น้องกับอีกหนึ่งนักเรียนเดินเตาะแตะไปหน้าบ้าน คุณแม่แหวนแหวนที่หยิบของหลังรถเสร็จพอดีหันมาเจอพวกเขาพอดี

“ขอโทษจริงๆ นะคะคุณพีท พอดีพี่ต่อคิวซื้อข้าวขาหมูร้านประจำอยู่ อร่อยมากเลยนะคะเจ้านี้ นี่พี่ซื้อมาฝากด้วย” เธอพูดพลางยื่นถุงใส่กล่องกระดาษชานอ้อยใบใหญ่สองสามกล่องให้เขา


ข้าวขาหมูเหรอ... อยู่ๆ พีทก็คิดถึงขาหมูจานใหญ่ในโรงแรมหรูของกรขึ้นมาซะได้


พีทรับมาถือด้วยหน้าตาเกรงใจ “ขอบคุณมากๆ เลยครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะๆ ขอบคุณน้องแพรวที่ช่วยดูน้องด้วยนะคะ ไปแหวนแหวน กลับบ้านกันค่ะ”

“บ๊ายบายครูพีท บ๊ายบายพี่แพรว” เด็กหญิงขึ้นรถไป พีทและแพรวรอจนกระทั่งคุณแม่สตาร์ทแล้วออกรถ ก่อนที่แพรวจะจับแขนพี่ชายเบาๆ

“เข้าบ้านกันเถอะค่ะ”

“...อื้ม”


 



“พี่พีท ข้าวขาหมูนี่จะกินเลย หรือจะเก็บไว้อุ่นกินตอนหลังคะ?”

“กินเลยสิ เรายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงกันเลยไม่ใช่เหรอ” พีทตอบแพรวที่อยู่ในครัว แพรวเงียบไปคงกำลังจัดแจงถ่ายข้าวใส่จานให้เขา ชายหนุ่มกดปิดโทรทัศน์ เตรียมจะเดินเข้าครัว

Rrr… Rrr…

โทรศัพท์บนโต๊ะหน้าโซฟาส่งเสียงร้องซะก่อน พีทหยิบมันขึ้นมาดูเป็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้นตาเลยสักนิด

...ใจนักดนตรีหนุ่มกระตุกวูบ คำพูดของกรที่เคยบอกไว้ก็ลอยเข้ามาในหัวให้ดีใจเล่น


‘…เสร็จธุระแล้วฉันจะติดต่อไปหา’


พีทปรับโทนเสียงในลำคอ กลัวว่ามันจะตื่นเต้นเกินไป ก่อนจะกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ “ฮัลโหล”

(ฮัลโหลพี่ ผมเองนะ)

“...” แป่ว... ไม่ใช่เสี่ยกร “ผมไหนครับ?”

(เบสท์เองๆ ที่เป็นนักร้องนำคู่กับพี่ไง)

“อ๋อ...” พีทลากเสียงยาวๆ “ว่าไงๆ”

(จะขอให้พี่ไปร้านเร็วหน่อยอะ ผมไปได้เทคนิคเจ๋งๆ มา อยากซ้อมกันหน่อย สะดวกไหม?)

“อ้อ ได้ๆ สักสี่โมงไหม?”

(ได้ๆๆ พวกผมได้หมดครับ เจอกันพี่)

ติ๊ด! พูดจบก็ตัดสายใส่พีท

วัยรุ่นก็กระตือรือร้นแบบนี้แหละน้า... เห็นคนไฟแรงแล้วรู้สึกโลกมันน่าอยู่ดีจริงๆ
 

พีทดึงเก้าอี้โต๊ะกินข้าวแล้วนั่งลง มือเรียวหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงวางบนโต๊ะกินข้าว ก่อนจะลงมือกินข้าวขาหมู แพรวที่นั่งอยู่ตรงข้ามออกปากชม

“อร่อยดีนะคะ”

“อืม ไว้ลองถามแม่แหวนแหวนดูว่าซื้อร้านไหนดีกว่าเนอะ” พีทเห็นดีเห็นงาม ก่อนจะลุกไปเปิดตู้เย็นหาน้ำกิน

“เออพี่พีท เรื่องย้ายเข้าหอ...”

“อ้อ ใช่สินะ” พีทเกือบลืมไป “ย้ายเข้าเมื่อไรล่ะ พี่จะขนของไปส่ง”

“พุธที่จะถึงนี้ค่ะ พี่พีท โอเคนะ?”

แพรวถามเหมือนรู้ใจ คล้ายๆ ว่าจะกลัวเขาเหงาแน่ๆ ก็แหงล่ะ มีกันอยู่แค่สองคนมาตั้งนาน พีทลอบเบะปากน้ำตาซึม “โอเคก็ได้มั้ง”

Beep! Beep!

โทรศัพท์สั่นครืดบ่นโต๊ะขัดจังหวะความเศร้า แพรวมองแล้วหยิบมันมาดู พีทหันกลับมาพร้อมถือแก้วน้ำเย็นสองใบ

“อะไรเหรอ?”

“ไม่ใช่คนโทร.มาค่ะ ดูเหมือนจะเป็นแจ้งเตือนอีเมล์” แพรวยื่นโทรศัพท์ให้พีททันทีที่เขาวางแก้วน้ำลง พีทรับมันมาเช็ก บางทีอาจเป็นอีเมล์ติดต่องานก็เป็นได้

ธนาคารขอเรียนให้ท่านทราบว่า ระบบได้รับการโอนเงินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตามละเอียดด้านล่างนี้

หืม... พีทร้องหืมในใจทันทีที่อ่านข้อความในอีเมลล์


บัญชีเลขที่: xxxxxxxxxx
จำนวนเงิน(บาท): 500,000



มีคนโอนเงินมาให้เขาห้าแสนบาท!!?

“อะไรเหรอคะ?” แพรวมองหน้าพีท ใบหน้าที่บอกไม่ถูกว่ากำลังแสดงอารมณ์อะไร พีทเงยหน้าสบตาแพรวแล้วยิ้มเนือย

“เปล่า”

ตั้งห้าแสนบาท ถ้าไม่ได้โอนผิดก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละที่จะโอนเงินตั้งเยอะขนาดนี้ให้เขาได้

“จริงเหรอ?” แพรวมองหน้าพีทนิ่งๆ มือเรียวของพีทยังไม่ปล่อยมือจากโทรศัพท์เลยด้วยซ้ำ

“ตังค์ค่าแรงโอนเข้าแล้วน่ะ เยอะซะด้วย” พีทยักไหล่ แล้วกินข้าวต่อ

จะว่าไม่รู้สึกอะไรหน่อยเหรอ ก็ช็อกอยู่นี่ไงว่าไม่ถึงเดือนได้เงินเยอะกว่าที่เขาวิ่งรอกงานคืนละ 3 ร้านหลายๆ เดือนซะอีก
นอกนั้นก็ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอะไร

“พี่พีท... ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีมาใช่ไหมคะ?” แพรวหรี่ตาเหมือนจับผิด พีทหัวเราะแทบจะไม่มีเสียง

“จะบ้าเหรอคะ ช่วงนี้พี่งานชุกน่ะ”

“แพรวล้อเล่นหรอก คิกๆ” แพรวหัวเราะคิกคักพลางยกน้ำขึ้นดื่ม

“แพรว อยากได้อะไรไหม?”

อยู่ๆ พีทก็ทำหน้าจริงจัง แพรวจ้องหน้าพี่ชายแล้วเลิกคิ้ว “หมายถึงอยากได้อะไรล่ะคะ?”

“อะไรก็ได้ เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ของใช้ ของกิน อะไรก็ได้ที่แพรวอยากได้”

“...ไม่มีหรอกค่ะ” แพรวยิ้ม แต่ก็ทำท่าหน้านึกให้พีทเห็น “แต่จะว่าไปก็อยากกินเนื้อย่างหน่อยๆ”

“งั้นไปกินกัน!” พีทพูดขึ้นมาทันควัน “รีบไปเลยก่อนที่แพรวจะเข้าหอแล้วไม่มีเวลามาเจอพี่บ่อยๆ”

“พูดอะไรแบบนั้น แพรวกลับบ้านทุกอาทิตย์อยู่แล้วน่า...” แพรวปลอบใจพี่ชาย “ถ้าไม่มีงานอะนะคะ”

พีททำหน้าจะร้องไห้ แพรวหัวเราะกับท่าทางพี่ชายที่อายุมากกว่าตัวเองเป็นสิบๆ ปี “พี่พีทรีบหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนได้แล้วนะคะ แพรวไม่ว่าหรอกถ้าพี่จะหาความสุขใส่ตัวบ้าง”

“...” พีทมองแพรวด้วยสายตาอ่อนโยน ยิ้มของแพรวมันช่างไร้เดียงสาราวกับว่าพีทติดภาพตอนที่เจ้าตัวยังอายุห้าหกขวบยังไงยังงั้น “แพรวก็เหมือนกัน...”

“...”

“อยากทำอะไรทำเลยนะคะ ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะว่า”

“?”

“ถ้ามันไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อนแพรวทำได้เลย มีแฟนก็ด้วยนะ” พีทดึงมือน้องมากุม “แต่ก็พามาให้พี่สแกนหน่อยก็ดี”

“อะฮ่าๆๆ ค่ะๆ ถ้ามีจะรีบบอกพี่พีทคนแรกเลยนะ”


มีหลายเรื่องให้คิดเต็มไปหมดสำหรับหลายวันที่ผ่านมานี้ มันยุ่งจนไม่มีเวลาอยู่กับตัวเอง และพีทเกือบลืมไปเลยถ้าไม่เห็นยอดเงินที่กรโอนมาให้วันนี้…

กรบอกว่าถ้าสุดท้ายเขาไม่รักพีทเลยก็พร้อมจะจ่ายเงินให้


เงินห้าแสนเป็นค่าเสียเวลาก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรนะว่าไหม!?
 




หลายวันถัดมา

08.30 AM

Rrrr…Rrr…Rrrr..

ป้าบ!

พีททุบนาฬิกาปลุกหัวเตียงแล้วพลิกตัวเล็กน้อย นี่มันยังเช้าอยู่เลย ใครจะไปยอมตื่นกันเล่า

Rrr…Rrrr..

เสียงดนตรีก็ยังดังไม่หยุด ตอนนั้นเองที่เสี้ยวสติพีทนึกออกว่านี่มันเสียงริงโทนโทรศัพท์ตัวเองนี่หว่า แล้วก็เด้งตัวจากเตียงนอนควานหาโทรศัพท์มากดรับทันที

“ฮัลโหลครับ” รับโทรศัพท์เสียงใส ใบหน้าก็ปั้นยิ้มด้วยนะเอ้า ทั้งๆ ที่ปลายสายก็มองไม่เห็นอยู่แล้วแท้ๆ แต่พีทก็ยังทำแบบนั้นไปทำไมไม่รู้

(สวัสดีครับ คุณพีทใช่ไหมครับ)

“ใช่ครับ” พีทหดขานั่งขัดสมาธิ มาอีหรอบนี้ติดต่องานชัวร์

(ผมกิตนะครับ จาก ABC ออแกไนเซอร์ จะติดต่อคุณพีทไปเล่นดนตรีครับ)

“เอ่อ... ขอทราบวันก่อนได้ไหมครับ”

(29 เดือนหน้าครับ เป็น Hen party ของเซเลบคุณก้อย ไม่ทราบว่ารู้จักไหมครับ)

ก้อยไหนว่า พีทเอ๋อไปเลยแต่ก็... “ครับ คิดว่าคุ้นๆ อยู่นะ”

(ครับ ถ้างั้นผมอีเมล์รายละเอียดไปให้นะ ได้ไม่ได้ยังไงติดต่อผ่านอีเมล์ก็ได้ครับ)

ก็แล้วทำไมไม่อีเมล์มาตั้งแต่แรกวะ? พีทก้มหน้ามองนิ้วเท้าตัวเอง

“ครับ”

ติ๊ด!

ในที่สุดพีทก็ได้เป็นฝ่ายตัดสายคนอื่นเขาบ้างสักที ชายหนุ่มเกาหัวตัวเอง พลางหยีมองผ้าม่านที่ปลิวเพราะแรงลมเอื่อยๆ ที่พัดผ่านหน้าต่างไม้ทาสีขาวซึ่งสีเริ่มหลุดร่อนออกไปบ้างตามกาลเวลา

แสงแดดสาดส่องพาดเขามาในห้อง อากาศภายนอกปลอดโปร่ง ไร้เมฆครึ้ม ท้องฟ้าหน้าฝนที่ไม่มีฝนเป็นแบบนี้ทุกวัน พีททิ้งตัวลงนอนมองเพดาน แล้วถอนหายใจ

“เฮ้อ...”

บ้านทั้งบ้านเงียบสงบ เพราะแพรวย้ายเข้าหอเรียบร้อยแล้ว ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้วนอกจากเขา

ไม่เหมือนวันนั้นบนเกาะที่พีทยังรู้ว่ารอใครกลับมาหา เขาไม่มีอะไรให้รออีกต่อไปเพราะทุกอย่างจบลงไปหมดแล้ว


พีทหลับตาลง ข่มใจให้หลับอีกครั้ง เขาแทบไม่อยากมีสักวินาทีที่ได้ใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง





จริงหรอ พีทไม่คิดถึงเสี่ยจริงๆ หรอ????
แล้วเสี่ยปัยหนัย เสี่ยกรของชาวเราไปไหน!!!

ขอบคุณที่อ่านแล้วคอมเมนท์น้า เรื่องดำเนินถึงช่วงท้ายๆ แล้วล่ะสิเนี่ย..... /โดนล็อคคอ/ อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนเนาะ เห็ดไปแล้วจ้าาา [/b]
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.23 (10/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 10-01-2017 18:21:25
เหมือนจะหน่วงๆ

คุณกรหายไปไหนเนี้ย

พีทต้องทำใจไปรักคนที่ลืมอดีตไม่ได้

ก็เจ็บกระวนใจอย่างนี้แหละ

คนอ่านก็อยากให้คุณกรลืมคนรักเก่าสักที

แล้วมาเริ่มใหม่กับพีท
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.23 (10/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 10-01-2017 18:33:38
สู้ๆพีท เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.23 (10/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 10-01-2017 18:38:44
ทานโทษนะคะเสี่ยกรตายจากโลกนี้ไปแล้วหรอคะ หายเงียบไปเลยยย
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.23 (10/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 10-01-2017 19:38:55
พีท ไม่คิดถึงเสี่ยเพราะมีงานให้ทำ
ไหนนัดหมายสอนดนตรีเด็ก
ไหนติดต่อเล่นดนตรีของตัวเอง
วุ่นวายกับวงอีกวงที่ไปแจมด้วย
มีแพรว อยู่ด้วยเลยไม่เหงา
พออยู่คนเดียว ทีนี้ก็คิดถึงเสี่ย
จนนอนไม่หลับละสิ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.23 (10/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 10-01-2017 20:05:09
พีทเหงาแล้ว
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 11-01-2017 18:12:30
Chapter 24


วันแล้ววันเล่าผ่านไปแบบยุ่งๆ พีทแทบไม่มีเวลาอยู่กับตัวเอง…

ทุกวันเขาตื่นเกือบเที่ยงเพื่อมาสอนเด็กๆ แล้วตกเย็นก็เข้าร้าน รับงานสองต่อกว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบสว่าง วันไหนไม่มีสอนก็ตื่นอีกทีหนึ่งตอนบ่าย ขอบคุณตัวเองที่เป็นคนนอนหลับลึกและหลับสนิทเหมือนซ้อมตาย พีทแทบไม่ได้ใช้ชีวิตนอกลูปเหล่านี้เลยสักวัน

ยกเว้นวันนี้

วันหยุดตามปฏิทินที่ใครๆ เขาก็หยุดกัน และเป็นวันที่ครอบครัวควรจะอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่แพรวกลับไลน์มาบอกเมื่อวานว่ามีงานที่มหาวิทยาลัยจัด พีทหงอยจัดตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งเช้าวันนี้ ทั้งที่ใจจริงอยากจะเกรี้ยวกราดแต่ก็ไม่รู้จะโทษใครได้

กลายเป็นว่าเช้าวันนี้พีทว่างเปล่าเหลือเกิน ชีวิตที่ไม่ต้องทำงาน เขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร

เพื่อนฝูงก็พอมีบ้างแต่ไม่รู้จะติดต่อใครไป แต่เขาก็มีเมียมีลูก มีธุระเป็นของตัวเองกันหมด พีทที่นั่งอึนตั้งแต่ตื่นนอนมาหลายสิบนาทีแล้วเลยตัดสินใจว่า...

ไปอาบน้ำก่อนเถอะอันดับแรก

 


พีทเดินเช็ดหัวออกจากห้องน้ำ แต่ก็ไม่วายมีน้ำหยดเป็นทางจากห้องน้ำไปสู่ห้องนอนเพราะปลายผมเปียกๆ ของตัวเอง แขนเรียวเกร็งยกพัดลมตั้งโต๊ะตัวใหญ่จนเส้นเลือดขึ้น คนผมเปียกเสียบปลั๊ก แล้วเปิดพัดลมเบอร์แรง ก่อนจะก้มเอาหัวเปียกหมาดๆ ของตัวเองตากลม

ที่มันลำบากแบบนี้ก็เพราะแพรวย้ายไปแล้วเอาไดร์เป่าผมไปด้วยนั่นแหละ ว่าจะซื้อใหม่ก็ไม่ได้ซื้อสักทีโว้ย

ลมแรงระดับที่หูตาแทบจะปลิวหลุดออกจากหน้าในที่สุดผมก็แห้ง พีทยกพัดลมหลบแล้วเดินไปเอากระเป๋ากีตาร์ตัวเก่งที่วางพิงกำแพงห้องมาเปิดออก แล้วควักกีตาร์มาวางไว้บนเตียง ก่อนจะผละไปรื้อค้นโต๊ะหนังสือข้างหัวเตียง

อยู่ไหนวะ คัมภีร์โน้ตเพลงประพันธ์โดยพีท บางพลัด

รื้ออยู่สักพักแล้วไม่เจอ ยืนนึกอยู่กลางห้อง ในที่สุดก็ถึงบางอ้อว่าเอามันไปไว้ไหน พีทเอื้อมหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางเทินไว้หลังตู้เสื้อผ้า กระเป๋าที่ถูกรื้อเอาเสื้อผ้าออกหมดแล้วไม่ได้รูดซิป พอโดนดึงของด้านในเลยร่วงหล่นลงมา พีทกระโดดหลบแทบไม่ทัน

นอกจากเสื้อผ้า ของอย่างอื่นก็อยู่ในกระเป๋าเหมือนเดิมทุกอย่าง แน่นอนสมุดโน้ตที่เขาหาก็ด้วย

พีทเก็บของที่ร่วง และรื้อของอย่างอื่นที่ยังเหลือในช่องเล็กๆ ของกระเป๋าเสื้อผ้า ที่สุดก็เจอของที่เขาก็ลืมไปแล้วเหมือนกันว่าเคยใช้

แฮนด์ครีมที่กรซื้อให้

พีทหยิบแฮนด์ครีมหลอดนั้นขึ้นมาพร้อมสมุดโน้ต ร่างโปร่งทรุดนั่งกับเตียง แล้วแกะหลอดครีมบีบใส่มือ ก่อนจะถูไปถูมา


‘นิ้วนายเรียวสวยดีนะ’

‘แต่มันหยาบกร้านไปหน่อย’



“หึ” พีทหัวเราะ นึกแย้งในใจเหมือนวันนั้นว่าคนจับคอร์ดกีตาร์ทุกวันนิ้วจะไม่ด้านได้ยังไง

ทำอะไรอยู่วะเรา หนุ่มนักดนตรีส่ายหน้าไล่ความทรงจำเก่าๆ ออกจากสมอง

พีทหยิบสมุดมาเปิดและพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าล่าสุด โน้ตเพลงที่ใช้กีตาร์แต่งเล่นๆ ในตอนนั้นยังแต่งไม่จบยังไงก็อย่างนั้น

นึกถึงคนที่พูดเหมือนจะเปิดค่ายเพลงให้เขา... แต่แค่จะติดต่อกลับมาพูดอะไรสักคำยังไม่ทำเลยด้วยซ้ำ

“แม่งเอ๊ย!!!”

ตุ้บ!!!

พีทเขวี้ยงสมุดเล่มเล็กในมือลงกับเตียง ก่อนจะลุกพรวด แล้วเดินออกจากห้องนอนไปเพราะไม่ต้องการนั่งเฉยๆ แล้วคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับคนๆ นั้น


เขาไม่พร้อม ไม่พร้อมที่จะรับมือกับความทรงจำใดๆ ทั้งนั้น


 



มือเรียวกดรีโมทเปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ให้บ้านไม่เงียบ แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว แทบจะเป็นครั้งแรกในรอบเดือนเลยมั้งที่เขากินอาหารเช้า เพราะที่ผ่านมากินควบเที่ยงด้วยตลอด ชายหนุ่มเปิดตู้เย็นดูของกิน แทบจะไม่มีของสดเหลือเลย พีทหยิบของที่พอจะกินได้ออกมา

ใครเอาขนมปังแช่ตู้เย็นวะ...

อ๋อ เขาเองนั่นแหละ

พีทเสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อน และเตาปิ้งขนมปัง ก่อนจะเปิดตู้ควานหากาแฟสำเร็จรูปมาฉีกซองเทใส่แก้วรอน้ำเดือด ระหว่างนั้นก็ยัดขนมปังลงไปในเครื่องปิ้ง

พอแพรวไม่อยู่ก็กินอยู่แบบอดๆ อยากๆ มาโดยตลอด บ้านเหมือนไม่เป็นบ้าน นี่พีทไม่ได้ดราม่าเกินไปใช่ไหม?

แขนเรียวเท้ากับเคาท์เตอร์ในครัว ยืนจ้องว่าระหว่างน้ำร้อนกับขนมปังอะไรจะสุกก่อนกัน พอเป็นแบบนี้แล้วนึกถึงวันที่กรทิ้งให้เขารอตัวเองอยู่ที่เกาะคนเดียวเลย

“...”

และอีกหลายๆ วันที่เต็มไปด้วยความทรงจำของกรกับเขา

‘…นายจะทำให้ฉันรักนายได้ไหม?’


ดูเหมือนว่า... ไม่สิ มันชัดเจนอยู่แล้วว่าพีททำไม่สำเร็จ

‘…ฉันก็ทำให้นายรักฉันเหมือนกัน’


แต่กรเก่งจัง แม้จะไม่แน่ใจว่ามันคือความรัก แต่พีทก็ทรมานจนเจียนตายเลยล่ะ


“...”

ภาพเตาปิ้งขนมปังเริ่มเบลอเพราะม่านน้ำตา แข้งขาอยู่ๆ ก็ไม่มีแรงเอาซะดื้อๆ พีทหันหลังพิงเคาท์เตอร์และค่อยๆ ทรุดลงนั่ง มือเรียวสองข้างยกขึ้นมาปิดหน้า น้ำตาเริ่มไหลตามแรงโน้มถ่วงลงมาช้าๆ

เพราะรู้ดีว่าความทรงจำจะย้อนกลับมาทำร้ายเลยพยายามทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้

ทุกๆ วันที่เห็นเฉยๆ แต่ความจริงแค่หลับตาก็แฟลชแบ็คช่วงเวลาสั้นๆ พวกนั้นมาในหัวเขาตลอด

รอยยิ้ม โทนเสียง ทุกสัมผัสไม่เคยจางหาย มันน่าเจ็บใจตรงที่พอได้คิดถึงแล้วมันก็อดฟูมฟายไม่ได้... ว่าเราทำอะไรไม่ได้ นอกจากคิดถึงเขาอยู่ตรงนี้ ในที่ที่ไม่มีวันส่งไปถึง

“ฮึก ฮือ...” พีทยกมือขึ้นกอดตัวเองแน่น เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นแบบนี้... โดยไม่มีพายุฝน และเสียงของฟ้าแปรปรวน


ความคิดถึงที่ทำได้แค่คิดถึงมันทรมานจริงๆ

ทั้งที่รู้ว่าเรื่องมันจบไปตั้งแต่วันที่มียอดเงินโอนเข้าบัญชีแล้ว

ทั้งที่รู้ว่ารอแล้วก็ไม่ได้อะไร

รู้ทั้งรู้แต่พีทก็ยังมีข้ออ้างให้ตัวเอง...


ในเมื่อกรยังใช้เวลาตั้ง 8 ปีคิดถึงแฟนเก่า แล้วเวลาแค่เดือนกว่าๆ พีทจะลืมเรื่องระหว่างเราหมดจดได้ยังไง



 


ห้องทำงานผู้บริหารระดับสูงบนชั้นสูงสุดของอาคารสำนักงานใหญ่ บริษัท แสนสุข จำกัด

01.45 PM

ร่างของคนเพียงหนึ่งเดียวนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมในห้องทำงานขนาดใหญ่ที่ตกแต่งภายในด้วยศิลปะตะวันออก โต๊ะและเครื่องใช้ทำจากไม้เนื้อแข็งขัดเงาสลักลวดลายสัตว์มงคลตามความเชื่อของจีน ตู้เอกสารขนาดใหญ่ด้านหลังโต๊ะไม่เพียงแต่เก็บเอกสาร แต่ยังเว้นที่ว่างวางเครื่องปั้นดินเผาโบราณตั้งแต่สมัยราชวงศ์ถัง ทั้งหมดช่วยเสริมสร้างอำนาจบารมีและความน่าเกรงขาม รวมถึงแสดงออกถึงความมั่งคั่งตามความเชื่อของผู้บริหารคนเก่าที่เป็นพ่อของเขาเอง

ใช่แล้ว ห้องนี้เป็นห้องทำงานเก่าของพ่อกร และบังเอิญว่ากรไม่ใช่คนหยุมหยิมกับอะไรพวกนี้ พอได้รับสืบทอดมายังไงก็ใช้อย่างนั้น ไม่ได้คิดจะรีโนเวทปรับแต่งห้องใหม่แต่อย่างใด

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

นัยน์ตาคมเหลือบจ้องประตูไม้สลักลายมังกร ความขัดข้องใจมันอยู่ตรงที่หน้าห้องก็มีเลขาฯ แต่จนแล้วจนรอด ลูกน้องที่ผ่านการทำงานกับพ่อเขามาก่อนก็ติดนิสัยการเคาะประตูเรียกด้วยตัวเองมากกว่าจะบอกให้เลขาฯ โทร.เข้ามาบอกเขา กรทำหน้านิ่งกลอกตา

“เข้ามา” กรตะโกนบอก อึดใจเดียวชายในชุดสูทสีดำก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารบางๆ ทันทีที่เห็นเขาซึ่งนั่งอยู่ห
ลังโต๊ะทำงานก็โค้งทำความเคารพหนึ่งที

“เอกสารให้เซ็นครับ” ชายคนนั้นวางแฟ้มลงบนโต๊ะ กรหยิบมาอ่านคร่าวๆ แล้วจรดปากกาเซ็นลงไป

“ขอบคุณครับ เสี่ยกร”

“!!!” กรตวัดหางตามองแรงใส่ชายในสูทดำ รังสีอำมหิตแผ่ปกคลุมรอบตัวกรจนสัมผัสได้ ชายคนนั้นรีบพาตัวเองออกจากบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้

แกร๊ก!

“...” เสียงประตูห้องปิดลง กรหลับตาขมวดคิ้วแล้วยกฝ่ามือใหญ่มากุมหัว


คำว่า ‘เสี่ย’ กลายเป็นคีย์เวิร์ดต้องห้ามสำหรับกรไปแล้ว เขาเพิ่งรู้สึกตัว


ทำไมน่ะเหรอ... ก็เพราะคนบางคนเรียกมันด้วยคำนั้นด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ติดวนเวียนอยู่ในหัวกรไม่ไปไหนเลยน่ะสิ

‘เสี่ย ผมถามอะไรหน่อย’

ใบหน้าจริงจังจากคนที่ไม่จริงจังกับอะไรอย่างพีทลอยขึ้นมา ดวงตาเรียวที่จ้องเขม็งมาที่เขากรยังจำได้ดี

‘เสี่ยกร...’

น้ำเสียงออดอ้อนตอนที่จะขออะไรจากเขา

‘อมยิ้มอะไรน่ะเสี่ย’

ดวงตาปรือ กับริมฝีปากสีชมพูซีดที่พูดด้วยน้ำเสียงรู้ทัน และมันเคยเชิญชวนให้กรประกบริมฝีปากตัวเองลงไป รสชาติริมฝีปากนั้นยังติดอยู่ในความทรงจำไม่จางหาย

‘ทำเหี้ยไรครับเสี่ย’


แม้กระทั่งตอนที่เกรี้ยวกราดสบถคำหยาบเพราะโดนแกล้งลบรอยลิปสติกบนคอด้วยรอยคิสมาร์ก กรก็ยังจำได้ น่าแปลกดีที่เขาไม่ใส่ใจ รู้แค่สนุกที่ได้แกล้งทิ้งรอยไว้…

ทิ้งรอยไว้ทั้งร่างกาย... เสียงหอบหายใจ ใบหน้าขึ้นสีเร้าอารมณ์ และสายตาที่จ้องมองเขาในวันนั้น อยู่ๆ สมองเขาก็เล่นวนสิ่งเหล่านี้ในความคิด

‘เสี่ย...แฮ่ก... ส..เสี่ย เสี่ยกร’


“บ้าเอ๊ย!!!”


ปัง!!!


กรทุบโต๊ะทำงานอย่างแรง มือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนไปถึงท่อนแขน พลางกัดฟันกรอดระงับอารมณ์ตัวเองที่มีต่อทุกภาพความทรงจำอันชัดเจนราวกับเรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน ร่างสูงคลายหมัดที่กำแล้วหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานขึ้นมาต่อสายไปหาเลขาฯ หน้าห้อง

(สวัสดีค่ะเสี่ย)

“...” มือที่อุตส่าห์คลายออกจากกันไปแล้วกำหมัดขึ้นอีกครั้ง กรลอบพ่นลมหายใจ ก่อนจะตั้งสติคุยกับปลายสาย “เรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้ว?”

(เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวส่งข้อมูลไฟล์ทไปให้นะคะ)

“ขอบใจ” กรวางสาย ก่อนจะยกฝ่ามือลูบหน้าแรงๆ แล้วถอนหายใจออกมา


ให้ตายเถอะ ต้องรีบจัดการให้จบๆ ได้แล้ว




ขอบคุณค่ะ :katai5:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-01-2017 18:20:15
รีบจัดการให้จบแบบไหนกันเสี่ย
แบบกลับไปหาพีท ใช่ปะ
เพราะอยู่เฉยๆ ก็คิดถึงพีท ตลอดนี่นะ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 11-01-2017 18:31:11
ต่างคนก็ต่างคิดถึงง่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 11-01-2017 19:24:57
สงสารรร เสี่ยรีบกลับไปหาพีทเร็ววว
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 11-01-2017 20:29:54
ต่างคนต่างคืดถึงกัน

แล้วเสี่ยจะจัดการอะไรให้จบๆไปเหรอ

หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องพีทใช่ไหม
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 11-01-2017 20:46:10
เสี่ยทำตัวเอง

ไม่รุ้นะ ว่าสถานะ เสี่ยกับบอสคือแฟน ที่มีสัมพันธ์กัน หรือ แค่คนกำลังดูใจ แต่เสี่ยทำผิดต่อบอสมากเลย  เอาผญ มาสนุก ในห้องของบอส คนที่เสี่ยบอกว่าเป็นแฟนเก่า เสี่ยควรไปขอโทษบอส ไปขอโทษ เสี่ยเลวร้ายมากอะ แล้วมาเล่นกับหัวใจพีท มันแย่วะ แย่จริง ๆ สงสารพีท เสี่ยไม่มีความน่าสงสาร สมควรรุ้สึกผิด จงสำนึกผิดในความชั่วช้าของตัวเองเถอะเสี่ย

สงสารพีทสุดละ ต้งมาทรมานกับความทรงจำ ที่กรทำให้เพราะอยากแก้ไขอดีตอันต่ำช้าของตัวเอง

นี่เดาเอานะ แต่คิดว่าแบบนี้แน่นอน เสี่ยคงจะบินไปขอโทษบอสสินะ รักไหมตอนอยู่กับพีทนะ คงอาจจะยังแต่ผูกพันธ์นะมากแน่นอน เห้อ เคลียร์ไวไว แล้วกลับมาหาพีทเถอะ ถ้าไม่อยากทำพลาดซ้ำ ๆ สงสารพีท
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 11-01-2017 22:32:21
กลับมาได้แล้วเสีย พีทให้อภัยแล้ว(?) :hao7:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: fahsai ที่ 11-01-2017 22:44:23
สงสารหนูพีท ให้พีทแอบหนีไปมีกิ๊กซะเลย
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 12-01-2017 00:22:56
เสี่ยทำไรอยู่ เตรียมงานใหญ่เปิดค่ายเพลงให้พีทเลยปะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 12-01-2017 01:06:46
คิดเหมือนกับคนที่ว่าเสี่ยผิด
ผิดตั้งแต่เรื่องบอสลามมาเรื่องพีทละ สำหรับคนที่ไม่รู้อะไรแต่โดนจับมาแบบนี้ มันคล้ายๆกับเล่นอยู่ในความรู้สึกของคนอื่นอ่ะ เรื่องกับบอสเสี่ยก็ยังไม่เคลียร์เลยด้วยซ้ำ ถ้าเกิดจู่ๆบอสกลับมางี้เสี่ยจะเลือกใครเหรอ พีทโคตรน่าสงสาร เข้าใจอารมณ์เลย ฉันก็เคยเป็น เรื่องมันเศร้าแต่สักเดือนที่สองเดี๋ยวก็ทำใจได้
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.24 (11/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-01-2017 01:09:24
กลับไปหาหนูพีทซะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 12-01-2017 18:32:05
Chapter 25


งาน Hen night ของเซเลบริตี้ชื่อดัง คุณก้อย ที่จะสละโสดกับไฮโซหนุ่มทายาทผู้ส่งออกจิวเวอรี่รายใหญ่ของประเทศจัดขึ้นริมสระว่ายน้ำ เนรมิตพื้นที่ด้วยแสง สี เสียง และพร๊อบต่างๆ จนได้ปาร์ตี้บรรยากาศเป็นกันเองริมสระผู้ร่วมงานซึ่งเป็นสาวๆ ทั้งแท้และเทียม รวมถึงคนสนิทมิตรสหายของว่าที่เจ้าสาวเดินสวนกันไปมาอวดเรือนร่างในชุดบิกินี

ส่วนเว้าส่วนโค้ง เนินอกขาว หน้าท้องเนียนๆ เรียกได้ว่า ทีมงานน้ำลายสอไปตามๆ กัน

“ผู้ชายดีๆ!! ผู้ชายดีๆ!!! มีแฟนหมดแล้วคุณจะรออะราย!!!” เสียงร้องที่เหมือนจะท่องเนื้อเพลงของบรรดาสาวๆ ในงานพากันร้องท่อนฮุกเพลงดังของนักร้องหน้าตี๋ ผู้ถ่ายบทเพลงอย่างพีทแอบหวาดกลัวเหล่าสาวที่ยืนกอดคอกันประหนึ่งสมาชิกลัทธิอะไรสักอย่าง

“...ผู้ชายรวยๆ ลูกคนรวยๆ คุณก้อยก็ฉวยเอาไปจนได้”

“วู้วว!!!”

“กรี๊ดด!!!”

สาวๆ พากันเฮลั่นเมื่อพีทแอบเปลี่ยนเนื้อเพลงแซวว่าที่เจ้าสาวในบิกินีทูพีซสีแดงสดสวมทับด้วยเสื้อลูกไม้ตัวโคร่งที่ยืนอยู่กลางวง คนถูกแซวยิ้มกว้างยักคิ้ว แล้วขยิบตาให้พีท

“ผู้หญิงที่รูปงดงามอย่างคุณ เป็นโสดเป็นวุ้นมันน่าเสียดาย...” พีทยิ้มพลางตีคอร์ดกีตาร์เป็นสไตล์ตัวเอง “ลองคบแค่ผู้ชายกลางๆ อย่างผมดีไหม?”

“เฮ!!”

“...ขอผมเป็นผู้ชายกลางๆ... ของคุณได้ไหมครับ?”

ร้องจบก็ดีดตบแรงๆ หนึ่งทีเป็นการจบพลางขยิบตาให้สาวๆ ผิดท้ายด้วยเสียงกรี๊ดแหลมๆ ของเหล่าผู้ร่วมงาน

“กรี๊ดดด!!! ได้ค้า!!!”

“สาวทั้งที่ยังโสด กำลังจะไม่โสด และไม่โสดแล้ว...”

“...” เสียงกรี๊ดเงียบลง เสียงพูดคุยจอแจเริ่มดังขึ้น พีทใช้จังหวะนี้พูดแทรกเพื่อนำไปสู่ช่วงต่อไป

“ไม่ว่าคุณจะอยู่ในสถานะไหน แต่คืนนี้...” พีทเกริ่นนำ และมองไปรอบๆ สถานที่ที่เปิดไฟสว่าง สายตาสะดุดกับร่างที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างมากยืนอยู่ในวงล้อมของว่าที่เจ้าสาว “เรามาทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง และสนุกสุดเหวี่ยงไปพร้อมๆ กัน...”
“วู้วว!!!”

“ขอยกช่วงต่อให้ ดีเจริชาร์ด Let’s - Have - Fun!!!”

“กรี๊ดดดดด!!!” เสียงกรี๊ดดังลั่นแข่งกับเสียงอินโทรจังหวะตื๊ดๆ จากการมิกซ์ของดีเจเพื่อนสนิทของเจ้าของงาน ช่วงกลางๆ งานที่ทุกคนเริ่มกรึ่ม เหล่าผู้ร่วมงานเริ่มโยกตามเพลง ตอนนั้นเองที่พีทวางกีตาร์ลงเป็นอันหมดหน้าที่ในช่วงนี้

ร่างบางในชุดกางเกงยีนส์ขาสั้นมาก กับบิกินีสีดำสวมทับด้วยเสื้อยืดสีขาวตัวบางปาดไหล่เดินเลี่ยงออกจากวงล้อม ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังนักดนตรีหนุ่ม ในขณะที่สาวเท้าไปทางนั้น ริมฝีปากอวบอิ่มยกยิ้มมีเสน่ห์ให้เขา พีทยิ้มกลับ ไม่ลืมส่งสายตาทักทาย

“ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกนะคะ”

“ครับ ดีใจที่ได้เจออีกครั้งนอกจอทีวีนะ” พีทพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ คุณพราวหัวเราะบ้าง ก่อนจะพาตัวเองไปนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงข้างๆ พีท

“ไม่รู้ว่าคุณเป็นนักดนตรีนะคะเนี่ย ว่าแต่... ขอโทษจริงๆ นะคะ คุณชื่ออะไรเหรอ?”

“พีทครับ พีท” พีทไม่แปลกใจที่พราวจำชื่อคนที่เจอกันแค่ครั้งเดียวสั้นๆ อย่างเขาไม่ได้ แต่หนุ่มนักดนตรีออกจะแปลกใจนิดๆ ด้วยซ้ำที่พราวยังอุตส่าห์จำได้ว่าเคยเจอเขา

“อ้อ พีท ก็ว่า ตอนนั้นที่กรบอกว่าเป็นลูกน้อง ดูไม่เห็นจะเหมือน” พราวทำหน้าจริงจังพลางยกขาเรียวขาขึ้นไขว่ห้าง

อ้อ... ที่จำได้เพราะว่าเคยเจอเขาพร้อมกรนี่เอง

“...ผมเป็นนักร้องในร้านเพื่อนคุณกรอีกทีน่ะครับ” พีทยิ้มเจื่อนยามที่ต้องพูดถึงกร

นี่ขนาดว่าเลิกติดต่อกันไปแล้วยังต้องมาเจอคนรู้จักของเจ้าตัวอีกเหรอ

“อย่างนี้นี่เอง” พราวแกว่งขาที่ยกขึ้นมาไขว่ห้างเบาๆ สายตาจ้องมองไปยังบรรดาเพื่อนในแก๊งกำลังดิ้นสุดเหวี่ยง

“...” พีทหันไปมองเสี้ยวหน้าสวย ใบหน้ามีรอยยิ้มประดับอยู่บนนั้นตลอดเวลาชวนให้สงสัย...

ถ้าจำไม่ผิดก็มีนักข่าวแอบถ่ายรูปว่าไปกินข้าวหรือไปเที่ยวกับกรสองคนบ่อยๆ

…ถ้าเป็นคุณพราวจะทำให้กรรักและลืมแฟนเก่าได้หรือเปล่านะ

“...” แพรวหันมาสบตาเขา แล้วเลิกคิ้ว “มีอะไรเหรอคะคุณพีท?”

“ก็แค่คิดว่าคุณพราวไม่ไปเต้นกับเขาบ้างเหรอน่ะครับ” พีทยิ้มตอบสบายๆ

“ไม่ล่ะค่ะ” พราวยิ้มแหย แอบเห็นเจ้าหล่อนทำหน้าแหยงๆ ด้วย “ฉันเต้นห่วยมาก ห่วยบรม”

“...” ประโยคหลังเหมือนพึมพำกับตัวเอง พีทยิ้มบาง สมองตั้งคำถาม และชั่งใจว่าจะถามออกไปดีไหม “...คุณกรเป็นยังไงบ้างครับช่วงนี้?”

“เหอ...” เจ้าหล่อนคิ้วที่เขียนด้วยดินสอกันน้ำอย่างดี “ทำไมถามเรื่องหมอนั่นกับฉันล่ะคะ?”

“เหมือนจำได้ว่าคุณพราวกับคุณกรสนิทกัน”

“ไม่รู้เหมือนกันอะค่ะ ไม่ได้คุยกันเป็นเดือนๆ แล้ว แต่เห็นว่าล่าสุดจะบินไปอังกฤษ...” เธอเว้นจังหวะ ก่อนจะยักไหล่ “ไปบ่อยจน... ไม่รู้ว่าแอบซุกเมียไว้นู่นหรือไง”


‘…เขาอยู่อังกฤษ…’


คำพูดที่กรพูดถึงแฟนเก่าดังก้องในหัว และพีทก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรไปมากกว่านี้

“...แล้วคุณพราวล่ะครับ ไม่อยากสละโสดบ้างเหรอ?” พีทชวนเปลี่ยนเรื่อง ริมฝีปากอิ่มสีเลือดนกกรีดยิ้ม

“คงไม่ล่ะค่ะ” เธอหันมาสบตาเขา “รู้ไหมคะ กรเคยบอกฉันอย่างนึง เขาบอกว่าถ้ามีแฟนเขาต้องดูแลฉันได้ดีกว่าตอนที่ฉันอยู่คนเดียว” พราวกลับไปมองตรงอีกครั้ง “แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันดูแลตัวเองได้ดีที่สุดแล้วล่ะ”

“...คุณกรพูดดีนะครับ” พีทอดชื่นชมไม่ได้ ทั้งๆ ที่ควรจะออกปากชมคนที่กำลังสนทนาด้วยอย่างพราว แต่จะทำยังไงในเมื่อกรคือคนที่วนเวียนอยู่ในความคิด คนที่เขายังคิดถึงเสมอ

คนที่เข้ามาอยู่ในหัวใจเขา

“อันที่จริงกรเขาก็เป็นคนดีคนนึงเลยนะคะ ฉันว่า ถึงจะชอบทำหน้าทำท่าทางเหมือนจะสั่งฆ่าคนอยู่ตลอดเวลาก็เถอะ”

ก็จริง...

เพราะงั้นต่อให้เรื่องระหว่างเขากับกรจะเลือนรางไปจากความทรงจำของใครคนใดคนหนึ่งไปแล้วจริงๆ แต่พีทก็คิดว่าอย่างน้อยตัวเองโชคดี…


โชคดีที่ได้รู้จักคนที่ครั้งหนึ่งเคยดีกับเขามากๆ อย่างกร




 



London, UK

10.31 AM

คาเฟ่ขนาดใหญ่แต่มีลูกค้าอยู่ประปราย ร่างสูงชาวเอเชียหนึ่งเดียวนั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงกับพนักพิงเก้าอี้อยู่ที่โต๊ะกลางร้านเยื้องกับทางเข้า กรอยู่ในชุดเสื้อโค้ทตัวยาว กางเกงสแล็คสีดำ และรองเท้าหนังขัดเงา ผมทรงอันเดอร์คัทที่ปกติเซ็ตให้เสยเปิดหน้าผากวันนี้ปล่อยให้เป็นหน้าม้าสบายๆ แต่ก็ยังดูภูมิฐาน ดวงตาคมเหลือบมองนาฬิกาหนังแท้ราคาหลายแสนบนข้อมือเล็กน้อย ก่อนจะมองไปรอบตัว

จากที่มีหนุ่มสาววัยทำงานเข้ามากินมื้อเช้า จนเหลือแค่ลุงแก่ๆ ที่นั่งจิบกาแฟ และอ่านหนังสือพิมพ์ห่างออกไปอีกมุมหนึ่งของร้าน กรก็ยังนั่งรอต่อไปอย่างใจเย็น นัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องอยู่ที่ประตูทางเข้าเป็นระยะๆ สลับกับมองควันกาแฟลอยกรุ่นเหนือถ้วยกาแฟใบเล็ก

กริ๊ง…

เสียงกระดิ่งเหนือประตูดังบ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้าร้าน กรเงยหน้าขึ้นจากถ้วยกาแฟเป็นรอบที่เท่าไรนับไม่ได้...

ร่างสูงโปร่งสวมเสื้อยืดทับด้วยแจ็คเก็ตสีเข้ม กางเกงยีนขาเดฟซีดๆ กับรองเท้าบู๊ทหนังเดินล้วงกระเป๋าเข้ามา ผมหยักศกแสกกลางซอยไล่ระดับมาถึงปลายคางรับกับใบหน้าเรียวเป็นอย่างดี นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองไปทั่วร้าน ก่อนจะสะดุดกับร่างของกรที่นั่งอยู่ในจุดที่มองเห็นได้ชัด

เปลือกตาโค้งอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้ใบหน้านั้นเหมือนจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา ดวงตาเรียวสบตาเข้ากับเขาอย่างจัง และส่งยิ้มมุมปากให้ ก่อนจะเดินตรงมาดึงเก้าอี้และนั่งลงตรงข้ามกับเสี่ยใหญ่

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะกร” เสียงทุ้มแหบแสนคุ้นเคยที่กรไม่ได้ยินมานานแสนนานเอ่ยคำทักทายคำแรก กรปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็แอบคิดถึงมันเหมือนกัน “รอนานมากไหม”

“ไม่หรอก...” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่กาแฟที่สั่งมาเริ่มเย็นไปแล้ว บอสเหลือบมองถ้วยกาแฟตรงหน้ากรแล้วยิ้ม
กรเห็นทุกการกระทำ และนั่นทำให้เขาตระหนักได้ว่าบอสก็ยังเป็นบอสคนเดิมที่รู้ทุกอย่างแต่จะไม่ยอมพูด “ขอโทษที่ติดต่อไปกะทันหัน เดินทางลำบากไหม?”

“ไม่เท่าไรหรอก นั่งทิวบ์ชั่วโมงนิดๆ เอง” เพราะกรรู้แค่ว่าคนตรงหน้าย้ายออกจากลอนดอนแล้วไปใช้ชีวิตกับคนที่บอสเลือกแล้วซึ่งไม่ใช่เขา กรจึงไม่อยากพาตัวเองไปถึงที่นั่นเพื่อให้ขัดหูขัดตาใคร

เขาก็แค่ป้องกันไว้ก่อน... หรือบางทีกรอาจจะกลัวว่าจะทำใจไม่ได้ถ้าต้องเจอทั้งคู่พร้อมๆ กัน

กรก็เป็นแบบนี้เสมอนั่นแหละ ขี้ขลาดและเห็นแก่ตัว เขาไม่ใช่คนดีอะไรเลย

“นายดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” ใบหน้าเหมือนหยุดไว้แค่ตอนยี่สิบต้นๆ ร่างกายมีกล้ามเนื้อนั้นสมกันกับส่วนสูง ผิดกับคนที่อยู่ทางนู้น ผอมโปร่งไปหมดทั้งตัว จับตรงไหนก็กลัวจะหักคามือ

“เหรอ แต่คุณเปลี่ยนไปเยอะเลยล่ะกร”             

“...” กรได้แต่นั่งมองรอยยิ้มนั้นนิ่งๆ รอยยิ้มสบายๆ ที่ดูยังไงกรก็รู้สึกว่ามันมีความหมายแฝง แต่เขาไม่พยายามค้นหามันอีกแล้ว

“สั่งกาแฟกันเถอะ คุณก็สั่งใหม่ด้วยสิ” บอสเท้าคางด้วยท่าทางสบายๆ และส่งสายตาเรียกพนักงาน

“...” กรยังคงเงียบ อาจเป็นเพราะในหัวกำลังจับคู่เปรียบเทียบความเหมือนต่างของคนตรงหน้ากับคนทางนั้น
ไม่เหมือนกันเลยสักนิด นอกจากว่าจะมองรูปร่างหน้าตาผ่านๆ การแสดงออกและบรรยากาศรอบตัวก็คนละอย่างกันโดยสิ้นเชิง

“คุณเหมือนมีอะไรในใจนะกร” กาแฟมาเสิร์ฟที่โต๊ะ บอสเลื่อนกาแฟไปตรงหน้ากร ในขณะที่คีบน้ำตาลก้อนจุ่มลงในถ้วยกาแฟของตัวเอง ก้อนน้ำตาลดูดสีน้ำตาลเข้มๆ ของกาแฟจนสีขาวไล่เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล

“ก็มีมาตลอดอยู่แล้ว แต่นายแกล้งทำเป็นไม่รู้”

“อ๋อเหรอ...” ใบหน้าที่เท้าคางอยู่มีรอยยิ้มประดับขึ้นมาอีกครั้ง

“ตั้งแต่วันนั้น...”

“...”

“ฉันรู้สึกผิดมาโดยตลอด ผิดที่ทำลายความเชื่อใจของนาย เรื่องวันนั้น...” กรจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของบอส “ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ”

“...” บอสยิ้มจนเปลือกตาโค้งๆ ของตัวเองปิด

“และตลอดเวลาที่ผ่านมา แม้ว่านายน่าจะรู้อยู่แล้ว และฉันน่าจะพูดมันออกมาตั้งนานแล้ว แต่ฉันอยากจะบอกว่า ฉันรักนาย...” กรใช้นิ้วชี้ไล้วนปากถ้วยกาแฟ แล้วก้มมองของเหลวสีดำ “ความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นแบบนั้นจริงๆ แม้ว่าการกระทำของฉันมันจะสวนทางสักหน่อย”

“ผมรู้ ผมรู้” บอสพูดน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “ผมก็ขอโทษเหมือนกันที่ทำเป็นไม่รู้ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยคุณไป”
กรเหลือบตาขึ้นสบตาสีน้ำตาลอ่อนที่จ้องหน้าเขาอยู่แล้ว “มีอย่างนึงที่คาใจฉันมานาน...”

“?” ใบหน้ายิ้มแย้ม และแววตาที่อนุญาตให้ถามเป็นสัญญาณให้กรพูดต่อ

“ตอนนั้นนายรักฉันบ้างไหม?”

“...” รอยยิ้มนั้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเบ้ริมฝีปาก บอสทำท่าคิดอยู่นิดนึงก่อนจะตอบออกมาง่ายๆ “ผมว่ามันก็รู้สึกดีนะ”

...รู้สึกดีแต่ไม่ได้รักเลยสินะ

“แต่ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมล่ะว่ายังไงระหว่างเราก็เป็นไปไม่ได้”

...มันชัดเจนมากเลยด้วยซ้ำ เรื่องที่ยังไงกรกับบอสก็ลงเอยด้วยกันไม่ได้

“เรื่องระหว่างนั้นของเราก็เป็นความทรงจำที่ดีนะ”

“...” กรจ้องหน้าบอสนิ่ง รอยยิ้มของคนตรงหน้าดูจริงใจที่สุดเท่าที่กรเคยเห็น

ไม่เสียทีเลยที่ติดต่อไปหาอีกครั้งหลังจากผ่านไป 8 ปี เพื่อทำทุกอย่างให้เป็นความสบายใจ

บอสเหลือบมองออกไปข้างนอก แค่แวบเดียวเท่าที่สายตาของกรมองเห็นความร้อนรนในแววตาสีน้ำตาลอ่อนของคนตรงหน้า กรเอื้อมไปจับใบหน้าเรียวอย่างถือวิสาสะ

สัมผัสคุ้นเคยแต่ให้ความรู้สึกใหม่ๆ...

กรยิ้ม รู้สึกดีใจที่ได้เจออีกครั้ง แต่ไม่ได้รู้สึกอยากได้คนตรงหน้ากลับคืนมาแต่อย่างใด

“ฉันว่านายควรไปได้แล้วล่ะ”

“สบายใจแล้วก็จะไล่เลยหรือไง?” นัยน์ตายิ้มจ้องหน้าเขา กรหัวเราะขึ้นจมูก

“หึ...” กรลุกขึ้นยืนเป็นเชิงส่งแขก บอสเงยหน้ามองสันกรามของกร ก่อนจะหัวเราะออกมา

“หึ ฮ่าๆๆ ขอบคุณ” บอสลุกขึ้นยืน มือเรียวยื่นไปตรงหน้ากร “จากนี้ไปผมหวังว่าคุณจะมีความสุขอย่างที่ชีวิตควรจะเป็น”

“...” กรมองมือนั้น ก่อนจะยื่นมือไปจับและบีบเบาๆ แทนคำขอบคุณของตัวเอง

แน่นอน... เขาจะมีความสุข แม้ว่ากรจะไม่ได้ลืมความทรงจำที่มีต่อคนตรงหน้าทั้งหมด แต่มันจะไม่ส่งผลต่อความรู้สึกของเขาอีกต่อไปแล้ว

กริ๊ง...

ร่างนั้นเปิดประตูและเดินออกไป กรมองจากตรงนี้เห็นร่างของบอสถูกบังคับพันผ้าพันคอโดยร่างสูงพอๆ กับเขา ใบหน้าสวยยกยิ้มหวานแต่นัยน์ตาขุ่นใส่คนที่กรมองไม่เห็นหน้า

ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นใคร แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่บอสยอมให้ดูแลตัวเอง นั่นก็พอแล้วล่ะ

ให้ตายเถอะ... ในเวลาแบบนี้ยิ้มมึนๆ ของดันลอยข้ามทวีปมาโผล่ในหัวเขาได้อีกเหรอ

ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึง ไม่อยากรู้แล้วว่าความรู้สึกที่มีต่อพีทมันคืออะไร รู้แค่เขาอยากจะครอบครองคนๆ นั้นตอนนี้ เวลานี้!!!


กรหวังว่ามันจะไม่สายเกินไป

 




ตอนต่อไปก็ตอบจบแล้วนะคะ ;_;
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 12-01-2017 19:09:12
โอเคกร เราให้อภัยในความเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจของนาย จงไปบอกว่ารักพีทซะ หรือทำให้ชัดเจน แล้วจะพยามเอ็นดูเสี่ยกรนะ บอกเลย อย่างเป็นผช ที่ แย่จนถึงที่สุด แต่อันนี้ก็ จะไม่โทษกรละกัน ถือว่าบอสก็มีส่วนผิดนิด ๆ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 12-01-2017 19:23:13
ให้ไวเลยเสี่ย
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-01-2017 19:43:20
งรีบกลับไปหาพีทเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 12-01-2017 21:26:09
ง้อให้ไวเลยอิเสี่ย!!!
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 12-01-2017 22:03:39
กรี๊ด..จะรอตอนจบอย่างใจจ่ดจ่อเลยค่า!
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 12-01-2017 22:31:34
จะจบแล้วเหรอ

ยังไม่อินไม่หวานกันเลย

สำหรับพระนายของเรื่อง

สู้ๆคับเป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 12-01-2017 23:17:27
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-01-2017 23:19:50
อ้อ......ที่กรไปอังกฤษ
เพื่อทำให้ความรู้สึกระหว่างตัวเองกับคนรักเก่าชัดเจน
ว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ เอ้ย....ว่าไม่ได้รู้สึกไปคนเดียว
แต่บอส ดูนิสัยไม่ดีนะ ไม่รักแต่ยื้อกรไว้  :z6: :z6: :z6:
กลับมาง้อพีทได้แล้ว อิเสี่ยซื่อบื้อ
ความรู้สึกช้า สมองไวแต่เรื่องธุรกิจ
พีท กำลังตัดนายจากกองมรดกทางใจอยู่
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 13-01-2017 06:27:37
ให้ไวเลยเสี่ย! :hao3:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP CH.25 (12/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 13-01-2017 07:59:38
เคลียร์ได้สักที สรุปบอสก็ไม่ได้รักกรสินะ
กรรีบกลับไปง้อพีทซะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 13-01-2017 08:14:35
Finale



10.45 PM

บาร์เฮียเม้ง

พีทเดินสะพายกระเป๋ากีตาร์เข้าทางหลังร้าน ก่อนจะเข้าห้องพักนักดนตรี แล้วปลดกระเป๋ากีตาร์วางลง มือของนักร้องหนุ่มแกะยางรัดผมออก และสางผมยุ่งๆ ของตัวเองอันเกิดใช้บริการพี่วินแว้นมาทำงานด้วยความเร่งรีบ

“พีท” มือกลองอายุมากสุดที่นั่งคุยอยู่กับคนในวงคนอื่นๆ หันมาเรียกชื่อเขา พีทเลิกคิ้วถาม

“โจ๊กมันเดินมาบอกมีคนมาถามหาพี่แหนะ” เป็นมือเบสที่พูดขึ้นมาแทน

“อ้อ...” พีทร้องอ้อพลางจับผมขมวดขึ้นไปบนหัว “ใครอะ รู้ไหม?”

“ไม่รู้อะ โจ๊กมันบอกแค่มีคนมารอเจอพี่” พีทขมวดคิ้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงระแวงว่าไปยุ่งกับเมียใคร หรือไปเหยียบหางแมวตัวไหนให้มันยั้วะหรือเปล่า แต่ช่วงนี้พีทไม่ได้ยุ่งกับลูกค้าหน้าไหนเลย แล้วใครมารอเจอวะ ไม่ได้มารอกระทืบอะไรใช่ไหม

“รอตรงไหน?”

“มันไม่บอกอะพี่” มือเบสรุ่นน้องคนเดิมยังคงเป็นคนตอบ พีทเขกหัวเจ้าตัวไปทีนึง

“แล้วมึงไม่ถามไว้วะไอ้อาร์ม” พีทส่ายหน้า คนในวงคนอื่นที่หัวเราะ

“ไอ้โจ๊กมันอยู่บนโซนวีไอพีอะ ลองขึ้นไปถามมันดู” สุดท้ายคนโตสุดตรงนั้นเลยต้องเข้ามาไกล่เกลี่ย พีทพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูออกไป เสียงตะโกนดังไล่หลังมาจากมือกีตาร์อีกคน

“อย่าโดนตื้บก่อนขึ้นเวทีนะไอ้พีท!!”

เออ รู้แล้วโว้ย
 



ในความมืดของบาร์มีเพียงแสงสลัวนวลๆ เปิดอยู่เป็นหย่อมๆ ความสว่างไม่พอให้มองเห็นว่าใครกำลังทำอะไรถ้าไม่จ้องและสังเกตดีๆ ซึ่งแปลได้ว่าคุณต้องอยากรู้พอสมควร เสียงเพลงอัลเทอร์เนทีฟ ร็อคที่มิกซ์โดยดีเจมันช่างโดนใจเสียนี่กระไร พีทจับราวบันได ก้าวแต่ละก้าวด้วยความระวังเพราะไม่ค่อยได้ขึ้นไปบนโซนวีไอพีชั้นสองเท่าไร

“เฮ!!” เสียงเฮดังมาจากโต๊ะบิลเลียด คงมีใครแทงลงหลุมหรืออะไรก็แล้วแต่ พีทกวาดตาหาคนที่ตามหา หางตาสะดุดกับร่างที่กำลังเสิร์ฟเครื่องดื่มอยู่

“โจ๊ก”

“เหี้ย!” บริกรรุ่นน้องที่เดินหนีบถาดมากับรักแร้ถอยหลังหนีทันทีที่พีทโผล่มาขวางตรงหน้า พอตั้งสติได้ว่าเป็นเขา เจ้าตัวก็ถอนหายใจออกมา “โธ่ พี่ ตกใจหมด”

“ใครมารอเจอฉัน” พีทถามเพื่อประเมินสถานการณ์ว่าควรไปพบใครคนนั้นหรือไม่ เขาไม่อยากหน้าบวมเขียวขึ้นไปร้องเพลงให้แขกในร้านตกใจเล่นน่ะสิ

“ผู้ชาย ใครไม่รู้อะ ไม่คุ้นหน้า”

“...” พีทเม้มปาก แล้วผละออก “แล้วเขารออยู่ไหน?”

“อ๋อ นั่นไง โต๊ะนั้น” พีทมองตามมือบริกรหนุ่มไปยังโต๊ะริมราวบันไดที่มุมในสุดของชั้นนี้ ร่างของผู้ชายนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวตัวใหญ่ที่หันหลังให้ทางขึ้น มีเพียงหัวของเจ้าตัวที่โผล่พ้นพนักพิงของโซฟา

“...” พีทหันกลับมามองหน้าเด็กในร้าน เจ้าตัวยักไหล่ ก่อนจะเดินเบี่ยงหลบตัวพีทลงไปข้างล่าง
 

ตึก ตึก ตึก

พีทได้ยินเสียงฝีเท้าตัวเองกระทบกับพื้นชัดขึ้นมาถนัดหู เป็นเพราะคนไม่กี่คนที่เล่นบิลเลียดอยู่เงียบเสียงกันลงงั้นเหรอ หรือเป็นเพราะข้างบนนี้มันเงียบแบบนี้อยู่แล้ว

บรรยากาศรอบตัวสงบผิดปกติ คล้ายกับเวลาเดินช้าลง พีทสังหรณ์ใจบางอย่างระหว่างระยะทางสั้นๆ ที่จะเดินไปหาคนๆ นั้น

11.11 PM

“...” ร่างของนักดนตรีหนุ่มทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้าม สายตาของพีทค่อยๆ ไล่จากขาที่ไขว่ห้างของคนที่นั่งอยู่อยู่ตรงข้าม ในขณะที่คนๆ นั้นก็เบนหน้ากลับมาจากการจ้องมองไปยังชั้นล่างของร้าน

ดวงตาเรียวของพีทสบกับดวงตาคมของคนๆ นั้นเข้าพอดี มุมปากของพีทค่อยๆ ยกขึ้น นักดนตรีหนุ่มยิ้มออกมาทีละนิด ทีละนิด จนกลายเป็นรอยยิ้มกว้าง

ราวกับเวลาหยุดเดินไปเลยล่ะทีนี้

“...” คำถามมากมายเต็มไปหมดในหัว แต่พีทกลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

“...” กรเองก็ไม่พูดอะไรออกมาเหมือนกัน

พีทมองตามฝ่ามือใหญ่ที่ยกขึ้นล้วงเข้าไปในกระเป๋าด้านในของเสื้อสูท มันกำของบางอย่างออกมา ผ่านเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมเม็ดบนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่น และกำมาจนถึงปากแก้ววิสกี้เปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะ

แกร๊ง!

ของที่อยู่ในกำมือถูกปล่อยลงไปในแก้วเสียงดังแกร๊ง มันกลิ้งวนอยู่พักหนึ่ง แล้วก็หยุดนิ่งอยู่ก้นแก้วทรงกระเตี้ยนั้น
พีทมองแหวนที่อยู่ในแก้ว ก่อนจะสบตากร ใบหน้าคมยิ้มให้เขา และเอียงคอไปพร้อมๆ กับการยักไหล่ “...ก็แค่คิดว่าให้ค่าสินสอดแล้วแต่ลืมให้แหวนหมั้น”

“...” พีทหยิบมันขึ้นมาพลิกดู แหวนเกลี้ยงสีเงินแบบผู้ชาย และด้วยสถานภาพทางการเงินของคนตรงหน้า พีทเชื่อว่ามันคือแหวนเงินแท้

“...” กรมองพีทยกแหวนขึ้นส่องตรงระดับสายตา แววตาของคนตรงหน้ากำลังใช้ความคิด และกรก็คิดว่าเขารู้ว่าพีทกำลังคิดอะไร

“นายอาจจะโกรธที่ฉันหายไป แต่...” กรสบตาพีท จ้องลึกเข้าไปในแววตานั้น “พีท เราเสียเวลาเพราะยึดติดกับอดีตกันมากพอแล้ว”

“...” พีทมองหน้ากรนิ่ง ก่อนจะเบะปาก และเบนสายตามายังแหวนที่ถืออยู่

ก็จริงที่ว่ามันไม่สำคัญหรอกว่าที่ผ่านมากรหายไปไหน เพราะปัจจุบันคนๆ นี้ กำลังอยู่ตรงหน้าเขา...

“...” กรมองคนตรงหน้าสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง พีทยิ้มเย็นออกมาให้เขา

“รู้อะไรไหมเสี่ยกร...” พีทกรีดมือนิดๆ และคว่ำมือลง พลางหลุบตามองแหวนเงินบนนิ้วมือตัวเอง แล้วเงยหน้าจ้องงลึกไปในดวงตาของเสี่ยใหญ่ “สินสอดห้าแสนน่ะ มันน้อยไปนะครับ”

“หึ... ฮ่าๆๆ ได้ๆ” กรหัวเราะ ก่อนจะหุบลงเหลือแค่ยิ้มมุมปาก



“ฉันจะจ่ายส่วนที่เหลือให้นายทั้งชีวิตเลย”





 
FIN.




หั่นโล่ ย่องมาอัพแล้วในส่วนของตอนจบ และคาดว่าคงผิดหวังกันไปตามๆ กันในส่วนคนอ่าน (อิอิ)  :katai5:

อย่าเพิ่งงอแงไปนะคะ เดี๋ยวเย็นๆ มาอัพตอนพิเศษให้ ส่วนใครที่รู้สึกว่า เฮ้ย มันยังไม่คอมพลีทเลย ยังไม่หวานกันเลย ลองรีเควสดูนะคะ เผื่อเขียนภาค 2 ออกมา อาจจะเป็นภาคของเสี่ยกรก็ได้ (เนื่องจากเสี่ยโดนด่าเยอะมาก สงสารเสี่ยจัง)

ไปแล้วค่ะ เย็นๆ เจอกันเนาะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 13-01-2017 08:27:33
งานนี้ยังต้องเคลียร์อีกยาววว
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-01-2017 08:56:38
แงๆ.......ไรท์ ก็รู้นี่ว่าแค่นี้ยังไมฟินนนนน
ฉากรัก หวาน เร่าร้อน ดุเดือด เลือดพล่านน่ะ
ยังไม่เห็นเลย โฮ.....ขอ NC เอ่อ..... /หลบตา
พอยาใจที่เสี่ยหายไปนะ พลีสสสสส  :ling1: :ling1: :ling1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 13-01-2017 09:30:24
เป็นนิยายที่จบแบบอึนๆ

ไม่มีหวานๆ

ไม่มีnc

รอๆรอตอนพิเศษ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 13-01-2017 10:40:51
เรารู้สึกโอเคนะ ก็จบแบบอึนๆมึนเหมือนเสี่ยกรกับพีทนั่นแหละ55555

 รอตอนพิเศษนะคะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 13-01-2017 11:08:35
รอฉากเสี่ยกินพีท~!! :hao6: :hao7:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 13-01-2017 11:56:41
พีทน่ารักอย่างเคย

ชอบจัง
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 13-01-2017 12:12:10
จัดมาค่ะ ตอนพิเศษหรือภาคสองก็จัดมาได้เลย
รออ่านอยู่นะคะ จุ๊บๆ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 13-01-2017 12:57:25
ขอมากกว่านี้ได้ไหมคะ ขอตอนพิเศษทีค่า
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: moosawvans ที่ 13-01-2017 14:03:36
รอตอนพิเศษนะคะ :katai5:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 13-01-2017 15:11:27
โอ๊ยยยมันดีงาม

สบายใจแล้วเนอะ เฮียเนอะ ได้ขอโทษแล้ว ทิ้งอดีตไว้ แล้วทำปัจจุบันให้ดี


กอดแรงงงง


ปนสบายใจ ที่ตอนนั้นบอสยังไม่รักกร แต่กรตั้งหากที่รักบอส


รักเค้าแต่ทำร้ายเค้าเนี่ยนะ


อย่าทำกับพีทละ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: satiara ที่ 13-01-2017 16:06:15
ชอบตอนจบบ เรายิ่มตามเลยย > <
น่าร้ากกก
ปล มีภาคสองเผื่อเสี่ยก็ดีค่ะ
อยากอ่านมุมมองแบบเสี่ยๆ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 13-01-2017 16:39:26
โห เสี่ย ขอโทษบอสได้ ไหนคำขอโทษของพีท หายหัวไป แล้วกลับมาบอกว่ายึดติดกับอดีตมาพอแล้ว ตลกละเสี่ย ยื่นแหวนให้ บอกให้ค่าสินสอด เดี่ยวนะ สุดท้ายเหมือนเสี่ยจ้างพีทให้รัก เพราะเงิน เพท่อ พีท ทำเพราะเงิน เห้อ  หรือเราคิดมากไป ขอโทานะคะ คนเขียน แค่เรารุ้สึก ว่าเสี่ยเคยแสดงความจริงใจอะไรสักอย่างให้พีทเห็นบ้างหรือยัง คือแค่กลับมา อยากได้ อยากให้อยู่ด้วยกัน ก็โยนแหวนหมั้น เรามองว่าไม่ต้องแบบคุกเข่าขอหมั่นหรอก แต่อย่างน้อย ความจริงใจอะ เส่ยแสดงมันให้เห็นบ้างเถอะ พีทนี่สมเป็นพีทจริง ๆ คนแบบนี้ ดีอะอยู่ด้วยสบายใจ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 13-01-2017 18:51:11
ม้ายยยย นี่มันยังไม่จบบ เรายังไม่เห็นน้องพีทอ่อยเสี่ยแบบจริงจังเลย อยากเห็น  :hao6:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP Finale(ตอนจบ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 13-01-2017 19:06:37
รอตอนพิเศษจ้าาา
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP : After story 1(ตอนพิเศษ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 13-01-2017 21:54:47
After story 1


02.05 AM

พีทยืนมองรถซูเปอร์คาร์เปิดประทุนตรงหน้า กรเดินอ้อมขึ้นไปนั่งบนที่นั่งฝั่งคนขับแล้ว แต่พีทยังนิ่งไม่ยอมขยับมือที่จับสายสะพายกระเป๋ากีตาร์ไปเปิดประตูรถสักที

“...” กรหันมามองเห็นนักดนตรีหนุ่มยืนนิ่งเลยเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้จากด้านใน ประตูที่เปิดออกเกือบกระแทกตัวพีท ตอนนั้นเองที่คนผมยาวถึงได้ขยับตัวขึ้นมานั่งบนรถได้

พีทปลดกระเป๋ากีตาร์มาวางตรงหว่างขา แล้วยกแขนขึ้นกอดไว้ ก่อนจะหันไปมองใบหน้าด้านข้างของกร “ทำไมวันนี้ขับมาเอง”

“...” กรสตาร์ทรถ ทันทีที่เครื่องยนต์ติดก็รู้สึกได้ถึงความแรงของรถตั้งแต่ยังไม่ได้ออกตัว ใบหน้าคมสะท้อนแสงไฟจากหลอดไฟแถวนั้นทำให้มองเห็นรอยยิ้มมุมปากของร่างสูง “ก็รถมันนั่งได้แค่สองคน”

“โอ้ โอ้...” พีทหรี่ตา แล้วยิ้มมีเลศนัยให้ตัวเอง คำตอบมันช่างชวนให้คิดว่ากรตั้งใจมารับเขาแบบนี้อยู่แล้วจังเลย

“ก็ตามนั้น ฉันอยากให้คืนนี้มีแค่เรา”

บรื้น!!!

พูดจบก็หันไปมองตรง แล้วเหยียบคันเร่งรถหรู

...แต่ถึงอย่างนั้นพีทก็ทันเห็นแววตาของผู้ล่าพร้อมขย้ำเหยื่ออยู่ดี

พีทรู้สึกวาบหวิวในช่องท้องเพราะแววตานั้น ใบหน้าเรียวหันหนีนอกหน้าให้ลมเย็นๆ มันตีหน้าแทนที่จะจ้องหน้าสารถีข้างๆ
ไม่ใช่แค่รู้สึกว่าคืนนี้เวลาเดินช้าลง แต่ลางสังหรณ์มันบอกพีทว่าค่ำคืนนี้จะยาวนานน่าดูเลยล่ะ


 

กึก!

เสียงกีตาร์ของพีทกระแทกคอนโซรลรถตามกฎแห่งความเฉื่อยของนิวตันยามที่กรเบรกรถกะทันหัน พีทหันไปมองซ้ายขวา รถมาจอดอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ และกรก็ลงจากรถโดยไม่บอกอะไรสักคำ

“อยู่บนนี้ เดี๋ยวมา” แต่ก่อนจะเดินเข้าร้าน กรไม่ลืมหันกลับมากำชับพีทเสียงเรียบ

“...อืม” ใบหน้าที่โน้มมาพูดกับพีทจนชิด ปลายจมูกที่เกือบแตะกัน

...สิ่งเหล่านี้ทำให้พีทใจเต้นตึกตักจนน่าหงุดหงิดจริงๆ

“เรากำลังจะไปไหนกันเหรอเสี่ย?” พีทออกปากถามทันทีที่กรออกรถอีกครั้ง ถนนหนทางเริ่มเป็นที่ที่พีทไม่คุ้นเคย แต่ถึงอย่างนั้นคนกลางคืนอย่างเขาก็ยังรู้ว่ามันคือย่านคนรวยเพราะคอนโดหรูสูงเสียดฟ้า ผับ บาร์ และร้านอาหารราคาแพงที่พากันทยอยเก็บร้านไปหมดแล้ว

“เรือนหอ” กรหันมาส่งรอยยิ้มและนัยน์ตาแพรวพราว เพียงไม่นานมือหนาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าหนึ่งในคอนโดมิเนียมแถวนั้น

กึก!

รถเบรกอีกครั้งทันทีที่มันจอดเข้าที่เข้าทางในที่จอดรถของคอนโด และเครื่องก็ดับไปเพราะฝีมือของเจ้าของรถ กรหันมายิ้มให้เขา

“เชิญ”

“...” พีทจ้องมองรอยยิ้มกรนิ่ง

ยิ้มมีความหมาย การกระทำมีเลศนัย

เชื่อเขาเลย ทำหน้าทำตาแบบนั้นคิดจะเอาหน้าตาหล่อๆ มาทำให้คล้อยตามงั้นเหรอ?

ก็ได้ผลนั่นแหละ เล่นโดดขึ้นรถเขา แล้วนั่งนิ่งมาถึงที่ แล้วตอนนี้ก็ยังก้าวลงจากรถทั้งๆ ที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

...ถ้าไม่เรียกคล้อยตามก็ต้องเรียกสมยอมแล้วล่ะ


 


02.32 AM

ร่างของผู้ชายสองคนกำลังขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของคอนโดนี้ พีทมองเงาที่สะท้อนอยู่บนประตูลิฟต์ แต่ไม่ใช่เงาของตัวเอง...
ใบหน้าของคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังดูมีอะไรเป็นพิเศษโดยเฉพาะมุมปากยกๆ นั่น คนผมยาวอดไม่ได้ที่แขวะเบาๆ

“มีความสุขออกหน้าออกตาจังเนอะ”

“แน่นอน” กรยกมือขึ้นมากอดอกและยักไหล่ พีทกลอกตาแล้วเบะปาก

“เก็บอาการบ้างก็ได้เสี่ยกร”

ติ๊ง!

ในที่สุดลิฟต์ก็พาคนสองคนมาถึงชั้นบนสุดอันแสนจะเป็นส่วนตัว ความเป็นส่วนตัวของชั้นนี้มีมากขนาดที่ทั้งชั้นมีอยู่แค่ 2 ห้อง และมีคนเป็นเจ้าของตอนนี้เพียงห้องเดียวคือ กร

เขาถึงได้เรียกมันว่าเรือนหอ

ร่างสูงเดินนำพีทออกจากลิฟต์ ไปยังประตูห้อง ชายหนุ่มแตะคีย์การ์ดและกดรหัส ประตูห้องเปิดออกอย่างง่ายดาย ก่อนที่กรจะผายมือเชิญพีทเข้าไปในนั้น

“...” พีทจ้องหน้ากร ในขณะที่กรแค่ตอบกลับไปด้วยยิ้มมุมปาก

ในที่สุดพีทก็เดินเข้าไปในนั้น

ห้องกว้างอย่างไม่น่าแปลกใจในเมื่อพื้นที่ทั้งชั้นมันแบ่งเป็นแค่ 2 ห้อง พีทปลดกระเป๋ากีตาร์ลงจากไหล่ พลางมองไปรอบๆ ห้อง การตกแต่งแบบโมเดิร์นก็ดูเหมาะกับคนแบบกรดี แต่ทำไมพีทถึงคาดหวังว่ามันจะเหมือนห้องหัวหน้ามาเฟียที่มีเครื่องเรือนเครื่องใช้เป็นไม้ แจกัน และตกแต่งด้วยมังกรเยอะๆ ก็ไม่รู้

ฟุ่บ!

พีทหันหลังกลับไปตามเสียง กรถอดเสื้อสูทตัวนอกโยนทิ้งไปบนโซฟา และกำลังดึงเสื้อเชิ้ตออกนอกกางเกง ร่างสูงสาวเท้ามาหาพีทด้วยฝีเท้าปกติ แต่พีทกลับรู้สึกว่าทุกก้าวมันช้าจนนับจังหวะได้

กรเดินมาประชิดตัวพีท และโน้มใบหน้าลงเกือบชิด สายตาคมราวกับว่าจะกรีดควักหัวใจที่เต้นรัวของพีทออกมาโยนเล่นได้ไล่กวาดไปทั่วใบหน้าเรียว พีทยืนนิ่งไปเลยเพียงแค่เขาใช้หลังมือไล้กรอบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา กรยกยิ้มพอใจ มืออีกข้างล้วงของที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมายัดใส่มือพีท

ก็ไอ้ของที่ซื้อมาตอนแวะร้านสะดวกซื้อนั่นแหละ

“ฉันอาบน้ำก่อนละกัน ส่วนนายอาบทีหลัง...”

“...” พีทก้มมองกล่องเล็กๆ ในมือ ใจที่เต้นรัวอยู่แล้วกลายเป็นเต้นไม่เป็นจังหวะไปเลย

“เพราะนายอาจต้องใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติสักหน่อย”



 

พีทสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียวเดินออกจากห้องน้ำ แล้วมองซ้ายมองขวาหากรที่น่าจะนั่งอยู่ในนี้ แต่ไม่ปรากฏร่างแต่อย่างใด ทั้งบนเตียง และโซฟาที่ปลายเตียง หรือมุมใดๆ ในห้องนอน

แสดงว่าอยู่ข้างนอก... นึกได้อย่างนั้นพีทก็ทรุดตัวลงนั่งกับเตียงพลางถอนหายใจยาวๆ ออกมา

ไม่มีชุดให้เปลี่ยน มีสองทางคือถ้าไม่ใส่ชุดเดิมก็คงไม่ได้ใส่เลย ซึ่งพีทคิดว่าคืนนี้คงต้องเป็นอย่างหลังแน่ๆ มือข้างที่สวมแหวนซึ่งกำลังลูบผ้านวมหนานุ่มเผลอกำเข้าหากันด้วยความจักจี้หัวใจ ในขณะที่พีทกัดริมฝีปากล่างแน่น

เป็นอะไรไปวะ ทำไมคืนนี้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

พีทเหลือบตามองประตูห้องนอน ความคิดที่จะลุกไปล็อคประตูขังตัวเองไว้ในห้องแวบเข้ามาในหัว

แกร๊ก!

แต่ยังไม่ทันได้ทำให้เป็นจริงกรก็เปิดประตูเข้ามาซะก่อน ร่างสูงเดินล้วงกระเป๋าเสื้อคลุมอาบน้ำที่ผูกเชือกซะหลวมจนเสื้อแหวกเห็นแผ่นอกแน่นๆ ของเจ้าตัว พีทบังคับสายตาให้จ้องเพียงแค่หน้ากร เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองจินตนาการที่สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านี้

ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยกันมาก่อน แต่ตอนนั้นมันกรึ่มๆ เพราะเบียร์นี่หว่า

“รอนานไหม”

“ก็... เป็นเดือนเห็นจะได้” พีทแกล้งเบี่ยงประเด็นทั้งๆ ที่รู้ว่ากรกำลังหมายถึงอะไร เสี่ยใหญ่ยิ้ม หันหลังไปปิดประตูห้อง และกดล็อค

“โทษที ฉันไปเอาของที่นายวางทิ้งไว้ข้างนอกมา” ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาใกล้ แผ่รังสีคุกคามหัวใจจนพีทอยากสลายตัวเองเป็นธาตุอากาศหายไปจากตรงนี้ สายตานักดนตรีหนุ่มมองไปยังมือที่ล้วงกระเป๋าเสื้อคลุมของกร พีทรู้ดีว่าของที่อยู่ในนั้นคืออะไรเพราะตั้งใจวางมันทิ้งไว้ข้างนอกเองเนี่ยแหละ

กรโน้มตัว ยันท่อนแขนแกร่งกับเตียงคร่อมตัวพีทไว้ ใบหน้าคมขยับเข้าไปชิดจนปลายจมูกแตะกันเบาๆ พีททำใจดีสู้เสือ ไม่ยอมหลบตากร

“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะคุณกร?” พีทพูดเสียงเบาจนแทบเป็นการกระซิบเพราะระวังไม่ให้ริมฝีปากแตะกับกร คนที่คร่อมตัวเขาแสยะยิ้ม และเอียงหน้าเล็กน้อยเพื่อให้ริมฝีปากตรงกับใบหูของพีท

“ใส่ทำไม เดี๋ยวก็ถอดหมดอยู่ดี” มือที่ยันเตียงข้างหนึ่งยกออกมา กรอ้อมมือไปข้างหลังพีท มือหนาดึงยางรัดที่ที่พีทใช้ขมวดผมไว้ตอนอาบน้ำจนผมยาวปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง

“...” ที่สุดพีทก็ทนจ้องตากรต่อไปไม่ไหว คนผมยาวหลบตาตอนที่แววตากรเต็มไปด้วยความโหยหาที่อ่อนโยน ความอ่อนละมุนไม่หยุดอยู่แค่สายตาแต่ยังรวมไปถึงสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่ลูบหัวพีทเบาๆ พร้อมคำพูดจากริมฝีปากบาง

“คิดถึงจัง” มือใหญ่ที่ลูบหัวเขาอยู่เลื่อนมาไล้กรอบหน้า มันไล่มาถึงปลายคางและเชยใบหน้าเขาเชิดขึ้นเพื่อบังคับให้พีทสบตากับตัวเอง

“...” พีทที่เหมือนถูกบังคับให้จ้องตากับกรกลายๆ ยิ้มออกมาตอนที่เห็นใบหน้าจริงจังของกร มือเรียวยื่นไปสัมผัสใบหน้าตรงหน้าอย่างแผ่วเบาเพื่อพิสูจน์ว่าภาพตรงหน้าจะไม่สลายกลายเป็นควันลอยฟุ้งเพราะเป็นเพียงแค่ความฝัน

“คิดถึงเหมือนกัน”

กรหลุบตามองมือของพีทที่วางอยู่ตรงสันกรามบนใบหน้าของตัวเอง มืออีกข้างยันเตียงอยู่ในที่สุดก็ยกออกมาจับมือของพีทที่วางอยู่บนกรอบหน้าของเขา กรจูบเบาๆ ลงบนแหวนเงินที่ตัวเองให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงไว้ แล้วเงยหน้ามาขึ้นสบตากับเจ้าของแหวนคนใหม่

“ขอโทษที่ปล่อยให้รอนะ”

“...”

ปลายเท้าของพีทจิกเกร็งด้วยความเขิน ถ้าเห็นผู้ชายคนไหนทำใส่ผู้หญิงแบบนี้พีทคงร้องหยีว่าเสี่ยว แต่พอเป็นกรที่ทำให้เขามันกลับทำให้พีทสติล่องลอยเหมือนเทคยาเข้าไปเกินขนาด

ใบหน้าของกรโน้มลงมาอีกครั้ง มันขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงแค่จ้องตา พีทจึงหลับตาลงอย่างรู้งาน

กรเลื่อนมือมาประคองใบหน้าพีทไว้น้อยๆ พลางประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของนักดนตรีหนุ่ม ริมฝีปากนั้นเลื่อนลงมาจูบเบาๆ ที่ปลายจมูก ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปจุมพิตเปลือกตาของสองทั้งของพีทอย่างอ่อนโยน

“แล้วก็ขอบคุณมากๆ ที่มาอยู่ด้วยกันตรงนี้”

พีทลืมตาขึ้น รู้สึกเหมือนทุกสัมผัสกำลังทำให้หลอมละลายไปทั้งร่างกายและหัวใจ

รู้ตัวอีกทีกรก็ผลักพีทนอนราบลงกับเตียง ร่างสูงพาตัวเองไปคร่อมร่างพีทไว้ คนถูกผลักลืมตาขึ้นมา และก็ยังคงเห็นใบหน้ากรในระยะประชิดตามเดิม พีทได้กลิ่นกายที่คล้ายคลึงของตัวเองคงเพราะใช้ครีมอาบน้ำขวดเดียวกัน กลิ่นสดชื่นผสานกับกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ เพราะกรดื่มมาบ้างจากบาร์ทำให้พีทเหมือนล่องลอยอยู่ในความฝัน สัมผัสของนิ้วมือที่เกลี่ยปอยผมเขาไปทัดหู รอยยิ้มละมุนจากใบหน้าคมที่มักแสดงสีหน้าเย็นชา แววตาเอ็นดูที่ส่งมาให้เขา ทุกอย่างเหมือนกำลังกล่อมให้พีทลืมว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

“พร้อมไหม?” เสียงทุ้มนุ่มหูเป็นพิเศษ พีทอยากส่ายหน้าใจจะขาด แต่ร่างกายกลับทำในสิ่งตรงกันข้าม...

พีทประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากกรที่เพิ่งพูดจบ สัมผัสนิ่มช่วยเติมเต็มความคิดถึงที่บ่มเพาะจากช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกัน พีทโอบคอแขนรอบคอกร ดันท้ายทอยร่างสูงให้กดริมฝีปากลงมาแนบและแน่นขึ้นไปอีก กรขยับปากและเอียงใบหน้าไปมาอยู่อย่างนั้น

จังหวะการจูบเนิบนาบและเว้นจังหวะให้พีทได้หายใจ มือใหญ่กระตุกเชือกเสื้อคลุมทีเดียวก็หลุด ฝ่ามือกรลอดผ่านสาบเสื้อคลุมเข้าไปสัมผัสผิวกายเย็นชื้น มือที่ไล้วนอยู่บนไปทั่วทุกส่วนของร่างกายทำเอาหน้าท้องของพีทหดเกร็งอัตโนมัติ
ฝ่ามือที่ไล้วนอ้อมไปยังแผ่นหลังพีท เพียงแขนข้างเดียวก็โอบร่างทั้งร่างของคนผมยาวยกขึ้นอย่างง่ายดาย กรถอดเสื้อคลุมที่พันเกะกะอยู่บนตัวของพีทออก เหยื่อผู้เต็มใจจะถูกล่าถูกจับเปลือยร่างโดยผู้ล่าซึ่งกำลังไล่กัดชิมผิวเนื้อทุกส่วนที่ปรากฏให้เห็นทันทีที่ไม่มีอะไรมาขวาง

กรลงลิ้นกับตุ่มเนื้อบนหน้าอกแบนราบของคนด้านล่าง สลับกับลากริมฝีปากเฉียดไปมา พีทกัดฟัน นึกด่าตัวเองในใจแต่อันที่จริงไม่ใช่อะไร กำลังกลั้นเสียงครางตัวเองอยู่ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยถูกทำแบบนี้จะรู้สึกแบบนี้ แต่ขอเถอะ... ไม่ต้องการเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

มือเรียวที่เคยถูกตราหน้าว่าหยาบกร้านล้วงเข้าไปคว้าเอาของลับที่หมิ่นเหม่จะโผล่ไม่โผล่ออกมาจากเสื้อคลุมซึ่งผูกไว้หลวมซะขนาดนั้น มันแข็งอยู่แล้วและพีทไม่กล้าจินตนาการถึงภาพจริง ได้แต่สัมผัสและขยับมือขึ้นลง สร้างเสียงครางทุ้มต่ำในลำคอของกร แต่ไม่สามารถหยุดริมฝีปากที่หยอกล้อกับแผ่นอกพีทได้เลย

“...ฮึ่ม” แต่ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ในที่สุดกรก็เงยหน้ามาจ้องหน้าพีท สันกรามที่ขบจนขึ้นเส้นเลือด กับริมฝีปากบางเม้มแน่น สลับกับผ่อนลมหายใจไล่ความเสียวจากช่วงล่างคือสิ่งที่พีทเห็น ภาพโดยรวมที่เซ็กซี่จนผู้ชายด้วยกันอย่างพีทยังรู้สึกอิจฉา

มันคือความเซ็กซี่แบบผู้ชายที่ผสานความลงตัวจากหน้าตาและคาริสม่าของเจ้าตัว... พีทเผลอกัดริมฝีปากล่างกับภาพตรงหน้า รู้สึกมวลในช่องท้องอย่างห้ามไม่ได้

กรเงยหน้าผ่อนลมหายใจ ก่อนจะทรุดลงเมื่อมือแสนซนของคนผมยาวเร่งจังหวะ ใบหน้าคมฝังลงตรงซอกคอของพีท นักดนตรีหนุ่มได้ยินเสียงหอบหายใจของกร แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดมือ
ก็กรไม่ได้สั่งให้หยุดนี่นา

ดวงตาเรียวมองเหม่อไปที่เพดาน เผลอจินตนาการถึงของที่อยู่ในมือของตัวเอง... “ผมใช้ปากให้ไหม?”


กึก!


กรจับข้อมือพีทให้หยุดการกระทำและบีบแรงจนพีทต้องปล่อยมือ ร่างสูงยันตัวเองขึ้นมา ใบหน้าคมอยู่เหนือใบหน้าของพีทอีกครั้ง สายตาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของพีท “ไม่ต้อง เพราะเราทำอย่างอื่นที่ดีกว่านั้น”

“...”


ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก


หัวใจพีทเต้นรัวและเร็วไม่เป็นจังหวะ เป็นอีกครั้งที่พีทรู้ดีว่าจะเกิดอะไรแต่ก็ตามใจตัวเองมาถึงขนาดนี้ กรล้วงกระเป๋าหยิบถุงยางขึ้นมา แล้วฉีกซองอย่างใจเย็น พีทผงกหัวขึ้นมองร่างของกรที่หันหลังให้ตัวเอง ก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบหลอดบางอย่างออกมา

“ครั้งแรกเจ็บหน่อยนะ”

นั่นน่าจะเป็นภาพและเสียงสุดท้ายที่พีทรับรู้ ก่อนจะสติจะลอยฟุ้งเพราะถูกมอมเมาด้วยรสชาติแปลกใหม่ที่กรสอนให้ลิ้มลอง



“...ฮ..แฮ่ก.. เสี่ย เสี่ยกร...”

ส่วนนี่น่าจะเป็นเสียงที่กรต้องการได้ยิน และต้องทำจนได้ยินมันดังก้องไปทั้งห้อง... ท่ามกลางอุณหภูมิร่างกายที่ทะยานสูงสวนทางกับอุณหภูมิห้องที่เย็นฉ่ำ
 







09.26 AM

หัวคิ้วของพีทขมวดเข้าหากันและเปลือกตาจะยังปิดอยู่ สัมผัสนิ่มที่ไล่พรมจากหน้าผากไปทั่วกรอบหน้าเรื่อยมาจนถึงหัวไหล่สร้างความรำคาญให้กับพีทไม่น้อย คนตัวบางกว่าขยับตัวขยุกขยิกหนีสัมผัสพวกนั้น ...แต่จะหนีไปไหนพ้น ในเมื่อพีทนอนขดตะแคงอยู่อ้อมกอดของกรอยู่อย่างนี้

“หึ” กรมองคนหน้าหงิก แล้วในนิ้วจิ้มแรงๆ ตรงหว่างคิ้วให้มันคลายออกจากกัน

“เสี่ย ผมง่วง...” พีทบ่นอุบแต่ยังไม่ยอมลืมตา กรเบ้ปาก เสียงทุ้มฟังดูอิ่มเอม

“ก็นอนไปสิ”

“...!” สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมามองค้อนใส่เสี่ยใหญ่ของตัวเอง ไอ้ครั้นจะอ้าปากด่า แต่พอเห็นรอยยิ้มละมุน กับแววตาเอ็นดูที่ส่งมาพีทก็ทำได้แค่บ่นพึมพำ “กวนตีน”
นี่แหละหนา ที่เขาเรียกกว่ากรรมตามสนอง เคยก่อกวนเขาไว้ เลยโดนเอาคืน แถมหนักกว่าหลายเท่าด้วย

“กี่โมงแล้ว?”

“เก้าโมงกว่า... ทำไม?” กรที่อุตส่าห์เอี้ยวตัวไปดูนาฬิกาให้เลิกคิ้วถามหน้านิ่ง พีทอยากเอามือผลักหน้านั้นแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้ แต่เอาจริงๆ เขาเขินมากกว่า

“บ่ายมีสอนไง”

“ก็ยกเลิกไป” กรบอกก่อนจะเท้าแขนมองรอยแดงๆ บนตัวเองพีทพลางยิ้มพอใจ

“มันกะทันหันไป อีกอย่าง...” พีทเหลือบตามองหน้ากร “ไม่อยากให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแค่เพราะคุณเข้ามา”

“ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปทั้งนั้นแหละ มีแค่ฉันที่เพิ่มเข้าไปเท่านั้นเอง”

“พูดอะไรย้อนแย้ง มีเสี่ยเพิ่มเข้ามาคนเดียวก็เท่ากับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตเลยครับ รู้ตัวไว้ซะด้วย” พีทตัวตะแคงหันไปอีกข้างพร้อมๆ กับดึงผ้าห่มมาคลุมโปง เรื่องของเรื่องคือง่วง แต่อีกนัยนึงก็คือไม่อยากมองหน้ากร มันเขิน!

“ก็ค่อยๆ ปรับตัวเรียนรู้กันไป” กรเหมือนพึมพำกับตัวเองซะมากกว่า “งั้นบ่ายนี้อยากไปสอนก็ไป เดี๋ยวไปส่ง”

“...” พีทในผ้าห่มรับรู้ด้วยความพึงพอใจจึงไม่ออกปากเถียงอะไร

“แต่ตอนเย็นไม่ต้องไปร้องเพลง ฉันจะไปรับกลับมา”

“ได้ไง!?” พีทโผล่พรวดออกจากผ้าห่ม มองมาดประหนึ่งผู้กำโลกไว้ในมือของกร

“ทำไมจะไม่ได้?”

“...อ๋อลืมไป” พีทกลอกตา แล้วยิ้มเยาะ “คุณมันเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้”

“ก็คงใช่...” กรกอดอก กล้ามเนื้อแขนล้นทะลักจนขึ้นเป็นลูกๆ มือวางบนหัวพีทแล้วลูบเบาๆ เหมือนกล่อมเด็ก “แต่ฉันรักและดูแลของที่ฉันได้มาทุกชิ้น นี่คือความจริงที่นายควรรู้ไว้”

ฟังแล้วคันแก้มยุกยิก รู้สึกเหมือนโดนบอกรัก พีทพลิกตัวกลับมาหากรแล้วซุกตัวกลับเข้าหาอ้อมแขนที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ
การถูกดูแล คือสิ่งที่ลึกๆ พีทก็ต้องการเสมอมา และดูเหมือนว่ากรมอบมันให้เขาได้อย่างดี ดังนั้น ถ้าถามเหตุผลว่าทำไมถึงเชื่อใจกรง่ายๆ แค่เจ้าตัวมาปรากฏตัวแล้วยื่นแหวนให้วงหนึ่ง ก็คงต้องตอบว่าพีทไม่มีความจำเป็นต้องฝืนความต้องการของตัวเองสักนิด ในเมื่อชีวิตเขาเคยตกอยู่ในความเสี่ยงนับครั้งไม่ถ้วน

เขาเลือกทางเดินให้ชีวิตตัวเองมาโดยตลอด และครั้งนี้ก็เช่นกัน...



พีทเชื่อในการตัดสินใจของตัวเอง






 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :katai5:
 
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP : After story 1(ตอนพิเศษ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 13-01-2017 22:08:56
กรี๊ดดดดดดด อ่านตอนนี้จบ โอเคเสี่ยกร เราให้อภัย ที่ผ่านเรา ลืมหมดแล้ว 555555 ก็แค่เนี้ย โดว่ เขิลรุนแรง

อย่ากลับไปทำตัวแบบเดิมก้พอนะเสย รกแล้วต้องดุแลรักษาดีดี หึหึ เคเค เราใหอภัย ในความเอาแตใจของเสี่ยก็ได้ พีท สมยอม และ ตามต้อย ๆ แบบ ตามต้อยเลยอะ น่ารักวะ พีทโคตรน่ารักอะ น่ารักมาก ทีมพีทเสมอ แต่งภาคสองไหมคะ จะรออ่านเลย คิคิ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP : After story 1(ตอนพิเศษ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 13-01-2017 22:41:21
ฮิ้ววววเข้าหอแล้ว
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP : After story 1(ตอนพิเศษ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 14-01-2017 00:42:55
เขินนนน จะมีSPมาอีกไหมคะ เราเขิน
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP : After story 1(ตอนพิเศษ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: jejiiee ที่ 14-01-2017 01:17:18
เราใ้ห้อภัยหมดเลยค่าาาา
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP : After story 1(ตอนพิเศษ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-01-2017 03:21:22
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP : After story 1(ตอนพิเศษ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 14-01-2017 07:40:35
โอ้ยยย เขินไปกับพีทเลยอ่าา เสี่ยกรนี่พอจะหวานก็ยกมาทั้งไร่อ้อยเลยนะคะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP : After story 1(ตอนพิเศษ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 14-01-2017 08:27:02
เราว่าในตอนก่อน ๆ ที่พีทแสดงออกว่าไม่เป็นไร ช่างมัน คือสิ่งที่เจ้าตัวต้องการให้เป็นแต่ความจริงแล้วในใจไม่ได้คิดแบบนั้น
นี่ละหนา เขาถึงบอกว่าคนที่ดูเหมือนไม่คิดอะไร ในใจอาจจะคิดมากกว่าใคร
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP : After story 1(ตอนพิเศษ) (13/01/60)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 14-01-2017 08:33:51
วร๊ายยย~~ >< พีทถูกเสี่ยจับกลืนลงท้องแล้วววว~~ :hao7:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 14-01-2017 11:31:50
จบแล้ววววววววววว ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ

พีทกับเสี่ยมีความสุขสักที  :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 14-01-2017 13:50:41
 :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: moosawvans ที่ 14-01-2017 15:23:23
ฟินกับตอนพิเศษ จิกหมอน :-[
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: MNIMD ที่ 17-01-2017 11:08:22
อ่านแล้วรู้สึกอยากเป็นเด็กเสี่ยของเสี่ยกรบ้างจังเลยค่า เสี่ยดูเป็นผชที่มีความคิดลึกลับซับซ้อนแต่ก็ไม่ซับซ้อน ดูเหมือนเสี่ยจะรู้แต่แรกว่าบอสไม่ได้รักตัวเองแต่อยากให้บอสแสดงความรู้สึกออกมาบ้างเลยนอนกับผญประชด แต่มันเป็นวิธีที่ผิดนะคะเสี่ย ชอบตั้งแต่การจับตัวมาแล้วไม่ได้ทำอะไร เนื้อเรื่องละมุนมาก ชอบพีทตรงที่เขาไม่ได้ซับซ้อนแล้วก็ไม่ได้กลัวเสี่ยอะไรด้วย ชอบการตบมุกมากๆ ชอบฉากลบรอยลิปสติกมากค่ะ เสี่ยคะที่จริงไม่ต้องลบโดยจูบซ้ำรอยก็ได้นะคะ แหม ตอนแรกที่อ่านว่าเขาหมดเวลาหนึ่งเดือนแล้วนี่ไม่อยากให้จบลงเลยค่ะ ดีที่สุดท้ายเสี่ยกลับไปเคลียร์กับบอสแล้วกลับมาหาพีทอย่างไม่ต้องเห็นหน้าพีทซ้อนทับกับแฟนเก่าอีก ตอนพิเศษเขินมากกกก อยากได้เสี่ยกรเป็นของตัวเองจริงๆนะคะ ขอบคุณไรท์นะคะที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่าน จะคอยติดตามอยู่เสมอเลยค่ะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 20-01-2017 22:37:16
ไชโย โฮ่ ฮิ้ว...ว.ว. จบแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาให้อ่านกัน
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 21-01-2017 08:35:59
กราบขอบพระคุณผู้แต่งค่ะ

 :pig4: :pig4:

        ชอบบบบ อ่านรอบแรกเรารู้สึกชอบพีทนะที่เป็นคนอึนๆมึนๆ แบบไม่คิดอะไรมากแล้วใครอยู่ด้วยก็สบายใจ พออ่านต่อเป็นรอบที่สองจากชอบก็กลายเป็นรักพีท ชอบความคิดของพีทในหลายๆเรื่องมันทำให้รู้สึกอบอุ่นเวลาที่พีทมอบความใส่ใจให้กับเสี่ยกร แอบเศร้าฉากสามวันสุดท้าย แต่จบแฮปปี้เราก็ถูกใจแล้วจ้า

 ปล. จะมีเรื่องที่ยาวกว่านี้มั้ยคะ  ติดตามค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 21-01-2017 08:47:00
 :z3:
 :z3:
 :z3:

โอ้ย โอ้ย โอ้ย!!!!!!
อิฉันไปอยู่ที่ไหนมาเจ้าคะ
ถึงได้พึ่งเจอพึ่งอ่านเรื่องเนนนนนนน้
(จัลล้อง~)

อยากเป็นเด็กเสี่ยกรบ้างจังค่ะ
ฮืออออออ
นี่จบแล้วๆจริงๆใช่ไหมคะ
ได้โปรดขอตอนพิเศษเพิ่มเถอะค่ะ
แงงงงงงงงงง
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-01-2017 11:28:36
อ่านจบแล้ว อบอุ่นหัวใจมากค่ะะะะ  :heaven
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 21-01-2017 23:03:17
จบแล้วชอบมากกก  :hao5: :hao5:
จริงๆเป็นนิยายที่เรามองข้ามมาตลอด เพราะเราขี้เกียจ 5555
วันนี้ได้ลองมาอ่าน ประทับใจมากก
นิยายดีๆ ชอบความธรรมดาของพีท
ที่เหมือนทำให้เรารู้สึกตกหลุมรักไปพร้อมกับเสี่ยเลย
ดีงามพระรามแปด ละมุนหัวใจมาก
ขอบคุณคุณเห็ดหอมที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมานะคะ  o13 o13
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 22-01-2017 20:33:06
 :L2:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 23-01-2017 08:27:04
ตอนพิเศษน่ารักมากค่ะ
ดีใจที่ทั้งคู่ให้โอกาสกันและกันอีกครั้ง
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: panpang ที่ 23-01-2017 19:24:29
งื้อออ รวดเดียวจบ อยากได้เสี่ยกร555555
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: พระสนมฝ่ายซ้าย ที่ 23-01-2017 23:23:44
อ่านรวดเดียวเลยค่า 1วันเต็มๆ
เค้าอยากมีเสี่ยกรในชีวิตจริงบ้างได้มั้ย ><
จะไม่ดื้อไม่ซน ขยันทำงานอย่างดีเลย
โอยยยย อิจฉาพีทมากค่า  :z3:
ตอนพิเศษก็น่ารักมากๆค่า
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 25-01-2017 22:47:01
สนุกมากค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 26-01-2017 11:47:56


มาแบบมึนๆ

และก็จบแบบมึนๆ

แต่เขาก็ได้เข้าหอกันนะ

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 28-01-2017 10:37:06
ชอบเสี่ยกร รักพีท 555
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: dekzappp ที่ 28-01-2017 18:49:04
งื้อออออออ เสี่ยกับพีทน่ารักอะ!!!!

พีทนี่ไม่คิดมากหรือไม่คิดอะไรเลย แต่ก็ดีแล้วเพราะเสี่ยจะได้จับกินง่าย ฮ่าๆๆๆ

ชอบความสัมพันธ์ของ2คนนี้ถึงเสี่ยจะน่าตีไปหน่อยก็เถอะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 06-02-2017 15:02:19
 :L2: :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 10-02-2017 20:02:46
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลย...
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: papark ที่ 11-02-2017 08:29:17
เฮ้ย คุณ มันดีว่ะ แบบเป็นเรื่องราวที่ไม่มีตัวร้ายเลย มีแต่เหตุและผลในทุกๆ การกระทำ

ถึงเหตุผลของเสี่ยจะฟีงไม่เข้าท่าก็เถอะ เพราะทำตัวเองเองแท้ๆ นั่นแหละน้า

เพราะคุณอัพแบบโคตรถี่ อัพติดกัน คนเลยเม้นไม่ค่อยเยอะ แปลกใหม่ดีด้วยสำหรับเรา เพราะส่วนใหญ่เขาค่อยๆ อัพกันงี้

เราชอบภาษา ไม่รู้สิ ภาษาเป็นจุดหลอมรวมให้เรื่องนี้มีเสน่ห์ และตัวละครอย่างพีทก็น่าหลงใหล
แอบอิจฉาคุณกรไม่น้อยที่ได้เป็นเจ้าของหนุ่มนักดนตรีคนนี้

สุดท้ายแล้ว ขอบคุณที่ผลิตผลงานมีเสน่ห์ออกมาให้อ่านนะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 11-02-2017 11:47:18
ชอบ แต่งได้ดีมาก
พีทเป็นคนที่คิดแต่ด้านดีๆ
อยากเห็นเสียกรหึงพีทหนักๆจังเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: มิรินลันตา ที่ 13-02-2017 16:02:22
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ
ชอบมาก ขอเป็นกำลังใจอีกหนึ่งเสียงให้นักเขียนค่ะ สร้าผลงานดีๆแบบนี้มาให้อ่านอีกนะคะ
ชอบนิสัยของพีทจังเลยค่ะ ชีวิตเจอเรื่องร้ายมาแท้ๆแต่กลับยิ้มได้แม้ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม
และเป็นคนที่มีเหตุผลมากด้วย คนแบบนี้ไม่ค่อยงี่เง่าเท่าไหร่ ชอบจังเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 13-02-2017 19:29:57
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ นะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 15-02-2017 11:46:48
ความหวานอันน้อยนิดของเสี่ย มาตอนจบเลย :z3:
อยากฟินต่ออีกหน่อยได้ม้ายยยยยยย :mew2:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: แ ฝ ง. ที่ 08-03-2017 23:43:06
มาแปะไว้ก่อน อ่านไปแล้วครึ่งเรื่อง
สนุกมากเลยยยย  :katai2-1: :katai2-1:

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: benji ที่ 13-03-2017 19:35:17
มาจิ้มๆๆๆๆๆ ก่อนไปอ่านค่ะ อิอิอิ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: _SHINE_ ที่ 15-03-2017 03:54:53
 :-[ :-[ :-[ ชอบมากกกก... อยากให้มีตอนพิเศษอีก
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: ASAMENG ที่ 15-03-2017 11:33:53
 :ling1: มีความว่า ต่อได้อีกอ่ะนะ  :heaven
เรื่องให้รู้สึกน่ารักแบบอบอุ่นดี  :z13: ขอบคุณ
ผู้แต่งมากๆ เบย  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 19-04-2017 20:58:30
สนุกมาก อ่านเพลิน เอาจริงๆไม่ได้คาดหวังอะไรเลย  แต่กลับเป็นอ่านที่ได้อะไรเยอะกว่าที่คิด เรื่อยๆ มาเรียงๆ สบายๆสไตล์พีท. คนธรรมดาที่น่าสนใจมาก มีเสน่ห์ตรงความธรรมดานี่ล่ะที่มัดใจเสี่ยจนต้องซมซานกลับมาง้อเลยเอาซี้
นิสัยพีทมีความเรียลมาก เหมือนคนที่เราพบเห็นได้ทั่วไป ตรงๆ ไม่ซับซ้อน แต่ชวนให้น่าติดตามเอาใจช่วย ยามอ่อนแอก็น่าเข้าไปโอบกอดปลอบประโลม
ดีจังที่พีทมีคนดูแลให้หายจากความเดียวดาย มีไหล่ของเสี่ยให้ซบในวันที่ฝนตกฟ้าร้อง น้องสาวไม่มาหา
เสี่ยก็เหมือนได้พบคนที่ทำให้เสี่ยรักและรักเสี่ยจริงๆสักที ดูเเลรักษาเค้าเอาไว้ดีๆนะคะ
ปล.1.แอบชอบตรงที่ตอนเกือบมีครั้งแรกที่เสี่ยไม่ทำจนจบเพราะไม่มีถุงยางอะ ปลอดภัยไว้ก่อนดีนะ
2. ตอนที่ห่างกันไป ก็ดีนะปล่อยให้ค้นหาใจตัวเอง คิดให้ดีว่า ที่รู้สึกต่อกันระยะเวลา1เดือนนั้นใช่รักรึเปล่า นี่ล่ะเรียลมาก
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 22-04-2017 00:49:05
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: sawapalm ที่ 22-04-2017 17:14:51
กรีดร้องงงงงงงงงง แอร๊ยยยยยยย ตั้ลล๊าคคคคคคคคคค อึนๆตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ตอนพิเศษดีต่อใจมากอ่า งุยๆ :mew1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-04-2017 21:36:54
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 22-04-2017 22:06:36
น่ารักมากๆๆๆๆๆ
ชอบเรื่องนี้มากเลย
มีความหน่วงทั้งเรื่อง
แต่ก็หวานทั้งเรื่องเหมือนกัน
ชอบที่ดำเนินเรื่องไม่ยืด พอดีๆ
สถานที่ไม่เยอะมาก
แต่ขาดเรื่องฝั่งครอบครัวของกร
อยากให้มีภาค2ต่อจัง
อยากรู้เรื่องทางฝั่งกรบ้างค่ะ
นักเขียนที่น่ารักที่สุดใน3โลก
กรุณาแต่งภาค2ต่อเถอะค่า
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: mjpnta ที่ 20-05-2017 21:11:22
สนุกมากกกกกกกกกก พีทน่ารัก
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Parn2545 ที่ 24-09-2017 22:45:09
คือเป็นนิยายที่ฟีลกู๊ดมากๆ ไม่ต้องร้อนแรง ไม่ต้องหวานจนมดขึ้น แค่การพัฒนาความสัมพันธ์ของผู้ชายสองคนที่ไม่เจอกันมาก่อนก็คือดีมาก ๆ แล้วอะ พลอตคือดีมากจริง ๆ แต่ดีกว่าคือการพัฒนาของตัวละครและความใกล้ชิดที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ  ตอนจบคือจบได้ดีมาก ๆ จบแบบเดินเข้ามาปิดเท่ ๆ แล้วก็ขอแต่งงานกันโดยไม่ต้องมีคำพูดสวยหรูใด ๆ ทั้งสิ้น ชอบการสร้างตัวละครที่มีเอกลักษณ์มาก ๆๆๆ และภาษาที่สวยมากเช่นกัน โดยรวมคือดี ดีแบบดีมาก สมควรตีพิมพ์ จริงๆนะ ลองส่งไปให้สำรักพิมพืดู ผมว่าผ่านแน่ ๆ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: baibuabuaz ที่ 05-12-2017 15:30:51
เพิ้งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ ชอบมากๆ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 05-12-2017 18:38:13
น่ารัก  :o8:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: บีเวอร์ ที่ 08-12-2017 19:30:04
ดีค่ะ ชอบบบบบบ  o13
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 08-12-2017 22:08:29
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ดีงามค่ะชอบเรื่องที่ให้เห็นความสัมพันธ์ของคนสองคนมีเงื่อนไขเป็นเวลาไม่ต้องมีมือไหนๆมาทำให้มันยุ่งยากมากขึ้นขอบคุณผู้เขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 10-12-2017 00:36:50
พีทไม่คิดมากจนอิจฉาเสี่ย เมียดีๆแบบนี้หาไม่ได้แล้วนะเสี่ย5555555555
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 10-12-2017 08:46:51
น่าเอ็นดูมากเว่อร์ :heaven
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 10-12-2017 11:04:51
เรื่องนี้ดีมากเลยอ่า อ่านแล้วรู้สึกอินไปกับตัวละคร พีทน่ารักมากๆ ดีใจที่เสี้ยกรกับพีทได้หลุดจาดอดีตกันสักที เย้ฟฟฟๆฟ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 10-12-2017 14:08:10
อ่านแล้วเขิล ตัวบิดเลยยยยยย ฟินนนนน
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 10-12-2017 15:07:27
 :pighaun:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Sillyfoolstupid ที่ 10-12-2017 18:44:14
กรได้แซ่บกับพีทซะที

แต่นี่สงสัย กรเคยแซ่บกับบอสมั้ยคะ

คือดูจากตอนไปเจอกันที่อังกฤษ เหมืองห่างเหินมาก เหมือนไม่เคยมีไรกันมาก่อน

อะไรทำให้กรฝังใจได้ตั้งแปดปี?

พีทนี่ ความเคะนางมามากนะ บอกว่าไม่ใช่เกย์ แทบไม่เชื่อเลย อ่อยเป็นกิจวัตรเชียว

ความรักเมียหลงเมียนี้ คงต้องปรับกันอีกเยอะ มีตอนพิเศษอีกมั้ยคะ

อยากอ่านอีกกกก
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 13-12-2017 11:46:08
เป็นเรื่องที่่น่าอ่านมากๆ ค่ะ ชอบมาก
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: GRID ที่ 15-12-2017 18:06:38
ละมุนมากๆ ชอบๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Nunu ที่ 16-12-2017 12:47:53
พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง  :ling1:

งานดีจังค่ะ ชอบมาก อ่านรวดเดียวจบเลย

เหมือนจะเรียบๆ เรื่อยๆ แต่มีเสน่ห์ น่าติดตาม

เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่ะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: 14th-friedegg ที่ 18-12-2017 02:51:42
เป็นนิยายฟิลกู้ดที่ดีมากเลย
ชอบวิธีการเล่าเรื่องมากเลยคะ
เสียดายที่ไม่ได้มารออ่านตอนแต่งใหม่ๆ
เสี่ยกับพีช น่ารักมากๆ ขอให้อยู่ด้วยกันไปนานๆนะคู่นี้
จะว่าไปก็แอบอยากอ่าน ตอนน้องเจอกับเสี่ยอยู่เหมือนกัน เสี่ยจะหึงพีชไหมนะ 55
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 20-12-2017 00:36:07
ก่อนอื่นต้องขอชมตอนจบก่อน เราว่าเป็นตอนส่งท้ายที่เหมาะกับพีทและเสี่ยมากๆ เลยนะ
เป็นนิยายอีกเรื่องที่อ่านแล้วอิ่มมากแล้วก็ชอบมาก คือ ชอบอ่ะ ชอบบรรยากาศ ชอบโทน
ชอบตัวละคร โดยเฉพาะความเรียบง่ายของตาพีท ความน่ารัก ความไม่ใส่ใจใดๆ ที่พาทำให้เราหลงเสน่ห์ไปพร้อมกับเสี่ยกร
ชอบความสัมพันธ์ของ 2 คนนี้นะคะ มันค่อยๆ มีพัฒนาการ ไม่โดดดี

หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Sesesoe ที่ 22-12-2017 19:09:18
คำพูดของพีทโดนใจมาก  :o12:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 23-12-2017 10:34:09
สนุกมากอ่ะ ชอบเลยยยย
อ่านแล้วมีความสุข
มันเรื่อยๆนะ ไม่หวือหวา แต่บั่บบบ เห้ยดี
ทำให้อยากอ่านงานต่อๆไปของคนเขียนเลย
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีดี
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 23-12-2017 14:11:33
ตามมาจากรีวิวในทวิตเตอร์

เห้ย ดีอะ  ชอบมาก ฟีลกู้ด เรื่อยๆ ภาษาก็สวย ชอบตัวละครมีความเป็นตัวเองดี ชอบเสี่ยกร คาแรกเตอร์เสี่ยมันก็ต้องแบบนี้ละเนอะ หน้านิ่ง ยิ้มยากๆ กร้าวใจดีค่ะ 5555555

ชอบพีทที่อยู่บนความชั่งแม่ง ไม่คิดมาก แต่สงสารพีทในอนาคตมันต้องคิดมากแน่ๆ เว้ย

เป็นคู่ที่ลงตัว พีทเป็นความสดใสในชีวิตเสี่ย

แต่ตอนเลื่อนมาเจอ FIN นี่แบบ อะไรวะ!? กำลังเพลินๆ เลยอ่า

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ แต่อยากอ่านผลงานอื่นอีกจังเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew2: :L2: :3123:

หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: suphansa ที่ 23-12-2017 15:29:40
 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:จบเเล้วอ้า~○○
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 23-12-2017 15:48:02
โอ้ยจะบ้าตายทำไมเราเพิ่งตามมาอ่านจนจบเนี่ย ผ่านไปเกือบปีจากที่อ่านบทนำ
อยากบอดว่าอ่านรวดเดียวคือมันดีมากๆค่ะ
ซึ้งมากและเรียลมากกับความรักที่สุกงอมขอสองคนนี้ ไม่อยากให้จบเลยจริงๆค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: unnonym ที่ 23-12-2017 21:21:25
 :mew1:

แอร๊ยยยย ดีต่อใจ ขอบคุณไรท์ฯนะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: MaEwA ที่ 24-12-2017 17:21:32
ชอเนื้อหาที่บรรยากาสแบบนี้ ไม่ดร่าม่า ไม่ใส เกินไป แต่งได้ดี ภาษาลื่นไหลมากเลยค่ะ ชอบการแสดงออกขอตัวละคร ชอบทุกอย่างเลย ขอบคุณสำหรับนินายดีๆนะคะ ^^
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 28-12-2017 01:45:30
เรียบง่ายแต่สนุกมาก งืออออออ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Chk~a ที่ 31-12-2017 12:56:55
ชอบมากเลยค่ะ
ลุ้นไปกับทั้งคู่ อยากให้มีตอนพิเศษอีก
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 04-01-2018 00:28:26
 :mc4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: bojaemyboo ที่ 10-01-2018 17:25:39
เสี่ยกรพร้อมเปย์ทั้งเงิน ทั้งตัว และหัวใจ ให้พีชอยู่แล้วล่ะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 10-01-2018 23:52:11
อ่านรวดเดียวจบสนุกมากๆตามมาจากในทวิต
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:ตอนพิเศษ (13/01/60) จบแล้วย้ายเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Natsuki-ChaN ที่ 14-01-2018 11:30:06
ตามมาจากในทวิตเตอร เค้ารักกันแบบมึนๆดีจัง น่ารัก ลุ้นแทบตายย นึกว่าเสี่ยจะทิ้งน้องล่ะ :sad4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] UP:แจ้งข่าวจ้าาา(08/04/61) จบแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 08-04-2018 11:03:59
สวัสดีค่ะ เห็ดมีข่าวมาแจ้งให้ผู้อ่านทุกท่านทราบ นั่นก็คือ...



Do I look like your ex? [Yaoi]
ได้ตีพิมพ์เป็นรูปเล่มแล้วนะคะ
 
(เย้ เย้ เย้)


     

ภายในเล่มประกอบด้วยเนื้อเรื่องหลัก(ตามที่ลงในเว็บ) และตอนพิเศษ 5 ตอน (เพิ่มจากที่ลงในเว็บ 4 ตอน)

แต่... ที่พิเศษสุดๆ สำหรับใครที่สั่งรอบพรีออเดอร์ รับไปเลย!!! รวมเล่มตอนพิเศษ You don't look like my ex. ซึ่งเป็นเรื่องราวความรักของเสี่ยกรและพีทหลังจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มขึ้นแบบจริงจัง


สามารถสั่งสามารถสั่งจองได้ตั้งแต่ วันที่ 10 เม.ย. - 1 พ.ค. 61 ในราคาเพียง 249 บาท (จากราคาเต็ม 269 บาท)

เนื่องจากเห็ดลงรูปในเล้าไม่เป็น (ทำไมน่าหดหู่ใจจัง :z3:) ดังนั้น ผู้อ่านท่านใดที่สนใจสั่งจองสั่งซื้อ รบกวนอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่...

เฟซบุ๊ก เห็ดหอม Alt+1 https://www.facebook.com/oblb9k/ (https://www.facebook.com/oblb9k/)

หรือสำนักพิมพ์นาฬิกาทราย https://www.facebook.com/narikasaii (https://www.facebook.com/narikasaii)


ขออภัยในความกากมา ณ ทีนี้ และขอบคุณที่สนับสนุนเห็ดเสมอมาค่ะ

ด้วยรัก ♥♥♥

เห็ดหอม:)

หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวจ้าาา(08/04/61)
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 22-05-2018 14:04:58
สารภาพว่าเพิ่งเจอ และเพิ่งอ่านเรื่องนี้จนจบ คือภาษดีมากกกกกก

ถึงแม้จะอยากให้พีทผมสั้นกว่านี้ก้ตาม แต่มันลงตัวสุดๆ

เนื้อเรื่องมันมีความเรียลมากๆ ส่วนตัวคิดว่าคนอ่านหลายๆคนพลาดอ่านอะไรดีๆอย่างเรื่องนี้ไป

ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้นะคะ

ปล.อยากได้หนังสือแต่ไม่รู้จะยังมีอยู่มั้ยนี่

 :mew1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวจ้าาา(08/04/61)
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 26-05-2018 14:44:32
 :o8:  :o8: ดีต่อใจ เสี่ยสายเปย์
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวจ้าาา(08/04/61)
เริ่มหัวข้อโดย: PanGii ที่ 26-05-2018 22:28:24
อ่านรวดเดียวจบเลย อยากจะตีเสี่ยนัก ทำให้พีทร้องไห้ พอตอนพิเศษนี่น่ารักขึ้นมากเลย

เป็นกำลังใจให้ค่ะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวจ้าาา(08/04/61)
เริ่มหัวข้อโดย: tutatoomtam ที่ 03-06-2018 20:32:04
พีทน่ารักเว่อร์~~~~
มีความอดทนมากก เป็นคนคิดบวก โลกนี้มีคนแบบพีทสักครึ่ง โลกน่าอยู่มากกกกก
สรุปคือเอ็นดูววววว  :o8: :-[ :impress2: :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวอีกแล้วจ้า(05/06/61)
เริ่มหัวข้อโดย: เห็ดหอม:) ที่ 05-06-2018 01:17:24
สวัสดีค่ะ เห็ดมีข่าวมาแจ้งให้ผู้อ่านทุกท่านทราบว่า



รวมเล่มนิยาย Do I look like your ex? [Yaoi]
พร้อมส่งแล้วนะคะ ในราคา 269 บาทเท่านั้น
 


     

ภายในเล่มประกอบด้วยเนื้อเรื่องหลัก(ตามที่ลงในเว็บ) และตอนพิเศษ 5 ตอน (เพิ่มจากที่ลงในเว็บ 4 ตอน)


ผู้อ่านท่านใดที่สนใจสั่งซื้อ สามารถสั่งซื้อได้ที่...

http://narikasaiipublishing.lnwshop.com/product/21/do-i-look-like-your-ex-2 (http://narikasaiipublishing.lnwshop.com/product/21/do-i-look-like-your-ex-2)

หรือสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่...

เฟซบุ๊ก เห็ดหอม Alt+1 https://www.facebook.com/oblb9k/ (https://www.facebook.com/oblb9k/)

หรือสำนักพิมพ์นาฬิกาทราย https://www.facebook.com/narikasaii (https://www.facebook.com/narikasaii)


ขอบคุณที่สนับสนุนเห็ดเสมอมาค่ะ

ด้วยรัก ♥♥♥

เห็ดหอม:)

หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวอีกแล้วจ้า(05/06/61)
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 06-06-2018 21:43:08
เป็นนิยายดีงามมากอีก 1 เรื่องเลยค่ะ ปรบมือให้รัวๆ  :katai2-1:  สไตล์การเล่าเรื่องอ่านไม่ง่ายไม่ยากจนเกินไป ความหวานละมุนของเสี่ยและพีทกลมกล่อมมากก ฟินจริงๆค่ะ เสียดายตอนจบ ตัดจบเร็วไปหน่อย ยังอยากฟิน อยากเห็นเสี่ยหน่วงแบบไปตามแอบดูพีทระหว่างทำใจอะไรแบบนั้น คริๆๆ

สนุกมากค่ะ เขียนดีมาก  o13
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวอีกแล้วจ้า(05/06/61)
เริ่มหัวข้อโดย: pwstz ที่ 21-07-2018 17:59:22
มาตามอ่านตามรีวิวในทวิตเตอร์ค่ะ กำลังไล่อ่าน ขอแปะไว้ก่อนนะ
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวอีกแล้วจ้า(05/06/61)
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 22-01-2019 02:44:01
 :pig4: :pig4: :pig4: เสี่ยแม่งทำลายล้างใจมากกกกกก
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวอีกแล้วจ้า(05/06/61)
เริ่มหัวข้อโดย: NongJesZa ที่ 17-01-2020 05:56:38
ชอบมาก สนุกมาก ชอบผชแบบพีท กรี๊ดด55555 แต่อยากได้ผชแบบเสี่ยกรมาก จะจ่ายส่วนที่เหลือให้ทั้งชีวิตเลยหรอ น่ารักกกกกกก!! หลงเสี่ยกรไม่ไหวว ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะครับบบบบบบบบบผม รัก :กอด1:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวอีกแล้วจ้า(05/06/61)
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 15-04-2020 14:43:12
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Do I look like your ex? [Yaoi] จบแล้ว UP: แจ้งข่าวอีกแล้วจ้า(05/06/61)
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 15-04-2020 20:12:55
 :pig4: