พิมพ์หน้านี้ - Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19]

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: littlepig ที่ 20-03-2017 17:56:06

หัวข้อ: Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 20-03-2017 17:56:06
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ

เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ3
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาทของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม






------


เปิดเรื่องใหม่ซะงั้น555555

ก็แต่งวนๆสลับกันไปนี่แหละ ไม่ทิ้งหรอก5555

เรื่องนี้จริงๆจะแต่งเพื่อเป็นside story ให้เรื่อง รัก||ของ||แว่น แต่สามารถอ่านแยกได้ค่ะ ตัวละครแทบไม่ซ้อนทับการ อ่านรู้เรื่องแน่นอน

คู่นึงก็หลอกเด็ก คู่นึงก็โดนเด็กหลอก เชียร์คู่ไหนก็ตามใจเลยเจ้าค่ะ55555

ฝากคู่แฝดจอมป่วนไว้ด้วยนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:


คลังนิยายของข้าพเจ้า

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3600724#msg3600724 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3600724#msg3600724) Which one? รัก||หลอก||เด็ก (แนวกินเด็กและโดนเด็กกิน)

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58331.0Blind side (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58331.0Blind side) รัก || ของ || แว่น(แนวแอบรัก) จบแล้วจ้า

ํYour Stranger รัก||ไม่||ลืม (แนวความจำเสื่อม) http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59401.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59401.0)

Age is just a number เล่น||ของ||สูง(อายุ) (แนวโดนเด็กกิน) rewrite อยู่ coming soon



ฝากเพจด้วยค่า https://www.facebook.com/LittlePig-246682512474295/ (https://www.facebook.com/LittlePig-246682512474295/)
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 20-03-2017 17:56:26

One night stand



ท่ามกลางแสงไฟวูบวาบของสถานบันเทิงยามค่ำคืนชื่อดังที่อยู่ห่างจากบริเวณของสถานศึกษามาไกลพอสมควร แต่ยังคงเป็นที่นิยมในหมู่นักศึกษามหาวิทยาลัยที่ต้องการมาพักผ่อนหย่อนใจ มีผู้คนมาใช้บริการอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง บ้างก็วาดลวดลายอยู่บนฟลอร์ บ้างก็นั่งดื่มอยู่ที่บาร์ พบปะคนใหม่ๆเพื่อคลายความเหงาในค่ำคืนนี้


หรืออาจจะมีบางคน ที่กระดกเหล้าเข้าปากไม่พูดไม่จาตั้งแต่เหยียบเท้าเข้ามา จนน้องชายฝาแฝดที่นั่งข้างๆเริ่มเป็นกังวล


"เทสต์ กินเยอะไปรึเปล่า?" ทีม หรือ ธัชนันท์ ดึงแก้วเหล้าที่ว่างเปล่าออกจากมือพี่ชาย แต่คนเมาเพียงแค่ยกมือสั่งมาอีกแก้ว ไม่สนใจสีหน้าเป็นห่วงของน้องชายฝาแฝดที่เกิดห่างกันเพียงสองนาที ตั้งแต่ลืมตาดูโลก มีน้อยคนที่จะสามารถแยกพวกเขาออก บางครั้งแม้แต่พ่อของพวกเขายังทักผิด แต่เทสต์ หรือ ธัชนนท์ ไม่เห็นความเหมือนของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย


จริงอยู่ที่พวกเขามีโครงร่างสูงโปร่งเหมือนกัน แต่เขามีกล้ามเนื้อมากกว่าทีมจากการออกกำลังและแข่งกีฬาสมัยมัธยมปลาย ขณะที่อีกฝ่ายชื่นชอบการทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ เส้นผมสีดำตัดตามสมัยนิยมที่ทั้งที่ไปตัดคนละร้านแต่กลับได้ทรงเดียวกันเป๊ะ เช่นเดียวกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ต่างกันแค่เขามีสายตาปกติ แต่น้องชายจำเป็นต้องใส่คอนแทคเลนส์ แต่เทสต์ก็มักจะคิดว่าโครงหน้าของพวกเขาไม่เหมือนกัน


แต่ดูท่าคนอื่นบนโลกจะไม่ได้คิดแบบเขา



สิ่งหนึ่งที่เทสต์ต่างจากน้องชายฝาแฝดของตนอย่างสิ้นเชิง คือความกล้าของเขา


เขากล้าที่จะรัก

เขากล้าที่จะอกหัก

เขากล้าที่จะเจ็บ มานั่งกระดกเหล้าเข้าปาก หาใครซักคนคุย และอาจจะพาไปต่อที่ห้องเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดในใจเช่นในค่ำคืนนี้


แต่หลังจากนั้นเขาก็ยังกล้าที่จะรักใหม่



ผิดกับทีม น้องชายของเขาไม่ค่อยชอบเรื่องอะไรแบบนี้ ชายหนุ่มเลือกที่จะอยู่กับพี่ชายมากกว่าจะออกไปเที่ยวเล่นพบปะผู้คน ทีมเกาะเขาแจจนบางครั้งเทสต์ก็รู้สึกอึดอัด ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักน้อง แต่บางครั้งเขาก็อยากให้ทีมได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ๆของชีวิตบ้าง


"ทีม วันนี้กลับไปนอนบ้านนะ" เทสต์ว่าแล้วกระดกเหล้าเข้าปาก เป็นการไล่ทางอ้อมที่ทีมคุ้นเคยดี ถึงแม้ร่างโปร่งจะไม่ชอบใจนักที่พี่ชายหิ้วคนแปลกหน้าเข้าห้องในบางโอกาส แต่เขาไม่ใช่คนที่กล้าหือกับพี่ชายเสียด้วย


"โอเค..."

"ตอนนี้ไปเต้นไปอะไรซะไป มีมึงมายังเฝ้าเป็นเจ้ากรรมนายเวรกูคงหาเหยื่อไม่ได้ซะที" คนเป็นพี่บ่น

“แต่ว่า...” ทีมมองไปรอบๆอย่างตื่นๆ เขาไม่รู้จะไปอยู่ตรงไหนนี่นา

“อย่างมึงแค่เดินเข้าไปก็โดนตะครุบแล้ว ดีไม่ดีคืนนี้มึงอาจจะได้เสียพรหมจารีย์ที่มึงหวงแหนซะที มัวแต่ถือศีลอดระวังจะแก่ตายคนเดียวไม่รู้ด้วยนะ” เทสต์หัวเราะอย่างมึนเมา ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่เขาก็รู้ว่าน้องชายที่อยู่ในกรอบศีลธรรมอันดีงามมาเสมอหากไม่นับเวลาที่พี่ชั่วๆอย่างเขาพาเกเรไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นได้


แม้จะไม่อยาก แต่ทีมก็ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เดินเข้าไปในฝูงชนที่โยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างเมามันส์ ไม่วายหันกลับมามองพี่ชายอย่างเป็นห่วงเป็นระยะจนลับสายตา



เทสต์เรียกมันว่าความกล้า ทีมเรียกมันว่าการทำร้ายตัวเอง


หลังจากอกหักจากเหนือฟ้า เพื่อนในคณะที่ตอนนี้เป็นแฟนกับรุ่นพี่คณะแพทยศาสตร์ซึ่งเป็นพี่ชายของเพื่อนอีกคนของพวกเขา เทสต์ก็ลากน้องชายมาในสถานที่อโคจรที่ทีมเกลียด เช่นเดียวกับทุกครั้งที่อีกฝ่ายอกหัก


จนเขาไม่แน่ใจแล้วว่าเทสต์แค่ใช้คำว่าอกหักเป็นข้ออ้างในการหาคู่นอนเพียงชั่วคืนรึเปล่า


ทีมเดินแทรกผ่านผู้คนไปเรื่อยๆ มีจุดหมายปลายทางคือห้องน้ำที่อยู่อีกฟากของผับ ระหว่างทางมือไม้ของผู้คนมักจะพยายามทำเรื่องซุกซนกับเรือนร่างของเขาแต่ทีมไม่สนใจ รีบจ้ำอ้าวแหวกฝูงจนบนฟลอร์เต้นรำไปเรื่อยๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายเมื่อเห็นป้ายห้องน้ำ ไม่เคยดีใจขนาดนี้มาก่อนที่เห็นเจ้าสัญลักษณ์ผู้ชายกับผู้หญิงยืนเคียงคู่กันส่องแสงอยู่ตรงหน้า


"จะรีบไปไหนครับ?" ชายหนุ่มที่พยายามจับโน่นแตะนี่เดินตามเขามาตั้งแต่เมื่อกี้ถาม มือหยาบกร้านบีบก้อนเนื้อกลมกลึงใต้กางเกงยีนส์ตัวเก่งจนทีมสะดุ้ง


แต่ก็อย่างที่บอก เขาไม่ชอบการเผชิญหน้า


“ขอโทษนะครับ คือผมจะไปห้องน้ำ...”

“ไปด้าวยสิ” อีกฝ่ายตื๊อ ขยับตัวก้าวเข้ามาประชิด ทีมถอยกรูด พยายามมองหาทางหนีที่ไล่แต่ไม่พบ ชายหนุ่มเตรียมร้องโวยวาย
เรียกร้องความสนใจ แต่ค่อนข้างแน่ใจว่าคนรอบข้างคงไม่ได้ยินผ่านเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม


“ไปกับพี่สิ...เดี๋ยวพี่จะพาไปขึ้นสวรรค์”

“คนเรานี่ก็แปลกนะ เขาทำท่ารังเกียจขนาดนั้นยังจะยัดเยียดตัวเองให้อีก” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังของชายที่พยายามจะล่วง
เกินเขาพร้อมกับมือที่ยึดไหล่ของอีกฝ่ายไว้แน่น


“อะไรวะ มาทีหลังก็ไปหาเอาเองดิ คนนี้กูจองแล้ว” ชายหนุ่มที่ทีมเพิ่งสังเกตว่าอาจจะกำลังอยู่ภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์ไม่มากก็น้อยปัดมือของพลเมืองดีคนนั้นออกจากไหล่ของตนอย่างไม่สบอารมณ์ ทีม ขยับตัวมาด้านข้างเพื่อที่จะได้เห็นใบหน้าของคนที่เข้ามาช่วยตัวเอง


ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเทาปลดกระดุมเม็ดบนๆเผยให้เห็นแผงอกกว้าง เส้นผมสีดำสนิทตัดสั้นเรียบร้อยและไรหนวดบางๆที่คางขับให้ใบหน้าคมเข้มดูดุดันกว่าเดิม หากกะด้วยสายตาเขาคิดว่าคนตรงหน้าน่าจะอายุประมาณสามสิบปลายๆ


สรุปง่ายๆ...สเป็กเขาเต็มๆ



ทีมไม่เคยเล่าให้ใครฟัง แม้แต่เทสต์ ถึงรสนิยมประหลาดของตนที่มักจะถูกดึงดูดกับคนที่อายุมากกว่า เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่รู้ว่าความรักคืออะไร ทำให้ร่างโปร่งไม่เคยตอบรับคำสารภาพรักของเพื่อนรุ่นเดียวกัน



เดี๋ยวสิ...นี่ไม่ใช่เวลามารำลึกความหลังนะ


คนเมาพยายามจะต่อยชายหนุ่ม แต่กลับถูกบิดข้อมือไพล่ไปด้านหลังแล้วผลักลงบนพื้นอย่างง่ายดาย เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดถูกเสียงเพลงกลบอย่างที่ทีมคิดไว้ไม่มีผิด เมื่อตั้งตัวลุกขึ้นมาได้อีกฝ่ายก็วิ่งหนีไปพร้อมกับคำสบถด่าที่หายไปกับเสียงเพลง


“เอ่อ ขอบคุณครับ” ทีมกล่าวขอบคุณคนที่มาช่วยเขาไว้

“อะไรนะ?” อีกฝ่ายเลิกคิ้ว ทำหน้าเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เขากำลังพูด ร่างโปร่งขยับเข้าไปใกล้ เพิ่งสังเกตเห็นว่าตัวเองสูงเพียงคางของชายหนุ่ม


“ผมบอกว่า ขอบคุณครับ!” ทีมตะโกนผ่านเสียงดนตรี แต่อีกฝ่ายยังคงส่ายหน้า ชายหนุ่มโน้มตัวลงเอียงหูให้คนอายุน้อยกว่า ทีมจึงเอามือป้องปากพูดข้างหูร่างสูง


“ขอบคุณครับ!” คนฟังหันมาสบตากับเขา ระยะที่อยู่ห่างกันเพียงแค่คืบทำให้เขาเห็นใบหน้าคมอย่างใกล้ชิด


หล่ออ่ะ....หล่อมากเลยอ่ะ


“ยินดีครับ” ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก “ไปหาอะไรดื่มกันหน่อยมั้ยครับ ผมเลี้ยงเอง”

“เอ่อ...” ทีมตั้งท่าจะปฎิเสธ แต่สิ่งที่พี่ชายพูดเมื่อครู่หยุดเขาไว้เสียก่อน


‘....มัวแต่ถือศีลอดระวังจะแก่ตายคนเดียวไม่รู้ด้วยนะ’


ตลอดมาเขาคิดว่าเทสต์จะอยู่กับเขาตลอดไป ถึงเขาจะไม่มีใคร เขาก็จะยังมีพี่ชายคอยอยู่เคียงข้าง


แต่เมื่อโตขึ้น ทีมรู้ ว่าวันนึง พี่ชายฝาแฝดของเขาจะมีใครสักคนที่เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต คนที่จะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเทสต์



และคนคนนั้นไม่ใช่เขา



ถ้าเขาจะลองสัมผัสประสบการณ์ใหม่ๆกับชีวิตบ้าง...คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?


“คุณช่วยผมไว้ ให้ผมเลี้ยงดีกว่านะครับ” ร่างโปร่งว่า เดินนำร่างสูงไปยังบาร์ที่อยู่อีกฝั่งของผับ อีกฝ่ายเดินตามเขามาแต่โดยดี ทีมนั่งลงที่มุมนึงของเคาท์เตอร์ ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะสั่งอะไรถูกๆ ถึงแม้บ้านของเขาจะมีฐานะพอสมควร แต่ร่างโปร่งก็ไม่ชอบเสียเงินกับเรื่องไร้สาระอยู่ดี


“วอดก้าออนเดอะร็อค” ชายหนุ่มสั่ง หันมาหาเด็กหนุ่มราวกับจะรอดูว่าเขาจะสั่งอะไร


“น้ำเปล่าครับ” ทีมสั่ง รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ร้อนฉ่าบนใบหน้าตั้งแต่ออเดอร์หลุดออกจากปาก


ผิดรึไงที่เขาไม่กินเหล้าน่ะ!


ด้วยความอาย คนอายุน้อยกว่ายกแก้วน้ำขึ้นกระดกรวดเดียวหมด ไม่สนใจเสียงท้วงของร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ


“เดี๋ยวคุณ! นั่นมัน...”


….ของผม


วีรภัทรพยายามจะห้ามร่างบอบบางที่กระดกวอดก้าเพียวๆรวดเดียวเข้าปากแต่ไม่ทันการณ์ ร่างโปร่งของหนุ่มน้อยตรงหน้าเขาโงนเงนไปมา ก่อนจะยกแก้วให้บาร์เทนเดอร์เพื่อสั่งอีกแก้ว


“คุณ เมาแล้วนะครับ” วีรภัทรดึงแก้วเหล้าออกจากมืออีกฝ่าย


อะไรของเด็กคนนี้เนี่ย วอดก้าแก้วเดียวเมาซะอย่างนั้น


สงสัยคงไม่ค่อยได้เที่ยว


วีรภัทรนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เพิ่งผ่านมาสดๆร้อนๆ ท่าทีตื่นคนของร่างโปร่งกับสีหน้าหวาดกลัวบ่งบอกว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่ไม่ชอบมาเที่ยวเล่นในสถานที่แบบนี้ แต่ไม่ว่าจะมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร สิ่งที่น่ากังวลมากกว่าคือเด็กคนนี้จะอยู่รอดพ้นคืนนี้ได้อย่างไรโดยไม่ตกเป็นเหยื่อของนักล่าแถวนี้เสียก่อน


ถ้าเจ้าลูกชายตัวดีของเขาใสซื่อได้แบบนี้ก็คงจะดี


ชายหนุ่มอยากจะยกมือกุมขมับเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องเข้ามาในสถานที่อโคจรแห่งนี้ ชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดังออกมาจากกระเป๋ากางเกง ส่งไลน์หาลูกชายตัวดีด้วยข้อความสั้นๆ








Dad: รอดตัวไปนะไอ้เวย์



เวย์ เด็กหนุ่มอายุสิบแปดปี นักศึกษาคณะวิศกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง ควบตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยคนปัจจุบัน ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นข้อความของบิดา เขาคิดไว้แล้วว่าชายหนุ่มคงจะเจอเหยื่อที่ถูกใจแล้วเลิกล้มความตั้งใจที่ลากคอเขากลับบ้านเอง

ถึงแม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดูแปลกประหลาด เหมือนเพื่อนร่วมบ้านมากกว่าพ่อกับลูกในบางครั้ง แต่เขาก็เชื่อว่าลึกๆแล้ววีรภัทรเชื่อใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่จะนำความเดือดร้อนมาให้ตัวเอง



ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองเป้าหมายของเขาที่นั่งดื่มอยู่คนเดียวบนบาร์ที่อยู่ชั้นสองของผับมาพักใหญ่ ริมฝีปากได้รูปขยับยิ้มมุมปาก


ขอให้พ่อคิดถูกก็แล้วกันนะครับ








วีรภัทรควรจะรู้สึกผิด


“ปวดหัว…”


เด็กหนุ่มหน้ามนที่เขาหิ้วกลับมาที่บ้านครางอือจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ร่างกายไม่เคยได้พบเจอมาก่อน จริงๆชายหนุ่มอยากจะทิ้งอีกฝ่ายไว้ที่ผับให้เรียนรู้ด้วยประสบการณ์ว่าไม่ควรประมาทกับเรื่องพวกนี้ แต่เมื่อเห็นดวงตาที่ปรือปรอยหว่านเสน่ห์ไปทั่วทั้งที่ดวงหน้าขาวยังคงดูใสซื่อไร้พิษภัย ร่างสูงก็ตัดใจทิ้งเจ้าลูกแมวน้อยตัวนี้ไม่ลง



อีกอย่าง...เจอเนื้อสดๆวางอยู่ตรงหน้า หมาป่าจะไม่ตะครุบก็คงจะเสียชื่อแย่



“ที่นี่...ที่ไหน?”


วีรภัทรวางเด็กหนุ่มลงบนเตียง ทีมที่ยังพอมีสติอยู่บ้างชันตัวขึ้นนั่ง กุมศีรษะอย่างมึนๆ


“บ้านผมเอง”


 ชายหนุ่มปลดกระดุมที่ติดอยู่ไม่กี่เม็ดแล้วถอดเสื้อเชิ้ตของตนออก


“เฮ้ย! คุณ..ทำไรอ่ะ”


ทีมกระถดตัวถอยหลังบนเตียงหลังใหญ่อย่างตกใจ แต่คนที่ถอดเสื้ออวดกล้ามแน่นตามฉบับคนชอบออกกำลังเพียงแต่หัวเราะ


“อาบน้ำ ทำไมครับ หรือว่าอยากอาบด้วย”


ร่างโปร่งส่ายหน้าพรืด รู้สึกเวียนหัวเล็กๆจากการสะบัดหัวไปมาอย่างรุนแรง



“เอ้าๆ เดี๋ยวก็อ้วกหรอก”  วีรภัทรหัวเราะในลำคอ โยนเสื้อแขนยาวของตนลงตะกร้าที่วางอยู่อีกมุมของห้อง “นอนพักซะ เดี๋ยวพรุ่งผมไปส่ง”

“เอ๊ะ? คุณจะไม่..เอ่อ...ไม่ทำอะไรผมเหรอครับ?” แม้จะโล่งใจ แต่ทีมก็อดถามไม่ได้

“นั่นก็แล้วแต่คุณ” ชายหนุ่มไหวไหล่ “ถ้าคุณอยากนอนพักเฉยๆผมก็ไม่ว่า แต่ถ้าคุณอยากทำมากกว่านั้น...”


ดวงตาสีรัติกาลมองสำรวจเรือนร่างของคนบนเตียงอย่างไม่ปิดบัง ทีมยกมือขึ้นปิดร่างของตัวเอง รู้สึกเปลือยเปล่าทั้งที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ


“…ผมจะทำให้คืนนี้เป็นคืนที่ดีที่สุดในชีวิตคุณ”


ร่างสูงทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป


ต้องโทรบอกเทสต์


ร่างโปร่งล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วรีบกดโทรออก ป่านนี้เทสต์คงจะกังวลแย่แล้วที่ไม่เห็นเขาที่ผับ



เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...


“….”


ร่างโปร่งได้แต่นั่งจ้องจอโทรศัพท์อย่างไม่รู้จะทำอย่างไร



หรือว่านี่อาจจะเป็นสัญญาณจากเบื้องบน..


ทีมเชื่อว่าถ้าสติเขายังแจ่มชัดเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาจะไม่มีปัญหาในการตัดสินใจเดินออกไปจากที่นี่โดยไม่สนใจข้อเสนอของอีกฝ่าย


เขาโทษการตัดสินใจของตัวเองในวันนี้กับวอดก้าแก้วนั้นเต็มๆ



“ถ้ายังตื่นยู่แบบนี้....แปลว่าผมก็มีหวังสินะ”


ทีมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ ร่างสูงตรงหน้าเช็ดผมด้วยผ้าขนหนู ท่อนล่างถูกปิดบังด้วยผ้าเช็ดตัวผืนไม่เล็กไม่ใหญ่อย่างหมิ่นเหม่ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่เกาะพราวไปด้วยหยดน้ำ...


ทีมมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเลียเอาหยดน้ำนั้นออกจากร่างของชายหนุ่ม


ต้องเป็นเพราะเหล้าแน่ๆ


“ว่าไงครับ?” กล้ามท้องเป็นลอนขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขาแบบโคลสอัพ ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทีมรู้สึกว่า หากครั้งแรกของเขาจะต้องเป็นกับผู้ชายที่เหมือนหลุดออกมาจากคนในความฝันของเขา มันคงจะไม่เลวร้ายเท่าไหร่


“ผม…ต้องทำอะไรบ้าง?”

มุมปากของชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เผยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมกว่าคนปกติเล็กน้อย วีรภัทรผลักเด็กน้อยตรงหน้าลงไปนอนราบ ใช้แขนทั้งสองข้างคร่อมร่างของคนตรงหน้าไว้ไม่ให้หนีไปไหน


จะเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วสินะ...


“Just sit back, relax, and enjoy the show.”


เสียงทุ้มกระซิบด้วยสำเนียงนุ่มๆที่ร่างโปร่งไม่แน่ใจว่าเป็นของชาติใด ก่อนจะก้มลงครอบครองริมฝีปากเรียวสวยที่หล่อตาหล่อใจเขามาตั้งแต่ในผับ


“ฮืม..” ทีมยกแขนขึ้นคล้องคอร่างสูง ปล่อนใจไปกับลิ้นร้อนที่ทำหน้าของมันอย่างยอดเยี่ยมเสียจนทีมรู้สึกเข่าอ่อนทั้งที่กำลังนอนอยู่อยู่บนเตียง


“เด็กดี...” วีรภัทรกระซิบชิดริมฝีปากนุ่ม ลากลิ้นลงมาตามลำคอระหงส์ที่เอียงเล็กน้อยเพื่อให้เขาฝากรอยไว้ง่ายขึ้น เสียงครางหวานหูหลุดออกมาจากริมฝีปากเป็นระยะทุกครั้งที่เขาฝากรอยรักสีกุหลาบเอาไว้


ร่างกายนี่ช่างซื่อตรงต่อความต้องการของตัวเองเหลือเกิน


ความใสซื่อไม่ประสีประสาของคนตรงหน้าเย้ายวนเสียจนชายหนุ่มที่ผ่านคู่นอนมาไม่รู้กี่คนต่อกี่คนดื่มด่ำกับเรือนร่างหอมหวานอย่างมัวเมา


อยากทำให้แปดเปื้อน...

อยากให้อีกฝ่ายตอบสนองต่อสัมผัสของเขาด้วยความโหยหา...

อยากให้อีกฝ่ายตอบสนองต่อเขา อย่างที่ไม่สามารถตอบสนองต่อใครได้อีก



“อ๊ะ..คุณ..คุณ...”


ทีมกระถดตัวหนีอย่างตกใจเมื่อนิ้วเรียวที่ชโลมไปด้วยเจลหล่อลื่นแทรกเข้ามาในร่าง ดวงหน้าขาวบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด พวงแก้มนิ่มอาบไปด้วยน้ำตา วีรภัทรยอมถอนนิ้วออกมาแต่โดยดีด้วยกลัวคนตรงหน้าจะเจ็บจนไม่มีอารมณ์ร่วม


“เห็นว่าน่ารักหรอกนะ ผมจะยอมยุ่งยากหน่อยก็แล้วกัน” แขนแกร่งแยกเรียวขายาวของร่างเปลือยเปล่าที่ปาดน้ำตาป้อยๆอยู่ แทรกกายระหว่างเรียวขาแล้วยกขึ้นพาดบ่าอย่างคล่องแคล่ว ริมฝีปากได้รูปจุมพิตลงบนขาอ่อนด้านใน ไรหนวดที่เพิ่งขึ้นมาเล็กน้อยครูดเบาๆที่ผิวเนื้อขาวจนเกิดรอยแดง เรียกเสียงหวานที่เขาชอบออกมาจากริมฝีปากที่บวมเจ่อจากการถูกบดขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้เป็นอย่างดี


“อีกอย่าง...ผมชื่อวี”


“จะทำอะ...อ๊ะ...ฮะ....”


มือเรียวจิกผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อรับรู้ถึงลิ้นร้อนๆที่เข้ามาแทนที่นิ้วเรียวเมื่อครู่ ร่างโปร่งบิดเร่าอย่างเสียวซ่านเมื่อรู้สึกถึงลิ้นหยุ่นที่พยายามเตรียมพร้อมช่องทางของเขาอย่างนุ่มนวล ความรู้สึกสุขสมที่ไต่ระดับขึ้นเรื่อยๆทำให้คนถูกกระทำไม่ได้เอะใจถึงนิ้วเรียวที่เข้ามาแทนที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม


“คุณ…คุณวี...”

“ครับ? ชอบมั้ย?” นิ้วเรียวหมุนคว้านในช่องทางคับแคบ ร่างโปร่งร่อนสะโพกตามนิ้วของอีกฝ่ายตามสัญชาตญาณ ร่างทั้งร่างของเด็กน้อยใต้ร่างเขากระตุกเฮือก เสียงหวานพูดจาไม่ได้ศัพท์


“ชะ..ชะ..อ๊า...อา...”

“อะไรนะครับ?” วีรภัทรยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จดจำภาพของใบหน้าเรียวที่ผสมสผานระหว่างความเจ็บปวดทรมาณ และความสุบสมจนแทบล้นทะลักไว้ในหัว


เพราะคู่นอนส่วนใหญ่ของเขาสูญเสียความสามารถในการแสดงความรู้สึกออกมาแบบนี้ไปแล้ว


นั่นเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เขาเบื่อคนพวกนั้น..


“อย่าเกร็งนะครับคนเก่ง”


“อ๊ะ..เจ็บ..คุณวี..เจ็บ..!“ สะโพกกลมพยายามกระถดหนีบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่กว่านิ้วที่เตรียมพร้อมร่างกายของเขาเมื่อครู่มาก แต่คราวนี้มือใหญ่ทั้งสองข้างยึดไว้อย่างรู้ทัน ร่างสูงกัดฟันกรอด พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่กระแทกกายเข้าไปจนสุดในครั้งเดียว


“เด็กดี..ไม่ร้องนะครับ...” ชายหนุ่มจุมพิตหน้าผากที่ชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างปลอบประโลม ขยับ กายอย่างเชื่องช้า เสียงหวานร้องอย่างเจ็บปวดทุกครั้งที่เข้าแทรกเข้าไปในร่างบอบบางทีละนิด


“เก่งมาก...เข้าไปหมดแล้ว เป็นยังไงบ้างครับ” ถึงแม้จะยังไม่ได้เข้าไปจนสุดอย่างที่ปากว่า แต่วีรภัทรรู้สึกว่าร่างตรงหน้าไม่น่ารับไหวแล้ว คนที่กอดหมอนไว้แน่นเพื่อระบายความเจ็บปวดพยักหน้าน้อยๆ


“แค่พยักหน้า ผมไม่เข้าใจหรอกนะ” ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาที่รื้นอยู่ที่ขอบตาของคู่นอนของเขาในค่ำคืนนี้ เชยคงมนขึ้นให้ใบหน้าที่ซุกอยู่กับหมอนเงยขึ้นมามองตาเขา ทีมพยายามหันหน้าหนีแต่ไม่เป็นผล ริมฝีปากนิ่มสั่นระริกราวกับจะร้องไห้อีกครั้ง


อา...


อย่าทำหน้าน่ารักแบบนั้นจะได้มั้ย


เดี๋ยวก็ทำให้ร้องไห้อีกซะหรอก




“ว่าไงครับ?”


“นะ..แน่น..อึก..” เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อเขาค่อยๆขยับช้าๆ


“แล้วตอนนี้ล่ะ?”


“เจ็บ..ผมเจ็บ...”


“ทนหน่อยนะครับเด็กดี เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว”


ตามที่ร่างสูงพูดไว้ ซักพักความอึดอัดที่ทีมรู้สึกค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน วีรภัทรกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อรู้สึกถึงสะโพกของอีกฝ่ายที่พยายามขยับสวน ร่างสูงเร่งจังหวะขึ้นอย่างรวดเร็ว ทีมผวาเฮือกกอดอีกฝ่ายไว้แน่น พยายามขยับตามจังหวะเร่าร้อนของบทเพลงรักที่เริ่มบรรเลงอย่างดุเดือด


“คุณวี... คุณวี! อ๊ะ! ช้าๆหน่อย”


“อือ..เด็กดี ไม่งอแงนะครับ” ร่างสูงอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมานั่งตัก สะโพกสอบกระแทกกระทั้นจนศีรษะได้รูปโยกคลอนไปตามแรง


“คุณวี ไม่ไหว ฮึก..ไม่ไหว คุณวี คุณวี อ๊าาาา!!!”








“อะไรกันครับพี่เทสต์ ไม่ไหวแล้วเหรอครับ?” เด็กหนุ่มร่างสูงถามร่างที่ฟุบหน้าลงกับเคาท์เตอร์ครัวของห้องในคอนโดของตัวเองกับน้องชายฝาแฝด สะโพกสอบขยับเขาออกเป็นจังหวะ คนถูกกระทำพยายามกลั้นเสียงร้องอย่างสุดความสามารถแต่ไม่เป็นผล ได้แต่ก่นด่าไอ้เด็กเวรที่พรากพรหมจารีย์ประตูหลังเขาไปไม่รู้กี่รอบแล้ว แต่ยังคงอึดถึกทนเยี่ยงวัวควาย ผิดกับชายหนุ่มที่แค่จะยืนยังขาอ่อน ต้องเกาะเคาท์เตอร์ไว้แทนไม้พยุง


“อ๊ะ..ไหวว้อย โอ๊ย! อยะ...อย่างมึงจะอึดได้แค่ไหน อะ..ไอ้เด็กเมื่อวานซืน อื้อ!” ชายหนุ่มรีบตะครุบปากตัวเองไว้เมื่ออีกฝ่ายจงใจกระแทกจุดอ่อนไหวจนร่างโปร่งแทบทรุดลงไปกองกับพื้น


“อ๊ะๆ อย่าปิดปากสิครับ ถ้าผมไร้น้ำยาจริง พี่ก็ไม่เห็นต้องมีตัวช่วย จริงมั้ยครับ” มือใหญ่จับข้อมือเรียวไพล่หลัง ปรับองศาการรุกรานกระตุ้นร่างที่โยกคลอนตามแรงของเขาอยู่ตอนนี้ให้รู้สึกมากขึ้นไปอีก


“ไอ้..อ๊ะ ไม่ ตรงนั้น...”


เสียงครางหวานหูสร้างความพึงพอใจให้แก่เด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก ร่างโปร่งที่เริ่มกระตุกเกร็งบ่งบอกให้เวย์รู้ว่าอีกฝ่ายใกล้จะแพ้เขาอีกครั้ง ร่างสูงก้มลงแนบชิดแผ่นหลังขาวเนียนที่เต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำ


“อย่าลืมสัญญานะครับพี่เทสต์”









“นั่งด้วยคนได้มั้ยครับ”


เทสต์เงยหน้าขึ้นจากแก้วเหล้าของตัวเอง เด็กหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สบายๆถือวิสาสะนั่งลงข้างเขาโดยไม่รอคำอนุญาต ถึงแม้จะนั่งลงแล้วเด็กหนุ่มก็ยังคงสูงกว่าเขา ฉีกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ใบหน้าคมคายตามสไตล์หนุ่มไทยหล่อเข้มดูคุ้นตาอย่างหน้าประหลาด


“น้อง...เดือนมหาลัยป่ะ?” เทสต์ทักอย่างไม่แน่ใจ เขาจำได้ว่าเห็นอีกฝ่ายยิ้มแต้ยืนประนมมือต้อนรับคนเข้ามหาวิทยาลัยในโปสเตอร์ทุกเช้า ยังคิดอยู่เลยว่าหน้าตาดีขนาดนี้ทำไมไม่ไปเป็นดาราให้มันรู้แล้วรู้รอด


“พี่จำผมได้ด้วยเหรอ?” เด็กหนุ่มถาม คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ


“อือ..” เทสต์งึมงำตอบ ยกมือขึ้นสั่งเหล้าอีกแก้วให้ตัวเอง “โทษนะน้อง พี่ไม่สนใจ”

เขารู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายที่ทำตีซี้มานั่งข้างเขา จริงๆเทสต์เชื่อว่ามันเป็นจุดประสงค์ของหลายๆคนในสถานบันเทิงแห่งนี้ ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขา


แต่ว่าเขาไม่สนใจชนกล้ามกับใครว่ะ


“ว้า…แย่จัง” เด็กหนุ่มเท้าคางกับโต๊ะ สายตาที่มองมาที่เขาราวกับจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าร่างโปร่งด้วยพลังจิต ขนาดเทสต์ที่เมาๆอยู่ยังรู้สึกถึงสัญญาาณอันตรายในหัว “แต่ผมสนใจพี่น่ะสิ..”


ไอ้เด็กเปรตนี่


“พี่ไม่ใช่รับ” แม้จะเมาอยู่ แต่ชายหนุ่มก็ยังเห็นแก่ความเป็นพี่น้องร่วมสถาบันพยายามพูดดีๆกับเด็กหนุ่ม ทว่าคนที่นั่งยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวหาได้นำพาไม่


“แน่ใจเหรอครับ? พี่เคยลองแล้วเหรอ?”

“เอ๊ะ ไอ้นี่ บอกว่าไม่สนก็ไม่สนดิวะ” เทสต์เริ่มหงุดหงิด นอกจากวันนี้จะไม่เจอคนที่ถูกใจ ยังมาเจอไอ้เด็กงี่เง่าพูดไม่รู้เรื่องอีก



“เอ๊ะ..หรือว่าพี่ไม่กล้า?”


เด็กหนุ่มแสร้งทำสีหน้าสงสัยอย่างออดอ้อนบาทาเป็นที่สุด


“อะไร? มึงว่าใครไม่กล้า”


คนเมากระแทกแก้วลงกับโต๊ะ ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อร่างสูงให้ลุกตามอย่างช่วยไม่ได้ เวย์ยังคงมีสีหน้ากวนบาทา ยักไหล่อย่างไม่กลัวกำปั้นของชายหนุ่มรุ่นพี่


“สงสัยจะกลัวติดใจลีลาผมใช่มะ? ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”


เข้าใจกับผีน่ะสิ!   

“ใครจะไปติดใครลีลามึง ไอ้เด็กเมื่อวานซืน กลับบ้านไปกินนมนอนไป”

“ถ้าอย่างนั้นมาพนันกันมั้ยครับ?” เวย์กอดอก ยิ้มท้าทายคนเมาที่ของขึ้นอยู่แล้วให้หงุดหงิดขึ้นไปอีก “ถ้าพี่ยอมเป็นเมียผมคืนนี้แล้วพี่ไม่รู้สึกดี ผมให้พี่เลยห้าหมื่น"


หือ?


ถึงจะไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน แต่เป็นใครก็ต้องหูผึ่งกับจำนวนเงินที่ถือว่าสูงสำหรับการพนันโง่ๆเกมส์นึง

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ” คนฟังขมวดคิ้ว ถึงจะจำได้ลางๆว่าบ้านของเดือนมหาวิทยาลัยปีนี้ค่อนข้างมีฐานะ แถมเด็กหนุ่มยังเคยถ่ายแบบลงนิตรยาสารชื่อดังหลายฉบับอีกด้วย


“ถ่ายแบบครับ” นั่นไง ว่าแล้วไม่มีผิด “ไงครับ ถ้าพี่ไม่ยอมรับข้อเสนอ ผมจะถือว่าพี่ยอมรับว่าพี่กลัวติดใจผมเข้าจริงๆนะ”


“แล้วถ้ากูแพ้?” ชายหนุ่มถามกลับอย่างไม่ไว้ใจ


เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง



“พี่ต้องมาเป็นเมียผมสามเดือน”












ก็ไม่คิดหรอกนะว่าจะหลอกง่ายขนาดนี้


เวย์คิดขณะม้วนเส้นผมของคนที่นอนหมดสภาพอยู่ข้างกายเล่น เทสต์ปัดมือของเด็กหนุ่มออกอย่างรำคาญ ขยับซุกใต้ผ้าห่มอย่างเมื่อยขบไปทั้งตัว ร่างสูงจุมพิตลงบนหัวไหล่มนเบาๆ เรียกเสียงงึมงำในลำคออย่างไม่พอใจของชายหนุ่มอีกครั้ง



ไม่เหมือนครั้งแรกที่เขาเห็นอีกฝ่ายซักนิด






หลังจากเรียนคาบเช้าจบ เด็กหนุ่มร่างสูงในเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้มเดินถือหนังสือไปมาแถวคณะเพื่อหาที่สิงสถิตก่อนจะเรียนคาบบ่าย เขาได้ยินว่าสระบัวที่อยู่ด้านหลังคณะวิศวกรรมศาสตร์มมีศาลาริมน้ำให้นอนพักรับลมเย็นๆได้ เวย์เดินตามซอกตึกเพื่อหลบแดดเมืองไทยที่ไม่เคยปราณีใคร ก้าวขายาวขึ้นเมื่อเห็นจุดหมายอยู่รำไร


“ไม่ได้นะ อันนี้ของคนน้อง” เสียงของใครบางคนดังขึ้น ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เด็กหนุ่มจึงแอบย่องไปตามที่มาขอองเสียงที่อยู่อีกหลืบของตึก


“เป็นหมาโตแล้วก็ต้องกินข้าวสิ อ๋า ห้ามแย่งนมน้องนะ”


ร่างโปร่งรีบอุ่มเจ้าหมาไทยพันธุ์ทางตัวโตกลับมากินอาหารที่ตนใส่ชามไว้ให้ แล้วใช้มือดันก้นเล็กๆของเจ้าหมาน้อยอีกสามสี่ตัวให้ดื่มนมที่ตนเตรียมมา


“ถ้าอยากกินนมเดี๋ยวรอบหน้าฉันเอามาให้ เข้าใจมั้ย” ชายหนุ่มในชุดนักศึกษานั่งยองลูบหัวเจ้าหมาตัวโตที่ก้มลงกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยราวกับเข้าใจสิ่งที่เขาพูด



ทั้งที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไรขนาดนั้น แต่เวย์กลับละสายตาไปจากคนตรงหน้าไม่ได้


หลังจากวันนั้นเด็กหนุ่มก็มักจะเดินมาดูอีกฝ่ายให้อาหารสุนัขเงียบๆในซอกหลืบที่ร่างโปร่งมองไม่เห็น ทั้งที่ปกติเป็นคนมีความมั่นใจตัวเองสูงจนน่าหมั่นไส้แท้ๆ แต่เขากลับทำได้แค่มอง


จนกระทั่งวันที่เจ้าหมาที่หลายมีคนรับอุปการะไปเลี้ยง เด็กหนุ่มก็ไม่ได้เจอกับร่างโปร่งที่มักจะมีรอยยิ้มใจเสมออีกเลย



จนกระทั่งวันที่เขาเห็นอีกฝ่ายนั่งดื่มอยู่คนเดียวในค่ำคืนนี้...



“เจอกันซักทีนะครับ...พี่เทสต์”





--------
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: janeta ที่ 20-03-2017 17:56:49
ติดตามค่ะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 20-03-2017 20:08:14
คงไม่ใช่ว่าคนที่เวย์ประทับใจที่แท้เป็นทีมนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: kyungploy ที่ 20-03-2017 20:14:20
คนที่เวย์ไปแอบมองน่าจะเป็นทีมแน่เลย แต่ว่าเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเทสต์ไรงี้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 20-03-2017 22:29:10
หว่ายยยย ทำไมแฝดคู่นี้ได้สามีทั้งคู่เลยเนี่ย 55555 แถมเป็นพ่อกะลูกอี๊กกก [คนพี่โดนเด็กหลอกคนน้องโดนคนแก่หลอก 5555]
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 21-03-2017 18:25:38
อ้าว เห้ย ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-03-2017 19:52:42
เป็นรับไปแล้ว แฝดน้องแฝดพี่
แถมรุกเป็นพ่อ เป็นลูกกันซะอีก
วี ดูจะชอบความไร้เดียงสาของทิมนะ
เวย์ เทสต์ เป็นรุกชนรุก  :katai1: :katai1: :katai1:
แต่รุกพี่ เป็นรับซะและ
แต่ที่เวย์เจอเป็นเทสต์ หรือทิม
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: Past-Zeit ที่ 21-03-2017 20:19:15
อ่า เพิ่งเข้าใจอย่างถ่องเเท้กับประโยค "พ่อลูกมักจะชอบอะไรเหมือนๆกัน"
เหมือนเด๊ะเลยจ้าาาาาาา   เผลอๆอาจเป็นคนเดียวกันด้วยซ้ำถ้าเวย์จำคนผิดน่ะนะ
เดี๋ยวไม่ใช่มีการสลับคู่ เเบบพ่อไปชอบเทสต์ เวย์มาชอบทีม  ไม่หรอกเนอะเหอะๆๆ
ปล.ตอนเเรกว่าจะไม่เข้ามาอ่านเดี๋ยวค้าง รอสักสองสามตอนก่อน เเต่ก็ทนไม่ไหว ตามมาจากน้องเเว่นจ้า
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 22-03-2017 06:22:05
ที่เวย์เจอเป็นทีมรึเปล่า มีสามีทั้งคู่เลย55555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 22-03-2017 08:18:07
ฝาแฝดเจอพ่อลูก มันส์หยดละที่นี้ ว่าแต่เวย์หลงรักใคร ทีม หรือ เทสต์
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 22-03-2017 13:28:19
โอโหหหห
รู้สึกชอบ side story นี้มากค่ะ
แซ่บบ :hao6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 1: One night stand
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 22-03-2017 17:31:40
Two is a lonely number





เจ็บ...





นั่นเป็นความรู้สึกแรกที่ถาโถมเข้ามาใส่ทีมหลังจากที่ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราที่ลึกที่สุดในรอบหลายปี ร่างโปร่งพยายามชันตัวลุกขึ้น กัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของตัวเองรบกวนชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองนาฬิกาดิจิตัลที่วางอยู่หัวเตียงบ่งบอกเวลาหกโมงเช้า ถึงแม้อยากจะซุกตัวลงนอนได้ผ้าห่มตัวแต่ความปวดร้าวจากต้นขาที่ถูกตรึงไว้บนไหล่หนาเกือบทั้งคืนแล่นผ่านขึ้นมายังช่วงกลางลำตัวที่บอบช้ำกว่าใครเพื่อนขัดขวางเขาจาการล้มตัวกลับลงไป



อีกอย่าง ถ้าเขาไม่รีบกลับแล้วเทสต์โทรกลับไปถามที่บ้าน เขาโดนระเบิดลงแน่ๆ


ร่างโปร่งค่อยๆหย่อนขาลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง ก้มลงเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น แล้วค่อยๆย่องไปยังห้องน้ำอย่างเงียบเชียบ ถึงแม้แต่ละก้าวที่เดินร่างกายของเขาจะกรีดร้องอย่างทรมานแค่ไหนก็ตาม



เมื่อคืนทีมมัวแต่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนไม่ได้สังเกตเห็นสภาพแวดล้อมรอบตัว ห้องนอนของคุณวีใหญ่โตกว้างขวางเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่มีอยู่เพื่อการใช้งานเท่านั้น ตั้งแต่ชั้นหนังสือ โต๊ะทำงาน โทรทัศน์ ชุดโฮมเธียร์เตอร์ ไปจนถึงตู้เสื้อผ้าบิวท์อินขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่มุมที่ติดกับห้องน้ำไปทั้งแถบ ร่างโปร่งหอบเสื้อผ้าของตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ กดปิดล็อคประตูอย่างเบามือ ภายในห้องน้ำกว้างขวางไม่แพ้ห้องนอน มีโซนอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ โซนห้องอาบน้ำ ชั้นวางผ้าขนหนูสีขาวสะอาดที่พับซ้อนกันไว้อย่างเรียบร้อย อ่างล้างหน้าพร้อมกระจกขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของผนัง


ทีมถือวิสาสะหยิบผ้าขนหนูมาจากชั้นวาง ร่างเปลือยเปล่าเดินอย่างเชื่องช้าไปยังห้องอาบน้ำ คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความเจ็บ มือเรียวเกาะประตูกระจกใสของห้องอาบน้ำไว้ทันทีที่เดินมาถึง ทีมแขวนผ้าเช็ดตัวกับราวจับประตูอย่างทุลักทุเล แล้วบิดก็อกเปิดฝักบัวขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างติดเพดาน


ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งบนพื้น ขาขาวไร้เรี่ยวแรงที่จะพยุงร่างกายต่อ ปล่อยให้น้ำไหลผ่านร่างกาย ชำระล้างคราบสกปรกต่างๆบนผิวขาวเนียน โชคยังดีที่เจ้าของบ้านรู้ว่าตนกำลังทำอะไร ถึงได้มีเครื่องป้องกันเตรียมพร้อมไว้หลายแพ็คในลิ้นชักหัวเตียง ทำให้ทีมไม่ต้องกังวลเรื่องการทำความสะอาด ’ส่วนนั้น’ มากนัก



ทีมในชุดของเมื่อวานที่ยับยู่ยี่เหมือนผ่านสมรภูมิรบมาหมาดๆเดิน(หรือจะเรียกให้ถูกคงเป็นคลาน)ลงมาชั้นล่าง ร่างโปร่งลังเลว่าตัวเองควรจะออกไปโดยไม่รอให้ชายหนุ่มตื่นดีมั้ย เพราะหากมัวแต่รออีกฝ่ายเขาคงไปเรียนไม่ทันแน่



แต่ตอนนี้ร่างโปร่งรู้สึกคอแห้งชอบกล


ทีมหันไปมองทางที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นห้องครัวซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในตัวบ้าน



แค่น้ำแก้วเดียว...คุณวีคงไม่ว่าหรอกมั้ง







สภาพของห้องครัวที่เขาเห็นทำให้คนรักการทำอาหารอย่างทีมอยากร้องไห้ ทั้งที่มีอุปกรณ์ทำอาหารอย่างครบครัน มากเกินกว่าที่
เชฟคนไหนจะนึกฝัน แต่สิ่งที่ถูกแตะต้องมีเพียงจานช้อนส้อมที่กองอยู่ในอ่างล้างจาน บนเคาท์เตอร์ที่เป็นเกาะกลางครัวมีกลัวพิซซ่าเปล่า กล่องโฟมร้านอาหาร และกล่องอาหารเวฟจากร้านสะดวกซื้อวางระเกะระกะรกหูรกตา


ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรไปยุ่งกับของของคนอื่นโดยพลการ แต่ทีมทนปล่อยให้ห้องครัวที่น่าสงสารทุกรังแกอย่างนี้ไม่ได้จริงๆ แขกของบ้านเริ่มต้นเก็บกวาดขยะในครัวอย่างคล่องแคล่ว ล้างจานที่กองเป็นภูเบาพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย


เขาชอบทำอาหาร ชอบทำครัว ชอบทำความสะอาด มันทำให้จิตใจสงบอย่างบอกไม่ถูก


หลังจากล้างจานเสร็จ ร่างโปร่งที่เริ่มติดลมเปิดประตูตู้เย็นหาของที่สามารถนำมาทำอาหารเช้าให้ชายหนุ่มได้


ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นแค่ความสุขชั่วข้ามคืน แต่ทีมก็อยากให้ตัวเองดูโดดเด่นขึ้นมาจากคู่นอนคนอื่นในความทรงจำของชายหนุ่มบ้าง




“เรียบร้อย”



มือเรียวคลุมพลาสติกแร็ปลงบนจานข้าวผัดหมูไข่ดาวจากของสดเพียงน้อยนิดในตู้ มองดูผลงานของตัวเองอย่างภูมิใจ



แต่...ถ้าจะออกไปโดยไม่ร่ำลา มันก็ดูจะเสียมารยาทไปหน่อย


ร่างโปร่งดึงกระดาษโน๊ตออกมาจากแท่นสมุดโน๊ตแม่เหล็กที่แปะอยู่บนตู้เย็น เขียนข้อความที่ตัวเองคิดไว้ในหัวด้วยลายมือบรรจง แล้วสอดแนบไว้กับจานอาหารพร้อมรอยยิ้มกว้าง



แค่นี้ก็เรียบร้อย












“หือ? หกโมงกว่าแล้วเหรอ?”



เวย์ขยี้ตาอย่างง่วงงุน พยายามกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสให้มองเห็นนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจยืดเส้นยืดสาย แต่ดูเหมือนการกระทำนั้นจะไปรบกวนการนอนอย่างสงบของคนข้างๆ อีกฝ่ายถึงได้พลิกตัวหนีพร้อมส่งเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ


เหมือนลูกแมวเกเรเวลาถูกขัดใจไม่มีผิด


“พี่เทสต์ ผมกลับแล้วนะครับ”


ร่างสูงก้มลงจุมพิตที่ขมับของคู่นอนเบาๆ แล้วเริ่มก้มเก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมา เมื่อคืนกว่าจะมาถึงที่เตียงได้ก็แวะไปหลายที่ เมื่อเดินออกมาสภาพห้องถึงได้ดูเหมือนสมรภูมิรบขนาดย่อม เวย์ได้แต่นึกขอโทษคนที่มีหน้าที่ทำความสะอาดอยู่ในใจ



อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำโต๊ะทานข้าวหักล่ะนะ



…แค่ทรุดนิดหน่อยเอง



 จริงๆเด็กหนุ่มก็ไม่ได้อยากกลับก่อนที่อีกฝ่ายจะตื่นแบบนี้ แต่หากเขาไม่รีบกลับไปรายงานตัวที่บ้าน ท่านพ่อที่แสนจะชิวของเขาอาจจะกลายร่างเป็นระเบิดปรมาณูก็เป็นได้


อีกอย่าง เขาได้เบอร์อีกฝ่ายมาแล้ว แถมรู้ที่อยู่ของอีกฝ่ายขนาดนี้ จะหนีก็หนีไม่พ้นหรอก


“แล้วเจอกันนะครับ พี่เทสต์”




“เฮ้อ..ถึงซักที”


ทีมไม่เคยรู้สึกคิดถึงห้องของตัวเองขนาดนี้ ชายหนุ่มจ่ายเงินให้แท็กซี่แล้วเดินกะเผลกไปยังลิฟต์ของคอนโด นาฬิกาบนหน้าจอโทรศัทพ์บอกเวลาหกโมงกว่าๆ ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าเขาโชคดีน่าจะพอมีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่เทสต์จะตื่น


ประตูลิฟต์ของทีมปิดลง จังหวะเดียวกับที่ประตูลิฟต์ตัวข้างๆเปิดออก เวย์รีบพุ่งออกจากลิฟต์ไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ลานจอด
รถแขกหน้าคอนโด ภาวนาไม่ให้ตัวเองโผล่ไปเจอช่วงเวลารถติดของละแวกนี้


ทีมหยิบคีย์การ์ดออกมาแตะที่ประตูห้องคอนโดของพวกเขา คอนโดนี้เป็นแบบสองห้องนอน หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องน้ำ และหนึ่งห้องนั่งเล่น กว้างขวางพอสำหรับพวกเขาสองที่จะอยู่ได้อย่างไม่อึดอัด แต่ก็ไม่ใหญ่เว่อร์วังอลังกาลเหมือนคฤหาสน์หลังโตที่เขาเพิ่งจากมา


ชายหนุ่มอยากจะเล่าทุกอย่างให้พี่ชายฟัง แต่เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าพูดความลับของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก อีกอย่าง หากเทสต์รู้ว่าน้องชายของตัวเองยกความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายแปลกหน้าที่อายุมากกว่าอย่างน้อยสิบกว่าปี ทีมคงโดนพี่ชายขังลืมไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแน่


 “หือ?”


ภาพของห้องที่เละเทะเหมือนถูกพายุฤดูร้อนขนาดย่อมพัดถล่ม ถึงแม้เขาจะเคยเห็นสภาพห้องหลังพี่ชายพาคู่นอนมาค้าง แต่เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน


โจรขึ้นห้องรึเปล่า?


แต่ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังอยู่ครบ ทีมรีบเข้าไปในห้องของตัวเองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ร่างโปร่งยกมือขยี้ตาด้วยความระคายเคืองขณะปลกระดมเสื้อด้วยมืออีกข้าง


ลืมถอดคอนแทคส์จนได้...


ทีมก่นด่าตัวเองในใจเมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำ สายตาเขาไม่ได้แย่ถึงขนาดอยู่ไม่ได้โดยไม่มีแว่นหรือคอนแทคเลนส์ แต่มันก็เป็นจุดสำคัญในการเรียนหนังสือของเขาเช่นกัน



ทีมเกลียดการใส่แว่น เขารู้สึกว่าหน้าของตัวเองดูเอ๋อๆทุกครั้ง ทำให้แฝดน้องเลือกที่จะใส่คอนแทคเลนส์แทน



แต่วันนี้คงต้องใส่แล้วสินะ



“ทีม..กลับมาแล้วเหรอ”



ร่างโปร่งที่เพิ่งใส่ชุดนักศึกษาเสร็จสะดุ้งกับเสียงยานคางของพี่ชาย เทสต์ในสภาพเปลือยเปล่ายืนพิงศีรษะประตูห้องของน้องชายฝาแฝดที่ตัวเองเปิดโดยไม่ขออนุญาตอย่างปวดหัวจากการเมาค้าง ถึงแม้ทีมจะขอร้องแค่ไหนแต่พี่ชายตัวแสบก็ไม่เคยคิดจะใส่ใจความเป็นส่วนตัวของน้องน้อยของตนซักนิด


“อือ ห้องเป็นอะไร ทำไมถึงได้เละเทะขนาดนี้?”


ทีมถามกลับ ดันร่างโปร่งที่สูงกว่าตนเพียงเล็กน้อยออกจากห้องนอน เทสต์เดินตามแรงผลักของน้องชาย ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาของห้องนั่งเล่น ก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บ


“เฮ้ย! เป็นไรอ่ะ?” ทีมที่เห็นพี่ชายนิ่วหน้าลูบสะโพกด้วยความเจ็บถามด้วยความเป็นห่วง แต่ท่าทางแบบนี้มันคุ้นๆนะ


“ไอ้เด็กเวรเมื่อคืนน่ะสิ...แม่ง อย่าให้เจออีกนะพ่อจะเล่นให้กลับบ้านไม่ถูกเลย” ชายหนุ่มบ่นอุบ ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา ทีมทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าลงกับพื้น ใช้มืออังหน้าผากของพี่ชาย โชคดีที่อีกฝ่ายแค่ตุมรุมๆ ไม่ถึงกับร้อนจัด


“ไปเอายามาหน่อยดิ๊ ตอนเช้ากูไม่เข้านะ เดี๋ยวเจอกันตอนเที่ยง” เทสต์ไล่น้อง ตายังคงปิดสนิทเตรียมตัวงีบต่อ


“อื้อ เดี๋ยวทีมทำข้าวต้มให้ละกัน จะได้กินยาได้”


คนเป็นน้องว่า ลุกขึ้นเดินไปยังครัวที่สภาพไม่ต่างจากห้องอื่นๆในบ้าน ตั้งแต่เล็กทีมเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย มารดาของเขามักจะบอกเสมอว่าถึงจะอายุห่างกันเพียงสองนาที แต่เขาก็ต้องเคารพเทสต์เหมือนพี่ชายปกติ ร่างโปร่งจึงแทบจะไม่เคยพูดคำหยาบกับพี่ชาย


ถึงแม้ว่าเมื่อเดินเข้ามาในครัวอันเป็นสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ที่เขารักยิ่ง ร่างโปร่งจะอยากหมุนตัวเดินกลับออกไปเพ่นกบาลพี่ชายที่เคารพรักแค่ไหนก็ตาม


ทีมใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้คีบกางเกงชั้นในสีดำของพี่ชายออกจากอ่างล้างจาน ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกพรึ่บเพียงแค่คิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบนเคาท์เตอร์ที่เขาใช้ทำขนมเป็นประจำ



เขาควรจะเอาอะไรมาล้าง แอลกอฮอล์หรือน้ำมนต์?


“เทสต์ ทีมไปนะ ข้าวกับยาวางไว้นี่นะ”


ทีมวางถาดอาหารลงบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าพี่ชายที่นอนเปลือยอยู่บนโซฟาอย่างไม่แคร์สายตาใคร รอยจ้ำสีแดงและรอยมือที่บีบตรึงสะโพกขาวยังคงเด่นชัดจนหน้าของทีมเห่อร้อนเมื่อนึกถึงรอยที่คล้ายกันบนสะโพกของตัวเองตอนนี้ เทสต์เป็นคนตรงๆ เปิดเผย และไม่เคยอายกับเรือนร่างของตัวเอง แต่บางที่ทีมก็หวังว่าอีกฝ่ายจะมียางอายเหมือนคนปกติบ้าง


ร่างโปร่งเข้าไปหยิบผ้าห่มในห้องพี่ชายมาคลุมร่างคนที่หลับสนิทไปเรียบร้อยไว้ ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้คู่ใจเดินออกจากห้องไป










เวย์กำลังจะไปเรียนสาย

ใช่ว่าเด็กหนุ่มจะเป็นนักศึกษาดีเด่นหรือต้องการเกียรตินิยมอันดับหนึ่งหรืออะไร แต่จะเดินเอ้อระเหยลอยชายทั้งที่อีกไม่กี่นาทีจะเข้าเรียนก็รู้สึกผิดต่อเงินของพ่ออย่างไรบอกไม่ถูก


วันนี้เด็กหนุ่มจอดรถค่อนข้างไกลจากตึกเรียนรวมอันเป็นที่สิงสถิตของนักเรียนปีหนึ่งอย่างเขาพอสมควร เนื่องจากออกมาสาย
ทำให้ที่จอดรถประจำเต็มเรียบร้อยแล้ว แม้จะหงุดหงิด แต่ด้วยจำนวนที่จอดรถที่จำกัดจนดูเหมือนมหาวิทยาลัยต่อต้านการใช้รถของนักศึกษาทำให้เขาต้องปลงตกอย่างช่วยไม่ได้



เวย์เลือกจะใช้ทางลัดที่ตัดกับตึกบริหาร เด็กหนุ่มเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยของคณะบริหาร ถึงแม้จะเป็นตอนเช้า แต่มุมอับสายตาแบบนี้ก็ยังคงดูเปลี่ยวและไม่ปลอดภัยสำหรับคนเดินผ่าน


ทำให้นึกถึงซอกหลืบแถวสระบัวที่เขาชอบมาแอบดูพี่เทสต์ให้อาหารลูกสุนัขพวกนั้น



บ็อก!


"อย่างอนซิ วันนี้มีเรื่องนิดหน่อยเลยรถแท็กซี่มา สายนิดหน่อยเอง"


เสียงหวานคุ้นหูที่ครางชื่อเขาสลับกับคำสบถด่าถึงบุพการีตลอดทั้งคืนดังขึ้นจากมุมหนึ่งในซอย ขายาวที่ก้าวเร็วเมื่อครู่ผ่อนฝีเท้าลง เวย์ค่อยๆคืบคลานเข้าใกล้ซอกหลืบที่เป็นที่มาของต้นเสียงอย่างเชื่องช้า ร่างขาวของคนที่นอนสลบเหมือนอยู่บนเตียงเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั่งยองๆอยู่กับพื้นในชุดนักศึกษาเป็นระเบียบเรียบร้อย ผิดกับเขาที่ใส่เสื้อออกนอกกางเกงแถมยังหาเข็มขัดไม่เจออีกต่างหาก


มือเรียวเอานมอุ่นจากกระติกใส่ชามพลาสติกใช้แล้วทิ้งวางลงตรงหน้าลูกสุนัขคอกหนึ่งที่นอนอยู่บนผ้าขนหนูผืนนุ่มในเพิงที่ทำจากกระดาษลังหลายใบ เจ้าลูกหมาตัวสีขาวลายน้ำตาลงับนิ้วของชายหนุ่มเล่นตามประสาลูกหมาที่เขี้ยวกำลังขึ้น


"ทนหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะหาบ้านดีๆให้พวกแกเอง" มือเรียวลูบหัวเจ้าหมาน้อยอย่างเอ็นดู ลูกสุนัขตัวอื่นเริ่มเล่นซนด้วยการกระโดดปีนป่ายขึ้นมาบนตักของชายหนุ่ม คนที่นั่งยองๆอยู่ไม่ทันตั้งตัวล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น นั่นเป็นตอนที่เขาสังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของร่างโปร่ง


พี่เทสต์ใส่แว่นด้วยเหรอ?


"โอ้ย เจ็บๆๆ" ร่างโปร่งอุทานออกมาเบาๆ ลูบบั้นท้ายของตัวเองหน้ามุ่ย แต่ยังคงเกาหลังคอให้เหล่าลูกหมาอย่างไม่ถือโทษ "คนใจร้าย... ไม่ทะนุถนอมกันบ้างเลย"


คนถูกบ่นฉีกยิ้มกว้าง ให้สัญญากับตัวเองว่าครั้งต่อไปจะทะนุถนอมชายหนุ่มให้มากกว่านี้


ถ้าพี่เทสต์น่ารักแบบนี้ตอนอยู่ต่อหน้าเขา เวย์คงหลงอีกฝ่ายจนโงหัวไม่ขึ้นแน่


แต่แค่ลีลาเร่าร้อนตามประสาคนไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆทั้งที่ดูก็รู้ว่าเป็นครั้งแรกของอีกฝ่ายเมื่อคืนก็ทำให้เขาติดใจจนอยากจะขังอีกฝ่ายไว้ใต้ร่างตลอดทั้งวันแล้ว



"อ๊ะ สายแล้ว ไปก่อนนะ กินให้หมดล่ะ จะได้แข็งแรง"



ร่างโปร่งลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากมือของตัวเอง หยิบจากพลาสติกใบเก่าไปทิ้ง แล้วเดินไปทางหน้าตึกคณะบริหารที่ตนเรียนอยู่ ทีแรกเวย์คิดจะเดินเข้าไปทั้ง แต่เขาสายมามากแล้ว เด็กหนุ่มจึงเลือกที่จะเดินไปยังตึกอาคารเรียนรวมซึ่งอยู่ถัดออกไป



เอาเถอะ ยังไงก็ได้เบอร์มาแล้วนี่นะ


เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงเบอร์โทรที่เขาแอบขโมยมาจากโทรศัพท์อีกฝ่ายตอนเผลอ






"หนีผมไม่พ้นหรอกครับพี่เทสต์"








การเรียนช่วงเช้าผ่านไปได้ด้วยดีถึงแม้สะโพกจะปวดระบมมากขึ้นเรื่อยๆ ทีมขยับแว่นที่นานๆจะถูกขุดออกมาใช้แล้วก้มหน้าจดยิกๆ เขาอยู่ปีสามแล้ว วิชาเรียนจึงลดน้อยลงตามไปด้วย คาบบ่ายจึงโล่งว่างเหมาะแต่การกลับไปนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจที่ห้อง



"เฮ้ย ทีม ไอ้เทสต์เป็นอะไรวะ ทำไมวันนี้ไม่มาเรียน"


เหนือฟ้าถามขณะที่พวกเขาเดินมาจองที่แถวโต๊ะหินอ่อนหน้าโรงอาหารโดยมีกวินภพ เพื่อนอีกคนในกลุ่มที่อาสาไปซื้ออาหารในวันนี้ หากถามเขา ทีมคิดว่าเพื่อนตัวสูงเพียงแค่หาเรื่องเดินสำรวจระบุพิกัดโต๊ะที่แฟนตัวเองซึ่งเป็นเด็กคณะแพทย์ปีหนึ่งอยู่ แล้วหาเรื่องชิ่งพวกเขาโดยไม่รู้สึดผิดมากกว่า


ส่วนเหนือฟ้า ถึงแม้จะบอกว่าเทสต์อกหักจากอีกฝ่าย แต่ชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มสดใสและสีผมที่เปลี่ยนไปทุกเดือนยังคงไม่ได้รับรู้ว่าเพื่อนในกลุ่มแอบชอบตัวเองอยู่ น่าแปลกที่ทั้งที่ชายหนุ่มมักจะหายตัวไปขลุกกับแฟนที่เรียนอยู่ปีสี่คณะแพทย์แทบจะทุกเวลาที่มีโอกาส แต่กวินภพซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆของแฟนเหนือฟ้ากลับดูเหมือนไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย



"มึง กูไปนั่งกับแว่นนะ"


น่าน ว่าแล้วไง


 กวินภพวางจานข้าวสองจานลงตรงหน้าพวกเขาแล้ววาร์ปหายไปกับสายลมโดยไม่รอคำตอบรับของเพื่อน 'แว่น' ที่ชายหนุ่มพูดถึงไม่ใช่ฉายาแต่อย่างใด แต่เป็นชื่อของแฟนที่มันทั้งรักทั้งหลงราวกับโดนของ เห็นว่าแอบมองเขามาตั้งแต่อยู่มัธยมปลาย ถ้าเป็นทีมถูกโรคจิตแอบตามแบบนั้นมาสามปี เขาคงแจ้งตำรวจย้ายสำมะโนครัวหนีไปนานแล้ว


แต่ลงเอยกันด้วยดีก็ดีแล้วล่ะนะ


"หิวๆๆๆ มีอะไรกินบ้างเนี่ย"


เสียงของพี่ชายตัวดีที่ยังคงแหบพร่า ไม่รู้ว่าจากเพราะฤทธิ์เหล้าหรือการบริหารเส้นเสียงที่มากเกินไปเมื่อคืนดังขึ้นก่อนที่น้ำหนักตัวของเทสต์จะโถมลงมาบนตัวเขา ชายหนุ่มกอดนอนชายฝาแฝดไว้จากด้านหลังอย่างเคยชิน วางคางลงบนกลางกระหม่อมของทีมอย่างพอดิบพอดี


"ดีขึ้นแล้วเหรอ" ทีมถาม เอนตัวพิงอกพี่ชายอย่างเคยชิน


"ไม่อ่ะ แต่บ่ายมีเรี...ฮัดชิ่ว!"


เทสต์จามออกมาชุดใหญ่ รีบผละออกมาจากน้องชายฝาแฝดอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มจามเสียจนจมูกแดงเป็นกวางเรนเดียร์


"นี่ไปให้อาหารหมามาอีกแล้วใช่มั้ย? บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ไปเล่นกับพวกมัน"


ชายหนุ่มถูจมูกอย่างระคายเคือง ส่งสายตาคาดโทษให้น้องชายที่สลดลงอย่างน่าสงสาร เหนือฟ้ารีบดึงทีมให้มานั่งข้างตัวเองอย่าง
ปกป้อง ส่งสายตาดุๆกลับไปให้ชายหนุ่มที่ยืนถูจมูกไม่หยุด


"มึงจะดุทีมทำไมวะ?"


"กูก็ไม่ได้ห้ามให้มึงให้อาหารมันนะทีม แต่มึงคิดบ้างสิว่าถ้ามันกัดขึ้นมา เกิดมึงติดเชื้อเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง" เทสต์จามออกมาอีกครั้ง "อีกอย่าง มึงก็รู้ว่ากูแพ้"


ใช่ ทีมรู้ นั่นเป็นสาเหตุหลักที่คนรักสุนัขอย่างเขาไม่เคยเลี้ยงหมาแม้แต่ตัวเดียