-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
==============================================================
#ชอกะเชร์คู่กันต์ (ภาคต่อจาก #ซอโซ่ล่ามธีร์ ค่ะ)
ตอนที่ 01 : ฝึกงานวันแรก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3824773#msg3824773)
ตอนที่ 02 : ลั่น (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3826230#msg3826230)
ตอนที่ 03 : ชายหนุ่มผู้มาสะเทือนโต๊ะส้มตำ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3829754#msg3829754)
ตอนที่ 04 : จัดจ้านปะล่ะ? (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3832536#msg3832536)
ตอนที่ 05 : ฉากในละคร (PART1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3833173#msg3833173)
ตอนที่ 05 : ฉากในละคร (PART2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3835459#msg3835459)
ตอนที่ 06 : กลับบ้านเรารักรออยู่ (PART1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3839058#msg3839058)
ตอนที่ 06 : กลับบ้านเรารักรออยู่ (PART2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3843944#msg3843944)
ตอนที่ 07 : หัดเป็นมิตรกับผู้คน (PART1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3855645#msg3855645)
ตอนที่ 07 : หัดเป็นมิตรกับผู้คน (PART2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3865755#msg3865755)
ตอนที่ 08 : ตึงตั้งแต่หน้ายันเป้าเกง (PART1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3866307#msg3866307)
ตอนที่ 08 : ตึงตั้งแต่หน้ายันเป้าเกง (PART2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3867291#msg3867291)
ตอนที่ 09 : ความเปลี่ยนแปลงระหว่างเรา (PART1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3867747#msg3867747)
ตอนที่ 09 : ความเปลี่ยนแปลงระหว่างเรา (PART2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3868629#msg3868629)
ตอนที่ 10 : พูดตรง ๆ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3869549#msg3869549)
ตอนที่ 11 : คำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3871204#msg3871204)
ตอนที่ 12 : ซิมบ้า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3872435#msg3872435)
ตอนที่ 13 : สายซัพนัมเบอร์วัน (PART 1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3875263#msg3875263)
ตอนที่ 13 : สายซัพนัมเบอร์วัน (PART 2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3876545#msg3876545)
ตอนที่ 14 : หึงจนหน้าแดงไปหมด (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3877681#msg3877681)
ตอนที่ 15 : แฟนกันต์จริง ๆ วันแรก (PART 1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3878474#msg3878474)
ตอนที่ 15 : แฟนกันต์จริง ๆ วันแรก (PART 2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3879429#msg3879429)
ตอนที่ 16 : พี่ชายที่เลี้ยงดูน้องด้วยลำแข้ง (PART 1/3) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3880327#msg3880327)
ตอนที่ 16 : พี่ชายที่เลี้ยงดูน้องด้วยลำแข้ง (PART 2/3) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3881578#msg3881578)
ตอนที่ 16 : พี่ชายที่เลี้ยงดูน้องด้วยลำแข้ง (PART 3/3) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3882294#msg3882294)
ตอนที่ 17 : แม่พี่ก็เหมือนแม่เรา (PART 1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3883125#msg3883125)
ตอนที่ 17 : แม่พี่ก็เหมือนแม่เรา (PART 2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3884347#msg3884347)
ตอนที่ 18 : ผู้สนับสนุนหลัก (PART 1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3885555#msg3885555)
ตอนที่ 18 : ผู้สนับสนุนหลัก (PART 2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3886498#msg3886498)
ตอนที่ 19 : เรื้อน (PART 1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3888279#msg3888279)
ตอนที่ 19 : เรื้อน (PART 2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3890096#msg3890096)
ตอนที่ 20 : ผิดหวัง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3892139#msg3892139)
ตอนที่ 21 : ความลับ (PART 1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3892652#msg3892652)
ตอนที่ 21 : ความลับ (PART 2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3893812#msg3893812)
ตอนที่ 22 : วันสิ้นปี (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3895090#msg3895090)
ตอนจบ : คบวันนั้นปีใหม่ก็ยังรักกันอยู่ปะ? (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3898781#msg3898781)
DLC 01 : วันเด็กของผู้ใหญ่ (ส่วนอีก 4 ตอนอยู่ในเล่มจ้า) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.msg3933010#msg3933010)
-
ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 01
ฝึกงานวันแรก
6:30 AM
6:35 AM
6:40 AM
6:50 AM
7:00 AM
กึ่ก!
มารของการนอนถูกทุบให้เงียบเป็นครั้งที่ห้า แต่ถึงอย่างนั้นคนที่ตั้งเวลาเองกับมือก็ยังนอนแผ่บนเตียงหกฟุตโดยไม่สนสี่สนแปดว่าเพราะเหตุใดถึงจำเป็นต้องตื่นเวลานี้ ผ้าห่มที่เคยให้ความอบอุ่นถูกยันตกไปตั้งแต่กลางดึก รู้สึกท้อกับชีวิตถ้าต้องแหกตาตื่นทั้งที่ร่างกายยังหิวการหลับนอนขนาดนี้
สติสองฝั่งลุกขึ้นมาทำงานก่อนและด้านแสนดีก็บอกว่า ‘มึงควรตื่นตั้งแต่ตอนนี้ถ้าไม่อยากเจอหายนะตั้งแต่วันแรก’ แต่สมองฝั่งขี้เกียจกลับเถียงอย่างมั่นหน้าว่า ‘จะรีบแหกขี้ตาไปทำไม ครั้งสุดท้ายที่ตั้งปลุกก็เจ็ดโมงตรงปะ ยังมีเวลาอีกตั้งสิบห้านาทีก่อนจะเข้ารหัสแดง’ ซึ่งเด็กหนุ่มหน้าลูกครึ่งก็ค่อนข้างเอนเอียงไปกับฝั่งขี้เกียจ จึงปิดโหมดแสนดีแล้วหลับต่อ
แต่มารขัดขวางการนอนหรือจะมีแค่นี้ พอเริ่มจะวิ่งท่าโพนี่เข้าโซนความฝันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอย่างหน้าด้าน ๆ อะไรกันนักหนาเหรอฮัลโหล๊?!!! แหลมขมวดคิ้วปะป่ายมือควานหาโทรศัพท์ทั้งที่ยังไม่ลืมตา แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเหมือนว่าเตียงห่านี่มันกว้างราว ๆ สามสิบล้านเอเคอร์
แล้วเสียง หวอ หวอ หวอ! ก็ดังไม่หยุดด้วยนะ แหลมจำได้ว่าเขาเคยใช้ริงโทนนี้แค่ตอนจำเป็นต้องตื่นไปสอบ แต่เมื่อคืนไม่ได้ตั้งเสียงนี้ไว้แน่ ๆ แสดงว่ามันต้องมีคนมือบอน
“เชี่ยพี่แจ็ค มึงแอบเปลี่ยนเสียงริงโทนกูเหรอ?”
( ใช่ )
“แล้วก็เสือกตั้งเสียงดังสุดด้วยนะ ขี้หูกูนี่แทบเต้นระบำ” เกลียดสุดคือการถูกรบกวนเวลานอน แต่จะด่าเยอะก็ไม่ได้เพราะนั่นก็พี่ แต่ถ้าเป็นบุตรแห่งวันเพ็ญก็อีกเรื่อง เพราะถ้ารายนั้นโทรมาคงด่าจนกว่าจะไปเกิดใหม่
( เพราะกูรู้ว่ามึงไม่ตื่นก็เลยตั้งให้มันเสียงดังกว่าเดิมหน่อย )
“หน่อยที่หน้า อีกนิดนึงหูกูก็แตกละ”
( ลุกไปอาบน้ำ )
“อาบไรอีก นี่ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วก่อนมารับสายพี่แจ็คเนี่ย”
( กูบอกให้ลุกไปอาบน้ำ )
“บอกว่าเรียบร้อยแล้วงาย เนี่ย กูอะตื่นตั้งแต่ตีห้าเพราะอินกับฝึกงานวันแรก เสื้อนี่รีดเรียบกริบชนิดว่าถ้ามีใครเดินเฉียดคงเลือดกระฉูดเพราะกลีบเสื้อกูอย่างคม”
( ตีห้าเลย? )
สิ้นสุดเสียงนั้นประตูห้องน้ำก็เปิดอย่างช้า ๆ ให้อารมณ์ประหนึ่งหนังผีร้อยล้าน บางทีมันก็เข้ากับตำนานห้องนี้ไปปะ ที่คนเช่าเจ้าก่อน ๆ ถูกผัวแทงตายจนกลายเป็นเรื่องเล่าว่ากลางดึกได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้บ้าง เสียงของตกพื้นบ้าง และที่เขาตัดสินใจเช่าก็เพราะว่าเจ้าของหอลดราคาให้ไง แต่อยู่มาก็นานแล้วไม่รู้คุณผีนึกครึ้มอะไรมาหลอกเอาตอนนี้ งงบักคัก
จากที่คาดว่าจะได้ย้ายหอหนีเพราะเจอผีก็ต้องถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ เพราะหนังหน้าที่โผล่ออกมาจากห้องน้ำนั้นไม่ใช่ผีสางอวตานตนไหน แต่กลับเป็นซึมเศร้าแมนที่ไม่รู้ว่าพี่มันมุดเข้าไปอยู่ในนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเสือกทำหน้านิ่งด้วยนะ
“มึงวาร์ปมาจากตรงนั้นถูกปะพี่?”
“ลุก” ไม่ตอบคำถามแถมยังทำตัวเป็นหุ่นยนต์ พี่แจ็คเอาแต่พูดว่า ‘ลุก ๆๆๆ’ อยู่นั่นเหมือนโดนเซ็ทระบบมาให้พูดแค่นี้
“เพิ่งเจ็ดโมงเองเปล่าวะ ให้น้องนอนก่อนน้า...” คนน้องพลิกตัวนอนคว่ำ มุดหน้าหาหมอนส่งเสียงอู้อี้กะว่าถ้าทำแบบนี้แล้วอีกฝ่ายคงจะเห็นใจบ้าง แต่เปล่าเลย พี่แจ็คแม่งเดินมาเอาตีนยีหลังหนำซ้ำยังใช้ปลายนิ้วหัวแม่ตีนดันร่างเขาให้หงายขึ้น
“ตอนนี้เจ็ดโมงเจ็ดนาที”
“เค งั้นขออีกสาม”
“ครั้งที่หนึ่ง”
“จัดไป นับถึงร้อยเมื่อไหร่เดี๋ยว – เชี่ย!!!” จากที่ง่วงจนไม่อยากลุก แหลมก็ต้องตื่นอย่างเต็มตาเพราะถูกน้ำเย็น ๆ สาดเข้าหนังหน้าอย่างแรง “นอกจากแม่ก็ไม่ควรมีใครทำแบบนี้กับกูเปล่าน้า?”
น้ำตาจะไหลเป็นโลหิต ถ้าเป็นคนอื่นทำบอกเลยว่ามีกระโดดถีบขาคู่ไปแล้ว แต่นี่พี่ไง แถมสายโหดไม่พูดเยอะเน้นด่าทางสายตาและการปฏิบัติอย่างเดียว เห็นพี่แจ็คของขึ้นแบบนี้ก็ดูทรงว่าจะนอนต่อไม่ได้แล้ว ลาก่อนเตียงดูดวิญญาณ เจอกันเมื่อชาติต้องการนะเพื่อนยาก
“ถ้าจะนอนต่อก็ไม่ต้องไปฝึกงานที่นั่น”
“หูย... อันนี้ก็โหดไป๊ น้องแค่หาเรื่องหยอกให้เช้านี้สดใสเหมือนอยู่กลางทุ่งไม้เฉย ๆ” เด็กเกรียนลูบหน้าไล่น้ำพลางมองรุ่นพี่ตาปริบ ๆ
“ก็ถ้ามึงไม่เลือกฝึกบริษัทที่กูทำงานอยู่”
“ขอโทษแล้วกันที่เป็นคนดังจนคนในออฟฟิศรู้หมดแล้วว่าเรามีความสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้งกันแค่ไหน”
เพราะการเป็นแชมป์คราวนั้นและยิงยาวมาเรื่อย ๆ จนได้เงินรางวัลอีกครั้งเมื่อเดือนก่อน ชื่อเสียงของขี้ซุยบราเทอร์ก็ดีดขึ้นพรวด ๆ ยิ่งกว่ากราฟท์หุ้น คนในบริษัทพี่แจ็คคงจับตามองเด็กฝึกงานที่มีชื่อเสียงจากวงการกีฬาอีสปอร์ต เพราะที่นั่นเป็นบริษัททำเกมซึ่งถ้าเอ่ยชื่อคงจะพอคุ้นหูอยู่บ้าง
แต่ขึ้นชื่อว่าคุ้นก็ไม่เท่าคนจดจำขึ้นใจ เพราะบริษัท PHENOMENAL ที่เห็นพนักงานเป็น PHENOMINION ก็ทำเกมเหลวเป๋วไปแล้วถึงสองครั้ง ถูกผู้เล่นติงเรื่องบั๊กเยอะ จุดที่เหมือนเกมอื่น และระบบการเติมเงินสุดห่วยแตกในส่วนของเกมออนไลน์ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือไอ้แหลมคนนี้ที่ร่วมวงด่าด้วย ก็รู้แหละว่าพี่แจ็คทำงานให้ PHENOMENAL แต่จุดนั้นเขาเป็นผู้เล่นไง ถือว่าติเพื่อก่อ ทีมงานจะได้เก็บไปพัฒนา
แต่ที่ PHENOMENAL โดนหนักสุดก็คงเป็นเรื่องสไตล์เกมที่เหมือนไปลอกฝรั่งมา โดนชาวเน็ตแคปมาเปรียบเทียบเป็นฉาก ๆ เลยว่าเหมือนตรงไหน บางจุดเหมือนจริง บางจุดเหมือนพยายามจับผิดเพราะอยากกระทืบให้จมดินเสียมากกว่า
เอาจริงเหมือนปีชงทั้งบริษัท เริ่มจากแอดมินเพจควบคุมอารมณ์ไม่ได้ โดนด่าเยอะหน่อยก็ตอบโต้ผู้เล่นไปเชิงประชดประชันเสียดสี จนมีคนแคปไปแหกในพันดริ๊ฟท์กับทวิตเตอร์หาว่าไม่มีความเป็นมืออาชีพ ด่าสักพักก็ลามไปถึงผู้บริหาร จุดนั้น PHENOMENAL บอกไม่หิวกูก็ต้องแดกแล้วโดนยำขนาดนั้น แต่ก็ถือว่ากัดฟันยางเก่งที่ยังคิดจะทำเกมใหม่ออกมาให้ได้ด่ากันต่อ ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมออะนะ
และที่แหลมเลือกฝึกงานที่นี่หาใดใช่อยากลองของ เอาเข้าจริงเขาคิดแค่ว่าอยากไปอยู่เป็นเพื่อนพี่แจ็ค ถึงพี่มันจะไม่ต้องการแต่คนเป็นซึมเศร้าก็ไม่ควรรับมือจากศาสตร์มืดตามลำพังเปล่าวะ เจ้านายตอนองค์ลงยิ่งเหมือนคนวัยทองอยู่ ได้ข่าวว่าเป็นคนเลือดเดือดแดนงามวงศ์วาน แบบที่ทำให้พนักงานดูน่าวงวารเพราะต่อให้พยายามทำงานดีเอาใจแค่ไหนก็โดนด่าเช็ดอยู่วันยังค่ำ
PHENOMENAL คงเจ๊งในอีกไม่ช้าแน่ถ้าเกิดไม่มีใครทำอะไรสักอย่างกับอีโก้ผู้บริหาร เป็น CEO อยู่ STARLIGHT HOTEL ก็ดีอยู่แล้วจะมาบริหารบริษัทเกมเพื่ออะไรตอนแรกแหลมสงสัยเรื่องนี้ นั่นก็โรงแรมระดับท็อปที่มีในกรุงเทพฯ เชียงใหม่ พัทยา กระทั่งพี่แจ็คเล่าให้ฟังว่าเดิมที PHENOMENAL ก่อตั้งโดยชายสามคนที่เป็นเพื่อนสนิทกัน สองหนุ่มเป็นไดเร็กเตอร์ผู้รักเกมตั้งแต่เด็กและมีความต้องการพาเกมไทยไประดับโลก ส่วนอีกคนไม่ได้อินอะไรแต่อยากมีส่วนร่วมทำให้บริษัทเป็นรูปเป็นร่าง ทรง ๆ คืออยากช่วยเพื่อนแต่ไม่มีความรู้อะไรสักอย่าง มีแต่เงินกับอีโก้สูงเสียดยอดเขาเอเวอเรสต์
จากตอนแรกช่วยแค่เรื่องเงิน ไป ๆ มา ๆ เริ่มยัดเยียดไอเดียเด๋อ ๆ ให้จนทีมเกมดีไซน์เนอร์ถึงกับน้ำท่วมปาก จะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะนั่นก็เจ้านาย ส่วนคนเป็นเพื่อนที่เป็นผู้ร่วมก่อตั้งก็แย้งว่ามันไม่ควรเป็นอย่างนั้น มันเกร่อ มันธรรมดา และซ้ำเกมชาวบ้านชาวช่องเขา แต่ CEO โรงแรมไม่ยอมไง มีความขิงข่าตะไคร้ว่าไอเดียตัวเองโคตรคูลแล้ว จึงเกิดการ Bad Blood ขึ้น
เพื่อนสนิททั้งสองคนถอนตัวจากบริษัททั้งคู่ และที่เหลืออยู่ก็นั่นแหละ...
“บอสเข้าสิบโมง มึงคิดว่าเขาจะทำหน้ายังไงตอนเห็นว่าเด็กฝึกงานไปสายกว่า?”
“พอนึกภาพออก” แหลมเม้มปากพลางพยักหน้าแสร้งทำเป็นว่าเข้าใจ ก็ไม่ได้คิดว่าจะไปสายปะแหม... ที่จะนอนต่อห้านาทีก็กะไว้แล้วว่าถ้ามีแววไปไม่ทันจะไม่รีดเสื้อ “ว่าแต่มารับน้องไปทำงานด้วยเหรอ?”
“ก็แค่วันนี้”
เย็นชาสุด... แต่ก็ดีเหมือนกันที่พี่มันมาหิ้วถึงที่ เพราะการมีพี่แจ็คเดินเข้าบริษัทไปเป็นเพื่อน การฝึกงานวันแรกที่ต้องเจอหน้าเจ้านายสายโหดจึงดูผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย
*
“น้องเชร์ พี่ฝากเอาแฟ้มไปให้พี่แนนฝ่ายมาเกตติ้งหน่อย แล้วก็ชงกาแฟให้พี่กับพี่โอ๊ตด้วยนะจ๊ะ”
“เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่งไป พี่ฝากซีร็อกซ์นี่ด้วย ขอไว ๆ เลยนะ”
ตั้งแต่เข้ามาก็โดนใช้ทำทุกสิ่งอย่างจิงเกอเบลเฮลโหลคิตตี้โดยที่ยังไม่ได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับระบบการทำเกมเลย แต่ก็โอเค... เข้าใจได้อยู่ว่าเด็กฝึกงานคงข้ามสเต็ปไปถึงขั้นนั้นตั้งแต่วันแรกไม่ได้ แต่คนมันหิวความรู้อะเข้าใจไหม อยากเข้าไปเสือกว่าที่นี่กำลังสร้างสิ่งใดกันอยู่ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เด็กเดินเอกสารหรือชงกาแฟ
“เอาไรปะครับพี่?” เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองกับประโยคแสลงหูกับสีหน้าออดอ้อนตีน แจ็คพยายามไม่คุยกับอีกฝ่ายเพราะไม่อยากให้เด็กฝึกงานคนอื่นมองว่าลำเอียง แต่ไอ้เด็กกะโหลกนี่ก็ชอบโผล่หน้ามาเรื่อย ๆ
“เอาเสื้อเข้าข้างใน”
“...” ไม่รู้ว่าจะเจ้าระเบียบอะไรนักหนา บริษัททำเกมหรือห้องปกครองเหรอถามหน่อย
เด็กหนุ่มหน้าลูกครึ่งเอาแฟ้มเหน็บกับจั๊กแร้พลางยัดชายเสื้อเข้าไปในกางเกงต่อหน้ารุ่นพี่คนสนิท ก่อนเวลาเล่นไร้สาระจะจบเพียงเท่านั้น เมื่ออยู่ ๆ พี่ ๆ ที่เคยทำงานอย่างสงบสุขก็ลุกลี้ลุกลนจัดโต๊ะทำงานของตนเองอย่างพร้อมเพรียง เศษกระดาษ ซองขนมถูกโกยลงถังขยะเรียบ
เว้นไว้แค่พี่แจ็คที่เหมือนเตรียมมาจากบ้านแล้วว่าจะต้องเจอเหตุการณ์นี้ โต๊ะพี่มันถึงดูสะอาดสะอ้านเหมือนไม่เคยผ่านความโสโครกมาก่อน ก็แน่ล่ะ ระหว่างที่คนอื่นเล่นเกมหรือไถเฟซบุ๊ก พี่แจ็คก็จัดโต๊ะอย่างใจเย็นจนไม่ต้องลนลานเหมือนคนอื่น
“น้องเชร์! เรื่องแฟ้มเอาไว้ก่อน ตอนนี้น้องนั่งวินไปเดอะมอลล์นะ แล้วก็ซื้อกาแฟตามนี้ พี่ขอด่วนที่สุด!”
อยู่ดี ๆ เจ๊อ๋อยก็ยัดแบงก์พันใส่มือพร้อมกระดาษยับ ๆ ใบหนึ่ง แถมยังดันตัวเขาให้เริ่มเดินทั้งที่ยังไม่ทันอ้าปากถามเลยว่าถ้ารีบขนาดนี้ลองเปลี่ยนเป็นกาแฟถุงกระดาษหน้าปากซอยแทนจะดีกว่าไหม อร่อยเหมือนกัน แถมน้ำแข็งบดก็เคี้ยวง่ายสบายฟันด้วย
ถึงที่หมายจะอยู่ไม่ไกล แต่คนเราจำเป็นต้องแว๊นไปถึงเดอะมอลล์เลยไงวะ อยากยืมมอไซค์พี่แจ็คแต่พอเห็นจำนวนแก้วแล้วคิดว่าเรียกพี่วินคงเข้าท่ากว่า เด็กหนุ่มหน้าลูกครึ่งในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากออฟฟิศท่ามกลางแสงแดดอันร้อนระอุที่พร้อมจะมอดไหม้ทุกสิ่งอย่างให้กลายเป็นผุยผงแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าหากลุ่มชายเสื้อส้มที่นั่งอยู่ตรงซุ้มเพิงหมาแหงนทันที
ร้อนโว้ยประเทศไทย เมื่อไหร่จะหนาวกับเขาสักที
*
หลังแวะซื้อกาแฟจากร้านเงือกเขียวเสร็จก็นั่งวินกลับออฟฟิศ แต่พอมาถึงก็ให้ความรู้สึกกึ่ง ๆ หนังซอมบี้เพราะโต๊ะของพี่ทีมเกมดีไซน์เนอร์กับคอนเซ็ปต์อาร์ตติสต์คืออย่างเงียบ แหลมยืนเด๋อกับถุงกระดาษสีน้ำตาลอยู่ครู่หนึ่งก่อนประตูทางด้านขวามือจะแง้มออกพร้อมหน้าเจ๊อ๋อยที่โผล่มาเรียกเบา ๆ
โอ้... เริ่มเข้าประชุมกันแล้วสินะ
เด็กหนุ่มดันประตูเข้าไปเป็นจังหวะที่พี่แจ็คกำลังอธิบาย Theme หลักของเกมใหม่ที่ยังเคาะไม่ได้ว่า PHENOMENAL จะเอาอะไรมากู้หน้าตากลับคืนมา
“ทำไมไม่เป็นแนว Survival Horror?”
เจ๊อ๋อยส่งสายตาพร้อมชี้นิ้วย้ำไปทางเจ้าของเสียงเย็นยะเยือกเพื่อบอกให้รู้ว่ากาแฟแก้วละร้อยกว่าบาทเป็นของชายใส่แว่นสูทเทาตรงหัวโต๊ะและพี่ ๆ ตำแหน่งสูงหน่อย โอ้พระสงฆ์... นั่นคือโฉมหน้า CEO โรงแรมห้าหาวชื่อดังที่เป็นเจ้านายคนปัจจุบันของที่นี่ใช่หรือไม่?
เบ้าดีใช้ได้ ท่าทางจะตัวสูงเอาเรื่อง เหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนบาสเลยว่ะ โดยเฉพาะตรงที่ชอบเขวี้ยงลูกใส่หน้าคนอื่น ถามว่ารู้จักนิสัยเจ้านายเหรอ ก็ไม่ แต่ฟังพี่แจ็คเล่าแล้วอิน
“กาแฟครับ...”
ไม่บอกก็น่าจะรู้อยู่แล้วเปล่าวะว่าในแก้วคืออะไร อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกโง่ขึ้นมาอย่างฉับพลันเพราะคำพูดตัวเอง
แหลมหน้าแห้งเอากาแฟแก้วที่เหลือวางลงด้านหน้าพี่โปรดิวเซอร์และพี่หัวหน้าทีมเกมดีไซน์เนอร์ จนถึงวินาทีนี้เจ้านายก็ยังไม่สนใจการมีอยู่ของเด็กฝึกงานผู้นั่งวินมอไซค์ไปถึงเดอะมอลงามวงศ์วานเลยสักนิด แหลมก้มศีรษะเล็กน้อยแล้วค่อย ๆ เฟดตัวออกมาสอง-สามก้าว เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงอยากคาดคั้นเอาคำตอบจากพี่แจ็คมากกว่า โอย... อีโตน*อ้ายกูเด้ ยิ่งเป็นซึมเศร้าอยู่
*อีโตน = สงสาร
“ผมให้โจทย์พวกคุณไปว่ายังไงนะ? ถ้าความจำไม่เสื่อมผมคงพูดคำว่า Survival Horror ออกไป วันนั้นคุณได้ยินผิดหรือว่าไม่ได้ฟังผมพูดเหรอครับแจ็ค?”
“ผมได้ยินชัดเจนดีครับบอส” แหม่มึงเอ๊ยยยย งานนี้มีมวยวัดกับนักมวยปล้ำ WWE ว่ะ ซึมเศร้าแมนจะเอาอะไรไปสู้ล่ะนั่นเล่นรีดไถเอาคำขอโทษทางอ้อมแบบนี้ อย่าเพิ่งโดนไล่ออกเด้อน้องเพิ่งมาฝึกงาน “แต่ Survival Horror ยังไม่ใช่ไอเดียที่ดีสำหรับผมตอนนี้”
เข้... พี่กูมาว่ะพีเพิ่ล... สวนกลับแบบไม่แคร์เลยว่าใครนายใครบ่าว...
“คนชอบเล่นเกมสยองขวัญก็จริง แต่ถ้ามองอีกแง่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยนะครับที่ชอบเล่นแนว Action Horror”
“แต่ Action Horror มันดึงดูดคนได้ไม่มากเท่า Survival Horror”
“ที่บอสพูดอาจจะจริงส่วนหนึ่ง แต่ทุกคนไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกครับ เพราะดึงดูดที่ว่ามันขึ้นอยู่กับความชอบส่วนบุคคลที่คนเล่นจะตัดสินเองว่าแนวไหนมันกระตุ้นความอยากเล่นของเขาได้”
Survival Horror หรือเกมสไตล์สยองขวัญวิ่งหนีเอาตัวรอดนั้นมันดึงดูดได้จริง ยกตัวอย่างเช่น Outlast เกมหนีตายจากโรงพยาบาลบ้าสุดหลอนที่โด่งดังจนใคร ๆ ก็รู้จัก พอเวลาผ่านไปมีเกมใหม่ ๆ ทำสไตล์เดียวกันมากขึ้นจนก็ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นและกลายเป็นน่าเบื่อไป
ส่วน Action Horror จะมีความหลอนด้วยแต่ตัวละครสามารถสู้กับศัตรูได้ ออกแนวระเบิดภูเขาเผากระท่อมเน้นความมันระหว่างหลอน นึกภาพออกง่ายหน่อยก็เกม The Evil Within
แต่ท่าทางเจ้านายจะยึดติดกับแบบ Survival เพราะมันกดประสาทผู้เล่นได้มากกว่า ยิ่งถ้าเกมทำออกมาแบบมุมมองบุคคลที่หนึ่งก็ยิ่งให้หลอนแบบทวีคูณ เพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนผู้เล่นเป็นตัวละครนั้นที่กำลังเจอสถานการณ์เดียวกันอยู่
“แต่การฆ่าสัตว์ประหลาดเพื่อผ่านด่านยังดูธรรมดาเกินไปสำหรับผม ถ้าคุณอยากให้เกมนี้ออกตลาดก็ควรทำการบ้านให้มากกว่านี้ เพราะที่พูดมามันยังอ่อนปวกเปียกเกินไป”
“ใส่ Side Mission เพิ่มเข้าไปได้ไหมครับ?”
“...”
“...”
“...”
ทุกคนหันไปทางเด็กฝึกงานที่พูดขึ้นมาตอนจังหวะเดธแอร์พอดี แหลมยืนยิ้มแห้งกลอกตาล่อกแล่ก มองพี่แจ็คที่ตบหน้าผากตัวเองพลางถอนหายใจ และเจ๊อ๋อยที่ทำตาเหลือกส่งสัญญาณมือเหมือนหน่วยซีลทีมซิกซ์บอกให้เขารีบออกไปจากที่นี่ก่อนจะมีการตายเกิดขึ้น
*Side Mission คือ ภารกิจเสริมในเกมที่ผู้เล่นจะทำหรือไม่ทำก็ได้ ไม่มีผลต่อเนื้อเรื่องหลัก หลังจากทำแล้วอาจจะได้เงินหรือสิ่งของตอบแทนบางอย่างเพิ่มเพื่อเอาไปใช้ในเนื้อเรื่องหลักได้ บางเกมทำออกมาเพื่อให้ผู้เล่นผ่อนคลาย ให้ไม่เครียดกับเนื้อเรื่องหลักจนเกินไป หรือบางเกมก็ทำมาเพื่อให้มีรสชาติในการเล่นเฉย ๆ
“ขอโทษครับ แหะๆ”
เริ่มเห็นเงาหัวตัวเองลาง ๆ ว่าวันนี้อาจจะเป็นวันแรกและวันสุดท้ายที่จะได้ทำงานใน PHENOMENAL เพราะพอหันมาทางซ้ายมือก็พบสายตาเย็นชาที่ส่งมาจากเจ้านาย เหมือนอยากถามว่า ‘คุณมีความกล้ามากแค่ไหนถึงพูดออกมาตอนที่ผมกำลังจะฆ่าไอ้เชี่ยนั่น?’
“ขอโทษนะคะบอส น้องเพิ่งมาวันแรกก็เลยยังไม่ค่อยรู้อะไร – น้องเชร์ ออกไปเร็ว!”
“อ่อ... ขอโทษอีกครั้งนะครับ” จนถึงตอนนี้พี่ ๆ ก็ยังไม่เลิกมอง คาดว่าบางคนคงมีความเวทนา หรือไม่ก็ด่าในใจว่าเขาเป็นเด็กเกรียนที่หวังจะโชว์พาวจากประสบการณ์นักกีฬาอีสปอร์ต แต่เปล่าเลยเว้ย ก็แค่อยากช่วยขยี้ประเด็นพี่แจ็คเฉย ๆ เพราะพี่มันไม่คิดอะไรโง่ ๆ อยู่แล้ว
“เดี๋ยว”
ผมไม่ให้คุณฝึกงานที่นี่ เชิญม้วนเสื่อกลับได้แล้วครับ
เจ้านายพูดเหรอ อ๋อเปล่า คิดเองในใจ
“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?” จากที่เห็น ๆ ไปเมื่อครู่ก็พอดูออกว่าคงถามเพื่อจะย้อนด่ามากกว่าไม่ได้ยินจริง ๆ บุญบาปไอ้แหลมแท้ ถ้าสั่งหมอบกับพื้นนี่ใช่เลยนะ จะโซตัสยันฝึกงานเลยเรอะ
“Side Mission ครับ...”
“เขาคงอยากมีส่วนร่วมตามประสาเด็กน่ะครับ หลังจากประชุมเสร็จผมจะตักเตือนเขาเอง” แจ็คพูดแทรกก่อนที่เจ้านายจะได้พูดอะไรต่อ เชี่ยเอ๊ยซึมเศร้าแมนแม่งอย่างเข้ม เอาไปเลยสิบกะโหลก เรื่องนี้ต้องไปขยายให้พวกพี่ธีร์ฟัง
“ผมไม่ได้พูดกับคุณ” นี่ก็ฟาดงวงฟาดงาใส่ทุกคนเลย โหดจังโว้ย “เอาล่ะ คุณชื่ออะไร?”
“ศรัณครับ เรียกแหลมก็ได้”
“แหลมคือชื่อเล่น? แล้วที่คุณอ๋อยเรียกว่าเชร์คือ?”
“นั่นก็ชื่อเล่น แต่แหลมเป็น *aka เพราะผมหน้าแหลมพี่ ๆ เลยเรียกงี้ครับบอส...”
*aka ( also known as) หมายความว่ารู้จักในชื่อ / ชื่อที่เรียก
“แล้วทำไมคุณเลือกให้ผมเรียกว่าแหลม ทั้งที่เชร์คือชื่อจริง?” คราวนี้กอดอกมองหน้า ถ้าทุบโต๊ะประกอบนี่ให้อารมณ์สอบสวนผู้ต้องหาเลยนะ
“ผมชอบชื่อนี้ มันดูเป็นธรรมชาติดี บอสไม่คิดงั้นเหรอ?”
“ผมแค่อยากรู้ แล้วเชร์มาจากอะไร?”
“แม่อินคำพูดพ่อเลยเอามาตั้งเฉย ๆ ครับ เต็ม ๆ คือ Cherish” พี่ ๆ หลายคนคงท้อกับคำตอบเขาแล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนแต่ตอนถามแม่ แกก็เล่าให้ฟังงี้จริง ๆ
“พ่อเป็นชาวต่างชาติเหรอ?”
“ครับ เป็นฝรั่ง แล้วเขาคงสะเทือนใจมากถ้ารู้ว่าผมจะฝึกงานไม่ผ่านเพราะเสียมารยาทต่อหน้าบอสไปเมื่อกี้...” พ่อไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยหรอก เมื่อกี้ตอแหลเพราะไม่อยากโดนไล่กลับบ้านตั้งแต่ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง...
“โอเค เชร์ ปกติผมไม่เคยให้เด็กฝึกงานออกความเห็น แต่วันนี้ผมจะลองฟังคุณดูสักครั้ง” พี่ ๆ ที่นั่งรอบโต๊ะมีความฮือฮาอ่อน ๆ บางคนพยักหน้าพร้อมกำมือให้กำลังใจ
“ก่อนอื่นผมขอพูดเรื่องแนวเกมก่อนได้ปะครับ... แบบ มันคาใจนิดนึง...”
“เอาสิ หลังจากพูดเสร็จให้ชูนิ้วชี้แล้วบอกว่า ‘จบ’” ชายหนุ่มตัวสูงหมุนเก้าอี้หันเข้าหาเด็กหน้าลูกครึ่ง เอนหลังพิงกับพนักพลางนั่งไขว่ห้างรอฟังคำตอบ
“คืองี้ครับ เกมแนว Survival Horror มันน่าสนใจก็จริง แต่ไม่ใช่ทุกเกมที่ทำออกมาแล้วจะดังนะบอส อย่างไทยเราก็มี Home Sweet Home กับ Araya ที่ประสบความสำเร็จ นอกเหนือจากนี้ก็เงียบกริบแล้ว ไม่ใช่เพราะไม่มีคนทำเกมออกมานะ มีคนทำครับบอสแต่พวกเขาไปไม่รอด ผมเลยเห็นด้วยกับไอเดียพี่แจ็ค ถ้า PHENOMENAL จะลองทำแนว Action Survival ดู มันอาจจะรอดก็ได้ถ้าเพิ่ม Side Mission แล้วลงรายละเอียดยิบย่อยเข้าไป”
“...”
“...”
ห้องเงียบ และทุกสายตายังมองมาทางนี้เหมือนเดิม
“จากตอนแรกให้นางเอกหนีผีอย่างเดียวใช่ไหมครับ แต่ไอเดียพี่แจ็คทำให้มันสนุกขึ้นอีกแบบได้ด้วยการเพิ่มยมทูตเข้ามาเป็นตัวละครเสริม มีความสัมพันธ์ชวนจิ้นกับนางเอกสักนิด แล้วก็ให้ Ability*เข้ม ๆ หน่อย อาจจะเป็นฆ่าผีปีศาจแล้วได้ทักษะเพิ่มหรือได้ท่าเพิ่มอะไรก็ว่าไป”
*Ability คือ ความสามารถ
“คุณรู้ไอเดียแจ็คได้ยังไงในเมื่อคุณเพิ่งเดินเข้ามาเมื่อกี้?”
“เราอยู่ทีมเดียวกันครับ เอ่อ – หมายถึงทีมแข่งอีสปอร์ต” แหลมไม่ปล่อยให้รุ่นพี่ต้องโดนด่ารอบสองเพราะตอบแทนเขา ถ้าเจ้านายจะด่ากันเพราะเรื่องนี้ก็ว่ามา จะได้บอกว่าพี่น้องกัน ช่วยกันคิดไอเดียมันผิดตรงไหน
“เหตุผลพอฟังได้ เล่าต่อสิ”
“โอเค มันยากแหละครับเรื่องทำยังไงให้ไม่เหมือนชาวบ้าน แต่ถ้าเราคิดลูกเล่นใส่แบบที่ไม่มีใครเคยทำมาก่อนผมว่ามันจะเป็นจุดเล็ก ๆ ที่น่าสนใจและสร้างความแตกต่างจนเป็นซิกเนเจอร์ให้บริษัทเราได้ แล้วก็สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด ถ้าเราเอาพระเอกไปต่อยอดเป็นตัวละครหลักใน DLC* ก็จะได้ยอดขายได้เพิ่มอีก”
*DLC (Downloadable Content) คือคอนเทนท์เสริมของเกมนั้น ๆ ที่สามารถโหลดเล่นได้หลังจากเล่นเนื้อเรื่องหลักจบ
คราวนี้เริ่มมีเสียงซุบซิบ ก่อนทุกอย่างจะกลับเข้าสู่ความเงียบเมื่อเจ้าของนาฬิกาโรเล็กซ์วางมือลงบนโต๊ะพร้อมสายตาที่แหลมอ่านไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“จบ” เด็กหนุ่มจำใจยิ้มก่อนจะนึกได้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่พวกพี่แจ็คที่จะห้วนใส่อย่างไรก็ได้ “-- ครับ”
ไม่น่าพูดเยอะเลยว่ะ ก็รู้อยู่ว่าเจ้านายเป็นคนอีโก้สูงเสียดฟ้าคงไม่น่าฟังอะไรนอกจากความคิดตัวเอง ในใจแอบงิด... ถ้าไม่มีความรู้แล้วลงมาควบคุมทุกอย่างขนาดนี้แล้วจะมีทีมงานเฉพาะทางไปเพื่ออะไร?
“เอาล่ะ พักแค่นี้ก่อน เราจะเริ่มประชุมกันต่อในอีกสิบห้านาทีข้างหน้า ส่วนคุณ เชร์” เจ้าของสูทราคาแพงยันตัวลุกขึ้นยืนจนแหลมต้องเงยหน้ามอง ป๊าด สูงอะไรขนาดนี้ ตอนเป็นเด็กแม่ให้กินต้นมะพร้าวแกล้มนมเรอะ?! “ไปพบผมที่ห้อง”
HEAD SHOT!!!
“...”
พวกพี่ ๆ ทีมคอนเซ็ปต์อาร์ตติสต์ถึงกับทำตาโต บางคนทำท่ามือปาดคอให้รู้ว่าหายนะกำลังจะเกิดขึ้นกับเด็กฝึกงานที่พูดเยอะเกินจำเป็นในวันแรกที่เริ่มฝึกงาน
“ถ้าบอสพูดอะไรให้พยักหน้ารับ อย่าเถียงเด็ดขาด แล้วก็ขอโทษเขาก่อนออกมาด้วย” พอคนโหดเดินออกไปพี่แจ็คก็ตรงเข้ามาสั่ง
“กูจะโดน First Blood* ไหมวะพี่?”
*First Blood คือ การโดนฆ่าคนแรกในเกมแนว MOBA ยกตัวอย่างเช่น DotA หรือ RoV
“ทำตามที่กูบอก หลังจากนี้เดี๋ยวค่อยคุยกันอีกที”
“มึงต้องช่วยกูนะเว้ย กูแค่ช่วยขยี้ไอเดียมึงเฉย ๆ ไม่ได้ฆ่าใครตายเปล่าวะ?”
คนพี่กอดคอน้องตรงไปตามทาง พยายามย้ำใส่กะโหลกไอ้เด็กนี่ว่าควรเงียบปากเอาไว้ถ้ายังอยากอยู่ที่นี่ ใช่... ใคร ๆ ก็รู้ว่าบอสเป็นคนอย่างไร แต่การเอามุมมองตัวเองไปสู้กับความถูกต้องของชายคนนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรสักนิด
ทั้งคู่หยุดฝีเท้าหน้าประตูที่แขวนป้ายไว้ว่า ‘DO NOT DISTURB’ แหลมหรี่ตามองพลางเอาลิ้นแตะริมฝีปากบนพร้อมคำถามว่า ‘ถ้าไม่ให้รบกวนแล้วเรียกกูมาทำไมวะครับ?’
“สงสัยบอสเปลี่ยนใจแล้ว ปะพี่แจ็ค กลับ” เด็กหนุ่มมุนตัวครบองศา แต่ยังไม่ทันเดินสักก้าวอกของเขาก็ถูกมือพี่แจ็คดันไว้พร้อมเสียงหมุนลูกบิดที่พี่มันนั่นแหละเป็นคนดันประตูเข้าไป “เชี่ย! เดี๋ยวก็โดนซิวอีกคนหรอก มึงเห็นป้ายไหมเนี่ย เห็นไหม?!”
แหลมด่าเบา ๆ พอให้ได้ยินกันเพียงสองคน พยายามยื้อดึงสารร่างตัวเองอย่างสุดชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นพี่แจ็คก็ยังดันเขาเข้าไปข้างในจนได้
“ห้ามรบกวนที่ว่ามันมีข้อยกเว้นให้คนที่บอสเรียก ทำตามที่กูพูดก็พอ เข้าใจไหม?”
เหตุใดถึงทำกันได้ แหลมหันไปมองเสี้ยวหน้าของรุ่นพี่คนสนิทที่กลายเป็นฆาตกรใจโฉดไป เพียงเพราะมันเป็นคนผลักเขาเข้ามาพร้อมปิดประตูให้อย่างรู้งาน เชี่ยพี่แจ็คมึง!
แต่พอหันกลับมาก็ต้องสะดุ้งมือขวาทาบอก เมื่อพบว่าเจ้านายกำลังนั่งจ้องหน้าเขาแล้วยกมือขึ้นบังระดับสายตาราวกับว่ากำลังพยายามจับผิดอะไรบางอย่าง อาจจะสักราว ๆ ครึ่งนาทีที่แหลมยืนเด๋ออยู่ตรงนั้นโดยไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรเพราะเตรียมมาแค่พยักหน้ารับผิดกับพูดคำขอโทษ
“บอส”
แหลมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยอมลดมือลงเพราะเสียงของเขาหรือเพราะเหตุผลอื่น แต่รอยยิ้มเล็ก ๆ ตรงมุมปากอีกคนนั่นมันใช่เรื่องที่พนักงานจะเจอได้ตามปกติเหรอวะ เด็กหนุ่มยิ้มเจื่อนพลางมองตามคนที่ลุกมาจากโซนโต๊ะทำงาน ขายาวคู่นี้หยุดอยู่ตรงหน้าเขา จนคนส่วนสูงน้อยกว่าจำต้องเงยหน้ามอง
“ในที่สุดผมก็ได้เจอคุณสักที”
TBC
ฝึกงานวันแรกก็ห้าวเป้งเลยนะ แหลมจะทำยังไงเล่นโดนฮุคด้วยประโยคปลายเปิดแบบนั้น บอสไปเจอแหลมจากไหน เพราะเป็นนักกีฬาอีสปอร์ต? จะใช่เร้อ?
ฝากพระเอกคนใหม่กับเด็กกะโหลกด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นภาคต่อของ #ซอโซ่ล่ามธีร์ ถ้าใครเพิ่งมาอ่านแล้วงง ๆ ถ้ามีเวลาก็ลองอ่านภาคแรกดูก่อนได้ค่ะ ภาคแรกแหลมกับพี่แจ็คเป็นตัวละครสมทบ จนมามีเนื้อเรื่องเป็นของตัวเอง แต่ว่าภาคนี้จะไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการแข่งเกมเฉย ๆ
ขอบคุณแอดมินเพจเกม Home Sweet Home ที่ให้ความรู้เกี่ยวกับระบบการทำงานในบริษัทนะคะ ความจริงบริษัททำเกมมีความเป็นระบบ มีความใหญ่โตกว่านี้ แต่เพราะอีโก้ของพระเอกเราจึงทำให้ออกมาอีท่านั้น จะรอดไม่รอด ล่มไม่ล่ม ต้องรอดูกันแล้ว
แฮชแท็กเรื่องนี้ #ชอกะเชร์คู่กันต์ นะคะ <3
-
:hao7: แหมๆๆๆ
-
ในที่สุดน้องแหลมของพี่ก็มาซะที บอสมาว่ะ บอสเข้มมากกก ไอแหลมสู้ลูก
-
ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า
น้องแหลมนี่คงเส้นคงวาเลยนะ
ตอนแรกเปิดมาตกใจนึกว่าพี่แจ็คจะเป็นพระเอกของน้อง
พอมีบอส...
ขอยกน้องแหลมให้คุณบอสเลยค่าาาาาา
-
อั๊ยย่ะ
บอสชงเข้ม!!!
-
ว้าย ๆ เด็กกะโหลกจะขายออกแย้ว
-
Evil within นี่ไม่ง่ายนะ ภาคสองอ่ะ แต่ภาคแรกก็ไม่ค่อยเท่าไหร่
เราว่า last of us ง่ายกว่าเยอะ อันนี้จากส่วนตัวที่เล่นมานะ กับที่เพื่อนส่วนใหญ่ว่ากัน
ถ้าแนวผี สยองขวัญ เราชอบแนวแบบ fatal frame กับ biohazard
เด๋วๆๆ ไม่เกี่ยวกับเรื่องเลยนี่หว่า ฮ่าๆ แค่อยากคุยเรื่องเกมเฉยๆ ช่วงนี้ติดนิยาย ดองไว้เต็มเลย พี่โล้นภาคใหม่ก็ยังเล่นไม่จบ
-
น้องแหลมคือตาหลีโตนแท้หน้อ มาฝึกงานมื้อแรกกะถืกบอสเชิญพบเป็นการส่วนโตซะแล้ววววววว
-
น้องเชร์ไม่สนสี่สนแปดใดๆ สู้ๆ55555
-
น้องแหลมมมมมมมมอย่าเป็นอะไรนะบอสคะใจเย็นไปเด้อ
-
บอสไปเจอน้องตอนไหนหว่า?
สงสัยๆๆๆ
-
รอน้องแหลมอยู่เลยสิ้นสุดการรอคอย :mc3: ชอบความเปรี้ยวของแหลม (ไม่ใช่กลิ่นตัวนะ) ฝึกงานวันแรก บั้งงงงง ออกความคิดเห็นกับบอสผู้โหดร้ายเลยจ้า บอสพูดเหมือนเคยรู้จักแหลมเลยหรือเราคิดไปเอง - -?
-
:fire:
ปลุกความเป็นplayerในตัวกุุ ( gamer เป็นไม่ไหวฟ่ะ )
-
เค้ามีความหลังฝังใจอะไรกันอยู่น้า อยากรู้แล้วคุณคนเขียน
-
ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 02
ลั่น
‘ในที่สุดผมก็ได้เจอคุณสักที’
เดี๋ยว... มันใช่เหรอวะ...
‘ในที่สุดผมก็...’
ต้องหูฝาดไปแน่ ๆ เพราะเมื่อคืนนอนน้อย แต่ว่า –
‘ได้เจอคุณ...’
พอก่อน อย่าเพิ่ง!!!
เด็กหนุ่มถอยหลังออกหนึ่งก้าวพร้อมโยกตัวไปข้างหลัง ชนิดว่าอีกนิดก็สามารถทำสะพานโค้งเหมือนหนังเรื่อง The Exorcist ได้เลย อิหยังวะ... รอยยิ้มแบบนี้มันไม่น่าใช่อะไรที่จะเกิดขึ้นกับผู้ชายด้วยกันปะ ขนาดคิดว่าไอ้โซ่ยิ้มงุ้งงิ้งแล้วยังไม่ชวนเสียวสันหลังวาบแบบนี้ ถึงบอสจะใส่แว่นแต่แววตาหยาดเยิ้มที่ทะลุเลนส์ออกมามันฟ้องนะเว้ย!
“บอสหมายความว่าไงครับหนิ?” ยิ้มสู้ก่อน พี่แจ็คเคยสอนมาว่าอย่าขิงหรือหักหน้าพวกอีโก้สูงเด็ดขาด เพราะมันไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายสำเหนียกได้ว่ามีอะไรผิดพลาดไป ดังนั้นถ้าจะทำให้ผู้ชายคนนี้นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ใช่คนที่พูดถึงอยู่ ก็ต้องมีสะกิดเตือนให้ฉุกใจก่อน “จำคนผิดเปล่าครับ?”
“ไม่ ผมจำคุณได้ คุณน่ะ – ใช่ – ต้องเป็นคุณแน่ ๆ”
“เดี๋ยว” เด็กหนุ่มหรี่ตามองเหมือนนึกอะไรออก อย่าบอกนะว่าบอสเป็นติ่งขี้ซุยบราเทอร์และมองเห็นความเทพในตัวเขาคนนี้มากกว่าจะเป็นบักเถื่อนหัวหน้าทีมอย่าง Thr33Gamer หรือ Juke Master แฟนมัน
ใช่ละ ไม่ผิดแน่
“อย่าบอกนะว่าบอสเป็นแฟนคลับผม?”
“จะว่าแบบนั้นก็ไม่ถูก แต่ผมก็ปฏิเสธได้ไม่เต็มปาก อ่า... ไม่รู้สิ ผมไม่ได้คลั่งไคล้อะไรคุณขนาดนั้นหรอกนะ แต่พอคุณหายไปผมก็กระวนกระวาย ให้ตายสิ เป็นคุณจริง ๆ ใช่ไหม ตอนแรกผมคิดว่าคงจำผิด แต่ยิ่งคุยก็ยิ่งรู้สึกว่าใช่แน่ ๆ” แหลมยกมือขึ้นป้องปากทั้งที่ยังจ้องหน้าบอสตาไม่กะพริบ
เดี๋ยวก่อน... รอยยิ้มดีใจสุดกู่แบบนี้คนในออฟฟิศเคยเห็นบ้างยังหืมหืมหืม... ไหนจะท่าทางหาที่วางมือไม่ถูกอีก แต่คำว่า ‘พอคุณหายไปผมก็กระวนกระวาย’ นี่คืออะไร เย็นดิวะบอส ค่อย ๆ พูด
“เชี่ย – เอ่อ เมื่อกี้ผมไม่ได้ด่าบอสนะ อุทานอะอุทาน แต่เฮ้ย...” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วกำมือป้องปาก ตอนแข่งเกมก็มีแฟนคลับเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาอยู่ไงแต่ไม่เคยเจอตัวปังเบอร์ใหญ่ขนาดนี้ “บอสตามดูสตรีมผมเหรอ แล้วชอบจากไลฟ์ไหนเนี่ย หรือว่าเห็นตอนแข่งชนะแล้วประทับใจ?”
นึกแล้วก็ไม่อยากเชื่อ ถ้าอยู่ดี ๆ สะดุ้งตื่นคงดูสมจริงมากกว่าบอกว่าตอนนี้กำลังเผชิญหน้ากับบอสด้วยหัวข้อ ‘ผู้บริหารบริษัท PHENOMENAL เป็นติ่งไอ้แหลมเว้ย’ โอ้พระสงฆ์... อยากตะโกนให้โลกรู้เหลือเกินและคนที่ควรอู้หูอู้หูไก่ย่างเป็นคนแรกก็คือเชี่ยพี่ธีร์ ไงล่ะ พวกพี่ ๆ แม่งดูถูกเขาไว้เยอะ สปอนเซอร์ทีมอย่างพี่เป๊ะนี่รวยเท่าบอสไอ้แหลมยังถามก่อน 555555
นึกแล้วก็เวทนาซึมเศร้าแมน โถ... ทำงานอยู่นี่มาก็นาน แถมเป็นหนึ่งในขี้ซุยบราเทอร์แต่เจ้านายกลับมองข้ามมาหาไอ้แหลมคนนี้ แต่ก็ว่าไม่ได้น่ะนะ... คนเราจะแข่งอะไรก็แข่งได้แต่แข่งบุญแข่งวาสนาไม่ได้ไง พี่แจ็คก็แบบหน้าแห้งไปก่อนน้า ทำงานงก ๆ ไอเดียดีแค่ไหนก็โดนสับโดนโขก น่าวงวารเวอร์
“เกม?” คำถามนี้มาพร้อมคิ้วที่เลิกขึ้นเหมือนงงว่าเคยมีเรื่องพรรค์นั้นเกิดขึ้นในชีวิตเขาด้วยเหรอ เดี๋ยว ๆ อะไรหนิ จากที่เคยมั่นหน้าจะโฆษณาให้คนทั้งโลกรู้ แต่อยู่ ๆ ก็เริ่มหวั่นใจเพราะสีหน้าและแววตาอีกฝ่าย
อย่าบอกว่าจำผิดคนนะ กลับลำตอนนี้ต้องมีคนเขินแน่และคงไม่ใช่ใครนอกจากไอ้แหลมคนนี้ ไม่เอาดิ... ใคร ๆ ก็รู้จัก KSBcherish มือดีจากพระนครผู้เลื่องชื่อว่ามาไวตายไวสุดในทีม เคยทำสถิติวิ่งโป๊ะเจอฆาตกรตั้งแต่ช่วงนาทีแรกจนแฟน ๆ ฟลัดเลขห้าเต็มห้องแชตมาแล้ว ถึงฝีมือจู๊กจะสู้ไอ้โซ่ไม่ได้แต่เรื่องฝีปากขอให้บอก เกมแพ้คนไม่แพ้อะเคยได้ยินไหม แหลมเคยวอร์กับชาวเน็ตมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนไม่งั้นเพจ ‘วันนี้พี่ธีร์ควรด่าว่าอะไร?’ คงอยู่มาได้ไม่ถึงวันนี้หรอก
แต่ข้างบนนั่นไม่เกี่ยวอะไร แค่อยากขิงเฉย ๆ ว่าไฝว้เก่ง
แต่ถ้าพูดถึงบอสล่ะก็ จะมาขายฝันให้เขินเล่นแล้วปล่อยเซอร์กันตรงนี้ไม่ได้เปล่าวะ?!
“คุณเล่นเกมด้วยเหรอ? อ่า นั่นสิ... ต่อไอเดียแจ็คได้เป็นฉาก ๆ ซะขนาดนั้น ถ้าไม่มีประสบการณ์เลยก็คงดูหนังมาเยอะ” เจ้าของหุ่นนายแบบขมวดคิ้วพลางลูบคางระหว่างเชื่อมโยงทุกสิ่งอย่างด้วยตัวเอง แต่ไอ้การที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นเกมเมอร์นี่... อีหยังวะ?
“สรุปบอสจำคนผิดใช่ปะ...” นอกจากเสียงอันแห้งผากก็คงมีเสียงเศษหน้าที่ร่วงหล่นลงพื้นจนกลัวบาดตีน หน้าตาเขามีเอกลักษณ์โดดเด่นขนาดนี้ยังมีใครกล้าเหมือนอีกเหรออยากจะรู้นัก “เด็กปั๊มเอซโซ่แถวนี้หรือคนเก็บเงินทางด่วน?”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ ตอนแรกผมมั่นใจมากนะว่าต้องไม่ผิดคนแน่ เพราะอะไรหลาย ๆ อย่างของคุณมัน...”
“มาขนาดนี้แล้วคงไม่ใช่แล้วล่ะบอส ถ้าไม่เคยเห็นผมเล่นเกมก็คง --” แหลมทำหน้าเนือย แบมือทั้งสองข้างออกเป็นท่าประกอบ จากที่คิดว่าคงได้สิทธิ์พิเศษกว่าพนักงานคนอื่น ๆ แต่ดูท่าว่าฝันคงสลายแล้ว อวสานอาหารเย็นที่แท้
“แต่คุณ...” บอสยกมือขึ้นมาบังระดับสายตาเขาอีกครั้งพร้อมย่อตัวเล็กน้อยเหมือนอยากดูขี้แมลงวันน้อยตรงมุมปาก “เหมือนเขามากจริง ๆ”
“เขาไหนล่ะบอส หัวสีเดียวกับผมเปล่า นี่ธรรมชาติให้มานะ ที่เหลือเจ๊ดาวโกรกสีให้” เริ่มไม่มีหางเสียงแล้ว เจ้านายกับเด็กฝึกงานคืออะไร ชั่วโมงนี้มีไว้เพื่อถกหาความจริง
แหลมจับผมข้างหน้าที่ยาวจนถึงโหนกแก้ม กระทั่งอีกฝ่ายโน้มหน้าลงมาใกล้กว่าเดิม เดี๋ยว ๆ ใกล้ขนาดนี้ต้องรหัสแดงแล้วปะ?
“เจ้าของชาแนล DieWithMyFood ASMR”
“หะ?” เด็กหนุ่มทำตาโต ขมวดคิ้วกับสิ่งที่หลุดออกมาจากปากคนตรงหน้า “บอสดู ASMR* ด้วยเหรอ?”
*ASMR (Autonomous Sensory Meridian Response) คือ การตอบสนองต่อประสาทรับความรู้สึกอัตโนมัติ ไม่ว่าจะเป็นการมองเห็น ได้ยิน หรือสัมผัส จนทำให้เกิดการแสดงอารมณ์และผ่อนคลายในขั้นต่อมา ซึ่งสิ่งเหล่านี้สามารถบำบัดอาการนอนไม่หลับได้ (อ้างอิงจาก pinetea.wordpress.com)
“ครับ ผมเริ่มฟังตั้งแต่มีปัญหานอนไม่หลับ แล้วก็ถูกใจช่องนี้มากที่สุด” ชายหนุ่มกล่าวอย่างเสียดาย เขาปล่อยให้ความเงียบจมอยู่กับความผิดหวังเล็ก ๆ ชั่วอึดใจ ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหันหลังกลับไปยังโต๊ะทำงาน “งั้นเชิญกลับไปทำงานของคุณต่อ ผมได้คำตอบเรื่องที่อยากรู้แล้ว”
“บอส”
“ครับ?”
“ชอบช่องนั้นจริงดิ? – ผมหมายถึง ชอบจริง ๆ เหรอครับ?” ชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างมองเด็กฝึกงานที่พูดจาชวนเชิญออกเพราะไร้หางเสียงกับเขาอยู่บ่อยครั้ง เด็กนั่นยังคงยืนอยู่จุดเดิมราวกับคิดไม่ได้ว่าไม่ควรทำให้เขาเสียเวลาขณะอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดระดับเบื้องต้น
“ถามทำไม หรือว่าคุณรู้จักเขา?”
“ก็นิดหน่อย ไม่สิ รู้จักดีเลยล่ะ” แหลมตรงเข้ามาหยุดอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะพร้อมขยับเก้าอี้นั่งอย่างถือวิสาสะ “นี่บอส”
เจ้าของใบหน้าซน ๆ กำลังยิ้มราวกับมีแผนอะไรในใจ เขาเด็กฝึกงานมาก็เยอะ แต่พฤติกรรมเด็กคนนี้ไม่มีความน่าเอ็นดูให้เลยแม้แต่นิดเดียว โอเค... รุ่นก่อนทำตัวดีแต่ถูกด่าก็จริง แต่อย่างน้อยในความรู้สึกเขาเด็กเหล่านั้นก็ยังได้รับคำชมอยู่บ้าง ไม่ใช่ทำตัวเป็นลิงเป็นค่างเหมือนสนิทกันแล้วอย่างนี้
“ถ้าผมบอกว่านั่นคือผมเอง บอสจะเชื่อปะ?”
“...”
“อ้าว งงเลยงง” เด็กหนุ่มหรี่ตายิ้มพลางชี้หน้าอีกฝ่าย ตอนแรกก็กลัวอยู่หรอก แต่พอเห็นว่าบอสค่อนข้างอินกับเรื่องเจ้าชองช่องนั้นจึงทำเล่นทำขำได้
“เมื่อกี้คุณบอกแค่ว่าเล่นเกม”
“ก็คนส่วนใหญ่รู้จักผมจากตรงนั้น มีแค่พี่ ๆ ในทีมที่รู้ว่าผมทำ ASMR คือผมทำขำ ๆ ไงบอสไม่ได้บอกใคร กล่องคอมเมนต์ก็ปิดไว้ ไม่มีใครพิมพ์บอกคนอื่นได้ว่านั่นคือผม”
อันนี้เรื่องจริงไม่ได้โกหก แหลมทำช่องนั้นขำ ๆ ตามกระแสที่ยูทูปเบอร์ต่างชาติทำกัน โดยการอัดคลิปกินข้าวให้คนดู ซึ่งแต่ละคนก็มีสไตล์เป็นของตัวเอง บางคนจัดห้องและแสงสวย ๆ เพื่อให้คลิปสวยงามสบายตา บางคนเข้าป่าทำอาหารวิถีบ้าน ๆ แต่กล้องที่ใช้ตัวเป็นแสนก็มี
ASMR มีหลายแบบ แต่หลัก ๆ คือช่วยบำบัดให้กับคนดู อาจจะเป็นลูบสิ่งของจนเกิดเสียง เคาะแก้วเบา ๆ แล้วดื่มน้ำ ตามด้วยเสียงกลืน เสียงเคี้ยวให้ได้ฟังความกรุบกรอบ หรือความชุ่มฉ่ำของเมนูนั้น ๆ และอีกหลายอย่างที่สามารถบำบัดให้คนฟังได้
สมัยนี้คนประสบปัญหานอนไม่หลับเยอะไง กระแสการทำ ASMR และ Realsound จึงเป็นอะไรที่ค่อนข้างฮิตพอสมควร
จากที่เห็นคนเกาหลีจะเน้น Eating Show เป็นหลัก ใครกินจุ กินเยอะเกินมนุษย์มนา คนก็เข้าไปดูผ่านทาง AfreecaTV ที่ถ่ายทอดสดให้คนเข้าไปดูและสามารถโดเนทเงินให้ได้ด้วย เพื่อนเกาหลีที่ได้มาแบบงง ๆ ตอนแข่งคราวนั้นมันเล่าให้ฟังว่าบางคนทำเป็นอาชีพได้เลย เข้มไม่ต่างจากสตรีมเมอร์ใน Twitch ว่ะ
แต่คนเกาหลีก็มีการทำ ASMR เหมือนกันแต่จะเน้นแบบ Realsound คือเสียงกินเน้น ๆ ไม่ต้องสุภาพเยอะเหมือนฝั่งฝรั่ง เส้นรามยอนยาวแค่ไหนก็สูดจนสุด คือแม่งไม่มีการกัดเส้นให้ขาดอะ เคยเข้าไปส่องอยู่หลายที เจอคอมเมนต์หลากหลาย ตั้งแต่คนชาติเดียวกันที่บอกว่าชอบ ไปจนถึงเมนต์ของฝรั่งที่บอกให้ ‘หุบปากของมึงตอนเคี้ยวด้วยโว้ย ทุเรศจริง!’
แต่วัฒนธรรมแต่ละประเทศไม่เหมือนกันไง ว่าไม่ได้ ชอบแบบไหนก็เลือกดูแบบนั้น หลายครั้งที่แหลมเครียดเรื่องสอบแต่ต้องพยายามข่มตาให้หลับ ก็เลยท่องยูทูปเสิร์ชคำว่า sleep ก็เจอสิ่งแปลกใหม่ตามที่เล่าให้ฟังไปเมื่อครู่นี้
แต่เขาจะติดฟังพวก Lullaby for babies มากกว่า ฟังแล้วไม่เคลิ้มให้มันรู้ไป จุดเริ่มต้นของการเปิดช่อง ASMR เป็นของตัวเองก็ตอนบังเอิญไปเจอคลิปเจ๊คนนึงกินแตงกวาดอง เสียงกรุบกรับกรอบเป็นตาแซ่บขนาด เขาเริ่มหาข้อมูลว่าต้องทำไงบ้าง ก็เริ่มทำตามไปสักพักจนเจอ ASMR แบบกระซิบหู
แหลมซื้อไมโครโฟนสามมิติอย่าง 3Dio ที่คุณภาพเสียงดีมาตัวหนึ่ง แบบที่กระซิบซ้ายเสียงออกซ้าย กระซิบขวาก็ออกขวา เขาเริ่มทำคลิปใหม่นอกจากการกินอาหาร ซึ่งนั่นคือการกระซิบข้างหูสวมบทเป็นแฟนหนุ่ม
แต่เขาโชว์หน้าแค่ส่วนจมูกและปากเท่านั้น พี่ธีร์บอกว่าทำช่องนี้ก็ดีเหมือนกัน เผื่อมันจะทำให้ลิงอย่างเขายอมอยู่นิ่ง ๆ ได้บ้างสักช่วงเวลาหนึ่ง
จนถึงตอนนี้บอสก็ยังทำหน้านิ่ง นอกจากจะขี้เหวี่ยงแล้วยังเชื่อคนยากอีก ใช้ชีวิตยากเหลือเกิน แหลมไหวไหล่ขณะมองอีกฝ่ายดื่มกาแฟ ก่อนจะยกมือขึ้นบังระดับสายตาตัวเองแล้วพูดในสิ่งที่จะทำให้คนอีโก้สูงเสียหน้า
“สวัสดีครับทุกคน ยังไม่นอนกันใช่ไหม วันนี้ผมมีเมนูที่เพิ่งลองทำวันแรก หน้าตามันอาจจะไม่สวยมาก แต่ผมหวังว่าคุณจะหลับไปพร้อม ๆ เสียงผมนะ”
“...”
ทั้งที่ปิดตา แต่หัวใจเขากลับเต้นแรงเพียงเพราะริมฝีปากนั่นกำลังยิ้มขณะแนะนำตัวเหมือนในคลิปที่ดูเป็นประจำก่อนนอน ในทีแรกคิดว่าคงโดนเด็กฝึกงานอำเพราะหวังประจบเจ้านาย แต่พอได้ยินเสียงพร้อมประโยคคุ้นเคย คนที่ทำหน้านิ่งมานานจึงกำมือขึ้นป้องปาก พยายามนิ่งกลบความขลาดอายเอาไว้
“ทีนี้เชื่อผมยัง?” ดื้ออะไรขนาดนี้... เขาเริ่มจะหงุดหงิดกับเสียงและสีหน้าซน ๆ แบบนั้นที่ทำให้หยุดจ้องไม่ได้แล้ว แต่ปากที่ควรดุสั่งสอนกลับทำได้แค่เลียเบา ๆ คลายความประหม่า
“ครับ เป็นคุณจริง ๆ”
“นั่นไง!” สะใจอะไรนัก อ้อ... นั่นสินะ ใคร ๆ ก็อยากหักหน้าเขาทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นชาวเน็ตที่วิจารณ์เกม ลูกจ้างประจำ หรือเด็กฝึกงานใหม่
“เขินเลยนะเนี่ย ไม่ยักรู้ว่าบอสจะจำผมได้ เอาจริงผมเคยส่งให้คนในทีมดูพวกนั้นยังไม่รู้เลยว่าเป็นผม”
“ผมความจำดี และบางทีคนพวกนั้นอาจจะไม่ได้ใส่ใจคุณอย่างที่คิด”
“อ้าวลั่น” จากยิ้ม ๆ อยู่ก็รู้สึกเหมือนโดนถีบลงจากตึก
“ว่าแต่คุณหายไปไหนมา ไม่เห็นอัพคลิปเป็นอาทิตย์แล้ว”
“ผมเจ็บฟันคุดเลยไปผ่ามาอะ คืองี้บอส ผมว่าเรามาลองคุยแบบเป็นกันเองดีปะ ไหน ๆ บอสก็ชอบเสียงผมแล้ว” ตอนนี้มีคลิปกินข้าวเป็นตัวประกัน ถ้าบอสด่าขอบอกเลยว่าจะมีการขู่ปิดช่องเกิดขึ้น เพราะฉะนั้นจังหวะนี้ต้องล่อซื้อก่อน
“ได้คืบจะเอาศอก ได้ศอกจะเอาวา” ชายหนุ่มตัวสูงนั่งกอดอกมองคาดโทษ หวังให้เด็กฝึกงานเกรงกลัวและสำนึกได้ว่าตำแหน่งของทั้งคู่มันต่างกันมากแค่ไหน “ถึงผมจะชอบเสียงคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะเป็นเพื่อนเล่นกับเด็กฝึกงานหรือเปล่าครับเชร์?”
“เรียกแหลมก็ได้บอส”
“ผมจะเรียกเชร์”
“เอ้า... เป็นคนชอบทำสวนทางกับชาวบ้านถูกปะ?”
“ผมแค่เรียกชื่อที่แม่คุณตั้งให้ ชื่อที่ติดตัวมากับคุณตั้งแต่แรก ผมผิดหรือไงครับ?” นั่น ว่าไม่ได้ต้องประชดแดกดันตลอด ถ้ายื่นหัวไปให้ตบจะหยุดปะอยากรู้
“แล้วแต่เลย” เด็กหนุ่มไหวไหล่ เห็นเป็นแบบนี้ลองแกล้งดัดนิสัยไม่อัพคลิปสักสามเดือนดีกว่า งิดเว้ย นอนไม่หลับก็เรื่องของบอสละ ปวดหัวตายโลดเด้อ
“ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าคุณเบลอไม่อัพคลิปภายในสามวันนี้อีกสองเดือนข้างหน้าจะมีคนไม่ผ่านฝึกงาน”
“เดี๋ยว ๆ บอส มันคนละเรื่องกันไหมล่ะ?” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากชอบใจที่เห็นเจ้าของใบหน้าซน ๆ ตื่นตระหนกได้ “ผมปวดฟันคุดอยู่นะ จะกินอะไรได้อะ บอสอยากดู ASMR ซดโจ๊กเหรอ?”
นั่นเรียกว่าอ้อนหรือจนตรอกดี? กับสีหน้าอีกฝ่ายตอนนี้ที่หงอยจนไม่หลงเหลือคราบวัยรุ่นห้าวเป้ง เขาเป็นคนชอบออกคำสั่ง ใช่ มันเป็นอย่างนั้นและ และเขาก็มีสิทธิ์อย่างชอบธรรมกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กฝึกงานในบริษัทเสียด้วย
“คงปวดมากเลยสินะ?”
“ใช่บอส ดูดิ กรามผมยังบวม ๆ อยู่เลย เนี่ย ๆๆ”
“โอเวอร์แอคติ้งที่หนึ่ง”
“ผมทำได้มากกว่านี้อีก ถ้าบอสยอมเปิดใจคุยกับผมแบบกันเอง”
“ที่คุณขอมันไม่ได้เรียกเปิดใจ แต่เรียกตีสนิท ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบ” เห็นแววตาต่อต้านของเด็กคนนั้น ป่านนี้คงด่าเขาในใจสารพัด แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเก็บมาใส่ใจให้ปวดหัวเล่น “แต่เพราะคุณเป็นเจ้าของชาแนลที่ผมติดตามอยู่ เพราะฉะนั้นจะอนุโลมให้คุณสักนิดก็ได้”
“เอ้อ มันต้องอย่างนี้ดิบอส คนจริงกระทิงแดง!” อีกฝ่ายกำหมัดแน่นอย่างดีใจเหมือนเด็กแปดขวบได้ออกไปปั่นจักรยานกับเพื่อนหลังจากพ่ออนุญาตอย่างไรอย่างนั้น
“แต่ทุกอย่างต้องมีขอบเขต ผมคงหัวเสียไม่น้อยถ้ามีคนเห็นเราคุยกันอย่างสนิทสนมจนเอาไปนินทาลับหลังเสีย ๆ หาย ๆ”
“แล้วมันต้องระดับไหนถึงจะเรียกว่าเสีย ๆ หาย ๆ ของบอส?” แหลมนั่งฟังอย่างตั้งใจ ดีเทลใหม่ต้องเก็บส่วนเรื่องอื่นค่อยไปซุยกับพี่แจ็คเอา
“อย่างเช่นถ้าผมมาถึง สิ่งที่คุณควรทำคือใส่ใจกับงานที่ฝึกอยู่ ไม่ใช่หันมาโบกไม้โบกมือ แบบนั้นผมไม่ชอบ”
“ผมไม่ทำแบบนั้นแน่สาบานได้” เขาชูนิ้วทั้งสามขึ้นระดับหัวไหล่ อันที่จริงบอสไม่ควรมาทำงานอะไรแบบนี้อะ ควรไปอยู่ห้องปกครอง “ผมจะคุยแบบเป็นกันเองแค่ตอนอยู่ด้วยกัน เวลาเจอข้างนอกผมจะยกมือไหว้เหนือหัว รูดซิปปากแล้วก้มหน้าฝึกงานงก ๆ เลย”
เด็กขี้โม้ทำท่าประกอบ อยากรู้เหลือเกินว่าคนพูดมากแบบนี้จะเก่งอย่างที่ว่าไว้หรือเปล่า?
“ก่อนอื่น ผมชื่ออะไร?”
“โธ่บอส...” แหลมแค่นหัวเราะพลางจิ๊ปากรัว ๆ “ถึงจะเห็นแบบนี้แต่ผมก็ศึกษามาดีนะ ชื่อบอสอะผมรู้อยู่แล้ว คุณกันต์กวินทร์”
“ดี อย่างน้อยคุณก็ผ่านข้อแรก” เจ้าของชื่อยกยิ้มพลางเคาะปลายนิ้วชี้บนโต๊ะ “เพราะถ้าคุณตอบชื่ออื่นที่มันแสลงหู ผมคงไม่เสียใจนักถ้าต้องหา ASMR Artists คนใหม่”
“โหดตลอด” ก็รู้ว่าถ้าพูดถึงเพื่อนซี้ที่ถอนตัวออกไปจาก PHENOMENAL คงมีคนของขึ้นแน่ ๆ เพราะงั้นคนฉลาดอย่างไอ้แหลมจะไม่พูดเด็ดขาด
“เอาล่ะ ผมได้คำตอบที่พอใจแล้ว คุณกลับไปทำงานได้” ชายหนุ่มผายมือไปทางประตู เขายังอยากกลับไปฟังไอเดียคนที่เหลือในห้องประชุมมากกว่าจะเลือกคำแนะนำของเด็กคนนี้เพียงเพราะชื่นชอบผลงานในยูทูป
“โอเค รับรองบอสได้ฟังคลิปกินข้าวผมภายในคืนนี้แน่ เดี๋ยวจัดเกี๊ยวไก่ให้เลย ทอดเสร็จใหม่ ๆ กรุบกรอบอย่างบอกใคร”
พูดแล้วก็หิว พี่แจ็คแม่งไม่พาแวะกินข้าวก่อนมาทำงาน นมกล่องเดียวกับขนมปังมันจะไปยาไส้ได้ไง?
“แต่ผมคงอัพดึกหน่อยนะเพราะกว่าจะทำธุระเสร็จก็สามทุ่มเลยอะ ไหนจะตัดต่อคลิปแล้วอัพโหลดลงยูทูปอีก” บอสไม่ได้ทำหน้าดุแล้ว แต่ที่เป็นอยู่ก็ไม่ได้ดูเป็นคนดีจนต้องร้องว๊าว เพราะบอสดูเหมือนตัวร้ายในการ์ตูนที่คิดจะครองโลกมากกว่ายิ้มอย่างเป็นมิตร
อยากเล่าให้พี่แจ็คฟังเหลือเกินว่าไอ้แหลมล่อซื้อบอสสำเร็จแล้ว หลังจากนี้งานพี่มันต้องราบรื่นขึ้นแน่ ๆ เพราะมีเด็กเส้นสาดแสงสว่างมายัง PHENOMENAL!!!
“งั้นคุณไม่ต้องอัดคลิป”
“อ้าว ไหงงั้นอะบอส?”
แหลมเลิกคิ้วมอง ถ้าอีกฝ่ายบอกว่าไม่อินคลิปเด๋อ ๆ ในยูทูปแล้วคงมีแววโดนเชิญออกแน่ ๆ พวกตัวร้ายในหนังชอบทำแบบนี้ แบบที่ตอนแรกแกล้งพูดดี ๆ ด้วยเหมือนจะไว้ชีวิต แต่สุดท้ายก็ปิดจ็อบด้วยการยิงแสกเข้ากลางหน้าแล้วระเบิดหัวเราะอย่างสะใจ
ไหนจะอมยิ้มแล้วจ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบแบบนี้... มันต้องใช่แน่ ๆ
“เพราะคืนนี้ผมจะโทรไปฟังเสียงคุณเอง”
To be continued
ซงซานเด็กกะโหลก คิดว่าเขาเป็นติ่งตัวเอง กะจะขิงซะหน่อยแต่สุดท้ายวืด
แต่ก็ยังได้อยู่ บอสเค้าเป็นแควนขับช่อง ASMR ในยูทูปเลยนะ มีความฟังเสียงเด็กกะโหลกแล้วผ่อนคลาย
แต่มีความโทรไปฟังสดแบบนี้ จะต้องสวมบทเป็นแฟนหนุ่มหรือว่ากินข้าวให้ฟังเฉย ๆ ก็ต้องรอดูตอนต่อไปเลยค่ะคุงแม่
#ชอกะเชร์คู่กันต์
-
บอสเป็นแฟนคลับนังแหลมอีกช่องนี่เอง ถูกใจเสียงน้องหรอคะบอส
นี่เขินบอสอ่ะ บอสจะโทรไปฟังเสียงงงงงงงงง แงงงง :hao7:
-
อื้อหือ บอสขาาาา ไม่ค่อยเลยนะคะ
จะโทรไปฟังเสียงน้องเองเลย หาเรื่องเนียนโทรหาน้องรึเปล่าเนี่ย :-[
-
มวยถูกคู่จริงๆแหลมเอ้ยยยย :katai2-1:
-
บอสสสสส!!!! อะไรคือโทรไปฟังเสียงคะบอสสสสสส
-
คืนนี้โทรไปฟังสดๆ ต่อไปคงไม่ต้องโทรให้เมื่อย เอาตัวเป็นมาฟังเสียงกระซิบข้างหูเลย :katai3:
:L2: :pig4: :L1:
-
บอสขราาา อีกหน่อยคงขอให้น้องมากินให้ดูถึงเตียง เอ้ย ข้างเตียงสินะ
-
มันมีเงื่อนงำแบบนี้เอง
-
บอสสสสสสสสสสส
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตามมาจากซ.โซ่ล่ามธีร์ค๊าาาา อร๊ายยยยย :-[ :-[ :-[
-
หูยยยยย คู่นี้มันหยดเลยค่ะคุฯขา
สนุกไม่แพ้ภาคพี่ธีร์น้องโซ่เลย
ติดตามต่อแน่นอนค่า
#ชอกะเชร์คู่กันต์
-
o13 o13
-
o13 ตามมาจากน้องโซ่ค่ะ คิดถึงมากกกกกค่ะ
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอน 03
ชายหนุ่มผู้มาสะเทือนโต๊ะส้มตำ
“นี่มึงนอนบ้างยัง หรือว่าตาใสได้เพราะกระทิงแดง?”
แจ็คขมวดคิ้วมองรุ่นน้องที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วโดยที่เขาไม่ต้องแตะคีย์การ์ดขึ้นไปตบกะโหลกถึงเตียง เจ้าของหน้าวอนตีนนั่งอ้าขาบนม้าหินอ่อน เอนหลังเท้าศอกทั้งสองข้างกับโต๊ะ พลางพ่นควันบุหรี่อย่างใจเย็น
เชิ้ตเรียบกริบ แถมหน้าตาก็ดูสดชื่นเกินมนุษย์มนา ถ้ามันตอบว่าไม่ได้นอนเพราะเล่นเกมยันเช้า สาบานได้เลยว่าจะต้องมีคนเจ็บตัวโดยไม่ต้องสืบ
“นอนแล้วดิ พูดแล้วจะหาว่าคุย ตั้งแต่ฝึกงานเมื่อวานยันตอนนี้ยังไม่ได้เปิดคอมเล่นเกมเลยนะจ๊ะ”
“...”
“จริงพี่ พอกูทอดเกี๊ยวกินให้บอสฟัง โม้ไปสักพักก็วาร์ป โผล่อีกทีตีห้าเลย” แจ็คเพิ่งรู้เมื่อวานว่าบอสชอบของแปลกแบบนี้ ถึงจะบอกว่าชอบสิ่งที่มันทำ แต่เสียงที่พูดออกมาแต่ละคำก็ยังมีความเป็นตัวตนไอ้แหลมอยู่ เช่นความทะเล้น เป็นต้น
มันไม่ได้กินเสียงดังจนดูน่าหงุดหงิด แจ็คเชื่อว่าถ้าคนดูยังไม่ได้กินข้าวคงมีแววลุกไปเข้าครัวเพราะไอ้แหลมมีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งคือ แม่งกินอะไรก็น่าอร่อยไปหมด แม้แต่ตะไคร้สด ๆ ก็ยังเอามาแทะได้ แถมบอกว่าจิ้มมายองเนสแล้วรสชาติอร่อยเหาะอีก ก็ต้องยอมมัน
แม้ตอนทำคลิปจะใช้คำพูดสุภาพเกินปกติไปสักนิด แต่ความกวนตีนที่เป็นเอกลักษณ์ของมันก็ยังคงอยู่... ก็เอาเถอะ การไม่ต้องจ้ำจี้จำไชเหมือนจำลองการมีลูกก็เป็นเรื่องดีแล้ว
ไอ้แหลมไม่ใช่เด็กงอแงอะไรหรอก ความจริงเป็นเขาเองที่กังวลเกินเหตุว่ารุ่นน้องจะตื่นไม่ทัน กลัวจะนู่นนี่นั่น เหมือนลุงแก่ ๆ คนหนึ่งที่คิดมากไม่เข้าท่า เห็นมันกวนส้นตีน ประสาทแดก ทำตัวร่างกายต้องการเบตาดีนตลอด แต่พอเป็นเรื่องจริงจังแล้วมันก็เต็มที่อยู่
แจ็คไม่เคยบอกเจตนาว่าที่มารับก็เพราะอยากให้น้องนุ่งอุ่นใจในช่วงแรกของการฝึกงาน พอมันเริ่มคุ้นเคยกับพี่ ๆ แล้วค่อยตัดหางปล่อยวัดทีหลัง แล้วให้มันเริ่มกระพือปีกด้วยตัวเอง
“ยังไง แค่กินให้เขาฟังจนหลับเหรอวะ?” ชายหนุ่มสตาร์ทรถพร้อมยื่นหมวกกันน็อกให้รุ่นน้อง
แจ็คยังคาใจว่าทำไมคนมีกำแพงสูงอย่างคุณกันต์กวินทร์ถึงเลือกให้ไอ้แหลมช่วย ด้วยนิสัยของบอสที่พนักงานต่างรู้ดีว่าเป็นอย่างไร ทั้งหยิ่ง และไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใครง่าย ๆ นั่นน่ะ... นอนไม่หลับจนไร้ทางแก้จริง ๆ หรือเพราะเห็นไอ้แหลมเป็นเด็กกะโหลกดูไม่มีพิษมีภัยถึงได้เลือก?
“คืองี้ มันเริ่มตั้งแต่กูแวะตลาด ก็โทรมาเช็กตั้งแต่หัววันเลยไง ขนาดแว๊นมอไซค์เข้าเมืองเอกก็ยังไม่ยอมวางอ้างว่าขี้เกียจโทรใหม่อีกรอบ คือกูโทรกลับก็ได้ปะ หรือถ้าแคร์เรื่องค่าโทรศัพท์เดี๋ยวกูยิงให้ก็ได้ พอกูถึงหน้าหอก็บ่นว่าตอนแว๊นมอไซค์รำคาญเสียงลมมาก เอ้า! ก็เอามือถือไปแนบหูเองปะ ความผิดใคร? ตอนนั้นกูกัดฟันขมิบตูดจนเจ็บแผลผ่าฟันคุดอะมึงนึกภาพออกปะ เดือดไง ถ้าเป็นเด็กแถวบ้านกูป่านนี้หยอดน้ำเกลือไปละ ซ่าไม่เลือกคน”
“จะเข้าเรื่องได้ยัง?”
“กำลังจะเข้า -- ต่อนะ ตอนพี่แกบ่น ๆ กูก็จะทอดเกี๊ยวแดกใช่ปะ กะจะมอมให้น็อกตั้งแต่หัววันแล้วตื่นมาลั่นกลางดึก แต่อยู่ ๆ เสือกบอกกูให้เอาไว้ก่อน จะให้กินตอนสามทุ่มครึ่ง เพราะพี่แกจะฟังเสียงกูแล้วหลับไปเลย พี่แจ็ค... เจ้านายมึงเห็นแก่ได้มากรู้ปะ? ไม่ได้สนสี่สนแปดเลยว่าถ้าแดกตอนนั้นมันจะส่งผลต่อน้ำหนักและหน้าท้องกูยังไง เกี๊ยวทอดอุดมไปด้วยน้ำมันนะเว้ย ไม่ได้แดกแบบมังสวิรัติ”
“แต่มึงแดกหมูกระทะเวลานั้นมาครึ่งค่อนชีวิตแล้วนะรู้สึก”
“มันไม่เหมือนกันเว้ย อย่างน้อยตอนแดกหมูทะก็ยังมีพวกมึงคอยหารแคลอรี่ปะ?”
“สรุปทอดเกี๊ยวแดกสามทุ่มครึ่ง แล้วก่อนหน้านั้นมึงทำอะไร คุยกันเรื่อย ๆ เหรอ?”
“กูก็ขอไปอาบน้ำเพราะเหนียวตัว เห็นซกมกงี้ร่างกายกูก็ต้องการสัมผัสน้ำนะจ๊ะ ทำงานในห้องแอร์ก็จริง แต่พอเดินออกจากออฟฟิศไปเจอหนังชีวิตแถวหน้าเดอะมอลล์งามฯ ยางตายกูก็ไหลออกมาเหมือนสารร่างจะกลายเป็นของเหลว แต่เจ้านายมึงไม่อยากรอไง เป็นเชี่ยไรไม่รู้บอกให้กูเปิดสปีกเกอร์โฟนไว้ จะฟังเสียงน้ำไหลจากฝักบัวด้วยว่างั้น คือกูเข้าใจว่ามันก็เป็นหนึ่งใน ASMR แต่พี่มึงรู้ปะว่าตอนนั้นกูทำไร?”
“มึงบอกบอสว่าปวดขี้”
“ผิด!!! กูเนียนเยี่ยวไปด้วย ตอนนั้นแอบสะใจนิดนึงเพราะบอสได้บำบัดผ่านทางเสียงเยี่ยวกู 55555555” แหลมหัวเราะสะใจ สู้กับเสียงลมระว่างแว๊นมอเตอร์ไซค์ไปออฟฟิศ
“แค่นี้ก็เอา ถ้าบอสรู้แล้วมึงจะหนาว”
“ถ้ามึงไม่พูด กูไม่พูด แล้วใครจะรู้? แหม่พี่แจ็ค ถ้าบอสไม่ชอบช่องกู ๆ ก็ไม่กล้าทำหรอก อันนี้ถือไพ่เหนือกว่านิดนึงก็เลยกวนตีนเล่น”
“แต่ท่าทางเขาคงต้องการผ่อนคลายจริง ๆ ว่ะ” แจ็คครุ่นคิด บอสเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียวอยู่แล้ว พอมีปัญหาเรื่องนอนไม่หลับคงหนักกว่าเดิม เพราะการนอนไม่พอมันส่งผลถึงอารมณ์ด้วย ไม่มากก็น้อย “กูเคยได้ยาช่วยหลับมา แต่มันเป็นยาเฉพาะอาการ เดี๋ยวปรึกษาเพื่อนที่เปิดร้านยาก่อน เผื่อมันมียาแนะนำให้ อย่าง G-Night ที่ชาวบ้านชาวช่องกินกันนั่นบอสจะลองกินหรือยังวะ?”
“เคยลองแล้ว พี่แกบอกไม่ได้ผล ถ้ามึงไปถามเพื่อนก็ฝากบอกด้วยนะว่าขอยาสำหรับคนนอนไม่หลับที่ขวางโลกเก่ง”
“นี่ก็ขยี้จัง คุยกันแค่คืนเดียวก็รู้หมดแล้วเหรอว่าเขาเป็นคนยังไง?”
“เปล่า กูเก็บดีเทลจากมึงมาเรื่อย ๆ พอคุยด้วยเมื่อคืนเลยอินหนัก”
“ถุ้ย”
*
การฝึกงานวันที่สองเริ่มมีความผิดปกติ เพราะอยู่ ๆ พี่บางคนก็เริ่มมองแปลก สายตาเหมือนชั่งใจว่าจะใช้ให้เขาไปชงกาแฟดีไหม แต่สุดท้ายพี่แกก็ไปเอง จนวันนี้แอบดูว่างเล็กน้อยถึงปานกลาง พี่แจ็คก็เลยเรียกไปสอนงานให้
หรือมันจะเป็นผลพวงจากการใช้สกิลระดับเทพลงกลางห้องประชุมเมื่อวานวะ?
ต้องใช่แน่ ๆ เจอเด็กฝึกงานโชว์เหนือต่อเข้าไปพวกที่เรียนจบมาหลายปีถึงกับหน้าม้านกันไปดิ แต่ก็ว่าไม่ได้น่ะนะ อายุไม่ได้บ่งบอกว่าจะมีความรู้มากกว่า ของแบบนี้มันอยู่ที่พรสวรรค์และพรแสวงด้วย แหลมเริ่มเห็นอนาคตเลยว่าถ้าหากเดินทางสายนี้ไปเรื่อย ๆ การเป็นเจ้าของบริษัทเกมก็คงไม่ไกลเกินเอื้อมนัก
แต่แบบนี้อีกละ... ทุกครั้งที่จินตนาการว่าจะต้องเป็นแบบไหน แม่งก็จะเอาความจริงมาตอกหน้าว่า ‘ไม่ใช่อย่างที่มึงมโนหรอกโว้ยไอ้เด็กกะโหลก’ เพราะตอนพักเที่ยงไปร้านส้มตำ พี่ ๆ บอกว่าที่ไม่กล้าใช้งานเพราะบอสสั่งไว้ว่าห้ามใช้เขาไปชงกาแฟ ห้ามเดินเอกสาร แต่ให้เริ่มสอนงานไปเลย โว๊ะ!!!
“น้องเชร์ เมื่อวานบอสว่าไงบ้าง?”
“ถูกลวนลามปะ?”
“อะไรนะพี่?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว มือค้างอยู่ท่าปั้นข้าวเหนียว ก่อนจะหันไปสบตากับพี่แจ็คเพื่อขอคำตอบ แต่อีกฝ่ายก็พยักหน้าเหมือนอยากบอกว่าให้ฟังไปก่อน “ไม่นะ?”
“ไม่โดนอะไรเลยเหรอ อย่างเช่นจับก้นน่ะ?”
“หรือว่าไม่ได้ทำตรงนั้น แต่ตามไปหาถึงห้องเลย?”
“เดี๋ยวพี่เดี๋ยว นอกจากโดนแซะก็ไม่มีเรื่องอื่นเกิดขึ้นเลยนะ ว่าแต่พวกพี่โดนจับก้นมาเหรอ เช้ดเข้...” แต่ก็งง ๆ ว่ะ แหลมพยายามจับต้นชนปลายว่าความเป็นไปได้มันอยู่ตรงไหน ทำไมบอสต้องจับก้นเด็กฝึกงานอย่างเขา ถ้าบอสเคยจับก้นพี่ ๆ ผู้หญิงฝ่ายมาเกตติ้งมาก่อน
แล้วบอสจะตามมาหาถึงห้องทำไม นี่ไม่ได้เล่าเรื่องหิว ASMR ของบอสให้ใครฟังนอกจากซึมเศร้าแมนนะเว้ย จะว่าพี่มันปากเปราะก็ไม่ใช่ เพราะใครก็ตามที่มีความลับก็สามารถเอาไปโยนใส่พี่แจ็คได้เลย เพราะพี่มันเก็บเก่งชนิดว่ากระดูกยังตายไปพร้อมวิญญาณไม่ได้ แต่ความลับของทุกคนในโลกสามารถตายไปพร้อมพี่แจ็คได้
“ไม่เคยค่ะ คืองี้นะน้องเชร์ บอสเขาเป็นเกย์”
เซอร์พร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“อ่อ” ค่อนข้างแปลกใจในความไม่แปลกใจ งงปะ เออ ก็งงตัวเองเหมือนกัน
“เห็นเมื่อวานถูกเรียกไป พวกพี่ ๆ ที่อยู่อีกฝั่งก็เลยเป็นห่วงเพราะไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ น้องเชร์เหมือนฝั่งเกมดีไซน์เนอร์ เป็นห่วงนะคะ ตัวเล็ก ๆ หน้าลูกครึ่งแบบนี้คงเป็นสเปกบอส” สีหน้าไม่ได้ดูเป็นห่วงอะ ดูอยากล่อซื้อความลับมากกว่า
“ไม่ใช่แล้วพี่ ไม่มีอะไรแบบนั้นเลย – จริง ๆ” แหลมพยายามยืนยันความบริสุทธิ์ใจ แต่คนรอบข้างคงไม่ค่อยอยากเชื่อนัก สังเกตได้จากสีหน้าและรอยยิ้มเจื่อน ๆ
ส้มตำเริ่มเซ็งแล้วเพราะตอนนี้ไม่มีใครสนใจกินมัน ก็พอเข้าใจบรรยากาศลูกจ้างซุบซิบเจ้านายน่ะนะ แต่แกทเชื่อมโยงพวกพี่จะพุ่งทะลุหลังคาร้านส้มตำแบบนี้ไม่ได้ปะ เมื่อวานบอสเรียกไปคุยเรื่องช่องในยูทูปโว้ย จะแก้ตัวอย่างนี้ก็ไม่ได้ สัญญากับบอสไปแล้วว่าจะไม่ปากโป้ง
“เฮ้ยเชร์” รุ่นพี่หน้าหนวดใส่แว่นฝ่ายอนิเมลุกขึ้นยืนพร้อมวางมือบนบ่าเขาด้วยแววตาจริงจังจนงง อีหยังอี๊กกก “ฟัง ๆ ไว้เถอะ เคยมีคนเจอมาแล้ว ถูกเรียกไปแบบมึงเลย”
หลังจากพี่หนวดพูดจบ แหลมก็หันไปขอความเห็นจากซึมเศร้าแมน แล้วมันก็พยักหน้า มึงทำอย่างอื่นไม่เป็นแล้วใช่ปะพี่แจ็ค พึ่งพาไม่ได้เล้ย
“เอางั้นเลยนะ” ตั้งแต่คุยกันประโยคแรกยันหลับ มันไม่มีจุดไหนเลยที่จะทำให้คิดว่า ‘เชี่ย บอสแกล้งเข้าหากูด้วยวิธีนี้เพราะจะเนียนล่อซื้อกูแน่ ๆ’ เพราะจากที่คุยกัน มีแต่โดนขบกัดด้วยประโยคสั้น ๆ แล้วก็เถียงข้าง ๆ คู ๆ
แหลมมีเซนส์เรื่องพวกนี้ค่อนข้างสูง ตั้งแต่ปีหนึ่งยันตอนนี้ก็ต้องยอมรับว่าตำแหน่งขวัญใจกะเทยในคณะยังคงเป็นของเขาและไม่มีใครแย่งได้ เพราะความกวนตีนจนโดนกะเทยตะโกนด่าด้วยโทนเสียงในฟิล์ม ทุ้มเข้มยิ่งกว่าคนเป็นชายแท้นั่นก็มีแค่ไอ้แหลมคนนี้คนเดียว ดังนั้นประสบการณ์พวกนี้บอกเลยว่าโชกโชนมาก ยิ่งไอ้ห่าพี่ธีร์กลายร่างยิ่งเห็นชัดขึ้น เซนส์แม่นแน่นอน
“ระวังนะ เด็กฝึกงานคนก่อนอยู่ไม่ได้เพราะเจองี้แหละ...”
“เจออะไรเหรอครับ?”
อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียง ‘เปรี๊ยะ!’ เกิดขึ้นกลางวงส้มตำ ไม่รู้ว่ามันเกิดจากการถูกฟรอสต์ด้วยสกิงเสกน้ำแข็งหรือเพราะหน้าที่แตกร้าวหลังของพี่ ๆ จากได้ยินเสียงเย็นยะเยือกของผู้มาใหม่
คนที่เคยนินทาอย่างเมามันค่อย ๆ เอี้ยวตัวไปข้างหลังเพื่อพบว่ามีเงาดำยืนย้อนแสงให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในเกม Slender Man ชายหุ่นนายแบบคนนั้นมีความยืนล้วงเป๋าเกงอยู่หน้าร้านส้มตำ ปล่อยออร่าบางอย่างออกมาที่มองไม่เห็นด้วยตาแต่สัมผัสได้ทางความรู้สึก
คำแนะนำสำหรับพนักงาน = ถ้าจะนินทาเจ้านาย ให้เลือกนั่งโต๊ะด้านในสุดหรือไม่ก็ส่งนกพิราบสื่อสารเอา
“บอส... หวัดดีค่ะ”
“หวัดดีครับบอส มาไงครับเนี่ย ฮะ ๆๆๆ”
“เฮ้ยแก เราปวดท้องว่ะ ขอกลับไปเข้าห้องน้ำออฟฟิศก่อนนะ”
“เออแจ็ค จ่ายไปก่อนนะ เดี๋ยวเคลียร์เงินกันทีหลัง ผมไปก่อนนะครับบอส ลืมว่าทำงานค้างไว้ ฮะ ๆๆๆ”
ยิ่งกว่ามดแตกรัง โต๊ะส้มตำที่เคยคึกครื้นกลายเป็นโซนวอล์คกิ้งเดธทันทีเมื่อพี่ ๆ เหล่านั้นหนีทหารกลับออฟฟิศจนเหลือเพียงแหลมกับพี่แจ็คสองคนซึ่งนั่งอยู่กับส้มตำและเมนูอีสานที่สั่งมาอย่างจัดเต็ม
“สวัสดีครับบอส” พอเห็นซึมเศร้าแมนยกมือไหว้แหลมเลยเอาด้วย เขามองตามเจ้าของหุ่นน่าอิจฉานั่นเดินเข้ามาหยุดอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะนั่งลงเพื่อให้เก้าอี้พลาสติกที่ผ่านสงครามเวียดนามได้สัมผัสกับสูทตัวนั้นว่ามันแพงแค่ไหน
“ไหนบอกว่าวันนี้ไม่เข้าไง?” เด็กหนุ่มกดเสียงต่ำพลางชำเลืองมองโต๊ะข้าง ๆ ซึ่งมีทั้งคนในบริษัทตัวเองและบริษัทเพื่อนบ้างที่คงงึด*ตาแตกว่าชายหนุ่มมาดผู้ดีมาทำมะเขืออะไรในร้านส้มตำเพิงหมาแหงนแบบนี้
*งึด = เหลือเชื่อ
“เพราะผมมีเรื่องที่ต้องสะสาง” ไม่พูดอย่างเดียว มีความกอดอกมองมาเหมือนอยากบอกว่า ‘สะสาง’ ที่ว่านั่นต้องเกี่ยวกับเขาแน่ ๆ
“จะมาด่าที่วันนี้พี่แจ็คไม่ได้ใส่เสื้อโปโลของบริษัทเหรอ คืองี้บอสให้ผมเล่า เมื่อวานก่อนอี – ผมหมายถึงไอ้แหม่ม น้องสาวพี่แจ็คมันอยากได้ค่าขนมเพิ่มเลยอ้อนด้วยการซักเสื้อให้ แต่มันดันเอาไปซักรวมกับเสื้อยืดตัวละ 199 ที่เพิ่งซื้อมาใหม่สีเลยตกใส่ สีนี่เป็นมัดย้อมเลยนะ แต่เมื่อเช้าพี่มันไปขอตัวใหม่มาแล้ว ที่ไม่ได้เปลี่ยนทันทีก็เพราะต้องซักก่อน ไม่งั้นใส่ไม่ได้ กลิ่นเสื้อใหม่ไม่ถูกกับลูกเจ้าของร้านซักรีด”
“อธิบายสั้น ๆ ให้ได้ใจความไม่ได้เลยหรือไง?”
“ก็ได้แหละบอส แต่ผมชอบให้เห็นภาพไปด้วย”
“อย่างเช่นเมื่อคืนที่คุยกันแล้วคุณก็หลับไปกลางอากาศ ปล่อยให้ผมค้างอยู่อย่างนั้นจนขอบตาคล้ำแบบนี้ใช่ไหม?” ไม่พูดอย่างเดียว มีความถอดแว่นแล้วยื่นหน้าเข้ามาเพื่อชี้ถุงใต้ตาให้ดูด้วย อ่อ อยากฟ้องด้วยภาพบ้างว่างั้น เดี๋ยวโชว์ให้ดูบ้างว่าที่ท้องร้องดังขนาดนี้เป็นเพราะหิว แล้วก็กินส้มตำบนโต๊ะไปได้แค่คำเดียว
“เอ้า เมื่อคืนบอสยังไม่หลับเหรอ ผมเห็นเงียบ ๆ นึกว่าวาร์ปแล้ว”
“อย่าคิดเอาเองถ้ามองไม่เห็นด้วยตา”
“แล้วผมจะเห็นหน้าบอสผ่านเสียงได้ไงอะถามก่อน หื้อออออออออออออ?” แหลมเชิดหน้าเถียง “แบบนี้ไม่ต้องพูดยันตีห้าเลยเหรอ จะรู้ปะว่าบอสหลับตอนไหน ก็เห็นเงียบ ๆ ไปแล้ว ผมก็ง่วงปะ ตื่นแต่เช้าแถมยังฝึกงานทั้งวัน กินอิ่ม หนังท้องตึง หนังตาหย่อน”
ยอมรับว่าตกใจพอสมควรที่บอสยังเฉยได้ทั้งที่ไอ้แหลมเกรียนแตกใส่ขนาดนี้ แจ็คพยายามปรามรุ่นน้องด้วยการสะกิด แต่ปากไอ้เด็กนี่ก็ยังงุบงิบไม่หยุดเลยให้ตาย จริงอยู่ที่บอสชอบเสียงจากคลิป ASMR ของมัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะละเว้นเรื่องมารยาทและความเกรงใจให้นะเว้ย
“งั้นคืนนี้เฟซไทม์ คุณจะได้รู้ว่าผมหลับแล้วหรือว่ายังฟังอยู่”
“เดี๋ยว ๆ” แหลมคิดว่าเปิดกล้องคุยกันเริ่มจะเกินเหตุ เพราะที่เคยทำก็มีแต่เด็กเก่าที่เคยคั่วกันชั่วครั้งชั่วคราว แต่จะให้เห็นหน้าเจ้านายก่อนนอนมันก็ไม่ใช่เรื่องเปล่าวะเพื่อน?!
แจ็คเลิกคิ้ว ความจริงเขาไม่ได้ใส่ใจที่เพื่อนร่วมงานเอาเรื่องบอสมานินทาบ่อย ๆ เพราะมันมีทั้งเรื่องจริงและไม่จริง บางคนแต่งเรื่องขึ้นเพื่ออรรสรถในการคุย ส่วนเรื่องจริงที่เคยเห็นก็มีแค่เรื่องเด็กฝึกงานถูกไล่ออกเพราะอัพเฟซบุ๊กด่าบริษัทเสีย ๆ หาย ๆ
“บอส เมื่อคืนมันยืนยันได้แล้วว่าการโทรคุยมันไม่ได้ผล บอสกลับไปดูคลิปผมเหมือนเดิมเหอะ มาหาผมถึงร้านส้มตำแบบนี้ระวังโดนเอาไปนินทาอีกนะ” แหลมมองโต๊ะอื่นเพื่อบอกให้เห็นด้วยภาพว่าตอนนี้กลายตกเป็นเป้าสายตาอย่างไร แต่ดูเหมือนบอสจะไม่แคร์
“อย่างเช่นอะไร ผมเป็นเกย์น่ะเหรอ?”
“อันนี้ผมไม่ได้พูดนะเว้ย บอสพูดเองอะ” เด็กหนุ่มหน้าลูกครึ่งรีบปฏิเสธ
“ผมไม่ได้หูหนวก เพราะฉะนั้นเรื่องที่พวกคุณคุยกันช่วงหลัง ผมได้ยินกับหูแล้ว” บอสก็ย่อเรื่องให้มันสั้น ๆ จับใจความไม่ได้เหมือนกันปะ หึย...
“บอสจะหักเงินเดือนพวกเราไหมครับ?” แจ็คถามอย่างหวั่น ๆ เพราะหลายเดือนก่อนบอสเคยจับได้คาหนังคาเขาอย่างนี้มาแล้ว และคนที่จับกลุ่มนินทาก็โดนหักเงินเดินไปคนละห้าร้อยบาท
“ถ้าบอสหักเงินพี่ผม ผมจะไม่รับสายบอสอะเอาดิ”
“กำลังขู่ผม?” สายตาเอาเรื่องคู่นั้นมองทะลุเลนส์แว่นออกมา ก่อนจะแค่นยิ้มเหมือนจะบอกว่าคนแพ้ต้องเป็นเด็กฝึกงานแน่นอน “ถ้าคุณไม่รับสาย ผมจะทำให้คุณอายมากกว่านี้”
“อ้าวบอส คือไร”
“ผมนอนไม่หลับ และผมต้องการนอน อย่าสร้างปัญหาให้มันมากนัก” คนเป็นเจ้านายพูดอย่างเอาแต่ใจ แหลมขมวดคิ้ว สบถคำว่า 'เอ๋า...' พลางมองคนตรงหน้าที่ถอดแว่นออกมานวดขมับ
“เรื่องอยากนอนก็เข้าใจ แต่จะหักเงินเดือนลูกจ้างเพราะนินทาเจ้านายเนี่ยนะ โถ ๆ ใจเย็นก่อนมายบอส ที่ไหนก็นินทาเจ้านายทั้งนั้นแหละน่า แต่ขึ้นอยู่กับว่าเจ้านายจะได้ยินไหม”
“แล้วผมก็ได้ยิน”
“ทำไม ถ้าจะเถียงว่าไม่เป็นความจริงบอสก็จัดมาเลย แมน ๆ คุยกันอะ” แหลมนั่งยืดหลังตรงพลางทุบอกโชว์ ถ้าเป็นชายแท้ก็อย่าปล่อยให้พวกพี่ ๆ ขี้เม้าเอามานินทาดิวะ “ยืนหยัดในความเป็นตัวเองโชว์ให้โลกรู้ไปเลย เคยควงสาวเข้าโรงแรมยังไง วันหลังให้พาเข้าบริษัทนี้ด้วย”
“ผมไม่ควงผู้หญิง”
พอได้ยินคำตอบแจ็คจึงดึงทิชชู่ออกมาเช็ดปาก มื้อเที่ยงคงเป็นหม้ายแล้วหลังจากถูกโจมตีด้วยคนเป็นเจ้านาย และประโยคต่อไปนี้คงทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงกับไอ้แหลมแน่นอน
“เพราะผมชอบผู้ชายอย่างที่คนพวกนั้นว่าจริง ๆ”
“HEAD SHOT” แหลมสบถพร้อมปรบมือ และหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ด้วยว่าทำไปเพื่ออะไร
“แต่คน ๆ นั้นไม่ใช่คุณหรอก วางใจได้” อีกฝ่ายกล่าวอย่างสบาย ๆ โดยไม่หลบสายตา คงตั้งใจอยากให้รู้ว่า ‘ถ้าให้ชอบเด็กกะโหลกแบบคุณ ผมยอมลาหมาบวชดีกว่า’
“ทำไมอยู่ ๆ ผมถึงรู้สึกเหมือนโดนบอสเหยียด” เด็กหนุ่มหรี่ตามอง
“ผมไม่ได้เหยียด แต่คุณไม่ใช่สเปกผม”
“ก็ดีแล้วปะ ผมก็ไม่ได้อยากเป็นสเปกบอส”
แจ็คหันมองฝั่งขวา น้องชายเขาดูจะมีภาษีกว่านิดหน่อยในยกนี้
“งั้นเหรอ ผมก็แค่ชอบเสียงคุณเหมือนกัน เจตนาชัดเจนนะ?”
อืม... หมัดนี้บอสได้ ให้คะแนนกับฝั่งซ้ายหน่อยแล้วกัน
“เหรอ ๆๆๆ แล้วไงต่ออะ?”
“ก็ไม่ยังไง ผมจะฟังเสียงคุณ”
“ไม่ให้ฟัง”
“งั้นผมจะหักเงินเดือนพี่คุณ”
เดี๋ยว ๆ อันนี้เริ่มไม่ใช่แล้ว
“พาลว่ะ ยังไงก็ไม่ให้ฟังหรอก”
“ผมหักทุกคนที่ร่วมนินทาบนโต๊ะนี้ด้วย หลังจากนั้นผมก็จะสร้างเรื่องให้ทุกคนเข้าใจว่าที่ถูกหักเงินมันเป็นเพราะคุณ”
“โห... อันนี้ก็เกินป๊ายยย”
“ผมทำได้มากกว่านี้ ถ้าอยากรู้จะลองดูก็ได้นะครับ”
“รู้อะไรอะ เป็นเกย์ก็เป็นเอง พอมีคนพูดถึงแล้วรับไม่ได้เฉย” แหลมส่ายหน้าหน่าย ๆ
“แหลม มึงระวังปากหน่อย” แจ็คกดเสียงลงต่ำ ถ้ามันพูดมากกว่านี้คงได้เอามือตะปบปากมันไว้แน่ ๆ
“มันไม่ใช่เรื่องเป็นเกย์หรอกครับ ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นอะไร และผมมีความสุขดีที่จะเป็นแบบนี้ แต่ที่ผมไม่ชอบก็คือเรื่องมารยาททางสังคมที่ไม่ว่าใครก็ควรรู้เอาไว้ว่าไม่ควรนินทาลับหลัง โดยเฉพาะเรื่องของเจ้านายที่มันไม่เป็นความจริง”
“ไม่จริงก็เถียงดิ”
“ผมควรยืนจ้องหน้าเธอคนเมื่อกี้แล้วบอกว่า ‘ผมไม่เคยจับก้นพนักงานคนไหนเลย’ อย่างนั้นน่ะเหรอ? เชร์ครับ คุณก็อายุยี่สิบต้น ๆ แล้ว คิดหน่อยสิว่าการอธิบายมันไม่ใช่การแก้ปัญหาของทุกเรื่อง”
“ก็เลยหักเงินเดือนเอา”
“หรือถ้าคุณมีวิธีที่ดีกว่านี้ก็ทำให้ผมเห็นสิ” ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ยกนี้บอสวินว่ะ ส่วนไอ้เด็กกะโหลกถึงกับหน้าแห้งไปเลย
ตอนแรกแจ็คคิดว่ามันน่ากังวลอยู่ไม่น้อยเพราะบอสก็แรง ไอ้แหลมก็ไม่ยอมคน แต่พอพักยกถึงได้รู้ว่าความขัดแย้งของทั้งคู่มีความดึงดูดกันอยู่ แวบหนึ่งเขารู้สึกว่าบางทีไอ้เด็กนี่อาจจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงความเป็นบอสได้ แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดที่เกิดขึ้นในช่วงวินาทีสั้น ๆ เท่านั้น เพราะอะไรก็ไม่แน่นอนถ้าเป็นกันต์กวินทร์ บางทีไอ้แหลมอาจจะอยู่ทำงานไม่ถึงอาทิตย์ก็ได้
“เราควรโฟกัสแค่เรื่องเสียงที่ผมอยากฟังจนหลับมากกว่าเรื่องไร้สาระที่จะทำให้เปลืองน้ำลาย”
“บอสอะเวอร์ เหมือนผมเป็นคนเดียวที่จะทำให้หลับได้งั้นอะ เปิดใจหน่อยดิบอส มี ASMR Artists ที่เจ๋งกว่าผมอีกเยอะมาก เดี๋ยวช่วยหาเอาปะ เลือกจนตาแฉะไปข้าง”
“ทำไมผมต้องหาคนอื่นอีกในเมื่อคุณอยู่ตรงนี้แล้ว?”
“หลังจากรู้ว่าบอสชอบผู้ชาย ประโยคเมื่อกี้ก็น่าขนลุกขึ้นมาเลย” เด็กหนุ่มกล่าวหน้านิ่ง รู้สึกเสียวสันหลังวาบเพราะวูบหนึ่งบอสมีความยิ้มใส่ ปั่นเฉย!
“ก็บอกแล้วไงว่าคุณไม่ใช่สเปกผม ถ้าคุณยืนแก้ผ้าตรงนี้บอกเลยว่าสิ่งเดียวที่ผมจะรู้สึกก็คืออับอาย”
“พูดงี้ลากผมไปกระทืบกลางสี่แยกแครายก็ได้นะที่จริง...” ขนาดอีแนนซี่ กะเทยร้านชานมหลังมอยังไม่ด่าแรงขนาดนี้
“การที่ผมชอบเพศเดียวกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะชอบผู้ชายทุกคนในโลกหรือเปล่าครับ?”
“จ้าบอส พูดอะไรมาก็ถูกหมดเลย”
“ดีครับ หัดขานตอบเหมือนคนทั่วไปบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เถียงอย่างเดียว”
“นี่มาฝึกงานหรือหาพ่อใหม่ เมื่อคืนก็บ่นเรื่องสุขภาพ”
“ผมไม่ชอบคนสูบบุหรี่ เลิกสูบซะ” พอถึงประโยคนี้แจ็คถึงกับสำลักน้ำดื่ม กลัวเหลือเกินว่าอารมณ์เกรี้ยวกราดของบอสจะชิ่งมาถึงตัวจนถูกหักเงินเดือนเพราะเป็นสิงห์อมควัน
“เฮ้อ แล้วแต่ละกัน เถียงกับบอสแล้วอย่างหิว” คงกินข้าวมาแล้วอะดิเลยมีแรงมานั่งเถียงกับเด็ก ก็สุดเกิ๊น
“ถ้าคุยกันดี ๆ แต่แรกคุณก็กินไปด้วยได้ ระหว่างนั้นผมก็รีแล็กซ์ไปกับการกินของคุณด้วย มีแต่ได้กับได้” ชายหนุ่มมองคาดโทษเจ้าของหน้าซน ๆ ที่พึมพำขณะกินส้มตำปูปลาร้าที่เขาไม่รู้ว่ารสชาติเป็นแบบไหน
“บอสก็ชอบขัด ขี้บ่นก็ที่หนึ่ง”
“เด็กนี่มันปากไม่ค่อยดี แต่จริง ๆ มันไม่มีพิษมีภัยกับใครหรอกครับบอส อย่าถือสาเลยนะครับ” พอสงครามเริ่มสงบลงแจ็คก็จะอธิบาย เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายฉุนเฉียวเพราะคำพูดรุ่นน้อง “ขอโทษแทนมันด้วยครับ”
“ได้ยินไหมครับเชร์ คุณทำให้แจ็คต้องขอโทษผมนะ”
“จากใจนะบอส ผมไม่รู้สึกผิดอะ... โอ๊ย!!!” กันต์สะดุ้งเล็กน้อยทันทีที่เห็นแจ็คตบหัวเด็กฝึกงานใหม่จนหน้าแทบคว่ำ อยู่ด้วยกันมานาน เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายลงไม้ลงมือกับใครสักครั้งเลยให้ตายสิ
“ซนจริง ๆ”
“ไม่เอาคำนี้ได้ไหมบอส ขนลุกอะ” รู้สึกเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างที่น่าเอ็นดู ซึ่งไอ้แหลมคนนี้ไม่ใช่โว้ย เคยได้ยินไอ้โซ่พูดกับไอ้พี่ธีร์แบบนี้ตอนมันสลับบทเป็นพี่เป็นน้อง หมั่นตีนจนอยากอ้วกด้วย
“เพราะคุณไม่ชอบ งั้นหลังจากนี้ผมจะพูดอีกบ่อย ๆ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กระชับสูทตัวนอกพร้อมยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี
เหอะ ๆ กวนตีนเด็กแล้วสบายใจว่างั้น?
“ผมจะกลับโรงแรมแล้ว กินข้าวให้อร่อยล่ะ”
“ส้มตำเซ็งหมดละจะเอาอะไรมาอร่อยล่ะครับบอส?” เด็กหนุ่มปั้นหน้าปั้นตายิ้มประชด โผล่มาทำลายบรรยากาศมื้อเที่ยงคนอื่น พอฟินแล้วก็จะกลับไปทำงานต่องี้เรอะ?
“อ่า นั่นสินะ ผมเข้าใจ” เจ้าของหุ่นนายแบบเอากระเป๋าเงินออกมาแล้วพยักหน้าเรียกแม่ค้า ป้าวัยห้าสิบจึงเดินเข้ามาหา ก่อนบอสจะชี้นิ้วมายังโต๊ะที่เขากับพี่แจ็คนั่งอยู่ “ช่วยเก็บโต๊ะแล้วทำทุกอย่างใหม่ให้ด้วยครับ”
บอสยัดแบงก์พันสองใบใส่มือป้าแล้วเดินออกไปโดยไม่สนว่าควรต้องยืนรอเงินทอนก่อน เดี๋ยวก่อนโว้ย ส้มตำขายที่ประเทศไทยไม่ใช่อังกฤษที่จะได้สั่งจัดเต็มแล้วโดนไปบิลละสอง-สามพัน
“อั่น บักหล่า สิไห่ป้าเฮ็ดจั่งได๋หนิ” (นี่ลูก จะให้ป้าทำยังไงเนี่ย?)
“คิดเงินเลยป้า บ่ต้องเฮดใหม่ ส่วนเงินทอนเอามาพี้” (คิดเงินเลยป้า ไม่ต้องทำใหม่ ส่วนเงินทอนเอามานี่) แหลมรับเงินทอนมากรีดนิ้วนับ นอกจากจะได้กินฟรีแล้วแถมยังได้เงินอีก เย็นนี้จัดหมูทะร้านพี่ตั้บด่วน
ไอ้แหลมพูดภาษาบ้านเกิดกับป้าเจ้าของร้านเหมือนรู้จักกันมาชาติเศษ เขามักจะเห็นภาพแบบนี้เมื่อคนขายและลูกค้าเป็นคนบ้านเดียวกัน บวกกับความเข้ากับคนง่ายของไอ้แหลมด้วย คนแบบนี้ไปไหนก็ไม่อดตาย
“ป๊าด คึมารวยคักแท้ กินห้าร้อยจ่ายสองพันพะนะ เพิ่นเป็นไผล่ะฮั่นน่ะ อ้ายโตบ่?” (โอ้โห ทำไมรวยขนาดนี้ กินห้าร้อยแต่จ่ายสองพัน เขาเป็นใครน่ะ พี่ชายเหรอ?)
“บ่ ๆ เพิ่นเป็นเจ้านาย” (ไม่ใช่ นั่นเจ้านาย)
“ป๊าด อยู่บริษัทนี้บ่ คือบ่เคยเห็นหน้า?” (โอ้โห อยู่บริษัทนี้เหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า) ป้าร้านส้มตำชี้ไปทางบริษัทที่อยู่ไม่ห่างจากตรงนี้
“สิเคยเห็นได้จั่งได๋ เพิ่นบ่เคยถืกแดดถืกลมจั๊กเถื่อ” (จะเคยเห็นได้ยังไง เขาไม่เคยออกมาถูกแดดถูกลมสักครั้ง)
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ ทำไมถึงชอบกินส้มตำปลาร้า คืนนี้เล่าให้ผมฟังด้วย ]
แหลมทำปากลิงใส่เจ้าของข้อความ
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘เจ้าหนี้’
[ กินส้มตำปูปลาร้าให้ดูก่อน แล้วผมจะเล่าให้ฟัง ]
คิดว่าคืนนี้คงหลีกเลี่ยงการเปิดกล้องคุยไม่ได้แล้ว ถึงหลายครั้งบอสจะดูงี่เง่าเอาแต่ใจ แต่ก็มีชั่ววูบสั้น ๆ ที่แหลมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร ‘บางทีก็คุยสนุก’ งั้นเหรอ? ดูดีไป ขอใช้คำว่า ‘ทะเลาะเพลิน ๆ แก้เหงา’ แล้วกัน น่าจะได้ เพราะมันคงเหมาะกับเขาทั้งคู่ที่สุดแล้ว
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ ผมจะกิน ถ้าคุณนั่งกินเป็นเพื่อน ]
To be continued
*มองบอสด้วยอินเนอร์สาวออฟฟิศที่นั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ*
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย นี่มันมวยถูกคู่ชัดๆ บอสเป็นเกย์จริงๆด้วยแต่แหลมไม่ใช้สเป๊ก :hao7:
บอสก็ปั่น แหลมก็เถียงเก่ง โดนแน่แหลมโดนแน่ๆ ทำเก่งนะเลาอ่าาาาา
-
มันดี
-
:hao4: บอสชอบของแปลก
-
สนุกจริงๆ สมน้ำสมเนื้อกันจริงๆคู่นี้
-
อัพทุกวันเหอะใจจะขาดอย่างติดอ่า
-
อยากเฮ็ดคลิปเลยเด้อ เผื่อสิมีผุซายมาติด5555 :o8:
-
แหลมน่ารัก พี่แจ็คคู่ใคร
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
คู่นี้สมน้ำสมเนื้อ คนนึงก็เกรียน คนนึงก็ลูกล่อลูกชนเยอะ
-
เค้าเถียงกันเพลินดีจัง อิอิ
-
คู่นี้มันมาก
-
ซึมเศร้าแมนก็ลุ้นไปดิว่าจะโดนหักเงินเดือนรึเปล่า55555 เค้าคุยกันเพลินดีจังต่อปากต่อคำกันตลอด
-
Perfect มากกกกกกคู่นี้ :katai2-1:
-
ชอบความกวนประสาทและความเกรี้ยวกราดของบทสนทนาระหว่างสองคนนี้
-
ชอบคู่นี้ มีความเข้ากัน ฮ่าๆ จ้าบอส จ้าไม่ไช้สเปก รอดูวันหลงเจ้าลิง ว่าต่อไอประโยคตอนจบนี้คือระ? สาบานว่าไม่ได้จีบกัน น่ารักแท้
เข้าใจคนทำเกมนะ ถึงส่วนตัวเราไม่เล่นเกมเลยก็ตาม เราเรียนด้านนี้มา คือเห็นเพื่อนที่ทำงานพวกฉาก กราฟฟิก ทีดีต่างๆคือ นอนบริษัทอะ เรานี้คือขอหลุดออกจากวงจรนั้นละ ไม่รักเกมขริงก็อยู่ยากเพราะงานหนักจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
-
ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 04
จัดจ้านปะล่ะ?
“ไง หายหัวตั้งแต่เมื่อวาน โดนเจ้านายไอ้แจ็คไล่ออกยัง ไหนเล่าให้พี่คนนี้ฟังซิ”
พอมาถึงร้านพี่ตั้บก็เห็นหนังหน้าพี่ธีร์ก่อนเตาหมูกระทะที่ส่งเสียงฉ่า ๆ แหลมกระโดดลงจากท้ายมอเตอร์ไซค์พี่แจ็คแล้วพุ่งใส่จานที่ไอ้โซ่เตรียมไว้ให้อย่างรู้งาน โดยไม่สนใจคำถามรุ่นพี่เพราะเรื่องกินสำคัญกว่าเป็นไหน ๆ
“เอาน้ำอัดลมหรือน้ำเปล่าดีครับพี่แหลม?”
“น้ำมะพร้าวดีกว่า ฝึกงานมาเหนื่อย ๆ มันคงอยากล้างหน้าให้ชื่นใจ” คนถูกกวนตีนค่อย ๆ เงยหน้ามองรุ่นพี่พร้อมเบค่อนกับสามชั้นที่เบียดกันส่งความอร่อยในปาก
“กูไม่เข้าเกมวันเดียวมึงเหงาปากใช่ปะพี่ธีร์?”
“สุดอะ ด่าใครก็ไม่ได้ฟีลเท่ามึงแล้ว”
“ด่าไอ้โซ่ดิ”
“เอ้า ใครมันจะบ้าด่าแฟนตัวเองวะ ใช่ไหมแจ็ค?!” ไอ้พี่ชั่วหันไปถามความเห็นจากซึมเศร้าแมนที่พอมาถึงก็ปลีกวิเวกไปดูดหรี่เงียบ ๆ ต้องจัดก่อนสักมวนก่อนจะแดกได้สินะ
“มึงเคยด่าเบลลับหลังตั้งหลายครั้ง”
“เดี๋ยว ไม่เอาไม่สร้างงานสร้างอาชีพให้เพื่อน” คนเปิดประเด็นหันไปทางแฟนเด็ก ก็รู้ว่าน้องเด๋อคงไม่หึงแต่เชี่ยแจ็คก็ไม่ควรสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวเขาปะ
“เจ๊ไอซ์กับน้องหนูนาด้วย มึงด่ายับเลยตอนเค้าหาผัวใหม่ได้ก่อน”
“พี่แจ็คมึงพูดงี้เหมือนสองคนนั้นกับพี่ธีร์แข่งกันหาผัวเลย แต่ก็น่าจะใช่อยู่เพราะทุกวันนี้พี่กูก็ได้ผัวมาแล้ว 1ea” พูดจบก็หันไปทางไอ้โซ่ ยักคิ้วใส่ไปหนึ่งดอกแกล้งให้มันเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกเล่น ๆ
“เห็นใจพี่ตั้บหน่อยครับ พี่ตั้บยังไม่ชินนะ”
รู้ว่าไอ้โซ่คงเกรงใจเขามากกว่าพวกห่าที่นั่งอยู่บนโต๊ะนี้ พี่ใหญ่พยักหน้าแบบขอไปทีเพราะไม่อยากให้ทุกคนคิดว่าเขารังเกียจ รับเรื่องที่น้องเป็นไม่ได้ ตุ้บตั้บเป็นคนหนึ่งที่ไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์แบบนี้นัก บอกไม่ถูก ยินดีที่น้องสองคนรักกัน ขอให้มันช่วยเหลือกัน ไม่ทำร้ายกันก็พอ แต่อีกเนืองหนึ่งเขาก็ไม่ชินกับความรักที่ผู้ชายสองคนพึงจะมีต่อกัน อาจเพราะคนรอบตัวไม่เคยมีใครเป็นแบบนี้จึงไม่มีตัวอย่างให้เห็น พอความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกก็เลยไม่คุ้น
ใจหนึ่งก็กังวลกลัวน้องไปกันไม่รอด กลัววันข้างหน้าจะจูนกันไม่ติด กลับมาเป็นพี่น้องไม่ได้จนต้องหายไปจากชีวิตกัน กลัวไอ้ธีร์หันกลับไปคบผู้หญิงเพราะนิสัยบวกหนังหน้าของมันที่ล่อเสือล่อตะเข้ได้ง่าย ๆ อะไรหลายอย่างทำให้พี่ใหญ่คิดไปไกลจนเกินเหตุ
แต่เขาก็พยายามบอกตัวเองว่าอย่าคิดแทนคนอื่นให้มันมากนัก ถ้าหากน้องรักกัน คนเป็นพี่ก็ควรสนับสนุนและพร้อมจะช่วยเหลือในวันที่เกิดปัญหา ซึ่งตุ้บตั้บหวังว่าความรู้สึกจะเข้าที่เข้าทางในเร็ววัน ปรับตัวให้ชินกับความรักในอีกรูปแบบที่ไม่ควรมีเรื่องเพศมากำหนด
“พี่ตั้บไม่เจริญอาหารก็เพราะพี่ธีร์เลย ดูสิครับ ผักยังเต็มจานตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้” โซ่ชะเง้อมองจานพี่ใหญ่ด้วยความเป็นห่วง
“ก็แดกแต่หมู ผักจะลดได้ไง”
“เอ้า กูกินของแน่นก่อนแล้วค่อยตบไยอาหารทีหลังกูผิดไร?”
“ไม่ผิด!”
“เออ!” พี่ใหญ่กับหัวหน้าทีมตบมุกกันอย่างหน้าตาเฉย ก่อนซึมเศร้าแมนจะเดินกลับมาหลังจากสูบบุหรี่เสร็จแล้ว “เป็นไงบ้าง ฝึกงานสองวันมันทำมึงลำบากไหม?”
ตุ้บตั้บค่อนข้างเป็นห่วงไอ้แจ็คเพราะด้วยนิสัยไอ้แหลมแล้วไม่น่าจะทำให้คนอื่นสบายใจได้ เมื่อวานไอ้แจ็คไม่ได้เข้าห้องแชตเปิดไมค์คุย เพราะมันอยู่ออฟฟิศจนสามทุ่ม พอกลับถึงบ้านก็คงอาบน้ำนอน เขากับไอ้ธีร์จึงไม่ได้ถามไถ่ว่าชีวิตที่ต้องแบกภาระอย่างไอ้แหลมเพิ่มเข้าไปมันเหนื่อยล้าแค่ไหน
“ลำบากไร กูจะทำให้พี่มันสบายในภายภาคหน้าด้วย” คนฟังหันไปทางเด็กกะโหลกเป็นตาเดียวกัน ตั้งตารอว่าเหตุผลไหนในโลกที่จะทำให้ซึมเศร้าแมนหลุดพ้นจากเงื้อมมือเจ้านายสุดเอาแต่ใจได้
“พี่แหลมฝึกงานดีจนทางบริษัทขอซื้อตัวทันทีที่เรียนจบเหรอครับ?!” ไอ้โซ่ก็มองโลกในแง่ดีไป ถึงใจจะอยากขิงอย่างนั้น แต่ความจริงก็ตำหน้าจนหงายอยู่กับตาว่าบอสเห็นความดีของเขาแค่เรื่องเสียง
“เปล่า”
“งั้นก็ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นแล้วปะ?” พี่ธีร์เบะปากทั้งที่ยังจ้องหน้าเขาอยู่
“มีดิ เจ้านายพี่แจ็คเป็นติ่งกูเว้ย” เด็กหน้าลูกครึ่งกล่าว และทุกคนอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าออกมาว่าไม่เชื่อ อาการหนักสุดคือพี่ธีร์ที่ทั้งตา จมูก ปาก มันมาครบ ส่วนไอ้โซ่ดูจะเกรงใจสุดเพราะมันแค่ทำตาโตยกมือขึ้นปิดปาก
“ตอแหลกูละ”
“จริงพี่ธีร์ ถ้าโกหกให้ฟ้าผ่าเลย”
“อย่าล้อเล่นกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ นี่ก็เข้าฤดูฝนแล้ว” ตุ้บตั้บเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดสนิท
“เช้ดแม่ม เป็นไปได้ไง อะไรทำให้เจ้าของบริษัทเกมชอบฝีมือมึงทั้งที่เทพอย่างกูยืนผงาดอยู่แนวหน้าทีมแบบนี้?” ธีร์ไม่อยากเชื่อ ถ้าไอ้แหลมบอกว่า ‘น้องล้อเล่งงง’ คงเป็นไปได้มากกว่า!!!
“คืองี้ --”
“เจ้านายชอบแค่เสียงมัน”
“หะ?”
กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขิงไปได้ครึ่งเดียวก็ต้องนั่งหน้าแห้งผากเพราะความจริงจากปากพี่แจ็ค ทุกคนหันมามองเขาเหมือนอยากให้ขยายประโยคเมื่อครู่ให้มากกว่านี้ แต่ก็นั่นแหละ จะอธิบายไงดี เพราะตัวเขาเองก็ยังไม่อยากเชื่อเลย
“บอสมีปัญหานอนไม่หลับ ก็เลยหาคลิป ASMR ดูในยูทูป แล้วเขาชอบช่องกูมากที่สุด ทีนี้พอได้ยินเสียงกูปุ๊บ บอสก็รู้ทันทีเลย”
กริบ... ทุกคนยกเว้นพี่แจ็คขมวดคิ้วหน่อย ๆ เหมือนกำลังให้สมองอันน้อยนิดช่วยประมวลผลว่า ASMR กับเจ้านายอารมณ์วัยทองของพี่แจ็คเชื่อมโยงกันได้อย่างไร
“เอาง่าย ๆ เจ้านายกูถูกใจเสียงมันก็เลยจะให้ทำ ASMR แบบตัวต่อตัว”
“เข้... ตัว ๆ คือไงวะ หมายถึงให้นั่งแดกต่อหน้าอะเหรอ?”
“ถ้าเป็นงั้นจริง แสดงว่าเจ้านายมึงต้องอาการหนักแล้วนะแจ็ค” แม้ไม่ได้เป็นญาติกัน แต่ตุ้บตั้บก็เห็นแววน่าเป็นห่วง เพราะคนปกติที่ไหนจะขอให้ชาวบ้านนั่งกินข้าวให้ฟังส่วนตัวเองก็นอน
“เกือบ ๆ แต่ตอนนี้พี่แกให้กูแดกข้าวให้ฟังผ่านโทรศัพท์” เด็กลูกครึ่งถอนหายใจ แทนที่จะได้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นเช่นเล่นเกม ด่าเกรียน ไถกระทู้พันดริ๊ฟท์ อัปเดตข่าวสารในเพจด่าพี่ธีร์ แต่ก็ต้องมานั่งคุยกับบอสงี้มันใช่เหรอวะ
“แล้วคืนนี้ก็ต้องเฟซไทม์ด้วย”
“ดีเทลมึงแน่นนะแจ็ค”
“จริง วันนี้เพื่อนกูเป็นงานว่ะ” ปกติเห็นนั่งฟังแล้วออกความเห็นบ้างเป็นครั้งคราว วันนี้เสริมเป็นกลองแต๊กไม่เลิกเลยนะสึด
“พี่แจ็คเป็นห่วงพี่แหลมใช่ไหมล่ะครับ”
“ไม่เว้ยโซ่ เราอะมองโลกแง่ดีเกินไป จริง ๆ ที่ไอ้แจ็คเป็นอยู่ตอนนี้คืออาการครั่นเนื้อครั่นตัวอยากเล่าใจจะขาด แต่เซลล์บนหนังหน้ามันตายไปหมดแล้วถึงได้ออกมามีสภาพแบบนี้” พูดจบก็หัวเราะลั่นพลางยกมือบังตีนเพื่อนสนิทที่ทำท่าจะยันอย่างเอาจริง
“กลับมาเรื่องเฟซไทม์ก่อน มันยังไงกันวะกูงง” ตุ้บตั้บงง จนถึงตอนนี้ยังอัศจรรย์ใจไม่หายว่ามีใครในโลกอยากฟังเสียงแง้ว ๆๆ ของไอ้เด็กนี่ด้วยเหรอวะ
“ก็ไม่ไง เมื่อคืนกูแดกเกี๊ยวให้เขาฟัง แล้วกูก็เล่าไปเรื่อยเปื่อยตามประสา สักพักกูคิดว่าพี่แกคงหลับแล้วกูก็เลยเอาบ้าง แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อคืนบอสยังไม่หลับ แถมวันนี้ยังตามไปขบกูถึงร้านส้มตำ ไหนจะโชว์เหนือจ่ายค่าส้มตำให้ตั้งสองพันแบบไม่เอาเงินทอนด้วย”
“เชี้ย...” พี่ธีร์กับพี่ตั้บสบถพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย “แล้วเงินที่เหลือใครเอา?”
“คิดว่าใครล่ะ?” ทุกคนน่าจะรู้แก่ใจอยู่แล้ว และแหลมก็ยิ้มมุมปากพร้อมล้วงเป๋าเงินออกมาโชว์
“แต่มันก็มีความเป็นไปได้อยู่นะ คนรวยทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ โดยเฉพาะกับเด็กฝึกงานก๊อง ๆ อย่างน้องมึง”
“เจ้านายพี่แจ็คอายุเท่าไหร่เหรอครับ?” โซ่ถามอย่างใคร่รู้ ถ้าเป็นคุณลุงวัยห้าสิบก็คงน่าเป็นห่วงเหมือนกันที่มีอาการนอนไม่หลับจนต้องพึ่งเสียงพี่แหลม
“สามสิบสี่เท่าพี่ตั้บ”
“เหย ก็ยังไม่แก่” ธีร์ลูบคางพลางจินตนาการว่าหน้าตาเจ้านายมันเป็นอย่างไร เคยได้ยินแค่ชื่อเสียงจากปากเพื่อนมาก็หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยตามสืบเสาะว่ารูปร่างหน้าตาเป็นแบบไหนเพราะไม่ใช่เรื่องสำคัญกับชีวิตเหมือนตอนพยายามเสือกเรื่องน้องเด๋อตอนนั้น
“อายุเท่ากัน แต่หน้าพี่ตั้บมึงใช้ล่วงหน้าไปแล้วห้าสิบปี ถ้าเกิดใหม่คือไม่ได้หน้าเด็กละอะ เพราะใช้โควตาหมดตั้งแต่ชาตินี้แล้ว”
“พูดขนาดนี้มึงมีอะไรในใจกับกูปะ?”
“น้องหยอกเล่นนน” แหลมเอาหัวถูแขนเจ้าเนื้อของพี่ใหญ่ ออดอ้อนตีนแล้วก็โดนตบหัวเหมือนทุกครั้ง
“แต่ถ้าเป็นโซ่ก็คงทำตัวไม่ถูกเลยครับ ให้เปิดกล้องแล้วนั่งกินข้าวโดยมีอีกคนมองอยู่คงยากไม่ใช่เล่นเลย ไหนจะต้องทำจนกว่าเขาจะหลับอีก”
“มึงจะเอาอะไรกับคนบ้าอะ เจ้านายพี่แจ็คแม่งมีดีแค่หน้าตากับฐานะอันมั่งคั่ง นอกนั้นก็ไม่มีอะไรขิงได้ละ” เด็กลูกครึ่งขยับปากบ่นแล้วหันมาสนใจหมูกระทะอีกครั้ง
“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น”
ธีร์ชำเลืองมองเจ้าของคำพูด เขารู้จักไอ้แจ็คดีกว่าใคร และการที่มันพูดแบบนั้นแสดงว่าคงมีความหมายบางอย่างแฝงอยู่ ซึ่งมัน...
“ผู้ชายขอเฟซไทม์กับผู้ชายงั้นเหรอ...”
“...” แหลมเงยหน้าขึ้นมองหัวหน้าทีมที่อยู่ ๆ ก็เปิดประเด็นขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่ควรจบเรื่องนี้ไปแล้ว
“ใช่ไหมโซ่?”
“อะไรล่ะครับ...” น้องเล็กเลิ่กลั่กเหมือนรู้ว่าแฟนชั่ว ๆ ของมันกำลังคิดอะไรอยู่
“เหมือนตอนที่พี่เนียนขอเปิดกล้องคุยกับเรา”
“มันไม่เหมือนกันน่า รายนั้นนอนไม่หลับ ของมึงคือหวังจะสิงไอ้โซ่”
“ไม่เว้ยพี่ตั้บ ไม่มีชายแท้ที่ไหนอยากขอเปิดกล้องกับผู้ชายอีกคนหรอก ยกเว้นแต่แม่งอยากพิสูจน์ว่าเมียมันอยู่ในห้องเพื่อนหรือเปล่า ซึ่งน้องมึงกับเจ้านายไอ้แจ็คไม่ได้อยู่ในสเตตัสนั้น”
“โคนันยังต้องกราบตีน มโนเก่งที่สุดในโลกเลยครับ” แหลมปรบมือ ยอมใจพี่มันที่คิดไปทางนั้นได้ ก็รู้ว่าพี่ธีร์เจอประสบการณ์โดยตรงมา แต่นี่ก็คนละเรื่องกันปะ โยงเก่งไอ้ฟาย
“เจ้านายกูเป็นเกย์”
พี่แจ็คมึงจะขยี้ประเด็นนี้หาสิแตกหยังบักพากเจาะตับมึ๊งงงงงงงงง
“โอ้”
“คิคิคิ” พี่ธีร์หัวเราะอ้อนตีนอินเนอร์อนิเมะ เหมือนรอจังหวะนี้มานานเป็นชาติแล้ว
“หัวเราะหาพ่อ?”
“พ่อจ๋าาาาา พ่ออยู่ไหนนนนนน” ตุ้บตั้บกุมขมับกับความประสาทแดกของไอ้ธีร์ที่ก็บ้าจี้ไปกับคำด่าของไอ้เด็กกะโหลก
“ไม่มีทางอะ เจ้านายย้ำบ่อยมากว่าชอบเสียงกูเฉย ๆ คนเห็นแก่ตัวแบบนั้นมีแต่จะฟังเพื่อหลับ ไม่มีความหมายใด ๆ แอบแฝงอยู่แน่นอน พวกมึงเชื่อกู”
แหลมทุบโต๊ะม้าหินอ่อนย้ำความหนักแน่นของจุดยืนพลางกวาดสายตามองเรียงคน แต่ทั้งพี่ทั้งน้องกลับมองมาเหมือนไม่เชื่อว่าจะเป็นอย่างนั้น
*
( ทำไมถึงช้าล่ะครับ หอก็อยู่แค่เมืองเอก? )
“ไปกินหมูทะกับพี่ ๆ มาอะ นี่บอสกินข้าวยัง?”
( ผมไม่กินข้าวเย็น ถามทำไม? )
“ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงแล้วกัน ผมถามเพราะไม่รู้จะชวนคุยอะไร” มองคนในจอโทรศัพท์พลางปิดประตูห้อง บอสอาบน้ำใส่ชุดนอนแล้วเรียบร้อย และจากบรรยากาศรอบข้างพี่แกคงกำลังเคลียร์งานบนโต๊ะ จึงวางโทรศัพท์ไว้ห่างราว ๆ หนึ่งช่วงแขน
แหลมโยนกระเป๋าทิ้งลงพื้นแล้วเตะเข้ามุมอย่างแม่นยำ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วปล่อยให้บอสมองเพดานไปพลาง ๆ
( คุณดูหงุดหงิด )
“ประมาณนึงเลยอะ”
( ผมไม่ถนัดรับฟังปัญหาของใคร แต่มันคงไม่ดีนักถ้าคุณจะบำบัดผมด้วยอารมณ์แบบนี้ เพราะฉะนั้นผมจะปล่อยให้คุณระบายมันออกมาสักหน่อย )
“แค่บอกว่า ‘ระบายให้ผมฟังได้นะ’ ก็จบปะ ทำไมต้องทำให้ผมรู้สึกไม่ดีกับคำพูดบอสด้วยเนี่ย?” แหลมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องเพื่อให้คนที่เปิดกล้องคุยกันได้รู้ว่าเขาไม่พอใจมากแค่ไหน
( ผมแค่พูดความจริง หรือคุณชอบฟังคำโกหก? )
“ไม่มีใครชอบหรอก แต่บอสใช้คำพูดไม่ได้เรื่องโคตร ๆ เลยรู้ตัวปะ แล้วแบบนี้ใครจะอยากคุยด้วยนาน ๆ”
( คุณอยากวางสายแล้วเหรอครับ? )
“มาก อยากไปอาบน้ำ หรือทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คุยกับบอสอะ”
( ผมไม่ให้วาง )
“เออรู้ ถึงได้ถือสายอยู่นี่ไง ไหน อยากฟังเรื่องอะไร พูดมาดิ๊ วางปากกาแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงเลย ผมจะโซโล่แล้ว” เด็กหนุ่มถลกแขนเสื้อขึ้นตั้งหลักรอกล่อม แต่อีกฝ่ายแค่ละสายตาจากเอกสารบนโต๊ะมามองเขาสามวิ แล้วก็หันไปสนใจงานเหมือนเดิม
( ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่อยากได้รับการบำบัดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ เป็นอะไรก็พูดมาสิครับ หงุดหงิดที่ผมโทรมาทันทีที่คุณบอกว่าว่างแล้วหรือไง? )
“เปล่า ผมหงุดหงิดที่พวกพี่ ๆ แซวผม”
( เรื่อง? )
“เรื่องที่บอสเป็นเกย์ และผมกำลังจะโดนล่อซื้อ”
( ล่อซื้อ? มันคืออะไรครับ? )
“เหมือนโดนตะล่อมอะ”
( ก็แก้ข่าวซะสิครับ เหมือนที่คุณบอกให้ผมทำกับคนกลุ่มนั้นในร้านส้มตำ )
“ประชดเก่ง มันไม่เหมือนกันปะ พวกพี่ผมล้อไม่เลิกอะ ล้อแบบกวนตีน”
( ง้องแง้ง คุณเป็นเด็กอนุบาลหรือไงที่จะโมโหเพราะถูกล้อ? )
“ตอนกลางวันบอสก็โมโหนะ บอกไว้เผื่อลืม” แหลมยักคิ้วหลิ่วตาจงใจกวนประสาทคนในจอโทรศัพท์
( นั่นคืออาการไม่พอใจ แยกให้ออกสิครับ อายุคุณก็ยี่สิบต้น ๆ แล้ว )
“วันนี้เอาเรื่องอายุมาแซะผมสองครั้งละนะบอส”
( ทำไมครับเชร์ คุณจะงอนผมอีกคนเหรอ ผมยังไม่ได้พูดถึงเรื่องที่คุณเล่าให้พี่ ๆ ฟังว่าผมเป็นเกย์เลยนะ แจ็คเกี่ยวด้วยหรือเปล่าครับ? )
“ก็ว่าไป๊ พี่ผมจะนินทาเจ้านายได้ไง มันเป็นคนดีนะเว้ย”
( อย่าหยาบคายกับผม )
“บอสหยาบคายกับผมก่อน ถึงจะไม่ใช่คำพูดแต่เป็นการกระทำ แล้วก็สายตาตอนนี้ด้วย” แหลมชี้คนในจอโทรศัพท์ขณะสบตากัน ก่อนอีกฝ่ายจะถอดแว่นออกแล้วนวดหัวตา และมองกล้องอีกครั้งเพื่อทำให้เขาอิจฉาความหล่อโดยไร้เลนส์แว่นนั่น
( ผมแค่ปวดตาเพราะใส่แว่นทั้งวัน )
“ก็ไปนอนดิ”
( ผมรอคุณอยู่ ถ้าหลับเองได้ก็คงทำไปแล้ว )
“งั้นก็ไปขึ้นเตียง”
( อีโรติกแปลก ๆ นะครับ ถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองผมคงรู้สึกเหมือนถูกเชิญชวน )
“โชคดีที่ผมอยู่เมืองเอก ส่วนบอสอยู่...?”
( สาทร )
หลังจากได้ยินคำตอบ เด็กน้อยก็เดาะลิ้นพร้อมชี้นิ้วเพื่อย้ำระยะทาง
( ปกติคุณโดนพี่ ๆ แกล้งตลอดเหรอ? )
“เปล่าอะ ปกติผมเป็นคนแกล้งคนอื่น” คลานไปหยิบซองเยลลี่บนหัวเตียงแล้วฉีกกิน พลางมองความจริงจังของคนเป็นเจ้านายที่แยกประสาททำงานแล้วก็คุยกับเขาไปด้วย
( พอถูกเอาคืนก็เลยโกรธ... อืม เด็กจริง ๆ )
“แล้วผู้ใหญ่อย่างบอสอะทำไร บังคับเด็กอย่างผมช่ะ? จัดจ้านสุด”
( ผมจะไม่อธิบายเรื่องเดิมพร่ำเพรื่อ เอาล่ะครับ หยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าไปอาบน้ำ )
“ไร ก็ต้องปิดกล้องก่อนปะ บอสจะเข้าห้องน้ำกับผมแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย บอสชอบผู้ชายอะ”
( เชร์ ) อีกฝ่ายถอนหายใจแล้วส่งสายตาเอือมระอาทะลุออกมาผ่านจอโทรศัพท์ ( คว่ำโทรศัพท์ไว้บนซิงค์สิครับ ผมแค่อยากฟังน้ำจากฝักบัว ไม่ได้อยากเห็นตอนคุณก้มลงถูสบู่สักหน่อย )
“นั่น... พูดถึงสบู่ด้วย...”
( ... )
“...”
( ตลกดีนะครับ )
“อะไร?” เด็กหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังเคี้ยวเยลลี่อยู่ นี่โกรธพี่ธีร์จริงจังนะเว้ย วันนี้แกล้งแรงเกินไปอะ เอาแต่ล้ออยู่นั่นว่าจะโดนบอสล่อซื้อ ทำไมมันไม่เชื่อในความแมนของน้องวะ พอกลับมาถึงหอก็ต้องคุยกับบอสอีก อารมณ์นอยด์ยิงยาวเลย
( คุณเล่าว่าเคยเป็นพ่อสื่อจนพี่กับน้องในทีมคบกัน คุณเชียร์เขา บอกว่าไม่ได้เหยียดเพศ แต่คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณกำลังเหยียดผมเต็ม ๆ )
“มันไม่ใช่เหยียดปะ ผมไม่ชอบถูกล้อกับสิ่งที่ไม่ได้เป็นอะ มันเถียงไม่ขึ้น ผมไม่ชอบแพ้”
( เด็ก )
“เออเด็ก ก็ไม่ชอบอะ แต่ผมไม่ได้เหยียดที่บอสเป็นเกย์ปะ ผมเหยียดที่บอสนิสัยเสีย”
( เชร์ครับ ย้ำอีกครั้งนะว่าต่อให้ผมจะชอบเสียงคุณมากแค่ไหน แต่ผมก็อายุมากกว่าคุณ และผมก็เป็นเจ้าของบริษัทที่คุณฝึกงานอยู่ )
“เห็นปะ พอไม่โอเคก็เอาเรื่องนี้มาขู่ ทำไมอะ ถ้าบอสดีกับทุกคน หรือแสดงให้ผมเห็นว่าโอเค ผมก็ให้ความเคารพปะ ผมไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกคนนะบอส แต่ถ้าไม่พอใจจะไม่ให้ผมผ่านฝึกงานก็ได้ เอาดิ เอาเลย” แหลมเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ขู่ให้อีกคนเห็นว่าคนจริงเป็นอย่างไร ทั้งที่ลึก ๆ ก็เสียวดากอยู่ไม่น้อย ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้เข้าออฟฟิศเพราะโดนเชิญออกก็คงหน้าแห้ง เพราะบอสก็คนจริงไม่แพ้กัน
(ต่อด้านล่างนะคะ)
-
( ใช่ครับ ผมไม่เป็นมิตรกับคนอื่น ทำตัวแย่กับพนักงาน คุณคงฟังเรื่องผมไปบ้างแล้วจากพี่คุณ )
“ก็แค่เนี้ย ยอมรับความจริงบ้างมันไม่เสียหายหรอกบอส ก็รู้กันอยู่แค่สองคน ผมไม่ใช่คนที่จะเอาไปโพนทะนาหรอก” ประโยคหลังเริ่มแผ่วเพราะอีกฝ่ายวางปากกาลงแล้วคว้ามือถือเดินไปนั่งพิงกับหัวเตียง
( คุณคงเคยได้ยินเรื่องเพื่อนอีกสองคนของผม )
แหลมไม่ได้สวนกลับไปอย่างที่ทำมาตลอดหลายนาทีก่อนหน้านี้ เขาฉุกคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าควรเอาไงกับเรื่องที่ฟังจากพี่แจ็คมา และพี่มันก็ย้ำว่าห้ามเล่าให้ใครฟังต่อเด็ดขาด ซึ่งการทำแบบนั้นมันอาจส่งผลถึงการงานซึมเศร้าแมนได้
“นิดหน่อยอะ บอสโกรธไหม?” เพราะถ้าปฏิเสธ อีกฝ่ายก็คงไม่เชื่ออยู่ดี “ผมอ่านจากในเน็ตมา ก็เลยถามพี่แจ็คนิดหน่อยอะ ไม่ได้รู้ลึกอะไร แล้วก็ไม่ได้สนใจด้วย”
( ผมทำให้พวกเขาออกไปเอง )
“...”
( เพราะนิสัยที่ผมเป็นจนถึงทุกวันนี้ ใช่ครับ ผมเป็นคนนิสัยไม่ดีอย่างที่คุณบอก แล้วก็เป็นเพศที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ปลอดภัย )
“เดี๋ยว ๆ ทำไมอย่างหลังเหมือนตัดพ้ออะ ไม่น้อยใจดิ ถ้าต่อไปนี้คุยกันดี ๆ โดยไม่ต้องแซะ ผมก็เป็นน้องรักบอสได้นะเว้ย” แหลมพูดอย่างจริงใจ คนเราเคยร้ายแค่ไหนมันก็เปลี่ยนกันได้!!!
( น้องรัก? กับคนที่คุณเหยียดเพศเนี่ยนะ? )
“ก็บอกว่าไม่ได้เหยียดไง” แหลมจิ๊ปากอย่างหัวเสีย เล่าไปแล้วไงโว้ยว่าที่หงุดหงิดเพราะเถียงไม่สู้เชี่ยพี่ธีร์
( งั้นถ้าไม่เหยียดก็ลองมาคบกันดูไหม? )
“หะ?”
( จะได้รู้ว่าผมจะนิสัยเสียกว่าเดิม หรือว่าเปลี่ยนไปในทางที่ดีได้เพราะคุณ )
“เดี๋ยว ๆๆ อันนี้มันเกินเหตุไปหน่อยไหมบอส เรากำลังคุยเรื่องผมหัวร้อนเพราะเถียงไม่สู้พี่ในทีม แล้วก็เรื่องนิสัยเสียของบอส ล่าสุดคือเรื่องเพื่อนสองคน”
( ผมจำได้ครับ )
“แล้วอยู่ ๆ มาชวนคบกันคือไร โดนป้ายยามาเหรอ?!!” เด็กหนุ่มมองคาดโทษคนในสายที่ยังคงทำหน้านิ่งไม่สะทกสะท้านใด ๆ เหมือนการชวนผู้ชายคบเป็นเรื่องปกติเหมือนขอน้ำปลาพริกจากแม่ค้าร้านข้าว
( การคบกันทำให้สนิทกันง่ายขึ้นนะครับ )
“ใจเย็นนะบอส เราเพิ่งคุยกันแค่วันที่สอง มองนิ้วผมนะ นี่หนึ่ง อันนี้สอง” แหลมชูนิ้วโป้งกับนิ้วชี้
( สัญลักษณ์ตัว L ถ้าไม่แสดงออกว่าเหยียดเพศ ผมคงคิดว่ากำลังถูกบอกรักอยู่ )
“ก็แย่ละ แค่นี้ก็โยงเหรอ?”
( ผมแค่อยากให้บรรยากาศผ่อนคลาย เพราะตอนนี้คิ้วคุณมันขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นเงื่อนอยู่แล้ว )
“อย่างบอสรู้จักคำว่าผ่อนคลายด้วยเหรอ ถ้ากดดันจนเส้นเลือดสมองแตกก็น่าเชื่ออยู่” เด็กหนุ่มเบะปาก
( จริงครับ เราเพิ่งคุยกันสองวัน แต่คุณซีเรียสกับเรื่องเวลาสินะ โอเคครับ งั้นพรุ่งนี้ผมจะเข้าออฟฟิศ คุยกันเยอะ ๆ เจอหน้ากันบ่อย ๆ คุณจะได้ลืมเรื่องเวลาไป -- สิบโมงเข้าไปรอผมที่ห้องด้วยนะครับ )
“ไม่ดิไม่ ไม่เอา ใครจะไปรอเจอในห้องบอสอะ บ้าปะ ผมจะวางสายแล้ว” คนถูกไล่ต้อนเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ปกติเคยเป็นฝ่ายเต๊าะสาวตลอด พอโดนเองถึงกับล้มทั้งยืนเลยแม่มึงเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
( ถ้าคุณวางผมจะขับรถออกไปหาคุณถึงห้อง )
“มาแล้วไง ผมไม่เปิดประตูให้บอสก็ยืนแห้งอยู่หน้าหอผมปะ?”
( ผมจะบอกรปภ.ว่าผมเป็นเจ้าของบริษัทที่คุณฝึกงานอยู่ และผมมาตามเอาของที่คุณขโมยไป )
“สร้างเรื่องเก่งขอแค่ให้ได้สิ่งนั้นมาว่างั้น? ไม่เอานะเว้ยบอส ห้ามมาเด็ดขาด ไม่งั้นผมเตะไข่แตกอะเอาดิ” แหลมงัดขาสั้น ๆ ขึ้นมาระดับจอ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มขำเหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุก
( ผมจะรอคำตอบพรุ่งนี้ ถ้าคุณไม่ได้เหยียดเพศอย่างที่ว่าจริง ๆ การคบกันตั้งแต่วันนี้แล้วค่อยเลิกตอนปีใหม่ก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอกใช่ไหมครับคนเก่ง? )
“ขี้แซะ เหยียดไม่เหยียดมันเกี่ยวอะไรกับการเป็นแฟนบอสอะ บอสไม่ได้ชอบผมไม่ใช่ไง หรือว่าเป็นพวกปากแข็งแล้วทำเป็นสร้างสถานการณ์ ต้องใช่แน่ ๆ”
( ตอนนี้ยังครับ แต่ในอนาคตไม่แน่ )
“อย่าเลยน่า ชอบผมก็บอกว่าชอบสิ”
( เริ่มต้นจากคำว่าอยากกำราบแล้วกันครับ )
“ฝันเอาเด้อ พอรู้ว่าบอสมีแผนแบบนี้ผมวางสายดีกว่า เพราะยังไงบอสก็คงให้ผมฝึกงานผ่านอยู่แล้วอะสภาพงี้ โถ... ที่ตามไปร้านส้มตำก็เพราะทนคิดถึงผมไม่ได้สินะ จุดเริ่มต้นจากเสียงแท้ ๆ คงชอบผมมากเลยดิ?”
( ตามสบายครับ ถ้าคบกันแล้วก็หลงตัวเองได้เต็มที่ )
“เอางี้ เปิดอกแบบแมน ๆ คุยกันเลย บอสเหงาใช่ปะ?”
( นิดหน่อยครับ )
“แบบนี้แสดงว่ามาก” เด็กหนุ่มเลียริมฝีปาก ขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าจะหาทางออกให้อีกฝ่ายอย่างไร เพราะเถียงไปก็สู้ไม่ได้ เหมือนโดนหลอกด่าตลอดรายการ หนำซ้ำพี่แกตั้งท่าจะวาร์ปมาหาอย่างเดียวเลย ต้องค่อย ๆ ตะล่อมก่อน “ผมไม่ได้เหยียดเพศจริง ๆ นะบอส คือผมโอเคกับเกย์อะ ผมเคยเห็นคนในทีมแอบจูบกันมาแล้ว”
( รู้สึกยังไงบ้างครับ? )
“ก็ตกใจแต่ก็เข้าใจ มันก็เรื่องปกติปะ แฟนกันจูบกัน ผู้ชายสองคนก็คน”
( ถ้าคิดอย่างนั้นแล้ว คุณไม่อยากรู้เหรอว่าผู้ชายสองคนนั้นรู้สึกยังไง มันจะแตกต่างกับตอนคบผู้หญิงไหม? )
“ผมไม่ใช่คนอยากรู้อยากเห็นทุกเรื่องน่ะบอส ขอบคุณสำหรับคำแนะนำน้า” ปกติเป็นคนถูกท้าแล้วตกลงทันที แต่ตอนนี้ไอ้แหลมต้องมีสติมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่าเพราะคู่ต่อสู้คือบอส
( กลัวโดนรุ่นพี่ล้อสินะ )
“ถ้าบอสเห็นมันก็จะเข้าใจผมเองแหละ”
( หมายถึงคนชื่อธีร์หรือตุ้บตั้บล่ะครับ เพราะผมคิดว่าแจ็คคงไม่ใช่คนอย่างนั้น )
“เดี๋ยว ทำไมรู้จักชื่อ?” แหลมขมวดคิ้ว
( ผมแอบเอาชื่อทีมคุณไปเสิร์ชในกูเกิ้ลมานิดหน่อย )
“นี่ชอบขนาดไปหาข้อมูลเลยเหรอ โหบอส... เห็นนิ่ง ๆ ก็เอาเรื่องเหมือนกันนะเราอะ” เด็กหนุ่มหรี่ตายิ้มอย่างผู้ชนะ ถึงจะเถียงไม่ค่อยสู้ แต่อย่างน้อยไอ้แหลมก็ชนะเพราะเป็นฝ่ายถูกชอบโว้ย!!!
( ผมแค่อยากรู้ว่าสิ่งแวดล้อมรอบตัวคุณเป็นยังไง อะไรที่หล่อหลอมให้คุณเป็นเด็กซน ๆ อย่างนี้ )
“บอกว่าอย่าใช้คำแบบนั้น”
( ปากที่ชอบพูดคำหยาบของคุณก็น่าบีบเหมือนกัน ดื้อนัก )
“ทำไมต้องพูดอะไรแบบนี้ด้วยอะ บอสกำลังทำให้ผมเดินถอยหลังมากกว่าจะเดินเข้าใส่นะรู้ปะ?” โดนไล่ต้อนหนักจนหลังติดกำแพงแล้วโว้ย จะปีนหนีก็ไม่ได้เพราะดูทรงแล้วด้านหลังน่าจะเป็นกำแพงเมืองจีน
( ถ้าคุณอายพี่ ๆ ก็ไม่ต้องบอกให้คนอื่นรู้ก็ได้นี่ครับ )
“ทำไมบอสอยากคบกับผมขนาดนี้อะถามจริง?”
( ผมไม่ชอบคนขี้โวยวาย ไม่ชอบคนเถียงเก่ง ไม่ชอบคนพูดคำหยาบ แล้วคุณก็เป็นศูนย์รวมทุกอย่างที่ผมไม่ชอบ แต่คุณมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมสนใจมากก็คือเสียง เรื่องนี้ผมไม่โกหก ผมชอบเสียงคุณมาก แม้แต่เรื่องไร้สาระที่ผมคิดว่าน่ารำคาญ แต่ผมกลับอยากนั่งฟังไปเรื่อย ๆ )
“อันนี้เรียกสารภาพรักได้ปะ ใจง่ายนะเราอะ”
( ถามเอาความจริงก็ตอบตามความจริงครับ )
“บอสไม่มีคู่ขาเหรอ คนที่คั่ว ๆ กันอยู่ไรงี้อะ”
( คุณหมายถึงคนที่ผมนอนด้วยเป็นครั้งคราว? )
“ใช่ มีปะ?”
( มีครับ )
“แล้วทำไมไม่คบกับคนนั้นอะ ยังไงก็มีกลุ่มเป้าหมายเดียวกันอยู่แล้ว” งง หรือเปลี่ยวอยากได้แฟนที่กล่อมให้หลับได้ งี้ไม่โทรหาแม่อะบอส
( ถ้าผมอยากเป็นแฟนเขา แล้วผมจะชวนคุณทำไมเหรอครับเชร์ คิดสิครับ อายุคุณ -- )
“ก็ยี่สิบต้น ๆ แล้ว” แหลมพูดตัดบท และคุณที่ถูกรู้ทันก็อมยิ้มก่อนจะหยิบแว่นขึ้นมาใส่อีกครั้ง หงุดหงิดโว้ย!!! มีความสุขมากปะ?!!!
( เรียนรู้เร็วดี น่าสนใจ )
“อะไรอีก?”
( คุยกันสองวันก็จริง แต่คุณก็ดักทางผมได้เร็วกว่าที่คิด ผมชอบคนที่จะหยุดผมได้น่ะ )
“คนเก็บเงินทางด่วนไหมบอส?” ถ้าพี่แกสวนกลับว่า ‘ผมใช้ Easy Pass ครับ ไอ้โง้ว’ มุกนี้จะเขินทันที
( คุณชอบพูดจาไร้สาระ แต่มันก็ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น )
“ส่วนผมก็หงุดหงิดอยู่ทางนี้”
( อย่าคิดมากเลยครับ นี่มันปีไหนแล้ว ถ้ามัวแต่ยึดติดว่าคุยกันสามสี่เดือนค่อยคบก็เสียเวลาไปเปล่า ๆ ผมบอกเจตนาที่จัดเจนแล้วว่าอยากคบกันถึงปีใหม่ ลองคุยกับคนประหลาด ๆ แบบคุณดูสักครั้งคงไม่เสียหายอะไร ส่วนคุณก็จะได้รู้ตัวด้วยว่าเหยียดเพศจริงหรือแค่พยายามพูดให้ตัวเองดูดี )
“หลอกด่าตลอด เอางี้ปะ ถ้าชอบเสียงผมมาก เดี๋ยวผมจะเป็นแฟนกับบอสทางเสียงให้”
( คุณหมายถึงเซ็กส์โฟนน่ะเหรอ? )
“ก็แย่ละ ผมแค่กวนตีนปะ เซ็กฟงเซ็กโฟนอะไร ผมหมายถึงแฟนแบบ ASMR เว้ย บอสจะเอา Role-play Boyfriend แบบไหนเดี๋ยวจัดให้เลย วันจันทร์เอาแบบคนขี้อ้อน วันอังคารเป็นคนขี้อาย วันพุธเป็นคนถ่อย ตบตีดุ ๆ ก็ย่อมได้ ขอรีเควสมา” แบบนี้จะเยียวยาบอสได้ปะวะ แหลมคิดในใจระหว่างความหล่อแสนงี่เง่าของคนในจอโทรศัพท์
( ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ที่พูดมาก็น่าสนใจดี ตกลงครับ ผมจะเป็นแฟนกับเสียงของคุณตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ผมโอเคกับบทจันทร์ถึงพุธ ส่วนพฤหัส ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ผมขอแฟนแบบอีโรติก คุยเรื่องลามกกันจนกว่าผมจะหลับ ตกลงตามนี้นะครับ )
“เดี๋ยว ๆ ผมหยอกเล่นปะเฮ้ย ใครจะไปคุยเรื่องแบบนั้นกับ – โว้ยยยยยยย!!!” จะพูดว่า ‘ผู้ชาย’ ก็ไม่ได้อีกเดี๋ยวหาว่าเขาเหยียด!!!
( ผมจะวางสายให้คุณไปอาบน้ำ หลังจากนั้นจะไปทำอะไรก็ตามใจเลยครับ เดี๋ยวผมจะไปเคลียร์งานต่อแล้วก็จะหาวิธีนอนเอง ส่วนพรุ่งนี้... )
“บอส ใจเย็นก่อน หายใจเข้าลึก ๆ โดนตัวไหนมาเนี่ย?” แหลมมองคนในจออย่างอ่อนใจ เชี่ยเอ๊ย บอสแม่งเอาจนได้ ทำไมเป็นคนแผนสูงงี้วะ?!!!
( พรุ่งนี้ตอนสิบโมงผมคงได้เห็นหน้าแฟนใหม่รออยู่ในห้องทำงานนะครับ )
To be continued
อ้าว ยังเนี่ยบอส มัดมือชกแบบนี้เด็กกะโหลกถึงกับดริ๊ฟท์ลงคลองเลยนะ
#เปิดฝักบัวแล้วเงยหน้าขึ้นเหมือนพระเอกMV
-
ไอ้แหลมผลาดแล้ว 555555
-
โอ๊ยอิเชร์เอ๊ยยยยแกพลาดมากทั้งๆที่นำตั้งหลายแต้ม :serius2:
ส่วนคุณบอสก็โคตร aggressive รุกได้โหดสัสมาก :a5:
โทษนะคะซิสไม่เห็นเรื่องนี้พึ่งวันนี้ตามมาจากเรื่องธีร์แอนด์น้องเด๋อนะคะซิส :hao7:
-
:ling1: แอบเห็นคนเนียน หนึ่งอัตรา ลูกล่อลูกชน เยอะเหลือเกินนนนน
-
ว่าแล้ว บอสต้องมีแผน น้องเชร์ใจดีนักเลยได้แฟนมา1eaแบบงง ๆ
-
โอ๊ยยยยยยยยเขินบอสสสสสสสสส เชร์ยอมๆไปเถอะยังไงก็ไม่รอด555555555
-
รวบหัวรวบหาง มัดมือชกเด็กกะโหลกได้แบบดิ้นไม่หลุด
-
บอสสสส ลูกล่อ ลูกชน เพียบ
เป็นตาแก่หลอกเด็กไปด้ายย :hao7:
-
โดนล่อซื้อจนได้สินะ :hao3: :hao3:
-
โหย....ขนาดพี่แหลมยังไปไม่เป็น บอสนี่ไม่เบาเลย 5555+
รอวันที่แฟนจะเจอกันคร้าบบบบบ มาอัพไวๆน้า
:pig4:
-
บอสลื่นยังกับปลาไหลเชียว
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องแหลมตกหลุมบอสเข้าให้แล้ว :laugh:
-
นุ้งแหลมตายแน่ๆเลยค่ะเพราะบอสเค้าเอาจริงแล้ว :katai3:
-
บอสรุกเร็วมากกกก มายบอสสส :katai2-1:
-
นี่บอสบริษัทเกมหรือหัวหน้าหน่วยจู่โจม?
แหลมเอ๊ย.....เดี๋ยวพี่กรวดน้ำไปให้นะ :laugh:
-
เนี่ยอะ ล่อซื้อของจริง บอสแพรวพราวมากค่าาาาาา 55555555555555
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 05
ฉากในละคร (PART1/2)
“ลิปตัวใหม่สวยปะ เพิ่งเข้าไทยเมื่อวานเลยนะแก”
“ก็สวยนะ แต่มันก็แค่เปลือกนอก เพราะที่สุดแล้วสิ่งสำคัญมันอยู่ที่ภายในต่างหาก” หนุ่มแว่นตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยขณะมองความสวยจอมปลอมบนใบหน้าหญิงสาวในชุดนักศึกษา
“หะ?”
“คนเราหลงใหลกับสิ่งปรุงแต่งจนมองข้ามความงดงามจากภายใน จนลืมไปว่าพอตายไปแล้วกายหยาบก็มอดไหม้เป็นเศษเถ้าธุลี”
“โอ๊ยอีหก แดกหนังสือคำคมมาเหรอ แค่ตอบว่าสวยหรือไม่สวยมันยากมากหรือไง?”
“เราแค่พูดความจริงถึงสัจธรรมของมนุษย์ เปิดใจยอมรับมันสิแป๋วแหวว แล้วเธอจะไม่เจ็บปวดกับความสวยปลอม ๆ อีก”
“เออเรื่องของแกเหอะ ไปถามไอ้เชร์ดีกว่า”
หญิงสาวถอนหายใจหน่าย ๆ พลางกวาดสายตาหาเพื่อนอีกคนที่พอจะคุยกันได้มากกว่าเจ้าพ่อคำคม แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอทั้ง ๆ ที่ปกติจะมองเห็นง่ายมากที่สุดเพราะสีผม แต่เพียงชั่วอึดใจเท่านั้นเธอก็พบเพื่อนหน้าลูกครึ่งที่กำลังเดินชิดผนังเข้ามาด้วยท่าทางแปลก ๆ ถ้าไม่บอกว่าเป็นเด็กฝึกงาน ไอ้หัวสีสว่างโดยธรรมชาตินั่นคงดูเหมือนนักศึกษาที่เมาค้างจากเมื่อคืนจนไม่ได้กลับบ้านแต่ก็หน้าด้านมาฝึกงานต่อ
“เป็นไรอะเชร์?”
“แป๋ว!” คนถูกจับได้ทำตาโตก่อนจะหันซ้ายขวา ดูว่ามีใครกำลังมองอยู่หรือไม่ แล้วก็ลากแขนเพื่อนหุ่นไซส์เอสเข้าไปในครัวออฟฟิศพลางชะโงกหน้าออกไปเช็กความเรียบร้อยอีกครั้ง
“อะไรของแกวะ?”
“บอสมายัง?”
“ยังอะ ถามทำไม บอสจะมาอีกเหรอ ไหนเจ๊ดาวบอกว่าเข้าแค่อาทิตย์ละครั้งไง นี่ก็สองแล้วนะ” แป๋วแหววตาโต ล่กไม่แพ้คนตรงหน้า
เธอยังจำเหตุการณ์เมื่อวานได้เป็นอย่างดี ตอนที่บอสมาถึงแล้วถามหาพี่แจ็ค แต่พอไม่มีใครรู้ก็ถูกเหวี่ยงทางสายตา แล้วบ่นปิดท้ายว่า ‘ไม่เคยพึ่งพาได้ยังไง วันนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น’ พวกพี่ ๆ ถึงกับหน้าชาไปเลย
“ตอนนี้ยังไม่มา แต่อีกเดี๋ยวคงมาแน่ พูดแล้วก็เสียวสันหลังฉิบ ว่าแต่พี่แจ็คเข้าประชุมกับพวกพี่ ๆ คอนเซ็ปต์อาร์ตติสท์แล้วช่ะ?”
“ใช่ น่าจะครึ่งชั่วโมงแล้วมั้ง ว่าแต่แกเป็นอะไรถามก็ไม่ตอบ”
“คืองี้แป๋ว” แหลมเลียริมฝีปาก จับหัวไหล่เพื่อนคนสวยทั้งสองข้างพร้อมมองอย่างจริงจัง “เอาแบบม้วนเดียวจบเลยนะ มาแกล้งเป็นแฟนให้หน่อยดิ”
“ตีนเถอะเชร์ ตลกเหรอ?”
“เฮ้ยแป๋ว นี่จริงจัง ใครจะเอาเรื่องคอขาดบาดตายมาล้อเล่น” การขอคบผู้หญิงที่โบกเครื่องสำอางหนากว่าปูนมันไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดได้ทุกวันนะ
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ ๆ อยากให้แกล้งเป็นแฟน ทีตอนเราจีบล่ะเสือกไม่เอา” หญิงสาวเบ้ปาก เคยเอานมดันแขนก็แล้ว บอกว่าอยู่บ้านคนเดียวก็แล้วแต่ไอ้บ้านี่ก็บอกว่าขอจบเกมก่อนแล้วจะมาหา แต่ผ่านไปสามวันเกมก็ยังไม่จบ ไม่รู้ว่าต้องเล่นถึงชาติหน้าไหมถึงจะนึกได้ว่ามีคนรออยู่
“มันมีเหตุด่วน เหตุร้าย อยากให้แป๋วกุ๊กกิ๊กกับเราต่อหน้าบอสหน่อย”
“แกจะบ้าเหรอ ขืนทำแบบนั้นได้โดนด่าพอดี นี่ที่ฝึกงานนะ เดี๋ยวก็ไม่ผ่านทั้งคู่หรอก ว่าแต่ลิปสีนี้เป็นไง น่าจุ๊บไหม?”
“ถ้าตอบว่าน่าจุ๊บโคตร ๆ จะยอมเป็นแฟนปลอม ๆ ให้ปะ?” เด็กหนุ่มเบะปากทำตาปริบ ๆ แบบที่สาว ๆ ชอบ แต่แป๋วแหววเคยเห็นมาเป็นล้านครั้งแล้ว จึงไม่ใจอ่อนง่าย ๆ
“ไปขอให้คนอื่นช่วยแล้วกัน”
“ในบริษัทนี้แป๋วแหววสวยสุดละ” พอเห็นเพื่อนจะเดินออกไปจึงรีบดักไว้
“ตอแหล”
“เฮ้ยพูดจริง บอกเลยว่าพี่ตาวที่เขาแย่งกันจีบก็ยังน่ารักสู้แป๋วไม่ได้”
“อันนี้ก็ตอแหล”
“เอ้า! หน้าก็เป็นแบบนี้ทุกวันต่อให้โบกสี TOA ทั่วปากก็ไม่เห็นความแตกต่างอยู่ดีปะ – โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
“ไม่กวนตีนไม่ได้เลยใช่ไหมห๊า?!!!” เด็กสาวฟาดมือใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด
“โอ๊ยยยยยยย ดะ -- เดี๋ยว เมื่อกี้หยอกเล่นเฉย ๆ แป๋วแหว๊ว!!!” แหลมพยายามปกป้องตัวเองจากฝ่ามือมารที่กระหน่ำลงมาไม่ยั้ง ตัวก็แค่นี้แต่แรงอย่างเยอะ หนำซ้ำยังลงหมัดเหมือนอยากบอกให้รู้ว่าช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตเคยใช้ไปกับยิมซ้อมมวย
“ทำอะไรกัน ส่งเสียงเอะอะโวยวายดังออกไปข้างนอก ไม่มีงานการทำหรือไง?” เด็กฝึกงานทั้งสองถอยหลังหนึ่งก้าวพร้อมยกมือไหว้รุ่นพี่อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน หงอจนตัวแทบเหลือสองนิ้วเพราะสายตาพิฆาตที่โหดสัสยิ่งกว่าแป๋วแหววสิบคนอีก
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษค่ะ...”
“ไปทำงานกันได้แล้ว”
“ครับ” อันที่จริงก็ไม่ได้ชอบเล่นเป็นเด็กอะไรขนาดนั้น แต่วันนี้แหลมต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ ถึงจะเป็นวิธีที่โคตรแก้ผ้าเอาหน้ารอด แต่อย่างน้อยมันก็อาจมีเปอร์เซ็นต์รอดจากความเอาแต่ใจของบอสได้ถ้าเกิดแป๋วแหววยอมช่วย และแน่นอนว่าบาปที่ก่อกับนางไว้ตั้งแต่ปีหนึ่งได้ส่งผลแล้ววันนี้
“พี่หมายถึงแป๋วแหวว ส่วนเชร์อยู่นี่ก่อน”
“ผม... คนเดียว...?” เด็กหนุ่มชี้หน้าตนเองพลางมองตามเพื่อนหวังขอความช่วยเหลือ แต่แม่นางก็ย่องออกไปเงียบ ๆ แถมยังหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้อีก ขอบใจน้า
“มาสาย... สิบห้านาที?” สาวใหญ่มองนาฬิกาข้อมือพลางเลื่อนสายตาขึ้นมาคาดโทษเล็ก ๆ ให้ไอ้แหลมรู้ชะตาชีวิตว่าก่อนจะเจอ Last Boss ตอนสิบโมง ก็ต้องผ่านด่าน Mini Boss ไปให้ได้ก่อน
“คือผมไม่สบายน่ะครับ ตอนแรกว่าจะลาแล้วแต่ --”
“ฝึกงานวันที่สามก็จะขอลางั้นแล้วงั้นเหรอ?” ทั้งเสียงและสีหน้าพี่แกตอนนี้ทำให้นึกถึงยายที่บ้านเลย โมโหอะไรมาไหนบอกน้อง เมื่อเช้าร้านเต้าหู้เจ้าโปรดหยุดเพราะฝนตกเลยหัวร้อนเหรอ...
“ผมป่วยจริง ๆ พี่ ตัวนี่ร้อน --” ยังพูดไม่ทันจบหน้าก็หงายจนเกือบเงิบเพราะถูกอุ้งมืออวบ ๆ ตบกลางหน้าผากเข้าให้ วูบนึงนึกว่าวิญญาณกระเด็นออกไปแล้วถ้านี่เป็นด็อกเตอร์สเตรนจ์
“ร้อนตรงไหนมิทราบ เย็นเหมือนศพเดินได้ เห็นนี่ไหม มันเรียกว่าเหงื่อ” สาวใหญ่แบมือให้ดู เขาจึงเอาแขนเสื้อเชิ้ตเช็ดให้อย่างรู้งาน
“มันเป็นเหงื่อที่ขับออกมาหลังจากกินยาลดไข้ไงพี่ ส่วนที่ตัวผมมันเย็น ๆ ก็เพราะแอร์ออฟฟิศ”
“อ๋อเหรอ?”
“จริงพี่ ผมไม่ใช่เด็กขี้โกหกอยู่แล้ว แค่ก ๆ” แกล้งกระแอมไอให้สมบทบาท ทำเป็นกลืนน้ำลายยากแล้วช้อนตามองคนโหดเพื่อขอความเห็นใจ ที่มาสายก็เพราะตั้งใจว่าจะลางานหนีบอส แต่พี่แจ็คก็โทรอัดหน้าไม่หยุด
“แล้ว?”
“แต่พอผมคิดได้ว่าไม่ควรลา ก็เลยพาร่างพัง ๆ ออกมา แต่ระหว่างทางนึกขึ้นได้ว่าอาจเป็นตัวแพร่เชื้อให้คนในออฟฟิศก็เลยแวะเซเว่นซื้อหน้ากากปิดปาก ทีนี้ผมขึ้นวินมอไซค์อีกรอบ จับเอวพี่วินแน่นเพราะกลัวจะสลบไปโดยไม่รู้ตัวเพราะพิษไข้ แต่จังหวะที่หน้าผมแหงนขึ้นเพราะโต้ลม ผ้าปิดปากที่ซื้อมาก็ปลิวหายไปไหนก็ไม่รู้ ผมก็เลยอยู่ในสภาพแบบนี้อะครับพี่ แค่ก ๆ”
“เล่นเกมจนดึกก็ยอมรับมาตรง ๆ” พอรู้ว่าเป็นรุ่นน้องคนสนิทของไอ้แจ็คก็ยิ่งต้องจับตามอง ถึงเด็กคนนี้จะนิสัยแตกต่างจากหมอนั่น แต่ก็ดูท่าจะไว้ใจไม่ได้เหมือนกันทั้งคู่
“โน้ววว ถ้าพี่รู้จักช่องผม พี่จะรู้เลยว่าเมื่อคืนผมไม่ได้สตรีมเลย ไม่เชื่อลองเช็กได้เลยนะครับ” คราวนี้พูดจริงหนึ่งอย่าง เมื่อคืนไม่ได้เล่นเกมใด ๆ ทั้งนั้นเพราะโทรไปปรึกษาพี่แจ็คอยู่หลายชั่วโมงแล้วก็นอนเวลาไล่เลี่ยกัน
“อย่าคิดว่าทำตัวเด่นจนบอสสนใจแล้วจะข้ามหัวพี่ยังไงก็ได้นะ ทำอะไรหัดเกรงใจกันบ้าง พี่อยู่ที่นี่มานานแล้ว” หญิงร่างท้วมเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนคนถูกขู่ต้องโยกตัวเอนหลังพร้อมพยักหน้าหงึกอย่างคนไม่สู้ ถ้ากล้างัดก็เกินคนแล้ว ถูกต่อยหมัดเดียวน่าจะปลิวทะลุไปถึงแกนโลกชั้นที่เก้าสิบเจ็ด
“ไม่มีทางที่ผมจะทำอย่างนั้นแน่สาบานได้เลย”
“ทำอะไรกันอยู่?”
เสียงนรกมาแต่มาพร้อมความเย็นยะเยือก แหลมทำตาเหลือกค้างอยู่ท่านั้นก่อนจะชำเลืองมองไปตรงทางเข้าห้องครัวโดยที่ร่างกายไม่ได้ขยับแม้แต่นิด ไอ้ฉิบห๊ายยยยยยยย ไหนบอกว่าจะมาสิบโมงไง นี่เพิ่งแปดโมงเองไหม ทำไมรีบ?!!!
“อะ... สวัสดีค่ะบอส”
รู้สึกเหมือนร่างกำลังจะแตกร้าวราวกับถูกสาปเป็นน้ำแข็ง
“ครับ” เจ้าของสูทสีครีมพยักหน้าเล็กน้อยขณะที่อีกคนยกมือไหว้ โห มองด้วยตาก็รู้เลยว่ายังไงบอสก็เด็กกว่า อย่างน้อยก็ควรยกมือไหว้กลับหน่อยไหม ให้คนอายุมากกว่ายกมือไหว้งี้เดี๋ยวก็ตายไวหรอก
“น้องเขามาสายไปครึ่งชั่วโมง ฉันก็เลยตักเตือนนิดหน่อยน่ะค่ะ” คนถูกสร้างงานสร้างอาชีพถึงกับทำตาโตอ้าปากหวอ เดี๋ยว ๆ สิบห้านาทีไงเจ๊ ไม่ต้องคูณสองเวลาให้ก็ด้ายยยยยยยย
“มาสาย?” คราวนี้สายตาเพ่งเล็งมาทางเขาแล้ว ดากแหกแน่บักแหลมเอ๋ย
“แค่ก ๆ” ดั่งใครกล่าวไว้ว่า ‘สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร’ เด็กลูกครึ่งยังคงเล่นละครไม่หยุด และจากที่เห็นด้วยตาก็เชื่อว่าทั้งเจ๊โหดและบอสคงไม่เชื่อ
“คุณไม่สบายเหรอครับเชร์?”
“ใช่... เมื่อคืนผมลืมปิดประตูระเบียง ทีนี้ไอฝนสาดเข้ามาตอนหลับ ตื่นเช้ามาก็ทรุดเลย แค่ก ๆ” แกล้งทำเสียงแหบลงอีก ทั้งที่รู้ว่าถูกจับตอแหลได้แล้ว แต่มันหยุดไม่ได้... ขึ้นหลังเสือแล้วลงยาก แถแล้วต้องไปให้สุด
“แต่นั่นก็ไม่ข้ออ้าง --”
“เดี๋ยวผมจัดการเอง”
รู้สึกเสียวสันหลังไล่ไปจนถึงข้อพับขา แหลมเหลือกตามองเจ้าของเสียงทุ้มต่ำก่อนจะส่ายหน้ารัว ๆ อย่างไม่เห็นด้วย อย่างน้อยก็นึกถึงความดีความงามที่เคยทำคลิปเป็นสิบ ๆ ในยูทูปบ้าง แต่เด็กฝึกงานก๊อง ๆ ที่พี่ตั้บเปรียบเทียบน่ะหรือจะสู้ความเอาแต่ใจของบอสได้ เพราะสุดท้ายไอ้แหลมคนนี้ก็โดนลากออกไปท่ามกลางสายตาพีเพิ่ลมากหลายเหมือนดอกเห็ด
เจ็ทเคร็ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เดี๋ยวบอสเดี๋ยว ให้ผมเดินเองดีกว่านะ ระหว่างนี้เราจะได้คุยกันไปด้วยไงว่าผมชอบกินส้มตำเพราะอะไร นี่บอสยังไม่ได้จัดกาแฟตอนเช้าใช่ปะ เดี๋ยวผมแว๊นไปเดอะมอลล์ให้เอาไหม แต่ตอนนี้ห้างคงยังไม่เปิดอะเนอะ งั้นเอางี้ ผมจะวิ่งไปซื้อกาแฟถุงกระดาษปากซอยให้ เพราะงั้นบอสปล่อยผม – เชี่ยเอ๊ย... ใจเย็นก่อนดิเฮ้ย!” แหลมพยายามพูดเบา ๆ แล้ว แต่ดูเหมือนบอสจะไม่ได้แคร์เสียงครวญจากหลุมศพเลยแม้แต่น้อย ผู้ชายตัวใหญ่แรงควายยังคงกระชากลากดึงเขาไปตามทางซึ่งจุดหมายก็คงไม่พ้นห้องทำงานตัวเอง
แหลมพยายามยื้อไว้เหมือนตอนป.หนึ่งที่แม่พาไปส่งโรงเรียน เขาไม่ยอมก้าวข้ามผ่านประตูเพราะอ้างว่าคิดถึงบ้านไม่อยากจากแม่ไปไกล แต่ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนไง มันคือบริษัท PHENOMENAL และบอสก็ไม่ใช่แม่แต่ก็เฮี้ยนพอกัน
“บอส ผมไหว้ล่ะ” เบากว่านี้ก็ใช้ภาษามือแล้ว ห่าคั่วมึงเอ๊ย สายตาที่มองมาตอนนี้ไม่มีความปกติธรรมดาแฝงอยู่เลย พวกพี่ ๆ ที่ร่วมปาร์ตี้โต๊ะส้มตำด้วยกันเมื่อวานยิ่งแล้วใหญ่ มีความห่วงหาไว้อาลัยแถมโบกมือให้อีก ฟ้าคคคคคคคคคคคคค
“เด็กฝึกงานที่ดีควรมาถึงก่อนคนอื่น ไม่ควรสร้างเรื่องโกหกไร้สาระพร่ำเพรื่อ ไม่ควรแต่งกายผิดระเบียบ และควรพูดมีหางเสียงกับพนักงานรุ่นพี่” ถ้าอินเยอะกว่านี้คงต้องสั่งหมอบแล้วปะ ‘คุณจะเอารุ่นไหมเชร์?!!!’ ไรงี้
ก่อนหน้านี้ว่าถูกมองเยอะแล้ว แต่พอบอสพูดขึ้นพวกพี่ ๆ ที่เคยจดจ้องอยู่กับงานก็หันมาทั้งหมด เออ ให้มันได้อย่างนี้ เอาไมค์สักตัวไหมบอส เรียกมาดูทั้งซอยเลย จะได้เห็นกันหมดว่าไอ้แหลมกำลังโดนลากไปเชือด
“ช่วยผมด้วยพี่!” เด็กหน้าลูกครึ่งหันไปร้องขอความช่วยเหลือ จะมีใครกล้าหือกับบอสบ้างไหมแหลมอยากเห็นฮีโร่ขี่ม้าขาว แต่พี่ ๆ ก็พร้อมใจกันส่ายหน้าปฏิเสธ เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่แจ็คเดินออกมาจากห้องประชุม ซึ่งแหลมหวังว่าพี่ชายที่คอยปกป้องน้องมาทั้งสองวันจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง
และปฏิกิริยาที่ว่าก็คือ พี่มันมองตามจนคอแทบหัน ก่อนจะค่อย ๆ ชูสามนิ้วม็อกกิ้งเจย์ทั้งที่ยังทำหน้านิ่งอยู่ โอ๊ยบักซาดซั่วววววววววววว
พอประตูปิดลงก็ม้วนตัวกลับพร้อมคว้าลูกบิด แต่ยังไม่ทันออกแรงหมุนก็ถูกห้ามไว้โดยคนข้าง ๆ แหลมรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางหัวเพราะสัมผัสร้อนจากมือใหญ่ที่กำรอบได้ทั้งมือเขาและลูกบิด
แอร์ที่ว่าเย็นยังดับไฟในกายไม่ได้ เหงื่อจากขมับไหลลากมาจนถึงจอนผมพร้อมคำว่า ‘กูตายแน่ กูตายแน่ กูตายแน่’ วิ่งเป็นบอลลูนลมอยู่ในความคิด เชี่ยเอ๊ย... เมื่อคืนนอนเอาตีนก่ายหน้าผากอยู่หลายชั่วโมงว่าจะตั้งรับกับบอสอย่างไร และหนึ่งในวิธีแกล้งป่วยก็โคตรโง่ดักดาน พอเจอของจริงตั้งแต่แปดโมงเช้าก็ถึงกับอ้าปากไม่ออกเลย
“มือเย็นมากเลยนะครับ คุณคงไม่สบายจริง ๆ”
“ใช่บอส เพราะงั้นให้ผมออกไปพักนะ เดี๋ยวสิบโมงค่อยเจอกัน” เงยหน้าขึ้นยิ้มสู้ พอเห็นอีกฝ่ายไม่แสดงท่าทีอะไรก็หมุนลูกบิดหวังจะออกไปพบอิสระภาพ แต่บอสก็เสือกดันประตูกลับเข้าไป
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“คุณอ่อนแอขนาดต้องขอพักเพราะป่วยนิด ๆ หน่อย ๆ น่ะเหรอ?”
“ไม่นิดนะเว้ยบอส จริง ๆ ข้างในผมมันพังมาก แต่ที่ยังพูดได้เป็นเพราะผมมีสปิริตอะ” แกล้งทำตาปรือ พูดเสียงเหนื่อย ๆ ก็รู้ว่าถูกจับได้ตั้งแต่ในครัวแล้ว แต่จะให้ยอมรับตอนนี้ก็คงเขินแย่
“พังเลยเหรอครับ?”
“ถูก”
“ไข้ขึ้นสูงเลยใช่ไหม หน้าคุณมันแดง... แล้วก็มีเหงื่อออกด้วย” ไม่ต้องจ้องขนาดนี้ก็ได้นะบอสนะ...
“เท่าที่วัดเมื่อเช้าก็น่าจะเกือบสี่สิบอง --” ยังพูดไม่ทันจบหัวใจก็หล่นวูบเหมือนถูกกระชากวิญญาณ เมื่ออยู่ ๆ บอสก็เสยผมให้เขาแล้วโน้มลงมาจนหน้าผากทาบกัน และแน่นอนว่าระยะห่างของปลายจมูกตอนนี้เรียกได้ว่าแย่งอากาศกันหายใจ
แม่จ๋าไฟหม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โทรเรียกดับเพลิงด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“...”
“เย็น”
เย็นพ่องอะบอส T_T
“อ่า... เริ่มอุ่นขึ้นมาหน่อยแล้ว”
เยี่ยวกูเนี่ยอุ่น แล้วมันก็กำลังจะราดกางเกงด้วย T_T
“ยืนตัวแข็งเลย สปิริตคนไข้หายไปหมดแล้วเหรอครับ?”
ถ้าเป็นเกมมีกดออกกลางคันอะ ใครด่าพ่อแม่ก็ไม่สนแล้ว GGWP T_T
“ฮึ... หยุดโกหกได้สักทีนะเด็กเลี้ยงแกะ”
ใบหน้าอันชั่วร้ายผละออกไปแล้ว แต่ก็ยังทิ้งรอยยิ้มผีห่าไว้ให้เจ็บใจเล่น พ่อแก้วแม่แก้วเอ๊ย... อยู่ ๆ ก็นึกสงสารไอ้โซ่ย้อนหลังเลยเพราะมันคงเคยเจอความหลอนแบบนี้จากเชี่ยพี่ธีร์มาแล้ว ตั้งแต่เกิดมานอกจากถูกสั่งให้อมลูกอมต่อจากเพื่อนตอนรับน้องไอ้แหลมก็ไม่ควรต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายในระยะนี้อีกเปล่าวะ... อยากจะครายอิ้ง
“บอสรีบมาทำไมหนิ ไม่ต้องเข้าโรงแรมช่ะ ว่างเหรอ?” มองตามเจ้าของขายาวที่ก้าวไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานแล้วค้นบางอย่างในลิ้นชัก ทุกอย่างดูสบายไปหมดเหมือนคนไม่รีบใช้ชีวิต
“ตอนแรกไม่ว่างครับ แต่เคลียร์เสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็เลยว่าง”
“ก็คือว่างปะ?” ตอบให้มันตรงประเด็นแล้วจะตายยยยยยยยยยยยยย
“ผมอธิบายให้ฟังว่าทำไม คุณจะได้รู้เหตุผลของผม” บอสอมยิ้มพลางเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน หล่อตายล่ะช้างฟาด ทั้งชมทั้งด่า สูนแล้ว
“นี่ก็ยังไม่สิบโมง ผมออกไปได้เลยใช่ปะ ตามเวลานัดกันนิดนึง ไม่เอาแต่ใจเนอะ?”
“ถ้าคุณออกไปผมก็จะพากลับมาแบบเมื่อกี้อีก”
“เมื่อกี้ไม่เรียกพา เรียกกระชากลากดึงเลยดีกว่า”
“ถ้าคุณเดินตามมาดี ๆ โดยไม่ดิ้นยุกยิก ผมก็คงไม่ต้องออกแรง คุณก็ไม่ต้องโบ้ยว่าเป็นความผิดผมด้วย” จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สำนึก ทุกคนในโลกผิดหมดยกเว้นพี่แก แต้งกิ้วทรีไทม์
“บอสเป็นบ้าเหรอ ทำอะไรอายคนอื่นบ้างปะผมถามจริง ไหนบอกไม่ชอบถูกนินทาไง?”
“อย่าใช้อารมณ์มากนักเลยครับ คุณยิ่งป่วย ๆ อยู่ด้วย ผมไม่อยากให้คุณอาการทรุดตั้งแต่วันแรกที่คบกัน” โอย เกลียดสายตาอ่อนโยนปลอม ๆ นั่นเหลือเกิน แสดงละครเก่ง
“ผมไม่ได้ป่วย”
“กินยาหน่อยไหมครับ สักสองเม็ดคุณน่าจะดีขึ้น” นั่น ยังมีหน้าชูกระปุกยาให้ดูอีก กวนตีนไม่เลิก
“ไม่กิน บอกว่าไม่ได้ป่วยไง ไม่ได้ป่วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“โอเคครับ ไม่ก็ไม่”
เจ้าของสูทสีครีมเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ ถอนหายใจเอาความสุขออกมา แถมยังมองมาด้วยสายตาที่ชวนให้รู้สึกว่าเสียตัวไปแล้วครึ่งหนึ่ง ฟ้าคคคคคคคคคค
“เพราะถ้าคุณป่วยจนกินเองไม่ไหว ผมมีวิธีช่วยกลืน”
“ถ้าบอกว่าใช้ปาก จะอ้วกใส่พรมให้ดู”
“ผมยังไม่ได้พูดเลยนะ คุณนี่จินตนาการไปไกลกว่าที่คิด แต่ที่บอกมาก็น่าสนใจเหมือนกัน” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ เจ้าของหน้าซน ๆ มองมาอย่างต่อต้าน และเขาชอบที่จะเห็นแบบนั้น
“บอสกักผมไว้แบบนี้ไม่ได้นะเว้ย เดี๋ยวพนักงานก็นินทาหาว่าบอสลำเอียงหรอก เมื่อกี้พี่เขายิ่งพูดอยู่ว่าบอสสนิทกับผมเกินอะ ระวังจะเสียหมา”
“ผมเรียกคุณมาดุ มันลำเอียงตรงไหน?”
“ไหนเอาอะไรมาดุ ที่เอาหน้าผากมาทาบแบบในละครนั่นเหรอครับโทษที?” พูดแล้วก็แสบลิ้นเอง แต่การใจแข็งเข้าสู้น่าจะได้ผลมากกว่าสตันท์ไปแปดวิเพราะคำพูดบอส การพูดเรื่องน่าอายโดยไม่อายเลยคงทำให้อีกฝ่ายรู้ได้ว่าเขาไม่ได้กระจอกงอกง่อย
คราวนี้คงสวนกลับยากว่ะ เจอมวยหน้าด้านซะหน๊อยยยยยยยยยย
“ฉากอื่นในละครผมก็ทำได้นะ”
เดี๋ยวบอส... อย่าดับฝันกันแบบ –
“อย่างเช่นฉากล้มไปจูบโดยไม่ตั้งใจ”
นี้..........
“หรือฉากตัดไปที่โคมไฟ... คุณคิดว่าไงครับเชร์?”
เชี่ยบอสมึงติดละครอะ..........
(จบพาร์ท 1)
-
ชักวงวารบอส ดูท่าทางคงอีกนานกว่าจะตบพฤติกรรมให้เข้าที่เข้าทางได้
-
ฮ้อยยยยยยยยยยยยย บอสรุกแรงอ่ะบอสคะ เด็กอย่างนังแหลมมันต้องเจองแบบนี้
-
เมื่อเด็กแสบเจอผู้ใหญ่ที่แสบกว่า
-
บอสมาเหนือเมฆมาก สงสารแหลมจริงๆ
-
แหลมแย่แล้ว!!!!!
-
บอสสสสส เนียนเนอะ
-
ฉากตัดไปโคมไฟก็ดีนะบอส ฮิๆๆๆๆๆ
-
แงงงงงง น่ารักมากเลยน้องเชร์ หนุต้องสู้นะลูกกก อย่าไปยอมตาเฒ่านั่น 55555555555
-
ไว้อาลัยให้แหลมแบบพี่แจ็ค :laugh: (บักซาดซั่วววววว)
-
เอาฉากตัดไปที่โคมไฟค่ะบอส
:z1:
-
รหัสแดงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 55555555555555
-
เหมือนจรู้ะทันแต่ก็แก้เกมไม่ทันทุกทีนะแหลม
-
:z1:บอสทำดีมากกกกก
-
วงวารรรร o13 :hao6:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 5 : ฉากในละคร (PART 2/2)
เสียงซุบซิบในร้านส้มตำไม่ได้ดังเหมือนในละครที่จะทำให้รู้ว่าถูกนินทาอะไรบ้าง เออใช่ เจ้าเดียวกับเมื่อวานนั่นแหละ แต่ประเด็นอยู่ที่ว่าไอ้แหลมไม่ได้มากินเพราะแรงพิศวาสรสปลาร้า แต่เป็นเพราะบอสเสนอหน้าเดินล้วงเป๋าเกงตามมาด้วยเนี่ยสิ
มีความอ้างว่าหิว ขี้เกียจนั่งรถไปร้านอาหาร ตอแหลเก่งจ๊นนน
แล้วพวกโต๊ะอื่นนี่ก็ยังไง ใจคอจะไม่ไปกินร้านอื่นเลยใช่ไหม หลงรักลีลาควงสากป้าแกอะไรขนาดนั้น ส้มตำบนโต๊ะอะสนใจไปดิ เลิกมองมาทางนี้ทีขอกราบสวย ๆ แค่เดินมากับเจ้านายเอง บริษัทอื่นก็น่าจะมีแบบนี้เหมือนกัน มันไม่มีอะไรในก่อไผ่เลยเว้ย จำใจนั่งโต๊ะเดียวกันอย่างเห็นได้ชัดอะ ถ้าพวกโต๊ะอื่นฉลาดก็คงดูออกว่าไอ้แหลมถูกบังคับมา
“ผมเลี้ยง”
“ขอบคุณครับบอส” เชี่ยพี่แจ็คเป็นงี้ทุกที ปกติมันเป็นคนเท่ ๆ ถูกไหม แต่พอเป็นเรื่องเงินหรืออะไรที่ได้มาฟรี ๆ แม่งจะคล้อยตามง่ายมาก เหมือนเด็กอนุบาลถูกหิ้วขึ้นรถตู้ไปขายเพราะลูกอมเม็ดเดียว
“คุณจะกินอะไรครับวันนี้?”
“ฟรีช่ะ?”
“ถ้าคุณไม่ได้หูหนวกก็คงได้ยินที่ผมเพิ่งพูดไป”
“หลอกด่าตลอด ผมแค่ถามย้ำเฉย ๆ ไหม เผื่อบอสใจดีเลี้ยงพี่แจ็คแค่คนเดียวงี้ผมก็หน้าแหกดิ” คนถูกพาดพิงละสายตาจากปากกากับสมุดจดออเดอร์ ไอ้เด็กกะโหลกกำลังจะทำให้เขาพลาดของฟรี
“ผมจะใจร้ายกับคุณได้ยังไงในเมื่อคุณเป็นแฟ --”
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!”
“...”
ทุกคนพร้อมใจกันหันมาอีกครั้งเพราะเสียงที่แผดลั่นจนคิดว่ายืนอยู่พระรามห้าก็คงได้ยิน เจ้าของใบหน้าทองคำเลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นการตั้งคำถาม ว่าเพราะเหตุใดเด็กกะโหลกถึงแหกปากลั่นเรียกความสนใจชาวบ้านทั้งที่เมื่อครู่ก็ทำท่าเหมือนอยากหลบหน้าหลบตา
“เป็นเชี่ยไร?” คำถามของพี่แจ็คมีคำตอบอยู่ในนั้นแล้ว แหลมนั่งตาแข็งคาดโทษคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเพราะไม่สามารถหันไปฟ้องรุ่นพี่ได้ว่าเหตุผลที่แหกปากเมื่อครู่เป็นเพราะไม่อยากให้ใครบางคนลั่นคำว่า ‘แฟน’ ออกมาจากปาก
“บอสเหยียบตีนกู”
“...” ไม่ได้คาดหวังขนาดนั้นว่าพี่มันจะหันไปมองบอสด้วยอินเนอร์นักเลงเนย์วัดเดือน เพราะสุดท้ายพี่แจ็คก็แค่ ‘อ๋อ’ แล้วก้มลงจดเมนูต่อ หงอจนนึกภาพออกว่าถ้าอนาคตมีเมียก็คงมีสภาพไม่ต่างจากตอนนี้
“ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้ว่านั่นคือเท้าคุณ” นี่ก็รับมุกเก่ง
“ระวังหน่อยดิ คู่นี้ซื้อมาแพงนะ” คนฟังลอบยิ้ม มองริมฝีปากที่บ่นอุบอิบไปเรื่อยไม่เลิก
กันต์ยังคงตั้งคำถามกับตัวเองเวลาอยู่ตรงหน้าเด็กคนนี้ ว่าเป็นเพราะความเหงาจึงตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ที่เข้ามาในชีวิต หรือเขาเริ่มจะปรับเปลี่ยนความคิดว่าแท้จริงแล้วไม่ได้ไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้ แต่คนอื่นที่นิสัยแบบนี้ยังไม่ถูกใจมากพอ
“งั้นเย็นนี้ไปซื้อคู่ใหม่กัน” แจ็คถึงกับเงยหน้า นึกอิจฉาอยู่เล็ก ๆ ว่าแค่ถูกใจเสียงมันทำให้ได้สิทธิพิเศษจากเจ้านายขนาดนี้เลยเหรอวะ
“เล่นใหญ่ไปนะบางที”
“ผมพูดจริง”
“ผมแค่เตือนเฉย ๆ ว่าให้บอสระวังหน่อย นี่ก็จ้องจะใช้เงินแก้ปัญหาตลอดเลย เอ๊... คิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างเหรอ?” เด็กหนุ่มเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม วางมาดเข้มสั่งสอนผู้ใหญ่ซะหน๊อยยยยยยยยย
“ครับ ผมคิดอย่างนั้น”
“ก็ว่าไป บอสหายใจมานานกว่าผมตั้งหลายปีก็น่าจะรู้ปะว่ามีอะไรหลายอย่างในโลกนี้ที่ใช้เงินซื้อไม่ได้”
“เหรอครับ?”
“จ้าบอส” มีความยิ้มประชดพลางพยักหน้า ถ้าบอกว่าซื้อได้ก็จัดดาวอังคารมาให้ดูเล่นใกล้ ๆ บ้านหน่อยได้ปะจ๊ะ
“แจ็ค”
“ครับบอส?”
“คุณซื้อรองเท้าคู่นี้มาเท่าไหร่?” แจ็คเอนหลังเล็กน้อยเพื่อมองรองเท้าตนเองที่อยู่ใต้โต๊ะ
“สามพันห้าครับ”
“ขายต่อผมได้ไหม?”
“ขายต่อ?” ไม่ใช่แค่ซึมเศร้าแมนที่งง ไอ้แหลมก็งงตาแตกไม่แพ้กันว่ารองเท้ากรัง ๆ ที่พี่แจ็คใช้งานมาอย่างสมบุกสมบันนั้นมีความน่าสนใจตรงไหน? “หมายถึงคู่นี้หรือว่าแหล่งซื้อครับบอส?”
“คู่นี้”
“แต่มันโสโครกมากเลยนะบอส”
“ผมเห็น คุณขายให้ผมได้หรือเปล่า?”
“บอสจะเอาไปทำอะไรครับ ปาหัวไอ้แหลมเหรอ? บอสครับ ผมขอพูดอีกครั้งนะ สงสารมันเถอะ มันก็แค่เด็กน้อยตาน้ำตาล ๆ แค่ถูกเพื่อนผมตบทุกวันหัวมันก็ช้ำพอแล้ว” นี่คือประโยคขอร้องเหรอ เหมือนลากคอไปให้บอสกระทืบในห้องใต้ดินแล้วแขวนตะขอต่อ
“ผมให้เต็มราคา”
“แพงเกินไปบอส คู่นี้ผมใส่มาหลายปีแล้วด้วย” เหตุผลแค่นี้ไม่พอเว้ยพี่แจ็ค ตอกกลับไปเลยว่า ‘บอสจะเอาไปทำเห็ดเผาะอะไร ผมใช้มาจนพื้นยางเหี้ยนหมดแล้ว’
“หกพัน”
“บอสจะเอาเลยไหมครับ?”
พี่แจ็ค!!!!!!!!!!!!!
“ผมกับคุณน่าจะใส่รองเท้าเบอร์เดียวกัน” ไม่พูดอย่างเดียว มีการแลกเปลี่ยนรองเท้ากันใต้โต๊ะอีก เกือบได้ฟีลหนังฮอลลีวูดฉากส่งต่อข้อมูลลับแล้วถ้าที่นี่ไม่ใช่ร้านส้มตำ “ค่ารองเท้าเดี๋ยวผมจะโอนเข้าบัญชีคุณ ส่วนคู่นั้นผมให้”
“ขอบคุณครับบอส”
“เดี๋ยว คือไรหนิ” แหลมหรี่ตามองอย่างไม่เข้าใจ สูทคนเป็นเจ้านายกับรองเท้าซุปเปอร์สตาร์กรัง ๆ ของพี่แจ็คมันเข้ากันตรงไหนเหรออยากรู้
“ทำให้คุณเห็นว่าเงินซื้อได้ทุกอย่าง”
“ก็เกิ๊นนนนนนนนนนนนนน อย่างพี่แจ็คไม่ควรนับอะเอาจริง บอสจะเอาอะไรกับมัน พี่ผมแม่งซื้อง่ายกว่ากล้วยแขกในตลาดอีก” คนถูกชี้หน้าไม่ได้สะทกสะท้านใด ๆ กลับกันแล้วพี่แจ็คยังดูมีแววตาที่สดใสขึ้นแม้ว่าจะไม่ได้ยิ้ม
“ผมอยากกินส้มตำแล้ว”
“เอาเงินฟาดหัวพี่แจ็คแล้วสั่งให้จดเมนูเลย เคยเล่นแรคเปล่าวบอส สกิลแมมโมไนท์อะ?”
“ไม่เคยเล่น แต่เคยได้ยินเกมนี้ครับ” เด็กคนนั้นทำหน้าสะใจที่เขาไม่เคยเล่นแร็คนาร็อก เห็นแล้วอยากจับมานอนพาดบนตักแล้วตีก้นแรง ๆ และเขาจะไม่หยุดจนกว่าจะพอใจ
“เคยได้ยินทุกอย่างแหละ เก่งสุดเจ้านายผม”
“ขี้ประชดเหลือเกินนะครับ”
“ตัวเองไม่ประชดเลยว่างั้น?” เด็กลูกครึ่งถลึงตามองถามอย่างเอาจริง ถ้าไม่มีกระจกจะเดินกลับไปงัดในห้องน้ำออฟฟิศให้ บอสจะได้เอาไว้ส่องดูตัวเอง
“ฮึ...”
“ขำไร?” เนี่ย พอเถียงไม่สู้แล้วก็ขำกลบเกลื่อน ถ้าเป็นในสตรีมคงด่าเอาจนรีดผ้าไม่ได้ เพราะด่ายับ
“พอได้ยินคำว่า ‘ตัวเอง’ หลุดออกมาจากปากคุณแล้วมันจั๊กจี้น่ะครับ”
“มันคนละตัวเองไหมล่ะ บอสต้องหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตั้งสตินะ สติอะสติ” คนถูกมองไปในทางสีชมพูถึงกับลนลาน รีบแก้ต่างในทันทีเพราะไม่อยากให้พี่แจ็คเข้าใจผิด
“โอเคครับ ผมจะหายใจเข้าลึก ๆ เหมือนตอนวัดไข้” ตาจะหลุดออกจากเบ้าอยู่แล้วเพราะถลึงใส่บอสนานเกินไป โว๊ยยยยยยยย เลิกพูดไปในทางนั้นได้ไหม ต่อยหน้ากันยังไม่เจ็บใจเท่าแพ้เพราะโดนไล่ต้อน ห่าคั่ว “แจ็คครับ สั่งตำไทยไม่ใส่พริกให้ผมหน่อย”
“ได้ครับ”
“ไม่ใส่พริกแล้วจะไปอร่อยได้ไง มีแต่เด็กน้อยอนุบาลแถวบ้านผมเท่านั้นแหละที่กินแบบนี้”
“ผมแค่ไม่ชอบกินเผ็ด คุณมีปัญหากับต่อมรับรสของผมเหรอครับเชร์?” กันต์จ้องหน้าเด็กตัวแสบที่หาเรื่องชวนทะเลาะเป็นครั้งที่ร้อย
“ตำไทยมันไม่อร่อยนะบอส มันดูหลอกตัวเอง”
“ครับ?”
“ส้มตำที่แท้จริงต้องใส่ปลาร้าดิ มันจะได้เข้าถึงแก่นแท้ เห็นความเป็นศิลปะในอาหารอีสาน ยิ่งถ้าสั่งตำเผ็ดแบบตายไม่เอาเรื่องนะ อื้อหือ... พูดแล้วน้ำลายแตก”
“คุณไม่รู้จักคำว่าศิลปะด้วยซ้ำ”
“ไม่เกี่ยวก็ได้ แต่ตำไทยไม่ใส่พริกคือกาก”
“ตำไทยไม่ใส่พริกก็อร่อยดี และผมไม่เข้าใจว่ากินแบบเด็กอนุบาลคือการหลอกตัวเองตรงไหน?” อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กช่างพูดจะหาเหตุผลไหนมาจ้อ
“มันเหมือนคนกินมัง แต่เอาดอกกะหล่ำไปชุบแป้งทอดแล้วหลอกตัวเองว่านั่นคือไก่ทอด คือเข้าใจปะว่าหิวไก่ทอดก็กินไก่ทอดดิ จะเอาดอกกะหล่ำไปทอดแล้วหลอกตัวเองทำเพื่อ!”
“บอสไม่แดกปลาร้า จบไหม? – ขอโทษครับบอส เมื่อกี้ผมจะใช้คำว่ากินแต่ปากมันไวเกินไปหน่อย”
แจ็คโค้งศีรษะให้เจ้านายหลังจากหลุดปากไป แทนที่จะช่วยเคลียร์ประเด็นไร้สาระให้สองคนนี้ได้ก็เกรงว่าจะโดนไล่ออกแทน
*
สงครามจบลงได้เพราะคนเป็นเจ้านายออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก และกลับมาตอนอาหารวางเรียงกันบนโต๊ะแล้ว แหลมไม่ชินและรู้สึกว่าเจ้านายเป็นพิษทางสายตา บอกเลยว่าถ้าบอสทำ ASMR คงไม่น่ารอดเพราะหนึ่งคือเลือกกิน สองกินเหมือนคนไม่หิว สามคือกินแบบตั้งคำถามให้ทุกอย่าง เช่นงงว่าทำไมถึงมีผักแปลก ๆ อยู่เต็มไปหมด เป็นต้น
เวรกรรมไอ้แหลมสิ้นสุดลงตั้งแต่ยังไม่หมดเวลาพักเที่ยง เพราะสุดท้ายบอสก็ต้องรีบออกไปก่อนทั้งที่กินข้าวเหนียวไปได้แค่สามคำ น่าจะมีงานด่วนหรืออะไรสักอย่าง ก็นั่นแหละนะ เล่นล่อมาออฟฟิศนี้ติดกันสามวันทางโรงแรมคงมีเรื่องวุ่นวายอยู่ประมาณนึง
แหลมเล่าเรื่องความเอาแต่ใจของเจ้านายให้พี่แจ็คฟัง รวมไปถึงการเป็นแฟนทางเสียงซึ่งถ้าใครได้ยินคงขมวดคิ้วเป็นรูปกิ้งกือโดนน้ำร้อนลวก ซึ่งเขาก็อธิบายทุกอย่างแบบไม่หมกเม็ด พี่แจ็คงงตาแตกไม่เลิกกับไอ้แฟนทางเสียงแถมยังคุยเรื่องลามกทุกพฤหัสถึงอาทิตย์
“กูไม่รู้ว่ารสนิยมบอสเป็นแบบไหนเพราะไม่เคยเห็นพาใครเข้าออฟฟิศเลย กูเคยได้ยินแค่เรื่องเป็นเกย์เฉย ๆ แต่การบังคับให้มึงเป็นแฟนด้วยมันออกจะเกินเหตุไปหน่อยว่ะ”
“คนถูกซื้อได้ด้วยเงินหกพันกับส้มตำฟรีไม่ควรพูดอย่างคนมีคุณธรรมแบบนี้ปะ?” แหลมหรี่ตามองรุ่นพี่ขณะเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ด้วยกัน วันนี้พี่แจ็คจะไปส่งถึงหอเพราะมันจะแวะร้านพี่ตั้บ มีความเห่อหลานสาวอย่างรุนแรงไม่แพ้ไอ้โซ่
“มีโอกาสก็ต้องคว้าเอาไว้สิ เงินหกพันเลยนะ แถมได้รองเท้าคู่ใหม่มาด้วย แบรนด์นี้ไม่ล้อเล่น ใส่ไปงานแต่งได้อีกสิบงาน”
“งานแต่งที่หน้า กูจะฟ้องพี่ธีร์ว่ามึงขายน้อง”
“หลังจากฟ้องแล้วก็เล่าให้มันฟังด้วยล่ะว่าตอนนี้มึงเป็นแฟนบอสแล้ว”
“ก็แค่ทางเสียงไหม... แถมโดนบังคับด้วย ไปแจ้งตำรวจทันไหมหนิ ข้อหาคุกคาม” ซีนตอนเอาหน้าผากทาบยังตราตรึง เวรเง้ยยยยยยยยยยย ถ้าอีแหม่มน้องพี่แจ็ครู้คงฟินยันชาติหน้า แม่งเป็นสาววาย
ไหนจะพี่ธีร์อีก อะไรทรง ๆ นี้มันถนัดนักเพราะชอบเซอร์วิสแฟนขับ(ไล่)ของมัน ส่วนตัวก็พอรู้อยู่ โดนจิ้นคู่กับบักผีนั่นมาตลอด แต่ก็ไม่เคยมีปัญหาเพราะไม่ใช่ความจริงไง พี่ธีร์ก็เกรียนขำ ๆ ไป รู้ ๆ กันอยู่ แต่กับบอสคือสุดเกิน สายตาเหมือนจะบอกว่า ‘ผมไม่ได้ล้อเล่นนะครับ’
“ถ้าพูดถึงเรื่องน่ากลัวก็ถูกของมึง แต่บอสเขาอาจจะไม่เข้าใจวิธีเข้าหาคนที่อยากคุยด้วยเปล่าวะ เขาถูกใจมึง อยากคุยด้วย แต่นิสัยเขาเป็นแบบนั้น ทำอะไรออกมาเลยประดักประเดิดไปหมด ถ้าไม่ใช่คนรสนิยมเดียวกันอาจจะกลัวไปเลย”
“เช่นกูเป็นต้น”
“หน้าตามึงไม่ได้ส่งไปในทางนั้นเลยสักนิด นอกจากจะไม่กลัวแล้วยังดูสนุกที่ได้ลับริมฝีปากกับเขาด้วย” คนพี่จอดไฟแดง หันไปมองหน้าวอนตีนของคนที่ซ้อนอยู่ข้างหลัง
*
การเป็นแฟนทางเสียงผ่านไปแล้วหนึ่งอาทิตย์ ซึ่งเอาเข้าจริงมันก็ไม่มีอะไรต่างไปจากเดิม เขากับบอสก็ยังคงทะเลาะกันเพราะเรื่องขี้ประติ๋ว พยายามเอาชนะอีกฝ่ายด้วยเหตุผลโลกแตก ก่อนจะต่างฝ่ายต่างหลับไปทั้งที่ยังไม่ปิดเฟซไทม์
ไม่มีแฟนอีโรติกอย่างที่เคยบอกไว้ เพราะบอสแค่พูดเพื่อให้เขาเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกเฉย ๆ แหลมยังคงรำคาญสิ่งที่อีกฝ่ายเป็น แต่บางทีก็รู้สึกดีแปลก ๆ ที่ได้เล่าเรื่องโง่ ๆ แล้วเห็นว่าบอสโคตรตั้งใจฟัง แต่รู้สึกแบบนั้นแค่แป๊บเดียวนะ เพราะสุดท้ายแล้วคนอย่างบอสก็แค่หวังฟังเสียงเพื่อบำบัดให้ตัวเองหลับ ไม่ใช่ตั้งใจฟังเพราะอินด้วย
‘อาทิตย์หน้าบอสต้องนอนเองแล้วนะ เพราะผมจะกลับบ้านอะ’
‘คุยไม่ได้เหรอครับ?’
‘ไม่ได้ ผมจะนอนกับยาย’
‘คุณน่าเอ็นดูขึ้นมาอีกสิบห้าเปอร์เซ็นต์เพราะพูดถึงคุณยาย’
‘นอนเองเด้อ ห้ามโทรมา แต่โทรก็ไม่ติดหรอก เพราะผมจะเปิดโหมดเครื่องบิน’
‘ไปด้วยสิครับ’
‘ไปด้วยไรอีก?’
‘ผมหยุดพอดี’
‘หยุดก็ไปหาอย่างอื่นทำดิ โว๊ะ บ้านผมไม่มีอะไรหรอก มีแต่ส้มตำกับกลิ่นปลาร้า’
‘ดีเลยครับ ผมจะได้ลองหัดกินส้มตำใส่ปลาร้าสักที เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ’
‘เดี๋ยว ๆๆๆๆ’
เบิ่ดคำสิเว้า (หมดคำจะพูด)
แหลมไม่ได้กลับบ้านบ่อยนัก จะกลับแค่ปีละครั้งเพราะอยากให้ยายคิดถึงเยอะ ๆ ตอนแรกก็รำคาญบอสที่เอาแต่ใจ แต่ไป ๆ มา ๆ ก็คิดได้ว่าถ้าได้เห็นบอสเผ็ดจนน้ำตาแตกมันก็คงจะดีไม่น้อย ให้แม่ยืนกดดันตรงนั้น ถ้ากินไม่หมดคือเสียมารยาทอะ บอสต้องเข้าใจเรื่องนี้
*
(ต่อด้านล่างนะคะ)
-
( ผมชื่อกันต์ )
“เรื่องนี้ผมรู้อยู่แล้ว บอสเคยทดสอบไปครั้งนึงละไง ลืมเหรอ?” คนที่กำลังง่วนอยู่กับอาหารมื้อค่ำเงยหน้าขึ้นมองจอโทรศัพท์
ตอนแรกคิดว่าบอสคงไม่โทรมาแล้วเพราะฟ้ามันมืดจนดวงจันทร์เด่นตระหง่านกลางหัว แต่ตอนเกือบสามทุ่มผู้ชายคนนั้นก็โทรมา และพูดว่า ‘อยู่เป็นเพื่อนผมสักยี่สิบนาทีได้ไหมครับ?’
หน้าบอสมีความหน้าตาอิดโรยเหมือนคนโหยหาหมอนกับผ้าห่ม อาจเป็นเพราะเมื่อคืนคุยเรื่องไร้สาระเยอะเกินไปบอสถึงได้นอนไม่พอ ก็สมน้ำหน้าอยู่ บอกให้นอนก็ไม่นอน ไอ้แหลมก็เป็นคนจิตใจดีไง ก็เลยตอบปากรับคำอยู่คุยเป็นเพื่อนระหว่างบอสขับรถกลับคอนโด
( ที่บอกก็เพราะผมอยากให้คุณเรียกดูน่ะครับ )
“ดู”
( เชร์ครับ )
มีความละสายตาจากถนนมามองคาดโทษ คนแกล้งสำเร็จจึงยักคิ้วอย่างพอใจ
“บอสเป็นเจ้านาย ผมเป็นเด็กฝึกงาน เรียกแบบนั้นไม่เข้าท่าหรอกเชื่อผม”
( แต่ตอนเฟซไทม์ผมเป็นแฟนคุณ )
ห่านจิกเอ๊ย... แล้วก็พูดอย่างหน้าตาเฉยด้วยนะ เหมือนเป็นเรื่องปกติที่จะลั่นออกมาไงก็ได้อะ ไม่ห่วงสุขภาพคนฟังเลยว่าจะเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก
“ขยี้จั๊งเรื่องฟงเรื่องแฟนเนี่ย เหงาอะไรเบอร์นั้นอะ ที่กลับดึกเพราะไปเจอคู่ขามาก็บอก หาวแบบนี้เหมือนคนเพลียเพราะเพิ่งเสร็จกิจ”
( ผมไม่อยากพูดแบบนี้หรอกนะครับ แต่การออกกำลังกายเป็นประจำมันทำให้ผมเป็นคนอึดในระดับนึง )
“เหยช... มีความขิงว่ะ มาว่ะ”
ไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะแสดงอาการหึงหวง เพราะกันต์รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเด็กดื้อในจอโทรศัพท์นั้นมันไปในทางข้างเดียวมากกว่า
“ผมก็อึดนะ คืนเดียวถุงยางหมดกล่อง”
( เก่งขนาดนั้นเลย? )
“เปล่า ทั้งกล่องเหลืออยู่ซองเดียว” ยิงมุกเสร็จก็หัวเราะเอง เด็กน้อยจริง ๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจากที่หงุดหงิดเพราะเรื่องใช้ถุงยางก็อารมณ์ดีขึ้นมาได้ภายในพริบตา
( นึกว่าอึดซะอีก คุณทำผมอยากรู้ )
“อยากรู้ก็ไปถามเด็กเก่าผมได้”
( อยากลองบ้างเลยครับ จะได้รู้ว่าคุณทำให้ผมเหนื่อยกว่างานวันนี้ไหม? )
“ฝันเอาเด้ออออ”
( ต้องฝันเลยเหรอครับ ไหนทุกคืนก่อนนอนบอกผมว่า ‘ตั้งใจหลับนะบอส ไม่ต้องฝัน เพราะถ้าฝันแสดงว่าหลับไม่สนิท’ )
“มันก็คนละความหมายกันไหมล่ะ เอ๊...”
( เรียกพี่กันต์เร็วครับ )
“ชาติหน้าน้า ผมเป็นคนหนักแน่นอะ เจ้านายคือเจ้านาย จะให้เรียกพี่ได้ไง เกิดหลุดเรียกแบบนี้แล้วคนในออฟฟิศได้ยินคงน้อยใจตาย ได้สิทธิพิเศษเกินชาวบ้านเขา” ไม่เด็ดขาด ถ้าเรียกปุ๊บฟิลเตอร์เมียจะต้องประทับบนโหนกหน้าไอ้แหลมแน่ ๆ
( ผมรู้ว่าคุณไม่หลุดหรอก )
บอสดูมั่นใจมาก ทั้งทางคำพูดและสายตา คงคิดว่าอ่านเขาออกหมดเปลือกแล้วมั้งนะ โถ ๆๆๆ
( เพราะเท่าที่ผมเคยรู้จัก คุณเป็นคนเอาตัวรอดเก่งที่สุดแล้ว )
“นั่นถือเป็นคำชมใช่หรือไม่?”
( แน่นอนครับ เพราะถ้า ‘คิดถึงนะ’ มันจะเป็นคำบอกรักทันที )
“อู้ย... อย่าไปพูดงี้ให้ใครได้ยินนะ อาจโดนเรอใส่หน้าได้อะ เสี่ยวโคตร” แหลมเบ้ปากทำหน้าเหยเก
( ผมจำมาจากคลิป boyfriend ของคุณน่ะครับ )
ผ่างงงงงงงงงงง!!!!!!
“เชี่ยเมื่อกี้บอสอย่างเข้ม ไปได้โควทออฟเดอะเยียร์มาจากไหนเนี่ย?”
( ฮึ... )
“ไรอีก” เซ็ง อารมณ์ดีมากปะที่ตีตื้นคะแนนกลับมาได้ เนือยขนาดนั้นยังมีแรงสู้กับเด็กฝึกงานอีก ยอมใจแล้ว
( ผมบอกแล้วว่าคุณเอาตัวรอดเก่ง )
“ถ้าเก่งผมคงไม่เปิดกล้องคุยกับบอสแบบนี้หรอก” พอติดไฟแดงบอสก็ถอดแว่นออกมาเช็ด ก่อนจะสวมมันกลับไปแล้วจ้องหน้าเขา
( คุณอยากไปเล่นเกมกับทีมเหรอครับ? )
“ใช่”
( งั้นลุกไปเปิดคอมแล้ววางโทรศัพท์ไว้ในจุดที่ผมจะฟังเสียงคุณได้สิครับ )
“เหย จะฟังผมเล่นเกมจริงดิ เสียงคีย์บอร์ดผมอย่างดังเลยนะ บอสจะทนได้เหรอ?’
( เดี๋ยวผมลดเสียงลงครับ )
“ผมตะโกนด่าคนในเกมด้วยนะ หยาบคายแบบนรกแตกอะ”
( เรื่องนั้นผมพอจะนึกออก นี่คุณกำลังเกรงใจผมอยู่เหรอ? )
“ไม่ได้เกรงใจเว้ย”
( คำหยาบ )
“ไม่ได้เกรงใจ” เด็กลูกครึ่งทำกัดฟันพูดประชดคนเรื่องมาก “ผมบอกไว้เพราะตอนเล่นเกมคงช่วยบำบัดบอสไม่ได้ บอสนั่งฟังเสียงฝนตกใส่หลังคาน่าจะบันเทิงกว่า อันนี้พูดจริงแบบไม่กวนทิง”
( งั้นผมจะวางสาย ถ้าเล่นเสร็จแล้วยิงมานะครับ )
“ใกล้ถึงคอนโดยังอะ?”
( อีกนิดนึงครับ แต่ไม่เป็นไร คุณไปเล่นเกมเถอะ )
“เอ้ออออออ มันต้องอย่างนี้ซี้” เด็กลูกครึ่งทำหน้าทะเล้นพร้อมปรบมืออย่างดีใจ ขืนเปิดเฟซไทม์เล่นเกมคงเกร็งตายห่าน บอกไม่ถูก มันไม่เหมือนตอนเปิดกล้องสตรีมให้คนดู
บอสเป็นคนวางสายก่อนซึ่งนั่นเป็นเรื่องดี แหลมฮัมเพลงอย่างสบายใจโดยไม่สนความเชื่อคนแก่ที่บอกว่าห้ามผิวปากตอนกลางคืนเพราะผีจะมาเจาะปาก ตอนนี้เขาอารมณ์ดีเกินกว่าจะสนใจว่าโลกนี้มีสิ่งลี้ลับหรือไม่ เพราะถ้าทนอยู่กับบอสได้ ผีก็คงไม่น่ากลัวแล้วปะวะ?
เข้า Discord ไปตอนจังหวะที่พี่ ๆ กำลังเล่นเกมกันอยู่ และคนที่ร่วมแจมในวันนี้คือไอ้น้องแพรว เด็กสาวผู้มาเขย่าหัวใจพี่แจ็คและจนป่านนี้น้องนางก็ยังไม่รู้ตัว
“โหล ๆ โหลหนึ่งสิบสอง”
( มุกเหี้ยไรของมึง? )
“น้องเข้ามาก็ด่าเลยนะ น่ายืมปากไปฝากตีนจริง ๆ” แหลมได้แต่หวังว่าจะได้ยินเสียงใครก็ได้ที่ไม่ใช่เสียงพี่ธีร์ แต่ก็นั่นแหละ ห้ามพี่แจ็คหน้าเลือดคงง่ายกว่าห้ามพี่ธีร์พูดไร้สาระ
( พี่เชร์มาแล้วเหรอ? )
“มาละจ้ะ คิดถึงพี่ไหมจ๊ะแพรวจ๋า?” หยอดหมดอะจุดนี้ ถึงพี่แจ็คจะอยู่ในเกมด้วยก็ไม่สน วันก่อนแม่งแกล้งเอาน้ำปลาใส่แก้วกาแฟน้องนุ่ง อย่างเหี้ย
( วันนี้ไม่คุยกับบอสก่อนนอนเหรอวะน้องรัก แบบว่าเปิดกล้องแล้วคราง โอ้ว... บอสจ๋า! )
“เชี่ยพี่ธีร์พูดมาก เดี๋ยวกูตามไปกระทืบถึงห้องไอ้โซ่”
( พี่ธีร์ไม่ได้อยู่กับโซ่นะครับพี่แหลม ตามไปตื้บที่คอนโดได้เลย )
“เออ เดี๋ยวคอนโดแถวหลักสี่จะมอดไหม้ด้วยน้ำมือกู”
( กลัวแล้วฮะ บอสอย่าทำแหลมแรงนะ -- กรี๊ดดดดด พวกมึง!!! พวกมึง!!! กูเจอมันแล้ว!!! พี่เลื่อยมา!!! มันจะฟันดากกูแล้ว แจ๊คคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!! )
ร้องเหมือนวัวจะโดนเชือด แหลมรีบเข้าไปเช็ก Twitch พวกนรกนั่นว่ามีใครสตรีมอยู่หรือไม่ และก็พบว่าพวกมันเปิดกันทุกคนเลยไอ้ฉิบหาย แล้วก็ฝอยเรื่องบอสกันสนุกปากโดยไม่แคร์ว่าน้องนุ่งจะเสียพิกเจอร์เลยนะ
ช่องพี่ธีร์ = ( พี่แหลมฝึกงานแล้วได้แฟนเป็นเจ้านายเลยเหรอคะ ต้องเป็นฟีลสาวใหญ่กับนายปากหมาแน่ ๆ เลย >w< )
ช่องพี่แจ็ค = ( ขออนุญาตโดเนทนะคะ พี่แจ็คคงเครียดแย่เลยใช่ไหมที่ต้องทำงานที่เดียวกับพี่แหลม อย่าเก็บปัญหาไว้ในใจมากเลยนะคะ มีอะไรก็บ่น ๆ ให้พวกหนูฟังได้นะ ถึงพี่จะไม่เคยทำแบบนั้นก็ตาม แง้ ;-; )
ช่องไอ้โซ่ = ( พี่ไปญี่ปุ่นมา อยากส่งขนมให้โซ่จัง เอาไปฝากไว้กับใครได้บ้างคะ ร้านพี่ตั้บได้ไหม ไอ้หัวทองจะขโมยกินก่อนหรือเปล่า? )
ช่องแพรว = ( ออก discord ดีไหมครับ ได้ยินเสียงไอ้หรั่งแล้วพี่ปวดแก้วหูมาก ไม่อยากให้แพรวเป็นคนถ่อยแบบมันครับ )
ทุกคนรักแหลม
เด็กลูกครึ่งจิ๊ปากกับข้อความงี่เง่าเหล่านั้นก่อนจะเปิดสตรีมช่องตนเองเพื่อตบหน้าพวกกากช่องอื่นให้รู้ว่าแฟน ๆ ช่องเขาน่ารักแค่ไหน
Enjoyyy บริจาค 100฿: น้องไปส่องช่องพี่ธีร์มา อะไรคือบอส กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด มีคนเอาพี่หนูด้วยยยยย ดีจั้ยยยยยยยยย
ZoomKaoPai บริจาค 30฿: พี่แหลมคับ บอสที่พี่ธีร์ว่ามันเกิด map ไหนหรอคับ แล้ว drop ของอะไรบ้าง มีดาบบวกสิบไหมคับ
Biw007 บริจาค 30฿: วันนี้อยู่นานไมคับ ถ้าไปซักถุงเท้าแล้วกลับมาดูจะยังทันไม
YooYeez บริจาค 50฿: พี่จ๋าโชว์ฆาตกรให้น้องดูหน่อย น้องคิดถึงฝีมือการจู๊กหนีเซอร์ไวเวอร์ของพี่ ><
แต่ละคนดี ๆ ทั้งนั้น...
แหลมสนุกกับการเป็นสตรีมเมอร์ แต่ก็คิดถึงช่วงเวลาการได้เป็นนักกีฬาอีสปอร์ต ช่วงนี้มีแข่งทัวร์ใหม่ แต่พี่ธีร์ตัดสินใจว่าจะไม่ลงเพราะคนในทีมไม่มีเวลาซ้อม เอาจริงไอ้พี่ชั่วมันแสนรู้นะว่าแบบไหนน้องนุ่งถึงจะประทับใจ มันคงดีถ้าฝึกงานเสร็จไว ๆ เขาจะได้กลับไปจริงจังกับการซ้อมทีมอีกครั้ง แล้วก็จะได้เนียนหลุดออกจากบ่วงแฟนทางเสียงของบอสด้วย ถึงตอนนี้จะเพิ่งเข้าเดือนมิถุนาได้ไม่นานก็ตาม ฟ้าคคคคคคคคค
Anonymous08 บริจาค 1000฿: ช่วงนี้ชอบเกมไหนมากที่สุดครับ?
“ขอบคุณหนึ่งพันบาทด้วยเด้อ ช่วงนี้ชอบเกมอะไรเหรอ ผมตอบไม่ได้ว่ะ เป็นพวกรักพี่เสียดายน้อง แต่ถ้าถามว่ารอเกมอะไรอยู่ ก็ตอบได้เต็มปากเลยว่า Half-Life 3 ไม่รู้ชาตินี้จะได้เล่นไหม”
Mirana032: รอดูงาน E3 เลยครับว่าจะมีอะไรคืบหน้าหรือเปล่า
BassZa: 5555555555 จริงพี่ ไม่รู้จะได้เล่นตอนไหน รอมานานโคตรละ
AumAim บริจาค 100฿: หมาน้อยยยย จุ๊บกล้องหน่อยเร้ว
“เออ พี่ตั้บลดน้ำหนักกับ Half-Life 3 ออกขาย อะไรจะเกิดขึ้นก่อนกัน – จุ๊บอะไร ไม่จุ๊บโว้ย”
AumAim: เลวววววว เอาร้อยนึงชั้นคืนมา
“หยอกเล่นนนนนนนน” แหลมปั้นหน้าปั้นตาอ้อร้อ ก่อนจะยืดตัวไปจุ๊บกล้องจนเกิดเสียงจนสาว ๆ ต่างรัวแชตไม่หยุดกับความน่ามันเขี้ยว
( อะไร เข้ามาได้ยินเสียงหมาหอนพอดี )
( พี่แหลมเช็ดกล้องด้วยนะครับ โซ่คิดว่ามันน่าจะมัวเพราะน้ำลาย )
( หนูไม่น่าเข้ามาจังหวะนี้เลย อี๊ )
Discord ห้องสำรองเต็มไปด้วยเสียงพี่น้องในทีมที่เล่นจบเกมแล้วจึงเข้ามาตามเขา พอได้ยินพวกกากแซะ คนทะเล้นจึงจุ๊บใส่ไมค์รัว ๆ ไม่หยุด จงใจกวนประสาทก่อนจะระเบิดหัวเราะอัดใส่อย่างพอใจ ท่ามกลางห้องแชตใน Twitch ที่ไหลขึ้นด้านบนอย่างต่อเนื่อง ซึ่งมีทั้งคนเขินกับความขี้เล่นและฝั่งที่ฟลัดคำว่าจะอ้วก
แต่มีใครคนหนึ่งนั่งนิ่งไปเพราะฉากจุ๊บกล้องเมื่อครู่ นิ้วหัวแม่มือค้างอยู่บนแป้นพิมพ์บนหน้าจอโทรศัพท์พร้อมประโยคที่พิมพ์ค้างไว้ว่า ‘นอกจากเกมที่ชอบ แล้วมีเกมแนวไหนที่อยากลองทำเองบ้างไหม’ หากแต่เขาไม่ได้กดส่งคำถามไปเพราะสายตายังคงจับจ้องอยู่กับใบหน้าซน ๆ ของคนที่อยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มุมซ้ายของจอสตรีม
ยังไม่ทันโดเนทครั้งที่สองเลยด้วยซ้ำ เด็กคนนั้นก็ทำให้ต้องขับเทียบจอดข้างทาง เพราะถ้าขืนขับต่อทั้งที่ใช้โทรศัพท์ไปด้วยคาดว่าพรุ่งนี้คงได้ลงข่าวหน้าหนึ่งแน่ ให้ตาย... มันบ้าเหลือเกินที่เขาลบภาพจุ๊บกล้องออกไปไม่ได้ วูบหนึ่งกันต์เผลอใจเต้นและสะดุ้งไปเล็กน้อยราวกับว่าใบหน้าซน ๆ เลื่อนเข้ามาจุ๊บเขาอย่างไรอย่างนั้น
เสียงน้ำหยดลงบนหลังคารถทีละเม็ดก่อนจะประสานเสียงจนกลายเป็นพายุฝน ผู้คนยังคงใช้ชีวิตอยู่กับความวุ่นวายในกรุงเทพฯแม้ว่าฟ้าจะมืดแล้ว กันต์กวินทร์คือหนึ่งในนั้น ชีวิตที่ติดแหงกอยู่บนถนนเพราะการจราจรสุดห่วยนั่นไม่ใช่เรื่องตลกเลยสักนิด แต่วันนี้เขาไม่ได้อยู่กับความรู้สึกเดิม ๆ แบบนั้นอีกแล้ว เพราะท่ามกลางพายุฝนที่ตกลงมาอย่างหนักมันมีเสียงเด็กคนนั้นทำลายความเงียบไปจนหมดสิ้น และเขารักที่จะฟังไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้จักเบื่อ
กันต์กวินทร์มองรอยยิ้ม ฟังเสียงหัวเราะจากมุกตลกตื้น ๆ ของคนในจอโทรศัพท์ เด็กผู้ชายธรรมดา ๆ ที่เข้ามาปรากฏตัวในโลกของเขาตั้งแต่วันนั้นกำลังสร้างเสียงหัวเราะให้คนดูทั้งเจ็ดพันคนอยู่ กันต์คิดว่าความเบื่อหน่ายชีวิตแสนจำเจที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ อีกอย่างเด็กคนนั้นก็คุย... ไม่สิ ต้องเรียกว่าโม้เก่ง เปิดมุมมองบ้า ๆ บอ ๆ ให้คนจริงจังอย่างเขารู้ว่าควรผ่อนคลายบ้าง
บวกกับทะเลาะกันแล้วรู้สึกสนุกอย่างน่าประหลาด ถึงจะเป็นเรื่องไร้สาระแต่ก็มีการหยั่งเชิงอยู่ตลอดว่าใครจะแพ้ไปก่อน ซึ่งเขาชอบเหลือเกินเวลาเห็นใบหน้าซน ๆ ขมวดคิ้วมุ่นไม่พอใจ
ดูเหมือนว่าสิ่งที่ไม่เคยชอบในอดีตจะกลายเป็นสิ่งที่เขาถูกใจในตอนนี้
[ข้อความถูกลบ]
Anonymous08 บริจาค 10,000฿: ผมคิดว่าคุณชักจะน่ารักเกินไปแล้ว
ที่เคยบอกว่าไม่ได้ชอบ... เห็นทีว่ากันต์กวินทร์คงต้องกลืนน้ำลายตัวเอง
To be continued
พี่ธีร์บอก บอสมึงแย่งซีนกุ กุโดเนทน้องโซ่ครั้งแรกยังไม่โหดเท่านี้
*พี่แจ็คมองด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ตาลุกเป็นไฟ*
เพราะเหงาเลยรู้สึกง่าย ชัดเจนไวรึเปล่าน้า พอเจอของแปลกทีโลกเลยมีสีสันเรย แต่จะยังไงเด็กมันแค่กวนทิงเพราะอยากชนะ ตอนหน้าจะรอดไม่รอด กลับอุดรไปเจอแม่ด้วยกันนน
อ้าวกำ เม้นนิยายตัวเองอีกแล้ว
-
บอสจะเปย์หนักขนาดนี้ม่ายด้ายยยยยยยยยยยยย
เราก็คิดว่าบอสคงเป็นคนเหงาๆ มีกำแพงสูง พอมาเจอของประหลาดๆ เข้าให้เลยรู้สึกแตกต่าง โลกทึมๆ เริ่มสว่าง สดใส มีโทนสีอื่นเข้ามาแทรก
-
โอ๊ยบอสเปย์เก่งงงงงงงงงงง ชอบก็จีบเลยบอสแต่เด็กดื้อต้องทำใจหน่อยนะนะ :ling1:
-
o13 หู้วววววววสายเปย์ที่แท้ทรู เปย์หนัก จัดหนัก รุกหนัก หนักๆ ทั้งนั้นเลยค่ะบอส
อิน้องก็น่ารัก กวนบาทาไปสิค่ะ บอสหลงซะหล่ะ ถอดตัวไม่ขึ้นแล้วนั้น :m20:
:L2: :pig4: :L2:
-
หัวเรื่องมันไม่ได้อัพอ่าาา ดีนะที่ไปตามส่องในทวิตเลยมาอ่านทัน!
-
ป๋าเปย์ขนาดนี้....ถ้าเป็นพี่แจ็คคงยอมจุ๊บจริง ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ
-
กี๊สสส ตามมาแล้วค่ะหัวหน้าา
แงง กว่าจะรู้ว่าเรื่องนี้มาแล้วก็ปาไปตอนที่ 5!
อย่างแรกต้องบอกว่าฮาเสมอต้นเสมอปลายค่ะ ประทับใจมาก :laugh:
คิดอยู่นานว่าคู่นังเชร์จะเป็นคนแบบไหน
มาเจอแบบบอสสายเปย์ แถมเชร์ยังแพ้ทาง (ส่วนนึงเพราะกลัวไม่ผ่านฝึกงาน 555)
บอสเลยแอบได้เปรียบ เอาเด็กแสบอยู่ เพราะปกติน้องมันไม่เคยยอมใครอะ :laugh:
ชอบตรงที่น้องมันบอกว่าแม้แต่เรื่องไร้สาระ บอสก็ยังฟัง เลยรู้สึกว่าเป็นความพิเศษระหว่างสองคนนี้
เพราะปกติจะมีอิพี่ธีร์คอยสกัดดาวรุ่งตลอด แต่อันนี้บอสเค้าเต็มใจฟังเราทุกเรื่องเด้อน้องเชร์ o18
ต่อไปบอสคงรุกหนักกว่าเดิมแน่ เตรียมตัวไว้นะเชร์เอ๊ยยย
ปล.คิดไปเองหรือเปล่าว่าบอสเปงคนหื่นอะ :-[
-
o13
:L2: :pig4: :L2:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 06 : กลับบ้านเรารักรออยู่ (PART 1/2)
Theeradej Three อยู่กับ Cherish Saran และคนอื่น ๆ อีก 2 คนที่ Twitch.tv
8 ชม. กรุงเทพมหานคร
ขอแคปชั่นให้น้องผมหน่อยครับ
(https://imgur.com/a/h8RB5rU)
แพรว’แพรว,ตุ้บตั้บไม่กินเค็ม และคนอื่น ๆ อีก 3,804 คนถูกใจสิ่งนี้
แชร์ 1,773 ครั้ง
ดูความคิดเห็น 4,013 รายการ
“...”
เห็นแจ้งเตือนเฟซบุ๊กเพราะถูกแท็กจึงกดเข้าไปดู แล้วก็พบความหรรษายามเช้าจากไอ้พี่ห่าที่แท็กมาพร้อมรูปของเขาซึ่งมันไม่เคยน่าอับอายขายขี้หน้าขนาดนี้กระทั่งเจอคอมเมนต์นับแสนล้านที่ค่อนข้างเอนเอียงไปทางเดียวกับพี่มัน
ตุ๊กติ๊ก’เองจร้า คุณชักจะน่ารักเกินไปแล้ว
RainyDay ฝนตกผ้าเลยไม่แห้ง คุณชักจะน่ารักเกินไปแล้ว
เพ่ยเพ่ย อรจิรา คุณชักจะน่ารักเกินไปแร้วววววววววว
เบค่อนสลิม ยาลดน้ำหนักเพื่อสุขภาพ อยากหน้าท้องแบนราบ เอวบางเหมือนคนไม่มีไส้แบบนี้ อินบ้อกหาแม่ค้าได้เลยจร้า 30 เม็ด 1,499 เท่านั้น ถ้าจะเอากว่านี้มึงไปฟิตเนสดีกว่าจร้า
สมยศ ฆ่ายุงด้วยมือเปล่า โชว์เหี้ยไรสัสแหลม กาก
หนูจอยขี้งอล อร๊าย หุ่นดีอะไอ่หมา
นู๋ใบ ตอง นู๋ศรัทรามาตลอดว่า #ธีร์แหลม คือเรื่องจิง นู๋เชื่อว่าในโทรศัพท์พี่ธีร์ต้องมีรูปวาบหวิวของพี่แหลมเยอะกว่านี้แน่ ฟิน ๆๆๆๆ ขอบคุณนะค่ะที่แบ่งปันความความรักให้โลกรับรู้ #ใครเม้นธีร์โซ่พ่อตายนะค่ะ
มาร์ค ซอยสอง ทำไมกูต้องตื่นมาเจออะไรแบบนี้
มีนา มาลี กูเข้ามาขำเม้น 5555555555555555555555555
เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ไปในทางเดียวกันหมด ใจน้า พี่ธีร์เหมือนรอเวลาแก้แค้นมาทั้งชาติ ชนิดว่าถ้าบังเอิญเจอไอ้แหลมกับงูมันคงเลือกตีกูก่อนแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
วันหยุดที่ดีไม่ควรเป็นแบบนี้ปะ ความจริงอยากนอนยาว ๆ แต่เพราะตื่นไปฝึกงานจนชินจึงแหกขี้ตาเวลานี้ทุกวัน เจอเรื่องแบบนี้ตั้งแต่ยังไม่ลุกไปแปรงฟัน ถามว่าเป็นความผิดใครถ้าไม่ใช่พี่ธีร์กับเจ้านายตัวดี
สบถคำหยาบแล้วรัวพิมพ์บนแป้นหน้าจอโทรศัพท์โดยไม่มอง แต่ยังไม่ทันกดส่งก็ตัดสินใจลบทิ้งเพราะถ้าเข้าไปดิ้นเร่า ๆ พวกลิ่วล้อพี่ธีร์คงแห่มายำตีนเขาอย่างเพลิดเพลินแน่ ไลก์แฟน ไลก์ไอดอล พี่มันจันไรแค่ไหนแฟนคลับก็ไม่น้อยหน้ากัน จะไปตามเกมมันไม่ได้เด็ดขาด
วันนี้มีนัดตอนเที่ยง และแหลมยังมีเวลาอีกเป็นชาติก่อนไปตามนัด เขาใช้นิ้วเท้าหนีบผ้าห่มขึ้นมากอดพลางไถหน้าจอดู Notification ทีละอันอย่างใจเย็น แอปส่งข้าวก็แข่งกันส่งโปรมายั่วใจจั๊ง แต่จะลั่นทีก็เสียดายเงิน เพราะคิดว่าถ้ายอมเสียเวลาแปรงฟันล้างหน้าเดินลงไปข้างล่างก็ได้กินข้าวจานละสามสิบห้าบาทแล้ว
ไถไปอีกนิดเจอทีเด็ดจากคนเป็นเจ้านายซึ่งส่งมาตอนที่เขาหลับไปแล้ว เนื้อความสั้น ๆ ทำให้มือไอ้แหลมสั่นยิ่งกว่าคนเป็นพาร์กินสัน เพราะหลังจากได้เงินโดเนทก้อนใหญ่ขนาดนั้น เขาก็รีบปิดสตรีมแล้วโทรหาบอสทันที แต่รู้อะไรปะ แม่งปิดมือถือเว้ย กวนตีน
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ พยายามโทรหาผมเหรอครับ น่ารักจัง ]
มะเหงกดิ
ป่านนี้จะตื่นยังเหอะ ไม่เคยติดต่อไปหาตอนวันหยุดมาก่อน คนรวย ๆ แบบนั้นจะไปทำงานไหม หรือว่าจะใช้ชีวิตเหมือนพีเพิ่ลทั่วไปที่มีอารมณ์นั่งจิบกาแฟยามเช้าเคล้าเสียงฝน
แต่ช่างดิ ต่อให้ประชุมอยู่ก็จะกวนตีนกลับ
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘เจ้าหนี้’
[ กาก ]
[ คิดว่าเท่มากปะโดเนทเงินให้ผมอับอายขายขี้หน้าพี่ ๆ ]
โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงเหมือนจะช่วยทุเลาความหงุดหงิดได้ แต่มันเสือกเด้งขึ้นลอยไปบนอากาศแล้วทำท่าจะตกลงพื้นกระเบื้อง เป็นเสี้ยววินาทีสั้น ๆ ที่ไอ้แหลมมองเห็นญาติผู้ใหญ่ที่ล่วงลับไปแล้วยืนโบกมือไหว ๆให้ จึงรีบพุ่งเข้าไปคว้าไว้อย่างทุลักทุเลจนพลาดหงายเงิบตกเตียง
“หมาสี่แม่มึงเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
อุทานเป็นภาษาบ้านเกิดพลางนิ่วหน้า เวรกรรมติดจรวดเร็วเกินไปเปล่าวะ แค่คิดว่าจะหาทางเอาคืนบอสเฉย ๆ แต่ก็ยังไม่ได้ลงมือปะ หรือว่าทางนั้นมีความเล่นของ กุมงกุมารทองไรงี้
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ คุณควรอายเงินโดเนททีละ 30 บาทมากกว่า 10k ในครั้งเดียวนะครับ ]
ขิงไปอีก หล่อ รวย เข้ม พี่เขาใช้ชีวิตเหมือนกดสูตรโกง
ไม่ไหวแล้วโว้ย คันปากอยากด่าคน เมื่อคืนปิดมือถือหนีประเด็นใช่ไหม ตอนนี้ตอบโต้ทางข้อความได้แล้วแสดงว่าโทรศัพท์ต้องเปิดอยู่ ถ้าบอสแม่งไม่ได้ใช้จาร์วิสช่วยสื่อสารให้ จัดไปดิวะ เฟซไทม์โชว์เหนือให้รู้ว่าหัวร้อนจนไม่ทนเป็นอย่างไร
( ครับ )
“ครับไร?”
( คุณโทรมาเพื่อตั้งคำถามการรับสายของผมเหรอ ช่างเป็นเด็กขี้สงสัยในเรื่องไม่จำเป็นจริง ๆ )
“ขี้แซะที่หนึ่ง เสียงใสแบบนี้แสดงว่าตื่นแล้วถูกปะ ผมคงไม่ได้โทรมารบกวนเวลาพักผ่อนของคนนอนไม่หลับหรอกเนอะ เอ... หรือนอนหลับเพราะเมื่อคืนสร้างความพินาศไว้ให้ชาวบ้านกันน้า?” มองคนในจอโทรศัพท์ที่ดูดีได้แม้อยู่ในชุดลำลองธรรมดา ไหนจะหนังสือปรัชญาที่คิดว่าน่าจะเป็นเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษในมือนั่นอีก ฮิปสเตอร์มากเวอร์
( ตื่นสักพักแล้วครับ ไม่ยักรู้ว่าคุณใส่ใจขนาดนี้ ผมเริ่มจะเขินซะแล้วสิ )
“มะเหงกดิ ผมประชด”
( ไม่ปีนเกลียวกับผมนะครับ )
“จะพูด มีไรปะ บอสจะอ้างว่าตัวเองอายุมากกว่าเลยพูดยังไงกับเด็กไม่ได้นะ ทุกวันนี้ต้องสิทธิเท่าเทียมกันแล้ว ถ้าผู้ใหญ่ทำตัวกากกับเด็กก็ต้องโดนด่า”
( และคุณก็ด่าผมตั้งแต่ตื่นนอน )
“นั่นไม่ได้เรียกด่า เรียกประชด”
( การประชดส่วนใหญ่มาจากความน้อยเนื้อต่ำใจ และการจะรู้สึกแบบนั้นได้แสดงว่าคุณต้องรู้สึกอะไรกับผมบ้าง เริ่มมีใจให้ผมแล้วสินะครับ หนึ่งหมื่นเมื่อคืนถือว่าได้ผล )
“ตลกแดก”
( คำหยาบครับ )
มีความส่งสายตาดุ ๆ ทะลุเลนส์แว่น ได้ยินหยาบนิดหยาบหน่อยไม่ได้ ต่อมผู้ดีพี่เขาถึงกับกำเริบ
“เออ แล้วโดเนทมาทำไมตั้งหมื่นนึง รวยมากเหรอ?”
( ครับ ผมรวย )
ไม่มีความกระดากอายในความมั่งมีใด ๆ ทั้งนั้น แถมตอบอย่างหน้าตาเฉยอีก แล้วเถียงไม่ได้ด้วยนะ พี่เขามีความรวยจริงไม่จิงโจ้ จะด่าว่าเงินพ่อแม่ก็ไม่ได้ เพราะทุกวันนี้โรงแรมทุกสาขาก็เป็นของบอสทั้งหมด
“มีเยอะแล้วทำไมไม่รู้จักเพิ่มเงินเดือนให้พนักงาน ห๊ะ รู้ไหมว่าชาวบ้านเขาทำงานหนักไม่คุ้มเงินที่ได้”
( บางคนอาจจะรู้สึกอย่างนั้น แต่เขาก็ต้องรอเวลาเพื่อพิสูจน์ให้ผมเห็นว่าควรได้เงินเดือนเพิ่มสักเท่าไหร่ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังมีคนที่ทำงานไม่คุ้มเงินที่ได้ไปจากผม ทุกอย่างขึ้นอยู่ตามความเหมาะสมครับ )
“แล้วหมื่นนึงเมื่อคืนคืออะไร ไหนความเหมาะสม?”
( ผมพิมพ์เลขศูนย์เกิน )
“อย่ามา”
( แล้วยังไงครับ ผมพอใจจะให้ คุณมีปัญหาอะไรกับความพอใจของผมเหรอ? )
“มี บอกแล้วว่ามันทำให้ผมอับอายขายขี้หน้า ทีหลังโดเนทก็มาแค่เงินดิ จะลั่นแคปชั่นเสี่ยว ๆ มาเพื่อ?” แหลมมองคาดโทษคนในสายที่ยกแก้วเซรามิคสไตล์อังกฤษขึ้นจิบอย่างใจเย็น
( ผมแค่พูดไปตามที่คิด ทีผู้หญิงบอกให้จูบกล้องด้วยเงินร้อยเดียวคุณยังทำให้ แต่ผมไม่ได้ขอให้คุณทำอะไรเลยด้วยซ้ำ )
“นั่นมันคนละเรื่อง ไม่เอามาเหมารวมกันดิ”
( เรื่องเดียวกันครับ คุณคือเด็กสองมาตรฐาน )
“มะเหงก บอกว่าคนละเรื่องก็คนละเรื่อง ห้ามเถียง” ทั้งคู่สบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร และคนที่ยิ้มก่อนก็คือบอส ซึ่งมันโคตรน่าหมั่นไส้เลยว้อยยยยยย
( ไม่พอใจก็ตามมาหาเรื่องที่คอนโดผมแล้วกันครับ เดี๋ยวส่งโลเคชั่นไปให้ )
“โอ้โห เป็นแผนล่อซื้อผมก็บอกมา ทำเป็นอ้างนู่นนี่นั่น” แหลมแค่นหัวเราะอย่างรู้ทัน แผนนี้เขาเคยใช้กับสาว ๆ มานักต่อนักแล้ว และมันก็ได้ผลด้วย
( โดนรู้ทันซะแล้วเหรอครับ ว้า... )
“ผมไม่ไปหาบอสหรอก วันนี้มีนัด” เด็กลูกครึ่งยักคิ้วใส่ ก่อนคนที่เคยทำตัวเหมือนชนะทุกอย่างบนโลกนี้จะขมวดคิ้วชักสีหน้า
( กับใครครับ? )
“ไม่บอก”
( คืนนี้ผมจะเข้าไปดูหัวหน้าทีมคุณเล่นเกม โดเนทให้เขาสักหมื่น และใส่แคปชั่นแบบที่คุณไม่คาดคิด )
“นั่นก็จะลงทุนเกินไปไหม หื้อออออ เป็นไรมากเปล่าบอส ฮัลโล๊? ทำไมเป็นคนขี้เอาชนะ หงุดหงิดละนา” เด็กหนุ่มถลึงตามอง ลากเสียงประชดอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจ
( แค่พูดออกมาว่าคุณมีนัดกับใคร มันเป็นคำตอบง่าย ๆ ที่เด็กหัดพูดยังทำได้ )
“นี่ด่าผมอยู่ถูกปะ?”
( ถ้าทำตัวน่ารักแล้วใครจะดุล่ะครับ แต่คุณมันดื้อ )
“บอกให้หยุดพูดอะไรแบบนั้น ขนลุก”
( คุณไม่รู้หรอกว่าการถูกทำให้ขนลุกจริง ๆ เป็นยังไง )
นอกจากจะพูดทิ้งท้ายให้คิดแล้วยังยิ้มแบบมีเลศนัยด้วย เป็นไรมากปะ เดี๋ยวต่อยดั้งยุบเข้าไปในกะโหลก
“เนี่ย ชอบทำอะไรแบบนี้ ผมก็กลัวเป็นปะ”
( อ้อนสิครับ เผื่อผมจะยอมลดอีโก้ลงเพื่อคุณบ้าง )
“รู้ตัวด้วยว่าอีโก้สูง 555555555555” สะใจโว้ย อยากอัดเสียงไปให้พี่แจ็คฟังแล้วแปลงเป็นริงโทนสามสิบวิ สัญญาเลยว่าจะใช้สักสองปีโดยไม่เปลี่ยน
( ผมบังเอิญผ่านไปได้ยินคุณกับแจ็คนินทาผมน่ะ )
เปรี้ยง!
หน้าร้าวเป็นบ้านโครงการที่สร้างแบบชุ่ย ๆ เบย
“เหย... ใครบอกว่านินทา อันนั้นเรียกวิเคราะห์บุคคลในเชิงจิตวิทยา” แถจนเอวถลอกลากยาวไปจนถึงแถบ ๆ กระดูกเชิงกราน
( เลอะเทอะ บอกมาได้แล้วครับว่าวันนี้มีนัดกับใคร? )
“รุ่นน้อง”
( ผู้ชายหรือผู้หญิงครับ? )
“ผู้ชาย พอใจยัง?”
( ชายแท้หรือเปล่า? )
“แท้ดิ ถามไรเนี่ย?”
( วิเคราะห์บุคคลในเชิงจิตวิทยาครับ )
“โว๊ะ”
มองคนในจอโทรศัพท์อย่างเซ็ง ๆ บอสเป็นประเภทเดียวกับพี่ธีร์ถูกไหม เอะอะหวงไว้ก่อน แต่ไม่สำเหนียกว่าผู้ชายในโลกนี้ไม่ได้ชอบเพศเดียวกันทุกคน นี่แค่เป็นแฟนทางเสียงนะ เริ่มอยากรู้แล้วว่าแฟนเก่าบอสเป็นคนแบบไหน ต้องมีความอดทนสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่คนใจเย็นก็ต้องเป็นพระแล้วปะ
“ผมรู้จักมันตั้งแต่อยู่ม.สาม รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว คงพิศวาสกันลงหรอก”
( ผมไม่ได้ถามลงลึกขนาดนั้น แต่ก็ขอบคุณนะครับที่อธิบายให้เข้าใจ )
“เพราะผมรู้ไงว่าบอสก็ต้องถามต่อ”
( เริ่มรู้ใจผมแล้วใช่ไหมล่ะครับ? )
“รำคาญ”
( แต่ก็เป็นฝ่ายโทรหาผมก่อน? )
“ไม่ได้โทรมาเพราะแรงคิดถึงแล้วกัน ดูหน้าผมด้วย” เด็กตัวแสบพุ่งเข้าใส่จอโชว์รูจมูก แถมยังอ้าปากพ่นลมใส่จนจอขึ้นฝ้า ซนจนอยากตามไปหาถึงห้องแล้วจับให้อยู่เฉย ๆ ด้วยมือของเขา
( ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันก็น่าตื่นเต้นดีนะครับถ้าต้องเห็นคุณทุรนทุรายเพราะทนคิดถึงผมไม่ได้ )
“ฝันเอา”
( ดื้อ )
“กาก”
แหลมไม่ได้อยากคุยกับบอสขนาดนั้น แต่พอได้ด่า ได้แซะแล้วก็รู้สึกโล่งขึ้นจนลืมไปว่าก่อนหน้านี้เคยหมั่นตีนเฟซบุ๊กพี่ธีร์แค่ไหน
( ไปอาบน้ำแปรงฟันแล้วหาของอร่อย ๆ กินเร็วครับ )
“เดี๋ยวไป ขอแซะบอสให้หายหงุดหงิดก่อน”
( ไม่เห็นมีอะไรน่าหงุดหงิด พี่คุณก็แค่ผู้ชายอายุใกล้เข้าเลขสามที่มีสมองเท่าคนอายุสิบสอง )
“เชี่ย ถ้าพี่ธีร์ได้ยินแม่งของขึ้นนะบอกก่อน รายนั้นฆ่าได้หยามไม่ได้ ถ้าหยามเมื่อไหร่กูไซเบอร์บูลิ่ง” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ก็ยอมรับว่าไอ้แหลมสะใจอยู่เล็กน้อยถึงปานกลาง
( ให้นั่งหายใจทิ้งน่าจะดีกว่าเสียเวลาไปสู้กับพี่คุณนะครับ )
“อันนี้เห็นด้วย”
แหลมหัวเราะอย่างสะใจ อยากให้บอสป๊ะหน้ากับพี่ธีร์สักครั้งจริง ๆ โว้ย อยากรู้เลยว่าใครหมู่ใครจ่า มวยหยาบกับมวยสุภาพ ใครจะน็อกก่อนกัน?
“ละนี่กินข้าวยัง?”
( ผมดื่มกาแฟครับ )
“อยู่ได้เหรอถ้าไม่กินข้าว?”
( ผมชอบดื่มอะไรร้อน ๆ ก่อนน่ะ )
“ผมก็ชอบกินร้อนนะ”
( กาแฟเหรอครับ หรือว่าโกโก้? )
“เปล่า ยาดอง” กวนตีนจบก็ระเบิดหัวเราะอัดจอโทรศัพท์ ยิ่งเห็นว่าบอสถอนหายใจพลางส่ายหน้าหน่าย ๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าได้ปลดล็อก Achievement
( เห็นไหม ทำตัวน่ารักกับผมได้ไม่ถึงนาทีคุณก็ดื้ออีกแล้ว )
“เมื่อกี้แคปหน้าจอทันด้วย หน้าบอสอย่างเหวอ ไว้เดี๋ยวส่งให้ดู”
( จะแกล้งผมเหรอครับ? )
“อย่าทำให้ผมหัวร้อนแล้วกัน ผมมีหลักฐานไว้แบล็กเมล์บอสแล้วนะ ถ้าทำหน้าเด๋อ ๆ อีกผมก็จะแคปอีก” แหลมพูดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า บอกเลยว่าคนที่จะได้เห็นเป็นคนแรกคือพี่แจ็ค
( ไม่เป็นไรครับ )
บอสอาจคิดว่าเขาไม่กล้า ถึงได้ทำเหมือนไม่สะทกสะท้าน สงสัยไม่รู้ฤทธิ์ไอ้แหลม คนที่เคยลงรูปฉาวพี่ธีร์ลงเพจจนได้ยอดไลก์เป็นหมื่น หน้าหล่อ ๆ แบบบอสนี่เหมาะแก่การเอารูปไปแต่งใส่หูกระต่ายพร้อมฟิลเตอร์ปากชมพูมาก
แต่ทำไมพี่แกถึงมองตาหวานแบบนั้น หวานแบบที่ไอ้แหลมคิดว่า...
( เพราะในโทรศัพท์ผมก็มีรูปคุณอยู่เต็มไปหมดเหมือนกัน )
นั่นไง... กูโดนจีบอีกแล้วไอ้ฉิบหายเอ๊ยยยยยยยยยยยย
(จบพาร์ท 1)
มาลงช้าหน่อยนะคะ ช่วงนี้เราต้องแพ็คน้องโซ่ส่งค่ะ แง้ ขอโทษที่ให้รอ แล้วก็ขอบคุณที่ยังรออ่านนะคะ <3
-
จะบ้าตาย ฉันหยุดยิ้มไม่ได้เลยยยยยยย
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
เตรียมใจไว้เถอะน้องแหลม บอสตามติดเป็นขี้ปลาทองแน่
-
เขินบอสอ่ะ งื้ออออ :katai1:
-
อยากเห็นชอตบอสเจอพี่ธีร์แบบจังๆ น่าจะยับแม่ยับ
-
สั้นจังเลย คิดถึงนังแหลมกะบอส :ling1:
-
:-[ เค้าจีบกันนนนน
-
บอสรุกจีบขนาดนี้ แหลมไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไป
-
บอส สายเปย์
-
งื้ออออ บอสสสสส น้องเชร์ต้องหลงกลบอสซักวันแหละค่าา
-
งือออออ งือออออออ บอสสสส :-[
-
:katai4: สนุกกกกกกก บอสสสสส ความรวยนี้
-
ชอบการต่อปากต่อคำของสองคนนี้จัง ไม่เบื่อเลยแหลมเด็กดื้อที่น่ารัก :laugh:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 06 : กลับบ้านเรารักรออยู่ (PART 2/2)
“สภาพมึงเหมือนคนเพิ่งโดนสิบล้อเหยียบมา ไปทำเชี่ยไรมาวะธูป โทรมฉิบหาย”
เจ้าของชื่อถอนหายใจเนือย ๆ พลางมองใครอีกคนที่นั่งรอเขาตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน เด็กหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธเพื่อเลี่ยงการเข้าเรื่องส่วนตัว อันที่จริงธูปไม่ได้อยากมาที่นี่นัก ถ้าไม่มีความสัมพันธ์แสนกระอักกระอ่วนกับพี่เชร์
“เมื่อคืนนอนกี่โมง?”
“ตีสอง”
“เอาดี ๆ” คนถูกเซ้าซี้ถอนหายใจหนัก ๆ เพื่อให้รู้ว่าไม่สบอารมณ์ เขาโตแล้ว แต่พี่เชร์คงไม่สนเรื่องนั้น อีกทั้งยังมองมาอย่างคาดคั้นไม่ต่างจากในทีแรก
“ตีห้า”
“ทำอะไรจนป่านนั้น เกมก็ไม่ได้ติดปะ ก็รู้ว่าวันนี้มีนัดยังนอนเช้า”
“มันเป็นนัดที่พี่อยากเจอฝ่ายเดียว ผมง่วงจะตายอยู่แล้วแต่ก็ต้องตื่นมานั่งฟังพี่บ่นอะไรก็ไม่รู้” เด็กหนุ่มกล่าวพลางมองคาดโทษอีกฝ่าย
“กูก็ไม่ได้อยากพูดหลายสิ่งนะธูป กูเป็นคนพูดมากก็จริง แต่บอกได้เลยว่าพอเป็นเรื่องมึงแล้วกูอยากพูดให้น้อยที่สุด แต่เราต้องเจอกันอย่างน้อยเดือนละครั้ง มึงก็รู้”
“อืม” ธูปจำเรื่องนี้ได้ดีกว่าบทเรียนเสียอีก แต่การมาเจอพี่เชร์ไม่ใช่สิ่งที่อยากทำทันทีที่ตื่นนอน
“มึงหงุดหงิดไรนักหนาวะ?”
“พูดไปพี่จะเข้าใจเหรอ?”
“ต้องเข้าใจอยู่แล้วดิ ขอแค่มึงงัดปากพูด” ในสายตาคนอื่นแหลมคือเด็กกะโหลกที่ไม่รู้จักโต แต่นั่นก็ไม่ใช่อยู่กับไอ้เด็กเวรนี่ที่ทำหน้าเหม็นเบื่อโลกทุกครั้งที่เจอเขา
“พี่ทำเหมือนผมเป็นขอทาน ทำเหมือนผมเป็นเด็กเหลือขอ แต่พี่คงไม่เข้าใจหรอก บ้านพี่มีเงินเหลือกินเหลือใช้”
“กูไม่เคยทำแบบนั้นหรอกธูป มึงอย่าปั่นดราม่า นอนไม่พอก็สั่งข้าวแดกจะได้กลับหอไปนอน” คนพี่เอนหลังนั่งพิงกับเก้าอี้ ถอนหายใจอย่างหัวเสียกับสิ่งที่อีกคนแสดงออกให้เห็น พออยู่กับไอ้เด็กห่านี่เขาก็ต้องเป็นคนมีความอดทนให้มากกว่าทุกทีสิน่า “แค่มาเจอกัน คุยกันเหมือนที่เคยเป็นตอนอยู่อุดร --”
“มันไม่เหมือนเดิมแล้วพี่ก็รู้”
“เพราะกูกับมึงโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้วไง ‘เหมือนที่เคยทำ’ ที่พูดไปหมายความว่ากูอยากให้มาเจอกัน บ้าง ไม่ใช่ห่างเหินไปเหมือนคนที่ต้องมาเจอเพราะความจำเป็น”
“ใช่ไง ผมจำเป็นต้องเจอพี่เพราะที่บ้านไม่มีใครสนว่าผมจะอยู่หรือตาย ไม่มีใครส่งเงินให้ ป่วยก็ไม่มีใครสน แล้วพี่ก็สวมบทพระเอกขี่ม้าขาว ให้เงินผมใช้เพื่อที่จะแสดงออกว่าเวทนาผมได้”
“เจตนากูเป็นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ เดี๋ยวฟาดกะโหลกร้าว น้อยใจแม่แล้วพาลกูเฉยแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน ไอ้เด็กเหี้ย” คนพี่เลือดขึ้นหน้า ตั้งท่าง้างมือขึ้นจะตบแต่ก็ไม่เคยลงมือได้สักครั้ง เห็นหน้ามันทีไรเป็นต้องใจอ่อนทุกที
ไอ้ธูปทำหน้าเหมือนจะกระอักความทุกข์ตายอยู่รอมร่อ เขาจึงถอนหายใจหน่าย ๆ แล้วเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม พยายามใจเย็นเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกได้ว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ได้มากกว่าที่มันคิด ถึงจะเป็นเรื่องยากแต่อย่างน้อยแหลมก็อยากให้ไอ้เด็กนี่เห็นว่าเขาพึ่งพาได้
ธูปเป็นรุ่นน้องที่เคยสนิทกันเมื่อตอนเรียนมัธยม มันเป็นน้องชายของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง เมื่อตอนเป็นเด็กกางเกงดำขาสั้น ไอ้เด็กเวรนี่ตามติดเขาแจ ติดยิ่งกว่าพี่สาวแท้ ๆ ที่มันมีเสียอีก เขาเป็นที่ปรึกษาให้เรื่องเรียนในบางวิชา และเครื่องดนตรีบางประเภทที่ชอบเล่นเหมือนกัน แต่ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้เสมอกับเด็กที่เข้าสู่วัยต่อต้าน ซึ่งจะโทษส่วนนี้อย่างเดียวก็ไม่ถูกถ้าสิ่งแวดล้อมไม่บีบบังคับจนทำให้คน ๆ หนึ่งเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
แม้บ้านเมืองจะมีรถราขับผ่าน มีสนามบิน แถมไม่ได้ใช้ช้างกับวัวเป็นยานพาหนะอย่างที่คนกรุงคิด แต่ความคิดผู้ใหญ่หลายคนก็ยังมีความล้าหลังอยู่มากที่คิดว่าการไปเรียนกรุงเทพฯเป็นความเสี่ยงระดับต้น ๆ ที่ควรพึงระวังให้ลูกหลาน
ครอบครัวธูปไม่เห็นด้วยที่มันขอไปเรียนกรุงเทพฯหลังจากสอบติดมหาวิทลัยลัยที่มีการจัดงานแฟร์บ่อย ๆ แม่มันอยากให้เรียนราชภัฏในจังหวัดมากกว่าจะให้ไปใช้ชีวิตแบบคนเมืองกรุง อ้างเรื่องกลัวลูกเสียคนเป็นอันดับแรก คนกรุงเทพเชื่อใจไม่ได้ และปิดด้วยเรื่องค่าใช้จ่ายที่คูณสองเข้าไปเมื่อเทียบกับเรียนอยู่บ้าน
แต่แหลมมองเห็นความตั้งใจของไอ้ธูป มันไม่ใช่คนเรียนห่วยแตก เรียกได้ว่าดีในระดับหนึ่งเลย อีกอย่างมันคงอยากหนีจากความห่าเหวของบ้านที่มีพ่อเลี้ยงควบคุมทุกอย่าง ดังนั้นเขาจึงรับบทพระเอกแบบที่พี่ธีร์ยังงงตาแตกตอนที่เล่าให้ฟังครั้งแรก ซึ่งนั่นก็คือการช่วยเรื่องค่าหอ แต่ไอ้ธูปต้องหาค่าข้าว ค่าเน็ตด้วยตัวเอง
แหลมไม่ใช่คนรวย เงินที่ให้มันก็ได้มาก็จากยอดโดเนทจากแฟนคลับกับยอดวิวยูทูป บางทีได้เงินรางวัลจากแข่งเกมก็แบ่งเป็นค่าขนมให้มันบ้าง ดังนั้นเงินห้า-หกพันต่อเดือนจึงไม่ได้มากเกินไปถ้ามันช่วยเด็กคนหนึ่งให้มีอนาคตได้
ไอ้แหลมไม่ใช่คนดีอะไรขนาดนั้นเว้ย แต่เข้าใจอารมณ์ไหมว่าน้องนุ่งลำบากอยู่คาตา จะให้เพิกเฉยมองเลยผ่านไปก็จะเกินไปหน่อยว่ะ
เคยเห็นชาวบ้านชาวช่องพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เรียนไปด้วยและทำงานไปด้วยได้ เพราะคนเหล่านั้นไม่มีใครส่งเสีย แต่ใครจะรู้ว่าพอช่วยแล้วไอ้ธูปจะเป็นแบบนี้ มันทำงานพิเศษแค่ช่วงแรก ๆ สักพักก็เริ่มติดเพื่อนจนเกรดตก ล่าสุดดร็อปไปสองตัว อร่อยจานโต พอมาเจอกันทีก็ทำหน้าทำตาแบบนี้ กูไปกราบตีนให้มึงมาเรียนกรุงเทพฯเหรอถามก่อน
“ปล่อยผมไปเลยดิ จะแคร์อะไร?”
“มึงไม่ได้อยากพูดแบบนี้หรอก เพราะถ้ากูปล่อยจริง ๆ คนที่จะอยู่ไม่ได้ก็คือมึง กูไม่ลำบากอยู่แล้ว มีแต่จะสบายขึ้นด้วยซ้ำที่มีเงินเก็บเพิ่ม แถมไม่ต้องมาเห็นหนังหน้าไม่สบอารมณ์ของมึงด้วย”
แม่งเอ๊ยยยยย อยากตีปากตัวเองเหลือเกินที่ตอบโต้กลับไปแบบนั้น เขาควรใจเย็นให้ได้สักเศษเสี้ยวพี่แจ็คหรือไม่ก็เนิบ ๆ ไปแบบไอ้โซ่ หรือเลือกพูดดี ๆ กึ่งคำสอนเหมือนพี่ตั้บ ไม่ใช่ลั่นอย่างคนพร้อมเปิดสงครามโลกครั้งที่สามแบบพี่ธีร์
“งั้นก็ไม่ต้องโอนเงินมาแล้ว หลังจากนี้พี่อยากทำอะไรก็ทำ แต่ไม่ต้องแสร้งว่าเป็นคนดีหรอก พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับผมด้วยซ้ำ ผมก็แค่น้องชายพี่เทียน เค้าไม่มารับรู้ด้วยหรอกว่าพี่ทำดีกับผมยังไง”
“คิดแทนเก่ง ถ้าพี่มึงพูดแบบนี้เมื่อไหร่แล้วกูจะสะเทือนใจให้สักครั้งแล้วกัน”
แหลมแค่นหัวเราะแล้วลุกขึ้นล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแจ็กเก็ต แต่เดินออกไปได้เพียงสองก้าวก็หยุดยืนอยู่กับที่ ก่อนจะหันมามองไอ้เด็กเวรเป็นครั้งสุดท้ายแบบที่พี่ชายปลอม ๆ พอจะใจเย็นได้
“กูจะกลับอุดรอาทิตย์หน้า ถ้ามึงมีเวลามากพอที่จะคิดเรื่องโง่ ๆ ได้ ก็ควรหาเวลากลับบ้านไปเยี่ยมพี่มึงบ้างนะ”
“...”
ธูปไม่ได้หันไปหาความหวังดี เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมแม้ว่าอีกฝ่ายจะเดินหายไปจากตรงนี้แล้ว เหมือนเดจาวูที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า โดยเฉพาะช่วงหลัง ๆ ที่เขาแสดงอาการต่อต้านความหวังดีอย่างชัดเจน
เสียงข้อความเงินเข้าเด้งแจ้งเตือนเหมือนกับทุกครั้ง แม้ตัวไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว และบทสนทนาที่มีต่อกันก็สั้นและไม่รื่นหูจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นคนอื่นคงเลือกหายไปจากชีวิตธูปมากกว่าจะโอนเงินให้เหมือนอย่างเคย เด็กหนุ่มรู้สึกดีและรู้สึกแย่ไปพร้อม ๆ กันเพราะเขายังต้องพึ่งเงินของพี่เชร์อย่างที่ว่าจริง ๆ แต่ก็รังเกียจความรู้สึกแบบนี้ที่ทำให้เขากลายเป็นคนน่าสมเพชเพราะแม่ไม่ส่งเสียเลี้ยงดู
*
เพราะตั้งใจว่าจะไปต่างจังหวัดกับเด็กฝึกงานตัวแสบ ตลอดอาทิตย์กันต์กวินทร์จึงเร่งเคลียร์งานทุกอย่างเพื่อไม่ให้หลงเหลือปัญหาน่าปวดหัวในวันหยุดสุดสัปดาห์ ชายหนุ่มเอาเสื้อผ้าในตู้ออกมากระจายไว้บนเตียง กำมือป้องปากขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าชุดไหนจะทำให้หลีกเลี่ยงคำประชดประชันได้มากที่สุด เพราะถ้าแต่งตัวดีเกินไป เด็กคนนั้นก็คงหาเรื่องว่าเขาติดหรูไม่ดูสภาพแวดล้อม แต่ถ้าแต่งตัวธรรมดาเดี๋ยวก็หาว่าเหยียดอีก
หรือจะเล่นใหญ่ให้เด็กคนนั้นว่าตรง ๆ ไปเลยเป็นไง?
ให้ตายสิ ชอบแบบโดนด่าพร่ำเพรื่องั้นเหรอ เขาเริ่มจะซาดิสม์เข้าไปทุกทีแล้ว
ตั้งแต่รู้จักเด็กคนนั้นเขาก็ได้เรียนรู้สิ่งแปลกใหม่มากมายนับไม่ถ้วน กาแฟถุงกระดาษรสชาติเป็นอย่างไรก็ได้รู้แล้ว ไหนจะบรรยากาศร้านอาหารตามสั่งที่ทำให้จามจนหัวเสียเพราะผัดกะเพรา ไหนจะกินส้มตำท่ามกลางความร้อนสามสิบสี่องศา ก่อนเจอเชร์ กันต์เคยกินส้มตำอยู่หลายครั้ง แต่นั่นก็เป็นห้องแอร์ในห้างมากกว่าจะเป็นเพิงหมาแหงนแบบที่วันดีคืนดีฝนก็เทลงมา หนำซ้ำเด็กคนนั้นกับแจ็คก็เลือกตากฝนวิ่งกลับบริษัทแทนที่จะรอให้ฝนหยุด คนหนึ่งกลัวโดนรุ่นพี่ด่า อีกคนกลัวโดนหักเงินเดือน โดยไม่สนใจว่าคนที่ควบคุมทุกอย่างของบริษัทยืนอยู่ข้าง ๆ แล้ว
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘Naughty boy’
[ ระหว่างสีเทากับสีฟ้า คุณชอบสีไหนมากกว่ากันครับ? ]
กดส่งข้อความเสร็จก็คว้าไม้แขวนเสื้อทั้งสองขึ้นมาดูใกล้ ๆ First Impression กับครอบครัวเชร์เป็นสิ่งสำคัญ เขาอยากให้ท่านรู้สึกดีตั้งแต่ครั้งแรก เผื่อว่าอนาคตไปกันได้สวยจะได้ไม่ต้องพยายามให้มาก
ใส่สีฟ้าก็สดใสดูเป็นมิตรดี แต่สีเทาก็สุภาพ เด็กคนนั้นจะเลือกสีอะไรนะ?
คุณได้รับข้อความจาก...
‘Naughty boy’
[ สีเทา โอนเข้ากสิกรนะ บัญชีเดิม เอาเยอะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ]
อืม ไม่น่าถาม เหมือนโยนเหรียญลงไปในน้ำแล้วหวังว่ามันจะว่ายน้ำได้ไม่มีผิด
สุดท้ายก็ใช้สัญชาตญาณตัดสิน หยิบจับมั่วซั่วราว ๆ แปดชุดเพื่อหนึ่งคืนสองวัน กันต์ถอยมายืนดูความอัดแน่นในกระเป๋า พลางถอนหายใจอย่างฝืน ๆ เพราะรู้ว่าควรเอาออกสักสามชุดถ้าไม่อยากโดนเหน็บว่าทำตัวเวอร์
ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ จับเผ้าผมที่เซ็ทมาเป็นอย่างดีอย่างคนสำอาง ตรวจเช็กความเรียบร้อยให้พร้อม ก่อนจะถามคนในกระจกว่าทำไมถึงทุ่มเทขนาดนี้ ทั้งที่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะมีใจเลยด้วยซ้ำ แต่เขาไม่สามารถให้คำตอบคนในกระจกได้จนกว่าจะจบทริปบ้านต่างจังหวัด
กันต์เป็นนักธุรกิจ ดังนั้นการลงทุนทุกครั้งย่อมมีการหวังผลเสมอ
*
ทั้งคู่นัดเจอกันที่สนามบินดอนเมือง และขึ้นเครื่องตอนแปดโมงครึ่ง ใช้เวลาเดินทางราว ๆ สี่สิบห้านาที ก่อนขาทั้งสองข้างจะแลนดิ้งถึงหน้าร้านส้มตำ ‘เจ๊พรตำแหลก’ ตอนสิบโมงเช้า
“แม่!!!!!!!!!!!!!!!”
“เอ๋า บักหล่า มาได้จั๋งได๋ล่ะนั่น?!” ( อ้าวลูก มาได้ไงล่ะนั่น?!) ผู้หญิงที่กำลังตำส้มตำตะโกนตอบ อดคิดไม่ได้ว่าคนแถวนี้คุ้นชินกับการส่งเสียงดัง ๆ มากกว่าคุยกันด้วยโทนเสียงปกติงั้นหรือ?
“หลับตาแล้วก็โผล่มานี่เลย – ว่าได๋เจ๊ สั่งอีหยังไปให้ผัวกินล่ะมื้อหนิ เอาลาบเนื้อบ่ แถวนี้แม่ผมเฮดแซ่บสุดแล้วบ่อยากสิคุย สั่งแปดสิบกินได้เบิ่ดหมู่บ้าน” (ว่าไงเจ๊ สั่งอะไรไปให้ผัวกินบ้างล่ะวันนี้ เอาลาบเนื้อด้วยไหม แถวนี้แม่ผมทำอร่อยที่สุดแล้วไม่อยากจะโม้ สั่งแปดสิบบาทกินได้ทั้งหมู่บ้าน)
แหลมทักทายลูกค้า ขายตรงจนคนฟังแถวนั้นกรอกตามองบนเพราะเอือมไอ้เด็กหน้าลูกครึ่งที่ไม่เคยลดความกวนตีนลงไปได้เลย
“โอ๊ยยยยย บักเด็กเทพ มาฮอดกะขี้คุยโลดเนาะ อีนี่บ่สั่งเดี๋ยวกูสั่งเอง ขายเก่งคัก” (โอ๊ยยยยย ไอ้เด็กกรุงเทพ กลับมาถึงก็ขี้โม้เลยนะ อีนี่ไม่สั่งเดี๋ยวกูสั่งเอง ขายเก่งเหลือเกิน)
“เหนื่อยบ่หล่า มา ๆ กินน้ำก่อน ว่าแต่พาไผมาล่ะน่ะ?” (เหนื่อยไหมลูก เข้ามา ๆ กินน้ำก่อน ว่าแต่พาใครมาน่ะ?)
“เพิ่นเป็นเจ้าของหม่องที่ข่อยฝึกงานอยู่” (เขาเป็นเจ้าของบริษัทที่ผมฝึกงานอยู่)
“สวัสดีครับ” กันต์ยกมือไหว้แม่ค้าส้มตำ เธอเป็นผู้หญิงสวยแบบไทย ๆ แต่ดูแล้วน่าจะอายุไม่ถึงห้าสิบ
“จ้า หวัดดีจ้า” คนเป็นแม่ทักทายเป็นภาษาไทยพร้อมรอยยิ้ม เพียงครู่เดียวก็มีหญิงแก่เดินออกมาจากหลังประตู
“ผู้ได๋มาเสียงดังหน้าร้านกู?” (ใครมาเสียงดังหน้าร้านกู?)
“ข่อยเอง มีหยังบ่ล่ะยาย?” (ผมเอง มีอะไรเปล่ายาย?) เด็กหนุ่มเชิดหน้ากวนยายแก่ที่กำลังหรี่ตามองมาทางนี้ และแหลมก็ยิ้มกว้างทันทีที่เจ้าของรอยเหี่ยวย่นยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าเขา
“เอ้า บักหล่าตินั่น?!” (อ้าว หลานเองเหรอนั่น?)
แหลมไม่ได้ปล่อยให้ยายต้องรอนาน เขารีบวิ่งเข้าไปหาท่าน ย่อขาลงเล็กน้อยแล้วสวมกอดพร้อมฟัดหอมแก้มคลายความคิดถึง แม้ในร้านส้มตำจะร้อน แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกอบอุ่นเพียงเพราะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง บ้านของเขาที่มีแม่ ตา ยาย รวมหลานสาวอีกคนที่เพิ่งย้ายมาอยู่ด้วยก็ได้ เด็กนั่นทำงานเก่งดี
กันต์มองภาพตรงหน้าแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เชร์เหมือนเด็กทั่วไปที่พูดจากวนประสาทไปเรื่อย แต่ก็ทำตัวน่ารักเวลาอยู่กับครอบครัว ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบตัว ที่นี่ร้อนไม่ต่างจากกรุงเทพฯ แต่สภาพแวดล้อมโอเคดี ถึงถนนจะแคบไปหน่อย แต่ก็เจริญกว่าที่คิดเอาไว้
“ขอโทษด้วยนะจ๊ะที่ไม่ได้เอาน้ำมาให้ตั้งแต่แรก เมื่อกี้ลูกค้าล้นมือมาก” คุณแม่ยังสาวเอาน้ำมาเสิร์ฟให้ พร้อมเช็ดมือเปียก ๆ กับผ้ากันเปื้อนของตนเอง
“ขอบคุณครับ เมื่อกี้ผมก็ลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อกันต์นะครับ”
“พี่ชื่อพรจ้ะ ดูจากหน้าตาแล้วคงอายุสามสิบต้น ๆ ใช่ไหม พี่เดาถูกหรือเปล่า?”
“ครับ ผมอายุสามสิบสี่ และคุณก็คงอายุสี่สิบต้น ๆ ใช่ไหมครับ?”
“โอ๊ย เดาถูกเผ็งเลย พี่เพิ่งสี่สิบสองไม่นานนี้เอง เอาเป็นว่าเราคุยแบบเป็นกันเองได้ไหมจ๊ะ หรือว่าที่มาที่นี่เพราะอยากขยายกิจการในพื้นที่ต่างจังหวัดเฉย ๆ นี่พี่พูดเยอะไปไหม พอดีไอ้เชร์ไม่ได้บอกพี่ว่าจะพาเจ้านายมาด้วย พี่เลยทำตัวไม่ถูก” เธอหัวเราะแห้ง พลางกวักมือเรียกลูกชายที่เพิ่งคลายอ้อมกอดจากยาย
“เพิ่นอยากมาเที่ยวเล่นสื่อ ๆ บ่มีหยังดอก” (เขาแค่อยากมาเที่ยวเฉย ๆ ไม่มีอะไรหรอก)
“คือบ่บอกแม่ก่อน แม่สิได้แต่งโตงาม ๆ ถ่า” (ทำไมไม่บอกแม่ก่อน แม่จะได้แต่งตัวสวย ๆ รอ) คนเป็นแม่กระซิบกระซาบ ก่อนลูกชายจะผละตัวออกมาหรี่ตามอง
“เพิ่นบ่เอาเจ้าดอก อย่าสิฝัน” (เขาไม่เอาแม่หรอก อย่าฝันไปเลย)
“เอ๋าบักห่าหนิ – ว่าแต่คุณกันต์พักแถวไหนคะหนิ เปิดห้องโรงแรมละบ่จ๊ะ?” แม่หันไปใส่ใจผู้มาใหม่ จนกลายเป็นว่าคนที่ต้องรับหน้าที่ขายส้มตำเป็นไอ้แหลมคนนี้
“เอ่อ เรื่องนั้น... เชร์บอกว่าผมนอนที่นี่ได้ แต่ผมก็อยากคุยกับพี่พรก่อนว่าโอเคไหม ผมเกรงใจครับ”
“โอ๊ยยยยย พี่โอเคอยู่แล้วจ้า แต่ดูทรงจะไม่มีห้องให้นอนเนี่ยสิ เพราะหลานที่อยู่สกลเพิ่งย้ายมาอยู่กับพี่ ตอนนี้ห้องไอ้เชร์ก็เลยกลายเป็นห้องหลานสาวไปแล้ว จะนอนกันยังไงล่ะทีนี้?”
“ให้อีนุ้ยไปนอนกับยายดิ”
“ตานอนกรนอะ หนูนอนไม่หลับ” หลานสาวที่กำลังล้างจานตะโกนมาขอความเห็นใจ ว่าการนอนฟังเสียงคนแก่กรนทั้งคืนคงมีแค่พี่เชร์ที่ทนได้
“งั้นไปนอนโรงแรม ง่ายดี” แหลมปิดการขาย ไม่รู้จะทำให้เป็นเรื่องยากทำไมกะอีแค่หาห้องนอนให้คนรวย โรงแรมคือทางออกที่ดีที่สุดแล้ว
“ผมนอนพื้นได้ครับ ขอแค่มีหมอนให้ผมก็โอเคแล้ว”
“ไม่จริง บอสนอนไม่ได้” อย่ามาแสดงละคร เคยนอนบนปุยเมฆมาตลอดชีวิตแล้วจะมาอกผายไหล่ผึ่งบอกว่านอนพื้นแข็ง ๆ ได้ บอสทอแรชัดช้าดดดดดดด
“ผมเคยบอกคุณเหรอครับ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางอมยิ้มขณะมองอีกคนที่กำลังควงสากอย่างชำนาญ แถมยังหันมามองเหมือนจะบอกว่า ‘ผมรู้จักบอสดีกว่าใคร’
“เดี๋ยวกูกับไอ้แก่ออกไปนอนทางนอกเอง ให้บักหล่ากับเจ้านายเพิ่นนอนในห้องซะไป๋” (เดี๋ยวกูกับไอ้แก่จะออกไปนอนข้างนอกเอง ให้เชร์กับเจ้านายมันนอนในห้องเถอะ)
“ขอโทษนะครับ แต่คุณยายเธอพูดอะไรเหรอ?”
“แกจะให้คุณกันต์เข้าไปนอนแทนแกน่ะค่ะ”
“อ่า แบบนั้นคงไม่ดีครับ ผมนอนข้างนอกได้จริง ๆ ครับคุณยาย ขอบคุณมากนะครับ” กันต์กุมมือเหี่ยวของหญิงแก่พลางยิ้มบาง ๆ
“บอกให้ไปนอนโรงแรม โว๊ะ! – แม่รีบมาดู๊ ตำบ่ทันแล้วหนิ!!” (แม่รีบมาหน่อย ตำไม่ทันแล้วนะ!!)
สองแม่ลูกช่วยกันรับลูกค้า จากร้านที่มีคนประปรายเริ่มมีลูกค้าเข้ามานั่งเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนหลานสาวที่ล้างจานอยู่ต้องออกมารับออเดอร์ กันต์ยังคงนั่งอยู่กับคุณยาย เธอกำลังพูดไปเรื่อยเปื่อยถึงความร้อนในช่วงเช้าและฝนที่อาจจะตกล้างถนนตอนเย็น
ชายหนุ่มมองเด็กฝึกงานที่กำลังช่วยแม่อย่างตั้งใจ ถึงจะจากบ้านไปเรียนไกล ๆ แต่เชร์ก็ยังคุ้นมือกับสิ่งที่ทำจนอดคิดไม่ได้ว่าตอนยังอยู่ที่นี่ เจ้าตัวแสบจะเป็นเด็กดีสักแค่ไหน?
“เดี๋ยวผมไปช่วยพี่พรนะครับ”
“โอ๊ย อย่าไปเลยลูกเอ๊ย นั่งเถอะนั่ง มันเหนื่อย ปล่อยให้เด็ก ๆ มันทำเถอะ” หญิงแก่คว้าข้อมือเขาไว้ เรี่ยวแรงของเธอมีน้อยนัก แต่ก็รั้งให้เขาหยุดฟังได้
“เชร์เหมือนน้องชายผมคนหนึ่ง เพราะฉะนั้นให้ผมช่วยเขาเถอะนะครับ” กันต์ยิ้มเล็ก ๆ การลงทุนของเขาเริ่มต้นไปหลายเปอร์เซ็นต์แล้ว และการลงมือทำในสิ่งที่ไม่เคย มันก็อาจจะทำให้คะแนนพิศวาสเพิ่มมากขึ้นก็ได้
“งั้นก็ฝากด้วยนะลูก พรมันเหนื่อย พอไม่มีคนช่วยมันก็ต้องทำคนเดียว ยายจะไปช่วยมันก็ห้าม”
“ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง” ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง ตรงไปหยุดยืนอยู่ข้างหลังเด็กลูกครึ่งที่กำลังใส่เครื่องปรุงเข้าไปในครกตามคำสั่งในออเดอร์ลูกค้า
กันต์พยายามมองหาสิ่งที่ตัวเองทำได้ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่การตำส้มตำ พอเห็นหลานสาวเร่งมือเสิร์ฟอาหารกับน้ำดื่ม เขาจึงเข้าไปของานจากเธอ
“นุ้ยใช่ไหม พี่ชื่อพี่กันต์นะครับ” เด็กบ้านนอกที่ถูกฮุคด้วยความหล่อสะดุ้งสุดตัวจนถอยหลังไปสองก้าว แก้วสแตนเลสที่มีน้ำแข็งอยู่ข้างในคงละลายเป็นน้ำเปล่าแล้วเพราะความหล่อพี่เขาที่นุ้ยซอมเบิ่งอยู่นาน
“จ้าพี่...”
“ตอนนี้มีอะไรให้พี่ช่วยบ้างไหม?” ชายหนุ่มคว้าแก้วเปล่ามา ยิ้มอย่างเป็นมิตรทำลายช่องว่างจากคำว่าคนแปลกหน้าให้อีกฝ่ายเชื่อใจ
“มีจ้ะ ต้องเสิร์ฟน้ำแข็งให้โต๊ะหก แล้วก็รับออเดอร์จากโต๊ะสี่...”
“โอเคครับ พี่จะเอาน้ำแข็งจากนุ้ยไปเสิร์ฟโต๊ะหก แล้วก็จดออเดอร์จากโต๊ะสี่ด้วย นุ้ยไปช่วยพี่พรเสิร์ฟอาหารได้เลยนะ เดี๋ยวพี่กันต์จัดการตรงนี้เอง”
“แต่มันเยอะนะพี่ นั่นอะ มีลูกค้าเข้ามาอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ทีมเรามีตั้งหลายคน ทั้งเชร์ ทั้งนุ้ย แล้วก็พี่อีกคน” ชายหนุ่มอมยิ้มพลางยีผมอีกฝ่าย “ตอนนี้นุ้ยเป็นหัวหน้าทีมแล้ว เพราะงั้นสั่งงานพี่ได้เลยนะครับ”
โอย... อีนุ้ยจะเป็นลม เด็กม.หนึ่งไม่รู้จะจัดการตัวเองอย่างไรกับความหล่อที่แอทแทคหัวใจจนต้องการยาดม ยาหอม พี่เชร์ทำบุญด้วยอีหยังวะ ถึงพาเจ้านายหล่อ ๆ หน้าเหมือนดารามาถึงบ้านได้
เด็กสาวพยักหน้าตกลงแล้วสาวขาเดินไปหาน้าพรและลูกชายแก ภูมิต้านทานคนหล่อพังยับเยิน ถ้าว่างแล้วจะขอถ่ายเซลฟี่ไปอวดเพื่อนสักหน่อยแล้วว่ามีคนหล่อมาตีสนิท
“พี่เชร์ วังกี้เจ้านายพี่เฮดตาหวานใส่หนูนำ” (พี่เชร์ เมื่อกี้เจ้านายพี่ทำตาหวานใส่หนูด้วย) เด็กสาวสะกิดคนข้าง ๆ พลางหันไปมองความเคลื่อนไหวของคนหล่อที่ยิ้มรับพร้อมจดออเดอร์ไปด้วย ชนิดว่าถ้าลูกค้าไม่ตายก็ต้องโทรจองศาลา
“มักแบบนั้นบ่?” (ชอบแบบนั้นเหรอ?)
“อือ หล่อปานหลุดออกมาจากการ์ตูนบงกช เพิ่นมักเด็กน้อยบ่ ฮือ หล่อโพดหล่อโพ” (อือ หล่อเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนบงกช เขาชอบเด็กไหม ฮือ หล่อเกินไปอะ หล่อเกินคน)
“เพิ่นแต่งงานละไป่?” คนเป็นแม่หันมาถามลูกชายที่ตำส้มตำอยู่ข้าง ๆ และเขาก็ส่ายศีรษะเป็นคำตอบ
แหลมละสายตาจากสิ่งที่ทำอยู่พลางหันไปมองภาพแปลกใหม่ที่เชื่อว่าคนทั้งโลกคงไม่เคยเห็น ผู้ชายที่เคยใส่สูท นั่งทำหน้าเคร่งเครียดในห้องประชุมวันนั้นกำลังทำงานอยู่ในร้านส้มตำว่ะ พูดไปใครจะเชื่อ
ขณะที่กำลังอยู่ในห้วงของความคิด คนที่เคยทำให้หงุดหงิดโมโหก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั้นเพียงแค่ยิ้มเล็ก ๆ แล้วหันไปขานรับลูกค้า พอจดออเดอร์เสร็จก็มองมาด้วยสายตาแบบที่รู้ว่าโดนจีบอีกแล้ว
*
“สนใจลาออกจากบริษัทมาเป็นพนักงานร้านผมปะ?”
“ถ้าคุณให้เงินเดือนผมสักสิบล้าน มันก็น่าสนใจนะครับ”
เด็กหนุ่มไหวไหล่พลางหันไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์คู่ใจที่เคยขับไปโรงเรียนทุกวัน ช่วงบ่ายสี่ลูกค้าเริ่มซาลงแล้ว จะยุ่งอีกทีก็ตอนห้าโมงเย็น แหลมจึงอยากพาบอสไปตะลอนสักหน่อย
“ไม่มีรถยนต์เหรอครับ?”
“มี แต่มอไซค์สะดวกกว่า ทำไม นั่งไม่ได้ว่างั้น?” ได้โอกาสเป็นหาเรื่องแขวะ กันต์ไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาแค่ก้าวคาบเบาะซ้อนท้ายอีกฝ่ายอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
“ไม่เคยนั่งมอไซค์สินะ?”
“เคยครั้งนึงตอนรถเสียเมื่อนานมาแล้วครับ”
“งั้นก็นั่งดี ๆ หน่อย จะเกร็งทำไมเนี่ย?” หันไปค้อนเจ้านายที่ไม่ได้เกร็งแค่ขา แต่พี่เขาเกร็งยันหน้าเลย
“วันนั้นวินมอเตอร์ไซค์พาผมรถล้มจนได้เลือด ผมเลยกลัวมาจนถึงวันนี้”
“โถ ที่แท้ก็มีแผลในใจ ไม่ต้องกลัวนะบอส ผมโคตรเซียนเรื่องแว๊น” เด็กหนุ่มสตาร์ทรถพร้อมเบิ้ลโชว์ แอบอมยิ้มสะใจเล็ก ๆ ที่คนซ้อนขยำเสื้อเขาไว้แน่นเหมือนกลัวตายทุกวินาที
“คุณจะพาผมไปไหน?”
“ไปกินไอติมเจ้าเด็ด”
กันต์ไม่ชอบซ้อนมอเตอร์ไซค์ แต่คำพูดอีกฝ่ายที่มาพร้อมการขยิบตามันก็ซื้อความหวาดกลัวจากใจเขาไปได้ระดับหนึ่งเลยทีเดียว
(ต่อด้านล่างนะคะ)
-
*
“คุณขับมาไกลถึงที่นี่เพื่อไอติมตัดเหรอ?”
กันต์มองไอศกรีมในมือ ท่ามกลางป่าไม้รอบข้างและคลองน้ำที่มีคนลงไปหว่านแหหาปลา โดยมีเสียงกระดิ่งจากรถไอศกรีมคันเล็ก ๆ ที่ห่างไปไกลทุกทีหลังจากที่เด็กคนนี้พาเขาขับหาอยู่นานกว่าจะเจอ
“ใช่ อร่อยนะ รีบกินเร็ว เดี๋ยวละลายก่อน”
เจ้าของผมสีอ่อนแกะกระดาษสีขาวที่เคลือบไอศกรีม พอแกะเสร็จก็เอามาแลกกันเพื่อเอาของเขาไปแกะต่อ กันต์ยืนนิ่งเพราะไม่คุ้นชินกับการเป็นฝ่ายถูกดูแล ถึงจะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เด็กคนนี้ก็ทำให้เขารู้สึกอย่างนั้น
ชายหนุ่มกัดไอศกรีมรสเผือกคำเล็ก ๆ รสชาติค่อนข้างดีเพราะไม่หวานจนเกินไป เขาจำได้ว่าเคยเห็นไอศกรีมแบบนี้ในเว็บพันดริ๊ฟท์ในหัวข้อกระทู้ย้อนหลังวัยเด็ก แต่ก็ไม่เคยลองกินสักครั้งเพราะแถวบ้านไม่มีขาย
เด็กคนนี้เติบโตมากับความเรียบง่ายไปเสียทุกอย่าง แม้จะรู้สึกแปลก ๆ ตอนครั้งแรกที่ลองทำตามที่อีกฝ่ายบอก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเริ่มจะหลงรักความเรียบง่ายเข้าไปทุกทีแล้ว
“ขึ้นไปนั่งดิ ผมตั้งขาตั้งเรียบร้อยแล้ว ไม่ล้มแน่นอน” แหลมไล่ดูดไอติมที่เริ่มละลาย ท่าทางตอนนี้มันตลกหรือไงไม่รู้ บอสถึงเอาแต่ยิ้มตอนมองเขา “อะไร?”
“กลัวโดนแย่งกินหรือไงครับ ค่อย ๆ ก็ได้”
“บอสแกะช้าไง กว่าผมจะแกะเสร็จก็ละลายแล้ว ต้องรีบกินก่อนจะไม่เหลืออะไรให้กิน ของดีต้องเก็บให้เรียบ”
“ผมไม่ได้พกทิชชู่มาซะด้วยสิ” ชายหนุ่มยิ้ม เขาขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซค์ตามที่อีกฝ่ายบอก แล้วกินไอศกรีมให้เร็วขึ้น เพราะถ้าปล่อยให้มันละลายก็กลัวจะมีเด็กงอแงใส่หาว่าไม่เห็นคุณค่าของความอร่อย
“เดี๋ยวผมลงไปล้างมือในคลอง”
“คลอง? ตรงนั้นเหรอครับ?”
“เยสเซอร์” พูดจบเชร์ก็ขึ้นมานั่งข้าง ๆ เขา และด้วยความที่ตั้งขาตั้งตรงกลาง มอเตอร์ไซค์จึงเทไปข้างหลังเพราะน้ำหนักตัวเด็กแสบ
“ให้ตาย...”
“เมื่อกี้หน้าบอสโคตรเหวอ 5555555”
“ไม่บอกก่อนจะขึ้นมาล่ะครับ?”
“ทำไม กลัวไอติมหกใส่กางเกงแสนแพงเหรอ เดี๋ยวซักให้ก็ได้ปะ?” ใบหน้าซน ๆ กล่าวอย่างไม่รู้สึกผิด เคยน่ารักกับเขาได้นานเกินห้านาทีไหม?
“ผมกลัวไม่ได้กินไอติมต่างหาก”
“ขี้โม้สุด บอสไม่ได้ชอบไอติมหรอก ผมลงสิบบาทเลย” ซื้อใจเก่ง ใจจริงอยากบินกลับกรุงเทพฯแล้วก็บอกมา
“งั้นก็เอาสิบบาทมาให้ผม” กันต์แบมือออกมาแล้วกินไอศกรีมที่เหลือจนหมดแท่ง แต่เด็กดื้อก็แกล้งเขาด้วยการหยดไอติมใส่เสียอย่างนั้น “เชร์...”
“55555555555555555555”
“สนุกเหรอครับ?”
“ก็ผมเอาติดตัวมาสิบบาท จ่ายค่าไอติมให้บอสด้วยก็หมดตูดแล้วปะ จะเอาเงินจากไหนมา – บอส!!!!!!!!” กันต์หลุดขำอย่างห้ามไม่ได้ กับวิธีล้างแค้นด้วยการเอามือที่เลอะไอศกรีมป้ายปากมุบมิบที่พูดมากไม่หยุดจนคนถูกเอาคืนทำหน้าเหวอ
“กลับกันเถอะครับ ผมอยากล้างมือแล้ว”
“กวนผมแล้วชวนกลับคือไร โว๊ะ มือบอสอย่างเค็ม” เด็กลูกครึ่งสบถอย่างหัวเสีย แลบลิ้นออกมาราวกับว่ามือของเขาสกปรกเสียยิ่งกว่าอะไร
“งอแงเชียว”
“บอกว่าห้ามใช้คำแบบนั้น อยากล้างมือมากก็เดินลงคลอง มา!!!”
“งั้นผมจะรอคุณตรงนี้”
“ต้องล้างมือก่อน บอสจะจับเสื้อผมทั้งที่มือเหนียวไม่ได้” เด็กลูกครึ่งหรี่ตามองมืออีกฝ่ายพร้อมทำหน้ารังเกียจ
“คุณทำให้มือผมเลอะ แล้วยังจะออกคำสั่งอีกเหรอครับ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้จนอีกฝ่ายโยกตัวถอยหลัง
“ต้องล้าง”
“ไม่ครับ ผมรู้ว่าคุณจะแกล้งผลักผมตกน้ำ ผมไม่เอาความเชื่อใจไปแลกกับเด็กเลี้ยงแกะอย่างคุณแน่”
“ก็เกินป๊ายยย ผมกวนตีนก็จริง แต่ก็ไม่ได้กวนตลอดเวลาปะ มา!! ถ้าผมผลักจริงให้กระโดดถีบขาคู่เลยเอ้า!!!” คนรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะเดินนำไปแล้ว เขาไม่อยากหลวมตัวเชื่อเลยจริง ๆ แต่มือที่เลอะไอศกรีมก็เหนียวเหนอะหนะจนไม่อยากทนอีกต่อไป
ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่ข้างถนนลูกรัง มองพงหญ้าเตี้ย ๆ ไปจนถึงขอบสระที่เด็กดื้อกำลังล้างมืออยู่ จะมีตัวอะไรโผล่ออกมาหรือเปล่านะ แถวนี้สงบร่มรื่นก็จริง แต่จะให้วางใจเลยก็คงไม่ได้
กันต์เดินตามลงไปจนได้ล้างมือสมใจ เขาชำเลืองมองคนข้าง ๆ เป็นระยะเพราะไม่อยากเสี่ยงไปกับความประมาท และการหันไปเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเด็กคนนั้นก็ทำให้อดมันเขี้ยวไม่ได้จริง ๆ
“อย่าทำหน้าหลอนเกินได้ปะ ถ้ามีคนตายเพราะล้างมือในคลอง คนแรกก็ต้องเป็นลุงคนนั้น” แหลมพยักหน้าไปทางลุงแก่ที่กำลังหาปลาอยู่เงียบ ๆ
“ยังไม่ได้พูดอะไรก็ถูกคุณตัดสินไปแล้ว สงสารตัวเองจังครับ”
“เหรอจ๊าาาา”
กันต์หัวเราะ พอลุกขึ้นยืนก็ถูกแย่งรอยยิ้มไปเพราะเด็กดื้อเข้ามาเช็ดมือกับเสื้อเขาก่อนจะวิ่งหนีขึ้นไปบนถนนราวกับเด็กอนุบาลทำความผิดแล้วต้องการหนีไม้เรียว
“ให้ตายสิ”
เขาตามขึ้นไปจนถึงมอเตอร์ไซค์ อีกฝ่ายสตาร์ทรถรอแล้ว และการกลับไปกินข้าวเย็นกับที่บ้านคงเป็นเรื่องที่เด็กคนนี้ไม่อยากพลาด เขาจึงก้าวขาคาบเบาะโดยไม่ปล่อยให้เสียเวลานานไปกว่านี้
ระหว่างทางยังคงถูกกลืนกินไปด้วยต้นไม้และทุ่งนา ทั้งคู่มาไกลจนคิดว่ากว่าจะเข้าตัวเมืองก็คงอีกสิบนาที แต่คราวนี้เด็กแสบไม่ได้พากลับทางเดิม เชร์เลือกพาเขาไปตามทางลูกรังที่ต้องมีทักษะการขับมอเตอร์ไซค์พอสมควรถึงจะผ่านหลุมเหล่านี้ไปได้
แต่ความยากลำบากไม่ได้จบเพียงเท่านี้ เพราะหลังจากผ่านด่านหลุมแสนทรหดเหล่านั้นมาได้ก็เจอกับด่านใหม่ที่ทำให้คนขับต้องชะลอความเร็วลง กันต์มองไปยังเบื้องหน้า และก็พบว่ามีหมาสามตัวนอนอยู่หน้าบ้านติดถนนแสดงความเป็นเจ้าถิ่น
“ชะลอทำไมครับ?”
“มันจะไล่เรา”
“ถ้าคุณไม่เอาขาลากพื้นเหมือนเมื่อกี้มันคงไม่ไล่หรอกครับ” กันต์ถอนหายใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เชร์จะซนเกินไปแล้ว หมานั่งเฝ้าหน้าบ้านอยู่ดี ๆ ก็เอาเท้าลากพื้นแกล้งให้มันโมโหจนต้องวิ่งไล่ แล้วคนที่เกือบถูกกัดก็คือคนที่ซ้อนท้ายอยู่ข้างหลังนี่ไง
“มันหนุกนะเว้ยบอส”
“คงมีแค่คุณคนเดียวที่คิดแบบนั้น”
“ของแบบนี้ต้องลอง ตื่นเต้นกว่าเล่นไวกิ้งอีก”
“มันมีสามตัว ถ้าคุณหรือผมถูกกัดขึ้นมาจะต้องมีคนถูกฉีดยา เข้าใจไหม?” กันต์มองเสี้ยวหน้าซน ๆ ของคนขับ ก่อนจะได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับคืนมา
“ถ้าบอสไม่เล่น ผมก็ขับช้า ๆ ให้มันไล่อะ บอกแค่นี้”
“เชร์ครับ ผมไม่ตลกด้วยนะ”
“ผมไม่ทำให้บอสโดนกัดหรอกน่า ไว้ใจกันหน่อยดิ” ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่กันต์คิดว่าเด็กคนนี้กำลังทำตาแป๋วหลอกล่อให้เขาทำเรื่องบ้า ๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อน
“ถ้าผมถูกกัดขึ้นมา ผมจะโกรธคุณ”
“ให้กอดเอวแน่น ๆ เลยเอ้า จะได้ไม่ต้องกลัวตกรถ” ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยกับมืออุ่น ๆ ของอีกฝ่ายที่จับมือเขาไปกอดเอวตนเอง
ชักจะไปกันใหญ่แล้ว กันต์กวินทร์จะใจอ่อนเพราะเด็กคนนี้ทอดสะพานเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้แค่นี้จริง ๆ หรือ ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นแผนแกล้งให้เขาทำเรื่องตลก เพราะสุดท้ายแล้วผู้ชายอย่างเขาก็ต้องถูกหัวเราะใส่
“บอสเชื่อใจผมได้นะรู้เปล่า?” กันต์ไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่นั่งค้างอยู่ท่าเดิมเพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าต้องทำแบบนั้น
เด็กหนุ่มบิดมอเตอร์ไซค์ เร่งความเร็วจนหมาตัวแรกลุกขึ้นตั้งหลักเตรียมพร้อมไล่ถ้าหากว่ามนุษย์ไม่ยอมขับผ่านไปดี ๆ แหลมลอบยิ้มอย่างนึกสนุก เร่งความเร็วพร้อมลากเท้าลงไปกับพื้นจนเกิดเสียงและที่ทำให้ยิ้มกว้างกว่าเดิมก็คือคนที่ซ้อนอยู่ข้างหลังกำลังทำตาม จนหมาสามตัวที่อยู่หน้าบ้านหลังนั้นรีบสาวขาทั้งสี่ไล่ตามมาด้วยความเร็วทั้งหมดที่มันมี
“ให้ตาย มันมาแล้ว...!!!!”
“โฮ่ง ๆๆๆๆๆๆๆ!!!!”
“เอาโว้ยยยยยยยยย 55555555555555”
“เร็วกว่านี้ครับเชร์!!! คุณต้องเร็วกว่านี้!!!”
“บิดจนมิดแล้วบอส ยกขาขึ้นเร็ว!!! 5555555555”
“มันกำลังจะกัดผม!!! เชร์!!! คุณต้องเร็วกว่านี้!!!”
เจ้าตูบหยุดฝีเท้าแล้ว พวกมันทั้งสามตัวมองตามฝุ่นที่ตลบอบอวลไปกลางอากาศเพราะความเร็วจากมอเตอร์ไซค์คันนั้นและเท้าทั้งสองข้างของมนุษย์ขี้ยั่วโมโห
กันต์ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าปลอดภัยแล้ว เขาหลับตาลงพลางทาบมือกับหน้าผากขณะที่คนขับลดความเร็วลงจนอยู่ในระดับปกติ บ้าไปแล้ว... เขาทำอะไรลงไป ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำเรื่องบ้าบอคอแตกแบบนี้เลย
“เป็นไงบอส สุดปะ?”
“หัวใจผมเกือบวายอยู่แล้ว คุณยังถามอีกเหรอว่าสุดไหม?”
“แต่ไม่มีใครโดนกัดนะ เห็นปะ บอกแล้วว่าบอสเชื่อใจผมได้”
เด็กดื้อยังคงพูดเสียงใส กับเรื่องเสี่ยงอันตรายที่คงทำตั้งแต่วัยเด็กจนเคยชิน แต่สำหรับคนที่เพิ่งลองเล่นพิเรนทร์เป็นครั้งแรก มันทั้งหงุดหงิด กังวล แต่ก็มีความสนุกแฝงอยู่อย่างน่าประหลาด จนอดนึกถึงชีวิตวัยเด็กของตนเองไม่ได้ว่าตอนนั้นเป็นอย่างไร
กันต์กวินทร์เติบโตมาจากกรอบสี่เหลี่ยมที่พ่อแม่สร้างไว้ให้ เขาเป็นเหมือนคอมพิวเตอร์ที่ถูกผู้ใหญ่กรอกข้อมูลใส่ว่าควรทำหรือไม่ควรทำอะไร ในขณะที่เชร์เลือกได้ว่าอยากให้กรอบเป็นรูปร่างแบบไหน ไม่สิ... บางทีพี่พรอาจจะไม่เคยตีกรอบให้เด็กคนนี้เลยก็ได้
อากาศตอนเกือบสี่โมงเย็นเริ่มมีลมมาเมื่อท้องฟ้าส่งสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก ผ่านก้อนเมฆสีเทาบนนั้น ความร้อนสามสิบกว่าองศาก็ลดลงไปบ้าง
วงแขนที่เคยกอดเอวหลวม ๆ เริ่มกระชับกอดแน่นขึ้นจนคนอายุน้อยกว่าเลิกคิ้วมอง ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับถนนเบื้องหน้าอีกครั้ง
“ไม่เอา ไม่เนียนกอดนะจ๊ะ”
“ผมกลัวตกนี่ครับ”
“บอสไม่ได้กลัวหรอก อย่ามา” แหลมหันไปคาดโทษคนที่อมยิ้มอยู่ข้างหลัง ได้ทีแล้วทำเคลิ้มเหรอ เดี๋ยวพาไปให้โดนหมาไล่อีกสักรอบดีไหม?
“ถ้าถึงถนนใหญ่แล้วผมจะปล่อย แต่ตอนนี้คุณต้องให้ผมกอดต่อไปเพราะขาผมยังสั่นไม่หายจากเหตุการณ์เมื่อกี้นี้”
“ต้องให้จูบหัวโอ๋ด้วยปะถึงจะหายผวา ข้ออ้างเยอะเหลือเกิน” เด็กหนุ่มบ่นอุบอิบ ตัวก็ใหญ่แต่ใจเล็กจึ๋งเดียว
“งั้นก็จอดรถเลยครับ ผมอยากถูกโอ๋แล้ว”
“ผมล้อเล่นได้ไหมล่ะ?!!!” คนฟังหัวเราะ กระชับกอดแน่นจนแผ่นหลังอีกฝ่ายชิดกับแผงอกตนเอง
“เชร์ครับ”
“ว่า?”
“ถึงคุณจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะขี้โกหก แต่ถ้าคุณบอกว่าผมเชื่อคุณได้”
กันต์เห็นผ่านกระจกมองข้างว่าเด็กแสบกำลังบึนปาก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักในสายตาเขาลดลงไปได้เลย ตอนแรกก็กังวลอยู่ว่าจะไปรอดไหมกับสถานที่ไม่คุ้นเคย แต่ตอนนี้เขาเริ่มติดใจจนคิดว่าสองวันหนึ่งคืนคงไม่พอแล้วสำหรับทริปซื้อใจ
“ต่อจากนี้ไปผมจะเชื่อฟังคุณ”
“...”
“แค่คุณคนเดียว”
To be continued
ตัวละครใหม่มาแล้ว ธูปเอ๋ยธูป เด็กน้อยที่ทำให้ไอ้เด็กกะโหลกของเรากลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาได้ (อ้างอิงจาก #ซอโซ่ล่ามธีร์ ตอนแข่งชนะครั้งแรกแล้วได้เงินรางวัล ที่พี่ธีร์เล่าว่าทุกคนได้เงินแล้วเอาไปทำอะไรบ้าง แล้วแหลมก็เอาไปทำอะไรบางอย่าง ซึ่งก็ได้เฉลยแล้วตอนนี้จ้า
แล้วพี่สาวของธูปเป็นใครจากไหนล่ะเนี่ย อยู่อุดรซะด้วยสิ จะไปหาเขาไหมแหลม จะทำให้พี่กันต์ใจสลายตั้งแต่ทริปแรกเลยเปล่าเนี่ย
-
บอสทุ่มเทมาก ไม่ได้เป็นแฟนตัวจริงนางคงไม่ยอม
-
ตอนแรกนึกว่าเชร์มีซัมติงกับธูป มีกับพี่สาวธูปหรอ ยังไงๆน้ออออ
ฮาตอนขับมอไซค์ให้มาไล่อ่ะ เชร์โว้ยทำไมซน555555555555555
-
แหมมมมมมมมมม แกล้งบอสสนุกมือเลยน้า
ปล. ตอนบอสพูด คุณต้องเร็วกว่านี้! คิดถึงตอนเชฟเอียนพูดในมาสเตอร์เชฟเลยอ่ะ ขำมาก
-
ุบ๊ะให้ันได้ย่างนี้สิแหลมบอสเริ่มอ่อนแล้ววยอมต่อไปปปปป :hao7:
-
แงงงงงง ดทัยน พี่สาวของธูปต้องเป็นคนที่เชร์ชอลแน่ๆเลยอ่ะ ฮือออออ :katai1:
-
แหลมแสบจริงๆ
น่าจะให้บอสจับตีก้นแรงๆ :hao7:
-
นี่บอสหรือเชฟเอียน 55555555555
-
โอ๊ยยเปลี่ยนชื่อเรื่องเลยค่ะมนต์รักบ้านทุ่งกับหนุ่มขี้กลัว :laugh:
อิแม่กับแม่ใหญ่ตาฮักโพดพอกับน้องสาวเชร์นำ
ธูปสงสารน้องนิดนึงครอบครัวแถวอีสานหัวโบราณเยอะมาก :เฮ้อ:
แต่ขำจริงๆคือเชร์กับคุณกันต์ตอนนั่งมอไซขำหนักมาก :laugh: :laugh:
-
:z1:
:3123: :pig4: :3123:
-
คงจะหลงหนักกว่าเดิมอีกเนี่ย
-
จะเชื่อฟังคนเดียวด้วย :katai1:
-
เหมือนตอนนี้ฮาๆ ไม่มีอะไรแต่แอบหวานนะเฮ้ย :laugh:
-
แหลมเด็กแสบ เดี๋ยวบอสหัวใจวายนะเค้าแก่แล้ว
-
เรื่องพี่สาวธูปนี่ไม่ม่าได้มั้ย กลัวบอสเสียใจจจจ
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 07
หัดเป็นมิตรกับผู้คน (PART1/2)
ระหว่างกินมื้อเย็นครอบครัวเด็กแสบก็เอาแต่ถามเรื่องของเขาไม่หยุด กันต์ไม่ชินกับการถูกถามบนโต๊ะอาหารนัก ไม่สิ... ต้องเรียกว่าจานที่วางอยู่บนพื้นกระเบื้องน่าจะถูกกว่า ทีแรกพี่พรจะหุงข้าวสวยให้ แต่เชร์คงอยากแกล้งให้เขาเสียหลักต่อหน้าผู้ใหญ่ เด็กคนนั้นจึงบอกว่า ‘บอสอยากกินข้าวเหนียวมากกว่า’
กันต์เป็นคนติดหรูก็จริง แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นกินส้มตำกับข้าวเหนียวไม่ได้ แน่นอนว่าเชร์เคยเห็นเขานั่งกินต่อหน้ามาแล้ว แต่นั่นก็ยังมีส้อมคอยจิ้มเข้าปาก ไม่ได้ใช้มือขยำ ๆ เป็นก้อนอย่างที่ครอบครัวนี้ทำ
กันต์ยังจำภาพคุณตาใช้นิ้วทั้งสี่กวาดเอาข้าวเหนียวในกระติบมาปั้นเป็นคำใหญ่ ๆ แล้วจิ้มลงไปในน้ำพริกปลาร้าได้ คน ๆ หนึ่งสามารถรับทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไปในปากภายในคำเดียวได้ด้วยหรือไง ค่อย ๆ กินก็ได้ ไม่มีใครรีบไปไหนสักหน่อย
เชร์เอาแต่อมยิ้ม คงสนุกที่ทำให้เขาเหวอเพราะบรรยากาศมื้อเย็น แต่ก็แค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้นที่กันต์กวินทร์จะปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในที่นั่งลำบาก คนที่จะอยู่รอดในสังคมได้คือคนที่ปรับตัวเป็น ซึ่งเขาคือคนแบบนั้น
คุณยายเอาแต่ถามว่าเชร์ทำตัวไม่ดีตอนฝึกงานหรือไม่ เธออยากให้เขาตักเตือนอย่างไรก็ได้ ขอแค่อย่าปล่อยให้หลานสร้างความลำบากให้ใครเพราะซนเป็นลิงทโมน ซึ่งเชร์ก็แก้ต่างให้ตัวเองด้วยการอวย ได้ยินแล้วจึงอยากขัดขาให้รู้ว่าเด็กแถวนี้เถียงเก่ง แถมยังแอบโหลดหนังโป๊ลงคอมพิวเตอร์บริษัทเสียด้วย
กันต์ไม่รู้ว่านั่นจะเรียกเสียงหัวเราะได้ สำหรับคนที่ใช้ชีวิตอยู่กับความตึงเครียดและไม่ค่อยสร้างรอยยิ้มให้ใคร ชายหนุ่มจึงค่อนข้างประหลาดใจและรู้สึกได้ว่าหน้าอกข้างซ้ายมันพองโตขึ้นมาเพราะความอบอุ่นจากคนที่อยู่รอบตัว
หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จหลานชายของบ้านก็พาเขาแว๊นมอเตอร์ไซค์ออกไปนั่งร้านนมสด กันต์ไม่ใช่คนชอบของหวาน แต่การนั่งดูเด็กแสบกินทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้ามันก็เพลินตาอย่างบอกไม่ถูก กระเพาะมีหลุมดำอยู่หรือไงนะ ถึงได้กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มสักที
นั่งอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วโมง สุดท้ายก็เหลือแค่ชาเย็นปั่นปีโป้ไข่มุกที่อยู่ด้านขวามือ เชร์ไม่ได้ดื่มมันสักคำ ไม่แม้แต่จะขอให้เจ้าของร้านเทใส่แก้วกลับบ้านให้ตามประสาคนงกเมื่อเป็นเรื่องของกิน เด็กคนนี้เพียงลูบท้องและอ้างว่าจะสั่งทิ้งสั่งขว้างอย่างไรก็ได้เพราะเขาเป็นคนจ่าย
*
คนที่นี่เข้านอนเร็วมากเมื่อเทียบกับกรุงเทพฯ ไม่เกินสามทุ่มก็เงียบจนเหมือนเป็นเมืองร้างให้บรรยากาศชวนหลอน กันต์นอนพลิกซ้ายพลิกขวาเพราะความอบอ้าว เขาไม่ชอบอยู่ในที่ร้อน ๆ เพราะจะทำให้ปวดหัวและมันก็เกิดขึ้นจนได้ พัดลมตัวเดียวไม่ช่วยอะไร ร่างผอมสูงจึงลุกขึ้นจากโซฟาไม้แข็ง ๆ ที่ทำให้ปวดร้าวไปทั่วหลัง
ขายาวก้าวออกไปนั่งตรงระเบียงหน้าบ้านเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะถอดเสื้อออก อีกไม่นานคงได้เข้าไปอาบน้ำอีกรอบแน่ ๆ
เงยหน้ามองท้องฟ้าที่ไม่มีดาว และเขาก็ไม่ได้อินความสวยงามบนนั้นอย่างคนที่กำลังมีความรัก ความจริงก็ไม่มีอะไรสำคัญเลยในเวลานี้ กันต์กวินทร์เริ่มรู้ชะตาชีวิตว่าคงต้องถ่างตาอยู่กับความร้อนอบอ้าวไปจนกว่าจะเช้า และการนอนหลับคงไม่มีทางเกิดขึ้น
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูไปเรื่อยเปื่อย ทุกอย่างน่าเบื่อไปหมดเพราะในหัวเอาแต่คิดว่าทำไมถึงต้องมานั่งปวดหัวแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ควรได้รับการเยียวยาจากลูกชายเจ้าของบ้าน ซึ่งป่านนี้คงหลับฝันดีไปแล้วที่ได้แกล้งให้เขาลำบากอยู่ตรงนี้
“เผลอแป๊บเดียวก็จะสองเดือนละ อย่าร้องไห้ล่ะถ้าผมฝึกงานเสร็จ”
กันต์หันไปข้างหลังกับเสียงผู้มาใหม่ เขาไม่ได้ยิ้ม แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าดีใจที่เห็นเด็กคนนั้นเดินออกมาพร้อมหมอนสองใบกับผ้าปูบาง ๆ และเสื่ออีกหนึ่งผืน
“ถ้าผมร้องแล้วคุณจะทำยังไงครับ?”
“จะให้ทำไง๊ โตแล้วอย่าง้องแง้งดิบอส เข้ม ๆ หน่อย” เชร์ปูเสื่อบนพื้นกระเบื้องตามด้วยผ้าปู ตบหมอนเบา ๆ สามทีแล้วโยนลง
“นอนไม่หลับหรือว่าเป็นห่วงผมจนต้องออกมาดู?”
“ก็แหม่... ผมกำลังนินทาป้าข้างบ้านแต่แม่ดันชิงหลับก่อน ผมก็เลยเหงาปากอยากหาคนคุย” เด็กแสบย่อตัวลงนั่ง และเขาชอบท่าทางตอนตบผ้าปูเรียกให้ลงไปนอนด้วยกันจริง ๆ
“ผมไม่ชอบนินทาคน แต่ป้าข้างบ้านคุณเอาแต่มองหน้าผม เพราะงั้นผมจะนินทาเธอ”
“ใช่ปะ แกมองไม่หยุดเลย คงคิดว่าผมเป็นผัวบอส...” เชร์ป้องปากกระซิบ ก่อนจะทำท่าชะเง้อมองบ้านข้าง ๆ เพื่อดูว่ามีใครแอบอยู่แถวนั้นหรือไม่?
“เธอทำให้คุณดูแย่ลงใช่ไหมล่ะครับ?”
“นิดนึงอะ แต่เป็นผัวก็ยังดีกว่าเป็นเมียนะ เพราะคนแถวนี้คิดว่าถ้าเป็นเมียคือต้องออกสาว”
“การเป็นเกย์ไม่จำเป็นต้องออกสาวนี่ครับ แต่มันก็เข้าใจได้” สำหรับมุมมองของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน และเขาบังคับให้คิดเหมือนกันไม่ได้ แต่นั่นมันใช่เรื่องที่ทำให้เชร์ลุกจากเตียงมาคุยกับเขาหรือไงกัน?
น่ารักจริง ๆ
“บอสเป็นเกย์ตั้งแต่ตอนไหน?”
“ก็นานจนจำไม่ได้ว่าเคยชอบผู้หญิงหรือเปล่า?”
“แสดงว่าตั้งแต่เด็ก”
“ครับ เป็นรุ่นพี่ เรามีอะไรกันหลังจากลองจูบครั้งแรก”
“เชี่ย... งี้บอสก็โดนเสียบอะดิ?”
กันต์ไม่ได้อธิบายแก้ต่างว่ารุ่นพี่คนนั้นต้องเจอกับอะไร เขาปล่อยให้เด็กแสบคิดเองเออเอง เพราะมันคงดีกับตัวเหยื่อที่เป็นชายแท้
“แม่ผมเคยพาไปนั่งสมาธิในวัดเพราะอยากให้ผมหายเป็นเกย์”
“แบบนั้นเอาไม่อยู่หรอก ของบอสแม่งแรง”
“...” กันต์ชำเลืองมองคนข้าง ๆ ที่หัวเราะแบบไม่เสียง แถมยังถีบขาบนอากาศไม่หยุดอีก พอใจมากเลยสินะที่แกล้งเขาได้
“เออ เดี๋ยวผมมา” เชร์ดีดตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน เพียงครู่เดียวก็กลับมาพร้อมอะไรบางอย่างที่กลิ่นไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
มันคือสีทาเล็บแบบที่ชวนให้ตั้งคำถามว่าเอามาทำไม กระทั่งเด็กแสบหมุนฝาออกแล้วทาเล็บบนนิ้วก้อยตัวเอง
“ทำอะไรครับ?”
“กันไว้ เดี๋ยวผีแม่ม่ายมาเอาไปเป็นผัว” ไม่พูดอย่างเดียว คราวนี้เชร์จับมือเขาไปทาเล็บนิ้วก้อยให้ด้วย “ปกติจะมีป้ายเขียนไว้หน้าบ้านว่า บ้านนี้ไม่มีผู้ชาย แต่ช่วงนี้ฝนตกไง”
“แล้วมันจะช่วยอะไรได้ครับ ทำตัวออกสาวเพื่อหลอกผีแม่ม่ายเหรอ”
“แค่ทาสีเล็บก็พอ”
“ผีแม่ม่ายหลอกง่ายนะครับ ทาเล็บแค่นิดเดียวก็เลิกล้มความตั้งใจที่จะเอาผู้ชายไปทำสามีแล้ว แบบนี้อยู่บริษัทผมไม่ได้”
“ก็ความเชื่อชาวบ้านปะ?!!!” กันต์กลั้นขำไม่ไหวแล้ว เขาต้องก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้ขำมากไปกว่านี้เพราะสีหน้าของเชร์คงโมโหน่าดูเมื่อเป็นเรื่องความเชื่อของบ้านเกิด
บางทีเด็กแสบอาจจะมีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งที่ทำให้เขาลืมความร้อนไปได้ ไหนจะอาการปวดหัวเมื่อครู่นี้อีก ทั้งคู่เอนตัวลงนอนพร้อมเล็บนิ้วก้อยที่ยังไม่แห้ง กันต์เงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง มันยังคงไม่มีดวงดาว แต่กลับรู้สึกต่างออกไปจากตอนนั่งดูคนเดียวอย่างสิ้นเชิง
“หงุดหงิดปะ วันนี้โดนผมกวนตีนทั้งวัน”
“มีบ้างครับ แต่ก็เป็นสีสันไปอีกแบบ ผมหมายถึงเรื่องลากเท้าแกล้งให้หมาไล่ แล้วก็เรื่องทาเล็บนิ้วก้อยเพื่อหลอกผีแม่ม่ายนะ”
“ไม่ไหวก็อย่าฝืน เค๊?” แหลมเอื้อมไปตบบ่าคนข้างตัวเบา ๆ ทั้งวันก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก กระทั่งเข้านอนนั่นแหละถึงคิดได้ว่าทำเกินไปปะวะ?
“ผมไม่ได้ฝืน” ทั้งคู่หันมาสบตากันท่ามกลางแสงดวงจันทร์ “ผมก็แค่ไม่ชินกับสิ่งที่ไม่เคยทำ แต่ถ้าอยู่กับคุณไปนาน ๆ ผมอาจจะทาเล็บเองแล้วขับมอเตอร์ไซค์ให้คุณลากเท้าแกล้งหมาได้”
“เหมือนจะซึ้งนะ แต่ทำไมผมขำวะ?”
“ผมมีความฝันอยู่อย่างนึงที่ไม่เคยบอกใคร แล้วผมจะบอกคุณเป็นคนแรก...” คนเป็นเจ้านายเอนศีรษะเข้าใกล้ แสร้งทำท่ากระซิบ ซึ่งเชร์ก็ขมวดคิ้วตั้งหน้าตั้งตาฟัง “อันที่จริงผมอยากเป็นคนตลกครับ...”
“...” แหลมหรี่ตามองใบหน้าหล่อแล้วค่อย ๆ ถอยออกเพราะประโยคเมื่อครู่ช่างขัดกับเบ้าหน้าเครียด ๆ ของพี่เขาเหลือเกิน
“อะไรครับ ผิดหรือไงที่อยากเป็นคนตลก?”
“ก็ไม่ว่าไรหรอก แต่ก่อนจะอยากเป็นคนตลกต้องเลิกทำหน้าเหมือนปวดขี้ตลอดเวลาก่อนน้า”
“ปกติหน้าผมเป็นแบบนี้อยู่แล้ว และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าควรจะยิ้มตอนไหนเพื่อไม่ให้ดูเป็นคนบ้า” กันต์พยายามแก้ต่างให้ตัวเอง “หรือจะให้เล่นหูเล่นตาพูดจาไร้สาระเหมือนหัวหน้าทีมคุณ แบบนั้นถึงจะดูตลกสินะครับ?”
“พาลพี่ผมเฉย ถึงพี่ธีร์จะตลกแบบกาก ๆ แต่มันก็ไม่เคยมีความดีนะเว้ย”
“นั่นปกป้องอยู่เหรอครับ?”
“ที่จริงคือด่า”
“ผมพูดจริง แต่อะไรหลายอย่างทำให้ผมแสดงออกแบบนั้น เช่นบางครั้งอยากจะเล่นมุกในห้องประชุม แต่ทุกคนดันคิดว่าผมพูดจริง กลายเป็นว่าบรรยากาศซีเรียสกว่าเดิมอีก”
“เช่น?”
“ตอนที่ผมบอกว่าใครไม่มีไอเดียผมจะไล่ออกให้หมด”
“อันนั้นคือมุกเหรออออออออออออออออออออออ?” แหลมตาเหลือกอ้าปากหวอ ยอมใจกับมุกพยายามที่ไม่รู้เลยว่าคนเส้นตื้นจะหัวเราะได้หรือไม่
“คุณก็ไม่ฮาสินะ?”
“ถ้าบอกว่าใครไม่มีไอเดียผมจะฉี่ใส่ล้อรถคุณยังจะฮากว่า”
“ตรงไหนกันครับ สกปรก” กันต์ทำหน้าเหยเก แต่อีกฝ่ายกลับขำอย่างออกรส
“ผ่อนคลายหน่อยดิบอส บางอย่างถ้าพยายามมากเกินไปมันเหนื่อยนะรู้ปะ?”
“ครับ อย่างเช่นการประคับประคองให้บริษัทยังอยู่ได้”
“บอสทำได้นะเว้ยที่จริง มันอาจจะดูแถ ๆ แต่ถ้าลองปรับเปลี่ยนบางอย่าง อะไร ๆ อาจจะดีขึ้นก็ได้”
“ผมควรขายให้คนอื่นทำต่อ?”
“เรื่องไรจะขาย จัดจ้านมาขนาดนี้แล้วต้องให้ไปสุดดิวะบอส”
สีหน้าเชร์ไม่ได้จริงจัง แต่ก็ไม่ดูล้อเล่นเสียทีเดียว บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกดีกับทุกประโยคที่อีกฝ่ายพูด เป็นเพราะเขาชอบเด็กคนนี้แล้วงั้นเหรอ นั่นก็อาจจะมีส่วน
“บริษัทเรามีมือดีจากพระนครอย่างเยอะ ไม่ใช่ไก่กาอาราเล่ที่จะเตะหาเอาตามถนนก็ได้ ตั้งแต่ฝึกงานมา บวกกับฟังที่พี่แจ็คเล่าให้ฟังตลอด ผมว่าปัญหามันมีอยู่นิดเดียวที่บอสอาจจะมองไม่เห็น หรือมองเห็นแล้วแต่ไม่ยอมเปลี่ยน”
“ที่ตัวผมสินะครับ”
“ใช่ ถูกต้องล้านเปอร์เซ็นต์”
“ถ้าอย่างนั้นมันคงไม่ใช่ปัญหาเล็ก ๆ หรอก เพราะทุกคนมองเป็นปัญหาใหญ่เสมอเมื่อเป็นผม”
“บอสทำให้คนอื่นคิดแบบนั้นเองเปล่า นึกย้อนดูก่อน หายใจเข้าลึก ๆ อะ – เดี๋ยวผมเปิดพัดลมให้” แหลมกดสวิตซ์พัดลมมือถือ แกล้งเป่าหัวนมบอสก่อนจะเลื่อนระดับไปตรงใบหน้า
“ผมไม่รู้จะทำยังไง”
“เริ่มต้นจากทำตัวธรรมดาให้พนักงานรู้สึกได้ว่าบอสไม่ใช่คนสั่งงาน แต่เป็นพี่ชายที่ทำงานด้วยกันไรงี้ดิ กาแฟก็เหมือนกัน ถุงกระดาษปากซอยก็ได้ปะ ทำไมต้องเงือกเขียว?”
“ผมไม่เคยพูดสักครั้งว่าต้องดื่มเงือกเขียวเท่านั้น พอถึงห้องประชุมพวกเขาก็เอามาให้ผมดื่มเอง”
“นั่นเป็นเพราะว่าบอสไม่มีความเป็นกันเองกับพนักงานไง เขาเลยต้องเอาใจทุกอย่างเพราะกลัวโดนด่า เอางี้ เริ่มต้นจากแต่งตัวสบาย ๆ ไปทำงานก่อน ไม่ต้องใส่สูทผูกไท เอาเสื้อเข้าใน เกงในออกนอก”
“หมายถึงให้ผมใส่ขาสั้นกับรองเท้าแตะไปทำงานอะไรแบบนั้นน่ะเหรอ?”
“ใจสู้หรือเปล่า... ไหวไหมบอกมา...” แหลมหรี่ตามอง ฮัมเพลงประกอบ
“พวกเขาคงเอาผมไปนินทากันจนสนุกปากแน่ ๆ”
“นินทาครั้งเดียวแต่หายตึงตลอดไปนะบอส เลือกเอาว่าจะไปทางไหน สู้หน่อยดิ ถ้าแม่งหัวเราะก็เข้าไปนั่งข้าง ๆ แล้วขำอัดหน้าเลยดิ”
“ถ้าทำแบบนั้นแล้วอะไร ๆ จะดีขึ้นจริงเหรอครับ ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่ามันเสี่ยงเกินไป เพราะทุกคนก็ไม่ได้จะเฝ้าหวังการเปลี่ยนแปลงอะไรขนาดนั้น”
“ไม่ลองไม่รู้ปะ ขนาดจะทำเกมแต่ละทียังต้องเสี่ยงเลยว่าจะโดนชมหรือโดนด่า เรื่องแค่นี้บอสไม่กล้าเหรอ?” แหลมเอาศอกสะกิดคนข้าง ๆ ทั้งให้กำลังใจและล้างสมองไปในเวลาเดียวกัน
“ถ้าไม่ดีขึ้นผมก็กลายเป็นตัวตลกตลอดไปเหมือนกัน”
“กะอีเรื่องใส่ขาสั้นมันไม่คอขาดบาดตายขนาดนั้นปะ แล้วหน้าเน่อเนี่ยก็หัดยิ้มให้เป็นบ้างนะ เหมือนตอนพยายามจีบผมอะ ทีงั้นละยิ้มเก่ง” เด็กลูกครึ่งแค่นหัวเราะ
“มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่ต้องบอกนะว่าเพราะอะไร ผมไม่อยากโดนจีบอีก บอสต้องรู้จักพอ” พูดจบก็ขยับออกข้างเล็กน้อย รู้ตัวอีกทีคือนอนใกล้จนแทบฟิวชั่นรวมเป็นร่างเดียวกันแล้ว บอสแม่งเนียนเก่ง
“ชอบที่คุณรู้ทัน” ชายหนุ่มอมยิ้มขณะที่เด็กแสบทำหน้าเหมือนจะคายมื้อเย็นออกมาให้ได้
“จัดปาร์ตี้สังสรรค์ในบริษัทบ้าง ให้พนักงานรู้สึกว่าที่นั่นคือบ้าน ไม่ใช่ขุมนรกบนพื้นดินไรงี้อะบอส หรือถ้าจะให้อินจริง ๆ บอสก็ลองไปทำงานตำแหน่งเดียวกับลูกจ้างบ้าง จะได้เข้าใจหัวอก เดี๋ยวผมสั่งงานเอง จะเอาให้เยี่ยงทาสเลย”
“พอผมบอกว่าชอบคุณก็สอนใหญ่เลยนะครับ”
“ไม่ได้สอน อันนี้แนะนำเว้ย ที่บอสนอนไม่หลับทุกวันนี้ก็เพราะเครียดสะสมปะ ทั้งบริษัทเกม ทั้งโรงแรม งานพลาด พนักงานนินทา นู่นนี่นั่น ถ้ายังไม่ปรับเปลี่ยนอะไรสักอย่างเดี๋ยวอาการหนักจนต้องกินยานะเหวย...”
“คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอกครับ ผมประคองตัวเองได้”
“เออรู้ แต่แทนที่จะเก็บแรงไปประคองตัวเองเวลาเจอเรื่องแย่ ๆ สู้เอามันไปผลักดันให้เกิดเรื่องดี ๆ ไม่โอเคกว่าเหรอ?” แหลมจ้องตาคนข้าง ๆ “อยากให้ลองเปลี่ยนนะจริง ๆ เพราะถ้าบอสยิ้มเป็น พนักงานก็จะผ่อนคลายขึ้น มันส่งผลกระจายเป็นวงกว้างอะ”
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ --”
“ถ้าบอกว่าเป็นห่วงจะฟังผมปะ?”
“...”
บางทีกันกวินทร์อาจจะหูฝาดไป เขาถึงได้ยินอะไรเข้าข้างตัวเองแบบนั้น
“หมายถึงสุขภาพกายกับใจอะ คน ๆ นึงไม่ควรแบกรับไว้เยอะ ๆ ปะวะ พี่ผมเป็นซึมเศร้า ผมเลยเข้าใจดีเว้ย อย่าคิดไปอย่างอื่นล่ะ ผมไม่ใช่คนพูดอะไรแอบแฝง ตรงไปตรงมาอะเคยได้ยินไหม เข้ม ๆ” ปกติก็คิดว่าน่ามันเขี้ยวอยู่แล้ว พอตอนพยายามอธิบายก็ยิ่งน่ามันเขี้ยวเข้าไปใหญ่
เด็กคนนี้เริ่มจะเกินไป กันต์พยายามห้ามมือไม้ตัวเองไว้เพื่อไม่ให้เอื้อมไปแตะต้องตัวคนข้าง ๆ
“งั้น... ผมจะลองดู”
“เอ้อ!!! มันต้องแบบนี้!!! ไหนมา Brofist ดิ๊” แหลมกำมือขวาขึ้นมา ขมวดคิ้วเม้มปากทำตัวอย่างคนคูลกลบเกลื่อนบรรยากาศที่เริ่มฟุ้งขึ้นมาแบบไม่อยากให้เกิดขึ้น
มันคงไม่ดีถ้าจะโดนจีบอีก เหนื่อยจะแถ เหนื่อยจะแก้ตัวไรแล้ว ไม่ชินโว้ย
“แบบนี้เหรอครับ?”
ชายหนุ่มกำมือชนกับกำปั้น และเด็กแสบก็พยักหน้า ก่อนเขาจะเป็นคนแย่งรอยยิ้มนั้นมาไว้เป็นของตัวเองด้วยการคลายมือออกแล้วกำมืออีกฝ่ายเอาไว้
“หรือว่าแบบนี้?”
ถ้าอยากให้ยิ้มเก่ง ก็ต้องเป็นคนทำให้เขายิ้มได้เสียก่อน
นี่แหละขั้นตอนการฝึกเป็นมิตรกับคนอื่นในแบบของผู้ชายอย่างกันต์กวินทร์
(จบครึ่งแรก)
-
o13
-
อยากรู้แล้วว่าบอสจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเป็นแบบไหน
-
นังแหลมนี่ไว้ใจได้ใช่มั้ยคะอย่าทำให้บอสชั้นเป็นตัวตลกนะสงสารนาง
-
ถ้าอิแหลมทำให้บอสเป็นตัวตลก อุ้มพาดบ่าขึ้นห้องโลด
-
:mew2: คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆหายไปนานเลยยยยยย
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย แหลมเป็นเด็กที่น่าจับมาฟัดมาก
ให้นังคิดเองไปคนเดียวเลยว่าบอสโดนเสียบ ระวังตัวไว้นะแหลม 55555555555
-
:3123: :pig4: :3123:
-
น้องแหลมน่ารักจริง ๆ แนะนำแต่สิ่งดี ๆ ให้บอส
-
แค่ให้บอสยิ้มกับลูกน้องก็ยากแล้วนะ :laugh:
-
ตอนที่ 7
หัดเป็นมิตรกับผู้คน (PART 2/2)
ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตื่นอีกทีก็ตอนที่คุณยายมาสะกิดพร้อมบอกให้เขากับหลานชายไปนอนห้องตนเองซึ่งเธอเปิดแอร์ไว้ให้แล้ว เชร์คงง่วงมากถึงได้งอแงไม่อยากลุกไปไหน ส่งเสียงอู้อี้เอาหัวถูไถกับขายายจนเธอบ่นกลั้วหัวเราะ แต่สุดท้ายก็ยอมตามไปนอนด้วยกัน
กลิ่นหอมแบบคนแก่อบอวลไปทั่วห้องไม่ได้ทำให้น่าอึดอัดใจ ทั้งคู่นอนข้างกันและปล่อยให้ร่างกายได้พักผ่อนหลังจากคุยกันเป็นเวลานาน กันต์คิดว่าเขาน่าจะหลับสนิทได้เพราะบรรยากาศดี ๆ โดยรอบ แต่ก็ลืมตาตื่นอยู่หลายครั้งเพราะตัวแสบข้าง ๆ ก่ายขามาพาดบ้าง เดี๋ยวแย่งผ้าห่มบ้าง
กันต์ไม่ใช่คนอดทนเก่งนัก ดังนั้นเขาจึงขยับเข้าไปใกล้ ๆ แล้วจับแขนอีกฝ่ายกอดก่ายเอวตนเองแล้วเนียนหลับไปเลย
กว่าจะตื่นก็เกือบเที่ยง และที่ทำให้หลานชายบ้านนี้ตื่นได้ก็เพราะความหิว กันต์ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวราว ๆ ครึ่งชั่วโมง ส่วนเชร์น่าจะไม่ถึงแปดนาทีรวมทุกอย่างแล้ว ไม่รู้เพราะหิวมากหรือเป็นคนทำอะไรลวก ๆ แต่ไหนแต่ไร ถึงได้วิ่งแจ้นไปร้านส้มตำของแม่โดยไม่รอเขา
แต่พอไปถึงก็มีอาหารอีสานวางรออยู่แล้ว จากที่เคยบ่นอุบอิบในใจก็หลุดยิ้มออกมาได้เพราะเห็นเด็กแสบนั่งเก็บไม้เก็บมือไว้ใต้โต๊ะเหมือนลูกหมาถูกสั่งว่าห้ามกินจนกว่าเจ้าของจะอนุญาต
“รอผมเหรอครับ?”
“ใช่ไง ตัดริบบิ้นดิ ชาวบ้านชาวช่องจะได้กินข้าวเช้าตอนเที่ยงสักทีเนี่ย” แหลมถอนหายใจหน่าย ๆ ไม่รู้ว่าอาบน้ำแต่งตัวนานอะไรเบอร์นั้น ส้มตำเซ็งหมดละ
“เชิญครับ” ก็คือจะทำให้หมั่นหน้าอย่างต่อเนื่อง บอสถึงได้ทำมือเป็นกรรไกแล้วตัดริบบิ้นก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เขา
“ถ้าเกิดมีซอมบี้ผมว่าบอสตายก่อนเพื่อนอะ แต่งองค์ทรงเครื่องนานสุดไรสุด”
“คนที่รีบหนีคงโดนกัดตายก่อนเพราะเป็นช่วงที่เชื้อแพร่ระบาดไปทั่วเมือง บางทีผมอาจจะรอดเพราะแต่งตัวนานก็ได้” เด็กหน้าลูกครึ่งแลบลิ้น ขยับปากล้อเลียนคำพูด ก่อนจะสะบัดหน้ารัว ๆ เพราะโดนเจ้านายบีบปากเข้าให้ “ดื้อ”
“ยังไงบอสก็ตาย”
“แล้วคุณคิดว่าจะรอดเหรอครับ?”
“รอดดิ ผมเทพเกมซอมบี้นะบอกก่อน เคยแข่ง Speedrun* กับพี่แจ็คมาแล้ว ชนะแม่งไปนาทีครึ่ง ขิงได้ชาติหน้า” แหลมนั่งยืดหลังตรง ถึงจะชนะพี่แจ็คได้แต่ก็แพ้เชี่ยพี่ธีร์ขาดลอย แต่พี่มันถือว่าเป็นข้อยกเว้น คนเราจะแข่งอะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่การแข่งเกมกับคนบ้า
*Speedrun คือ การเล่นให้จบเกมโดยใช้เวลาน้อยที่สุด
“งั้นคราวหน้าผมจะอาบน้ำให้เร็วขึ้น เผื่อคุณจะใจดีรอผมบ้าง” เขามองตาคนข้าง ๆ และแน่นอนว่าพอเป็นเรื่องนี้เชร์มักจะยกธงขาวยอมแพ้เสมอ
*
ร้านส้มตำยังคงมีลูกค้าเข้าเรื่อย ๆ กันต์ค่อนข้างเป็นงานเมื่อเทียบกับเมื่อวาน จนได้รับคำชมจากเพื่อนหลานสาวบ้านนี้ที่พร้อมใจกันมาทำรายงานที่นี่ถึงเจ็ด-แปดคน
พอบ่ายแก่ ๆ แม่ค้าส้มตำและลูกจ้างจำเป็นถึงได้หยุดพัก กันต์คิดว่ามันเป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่ง ถึงอากาศจะร้อนอบอ้าว แต่การได้เห็นเชร์เดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้เรื่องร้อนก็ยังเป็นอะไรที่รับได้อีกเช่นเคย
“เดี๋ยวผมมา ไปธุระแป๊บ”
ทั้งที่จะไปโดยไม่บอกก็ได้ เพราะภาพลักษณ์ภายนอกของเด็กแสบดูเป็นคนทำอะไรง่าย ๆ โดยไม่ต้องแคร์อะไรมากนัก ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่กันต์เคยคิดว่าเชร์เป็น แต่ตอนนี้เขาทั้งคู่สนิทกันมากขึ้นแล้ว และกันต์ชอบที่จะได้ยินการบอกกล่าวเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนี้
“ครับ” เขาขานตอบสั้น ๆ แล้วมองตามอีกฝ่ายที่เดินไปร้านน้ำข้าง ๆ พร้อมสั่งเมนูคุ้นตา ก่อนเจ้าตัวจะขึ้นมอเตอร์ไซค์หายไป
“พี่กันต์นั่งพักก่อน เดี๋ยวพวกหนูจัดการเอง”
“ใช่จ้ะใช่ เดี๋ยวเหงื่อออกนะจ๊ะพี่” กลุ่มสาวน้อยมองมาตาแป๋ว บางคนถือปากกาค้างไว้ทั้งที่ไม่ได้เปิดหนังสือด้วยซ้ำ และกันต์คิดว่าการทำรายงานที่ว่าแทบจะไม่คืบหน้าเลย
“ดื่มน้ำไหมครับ พี่เลี้ยง”
*
“เอานมเย็นไข่มุกสาม โอวัลตินไข่มุกสอง ยาคูลท์ปีโป้แก้วนึงจ้าป้า”
“นุ้ยสั่งให้น้าพรด้วยนะครับ”
“แกไม่กินน้ำหวานจ้ะพี่ ต้องยาดองเท่านั้น”
“อีนุ้ย! กูกินกาแฟเย็น!”
ทุกคนหลุดขำหลังจากได้ยินพี่พรตะโกนมาจากร้านส้มตำ กันต์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไททันท่ามกลางฝูงฮอบบิท เป็นบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยนักที่มีเด็กผู้หญิงรายล้อมอยู่รอบตัว แต่ที่เป็นอยู่ก็น่ารักไปอีกแบบ มันคงจริงอย่างที่เชร์บอกว่าเขาควรเป็นฝ่ายเข้าหาคนอื่นบ้าง อย่างน้อยรอยยิ้มของเด็กสาวกลุ่มนี้ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดี
“พี่กันต์เนี่ย ทั้งหล่อทั้งใจดี มีแฟนยังจ๊ะ?” คนถูกถามถึงกับไปไม่ถูก กันต์ค่อนข้างห่างไกลคำว่าไร้เดียงสาหรือขลาดอาย แต่พอถูกเด็กมอต้นถามอย่างนี้ก็ไม่รู้จะให้คำตอบอย่างไรเหมือนกัน
“เซาเด้อหมู่สู ไปหาตั้งใจเรียนหนังสือให้จบก่อนจั่งมาจีบผู้บ่าว” ป้าแม่ค้าพูดอะไรสักอย่าง แต่ถ้าให้ลองเดา คาดว่าเธอคงพยายามปรามเด็กสาวกลุ่มนี้และบอกให้ไปเรียนหนังสือ
“ฮ่วย ถามซื่อ ๆ บ่ได้บ่?” (โธ่ ถามเฉย ๆ ไม่ได้หรือไง?)
“เพิ่นอายุตั้งเท่าได๋ สั่วสูสิใหญ่เพิ่นเฒ่าตายหนีจากก่อน” (เขาอายุตั้งเท่าไหร่ กว่าพวกเธอจะโต เขาคงแก่ตายก่อน)
กันต์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจกระทั่งเด็กกลุ่มนี้ทยอยกลับไปนั่งทำรายงานทีละคนนั่นแหละ ป้าแม่ค้าร้านน้ำถึงยิ้มให้เขา
“อย่าไปถือเด็กมันเลยนะ มันกำลังแตกสาว”
“น้อง ๆ ก็โตไปตามวัย คงไม่ได้คิดจริงจัง ผมเข้าใจครับ” กันต์ยิ้มบาง ๆ พลางมองเมนูที่คิดว่าควรซื้อติดมือไปสักแก้ว และการถามไปตรง ๆ ว่า ‘เชร์ชอบดื่มอะไร?’ มันคงแปลกน่าดู “ชาเย็นปั่นครับ แล้วก็ใส่... ไข่มุกกับปีโป้ด้วย”
ไม่รู้หรอกว่ารสชาติจะออกมาอีท่าไหน แต่เมื่อคืนเด็กแสบสั่งมาแก้วหนึ่ง ถึงจะไม่ได้ดื่มสักอึกก็เถอะ แต่การสั่งซ้ำรอบสองไปเมื่อครู่นี้แสดงว่าต้องเป็นเมนูโปรดติดท็อปสามแน่ ๆ พอสั่งเสร็จก็จะถ่ายรูปไปอวดหน่อย
“นี่ก็จะเอาไปฝากนังเทียนเหมือนกันเหรอ?”
เทียน?
“ครับ?” การสั่งน้ำเริ่มมีการตั้งคำถามเมื่อมีชื่อบุคคลใหม่เพิ่มขึ้นมา ซึ่งกันต์คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังไม่อยากจบความอยากรู้นี้ไว้ด้วยการปฏิเสธ “คุณป้ารู้ด้วยเหรอ?”
รู้อะไร? ใช่ เธอรู้อะไรบ้าง?
“เมื่อก่อนนังเทียนมาทีไรก็สั่งชาเย็นปั่นปีโป้ไข่มุกตลอด ไอ้เชร์มันยังแซวอยู่เลยว่ากินอะไรแปลก ๆ แต่พอนังเทียนบอกว่าอร่อย มันก็ควักเงินจ่ายให้ทุกที”
เมื่อก่อน... แล้วตอนนี้ล่ะ?
“ใจปั้มกับสาว ๆ เสมอเลยครับคนนั้นน่ะ” อึดอัดจนตัวจะระเบิดแล้ว กันต์ไม่ใช่คนชอบพูดขยี้ตัวเองเลยให้ตาย! แต่พอรู้ว่าคนที่นอนคุยกันจนหลับเพิ่งซื้อน้ำหวานไปให้ผู้หญิงที่คงค่อนข้างสนิทกันแล้วก็...
หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด
“โอ๊ยไม่หรอก นอกจากนังเทียนแล้วไอ้เชร์ก็ไม่เคยทำแบบนี้กับใคร”
เหอะ เยี่ยมไปเลย
“จะไปหาเทียนตอนนี้เลยไหมลูก เดี๋ยวป้าใส่หูหิ้วให้”
คำพูดของป้ากลายเป็นเสียงแว่วในหูไปแล้ว กันต์ยื่นเงินให้พร้อมรับชาเย็นงี่เง่านั่นมาถือไว้ ก่อนจะดูดต่อหน้าต่อตาจนอีกฝ่ายตะลึง ไหน ใครจะไปหาน้องเทียนเหรอ ไม่มีทั้งนั้นนั่นแหละ
“อร่อยจริง ๆ ด้วย” คนเป็นแม่ค้ายังอึ้งอยู่ เธอมองตามคนหล่อที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนสีหน้าไปในเสี้ยววิ สรุปจะซื้อไปให้นังเทียนไหม หรือขี้เกียจแล้วก็เลยยกซดเองเลย
*
ตลอดการนั่งเครื่องกลับกรุงเทพฯ กันต์เลือกใส่หูฟังแล้วหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหลีกเลี่ยงการสนทนากับคนนิสัยไม่ดี แม้จะรู้ว่าเด็กแสบกำลังชะเง้อหน้ามองเหมือนอยากชวนคุย แต่กันต์ก็จงใจตึงใส่เพราะเสียความรู้สึกกับเรื่องเมื่อตอนบ่าย ซึ่งถ้าเชร์ตื๊อและบังคับให้พูด เขาก็คงยอมใจอ่อนบ้างก็ได้ แต่เด็กคนนั้นก็ถอดใจไปเสียง่าย ๆ แถมยังหลับหน้าตาเฉยทั้งที่นั่งเครื่องไม่ถึงห้าสิบนาที
ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ เพราะมันทำให้เขารู้สึกว่าแพ้ให้กับความรัก มันไม่เข้าท่าเลย กันต์เคยตั้งสติได้ดีกว่านี้ เคยหึงอย่างมีเหตุผลกว่านี้ และที่ทำให้หงุดหงิดซ้ำก็คือการที่เขาและเด็กคนนั้นยังเป็นแค่เจ้านายกับเด็กฝึกงาน ไม่ใช่คู่รักที่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวได้
เช้าวันจันทร์คือนรกเพราะไม่ได้นอนทั้งคืน เด็กคนนั้นไม่ได้เฟซไทม์มาและนั่นคือเรื่องปกติ เพราะเขาเป็นฝ่ายคอลไปก่อนทุกครั้ง แต่พอถึงตอนนี้กันต์อยากจะงี่เง่าโบ้ยว่าเชร์ควรจะทำอะไรบ้างหลังจากเห็นความผิดปกติของเขาแล้ว
ไม่สนใจ หรือว่าสนแต่ไม่แคร์ หรือว่าเฟซไทม์คุยกับน้องชาเย็นไข่มุกปีโป้อยู่?
ไหนล่ะกันต์กวินทร์คนใหม่ที่มีแพลนว่าจะใจดีกับพนักงาน ตอนนี้มีแต่เจ้านายคนน่ารำคาญที่ใคร ๆ เห็นเป็นต้องถอยออกห่างเพราะไม่อยากถูกเรียกไปคุย ตั้งแต่พนักงานต้อนรับหน้าโรงแรมยันเลขาต่างก็ทำหน้าหวาด ๆ ไปหมด
ย้อนแย้งไปหมดแล้ว แต่ก็ความผิดของเด็กคนนั้นล้วน ๆ
คนอะไร มาทำให้ใจพองโตแล้วก็ตบหน้ากันทีหลัง
นอยด์ อยากจับเด็กแสบมาเขย่าแล้วถามว่าชอบน้องชาเย็นไข่มุกปีโป้มากแค่ไหน ชอบมากถึงขนาดสั่งเครื่องดื่มที่ตัวเองบอกว่าประหลาด แต่เพราะเธอชอบเลยสั่งมาดื่มสินะ เหอะ
*
“เมื่อคืนเจอกูตบดิ้น ร้องไห้หาแม่แทบไม่ทัน”
“เช้ดดด... พี่กูโหดขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไหนมาดูรีเพลย์ซิ” แหลมจิ๊ปากรัว พลางรับมือถือจากพี่แจ็คมาดูความโหดร้ายทารุณที่เขาพลาดไปอย่างน่าเสียดาย
เด็กลูกครึ่งไล่ดูคลิปที่รุ่นพี่ตั้งใจตัดมาเพื่อการนี้เพื่อย่ำยีศักดิ์ศรีอันน้อยนิดของพี่ธีร์ ปกติพี่แจ็คมันไม่ใช่คนชอบตอดเล็กตอดน้อย คลิปยาว ๆ หลายชั่วโมงตอนไลฟ์ใน Twitch นี่เคยเอามาตัดเหรอ ไม่มี๊ แต่คราวนี้มันคัดสรรค์มาเพื่อเพื่อนรักพร้อมจั่วหัวว่า
‘เหตุผลที่เพื่อนผมไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตน เพราะมันไม่เคยฟันโดนใครแบบนี้’
เหมือนเคี้ยวขี้แล้วพ่นใส่หน้าพี่ธีร์ x1000 ครั้ง
ก็พอเข้าใจได้อยู่ เพราะพี่ธีร์จับฆาตกรตัวใหม่ก็เลยยังไม่ค่อยชินมือ แหม เชี่ยพี่แจ็คก็เอาใหญ่เลยนะ ซ้อมกับไอ้โซ่มาดี เหมือนรอกระซวกดากพี่ธีร์มานานแล้ว ได้ทีพี่เขาเคลิ้ม
พี่แจ็คเล่นเก่งขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก บอกตามตรงว่าค่อนข้างกดดันเหมือนกันเพราะไม่ค่อยได้ซ้อมกับทีม แต่ไอ้โซ่ก็ปลอบใจมาอย่างดิบดีว่า ‘พี่แหลมไม่ต้องกังวลนะครับ พอพี่แหลมฝึกงานเสร็จก็จะได้กลับมาซ้อมเหมือนเดิมแล้ว คนฝีมือดีแบบพี่แหลมซ้อมแป๊บเดียวก็เทพ เชื่อโซ่’ เนี่ย ไอ้เด็กนี่มันอยู่เป็น
“พี่มึงเละเป็นโจ๊กด้วยมือกู”
“โหดจัด พ่อคนมือตีบวกธาตุ พ่อคนเถื่อนนรกแตก เดี๋ยวรอกูฝึกงานเสร็จก่อน จะไล่ตบตั้งแต่หัวหน้าทีมยันจู๊กมาสเตอร์”
“จะตบไอ้โซ่ยังไง พวกมึงเล่นตำแหน่งเดียวกัน” คนพี่โบกหัวน้องรักไปหนึ่งทีจนหน้าแทบจูบจานกะเพราเครื่องในไก่
“แจ็ค” เสียงสวรรค์ได้มาหยุดความบันเทิงกลางร้านตามสั่ง สองพี่น้องเงยหน้ามองไปยังผู้มาใหม่ที่ใส่สูทยืนทำหน้าโหดอยู่ตรงนั้นพร้อมปล่อยออร่าเหมือนอยากสื่อว่ากำลังจะมีคนตาย
“ครับบอส”
“ไปพบผมที่ห้อง”
“อ่า... ได้ครับ” พูดจบคนโหดก็เดินไปแบบงง ๆ ทิ้งไว้แค่ความสงสัยให้พนักงานสองหน่อที่อยู่ตรงนี้
“อีหยังวะ?”
“ก็ยังไม่เลยเวลาพักเที่ยง หรือมีใครไปฟ้องว่ากูแอบเล่นเกมในเวลางาน?” แจ็คขมวดคิ้วครุ่นคิด ถ้าหากโดนเรียกไปคุยเรื่องนี้เขาจะหาเหตุผลไหนมาอ้างเพื่อไม่ให้ถูกหักเงินเดือนได้บ้าง ยิ่งโกหกไม่เก่งอยู่ด้วย
“ก็คือลงทุนเดินมาทำหน้าโหดถึงร้านข้าวแล้วก็เดินกลับ” แหลมส่ายหน้าพลางถอนหายใจ ก่อนจะมองรุ่นพี่ที่ควักเงินออกมาจ่ายค่าข้าวอย่างรวดเร็วเหมือนเตรียมพร้อมใส่เกียร์หมาหลังจากป้าแกรับเงิน “ละรีบไปไหนล่ะหนิ?”
“รีบดิ บอสไม่ชอบรอ”
“แล้วไง มึงต้องหัดขัดใจเขาบ้าง เพราะงี้บอสถึงได้เคยตัว”
“นั่นเจ้านายกู ไม่ใช่หลานวัยเตาะแตะที่จะสอนได้ กูไปละ เจอกันเมื่อชาติต้องการ” คนพี่วางเงินแล้วออกไปก่อน พอเป็นแบบนี้แล้วถึงกับเซ็ง อะไรวะ กำลังนินทาพี่ธีร์อย่างเมามันแท้ ๆ
ไม่ง้อนะเว้ย ไม่ได้ทำอะไรผิดอะ อยู่ดี ๆ มาตึงใส่เฉย!!!
To Be Continued
เรียกพี่แจ็คไปทำไรง่ะบอส *ตัวสั่น*
-
เด็กมันโง่ งอนเองต้องหายเองได้
เรียกแจ็คไป ต้องถามเรื่องเทียนแหงๆ
-
รู้ว่่าเค้างอนยังไม่ไปง้ออีกนังแหลมม :hao7:
-
ถถถ น่าสงสาร บอสอุตส่าห์งอน น้องก็ไม่ยอมง้ออีก :laugh:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 8 (PART 1/2)
ตึงตั้งแต่หน้ายันเป้าเกง
แจ็คเลิกลั่ก หันซ้ายขวาดูเพื่อนร่วมงานว่ามีใครเจอชะตากรรมแบบเดียวกันหรือไม่ แต่ก็พบว่าตนเองเป็นเพียงหนึ่งเดียวที่ถูกเรียกเข้าห้องเชือดต้อนรับบ่ายวันฟ้าครึ้ม และแจ็คเชื่อว่าก้อนเมฆสีดำที่ลอยอยู่บนฟ้านั้นไม่ได้เกิดจากการสะสมของไอน้ำแต่อย่างใด แต่มันมาจากชายผู้เป็นเจ้านายที่เข้าออฟฟิศตั้งแต่วันจันทร์
ใจเย็นก่อน บางทีบอสอาจจะอยากได้รองเท้าเขาอีกสักคู่ก็ได้
“มาแล้วครั --”
“ช้า”
ชายสูงร้อยแปดสิบกว่าตัวลีบเหลือสองนิ้ว แจ็คทำหน้าหงอพร้อมโค้งศีรษะขอโทษ พลางเดินหลังค่อมไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะเจ้านาย ถ้าเร็วกว่านี้น่าจะต้องเปิดวาร์ปแล้ว แต่ถ้าตอบโต้กลับอย่างที่เคยทำกับเพื่อนฝูงก็กลัวว่าซองขาวจะมาเยือน
“ไอเดียใหม่ของคุณคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว?” ปกติบอสต้องบอกล่วงหน้าก่อนว่าจะขอดูงานวันไหน แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นอยู่ ๆ ถึงได้รีดไถกันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้
“ก็เรื่อย ๆ ครับบอส ผมเตรียมไว้เพื่อวันศุกร์นี้แล้ว บอสไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
“ผมน่ะเหรอห่วงคุณ?” ไม่พูดอย่างเดียว ทั้งสายตาและน้ำเสียงบ่งบอกได้อย่างชัดเจนเลยว่าไม่ล้อเล่น จะหาว่ากินรังแตนมาก็ไม่ได้เพราะคนอย่างบอสคงไม่เอาตัวเองไปลำบากกินอะไรแบบนั้นแน่ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงก็คงโบ้ยเรื่องเมนส์มาได้อยู่
“บอสเป็นห่วงงานครับ เรื่องนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว...”
“อธิบายไอเดียใหม่ของคุณมา” คนอารมณ์มึนตึงนั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงเก้าอี้โซฟา เท้าศอกถูนิ้วชี้กับริมฝีปากราวกับกำลังครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างที่ไม่เกี่ยวกับหัวข้อสนทนานี้
งานงอกแล้วกู
“บอสครับ”
“อืม”
“ถ้าผมอธิบายไปวันนี้ วันศุกร์ไอ้แหลมจะไม่มีอะไรพูดนะครับ ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะให้เด็กฝึกงานสักคนพรีเซนท์งานเจ๋ง ๆ ให้บอสฟัง ซึ่งก็ต้องเป็นมันเท่านั้น และบอสก็น่าจะชอบใจ”
การตอแหลไม่ใช่เรื่องที่แจ็คถนัดแต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่ต้องใช้มันเพื่อเอาตัวรอดจากภัยธรรมชาติ ไหน ๆ บอสก็เอ็นดูไอ้เด็กเวรนั่นเป็นทุน ถึงกับบินไปค้างอ้างแรมถึงบ้านเกิดก็ไม่รู้จะให้ค่ากันขนาดไหน ก็นั่นแหละ จังหวะนี้ปาขี้ใส่น้องนุ่งไปก่อน
“ชอบใจงั้นเหรอ?” เหมือนจะไม่ดีขึ้นแถมยังค่อนข้างไปทางเปล่าประโยชน์ด้วย ไอ้ห่าแหลมนอนกรนหรือตดอัดผ้าห่มใส่บอสหรือไง อะไรที่ทำให้ยื้อไม่อยู่ขนาดนี้ “เหอะ”
มีแค่นหัวเราะด้วย ตอนนี้แจ็คเริ่มจับทางได้แล้วว่าต้นเหตุประเด็นร้อนบ่ายวันจันทร์มาจากไหน มึงนี่เองเชี่ยแหลม ภัยแล้ง in งามวงศ์วาน
“บอส ผมว่าเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า” ลูกจ้างประสานมือลงบนโต๊ะพร้อมทำหน้าจริงจัง สบตากับเจ้านายตั้งใจเบี่ยงไปประเด็นใหม่เพื่อหนีทหาร ไม่มีไอเดียให้ตอนนี้โว้ยยยครับ ตันกว่านี้ก็ท่อน้ำกรุงเทพฯแล้ว ส่วนเรื่องของศุกร์นี้ให้เป็นเรื่องของวันพุธ-พฤหัส ไปขอไอเดียจากเพื่อนในทีมก่อน
“...”
“น้องผมมันระยำใส่ใช่ไหม บอสเคืองใจอะไรบอกผมได้ เดี๋ยวผมจะกลับไปสั่งสอนให้มันหลาบจำเอง”
“ผมเปล่า” ปากบอกอย่างนั้นแต่สีหน้าสวนมาอย่างกับถนนวันเวย์
“งั้นบอสด่าผมเถอะ แต่วันนี้ผมบอกไอเดียใหม่ให้บอสรู้ไม่ได้จริง ๆ ผมอยากให้น้องมีส่วนร่วมกับการคิดค้นครั้งนี้ ซึ่งถ้าผมบอกบอสไป แล้ววันศุกร์มันจะทำหน้ายังไงตอนบอสบอกว่า ‘ผมฟังจากแจ็คไปแล้ว’”
“นอกจากจีบสาว น้องคุณคิดอะไรได้ด้วยเหรอ?”
#บอสโป๊ะแตก
“ผมไม่ขำนะแจ็ค ผมต้องการเกมที่ไม่เหมือนใคร คุณอยากให้บริษัทเราไปไกลกว่านี้ไหม?” ไม่สนว่าจะถูกมองเป็นเจ้านายงี่เง่าอย่างไร เพราะไหน ๆ ลูกจ้างก็มองกันต์กวินทร์เป็นคนแบบนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เห็นอีกสักครั้งจะเป็นไรไป
‘บางทีอาจจะไม่มีอะไรในกอไผ่ก็ได้นะคะบอส’ นั่นก็เป็นแค่คำปลอบใจของเลขาที่ไม่อยากให้บรรยากาศในโรงแรมเฉาลงเพราะเขา
‘งอแงแบบนี้จะดีเหรอคะ ดิฉันคิดว่าเด็กอ๊อง ๆ อย่างน้องเชร์ไม่น่าจะง้อบอสนะ’
ใช่ เธอพูดถูกทั้งหมด เด็กนั่นไม่คิดจะง้อ จนเขาต้องเผยมุมง้องแง้งเป็นเด็กอนุบาลอยากได้ของเล่นแบบนี้ไง
“น้องผมน่ะ”
“เลิกพูดถึงน้องคุณสักที ผมไม่อยากได้ยินอะไรเกี่ยวกับเขาทั้งนั้น”
“เมื่อกี้ตอนไปกินข้าวด้วยกันมันเล่าให้ผมฟังใหญ่เลยว่าสองวันที่อยู่กับบอสน่ะสนุกมาก ๆ”
“...”
เหมือนเอาน้ำราดใส่ไฟป่าจนได้ยินเสียงดังฉ่า คนที่เคยแสดงออกเหมือนว่าอยากฆ่าคนกำลังเปลี่ยนสีหน้าพร้อมหันมาฉายแววตาอยากรู้อยากเห็น
ไอ้แหลมบอกว่าสนุกจริง ๆ แต่ที่ทำให้มันสนุกก็คือเรื่องได้แกล้งบอส เขาไม่ได้โกหกเลยสักนิด
“เชร์พูดแค่นั้นเหรอ?”
“เยอะกว่านี้ครับบอส แต่ผมจำไม่ได้ บอสทำอะไรร่วมกันกับมันบ้างล่ะ ผมว่ามันเอ็นจอยนะ คนสองคนกำลังสนิทกัน แต่ถ้าบอสไม่อยากให้พูดถึงมันอีกก็ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปเอาแฟ้ม ส่วนเรื่องชวดพรีเซนท์ไอเดียวันศุกร์นี้เดี๋ยวผมบอกมันเอง ไอ้แหลมคงไม่เสียใจอะไรมาก น้องผมเป็นคนเข้มแข็งอยู่แล้วครับ”
“...”
ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้สึกผิดกับใครง่าย ๆ แต่พอเป็นเรื่องของเด็กแสบแล้วกันต์กวินทร์ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน ที่นั่งเล่นหัวคุยกันอย่างออกรสกับแจ็คในร้านอาหารตามสั่งก็คือคุยเรื่องเขาอยู่งั้นเหรอ รู้สึกดีเฉยเลย
“เดี๋ยวผมมานะครับบอส”
“เดี๋ยว”
แจ็คชะงักอยู่ท่าหมุนตัวหันหลังกลับ ทักษะที่จำมาจากไอ้ธีร์มันใช้ได้ผลดีจริง ๆ
“เชร์เขาอยากพรีเซนท์ไอเดียของคุณจริง ๆ เหรอ -- ผมหมายถึง เขาแค่อยากโชว์ตามประสาเด็กฝึกงาน หรือว่า...”
“มันเป็นคนช่วยผมคิดครับ บอสต้องชอบแน่”
“เขาไม่เห็นเคยเล่าให้ผมฟังเลย” กันต์ขมวดคิ้ว ตลอดเวลาที่เปิดกล้องคุยกัน ทั้งคู่มักจะแลกเปลี่ยนความคิดหลายต่อหลายเรื่อง รวมถึงเกมที่ชอบหรืออยากเล่น แต่ก็นึกไม่ออกเลยว่าเคยสปอยล์ให้เขารู้มาก่อนหรือเปล่า?
“ตอนผมอยากเซอร์ไพรส์ใครสักคน ผมก็ไม่บอกเขาเหมือนกันครับบอส”
“...”
กันต์ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะรู้สึกได้ถึงความร้อนบนแก้มทั้งสองข้าง น่าโมโหจริง ๆ ที่เขากำลังรู้สึกดีทั้งที่หัวเสียมาทั้งวันทั้งคืน ชายหนุ่มกำมือป้องปากพลางโบกมือปัด ๆ เป็นเชิงบอกให้ลูกจ้างออกไปก่อน คนที่หาทางรอดจากฆาตกรในชีวิตจริงได้จึงยกมือไหว้แล้วรีบออกไปเพราะไม่อยากโดนเรียกอีกครั้ง
*
“เช้ดแม่หัวโปกกะโหลกโดนฟาด!!!”
“คนตกใจควรเป็นกูมากกว่าไหม?” แจ็คมองคาดโทษไอ้เด็กกะโหลกที่ซุ่มแอบฟังอยู่หน้าประตูจนเกือบหน้าทิ่มตอนเขาเปิดประตูออกมา
“เป็นไงบ้าง สับเละเป็นปลาร้าบองเลยปะ?” แหลมเบาเสียงลงกึ่งกระซิบกระซาบ เขาชะเง้อหน้ามองเข้าไปข้างใน แต่ก็แค่เสี้ยววิเท่านั้นพี่แจ็คก็ปิดประตูห้องบอส
“มึงมานี่”
“โว้ว ๆ!”
คนน้องห่อไหล่ปลิวไปตามแรงดึงจากคอเสื้อ ถูกถูลู่ถูกังออกไปนอกออฟฟิศก่อนจะหยุดอยู่ตรงจุดสำหรับสูบบุหรี่ที่มีเพียงสองพี่น้องเท่านั้นที่ออกมารับไอร้อนด้านนอก
“หนักช่ะ มนุษย์เมนส์ในร่างผู้ชาย” พี่แจ็คไม่ตอบ พี่มันแค่กะเทาะบุหรี่ออกมาจากซองแล้วคาบไว้กับปากเหมือนการอัดควันเข้าปอดเป็นสิ่งสำคัญอันดับต้น ๆ ซึ่งแหลมก็มีเวลามากพอที่จะอัดมะเร็งเป็นเพื่อนรุ่นพี่
“แหลม”
“จัดมาหนัก ๆ กูฟังอยู่”
“บอสงอนมึง รู้ตัวบ้างไหม?”
“รู้ อย่าบอกนะว่าโดนเรียกไปคุยเรื่องนี้ จีซั้สไคร้” เด็กลูกครึ่งขมวดคิ้วมองคนข้าง ๆ อย่างไม่สบอารมณ์ จบกัน อุตส่าห์คิดว่าจะได้ฟังเรื่องงี่เง่าแบบที่โมโหแล้วลงกับพนักงาน แต่ที่ไหนได้ เซ็งจ๊าดดด
“เขาไม่ได้พูดตรง ๆ แต่กูดูออก”
“เดาใจเก่งสุดดด” แหลมเบ้ปาก ก่อนจะอัดบุหรี่หนัก ๆ แล้วเงยหน้าพ่นควันให้ลอยลิ่วไปกับลมร้อน
“ถึงมึงกับบอสจะเป็นแฟนกันทางเสียงแบบโง่ ๆ นั่น แต่มึงก็รักษาน้ำใจเขาหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ควรม่อสาวต่อหน้าต่อตา”
“เอ้า กูก็ทำแบบนั้นมาตลอดปะ ไม่ใช่ไม่เคยทำให้เขาเห็น เพิ่งนึกได้ว่าควรโกรธเหรอ ละกูต้องทำไง เดินงง ๆ เข้าไปง้อแบบสถานะแฟนทางเสียงงี้ปะ คอมพลิเคทสัด ๆ”
“ไม่ว่าจะยังไง สิ่งแรกที่มึงควรจำไว้คืออย่าทำให้บอสอารมณ์เสีย เพราะสิ่งที่มึงทำมันส่งผลถึงกูด้วย”
“กลัวตายอะไรขนาดนั้น นี่หรือคนเข้มแห่งขี้ซุยบราเทอร์ ไหนล่ะที่สาว ๆ พากันหวีดถึงความนิ่ง ความเย็นชา เหอะ! กูกลับบ้านไปไหว้หมอนข้างหมาซะดีกว่า ผิดหวังว่ะ” พูดจบก็โดนโบกจนหน้าคว่ำ ควันบุหรี่นี่เล่นลายฟุ้งบนอากาศเลยทีเดียว
“ที่กูจะสื่อก็คือเวลาอยู่กับบอสให้เก็บหางบ้าง”
“จ้า แล้วไงต่อดีเอ่ย ให้กูเดินเข้าไปนวดแข้งนวดขาบอสเลยดีไหมได้จบ ๆ ไป?”
“ดี งั้นมึงเข้าไปทำเดี๋ยวนี้เลย”
“เดี๋ยว เมื่อกี้น้องประชดไง ไม่จริงจังเนอะ?”
“แต่กูไม่เล่น แหลม มึงฟังกูนะ เมื่อกี้กูปูพรมแดงให้แล้วว่ามึงแฮปปี้มากตอนอยู่กับเขาที่อุดรฯ” พี่แจ็คเปิดประตูกระจกก่อนจะดันเขากลับเข้าไปข้างในและไม่ลืมที่จะแย่งบุหรี่ไปด้วย
“พรมแดงที่หน้ามึงดิพี่ ละกูจะเข้าไปพูดอะไร บ้าปะ?!” คนน้องพยายามจะดันประตูเพื่อออกไปอยู่กับความร้อนอบอ้าวอีกครั้ง แต่พี่มันก็ดันสู้ไว้เหมือนพวกเกรียนในเกมที่ทิ้งเพื่อนร่วมทีมไว้กลางดงตีน
“อะไรก็ได้ แค่มึงงัดปากคุยก่อนเขาก็หายแล้ว”
“พี่แจ็ค?!” คนน้องถลึงตามอง ทุบกระจกรัว ๆ จนเป็นรอยนิ้วมือ
“พระสงฆ์คุ้มครอง” พี่แจ็คปิดบทสนทนาไปพร้อมสามนิ้วท่าม็อกกิ้งเจย์ ปลวกอวกาศเอ๊ย!!! จะให้ไปง้อบอสเพราะถูกงอนเรื่องแซวอีเฮี่ยนลูกสาวร้านขายของชำเหรอวะ?!
จีซั้ซไคร้
50%
งานแถ งานบังคับ งานขายน้อง
ครึ่งหลังก็ไปง้อเขาซะหน่อยนะแหลมน้า
************************************
ก่อนหน้านี้หายไปยาว ๆ เพราะแพ็คน้องโซ่ส่งค่ะ
ตอนนี้ส่งครบแล้ว เลยจะกลับมาอัพยาว ๆ
ขอบคุณที่ยังรออ่านอยู่น้า เริ้บบบบบบบ
-
เพราะเทียนคนเดียวบอสถึงได้เปงงี้ 55555555555555 ขำความกะล่อนของพี่แจ็ค
โอ้ยยยยยยย แหลมไปง้อบอสเด้อ ก่อนที่คนอื่นจะซวยไปด้วย :laugh:
-
นี่มันเข้าใจไปคนละเรื่องแล้วว้อยยย 555555 :laugh:
ลั่น #บอสโป๊ะแตก โคตรขำ 555
-
สกิลเอาตัวรอดของพี่แจ็คนี่เทพยิ่งกว่าจู๊กมาสเตอร์
-
ชอบบอสเวอร์ชั่นมนุษย์เมนส์มาก น่ารัก เก็บอาการไม่อยู่เลยน้า
-
โอ้ยยยยจะสงสารใครก่อนดี :hao7:อ้าวแชร์สู้ๆนะคะ
-
แจ็คเทพมาก เดาใจบอสถูกทุกอย่าง
สรุป เทียนนี่ใครนะ ลืมแล้ว
-
:L2: :pig4: :L2:
-
บอสโป๊ะแตก 55555555 หลุดๆๆ
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 08 : ตึงตั้งแต่หน้ายันเป้าเกง (PART 2/2)
กันต์กวินทร์: พอร์ช
P: จ๋า
กันต์กวินทร์: ผมกินส้มตำปูปลาร้ามา ไว้กลับไทยไปกินด้วยกัน
กันต์กวินทร์: ในซอยบริษัทผมมีเจ้าเด็ด พนักงานไปนั่งกินตอนเที่ยงตลอด พอร์ชต้องชอบ
P: เดี๋ยว
P: บอกแล้วไงว่ามีอะไรก็ทักได้ ไม่ต้องถึงขั้นเล่นมุก 555555
กันต์กวินทร์: ผมไม่ได้ล้อเล่น มันอร่อยแปลก ๆ ไม่ได้แย่อย่างที่เคยคิด แต่ต้องใส่พริกไม่เกินสองเม็ดนะ ไม่งั้นผมคงเหงื่อออกตาย
P: โอเค เก็ท แต่นึกยังไงอยู่ดี ๆ ไปกินของแบบนั้น?
P: กันต์เครียดเหรอ ให้ผมไปหาไหม?
กันต์กวินทร์: เรื่องเครียดมันก็มีบ้าง แต่ไม่เกี่ยวกับส้มตำ
P: ผมกลับไทยอาทิตย์หน้า แต่ถ้ากันต์ไม่ไหวก็เฟซไทม์มาได้เลย
P: นี่ยังคิดมากเรื่องเพื่อนอยู่เหรอ?
กันต์กวินทร์: เปล่า ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก
กันต์กวินทร์: ตอนนี้ผมปวดหัวเรื่องเด็กผู้ชายคนนึง
P: คนคุยใหม่หรือว่าไง?
กันต์กวินทร์: ไม่เชิง เรียกว่าผมมัดมือชกให้เขามาเป็นแฟนด้วยน่าจะถูกกว่า
P: ให้ตาย นี่กันต์เหงาถึงขั้นต้องบังคับขู่เข็นคนอื่นแล้วเหรอ 55555 นอกจากผม เพื่อนเที่ยวกันต์ก็มีอีกหลายคนนะ?
กันต์กวินทร์: ผมเลิกทำแบบนั้นตั้งแต่บอกคุณว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีกว่า
กันต์กวินทร์: พอร์ช เด็กคนนั้นดื้อมาก ดื้อสุด ๆ ไปเลย
P: อะ ๆ เล่ามา
กันต์กวินทร์: ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงชอบอะไรแบบนั้นได้ ไม่รู้สิ มันย้อนแย้งในใจบอกไม่ถูก ผมรู้สึกดีเวลาโดนเมินในบางครั้ง เพราะผมชอบความรู้สึกเวลาเป็นฝ่ายตาม
P: ยกเว้นเรื่องงาน ส่วนเรื่องอื่นกันต์ไม่ชอบถูกตามใจไปซะทุกอย่าง เรื่องนี้ผมรู้
กันต์กวินทร์: แต่พอถูกเมินหนัก ๆ มันก็หงุดหงิด เหมือนจะเหนื่อยด้วย ผมไม่เคยพยายามกับใครมากถึงขนาดนี้
P: เด็กเล่นตัวเหรอ?
P: แสดงว่าต้องเป็นนายแบบเด็ด ๆ สักคนที่โดนเล็งเยอะ ตัวเลือกมีพอสมควรเลยไม่ง่าย
กันต์กวินทร์: ตรงกันข้ามเลย เขาเป็นเด็กฝึกงานธรรมดา หน้าตาก็งั้น ๆ
P: oh... interesting...
กันต์กวินทร์: เราเป็นแฟนกันทางเสียง
P: กันต์ ผมจะขำจริง ๆ แล้วนะ
กันต์กวินทร์: ขำสิ ผมไม่เห็นหน้าคุณอยู่แล้ว
กันต์กวินทร์: เหอะ
P: เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ เชียว แต่ก็น่ารักไปอีกแบบนะ ไม่ค่อยได้เห็นกันต์มุมนี้สักเท่าไหร่
กันต์กวินทร์: เขาก็ดูไม่ได้ซีเรียสกับข้อตกลงนี้ เหมือนเป็นเพื่อนคุยเล่นแก้เหงากันอะไรเทือก ๆ นั้นน่ะ ล่าสุดเมื่อวานผมบินไปบ้านเขาที่ต่างจังหวัด เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง ทำอะไรหลายอย่างแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน
P: แล้วกันต์สนุกไหม?
กันต์กวินทร์: ครับ
กันต์กวินทร์: เวลาที่ได้ทำอะไรร่วมกันกับเขา มันทำให้ผมรู้สึกพิเศษ ปลอดภัย อย่างน้อยก็จากความกลัวในใจตัวเอง
P: เขาไม่ใช่สเปกกันต์ แต่ตอนนี้กันต์เห็นเขาเป็น safe zone ไปแล้ว
P: ว่าแต่เขาไม่มีแฟนเหรอ?
กันต์กวินทร์: ไม่มีก็เหมือนมี
กันต์กวินทร์: ผมทำตัวเป็นเด็กใส่เขาตั้งแต่เมื่อวาน เพราะเขาซื้อน้ำหวานไปฝากผู้หญิงคนนึงที่ดูเหมือนว่าจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอยู่
P: อ้าวยังไง เขาเป็นชายแท้?
กันต์กวินทร์: อืม
P: โธ่กันต์ กันต์จะเป็นคนชอบเอาชนะเรื่องไหนก็ได้นะ แต่เรื่องบางอย่างก็อย่าฝืนเลย มันเสียเวลาเราเปล่า ๆ
P: เปลี่ยนอะไรเปลี่ยนได้ แต่เปลี่ยนใจคนมันไม่ง่ายนะ
กันต์กวินทร์: ผมก็คิดอย่างนั้น
กันต์กวินทร์: แต่ผมชอบเขามากขึ้นทุกวัน และทุกครั้งที่รู้สึกอย่างนั้น ผมจะรู้สึกโง่
P: ตัดใจไหม?
กันต์กวินทร์: ก็น่าอยู่ ล่าสุดเขาทักมาหาผมแบบนี้
[ คุณกำลังส่งรูป... ]
P: 55555555555555
P: อะไรคือ ‘ตอนแม่ผมเป็นเมนส์ยังไม่งี่เง่าเก่งเท่าบอสเลย กากสุด’
P: ‘คืนนี้ก็นอนถ่างตาเหงา ๆ คนเดียวไปน้า บ๊ายยยยยยย’
P: กวนเอาเรื่อง 55555
กันต์กวินทร์: มันน่าไหมพอร์ช?
P: จากรูปที่กันต์แคปมา ผมว่าเด็กมันมีของ
กันต์กวินทร์: ถ้าเป็นแฟนจริง ๆ เมื่อไหร่ผมจะจับฟัดจนกว่าจะร้องขอชีวิตเลย
P: โอ้โห... ถึงขั้นคิดเป็นแฟน แสดงว่าไม่ล้อเล่นจริง ๆ
P: แต่เดี๋ยว เมื่อกี้เหมือนเห็นแวบ ๆ ว่ามีคนคิดอยากจะตัดใจ?
กันต์กวินทร์: ไม่ตัดหรอก ยังมีเวลาอีกหลายเดือนกว่าจะปีใหม่
P: กันต์บังคับเขาให้คบด้วยจนถึงตอนนั้นเหรอ?
กันต์กวินทร์: อืม
P: so cute <3
กันต์กวินทร์: ถ้าเขาไม่คิดจะง้อ เห็นทีว่าพรุ่งนี้ผมคงต้องหายเอง
โยนมือถือลงบนเตียงแล้วนอนเงยหน้ามองเพดาน จะผ่านไปอีกวันอยู่แล้วแต่เชร์ก็ยังต่อต้านด้วยการไม่สนใจ ไหนบอกแจ็คว่าแฮปปี้เวลาอยู่กับเขาไง แล้วทำไมชั่วโมงที่แล้วถึงลงรูปโต๊ะเหล้ากับเพื่อน เหมือนอยากให้รู้ว่าสุขใจมาก ๆ ที่ไม่ต้องเฟซไทม์กล่อมเขานอนคืนนี้
‘งี่เง่า’
คิดว่าคนเกินครึ่งโลกคงมองกันต์กวินทร์แบบนี้ เขาเคยคิดจะลองปรับเปลี่ยนนิสัยอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ กระทั่งมีคนอย่างเชร์มาช่วยขยี้ คอยทำให้เขารู้สึกว่าถ้าทำตัวแย่จะไม่ได้รับความรักจากคนที่รู้สึกดีด้วย
เรื่องของความรู้สึกมันพูดยากนัก ทำไมถึงใจอ่อนเพราะเด็กขนาดนั้น จนถึงตอนนี้กันต์ก็ยังคงถามตัวเอง ก็ถึงขั้นวางแผนล่วงหน้าแล้วว่าจะสร้างความบังเอิญอย่างไรเพื่อให้ตีเนียนกลับมาคุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็คิดดูแล้วกันว่าอาการหนักแค่ไหน
ก็แค่เด็กผู้ชายปากร้ายคนหนึ่งที่คงไม่มองเพศเดียวกัน แต่เด็กนั่นก็น่ารักเป็นบ้าเลย
ในเมื่อเจ้าตัวไปเมา คนงี่เง่าที่คิดถึงมาก ๆ จึงทำได้แค่ดูคลิปเก่า ๆ วนไป กันต์มองแก้มทั้งสองข้างที่อัดแน่นไปด้วยของกินและเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาคิดว่าคงหลับไปกับคลิปนี้ได้ แต่เพียงชั่วอึดใจหน้าจอก็วูบเป็นสีดำพร้อมเบอร์โทรคนที่คิดถึง
กันต์ไม่อยากลีลาเพราะกลัวเชร์ไม่รอ เขาจึงกระแอมไอวอร์มเสียงแล้วกดรับสาย
( บอส )
“ครับ?”
( มาหาผมหน่อย )
ชายหนุ่มต้องพยายามยั้งปากตัวเองไว้เพื่อไม่ให้พ่นคำประชดประชันออกไป ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเมาแอ้จนหาทางกลับหอไม่ได้ หรือเมาแล้วอยากอ้อนใครเล่น ๆ กันต์กวินทร์ก็ลุกขึ้นคว้าแว่นกับกุญแจรถแล้ว
“ที่ไหนครับ?”
( โรงพัก )
*
แม้ว่าจะผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่เขากลับรู้สึกเหมือนเพิ่งเจอเชร์นั่งอยู่กับคู่กรณีเมื่อห้านาทีก่อน กันต์จำแววตาที่ว่างเปล่าคู่นั้นได้ ไม่มีใครอยากมานั่งตรงนี้ เชร์นั่งเงียบขณะที่คู่กรณีกำลังอธิบายในส่วนของตนเอง เด็กคนนี้ไม่แม้แต่จะแก้ตัวเพื่อให้ตนเองพ้นผิด
นั่นไม่ใช่เด็กที่เคยกวนประสาทแล้วหัวเราะอย่างออกรส วูบหนึ่งกันต์รู้สึกเหมือนเชร์เป็นใครสักคนที่เขาไม่เคยรู้จัก
‘ให้ผมโทรหาแจ็คหรือเปล่า?’
‘อย่า’
‘...’
‘ผมไม่อยากให้พี่ ๆ รู้เรื่องนี้ พวกมันจะคิดมาก’
‘งั้นผมจะไปส่งคุณที่หอ’
‘ผมไม่อยากกลับ’
‘...’
‘ขับรถไปเรื่อย ๆ ได้ไหม พาผมไปไหนก็ได้ ให้มันไกลจากตรงนี้’
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ทั้งคู่คุยกันหลังจากสะสางกับคู่กรณีเสร็จเรียบร้อย กันต์ไม่ค่อยประหลาดใจสักเท่าไหร่ถ้าอีกฝ่ายจะมีเรื่องทะเลาะวิวาทหลังจากดื่มเหล้า แต่พอรู้ว่าเป็นเพื่อนคู่กรณี คำถามจึงเกิดขึ้นในหัวอีกครั้ง
‘กูพูดความจริง แล้วมึงก็รู้ดีที่สุดไอ้เชร์’
เสียงตะโกนไล่หลังทำให้เชร์ชะงักไปครู่หนึ่ง และเจ้าตัวก็เลือกจะเดินออกจากสถานีตำรวจมากกว่าจะหันไปตอบโต้จนเลือดตกยางออกเหมือนก่อนหน้านี้
‘ไปไหนก็ได้’ ที่ว่านั่น กันต์ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน คอนโดตนเองก็คงไม่ใช่ทางเลือกที่อีกฝ่ายอยากไปนัก ดังนั้นเขาจึงพาขับรถไปเรื่อย ๆ รู้ตัวอีกทีก็มาถึงบางแสนเสียแล้ว
ทั้งคู่ปล่อยให้เสียงคลื่นสาดเข้าฝั่งช่วยทำลายความเงียบ ในมือเขามีกระป๋องเบียร์ที่ถือไว้พอเป็นพิธี ส่วนที่เหลือเอาไว้ให้คนข้าง ๆ ดื่มด่ำกับมันจนกว่าจะดีขึ้น กันต์อยากรู้ว่ามีอะไรนอกเหนือจากที่เด็กคนนั้นอธิบายหรือไม่ ถ้าเป็นเรื่องชกต่อยเพราะเมามันคงไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เชร์ไม่อยากกลับหอ แต่ถามออกไปตอนนี้ก็คงไม่ได้อะไรกลับมานอกจากความเงียบ
“นี่ไม่ใช่บอสที่ผมรู้จัก”
“ครับ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางหันไปมองคนข้าง ๆ ที่ทอดสายตาไปยังทะเลมืดยามค่ำคืน ก่อนเจ้าตัวกระยกเบียร์ดื่มย้อมใจแล้วหันมาสบตาเขา
“บอสที่ผมรู้จักต้องด่าที่ผมก่อเรื่องจนเข้าโรงพักดิ”
“งั้นคุณก็ไม่ใช่เชร์ที่ผมรู้จักเหมือนกัน”
“...”
“ผมไม่อยากด่าคุณ จะไม่มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นที่นี่ ตอนนี้ แล้วคุณล่ะ... อยากพูดอะไรกับผมไหม?”
เหมือนได้โยนอีโก้ลงทะเลแล้วปล่อยให้ความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่ายได้ทำงาน ช่วงเวลาที่อยู่กับความไม่เข้าใจกันแบบนี้ มันคงดีถ้าหากว่าเขาจะลองตามใจตัวเองสักครั้งโดยไม่ตั้งห่วงเสียฟอร์ม
“นั่นเพื่อนผม” แค่นี้ก็เกินคาดแล้ว กันต์อยากขอบคุณตัวเองที่ยอมทิ้งอีโก้บ้า ๆ นั่นแล้วกล้าโอนอ่อนให้อีกฝ่าย และมันก็ได้ผล “ไม่ใช่เพื่อนที่มหาลัย แต่เป็นเพื่อนจากโรงเรียนเก่า”
“ทำไมถึงต่อยเขา?”
“มันปากหมาไปหน่อย” แหลมลดระดับสายตาลงมองมือตัวเองที่ถูกอีกคนประคองไว้ บอสไม่ได้ถือกระป๋องเบียร์แล้ว ตอนนี้คนงี่เง่ากำลังหันไปเอาถุงพลาสติกที่แวะซื้อข้างทางมาแกะออกเพื่อเอาน้ำเปล่า สำลี ยาแดง และผ้าก็อซมาทำแผลให้เขา
“เมาแล้วพูดไม่ดีเหรอ?”
“...”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ไม่ตอบคำถาม
“ถ้าไม่อยากพูดถึงก็ไม่เป็นไรครับ” กันต์ไม่ใช่คนทำแผลเก่ง แต่การที่เด็กแสบยอมนั่งนิ่ง ๆ ให้ก็ถือว่าดีแค่ไหน เขาพยายามเบามือ เป่าลมเบา ๆ ตอนทายาแดง แต่คนที่ควรร้องเจ็บโอดโอยกลับเฉยราวกับว่าไม่รู้สึกถึงรอยถลอกเหล่านี้
“มันใส่ร้ายผู้หญิงคนนึง”
“...”
“ผู้หญิงที่ถูกพูดถึงในทางไม่ดีมาตลอด ผมไม่ชอบ”
“เพราะมันไม่ใช่ความจริงคุณเลยโกรธ หรือว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น?”
เสียงคลื่นสาดกระทบฝั่งประสานกับเสียงถอนหายใจ เด็กหนุ่มนึกย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน นึกถึงใบหน้าเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน จึงเข้าไปทักทายตามประสา แต่พอชนแก้ว พูดคุยเรื่องเก่า ๆ ที่ผ่านไปเกือบสามปี ความทรงจำที่ถูกผลึกไว้จึงระเบิดออกมาเป็นหมัดลุ่น ๆ
“ผมชอบผู้หญิงคนนึง เค้าชื่อเทียน”
กันต์หยุดชะงักทั้งที่สายตายังคงมองรอยแผลแดง ๆ บนหลังมืออีกฝ่าย เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อขอคำยืนยันว่าประโยคเมื่อครู่เป็นเรื่องจริงหรือแค่อยากปั่นให้เขาหัวเสียเล่น ๆ เพราะนาทีนี้คงไม่มีใครมีอารมณ์คิดอย่างนั้น
“รู้จักกันตั้งแต่มอต้น แต่เริ่มสนิทกันตอนมอสี่ เราเรียนห้องเดียวกัน นั่งข้างกัน ผมเป็นคนเข้ากับคนง่าย บอสคงดูออก แต่เทียนเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่ผมสนิทใจ”
‘ไงวะ ไม่เจอกันนาน ช่วงนี้ฝึกงานอยู่ใช่ไหม?’
“บ้านเทียนไม่ค่อยมีเงิน เวลาทำกิจกรรมหรือต้องซื้ออะไรเค้าก็แทบไม่มีมาจ่าย พอผมจะออกให้เค้าก็ไม่ยอม แต่พอไม่มีจ่ายเค้าก็โดนครูด่า ผมเลยหาทางช่วยด้วยการจ้างติว พอทำอย่างนั้นเทียนถึงจะยอม”
‘กูก็เรื่อย ๆ ฝึกงานใกล้เสร็จละ แล้วมึงอะ ไหนตอนแรกบอกจะเรียนราดพัด?’
“ผมเริ่มรู้ตัวว่าชอบเทียนตอนมอสี่เทอมสอง ผมไม่ใช่คนปอดแหกที่จะพาตัวเองไปอยู่ในเฟรนด์โซนนะบอส ผมบอกเค้าไปตรง ๆ เลยว่ารู้สึกยังไง แต่เค้ายิ้มเจื่อน ๆ แล้วบอกผมว่า ‘ขอโทษนะเชร์ เราคงเป็นแฟนที่ดีให้แกไม่ได้’”
‘ตอนแรกก็คิดอย่างนั้น แต่กูอยากออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านดูว่ะ พอแม่อนุมัติกูก็เก็บกระเป๋ามากรุงเทพฯเลย แล้วมึงเป็นไงบ้างวะเชร์ ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นมึงคงลำบากน่าดูเลยใช่ไหม?’
“ถึงจะไม่อยากอยู่ในเฟรนด์โซน แต่ผมก็กิน ๆ นอน ๆ อยู่ในโซนนั้นจนถึงมอหก ผมรู้สึกได้ว่าเทียนก็ชอบผมว่ะ แต่เหมือนเค้ามีกำแพงอะไรสักอย่างที่ไม่อยากให้ผมข้ามไป 555555 ไม่รู้ดิบอส บางครั้งแววตาเค้าที่มองผมมันเกินเพื่อนอะบางที ไหนจะเดินจับมือ เพื่อนบ้าไรจะสอดประสานนิ้วแล้วหันมายิ้มให้กันวะ?”
‘เรื่องไหนวะ?’
“คุณเลยฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้”
“เปล่า ไม่ใช่เพราะเรื่องที่เหมือนจะเกินเพื่อนแต่ก็อยู่ในเฟรนด์โซนหรอก ไม่ใช่เลย” แหลมส่ายศีรษะพลางมองอีกคนที่ก้มหน้าก้มตาทำแผลให้อย่างตั้งใจ และเขารู้ว่าบอสกำลังรู้สึกไม่ดี
“แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นครับ?”
‘เรื่องที่ใคร ๆ ก็มองว่ามึงเป็นพ่อในท้องไอ้เทียนไง มึงคงไปไหนมาไหนลำบากเพราะถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่รับผิดชอบ’
“เค้าท้อง”
“...”
กันต์รู้สึกว่ามันคงหนักหนาสำหรับเขามาก ๆ ถ้าหากเชร์ตอบว่า ‘เด็กในท้องคือลูกผม’
‘กูไม่ได้ใช้ชีวิตลำบากเพราะเรื่องนั้น กูสบายดี’
“ผมรู้ – ไม่สิ... ทุกคนรู้ว่าท้องหลังจากเจอศพเทียนลอยอยู่ในหนองประจักษ์”
มันหนักหนาจริง ๆ แต่ไม่ใช่เขา... แต่เป็นเด็กคนนี้
“วันพุธ คาบภาษาอังกฤษ เทียนไม่มา แล้วผมก็โทรหาเค้าไม่ติด ตอนใกล้จะหมดคาบอยู่ ๆ ก็มีคนเข้ามาบอกว่าเทียนจมน้ำตาย”
“...”
“ผมไม่รู้ว่าชาไปทั้งตัวเป็นยังไง จนตอนนั้นขาผมแม่งก้าวไม่ออก ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังหายใจอยู่ไหม เหมือนมันไม่ใช่เรื่องจริง ผมอยากจะตบหน้าตัวเองให้ตื่นเดี๋ยวนั้นเลยถ้ามันเป็นความฝัน”
‘แต่ก็ดีแล้ว ตอนนั้นกูเห็นพวกมึงสองคนตัวติดกันมาก แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าไอ้เทียนมันเป็นเด็กเสี่ย ขายตัวมาตั้งแต่มอต้นแล้ว ไม่รู้นอนกับใครมาบ้าง ป้องกันบ้าง ปล่อยในบ้างไม่ท้องก็แปลกละ พอเห็นมึงโดนโบ้ยแล้วกูก็สงสารว่ะ’
“ผมรีบไปโรงพยาบาล ถูกแม่เทียนทั้งตีทั้งตบ เค้าเอาแต่โวยวายด่าว่าเป็นความผิดผมที่ทำให้เทียนต้องตาย ผมทำเทียนท้องงั้นเหรอ มันจะเป็นไปได้ไงในเมื่อสิ่งที่ผมทำมาตลอดหลายปีที่เป็นเพื่อนกันก็คือจับมือ แล้วมันก็เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว”
‘มึงทำให้ลูกกูต้องตาย ไอ้เด็กจันไร มึงมันชิงหมาเกิด!!!’
‘เทียนไม่เคยเป็นเด็กเสี่ย’
“ช่องคลอดของเทียนฉีกขาด เทียนถูกข่มขืน แล้วผมก็คือคนแรกที่ถูกสงสัย เพราะคืนก่อนหน้านั้นมีคนเห็นเทียนซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปกับผม เรื่องมันใหญ่โตมากเลยบอส ตอนนั้นมันเป็นข่าวลือทั้งในโรงเรียนลามไปจนถึงแถวบ้าน แม่ผมโดนนินทายับ ถูกมองแปลก ๆ เพราะลูกชายเป็นคนเลว ตอนนั้นผมสงสารแม่ฉิบหาย ผมได้แต่บอกเค้าว่า ‘แม่ เชร์ไม่ได้ทำ’ แล้วผมก็โคตรอุ่นใจเลยที่แม่เชื่อผมมากกว่าคำพูดคนอื่น”
‘ไม่เอาน่า กูรู้ว่าพวกมึงสนิทกัน แต่คนเรายอมรับความจริงบ้างก็ได้เพื่อน’
‘กูบอกว่าเทียนไม่เคยทำอะไรแบบนั้น!!!’
“เรื่องวุ่นวายผ่านไปกับความคาใจ มันไม่มีสัญญาณอะไรที่จะเตือนให้ผมรู้ก่อนว่าเทียนจะไม่มานั่งเรียนข้าง ๆ ผมแล้วนะ เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”
‘เทียนเป็นคนดี ดีเกินกว่าที่จะมาเป็นขี้ปากคนเหี้ย ๆ ที่ไม่รู้จักเค้าเลย!!!’
“ผมไม่เคยลบช่องยูทูปที่เคยทำด้วยกัน มันเป็นช่องที่ผมเคยเสนอให้เทียนหารายได้ ว่าถ้าร้องเพลงเพราะ ยอดวิวเยอะ ก็จะหารายได้เสริมจากยูทูปได้ แต่เหมือนว่าผมจะพาเค้าไปถึงจุดหมายช้าเกินไป”
กันต์ไม่เคยเป็นผู้ฟังที่ดีมากถึงขนาดนี้ เขามองอีกคนที่ก้มหน้าใช้มือข้างที่เพิ่งทำแผลปาดน้ำตาตัวเองเงียบ ๆ ก่อนจะคว้าข้อมือเอาไว้
ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางเสียงคลื่นที่สาดเข้าฝั่ง ชายหนุ่มคลายแรงบีบจากข้อมือ ก่อนจะค่อย ๆ รั้งอีกฝ่ายเข้ามากอดพร้อมกดศีรษะลงบนอกตนเอง เขารู้ว่าเชร์พยายามแล้ว ทั้งพยายามเข้มแข็ง พยายามเก็บความทุกข์ใจนี้เอาไว้ และกันต์กวินทร์รู้สึกผิดจับใจที่เคยหึงงี่เง่าแบบนั้น
“คืนก่อนหน้านั้นเค้าบอกผมว่าอยากกินชาเย็นไข่มุกปีโป้ ผมก็เลยกลับมาซื้อ แต่ยังไม่ทันเอาไปให้เค้าก็บอกว่าจะนอนแล้ว ผมก็เลยไม่ได้เซ้าซี้”
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณ”
“ผมผิดที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย เทียนตายทั้งอย่างนั้น ไม่มีใครรู้ว่าพ่อเด็กคือใคร และไอ้เหี้ยไหนที่ข่มขืนเค้า คนที่ตายแล้วลุกขึ้นมาแก้ตัวให้ตัวเองไม่ได้ พวกหน้าโง่ก็ยังด่าต่อไป กะหรี่บ้างล่ะ ดอกทองบ้างล่ะ พวกแม่งรู้ดีทุกอย่างยกเว้นความจริง”
เด็กในอ้อมกอดตัวสั่นจนเขาต้องกระชับให้แน่นขึ้นพร้อมลูบศีรษะปลอบ เชร์เหมือนระเบิดเวลาที่รอทำงานในวันนี้ เสื้อช่วงอกเปียกไปด้วยน้ำตา กันต์ไม่เคยรู้ว่าคนที่ร่าเริงในสายตาคนอื่น ลึก ๆ แล้วเก็บความเจ็บปวดไว้มากแค่ไหน นี่เป็นอีกครั้งที่เขาได้เรียนรู้จากเชร์ และเติบโตพ้นความเป็นเด็กในร่างผู้ใหญ่ไปอีกขั้นหนึ่ง
ท่ามกลางกลิ่นเหล้าอ่อน ๆ และเสียงคลื่นซัดเข้าริมหาด กันต์ยังคงกอดเชร์เอาไว้ เพื่อเยียวยาแผลใจให้ใครสักคนเป็นครั้งแรกในชีวิต
To Be Continued
ดราม่าแค่นี้แหละ อดเอา โตแล้ว
#พูดด้วยอินเนอร์แม่ที่กำลังจะไล่ลูกไปกรอกน้ำ
-
:mew6: ไม่นึกเลยว่าแหลมจะมีปมขนาดนี้
-
เทียนน่าสงสาร แต่ยังไงเธอก็ไปสบายแล้ว เหลือก็แต่น้องแหลมกับความทรงจำขมขื่น สู้ ๆ นะลูก บอสดูแลน้องด้วย
-
เล่าเรื่องได้เฉียบขาดมาก สลับฉากได้แบบไม่อยากละสายตา
ตอนนี้ได้เห็นอีกมุมของทั้งสองคน ทำให้ตัวละครมีมิติขึ้นไปอีก
เชร์จะผ่านมันไปได้นะ
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 09 (PART 1/2)
ความเปลี่ยนแปลงระหว่างเรา
ตื่นทีก็รู้สึกเหมือนจะตายเพราะหน่วงศีรษะแล้วก็อยากอ้วกโคตร ๆ แหลมกลืนน้ำลายที่แห้งจนแทบเป็นผง พลางส่ายหน้าไล่อาการมึนงงก่อนจะกวาดสายตาไปรอบตัวแล้วก็รู้ว่านี่ไม่ใช้รังรักแสนซกมกของเขา
เดี๋ยว... WHERE THE FUCK I AM?
กลิ่นสะอาด ๆ กับห้องหรูแบบนี้เคยเห็นแค่ในหนังกับตอนไปเกาหลีแล้วได้นอนโรงแรม เพียงครู่เดียวเสียงน้ำทะเลกับภาพอกกว้าง ๆ ของคนบางคนก็วิ่งตำหน้าจนคนเมาได้ตื่นเต็มตา แหลมนั่งนิ่ง ตาเบิกกว้างจนเหมือนจะถลนออกมาเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนมีเรื่องให้ต้องอายย้อนหลังค่อนข้างเยอะ
‘ผมอยู่ตรงนี้’
‘ผมจะอยู่กับคุณ’
เชี่ย... ตอนที่ได้ยินทำไมไม่รู้สึกว่ามันแปลกบ้างวะ ทำไมไม่ผละออกแล้วบอกว่า ‘เฮ้ย ผมไม่เป็นไรเว้ย’ เท่าที่จำได้รู้สึกว่าตอนนั้นจะเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ ด่าโคตรเหง้าศักดิ์ราชทุกคนบนโลกใบนี้ที่ยังคงเข้าใจเทียนผิด ๆ
และใช่ ตอนนั้นบอสแม่งกอดกูจมอกเลย
ค่อย ๆ กลอกตามองไปรอบตัวเพื่อหาว่าจะมีใครสักคนนั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่ตรงไหนสักแห่งของมุมห้องหรือไม่ แต่ที่สุดแล้วก็ไม่เจอใคร นอกจากกล่องของขวัญสีครีมผูกโบว์วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ ชวนให้ตั้งคำถามว่าในนั้นคืออะไร
แหลมยังคงหวาดระแวง มีความแอบเงี่ยหูฟังอยู่เป็นพัก ๆ ว่าบอสอาจจะอาบน้ำอยู่เปล่าวะ ถ้าออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันรอบเอวแล้วบอกว่า ‘เมื่อคืนคุณสุดยอดมาก’ คงมีคนกัดลิ้นตายและส่งเสียเป็นครั้งสุดท้ายว่า ‘ฝากร้านส้มตำแม่ผมด้วย เอื้อออออ’
ใจเย็นก่อน... เสื้อผ้ายังอยู่ครบ แต่เพื่อความแน่ใจจึงล้วงเข้าไปดูหน่อยว่ามีอะไรเหนียวหนึบติดไส้กรอกอีสานหรือไม่ โอเค บอสไม่ได้ถูกกดขี่ข่มเหงเพราะความเมาเมื่อคืน ถือว่าเป็นเรื่องดีไปแล้วหนึ่ง
เด็กหนุ่มพาสารร่างพัง ๆ เดินไปหยุดข้างโต๊ะที่มีกล่องของขวัญและไอเทมต่าง ๆ วางอยู่ข้าง ๆ ทั้งจดหมายน้อย น้ำส้มคั้น น้ำเปล่า เงินสดพันนึง แล้วก็ยาแก้ปวด ในโน้ตมีใจความว่า
‘เมื่อคืนคุณหลับ ปลุกก็ไม่ตื่น ถึงจะเคยขู่หลายครั้งว่าจะไปหาคุณที่หอ แต่ความจริงแล้วผมไม่รู้ จะพากลับคอนโดก็กลัวคุณออกไม่ได้เพราะที่นั่นต้องใช้คีย์การ์ดส่วนตัว ตอนนี้คุณอยู่โรงแรมใกล้ ๆ ออฟฟิศ ไม่ต้องมองหาผมครับ ผมไปทำงานแล้ว รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่อยู่ในกล่องนี้ ถ้าปวดหัว แฮงค์จนเดินไม่ไหว ผมเตรียมค่าแท็กซี่ไว้ให้พันนึง มันคงพอถ้าคุณไม่นั่งไปถึงอุดร
P.S. ไม่ต้องคิดมากล่ะ ผมรวย’
จ้าาาาา
ทิ้งตัวนั่งแล้วจิบน้ำส้มพอให้ชื่นใจ หลายครั้งที่คนอีโก้สูงทำให้หงุดหงิด แต่ก็ต้องยอมรับว่าเช้านี้แก้ตัวได้โอเคอยู่ เพราะเสื้อผ้าที่หามาให้ใส่มันไซส์พอดีกับตัวเขาเลย
เด็กหนุ่มค่อย ๆ ไหลนอนไปกับโซฟาพลางเงยหน้ามองเพดาน นึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนที่เอาเข้าจริงก็แทบไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกันว่าบอสเข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกขนาดนี้เลยเหรอ เพราะตอนแรกผู้ชายคนนั้นไม่มีส่วนไหนที่ทำให้รู้สึกว่าลิงก์กันได้เลยเมื่อเทียบกับพวกพี่ธีร์ เพราะคนเหล่านั้นเข้ากันได้ดีขนาดที่ว่ามองตาก็รู้ใจได้ แต่พอเป็นบอสทุกอย่างดูอึดอัดไปหมด แล้วอยู่ ๆ ความรู้สึกแบบนั้นก็หายไปเฉย
มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะที่เขารู้สึกว่าผู้ชายอีโก้สูงแบบนั้นเหมือนเด็กคนหนึ่งที่มีอายุแล้ว บางทีก็ดูน่าเกรงขาม แต่บางทีก็น่าเอ็นดูเพราะความซื่อไม่รู้ตัว เป็นเพราะบอสเข้าหาคนไม่เป็น เลือกใช้คำพูดถนอมน้ำใจไม่เก่ง จึงเผลอหลุดฟอร์มแสดงมุมก๊ง ๆ ออกมาอยู่หลายคราว
บางครั้งแหลมรู้สึกเหมือนมีน้องชายที่เป็นพี่ชาย เขาชอบเวลาอีกฝ่ายพยายามแก้ไขจุดบกพร่องของตนเองหลังจากได้รับคำแนะนำจากเขา ซึ่งมันคงดีมาก ๆ ถ้าเด็กกะโหลกคนนี้สามารถทำให้คน ๆ หนึ่งมีสุขภาพจิตที่ดีขึ้นได้เพราะการปรับเปลี่ยนตัวเอง
*
พอมาถึงบริษัทก็พนมมือขึ้นเหนือศีรษะ หลับตาภาวนาขอให้เจ๊โหดไม่สับหัวแบะเพราะมาสายจนเกือบเที่ยง แบตก็หมดอีก คาดว่าถ้าเปิดเครื่องทีคงเจอเบอร์พี่แจ็คโทรตามแล้วประมาณ 81197763112899 ครั้ง
แต่พอดันประตูกระจกเข้าไปก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อห้องโถงที่เคยมีแต่โซฟากับโต๊ะโง่ ๆ กลายเป็นห้องจัดปาร์ตี้ไปแล้ว เสียงเพลงดังโครม ๆ กับเครื่องดื่มหลากสีบนบาร์นั่นคืออะไรเหรอ พี่ ๆ ที่เคยทำหน้าตึงเพราะเครียดกับการทำอนิเม บัดนี้กำลังสะบัดหัวเต้นอย่างไม่มีใครยอมใคร
ไอ้แหลมอยู่ที่ไหน ทองหล่อหรือข้าวสาร
เดินเลียบผนังเข้าไปทั้งที่สายตายังไม่ละห่างจากภาพแปลกตา ไม่กลัวโดนบอสด่ากันหรืออย่างไร ใครเป็นคนเริ่มทำสิ่งนี้ เขาต้องตามหาพี่แจ็คเพื่อถามให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพีเพิ่ลในบริษัท
“อ้าวเชร์?!”
“แป๋ว!” พอเห็นเพื่อนฝึกงานก็รีบถ่อหน้าเข้าไปหาทันที
“หน้ากับมือไปโดนอะไรมาเนี่ย กัดกับหมามาเหรอ?” หญิงสาวยกมือขึ้นทาบอก
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ว่าแต่เกิดอะไรขึ้น?”
“ปาร์ตี้ไง”
“เออรู้” เขาชะโงกหน้ามองหารุ่นพี่ “ไม่กลัวบอสด่าหรือไง?”
“จะกลัวทำไมอะ?” แป๋วแหววหัวเราะ
เข้... อย่าบอกนะว่าพนักงานลุกขึ้นมาต่อต้านบอส งานนี้จะเป็นข่าวเปล่าวะเนี่ย?!
“ก็บอสนั่นแหละเป็นคนจัดให้”
“ห๊ะ?”
“ตอนแรกเราก็งงเหมือนกันแก มาถึงตอนเช้าก็มีคนตั้งโต๊ะ วางเครื่องดื่มไว้แล้วอะ ไหนจะหมูเห็ดเป็ดไก่ดี ๆ อีก ของดีทั้งนั้น แถมพี่ ๆ ยังมาเล่าให้ฟังด้วยว่าจะมีประชุมขึ้นเงินเดือนแล้วก็วางระบบแผนการทำงานกันใหม่ ไม่รู้อะไรเข้าสิงบอสอะแก แต่ก็ดีนะ เราอยากให้เขาอารมณ์ดีแบบนี้บ่อย ๆ”
เดี๋ยวนะ... หรือว่าจะเป็นเพราะ...
‘จัดปาร์ตี้สังสรรค์ในบริษัทบ้าง ให้พนักงานรู้สึกว่าที่นั่นคือบ้าน ไม่ใช่ขุมนรกบนพื้นดินไรงี้อะบอส หรือถ้าจะให้อินจริง ๆ บอสก็ลองไปทำงานตำแหน่งเดียวกับลูกจ้างบ้าง จะได้เข้าใจหัวอก เดี๋ยวผมสั่งงานเอง จะเอาให้เยี่ยงทาสเลย’
เฮ้ย... บอสเอาจริงเหรอวะ?
“แล้ว... บอสมายัง?”
“เท่าที่มอง ๆ เหมือนจะยังนะ แต่วันนี้คงไม่เข้าหรอกมั้ง น่าจะไปดูงานโรงแรมอะ” แป๋วแหววเอาน้ำพันซ์ยื่นให้แก้วนึง และเขาก็ถือมันไว้อย่างคนเด๋อที่คิดอะไรไม่ตก แบตก็หมด โทรถามไม่ได้ งั้นก็ต้อง...
“พี่แจ็คอยู่ไหน?”
“เมื่อกี้เห็นนั่งสูบบุหรี่ข้างนอกนะ”
“ทำไมถามอะไรรู้หมดเลยวะ ขี้เสือกว่ะแป๋ว”
“เอ้าอีบ้านี่ เดี๋ยวตบ” คนถูกแซะง้างมือขึ้น แต่ไอ้คนทะเล้นกลับหนีเอาตัวรอดไปก่อน
*
“เฮ้ยพี่แจ็ค เกิดอะไรขึ้นวะ?”
เสียงของผู้มาใหม่เรียกความสนใจจากผีเสื้อที่เกาะอยู่บนพุ่มไม้ เจ้าของชื่อหันไปตรงประตูพลางมองสารร่างอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะอัดควันเข้าปอดต่อ
“ปาร์ตี้ไง”
“เออรู้ ว่าแต่มันอะไรยังไง ได้ข่าวว่าจะมีประชุมขึ้นเงินเดือนด้วย ข่าวโคมลอยปะหนิ?” คนน้องทิ้งตัวลงมานั่งเบียด เขาจึงต้องขยับออกให้อย่างปฏิเสธไม่ได้
“เรื่องจริง”
“เช้ด... ปรากฏการณ์” แหลมจิ๊ปากรัว ก่อนจะนึกได้ว่าเรื่องนั้นคงไม่สำคัญเท่าเรื่องแก้ตัวให้รุ่นพี่ฟัง “เออพี่ มึงโทรหากูใช่ปะ เครื่องกูแบตหมดอะ ขอยืมสายชาร์จหน่อยดิ”
“ต้องใช้โทรศัพท์ตอนนี้เหรอ?”
“เปล๊า ใช้ตอนไหนก็ได้ แต่กูเอาให้มึงดูเพราะบริสุทธิ์ใจไงว่ากูแบตหมดจริง ๆ นะ” เด็กกะโหลกยิ้มพลางทำตาปริบ ๆ
“ไว้กินข้าวเสร็จแล้วค่อยชาร์จ วันนี้มึงคงไม่ต้องโทรหาใครแล้ว”
“ทำไมตึงอ่า โกรธที่น้องมาสายเหรอ” ทำปากบึนพร้อมเอาคางเกยไหล่ แต่พี่แจ็คก็เอาแต่ดูดหรี่แล้วมองกำแพงปูนไปอย่างคนฮิปสเตอร์
“กูไม่ได้โกรธ” คนพี่บี้ก้นบุหรี่พลางพ่นควันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันมาสบตากับคนข้าง ๆ “แต่กูเสียใจ ที่มึงเป็นอะไรแต่เสือกไม่บอกกู”
เด็กลูกครึ่งยิ้มเก้อพลางกลอกตาหาทางเอาตัวรอดจากความอึดอัดในนาทีนี้
“หมายถึงที่มาของปากกับมือใช่ปะ มันเรื่องเล็กมากเว้ยพี่ เนี่ย กูเผลอเอาปากไปจูบตีนชาวบ้านมา ละทีนี้ก็ --”
“บอสเล่าให้กูฟังแล้ว”
“แล้วก็รับปากกันดิบดีว่าจะไม่บอก ฟ้าคคคคคคคคคคคค”
ผิดสัญญาเก่ง No.1 = บอส
“เพราะเขาจำเป็นต้องหาชุดให้มึงใส่ก็เลยโทรหากูตอนตีห้า เพราะถ้าตอนนั้นมีร้านเสื้อผ้าเปิด การตอแหลของมึงอาจจะเนียนกว่านี้” แจ็คเว้นจังหวะมองคนเป็นน้องอย่างหัวเสีย “เขาอยากได้แค่ชุดนักศึกษา เอาราคาถูก ๆ เพราะไม่อยากให้มึงแซะว่าหาของแพงให้ กูก็เลยขับมอไซค์ไปเอาที่หอมึง ไม่แปลกใจหน่อยเหรอที่ใส่ชุดตัวเอง?”
เหมือนโดนยันหน้าด้วยขาตัวเอง แหลมขมวดคิ้วอ้าปากหวอก่อนจะก้มลงมองชุดนักศึกษาที่จะว่าคุ้นก็ไม่คุ้น
“จำไม่ได้อะ มันรีดเรียบเกินไป”
“แล้วมึงคิดว่าใครรีด”
“มึงเหรอวะพี่แจ็ค?”
“เออ”
“เซอร์พร๊ายยยยยยยยยย” ไอ้เด็กส้นตีนโยกตัวเอนหลังพร้อมอ้าแขนออกกว้าง น่ายันให้แม่งล้มลงไปเหม่อมองฟ้าจริง ๆ
“แล้วจะเล่าให้กูฟังได้ยังว่าไปทำห่าไรมา?”
“เออ จะเล่าแล้ว อย่าทำหน้าโหดได้ปะ ใจบางหมดแล้วเนี่ย เดี๋ยวกูร้องไห้ใส่เลย เอ๊...”
“ให้มันจริงเหอะ นั่งรอนี่ก่อน เดี๋ยวกูไปหาน้ำร้อนมาราดแผลให้ อย่าเสนอหน้าวิ่งแจ้นไปเตะปากใครอีกล่ะ?”
“เคจ้า ขอน้ำเดือด ๆ เลยน้า อุ่น ๆ ไม่เอา เดี๋ยวไม่ซี๊ด” แหลมตะโกนไล่หลัง ก่อนจะโยกตัวหลบเพราะคนพี่ยกขาขึ้นทำท่าจะจระเข้ฟาดหางใส่
ถึงจะโดนตึงใส่แต่ก็ไม่แย่อย่างที่คิด เพราะที่สุดแล้วคนแบบพี่แจ็คก็นอยด์ได้ไม่เคยนาน รักพี่มันก็ตรงนี้
ซึมเศร้าแมนกลับมาพร้อมยาแดงกับสำลีที่คิดว่าน่าจะไปโด้มาจากพี่ ๆ ผู้หญิง เพราะดูจากซองใส่ที่มีลวดลายหวานแหววแล้วพี่มันคงไม่กล้าพกเอง แหลมเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังอย่างไม่มีกั๊ก ปล่อยมือข้างหนึ่งให้พี่ช่วยทำแผล ส่วนอีกข้างหนีบบุหรี่สูบ วันที่ไม่ต้องฝึกงานนี่มันดีจริง ๆ อีกสักพักเข้าไปม่วนหน้าฮ่านกับชาวบ้านเขาซะบ้ออออออออ
“คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก ไม่ใช่แค่กูที่รู้สึกไม่ดี แต่ถ้าเป็นไอ้ธีร์ก็คงโกรธเหมือนกัน”
“เออ รู้แล้ว กูแค่ไม่อยากให้พวกมึงเป็นห่วงอะ”
“พี่น้องไม่ห่วงกันมันจะเรียกว่าพี่น้องได้ยังไง ลองให้กูปากแตกมาทำงานแล้วไม่บอกมึงบ้างดีไหม ถ้ามึงยังเฉยได้ก็ถือว่าเจ๊ากัน”
“เนี่ย เขาเรียกตบหน้ากันแบบ Touch Touch” แหลมหรี่ตามองอีกคนที่ยังคงนิ่ง พี่แจ็คคงแอบเขินอยู่อะคิดว่า พูดอะไรซึ้ง ๆ ออกมาแต่ต้องฟอร์มจัดไว้ก่อนเพราะปกติแล้วพวกเขาไม่เคยจะพูดดีต่อกัน
ถึงจะปากดีกวนตีนแค่ไหน แต่แหลมรู้สึกดีมาก ๆ ที่ได้ยินพี่ชายบอกแบบนี้
“ว่าแต่... บอสด่ากูให้ฟังปะ?” ป้องปากกระซิบพลางมองเข้าไปในออฟฟิศ ถ้าอยู่ ๆ บอสโผล่เข้ามาตอนนี้คือจะล่กมากนะ
“ไม่” ซึมเศร้าแมนว่า “เขาแค่บอกให้กูกระจายข่าวในไลน์กลุ่มด้วยว่าวันนี้จะมีปาร์ตี้ แล้วก็ศุกร์นี้ นอกจากจะคุยเรื่องเกมล่าสุดแล้ว บอสจะขอคุยเรื่องขึ้นเงินเดือนให้ด้วย”
“อ่อ เรื่องมันมาจากมึงนี่เอง”
“มึงไปทำอีท่าไหนวะ?” คาใจตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ แจ็คขมวดคิ้วมองหน้าหมา ๆ ของไอ้เด็กเวรแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ ถ้าจะบอกว่าบอสชอบมันจนถึงขั้นซื้อใจด้วยการขึ้นเงินเดือนพนักงานก็จะดูเล่นใหญ่เกินเหตุไปหน่อย
“ถ้าตอบว่าเพราะหล่อกูโดนตบหัวสั่น งั้นเอาเป็นว่ามึงแฮปปี้เถอะพี่แจ็ค อย่างน้อยพวกมึงทุกคนก็ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของบอสแล้ว ถ้าไม่อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ แล้วขู่จะหักเงินเดือนพนักงานอีกน่ะนะ”
“ตอนแรกกูก็กลัวเรื่องอารมณ์ขึ้นลงเหมือนกัน แต่ตอนนัดเจอเอาเสื้อผ้าให้ เค้าบอกกูว่า”
“ว่า?”
แหลมจ้องหน้ารุ่นพี่ระหว่างรอคำตอบ แต่อีกฝ่ายกลับมองเข้าไปในออฟฟิศพร้อมเสียงฮือฮาเหมือนว่ากำลังแซวใครอยู่ ตอนนั้นเองแหลมถึงได้เห็นว่าบอสเดินเข้ามาในออฟฟิศพร้อมยิ้มขลาดอายหลังจากเป็นฝ่ายทักทายพนักงานก่อน และคนที่รวบรวมความกล้ามาพร้อมเชิ้ตสีฟ้าสบาย ๆ กับกางเกงขาสั้นสามส่วนก็ได้รับการทักทายกลับอย่างเป็นกันเอง
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป บริษัทเราจะจัดปาร์ตี้เดือนละสองครั้ง และผมหวังว่าทุกคนจะผ่อนคลายเวลาอยู่กับผมนะครับ”
เสียงนั้นไม่ได้ดังมาก แต่ก็ทำให้คนที่อยู่นอกกระจกได้ยินชัดเจนดี แหลมหัวเราะในลำคอ พอเห็นบอสพยายามเข้าหาคนอื่นแล้วก็รู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกเหมือนพ่อที่เห็นลูกชายค่อย ๆ พยายามทำดีกับเพื่อนหลังจากเป็นเด็กเกเรประจำห้องมาตลอดเทอม ไม่มีอีกแล้วผู้ชายกาก ๆ ที่อีโก้สูงเสียดฟ้า
เพราะตอนนี้เหลือเพียงบอสคนเข้มที่ก้าวข้ามกำแพงตัวเองได้แล้ว
“บอสบอกกูว่า ‘หลังจากนี้ถ้ามีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นจากผม ก็ให้รู้ไว้เลยนะครับว่ามันเป็นเพราะเชร์’”
50%
อัพทุกวันเหมือนคนเก็บกด
#ยืนเต้นอ่อยผู้สุดฤทธิ์แต่ลืมไปว่านี่คือปาร์ตี้บริษัท
-
โอโหหหหหนิวบอสสุด ต้องชอบเชร์มากขนาดไหนอ่ะบอสถึงยอมเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้ ฮื่อ :katai2-1:
-
ไม่รู้จะเริ่มหวีดจากตรงไหนก่อน กี๊ดดดด มันลุนแลงงงงงงงง :ling1:
พี่แจ็คคคค น้องพี่ต้องกลายเปงเมียบอสแน่ๆ แล้วบอสจะหึงพี่กะน้องมันมั้ยหนิ ดูแลน้องดีมาก มาทำแผลให้อีกก โอยย
อยากให้เชร์รักบอสเร็วๆอะ บอสแบบ ยอมทุกอย่างแล้ว ฮืออ :hao5:
-
ได้เมียดีชีวิตเจริญ น่าจะจริง นี่ขนาดเป็นแฟนเล่น ๆ บอสยังปรับปรุงตัวใหญ่โต น้องแหลมช่วยเอ็นดูบอสหน่อยนะ
-
โฮกกกกกกกกกกกก นี่มันบอสเวอร์ชั่นน่ารักชัดๆ พลังแห่งความรักนี่มันน่ากลัวกิงๆ
ถือว่าทริปซื้อใจประสบความสำเร็จ เข้าไปนั่งในใจเด็กกะโหลกได้จริง
-
o13
-
:L2: :pig4: :L2:
-
กันต์น่าเอ็นดูวววว
เดี๋ยวคุณพ่อเชร์จะโดนลูกชายตัวโตจับกินนะฮะ อิอิ
ชอบความสัมพันธ์ของขี้ซุยบราเธอร์มาก ๆ ๆ ๆ ๆ
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 09
ความเปลี่ยนแปลงระหว่างเรา (PART 2/2)
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘เจ้าหนี้’
[ เข้าไปหาได้ปะ ]
ระหว่างที่คนอื่น ๆ กำลังสนุกอยู่กับปาร์ตี้ แหลมนั่งยอง ๆ อยู่หน้าประตูห้องทำงานเจ้าของบริษัทประหนึ่งคนไร้บ้าน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเข้าไปแล้วจะคุยเรื่องอะไร รู้สึกแค่ว่าอยากเจอหน้าอีกฝ่าย แล้วพูดเรื่องบ้าบอสักอย่างเพื่อยืนยันกับตัวเองว่าเรื่องดราม่าน้ำตาแตกเมื่อคืนไม่ได้สั่นคลอนความสัมพันธ์ประสาทแดกของทั้งสองคนจนกลายเป็นอึดอัด
แทนที่จะตอบข้อความกลับมาว่า ‘ครับ เชิญ’ ตามประสาคนฟอร์มจัด แต่บอสกลับเปิดประตูออกมาหาเขาแถมยิ้มให้แบบที่คนเงยหน้ามองตั้งหลักไม่ถูกด้วย แหลมสังเกตหัวจรดปลายตีนของคนที่แต่งตัวแปลกไปกว่าทุกวัน ยิ่งตอนต้องเงยหน้ามองก็โคตรรู้สึกเหมือนสาวน้อยวัยใสในการ์ตูนตาหวาน
“โย่ว้อทซับ” ไม่ใช่แค่การแต่งตัวของบอสที่แปลก แต่การทักทายของไอ้แหลมคนนี้ก็ด้วย ว้อทซับมะขามไรของมึ๊งงงงงงง
“เมื่อกี้ผมเห็นคุณนั่งคุยกับแจ็ค”
“เมื่อกี้ผมก็เห็นบอสคุยกับพนักงานเหมือนกัน” คนถูกใส่ใจคงกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ได้ กันต์มองดวงตาคู่นั้นที่เดี๋ยวก็จ้องกลับ เดี๋ยวก็ล่อกแล่กมองไปอีกทาง เช้านี้เขาได้พบความเปลี่ยนแปลงมากมาย รวมถึงแววตาซน ๆ ที่อ่อนข้อลงของเด็กแสบด้วย
“เราจะคุยกันตรงนี้เหรอครับ?”
บอสขมวดคิ้วพร้อมยื่นมือมาให้จับ และคนขวางโลกอย่างเขาก็คงไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองต้องเสี่ยงกับเหตุการณ์เจ้าหญิงโดนดึงขึ้นไปซบอกแน่ ดังนั้นไอ้แหลมจึงคว้ามือแกร่งไว้พร้อมออกแรงดึงระดับกลางพอให้คนตัวใหญ่ชะงักแต่ไม่ถึงขั้นล้มลงมาทับ
“คุณนี่นะ?”
“หน้าอย่างเหวออะเมื่อกี้ 555555”
“ถ้าผมเผลอไปแผลคุณแล้วจะขำให้” กันต์มองหน้าดื้อ ๆ ที่ดูเหมือนจะไม่กลัวเจ็บเลยสักนิด
“ขำดิ ๆๆๆๆ กั่ก ๆๆๆๆ อุ๊!!! บอส!!!” พักหลังกวนตีนไม่เคยจบยกก็ถูกเบรกด้วยการโดนบีบนู่นนี่นั่นตลอด ไม่ปากก็จมูก คราวนี้บีบแก้มจนยืดเลย เดอะฟัก
“เข้ามาได้แล้วครับ เดี๋ยวมีคนเห็นแล้วผมจะถูกนินทาว่าเป็นภรรยาคุณ” แหลมกลั้นยิ้มกับคำพูดคนตรงหน้า ชอบตรงที่บอสแซวตัวเองเหมือนตอนที่เขาพูดเล่น ๆ ว่าคนแถวบ้านอาจจะเข้าใจผิดอย่างนั้นได้
พอเข้าไปข้างในก็พบว่าเก้าอี้บอสยังคงอยู่ที่เดิม มันไม่ได้ถูกลากออกเพื่อนั่งทำงานอย่างที่ควรจะเป็น แต่พอเสียงประตูปิดลง คนเป็นเจ้านายก็เดินไปยังโซฟาตรงมุมห้องพร้อมรวบหมอนอิงกับผ้าห่มผืนเล็กดันไปชิดพนักวางแขน ตอนนั้นไอ้แหลมถึงรู้ว่าเมื่อคืนคงเป็นบ่อเหตุทำให้ใครบางคนไม่ได้นอน
“ผมมากวนตอนบอสงีบใช่ปะ?”
“เปล่าครับ” เด็กแสบยืนลูบต้นคอตนเองอยู่จุดเดิมราวกับว่าคิดอะไรอยู่ “คุณอยากมานั่งตรงนี้กับผมไหม?”
“บอสนอนต่อก็ได้นะที่จริง”
“ผมจะนอนหลังจากที่คุณได้ความสบายใจจากผมแล้ว” กันต์รู้ว่าไม่ใช่คนที่จะทำให้ใครสบายใจได้ แต่เขาก็ไม่อยากให้เด็กคนนั้นเป็นกังวล
“รู้เหรอว่าผมคิดอะไรอยู่ โด่” ทำกวนตีนไปอย่างนั้น แต่พอบอสไม่ส่งสายตาบังคับเหมือนเคย แถมยังทำหน้าเหมือนคนกำลังยิ้มอยู่นั่นด้วย ไอ้แหลมก็ใจอ่อนเดินต้อย ๆ ไปนั่งข้าง ๆ
กันต์อาจจะเป็นคนเข้าใจอะไรยาก แต่ถ้าเข้าใจแล้วก็ให้เชื่อเถอะว่าเขาจะไม่กลับไปเป็นคนทึ่มเหมือนเดิมอีก ชายหนุ่มสบตากับคนข้างตัวที่นั่งอยู่ไม่สุขเป็นลิงเป็นค่างอย่างที่คุ้นตา แต่คราวนี้กันต์รู้ว่าเชร์คงพยายามกลบเกลื่อนบรรยากาศเดิม ๆ ที่มันเปลี่ยนไปแล้ว
อย่างน้อยก็มุมมอง ความคิดของเขา
“ที่คุณอยากมาเจอผมคงไม่ใช่เพราะความคิดถึง มีอะไรหรือเปล่าครับ คิดมากเรื่องเมื่อคืนเหรอ?”
“ใช่ ผมโชว์กากไปเยอะมาก แล้วก็อายย้อนหลังด้วย เอาจริงคือมองหน้าบอสไม่ติด แต่นี่แสดงละครอยู่” ทันทีที่พูดจบ บอสก็หลุดขำออกมา คนที่เคยชินกับการหัวเยาะเยาะคนอื่นจึงกลอกตาเพราะทำตัวไม่ถูก
“คุณเมาแล้วร้องเพลงตลอดทาง เยื่อหูผมน่าจะพังไปแล้ว แต่โชคดีที่ในรถมีทิชชู่ ผมก็เลยม้วนมันยัดใส่หูได้บ้าง”
“เคลิ้มจนเกือบหลับในก็บอก ทำมาเปงงงง” เด็กแสบหรี่ตามอง ขยับปากงุบงิบน่าบีบ และกันต์รู้สึกได้ว่าบรรยากาศชวน Awkward เริ่มค่อย ๆ จางหายไปบ้างแล้ว
“คนเข้มไม่หลับในกันหรอกครับ”
“โท๊ะ... เดี๋ยวนี้มีหัดเล่นคำเว้ย...” แหลมมองอีกคนที่อมยิ้มเพราะเขินคำพูดตัวเอง “’โทษนะบอส แต่เชื่อเหอะว่าผมไม่ได้เรื้อนแบบเมื่อคืนบ่อย ๆ หรอก ถ้าผมกากใส่เกินไปก็อย่าถือสาเลยนะ ผมก็แค่เด็กกะโหลกคนนึงอะ จะเอามาล้อตอนเถียงไม่สู้ก็ได้ แต่อย่าบ่อยนะ ผมไม่อยากแพ้”
บอสขำจนไหล่สั่น ไม่รู้เพราะอะไรแต่คิดว่าน่าจะสะใจที่เห็นไอ้แหลมจนตรอกได้ขนาดนี้
“งั้นทำอาหารให้ผมกินมื้อนึง แล้วผมจะลืมเรื่องเมื่อคืนไปเหมือนว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
“สัญญาละนา ถ้าเอามาล้อเสียหมานะบอกก่อน”
“ห้าโมงเย็นวันเสาร์ ว่าไงครับ?”
“ที่ไหนล่ะ หอผมหรือคอนโดบอส?” ยอมโอนอ่อนให้ขนาดนี้เลยเหรอ นั่นคือสิ่งที่กันต์กำลังถามตัวเอง แต่เขาก็เลือกเก็บความสงสัยเอาไว้เพราะไม่อยากให้เด็กคนนี้เปลี่ยนใจเพราะถูกถาม
“คอนโดผมได้ไหมครับ?” ไหนวะคนที่ชอบปิดจ็อบด้วยประโยคคำสั่ง เดี๋ยวนี้หัดถามคนอื่นอย่างรักษาน้ำใจแล้วเว้ย เอาเรื่อง
“จัดไปดิ จะละเลงครัวให้เละเลย”
“จะให้ผมซื้อของเข้าไปเองหรือคุณอยากไปเดินเลือกด้วยกัน?” แล้วดูสายตาบอส เหมือนเด็กน้อยได้ยินแม่บอกว่าจะพาไปเล่นสวนสนุกสุดสัปดาห์นี้อย่างไรอย่างนั้น
“บอสเลือกของกินไม่เป็นหรอก เดี๋ยวผมพาเข้าตลาด แต่หารองเท้าเก่า ๆ ใส่ไปนะ พื้นมันแฉะน้ำ เดี๋ยวของแพงแหกหมดไม่รู้ด้วยนา”
“ตกลงครับ” คราวนี้ไม่มีคนขมวดคิ้วเหมือนสงสัยว่าทำไมคนเราต้องไปตลาด เพราะคนอย่างบอสสามารถซื้อวัตถุดิบแพง ๆ ในซุปเปอร์มาเก็ตชั้นนำได้
“แล้วนี่นอนไปกี่ชั่วโมงอะ ง่วงมากเหรอ?” เห็นแล้วก็สงสาร ตาพี่แกดูปรือ ๆ ด้วย ไปช่วยที่โรงพัก พาขับรถไปนั่งบรรเทาทุกข์ริมหาด ไหนจะพาส่งนอนโรงแรม แถมขับรถไปเอาชุดมาให้อีก ทั้งชีวิตเคยช่วยคนมากเท่าเมื่อวานไหมอยากถาม
“ก็หลายชั่วโมงนะครับ”
“ถ้าพูดความจริงจะให้นอนตักนะรู้ปะ?”
“อันที่จริงผมยังไม่ได้นอนเลย”
“เดี๋ยว คือไร อยู่กับผมนาน ๆ เลยซึมซับความแถไปงี้เหรอ?” แหลมมองอีกคนอย่างเอือม ๆ ก่อนจะดึงหมอนมาวางบนตักแล้วตบเบา ๆ และบอสก็เอนลงนอน ยิ้มพร้อมถอนหายใจยาว ๆ เหมือนตักเขาสบายกว่าอะไรใด ๆ ในโลก
“ลูบหัวผมด้วยสิครับ”
“ไหนบอกไม่ให้ปีนเกลียวผู้ใหญ่” ได้คืบจะเอาศอก เดี๋ยวเทกระจาดให้ตกโซฟาเลยดีปะ หึย!
“นี่เชร์ คุณชอบหมาหรือแมวมากกว่ากัน?”
“หมาแล้วกัน แมวแม่งชอบข่วน”
“งั้นก็คิดซะว่าลูบหัวลูกหมาก็ได้ครับ เผื่อคุณจะลืมนึกถึงเรื่องปีนเกลียวไปสักห้านาที วันนี้ผมน่าจะหลับง่ายกว่าทุกวัน” อะไร อยู่ดี ๆ ก็มองแบบนั้น หรือเป็นเพราะบอสเพิ่งถอดแว่นเมื่อกี้ เหมือนโดนพยาบาลวาร์ปมาฟันหน้า ใบ้แดกเลยโว้ยยยยยย
“อ้อนเก่ง อยากให้คนทั้งออฟฟิศมาเห็นจริง ๆ ว่าเป็นได้ถึงขนาดนี้”
“แน่ใจเหรอครับว่าอยากให้คนอื่นเห็น เพราะคนที่จะอายน่าจะไม่ใช่ผมนะ?”
“เออ ประชดได้ปะล่ะ?”
“ได้ครับ ขอแค่ลูบหัวผมก็พอ”
“เดี๋ยวเอาเล็บขูดหนังหัวด้วย คราวนี้ล่ะผมได้เสียทรง เดินออกไปคงอายทั้งออฟฟิศแน่”
“ใจร้ายจัง”
“ได้มากกว่านี้อีกรู้ปะ ผมโหดตั้งแต่เด็กละไม่อยากจะคุย ตอนประถมผมเคยเตะบอลอัดคนที่ไม่ชอบจนร้องไห้ไปฟ้องครูเลยนะ นึกเอาว่าดุไม่ดุ ตอนนั้นแม่มันมาชี้หน้าด่าผมถึงโรงเรียนเลย ครูก็ถามผมว่า ‘นายศรัณ นายเตะบอลใส่เพื่อนใช่ไหม?!’ ตอนนั้นผมยังเด็กไง ผมเลยตะโกนตอบแบบมั่นใจสุดว่า ‘ใช่ค้าบคู’ พอตอบงั้นเลยโดนตีตูดไปสองที แล้วก็โดนบังคับให้ขอโทษเพื่อน --”
คนช่างพูดเบาเสียงลงจนในห้องทำงานเหลือเพียงความเงียบ แหลมมองแผงอกที่ผ่อนขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ และแพรขนตาที่ไม่สั้นและไม่ยาวเกินไป มันเข้ากับหน้าหล่อ ๆ ของอีกฝ่ายได้ดีจนนึกอิจฉาครั้งที่สามล้านแปดแสนห้าหมื่นสี่พันสองร้อย คนห่าไรจะเกิดมาหล่อ สูง หุ่นเพอร์เฟ็ค แถมยังมีต้นทุนดีตั้งแต่เกิดจนทำให้มีโอกาสผลักดันตัวเองขึ้นไปอยู่ในจุดสูง ๆ ได้
แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ... จะบอกว่าบอสเพอร์เฟ็คก็คงหลับหูหลับตาพูดเกินไป เพราะอย่างน้อยบอสก็ยังมีสิ่งที่ขาดหายไปซึ่งก็คือเพื่อนและแหลมคิดว่ามันสำคัญมาก ต่อให้ชีวิตไม่มีอะไรเลยก็ควรมีเพื่อนสักคนอะ ไว้คอยตบหัวตอนท้อ ๆ แล้วบอกกับเราว่า ‘ไม่เป็นไรเว้ยมึง เอาใหม่ มึงไม่ได้อยู่คนเดียวนะ’
แต่บอสไม่มีอะ ผู้ชายคนนี้มีความสัมพันธ์กับคนรอบข้างแค่เจ้านายกับลูกจ้าง บทจะมีเพื่อนก็ทะเลาะจนหายจากกันไป แถมยังทิ้งบริษัทไว้ให้รับผิดชอบต่อโดยไม่สนด้วยว่าจะตายวันตายพรุ่ง แหลมจำได้ว่าครั้งหนึ่งพี่ธีร์เคยถามพี่แจ็คในวงเหล้า ว่าเพราะอะไรพี่มันถึงไม่ยอมลาออกไปอยู่บริษัทดี ๆ แทนที่จะทนอยู่กับจุดเดิมที่พาไปข้างหน้าไม่ได้ แถมเจ้านายยังเป็นมลพิษทางความรู้สึกที่คอยบั่นทอนตลอด ตอนนั้นพี่แจ็คไม่ได้ตอบทันที พี่มันเงียบไปแล้วตอบเหมือนคิดมาดีแล้วว่า
‘กูทิ้งที่นั่นไว้ข้างหลังไม่ได้ว่ะ’
พี่แจ็คโดนแซวไปตามประสา และเขาคือหนึ่งในนั้นที่ไม่รู้ว่าเบื้องลึกเบื้องหลังมีอะไร พี่มันคงอยู่จนผูกพันไปแล้ว และพนักงานคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน คนไหนอยู่ได้ก็อยู่ ใครทนไม่ไหวก็ออกไป แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะหาคนผิด โทษว่าเป็นเพราะนิสัยบอสนั่นแหละที่ทำให้ไม่มีใครอยากทน ซึ่งถามว่าจริงไหม มันก็จริง แต่คนนิสัยไม่ดีบางคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองผีขนาดไหนอะ บางทีต้องมีคนไปสะกิดไหล่เตือนบ้าง ซึ่งมันเปลี่ยนไม่ได้ทันทีหลังจากบอกครั้งเดียว อาจจะต้องใช้ความอดทนกับคนแบบนี้หน่อย แต่ก็ต้องดูด้วยว่าใครเตือนได้ ใครเตือนไม่ได้ ว่าแล้วก็วุ่นวายไปหมด เพราะสุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครมีพาวเวอร์มากพอที่จะเดินเข้าไปเตือนเจ้านายว่าคุณแม่งห่วยแตกนะ
แหลมเชื่อว่าคนเรามันเปลี่ยนกันได้ แต่ถ้าพยายามเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่เกิดความเปลี่ยนแปลงก็อีกเรื่องหนึ่ง แบบนั้นถือว่าเกินเยียวยาแล้ว ยกตัวอย่างเช่นพี่เท็น
ถามว่าเคยอะไรกับพี่แกไหม ก็ไม่ แต่ด่าไว้ก่อน ไว้เจอกันแล้วค่อยหงอ
จนถึงตอนนี้แหลมยังคงนั่งนิ่งเพราะขยับตัวไม่ได้ หรือแท้จริงแล้วเขาไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวว่าบอสจะตื่น มือที่วางอยู่บนพนักยกขึ้นกลางอากาศอย่างชั่งใจ คิดทบทวนกับตัวเองว่าควรลูบหัวดีไหมหรือปล่อยเบลอไม่สนใจ เพราะบอสก็หลับไปแล้ว
ไปไวขนาดนี้แสดงว่าเหนื่อยมาก ก่อนหน้านี้คงวุ่นทั้งเรื่องเขา งานที่โรงแรม แล้วก็ติดต่อจัดเตรียมปาร์ตี้บริษัท ซึ่งไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องทำวันนี้ด้วย พรุ่งนี้ก็ได้เปล่าวะทำไมรีบ ถ้าบอกว่าทำเพื่อซื้อใจกันมันจะน่าหงุดหงิดนะเอาจริง แต่ถ้าตั้งใจทำก็ไม่โอเคอยู่ดี บอสควรเอาเวลาไปนอนอะ
ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป... มันจะเป็นไปได้ไหมวะว่าสิ่งที่บอสทำวันนี้ก็เพราะอยากปลอบใจเขาเรื่องเมื่อคืน?
“...”
มือที่มีรอยแผลค่อย ๆ วางลงบนกลุ่มผมสีเข้มอย่างลังเล แหลมหายใจเข้าลึก ๆ ระหว่างรวบรวมความกล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อน ซึ่งถ้าเป็นก่อนหน้านี้ให้คอขาดบาดตายอย่างไรก็คงไม่ยอมทำ เพราะไม่อยากถูกล้อ
แต่พอลองทำจริง ๆ ก็ไม่ได้แย่อะไร แต่ก็ชะงักไปในจังหวะที่อีกฝ่ายบดเบียดศีรษะเข้าหาฝ่ามือราวกับต้องการความอบอุ่นอย่างไรอย่างนั้น เวรเอ๊ย... รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาเฉยเลย แล้วมันก็แปลกแบบที่ไม่ได้ไปในแง่ร้ายด้วย
นึกถึงตอนเสี้ยมพี่ธีร์แล้วก็เวทนาตัวเอง ทำตัวเป็นศิราณีให้มันกับไอ้โซ่ลงเอยกันทั้งที่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ทฤษฏีเป็นเลิศ ปฏิบัติติดลบ แหลมเคยมีแฟนมาหลายคน แต่ก็ไม่เคยคบใครได้นานเพราะยึดติดกับความรู้สึกที่มีต่อเทียน และผู้หญิงที่เข้ามาก็จากไปง่าย ๆ
เขาไม่ใช่เด็กที่จะอ่านความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เวลาโกรธ กลัว รู้สึกดีกับใคร ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริงที่กล้าจะยอมรับ ซึ่งการตื๊อแบบหน้าด้าน ๆ ของบอสมันไม่เคยได้ผลในช่วงแรก ๆ แต่พอมีเรื่องอื่นเข้ามาเป็นองค์ประกอบ แหลมก็ยอมรับว่าหลายครั้งที่เขาเผลอรู้สึกดี
ด้วยความไม่เคยมองแบบนั้นกับผู้ชายด้วยกัน เพราะไม่คุ้นกับการเป็นฝ่ายโดนจีบ เขาจึงสร้างกำแพงขึ้นมา แต่ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเรียนสกิลปีนเขามาด้วย ไอ้แหลมคนนี้ถึงได้รู้สึกว่าบอสเริ่มจะปีนสูงขึ้นมาทุกทีแล้ว
*
ความเปลี่ยนแปลงไม่ได้มาแค่วันสองวันแล้วหาย ผ่านไปจนถึงวันศุกร์คนที่มีส่วนร่วมในโปรเจ็กต์เกมใหม่ก็เข้าห้องประชุม ซึ่งบอสก็ใจดีเรียกเด็กฝึกงานทุกคนเข้าร่วมด้วยแบบไม่กลัวว่าจะมีใครเอาความลับไปขายหรือไม่ พี่แจ็คก็ให้เขาได้นำเสนอเนื้อเรื่องที่ขี้ซุยบราเทอร์ช่วยกันคิด และผลตอบรับจากพี่ ๆ แต่ละฝ่ายก็ค่อนข้างไปในแง่บวก
การขึ้นเงินเดือนคือเรื่องจริง พี่แจ็คยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุดที่ไม่ต้องปวดหัวกับการนอนมโนคิดเกมใหม่อีกแล้ว ไหนจะได้สวัสดิการข้าวฟรีหลังเลิกงานอีก เหมือนสวรรค์มากองอยู่ข้างหน้าพี่มัน แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็ไม่ทำให้รู้สึกตื่นตาตื่นใจเท่าตอนบอสถามพนักงานในห้องประชุมว่าไอเดียเกมที่บอสอยากเพิ่มเป็นอย่างไร มันเข้าท่าหรือไม่ ถ้าไม่เวิร์กก็ให้ค้านได้เลย ซึ่งในทีแรกไม่มีใครกล้า แต่พี่แจ็คก็เป็นหน่วยกล้าตายแย้งขึ้นมา เพราะเขาสะกิดให้พูดออกไปตรง ๆ
ถ้าพูดถึงเรื่องให้เกียรติเป็นตะกร้าหนึ่งใบ วันนี้บอสได้มันกลับไปแล้วหนึ่ง เพราะตอนเดินออกมาจากห้องประชุม พี่ ๆ หลายคนต่างก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และพูดถึงบอสในแง่ที่ดีขึ้น
อย่างน้อยก็ดีกว่าเมื่อวาน
*
ถ้าเทียบกับช่วงแรก ๆ แหลมคิดว่าตอนนี้เขาสบายใจมากขึ้นเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน โดยเฉพาะตอนเดินซื้อของในตลาดแล้วบอสขอช่วยถือให้ ความรู้สึกแบบนี้ไม่ชินฉิบหาย เพราะปกติไปกับพวกพี่ตั้บ พี่ธีร์งี้จะโดนใช้ให้ถือช่วยตลอด
‘บอสทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงแล้วรู้ปะเนี่ย?’
‘คิดมาก การเป็นผู้ชายไม่ได้หมายความว่าคุณจะได้รับการช่วยเหลือไม่ได้นี่ครับ’
ไอ้แหลมเคยชินกับการมองเห็นผู้หญิงเป็นเพศอ่อนแอ ผู้ชายแข็งแรงกว่า และต้องดูแลคนอื่นได้ แต่พอนึกดี ๆ มันก็จริงอย่างที่บอสพูดว่ะ โลกยังหมุนแบบเดิมทุกวันแหละแต่ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว ผู้หญิงหลาย ๆ คนก็เข้มแข็งเกินกว่าจะเรียกร้องความช่วยเหลือ และผู้ชายบางคนก็ทำงานมาเหนื่อยทั้งวันเกินกว่าจะเสียสละลุกให้ผู้หญิงนั่ง
‘ผมแค่อยากช่วยถือ ไม่ได้อยากให้คุณรู้สึกว่าถูกทรีทเหมือนเจ้าหญิงหรอกนะเด็กน้อย’
เนี่ย อธิบายดี ๆ มันจะตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมต้องมีเด็กน้งเด็กน้อยตามหลัง โว๊ะ!!!
ทั้งคู่ช่วยกันทำมื้อเย็น เป็นเมนูกินแล้วตายก็ไม่เสียดายชีวิต กับเมนูเพื่อสุขภาพเพื่อให้บอสกินคู่กับอีกอย่างได้ง่ายขึ้น ไม่รู้ว่ะ อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนกำลังปรับตัวเข้าหากันแบบบอกไม่ถูก รู้สึกแปลก ๆ แบบที่ไม่เป็นตัวเอง แต่ก็ทำเหมือนทุกอย่างปกติไป
เซอร์ไพรส์ไปรอบแรกด้วยความหรูหราของคอนโดบอสแล้ว รอบสองคือเกม PS4 ที่ไม่คิดว่าห้องนี้จะมี ซึ่งจากความใหม่และกล่องที่วางอยู่ใกล้ ๆ ก็พอทำให้รู้ได้ว่าอีกฝ่ายเพิ่งซื้อมา
“เมื่อวานตอนคุณพรีเซนต์เกม ผมเห็นหลายคนพูดถึงเกมที่ฟังดูแล้วน่าสนุกดี ก็เลยลองเสิร์ชหาในกูเกิ้ลน่ะ”
“แล้วก็ไปแอบซื้อมา” แหลมคว้ากล่องแผ่นเกมมาพลิกดูด้านหลัง ก่อนจะหันไปทางคนเป็นเจ้านายที่ดูจะขลาดอายอยู่ไม่น้อยกับสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน
“ไม่ได้แอบสักหน่อยครับ แวบไปเมื่อเช้า แถมมีเวลาแวะกินข้าวเที่ยงอีกด้วย” โถ... แก้ตัวได้น่าเอ็นดูเหลือเกิน
“พอพนักงานคุยดีด้วยก็เอาใหญ่เลยนะเราอะ” คนถูกแซวทำเป็นนั่งไขว่ห้างมองทีวีจอยักษ์
“รีบใส่แผ่นแล้วมานั่งตรงนี้เร็วครับ ผมอยากเล่นเกมแล้ว”
“เวอร์จริงโว้ย” คนถูกล่อซื้อด้วยความชอบได้แต่บ่นงุบงิบ ยอมรับเลยว่าวิธีนี้โคตรได้ผลเพราะบอสได้ใจเขาไปแล้วครึ่งนึง อย่างน้อยก็ทำให้เขามองนาฬิกาแล้วคิดว่าจะได้กลับเมื่อไหร่ เพราะการอยู่ด้วยกันมันไม่ใช่เรื่องน่ากระอักกระอ่วนอย่างในตอนแรกอีกแล้ว
*
(ต่อด้านล่างนะคะ <3)
-
(ต่อจากด้านบนค่ะ)
“เนี่ยบอส คืนวันเสาร์มันต้องแบบนี้”
เกมบนจอไม่ได้รับความสนใจอีกแล้วเพราะถูกของมึนเมาแย่งซีนไป เหตุเกิดเพราะความเสือกที่เดินวนดูรอบ ๆ ห้องบอสจนเจอของดีวางเรียงกันอย่างสวยงาม ซึ่งคนเป็นเจ้าของก็ไม่มีความห้ามแตะต้องแต่อย่างใด แถมยังถามด้วยว่าอยากลองชิมไหม
“ถูกปากคนขี้เมาเลยสิครับ”
“อย่าเรียกขี้เมาถ้าผมยังนั่งได้อยู่ ตายเป็นตายนะบอกก่อน เหล้าขาว ยาดองแถวบ้านผมไปดวลมาหมดแล้ว”
“แบบนี้หรือเปล่าครับที่ใคร ๆ เขาใช้คำว่าขิง?”
“ผมเห็นโซดาอยู่แวบ ๆ ห้องบอสมีสไปร์ทปะ?”
“ห้องผมไม่มีน้ำอัดลม ถ้าคุณอยากดื่มคงต้องลงไปซื้อข้างล่าง”
“ปะ พาผมลงไปหน่อย” ความคอนโดหรู ไม่กล้าขอคีย์การ์ดลงไปทำอะไรเองคนเดียวเพราะกลัวทำของชาวบ้านชาวช่องพัง พลาดทีน่าจะเสียหายหลายแสนอยู่
สรุปบอสก็พาลงไปข้างล่าง ซื้อขนมโง่ ๆ กับสไปร์ทสองขวด พอขึ้นมาก็จัดแจงทุกอย่างเหมือนเวลาตั้งวงเหล้ากับเพื่อน บอสคงไม่ชินแต่นั่นแหละแต่ก็สนุกไปอีกแบบ
“ฝึกไว้บอส พวกพี่ ๆ ทีมคอนเซ็ปต์อาร์ตติสท์กินกันอย่างนี้”
“น่าสนใจ” กันต์มองอีกคนที่กำลังรินวอดก้า สไปร์ท โซดา แล้วบีบมะนาวใส่ ปิดท้ายด้วยเกลือ ก่อนจะเอาฝ่ามือปิดไว้แล้วเอนตัวออกไปเคาะแก้วลงกับพื้นเบา ๆ กระทั่งได้ยินเสียงซ่าและฟองขาว ๆ ซึ่งตีขึ้นมานั่นแหละ เด็กแสบก็ยกดื่มก่อนที่มันจะล้นออกเสียอีก
“ซี๊ดดดดดดดด” เด็กลูกครึ่งสูดปากนั่งยืดตัวตรง หลับตาแน่นลิ้มรสขมปนหวานที่ซาบซ่านไปทั้งตัว
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“ของแบบนี้ต้องลอง” เด็กแสบทำแบบเมื่อครู่และคาดว่าเขาคงต้องเตรียมตัวให้พร้อมถ้าไม่อยากให้เสื้อผ้าเลอะจังหวะที่ฟองฟอดออกจากแก้ว “ซดเลย!”
ไหนเหรอบรั่นดีที่เคยนั่งดื่มอย่างใจเย็นตรงเคาเตอร์บาร์ ตอนนี้เหลือแค่กันต์กวินทร์ที่นั่งอยู่บนพรมหน้าโซฟากับเด็กแสบที่พาเขาทำเรื่องแปลก ๆ อีกแล้ว แถมมันก็ดูน่าสนุกพิลึก ๆ อีกด้วย
“...!!!”
“5555555555555555555” เห็นอีกคนขมวดคิ้วทำหน้าเครียดพร้อมกำมือปิดปากแล้วก็สะใจ “ไงบอส จัดจ้านปะ?”
“อร่อยดีครับ”
“มันต้องแบบนี้ เดี๋ยววันหลังผมพาไปเจอพวกพี่ธีร์ นอกจากจะได้ละลายพฤติกรรมแล้ว บอสอาจจะได้ไอเดียจากพวกมันด้วย พี่ ๆ ผมเล่นเกมเยอะ”
จากการประชุมล่าสุดพี่แจ็คได้เสนอไปว่าให้ลองทำเกมแบบ Early Access ลงขายก่อน ซึ่งมันคือการปล่อยเกมลง Steam เพื่อให้ผู้เล่นซื้อไปลองระหว่างที่เกมกำลังอยู่ในขั้นตอนพัฒนา มันมีข้อดีอยู่ตรงที่ว่าผู้เล่นสามารถคอมเมนท์ให้รู้ได้ว่าตรงไหนมีบั๊กบ้าง ตรงไหนไม่โอเค ทางผู้พัฒนาจะได้นำไปปรับปรุงแก้ไข แหลมคิดว่ามันน่าจะเข้ากับบริษัท PHENOMENAL ที่ขาดอะไรไปมาก ถ้าทำแบบนี้น่าจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่เข้าท่า
“เอาสิครับ อยากไปเที่ยวไหนก็บอก ผมสามารถหารีสอร์ทวิวสวย ๆ ให้ทีมคุณได้”
“เช้ด... เอาเรื่องว่ะ พอเริ่มกึ่มแล้วเปย์หนักงี้เหรอ งั้นจัดไปอีกดอก”
แหลมชงอย่างต่อเนื่อง และบอสก็ยกซดแบบไม่กลัวน็อกหัวทิ่ม แต่ผ่านไปสักพักเหมือนจะมีคนรู้ตัวว่ากำลังถูกมอมยา จึงคว้าข้อมือเขาไว้แล้วเงยหน้ามอง หน้าเน่อนี่แดงไปหมด
“แบบนี้เริ่มไม่แฟร์ เรามาเล่นเกมกันดีกว่าครับ”
“เอ้าจัดไปดิ นี่ท้าโปรเพลย์เยอร์อยู่นะรู้ตัวบ้างปะ?” ยังไงก็กินขาดว่ะ เซียนโต๊ะเหล้าอยู่ตรงหน้าแล้ว บอสควรระวังตัว
“Truth or Dare?”
“ถามเจงงงงงงง” แหลมเลิกคิ้วมองอีกคนที่บอกทางสายตาว่าไม่ได้พูดเล่น เขาจึงรินวอดก้าใส่แก้วใบเล็กตามด้วยส่วนผสมต่าง ๆ และเหลือเกลือไว้เป็นขั้นตอนสุดท้าย “Truth or Dare?”
“Truth”
“ช่วยตัวเองครั้งแรกตอนอายุเท่าไหร่?”
“สิบสาม” เดี๋ยว คิดคำตอบเผื่อเขินบ้างก็ได้นะบอสน้า “Truth or Dare?”
“Truth ดิ”
“ถ้าต้องเป็นแฟนผู้ชายหนึ่งวัน คุณจะเลือกใคร?”
ไอ้ห่า พี่แกจัดหนักตั้งแต่คำถามแรกเลยว่ะ และแน่นอนว่าไม่เอาเชี่ยพี่ธีร์กับพี่แจ็คแน่ ขอบาย
“ไอ้โซ่แล้วกัน – Truth or Dare?”
“Truth”
“เรื่องน่าอายที่สุดตอนมีเซ็กกับรุ่นพี่คนนั้นคืออะไร?” รักสมัยมัธยมต้องถูกขยี้!
“ถุงยางขาด -- Truth or Dare?”
โว้ยยยยย นี่ก็รัวจัง!!!
“Truth”
“ตอนนอนห้องคุณยาย คุณรู้สึกยังไงตอนตื่นมาเจอผมนอนข้าง ๆ?”
ภาพตอนนอนมุดในอกบอสลอยเข้ามาในหัวเลยแม่มึงเอ๊ยยยยยยย ไอ้ฉิบหาย โดนไล่ต้อนเฉย ยังไงดีล่ะ ถ้ายังเลือกทรูต่อไปเรื่อย ๆ คงต้องกระอักเลือดดำเพราะไปต่อไม่ถูกแน่ ๆ ตาหน้ายอมแดกเหล้าหน่อยก็ดี
“รู้สึกว่าแย่งผ้าห่มเก่งจังน้า ทีนี้ตาผมละนะ Truth or Dare?”
“Truth”
“ตอนโดนครั้งแรกเจ็บจนต้องขอให้หยุดเลยปะ หรือว่าปล่อยให้พี่คนนั้นทำไปเรื่อย ๆ” แหลมไม่ยอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่ เขาพยายามคิดหาคำถามน่าอายให้ตอบเผื่อบอสจะเลือกแดกบ้าง แต่ก็นั่นแหละ
“เจ็บครับ แต่เราไม่ได้พูดอะไร เพราะต่างคนต่างก็มีอารมณ์”
ถึงจะผ่านไปนานแล้ว แต่กันต์ก็ยังจำครั้งแรกได้ว่าตอนพยายามใส่เข้าไปมันยากแค่ไหน มันทั้งมีอารมณ์ แล้วก็อายเหลือเกินที่โชว์ความเป็นไก่อ่อนให้อีกฝ่ายเห็น แต่รุ่นพี่ที่มีประสบการณ์มากกว่าก็ช่วยขยับสะโพกให้ พร้อมจับมันใส่เข้าไปแล้วบอกให้เขาเริ่มขยับ และเด็กหนุ่มที่ไม่ประสีประสาก็นิ่วหน้าเจ็บเพราะความอุ่นข้างในนั้นมันรัดแน่นเกินไป
“Truth or Dare ครับ?”
“Dare ละกัน อยากซดละ” โรยเกลือแล้วป๊อกจนฟองฟู แหลมยกดื่มทันทีและรินใหม่โดยไม่ให้เสียเวลา “Truth or Dare?”
“Truth ครับ”
“อะไรวะ ไม่กลัวโดนถามน่าอายบ้างเหรอ เมื่อกี้ผมปราณีบอสแล้วนะ ต่อไปนี้จะโหดกว่าอีก ระวังอายเด็ก”
“อ่า ผมเริ่มจะกลัวแล้วสิครับ ผมต้องเลือก Dare สินะ”
“ไม่ต้อง ผมจะถาม” บอสลอบยิ้มจนคนมองหงุดหงิด จะเอามุกไหนไปสู้ดีวะทีนี้ “เคยเยี่ยวใส่กางเกงปะ?”
อืม คำถามอยู่ในระดับ = จนปัญญา
“เคยตอนอนุบาลครับ”
“แล้วทุกวันนี้อะ อย่างเวลารถติดอยู่บนทางด่วนแต่ไม่มีขวดน้ำงี้ ห้ามโกหกนะเว้ยบอส เลือกทรูแล้วต้องพูดความจริง”
“I swear to God” ชายหนุ่มแบมือขึ้นมือระดับหัวไหล่ยืนยันให้เห็นว่าเขาไม่ได้โกหก “Truth or Dare ดีครับ?”
“Dare” ชงเองซดเองนักเลงพอ “Truth or Dare?”
“Dare” เอ้อ!!! มันต้องให้พักกันบ้าง แหลมผสมเหล้าป๊อกให้บอสยกสลับกันซ้ำ ๆ ผ่านไปราว ๆ สามรอบจนตอนนี้หน้าทั้งคู่แดงไม่แพ้กันแล้ว
“เลือกอะไรครับรอบนี้?”
“Dare แล้วกัน ผมกำลังคึก โดนอีกสักสองยกแล้วค่อยว่ากัน”
“แต่เชร์ครับ คุณลืมไปหรือเปล่าว่าถ้าเลือก Dare ไม่ใช่แค่ต้องดื่ม” คนที่กำลังจะยกซดค้างอยู่ท่านั้นพร้อมฟองที่ไหลอาบมือตนเอง “เพราะอีกคนสามารถสั่งให้คนเลือก Dare ทำอะไรก็ได้”
“...”
“เพราะงั้นรอบนี้ผมขอสั่งให้คุณ”
ไม่อยากรู้สึกเลยว่าตอนมองตาบอสแล้วหัวใจมันเต้นเร็วผิดปกติ และเขาอยากให้เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าป๊อก
“จูบผม”
ถ้าบอสบอกว่าล้อเล่นคงดีกว่า แหลมยอมเสียหน้าก็ได้หากอีกฝ่ายหัวเราะพร้อมบอกว่า ‘สีหน้าคุณเมื่อกี้ตลกโคตร ๆ เลยว่ะเชร์’ แต่ไม่ใช่ ไม่มีอะไรแบบที่คิด เพราะสิ่งที่อีกคนเป็นอยู่ก็คือนั่งจ้องเขาราวกับรอให้คำพูดดังกล่าวเกิดขึ้น ซึ่งถ้าเขาไม่ทำก็คงถูกตราหน้าว่าป๊อด
“...”
มือข้างที่เลอะไปด้วยเหล้ารั้งท้ายทอยคนตัวสูงเข้ามาจูบแล้วผละออก มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่นานเหลือเกิน แหลมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้หัวใจจะเต้นแรงเหมือนคนไปวิ่งรอบจักรวาลมาอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็แกล้งทำเป็นเก่งยักคิ้วหลิ่วตาโชว์เหนือราวกับว่าให้ไล่ไปจูบผู้ชายทั้งโลกก็ทำได้
“เอาไง Truth or Dare บอส?”
“Truth ครับ”
ไม่มีแล้วความสนุกที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายนาทีก่อน ตอนนี้แหลมรู้สึกได้ถึงความจริงจังปนความย้อนแย้งในใจว่าทำไมถึงยังอยากอยู่ตรงนี้ทั้งที่จะเลิกเล่นก็ได้
“เรื่องน่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิตคืออะไร?” คิดดูเอาว่าทำตัวไม่ถูกขนาดไหนถึงขั้นถามโง่ ๆ ออกมาได้ บอกตามตรงว่าจนถึงตอนนี้หัวใจมันก็ยังเต้นแรงอยู่ เขาเพิ่งจูบผู้ชายด้วยกันไปเมื่อกี้ หนำซ้ำคือไม่ได้รู้สึกต่อต้านอะไรเลยด้วย
“มีเซ็กส์ในลานจอดรถครับ – ต่อไปเป็นรอบสุดท้ายแล้วนะครับ กำลังเมาแบบนี้คุณน่าจะอยากเล่นเกมต่อ Truth หรือ Dare ดีครับ?” พอบอกว่าเป็นคำถามสุดท้ายแล้วก็รู้ได้เลยว่าคนแบบบอสคงไม่ได้มาเล่น ๆ แน่ ไม่ว่าจะเลือกทรูหรือแดร์ก็เสี่ยงเหมือนกัน เอาไงดีวะ?
“ถ้าผมเลือก Dare บอสจะสั่งให้ผมจูบอีกใช่ปะ?”
“ถ้าผมตอบว่าไม่ใช่ คุณจะเชื่อไหม?” อ่านแววตาคู่นั้นไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าบอสกำลังคิดอะไรอยู่?
“ไม่เชื่อ”
“มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกถ้าคุณบอกผมมาคำเดียวว่าไม่ชอบ” ไม่ใช่รู้สึกไม่ดี แล้วก็ไม่อยากให้คิดไปเองด้วยว่ารังเกียจ เพราะไม่ได้รู้สึกแบบนั้น แต่ – โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“งั้นจะสั่งอะไรก็สั่งเลยมา”
“คุณยังไม่ได้เลือก”
“ผมเลือก Dare แล้ว สั่งมา” ให้ทำอะไรก็พูด คนกำลังเมาทำอะไรก็ได้ไม่รู้เหรอ แล้วก็อย่าคิดว่าไม่กล้าด้วย
“...”
น่าหงุดหงิด เหมือนตอนนี้เขากับบอสกำลังเล่นสงครามประสาทกัน ซึ่งใครทนไม่ไหวก่อนก็ต้องแพ้ ทั้งคู่สบตากันอย่างหยั่งเชิง และสุดท้ายแหลมก็ได้ทำสิ่งที่ตัวเองไม่เคยคิดว่าจะกล้า ซึ่งมันก็คือการโน้มตัวเข้าไปจูบบอสอีกครั้ง แต่คราวนี้ต่างจากเดิมตรงที่ไม่ใช่ปากแตะปากเหมือนเด็ก ๆ แล้ว
ไม่มีใครผละออกแต่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น กระทั่งแหลมคิดว่าร่างกายอีกฝ่ายอาจจะมีแม่เหล็กอยู่ถึงได้ดึงดูดตัวเขาเข้าไปเรื่อย ๆ จนต้องยืนเข่า และมันก็กลายเป็นการขึ้นคร่อมตัวบอสในวินาทีถัดมา
เขาถอนริมฝีปากออกหลังจากรู้สึกได้ถึงสองมือที่กำลังโอบเอว แหลมสบตากับคนใต้ร่างที่มองมาอย่างคาดหวังว่าจะได้รับจูบแบบเมื่อครู่นี้อีก และมันเป็นช่วงเวลาเดียวกับตอนที่ในหัวไม่อยากตั้งคำถามอีกแล้วว่าสิ่งที่ทำอยู่มันจะส่งผลถึงอนาคตอย่างไร
ระหว่างที่กำลังต่อสู้กับความคิด บอสก็เป็นคนทำลายความกังวลเหล่านั้นด้วยการถอดแว่นออกแล้วรั้งท้ายทอยเขาลงไปจูบ
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้จูบใครสักคน แต่นั่นคงไม่สำคัญแล้ว กันต์พยายามปรามตัวเองว่าเชร์ยังไม่ชินกับการจูบผู้ชาย แต่พออารมณ์พาไปก็กวาดไล่ต้อนลิ้นอีกฝ่ายอยู่ทุกขณะ คงมีแค่ฟันคมที่ห้ามไม่ให้กัดริมฝีปากอีกฝ่ายได้ แม้ว่าจะมันเขี้ยว อยากฟัดสักแค่ไหน แต่กันต์ก็เลือกให้เชร์เป็นฝ่ายนำไปก่อน
กันต์ไม่อยากให้เด็กคนนี้รู้สึกว่าถูกคุกคามจนกลัวการเข้าใกล้ มันคงดีกว่าเป็นไหน ๆ ถ้าให้เชร์ได้เรียนรู้ผู้ชายอย่างเขาด้วยตัวเอง
คนหนึ่งที่ไม่อยากคาดหวังสูงจากเด็กผู้ชายที่ไม่ได้มีรสนิยมเดียวกัน และอีกคนที่คิดมาตลอดว่าจูบผู้ชายคงต่างจากจูบผู้หญิงแน่ ๆ กระทั่งเขาได้ลิ้มลองด้วยตัวเองว่าการแย่งลมหายใจจากอีกฝ่ายดีแค่ไหน
ตอนริมฝีปากบดขยี้จนเผลอกัดไปเบา ๆ และอ้อมกอดที่เหมือนจะเรียกร้องขอให้จูบอีก ทุกอย่างที่กำลังเป็นไป... มันลงตัวจนเหมือนทั้งคู่รู้จักกันและกันดีอย่างไรอย่างนั้น
แหลมค่อย ๆ ถอนริมฝีปากพลางคิดไปว่ามันจะอึดอัดแค่ไหนหากต้องสบตากับบอสอีกครั้ง แต่ความรู้สึกแบบนั้นก็ไม่เกิดขึ้นเมื่อได้สบตาคนใต้ร่างโดยไร้เลนส์แว่นคั่น บอสเอื้อมมือขึ้นมาพร้อมเอานิ้วหัวแม่มือไล้ริมฝีปากเขาเบา ๆ
“รู้สึกแย่ไหมครับ?”
ไม่รู้ว่าจะตอบไงเลย ในหัวมันตื้อไปหมดคงเป็นเพราะเหล้าป๊อกนรกนั่น แต่เขาก็ไม่อยากให้บอสต้องรอนาน มันบ้ามากที่อยู่ ๆ ก็แคร์ความรู้สึกกันขนาดนี้แล้ว
“ถ้าตอบว่าไม่ มันจะทำให้ถูกเข้าใจว่าผมรู้สึกดีเปล่าอะ?”
พูดไม่ดี สมควรโดนพี่ธีร์ตบหัว แต่ก็ไม่เข้าใจว่าพูดผิดตรงไหนในเมื่อก็หมายความแบบนั้นจริง ๆ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้คงพูดโดยไม่ต้องรู้สึกอะไรเลยด้วย เวรเอ๊ย! ย้อนแย้งจะตายอยู่แล้ว!
“ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ครับ ผมหัดรอเป็นแล้ว”
“...”
นอกจากจะไม่บังคับแล้วยังยิ้มให้อุ่นใจอีกเหรอ จะเก่งเกินไปแล้วนะ
ท่ามกลางความเงียบที่เต็มไปด้วยเสียงของหัวใจ แหลมคิดว่าคงต้องพาตัวเองไปจากตรงนี้ก่อนที่จะเป็นบ้าไปเสียก่อน แต่ก็เท่านั้น เพราะสุดท้ายแล้วบอสก็คว้าข้อมือเขาเอาไว้ มองตาเขาเหมือนกำลังขออนุญาต ก่อนจะค่อย ๆ ออกแรงดึงเบา ๆ เพื่อลองดูว่าไอ้แหลมคนนี้จะยอมหรือไม่
และใช่ ไอ้เด็กกะโหลกคนนั้นมันยอมโน้มตัวลงไปนอนซบอกบอส แล้วปล่อยให้ลูบหัวเป็นหมาไปแล้ว
TBC
เจอกันศาลาสามแล้วกาน โต๊ะจีนกระเพราะปลาน้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จะเป็นลมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม จูบกันแร้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :hao7:
-
รุนแรงกับใจมากกก :z3:
นี่มันไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆอ่ะ แบบว่าบอสขา ยินดีด้วยค่ะ คุณก้าวหน้าไปมาก55555
-
:sad4: ว้ายยยยยยย มันดีมากกกกกกกค่ะ
-
:pig4:
I keep wondering while I was reading your story
.. what LOVE is actually able to bring about uhmmmm maybe LOVE changes our brain, the way we think and talk then often doooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
-
อาเมน.....ลูกบรรลุแล้วค่ะเค้าจูบกันแล้วค่ะและลูกก็เขินจนเป็นบ้าแล้วค่ะ :z2:
-
:hao7:
-
ใกล้จะได้จุดพลุฉลองน้องแหลมออกเรือนแล้ว เย้ ๆๆ
-
ฮือออออ เขินแบบไม่ไหวแล้วววว จุดพลุให้น้อนเชร์กับบอสกันต์
-
ว้อยยยย แหลมคนจริง งื้อเขิงงงงง
-
บอสโคตร้าย เนียนให้อีแหลมเข้าใจไปเองว่าบอสเคยมี ผ
-
อ้าว
รักมาเคาะประตูก็ต้องลองแง้มดูหน่อยป่ะ
//เคาะเป็กที่ศาลาสาม
-
แหลมเริ่มชอบบอสแล้วถ้ายอมให้จูบบนาดนี้ :-[
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 10
พูดตรง ๆ
“เป็นไรวะแหลม ดมกาวมาเหรอ นั่งดึงดาวเชียวนะมึง?”
“กาวไรล่ะซ้อ?”
คนถูกทักขมวดคิ้วแสร้งขยับเมาส์เข้าเกมอย่างไว ท่ามกลางเสียงเด็กในร้านเกมที่ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายเพราะโดนฆ่าตายกลางเมืองโพชินกิ
ปกติโดนเหล้าป๊อกทีก็ยิงยาวฝันดียันเที่ยง แต่กับเมื่อคืนไม่ใช่ มันไม่มีความง่วงอยู่เลยหลังจากผ่านเรื่องนั้นไป บอสไม่ได้พูดอะไรและเขาก็เหมือนกัน เออ ไม่พูดก็ถูกแล้ว ถ้าให้อ้าปากบอกว่า ‘ใช้ลิ้นเก่งเอาเรื่องนะเราอะ’ ก็จะเป็นการเอาเชือกแขวนคอตัวเองเปล่า ๆ
มองหน้ากันไม่ติดหนักกว่าตอนริมหาดอีก แม่มึงเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ไม่พูดไม่คุยกันเลยมันก็จะแปลกเกินไปไง อย่างน้อยเขาก็อยากแสดงออกให้อีกฝ่ายเห็นว่า เออ ไม่ได้อะไรนะ ก็แค่จูบปะ เดี๋ยวก็กลับไปตีหน้าตาย ปากหมาไปวัน ๆ เหมือนเดิมได้ แต่จังหวะนั้นไอ้แหลมรู้สึกเหมือนมีผู้ชายกล้ามใหญ่ ๆ มายืนปรบมือรัวพร้อมตะโกนใส่หูว่า ‘มึงจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ใช่ไหม!!! จะเป็นไอ้กากเหรอวะ!!! ไปสู้สิ!!! ไอ้ขี้แพ้!!!’ นี่เหลือแค่ใส่นวมกับฟันยาง
สุดท้ายนั่งใบ้แดกตั้งแต่สาทรจนถึงเมืองเอก ตอนนั้นแหลมกลอกตาล่อกแล่ก มองปลายนิ้วชี้บอสที่เคาะพวงมาลัยรถเบา ๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ และเขาก็เลือกทำให้ความน่าอึดอัดจบไปด้วยการบอกตัวเองว่าหลังจากนี้ถ้าจะมีอะไรเปลี่ยนไปยังไงหมอนทองก็คือทุเรียน
“ไปนอนเปล่า อีกครึ่งชั่วโมงพี่ตั้บก็กลับแล้ว พอทำกับข้าวเสร็จเดี๋ยวขึ้นไปเรียก”
“จังหวะนี้กินไรไม่ลงหรอก ใจจ้าซ้อ”
เมียเจ้าของร้านพยักหน้าส่ง ๆ พลางยีผมเขาจนยุ่งก่อนจะกลับไปนั่งดูร้านระหว่างผัวไปตลาด ทุกวันนี้นอกจากจะเป็นผู้จัดการทีมแล้วพี่ตั้บยังเป็นพ่อบ้านอีกด้วย ทำกับข้าว เลี้ยงลูก นวดให้เมีย คือไปสุดจริง หงอตีนเมียที่แท้
jjack: พวกมึง พุธหน้าวันเกิดแม่กู แกจะทำหม้อไฟกิน มาเปล่า?
ไลน์กลุ่มช่วยชีวิตคนที่กำลังฟุ้งซ่าน แหลมรีบกดเข้าไปอ่านและหวังว่าพี่แจ็คจะช่วยทำให้ผ่านความรู้สึกเหล่านี้ไปได้ไว ๆ อย่างน้อยก็ลืมเรื่องจูบไปได้ชั่วขณะล่ะวะ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: กูไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
jjack: เสนอหน้าเร็วเหลือเกิน ไม่บอกก็รู้อยู่แล้วไหมว่ายังไงมึงก็ต้องไปผลาญบ้านกู
บุตรแห่งวันเพ็ญ: กูไม่อยากให้มึงแห้งนานไงพี่แจ็ค เวลาพิมพ์ในไลน์กลุ่มแล้วไม่มีใครอ่านหรือขึ้น read แล้วแต่ไม่มีใครตอบมันเหงาแค่ไหน เชี่ยพี่ธีร์น่าจะรู้ดีที่สุด
THREE: โยงกูหาพ่อ
jjack: มาก็ดีแล้ว มึงว่างเปล่าวะคนดัง?
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ว่างเปล่านี่เป็นประโยคบอกเล่าปะ
jjack: เสือก
บุตรแห่งวันเพ็ญ: อ๊างค์
THREE: กูเคยไม่ว่างเพื่อมึงเหรอเพื่อน สำหรับมึงกูให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งบ้านพร้อมหนี้สิน
บุตรแห่งวันเพ็ญ: งั้นให้ไอ้โซ่ไป
THREE: ถึงจะอยู่คนละที่แต่กูวาร์ปไปตบกะโหลกมึงได้นะน้องรัก
บุตรแห่งวันเพ็ญ: 555555555555555555555555555
Derya MK12: กี่โมงครับพี่แจ็ค โซ่เรียนเสร็จสี่โมง โซ่ไปช่วยเตรียมของได้นะ
jjack: เอาดิ แม่กำลังขาดลูกมือพอดี
THREE: ก็ชวนล่วงหน้านานเกินกูก็นึกว่าพุธนี้ มึงกลัวพวกกูเตรียมตัวไปบางใหญ่ไม่ทันเหรอเพื่อน?
jjack: อ้าว ว่าไม่ได้ ห้องนี้คนดังเยอะ ตั้งแต่เชี่ยหัวหน้าทีมยันผู้จัดการพ่อลูกอ่อน
บุตรแห่งวันเพ็ญ: จริง พวกธุระแสนล้าน ไม่เคยมีเวลาให้เพื่อน
jjack: มึงน่ะตัวดีเลย
บุตรแห่งวันเพ็ญ: อ้าว กูช่ะ
jjack: พี่ตั้บกับแพรวว่าไง ว่างไม่ว่าง?
แ พ ร ว พ ร า ว: ไปจ้า มารับน้องด้วยน้า
TOOBTUBZA: แป๊บ เมื่อกี้ถือของอยู่ กูเพิ่งถึงรถ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ไม่ต้องไปรับแพรวหรอก กินเก่งกว่าชาวบ้านก็ให้เดินเองกลับเอง เผาผลาญแคลอรี่
แ พ ร ว พ ร า ว: พี่เชร์ยุ่งอะไรด้วย
แ พ ร ว พ ร า ว: วันนี้แขวะไปทั่วเลยนะ เหงาเหรอ
Derya MK12: นั่นสิครับ พี่แหลมดูตื่นเช้าผิดปกติ น่าจะเหงาอย่างที่แพรวว่าจริง ๆ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: กูตื่นไปฝึกงานอยู่ทุกวัน พอตื่นเช้าวันอาทิตย์ก็แปลกขึ้นมาเลยว่างั้น??? หือๆๆๆๆๆ
jjack: แบบที่ไปฝึกงานช้าบ้างสายบ้าง โดนพี่ ๆ ด่าบ้าง
Derya MK12: คราวนี้พี่แจ็คซ้ำด้วยล่ะครับ พี่แหลมโดดเดี่ยวแล้ว
THREE: ทำไมต้องรุมน้องกูด้วยวะ มันตื่นได้ก็ถือว่าบุญหัวแค่ไหนแล้วที่ไม่ไหลตายไปเลย
บุตรแห่งวันเพ็ญ: คราวหลังเก็บปากไว้อมเหรียญก็ได้น้าพี่ธีร์ถ้าจะปกป้องกุแบบนี้
THREE: 5555555555555555555555555555555555
TOOBTUBZA: มาละ
TOOBTUBZA: กูไปได้แต่ต้องเป็นหลังพาลูกนอนแล้วนะ ไม่งั้นจะอยู่ยาก
THREE: ได้หมด จะให้เชี่ยแหลมไปนั่งเฝ้าร้านแล้วเอาซ้อเจนไปแทนก็ยังได้
บุตรแห่งวันเพ็ญ: นี่น้องไง
TOOBTUBZA: มึงยังอยู่ร้านปะวะแหลม?
บุตรแห่งวันเพ็ญ: อยู่แจ้ มีไรรึปะ?
TOOBTUBZA: เอากุยช่ายทอดเปล่า?
THREE: เอา
Derya MK12: เหมือนพี่ตั้บจะไม่ได้ถามพี่ธีร์นะครับ...
บุตรแห่งวันเพ็ญ: เสือกสัดอะธีร์เกมเมอร์
THREE: 5555555555555555555
jjack: ว่าแต่มึงแหกขี้ตาไปทำไรร้านพี่ตั้บแต่เช้า?
แ พ ร ว พ ร า ว: หนูว่าไปหาข้าวฟรีกิน ลง 20 บาทเลย
THREE: ก็เกินไป พี่ว่าหอตัดไฟเลยไปเนียนเอาแอร์ฟรี
TOOBTUBZA: มันมาตั้งแต่ตีห้าแล้ว
THREE: ส่งสติ๊กเกอร์
แ พ ร ว พ ร า ว: ส่งสติ๊กเกอร์
Derya MK12: ส่งสติ๊กเกอร์
jjack: ...?
บุตรแห่งวันเพ็ญ: คืองี้ แบบว่าคอมกูอะ
jjack: คอมอะไร?
บุตรแห่งวันเพ็ญ: เนี่ย กำลังจะเล่า
THREE: กูโทรไปตอนหัวค่ำว่าจะชวนแดกฟูจิ แต่มันบอกว่าเพิ่งแดกเสร็จ ละกำลังจะสอนบอสมันเล่นเกมอะไรสักอย่าง เดี๋ยวนี้สนิทกันจังน้า กับพี่กับน้องไม่ค่อยมีเวลาเล่นด้วยแต่มีเวลาเล่นกับบอส
บุตรแห่งวันเพ็ญ: สอนเล่นเกมเฉย ๆ ปะ อย่างที่เคยบอกว่าพี่แกจะเอาไปปรับปรุงเกมตัวเอง
Derya MK12: เมื่อคืนโซ่เล่น DotA กับเพื่อน แต่ไม่รู้จะเลือกฮีโร่ตัวไหนไปดักทางฝั่งตรงข้ามก็เลยโทรถามโปร DotA อย่างพี่แหลมล่ะครับ แต่พี่แหลมก็ตอบเหมือนอยากวาง โซ่เลยถามว่า
THREE: ถามว่าไงๆๆๆๆๆ
แ พ ร ว พ ร า ว: เร็วดิโซ่ พิมพ์เร็ว ๆ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: โซ่ กูพี่มึงน้า
TOOBTUBZA: ขับรถแป๊บ เดี๋ยวมาไล่อ่าน
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ก็งงว่าพวกมึงเป็นเหี้ยไรถึงต้องโทรหากูในวันเดียวกัน
Derya MK12: โซ่ถามว่าพี่แหลมติดธุระเหรอครับ พี่แหลมก็บอกว่า เออๆ จะกินเหล้า เปรี้ยวปาก แล้วตอนนั้นก็มีเสียงแทรกเข้ามาในสายด้วยครับ
THREE: เสียงใครๆๆๆ อยากรู้ๆๆๆๆๆ
jjack: พวกกลองแต๊กก็เซิ้งจังนะ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: จริง พี่แจ็คดูเพื่อนมึงทำกับกูดิ
jjack: พิมพ์ทีละสั้น ๆ ก็ได้โซ่ จะได้อ่านกันต่อเนื่อง
บุตรแห่งวันเพ็ญ: พ่องพี่แจ็ค
THREE: 5555555555555555555555555555
Derya MK12: เสียงนั้นถามพี่แหลมว่า จะเอาขนมด้วยไหมครับ? คุณชอบเยลลี่โคล่าไหม? ถามเยอะมากเลยครับ ดูเป็นห่วงพี่แหลมกว่าทุกคนในห้องนี้อีก อีกอย่างที่จะลืมพูดไม่ได้เลยก็คือ เสียงหล่อสุด ๆ ไปเลย
แ พ ร ว พ ร า ว: เหยย เสียงหล่อด้วยอะ .-.
jjack: น่าจะบอสแหละ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: เออ ก็บอสไง กูไปซื้อสไปร์ทมาป๊อกเหล้าแดก มีไร
THREE: ไม่มี เขาแค่เป็นคนที่ชอบฟังเสียงมึงเฉย ๆ ไม่เห็นมีอะไรเลย
แ พ ร ว พ ร า ว: แล้วเมาปะมะคืน ถ้าเมาแล้วเป็นไงต่อเหรอ .-.
บุตรแห่งวันเพ็ญ: เมาแล้วก็กลับหอนอนดิ แยกย้าย
THREE: แต่มึงอยู่ร้านตั้งแต่ตีห้า
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ...
แ พ ร ว พ ร า ว: เอ๋!!!
jjack: มันอาจจะนอนแล้วตื่นไปเล่นเกมตอนตีห้าก็ได้ นี่กูช่วยมึงสุด ๆ แล้วนะ
THREE: นับถือใจเพื่อนกูจริง ๆ สมแล้วที่เป็นเจ้าแห่งบางใหญ่ซิตี้
บุตรแห่งวันเพ็ญ: กูอยากนั่งเป็นเพื่อนพี่ตั้บจนกว่าจะเปลี่ยนกะไง คนดีๆๆ
Derya MK12: พี่แหลมเก่งจังครับ นอกจากจะสู้ฤทธิ์เหล้าป๊อกได้แล้วยังมานั่งเล่นเกมต่อได้ด้วย โซ่น่ะ เคยโดนมอมไปสองสามป๊อกก็ง่วงแล้ว นั่งต่อไม่ไหวหรอกครับ
THREE: เหรอจ๊ะ
Derya MK12: อะไรล่ะครับ...
THREE: เปล่าจ้ะ หลังไมค์เนอะ
แ พ ร ว พ ร า ว: อี๊ เหม็นความรัก
บุตรแห่งวันเพ็ญ: เอาเป็นว่าเจอกันบ้านพี่แจ็คพุธหน้า กูกลับห้องละ นิติส่งไลน์มาบอกว่ามีพัสดุมา น่าจะเป็นเมาส์เทวะที่กูเพิ่งสั่งไป
THREE: หนีทหารว่ะ เหล้าป๊อกปริศนากับตีห้าของเขายังไม่ได้รับการแก้ไขเลยปะ กูจะนอนตายตาหลับได้ยังไงถ้าเชี่ยแหลมยังเล่าไม่จบ
jjack: เดี๋ยวกูเอาขาหน้าช่วยปิดกลีบตาคู่นั้นให้เผื่อมึงจะไปสบาย
THREE: 5555555555555555555555555555555555
เฟดตัวออกจากไลน์กลุ่มแล้วล็อกเอาท์ไอดีที่ใช้เล่นคอม แหลมนั่งมองจอเปล่า ๆ ให้สมองได้คิดต่อว่าจะเอาไง อยู่หอไม่ได้คำตอบให้ตัวเองก็จริง แต่อยู่ที่นี่มีแต่จะโดนพี่ ๆ ทักเพราะการมาเล่นเกมตั้งแต่ตีห้ามันผิดปกติเกินไป เขาจึงตัดสินใจบอกลาซ้อเจนพร้อมเดินออกจากร้านโดยไม่รอให้ถามว่าเพราะอะไรถึงไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน
*
จะเรียกว่าโชคดีได้ไหมที่ยังข่มตาหลับได้หลังจากนอนมองเพดานอยู่หลายชั่วโมง แต่แหลมก็ได้คำตอบว่าไม่เพราะตอนนี้โคตรไม่สบายใจเลย ไม่มีสายโทรเข้าของบอสหรือข้อความใด ๆ หลังจากนอนตายไปเป็นวันจนโผล่มาอีกทีก็ตอนสองทุ่ม
แปลกเกินไป ถ้าจะบอกว่าบอสคงหลับอยู่เหมือนกันก็คงไม่ใช่ เพราะผู้ชายคนนั้นนอกจากจะหลับยากแล้วยังตื่นง่ายเสียยิ่งกว่าอะไรอีก แหลมมองจอโทรศัพท์อย่างคนโง่ที่ไม่รู้จะทำอะไรต่อ ลุกไปอาบน้ำ หาข้าวกินเหรอ ไม่เลย ไม่มีความรู้สึกอยากทำอะไรอย่างนั้น
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘เจ้าหนี้’
[ เพิ่งตื่น นอนเหมือนตาย เหล้าบอสนี่โหดจัด ]
เป็นข้อความแสนกระอักกระอ่วนในรอบปี เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเม้มริมฝีปากพลางจ้องหน้าจอเพื่อรอข้อความตอบกลับ แต่ผ่านไปสิบนาทีโทรศัพท์หน้าโง่ก็ยังเงียบ เขาจึงถอดใจลุกไปอาบน้ำ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง แหลมไม่ใช่คนใช้เวลาอยู่กับการเปียกนานขนาดนี้กระทั่งรู้ตัวว่าคิดมาก ระหว่างอาบน้ำก็คิดไปต่าง ๆ นานาว่าเมื่อคืนทำอะไรผิดพลาดไปหรือไม่ แต่เขาก็ไม่ได้คำตอบ หรือว่าบอสจะเสียอารมณ์เพราะจูบกับเกย์ด้วยกันน่าจะถึงพริกถึงขิงกว่า จะให้ทำไงวะ ไม่เคยทำแบบนี้กับผู้ชายมาก่อนอะ เจอแบบนั้นแล้วกล้าส่งข้อความหาก่อนได้ก็ถือว่าเก่งแล้วไหม
จูบนั้นทำให้เกิดคำถามว่า ‘ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะยังจูบบอสหรือเปล่า?’ แต่เขาก็ตอบไม่ได้ ไม่สิ เหมือนลึก ๆ แล้วก็ไม่อยากให้คำตอบกับสิ่งที่ถามตัวเอง
เทน้ำร้อนใส่มาม่าแล้วเดินไปใส่เสื้อผ้า จนแต่งตัวเสร็จแล้วก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับมาและนั่นทำให้รู้สึกแย่ยิ่งกว่าเก่า
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘เจ้าหนี้’
[ ทำไรอยู่? ]
การส่งข้อความซ้ำสองรอบเป็นอะไรที่น่าขายหน้าอย่างหนึ่ง แต่แหลมยอมทำก็เพราะอยากได้ความสบายใจคืนมาบ้าง
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ เมื่อกี้ผมออกกำลังกายอยู่เลยไม่ได้ตอบ แฮงค์เหรอครับ หาอะไรดื่มด้วยล่ะ ]
‘หาอะไรดื่มด้วยล่ะ’ งั้นเหรอ... พูดตามมารยาทกว่านี้มีอีกไหม คือไรวะ ทำไมรู้สึกเหมือนจากหน้ามือเป็นหลังตีน มันใช่คนเดียวกับที่ดึงเขาลงไปจูบซ้ำหรือเปล่า ทำไมรู้สึกได้ถึงความห่างเหิน
ไม่ส่งกลับไปแล้ว จะเป็นอะไรก็ช่างบอสแล้วกัน ปวดหัวฉิบหาย ไอ้แหลมไม่ได้อยู่ในสถานะต้องกระวนกระวายปะวะ ถ้าให้คิดแบบคนเชี่ยก็คือเด็กผู้ชายคนหนึ่งลองจูบเกย์เพราะอยากรู้ว่าจะต่างจากผู้หญิงไหม ซึ่งจะหลอกตัวเองแบบนั้นก็ได้ แม้ว่ามันจะไม่ใช่เจตนานั้น
*
เพราะเมื่อวานตื่นสองทุ่ม กว่าจะข่มตาหลับได้ก็คงเป็นชาติหน้า และใช่... ไอ้แหลมแหกตามาบริษัททั้ง ๆ ที่ไม่ได้นอนและคาดว่าคงเฉาเป็นต้นไม้เหี่ยวแน่ ๆ เมื่อถึงช่วงสาย เด็กหนุ่มใช้ชีวิตอย่างปกติโดยไม่ต้องหยิบมือถือขึ้นมาดูว่ามีใครส่งข้อความมาหรือไม่ อันที่จริงเขาตั้งใจไม่สนใจเพราะไม่อยากกลายเป็นคนโง่ที่ดิ้นอะไรก็ไม่รู้อยู่ฝ่ายเดียว
พักเที่ยงไปกินข้าวกับพวกพี่แจ็ค เจริญอาหารดีเพราะพี่ ๆ ฝั่งเกมคอนเซ็ปต์แชร์รูปสาวอกอึ๋มให้ดู แต่ว๊าวไปได้ไม่ถึงสิบวิปากที่เคยยิ้มกว้างก็หุบลงเพราะอยู่ ๆ หน้าขรึม ๆ ของอีกคนเข้ามาแทนที่
ห่าเอ๊ย ไม่ต้องนึกถึงก็ได้ปะ ป่านนี้จะทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้
“ถึงบอสจะห้ามไว้ก็เถอะ แต่ช่วยไปชงกาแฟให้พี่ทีได้ไหม พี่ละมือจากตรงนี้ไม่ได้จริง ๆ ว่ะ”
“ได้ดิพี่ น้ำตาลสองก้อนใช่ปะ?”
“ใช่ ๆ ฝากด้วยนะ”
เด็กฝึกงานที่ได้สิทธิ์พิเศษรับปากอย่างว่าง่ายและเข้าครัวไปชงกาแฟให้ ผ่านไปไม่กี่นาทีก็เดินออกมา ก่อนหัวใจจะตกไปอยู่ปลายตีนเมื่อพบว่ามีใครคนหนึ่งเดินมาชนจนกาแฟหกใส่
“เชี่ย! ขอโท – อ้าวบอส?”
คนที่สูทเลอะไปด้วยกาแฟเงยหน้าขึ้นมาสบตาเพียงครู่เดียว ก่อนพนักงานที่อยู่ใกล้ ๆ จะดึงทิชชู่ออกมาช่วยซับให้อย่างรู้งาน แหลมวางแก้วกาแฟแล้วเข้าไปช่วย เข้าออฟฟิศทีก็ซวยเลยแต่ก็ดีแล้วที่ไม่ใช่พี่ ๆ ตำแหน่งสูง
“ไม่เป็นไรครับ” คนถูกปฏิเสธรู้สึกหน้าชาเล็ก ๆ แหลมค้างอยู่ท่านั้นพร้อมมองบอสที่กำลังถอดสูทตัวนอกออกและสะบัดโทรศัพท์เบา ๆ
“เดี๋ยวผมไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้ เดี๋ยวมันเหนียวมือ”
“ไม่เป็นไร”
“แล้ว --”
“อ่าครับ – ครับผมฟังอยู่” แหลมมองตามเจ้านายที่เอาสูทพาดท่อนแขนแล้วเดินคุยโทรศัพท์ไปจากตรงนี้และตบหน้าเขาอีกครั้งด้วยการพลิกป้ายคำว่าห้ามรบกวนหน้าประตู
“เกือบไปแล้วไหมล่ะไอ้เชร์ ดีนะบอสยุ่ง ๆ อยู่ ไม่งั้นเอ็งโดนด่าแน่” ชายหนุ่มฝ่ายซาวด์แอนด์มิวสิคถอนหายใจเบา ๆ ถึงบอสจะใจดีกว่าเมื่อก่อนแล้ว แต่การที่เด็กฝึกงานทำกาแฟหกใส่สูทราคาแพงคงไม่ใช่เรื่องที่บอสจะอดทนได้
“...”
“ไป ๆ ไปล้างมือ แล้วก็เอาผ้ามาถูพื้นด้วย” เขามองไอ้เชร์ที่เอาแต่ยืนนิ่งมองประตูห้องคนเป็นเจ้านาย มันคงรู้สึกผิดจนอยากขอโทษ แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมนัก
คุณกำลังส่งข้อความถึง...
‘เจ้าหนี้’
[ ไม่ได้ตั้งใจทำหกใส่ ขอโทษ ]
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ ไม่เป็นไรครับ ]
อืม สุดท้ายก็ได้ความเย็นชากลับคืนมา และแหลมไม่เข้าใจว่าบอสเป็นห่าอะไรถึงเมินกันขนาดนี้?
*
(ต่อข้างล่างค่ะ)
-
การฝึกงานเดินทางมาจนถึงอาทิตย์สุดท้ายแล้ว แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่มันก็ยาวนานมากพอที่จะทำให้ผูกพันกับบรรยากาศแบบนี้ บอกไม่ถูกว่ะ ตอนแรกบริษัทนี้โคตรน่าเป็นห่วงเลย เพราะระบบการทำงานที่ขาดผู้นำเก่ง ๆ แต่พอทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางการฝึกงานก็จะจบเสียแล้ว
อาทิตย์นี้บอสยังไม่เข้าและอ้างว่างานโรงแรมยุ่งจนปลีกตัวมาดูงานเกมไม่ได้ แต่แหลมรู้ว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง เขาพยายามที่จะไม่สนใจแล้ว สงสัยเหลือเกินว่ามนุษย์ครึ่งโลกยอมเฉยได้อย่างไรถ้ามีเรื่องค้างคาใจติดอยู่ที่คอ เป็นอาทิตย์แล้วมั้งที่แทบจะไม่ได้คุยกัน ขนาดเดินผ่านยังมองหน้ากันไม่ถึงสามวิ คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องเปิดกล้องคุย
ใจหนึ่งบอกไม่เห็นเป็นไร ทนอึดอัดแบบนี้ไปอีกไม่กี่วันเดี๋ยวก็ฝึกงานเสร็จแล้ว หลังจากนี้บอสจะเข้าออฟฟิศกี่วันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจ แต่ไม่ใช่ว่ะ... เพราะลึก ๆ แหลมก็อยากให้บอสเข้าออฟฟิศบ่อย ๆ เพราะเขารู้สึกดีตอนเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาที่นี่ บอกไม่ถูก มันให้ความรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นใส่ใจบริษัทนี้แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ไม่ถนัดเลย แต่บอสก็ยังพยายามทำเกมต่อ
“เชร์ บอสเรียกพบแน่ะ”
“บอส?” คนที่ตกอยู่ในห้วงความคิดเลิกคิ้วฉายแววตาสงสัย ก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางชะเง้อหน้ามองแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว “ขอบคุณครับพี่”
เด็กฝึกงานที่ไม่รู้ตัวว่าตนเองคิดมากแค่ไหนกำลังเดินตรงไปหยุดหน้าประตูบานนั้นพร้อมเคาะเบา ๆ สองครั้งเป็นเชิงขออนุญาต และเมื่อได้ยินเสียงขานตอบจึงหมุนลูกบิดเข้าไป
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“...” แหลมพยักหน้าตอบรับ เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นพลางมองอีกคนที่กำลังง่วนอยู่กับแฟ้มเอกสารซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่ใช่งานของที่นี่
“ยืนนาน ๆ เดี๋ยวเมื่อยนะ” เมื่อยเหรอ ไว้พูดกับตัวเองตอนเมินคนอื่นเหอะ อย่ามาทำเป็นหวังดี
แหลมเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามขณะที่บอสก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสาร เขามองกดดันแบบที่ว่าถ้ายิงประเด็นไหนมาจะสวนกลับให้เสียหลักเลย ถ้าเกิดผีเข้าไม่ให้ผ่านฝึกงานก็ไม่แคร์ด้วย
“เรียกผมมามีอะไร?”
“ถ้าให้พูดแบบที่คุณเรียกว่าแถ” คนเป็นเจ้านายละสายตาจากงานบนโต๊ะแล้วคว้าแก้วโกโก้ให้เขา “ผมซื้อมาฝากครับ”
“แล้วถ้าพูดความจริงอะ?” แหลมยังคงนั่งเฉย ปล่อยอีกคนฉีกกระดาษหลอดให้จนเสร็จสรรพ ก่อนดวงตาคู่นั้นจะมองมา
“ผมอยากเจอคุณ”
เพิ่งรู้ว่านอยด์หนักก็ตอนโดนง้อเนี่ย เออ เวลาทำผิดก็แค่หัดทำตัวดี ๆ แบบนี้ไม่ใช่เดินหนีเปล่าวะ ปล่อยให้คนอื่นโมโหอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ก็คือไม่ได้เปิดกล้องคุยกันเลยตั้งแต่ตอนนั้นเป็นใครก็ต้องอารมณ์เสียแล้วปะ ไม่มีใครชอบโดนเมินหรอก
“ถ้าอยากเจอแล้วหลบหน้าทำไม?”
“ผมไม่ได้หลบ”
“โกหก” เด็กหนุ่มคว้าแก้วโกโก้มาดูดย้อมใจ ไม่ชอบนะเว้ย มาทำให้รู้สึกอึดอัดเฉย คนสั่งจูบตอนแรกก็บอสไม่ใช่ไงวะ?
คนอายุมากกว่าวางปากกาพลางลูบใบหน้าตัวเอง ถอนหายใจยาวจนแทบได้ยินเสียง และแหลมไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเหนื่อยล้าจากงานมากมาย หรือเป็นเพราะเหนื่อยใจเรื่องเขากันแน่
“คงรู้แล้วอะดิว่าจูบกับคนที่มีรสนิยมเดียวกันคงดีกว่าจูบผู้ชายแบบผม เราคุยกันเรื่องนี้ได้นะบอส ผมอายุเข้าเลขสองแล้ว ไม่ใช่เด็กอมมือที่จะตั้งคำถามให้ทุกอย่าง”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ”
“ถ้าไม่โอเคก็แค่ทำเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น ผมเก่งเรื่องแกล้งตายมากขอแค่บอกมาว่าไม่โอเค หลังจากนี้ถ้ายังอยากคุยต่อบอสก็แค่คอลมาก่อน ผมจะกินข้าว อ่านหนังสือให้ฟังจนกว่าจะหลับเหมือนเดิม แต่ถ้าบอสไม่โอเคแล้วก็แค่เลิกคุย”
“ผมไม่คิดจะเลิกคุยกับคุณ อย่าพูดแบบนั้น”
“เอ้า แล้วจะให้คิดไง หลังจากจูบกันแล้วบอสก็เปลี่ยนไป ผมจะตั้งตัวยังไงถูก?” แหลมไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาที่จะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เพราะไม่กล้าพูดถึงเรื่องจูบกับผู้ชายด้วยกัน เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว และมันควรได้รับการไขข้อสงสัยตอนนี้ด้วย
“...”
“ถ้าไม่อยากเลิกคุยก็ทำตัวเหมือนเดิมดิ มันยากตรงไหนเหรอ?”
“ผมจะเหมือนเดิมได้ยังไงในเมื่อผมได้ความหวังมากกว่าที่เคยไปแล้ว?”
“หวังอะไร?” เด็กหนุ่มเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ก็เอาดิ ใส่มาให้หมด ใครจะเป็นคนแพ้ก่อนกัน คนที่เป็นฝ่ายตึงใส่หรือว่าคนที่โมโหที่ถูกตึงกันแน่
“เชื่อผมเถอะว่าคุณคงไม่อยากได้ยิน”
“ก็ยังเลือกที่จะเฉไฉ แล้วแต่นะ ยังไงผมก็ฝึกงานเสร็จศุกร์นี้แล้ว คงไม่ต้องมานั่งลุ้นว่าวันนี้บอสจะอารมณ์ไหน”
“ถึงคุณจะฝึกงานเสร็จแล้ว แต่ผมก็ยังอยากโทรหาคุณ”
“แต่อาทิตย์ก่อนก็ไม่เห็นโทรปะ ยังไง นอนหลับเองได้แล้วมั้งจากสภาพ เอาจริงนะบอส ถ้าเบื่อที่จะคุยกับผมแล้วก็แค่บอกมาตรง ๆ ผมไม่ได้อะไร ถ้าอยากไปนอนกับคู่ขามาก็พูดได้ มันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะอ่อนไหวปะ?”
“คุณไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ครับ เรื่องนี้ผมรู้” อะไรวะ ถามเพราะอยากให้ตอบตรง ๆ ไม่ใช่ให้ทำตาเศร้าจนคนมองรู้สึกผิด “แต่ผมไม่เคยโกหกคุณ เพราะผมรู้ว่าคุณไม่ชอบ และถึงไม่รู้ผมก็คงไม่ทำ”
“เออ ก็แล้วแต่บอสเหอะ”
“ตั้งแต่คุยกับคุณ ผมก็ไม่เคยทำแบบนั้นกับใคร”
“พูดจบยัง ผมจะได้ไปทำงานต่อ”
ยิ่งพูดยิ่งโมโห แม้แต่พี่แจ็คที่พูดน้อย ตอบคำถามแค่เท่าที่จำเป็นยังไม่เคยทำให้เขารู้สึกแบบนี้ แล้วบอสเป็นใครวะ ก็แค่คนเอาแต่ใจคนนึงที่เพิ่งปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น แล้วไงอะ จะอธิบายให้เข้าใจเพื่ออะไรในเมื่อก่อนหน้านี้ก็เมินใส่ทุกครั้งที่เจอ
“ยังครับ ผมยังพูดไม่จบ”
“อึดอัดมากเลยดิ ผมมากกว่าปะที่ควรรู้สึกแบบนั้นเพราะผมไม่เคยจูบผู้ชายมาก่อน” มันคงดีกว่าถ้าบอสจะใส่อารมณ์กลับ หรือขมวดคิ้วทำหน้าไม่พอใจอย่างที่เคยทำ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงกล้าเดินออกไปโดยไม่ต้องแคร์แล้วว่าคนที่ทิ้งไว้ข้างหลังจะรู้สึกอย่างไร
“ครับ นั่นคือสิ่งที่ผมกังวล เพราะคุณไม่เคย ผมก็เลยกลัวว่าคุณจะเกลียดผม”
“แล้วผมเกลียดบอสยัง?”
“ผมไม่รู้”
“งั้นก็ถามดิ ผมเป็นคนตรง ๆ อยู่แล้วจะกลัวอะไรวะ ที่อยากให้เลือกใช้คำพูดกับเรื่องถนอมน้ำใจก็คือเรื่องงานกับเรื่องคนในบริษัท แต่มันไม่ใช่เรื่องนี้เปล่าวะ?”
“ผมชอบคุณ ได้ยินไหม?!”
แหลมนั่งนิ่งหลังจากถูกตะโกนความในใจใส่ และเขาหวังว่าคนที่อยู่ข้างนอกจะไม่ได้ยิน
ไม่มีใครพูดอะไรอีก แม้แต่เด็กที่เคยปากเก่งสวนกลับอย่างโมโหก็ได้แต่นั่งมองหยดน้ำที่ค่อย ๆ ไหลจากแก้วโกโก้ลงบนโต๊ะทำงานของเจ้านาย เรื่องนี้น่าจะรู้อยู่แล้วเพราะการตามไปถึงบ้าน กอดเอว กินของที่ไม่ชอบ และยอมเปลี่ยนตัวเองถึงขนาดนี้ ถ้าไม่มีใจให้เลยก็คงว่างและใจสู้ฉิบหาย เพียงแต่เขาไม่ได้ยกเรื่องนี้ขึ้นมาคิดจริงจัง ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากสร้างความอึดอัดให้ตัวเองจนกลายเป็นทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่ใกล้ ๆ บอส
“ผมชอบคุณจนถามตัวเองว่าทำไมถึงกลัวถูกเกลียดขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยแคร์ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไงกับความรู้สึกที่ผมมีให้ ถ้าชอบก็ตกลง แต่ถ้าไม่ผมก็แค่ปล่อยไป”
“...”
“แต่สำหรับคุณมันไม่ใช่อย่างนั้น หลังจากที่จูบคุณ ผมก็มีความสุขจนไม่อยากให้ไปไหน ไม่กลับหอได้ไหม อยู่กับผมก่อน ผมอยากจับมือคุณไว้แล้วพูดอะไรสักอย่างเพื่อยื้อเวลา แต่ตอนนั้นคุณเอาแต่หลบตา ถามคำตอบคำจนผมคิดไปว่าคงถูกเกลียดแล้ว”
กันต์ถอนหายใจกับความทรมานตลอดหลายวันที่ทำได้แค่คิดถึง วนดูรูปถ่ายเด็กแสบในมือถือและเพ้อถึงจูบแรกของเขาทั้งคู่ราวกับเด็กวัยรุ่นเพิ่งเคยมีความรัก
“ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นก็เลยพยายามถอยออกมา อย่างน้อยก็ก้าวหนึ่งเพื่อให้คุณรู้สึกว่าผมไม่น่ารังเกียจจนไม่อยากเจออีกแล้ว”
“ก้าวหนึ่งบ้าไรล่ะ บอสเดินหนีผมเป็นแสน ๆ ก้าวแล้วมั้ง?” กันต์ไม่ชอบคำตัดพ้อ แต่เขารู้สึกดีเหลือเกินที่ได้ยินมันจากปากเด็กคนนี้
แหลมมองอีกคนที่ลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ พร้อมย่อตัวนั่งลงยอง ๆ หมุนเก้าอี้ให้หันมามองหน้ากัน เพื่อให้รู้ว่าแววตาคู่นั้นเปลี่ยนไปมากแค่ไหน คนที่ไม่เคยอ้อนวอนขอร้องใครกำลังทำแบบนั้นกับเด็กฝึกงานก๊อง ๆ อย่างเขางั้นเหรอ ฝันอยู่ไงวะ
“ไม่ใช่เพราะเสียงของคุณ แต่ผมชอบทุกอย่างที่เป็นคุณ รู้ไหมครับ?”
“เชี่ยไรเนี่ยบอส จะหยาบคายกว่านี้แล้วนะ แม่งเอ๊ย นี่มันสถานการณ์แบบไหนกันวะ...” เด็กหนุ่มหลับตาแน่น พึมพำกับตัวเองก่อนจะลืมตาขึ้นมาพบว่าบอสกำลังกุมมือเขาหลวม ๆ ราวกับกลัวถูกสะบัดออกถึงได้ไม่กล้าจับแน่นมากไปกว่านี้
“ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะรู้สึกเหมือนกันเหรอครับ?”
คนเผด็จการยอมโอนอ่อนแล้วทุกทาง ทั้งแววตา คำพูด และตำแหน่งที่ทั้งคู่อยู่ในตอนนี้ บอสเงียบไป และเขาก็เหมือนกัน แหลมไม่แน่ใจว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดคำตอบอยู่หรือเปล่า หรือแค่รอเด็กอย่างเขาตอบอะไรกลับไป
“ถ้าเป็นเรื่องที่คุณยังชอบเทียนอยู่ ผมเข้าใจ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่คุณไม่ได้ชอบผู้ชาย... แบบนั้นผมต้องทำยังไงเหรอ?”
ต้องทำอะไรอีกล่ะ ไม่ต้องแล้ว
“ระหว่างที่ไม่ได้คุยกับคุณผมรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไป ทำไมผมเป็นได้มากถึงขนาดนั้น นั่นคือสิ่งที่เลขาถามผม และผมเองก็ไม่เข้าใจ แต่ผมก็ไม่อยากหายจากอาการนี้ด้วยการหาคนอื่นมาทดแทน”
“...”
“ผมไม่ชอบตัวเองตอนหงุดหงิดเพราะถูกเกลียด แต่นั่นก็เป็นเพราะผมทำตัวเอง แต่เชร์ครับ” กันต์ถอนหายใจเบาหวิว เขาไม่เคยกลัวการขอความรักจากใครมากถึงขนาดนี้ “ผมชอบตัวเองเวลาอยู่กับคุณ ผมชอบเวลาอยู่ดี ๆ ก็ยิ้มออกมาเพียงเพราะผมกล้าลองทำตามที่คุณบอก”
“ใคร ๆ ก็ทำได้ปะ ผมก็เคยยกมือไหว้หมาเพราะโดนสั่งเหมือนกัน”
ไม่เคยความรู้สึกตีกันขนาดนี้ ด้านหนึ่งก็รู้สึกผิดที่มองบอสผิดไป แต่อีกด้านก็ใจเต้นฉิบหาย
“บอสคิดดี ๆ ก่อน ว่าชอบผมเพราะเหงาหรือเพราะอะไรกันแน่?” เหมือนได้ย้อนถามตัวเองเหมือนกัน เพราะลึก ๆ แหลมก็หนีความรู้สึกตัวเองไม่ได้แม้ว่าจะหลอกตัวเองสักแค่ไหน
รู้สึกดีกับบอสไปแล้วนั่นคือเรื่องจริง เพราะถ้ารังเกียจที่อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย หลังจากจูบคืนนั้นก็คงกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันไปแล้ว แม้จะหาเหตุผลมาแย้งสารพัดว่าตอนแรกมันเริ่มจากการถูกบังคับให้เป็นแฟนทางเสียง และตามด้วยการเปิดกล้องคุยทั้งที่ไม่เต็มใจ แต่นั่นก็เป็นเพียงช่วงแรก ๆ เท่านั้น พอเวลาผ่านไป เจ้านายแสนอีโก้สูงกับเด็กเมื่อวานซืนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นกระทั่งช่องว่างระหว่างกันและกันแคบลงจนความเคยชินและความรู้สึกดี ๆ ก่อตัวขึ้น
“มันสำคัญด้วยเหรอครับ เพราะไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรผมก็ยังอยากอยู่กับคุณ”
“อาจจะเป็นแค่ตอนเหงาก็ได้”
“ความรู้สึกตอนเหงาไม่ถูกนับว่าเป็นความรักได้เหรอครับ?” คงอยากที่จะทำให้เด็กคนนี้เชื่อ แต่เขาก็ยังอยากพูดอยู่ดี “ต่อให้มีคนยืนล้อมรอบตัว ผมก็ยังอยากให้คุณอยู่ตรงนี้”
“...”
“อยู่ให้ผมจับมือแบบนี้ คุณไม่ต้องจับตอบก็ได้”
“ยอมอะไรขนาดนั้น ถ้าบอสไปหาคนที่ชอบผู้ชายด้วยกันมันจะง่ายกว่าไหม?”
“คุณอยากให้ผมทำแบบนั้นเหรอ?” ไม่ ไม่อยาก แต่ปากหมา ๆ ก็พูดออกไปแบบนั้น
“ผมจะไปรู้ไหมล่ะ โตแล้วคิดเองบ้างดิวะ”
“ครับ ถ้าให้คิดเอง ผมจะคิดว่าคุณไม่ได้อยากให้ผมไปไหน” เกลียดรอยยิ้มเล็ก ๆ นั่นกับแววตาที่เหมือนมองออกว่าคิดอะไร พอเขาจะชักมือกลับ บอสก็กุมไว้แน่นขึ้นอย่างเอาแต่ใจเสียอย่างนั้น
“...”
“ผมชอบคุณ ชอบจนยอมอยู่ห่าง ๆ ก็ได้ขอแค่คุณไม่หายไปไหน”
โว้ยยยยยยยยยยยยยย มันอะไรกันนักหนาวะผู้ชายคนนี้ เหมือนโดนต่อยรัว ๆ จนน็อกไปแล้ว ไม่รู้จะฮุคอะไรเยอะแยะ ไม่เคยพูดคำว่าชอบไงวะ บอกซ้ำ ๆ อยู่ได้ คนฟังแม่งทำตัวไม่ถูกนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
“ผมก็แค่ไม่ได้มาฝึกงานแล้ว ทำตื่นตูมไปได้”
“ก็คุณทำท่าเหมือนว่าไม่อยากคุยกับผมอีก ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็เหมือนว่ารำคาญด้วย” นิ้วมือของทั้งคู่ค่อย ๆ สอดประสานกัน และคนที่ถูกง้อจนใจอ่อนก็ได้แต่มองไปอีกทางเพื่อหาข้ออ้างให้หลบสายตา
“รำคาญตรงเป็นอะไรก็ไม่พูดเนี่ย” เขาถอนหายใจ แล้วลดระดับสายตามองอีกฝ่ายที่ยังคงอยู่จุดเดิม “ก็หายไปเองปะ ช่วยไม่ได้”
“ขอโทษครับ แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะผมชอบคุณมากเกินไปจนทำอะไรไม่ถูกเลย”
เวรเอ๊ย บอสที่เคยหัวแข็งคนนั้นกำลังขอโทษเขา อีกทั้งยังเอาแก้มมาซบกับหลังมืออีก เด็กกะโหลกคนนี้มันมีดีจนต้องยอมขนาดนี้เลยเหรอ
“งานเยอะมากเลยดิถึงขั้นขนมาทำที่นี่เนี่ย ได้นอนบ้างยัง?”
“ครับ วันละไม่กี่ชั่วโมง”
“ไปงีบก่อนเปล่า สักสิบนาที เดี๋ยวผมรอปลุก” อ่อนกว่าขี้ผึ้งก็ไอ้แหลมนี่แหละ ห่าเอ๊ย พอเห็นเขาหลับตาซบเหมือนได้พักผ่อน มือเปรตนี่ก็เอื้อมขึ้นมาลูบหัวทันทีเหมือนระบบอัตโนมัติเลยนะ
“ครับ แต่ผมขออยู่แบบนี้อีกสักสิบวินะ”
“ไปนอนดี ๆ”
“อีกแป๊บนึงครับ”
“งอแงจริงโว้ยยเจ้านายบริษัทนี้”
ทำเป็นพาล แต่ก็เหมือนจะหลุดยิ้มออกมาตอนเห็นว่าบอสกำลังยิ้ม ก็ทำตัวน่ารักเป็นเหมือนกันนี่หว่า ถ้าอ้อนแบบนี้บ่อย ๆ ไอ้แหลมคงมีล้มสักวัน แพ้คนเชื่อฟัง แพ้คนขี้อ้อน
“เชร์ครับ”
“อะไรอีก”
“หายโกรธผมนะ”
“เหอะ คงยังอะ แต่จะหยุดด่าแล้วกัน”
“ความรู้ใหม่วันนี้คือคุณเป็นคนหายโกรธยาก คราวหน้าผมจะได้ระวังตัวให้มาก”
“ดี อย่าหือกับผมอีก ผมเป็นคนอารมณ์ขึ้นสุดลงสุดนะบอกก่อน อารมณ์ดีก็ถึงไหนถึงกันอะ แต่ถ้าโมโหก็จัดจ้าน” ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่หัวใจเด็กกะโหลกก็กลับมามีสีสันอีกครั้งหลังจากจมอยู่กับความมืดมนจนกลายเป็นสีดำอยู่หลายวัน
“ผมอยากให้คุณอารมณ์ดีทุกวัน”
“อย่าอ้อนเยอะด้วย รำคาญ”
“คุณไม่ได้รำคาญผมหรอก”
“ทีงี้ล่ะทำเป็นรู้มาก บางเรื่องควรรู้ล่ะเข้าใจยากนัก รำคาญ ได้ยินปะ รำคาญญญญญญญญญญญญ”
“คืนนี้คอลกันนะครับ อย่าปิดมือถือหนีผมนะ”
“จะหนี”
“งั้นคืนนี้ผมไปนอนห้องคุณ แค่นี้คุณก็หนีไม่ได้แล้ว”
แหลมมองคาดโทษคนที่นั่งซบกับมือบนตักเขา นี่มันลูกหมาตัวโตชัด ๆ คนถูกอ้อนขอความรักได้แต่เลียริมฝีปากคลายความประหม่ากับสถานการณ์ที่ให้ตายอย่างไรก็ไม่ชิน มันทั้งแปลกแต่ก็รู้สึกดี เพราะอย่างน้อยเรื่องจูบคืนนั้นและที่บอสหายไปหลายวันก็ได้คำตอบที่คลี่คลายแล้ว
“คืนนี้ผมจะไปงานวันเกิดแม่พี่แจ็ค ไปด้วยกันไหมล่ะ เห็นเคยบ่นอยากเจอทีมผมไม่ใช่ไง?”
คนซึนยังคงเสียงแข็งต่อไป พอบอสเงยหน้าขึ้นมาสบตากันหัวใจก็เต้นแรงไม่หยุดเพราะรอยยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว
TBC
น้ำหยดใส่หินหินมันยังเปียก
อ๋อกร่อน
-
:hao7:
-
:laugh: เสร็จแน่ไอ้แหลมเสร็จแน่ๆๆ55555
-
นังแหลมมมมมมมมมมม
-
อื้อหือออ ไอ่แหลมนี่ขนาดยังไม่คบกันอย่างเป็นทางการเลยนะ
อยากเหนตอนหน้ามากกว่า บอส vs ธีร์gaming
-
โว้ย น้องแหลมจะพาบอสไปเปิดตัวแล้ว ๆๆ คนจริงมันต้องอย่างงี้
-
:hao7: :laugh: :hao7:
:L2: :pig4: :L2:
-
อิพี่ธีร์ vs บอส จย้า
-
:pig4: :pig4:
-
เนี่ยยย โอ้ยเขตอนนี้55555 :katai2-1: :katai3:
-
จังหวะนี้ไม่ชอบก็แย่แล้วป่ะแหลมมมมมมมมมมมมมมมมม :ruready
ตอนแรกแบบบอสเมินน้องทำไมวะ อึดอัดแทน
แต่พอซื้อโกโกมาง้อ แล้วบอกว่าชอบงู้นงั้นงี้นี่โอ๊ย อิจฉาแหลมที่จะได้ผู้ดีๆไป
อยากมีบอสเป็นของตัวเองเองงงงงงงงงงง
-
โอ้ยยยย คูมบอสสสส ดีเบอร์นี้ ยอมแล้ววววว
-
โอยย น่าร้ากกก
-
บอสสสสส น่ารัก เด็กขี้อ้อนของพี่เชร์ :-[
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอน 11
คำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์
ตอนบอกว่าเย็นนี้จะมีแขกเพิ่ม พี่แจ็คก็ทำตาโตเป็นไข่ห่านสตันท์ไปแปดวิ เอาจริง ใครจะเชื่อว่าบอสจะไปนั่งกินหม้อไฟบ้านลูกจ้างวะ ต่อให้จะมีความใจดีมากกว่าเมื่อก่อนแล้วนิดนึง แต่ถ้าให้เดินไปประกาศกลางห้องโถงกว้าง พวกพี่ ๆ คงอยากเชื่อเรื่องไก่ออกลูกเป็นลิงมากกว่า
ตั้งแต่พี่แจ็คป่วยเป็นซึมเศร้า มันก็กลายเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อยแบบที่ว่าจะกลัวชาวบ้านชาวช่องเดือดร้อน กลัวคนอื่นไม่สบายใจเพราะตัวมันเอง แต่ในกรณีบอสไปบ้านมันก็ใช่เรื่องจะกังวลขนาดนั้น ก็ถึงขั้นรีบโทรบอกแม่ให้เก็บบ้านดี ๆ เลยทีเดียว แต่ได้ข่าวว่าบ้านเป็นร้านซักรีดแล้วจะให้แม่มึงยกเครื่องซักผ้าขึ้นชั้นลอยงี้ก็ไม่ใช่ไหม
พอไปถึงบ้านพี่แจ็คก็เห็นว่าวัตถุดิบถูกเตรียมไปแล้วเกือบ 70% โดยมีไอ้โซ่กับอีแหม่มน้องในไส้พี่แจ็คที่คอยเป็นลูกมือให้ พี่ตั้บ แพรว ก็จัดโต๊ะอยู่ด้านนอก ไอ้คิงน้องคนเล็กก็ออกไปซื้อเครื่องดื่มกับน้ำแข็ง ส่วนพี่ธีร์มาช้าสุด อ้างว่าพระเอกต้องไปทีหลัง ซึ่งถามก่อนว่าใครจะรอมัน แดกนำไปก่อนดิครับรอไร
“พอกินได้ไหมคะ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนนะ เดี๋ยวป้าให้แจ็คออกไปซื้ออาหารในห้างให้” ยิ้มป้าโคตรประหม่าเหมือนลูกชายที่นั่งอยู่ข้างตัว คนที่กำลังคีบลูกชิ้นปลาจึงชะงักแล้วกวาดสายตามองรอบโต๊ะ ใช่ ตอนนี้ทุกคนกำลังมองบอสเป็นตาเดียวกัน
“ผมเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินเพราะคุณป้าทำอร่อยมาก ขอโทษนะครับที่ไม่ได้คุยด้วยเลย”
“คุยกับคนอื่นบ้าง ไหนบอกไม่กินข้าวเย็นไง จัดเต็มเลยนะเราอะ” อดไม่ได้จะแซะ คนหุ่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อมีความดึงทิชชู่ออกมาเช็ดปากพลางอมยิ้ม
“ผมผิดหรือไงครับที่กินเยอะเพราะแม่แจ็คปรุงอร่อย คุณก็เหมือนกัน มัวแต่พูดไม่หยุด หมูคงเย็นหมดแล้วมั้ง” คนถูกย้อนกลับไม่สนใจ แหลมขยับปากบ่นเลียนแบบอีกฝ่าย ก่อนจะผงะตอนหันไปเห็นว่าพี่ตั้บ ไอ้โซ่ น้องแพรวกำลังมองมาเหมือนจับผิดอะไรบางอย่าง
“ไรมึงจู๊กมาสเตอร์?”
“อ้าว หวยลงที่โซ่เหรอครับเนี่ย” ทั้งหน้าทั้งเสียงมีความกวนตีน สงสัยได้เชื้อพี่ธีร์มาเยอะ “ก็วันนี้พี่แหลมดูแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ครับ โซ่รู้สึกได้”
“จริง หนูนั่งมองนานแล้ว วันนี้พี่เชร์เก๊กกว่าตอนชวนหนูเป็นแฟนอีก” น้องแพรวก็ไม่น่าแหกกันต่อหน้าบอสหร้อกกกกกกกกก ถ้าโดนหึงเงียบเหมือนตอนนั้นคงต้องหาเรื่องโดนตำรวจจับไปโรงพักแล้วปะ?
“เหนื่อยไง ฝึกงงฝึกงาน พวกเด็กปีหนึ่ง ปีสองจะไปเข้าใจอะไร๊”
“กูว่าเหนื่อยเพราะเอาแต่พูดมากกว่า” พี่ตั้บซ้ำอีกดอก แต่จะว่าไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่รู้สึกเหมือนโดนรุมอยู่ตลอดเว
คงเป็นเพราะวันนี้มีแขกใหม่นั่งอยู่ด้วย แถมยังเลยขั้นไปกว่าเจ้านาย-เด็กฝึกงาน หรือแฟนทางเสียง พอรู้สึกมากขึ้น ความเกรงใจก็เพิ่มตามไปด้วย ไม่ดิ... ต้องเรียกว่าการรักษาน้ำใจกันและกันน่าจะถูกกว่า แต่จะไม่พูดงี้หรอกเดี๋ยวโดนล้อ
“บอสเอาเต้าหู้เพิ่มไหมครับ มีประโยชน์ต่อร่างกาย” ภาพพี่แจ็คตอนกำลังประจบเจ้านายเหมือนพวกลิ่วล้อในหนังนักเลงเกาหลีไม่มีผิด เหมือนระบบสมองประมวลผลมาดีแล้วว่าต้องเทคแคร์เจ้านายให้ดีถ้าอยากรุ่งเรืองทางการงาน
“ขอบคุณครับ แต่คุณกินเถอะ ไม่ต้องห่วงผม”
“กูว่าพี่แจ็คหวังเงินเดือนขึ้น” แหลมถนัดนักเรื่องทลายบรรยากาศน่าอึดอัดในวงสนทนา ตอนนี้ใคร ๆ ต่างก็เกร็ง เพราะคนตรงหน้าเป็นเจ้าของโรงแรมชื่อดัง แถมยังเป็นเจ้านายบริษัทเกมที่ลูกชายบ้านนี้ทำงานอยู่ด้วย
“โธ่ พี่แหลมครับ ถึงพี่แหลมจะสนิทกับคุณกันต์ แต่พูดแบบนี้ก็จะใจร้ายกับพี่แจ็คเกินไปนะครับ พี่ของเราไม่ใช่คนที่จะหวังอะไรแบบนั้นแน่ ๆ โซ่เชื่อ จริงไหมครับพี่แจ็ค?” จู๊กมาสเตอร์หันไปขอความเชื่อมั่น และคนถูกถามก็ยิ้มอ่อนใส่
“มึงถูกหักหลังแล้วโซ่”
“โธ่ โซ่อุตส่าห์ปกป้อง พี่แจ็คน่าจะพยักหน้าสักนิดนึง” บรรยากาศเริ่มดีขึ้นเพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนคนเป็นเจ้านายจะวางตะเกียบลง
“เรื่องเงินเดือนเคยคุยกันไปแล้ว แต่ถ้าเป็นเรื่องเลื่อนให้เป็นหัวหน้าทีม ผมกำลังจับตามองคุณอยู่”
“...”
“...”
ไม่ใช่แค่พี่แจ็ค เอาจริงตอนนี้ทุกคนสตันท์แดกหมดเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้ออกจากปากบอส หลังจากเป็นคนในทีมมานาน เสนอนู่นนี่นั่นไปสารพัดแต่ก็ไม่เคยได้เป็นแนวหน้า บอกได้เลยว่าวันนี้เป็นวันที่แจ็คยิ้มกว้างที่สุดในรอบปี
“ผมจะตั้งใจทำงานครับบอส”
“ขอบคุณที่ให้โอกาสแจ็คนะคะ” ป้ายิ้มอย่างดีใจพลางลูบหลังลูกชายไปด้วย แหลมชอบบ้านนี้อยู่อย่าง ตรงที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ป้าแกก็จะให้กำลังใจลูกทั้งสามคนเสมอ แต่กว่าทั้งสี่คนจะเข้าใจกันได้ ก็ผ่านเรื่องแย่ ๆ มามากมายเหมือนกัน
“ว่าแต่... คุณบอกโซ่ว่าเราสนิทกันเหรอ?”
กะว่าจะยิงมุกแซวพี่แจ็คแต่บอสก็ยิงคำถามใส่เสียก่อน ละประเด็นคือแววตามีความวิ้บวั้บอยู่ในนั้น เหมือนอยากถามว่า ‘คุณพูดถึงผมยังไงบ้างครับ เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม?’
“ก็ --”
“พี่เชร์เล่าเรื่องพี่กันต์ให้ฟังทุกวันเลยค่ะ บางวันก็ด่า” แพรวหางานให้กูอี๊กกกกกก
“ต่อให้สนิทกันก็ไม่ควรเล่นเกินเหตุนะเชร์ เวลาพูดก็มีหางเสียงบ้าง พี่เขาโตกว่านะ” แม่พี่แจ็คเริ่มโซโล่ เอาล่ะ เตรียมพนมมือ
“ไม่ไงป้า จะว่าสนิทก็สนิทอะแหละ แต่ --” โว้ยยยยยยย จะอธิบายไงดีวะ ถ้าบอกไม่สนิทเดี๋ยวก็โดนถามอีกว่า ‘แล้วทำไมปีนเกลียวพี่เขาแบบนั้นล่ะ?’ แต่ถ้าบอกว่าสนิท พวกลูกกรอกพี่ธีร์ทั้งหลายคงพร้อมจะยิ้มแซวเขาแน่ ๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมชินแล้ว”
“ชินไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเด็กมันกวนมากก็ดุเลยนะคุณกันต์ อย่าปล่อยให้ความขี้เล่นของมันอยู่เหนือเรื่องมารยาท” รองจากแม่แท้ ๆ ก็คือแม่พี่แจ็คนี่แหละที่เจอทีไรเป็นต้องสั่งสอนทุกที แต่ก็เข้าใจนะ ถ้าเป็นคนอื่นบอสคงไม่ได้มานั่งแบบนี้หรอก เพราะไอ้แหลมมันถูกไล่ออกตั้งแต่ฝึกงานวันแรกแล้ว
“ว่าไงครับทุกคน รอนานไหม?” เสียงนรกช่วยชีวิต ทุกคนหันไปตามเสียงผู้มาใหม่ที่แต่งตัวเหมือนจะไปเดินห้างมากกว่าจะมานั่งกินหม้อไฟในบ้านตึกแถวสามชั้น
“ถ้าตอนนัดกันแพรวท้องอยู่ ป่านนี้ลูกของน้องมันคงเตรียมเข้ามอหนึ่งแล้วอะกูว่า”
“กูก็มีธุระปะปังบ้าง นี่เพิ่งไปเจอสปอนเซอร์มา เขาถามว่าจะลงแข่งงานเดือนหน้าไหม?”
ธีร์ถอดแจ็คเก็ตพาดไว้กับโต๊ะหน้าประตู ก่อนจะชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นหน้าตาไม่คุ้นเคยเดี๋ยวก้มเดี๋ยวเงยอยู่บนโต๊ะอาหาร ผ่านไปไม่ถึงสองวิ ไอ้แจ็คเพื่อนรักก็ชี้ผู้ชายคนนั้นแล้วชี้อกตัวเอง แถมอ้าปากพะงาบ ๆ เหมือนปลาขาดน้ำอีก
“อะไร ผัวเหรอ?”
“ผัวพ่อง”
“เอ้า กูจะรู้ไหม เห็นชี้อย่างนี้ ๆ กูก็ติ๊ต่างไปในทางคู่รัก”
“นี่เจ้านายไอ้แจ็ค” พี่ตั้บเป็นคนคลายความสงสัย ทุกคนมองพี่ธีร์ที่ยืนอ้าปาก ‘อ๋อ’ อยู่ตรงนั้น สีหน้ามันเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนไอ้แหลมจะรู้ได้ถึงความส้นตีนของพี่มันเพราะคำว่า ‘อ๊อออออ’ ที่มีรอยยิ้มตามมาทีหลังเนี่ย
“พี่ธีร์” เด็กหน้าลูกครึ่งถลึงตาขู่ ถ้าขืนพี่มันพูดเรื่องคบกันทางเสียงออกมาตอนนี้ คนที่จะลั่นไม่ใช่แค่แม่พี่แจ็คแน่นอน
“โอ๊ะ ผักสุกพอดีเลย พี่ธีร์มานั่งนี่เร็วครับ โซ่ตักให้” จู๊กมาสเตอร์ผู้รู้จักฆาตกรใจบาปเป็นอย่างดีได้หาทางออกช่วยเพื่อนร่วมทีมอย่างเขาแล้ว ขอบใจมากน้องรัก
พี่ธีร์เดินไปนั่งข้าง ๆ แฟนมัน หยิบช้อนกับตะเกียบมาถือไว้ทั้งที่สายตายังมองเขากับบอสสลับกันอยู่
“มีแข่งอีกแล้วเหรอลูก?”
“จ้าแม่ แต่ต้องถามเชี่ยแหลมก่อนว่ามันจะเอาด้วยไหม เพราะคนกาก ๆ อย่างมันไม่ได้ซ้อมทีมมานาน ก็คือถ้าตอนนี้มันอยู่ระดับโลก ผมกับคนอื่น ๆ ก็ไประดับจักรวาลแล้ว”
“เก่งจังน้า ศุกร์นี้กูฝึกงานเสร็จแล้ว วันเสาร์จะจัดยันหว่างก็ย่อมได้”
“ไม่คุยกับนูป” พี่ธีร์ขมวดคิ้วพลางส่ายหน้า มาถึงก็กวนส้นตีนไม่หยุดเลยน้า
“ตื่นเต้นอะ ไม่ได้เห็นพวกพี่ซ้อมทีมนานแล้ว คิดถึงบรรยากาศแบบนี้จัง” แพรวมองพี่ ๆ พลางเอามือทาบอก ถึงจะเป็นสองเดือนสั้น ๆ ที่ขี้ซุยบราเทอร์วงแตกเพราะพี่เชร์ไปฝึกงาน แต่แพรวก็รู้สึกเหมือนการแข่งเกมห่างหายไปนานมากแล้ว
“ตามสบายนะ เดี๋ยวแม่ไปดูน้องก่อน ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็เรียกแม่ได้เลย”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแจ็คจัดการเอง” คนเป็นเจ้าของวันเกิดพยักหน้าแล้วลุกไปพร้อมถ้วยตัวเอง ป้าตรงเข้าไปหาลูกชายและลูกสาวที่นั่งกินหม้อไฟเล็ก ๆ ด้วยกันอยู่ด้านใน เพราะพี่แจ็คไม่อยากให้น้อง ๆ มันซึมซับความผีห่าจากเพื่อนไป
“เมื่อกี้ยังไม่ได้ไหว้เพราะมัวตกใจอยู่ สวัสดีอีกครั้งนะครับ”
กันต์รับไหว้หัวหน้าทีม ตัวจริงก็หน้าตาดีไม่แพ้ในกล้อง ตอนที่เข้าไปส่องดูเพราะอยากรู้ว่าเพื่อนแต่ละคนของเชร์เป็นอย่างไร เขาก็ได้เห็นฝีไม้ลายมือการเล่นเกมที่ไม่ใช่เล่น ๆ และเรื่องฝีปากก็เช่นกัน
“ว่าแต่จะให้ผมเรียกว่าอะไรดีครับเจ้านายไอ้แจ็ค?”
แหลมชำเลืองมองพี่ชั่วที่กำลังจะรับน้องใหม่ด้วยวิธีของมัน และดูเหมือนว่าพี่แจ็คจะไม่เห็นด้วย ถึงได้ส่ายหน้าพรืดเป็นการห้ามเพื่อน
“บอส หรือว่าคุณปันณ์นวินทร์...”
“กันต์กวินทร์พอไหมมึง”
“โอเค คุณกันต์กวินทร์”
“มีทำหน้าร้ายเหมือนตัวโกงในละครด้วยนะ” พี่ตั้บมองรุ่นน้องอย่างเอือม ๆ ถ้าพรุ่งนี้ไอ้แจ็คจะโดนหักเงินเดือนหรือถูกไล่ออกก็ให้รู้ไว้เลยว่ามาจากปากพวกเด็กห่านี่
“แล้วแต่คุณสะดวกใจเลยครับ ขอแค่ไม่มีคำว่าเชี่ยนำหน้าผมก็โอเค”
กันต์ลดระดับสายตาลงใต้โต๊ะหลังจากรู้สึกได้ว่าโดนสะกิดขา ก่อนจะหันไปสบตากับคนข้างตัวที่พยักหน้าให้ไฟเขียวกับเขา
“งั้นเรียกพี่กันต์ เพราะผมคงเด็กกว่า” พี่ธีร์คงเสี้ยนมวยหาเรื่องกวนตีน และคราวนี้เขาอยากให้บอสสู้ เพราะคนแบบไอ้พี่ธีร์เนี่ยไม่ควรรักษาน้ำจงน้ำใจอะไรทั้งนั้น ฆ่าได้ฆ่า
‘ถ้าพี่ธีร์มามันต้องกวนตีนบอสแน่ ๆ’
‘ผมควรทำยังไงครับ ผมอยากเป็นทำตามที่คุณขอทุกอย่าง แต่ผมก็ไม่ชอบเวลาโดนแดกดันจากคนแปลกหน้าเหมือนกัน’
‘โธ่บอส เรื่องที่ผมขออะ ผมหมายถึงกับคนอื่นที่เขาคุยดีด้วย ก็คือใครดีมาก็ดีกลับ ใครเกรียนมาก็ตบเกรียนแม่ง เช่นพี่ผมเนี่ย มันล่อบอสแน่ ๆ’
‘หมายถึงว่า... ผมจะพูดอะไรกับเขาก็ได้ และคุณก็จะไม่โกรธผม?’
‘จัดไปดิ อยากรู้เหมือนกันว่าใครหมู่ใครจ่า’
“เรื่องเด็กกว่าน่ะ ผมรู้ครับ” บอสยิ้มทั้งที่ยังสบตากับพี่ธีร์ “แต่ไม่ใช่เพราะคุณหน้าเด็กหรอกนะ”
ไงล่ะมึง โดน First Blood
“จะบอกว่าผมหน้าหล่อนั่นเอง”
“ครับ?” บอสขมวดคิ้วพลางยิ้มแหย ๆ เหมือนจะถามเชี่ยพี่ธีร์ว่า ‘มึงคิดงั้นจริงดิไอ้ธี๊ร์’
“โซ่ว่าพี่ธีร์กินดีกว่าครับ อย่าสู้เลย...” โซ่ป้องปากกระซิบแล้วกลับมานั่งนิ่ง ๆ เหมือนเดิมเพราะไม่อยากโดนลูกหลงไปอีกคน เมื่อกี้คุณกันต์มองแปลก ๆ ด้วยเหมือนจะใจดีแต่ก็รู้สึกได้ว่ามีความดุอยู่ลึก ๆ
“เมื่อกี้ผมล้อเล่นนะ คงไม่โกรธใช่ไหม?”
“โหยพี่ ผมจะโกรธได้ไง ผมไม่ใช่คนอารมณ์เกรี้ยวกราดที่เอะอะขู่หักเงินเดือนใครนะ”
“แค่ก!!!” แจ็คสำลักน้ำอัดลมจนจนพี่ตั้บต้องควานหาม้วนทิชชู่ให้ คนที่รู้ว่าโดนเผาในวงเพื่อนจึงลอบยิ้มเล็ก ๆ และไอ้แหลมกำลังดูอยู่ว่าบอสจะของขึ้นไหม?
“สตรีมเมอร์ที่รับเงินจาก Twitch หักเงินเดือนใครได้ด้วยเหรอครับ ถือว่าเป็นความรู้ใหม่”
“ได้ เพราะผมเคยหักของเด็กคนนี้มาแล้ว” เด็กที่มีผักกับหมูเต็มกระพุ้งแก้มถูกโบ้ยใส่โดยไม่รู้ตัว โซ่กะพริบตาปริบ ๆ พร้อมชี้หน้าตัวเองกับความแถของแฟนหนุ่ม
“แต่เมื่อกี้คุณเพิ่งบอกผมว่าไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้น หรือว่าผมฟังผิดไปนะ?”
“ผมไม่ขู่แต่หักเลยไง โหดไปหน่อย”
“น่าสงสารจัง โดนหักไปเยอะแค่ไหนแล้วครับเรา?” บอสขมวดคิ้วเล็ก ๆ มีความยิ้มให้ไอ้โซ่ที่นั่งเลิ่กลั่กอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ทำไม จะโดเนทให้ว่างั้น?” ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าตอนนี้เด็กแสบกำลังหัวเสียหลังจากเห็นว่าเขาถามอย่างนั้น
“ไม่ได้เหรอครับ?”
“ก็ไม่ทำไม ถามเฉย ๆ”
“ถ้าคุณไม่ชอบผมก็ไม่ทำอยู่แล้ว คุณก็รู้นี่”
“อู้ววว...” แทบจะประสานเสียงกันทุกคนยกเว้นพี่แจ็คที่นั่งนิ่งเพราะกลัวของเข้าตัวจากเรื่องนินทาเจ้านายให้พวกนรกแตกนี่ฟัง
แหลมไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าแดงไหมเพราะมองไม่เห็นตัวเอง ห่าเอ๊ย หน้าร้อนที่ไม่ใช่ฤดูที่แท้
“อยากทำไรก็ทำดิ เอ๊...”
“มึงเขินเหรอเชี่ยแหลม”
“ก็แย่ละ กูร้อนปะ แอร์บ้านพี่แจ็คก็ไม่เย็น”
“ความผิดบ้านกูว่างั้น?”
“ทุกคนผิดหมด นี่ก็ผิด นี่ด้วย นี่ก็ด้วย” ฟาดงวงฟาดงาแม่ง แล้วบอสเป็นอะไร นั่งอมยิ้มอยู่ได้ มีความสุขมากปะที่ทำให้เขาถูกพี่น้องจับผิดเนี่ย?
“เอ๊า พาลน้องเฉย หนูก็นั่งของหนูเนี่ย”
พี่ตั้บถอนหายใจพลางส่ายหน้าหน่าย ๆ กับความเด็กน้อยของน้อง ๆ ที่รวมตัวกันเมื่อไหร่เป็นต้องมีฟัดเหมือนหมา แต่วันนี้ต่างไปจากเดิมหน่อยตรงที่ว่ามีเจ้านายไอ้แจ็คมาด้วย ซึ่งจากที่สังเกตมาตลอดชั่วโมง เขาคิดว่าผู้ชายคนนี้คงไม่คิดเล็กคิดน้อยจนน่าเป็นกังวล
*
เจ้าของวันเกิดเข้านอนเร็วเพราะต้องตื่นมาซักรีดแต่เช้า ส่วนคนที่เหลือก็ยังไม่อยากกลับบ้านจึงตกลงกันว่าจะหาของมึนเมาดื่มนิด ๆ หน่อย ๆ เพราะหลายคนต้องขับรถกลับบ้าน ส่วนพี่ตั้บกลับไปก่อนแล้วเพราะเป็นห่วงลูกเมีย
ระหว่างนั้นแพรวก็ชวนตั้งวงเล่นเกมจังก้า เกมต่อตึกแท่งไม้ที่ต้องสลับกันดึงออกทีละอัน ใครทำพังก็ต้องถูกทำโทษ ซึ่งน้องมันเตรียมตัวมาดี มีความเอาวิกผม เครื่องสำอาง รวมไปถึงเสื้อผ้าคอสเพลย์มาด้วยจำนวนหนึ่ง
คนที่หวยออกเป็นรายแรกคือไอ้แหลมนั่นเอง บุญบาปเสือกมือหนัก ก็เลยถูกทำโทษด้วยการเขียนหนวดแมวบนแก้มทั้งสองข้าง
ส่วนคนที่สองคือไอ้โซ่ รายนี้โดนใส่หนวดมาริโอ้ไปกลายเป็นจู๊กมาสเตอร์คนเข้มหน้าละอ่อน ตามด้วยพี่ธีร์ ผู้ชายที่ไม่เคยยอมแพ้สิ่งใดในโลก แต่ก็ถูกแฟนมันวางยาจนขยับท่อนไม้แค่นิดเดียวก็ล้มไม่เป็นท่า จึงต้องทนใส่วิกมิกุสีฟ้าอ่อนไป
“ไหนครับ พี่กันต์อยากใส่อะไรเอ่ย?” พี่ธีร์ดูจะแฮปปี้เพราะในที่สุดบอสก็ทำตึกถล่ม คนเป็นเจ้านายดันแว่นเล็กน้อยพลางกอดอกมองสองมือผีของพี่ธีร์ที่กำลังควานหาพร็อบมาแกล้ง “หูกระต่ายเป็นไง?”
“น่ารักกกกกกก”
“...” บอสกำลังเซ็ง ไอ้แหลมดูออก สังเกตได้จากสีหน้าและตอนก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้พี่ธีร์ใส่ที่คาดผมให้ แอบสงสารเล็ก ๆ แต่ก็สะใจจังโว้ยยยยยยยยยยยยยย
“รอบต่อไปโดนทาปากแดงแน่...” แหลมเอนตัวไปกระซิบระหว่างที่คนอื่น ๆ กำลังเรียงตึกใหม่ บางคนก็จับสิ่งของบนสารร่างตัวเองอย่างไม่คุ้นชิน โดยเฉพาะพี่แจ็คที่ต้องใส่วิกเอลซ่า
“ไม่แน่หรอกครับ คนที่ต้องทาอาจเป็นเด็กดื้อแถวนี้ก็ได้...” เจ้าของหูกระต่ายยิ้มอย่างมีเลศนัย เหมือนจะบอกว่า ‘เกมหน้าเอาจริงแล้วน้า’
“เอาล่ะ รอบนี้เริ่มที่ไอ้แจ็คก่อน”
ระหว่างที่ซึมเศร้าแมนในร่างเอลซ่ากำลังตั้งอกตั้งใจ เด็กลูกครึ่งก็รู้สึกได้ถึงมืออุ่น ๆ ของใครอีกคนที่วางอยู่บนหน้าขา แหลมชำเลืองมองคนที่นั่งทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างยังคงอยู่ในสถานการณ์ปกติ เขาจึงอมยิ้มกับความเนียนครั้งนี้ แล้วเป็นฝ่ายจับมือนั้นมาสอดประสานนิ้วใต้โต๊ะเสียเอง
“เดี๋ยวมานะ ไปเซเว่นแป๊บ”
“ให้โซ่ไปด้วยไหมครับพี่ธีร์?”
“ไม่เป็นไร เล่นกันต่อเลย เดี๋ยวพี่ไปกับไอ้แหลมเอง”
เจ้าของชื่อหันไปทางเจ้านาย อยู่ ๆ ก็เป็นห่วงทั้งที่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่เด็ก ๆ ที่ต้องมีคนคอยอยู่ด้วยตลอดเวลา อีกอย่างบอสก็รู้จักพี่แจ็คดีประมาณหนึ่ง ระหว่างที่เขาไม่อยู่ก็คงไม่เคว้งขนาดนั้นหรอกมั้ง
*
“เจ้านายมึงปากร้ายฉิบหาย”
“อันนี้ไม่เถียง แต่พักหลังเขาระวังปากแล้วนะมึง แล้วที่มึงโดนตอกหน้ากลับแบบนั้นก็เพราะไปปากหมาใส่เขาก่อนปะ นี่ไม่ได้เข้าข้างใครนะ”
“การพูดว่า ‘ไม่ได้เข้าข้าง’ ก็คือเข้าข้างไปแล้วส่วนนึงแหละน่า ทำมาเปงงง” คนพี่แซวน้องที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ “ว่าแต่ผีสางอวตารตนไหนดลใจให้มึงพาเขามาวะ?”
“ก็ไม่ยังไง บอสอยากเจอพวกมึงเพราะเห็นว่าเป็นคนชอบเล่นเกม ก็คงอยากได้ข้อมูลจากหลาย ๆ ที่แหละว่าเกมเมอร์กลุ่มนี้ชอบเล่นเกมแนวไหน ชอบหรือไม่ชอบอะไร”
“แน่ใจเหรอว่าแค่นั้น?”
“กูไม่รู้ แต่ถ้าถามเหตุผลกู กูก็แค่อยากให้เขาลองคุยกับคนหลาย ๆ ประเภท เผื่อจะเข้าหาพนักงานได้ง่ายขึ้น” เพราะหลังจากนี้เขาก็จะไม่อยู่บริษัทแล้ว ถ้าบอสสามารถเข้ากับพนักงานได้มากกว่าที่เคยมันก็คงดี ซึ่งวันนี้บอสคงได้เห็นคนหลากหลายประเภทแล้ว ยกตัวอย่างเช่นผีเจาะปากอย่างพี่ธีร์ เงียบเป็นเป่าสากอย่างพี่แจ็ค พ่อลูกหนึ่งกลัวเมียอย่างพี่ตั้บ กลองแต๊กสายเออออห่อหมกอย่างแพรว และโลกแสนสดใสอย่างไอ้โซ่
“แหลม กูกับมึงเป็นพี่น้องกันถูกไหม?”
“ถามแบบนี้จะคาดคั้นเอาอะไรจากกูสิน้า” คนน้องรู้ทัน จึงหันไปมองคนขับที่หัวเราะอย่างป่าเถื่อนขณะมองถนน
“มีอะไรในก่อไผ่ เล่ามาให้หมด”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวมึงล้อกู”
“ยังไงก็ถูกล้ออยู่แล้วมึงยังจะกลัวเห็ดเผาะอะไรอีก นี่แหละเขาเรียกว่าเวรกรรมติดไนตรัส คราวกูกับโซ่ได้ข่าวว่าสนุกกว่าใครนี่ พอถึงคราวตัวเองแล้วเก็บมิดเหรอหื้อ?” เหมือนพี่มันจะรอจังหวะนี้มานาน และด้วยความที่สนิทกันมาก พี่ธีร์คงสังเกตได้ไม่ยากจากความเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับแหลม
“บอสชอบกูจริง ๆ”
“มองตาเยิ้มแบบนั้นไม่บอกก็ดูออกแล้วไหม ที่กูอยากรู้คือมึงเนี่ย อยู่กับเขาด้วยสถานะอะไรหลังจากรู้แล้วว่าพี่แกชอบ?”
“ไม่รู้ว่ะ กูก็ --”
“มึงก็ชอบเขา”
“ไอ้ฉิบหายเอ๊ย ขอกูใช้เวลาคิดหน่อยก็ไม่ได้”
“อันนี้กูก็ดูออกเหมือนกัน เพราะเมื่อกี้มึงลังเลที่จะตอบ ถ้ามึงไม่ชอบก็ตอบมาตรง ๆ แต่แรกแล้ว อย่ามา”
“เออ กูชอบ จบไหมห่า”
“ยังไม่จบเพราะกูจะเสือกต่อ – แป๊บ โซ่โทรมา – จ๋า? จะเอาขนมด้วยเหรอ เอารสไหนครับ ได้สิ เดี๋ยวพี่ซื้อไปให้หลาย ๆ ห่อเลย – โอเค กูวางละ ต่อได้” ไอ้พี่ชั่วเปลี่ยนเป็นเสียงสองในเสี้ยววิและกลับมาเป็นเสียงเดิมได้ทันทีที่วางสายจากแฟนมัน
“ไม่รู้ว่ะ จะเรียกว่าถูกซื้อใจก็คงได้ มึงเข้าใจไหมว่าการเห็นคนนึงทำตัวผีเปรตมาตลอด แล้วอยู่ ๆ เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเพราะเราอะ แบบ – บอสฟังกูคนเดียว กูเลยรู้สึกว่า ‘ไอ้ห่า กูแม่งพิเศษว่ะ’ อะไรแบบนั้น”
“เออ กูนึกภาพออก แล้วมึงไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเรื่องที่เขาเป็นเกย์เหรอวะ?”
“ตอนแรกก็มีบ้างว่ะ แต่พอคุยกันไปเรื่อย ๆ กูก็เริ่มรู้สึกดีกับเขาแบบที่ไม่ต้องชกหัวถามตัวเองว่า ‘เอ๊ะ นี่เรารู้สึกกับคนเพศเดียวกันเหรอเนี่ย จะใช่หรือเปล่านะ สับสนจังเลย’ พอกูรู้ตัว ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดเรื่องเพศแล้ว รู้แค่ว่าตอนคุยกันก็แฮปปี้ดี”
“มึงไม่ได้เหงาใช่ไหม อย่างเช่นมึงไม่ค่อยได้สตรีมด่าคนก็เลยเปลี่ยว แล้วเป็นจังหวะที่เขาหิวการได้ยินเสียงของมึงพอดี”
“เคยคิดอยู่ แต่กูชอบบอสจริง ๆ นะ เขาน่ารัก แล้วก็เชื่อฟังกูดีด้วย”
“ชอบคนเชื่อง ๆ นั่นเอง” คนพี่เลิกคิ้วมองประชดประชัน “ไม่เลี้ยงหมาไปเลยล่ะจะได้จบ ๆ”
“พอกูเล่าให้ฟังแล้วก็เลิกล้อสักทีนะ เดี๋ยวเขาอึดอัด”
“แหม่... มีความเป็นห่วงความรู้สึกกันด้วยเว้ย...” ธีร์จิ๊ปาก นานเป็นชาติแล้วมั้งที่เขาไม่เคยเห็นมันปกป้องใครขนาดนี้ “แล้วคบกันยัง?”
“นอกจากคบทางเสียงแล้วเลิกสิ้นปีก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าไปกว่านั้น”
“ก็คือยังไม่มีสถานะ แล้วจับมือ หอมแก้ม หรือจูบล่ะ?”
“ทำหมดแล้ว”
“ไอ้เช้ดแม่... เช้ด ๆๆ น้องกูแม่งโคตรเอา” คนพี่ละสายตาจากถนนมามองคนข้างตัวด้วยความปลาบปลื้มใจ ไม่เสียแรงที่เสี้ยมสอนมา “ใครเป็นคนเริ่มวะ?”
ไหน มึงตอบให้พี่มึงคนนี้ชื่นใจซิน้องรัก
“กูดิ”
“น้อวววววววววววว”
“เล่นทรูธออแดร์กัน กูเลยจัดให้สักดอก จูบจนปากเจ่อกันไปข้าง แต่เรื่องนั้นก็ไม่เท่าวันนี้ พี่แกนั่งลงยอง ๆ ตรงหน้ากู ช้อนตามองทำตาแป๋ว แล้วก็ซบหน้าลงบนตักกูงี้ มึงคิดดูดิ ใจแข็งแค่ไหนก็ต้องใจอ่อนแล้วปะ?” แหลมทำท่าประกอบ เอาจริงภาพตอนนั้นยังติดตาอยู่เลย อ้อนอะไรขนาดนั้น
“ยังไง หมายถึงเขาจะเป็นเมียมึงเหรอ ถามจริง?” เมื่อกี้เห็นนั่งทำหน้าเข้ม ไม่ยักรู้ว่าเบื้องหลังจะกลายเป็นลูกแมวร่างยักษ์ต่อหน้าไอ้เด็กเกรียนนี่
“พี่ ดูน้องมึงด้วยว่าระดับไหน ถึงกูจะเตี้ยกว่าแต่เสน่ห์กูเหลือร้ายนะ เป็นใครก็ต้องหลงคารมอยากได้เป็นผัวทั้งนั้น”
“แล้วไงต่อ หลังจากจูบแล้วไม่เลื้อยต่อเหรอวะ สันดานโจรแบบมึงไม่น่าปล่อย ถึงจะไม่ชินกับผู้ชายก็เถอะ” ไอ้ธีร์คนนี้เคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว ไว้ชีวิตน้องเด๋อได้แค่ช่วงแรกเท่านั้นแหละ หลังจากนั้นก็ --
“ก็เกือบว่ะ แต่กูหยุดเพราะยังไม่ได้ศึกษาว่าต้องทำอะไรยังไง?”
“งั้นก็เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย เราไม่รู้หรอกว่าจะได้ลงสนามจริงเมื่อไหร่ ศึกษาไว้ก็ไม่เสียหาย หนังป๊งหนังโป๊ก็เปลี่ยนแนวดูบ้าง ถ้าไม่มีเดี๋ยวส่งให้” พี่ชายผู้แสนดีตบบ่าน้องปุ ๆ
“ทำไมกูต้องมาปรึกษาเรื่องแบบนี้กับมึงด้วยวะ เริ่มกระดากอาย”
“มันเป็นเรื่องธรรมชาติเว้ยมึง เขาก็ตั้มกันทั้งบ้านทั้งเมือง แต่ประเด็นอยู่ที่มึงจะทำครั้งแรกยังไงให้เขาประทับใจ ดูทรงแล้วเจ้านายมึงไม่น่าจะซิง น่าจะโชกโชนลงสนามมาแล้วนับไม่ถ้วน เพราะฉะนั้นงานแรกมึงห้ามกากเลยน้องรัก”
แหลมหรี่ตามองพี่ชาย เขาเริ่มจะหวั่นใจแล้วว่าพี่ธีร์มันหวังดีจริง ๆ หรือวางแผนให้น้องอับอายกันแน่
“ถุงยางยังอยู่ไหม?”
“เก๊ะข้างเตียง น่าจะเหลือสักสองชิ้น”
“ดี มึงลองหาจังหวะดี ๆ แล้วชวนเขาไปนอนหอเลย อย่าลืมนะว่าต้องแสดงความเป็นผู้นำให้เขาอุ่นใจ ขึ้นเตียงเมื่อไหร่ก็เลื้อย หลังจากนั้นปล่อยให้เป็นเรื่องของสัญชาตญาณ ชอบมึงขนาดนั้นกูว่ายังไงก็ยอม”
“แต่กูยังไม่เคยทำกับผู้ชายนะเว้ย เรื่องทงเรื่องท่างี้” ความจังไรยังคงเดินหน้าไปอย่างต่อเนื่อง ไม่มีแล้วความอับอายที่ต้องพูด เพราะสิ่งที่ควรอายมากที่สุดคือตอนลงสนามจริงแต่ทำไม่ได้เรื่อง
“มันไม่ต่างจากตอนทำกับผู้หญิงหรอก อาจจะยากตอน --” ธีร์ทิ่มนิ้วไปข้างหน้าแรง ๆ เพื่ออธิบายให้เห็นภาพ
“สุดปะ?”
“หมายถึงดันเข้าไป --”
“กูหมายถึงว่าความรู้สึกมันสุดปะ ไม่ใช่ตอนดันแหนมมึงเข้าไป!!!” พอเห็นงี้แล้วก็สงสารไอ้โซ่ย้อนหลังที่มีแฟนอัปรีย์แบบนี้
“ถ้าพูดถึงเรื่องนั้นกูบอกได้เลยว่าชีวิตนี้ไม่ต้องทำบุญแล้ว”
“ทำไมวะ?”
“เพราะคนเราสามารถขึ้นสวรรค์ได้หลังจากตั้มกัน”
แหลมเอามือก่ายหน้าผาก ก็เอือมความเชี่ยของพี่ธีร์แต่ในหัวก็จินตาการตอนกระทำชำเราบอสไม่หยุดเลย ไม่รู้ว่าจะออกมาอีท่าไหน แต่ก็ต้องยอมรับว่าตื่นเต้นแปลก ๆ ว่ะ
“มึงไม่ต้องเครียดหรอกน้องรัก จำไว้แค่ว่าอย่าโชว์อ่อน เผลอ ๆ พอถึงเวลานั้น เจ้านายมึงอาจจะเป็นคนขึ้นให้ก็ได้นะเว้ย...”
นึกถึงตอนคร่อมบอสคืนนั้นแล้วก็ใจเต้นตุบตับ แหลมไม่สนแล้วว่าขนาดตัวอีกฝ่ายจะกำยำกว่าแค่ไหน จะสูงกว่าจะสักเท่าไหร่ เพราะปัญหาไม่เกิดในแนวราบอยู่แล้ว ไม่อยากคิดทะลึ่งลามก แต่ถ้ายังทำให้ใจสั่นอยู่เรื่อย เห็นทีว่าต้องมีคนโดนชวนไปนอนหอสักครั้งแล้วว่ะ
TBC
จุดเริ่มต้นของความฝันคือการนอนค่ะ
*หัวเราะอัดโอ่ง*
-
แหลมเอ้ย ไม่รู้อะไรซะแล้ว
-
:sad4: ไอ้พี่ธีร์สอนดีมากกกกก แต่น้องเชร์จะได้รุกหรือเปล่า55555
-
เดี๋ยวพอถึงเวลาจริงล่ะรู้เลย 555555555
-
ตื่นได้แล้ว แหลมน้องรัก5555
-
พี่ธีร์ไม่ให้ข้อมูลเผื่อสถานะเปลี่ยนมั่งล่ะ ของอย่างนี้มันแน่ที่ไหน อิน้องแหลมก็ฝันเฟื่องเชียว
-
กรี๊ดดดดด จะมีคนชวนคนไปนอนหออ่ะะะะะ จะเกิดอะไรขึ้นน้าาา อิอิ
-
อิพี่ธีร์รู้ดีจังเลยนาาาา แหมๆๆๆๆๆ คนเรารู้สึกขึ้นสวรรค์หลังจากได้ตั้มกัน 55555555555
-
แหลมพี่ว่าหนูคงเข้าใจผิดอะไรบางอย่างนะแต่อย่างว่านะคะพอถึงเวลาหนูจะรู้เอง5555555555 ชอบความสัมพันธ์ของกลุ่มนี้มากๆเลยค่ะมันมากกว่าเพื่อนมันคือครอบครัวเปิดใจคุยกันคอยอยู่ข้างๆกันชอบมากๆเลยค่ะยิ่งอ่านยิ่งเจอความร้ายของนังธีร์มากขึ้นแอบสงสารน้องโซ่หนูต้องเข้มแข็งนะคะ :katai2-1:
-
ดูเหมือนจะมีเด็กเข้าใจผิดนะ :fox2: :z1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย พี่ธีร์คนกาก คือริจะสู้กับบอสหรอรู้จักบอสน้อยไป555555555555
ขอยาดขำและสงสารเชร์ล่วงหน้าเลยนะ คือเป็นไปไม่ได้่อ่ะที่ผีจะไม่เห็นผี
คือพี่ธีร์ก็น่าจะดูออกป่ะว่าใครจะรุกใครจะรับ เชร์โดนแกล้งแน่ๆ
เหมือนพี่ธีร์มันหลอกน้องให้ไปโดนบอสกินอ่ะ 555555555555555555555555 :laugh: :laugh:
-
อิพี่ธี๊ร์ พี่มึงเล่นน้องแล้ววววววว
หลังจากนี้ถ้าน้องเดินแปลกๆ ตอนมาซ้อมแข่ง
ก็ไม่ต้องถามละว่าสาเหตุมาจากอะไร 55555
เอ็นดูน้องแหลม อยากตะโกนบอกดังๆ
ว่าระวังตัวนะลูก บอสมันว้ายรว้ายยยย!!
-
ว่าจะเม้นหลายครั้งละว่สเกลียดคำว่า 'น้า'
ของแก๊งนี้มากอะ มีความกวนตีนแบบ 10+ :laugh:
แหลมว้อย อยู่ดีไม่ว่าดี มาโดนอิพี่ชั่วเสี้ยม นี่ไม่ใช่อิพี่ธีร์มันคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าละหรอ ว่าแหลมต้องเสร็จบอสเนี่ยย คลเลว! :hao7:
หยักได้บอส ทำไมอ้อนเก่ง เชื่อฟังนังเชร์ดีมากจนเราใจสั่น แงง
-
อีพี่ธีร์คนกากหลอกน้องไปโดนชัดๆ
-
พี่ธีร์มันหวังดีหรือวางยาแหลม?
มีแพลมมาด้วยว่าจับน้องโซ่กินแล้ว หึ!
-
แหลมโดนอิ่มันเล่นแล้ว :laugh: :laugh:
-
แหลมปรึกษาผิดคนแล้วววว :laugh: :laugh: บอสรู้มีงานเข้าแน่ บอสจัดให้แหลมรู้ดิใครขึ้นใคร
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 12
ซิมบ้า
ในที่สุดการฝึกงานวันสุดท้ายก็มาถึง ใจหายไม่น้อยที่จะไม่ได้แหกตาตื่นแต่เช้ามาบริษัท แม้จะเป็นสองเดือนสั้น ๆ แต่แหลมก็ยังมีความอารมณ์ค้างอยู่มากเพราะอยากเป็นส่วนหนึ่งในการทำเกมใหม่ แต่เพราะเป็นเด็กฝึกงานจึงทำอะไรมากไม่ได้ เพราะเท่าที่ทำไปก็ถือว่าเกินเหตุเกินเบอร์แล้ว เขาถูกมองว่าเป็นเด็กเส้นเพราะบอสเอ็นดู เอะอะเรียกหา บางคนก็นินทาว่าเป็นคู่ขาคนใหม่ของบอสซึ่งจะอ้าปากแก้ตัวก็ไม่ได้เพราะหลวมตัวไปแล้วครึ่งหนึ่ง พอเป็นอย่างนั้นแล้วจะถูกเหม็นขี้หน้าบ้างก็ไม่แปลก
บางคนนินทาว่าเป็นเพราะไอ้แหลมอยู่ในทีมนักกีฬาอีสปอร์ตชื่อดัง บอสถึงได้ให้โอกาสมากกว่า ไหนจะสนิทกับพี่แจ็คที่อยู่ทีมเดียวกัน สารพัดสิ่งที่ทำให้ถูกมองว่าเป็นเด็กเส้นเกินเด็กฝึกงานคนอื่น ๆ อยากโทษว่าเป็นความผิดบอสทั้งหมด แต่ไอ้แหลมก็สนุกกับการเสนอหน้านำเสนอไอเดียเกมจริง ๆ
หลายคนอาจจะไม่ชอบขี้หน้าเขาเพราะเรื่องนี้ แต่ก็ยังมีรุ่นพี่ใจดีอีกหลายคนที่เซิ้งให้มาสมัครงานที่นี่ทันทีที่เรียนจบ ตอนได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแห้งอยู่เบา ๆ เพราะอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเกิดบอสไม่ได้ชอบเขาแล้วจะไปเอาข้ออ้างจากไหนมาสมัครงาน
ไม่รู้ดิ อนาคตมันไม่แน่นอนนี่หว่า
คืนนี้พวกพี่ที่บริษัทเคลียร์กับที่บ้านแล้วว่าจะไปเลี้ยงส่งเด็กฝึกงาน ก็คือพร้อมใจกันหาเรื่องโกหกเมียว่ามีปาร์ตี้หมูทะธรรมดา ๆ แต่ความจริงคือกินเหล้า ร้องเกะ เมาดริ๊ฟท์หัวทิ่มหัวสักกันสุดเหวี่ยง ปลดปล่อยความบ้าออกมาหลังจากฝังตัวอยู่กับงานเครียด ๆ ทั้งวัน
แหลมเป็นคนหนึ่งที่เมาเละเทะเยี่ยงหมาข้างถนน เขาจะไม่จัดเต็มขนาดนั้นเลยถ้าพี่แจ็คไม่ไปด้วย ก็รู้ไงว่าพี่มันพึ่งพาได้ และคืนสุดท้ายของการเป็นเด็กฝึกงานใน PHENOMENALก็จบลงกับขวดเหล้าอย่างสวยงาม พร้อมสั่งเสียไว้ว่าถ้าเรียนจบแล้วเกมยังไม่วางขาย ไอ้แหลมคนนี้จะตามไปขยี้ถึงบริษัทพร้อมยื่นใบสมัครเป็นไดเร็กเตอร์ให้ดู!!!
รู้ทั้งรู้ว่ากินทั้งเหล้าทั้งเบียร์จะทำให้เมาไว แต่คนมันเปรี้ยวปากก็ซ่าจัดเต็มยกซดสลับกันชนิดว่าเหล้าหมดก็เติมเบียร์ วนลูปอยู่อย่างนั้นแบบตายไม่เอาเรื่อง และสายแข็งก็พบจุดจบที่ชักโครก โก่งคออ้วกเหมือนจะเอาลำไส้ใหญ่ออกมาให้ได้จนซึมเศร้าแมนต้องเข้ามาเอาตีนลูบหลัง
จำได้ลาง ๆ ว่าโดนพี่มันด่าแล้วก็เบิ้ลกะโหลกไปหลายชุด ข้อหาเมาแล้วพูดจาเรื้อนแดกกับถังขยะจนทำให้พี่แจ็คอับอายขายขี้หน้า อีกทั้งยังขู่อีกว่าจะทิ้งเขาไว้ที่นั่น แต่สุดท้ายก็ลากสารร่างน้องรักคนนี้ขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คู่ใจอยู่ดี
ภาพตัดอีกทีตอนรู้ตัวว่าแดดส่องตา กายหยาบที่สิ้นสภาพนอนเหม่อมองประตูระเบียงแล้วหวังว่าม่านจะรูดปิดเองได้หลังจากรับรู้ถึงพลังจิตที่ซ่อนอยู่ภายใน แต่ก็เป็นเพียงความคิดของคนเมาขี้ตา เพราะชีวิตจริงไอ้แหลมเป็นแค่เด็กกะโหลกกะลาหาใดใช่แฮรี่ พอตเตอร์ไม่
15:32 น.
นอนเหมือนซ้อมตาย แหลมเอาหน้ามุดหมอนดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ คิดไม่ผิดเลยที่เปลี่ยนผ้าปูตั้งแต่เมื่อวาน ถามก่อนว่าจะมีอะไรดีไปกว่าบ่ายวันเสาร์กับเตียงอุ่น ๆ อีก มันดีจนนึกถึงใครบางคนที่ไม่ได้คุยกันตั้งแต่เมื่อคืน อยู่ ๆ ก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาว่าบอสนอนกี่โมง หลับสบายไหม ตาค้างจนถึงตีสองตีสามหรือเปล่า ไม่มีเขาคอยกล่อมนอนจะงอแงปะน้า
แต่ยังไม่ทันได้ทักไปหาก็พบว่าคนในความคิดส่งข้อความมาตั้งแต่สิบโมงแล้ว
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ ตื่นหรือยังครับขี้เมา? ]
เหมือนจะเสพติดการใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของบอส พูดก็พูดเหอะ เหมือนจะชินแต่ก็ยังรู้สึกแปลกใหม่อยู่ดีที่มีคนคอยถามไถ่ว่าวันนี้เป็นไงบ้าง คุยกันเช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน นึกถึงตอนส่งข้อความไปรายงานว่าจะไปกินเลี้ยงกับพี่ ๆ แล้วก็ชอบใจ เพราะบอสตอบมาอย่างน่ารักว่า ‘โอเคครับ ถ้ากลับไม่ไหวก็โทรมานะ เดี๋ยวผมแอบไปรับ’เนี่ย ดูดิ มีความจะแอบมาเพราะกลัวไอ้แหลมอายคนอื่น
ว่าที่เมียที่ดีต้องรู้หน้าที่ แหลมมองหน้าจอโทรศัพท์พร้อมอาการหนักอึ้งตรงศีรษะ จากที่เคยแข็งแรงมาตลอดชีวิต อยู่ ๆ ก็นึกอยากสำออยขึ้นมา เพียงเพราะอยากออดอ้อนเหมือนที่เคยทำกับสาว ๆ ที่เคยคุย
คุณส่งข้อความถึง...
‘เจ้าหนี้’
[ ปวดหัวเหมือนจะตายละ มาดูแลหน่อยดิ -.-]
พอถูกพี่ธีร์เซิ้งเข้าหน่อย เสือในตัวไอ้แหลมก็ออกมาผงาดเพ่นพ่านกลางเมืองเอก ไหนวะไอ้คนคนที่กลัวการถูกจีบจากผู้ชายด้วยกัน สตรองแล้วเว้ย พี่ธีร์เคยผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาได้แล้ว ไอ้แหลมก็ต้องทำได้เหมือนกัน แล้วก็จะทำให้ดีกว่าด้วย
หลังจากนี้บอสจะได้รู้ว่าเวลาโดนจีบกลับเป็นอย่างไร จะต้องมีคนเขินตาย จะต้องมีผู้ชายตัวใหญ่ศิโรราบแนบอกฟีบ ๆ ตรงนี้!!!
รอไม่ถึงห้านาทีคนที่บอกว่ามีงานจนถึงเย็นก็ปลีกตัวมาตอบข้อความจนได้ แหลมมองหน้าจอพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดีเหมือนเมื่อครู่นี้ไม่เคยมีใครปวดกะโหลกมาก่อน
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ ผมโทรสั่งอาหารให้แล้ว อีกครึ่งชั่วโมงลงมารอรับข้างล่างนะครับ ]
เออ มันต้องรู้งานอย่างนี้ ถึงจะไม่ได้บอกว่า ‘เดี๋ยวผมไปทำให้กินนะครับ เชร์รอก่อนน้า’ก็เหอะ แค่นี้ก็ถือว่าเกินเบอร์ที่บอสเป็นแล้ว จะว่าไปก็เริ่มเสพติดการโดนสปอยล์ เอะอะใช้เงินแก้ปัญหา คนแบบนี้แหละที่สังคมต้องการ ไอ้แหลมจะไม่มีการปฏิเสธเหมือนในละครเรื่องไหนทั้งนั้น
บ่ายวันเสาร์ฟ้าครึ้มคล้ายฝนจะตก แหลมคลานไปเอาผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดสารร่างแสนโสมมที่ยังไม่โดนน้ำตั้งแต่เมื่อวาน แล้วก็อาบเสร็จภายในห้านาทีด้วย ถ้าเข้าค่ายก็คือไม่โดนสั่งวิดพื้น
แต่ระหว่างอารมณ์ดีรอแดกข้าวฟรีก็ต้องหัวเสียเพราะไอ้ธูปอีกแล้ว
ธูป:มีให้ผมยืมสักแปดพันไหม?
ธูป:เดี๋ยวหามาคืนภายในวันพุธ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:มึงจะเอาไปทำไรวะ?
ธูป:ธุระ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:: ธุระไร?
ธูป:ไม่ต้องถามเยอะได้ไหม ผมจำเป็นต้องใช้ รู้แค่นี้ก็พอแล้ว
บุตรแห่งวันเพ็ญ:เงินตั้งแปดพัน มึงต้องบอกกูก่อนดิว่าจะเอาไปทำอะไร?
ธูป:สรุปจะให้ยืมไหม ถ้าไม่ให้ก็อย่าถามเยอะได้ปะ?
บุตรแห่งวันเพ็ญ:เงินกู กูมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่ามึงเอาไปทำอะไร
บุตรแห่งวันเพ็ญ:แล้วที่บอกว่าจะเอามาคืนวันพุธเนี่ย มึงจะไปหามาจากไหน รายได้ก็ไม่มี เอาดี ๆ นะธูป กูไม่ขำนะ
ธูป:ไม่ให้ใช่ไหม
ธูป:เออช่างเหอะ ไม่ต้องละ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:แค่บอกว่าจะเอาไปทำอะไร มันยากมากเหรอวะ?
ธูป:ผมเอารถเพื่อนไปชนฟุตปาธมา มันจะเอาเงินวันนี้
บุตรแห่งวันเพ็ญ:เดี๋ยว แล้วมึงเป็นไรปะเนี่ย?
ธูป:ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่ให้เงินเพื่อนวันนี้ก็คงโดนโกรธอะ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:มึงก็น้อออออ ขับรถไม่แข็งแล้วยังยืมรถคนอื่นขับในกรุงเทพอีก อันตรายก็อันตราย
ธูป:จะด่าอีกนานไหม ถ้าด่าแล้วไม่ให้ก็พอ จะไปยืมคนอื่น
บุตรแห่งวันเพ็ญ:เออ กูจะโอนให้เดี๋ยวนี้แหละ ประชดเก่งจังนะห่า
ธูป:แล้วจะรีบหามาคืน
บุตรแห่งวันเพ็ญ:ถ้ามึงจะไปหายืมคนอื่นมาอีกทีก็ไม่ต้อง พอเลยมึง กูรอได้
ธูป:ขอบใจ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:พูดกับผู้ใหญ่ต้องขอบคุณ
ธูป:ขอบใจ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:สัส
แหลมขมวดคิ้วมองเจ้าของข้อความแสนกวนตีนแล้วก็เงยหน้าถอนหายใจ สาบานเลยว่าถ้ามันอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้จะตบให้ขี้หูเต้นระบำ จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นทั้งที เคยมีไหมจะพูดเพราะ ๆ
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ลงมาหรือยังครับ ผมว่าตอนนี้เมสเซนเจอร์น่าจะไปถึงแล้ว ]
นับวันยิ่งชัดว่าบอสคือความสบายใจหลักในชีวิตช่วงนี้ อารมณ์ที่เคยปะทุเพราะความเป็นไอ้ธูปถูกดับด้วยความใส่ใจที่ส่งมาขยี้ซ้ำอีกครั้งให้รู้ถึงความเป็นห่วงเป็นใย
ไม่แน่ใจว่าเพราะโมโหหิวด้วยไหมถึงได้โมโหไอ้ธูปกว่าทุกที ถ้าได้กินของอร่อยตอนนี้ก็น่าจะลืมเรื่องส้นตีนของมันไปได้บ้าง ระหว่างด่ามันในใจก็กดเข้าแอปโอนเงินให้ กดเลขเก้าตามด้วยเลขศูนย์สามตัวเพราะกลัวมันไม่มีเงินกินข้าวจึงแถมไปให้พันนึง
พอเดินลงไปข้างล่างก็พบว่าคนที่มาส่งข้าวไม่ใช่เมสเซนเจอร์ แต่กลับเป็นชายใส่สูทราคาแพงที่มาพร้อมถุงพะรุงพะรังในมือ เอาจริงไม่ค่อยเซอร์ไพรส์ เหมือนลึก ๆ ในใจก็คิดอยู่ว่าบอสจะมาหาและเยียวยาวันแย่ ๆ ให้ดีขึ้นด้วยการทะเลาะเรื่องไร้สาระ
“ไหนเมสเซนเจอร์”
“วันนี้ผมรับจ็อบพิเศษครับ”
“เหรอ ได้เงินเยอะปะ?”ยืนกอดอกพิงกับกำแพงพลางมองสีหน้าเขิน ๆ ของบอส ดูดิ เสื้อผ้าหน้าผมเหมือนคนเพิ่งออกจากโรงแรมแล้วตรงมาที่นี่เลย คิดดูเอาว่าไอ้แหลมสำคัญกับบอสแค่ไหน
“อืม... ไม่รู้สิ เห็นทีว่าคุณต้องเป็นคนตอบคำถามนี้แล้วล่ะ”ไหน ใครหัวร้อนเรื่องไอ้ธูป ตอนนี้มีแค่เด็กกะโหลกที่เอาแต่ยิ้มเพราะสิ่งที่บอสกำลังแสดงออกเท่านั้น
“โดนละอองฝนจนเปียกแล้วเนี่ย ทำไมไม่กางร่มมาหื้อ?”คนถูกเป็นห่วงกำลังหัวใจพองโต กันต์มองเด็กแสบที่กลายร่างเป็นคนน่ารักเพียงเพราะเอื้อมมือขึ้นมาปัดน้ำฝนออกจากผมเขาจนต้องก้มลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเขย่งจนเมื่อยเกินไป
“มันเริ่มตกปรอย ๆ ตอนผมเดินออกมาจากรถแล้วน่ะครับ”
“จะมาทั้งทียังเรียกฝนมาอีก”
“คุณไม่ชอบเหรอ งั้นผมไล่มันไปที่อื่นดีไหม?”แหลมไม่อยากต่อปากต่อคำแล้วเพราะเขาไม่อยากสำลักความน่ารักออกมาตรงนี้ นี่หน้าหอนะเว้ย บอสไม่ควรทำให้เขาออกอาการมันเขี้ยวจนเกินเหตุ ต้องขึ้นห้องก่อน
“ไม่ต้องไล่ มานี่เลยเราอะ”โชว์เข้มด้วยการเข้าไปเอาของหนักทุกสิ่งอย่างมาถือไว้เองคนเดียว บอสหน้าเหวอเล็กน้อยถึงปานกลาง คงอึ้งพอควรที่เด็กเตี้ยอย่างเขามีความเป็นผู้นำได้ขนาดนี้
“ผมช่วยถือดีกว่าครับ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวมือเจ็บ ของแค่นี้ถือมือเดียวก็ยังได้ บอสแค่เดินตามมาก็พอ”ขยิบตาแล้วเดินนำ และที่บอสไม่รั้นจะถือช่วยคงเป็นเพราะเริ่มมองเห็นความผัวในตัวไอ้แหลมแล้ว รู้สึกได้เลย
“ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่าครับ?”
“ถ้าบอกว่ายังปวดอยู่ บอสจะช่วยทำให้หายได้ปะ?”น่าจะช็อกเอาเรื่องที่โดนเอาคืนบ้าง เป็นไงล่ะ เขาใจฟีลตอนสตันท์เพราะโดนจีบแล้วสินะ ไม่มีไอ้แหลมคนเก่าที่เคยบ่ายเบี่ยงทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ถูกหยอดแล้วนะเว้ย ตั้งแต่รู้ใจตัวเองก็พร้อมบวกเต็มMAXอะ มันถึงเวลาโชว์ให้เห็นแล้วว่าไอ้แหลมน่ะมีของ
พอถึงห้องบอสก็กวาดสายตามองความโสมมโดยรอบ อันนี้ตั้งใจไม่ทำความสะอาดเพราะอยากให้เห็นว่าห้องชายโสดมันก็ต้องรกแบบนี้ มันมีความดิบ มีความเป็นศิลปะอยู่ในนั้น แล้วก็เข้มแบบที่ว่าถ้าคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบตอนนี้ก็แบดลืมตาย
“ก้นบุหรี่เต็มระเบียงกับแคคคัสที่ตายแล้ว”
แหลมวางถุงลงพลางมองสีหน้าอีกคนที่ไม่เหมือนเดิมแล้ว วูบหนึ่งเขารู้สึกเหมือนเห็นบอสร่างเดิมกลับคืนมา ก็คือคนที่พร้อมจะขมวดคิ้วทำหน้าหงุดหงิดใส่ทุกอย่างที่เห็นแล้วไม่สบายตา และใช่ ห้องของเขาสามารถทำให้บอสรู้สึกอย่างนั้นได้เพียงแค่ก้าวเข้ามา
“ห้องคนโสดก็งี้ ไม่มีหวานใจมาคอยทำความสะอาดให้”ยัดไปอีกหนึ่งดอก บอสต้องเขินแล้วปะจังหวะนี้ เมื่อกี้ถือว่าเมตตามากแล้วนะที่ไม่พูดว่า ‘ขาดเมียคอยทำความสะอาดให้’
“เชร์ครับ”
“ว่า?”
“มานี่”เดี๋ยว ทำไมอยู่ ๆ ถึงรู้สึกเหมือนกำลังโดนดุทางสายตาและนิ้วชี้ที่กระดิกเป็นคำสั่ง แหลมยังไม่ได้ทำตาม เพราะเขากำลังพยายามอ่านสีหน้าเรียบเฉยที่มาพร้อมแววตาไม่พอใจนั่น“เดี๋ยวนี้ครับ”
“อะไร สั่งเหรอ?”
เคยดูหนังเรื่อง Split ปะ ที่ตัวละครเอกเป็นคนหลายบุคลิก แล้วแต่ว่าแบบไหนจะแย่งแสงออกมาควบคุมร่างกายได้ และใช่ บอสคนเก่าแม่งแย่งแสงบอสคนขี้อ้อนออกมาแล้วพี่น้องเอ๊ยยยยย
“ผมไม่อยากบังคับคุณ เพราะรู้ว่าคุณไม่ชอบ แต่ผมเคยบอกไปแล้วนี่ครับว่าไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ ตอนอยู่ข้างนอกผมก็พอทำใจได้ แต่ทันทีที่เข้ามาในห้องนี้ผมก็รู้สึกเหมือนจะสำลักควันตาย ไหนจะข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นอีก”
“ห้องคนโสด--”
“เดินมานี่เดี๋ยวนี้เลยครับ”
“อะไร ขึ้นเสียงเหรอ?!” เกรียนสู้ดิครับรอไร เดี๋ยวบอสก็แพ้เหมือนทุกทีนั่นแหละขอแค่มึนไปก่อน
“คุณดูนิ้วผมนะ นี่คือหนึ่ง นี่คือสอง และนี่คือสาม และผมจะไม่มีนิ้วที่สี่ให้คุณ”ไม่พูดอย่างเดียว บอสชูนิ้วโป้ง ชี้ กลางขึ้นมาเป็นท่าประกอบเพื่อบอกให้ไอ้แหลมรู้ว่าชะตาชีวิตอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าขึ้นอยู่กับนิ้วยาว ๆ นั่น
“โหดจังน้า เดี๋ยวเปิดประตูระบายอากาศให้ก็ได้ปะ ไม่งอแงดิ”
นอกจากจะโดนร่างขี้โมโหแย่งแสงแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้ร่างขี้น้อยใจจะเบียดออกมาเฉิดฉายอีกด้วย แหลมชำเลืองมองคนที่ยืนทำหน้าเซ็งอยู่ข้างหลัง ก่อนบอสจะถอนหายใจแล้วเดินไปเอาถุงหิ้วเปล่า ๆ มาใส่ก้นบุหรี่ทีละชิ้นให้ดู
“คุณคงชอบสูบบุหรี่มากกว่าจะสนใจว่าผมทนกลิ่นมันได้ไหม”
“ไม่ใช่อย่างนั้น โหย งอนใหญ่แล้วเว้ย”ถ้าบอสเป็นผู้หญิง สาบานว่าจะเข้าไปกอดจากข้างหลังแล้วจูบซอกคอง้อสักดอก แต่นี่ดูท่าว่าจะยาก เพราะนอกจากจะจูบไม่ถึงซอกคอแล้วท่าทางจะขาลอยจากพื้นตอนบอสก้มด้วย “ที่บอสบอกตอนนั้นก็นึกว่าไม่ให้สูบต่อหน้าเฉย ๆ เดี๋ยวต่อไปนี้จะเพลา ๆ ลงแล้วก็จะทำความสะอาดห้องรก ๆ นี่ด้วย พอใจยัง?”
“แล้วคุณก็ประชดผม?”มีความยืนกอดอกเลิกคิ้วมองหาเรื่อง เอ้า จังหวะนี้ถ้าทนผัวชอบดูดหรี่ไม่ได้ก็ต้องสำลักควันตายหรือไม่ก็หาว่าที่ผัวใหม่แล้วปะ
“โอ๊ยย... ปวดหัว”สำออยสยบดราม่า แกล้งเซไปซบกับผนังพร้อมจับขมับตัวเองแสร้งแสดงละคร
“จริง ๆ เลย...”ยังไม่ทันเป็นเมียก็จู้จี้ขี้บ่นแล้ว แหลมมองคนตัวโตที่ถอดสูทออกพร้อมถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นจนถึงข้อศอก ก่อนจะตรงเข้าไปเก็บนู่นนี่นั่นยัดใส่ถุงขยะแบบมันมือสุด
“เช้ด ขอถ่ายคลิปไว้ได้ปะ จะเอาไว้ขิงใครก็ตามที่บอกผมว่ารู้จักบอสดีที่สุด – เฮ้ย ๆ ไรอะ?”ยังไม่ทันกดถ่ายสักรูปบอสก็ย่างสามขุมเข้ามาแย่งโทรศัพท์ไปเสียอย่างนั้น แถมยังยัดใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองอีก ขอให้คนโทรมาไข่พี่แกจะได้สั่นแรง ๆ สาธุ
“ซนจริง ๆ”
“รับไม่ได้ก็ร้องไห้วิ่งฝ่าฝนกลับสาทร”
“คุณไม่ได้อยากให้ผมกลับหรอก”
“มั่นใจไรขนาดนั้น”พอเล่นด้วยแล้วทำเคลิ้มเหรอบอสห๊าาาาา
“เพราะคุณคิดถึงผม”
“ก็ไม่เท่าที่บอสคิดถึงผมอยู่ดี-- เดี๋ยว ๆ อันนั้นผมยังกินไม่หมดปะ?!”
“ถ้าอยากกินผมจะซื้อใหม่ให้อีกร้อยห่อก็ได้ แต่ขนมเก่าในห้องรก ๆ แบบนี้คุณควรจับมันเข้าปากเหรอครับ?”
บอสร่างแม่บ้านหันมาค้อน ถ้าใส่ผ้ากันเปื้อนนี่น่ารักเลยนะ วันหลังแอบไปซื้อสีจมปูมาให้ใส่ดีกว่า
“ถ้าคนอื่นรู้คงว้าวที่CEO แสนรวยกำลังทำความสะอาดห้องให้อดีตเด็กฝึกงานกิ๊กก๊อกอย่างผม” แหลมพูดลอย ๆ แต่บอสก็ยังคงเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่ขยะ ตัดภาพมาอีกทีเชิ้ตขาวก็โชกเหงื่อแล้ว โทษเด้อลืมเปิดแอร์
“เชร์ ผมชอบที่คุณเป็นคุณนะ แต่ผมรับไม่ได้เรื่องความสกปรก”
“พี่แจ็คก็พูดแบบนี้แหละ แล้วผมก็บอกว่าเรื่องมึ๊ง”
“แต่ผมไม่ใช่แจ็ค”
“อันนี้รู้”
“คราวหน้าถ้าผมมาอีก หวังว่าคุณจะดูแลความสะอาดให้ดีกว่านี้นะครับ”
“ไม่อะ ถ้าอยากให้ห้องนี้สะอาดก็ต้องมาเก็บกวาดเอง”กันต์ไม่คิดว่าเด็กคนนี้กำลังท้าทาย เพราะสายตาที่มองมามันซับซ้อนกว่านั้น
คนรักสะอาดเริ่มอยากปล่อยให้ห้องนี้สกปรกขึ้นมาเสียแล้ว เมื่อเด็กแสบคิดจะเปิดประตูทิ้งไว้พร้อมบอกทางอ้อมว่าเขาจะมาที่นี่อีกเมื่อไหร่ก็ได้
“โอเค หลังจากนี้จะพยายามสูบบุหรี่ให้น้อยลง ถ้าบอสจะมาหาเดี๋ยวผมจะทำความสะอาด แล้วก็จะฉีดสเปรย์ดับกลิ่นด้วย หายงอนยัง?”นี่ง้อแล้วนะเว้ย ปกติปากหนักกว่าตีนอีก ให้สิทธิพิเศษขนาดนี้แล้วถ้าบอสยังเอาแต่ใจไม่เลิก เห็นทีว่าคงต้องดัดนิสัยเหมือนตอนนั้น
“ผมเป็นห่วงสุขภาพคุณ เข้าใจผมหน่อยสิครับ”
อ้าว พอตึงใส่แล้วไม่ชนะก็อ้อนให้รู้สึกผิดงี้ก็ได้เหรอ แถมได้ผลด้วย ใจบางเบาเป็นผ้าอนามัยเลยเนี่ย
“เออรู้ ก็บอกแล้วไงว่าจะเพลา ๆ ลง”
บอสร่างเมียน่าจะแย่งแสงคืนมาได้แล้ว ถึงมองตาหวานแล้วยิ้มให้อย่างนั้น ทั้งคู่ยังคงช่วยกันเก็บกวาดห้อง แล้วเขาก็แอบมองบอสทีเผลออยู่หลายทีด้วย คนที่ภายนอกดูสบายมาตลอดชีวิต พอทำอะไรเองก็ดูมีเสน่ห์เอาเรื่องอยู่ว่ะ
“รู้ปะ ก่อนลงไปหาบอสผมกำลังอารมณ์ขึ้นสุด ๆ เลยนะ”คนโสโครกยืนอ้าถุงไว้ให้บอสใส่ขยะเข้ามา
“แมลงสาปไต่ขาเหรอครับ หรือว่าเหยียบกางเกงในที่ยังไม่ได้ซักจนสะดุดล้ม?”
“ก็แย่ละ นี่ก็แซะจั๊ง”แหลมเอาหัวโหม่งแขนคนตัวโตกว่าอย่างมันเขี้ยว “ผมหมายถึงไอ้ธูป น้องชายของเทียนอะ”
“ครับ”
“มันไลน์มาขอยืมเงินผม บอกจะคืนวันพุธ พอผมถามมันก็ไม่ยอมบอกว่าจะเอาไปทำอะไร พูดอ้อมโลกอยู่นั่น เอาจริงผมก็เหมือนเป็นผู้ปกครองมันปะ มันควรจะทำตัวดี ๆ กับผมบ้างดิ”
“ฮึ...”
“ขำไร”
“พอเห็นคุณบ่นติดตัดพ้อแล้วก็เอ็นดูน่ะครับ”
“ไม่มีตัดพ้ออะ โมโหเน้น ๆ”
“คุณน่ารักดีตอนบอกว่าตัวเองเป็นผู้ปกครองใครสักคน”
“เพราะภายนอกผมเป็นเด็กเกรียนที่ดูท่าว่าจะเอาตัวไม่รอดอะดิ รู้ แล้วก็ชินแล้ว ใคร ๆ ก็พูดงี้”
มือที่กำลังเช็ดฝุ่นบนทีวีลดความเร็วลงจนหยุดนิ่ง กันต์หันไปด้านหลัง มองเด็กแสบที่กำลังแยกผ้าสีกับผ้าขาวออกจากตะกร้า ใช่ จนถึงตอนนี้เชร์ก็ยังเหมือนเด็กที่ดูไม่ออกว่าจะดูแลใครอย่างจริงจังได้ แต่นั่นก็แค่ภาพลักษณ์ภายนอก เพราะที่สุดแล้วเด็กคนนี้ก็แสดงออกให้เขารู้ว่าทำได้มากกว่าที่เห็น
“ผมมีข้อเสียข้อนึงที่คิดว่ามันเป็นข้อดีถ้าอยู่กับคุณ”
“...”เด็กลูกครึ่งเงยหน้ามองคนตัวโตกว่า บอสกำลังเช็ดทีวี และเขาไม่รู้ว่าเจ้าของแผ่นหลังกว้างนั้นกำลังคิดอะไรอยู่
“มันคือความไม่แคร์ ไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง มันแย่ถ้าอยู่กับผม แต่มันคงดีนะครับถ้าคุณจะไม่แคร์ว่าใครจะมองคุณแบบไหน”ผู้ชายคนนั้นหันมาสบตากัน
เป็นอีกครั้งที่แหลมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดอกไม้ และบอสคือน้ำเย็น ๆ ท่ามกลางแสงแดดตอนเช้า
“คุณอาจจะเป็นเด็กไม่รู้จักโตในสายตาคนอื่น แต่คุณรู้ตัวเองดีที่สุดอยู่แล้วว่าคุณเป็นอะไรสำหรับธูปกับเทียน อย่างน้อยตอนนี้เขาก็นึกถึงคุณเวลาลำบาก และคุณก็ช่วยเขาสำเร็จเสียด้วย”
“เมื่อกี้ใจเต้นเลยนะรู้ปะ อย่าพูดแบบนี้บ่อย ๆ แล้วกัน”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่ถนัดเรื่องพูดดี ๆ อยู่แล้วคุณก็รู้”บอสยิ้มขำ คงตั้งใจจะทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น ซึ่งเขายอมรับในความพยายามฮีลคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้เก่งด้านนี้
“ไหนเมื่อกี้บอกผมซะดิบดี แล้วก็ว่าตัวเองเนี่ยนะ”
“อ่า ตายตอนจบซะแล้วสิ”
“เวลาแนะนำคนอื่นล่ะเก่งจั๊ง แต่พอเป็นเรื่องตัวเองก็แทบไม่รอด เรามันก็กากกันทั้งคู่”
“ผมเห็นด้วย”
แหลมถอนหายใจ มันเป็นความเหนื่อยใจที่โล่งอย่างบอกไม่ถูก ที่อย่างน้อยก็มีบอสอยู่ตรงนั้น รับฟังสิ่งที่เขาเป็น และยอมรับได้
“เหงื่อออกแล้วสิครับ คุณพอจะมีเสื้อยืดกับกางเกงสักตัวไหม?”แหลมมองอีกคนจากด้านหลังที่กำลังแกะกระดุมออกทีละเม็ด ก่อนจะโชว์ให้อิจฉาเล่นว่าแผ่นหลังของคนเข้าฟิตเนสมันแน่นมากแค่ไหน “ผมอยากอาบน้ำ”
ประโยคที่มาพร้อมแววตาเป็นประกายนั่นขำ ๆ เสียเมื่อไหร่ แหลมยืนนิ่งขณะให้สมองประมวลผลว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไร ก่อนเสียงฝนจะสาดลงมาอย่างเป็นใจให้เด็กกะโหลกคนนี้เดินไปรื้อตู้เสื้อผ้าหาชุดเผด็จศึกให้บอส
“อาบเร็ว ๆ นะ ผมหิวแล้ว”
*
(ต่อด้านล่างนะคะ)
-
เสียงน้ำจากฝักบัวดังแข่งกับเสียงฝนด้านนอกที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ เหมือนทุกอย่างเป็นใจไปหมดเลยว่ะ ก่อนบอสเข้าห้องน้ำก็ถามว่ามีร่มไหม คงกะให้กางไปส่งที่รถไรงี้ แต่ปากก็ดันโพล่งออกไปว่าไม่ทั้งที่ในตู้เสื้อผ้าน่าจะมีอยู่ราว ๆ สี่คัน ก็คือมาครบร่มทุกธนาคารจะเอาสีอะไรแค่ให้บอก
แล้วคนเปลือยท่อนบนก็ลดระดับสายตาลงครุ่นคิดกับตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามาบอกว่า...
‘ผมไม่ชอบให้รองเท้าเปียกฝน’
‘งั้นก็ต้องรอให้ฝนหยุดแล้วปะถึงจะกลับได้?’
‘ต่อให้ฝนหยุด น้ำก็ขังตามทางเดินอยู่ดีนะครับ’
‘แล้วจะเอาไง ค้างกับผมเลยไหมแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับ’
‘คุณชวนผมเองนะ?’
เอาวะ... ปั่นจักรยานปล่อยมือยังมีครั้งแรก การตั้มผู้ชายก็เช่นกัน อย่าไปซีเรียสเรื่องส่วนสูงเพราะเกย์ที่หุ่นบึ้ก ๆ ก็มีตั้งเยอะ คนเราต้องมองกันด้วยใจหาใดใช่รูปลักษณ์ภายนอก เน้นความรู้สึกเป็นหลัก พี่ธีร์บอกว่าจะกังวลแค่ตอนยังไม่ได้ทำ พอจัดเต็มเมื่อไหร่เดี๋ยวก็หยุดไม่ได้เอง
แหลมนั่งขมวดคิ้วพิงกับหัวเตียง กัดนิ้วเคร่งเครียดยิ่งกว่าแอลในเดธโน๊ต ในหัวจินตนาการเป็นฉาก ๆ แล้วว่าจะเริ่มต้นแบบไหน มือไม้ควรล้วงอย่างไร พอเห็นเป็นรูปเป็นร่างจึงเอื้อมไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงพร้อมควานหาสิ่งของที่เคยใช้กับผู้หญิงที่หิ้วมาค้างด้วยเมื่อนานมาแล้ว และครั้งนี้มันก็ยังมีเหลือเผื่อใช้กับบอสถึงสองซอง
ยัดถุงยางใส่ใต้หมอนแล้วหลับตาลง เงยหน้าพรูลมหายใจทางริมฝีปากพร้อมลูบเป้าปลอบน้องรักว่าอย่าแพนิกไป เดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะช่วยเอง
บอสก็อาบน้ำนานเกิ๊น สงสัยคงรู้ตัวว่าจะโดนนัวหนักถึงได้ขัดสีฉวีวรรณอย่างเต็มที่ คนฟุ้งซ่านกระสับกระส่ายจนแทบสูญเสียความเป็นตัวเอง แหลมยันสองมือลงกับเตียงพร้อมทำท่าเลื้อยสะโพกเข้าหาอากาศ จินตนาการขายาว ๆ ของบอสตอนพาดเอวตัวเองแล้วนึกถึงครูสอนคณิตฯ เพื่อคำนวณความเป๊ะขององศาการวางท่า
แต่คิดไปไม่ถึงไหนก็ต้องรีบพลิกตัวนอนหงายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก บอสตอนเอาผมลงแถมไม่ใส่แว่นเล่นทำเอาใจสั่น ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะในหัวมีแต่เรื่องลามกหรือไม่ อะไร ๆ ถึงได้ดูตื่นไปหมดอย่างนี้
“มานั่งนี่ดิ เดี๋ยวเช็ดผมให้”ไม่ว่าใครก็ชอบการถูกใส่ใจทั้งนั้นไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายด้วยกัน และแหลมชอบที่บอสยอมมานั่งโดยไม่พูดอะไร แต่การนั่งเช็ดให้คนที่สูงกว่ามันก็โคตรลำบาก เขาจึงลุกขึ้นยืน
“...”บอสเงยหน้ามองเหมือนหมาตัวใหญ่อยากได้รางวัลจากเจ้านาย และฝ่ามือทั้งสองข้างที่เอื้อมขึ้นมาจับเอวเขาก็เหมือนอุ้งเท้าที่เพิ่มเลเวลความออดอ้อน
“พรุ่งนี้ต้องรีบไปไหนไหม?”
“ไม่ครับ ผมอยู่ติดฝนได้จนถึงเที่ยงคืนพรุ่งนี้เลย” พูดจบก็ยิ้มมุมปากเหมือนจะเชิญชวนกัน ท่าทีสบาย ๆ ขัดกับสายตาที่จ้องมองมาทางนี้ทำเอาแหลมถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอดัง เอื๊อก!
“พูดเองนะ?”
“ครับ”
คงไม่ต้องเสียเวลาไปกับเรื่องสร้างสถานการณ์อะไรแล้ว ถ้าอยากจูบก็แค่ก้มลงไป แล้วเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมามันก็ง่ายแค่นี้ ใช่ แหลมกำลังจะทำตามที่คิด เขาปล่อยผ้าเช็ดผมร่วงตกลงตามแรงโน้มถ่วงโลก ก่อนจะประคองหน้าบอสเข้ามาสบตากันในระยะใกล้
“บอส จูบได้ไหม?”
ถึงเวลานี้ยังจะถาม!อยากจะตีปากตัวเองเหลือเกิน ห่าคั่วมึงเอ๊ยยย ยิ่งเจอบอสเวอร์ชั่นเลิกคิ้วช้อนตามองแบ๊วแล้วยิ่งใจเต้น แล้วคือยังไง ถ้าเกิดไม่ให้จูบขึ้นมาจะทำไงอะทีนี้ แต่จังหวะนั้นคงไม่มีเวลาคิดเยอะสิ่งแล้ว แทนที่จะรอให้บอสซึ่งกำลังจะเปิดปากตอบได้พูดอะไรออกมา เขาก็ก้มลงไปประทับริมฝีปากกับอีกฝ่ายทันที
แหลมแอบเห็นแววตาบอสเปลี่ยนไป ทีแรกดูตกใจ แต่นาทีต่อมาก็ดูเคลิบเคลิ้ม แบบนี้หมายความว่าเด็กกะโหลกอย่างเขาแม่งอัพเวลแล้วสินะ เห็นทีต้องจูบให้รู้สึก ว่ามาสเตอร์แห่งการใช้ปากบดขยี้คนนี้มันทำอะไรได้มากกว่าที่บอสคิด
เขาผละริมฝีปากออกผะแผ่ว ก่อนจะก้มลงไปมากกว่าเดิม จ้องตาอีกฝ่ายประมาณจะให้สัญญาณว่าคราวนี้เอาจริงแล้วนะ พร้อมเอียงหน้าให้องศานัวจูบอีกฝ่ายได้ล้ำลึกยิ่งขึ้น ซึ่งบอสก็จูบตอบอย่างร้อนแรงพอกัน
ก็ไม่ได้คาดหวังความไร้เดียงสาจากคนที่มีประสบการณ์อยู่แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าบอสจะจูบได้ดีขนาดนี้ไง เชื่อเหอะว่าแหลมถึงกับต้องผลักอีกฝ่ายให้นอนลงทั้งที่ขาของบอสยังแตะพื้น เขาโน้มลงไปใช้แขนทั้งสองข้างคร่อมตัวคนใต้ร่างไว้ ก่อนจะรุกไล่ลิ้นร้อนอย่างตะกรุมตะกราม
เหมือนจูบเท่าไหร่ก็ไม่พอ ยิ่งบอสเอื้อมมือมาคว้าท้ายทอยเขาไว้ ดึงเขาไปหาหยอกเอินด้วยลิ้น ไอ้แหลมก็ยิ่งอยากฟัดกลับ จุดนี้เลยคลานขึ้นไปคร่อมบอสทั้งตัวให้มันถนัดกว่านี้สักหน่อย แล้วใช้ปากดูดลิ้นจนเกิดเสียงกระตุ้นอารมณ์ที่ปะทุขึ้นเรื่อย ๆ
มันอาจเหมือนจูบแรกที่เกิดขึ้นวันนั้น หรืออาจจะไม่เหมือนเลย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าวูบหนึ่งแหลมนึกถึงความตื่นเต้นในคราวนั้นที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เพราะเขารู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่
คนที่เคยใส่สูท ปัจจุบันสวมเพียงเสื้อยืดกับกางเกงบาส และอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าก็คงเหลือเพียงชุดวันเกิดซึ่งเขาจะเป็นคนถอดมันเองกับมือ แหลมคิดเอาเองในใจ
เด็กหนุ่มถอนจูบออกแล้วลากปากไล่ไปตามแนวกรามได้รูป จังหวะนั้นมือหนึ่งก็สอดเข้าไปลูบไล้ผิวอุ่น ๆ ใต้สาบเสื้อซึ่งแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ แบบว่าเนียนมือ แต่ก็เด้ง ๆ เพลินดี ส่วนปากจมูกก็คลอเคลียอยู่แถว ๆ ลำคอ ความรู้สึกแปลกใหม่แต่ก็ไหลไปได้เรื่อย ๆ ดี
ด้านคนถูกสัมผัสก็แทบจะไม่ไหวแล้ว กันต์กวินทร์ค่อย ๆ ดันเชร์ให้ละริมฝีปากออกจากต้นคอตนเองเพราะเริ่มอึดอัดกับเป้ากางเกงที่เริ่มจะพองคับและบดเบียดเข้ากับท้องน้อยของเขาอย่างเอาแต่ใจ
ไม่รู้ว่าเชร์รู้ตัวหรือไม่ ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังมองเขาด้วยสายตาแบบไหน ดวงตาของอีกฝ่ายฉ่ำเยิ้มจนเขาอยากจะเข้าไปเติมเต็มใจจะขาด เสียแต่ว่าจะรีบร้อนมากไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเด็กคนนี้คงต้องวิ่งหนีเขาเป็นแน่
“บ— บอส ทำไรอะ?”
แหลมชะงักถาม เพราะเมื่อรู้ตัวอีกทีก็โดนอีกฝ่ายพลิกร่างขึ้นมาคร่อมแล้ว บอสอาศัยจังหวะที่แหลมกำลังสูดดมกลิ่นบีไนซ์สีชมพูจากซอกคอตวัดตัวขึ้นมาทาบทับแทน จนตอนนี้กลายเป็นว่าตัวเขาเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อยู่เบื้องล่างอย่างเสียไม่ได้
“ชู่ว์...”
แต่แทนที่บอสจะตอบอะไร ฝ่ายนั้นกลับส่งเสียงเป็นเชิงสั่งให้เขาเงียบโดยไม่รอให้แหลมได้พูดอะไรต่อ บอสกดจูบหนักลงมาตรงใบหู เล่นเอาจั๊กจี้เสียวจี๊ดลงไปถึงลำคอเลยพับผ่า
“บอส— เดี๋ยว”
นาทีนี้ได้แต่ร้องห้าม เมื่อมือของอีกฝ่ายเลิกเสื้อของเขาขึ้นจนมันมากองอยู่บนไหปลาร้า บอสแค่ยิ้มเล็ก ๆ แล้วปล่อยให้ไอ้แหลมงงเป็นไก่ตาแตกกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ก่อนสองมือร้อน ๆ นั่นจะเริ่มลากผ่านลำตัวด้านข้างของเขา แล้วรูดกางเกงบ็อกเซอร์ลงไปจนเหลือแต่บรีฟตัวสีขาว
ตอนนั้นเองที่ทำให้แหลมเริ่มเข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร เมื่อบอสถดตัวลงลงไปคุกเข่ากับพื้น ใบหน้าที่ดูจริงจังเป็นปกติเวลานี้กำลังจ่ออยู่ที่เป้าของเขา เห็นแล้วถึงจะอดเขินไม่ได้แต่ก็ต้องทำเป็นเก๊กหน้าเข้มเข้าไว้ เริ่มจะเข้าใจคนเป็นงานก็ตอนนี้ล่ะวะ ดูหนังเกย์ตามที่เชี่ยพี่ธีร์บอกมาก็เลยรู้ว่าก่อนจะมีอะไรกันได้ ก็ควรจัดการน้องน้อยให้หายอึดอัดก่อนสักหนสองหนสินะ ถึงจะอยู่แบบอึด ๆ
กะจะอ้าปากแซวบอสอีกเสียหน่อยให้ดูแบด ๆ แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับเป็นเสียงครางเสียนี่ อ้าปากค้างไปเลยไอ้ฉิบหาย ก็บอสเล่นเอาไอ้นั่นของเขาขึ้นมาฟ้อนเฟ้น บีบนวดให้เบา ๆ แถมพรูลมหายใจร้อน ๆ รดลงไปจนร่างกายเผลอกระตุกอีก และแทนที่จะหุบปากให้สนิทกว่าเดิมเพราะกลัวทำเสียบรรยากาศ แต่บอสก็ขยับใบหน้าหล่อ ๆ นั่นเข้ามากดจูบที่ลำท่อนของเขาอย่างไม่อาย แถมยังช้อนตาขึ้นมามองยั่วด้วย
แม่มึงเอ๊ยยยยยย เล่นแบบนี้ไซเลนเซอร์ก็เก็บเสียงไม่ได้แล้วปะ?
คราวนี้ไม่ต้องถามแล้วว่าบอสจะทำอะไร เมื่อฝนภายนอกมันเป็นใจให้บอสอยู่ได้ถึงเที่ยงคืนพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ แหลมโหย่งตัวขึ้นตามแรงจับของบอส เมื่ออีกฝ่ายแทรกมือทั้งสองข้างเข้ามาภายในบรีฟแล้วขยำก้นของเขา นวดคลึงพลางกดริมฝีปากวนกับด้านหน้าอย่างเป็นงาน แต่ทำอย่างนั้นอยู่ได้ไม่นาน บอสก็ใช้มือรั้งเนื้อผ้าด้านหลังลงจนพ้นเอว ก่อนจะครอบส่วนหัวที่ฉ่ำปลายทั้งหมด ด้วยริมฝีปากของตน
มันร้อน นั่นคือความรู้สึกแรกที่แหลมสัมผัสได้ บอกเลยว่าในชีวิตนี้ไม่เคยมีใครใช้ปากให้แม้จะเคยผ่านผู้หญิงมาแล้วหลายคน ถึงจะเคยจินตนาการไว้ว่าต้องดีสักแค่ไหน แต่มันก็ไม่ดีเท่าตอนที่โดนเองอย่างนี้ เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังจะขึ้นสวรรค์หรือลงนรก เมื่อใจมันกระตุกแรงทุกทีที่บอสใช้มืออีกข้างกำแล้วรูดให้อย่างเบามือ มันเหมือนจะตาย แต่ก็โดนปลุกขึ้นมาใหม่เพราะลิ้นที่ตวัดไปมาบนหัวหยักอย่างนั้น
ทนไม่ได้ถึงกับต้องใช้ศอกดันตัวให้ขึ้นมามอง ซึ่งก็ต้องใจเต้นแรงขึ้นไปอีกขั้นหลังจากพบว่าอีกฝ่ายช้อนตามองมาทางนี้ตั้งแต่แรกแล้ว
“อา— บ—บอส?”
บอสไม่ได้พูดอะไรกับเขาหรอก เพียงแต่อีกฝ่ายเอื้อมมือที่ไม่ได้ใช้งานมาจับมือเขาไว้ แล้วรั้งให้มาจับไว้ที่ท้ายทอยตัวเอง จุดนี้แหลมก็เป็นงานเหมือนกัน ไม่ต้องพูดอะให้มากเขาก็จัดแจงใช้ฝ่ามือของตัวเองนวดท้ายทอยอีกคนอย่างเบามือ ก่อนจะโหย่งตัวให้อีกฝ่ายรูดรั้ง ดูดกลืนตัวเองได้ถนัดกว่าเดิม
“อะ—อา!”
แหลมแลบลิ้นเลียริมฝีปากล่างเมื่ออีกฝ่ายเร่งมือไวเหมือนแข่งกับเสียงของเขาที่ห้ามไว้ในลำคอไม่ได้ มันเสียวจนเหมือนจะตายเสียเดี๋ยวนั้น และบอสก็ถอนปากออกมามองหน้าเขาที่คงเหยเกจนน่าอายสุด ๆ แต่อีกฝ่ายก็กวาดเลียน้ำลายที่เลอะขอบปากเข้าไปแล้วห่อปากดูดตรงส่วนหัวแรงขึ้น
แหลมนึกว่าแค่นี้มันก็น่าจะเกินไปแล้ว แต่มันมีมากกว่านี้อีก กับการที่บอสขยับมือรูดรั้งเป็นจังหวะถี่ ๆ แล้วก้มลงต่ำกว่าเดิม พร้อมลากลิ้นเลียใต้พวงแฝดขึ้นมาช้า ๆ เหมือนกับจะฆ่ากันทางอ้อม
คนขี้เอาใจผ่อนแรงถี่ให้ช้าลงแต่รูดหนักกว่าเดิม อีกทั้งยังขยี้ปลายลิ้นลงไปที่ส่วนหัวจนคนที่ใกล้ถึงฝั่งฝันต้องกดศีรษะย้ำลงไปเพื่อให้ได้รู้ว่าความอุ่นของโพรงปากบอสมันกลืนกินเขาได้ลึกมากแค่ไหน
แหลมเอาแต่ครางเหมือนจะเป็นบ้าตาย หอบหายใจกระเส่ากระทั่งร่างกระตุกเกร็ง เขาขยุ้มกลุ่มผมสีเข้มที่อยู่ใต้หว่างขาพร้อมโก่งตัวเข้าหาริมฝีปากอุ่นโดยไม่รู้ตัว กว่าจะได้สติอีกที ก็ตอนเห็นน้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาจากมุมปากนั่น แหลมอ้าปากหวังจะบอกให้บอสรีบคายมันออกมา แต่คนที่นั่งอยู่ก็ทำให้ใจเขาเต้นตึกตักด้วยการสบตากันแล้วกลืนให้เห็น
แถมยังก้มลงมาเลียให้ทั้งแต่ส่วนหัวจนถึงโคนอีก
“บอส... ทำไรวะ...”อ่อนทั้งตัวทั้งใจแล้ว นี่ชอบเขามากขนาดยอมกลืนให้อย่างไม่รังเกียจเลยเหรอ
บอสไม่ตอบคำถามที่แหลมไม่รู้ว่าอยากได้ยินคำตอบแบบไหน คนอายุมากกว่าแค่ยันตัวขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน พร้อมก้มมาจูบขมับจนเกิดเสียงจุ๊บ
“กับคนอื่นก็ทำงี้ปะ?”
“ผมว่ามันคงไม่ดีสักเท่าไหร่ถ้าคุณจะหึงเอาตอนนี้”
“ไม่ได้ทำกับผมคนเดียวอะดิ?”อยู่ดี ๆ ก็อยากงี่เง่า ทั้งที่พอเดาออกว่าตอนบอสจะมีเซ็กส์กับใครก็คงเอาใจแบบนี้ มันเรื่องปกติเปล่าวะ
“ผมไม่ได้ทำกับทุกคน”
“โม้”
“งอนเหรอครับ?”คนถามอมยิ้มเหมือนพอใจที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ บอกเลยนะเว้ยว่าไอ้แหลมเป็นคนขี้หึงมาก และพร้อมจะเป็นผัวสุดเกรี้ยวกราดถ้าทำให้ไม่พอใจ
“แล้วคนอื่นเด็ดปะ?”
“ไปนู่นแล้ว...”
“อย่าเพิ่งตัดสินจนกว่าผมจะได้โชว์ของจริง”ไม่อยากแพ้ผัวเก่าบอสหน้าไหนทั้งนั้น ไอ้แหลมควานหาถุงยางที่ซ่อนเอาไว้ขึ้นมาระดับปลายจมูกพร้อมกับสบตากับบอส “ต่อกันเลยปะ?”
“เดี๋ยวนะครับ”กันต์ยิ้มขำกับภาพเด็กแสบที่กำลังทำตัวเข็ดฟันไม่หยุด ตอนหึงก็น่ารักดีหรอกนะ แต่ถ้าจะให้เขามองอีกฝ่ายใส่ถุงยางเพราะคิดว่าจะได้เป็นคนใส่มันเข้ามาน่ะ... ยังเร็วไปหลายร้อยปีนัก
“ผมยังต่อได้จริง ๆ บอสนอนลงเลย เดี๋ยวผมทำเองรอบนี้”
“เรื่องนั้นไว้ก่อนนะครับ”กันต์เอาถุงยางมาจากมือเด็กแสบแล้วโยนไปตรงมุมห้อง ก่อนจะเอนตัวลงนอนและไม่ลืมที่จะรั้งร่างอีกคนลงมาด้วย
“ทำไมอะ หรือว่าผมอั้นไม่เก่งบอสเลยเซ็ง?”
“ไม่เลยครับ คุณสุดยอดมาก”
“จริงปะ ไม่ได้โกหกเอาใจผมนะ?”
ถ้าเชร์เป็นสิงโต งั้นเขาก็คงให้ได้มากสุดแค่ซิมบ้าตอนเด็ก ดูสีหน้าและแววตาตอนนี้สิ น่าเอ็นดูน้อยเสียที่ไหนกัน ไปเอาความตั้งใจแบบนี้มาจากไหนนะ หนังโป๊หรือว่าปรึกษาเพื่อนที่มีประสบการณ์ แต่ไม่ว่าอย่างไร เด็กคนนี้ก็น่ารักจนเขาไม่อยากกลับคอนโดแล้ว อยากนอนกอดแล้วฟัดหอมแก้มทั้งวัน เอาให้สมกับที่ทำให้กันต์กวินทร์หลงขนาดนี้
“ผมอยากทำแบบนี้กับคุณอีก แต่คุณยังแฮงค์อยู่ กลัวจะเหนื่อยจนไม่มีแรง”
“เป็นห่วงหรือกลับเจ็บ เอาดี ๆ”เมื่อกี้คับปากเลยสินะ อยากช่วยนวดกรามให้เลย
“ครับ กลัว”
กันต์อมยิ้ม สบตากับสิงโตน้อยที่นอนบนหมอนใบเดียวกัน ก่อนจะรั้งเข้ามาฟัดแก้มแล้วจับขาอีกฝ่ายมาก่ายกับเอวตนเอง และคนที่เพิ่งปลดปล่อยก็ไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดเขา อีกทั้งยังบดเบียดเข้ามาพร้อมพึมพำกับซอกคอเขาว่า
‘ห้ามหนีกลับตอนผมหลับนะ’
ซึ่งเขาก็ตอบรับปากด้วยการก้มลงไปจูบ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงช่วงอก พร้อมกระชับกอดซิมบ้าน้อยจนผล็อยหลับไป
แต่ที่บอกว่ากลัวเจ็บน่ะ... ไม่ได้หมายถึงตัวเขาหรอกนะ
TBC
พาร์ทใช้ปากถูกเขียนโดย @viridianxx
หนังจบแล้วอย่าลืมตรวจสัมพาระ สิ่งของมีค่ากันนะค้า ทางออกอยู่ด้านขวามือ เป็นอะไรยังไงเมนต์เล่าให้หนูฟังด้วยน้า เริ้บบบบ
-
:hao6:เลือดหมดตัวแล้วจ้าาาาาาา
-
:pig4:
Bosssssss! หม๊ดคำสิเว้า
มาเกมส์นี้ สงสัยแล้วว่ม แหลมจะผ่านด่านนี้ไปยังไง เมื่อยังอ่านวิถีของอีกฝ่ายไม่ออก....ศึกนี้ช่างยิ่งใหญ่นัก (มืดีจากพระนครก็ช่วยไม่ได้)
จะเกรียนไม่ออกตอนนี้สินะ นึกสงสารล่วงหน้า
-
แหลมเอ้ย
-
:m25:
-
:laugh: แหลมเอ้ย จะหนีไปไหนรอด หลังากหงุดหงิดจากธูป ก็ได้บอสนี่แหละทำเราหายเครียดเหมือนที่แหลมรู้สึกเลย
-
มั่นหน้ามั่นโหนกจริงๆน้องเชร์5555555555 ร้องขนาดนั้นยังจะเปงผัวเค้าอีกเรอะ บอสฮอตมากเลยย ยย :hao6:
-
ขนาดนี้แล้วแหลมยังไม่รู้ตัวว่าจะโดนเสียบ555555 พ่อซิมบ้าตัวน้อย
-
:mc4: :z1: :mc4:
:L1: :pig4: :L1:
o13
-
:m7: ตามมาจากเกมเมอร์กะน้องเด๋อของเขาจ้า อิอิ จิ้มไว้ก่อนน้า
-
เหยยยย คืออะไร แหลมคือคนที่บอสตามหา หรือแบบแหลมนี่
แหละคือคนที่บอสต้องการให้มาทำงานนี้งี้หรอ
-
อู้วววววววว โทรไปฟังเสียงเลยเหรอคะบอส~ :m4:
-
บอสสสสสสส คุณสุดยอดมาก o13 และก็นะ เราว่าบางทีบอส
ก็ดูน่าสงสาร น่าเห็นใจนะ
-
เดี๋ยววว :jul3: :m20: 5555555555555555555555555
ช่วยเราด้วย เราหยุดขำไม่ได้ 555555 ฉากหมาไล่กัดมันได้อ่ะ
นึกถึงตัวเองตอนที่โดนนี่บิดมอไซด์หนีแบบเชร์นี่แหละ 555
ชอบๆ ขำไหล่สั่นอ่ะ แต่ว่านะ ไม่ใช่มาหักศอกตรงพี่ธูปเด้อ
-
เรื่องเทียนคือพีค! :o12: สงสารใครดี
-
นับว่าบอสยังเมตตา
-
:laugh: เชร์ก็ยังคิดว่าจะเป็นผู้กระทำบอสอยู่ดี 555
ถือว่าบอสอดทนและปรานีเชร์อยู่ :o8:
-
ไม่รู้จะทีมใครดีแล้วมั้ยนาทีนี้ จะทีมสงสารน้องเชร์ที่ไม่รู้สามรู้สี่หรือทีมผัวพรีเมียมที่วร้ายวร้ายแบบบอสดี อ่านไปก็ซับน้ำลายตัวเองไป ทิชชู่จะหมดม้วนแล้วววววว อีกอย่างคืออยากตะโกนบอกน้องเชร์ผู้น่าเอ็นดูที่ถูกบอสดูเอ็นแล้วดังๆ ว่า "น้องเชร์ลูก บอสมันร้ายยย หนูต้องระวังตัวโว้ย!!!!!"
:ling3: :katai4: :hao7: :fire: :serius2: :angry2:
-
แหลมมม จะโดนกินยังไม่รู้ตัวอีก 5555555
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 13
สายซัพนัมเบอร์วัน (PART 1/2)
“ไฟลท์บินภูเก็ตพฤหัสนี้กี่โมงนะครับ?”
“เก้าโมงห้าสิบค่ะ บอสคะ เมื่อช่วงสายท่านประธานแวะเข้ามาดูความเรียบร้อย แล้วก็ฝากดิฉันบอกคุณว่าเสาร์นี้คุณแม่อยากกินมื้อเที่ยงด้วย ไม่ทราบว่าวันนั้นบอสมีนัดกับน้องเชร์แล้วหรือยังคะ?” เลขาสาวเดินประกบข้าง รีบรายงานสถานการณ์ทุกอย่างทันทีที่เจ้านายลงจากรถหลังกลับมาจากบริษัทเกม
“ผมว่าจะให้เขาหยุดเล่นเกมกับเพื่อน ๆ น่ะ ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องลงมารับถึงรถก็ได้”
“ก็ดิฉันเคยชินนี่คะ งั้นจะให้ดิฉันโทรคอนเฟิร์มกับท่านประธานเลยหรือว่าบอสจะโทรหาท่านเองคะ?” เธอรับสูทจากอีกฝ่ายมาถือให้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะยึกยักแต่เธอก็พยักหน้าย้ำบอกเจตนาตัวเอง
“เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง -- พักดื่มน้ำบ้างนะ” วางมือลงบนบ่าพนักงานต้อนรับพร้อมบีบเบา ๆ
การแสดงน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของบอสนั้นมีผลมากนัก เลขาสาวอดยิ้มไม่ได้ทุกทีที่เห็นอีกฝ่ายอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อน การกินอิ่ม นอนหลับเหมือนคนทั่วไปก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงนี้สินะ
“เดี๋ยวนี้คุณดูสดใสขึ้นนะคะ”
“มันดีไหมครับ?” คนถูกทักหันไปมองหญิงสาวข้างตัวที่พยักหน้าเป็นคำตอบ
“ดีสิคะ” เธอยิ้มขำ “แบบว่าดูออกทางสายตาเลยล่ะค่ะว่าทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดี”
ภาพใครบางคนกระโดดเข้ามาในความคิดอีกแล้ว อดนึกหมั่นไส้ตัวเองไม่ได้ที่ทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นกำลังมีความรัก แต่จะห้ามอย่างไรได้ พักนี้เชร์ทำตัวน่ารักเกินไป คนแพ้ทางอย่างกันต์กวินทร์มีหรือจะเหลือ
ทั้งที่ซน พูดจาไม่ค่อยน่ารักเหมือนตอนแรกไม่มีผิด แต่เขาก็หลงเอาหลงเอาเพราะมองเห็นความน่าเอ็นดูในตัวเด็กคนนั้น บอกตามตรงว่ากันต์ชอบเวลาอีกฝ่ายพยายามนั่งยืดหลังตรงทุกครั้งที่รู้สึกตัว แล้วพูดจาเหมือนคนที่พร้อมจะปกป้องผู้ชายตัวใหญ่ ๆ อย่างเขาได้ และการพยายามอยู่เป็นเพื่อนทั้งที่อยากไปเล่นเกม จนคนใจแคบพ่ายแพ้ ยอมโกหกว่าจะไปอ่านหนังสือเพื่อให้อีกฝ่ายมีเวลาส่วนตัวกับเรื่องที่ชอบ
ในเรื่องของความรัก กันต์ชอบเป็นฝ่ายให้มากกว่า แต่เชร์ก็ทำให้รู้ว่าเขามีสิทธิ์ได้รับความหวังดีเหล่านั้น แม้แต่การเป่าลูกชิ้นลดความร้อนลง ถึงจะเล็กน้อย แต่มันก็ส่งผลต่อหัวใจคนที่อ้าปากรอเพราะอยากให้ป้อนมากกว่าจะรับมากินเอง
“ทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดีครับ แต่ปัญหาเล็ก ๆ มันอยู่ที่ผม”
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?” เลขาสาวเลิกคิ้วมองอย่างเป็นห่วง ทั้งคู่หยุดยืนอยู่หน้าลิฟต์ขณะปล่อยให้จังหวะสนทนาทิ้งช่วงไปครู่หนึ่ง
“ผมโลภมาก ยิ่งได้เพิ่มขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องการ มันไม่มีจุดสิ้นสุด ผมชอบเขาจนอยากขับรถไปนอนห้องเล็ก ๆ ที่เคยมีกลิ่นบุหรี่ แต่พอผมบอกว่าไม่ชอบ เจ้าของห้องนั้นก็พยายามเลิกเพื่อผม ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจมันไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว”
เลขาสาวมองมือขวาที่ทาบลงบนอกแกร่งด้านซ้าย เธอลูบแขนปลอบเจ้านายพลางพยักหน้าให้รู้ว่าเธอเข้าใจดี
“แต่ดิฉันว่าความรู้สึกแบบนั้นมันก็ดีแบบแปล๊บ ๆ นะคะ” ทั้งคู่หันมาสบตากัน แววตาที่เฉยชาคู่นั้นกำลังมองมาอย่างใคร่รู้ “ตอนที่ชอบมาก ๆ จนต้องพยายามกดนิสัยด้านไม่น่ารักของตัวเองไว้น่ะ ตอนแรกมันก็จะทรมานนิด ๆ แต่พอทำได้แล้วมันก็ส่งผลดีเหมือนกันนะคะ แบบว่าพอไม่งี่เง่าแล้วอีกคนยิ้มได้ ดิฉันก็จะรู้สึกขอบคุณตัวเองค่ะ”
“ผมทำตัวไม่ดีให้เขาเห็นบ่อยแล้ว ก็เลยไม่อยากเรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้น่ะ”
“โธ่ น่ารักกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว” เธอถูแขนเจ้านายแรงขึ้นอย่างเอ็นดู “ถ้าอเล็กซ์รู้น่าจะน้อยใจนะคะ เพราะบอสไม่เคยยอมเขาขนาดนี้เลย”
“ก็ผมไม่ชอบคนพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง” แฟนเก่าสายประชดที่น่าจดจำมีอยู่ไม่กี่คน และอเล็กซ์ก็เป็นหนึ่งในนั้นที่มักจะทำให้เลขาสาวปวดหัวเพราะต้องคอยรับมือ
“แต่น้องเชร์พูดรู้เรื่อง?”
“คนนั้นยิ่งไม่รู้เรื่องไปใหญ่เลยครับ แต่เขาดันทำให้ผมเข้าใจได้” พอได้ยินอย่างนี้เธอก็หลุดขำออกมาจนต้องป้องปากเก็บอาการ
“บอสคะ คิดถึงน้องไปเถอะค่ะ อย่างน้อยความทรมานก็ทำให้คุณยิ้มออกมาได้ ตอนนี้เป็นช่วงโปรโมชั่นด้วย คุณจะรู้สึกแรงมากก็ไม่แปลกนะคะ” นึกถึงตอนเพิ่งคบกับสามีแรก ๆ แล้วก็เข้าใจได้ไม่ยาก ความคิดถึง โหยหา ความเยอะที่ตามมาทำให้เธอต้องสร้างความพอดีให้กับทั้งคู่
“ผมกลัวว่าถ้าขยับตัวมากกว่านี้ทุกอย่างจะพังลงน่ะ ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดี”
“ไม่รู้สิคะ ถ้ามองในฐานะคนนอกดิฉันก็กลัวจะเป็นอย่างนั้น แต่ถ้ามองในฐานะคนที่ทำงานกับคุณมานาน ดิฉันคิดว่าคุณจะประคับประคองทุกอย่างให้อยู่หมัดได้นะ”
เลขาสาวเอื้อมมือไปกดลิฟต์หลังจากยืนคุยตรงนี้อยู่นาน เธอยิ้มเพิ่มความมั่นใจให้เจ้านายที่เปรียบเหมือนพี่ชายเอาแต่ใจคนหนึ่งที่ค่อย ๆ เปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น
“ดิฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเกม แต่น้องชายดิฉันบอกว่าถ้าผ่านด่านยาก ๆ ได้ก็จะปลดล็อกความสำเร็จอะไรสักอย่าง เกมของบอสก็จะมีแบบนั้นด้วยใช่ไหมล่ะคะ?”
“ครับ” กันต์อมยิ้ม ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ เธอก็เป็นคนที่เข้าใจเขาอยู่เสมอ
“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ดูแลใจตัวเองดี ๆ นะคะ ดิฉันไม่อยากเห็นบอสกลับไปนอนไม่หลับอีก”
กันต์พยักหน้ารับปากกับความหวังดีแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์ แต่ทันทีที่กดปุ่มปิด ประตูลิฟต์ก็เปิดออกเพราะมีใครคนหนึ่งแทรกแขนเข้ามาจนภาพตรงหน้าเหมือนหนังเฮอเรอร์เรตติ้งเก้าเต็มสิบ
“โทษครับ ๆ ผมไปด้วย!”
เขาคงคิดถึงเชร์มากเกินไป ถึงได้มองเห็นใครต่อใครเป็นเด็กคนนั้นไปเสียหมด รวมถึงนักศึกษาคนนี้ที่เงยหน้าขึ้นสบตากันพร้อมยิ้มแบบที่ทำให้ดอกทานตะวันในโลกที่ท้องฟ้ามืดครึ้มเบ่งบานสดใสได้ ให้ตาย... ถ้าบอกว่าเชร์กระโดดออกมาจากความคิดถึงได้เขาก็คงเชื่อ ที่นี่คือโรงแรมนะ และใช่ มันอยู่ไกลจากหอพักกับมหา’ลัยเด็กแสบมากเสียด้วย
“อะไร ทำหน้าอย่างกะโดนผีหลอก”
“ก็ถ้าผมดีดนิ้วแล้วคุณหายไปน่ะนะ?” เลขาสาวมองชายหนุ่มทั้งสองคนที่สบตากันท่ามกลางความเงียบในตัวลิฟต์ที่เคลื่อนตัวขึ้นไปเรื่อย ๆ ก่อนเธอจะสะดุ้งสุดตัวเพราะคนอายุน้อยกว่าโพล่งออกมาอย่างเสียงดัง
“เซอร์พร๊ายยยยยยยยยยย!” ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียง สีหน้า และท่าทาง ทุกอย่างล้วนดื้อ ซน ความทะเล้นฟุ้งออกมาเป็นละอองสีชมพูจนกันต์กวินทร์จะกระอักออกมาอยู่แล้ว
แหลมมองคนตัวสูงที่อมยิ้มแต่ก็กุมขมับไปด้วย คือไรอะ จะบอกว่าแป้กงั้นเรอะ นี่ไม่ได้ถ่อหน้ามาจากรังสิตเพื่อเจอรีแอคชั่นแบบนี้ปะ?
“ไม่ตกใจเลยเหรอ ควรจะผ่างบ้างถ้ายังรักษาน้ำใจกัน”
“โอ้โห! นี่คุณจริง ๆ เหรอครับเชร์ หัวใจผมเกือบจะวายแน่ะ” เกลียดความสองมือทาบอก ทำตาโตอ้าปากหวอ ไม่รู้ไปซึมซับความทอแรแบบนี้มาจากใคร ตำแหน่งนัมเบอร์วันเรื่องกาก ๆ แบบนี้ต้องเป็นของพี่ธีร์คนเดียวปะ
“แอคติ้งไม่ผ่านนะ ต้องฝึกอีกเยอะ – หวัดดีครับพี่” ชี้หน้าคาดโทษบอสแล้วหันไปทักทายพี่คนสวยข้าง ๆ รายนี้ดูทรงจะตกใจกว่าอีก
“ผมถามได้ใช่ไหมว่าคุณมาทำอะไรที่นี่?”
“เอ้อ!” เด็กแสบก้มหน้าง่วนอยู่กับแก้วเก็บความเย็นที่เหน็บอยู่กับใต้วงแขน “ผมแวะกินน้ำปั่นเจ้านึง อร่อยน้ำตาซึมเลยไม่อยากจะพากย์ ผมก็เลยคิดว่าเฮ้ย! โรงแรมบอสเป็นทางผ่านพอดีนี่หว่า ก็เลยซื้อมาให้”
“ว้าว น้ำปั่น”
“น้ำผักผลไม้ไม่ใส่น้ำเชื่อม โนชูก้าที่แท้ มีบอสอยู่ในนี้ด้วยนะรู้ปะ?”
“ครับ?”
“มีกากกกกกกกกกกกกกกกกใยอาหาร”
“อุ๊บ!” พี่คนสวยรีบเอามือปิดปาก คงกลัวโดนบอสฆ่าแหละถ้าจะขำมุกไอ้แหลมออกมาแบบไม่กั๊ก แต่ก็ช่วยไม่ได้ไหม คนมันตลกตั้งแต่เกิด
“นั่งรถมาเล่นมุกไกลถึงขนาดนี้คิดว่าคุ้มแล้วใช่ไหมครับ?”
“คุ้ม! ขอค่าแท็กซี่กลับมอสองพันดิ โอ๊ะ! เจ็บ ๆ” กันต์พยายามทำหน้าให้เป็นปกติที่สุดแล้วเพราะไม่อยากให้เลขาสาวแซวเขาทางสีหน้ามากไปกว่านี้ แต่อดใจไม่ได้ขอดึงแก้มให้หายมันเขี้ยวทีเถอะ
“มานี่เลยครับ” ทันทีที่ลิฟต์เปิด กันต์ก็คว้าข้อมือเด็กแสบเข้าไปในห้องทำงาน และไม่ลืมที่จะหันไปส่งสัญญาณมือบอกเลขา ซึ่งเธอก็พยักหน้าอย่างรู้งานว่าต้องจัดการอย่างไรหากมีธุระด่วนติดต่อเข้ามาเวลานี้
“ห้องใหญ่โคตร กลิ่นหอมด้วย น่านอนอะ” มองเด็กแสบที่เดินไปทิ้งตัวบนโซฟา พลางบดเบียดหน้ากับหมอนอิงตามประสาเด็กนอนไม่พอแต่ก็ต้องจำใจตื่นไปเรียนตอนเช้า
“มาจากไหนครับ?”
“เมืองเอกดิ”
“แต่เมื่อกี้คุณบอกว่าโรงแรมผมเป็นทางผ่าน?” กันต์หรี่ตามองจับผิดเด็กแสบที่ถึงกับตาเหลือกเพราะถูกจับโป๊ะได้
“ผมออกมาจากเมืองเอกเพื่อไปทำธุระแถว ๆ เซนเวิลด์ก็เลยแวะมาไง กินเร็ว แล้วบอกด้วยนะว่าอร่อยไหม?”
ไม่อยากขัดใจ โดยเฉพาะตอนที่อีกฝ่ายมองตาใสอย่างคาดหวัง กันต์จึงปล่อยเบลอเรื่องจุดสตาร์ทของเด็กดื้อแล้วยกดื่มเพียงเล็กน้อยให้ลิ้นได้ทำหน้าที่ของมัน ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่ารสชาติความสดของผักและผลไม้ยังไม่ได้หายไประหว่างที่อีกฝ่ายเดินทางมาที่นี่
“เห็นปะ บอกแล้วว่าอร่อย”
“ทำไมถึงเป็นน้ำผักผลไม้เหรอครับ?” อดถามไม่ได้ เพราะถ้าอีกฝ่ายโทรมาบอกว่าจะมาหาพร้อมของฝาก กันต์กวินทร์ก็คงจินตนาการสิ่งแรกออกมาเป็นกาแฟถุงกระดาษสักเจ้า
“ก็บอสกินกาแฟตอนเช้าไปแล้ว ส่วนชานม ชาเย็นไรงี้ก็ไม่อินอีก ก็เลยคิดว่าน้ำผักคงดีกว่า แต่พวกนี้มันรสชาติเปลี่ยนง่ายเพราะเป็นของสดก็เลยใส่แก้วทัมเบลอร์มาให้ เพราะงั้นคืนแก้วผมด้วยล่ะ นั่นของลิมิเต็ดนะ กว่าจะได้มาต้องเล่นเกมสู้กับชาวบ้านเป็นสิบ ๆ อะ”
“ผมไม่คืนครับ ให้แล้วให้เลย”
“เอ้า!” ปกติเคยเป็นคนขี้แกล้งแบบนี้เหรอ ไม่ใช่เลย แต่ถ้าทำแล้วจะได้เห็นสีหน้าเด็กแสบแบบนั้น เขาก็อยากจะลอง... อัพเลเวล? ขึ้นจากเดิมดูบ้าง “เดี๋ยวจะไปขโมยคืน ไม่เอาแค่แก้วด้วย จะยกเค้ามาทั้งห้องเลยอะคอยดู”
“โฉดขนาดนั้นเลยเหรอครับ แต่ไม่เป็นไร ผมจะแอบไปดักยึดของคืนตอนคุณกลับหอก็ได้”
“บอสเข้าหอผมไม่ได้หรอกถ้าไม่มีกุญแจอะ” ยังไม่ทันอ้าปากตอบโต้ กันต์ก็ต้องกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอเพราะพวงกุญแจลายสิงโตตาแป๋วที่อีกฝ่ายวางลงบนโต๊ะ
“...”
“อะไร ประทับใจอะดิ แต่บอกไว้เลยนะว่ามันไม่ได้พิเศษสำหรับบอสคนเดียว เพราะพี่ธีร์ พี่แจ็ค พี่ตั้บก็มีเหมือนกัน ผมปั๊มให้หมดอะ พี่แจ็คบอกว่าพี่ ๆ ทุกคนควรมีไว้เผื่อผมทำกุญแจหายหรือนอนตายน้ำลายฟูมปากอยู่ในห้องจะได้เปิดประตูไปดูใจทัน”
คนฟังได้แต่ยิ้ม และกันต์ก็ฉลาดมากพอที่จะเดินไปคว้าพวงกุญแจนั้นใส่ในกระเป๋ากางเกงแล้วนั่งลงข้าง ๆ ซึ่งถ้าเชร์เขินจนอยากขอคืนก็คงต้องล้วงเข้ามาลึกสักหน่อย
“ส่วนเรื่องน้ำปั่นอะ ตอนเล่ามันดูมีขั้นตอนมีความคิดเยอะสิ่งใช่ปะ แต่ความจริงผมไม่ได้คิดไรเลยเว้ย คือวูบนึงมันจึ๊งขึ้นมาว่าบอสไม่กินหวาน ผมเลยแบบ เอาดิ น้ำผักผลไม้ปั่นโนไซรัป สดชื่นยามบ่ายอย่าบอกใคร”
ให้เจ็บหัวใจเพราะความคิดถึงก็ยอมแล้ว เขามองเด็กแสบที่ชักแม่น้ำทั้งโลกมาอธิบายกลบเกลื่อน ส่วนเขาก็ยกความหวานจากคนให้ขึ้นดื่ม พลางนึกถึงคำพูดของเลขาที่ทำให้รู้ว่าถ้าพยายามข่มความเยอะของตัวเองได้ รางวัลแบบนี้ก็จะส่งถึงมือเขา
“ผมไม่ควรเข้าไปหาคุณตอนไหนครับ?”
“ตอนที่บอสไขกุญแจจะเข้ามาแล้วผมพยายามดันประตูไว้อย่างสุดชีวิต นอกนั้นก็เข้ามาได้ตลอดอะ” คนซึนแสร้งมองไปข้างหน้า วางท่าสบาย ๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ให้กุญแจห้องกับเขา
“งั้นผมจะเข้าไปตอนคุณหลับ” แหลมมองอีกคนแล้วทำหน้าลิงใส่ จะตอนตีตามหรือตอนพระออกบิณฑบาตก็มาเหอะ ถามเยอะจังโว้ย เขินจะตอบ
“อยากมานอนซบอกผมก็บอก”
“ถ้าดึก ๆ หายใจลำบากก็อดทนหน่อยนะครับ ตัวผมหนักนิดนึง”
“นิดไรล่ะ ทับผมทีนึงก็แบนตายแล้วไหม ฉอดเก่งนะเดี๋ยวนี้” แหลมมองคาดโทษคนข้าง ๆ แล้วแย่งน้ำผักมาดื่มบ้าง ตอนนี้บรรยากาศเริ่มดีขึ้นแล้ว ปลดล็อก Achievements ไปได้หลายอย่าง เริ่มตั้งแต่กลับห้องไปเอาแก้วเก็บความเย็นลายเกมระดับท็อปที่ใคร ๆ ต่างก็อยากได้แล้วพาสองขามาที่นี่ กระทั่งให้กุญแจห้องซึ่งมีแต่คนสำคัญในชีวิตเขาเท่านั้นที่จะมี
ซึ่งตอนนี้บอสคือหนึ่งในนั้นนะ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็อยากให้อยู่ในวงจรชีวิตไปเรื่อย ๆ แล้วอะ ไม่อยากให้หายไปไหน เคยชินกับการชาร์จแบตวันละสองสามครั้งเพราะเปิดกล้องคุยกันแล้ว
“ร้อนไหมครับ?” บอสดึงทิชชู่มาซับให้ แสดงความเป็นห่วงเป็นใยทั้งทางสายตา คำพูดและการกระทำ
รู้ว่าถ้าฝ่าแดดฝ่าฝนมาแล้วจะได้เห็นอะไรแบบนี้ก็เลยตัดสินใจขึ้นแท็กซี่มากกว่าจะนอนเด๋ออยู่หอ เขาไม่ได้เหนื่อยอะไร แต่ก็อยากให้บอสฮีลด้วยความใส่ใจที่ให้ความรู้สึกแตกต่างจากคนอื่น ๆ มันเป็นความพิเศษที่มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้ ถ้าเกิดว่าบอสไม่ได้ซุกผัวอีกคนไว้น่ะนะ
“เมื่อกี้ผมเนียนคุยกะรีเซปชั่น บอกว่าเป็นพนักงานจาก PHENOMENAL จะขอพบคุณกันต์กวินทร์หน่อย เกมมีบั๊คเยอะมากต้องรีบแก้ พี่คนนั้นก็ขอดูบัตรประชาชนผมก่อนเลย อุดรธานีมักเกิ้ลเด่นหราแบบว่าเพิ่งโบกรถอ้อยเข้ากรุงเทพหรือเปล่า เพราะตอนไปถ่ายบัตรก็คือหัวแดงเหมือนเพิ่งแว๊นผ่านถนนดินลูกรัง ทีนี้พี่แกก็ผายมือไปทางลิฟต์เว้ย จังหวะนั้นผมเห็นบอสกำลังจะเดินเข้าไปก็เลยวิ่งติดสปีดสี่คูณร้อยจนทัน ไงล่ะ แผนผม ล้ำปะ?” ชายหนุ่มมองริมฝีปากเด็กขี้โม้ที่ยังทำตัวน่ารักไม่เลิก
“คราวหลังผมจะบอกพวกเขาไว้ว่าถ้าเห็นบัตรประชาชนชื่อศรัณมาจากอุดรฯก็ให้ขึ้นมาหาผมได้เลย”
“วีไอพีสุด มันต้องอย่างนี้ บอสเห็นแววการเป็นไดเร็กเตอร์ของผมยัง ถ้าเรียนจบเมื่อไหร่จะให้ทำเกมไหนก็กระดิกนิ้วสั่งมาได้ เดี๋ยวจัดให้เข้ม ๆ”
กันต์ต้องขยับตัวออกด้านซ้ายเล็กน้อยเพื่อซบไหล่คนตัวเล็กกว่า ชายหนุ่มที่เหน็ดเหนื่อยกับงานช่วงเช้ายิ้มบาง ๆ พลางหลับตาลง ก่อนจะถือวิสาสะคว้ามือซน ๆ มากุมไว้
“วันนี้ผมเหนื่อยมาก ขอบคุณที่มานะครับ”
“หัวใจเต้นตึกตักเลยอะดิ”
“ดังจนแสบแก้วหูเลยล่ะ”
“เยื่อบุหูอักเสบยัง?” แหลมลดระดับสายตาลงมองศีรษะที่ซบอยู่กับบ่าตนเอง ก่อนจะถูแก้มเบา ๆ หยอกเอินแล้วเป็นฝ่ายสอดประสานนิ้วเสียเอง
เขาไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวบอสจะผละออกทั้งที่เพิ่งพักสายตาไปได้ไม่ถึงนาที ไม่รู้ดิ บอสตัวหนักมากนะเอาจริง แต่ก็อยากนั่งโง่ ๆ เป็นรูปปั้นเดวิดอยู่ตรงนี้ เป็นหมอนแข็ง ๆ ที่ทำให้บอสหายเหนื่อย
“คุณต้องกลับไปเรียนหรือเปล่าครับ?”
ตั้งแต่เด็กคนนี้ฝึกงานเสร็จ กันต์ก็บอกตัวเองว่าต้องขีดเส้นความพอดีให้ตัวเอง เพราะโลกของเชร์ไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียว แต่ยังมีเพื่อน มีพี่น้องในทีมที่ต้องให้เวลาเป็นหลัก เขาเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว แต่ก็ไม่อยากพรากความชอบในชีวิตของเด็กคนนี้ไปด้วย
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าบอสต้องใช้สมาธิทำงานเปล่าอะ”
“ยังไงครับ ถ้าผมเดินไปทำงานบนโต๊ะนั้น คุณก็จะกลับมหาลัยเหรอ?” เจ้าของเสียงทุ้มถามติดออดอ้อน
“ใช่ ผมจะมีเรียนทันทีเลยนะรู้ปะ?” กันต์เงยหน้าขึ้นสบตากับเด็กน้อยที่กำลังหยั่งเชิงเขาด้วยคำพูด และคนที่จมอยู่กับความคิดถึงจนแทบบ้าก็รู้ดีว่าควรเลือกทางไหน
“ผมจะเดินไปทำงานตรงนั้น ส่วนคุณก็นอนเล่นอยู่ตรงนี้จนกว่าจะสี่โมงได้ไหมครับ?”
“ผมต้องโดดเรียนเหรอ เหตุผลล่ะ?”
“ผมคิดถึงคุณ”
“...”
“อยู่กับผมนะครับ”
เสียงของบอสกับจูบครั้งนี้ไม่รู้ว่าอะไรอ่อนโยนกว่ากัน แหลมหลับตาลงและส่งลิ้นเข้าไปตอบสนองความคิดถึงนั้นที่บอสไม่ได้รู้สึกอยู่คนเดียว ใช่ เขาเองก็ไม่ต่างกัน ที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็นึกถึงอีกฝ่ายจนถูกน้องนุ่งจับได้ มันไม่ดีเลยที่ไอ้แหลมใจลอยถึงขนาดที่ตายเป็นคนแรกเพราะยืนโง่เฉย ๆ ตอนฆาตกรตามตัวเจอ
‘มึงเคยคิดไหมว่าสักวันนึงมึงกับพี่ธีร์จะไปกันไม่รอด?’
‘เคยครับ แต่โซ่ไม่อยากเก็บมาคิดมาก เพราะทุกวันนี้โซ่กับพี่ธีร์ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว’
‘เคยคิดจะกลับไปชอบผู้หญิงเปล่าวะ แบบ -- มึงเคยสับสนไหมว่าบางทีอาจเป็นเพราะเหงา หรือว่าอยู่ใกล้กันเกินไป โทษทีนะ กูอาจจะถามอะไรโง่ ๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้กูก็เหมือนจะเข้าใจพวกมึงดีทุกอย่าง’
‘ไม่เป็นไรเลยครับ โซ่ก็เคยทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน แต่บังคับตัวเองไปก็มีแต่จะเหนื่อย โซ่ก็เลยปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปครับ’
เขาไม่อยากปรึกษาพี่ธีร์แล้วเพราะไอ้พี่ชั่วชอบติดตลก ไม่ก็เชียร์ให้รุกเหมือนที่มันเคยทำกับไอ้โซ่ ซึ่งกรณีมันกับไอ้แหลมคนนี้เหมือนกันเสียที่ไหน เขาจึงตัดสินใจเปิดอกคุยกับไอ้โซ่ อย่างน้อยน้องมันก็ไม่เอาไปโพนทะนาหรือเก็บมาล้อให้ต้องอายทีหลัง
คิดว่าถ้าได้ระบายความอัดอั้นในใจออกมาก็คงดีเหมือนกัน เพราะถ้าเอาแต่เหม่อเพราะจัดการความรู้สึกไม่ได้ก็มีแต่จะส่งผลเสีย โปรเพลย์เยอร์ที่ดีต้องแยกแยะให้ได้เว้ย ถ้าแข่งคราวนี้แล้วแพ้ เขาคงรู้สึกผิดไปจนตาย
‘ตอนที่โซ่คิดถึงพี่ธีร์มาก ๆ แต่ก็ไม่กล้าอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง ตอนนั้นมันแย่มากเลยครับ แต่พอพี่ธีร์บอกว่า ‘โซ่มีสิทธิ์ที่จะเอาแต่ใจกับพี่นะ งอแงบ้างก็ได้ ถ้าอันไหนไม่หนักเกินไปพี่ก็จะตามใจ เราจะไม่ทะเลาะกัน’ ตอนนั้นโซ่ถึงรู้ว่าควรให้เขารู้บ้างว่าเราต้องการอะไร หรือรู้สึกยังไง การคิดถึงไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะครับ’
‘ต่อให้สถานะมันยังไม่ชัดเจนน่ะเหรอ?’
‘เพราะมันไม่ชัดเจนก็เลยยังไม่กล้าทำอะไรมากใช่ไหมล่ะครับ แต่โซ่คิดว่ามันอาจจะชัดเจนกว่านี้ก็ได้ถ้าเกิดเราลองแสดงความรู้สึกออกไปบ้าง เขารู้ เขาเข้าใจ และก็ปล่อยให้เป็นเรื่องหลังจากนี้’
‘...’
‘จะบอกว่าอย่าเครียดก็คงไม่ได้ใช่ไหมครับ แต่พี่แหลมลองคิดว่าพี่กันต์เป็นคน ๆ หนึ่งที่พี่แหลมรู้สึกดีด้วยมาก ๆ ดูไหม ไม่ต้องมองจำกัดว่าพี่กันต์เป็นผู้ชาย ไม่ต้องคิดว่าอนาคตจะจบไม่สวยยังไง เอาแค่ความรู้สึกตอนนี้ก่อน’
‘ตอนนี้เหรอ?’
‘ครับ ถ้าคิดถึงพี่กันต์ก็ไปหาเลย โซ่เชื่อว่าเขาก็คงคิดถึงพี่แหลมเหมือนกัน ถ้าโดนไล่กลับมาโซ่จะยอมตะโกนว่าพี่ธีร์กากกลาง Twitch เลยเอ้า!’
เพราะกำลังใจจากเด็กนั่น แหลมถึงได้พาตัวเองมาถึงที่นี่ ซึ่งเขาคิดไม่ผิดเลย ตอนมองหน้าบอส ตอนเห็นรอยยิ้มจากคนที่ขยับกล้ามเนื้อหน้าไม่เก่ง หรือตอนที่กอดจูบกันตอนนี้
เขารู้สึกดีมากจริง ๆ
รู้สึกดีจนอยากนั่งรถจากรังสิตมาส่งน้ำผักผลไม้ให้กินทุกวันเลย บอสจะได้ผิวลื่น ๆ แล้วไอ้แหลมก็จะงับได้คนเดียว
(จบพาร์ท 1)
ถ้าชอบมากกว่านี้ก็ต้องอุ้มขี้อุ้มเยี่ยวแร้วปะ
-
บุกถึงที่เพราะทนความคิดถึงไม่ไหว กิ้วๆ
-
เขินบอส เขินนนนนนนนนนนนนน
แหลมทำมาเปงอยากมาหาเค้าก็ทำเปงอ้างว่าทางผ่าน แรดนะเอากุญแจให้ผู้ชาย์ด้วย :hao7:
อยากอ่านต่ออีกเรื่อยๆ อยากอ่านทุกวันเลยค่ะ มันไม่พออออ :ling1:
-
:mew1:น้องแหลมปรึกษาถูกคนแล้วค่ะเจ้ดีใจด้วนะคะเดี๋ยวพี่ธีร์เจ้จัดการเอง
-
o13
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
:o8: คำแนะนำจากน้องโซ่กับพี่ธีร์คนกาก ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน
-
บอสคือหลงหนักมากกก หลงแบบไม่ไหวแล้วววส
-
น้องโซ่ทำดีมาก
-
ในที่สุดเชร์ก็ฉลาด รู้สักทีว่าไอ้พี่ธีร์มันพึ่งไม่ได้
โซ่จ๋าาาาาาา ขวัญใจของพี่ น้องน่ารักที่สุด! มีความคิดที่สุด! เป็นบุญของไอ้พี่ธีร์คนกากแล้ว
-
โอ้ย ชอบสุด อุดรธานีมักเกิ้ล :laugh: ไหนจะบอสที่แอบวร้ายวร้ายอีก 555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 13
สายซัพนัมเบอร์วัน (PART 2/2)
M1nnyz: เมื่อกี้ทุเรศมากแก
558716489: ร้องอย่างกะควายโดนเชือด
Nongbankkkkk: พี่แหลมคับ ซื้อบิทต้องกดตรงไหนหลอคับ
Somphongpennongsomchai: น้องชายผมเป็นใบ้มาตลอดชีวิต แต่พอมันได้ยินเสียงไอ้แหลมเล่นเกมเมื่อกี้ มันก็ตะโกนออกมาดังมากว่าไอ้สัสเอ๊ยรำคาญ!!! พ่อแม่ผมนี่มือสั่นน้ำตาปริ่ม หมาที่เกาเห็บหมัดอยู่หน้าบ้านถึงกับนิ่งไป ขอบคุณนะครับที่คืนความสุขให้ครอบครัวผมอีกครั้ง
“แซะกันใหญ่ ไม่เจ็บอย่างฉันแล้วใครจะเข้าใจ เมื่อกี้เลื่อยพี่ธีร์จ่อดากขนาดนั้น สงบนิ่งได้ก็ต้องบวชพระแล้วปะ?” เจ้าของช่องอ่านแชตคนดูที่พิมพ์แซวเข้ามาไม่หยุด แต่เกมเมื่อกี้ก็ผีเกิ๊น แค่หยอกพี่ธีร์ด้วยการแยงไฟฉายใส่เบ้าหน้านิด ๆ ก็หัวร้อนวิ่งตามจองล้างจองผลาญไอ้แหลมคนเดียว เป็นไรมากไหม แฟนมึงอยู่ตรงนั้นไง วิ่งไปข้วดดากบ้างก็ได้
( เดี๋ยวกูมา ดูดหรี่แป๊บ )
( งั้นโซ่ไปเข้าห้องน้ำนะครับ ถ้ามาไม่ทันยังไงพิมพ์ทิ้งไว้ในห้องแชตทีนะ )
( ไปด้วย )
“ไปแดกขี้เหรอพี่ธีร์?”
( ขี้พ่อ กูจะไปส่องดูหน้าตัวเองในกระจกว่าวันนี้หล่อกว่าเมื่อวานแค่ไหน )
“เออไปเหอะ ไม่มีน้ำหูน้ำตาให้หรอก” เหม็นเบื่อความหลงตัวเองของมัน แต่จะด่าตอนนี้ก็เสียดายพลังงานชีวิตเพราะแค่หายใจตอนนี้ก็เหนื่อยแล้ว ก็ตอนเย็นเพื่อนที่มอลากไปเตะบอลด้วย ล่อยันสามทุ่ม เหนื่อยจนเหงื่ออาบหน้า
ระหว่างรอทีมแหลมก็ไปเปิดตู้เย็นจัดน้ำอัดลมแก้วใหญ่ แล้วกลับมานั่งหดขาบนเก้าอี้พร้อมหมุนเล่นตามประสาคนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้ ระหว่างนั้นก็มีคอมเมนต์จากมิตรรักแฟนเพลงที่ส่งเข้ามาชื่นชมนับไม่ถ้วน ทั้งเหมือนเด็กมีปัญหารอคอยปวีณามาช่วยดูแลเอย กอลั่มผู้หวงแก้วทัมเบลอร์เอย
ผ่านไปชั่วอึดใจเสียงที่ได้ยินกลับไม่ใช่เพื่อนในทีมที่แยกไปทำธุระส่วนตัว แต่กลับเป็นเสียงเคาะประตูเบา ๆ สองครั้งตามด้วยเสียงก๊อกแก๊กตรงกลอนประตู ฟันคมค่อย ๆ คายหลอดที่กัดจนบี้ สายตามองลูกบิดที่หมุนวนตามเข็มนาฬิกาต่อด้วยท่อนแขนและใบหน้าที่โผล่เข้ามาพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่คนเล่นเซอร์ไวเวอร์สายหนังแขกเกมเมื่อครู่นี้ต้องใจฟู
“มาขัดจังหวะหรือเปล่าครับ?”
“อ๋อ --” ไม่ได้ทักทายกลับ สัญชาตญาณมันบอกว่าตอนนี้ยังเปิดสตรีมอยู่ ซึ่งถ้าไม่อยากโดนแซวก็ต้องเก็บปากกับสีหน้าเอาไว้ แหลมหันไปตรงจอห้องแชตที่รัวใหญ่เลยว่า ‘เสียงใครอะ? เสียงใคร เสียงหล่อว่ะ’ แล้วก็คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างเสียแล้ว
“ผม – พี่เห็นเราสตรีมอยู่ก็เลย – ครับ” คนมาหาก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน เขามองบอสที่มองเขากับหน้าจอสลับกัน ซึ่งก็ดีมากที่แคร์ไอ้แหลมด้วยการไม่แทนตัวว่า ‘ผมกับคุณ’ เหมือนที่เคย ไม่งั้นคงมีการตั้งคำถามอีกแสนล้านว่าคนที่พูดจาสุภาพแบบนี้เป็นใคร เพราะคนรอบตัวไอ้แหลมนั้นมีแต่พวกถ่อย ๆ ดีสุดก็ไอ้โซ่
“เพื่อนรุ่นพี่ที่คณะอะ รู้จักกันตอนไปกินเหล้า มานี่ ๆ” เด็กลูกครึ่งกวักมือเรียกคนที่อยู่หน้าประตูให้มาเข้ากล้องด้วยกัน วันนี้บอสท่าจะเตรียมตัวมาดี ถึงได้แต่งตัวปกติเหมือนชาวบ้านชาวช่อง ไม่ใช่สูทผูกไท
บอสวางกุญแจรถกับมือถือลงบนโต๊ะคอม มือซ้ายวางลงบนศีรษะเขา ส่วนมือขวาก็เท้าลงกับโต๊ะพร้อมก้มลงมองกล้อง
“สวัสดีครับ”
YuYee55555: กรี๊ดดดดดดดดดดด หล่อมากกกกกกกก
UwU1999: โห งานดีจัง ให้ไอ้หมาขยับออกไปนั่งเล่นข้าง ๆ แล้วช่วยมานั่งหน้าจอสักสามชั่วโมงได้ไหมคะ
Samsama: พวกผู้หญิงระริกระรี้ใหญ่เลยนะเห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ เซงๆๆๆ
บอสคงไม่ชินกับการเข้ากล้องพร้อมการถ่ายทอดสดแบบนี้ แต่เห็นความพยายามปั้นหน้ายิ้มแล้วก็น่าเอ็นดูว่ะ แหลมลุกขึ้นสละที่นั่งให้อีกฝ่าย ก่อนจะลากเก้าอี้สำรองมานั่งข้าง ๆ
“ไม่บอกเลยว่าจะมา”
“คนมีกุญแจห้องต้องบอกด้วยเหรอครับ?”
เดี๋ยว กูก็ไม่น่าฆ่าตัวตายด้วยการถามแบบนี้ต่อหน้ากล้องหร๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แหลมปิดไมค์แล้วมองหน้าอีกฝ่าย เนี่ย แล้วก็มานั่งยิ้มแบบนี้ พวกสาว ๆ ก็กรี๊ดไปดิ หล่อไรเยอะแยะอะงง เริ่มหวงละนา ปิดกล้องก่อนชั่วคราวแล้วกัน
“ตอนนี้พวกเขาไม่ได้ยินเสียงเราแล้วใช่ไหมครับ?” บอสชี้จอ ซึ่งเขาก็พยักหน้า
“ไหนบอกว่าวันนี้จะนอนเร็ว”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะชวนผมนอนตอนไหน”
“ไร จะมาค้างด้วยเหรอ?”
“ผมเตรียมชุดนอนมาแล้ว ไม่ให้ก็จะนอนอยู่ดีครับ” ขี้เล่นเก่ง แหลมเบ้ปากใส่และบอสก็มองมาเหมือนอยากจะทำร้ายร่างกายเขาด้วยการบีบจมูกแต่ก็ดูทรงว่ากำลังยั้งตัวเองไว้อย่างสุดความสามารถ เออ แต่ก็ดี ถึงจะปิดกล้องไปแล้วแต่ก็เหมือนได้ทดสอบบอส เนี่ย ว่าที่เมียที่ดีต้องรู้จักรักษาหน้าตาผัว
แต่ใจฟูฟ่องยังไม่ถึงไหนดวงตาคู่นั้นก็ลดลงมองซองสี่เหลี่ยมบนโต๊ะคอม แหลมตาเหลือกยิ้มค้าง สบตากับคนข้าง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมไปคว้าซองบุหรี่หวังจะเอาไปซ่อนในง่ามขา แต่ท่ามกลางความเนียนนั้นก็ถูกบอสจับข้อมือไว้เสียก่อน
“ไม่เป็นไรครับ อยากสูบก็สูบเถอะ”
“ตั้งแต่กลับมาผมยังไม่ได้สูบเลยนะเว้ย ตัวล่าสุดก็ตอนก่อนเตะบอลเลย”
“ครับ”
“งอนเหรอ?”
“ไม่ได้งอนครับ ผมพูดจริง ๆ”
“อยากจูบโอ๋นะ แต่ก็นั่นแหละ ปากผมมีแต่กลิ่นบุหรี่” พูดไปก็รู้สึกผิดไป ถ้าบอสขมวดคิ้วทำหน้าตึงเหมือนเมื่อก่อนคงขิงข่าตะไคร้ใส่กลับแทนที่จะง้อขนาดนี้อะ “ลดเหลือวันละสามตัวแล้วนะ แล้วก็จะลดเรื่อย ๆ ด้วย”
ว่าที่เมียอายุมากกว่าเลยยอมนั่งเป็นลูกหมาให้ลูบหัว
“ตอนแรกผมบอกให้คุณเลิกเพราะไม่ชอบกลิ่นของมัน แต่ตอนนี้คุณรู้ใช่ไหมครับว่าเพราะอะไร?” อ้อนอีกละ เผาทิ้งเลยดีไหมล่ะบุหรี่ซองนี้
“บางทีปากมันว่างอะ เหมือนอยากจับอะไรเข้าปาก ดูดแล่วพ่นควันปู้ด ๆ” เด็กลูกครึ่งทำปากยื่น เป็นไงล่ะเจออ้อนกลับ นี่เหลือเอาหัวถู ๆ เหมือนที่ทำกับพี่แจ็คนะ แต่จะเก็บไว้ใช้เป็นท่าไม้ตายเท่านั้น
บอสยีผมเขาเบา ๆ แล้วลุกขึ้นไปรูดซิปกระเป๋าเสื้อผ้า ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกล่องใส ๆ ที่มีลูกอมจุ๊บปาจุ๊บหลากรสให้เลือก แหลมเงยหน้ามองอีกคนที่หยิบรสโคล่าออกมาแกะซองออก แล้วก็ยื่นมาตรงระดับริมฝีปากเขาแถมพยักหน้าเหมือนบอกว่าให้อมเดี๋ยวนี้
อีหยังวะ ทำเหมือนนี่เป็นหมา แต่ถามว่ายอมทำไหม จุดนี้ก็ต้องเอาใจหน่อยแล้วปะ
“ถ้าฟันผุเดี๋ยวผมจ่ายค่าทำฟันให้”
“ขอห้าล้าน” เขามองแก้มที่นูนป่องเพราะจุ๊บปาจุ๊บ กันต์อมยิ้ม นั่งเอนหลังกับเก้าอี้พลางมองอีกคนลิ้มรสของความหวานเหมือนเด็ก ๆ
“จะเล่นเกมต่อไหมครับ เดี๋ยวผมไปนั่งอ่านหนังสือรอบนเตียง”
“เออว่ะ ป่านนี้พวกพี่ ๆ คงสาปผมละอยู่ดี ๆ หายไป” แหลมหันหน้าเข้าหาจอ เปิด Discord แล้วก็พบข้อความจากไอ้โซ่ว่าพี่ ๆ ชิงหนีไปเล่นก่อนแล้วเพราะเรียกเท่าไหร่ ๆ ไอ้แหลมก็ไม่ยอมตอบสักที
“เหมือนว่าเด็กแถวนี้จะโดนทิ้งแล้วนะครับ”
“พวกไม่มีความอดทนก็งี้ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปซุยเกมอื่นรอ – เฮ้ยพวกมึงอะ เล่นจบแล้วเรียกด้วยนะ!!!” แหลมเปิดไมค์คุยกับพี่ ๆ
( กูนึกว่าตายห่าไปแล้ว เมื่อกี้เกือบโทรจองวัดกับหม้อกระเพาะปลา )
“จองให้มึงก่อนเลยพี่ธีร์ ปากวอนตีนสุด”
( หายไปไหนมาครับพี่แหลม เมื่อกี้เห็นปิดกล้องด้วย )
“กู้โลกอยู่”
( หรา แต่มีคนในห้องแชตบอกว่ามีผู้ชายหล่อ ๆ มาหาที่ห้องนะ ใครเอ่ย? )
“...”
( พี่ธีร์ครับ วิ่งไปไหน โซ่อยู่ข้างหลังเนี่ย มาเร็วครับมาตีหัวโซ่ )
ดีมากจู๊กมาสเตอร์ รู้จักช่วยยับยั้งปากผี ๆ ของพี่ธีร์ในช่วงที่คนทั้งโลกกำลังดูสตรีมอยู่
“เดี๋ยวกูเล่นพับจีรอละกัน เสร็จเมื่อไหร่มาหอนเรียกดัง ๆ”
กดไปอยู่ห้องสำรองแล้วเปิดกล้องอีกครั้ง คนดูหายไปบ้างส่วนหนึ่งแต่ก็ยังมีแฟนพันธุ์แท้รอดูอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ ๆ เขาถึงหายหัวไปโดยไม่บอก
“งั้นเดี๋ยวพี่ไป --” พอรู้ว่าอยู่หน้ากล้อง คนที่ไม่ถนัดการแทนตัวว่าพี่จึงทำตัวไม่ถูกอีกแล้ว มันไม่เคยยากสำหรับเขา แต่พอลองแทนตัวว่าพี่กับเด็กคนนี้มันก็เขินเอาเรื่องเหมือนกัน
“เล่นด้วยกันดิ เดี๋ยวผมสอนเล่น” กันต์อยากปฏิเสธเพราะไม่ชอบฝืนในสิ่งที่ไม่ถนัด แต่เขาก็ต้านดวงตาคู่นั้นกับการพยักหน้าย้ำไม่ได้
“พี่จะทำเราอายคนดูนะครับ”
“โหย คิดมาก ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิดหรอกยกเว้นผมอะ จริง ๆ เอ้า ขยับมาตรงนี้” เด็กดื้อไถเก้าอี้ไปข้าง ๆ จับมือเขาให้วางลงบนคีย์บอร์ดและเมาส์พร้อมปิดท้ายด้วยการผายมือแนะนำให้คนดู
F0ngll บริจาค 100฿: ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ แค่พี่นั่งหล่ออยู่ตรงนี้จะแพ้ร้อยรอบก็ย่อมได้ค่ะ
wwwww บริจาค 50฿: สู้ ๆ ค่ะพี่
b0nv0yage: ลองดูนะครับ ถ้าเล่นได้ดีผมจะตามไปดูช่องส่วนตัวของพี่ครับ
แค่จอทีวีเล่น PS4 ที่คอนโดก็ทำให้ปวดหัวแล้ว แต่ตอนนี้เขาต้องเล่นทั้งที่มีสามจอตรงหน้า จอหนึ่งเปิดแผงควบคุมอะไรสักอย่าง ส่วนจอกลางเป็นเกม และด้านขวาเอาไว้อ่านคอมเมนต์คนดู เด็กแสบก็นวดแขนใหญ่เลย ถ้าเป็นก่อนหน้านี้คงคิดว่าถูกแกล้งอยู่แน่ ๆ แต่ถ้าให้เดาจากตาแป๋ว ๆ ที่เป็นอยู่ตอนนี้ กันต์คิดว่าอีกฝ่ายคงอยากให้เขาได้ลองเข้าไปในโลกอีกใบที่เด็กคนนี้ชอบ
หน้าจอถูกเปลี่ยนเป็นเกมใหม่ แน่นอนว่าในฐานะผู้พัฒนาต้องศึกษาเรื่องเกมให้มาก ซึ่งกันต์ก็พยายามหาข้อมูลและลองดูด้วยตนเองไปพอสมควรแล้ว เพราะเขาอยากเพิ่มความรู้ให้กับตนเอง ไหนจะถามความเห็นพนักงานในบริษัทว่าเกมแต่ละเกมมีข้อดีและข้อเสียตรงไหนบ้าง บวกกับแวบเข้าไปดูทีมของเชร์ตอนถ่ายทอดสดอยู่หลายครั้ง จึงพอมีความรู้เบื้องต้นเกมเหล่านี้อยู่บ้าง
“เอางี้ เดี๋ยวผมสุ่มหาทีมให้จะได้มีคนช่วย” ตัวละครแต่งตัวประหลาด ๆ บนหน้าจอกำลังรอเพื่อนร่วมทีม ไม่นานนักระบบก็จัดผู้เล่นอีกเจ็ดคนมาให้ “จัดตี้ใหญ่เลย อบอุ่นดี”
ระหว่างเคาท์ดาวน์รอเวลาขึ้นเครื่องบิน ตัวละครแปดสิบกว่าคนก็สร้างความปั่นป่วนให้สายตาด้วยการกระโดดไปมาหรือไม่ก็ส่งเสียงทักทายแบบที่ถ้าให้เรียกภาษาเกมเมอร์ก็คือเกรียน กันต์มองคนข้างตัวที่กำหมัดแน่นทำหน้ามุ่งมั่นเป็นการให้กำลังใจ
“เรามาร่วมให้กำลังใจเกมเมอร์หน้าใหม่ด้วยการโดเนทนะครับ แต่ต่ำกว่าร้อยบาทขอไม่อ่านชื่อนะ ไม่คุยกับคนจนอ่าครับ”
Nicksoi2 บริจาค 30฿: กูจะโดเนทเท่านี้มีไรไหมสัส!!!!
“ไม่มีครับพี่ สามสิบผมก็เอาครับผมหิวข้าว”
Nicksoi2 บริจาค 500฿: อย่ามาซ่ากับกู
BenyaphA บริจาค 101฿: เพื่อพี่คนหล่อนะคะ รัก
BoyloveNing บริจาค 50฿: กุจะโดเนทเท่านี้มีไรปะ เรื่องกุ ไม่เสิ่ก
“ขอบคุณมากครับพี่ เดี๋ยว Twitch มันจะหักเงินไป สามสิบนั้นซื้อส้มตำยังไม่ได้เลยครับ เพราะงั้นขออีกสักสามพันนะครับพี่” กันต์กำมือป้องปากขำกับการเปลี่ยนโหมดของเด็กแสบเพื่อเรียกเสียงหัวเราะ
แหลมชำเลืองมองผู้ชายตัวโตที่หลุดมาดจริงจังไปเพียงเพราะกำลังตั้งใจอ่านคอมเมนต์บนหน้าจอและยอดโดเนทจากแฟนคลับในคราบแอนตี้ เขาเห็นว่าบอสค่อย ๆ ยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาแบบไม่หลงเหลือให้กั๊ก คนที่สร้างบรรยากาศกลบเกลื่อนความกดดันเพราะเรื่องเล่นเกมจึงยิ้มตาม
เกมเริ่มต้นจากการหาพิกัดกระโดดร่มลงบนส่วนไหนส่วนหนึ่งของแผนที่ ซึ่งเพื่อนร่วมทีมก็เปิดไมค์สนทนากันเป็นภาษาอังกฤษซึ่งแหลมก็คอยอธิบายให้คนดูได้รู้ว่าชาวบ้านกำลังคุยอะไรกัน เอาจริงไม่หงุดหงิดที่สอนเล่นเลย ถึงบอสจะดูงง ๆ เพราะคนไม่เคย แต่ตอนก้มลงมองนิ้วตัวเองบนคีย์บอร์ดสลับกับหน้าจอนี่โคตรน่าจุ๊บหัว
“ปล่อยพวกมันเปรี้ยวตีนไปก่อน เรายังเล่นไม่เป็นอย่าเพิ่งซ่าโดดลง Pecado เดี๋ยวตายศพไม่สวย” ได้ยินพวกฝรั่งด่าว่าเป็นเอเชียเด๋อ ๆ ที่พูดภาษาเดียวกับมัน แถมยังกระโดดลงผิดจุดจากที่คุยกันไว้ เนี่ย เวลาเล่นเกมก็แบบนี้ มันจะมีพวกที่หลอกด่าเพราะรู้ว่าเราฟังภาษาบ้านมันไม่ออก
ถ้าปล่อยให้บอสโดดลงจุดเดียวกับคนในทีมมีหวังเละเป็นขี้ เพราะส่วนใหญ่พวกเล่นเก่ง ๆ กับพวกสายซ่าจะโดดลงเมือง Pecado กันเสียส่วนใหญ่ มันวัดกันที่ว่าใครลงถึงพื้นและเก็บปืนได้ก่อน เพราะการวิ่งตัวเปล่าไปมาขณะที่ศัตรูเก็บปืนได้แล้วคงไม่ใช่เรื่องเข้มแน่ มีหวังโดนยิงตายตั้งแต่เกมเริ่มไปได้แค่สองนาที
“That green jerk listen to no one. Why don't you play alone huh? Asshole.” (ไอ้เหี้ยสีเขียวนั่นก็ไม่ฟังอะไรเลยนะ ทำไมมึงไม่ไปเล่นคนเดียวให้มันรู้แล้วรู้รอดเลยวะ กระจอกเอ๊ย)
“นี่ก็ด่าลูกพี่กูไม่หยุดเลย เดี๋ยวเจอ China Number One*” พวกในทีมตายกันอย่างไว จากแปดเหลือแค่สาม ก็ไปตายโง่ ๆ เองแล้วมาพาลด่าคนที่เหลือเฉ้ย จะเอาอะไรกับคนเพิ่งหัดเล่นวะ ถึงตัวละครไอ้แหลมจะใส่ชุดทุเรศแบบจัดเต็มแต่คนเล่นเป็นเจ้าของบริษัทเกมผู้ไร้ประสบการณ์นะเว้ย!!
*China Number One คือ ประโยคขิงข่าตะไคร้ของเกมเมอร์ชาวจีนที่ชอบพูดออกไมค์ว่าประเทศกูเก่งสุดแล้ว เจอได้น้า
“Watch your language, please.” (ช่วยระวังคำพูดหน่อยได้ไหมครับ?)
บอสคงสุดจะทนแล้ว บุญบาปเวรกรรมเหลือเกินที่ดันสุ่มเจอฝรั่งสายปากหมาที่ด่ารอบสองรอบไม่จบ แต่มันล่อด่าตลอดรายการเลย แทนที่จะกดออกเกมแล้วไปเริ่มเล่นใหม่ให้มันจบ ๆ
“Why? Any problem? You're so fucking noob. What an idiot.” (ทำไม มีปัญหาไร ก็มึงกาก ห่าเอ๊ย)
“Uhuh. How is a pro now? Ahh, I see. You just got a headshot so you're just watching me play.” ( ครับ แล้วตอนนี้คนเก่งทำอะไรอยู่ อ่า โดนยิงหัวแตกตายไปแล้วก็เลยได้แต่มองผมเล่นสินะ)
“Wanna know me? What about PVP in other games? I dare you.” (เก่งไม่เก่ง 1-1 กับกูเกมอื่นได้นะ เอาปะล่ะ?)
“Are you five years old? What a sore loser.” (คุณเป็นเด็กห้าขวบหรือไง ขี้แพ้ชวนตีจริง ๆ)
“I can find your house. You son of a bitch.” (กูตามไปถึงบ้านมึงได้นะ!!! ห่าราก!!!)
“Yeah, me too. I can also find your house and step on your dead body.” (ครับ ผมก็ตามไปเหยียบศพคุณถึงบ้านได้เหมือนกัน)
“เชี่ย... สำเนียงบริติธด้วย...” แหลมผงะพร้อมยกมือขึ้นทาบอก วูบหนึ่งรู้สึกเหมือนเห็นบอสร่างแรกเข้าประทับ บอสคนนั้นที่แซะไอ้แหลมเก่ง ๆ อะ ส่วนคนดูถึงกับรัวอุทานกันถ้วนหน้า
คนถูกหยามคงเครื่องร้อนแล้วถึงได้ลั่นปืนกลรัวชุดใหญ่ใส่ผู้เล่นที่ขับบั๊กกี้ผ่านไปจนปลิ้นขี้เขียงพญานาคราชกระทั่งหน้าจอขึ้นว่าได้ฆ่าแล้วหนึ่ง เชี่ย โคตรเอา!!!
“เป็นไงล่ะ ลูกพี่กูจัดจ้านสุด Don’t mess with my boss!!! You son of a b*tch!!! – โอ๊ยยยยยยยยย!!!” คนสบถคำหยาบหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะถูกบีบปากจนต้องเอนตัวไปตามแรง
“Language.”
“ก็มันด่าบอสอะ ผมผิดไร?”
“ผิดตรงที่เสียงเรามันเข้าหูพี่เต็ม ๆ ไงครับ รู้สึกเหมือนโดนด่าไปด้วยเลย” เด็กดื้อย่นจมูกใส่เหมือนไม่อยากยอม กันต์รู้ว่าเชร์ชอบพ่นคำหยาบเวลาเล่น ก็ไม่ได้คิดจะให้เปลี่ยนนิสัยเหมือนเรื่องสูบบุหรี่ แต่เขาก็แค่อยากเห็นซิมบ้าน้อยงอแงก็เท่านั้น
Thanawath: ตบหัวมันเลยครับ ผมเห็นพี่ธีร์ทำบ่อย
Vivian00: ไอ้หมาดิ้นสุด 5555555555555
FridayNigh7: ให้พี่เขาเล่นเองเหอะแหลม อย่ากดดันมาก พี่เขาทำได้ดีแล้ว
LunaMoonFang: กูชิปได้ไหม กบฏ #ธีร์แหลม แป๊บ
**********
(ต่อด้านล่างนะคะ)
-
ในที่สุดเกมก็จบลงด้วยการฆ่าไปหนึ่งตัว ซึ่งบอสก็ดูเหนื่อยมากสังเกตได้จากสีหน้าอันอิดโรย เขาจึงขอปิดการสตรีมเพียงเท่านั้นแล้วหนีทหารทิ้งทีมไว้ข้างหลัง ซึ่งทันทีที่จอดับลง โค้ชหมายเลขหนึ่งก็หันเก้าอี้เข้าหาลูกศิษย์พร้อมดึงแก้มเบา ๆ
“ปวดหัวเปล่า?”
“ไม่ครับ ผมสนุกมาก”
“ให้มันจริงเหอะ ไม่ต้องพูดเอาใจผมนะเว้ย ไม่อินก็คือไม่อิน ไม่ว่ากันอยู่แล้ว” กันต์ปล่อยให้เด็กน้อยนวดขมับให้ ก่อนจะโน้มลงไปซบไหล่อย่างออดอ้อน
“ผมสนุกจริง ๆ ไว้วันหลังชวนผมเล่นอีกนะครับ”
“ได้ดิ – บอสลุกขึ้นเหอะ ผมเตะบอลมายังไม่ได้อาบน้ำเลย ตัวอย่างเน่าอะ” แหลมประคองคนตัวโตออก แต่บอสก็ส่ายหน้าแล้วยื้อไว้
“ขอกอดก่อนครับ คิดถึงจะแย่แล้ว”
“รำคาญ คิดถึงไรนักหนาเหรอ เมื่อวันอาทิตย์ก็เพิ่งเจอกันปะ?”
“แต่นี่วันพฤหัสแล้วนะครับ สามวันที่ผ่านมาผมคลื่นไส้จะอาเจียนทุกวันเลยรู้ไหม?”
“เป็นไรอะ อาหารเป็นพิษเหรอ?” แหลมทำตาโต จับหัวไหล่บอสแล้วดันออกมาสบตากันจริง ๆ จัง ๆ คุยกันทุกวันไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย เป็นอะไรทำไมไม่บอกวะ เดี๋ยวเหอะ
“มันเหมือนจะสำลักความคิดถึงน่ะครับ ก็เลยคลื่นไส้...”
“เอ้ออออออออออออออออออออ”
หยอดเองก็เขินเอง กันต์ยิ้มพลางปิดหน้าตนเองอย่างขลาดอาย ปล่อยให้เด็กแสบบ่นพร้อมต่อยอกเขาเบา ๆ โดยไม่ห้าม
“แต่ผมพูดจริงนะ ทั้งเรื่องคิดถึงคุณแล้วก็เรื่องเล่นเกมสนุก”
“เออ เดี๋ยวไว้ผมพาไปเล่นกับไอ้โซ่ รายนั้นเล่นเก่งระดับตัวท็อปประเทศเลยนะเว้ย ยิงโคตรคม ไหวพริบเป็นเลิศ มันไม่ได้ลงแข่งเพราะพัวพันกับเกมที่พวกผมเล่นอยู่แค่นั้นแหละ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากเล่นกับคุณแค่สองคน”
“เหย... ไอ้โซ่ไม่พูดมากหรอก มันเป็นเด็กน่ารักนะ ทุกคนเอ็นดูมันหมดอะ”
“คุณน่ารักกว่าครับ”
“ไรวะ บอกแล้วไงว่าห้ามพูดแบบนี้ หลังมือเลยดีไหมล่ะหื้อ เดี๊ยะ ๆ” ห้ามไม่เคยฟังเลยเว้ย แหลมถลึงตาพร้อมง้างมือขู่ว่าจะทำจริง แต่บอสก็ยังอมยิ้มยืนหยัดกับสิ่งที่พูด
“น่ารักแบบหล่อ ๆ ไงครับ เข้ม ๆ น่ะ”
“เออ อธิบายแบบนี้ด้วยดิทีหลังอะ – เช้ดแม่!!!” บ่นอุบอิบพร้อมโยกเก้าอี้อย่างคนอยู่ไม่สุขจนเกือบหงายหลัง แต่โชคดีที่บอสคว้าแขนไว้ได้ทัน
“คุณทำผมใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้วนะ”
“เหรอ ผมนี่ตกทะลุไปแกนโลกแล้ว นึกว่าจะตาย” แหลมถอนหายใจพลางลุกขึ้นมองคาดโทษเก้าอี้สำรอง ไอ้เก้าอี้โง่ แกทำให้ฉันดูแย่
“เมื่อกี้ตอนอยู่ต่อหน้าคนดู ผมไม่เห็นคุณเรียกผมว่าพี่กันต์เลย”
“มันติดอยู่ที่ปากอะ แต่เกือบจะเรียกแล้วนะ”
“ทำไมเหรอครับ ไม่ชอบชื่อผมเหรอ?” ลูกอ้อนเบอร์สิบก็มา มีความเงยหน้ามองพร้อมกุมมือแถมยังคลึงหลังนิ้วเบา ๆ ด้วย
“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ผมเขินอะ”
“งั้นลองเรียกสักครั้งได้ไหมครับ ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว มีแค่ผมที่อยู่กับคุณนะ”
เห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งไป เด็กแสบลดระดับสายตาลงเหมือนกำลังหักลบความสมเหตุสมผลกับการเรียกชื่อเขาอย่างไรอย่างนั้น กันต์ค่อย ๆ ออกแรงรั้งให้อีกคนลงมานั่งบนตักตนเอง ซึ่งแน่นอนว่าคนที่ไม่เคยทำแบบนี้ต้องยื้ออย่างสุดความสามารถ
“ผมตัวหนักแล้วก็ตัวเหม็นมาก ๆ นี่พูดรอบสองละนา” รู้ถึงไหนอายถึงนั่นปะ พี่ธีร์ต้องขำจนสำลักน้ำลายตายแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าเขาเตี้ยจนต้องเป็นฝ่ายนั่งตักว่าที่เมียอย่างนี้
“เรียกพี่กันต์เร็วครับ”
“ไม่เรียกเว้ย ปล่อยเอวเลย จะไปอาบน้ำ”
“คุณหงุดหงิดอะไรกัน อยู่ ๆ ก็หน้างอเฉยเลย?”
“เปล่างิด”
“บอกพี่กันต์หน่อยสิครับ”
“เลิกเรียกชื่อตัวเองดิ๊ เนี่ย จะหงุดหงิดจริง ๆ ละ ผมต้องมานั่งตักบอสแล้วพูดแบบนี้รู้ไหมว่ามันเสียเชิงอะ”
“ไม่ชอบเหรอ?”
“เออ ลุกขึ้น สลับที่กันก่อน” หนักแค่ไหนก็สู้อะจังหวะนี้ เดี๋ยวจะทำให้ดูว่าตัวเตี้ยก็แบกได้
กันต์ยิ้มขำแล้วพยักหน้าเข้าใจ พอลุกขึ้นปุ๊บเด็กแสบก็ลงไปนั่งแทนที่พร้อมตบหน้าตาตนเองราวกับจะบอกว่า ‘น้องรับได้คับ พี่กันต์ทิ้งตัวมาตรงนี้เลย!!!’
“เอ้า ยืนรอไรอะ นั่งดินั่ง”
ตบกางเกงบอลจนหน้าขาแดงแล้วแต่บอสก็ยังยืนยิ้มเหมือนคิดอะไรในใจ ทั้งคู่สื่อสารกันทางสายตาอยู่อย่างนั้นหลายวินาที ไอ้แหลมจึงรู้ว่าต้องถูตะเกียงก่อนจีนี่ถึงจะออกมา
“พี่กันต์”
ร้อนหน้าไปหมดแล้วโว้ย แค่เรียกชื่อเฉย ๆ ทำไมมันคั้นออกมายากอย่างกะคนจะสารภาพรักวะ แหลมกลอกตาเลิ่กลั่ก พอเงยหน้าก็เห็นว่าบอสกำลังกำมือป้องปาก หน้าแดงกว่าคนพูดอีก เอ้าเขินเหมือนกันเหรอ งี้ต้องพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสสินะ ฮุครัว ๆ คืนกลบเกลื่อนไปเลย
“พี่กันต์”
“ครับ...”
“พี่กันต์ พี่กันต์ พี่กันต์”
“...พอก่อนครับ”
“พี่กันต์ค้าบ”
ฟางเส้นสุดท้ายได้ขาดลงแล้ว ชายหนุ่มยันเข่าตรงกลางหว่างขากางเกงบอลแล้วโน้มลงไปเชยคางเด็กแสบขึ้นมาบดขยี้ริมฝีปาก จูบให้สมกับความน่ารักที่ทำให้ใจเขาสั่นขนาดนี้ ซึ่งคนอายุน้อยกว่าก็จูบตอบโดยไม่ตั้งคำถามว่าแค่ได้ยินชื่อตนเองออกมาจากปากคนที่ชอบมันทำให้ใจฟูมากขนาดนี้เลยเหรอ?
ริมฝีปากบดเบียดเข้าหากันจนแทบขาดอากาศ ลิ้นที่ตวัดดูดดุนหยอกล้อทำเขาอยากอยู่อย่างนี้ไปอีกสักพัก งานที่ทำให้เหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวันได้รับการเยียวยาโดยคน ๆ เดิม และกันต์หวังว่าเชร์จะคิดแบบนี้เหมือนกัน
เขาถอนริมฝีปากออกเล็กน้อยแล้วสบตากับคนตรงหน้า ให้สายตาบอกความรู้สึกทั้งหมดที่มีว่าผู้ชายคนนี้คิดถึงมากแค่ไหน ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำให้เขาเป็นขนาดนี้ได้ และกันต์อยากให้เชร์เป็นคนนั้นและเป็นคนเดียว
ชายหนุ่มลดระดับสายตามองนิ้วหัวแม่มือที่กำลังคลึงริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา คิดถึงเหมือนกันใช่ไหม? นั่นคือสิ่งที่อยากถาม แต่สิ่งที่กันต์ทำกลับเป็นการส่งลิ้นออกมาทักทายปลายนิ้วหัวแม่มือ จูบเบา ๆ สลับกับเลียหยอกล้อ ซึ่งเด็กแสบก็ไม่ได้ชักนิ้วกลับหรือโวยวายให้เสียบรรยากาศ เพราะเชร์กำลังขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ พร้อมกระซิบเบา ๆ ว่า ‘พี่กันต์’ เป็นครั้งสุดท้าย
ให้ทายว่าจูบครั้งต่อไปใครเป็นคนเริ่มก่อน?
TBC
*เขวี้ยงกล่องจุ๊บปาจุ๊บลงพื้นแล้วกรี๊ดแบบตัวร้ายในละครหลังข่าว*
-
:serius2: โอ้ยยยยยย........ น่าร้ากกกกกกกกกกก
-
น่ารัก ยิ่งนับวันยิ่งทวีความน่ารักทั้งสองคนเลย
-
พี่กันต์ ขี้อ้อนจังเลยยยยยย
-
:serius2: ช่วยด้วยยยย เขินน ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้ว ฮรุก
-
หูยยยตี้นี้ย้ายไป PUBG แล้วหรือนี่
ไอ้ที่คนจีนชอบพูด china no.1 โคตรจะจริง :laugh:
เชร์กับคุณกันต์น่าจะทักทายว่า cao ni ma ด้วยนะคะคือจะขำมาก :laugh: :m20:
-
อู้วววววว
-
ไอ่หมาาาา ขยันยั่วจริงๆ
ปล. ชอบตอนพาบอส pubg มาก นัลล้ากกกก
-
ข่าาาาาา หมั่นไส้นังเชร์เหลือเกินนนนนน
-
เวลานี้ไม่รู้ว่าใครหลงใครแล้ว มันนัวเนียไปหมด
-
อาร๊ายยย ก้อม่ายยยยรุ้ รุ้แต่คนอ่านฟินนนนนนนนนนน เขิลไปด้วยคน พี่กันนนนนนน
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขินว้อยยยยยยยยยยยยยยยยย
เหมือนได้ยินสำเนียงบอสออกมาจากตัวอักษรเลยอ่ะ ฮื่อ
เนี่ย ละนังเชร์น่ารักมากตอนเรียกพี่กันต์ เป็นบอสก็คือไม่ทนแล้วอ่ะโดนกดตรงนั้น
ละคือก็ยังมีเด็กมั่นหน้าไม่หยุดน้าาาา ยังอยากจะเปงผัวเค้าอยู่น้า เดี๋ยวรู้ๆ :hao6:
-
คุณสองคนจะน่ารักเกินไปแล้ว
-
:pig4:
ahammm ช่วงนี้ เกมส์ค่อนข้างติดrate เอ่ะอ่ะๆจะขอหลังไมค์ ปิดไฟมอนิเตอร์ตลอด
เพิ่งรู้ กันต์-เชร์ เป็นพวกชอบบวก ...+18 +20 ก็ว่ากันไป
วันไหนลืมตัว คิดถึงกันผ่านlive คงมีท่านผู้ชมร่วมdonateแบบไม่ต้องร้องขอ ฮุฮุ :mew4:
-
อยากให้อิพี่ธีร์เห็นโหมดนี้ของนังแหลมจริงๆให้ตายเฮอะน้องโซ่จักต้องยอมแพ้อ่ะ o18
-
:z1: :man1: :z1:
:L1: :pig4: :L1:
-
อยากกรีดร้องเป็นภาษาสเปน :-[ :-[ น่ารักกันจังเลย เขินแทน
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอน 14
หึงจนหน้าแดงไปหมด
“ได้นอนบ้างหรือยังครับเนี่ย?”
“เออ”
“กินมาม่าไหมครับ โซ่ต้มให้”
“กินไม่ลงอะ ขอกาแฟเข้ม ๆ แล้วกัน”
คนที่กำลังติดกระดุมเสื้อนิสิตหลีกทางให้ผู้มาใหม่เดินเข้าไปในห้องของตน โซ่มองตามรุ่นพี่มีสภาพหมดอาลัยตายอยากตั้งแต่เช้า เจ้าตัวทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วมองเหม่อเพราะเรื่องแข่งแพ้เมื่อคืน
ขี้ซุยบราเทอร์ไม่ได้ประชุมหาความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เพราะพี่ธีร์บอกว่าหิวข้าว ตอนนั้นพี่ ๆ จึงแยกย้ายกันไปทำเรื่องส่วนตัว บางคนเล่นเกมระบายอาการนอยด์ บางคนก็หันไปนั่งสูบบุหรี่ตรงระเบียง มันเป็นการแพ้ที่ไม่ได้เสียสิทธิ์แข่ง เพราะพวกเขายังมีโอกาสแก้ตัวอีกหนึ่งเกมในสายลูซเซอร์ ซึ่งถ้าชนะก็มีสิทธิ์ไปต่อ แต่ถ้าแพ้ก็ต้องโทรสั่งหมูกระทะมาย้อมใจ ปิดจ็อบทัวร์นี้ไปโดยปริยาย
“โซ่เข้าใจที่พี่แหลมคิดมากนะ ที่บอกว่าเข้าใจก็คือเข้าใจจริง ๆ”
“เออ เพราะงั้นก็ปล่อยให้กูแห้งไปแบบนี้แหละ”
“โอเคครับ” คนน้องไม่อยากคาดคั้น จึงเดินไปในครัวแล้วกลับมาพร้อมนมหนึ่งกล่อง
“กูบอกว่ากาแฟเข้ม ๆ”
“ห้องโซ่มีแต่นมช็อกโกแลตนี่ครับ” แหลมแค่นหัวเราะใส่ใส่ไอ้เด็กเวรที่ดูก็รู้ว่าโกหก เป็นห่วงกลัวพี่มันจะไม่ได้นอนก็พูดมาตรง ๆ เหอะ
“กูพยายามเข้าใจแล้วนะว่าแชมป์ก็แพ้เป็น แต่มึงเข้าใจไหมว่าเหมือนเราปีนขึ้นไปสูงมาก ๆ ไม่เคยตกเลย คนที่อยู่บนนั้นมีทั้งคนที่รอชื่นชม แล้วก็คนที่พร้อมตะโกนสมน้ำหน้าตอนเราร่วงลงมาอะ แล้วตอนนี้กูรู้สึกเหมือนเสียงคนกลุ่มหลังดังอยู่ในหูไม่หยุด”
“พี่ธีร์บอกว่าวิธีเอาตัวรอดในโลกออนไลน์คือการไม่เข้าไปอ่านครับ ถ้าไม่เข้าไปอ่านก็คือไม่โดนด่า”
“มีแต่ควายแบบแฟนมึงเท่านั้นแหละที่จะคิดอะไรแบบนี้ได้”
“ก็จริงครับ พี่ธีร์เป็นควายที่รอดตายจากโซเชียล ตอนนี้ก็เลยหลับยาวไม่ยอมตื่นมาดูว่าตอนนี้พี่แหลมตาคล้ำแค่ไหน” เขาหรี่ตามองอีกคนที่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย นั่นมันกำลังจะให้กำลังใจทางอ้อมหรือหลอกด่าแฟนตัวเองวะ
“พี่ธีร์โดนด่าเยอะสุดนะเว้ย แล้วก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลย แล้วเมื่อคืนกูก็พลาดด้วยอะ กูคงเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่มันโดนด่าอีก”
“เป็นห่วงพี่ธีร์น่ะดีมาก ๆ เลยนะ แต่โซ่อยากให้พี่แหลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วดื่มนมกล่องนี้ก่อน หลังจากนั้นเราค่อยมานั่งทบทวนดูว่าตอนนี้ควรเป็นห่วงใคร”
“...” แหลมสบตากับคนน้องที่ยื่นกล่องนมเด็กอนุบาลให้พร้อมพยักหน้ารัว ๆ นอกจากแฟนมันแล้วก็เขานี่แหละที่แพ้ลูกอ้อนแบบนี้
“ทุกคนเป็นห่วงพี่ธีร์ แล้วโซ่ก็เชื่อว่าเค้าจะผ่านมันไปได้ด้วยความเป็นเค้า พี่ธีร์มีวิธีโกงความตายจากการถูกเกลียดเยอะแยะมากเลยนะครับ นอกจากจะพาตัวเองหลบจากดราม่าได้แล้ว มีหลายครั้งเลยที่พี่ธีร์ดึงโซ่ออกไปด้วย แล้วคราวนี้โซ่ก็อยากให้พี่แหลมหลุดออกมาด้วยกันนะ”
“...”
“ที่พี่ธีร์ไม่เรียกประชุมทีมทันทีหลังจากเกมจบก็เพราะไม่อยากให้ทุกคนเครียดไปกว่าเดิม เรื่องทำให้ทีมแฮปปี้ขึ้นได้ในเสี้ยววิคงเป็นไปได้ยากหลังจากแพ้ แต่โซ่ว่าพี่ธีร์รู้นะว่าต้องพาทีมไปทางไหน ต้องแก้เกมยังไงรอบหน้า พี่แจ็คก็เหมือนกัน เพราะงั้นพี่แหลมอย่ากังวลมากเกินไปเลยนะ เครียดนิด ๆ หน่อย ๆ พอให้เป็นแรงกระตุ้นการแข่งรอบต่อไปก็พอนะครับ”
ไอ้โซ่เข้ามานวดไหล่ให้ คนที่เอาแต่ถอนหายใจตั้งแต่แข่งจบจนถึงตอนนี้จึงหลับตาลงพร้อมเอนหลังพิงกับโซฟา เมื่อคืนไม่ได้คุยกับบอสด้วยเพราะรายนั้นเพิ่งกลับจากต่างจังหวัด ก็เลยกะให้พักผ่อนนอนยาวไปเลย ไม่รู้จะรู้สึกดีขึ้นได้อย่างไร
“กูเหมือนตัวถ่วงทีมเลยว่ะ”
“เพราะเมื่อวานแพ้ก็เลยโทษตัวเอง แต่น่าน้อยใจแทนตัวพี่แหลมจังครับ ทำดีมาตลอดแต่แต่ถูกเหมาว่าเป็นตัวถ่วงซะอย่างนั้น เราจะได้แชมป์เพราะมีตัวถ่วงได้ไงกันครับโธ่”
“ก็มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ปะ ห่าเอ๊ย กูเฉามาก ไม่รู้จะฮีลตัวเองยังไงเลย”
“ฮีลตัวเองไม่ได้ก็ให้คนที่เฮลเก่งช่วยสิครับ...” จู๊กมาสเตอร์ป้องปากกระซิบ ก่อนจะผละออกไปพยักหน้าย้ำเพื่อให้รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ไร บอสทำงานอยู่”
“คนเรามีเวลาให้เรื่องที่ชอบเสมอนะครับ เนี่ย อยู่ใกล้ ๆ คอนโดโซ่ด้วย นั่งรถแป๊บเดียวก็ถึง”
“...”
“ลุกเร็วครับ ถ้าไม่หายนอยด์วันนี้ห้ามเข้าเกมนะ”
“ไรมึง เดี๋ยวนี้พูดมากนะ เป็นหัวหน้าทีมไง?” คนถูกเยียวยาขั้นต้นทำท่าง้างมือจะเหนี่ยว แต่ไอ้เด็กเวรก็เอาหัวมาถู ๆ กับแขนพร้อมทำเสียงงุ้งงิ้งอย่างออดอ้อน
“อยากให้พี่แหลมแฮปปี้ไงครับ”
“แต่ก็เป็นความคิดที่ดี... ว่าแต่จะไปหาแบบมือเปล่างี้จะดีเหรอวะ?” แหลมขมวดคิ้วลูบคางขณะใช้ความคิด รู้เลยว่าบอสคงคิดถึงเขามากเพราะไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว เพราะงั้นการไปหาครั้งนี้คงฮีลได้มากทีเดียว “โซ่”
“ครับ?”
“มีแก้วทัมเบลอร์ให้ยืมปะ?”
*
คนที่ได้นอนแค่สามชั่วโมงพาสารร่างพัง ๆ กับน้ำผักผลไม้ปั่นมาจนถึง Starlight Hotel เขายืนอยู่หน้ารีเซปชั่นอย่างชั่งใจพลางคิดไปว่าไอ้ที่บอกให้ยื่นบัตรประชาชนแล้วก็ขึ้นไปได้เลยน่ะ บอสพูดจริงหรือแค่ยิงมุก
แต่คนจริงแบบนั้นหรือจะล้อเล่น แหลมยิ้มออกมาได้หน่อยนึงหลังจากพนักงานสาวผายมือไปทางลิฟต์เป็นการอนุญาต คนเฉาที่ต้องการฮีลให้เลือดเต็มหลอดจึงตรงเข้าไปโดยไม่ปล่อยให้เสียเวลา
เรียนคาบเช้าคือไร แหลมไม่สนใจแล้ว เรื่องแพ้มันใหญ่หลวงนัก ถ้ายังสลัดออกจากหัวไม่ได้ก็คงใช้ชีวิตลำบาก ซึ่งรู้ว่ามันไม่เข้าท่าเลยที่แยกแยะไม่ได้ แต่ขอแค่ตอนนี้ แหลมอยากไปเจอบอส นอนซบตักให้ลูบหัวแล้วพูดอะไรก็ได้เพื่อให้มีกำลังใจแก้เกมรอบต่อไป
มาถึงหน้าห้องทำงานแต่ก็ไม่พบพี่เลขา สงสัยจะไปเข้าห้องน้ำเพราะสูทนอกของเธอยังพาดอยู่กับเก้าอี้ แต่ไอ้แหลมได้รับอนุญาตจากข้างล่างแล้วจึงไม่รอพี่สาวคนสวย ต่อให้พุ่งทะลุประตูจนพัง อย่างมากบอสก็แค่โทรตามช่างให้มาซ่อมมากกว่าจะขมวดคิ้วโกรธอะ
เนี่ย พอรู้ว่าโดนหลงหนักก็ขิงข่าตะไคร้ไม่หยุด
เหมือนวิ่งลัลล้าในทุ่งดอกไม้แล้วอยู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมาโดยไม่มีสัญญาณบอกก่อน เด็กหนุ่มยืนนิ่งค้างอยู่ท่านั้นทันทีที่เปิดประตูเข้าไปแล้วพบว่าคนที่คิดถึงกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับผู้ชายอีกคนที่มีส่วนสูงไม่ต่างกันนัก
“เชร์?
เจ้าของชื่อเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม มองสองคนนั้นพร้อมอารมณ์เดือดที่สูบฉีดหนักหน่วงยิ่งขึ้นภายในเสี้ยววิ คาดว่าตอนนี้น้ำผักผลไม้ในแก้วคงร้อนเป็นไฟแล้วเพราะมือไอ้แหลมมันทั้งร้อนและสั่นไปหมด เขาไม่ได้คิดไปเองหรอก บอสกอดคนนั้นแล้วยิ้มอย่างมีความสุข แถมยังลูบหงลูบหัวอีก
“ฟังผมก่อนนะ”
ประโยคยอดฮิตในละครที่ได้ยินทุกครั้งตอนถูกนอกใจ เออ นั่นแหละ ถึงจะยังไม่เป็นทางการแต่เรื่องทางเสียงก็ยังเป็นแฟนอยู่ปะวะ เพราะงั้นถ้าบอสไปงุ้งงิ้งกับใครก็คือนอกใจผัวอะ
“ไปฟังกันสองคนเหอะ” คนหัวร้อนเขวี้ยงแก้วลงบนพื้นอย่างแรงจนน้ำสีแดงกระจายเต็มพื้นกับผนัง แล้วที่เหี้ยกว่านั้นคือมันกระเด็นใส่ขากางเกงกูด้วย สัสนาโร้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผู้ชายขาว สูง หน้าแอบฝรั่งมองมาแบบไม่ตกใจทั้งที่โดนจับโป๊ะขนาดนี้ เซอร์ไพรส์หน่อยสิพวก หรือชินกับการล่อซื้อเด็กชาวบ้านแล้วก็เลยเฉย
วูบหนึ่งแหลมรู้สึกเหมือนมีอะไรคล้ายคลึงกับไอ้หล่อนั่น แล้วก็พบว่ากระดูกของตนนั้นยังเบอร์เล็กกว่าอีกฝ่ายนัก ตอนนี้เริ่มมีคำถามแล้วไอ้ฉิบหาย ไปเจอกันที่ไหน เมื่อไหร่ แต่จะให้ลั่นออกไปเพราะความอยากรู้ก็คงเสียฟอร์มแย่ แล้วเขาก็ไม่ได้ใจเย็นรอฟังคำตอบขนาดนั้นด้วย
“เชร์”
คนหัวร้อนพรูลมหายใจทางริมฝีปากพลางเสยผม หมุนตัวหันหลังกลับโดยไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น แหลมรีบวิ่งไปหยุดหน้าลิฟต์พร้อมกดปุ่มเปิดรัว ๆ เหมือนมันจะช่วยเร่งความเร็วขึ้น แต่เวรกรรมอาจจะมีจริง ตัวเลขมันถึงเลื่อนลงอย่างอ้อยอิ่งจนเหมือนเต่าคลาน ห่าเอ๊ย โดนบอสหักหลังไม่พอ ลิฟต์แม่งยังกวนตีนอีก
เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้แล้ว ซึ่งถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้คาดว่าคงได้ฟังเรื่องไม่ยินดีให้ปวดกบาลซ้ำแน่ เพราะงั้นเขาจึงสับตีนแตกวิ่งหนีแบบในละครหลังข่าวและปิดท้ายด้วยการวิ่งไปโดนรถชนตายกลางถนน ซึ่งมันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นกับไอ้แหลมแน่ เพราะกูใช้ฟุตปาธเป็น
“เชร์ หยุดก่อน – ผมบอกให้หยุดไง!!!”
นั่น มีสิทธิ์อะไรมาขึ้นเสียงเหรอถามก่อน ถ้าวิ่งไม่ทันก็แพ้ไปปะ ถ้าอยากง้อก็ต้องเหนื่อยหน่อย ซึ่งก็ต้องดูอีกทีด้วยนะว่าจะให้อภัยไหม แต่ตอนนี้ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เป็นคนของไอ้แหลมแล้วก็ไม่ควรไปกอดใครเปล่าวะ กูสูน
“เชร์!!!!” เอ้ออออออออออออ ดังกว่านี้ดิ เอาให้คนทั้งโรงแรงได้ยินไปเลยว่าบอสแม่งนอกใจไอ้แหลม!!!!!!!
ตอนแรกก็สะใจที่ทำให้อีกคนไล่ตาม แต่ตอนนี้เริ่มเหนื่อยเพราะวิ่งลงบันไดเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่มีแววว่าจะถึงชั้นหนึ่งสักที ห่าเอ๊ย ถ้าเป็นซีนในละครคือต้องขำก่อนดราม่าแล้ว ถ้าได้ลงลิฟต์ตั้งแต่แรกก็คงเดินขมวดคิ้วเสยผมออกจากโรงแรมอย่างคนช้ำรักได้อย่างไม่มีใครต้องเสียพิกเจอร์
“เชร์ ผมขอร้อง มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเลย!!!”
“บอสไม่รู้หรอกว่าผมคิดอะไร!!!!!!”
“ผมรู้!!!”
“รู้แล้วทำทำไมวะ?!!! คนทรยศ!!!”
“ผมกับเขาเป็นแค่เพื่อนกัน!!!”
“ผมก็บอกคนอื่นแบบนี้เหมือนกันหลังจากนอนกับคู่ขาคนเก่าอะ!!!”
“คุณจะเปรียบเรื่องนั้นทำไม อยากให้ผมโมโหไปด้วยใช่ไหม?!!!”
“เออ!!! ไปให้สุดดิ ผมก็โมโห บอสก็โมโห ตายกันไปข้าง!!!”
ป้าแม่บ้านชะงักฝีเท้าพร้อมยกมือขึ้นทาบอก พลางมองเด็กลูกครึ่งที่กำลังหอบหนักแต่ก็ยังฝืนเกาะราวจับวิ่งลงไปข้างล่าง โดยมีเจ้านายใหญ่ตามไปติด ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น เด็กคนนั้นขโมยของเหรอ?!
หอบแดกเป็นหมาคืออะไรแหลมได้รู้แล้ววันนี้ เด็กหนุ่มร่างโชกเหงื่อผลักประตูออกมาด้วยจังหวะการวิ่งที่ช้าลงจนเกือบติดลบ วิ่งหนีหมาตอนเป็นเด็กยังไม่ขาสั่นขนาดนี้
“ฟังผม – เชร์?!” แหลมคงไม่อยู่ฟังให้โง่ เขาเริ่มออกตัววิ่งอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับไปมองอีกคนเป็นระยะ ซึ่งถ้าตอนนี้กำลังแข่งโอลิมปิกอยู่เหรียญทองก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วปะ
โชคดีว่ะ แท็กซี่เปิดไฟว่างกำลังขับมาทางนี้พอดี!!!
“ไปรังสิตพี่!!!”
บายน้าบอสน้า
“ไม่ไปครับ ส่งรถ”
พ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
แหลมถลึงตาพร้อมเล็บทั้งสิบที่จิกอากาศ รถเหลืองเขียวขับหนีไปต่อหน้าต่อตาแล้ว พร้อมเสียงฝีเท้าที่ผ่อนจังหวะลงเพื่อให้รู้ว่าคนที่ตามตื๊อได้หยุดยืนอยู่ข้างหลัง
“เราจะคุยกันดี ๆ ได้หรือยังครับ?”
“ไม่คุย”
“คุณจะโกรธผมก็ได้ แต่การวิ่งหนีมันใช่ทางออกที่ดีแล้วเหรอครับ? – เชร์!” เขาคว้าข้อมือเจ้าตัวดื้อเอาไว้ แม้แต่ตอนอธิบายด้วยเหตุผลก็ยังจะเดินหนีกันอีก น่าจับมาตีก้นจริง ๆ
“เป็นคนนอกใจก็พูดได้ดิ อยู่ตรงนั้นถ้าฟังได้ก็บ้าแล้วปะ กอดกันกลมขนาดนั้น” กันต์รู้เลยว่าหัวเขาอุ่นลงเพราะคำตอบน่าเอ็นดูของคนตรงหน้า เขาไม่ชอบคนไร้เหตุผลนะ ไม่ชอบมาก ๆ แต่พอรู้ว่ากำลังถูกหึง สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คือกลั้นยิ้มมากกว่าจะชักสีหน้าให้รู้ว่าหงุดหงิดเหมือนกัน
“ไปคุยกันข้างในนะครับ ผมจะได้หากางเกงให้คุณเปลี่ยนด้วย”
“ผมชอบให้กางเกงเหนียว ๆ แบบนี้อะ มีไร?” ก็ยังดื้ออยู่ กันต์ถอนหายใจเบา ๆ พลางสบตากับซิมบ้าน้อยที่กำลังแยกเขี้ยวอย่างไม่ยอม
“ถ้าไม่ไปผมจะจับคุณจูบตรงนี้” ไม่พูดอย่างเดียว เขากระตุกข้อมืออีกฝ่ายเพื่อให้รู้ว่าทำจริงแน่ถ้าเกิดว่ายังคิดจะพยศอยู่ ซึ่งแววตาหวาด ๆ ที่มองมาก็ทำให้รู้ได้แล้วว่าเริ่มอ่อนลงแล้ว
“เออ ไปก็ได้วะ”
“ผมให้คุณหยาบคายได้แค่วันนี้วันเดียวนะ”
“แล้วไง มีสิทธิ์ไรมาห้าม ก็เป็นแค่แฟนทางเสียงปะ ผัวบอสผมก็ยังไม่ได้เป็น” แหลมพยายามสะบัดมือออกแต่อีกฝ่ายกลับออกแรงบีบแน่นยิ่งขึ้น อีกนิดนึงกระดูกก็หักแล้วเปล่าสังคม
“ปล่อยมือดิ๊ รำคาญเว้ย”
“ปล่อยให้คุณวิ่งหนีอีกน่ะเหรอครับ วันนี้ผมเหนื่อยจะวิ่งตามแล้ว”
“ก็ไม่ต้องวิ่งดิ กลับไปยืนฟัดกับคนนั้นต่อเลย” แหลมไม่แคร์หรอกว่าตอนนี้พนักงานจะมองอย่างไร เพราะคนที่ต้องแคร์สายตาชาวบ้านมากที่สุดก็คือบอส
“เขาชื่อพอร์ช พูดแบบไม่โกหกเลยนะครับ เราเคยนอนด้วยกันหลายครั้ง แต่สถานะของเราตอนนี้คือเพื่อนกันจริง ๆ”
“เซ็กเฟรนด์ว่างั้นเหอะ คราวนี้นัดไปกินกันที่ไหนล่ะ คอนโดใช่ไหม เหอะ มีแค่ผมคนเดียวไม่ได้ใช่ปะ ผมตอบโจทย์ไม่พอเหรอวะ?” ยิ้มได้แล้วเพราะเชร์มองไม่เห็นว่าตอนนี้เขาทำหน้าอย่างไรอยู่ คิดไปไกลถึงไหนแล้วนะ ที่ชีวิตราบรื่นได้ทุกวันนี้ก็เพราะมีเด็กแสบคนนี้คนเดียวไง
“ผมไม่ได้นอนกับเขาตั้งแต่รู้ตัวว่าชอบคุณ”
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ไปอีก”
“พอร์ชแค่แวะมาหาผมก่อนบินไปสเปนแค่นั้นเองครับ คุณช่วยเชื่อผมหน่อยได้ไหม?” กันต์หันไปสบตากับเด็กน้อยอย่างออดอ้อนระหว่างรอลิฟต์มา แต่คนหัวร้อนก็แค่นหัวเราะพลางส่ายหน้า แถมยังโบกมือปัด ๆ ใส่อีก
“จะทำไรก็ทำเหอะ เราเลิกกัน”
“ผมผิดที่กอดพอร์ช แต่ถึงกับต้องบอกเลิกเลยเหรอครับ?” ตัดพ้อทั้งสีหน้าและน้ำเสียง แหลมชำเลืองมองอีกคนที่ปั้นหน้าเจ็บปวดเก่งกว่าพระเอกละครเรื่องไหน ๆ ซึ่งถ้ามองต่อไปคงเขวแน่
“ผมไม่ชอบคนไม่ซื่อสัตย์ ถ้าชอบผมแล้วก็กอดแค่ผมคนเดียวดิวะ ถึงผมจะสูงไม่มากแต่ก็พยายามกินนมอยู่นะเว้ย ก่อนออกมาก็ซัดนมช็อกโกแลตห้องไอ้โซ่ไปตั้งกล่องนึง ถึงมันจะสูงไม่มากไปกว่านี้แล้วแต่เดี๋ยวตอนนอนก็เท่ากันเองเปล่าวะ?”
“ผมขอโทษครับ ผมจะไม่กอดใครนอกจากคุณแล้ว ดีกันนะครับ” กันต์คลายข้อมือออกก่อนจะเลื่อนลงไปกุมมือซิมบ้าน้อยไว้เอง อ้อนขนาดนี้แล้วช่วยใจอ่อนหน่อยได้ไหม เขาไม่เคยง้อใครขนาดนี้เลย
“แล้ว --”
อ้าปากพูดได้แค่คำเดียวลิฟต์ก็เปิดออก แถมที่อยู่ในนั้นก็ยังเป็นโจทย์เดิมที่เพิ่งทิ่มแทงใจกันไป มองหน้าเหรอ จะเอาเปล่าล่ะเราอะ ถึงตัวจะสูงกว่า ขาวกว่า หล่อกว่า แต่เรื่องไฝว้ไอ้แหลมสู้ตายนะบอกก่อน รู้จักมวยวัดเปล่าพี่?
“น้องเชร์ใช่ไหม ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะ” เดี๋ยว รู้จักกันด้วยเหรอวะ จากที่ทำหน้ากุ๊ยใส่ก็กลายเป็นหนูน้อยหมวกแดงเลยกู
แหลมหรี่ตามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า แสกนดูศัตรูหัวใจที่ยิ้มเอ็นดูใส่ ซึ่งถ้าให้วิเคราะห์ในแง่ร้ายหน่อยก็คงเป็นคนแผนสูง แบบทำเหมือนแสนดีแต่จริง ๆ ก็ร้าย จ้องแย่งเมียชาวบ้าน ไรวะ หล่อแล้วก็หาคนใหม่ไปดิ จะมาแย่งของคนอื่นทำไม
“ถ้าเข้าใจผิดเรื่องเมื่อกี้ก็ขอโทษด้วยนะครับ แต่พี่กับกันต์ไม่มีอะไรจริง ๆ”
“แล้วจะรู้ได้ไงว่าไม่ได้รวมหัวกันโกหก” บอสตบหน้าผากตัวเองอย่างดัง เป็นไรอะยุงกัดเหรอ
“หยุดวิ่งแล้วฟังกันต์สิครับ จะได้รู้ว่าโกหกหรือพูดความจริง”
คมเก่งงงงงงงงงงง ชู้รักเรือร่มหันไปสบตากับบอสเหมือนกำลังสื่อภาษา AI ใส่กันถ้าทั้งคู่เป็นแอนดรอยด์ แอบสื่ออะไรกันเหรอ รหัสลับม่านรูดปะ คิดเยอะเป็นหนังภาคต่อเลยกู
“พอร์ชจะกลับแล้ว ขอโทษที่ทำให้เกิดปัญหานะ”
“ไม่เป็นไร เดินทางดี ๆ นะ”
“ถ้าชอบก็เอาไปได้เลย -- !!!” กันต์รีบตะปบปากเด็กแสบไว้พร้อมพยักหน้าให้เพื่อนเก่าอย่างรู้กัน ยิ้มแบบนี้รู้เลยว่าพอร์ชต้องเอาเรื่องวิ่งตามเด็กมาแซวเขาทีหลังแน่ ๆ เลย
หลังจากเข้าไปในลิฟต์บอสก็เอามือออก ไอ้แหลมจึงมีโอกาสหายใจและหันไปมองเอาเรื่องอีกฝ่ายได้ เหอะ คีพคูลไปเหอะต่อหน้าผัวเก่าอะ บอกเลยนะว่าเมื่อกี้พูดจริงทำจริง ลูกผู้ชายอะเสียอะไรก็เสียได้ แต่เสียหน้าไม่ได้!!!
“ถ้าเจอตอนจูบจะไม่ว่าเลย ผมก็แค่กอดลา”
“กอดแน่นไปปะ อีกนิดนึงก็ฟิวชั่นรวมร่างละไหม?”
“วัฒนธรรมฝรั่งไงครับ แต่ถ้ากับคุณคือกอดเพราะรู้สึก”
“เงียบปากเลย ไม่อยากฟัง”
“เอาเลยครับ หยาบคายให้พอ ผมจะไม่ถือ” บอสถอนหายใจ ยืนหลังตรงล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างไม่ยี่หระ ใช่สิ ลากไอ้แหลมคนนี้กลับขึ้นมาได้แล้วนี่ ชิวเลยดิงี้
“ถ้าแท็กซี่รับผมขึ้น ป่านนี้บอสไม่ได้ซ่าแบบนี้หรอก” รู้ตัวว่าเริ่มโอนอ่อนแล้ว โดยเฉพาะตอนที่บอสกุมมือให้เดินเข้าไปหาพี่เลขาพร้อมบอกว่าให้หาเกงสักสักตัวให้เขา
ผ้าขนหนูโรงแรมคือสิ่งเดียวที่ห่อเบื้องล่าง แหลมนั่งหน้างออยู่บนโซฟา เมินอีกคนที่เดินมานั่งข้าง ๆ หลังจากจัดการเรื่องเอากางเกงนักศึกษาไปซักให้ บอสยังคงเอาแต่จ้อง และเขาไม่อยากหายงอนง่าย ๆ โกรธจนลมออกหูไปหมด ภาพกอดกันยังติดตาอยู่
“ถ้าตีผมแล้วคุณจะหายหงุดหงิดหรือเปล่าครับ?”
“ไม่”
“แล้วถ้ากุมมือไว้แบบนี้... คุณจะยอมหันมามองหน้าผมไหม?” บอสลูบหลังมือเขาเบา ๆ ซึ่งแหลมก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ แต่ครู่เดียวบอสก็ขยับลงไปนั่งยอง ๆ ตรงหน้าและยิ้มมาเหมือนรู้ว่าใช้ไม้นี้แล้วจะมีคนแพ้ “งั้นแบบนี้ก็ได้ครับ คุณน่าจะมองเห็นง่ายกว่า”
“ง้อไรนักหนาอะ ถ้ารำคาญจะไล่กลับหอก็ได้ปะ มันมีด้วยเหรอคนที่ยอมง้อคนหัวร้อนที่ไม่มีเหตุผลให้”
“นั่นสิครับ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำขนาดนี้ อาจเป็นเพราะผมชอบคุณมากจนไม่อยากปล่อยให้ต่างฝ่ายต่างรู้สึกไม่ดีระหว่างที่ไม่ได้เจอกันมั้ง?”
“ผมหงุดหงิดมากเลยนะ แม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกเหมือนถูกนอกใจ”
“แต่ผมไม่ได้นอกใจคุณจริง ๆ สิ่งที่ผมแสดงออกกับพอร์ชมันอาจจะเกินไป เพราะคุณไม่ชินกับสิ่งที่ผมเคยเป็นมาก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว และผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
“ถ้าผมทำบ้างบอสจะโกรธปะ อยากรู้”
“อาจจะเป็นมากกว่าคุณด้วยครับ แต่ต่างกันตรงที่ผมคงไม่บอกเลิก”
“แล้วจะทำไง?” เด็กที่เคยดื้อจนพูดไม่ฟังตอนนี้ยอมนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาให้เขาทั้งจับทั้งจูบหลังมือไปแล้ว
“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณมองผมคนเดียว”
“ก็มองอยู่เนี่ย มองจนหัวร้อนไปหมดแล้ว”
“ครับ ขอโทษนะที่ผมกำลังรู้สึกดีมาก ๆ ที่รู้ว่าคุณหึงผมแค่ไหน” กันต์ยิ้มบาง ๆ พลางลุกขึ้นไปนั่งข้างคนขี้หึง คราวนี้เด็กแสบยอมหันมาสบตาแล้ว เขาจึงลูบศีรษะซิมบ้าน้อยแล้วเลื่อนไปจูบเหม่งเบา ๆ
“ห้ามกอดใครอีกนะเว้ย บอสเป็นของผมคนเดียวอะ” เสียงงุ้งงิ้งมาจากเจ้าของศีรษะทุยที่โขกกับอกเขาเบา ๆ เป็นการทำโทษและออกคำสั่งในคราวเดียวกัน
“ไม่ทำแล้ว พี่กันต์ขอโทษนะครับ” ความรู้ใหม่วันนี้... กว่าจะง้อได้ต้องเสียเหงื่อไปเยอะพอสมควร เขารั้งอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบอกพลางลูบหลังปลอบ กระซิบบอกข้างหูเบา ๆ ว่า ‘พี่มีแต่เชร์คนเดียวนะ’ และการที่เจ้าของชื่อไม่เงยหน้ามาแย้งหรือดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอด นั่นก็ถือว่าเขาง้อสำเร็จแล้ว
“ไม่ได้กินน้ำเลย สมน้ำหน้า”
“นั่นสิครับ เพราะความซื่อบื้อของผมคนเดียวเลย”
“แก้วไอ้โซ่ด้วย แตกเปล่าก็ไม่รู้ เวรละ โดนพี่ธีร์ด่าแน่กู” อดขำไม่ได้ตอนเห็นว่าอีกฝ่ายพึมพำพร้อมชะเง้อหน้ามองซากแก้วที่รอแม่บ้านมาทำความสะอาด เขาจึงรั้งศีรษะเจ้าตัวดื้อให้ลงมาซบต่อ เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจไปกว่าเรื่องของเราอีกแล้ว
“อารมณ์ดีขึ้นหรือยังหื้ม?”
“แข่งแพ้แล้วยังมาเจออะไรแบบนี้อีก ให้อารมณ์ดีขึ้นทันทีคงไม่ได้หรอก”
“งั้นเอางี้ดีไหม หลังจากเลิกงานแล้วเราไปเดินเล่นตลาดนัดกัน ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าจะอารมณ์ดีขึ้น”
“ทำไมต้องตลาดนัดอะ?” แหลมผละตัวออกพลางทำหน้าเนือย รู้ตัวว่ากำลังงี่เง่าแบบขั้นMAX แต่พอโดนบอสง้อรัว ๆ ก็ไม่อยากยั้งตัวเองเลย อยากให้อีกฝ่ายแสดงออกมาอีกว่าเด็กกะโหลกอย่างเขาสำคัญมากแค่ไหน
“จริง ๆ อยากชวนเดทน่ะครับ แค่ไม่ได้พูดตรง ๆ” กันต์อมยิ้ม ตอนเห็นรุ่นน้องลงรูปในไอจีแล้วก็คิดว่าถ้าได้ทำแบบนั้นกับเชร์บ้างสักครั้งมันก็คงจะดีไม่น้อย
“มันร้อนนะเว้ย”
“เดี๋ยวผมใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นไป”
“ขนาดนั้นเลย?” แหลมเลิกคิ้วมอง จะมีคนชักสีหน้าเพราะทนความร้อนไม่ไหวหรือไม่
“ครับ ชดเชยการเป็นแฟนทางเสียงที่ไม่น่ารัก”
“ละเดินตลาดนัดนี่มันเรียกเดทยังไง?” งง เรื่องซื้อบ็อกเซอร์เป็นโหลในตำนานของพี่ธีร์ลอยเข้ามาในหัวเลยห่าคั่ว แบบนั้นก็ไม่ไหวปะ
“ไม่รู้สิครับ งั้นลองมาเป็นแฟนกันจริง ๆ ดูไหม หลังจากนี้คุณจะได้รู้ด้วยตัวเองไปเลยว่าอะไรเป็นอะไร เพราะผมคงแสดงออกให้รู้มากกว่าจะอธิบายให้ฟัง”
คนถูกฮุคถึงกับสตันท์ไปแปดวิ เออรู้ว่าเคยทำเรื่องเกินเลยกว่าแฟนมาแล้ว แต่ยุคสมัยนี้สถานะไหนก็ทำแบบนั้นได้ทั้งนั้นเปล่าวะ เขากับบอสยังไม่ได้คบกันจริง ๆ จัง ๆ แล้วก็ไม่คิดด้วยว่าอีกฝ่ายจะพูดมันออกมา ก็นึกว่าจะปล่อยให้เป็นเรื่องของวันปีใหม่ พอเห็นสายตาที่มองมาตอนนี้แล้วก็หวั่นไหวจนใจไม่ดีแล้ว
“ลองนี่หมายถึงถ้าไม่โอเคก็เลิกได้ใช่ปะ?”
“ก็ใช่ครับ แต่ถ้าให้พูดตรง ๆ ผมก็คงไม่ยอม”
“งั้นจะเรียกลองได้ไงวะ ก็ขอคบจริง ๆ ไปเลยดิ ให้มันชัดเจนหน่อยไม่ได้ไง?”
“ยังไงครับ ‘เป็นแฟนพี่นะครับเชร์’ แบบนี้น่ะเหรอ?”
“เออ แบบนี้แหละ แล้วก็จะตอบตกลงด้วย”
“ฮาร์ดคอจังนะ มันควรจะโรแมนติกกว่านี้ไม่ใช่หรือไงกัน?” เขาหัวเราะ ที่เคยแพลนไว้ว่าจะหาจังหวะดี ๆ ก็พังหมดเลย แต่แบบนี้ก็ก็คงดีกับซิมบ้าน้อยเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวก็คงไม่ชินกับอะไรเลี่ยน ๆ ที่มาพร้อมช่อดอกไม้
“ไว้โรแมนติกตอนบนเตียงทีเดียว ระวังตัวไว้เหอะ ผมตอนโมโหน่ะดุอย่าบอกใคร” ไปกันใหญ่ อยากจะทำหน้าตกใจให้แต่ก็มีแต่คำว่า ‘เหรอครับ’ อยู่ในหัว
“ผมชอบคนดุ” ทั้งคู่สบตากันอย่างหยั่งเชิง ไม่มีแล้วคนหัวร้อนที่คอยวิ่งหนีเป็นหนังแขก ตอนนี้มีแต่แฟนป้ายแดงที่เริ่มนาทีแรกก็คุยเรื่องใต้สะดือกันเสียแล้ว
“จะกัดให้เขียวเลย”
“ผมชอบมีรอยบนตัว” โดยเฉพาะรอยข่วนจากเล็บที่มาพร้อมความเจ็บ
“จัดไปดิวะ”
สิงโตน้อยเข็ดฟันไม่เลิก เขาจึงฟัดแก้มไปหนึ่งฟอดใหญ่แล้วทิ้งตัวลงไปนอนตักที่มีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบขาที่ชวนให้จินตนาการว่าจะอ้าออกได้กว่าแค่ไหนตอนแรกเริ่มใส่เข้าไป
คบกันอย่างเป็นทางการ นั่นหมายความว่าเขาจะใช้ถุงยางตอนไหนก็ได้แล้วสินะ
TBC
ช่วงนี้ติดเกมมอนฮันมาก ไม่มีใครถามหรอกแต่หนูบอกเฉยๆ
#เก็บแก้วทัมเบอน้องโซ่ขึ้นมากอดแล้วร้องไห้เหมือนเพิ่งโดนพรากพรหมจรรย์
-
ประโยคสุดท้ายคือแบบ :katai1:
-
โอ้โหเว้ย
-
เอางั้นหรา นี่กะจะใช้ถุงยางตลอดเลยป่ะ :laugh:
-
แหมะ ง้อกันเป็นหนังอินเดียเลย
แหลมเอ๊ย อิบอสมันคิดการใหญ่แล้ว เตรียมตัวไว้ด้วย
-
ฮื้ออ แก้วน้องโซ่ได้เสียสละตัวเองเพื่อให้พี่แหลมอารมณ์ดีขึ้น
น้องโซ่คงไม่โกรธ พี่ธีร์น่าจะหัวร้อนแทน 5555555555555555555
แง้ แก้วของน้อนนน ; w ;
-
ตายๆ ในที่สุดทาสแท้(ความหื่น)ของบอสก็ถูกเปิดเผย
-
เขินแม่งทุกตอนเขินวนไปปปปปปปปป
ค่าาาาาา คนแมนๆเข้มๆเค้าปาแก้ว วิ่งหนี สะบัดมือหนี เข้มสุดไรสุดดดดดด พอเค้าง้อก็อ่อนละ
บอสร้ายกาจอ่ะบอสพอเปงแฟนกันก็คิดเรื่องใต้สะดือเลยอ๋อ สงสารบางคนที่ยังไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไร :hao6:
-
เกรี้ยวกราดเวอร์
ทั้งตอนโกรธ ตอนง้อ
-
ยัง....ยัง.... ยังไม่เลิกคิดจะเป็นผัวบอส
เดี๋ยวได้รู้เรื่องไอ่หมา
-
นังเชร์หึงน่ารักมาก 55555555555
-
บุดดา บอสอย่างเข้มนังแหลมของพี่ตายแน่ๆค่ะ
-
:laugh: ถึงขนาดนี้แล้ว เชร์เสร็จแน่ๆ55555
-
อิเชร์หล่อนมันเฬวทรามประโยคสุดท้ายร้ายมาก :laugh:
-
:laugh: ยังคิดว่าจะได้เป็นผัวบอสอยู่อีกหรอ~ ถถถ
บอสคิดจะเครมแกทุกเมื่อเชื่อวันที่แกตกลงเป็นแฟนที่ไม่ใช่
แค่ทางเสียงอะเชร์~
-
:laugh:
:L1: :pig4: :L1:
-
ประโยคสุดท้ายนั่นมันอะไรกันคะบอส :hao6:
-
ดิชั้นคิดว่าบอสต้องเยดุแน่เลยค่ะ 55555
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 15
แฟนกันต์จริง ๆ วันแรก (PART 1/2)
เหมือนใช้ชีวิตครึ่งหนึ่งไปบนถนนในกรุงเทพ ซีนอารมณ์สุด ยิ่งช่วงสี่โมงถึงหกโมงนี่หนังชีวิตชัด ๆ ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่พีเพิ่ลพร้อมใจกันเดินทางกลับบ้าน ไม่ว่าจะเป็นรถส่วนตัวหรือบริการขนส่งทั้งหลายแหล่ จะบอกว่าชินก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะทุกครั้งที่เจอมอเตอร์ไซค์ขับปาดหน้าหรือติดแหงกตรงไฟแดงเส้นงามวงศ์วานมันก็เผลอสบถคำหยาบออกมาทุกทีสิน่า
อยู่ ๆ ก็นึกถึงตอนที่จะไปดูหนังกับพี่ธีร์ พี่มันก็หิวด้วยไง แหกตาตื่นปุ๊บก็อาบน้ำแต่งตัวกะจะไปฝากท้องกับร้านอาหารญี่ปุ่นในห้าง แต่ระหว่างทางติดไฟแดง บ่นสี่บ่นแปดแป๊บ ๆ ก็มีเด็กเดินมาเช็ดกระจกให้แล้วก็ทำตาละห้อยใส่เป็นการกดดันพร้อมบอกว่า ‘พี่ครับขอเงินกินข้าวหน่อย’
เด็กมันน่าสงสารอยู่แล้ว อะไรส่งผลให้ต้องไปทำแบบนั้นวะ แต่พอเจอพี่ธีร์ลดกระจกลงแล้วพูดว่า ‘พี่ก็ไม่มีเหมือนกัน ขอสักสิบบาทได้ไหมจะเอาไปซื้อมาม่ากับไข่ฟองนึง’ ไอ้คนเหี้ย เด็กแม่งหน้าเหวอไปดิ ยืนเลิ่กลักเพราะพี่ธีร์เสือกคว้าแขนไว้เหมือนจะไม่ปล่อยให้หนีไป คนดี ๆ อย่างไอ้แหลมเห็นแล้วก็ทนดูไม่ได้ จึงพูดออกไปว่า ‘เราสองคนไม่ได้กินข้าวมาสามวันแล้ว ถ้าได้สิบบาทจากน้องก็คงต่อชีวิตไปได้อีกพักนึงเลย ได้ไหมน้อง คนไทยด้วยกัน’
ความน่าเบื่อบนถนนจบลงด้วยร้อยนึง สันดานเสียทั้งพี่ทั้งน้องชอบหยอกแรงแต่สุดท้ายก็ให้เงินไป ไม่รู้หรอกว่าเด็กมันหิวจริงไหม หรือเป็นแค่กลยุทธของกิจการ สบายใจกับอะไรก็ให้ไปเหอะไม่ต้องนึกถึงเบื้องหลังให้มาก
“จับมือหน่อยครับ”
เสียงคนขับกระชากหัวเขาออกมาจากความน่าเบื่อหน่ายบนท้องถนน แหลมเลิกคิ้วมองคนข้างตัวที่แบมือออกมาทั้งที่สายตายังคงมองตูดรถคันหน้า วันนี้บอสบอกว่าอยากแต่งตัวให้เข้ากับตีมตลาดนัด ซึ่งก็คือเสื้อยืดสีขาว กางเกงสามส่วน แล้วก็รองเท้าแตะ ซึ่งภายนอกอาจจะดูปกติ แต่ทั้งตัวก็รวมกันเป็นหมื่นเลยนะพี่นะ
นึกถึงตอนบอสเดินออกมาโชว์ตัวแล้วถามว่า ‘พอได้ไหมครับ ขอโทษนะ ผมไปซื้อรองเท้าคู่ใหม่ไม่ทัน’ โถ... ได้ยินแล้วก็สงสาร ก่อนหน้านี้โดนแซะหนักก็เลยระแวงสินะ ไม่ว่ากันน้า สไตล์ใครสไตล์มัน รองเท้าจะถูกจะแพงมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับราคาอย่างเดียวเว้ย ถ้าภาพลักษณ์ไม่อำนวยต่อให้ใส่ตัวละแสนคนก็มองว่าซื้อมาร้อยเก้าเก้าอยู่ดีปะ เช่นไอ้แหลมเป็นต้น เคยใส่ตัวละหลายพันสุดท้ายเพื่อนทักเหมือนซื้อเหมาแพ็คมาจากสำเพ็ง
แต่บอสนี่ยังไง เอาจริงถ้าใส่เสื้อตาแห่นสีขาวกับบ็อกเซอร์ก็ดูมีราคาอยู่ดี นี่ไม่ได้อวยสาบานได้ วัดจากใบหน้าทองคำและหุ่นแสนยั่วเยล้วน ๆ
“เห็นผมเป็นหมาไง ไม่จับเว้ย” เกรียนใส่ได้แค่วิเดียว ขาหน้าที่เคยถือโทรศัพท์ก็แปะหมับลงทันที รู้งานกว่าหมาตำรวจก็กูเนี่ยฉิบห๊าย
“หิวแล้วล่ะสิครับ หน้าตึงเชียว”
“โคตร ๆ ผมกินควายชุบแป้งทอดสามชั้นทั้งตัวได้โดยไม่เอากระดูกออกอะ”
“ติ๊งต๊อง” บอสยิ้มขำพลางสอดประสานนิ้ว จับมือเขาไปวางบนตักตัวเองเหมือนกลัวจะมีคนกระโดดหนีลงจากรถอย่างไรอย่างนั้น
การอยู่กับคนที่ชอบแล้วฟังเพลงสากลคูล ๆ ไปด้วยกันมันทำให้ความน่าเบื่อหน่ายบนถนนลดลงไปได้บ้าง ห่าเอ๊ย นี่เป็นแฟนกันแล้วจริงดิ ถ้าย้อนเวลากลับไปตอนแรกได้ก็คงงงอยู่เพราะไม่ได้คิดเลยว่าจะลงเอยกันอย่างนี้
โห ตอนนั้นเอาแค่คุยแบบคนปกติให้ได้ก่อน มีแต่งอแงจะให้เปิดกล้องคุย แล้วก็แซะให้แสบ ๆ คัน ๆ เล่น ถ้าเป็นกระสุนคือพรุนทั้งตัวแล้ว
“เดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยง” โชว์ป๋าหน่อยเป็นไงล่ะ จะเริ่มทำให้ดูตั้งแต่วันแรกเลยว่าไอ้แหลมสามารถเลี้ยงดูบอสได้แม้ว่ารายได้จะน้อยกว่า 95%
“ลาภปากแล้วสิครับ” บอสอยู่เป็นเก่งขึ้นทุกวัน เพราะถ้าเถียงว่าจะจ่ายเอง คนที่ออกตัวแรงล้อฟรีไปเมื่อครู่นี้คงเฟลหัวทิ่ม
“อยากได้อะไรจะซื้อให้หมดเลย แต่ยกเว้นบ้านกับที่ดินนะ เพราะนี่มีแต่บ้านพร้อมหนี้สิน” ร้านส้มตำเจ๊พรสั่นแรงมาก ต้องรีบดักก่อนเดี๋ยวพี่แกเล่นมุกนี้แล้วจะขำไม่ออก
“ตามใจตั้งแต่วันแรกอย่างนี้ระวังผมเหลิงนะครับ”
“ก็เหลิงดิ บอสคืองี้ ผมเป็นคนสปอร์ตนะเว้ย ไม่ได้อยากพูดให้หึง แต่แฟนเก่าที่เคยคบแป๊บ ๆ ผมก็เปย์ดะอะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ”
“โห แฟนผมจะหล่อเกินไปแล้วหรือเปล่าครับ คนเท่ ๆ แบบนี้แหละที่ผมจะฝากชีวิตไว้ด้วย”
“เอ้อ! เพราะงั้นวางใจได้ ผมอาจจะซื้อรถ ซื้อบ้านให้ไม่ไหว แต่ถ้าเป็นข้าวเช้า ข้าวเที่ยงงี้ผมสุดทางมาก เดี๋ยวจะไปศึกษาเรื่องอาหารคลีนเพิ่ม แล้วก็เมนูเบา ๆ ให้คนไม่ชอบกินข้าวเย็น จะดูแลเรื่องปากท้องให้ดีที่สุดพี่พูดแค่นี้”
ไม่ชินเลย ตลอดชีวิตที่เคยมีแฟนมาไม่เคยมีคนไหนแสดงจุดยืนชัดขนาดนี้ รู้สึกเหมือนมีเด็กห้าขวบมากระตุกขากางเกงแล้วบอกว่า ‘ไม่ต้องกลัวหมาตัวนั้นหรอกนะ เดี๋ยวน้องจะปกป้องพี่กันต์เอง’ มันเป็นความอบอุ่นใจที่ไม่กล้าคาดหวังว่ามันจะเป็นอย่างนี้ไปได้นานแค่ไหน เพราะเชร์ก็เป็นเด็กผู้ชายที่เริ่มต้นด้วยการถูกบังคับให้มาเป็นแฟนกัน ซิมบ้าน้อยผู้ไม่ได้ชอบผู้ชายตั้งแต่แรก ความไม่มั่นคงในอดีตทำให้กันต์รู้จักคำว่าอย่าขายฝันให้ตัวเองมากนัก
“ผมชอบอาหารฝีมือคุณ วันไหนจะได้กินอีกนะ?” บอสหันมายิ้มอ้อน เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาจึงนั่งยืดหลังตรงแล้วเก๊กหน้าหล่อแบบที่ถ้าพี่ ๆ เห็นคงอ้วกใส่หน้า
“อยากกินวันไหนก็จะนั่งแท็กซี่ไปหาวันนั้นแหละ”
“แล้วถ้าผมบอกว่าอยากกินทุกวันล่ะครับ?” แบบนี้จะมากเกินไปไหม เขาก้าวเข้าหาเชร์มากเกินไปหรือเปล่า?
“บอสน่าจะรู้ปะว่าผมจะตอบไง?”
“จะมาเหรอครับ?” เขามองตาอีกฝ่ายที่สุดท้ายก็พยักหน้าเป็นคำตอบ
ตลกดี ตอนขอคบก็บอกให้อีกฝ่ายรอดูพฤติกรรมการแสดงออกมากกว่าคำพูด แต่พอเป็นฝ่ายอยากได้คำตอบเขากลับอยากได้ยินจากปากเด็กคนนี้
กลัวจริง ๆ เขาไม่อยากให้อะไรก็ตามมาหยุดความสัมพันธ์นี้
“มันคงลำบากถ้าจะให้คุณนั่งรถมาทำให้ผมกิน เพราะงั้นเชร์ครับ” เจ้าของชื่อเลิกคิ้วมองระหว่างรอคำตอบ ขณะที่บอสเอาแต่อมยิ้มเหมือนว่าเรื่องที่กำลังจะพูดมันชวนให้เขินอย่างไรอย่างนั้น “สนใจเป็นเจ้าของคีย์การ์ดอีกใบไหม?”
“ถ้ามีแหวนก็คือซีนขอแต่งงานแล้วปะ จัดจ้านว่ะบอส คงไม่ใช่เพราะผมเคยให้กุญแจ บอสก็เลยจะให้บ้างนะเว้ย?”
“ผมเหมือนคนที่จะให้เพราะเกรงใจคุณเหรอ?”
“เอ้า ไม่รู้ ก็ถามไว้ก่อน ถ้าไม่ใช่ก็ดีแล้ว ผมไม่อยากเสียเซลฟ์อะ” ถ้าทำให้นอยด์ตั้งแต่วันแรกก็เจอกันเดือนหน้าเลยน้า
“ที่ผมยังไม่ได้ให้เพราะกลัวโดนยกเค้าน่ะ”
“โท๊ะ! ถ้าจะยกตอนนี้ก็ทำได้ปะ?” เชร์เบ้ปาก ก่อนจะจับมือเขาไปงับอย่างเข็ดฟัน คนหลงแฟนจึงได้แค่ยิ้มแล้วเอานิ้วชี้เขี่ยแก้มซิมบ้าน้อยหลังจากปลดล็อกเรื่องมีกุญแจห้องกันและกันไปแล้ว
“ผมไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณมาหาทุกวันหรอกนะครับ เพราะถ้าค้างด้วยกันแล้วคุณต้องนั่งรถกลับเองผมก็คงไม่สบายใจเหมือนกัน เพราะงั้นเดี๋ยวผมจะไปค้างหอคุณเป็นส่วนใหญ่ดีกว่า หลังจากกินข้าวเช้าด้วยกันแล้วคุณจะได้แต่งตัวไปเรียนเลย”
“ทำไมไปไกลจังอะ ตั้งจังหวัดเลย”
“คิดดีแล้วเหรอครับที่จะเล่นมุกนี้ นอกจากจะไม่ขำแล้วอาจทำให้ผมโกรธได้ด้วย” เขาชำเลืองมองเจ้าตัวดื้อที่ระเบิดหัวเราะออกมากับมุกตัวเองที่มันน่าขำเพราะความไม่ตลก
“ล้อเล่งงงง จะให้นอนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ ผมไม่ใช่คนเรื่องเยอะ แต่ไปนอนคอนโดบอสก็ดี ผมชอบเตียงนุ่ม ๆ”
“เอาไหมครับ ผมซื้อให้”
“ซื้อไรล่ะ บอกแล้วว่าเรื่องจ่ายเงินให้เป็นหน้าที่ผม” คนฟังยิ้มขำกับความจริงจังซึ่งดูจะหนักกว่าที่เคย กันต์เพียงพยักหน้า แล้วจับมือที่บอกว่าจะดูแลเขาเป็นอย่างดีมาหอมฟอดใหญ่ก่อนจะจูบแช่ไว้
*
เดทตลาดนัดสนุกกว่าที่คิด เขารู้ว่าบอสไม่ชอบกินข้าวเย็น แต่การที่อีกฝ่ายจับทุกอย่างเข้าปากเพราะไม่อยากปล่อยไอ้แหลมกินอยู่ฝ่ายเดียวก็ทำให้บวกความน่ารักเพิ่มไปอีกห้าสิบ หลังจากท้องอิ่มก็บอกกับตัวเองว่าถ้าบอสให้ใจกันขนาดนี้แล้ว เขาก็จะให้กลับคืนไปเหมือนกัน
แทบจำไม่ได้ว่าอินเลิฟครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ อาจเป็นน้องบลายธ์ตากลมโตที่เคยรู้สึกดีด้วยมาก ๆ แต่ก็เลิกกันเพราะดันปากผีไปพูดถึงศิลปินที่น้องเค้าชอบ บุญบาป แค่หยอกเล่นว่านักร้องเกาหลีหน้าตาเหมือนกันหมด หลังจากนั้นน้องบลายธ์ก็ของขึ้นเหมือนองค์ลง
ก่อนจากไปยังทิ้งปริศนาปลายเปิดไว้ให้คิดอีกว่า ‘พี่จำฮีโร่โดต้าเป็นร้อยได้ แต่เสือกจำคนกลุ่มนึงไม่ได้ก็เกินทนแล้ว ชอบเกาหลีผิดมากใช่ปะ คิดว่าตัวเองหล่อมากเหรอถึงได้พูดว่าคนอื่นหน้าเหมือนกันหมด เหยียดเก่งแบบนี้เราแยกทางกันดีกว่า’
เกาหลีเดียวที่รู้จักก็คือเพลงในออดิชั่นน่ะ แปดทิศสลับด้านเข้ม ๆ แต่ก่อนจะจำฮีโร่เป็นร้อยได้ก็ต้องเล่นอยู่หลายรอบนะเว้ยน้อง โอเค เรื่องนี้ผิดเต็ม ๆ เพราะไม่ว่าใครก็ไม่ควรล้อเล่นกับความชอบคนอื่น ถ้าไม่เคารพกันก็จะโดนเทกลางอากาศแบบนี้ ประเด็นมันอ่อนไหว ด้วยความเป็นคนเล่นมุกอะไรไปแล้วชาวบ้านก็ขำหมด ตอนแซวเล่นไม่ทันคิดว่าน้องจะไม่ชอบใจไง หลังจากนั้นไอ้แหลมก็บอกตัวเองว่าจะวอนตีนกับพี่ ๆ ในทีมแค่ไหนก็ได้แต่ห้ามทำกับคนอื่น
นานแล้วที่รูปในไอจีไม่มีใครนอกจากพี่น้องในทีม และบอสก็ได้เจิมมันด้วยรูปมือยาว ๆ แบบคนไม่เคยใช้แรงงาน พร้อมแคปชั่นว่า ‘1’ แหลมไม่ใช่คนแสดงความรักเก่งแต่ไหนแต่ไร เขาแค่อยากลงไว้ว่าเดทแรกอย่างเป็นทางการมันเริ่มต้นแบบไหน
อยากยิ้มทุกครั้งที่ย้อนกลับมาดูรูปเดิม ๆ แม้ว่าจะไม่เห็นหน้าเจ้าของมือเลย
“ไม่ต้องพูดถึงผมก็ได้นะครับ ผมไม่อยากให้คุณเหนื่อยใจตอนถูกถามน่ะ”
“ทำไมอะ?”
“แค่นี้ยังโดนถามแล้ว คิดดูสิครับว่าถ้ามีรูปคู่ของเรา คุณจะเจอกับอะไรบ้าง” บอสกำลังส่องไอจีเขา ดูรูปมือของเราที่ถือของกินข้าง ๆ กัน
“ผมโอเคนะถ้าจะโดนพี่ ๆ ล้อ มันไม่งิดเหมือนตอนนั้นแล้วบอสไม่ต้องห่วงหรอก”
“ไม่ใช่แค่พี่ ๆ คุณน่ะสิครับ” บอสเดินไปเอาผ้าขนหนูกับชุดนอนมาให้เขาได้อาบน้ำก่อน “คุณเป็นเกมเมอร์ที่ใคร ๆ ก็รู้จัก การมีแฟนเป็นผู้ชายอาจทำให้ปวดหัวทีหลังเพราะคำพูดคนก็ได้ ผมคงไม่สบายใจถ้าความสัมพันธ์ของเราจะให้คุณต้องถูกโจมตีด้วยคำเหยียดเรื่องเซ็กส์”
อัดถั่วดำ ล่อประตูหลัง ใช่ หาเจอได้ง่าย ๆ ตอนเพจดัง ๆ ลงรูปดาราหรือคนหน้าตาดีที่มีแฟนเป็นผู้ชาย คนเหล่านั้นมักจะถูกชาวเน็ตเอามายำเล่นเหมือนเป็นเรื่องสนุก เสียดายของบ้างล่ะ สายเหลืองบ้างล่ะ
“มันก็จริงอะ แต่ผมก็ไม่อยากปิดบังนะ บอสเป็นแฟนผม ไม่อยากให้หลบ ๆ ซ่อน ๆ” บอสไม่ผิดที่เป็นเกย์ และเขาก็ไม่ผิดที่จะรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้ด้วย
“คุณรู้ ผมรู้ เราใจตรงกัน ผมต้องการแค่นั้นครับ จริง ๆ นะ”
“แต่ทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากแอบคบกันเลยไม่ใช่เหรอ บอส ถึงผมจะไม่ได้หน้าตาดีขนาดที่จะต้องหึงหวง แต่บอสโอเคเหรอถ้าจะมีผู้หญิงเข้าหาผมเพราะรู้ว่าไอ้เด็กกะโหลกคนนี้มันยังไม่มีใคร” อยากให้มั่นใจว่าเด็กกะโหลกคนนี้มันให้ความชัดเจนกับบอสได้ “เพราะผมก็ไม่โอเคถ้าจะมีคนแบบพอร์ชอีกสิบคนวอแวกับบอสอะ”
กันต์อมยิ้ม ลูบศีรษะเจ้าซิมบ้าน้อยคนเก่งที่ยังเข้าใจโลกได้ไม่ดีพอ เชร์อาจจะเคยรับมือกับปัญหาต่าง ๆ มากแล้ว แต่การถูกโจมตีโดยคนทั้งโลกก็ยังเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้น เด็กคนนี้มีค่ามากกว่าจะเอาไปแลกกับขี้ปากใคร กันต์อยากปกป้องคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่เขามี
“เวลามีคนเข้าหาคุณผมคงหึงจนเผลอชักสีหน้า แต่ถ้าคุณบอกว่าไม่มีอะไร ผมก็จะเชื่อแค่คุณ” กันต์สบตากับซิมบ้าน้อยเพื่อให้รู้ว่าเขาจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้มากแค่ไหน “รู้ไหม ในนี้มีแต่รูปคุณอยู่เต็มไปหมด”
บอสวางโทรศัพท์ลงบนมือเขา พร้อมจับนิ้วหัวแม่มือจิ้มรหัสผ่านให้ดูทีละตัวอย่างช้า ๆ ราวกับว่าอยากให้เขาจำมันได้ และใช่ บอสไม่ได้พูดเวอร์เกินจริงเลย
“ผมชอบโฟลเดอร์นี้มากที่สุด”
“อะไร แคปตอนผมทำหน้าลิงใส่กล้องเนี่ยนะ?” แหลมขมวดคิ้วเงยหน้ามองอีกคน แกล้งเล่นเปล่าเนี่ย?
“ครับ ถึงจะซนไปหน่อย แต่ก็ดูธรรมชาติสมเป็นคุณดี”
“ขี้แคปเวอร์ ผมก็มีเหมือนกันเหอะ แต่ของผมบอสดูดีกว่าแค่นั้นแหละ” รู้สึกแพ้ เพราะตอนมาไล่ดูก็เจอแต่ความหล่อของบอสเต็มไปหมด
“ผมอยากโพสทุกรูปลงไอจี แต่คุณรู้ใช่ไหมครับว่าทำไมผมถึงไม่ทำ?” บอสกำลังเกลี้ยกล่อมเขา และก็ดูเหมือนว่าจะทำสำเร็จเสียด้วย “คำพูดคนจะทำให้คุณเจ็บ เพราะงั้นฟังผมอีกสักครั้งได้ไหม ผมเป็นห่วงคุณจริง ๆ”
ที่บอสพูดก็ถูกหมด มันเป็นไอ้แหลมเองที่คิดน้อยเกินไป คิดแค่ว่าคบกันแล้วก็แสดงออกไปเลยดิไม่เห็นเป็นไร ผู้ชายสองคนก็คนเหมือนกัน กระทั่งอีกฝ่ายอธิบายให้รู้ว่าการเป็นคนจริงไม่ได้เท่เสมอไป
“ชอบผมขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไม่เคยมีใครเคยยอมให้ขนาดนี้ หลายครั้งแล้วที่เขาได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมเด็กอย่างเขาถึงมีสิทธิ์ถูกแคร์ ทั้งที่บอสก็มีดีทุกอย่างแล้วก็สามารถหาคนที่ดีกว่าเด็กกะโหลกได้
“มากเลยครับ รู้ไว้ด้วยนะ” แค่คำตอบก็ชื่นใจแล้ว นี่ยังมายิ้มน่ารักให้อีก สรุปใครหลงใครกันแน่วะ
“งั้นก็เก็บรูปผมไว้ในโทรศัพท์แหละ ไม่ต้องโพสต์ลงแม่งละ” เจ้าของสีหน้าเคร่งเครียดหายไปเพราะซิมบ้าน้อยคนเดิมกลับคืนมาแล้ว กันต์ยิ้มขำมองเจ้าตัวดื้อบ่นอุบอิบกับสังคมอินเทอร์เน็ตที่ไม่เคยสนใจว่าคนถูกกล่าวถึงในด้านเสีย ๆ หาย ๆ จะรู้สึกอย่างไร
“ใครจะลงล่ะครับ ผมจะเก็บไว้ดูคนเดียว”
“เอาไว้ว๊อง*ก็บอก...”
*ว๊อง = ช่วยตัวเอง
“เรื่องนั้นคงไม่ต้องทำเองแล้วมั้งครับ?” บอสขมวดคิ้วพร้อมโน้มหน้าลงมาใกล้ ๆ โหพูดแบบนี้มาก็ได้เสียเลย จัดเหล้าป๊อกหน่อยไหมล่ะจะได้รู้กันไปเลยคืนนี้
“อย่าน่ารักให้มาก ไปนั่งรอตรงนู้นเลย เดี๋ยวผมอาบน้ำแป๊บเดียว” เขย่งขาหอมแก้มอีกฝ่ายจนเกิดเสียงฟอด มีเมียสูงกว่ามันทรมานจังโว้ย ถ้าเมื่อกี้ไม่โน้มลงมานี่ไม่ต้องขึ้นไปเหยียบโซฟาเลยเหรอ บุญบาป
“ใช้ขวดสีขาวฟ้านะครับ”
“หะ?” เด็กหนุ่มหยุดอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ฉายแววตาสงสัยว่าครีมอาบน้ำขวดนั้นมันต่างจากที่เหลืออย่างไร
“ผมชอบขวดนั้น มันคงดีถ้ากลิ่นหอมของมันจะติดอยู่บนตัวคุณ”
(จบพาร์ท 1)
เจ๊พรไม่ให้หนูพูดเยอะ แกบอกให้รีบไปเก็บผ้าเพราะฝนจะตกแล้ว
-
งู้ยยยยยย น่ารักสุดๆ แต่หยุดคิดจะเป็น ผ บอสทีเถอะ เจ้าซิมบ้าน้อย
-
คือพาร์ทสองนี่บอสต้องได้ล้วงแล้วป่ะ
.. ล้วงมือเชร์มาจับไว้ตอนนอนข้างกัน(?)
5555555555555555555555555555
จะรอดูว่าถ้าเชร์พลาดท่าให้บอส น้องจะเรียกบอสว่าอะไร จะเรียกเมียเหมือนเดิมอยู่มั้ย หรือเรียกว่าผั-- แค่กๆๆๆ
-
:o8: อะไรจะชัดเจนขนาดนี้้้้้คะแหลม
-
พี่กันต์ น่ารักมากกกกกก
เกลียดพี่ธีร์ กับ เชร์ ตอนน้องขอเงิน 55555555555
-
คนเราพอรักกันมันก็ดีไปหมด เออออห่อหมกไปทุกเรื่อง
-
555555
-
ครึ่งหลังนังเชร์จะเสร็จพี่กันต์มั้ยน้อออออ
-
หมั่นไส้สองพี่น้องมากกกเอาจริงถ้าบอกว่าเป็นพี่น้องคลานตามกันมาก็เชื่อค่ะ พี่ธีร์ น้องโฟร์ น้องไฟว์
-
ครึ่งหลังมันต้องโดนแล้วล่ะ ให้บอสเขานิดนึง
จับๆล้วงๆอดเปรี้ยวไว้กินหวานอิอิ
น้องแหลมจะมีผั-- แค่กๆแค่ก เมีย 555555555555
-
เอ็นดูความมั่นหน้าของคน(เข้าใจไปเอง)เป็นผัว :laugh: สายเปย์ดิเชร์
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
มันถึงเวลาแล้วใช่ไหม :hao7:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 15
เป็นแฟนกันต์วันแรก (PART 2/2)
ระหว่างที่รอบอสอาบน้ำก็ร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก เคยนอนกับผู้หญิงมาก็หลายคน แต่บอสก็เป็นผู้ชายคนแรกที่มีเจตจำนงว่าอยากจะตั้มด้วย ไม่ต้องมีตารางจำกัดว่าต้องคิดเรื่องแบบนั้นหลังจากคบกันเกินสองเดือนไปแล้ว คืนนี้ต้องมีได้เสียเป็นเมียผัว จะทำให้ติดจนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดูโลด
สถานการณ์เป็นใจ สเตตัสพร้อมอัปเกรด ขาดอย่างเดียวคือถุงยาง ก็รู้ว่าบอสไม่ท้อง แต่ไอ้แหลมเป็นคนดีไม่อยากให้อีกฝ่ายเลอะเทอะหลังจากเสร็จกิจ ไหนจะเรื่องโรคติดต่ออีก ด้วยความเป็นคนมีความรับผิดชอบจึงคิดว่าควรเซฟไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม
แต่บอสน่าจะมีของแบบนั้นพร้อมอยู่แล้ว เพราะห้องกว้าง ๆ นี่มีตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ร้อนวิชาอย่างบอกไม่ถูก รายนั้นก็อาบนานเกิน เข้าใจว่าอาจจะขัดสีฉวีวรรณให้ตัวหอม ๆ แต่คนรอมันตื่นเต้นเคยรู้บ้างปะเนี่ย
นั่งก็แล้ว นอนห้อยหัวก็แล้ว ถ้าบอสออกมาทิ้งตัวลงนอนหลับฝันดีคือผีเลยนะ ไม่ได้การละ ต้องโทรปรึกษาใครสักคนเพื่อดับความฟุ้งซ่านสักหน่อย ซึ่งคนแรกที่นึกถึงก็คือไอ้โซ่หาใดใช่ธีร์เกมเมอร์แฟนมันไม่
( ว่าไงครับพี่แหลม โทรมาซะดึกเลย )
“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน กูมีเวลาไม่มาก มึง กูว่าจะเมี่ยนคอบอสวันนี้”
( โซ่อยากเข้าใจนะครับ ว่าแต่เมี่ยนคอคืออะไรเหรอ )
“บวชนาผืนน้อยอะ”
( ก็ยังงงอยู่ดีครับ บวชนาคืออะไรกันนะ )
“เวรเอ๊ย ทำไมมึงซื่อบื้อแบบนี้วะโซ่ กูจะล่อบอสอะเข้าใจยัง?”
( โธ่ ก็พี่แหลมเอาแต่ใช้ศัพท์เทคนิค โซ่ก็งงเลยสิ )
( แต่เดี๋ยว... พี่แหลมครับ!!! )
“แน่นอนปะ เพิ่งคบกันวันนี้เลยนะ เริ่มต้นอย่างจัดจ้านและแซ่บลิ้น”
( โห โซ่ควรจะตกใจเรื่องไหนก่อนดี มีเวลาให้สตันท์ไหมครับเนี่ย )
“อาจจะมีไม่มากพอขนาดนั้น นี่โซ่ กูต้องการพลังจากมึง กูอยากรู้ว่ามันเจ็บมากไหมตอนที่ตั้มกับพี่ธีร์ครั้งแรก แบบว่ากูต้องเตรียมอะไรบ้าง ที่สำคัญคือกูอยากรู้ว่าควรรุนแรงมากน้อยแค่ไหน” ยั้งไม่เป็นด้วยไง ถ้าเป็นในเกมก็คือ Last Boss ที่ดร็อปของแรร์อะ
( อ... อะไรนะครับ...? )
“เอาน่า ไม่ต้องอายหรอกมึง มันเป็นเรื่องธรรมชาติ กูไม่เอาไปล้อทีหลังแน่สาบานได้ คิดซะว่าช่วยเหลือพี่ชายคนนึงให้เดินบนเส้นทางที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบได้โดยไม่มีหนามที่ไหนมาทิ่มปลายตีน กูไม่อยากเป็นนูปตอนลงสนามครั้งแรก” ต้องถามไอ้โซ่เพราะมันน่าจะเข้าใจความรู้สึกบอสดีกว่าใคร เจ็บมากน้อยแค่ไหน บอกพี่มาเลยน้องรัก
เพราะถ้าให้โทรถามพี่ธีร์ก็จะยังไงอยู่ เพราะสันดานโจรอย่างมันคงไม่สนใจอะไรนอกจากตั้ม ๆๆ จนกว่าตัวเองจะเสร็จกิจ แบบนั้นแหลมรับไม่ได้ เขาเป็นพ่อหนุ่มนักรักที่แคร์ความรู้สึกคู่นอนมากกว่าใครนะเว้ย แต่รออยู่เกินอึดใจก็ไม่ได้คำตอบ ไอ้โซ่เงียบนานไปไหม หรือมันไปหาปากกาไวท์บอร์ดมาร่างโครงมายแมปให้ดูว่าควรเริ่มต้นและจบตรงไหน
“มึง --” ยังไม่ทันถามความคืบหน้าก็รู้สึกเหมือนจอโทรศัพท์สว่างข้างแก้มจึงละออกมาดูถึงรู้ว่าไอ้โซ่ตัดสายไปแล้ว เดี๋ยว... เดอะฟัก!!! จะวางสายก็ควรบอกกล่าวกันบ้างไหม มึงนี่พึ่งพาไม่ได้เลยจู๊กมาสเตอร์!!!!!!
“โมโหใครครับ หน้ามุ่ยเชียว” ไม่รู้ว่าควรตกใจอะไรก่อนระหว่างประโยคที่มาในจังหวะทีเผลอ กับหุ่นแน่น ๆ น่าอิจฉาที่ถูกผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวเอาไว้ ไหนจะผมเปียก ๆ กับหน้าหล่อ ๆ ที่ไม่มีแว่นแสนเกะกะนั่นอีก
อยากมีหุ่นแบบนั้นจังโว้ย ถ้าใครบอกว่า ‘มึงก็เข้ายิมดิฟัค!’ ก็จะฟาดหน้าให้ เคยลองไปกับพี่ธีร์แล้วแม่งเวิร์กที่ไหน มองหุ่นเตี้ย ๆ แสนก้างของตัวเองตอนมีซิกแพ็กแล้วแทบลมจับ ไหนความหล่อเข้ม
“ไฝว้กับพี่ธีร์มาอะ” โทษทีพี่ ถ้าพูดถึงเรื่องคนเชี่ยในทีมคงไม่มีใครเหมาะสมเท่านี้แล้ว จะโบ้ยพี่ตั้บกับพี่แจ็คก็ไม่ได้ด้วย ไอ้โซ่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
“รีบรายงานผลพี่ชายจนโดนล้อล่ะสิครับ?”
“ผมบอกแค่ไอ้โซ่มั้งเหอะ”
“อ่า... ผิดคาด” เจ้าของยิ้มทะเล้นพูดพลางเช็ดผมเปียก ๆ ไปด้วย “แต่อย่างน้อยก็รีบบอกน้องแล้วตั้งหนึ่งคน”
“ไม่ได้รีบเลย เมื่อกี้เด็กมันเซ้าซี้หรอก ไม่งั้นมีเหรอผมจะพูด โด่” แสบสีข้างสุด ขอโทษนะโซ่ที่ต้องยัดเยียดความชั่วให้ “แล้วยิ้มไรนักหนา?”
“ผมกำลังยิ้มอยู่เหรอ?” นั่น ยังจะย้อนอีก “ผมแค่รู้สึกดีที่คุณอยากบอกให้คนรอบตัวรู้เรื่องของเราน่ะครับ”
“บอกแล้วไงว่าผมใจ ๆ ไม่ป๊อด” กันต์มองเด็กแสบที่นอนเต๊ะท่าเข้มอยู่บนเตียง แถมยังปรือตาอย่างซิมบ้าน้อยพึงจะเจ้าชู้ได้
“ผมถามได้ไหมว่าทำไมคุณถึงชื่อว่าเชร์ริช?”
“เพราะแม่ผมเป็นแม่ค้าส้มตำเลยสงสัยว่าทำไมถึงรู้ศัพท์คำนี้สินะ?” ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังเช็ดผมพลางหันไปสบตากับเด็กน้อย “ใช่ บอสคิดถูกแล้ว!!!”
“...นึกว่าจะงอนซะอีก”
“เรื่องเล็ก ใคร ๆ ก็ถามทั้งนั้นแหละน่า” เชร์ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ถ้าจะให้เล่าก็คงต้องเท้าความยาวหน่อย มันเริ่มจากพ่อผมเอง”
กันต์สงสัยมาตลอดแต่ก็ไม่เคยถามว่าทำไมเชร์ถึงไม่พูดถึงเรื่องของท่านเลย แต่การที่อีกฝ่ายไม่พูดถึงก็ทำให้รู้ว่าควรรอเวลาที่เหมาะสมก่อน ซึ่งกันต์คิดว่าวันนี้ก็อาจจะเป็นจังหวะที่ดี
“คนเยอรมันชื่อลูเธอร์มาเที่ยวไทยกับเพื่อนที่มีเมียเป็นคนไทย เขาตื่นตาตื่นใจกับความเป็นประเทศนี้มาก แล้วก็ชื่นชอบการนวดแผนไทยเป็นชีวิตจิตใจ แม่งนวดได้นวดดี มานวดทุกวันเพราะถูกใจผู้หญิงที่ชื่อพร ทั้งคู่เริ่มคุยกันจนเขารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเรียนจบแค่ปอหก พ่อแม่ไม่มีเงินส่งเรียนต่อก็เลยต้องหางานทำ ลูเธอร์เห็นใจเธอมาก เขาบอกว่า ‘ผมจะดูแลคุณ รอผมนะ’ หลังจากได้ยินผู้หญิงชื่อพรก็หัวใจพองโต คนที่ลำบากมาตลอดชีวิตเชื่อหมดใจไปแล้วว่าได้เจอรักแท้ เธอให้ครั้งแรกไปพร้อมหัวใจ แล้วเธอก็เสียมันไปตลอดกาลหลังจากผู้ชายคนนั้นบินกลับเยอรมัน
เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง ไม่รู้ว่าบ้านลูเธอร์อยู่ไหน จะติดต่อยังไง อยากปั่นจักรยานรอบเมืองตามหาเพื่อนที่ลูเธอร์เล่าให้ฟังก็ไม่มีจุดหมาย เวลาผ่านไปกับความเศร้า เธอเอาแต่ร้องห่มร้องไห้จนอาเจียน ซึ่งตอนแรกคิดว่าคงเป็นเพราะความเครียด กระทั่งท้องเริ่มโตขึ้น แม่ของเธอเลยถามว่า ‘อีพร มึงท้องเหรอ?’ ตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนโลกพัง การมีเด็กนั่นหมายความว่าชีวิตจะต้องลำบากขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะแค่จะเลี้ยงดูพ่อแม่ก็แทบจะไม่ไหวแล้ว
‘ไปเอาออกเลยนะ’ นั่นคือสิ่งที่แม่เธอบอก แต่ผู้หญิงที่ชื่อพรไม่กล้าทำ มันไม่ใช่เรื่องของบาปหรือเวรกรรม แต่เป็นเพราะเธอคิดว่าเด็กในท้องไม่ผิด ผู้หญิงชื่อพรยังคงฝืนไปทำงาน หน้ามืดบ้าง ไหวบ้าง กระทั่งท้องโตจนทำงานไม่ไหว พักนอนอยู่บ้านมองเพดานสังกะสีเก่า ๆ อย่างทรมานใจ แม้ว่าผลมันจะชัดขนาดนั้นแล้ว แต่เธอก็ยังหวังว่าสักวันลูเธอร์กลับมา แต่จนแล้วจนเล่า เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนเกิดมาแล้ว หน้ามันเหมือนลูกลิง แถมยังมีส่วนคล้ายลูเธอร์จนทำให้เธอยิ้มทั้งน้ำตา
‘ไม่เป็นไรนะ แม่จะเลี้ยงลูกอย่างดี’ เธอบอกกับทารก คนที่เคยบอกให้ไปเอาออกในวันนั้นโคตรเห่อหลาน ยืนเฝ้ามองแล้วมองอีกจนเผลอยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปถามผู้หญิงที่ชื่อพรว่า ‘มึงจะตั้งชื่อให้ลูกว่าอะไร?’ ตอนนั้นเธอนิ่งไป ตลอดเวลาที่มองท้องพองขึ้นเรื่อย ๆ ผู้หญิงชื่อพรไม่เคยคิดเลยว่าจะเรียกไอ้ลูกลิงที่เอาแต่ดิ้นในท้องว่ายังไง เพราะเธออยากเชื่อในความรู้สึกแรกที่ได้เห็นหน้าเด็กคนนั้นตอนเพิ่งคลอด แล้วเขาก็ได้ชื่อว่า ‘Cherish’ เพราะมันเป็นคำที่ลูเธอร์เคยใช้พูดว่ารักเธอมากแค่ไหน”
ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำอย่างไรกับความโหดร้ายที่เพิ่งได้รู้ กันต์ขยับเข้าไปนอนใกล้ ๆ อีกฝ่ายแล้วรั้งเข้ามากอด ไม่ให้แน่นและไม่ให้หลวมจนรู้สึกห่างเหินเกินไป ซึ่งซิมบ้าน้อยก็กอดตอบพร้อมซุกจมูกกับซอกคอ อีกทั้งยังลูบหลังเบา ๆ ราวกับว่าคนที่ควรได้รับการปลอบใจคือเขาคนนี้
“บอสกลัวผมร้องไห้เหรอ?”
“ไม่รู้สิครับ แต่หลังจากฟังจบแล้วผมก็อยากกอดคุณขึ้นมา”
“ผมไม่เป็นไรเว้ย เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว ผมเสียใจมากสุดแค่ตอนที่แม่ต้องขึ้นไปนั่งบนเวทีให้ผมไหว้ในขณะที่เพื่อนข้าง ๆ ก้มกราบตีนพ่อทุกคน”
“อยากระบายไหม?”
“ไม่ ผมอยากกอดบอสมากกว่า”
“แบบนี้ผมจะนับว่าอ้อนนะครับ” กันต์อมยิ้ม กระชับกอดเจ้าตัวดื้อพลางจูบศีรษะทุยเบา ๆ
“ผมอยากเกลียดพ่อนะ ไม่ดิ จริง ๆ ตอนเป็นเด็กเคยเกลียดไปแล้ว เพราะผมไม่เข้าใจเหตุผลเขา ตอนนั้นก็ไม่อยากเข้าใจด้วยแหละ ผมคิดแค่ว่าพ่อต้องรับผิดชอบแม่ดิ บอกว่ารักแม่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงหายไปโดยไม่สนใจว่าผมมีตัวตนอยู่ตรงนี้ แต่พอโตพอที่จะเข้าใจโลกนี้มากขึ้น ผมถึงรู้ว่าคน ๆ นึงจะพูดอะไรก็ได้ถ้าต้องการสิ่งนั้น แล้วพ่อผมก็ทำสำเร็จ”
“ที่บอกว่าเคยเกลียด หมายความว่าตอนนี้ไม่ได้เกลียดท่านแล้วเหรอครับ?”
“อือ แม่ไม่อนุญาต” ทันทีที่ได้ยินคำตอบ กันต์ก็หลุดยิ้มออกมากับความซื่อที่แฝงอยู่ในตัวเด็กดื้อคนนี้ “ตอนเปิดใจคุยกับแม่ความคิดผมก็เปลี่ยนไปอีก แม่บอกว่า ‘อย่าด่าเขาเลย มันบาป แกจะสงสารแม่ก็ได้ แต่อย่าคิดเด็ดขาดว่าไม่ได้เกิดมาจากความรัก’”
“แล้วคุณตอบพี่พรว่ายังไงครับ?”
“ผมสวนกลับไปทันทีเลยว่า ‘แล้วแม่คิดว่าพ่อรักแม่เหรอ?’ ตอนนั้นผมโมโห คิดว่าตัวเองถูกแน่นอนแล้วแม่ก็คงหาเหตุผลมาเถียงไม่ได้ด้วย ไอ้เด็กกะโหลกที่เพิ่งขึ้นมอสี่ไม่รู้ว่าคำพูดตัวเองทำร้ายจิตใจคนฟังแค่ไหน กระทั่งเห็นแม่ยิ้มเศร้า ๆ เค้ามองหน้าผมแล้วบอกว่า ‘รักสิ แม่น่ะรักพ่อแก’ ตอนนั้นผมทำหน้าแบบไหนก็ไม่รู้ว่ะ อยู่ ๆ น้ำตาไหลมันก็ไหล แล้วแม่ก็เข้ามากอดผมแล้วบอกว่า ‘การที่แกไม่มีพ่อนั่นไม่ได้หมายความว่าแกเป็นเด็กมีปัญหานะ แกยังมีตากับยาย พวกเขารักแกเหมือนลูกแท้ ๆ แม่กับพวกเขาพยายามเติมเต็มให้แกทุกอย่าง แม่ไม่อยากให้แกคิดว่าเรื่องนี้เป็นปมด้อย ครอบครัวเราจะสมบูรณ์แบบได้มันขึ้นอยู่กับว่าเรามีความสุขกับทุกวันนี้แล้วหรือยัง’ แม่เงียบไปเพื่อให้ผมคิดว่าผมยังทุกข์ใจอีกเหรอ ทั้งที่ผมมีข้าวกินทุกวัน ไม่ต้องอด ๆ อยาก ๆ ทั้งที่แม่กับตายายก็รักผมดี แล้วทำไมผมถึงเอาแต่ยึดติดว่าครอบครัวที่เพอร์เฟ็คต้องมีพ่อ แม่ ลูก”
“พี่พรรักคุณมาก รู้ใช่ไหมครับ?”
“รู้ แล้วผมก็รักแม่มากด้วย”
“เด็กดี”
กันต์ผละอ้อมกอดออกเล็กน้อย เกลี่ยปอยแก้มพลางไล้แก้มขณะสบตากับอีกฝ่าย รอยยิ้มของเขาจะเยียวยาแผลในใจเด็กคนนี้ได้ไหมนะ? นั่นคือสิ่งที่เขาคิด ทั้งคู่กอดกันอยู่อย่างนั้นพักหนึ่ง ปล่อยให้ความเงียบในห้องนอนและเข็มนาฬิกาเดินหน้าไปเรื่อย ๆ กระทั่งเจ้าซิมบ้าน้อยหยุดความกังวลในหัวด้วยการเงยหน้ามองกันอีกครั้ง ก่อนจะจูบไล่บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความกังวลให้หายไป
มันคือการปลอบใจที่อีกฝ่ายต้องการหรือเปล่า กันต์ยังคงหาคำตอบให้ตัวเอง ริมฝีปากนุ่มนิ่มบดเบียดรุนแรงขึ้นทุกขณะ และมือไม้ที่ไม่สามารถหยุดนิ่งได้ เชร์เริ่มปีนขึ้นมาคร่อมตัวเขา สอดมือเข้ามาในเสื้อพลางลูบไล้กล้ามท้องจนรู้สึกวาบหวิว ก่อนเจ้าตัวดื้อจะถอนจูบออกแล้วเลื่อนลงต่ำไปตรงสะดือ ซึ่งเขาอดไม่ได้ที่จะยันตัวขึ้นมองเจ้าของปากนุ่มนิ่มที่กำลังเริ่มจูบตั้งแต่ขนตรงหน้าท้อง ไล่เลียขึ้นมาจนถึงยอดอก ทุกอย่างดูจริงจังและตั้งใจ จนอดเอ็นดูไม่ได้กับความพร้อมที่เจ้าตัวคงศึกษามาประมาณหนึ่งแล้ว
“ผมทำให้”
หากเป็นรถไฟ กันต์ขอสับสวิตซ์กดสลับรางก่อนจะหลงทางมากไปกว่านี้ ซึ่งคนที่กำลังมีอารมณ์ก็กลืนน้ำลายพลางเลียริมฝีปากก่อนจะขยับเปลี่ยนท่านั่ง ถ้านับตั้งแต่ตอนจูบ... ฉากที่ชอบมากที่สุดก็คงเป็นตอนอีกฝ่ายยกก้นขึ้นเพื่อให้เขาช่วยถอดกางเกง สามครั้งแล้วที่กันต์ช่วยใช้ปากปลดปล่อยให้ ดังนั้นครั้งนี้เชร์จึงดูเคยชินมากกว่าจะเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกเช่นครั้งแรก
ชายหนุ่มเงยหน้ามองแก้มสีระเรื่อ ซิมบ้าน้อยอารมณ์พุ่งสูงอย่างหยุดไม่อยู่แล้ว และเขาคงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายค้างนานไปกว่านี้ กันต์ก้มหน้าลงแตะลิ้นกับส่วนปลายที่ฉ่ำไปด้วยน้ำใสขณะที่ยังสบตากัน ก่อนก้นน่ารักจะกระตุกเล็กน้อยในแรกเริ่มสัมผัส
รสชาติของความตื่นเต้นเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ลิ้นของเขามันอยากเลื่อนลงต่ำกว่านี้แต่ความเป็นชายที่แข็งสู้ปากก็ออดอ้อนให้เขาเล่นด้วยจนต้องอมเข้าไปลึก ๆ เจ้าของร่างขาวกระดุกดิ้น ครางเสียงติดขัดพลางขยำผมเขาพร้อมบอกเสียงกระเส่ายั่วยวนว่า ‘ดูดแรง ๆ’
กันต์ขยับตัวให้อยู่ท่าถนัด จับสองขาเรียวพาดกับบ่าตัวเองทั้งที่ปากยังคงรูดรึงส่วนนั้นไม่ให้ขาดช่วง มือที่อยากเลื่อนลงไปบดขยี้ช่องทางรักกำลังลูบไปตามหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะหยุดอยู่กับยอดอกที่แข็งเป็นไตจากแรงกระตุ้น
สิ่งหนึ่งที่เชร์ควรรู้ไว้ว่าเสียง ASMR อาจทำให้เขานอนหลับได้ แต่เสียงครางกระเส่ามันทำให้เขามีอารมณ์ กันต์ครูดฟันเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว ดูดเลียวนรอบตั้งแต่ส่วนหัวลงไปจนถึงส่วนโคนก่อนจะเปลี่ยนไปให้ความสนใจกับพวงบอลที่อยู่ใกล้ช่องทางที่อยากเข้าไปลิ้มลองเต็มที
“อะ... บอส... บอส...”
ปากอมมือชักรูด การขยี้ซิมบ้าน้อยให้แหลกละเอียดคาเตียงยังไม่ได้อยู่ในแผนวันนี้ เพราะมันยังอยู่ในขั้นตอนหล่อเลี้ยงเหยื่อเพราะถ้าพลิกบทบาททันทีคาดว่าเชร์อาจจะตั้งตัวไม่ทัน เขาไม่อยากให้เซ็กส์จบลงในครั้งเดียว เพราะฉะนั้นการสร้างความเคยชินไปเรื่อย ๆ คงดีกว่าใจร้อนบุ่มบ่ามเป็นไหน ๆ
แม้ตอนนี้จะปวดหนึบตรงเป้ากางเกงมากก็ตาม
การใช้ปากยังคงเป็นหน้าที่หลัก และเมื่ออีกฝ่ายหอบกระเส่าร้องเสียงหลงว่า ‘จะออกแล้ว... บอส... เอาปากออก...’ เขาจึงเร่งความเร็วจนน้ำอุ่นร้อนพุ่งเข้ามาพร้อมก้นน่ารักที่กระตุกเกร็งโยกเข้าหาปากเขาอย่างย้อนแย้ง
“อีกแล้ว ผมบอกแล้วไงว่าอย่ากลืน” แหลมมองค้อนอย่างขลาดอาย เพราะปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาชอบเวลาบอสใช้นิ้วหัวแม่มือปาดริมฝีปากแล้วเลียเก็บส่วนที่ทะลักออกมา รู้ว่าชอบ แต่มันก็ไม่ได้น่ากินขนาดนั้นไม่ใช่ไงวะ แม่ง เขินนะเว้ย
“นอนหลับสบายแล้วนะครับคืนนี้” บอสลูบหัวเขาเหมือนทุกครั้งที่ช่วยจนเสร็จ ก็รู้ว่าอยากช่วยให้นอนสบาย แต่แบบนี้มันก็เห็นแก่ตัวเกินไปเพราะไอ้นั่นของบอสมันดันกางเกงนอนเหมือนจะโผล่ออกมาให้ได้
ทั้งคู่เอนลงนอน บอสห่มผ้าให้เสร็จสรรพขณะที่คนเตรียมพร้อมมาอย่างดีได้แต่เหม่อมองเพดาน ไหนล่ะความกล้าที่รวบรวมมา พอถึงเวลาจริงแล้วทุกอย่างมันดันผิดแผนไปหมดเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรเสร็จด้วยปากบอส แต่ควรเสร็จใส่ข้างหลังไม่งั้นแหนมน้อยก็จะเหี่ยวแบบนี้
ฉิบหายเอ๊ย จะมากากตอนนี้ไม่ได้เปล่าวะ ครั้นจะหันไปสะกิดขอให้อมใหม่อีกรอบก็น่าอายเกินไป แต่จะแอบใช้มือรูดกระตุ้นตัวเองก็ดูฝืนอีก
ยังอยากทำต่ออยู่เลย อีกอย่างบอสก็ยังไม่เคยได้ปล่อยเพราะเขาด้วย ทุกทีก็มีแต่ช่วยเด็กจนเสร็จ อยากรู้จริง ๆ ว่าทนอยู่ได้อย่างไร เข้าห้องน้ำช่วยตัวเองไปเหมือนพี่ธีร์งี้เหรอ
ใจมันทั้งอยากและรู้สึกผิดไปพร้อม ๆ กัน ไอ้แหลมจึงขมวดคิ้วกัดฟันลุกขึ้นนั่ง สบตากับอีกคนเพื่อส่งเป็นสัญญาณเตือนว่าอย่างน้อยถ้าคืนนี้จะไม่ได้ทำอย่างว่าแล้วไอ้แหลมก็จะใช้ปากให้บ้าง มันคือการพัฒนาไปอีกขั้น
เด็กหนุ่มดึงหัวกางเกงนอนอีกฝ่ายลงจนส่วนแข็งขืนดีดผึงออกมา ขนาดของมันใหญ่มากจนอดอิจฉาไม่ได้เมื่อเทียบกับขนาดตัวเอง
“...”
บอสไม่ได้ห้าม ไม่แม้แต่จะพูดอะไรสักอย่างเพื่อให้เดาทางได้บ้างว่ากำลังคิดอะไร ผู้ชายคนนี้แค่มองมาด้วยแววตาที่ต่างออกไป มันเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ซึ่งคงปะทุขึ้นตั้งแต่ใช้ปากช่วยเขา บอสต้องอดกลั้นแค่ไหนตั้งแต่นี้เป็นต้นไปไม่ต้องแล้วนะ เขาจะทำให้เอง นั่นคือความจริงใจอีกอย่างที่แหลมจะมอบให้
“ผมไม่เคยทำกับใคร แล้วบอสก็คงเป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมจะทำแบบนี้ให้”
ได้รับความกล้าด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ แหลมลดระดับสายตาลงมองมือแกร่งที่คว้าแท่งเนื้อที่แข็งเต็มมือของตนเองพร้อมชักรูดให้เห็นน้ำใสที่ไหลปริ่มออกมา และเขาก็อ้าปากรับพร้อมขยับรูดอย่างคนไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้
“อ... อา...”
เสียงครางเป็นสัญญาณดีว่าไม่ได้แย่ เด็กหนุ่มพยายามอ้าปากกว้างขึ้นเพื่อจะรับทั้งหมดเอาไว้ให้ได้ แต่ขนาดของแท่งร้อนก็ใหญ่เกินไปมันจึงเข้าไปได้มากสุดแค่ครึ่งเดียว แต่แหลมไม่อยากยอมแพ้ การจะรู้สึกดีได้ต้องลงลึกมากแค่ไหนบอสเคยสอนให้รู้แล้วถึงสี่ครั้ง เขาจึงรูดโพรงปากลงซ้ำ ๆ จนน้ำลายฉ่ำส่วนแข็งขืน
พอได้ลองทำจริง ๆ ก็ไม่ได้แย่ กลับกันแล้วแหลมยังรู้สึกว่าอีกไม่นานไอ้นั่นก็คงกลับมาตื่นตัวได้เพราะบรรยากาศและเสียงครางของบอสที่กระตุ้นอารมณ์ขึ้นเรื่อย ๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเหยเกที่ปรือตามองมาอย่างต้องการ ก่อนจะเสยผมเขาขึ้นราวกับอยากเห็นชัด ๆ ว่าตอนปากที่เคยเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระจะรับความเป็นชายของตนเข้าไปได้แค่ไหน
“Yes… deeper...”
ที่ทำอยู่ก็ชวนให้ร้อนจนเหงื่อออกแล้ว พอได้ยินแบบนี้เขารู้สึกได้เลยว่าร่างกายมันไล่ความร้อนมาถึงแก้ม แหลมยังคงสบตากับอีกฝ่าย เขาคายแท่งเนื้อออกจนน้ำลายยืดก่อนจะเลียตั้งแต่ส่วนโคนขึ้นไปจนถึงส่วนหัว ดูดแรง ๆ สลับกับตวัดลิ้นเลียอย่างเอาใจ ถ้าออกมาแย่ก็ให้รู้เลยว่าทั้งหมดที่ทำไปก็จำมาจากบอสทั้งนั้น
“Good boy...”
มือแกร่งที่เคยลูบกลุ่มผมเปลี่ยนเป็นกดศีรษะเขาให้อมลงไปลึก ๆ วูบหนึ่งแหลมรู้สึกเหมือนมันจะชนคอหอยอยู่แล้วแต่โชคดีที่อีกฝ่ายถอนสะโพกออกก่อน สะโพกสอบเริ่มขยับสู้และเขาก็อยากเอาใจอีกจึงส่งนิ้วไปคลึงตรงช่องทางด้านหลังอีกฝ่าย แต่ยังไม่ทันทำอะไรก็ถูกห้ามไว้ด้วยมือแกร่ง เพียงเท่านั้นแหลมก็รู้ได้แล้วว่าวันนี้บอสยังไม่พร้อม
ผ่านไปสักพักแล้วเชร์คงเหนื่อย ปากที่เคยอ้ารับความเป็นชายมาเริ่มเมื่อยจึงคายออกพร้อมช้อนตามองงอแงให้รู้ว่าไม่ไหวแล้ว กันต์ยิ้มบาง ๆ พลางเลื่อนเข้าไปจูบปลอบแล้วใช้มือข้างที่ว่างชักรูดส่วนนั้นของซิมบ้าน้อยที่เริ่มแข็งตัวขึ้นอีกครั้ง
“ทำไมไม่เสร็จสักทีอะ...” น้องกระซิบข้างหู เสียงยังคงงอแงจนอยากตอบด้วยการจับให้อยู่ในท่าโก้งโค้ง
“ถ้าไม่ไหวก็หยุดนะ เดี๋ยวผมเอาออกเอง”
“ไม่ ผมจะทำให้จนกว่าจะเสร็จ” ใช่ เพราะรู้ว่าเด็กรักความยุติธรรมอย่างเชร์จะตอบอย่างไร กันต์จึงเลือกพูดแบบนั้น และมันก็เข้าทางเขาเสียด้วยสิ
“เมื่อยปากแล้วใช่ไหม?”
“อือ แต่ใช้มือให้ได้นะ ท... ทั้งคืนก็ยังได้” เด็กช่างพูดเริ่มเสียงติดขัด อาจเป็นเพราะเขาขยับข้อมือเร็วเกินไปอีกฝ่ายถึงได้หมดแรงจนต้องซบหน้าลงกับบ่าเขาอย่างนี้ “อย่าเพิ่ง... เดี๋ยวผมก็เสร็จก่อนอีกหรอก”
“ก็เสร็จสิครับ จะอีกกี่ครั้งพี่ก็กลืนให้เราอยู่ดี” เขากระซิบพร้อมจูบขมับชื้น ซิมบ้าน้อยที่ไม่ยอมแพ้ก็ยังพยายามใช้มือให้แม้ว่าเรี่ยวแรงจะค่อย ๆ ลดหายไปเพราะการปรนเปรอจากเขา
“ผมก็จะกลืนให้” น่ารัก... เชร์ควรหยุดพูดจาแบบนี้ก่อนที่เขาจะทำแผนทุกอย่างพังจนไม่เหลือชิ้นดี
กันต์ประคองร่างหอบฮักให้นอนลงก่อนจะเข้าไปซ้อนด้านหลัง เจ้าของตาฉ่ำไปด้วยความต้องการหันมาฉายแววตั้งคำถามอย่างสงสัย เขาจึงจูบเบา ๆ แล้วจับขาซ้ายน้องขึ้นเล็กน้อยเพื่อเอาส่วนนั้นเข้าไปในซอกขา
“อยากช่วยพี่ใช่ไหม?”
“แต่แบบนี้มัน...”
“ครับ แบบนี้” ทั้งคู่สบตากันในระยะใกล้ กันต์กอดรั้งเอวคอดเข้ามาจนหลังแนบชิดกับแผงอกแกร่งก่อนจะเริ่มขยับสะโพกจนแท่งเนื้อฉ่ำไปด้วยน้ำใสเสียดสีกับซอกขา
“มัน... แปลก ๆ”
“เหรอครับ เชร์อยากให้พี่หยุดไหม?”
“...” ดวงตาซิมบ้าน้อยกำลังสับสนว่ามันถูกต้องแล้วหรือไม่ แต่ก็คงชั่งใจอยู่ไม่น้อยเพราะเขาแสดงออกว่าเป็นฝ่ายยอมมาตลอด
“อา...” ดีเหลือเกิน... กันต์ยังคงดันสะโพกเสียดสีกับก้นของคนในอ้อมกอดพลางหลับตาลงแล้วจินตนาการไปว่าข้างในจะแน่นแค่ไหนขณะอยู่ในท่วงท่านี้ เสียงครางของเชร์คงดังก้องไปทั่วทั้งห้องและมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ได้ยิน
“บอสเสร็จแล้วเหรอ... ขาผมมันเปียก ๆ อะ...”
“เปล่าครับ... เปล่าเลย” กันต์กระซิบพร้อมจูบใบหู เพราะที่ทำให้เปรอะจนขยับเข้าออกได้ดีขนาดนี้ก็คือน้ำจากความต้องการซึ่งไหลออกมาเพราะคนคนตรงหน้า “เชร์...”
“อ... อะไร” ไม่ยอมหันมาสบตากันเสียแล้ว เจ้าตัวดื้อเริ่มตัวหดเป็นกุ้งเพราะถูกเสียดสีทั้งซอกขาและมือของเขาที่ชักรูดให้
“ชอบไหมครับ?”
“ถามอะไรเนี่ย... อะ! เร็วไปแล้ว... ช้าลงหน่อย...”
“ก็เราเอาแต่หลบหน้า หันมาหาพี่กันต์หน่อยสิครับ”
“...” เจ้าของหน้าสีระเรื่อหันมาค้อนอย่างขลาดอาย เขาลดจังหวะเรื่องลามกลงแล้วเปลี่ยนมาสบตาน้อง ก่อนจะจูบตั้งแต่หน้าผาก แก้ม แล้วหยุดที่ปากนุ่มนิ่มที่เคยอ้ารับความเป็นชายเข้าไปแล้ว
“แบบนี้รู้สึกดีเหรอ?” กันต์ยิ้มพลางพยักหน้าเป็นคำตอบ “ผมใช้ปากต่อได้นะ”
เขาส่ายหน้า ก่อนจะหยุดความกังวลของซิมบ้าน้อยด้วยจูบร้อนแรงอีกครั้ง
“อ... บอส... ผม... อ... อา!”
เด็กหนุ่มครางออกมาอย่างลืมอาย ปรือตามองผ้าม่านขณะที่สะโพกของตนถูกกระแทกกระทั้นด้วยหน้าท้องเป็นลอนของอีกฝ่าย แม้ว่าจะรู้สึกแปลก ๆ กับท่วงท่าที่เป็นอยู่ แต่ตราบใดที่บอสไม่ได้ใส่มันเข้าไปข้างใน ก็เป็นอันว่าเขายังทำความเข้าใจการร่วมรักของผู้ชายด้วยกันได้ไม่ดีพอ บางทีมันอาจเป็นเรื่องปกติ เพียงแต่แหลมไม่เคยรู้มาก่อนก็เท่านั้น
กันต์ขยับข้อมือเร็วขึ้นพร้อมความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายขับออกมาเป็นน้ำใสไหลเยิ้มนิ้วมือ เขาสวนสะโพกเข้าหาหนัก ๆ พลางขบกรามแน่น วูบหนึ่งเผลอถูมันกับร่องก้นกลม ๆ จนต้องหักห้ามใจตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
“พี่ชื่ออะไรครับ?”
“พ... พี่กันต์”
“อา!”
“พี่กันต์! อ๊า!”
เด็กหนุ่มเกร็งตัว เผลอบีบแขนอีกคนแน่นในจังหวะที่ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง แม้จะออกไม่มากเท่ารอบแรกแต่ก็รู้สึกเหมือนดูดพลังไปจนหมดเรี่ยวแรง ซึ่งบอสก็ช่ำชองจนรู้ว่าเขาจะเสร็จตอนไหนจึงปลดปล่อยออกมาเต็มซอกขาในเวลาไล่เลี่ยกัน ไม่อย่างนั้นบอสคงต้องพยายามเสียดสีมันต่อไปกับร่างไร้เรี่ยวแรงหลังจากเสร็จไปแล้วถึงสองครั้ง
“เดี๋ยวพี่เช็ดให้นะครับ” พอถูกดูแลเรื่องแบบนี้ก็เขินเฉย แหลมมองตามอีกคนที่ถอดเสื้อออกคลายความร้อนจนร่างเปลือยเปล่า เผยหุ่นน่าอิจฉาให้เห็นเต็ม ๆ ตาและเขาไม่รู้สึกว่าไม่อยากให้อีกฝ่ายหายไปไหนสักวินาทีเดียว
“ไม่เอา อย่าไป” บอสก็แค่จะลุกไปเอากล่องทิชชู่ แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากงี่เง่าขนาดนี้
คงเพราะบอสใจดีมากเกินไปใช่ไหมถึงได้ทำให้เขาแสดงมุมที่ไม่เคยทำกับใครออกมาได้ แหลมคว้าข้อมือไว้แล้วออกแรงดึง ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มบาง ๆ แล้วเอนลงมานอนกอดเขา โดยที่แหลมไม่สนใจแล้วว่าน้ำเหนียวหนืดที่เปรอะอยู่กับซอกขาจะทำให้น่าอึดอัดแค่ไหน
“เห็นทีว่าเราต้องอาบน้ำรอบสองกันทั้งคู่แล้วล่ะครับ”
“อือ อาบพร้อมกันไหม?” คนมีความรักมักจะยิ้มเก่งกว่าใคร กันต์รู้สึกได้ด้วยตัวเอง เพราะเขาเอาแต่ยิ้มตอนมองหน้าแดง ๆ ของซิมบ้าน้อยที่กำลังช้อนตามองมาและทำว่าทุกอย่างยังคงเป็นปกติ
“ครับ เพราะถ้าพี่เสร็จอีกรอบตัวเราจะได้ไม่เลอะอีก”
TBC
นาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาซิเพ่นยาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา กุหัวทิ่มลงบ่อปลาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
บอสก็ยังไม่ได้กินอยู่ดี อ่อนอะบอส
-
เชร์คะคิดใหม่ได้แล้วนะหนูรุกพี่กันต์ไม่ได้แล้ว ทำไมเชร์ถึงอ้อนได้น่ารักมากกกกกกกกไม่แปลกที่พี่กันต์หลงหนักมากกกก :hao5:
-
บอสมันร้าย น้องแหลมงงนาน ๆ ไม่ดีนะลูก
-
น่ารักว้อยยยยยยยยยย
พี่กันต์ล่อลวงเด็กมากกกกกกก
-
นังเชร์ เกือบแล้วไงงงง ถือว่าบอสยังปรานี 55555555
-
:mew3:
-
:-[ :-[ :-[
-
บอสใจดี กลัวเด็กเตลิดเลยยังไม่กิน
ส่วนนังซิมบ้าน้อย ยังจะไปยุ่งกับรูบอสอี๊กกกกกก เอ็นดู
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
:sad4: แกพอจะรู้โพตัวเองหรือยังคะน้องเชร์5555555
-
แหลมเฮากะบ่แม่นเบาๆเด้อ ซีนนางเอกกะมา5555
-
โอ้ยยยยยยยยยยย บอสจะฮอตอะไรขนาดนั้นอ่ะ
เชร์รู้กกกกกก โดนสีขนาดนั้นก็รู้สึกตัวได้ละเนอะ555555555
-
:m25: ตายไปแล้ว
-
:haun4: แหลมมมมมมม พี่เค้าหลอกแดกมึง
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 16
พี่ชายที่เลี้ยงดูน้องด้วยลำแข้ง
“พี่ธีร์”
“ว่า”
คนพี่ยกกาแฟดื่มพลางมองไอ้เด็กลูกครึ่งที่เพิ่งเปิดปากพูดเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาถึงห้องเขา แม่งเล่นนั่งเหม่อเหมือนคนเมากาว ขนาดขยี้ถามแล้วยังไม่ตอบ เป็นห่าไรมาอีกล่ะ ทะเลาะกับเจ้านายหรือว่าทำเหรียญหล่นหายจากปาก
“ไอ้โซ่เคยเอาแหนมสีกับซอกขามึงไหม?”
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ถามเชี่ยไรของมึงเนี่ย?”
“ช่วยบอกกูทีว่าไอ้โซ่ก็ทำ!!! บอกกูสิพี่!!! พูดออกมา!!!!” ธีร์ตาเหลือกมองไอ้น้องเวรที่อยู่ ๆ ก็เขย่าแขนเขารัว ๆ พร้อมร้องไห้น้ำตาแห้ง
“เดี๋ยวนะ” ร่างของคนพี่ยังคงสั่นคลอนไปตามแรงเขย่า พี่ธีร์ขมวดคิ้วครุ่นคิดแค่เพียงครู่เดียวก่อนจะหรี่ตามองเขาพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย “อย่าบอกว่า...”
“...”
“เจ้านายไอ้แจ็คมัน...”
“...”
“เชี่ย!” คนห่าไรสบถออกมาทั้งที่ยังยิ้มอยู่ แหลมหยุดเขย่า เขามองสีหน้าร้าย ๆ ที่เริ่มจะเบ่งบานราวกับว่าเสียงหัวเราะระดับเสียงลำโพงงานหมอลำกำลังจะกึกก้องไปทั่วหลักสี่
“มึงห้ามขำนะพี่ธีร์ มึง พี่ธีร์ มึงต้องมีสติ ไอ้เหี้ยฟังกูหน่อย!!!!” พูดไปเคยฟังที่ไหน ไอ้พี่ชั่วค่อย ๆ เพิ่มเลเวลหัวเราะเหมือนจะขาดใจตาย เด็กลูกครึ่งจึงกระหน่ำต่อยแขนไม่ยั้ง
“5555555555555555555555555555555555555555555555555555555”
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ไหนมึงบอกว่าเขาเป็นเมีย?! 5555555555555555555555555555”
“ทำไมอะ ไอ้โซ่ไม่เคยทำแบบนี้เหรอ มันต้องเคยดิวะ!!!”
“เคยก็แย่ละ สิ่งที่กูเห็นมาตลอดคือเอาหน้าซุกหมอนกับดึงผ้าห่มขึ้นปิดถึงจมูกแล้วก็ทำตาแป๋วแบบนี้” ไอ้คนเลวแกล้งนั่งห่อไหล่กำสองมือปิดริมฝีปากพร้อมทำตาปริบ ๆ เป็นท่าประกอบ ลับหลังแฟนนี่เก่งจั๊ง
“ไอ้โซ่ไม่ทำ แต่คนอื่นอาจจะทำก็ได้”
“แหลม มึงฟังกู” ธีร์วางมือลงบนบ่าน้องชายที่กลับเข้าโหมดเหม่อมองอย่างคนไร้วิญญาณอีกครั้ง “มึงน่ะรู้อยู่แก่ใจ อย่าหลอกตัวเองไปเลยน่า”
“หลอกเชี่ยไรล่ะ ก็มึงไม่ใช่เหรอที่บอกกูซะดิบดีว่าต้องทำอะไรบ้างอะ?”
“ก็ใช่ไง?” คนพี่เลิกคิ้วมอง “แต่คนที่เล่าสถานการณ์ให้เข้าใจแบบนั้นก็คือมึงน้า”
“ใช่ ก็บอสทำเหมือนว่าอยากได้กูเป็นผัวมาตลอดอะ แล้วอยู่ดี ๆ ก็ทำแบบนั้นกับกูเฉย ทั้งช็อกทั้งสับสน แต่ก็ยังพยายามคิดแง่ดีว่าถ้าเขาจะเป็นผัวจริงก็คงใส่เข้ามาแล้วปะ?”
“หมายถึงเมื่อคืนหรือตลอดเวลาที่ผ่านมาล่ะ?” คนเชี่ยวชาญกำลังลูบคางคิดวิเคราะห์ ก็งงอยู่ว่าทำไมเจ้านายไอ้แจ็คถึงอยากเป็นเมียไอ้เด็กกะโหลกนี่ แต่เขาก็เป็นคนดีเกินกว่าจะไม่เชื่อน้องนุ่ง
“ก็ตลอด”
“มึงก็เลยคิดว่าเขาน่าจะเป็นเมียสินะ”
“ใช่ ก็เล่นมานอนให้ลูบหัว ไหนจะนอนซบอกกูอีกอะ ถามหน่อยว่าผัวที่ไหนทำ”
“กูไงทำ เวลาอยากอ้อนตีนก็ทำแบบนั้นแหละแล้วน้องก็ชอบตอนกูเป็นน้องธีร์มากด้วย ได้แอ้มตอนจบด้วยนะบอกไว้เผื่อไม่รู้” ประโยคหลังป้องปากกระซิบเหมือนกลัวว่าเด็กเด๋อจะผ่านมาได้ยิน
“แต่พูดก็พูดเถอะ เจอแบบกูเป็นใครก็ต้องคิดปะ?” แหลมพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง จนถึงตอนนี้ยังช็อกอยู่เลยถ้าบอสจะไม่ใช่อย่างที่คิด
“มึงไม่คิดว่านั่นเป็นแผนเขาเหรอวะ?”
“ไม่อะ ถึงเขาจะดูเป็นคนแผนสูง แต่เวลาอยู่กับกูก็อ้อนจ้น”
“มึงไปอยู่โลกไหนมาถึงคิดว่าคนจะเป็นผัวอ้อนไม่ได้” เด็กเอ๋ยเด็กน้อย เจ้ายังอ่อนด๋อยนัก “ก็ถ้าอยู่ ๆ เขาจับผีเปรตแบบมึงกดกับเตียงแล้วบอกว่า ‘วันนี้ผมจะยัดเยียดความเป็นผัวให้คุณ’ มึงคิดว่ามึงจะยอมไหมล่ะไอ้ฉิบหาย”
สตันท์เลยดอกนี้ แหลมนั่งนิ่งสบตากับรุ่นพี่ที่พยักหน้าย้ำบอกให้รู้ว่าทั้งหมดที่ว่ามามันมีความเป็นไปได้สูงกว่าเมียอยากหาทางปลดปล่อยจึงเอาแหนมมาสีซอกขาเขา
“บอสร้ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ?”
“ย้อนเวลากลับไปถามตัวเองตอนเพิ่งฝึกงานดิ”
“พ่องพี่ธีร์ กูมาให้มึงช่วยนะไม่ได้ขอให้ซ้ำเติมอะ”
“อู้ยยยยยยยยยย อยากให้มึงเห็นหน้าตัวเองตอนนี้มาก ‘พ่องพี่ธีร์! แอ้ะ ๆๆๆๆๆๆ’ – โอ๊ยยยยยยยย 555555555555555555555555555555555”
สุดจะทนแล้วโว้ยยยยยยยย!!! แหลมลุกขึ้นยืนเข่า ต่อยไอ้พี่ชั่วรัว ๆ โดยไม่สนว่าหมัดตนเองจะหนักจนทำให้อีกคนเจ็บแค่ไหน พี่ธีร์เอนตัวลงไปนอนกับโซฟา หดตัวเป็นกุ้งพลางยกมือขึ้นปกป้องตัวเองแต่ก็ไม่ได้ผล เขายังคงกระหน่ำซัด และมันก็ยังขำเหมือนจะขาดใจตาย
*
แหลมยังคงคิดไม่ตกกับเรื่องนั้น เอาเข้าจริงก็ยังไม่อยากปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าที่เห็นทั้งหมดบอสก็แค่หลอกล่อให้ตายใจ เวรเน้ยยยยยยยยย ที่เธอเห็นแค่ฝุ่นมันเข๋าต๋า
แต่ถ้าพูดให้ดีหน่อยก็คงเรียกว่าทำให้เด็กคนนี้ซึมซับการสัมผัสผู้ชายไปทีละนิดก็คงได้มั้ง อันนี้แบบมองบอสในแง่ดีสุด ๆ เลยนะเว้ย แบบว่าสร้างความเคยชินให้จนเขาไม่รู้สึกแปลกซึ่งมันก็ได้ผลดีเลยอะ
เพราะที่พี่ธีร์พูดก็ถูกทั้งหมดเลย เพราะถ้าอยู่ ๆ ถูกบอสจับกดกับเตียงแล้วทำเรื่องอย่างว่ามันคงมีคนตกใจหนีเตลิดเปิดเปิงกลับเมืองเอกแน่นอน แต่พอปล่อยให้เด็กกะโหลกคนนี้คิดว่าตัวเองต้องเป็นฝ่ายรุก ความกล้ามันก็นำหน้ามา จนทุกวันนี้ไม่รู้สึกแปลกกับการจูบ กอด หรือสัมผัสกันอย่างลึกซึ้งแล้ว
เวรเอ๊ย... คดีจะพลิกอีกไหมเนี่ย ถ้าสรุปว่าบอสมีรสนิยมชอบสีซอกขาจริง ๆ แล้วพอลงสนามก็กลายเป็นเมียอย่างที่คิดไว้แต่แรกก็จะเป็นหนังอีกม้วนเลยนะทีนี้
กันต์กวินทร์: จะแข่งแล้วใช่ไหม?
กันต์กวินทร์: กินข้าวให้เรียบร้อยก่อนนะครับ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ส่วนความคิดถึงของผมน่ะเดินทางด้วยใจ (พิมพ์ถึงตรงนี้ก็ขำตัวเองแล้วล่ะครับ ฮ่า ๆ)
ไม่รู้ว่าต้องร้องไห้กับอะไรก่อนระหว่างดีใจที่บอสทักมาตอนนี้หรือมุกเสี่ยวซึ่งคงมีแต่วัวตัวผู้เป็นไส้เลื่อนเท่านั้นที่จะเขินให้
บุตรแห่งวันเพ็ญ: T_T
กันต์กวินทร์: เป็นอะไรครับ กังวลเหรอ?
กันต์กวินทร์: คุณมีทีมที่ดี อีกอย่างคุณเองก็ฝีมือดีไม่แพ้ใครเลย รู้ไหมครับ?
กันต์กวินทร์: Don’t push yourself too hard okay?
บุตรแห่งวันเพ็ญ: มันไม่ใช่เรื่องนั้น
กันต์กวินทร์: อยากเล่าให้ผมฟังไหม? ตอนนี้ผมว่างอยู่นะ (:
เหมือนหัวใจบางเป็นกระดาษ เพราะความใส่ใจที่ทำให้นึกถึงเมื่อตอนนั้น ตอนที่บอสเอาแต่จะฟังเสียงเขาท่าเดียวโดยไม่สนใจว่าเด็กคนนี้จะเจอเรื่องน่าหงุดหงิดอะไรมาบ้าง แถมผู้ชายคนนั้นยังปลอบใครไม่เป็นอีก แล้วดูวันนี้ดิ ไปเที่ยวญี่ปุ่นกับแม่ไม่ใช่เหรอ เอาเวลาจากไหนมาใส่ใจกันเยอะแยะ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: เปล่า บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเรื่องอะไร แต่แค่รู้สึกว่าถ้าบอสอยู่ตรงนี้ด้วยกันก็น่าจะดี
กันต์กวินทร์: บังเอิญนะครับที่เราคิดเหมือนกัน (:
กันต์กวินทร์: อดทนรออาทิตย์เดียวนะ พอจบทริปกับแม่แล้วผมจะอยู่กับคุณยาว ๆ เลย
บุตรแห่งวันเพ็ญ: คราวหน้าไปด้วยดิ แบบที่ไปกันสองคนอะ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: โอย ลบข้อความทิ้งตอนนี้ทันปะ นี่ก็รีบเปิดอ่านเร็วจั๊ง
กันต์กวินทร์: ไม่ได้หรอกครับ ชวนผมแล้วจะแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง
กันต์กวินทร์: คุณน่ะ เตรียมลูกดอกไว้เลย
บุตรแห่งวันเพ็ญ: เพื่อออออออออออออออ
กันต์กวินทร์: เอาไว้ปาแผนที่โลกสุ่มว่าเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันดียังไงล่ะครับ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: โอ้โห้ มันต้องเบอร์นั้นเลยถูกปะ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ถ้าจิ้มกลางทะเลทำไงอะ -.-
กันต์กวินทร์: ว่ายน้ำเป็นไหมครับ ถ้าไม่ เดี๋ยวผมให้ขี่คอลอยไปจนกว่าจะถึงฝั่ง
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ผมว่ายเก่งกว่าบอสอีก ตอนเป็นเด็กโดดคลองน้ำประจำเด้อ
กันต์กวินทร์: งั้นเปลี่ยนเป็นว่ายน้ำแข่งกันที่ฮาวาย ว่าไงครับ?
บุตรแห่งวันเพ็ญ: เคาะ!!! ไปฮาวาย!!!
กันต์กวินทร์: ถ่ายรูปตอนดีใจมาให้ดูหน่อยสิครับ ผมอยากเห็นคนแถวนี้ยิ้มกว้าง ๆ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: T_T ผมดูกากใช่ไหมอะ
กันต์กวินทร์: ไม่นี่ครับ กากตรงไหน?
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ก็ที่เป็นแบบนี้ ผมควรจะปัญญานิ่มใส่มากกว่าจะง้องแง้งเป็นเด็ก
กันต์กวินทร์: คิดมาก
กันต์กวินทร์: ธีร์แซวอะไรมาอีกหรือไงครับ?
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ก็แซวปกติ แต่มันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้หรอก ผมคิดของผมเอง เพราะผมรู้สึกได้ว่าผมกาก เริ่มเยอะกับบอสแล้วเนี่ย
กันต์กวินทร์: คุณก็แค่ยังไม่ชินกับการแสดงออกแบบนี้
กันต์กวินทร์: แต่ถ้าถามผม ผมก็จะบอกว่าชอบนะครับ (:
กันต์กวินทร์: ไม่ว่าจะซนจนน่าดุหรือน่ารักจนทำให้อมยิ้ม ผมอยากให้คุณเป็นตัวของตัวเองมากกว่าจะกดดันว่าควรเป็นแบบไหน ควรจะแสดงออกยังไงถึงจะไม่เสียฟอร์มนะครับ
กันต์กวินทร์: เพราะผมเองก็ทิ้งเรื่องแบบนั้นไว้ข้างหลังไปนานแล้ว
จนถึงตอนนี้ยิ่งขยี้เข้าไปใหญ่ว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายอ้อนเก่ง เพราะเขาเอาแต่คิดว่าจะพูดอย่างไรให้อีกฝ่ายรีบบินกลับมา อยากซื้อน้ำผักผลไม้ไปให้ อยากกินข้าวด้วย แล้วก็อยากสอนเล่นเกมด้วย แต่ประโยคออดอ้อนที่เคยคิดว่าพูดไปเพราะคิดว่าตัวเองเป็นผัวมันกลายเป็นเมียอย่างชัดเจนเลย
บุตรแห่งวันเพ็ญ: อือ คิดถึงอะ
กันต์กวินทร์: ผมคิดถึงมากกว่าได้ไหมครับ เดินผ่านอนิเมะเรื่องไหนหน้าเด็กแถวนี้ก็ลอยเข้ามาเป็นคนแรกเลย (:
บุตรแห่งวันเพ็ญ: คิดถึงอะ คิดถึง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากกอด อยากฟัดแก้มนุ่มนิ่มของบอส
กันต์กวินทร์: พูดถึงแก้ม ผมซื้อสกินแคร์เซ็ทใหญ่ให้คุณด้วยนะ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: อันนี้ก็นึกถึงจนต้องซื้อให้สินะ
กันต์กวินทร์: เปล่าครับ เพราะแก้มคุณสากมาก คิดว่าบำรุงหน่อยน่าจะดี
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ...
กันต์กวินทร์: ล้อเล่นนะครับ ยิ้มได้แล้วใช่ไหม ฮ่า ๆ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: อย่ามา มันคือความในใจก็บอกเหอะ ร้ายว่ะบอส แก้มผมสากแล้วผิดไร ก็ไม่ต้องหอมอะทีหลัง จบ
กันต์กวินทร์: โธ่ ผมล้อเล่นจริง ๆ นะครับ จะทำร้ายกันลงจริง ๆ เหรอ TT_TT
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ไม่ต้องมาอ้อน ใช้อีโมก็ไม่ใจอ่อนเว้ย บาย ๆ แค่นี้แหละ ไปแข่งต่อละ อยู่ญี่ปุ่นไปตลอดชีวิตเลยนะ ไม่ต้องกลับมา เมืองเอกไม่ต้อนรับคนชื่อพี่กันต์
กันต์กวินทร์: ยอมแล้วครับ ให้อภัยคนชื่อพี่กันต์ด้วยนะ
บุตรแห่งวันเพ็ญ: เอ้อ จะไปแข่งจริง ๆ ละเนี่ย ต้องไปแล้ว
กันต์กวินทร์: โอเคครับ สู้ ๆ นะ แฟนคลับหมายเลขหนึ่งจะเปิดดูไลฟ์สดอยู่ทางนี้ (:
คนคิดมากยิ้มออกแล้ว แหลมเบ้ปากใส่เจ้าของไลน์ที่ถูกติดดาวให้อยู่ในรายการโปรดเหมือนพี่น้องในทีมก่อนจะเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้เกมมิ่ง หมุนเป็นวงกลมพลางมองเพดานว่าไอ้เรื่องใครเป็นผัวเป็นเมียนี่มันสำคัญมากจนทำให้คิดเยอะแยะขนาดนั้นเลยเหรอ
มันก็แค่เรื่องเซ็กส์เอง แถมบอสก็ไม่ได้วอแวจะทำเรื่องอย่างว่าด้วย เพราะส่วนใหญ่เขาเป็นคนสร้างเรื่องให้เกิดทั้งนั้น และการที่อีกฝ่ายไม่ทำให้เกินเลยก็คงเพราะให้เกียรติ หรืออาจจะรอเวลาเหมาะสม แต่ไม่ว่าอย่างไรมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้ว เพราะเขากับบอสเป็นแฟนกัน คนรักกันมันต้องรับที่อีกฝ่ายเป็นให้ได้สิวะ
ให้ตาย นี่ไอ้แหลมชอบบอสจนคิดได้ขนาดนี้เลยเหรอ?
*
“โจ๊กที่เหลืออยู่ในตู้เย็น ถ้าไม่อิ่มก็เอาไปอุ่นกินได้ ขิงสดกูใส่ทัปเปอร์แวร์แยกให้แล้ว นี่ยาก่อนอาหาร อ่านดี ๆ นะ ส่วนอันนี้หลังอาหาร” แจ็คจัดแจงทุกอย่างแล้วมองหน้าซีด ๆ ของลูกลิงที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง อีกทั้งยังสูดน้ำมูกน้ำตาคลอเหมือนคนใกล้ถามหาโลงอีก
“ไปทำงานเหอะ เดี๋ยวสาย”
“เออ เดี๋ยวไปแล้ว”
“ตอนเย็นมาหาด้วยนะ อยากกินไก่ทอด”
“ไข้ขึ้นขนาดนี้ยังจะแดกของทอดอีก นอนไปเลยมึง” ถึงจะบ่นแต่ซึมเศร้าแมนก็เอาผ้าขนหนูผืนเล็กไปจุ่มน้ำในกะละมังแล้วบิดหมาด ๆ ก่อนจะเอามาทาบกับซอกคอเขา กดเอาไว้อย่างนั้นให้ความเย็นดูดรับความร้อนก่อนจะละมือออก
“พ่อไอ้แหลมนี่ใจดีจังน้า”
“ห้ามลุกไปแดกน้ำเย็น พูดภาษาคนรู้เรื่องนะ?”
“เออ รู้แล้วน่า”
“ร่มน่ะหัดพกบ้าง คันเล็ก ๆ เบา ๆ ก็มี ของแม่กูที่เคยให้ไปเมื่อตอนนั้นน่ะเอาไว้ไหน”
“หายอะ หาไม่เจอ – โอ๊ยยยย!!!” แหลมเบ้ปากตัดพ้อพี่ชายที่ตบกะโหลกเขาจนไข้แตกกระจายไปหมดแล้ว
“จะรีบกลับหออะไรขนาดนั้น รอฝนซาก่อนไม่ได้ไง?”
“มันเบื่ออะ แบตโทรศัพท์ก็จะหมด ก็เลยวิ่งฝ่าฝนแม่งเลยเข้ม ๆ” ดูมัน... ยังมีหน้าพราวด์ความกากตัวเองอีก
“พอถึงห้องก็ไม่ยอมไปอาบน้ำสระผม”
“กูรีบดูแข่ง DotA ก็เลยกะว่าจะดูแป๊บ ๆ แล้ววิ่งไปอาบ ตัดภาพมาอีกทีตัวแห้งละ”
“ก็เลยซมเป็นหมาแบบนี้” แจ็คบ่นอุบอิบพลางมองคาดโทษเด็กกะโหลกที่ยังยิ้มอย่างคนไม่เจียมบอดี้ “เห็นพี่ตั้บบอกในห้องรวมว่าจะเข้ามาบ่าย ๆ นี่ ดีจังนะมีคนคอยหาข้าวหาน้ำให้แดก”
“บ้านอยู่บางใหญ่เลยอิจฉางี้เหรอ เสียใจด้วยน้า – โอ๊ยยยยย!!! พี่แจ็ค!!! เจ็บนะเว้ย!!!” แหลมร้องไห้น้ำตาแห้งใส่อย่างสำออย แต่ซึมเศร้าแมนมีหรือจะสงสาร เจ้าของใบหน้านิ่งยังคงมองมา ก่อนจะหยิบผ้าไปชุบน้ำอีกครั้ง
“กับบอสน่ะไปได้ดีหรือเปล่า?” เขาถามโดยไม่หันไปมองไอ้ลูกลิง แม้ว่าสถานการณ์จะดูคงที่เพราะบอสก็ดูอารมณ์ดีไม่เกรี้ยวกราด ไหนจะอารมณ์ดีพาแม่เที่ยวต่างประเทศ อีกทั้งไอ้แหลมก็ดูแฮปปี้หลังจากชนะทีมก่อนหน้านี้จนได้เข้ารอบลึกไปอีก
“อือ”
แต่อะไร ๆ ก็ไม่แน่นอน ที่ไม่ออกปากถามใช่ว่าจะไม่เป็นห่วง แต่เพราะรู้ว่าไอ้เด็กนี่ต้องอายถ้าหากต้องเล่า เขาจึงแอบถามเพื่อนสนิทอย่างไอ้ธีร์จนได้ความว่ามันล้ำเส้นกันไปไหนถึงไหนแล้ว
น่าเป็นห่วง... ถึงมันจะเป็นเด็กหอกหักไม่น่าปกป้อง แต่พอนึกถึงบอสแล้วก็อดสงสารชะตากรรมไอ้แหลมไม่ได้เลย ก็ไม่รู้หรอกว่ารสนิยมเรื่องอย่างว่าของบอสจะอยู่ในขั้นไหน แต่ที่แน่ ๆ คงเชี่ยวชาญกว่าน้องชายเขาซึ่งยังใหม่กว่านัก
“ชอบเขาจริง ๆ ใช่ไหม?”
“ชอบดิ” ทีงี้ล่ะเสือกเขินเป็น มีความพูดเสียงอู้อี้มุดหน้าหาผ้าห่ม “ห้ามแซวกูนะ”
“เออ” คนพี่ขานตอบรับปาก “ถ้าชอบก็อย่าเกรียนใส่เขาให้มันมาก หัดพูดเพราะ ๆ ด้วย ไอ้วะ ๆ เว้ย ๆ ให้เก็บไว้ใช้กับพวกกูก็พอแล้ว”
“เดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยได้พูดแล้วนะเว้ย เรียกชื่อบอสแล้วด้วยอะ”
“มึงก็ควรเรียกตั้งนานแล้วไหม เด็กฝึกงานก็ไม่ใช่ยังจะเรียกอย่างนั้นอีก”
“ก็มันชิน จะเรียกชื่อบอสทีไรก็ติดอยู่ตรงปากทุกที มันแบบ... บอกไม่ถูก” เข้าใจความรู้สึกไอ้ธีร์ก็ตอนนี้ แจ็คมองรุ่นน้องที่เริ่มออกอาการเขินหนักจนหน้าแดงแถมยังทำหน้าชวนเอาตีนเขี่ยอีก
“ก็เรียก ๆ ไปมันจะยากอะไร?”
“เอ้อรู้”
“โตแล้วนะ อะไรที่ไม่เข้าใจก็ให้ถาม พี่น้องทุกคนอยู่ตรงไหนมึงรู้ดีอยู่แล้ว”
“ทำไมพูดเหมือนกูจะเป็นฝั่งเป็นฝา แค่มีแฟนเองนะเว้ย”
“ก็เพราะพวกกูไม่เคยเห็นมึงคุยกับใครนานขนาดนี้ไง” แจ็คเอาน้ำไปเทแล้วเปลี่ยนใหม่ ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม “กูดีใจที่มึงยอมเปิดใจรับใครสักคน มากกว่าจะจมปลักอยู่กับเทียนนะ”
“...” คนป่วยยังคงนอนนิ่ง โชคดีที่พี่แจ็คไม่ได้มองมา เขาจะได้ไม่ต้องแสร้งว่าทุกอย่างเป็นปกติดี
เทียนก็คือเทียน บอสก็คือบอส แหลมไม่อยากเอาความรู้สึกที่มีต่อคนสองคนมาชั่งน้ำหนักว่ากับใครมันมากกว่า
“บอสบอกว่าไม่ต้องลืมเทียนหรอก ให้เค้าอยู่ในความทรงจำกูนี่แหละ ส่วนเขาจะอยู่กับกูในชีวิตจริงเอง”
“แล้วทำได้ไหม?”
“ตอนแรกลังเลเพราะกลัวว่าสุดท้ายก็จะเทบอสเหมือนคนอื่น ๆ แต่คราวนี้เหมือนว่าจะไม่ใช่ กูทำได้ แล้วกูก็ดีใจที่เขาบอกให้กูคิดอย่างนั้น”
“ดีแล้ว” คงเป็นเพราะป่วย แหลมถึงอ่อนแอจนน้ำตาคลอเพียงเพราะเรื่องของเทียนที่มาพร้อมมือซึมเศร้าแมนซึ่งกำลังลูบศีรษะเขาเบา ๆ
พี่แจ็คไม่ค่อยแสดงมุมอ่อนโยนมากนัก แต่ทุกครั้งที่ได้รับการใส่ใจ แหลมก็รู้สึกได้ว่าตนเองสำคัญกับพี่ชายจริง ๆ
“ถ้ากูโดนบอสทิ้งแล้วพาไปกินเหล้าด้วยนะ”
“เออ เดี๋ยวเลี้ยงหมูกระทะชุดใหญ่ด้วย”
“เอาสามชั้นเยอะ ๆ ด้วย”
“สั่งแดกจริง ไว้ไปบอกลูกพี่ใหญ่มึงเหอะงั้น”
“โด่ ไรวะ พี่ตั้บก็คงรอแดกเงินมึงอยู่เหมือนกันอะ สู้หน่อยดิพี่แจ็ค”
“กูมียี่สิบ”
ความรักครั้งนี้อาจจะใหม่และน่ากลัวแถมยังชวนคิดมากเรื่องเซ็กส์ไร้สาระนั่นอีก แต่ไม่ว่าอย่างไร แหลมก็ยังคงมีพี่ชายและน้อง ๆ ที่คอยให้กำลังใจอยู่เสมอ เรื่องนี้สิสำคัญ แหลมไม่อยากพาตัวเองดิ่งขนาดนั้นเพราะทุกวันนี้ก็มีความสุขดี โดยเฉพาะตอนที่...
คุณได้รับข้อความจาก...
‘พี่ค้าบ’
[ ถึงไทยแล้ว ผมกำลังจะไปหาคนป่วยเดี๋ยวนี้ รอก่อนนะครับ (: ]
(จบพาร์ทแรก)
#เขย่ากระปุกพาราเป็นจังหวะอังกะลุง
-
รักเรื่องนี้อ่ะรักมากๆด้วยมีความสุขทุกทีครั้งได้อ่านรักมิตรภาพของพวกเค้าขอบคุณที่ฮีลหัวใจเราในแต่ละวันนะคะ
-
วงวารพี่ธีร์ที่ต้องมารับรู้อะไรแบบนี้
-
ซึมเศร้าแมน
ถึงจะเย็นชา
แต่ก็เป็นห่วงทุกคน
อยู่ข้างๆเวลาคนในทีมเดือดร้อน
รักซึมเศร้าแมนจัง
-
ยาดีกลับมาแล้วน้องแหลมหายป่วยแน่นอน
-
พี่น้องทีมนี้รักใคร่กันดีจัง
-
o13
-
เกลียดพี่ธีร์โว้ยยยยน้องนุ่งมาปรึกษาไม่ใช่มาให้ซ้ำเหมือนเชร์จะรู้สถานะตัวเองแล้วสินะ หนูกำลังอยู่ในขั้นตอนทำใจและยอมรับสินะ
ตอนนี้คือเขินตอนแชทกันมากกกกก โง้ยเชร์ก็เมียมากก บอสก็จีบเก่งจ้นนน
-
พี่ธีร์คือเป็นมนุษย์ที่พึ่งไม่ได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
น้องเชร์ของพี่เริ่มคิดทันพี่กันต์คนเจ้าเล่ห์แล้ว
ดีใจน้ำตาไหลดั่งกดบัตรคอนผู้เกาได้ภายในคลิ๊กแรก
-
ข่าาา พี่ค้าบบบบ ข่าาาาาาา เหม็นความรัก
-
ขอบคุณครับ กด +1 ให้นะครับ :a9:
-
อื้อหืออออ อ่านรวดเดียววว พี่กันต์ร้ายยยย
-
งื้อออออ
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 16
พี่ชายที่เลี้ยงดูน้องด้วยลำแข้ง (PART 2/3)
กันต์ชอบความตื่นเต้น โดยเฉพาะตอนกำลังลุ้นว่าซิมบ้าน้อยจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเห็นเขาหลังจากไม่ได้เจอกันนานถึงหนึ่งอาทิตย์ ชายหนุ่มปิดประตูรถพร้อมถือถุงพะรุงพะรังจนโดนมอง คิดถึงตัวแสบจนเหมือนจะทนไม่ไหว ยิ่งรู้ว่าไม่สบาย ใจมันก็ร้อนรนจนแม่ถาม ซึ่งท่าทางอ้ำอึ้งของคนเป็นลูกก็ทำให้ท่านยิ้ม
‘คิดถึงใครอยู่หรือไงเรา?’
‘ก็... ครับ’
‘แฟนเหรอ?’
‘ครับ’
‘ตายแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมไม่เล่าให้แม่ฟังเลยล่ะ’
‘กันต์กะว่าถ้าพร้อมแล้วจะพาเขาไปเจอแม่ทีเดียวเลย คงไม่ได้น้อยใจใช่ไหมครับ?’
‘น้อยใจอยู่แล้ว! แต่แม่จะรอนะ ห้ามเบี้ยวล่ะ ว่าแต่เพิ่งเริ่มหรือว่าคบกันได้สักพักแล้ว เป็นคนที่ไหน เจอกันเมื่อไหร่?’
‘คุยกันมานานแล้วครับ แต่ว่าเพิ่งตกลงคบกัน ว่าแต่ทำไมคราวนี้แม่ดูถามเยอะกว่าทุกครั้งเลยครับ มีอะไรหรือเปล่า?’
‘นอกจากแฟนคนแรกที่เอามาเปิดตัวพร้อมสารภาพกับพ่อว่าชอบผู้ชายลูกก็ไม่เคยพาใครมาอีกเลยนี่ แม่ก็ตื่นเต้นสิ อยากรู้ว่าเขาเป็นใครที่ทำให้เรามั่นใจถึงขนาดนี้’
‘กันต์ออกอาการขนาดนั้นเลยเหรอครับ?’
‘จนถึงตอนนี้ลูกก็ยังยิ้มอยู่เลย ชอบเขามากเหรอหื้ม?’
ในสายตาแม่ กันต์ก็ยังเป็นเด็กอยู่เสมอ เธอลูบศีรษะเขาพร้อมยิ้มให้รู้ว่าแม่จะอยู่ตรงนี้เพื่อสนับสนุนลูกชายแม้ว่าคนบ้านอื่นจะมองอย่างไร
‘ครับ กันต์ชอบเขา ชอบมากจนแม่คิดไม่ถึงเลย’
‘ที่ซื้อมาเยอะ ๆ เนี่ยก็ของเขาทั้งหมดเลยล่ะสิ?’
‘ความจริงอยากซื้อเยอะกว่านี้ด้วยครับ แต่กันต์กลัวจะเวอร์เกินไป’
เขาป้องมือกระซิบแล้วกลับไปยืนนิ่งทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
‘เอาสิ เดี๋ยวแม่ซื้อให้ด้วย ต้อนรับความสุขครั้งใหม่ของลูกแม่’
‘โธ่แม่ครับ แค่ที่กันต์ซื้อก็โดนแซวแย่แล้ว ถ้าขืนรู้ว่าแม่ซื้อให้อีกเขาได้ล้อกันต์ใหญ่เลยว่าคิดการใหญ่ไปถึงอนาคต รายนั้นยิ่งเขินไม่เป็นอยู่ด้วย’
‘ใครสนล่ะ แม่อยากซื้อให้ แล้วเขาก็ต้องชอบด้วย จะชอบลูกชายแม่อย่างเดียวไม่ได้’
‘เผด็จการจังเลยนะครับ แม่ใครกันนะ?’
‘เป็นไงล่ะ รักแม่สุดหัวใจเลยล่ะสิ?’
‘ที่สุดเลยครับ’
เขาอมยิ้มกับความน่ารักของเธอแล้ววิ่งขึ้นบันได พอถึงหน้าห้องก็เสียบกุญแจหมุนลูกบิดและทันทีที่เปิดประตูเข้าไปหัวใจก็พองโตเพียงเพราะเห็นว่าใครอีกคนนั่งเอาผ้าทำตาเป็นประกายอยู่บนเตียงพร้อมจ้องมองมาราวกับลูกหมารอเจ้านายกลับบ้าน
“ไงครับ?”
ไม่มีคำทักทายจากคนคิดถึง แต่การเห็นรอยยิ้มซึ่งมาพร้อมแขนที่อ้าออกกว้างก็ทำให้เขายอมโอนอ่อนจนต้องวางของแล้วเข้าไปสวมกอดในวินาทีถัดมา คิดถึงอะไรขนาดนี้ ความรู้สึกนั้นมันไม่ลดลงเลยสักนิดแม้ว่าลูกลิงจะตวัดขากอดเอวเขาพร้อมฟัดแก้มซ้ำ ๆ
“หอม ตรงนี้ก็หอม ตรงนี้ยิ่งหอม แฟนผมหอมทั้งตัวเลยน้า” มาถึงก็เรียกรอยยิ้มไม่หยุด กันต์ยิ้มขำพลางผละอ้อมกอดมาดึงแก้มแฟนเด็กก่อนจะก้มลงไปจุ๊บปากเบา ๆ
“ไหนขอวัดไข้หน่อยครับ”
“จัดไปดิ”
“เดี๋ยวก่อน... หน้าผากพอไหม เราจะล้วงกางเกงทำไมครับหื้ม?” เขาถลึงตาพลางกดเสียงต่ำ คาดโทษเด็กแสบที่ระเบิดหัวเราะออกมากับมุกใต้สะดือที่ถ้าเขาเอาจริงแล้วจะตลกไม่ออก
“วัดเร็ว จะได้รู้ว่าร่างกายผมร้อนรุ่มแค่ไหน”
“ยังมีแรงซนได้” เขาส่ายหน้าหน่าย ๆ พลางลุกไปเอาเจลลดไข้ในถุงนำมันไปแช่เย็นแล้วหันไปเก็บของกินของใช้ใส่ตู้บนซิงก์ล้างจานให้เรียบร้อย
“บอสหิวข้าวไหม พี่แจ็คทำโจ๊กมาให้ อยู่ในตู้เย็นอะ”
“ผมว่าจะรอกินพร้อมคุณน่ะ อีกสักชั่วโมงดีไหม?” คนที่เคยดื้อยอมพยักหน้าอย่างว่าง่าย ซิมบ้าน้อยที่เคยพยศเก่ง วันนี้เพียงนั่งอยู่บนเตียง เผลอทำตาใสมองตามเขาทุกฝีเก้าจนต้องหยุดยืนสบตากัน “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่า อยากมองก้นเฉย ๆ”
“ก้นผม?”
“อือ แน่นเปรี๊ยะเลยนะเราอะ” กันต์ขมวดคิ้วมอง ถ้าอีกฝ่ายคิดจะรุกรานเหมือนวันนั้นอีกล่ะก็บอกเลยว่าคงไม่มีโอกาสที่สองแน่
ขายาวเดินกลับไปหาคนป่วยบนเตียง โอบแก้มอุ่น ๆ เอาไว้แล้วจูบหน้าผากแรง ๆ ก่อนจะผละออกจนมีคนหน้าหงาย มันเขี้ยว ยังจะทำหน้าทะเล้นปากจู๋จุ๊บ ๆ อีก กันต์หอมซอกคอขาวซ้ำ ๆ จนตัวแสบหลุดหัวเราะเอิ้กอ้ากบ้าจี้ไปกับสัมผัสเพราะตอหนวดที่เขาจงใจไม่โกนเป็นครั้งแรกในรอบปี
“อาบน้ำมาเหรอครับ ทำไมตัวมีกลิ่นสบู่?”
“บอสจะมาก็ต้องอาบดิ เดี๋ยวบ่นว่าผมตัวเหม็นอีก ฟันก็แปรงแล้วด้วยนะ ไม่เชื่อทดสอบได้ ฮ่าาา” หวัดชนิดไหนจะโค่นความดื้อของซิมบ้าน้อยลงได้บ้าง กันต์อยากจะรู้นัก เขาขมวดคิ้วมองเจ้าของใบหน้าซน ๆ ที่อ้าปากทดสอบกลิ่นเพื่อยืนยันว่าถ้าจูบใช้ลิ้นตอนนี้คงสัมผัสได้แต่รสมินต์
“เดี๋ยวก็ไข้ขึ้นหรอก ถ้าไม่ฟังจะพาไปฉีดยานะครับ”
“ไข้ขึ้นแลกกับตัวหอมนะ ดมอีกดิ” ชายหนุ่มมองเด็กแสบอย่างอ่อนใจ คิดว่าแค่ในไลน์ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถูกอ้อนทะลุจอด้วย กันต์ก้มลงหอมตั้งแต่หลังมือไล่จนถึงหัวไหล่ ฟังเสียงเด็กหัวเราะคลอเสียงฟอดซ้ำ ๆ ก่อนจะปิดท้ายที่แก้ม “พอละ คิดถึงอะไรขนาดนั้นอะ โด่”
“ไม่สู้คนแถวนี้หรอกครับ ไลน์มางอแงตลอดเลย”
“ไม่ได้งอแงเว้ย บ่นหิวเฉย ๆ ปะ?” เห็นหน้าแดง ๆ แล้วก็เอ็นดูปนอยากแกล้ง กันต์จึงหันไปด้านหลังแล้วคว้าเอาของฝากถุงแรกขึ้นมาให้ “ของผม!!!”
“ใจเย็นสิครับ อันนั้นกินได้ตอนหายป่วยแล้วนะ เชร์ อย่าดื้อ ให้ตายสิเด็กคนนี้”
“ผมไม่เป็นหนักไปกว่านี้หรอก อันนี้รสอะไรอะ องุ่นใช่ไหม ทำไมอร่อยจังวะ” เขาห้ามได้ครั้งเดียว เพราะหลังจากนั้นก็เอาแต่นั่งอมยิ้มมองแฟนเด็กแกะซองขนมกินอย่างมีความสุข ยิ่งตอนทำหน้าตื่นตาตื่นใจเพราะความอร่อยก็ยิ่งน่าจับมาฟัดให้หายมันเขี้ยว
“ได้แค่ซองเดียวนะครับ ที่เหลือผมขอดูอาการตอนเย็นก่อน ถ้าแย่ลงต้องอดยาว ๆ เลย”
“นี่ก็สวมบทพ่ออีกละ เมื่อเช้าพี่แจ็คก็คนนึงละนา”
“ไม่เหมือนกันหรอกครับ เพราะผมคือพ่อคุณทูนหัว”
“เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ทั้งขำมุกตัวเอง ทั้งขำที่เด็กแสบอุทานพร้อมขนมอัดแน่นเต็มปากจนเกือบร่วงออกมา แต่โชคดีว่าเขาเอามือปิดไว้ให้ทัน
“ผมจะเก็บขนมที่เหลือไว้ก่อน แต่ว่าของพวกนี้คุณเล่นมันตอนป่วยได้” บอสวางกล่องหลายสิ่งลงบนเตียง และที่ทำให้ตาโตเป็นไข่ห่านก็คงไม่พ้น Nintendo Switch เกมพกพายอดฮิตที่เขาตัดใจไม่ซื้อทั้งที่อยากได้ และฟิกเกอร์อนิเมะเรื่องโปรดหลายตัวที่ราคาแต่ละชิ้นมีเหยียบหมื่น
“บอส ได้ข่าวว่าอันนี้เขาทำออกมาแบบลิมิตเตดอะ แล้วทำไม... โดนหลอกขายมาเปล่าเนี่ย?!” แหลมเบิกตากว้าง ถ้าใช่จริง ๆ จะเอาตีนก่ายหน้าผากเลยนะ เพราะสมัยนี้ของก็อปก็ไม่ไก่กาอาราเล่ มีความเนียนอยู่ ไม่อยากให้บอสหัวอ่อนโดนต้มง่าย ๆ
“ทั้งโลกมีแค่ห้าสิบตัว และตรงฐานรองด้านล่างมีโค้ดบอกไว้ด้วยว่าตัวนี้เป็นตัวที่เท่าไหร่” เด็กหนุ่มหรี่ตามองพลางพลิกตูดฟิกเกอร์ไปด้วย เจ้ทแม่! เลขที่ 9 ลักกี้นัมเบอร์ไปอีก!
“ตาเถรหัวโปกกะโหลกไขว้... นี่บอสไปหามาจากไหนอะ?”
“คิดว่าแฟนคุณเป็นใครครับ?” แหลมอ้าปาก ‘อู้วววว’ กับของในมือ ไหนจะท่าทางของอีกฝ่ายที่ทำหน้าพราวด์แบบสุด เหมือนจะข่มคนทั้งโลกว่ากูรวยแล้วจะซื้ออะไรให้แฟนก็ย่อมได้
“เข้มจัด ไม่ได้การละ มันต้องไปวางอยู่บนโต๊ะคอมผม ถ้าพวกพี่ธีร์ขอดูจะคิดค่าจับครั้งละห้าร้อย อันนี้ไม่ล้อเล่น – โอ๊ะ!” เป็นเพราะรีบลุกเกินไปคนป่วยที่ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจึงหน้ามืด แต่โชคดีว่าบอสคว้าเอวเขาไว้ได้ทัน ร่างทั้งร่างจึงเทลงไปนั่งบนตักอีกคน
เหยกแหม๋... อย่างกะละครหลังอ่าว -- เอ๊ย! หลังข่าว!
“เกือบไปแล้ว”
“จริง ถ้าฟิกเกอร์หักผมคงร้องไห้หนักยิ่งกว่าตอนหมาตัวแรกตาย” แหลมถอนหายใจ แต่พอจะลุกขึ้นอีกครั้งก็ทำไม่ได้เพราะวงแขนแกร่งรั้งเอาไว้เหมือนไม่อยากให้ไปไหนแล้วทั้งชีวิต “ยังไงเอ่ย?”
“เดี๋ยวผมเอาไปเก็บให้ คุณน่ะอยู่เฉย ๆ เลย”
“งั้นก็เอาไปดิ” แหลมยื่นให้พร้อมส่งสายตามองสภาพตัวเองซ้ำ ๆ ให้นั่งท่านี้นาน ๆ ใจไม่ดีนะเว้ย ถึงจะพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดพี่ธีร์แล้วก็เหอะ แต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่ชินเปล่าวะ
บอสจับฟิกเกอร์กลับไปเก็บใส่กล่องเหมือนเดิมแล้ววางไว้ข้างเตียง ส่วนมืออีกข้างก็ยังรวบเอวเขาไว้โดยไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยให้คลานไปไหน คือถ้าปวดเยี่ยวก็ต้องราดมันตรงนี้ละดูทรง
“ผมมีแก้วทัมเบลอร์มาฝากคุณกับโซ่ด้วย ชดเชยให้แก้วใบนั้นที่ทำของน้องพังนะครับ”
“ยังจำได้อีก ขยี้เวอร์”
“ไม่ได้หรอกครับ วันนั้นเป็นวันที่คุณหึงผมมากที่สุด ใครจะไปลืมลง” กันต์กระชับกอดพลางจูบร่องสันหลังผ่านเสื้อยืดบาง ๆ คลอเคลียอยู่อย่างนั้นจนคนบนตักบ่นอุอิบ ดิ้นยุกยิกอีกทั้งยังหยิกแขนเขาอีกด้วย
“มีของฝากแค่นี้เองเหรอ จอกว่ะบอส”
“พูดไปนั่น ผมยังมีอีกอย่างนะ นี่เลยครับเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์” เด็กลูกครึ่งขยับเป็นนั่งหันข้างเพื่อให้มองอีกคนได้ชัด ๆ นี่ก็หนักไม่เป็นเลยไงวะ นี่ไม่ได้แหลมแค่หน้านะเว้ย ตูดก็แหลมอะ
นึกถึงตอนเบียดกันบนแท็กซี่กับพวกพี่ ๆ ในวันที่ทุกคนพร้อมใจกันไม่มีรถ ก็คือพี่ตั้บนั่งหน้า ส่วนพวกที่เหลือนั่งหลัง แล้วหวยก็มาตกที่ไอ้แหลมต้องนั่งตักพี่ธีร์ ซึ่งพี่มันบ่นตั้งแต่ลาดพร้าว 101 ไปจนถึงสำเพ็ง
“อันนี้คืออะไร”
“เครื่องรางเรื่องการเรียน สุขภาพ แล้วก็การงานครับ”
“เออ ๆ ผมเคยเห็นเพื่อนรีวิวอยู่ แต่มันมีความรักด้วยไม่ใช่เหรอ?” เด็กหนุ่มมองเครื่องรางในมือ จัดมาขนาดนี้แล้วต้องได้ยกเซ็ทละปะ พอหันไปหาบอสก็ทำตาหวานซึ้งใส่
“ก็อยู่ตรงนี้แล้วไงครับ เครื่องรางความรักของคุณ”
“เฮดช้อตตตตตตตตตต”
“ไม่เอามาให้หรอกครับ แฟนผม ผมชอบได้คนเดียว คุณไม่จำเป็นต้องมีเสน่ห์เผื่อใครแล้ว”
“วันนี้หยอดไม่หยุดเลยนะเราอะ กะจะเอาให้เขินว่างั้นเถอะ?” อยากแดกแก้มบอส คนอะไรน่ารักไม่หยุด หวงเก่งแบบนี้จะไปมองใครได้นอกจากผู้หญิงนมใหญ่กับขาสวย
“แล้ว... ได้ผลไหมครับ?” บอสอมยิ้ม และเขาก็ให้คำตอบด้วยการวางเครื่องรางไว้บนเตียง ก่อนจะเปลี่ยนท่านั่งเป็นหันหน้าเข้าหาพร้อมคาบขากับตักบอส
“สดใสมากเหรอเราอะ เดี๋ยวจะทำให้ติดหวัด”
“เอาสิครับ เสื้อตัวนี้ปลดกระดุมง่ายแค่ไหนคุณน่าจะลองดูสักครั้ง”
“ผมไม่ปลดเสื้อหรอก ข้ามขั้นตอนไปปลดกางเกงเลยดีกว่า”
“งั้นคุณคงรูดซิปลงยากหน่อย” บอสลดระดับสายตาลงมองเป้ากางเกงตนเองที่มันพองนูนจนซอกขาเขารับรู้ได้ถึงความแน่น
“พูดแบบนี้แล้วมีอารมณ์เลย...” พูดจบเด็กกร้านโลกฟันน้ำนมก็จูบสันกรามเบา ๆ พร้อมแกล้งพ่นลมหายใจร้อนจากพิษไข้ลงบนซอกคอ
ใช่ เขาป่วย แต่อยู่ ๆ เรี่ยวแรงที่เคยคิดว่าไม่มีก็ถูกกระตุ้นโดยความต้องการ ทั้งคู่ปรือตามองกันและกัน ขณะที่ร่างกายกำลังร้อนสูบฉีดเพราะการเสียดสีจากส่วนนั้นจนแข็งตัว
กันต์หอบหายใจติดขัด ต่อมแฟนผู้แสนดีถูกฆ่าตายไปแล้วเพียงเพราะเห็นสีหน้าคนบนตัก เขาควรเป็นห่วงสุขภาพแฟนเด็กมากกว่าจะคล้อยตาม แต่คอเสื้อที่เปิดออกกว้างจนเห็นไหปลาร้าและเป้ากางเกงที่กำลังเสียดสีกันก็ยิ่งทำให้ความอดทนลดลงเรื่อย ๆ
“ผมไม่ได้เอาถุงยางมา คุณมีไหม?”
80%
จริง ๆ ว่าจะอัพ 100% ทีเดียวเลย แต่ว่าฉากต่อไปมันเขียน ๆ ลบ ๆ อยู่ 4 ชั่วโมงแล้ว
ก็เลยขอยกไปวันจันทร์นะจ๊ะพี่ หนูขอแก้ใหม่ก่อน
-
:katai1:อ๋อยๆๆๆๆๆ ค้างง่ะค้างงงงง
-
โอ้โหหหหหห ตัดฉับได้แบบ โอ้โห โอ้โหหหห ร้องเหี้ยยาวๆ :katai1: :z3: o22 :katai4: :ling1: :o12:
-
:katai1:
-
:hao7:
-
โน้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว ทำไมถึงทำกับข้าได้
-
อิพี่ธีร์ช่วยเราด้วยยยยยยยย
-
แหลมม หนูทำใจได้แล้วใช่มั้ยลูกก :hao7:
-
อิน้องแหลมเอ็งป่วยอยู่นะ อ่อยไม่เลือกเวลา
-
o18 อยากได้แฟนแบบบอสอ่ะ อิจฉาาาาาาาาา
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 16
พี่ชายที่เลี้ยงดูน้องด้วยลำแข้ง (PART 3/3)
แหลมตอบคำถามด้วยการคลานไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงพร้อมควานหาซองหรรษากับเจลหล่อลื่นที่เพิ่งซื้อมาเพราะรู้ดีว่าสักวันหนึ่งต้องได้ใช้แน่ ๆ มันไม่ได้แล้ว บอสควรเป็นของเขาไม่ว่าจะในรูปแบบไหน ใครจะรุกจะรับช่างแม่งดิ ตอนนี้เขาอยากฟาดคน
แต่เหมือนบอสจะรู้ว่าคิดอะไรอยู่ คนที่ถูกฟาดก้นจนสะดุ้งจึงเป็นเด็กกะโหลกที่เพิ่งรู้ตัวว่าอยู่ในท่าโก้งโค้ง แหลมรีบตะปบก้นตัวเอง พยายามแกะมือแกร่งออกแต่อีกฝ่ายกลับบีบขย้ำพร้อมกัดริมฝีปากล่างขณะสบตากัน กราฟชะตากรรมการได้เป็นผัวจึงพุ่งลงดิ่งต่ำอย่างถึงขีดสุดแบบที่ว่าหลอกตัวเองไม่ขึ้นอีกแล้ว
เขาโยนทั้งสองอย่างลงบนที่นอนเพื่อให้รู้ว่าเตรียมพร้อมตั้งแต่ชาติก่อน ซึ่งบอสก็อมยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะยันศอกขึ้นปลดหัวเข็มขัดตนเอง เสียงเหล็กกระทบกันชวนให้ใจเต้นตึกตัก แหลมไม่เคยประหม่าขนาดนี้แม้แต่ตอนมีเซ็กส์กับผู้หญิงคนแรก
สายตาบอสบอกความต้องการว่าครั้งนี้ต้องไปไกลกว่าคราวที่แล้ว และเขาก็เอาแต่มองตามกางเกงราคาแพงที่ถูกถอดออกจนเหลือเพียงชั้นในที่ปกปิดส่วนนั้นเอาไว้ ร่างกายคนป่วยยังอ่อนแอแต่เขาก็มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะคลานขึ้นคร่อมทับตัวบอสพร้อมโถมจูบใส่อย่างรุนแรง
ยิ่งใช้ลิ้นยิ่งมีอารมณ์ เด็กดื้อเสียดสีส่วนนั้นกับเป้ากางเกงของเขาพลางลูบไล้บีบคลึงยอดอกจนแข็งสู้มือ เชร์กู่ไม่กลับแล้ว และเขาก็เช่นกัน ชั้นในสีขาวตัวนั้นถูกร่นลงไปอยู่ที่หน้าขา ตามด้วยใบหน้าของคนป่วยที่ก้มลงไปเอ็นดูลูกรักจนมันแข็งสู้โพรงปากร้อนที่รูดขึ้นรูดลง
“อา...”
ชายหนุ่มสูดปากพลางมองศีรษะทุยที่ผงกขึ้นลงอย่างเอาใจ หลังจากเคยลองครั้งแรกเมื่อตอนนั้น ซิมบ้าน้อยก็ไม่มีความลังเลอีก เขาชอบความกล้าที่มาพร้อมความไม่คุ้นชินจนฟันเผลอครูดไปหลายครั้ง น้องยังคงตั้งใจ เขารับรู้ได้จากแววตาใส ๆ ที่ช้อนมองมาระหว่างที่ปากยังคับแน่นไปด้วยแท่งเนื้อ กันต์กดศีรษะน้องลงไปลึก ๆ มองความเป็นชายที่เข้า ๆ ออก ๆ จนน้ำลายไหลเคลือบถึงส่วนโคน
ความเสียวไต่ระดับขึ้นจนแทบอยากข้ามขั้นตอน ชายหนุ่มหยุดโพรงปากร้อนเอาไว้ก่อนจะเติมเต็มให้ด้วยจูบ เขาประคองร่างคนป่วยให้นอนราบลงกับเตียง ซึ่งอีกฝ่ายก็ตวัดแขนโอบรอบคอพร้อมเอียงศีรษะปรับองศาให้บรรยากาศเร่าร้อนยิ่งขึ้น
กางเกงนอนเกะกะเกินไปแล้ว กันต์กระชากมันลงซึ่งคนป่วยก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีด้วยการยกสองขาขึ้น ก่อนท่อนล่างเปลือยเปล่าจะถูกลูบไล้ด้วยมือที่ทนคิดถึงมาตลอดหนึ่งอาทิตย์
กันต์ใช้ปากจนคนถูกปรนเปรอเอวลอยขึ้นเหนือจากเตียง ครั้งแรกกำลังจะเกิดขึ้นแล้วและเขาพยายามบอกตนเองให้ใจเย็นเข้าไว้ แต่สมองก็จินตนาการเตลิดเปิดเปิงไปไกลจนกู่ไม่กลับว่าถ้าอีกฝ่ายใส่เชิ้ตขาวตัวโคร่ง ก้าวขานั่งคาบส่วนนั้น ยกสะโพกขึ้นพร้อมเอื้อมมือไปจับมันใส่ ตามด้วยก้นน่ารักที่ค่อย ๆ กดลง มันเชื่องช้าในทีแรก ก่อนจะเร่งจังหวะเร็วขึ้นจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ภาพตอนเชร์ร่อนเอวจะดีแค่ไหน? แค่คิดก็แทบบ้าแล้ว
ไม่หลงเหลือใบหน้าซน ๆ ให้มันเขี้ยว เพราะสิ่งเดียวที่อีกฝ่ายแสดงออกให้เห็นคือดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยความต้องการ และริมฝีปากที่เผยอครางเรียก ‘พี่กันต์... พี่กันต์’ ซ้ำ ๆ
บอสดึงเขาเข้าไปจูบอีกครั้ง ในปากแหลมมีรสขมเล็กน้อยเพราะพิษไข้แต่กลับหวานในความรู้สึก แต่ใครกันจะเก็บอารมณ์นี้ไว้ได้อีก เด็กหนุ่มถอนริมฝีปากออกพลางยกแขนขึ้นปล่อยให้อีกคนถอดเสื้อตนเองก่อนคำพูดของรุ่นพี่จะผุดเข้ามาให้คิด
‘มึงไปอยู่โลกไหนมาถึงคิดว่าคนเป็นผัวจะอ้อนไม่ได้?’
จังหวะกอดฟัดนัวเนียกันอย่างไม่มีใครยอมใครแหลมจึงหันไปคว้าถุงยางแล้วดันอกแกร่งออก เขาหายใจเข้าลึก ๆ พลางหลับตาเรียกความกล้า แล้วลืมตาขึ้นมาพบความเซ็กซี่ที่อยากเป็นเจ้าของเพียงคนเดียว
“บอส” เขากลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ พอถึงเวลาที่เก่ง ๆ ไปเมื่อครู่ก็พังหมดเพียงเพราะของจริงอยู่ในขั้นตอนหลังจากนี้ “บอกทีว่าผมคือคนที่จะต้องใส่มัน”
แค่พูดมาคำเดียวก็พร้อมทำตามทุกอย่าง จะได้รู้ไปเลยว่าเวทีเซ็กส์ของทั้งคู่มันไปในทิศทางไหน ถ้าจะได้เป็นผัวอย่างที่คิดไว้ตั้งแต่แรกก็จะได้ใส่ถุงยางแล้วทำทุกอย่างตามที่เคยวางแผนไว้ แต่ถ้าไม่... หลังจากนี้ก็นึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่ะ
บอสยิ้มพลางลดระดับสายตามองซองถุงยางกับขวดเจลที่ยังไม่เคยใช้
“ครับ” กันต์รับถุงยางมาฉีกออกด้วยฟันก่อนจะวางมันลงบนมือแฟนเด็ก เขาเห็นว่าแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสงสัย ซึ่งผู้ชายคนนี้คงไม่ใจร้ายปล่อยให้อีกฝ่ายสับสนนานเกินไป จึงจับสองมือที่มีถุงยางมาครอบความเป็นชายของของตนเอง “คุณเป็นคนใส่”
ไอ้เหี้ย
ไอ้แหลมตายไปแล้วและนี่คือกายหยาบที่ยังหายใจอยู่ เขาทำตาโตมองไอ้นั่นของบอสที่ใส่ถุงยางเข้าได้แค่ส่วนหัว หน้าร้อนที่ไม่ใช่ฤดูของแท้ ถ้าบอกว่าบอสเป็นเมดูซ่าที่สบตาแล้วแข็งเป็นหินก็เชื่อแล้วนาทีนี้ บ้าเอ๊ย ก็คือแกล้งทำเป็นอ้อยแล้วจะมาเสียบกันแบบนี้เหรอ ถามก่อน.......
“เหมือนว่ามันจะคับไปนะครับ” ไม่พูดอย่างเดียว บอสกระตุกถุงยางออกแล้วโยนลงข้างเตียง จะเกินไปไหมอะ ถ้าจำไม่ผิดคิดว่านั่นน่าจะเบอร์ 52 นะ ยังจะใส่ไม่ได้อีกเหรอ......
“แล้วจะใหญ่พร่ำเพรื่อไปเพื่อใครอะ...” ซิมบ้าน้อยทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ไม่รู้เพราะถุงยางที่ใส่ไม่ได้หรือความจริงที่เพิ่งเฉลยไปเมื่อครู่นี้
แต่การปล่อยให้อีกฝ่ายเคว้งคว้างกับความคิดตนเองนาน ๆ ก็ไม่ได้อยู่ในแผนผู้ชายคนนี้เสียด้วยสิ
“เพื่อหนูไงครับ เด็กน้อย”
จูบยืนยันสถานะมาพร้อมร่างที่ถูกดันให้ลงไปนอนราบกับเตียง เชร์ไม่ได้ผลักออกหรือโวยวายจนทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าแผนหลอกล่อให้ตายใจเมื่อก่อนหน้านี้มันได้ผลหรือเพราะรักเหมือนกันจึงยอมกันแน่
“บอ -- ...” เขาผละออกมาสบตากับเจ้าของเสียงเบาหวิว เชร์ยังคงหน้าแดงเพราะความขลาดอาย แต่เพียงชั่วอึดใจสองมือน้องโอบใบหน้าเขาเอาไว้แล้วพูดคำบางคำที่ทำให้หัวใจพองโต “พี่... กันต์...”
“ว่าไงครับ?”
“ผม... รักพี่นะ”
คำว่าชอบกับรักอาจจะใกล้เคียงกัน แต่เด็กหนุ่มรู้สึกว่าคำหลังนั้นมันลึกซึ้งยิ่งกว่า และเขาอยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเด็กผู้ชายคนนี้ไม่ได้ดีแต่พูดเรื่องไร้สาระเหมือนทุกครั้ง
“พี่ก็รักเราเหมือนกัน รู้ใช่ไหม?” กันต์เกลี่ยปอยผมออกจากหน้าคนป่วย ยิ้มบาง ๆ กับการบอกรักที่คนปากแข็งคงใช้ความกล้าพอสมควร
“อือรู้”
“ไม่เป็นไรนะ ถ้าเชร์ไม่อยากทำ เราก็จะนอนกอดกันเหมือนทุกครั้ง โอเคไหมครับ?” กันต์ไม่อยากสร้างความกลัวให้แฟนเด็ก เขาพร้อมจะใช้มือช่วยให้มันสงบลงมากกว่าจะฝืนกระแทกกระทั้นทั้งที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจ
แต่ซิมบ้าน้อยกลับเอาแต่จ้องเขา ก่อนจะยันตัวขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อจุ๊บปากเบา ๆ แล้วผละออกมาสบตากัน
“ผมอยากทำกับพี่” เสียงขึ้นจมูกกับสีหน้าน้องตอนนี้อะไรน่าเอ็นดูกว่ากันนะ กันต์ได้แต่ถามตัวเอง “ผมยอมพี่แค่คนเดียวนะ”
“...”
“เพราะฉะนั้นรู้ไว้เลยว่าทั้งหมดที่เป็นอยู่ตอนนี้เพราะผมรักพี่มากจริง ๆ”
สารภาพออกไปทั้งหมดแล้ว และหวังว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ได้โดยไม่คิดไปว่าเด็กกะโหลกคนนี้แค่พูดทีเล่นทีจริง เขาชอบพี่กันต์มาก ชอบพอ ๆ กับบอสคนขวางโลกที่พยายามปรับเปลี่ยนตัวเองเพราะคำพูดเด็กอย่างเขา
ใครจะเป็นคนรุกหรือคนรับ เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องที่อยากให้ความสำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะแหลมแคร์แค่ว่าอีกฝ่ายจะมีความสุขหรือไม่ตอนที่ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน นั่นน่ะ มันคือประเด็นหลักที่ทำให้เขายอมนอนอยู่ตรงนี้
“น่ารักเกินไปแล้วนะครับ”
“งั้นก็รักผมให้มาก ๆ”
“แค่นี้พี่ก็ทั้งรักทั้งหลงจะแย่อยู่แล้ว ที่เหลือก็แค่ไปขอกับพี่พรนะ” บอสก้มลงมาคลอเคลียกับจมูก แค่นึกถึงแม่ก็กังวลแปลก ๆ เพราะถ้าแกรู้คงช็อกอยู่ไม่น้อย แต่แหลมเชื่อว่าแม่คงไม่มีทางขัดขวางแน่
“เกะกะจัง” เขาถือวิสาสะถอดแว่นออกเพื่อให้มองใบหน้าหล่อได้ชัดขึ้น ไม่อยากแสดงความกลัวให้บอสเห็นแล้ว เขาเป็นคนใจเด็ดเกินกว่าจะเอามือปิดหน้าน้ำตาไหล
“ชอบแบบไม่ใส่แว่นมากกว่าเหรอครับ พี่จะได้หาคอนแทกเลนส์มาใส่”
“ตอนนี้จะใส่คอนแทกเลนส์หรือจะใส่อย่างอื่น”
“...”
เวรละ เพราะความไม่ยอมคนแท้ ๆ ถึงได้หลุดปากพูดออกไป แล้วคนได้ยินก็ยกยิ้มเหมือนมีชัยอย่างไรอย่างนั้น เอ้า... มีความหยิบขวดเจลมาเปิดฝาแล้วบีบชโลมไอ้นั่นให้ดูอีก ฉิบหายละ อยู่ดี ๆ หน้าก็ร้อนเหมือนมีใครเอาไฟมาจุดใส่
“เก่งไปจนสุดทางนะครับ ถ้าร้องไห้กลางคันพี่ไม่หยุดแล้วนะ?”
“ใครจะร้อง ฝันเปล่า เดี๋ยวขึ้นให้ดูยังได้เลย” หนังโป๊ที่เคยดู ไอ้คนเป็นรับก็คงผ่านสนามรบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ถึงได้ร่อนเอวโหดขนาดที่ทำให้ไอ้คนรุกครางเสียงหลงขนาดนั้น แล้วไอ้แหลมล่ะ ประสบการณ์น่ะมีไหม?
“ไม่มีถุงยางแล้ว แต่ไม่เป็นไรนะครับ” คนเจ้าเล่ห์โน้มหน้าลงมาสบตาใกล้ ๆ และคนขึ้นหลังเสือแล้วมันลงไม่ได้จึงจ้องกลับ “พี่จะไม่ปล่อยข้างใน แต่ถ้าเอาออกไม่ทันก็ขอโทษล่วงหน้าแล้วกันนะ”
“กระจอกขนาดนั้นเลยเหรอวะ -- อะ!” เหมือนโดนทำโทษที่พูดคำหยาบในเวลาไม่ควร ช่องทางด้านหลังจึงถูกรุกรานด้วยนิ้วที่กึ่งคลึงกึ่งแทรกเข้ามา
ให้ตาย ความแปลกใหม่กำลังเริ่มต้นแล้ว และมันรู้สึกประหลาดแบบที่แยกไม่ได้ว่าเสียวหรือเจ็บกันแน่ มันหวิว ๆ ตรงท้องน้อยแล้วก็เผลอขมิบก้นอย่างไม่ตั้งใจ
“ถ้าหยาบคายอีกพี่จะใส่นิ้วที่สองเข้าไป”
“จะใส่อะไรเยอะแยะ แค่นี้ก็จะตายอยู่แล้วไหม โอ๊ย! เบาหน่อยดิ อย่าเพิ่งขยับ ไม่เอา เดี๋ยว! มันเร็วไปแล้ว! อะ -- อ๊า!”
อารมณ์ที่ขาดหายไปช่วงเปิดใจบอกรักถูกปลุกขึ้นอีกครั้ง กันต์คิดว่ามันคงดีแล้วที่ทั้งคู่จะต่อล้อต่อเถียงกัน มากกว่าจะสบตาอย่างหวานซึ้งแล้วค่อย ๆ ดันส่วนนั้นเข้าไป เขาเป็นใคร เชร์เป็นใคร ต่างฝ่ายต่างรู้จักกันและกันดีมากพอแล้ว
“ถ้าเกร็งจะเจ็บนะครับ”
“พูดเหมือนไม่เกร็งแล้วจะดีขึ้นงั้นอะ -- อื้อ!”
“ก็ลองดูก่อน หนังโป๊ก็เคยดูไม่ใช่เหรอเรา?”
“อะไร มาทำรู้มาก! ผมดูแค่ของผู้หญิงเหอะ!”
“แน่ใจเหรอ?” เขายิ้มพร้อมขยับข้อมือเร็วขึ้น เรียกเสียงครางจากเด็กดื้อจนได้ใจ จึงก้มลงเลียหูพร้อมเร่งความเร็วนิ้วจนได้ยินเสียงแฉะจากเจลหล่อลื่น “ห้องข้าง ๆ ได้ยินเสียงเราแล้วมั้งครับ...”
“ใครจะมาได้ยิน... หะ... ห้องข้าง ๆ ไม่มีคนอยู่!”
“งั้นแสดงว่าจะเสียงดังแค่ไหนก็ได้สินะ?”
“...!!!” เด็กหนุ่มหลับตาแน่น อดไม่ไหวขอต่อยอกคนขี้แกล้งที่ใส่นิ้วที่สองเข้ามาแล้วชักเข้าออกจนเขาแทบขาดใจตาย ไม่ไหวแล้ว ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าความรู้สึกแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ มันทั้งเจ็บทั้งเสียวอย่างประหลาดใจ ยิ่งตอนอีกฝ่ายโน้มลงไซ้ซอกคอ เลื่อนลงไปดูดยอดอกและขบเม้มกัดอย่างเย้าหยอก เขาก็รู้สึกเหมือนจะตายให้ได้
กันต์หอบหายใจเพราะความต้องการ ปรือตามองภาพพร่ามัวที่ชัดเจนในความคิด ก่อนแฟนเด็กจะยันตัวลุกขึ้นนั่งสบตากันใกล้ ๆ ราวกับรู้ว่าเขามองไม่เห็นเมื่อขาดแว่น ริมฝีปากที่ร้องครางกับก้นน่ารักเด้งสู้นิ้ว ทุกอย่างล้วนปลุกเร้า รวมถึงมือร้อนเพราะพิษไข้ที่กำลังรั้งรูดแกนกายของเขาด้วย
เด็กดื้อมองมาอย่างต่อต้าน ท้าทาย แต่ก็เอาอกเอาใจ กันต์จึงคิดว่าควรให้อีกฝ่ายเจอของจริงได้แล้ว เขาจูบขมับชื้นคนที่ไม่เคยยอมแพ้อะไรใด ๆ จับความเป็นชายที่แข็งเต็มมือเอาไว้พร้อมรูดจนส่วนหัวปริ่มน้ำ แต่เด็กดื้อกลับไม่ยอมนอนลงนอนอ้าขา
เพราะเจ้าของผิวขาวได้ลุกขึ้นยืนเข่าโอบรอบคอเขาพร้อมกระซิบบอกว่า ‘ใส่เข้ามาสิ’
ครั้งแรกยังขนาดนี้... กันต์สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วฟาดมือลงบนก้นกลมจนแฟนเด็กสะดุ้งเผลอร้อง อยากจะกัดก้นให้เป็นรอยฟัน แล้วเลียช่องทางนั้นเอาให้ร้องครางจนกว่าจะขอให้หยุด ข้อหายั่วไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวจะทำให้รู้ว่าคนซ่าตั้งแต่ครั้งแรกจะมีผลลัพธ์อย่างไรหลังจากที่เขาจับความเป็นชายใส่เข้าไปแทนนิ้ว
“มันเข้าไม่ได้อะ...”
“ค่อย ๆ ครับ... ดี... อย่างนั้น...”
“หมดยัง...”
“อีกนิดนึง... ใช่...” กันต์สูดปากแล้วค่อย ๆ ดันสะโพกเข้าหาช่องทางอุ่นร้อน ซิมบ้าน้อยใจสู้อะไรขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่าเจ็บแต่ก็ยังยอมกดก้นนุ่มนิ่มลงมาจนส่วนนั้นเข้าไปได้จนมิดลำ
เด็กแสบบนตักถึงกับนั่งสั่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมฉายแววตาให้เห็นความประหม่า กันต์จูบซอกคอขาวพลางตวัดแขนกอดเอวคอด แช่ส่วนนั้นไว้เพียงครู่เดียวก่อนจะเป็นคนเริ่มขยับเพื่อสร้างความคุ้นชิน
“บอส... มันแปลก ๆ อะ ผมเจ็บด้วย”
“พี่ก็เจ็บเหมือนกัน... อา...” เขาจูบน้องเบา ๆ แล้วผละออกมาสบตากัน
“เจ็บมากไหมอะ ผมพยายามไม่เกร็งแล้วนะ” ต่อให้เจ้าตัวจะแสดงความกร้านโลกออกมาแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ยังมีเรื่องที่ไม่รู้อยู่ดี กันต์หอบหายใจพลางยิ้มเล็ก ๆ ขณะมองสีหน้าเป็นกังวลของแฟนเด็ก
“ก็เราเล่นรัดพี่แน่นขนาดนี้ เหมือนไม่อยากให้พี่เอาออกยังไงอย่างนั้น” เขาหัวเราะในลำคอตอนโดนหยิกแขน จึงขยำก้นเอาคืนอย่างย่ามใจแล้วฟาดลงไปหนึ่งที
“ห้ามพูด”
“งั้นก็ขยับสิครับ สั่งสอนให้พี่รู้ว่ากำลังเล่นกับใครอยู่?” เขาพรูลมหายใจทางริมฝีปาก สบตากับคนน้องที่คงคิดอยู่เหมือนกันว่าจะเอาคืนเขาอย่างไร และการเริ่มโยกสะโพกมันก็ได้ผลจนเขาครางเสียงติดขัด
“แบบนี้เหรอ... ชอบไหม... ชอบที่ผมทำแบบนี้หรือเปล่า?” ให้ตาย... เชร์ไม่ควรกระซิบถามเสียงกระเส่าอย่างนี้ตอนกำลังขย่มแท่งเนื้อ กันต์ขบกรามแน่น กระแทกสวนกลับไม่ยั้งจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสู้เสียงคราง
“อย่างนั้น... yes baby.”
“เดี๋ยว... มันลึกเกินไปแล้ว... ผม... ผมจุก”
“แค่จุกอย่างเดียวเหรอ?” กันต์เลียยอดอกที่อยู่ระดับใบหน้า ก่อนจะใช้ฟันกัดเบา ๆ จนน้องแอ่นอกเข้าหาพร้อมกอดศีรษะเขาเอาไว้ “บอกพี่สิครับว่าเราก็ชอบเวลามันเข้าไปลึก ๆ”
เด็กน้อยตอบคำถามนี้ด้วยเสียงคราง ให้ตาย... เขามีอารมณ์จนแทบบ้าอยู่แล้ว กันต์ซอยสะโพกใส่ก้นกลมจนร่างคนบนตักสั่นไหว เชร์ยังเจ็บ แต่เขาคิดว่าน้องคงรู้สึกอย่างอื่นมากกว่า โดยเฉพาะตอนเขาช่วยชักส่วนนั้นขณะที่น้องขย่มกลืนกินความเป็นชายซ้ำ ๆ
‘ยั้งไว้หน่อยกันต์ น้องป่วยอยู่’ สมองด้านคนดีตะโกนบอกมา แต่สายตาก็เอาแต่มองหน้าแฟนเด็กพร้อมกระแทกแรงยิ่งขึ้นจนน้องหอบแทบหมดแรง คนเก่งเอนลงซบกับบ่ากว้าง ปล่อยให้ร่างกายโยกไหวไปกับแรงชักนำพร้อมส่วนนั้นที่พ่นน้ำขาวขุ่นออกมาเต็มขนหน้าท้องเขา
คนป่วยคงเก็บไว้โดยไม่ช่วยตัวเองเลยถึงได้ปล่อยออกมาเยอะขนาดนี้ กันต์มองดวงหน้าแดงก่ำแล้วเลียตามลำคออย่างเอาใจ ก่อนจะจับน้องนอนหงายแล้วให้ตนเองอยู่ในท่ายืนเข่า เขาสอดแขนเข้าใต้ขาพับพร้อมมองผิวขาวที่ขึ้นริ้วแดง ก่อนจะอ้าขาออกให้กว้างเท่าที่เคยจินตนาการเอาไว้ ซึ่งแฟนเด็กก็ตอดรัดอยู่ทุกขณะเหมือนเร่งให้เขาทำเรื่องเอาแต่ใจ กันต์จึงโถมอัดความเป็นชายใส่ให้สมกับที่อดกลั้นมานาน
“อะ! อา! พี่กันต์! อื้อ!”
เขาสูดปากหลับตาฟังชื่อตัวเองที่มันน่าฟังขึ้นเมื่อออกมาจากปากเด็กคนนี้ ‘เชร์เป็นของเราแล้วจริง ๆ เหรอ?’ ชายหนุ่มยังคงถามตนเอง เพราะเมื่อนึกย้อนกลับไปแล้วก็ไม่มีทางไหนเลยที่อีกฝ่ายจะยอมมองผู้ชายคนนี้
ชายหนุ่มลืมตามองร่างเปลือยเปล่าซึ่งไถลไปกับที่นอนตอนถูกกระแทก กันต์ชอบเสียงเตียงตอนชนกับผนังห้อง ชอบพอ ๆ กับตอนน้องใช้มือชักรูดของตัวเองจนส่วนนั้นแข็งตัวเองอีกครั้ง
เขาอัดกระแทกความเป็นชายใส่ช่องทางรักที่ขมิบรัดอยู่ทุกขณะจนแทบเสร็จ จูบคลอเคลียแลกลิ้นบอกรักกันซ้ำ ๆ เหมือนว่าจะไม่มีพรุ่งนี้อีกแล้ว ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรัก คนสองคนก็ยังโหมกระหน่ำความต้องการให้กันและกันจนร่างกายโชกไปด้วยเหงื่อ
ช่องทางด้านหลังแดงก่ำจากการร่วมรักครั้งแรก กันต์ยังควงเอวเข้าออกพร้อมจับขาเล็กขึ้นพาดไหล่ น้องใกล้จะไม่ไหวอีกแล้ว เขาได้ยินเสียงกระเส่าบอกว่ากำลังจะเสร็จ คนที่รอปลดปล่อยพร้อมกันจึงเสยสะโพกใส่ซ้ำ ๆ กระทั่งเห็นว่าแท่งเนื้อน่ารักปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง
ชายหนุ่มหอบหายใจเหมือนคนขาดอากาศ เขาเอาความเป็นชายออกมาพ่นพิษใส่ช่องทางรักจนเปรอะเลอะเทอะ กันต์มองแฟนเด็กที่ปรือตามองพลางนอนหอบกระเส่าอย่างไร้เรี่ยวแรง เห็นภาพนี้แล้วนึกอยากจับน้องพลิกหันหลังอยู่ในท่าโก้งโค้งหรือไม่ก็อุ้มเข้าเอวกระแทกหนัก ๆ แต่สีหน้าคนป่วยก็ชวนให้เห็นใจจนต้องรอจนกว่าจะหายเสียก่อน
“กอดหน่อย...”
เสียงออดอ้อนขึ้นจมูกมาพร้อมแขนสองข้างที่เรียกร้องหา กันต์อมยิ้มมองภาพตรงหน้าก่อนจะลดระดับสายตาลงมองก้นที่เลอะไปด้วยคราบน้ำขาวขุ่น ก่อนจะจับแท่งเนื้อกวาดเอาน้ำรักแล้วดันเข้าไปในช่องทางแดงระเรื่ออีกครั้ง
“เดี๋ยวนะครับ ขอคุณหมอฉีดยาให้อีกสักเข็มก่อน”
TBC
Hey one two three ไม่ได้เป็นคนที่เกเร แค่อยากจะบอกไม่ได้เจ้าชู้ถ้าเธอเข้าใจก็โอเคร ถ้าไม่เข้าใจคงเดินเซ พะวงมึนงงและโลเล ถ้าโดนเธอตอกคงเข้าอารมณ์ C U T เง
-
:haun4: แหลม...... ช่างก้าเหลือเกิน............. จนด้วยคำพูดจ้ะ......
-
:haun4: ตายแล้ว~~~ คนป่วยนะจ๊ะคนป่วย
-
จัดจ้านป้ะล่ะ
พี่กันต์ควรให้น้องฉีดยาให้ด้วย จะได้ไม่ป่วยไง
กร๊ากกกกกกก
-
ฉันจะฟ้องพี่พร น้องแหลมใจแตก
-
(http://es.web.img3.acsta.net/newsv7/16/10/13/14/43/509034.jpg)
//หน้าแหลมตอน “แล้วจะใหญ่พร่ำเพรื่อไปเพื่อใครอะ...”
-
สิบ สิบไปเลยจร้าาาาาาาาา หลาาาาาเน่ขอยาดมหน่อย
-
บอสต้องรักน้องแหลมให้มากๆนะ น้องยอมขนาดนี้แล้ว
-
เชร์จะตายคาอกบอสไหมหนิ
บอสข่นบ้าาา หื่นกามที่สุดด :hao7:
-
คุณหมอก็ขยันฉีดยาซะจริง เข็มก็ใหญ่โตมโหฬารเชร์จะป่วยหนักกว่าเดิมป่ะ :z1:
-
ตายไปเลยจย้าาาาาาา เลือดหมดตัวแล้วจย้าาาา :pighaun:
-
อาาาาาาาาาาาา สิเพ้นยาาาาาา~
ไม่ได้หมดรัก แต่หมดลงแล้วเรี่ยวแรงที่จับโทรศัพท์อยู่ บอกไม่ได้เลยว่าระหว่างเสียงครา-- แค่กๆ ของน้องเชร์กับเสียงหวีดของอินี่อะไรดังลั่นห้องมากกว่ากัน ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคที่ชดเชยทุกอารมณ์ที่ขาดไปในเรื่องซอโซ่ล่ามธีร์หมดแล้ว ฉาก cut ก็มาให้ได้หวีให้ได้เซเฮโลกัน จนถึงตอนนี้ก็ยังอยากติดแท็ก #ทีมทวงพี่กันต์คืนจากน้องเชร์ อยู่ดี คือผัวของด้อมขนาดนี้ จะเป็นของน้องเชร์คนเดียวก็ไม่ได้แล้วป่ะ // วิ่งหลบตีนเชร์ 55555555555555 ตอนต่อไปไม่ใช่ว่าน้องเชร์ไข้ขึ้นหนักส่วนพี่กันต์ติดหวัดนะ จะตีให้ก้นลายทั้งคู่เลย :serius2: :katai5:
-
เอื้ออออ อ่านตอนนี้จบคือตายจมกองเลือดไปเลยค่ะ :m25: :jul1:
ซิมบ้าน้อยของพี่กันต์ทำไมขี้ยั่วขนาดนี้คะ เจอคุณหมอจับฉีดยาเข็มใหญ่เบอเร่อเลยคิคิ ไม่รู้จะหายป่วยหรือป่วยหนักกว่าเดิมบอสยิ่งเก็บกดอยู่ด้วย จัดชุดใหญ่ให้น้องเลยทีเดียว
-
:pighaun: ดูท่าคู๊ณหมอกัตน์จะฉีดยาเกินขนาดนะนั้น จะหายป่วยไหมนะ ในที่สุดคุณแม่ก็ได้สะใภ้ พี่พรก็ได้ลูกเขย เก๋ปะล่ะ o13
:L1: :pig4: :3123:
-
พี่กันตตตตตตตตตตตตตตตต์ ทำไมดุจังเลยยยยยยยยยยยยยย ไม่อ่อนโยนซักนิส :heaven
แล้วเชร์คือยังไง พอรู้ว่าจะได้เป็นเมียก็ยั่วจัง ฮือ เชร์รู้กกกกกกกก :ling1:
-
ตายประโยคสุดท้ายยย
คุณหมอ จะทำให้น้องหายไข้ หรือ เป็นหนัก ค๊าาา
-
เหยะเข้เลย :katai4:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 17
แม่พี่ก็เหมือนแม่เรา (PART 1/2)
( รอก่อนดิโซ่ พี่กำลังจะอาบน้ำแล้วเนี่ย )
“โหย ไม่รอแล้วครับ พี่แหลมไม่สบายอยู่ ขืนรอพี่ธีร์พี่แหลมคงหิวตายก่อนเพราะมีคนใช้เวลาอาบน้ำเกินครึ่งค่อนชีวิต”
( แหม่ คำพูดคำจานะที่รักนะ ครึ่งชั่วโมงได้ไหมล่ะ ถือว่าช่วยเหลือกัน )
“ไว้พี่ธีร์ค่อยตามมาแล้วกันครับ โซ่น่ะ ถึงหอพี่แหลมแล้วล่ะ” น้องเล็กของทีมอมยิ้ม หนีบโทรศัพท์ไว้ระหว่างหูกับไหล่พร้อมถือข้าวของพะรุงพะรังขึ้นบันไดไปหาคนป่วยที่นอนซมอยู่คนเดียวอย่างน่าเป็นห่วง
วันนี้โซ่จะทำคะแนน พี่แหลมต้องเห็นความดีของน้องที่มาดูใจถึงห้องทั้งที่อยู่ไกลตั้งสามย่าน แค่คิดว่าคนพี่จะทำตาเป็นประกายเพราะซาบซึ้งแล้วโซ่ก็แฮปปี้สุด ๆ เลยล่ะ
( แต่กุญแจห้องมันอยู่กับพี่นะ )
“อ๋อ พี่ตั้บให้โซ่ยืมแล้วล่ะครับ แถมยังฝากส้มมาตั้งโลนึงด้วย น่ากินมากเลย”
( ก็คือจะไปก่อนให้ได้ถูกปะ?! )
“ถึงหน้าห้องแล้วด้วยครับ...” โซ่ป้องปากกระซิบแล้วหยิบกุญแจห้องขึ้นมาระดับใบหน้า “จะเข้าไปแล้วนะครับพี่แหลม ถ้าโซ่โดนด่าก็จะโทษว่าพี่ธีร์ใช้ให้มาดูใจ”
( เรื่องดี ๆ นี่นึกถึงพี่ตลอด นี่หรือคนรักกัน )
เด็กเด๋อหัวเราะตาหยี ไขกลอนอย่างอารมณ์ดีพลางคิดลำดับเรื่องที่ต้องทำ เริ่มจากเอายาก่อนอาหารให้กิน หยิบจานมาแกะถุงของอร่อยแล้วก็โซ้ยจนพุงแตก หลังจากนั้นก็ยาหลังอาหาร โซ่จะเช็ดตัวให้พี่แหลม แต่ก็ยกเว้นตรงนั้นไว้เพราะพี่แหลมต้องเช็ดเอง
คิดไปเพลิน ๆ แล้วหมุนลูกบิด พอจะก้าวขาเดินเข้าไปเด็กเด๋อก็ยิ้มเก้อเพราะเห็นใครคนหนึ่งเพิ่งเดินมาจากห้องน้ำในสภาพตัวเปียกแถมร่างกายมีกล้ามเนื้อนั่นก็มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวที่ห่อหุ้มเอาไว้ โซ่ยืนค้างอยู่ท่ากำลูกบิดขณะสบตากับคนที่จะเรียกว่าแปลกหน้าก็ไม่ใช่เพราะเคยเห็นมาก่อนแล้ว
“ใครครับ? – อ้อ โซ่เองเหรอ?” คนไม่ได้ใส่แว่นเดินดุ่ม ๆ เข้ามาจนเขาต้องถอยออกอย่างอัตโนมัติ ถุงอาหารทุกอย่างถูกกอดไว้แนบอกราวกับจะช่วยปกป้องอะไรได้
แย่แล้ว ๆๆ พี่กันต์อยู่ที่นี่ได้ไง แต่เอ๊ะ... เขาจะตกใจอะไรในเมื่อพี่กันต์กับพี่แหลมเป็น...
เป็น....
ประโยคในความคิดถูกดับด้วยหุ่นดูดีที่ถูกพันรอบเอวด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว ก็เป็นแฟนกันจะมาหาสู่เมื่อไหร่ก็ได้เนอะ แบบที่ว่ามาอาบน้ำเฉย ๆ ก็ได้ ใช่... ไม่มีอะไรแปลกสักหน่อยอะ T_T
( เสียงใคร ทำไมมันรู้จักเรา โดนเด็กหอไอ้แหลมจีบเหรอ โซ่!!! ตอบพี่ก่อน!!! )
“ซะ... โซ่เอา...” อยากร้องไห้ น้องเล็กของทีมเบะปากช้อนตามองพร้อมยื่นทุกสิ่งทุกอย่างให้แล้วสายตาก็ดันพิเรนทร์เห็นซากถุงยางตกอยู่บนพื้นใกล้ ๆ ปลายเตียง
“อ๋อ มาเยี่ยมเชร์ใช่ไหม?”
อยากขานตอบว่า ‘ครับ’ แต่ก็ทำได้มากสุดแค่อ้าปากค้างแล้วผงกศีรษะ โซ่มองตามเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่รับถุงจากมือเขาไปวางบนซิงก์ ก่อนจะกลับมาพร้อมกล่องแก้วทัมเบลอร์ลายเงือกเขียว
“จะเรียกว่าของฝากจากญี่ปุ่นก็คงไม่ใช่ เอาเป็นว่าพี่ขอใช้คืนแทนคนทำพังนะครับ”
( ใช้คืนอะไร! โซ่! ตอบพี่หน่อย! )
“เอ่อ เรื่องนั้น...” สองมือถือกล่องแก้วทัมเบลอร์ไว้อย่างคนเด๋อ จะทำไงดี อยากเดินเข้าไปดูอาการพี่แหลมใจจะขาดแต่ก็ดูเหมือนว่าการเดินกลับไปนอนเหม่อที่ร้านพี่ตั้บน่าจะเหมาะกว่าอะ...
“ส่วนคนป่วยก็...” เจ้าของหุ่นกำยำอมยิ้มพลางลูบท้ายทอย อะไรเนี่ย ทำไมพี่กันต์ต้องทำหน้าคิดลึกกับตัวเองแบบที่พี่ธีร์ทำประจำด้วย ทำเรื่องลามกกันอยู่เหรอ ไม่อยากคิดแบบนั้นเลยอะ แต่คนเราจะเอาถุงยางมาเป่าเล่นลดไข้ก็ไม่ใช่ด้วย T_T “หลับอยู่ครับ”
‘พี่แหลมปลอดภัยใช่ไหมครับ?’ นั่นคือที่อยากถาม แต่สิ่งที่โซ่ทำตอนนี้คืออ้าปากอย่างคนเด๋อแล้วก็พยักหน้าเข้าใจ
“งั้นถ้าพี่แหลมอยากได้อะไรเพิ่มก็ไลน์บอกโซ่นะครับ โซ่อยู่ร้านพี่ตั้บจนถึงสองทุ่มเลย...”
“โอเคครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” พี่กันต์ยีผมเขาเบา ๆ ก่อนจะชี้ประตูเป็นเชิงขออนุญาตปิด ซึ่งคนที่ยังช็อกอยู่ก็ได้แต่พยักหน้าหงึกแล้วถอยออกไปอีกหนึ่งก้าว
“Babe, wake up! It’s time to eat me again.”
เดี๋ยว............
( เสียงไม่คุ้น เพื่อนไอ้แหลมเหรอ? ในคณะมีใครฝรั่งเกินกว่ามันด้วยหรือไงทำไมมีสปีคอิงลิช? )
“ไม่ใช่ครับ... คืองี้นะ พี่ธีร์ไม่ต้องรีบมาแล้วอะ... อาบน้ำจนถึงพรุ่งนี้ก็ได้”
( ทำไม เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้ได้ยินแว่ว ๆ แต่จับใจความไม่ได้ ใครเบบ้งเบบี้? )
“อือครับ พี่กันต์อะ...”
( ห๊ะ?!!! )
“พี่ธีร์ห้ามฟ้องพี่แหลมว่าโซ่บอกนะครับ โอ๊ย... หน้าเหมือนจะระเบิดเลย” เด็กหนุ่มตัวผอมเอามือทาบกับหน้าผากตัวเอง ถ้าจะบอกว่าติดไข้จากพี่แหลมจากประตูที่เปิดออกเมื่อครู่ก็คงเชื่อแล้วล่ะ
( ระเบิดอะไร เชี่ย ผัวไปหาเสือกไม่บอกไม่กล่าว -- ไม่สิ มันยังไม่ได้กัน จะเรียกผัวก็ยังไง ๆ อยู่ )
ฮือ... ตอนนี้น่าจะเรียกได้แล้วหรือเปล่านะ... T_T
( พอรู้ว่าเป็นเจ้านายไอ้แจ็คแล้วก็หมั่นหน้าขึ้นมา สปีคอิงริ้ชใส่เราคงคิดว่าเท่จัดมั้ง แต่ถ้าให้มองแบบกลาง ๆ ก็ดีใจแทนน้องนุ่งที่มีคนดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำ เป็นห่วงนู่นนี่นั่น เพราะนอกจากพวกเรากับคอลเซนเตอร์เครือข่ายโทรศัพท์ก็ไม่มีใครบอกให้มันดูแลสุขภาพแล้ว )
“พี่ธีร์สัญญากับโซ่ก่อนว่าจะไม่เผาพี่แหลมเรื่องนี้”
( ทำไมจ๊ะ ขำขันยามเช้า )
“สัญญาเร็วครับ” โซ่ขมวดคิ้วพูดกับคนในโทรศัพท์ เขาเข้าใจความรู้สึกตอนโดนล้อเรื่องแฟน มันเขินเกินไปอะ คน ๆ นึงรับไม่ไหวหรอก โดยเฉพาะคนป่วย “ถ้าพี่ธีร์ไม่ฟัง คืนนี้โซ่จะหนีไปเล่นกับพี่เท็นสองคน”
( ขู่น่ากลัวเวอร์ แบบนี้ก็ต้องตกลงแล้วดิ? )
“ล้อเล่นครับ เอาเป็นว่าพี่ธีร์ไม่ต้องรีบอาบน้ำแล้วนะ วันนี้พี่แหลมมีคนดูแลแล้ว เมื่อกี้ขอโทษที่กดดันนะ” โซ่เดินลงบันไดไปทีละขั้นอย่างใจเย็นหลังจากไม่มีจุดหมายให้ไปอีกแล้ว ไปเล่นกับหลานดีไหมนะ น้องจะนอนอยู่หรือเปล่า หรือว่าไปนั่งเฝ้าเครื่องแม่ช่วยพี่ตั้บดี?
( ไหน ๆ ก็ไม่ต้องดูแลไอ้แหลมแล้วงั้นเราไปดูหนังกันดีไหม เดี๋ยวพี่รีบอาบน้ำรีบออกไป ขอโทษที่ให้รอนะ )
เสียงออดอ้อนแบบนี้คงมีแค่เขาเท่านั้นที่จะได้ยิน โซ่อมยิ้มหลังจากผลัดกันขอโทษเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ต่างฝ่ายก็รู้ว่าเป็นเพราะความใส่ใจ ซึ่งนั่นคงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทั้งคู่ยังคงคบกันได้โดยไม่ปล่อยมือกันทั้งที่อีกฝ่ายต่างก็มีคนเข้าหาอยู่ตลอด
โซ่ขานตอบตกลงพลางหันหลังย้อนมองกลับไป พี่แหลมจะป่วยหนักอย่างไรความกังวลคงมีไม่มากเท่าก่อนหน้านี้แล้ว เพราะพี่กันต์คงดูแลพี่ชายของเขาเป็นอย่างดีไม่แพ้พี่ ๆ ทุกคน
แต่เอ๊ะ... อย่างพี่ ๆ ขี้ซุยนี่เรียกดูแลดีหรือเปล่านะ...
*
“ตื่นมากินข้าวกินยาหน่อยนะครับ”
คนป่วยค่อย ๆ ลืมตาขึ้นหลังถูกปลุกด้วยจูบตรงขมับกับเสียงกระซิบ แหลมรู้สึกเหมือนเป็นอัมพาตที่ยังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด ซึ่งบอสคงรู้ว่าเขาโคตรไม่ไหว ถึงได้เข้ามาประคองสารร่างไร้เรี่ยวแรงนี้ให้ลุกขึ้นนั่ง
“มองไร สำนึกผิดเหรอ?” เขาคาดโทษอีกคนที่ไปอาบน้ำจนตัวหอมแถมยังใส่เสื้อผ้าเขาอีก พอเอาผมลงไม่เซ็ทเปิดหน้าผากก็หน้าเด็กเหมือนอายุเท่าพวกพี่ธีร์เลย
“สำนึกอะไรครับ คนทำพี่หมดแรงคือเรานะ”
“เออ นี่แค่ตอนป่วยนะ ถ้าสบายดีคงมีคนสลบคาอกอะ” ยังปากดีได้อยู่ ประเด็นคือขึ้นหลังเสือแล้วมันลงไม่ได้ ถ้าจะให้สำออยน้ำตาไหลเพราะรู้สึกระบมไปทั้งก้นก็ไม่โอเค แถไว้ก่อน ทำเหมือนว่าการเสียเอกราชครั้งนี้ไม่กระทบกระเทือนกับสิ่งใดทั้งนั้น บักแหลมยังใช้ชีวิตอย่างปกติได้
“แฟนพี่เก่งที่สุดเลยครับ”
“แทนตัวว่าผมเหมือนเดิมดิ” ไม่อยากได้ยินอะไรเขิน ๆ ตั้งแต่ตื่นนอน บอสควรพักไว้ก่อน ให้หัวใจทำงานหนักแค่ตอนตั้มก็พอแล้ว
“ก็เราไม่เหมือนเดิมแล้ว คำว่าผมกับคุณเอาไว้พูดกับคนทำงานด้วยกันก็พอครับ” คำพูดคำจานะ แล้วนี่จะยิ้มอะไรนักหนาเอ่ย “เราก็แทนตัวเองว่าเชร์ด้วยสิ คงจั้กจี้ดีไม่หยอก”
“ทำเป็นเล่นไป แค่คิดก็ขนลุกละเนี่ย” แหลมลูบแขนให้ดู คนขี้เอาใจจึงจับไปจุ๊บซ้ำ ๆ แล้วเงยหน้ามายิ้มให้
“พี่ก็ไม่ชินเวลาแทนตัวอย่างนี้ แต่พอคิดว่าเชร์คือคนพิเศษ พี่ก็เลยอยากแทนตัวแบบนี้ทุกวันเลยครับ” บอสกุมมือร้อน ๆ ของเขาเอาไว้ เห็นแววตาแล้วเคยใจแข็งได้นานที่ไหน สุดท้ายก็เอื้อมมือไปดึงแก้มคนขี้อ้อนอย่างมันเขี้ยว
“ไว้จะลองฝึกดู”
คนฟังอมยิ้ม ขยับเข้าไปจูบหน้าผากซิมบ้าน้อยจนหน้าหงายโขกกับหัวเตียงดังโป๊ก ซึ่งทั้งคู่ก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่ว่าจะเป็นคนที่แค่อยากฟัดแฟนเพราะเอ็นดู หรือคนที่ถูกกระทำชำเราจนไม่มีแรงรั้งสารร่างตัวเองไว้ได้
“บอส?!!”
“ไม่เรียกพี่กันต์แล้วเหรอ -- โอ๊ย! เชร์! เมื่อกี้พี่ตั้งใจซะที่ไหนล่ะครับ -- โอ๊ย!”
กันต์ล้มลงไปนอนกับเตียงทันทีที่โดนจู่โจม เขาหัวเราะเคล้าส่งเสียงร้องขอชีวิต แต่คนป่วยกลับไม่ฟังแถมยังขึ้นคร่อมต่อยทุกจุดที่คิดว่าควรทำให้ช้ำแต่น้องก็ยั้งแรงไว้ราวกับกลัวเขาจะเจ็บ
“เมื่อกี้มันเจ็บนะเว้ย สมองสั่นเลยเนี่ย!”
“โอ๋ ๆ ไหนครับให้พี่กันต์ดูหน่อย” เขาพลิกตัวนอนหงาย โอบสองแก้มซน ๆ ของคนป่วยที่ยังง้างหมัดขึ้น จึงดับความเข็ดฟันนี้ด้วยการเอื้อมมือไปลูบศีรษะทุยเบา ๆ “อย่าขยับตัวแรงนักสิครับ เราเจ็บอยู่นะ”
“แล้วผมตายยัง?”
“แต่ก็หน้าแดงขนาดนี้” ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นสบตากับเด็กดื้อที่มองมาอย่างต่อต้าน ก่อนจะถือวิสาสะช้อนร่างป่วย ๆ ขึ้นในท่าเจ้าหญิง
“เอาอีกละ ปริ๊นเซสละน้า”
“ตอนนี้มีแต่พี่คนเดียว ไม่ต้องกลัวโดนล้อนะครับ” เอาเข้าไป ทั้งอุ้มทั้งก้มลงมาหอม รักขนาดนี้ไอ้แหลมยังต้องใช้ตีนเดินอยู่ไหมถามก่อน
“ไม่ล้อก็ไม่ชินอยู่ดีปะ ละนี่จะพาไปไหน ยังไม่ปวดฉี่นะ”
“พี่ปลุกเรามากินข้าวก็ต้องพาไปกินข้าวสิครับ พี่ไม่ถือจานทุกใบให้เราตักกินหรอกนะ เมื่อย” กันต์มองอีกฝ่ายแล้วย่นจมูกใส่ พอเห็นเด็กแสบแลบลิ้นตอบโต้ได้ก็หลุดยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ทำแบบนี้แล้วต้องทำตลอดไปนะ ถ้าลดลงผมต่อยดั้งหัก”
“จะยอมให้พี่อุ้มอีกหรือเปล่าเถอะ พอสบายดีก็วิ่งเก่งกว่าทีมชาติอีกมั้งครับ” เขาย้อนพลางมองคาดโทษ ซึ่งแฟนเด็กก็ลอยหน้าลอยตาฮัมเพลงไม่สนใจ
“เออว่าแต่ไม่ต้องไปเคลียร์งานเหรอ?” แหลมมองตามคนที่เดินไปเอาถุงส้มมาวางบนโต๊ะ ทั้งโรงแรมทั้งบริษัทเกม ป่านนี้วุ่นวายแค่ไหน ถึงจะมีเลขาคอยจัดการให้แต่บอสก็ต้องเข้าไปดูแลอยู่ดี
อยากให้อยู่ด้วยกันนาน ๆ ตามประสาคนเห่อแฟน แต่เรื่องการงานในชีวิตก็สำคัญจนมองข้ามไปไม่ได้
“ที่จริงพี่กะเข้าไปเคลียร์พรุ่งนี้ แต่ขอลาต่ออีกวันแล้วกันครับ”
“มันจะส่งผลเสียไหม พี่กลับไปทำงานก็ได้นะเว้ย ผมโอเคอยู่” โอย ยิ่งเรียกพี่ก็ยิ่งเขินปากตัวเอง ทั้งที่เรียกพี่ธีร์ พี่แจ็ค พี่ตั้บ ได้อย่างไม่กระดากอายแท้ ๆ แล้วคนนั้นจะยิ้มอะไรนักหนาอะ มีความสุขมากเหรอ เออ ไอ้แหลมก็มีความสุข
“พี่เป็นคนทำให้เราป่วยหนักก็เลยอยากอยู่ดูแลต่ออีกหน่อยครับ แต่ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ดีขึ้นเดี๋ยวมะรืนจะพาไปหาหมอ โอเคไหม?”
“ก็คืออยากรับผิดชอบกับสองยกนั้นนั่นเอง”
“ส่วนนึงครับ ก็ถ้ารอบเดียวเราอาจจะไม่ระบมขนาดนี้”
ถกประเด็นร้อนกันได้อย่างหน้าไม่อาย แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะไม่อยากให้บรรยากาศมันงุ้งงิ้งเกินเหตุเกินเบอร์ ถึงจะเป็นห่วงเรื่องงานบอส แต่คนที่ได้รับความสำคัญตอนนี้ก็ซ่อนความดีใจไว้ใต้ใบหน้าไม่ได้ เขามีความสุข อยากป่วยจนถึงชาติหน้าเลยถ้าจะโดนเอาอกเอาใจขนาดนี้
แหลมตักข้าวเข้าปากคำแรก นึกถึงเรื่องราวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วก็ยังไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นแล้ว แถมยังหน้ามึนสู้ไม่ถอยด้วยนะ ใจกล้าอะไรขนาดนั้นอะ ลูกยายพรแม่งแน่นอนจริง
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารยังคงดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เขามองบอสที่กินทุกอย่างได้โดยไม่แคร์เรื่องจำนวนแคลอรี่ ซึ่งอาจเป็นเพราะไม่อยากให้เขาเป็นกังวล หรืออาจจะด้วยเหตุผลอื่นอย่างไรก็ตามแต่ ตอนนี้เขาสบายใจที่เห็นข้าวทั้งสองจานหมดไปพร้อม ๆ บทสนทนาเรื่องเกมที่กำลังคืบหน้าไปเรื่อย ๆ
“นี่”
“ครับ?”
“ชอบปะ?” แหลมพูดเสียงเบาพร้อมพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่ากำลังพูดถึงเรื่องนั้น เขาอยากได้ฟีดแบคกลับ ซึ่งถ้าบอสตอบว่างั้น ๆ คงหน้าม้านยาวไปจนถึงปีหน้า แต่ถ้าตอบว่าสุดยอดก็จะไม่เชื่อเพราะดูเอาใจเวอร์เกินจริง
เขายังคงรอคำตอบ แต่อีกฝ่ายก็เอาแต่แกะส้มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน และยิ้มมุมปากเหมือนอยากปั่นให้คิดมากต่ออีกสักสามสี่วิ
“ตอบเร็ว” กันต์ไม่เคยมีลูก แต่คิดว่าแฟนเด็กตรงหน้าคงให้ความรู้สึกไม่ต่างกันนัก เขายังคงแกะส้มขณะมองความงอแงผ่านทางสีหน้าและเท้าที่เขี่ยขาผ่านทางใต้โต๊ะ ซึ่งถ้าเปลี่ยนเป็นลากปลายเท้าเบา ๆ จะกลายเป็นหนังอีกม้วนทันที
“รอหายป่วยแล้วจะตอบครับ”
“ทำไมบอกตอนนี้ไม่ได้อะ?” ร้อนใจอะรู้ไหม ไอ้แหลมไม่อยากเสียฟอร์ม ถึงจะไม่ได้อยู่ตำแหน่งผัวแล้วแต่ก็อยากรู้ว่าทำให้พอใจได้มากน้อยแค่ไหน สู้พอร์ชได้ไหม พูดออกมาเลย ถ้าอยู่ในระดับแย่จะได้ไปดูหนังโป๊เพิ่มเลเวล
บอสแกะส้มป้อนให้สามชิ้นติดกัน คนที่รอคำตอบก็อ้าปากรับเพราะหวังว่าจะได้คำตอบ เหมือนตอนเป็นเด็กที่ยายบอกว่าถ้ากินข้าวหมดจะยอมให้ออกไปเล่นน้ำในสระกับเพื่อน ซึ่งเขาก็รีบทำตามโดยไม่อิดออดเลย
แต่ยังไม่ทันได้เคี้ยวหรือกัดให้ขาดครึ่ง ส้มที่อีกคนป้อนก็ถูกบีบให้แตกคาปากจนเลอะถึงปลายคาง
เดี๋ยว...
“เพราะพี่จะตอบตามจำนวนรอบ เชร์จะได้รู้ว่าพี่ชอบมากน้อยแค่ไหน”
ไม่พูดอย่างเดียว แววตาคู่นั้นมองมาแบบหื่นกระหายประมาณนึง แถมยังเอานิ้วหัวแม่มือไล่กวาดเอาน้ำส้มเข้าปากเขาแทนที่จะดึงทิชชู่มาเช็ดให้
แหลมนั่งนิ่งสตันท์ไปแปดวิกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ล้วนแต่มีความหมาย อีกคนมองเขาแล้วยิ้มอย่างชอบใจพร้อมดุนดันนิ้วเปรอะน้ำส้มเข้ามาในโพรงปาก ขยับนิ้วเข้าออก หยอกล้อกับลิ้นเขา คนป่วยที่หมดความอดทนแล้วจึงลุกขึ้นเดินไปนั่งคร่อม โอบรอบคอพร้อมบดขยี้ริมฝีปากแลกจูบรสส้ม
ก่อนร่างของเขาจะถูกอุ้มเข้าเอว
(จบพาร์ทแรก)
เคี้ยวกรุบกรอบดีนะคะ
น้ำส้ม Crunch
-
:really2:
-
พึงสำนึกไว้หน่อยว่าป่วยอยู่เด้อสู
-
โอ้ยยยยยยยย ตอนบอสบีบส้มอ่ะอยากจะชัก
แล้วเชร์ลูกหนูไหวหรอ จะยั่วเยก็ดูร่างกายตัวเองบ้างลูก55555555
-
ลูกจ๋าเบาๆหน่อยป่วยอยู่ด้อ
-
บอสถนอมน้องหน่อย แต่แหลมก็น่าฟัดจริงๆนั่นแหละพูดจาให้หมันเขี้ยวตลอด
-
ใจเหี้ยมกว่าพี่ธีร์ก็แหลมนี่แหละ....ตอนพี่ธีร์นี่สงสารโซ่ พอเจอแหลมเข้าไปพูดไม่ออกเลยยยย
-
มวยถูกคู่ ร้อนยังกะไฟเออร์
-
แหลมมมม 6555555555555 :laugh: โอ้ยขำ 55555
-
กร๊าซซซซ :katai1: กรี้ดดดดดดด :ling1: รอค่ะ ขอยาวๆ นะคะ
-
ถึงกับขำออกเสียง 555555555 แบบฟืดฟ้าดไปขำไปอะ :m20:
-
แบบคือตอนต้นยังฮาธีร์และสงสารโซ่อยู่เลย ไหงตอนจะจบ
แบบเชร์! แกป่วยอยู่นะ อมก :z3:
-
นุ้งโซ่ของพี่ ทำไมหนูน่ารักขนาดนี้
ในส่วนของคู่รักขี้เห่อนั้น......อิจฉาอย่างแรง!
-
โอ้ยน้ออออ
-
เอ็นดูน้องโซ่ ถถถถ ตกใจมากมั๊ยลูกมาเจอช็อตนี้ เชร์ป่วยอยู่เด้ออย่าซ่าให้มาก เพลาๆบ้างเหอะ
-
ฮอตฉ่าาา :jul1:
ฉากบอสบีบส้มคาปากนี่มันแบบว่ากรี๊ดอัดหมอน :hao7: :hao7:
-
ลูกเชร์ลูกกกกกกกกกกกก เช็คสังขารตัวเองก๊อนนน 555555555555
-
ความหื่นกามของบอสก็เอาน้องเชร์ไม่อยู่จ้า :hao7:
-
วงวารน้องโซ่ บอสช่างไม่ออนโยนเลยซักนิด น้องหน้าจะไหม้แล้ว
-
สาบานว่าป่วยยย ร้อนแรงกันเฟร่อออ
-
:o8: :o8: เชร์หนูยังไม่หายป่วยนะ ทำไมขี้ยั่วจริงเชียว
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 17
แม่พี่ก็เหมือนแม่เรา (PART 2/2)
“อะไรนะ มึงจะไปเจอแม่บอส?”
ทุกสายตาหันมาทางเด็กกะโหลกพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แหลมกวาดตามองตั้งแต่พี่ตั้บ พี่ธีร์ พี่แจ็ค ยันไอ้โซ่ ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ แบบที่คน ๆ นึงพึงจะกระดากอายได้ ปกติพี่แจ็คเคยแสดงตัวก่อนใครที่ไหน คราวนี้มันคงช็อกซีนีม่าจริงถึงได้เอาแต่จ้องเขาประหนึ่งเรื่องนี้โคตรคอขาดบาดตาย ซึ่งก็คงใช่ เพราะใครจะไปคิดว่าเจ้านายคนขวางโลกที่รวยสัด ๆ จะมาตกลงปลงใจกับเด็กกะโหลกที่ไม่มีแววว่าจะชอบผู้ชายด้วยกันแบบนี้
“อันดับแรก มึงจริงจังใช่ไหม?” หน้าพี่ตั้บอย่างเครียด บางทีพี่มันอาจคิดเหมือนคนอื่นที่ว่าไอ้แหลมอาจจะเปลี่ยวจัดจนหันหน้าเข้าหาเพศเดียวกัน
“เล่ามาเถอะน้องรัก กูสัญญาว่าจะไม่ล้อมึง”
“สัญญาที่หน้า มึงกำลังพยายามจะล้วงความลับ พอได้ทุกอย่างสมใจก็จะระเบิดหัวเราะใส่หน้ากูแบบไม่คิด” แหลมมองไอ้พี่ชั่วที่เม้มปากแน่นเหมือนพยายามกลั้นขำไว้อย่างสุดความสามารถ สะใจกว่ามันคงไม่มีอีกแล้ว ที่เคยทับถมไปตอนเรื่องไอ้โซ่นี่กะจะซ้ำยันชาติหน้าเลยถูกไหม
“แล้วอะไรเป็นมายังไง?” พี่ตั้บเป็นคนดึงให้ทุกคนกลับเข้าเรื่อง
“คืองี้ ที่กูเล่าเพราะเห็นพวกมึงทุกคนเป็นคนสำคัญ อยากให้รับรู้ไว้” ปาร์ตี้หมูกระทะเริ่มเป็นหม้าย และคนทำให้ทุกอย่างพังพินาศก็คือไอ้แหลมคนนี้เอง เขาเหมือนลูกชายที่สารภาพความจริงกับญาติพี่น้อง ใจนึงก็อาย แต่อีกใจก็อยากซื่อสัตย์กับพี่ ๆ ไม่อยากทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ เพราะกลัวโดนล้อ ถึงจะไม่ชอบ แต่แหลมก็อยากให้บอสรู้ว่าเขากล้ามากพอที่จะเปิดเผย อย่างน้อยก็กับคนสนิท
“มึงรู้ใช่ไหมว่าบอสเป็นคนยังไง ถ้าถึงขั้นพาไปเจอแม่แสดงว่าเขาคิดการไกลแล้วนะ” พี่แจ็คคงเป็นห่วงเจ้านาย แต่ก่อนอื่นมึงควรห่วงน้องตัวเองก่อน เห็นแค่ฉากหน้าว่าไอ้แหลมเป็นเด็กกะโหลกกะลาไม่คิดอะไร แถมยังไม่เคยคบผู้ชายจึงทำให้พี่ ๆ คิดไปว่าเขาคงไม่จริงจังกับความรักครั้งนี้ แต่ไม่มีใครเห็นฉากหลังว่าไอ้เด็กหอกนั่นแม่งหลงบอสยิ่งกว่าอะไรดี เมื่อกี้ก็เกือบหลุดเรียกพี่กันต์แล้วแต่ติดที่ว่าเขินก่อน
“กูก็คิดการไกล เช่นเรื่องไต่เต้าเป็นไดเรกเตอร์เพื่อจะจิกหัวสั่งงานมึงอย่างเลือดเย็นไงพี่แจ็ค”
“เช้ดแม่! น้องกูแม่งใช่ย้อยที่ไหน?!”
“ใช่ย่อย!!!” ทุกคนหันไปตบมุกให้พี่ธีร์ ซึ่งพระเอกของโลกใบนี้คงภูมิใจกับจังหวะมุกมาก ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
แหลมขยิบตาใส่ซึมเศร้าแมนที่คงคำนวณตัวเลขเงินเดือนที่เขาอาจจะได้ ซึ่งมันคงจำนวนมากกว่าไดเรกเตอร์เกมอื่นเป็นไหน ๆ เพราะเป็นแฟนเจ้าของ CEO แต่อันนี้แซวเล่นได้ไหมล่ะ พี่แจ็คก็ทำหน้าจริงจังซะ
“มึงบอกแม่ยัง?”
“ยังอะ แต่คิดว่าสักวันคงบอก” แกอาจจะช็อกแต่คิดว่าคงทำใจรับได้ แต่ตากับยายคงยังไม่บอกเพราะคนแก่เข้าใจอะไรยาก ยุคสมัยมันต่างกัน ผู้หญิงต้องคู่กับผู้ชายเท่านั้น ซึ่งเขาไม่อยากให้ท่านทั้งสองลำบากใจ
“ดีจังเลยนะ เปิดเผยกันได้สบาย ๆ ดูกูนี่” บุตรแห่งวันเพ็ญกล่าวอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “นอกจากจะบอกครอบครัวไม่ได้แล้วยังต้องเล่นสงครามประสาทกับแม่โซ่ด้วย บางทีชอบชาเลนจ์กู ลองใจนู่นนี่นั่น ถ้ามี Rank ให้เหมือนตอนเล่นเกม กูบอกได้เลยว่าที่หนึ่งของเซิฟคงไม่พ้นธีร์เกมเมอร์คนนี้”
“อืมจริง นอกจากจะต้องโกหกสะสมบาปว่าไอ้โซ่เป็นน้องแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็ต้องบวชเอาใจพ่อแม่อีก” ซึมเศร้าแมนเสริม คราวนี้มันเหยียบคอเพื่อนรักว่ะ คนกลุ่มนี้ไว้ใจไม่ได้ ใครล้มไม่มีลุก กระทืบซ้ำอย่างเดียว
“แม่โซ่ผิดอะไรครับ เค้าก็แค่อยากพิสูจน์ว่าพี่ธีร์จริงจังแค่ไหน” อ้าวงานนี้ว่าแม่ไม่ได้ เลือดลูกชายมันแรง จู๊กมาสเตอร์ถึงขมวดคิ้วออกตัวปกป้อง
“จริงจังกว่านี้ก็ต้องชวนไปรับเด็กมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมแล้วปะ?”
“สวีทเชี่ยไรนักหนา กูจะแพ้ท้องแทนเจนละนะบางที” วงแตกเพราะพี่ตั้บ นึกสงสารพี่มันอยู่เพราะตอนเปิดใจรับความสัมพันธ์ของพี่ธีร์กับไอ้โซ่คราวนั้นก็ยากพอสมควร พี่มันเป็นผู้ชายแบบขวานผ่าซาก เด็กช่างเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ชนิดว่าชาตินี้ก็คงไม่ยินดีเรื่องเพศที่สาม แถมยังเคยพูดเชิงเหยียดเอาฮาอีกด้วย แต่ก็อบอุ่นใจอยู่อย่างที่พี่มันยอมเปิดใจรับเพียงเพราะเรื่องนั้นเกิดขึ้นกับน้องชายตนเอง
“เอาเป็นว่าพวกมึงไม่ต้องห่วง กูโอเค เพราะบอสบอกว่าแม่เค้าตื่นเต้นมากที่จะได้เจอกู คนมันโชคดีก็งี้ล่ะนะ แม่เค้าไม่ได้เป็นสายโหดเพราะรับได้อยู่แล้วว่าลูกชายเป็นอะไร”
ได้ทีก็ขิงหน่อย พี่ธีร์นี่นั่งหน้าม้านไปดิ
“ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่มึงรู้ใช่ไหมว่าควรมีมารยาทกับผู้ใหญ่ไว้ก่อน ไม่ใช่คิดจะทำตัวยังไงก็ได้เพราะเห็นว่าแม่บอสใจดี” พี่แจ็คมองจริงจัง และเขาก็รับฟังพร้อมพยักหน้าช้า ๆ รายนี้ก็ไม่เคยปลงเลย กลัวทุกอย่างไปหมด
“บอกตามตรง กูไม่เคยจินตนาการวันนี้ออกเลย ไม่ใช่เรื่องคบผู้ชายด้วยกันนะ แต่เป็นเรื่องที่เด็กเหี้ย ๆ อย่างมันจะไปเจอผู้ใหญ่ในฐานะแฟนลูกชายเขา”
“กูก็ไม่เคยคิดพี่” แหลมสบตากับพี่ตั้บ และทุกคนก็คงคิดเหมือนกัน
“ขอให้ทุกอย่างออกมาดีนะครับ” โซ่มองอีกฝ่ายอย่างจริงจัง เขาไม่อยากให้พี่แหลมต้องเสียใจหลังจากเรื่องนั้นเกิดขึ้นไปแล้ว บอกตามตรงว่าภาพพี่กันต์ตอนเปลือยท่อนบนกับถุงยางบนพื้นยังติดตาอยู่ แต่โซ่ไม่ได้เล่าให้ใครฟังหรอกนะ เขาไม่อยากให้พี่แหลมอายจนหน้าระเบิด
*
“ตื่นเต้นเหรอครับ เงียบเชียว”
เสียงทุ้มนุ่มมาพร้อมมืออุ่น ๆ ที่ละจากพวงมาลัย วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสเข้าขั้นร้อนจนอาจมีคนตาย เหมือนเป็นสัญญาณบอกว่าทุกอย่างเป็นใจให้ขนาดนี้แล้วไอ้แหลมคงไม่ต้องกังวลอะไรอีก
“นิดนึง ผมไม่เคยไปเจอแม่ใครนอกจากแม่เทียนอะ”
“เหรอครับ แล้วท่านดีกับเราไหม?” กันต์คลอเคลียหลังมือกับแก้มคนข้างตัวขณะสายตายังคงให้ความสนใจถนนเบื้องหน้า พอมีจังหวะก็หันไปดูว่าแฟนเด็กโอเคดีหรือไม่กับการจะไปเจอแม่เขาวันนี้
“เอาอะไรมาดี ป้าแกประชดผมตลอดรายการเลยพี่ ความไม่ชอบให้ลูกแม่ค้าส้มตำไปยุ่งกับลูกสาวตัวเอง”
“เป็นงั้นไป แล้วเราน้อยใจไหม?” หลังจากได้ยินคำถาม แหลมก็ส่ายศีรษะปฏิเสธ “แม่จะต้องชอบเรา เพราะงั้นอย่ากังวลไปเลยนะครับ”
“พี่ ๆ ผมเตือนมาอย่างดีว่าห้ามหลุดเกรียนเด็ดขาด อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ห้ามทำตัวเป็นลิงเป็นค่าง ผมไม่อยากให้พี่เสียหน้าด้วย”
“เสียหน้ายังไงเหรอครับ?” ได้ยินความใส่ใจจากปากแฟนเด็กแล้วก็หลุดยิ้มออกมา กันต์หันไปมองเสี้ยวหน้าเจ้าตัวแสบที่กดเลื่อนเบาะนั่งให้เอนลงเอนขึ้นเล่นดับความกดดัน
“ผมไม่อยากให้ใครในโลกนี้เดินมาบอกว่าพี่เลือกคนผิด”
กันต์จอดรถเมื่อถึงไฟแดง เป็นจังหวะดีที่เขาจะได้มองหน้าซิมบ้าน้อยให้ชัด ๆ ว่าจะน่ารักน่ามันเขี้ยวแค่ไหนตอนบอกความในใจให้ผู้ชายคนนี้ได้รู้
“กำลังจะบอกว่าผมคิดมากใช่ปะล่ะ ห้ามไม่ได้นะ ผมอะคิดไปแล้ว ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริงด้วย พี่ดูตัวเองดิ เป็นถึงซีอีโอบริษัทเกม โรงแรมตั้งหลายที่ แถมยังหล่อเหมือนกดใช้สูตรโกงก่อนมาเกิด แล้วดูผมดิ เด็กธรรมดา ๆ คนนึง โปรไฟล์ไม่ดีแถมยังไม่มีเงินอีก”
“คนอื่นอาจจะคิดอย่างนั้นแต่มันไม่สำคัญหรอกนะครับ เชร์จะมีเงินเยอะ ๆ ไปทำไมในเมื่อมีพี่อยู่แล้ว ซึ่งมันก็มากพอที่จะเลี้ยงเราไปตลอดชีวิตด้วย”
“ได้ยินแล้วสดชื่นเลย งั้นเวลามีใครบอกพี่ว่าผมไม่เหมาะเพราะเรื่องฐานะก็ให้ตอบงี้นะ” กันต์มองหน้ากวน ๆ ที่คงกักเก็บความกังวลไว้อยู่ไม่น้อย เด็กแสบประคองมือซ้ายของเขาเอาไว้ ก่อนจะจูบลงมาซ้ำ ๆ แล้วซบแก้มลงไปพร้อมมองมาอย่างออดอ้อน
“อย่ากลัวเรื่องที่พี่มั่นใจเลยนะครับ” เขาเกลี่ยนิ้วชี้กับแก้มน้อง ยิ้มบาง ๆ ระหว่างสบตากันเพื่อบอกให้รู้ว่าเขารักเด็กคนนี้มากแค่ไหน “เพราะถ้าพี่จะกลัวก็คงมีอยู่เรื่องเดียว”
“อะไรอะ?”
“กลัวเชร์ไม่รักพี่แล้ว” คนฟังอมยิ้ม ย่นจมูกใส่แก้เขินก่อนจะเอาหัวถู ๆ กับหลังมือคนอายุมากกว่า
“หมายความว่าถ้าผมยังรักพี่ ต่อให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นพี่ก็จะสู้เพื่อให้ได้ผมมาใช่ปะ เหมือนพระเอกซีรีส์เกาหลีที่อีแหม่มน้องพี่แจ็คชอบเปิดดูอะ ผมเคยเห็นเวลาไปบ้านมัน” กันต์หัวเราะในลำคอกับข้ออ้างของเด็กน้อย
“ถ้าตอบว่าใช่คงดูเวอร์เกินจริงไปหน่อย เอาเป็นว่าถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นเมื่อไหร่ก็ให้รอดูแล้วกันครับ”
“เช้ดเข้ นอกจากจะได้ฟีลปริ๊นเซสแล้วยังจะควบนางเอกซีรีส์เกาหลีอีกเหรอ แต่ก็ได้อยู่นะ หน้าตาดีแต่ยากจนเหมือนกัน ว่าแต่ผมจะอินอะไรกับการได้เป็นนางเอกวะ” พูดจบก็ขมวดคิ้ว ย้อนแย้งกับตัวเองในใจเพราะลึก ๆ แล้วก็ยังอยากได้ตำแหน่งผัวอยู่ ถึงจะยูเทิร์นกลับไปสายนั้นไม่ได้แล้วก็ตาม
“แต่ไม่อยากให้คิดมากจริง ๆ นะครับ แม่พี่ไม่ใช่คนใจร้ายหรอก ตอนพาแฟนคนแรกไปเจอ เธอก็ต้อนรับอย่างดีเลย”
“แค่คนแรกคนเดียวเหรอ?”
“ใช่ครับ”
“งั้นก็นานแล้วอะดิ?” กันต์ไม่ได้ตอบ เขาแค่ยิ้มแล้วกระชับมือสอดประสานนิ้วกับคนข้างตัว
“เกือบจะได้ไปเจอครั้งที่สองแล้วแต่ดันเลิกกันก่อน”
“ก็ดีละปะ คบไรนาน ๆ อะ ผมหึง” กันต์เลิกคิ้วมองคนข้าง ๆ ที่อยู่ ๆ ก็ขมวดคิ้วเอาลิ้นกระพุ้งแก้มปั้นหน้านักเลง
“อะไรกัน นั่นก็เกือบยี่สิบปีแล้วนะครับ”
“ไม่สนอะ แค่คิดว่าก่อนหน้านี้พี่เคยรักใครผมก็หัวร้อนละ แถมยังพาไปเจอแม่อีก ชอบเขามากแค่ไหนเราอะ?”
“ไม่พูดดีกว่าครับ กลัวเด็กขี้หึงวิ่งหนีขึ้นแท็กซี่อีก”
แหลมชำเลืองมองใบหน้าหล่อที่อมยิ้มอย่างพอใจแถมยังกดล็อกประตูรถอีก เดี๋ยวนี้กวนเก่ง ยิ้มเก่ง มีความสุขเก่ง อยากเข้าไปจับฟัดแต่ก็กลัวเสื้อผ้าจะยับจนแม่สงสัย
*
ครอบครัวบอสอาศัยอยู่ในย่านคนรวย ด้วยความขี้เสือกจึงเสิร์ชกูเกิลดูชื่อหมู่บ้านแล้วก็พบว่าราคาก็ไม่ได้แพงอะไรมากแค่ตกหลังละร้อยล้านต้น ๆ ราคาแบบขำ ๆ อะ เปิด Twitch สตรีมแค่ไม่กี่วันก็ได้ครบละ -- ถุ้ย!!!
มันจะใหญ่โตอลังการอะไรเบอร์นี้ พอเห็นประตูบ้านยันทางเข้ายิ่งไม่ต้องพูดถึง อลังการงานสร้างไปไหน ร่ำรวยเกินไปไหม พ่อแม่บอสดูไม่รู้จักเหนื่อยกับการมีเงิน
“ชอบไหมครับ?”
“ไม่รู้ดิ เหมือนจะชอบแต่ก็เหนื่อย แค่คิดว่าจะทำความสะอาดให้ทั่วทั้งบ้านผมก็ท้อละ แต่คิดอีกที ถ้ามีบ้านใหญ่ขนาดนี้แล้วผมจะก้มหน้างก ๆ กวาดบ้านถูบ้านเองทำไมวะ” แหลมกวาดสายตามองเก็บรายละเอียด ถ้าแม่กับตายายมาเห็นคงโชว์ความเป็นบ้านนอกอย่างเต็มMAXไม่แพ้ลูกหลานคนนี้
“ถ้าเชร์เรียนจบแล้วและอะไร ๆ ก็เริ่มลงตัว ตอนนั้นเราหาแบบนี้สักหลังดูไหมครับ?”
“คิดไกลขนาดนั้นเลยเหรอ เอาให้รอดวันนี้ก่อน เกิดแม่พี่ไม่ชอบผมจะได้ไม่ต้องเข้ากูเกิลดูโครงการบ้านเก้อ” กันต์หัวเราะกับความจริงที่ต้องยอมรับ
“ขอโทษครับ พอเป็นเรื่องเราแล้วพี่ก็อยากจริงจังอยู่เรื่อยเลย”
“คนพูดแบบนี้บอกเลิกก่อนตลอดอะ”
“แต่พี่ยังไม่ได้พูด เพราะฉะนั้นพี่จะถือว่าเรานินทาคนอื่น ไม่ใช่พี่” กันต์ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูรถ “ไปกันครับ แม่พี่เตรียมมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว”
“ผมต้องล้างเท้าก่อนปะ?” เห็นความเงาวาววับแล้วก็ไม่กล้าเหยียบ กลัวสร้างรอยสกปรกไว้บนความสวยงามของแผ่นหินเหล่านี้
“ไม่ต้องครับ เราน่ะมานี่เลย” กันต์ยิ้มบาง ๆ พลางยื่นมือไปหาแฟนเด็กที่ตอนนี้มีสีหน้าเป็นกังวลกว่าตอนอยู่ในรถเสียอีก
“จับมือกันได้ช่ะ?”
“ไม่ได้ก็จะจับครับ” เขากระชับมือเพิ่มความมั่นใจให้ ขณะที่ซิมบ้าน้อยกำลังพรูลมหายใจรวบรวมความกล้า
ทันทีที่เดินเข้าไปก็เห็นผู้หญิงแต่งตัวดีกำลังจัดแจงโต๊ะอาหารช่วยป้าอีกคนซึ่งจากเสื้อผ้าแล้วคงเป็นแม่บ้าน อุ๊บ๊ะ... โต๊ะอาหารนี่เงายิ่งกว่าหน้าเขาตอนสะท้อนกับแสงแดดตอนเรียนรด.อีก
“อ้าวมาแล้วเหรอลูก – อ่า นั่นคงเป็นน้องเชร์ใช่ไหม หน้าตาน่ารักอย่างที่กันต์เคยเล่าให้ฟังเลย” แหลมเหลือกตาฉีกยิ้ม เกร็งอย่างถึงขีดสุดตอนที่แม่บอสตรงเข้ามาจับหัวไหล่เช็กดูสภาพร่างกาย ก่อนจะโอบแก้มแล้วโคลงเบา ๆ เหมือนว่าเด็กอย่างเขาควรค่าแก่การถูกเอ็นดู
“สวัสดีครับแม่” ก็ต้องเรียกอย่างนี้แล้ว ไม่ใช่เพราะสถานะ แต่เป็นเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่เซนซิทีฟกับคำว่าป้า ซึ่งแหลมคิดว่าผู้หญิงมีอายุที่ยังดูแลตัวเองดีแบบแม่บอสคงไม่อินกับคำนั้นสุด ๆ
“จ้ะ หิวกันหรือยัง?”
“หิวแล้วครับ วันนี้แม่มีอะไรให้กันต์กินบ้างนะ?” แหม่... มีความแทนตัวเองด้วยชื่อ ตะมุตะมิสุด น่าร้ากกกกกกกกก
ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเข้าไปกอดหอมแม่อย่างใคร่รัก ซึ่งคนถูกออดอ้อนก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ฟัดแก้มลูกชายตอบแบบที่ทำให้แหลมนึกถึงตัวเองว่าโดนแม่หอมแก้มล่าสุดก็อาจจะเป็นชาติที่แล้ว
“เยอะเลย ทั้งของโปรดของลูก แล้วก็ของโปรดของน้องเชร์ด้วย” ทั้งสามคนตรงไปยังโต๊ะอาหาร ก่อนเด็กลูกครึ่งจะเบิกตากว้างเพราะเห็นว่ามีส้มตำกับปลาเผาวางอยู่บนนั้น เมี่ยงเง้ยยยยยย ก็รู้ว่าอาจจะมีการทำกับข้าวเอาใจ แต่ของอร่อยที่ไอ้แหลมชอบก็มีประมาณแปดแสนอย่างได้แล้วบอสก็เลือกบอกแม่ว่าส้มตำงี้เหรอ?!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“แม่ทำเองเลยนะ ไม่รู้ว่าจะถูกปากเชร์หรือเปล่า?”
“โห สุดยอดเลยครับแม่” สุดยอดไรของกูเหรอ โอย อยากกระโดดเตะปากตัวเอง
“นั่งเลยนั่ง ป้าวรรณบอกว่าตำแล้วต้องรีบกินไม่งั้นจะไม่อร่อย แม่กะเวลาดีเลยใช่ไหมล่ะ?” แหลมมองบอสที่เดินไปลากเก้าอี้ให้แม่นั่ง ทุกอย่างดูมีขั้นตอนไม่เหมือนบ้านเขาที่พอเปิดกระติบข้าวแล้วก็จกเลยตัวใครตัวมัน
แล้วนี่อะไร จกส้มตำในบ้านหลังละร้อยล้าน บะบะบ้าไปแล้ว...
“พ่อจะกลับเมื่อไหร่นะครับ?”
“มะรืนจ้ะ ถ้าว่างก็เข้ามาหน่อยนะ เห็นพ่อว่ามีเรื่องอยากคุยด้วย น่าจะเป็นโครงการสร้างโรงแรมที่โคราช” บรรยากาศธุรกิจทำให้เกร็งจนขมิบดาก คนรวยเขาไม่เคยหยุดหาเงินกันจริง ๆ
“โอเคครับ เดี๋ยวกันต์เข้ามา”
“แม่ว่าเราคุยเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงานดีกว่านะเดี๋ยวน้องเชร์อึดอัด” จริงแม่ โดยเฉพาะเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ที่ชาตินี้ทั้งชาติไอ้แหลมคงหาเองไม่ได้ถึงเศษเสี้ยว “บ้านเชร์อยู่ที่ไหนนะ อุดรใช่ไหม อยู่ใกล้โคราชหรือเปล่า?”
“ไม่ใกล้ครับ ถ้าจากโคราชไปอุดรน่าจะต้องนั่งรถสี่ถึงห้าชั่วโมงเลย”
“โอ้โห ไกลเหมือนกันนะ แล้วเชร์มาเรียนที่นี่ไม่เหงาเหรอลูก?”
“ไม่หรอกครับ น้องมีเพื่อนเยอะ”
“แม่คุยกับน้องอยู่ กันต์น่ะกินข้าวไปเลย” แหลมยิ้มขำ บรรยากาศเริ่มดีขึ้นแล้วว่ะ แม่บอสเฟรนด์ลี่จริง ๆ ด้วย
“ผมชอบเล่นเกมก็เลยไม่มีเวลาไปเหงาอะครับ”
“เห็นว่าเคยช่วยกันต์เรื่องไอเดียเกมด้วย เก่งจังเลยลูก อายุแค่นี้เอง” คนถูกอวยกลั้นยิ้มไม่ไหวแล้ว พอหันไปข้างตัวก็เห็นว่าบอสกำลังมองยิ้ม ๆ เหมือนอยากย้ำให้รู้ว่า ‘แม่พี่ชอบเราจริง ๆ เห็นไหม?’
“แม่ชอบกินอะไรครับ?”
“แม่เหรอ อะไรก็ได้จ้ะ แต่ส่วนใหญ่จะกินมังสวิรัติทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์ แล้วเชร์ล่ะ อยากกินอะไรอีกไหม เดี๋ยวแม่บอกป้าวรรณทำให้”
“ไม่เป็นไรครับแม่ แค่นี้พอแล้ว ที่ผมถามก็คือ... ถ้าไม่ว่าอะไรผมก็อยากจะลองทำให้แม่กินสักครั้งน่ะครับ” ไม่เคยพูดเพราะได้ยาวนานขนาดนี้มาก่อน ถ้าพวกพี่ ๆ ได้ยินคงล้อเช้าค่ำ เอาจริงยังอายตัวเองเลย แต่ก็พยายามอย่างสุดความสามารถแล้วเพราะอยากเป็นคนดีต่อหน้าแม่แฟน
“หืม จริงเหรอ?”
“ถ้าแม่ไม่รังเกียจนะครับ แหะ ๆ”
“รังเกียจอะไรกัน ได้ยินอย่างนี้แม่ก็ตื่นเต้นเลย ไว้หาเวลามาเข้าครัวด้วยกันนะลูก”
โล่งอกไปอีกหนึ่ง แหลมยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะก้มลงให้ความสนใจกับอาหารมื้อหลัก โอเค กินอะไรก็ได้ แต่ต้องใช้ช้อนกลาง ซึ่งอะไรจะเหลือก็ช่างแต่ส้มตำต้องหมดเพราะแม่บอสตำเองกับมือ
ระหว่างนั้นก็ปลอบใจตัวเองว่าให้เลิกหลอนได้แล้ว เจ้าของบ้านสวย ๆ ก็กินส้มตำได้เหมือนกันแหละน่า อย่าขีดเส้นฐานะตัวเองกับอีกฝ่ายขนาดนั้น
“กันต์ก็กินส้มตำปูปลาร้าด้วยเหรอลูก?” แม่ฉายแววตาประหลาดใจ ซึ่งคนเป็นลูกชายก็ยิ้มพร้อมพยักหน้า
“แม่ก็กินฝีมือตัวเองด้วยสิครับ อร่อยมากเลยนะ”
(ต่อด้านล่างจ้า)
-
แม่มองจานส้มตำแล้วลองตักกินบ้าง หลังจากนั้นแกก็เหมือนว่าน้ำตาจะไหลเพราะพริกในจานนี้อย่างต่ำก็น่าจะห้าหกเม็ด ซึ่งบอสรอดพ้นจากความตายได้เพราะพักหลังเขาพาไปนั่งกินบ่อย จึงอัพเลเวลจากส้มตำเด็กอนุบาลพริกสองเม็ด
“เดี๋ยวกันต์ไปเอาน้ำอัดลมมา มีใครสักคนบอกว่าต้องกินส้มตำกับน้ำอัดลมครับ” บอสยิ้มขำขณะมองแม่ตนเองที่ยกน้ำเปล่าดื่มจนเกือบหมดแก้ว โถ... นี่ก็ไปเล่าให้แม่ฟังว่าเขาชอบกินเผ็ดใช่ไหม แม่ก็จัดชุดใหญ่มาเลย
“คุณกันต์นั่งเลยค่ะ เดี๋ยวป้าไปเอาให้”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวกันต์หยิบเอง ป้าวรรณไปทำงานต่อเถอะ –”
พอบอสเดินเข้าไปในครัวบรรยากาศก็อึมครึม จะช่วยแม่ไงดี โอเค ปลาเผาน่าจะเป็นหนทางที่ทำให้ดับความเผ็ดได้บ้าง เขาจึงตักให้แต่ยังไม่ทันถึงจานข้าวแม่ก็ยกมือขึ้นปรามก่อน
“ถ้าให้เลิกกันจะเอาเท่าไหร่?”
หื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม......................
รู้สึกเหมือนบรรยากาศรอบข้างแตกกระจายประหนึ่งพลิกกลับเป็นโลกคู่ขนาน ถ้าตอนนี้ผนังค่อย ๆ ถูกสนิมกลืนกินก็พูดได้เลยว่าแหลมหลุดเข้ามาในไซเลนฮิลล์แล้ว อะไรคือขอให้เลิกกัน หูฝาดไปปะวะ ขอเงี่ยหูฟังใกล้ ๆ อีกทีได้ไหม
ผู้หญิงใจดี ยิ้มเก่งเมื่อครู่หายไปไหน ตอนนี้รู้สึกได้แต่แววตาเย็นยะเยือกที่มองมาหลังจากรู้ว่าตรงนี้เหลือเพียงสองคน
“เมื่อกี้แม่ว่าไงนะครับผมได้ยินไม่ค่อยถนัดเลย” แหลมหัวเราะแห้ง มือยังคงค้างอยู่ในท่าตักปลาเผาให้แม่ ซึ่งจนถึงตอนนี้แกก็ยังทนเผ็ดอยู่
“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เธอเข้าหาลูกชายฉันเพราะอะไร เงินหรือแค่นึกสนุก เห็นว่าไม่ได้ชอบผู้ชายมาแต่แรกด้วยนี่?”
“อ๋อ ถ้าแม่สงสัยเรื่องนั้น --”
“ฉันมีลูกชายแค่คนเดียว”
“โอเค งั้นผมจะเรียกคุณป้า” พูดจบก็เม้มปาก เวรเน้ย จากที่คิดว่าจะเก็บคำนี้ไว้ด่าคนชอบแซงคิวก็ต้องเอามาเรียกแม่บอสจนได้
เมื่อกี้คือการแสดงละครถูกไหม ส่วนอันนี้คือของจริง รู้สึกเหมือนโดดร่มลงโพชินกิแล้วแม่บอสหยิบปืนได้ก่อน และคนที่ถูกยิงออกจากสนามรายแรกก็คือบักแหลมคนนี้
“หาอะไรเล่นแก้เซ็งหรือไง หน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ถึงขนาดหาผู้หญิงไม่ได้ ทำไมถึงต้องเป็นลูกชายฉัน?”
“แม่กินน้ำก่อนนะครับ เหมือนแม่ยังเผ็ดอยู่”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน” คนถูกเข้าใจเจตนาผิดถึงกับเอามือตบหน้าผาก โว๊ยยยยยยยยยยย ป้าต้องมาเห็นปากตัวเองตอนนี้ก่อน มันบานเพ่อเว่อแล้ว
“โอเค ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ถ้าถามแบบนี้ผมคงไม่ต้องพยายามทำให้ตัวเองดูดีต่อหน้าคุณป้าอีก”
“อ๋อ ที่ทำเป็นพูดดีเรื่องทำอยากทำกับข้าวให้กินนั่นก็แค่สร้างภาพหรอกเหรอ?” เธอยิ้มประชด
“ถือว่าหายกันได้ไหมครับเพราะคุณป้าก็ทำเหมือน – โอ้พระสงฆ์!!!” ป้าแกทุบโต๊ะแบบแรงสุด ฝ่ามือน่าจะแดงเป็นริ้วแน่ แต่จะให้ป้ามาสะบัดมือไล่ความเจ็บก็คงไม่ใช่เพราะต้องรักษาฟอร์ม
“เป็นอะไรครับแม่” เสียงเมื่อครู่คงดังเข้าไปถึงครัว บอสถึงได้รีบเดินออกมาทั้งที่สองมือยังถือแก้วอยู่
“ไม่มีอะไรจ้ะ แม่ทำส้อมตกน่ะ กันต์ช่วยโทรหาน้าหญิงให้แม่หน่อยได้ไหม บอกว่าพรุ่งนี้แม่ชวนไปสปา”
“อ่า โอเคครับ” เหมือนบอสจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ หรืออาจจะไม่รู้เลย แต่เขาก็ถลึงตายิ้มให้สร้างสถานการณ์ว่าทุกอย่างปกติดีแม้ว่าตอนนี้จะกัดฟันขมิบดากอย่างสุดความสามารถแล้ว
“เอาล่ะ มาคุยกันต่อ”
“กินนมจะทำให้หายเผ็ดนะครับ”
“อย่านอกเรื่อง” คนถูกดุได้แต่เม้มปาก นั่งห่อไหล่อย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว ถ้าไม่ใช่แม่บอสสาบานได้ว่าบักแหลมลั่นไปแล้ว ชอบนักมนุษย์ป้าเนี่ย
“ผมไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน แต่ลูกชายคุณป้าเป็นคนแรกนะ”
“พูดกันตามตรง ฉันไม่ได้รู้สึกประทับใจกับคำตอบของเธอเลยสักนิด ให้ได้แค่นี้เหรอ?” เธอแค่นหัวเราะพลางนั่งไขว่ห้าง มีความชำเลืองหลังหันไปมองเป็นระยะว่าลูกชายกลับมาหรือยัง ก็เก็ทอยู่ ต้องคีพลุคแม่ผู้แสนดี
“อันนี้ผมแค่เล่าให้ฟังเฉย ๆ”
“ลูกชายฉันจริงจัง แล้วเธอล่ะคิดอะไรอยู่ แค่เล่นไปวัน ๆ พอเบื่อก็กลับไปคบผู้หญิงงั้นเหรอ?”
“คุณป้าไม่ได้เห็นตอนผมอยู่ด้วยกันจะคิดอย่างนี้ก็ไม่แปลกนะ” ฉิบหายละ งานหยาบแล้ว แหลมไม่ใช่คนที่จะล้างสมองใครได้เพราะทักษะการพูดที่เรียกตีนเก่งกว่าเรียกมิตรภาพ แต่แม่บอสก็โหดจังโว้ย ไหนบอกว่าจะชอบไอ้แหลมไง “พี่ ๆ ผมก็พูดแบบนี้เหมือนกัน เพราะภาพลักษณ์ภายนอกแล้วก็นิสัยผมที่ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจ แต่ผมตอบคำถามคุณป้าไม่ได้หรอกเพราะมันเป็นเรื่องของอนาคต แต่ถ้าคุณป้าถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไงกับพี่กันต์ผมก็มีเวลานั่งเล่าให้ฟังทั้งวันเลย”
“...”
“หรือถ้าไม่อยากฟังจะเรียกผมมานั่งด่าเฉย ๆ ก็ได้ อย่างน้อยเขาก็จะได้สบายใจว่าผมกับแม่เข้ากันได้ดี”
“ฉันไม่ได้อยากให้เขาคิดอย่างนั้น”
“พี่กันต์มาแล้ว...” แหลมกดเสียงต่ำส่งสัญญาณบอกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แม่แฟนที่เคยกลายร่างเป็นสายโหดจึงตักกับข้าวให้เขาพร้อมรอยยิ้มที่ไปตามทวงกลับคืนมา
แหม่... เล่นละครเก่งงงงงงงงงงงงงงงง
“อยู่ดี ๆ น้ำแข็งก็กดไม่ออก ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ”
“ไม่นานเลย เมื่อกี้ผมคุยกับแม่อย่างมัน” คนถูกพาดพิงถลึงตามอง ซึ่งแหลมก็ส้นตีนมากพอที่จะเลียนแบบสีหน้ากลับ เอาดิ นี่บักแหลมลูกเจ๊พรนะครับ
“เผลอแป๊บเดียวสนิทกันแล้วเหรอครับ?” คนไม่รู้อะไรก็เอาแต่ยิ้มอย่างภูมิใจ สงสารสุด อยากกอดมาซบอกแล้วจูบหัวปลอบ
“ก็น้องเค้าคุยเก่ง แม่ก็เพลินเลยสิ” มีความเน้นคำว่าเก่ง ขี้แซะจ๊าด
“กันต์บอกแล้วว่าแม่ต้องชอบน้อง”
มารดาบังเกิดเกล้าคงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยิ้มตาหวานออร่าความรักพุ่งพวย แต่พอลูกลดระดับสายตาให้ความสนใจกับอาหารบนโต๊ะ ป้าแกก็หุบยิ้มถลึงตาใส่เขาทันที
“กันต์ไปหยิบไวน์ให้แม่หน่อยได้ไหมลูก?”
“ได้ครับ” เจ้านายที่เคยสั่งลูกน้องในวันนั้นคือลูกจ๋าในวันนี้ คนตัวสูงเช็ดปากแล้วลุกขึ้นทันทีแล้วป้าแกก็ไม่ยอมเสียเวลาไปมากกว่านี้ ถึงได้หันมาจี้เขาอีกรอบ
“ลูกชายฉัน ฉันเลี้ยงดูมาดีตั้งแต่เกิด ไม่มีทางไหนเลยที่จะทำให้ฉันวางใจได้ว่าเขาจะไม่เสียใจระหว่างคบกับเธอ”
“แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมไม่เลิกนะบอกก่อน”
“ดูสิ สีหน้าท่าทาง คำพูดคำจาเธอตอนนี้ ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย” คนถูกว่าก้มลงมองสภาพตัวเอง
“วันนี้ผมตั้งใจแต่งตัวมาก สุภาพที่สุดในชีวิตแล้ว แต่แม่ก็ทำให้ผมดีแตก”
“มันคือตัวตนของเธอมากกว่ามั้ง?” เธอแค่นหัวเราะ
“แต่ลูกชายป้าชอบแบบนี้นะ” เขาป้องปากพูดแบบไม่กลัวโดนบอกเลิก ถ้าป้าแกไปฟ้องบอสงานนี่น่าจะงานงอก ล่อมือล่อตีนแม่แฟนไปอีก
“แล้วเธอล่ะชอบลูกชายฉันมากแค่ไหน ได้เล่าเรื่องนี้ให้พ่อแม่ฟังหรือยัง กล้าพูดกับพวกเขาไหมว่าเธอชอบผู้ชายด้วยกัน?”
“อย่าถามหาความกล้าเลย ผมทำได้มากกว่าที่คุณป้าคิดอีก”
พอกวนตีนไปสักพักก็เริ่มสงสาร ป้าแกคงกลัวลูกโดนหลอกจริง ๆ ซึ่งพอคิดดูแล้วก็ไม่น่ากวนตีนกลับเลย แต่ถ้าจะให้พูดจาสุภาพเพราะคิดว่าจะพลิกเกมได้ก็คงยาก เขาไม่ใช่ไอ้โซ่ที่จะยอมไปเสียทุกอย่าง โดยเฉพาะคนที่ไม่ฟังเหตุผลอะไรนอกจากความรู้สึกตัวเอง
“คุณป้าคิดว่าเขาจะมีความสุขเหรอถ้าต้องเลิกกับผม ตอนนี้เขาชอบผม แล้วผมก็ชอบเขามากด้วย ถ้าอยู่ ๆ ผมบอกเลิกโดยไม่มีเหตุผล เขาก็คงกลับไปนอนไม่หลับเหมือนเดิมอีกนะครับ” สะสมโควตาใช้คำว่าครับมาตลอดชีวิตเพื่อใช้วันนี้จริง ๆ แม่บอสนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะมองหน้าเขา
“ไม่อยากได้เงินจริง ๆ เหรอ ฉันยังไม่ได้เสนอตัวเลขให้เลยนะ”
“ไม่เอาครับ ผมสตรีมเกมได้เดือนละแสน ผมพอใจกับเงินจำนวนนี้แล้ว”
“...”
“คุณป้ากลัวลูกเสียใจเรื่องนี้ผมนึกภาพออกนะ แต่ผมก็อยากให้มองในมุมผมสักนิดว่าถ้าเกิดพี่กันต์เป็นฝ่ายหมดรัก ตอนนั้นผมจะอยู่ยังไง อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น” แหลมพยายามตั้งสติให้ไม่กวนตีนแม่แฟนมากไปกว่านี้อีก “ผมยอมเปลี่ยนโลกตัวเองเพื่อพี่กันต์ นั่นหมายความว่าผมมั่นใจแล้ว เรื่องเหงา เรื่องอยากฆ่าเวลานั่นเคยเกิดขึ้นกับผมแค่ตอนมัธยม แต่คุณป้าวางใจได้เลยว่ามันไม่เคยเกิดกับพี่กันต์แน่”
“แต่เธอก็เพิ่งผ่านมัธยมมาแค่ไม่กี่ปี”
“ผมก็เพิ่งคบกับพี่กันต์ได้ไม่กี่เดือนเองไหมครับ?”
“แฟนคนแรกของกันต์ก็พูดแบบนี้ เหมือนจะรักลูกฉันมาก แต่พอยื่นข้อเสนอเรื่องเงินให้เขาก็ตกลงรับแล้วทิ้งลูกชายฉันไป”
“โห” เด็กหนุ่มจ้องอีกฝ่ายตาไม่กระพริบ “แล้วก็ปล่อยให้พี่กันต์เข้าใจไปว่าเลิกกันเพราะเบื่อน่ะนะ?”
“ใช่” แม่บอสตอบอย่างมั่นหน้ามั่นโหนก ส่วนคนฟังก็หัวร้อนปุด ๆ กับความมนุษย์ป้า
“นั่นคือวิธีแสดงความรักที่ป้ามีต่อพี่กันต์เหรอครับ?” แหลมรู้ว่าเริ่มชักสีหน้าแล้ว แต่เขาก็โกรธเธอมากจริง ๆ ทำไมต้องแสดงความรักแบบนี้ด้วยอะ ไม่เข้าใจ ลูกจะมีความสุขได้ต้องให้แม่คัดเลือกก่อนเหรอ?
“ทำไม ไม่พอใจเหรอ?” ป้าเหมือนบอสตอนเพิ่งเจอกันไม่มีผิด รู้แล้วว่าได้ใครมา
“ใช่ครับ ไม่พอใจ ยิ่งป้าพูดแบบนี้ผมยิ่งไม่อยากเลิก”
“อะไรนะ?”
“ผมไม่เลิก ผมจะรักพี่กันต์ไปเรื่อย ๆ ให้ป้าโมโหแบบนี้แหละ แล้วป้าก็จะได้รู้ด้วยว่าเงินซื้อไม่ได้ทุกอย่างโดยเฉพาะเด็กอย่างผม ผมไม่อยากได้เงินใคร ผมรวยแล้ว รวยแบบที่ผมว่าก็คือการใช้ชีวิตแบบไม่เดือดร้อน ไม่ต้องไปยืมเงินใคร มีส่งให้ที่บ้านใช้ แล้วก็เหลือเก็บทุกเดือน นั่นคือสิ่งเด็กอย่างผมพอใจ ได้เงินป้าก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ซื้อลูกป้าได้ไหม ก็ไม่ได้อีก”
“...”
“เพราะงั้นใจเย็นหน่อยได้ไหมอะครับ โอเค ผมขอโทษที่ทำตัวไม่ดีไป แต่ผมก็หัวร้อนมากจริง ๆ ที่ถูกห้ามเพราะเหตุผลแค่ว่าป้าอยากให้พี่กันต์เจอคนที่ดีกว่าผม แต่อดทนอีกสักพักได้ไหม รอดูพฤติกรรมเด็กคนนี้ก่อน ถ้าผมหลอกเอาเงินพี่กันต์หรือมาเพื่อคบแก้เหงาจริง ๆ ป้าก็ส่งคนไปกระทืบผมได้เลย หอแซนด์คิงอยู่เมืองเอกห้อง 309”
“...”
“ป้าจะใจร้ายกับผมไปเรื่อย ๆ ก็ได้นะ แต่ที่บอกว่าจะมาทำกับข้าวให้กิน เรื่องนั้นผมพูดจริง” หมดเปลือกแล้วความจริงใจ ถ้ายังคิดว่าไม่โอเคก็คงต้องทนนั่งอมทุกข์จนกว่าวันนี้จะผ่านไปแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงเดินหนีไปโดยไม่สนว่าใครจะคิดอย่างไร แต่ตอนนี้เขาต้องคิดเพราะคนกลางคือบอส
แหลมเว้นจังหวะการพูดระหว่างสบตากับป้า แล้วก็จ้วงส้มตำจ้วงเข้าปาก เอาดิ จะพูดอะไรอีกก็ว่ามา พวกในเน็ตด่าแรงกว่านี้อีก ป้าได้แค่นี้เองเหรอ สู้บอสตอนแรก ๆ ก็ไม่ได้
“นี่ก็ไม่ได้ตำเองสินะ”
“ทำไมเธอรู้?”
“ผมโปรเรื่องส้มตำมาก ปลาร้าเจ้านี้ส่งมาจากอุบลแน่ ๆ แม่ค้าส้มตำใช้เยอะ”
“ใช่ ฉันให้วรรณไปซื้อมาจากตลาด” เธอกอดอกแล้วจ้องเขาด้วยแววตาเป็นพิษ ไม่มีใครตอบโต้ลับฝีปากกันอีกต่อไปแล้ว และเพียงครู่เดียวป้าแกก็หลุดยิ้มออกมาแล้วก็หัวเราะเหมือนคนเป็นไบโพล่าร์
เอ๋า?
“...”
“แย่จริง แม่คงเล่นต่อไปไม่ไหวแล้ว กันต์! ออกมาลูก!”
เดี๋ยว... อะไรคือการตะโกนเรียกบอส อะไรคือการขำหลังจากทำหน้าเหมือนคนเป็นริดสีดวงดากอยู่พักใหญ่
บอสเดินออกมาจากครัว หน้านี่หงิมสุด ระหว่างนั้นก็เริ่มจับต้นชนปลายได้ด้วยสภาพแวดล้อม แหลมมองทั้งสองคนสลับกัน ก่อนจะได้ยินเสียงขำคิกคักของป้าแม่บ้านซึ่งคงกลั้นอยู่นาน โอเค ใช่ละ ไอ้แหลมโดนดักว่ะอีห่านป่า!!!!
“เรื่องนี้พี่ไม่เกี่ยวนะ แผนของแม่คนเดียวเลย” พอมาถึงก็ก้มลงกระซิบ แต่หน้าเน่อนี่ยิ้มเชียว คือไร?
“ขอโทษนะเชร์ แม่แค่อยากทดสอบดูว่าเราจะทนได้หรือเปล่าน่ะ” สองแม่ลูกชนแก้วกัน ส่วนคนที่แกล้งชาวบ้านมาตลอดชีวิตได้แต่นั่งอมขี้ฟันแบบที่ไม่รู้ว่าจะเปิดปากพูดอะไร
เมี่ยงเง้ยยยยยยยยยยยย เมื่อกี้ก็จริงจังมากไง ก็ถ้าเป็นแผนที่สองแม่ลูกช่วยกันวางไว้ งั้นแสดงว่าบอสก็ต้องได้ยินหมดอะดิ?
“โอ๊ย!” คนพี่ลูบแขนป้อย ๆ หลังจากถูกต่อยแขนอย่างแรง เชร์น่าจะโกรธจริงถึงได้หน้าแดงขนาดนี้ แต่เขาก็รู้ว่าน้องคงไม่ปล่อยให้ง้อยากนัก
“เล่นแรงมากอะ เมื่อกี้ใจผมตกไปอยู่ข้างล่างแล้ว กลัวแม่ไล่กลับบ้าน” เธอยังคงหัวเราะอยู่ เออ แต่ยอมก็ได้ ขอแค่อย่าทำหน้ายักษ์ใส่เหมือนเมื่อกี้ก็พอแล้ว “ตกลงยังไงครับ ผมยังคบกับพี่กันต์ได้ไหมอะ?”
อาจจะบ้าที่รู้สึกดีตอนเห็นว่าซิมบ้าน้อยกำลังขอความเห็นใจจากแม่ ซึ่งเธอก็ยิ้มบาง ๆ พลางพยักหน้าหลังจากวางใจได้แล้ว แม่ให้เหตุผลว่าความรักของเขามันไม่เหมือนคนอื่น เพราะในสังคมก็มีให้เห็นกันอยู่ว่าผู้ชายแท้ ๆ เข้าหาเพศที่สามเพื่อเงินก็เยอะ ซึ่งในทีแรกเขาไม่เห็นด้วยเพราะกลัวจะซ้ำรอยกับแฟนคนแรก ที่คน ๆ นั้นเลือกรับเงินแล้วหายไปจากชีวิตเขาอย่างง่ายดายราวกับว่าความรักมันไม่สำคัญ
แต่พอคิดอีกทีกันต์ก็เชื่อใจเด็กแสบมากกว่าจะกังวลเรื่องแบบนั้น กระทั่งอีกฝ่ายพิสูจน์ให้เขากับแม่ได้เห็น
กันต์จับมือน้องที่วางอยู่บนหน้าขาแล้วค่อย ๆ สอดประสานเรียวนิ้ว ซึ่งน้องคงยังไม่หายตกใจถึงได้นั่งนิ่งอยู่พักนึง ก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้แม่แล้วกระชับมือของเราเพื่อย้ำความมั่นใจ
“แต่เมื่อกี้แม่เล่นสมจริงมาก ผมเกือบร้องไห้แล้ว”
“เถียงเก่งขนาดนั้นร้องออกด้วยเหรอครับ?”
กันต์รีบคว้าข้อมืออีกข้างเอาไว้ก่อนแฟนเด็กจะหยิกเนื้อเขาได้ ทั้งคู่ต่อสู้กันผ่านสายตาอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยมีคนเป็นแม่ซึ่งเท้าคางมองอย่างสบายใจที่เห็นลูกชายมีความสุขจนยิ้มกว้างได้ขนาดนี้
TBC
ซันไช่เวอร์ชั่นส้มตำปูปลาร้า
-
นี่อินมากจนด่าป้าไป 4923872685355 คำแล้วแล้วก็มาช็อคพร้อมกับน้องเชร์ตอนแม่เรียกพี่กันต์นี่แหละ จริงๆ ก็สงสัยอยู่ว่าทำไมพี่กันต์หายไปนานนัก ที่แท้แบบนี้นี่เอง พี่กันต์นังร้ายยยย!!!!
:fire: :fire: :fire:
-
o13 o13
-
รู้สึกเหมือนแหกโค้งแล้วสามารถกลับมาขับต่อได้ใหม่ นึกว่าคุณแม่เกลียดเชร์จริงๆ เล่นแรงมากเชร์เกือบร้องแล้วมั้ย555555555
-
เลือดแม่แรงจริง ๆ
Cherish สมชื่อ
-
แหลมมีภูมิต้านทานจากเกรียนโซเชียลอ่ะนะ 555555 :hao3:
-
เด็กแสบเกือบเพลี่ยงพล้ำให้ผู้อาวุโสซะแล้ว
แม่ลูกรวมหัวต้อนรับสะใภ้เกรียนได้เด็ดมาก
-
เราว่าแล้วเชียว แม่พี่กันต์ต้องแสดงละคร
-
แหลม นางน่ารัก นิสัยแบบนี้มันจริงใจ ตรงๆดี ใครอยู่ด้วยก็สบายใจ
-
อ่านพาร์ทนี้หลายอารมณ์มากทั้งโกรธแม่พี่กันต์ห่วงน้องแหลมของพี่แต่ระหว่างที่อ่านก็เข้าใจแม่พี่กันต์นะลูกเค้าทั้งคนกลัวใครมาหลอกทำให้ลูกเสียใจถึงแม้ว่าลูกจะโตจนรับผิดชอบตัวเองเป็นเจ้านายคนแล้วก็ตามการที่เห็นลูกผิดหวังเศร้าหัวอกคนเป็นพ่อแม่ก็เจ็บไม่ต่างจากลูกเลย และดีใจ่่่่แม่พี่กันต์ยอมรับน้องแหลมของเราแล้วนะคะดีใจนำเด้อจ้า
-
:serius2: โหหหหหหห แม่พี่กันต์.... เผ็ดเวอร์รรรรรรรรรรรร
-
คูมแม่น่ารักกกก กะแล้วว่าต้องแกล้งเล่น แต่ตีบทแตกมากกกก โอ๊ยยย 55555555
-
เล่นละครเก่งงงงงงง คุณแม่ทำตกใจหมดเลย จบไปปัญหาเรื่องแม่ผัวลูกสะใภ้ แฮปปี้~~~~~
-
คุณแม่เล่นละครเก่งมากอะ :mew2:
-
ว๊ายๆโดนหลอก
-
:katai2-1:
-
555555555555
-
:haun4: :haun4: :pighaun:
-
o13
:L1: :pig4: :L1:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 18
ผู้สนับสนุนหลัก (PART 1/2)
แม้จะเฉลยแล้วว่าเป็นการดักควาย แต่แหลมก็ยังไม่ไว้ใจเพราะเพิ่งนึกได้ว่าก่อนหน้านี้บอสก็โคตรร้ายเอาเรื่อง ซึ่งคนเราจะเป็นแบบนั้นได้ก็ต้องมีเชื้อแม่มาบ้างแหละน่า ป้าดูไม่น่าไว้ใจ แหลมหรี่ตาจับผิดอยู่เป็นระยะกลัวว่ารอยยิ้มตรงหน้าจะเป็นแผนซ้อนแผน อารมณ์เล่นละครแบบอินเซปชั่น ทำเป็นชอบ > แกล้งเป็นไม่ชอบ > เฉลยว่าจริง ๆ ชอบ > แต่จริง ๆ ไม่ได้ชอบโว้ย! อะไรแบบนี้
แต่สังเกตท่าทีจนฟ้ามืดถึงได้รู้ว่าป้าแกน่าจะของจริง เพราะถ้าจะโดนซ้อนคาดว่าป้าคงหลุดแบไต๋ออกมาบ้างสักนิดสองนิด วันนั้นทั้งคู่เข้าครัวทำอาหารคลีนด้วยกัน ซึ่งป้าแกก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นว่าเด็กคนนี้รู้วิธีทำอาหารมีประโยชน์จนบอสยกเลิกกฎไม่กินมื้อเย็นได้
ป้า ดูก่อนนี่ใคร บอกเลยว่าฝากปากฝากท้องลูกชายไว้กับบักแหลมได้ จะไม่มีใครอดตายแม้ว่าติดอยู่กลางเกาะร้าง แต่เกาะจะสะอาดไหมก็อีกเรื่องเพราะไม่ได้ดูว่าร้างสะอาดไหม ถุ้ย! นั่นมันล้าง!
แค่คิดในใจก็เอาถาดเหลืองตีหัวตัวเองได้ คนจริงต้องยิงเองตบเอง
“อย่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์สิครับ กินข้าวก่อน” กันต์มองแฟนเด็กที่เอาแต่สนใจข่าวเกมในโทรศัพท์จนข้าวกระเด็นออกจากจาน คนที่รักความสะอาดยิ่งกว่าอะไรจึงดึงทิชชู่ออกมาเช็ดโต๊ะให้เพราะทนดูภาพตรงหน้าต่อไปไม่ไหว
“อืออีกแป๊บ” เด็กดื้อก็ยังคงเป็นเด็กดื้อ เชร์ตักข้าวเข้าปากคำใหญ่จนแก้มป่องแล้วก็อมไว้ทั้งอย่างนั้น เชื่อฟังเขาแค่ครึ่งเดียวแล้วก็หันไปจดจ่ออยู่กับจอโทรศัพท์อีกครั้ง
“เดี๋ยวก็ติดคอ จะเป็นแฟนหรือลูกพี่กันแน่หื้ม?” ยังจะยิ้มอีก กันต์ส่ายหน้าหน่าย ๆ พลางเอื้อมไปเช็ดปากให้ ซึ่งคนถูกเอาใจก็เลื่อนหน้าเข้ามาทั้งที่ไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ
“พี่ดูนี่ดิ ฆาตกรตัวใหม่จะมาอีกละ พี่ธีร์ต้องฝึกเล่นอย่างบ้าคลั่งแน่เลย มันเป็นคนขี้เอาชนะ ต้องแซงหน้าชาวบ้านเพราะอยากมีซีน” นินทาพี่ชายแล้วก้มลงไปจะคาบหลอด แต่เด็กดื้อก็ไม่ยอมหันไปมองอะไรนอกจากโทรศัพท์ในมือ เขาจึงเอื้อมไปจับหลอดให้
แต่ไม่ได้ช่วยหรอกนะ
เชร์ขมวดคิ้วพลางลดระดับสายตามองมือที่กำลังจับหลอดหนี เขามองลิ้นเล็กที่แลบออกมาระหว่างพยายามไล่ตามหลอดจนเกิดภาพอีโรติก ซึ่งเด็กแสบคงรู้ว่าผู้ชายคนนี้คิดอะไร ถึงได้จับข้อมือเขาไว้แล้วค่อย ๆ เลียหลอดทั้งที่ยังสบตากันอยู่
“รู้ว่าชอบ”
คนถูกรู้ทันอมยิ้มพลางเกลี่ยหลังนิ้วชี้กับริมฝีปากแฟนเด็ก โชคดีที่ตรงนี้เป็นมุมอับ ไม่อย่างนั้นคนในร้านอาหารอาจจะมองเห็นคู่รักบ้า ๆ เล่นพิเรนทร์กันในพื้นที่สาธารณะ
“อยากกัด”
“ก็มากัดดิ” ยิ่งโดนท้ายิ่งตื่นเต้น กันต์ก้มลงมองเป้ากางเกงที่ถูกคลึงโดยปลายเท้าของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเงยหน้ามองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เหมือนอยากบอกให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ได้ตกอยู่ในกำมือโดยสมบูรณ์แบบแล้ว
“ไปจำมาจากไหนครับ?”
“หนังโป๊...” เชร์พูดเบา ๆ พลางหันไปดูว่าพนักงานเสิร์ฟเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้หรือไม่
“ถ้ามันแข็งขึ้นมาเราจะรับผิดชอบไหวเหรอ?” เด็กลูกครึ่งกระตุกเล็กน้อยกับสัมผัสที่ถูกลูบไล้ตั้งแต่ปลายเท้าไล่มาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าขา “พี่ไม่อยากทำในห้าง แต่ห้องลองเสื้อก็น่าสนใจอยู่”
“ไม่เอาอะ พี่ทำนานเกินไป คนสงสัยกันพอดี”
“ไม่ใช่เพราะกลัวตัวเองร้องเสียงดังหรอกเหรอครับ?”
“ก็เหมือนกันปะ?” เด็กแสบกดเสียงลงต่ำ พยายามจะดึงเท้ากลับและแน่นอนว่าเขาไม่ยอม “ปล่อยเร็ว ไม่เล่นแล้ว ผมยังกินข้าวไม่เสร็จเลยนะเว้ย...”
เชร์เริ่มงอแง ซึ่งเขาพอจะดูออกว่าอีกฝ่ายคงเริ่มมีอารมณ์แล้วเหมือนกัน พอไม่ได้ทำกันหลายวันลูกชายจะตื่นตัวง่ายก็ไม่แปลก แต่เรื่องนี้ถ้าจะมีคนผิดก็ต้องโทษซิมบ้าน้อยที่ซนไม่ดูสถานที่
“เชร์”
“อือ”
“วางมือถือแล้วกินข้าวครับ” คนถูกดุเบ้ปากพลางชำเลืองมองบอสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม โห่ไรวะ อีกแค่นิดเดียวก็จะอ่านจบแล้วหยวนกันหน่อยไม่ได้ไง๊?
“ขอห้านาที”
“นานไปครับ”
“แป๊บเดียวเอง เนี่ย --”
“ถ้ายังไม่วางเราต้องเลือกแล้วนะว่าจะกินข้าวดี ๆ หรือจะให้พี่กินเราในลานจอดรถ”
“...”
“มันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้ารปภ.จะเอาไฟฉายส่องเข้ามาข้างในเพราะสงสัยว่าทำไมรถถึงสั่นแรงขนาดนั้น... ว่าไงครับที่รัก?”
ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางเสียงเพลงคลาสสิกที่เปิดเพิ่มบรรยากาศในร้าน ซึ่งเพียงชั่วอึดใจเดียวเด็กดื้อก็ยอมวางโทรศัพท์ลงแล้วกินข้าวโดยไม่เถียงอะไรอีก แฟนควบตำแหน่งพ่อที่บังคับได้สำเร็จจึงนั่งเท้าคางอมยิ้มอย่างชอบใจพร้อมคลึงปลายนิ้ววนเท้าเล็ก แกล้งจนแฟนเด็กหน้าขึ้นสีระเรื่อเพราะความดื้อของตนเอง
*
“จะชนะกูอะยากหน่อยนะ วันนึงมียี่สิบชั่วโมง แต่กูเล่นไปแล้วสามสิบ”
คนขี้ขิงหัวเราะอัดไมค์ ส่วนนิ้วยังคงคอนโทรลให้ตัวละครวิ่งหนีไปหลังจากจู๊กหลบแทบตายแต่ก็โดนฟันไปแล้วหนหนึ่ง
( ซ่าจังนะสัด อย่าให้กูเห็นเงา เดี๋ยวขวานจะบินไปจามหัว )
“ขวานเป็นหวัดเหรอถึงได้ -- อุ่ ๆๆๆ บินมาจามใหญ่ ว่าวว่ะพี่มึ๊งงงงงง ติ๋มสัด 555555555555555” เด็กลูกครึ่งส่งเสียงหวีดร้องยิ่งกว่าควายโดนเชือดตอนเห็นว่าพี่ธีร์เปลี่ยนใจหันมาไล่ล่าเขาแทนที่จะจวกไส้พี่แจ็คกับจู๊กมาสเตอร์แฟนมันที่วิ่งป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้เหมือนกัน
( พี่แหลมก็ไม่น่าเล่นมุกนี้หรอกครับ เสี่ยงตายเกิน )
( ปล่อยมันไป เราปั่นไฟชิว ๆ กันดีกว่า )
“โซ่ ถ้ากูโดนจับไปแขวนมันก็ดีสำหรับมึงกับพี่แจ็คนะ จะได้ฝึกสกิลช่วยเพื่อนฝูงให้หนักกว่าทีมอื่น รบร้อยครั้ง --”
( ชนะศูนย์ครั้ง )
“ใจจ้าพี่แจ็ค”
( มานี่ลูกพ่อ มาให้กระซวกดากสักทีซิสองทีซิ ปากไหนที่มันเห่าหอนเมื่อกี้กูจะจับมาเย็บด้วยเข็มสานกระสอบให้ดู )
“โหดจัดอ่า มึงก็ใกล้บวชแล้วนะพี่ธีร์ ใจคอจะฆ่าน้องนุ่งได้ลงคอเหรอ?!!! -- เดี๋ยว ๆ อ๊าาาา!!!!!”
ทันทีที่โดนฟันรอบสองคนปากดีก็ล้มคว่ำลงไปจูบผืนหญ้า ท่ามกลางเสียงหัวเราะชั่วร้ายของพี่ชายผู้เป็นที่รักซึ่งกำลังอุ้มเขาขึ้นพาดบ่าเพื่อเอาไปแขวน โดยมีแฟน ๆ ในห้องแชตที่รัวเลขห้าไม่หยุดหย่อน เห็นไอ้แหลมชีวิตพังแล้วสะใจกันนัก พวกนี้ไม่ไหวเลยว่ะ
“ตกใจเลยครับ เปิดเข้ามาตอนเรากรี๊ดพอดี”
“ไม่ได้กรี๊ดปะ เขาเรียกโหยหวนเพราะร่างกายได้รับความเจ็บปวด” เดี๋ยวนี้เก็บอาการหน้ากล้องไม่เก่งแล้ว ใครจะสงสัยอะไรก็ไม่สนแต่ถามมาก็ไม่ตอบเว้ย แหลมหันกลับไปมองเจ้าของรอยยิ้มที่เพิ่งเข้ามาในห้องพร้อมขนมนมเนยหลายอย่างที่เคยบ่นไปว่าอยากกิน แต่บอสก็อุตส่าห์ไปหาซื้อมาให้จนได้
“สตรีมอยู่สินะครับ?”
“อือ มาทักติ่งพี่หน่อยดิ” เด็กหนุ่มถอยเก้าอี้ออกด้านข้างเพื่อให้ขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ในหมู่บ้านได้เข้ากล้องเสียหน่อย พวกในห้องแชตนี่ตายไปเลยดิ วันนี้บอสใส่สูทเซ็ทผมมาอย่างดีตามประสาผู้ชายทำงานเป็นเจ้าคนนายคน
“สวัสดีครับ วันนี้เชร์เล่นดีหรือเปล่า ถ้าเล่นไม่สนุกก็ไม่ต้องโดเนทให้หรอกนะครับ”
“อ้าว ๆ คือไร พูดงี้ถอยออกไปเลยนะเราอะ” เขาต่อยแขนอีกคนเบา ๆ แล้วเบียดเก้าอี้ขยับไปนั่งมุมเดิม ซึ่งบอสก็ยิ้มขำพลางยีผมเขาเบา ๆ แล้วเปิดเข้าแอป Twitch ในมือถือตนเอง
( แจ็ค บอกเจ้านายมึงเข้าเกมมาโดเนทให้กูสักห้าพันซิ กูจะสั่งหม้อกระเพาะปลามาเลี้ยงงานศพเด็กมันหน่อย )
“อ้าปากดิพี่ธีร์ เดี๋ยวเหรียญก็ไหลออกมาเองแหละ”
( โซ่กับพี่แจ็คขอออกประตูก่อนนะ โชคดีครับพี่แหลม )
“เฮ้ยเดี๋ยวดิ มาช่วยกูก่อน!!!”
( เดี๋ยว ๆ มีคนโดเนทมา 5,555฿ ว่ะ ใครเป็นเจ้าของเงินค่ากระเพาะปลาครับเนี่ย จัดจ้านนนนนนนนนนนน 555555555555555555555555 )
“เดอะฟัก ยูสเซอร์เนมไรวะเดี๋ยวกูตามไปบล็อกแม่ง!!!!”
( แอนโนนีมัสศูนย์แปด )
“...”
( โอ้โห ชื่อพี่กันต์นี่ครับ โซ่คุ้นมาก )
( บอสใจดีจังครับ ช่องผมยังเหงาอยู่นะเผื่อบอสอยากแวะเวียนเข้ามาปลดปล่อยตัวเลขออกจากบัญชี... ล้อเล่นนะครับเมื่อกี้น้องชายแย่งคอมเล่น )
แหลมหันไปทางคนที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง เขาถลึงตาอ้าปากหวอใส่แต่อีกฝ่ายกลับอมยิ้มแล้วขยิบตาให้อย่างเจ้าชู้
“ทำไมต้องกวนตีนอะ”
“พี่ไม่คุยกับเด็กพูดจาไม่น่ารักหรอกนะครับ”
“แล้วไง พี่ก็ไม่น่ารักกับผมเหมือนกัน พี่ธีร์มึงโอนเงินคืนมาเลย บัญชีกู”
( ไรอ่า ถ้าจะคืนก็ต้องคืนเจ้าของเงินปะ หรือว่าใช้กระเป๋าเดียวกัน ว๊ายยยยยยยยย )
( พี่ธีร์อย่าทำเสียงแบบนั้นได้ไหม โซ่ขนลุกเลยอะ )
( กูเห็นด้วยกับไอ้โซ่ )
“ไม่เว้ย โอนมาแล้วกูจะได้เอาไปคืนเค้าเองไง”
( สาระแน กูไม่คืน จะทำไม ก๊าก!!!! )
Anonymous บริจาค 50฿: ให้ค่าส้มตำนะครับ
“...!!!!” แหลมยังคงถลึงตาด่าบอสที่ยังแกล้งไม่เลิก เดี๋ยวนี้ปั่นเก่ง อีกนิดเดียวจะชวนเข้าทีมไว้ปั่นไฟละ!!!
F10EQ: ทำไมบรรยากาศมันแปลก ๆ วะ?
Yammy408: ชิปได้ปะ ถามก่อน
Lucyycul: ไอ้หมาเลิ่กลั่กเวอร์ กูขำ 5555555555555
Yooyeez บริจาค 100฿: พี่จ๋าขมวดคิ้วใหญ่แล้ว ยิ้มหน่อยนะคะ ><
ทั้งคู่สบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร คนหนึ่งก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ อีกคนก็หรี่ตามองหวังจะเอาคืน จนเกมจบลงที่เด็กลูกครึ่งโดนจับแขวนคนเดียว แหลมจึงปิดสตรีมแล้วพุ่งเข้าไปกระโดดทับคนกวนตีนเก่งเอาให้จุกท้อง!
“โอ๊ย!” กันต์มองเด็กตัวแสบที่เอาหัวมุดกับอกเขาอีกทั้งยังทำท่าจะงับทุกอย่างที่อยู่ใกล้ปาก เขาจึงยื่นนิ้วชี้ไปใกล้ ๆ ซึ่งก็ไม่ผิดอย่างที่คาดไว้ เมื่อซิมบ้าน้อยงับมันเข้าให้อย่างลูกสิงโตกำลังเข็ดฟัน
“เถียงเก่งมากใช่ปะ ไหนนิ้วที่กดโดเนทเข้าข้างพี่ธีร์เมื่อกี้ เอามานี่ซิ” ใบหน้าซนเงยขึ้นในระยะใกล้ และคนเห่อแฟนก็ก้มลงไปจุ๊บเบา ๆ ก่อนจะผละออกมาสบตากัน “นี่เรียกปากปะ ไม่ใช่นิ้ว”
“อยากจุ๊บเฉย ๆ ครับ ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้ จ่ายมาสองแสน”
“หน้าเลือดเหรอครับ ทีเราจุ๊บพี่ก่อนนอนวันละร้อยครั้งพี่ยังไม่เคยคิดตังค์เลยนะ” เขายิ้มขำพลางดันจมูกเด็กดื้อด้วยนิ้วชี้จนซิมบ้าน้อยกลายเป็นลูกหมู ซึ่งเจ้าตัวก็รับมุกด้วยการทำเสียงขึ้นจมูกอู้ด ๆ อย่างน่ารัก
“ไม่ถึงร้อยเหอะ เวอร์ว่ะ”
“งั้นก็ทำให้ถึงสิครับ” กันต์อมยิ้มพลางคลอเคลียปลายจมูกรั้นอย่างมันเขี้ยว ซึ่งคนอย่างเด็กคนนี้น่ะหรือจะยอมให้ถูกท้าเฉย ๆ
กันต์หัวเราะในลำคอตอนที่ถูกแฟนเด็กโจมตีด้วยการจุ๊บแก้มทั้งสองข้างสลับกันไม่หยุด อีกทั้งยังนับจำนวนแบบออกเสียง สักพักหนึ่งเลยทีเดียวกว่าเจ้าตัวจะยอมหยุดนิ่ง เขาจึงทบยอดไปที่แก้มฟอดใหญ่ ๆ จนน้องปากจู๋
“ผมยังไม่ได้เปลี่ยนผ้าปูเลย ได้กลิ่นเน่าปะ?” แหลมเขี่ยผ้าห่มออกให้พ้นระยะการได้กลิ่น
“บอกให้ส่งซักตั้งแต่วันจันทร์ก็ไม่ฟังกันเลยนี่ครับ”
“ลืมอะ แล้วก็ขี้เกียจด้วย”
“งั้นจ้างแม่บ้านไหม ไม่อยากทำอะไรก็ให้เค้าทำ เดี๋ยวพี่จัดการหาคนให้” เด็กถูกตามใจจะกลั้นยิ้มอย่างไรไหว แหลมรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ล้อเล่นถ้าเป็นเรื่องความสะดวกสบาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยกระดับชีวิตให้ดีขึ้นเพียงเพราะมีแฟนรวย
“ไม่เอา อยากทำเอง”
“งั้นก็เชื่อฟังทำตามที่พี่บอกบ้าง ตกลงไหมครับ?” พอเป็นเรื่องความสะอาดก็ไม่ตามใจเลยนะ แหลมพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วก้มลงไปซบกับอกคนตัวหอม
“คืนนี้กลับด้วยดิ”
“ทำไมครับ วันนี้พี่ตั้งใจมาค้างกับเรานะ”
“ไม่เอาอะ ผ้าปูผ้าห่มมันเน่า ขอผมเอาไปซักก่อน คืนนี้ขอนอนด้วย” ไม่พูดอย่างเดียว แฟนเด็กมีความงอแงดิ้นยุกยิกอีกทั้งยังเอาศีรษะถูไม่หยุด
“โอเคครับ ไปก็ไป” เขาลูบศีรษะทุยอย่างเอ็นดู บทจะอ้อนก็เล่นเอาใจเขาพองโตไม่หยุดเลย “ว่าแต่เราไม่ซ้อมกับเพื่อนต่อเหรอครับ?”
“นัดซ้อมกันอีกทีก็พรุ่งนี้เลย คืนนี้พักชิว ๆ ไปก่อน เมื่อวานเพิ่งชนะไง”
“โอเค งั้นเราไปกันเลยดีไหม?” กันต์เลิกคิ้วถาม ซึ่งเด็กแสบก็พยักหน้าตกลงแล้วลุกไปหยิบมือถือ ส่วนชุดที่ต้องเปลี่ยนนั้นไม่จำเป็น เพราะตู้เสื้อผ้าครึ่งหนึ่งของเขาแบ่งให้เด็กคนนี้ไปแล้ว
*
“อ้อ เกมใกล้จะเปิดให้ซื้อแบบ Early Access แล้วนะครับ”
“เฮ้ยจริงปะ เดี๋ยวผมซื้อแล้วสตรีมให้คนดูตั้งแต่วันแรกเลย แล้วก็ไม่ต้องจ่ายให้นะ อยากอุดหนุนในฐานะลูกค้า เดี๋ยวถ้าเล่นแล้วเจอบั๊กตรงไหนจะสายตรงหาพี่แจ็คเป็นคนแรก”
บนโต๊ะมีขนมส่วนสองมือจับจอย ทั้งคู่กำลังเล่นเกมต่อสู้กันซึ่งคนที่นั่งให้กอดอยู่ระหว่างขาก็ดิ้นยุกยิกไปตามตัวละครที่ตวัดขาเตะจระเข้ฟาดหาง
“มันจะออกมาดีหรือเปล่านะ...”
เลือดตัวละครยังเหลือมากกว่าครึ่งหลอด แต่แหลมเลือกละสายตาจากจอแก้วเพื่อหันไปหาเจ้าของเสียงที่ไร้ความมั่นใจ เมื่อก่อน CEO อย่างกันต์กวินทร์อาจจะเป็นคนมีความมั่นใจสูง แต่นั่นก็มีหลายอย่างที่ยังเป็นเรื่องผิด ๆ ซึ่งเขาคิดว่าตอนนี้อีกฝ่ายคงลดความมั่นใจนั้นลงมาจนแทบติดลบแล้ว
“ไปได้ยินอะไรมาปะเนี่ย?”
บอสไม่ได้ตอบทันที เขาจึงเอาจอยในมืออีกคนวางไว้บนโต๊ะแก้วพร้อมขยับไปนั่งข้าง ๆ เพื่อให้มองหน้าได้ชัดขึ้น สีหน้าบอสดูเป็นกังวล ถ้าคนพูดฉะฉานเลือกจะคิดก่อนพูดแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ
“จำเพื่อนเก่าที่เคยทำเกมกับพี่ได้ใช่ไหม?”
“อือ จำได้ เขาว่าอะไรเหรอ?”
“รายนั้นกำลังจะออกเกมใหม่เหมือนกัน เขาเพิ่งให้สัมภาษณ์กับเว็บเกมแล้วมีพูดถึงพี่นิดหน่อยน่ะ”
“เขาว่าไงบ้าง?”
“เขาบอกว่าจะทิ้งอะไรเก่า ๆ ไว้ข้างหลังแล้วเริ่มต้นใหม่ด้วยมือตัวเอง และมันต้องดีกว่าเดิม”
“โห หน้าสั่นเลยใช่ไหมตอนอ่านถึงบรรทัดนี้” เขาถาม ซึ่งบอสก็พยักหน้ารับ
“แถมเกมเมอร์ยังให้ความสนใจเกมเขามากกว่าเกมพี่ด้วย มันก็เลยอดเอามาเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้น่ะ”
แหลมพึมพำ ‘โถ ๆๆ’ พลางรั้งท้ายทอยคนคิดมากมาซบกับบ่าแคบ ๆ ของตนเอง ซึ่งผู้ชายตัวใหญ่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“มันรู้สึกว่าเรากาก แล้วเขาก็ได้ดีหลังจากทิ้งเราไปใช่ปะ?”
“ครับ”
“แล้วมันจะแปลกยังไงในเมื่อเพื่อนพี่เขาเรียนสายนี้มาโดยตรง เขารู้ดีว่าควรทำเกมแบบไหน สั่งงานคนยังไง อะไรเข้าท่า อะไรไม่ควรใส่เข้าไปในเกม แต่พี่ไม่มีความรู้ด้านนั้นเลยนะเว้ย เอาจริงถ้าให้เพื่อนพี่ไปบริหารโรงแรมเยอะ ๆ แบบพี่เขาก็ทำไม่ได้เหมือนกันอะ คนเรามันจะเก่งทุกเรื่องเป็นไปไม่ได้”
“นั่นก็หมายความว่าบริษัทเรามีผู้นำไม่ได้เรื่อง”
“ก่อนหน้านี้อาจจะใช่ แต่พอคนเอาแต่ใจเริ่มให้เกียรติไอเดียความคิดชาวบ้านชาวช่องทุกอย่างก็ดีขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ?” แหลมลูบผมนุ่มที่กลิ่นหอมจนต้องก้มไปดมให้ชื่นปอด เนี่ย พออยู่สภาพนี้แล้วก็ดูจะเป็นผัวขึ้นมาเลย คืนนี้ลองสลับกันตั้มดีไหมเผื่อจะพลิกสถานการณ์ได้
“ตลกดีนะครับ ก่อนหน้านี้พี่ไม่เคยห่วงเลยว่าใครจะรู้สึกแย่ยังไง แต่พอได้เอาตัวเองลงไปคลุกคลีกับงานมากกว่าครั้งก่อน ๆ พี่ก็รู้สึกว่าไม่อยากให้ใครผิดหวังในตัวพี่แล้ว ทั้งทีมพัฒนาทั้งผู้เล่น พี่อยากให้ทุกอย่างออกมาดีจริง ๆ”
“ชอบที่คิดแบบนี้นะ แต่ก็ไม่อยากให้รู้สึกแย่นาน ๆ อะ ถ้ามองในแง่ดีตอนนี้บริษัทที่พี่เคยทำให้ดิ่งลงมันกำลังดีขึ้นเรื่อย ๆ คนก็เริ่มรีวิวหลังจากปล่อยตัวอย่างเกมออกไป”
“นี่ให้กำลังใจกันอยู่เหรอครับ?” เด็กลูกครึ่งกลั้นขำแล้วผงกศีรษะตอนอีกคนเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้ว
“เอาน่า อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใครเล้ย ตอนนี้คิดแค่ว่าพี่จะทำยังไงให้ฟีโนมีเกมเข้ม ๆ ออกมาให้คนชอบก็พอแล้ว ส่วนเรื่องจะโดนแซะยังไงเราไปแก้ต่างความจริงในอดีตไม่ได้ แต่พี่ทำให้บริษัทกลับมาผงาดได้นะเว้ย ไหนมาจุ๊บ ๆ ดิ๊” แหลมเชยคางคนหล่อขึ้นมาแล้วทำปากจู๋ใส่ บอสถึงยิ้มได้กับคำปลอบบ้า ๆ ของเขา
“พี่ว่าจะไปจ้างไดเรกเตอร์เก่ง ๆ มาช่วยล่ะครับ”
“เหย ดีเลยอะ แล้วเล็งไว้ยังว่าใคร?”
“ตอนนี้มีอยู่คนนึงที่เตะตา อายุมากกว่าพี่สามปี เป็นคนมีฝีมือแต่อีโก้สูงนิดหน่อย”
“อยู่ด้วยกันต้องมีคนตายอะจากสภาพ เพราะงั้นพี่ต้องเป็นคนลด เดี๋ยวชาวบ้านหนีอีก” แฟนเด็กก็ให้กำลังใจดีเหลือเกิน กันต์กุมขมับกับความจริงที่เริ่มหวั่นใจแล้วว่าเขาต้องเป็นคนยอมหักยอมงอ
“แล้วทีมเราเป็นไงบ้างครับช่วงนี้?”
“ใกล้ถึงรอบชิงเข้าไปทุกทีแล้ว แต่รอบหน้างานหินหน่อย นักกีฬาอีสปอร์ตบ้านเราเริ่มดุขึ้นทุกวัน”
“ซ้อมหนักอย่างนี้ไม่เครียดแย่เลยเหรอ?” กันต์ประคองอีกคนให้มานั่งตรงระหว่างขาเหมือนเดิม ซึ่งซิมบ้าน้อยก็ขดตัวเป็นก้อนในอ้อมกอดเขาอย่างเคยชิน
“เครียดดิ แต่มันสนุกนะ ไม่รู้ว่ะ ผมชอบอะไรแบบนี้ไปแล้วอะ”
“ถ้าแข่งรอบนี้ชนะแล้วจะมีแข่งอีกทีเมื่อไหร่นะ?”
“อาทิตย์ถัดไปเลย มีเวลาให้ซ้อมยาวอยู่ ช่วงนั้นทางเพจก็จะกระตุ้นคนดูให้เข้ามาร่วมกิจกรรมชิงรางวัลด้วย”
“อืม...” แหลมเงยหน้ามองอีกคนที่เหมือนว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง
“มีอะไรในใจอยู่ใช่ปะ?”
“ครับ พอดีพี่กำลังคิดว่าหนึ่งอาทิตย์ที่ต้องใช้เวลาไปกับการซ้อม เราสามารถแบ่งเวลาไปพักผ่อนที่รีสอร์ทสวย ๆ สักคืนสองคืนได้ไหม?”
“รีสอร์ทไหนอะ ที่เคยเล่าให้ฟังน่ะเหรอ?”
“ครับ ถ้าเราอยากไปก็ลองชวนพวกพี่ ๆ ดูนะ ถ้าเขาตกลงพี่จะได้โทรคุยกับเพื่อนให้” เขายิ้มขณะมองหน้าตื่น ๆ ของแฟนเด็ก
“ไปดิไป! แต่ค่าห้องคืนเท่าไหร่อะ แหกมากไหม พวกผมจะได้หารกันออกให้พี่ตั้บกับซ้อ” ตื่นเต้นเลย พวกเขาไม่ได้รวมตี้ไปเที่ยวกันทั้งทีมแบบนี้มานานแล้ว พวกพี่ ๆ ต้องตกลงแน่ สั่งพี่ตั้บปิดร้าน!
“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกครับ”
“เออ ลืมไปว่าขี้ซุยบราเทอร์มีเอทีเอ็มเคลื่อนที่ไปด้วยทั้งคน”
เขาเสยผมเด็กแสบขึ้นแล้วก้มลงไปจุ๊บหน้าผากเบา ๆ ก่อนจะผละออกมากระซิบข้างหูเพื่อให้รู้เจตนาอีกอย่างที่ยังไม่เคยบอก
“ในฐานะสปอนเซอร์อีกคนนะ...”
(จบครึ่งแรก)
พี่เขาอยากเป็นเครื่องดื่มดับกระหาย -- สปอนเซอร์
อ่อ ไม่ขำเนาะ
-
o13
-
เป็นบุญของไอ้แหลมมันค่ะที่ได้ผัวรวยป้าข้างบ้านอย่างอิชั้นก็ได้แต่ดีใจกับมันด้วยเอ็งคึโชคดีแท้แหลม
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
:serius2: หวานแบบเชร์กับบอสนี่ ไม่เกรงใจใครเลยน้าาาาาาา
-
บอสสายเปย์ สายอบอุ่น สายน่ารัก ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก
-
แหลมมีแฟนสายเปย์พาทีมสบาย 555
-
พี่กันต์รวยพอ ๆ กับความกวนส้นของพี่ธีร์เลย
-
ชอบเวลาธีกับแหลมคุยกัน ฮาดี :pig4:
-
มีแฟนดี แฟนรวยนี่มันเผื่อแผ่ไปถึงพี่ ๆ น้อง ๆ ด้วย ทำดีมากน้องแหลม
-
เหยยยยย ไม่ต้องโฆษณาจกตาก็มีสปอนเซอร์เข้าว่ะ รายใหญ่ด้วยคนนี้ มีเท่าไหร่ทุ่มไม่อั้น 5555555555555555555555 ทำไมตอนนี้น้องเชร์น่ารักน่าฟัดน่าแกล้งน่าย่ำยีมากขนาดนี้ อยากงับแก้มมากเจ้าเด็กดื้อ วอนพี่กันต์ ฝากงับแก้มน้องให้หลายๆ ทีหน่อยยยยย ㅠㅠ
:ling1:
-
ยังคิดจะเป็นผัวเขาอีก จำคำไอพี่ธีไม่ได้หรือไง ว่าที่ออ้อนเพราะหวัง..... ได้ผัวรัวนี้ดีจริงๆ อ้อนเข้าไปลูก อ้อนให้คนแก่หลงหัวปักหัวปำ ไดแรคเตอร์คนใหม่ไอพี่เท็นหรือป่าวว โอ้ยยยสงสารซ฿มเศร้าแมนของเรามากกก เจอศัตรูแล้ววววว
-
บอสเป็นสปอนเซอร์ก็ดีน้าา
ทีมได้ตังค์
บริษัทได้โปรโมท
พี่ๆได้มีเรื่องแซว
เอ๊ะไม่ใช่หรอ 555555555555555555555555555555555555555 :hao7: :hao7:
-
เหม็นความรักโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:
นังเชร์เดี๋ยวนี้ก็ยั่วเยเก่งนะ ในร้านอาหารก็ไม่เว้นนนน
น่าโดนบอสจับมาตีให้ก้นลาย มันเขี้ยวนัก
-
เป็นวาสนาของไอ่หมาที่ได้ผัวรวย หุหุ
-
พี่กันต์สายเปย์มาก
-
หลัวสายอ้อนไม่พอ ยังจะสายเปย์แรง เปย์หนักอีก :katai2-1:
หนูแหลมก็ท่าไม่ใช่ย่อย พอคนทั้งคู่แล้วล่ะจ้าคู่นี้ น่ารักกก
:L1: :pig4: :L2:
-
อ้อน นัวเนีย หวานๆกันน่าดู
-
Goddd พี่กันย์ ทั้งเปย์ ทั้งดูแลดีย์
อิหนู ทำไมเอ็งมีวาสนา มีหลัวดีงี้แว้
-
โหหหหหหห หวานกว่านี้ก็มดขึ้นละป๊ะ
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 18
ผู้สนับสนุนหลัก (PART 2/2)
พอเป็นเรื่องฟรี ๆ พี่แจ็คก็เสนอหน้าตอบตกลงเป็นคนแรก ส่วนจู๊กมาสเตอร์มันยังไงก็ได้ตามใจคนในทีม และแน่นอนว่าคนลีลาเรื่องเยอะอย่างพี่ธีร์คงไม่ยอมตกลงง่าย ๆ เพราะถ้าวันไหนมันพยักหน้าโดยไม่จุกจิกวันนั้นน้ำคงท่วมโลก จนไอ้โซ่บอกว่า ‘ถ้าพี่ธีร์ไม่ไปก็อยู่เฝ้าช่องนะครับ โซ่จะไปกับพี่ ๆ’ แค่นั้นแหละ ไอ้คนลีลาเก่งก็รีบทำเสียงงุงิ ๆๆ แล้วตอบตกลงทันที
ส่วนพี่ตั้บอยู่ในโหมดเกรงใจเมียจนไอ้แหลมต้องออกโรงเอง เขาไปคุยกับซ้อเรื่องวันหยุดพักร้อนที่ไม่มีค่าใช้จ่ายเพราะสปอนเซอร์รายใหม่ออกให้ทั้งหมด ซึ่งก่อนหน้านี้พวกพี่ ๆ ก็อ้าปากหวอกับสปอนเซอร์ใหม่ที่ชื่อว่า ‘STARLIGHT HOTEL’ พี่ตั้บก็เอาแต่พึมพำไม่หยุดว่าไอ้แหลมวาสนาดีมีแฟนรวย ส่วนพี่แจ็คบอกให้อาศัยจังหวะนี้กอบโกยไว้เยอะ ๆ เพราะถ้าถูกทิ้งแล้วคงเอามาขิงไม่ได้อีก
พวกกาก ทำเป็นห่วงน้องนุ่ง ที่แท้ก็อิจฉาสินะ
พอเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาซ้อเจนก็ตอบตกลงทันที ด้วยความเป็นแม่ลูกอ่อนที่ต้องประหยัดอดออมไว้เพื่อการศึกษาลูกน้อยในอนาคต การออกไปไหนมาไหนจึงต้องคำนวณค่าใช้จ่ายให้ดี แน่นอนคุณแม่ยังสาวคงอยากออกไปเที่ยวเล่นเปิดหูเปิดตาเหมือนวัยรุ่นคนอื่น ๆ อยู่แล้ว แต่เพราะภาระที่ต้องเลี้ยงดูเด็กจึงทำให้ทิ้งลูกไว้กับสามีที่ต้องดูแลร้านเกมเพื่อออกไปกอบโกยความสุขไม่ได้
ซ้อเป็นผู้หญิงเก่ง จิตใจดี และมักจะนึกถึงคนอื่นก่อนเสมอ เขาอยากให้คนบ้านนี้ได้ไปผ่อนคลายด้วยกันมากกว่าจะนั่งคุมร้านเกมตอนที่น้อง ๆ สนุกอยู่ในรีสอร์ทสวย ๆ
“นี่พี่แจ็ค มึงว่าพี่ธีร์จะรอดไหมวะ?”
แหลมเปิดประเด็นขึ้นมาระหว่างรุ่นพี่คนสนิทกำลังถูบ้านฆ่าเวลาระหว่างรอเพื่อนร่วมทีมมาที่นี่ซึ่งเป็นจุดรวมตัวเพราะฝากจอดรถได้ไม่มีค่าใช้จ่าย พี่ธีร์ไปรับไอ้โซ่ พี่ตั้บกับซ้อพร้อมลูกน้อยก็กำลังจะออกมา ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนรถตู้บอสจะมารับไปต่างจังหวัดด้วยกัน
“ทำไม กลัวพี่มึงแอบเอาคอมไปต่อเล่นในวัดเหรอ?”
“ว่าไม่ได้ เดี๋ยวนี้ในวัดมีไวไฟ กูไม่อยากให้คนตั้งคำถามว่าทำไมพี่ธีร์ถึงล่องลอยวนเวียนบนโซเชียลได้ทั้งที่อยู่ในศีลในธรรม” พูดถึงเรื่องงานบวชที่ใกล้จะมาถึงแล้วก็กุมขมับ แค่คิดว่าจะให้คนอยู่กับเน็ตมาครึ่งค่อนชีวิตตัดขาดจากทุกอย่างก็เครียดละ พี่มันจะอยู่ได้เหรอ สวดนะโมสามจบครบยังถามก่อน
“มันทำได้ เชื่อกูสิ”
“แหม่ มีความมั่นใจในตัวเพื่อนน้า”
“หรือมึงไม่?”
“สาธุบุญนะพี่นะ กูกลัวมันลุกขึ้นมาคุ้ยมาม่ากับปลากระป๋องแดกตอนกลางคืน มึงเคยดูหนังผีปะพี่แจ็ค แม่งหลอนสัด! พี่ธีร์อาจจะโดนหลอกจนหัวโกร๋นก่อนสึก” พูดจบก็ลูบแขนป้อย ๆ “แต่พอคิดดูแล้ว บางทีพี่มันอาจจะเกรียนใส่ผีจนในวัดไม่หลงเหลือสัมภเวสีให้เร่ร่อนอีกก็ได้”
สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย ก็เข้าใจว่าเป็นลูกชายควรบวชแทนคุณพ่อแม่เพราะผู้ใหญ่อินเรื่องนี้ แต่พี่ธีร์คิดว่าบวชแล้วพ่อแม่จะยอมเปิดทางให้คบกับไอ้โซ่จริง ๆ เหรอวะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก
“พี่เชร์ไม่บวชบ้างเหรอ?”
“ไม่อะ ทำไมต้องบวช” เขาหันไปทางเด็กสาวมอปลายมัดผมหางม้าที่นั่งพิมพ์งานอยู่ตรงโต๊ะคอมฝั่งขวามือ
“ให้พ่อแม่เกาะชายผ้าเหลืองไง ได้บุญได้กุศล แม่ก็อยากให้พี่แจ็คบวชเหมือนกันนะ แต่ถ้าขาดพี่ไปคนนึงค่าใช้จ่ายรายเดือนอาจจะไม่พอเลยเอาไว้ก่อน”
“แหม่ม บุญกุศลมันไม่ได้มาเพราะนุ่งเหลืองห่มเหลืองหรอกนะอีหนู พระพาสีกาไปนอนด้วยก็เป็นข่าวให้เห็นกันอยู่โครม ๆ จะบุญจะบาปมันอยู่ที่ใจเว้ย” แหลมตบอกปั่ก ๆ โชว์เด็ก
“ใช่ เพราะคนอย่างมันนอกจากจะนั่งสมาธิทำใจให้สงบไม่ได้แล้วก็คงขโมยตู้บริจาคกลับหอด้วย”
“5555555555555555555555”
“นี่น้องไงพี่แจ็ค น้องเอง” แหลมชี้หน้าตัวเอง คนบ้านนี้รุมขยี้เก่งเหลือเกิน แหม่ แท็กทีมสุด “ทำไรวะแหม่ม รายงานเหรอ?”
เห็นเด็กมันนั่งจิ้มคีย์บอร์ดแต่ก ๆ ตั้งแต่เขามาถึงจนป่านนี้แล้วก็ยังไม่ย้ายดากไปไหน แต่ก็ว่าไม่ได้ เด็กมอหกต้องขยันเข้าไว้เดี๋ยวก็ย้ายจากชุดนักเรียนเป็นชุดนักศึกษาแล้ว เห็นน้องมีความตั้งใจแบบนี้ก็ดีใจแทนพี่แจ็คว่ะ
“เปล่าอะ หนูเขียนฟิค”
“อ้าว กูก็นึกว่าเป็นงานเป็นการ”
“มีคนคนชอบฟิคหนูด้วยนะพี่เชร์ ตอนล่าสุดที่อัพไปเมื่อวานก่อนมีคนมาเมนต์ให้ตั้งยี่สิบแน่ะ”
“อ่าเหรอออ” ชำเลืองมองพี่ชายมันที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาถูบ้าน ก่อนจะหันไปสนใจโปรแกรมไมโครซอฟต์เวิร์ดที่ถูกพิมพ์เต็มหน้ากระดาษจนอดทึ่งไม่ได้ว่ามันสรรหาอะไรมาเขียน “เรื่องแนวไหนวะ”
คุยกะเด็กฆ่าเวลาแล้วกัน อีกสักพักพวกพี่ธีร์ก็คงมาถึงแล้ว “พระเอกเป็นนักธุรกิจที่รวยแล้วก็หล่อมาก ๆ ส่วนนายเอกเป็นเด็กฝึกงาน เปิดเรื่องมาสองคนนี้ก็ทะเลาะ ๆ กันอะ”
เดี๋ยว...
“นายเอกนางก็กวนตีนไง พระเอกผู้เย็นชาก็เลยถูกเขย่าหัวใจด้วยความซนไรเงี้ย”
‘ซนจริง ๆ’
เดี๋ยว ๆๆๆๆๆๆๆ
“นายเอกนางเป็นผู้ชายแท้แต่พระเอกเป็นเกย์ ก็เลยต้องตะล่อม ๆ อยู่พักใหญ่ แกล้งทำให้นายเอกตายใจคิดว่าตัวเองเป็นรุก พอเห็นเขายอมหน่อยก็ห้าวไง ซ่าไม่หยุด สุดท้ายก็ NC กัน โอ๊ย พูดแล้วเขินอะ”
“NC คือไร?” แหลมหน้าตึง ขมวดคิ้วถามเด็กสาวที่หมุนเก้าอี้ล้อเลื่อนหันมาสบตากัน อีแหม่มยิ้มเขิน ๆ แล้วก็ยกมือปิดหน้าแดง ๆ ของมัน
“NC ไง ฉากมีอะไรกันง่ะ”
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อีแหม่ม!!!!!!!!!!!!!!! อีเด็กผี!!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมถึงเป็นเด็กแก่แดดแก่ลมแบบนี้ห๊า?!!!!!!!!!!!!!!!!”
เจ้าของชื่อผงะหลังติดเบาะพลางยกมือขึ้นทาบอกกับเสียงตะโกนของรุ่นน้องคนสนิทของพี่ชายที่อยู่ ๆ ก็พีคขึ้นมาเหมือนคนดีดยาอย่างไรอย่างนั้น
“พี่เชร์ถามถึงพล็อตหนูก็เล่าให้ฟังไง งงไรเนี่ย หนูแค่เขียนให้ศิลปินได้กันเฉย ๆ ปะ ไม่ได้ลองทำเองสักหน่อย”
“แล้วไปรู้ได้ไงว่าเขาทำกันยังไง?!!!!!!!!!!”
“โอ๊ย เดี๋ยวนี้ยุคสมัยไปถึงไหนแล้วพี่ หนูก็อ่านจากที่คนอื่นเขียนมาบ้าง แล้วก็เปิดหนังโป๊ดูเป็นไกด์ – อะ มองแบบนี้คงกำลังด่าว่าหนูลามกสินะ พี่เชร์ หนูแค่ดูไว้เป็นกรณีศึกษา พี่เชร์ก็ดูเหมือนกันใช่ไหมล่ะ ถ้าใช่ก็ห้ามด่าหนู”
อีเด็กเว๊รรรรรรรรรรรรรรร เล่นย้อนแบบนี้ถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยเพราะดูจริง แถมพักหลังยังเน้นไปทางหนังโป๊เกย์เพราะไม่อยากกากตอนอีโรติกกับบอส
“พี่แจ็ค!!!!!!!!!! ดูน้องมึงสิ!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อะไร?”
“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าอะไร น้องสาวมึงร้ายนะ อายุก็แค่นี้!!!!”
“มันเด็กกว่ามึงแค่สองสามปีเองนะรู้สึก” เออจริง แต่ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลุงแก่ ๆ ที่เห็นลูกหลานใจแตกไงก็ไม่รู้ “ปล่อยมันเถอะ ความสุขของมัน ตราบใดที่ไม่เอาไปเลียนแบบจนทำให้เสียคนกูก็ไม่ห้ามหรอก”
“เห็นปะ พี่แจ็คซัพพอร์ทหนูเสมอแหละ อิอิ” อิอิพ่อ! อีแหม่มยิ้มเยาะเย้ยอย่างผู้ชนะแล้วหันกลับไปเขียนฟิคอะไรของมันต่อ
“เอะอะโวยวายไรกันวะ ดังไปจนถึงข้างนอก” ไม่ได้การละ ผีหมายเลขหนึ่งมาถึงแล้ว เขาจะปริปากพูดเบาะแสให้พี่ธีร์แซะไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นเรื่องฟิคอะไรนั่นให้จบแค่สงครามอีแหม่มก็พอ
“กูสั่งสอนเด็กอยู่”
“พี่เชร์ไม่ได้สอนหนูเลย อยู่ดี ๆ ก็ด่าหนูเฉย ทำตัวเหมือนคนหมดเมนส์แล้ว”
“แล้วกูเคยเป็นเมนส์ไหม หืมหืมหืม?”
“หนูแค่เปรียบเทียบ”
“เดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำเก่งน้า หัดเงียบ ๆ เหมือนพี่มึงหน่อยสิ” เขาหรี่ตามอง ซึ่งอีแหม่มก็ส่ายหัวดุ๊กดิ๊กกวนตีนไม่หยุด
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่แหลม แหม่มเป็นไงบ้าง พี่แวะซื้อขนมมาฝากด้วยล่ะ เอาไปแบ่งแม่กับคิงด้วยนะ” พอได้ยินอย่างนั้นเด็กสาวที่เคยง่วนอยู่กับฟิคก็ดีดตัวดิ้นแท่ด ๆ ไปหาจู๊กมาสเตอร์พร้อมยกมือไหว้ย่ออย่างมีมารยาท เดี๋ยวนะ ไอ้โซ่เด็กกว่ากูเปล่าเอ่ย เด็กนี่มันสองมาตรฐานจริง ๆ ว่ะ
“เจ้านายมึงจะมากี่โมงนะแจ็ค?”
“เดี๋ยวก็คงมาแล้วมั้ง มึงหิวเปล่า แม่กูทำโจ๊กไว้ในครัวน่ะ”
บ้านพี่ก็เหมือนบ้านทีม พี่ธีร์อ้าปากหาวหวอด ๆ กับการต้องแหกตาตื่นแต่เช้า คนง่วงหันมาส่งสัญญาณถามแฟนมันว่าจะไปคุ้ยถังขยะในครัวด้วยกันไหม เพราะไอ้โซ่ส่ายหน้าว่าไม่มันก็เดินหายเข้าไปในครัวพร้อมส่งเสียงโหยหวนอ้อนตีนแม่พี่แจ็ค
“แหม่ม ล็อกบ้านดี ๆ นะ จะออกไปไหนก็ช่วยแม่เก็บของก่อน”
“วันนี้หนูไม่ได้ไปไหน พี่แจ็คไปเที่ยวเลยไม่ต้องห่วง เดี๋ยวหนูดูแลทุกอย่างเอง”
“อย่าให้แม่ยกของหนักคนเดียวนะ หลังแกไม่ค่อยดี ถ้าไม่อยากเห็นแม่ไปโรงพยาบาลอีกก็ต้องช่วยกันเข้าใจไหม?”
“อือ วันนี้หนูกับคิงจะอยู่ช่วยแม่ทั้งวันเลย”
พอเป็นเรื่องครอบครัวบ้านนี้ก็แผ่ออร่าความอบอุ่นออกมาแบบเต็มแม็กซ์ เป็นเพราะผ่านเรื่องแย่ ๆ มาด้วยกันมากมาย ทุกคนจึงให้ความรักความใส่ใจกันเป็นพิเศษ เอาจริงเขาแทบไม่เคยเห็นพี่แจ็คด่าน้อง ๆ ของมันเลย อย่างมากแค่ดุเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่บรรยากาศมันอึมครึมจนเด็กรู้สึกผิดไปเอง
RRRRRrrrrr!!!
โทรเข้า...
‘พี่ค้าบ’
( ใกล้ถึงแล้วนะ เชร์เดินออกมารับพี่หน่อยสิครับ )
เด็กลูกครึ่งอมยิ้มแล้วขานตอบรับในลำคอก่อนจะปล่อยให้จู๊กมาสเตอร์นั่งเล่นรูบิกอยู่คนเดียว แหลมเดินออกไปหยุดยืนอยู่หน้าร้านซักรีด มองรถตู้คันใหญ่ที่ขับเข้ามาใกล้ทุกทีกระทั่งเจ้าของใบหน้าหล่อกับหุ่นดี ๆ จะเปิดประตูลงมาพร้อมรอยยิ้มและน้ำถุงกระดาษซึ่งเขาคิดว่าน่าจะซื้อมาเกินจำนวนคนด้วยซ้ำ
“ช่วย” แหลมตรงเข้าไปรับถุงน้ำมาครึ่งหนึ่ง พอหันไปทางคนขับรถตู้ก็พบว่ารายนั้นก็ได้ดื่มความหวานราคาถูกแต่ทำให้สดชื่นเหมือนกัน วันนี้บอสเอาเรื่องว่ะ รู้จักวิธีเอาอกเอาใจคนอื่นไปทั่วแล้วนะ น่ารักจังโว้ย
“วันนี้แต่งตัวน่ารักไปหรือเปล่าครับ พี่ละสายตาจากเราไม่ได้เลย” มีความขมวดคิ้วเล่นหูเล่นตาทำท่ากระซิบ มาถึงก็จีบเลยนะคนเรา
“แล้วทุกวันผมไม่น่ารักไง?” ยังไม่ชินกับคำว่า ‘น่ารัก’ เพราะเด็กผีแบบเขาอยู่ห่างกับคำนี้มากมายนัก คงมีแต่บอสที่มองเห็นไอ้แหลมในฟิลเตอร์นั้น แต่ก็ดูพิเศษไปอีกแบบ
“ไม่ใส่อะไรเลยยิ่งน่ารักครับ...”
“งั้นถอดตรงนี้เลยดีปะ ผมใจนะเว้ย”
“จะดีเหรอครับ... งั้นรีบถอดรีบใส่กลับเลยเดี๋ยวพี่ดูลาดเลาให้”
ทั้งคู่สบตากันก่อนจะหลุดขำออกมากับมุกลามกต้อนรับยามเช้า เกลียดตรงที่เข้ากันได้ดีโดยไม่มีใครห้ามใคร เด็กลูกครึ่งเอาศีรษะโขกแผงอกแกร่งและคนเอาใจเก่งก็ก้มลงมาหอมกลุ่มผมสีอ่อนฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในด้วยกันเพื่อรอพี่ตั้บกับครอบครัว
ใครจะรู้ว่าฟิคที่อีแหม่มเขียนมันจะสมจริงจนเหมือนทะลุออกมาจากหน้าเวิร์ดอย่างนี้
*
เพื่อนบอสจัดการที่พักไว้ให้สองหลังแล้วแต่ใครจะเลือกนอนกับใคร แหลมรู้สึกว่าที่นี่ดูดีเกินไป อะไรคือบ้านพักติดทะเลแถมมีสระว่ายน้ำในตัว องค์ประกอบรอบด้านดูรวยมาก เขาจึงเซลฟี่สักหน่อยพร้อมใส่แคปชั่นไอจีว่า ‘แต่งตัวโก้แต่โนมันนี่’
บอสบอกว่าทั้งสองหลังมีห้องใหญ่พิเศษอยู่หนึ่งห้องซึ่งพี่ตั้บกับลูกเมียสามารถเลือกได้เลยว่าจะเอาหลังไหน คนถูกดูแลใส่ใจก็ยืนเกร็งดากไปดิ ไม่เคยสัมผัสมิติใหม่แห่งการนอนห้องหรูแบบนี้มาก่อน พี่ตั้บยกมือไหว้อย่างไม่แคร์คนเกิดปีเดียวกัน ซึ่งบอสก็ไหว้กลับแบบว่าถ้าใครจะอายุสั้นก็ต้องเป็นพี่กูแล้ว
ตอนเห็นผัวเมียหันไปกอดฟัดหอมกันอย่างมีความสุขคนมองก็ยิ้มตาม จากที่เคยคิดว่าเงินบอสซื้อไม่ได้ทุกอย่างวันนี้แหลมคงต้องคิดใหม่ เพราะอย่างน้อยมันก็ซื้อความสุขให้คนกลุ่มหนึ่งได้จริง ๆ
ห้องมีเยอะมากพอจะแยกนอนเดี่ยวได้ ดังนั้นมันคงชวนโดนล้อไปหน่อยถ้าไอ้แหลมจะหอบกระเป๋าเป้เข้าไปนอนห้องเดียวกับบอส ดังนั้นทำเป็นแสดงละครว่าแยกกันนอนไปก่อน ตกดึกค่อยเนียนไปเคาะประตู
กว่าจะจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็เที่ยงครึ่งโดยประมาณ พอเดินออกมาก็พบว่ามีของกินมากมายจัดเรียงบนโต๊ะยาวไว้ให้แล้ว พี่ ๆ และตัวเขาจึงอ้าปากค้าง ไม่มีใครพูดถึงเรื่องน่าปวดหัวในวันพักผ่อน พอกินข้าวเสร็จจนเริ่มย่อย แหลม พี่ธีร์ ไอ้โซ่ก็เปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำแล้วกระโดดลงสระจนน้ำกระเซ็น ซึ่งคนที่นั่งอยู่บนเตียงริมสระก็ยกมือขึ้นบังท่ามกลางเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากของทายาทอสูรตัวน้อย
“ขอบคุณที่พาพวกเรามาเที่ยวนะครับ เด็กพวกนี้เอาแต่เล่นเกมเพราะคิดว่ามันสนุก เลยไม่ทันนึกถึงว่าการออกมาเที่ยวข้างนอกมันก็ผ่อนคลายได้เหมือนกัน”
“ยินดีครับ ผมเองก็ต้องขอบคุณตุ้บตั้บเหมือนกันที่ดูแลเด็ก ๆ เป็นอย่างดี”
ก่อนหน้านี้ชายร่างท้วมเคยมีกำแพงกับเพศที่สาม เพราะเขาไม่คิดว่าทุกคนจะให้ความรู้สึกเหมือนไอ้ธีร์กับไอ้โซ่ แต่ตอนนี้ตุ้บตั้บเริ่มคิดใหม่แล้ว ไม่ใช่เพราะเจ้านายไอ้แจ็คเป็นคนรวยถึงเปลี่ยนใจเขาได้ แต่เพราะความเป็นกันเองที่ทำให้รู้สึกว่าเกย์ก็เหมือนคนทั่วไป เพียงแต่ชอบผู้ชายด้วยกันก็เท่านั้น
“เอ่อ คุณกันต์”
“ครับ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางละริมฝีปากจากขวดเบียร์ขนาดเหมาะมือ เขาเห็นว่าตุ้บตั้บทำหน้าเครียดอยู่ไม่น้อย คาดว่าคงมีคำถามบางอย่างที่ควรคิดก่อนพูด
“ผมเปิดใจคุยกับคุณได้ใช่ไหม จะถือหรือเปล่าครับ?”
“ได้สิครับ” เขายิ้มบาง ๆ พลางวางขวดเบียร์ลง ขณะที่คนเป็นภรรยาสะกิดแขนสามีเบา ๆ เป็นเชิงห้าม
“ที่ชวนพวกเรามาเที่ยวแพง ๆ แบบนี้คงไม่ใช่เพราะอยากเอาใจไอ้แหลม -- เอ่อ ไอ้เชร์หรอกใช่ไหมครับ?”
“ขอโทษด้วยนะคะถ้าทำให้รู้สึกไม่ดี” เจนยิ้มแหย รีบขอโทษขอโพยก่อนจะทำให้ใครไม่พอใจ เธอเกาะแขนสามีไว้พลางชะเง้อหน้ามองท่าทีชายหนุ่ม
“ผมไม่ได้รู้สึกแย่ครับ อย่าคิดมากไปเลยนะ” กันต์ยิ้มขำ อาจเป็นเพราะสิ่งที่เขาเป็นหรือภาพลักษณ์ภายนอก คนรอบข้างจะคิดแบบนี้ก็คงไม่แปลก “ตอบอย่างไม่โกหกว่าจริงส่วนหนึ่งครับ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกนะ น้องชายคุณซื้อด้วยเงินไม่ได้ครับ”
“อ่า...”
“ผมเรียนรู้จากเชร์มาหลายอย่าง เขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมใช้ชีวิตง่ายขึ้นกว่าที่เคย ผมก็เลยอยากตอบแทนเขาบ้าง อย่างน้อยก็อยากพาคนที่เขารักมาเที่ยวน่ะ” กันต์ชอบความสบายใจตอนนี้ เพราะแววตาและรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เริ่มแต่งแต้มลงบนใบหน้าพี่ใหญ่ทั้งสองของทีม หลังจากรับรู้ถึงเจตนาของเขา
“แล้วเรื่องสปอนเซอร์ล่ะครับ เอ่อ ผมถามลงลึกได้หรือเปล่า?” พอเห็นว่าอีกฝ่ายคุยได้ตุ้บตั้บจึงยิงคำถามต่อไป ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าเป็นคำตอบ “ผมดีใจที่สปอนฯ เข้าทีมนะครับ แต่เราก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ผมเลยอยากรู้ว่าคุณจะถอดสปอนฯ ไหมถ้าเกิดวันหนึ่งอยากเลิกกับมัน”
“ผมฟังเรื่องทีมจากปากเชร์มาเยอะ แต่การที่ผมตัดสินใจสปอนฯ ให้ไม่ใช่เพราะเขาหรอกนะครับ... รู้แล้วช่วยเหยียบไว้ด้วยนะ” กันต์ป้องปากกระซิบ
“นินทาไรอะ?!!!!”
“นั่นไง ตายยาก” เจนพึมพำมองลูกหมาหูตั้งที่โพล่งออกมาจากกลางสระซะเสียงดัง
“กูกำลังเล่าเรื่องเชี่ยธีร์เคยดูหนังโป๊ในห้องเรียนแล้วทุกคนก็พากันหัวเราะเพราะมันลืมใส่หูฟัง!!!”
“เออ งั้นนินทาต่อได้!!!”
“อ้าว หวยลงกูเฉย?!!! ตอนนั้นกูก็ดูกับมึงปะแจ็ค?!!!!” พี่ธีร์หันไปขอตัวช่วย แต่ซึมเศร้าแมนก็หลับเหมือนซ้อมตาย นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงริมสระแถมยังเอาหนังสือการ์ตูนปิดหน้าอีกต่างหาก ถ้าแถวนี้มีวัดคือพร้อมเดินขบวนส่งเผา
“งั้นหมายความว่าต่อให้เลิกกันแล้วก็จะสปอนฯ ต่อใช่ไหมครับ...?”
“เรื่องอะไรจะเลิกล่ะครับ” ตุ้บตั้บกับเจนยกมือขึ้นทาบอกกับคำตอบที่มาพร้อมรอยยิ้มหล่อ ๆ นั่น เวรเน้ย เชี่ยแหลมคาบเงินดอลลาร์มาเกิดไงวะ หรือว่าแม่มันไปคลอดลูกในโรงสีถึงได้เหมือนหนูตกถังข้าวสารอย่างนี้
“ถ้าผมทำโลโก้สปอนฯ ให้พวกไอ้แหลมโชว์ใน Twitch คงมีคนลุกฮืออยู่ประมาณนึงเลยนะครับ แบบว่าเจ้าอื่นมีแต่อุปกรณ์ไอที แต่ของคุณกันต์เป็นโรงแรม”
“ถ้าพวกคุณอยากหากิจกรรมทำเล่น ๆ โดยไม่ต้องรองานแข่งผมก็มีรางวัลให้ไปแจกผู้ร่วมสนุกนะครับ จะเป็นห้องสวีทสามวันสองคืน สามรางวัลหรือห้ารางวัลดีล่ะ ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้ซะด้วยสิ”
“จริง ๆ สองรางวัลก็ยังได้เลยครับ โรงแรมคุณกันต์ไม่ใช่ไก่กาเลยนะ”
“เอาเป็นว่าจะจัดกิจกรรมตอนไหนก็โทรหาผมนะ เผื่อตอนนั้นนึกอะไรออกจะได้สปอนฯ อย่างอื่นไปด้วย ส่วนคนได้รางวัลห้องสวีท ก็ให้เลือกได้เลยว่าจะพัก STARLIGHT จังหวัดไหน”
“เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...” ตุ้บตั้บกับเจนหันมาตาเหลือกใส่กัน “ขอบคุณมากครับคุณกันต์”
“เราควรเรียกชื่อเล่นกันไหมครับ ไหน ๆ ก็เกิดปีเดียวกันแล้ว” กันต์ป้องปากกระซิบอย่างขลาดอาย ถึงแม้แจ็คจะหลับอยู่ข้าง ๆ แต่ก็กลัวอีกฝ่ายได้ยินอยู่ดี
“เอางั้นเหรอครับ ผมรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำกว่ามาก ให้เรียกคุณกันต์ก็ดีอยู่แล้ว” ตุ้บตั้บพูดเสียงเบาเพราะกลัวเมียได้ยินความหงอของตัวเอง
“ลองดูไหมครับ ตุ้บตั้บ”
“กันต์?”
“...”
“...”
“ก็โอเคดีนะครับ”
“เออ แล้วเราก็จะผมกับกันต์งี้น่ะนะ ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในสังคมโรงเรียนอินเตอร์แพง ๆ”
“อาจจะฝืด ๆ ในช่วงแรกนะครับ แต่ผ่านไปสักพักผมอาจจะกูมึงกับตุ้บตั้บก็ได้”
“โห แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วครับ รอเลย ตุ้บตั้บอยากเห็นกันต์พูดกูมึง” ชายร่างท้วมแทนตัวอย่างน่ารัก คนที่เนียนหลับมานานจึงหลุดขำจนหนังสือสั่น “อ้าวแจ็ค มึงไม่ได้หลับอยู่หรอกเรอะ?!!!!”
“จริง ๆ หลับอยู่แต่ตื่นเพราะพี่แทนตัวด้วยชื่อน่ะ...”
“ที่รัก เค้าอายอะ อย่าแทนตัวแบบนี้อีกได้ไหม?” คุณกันต์กำมือป้องปากขำจนไหล่สั่น เจนมองสามีอย่างเหนื่อยใจ เสียหมดดีกรีนักเลงใหญ่ที่เคยมีเรื่องมาแล้วร้อยครั้ง
“ไว้พวกไอ้ธีร์ขึ้นมาแล้วก็แทนตัวแบบนี้อีกนะ”
“ก็แย่ละ มึงนอนไปยาว ๆ เลยก็ได้นะแจ็ค ไอ้ห่า”
เด็กสามคนนั้นกำลังดำน้ำแข่งกันจนไม่รู้ว่าบรรยากาศริมสระเริ่มดีขึ้นเพราะเสียงหัวเราะ ธีร์กับแหลมค่อย ๆ โผล่ขึ้นมาจากน้ำพลางยิ้มร้ายอย่างคนขี้โกงก่อนจะแท็กมืออย่างรู้กัน สองพี่น้องนรกไม่เคยเล่นใสสะอาด พวกเขาปล่อยให้โซ่หลับตาดำน้ำอยู่อย่างนั้น พอเห็นว่าน้องใกล้ทนไม่ไหวพวกเขาถึงปิดจมูกดำลงไปใหม่ และคนถูกโกงที่เพิ่งโผล่พ้นผิวน้ำก็หันซ้ายขวา คงงงตาแตกว่าทำไมพี่ ๆ ถึงดำน้ำเก่งจัง
“คืนนี้เราจะกินอะไรกันครับบอส?”
“บาร์บีคิวกับของเหล้าเบียร์รสชาติดี ๆ คุณคิดว่าไงครับแจ็ค?”
“เปรี้ยวปากครับ อยากให้ถึงตอนนั้นแล้วสิ”
TBC
คืนนี้กินเหล้าก็อย่าเมากันนะคะ แหะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
*ลอยอยู่ในน้ำด้วยอินเนอร์ผีพรายที่พร้อมดึงพี่ธีร์กับบักแหลมให้ไปอยู่ด้วยกัน*
-
:pig4: :pig4:
-
โว้ยยยยยยยยย อิพี่ธี อินุ้งแหลม แกล้งน้องโซ่ได้เลวมาก!
ห่อพี่กันต์กลับบ้าน 1 ที่ค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
โลกของคุณกันต์ดูสดใสไปพร้อมการแหลม
-
น้อนโซ่ เมื่อไรจะตามพี่เขาทันลูกกกกกก แงงงง อย่าแกล้งน้อออนนนนนนน
พี่ตั้บสู้ๆน้าา 5555555555 เขินแทนอะ
-
ความรวยมันช่วยอำนวยความสะดวกให้เราและคนรอบตัวได้เนาะ แล้วคุณกันต์ก็วางตัวได้ดี มีแต่คนเต็มใจรับ ดีใจกะน้องแหลม พี่กันต์รักน้องจริงและดูแลเผื่อแผ่ไปถึงทุกคนรอบตัวน้อง
-
:laugh:
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
น่ารักกกก
-
พี่กันต์สายเปย์ที่แท้ทรู :laugh:
-
นังแหลมวาสนาดีจ้น ได้ผัวสายเปย์เปย์เก่งงงงง
ละทุกตอนก็จะรับส่งมุกใต้สะดือกันตลอดศีลเสมอกันจริ๊งงงง55555555555555
เอ็นดูพี่ตั้บตอนแทนชื่อกับพี่กันต์ ตะล้ากกกกก
-
อิพี่ธี โกงน้องโซ่อีกแล้ว
ซึมเศร้าแมนไปเที่ยวนะไม่ใช่ไปนอน
-
ชอบจังผู้ชายสายเปย์
-
:serius2: อิจฉาาาาาาาาาาาาาาาาา....... อยากเกิดเป็น.... แหลม......... อยากมีแฟนเป็น... บอส.......
-
โคตป๋า บอกเลย
-
อิจ ๆๆๆๆ ทำไมนางโชคดีย์
-
ชอบเรื่องนี้มากๆขอบคุณมากๆค่ะไรท์
-
(http://es.web.img3.acsta.net/newsv7/16/10/13/14/43/509034.jpg)
//หน้าแหลมตอน “แล้วจะใหญ่พร่ำเพรื่อไปเพื่อใครอะ...”
โอ้ยมันได้อะ เราจัดโหวตให้ไปเลย 5555
-
:z6: โหยยย ดริฟแหกโค้งมาก แหกแล้วแหกอีกอะ พีคเว่อร์
-
โอยย ดีไปหม้ดดด ทั้งคนแต่งทั้งนิยาย ขอบคุณนะคะ
อ่านแล้วมีความสุขมากเลย ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ :pig4:
-
โอ้ย อิจสาาาา บอสสายเปย์เว่อออออร์ :hao5:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 19
เรื้อน (PART 1/2)
( ขอยืมหมื่นนึงดิพี่เชร์ ผมต้องไปค่ายแต่ยังไม่มีเงินจ่ายเลย )
“ค่ายไรมึงตั้งหมื่นนึงวะ?” เจ้าของชื่อปลีกตัวออกไปคุยโทรศัพท์ระหว่างคนอื่น ๆ กำลังจัดเตรียมบาร์บีคิวและเครื่องดื่มมันเมาริมสระว่ายน้ำ
พักหลังไอ้ธูปขอยืมบ่อย แต่ถามว่าคืนสักบาทไหมก็ให้นอนยาว ๆ แล้วฝันเอาน่าจะเข้าท่ากว่า แต่ก็แค่บ่นไปงั้น แหลมไม่ได้จะทวงเงินแต่แค่สงสัยเฉย ๆ ว่าไอ้ธูปเอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะ ซึ่งถ้าบอกว่าจะเอาไปสนับสนุนการเรียนมันก็ขัดกับคนเกรดตกเรื่อย ๆ เกินไป
( มันมีเงินค้างของงานก่อนหน้านี้ที่ยังไม่ได้จ่ายด้วยอะ ผมดันเอาเงินไปซื้อการ์ดจอตัวใหม่ก่อนก็เลยออกมาอีท่านี้ )
โกหก... เด็กอย่างมันน่ะเหรอจะเทเงินเกือบหมื่นไปซื้อการ์ดจอคอมที่แทบไม่ได้ใช้เลย
( ผมจำเป็นต้องใช้จริง ๆ นะ พี่ก็รู้ว่าถ้าผมหาเองได้คงไม่บากหน้ามาหาหรอก )
“ธูป กูถามจริง ๆ นะ มึงไม่ได้เอาเงินไปทำเรื่องไม่ดีใช่ไหม?”
( ไม่ดีอะไรล่ะ โธ่พี่ ผมใช้เงินหมดก่อนนั่นแหละเรื่องไม่ดี )
“...”
( ได้ไหมอะ นะ ๆ พี่เชร์ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายเดี๋ยวคราวหน้าทบต้นทบดอกเลย – โอเค พี่อาจคิดว่าเด็กอย่างผมจะหาเงินจากไหนมาคืน แต่ผมมีทางแน่ ๆ )
ไอ้ธูปจำเป็นต้องใช้เงินทุกทีนั่นแหละ แต่มันไม่เคยหงอแล้วอ้อนวอนอย่างหมาจนตรอกแบบนี้ แหลมขมวดคิ้วเพราะไม่รู้จะพูดอย่างไรดี จะปากหมาเหมือนทุกครั้งก็เกรงว่าจะจบด้วยการถูกตัดสาย หลังจากนั้นไอ้ธูปอาจจะเลือกพึ่งพาใครสักคนที่ให้ยืมได้แต่ต้องคืนพร้อมดอกเบี้ย
“โอเค เดี๋ยวกูโอนให้”
( ขอบคุณมากพี่ ขอบคุณจริง ๆ โอนตอนนี้เลยนะ )
“ทำไมต้องตอนนี้วะ ดึกดื่นแล้วเพื่อนมึงยังจะเก็บเงินกันอยู่เหรอ?”
( ใช่ พอดีผมจะไปหามันที่หออะ ให้เลยจะได้จบ ๆ ผมจ่ายช้าสุด เกรงใจมัน )
แหลมเออออขอไปที หลังจากวางสายก็กดเข้าแอปโอนเงินแล้วเข้าบันทึกโปรด ทำทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วส่งข้อความบอกพร้อมแนบสลิป แต่อีกฝ่ายกลับกดอ่านเฉย ๆ โดยไม่ตอบอะไรกลับมาสักอย่าง เงาสติ๊กเกอร์ยังไม่เห็น
เด็กหนุ่มกลับไปหาปาร์ตี้ริมสระแล้วยกเหล้ากระดกไปครึ่งแก้ว หญิงสาวที่นั่งกินบาร์บีคิวอยู่ข้าง ๆ น้องเล็กถึงกับชะงักไป ก่อนจะจ้องไอ้เด็กหน้าลูกครึ่งเพื่อสังเกตท่าที
“เป็นอะไรล่ะ?” เจนละจากมื้อค่ำ เธอต้องกินก่อนทุกคนเพราะต้องพาลูกเข้านอนตั้งแต่หัววัน ส่วนตอนนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผัวไปก่อน
“จริงด้วยครับ หน้าตึงมากเลย” แหลมจับแก้มตัวเองทั้งสองข้างแล้วหันไปทางมนุษย์แม่กับจู๊กมาสเตอร์ที่มองมาระหว่างรอคำตอบ
“ไอ้ธูปโทรมาขอเงินอีกละ”
“เดี๋ยว เหมือนอาทิตย์ก่อนแกก็เพิ่งให้ไปไม่ใช่เหรอ ฉันจำได้” เห็นกับตาว่าคุยโทรศัพท์เสร็จก็กดโอนเงินให้เลย วันนั้นเจนยังชมอยู่ว่าเด็กกะโหลกมันโคตรป๋า
“ก็ใช่ แต่มันมาขออีกไง” พูดไปก็กวาดสายตามองสถานการณ์ ดีนะบอสอยู่หน้าเตาบาร์บีคิวกับพวกพี่ธีร์ ไม่งั้นคงบอกให้เขาหยุดขมวดคิ้วแล้วเป็นคนโอนให้เอง
“เพราะเห็นว่าขอได้มันขอเรื่อย ๆ น่ะสิ เคยตัวแล้ว”
“ผมเป็นคนทำให้มันเสียเด็กใช่ปะวะซ้อ?” แหลมขมวดคิ้วถามอย่างจริงจัง ซึ่งซ้อเจนก็ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ไม่อยากให้ไอ้แหลมคิดอย่างนั้นแต่ก็เป็นเรื่องที่ละเลยไม่ได้เหมือนกัน เพราะบางครั้งเราอาจจะเป็นคนชี้นำให้คน ๆ หนึ่งเดินทางผิดโดยไม่รู้ตัว
“แต่ถ้าห้ามแล้วธูปก็จะประชดใช่ไหมล่ะครับ?” ไอ้โซ่ไม่ได้รู้จักเด็กนั่นเป็นการส่วนตัว แต่พอฟังจากปากเขาบ่อย ๆ ก็คงซึมซับพฤติกรรมไปบ้าง ซึ่งก็ใช่ ไอ้ธูปเคยฟังดี ๆ ที่ไหน เด็กวัยกำลังต่อต้าน เปรี้ยวตีนสุด
“ดี ๆ นะแก เด็กสมัยนี้ตกหลุมดำง่ายเพราะสังคมกับสิ่งแวดล้อมมีแต่สิ่งเร้า”
“จริงซ้อ ผมกลัวมันเอาไปเปย์สาวหมดไม่ก็ตีหรี่นี่แหละ”
“อ้าว โซ่นึกว่าพี่แหลมกลัวเรื่องติดเหล้ากับเสพยาซะอีกครับ” พอเห็นน้องเล็กทำหน้าเหวอ แหลมก็ระเบิดหัวเราะออกมาจนพวกที่อยู่หน้าเตาบาร์บีคิวหันมามองเป็นตาเดียวกัน
เป็นคนเก็บสีหน้าไม่เก่งดังนั้นการตลกแดกจึงเป็นทางออกที่ดี แหลมไม่อยากทำให้บรรยากาศกร่อยเพราะกังวลกับเรื่องที่ยังไม่รู้ความจริง ซึ่งไอ้เชี่ยธูปแม่งก็สุดเกิน ถ้าจะถามเอาความจริงมันคงตึงใส่แน่ไม่ต้องสืบ แล้วก็กดดันจนเหมือนว่าเขาคือคนที่ทำให้บทสนทนาครั้งนั้น ๆ แย่ลง แต่จะให้สะกดรอยตามก็ไม่ใช่เรื่อง
ใจหนึ่งคิดว่าน้องมันโตแล้ว แต่อีกใจก็กลัวความไม่ประสีประสาของเด็กที่อยู่ท่ามกลางแสงสี
“นี่ เจ้านายไอ้แจ็ค”
“ชื่อผมมันออกเสียงยากเหรอครับ?” คนถูกถามเม้มปากกลั้นหัวเราะ ธีร์ชำเลืองมองเพื่อนสนิทที่ส่งสายตาเหมือนอยากบอกว่า ‘เลิกกวนตีนเจ้านายกูได้แล้ว’ แต่เราจะคุยดีกันไปเพื่อใครในเมื่อพี่ตั้บให้ไฟเขียวแล้วว่าผู้ชายคนนี้โอเค และใช่ นี่คือการรับน้องจากหัวหน้าแคลนขี้ซุยฯ
“พี่กันต์”
“ครับ น้องธีร์?”
“อย่าเท้ออออออออออ เล่นมุกนี้ขนตูดลุกเลย ไม่เชื่อพี่ล้วงดูได้ ยอมให้จับสองที” ไม่พูดอย่างเดียว พี่ชายแสนทะลึ่งของแฟนเด็กหันหลังให้เขาพร้อมดึงหัวกางเกงยางยืดเป็นท่าประกอบ จนแจ็คต้องเข้าไปห้ามถึงยอมหยุด
“แถบนี้ไหม้แล้ว มึงจะพลิกได้ยัง?” เพื่อนรักผลักหัวจนหน้าแทบทิ่ม ธีร์หันไปหรี่ตายิ้มใส่ไอ้แจ็คกับเจ้านายมันเพื่อบอกให้รู้ว่าทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น เดี๋ยวเข้าวงเหล้าเมื่อไหร่มึงเจ๊บบบบ
“หาเวลามาละลายพฤติกรรมแบบนี้ก็ดีนะ พวกผมกับพี่จะได้คุยกันเยอะขึ้น” ธีร์เริ่มวางยาเจ้านายเพื่อนสนิทด้วยการเทเหล้าเยอะ ๆ ตามด้วยโซดา คืนนี้ต้องมีคนตาย และแน่นอนว่าต้องไม่ใช่เขาคนนี้
“ผมถนัดนั่งฟังมากกว่า -- ขอบคุณครับ”
“ให้กับมิตรภาพของเรา”
“...”
แจ็คเห็นแล้วว่าแก้วบอสสีเหล้าเข้มยิ่งกว่าเยี่ยว และอีกฝ่ายก็คงรู้ชะตาตัวเองเหมือนกันแต่ก็ยอมถือไว้เพราะคำว่ามิตรภาพกาก ๆ ของไอ้ธีร์ เขากลอกตามองเพื่อนรักที่ชนแก้วกับเจ้านายตน หลังจากนั้นก็ยกซดไปคนละครึ่ง
“บอสไปนั่งเล่นเกมตึกถล่มกับสามคนนั้นดีไหมครับ ตรงนี้ใกล้เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง”
“เอางั้นเหรอ?”
“แต่กูยังชนแก้วกับพี่กันต์ไม่หมดเลยนะ”
“ชนเหี้ยไรเยอะแยะล่ะเพื่อน ชนกับกูนี่มา ใครเมาหัวโขกโต๊ะก่อนต้องไว้ผมยาวครึ่งปี”
“อ้าววววววววว จัดไปเลยค่ะพี่ขาาาาาาาาา”
กันต์ยิ้มขำกับสองเพื่อนสนิทที่เล่นกันเป็นเด็ก ๆ เขาเดินกลับไปที่โต๊ะพร้อมแก้วเหล้าซึ่งชงเข้มขนิดว่าถ้าเจอติดกันบ่อย ๆ ก็คงน็อกไปก่อนใครแน่
“คุณกันต์มาพอดีเลย เล่นแทนเจนหน่อยนะคะ ต้องไปดูลูกแทนพี่ตั้บแล้ว”
“ได้เลยครับ งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ล่วงหน้านะ”
“เช่นกันค่ะ ถ้าเด็ก ๆ ทำตัวบ้า ๆ ก็อย่าถือสาเลยนะคะ ขอให้คืนนี้มีแต่เรื่องสนุกเกิดขึ้นนะ” หญิงสาวว่าพลางยีผมน้องเล็กปิดท้ายก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพัก
“เมายัง จัดไปกี่แก้วแล้วล่ะเราอะ?” เชร์ชะเง้อมองของมึนเมาในมือจึงยื่นให้ลอง ซึ่งซิมบ้าน้อยที่ไม่เคยกลัวอะไรใด ๆ ก็ยกดื่มจนหมดแก้วพร้อมหลับตาซี๊ดปาก “อาาาาาา”
“พี่แหลมเล่นใหญ่จังครับ แต่พี่กันต์คงไม่อินด้วยหรอก”
“พวกกินนมผงจะไปเข้าใจอะไรวะ เฮ้อ” ขิงเด็กโชว์แฟนซะหน่อยว่ะ ไอ้โซ่คือเหยื่ออารมณ์ของค่ำคืนนี้
“นมผงอะไรกันครับ นี่โค้กผสมเหล้าเลยนะ”
“เหล้ายุงไข่ใครจะไปนับ อนุบาลจัด”
“โห นี่เพิ่งทุ่มนึงเอง โซ่จะค่อย ๆ ดื่มครับ ถ้ารีบเหมือนพี่แหลมเดี๋ยวเมาเละเทะกันพอดี”
“มีแต่คนกระจอกเท่านั้นแหละที่จะเมา ใช่ปะจ๊ะ?” กันต์เท้าคางมองคนขี้เล่นที่หันมาถามความเห็น และเขาก็พยักหน้าเออออไปด้วย เด็กสองคนยังคงงุ้งงิ้งกัน ระหว่างที่แก้วของเขาที่ถูกเติมด้วยน้ำอัดลมแทนที่จะเป็นเหล้าเข้ม ๆ อย่างเช่นก่อนหน้านี้
“ไม่ใส่เหล้าให้พี่เหรอครับ?”
“ไว้ก่อน” เด็กแสบชำเลืองมองหัวหน้าทีมกับแจ็คที่ยังอยู่หน้าเตา “พี่ไม่ควรกึ่มตั้งแต่ตอนนี้เพราะมีคนวางแผนมอมพี่อยู่”
“จริงครับพี่กันต์ ถ้าโดนท้าให้ดื่มก็รีบหาเรื่องหนีทหารเลยนะ ไม่งั้นพี่ธีร์มอมแน่เลย” จู๊กมาสเตอร์เข้าถึงแก่นแท้ความชั่วของแฟนมันเป็นอย่างดีแล้ว และเขาเห็นด้วย
“แฟนเราน่ากลัวจัง พี่ชักจะกังวลซะแล้วสิ” โซ่หัวเราะแหะกับรอยยิ้มคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พี่กันต์ดูสบาย ๆ เหมือนไม่กลัว มีแผนรับมืออยู่แล้วหรือแค่คีพลุคกันแน่นะ
“ถ้าวันนี้โดนถามอะไรที่ไม่อยากตอบก็ให้สะกิดเลยนะเคปะ?” เป็นห่วงนิดนึง กลัวมาตายตอนจบเพราะความผีในวงเหล้า
“จะปกป้องพี่เหรอครับ?” น้องเล็กที่กำลังเอาชิ้นส่วนไม้ออกจากเกมตึกถล่มถึงกับชะงักเพราะออร่าสีชมพูที่พวยพุ่งออกมาจากพี่ทั้งสองคน โห ดูสายตาพี่กันต์สิ หวานหยาดเยิ้มเหมือนพร้อมจะกินพี่แหลมเข้าไปเลยอะ
“ก็เออดิ แฟนทั้งคน”
โอ๊ย เหมือนไม่ควรนั่งอยู่ตรงนี้เลย แม่ครับ โซ่อยากกลับบ้าน
“ยังไงครับ ถ้าพี่โดนมอม เราจะ...?” พอเห็นว่าจู๊กมาสเตอร์นั่งอ้าปากมองตาปริบ ๆ แหลมจึงเอามือดันหน้าบอสไว้แล้วหันมาใส่ใจเกมตึกถล่มต่อ
“เดี๋ยวก็รู้”
หนังรักถูกตัดจบตอนกลางคัน คนที่นั่งดูอยู่สักพักจึงพึมพำว่า ‘อ้าว’ เบา ๆ แหลมจับขนมยัดปากจู๊กมาสเตอร์ที่ไม่ยอมทำตัวให้เป็นธรรมชาติ ซึ่งพอเป็นของกินน้องมันก็เคี้ยวงั่บ ๆ ปิดปากอย่างว่าง่าย
*
“เหล้าเหลือเยอะว่ะ หาอะไรเล่นกันหน่อยไหม?”
หลังจากอิ่มท้องและคุยเรื่องบ้าบอคอแตกสมัยยังเป็นเด็กไปจนเบื่อแล้วพี่ธีร์ก็เริ่มหาเรื่องทำแก้เบื่อซึ่งแหลมก็โคตรรักอะไรแบบนี้เลย ยกเว้นวันนี้นะ เพราะบอสนั่งอยู่ด้วย
“เอาสิ เล่นไรดีล่ะ”
“เล่นนี่ดิ ที่ใครเคยทำต้องยกแก้ว กูเคยเห็นในหนัง” ชายร่างท้วมผู้ติดเน็ตฟลิกซ์เสนอการตายทางด่วนให้ แหลมไม่ได้กลัวอะไรเพราะอยู่ในจุดที่คอแข็งกว่าใครหลายคนในนี้ แต่ที่น่ากังวลก็คงเป็นบอสกับไอ้โซ่เนี่ย
“สู้ไหมพี่?” ธีร์หันไปถามหนุ่มแว่นที่นั่งกอดอกพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีสบาย ๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบตกลงอย่างไม่อิดออด
“แพ้ต้องยกหมดแก้วนะเว้ย งั้นเริ่มที่กู ใครเคยช่วยตัวเองในห้องน้ำโรงเรียนบ้าง?” แหลมกลอกตามองทีละคน และพี่ตั้บก็เป็นคนเดียวที่ดูเลิ่กลั่กกว่าใคร ก่อนมันจะค่อย ๆ ยกแก้วขึ้นดื่มอย่างขลาดอายท่ามกลางความตกใจของน้อง ๆ
“เชี่ยไรมึงเนี่ยพี่ตั้บ เรียนช่างกลยังจะมีอารมณ์อีกเหรอไอ้แม่ย้อย!!!” <- ธีร์
“อดีตพ่อมันเป็นแบบนี้ ถ้าหลานโตขึ้นกูจะตอบมันว่ายังไง?!!!” <- แหลม
“เจอเพื่อนเลยของขึ้นงี้เหรอ แต่คนกำลังหน้ามืดตามัวคงทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วสินะ” <- แจ็ค
“ยุคนั้นกูแค่อินหนังสือโป๊ปะห่า ทำไมพวกมึงถึงรุมกูล่ะ” <- ตุ้บตั้บ
“คำถามแรกก็น่าตกใจแล้ว นึกสภาพคำถามต่อไปไม่ออกเลยครับ” <- โซ่
กันต์กำมือป้องปากขำ ระหว่างนั้นทุกคนก็ยังแท็กทีมกันแกล้งพี่ใหญ่ของทีม ซึ่งคนชงแก้วใหม่ให้คือน้องเล็กที่เตรียมทุกอย่างให้อย่างรู้งาน
“ต่อไปตามึง พี่แจ็ค”
“เผลอกรี๊ดเพราะเจอแมลงสาป?”
เสียงคลื่นสาดเข้าหาฝั่งอย่างชัด แหลมนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นพลางกลอกตามองรอบข้าง และทุกคนก็ยกดื่มในเวลาไล่เลี่ยกันอย่างเงียบ ๆ ถ้าพูดถึงปีเตอร์แล้วใคร ๆ ก็ต้องกลัวทั้งนั้นปะวะ ไม่แบ่งแยกเพศชายหญิง
“มึงเล่นตัวเองทำไมวะเพื่อน?”
“ตอนถามก็คิดว่าคงพ้นตัวเองแล้ว แต่เมื่อกี้เพิ่งนึกได้ว่าเคยหลุดไปเหมือนกัน” ซึมเศร้าแมนยังคงคีพลุค ยกดื่มหมดจนแทบจะเคี้ยวน้ำแข็งด้วย พี่แกคงเขินจัดอ่า
“ไหนลองสักกรี๊ดซิ” พอเห็นเพื่อนเซิ้งคนเขินหน้านิ่งก็เพ่งมองอย่างเอาเรื่อง พี่ธีร์ระเบิดหัวเราะอย่างไม่กลัวว่าใครจะตะโกนด่า เพราะแถวนี้มีแต่ขี้ซุยบราเทอร์เท่านั้นโว้ย!!!
“ต่อไปมึง ไอ้ธีร์”
“ใครไม่เคยเอาผู้หญิง ยกเลยครับ” พี่มันพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าแฟนมันก็ต้องแดกกับคำถามนี้ไปพร้อม ๆ บอสเหมือนกัน
“ต่อไปโซ่”
“คนที่ไม่เคยยิง Shroud ตาย...” เด็กเด๋อพูดอ้อมแอ้มเหมือนไม่มั่นใจ ก่อนมันจะอมยิ้มเหมือนชนะคนทั้งโลกแล้ว
“แหม๊ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“งี้ก็ต้องแดกหมดยกเว้นมันคนเดียวสินะ แผนสูงว่ะโซ่”
“เกมก็คือเกม คนแพ้ก็ต้องดูแลตัวเองนะครับ”
“ปากเก่งงงงงงงงงงงงงงงงง”
พวกพี่ ๆ ส่งเสียงโห่ความมั่นหน้าซึ่งแหวกความขี้อายออกมาจนพี่ธีร์ยังต้องอุทาน Shroud ก็คือเกมเมอร์ฝีมือระดับโลก รายนั้นยิงแม่นเล็งหวังผลที่หัวตลอด แหลมจำได้ว่าเคยโดนสอยร่วงไปครั้งหนึ่งพอเป็นบุญหัว แต่ไอ้โซ่มันก็เอาเรื่องอยู่ว่ะ
“ต่อไปกันต์ครับ” ทุกคนหันไปทางพี่ตั้บด้วยแววตาว่างเปล่า แหลมยื่นแขนออกไปกลางโต๊ะและพี่ธีร์ก็รับมุกด้วยการลูบให้ พี่ตั้บจะหน่อมแน้มไปเพื่อใคร ไอ้โซ่ยังอายแล้วไหมจุดนี้
“ไม่เคยมีเซ็กส์ตรงบันไดทางหนีไฟ ดื่มครับ”
“...” แม้ไม่ได้ซดเหล้า แต่ก็รู้สึกเหมือนน้ำจะพุ่งจากปาก แหลมชำเลืองมองคนข้าง ๆ ที่นั่งอมยิ้มเหมือนอ่านเกมขาด โลดโผนเก่งที่หนึ่ง หลังจากนี้โดนแซวหนักแน่ฉิบห๊าย
และทุกคนก็ยกดื่มยกเว้นบอสกับพี่ธีร์
“มึงเคยเหรอวะ?” พี่ตั้บขมวดคิ้วมองน้องรัก ซึ่งพี่ธีร์ก็นั่งเอนหลังพิงกับเก้าอี้ สบตากับบอสเหมือนอยากขิงว่าไม่ใช่คนเดียวที่กล้าทำ แต่ประเด็นตอนนี้ทุกคนกำลังค่อย ๆ หันไปทางจู๊กมาสเตอร์
“ไม่ใช่กับโซ่นะครับ!!! อย่าเข้าใจผิด!!!” น้องเล็กรีบปฏิเสธ หน้าแดงจัดซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มเหล้าผสมน้ำอัดลมติดกันหลายแก้วหรือเขินจนตัวจะแตกกันแน่
“ตาเราอีกรอบแล้ว ขอเด็ด ๆ นะครับ...”
บอสกระซิบพร้อมลูบขาเขาไปด้วย ตอนแรกคิดว่าคงอีกสักพักเลยกว่าทุกคนจะเริ่มเมา จนกระทั่งมือแกร่งเริ่มล้วงเข้าไปในกางเกงเขา เล่นกับแหนมน้อยจนมันตื่น ตอนนั้นไอ้แหลมถึงนึกขึ้นได้ว่าตอนจูบกันครั้งแรกก็ยังไม่เมาแต่แค่กึ่ม ๆ
*
ถ้าเป็นเหล้าแพงอาจจะกังวลมากกว่านี้ แต่เพราะพี่ตั้บบอกอยากกินอะไรง่าย ๆ บอสจึงสั่งของถูกมาให้ และนั่นเป็นต้นเหตุของการสิ้นสภาพของแต่ละคน
ไอ้โซ่นั่งเหม่อกอดขวดเหล้าเหมือนว่านั่นเป็นสิ่งเดียวที่ประคองชีวิตเด๋อ ๆ ของมันไว้ได้ ส่วนพี่แจ็คฟุบไปเกินสิบนาที พอตื่นก็ส่ายศีรษะไล่ความมึนงง พี่ตั้บนั่งคุ้ยกับแกล้มกิน แต่จากสภาพก็ปางตายไม่แพ้น้องเล็ก แต่ยัง... ยังมีคนสองคนที่ไม่ยอมแพ้
แหลมดูจะปกติสุดเพราะคอแข็งกว่าเล็กน้อยแล้วก็ชนะเกมบ่อย แต่ถ้าให้ลุกขึ้นก็คงมีเซเหมือนกัน เขามองบอสกับพี่ธีร์ที่อยู่ ๆ วาร์ปไปยืนประจันหน้ากันอยู่ข้างสระ จากสภาพแล้วน่าจะดีเบตอะไรอยู่สักอย่าง และสองมือนั้นมีเหล้าเพียว ๆ อยู่เกินครึ่ง
“พี่แจ็ค ไปดูเพื่อนมึงดิ๊”
“ไกลอะ ไม่ไป”
“ไกลเชี่ยไรไรล่ะ เดินห้าก้าวก็ถึงแล้ว ลุก!” ดึงร่างปวกเปียกของซึมเศร้าแมนให้ลุกขึ้น รายนี้ก็โดนตำไปเยอะจะเมาบ้างก็ไม่แปลก แต่เห็นสภาพพี่แจ็คตอนพยายามยืนให้ตรงแล้วชูนิ้วชี้ขึ้นมาเพื่อยึดสายตาตัวเองแล้วก็เวทนามาก
“พี่ ผมอะ ถ้าให้ใจใครแล้วผมไปสุดนะจริง ๆ แล้วพี่แบบ โคตรใจเลยว่ะ ผมชอบคนแบบนี้” เอาละ คนเมาเริ่มพรรณนา พี่ธีร์พูดพร้อมสบตากับบอส ซึ่งอีกฝ่ายก็ยกแก้วเหล้าเพียวขึ้นมาเป็นเชิงบอกว่าตอบรับการให้ใจแล้ว
“พี่ก็เหมือนกัน”
“เป็นพี่เป็นน้องกันแล้วห้ามหักหลัง โอเคปะ?! ห้ามเป็นแบบไอ้เชี่ยเท็น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”
“เท็น... เท็นไหนครับ?” หมดแล้วบอสคนขรึมในวันนั้น ตอนนี้เหลือเพียงบอลลูนลมหน้าโชว์รูมรถที่ขมวดคิ้วตอนพูด
“ไอ้เหี้ยสักตัวอะ”
“โอเค พี่จะไม่เป็นแบบไอ้เหี้ยนั่น ธีร์วางใจได้เลย”
“เอ้อ!!!!!!!! 5555555555555555555” ทั้งคู่ชนแก้วจนเหล้ากระฉอก ก่อนจะยกดื่มจนหมดแล้วซี๊ดปากกับความขมที่กระจายอยู่ในปาก
แหลมกับพี่แจ็คยืนมองภาพเบื้องหน้าแล้วก็อยากลบความจำตัวเอง ไม่ชินกับคำหยาบจากปากบอสแต่ก็แสบกกหูดีใช่ย่อย สองคนนั้นยังคงพูดภาษาต่างด้าวกัน เพียงครู่เดียวพี่ตั้บก็พาสารร่างแน่น ๆ มาสมทบกับเขา
“แสบตาจังว่ะ ใครเปิดไฟวะ”
“นั่นไฟในสระปะ มึงตื่นดียังพี่?”
“อ้าวเหรอ แล้วนั่นใครวะ เงาดำ ๆ กูคงไม่ได้เห็นอยู่คนเดียวหรอกใช่ไหม?” บักแหลมอยากบ้า ตอนนี้ใครอาการหนักสุดอะถามก่อน สองคนที่ยืนแลกใจกันอยู่ตรงนั้นหรือนักเลงเก่าที่ฆ่าตัวตายด้วยการดื่มเหล้าเพียว ๆ ไปสามแก้วเพียงเพราะบอสบอกว่า ‘ถ้าทำได้ ผมให้ตั้บหมื่นนึง’
“ไปนอนไหมพี่เดี๋ยวกูไปส่ง”
“เกิดเมื่อวานคลานเมื่อเช้า... กล้าดียังไงมาบอกว่ากูเมาวะ?!!!” พี่ตั้บกับพี่แจ็คจะกลายเป็นผีอีกคู่หนึ่งไหม เริ่มอยากให้ไอ้โซ่ฟื้นมาช่วยควบคุมสถานการณ์แล้ว
“ชักจะเครื่องร้อน” พวกเขาหันไปสนใจสองคนนั้นที่ยังยืนลองใจกันอยู่ริมสระ แต่คราวนี้พี่ธีร์มันถอดเสื้อก่อนว่ะ เช้ดแม่!!!!
“เดี๋ยว” แจ็คหรี่ตามองเจ้านายตนเองที่บ้าจี้ถอดเสื้อตามไปด้วย แถมทั้งคู่ยังเหวี่ยงทิ้งราวกับเป็นเศษผ้าราคาถูกที่ไม่จำเป็นต้องสนใจจำนวนเงินที่ซื้อมา
“เราควรเข้าไปห้าม... อึ่ก!” มึงควรดูสภาพตัวเองก่อนเลยพี่ตั้บจะอ้วกแหล่มิอ้วกแหล่อยู่แล้ว วิญญาณพี่ใหญ่จะเข้าสิงอะไรตอนนี้?!!!
โครม!!!
“โธ่... ทำไมต้องมาขวางทางกันด้วยล่ะเนี่ย?”
ยังไม่ทันจัดระเบียบสังคมให้สองคนนั้นก็ต้องหันไปด้านหลังเพื่อพบว่าจู๊กมาสเตอร์มีเรื่องกับเก้าอี้จนแทบล้มไปจูบพื้น
“คนยิ่งปวดฉี่อยู่ -- โอ๊ะ! ทุกคนก็จะไปฉี่เหมือนกันเหรอครับ ไว้เจอกันหน้าห้องน้ำนะ แต่ตอนนี้โซ่ขอนำไปก่อน เพราะอยู่ ๆ ก็ปวดเหมือนจะราดเลย”
“ไปละ สตงสติ” แหลมมองน้องเล็กที่เดินหน้าสองถอยหลังแปด เซซ้ายเซขวาจนเกือบเทกระจาดแต่ก็ยังมีสติหยุดยืนอยู่กับที่เพื่อตั้งหลักใหม่ ไอ้โซ่พึมพำว่า ‘เราต้องเอาชนะภาพลวงตาให้ได้ ห้องน้ำอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง ต้องสู้’
“เราอยู่ในสถานการณ์แบบไหนวะพี่แจ็ค?”
“สถานการณ์ที่ควรแยกย้ายไปนอนไง”
“ใช่ เพราะงั้นเราต้องเข้าไปแยกสองคนนั้นออกก่อนที่พวกมันจะต่อยกัน” แจ็คกับแหลมเหล่มองพี่ใหญ่ที่ยืนคุยกันมาตั้งนานแต่เสือกเข้าใจไปคนละทิศ
“พอนับสามแล้วโดดพร้อมกัน เคปะ?”
“ก่อนนับสามก็ต้องมีหนึ่ง-สองด้วยถูกไหม?”
“ก็เออดิ! เรียนจบจากลอนดอนทั้งทีแค่นี้ก็นับไม่ได้เหรอวะพี่ ผิดหวัง!” เชี่ยพี่ธีร์หลุดพูดไม่รื่นหูละ แหลมเริ่มเข้าใจหัวอกพี่แจ็คตอนตบหัวเขาเวลาเห็นทำตัวปีนเกลียวใส่คนอายุมากกว่า
“โอเค งั้นพี่นับหนึ่ง สอง แล้วเราก็กระโดดตอนนับสาม”
“ไม่ได้ดิวะพี่ ต้องกระโดดหลังจากสาม”
“ทำไมธีร์เข้าใจอะไรยากแบบนี้ พี่ชักจะหงุดหงิดแล้วนะครับ”
“งั้นเอาใหม่ เราจะโดดตอนนับสามกัน”
“ไหนบอกว่าโดดหลังจากสามไงครับ พี่ขอเคลียร์ ๆ จากธีร์ได้ไหม?”
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย เล่นเหี้ยอะไรก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แหลมหันไปส่งซิกบอกคนข้างตัว ซึ่งซึมเศร้าแมนก็ขมวดคิ้วพยักหน้าอย่างจริงจัง หลังจากนั้นทั้งคู่จึงย่างสามขุมเข้าไปหวังจะหยุดความเรื้อนไว้เพียงเท่านี้ สองคนนั้นควรไปนอนแล้วตื่นมาเป็นคนปกติสักที
แต่ช้าเกินไป... เด็กลูกครึ่งรู้สึกเหมือนเห็นเดอะแฟลชอยู่ไหว ๆ และซุปเปอร์ฮีโร่ที่ว่านั้นกำลังพุ่งไปข้างหน้าพร้อมร่างอ้วน ๆ ของมัน
“สเปียร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไอ้เจ้ทแม่ พี่ตั้บ
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากแต่ภาพเมื่อกี้อย่างตราตรึง แหลมแทบผงะตอนเห็นว่าพี่ใหญ่พุ่งเข้าไปรวบตัวสองคนนั้นตกลงไปในสระด้วยกันจนน้ำกระฉอกขึ้นมาบนบก ไอ้ฟักแม้ว!!! เมากันทั้งสามคนแบบนั้นแล้วจะขึ้นจากสระยังไงให้คุกกี้เสี่ยงหายไหม?
ใช่ ขึ้นไม่ได้!!! คิดยังไม่ถึงไหนแหลมกับพี่แจ็คก็ต้องอ้าปากหวอกับภาพหมาใหญ่สามตัวพยายามตะกุยตะกายสารร่างขึ้นมากอบโกยอากาศเพื่อหายใจ
“เมื่อกี้ใครนับสามวะไอ้แม่เช็ด!!!”
พี่ธีร์แม่งไม่จบ แหลมกับพี่แจ็คจึงต้องกระโดดตามไปในน้ำแล้วลากคนที่ดูเหมือนจะตายขึ้นมาก่อนซึ่งนั่นก็คือพี่ตั้บ พอเกาะขอบสระได้ก็รีบมุดไปลากบอสขึ้นมาซึ่งหน้าที่แบกเพื่อนก็ส่งต่อให้พี่แจ็คไป
“แค่ก ๆ”
“เล่นไรเนี่ย!” เด็กลูกครึ่งช้อนศีรษะแฟนหนุ่มให้นอนตักพลางตบแก้มเรียกสติ เห็นสำลักแล้วก็เอ็นดูปนอยากด่า ไม่รู้ว่าเมาหนักแล้วจะเรื้อนขนาดนี้
“ผายปอดให้หน่อยครับ...”
“มะเหงกดิ อยากอ้วกเปล่า?” จากขึ้นเสียงก็ลดระดับให้เบาลง แหลมดึงแก้มคนเมาที่คลอเคลียกับมือเขาก่อนจะปรือตามองมา
“ขอโทษที่ทำตัวตลกนะครับ แต่อยู่กับครอบครัวเราแล้วสนุกมากจนลืมไปเลยว่าต้องวางฟอร์มบ้าง” บอสพูดกลั้วหัวเราะ มีสำลักอีกเล็กน้อย เขาจึงช้อนศีรษะขึ้นเพื่อให้อยู่ในท่าที่สะดวก
“เดี๋ยวพอสร่างก็จะเปลี่ยนจากสนุกเป็นอายเองอะ”
“งั้นเราลืม ๆ ไปได้ไหม คิดซะว่าที่เมาคืนนี้คือแฝดพี่อีกคน”
“พูดมาก” มันเขี้ยวจึงบีบจมูกไปทีนึง แหลมหันไปทางพี่ธีร์ที่นอนคว่ำเหมือนตายไปแล้ว ส่วนซึมเศร้าแมนนั่งยอง ๆ ตบหน้าเรียกสติพี่ตั้บอยู่
“พี่แจ็ค เดี๋ยวกูพาบอสไปนอนก่อนเดี๋ยวกลับมาช่วย”
“โอเครีบมา”
พอตกลงกันเสร็จแหลมก็หิ้วปีกบอสให้ลุกขึ้น แหม่... ตอนถอดเสื้อนี่มั่นหน้าจัดเลยน้า ไม่มีใครยอมใครจริง ๆ แต่พอนึกย้อนแล้วก็ขำว่ะ เรียงไทม์ไลน์ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ บอสดูละลายพฤติกรรมกับพวกพี่ ๆ ไปได้เยอะเลย
“เชร์จะออกไปหาแจ็คอีกเหรอ จะกลับมานอนกอดพี่กันต์ไหมครับ?” นอกจากจะเรื้อนแล้วยังอ้อนเก่ง แหลมเงยหน้ามองอีกคนที่เอาจมูกคลอเคลียผมเขาแล้วยิ้มแบบคนเมา
“อาบน้ำก่อนเลยเราอะ”
“อาบให้หน่อยสิครับ พี่กลัวล้มหัวฟาดพื้นในห้องน้ำแล้วไม่ได้ตื่นมาเจอเราอีก ...นะครับ อาบน้ำให้พี่นะ”
“ไม่โว้ย เมาเองก็ต้องอาบเอง” พอมาถึงก็ส่งเข้าห้องน้ำก่อนเป็นอันดับแรก แหลมเปิดฝักบัวปรับอุณหภูมิความอุ่นให้ก่อนจะตรงไปถอดกางเกงขาสั้นคนตัวโตกว่าจนความเป็นชายดีดผึงออกมา
“ขอโทษครับ มันฟาดหน้าเราหรือเปล่า?”
“...ตัดทิ้งแม่ง” ด่าแก้เขินไปก่อน คนยิ่งเมา ๆ อยู่อย่ามาล้อเล่นไม่เข้าเรื่อง ถ้าไม่ได้กลับไปช่วยพี่อีกสองคนจะโทษว่าเป็นความผิดบอสนะ
“ที่รักครับ”
“อือ”
“รีบพาพี่ ๆ ไปนอนเร็ว จะได้กลับมาอาบน้ำกับพี่”
แหลมพยายามทำเฉยด้วยการไม่มองร่างเปลือยเปล่า แกล้งหูทวนลมราวกับคำเชิญชวนนั้นมันช่างแสนธรรมดาและไม่มีอะไรแอบแฝงอยู่ เขาก้มลงเก็บเสื้อผ้าเปียกน้ำของอีกคนวางไว้บนซิงก์ ก่อนจะถูกคนเมารวบกอดจากข้างหลังพร้อมไซ้คอหอบหายใจหื่นใส่
“แค่ห้านาทีนะครับ... ถ้านานกว่านั้นพี่จะทบทั้งต้นทั้งดอกแบบที่เราคาดไม่ถึงเลยล่ะ”
เออ คาดว่าทริปนี้ไม่ได้มาเพื่อพักหรอก... แต่มาเพื่อเพลีย
(จบพาร์ท 1 จ้า)
#โบกรถอ้อยไปรีสอร์ทนั้นพร้อมก้านมะยมมัดติดกันสิบอัน
-
บอสได้ครอบครัวเพิ่มมาหลายคนเลย อยากมีเพื่อนดีๆฮาๆแบบแหลมบ้างจัง
-
ฮามาก 55555555555 :jul3: :jul3:
-
น้องเชร์!!!!! ออกไปก็รีบหาถุงพลาสติกติดไม้ติดมือมาด้วยนะลูกกกกกกก
เผื่อนุหัวสั่นหัวคลอนแล้วเวียนหัวอยากอ้วกขึ้นมา....
พนมมือแรงวอนบอสอย่ารักน้องแรง เอ็นดูน้องมั๊นนนนนนนนนนนนน
:hao5: :hao5: :hao5: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนนี้ตลอกมากอะ ยิ่งตอนเกมตอบคำถามโคตรตลก555555555555 ฮือ บอสก็เป็นบ้าไปด้วบอีกคน น้อนโซ่น่ารักจังรู้กกกกกกก คนเมาทิน่ารัก
ฮั่นแน่ ตอนหน้ายังไงนะคะพี่กันต์กับซิมบ้าน้อย คาดหวังได้รึป่าวน้าาา อิอื
-
เห็นนิสัยพี่ธีร์แล้วแบบ
น้องโซ่ลูก หนีไป๊!!!!
ตอนหน้านี่เตรียมทิชชูรอไว้เลยปะคะ หือออออ
-
ต้องแข็งแกร่งแค่ไหนถึงจะอยู่ทีมนี้ได้ เรื้อนหนักพอกัน
-
:mew1:
-
เอาเด้อๆ555
-
o13 o13
-
:laugh: ศีลเสมอกันดีจริงๆ พี่ธีร์กับบอสเนี่ย สงสารน้องโซ่ ไม่ควรมาเกลือกกลั้วกับพวกนี้เลย ......แต่ขัดใจไอ้ธูปจริงๆเลย เมื่อไหร่จะออกจากวงโคจรของแหลมซะที.....
-
บันเทิงดีแท้
พวกนี้ปกติก็บ้า ๆ บอ ๆ ยิ่งเมายิ่งสุดกู่ ฮ่า ๆ ๆ ๆ
-
เป็นแค่เรารึป่าวที่อ่านตอนนี้ละรู้สึกไม่บันเทิง เพราะเปิดมาตอนต้นละเครียดแทนน้องเชร์อะ อยากรู้ธูปเอาเงินไปใช้ทำอะไร คือเราโกรธแทนเชร์อ่ะมันเกินไปป่ะนี่ถ้าสุดท้ายเอาไปทำเรื่องไม่ดีจริงๆขอให้ตัวละครนี้มันไม่ตายดีเถอะ
-
ดีใจที่บอสเข้ากับครอบครัวติ้งต๊องได้แล้วบอสจะหลงเหมือนที่เราก็หลงมาแล้วเวลคัมค่าาาาาาาบอส
-
:laugh:
:L1: :pig4: :L1:
-
เมาคู่ด้วย ฟ้าเหลืองแน่ ไอ่น้องงงง
-
พี่ธีร์ก็ตายคาสระ ส่วนคนน้องนี่ไปถึงห้องน้ำยัง
-
ฮืออ บอสขาาา
นังแหลมมันทำบุญด้วยอะไรถึงได้ผัวดีขนาดนี้ ฮือออ :ling1:
สารภาพเลยว่าตอนบอสเรียกน้องธีร์นี่แบบ...
บอสคร๊าาาา ผัวมากก อิพี่ธีร์ก็ต้องตกอยู่ในสถานะเมียอะ แงง ดาเมจบอสรุนแรง
เขินค่ะ อยากได้เค้าา :hao5:
-
พี่กันต์กับพี่ธีร์เมาแล้วตลก555
-
ขำฉากเถียงกันตอนนับสามมาก 555555
-
ชอบมากกกกก
-
ชอบมากกกกก
จะตายเพราะบอสล่ะ55555 :hao5:
-
o13
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 19
เรื้อน (PART 2/2)
ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนพึ่งพาได้จนกระทั่งวันนี้ แหลมพาสติเจ็ดสิบสามสิบออกไปด้านนอกเพื่อช่วยคนอื่นที่เมาเยี่ยงหมาข้างถนน คาดว่าตอนนี้ซึมเศร้าแมนคงพาพี่ธีร์ไปเก็บเสร็จเรียบร้อยแล้ว และหนังชีวิตของค่ำคืนนี้คงไม่พ้นร่างอันอวบอั๋นของพี่ตั้บซึ่งน่าจะต้องใช้รถแม็กโครมาตักถึงง่ายขึ้น
แต่ชีวิตก็สอนให้แหลมได้รู้จักคำว่าอย่าคาดหวังกับคนอื่นซี้ซั้วโดยเฉพาะพี่ที่เมาหนัก เมื่อทันทีที่ไปถึงขอบสระ จากที่คาดหวังว่าจะเจอแค่พี่ตั้บกลับเป็นภาพซากศพคนตายทั้งสามที่นอนแน่นิ่งเหมือนชาตินี้คงไม่ตื่นมารับรู้อะไรอีกแล้ว พี่ธีร์กับพี่ตั้บละไว้ในฐานที่เข้าใจได้ แต่ซึมเศร้าแมนคือเชี่ยไรเหรอ ดับอนาถนักศึกษาชายมอดังไม่ทราบนามสกุล จากที่ดูเหมือนจะฝากฝังได้ตอนนี้ก็คือไปไม่กลับหลับไม่ตื่นฟื้นไม่มีหนีไม่พ้น
“พี่แจ็ค!”
จะเรียกว่าเอาคืนจากที่โดนตบหัวบ่อย ๆ ได้ไหม เพราะตอนนี้ไอ้แหลมโบกเรียงตัวแบบไม่กลัวโดนด่าย้อนหลังด้วย พี่ธีร์นี่น้ำลายไหลหยดแหมะลงพื้นเป็นดวง งึมงำในลำคอฟังไม่รู้เรื่อง หมดสภาพตัวท็อปเบ้าดีแห่งวงการสตรีมเมอร์ พี่ตั้บก็ละเมอเกาไข่ไม่หยุด ไม่รู้คันคลอรีนหรือแน่นสังคังกันแน่
“ตื่น!” ทั้งเรียกทั้งตบหน้าเรียกสติ เป็นนาทีเลยกว่าซึมเศร้าแมนจะยอมลืมตา
“...เช้าแล้วเหรอวะ?”
“เพิ่งเที่ยงคืน! แหมกูก็นึกว่าจะหิ้วพี่ธีร์ไปส่งห้องเสร็จแล้ว ละนี่ไร?”
“...อ้าวเหรอ?” พี่แจ็คปรือตากวาดมองไปรอบตัวก่อนจะพบศพเพื่อนสนิทและพี่ใหญ่ ซึมเศร้าแมนนิ่งค้างอยู่ท่านั้นเหมือนกำลังให้สมองประมวลผลก่อนจะพยักหน้ากับตัวเอง มึงเข้าใจอะไรอยู่เหรอพี่เล่าให้ฟังบ้าง “...ธีร์”
มีความรวบรวมพลังทั้งหมดไว้ที่ปลายนิ้วชี้แล้วเอื้อมไปสะกิดข้อศอกเพื่อนเบา ๆ แหลมกุมขมับพลางถอนหายใจกับประสบการณ์รอดชีวิตเป็นครั้งแรก ปกติคอยให้คนอื่นเก็บศพตลอดไง พอมาเจองี้กับตัวก็เริ่มรู้สึกสงสารชาวบ้านขึ้นมาแล้ว
“มึงลุกก่อน” เขาก้มลงแล้วเอาแขนอันปวกเปียกของซึมเศร้าแมนพาดกับต้นคอตนเอง พอเห็นว่าพี่ชายพอจะนั่งเองได้จึงเอาขวดน้ำมาหมุนฝาพร้อมยื่นให้ แดก ๆ ลงไปเผื่อจะสร่าง “มึงห้ามทิ้งกูนะพี่แจ็ค กูคนเดียวพาพี่ธีร์กับพี่ตั้บกลับห้องไม่ไหวแน่”
“เค ขอสองนาที” เริ่มพูดจารู้เรื่องขึ้นมาบ้าง แม้จะเหมือนจะหงายหลังอยู่ทุกขณะแต่เขาก็ดึงแขนมันไว้ได้ทัน
“กูไปตามซ้อนะ” มันคงดีถ้าหากจะได้ตัวช่วยเพิ่ม เพราะแหลมเองก็สภาพห้าสิบห้าสิบแถมยังขนาดตัวก็ไม่เก่งกล้าขนาดจะแบกใครขึ้นหลังได้ด้วย ถ้าให้เอาแบบสู้ตายสุดก็คงลากตีนพี่ธีร์แล้วไถไปตามพื้นอะ ส่วนพี่ตั้บนี่จุดไฟเผาพร้อมกงเต้กเลยน่าจะสะดวกกว่า
“อย่าเสียงดังจนหลานตื่นล่ะ”
เขาพยักหน้ารับแล้วลุกไปจากตรงนั้น ดูดิ ยังไม่ทันทำอะไรห่านไรก็ผ่านไปแล้วห้านาที ตอนนี้บอสจะอาบน้ำอยู่เปล่าวะ หรือว่าหลับกลางอากาศไปแล้ว เป็นห่วงนะนั่นกลัวหน้าทิ่มหัวฟาดผนังกระจกจนสลบเหมือด ส่วนเรื่องรอจ้ำจี้มะเขือเปาะแปะคงไม่น่าจะเป็นไปได้ว่ะ เมาแล้วมีอารมณ์อะเข้าใจ แต่เมาขนาดนั้นแถมยังรอนาน ยังไงก็หลับ ลงร้อยนึงเลย
เด็กลูกครึ่งถอดรองเท้าเข้าบ้านหลังแรก เป้าหมายคือห้องใหญ่ซึ่งซ้อคงไม่ได้ล็อกประตูตราบใดที่ผัวยังอยู่ข้างนอก แต่เข้าไปถึงตรงทางแยกก็ต้องผงะถอยหลังสองก้าวเมื่อเห็นจู๊กมาสเตอร์นอนขดตัวกอดรองเท้าสลิปเปอร์อยู่แถว ๆ หน้าประตูห้องน้ำรวม
“โซ่”
“อือ...” เขาเขย่าไหล่ก้อนกลม ๆ ที่ส่งเสียงงุ้งงิ้งในลำคอแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตามาดูสถานการณ์โลกตอนนี้ ไอ้โซ่ยังคงหลับเหมือนปักหลักสร้างแลนด์มาร์คตรงนี้แล้วว่าจะยิงยาวยันเช้า แต่อากาศมันเย็น ครั้นจะปล่อยให้นอนต่อก็ใช่เรื่องจึงเขย่าแรงกว่าเดิม และแทนที่จะตื่นแต่แม่งเสือกกระชับกอดรองเท้าแน่นกว่าเดิมอี๊กกกกกกกกก
“ลุกไปนอนในห้องดี ๆ ดิห่า มานอนไรตรงนี้”
“ก็ในห้องแล้วไงครับ... พี่แหลมนั่นแหละ... เข้าผิดห้องเองหรือเปล่า...” เด็กลูกครึ่งตบหน้าผากตัวเองเสียงดังแป๊ะ ก่อนจะพูดอะไรช่วยลืมตามาดูหน้าพี่มึงหน่อยได้ไหมเดอะฟร้าคคคคคคคคคคคคคค
“มึงเข้าห้องผิด... นี่มันห้องพี่ตั้บ!”
“หะ!” จิตใต้สำนึกความเป็นคนดียังไม่แพ้พิษเหล้าว่ะ ทันทีที่ได้ยินเขาพูดจู๊กมาสเตอร์ก็ดีดตัวลุกขึ้น สะบัดหน้าไล่อาการมึนงงพร้อมกวาดสายตาพร่า ๆ ไปโดยรอบ “แย่แล้ว... โซ่มานอนกับพี่เจนเหรอครับเนี่ย...?!”
ไอ้ฉิบหาย ก็แค่โกหกเพราะอยากปลุกแต่ไม่ได้ตั้งใจแกล้งปะวะ แต่หน้าไอ้โซ่ที่พยายามสู้กับตัวเองตอนนี้ก็คือเอาไปล้อได้ยันชาติหน้า น้องเล็กพยายามพูดเสียงเบาพร้อมตบแก้มตัวเองซ้ำ ๆ หวังเรียกสติแล้วโทษตัวเองที่ไม่รู้จักดูให้ดีก่อน
“โอ๊ย ๆๆ ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย...”
“มึงหันไปขอโทษซ้อเลย เค้ายืนอยู่ข้างหลังมึงอะ”
“...”
โต๊ะไม้รูปทรงสวยสูงถึงเอวกับแจกันดอกไม้ในเงามืดคงเป็นร่างอวตานซ้อได้ ไอ้โซ่หรี่ตาเพ่งมองเหมือนจะรู้ว่าโดนหลอก แต่สุดท้ายก็เบะปากส่งเสียง ‘โอ๊ย...’ เบา ๆ 55555555555555555555555
“โซ่ขอโทษนะครับพี่เจน... โซ่เมามากก็เลยไม่รู้ว่าเข้าผิดห้อง... พี่เจนคงผิดหวังในตัวโซ่แล้วก็โกรธมาก ๆ เลยใช่ไหมครับ... โอ๊ย... ทำไงดีเนี่ย... โซ่ขอโทษจริง ๆ นะครับ โซ่นิสัยไม่ดีเอง... ละเมอเสียงดังด้วยหรือเปล่านะ... โซ่ควรจะออกไปตั้งแต่ตอนนี้ก่อนที่พี่เจนจะหมดความอดทน... ใช่... ต้องรีบไปเลยล่ะ... แล้วโซ่ก็จะย่องไปเบา ๆ โดยไม่ทำให้น้องแตงอ่อนตื่นด้วย... โอเค... โซ่ไปแล้วนะครับ... พี่เจนนอนต่อเถอะนะ เดี๋ยวโซ่จะกลับไปทำโทษตัวเองเดี๋ยวนี้เลย...” คำขอโทษงุ้งงิ้งเบาหวิวจนเหมือนกระซิบ แหลมกลั้นขำแล้วประคองน้องเล็กให้ลุกขึ้นก่อนจะหิ้วปีกไปส่งหน้าประตู
“ทีหลังหัดตอแหลบ้างดิวะ นี่อะไร ใครยื่นให้ก็ยกหมด”
“โซ่ไม่อยากหลอกนี่ครับ... ทุกคนเป็นพี่โซ่นะ... พี่แหลมนั่นแหละหนีทหารหลายรอบเลยโซ่เห็น” ไอ้เด็กสู่รู้ ทีงี้ล่ะเก่งนัก
“ถ้าไม่ตอแหลกูก็เมาหัวทิ่มอะดิ” วันนี้พี่ธีร์มันอยากโชว์เหนือด้วย เป็นไงล่ะ สภาพยิ่งกว่าหมา
“ว่าแต่ทำไมพี่แหลมตัวเปียกครับเนี่ย... ข้างนอกฝนตกเหรอ... หรือว่าโดนโซ่ฉี่ราด... ไม่น่าจะใช่... เท่าที่จำได้ก็ฉี่ไปแล้วนะ... แต่ก็รู้สึกปวด ๆ อีกแล้ว สงสัยเพราะดื่มเยอะเกินไปแน่เลย...”
“ก็แย่ละ มึงจัดการตัวเองก่อนขึ้นเตียงด้วยนะ ถ้าเยี่ยวราดที่นอนพรุ่งนี้กูเอาไปล้อบนรถตู้แน่”
“หูย... เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแค่ตอนอนุบาลเท่านั้นแหละครับ...”
“เออ แล้วอยากอ้วกเปล่า เดี๋ยวกูอยู่ลูบหลังให้ก่อน” แทบยืนไม่ตรงเพราะคนน้องโยกเก่งประหนึ่งบอลลูนลม เขาจึงเอาแขนไอ้โซ่ลงจนคนเรื้อนเกาะแหมะกับวงกบประตู
“จะฉี่อย่างเดียวครับ... แต่พี่แหลมไม่ต้องตามเข้ามาช่วยถอดกางเกงให้หรอกนะ... โซ่ไม่อยากให้พี่แหลมเห็นน้อง”
“มีแต่แฟนมึงคนเดียวไหมที่อยากเห็นอะไรแบบนั้น ให้ดูจู๋มึงสู้กูไปนั่งมองปลากัดว่ายฟรีสไตล์ดีกว่า”
“ปลากัดว่ายฟรีสไตล์ได้ด้วย” เอาละ หัวเราะเหมือนคนพี้กัญชา “ว่าแต่พวกพี่ ๆ หลับกันหมดแล้วเหรอครับ...”
“เออ” คงไม่ดีถ้าจะบอกความจริงกับคนขี้กังวล ขืนรู้ว่าพี่ธีร์นอนสิ้นสภาพอยู่ข้างสระคงมีคนเมาง่วงพาสารร่างเดินออกไปเพื่อพยายามหาทางช่วยแต่สุดท้ายก็กลายเป็นภาระอีกคน “นอนได้ละ”
แหลมลูบศีรษะจู๊กมาสเตอร์ที่ยืนปรือตาเกาะขอบประตู ไอ้โซ่พยักหน้าอย่างว่าง่ายพร้อมโบกมือบ๊ายบายจนเขาต้องปัดมือมันทิ้ง ปัญญาอ่อน!!!
เหมือนกำลังเล่นเกมผ่านด่านเพราะกว่าจะถึงห้องซ้อก็เล่นผลาญไปหลายนาที เด็กลูกครึ่งหมุนลูกบิดเบา ๆ ซึ่งก็เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ซ้อไม่ได้ล็อกประตู และโคมไฟสีอ่อนตรงหัวเตียงก็ทำให้มองเห็นทางได้ง่ายขึ้นจนไม่ต้องเปิดไฟ
“ซ้อ...” สะกิดเบา ๆ พี่สาวก็ตื่น ซ้อขมวดคิ้วปรือตามองเป็นเชิงถาม และน้องชายที่สนิทสนมกันเป็นอย่างดีก็คงไม่ต้องอ้อมแอ้มกับเรื่องพี่ชายตายจากโลกนี้ไปแล้ว “พี่ตั้บเมา... ไปช่วยกันลากมันกลับมานอนหน่อย”
ถึงจะเพิ่งตื่นแต่จิตวิญญาณความเป็นเมียยังทำงานอยู่ตลอดเวลา ซ้อพยักหน้าก่อนจะลุกจากเตียง และไม่ลืมหันไปดูลูกน้อยที่หลับอยู่
การแบกพี่ตั้บกลับห้องใช้เวลาไปพอสมควร แม้จะมีสามคนช่วยประคองแต่หนังชีวิตก็บังเกิดตอนยัดพี่มันเข้าห้องน้ำ เนื่องจากซ้อกลัวผัวป่วยเลยจะเช็ดหน้าเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้ ซึ่งแน่นอนว่าผู้หญิงคนเดียวคงทำไม่ไหว ไอ้แหลมกับพี่แจ็คจึงจำเป็นต้องเข้าไปช่วยอีกสองแรง
“พวกมึงนี่นะ กินไม่ดูสภาพตัวเองเลย เกิดเมากันหมดแล้วไม่มีใครเห็นตอนตกน้ำแล้วจะทำยังไง?” พอล้างซากพี่ตั้บเสร็จจนพาขึ้นไปนอนบนเตียงได้ซ้อก็เริ่มโซโล่เลยน้า แหลมกับพี่แจ็คยืนหน้าแห้งเป็นวิญญาณหมาเพราะไม่กล้าเถียงกับความจริง
เล่นพากันแดกเหล้าตั้งแต่หัวค่ำ แถมยังชงหนักขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนสามล้อถูกหวยจะตายเรียบกันตอนเที่ยงคืนก็คงไม่แปลก
“โธ่ซ้อ แต่ผมกับพี่แจ็คก็ไม่ได้เมาขนาดนั้นนะเว้ย” ขึงขังสู้พร้อมตบหลังซึมเศร้าแมนให้ยืนตรง ๆ ซึ่งพี่มันก็ถลึงตาฝืนยิ้มพร้อมพยักหน้ารัวเห็นด้วย
“ครั้งนี้รอดตัวไปนะ แต่ถ้ามีคราวหน้าพวกมึงเจอเรียงตัวแน่ ไอ้ผัวตัวดีด้วย” ฉิบหายละมึงพี่ตั้บ เจอเมียTrack กลางหัวแล้ว GGWP น้า “ปะ ไปช่วยไอ้ธีร์กัน”
“เดี๋ยวพวกผมจัดการเอง ซ้อนอนแลย เผื่อพี่ตั้บอ้วกแตกจะได้มีคนคอยเก็บซาก”
“ใช่ ๆ ซ้อนอนเลย” พี่แจ็คอย่างหงอ รีบเสริมใหญ่เพราะกลัวโดนบ่นระหว่างทางอีก
แม่ลูกหนึ่งมองหน้าเขาสองคนอย่างไม่เต็มใจ แต่พอนึกถึงสภาพพี่ธีร์ที่คงหิ้วไปทิ้งขยะได้ง่าย ๆ ซ้อก็เลยไม่ค่อยห่วงอะไรมาก นางแค่ถอนหายใจหน่าย ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ พร้อมพึมพำว่า ‘พวกมึงนี่จริง ๆ เล้ย’
*
สองพี่น้องกลับไปริมสระเพื่อจัดการธีร์เกมเมอร์ซึ่งระหว่างทางพี่มันก็เอาแต่พล่ามไร้สาระไม่หยุด เขากับพี่แจ็คจึงปรึกษากันว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แล้วแยกย้ายไปนอนเลยหรือจะช่วยกันอาบน้ำให้พี่มันก่อนดี ซึ่งคนง่วงหนักก็เลือกทางแรกแบบรักเพื่อนสุด ๆ แล้ว ทั้งคู่จึงไปรื้อกระเป๋าเอาชุดนอนมาเปลี่ยนให้แล้วเหวี่ยงลงเตียงจนร่างไร้วิญญาณเด้งไปกับความนุ่มอยู่สองสามที
แม้จะเรื้อนขนาดนั้นแต่ก็ยังมีความโหยหวนหาจู๊กมาสเตอร์ พอพี่แจ็คบอกว่า ‘มันก็นอนอยู่ข้าง ๆ นั่นไง’ คนควาย ๆ อย่างพี่ธีร์ก็ปรือตามองพร้อมควานหาท่ามกลางแสงโคมไฟอ่อน ๆ ที่สว่างไม่มากพอสำหรับคนเมา ทั้งคู่ปล่อยให้หัวหน้าทีมลอยอยู่ในอวกาศอย่างนั้นแล้วปิดประตูห้อง ก่อนภารกิจจะเป็นอันเสร็จสิ้น
“กูไปนอนแล้วนะ ไม่ไหวละ” ซึมเศร้าแมนแบตแดงแล้ว อยู่มาได้จนถึงตอนนี้ก็ถือว่าเป็นบุญคุณเหลือหลาย
“กูด้วย”
สองพี่น้องพยักหน้าให้กันแล้วแยกย้าย แหลมกลับไปแถวขอบสระอีกครั้งเพื่อหาแว่นบอสซึ่งคาดว่าคงตกอยู่แถว ๆ นี้ มันคงไม่ดีแน่ถ้าจะปล่อยหายไปเฉย ๆ แล้วคิดว่าไว้ค่อยไปซื้ออันใหม่ เพราะกว่าจะถึงกรุงเทพก็ตั้งอีกสิบกว่าชั่วโมง แค่คิดว่าบอสจะอยู่กับโลกมัว ๆ ทั้งวันก็เห็นใจแล้ว
แหลมเดินวนหาอยู่สักพัก ใต้โต๊ะบ้าง เก้าอี้บ้าง แต่หาเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่เจอ จนต้องลงไปในสระเพราะมีความเป็นไปได้สูงว่ามันอาจหล่นหายตอนโดนพี่ตั้บพุ่งใส่ ร่างที่ยังเปียกหมาด ๆ ก็หนาวจนขนลุกซู่เพียงเพราะจินตนาการออกว่าน้ำในสระตอนเที่ยงคืนมันเย็นยะเยือกไม่ล้อเล่น แม้จะมีไฟส่องสว่างด้านล่าง แต่แว่นอันแค่นั้นก็ใช่ว่าจะหาง่าย ๆ
เด็กหนุ่มค่อย ๆ หย่อนขาขวาลงไปในสระพร้อมอ้าปากหวอทำหน้าประหลาด หนาวจนอยากซุกอยู่ใต้ผ้าห่มแต่มาถึงขั้นนี้แล้วคงเลิกล้มความตั้งใจไม่ได้ เขาเริ่มดำลงไปตรงที่คิดว่าน่าจะตก ซึ่งก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้เมื่อพบว่าแว่นนอนแอ้งแม้งอยู่ใต้ก้นสระจริง ๆ
แหลมโผล่พ้นขึ้นมาเหนือน้ำพร้อมพลิกดูสภาพแว่น มันยังคงอยู่ดีทั้งเลนส์และขาทั้งสองข้างไม่มีอะไรชำรุดอย่างที่กังวล เดี๋ยวเอาไปล้างด้วยแชมพูหน่อยบอสก็คงมองเห็นชัดแจ๋วแล้ว
บิดเสื้อกับกางเกงขาสั้นพอหมาด ๆ เพื่อไม่ให้พื้นบ้านเฉอะแฉะ แหลมพาตัวเองกลับเข้าไปด้านในและกะว่าจะตามไปดูบอสสักหน่อย เขาคงข่มตาหลับไม่ได้ตราบใดที่ยังไม่เห็นกับตาว่าอีกฝ่ายนอนอยู่บนเตียงในสภาพครบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว
เด็กหนุ่มรูดซิปกระเป๋าพร้อมคว้าเอาชุดนอนกับกางเกงใน ครั้นจะอาบน้ำก่อนก็เสียเวลาเกินไป แหลมอยากเห็นกับตาก่อนว่าบอสยังโอเค จึงตัดสินใจเอาเสื้อผ้าไปอาบน้ำในห้องอีกฝ่ายแทน
ใจตอนนี้คิดไปแล้วว่าแปดสิบ/ยี่สิบ ส่วนมากกว่าคือบอสเมาหลับไปแล้ว ส่วนน้อยคือความเชื่อในพลังรักของพี่แกว่าคงอยู่รอนอนพร้อมกันหรือไม่ก็รอจ้ำจี้ อ้าวว่าไม่ได้ รายนั้นเหมือนคนปกติที่ไหน เหมือนมีสวิตซ์ติดอยู่ทั่วร่างกาย แตะต้องตรงไหนเป็นมีอารมณ์ไปหมด
พอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับความมืดซึ่งเป็นคำตอบได้แล้วว่าอีกฝ่ายคงหลับเพราะเมามากกว่าจะรออาบน้ำด้วยกัน ก็การแบกผีสองตัวนั้นกลับห้องมันใช่เรื่องง่ายที่ไหน ถ้ารอได้ก่อนหน้านี้ก็ต้องแกล้งเมาอะ
ก็ยังดีที่ยังมีสติปิดไฟนอนเพราะเป็นคนหลับยากตื่นง่าย แต่เรื่องเหล่านั้นก็ไม่รู้ว่าจะได้ผลในค่ำคืนที่เมาเสียหลักแบบนี้ไหม แหลมจึงเอาเสื้อผ้าไปวางในซิงก์ห้องน้ำแล้วค่อยตามไปดูที่เตียง แต่ก็ดันสะดุดกับผ้าขนหนูบนพื้นจนหัวโขกกับผนัง
เวรเน้ยยยยยยยยยยยยยย
“...”
พยายามกลั้นเสียงไว้ในคอแล้ว แต่ก็ดูเหมือนว่าผนังกับหน้าผากเขาจะตะโกนฟ้องใครอีกคนว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในห้อง แสงโคมไฟจึงสว่างขึ้นจนเห็นร่างเปลือยเปล่านอนคว่ำอยู่กับเตียง
“’โทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้ตื่น”
“ช้า...”
เสียงแบบงอแงขั้นสุด คนได้ยินนี่ใจอ่อนปวกเปียกไปดิ แล้วดูสรีระแสนเพอร์เฟ็คของบอสอย่างกะรูปปั้นเดวิด เห็นแล้วถึงกับตั้งคำถามเลยว่าก้นงอนแล้วต้องง้อไหม
“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า ง่วงไรเบอร์นั้นอะ” อยากเข้าไปฟาดดากแรง ๆ สักทีแต่สภาพตัวเองตอนนี้ก็ไม่ควรเดินพ้นห้องน้ำ เปียกเหมือนคนเยี่ยวแตก
“ยังไม่ได้อาบน้ำก็เลยยังไม่ได้แต่งตัวครับ...”
“อ้าว ยังไง ส่งตรงถึงห้องน้ำขนาดนั้นแต่ก็ไม่ได้อาบเหรอ?” แหลมหรี่ตาใส่คนหุ่นดีที่ยันตัวลุกขึ้นนั่งปรือตามองเขา
“อาบไม่ไหวครับ จะหลับ ก็เลยเดินมางีบรอเราดีกว่า...” คนพูดเอาหน้าคลอเคลียกับหมอน พลางปรือตามองมาอย่างพอร์น ๆ ถ้ามีกล้องสักตัวคงคิดว่ากำลังถ่ายหนังโพล้อยู่
“แหม่ แล้วก็ทำเป็นพูดดี ไหนใครบอกจะจัดทบต้นทบดอก?” ถอดเสื้อผ้าเปียก ๆ ออกแล้วบิดใส่ห้องน้ำ ไม่ต้องแคร์แล้วว่าตรงนั้นเป็นพื้นส่วนแห้งและไม่ควรทำให้มันเปียก เพราะแค่ซากบอสก่อนหน้านี้ก็เละเทะไม่เหลือ
“ตอนนั้นคิดจริงนะครับ... ถ้าเชร์ไม่ไปช่วยพี่ ๆ ป่านนี้เราคงทำกันอยู่”
“หมกมุ่นสุด ไว้ค่อยทำตอนสร่างก็ได้ปะ ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วสะกิดเลยงี้อะ” อดไม่ได้จะประชด แต่อีกคนก็เอาแต่ยิ้มขำเหมือนมีความสุขกับความคิดลามกเหล่านั้น “ลุก เดี๋ยวผมอาบน้ำให้ แค่ไปนั่งเฉย ๆ ก็พอ”
“อุ้มหน่อยครับ”
หื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม? ตานี่เหลือกเลย วงแขนที่อ้าออกกว้างนั่นคิดว่าคงไม่ล้อเล่น ยังไง ๆๆ อย่าบอกว่าเมาเลยอยากเปลี่ยนบรรยากาศ
แหลมมองอีกฝ่ายอย่างหยั่งเชิงก่อนจะยิ้มหรี่ตา โอกาสมาถึงขนาดนี้แล้วก็ย่างสามขุมเข้าไปเลยดิวะ ต่อให้ชาตินี้คงอุ้มบอสท่าเจ้าสาวไม่ไหว แต่ถ้ามีโอกาสได้ลิ้มลองการสอดผู้ชายด้วยกันสักครั้งในชีวิตก็น่าสนใจอยู่
แต่พังว่ะ เพราะอะไรรู้ปะ ก็ทันทีที่เดินไปถึงบอสก็ลุกขึ้นยืนแล้วอุ้มเขาขึ้นแทนไงไอ้ฉิบห๊าย!!!
“คิดอะไรอยู่เด็กน้อย หน้าตาผิดหวังเชียว?” บอสยิ้มขำแล้วก้มมาจุ๊บ เขาจึงตีปากนั่นเบา ๆ อย่างคนแพ้ ฟ้าค ก็นึกว่าจะให้อุ้ม!!!
“กวนตีนใหญ่เลยน้า”
“เรียกว่าแกล้งก็พอไหมครับ ไหน ปากที่พูดหยาบคายกับพี่” กันต์ก้มลงไปงับปากนุ่มนิ่มแล้วดึงเบา ๆ และแน่นอนว่าเด็กตัวแสบไม่ยอมให้เขาปล่อยออกไปดี ๆ แน่ “โอ๊ย... เจ็บนะครับ”
“เลือดออกยัง ถ้ายังแสดงว่าไม่เจ็บ”
“จะใช้ทฤษฏีนี้จริง ๆ เหรอครับ เลือดไม่ออกเท่ากับไม่เจ็บ?” ทั้งคู่สบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร และแหลมเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายกำลังสื่อไปในทางไหน “ต่อไปนี้ถ้าบอกว่าเจ็บพี่ก็จะไม่หยุดแล้วนะ”
“พูดเหมือนเคยหยุด ก็ทำแรง ๆ อยู่ดีปะ?” ซิมบ้าน้อยพูดอย่างรู้ทัน
“แต่ก็ชอบตอนที่พี่ใส่เข้าไปลึก ๆ ไม่ใช่เหรอครับ เราเคยโยกสะโพกหาด้วยนะ... จำได้หรือเปล่า?”
จะเมาหรือไม่เมาก็เท่ากับ X คู่รักลามกยังคงพูดเรื่องใต้สะดือและแหลมเพิ่งนึกได้ว่าควรพาร่างเหม็นกลิ่นคลอรีนไปอาบน้ำสักที
“วางก่อน เดี๋ยวบอสพาผมหัวทิ่ม”
“หัวไม่ทิ่มหรอกครับ แต่ถ้าโดนอย่างอื่นทิ่มก็อีกเรื่อง”
“แหม ตื่นมาก็คึกคักเลยน้า ไปนอนเอาแรงมาแล้วถูกปะ?” เหมือนเตรียมมาเพื่อการนี้ หรือบอสรู้ว่าการเก็บซากพวกพี่ ๆ ต้องใช้เวลาก็เลยไปนอนฟื้นสติรอ แผนสูงจัด
“นอนจริงครับ แต่ยังไม่รู้ว่าเอาแรงไหม?”
“ขนาดนี้แล้วก็ทำเลยปะ”
แหลมมองอีกคนที่ยิ้มขำกับมุกทะลึ่งตึงตังของตัวเอง เมาขั้น Dirty Talk แบบนี้จะอาบน้ำเสร็จตอนไหนวะเนี่ย
*
สุดท้ายก็ไม่ได้เดินเพราะคนเมามีสติมากพอที่จะพาเขาเข้าไปในห้องน้ำ ด้วยความรีสอร์ทแพง ด้านในจึงมีทั้งฝักบัวห้องกระจกและอ่างอาบน้ำที่สามารถลงไปแช่ด้วยกันได้ บอสเปิดน้ำรอระหว่างที่เขาเข้าไปสระผมข้างใน เพียงครู่เดียวก็รู้สึกได้ถึงวงแขนแกร่งที่สวมกอดจากด้านหลัง
เด็กหนุ่มพลิกตัวหันเข้าหาแล้วบีบแชมพูใส่มือตนเองก่อนจะยีกับผมสีเข้มของคนตรงหน้า “ก้มลงนิดนึง”
บอสทำตามอย่างว่าง่าย กี่ครั้งแล้วที่อยู่ด้วยกันใต้ฝักบัวอย่างนี้ สบตากันเหมือนอยากพูดอะไร ท่ามกลางเสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงมาชโลมร่างการอยู่ทุกขณะ แหลมเอาแต่จ้องหน้าอีกฝ่ายเพื่อถามตัวเองว่าวันนี้มันเกิดขึ้นจริงแล้วใช่ไหม ถึงจะเกิดเรื่องบ้าบอชวนให้กุมขมับ แต่การเห็นแฟนเข้ากับพี่น้องได้เขาก็อุ่นใจเหลือเกิน
“เหนื่อยไหมครับวันนี้?” สองมือที่เคยวางบนเอวค่อย ๆ ขยับลูบไล้ไปตามสัดส่วนของร่างกาย ซึ่งคนถูกถามก็ส่ายศีรษะพร้อมเกลี่ยฟองสบู่ออกจากหัวคิ้วเพื่อไม่ให้มันไหลเข้าตาอีกฝ่าย
“แล้วพี่ล่ะ ปวดหัวไรงี้ไหม?”
“ตอนนี้ยังครับ แต่ตอนเช้าก็ไม่แน่” บอสพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนบรรยากาศอุ่น ๆ จะถูกแทนที่ด้วยแววตาซึ่งมีให้คนตรงหน้าคนเดียว
แหลมเป็นฝ่ายรั้งท้ายทอยคนรักลงมาจูบพร้อมกระชับกอด และบอสก็ตอบสนองกลับมาโดยไม่ตั้งคำถามกับการแสดงความรักอย่างไร้เหตุผล เด็กหนุ่มเริ่มหายใจติดขัดเมื่อส่วนนั้นแข็งตัวขึ้นจนมันเสียดสีกัน บอสขยับสะโพกเบา ๆ ให้แกนกายถูกับหน้าท้องแบนราบ สร้างความวาบหวามจนมือที่เต็มไปด้วยฟองแชมพูเผลอขยำกลุ่มผมสีเข้ม
“จะเสร็จหรือยังครับ...?”
“อีกนิดเดียว... ขยับเข้ามาอีกสิ... มาเอาออก...” เสียงตอบติดขัดเพียงเพราะมือที่เคยลูบไล้ไปตามเรือนร่างได้เปลี่ยนมากอบกำชักรูดส่วนนั้นจนส่วนหัวปริ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่น “ผมหมายถึงแชมพู...”
เด็กขี้แกล้งยกยิ้มกับคำตอบกำกวม เชร์คงรู้ว่าเขาชอบความตื่นเต้น ถึงได้เดี๋ยวกระซิบเดี๋ยวเลียหู อีกทั้งยังใช้คำลามกจนส่วนนั้นของเขาแข็งจนปวดไปหมด
“วันนี้ร้อนแรงผิดปกตินะครับ ไม่ได้เมาจริง ๆ เหรอ?” กันต์ฟัดแก้มคนรักแล้วฟาดมือลงบนก้นกลม ๆ พร้อมขยำอย่างมันมือ
“ไม่เมา แต่ไม่เหมือนเดิม...”
“อยากรู้เลยครับว่าเป็นยังไง...”
“ก็รีบใส่เข้ามาดิเดี๋ยวทำให้ดู...”
(ต่อด้านล่างนะคะ)
-
(ต่อจากด้านบน)
เด็กคนนี้จะปั่นหัวเก่งเกินไปแล้ว อึดใจเดียวเท่านั้นที่กันต์ทนยืนเฉย ๆ ให้น้องช่วยล้างฟองแชมพูออกให้ ก่อนจะก้มลงไปฟัดซอกคอขาวคลายความกำหนัดซึ่งเด็กน้อยก็ซบหน้าลงกับไหล่กว้างพร้อมครางชื่อเขาใกล้ ๆ หูอย่างจงใจ
ชายหนุ่มจับสองแท่งร้อนไว้ด้วยมือเดียว ขยับข้อมือชักรูดช้า ๆ ก่อนจะเร็วขึ้นตามเสียงครางกระเส่าของทั้งคู่ที่ไต่ระดับขึ้นจนน้องเสยสะโพกสู้ ร่างเด็กแสบถูกดันให้หลังชิดกระจก กันต์ยีริมฝีปากสีเชอร์รี่ด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือ และคนตรงหน้าก็รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะกระตุ้นความต้องการเขาได้มากยิ่งขึ้น
ซิมบ้าน้อยเลียปลายนิ้วเบา ๆ ทั้งที่ยังสบตากันอยู่ และผู้ชายคนนี้คงไม่มีความอดทนมากพอที่จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ
“ปากเราไม่ว่างเกินไปเหรอครับ?”
“ก็คิดงั้นเหมือนกัน”
เด็กแสบก็คือเด็กแสบ กันต์ยิ้มพอใจพลางมองอีกฝ่ายย่อตัวลงไปประคองความเป็นชายไว้ด้วยสองมือก่อนจะเอาเข้าปากอย่างไม่รีรอ จูบส่วนหัว ดูดส่วนกลาง และเลียตั้งแต่บอลสองลูกนั้นไล่มาจนถึงส่วนโคน เชร์เล่นกับมันราวกับเป็นของรักจนคนมองอดไม่ได้ต้องถอนสะโพกออกแล้วจับแท่งเนื้อฟาดแก้มไปสองที ซึ่งคนถูกแกล้งก็ช้อนตามองอย่างคาดโทษ หากแต่ลิ้นที่แลบออกมากลับไล่ตามความแข็งขืนซึ่งถูอยู่ไม่ห่างจนเอาเข้าปากได้อีกครั้ง
นี่คงเป็นผลพวงจากการนอนดูหนังโป๊ด้วยกันบ่อย ๆ ก่อนจนจบด้วยการเล่นหนังเสียเอง
“ผมออกไปเอาถุงยางให้ไหม?”
“ทำไมล่ะครับ เราก็ชอบให้พี่ทำสดไม่ใช่เหรอ?” เขาเสยผมเปียก ๆ ของน้องเพื่อมองความแข็งขืนตอนเข้าไปอยู่ในปากน่ารัก ๆ นั่นได้ชัดขึ้น
“ก็เผื่ออยากใส่ไง”
“ปกติไม่เคยเห็นถาม ทำไมวันนี้อยากใส่ขึ้นมาหื้ม?”
เขาชอบปากอุ่น ๆ ของเชร์เหลือเกิน โดยเฉพาะตอนพยายามจินตนาการว่าน้องเก็บทั้งหมดไว้ตรงไหนถึงได้อมเข้ามาลึกขนาดนี้ ซิมบ้าน้อยที่เคยประหม่าเพราะต้องมีเซ็กส์กับผู้ชายด้วยกันคราวนั้น วันนี้ได้กลายเป็นใครสักคนที่เอากันต์กวินทร์ได้อย่างอยู่หมัดจนไปไหนไม่ได้แล้ว
“ผมอยากลองใช้ปากใส่ถุงยางให้”
“Wow...”
ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี กันต์เอาแต่บอกตัวเองว่าเขาชอบน้องอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่ว่าจะเป็นตอนทำตัวแก่นเซี้ยวดื้อไม่เข้าเรื่อง ตอนสั่งสอนให้คนอายุมากกว่าสำนึกได้ว่าอะไรควรไม่ควร ตอนเป็นคนกินเก่งพร่ำเพรื่อ หรือตอนเอาอกเอาใจเวลาร่วมรัก แต่ภาพตอนคายแท่งเนื้อออกมาอธิบายจนน้ำลายเยิ้มน่ะ... เขาชักอยากจะลองให้น้องใส่ถุงยางด้วยปากเสียแล้วสิ
“รอบสองได้ไหมครับ รอบนี้พี่คงรอไม่ไหว”
“ถ้าไม่อยากใส่ก็ไม่เป็นไร เพราะผมก็ไม่มั่นใจด้วยว่าจะทำได้หรือเปล่า ดูหนังโป๊มาอะ” คงไม่ได้คิดไปเองว่าเชร์หน้าแดง กันต์ยันมือกับกระจกพร้อมเสยสะโพกเข้าปากน้อง ซึ่งคนที่คุ้นชินกับการร่วมรักก็จับขาเขาไว้เป็นหลักและห่อปากรับอย่างไม่ยอมถอย
“Turn around baby.” กันต์ดึงแฟนเด็กขึ้นมากระซิบพร้อมจับพลิกตัวให้หันเข้าหากระจกใส
“ชอบใช่ปะเวลาผมทำแบบนี้?” คนที่เคลิ้มไปกับการปรนเปรอโก่งสะโพกให้พร้อมหันมาสบตากัน และเด็กแสบคงอยากย้ำคำถามจึงจับมือเขาแหวกก้นนุ่มนิ่มออกจนเห็นช่องทางด้านหลัง
“พี่รักเลยล่ะ”
กันต์ก้มลงไปจูบคนขี้เอาใจพร้อมบี้ยอดอกจนได้ยินเสียงอู้อี้ เขาเสยสะโพกดันความเป็นชายเสียดสีกับร่องก้นจนส่วนหัวปริ่มน้ำใส เขาอาจจะเป็นคนข่มใจเก่งกว่านี้ถ้าหากตั้งแต่แรกเชร์แสดงจุดยืนว่าต่อให้ขึ้นอะไรขึ้นก็คงไม่ยอมมีเซ็กส์กัน ไม่ก็สร้างกฎขึ้นมาว่ามีได้แค่เดือนละครั้ง แต่น้องกลับยอมทุกอย่างซึ่งมันเข้าทางคนเอาแต่ใจอย่างเขา
ช่วงแรกกันต์รู้สึกผิดเพราะเชร์ยังคงเจ็บ จนคิดไปว่าบางทีน้องอาจจะไม่ชอบ แต่พอเด็กแสบเป็นฝ่ายเริ่มปลดกระดุมหรือก้มลงไปเล่นลิ้นกับความแข็งขืนที่เคยซ่อนอยู่ในกางเกง ขึ้นคร่อมพร้อมจับส่วนนั้นจ่อกับช่องทางรักแล้วกดก้นน่ารักลงมา ก่อนจะบดเอวขย่มแรง ๆ จนเขาแทบบ้า
‘อีกสิ ชอบแรง ๆ ไม่ใช่เหรอ?’
ตอนนั้นกันต์ถึงรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนลามกคนเดียวอีกต่อไปแล้ว
“อะ... อา!” ซิมบ้าน้อยตัวสั่นจนต้องซบแก้มกับกระจกเพราะสัมผัสจากปลายลิ้น กันต์แหวกก้นกลมออกเพื่อให้น้องรู้ว่าลิ้นของเขามันรักการตอดรัดจากข้างในมากแค่ไหน
เด็กแสบที่เคยกวนโอ๊ยกลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟ เชร์ครางเสียงหลงแต่สะโพกกลับบดเข้าหาใบหน้าหล่อไม่หยุด กันต์อยากดื่มด่ำไปกับขั้นตอนการปรนเปรออีกสักหน่อย แต่เคยมีไหมที่เด็กคนนี้จะให้ความร่วมมือไปจนถึงสุดทาง เพราะเขาต้องเลิกล้มเรื่องเหล่านั้นไปทุกครั้ง หลังจากได้ยินน้องครางเรียกชื่อพร้อมบอกว่าเสียวแค่ไหน
“อะ... โอ๊ย...”
“ไม่เลือดออกพี่ไม่หยุดนะ... ตามทฤษฏีเมื่อกี้นี้” กันต์กระซิบซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่เถียง น้องเอาแต่ครางระหว่างที่เขาแหวกก้นออกเพื่อมองความเป็นชายที่กำลังค่อย ๆ ดันเข้าไป
“...โคตรใหญ่เลย”
“ข้างในเราก็โคตรฟิตเลย...” คนได้ยินกึ่งคำหยาบถึงกับหูแดง เด็กหนุ่มกลอกตาล่อกแล่กกับเสียงกระซิบเมื่อครู่ก่อนร่างของเขาจะเริ่มโยกไหวไปกับแรงส่งด้านหลัง
“อะ! อ๊ะ! อื้อ! ลึกจัง!” ชายหนุ่มขบกรามแน่น เชร์อาจจะไม่เมาก็จริง แต่ฤทธิ์เหล้าก็ทำให้ความอุ่นข้างในนี้ขมิบเก่งจนเหมือนจะไม่เจ็บอย่างช่วงแรกแล้ว
กันต์ครางเสียงพร่า ฟัดซอกคอ กัดหัวไหล่น้องอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะกลืนกินเสียงครางกระเส่าด้วยจูบดูดดื่ม วันนี้เชร์ลามกเหลือร้าย จับมือแกร่งไปช่วยชักน้องชายตนเองก่อนจะละมือขึ้นมาป้อนน้ำหล่อลื่นทั้งที่ช่องทางด้านหลังยังคงถูกอัดกระแทกอยู่ทุกขณะ
ชายหนุ่มดูดเลียนิ้วเรียวพลางมองดวงตาฉ่ำเยิ้ม กันต์ยึดเอวคอดไว้เป็นหลักพร้อมซอยสะโพกใส่จนเกิดเสียงลามกไปทั่วห้องน้ำ
“เสียวเหรอครับ... อา... รัดแน่นเหมือนไม่อยากให้พี่เอาออกยังไงอย่างนั้น”
“อะ... อา! ชะ -- ใช่ เพราะงั้นแช่ไว้แบบนี้จนถึงเช้า -- ไปเลยเป็นไง... อืม... ไหวเปล่า?”
ต่อปากต่อคำเก่งที่หนึ่ง กันต์โหมแรงอัดเข้าไปอย่างล้ำลึกจนน้องครางไม่ได้ศัพท์จนตอบโต้ไม่ได้อีก เขาจับอีกฝ่ายพลิกให้หันหน้ามาพร้อมช้อนขาข้างหนึ่งขึ้นซึ่งน้องก็โอบรอบคอไว้อย่างรู้งาน
“ห้องน้ำหอผมกับที่นี่พี่ชอบที่ไหนมากกว่ากัน... อือ... อะ...” เจ้าหนูน้อยขี้สงสัยเริ่มเล่นปัญหาทายใจแล้ว ระหว่างรอให้คำตอบกันต์จึงเสยแท่งเนื้อเข้าไปจนมิดด้ามแล้วเร่งจังหวะราวกับว่ามันจะทำให้อีกฝ่ายลืมคำถามนี้ไปได้
“ชอบทุกที่เลยได้ไหม... อา... แฟนเราโลภมาก”
“แล้ว... ห้องน้ำบ้านพอร์ชล่ะ...”
“โธ่ที่รัก...” กันต์ยิ้มขำ เขาเห็นว่าซิมบ้าน้อยแอบมองมาอย่างเสียฟอร์มกับคำถามในวงเหล้าที่ต้องตอบเพราะเล่นเกมพูดความจริงกันอยู่
“ผมไม่ได้จะงี่เง่านะ ถามเฉย ๆ อะ” หึงก็บอกว่าหึงสิเด็กน้อย กันต์อมยิ้มพลางอุ้มน้องเข้าเอวทั้งที่ส่วนนั้นยังคงเชื่อมต่อกัน จนตอนนี้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างเพียงคืบเดียวเท่านั้น
“ให้มีอีกสิบพอร์ชก็เสียวสู้แฟนพี่ไม่ได้หรอกครับ...”
“ปากดี...”
“ไม่เชื่อเหรอ?” เชร์ไม่ยอมตอบ เขาจึงอุ้มน้องออกไปด้านนอกเพื่อลงอ่างที่เปิดน้ำอุ่นทิ้งไว้แล้ว ซึ่งคนงอนย้อนหลังที่นั่งอยู่บนตักก็ยังคงเอาแต่จ้องไม่พูดอะไร “ลองบดก้นลงมาสิ เดี๋ยวพี่ทำให้ดูว่าพี่ชอบห้องน้ำเรามากแค่ไหน”
“ตอนทำกับพอร์ชก็พูดงี้เหมือนกันนั่นแหละผมรู้”
“ไม่เคยพูดครับ แล้วก็ไม่เคยใส่เข้าไปโดยไม่มีถุงยางด้วย”
“บันไดหนีไฟอะไรนั่นอีก ทำไมมีแต่เรื่องให้หึงย้อนหลังเต็มไปหมดก็ไม่รู้”
“ที่รัก พี่แก้ไขอดีตไม่ได้นะครับ ตอนนี้พี่เก่งแต่แก้ผ้าแล้วใส่เข้าไปในตัวหนู... แบบนี้”
ไม่พูดอย่างเดียวมีโยกสะโพกด้วย รำคาญคนขี้อ้อนโว้ย ประเด็นคืองี่เง่าได้แค่แป๊บ ๆ ก็โดนง้อด้วยไอ้แข็ง ๆ ที่คาอยู่ในก้นเนี่ย พี่กันต์แม่ง เดี๋ยวก็น่าหมั่นไส้ เดี๋ยวก็น่ารัก
“ตอดแรงจังเลยครับ เสียวเหรอ?”
“ก็เออดิ... นั่งท่านี้มันลึกนะเว้ย” ซิมบ้าน้อยหน้าแดง เขาจึงอมยิ้มแล้วจับข้อมือเล็กให้โอบรอบคอตนเองอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงไปโลมเลียยอดอกจนน้องแอ่นเข้าหา “อือ... ดูดแรง ๆ”
ชายหนุ่มเงยหน้ามองแฟนเด็กทั้งที่ยังกระหวัดลิ้นดูดเลีย เชร์เริ่มบดสะโพกแรงขึ้นส่งเสียงครางระงมทั่วห้องน้ำอีกครั้ง ใช่ เขารู้ว่าท่านี้มันลึก และเพราะรู้ถึงได้รักมันนักเพราะทุกครั้งที่เชร์ขย่มลงมาเขาก็รู้สึกเหมือนจะพ่นน้ำขาวขุ่นอัดเข้าไป
“ทำไม...” ดวงตาฉ่ำหวานปรือมอง ตั้งคำถามระหว่างที่ส่วนนั้นยังคงอัดกระแทกเข้าหาไม่หยุดจนน้ำในอ่างกระเพื่อม “ถึงบอกพวกพี่ธีร์... ว่าเป็นเมียผม...”
นึกย้อนไปตอนคำถามในวงเหล้าอีกครั้ง ตอนนั้นจำได้ว่าทุกคนเริ่มไม่ค่อยมีสติแล้วถึงได้ถามเรื่องใต้สะดืออย่างไม่กลัวอาย ซึ่งกันต์ก็รู้ว่าต้องมีสักวันที่ต้องตอบ
‘ผมเป็นรับครับ’
และที่ตอบแบบนั้นก็เพราะเขาไม่อยากให้เชร์ถูกล้อเพียงเพราะเรื่องรสนิยมทางเพศ บางคนอาจจะรู้สึกเฉย ๆ แต่บางคนก็มองว่ามันแตกต่าง ภาพลักษณ์คนเป็นรับอาจจะดูแพ้ซึ่งมันไม่เกี่ยวเลย อย่างที่เชร์เคยเล่าว่าคนข้างบ้านมักจะมองผู้ชายที่อยู่ในตำแหน่งเมียด้วยสายตาแปลก ๆ อะไรเทือก ๆ นั้น
“ก็พี่เป็นเมียเชร์นี่ครับ” เขาอมยิ้มแล้วจุ๊บปากน้องอย่างออดอ้อน ไม่อยากให้ซิมบ้าน้อยต้องคิดมากไม่ว่าจะกับเรื่องใด ๆ จะผัวจะเมียอย่างไรก็ได้ ขอแค่เป็นกันต์กับเชร์ก็พอแล้ว
“งั้นผมก็เป็นผัวพี่อะดิ...” คำนี้ไม่เคยน่ารักมาก่อนกระทั่งหลุดออกมาจากปากเด็กแสบ กันต์ยิ้มขำพลางพยักหน้า จนคนบนตักยิ้มออกมาได้จึงแหวกก้นนุ่มนิ่มเพื่อซอยแท่งเนื้อเข้าไปก่อนร่างของน้องจะสั่นคลอนโยกไหวจนต้องยึดไหล่กว้างเอาไว้
“จะแตกแล้วครับ... อา...”
พอบอกจุดหมายก็ยิ่งเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น กันต์จูบแฟนเด็กพร้อมอุ้มให้ลอยจากน้ำในอ่างก่อนจะซอยสะโพกไม่ยั้ง และคนที่ตวัดขาเกี่ยวเอวก็ปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาเต็มหน้าท้องพร้อมขมิบก้นตอดรัดเมื่อถึงจุดสุดยอด
“ปล่อยออกมาสิ... ข้างในนี้มันเป็นของพี่อยู่แล้ว...”
“อา!”
มันเขี้ยวแทบบ้า เขากัดปากที่พูดจาน่ารักไม่หยุดขณะที่ด้านล่างยังคงโหมใส่เข้าหากันจนได้ยินเสียงหยาบโลน เพียงครู่เดียวความหื่นกระหายก็พวยพุ่งอัดใส่รูรัก กันต์หอบหายใจกับรสชาติที่ดิบกว่าครั้งไหน ๆ ไม่ว่าจะทั้งการกระทำหรือคำพูดของตัวเองกับเด็กแสบ ชายหนุ่มกระตุกกายขณะปลดปล่อยทุกหยาดหยด เขาวางแฟนเด็กลงและเชร์คงยืนเองไม่ไหวถึงได้โก้งโค้งยันสองมือไว้กับขอบอ่าง ปล่อยให้เขามองน้ำขาวขุ่นทะลักออกมาจากก้นจนไหลลงไปอย่างช้า ๆ
และคนหื่นที่ไม่เคยจบเพียงรอบเดียวก็จับแท่งเนื้อกวาดน้ำเหนียวหนืดดันเข้าไปในช่องทางด้านหลังอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ข้างในนั้นมันลื่นกว่าตอนเพิ่งสอดใส่เป็นไหน ๆ
“Truth or Dare?”
“อะ... อือ... Dare...”
“บนเตียงหรือตรงนี้ครับ?”
“เตียง... เตียงทำง่ายกว่า...”
กันต์มองขาที่กำลังสั่นเทาขณะที่เขาค่อย ๆ ดันความเป็นชายเข้าไปและชักออกอย่างหยอกเย้า ซึ่งน้องก็ขมิบตอดรัดราวกับจะบอกให้รู้ว่าพร้อมสำหรับการทดลองใส่ถุงยางด้วยปากแล้ว
TBC
แม้ไม่ใช่เวทีมวย แต่ก็มียกสอง
-
กรี๊ดดด นังแหลมมมันร้ายนะคะหัวหน้าา :hao3:
-
:pig4:
-
:jul1:
-
แม้แต่ฉากอย่างว่าคู่นี้ก็ยังเถียงกันได้น่ารักน่าหยิก ดูละมุนไปหมด
-
ต่อปากต่อคำเก่งถึงแม้เสียงจะแหบไปหมดแล้ว แค่กๆ
-
:m25: :m25:
-
นึกย้อนไปถึงเรื่องแรก... มาไกลมากจริงๆ เจ้าเด็กฝรั่งจอมเกรียนของพี่ :m25:
-
บอสทำไมทำน้องแหลมเสียคนอย่างนี้
-
ชอบตอนพิกันต์เรียกเชร์ว่าหนูมากก
:z3:
-
ขอก้านมะยมด้วยค่ะจะไปตีเด็กข้างบ้าน ...
-
:katai1: ร้ายกาจจจจ
-
เข้ ไอ่หมาโคตร้อนแรง
ยอมใจบอสกับการบอกเดอะแก็งว่าเป็นเมียน้อง
ปล. น้องโซ่น่ารักเสมอ กิกิ
-
ร้ายพอกันเลยสองค๊นนนนน
น้องโซ่ลูกก น่ารัก ฮืออ ; w ;
-
:katai2-1:
พี่แหลมจ๋า วินมาก ชอบอ่ะ แต่อยากอ่านเอ็นซีคู่พี่ธีร์โซ่มาก และฃอบที่ยังมีโมเมนต์คู่นั่นอยู่ พี่กันต์ ฮืออออออออ --////////--
-
สนุกมากกกกกกกกก
-
กรี๊ดด ร้อนแรง ขี้ยั่ว พอกันทั้งคู่!
-
แซ่บไปอี๊กกกกกกกกก แซ่บแพ็คคู่ เหมือนเกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ เชร์ไปสุดมากหนูรู้กกกกกก
อ่านแล้วจะเปงลมจีงๆ :hao6:
-
ช่วยด้วย เราหยุดหื่นไม่ได้
ทำไม ฟังคำที่เรียกน้องว่าหนู แล้วตูเขินนนนน 555555
-
:haun4: เปิดเผยและลามกได้ใจพี่จริงๆ 55555 สงสารน้องโซ่เบาๆ ยังดีที่ อิพี่ธีร์ขนาดเมาแล้วยังคิดถึงน้องโซ่
-
น้องไม่ไหวววววววว :katai5:
-
ไปให้สุด
-
น้ำเดือด!
-
คือแบบอ่านตอนล่าสุดแล้ว แต่ลืมอ่านตอนนี้ 5555
งงๆ แต่ตอนนี่ก็ฮา 5555 ตลกมากอะ ขำจะบ้า :laugh:
--------------------
เอ้อ ว่าจะพิมพ์ถึงธูปลืมเลย คือสรุปธูปเอาเงินไปทำไรอะ
ติดยาหรือติดเที่ยวใช่มะ อ้อหอ ถ้ามีพี่ให้ขอเงินแบบนี้คือสบายอะ
หลงแสงสีแน่ๆ เพื่อนแหละคงจะพาเสีย
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 20
ผิดหวัง
กว่าจะตื่นบวกอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นู่นเลยสิบโมงครึ่ง แหลมสาบานได้ว่าเดินเบา ๆ แล้ว แต่บอสก็ลืมตาตื่นสะลึมสะลือเหมือนเขาเดินเตะถังขนมปี๊บ จริงอยู่ที่พักหลังบอสนอนง่ายขึ้นแต่ก็ใช่ว่าจะหายขาด ผู้ชายคนนี้ยังคงตื่นง่ายหลับยาก สุดท้ายก็ลุกมาอาบน้ำในเวลาไล่เลี่ยกัน
พอออกไปก็เจอซ้อเจนกำลังพาลูกเดินเล่น สีหน้าพี่แกดูไม่ได้หงุดหงิดหัวเสียอะไรกับเรื่องเมื่อคืนนี้จึงไถ่ถามเรื่องปากท้อง ซึ่งแม่ลูกอ่อนก็รู้จักรับผิดชอบตัวเองและนังแตงอ่อนด้วยการหาอะไรกินก่อนโดยไม่ต้องปลุกผัวหรือรอพวกคนเมาลุกขึ้นมาล่าเหยื่อ
ต่อให้เมื่อคืนจะเมาหรือเจอศึกหนักมาบอสก็ตื่นเช้าได้ ด้วยความเป็นโรคนอนไม่หลับ นอนยากตื่นง่าย เหล้าแรงแค่ไหนก็นอนนานกว่านี้ไม่ไหว บอสจึงตื่นไล่เลี่ยเวลาเดียวกันโดยไม่ต้องกะเวลาว่าต้องปลุกเมื่อไหร่
จู๊กมาสเตอร์เป็นรายถัดมา สภาพเด็กนั่นยังคงอึน ๆ หงอย ๆ พร้อมถามว่าเมื่อคืนเผลอเรื้อนใส่ใครไปบ้างหรือไม่ ซึ่งบอสก็ปั่นด้วยการบอกว่าน้องมันตะโกนด่าพี่ธีร์แรงมาก คำหยาบหลุดออกมาสารพัดจนคนตกใจทั้งรีสอร์ท คนถูกอำทำหน้าเหวอเหมือนช็อกไปแล้ว สุดท้ายพวกเขาก็หลุดขำกันไม่เว้นแม้แต่ซ้อเจน
“เมื่อคืนโซ่ฝันว่าโดนพี่เจนดุด้วย” แม่ลูกอ่อนเลิกคิ้วฉายแววตาสงสัย และคงมีแต่ไอ้แหลมคนนี้ที่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะพูดถึงอะไร จึงแหย่นิด ๆ หน่อย ๆ พอให้ขำกรุบกริบ
“ฝันว่าไรวะ?” น้องเล็กหุบยิ้ม อึกอักเหมือนกำลังคิดว่าจะเล่าเรื่องซ้อเจนในร่างโต๊ะกับแจกันดอกไม้ดีหรือไม่
“แค่ฝันว่าโดนดุเฉย ๆ ครับ แหะ”
“พี่จะดุโซ่เรื่องอะไรหื้อ?” ความสองมาตรฐาน ซ้อเอื้อมมือไปยีผมน้องเล็กอย่างเอ็นดูซึ่งคนถูกโอ๋ก็ยังคงนั่งทำหน้าเหมือนอมความผิดไว้กับตัว ระหว่างนั้นบอสก็มองมาอย่างรู้ทัน เหมือนอยากถามว่ารู้อะไรเกี่ยวกับอาการเลิ่กลั่กของน้องเล็กหรือไม่ เขาจึงโน้มตัวไปกระซิบให้ฟังซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มขำกับอาการเมาเรื้อนที่คิดว่าแค่ฝันไป
“ซึมเศร้าแมนมาละ”
ทุกคนหันไปทางชายร่างผอมสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้าน พี่แจ็คดูไม่ต่างจากเดิมเลยสักนิดไม่ใช่เพราะสร่างเมาแล้ว แต่เพราะมันมีหน้าเดียวไม่ว่าจะตอนปกติหรืออารมณ์ไหน ระหว่างนั้นก็ลุ้นกันว่าพี่ธีร์กับพี่ตั้บใครจะตื่นก่อน ซึ่งแหลมลงไปทางพี่ใหญ่ร้อยนึง แต่รอบนี้ไม่มีใครได้หรือเสียเพราะทุกคนพร้อมใจลงเป็นเสียงเดียวกันหมด
เพราะพูดไม่ทันขาดคำเจ้าของร่างตุ้ยนุ้ยก็เดินกุมศีรษะออกมาแล้วโหยหาข้าวเช้าตอนเกือบเที่ยง
*
ทริปสานสัมพันธ์สิ้นสุดลง แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่แหลมกลับรู้สึกเหมือนอยู่ตรงนั้นเป็นอาทิตย์ จริงอยู่ที่เกมช่วยฮีลลิ่ง แต่การพักสายตาจากจอคอมแล้วหันหน้าเข้าหาธรรมชาติบ้างมันก็ดีจนอยากชวนพี่ ๆ ไปทำตัวบ้าบอแบบนี้ด้วยกันอีก
แหลมเป็นคนช่างพูดซึ่งนั่นทำให้เขาเป็นที่รู้จักในคณะ เขามีเพื่อนเยอะก็จริง เพื่อนกินเหล้า เพื่อนเรียน เพื่อนทำงาน เพื่อนเล่นเกม แต่ก็ไม่มีใครทำให้รู้สึกว่า ‘คนพวกนี้แหละที่กูอยากให้อยู่ด้วยในวงจรชีวิตไปเรื่อย ๆ’ และขี้ซุยบราเทอร์ก็ดันตอบโจทย์ได้ทุกข้อ
ดังนั้นไม่ว่าจะทำอะไร ไปไหน เป็นอยู่อย่างไร เขาจึงนึกถึงคนกลุ่มนี้ก่อนเสมอ
ไม่รู้ดิ การไปเที่ยวอย่างสบายใจมันควรไปกับคนที่เข้าใจเรา และเราก็เข้าใจพวกห่านั่นดีที่สุดปะวะ?
ทันทีที่รถตู้จอดหน้าบ้านพี่แจ็คคนที่หลับอยู่จึงต้องลืมตาตื่นมาพบความจริงว่าวันพักร้อนสิ้นสุดลงแล้ว ระหว่างคว้าเอากระเป๋าลงคนที่ไม่ถนัดเรื่องเข้าหาชาวบ้านก็ยืนนิ่งรวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาภูมิใจเล็ก ๆ อีกแล้ว
“ถ้าพวกคุณอยากขึ้นไปกินลมชมวิวบนเขาก็บอกนะครับ” ทุกคนหันไปมองบอส แหลมรู้สึกได้เลยว่าอีกฝ่ายพยายามซ่อนอาการประหม่าไว้ จริงอยู่ที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี แต่ถึงอย่างนั้นบอสก็คงไม่กล้าวางใจจนกว่าจะสนิทสนมกับคนอื่น ๆ ให้มากกว่านี้
“ทำไม พี่จะหาที่พักให้พวกผมอีกหรือไง?” พี่ธีร์ไม่ได้นอบน้อมเหมือนคนอื่นเป็น ซึ่งแหลมคิดว่าดีเหมือนกัน เพราะถ้าหากทุกคนมัวแต่เกรงใจ นอบน้อม บอสก็คงเกร็งจนทำตัวไม่ถูก
“ครับ พวกเราอยากเที่ยวเหนือ” พี่แจ็คมองคนเป็นเจ้านายพลางยิ้มบาง ๆ
“แต่ว่าคราวนี้ตุ้บตั้บกับแฟมมิลี่ขอหารค่าใช้จ่ายนะครับ” คนอุ้มลูกเสริมเพื่อให้ความสบายใจกับตนเองและน้อง ๆ
ใคร ๆ ก็ชอบของฟรี แต่ถ้าหากมันมาจากคนใกล้ตัวพวกเขาก็รู้สึกว่ามันเกินไป แหลมรู้ว่าพี่ ๆ ทุกคนเป็นอย่างไร และเขาก็เชื่อว่าบอสจะรับรู้ได้จากการให้ใจกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ
“พี่จะโชว์ป๋าอยู่คนเดียวไม่ได้ โอเคนะ?” พี่ธีร์ขมวดคิ้วหน้านิ่งอย่างอ้อนตีน ซึ่งบอสก็พยักหน้ารับแล้วถอยหลังหนึ่งก้าวให้ทุกคนแยกย้ายกลับไปขึ้นรถของตนเองที่จอดอยู่หน้าบ้านแจ็ค
หลังจากรถพี่ตั้บกับพี่ธีร์โบกมือบ๊ายบายที่ตรงนี้เหลือเพียงคนขับรถตู้และคู่รักโลกแตกเท่านั้น ใจฟูไปหมดแล้ว แหลมชอบบรรยากาศตอนนี้จนหุบยิ้มไม่ได้
“กลับไปอาบน้ำแล้วนอนสักงีบนะ เดี๋ยวผมจะอยู่กินข้าวกับแม่พี่แจ็คก่อนแล้วค่อยกลับหอ”
“แจ็คจะไปส่งใช่ไหม ถ้าว่างแล้วเราโทรหาพี่ด้วยนะครับ”
“ไม่ว่างโทรได้ปะ?”
“เคยไม่ได้หรือไงหื้อ?” กันต์ชำเลืองมองรอบข้างก่อนจะดึงแก้มคนตรงหน้าอย่างมันเขี้ยว
“ยังอยากอยู่ด้วยอยู่เลย ไว้จะรีบโทรหาน้า” เด็กดื้อหลับตายิ้ม เอาแก้มถู ๆ กับมือเขาแปลงร่างจากซิมบ้ากลายเป็นลูกหมาเหมือนที่แฟน ๆ ใน Twitch ชอบเรียก
“ขอบคุณนะครับ เมื่อคืนพี่สนุกมากจริง ๆ” แหลมเม้มปากกับคำว่า ‘สนุกมาก’ เกือบจะซึ้งแล้วถ้าไม่ติดว่าในหัวมีเรื่องจังไรลอยมาให้คิดก่อน
เดธแอร์สุด เหมือนบอสจะรู้ทันถึงได้ขมวดคิ้วแล้วดึงแก้มเขาแรง ๆ จนต้องนิ่วหน้า
“อะ... โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เด็กลามก”
“ก็พี่พูดสองแง่สองง่ามเองปะ” ถึงจะขึ้นเสียงแต่หน้าก็ยังยิ้มกับเรื่องในหัว ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ถามว่าระหว่างเมาเหล้าจนตกน้ำกับเล่นเป็นเงือกในอ่างกับบักแหลมอะไรเด็ดกว่ากัน “หุบยิ้มได้ละ มีความสุขเกินไปแล้วนะเราอะ”
คนถูกแซวอมยิ้มอย่างห้ามไม่ได้ นานแค่ไหนแล้วที่กันต์ไม่ได้รู้สึกสบายใจอย่างนี้ กับการได้รับมิตรภาพใหม่ ๆ แบบที่ไม่เคยมีมาก่อน เพื่อนสมัยเรียนก็อีกเรื่อง เพื่อนวัยทำงานก็ยิ่งไปอีกอย่าง ความสัมพันธ์แบบนั้นก็ดี แต่เขาก็ชอบแบบที่พี่น้องของซิมบ้าน้อยเป็น
“นี่ พี่กันต์”
“ครับ?”
“ไม่ว่าจะเคยเจอแบบไหนมา แต่รู้ไว้เลยนะว่าคนกลุ่มนี้ไม่ต้องใช้เงินซื้อมิตรภาพก็ได้”
“...”
“พวกผมใจง่าย ขอแค่คุยถูกคอ เป็นคนสบาย ๆ แค่นั้นก็เป็นเพื่อนกันได้โดยไม่ต้องมีใครทุ่มเทอยู่ฝ่ายเดียวแล้ว เพราะงั้นพี่อยากไปไหนก็ให้บอกนะ ถ้าทุกคนว่างผมมั่นใจว่าพวกมันต้องไปโดยไม่คิดมากว่าต้องจ่ายแค่ไหน พี่ควรเรียนรู้การได้รับเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ จากคนอื่นบ้าง”
“แต่พี่จ่ายไหวนะครับ พี่ไม่อยากให้ลำบาก โดยเฉพาะตุ้บตั้บกับเจนที่ต้องเลี้ยงดูลูก”
“พี่ พวกมันไม่ได้จนนะ แต่แค่ไม่ฟุ้มเฟือยเพราะอยากมีเงินเก็บไว้ให้ลูกเยอะ ๆ” แหลมยิ้มขำ “เราไม่ได้เที่ยวกันทุกวันสักหน่อย ผมพูดถูกไหม?”
ไม่ชินกับสิ่งที่เรียกว่า ‘หาร’ แต่กันต์ก็รู้สึกได้ถึงความจริงใจเพราะคนเหล่านั้นต่างก็รู้ว่าเงินของเขาสามารถซื้ออะไรได้บ้าง แต่ก็ยังเลือกที่จะแชร์ค่าใช้จ่ายกัน
“พี่ต้องเรียนรู้อีกเยอะเลย”
“ไม่ต้องรีบ ขี้ซุยบราเทอร์อยู่ตรงนี้ตลอด ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว” อยู่ ๆ ซิมบ้าน้อยก็เท่ขึ้นมาเสียอย่างนั้น กันต์โคลงศีรษะแฟนเด็กที่ยืนกอดอกเก๊กหน้าหล่อ ก่อนจะจ้องตากันเหมือนอยากเข้าไปจุ๊บปากแสดงความรักสักนิด
“เอ่อ”
แต่ก็ต้องยิ้มค้างเพราะเสียงปริศนาที่มาขัดจังหวะเสียก่อน
ทั้งคู่กันไปทางลูกเจ้าของร้านซักรีดที่ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมถุงขนมไทย จังหวะนั้นบอสจึงละมือออกแล้วขยับถอยไปสองก้าวเหมือนโมเสสแยกทะเลแดง
“แม่ผมฝากขนมมาให้บอสน่ะครับ...”
“อ้อ... ขอบคุณนะ ไม่สิ ผมควรเดินเข้าไปขอบคุณเธอเอง” พี่แจ็คเหมือนจะยิ้มแต่เอาเข้าจริงเรียกว่ามุมปากแค่ยกขึ้นเฉย ๆ คงจะถูกกว่า เด็กลูกครึ่งเหล่มองรุ่นพี่ที่มองมาเหมือนอยากจะบอกว่าเขาทำอะไรประเจิดประเจ้อ ขณะที่บอสเดินหายเข้าไปในบ้านแล้ว
“ไร?”
“คนมีความรักโลกมักเป็นสีชมพู” ว่ะ อเมริกาต้องจุดพลุขึ้นฟ้าแล้วไหมซึมเศร้าแมนงัดปากแซวทั้งทีงี้
“อิจฉาก็หาเมียดิ”
คนถูกย้อนไหวไหล่หน้าตาย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยที่ยังหันมามองหน้านิ่งเป็นระยะ วันนี้พี่แจ็คกวนตีนว่ะ สงสัยอารมณ์ดีจัด
*
ทริปหนึ่งคืนช่วยฮีลใจคนที่เครียดกับการแข่งได้ดีเลยทีเดียว พอกลับมาซ้อมอีกครั้งก็ปล่อยของกันยกใหญ่เหมือนพร้อมจะฟาดหน้าคู่ต่อสู้อยู่ทุกวินาที แต่ละคนไปสุดทางจนงงว่าคึกอะไรกันขนาดนั้น
เล่นเกมมันสนุกแต่ก็เครียด แหลมเคยเห็นคนเสียเพื่อนเพราะอารมณ์ร้อนแล้วพาล ขึ้นเสียงใส่จนลืมว่าจุดประสงค์แรกคือความสนุก แต่เขาก็เข้าใจเพราะบางครั้งการจะสนุกได้มันต้องชนะ ขี้ซุยบราเทอร์เคยผ่านจุดที่ต้องทนอยู่ในบรรยากาศแบบนั้นมาแล้วช่วงก่อนได้แชมป์ครั้งแรก
หลายครั้งที่เขาและพี่ธีร์เผลอหัวร้อนพูดจาโง่ ๆ แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ได้เรียนรู้ว่าควรจะใจเย็นลงหน่อย เพื่อนดี ๆ ไม่ได้หาง่ายขนาดนั้น การถนอมน้ำใจกันจึงเป็นเรื่องที่ทุกคนต่างก็ใส่ใจ ถึงจะชอบพูดหยาบคายปีนเกลียว แต่พอถึงจุดที่ใครคนหนึ่งล้ม ทุกคนก็พร้อมจะเหยียบแล้วหัวเราะใส่ก่อนจะประคองให้ลุกขึ้นได้โดยไม่หนีหายไปไหน
และก็ใช่ รอบนี้ขี้ซุยบราเทอร์คว้าชัยชนะมาได้อีกครั้ง พวกเขาได้กลิ่นเส้นทางสู่รอบชิงชนะเลิศ มันยังคงหอมหวานเหมือนตอนต้นปีไม่มีผิด
หลายคนอาจไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง แต่แหลมเป็นคนหนึ่งที่ตื่นเต้นกับมัน บางครั้งเจอเรื่องกาก ๆ เข้ามาให้ปวดหัวบ้าง แต่เด็กอย่างเขาก็รักที่จะเปลี่ยนเรื่องแย่ ๆ ให้กลายมาเป็นบทเรียนน่าสนุกได้ เช่นการที่บอสเข้ามาวนเวียนอยู่ในขี้ซุยบราเทอร์มากขึ้น ตอนแรกโคตรรำคาญเลย แต่พอเปิดใจรับเข้ามาครั้งเดียวเท่านั้นแหละ คนที่เคยไม่อยากรับสายก็กลายเป็นคนที่อยู่ด้วยกันไปจนหลับทุกคืน
บางทีก็เห็นใจเพราะพวกเขาใช้ชีวิตสบาย ๆ จนบอสต้องเป็นฝ่ายปรับตัวเข้าหา เช่นปาร์ตี้หมูกระทะซึ่งเป็นแหล่งอุดมไปด้วยแคลอรี่ สวนทางกับคนที่ไม่ค่อยได้กินข้าวเย็น ดังนั้นการเป็นส่วนหนึ่งในปาร์ตี้จึงมีความเกร็งเล็กน้อยถึงปานกลาง
แต่พอผ่านไปสักพักอะไร ๆ ก็เริ่มดีขึ้น เป็นเพราะต่างฝ่ายต่างยอมถอยคนละก้าว พี่ ๆ ของเขาถึงได้ชวนกินอย่างอื่นบ้างเพียงเพราะรู้ว่าหมูกระทะไม่ใช่เมนูที่บอสอยากหยิบเข้าปาก พอได้ยินอย่างนั้นบอสก็ยิ้มพร้อมบอกว่า ‘ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้มากินหมูกระทะกับทุกคนบ่อย ๆ สักหน่อยนี่นะ?’ หลังจากนั้นก็กินหมูทะหน้าตาเฉยเลยเว้ย เอ้อ น้ำหนักเพิ่มก็ลดได้ แต่ซื้อใจเพื่อนอะต้องวันนี้!
ได้ใจพวกขี้ซุยฯ ไปอีก แหลมนั่งยืดหลังตรงยิ้มเล็ก ๆ พลางยักคิ้วใส่พี่แจ็ค ซึมเศร้าแมนเป็นคนที่รู้จักบอสมานานกว่าใคร ดังนั้นพี่มันคงอัศจรรย์ใจอยู่ไม่น้อยกับความเปลี่ยนแปลงใหม่ที่อัปเกรดขึ้นอย่างโหด
*
( ยังไม่ตื่นเหรอครับ? )
“อือ...”
( พี่โทรมาบอกว่าคงไปช้าหน่อยนะครับ รถดันเสียบนทางด่วน ตอนนี้รอช่างอยู่ )
“ค้าบ...”
ขานตอบยาวพอ ๆ กับสันหลังซึ่งเหยียดไปพร้อมความขี้เกียจ เด็กลูกครึ่งที่ใช้เวลาไปกับการเล่นเกมกับพี่ ๆ จนถึงตีห้านอนหันข้างหลับตาคุยโดยวางโทรศัพท์ไว้บนหู ตอนคบกันแรก ๆ ก็คึกนอนเร็วเพื่อจะตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวรอ แต่พอผ่านช่วงโปรถึงรู้ว่าเขาสามารถสกปรกอย่างเป็นตัวเองได้นะ
( หิวหรือยัง รออีกหน่อยนะครับ พี่จะรีบนั่งแท็กซี่ไป )
“ไม่เป็นไรผมยังไม่หิวเท่าไหร่ พี่จัดการเรื่องรถก่อนเลย...”
( เอางั้นเหรอ? )
“อือ ขอนอนต่ออีกนิด พอพี่มาถึงแล้วผมจะได้ไม่หาวใส่”
( โอเค งั้นไปนอนต่อนะครับ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก )
“คิดถึงจังค้าบบบบ”
( ไม่เชื่อคนขี้เซาหรอกนะครับ )
“โทษพี่ธีร์ดิ มันเห่อเกมใหม่อะ...”
( ไว้จะไปฟังเองกับหู พอถึงตอนนั้นแล้วจะคิดดูอีกทีว่าเชื่อดีไหม? )
“มั๊วะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ได้ยินเสียงคนปลายสายหัวเราะในลำคอหลังจากถูกจุ๊บอัดโทรศัพท์ วันนี้ตั้งใจว่าจะออกไปเดินห้าง กินข้าว ดูหนังสักเรื่องเพราะอาทิตย์หน้าคงแทบไม่ได้เจอกันเพราะบอสงานยุ่ง วันนี้ไปเที่ยวแบบชาวบ้านชาวช่องได้แล้วสินะ ก็ดี พอคิดว่าอีกฝ่ายไม่มีรถขับก็ตื่นเต้นเหมือนแอบสะใจที่เห็นแฟนได้รับความทุกข์ทรมานเล็ก ๆ
นอนต่อไม่น่าถึงครึ่งชั่วโมงก็ต้องตื่นอีกรอบเพราะได้ยินเสียงไขกลอนประตู เด็กลูกครึ่งยันตัวขึ้นเล็กน้อยพลางขยี้ตามองเพื่อให้ภาพชัดขึ้นว่าใครกันที่โผล่มาแต่เช้า บอสตอแหลว่ารถเสียแต่จริง ๆ แอบมาเซอร์ไพรส์งี้เหรอ เนื่องในโอกาสอะไร วันเกิดก็ไม่ใช่ปะ?
จากความสูงแล้วคงทายผิด ตัดบอส พี่ธีร์ พี่แจ็คออกไปได้เลย ไอ้โซ่ก็ยังไม่ได้ปั๊มกุญแจให้ แล้วร่างผู้ชายคนนั้นก็ผอมเกินกว่าจะเป็นพี่ตั้บด้วย ผ่านไปชั่วอึดใจทุกอย่างก็ชัดขึ้น แหลมอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นรอยยิ้มของไอ้ธูปที่ไม่รู้ว่าลมห่าอะไรพัดพามาถึงที่นี่ได้
“กูฝันอยู่ถูกปะ?”
“อุตส่าห์มาหา ทักทายกันแบบนี้เหรอ?” ไม่ใช่แค่โผล่หน้ามาแต่รอยยิ้มบนหน้ามันเนี่ยสิที่ชวนให้สงสัย ร้อยวันพันปีเคยทำหน้าแบบนั้นใส่ด้วยหรือไง เด็กลูกครึ่งดีดตัวขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมผมเผ้าที่ชี้โด่เด่ สายตาจ้องมองตามทุกความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายว่าจะมาไม้ไหน
“กูนึกว่ามึงทิ้งกุญแจไปแล้ว” ตอนไอ้ธูปเพิ่งมาอยู่กรุงเทพฯ เขาเป็นคนชวนให้มันมาอยู่ด้วยกันก่อนเพราะจะช่วยได้แนะนำเรื่องการใช้ชีวิตและการเดินทาง แต่พอมันย้ายไปอยู่หอ เริ่มปีกกล้าขาแข็งเข้ากับสังคมเพื่อนได้แล้วก็ไม่เคยมาเหยียบที่นี่อีกเลย
“ผมรู้ว่าพี่รู้สึกแย่ที่ผมทำตัวไม่ดีใส่”
“...”
“แต่ผมอยากบอกว่าผมรู้สึกผิดแล้วนะ”
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้ไม่อยากปักใจเชื่อง่าย ๆ เด็กหัวรั้นที่เคยพยายามอธิบายดี ๆ แล้วแต่ก็ไม่ฟังน่ะเหรอจะเปิดประตูห้องมาหาพร้อมทำเหมือนว่าเข้าใจโลกแล้ว ไอ้ธูปอยากยืมเงินอีกหรือว่าอะไร แหลมลดระดับสายตามองถุงที่อีกฝ่ายวางลงบนเตียง ก่อนจะใช้นิ้วกดลงเพื่อดูว่าข้างในนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ แล้วก็พบว่าคือเสื้อผ้าราคาหลักพัน
“ของฝาก แล้วก็เอาเงินมาคืน”
“มึง”
“ไว้ก่อนได้ไหม?” ไอ้ธูปส่งเสียงอ่อนใจ มองเขาอย่างเว้าวอนเพราะไม่อยากให้พูดถึงเรื่องที่รู้กันดีอยู่แล้ว “ผมแทงบอลได้ โอเค มันไม่ดี แต่มันทำให้ผมมีเงินมาคืนพี่ได้แถมยังเหลือใช้อีกด้วย”
“กูไม่ได้ให้มึงยืมไปเพื่อที่จะหามาคืนด้วยวิธีนี้ปะ?”
“แต่มันได้เยอะ พี่ก็รู้” อยากด่า แต่พูดมากกว่านี้ก็ไม่ได้เดี๋ยวบรรยากาศจะพังหมด ไอ้ธูปเป็นคนความอดทนน้อยแค่ไหนแหลมรู้ดี แต่เขาก็ไม่อยากให้ไอ้เด็กนี่หลงคิดไปว่าการพนันคือหนทางที่จะทำให้ชีวิตสบายในกรุงเทพฯ ได้ “มองแค่เรื่องที่ผมซื้อของมาให้พี่ดิจะได้สบายใจ”
“มึงติดพนันบอลเหรอ?”
“ไม่ได้ติดแค่ลองเล่นเฉย ๆ แล้วก่อนหน้านี้มันเสียไง แต่ตอนนี้ได้คืนแล้ว หลายเท่าด้วย”
“มึงต้องเลิกนะธูป ไม่งั้นกูโกรธจริง ๆ” เขากล่าวอย่างไม่โกหก และอีกฝ่ายก็ทิ้งระยะไปชั่วครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับโดยจะแม้แต่จะหันมามองหน้ากัน “ถึงเราจะไม่ค่อยได้คุยกันดี ๆ แต่กูเป็นห่วงมึงมากนะ”
“เพราะพี่เทียน ผมรู้”
“นั่นก็ส่วนนึง แต่การที่เค้าไม่อยู่แล้วแต่กูยังอยู่กับมึงจนถึงวันนี้ นั่นหมายความว่ากูเห็นมึงเป็นน้องชายแท้ ๆ ไปแล้ว เข้าใจเปล่าวะ?” แหลมไม่ค่อยได้จริงจังนัก และเขาจำเป็นต้องใช้มันกับไอ้เด็กเข้าใจยากโดยไม่ต้องคำนึงถึงฟอร์มที่จะเสียไป
“ทั้งที่ผมทำตัวไม่ดีใส่พี่อยู่ตลอดน่ะเหรอ?”
“อืม”
“ไม่หรอก เพราะพี่ยังรักพี่เทียนอยู่มากกว่า”
พอได้ยินประโยคนี้ก็หน้าชา มันจริงอย่างที่ไอ้ธูปพูดว่าเขายังรักเทียน แต่นั่นก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แหลมไม่ได้ปักใจอยู่กับเธอเหมือนอย่างที่เคย เพราะตั้งแต่ยอมเปิดใจให้บอส เขาก็เก็บเทียนไว้ในความทรงจำมาตลอด
“บางทีกูอาจจะคันตีนบ้าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะคุยกันดี ๆ ไม่ได้ใช่ไหมวะ?” แหลมขยับเข้าไปหาอีกฝ่ายพร้อมเอาหมอนอัดปากตัวเองทั้งที่ยังสบตากัน
“ทำไรของพี่?”
“กูปากเน่า ยังไม่ได้แปรงฟัน” คนฟังหลุดขำ ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้ธูปก็อารมณ์ดีไปเสียหมด มันคงเป็นผลพวงจากการได้เงินเยอะ “เราเริ่มต้นใหม่กันได้ โอเคไหม?”
ก็ไม่ได้คาดหวังว่าไอ้ธูปจะพยักหน้าตกลงทันที แต่การที่มันหลุบสายตาลงเหมือนกำลังคิดอะไร ก่อนจะเงยหน้ามามองกันก็ทำให้รู้ว่าบางทีการกลับไปคุยกันดี ๆ อาจจะเป็นเรื่องยาก
“โอเค”
“เยี่ยม มันต้องแบบนี้ดิวะ” คนถือหมอนอัดปากยกนิ้วโป้งขึ้น หลังจากนั้นไอ้ธูปก็เอากระเป๋าเงินออกมาพร้อมเงินสดจำนวนหนึ่ง
“สองหมื่นนะ ส่วนที่เหลือไว้ค่อยว่ากัน ถ้าคืนหมดเดี๋ยวพี่ไม่มีเรื่องให้บ่น”
“กูกลายเป็นลุงแก่ ๆ เพราะใครล่ะห่า” เขาผลักหัวไอ้เด็กเหี้ย ซึ่งการที่อีกฝ่ายหัวเราะมากกว่าจะชักสีหน้าใส่ก็ทำให้อุ่นใจขึ้นเยอะ “แต่กูไม่ได้รีบใช้ มึงเก็บไว้ก่อนเหอะ”
“คืนดีกว่า เผื่อมีอะไรอีกจะได้ขอยืมง่าย”
“ส้นตีนตลอด มึงห้ามแทงบอลนะธูป กูพูดตรงนี้” แหลมชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
“เห็นไหม ยังไม่ทันไรก็ด่าผมอีกละ ไหนบอกจะเริ่มต้นใหม่ไง”
“เอ้อ กูขอโทษได้ไหมล่ะ”
บนใบหน้าเริ่มแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม หัวใจพองโตเหมือนหญ้าโดนฝนในฤดูแล้ง แหลมมองน้องชายที่ลุกขึ้นยืนเหมือนว่าธุระวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว และเขาคงไม่รั้งให้อยู่ต่อเพราะมันเสี่ยงต่อการชวนทะเลาะเกินไป
“ผมกลับละ”
“เออ เดินทางดี ๆ จำทะเบียนแท็กซี่ด้วย” ไอ้ธูปพยักหน้าแล้วเดินออกไปพร้อมทิ้งความสบายใจไว้ให้เขาด้วย
วันนี้เริ่มต้นดีแต่เช้าเลยว่ะ แหลมเดินไปแปรงฟันในห้องน้ำ ระหว่างฟองเต็มปากก็หายใจเข้าลึก ๆ แล้วผ่อนออกอย่างโล่งอก หวังว่าการเริ่มต้นใหม่ครั้งนี้จะทำให้คำว่าพี่น้องกลับมาสู่เขากับไอ้ธูปอีกครั้ง
แต่แปรงฟันยังไม่ทันเสร็จก็ต้องชะงักมือเพราะเซนส์บางอย่างบอกให้ออกไปนอกระเบียง ตอนนั้นเขาถึงได้เห็นว่าไอ้ธูปกำลังวิ่งฝ่าห่าฝนที่ตกลงมาอย่างหนักไปหารถยนต์สีดำซึ่งราคาน่าจะเกือบล้าน และแน่นอนว่าไม่ใช่เงินแม่มันซื้อให้แน่ ๆ
อย่าบอกว่าไอ้ธูปแทงบอลจนได้รถ? ไม่มั้ง... เพราะนั่นก็ไม่ใช่รถใหม่ที่เพิ่งถอยมาสักหน่อย หรือมันจะยืมเพื่อนมา เออ อันนี้อาจเป็นไปได้ แล้วไอ้เด็กนั่นไปหัดขับตอนไหนวะ? ตอนนี้มีแต่คำถามในหัวอยู่เต็มไปหมด
“ที่รักครับ”
วันนี้ห้องไอ้แหลมฮอตจังโว้ย เด็กลูกครึ่งหันขวับไปทางประตูห้องก่อนจะพบแฟนหนุ่มในชุดลำลองแสนหล่อแต่สภาพเปียกโชกจนเห็นแผงอกทะลุเชิ้ตขาว รองเท้าแพง ๆ นี่เปียกไม่เหลือดี
“...ช่วยพี่ด้วย”
“เอ๊า!!!” พอเห็นบอสเบะปากก็รีบกลับเข้าห้องน้ำไปบ้วนฟองยาสีฟันออกแล้วล้างหน้าอย่างลวก ๆ
“ผ้าขนหนูเร็วครับ... มันไหลเข้าไปในกางเกงพี่แล้ว”
“เยี่ยวหยอดเปล่าเนี่ย?!” ทั้งแซวทั้งหาผ้าแห้งให้ แหลมหลุดขำใส่หน้าอีกฝ่ายที่ยืนทำหน้าเหวอกางแขนออกประหนึ่งหุ่นประกอบวิชาวิทยาศาสตร์ ทำหน้างอแงจนอยากเขย่งไปจูบหัวโอ๋สักทีสองที “ทำไมเปียกขนาดนี้ แท็กซี่เทหน้าปากซอยเหรอ?”
“รถมันติดมากพี่ก็เลยเรียกมอเตอร์ไซค์มาน่ะสิครับ แล้วฝนก็ดันตกตอนอยู่กลางเมืองเอกพอดี” กันต์ปลดกระดุมเชิ้ตขาวออกแล้วผึ่งไว้กับเก้าอี้โดยมีแฟนเด็กคอยเช็ดผมให้
“ขี้บาปก็งี้... โอ๊ะ!!! พี่!!!” ตื่นเต็มตาเลยกู แหลมเอนตัวหลบอ้อมกอดที่กำลังยัดเยียดให้เปียกด้วยกันพร้อมเอามือดันคางไว้แต่บอสก็ยังทำท่าเหมือนจะจุ๊บให้ได้ วันนี้กวนตีนจัดอะไปคึกไรมา
“รังเกียจเหรอครับ?”
“มาก ออกไปเลย ตัวแห้งก่อนค่อยว่ากัน”
“ทีเรารีบแปรงฟันล้างหน้าลวก ๆ พี่ยังไม่ว่าอะไรเลยนะ”
“แล้วไง? ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
“...” กันต์แกล้งทำหน้าเหยเกแล้วปล่อยตัวซิมบ้าน้อยเพื่อปิดจมูกตัวเอง แต่เด็กแสบมีหรือจะเสียฟอร์มเป็น นอกจากจะไม่อายแล้วยังพยายามจะแกะมือเขาเพื่อพ่นกลิ่นยาสีฟันใส่อีก
“กวนมากเหรอ มานี่ดิ๊” แหลมผลักอีกคนลงไปนอนบนเตียงแล้วขึ้นคร่อม ทั้งต่อยแขนทั้งกัดเอาให้รู้ว่าไม่ควรซ่ากับเจ้าถิ่น
“ไม่เอาแล้วพี่สู้กลิ่นปากไม่ไหว เชร์! อย่าบีบครับพี่เจ็บ! โอ๊ย!” ทั้งหัวเราะทั้งขอร้องให้หยุดแต่แฟนเด็กก็บีบลูกชายเขาเหมือนไม่รักมันแล้ว กันต์นอนขดตัว พยายามปกป้องเป้ากางเกงอย่างถึงที่สุด แต่เชร์ก็ยังบีบเหมือนสนุก ถ้าใช้งานไม่ได้ล่ะน่าดู
“ทำเหี้ยไรกันวะ...?”
รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนตอนที่หันไปเห็นว่าไอ้ธูปยืนอยู่หน้าประตู แววตาคู่นั้นตื่นตระหนกเกินกว่าจะอธิบายให้รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้คืออะไร และต่อให้พูดไปก็ไม่รู้ว่าเด็กอย่างมันจะเข้าใจไหม กับการเห็นเขาขึ้นคร่อมทับตัวผู้ชายอีกคนที่เปลือยทนบนอยู่แถมยังกอดรัดกันอย่างนี้
“ธูป -- กู”
อีกฝ่ายแค่ลุกขึ้นยังไม่ทันเดินเข้ามาด้วยซ้ำขาคู่นี้ก็ก้าวถอยหลังเสียแล้ว ธูปมองผู้ชายสองคนนั้นพร้อมสองมือที่มั่นสั่นอย่างบอกไม่ถูก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เขากลับมาเพราะลืมโทรศัพท์ไว้แต่มันก็แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นเองไม่ใช่หรือไง ทำไมพี่เชร์ถึง...?
“กู --”
“กูอะไร?”
“...”
เด็กหนุ่มมองสองคนนั้นสลับกัน บนหน้าคนที่เรียกว่าพี่ชายมีแต่คำว่า ‘หักหลัง’ เท่านั้นที่ธูปพอจะมองเห็นได้
“นี่เหรอที่บอกว่ารักพี่เทียน?”
“มึงใจเย็นก่อนนะ เรื่องเทียนกูอธิบายได้”
“อธิบายเหี้ยไร อธิบายว่าทำอะไรกับผู้ชายคนนั้นอยู่ก็น่าจะพอมั้ง?”
“ฟังเชร์ก่อนนะครับ”
“อย่าเสือก ไม่ได้พูดด้วย”
“ธูปมึงใจเย็นหน่อยได้ไหมวะ?” พอเห็นไอ้เด็กห่านี่พาลไปถึงบอสเขาก็ไม่รู้แล้วว่าต้องทำตัวอย่างไร เหมือนว่าขยับตัวไปทางไหนก็ผิดทุกอย่าง
“ถึงว่าล่ะ ตอนพูดเรื่องพี่เทียนนี่เงียบเลย”
“...”
“ก็เข้าใจอยู่หรอกว่ารักคนตายมันไม่ได้อะไร ว่าแต่ใครผัวใครเมียล่ะ ขุดทองสนุกเลยใช่ไหม?”
“ระวังปากหน่อย”
“กูบอกว่าอย่าเสือกไง”
กันต์กัดฟันกรอด ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เชร์บีบมือไว้ เขาคงลุกไปทำอะไรสักอย่างกับปากพล่อย ๆ นั่นสักครั้ง
“ที่จริงกูก็ไม่เคยคาดหวังในตัวมึงหรอกนะเหี้ยเชร์ แต่ตอนนี้ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมกูผิดหวังฉิบหาย”
“...”
“ต่อไปก็ไม่ต้องมาพูดถึงชื่อพี่กูอีก ไม่ต้องโอนเงินมาแล้ว อยากจะลองรสชาติแปลกใหม่ยังไงก็เชิญ”
ไม่เคยเห็นเชร์ยอมแบบนี้มาก่อน ยอมถึงขั้นที่นั่งมองอยู่เฉย ๆ ราวกับขอโอกาสให้เด็กคนนั้นคิดทบทวนดูสักนิด ซึ่งธูปก็แค่นิ่งไป และเขาคิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังคิดคำพูดแย่ ๆ ออกมาทำร้ายเชร์มากกว่าจะกล่าวขอโทษที่ใจร้อนแบบนี้
“เอากันให้สนุกล่ะ”
ถึงตัวไอ้ธูปจะยืนอยู่ตรงหน้าประตู แต่แหลมกลับรู้สึกเหมือนถูกชกหน้าอย่างแรงจนแทบลุกไม่ขึ้น ในหูมีเสียงหวีดหวิวกึกก้องราวกับอยู่ในเหตุการณ์ระเบิด ขาทั้งสองข้างขยับไม่ได้ แม้แต่ตอนที่เห็นว่าอีกฝ่ายไปแล้ว เขาก็ยังอยู่ตรงนี้พร้อมหัวใจที่แหลกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปิดหน้านั่งนิ่ง ริมฝีปากสั่นไปกับความรู้สึกที่บีบอัดจนกลั่นออกมาเป็นน้ำตา เขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายไอ้ธูป แต่เขาก็ปฏิเสธความจริงที่เป็นอยู่ไม่ได้
อ้อมกอดของบอสทำให้รู้ว่าเสียงสะอื้นในลำคอมันเบากว่าความผิดหวังที่ไอ้ธูปมีให้ จากที่แค่น้ำตาไหล สุดท้ายเขาก็ร้องไห้ออกมาดัง ๆ
TBC
*นั่งเหม่ออยู่แถวโทรลเวย์*
-
:pig4:
-
เอ้งตกใจแต่ก็ไม่น่าจะพูดแบบนั้นป่ะธูป เฮ้อ
-
ธูปปปปปปปปทำไมน้ำเสียงไม่อ่อนหวานเหมือนตอนยืมเงินเลย แล้วมีสิทธิ์อะไรมาผิดหวังในตัวเชร์ มีสิทธิ์ไรทำเชร์ร้องไห้อะ เด็กนิสัยไม่ดียยยยย์
:hao7:
-
โอ้ววววววว มายกึ้ดเนส
หนูมีสิทธิ์ไปคาดหวังในตัวพี่เขาขนาดนั้นเลยเหรอ
มันน่าเอาซักหมัด สองหมัดเรียกสติ
-
ธูปเป็นเด็กที่จริงๆแล้วก็คงเป็นคนดี
แต่เป็นเด็กมากกก เด็กมากๆ เด็กสุดๆ เด็กแม่งทุกอย่าง
อาจจะด้วยสภาพแวดล้อมหรือสังคมรอบตัวที่ไม่เอื้อต่อการพัฒนาด้านจิตใจและความคิด
คงบวกประกอบด้วยความตกใจที่เจอเรื่องไม่คาดฝัน
ทำให้พูดสิ่งที่ทำร้ายใจคนที่ก็รู้ว่าหวังดีกับตัวมากๆ
เป็นเด็กวัยรุ่นที่ทำตัวมีปัญหา ไม่น่ารักเลย
อยากให้คิดได้ไวๆนะน้อง
เป็นห่วงเชร์นะ แต่คิดว่าบอสและเดอะแก๊งเอาอยู่
แม้จะเจอเรื่องอะไร หนักขนาดไหน ตัวเชร์มีคนดีๆรายล้อมเสมอ
รักตัวเองให้มากๆ
อย่าเอาคำไร้ค่าของเด็กที่ยังไม่มีวุฒิภาวะห่านใดๆมารกหูรกใจเลยนะเชร์
:pig4:
-
อย่างธูปนี่ยังกล้าผิดหวังในตัวคนอื่นอีกหรอ ตัวเองนี่ดีมากเลยดิ :katai4:
หัวร้อนเลยอะ บอสดูแลน้องดีๆนะ ; w ;
ว่าแต่จะมีเรื่องของธูปมั้ยน้าา
-
ทีตัวเองเห็นเขาเป็นพี่เฉพาะเวลาต้องการความช่วยเหลือหรอกน่า
ตัวเองก็ใช่ว่าดีเหลือล้น แล้วมานั่งคาดหวังอะไรกับคนอื่น ประหลาดคน
-
:hao5: ตัดแบบนี้น้องไม่ไหววววว รอตอนต่อไปนะคะ
-
โห เป็นเราตัดคนแบบนี้ออกจากชีวิตแล้วอ่ะ สายเลือดเดียวกันก็ไม่ใช่ ให้ข้าวให้น้ำแล้วยังมาทำตัวแบบนี้ ก็คงต้องปล่อย แล้วรอมันซมซานกลับมาเอง จะเด็ก จะไม่ทันคิดอะไรก็คงไม่ใช่ข้ออ้าง เพราะคิดชั่วขนาดนี้ได้ แต่ดันคิดดี สำนึกบุญคุณไม่ได้ ไม่น่าเก็บไว้ในชีวิต
-
……
ไม่เข้าใจว่าธูปโกรธอะไรนักหนา.
เพราะเชร์มีแฟนใหม่. หรือมีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วไง?
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
……
-
กลัวว่าพอเลิกรักพี่สาวตัวเองแล้วจะไม่สนใจตัวเองหรอ เด็กหนอเด็ก.... อย่าเตลิดนะธูป ไม่อยากให้เชร์โทษตัวเองอีก :katai1:
-
:z6: สักร้อยทีให้ไอ้เด็กนี่
-
:m31: คนบางคนมันไม่คิดถึงใจคนอื่นหรอก ไอ้ธูปก็เหมือนกัน ต้องให้มันรู้ความจริงเรื่องเทียน จะได้รู้ว่าควรทำแบบนี่หรือเปล่า
-
ธูปปปป ทำไมพูดแบบนั้น จริงอยู่ว่าเชร์อาจจะเคยรักเทียนแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วนะ แล้วแถมเชร์ยังดูแลธูปตลอดมาด้วย :katai1: :katai1:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 21
ความลับ
ใบปัดน้ำฝนโบกสะบัดเหมือนอยากกวาดไล่ความโทสะจากใจเขาลงไปด้วย ธูปยังคงเหยียบคันเร่งพร้อมบีบแตรอัดรถคันข้างหน้าที่ขับงี่เง่าจนอยากปาดไปขวางแล้วกระชากคอเสื้อมาถามว่าพ่อมึงซื้อใบขับขี่ให้เหรอถึงขับส้นตีนอย่างนี้
อะไร ๆ ก็ดูแย่ไปหมด คำว่าอารมณ์ดีคงห่างไกลเด็กผู้ชายคนนี้ตราบใดที่ภาพน่ารังเกียจเหล่านั้นยังคงติดตา เด็กหนุ่มกัดฟันกรอดกำมือแน่นทุกครั้งที่นึกถึงใครอีกคนเปลี่ยนไปแล้ว มันเกินความคาดหมายเกินไป ผู้ชายคนนั้นจะมีแฟนใหม่เป็นผู้หญิงที่ไหนก็ได้แต่การหันไปเอาผู้ชายด้วยกันมันไม่ทุเรศเกินไปหน่อยเหรอ?
แค่คิดก็ขยะแขยง จะอ้วก ไม่รู้ทำลงไปได้อย่างไร
อยากโทรหาเพื่อนแต่ก็ทำได้แค่สบถคำหยาบกับตัวเองเพราะมือถือยังอยู่ในห้องนั้น ธูปพยายามข่มอารมณ์ด้วยการนึกถึงเรื่องดี ๆ ที่เคยมีร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่พี่สาวยังมีชีวิต หรือตอนที่เห็นผู้ชายคนนั้นเป็นต้นแบบที่อยากเลียนแบบ
เขาอยากเท่ได้แบบนั้นบ้าง อยากเป็นคนมีความสามารถและอยู่ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งใคร แต่ถ้าทำได้อย่างนั้นแล้วต้องเสียศักดิ์ศรีด้วยการหันเข้าหาผู้ชายด้วยกันอย่างนั้น ธูปขอยอมตายดีกว่า
*
แม้จะมียินเสียงฝนจากด้านนอก แต่กันต์กลับรู้สึกว่าห้องนี้เงียบสงัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเคยชินกับเสียงหัวเราะ เสียงพูดจ้อเจื้อย และเสียงหวีดร้องของเด็กผู้ชายที่ชอบเล่นเกมเป็นชีวิตจิตใจ แต่ตอนนี้เด็กคนนั้นกำลังนอนนิ่ง ๆ หลงเหลือเพียงคราบน้ำตาที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นไม่ว่าจะกับเรื่องอะไร
กันต์ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อกระชับคนในอ้อมกอด เด็กที่เพิ่งถูกควักหัวใจออกไปเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดียังคงนอนนิ่งไม่รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของเขา ชายหนุ่มกดริมฝีปากลงบนกลุ่มผมสีอ่อน ลูบศีรษะคนน้องเบา ๆ แล้วปล่อยให้สมองได้หาทางว่าเขาควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี
แรงสั่นสะเทือนเรียกความสนใจให้หันไปมอง กันต์รีบคว้ามือถือหน้าตาไม่คุ้นขึ้นมาเพราะคิดว่ามันคงไม่ดีสักเท่าไหร่หากเชร์จะต้องตื่นเพราะเสียงของมัน
โทรเข้า...
‘BALL’
( อยู่ไหนวะธูป เย็นนี้ว่าไง? )
ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะประคองคนในอ้อมกอดให้นอนหมอนดี ๆ กันต์เดินออกไปตรงระเบียงเพื่อเลี่ยงการส่งเสียง เขามองโทรศัพท์ในมือแล้วเอาแนบหูอีกครั้ง
( เชี่ยธูป มึงได้ยินไหม? )
จ้องมองสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก กันต์หันไปมองเด็กคนนั้นที่ยังคงหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง พร้อมการตัดสินใจที่ทบทวนเป็นอย่างดีแล้วว่าหากไม่ทำสิ่งนี้คงนอนไม่หลับแน่
“เขาลืมมือถือไว้ บอกที่อยู่ธูปมาเดี๋ยวผมเอาไปให้เขาเอง”
*
Aya: จะมารับเมื่อไหร่อะ ไหนบอกเอาของไปคืนพี่แป๊บเดียวไง????????
Thoop: เดี๋ยวไปแล้ว ๆ ขออาบน้ำแป๊บนึงนะคะ เค้าเปียกฝนอะ
Aya: ทำไมเปียก มีรถไม่ใช่หรือไง???????
Thoop: ไม่ได้เอาร่มไปด้วยอะตัวเอง
Thoop: เออ ไม่ต้องโทรหานะ เค้าลืมโทรศัพท์ไว้ห้องนั้น
Aya: แล้วนี่เล่นในไหน?
Thoop: คอมในห้องค่ะ อย่าโมโหนะ จะรีบไปนะคะ
Aya: เซ็งอะ นัดกันแล้วทำไมต้องช้าเหรอธูป ก็รู้ว่าช่วงบ่ายร้านนี้คนเยอะ
Aya: แม่ง ต้องไปรอคิวงี้เหรอ หงุดหงิด
Thoop: ขอโทษษษษษษ
Aya: ขอโทษแล้วมันหายไหม?
Aya: ???????????????
Thoop: ถ้าเค้าซื้อกระเป๋าใบใหม่ให้ ตัวเองจะหายงอนไหม?
Aya: พูดเองนะ
Aya: รีบมาแล้วกันค่ะ อายะจะรอ
ข้อความบนหน้าจอเปลี่ยนอารมณ์ภายในเสี้ยววิ เด็กหนุ่มผละออกมานั่งมองนิ่ง ๆ โดยที่ยังไม่กล้าลุกไปเข้าห้องน้ำเพียงเพราะกลัวแฟนสาวที่เหมือนใจเย็นลงแล้วจะกลับมาพร้อมพายุโหมกระหน่ำอีก ธูปต้องระวังทุกอย่างหากไม่อยากให้อายะหงุดหงิด เธอเป็นผู้หญิงเอาแต่ใจ ไม่ชอบรอ แต่เวลาทำตัวน่ารักออดอ้อนก็ทำให้ใจเขาพองโตจนทำให้มองข้ามเรื่องเหล่านั้นไปได้ง่าย ๆ
อายะเป็นคนสวยที่ใคร ๆ ต่างก็อยากได้เป็นแฟน กว่าเธอจะตอบตกลงคบกันก็ต้องตามจีบอยู่นาน ธูปพาอายะไปกินข้าว ดูหนัง นั่งร้านอาหารแพง ๆ เพื่อให้เธอรู้สึกว่าฝากชีวิตไว้กับเขาได้ ก็รู้ว่ามันโง่เง่านัก แต่ก็ห้ามตัวเองในโลกแสงสีไม่ไหว ถึงจะรู้ตัวว่าทำผิดไปหลายต่อหลายครั้ง แต่เด็กหนุ่มก็แกล้งเบลอปลอบใจตัวเองว่าใคร ๆ ก็เป็นอย่างนี้
ล่าสุดเพื่อนสนิทให้ยืมรถมาใช้ จากเด็กที่ไม่เคยคาดหวังว่าจะมีของพรรค์นี้ แต่พอได้ขับไม่กี่ครั้งก็มีความคาดหวังว่าจะได้เป็นของตัวเองสักคัน แต่สำหรับคนที่ไม่มีเงินเดือน พ่อแม่ไม่ได้ส่งเสียแล้วก็คือความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ธูปหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นว่าคนอื่นมีต้นทุนชีวิตดีกว่า ส่วนตัวเขาแทบไม่มีอะไรเลย
เสียงเคาะประตูเรียกให้หลุดจากความคิด เด็กหนุ่มเดินออกไปหมุนลูกบิดก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือผู้ชายที่เป็นคู่เกย์กับคนที่เคยเรียกว่าพี่ ดวงตาคู่นั้นมองมาอย่างเรียบเฉย อาจจะแฝงไปด้วยคำด่าทอหรืออะไรก็ตามแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องรับฟัง
อาจจะสองถึงสามวิที่ธูปใช้ไปอย่างเสียเวลา ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบและให้ความจงเกลียดจงชังทำงาน ก่อนเด็กหนุ่มจะจงใจปิดประตูใส่แต่อีกฝ่ายกลับดันไว้ได้ทัน
“อะไรอีกวะ?”
“เปิดประตู”
“เปิดทำเหี้ยไร ไม่มีอะไรจะคุยด้วย กลับไปหาคู่เกย์มึงเลยไป!” ธูปกัดฟัน พยายามดันสู้แรงอีกคนที่มีมากกว่า ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจหรือให้เกียรติเลยสักนิด เขาไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว
กันต์ลดระดับสายตามองประตูที่กำลังสั่นเพราะแรงดันจากทั้งสองฝั่ง เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะผละตัวออกมาเล็กน้อยแล้วถีบประตูเข้าไปจนคนที่อยู่ด้านในกระเด็น
“คุยดี ๆ มันยากนักหรือไง?”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางพรูลมหายใจทางริมฝีปาก กันต์เคยเป็นคนฟิวส์ขาดง่ายยิ่งกว่าเส้นพาสต้า แต่ก็พยายามปรับเปลี่ยนตัวเองมาตลอดหลังจากคบกับเชร์ แต่เด็กคนนี้ก็เก่งเหลือเกินที่ทำให้เขาหมดความอดทน กันต์มองเด็กเมื่อวานซืนที่นอนขดตัวบนพื้นหลังจากศีรษะกระแทกกับขาโต๊ะ เขาปล่อยให้อีกฝ่ายลิ้มรสความบ้าคลั่งของตนเองก่อนจะปิดประตูแล้วตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อให้ลุกขึ้น
“อย่ามาจับตัวกู!!!” ธูปเหวี่ยงหมัดมั่วซั่ว แต่ผู้ชายคนนี้ก็บล็อกได้อีกทั้งยังจับตัวเขาพลิกหันหลังก่อนจะดันจนหน้าติดผนัง “โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
คอของเขาถูกดันไว้ด้วยท่อนแขนแกร่งจนรู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบของผนัง เด็กหนุ่มหอบหายใจอย่างเหลืออดกับการถูกเหยียบหยามศักดิ์ศรี
“ไม่ว่าคุณจะมีมุมมองแย่ ๆ กับเพศที่สามยังไง แต่สิ่งหนึ่งที่คุณควรจะมีหลงเหลือไว้ในเบื้องลึกของจิตใจก็คือคำว่าบุญคุณ”
“...!!!” ธูปยังคงพยายามดิ้นต่อสู้ แต่อีกฝ่ายก็ออกแรงกดท่อนแขนแรงขึ้นจนเขาแทบหายใจไม่ออก
“ทุกคนเคยมีช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อหรือตอนที่คิดว่าตัวเองเก่งมากพอจนไม่ต้องฟังความเห็นจากใคร ผมก็เคยเป็นอย่างนั้น แล้วการมั่นใจโง่ ๆ ก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตผมดีขึ้น ผมไม่เหลือเพื่อน ผมทำให้คนที่อยู่รอบตัวกลัวจนค่อย ๆ ถอยห่างไป” กันต์เว้นจังหวะพลางมองท่าทีอีกฝ่าย และการคาดหวังว่าเด็กหัวรั้นจะเปิดใจรับฟังภายในประโยคเดียวมันก็คงเป็นเรื่องที่เพ้อฝันเกินไป “คุณคงไม่เข้าใจ แต่ผมเชื่อว่าสักวันคุณคงตาสว่างได้หลังจากเจอมันเองกับตัวว่าการก้มลงมองแต่ปลายเท้าตัวเองโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองโลกแห่งความเป็นจริงมันเป็นยังไง”
“พ่อก็ไม่ใช่ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนคนอื่น คิดว่าตัวเองดีนักหรือไง?”
“ครับ คุณพูดถูก” กันต์มองเสี้ยวหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังขบกรามแน่น “ผมถามคุณข้อนึงสิ”
“มีอะไรก็พูดมา แล้วก็ไสหัวไปจากที่นี่สักที” เขาต้องมีความอดทนอีกสักกี่ร้อยระดับถึงจะทนยืนเฉยโดยไม่ต่อยหน้าเด็กคนนี้ได้ กันต์พยายามหายใจเข้าลึก ๆ นึกถึงหน้าเชร์ให้มาก ๆ ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรลงไป
“คุณคิดว่าตัวเองเก่งมากพอที่จะใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ ได้โดยไม่มีเชร์เหรอครับ?”
“ถ้าจะถามควาย ๆ แบบนี้ก็กลับไปเถอะ มึงไม่ได้รู้จักกูเลยสักนิด ไม่ต้องทำตัวเป็นไม้บรรทัดสั่งสอนคนอื่น อยากต่อยก็ต่อยเลย รอห่าอะไรอยู่ล่ะ?”
“ผมไม่ทำหรอก เรื่องแบบนั้นเอาไว้ให้คุณเจอหลังจากไปยืมเงินคนอื่นแล้วไม่มีคืนดีกว่า”
“เพื่ออะไรวะ มันใช้ให้มาเหรอ รักกันมากมั้ง อัดคลิปไปเลยดิ มันจะได้เห็นว่ามึงเชื่องแค่ไหน” เด็กหนุ่มยังคงปากดี ปล่อยให้ความโกรธออกมาทำหน้าที่เต็มร้อยโดยไม่ยั้งปาก
“คุณไม่ได้อยากพูดแบบนี้หรอก” กันต์ผละออกพลางมองเด็กหนุ่มที่ส่งสายตาต่อต้านพร้อมจับเนื้อจับตัวตนเองราวกับกลัวว่าจะมีอะไรแตกหักหลังจากถูกเขาแตะต้อง “ต่อให้คุณจะโกรธแค่ไหน แต่ใจคุณรู้อยู่แล้วว่าเชร์เป็นคนยังไง”
‘ขนาดพี่เทียนยังไม่อยากอยู่ แล้วผมจะอยู่ไปทำไมวะพี่?’
‘เพื่อมีชีวิตเป็นของตัวเองไง’
‘...’
‘การที่คนในบ้านมึงแย่ มันไม่ได้หมายความว่าทั้งชีวิตมึงจะแย่ไปด้วยนะธูป ตอนนี้แผลมันยังสด มึงกำลังรู้สึกว่าโลกมืดแปดด้าน แต่ชีวิตก็งี้แหละมึง ชอบมีเรื่องสะเทือนใจหนัก ๆ มาทดสอบความอดทนตลอด’
‘...’
‘กูคงห้ามเรื่องคิดมากไม่ได้ เป็นใครแม่งก็ต้องคิดทั้งนั้นอะ แต่กูอยากให้มึงโฟกัสเรื่องเรียนไว้ก่อนนะ การมีวุฒิติดตัวมันอุ่นใจ มึงต้องมีมันถ้ามึงอยากมีงานทำ และบางอาชีพต้องใช้เกรดสูง ๆ ด้วย พอมีงานทำ มีเงินเลี้ยงตัวเอง มึงก็หลุดพ้นออกมาจากวงจรนั้นได้แล้ว’
‘...’
‘ขาดเหลืออะไรให้รีบบอกนะ มึงไม่ต้องเกรงใจกูหรอก ถ้ารู้สึกไม่ไหว อยากร้องไห้ยังไงก็อย่าเก็บไว้คนเดียวไม่งั้นเครียดตายห่า มีคนคอยรับฟังแล้วก็เล่าให้เขาฟังเหอะ’
‘พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไร แค่เพราะชอบพี่เทียนหรือว่าสงสารผมอะ?’
‘ก็ทั้งสองอย่าง แต่เพิ่มความผูกพันมาด้วย มึงคิดดูนะ ถ้ามองกลับกันแล้วกูคือคนที่ตกอยู่ในที่นั่งเดียวกับมึง มึงจะอยากช่วยกูไหม?’
‘ช่วยดิ พี่ทั้งคน’
‘เออ ก็คำตอบเดียวกัน มึงก็น้องกูทั้งคน’
‘...’
‘กูเท่ปะ’
‘เกือบละ’
‘5555555555’
‘เครียดว่ะ แม่งมืดแปดด้านไปหมด’
‘มันจะสักแค่ไหนกันวะ ถ้าคิดว่ามืดจนมองไม่เห็น ก็หยิบไฟฉายจากมือกูไปส่องดิ ตรงนี้ยังมีพี่มึงอีกคนนะ’
วูบหนึ่งที่หัวใจชาวาบ ธูปลดระดับสายตาลงเลียริมฝีปากกับความเศร้าที่ตามมาด้วยเสียงหัวเราะหลังจากได้รับคำปลอบใจ แม้จะผ่านไปนานแล้วแต่เขายังจำได้ขึ้นใจ เรื่องราวหลังงานศพกับครอบครัวบ้า ๆ แต่บางอย่างในหัวก็ตะโกนสั่งให้กดความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้
“ทั้งที่พี่สาวคุณจากไปแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะให้เงินคุณ เป็นผมคงอยู่ให้แค่ฐานะคนรู้จัก น้องเมียก็ไม่ใช่ด้วยซ้ำ พี่สาวคุณกับเขาไม่เคยแม้แต่จะเป็นแฟนกัน”
“นั่นสิ บางทีคนบางคนอาจจะอยากทำตัวเป็นอัศวินขี่ม้าขาว เงินที่ให้ผมมาก็ใช่ว่าจะยากเย็น” คำพูดร้าย ๆ ยังคงพ่นออกไปไม่รู้จักจบสิ้น เหมือนเบื้องลึกสั่งการให้เป็นคนเลวอย่างถึงขีดสุด เพราะถ้าหากสำนึก ความผิดทั้งหมดก็จะมากองอยู่ที่ตัวเขา
“อย่างนั้นเหรอ?” กันต์แค่นยิ้ม “คุณคิดว่าการเป็นสตรีมเมอร์แค่เปิดคอมเล่นเกมก็เป็นได้หรือไงครับธูป?”
เจ้าของชื่อเบนสายตาไปทางอื่น แสร้งทำไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดเหล่านั้น
“ถ้าใช่ป่านนี้เกมเมอร์คงรวยกันทั้งโลกแล้ว ถ้าหาทางตอบโต้คำพูดผมไม่ได้ หุบปากของคุณไว้แล้วฟังเฉย ๆ ก็ดีนะ” ธูปหันไปทางใครอีกคนที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมจองมองมาราวกับว่าเขาน่าสมเพชนักหนา
“จะอธิบายเรื่องวงเวียนชีวิตสตรีมเมอร์เหรอ ไม่ต้องนะ ไม่ได้อยากฟัง”
“รู้ไว้สักนิดก็น่าจะดีครับ เพราะเงินที่คุณใช้อย่างสุขสบายทุกวันนี้ก็มาจากวงเวียนชีวิตที่ว่านั่นแหละ”
“...”
“เชร์เป็นสตรีมเมอร์คนหนึ่งที่มีรายได้ดี ผมภูมิใจในตัวเขาที่หาเงินเลี้ยงตัวเองได้อีกทั้งยังเหลือส่งให้ครอบครัวใช้ อ่อ น้องนอกไส้อย่างคุณอีกคน”
ในทีแรกธูปอยากให้ผู้ชายคนนี้เจ็บใจเพราะคำพูดเขา อยากยั่วโมโหเอาให้หมดความอดทนจนเข้ามาต่อยหน้าสักครั้ง เอาให้เรื่องมันถึงโรงพักไปเลย แต่สองมือนั้นยังคงอยู่ในกระเป๋ากางเกง พร้อมรอยยิ้มเย้ยหยันที่กลายเป็นว่าคนหัวร้อนคือเขาเสียเอง
“ตอนได้ยินว่าคุณงี่เง่าใส่หรือหาวิธีบ่ายเบี่ยงไม่มาเจอเขา ผมก็ได้แต่คิดว่า ‘เด็กคนนี้เป็นคนแบบไหนกันนะ?’ จนได้เห็นเองกับตาวันนี้ผมถึงได้รู้” กันต์ไม่อยากทำแบบนี้ แต่เขาก็ถนัดเรื่องทำร้ายจิตใจคนอื่นไม่แพ้อีกฝ่ายเช่นกัน “ผมไม่ได้เป็นคนดีเหมือนเชร์ ผมทำลายชีวิตคุณได้ด้วยซ้ำ แต่ผมคงไม่ต้องทำอย่างนั้นเพราะคุณทำมันลงไปด้วยตัวเองแล้ว”
“...”
“เก่งนักใช่ไหมครับ เด็กอย่างคุณน่ะ?”
กันต์สบตากับเด็กหนุ่มที่ยังคงมองมาอย่างต่อต้าน ก่อนจะโยนโทรศัพท์คืนให้ซึ่งอีกฝ่ายก็รับไว้อย่างทุลักทุเล สำหรับเด็กที่กำลังหลงระเริงกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง มันคงยากเกินไปสำหรับเขาหากจะพูดหรือแนะนำอะไรกับคนที่ไม่ต้องการฟัง
ชายหนุ่มยิ้มเล็ก ๆ แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าประตู อย่างที่บอกไปว่าเขาไม่ได้ใจดีเหมือนเชร์และพร้อมจะร้ายกับทุกคนที่เป็นมลพิษในชีวิต ซึ่งธูปก็คือคนแบบนั้น
“ผมจะรอดูว่าคุณจะบินไปได้ไกลสักแค่ไหนหลังจากตัดปีกด้วยมือตัวเอง”
*
ตื่นมาพบความมืดและเสียงฝน แหลมกระพริบตาช้า ๆ เพื่อพบว่าสมองกับร่างกายมันพร้อมจะพักผ่อนต่อ แต่ความสนใจทั้งหมดในตอนนี้มันเทไปที่ใครอีกคนซึ่งไม่ได้อยู่ข้าง ๆ แล้ว บอสคงหัวเสียที่ต้องเจอความบ้าบอของไอ้ธูป หรืออาจจะเซ็งที่เห็นเขาร้องไห้โดยไม่โต้ตอบอะไรกลับไปสักอย่างเดียว
เด็กหนุ่มลุกขึ้นพาสภาพพัง ๆ ไปล้างหน้าเผื่อว่าจะสดชื่นขึ้น มองตาบวม ๆ ของคนในกระจกแล้วก็อดน้อยเนื้อต่ำใจไม่ได้ ก็รู้ว่าคนเรารู้สึกไม่เท่ากัน แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะถูกด่าแรง ๆ ขนาดนั้นจากน้องชายที่รักมากคนหนึ่ง
ทำดีไม่ขึ้นอย่างที่แม่เคยบอกจริง ๆ ด้วย มีคนเคยบอกว่าเวลาทำดีอย่าคาดหวังสิ่งตอบแทน แต่ที่เขาคาดหวังก็ล้วนแต่ส่งผลดีกับชีวิตไอ้ธูปทั้งนั้น แค่นี้ก็ไม่ได้เหรอ
โลกไปถึงไหนแล้วไอ้เด็กเวรก็ยังอยู่ในกะลา เหยียดเขาคนเดียวยังพอทนรับได้ แต่ไอ้ธูปเล่นด่าแรง ๆ อย่างนั้นกับบอสซึ่งเป็นคนแปลกหน้า มันกลืนคำว่ามารยาทลงไปในท้องหมดแล้วหรือไง
เปิดไฟทั่วห้องเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูแย่ไปกว่านี้ แหลมหยุดอยู่หน้าตู้เย็นคว้าขวดน้ำขึ้นมาถือไว้ แต่ยังไม่ทันยกดื่มประตูก็เปิดออกโดยคนที่คิดว่าวันนี้คงไม่กลับมาแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ พี่ไปซื้อข้าวหน้าเนื้อกับซูชิมาน่ะ”
ทั้งที่คิดว่าอยู่คนเดียวได้ แต่พอเห็นว่าบอสกลับมา หัวใจมันก็รู้สึกเหมือนได้รับการเยียวยาจนรู้ได้เลยว่าเขาไม่ได้อยากอยู่คนเดียว
“ร้านเพิ่งเปิดใหม่เลยได้โปรลดสิบเปอร์เซ็นต์ด้วย แถมตอนเดินเข้าไปซื้อโดยไม่ต้องหาที่จอดรถมันรู้สึกดีแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ระหว่างนั่งแท็กซี่กลับก็มีเวลาอ่านใบเสร็จอีกต่างหาก การได้สิทธิ์ลดราคานี่มันเท่จริง ๆ เลย ไว้คราวหลังเรานั่งแท็กซี่ไปเดทกันดีไหมครับ?”
มาถึงก็พูดจ้อเจื้อย แหลมมองตามอีกคนที่เอาถุงไปวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินกลับมาแย่งขวดน้ำไปจากมือเขาเพื่อรินใส่แก้วก่อนจะดื่มเอง บอสเอาแต่ยิ้มเหมือนวันนี้ไม่เคยมีเรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้น
“นึกว่าจะไม่กลับมาแล้ว”
ตอนจ้องตาปริบ ๆ ไม่เหลือคราบเด็กซนอีกแล้ว กันต์อมยิ้มพลางยีผมคนตรงหน้าเบา ๆ แล้วรั้งเข้ามากอดจนซิมบ้าน้อยส่งเสียงอู้อี้ เขาจึงกดศีรษะทุยให้ซบกับอกที่แห้งไปตามเวลา ซึ่งเด็กน้อยก็กอดตอบแน่นเหมือนกลัวว่าผู้ชายคนนี้จะหนีไปอย่างไรอย่างนั้น
“รุ่นนี้ต่อให้ไล่ก็ไม่ไปหรอกนะครับ”
“ชิ้ว”
“นั่นหมา”
“อ้าวผิดเนอะ โทษน้า” คนเก่งก็ยังคงพยายามฮึบไว้ กันต์ทั้งเอ็นดูและสงสารแฟนเด็กจับใจ แต่การเปิดปมขยี้อีกครั้งก็คงไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก “ทำไมใส่เสื้อตัวนี้ออกไปอะ เหมือนจะแห้งแต่ก็แฉะ ๆ”
“ก็เสื้อเราแต่ละตัวมันสตรีทเกินไป ขืนพี่ใส่ออกไปคงเหมือนเด็กโข่ง”
“ยังจะห่วงหล่ออีก เวลาอยู่คนเดียวต้องขี้เหร่ดิ จะได้ไม่มีคนมาชอบ”
“เอ... งั้นพี่ควรใส่อะไรดีครับ?”
“บ็อกเซอร์ไปเลย”
“หืม แบบนั้นจะไม่ถูกมองกว่าเดิมอีกเหรอ?” เขาจุ๊บศีรษะแฟนเด็กพลางโยกตัวซิมบ้าน้อยในอ้อมกอด
“ไม่เอา งั้นเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดเกงขาสั้น แล้วก็ออกไปซื้อด้วยกัน แบบนี้นะ เคาะ”
กันต์ยิ้มบาง ๆ กับความรู้สึกในตอนนี้ ใช่... เขายังเจ็บใจแทนเชร์ แต่ระหว่างที่เกิดเรื่องแย่ ๆ ขึ้นมันก็มีเรื่องดีพอให้นึกถึงอยู่บ้าง คนที่เก่งเรื่องบริหารธุรกิจแต่ดูแลใครสักคนในชีวิตไม่ได้ในตอนนี้กำลังกอดแฟนเด็กเอาไว้พร้อมปลอบประโลมด้วยความจริงใจทั้งหมดที่มี และกันต์หวังว่าสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ จากเขาจะเยียวยาอีกฝ่ายได้ ...สักนิดก็ยังดี
“ขอโทษนะครับ”
“หือ เรื่องอะไรอะ?” ซิมบ้าน้อยผละออกมาสบตา ชายหนุ่มจึงลูบสองแก้มเบา ๆ แล้วจ้องใบหน้าที่เขาอยากทะนุถนอมให้ดีที่สุด
“อะไรก็ตามที่ทำให้เราเสียใจ”
“ถ้าเป็นเรื่องคบกับพี่ ผมไม่เคยเสียใจนะ”
“...”
“ไอ้ธูปอาจจะโกรธที่ผมเป็นแบบนี้ แต่มันคือความจริงแล้วผมก็มีความสุขมากที่มีพี่” มันไม่ใช่เวลาหัวใจพองโต เขาควรจะทำให้เชร์รู้สึกดีขึ้นมากกว่าจะเป็นฝ่ายรู้สึกเสียเอง “เพราะงั้นอย่าโทษตัวเองนะ ผมเครียดได้ แต่พี่ห้ามเอาตัวเองมาดิ่งด้วย สัญญากันก่อน”
“ห้ามไม่ได้หรอกนะครับ พี่เป็นห่วงเราจะบ้าแล้ว”
“นี่ผมเป็นแฟนกับคนบ้าช่ะ?!” กันต์ยิ้มขำกับเสียงสูงที่มาพร้อมหน้าตาตื่น ๆ
“พี่พูดจริงนะครับ”
“อือรู้ แต่ผมรับผลที่ตามมาได้นะ ตอนนี้มันอาจจะทำใจยากทั้งตัวผมแล้วก็ไอ้ธูป มันเป็นแค่เด็กที่อยู่ในสังคมที่ปลูกฝังว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง ส่วนเกย์คือพวกผิดเพศน่ะ สักวันถ้ามันได้ไปอยู่ในสังคมที่โตขึ้น หรือเจอสิ่งที่ทำให้เปิดใจ ผมคิดว่าคนเราคงเปลี่ยนมุมมองกันได้”
“โกรธน้องบ้างไหมครับ?”
“ก็มีบ้างแต่สะเทือนใจมากกว่า เหมือนเรารักคนนึงมาก ๆ แบบไม่เคยคิดเผื่อไว้ว่าสักวันหนึ่งเขาอาจจะเอาดาบบวกสิบมาแทงใจกันอะ 555555”
คนเก่งของเขายังคงหัวเราะได้ แม้ว่าตายังคงบวม และจมูกเริ่มแดงนิด ๆ เหมือนคนจะร้องไห้ทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
“สักวันมันคงรู้สึกผิดย้อนหลังแหละ เหมือนตอนเป็นเด็กที่ผมเคยพูดไม่คิด ตอนนั้นผมมั่นใจมากว่าตัวเองถูก แต่พอเวลาผ่านไปเดี๋ยวโลกก็สอนให้รู้เองว่าเรากะโหลกเพื่อที่จะโตขึ้น”
“แฟนพี่นี่จัดจ้านจังเลยน้า” คนถูกแซวทั้งคำพูดและเสียงถึงกับหุบยิ้ม แหลมกลอกตาล่อกแล่กแล้วต่อยอกคนขี้เลียนแบบเบา ๆ ไปหนึ่งทีข้อหาแซวขัดจังหวะคนกำลังเข้ม “บอกไปไม่รู้กี่ล้านครั้งแล้ว แต่ฟังอีกสักครั้งนะครับว่าพี่น่ะรักเรามาก”
“รักแล้วก็ช่วยฮีลด้วย อ่อนแอมากเลยตอนนี้อะ”
เด็กหนุ่มสวมกอดคนตรงหน้าอีกครั้ง หลับตาลงซึมซับความอบอุ่นเดียวที่เยียวยาหัวใจได้ แหลมไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากทำให้คนรอบข้างหม่นหมองไปด้วย เขาชอบตัวเองเวลาหัวเราะโง่ ๆ ส่วนเรื่องไอ้ธูปคงต้องทำใจแล้วค่อยมองดูอยู่ห่าง ๆ เพราะถ้าจะให้ทิ้งไปเลยก็ทำไม่ลง
“กินข้าวไหม เดี๋ยวพี่ใส่จานให้”
“ไว้ก่อน ตอนนี้อยากกอดพี่”
“อ้อนอะไรตอนนี้ครับ กินก่อนแล้วค่อยกอดไม่ได้เหรอ?” เขาอาจจะเป็นฮีโร่สักตัวในเกมที่มีพลังฮีล ซิมบ้าน้อยถึงเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ จนเอาแต่หอมแก้มเขาแบบนี้
“ผมกำลังดูดพลังจากพี่อยู่ ไว้เต็มแล้วจะไปนั่งกิน”
“แต่เมื่อกี้พี่ได้ยินเสียงท้องร้อง แล้วมันก็ไม่ได้มาจากพี่แน่ ๆ” เขาขมวดคิ้วพลางเอามือดันหน้าผากเอาไว้แต่เด็กดื้อก็สู้ด้วยการพยายามดันเข้ามา
“กอดหน่อย” กันต์ทั้งยิ้มขำทั้งถอนหายใจกับความงอแงของแฟนเด็กที่อยู่ ๆ ก็ก่ายขาเกี่ยวเอวเขาจนกลายเป็นลูกลิงไปแล้ว
“งั้นกอดต่อไปนะครับ พี่จะกินข้าวแล้ว”
“กินด้วยดิ”
“ไม่ให้กินหรอกครับ นั่น เสียงท้องใครร้องอีกแล้ว เสียงดังกว่าฟ้าร้องอีก”
บรรยากาศหม่น ๆ เริ่มจางหายไปและแทนที่ด้วยความห่วงใยของบอส แหลมกระชับกอดเกาะแหมะแน่นยิ่งกว่าปลิงขณะที่อีกคนเดินไปจัดแจงจานเหมือนตัวเขาเบาเกินกว่าจะรู้สึกหนัก
‘เราอ่อนแอได้นะ’ เหมือนได้ยินคำนี้ออกมาจากทุกการกระทำของบอส แหลมซบแก้มกับศีรษะคนขี้เอาใจที่ยอมให้เขานั่งลงบนตัก ก่อนหน้านี้ถ้ามีเรื่องให้ปวดหัวก็ยังมีพี่ ๆ คอยปลอบ แต่ตอนนี้แหลมมีบอสเพิ่มเข้ามาอีกคนแล้วก็ฮีลเก่งมากด้วย
“กินด้วย” เจ้าของใบหน้าหล่อแกล้งหูทวนลม กินซูชิกับข้าวหน้าเนื้อหน้าตาเฉยแล้วปล่อยให้เขานั่งมองตาละห้อย “เอาซูชิคำนั้นใส่วาซาบิอะ”
“กอดต่อไปสิครับ ฮีล” บอสหันมาหรี่ตามองพร้อมเคี้ยวโชว์ โห อย่างแน่นแก้มอะ ไหนคนไม่กินข้าวเย็น
“กินด้วยน้า” เบะปากกอดคอพร้อมเขย่าตัวเหมือนเด็กอนุบาลจนอีกคนหัวเราะ ไม่เอาแล้ว... จะยอมทำตัวปัญญาอ่อนสักวันก็ได้ขอให้บอสอารมณ์ดีก็พอ ก็ถ้าพยายามเพื่อเขาขนาดนี้ มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่แหลมจะทำหน้าอมทุกข์จนสูญเสียเวลาดี ๆ ไป
คิดมากเรื่องไอ้ธูปได้ แต่อย่าทำให้คนรักดิ่งลงไปด้วย
“แค่นี้พอไหม?” เด็กลูกครึ่งพยักหน้ากับซูชิที่แตะวาซาบิไว้ข้างบนเล็กน้อย
“ป้อนผมเร็ว ป้อน ๆๆๆๆๆๆ”
“ถ้าพี่หยาบคายคงด่าว่าเราเป็นง่อยแล้ว”
“นี่ขนาดยังไม่ด่านะ” แหลมหรี่ตาคาดโทษ ซึ่งบอสก็ทำหน้าเลียนแบบจนอดไม่ได้ต้องหอมแก้มแรง ๆ เดี๋ยวนี้พัฒนาใหญ่แล้ว เก่งจนรู้ว่าจะดึงไอ้แหลมคนนี้ขึ้นมาจากหลุมดำอย่างไร “ผมจะห้ามพี่คุยกับพี่ธีร์ละ แม่งสอนแฟนผมให้พูดจาไม่ดี”
“ติดจากเรานั่นแหละ ไม่ต้องโทษคนอื่นเลย ดื้อ”
“อ้าว ผมช่ะ?”
“อ้าปากครับ ซูชิเดลิเวอร์รี่มาส่งอีกคำแล้ว”
ทั้งคู่สบตากันพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นท่ามกลางความเจ็บปวดในใจ แหลมอ้าปากรับข้าวคำที่สองของวันและเคี้ยวไปกับน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมรอยยิ้ม จึงรีบใช้หลังมือปาดออกเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเป็นกังวล แต่บอสก็จับข้อมือเขาไว้แล้วส่ายหน้าทั้งที่ยังยิ้มอยู่ ตะเกียบในมือถูกวางลงก่อนมือนั้นจะเอื้อมขึ้นมาไล้น้ำตาให้
“วาซาบิเผ็ดไปนิดนึง แต่ไม่เป็นไรหรอกนะครับ” คนฟังอบอุ่นไปทั้งหัวใจ น้ำตาที่ไม่ได้บีบหยดเผาะลงผ่านแก้ม และเขาก็ยิ้มพร้อมพยักหน้าเห็นด้วย
“พี่จะกลับตอนไหน?”
“จาก ‘พี่จะกลับตอนไหน?’ เป็น ‘อยู่ด้วยกันได้ไหม?’ น่าจะตรงใจมากกว่าหรือเปล่านะ?”
“เค งั้นพี่อย่ากลับนะ อยู่กับผม”
“อืม... ไม่รู้สิครับ” กันต์แสร้งขมวดคิ้วทำหน้าครุ่นคิด ชำเลืองมองแฟนเด็กที่ทำหน้าทำตาทะเล้นเหมือนทุกครั้ง อยากให้พูดจาน่ารัก ๆ สักหน่อย แต่ถ้าได้ยินแล้วก็กลัวหัวใจจะทำงานหนักเหลือเกิน
“พี่กันต์อยู่กับเชร์น้าค้าบ”
เรียกแอมบูแลนซ์ได้แล้ว ตรงนี้มีคนหัวใจทำงานหนักมาก
(จบครึ่งแรก)
ตอนนี้ไม่มีมุกมาเล่น แต่จะบอกว่าครึ่งหลังยาวนิดนึงน้า
เพราะความลับที่ว่าอยู่ตรงเน้
-
ยิ่งมีเรื่องยิ่งทำให้รักกันมากขึ้น บอสอบอุ่นจริง ๆ พึ่งพาได้ เด็กธูปก็น่าสงสาร แต่ก็ไม่ควรหัวร้อน ปากไว ทำร้ายจิตใจผู้มีพระคุณ
-
น้ำตาคลอเลยจ้าา. สงสารเชร์ เดี๋ยวสักวันไอ่น้องธูปมันก็คิดได้เองแหละ
-
น่ารักจังเลยคู่นี้ :mew1:
-
:katai2-1:
-
ก็คือถ้าน้องโซ่เสียคนเพราะแหลม บอสก็เสียคนเพราะพี่ธีร์ เจ๊ากันเนอะ 555555555555555
สู้ๆนะเจ้าแหลม บอสดีเหลือเกินฮืออออ ; w ;
ส่วนเจ้าธูป โชคดีนะแก บัยยย
-
o13 ความรักแข็งแรง
-
ตอนบอสบอกว่าจะนั้งแท็กซีีไปเดทนี่
กุมใจแรงมาก แงง :ling1:
-
เจ้าเด็กธูปเอาเงินไปเปย์สาวเนี่ยนะ หาเงินเองรึก็เปล่ายังมีหน้าเอาไปให้คนอื่นอีก ฮึ่ยยยย :m16:
-
อ่านมุมมองของธูปแล้วเข้าใจได้ว่าทำไมถึงคิดและแสดงออกแบบนั้น
เด็กวัยรุ่นชายธรรมดาๆ คนนึงที่ยังอยู่ในกะลาแคบๆ ของตัวเอง
ยังไม่เคยเจอความโหดร้ายที่แท้จริงของโลกและความสวยงามที่แท้จริงของโลกด้วยเหมือนกัน
ความเป็นเด็กแบบนี้ ทำให้คิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองเจ๋งเสียเต็มประดา
จนวันนึงที่ต้องเผชิญโลกนอกกะลาแล้วไม่เหลือใครเลยนั่นแหละถึงจะรู้สึก
เป็นอีกตอนนึงที่รู้สึกว่าไอ่หมาเป็นผู้ใหญ่มาก เราทุกคนกะโหลกในวันนี้เพื่อฉลาดในวันหน้า ถ้ารู้จักคิดและตระหนักรู้นะ
-
คือแบบผีมากอะ รู้สึกอยาก :z6: ธูปซักที คือแบบกำลังเอ็นดู
พี่ตั๊บที่แทนตัวเองอย่างคิกขุว่าตุ๊บตั๊บ แต่มาเจอตอนท้ายๆ นี่มัน
:katai1: ไปไหนก็ไปเลยธูป อย่าได้เห็นซมซานกลับมานะ!
-
ตอนแรกกำลังคิดว่าเข้าใจธูปนิดๆ แต่พออ่านมาอีกหน่อยละ
หัวร้อนเหมือนเดิมเล้ย! บอสคะ อยากให้จัดให้หนักๆ กว่านี้หน่อย หึ๊ย :angry2:
-
ทำไมบอสน่ารักขนาดนี้ เป็นทุกอย่างให้น้องจริงๆ
-
“เก่งนักใช่ไหมครับ เด็กอย่างคุณน่ะ?”
จริงๆกันต์น่าจะด่าแรงกว่านี้นะ เด็กธูปนี่มันน่า.. :z6:
-
:-[ บอสเท่ห์มากกกกกก
-
ยังยืนยันคำเดิมนะคะ อยากได้บอสเปงผัวววววว
ตอนถีบประตูที่ห้องธูปคือจัดจ้านสุด บอสที่เก็บร่างรว้ายๆไว้ตอนคนทำเชร์เสียใจ บอสอดทนเก่งนะถ้าเป็นนี่คืออีธูปกะโหลกร้าวไปและ555555555
ความลับของตอนที่ว่านี้คืออะไรน้าาา :katai1:
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 21
ความลับ (PART 2/2)
( เป็นอะไรครับ ขยี้ตาใหญ่เลย? )
“แสบอะ สงสัยจ้องคอมนานเกิน”
เด็กลูกครึ่งพาโทรศัพท์มือถือไปนอนบนเตียงพลางมองคนในกล้องที่เห็นเพียงหน้าผากกับศีรษะ แม้จะไม่ได้คุยกันระหว่างที่เขาเล่นเกมแต่ทั้งคู่ก็เปิดเฟซไทม์ทิ้งเอาไว้ แต่ก่อนแหลมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมพี่ธีร์กับไอ้โซ่ต้องทำแบบนี้ คนเป็นแฟนมันต้องเห็นหน้ากันตลอดเลยหรือไง กระทั่งเจอกับตัวเองว่าความคิดถึงมันเกินเหตุเกินเบอร์แค่ไหน การหาวไปคุยไปจึงเป็นความสุขอีกอย่างหนึ่ง
เขาชอบละสายตาจากคอมไปดูโทรศัพท์ ตอนเห็นบอสกำลังยกเวท วิดพื้น หรือนั่งเคร่งเครียดอยู่บนโต๊ะกับงานมากมายที่ต้องรับผิดชอบนั่นน่ะมันให้ความรู้สึกดีแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน แม้อีกฝ่ายมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องทำแต่ก็ยังให้เขาเป็นส่วนหนึ่งในช่วงเวลานั้น ๆ แม้จะอยู่คนละที่
บอสไม่ได้ก้าวก่ายการเป็นสตรีมเมอร์หรือนักกีฬาอีสปอร์ต กลับกันยังสนับสนุนทุกทางแม้จะไม่ค่อยเข้าใจ หลายครั้งที่อีกฝ่ายต้องนอนก่อนเพราะเขามีซ้อมและอยู่สตรีมดึก ๆ แต่คนที่เคยเอาแต่ใจก็กลายเป็นคนง่าย ๆ ไม่ง้องแง้งอีกแล้ว
เคยคิดเหมือนกันว่าคงเป็นแค่ช่วงแรก ๆ เดี๋ยวพอหายเห่อก็คงลดระดับความใส่ใจลงไปตามระยะเวลา แต่นี่ก็เอาเรื่องอยู่นะ ผ่านไปหลายเดือนจนปลายธันวาแล้วคนบางคนก็ยังทำตัวน่ารักได้ไม่รู้จักเหนื่อย
( ลองมองไปรอบ ๆ เร็วครับ ยังเห็นชัดเหมือนเดิมไหม มีอะไรที่มัวหรือเปล่า? )
“เห็นนะ ทำไมเหรอ?”
( ดีแล้วครับ เพราะถ้ามันมัวเมื่อไหร่เราก็คงต้องใส่แว่นเหมือนพี่ )
คนในจอโทรศัพท์อมยิ้มเล็ก ๆ แค่คิดว่าตัวเองต้องใส่แว่นก็มองเห็นถึงความเด๋อด๋าแล้ว “ทำไมพี่ไม่ทำเลสิกอะ?”
( เคยชินกับการมีแว่นอยู่บนจมูกแล้วน่ะครับ มันทำให้หน้าไม่โล่งเกินไปด้วย ถามแบบนี้เราอยากให้พี่เลิกใส่แว่นเหรอ? )
“หึ ผมชอบแบบนี้นะ ไม่ใช่ทุกคนที่จะหล่อตอนใส่แว่นไง แล้วผมก็ชอบตัวเองตอนใจวูบวาบเวลาเห็นพี่ถอดมันออกด้วย”
( วูบวาบเลยเหรอครับ? )
ยิ้ม หัวเราะ หยอกล้อ ถ้าเป็นคนอื่นไอ้แหลมคงทำท่าจะอ้วกใส่แล้ว นี่มันเวรรกรรมตามทันชัด ๆ เขาถึงต้องทนหมั่นไส้ตัวเองเวลามีความรักอย่างนี้
“ขนาดตาปรือก็ยังหล่ออะพี่แว่น แฟนใครวะ”
( พี่ง่วงน่ะสิครับน้องฝรั่ง )
“เกลียดได้ปะ ใครพาเรียกชื่อนี้ กดบล็อกตรงไหน?” คนในกล้องหัวเราะพอใจ เดี๋ยวนี้อัพเลเวลไปใหญ่ แซวเก่ง
( อยากเคลียร์งานให้เสร็จไว ๆ วันหยุดปีใหม่จะได้มีเวลาอยู่กับเราเยอะ ๆ ไงครับ )
“แต่ก็ไม่ควรหักโหมรู้เปล่า อยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ก็ได้พี่ก็รู้”
( เราอาจจะไม่เคยใส่ใจกับวันสำคัญ แต่พี่ใส่ใจนะ )
“ผู้ชายใจแหววเหรอเราอะ ผมต้องไปหาช่อกุหลาบใหญ่ ๆ ไปหาที่โรงแรมแล้วปะงี้?”
( เล่นบอกแบบนี้ก็หมดตื่นเต้นเลยสิครับ เวลาจะเซอร์ไพรส์ใครเราต้องเก็บอาการให้เก่งนะรู้ไหม? )
“เป็นคนเปิดเผยอะ ผิดไร?” แหลมทำหน้าลิงใส่ รู้ได้ผ่านสีหน้าบอสเลยว่าหมั่นเขี้ยวเขาแค่ไหน
( ปีนี้ต้องแคนเซิลนัดแจ็คนะครับ พี่จะอยู่เคาท์ดาวน์ด้วย )
“นับห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง แล้วหันไปพูดกับคนข้าง ๆ ว่า ‘สวัสดีปีใหม่นะ’ หลังจากนั้นก็เดธแอร์” ทันทีที่พูดจบบอสก็หลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่ได้
( เคยเป็นนะครับ )
“กับแฟนเก่าหรา คิดถึงมากปะจ๊ะ?” หมั่นว่ะ ก่อนหน้านี้เลยสวีทกับคนอื่นแค่ไหน ตอนนี้จะกลบความรู้สึกเก่า ๆ ให้หมดเลย ไอ้แหลมต้องเป็นที่สุดดิวะ
( เอาเป็นว่าถ้าหันไปพูดอย่างนั้นแล้ว Awkward งั้นเราเปลี่ยนเป็นจูบแบบ Deep Kiss แทนดีไหม? )
“ทุกทีไม่เคยเห็นถาม เห็นแต่โบ้มใส่ปากผมก่อนจะรู้ตัวอีก ดูนี่ดิ รอยถูกกัดจนปากแตกคราวก่อนยังไม่หายเลย” เด็กลูกครึ่งเลื่อนเข้าไปฟ้องใกล้ ๆ กล้อง และเจ้าของผลงานก็อมยิ้มอย่างพอใจ
( ปากเราน่าจูบเองนี่ครับ )
“รำคาญญญญญญญญญญญ”
ตีสองแล้ว แต่คนบางคนก็ยังไม่พาตัวเองไปนอนบนเตียง แหลมมองหน้าหล่อ ๆ นั่นที่หันกลับไปสนใจงานบนโต๊ะอีกครั้ง เห็นแล้วก็เป็นห่วงจนไม่กล้าทิ้งหนีไปนอน
“อยากช่วยอะ แต่ดันไม่มีความรู้ด้านนี้เลย ดูไร้ประโยชน์โคตร”
( แค่รู้ว่าเชร์อยากช่วยพี่ก็ใจชื้นแล้ว )
อยากไปหาที่คอนโดแต่ก็กลัวบอสเสียสมาธิ เขาอยากเป็นอภิชาตผัว(ปลอม ๆ)ที่พาแฟนเจริญ ไม่อยากทำอะไรก็ตามที่ฉุดอีกฝ่ายจนเสียงานเสียการ เนี่ย ไม่กล้าพูดหรอกว่าวางแผนไปไกลขนาดไหนแล้ว เขาพยายามหยุดมโนเอาไว้เพราะกลัวจะฝันไกลแต่คบกันไปไม่รอด
แต่การห้ามความคิดมันก็ยาก ทุกวันนี้จินตนาการไปไกลมากว่าถ้าเรียนจบแล้วจะหมั่นศึกษาเฉพาะทางเพื่อไปสมัครงานใน PHENOMENAL เขาอยากช่วยแบ่งเบาภาระ อยากทำเกมดี ๆ จน PHENOMENAL เป็นบริษัทเกมที่ใครได้ยินปุ๊บก็ให้ความสนใจจดจ่อรอเกมออก แหลมอยากให้บอสมีความสุขกับทุกอย่าง ซึ่งมันคงดีมาก ๆ ถ้าเรื่องเหล่านั้นมาจากเด็กคนนี้
( ง่วงก็นอนเลยนะครับไม่ต้องห่วงพี่ )
“ห่วงดิ แฟนทั้งคน” เริ่มพูดเสียงยานคางจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง แต่ก็ทำให้อีกคนอมยิ้มเล็ก ๆ ได้ “รีบเคลียร์งานเร็ว ๆ เตียงฝั่งนี้มันบอกว่าคิดถึงพี่แล้วได้ยินปะ?”
ว่าแล้วก็หันกล้องให้เห็นเองกับตา บอสจะได้รู้เสียทีว่าความคิดถึงแถวเมืองเอกทำงานเก่งมากระหว่างที่อีกฝ่ายงานยุ่งจนไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้ว
( ไม่ค่อยได้ยินเลย มันพูดว่ายังไงนะครับ? )
บอสหันแก้มเข้าหาโทรศัพท์ และคนคิดถึงมาก ๆ ก็จูบจอจนเกิดเสียง
( เมื่อกี้ใครตะโกนบอกรักนะ ดังมาถึงสาทรเลย? )
“มันตะโกนว่าเป็นห่วงมากด้วย”
อ้อนจนไม่รู้จะว่าไงแล้ว บอสต้องกระอักความคิดถึงตายจนกว่าจะได้เจอกันอะ
( เดี๋ยวทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว รอพี่อีกนิดนึงนะครับ )
แหลมพยักหน้าอย่างว่าง่าย เขาชินกับการมีอีกฝ่ายอยู่ในชีวิตประจำวันแล้ว อยากเจอบอสเร็ว ๆ อยากทำกับข้าวให้กินแล้วก็ตัดเล็บให้ อยากดูแลทุกอย่าง อยากพูดเรื่องโง่ ๆ ไปเรื่อยเปื่อยกล่อมจนกว่าบอสจะหลับ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดมากกับเรื่องงานจนส่งกระทบถึงการนอนเหมือนเมื่อก่อน
*
“เรื่องหนี้อะ กูขอเลื่อนไปก่อนได้ไหมวะ?”
กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ธูปกลืนน้ำลายลงไปพร้อมศักดิ์ศรีตอนเพื่อนหันมาสบตากัน ไอ้บอลเป็นคนมีน้ำใจก็จริง แต่สำหรับคนที่เอาแต่ยืมรถยืมเงินเพื่อนใช้มาเป็นเดือนก็เกรงใจบวกกระดากอายอย่างบอกไม่ถูก จริงอยู่ที่พนันบอลได้ทีก็เงินฟู แต่ถ้าเสียก็ปวดหัวจนไม่รู้จะหาเงินมาจากไหน พักหลังเขาพลาดบ่อยจนแทบไม่เหลืออะไรแล้ว แต่เพื่อนคนนี้ก็ยังให้ยืมเรื่อย ๆ โดยไม่ปริปากต่อว่าสักคำ
“ได้สิ เรื่องนี้สบาย ๆ อยู่แล้ว”
แต่น้ำใจที่ได้มามีอะไรแฝงอยู่ ธูปไม่อยากยอมรับว่ามิตรภาพระหว่างเขากับอีกฝ่ายมันเปราะบางเกินกว่าจะเรียกว่าเพื่อนแท้ รู้ดีอยู่แก่ใจ แต่นานแค่ไหนแล้วที่เด็กหนุ่มเลือกหลับตาหนีจากโลกความเป็นจริงแล้วเสพติดอยู่กับความจอมปลอม
“กูภูมิใจในความแน่วแน่ของมึงนะเพื่อน แต่ไอ้ปิดบัญชีหนีเงินฟรีแม่งน่าเสียดายว่ะ”
“...” ใจหนึ่งก็เห็นด้วยกับเพื่อน แต่อีกใจก็ตะโกนถึงศักดิ์ศรีที่มีความละอายใจซ่อนอยู่ข้างหลัง ธูปรู้ว่าพี่เชร์ต้องโอนเงินมา เขาจึงชิงตัดทุกอย่างเพื่อตอบโต้ให้รู้ว่าเด็กคนนี้ยังมีหนทางให้ไป
แม้ความโกรธเคืองวันนั้นจะจางลงแล้วแต่การกลับไปคุยกันก็ยังเป็นเรื่องเสียศักดิ์ศรี รู้ว่ามันกินไม่ได้ แต่ถ้าให้กลับไปเจอพี่เชร์ที่ยังคงคบกับไอ้เกย์นั่น จากการจะหยิบยื่นความช่วยเหลือให้คงเป็นสายตาสมเพชเวทนาแทน
“แล้วมึงจะเอาไง ไม่มีคืนกูแล้วมีใช้เปล่า?” บอลพ่นควันบุหรี่ ท่ามกลางเสียงเพลงในห้องหรูที่มีเพื่อนรวย ๆ เต้นไปกับเสียงเพลงอยู่รอบด้าน
ธูปส่ายศีรษะกับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาจนไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร เงินซื้อข้าวก็ไม่มี แฟนสาวก็ขอเลิกเพียงเพราะเขาไม่ได้พาเธอไปเที่ยวบ่อย ๆ เหมือนอย่างเคย ตามไปง้อก็แล้ว แต่ก็ถูกตัดเยื่อใยราวกับไม่เคยรักกัน
“ธูป”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน คงทำใจให้สบายยากแม้อีกฝ่ายกำลังยิ้มเหมือนจะบอกว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี เขาไม่ชอบความรู้สึกตอนต้องฝืนยิ้มแล้วพูดว่า ‘ขอบคุณนะ’ หลังจากเพื่อนให้ยืมเงิน ธูปไม่ชอบเวลาจนตรอกแบบนี้ แต่เขาก็ไม่มีทางอื่นแล้ว
“แทงบอลอย่างเดียวมันเสี่ยงเสียอยู่แล้ว ทำไมมึงไม่หันมาทำอะไรที่มันได้เงินแน่นอนวะ?”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วขณะที่บอลทิ้งจังหวะให้เขาอยู่กับความสงสัย ธูปมองอีกคนซึ่งกำลังรินเหล้าก่อนจะยื่นให้เขาหนึ่งแก้ว พร้อมรอยยิ้มร้ายที่เคลือบไปด้วยความหวังดี
“มาส่งของให้กูไหม เงินดี ได้มาง่าย ๆ แถมไม่ต้องเหนื่อยด้วย”
“...”
*
( พูดก็พูดเหอะ กูยังแค้นไม่หาย เค้กเจ้านี้กูอยากแดกมานานแล้วก็พูดอัดไมค์ทุกวัน ได้ยินไอ้แจ็คแอบพรายกระซิบบอกจะซื้อมาเซอร์ไพรส์เชี่ยธีร์ ก็กูคิดว่าเออลาภปากแล้ว วางแผนไว้ดิบดีจะแดกสักชิ้นแล้วเก็บไว้แกล้มกับกาแฟตอนเช้าอีกชิ้น แต่สุดท้ายคือไม่ได้แดก! คือ? )
“ท่าทางพี่เขาจะคับแค้นใจจัดอ่า” เสียงน้อง ๆ ในทีมหัวเราะอัดไมค์ไม่เว้นแม้แต่ไอ้โซ่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวันคริสต์มาสที่ขี้ซุยบราเทอร์มารวมตัวกันในห้องพระเอกของโลกใบนี้พร้อมไลฟ์สตรีมฉลองวันเกิดพี่ธีร์
ระหว่างนี้แฟนคลับก็ฟลัดเลขห้าไม่หยุด แถมยอดโดเนทยี่สิบ-สามสิบที่เด้งเข้ามาเรื่อย ๆ พร้อมบอกให้เขารวบรวมเงินทั้งหมดนี้ไปซื้อเค้กให้พี่ตั้บที
( ก็สมควรไหม เค้กมีไว้แดก บ้านพ่อมึงเอาไว้จุ่มหน้าเล่นเหรอ?!!!! )
( 55555555555555555555555555555555 )
( รอบนี้กูขอไม่ออกความเห็นนะ เพราะกูกับไอ้แหลมเตรียมกันมาดิบดีแล้วว่าจะซื้อมาโปะหน้าไอ้ธีร์โดยเฉพาะ แต่พวกกูไม่รู้ไงว่ามันจะกดหัวตัวเองจุ่มเค้กเอง )
( วิธีร์ป้องกันการโดนคนอื่นบูลลี่ก็คือต้องบูลลี่ตัวเองก่อนไงเพื่อน )
UnoOfficial: พี่ธีร์โคตรเหี้ย 55555555555555555555555555
Rena: แต่เค้กร้านนั้นอร่อยจริงนะ ชั้นสงสารพี่ตั้บมาก 555555555555555555555
FBI007TV: เป็นกูจะไม่ยอมให้มันลุกขึ้นมาอะ จมแล้วต้องจมให้สุดเอาให้หายใจไม่ออกคาเค้กตาย
( ดีนะครับที่โซ่เอาเทียนออกให้ก่อนแล้ว ไม่งั้นคงมีคนโดนเทียนทิ่มตาบอด )
( โหดจุงเบย )
“ปีหน้ากูว่าจะปักเทียนพรรษา พี่มึงน่าจะชอบ”
( เอาประเด็นไม่ได้แดกเค้กก่อน ธีร์ มึงมันคนอัปรีย์ )
( กูซื้อให้ใหม่ก็ได้ปะอีช้างฟาด จะเอากี่ปอนด์ ยกขาหลังมึงขึ้นมานับดิ บ่นเก่งเหมือนชาตินี้จะไม่ได้แดกเค้กวันเกิดใครอีกแล้ว น้องนุ่งมึงมีตั้งกี่คนวะพี่ตั้บ? )
( สรุปนับได้แค่คนเดียวคือมึงเพราะพวกกูจะเลิกคบแล้ว )
“เศร้าสุด เรื่องราวของชายหนุ่มที่เหมือนจะสังคมกว้างแต่เดินไปปากซอยก็โดนแม่ค้าร้านเย็นตาโฟกวักมือเรียกเพราะคิดว่าไปส่งแก๊ส”
( 555555555555555555555555555555 )
( รุมกูกันใหญ่ อย่างน้อยเพื่อนเด็กช่างกูก็เยอะกว่าเพื่อนในมหา’ลัยมึงแล้วกันเชี่ยแหลม )
“กูเน้นคุณภาพไม่เน้นปริมาณเว้ย!!!”
( เหมือนจะอยากเถียงแต่อ้าปากเยอะไม่ได้เพราะเรื่องจริง )
( 5555555555555555555555555555555555 )
“พี่แจ็ค นี่น้องเองน้า”
( แต่โซ่ก็พอเข้าใจที่พี่แหลมไม่ค่อยมีเพื่อนนะครับ เพราะตอนไปซื้อฟุตลองเซเว่นด้วยกันพนักงานถามว่า ‘อุ่นไหมคะ?’ พี่แหลมก็ตอบว่า ‘ไม่ครับ วันนี้ข้างนอกร้อนมาก’ เล่นเอาเค้าช็อกไปเลย หลังจากนั้นโซ่กับพี่แหลมก็กลับไปสาขาเดิมอีก พอพนักงานคนเดิมเห็นหน้าพี่แหลมเค้าก็เดินหนีไปหางานอย่างอื่นทำเลยครับ )
“55555555555555555555555555555555555”
( เอ็งก็เอากับเขาเหรอโซ่? )
( คนจังไรอยู่ไปก็รกโลก ทำไมต้องมีมารสังคมอยู่ในทีมกูด้วยวะ? )
( มึงน่ะตัวดีเลยเพื่อน )
( 55555555555555555555555555555555555 )
เพิ่งเข้าวันสิ้นปีได้สองชั่วโมงแต่ในห้องแชตไลฟ์สตรีมยังคงคึกครื้นไม่ต่างช่วงสามทุ่ม รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นเป็นสัญญาณดีว่าปีหน้าขี้ซุยบราเทอร์อาจจะเจอเรื่องดี ๆ มากกว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ปวดหัว เด็กหนุ่มมองวงกลมสีแดงบนปฏิทินเกมกับวันที่ไม่ได้ใส่ใจว่าสำคัญ แต่ตอนนี้เขากำลังรอมันอย่างตื่นเต้นเพียงเพราะอยากรู้ว่าวันที่เคยธรรมดาจะพิเศษสักแค่ไหนตอนใช้มันกับบอส
ทั้งที่เจอกันเป็นเรื่องปกติแต่เขากลับตื่นเต้นเหมือนว่าบ่ายสามวันนี้เป็นเดทแรก สาวน้อยจังโว้ย บอสไม่น่าพูดเรื่องความสำคัญเลย ปล่อยให้มันอุ่น ๆ ในใจเหมือนทุกทีก็จบแล้วไหม เนี่ยอยู่ไม่สุขแล้ว เล่นเกมทีก็หันไปมองนาฬิกาทีอะ
‘ห้ามตื่นเย็นนะครับ ถ้าไปหาแล้วเจอว่ายังนอนอยู่พี่จะจับตีก้นร้อยที’
คนนั้นก็ขี้อินเวอร์ ถ้าบอกว่ามันสำคัญไอ้แหลมก็ต้องเตรียมตัวอยู่แล้วปะ ตอนนี้บอสกำลังทำอะไรอยู่นะ เห็นว่าไปคุยงานต่างจังหวัดเลยไม่ได้เปิดกล้องทิ้งไว้เพราะอยากให้พักผ่อนก่อนกลับกรุงเทพฯ
Eeeeeeeeeeeee บริจาค 30฿: พี่เชร์อ่านแชตเฟซบุ๊กหน่อยมีเรื่องด่วน เรื่องไอ้ธูป
เด็กหนุ่มยิ้มค้างกับประโยคท้ายเงินโดเนทซึ่งเด้งขึ้นมาในจังหวะที่ยอดเค้กของพี่ตั้บสงบลงแล้ว แหลมจับเมาส์ค้างอยู่อย่างนั้นแล้วใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีตั้งคำถามว่าเพราะอะไรทำไมถึงมีคนมาแจ้งเรื่องไอ้ธูปผ่านช่องโดเนทอย่างนี้
คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอป Messenger มีข้อความใหม่เด้งเข้ามาเมื่อสิบนาทีที่แล้วโดยรุ่นน้องจากโรงเรียนเก่าซึ่งตอนเรียนมอปลายเป็นเพื่อนร่วมห้องไอ้ธูป เสียงพูดคุยของเพื่อนร่วมทีมยังคงสนุกอย่างออกรส แต่ในห้องแชตฝั่งนี้กลับมีแต่คำถามดันขึ้นไปด้านบนว่า ‘พี่แหลมเป็นอะไรเปล่าอะ?’
“เฮ้ย พวกมึงเล่นกันไปก่อนนะกูมีธุระว่ะ -- เดี๋ยวผมขอปิดสตรีมก่อนนะทุกคน รีบ ๆ นอนนะ ถ้ายังไม่ง่วงก็ไปดูช่องไอ้โซ่”
เขาบอกลาอย่างเร่งรีบแล้วเข้าเฟซบุ๊กคอมเพื่อความรวดเร็วในการพิมพ์ตอบโต้ บอกตามตรงว่าตอนนี้มือกำลังสั่นกับข้อความที่เห็นแวบ ๆ ว่า ‘ช่วยมันด้วยนะพี่ มันไม่มีใครแล้ว’ และพอกดเข้าไปอ่านเต็ม ๆ สองมือก็ชะงักกับเนื้อความเหล่านั้น
Jedsada Kittitharangkul
พี่เชร์ อยู่ไหม ตอบหน่อย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว
ขอโทษที่ต้องทักซ้ำนะพี่ แต่เรื่องด่วนจริง ๆ
ไอ้ธูปโทรหาผม มันบอกว่าโดนตำรวจจับข้อหายาเสพติด แต่ผมไม่รู้จะช่วยมันยังไงอะ
ผมไม่ได้คุยกับมันนานแล้ว ไม่รู้ว่ามันไปทำอีท่าไหน
ผมรู้ว่ามันโทรหาแม่ไม่ได้ แต่ยังไงผมก็ต้องโทรว่ะพี่ มันเรื่องใหญ่มากเกินไป
คือผมไม่รู้นะว่าพวกพี่ยังคุยกันอยู่ไหม คือผมถามมันว่าโทรหาพี่ยัง มันก็ไม่ยอมตอบอะ หรือยังไงวะพี่?
มันโดนตำรวจคุมตัวไว้ที่ สน.
ช่วยมันหน่อยนะพี่ มันไม่มีใครแล้ว
*
ถนนตอนตีสองโล่งแล้วแต่เด็กหนุ่มก็ยังรู้สึกว่าแท็กซี่ขับช้าจนอยากวิ่งไปเอง ในใจร้อนรน สองมือชื้นไปด้วยเหงื่อกับความกังวลที่มันใหญ่โตและเขาไม่เคยเจอปัญหาหนักขนาดนี้ แหลมเลียริมฝีปาก พยายามหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อตั้งสติแล้วกอดกระเป๋าเป้ที่ด้านในมีเอกสารส่วนตัวซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันช่วยอะไรได้บ้าง
คิดแค่ว่าการยืนยันตัวตนมันคงสำคัญ อย่างน้อยก็ใช้ยื่นเข้าพบหรืออะไรสักอย่างที่เขาไม่รู้ขั้นตอนเหล่านั้น ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแท็กซี่ก็จอดหน้าสถานีตำรวจ เด็กหนุ่มในชุดลำลองเหวี่ยงเป้ไปด้านหลังแล้ววิ่งเข้าไปด้วยความเร็วทั้งหมดที่มีพร้อมติดต่อสอบถามเจ้าหน้าที่ว่าไอ้ธูปอยู่ตรงไหน
เพียงชั่วอึดใจคนในเครื่องแบบก็ผายมือไปทางห้องกรงฝั่งขวา แหลมเห็นว่าแววตาคู่นั้นตื่นตระหนกและไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิดกับการมาของเขา แต่ถึงอย่างนั้นเด็กลูกครึ่งก็เดินตรงเข้าไปหาอีกฝ่ายพร้อมนั่งลองยอง ๆ มองคนด้านในผ่านลูกกรง
“อย่าบอกว่าไอ้เจดโทรบอกนะ”
“เรื่องนั้นไว้ก่อน เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะ?”
“...”
“ธูป มึงต้องเล่าให้กูฟังนะ มึงขายเหรอ?”
“ผมไม่ได้ทำ!!!” คนถูกตะคอกหน้าสะดุ้งเล็กน้อย ธูปขมวดคิ้วพลางหันไปอีกทางเพื่อสงบสติอารมณ์ พร้อมถามตัวเองว่าควรนั่งรอความหวังจากใครก็ไม่รู้ไปเรื่อย ๆ หรือว่าจะลองหันหน้าเข้าหาอีกฝ่ายอย่างคนจนตรอกดี?
“มึงอารมณ์เสียอยู่กูเข้าใจ แต่ตอนนี้มึงลืมเรื่องอื่นไปก่อนได้ไหม?”
“...”
“มันเกิดอะไรขึ้นวะ ไม่มีเงินใช้เหรอ?” คำถามที่มาพร้อมความหวังดีนั้นบดขยี้ความเป็นเขาจนเละจมดิน เด็กหนุ่มกัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่ทำให้เขารู้ตัวเสียทีว่าเพื่อนแท้ไม่เคยมีอยู่จริง
“ผมไม่ได้ขาย ไม่ได้เสพ ไม่ได้อะไรทั้งนั้น”
ธูปหันไปด้านข้าง มองเพื่อนห่าง ๆ อีกสองคนที่รากหญ้าพอกัน พวกที่คิดว่าจะไต่ขึ้นไปอยู่ในจุดเดียวกับพวกคนรวยได้ ในขณะที่ตัวต้นเหตุมีผู้ใหญ่มาช่วยออกไปแล้ว
“มันชวนให้ผมไปส่งของหลายครั้งแล้ว ผมลังเลแต่ก็ยังไม่ได้ตกลงสักที ไม่รู้ดิ ตอนนั้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก อยู่ ๆ ตำรวจก็บุกเข้ามา ทุกคนก็วิ่งแตกตื่น แล้วไอ้บอลก็ยัดของใส่มือผม”
“...”
“ถ้าพี่อยากใช้โอกาสนี้เยาะเย้ยผมก็เอาเลย ผมมันโง่เอง ผมมันจมไม่ลง คิดว่าถ้าไปอยู่ในจุดสูง ๆ ก็จะดูสูงไปด้วย ใช่ ผมเป็นวัวลืมตีน ตัดขาดเพื่อนเก่าเพราะกลัวมันไปเล่าให้คนอื่นฟังว่าความจริงแล้วพ่อแม่ผมไม่ได้เป็นหมอกับทูต มีแค่ไอ้บอลคนเดียวที่รู้แล้วก็เก็บความลับนี้ไว้ มันไม่เคยบอกใคร มีแต่จะให้เงินให้รถผมยืมใช้”
“...”
“เพราะไม่อยากกลับไปรู้สึกแย่ ๆ เหมือนตอนอยู่บ้านก็เลยพยายามทำแบบนั้นปลอบใจตัวเอง ยกระดับขึ้นเพื่อไม่ให้รู้สึกต่ำกว่าใคร แต่งนิยายหลอกผู้หญิงไปวัน ๆ เพราะอยากมีแฟนสวย ๆ ถ่ายรูปคู่อวดในโซเชียลให้คนอื่นอิจฉาว่าชีวิตผมมันโคตรดี เป็นไง สมน้ำหน้าผมไหม?”
“...”
“ถ้าแฟนพี่รู้เขาคงสะใจฉิบหายที่เห็นจุดจบแบบนี้”
“มึงจะพูดถึงเขาทำไม แล้วไอ้การซ้ำเติมตัวเองมันช่วยอะไรได้?”
“แต่การนั่งเฉย ๆ ก็ไม่ช่วยให้อะไรเหมือนกัน ผลลัพธ์สุดท้ายมาถึงแล้ว”
สายตาของไอ้ธูปสิ้นหวังราวกับคนยอมแพ้ให้ชีวิตไปแล้ว แหลมลดระดับสายตาลงพลางคิดหาทนทางพาน้องชายออกมาจากกรงเหล็ก แต่เขาก็ไม่มีความรู้ด้านกฎหมายเลยสักอย่างเดียว
“ธูป กูถามมึงแค่ข้อเดียว” ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบในสถานีตำรวจ จนถึงตอนนี้ธูปก็ยังไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายมาที่นี่ทำไม ทั้งที่เขาทำแต่เรื่องแย่ ๆ จนไม่มีอะไรหลงเหลือให้น่าเห็นใจอีกแล้ว “มึงไม่ได้ทำจริง ๆ ใช่ไหม?”
“ความจริงจากปากผมมันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้?”
“แค่ตอบคำถาม” ยิ่งเห็นแววตามุ่งมั่นของคนอายุมากกว่า น้ำตาที่กลั้นไว้ก็เหมือนจะไหลออกมาอย่างไรอย่างนั้น “แล้วกูจะหาช่วยมึงออกมาให้ได้”
“พี่จะเอาตัวเองมาเกี่ยวทำไมวะ กลับหอไปเลย”
“กลับเหี้ยไรล่ะ น้องกูยังอยู่ในนี้”
“...”
“หิวไหม กินข้าวยัง แล้วปากไปโดนอะไรมา?”
จบแล้ว สุดท้ายเด็กเลวก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวจนต้องปล่อยทุกความเจ็บปวดออกมา ธูปก้มหน้าซบกับหัวเข่า สะอึกสะอื้นจนคนที่อยู่ด้านนอกกรงต้องยื่นมือเข้ามาเขย่าแล้วลูบศีรษะปลอบใจ
“ผมต่อยกับไอ้บอลก่อนมันออกไป ผมโกรธที่ถูกหักหลังทั้งที่ไว้ใจมัน”
“ไม่เป็นไร มึงไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะอย่าลืมที่กูเคยบอกดิ” แหลมไม่ใช่คนปลอบเก่ง แต่เขาคงปล่อยให้ไอ้ธูปทนอยู่กับความกลัวคนเดียวไม่ได้ ทุกคนมีโอกาสเดินทางผิดหรือเคยทำเรื่องแย่ ๆ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคนเหล่านั้นจะต้องได้รับบทลงโทษจากทุกรอบด้าน
อย่างน้อยก็อยากเป็นคนหนึ่งที่อยู่เพื่อช่วยและให้กำลังใจ มันอาจจะไม่ได้มากมายอะไรแต่เขาอยากให้ไอ้ธูปรู้สึกว่าโลกใบนี้ยังมีพี่อยู่ตรงนี้อีกคน
“ผมจะถูกจับเข้าคุก”
“มันต้องมีการสอบสวนอะไรก่อนไม่ใช่เหรอ ตรวจฉี่อะไรงี้แล้วใช่ไหม?”
“ตรวจแล้ว ไม่ม่วง แต่ก็ต้องดูอีกว่าผมเกี่ยวข้องอะไรกับยาพวกนั้นหรือเปล่า ระหว่างสอบสวนผมก็คงต้องไปนอนในคุก”
“มันต้องมีวิธี” ธูปมองเจ้าของคำพูดพึมพำกับตนเองก่อนจะลุกไปหาตำรวจที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ “พี่ ผมขอปรึกษาเรื่องประกันตัวหน่อยครับว่ามันต้องทำอะไรบ้าง?”
“ต้องรอศาลตีราคาประกันก่อนอะน้อง แต่น่าจะสี่-ห้าแสนมั้ง อาจจะมากกว่าหรือน้อยกว่าต้องรอดูอีกที” คนในเครื่องแบบหมุนเก้าอี้หันเข้าหาพร้อมบอกยอดจำนวนที่ทำให้ธูปคิดว่าเขาอาจต้องติดคุกมากกว่าจะได้ออกไปข้างนอก
“ขอบคุณครับ” จากสีหน้าพี่เชร์แล้วคงช็อกกับจำนวนตัวเลขไม่น้อย แน่ล่ะ คงมีแต่คนรวยล้นฟ้าเท่านั้นที่จะเฉยกับเงินครึ่งล้าน โดยเฉพาะตอนที่คิดว่าจะเอามาประกันเด็กที่สะกดคำว่าบุญคุณไม่เป็น ธูปนั่งหันหลังชันเข่าพิงกับกรงเหล็กพลางคิดไปว่าต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร
อีกฝ่ายจะเดินกลับมาทำหน้าสลดพร้อมบอกว่า ‘โทษทีว่ะ แต่กูช่วยมึงไม่ไหวจริง ๆ’ ไหม ถ้าใช่อย่างนั้นก็คงไม่แปลกใจอะไร เขาไม่ใช่น้องที่ท้องเดียวกับพี่เชร์ และไม่ได้มีความดีเกินกว่าจะถูกสงสารเห็นใจ ดังนั้นสิ่งที่ธูปได้รับตอนนี้จึงสมควรแล้ว
ได้ยินพี่เชร์ชวนตำรวจออกไปคุย หายไปสักพักหนึ่งซึ่งคงราว ๆ สิบห้าถึงยี่สิบนาที ตอนนี้ธูปถึงคิดได้ว่าเขานับเวลาไปเพื่ออะไร บางทีอีกฝ่ายอาจจะนั่งแท็กซี่กลับหอไปเล่นเกมแล้วก็ได้ ธุระเรื่องเด็กเหลือขอคนหนึ่งไม่มีค่ามากมายขนาดนั้น
“ธูป”
เจ้าของชื่อหันไปตามเสียง ก่อนจะพบว่าพี่เชร์กำลังเอาข้าวเซเว่นออกมาจากถุงพร้อมทิ้งตัวลงนั่งพื้นอย่างไม่กลัวสกปรก เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่สอดกล่องข้าวเข้ามาในกรงพร้อมฉีกทุกอย่างให้เสร็จสรรพ ทั้งของเขาและของตนเองซึ่งธูปคิดว่าพี่เชร์คงไม่ได้กินเพราะหิว
“ช่วงนี้แลกซื้อแก้วได้พอดี มึงชอบกินโค้กใส่น้ำแข็งใช่ไหม กูจำได้”
“...”
“กองทัพเดินด้วยท้อง รีบกินเร็ว”
“ห้าแสน พี่ได้ยินใช่ไหม?” แหลมค้างอยู่ในท่าตักข้าวพะแนงเข้าปาก ก่อนจะเงยหน้าสบตากับคนอายุน้อยกว่ากับคำถามที่เขาได้ยินชัดเจนดีอยู่แล้ว
“มึงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ตอนนี้คิดแค่ว่าถ้าออกไปแล้วจะทำยังไงดีกว่า มึงต้องใช้หนี้ใครยังไงเท่าไหร่”
“พูดแบบนี้หมายความว่าจะประกันผมออกไปเหรอ?”
“เออ มีไร?”
“บ้าไปแล้วใช่ไหม เงินตั้งห้าแสนจะเอามาจ่ายให้ทำไม ผมไม่มีคืนพี่นะ”
“เรื่องคืนไว้ค่อยคุยตอนไหนก็ได้ไหม ตอนนี้เอาเรื่องออกจากกรงห่านี่ก่อน” ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบ ก่อนธูปจะถอนหายใจ
“ถ้าไม่ใช่คนดีสุด ๆ พี่ก็คงบ้าไปแล้ว”
“ก็คงงั้นอะ” แหลมหัวเราะในลำคอแล้วยื่นแก้วเซเว่นเข้าไปในกรงพร้อมชี้ย้ำ ๆ ให้น้องกินข้าวเสียที ซึ่งการที่อีกฝ่ายยอมเขี่ยมันให้เห็นก็ถือว่าเป็นเรื่องดีในตอนนี้แล้ว “กูโกรธมึงนะธูป โกรธสัด ๆ เลย”
“...”
“แต่กูไม่ลงโทษมึงด้วยการส่งไปอยู่ในคุกหรอก มีคนหาข้าวหาน้ำให้กินไม่ต้องไปเรียนงี้สบายเกินไปห่า มึงต้องออกมาลำบากเหมือนกู” ยิ่งได้ยินอีกฝ่ายปลอบใจธูปก็ยิ่งเกลียดตัวเอง เด็กหนุ่มกำช้อนแน่นจนเกือบหักคามือ เขาพยายามฝืนใจตักข้าวเข้าปากเพื่อบอกให้ตัวเองสู้เพื่ออยู่รับบทเรียนครั้งใหญ่
(ต่อด้านล่าง)
-
แปดโมงแล้ว... ธูปหลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่ตลอดเพราะไม่คุ้นชินกับสถานที่บวกกับกลิ่นไม่พึงประสงค์ สถานีตำรวจไม่เคยทำให้รู้สึกดีแค่ไหนวันนี้ก็คูณล้านเข้าไปอีก เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนเข้าใกล้ความตายทุกวันเพียงเพราะนึกถึงหนังเกี่ยวกับคุกบวกกับคำบอกเล่าของเพื่อนที่เข้าออกที่แห่งนั้นอย่างเคยชิน
เห็นพี่เชร์นั่งหลับพิงคอพับอยู่บนเก้าอี้แล้วก็รู้สึกแย่ เขาเคยทำตัวเลวแค่ไหนอีกฝ่ายน่าจะเห็นได้ชัดกว่าใครอื่น ความทะเยอทะยานในวันนั้นคือความสุขที่จับต้องไม่ได้ มันว่างเปล่าและปลอมเปลือกเท่าไหร่คำตอบมีให้เห็นตรงหน้าแล้ว
“ไอ้ธูป มึงอยู่ไหน?!!!!”
เสียงดังมาจากหน้าโรงพักทำคนหลับสะดุ้งตื่นไม่เว้นแม้แต่ตำรวจที่อยู่เวรและเจ้าของชื่อที่อยู่ในห้องขัง แหลมมองตามเสียงนั้นที่เดินเข้ามาพร้อมโทสะซึ่งคนเป็นเมียก็ไม่สามารถรั้งไว้ได้
“ขอความร่วมมือไม่ก่อความวุ่นวายใน สน. นะครับ” คนในเครื่องแบบเข้าไปห้าม ซึ่งผู้ชายที่เขาคุ้นหน้าก็สงบสติพอเป็นพิธีก่อนจะตรงเข้าไปทำท่าฟึดฟัดเหมือนอยากกระชากคอไอ้ธูปมาต่อยหน้า
“ทำส้นตีนอะไรของมึง?”
“ใจเย็นนะพี่ ถามลูกก่อนว่าเรื่องมันเป็นมายังไง...”
“เย็นงั้นเหรอ แหกตาดูลูกมึงสิว่าทำอะไรลงไป กูต้องเสียงานการนั่งเครื่องบินมาเพื่อแม่งเนี่ย” ชายผู้เป็นพ่อเลี้ยงหันไปมองคนข้างตัวอย่างเอาเรื่อง เขาเห็นว่าไอ้ธูปมองหน้าแม่มันอย่างคาดหวัง แต่ผู้หญิงคนนั้นที่เทิดทูนผัวเสียยิ่งกว่าอะไรก็ได้แต่สลดผ่านทางสีหน้า
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าสันดานอย่างมันต้องเล่นยากับมั่วกะหรี่”
“พูดเกินไปเปล่าลุง มันไม่ได้ทำอย่างที่ว่าเลยสักอย่าง” ชายหัวร้อนและภรรยาหันมาทางเด็กลูกครึ่ง และอารมณ์ที่ปะทุมาจากบ้านคงทุเลาลงได้ยาก ส่วนไอ้ธูปยืนนิ่งกำหมัดแน่นเหมือนกำลังต่อสู้กับความอดทน
“มึงสินะ?” รอยยิ้มร้ายนั้นมาพร้อมขายาวที่เดินเข้าหา แหลมถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อตั้งหลักก่อนร่างของเขาจะทรุดลงไปกับพื้นทันทีที่ถูกต่อย
“พี่เชร์!!!!” โรงพักเริ่มวุ่นวายจนตำรวจต้องเข้ามาแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกัน
“ผมขอย้ำเป็นครั้งที่สองเรื่องก่อความวุ่นวายใน สน.”
“ลูกเลี้ยงผมเสียคนเพราะมันนะครับคุณตำรวจ ถ้าไอ้เด็กนั่นส่งยาได้คงไม่ต้องถามแล้วว่าของมาจากไหน จับมันเข้าไปอยู่ด้วยกันเลย ผมรู้จักมันดี”
แหลมส่ายศีรษะไล่ความมึนงงจากหมัดหนัก ๆ กลิ่นคาวคละคลุ้ง... เด็กลูกครึ่งแตะปลายนิ้วลงบนมุมปากก่อนจะมองของเหลวสีแดงที่มาพร้อมภาพเก่า ๆ ในอดีต
‘อย่ามายุ่งกับลูกสาวกู’
“น้อง ลุกไหวไหม?” นายตำรวจเข้ามาประคองซึ่งเด็กหนุ่มก็พยักหน้าแล้วหันไปทางชายคนนั้นที่หันกลับไปเอาเรื่องไอ้ธูปอีกครั้ง
“ไม่ได้เงินจากกูก็เลยขายยาสินะ จับมันไปทั้งคู่นั่นแหละครับคุณตำรวจ สวะพอกัน”
“ญาติต้องสงบสติอารมณ์หน่อยนะครับ ไม่งั้นผมคงต้องเชิญพวกคุณออกไปข้างนอก”
“แม่พามันมาทำไม?” ธูปเสียความรู้สึกที่เห็นแม่เอาแต่ก้มหน้า เขาอยากให้เธอพูดอะไรบ้าง สักครั้งก็ยังดี อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็จะได้เห็นว่าแม่มีความคิดที่จะปกป้องลูกบ้าง
“มึงกล้าเรียกกูแบบนั้นเหรอ?”
“ใช่ แล้วจะทำไม?” สิ้นสุดวามอดทนแล้ว เด็กหนุ่มกัดฟันกรอดพร้อมกำมือแน่น ถอยหลังออกจากกรงเพื่อสร้างระยะห่างและหาจังหวะดี ๆ ถ้าหากว่าไอ้เวรนี่ยังคิดจะแสดงความเป็นเจ้าชีวิตเขา
จะไม่มีใครอยู่เฉย ๆ ให้พ่อเลี้ยงสารเลวตบตีอีกแล้ว
“ทำไมน่ะเหรอ?” ชายตัวใหญ่แค่นยิ้มอย่างผู้ชนะ ก่อนจะจับกรงเอาไว้ขณะสบตากับลูกเลี้ยง “กูจะปล่อยให้มึงติดคุกไปจนตายไง ว่าไงล่ะ?”
“...”
“คิดว่ากูมาที่นี่เพื่อช่วยเหรอ ฝันไปไหม กูกับแม่มึงแค่มาดูน้ำหน้าเด็กเปรตที่คิดว่าเอาตัวรอดแล้ว แต่จริง ๆ มึงก็แค่เศษขยะไม่มีค่า”
“...”
“ยอมติดคุกไปเถอะ เพราะกูคงไม่ยอมเสียเงินค่าประกันให้มึงสักบาท แม่มึงก็เหมือนกัน” แหลมมองผู้หญิงอีกคนจากด้านหลังที่กำลังสะอึกสะอื้น ไอ้ธูปมองแม่อย่างผิดหวัง ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงวันนี้มันก็ยังคงมองแม่แบบนี้
“ไม่ช่วยก็กลับไป ผมจะช่วยมันเอง”
“มึงจะเสือกอะไรนักหนาวะเชร์?”
“แม่พาลุงกลับไปเถอะ” แหลมตรงเข้าไปหาตำรวจ เตรียมพร้อมจะทำเรื่องยื่นต่อศาลเพื่อประกันตัวน้องชายออกมา หากแต่คนบ้ากลับเข้ามาผลักเขาออกอย่างหาเรื่อง “ลุงเป็นห่าไรนักหนาวะ?”
“รบกวนอยู่ในความสงบด้วยครับ ผมจะเตือนครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย”
“งั้นคุณตำรวจก็ไล่มันออกไปเลย เป็นแค่คนนอกมายุ่งเกี่ยวอะไรเรื่องครอบครัวคนอื่น?”
“มึงเป็นแค่ผัวแม่แต่ไม่ใช่พ่อกู” เด็กในห้องขังกล่าวทั้งน้ำตาโทสะ “อยากให้กูเข้าคุกงั้นเหรอ ได้สิ”
“...”
“แต่มึงก็ต้องเข้าเหมือนกัน” แหลมมองไอ้ธูปที่แค่นหัวเราะทั้งที่น้ำตาอาบหน้า วูบหนึ่งเขารู้สึกว่าเด็กคนนั้นเสียสติไปแล้ว “เพราะมึงข่มขืนพี่กูจนเค้าฆ่าตัวตาย!!!!!!!!!”
‘เชร์’
เจ้าของชื่อลืมตาขึ้น มองเด็กสาวในชุดนักเรียนที่ยืนหันหลังให้ เธอหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นแล้วปล่อยให้สายลมพัดผ่าน ก่อนจะหันไปทางแม่น้ำจนแสงแดดสีส้มอาบใบหน้าสวยของเธอ
‘แกคิดว่าคนเรามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?’
เทียนหันมาขอคำตอบ จำได้ว่าตอนนั้นเขาคิดว่าเธอแค่สงสัยคำถามในวิชาพระพุทธศาสนา จึงตอบออกไปด้วยไม่ทันเอะใจว่านั่นคืออีกสัญญาณหนึ่งที่เธอกำลังบอกใบ้
‘เพื่อมีความสุขล่ะมั้ง’
‘แล้วถ้าคน ๆ นั้นไม่มีความสุขล่ะ?’ เทียนถามต่อโดยไม่ทิ้งจังหวะนาน และเธอก็พูดต่อเหมือนว่าไม่ต้องการคำตอบนี้จากเขา ‘เขาสามารถตายได้ไหม?’
‘เป็นอะไรเปล่าวะ?’ ตอนนั้นเขาเริ่มเอะใจ แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะกับใบหน้าสดใส ความกังวลจึงลดลงไปบ้าง
‘เห็นข่าวคนฆ่าตัวตายบ่อยก็เลยอยากรู้น่ะ’
‘แต่ละคนคงมีเหตุผลไม่เหมือนกันอยู่แล้ว’
‘นั่นสิ’ เธอหันหน้าเข้าหาแม่น้ำ หลับตาลงแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดพร้อมรอยยิ้ม ‘แต่สำหรับบางคนความสุขอาจจะไม่ใช่จุดหมายชีวิตคนบางคนก็ได้ เพราะสิ่งที่เขาต้องการมันอาจเป็นการไม่ต้องทนอยู่กับความทรมานซ้ำ ๆ’
เด็กหนุ่มมองกังหันลมที่เทียนทำในคาบงานฝีมือ ก่อนเธอจะเป่าให้มันหมุนเป็นวงกลม
‘อยู่โดยไม่ต้องกลัวว่าจะถูกใครทำร้าย’
‘...’
‘ชีวิตแบบนั้นมันดีแค่ไหน คน ๆ นั้นคงไม่มีโอกาสรับรู้ เพราะบางทีเขาอาจจะใช้ชีวิตทนอยู่รอเวลานั้นไม่ไหวแล้ว’
ปากกาในมือร่วงลงไปกับความเงียบงันในโรงพัก ไม่มีใครส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายใด ๆ อีก เมื่อตอนนี้มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นของผู้เป็นแม่เท่านั้น
“จับมันทีครับ... เอามันไปเข้าคุกข้อหาทำให้พี่ผมตาย...” เสียงธูปแผ่วลงอย่างคนสิ้นหวัง ชี้นิ้วออกมานอกกรงทั้งที่รู้ว่าเรื่องที่ต้องการคงไม่เกิดขึ้น “บอกไปสิแม่... บอกตำรวจ...”
ภาพตอนเห็นพ่อเลี้ยงเข้าห้องพี่สาวทำให้เขาเกลียดตัวเองทุกครั้งที่วันนั้นไม่กล้าเข้าไปขัดขวาง แม้แต่ตอนอยู่โรงพยาบาลที่ตวาดเสียงดังเพราะถูกสั่งให้ไปช่วยตัวเองเพื่อเอาน้ำอสุจิ ธูปคือหนึ่งคนที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยร่องรอยในช่องคลอดพี่เทียน รวมถึงพี่เชร์ที่ต้องทำอย่างนั้นทั้งที่ตั้งสติยอมรับความจริงมันยังเป็นเรื่องยาก
และเขาก็รู้ว่าผลออกมาเป็นของไอ้เวรนั่น ผลออกมาลับ ๆ แต่แม่ก้มลงกราบเท้าอ้อนวอนขอให้เรื่องมันจบลง แม่ไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีใด ๆ รวมถึงความเสียใจที่เขาไม่รู้ว่ามีบ้างสักเศษเสี้ยวหรือไม่ แม้แต่ตอนงานศพที่ทุกคนอยู่ในความทุกข์ เธอกลับไปกล่าวหาพี่เชร์พร้อมเรียกร้องเงิน
บ้านหลังนั้นมีแต่คนบ้า รวมถึงตัวเขาเองที่หนีออกมาฆ่าตัวตายในกรุงเทพฯ แม่ไม่เคยเก่งเรื่องไหนเลยโดยเฉพาะการรั้งพ่อเอาไว้ ดีแต่เอาอกเอาใจผัวใหม่จนไม่รู้ทำอีท่าไหนเรื่องการตายของพี่เทียนจึงจบลง ไอ้สารเลวนั่นกลับมามีชีวิตเหมือนเดิมอย่างปกติ ไม่รู้สึกรู้สากับความผิดหลังจากทำลายชีวิตคน ๆ หนึ่งไป ตอนนั้นธูปจึงบอกตัวเองว่าต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะไปตายเอาดาบหน้าและจะไม่กลับไปเหยียบที่นั่นอีกเด็ดขาด
“มึงจะอยู่ต่อก็ตามใจ แต่กูจะกลับแล้ว” ผู้ชายคนนั้นกลบเกลื่อนด้วยการเดินออกไป เหลือเพียงใครอีกคนที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้ากรงขังลูกชาย
น้ำตาไหลอาบแก้มกับเรื่องราวที่คาใจมาตลอดหลายปี มันถูกเฉลยเพียงเสี้ยววิแต่กลับไม่ช่วยทุเลาความเสียใจที่เคยเกิดขึ้นได้ แหลมเดินไปหยุดอยู่หน้ากรง มองใบหน้าเปื้อนไปด้วยความเจ็บปวดก่อนลูบศีรษะไอ้เด็กโง่นั่นทั้งที่ยังห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้
“ผมขอโทษ... ขอโทษจริง ๆ” ธูปซบหน้าผากกับกรงเหล็กร้องไห้จนเหมือนจะขาดใจ เขาจับมือที่เคยทำร้ายเอาไว้ พร้อมนึกถึงพี่สาวซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่แห่งหนใด จะผิดหวังในตัวน้องชายคนนี้มากแค่ไหน หรือเธอกลายเป็นความว่างเปล่าที่ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูพามึงออกมานะ” เด็กหนุ่มพยายามกลืนก้อนสะอื้น จนถึงตอนนี้แหลมก็ยังอยากทำหน้าที่พี่แทนเทียน และก็อยากทำไปเรื่อย ๆ จนกว่าเด็กคนนี้จะมองเห็นแสงสว่างในชีวิต
‘ถ้าบอกว่ามีชีวิตอยู่เพื่อมีความสุข... งั้นแกก็ต้องทำให้ได้นะเชร์’
เขามีความสุขแล้วและเทียนล่ะเป็นอย่างไร?
อีกฟากหนึ่งของโลกเจ็บปวดแค่ไหน เขาได้แต่หวังว่าเธอจะสบายดี
TBC
ความลับเฉลยแล้วค้าบเจ๊พร
หลังจากได้อ่านแล้ว อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับคนอ่านเลยว่าจะมองยังไง
แต่ละคนมีวิธีแก้ปัญหาไม่เหมือนกัน
บางคนชอบหนีปัญหา หลอกตัวเอง แต่บางคนก็กล้าที่จะยอมรับความจริง
-
:katai1:
-
:hao4: เราไม่รู้สึกสงสารธูปเท่าไหร่นะ เราสงสารเทียนมากกว่า สงสารเชร์ด้วย รังเกียจแม่ที่สุดมากกว่าพ่อเลี้ยงอีก ต้องโทษแม่ที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะเป็นหลักให้ลูกได้
-
:pig4:
-
ตายละ สงสารเด็กที่เติบโตมาในครอบครัวบิด ๆ เบี้ยว ๆ นี้จริง ๆ แต่ละคนลงเอยไม่สวยเลย
ขอให้น้ำใจอันประเสริฐของน้องแหลมนำแสงสว่างสู่ชีวิตเด็กธูปด้วยเถิด สาธุ
อินเรื่องธูปเทียน จนลืมว่าบอสกับน้องแหลมเขาออดอ้อนกันได้น่ารักแค่ไหน
-
จุกจนพูดไม่ออกสงสารทั้งแหลมและธูปประโยคนี้คงใช้ได้กับแหลมและธูปอย่าสงสารคนตายเลยสงสารคนที่มีชีวิตอยู่ต้องใช้ชีวิตเหมือนตายทั้งเป็นและชอบคุณแหลมมากๆที่ไม่ทิเงน้องถึงแม้น้องมันทำผิดจนเดินหลงทาง
-
:เฮ้อ:
:3123: :pig4: :3123:
-
:katai1:
-
เจ็บตรงคนทำอยู่ใกล้ตัวสุดๆ แต่แม่ดันปกป้องคนผิด ตัวเองต้องมาโดนกล่าวหาไปด้วย แล้วแม่ยังไปโบ้ยเป็นความผิดคนอื่นอีก :z3:
แล้วเคสแนวนี้มันก็มีเยอะจริงๆนะในสังคมเรา ทำเอาไม่อยากมีลูกสาวเลยแหะ :ling2:
ผ่านตรงนี้ไปได้ก็มองแหลมเป็นตัวอย่างนะธูปเอ๊ย เข้มแข็งไว้
-
ขนาดคนที่เราคิดว่าจะพึ่งพาได้อย่างคนเป็นแม่ยังไม่สนใจแล้วจะทำยังไง บางคนที่เจอปัญหาแบบเทียนอาจจะมีวิธีแก้ไขต่างกันเราไม่เจอก็ไม่รู้หรอก ธูปตอนนั้นก็ยังเด็กยังคิดอะไรไม่ได้มาก แต่ตอนนี้หนีออกมาจากที่นั่นแล้วก็น่าจะทำตัวให้ดีกว่านี้ โดนจับครั้งนี้เป็นบทเรียนยิ่งใหญ่ที่น่าจะทำให้คิดได้บ้างนะธูป ถ้าพี่เชร์ช่วยออกมาแล้วก็ช่วยทำตัวดีๆหน่อย ชีวิตยังไม่สายแก้ไขได้ถ้าจะทำ
-
อื้อหือออออ จะด่าก็พูดไม่ออก
-
อื้อหือออออ มันแบบนี้นิเอง
มันเป็นการตอกย้ำว่าไอ้คาถา "พ่อแม่ทุกคนรักลูก" มันไม่ใช่เรื่องจริง
ในสังคมยังมีเด็กมีปัญหาแบบนี้อีกเยอะ
เข้าใจว่าทำไมธูปอยากลองมองจากที่สูงลงมาบ้างเพราะสภาพครอบครัวเป็นแบบนี้
แต่การบินสูงในแบบผิดๆ มันไม่ยั้งยืน
-
:katai1: น้องรอตอนจบไม่ไหววว ค้างมากกก ได้โปรดดดดดด
-
:z6: ชั้นว่าแล้วว่าต้องเป็นอิพ่อเลี้ยง! แต่ไม่คิดว่าแม่จะรู้เรื่องด้วย
ผีเอ้ย เออ ถ้านี่เป็นธูปก็ไม่อยู่อะ คงหนีตายมากทม.เหมือนกัน
-
:pig4:
งานเขียนของคุณนี่น่าจัดเป็นงานพีเรียดร่วมสมัย
แบบสมัยฮาครืน สมัยหื่นมาก สมัยดาร์กสะเทือนอารมณ์
ขอตามอุดหนุนทุกเรื่องไป
-
ฉันมารอพี่ที่เล้าเป็ดทุกเวลา :ling3:
-
อยากให้เรื่องของเทียนมีแค่ในนิยาย
-
รอต่อไป
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 22
วันสิ้นปี
ไม่มีคนสร้างความวุ่นวายในสถานีตำรวจอีกแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างโดยรอบมันเงียบจนเหลือเพียงเสียงความคิดที่ไม่รู้จะทำอย่างไรถึงจะหยุดลงได้ ก่อนสามีภรรยาโลกแตกจะกลับไปตำรวจก็เข้ามาไถ่ถามว่าจะเอาเรื่องที่ถูกชกปากหรือไม่ เขาโอเคที่อีกฝ่ายนึกขึ้นได้ว่าควรถาม แต่สุดท้ายการประนีประนอมก็ยังเป็นทางเลือกที่แหลมสนใจ
ไม่ใช่เพราะสงสารแม่ไอ้ธูปที่เอาแต่ร้องไห้ แต่เป็นเพราะเขากลัวทนมองหน้าไอ้เลวนั่นไม่ไหวจนต้องเข้าไปซัดหมัดคืนจนกว่ามือจะหัก
เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยุดยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือพลางเงยหน้าขึ้นมองกระจกบานเล็ก คำพูดของเทียนมากมายที่เคยคิดว่าปกติธรรมดากลายเป็นคำบอกใบ้ ทำไมเขาถึงไม่เอะใจ แหลมได้แต่กล่าวโทษตัวเอง
นึกย้อนไปตอนที่เธอถูกนินทาว่าร้ายหลังจากตายไปแล้วก็ยิ่งโกรธ ไม่มีใครรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร คนเหล่านั้นดีแต่พูดตามสิ่งที่คาดเดาแล้วเอามายำให้สนุกปากในวงสนทนา คนตายจะเสียเกียรติเสียศักดิ์ศรีเท่าไหร่ไม่มีใครสน แทบจะทุกคนที่เชื่อว่าเทียนฆ่าตัวตายเพราะหนีปัญหาท้องกับเสี่ย
พยายามยัดเยียดให้เทียนเป็นผู้หญิงขายตัวถึงขั้นไม่สนใจเรื่องที่ถูกข่มขืนจนช่องคลอดฉีกขาด คนบางคนก็โง่เกินกว่าจะคิดเรื่องดี ๆ ได้
บรรยากาศงานศพ บทสวด และเสียงตะโกนต่อว่าของแม่เทียน สายตาผู้คนที่มองมานั้นไม่สำคัญเท่าความรู้สึกตอนต้องถือป้ายรูปศพถ่ายรูปรวมรุ่น แหลมจำได้ว่าช่วงนั้นเขาเป็นอย่างไร เสียหลักจนนึกไม่ออกว่าจะกลับมาเป็นคนร่าเริงได้อีกไหม แผลนี้มันใหญ่เกินไปสำหรับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ยังไม่ประสีประสา
‘ไปเรียนกรุงเทพฯ ไหม?’
‘...’
‘ไปอยู่กับพวกพี่ธีร์ เล่นเกมกับพี่ ๆ แล้วก็เรียนให้จบนะลูกนะ’
พยายามอดทนไม่แสดงความอ่อนแอแล้ว แต่พอถูกแม่ลูบหัวน้ำตามันก็ไหลออกมาราวกับว่าสวิตซ์มันถูกเปิด แม่รั้งเด็กโง่คนนั้นเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ แหลมสะอึกสะอื้นร้องไห้กับความจริงที่ไม่อยากยอมรับว่าเขาช่วยอะไรเทียนไม่ได้เลย
กวักน้ำล้างหน้าแล้วบ้วนปากเอาเลือดจาง ๆ ออก เด็กหนุ่มมองกระจกอีกครั้งเพื่อบอกตัวเองว่าให้ตั้งสติก่อน เขายังคงสะเทือนใจเรื่องเทียน แต่สิ่งสำคัญตอนนี้คือเรื่องไอ้ธูปที่ต้องจัดการ แต่ก่อนจะเอาตัวเองไปจมอยู่กับความยุ่งยากก็ขอโทรบอกใครอีกคนที่มีนัดกันในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เขาควรบอกบอสว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นและเดทวันนี้คงต้องยกเลิกอย่างไม่ตั้งใจ
( ...ครับ )
“พี่นอนอยู่เหรอ?” เสียงบอสเหมือนเพิ่งตื่น แต่ก็ดูเหนื่อย ๆ เพลีย ๆ อย่างบอกไม่ถูก
( เปล่าครับ เราตื่นแล้วเหรอ? )
“เรื่องนั้น...” เด็กลูกครึ่งแตะรอยแผลตรงมุมปากพลางลดระดับสายตาลง “พี่ วันนี้ผมคงไปไม่ได้แล้ว”
( ทำไมครับ เกิดอะไรขึ้น? )
“คือ...” ไม่รู้จะเริ่มอธิบายอย่างไร พอมองออกไปก็เห็นว่าเริ่มมีคนเดินเข้าโรงพักแล้ว อาจจะเป็นญาติเด็กที่อยู่ในห้องขังเดียวกับไอ้ธูป ไม่ก็คนที่เข้ามาติดต่อธุระส่วนตัว แต่ไม่ว่าอย่างไรผู้คนเหล่านั้นก็ทำให้เขาลนอย่างบอกไม่ถูก แหลมรู้สึกเหมือนไอ้ธูปจะถูกจับเข้าคุกอยู่ตลอดเวลา และเขาควรรีบทำตามขั้นตอนทุกอย่างเพื่อช่วยเด็กนั่น “ไอ้ธูปโดนจับเรื่องยาเสพติด ผมต้องช่วยมัน”
( ยาเสพติด? )
“ขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพังวันสำคัญของเราเลย แต่ผมก็ปล่อยให้น้องมันอยู่ในห้องขังนาน ๆ ไม่ได้ พี่เข้าใจผมใช่ไหม?”
( ตอนนี้เราอยู่ไหนครับ สถานีตำรวจเหรอ? )
“อือ ผมกำลังจะทำเรื่องประกันตัว พี่พอจะมีอะไรแนะนำไหม พี่น่าจะรู้เรื่องกฎหมายมากกว่าผม”
อยากโทรหาเหล่าขี้ซุยฯ แต่ก็กลัวว่าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้วันดี ๆ ของทุกคนพังลง พี่ตั้บควรได้ฉลองกับลูกเมียอย่างมีความสุข พี่ธีร์กับไอ้โซ่ก็คงมีแพลนเคาท์ดาวน์หรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่างที่เป็นความทรงจำดี ๆ ร่วมกันกับปีใหม่ครั้งที่สอง ส่วนพี่แจ็คยิ่งไม่ควรเลย รายนั้นเป็นพวกชอบเก็บเรื่องคนอื่นไปคิดแทน กลัวจะเครียดจนต้องพึ่งยาช่วยหลับอีก
( ถ้าเป็นเรื่องยาน่าจะหลุดยาก เขาเสพหรือว่าขายครับ? )
“ไม่ทั้งสองอย่างเลย มันแค่อยู่ตรงนั้นแล้วโดนหางเลขไปด้วย” บอสเงียบไป คิดว่าอีกฝ่ายคงไม่เชื่อที่พูดแต่ก็เลือกเก็บไว้ในใจมากกว่าจะพ่นความคิดเหล่านั้นออกมาทำร้ายความรู้สึกเด็กกะโหลกอย่างเขาที่อยู่ในสภาวะอ่อนไหว
( เดี๋ยวพี่ไปหา )
“ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ถึงไอ้ธูปจะเป็นเด็กปากหมาแต่ผมก็ไม่อยากให้มันต้องไปเจอเรื่องในคุก”
( พ่อแม่เขาล่ะครับ? )
“มาแล้ว กลับไปแล้ว”
( ว่าไงนะ? )
“อือ แม่งโคตรเหี้ยเลยพี่ ผมมีเรื่องอยากเล่าให้พี่ฟังเยอะแยะเต็มไปหมดแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน ผมเหมือนจะอ้วกมันออกมาแล้ว” เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ ซบหน้ากับเข่าตนเอง เขาอยากให้บอสอยู่ตรงนี้แล้วกอดเขาไว้แน่น ๆ จนกว่าเรื่องเหล่านี้จะผ่านไปได้
( เชร์ฟังพี่นะ หายใจเข้าลึก ๆ )
“ผมทำอยู่...”
( ดีครับ คราวนี้เราก็ออกไปซื้อน้ำหวานดื่มแล้วก็นั่งรอจนกว่าพี่จะไปถึงนะ )
“พี่จะช่วยผมใช่ไหม ผมขอโทษนะ”
( อย่าเพิ่งคิดเรื่องอื่น ตอนนี้พี่กำลังจะลงลิฟต์แล้ว ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นเราเชื่อใจพี่หรือเปล่า? )
“อือ แต่ผมไม่ได้ขอให้พี่ช่วยเรื่องเงินประกันนะ ผมจะจ่ายให้มันเอง พี่อย่ารู้สึกแย่นะ” ก็รู้ว่าบอสไม่ชอบไอ้ธูป แค่ขอให้มาช่วยก็ถือว่าฝืนใจมากพอแล้ว แหลมไม่ได้เคยชินกับความใจดีจนลืมไปว่าอีกฝ่ายเคยเป็นอย่างไร
( เชร์ครับ ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าเป็นเรื่องเราแล้วพี่ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย )
“ไม่รู้สิ ผมแคร์พี่นะ ถึงปากจะบอกว่าไม่ได้ตื่นเต้นกับวันปีใหม่ แต่พอพี่บอกว่ารอวันนี้ผมก็อยากให้มันออกมาดี ๆ แต่ผมกลับทำพังหนำซ้ำยังเอาความเดือดร้อนไปให้ด้วย”
( พี่ไม่ได้รู้สึกติดลบอะไรทั้งนั้น กลับกันแล้วพี่รู้สึกดีด้วยซ้ำที่เราไว้ใจพี่ )
“มากกว่าที่พี่คิด”
( ได้ยินแค่นี้ก็ดีใจแล้ว ตอนนี้เรามาคิดเรื่องช่วยธูปดีกว่านะครับ ส่วนฉลองปีใหม่มันไม่เป็นไรจริง ๆ )
“พี่รีบมานะ ผมจะไปซื้อโค้กกินรอ”
( ก็รู้ไม่ใช่เหรอครับ ว่าพี่ไม่เคยปล่อยให้เราต้องรอนาน ๆ )
คนฟังอบอุ่นใจจนได้รอยยิ้มแรกของวัน แม้จะไม่เห็นปลายทาง แต่เขากลับรู้สึกว่าทุกอย่างจะดีขึ้นหากมีบอสอยู่ข้าง ๆ
*
เด็กหนุ่มวางถุงเซเว่นลงข้าง ๆ แล้วนั่งบนขั้นบันไดด้านหน้าสถานีตำรวจ ตอนนี้ไอ้ธูปน่าจะหลับอยู่หรือไม่ก็นั่งเหม่อไปกับความหวังที่ริบหรี่ แต่ไม่ว่าจะเครียดจนกินไม่ลงแค่ไหน แหลมก็จะยัดขนมปังเข้าไปแล้วดื่มน้ำตาม หลังจากนั้นก็อัดพาราสักสองเม็ดคลายอาการปวดศีรษะ น้องจะเหนื่อยแค่ไหนแต่พี่มันต้องเก็บแรงไว้สู้คดี
สายตาทอดมองตรงประตูทางเข้าอยู่ทุกนาที ผ่านไปชั่วโมงครึ่งแล้วแต่คนที่อยู่สาทรก็ยังไม่มาถึง ระหว่างนั้นก็คิดว่าคงรถติด แต่เขาไม่อยากโทรเร่งเพราะกลัวอีกฝ่ายเสียสมาธิระหว่างอยู่บนถนน
ตอนนี้ข้างในโรงพักดูวุ่นวายหลังจากใครคนหนึ่งเดินเข้าไป ดูจากภายนอกแล้วน่าจะเป็นตำรวจยศใหญ่เข้าไปสั่งการอะไรสักอย่าง เพราะอยู่ ๆ ตำรวจก็พร้อมใจกันลุกไปยืนเรียงกัน แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องสน บางที แหลมยังคงนั่งอยู่บนขั้นบันไดมองปากทางเข้าตาละห้อยเหมือนหมารอเจ้านายกลับบ้าน
RRRrrrrr!!!
เพียงชั่วอึดใจเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เด็กที่ใช้เวลาไปกับการรอเป็นชั่วโมงจึงคว้าขึ้นมาดูเบอร์ แต่ที่โทรมากลับไม่ใช่คนที่รออยู่แต่เป็นแม่บอสเสียอย่างนั้น เธอมักจะโทรมาปรึกษาเรื่องสูตรอาหาร หรือชวนไปกินข้าวที่บ้าน บางทีแม่อาจจะอยากให้เขาชวนบอสไปฉลองปีใหม่ด้วยกันพรุ่งนี้
“ครับแม่?”
( อยู่ไหนลูก? )
“เอ่อ เชร์อยู่ข้างนอก แม่มีอะไรเหรอครับ?”
( อยู่ไหน เดี๋ยวแม่ให้คนไปรับ )
“เดี๋ยวนะครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า?” อยู่ ๆ ก็กังวลขึ้นมาเพราะคนปลายสายส่งความเครียดมาทางเสียงอย่างเห็นได้ชัด
( ตอนนี้แม่อยู่โรงพยาบาลเพราะพี่กันต์ขับรถชนเสาไฟ เชร์ว่างไหมลูก มาหาพี่เค้าหน่อย )
“...”
สมองตายไปแล้ว เด็กหนุ่มนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นพร้อมเสียงบอกเล่าของคนในสายที่เริ่มจับใจความไม่ได้ หน้าอกข้างซ้ายมันเต้นเร็วแรงเหลือเกิน สองมือที่เคยวางนิ่งอยู่บนหน้าขากำลังสั่นเพราะความกลัวที่ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าตอนนี้บอสจะเป็นอย่างไร
ทันทีที่ได้สติก็รีบวิ่งไปหน้าสถานีตำรวจแล้วหยุดตรงฟุตปาธ ลนลานหันซ้ายขวามองถนนโล่ง ๆ ในวันสุดท้ายของปีพร้อมโบกแท็กซี่คันแรกที่มาถึง แต่พระเจ้าคงอยากเล่นตลกกับเด็กอย่างเขา เพราะหลังจากบอกชื่อโรงพยาบาลที่อยู่ไกลจากตรงนี้จึงถูกคนขับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
“พี่ไปส่งผมเถอะนะ ผมรีบจริง ๆ”
“ไปคันหลังแล้วกันน้อง พี่ต้องส่งรถ” เด็กหนุ่มกัดฟันกรอดกำหมัดแน่น ปิดประตูกระแทกเสียงดัง แล้วหันไปหายใจลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
เรื่องร้อนใจที่มีบอสเป็นตัวประกันก็ทำให้เขาอยากวิ่งไปโรงพยาบาลเอง แหลมยังคงยืนสู้กับแดดร้อนในกรุงเทพฯ พร้อมโบกมือเรียกแท็กซี่แต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายก็ตัดสินใจวิ่งหาวินมอเตอร์ไซค์ซึ่งความโชคร้ายก็ยังไม่ไปไหนเมื่อทันทีที่ไปถึงก็พบเพียงความว่างเปล่า
“รอแป๊บนะน้อง เดี๋ยวก็มา”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับพลางชะเง้อหน้ามอง ระหว่างที่ยืนอยู่ตรงนั้นเกือบห้านาทีก็ร้อนใจจนไม่สามารถทิ้งตัวนั่งลงได้ ป่านนี้บอสจะเป็นอย่างไร แขนขาเจ็บมากไหม ไม่มีทางไหนเลยที่จะทำให้เด็กคนนี้สบายใจลงได้จนกว่าจะเห็นเองกับตา
มอเตอร์ไซค์มาถึงแล้ว แหลมรีบก้าวขาขึ้นคาบพร้อมบอกที่หมายซึ่งพี่วินก็ยื่นหมวกกันน็อกให้พร้อมหันมาพูดบางอย่างที่ทำให้น้ำตาแทบไหลออกมาอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรนะ พี่จะไปส่งน้องเอง”
*
“แม่ครับ!”
“เชร์” เจ้าของชื่อรีบวิ่งเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์ซึ่งเธอก็สวมกอดเขาทันทีที่ไปถึง “ทำไมมอมแมมแบบนี้ลูก แล้วปากไปโดนอะไรมา?”
“ทะเลาะกับเพื่อนนิดหน่อยครับ เคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พี่กันต์เป็นยังไงบ้างครับ?”
“พี่เค้าไม่เป็นไรแล้วจ้ะ ใจเย็น ๆ นะ” แฟนลูกก็มีอาการเดียวกับเธอตอนเพิ่งรู้เรื่องไม่มีผิด ผู้เป็นแม่เปิดกระเป๋าเอาทิชชู่ออกมาซับหน้าให้เด็กหนุ่มที่นับเป็นลูกชายอีกคน
เธอกุมมืออีกฝ่ายหวังช่วยดับความกังวล แต่สีหน้าของเชร์ก็ไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย แน่ล่ะ ถ้าไม่ได้เห็นกับตาว่าลูกชายยังสบายดีเธอก็คงไม่วางใจเหมือนกัน
“พักเหนื่อยอยู่กับแม่ตรงนี้ก่อน ตอนนี้พยาบาลกำลังดูแลพี่กันต์อยู่ เดี๋ยวพอจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเสร็จแล้วเราค่อยเข้าไปหาพี่เค้าพร้อมกันนะ”
“พี่กันต์เจ็บมากไหมครับ...?” คนถูกถามส่ายศีรษะเป็นคำตอบ เธอลูบศีรษะเจ้าของจมูกแดง ๆ เหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาอย่างไรอย่างนั้น
“ดีที่คาดเข็มขัดกับได้ถุงลมช่วยไม่งั้นอาจจะเจ็บหนักกว่านี้ จำไว้นะเชร์ ถ้าจะซื้อรถให้ซื้อคันที่ระบบถุงลมนิรภัยดี ๆ แบบนี้ ถึงมันจะแพงแต่ก็ช่วยเวลาเกิดเรื่องไม่คาดคิดได้ ดีนะที่เป็นวันสิ้นปีรถก็เลยน้อย จากที่จะชนคนอื่นเลยกลายเป็นชนเสาแทน”
“ทำไมเป็นแบบนั้น พี่กันต์ขับรถเร็วเหรอครับ?” ถ้าใช่คงโกรธตัวเองจนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะให้อภัยได้ เพราะเร่งให้บอสรีบไปสถานีตำรวจแท้ ๆ ไม่งั้นเรื่องคงไม่เกิดขึ้น
“เปล่าเลย พี่เค้าหลับในน่ะ”
“หลับใน?”
“จ้ะ” แม่เซ็นเอกสารแล้วยกมือไหว้ตอบพยาบาลหน้าเคาท์เตอร์ “หมอบอกว่าร่างกายอ่อนเพลียเพราะพักผ่อนไม่พอ ไม่รู้อดนอนอะไรขนาดนั้น”
“พักหลังพี่กันต์ก็ไม่ได้งานยุ่งมากนี่ครับ แต่ทำไมถึงกลายเป็นพักผ่อนไม่พอล่ะ?”
“นั่นน่ะสิ”
เขาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจแล้วปล่อยให้แม่เดินควงแขนไป หรือที่ขึ้นเตียงนอนพร้อมกันก็เพราะอยากให้เขาสบายใจแต่ความจริงแล้วบอสลุกไปทำงานต่อ พยายามทำทุกอย่างให้เสร็จเพราะอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันในช่วงปีใหม่จนไม่ค่อยได้พักเหรอ หรือว่ามีเรื่องเครียดจนทำให้กลับไปนอนไม่หลับเหมือนเดิมอีก
แหลมมองอีกคนที่นอนหลับไม่ได้สติผ่านช่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ หน้าประตู ก่อนจะหันไปสบตากับแม่ที่ยิ้มบาง ๆ พลางลูบหลังปลอบใจ “เข้าไปอยู่กับพี่เค้าก่อนนะ แม่ขอโทรบอกพ่อก่อน”
“ครับ”
ตลอดเวลาที่คบกัน สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดอย่างหนึ่งคือการเห็นบอสหลับนาน ๆ โดยไม่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงสิ่งรอบข้าง ดังนั้นวันนี้ก็เช่นกัน แหลมค่อย ๆ ดันประตูเข้าไปพร้อมก้าวเข้าหาเตียงคนไข้โดยให้เกิดเสียงน้อยที่สุด
เด็กหนุ่มสังเกตร่างกายอีกฝ่ายด้วยตา ไม่มีรอยแผล ไม่มีส่วนไหนต้องใส่เฝือก แต่นั่นก็ไม่ได้ทุเลาความเป็นห่วงลงไปแม้แต่น้อย เขายกเก้าอี้มาตั้งข้างเตียงแล้วนั่งลง อยากจับมือ อยากแตะต้องตัวอุ่น ๆ แต่ก็ทำได้แค่มองเพราะไม่อยากให้ตื่นเวลานี้
บอสควรได้พักผ่อน จะนอนยาวถึงเช้าเลยก็ได้ เขายังพอมีเวลาจัดการเรื่องไอ้ธูปอยู่ พอเห็นว่าดีขึ้นแล้วค่อยนั่งแท็กซี่กลับไปสถานีตำรวจอีกครั้งมันก็ยังไม่สายเกินไป
“มานานหรือยังครับ...”
“...”
เด็กหนุ่มละสายตาจากมือแกร่งพลางมองใบหน้าซีดเซียวที่ยังคงยิ้มให้แม้จะเพิ่งเจอเรื่องเฉียดตายมา อยู่ ๆ บรรยากาศก็กลับเข้าสู่ความเงียบทั้งที่มีเรื่องอยากพูดมากมาย บอสปลอดภัยแล้วใช่ไหม นั่นคือสิ่งที่เขาถามย้ำกับตัวเองจนกว่าจะแน่ใจ
“เชร์” รอยยิ้มจางหายไปหลังจากถูกแทนที่ด้วยความกังวลเมื่ออยู่ ๆ เจ้าของชื่อก็เอื้อมมาประคองมือ ทุกอย่างเบาเสียจนกันต์คิดว่าน้องคงกลัวเขาเจ็บ “บอกพี่หน่อยได้ไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับรอยแผลตรงปากเรา?”
เชร์ไม่ตอบคำถาม เด็กคนนี้เอาแต่ลูบหลังมือเขาเบา ๆ จนน้ำตาไหลอาบแก้ม
“เจ็บไหม...”
“นิดหน่อยครับ จริง ๆ นะ” กันต์ยิ้มยืนยันคำพูด แต่สายตาอีกฝ่ายที่มองมากลับไม่คิดอย่างนั้น “ขอโทษที่ทำให้เครียดกว่าเดิมนะครับ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น...” เชร์เม้มริมฝีปากพยายามกักเก็บความรู้สึกเอาไว้ มีไม่กี่ครั้งที่ทำให้เด็กคนนี้ยอมเงียบไม่ตอบคำถามได้ ครั้งแรกที่เห็นตอนนั่งดื่มเบียร์อยู่ริมหาด
กันต์พาร่างกายที่บอบช้ำให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมอ้าแขนออก เขายังคงยิ้มพร้อมพยักหน้าเรียกซึ่งน้องก็เข้ามาสวมกอดหลวม ๆ ราวกับกลัวว่าเขาจะเจ็บกับสัมผัสนี้ “ตรงนี้เจ็บไหม...?”
“ไม่ครับ”
“แล้วตรงนี้ล่ะ?” ชายหนุ่มส่ายศีรษะปฏิเสธ ซิมบ้าน้อยถึงได้วางใจยอมทิ้งน้ำหนักลงมา
“เดี๋ยวไปช่วยธูปกันนะครับ”
“ตัวเองเจ็บอยู่ยังจะห่วงคนอื่นอีกเหรอ... ทำไมพี่ทำแบบนี้?”
“ขอโทษครับ พี่ประมาทเอง”
“ถ้าพี่เป็นอะไรไปแล้วผมจะทำยังไง พี่คิดว่าตัวเองมีร้อยชีวิตเหรอ?” ชายหนุ่มนิ่วหน้ากับการกระชับกอดให้แน่นขึ้น เขายอมเจ็บอีกหน่อยถ้ามันแลกกับความอบอุ่นที่เด็กคนนี้จะได้รับ “อย่าทำให้ผมรู้สึกเหมือนสักวันจะต้องเสียพี่ไปได้ไหม... พี่มีแค่คนเดียวนะ”
คนฟังรู้สึกผิดแต่ก็อบอุ่นใจไปพร้อม ๆ กัน ชายหนุ่มพยักหน้าพร้อมลูบศีรษะปลอบเด็กน้อยที่เคยซนเป็นลูกลิง แต่ตอนนี้กลับร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะโกรธที่เขาพาตัวเองเข้าใกล้ความตาย
“ตอนแรกพี่กะจะนอนสักงีบแล้วค่อยออกไปหาเราตอนช่วงบ่าย”
“แต่ผมก็ทำให้พี่ต้องออกมาตอนเก้าโมง”
“ไม่หาคนผิดได้ไหมครับ เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นบทเรียนของพี่นะ พี่จะไม่ประมาทอีกแล้ว”
“ผมกลัวอะ... ตอนรู้ว่าพี่อยู่โรงพยาบาลผมก็ทำอะไรไม่ถูกเลย” กันต์ไม่เคยคิดว่าจะดึงมุมนี้ของเชร์ออกมาได้ เขาไม่รู้ว่าควรดีใจหรือไม่กับการพิสูจน์ความรักที่แลกมากับน้ำตาน้อง
ชายหนุ่มจูบขมับแฟนเด็กค้างไว้แล้วผละออกมาสบตากัน เขาไล้น้ำตาออกจากแก้มอีกฝ่ายอย่างใคร่รัก พร้อมคิดไปว่าถ้าหากวันนี้ไม่ใช่เสาแต่กลับเป็นรถคันอื่น ป่านนี้เรื่องราวมันคงบานปลายจนอาจทำให้คนตายได้
“พักผ่อนไม่พอเหรอ?”
“นิดหน่อยครับ คือพี่มัวแต่ทำบางอย่างจนไม่ได้นอน”
“ทำอะไร บอกได้ไหม?”
“ขอไม่บอกตอนนี้ได้ไหมครับ ช่วยธูปเสร็จก่อนแล้วจะบอกว่ามันคืออะไร” แฟนเด็กไม่ได้ทำตัวทะโมนคาดคั้นเอาคำตอบเหมือนอย่างเคยแล้ว เชร์เพียงจ้องตากันแล้วพยักหน้าอย่างว่าง่าย ราวกับว่านาทีนี้ยอมให้เขาทุกอย่างแล้วขอแค่หายไว ๆ ก็พอ
“แม่พี่ออกไปคุยโทรศัพท์เดี๋ยวก็คงมา ตอนนี้พี่นอนพักก่อนนะ ผมจะนั่งเฝ้าเอง” แหลมลุกขึ้นนั่ง ปาดน้ำหูน้ำตาลวก ๆ พยายามไม่แสดงความอ่อนแอมากไปกว่านี้ บอสโอเคแล้วก็เห็น ๆ กันอยู่
“ตรงนี้เหรอครับ?” กันต์ก้มลงมองเก้าอี้ตัวนั้น ก่อนจะกลับมาให้ความสนใจเจ้าของจมูกแดง ๆ อีกครั้ง
“อือ”
“เราก็ยังไม่ได้นอนไม่ใช่เหรอ?”
“ผมอดนอนบ่อยแล้ว ทนได้”
เห็นคนเก่งแสดงความต้องการชัดเจนว่าอยากดูแลแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ กันต์ขยับตัวเข้าไปชิดกับเตียงคนป่วยฝั่งซ้ายพร้อมตบท่อนแขนตนเองเบา ๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็มองมาพร้อมส่ายศีรษะปฏิเสธ
“ไม่เอา พี่เจ็บอยู่”
“ข้างนี้ไม่เจ็บครับ ไม่เชื่อลองจับดูสิ” เขาโกหกคำโต แต่ถ้ายอมอดทนสักนิดเพื่อแลกมากับความสบายใจของแฟนเด็กมันก็น่าสนใจไม่น้อย
เชร์กวาดสายตามองเหมือนพยายามเช็กด้วยตัวเองว่าประโยคเมื่อครู่มีความจริงมากแค่ไหน ผ่านไปชั่วอึดใจซิมบ้าน้อยก็ค่อย ๆ พาตัวเองขึ้นมาบนเตียงคนไข้พร้อมบดเบียดเข้าหาอ้อมกอดช้ำ ๆ ของเขา
“ได้แค่แป๊บเดียวนะเดี๋ยวแม่พี่มา...”
“โอเค ถ้าแม่มาแล้วเดี๋ยวพี่รีบกระโดดลงไปนั่งเก้าอี้เลย -- โอ๊ย!”
“มันต้องผมดิ!”
“เมื่อกี้เจ็บนะครับ” เขามองเด็กน้อยที่นอนซบอกทำเหมือนไม่สนใจ แต่สุดท้ายก็แอบลูบจุดที่ฟาดมือลงไปราวกับจะโอ๋ย้อนหลังอย่างไรอย่างนั้น
“ห้ามตายนะ”
“ยังไม่ได้สร้างบ้านอยู่ด้วยกันเลย พี่คงไม่ยอมตายง่าย ๆ หรอกครับ”
“ผมรักพี่” กันต์เลิกคิ้วกับคำบอกรักที่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะพูดมันให้ได้ยินบ่อย ๆ ไหนจะจับมือเขาไปจูบซ้ำ ๆ อย่างออดอ้อนเอาใจ คนเจ็บที่มองทุกการกระทำอยู่จึงก้มลงไปจูบศีรษะทุยเบา ๆ
“วันนี้อ้อนผิดปกติหรือเปล่าครับ?”
“ผมพูดจริง ๆ นะ วันนึงเราอาจจะเลิกกันแต่ผมก็ยังอยากให้พี่กินอิ่มนอนสบายอะ อย่าเจ็บอย่าป่วยได้ไหม พี่ต้องดูแลตัวเองให้ดีดิ”
“แต่ถ้าเชร์อยากให้พี่ดูแลตัวเอง อยากให้ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง พี่จะทำตามนะครับ แต่อย่าพูดเรื่องเลิกกันเลยนะ ใจพี่ไม่ได้เผื่อไว้เพื่อเรื่องนั้นหรอก”
“อือ ไม่พูดแล้ว เพราะผมก็ไม่ได้เผื่อเหมือนกัน” เด็กหนุ่มเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อยืนยันกับตัวเองว่าบอสยังสบายดี
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เราไม่ต้องกังวลแล้วนะครับ พอแม่กลับมาแล้วเดี๋ยวเราจะไปช่วยธูปกัน เราว่าไงครับ?”
แหลมพยักหน้าแล้วซบลงกับอกกว้างของคนเจ็บเพื่อหยุดพักกายและใจ ‘บอสไม่เป็นอะไรแล้ว’ เขายังคงปลอบใจตัวเองด้วยคำนั้น เด็กหนุ่มขอเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ หลังจากนั้นค่อยลุกขึ้นมาหาวิธีช่วยไอ้ธูปอีกที ซึ่งหวังว่าจะทำอะไรได้มากกว่าตอนเรื่องของเทียน
*
ไม่ได้คิดจะเล่า... แต่ระหว่างทางที่คนขับรถแม่บอสมาส่งก็โดนถามว่าพ่อเลี้ยงกับแม่ไอ้ธูปไปถึงสถานีตำรวจเพื่ออะไรถ้าเจตนาไม่ใช่เพื่อช่วยลูก เขากะจะเกริ่นให้ฟังคร่าว ๆ แต่สุดท้ายก็กลายเป็นหมดเปลือกเสียได้ แถมด่าไอ้เชี่ยลุงนั่นไปเยอะด้วย
“พี่ศักดิ์กลับเลยนะครับไม่ต้องรอ”
“ครับคุณกันต์” คนขับรถขานรับว่าพลางโค้งศีรษะให้ลูกเจ้านาย ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองอีกคนที่ยื่นมือมา พร้อมพูดเบา ๆ ว่า ‘จับไว้เดี๋ยวล้ม’ ซึ่งคนรักแฟนเก่งอย่างเขาก็คงโง่เกินไปถ้าจะปฏิเสธความหวังดีของซิมบ้าน้อยที่อยากช่วยให้เขาเดินได้สะดวกขึ้น
“พี่น่าจะนอนต่ออีกสักคืน”
“นอนเฉย ๆ ก็ไม่หายหรอกครับ สู้ออกมาจัดการธุระให้เสร็จแล้วกลับไปนอนทีเดียวเลยคงดีกว่าเป็นไหน ๆ” แหลมไม่เถียงเพราะถ้าเป็นเขาก็คงค้างคาใจ ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่ลึก ๆ ก็อยากให้บอสรีบเข้าไปช่วยคุยว่าจะเอาไงกับไอ้ธูปดี
CEO โรงแรมใหญ่ขนาดนี้ต้องรู้เรื่องกฎหมายเยอะอยู่แล้ว เขาไว้ใจบอสได้ ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีเหมือนที่อีกฝ่ายบอกไว้ เลิกแพนิกได้แล้ว คิดได้อย่างนั้นก็หายใจเข้าลึก ๆ จนเข้าไปถึงด้านในเขาจึงปล่อยมือออก ก่อนจะพบว่าตำรวจทั้งสน.ลุกขึ้นมายกมือไหว้บอสอย่างพร้อมเพรียง
เดี๋ยว...
“สวัสดีครับคุณกันต์ กำลังรออยู่พอดีเลย”
อะไร?
ผู้ชายคนนี้ที่ขับรถเข้ามาตอนสาย ๆ แล้วก็สั่งให้ตำรวจไปทำอะไรสักอย่างอะ เขาจำได้
“ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ พอดีผมเจออุบัติเหตุก็เลยมาช้า” บอสยกมือไหว้พร้อมอธิบายด้วยการชี้แขนตนเองที่ต้องใส่ตาข่ายคล้องแขนเพราะแม่บังคับ
“ไม่เป็นไรเลยครับ เอาเป็นว่าเชิญทางนี้ดีกว่านะ ทนายจิระวัฒน์รออยู่ข้างในแล้ว”
เฮ้ย... มันชักจะไปกันใหญ่แล้วไหม... แหลมขมวดคิ้วมองเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินเข้าไปด้านใน ตำรวจนายหนึ่งตรงเข้ามายื่นน้ำดื่มให้ซึ่งบอสก็แสดงความนอบน้อมจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นกันต์กวินทร์เวอร์ชั่นแรกจะมีความก้มขนาดนั้นไหม
กวาดสายตามองชายในเครื่องแบบทั้งสถานีตำรวจ เหมือนเซ็ทเมื่อคืนจะเปลี่ยนกะไปแล้วถึงได้มีหน้าใหม่ยืนทำหน้าอึน ๆ เรียงรายอยู่โดยรอบ แหลมเดินตรงเข้าไปหาไอ้ธูปขณะที่บอสกำลังคุยกับผู้ชายคนนั้นและคนที่บอกว่าเป็นทนาย
“พี่เชร์!” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียง ก่อนจะตรงเข้าไปหาไอ้เด็กกะโหลกในกรงเหล็กที่ดูเหมือนจะตกใจไม่แพ้กัน
“อย่าถามกูนะ เพราะกูก็งง” จนถึงตอนนี้ตำรวจทั้งสน.ก็ยังไม่ยอมนั่ง ทั้งคู่สบตากันก่อนแหลมจะขยับไปถามนายตำรวจที่อยู่ใกล้ตัว “พี่ ๆ ทำไมต้องยืนเหรอครับ?”
“ผู้กำกับสั่งมาน่ะสิ...” ชายในเครื่องแบบหันมาพูดเบา ๆ เหมือนกลัวสามคนนั้นได้ยิน
“สั่งอะไรอะครับ?”
“ให้ต้อนรับหลานท่านผู้การ... คนนั้นที่มากับน้องไง” พูดจบก็ชี้ไปทางบอส เดี๋ยวอีกครั้ง... คือรู้ว่ามีแฟนเป็นคนรวย บ้านมีฐานะแต่ก็... หลานท่านผู้การเลยเหรอวะ?
“ได้ทนายคนดังมาช่วยงี้สบายแล้วน้องเอ๊ย” นายตำรวจอีกคนว่า เขาจึงหันไปมองหน้าไอ้ธูปที่คงเหวอหนักกว่าเดิมอีกกับคำว่า ‘ทนายคนดัง’ นอกจากจะมีลุงแล้วยังมีทีมกฎหมายเบอร์ใหญ่อีก
“คือ --” ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เหมือนทุกอย่างตอนนี้มันกระโดดถีบความกังวลในใจไปหมดเพราะความใหญ่โตที่ไม่เคยรู้มาก่อน
บอสตอนยืนคุยกับตำรวจและทนายประหนึ่งดีลธุรกิจ แหลมรู้สึกเหมือนตัวเขาเล็กนิดเดียวในโลกใบใหญ่ที่ยังไม่รู้อะไรอีกมาก ชั่วขณะหนึ่งก็ได้แต่คิดว่าถ้าไม่มีบอสตอนนี้เขาจะจัดการปัญหาอย่างไร จะนั่งปวดหัวแล้วฝืนใจติดต่อพี่ ๆ ไปหรือไม่ สุดท้ายเขาก็คงต้องพังวันดี ๆ ของทุกคนสินะ
แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น โชคดีเหลือเกินที่เด็กกะโหลกอย่างเขามีบอสอยู่ในชีวิต
ตำรวจนายหนึ่งถูกเรียกให้ไปคุย ผู้ชายคนนั้นพยักหน้ารับแล้วตรงมาทางนี้พร้อมเปิดประตูห้องขัง
“อะไรครับ?”
“ระหว่างรอศาลตีราคาเดี๋ยวย้ายไปอยู่ห้องรับรองก่อนนะครับ” แหลมกับธูปมองหน้ากันอีกครั้ง และการเข้าไปในห้องนั้นเหมือนจะดีกว่านั่งดมกลิ่นไม่พึงประสงค์ในกรงเหล็ก เพราะผู้กำกับหันมาบอกให้หาข้าวหาน้ำให้ไอ้ธูปกินด้วย แถมยังถามอีกว่าต้องการหมอนกับผ้าห่มหรือไม่
-
:man1:
-
(ต่อด้านล่างนะคะ)
“พี่”
“เข้าไปก่อน เดี๋ยวกูคุยกับเขาแล้วจะเล่าให้ฟัง” ไอ้ธูปดูไม่ดีใจ เขามองตามอีกฝ่ายที่เดินตามตำรวจคนนั้นไปก่อนจะชะลอฝีเท้าลงเพราะถูกบอสเรียก
“ไม่ต้องห่วงนะคุณกันต์ เดี๋ยวทางนี้ผมจะจัดการให้เอง”
“รบกวนแล้วนะครับ”
ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้กำกับอีกครั้งกระทั่งอีกฝ่ายออกไปด้านนอก เหมือนผู้กำกับอยู่ยาวจนถึงตอนนี้เพราะรอบอสเลยว่ะ พอเสร็จธุระก็ขับรถแพง ๆ ออกไป ตำรวจที่ยืนเกร็งอยู่นานถึงได้นั่งลงสักที ความเส้นสายทำให้ทำเรื่องเวอร์ ๆ กันได้ขนาดนี้เลยสินะ
“ขอบคุณนะครับคุณจิระวัฒน์ เรื่องนี้คงต้องรบกวนคุณแล้ว”
“ไม่เป็นไรเลยครับคุณกันต์ พ่อคุณช่วยผมไว้มาก เรื่องแค่นี้เล็กน้อยครับ” อื้อหือ... มีความตอบแทนตั้งแต่รุ่นพ่อ...
ธูปไม่อยากคิดในแง่ดีว่าการช่วยเหลือทั้งหมดนี้จะเป็นเพราะน้ำใจ เพราะสีหน้าสมเพชเวทนาของผู้ชายคนนั้นยังคงชัดเจนในความทรงจำของเขา เด็กหนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างหวาด ๆ ดวงตาคู่นั้นที่มองมาเหมือนอยากย้ำว่าคำพูดในวันนั้นได้เกิดขึ้นจริงแล้ว
‘แล้วผมจะรอดูว่าคุณจะบินไปไกลได้สักแค่ไหนหลังจากตัดปีกด้วยมือตัวเอง’
“เชร์ออกไปโทรหาแม่ให้พี่หน่อยได้ไหมครับ บอกว่าพุธนี้พี่จะพาเราเข้าไปกินข้าวด้วย” คนถูกวานพยักหน้าแล้วหันมามองเขาพร้อมบีบไหล่ให้กำลังใจ ธูปรู้ว่าผู้ชายคนนี้แค่หาทางให้พี่เชร์ออกไปเพื่อไม่ต้องฟังบทสนทนาที่กำลังจะเกิดขึ้น
“จะสมน้ำหน้าผมเหรอ?”
“อยากทำเหมือนกันครับ ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นช่วงต้นปี”
“อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว”
“คุณไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ เพราะผมคงไม่บังคับให้ขอโทษหรือขอบคุณ”
“แล้วคุณต้องการอะไร?” ธูปยังไม่วางใจ และเขาไม่รู้ว่าต้องแสดงออกอย่างไรกับความจนตรอกครั้งนี้
“ผมไม่ได้ช่วยคุณเพราะสงสาร แต่ผมทำเพราะเชร์รักคุณ เหตุผลมีแค่นี้ครับ”
“ที่ทำให้คนทั้งสน.แตกตื่นน่ะเหรอที่เรียกว่าแค่นี้?”
“ถึงจะไม่ได้ตั้งใจแต่ก็... ครับ” อีกฝ่ายกล่าวอย่างไม่ยี่หระ ดูเหมือนว่าเขาคงต้องศึกษาข้อมูลผู้ชายคนนี้เสียแล้วว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร “ความจริงเรามีอะไรเหมือนกันหลายอย่างนะ ที่เห็นได้ชัดเลยก็คือชีวิตที่พังไปครึ่งนึง”
อีกฝ่ายนิ่งไปแต่ยังมองมาคล้ายกับว่าอยากให้เด็กคนนี้ลองทบทวนและคิดตาม ธูปไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ แต่บางทีมันก็อาจจะถึงเวลาแล้วที่เขาต้องลองลืมตาขึ้นรับความเป็นจริง อย่างน้อยก็เพื่อพี่ชายโง่ ๆ นั่นที่แสดงออกให้เห็นจนถึงวินาทีสุดท้ายว่าต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่ทิ้งเขาไว้ข้างหลัง
“ผมเป็นคนหนึ่งที่พังทุกอย่างในชีวิตได้เก่งจนคุณคิดไม่ถึง อยู่กับอีโก้ที่ไม่ว่าอะไรโลกก็ต้องหมุนวนรอบตัวผม ไม่สนใจใคร คิดแค่ว่าตัวเองถูกต้อง เมื่อก่อนคิดแค่ว่าชีวิตมันอาจจะแย่ตรงที่ไม่มีใครคบแต่อย่างน้อยผมก็ยังมีเงินที่ใช้ทำอะไรก็ได้ อยู่ในจุดที่ใคร ๆ ต่างก็ยอมรับ จนมาเจอพี่ชายคุณ”
“...”
“ผมไม่คิดว่าจะเปลี่ยนอะไรได้ แต่พอมีเขาเข้ามาในชีวิตผมเหมือนได้มองเห็นโลกอีกด้านหนึ่ง ด้านที่ทำให้รู้สึกว่าการถูกเห็นใจสักครั้งมันก็ไม่ได้แย่อะไร”
ธูปมองออกไปด้านนอก มองใครอีกคนที่กำลังคุยโทรศัพท์พลางเอานิ้วแตะแผลตรงริมฝีปาก รอยนั่นก็ได้มาเพราะพยายามช่วยเขา
“ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้น แต่การทำเหมือนไม่แคร์ไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ความจริงก็รู้สึกมันคือการหลอกตัวเอง พี่คุณทำให้ผมกล้ายอมรับความเป็นไอ้ขี้แพ้ในตัวเพื่อยอมรับว่าคนที่เพอร์เฟ็คก็ล้มเหลวกับบางเรื่องได้”
“คุณไม่ได้ดูเหมือนคนล้มเหลว”
“แน่ล่ะ ก็คุณไม่รู้จักผม” กันต์ยิ้มขำพลางหันไปด้านหลัง ก่อนจะพบว่าเด็กแสบกำลังชะโงกหน้าแอบฟังอยู่ไม่ห่างจากตรงนี้มากนักจึงปัดมือไล่ ซึ่งซิมบ้าน้อยก็มองเขาสลับกับน้องชายสลับอย่างหวาด ๆ คงเป็นห่วงว่าคนใจร้ายอย่างกันต์กวินทร์จะทำร้ายใครกลางสถานีตำรวจหรือไม่
“คุณอาจจะไม่อยากรับไว้ แต่ยังไงผมก็อยากพูดอยู่ดี ผมขอโทษที่เคยเหยียดเพศด้วยคำพูดแบบนั้น”
“ผมจะรับไว้”
เหมือนจะโล่งอกแต่ก็พูดได้ไม่เต็มปาก ธูปยังกระดากอายที่จะสำนึกผิดหลังจากทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้ เด็กหนุ่มเคยชินกับการทำตัวไม่สนใจโลกเพื่อกลบเกลื่อนความผิดในใจมาตลอด แต่คราวนี้เขาจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว
“ทำตัวดี ๆ กับเชร์หน่อยนะครับ เขารักคุณมากนะ” ลึก ๆ ก็ยังโกรธอยู่ แต่พอเห็นว่าเด็กคนนี้ทำหน้าหงอก็ใจร้ายไม่ลง อันที่จริงก็คิดไว้แล้วว่าจะพูดแย่ ๆ ใส่สักประโยค แต่นั่นก็ในกรณีที่เด็กธูปไม่สำนึก
“ผมไม่ควรได้รับอะไรจากใครอีกแล้ว พี่เชร์ไม่ควรเสียความรู้สึกกับผมอีก”
“โอกาสมีให้คนที่อยากแก้ไข และผมคิดว่ามันคงไม่แย่อะไรถ้าจะรอดูคุณเอากาวติดปีกเข้าไปใหม่”
“...”
“ถึงมันจะมีรอยแผล รอยหัก แต่สักวันมันจะเชื่อมกลับไปจนกลายเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายคุณได้อีกครั้ง”
“...”
“ผมเข้มใช่ไหมล่ะ?” ประโยคนี้ทำคนฟังถึงกับเลิกคิ้ว กันต์กำมือป้องปากขำตัวเองที่กล้าเอาคำพูดแฟนเด็กมาใช้ในเวลานี้
“คุณเป็นคนแบบไหนกันแน่?”
กันต์ไม่ได้ตอบคำถามเพราะตัวเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทุกวันนี้เป็นคนแบบไหนกันแน่ บางวันก็จริงจัง เครียดจนเส้นสมองจะแตก แต่พอฟ้ามืดทุกอย่างก็หายเป็นปลิดทิ้งเพราะได้อ้อนเชร์ ไหนจะวันว่างที่เปลี่ยนเข้าโหมดหนุ่มนักรักอีก
“ผมคงต้องไปแล้ว อดทนอีกหน่อยแล้วกันนะครับ เดี๋ยวทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย”
คนฟังพยักหน้าช้า ๆ แล้วยกมือขึ้นไหว้อย่างไม่คุ้นชิน ซึ่งการที่อีกฝ่ายยิ้มแล้วยกมือไหว้ตอบมันก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาไม่มากก็น้อย
“ถึงเชร์จะชอบทำเหมือนเก่ง แต่ความจริงเขาอ่อนไหวมากนะครับ อีกเรื่องหนึ่งที่ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่าเขาไม่ได้ลืมเทียน เธอยังอยู่ในใจเขาเสมอเชื่อผมเถอะ”
ตำรวจยังคงยืนรออยู่ห่าง ๆ เพื่อรอพาเขาเข้าไปห้องรับรอง เรื่องนี้จะจบง่าย ๆ จริงเหรอ เขารู้สึกว่ามันง่ายเกินไปสำหรับคนที่ต้องได้รับบทเรียนร้าย ๆ สักครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นอีกใจก็ย้อนแย้งว่าบุญหัวเขาแล้ว
ธูปมองรุ่นพี่ที่นั่งรออยู่บนขั้นบันไดด้านนอก เสี้ยววินาทีหนึ่งที่ความทรงจำย้อนกลับไปเมื่อตอนมัธยมว่าเด็กหนุ่มเคยเห็นภาพนี้มาก่อนตอนทั้งคู่จะไปเตะบอลด้วยกันหลังเลิกเรียน หลังจากนั้นก็ไปนั่งกินนมปั่นหน้าสถานีตำรวจซึ่งแน่นอนว่าตรงนั้นมีพี่สาวของเขาอยู่ด้วย
“ถ้าพี่เทียนยังอยู่ในใจ แล้วคุณคืออะไรสำหรับพี่เชร์?”
ผู้ชายคนนั้นหยุดฝีเท้า หรือประโยคนั้นแค่พูดเพื่อให้สวยหรูเพื่อให้เขาเชื่อในความรักของผู้ชายสองคน เด็กหนุ่มไม่เข้าใจว่ามันยอมได้จริง ๆ เหรอถ้าจะให้คนอื่นอยู่ในใจทั้ง ๆ ที่มีแฟนในชีวิตจริงอยู่แล้ว
“ผมเป็นอะไรสำหรับเชร์น่ะเหรอ?” ผู้ชายคนนั้นเว้นจังหวะไปชั่วอึดใจ ก่อนจะอมยิ้มเล็ก ๆ กับความคิดตนเอง “เรียกว่าปัจจุบันกับอนาคตก็ได้ครับ”
เด็กหนุ่มยืนนิ่งกับคำตอบ เขามองผู้ชายคนนั้นถอดผ้าคล้องแขนออกแล้วตรงเข้าไปดึงแขนคนที่นั่งอยู่ตรงบันไดให้ลุกขึ้น สองคนนั้นดูสนิทสนมจนอดคิดไม่ได้ว่าผู้ชายแบบนั้นมีดีมากแค่ไหนถึงดึงพี่เชร์ออกมาจากโลกที่มีแต่พี่เทียนได้
“กูไปส่งพี่กันต์ก่อนนะเดี๋ยวกลับ --” ยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำผู้ชายเส้นสายใหญ่ก็เอามือปิดปากพี่เชร์ไว้เสียก่อน
“ผมจะให้คนมารับคุณไปส่งหอ สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าครับ”
“...”
สองคนนั้นเดินออกไปจากสถานีตำรวจแล้ว และน่าแปลกที่ตอนนี้เขาไม่รู้สึกรังเกียจที่เห็นผู้ชายคนนั้นกอดคอพี่เชร์ เป็นเพราะเพิ่งได้รับความช่วยเหรอเหรอ... ก็คงใช่ แต่นอกเหนือจากน้ำใจที่ไม่รู้ว่าจะหาเงินจากไหนมาคืนให้ ธูปก็ได้มองเห็นความรักอีกรูปแบบหนึ่งที่เขาอาจจะยังไม่เข้าใจอย่างเต็มร้อยในทันที
ปัจจุบันกับอนาคตงั้นเหรอ?
ทำไมถึงมั่นใจในความรักขนาดนั้นนะ?
*
“มีคนรู้จักเป็นคนใหญ่คนโตแต่ไม่เคยบอกผมเลยคือไร พี่น่าจะเกริ่นไว้บ้างผมจะได้ไม่ช็อกตอนเดินเข้าโรงพัก”
“พี่ก็ไม่รู้ว่าทางนั้นจะเล่นใหญ่นี่ครับ ก่อนออกไปหาเราก็รีบโทรหาทนายแล้วก็ต่อด้วยลุงขอให้เขาช่วยเรื่องนี้หน่อย สุดท้ายก็นั่นแหละลุกขึ้นยืนทั้งสน.”
“ผมรู้ว่าพี่ฟิน ตอนผู้กำกับออกมารับนี่เก๊กหน้าใหญ่เลยน้า” คนถูกแซวอมยิ้มนั่งยืดหลังตรง ก่อนจะชำเลืองมองเด็กน้อยข้างตัวที่สุดท้ายก็ยิ้มได้เสียที
“พี่เท่ล่ะสิครับ...”
“เข้มจัดอะแฟนผม...”
ทั้งคู่กระซิบกระซาบบนรถเมล์ที่มีผู้โดยสารอยู่เพียงไม่กี่คน นานแค่ไหนแล้วที่กันต์ไม่ได้เดินทางแบบนี้ มันเคยดูวุ่นวายหากมองจากรถส่วนตัว แต่ในวันนี้เขารู้สึกดีกับรถเมล์เป็นพิเศษ กันต์มองแฟนเด็กที่แบมือออกมาซึ่งเขารู้ดีว่าหัวใจจะพองโตได้หากวางทับลงไป
ชายหนุ่มอมยิ้มกับเรียวนิ้วที่สอดประสาน แฟนเด็กที่เคยร้องไห้จนตัวสั่นในตอนนี้เอาแต่จูบหลังมือเขาแล้วแนบแก้มลงไป เห็นแผลตรงปากน้องทีไรก็โมโห กล้าดีอย่างไรมาทำให้ซิมบ้าน้อยของเขาต้องเจ็บ
“อย่าแคนเซิลนัดเลยนะครับ คืนนี้พี่อยากอยู่กับเราจริง ๆ นะ”
“อือ ไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่กับพี่ยันปีหน้าเลย”
คนถูกอ้อนเริ่มเมื่อยแก้มเสียแล้ว กันต์หันซ้ายขวาเพื่อเช็กว่ามีคนมองอยู่หรือไม่ ก่อนจะก้มลงไปหวังจะหอมแก้มแต่เด็กแสบก็ทำลายความตั้งใจนี้ด้วยการหันหน้ามาจนกลายเป็นว่าริมฝีปากแตะกันในที่สุด
“แบบนี้พิเศษพอสำหรับปีใหม่ไหมอะ?” เด็กที่ไม่เคยอินกับวันพิเศษถามเบา ๆ อย่างคาดหวังคำตอบ และคนที่มองเห็นความตั้งของแฟนเด็กก็อมยิ้มพลางพยักหน้า กันต์เอนศีรษะลงไปเล็กน้อยพร้อมเอานิ้วชี้จิ้มแก้มตัวเอง ซึ่งเจ้าตัวดื้อก็ดับความโรแมนติกด้วยการอ้าปากพยายามจะงับเสียอย่างนั้น
“จะหวานให้สุดทางมันไม่ได้เลยใช่ไหมครับ?” นั่น พอทักเข้าหน่อยก็หัวเราะไม่มีเสียงทำหน้าเป็นลิงเป็นค่าง
“เออ ว่าจะถามพี่ตั้งแต่ตอนอยู่โรงพยาบาลแล้วว่าไปทำอะไรมา ทำไมมือมีแต่รอยติดพลาสเตอร์?”
“นักเลงย่อมมีบาดแผลครับ”
“นักเลงมากม้างงงงงงงงงงงงงงงงงง” แหลมทำหน้าแหย มองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเป้ากางเกงไงก็ไม่เห็นแววนักเลงออกมาจากผู้ชายคนนี้
“เดี๋ยวก็รู้ว่าเพราะอะไร”
“ฮั่นแน่ จะเซอร์ไพรส์ก็บอก” เขายิ้มพลางชี้หน้าอย่างรู้ทัน
“เมื่อยจังครับ ของีบก่อนนะ”
คนถูกจับได้แกล้งเฉไฉ แหลมเบ้ปากพลางมองอีกฝ่ายซึ่งเลื้อยตัวลงไปกับเบาะรถเมล์จนเอนซบไหล่เขาได้ คนสูงไม่มากจึงพยายามนั่งยืดหลังตรงเพื่อให้บอสไม่ปวดคอจนเกินไป อีกทั้งยังประคองศีรษะคนง่วงให้นอนในท่าสบาย ๆ ก่อนจะจุ๊บศีรษะเบา ๆ เฮ้อ แฟนไอ้แหลมน่ารักจังน้า
“ทำ ASMR หัวข้อบอกรักพี่กันต์เร็วครับ”
“นี่ก็อ้อนไม่หยุดเลยเว้ย นอนไปเลย เดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก”
“เชร์รักพี่กันนะค้าบ”
“ผมไม่ได้ทำเสียงแบบนั้นปะ?! -- เอ่อ ขอโทษครับ”
ถึงคนบนรถเมล์จะมีไม่กี่คนแต่การแหกปากเมื่อครู่ก็เรียกความสนใจได้ไม่น้อย แหลมมองคนรักที่กำลังหัวเราะในลำคอ จึงแกล้งเขย่าเบา ๆ ซึ่งศีรษะที่ซบอยู่บนบ่าก็โคลงตามและเขาก็เป็นคนประคองไว้เพราะกลัวบอสหัวทิ่ม แล้วดูดิ... มีความบดเบียดออดอ้อนกับซอกคออีก มันเขี้ยวจังโว้ย
แหลมเท้าศอกกับหน้าต่างรถพลางทอดสายตาออกไปในถนนโล่ง ๆ ในวันสิ้นปี อากาศวันนี้ยังคงร้อนเหมือนกับทุกวัน วินมอเตอร์ไซค์ตรงนั้นก็ยังคงทำงานไม่ต่างจากวันปกติ โลกยังคงหมุนเหมือนเดิม แต่คนครึ่งหนึ่งอาจจะทำให้วันนี้พิเศษมากขึ้น
สำหรับเด็กอย่างเขามันอาจจะหนักหนาจนมีน้ำตาไปบ้าง แต่ถ้ามีบอสอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ปีหน้าก็คงไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว
TBC
อะ ตอนหน้าจบจริง ๆ แล้ว รักกันทั้งตอนไปเร้ย เหม็น ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่กันต์โคต so damned ป๋า
นังแหลมนี่โชคดีจริงๆ
-
จัดเต็มมากๆ
-
กำลังจะหลับ แวะเข้ามาดูอู้ยยยฟิน :z3: o13
-
ฮืออ พี่กันต์สูงเกินเอื้อมจริงๆ
เป็นบุญของนังแหลมมันแล้วค่ะเจ๊พร :ling1:
ธูปไม่ต้องเครียดนะ เงินประกันเดี๋ยวก็ได้คืน
ไว้ทำตัวดีๆตอบแทนพี่แกดีกว่า
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
o13
-
งุ้ยยยยย :mew3:
-
รู้้้้อย่างเกียวว่าแหลมโคตรโชคดีมีครอบครัวดีมีเพื่อนดีและมีแฟนดีฝากน้องด้วยนะคะพี่กันต์จากอิป้าข้างบ้าน
-
รักกันจนอิจฉาไปหมดแล้วววววว
-
ให้ตายสิ นั่นคือคำอุทานในใจเราตอนที่อ่านถึงว่าพี่กันต์รถชนเสาไฟ อินเว่อร์จนน้ำตาซึมเลย แล้วก็มาอึ้งต่อกับความเส้นใหญ่ของบอส แล้วสุดท้ายก็เคลียร์ทุกอย่างแบบคนเข้มๆ อ่ะบอกได้แค่ว่าอิจเชร์มากกกกกกกกกก
-
ฮือ ตอนแรกเปิดมาแบบเครียดเลย ยิ่งตอนบอสรถชนนะ จะล้องงงงง
ก็คิดในใจว่าวันอะไรของเชร์รู้กแม่ ดีที่บอสไม่เป็นไรมากนะคะ :hao7:
แหมมมมมมมม วันกันบนรถเมล์เลยนะคะ เหม็นฟามรัก :เฮ้อ:
-
เวลาฉุกเฉินมีเส้นสายไว้บ้างก็ดีเหมือนกันนะ
บอสเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้ ไม่โมโหเกรี้ยวกราดที่แฟนไปช่วยคนอื่นที่ไม่ใช่เรื่องของตัว
ดีอะ ใส่ใจทุกคนที่อยู่รอบตัวน้อง อยู่ด้วยแล้วอบอุ่น
สำหรับเด็กธูปคงได้บทเรียนเป็นอย่างดี ไม่อยากผิดซ้ำก็ต้องเชื่อฟังพี่แหลมนะหนู
-
:o12: ขวัญเอ้ย ขวัญมานะคะบอส ใจหายใจคว่ำหมด ฮือ
ส่วนเรื่องที่เกิดบนสน.ตอนกันต์จะมานั่น นั่นล่ะ มันสะท้อนอยู่ลึกๆ
อ่านจนถึงทอล์ค แอบตกใจนิดๆ จะจบแล้วเหรอคะ (กอดขา)
ถ้าจบแล้วคงคิดถึงขี้ซุ่ยมากแน่ๆ ไหนจะบอสอีก
-
อื้อหือ จะร้องและ ธูปติดคุก บอสรถชน
แต่กลายเป็นเหม็นความรักแทนนนน อ้อนแล้วอ้อนอีก
-
:katai5: คิดถึงแล้วนะ
-
น่ารักจังเลยวุ้ย o18
-
#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนจบ
คบวันนั้นปีใหม่ก็ยังรักกันอยู่ปะ?
“ไหวแน่นะ?”
แหลมหรี่ตามองคนข้าง ๆ ที่หมดสภาพจนต้องยืนพิงลิฟต์ พอสิ้นสุดคำถามเจ้าของใบหน้าอิดโรยก็หันมาพยักหน้าพร้อมยิ้มเล็ก ๆ บอสคงเหนื่อยมาก และสิ่งเดียวที่อีกฝ่ายควรทำคือพาสารร่างพัง ๆ ไปนอนฟื้น HP จนกว่าจะดีขึ้นมากกว่าจะคิดเรื่องเดทในวันสิ้นปี
มือใหญ่ที่เคยดีแต่ชี้นิ้วใช้สั่งคนอื่นตอนนี้กำลังแบออกมาราวกับว่าถ้าได้รับความอบอุ่นจากมือสาก ๆ ของเด็กกะโหลกคนนี้เรี่ยวแรงที่หายไปก็คงได้คืนมาง่าย ๆ เหมือนมีพรีสเลเวล 99 มาฮีลให้ ซึ่งแหลมก็คว้ามือนี้เอาไว้แล้วสอดประสานนิ้วหลวม ๆ
ไม่กล้าจับแรงเพราะกลัวบอสเจ็บ ถึงปากจะพูดว่าโอเคแต่ข้างในคงฝืนอยู่ ต้องฮึบไว้สุดฤทธิ์เพราะกลัวเขาหาว่าไม่เท่
“เดี๋ยวพี่ทำแผลให้นะครับ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงสวนกลับไปว่า ‘ดูสภาพตัวเองก่อนแล้วค่อยห่วงคนอื่น’แต่ตอนนี้แหลมแค่ยักคิ้วกวนแล้วปล่อยให้แฟนจ๋าลูบหัวเหมือนเป็นลูกหมาเชื่อง ๆ ที่พร้อมจะทำตามคำพูดเจ้านายทุกอย่าง
แหลมโอบเอวคนร่างกายบอบช้ำจากอุบัติเหตุออกจากลิฟต์ ตอนแรกก็เป็นห่วงว่าบอสจะไปทำงานอย่างไรเพราะได้ข่าวว่ารถด้านหน้าจูบเสาไฟแรงมากจนต้องซ่อมยาว ๆ แต่พอนึกขึ้นได้ว่ายังมีเบนซ์เอสคลาสอีกคันปัญหานั้นจึงหมดไป อีกอย่างแม่คงไม่ปล่อยให้ลูกชายผู้เป็นที่รักได้แตะต้องพวงมาลัยหรือเอื้อมฝ่าตีนไปเหยียบคันเร่งทั้ง ๆ สภาพอย่างนี้แน่ จนกว่าหมอจะบอกว่า ‘ลูกชายคุณหญิงหายดีแล้วนะครับ’ นั่นแหละถึงจะโอเค
คิดอยู่ว่าพอส่งบอสเข้านอนเสร็จก็กะจะไปเดินซุปเปอร์มาเก็ตแถว ๆ นี้ ในเมื่อไปฉลองข้างนอกไม่ได้ก็ควรหาซื้ออะไรมาทำกินกันเอง เอาแบบที่สะดวกต่อคนปากแตกและบำรุงร่างกายอันชอกช้ำของบอสด้วย บุญบาป เป็นปีใหม่ที่ทุลักทุเลสุดตั้งแต่เกิดมา
ก่อนหน้านี้เห็นบอสโทรไปย้ำกับลุงเรื่องไอ้ธูปและก็ได้รับคำยืนยันแล้วว่ามันจะรอดจากคดีนี้ เอาจริงนะ ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เลยว่ะกับวิธีแก้ไขที่ใช้เส้นสายเข้ามาช่วย ซึ่งบอสก็อธิบายให้เข้าใจว่าโลกนี้มันเป็นอย่างไร ก็รู้นะ แต่บางทีมันก็แปลกใหม่สำหรับเด็กที่อยู่กับความยุติธรรมมาตลอด
‘การใช้เส้นสายมันไม่ใช่เรื่องดี แต่บางครั้งเราก็จำเป็นต้องทำเพื่อไม่ให้ชีวิตยุ่งยาก โลกที่พี่อยู่มันก็เป็นสีเทา ถ้าพี่ไม่ทำคนอื่นก็อาจจะใช้มันทำกับพี่ก็ได้’
‘ที่พี่พูดก็ถูก สังคมที่เราอยู่มันต่างกัน เด็กอย่างผมคงอยากทำให้เรื่องมันผ่านขั้นตอนยุติธรรม แต่สำหรับบางเรื่องในสังคมของพี่ความยุติธรรมมันอาจจะแย่กว่าก็ได้’
‘ขอโทษที่ร้ายกาจนะครับ’
‘ผมต้องขอบคุณพี่ดิถึงจะถูก พูดก็พูดเหอะ ผมเชื่อไอ้ธูปนะ ถึงมันจะเป็นเด็กห่าเหวดูไม่น่าไว้ใจ แต่ถ้ามันทำจริงคงตะโกนใส่หน้าผมไปแล้ว มันไม่ใช่เด็กโกหกเนียนหรอก’
‘เดี๋ยวรอดูครับ ถึงจะช่วยออกมาได้แต่พี่ก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าความจริงเป็นยังไง’
‘ฝากด้วยนะ ถึงพี่จะไม่มีลูก แต่ก็เป็นพ่อพระไปแล้ว’
‘...จะเล่นมุกนี้จริง ๆ เหรอครับ?’
‘555555555555555555555555555555’
พอมาถึงหน้าห้องคนเจ็บก็ยืนพิงผนังแล้วอมยิ้มอย่างผิดสังเกต จะบอกว่ามองเพราะรักและแรงพิศวาสก็คงไม่ใช่ แบบนั้นน่ะไอ้แหลมดูออก
“อะไรอะ?” บอสไม่ตอบคำถาม แต่กลับเอื้อมมือขึ้นมาลูบศีรษะเขาก่อนจะค่อย ๆ ไล้มือลงมาหยุดที่แก้มแล้วคลึงเบา ๆ ที่ริมฝีปากล่าง
“ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้ล่ะครับ?”
“อารมณ์ไหน อยู่ดี ๆ ชม?” หรือจะเป็นผลพวงจากขับรถชนเสา บอสถึงได้ดูเหมือนคนลอย ๆ ไปกับฟองสบู่ความรักอย่างนี้
“ที่จริงพี่อยากพูดบ่อย ๆ แต่ก็ต้องห้ามปากตัวเองไว้ เพราะรู้ว่าคนบางคนจะขมวดคิ้วใส่อย่างนี้ไง” นั่น ไม่ทันได้ตั้งตัวหน้าก็แหงนขึ้นเพราะถูกจุ๊บหน้าผาก แหลมยกมือขึ้นทาบรอยนั้นพลางเงยหน้ามองคนรักที่หันไปเปิดประตูห้องทั้งที่ยังไม่ทิ้งรอยยิ้มไปไหน
“ดีใจที่ได้อยู่กับผมอะดิ๊”
“ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเลยนะครับน่ะ” เล่นมุกเก่งงงงงง แหลมหรี่ตามองคนอายุมากกว่าที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางจูงมือเขาเข้าไปด้วยกัน
“รีบนอนเลยนะ ตื่นแล้วค่อยอาบน้ำ” รีบดักคนรักสะอาดก่อน ถ้าเกิดเป็นคนสกปรกเหมือนกันไอ้แหลมคงปล่อยเซอร์ไปแล้ว
“พี่ขอวิ่งผ่านน้ำก่อนได้ไหม ตัวเหนียว ๆ แบบนี้นอนไม่สบายตัวเลยครับ” แต่ก็ชอบตอนเวลาบอสหันมาขอกับเรื่องที่จะไม่ฟังก็ได้อะ ก็แค่พูดว่า ‘พี่จะอาบ!’ แล้วคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาสะบัดไปข้างหลังแบบคูล ๆ แค่นั้นก็จบแล้วปะ ไอ้แหลมไม่ได้เรื่องเยอะวึ่นวือขนาดนั้น
แต่เขาก็มองหน้าติดอ้อนนิด ๆ ของคนตรงหน้าแล้วแสร้งทำเป็นขมวดคิ้วอย่างคนฟอร์มจัด “เคยวิ่งได้ที่ไหนล่ะเราอะ น้อยสุดก็สิบนาทีแล้ว”
“เดี๋ยวพี่ทำให้ดู คราวนี้จะทำสถิติสามนาทีให้ได้เลย” มันเขี้ยวว่ะ ง่วงจะตายอยู่แล้วยังมายิ้มแป้นแล้นใส่อีก ถ้าทรุดอีกรอบเดี๋ยวรู้เรื่อง
จะสมน้ำหน้าเหรอ? -- เปล่า! จะแบกไปนอนเตียง!
ข้างในมืดสนิทจึงเอื้อมมือไปหวังจะเปิดไฟระบบทัชสกรีน แต่ยังไม่ทันเจอแสงสว่างตัวเขาก็ถูกรวบกอดจากด้านหลังไว้เสียอย่างนั้น แหลมยืนนิ่งพลางหันไปมองเจ้าของจมูกโด่งที่สูดหอมซอกคอเขาอย่างไม่รังเกียจ พร้อมวงแขนที่กระชับกอดแน่นจนกังวลว่ากระดูกแหลม ๆ บนร่างกายเขาจะทิ่มโดนรอยช้ำเข้าให้
“อะไรเนี่ย เดี๋ยวก็เจ็บ”
“ไม่เท่าตอนคิดว่าทำยังไงก็ไม่ได้ใจเราหรอกครับ ตอนนั้นพี่เจ็บกว่านี้อีก”
“แหม่ ย้อนอดีตเก่ง ตอนนี้ก็ได้มากกว่าใจแล้วปะ?” อ้อนทางคำพูดไม่พอ ยังมีความหัวเราะเบา ๆ แล้วงับคอเขาอีก คนเพิ่งขับรถจูบเสามีความสุขเก่งจังโว้ย
“จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเรายอมเป็นแฟนพี่แล้ว”
“ก็ถ้าหลังจากจูบกันคืนนั้นแล้วพี่ยังหลบหน้าผมเรื่อย ๆ มันก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก”
“นั่นสิครับ ขอบคุณที่วันนั้นโมโหใส่พี่นะ”
“ทำไมอยู่ ๆ พูดเรื่องเก่าขึ้นมา เริ่มแก่แล้วนะเราอะ” เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟแล้วหันหน้าเข้าหาอีกฝ่ายที่จ้องมองมาเหมือนอยากยืนยันกับตัวเองว่าเด็กกะโหลกมีตัวตนอยู่จริง
“พอเห็นเชร์อยู่กับพี่ในวันพิเศษอย่างนี้พี่ก็อดคิดไม่ได้น่ะว่าเริ่มแรกเราเคยเป็นยังไงก่อนจะหลงกลพี่ได้”
“เพราะผมพลาดไง”
“ระยะยาวด้วยนะครับ ไม่ใช่เล่น ๆ”
“เดี๋ยวนี้กวนเก่งน้า”
คนถูกแซวยิ้มตาหยีขณะถูกแฟนเด็กบีบแก้มทั้งสองข้าง เหมือนต่างคนต่างมันเขี้ยวกันและกัน ซึ่งชายหนุ่มไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดของความหลงแฟนอยู่ตรงไหน เชร์ไม่เคยหยุดน่ารัก ไม่เคยทำให้เขารู้สึกว่า ‘อ่า หมดช่วงโปรโมชั่นแล้วสินะ มันคงถึงเวลากลับไปมีชีวิตเหมือนปกติแบบที่ไม่ต้องขับรถไปเมืองเอกแทบทุกวันแล้ว’
เชร์จะคิดเหมือนกันไหม?
การมีผู้ชายอย่างกันต์กวินทร์อยู่ในชีวิตมันเป็นเรื่องดีสำหรับเด็กคนนี้หรือเปล่า?
“งั้นมาสร้างความทรงจำดี ๆ กัน สิ้นปีหน้าคนแก่จะได้อมยิ้มแก้มแตกเวลานึกถึงวันนี้”
“อย่างเช่นอะไรดีครับ จ้ำจี้เหรอ?”
“ดูสภาพตัวเองก่อนนนนนนนนนน” เด็กแสบลากเสียงยาวประชด เขาจึงหลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่ได้ “ยืนยังจะทรงตัวไม่ไหวจะเอาแรงจากไหนมาป๊าบผมเหรอ?”
“ออนท็อปสิครับ เราทำมันได้เยี่ยมเลยนะ...” แหลมทำมือปัด ๆ เหมือนรำคาญกับบทสนทนาแสนทะลึ่งที่ทั้งคู่เดินมาไกลเกินกว่าจะกระดากอายแล้ว
“เจ็บแบบนี้เดี๋ยวช่วยอาบน้ำให้ดีกว่า” พอพูดไปอย่างนี้คนบางคนก็ตาเป็นประกายเลย เป็นเบบี๋เหรอ ทำไมต้องอินเวลามีคนบอกว่าจะอาบน้ำให้
พอหมดมู้ดอินเลิฟหน้าประตูห้องแล้วเด็กหนุ่มจึงเดินเข้าไปข้างใน อันดับแรกต้องเตรียมน้ำอุ่นใส่อ่างก่อนแล้วพอขัด ๆ ถู ๆ ให้คนเจ็บเสร็จค่อยส่งเข้านอน หลังจากนั้นค่อยไปคิดเรื่องทำข้าวเย็น
แต่พอเข้าไปถึงห้องนั่งเล่นบรรยากาศโดยรอบก็กระชากคอเขาไว้ให้หยุดยืนอยู่ตรงนี้ ลูกโป่งหลากสีลอยติดเพดานนั่นมันใช่สิ่งที่ควรอยู่ในห้องหรูหรานี่เหรอ ไหนจะผนังห้องอีก มันถูกตกแต่งด้วยสิ่งต่าง ๆ นานาจนดูออกได้ง่าย ๆ เลยว่าห้องนี้ต้องถูกจัดเตรียมไว้เพื่อปาร์ตี้ปีใหม่แน่ ๆ
‘HAPPY NEW YEAR BABY ♥’
ตรงนั้นมีฟ้อนกระดาษแบบรู้เลยว่าไม่ได้ซื้อสำเร็จมาติดกาวแปะแต่อย่างใด คงมีใครสักคนในโลกลงมือร่างมันด้วยดินสอแล้วใช้กรรไกรตัด ซึ่งก็ออกมาดูทุลักทุเลแต่ก็น่ารักจนแอบคิดไปว่าถ้าบอสทำเองคงเอาไปล้อย้อนหลังได้
บนโซฟามีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เท่าควายนั่งทำหน้าโง่ ๆ อย่างไร้เหตุผล และถ้าก้มลงต่ำก็จะเห็นแจกันกุหลาบนับร้อยตั้งอยู่บนพื้นพร้อมกระดาษสีสวยกับริบบิ้นซึ่งถูกตัดไปได้เพียงครึ่งเดียว
อย่าบอกนะ...
“ชอบไหม?” คนถูกถามแค่หันไปทำตาเหลือกใส่ผู้ชายตัวใหญ่ที่เข้ามากอดเขาอีกครั้งพร้อมฟัดหอมแก้มซ้ำ ๆ อย่างเอาอกเอาใจ นี่มันใช่ห้องของคนที่วางแผนว่าจะออกไปเที่ยวกับเขาตอนบ่ายสามเหรอ เป็นอะไรไหนพูดซิ
“พี่ทำเองหรือว่าจ้างชาวบ้านมาทำให้?” เขาฉายแววตาสงสัย ซึ่งถ้าอีกฝ่ายตอบอย่างหลังก็คงไม่แปลกใจและก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรด้วย เพราะเข้าใจว่าเนเจอร์ของบอสคือคนชอบใช้เงินแก้ปัญหาอยู่แล้วไง
คนที่สวมกอดแฟนเด็กให้คำตอบด้วยการแบมือทั้งสองข้างออกให้ดู โชว์รอยพลาสเตอร์ที่ยังเจ็บ ๆ แสบ ๆ อยู่หากมันสัมผัสโดนอะไรสักอย่าง
“ดูสิครับ ไอ้แดง ๆ นั่นกับกระดาษบนผนังทำพี่เป็นแผลไปหมดเลย” ใบหน้าหล่อโน้มลงมากระซิบพร้อมพยักหน้าไปทางแจกันกุหลาบเป็นร้อย ๆ ดอก พอถึงตอนนี้ไอ้แหลมก็พอจะรู้ทันแล้วว่าอะไรเป็นอะไร จึงจับมือแกร่งขึ้นมามองใกล้ ๆ แล้วเป่าลงไปเบา ๆ
“หายยัง?”
“ถ้าเชร์บอกว่าชอบห้องนี้มากมันก็จะหายทันทีเลยครับ”
“เวอร์ อย่าบอกนะว่าที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะเตรียมของพวกนี้?” ถ้าใช่ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว ไม่แน่ใจด้วยว่าจะดุลงไหม ซึ่งบอสก็พยักหน้า พร้อมมองมาเหมือนอยากขอความเห็นใจในความพยายามทั้งหมดนี้
“อย่าโกรธพี่เลยนะครับ พี่ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครมาก่อนก็เลยไม่รู้ว่ามันต้องใช้เวลาเตรียมตัวนานกว่าที่คิด ระหว่างทำพี่ก็รีบแล้ว พลาดบ้าง ทำถูกบ้าง แต่พอหันไปดูนาฬิกาทีไรเวลานัดของเรามันก็ใกล้เข้ามาทุกทีเลย ตอนที่เชร์โทรหามันเป็นช่วงที่พี่หยุดพักงีบ กะว่าถ้าตื่นแล้วจะจัดช่อดอกไม้ต่อแล้วค่อยอาบน้ำไปหาเราที่หอ”
ก็รู้ไส้รู้พุงกันประมาณหนึ่งแล้ว บอสถึงได้สาธยายยืดยาวให้ฟังเพราะกลัวโดนดุ ใช่ ไอ้แหลมอยากทำอย่างนั้นแหละ แต่ก็รู้ว่าจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาเพราะทั้งคู่ไม่สามารถย้อนอดีตกลับไปแก้ไขได้ ขืนบ่นไปคนที่นั่งหลังขดหลังแข็งทำทุกอย่างในห้องนี้คงได้เฉาตาย บรรยากาศวันสิ้นปีพังฉิบหายไปอีกไอ้แหลมไม่อยากให้เกิดขึ้นอย่างนั้น อีกอย่างถ้าบอสได้พักงีบก็คงไม่ต้องหลับใน ซึ่งเขาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้อุบัติเหตุเกิดขึ้น
“ต้องขนาดนี้เลยเหรอ?” เด็กหนุ่มกวาดสายตาไปรอบตัว มองความพยายามของผู้ชายคนหนึ่งที่คิดว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้เด็กกะโหลกอย่างเขาดีใจ ซึ่งก็ได้ผล แต่ไม่ใช่เพราะความอลังการงานสร้างรกรุงรังไปหมดอย่างที่ตาเห็น แต่เป็นเพราะอีกฝ่ายตั้งใจทำมันเพื่อเขาต่างหาก
“เราเคยบอกว่าเงินซื้อทุกอย่างไม่ได้ พี่ก็เลยอยากทำอะไรด้วยมือให้สักครั้งน่ะครับ”
ด้วยความสัจจริงว่าหลังจากได้ยินประโยคนี้หน้าอกข้างซ้ายถึงกับวูบไป มันหนุบ ๆ หนับ ๆ อยู่ในใจกับความพิเศษที่เพิ่งได้รับจากใครสักคนเป็นครั้งแรกในชีวิต ยิ่งท่าทีบอสตอนอธิบายพร้อมหูแดง ๆ นั่นน่ะ... น่ารักจังวะแฟนกู
“ใครเขาทำช่อดอกไม้เอง ขนาดวาเลนไทน์หน้าโรงเรียนผมยังมีดอกไม้ขายเต็มไปหมด”
“พี่อยากให้ในโทรศัพท์มีรูปเราถือช่อดอกไม้ที่พี่ทำเองกับมือนี่ครับ ใครจะขายยังไงพี่ไม่สนใจหรอก”
“ขี้โรแมนติกจริงโว้ย แบบนี้ผมก็เด๋อเลยดิไม่มีอะไรมาให้เลยเนี่ย” กันต์ยิ้มขำเมื่อเด็กแสบทำหน้างอแงพร้อมแบมือออกมา “คราวหน้าต้องเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่น ๆ เลยนะ จำบทเรียนนี้ไว้เลย”
“จะไม่พลาดซ้ำสองแล้วครับ แต่ก่อนอื่น... เชร์ยิ้มให้พี่ดูหน่อยนะ” นอกจากจะไม่ต้องห้ามอารมณ์อยากดุคนแล้ว ยังต้องมาเอ็นดูความอ้อนเลเวล 99 ของบอสอีก บุญบาป วินาทีนี้ต้องได้เทิร์นผัวแล้วไหม อยากรั้งท้ายทอยมาซบไหล่แคบ ๆ ของบักแหลมแล้วบอกว่า ‘ยั่วมากเข้าเดี๋ยวพรุ่งนี้เดินไม่ไหวแล้วจะหาว่าผมไม่เตือน’ แต่สุดท้ายก็สำเหนียกได้ว่านั่นไม่ใช่คำพูดของกู
“อะ ยิ้ม” เด็กลูกครึ่งฉีกปากกว้างประชดก่อนจะกลับมาหน้านิ่งเหมือนเดิม “ถ้าวันนี้พี่ไม่เจ็บตัว ทุกอย่างในห้องนี้จะเพอร์เฟ็คเลยอะ”
“ผิดที่เสาแล้วล่ะครับ ใครบอกให้มันไปตั้งอยู่ตรงนั้น”
“เล่นแม่งเลยปะล่ะ?”
“พอได้ไหลแล้วก็หยุดยากใช่ไหม ตามน้ำไปเรื่อยเลยนะเราน่ะ เข็ดฟันจริง ๆ เด็กคนนี้” กันต์ยีผมคนตรงหน้าแล้วกอดคอให้เดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน
*
“ลงมาอาบด้วยกันนะครับ” กันต์จับมือคนที่กำลังถูแขนให้เขาตรงขอบอ่างพร้อมมองดวงตาคู่นั้น มันคงดีถ้าหากว่าเขากับเด็กคนนี้จะมีช่วงเวลาผ่อนคลายด้วยกันในอ่างน้ำอุ่น ๆ
เชร์ลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อกับกางเกงออกโดยไม่พูดอะไรสักคำ เป็นช่วงวินาทีสั้น ๆ ที่ชายหนุ่มได้มองหุ่นน่าฟัดของแฟนเด็กที่กำลังก้าวขาเข้ามาในอ่าง ก่อนมือนั้นจะประคองร่างของเขาให้นั่งพลิกหันหลัง พร้อมรั้งให้เอนลงไปซบกับอกน้องซึ่งก็ไม่ได้กว้างมากนัก
“ตัวพี่หนักไหมครับ?”
“ถึงสภาพผมจะแห้ง ๆ แต่ผมแข็งแรงกว่าที่พี่คิดนะเว้ย” คนเก่งบอกให้รู้พร้อมถูฟองน้ำไปตามแผงอกเขาเบา ๆ “รู้ว่าไม่ชินกับท่านี้ แต่เทน้ำหนักตัวลงมาเถอะ อยู่กับผมพี่จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ”
กันต์เอี้ยวหน้าหันไปมองเด็กน้อยที่มองมาราวกับจะย้ำคำพูดตนเอง ใช่ เขาไม่ชินกับการนอนในอ้อมกอดใคร โดยเฉพาะในอ่างอาบน้ำที่ตำแหน่งนี้ควรจะเป็นซิมบ้าน้อยมากกว่าจะเป็นผู้ชายตัวใหญ่ ๆ อย่างเขา
“เข้าใจเปล่าจ๊ะ?” แหลมจุ๊บขมับคนในอ้อมกอดแถมหอมแก้มซ้ำ ๆ ซึ่งมั่นหน้าว่าตรงนี้คงไม่กระแทกอะไรมา และบอสก็ยืดตัวขึ้นมาจูบเบา ๆ แล้วผละออกมาสบตากัน
“เข้าใจแล้วครับ”
“รู้ปะว่าเอาจริง ๆ ผมก็เสียบพี่ได้”
“ยังอีก?”
“55555555555555555555555555” เด็กขี้แกล้งระเบิดหัวเราะอัดหูเขาจนต้องเอานิ้วชี้อุด ซิมบ้าน้อยยังเข็ดฟันไม่เลิก ทั้งที่ชอบตอนตัวเองนอนอยู่ใต้ร่างเขาขนาดนั้นยังคิดที่จะหาเรื่องเหนื่อยอีก
*
นานแค่ไหนแล้วที่กันต์ไม่ได้สัมผัสคำว่าหลับเป็นตาย ขนาดเมื่อก่อนที่ว่าฟังเสียงเชร์จนหลับไปก็ยังสะดุ้งตื่นง่าย ๆ ตอนได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก แต่วันนี้ไม่ใช่ เขาหลับลึกเกินไปจนตื่นมาอีกทีทุกอย่างโดยรอบก็มืดไปหมดแล้ว
กันต์รีบดีดตัวขึ้นนั่งแล้วคลำหาแฟนเด็กที่เข้านอนด้วยกันไปตอนช่วงเย็น ให้ตาย เขาหลับไปนานแค่ไหน มันคงไม่นานจนผ่านคืนปีใหม่ไปแล้วใช่ไหม?
“เชร์”
พอไม่เห็นลูกลิงนอนอยู่ข้าง ๆ จึงขมวดคิ้วก่อนจะเอื้อมไปเปิดไฟตรงหัวเตียง ซึ่งรอยยับบนที่นอนข้างตัวคือสิ่งเดียวที่อีกฝ่ายทิ้งเอาไว้ให้ ขายาวรีบพาร่างช้ำ ๆ ออกไปด้านนอก ก่อนความกังวลจะหายเป็นปลิดทิ้งเพราะได้ยินเสียงแหกปากลั่นดังออกมาจากห้องครัว
แฟนเด็กในชุดนอนกำลังยืนกระต่ายขาเดียวพร้อมตะหลิวในมือ กันต์ยิ้มขำยืนกอดอกพิงกับวงกบประตูมองซิมบ้าน้อยที่กำลังต่อสู้กับน้ำมันซึ่งกระเด็นออกมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
“อ๊า! ไอ้แม่ย้อย!”
“ไหนบอกทำอาหารเก่งไงครับ ทอดยังไงให้น้ำมันกระเด็นใส่อย่างนั้นหื้ม?”
“ก่อนเอาลงมันมีน้ำอยู่นิดนึงอะ -- โอ๊ย! แม่งเอ๊ย!” ถึงปากจะบ่นแต่ก็ยังตั้งการ์ดสู้กับเมนูในกระทะร้อน ก่อนจะถอยกลับมาตั้งหลักอีกครั้ง เจ้าของผมชี้ฟูยึกยักอยู่อย่างนั้นกระทั่งเอาของทอดออกมาใส่จานได้ในที่สุด
“ไหน ขอพี่ดูหน่อย”
“ยังไม่ตาย”
“รู้ครับ” เขาเงยหน้าส่งสายตาดุ ซึ่งเจ้าตัวดื้อก็ยอกย้อนใส่ด้วยการทำหน้าลิง ทั้งที่แขนเป็นรอยแดงขนาดนี้แต่ก็ยังซ่าไม่เลิก กันต์จับมือแฟนเด็กไปล้างน้ำเย็น ก่อนศีรษะทุยจะเอนซบลงมาอย่างออดอ้อน
“สโนว์ไวท์ของผมตื่นเร็วจังน้า”
“เหรอครับ?” หลังจากพูดจบก็เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนัง ก่อนจะได้คำตอบว่าตอนนี้เพิ่งจะสี่ทุ่มสิบสองนาทีเท่านั้น... โล่งอกไปที
“ผมกะว่าจะปลุกตอนห้าทุ่มอะ กินข้าว ทำอะไรเสร็จก็น่าจะห้าทุ่มกว่าพอดี หลังจากนั้นจะได้มีเวลาเตรียมนอนดูพลุ”
“ไหนบอกไม่อินวันพิเศษ... นอนดูพลุมาจากไหนหื้ม?” เขาขมวดคิ้วอมยิ้มเล็ก ๆ จ้องซิมบ้าน้อยที่กลอกตาล่อกแล่กเพราะถูกจับได้
“พี่ชอบผมก็ต้องเอาใจหน่อยปะ โด่”
“ไม่ใช่อยากดูเองหรอกเหรอ วางแผนหาองศาให้พี่จูบถนัดด้วยหรือเปล่านะ?”
“ฝันเด้อ อย่างผมไม่เคยต้องนอนรอหรอก อยากทำก็ทำเลย รุกก่อนได้เปรียบ”
“ได้ยินอย่างนี้พี่เริ่มอยากให้ถึงเที่ยงคืนไว ๆ ซะแล้วสิ” บอสขยิบตา โด่... ทำมาเป็นรู้เยอะ ไอ้เรื่องอยากดูพลุอะพูดถูก แต่เรื่องเล่นตัวรอให้ถูกจูบน่ะเอาไว้ให้เมียเก่าบอสทำเหอะน้า
“ไหนรางวัล ผมอุตส่าห์ตื่นมาทำกับข้าวให้เลยนะ”
“เอาอะไรดีครับ รถสักคันดีไหม?”
“หอมแก้มก็พอไหม หอมแก้มมมมมมมมม”
“แค่นั้นเหรอ มักน้อยจัง” มีความถอนหายใจแล้วโอบหน้าเขาไปหอมจนแก้มยู่แถมยังพูด ‘ขอบคุณนะครับ’ ซ้ำ ๆ เหมือนอยากประชดอะ
ขนาดนอนไปตื่นนึงแล้วบอสก็ยังตัวหอมอยู่เลย พอมีกลิ่นแบบนี้ใกล้ ๆ ก็สดชื่นอย่างบอกไม่ถูก ขนาดใช้สบู่เหลวขวดเดียวกันแต่กลิ่นบอสกลับต่างจากกลิ่นเขาอย่างสิ้นเชิง
ว่าแต่... ไม่หอมแช่ไว้นานเกินไปเหรอวะ?
“พอละปะ น้ำลายเลอะหน้าผมแล้วมั้งเนี่ย” ทั้งที่ชอบแต่ก็แกล้งบ่นไปอย่างนั้น เด็กลูกครึ่งเอนศีรษะออกให้พ้นองศาปลายจมูกโด่ง ก่อนบอสจะรั้งให้กลับมาอีกครั้งพร้อมจงใจเลียหูเขาช้า ๆ
“แบบนี้ถึงจะเรียกว่าเลอะ”
“...”
“อะไรครับที่รัก เลียแค่นี้ถึงกับหูแดงเลยเหรอ?”
“ก็รู้อยู่แล้วปะว่าตรงนี้เป็นจุดอ่อนผม?!!!” แหลมรีบตะปบหูตัวเอง ถลึงตาคาดโทษคนอายุมากกว่าที่เล่นจุดอ่อนกันอย่างหน้าตาเฉย
“ใช่ครับ พี่รู้ทุกอย่างบนร่างกายเรา”
“ออกไปรอข้างนอกเลย”
“เดี๋ยวพี่ช่วยยก”
“ไม่ ตัวช้ำอยู่อย่าขยับเยอะ”
“มันไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ให้พี่ช่วยเถอะนะ พี่อยากมีส่วนร่วมด้วยครับ” ไม่พูดอย่างเดียว บอสเข้ามากอดเอวเขาพร้อมเอาคางเกยไหล่อย่างออดอ้อน แถมยังกระซิบว่า ‘ช่วยกันนะครับ’ พร้อมหอมซอกคอกดดันอีก
“ดื้อจริงโว้ยเมียกู” คนเจ็บยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะเข้ามาช่วยยกถาดอาหารก่อนมื้อสุดท้ายของปีจะเริ่มขึ้น
คนหิวแห่งปีตั้งหน้าตั้งตากินจนอดคิดไม่ได้ว่าเพราะฝีมือเขาหรือเพราะกระเพาะมันเรียกร้องกันแน่ แหลมเท้าคางมองใบหน้าหล่อที่จ้องเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเบื่อ เด็กอย่างเขาเพิ่งค้นพบว่าการทำกับข้าวให้แฟนกินก็เป็นความสุขอีกอย่างหนึ่ง และหวังว่าบอสจะชอบจนอยากให้บรรยากาศแบบนี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ
(ต่อด้านล่างนะคะ)
-
*
หลังจากท้องอิ่มทั้งคู่ก็มานั่งจ้องหน้ากันบนพื้นท่ามกลางลูกโป่งที่ลอยอยู่บนเพดานพร้อมตุ๊กตาหมีหน้าโง่ที่นั่งเป็นฉากอยู่ข้างหลัง ไหนจะกรวยหมวกกระดาษนี่อีก อยู่บนหัวเขาก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่พอบอสใส่แล้วอยากจะถ่ายรูปลงให้โลกเห็นเหลือเกินว่า CEO หน้าหล่อสุดขรึมได้กลายเป็นสายคิขุไปแล้ว แต่พูดก็พูดเถอะ ลงไปแล้วใครจะอินเพราะไม่มีใครรู้จักบอสนอกจากพวกพี่ ๆ ใน PHENOMENAL
แหลมรู้สึกได้ถึงความเด๋อด๋า แต่ก็ไม่รู้ว่าควรทำอะไรดีในเมื่ออีกไม่กี่นาทีข้างหน้าก็จะเข้าปีใหม่แล้ว
“พี่ว่าบรรยากาศมัน Awkward แปลก ๆ นะครับ”
“ผมรู้สึกได้ตั้งแต่ห้านาทีก่อนแล้ว เราควรหาอะไรทำเพื่อให้บรรยากาศมันปกติปะ เพราะที่เป็นอยู่ทั้งผมทั้งพี่คือโคตรกากเลย เหมือนเด็กน้อยปอหกเพิ่งนัดเดทแฟนครั้งแรก”
“เดทตั้งแต่ตอนปอหกเลยเหรอครับ เด็กแก่แดด”
“เขาเรียกเฟี้ยวเว้ย” พูดจบก็ควานหาถุงขนม แหลมแกะริงป็อปออกมาใส่นิ้วเหมือนตอนเด็ก ๆ ชอบทำก่อนจะตามด้วยซองเยลลี่รสองุ่นผู้เป็นที่รัก แดกเข้าปีใหม่น่าจะเป็นทางเลือกที่ดี “ตรงนี้เจ็บปะ?”
เด็กกะโหลกเหยียดขาออกพาดไหล่คนตรงหน้าพร้อมยักคิ้วเพื่อบอกให้รู้ว่านาทีนี้ใครเป็นใหญ่ “ไม่ครับ แต่ถ้าข้างนี้พี่จะเจ็บ”
“เหยียดขาเร็ว นั่งขัดสมาธินาน ๆ เป็นตะคริวเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” เด็กแสบยันตัวขึ้นเล็กน้อย ทั้งที่ขาพาดอยู่บนไหล่อย่างนี้แต่ก็ยังมีความพยายามช่วยจัดแจงท่านั่งให้เขา
“เชร์”
“จ๋าจ้ะ”
“มันอาจจะเร็วเกินไป แต่เราซื้อบ้านอยู่ด้วยกันเถอะนะครับ”
ค้างอยู่ในท่ายัดเยลลี่ห้าเม็ดเข้าปากพร้อมกันกับสีหน้าจริงจังที่อีกฝ่ายส่งมาอย่างไม่กักเก็บ แหลมรู้ว่าบอสมีความคิดแบบนี้ แต่ทุกครั้งที่พูดขึ้นมาก็เหมือนชวนคุยเล่น ๆ มากกว่าจะอยู่ในบรรยากาศอย่างที่เป็น
“เราอาจคิดว่ามันเร็วไป แต่สำหรับพี่มันเป็นเรื่องเสียเวลาทิ้งไปเปล่า ๆ เพราะพี่อยากอยู่กับเราทุกวันแล้ว”
“ก็รู้แต่ -- บ้านเลยเหรอ?” เขาเลิกคิ้วมองทั้งที่ปากยังเคี้ยวเยลลี่รสองุ่นอยู่ ซึ่งบอสก็พยักหน้าเป็นคำตอบ
“พี่เล็งไว้อยู่สองที่ หลังหนึ่งราคากำลังดีแต่ไกลมหา’ลัยเรา ส่วนอีกที่ราคาไม่เท่าไหร่แต่เดินทางไปมหา’ลัยง่าย พี่จะให้เชร์ตัดสินว่าชอบหลังไหนเพราะยังไงก็ต้องเดินทางไปเรียนอีกแค่ปีเดียว ถ้าไม่ซีเรียสเรื่องระยะทางเดี๋ยวพี่สอนขับรถให้”
“อะไรเนี่ย อยู่ดี ๆ ก็โบ้ม ๆ มา ถามก่อนได้ไหมว่าผมควรดุ้งเรื่องไร ระหว่างบ้านหรือสอนขับรถทั้งที่ยังไม่มีรถ -- อ๊ะ ๆๆ ไม่ต้องเลย รู้ว่าจะพูดอะไร ผมรู้”
“พี่จะพูดอะไรเหรอครับ?” กันต์มองแฟนเด็กที่หรี่ตายิ้มพลางชี้หน้าเขาเหมือนอ่านใจออก
“พี่จะซื้อรถให้ผมน่ะสิ!!!!”
“ถูกต้อง!” ชายหนุ่มขมวดคิ้วชี้หน้าซิมบ้าน้อยที่ยื่นหน้าเข้ามาสบตากันใกล้ ๆ
“ไม่เอา ผมจะซื้อเอง”
“เราไม่ชอบขับรถ ชาติไหนดีล่ะครับถึงจะยอมควักตังซื้อ?”
“ชาตินี้แหละแต่ขอทำใจก่อน”
“แล้วถ้าเกิดเรื่องแบบวันนี้อีกเชร์จะทำยังไงครับ ยกตัวอย่างง่าย ๆ เลยก็ได้ ถ้าพี่หายใจไม่ออกเราจะรอให้แอมบูแลนซ์มารับพี่เหรอ?”
“โธ่ อย่ากดดันดิ ผมกลัวอะ ไม่กล้าขับ”
“พี่จะสอนให้ไงครับ”
เด็กกะโหลกเบ้ปากขอความเห็นใจ ก็กลัวรถแต่ไหนแต่ไรถึงไม่ยอมแตะพวงมาลัยเลยไง ขนาดพี่ธีร์ตบหัวล้านรอบยังไม่ยอมหัดเลย
“ถ้ายังไม่พร้อมขับ งั้นพี่ซื้อให้เป็นของขวัญรับเข้าบ้านก็ได้ครับ”
“บอกว่าไม่ไง เรื่องนั้นให้เป็นหน้าที่ของขนมเจ้าเด็ดในละแวกบ้านก็พอปะ?”
“หมายความว่าเราตกลงเรื่องอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ?”
ทั้งคู่ยังคงกระซิบกระซาบ และคนถูกขอความรักระดับ Hard Mode ก็ยกมือขึ้นตบหน้าผากอย่างคนแพ้ ไม่รู้ดิ... การซื้อบ้านสักหลังมันเป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะ ไม่ใช่ขนมซองละห้าบาทสิบบาทที่จะโยนทิ้งตอนไหนก็ได้อะ อีกอย่าง... เท่าที่เสือกมาบอสก็ไม่เคยทำแบบนี้กับแฟนคนไหนเลยด้วย ซึ่งถ้าย้ายเข้าไปอยู่ด้วยกันก็ต้องตื่นมาเจอหน้ากันทุกเช้าแล้วก่อนเข้านอนอะดิ...
แบบนี้ก็เหมือนคู่ผัวตัวเมียเต็มตัวแต่ติดแค่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสสินะ?
“ไม่ได้คิดเผื่อเลิกกับผมเลยใช่ปะ?”
“บอกตามตรงว่าไม่ครับ”
“อือ ไม่คิดเหมือนกัน”
ยัดขนมเข้าปากแก้เขิน หน้าแม่ลอยขึ้นมาให้นึกถึงก่อนเลย ถ้าเจ๊พรรู้ว่าเขามีแฟนเป็นผู้ชายก็คงตกใจแล้ว แต่นี่มีแผนจะย้ายไปอยู่บ้านหลังเดียวกันอีก แม่จะรับได้มากน้อยแค่ไหนว้า...
“งั้นเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนดีกว่า ถ้าชีวิตในหลังคาเดียวกันมันไม่เวิร์กเดี๋ยวพี่ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่เอง”
“จะยกบ้านหลังนั้นให้ผมเหรอ ไม่อยากได้นะเว้ยบอกก่อน”
“พี่ก็พูดไปอย่างนั้นแหละครับ ซื้อใจ” ทำเป็นตบมุกหน้าตาเฉย รักไอ้แหลมขนาดนี้แล้วถ้าวันหนึ่งทะเลาะกันก็ต้องยอมแน่ ๆ อะเขารู้
“รำคาญว่ะ ทำไมชอบเล่นใหญ่ คิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นดิ?”
“ก็ใช่ครับ” เด็กลูกครึ่งถอนหายใจพลางส่ายหน้าหน่าย ๆ ใส่คนที่ยังรอฟังว่าเด็กคนนี้จะเอาอย่างไร ซึ่งเขาก็ถอดแหวนริงป็อปออกมามองใกล้ ๆ ก่อนจะตัดสินใจสวมให้มือใหญ่ตรงหน้า
“จะแต่งก็ต้องหมั้นก่อน”
“...”
“ถ้าจะไปดูบ้านวันไหนก็บอกด้วยแล้วกัน ผมจะได้รีบนอนไว ๆ อะ” กันต์มองแฟนเด็กที่ก้มหน้างึมงำกับตัวเองแก้เขิน ก่อนเขาจะลดระดับสายตามองแหวนลูกอมบนนิ้วมือที่มันน่ารักเสียจนคิดไม่ถึงว่าจะมาจากเด็กคนนี้
“นี่”
“อือ”
“มองหน้าพี่หน่อยสิครับ”
เขาเชยคางขึ้นมาจนได้เห็นว่าแก้มเด็กแสบกำลังแดงระเรื่อ กันต์อมยิ้มขณะมองดวงตาคู่นี้ที่มีแต่ความจริงใจ ‘เชร์ชอบตอบตกลงอยู่ด้วยกันแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?’ กันต์ถามย้ำกับตัวเอง แค่คิดว่าจะได้ตื่นมาเจอน้องและรอให้คุณเกมเมอร์ปีนขึ้นเตียงมานอนด้วยกันหลังจากไลฟ์สตรีมเสร็จ... หัวใจของเขาก็เหมือนได้รับการเติมเต็มแล้ว
“เจ็บหน่อยนะ”
ซิมบ้าน้อยบอกคำเตือนในเรื่องที่เขาไม่กลัว กันต์มองแฟนเด็กที่ยันตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมรั้งท้ายทอยเขามาจูบราวกับเด็กคนนี้อยากให้เขารู้ว่าคิดเหมือนกัน เชร์ไม่เคยกลัวเจ็บจากอะไรในโลก ดังนั้นแผลตรงมุมปากจึงไม่ใช่อุปสรรคในการบดขยี้ความรักให้กับเขา
เจ้าของจูบรสองุ่นลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนตักที่ยังรู้สึกได้ถึงความช้ำจากอุบัติเหตุ แต่วินาทีนี้มันจะไปสำคัญอะไร กันต์ตวัดแขนกอดเอวคอดและพยายามจูบตอบโดยไม่ให้โดนแผลน้อง ก่อนเสียงพลุจากด้านนอกจะทำให้รู้ว่าวันแรกของปีได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ซิมบ้าน้อยถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง สองมือเย็นเฉียบโอบใบหน้าเขาเอาไว้พร้อมจ้องมองมา ก่อนจะพูดคำบางคำที่ทำให้หัวใจกันต์กวินทร์พองโตจนแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ
“ผมรักพี่”
อาจเป็นเพราะเป็นฝ่ายบอกมาตลอด พอได้ยินเชร์พูดอย่างนี้ทีไรหัวใจมันจึงทำงานหนักทุกที กันต์อมยิ้มพร้อมไล้ปลายนิ้วหัวแม่มือลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มทั้งที่เสียงพลุข้างนอกยังคงสร้างบรรยากาศให้ค่ำคืนนี้วิเศษยิ่งกว่าเดิม
“พูดอีกได้ไหมครับ?”
ซิมบ้าน้อยไม่ได้แกล้งซนทำลายบรรยากาศ กลับกันแล้วเจ้าตัวดันเม้มริมฝีปากแล้วเลี่ยงการสบตาเขาราวกับว่าคำพูดนี้ต้องใช้ความกล้ามากกว่าตอนแก้ผ้าให้เขาเห็น
“ผมรักพี่”
‘ขี้แซะ เหยียดไม่เหยียดมันเกี่ยวอะไรกับการเป็นแฟนบอสอะ บอสไม่ได้ชอบผมไม่ใช่ไง หรือว่าเป็นพวกปากแข็งแล้วทำเป็นสร้างสถานการณ์ ต้องใช่แน่ ๆ’
‘ตอนนี้ยังครับ แต่ในอนาคตไม่แน่’
คู่รักคู่อื่นฉลองปีใหม่แบบไหนกันต์ไม่ได้สนใจ ค่ำคืนนี้มันไม่ได้พิเศษหวือหวาอย่างที่เคยคิดไว้ว่าจะดี แต่ในขณะเดียวกันมันก็พิเศษในแบบของมันเพราะมีเด็กคนนี้เป็นตัวแปรของทุกอย่าง กันต์เริ่มหลงรักความเรียบง่ายตั้งแต่รู้จักเชร์ และเขาเริ่มเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าความสุขอย่างเสมอต้นเสมอปลายมันดีกว่าการใจเต้นไปกับเหตุการณ์สำคัญในค่ำคืนเดียวอย่างไร
‘อย่าเลยน่า ชอบผมก็บอกว่าชอบสิ’
‘เริ่มต้นจากคำว่าอยากกำราบแล้วกันครับ’
นึกย้อนเวลากลับไปในจุดเริ่มต้นตอนที่เขาไม่แม้แต่จะรู้สึกชอบหน้าเด็กคนนี้ เขาเหมือนมองเห็นตัวเองนั่งอยู่บนเก้าอี้บนหัวโต๊ะ มองเด็กฝึกงานคนนั้นที่กล้าออกไอเดียออกมาอย่างฉะฉาน ก่อนจะปีนเกลียวทันทีที่รู้ว่าเป็นฝ่ายถือไพ่เหนือกว่าเพราะปัญหานอนไม่หลับจนต้องพึ่งคลิป ASMR
เด็กฝึกงานที่กวนประสาทจนนึกไม่ออกว่าจะมีวันไหนที่ทั้งคู่ยอมคุยกันดี ๆ ได้ไหม และเพราะว่าความบ้าของเขากับอีกฝ่าย ทุกอย่างถึงออกมาลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อแบบนี้
“เชร์รักพี่กันต์”
จะคบวันไหนแต่ถ้าตอนนี้ยังรักกันอยู่ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว (:
THE END
จบแร้วค่า
กราบขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ บางคนอาจจะเคยอ่านน้องโซ่เลยหลงผิดมาเรื่องนี้ หรือบางคนอาจจะไม่ได้อ่านน้องโซ่แล้วลุยเดี่ยวเรื่องนี้เลยก็ไม่เป็นไร หวังว่าคนอ่านจะได้ความสนุกกลับไปไม่มากก็น้อย เพราะนิยายของเราเต็มเปี่ยมไปด้วยสาระอยู่แล้วโดยเฉพาะสาระแนกับสารเลว(ของพระเอกภาคก่อน)
ไม่รู้จะพูดอะไรเล้ย TT_TT นึกไม่ออก เหมือนมันจุก ๆ อยู่ในอก เหมือนส่งลูกอีกคนไปเรียนนอกแล้วตัวเองนั่งจกส้มตำอยู่บ้านเงียบ ๆ อะ
เอาเป็นว่าถ้านึกออกจะไปจ่มใน talk ท้ายเล่มแทนนะ ขอกระดาษให้หนูสักสองหน้า
สำหรับใครที่ต้องการสั่งซื้อเล่มก็กดเข้าเพจหน่วยกล้าวายในเฟซบุ๊กได้เลยน้า หนูปักหมุดลิงก์ไว้บนสุดเลย ในทวิตเตอร์ก็เหมือนกันงับ ขอบอกไว้ก่อนว่าของแถมหลัก ๆ จะได้แค่รอบนี้เด้อ ถ้ารอบรีปริ๊นท์จะได้แค่โปสการ์ดอย่างเดียว บัตรฝึกงานกับปฏิทินไม่มีแล้วน้า
ปิดโอน 10 พ.ย. เดือนหน้าจ้า //ปิดหน้าร้องไห้แล้ววิ่งหนีออกไป
-
o13 o13 o13
-
จบแล้วอะ ฮือออออออออ :z3: ต้องคิดถึงนังแหลมมากแน่ๆเลย เป็นอีกเรื่องที่เราชอบมากๆ แบบมากๆแทบจะถูกชะตาที่สุดของนิยายวายในปีนี้เลยย อาจเพราะถูกจริตเคะแบบแหลม
ขอบคุณที่แต่งนิยายตลกๆให้อ่านนะคะ(แต่บทจะดราม่าก็สุดจ๊นนน) รออ่านพี่แจ็คและเรื่องอื่นๆต่อนะค้าาส
-
ขอบคุณมาก ๆ ที่เขียนนิยายดี ๆ ให้อ่าน
ชอบตั้งแต่น้องโซ่กับพี่ธีร์ มาถึงเชร์กับพี่กันต์ก็ยิ่งชอบ
ตามไปชอบแจ็คเท็นด้วยล่ะ
ได้เห็นการเติบโตของทั้งตัวละครและคนเขียน เขียนดีมากเลย
-
ไม่น่าเชื่อว่าจะรักกันได้ แถมยังไปกันได้ดีอีกต่างหาก
เรื่องรักน้องแหลมไม่กากเลยนะ บอสด้วย อ่านแล้วอิ่มเอมใจ
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
โอ้ศยยยอิยฉาน้องแหลม มีความสุขมากๆนะคะทั้งคู่เลย
-
:katai2-1: :man1: :man1: :man1: :katai2-1:
:กอด1: :L2: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L2: :กอด1:
-
:mew1: พี่กันต์......หวานเวอร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบ ขอบคุณคนเขียนน้า นิยายน่ารักมาก ๆ
-
:hao5: จะไม่ได้เจอบอสกะแหลมแล้วใช่ไหมม
รอตอนพิเศษนะคะ :hao6: o13
-
อ่าน #ธีร์โซ่ มาก่อน .. แต่ข้าม #กันต์เชร์
เพราะไม่อยาก 'รอ' อ่าน กลัวอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง
อีกอย่าง ไม่แน่ใจพล็อตด้วย เพราะชื่อเรื่องชวนดราม่ามากมาย
แต่พอได้อ่านรวดเดียวจบจริง ๆ
อยากบอกว่า "งดงาม" มากค่ะ
สำนวนฮา เพื่อนฝูงจากเรื่องโน้น ขนขบวนมาครบ
น่ารักเช่นเดิม ... และตัวละครก็สุดยอดเลย มีพัฒนาการ
แล้วก็มีเหตุมีผลในการเปลี่ยนนิสัย
ที่สำคัญคือ ชอบความรักของ "บอส" มาก
ละมุนบนความซึนอึนมึน .. อะไรจะรักมากขนาดนั้น ฟินเฟ่อร์
สุดท้าย ขอบคุณนะคะ
จะรอตามเรื่องต่อไปค่ะ :bye2:
-
รอคู่ซึมเศร้าแมน หุหุ
-
เป็นคู่ที่เคมีมันลงตัวมากจริงๆ
ต่างคนต่างได้มุมมองดีๆ จากกันและกัน
ดีใจที่เรื่องนี้ยาวกว่าพี่ธีร์คนกาก 55555555
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะสนุกมากๆเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1:
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก :pig4:
-
……
อ่านสนุกเพลิดเพลิน.
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
…
-
แฮปปี้เอนดิ้งแย้ว เย้ๆๆ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ แล้วก็..... รอตอนพิเศษนะ อิอิ :mew3:
-
อบอุ่นมาก :sad11: บอสโคตรดีอะ ดีโคตรๆ อิจฉานังแหลม
ขอบคุณนะคะ คงคิดถึงเกรียนซิมบ้าน้อยมากแน่ๆ คิดถึงพี่กันต์
คิดถึงขี้ซุยบราเทอร์ :sad4: :กอด1: :pig4:
-
พึ่งตามมาอ่านเรื่องนี้รวดเดียวจนจบ ฮืออออออ มันดีงามมากกกกกกก รักบอส รักน้องแหลม รักพี่แจ๊ค รักพี่ตั๊บ รักน้องโซ่ รักทุกคนเลยยกเว้นพี่ธีร์เพราะหมั่นไส้ :z13:
ชอเชร์เป็นนิยายที่ควรค่าแก่การอ่านหลังเลิกงานมาก เราอ่านด้วยความรู้สึกที่ว่าตราบใดที่บอสเรายังไม่มากสิ่งเท่าบอสของน้องแหลม (เวอร์ชั่นก่อนแปลงร่างเป็นหนุ่มละมุน) เราก็จะยังคงทนต่อไปได้ ขอบคุณนิยายนี้มากจริง ๆ ที่ทำให้เราผ่านการอยากข่วนหน้าใครสักคนหลังเลิกงานมาได้ และต่อด้วยการต้องการบอสสักคนมาเยียวยาจิดใจหลังเลิกงาน กรี๊ดมากกก ทำไมบอสหลังแปลงร่างคือดีงาม คือละมุน หนุ่มขี้อ้อน2018 ใจบางทุกครั้งที่บอสอ้อนน้องเชร์แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะบอสอยู่ในนิยาย และดิฉันไม่ใช่น้องเชร์ แง ชีวิตคนเราควรมีบอสสักคนในชีวิต หล่อ รวย ขี้อ้อนกับแฟน มาดเนี๊ยบ (ใช้เงิน)แก้ปัญหาเก่ง รักค่ะ รักบอส
เราชอบปมในเรื่องนี้มากเรื่องน้องเทียนกับน้องธูป ซึ่งก็ว่ามันเป็นเรื่องเดียวกันคือการตัดสินคนจากภายนอก น้องเทียนที่ถูกตัดสินว่าเป็นเด็กเสี่ย และน้องธูปที่เป็นคนตัดสินคนอื่นเรื่องรักร่วมเพศ เป็นครอบครัวที่น่าสงสารมาก ๆ น้องธูปที่ก็รู้ว่าพี่สาวต้องเจออะไรยังไปทำแบบนี้กับคนอื่นอีก แต่ก็ดีใจที่สุดท้ายแล้วน้องธูปเกิดคิดขึ้นมาได้ เพราะถ้าน้องธูปคิดไม่ได้แล้วสุดท้ายต้องมีเหยื่อของน้องธูปกลายเป็นแบบเดียวกับเทียนอีกคงเป็นเรื่องที่แย่มาก ๆ นี่เราอินเรื่องนี้มาก สังคมเราทุกวันนี้มันก็เป็นแบบนี้ตัดสินคนอื่นที่ภายนอก เอาสะใจอะไรก็ว่าไป รักนิยายเรื่องนี้มีข้อคิดดี ๆ ให้อ่านใต้ความไร้สาระของน้องเชร์และชาวแก๊งขี้ซุย แล้วเราอินอะไรขนาดนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แง555555555555
จะบอกอีกครั้งว่ารักนิยายเรื่องนี้มาก รักทุกตัวละคร รักเนื้อเรื่อง อยากเลี้ยงส้มตำคุณคนเขียนมากเพราะรักมาก ฮือ จะติดตามทุกงานเขียนนะคะ /เตรียมถกผ้าถุงเต้นงานบวชพี่ธีร์ เป็นกำลังใจให้เยอะ ๆ เลยนะคะ รักนะะ :กอด1:
-
เฮ้ออออออ จบซะแล้ว
ตามมาตั้งแต่น้องโซ่ มาถึงแหลม แล้วต่อด้วยแจ็ค
ทุกเรื่องสนุกสนาน มีข้อคิด มีรสชาติ
ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านนะฮะ
o13 :L2: :pig4:
-
สนุกมากก ชอบภาษาที่ใช้เหมือนตัวละครมีอยู่จริง แหลมฌชคดีมากๆที่ได้เจอกับพี่กันต์ แถมนางยังเกรียนใส่พี่กันต์จนได้เป็นแฟนอีกต่างหาก
-
ฮือออออ อิ่มเอมใจจังเลยค่าาาาาา
ตลกมากด้วย ขำตอนที่ไปเที่ยวกัน แล้วพากันเมา ขำแบบออกเสียงเลยอะ
พี่กันต์น่ารักมากเลยนะคะ แหลมกวนตีนมากเลย รักกกกกก :pig4: :3123:
-
o22 o22 หนุกๆๆๆๆ
-
ขอบคุณค่ะ น่ารักมากๆเลย
-
กลับมาอ่านต่อจนจบหลังจากแอบหายไปติ่งค่ะ
ตอนอ่านน้องโซ่ชินกะบกาาเรียกเชรืว่าแหลมมาก
จนรู้สึกจักตี้แปลกๆตอนอ่านเรื่องนี้แล้วเจอแต่ ‘เชร์’
แต่พออ่านมาจนจบ จนถึงตอนนี้
เราถึงรุ้สึกว่าชินกับคำว่า ‘เชร์’ มากกว่าไปซะแล้วว
แถมยังมองด้วยฟิลเตอร์น่ารักอีกต่างหาก
ความรักของบอสนี่เปลี่ยนมุมมองเราจริงๆอะค่ะ 55555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆแบบนี้นะคะ
-
อ่านจบแล้วก็แบบ แกร ชั้นเจอเรื่องนี้ช้าไปเก้าวัน!!!!! ภาพประกอบเป็นของคุณยูด้วยอะ แงงงงงงง
สนุกมากเลยยย ชอบทุกอย่างไม่รู้จะอวยยังไง ชอบความกวนของเชร์ ชอบความสุภาพของกันต์ ความสดใสของเชร์เข้ามาช่วยชีวิตอันเทาๆ ของพี่กันต์อะ เยียวยากันและกัน ภาษาสำนวนอะไรก็เพลินมาก ชอบมาก มีเนื้อหาเรื่องอาชีพประกอบอะ ชอบตรงนี้ไม่ใช่เรื่องรักเพียวๆ ได้ความรู้เรื่องเกมเมอร์ สตรีมเมอร์อะ คือก็เคยเห็นแหละวงการนี้ แต่ไม่ได้เข้าไปทำความรู้จักจริงๆ งะ ชอบการเอามาแทรกแบบไม่อึดอัด แต่ลื่นไหลในเนื้อเรื่องดีอะ ชอบมากกกกกกกก
ขอบคุณที่แบ่งปันผลงานให้อ่านนะคะ
:L2: :L2:
-
:pig4: :L1:
-
สนุกมาก ตลกมาด้วย
น้องเชร์ฮอตเกินเบอร์ไปเยอะนะ หนูจะร้อนแรงตลอดไม่ได้ :impress2:
โอ้ยยยยย ชอบตอนอยู่ด้วยกันมากกกก o13
-
ชอบบบบบบ
-
โอ้ยยยย เพิ่งมาเจอว่ามีเรื่องต่อ
สนุกมากเลยยย ครบทุกรสจริงๆ ชอบมากกก
พออ่านแล้วรู้สึกว่ามันเรียล เหมือนทั้งคู่มีอยู่จริง คือไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานาน
ชอบการพัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อยๆแบบนี้
เชร์กับพี่กันต์ก็คือรักกันเกิน หมั่นไส้แล้ว555555
แบบโอ้ยเราจะรักอะไรกันได้ขนาดนี้ ชอบความเด๋อของน้องแหลมสุด เด็กอะไรตลกได้ขนาดนี้
ขอบคุณนักเขียนนะคะที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน
:mew1: :mew2:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
จะรอดเหรอคะ บอสล่อซื้อกันเห็นๆ 555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โถๆๆๆๆๆ
-
บอสน่าเอ็นดูขึ้นทุกวัน นี่ก็แผนให้เด็กมันตายใจใช่มะ 55555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ไม่รอดหรอก บอกเลย
:hao7: :hao7:
-
พี่กันต์น่ารัก น้องเชร์น่าหยิก
-
:m20: :m20:
-
:m20: :m20: :laugh: :laugh:
-
โถๆๆๆๆๆ ซิมบ้าน้อยเปรี้ยวนะเรา 5555
-
วงวารน้องโซ่ 5555
-
พี่กันต์สายเปย์ น้องเชร์สายอ่อย
-
ครอบครัวนี้เขารักกันจริงๆ และเกรียนกันจริงๆ 5555
-
:-[ :-[
-
แม้ความจริงจะทำให้เจ็บปวด แต่เราจะต้องก้าวข้ามมันไปได้ในที่สุด
-
:hao5: :hao5:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ เรื่องต่อไปก็จะแวะมาติดตามอีกเรื่อยๆค่ะ
-
:pig4:
-
DLC
ตอนที่ 01
วันเด็กของผู้ใหญ่
เป็นเพราะตื่นตอนเกือบห้าทุ่มกว่าจะยอมนอนก็เกือบหกโมงเช้า กันต์รู้สึกได้เลยว่าร่างกายยังคงอ่อนเพลียเพราะเหนื่อยสะสมมาตลอดหลายวัน ฟื้นตัวอีกครั้งก็โน่นเลยบ่ายโมงครึ่ง
ผู้ชายที่คลื่นไส้เพราะสำลักความสุขหันไปมองแฟนเด็กข้างตัว มองชีวิตคู่ที่เริ่มต้นได้สักพักแล้วแต่เขากลับรู้สึกเหมือนเพิ่งเห็นอีกฝ่ายนอนเตียงเดียวกันเป็นครั้งแรก ผ้าห่มที่เคยร้อนจนน่ารำคาญระหว่างจ้ำจี้ในตอนนี้ได้รวมร่างกับลูกลิงจนเป็นดักแด้ กันต์เขี่ยแก้มคนหลับเบา ๆ ก่อนจะก้มลงไปจุ๊บพลางคิดว่าถ้าเชร์เป็นคนเงียบ ๆ พูดจาไพเราะรื่นหูทุกคำ จากตอนนั้นจนถึงตอนนี้กันต์กวินทร์จะเป็นอย่างไร?
จะรักได้มากขนาดนี้ไหม หรือแค่เฉย ๆ จนไม่มีความสนใจ เรื่องนั้นเขาคิดไม่ออกเลย
คว้าผ้าขนหนูลุกขึ้นไปอาบน้ำเพราะอยากโชว์ความเป็นพ่อบ้านเต็มแก่ หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็มองวัตถุดิบในตู้เย็นที่ทำให้ลำบากใจเหลือเกินว่าจะทำอะไรเป็นมื้อเช้าควบเที่ยงดี ก็รู้ว่าเด็กคนนั้นอยู่ง่ายกินอะไรก็ได้ขอแค่อิ่ม แต่ด้วยความเป็นแฟนเขาก็อยากทำให้มันพิเศษหน่อยอย่างน้อยก็ทางรสชาติ ว่าแต่จะทำอะไรดีล่ะ? สำหรับคนปากแตกเสต็กก็กับไก่ทอดคงไม่ใช่ทางเลือกที่ดีสักเท่าไหร่ งั้นเป็นข้าวต้มเห็ดดีไหม นอกจากจะกินง่ายแล้วยังเพลย์เซฟสำหรับคนทำอาหารไม่เก่งด้วย
“หาววววววววววววววววววววววววววววว”
เสียงบิดขี้เกียจเข้ามาถึงห้องครัวได้แสดงว่าซิมบ้าน้อยคงฟื้นตัวอย่างเต็มที่แล้ว กันต์คนข้าวต้มในหม้อ ระหว่างนั้นก็เปิดยูทูปเพื่อย้ำให้แน่ใจว่าที่ทำไปทั้งหมดมันถูกต้องไม่มีอะไรผิดพลาดไป บอกตามตรงว่าไม่อยากเห็นเชร์ทำหน้าเหยเกแล้วพูดว่า ‘พี่ นี่มันหมาไม่แดกนะ’ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงอยากผูกคอตายมากกว่าจนก้มหน้าฟังจนจบ
“หอม”
เสียงแหบของคนเพิ่งตื่นมาพร้อมอ้อมกอดจากด้านหลัง กันต์ไม่เคยเฉยกับการออดอ้อนของเด็กคนนี้ได้เลยสักครั้ง โดยเฉพาะตอนอีกฝ่ายมุดหน้ากับแผ่นหลังเขาเพื่อสูดดมกลิ่นแบบที่เจ้าตัวบอกว่าชอบนักหนา
“ตื่นนานยัง?” สิ้นสุดคำถาม เจ้าของหน้าหล่อ ๆ ก็หันหน้ามาให้คำตอบเป็นการส่ายศีรษะ “เข้าปีใหม่ก็เลยเริ่มทำหน้าที่เมียเต็มตัวเลยดิ โซคิ้วท์”
“ก็นิดนึงครับ สามีพี่ขี้เซา ขืนรอให้ตื่นเองคงหิวจนเป็นโรคกระเพาะ”
“ทีหลังก็ปลุกดิโธ่” เด็กขี้อ้อนซบหน้าผากลงกับอกเขาพร้อมถู ๆ บดเบียดจนต้องตวัดแขนกอด
“พี่อยากทำอาหารให้เรากินบ้าง”
“อยากกินฝีมือพี่เหมือนกัน”
“งั้นไปแปรงฟันเร็วครับ”
“กินเลยไม่ได้เหรอ หิวอะ”
“ถ้าไม่แปรงพี่ไม่ให้กิน”
“หมายถึงคนหรือข้าวต้ม ขอคำตอบแน่น ๆ เน้น ๆ” เด็กแสบขมวดคิ้วเงยหน้ามอง
“Both.” ที่ทำยาวจนถึงตีห้าไม่น่าเข็ด สงสัยอยากมีคนอยากโดนในครัวอีกรอบ
“สองนาทีขาดตัว!!!”
“ห้าครับ”
“นานขนาดนั้นต้องแปรงยันคอหอยแล้วไหม พอเข้าปีใหม่นอกจากจะเป็นโหมดเมียแล้วก็จะเอาบทพ่อด้วยช่ะ?!” ซนที่หนึ่ง กันต์เอามือศีรษะคนที่พยายามหาทางเข้าไปชิมข้าวต้มเห็ดที่ยังทำไม่เสร็จ
“ใช้เวลาแค่นั้นเห็นทีคงต้องมีคนถูกส่งไปเจอหมอฟัน”
“ไร พี่ทำเหมือนผมเป็นเด็กอนุบาล” อย่าว่าแต่หมอฟัน หมอดู หมอนวดบักแหลมก็เจอมาหมดแล้ว!!!
“แล้วใครทำให้พี่ทรีทเราอย่างนั้นหื้อ?” กันต์ก้มลงไปจุ๊บหน้าผากจนคนเพิ่งตื่นเซถอยหลัง ท่าทางตอนขมวดคิ้วพลางกุมขมับนั่นน่ารักน้อยเสียที่ไหน
“กาก” เจ้าตัวแสบอ้าปากหาวจงใจกวนเขาอีกครั้งแล้วฮัมเพลงขณะออกไปจากครัว ท่าทางการเดินเกาก้นทำให้เขาต้องลอบถอนหายใจพลางส่ายศีรษะหน่าย ๆ
ไม่ว่าจะแฟนหรือคู่ขาในอดีตก็ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ ถึงคนเหล่านั้นจะกล้าแก้ผ้าต่อหน้าเขาอย่างไม่ขลาดอาย แต่อย่างน้อยทุกคนก็รู้ว่าการเกาก้นต่อหน้าคนอื่นก็เป็นเรื่องที่ชวนขมวดคิ้ว ซึ่งเด็กคนนั้นเคยแคร์เสียที่ไหน ให้ตาย เขาต้องโดนเล่นของใส่แน่ ๆ
*
อย่างที่รู้ว่ากันต์กวินทร์เป็นนักธุรกิจ ดังนั้นหากจะทำอะไรสักอย่างก็ต้องมีการวางแผนไว้แล้วส่วนหนึ่งว่าควรลงทุนและไม่ควรกับสิ่งไหน เรื่องบ้านก็ใช่ และสิ่งต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันก็เหมือนกัน ซึ่งการโทรหาแจ็คในบ่ายวันปีใหม่ก็คือหนึ่งในนั้น เขาชอบตรงที่คุยกันไม่กี่นาทีอีกฝ่ายก็เข้าใจและทำตามอย่างว่าง่าย
‘ผมอยากให้คุณไปร้านอุปกรณ์คอมพิวเตอร์แล้วประกอบคอมที่เกมเมอร์ระดับท็อปใช้ ผมต้องการสองโต๊ะเอาไว้ให้เชร์สตีม ส่วนอีกหนึ่งเป็นของผม’
‘เดี๋ยว บอสจะเล่นเกมเหรอครับ?’
‘ใช่ ผมอยากใช้เวลากับน้องชายคุณมากกว่านี้หน่อยน่ะ แต่ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พอถึงช่วงซ้อมทีมเดี๋ยวผมจะแยกไปทำอย่างอื่น อาจจะเข้าฟิตเนสหรืออ่านหนังสือ’
‘โหบอส จริงจังใช่ไหมครับ?’
‘กับน้องคุณหรือเกม’
‘ไอ้แหลมก็ด้วย เกมก็ด้วยครับ’
‘ครับ ผมจริงจัง เผื่อน้องคุณจะตาเป็นประกายตอนเห็นผมฆ่าคนตายในเกม’
‘ถ้าอยู่ด้วยกันตอนนี้บอสคงเห็นผมเอามือทาบอก โอเคบอส ว่าแต่จะให้ผมเอาไปส่งวันไหนครับ?’
‘ผมต้องการวันนี้ ถ้าได้ก่อนหัวค่ำมันคงดีมาก คุณว่าไง?’
‘เอ่อ... ผมเกรงว่าอาจจะต้องค่ำ ๆ หน่อยน่ะสิครับ เพราะมันต้องเตรียมของแล้วก็ประกอบชิ้นส่วน ช่างอาจจะทำไม่ทันเพราะนี่ก็บ่ายแล้ว’
‘ใช้เงินเร่งเขาสิแจ็ค ทั้งหมดเท่าไหร่ค่อยมาเบิกกับผม’
‘เอางั้นเลยนะ ...โอเคครับบอส’
‘ส่วนคุณ อยากได้อะไรก็ชี้นิ้วสั่ง เรื่องค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เดี๋ยวผมจัดการให้’
‘บอส ที่ผมตอบปากรับคำเพราะเต็มใจช่วย นี่ไม่ได้คาดหวังประโยชน์อะไรเลยนะ ว่าแต่ อะไรก็ได้จริง ๆ เหรอครับ จำกัดไหมว่าต้องกี่ชิ้น?’
‘ตามใจคุณสิ ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่ให้พนักงานวีไอพี อีกอย่าง พอคุณมาถึงคอนโดแล้วเราจะได้นั่งคุยกันเรื่องเกมที่คุณเคยเสนอมาเมื่อตอนนั้น ผมอยากให้ทุกคนเริ่มกระตือรือร้นเตรียมซุ่มทำเกมใหม่ตั้งแต่ตอนนี้เลย’
ความต้องการของกันต์เป็นไปตามที่คาดไว้ เวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงแจ็คกับพนักงานร้านอุปกรณ์ไอทีก็มาถึง ชายหนุ่มยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองลูกลิงที่ตาเป็นประกายสุด ๆ ตอนเห็นพี่ชายกำลังต่อสายจัดเตรียมโต๊ะคอมใหม่เอี่ยมซึ่งคิดไม่ผิดเลยที่ให้แจ็คเป็นคนเลือก เพราะคนรู้ใจเชร์ที่ดีที่สุดคนหนึ่งก็คือลูกจ้างของเขา
“มึงไปนั่งตรงนั้นเลยไป”
“โหยไรมึงพี่ นี่โต๊ะใคร บอสซื้อให้กู” คนเป็นลูกจ้างหันไปคาดโทษเด็กแสบที่ไม่เคยอยู่เฉยได้ กวนทั้งคำพูดและท่าทางสุดท้ายก็ถูกแจ็คถีบออกไปให้พ้นจากระยะแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เชร์เข็ดหลาบ “กูแค่เจ็บปากเฉย ๆ แต่มือไม่ได้เป็นง่อยน้า”
เรื่องนั้นแจ็คเข้าใจ แต่วันนี้เขาจัดอุปกรณ์ไอทีเป็นค่าแรงไปหลายชิ้นตามที่บอสเปิดทางให้แล้วไง ซึ่งถ้าจะให้ไอ้เด็กเวรนี่มานั่งงมเองก็กลัวจะถูกมองด้วยหางตา ทุกวันนี้บอสหลงมันแค่ไหนเขารู้เสียยิ่งกว่ารู้ อุ้มขี้อุ้มเยี่ยวได้คงทำไปแล้ว สังเกตได้จากมรสุมลูกโป่งบนเพดานที่ช่างร้านไอทียังกวาดตามองอย่างสะพรึง แม้แต่ตอนจะกลับก็ยังหันมาเหลียวหาผู้หญิงและแน่นอนว่าที่นี่ไม่มีสาวหุ่นไซส์เอสนมตู้มของบอสอย่างที่คาดหวังไว้ ดังนั้นแจ็คจะปรนนิบัติประกอบนู่นนี่นั่นให้เพื่อชดเชยกับค่าแรงที่สอยไปนั่นแหละ
“บอสด่ามันหน่อยสิครับ”
“เขาเคยฟังผมที่ไหนล่ะ” แจ็คมองเจ้านายที่กอดอกกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่ตรงหลังโซฟา สุดท้ายเขาก็ต้องยอมให้ไอ้เด็กเกรียนเข้ามามีส่วนร่วมด้วย พอบอสหันไปทางอื่นก็เนียนเบิ้ลกะโหลกไปทีหนึ่งเอาให้หายหมั่นตีน
กันต์เข้าไปในครัวเพื่อเอาน้ำดื่มเพิ่มให้ลูกจ้างที่ง่วนอยู่กับเรื่องของเขาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว พอกลับมาถึงก็เห็นภาพแสนอบอุ่นแบบทุลักทุเลของสองพี่น้องที่เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวทำร้ายร่างกาย ซึ่งคนที่ทำให้ผู้ชายเงียบ ๆ อย่างแจ็คหมดความอดทนได้ก็คงไม่ใช่ใครนอกจากลูกลิงของเขา
สองคนนั้นเต็มไปด้วยความหลงใหลในเกมและคอมพิวเตอร์ มีหลายเรื่องที่กันต์ไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ฟังไปเรื่อย ๆ ได้อย่างไม่รู้จักเบื่อ พอโต๊ะเกมเมอร์ทั้งสองถูกประกอบตกแต่งเป็นที่เรียบร้อยเชร์ก็ขึ้นไปนั่งชันเข่าบนเก้าอี้แล้วหมุนตัวไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดเพื่อมองมาและทำปากจู๋แบบที่ถ้าอยู่สองคนคงต้องมีคนเจ็บแผลซ้ำเพราะโดนปล้ำจูบแน่ ๆ
ฟ้ามืดแล้ว... เชร์อาสาเข้าไปทำมื้อเย็นให้ซึ่งแจ็คก็อยู่กินด้วยตามคำชวนของคนเป็นเจ้านาย
วันที่หนึ่งผ่านไปอย่างเรียบง่าย... กระทั่งถึงเสาร์ที่สองของเดือนมกรา
“พร้อมยังจ๊ะ ป๊ะป๋าจะพาหนูไปเที่ยววันเด็กแล้วดีใจไหมเอ่ย?”
“...”
กันต์ก้มลงมองเสื้อผ้าที่ไม่มีโอกาสได้เลือกใส่เองพลางเงยหน้าขึ้นมองอีกคนอย่างเว้าวอน เสื้อยืด กางเกงยีนส์ขาด ๆ และหมวกแก๊ปกับผ้าปิดปากสีดำนั่นมันใช่สไตล์กันต์กวินทร์ตรงไหนหรือ ทำไมถึงทำเขาได้ลงคอ
“เชร์ครับ พี่ขอเป็นเชิ้ต --”
“วันนี้วันอะไร?”
“วันเด็ก”
“นั่นไง! ละเมื่อคืนใครบอกจะตามใจผมหนึ่งวัน?”
“...”
เพราะโรงแรมที่เชียงใหม่เกิดปัญหากันต์กวินทร์จึงต้องรีบไปจัดการอย่างกะทันหัน กว่าสถานการณ์จะกลับเข้าสู่ปกติก็กินเวลาไปหลายวัน ด้วยความคิดถึงแฟนบวกกลัวโดนน้อยใจจึงตามไปหาถึงหอพักทันทีที่กลับถึงกรุงเทพฯ ซึ่งกันต์ก็นั่งรอสตรีมเมอร์คนเก่งปิดกล้องเสียก่อนแล้วค่อยเข้าไปกอดหอมพร้อมยื่นข้อเสนอว่า
‘ขอโทษที่ไม่ค่อยได้รับสายนะครับ เดี๋ยววันเด็กพี่จะชดเชยให้ จะตามใจเราทุกอย่างเลย เพราะงั้นเชร์อย่าโกรธพี่นะ ระหว่างที่ไม่เจอกันน่ะพี่คิดถึงเรามากที่สุด’
คนถูกง้อขมวดคิ้วมองงง ๆ เหมือนประหลาดใจว่าเขากำลังทำบ้าอะไร กันต์กวินทร์จึงสาธยายถึงความยุ่งยากในโรงแรมอีกเพื่อให้ดูมีน้ำหนักมากขึ้นเพราะกลัวแฟนเด็กไม่เชื่อ ก็ถ้าสามวันก่อนไม่พลั้งปากพูดไปว่า ‘เมื่อกี้พอร์ชโทรมาบอกว่าตอนนี้อยู่ไทยแล้ว’ กันต์กวินทร์ก็คงไม่ล่กขนาดนี้
เขาเคยเป็นผู้ชายฉลาดคิดฉลาดพูดกว่านี้จนสูญเสียความเป็นตัวเองไปหลังจากหลงแฟนเด็กจนโงหัวไม่ขึ้น ไม่เข้าใจว่าพูดเรื่องพอร์ชไปเพื่ออะไร จะเชื่องเกินไปแล้วไหม ไม่ต้องรายงานอย่างซื่อสัตย์ก็ได้ไม่ใช่เหรอ กันต์กวินทร์ควรหัดพูดไม่ครบบ้างถ้าการเล่าทั้งหมดจะนำหายนะนำมาสู่
พอร์ชเหมือนเป็นชื่อต้องห้ามที่ซิมบ้าน้อยได้ยินเมื่อไหร่เป็นไฟลุกท่วมตัว เขาหาเรื่องตายชัด ๆ นึกแล้วก็เวทนาตัวเอง
ระหว่างนั้นก็ได้แต่คิดว่าอธิบายมากเกินไปหรือเปล่า มันเยอะจนดูเหมือนคนพยายามแก้ตัวกลบเกลื่อนความผิดไหม เขากังวลมากแต่อยู่ ๆ เชร์ก็ผุดรอยยิ้มชั่วร้ายที่ทำให้ฉุกคิดได้ว่าไม่ควรยื่นข้อเสนอแบบนั้นทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้แสดงออกเลยด้วยซ้ำว่ากำลังนอยด์
“55555555555555555555555555555555”
เสียงหัวเราะอัดหน้านี้เจ็บปวดแค่ไหนกันต์เข้าใจธีร์แล้ว...
“ถ้าบังเอิญเจอคนรู้จักเชร์คิดว่าเขาจะมองพี่แบบไหน ที่รักคิดตรงนี้ด้วยสิ”
“ชุดนี้ไม่ดีตรงไหน พี่ดู! เสื้อ กางเกง รองเท้า ทุกอย่างผมตั้งใจซื้อให้พี่ แล้วมันเป็นเงินที่ได้มาอย่างยากลำบากด้วย ราคาไม่แพงเท่าสูทพี่แต่มันแพงต่อใจผมรู้ปะ?”
นั่น งานชักแม่น้ำทั้งโลกมาอ้าง
“แถมยังซักให้หอม ๆ ไม่หลงเหลือกลิ่นใหม่ให้กวนใจด้วย”
“แต่ --”
“ไม่ชอบใช่ปะ ห๊ะ เป็นงี้ใช่ไหม พี่ ผมเสียใจว่ะ อยากร้องไห้แล้วไปนั่งกินชาบูหมูหายท่ามกลางสายฝน” คนเล่นละครเก่งเบ้ปากบีบน้ำตาแห้ง กันต์จึงกุมขมับกับสภาพตัวเองที่คงถูกมองตั้งแต่เดินออกจากหอยันขึ้นรถ
“โอเคครับ พี่จะใส่”
“กู้ดบ๋อยยย” นั่นไง พอใจอ่อนให้หน่อยก็มีเด็กแถวนี้อยากสวมบทแด๊ดดี้ กันต์หรี่ตามองคนตรงหน้าที่สวมเชิ้ตดำ กางเกงสแล็คและรองเท้าหนัง เซ็ทผมอย่างดีก่อนจะเอาหมวกแก๊ปมาสวมให้เขาแล้วก็มีน้ำใจโอบแก้มลงไปจูบปลอบ
“เราไปกินข้าวกันดีไหมครับ ไปแถว ๆ บ้านแจ็คก็ได้ เซนทรัลเวสต์เกตน่าจะคนน้อย”
“ทุกที่คนเยอะหมดแหละที่รัก ไปงานเกมกับผมสิ พี่อยากเสพบรรยากาศไม่ใช่ไง?” เชร์คงสนุกมากเขารู้ได้เลย ทั้งสีหน้าท่าทางล้น ๆ จนเหมือนเด็กเจ็ดขวบที่นั่งตั้งตาขีดปฏิทินเพื่อวันนี้นั่นน่ะ...
วันนี้วันเด็กนะ ไม่ใช่วันฆ่าผู้ใหญ่
“คนจะมองว่าพี่เป็นเฒ่าทารกนะครับ”
แหลมหันหน้าเข้าหาคนขี้กังวลที่คิดว่าตัวเองทุเรศทั้งที่หล่อมากขนาดนี้ มันก็ถูกที่บอสไม่เชี่ยวเรื่องการแต่งตัวแบบวัยรุ่น แต่เชื่อเถอะว่าถ้าเดินเข้าไปในงาน พวกเกมเมอร์สาว ๆ คงมองจนคอหันแข่งกับหมูในร้านข้าว
“โอเคครับ พี่ไม่พูดแล้ว” โถ... เอ็นดูความหงอเพราะกลัวถูกเขางอน อยากจับคนบางคนไปส่องกระจกจริง ๆ จะได้เห็นสีหน้าตัวเองตอนนี้ว่าควรเปลี่ยนเป็นเมียไอ้แหลมสักแค่ไหน
“พี่แค่ไม่ชินกับลุคนี้ แต่มันดีโคตร ๆ เลยนะเว้ย”
“เพราะเราอยากแกล้งพี่น่ะสิ”
“แกล้งไร?” พูดจบก็เอามือบอสมาจับแหนมตัวเองพิสูจน์ความหนักแน่นให้รู้ว่ามันแข็งตัวได้เพราะเห็นความหล่อในรูปแบบใหม่ ซีอีโอหนุ่มในลุคสตรีทลดระดับสายตาลง จังหวะนั้นเขาจึงเขย่าเป้าตัวเองยืนยันซ้ำก่อนบอสกลับมาสบตากันอีกครั้ง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”
“ตั้งแต่เห็นพี่ใส่แต่กางเกงยีนส์”
“แล้วทำไมไม่บอก พี่จะได้จัดให้สักรอบก่อนออกจากห้อง”
“เอาใหญ่ละ เดี๋ยวนี้ใช้คำพูดคำจาเกรียนเก่งละน้า” แหลมหรี่ตามองคนตรงหน้า มันเขี้ยวทุกทีเวลาได้ยินบอสพูดอะไรอย่างนี้ ก็เลยแอบบีบแหนมไปทีนึงจนมีคนแอบงอตัวเป็นกุ้ง
“เดี๋ยวเถอะ”
“มาไว ๆ ประตูงานเปิดสิบโมงนะเว้ย ผมไม่อยากสาย”
“ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวพี่หาเส้นลัดคิวให้ อยากเล่นเกมไหนก็บอก ทำไมต้องไปต่อแถวให้เมื่อยขาด้วย” กันต์อยากจะล้วงกระเป๋ากางเกง แต่ยีนส์ตัวนี้ก็น่าอึดอัดเกินกว่าจะทำอย่างนั้น เขายังคงเอาแต่ก้มลงมองสภาพตัวเองซ้ำ ๆ ระหว่างเดินตามแฟนเด็ก
“อรรถรสของงานเกมคือการต่อแถวนาน ๆ เพื่อเล่นเกม พี่ต้องลิ้มรสชาติแบบนี้สักครั้งแล้วจะรู้ว่ามันโคตรคุ้ม หรือว่าเริ่มแก่แล้วก็เลยกลัวปวดแข้งปวดขา”
“แก่แต่อุ้มเราเข้าเอวได้แล้วกันครับ ที่พี่ห่วงคือคนที่ไม่ค่อยออกกำลังกายหรอก กลัวกลับมาบ่นอิดออด ‘พี่กันต์ค้าบ นวดให้หน่อย ปวดไปหมดแล้ว’”
“ผมทำเสียงงุงิแบบนั้นเหรอ ออกสาวเวอร์”
“ถ้าใส่กระโปรงกับวิกก็คงใช่นะครับ”
“พูดงี้ช่ะ? ปะ! กลับไปแต่งหญิงมันทั้งคู่เนี่ย เดินเฉิดฉายสปอตไลท์ส่องในงาน รับรองได้ออกข่าวหน้าหนึ่งคอลัมน์เกมเมอร์”
“เดี๋ยวเถอะ”
“55555555555555555555555555555555”
ทั้งคู่หยั่งเชิงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร พอคนพี่แกล้งเดินชนไหล่นำหน้าไปก่อน คนน้องก็เร่งฝีเท้าแล้วเดินชนแขนบ้าง เล่นกันอย่างนั้นเหมือนอยากให้เข้าธีมวันเด็ก
*
แหลมรู้ว่าบอสไม่ชอบจุดที่มีคนเยอะ ๆ แต่งานเกมก็คืองานเกม ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ทุกคนล้วนแต่สนใจเรื่องเดียวกัน แหลมถลกแขนเสื้อตนเองขึ้นเพื่อติดสายคาดข้อมือแล้วตามด้วยปั๊มตรายาง ระหว่างนั้นก็หันไปเช็กคุณซีอีโอสักหน่อย รายนั้นเหมือนจะขมวดคิ้วอยู่เล็กน้อยเพราะไม่ชอบให้ข้อมือเลอะด้วยอะไรแบบนั้น แต่พูดก็พูดเหอะนะ ไอ้แหลมโคตรชอบให้บอสแสดงความไม่พอใจเล็ก ๆ ออกมาผ่านทางสีหน้าแบบที่ว่า ‘พี่ไม่ชอบเลย แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะเรานะครับเชร์’
“พวกพี่ ๆ เราล่ะ?”
“วันนี้พี่ธีร์ ไอ้โซ่มีแจกลายเซ็นกับเกมเมอร์ช่องอื่นอยู่บูธข้างในนู้น มันมากันตั้งแต่เช้าละ”
“อ่า นั่นสินะครับ ธีร์เป็นคนดังในวงการนี้”
“แซ่บลิ้นปะ นั่นแค่พวกปลายแถวของทีมนะ ส่วนเทพอย่างผมไม่มีเวลาไปนั่งทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก พี่ธีร์แม่งชอบสร้างซีนไง ทางงานอ้าปากเชิญหน่อยก็ตอบตกลงทันทีไม่มีเล่นตัว แบบว่าชอบไปนั่งยิ้มหล่อ ๆ หลอกชาวบ้านชาวช่องเพราะอยากเช็กเรต ส่วนไอ้โซ่คือน้ำท่วมปาก จำเป็นต้องไปเพราะคิดว่าการปฏิเสธผู้ใหญ่คือเรื่องไม่ดี”
“แล้วแจ็คกับตุ้บตั้บล่ะครับ จะมาด้วยไหม?”
“พี่ตั้บพาลูกไปสวนสัตว์ ส่วนพี่แจ็คน่าจะอยู่กับพี่ ๆ ร้านซ่อมรถแถวบ้านมัน”
“หืม รถเสียเหรอ?”
“เปล่า มันสนิทกัน ไปนั่งซ่อมรถช่วยชาวบ้านแบบไม่คิดตังค์แล้วอ้างว่าฆ่าเวลาอะ”
กันต์ขมวดคิ้วคิดตามแล้วพยักหน้า ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีกิจกรรมในวันเด็กที่แตกต่าง และธีร์กับโซ่ก็ยังคงใช้เวลาร่วมกันโดยมีคำว่าพี่น้องคนสนิทเป็นฉากหน้า
ชายหนุ่มดึงผ้าปิดปากขึ้นเพื่อไม่ให้ถูกมองมากไปกว่านี้ น่าอึดอัดเป็นบ้า ทำไมต้องจ้องกันขนาดนั้น ใส่ชุดนี้แล้วมันทำให้ดูเป็นเฒ่าทารกจริง ๆ สินะ เชร์กำลังฆ่าเขาทางอ้อม
“พี่ ๆ ใช่พี่แหลมปะครับ?” เจ้าของชื่อในวงการเลิกคิ้วพลางหันไปตามเสียง “เฮ้ยพวกมึง พี่แหลม ๆๆๆ” ทุกสายตาหันมาทางนี้เพราะเสียงเด็กผู้ชายที่มากับเพื่อนวัยเดียวกันราว ๆ สี่-ห้าคน
“เฮ้ยยยยยยยยยย” คนอัธยาศัยดีกล่าวทักทายพร้อมแท็กมือ กันต์กวินทร์กำลังตระหนักถึงความโด่งดังของแฟนเด็กในวงการอีสปอร์ต แม้จะไม่เท่าตัวท็อปอย่างธีร์แต่หลังจากเข้ามาเพียงครู่เดียวแล้วโดนทักอย่างนี้ก็ถือว่าความโด่งดังยังพอมีอยู่บ้าง
“วันนี้แต่งหล่อจังวะพี่ มาอ่อยสาวเหรอ?”
“ก็พูดไป นี่ตื่นมาก็เป็นอย่างนี้เลย” มันเขี้ยวความหล่อธรรมชาติ กันต์มองกลุ่มเด็กตรงหน้าซึ่งคงดูตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยกับการเจอนักกีฬาในทีมดัง
“ว่าแต่พี่มากับใครอะ ใช่พี่ธีร์ปะ?”
“พี่ธีร์ใส่เสื้อสีม่วงแจกไลน์เซ็นอยู่บูธที่เพิ่งผ่านมาเมื่อกี้จะมาพี่ธีร์อะไร?” เด็กหนุ่มคนหนึ่งตบศีรษะเพื่อนพร้อมย้ำเรื่องที่เพิ่งผ่านไป คนที่ถูกมองเป็นธีร์เกมเมอร์จึงยืนนิ่งโดยไม่ปริปากพูดอะไร
“นี่ลูกพี่กู เจอกันตอนไปแข่งเกาหลี”
“...” คนถูกสวมบทบาทให้ถึงกับเลิกคิ้วมอง
จากที่เคยสนใจซิมบ้าน้อย ตอนนี้เด็กหนุ่มทั้งกลุ่มและคนที่ต่อแถวอยู่รอบข้างต่างก็หันมาสนใจ ‘ลูกพี่ที่เจอกันตอนไปแข่งเกาหลี’ ซึ่งคนที่เพิ่งหัดเล่นเกมไม่ถึงสิบห้าชั่วโมงถึงกับเลิกลั่ก
“คนเกาหลีเหรอ? เช้ด ๆๆๆๆ”
“ชื่อไรอะพี่ แล้วเขาฟังที่เราคุยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย?”
“ฟังไม่ออกหรอก ยิ้มแล้วหลอกด่าว่ากระจอกพี่แกยังยืนเฉยเลยไม่เชื่อลองได้” กันต์เลิกคิ้วถลึงตามองแฟนเด็กเป็นเชิงถามว่าเอาจริงหรือแค่พูดเล่น แต่ยังไม่ทันเห็นรีแอคชั่นตอบกลับเด็กหนุ่มที่อยู่ใกล้ฝ่ามือก็ชะโงกหน้าเข้ามา
“กระจอก ๆๆๆๆๆ อันยอง ๆๆๆ ยองเซโย”
“...”
“อาร์ยูโข่เหรี๊ยน?” สำเนียง ถ้าพูดออกไปว่า ‘ผมคนไทย’ จะเกิดอะไรขึ้น กันต์เหล่มองเด็กแสบที่วางยาเขาด้วยการพยักหน้ารัว ๆ และยังคงสนุกอย่างต่อเนื่อง “เข้ โอป้าสาด ชื่อล่ะพี่ชื่อ?”
ยัง ยังไม่จบ...
“คุณซอย เรียกเต็ม ๆ ว่าซอยเตียงทรุด”
ทรุดจริงไม่ล้อเล่น เมื่อไหร่ลงสนามเป็นต้องปวดเอวทุกทีฉายานี้พี่แกได้แต่ใดมา แหลมมองกลุ่มเด็กน้อยหัวเกรียนที่สตันท์ไปหลังจากได้รู้ชื่อ และบอสผู้แสนน่ารักก็รับมุกอย่างดีโดยการโค้งศีรษะเล็กน้อย แหม่... นี่ก็เล่นละครเก่งใช่ย่อย
“ว่าแต่คุยกันมาตั้งนานนี่พี่จำผมได้ใช่ปะ?”
“เหยทำไมจะจำไม่ได้ นี่ไปตัดผมมาช่ะ จำได้ว่าคราวก่อนยาวกว่านี้” เชร์โยกตัวซ้ายขวามองศีรษะกลม ๆ ของกลุ่มเด็กมัธยม
“ใช่ ๆ ‘จารย์ฝ่ายปกครองลากผมไปล่อหน้าเสาธงอะแม่งโคตรอาย”
“แล้วไปตัดทำไมวะ สมัยเรียนกูไม่เคยตัดอะ ไถได้ไถเหอะ กูไปเรียนทั้งหัวแหว่งข้างเดียวอย่างนั้นนั่นแหละ” แค่นึกภาพเด็กแสบไม่ยอมทำตามกฎระเบียบโรงเรียนก็อมยิ้มเล็ก ๆ ...แน่ล่ะ เพราะถ้าทำอะไรปกติเหมือนชาวบ้านคงไม่ใช่เชร์แล้ว
“โห แต่พี่จำพวกผมได้ด้วยว่ะ โคตรดีใจ” สีหน้ากลุ่มเด็กหนุ่มดูปลาบปลื้มขณะที่ซิมบ้าน้อยเอื้อมมือขึ้นไปตบบ่าตัวเด็กคนหนึ่ง
“ดูก่อนนี่ใคร?”
“งั้นเดี๋ยวผมไปหน้าเวทีก่อนนะพี่ ช่วงสิบเอ็ดโมงครึ่ง BMA48 จะขึ้นโชว์ เดี๋ยวไม่มีที่ยืน”
“เออ ไว้คุยกันเว้ย ขอให้ฟิน ๆ” เด็กมัธยมทั้งกลุ่มเดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม ทั้งสองฝั่งโบกมือลาก่อนเชร์จะก้าวขยับตามแถวที่ใกล้เข้าไปถึงคิวเล่นเรื่อย ๆ
“เมื่อกี้สนุกใหญ่เลยนะครับ...” ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบ และคนที่ตั้งชื่อเกาหลีให้เขาก็หันมาลอบยิ้มอย่างชอบใจ
“ชอบชื่อปะ ด้นสดเลยนะ”
“ขี้แกล้งจริง ๆ” อดไม่ได้จึงหยิกแก้มเด็กแสบไปหนึ่งทีในจังหวะที่ไม่มีใครสนใจมองมาทางนี้แล้ว “ว่าแต่เราจำแฟนคลับได้ด้วยเหรอครับ ความจำดีเอาเรื่อง”
คนถูกถามเม้มริมฝีปากก่อนจะช้อนตามอง และตอนนั้นกันต์กวินทร์ก็ได้รู้ผ่านทางสีหน้าอีกฝ่ายว่าควรเก็บประโยคเมื่อครู่กลับมากินแล้วกลืนลงคอไปเสีย
“อย่าบอกว่าไม่ได้?”
“ก็เออสิ ใครจะไปจำได้อะ ไปงานแต่ละทีคนเดินมาด่ามาทักไม่รู้ตั้งกี่ร้อย” แหลมป้องปากกระซิบ ล่อกแล่กหันซ้ายขวาเช็กว่ามีใครแอบฟังอยู่หรือไม่
“แล้วเราก็คุยเป็นตุเป็นตะอย่างนั้นแถมยังทักเรื่องทรงผมเนี่ยนะ?”
“พี่ ยังไงเด็กมัธยมก็ต้องตัดผมอยู่แล้วเว้ย เนียนไปก่อนเดี๋ยวเด็กมันเสียใจ” คิวเริ่มขยับเข้าไปใกล้แล้ว กันต์อมยิ้มภายใต้ผ้าปิดปากสีดำพลางส่ายศีรษะกับความแฟนเด็ก
บรรยากาศในงานเริ่มคึกครื้นมากกว่าตอนเพิ่งเข้ามา จากที่มองเห็นพรมแดงบนพื้นปัจจุบันทางเดินก็อัดแน่นไปด้วยผู้คน กันต์ไม่เคยพาตัวเองมาเบียดเสียดขนาดนี้แม้แต่ในงานเลี้ยงเมื่อต้องเข้าสังคม หลายครั้งที่ต้องขมวดคิ้ว แต่พอลดระดับสายตาลงแล้วเห็นเชร์อยู่ตรงหน้า ความอึดอัดทั้งหมดก็จางหายไปเสียดื้อ ๆ
คิดว่าจะได้ต่อแถวทั้งวันเพราะคงมีอีกหลายเกมที่ซิมบ้าน้อยอยากลองเล่น แต่กันต์คิดผิด เพราะสุดท้ายแล้วเด็กคนนี้ก็พาเขาออกไปหาธีร์กับโซ่ นั่งคุยกันและออกไปนั่งกินข้าวในร้านเงียบ ๆ ระหว่างนั้นธีร์ก็ถามว่าหลังจากนี้จะทำอะไรต่อ ซึ่งเชร์ก็ตอบว่าจะกลับไปนอนห้องเพราะขี้เกียจแล้ว ดังนั้นงานเกมจึงจบลงตอนบ่ายสามครึ่ง
“ที่อยากกลับก่อนเพราะเป็นห่วงพี่ใช่ไหมครับ?” คนขับเปิดคำถามขณะรถติดไฟแดงอยู่บนถนน แหลมหันไปมองเสี้ยวหน้าหล่อที่ไม่มีผ้าปิดปากสีดำคอยปกปิดอีกแล้ว ก่อนจะขานตอบในลำคอเพราะถูกรู้ทัน
“ปีนี้คนเยอะกว่าทุกปีอะ กลัวพี่เหนื่อย” เรื่องแกล้งบอสอะไอ้แหลมพอใจแล้ว เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเหนื่อยจนพรุ่งนี้ต้องนอนซม เพราะแค่ยืนนาน ๆ ก็น่าจะปวดขาเอาเรื่องอะ
“คิดมาก” เด็กหนุ่มไม่ได้กังวลถึงเผ้าผมที่เซ็ทมาเป็นอย่างดี แม้ในตอนนี้ที่อีกฝ่ายเอื้อมมือมาวางลงบนศีรษะแล้วยีเบา ๆ แหลมมองรอยยิ้มเล็ก ๆ บนหน้าบอสอีกครั้ง กระทั่งเจ้าของความหล่อนั้นหันมาสบตากัน และเขาก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้โน้มไปหอมแก้มแฟนขี้เอาใจได้
“รางวัล”
“รักเลยใช่ไหมครับ?”
“เออ รักมากเลยเนี่ย วันนี้ทำตัวน่ารักจริง ยอม” แหลมยื่นมือไป และคนที่ยังไม่ต้องขับรถก็แปะมือซ้ายลงมาพร้อมสอดประสานนิ้ว วันนี้บอสจะเกินไปละ ตอนแรกก็รู้สึกผิดเล็ก ๆ เพราะคิดว่าพาบอสไปลำบากลำบน แต่พอเห็นรอยยิ้มเมื่อกี้ก็โล่งใจ
“ตอนแรกพี่ก็อึดอัดเพราะไม่ชอบจุดที่มีคนเยอะ ๆ แต่วันนี้พี่สนุกจริง ๆ นะครับ เพราะงั้นเราไม่ต้องคิดมากนะ”
“เรื่องชุดพี่ด้วยใช่ปะ?”
“ยกเว้นเรื่องนี้ไว้ คราวหลังถ้าจะชวนอีกก็ให้พี่ได้เลือกชุดเองเถอะนะครับ” ทันทีที่พูดจบเด็กแสบก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่กักเก็บ ก่อนจะจุ๊บหลังมือเขาซ้ำ ๆ
“หล่อนะเว้ย ดีกว่าพี่ธีร์อีก”
“ไม่ใช่เพราะเราไม่เคยเห็นพี่ชายหล่อตั้งแต่ไหนแต่ไรหรอกเหรอครับ?” กันต์เหล่มองคนข้าง ๆ ก่อนจะต้องจำใจละมือออกเมื่อขึ้นสัญญาณไฟเขียว
“พี่ธีร์มันหน้าตาดี แต่คนที่จะหล่อได้ก็คือแฟนผมคนเดียวเว้ย”
ตั้งแต่เริ่มโตเป็นหนุ่มกันต์ก็ไม่เขินกับคำว่า ‘หล่อ’ แล้ว ยกเว้นแต่ตอนนี้ที่อยู่ ๆ เชร์ก็ทำให้รู้สึกว่าการถูกชมด้วยคำนี้มันมีความหมาย บรรยากาศรถติดในวันเด็กก็ไม่ได้น่าเบื่ออีกต่อไป กันต์รู้สึกว่าอะไร ๆ ก็ดีขึ้นได้เพราะเด็กผู้ชายคนนี้
ชายหนุ่มอมยิ้มกับบรรยากาศบนท้องถนนที่มีเสียงร้องเพลงของเชร์คลอไปตลอดทาง เสียงที่เขาชอบฟังกำลังแกล้งดัดให้ตลกบ้าง จริงจังบ้าง แล้วแต่เพลงที่วิทยุจะแรนดอมมา
(ต่อด้านล่างนะคะ)
-
*
กว่าจะถึงหอเชร์ก็เกือบห้าโมง ทั้งคู่ต่างอิดโรยไปกับวันเหนื่อย ๆ และเชร์คงรู้ว่าเขาอยากถอดชุดนี้เต็มแก่จึงปล่อยให้ไปอาบน้ำก่อน ระหว่างอยู่ใต้ฝักบัวก็คิดไปว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่เขาจะสอนให้เด็กคนนั้นฝึกหัดขับรถ บอกตามตรงว่ากันต์อยากอำนวยความสะดวกสบายให้ทุกอย่าง ถึงจะถูกมองว่าเป็นคนขี้สปอยล์ แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่อยากเลิกที่จะให้เด็กคนนั้น
“เชร์ พรุ่งนี้ไปหัดขับรถกัน” ทันทีที่ออกจากห้องน้ำก็แสดงเจตจำนงอย่างมั่นใจ และคนที่พยายามหลีกเลี่ยงการเอามือไปจับพวงมารถก็หันมาเบ้ปากใส่เหมือนอยากขอความเห็นใจ
“พรุ่งนี้เลยเหรอ?”
“ทำไมครับ พี่จำได้ว่าเราว่าง หรือว่าอยากอยู่เล่นเกมกับพี่ ๆ หื้ม?” คนตัวหอมเข้ามาจูบหน้าผาก แหลมจึงถือโอกาสตวัดแขนขากอดร่างเย็น ๆ และหวังว่าการอ้อนครั้งนี้จะช่วยอะไรได้ แต่ก็นั่นแหละ บอสไม่สน
“ไม่ได้อยากเล่น อยากอยู่กับพี่แบบที่ไม่ต้องหัดขับรถอะ” ผละออกมาสบตากันในระยะใกล้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะหลีกเลี่ยงอีกไม่ได้แล้ว เพราะบอสก็ขอเรื่องนี้มานานซึ่งถ้าบ่ายเบี่ยงอีกก็กลัวจะถูกมองว่าเป็นเด็กง้องแง้งไม่รู้จักโต แถมวันนี้อีกฝ่ายก็ตามใจมากขนาดยอมใส่เสื้อผ้าที่ไม่ชอบ
“โอเคครับ”
“ไม่โอ เอาใหม่ พรุ่งนี้ไปหัดขับรถกัน”
“อารมณ์ไหน?” กันต์ขมวดคิ้วมองคนใต้ร่างที่อยู่ ๆ ก็ยอม
“อารมณ์อยากเป็นผัวที่น่ารัก”
“แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาเชร์เป็นผัวแบบไหนครับ?” เขาคงกลั้นยิ้มไว้ไม่ได้ กันต์สอดแขนเข้าไปใต้เอวคนขี้อ้อนก่อนจะช้อนขึ้นมานั่งตักตนเอง ซึ่งซิมบ้าน้อยก็ตวัดแขนโอบรอบคออย่างเคยชิน
“เป็นผัวที่ชอบขัดใจ”
“รู้ตัวด้วย?”
“จะตามใจแล้วไงเนี่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะโชว์ดริ๊ฟท์แบบฟาสท์สิบแปดให้ดู”
“มันไม่ยากหรอกครับ ไม่ใช่เกียร์กระปุก”
“ก็กลัวอยู่ดีอะ ผมถนัดมอร์ไซค์มากกว่า”
“ถ้าขับแถวบ้านเรามันก็ได้ แต่ขับในกรุงเทพฯ มันอันตรายนะ”
“เตือนซึมเศร้าแมนก่อนคนแรกเลย”
“แจ็คไม่ใช่แฟนพี่ ทำไมต้องเตือนด้วยล่ะครับ?” กันต์จุ๊บปากเด็กแสบซ้ำ ๆ แล้วผละออกมามองหน้ากัน ซึ่งเจ้าตัวคงกำลังคิดหาข้ออ้างมาโต้เถียงอยู่
“ขี้เกียจขับรถเองแล้วก็เลยจะให้ผมฝึกอะดิ?”
“โห โดนรู้ทันจนได้”
“โด่ ระดับไหนละ ดูด้วยว่านี่ใคร” แฟนเด็กตอนเถียงแพ้น่าเอ็นดูน้อยเสียที่ไหน ทำไมถึงเป็นคนน่ารักขนาดนี้นะ?
“พี่จะไม่ให้เราขับไปไหนมาไหนเองจนกว่าเราจะมั่นใจ เพราะงั้นฝึกไว้สักหน่อยเถอะนะครับ”
เจออ้อนแบบนี้ต่อให้ไม่อยากจับพวงมาลัยรถแค่ไหนก็ต้องยอมแล้วไหมอะ แหลมมองหน้าหล่อ ๆ อีกครั้งแล้วก็พยักหน้า ก่อนจะชำเลืองมองไปยังตู้เสื้อผ้าที่มีกล่องของขวัญวันเกิดซ่อนไว้ในนั้น
END
----------------------------------------------
สวัสดีวันเด็กแจ้ รอวันนี้มานานเพื่อให้สเปตรงกับวันเด็ก 5555555555555555
ขอให้ทุกคนเป็นผู้ใหญ่ที่ร่าเริงได้เหมือนตอนยังเป็นเด็กนะค้า
บางครั้งการเป็นเด็กอาจจะดีกว่า บางครั้งเป็นผู้ใหญ่ก็ดีกว่า แต่ไม่ว่าจะเป็นชีวิตช่วงไหนส้มตำไม่ใส่กระเทียมดีที่สุดจ้า เว้าสื่อ ๆ ซะ
*** ที่เหลืออยู่ในเล่มอีก 4 ตอน ปลาย ๆ อาทิตย์นี้จะได้เริ่มแพ็คส่งแล้ว อดใจรออีกนิดน้าเจ๊พร *w*
-
ขอบคุณนะคะมาให้หายคิดถึงอีกแล้ว :mew1:
-
เรื่องอวยแฟนนี้ขอให้บอก
-
น้องแหลมน่ารักก
-
พี่กันต์แฟนคนดีที่หนึ่ง
-
เกลียดชื่อโข่เหรียน ซอยเตียงทรุด โอ้ยยยยยยยย อีแหลมมม สัปดลไม่มีใครเกิน
-
ชื่อคือบ่งบอกตัวตนมาก555555 ซอยเตียงทรุด เชร์เกรียนตลอด พี่กันต์คือหลงเชร์มากตามใจตลอด ชอบที่พี่แจ๊คบอกอุ้มขี้อุ้มเยี่ยวได้ทำไปแล้ว :laugh: :pig4:
-
คู่นี้น่ารักเสมอเลย
-
:mew6: คิดถึงงงงงงงงง ทุกตัวละครเลยค่ะ
-
น้องเชร์น่ารัก :z3:
-
เป็นคู่รักตัวอย่างที่ รักกันอย่างเข้าใจและไม่มีวันทิ้งกัน
อ่านแล้วมีความสุขจริงๆ :pig4:
-
เชร์น่ารักจัง
-
สนุกมากกกกก ไม่ผิดหวังเลยค่ะ ก่อนเข้ามาอ่านก็คิดตลอดว่าคนอย่างนังแหลมนี่นะจะมีความรัก แล้วคนแบบไหนจะมาปราบได้ สรุปไม่ได้มาปราบจ้า มาเปย์ โอ้ยย อิจฉาเหลือเกิน ทำบุญมาด้วยอะไรถึงได้สิ่งดีๆขนาดนี้ไปครองงง แง้
-
คู่นี้น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปก็อยากจะกรี๊ดไป อยากจะหาให้ได้แบบนี้สักคนค่ะ :-[
-
เรื่องสนุกมากกกกกกกก คือจากเรื่องธีร์โซ่คิดว่าแหลมก็เป็นเด็กร่าเริง สดใส กวนโอ้ยทั่วๆไป
พอมาอ่านเรื่องของแหลมคือไม่ใช่แค่นั้น ตั้งแต่แหลมเข้าไปฝึกงานเหมือนนางมีmissionในใจว่าจะเปลี่ยนบอสให้ดี
แล้วยังมาเรื่องของธูปที่นางช่วยน้องแบบช่วยจริงๆ คือประทับใจมาก
แต่อิจฉานางเด้ออออ คุณกันต์หลงนางหนักมากกกกกกก มีแฟนดีมีชัยไปกว่าครึ่งสุดๆ
ปล. ชอบสุดคือ Dirty talk แซ่บทั้งคู่ :katai2-1: ขอบคุณนะคะเรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆ o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักแล้วก็สนุกมากกกกกกกก เลยค่ะ
ตอนตลกก็ทำให้ขำออกเสียงได้
ตอนช่วงเศร้าก็ทำให้น้ำตาไหลจนหมอกเปียกได้อีก
แถมคุณบอสเนี่ย ก็ยังเป็นเมียที่ดีต่อใจมากจริงๆค่ะ
เดี๋ยวจะไปคอยส่องหน้าทวิตเตอร์ เพื่อรอคอยรอบรีปริ้นนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ดีต่อใจด้วยนะคะ ^^
-
ตามมา :hao7:
-
:-[
-
:pig4:
-
พี่กันต์คือดีมากๆๆๆๆๆๆ อิจฉาเชร์จริงๆ งืออออ อยากได้พี่กันต์ค่าา ขอบคุณมากค่า :pig4:
-
ชอบๆๆๆสนุกมากค่ะ :pig4:
-
หู้ยยยยย dirty talk คือดีมากกก ชอบ ไม่คิดเลยว่าเชร์จะเปลี่ยนไปขนาดนี้ น่ารัก
-
ชอบพิแจ๊ค
-
ขอบคุณค่าา
-
บอสคือสายเปย์มากใช้เงินแก่ปัญหาเก่ง5555555555
-
บอสคือแอบทำใหเหยื่อตายใจ o13
-
บอสน่ารักมากเลยอะแงง
-
พี่กันต์คือหลงเมียเด็กของเค้ามากจริงๆอะ
เกลียดชื่อเกาหลี อิพี่ก้เออออด้วยสุดด
ตามใจแฟนไม่ทีใครเกิน
สปอยเหมือนโดนป้ายน้ำมันพรายอะ อหห
55555555555555
-
น้องมั่นใจมากว่าตัวเองเป็นผัวแน่ หนูลูกนั่นหมาป่าห่มหนังแกะ5555555555
-
หมั่นเขี้ยวไอ้แหลมจริงๆ
-
บอสก็ฮอตเว่อร์ส่วนน้องก็ขี้ยั่วมาก :katai1:
-
สนุกมากกกกค่ะ คนแต่งเก่งมากๆๆๆ
ชอบคาแรคเตอร์เชร์ TT
เชร์เป็นคนที่เก่งมาก แต่กลับใช้ชีวิตแบบธรรมดา
ตอนแรกก็รู้สึกว่าเป็นเด็กกะโหลกคนนึง ที่มุขตลกเยอะ
แล้วก็ออกแนวทะลึ่งตึงตังไปวันๆ
ความจริงคือ เชร์เป็นคนมีความคิดดีมากกกก
ยิ่งรู้จักยิ่งหลงรักเด็กคนนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่กันต์รักมากขนาดนั้น
พี่กันต์ก็เป็นอีกหนึ่งคาแรคเตอร์ที่แต่งมาได้ดีมากค่ะ
อ่านตอนแรกแอบขัดใจด้วย อะไรจะเพอร์เฟ็คชันนิสเกิ๊น อีโก้เยอะไปอีก
แต่พอพี่เขาได้เจอน้องเชร์ จนมาถึงเป็นแฟนกันเท่านั้นแหละ
อบอุ่น ละมุนละไม สายเปย์ ใจดี สปอร์ต กทม สุดๆไปเลย
เหมือนทั้งคู่ดึงด้านที่ดีของแต่ละฝ่ายออกมาอ่ะ ปลื้มปริ่มตรงนี้
ฉากสวีทเราชอบมาก ไม่เลี่ยน แต่กลับเรียล
คู่รักที่เขารักกันจริงๆ วันๆเขาก็คงทำอะไรกันแบบสองคนนี้อ่ะ
รู้เลยว่าทั้งคู่ฟินกันเองมาก ที่ได้มาเป็นแฟนกัน สกินชิพกัน
ยิ่งพี่กันต์นะ ที่รู้สึกกับน้องก่อน คือโคตรจะรับรู้ว่าพี่เขาฟิน
เหมือนแบบ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่เราชอบจะยอมมาเป็นแฟนเราแล้ว งี้
ฮือออ เวิ่นเว้อไปเรื่อย เอาเป็นว่า รักเรื่องนี้มากจริงๆค่า
ขอบคุณสำหรับงานดีๆให้ได้อ่านกันนะคะ
-
สนุกมาก
คลายเครียดสุดๆ
แหลมกับขี้ซุยตลกมากๆ
ชอบมากๆเลยค่ะ
คุณกันต์เปย์หนักจริงๆ
รักพระเอกแบบนี้
-
สนุกมากกกกก พี่กันต์คือดีม๊ากกกกกก แซ่บม๊ากกกก ต้องทำบุญด้วยอะไรถึงจะได้แฟนดี ๆ อย่างพี่กันต์ของน้องเชร์อ่ะ
-
อิจแหลม อิจแหลมมากๆ อยากได้เมียแบบพี่กันต์
:katai3: :katai3: :katai3:
ปล.เพิ่งมาเจอ เพิ่งมาได้อ่าน อ่านพรืดรวดเดียวเลย
สนุกมากๆ จริงๆ ขอบคุณนะคะ
/me กราบงามๆ 4 ที
-
สนุกมาก ๆ ครับ พี่กันต์-แหลม น่ารักมาก ๆ
ขอบคุณครับ
-
น่าร๊ากกกกกกกก ดีมากๆเลย :ling1: :hao7: :impress2:
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ มีแต่คำว่าน่ารักๆๆๆๆ เต็มไปหมดเลย เป็นคู่ที่หวานมากๆๆๆ ถึงในความหวานจะมีความเกรียน ความฮาแทรกอยู่ แต่เขาหวานกันมากจริงๆ เอ็นดูกับการเรียกเจ้าแหลมตัวแสบว่าซิมบ้าน้อยที่สุด ชอบความใส่ใจของทั้งสองคน ความหยอด ความอ้อน การแสดงออกว่ารัก ว่าห่วงใย ใน่ใจกันทั้งคำพูดและการกระทำ คือมันดีมากๆเลยสำหรับคนที่เป็นคู่รักกัน อยากรู้เรื่องข่าวลือพระเอกเรื่องเพื่อนที่แยกตัวออกไป เป็นเพราะนิสัยพระเอกหรือว่าเพราะอะไรกันแน่นะ แล้วจบกันด้วยดีหรือไม่ดีล่ะเนี่ย อยากรู้จัง เราชอบความถึงเนื้อถึงตัว สกินชิพตลอดเวของคู่นี้จังเลยค่ะ คนเขียนทำให้เรารู้สึกเขินผ่านการกระทำของสองคนนี้ตลอดเลย ยิ่งเวลา dirty talk กันคือแบบ ฮืออออ พี่กันต์ขาาาาา ทำไมทั้งเซี้ยวทั้งร้อนแรงได้ขนาดนี้ อยากมีพี่กันต์เป็นของตัวเองมากบอกเลย 555555
เจ้าแหลมคือน่ารักมาก ตลกมาก เดอะแก๊งที่มีบทบาทออกมาทำให้นึกถึงเรื่องน้องโซ่มากกกก คิดถึงบรรยากาศตอนสู้มาด้วยกัน ฟันฝ่ามาด้วยกันกว่าจะเข้ารอบเกม น้องโซ่คนดี ออกมาแต่ละทีก็ได้ใจพี่ไปทุกที เอ็นดูหนูที่สุดเลยลู้กกก
ซีนดราม่าเรื่องเทียนนี่คือแบบอึ้งมากกกค่ะ สงสารมากก แอบอยากให้มีเรื่องธูปกับใครสักคนขึ้นมาจัง
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ เดี๋ยวเราจะตามไปต่อกับเรื่องของซึมเศร้าแมนจ้าาา เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
สนุกมาก ขอบคุณมากนะคะ
-
อ่านจบ 2 คู่แล้วว ขอบคุณนักเขียนมากนะคะ
คือน้องเชร์เนี่ยจะว่ายังไงดี ปากดีได้ป่ะ
ตอนที่อยู่ในเรื่องธีร์โซ่คือเด็กกวนตีนและหยาบมากก
เรื่องนี้ก็เช่น 555 คุยกับบอสตอนแรก ๆ นี่นึกว่าเถียงตลอด
พูดเยอะพูดเก่งฉิบหาย หมั่นอะแรก ๆ 5555
แต่พอเรื่องบนเตียงนี่ยังกะคนละคน เหยยย
ยั่วเก่ง แถมหื่นเข้ากันกะบอสดีนักแล :haun4:
ซีนดราม่าก็แบ่บ โห หนังชีวิตมาก จริงสุด ๆ
เหมือนคนเขียนมองโลกทะลุปรุโปร่ง ไม่สุดทางใด
มีเหตุผลให้ทุกคน คือประทับใจอะ ขอบคุณนะคะ
-
:katai2-1:โอ้ยยยย ดี!! ดีทุกอย่างเลย ชอบบบบ :katai2-1: น้องแหลมคือแซ่บมากกกก โอ้ยยยยย พี่กันต์จะไม่หลงได้ยังไง :haun4: :jul1: :oo1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เราไปอยู่ไหนมา เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากกก เราชอบอ่าาา
คือบอส มีความผัวแห่งชาติมาก /ฉันอยากได้เขา~~ คือเอ็นดูนางเวลานางลองปรับเปลี่ยนตัวเองและ เวลาอ้อนอิแหลม มันน่าบีบ...แก้ม นัก จริงๆ (อีกที่ เอาไว้ให้อิแหลมบีบคนเดียว)
ส่วนอิแหลม พูดตรงๆ ฉันอิจฉาแกมากกก วาสนาคนมันแข่งกันไม่ได้จริงๆ ใครจะคิด ว่าเด็กเกรียนๆ ล้นๆ ปากหมาๆ จะมาได้ “เมีย” ดีแบบนี้ แต่ในความป่วงของอิแหลม นางก็ยังมีความน่าเอ็นดู นางจิตใจดีนะ (แต่ปากไม่ดี) ชอบความเป็นไหล่ให้เมียนางซบเวลาเหนื่อย ฮืออออ เอ็นดู๊ววว
ที่ขาดไม่ได้ ไม่พูถึงไม่ได้เลย คือแก๊งค์ขี้ซุยบราเทอร์ ของมันเฮี้ยนจริง แรงทะลุช่องสตรีมทุกช่องในโลกนี้ อ่านไปก็เริ่มลังเลในความสัมพันธ์ของพวกเขาในทีม เขารักกัน...จริงๆใช่ไหม? :jul3:
สนุกจริงค่ะ ชอบทุกตอน ชอบทุกโมเม้นท์ ขึ้นลิสต์ในใจเราไปอีก 1 เดี๋ยวจะตามไปอ่าน #ซอโซ่ล่ามธีร์ ด้วย ว่าจะแฮปปี้แบบเรื่องนี้ไหม? ขอบคุณค่าาาา
-
:pig4:
-
:pig4: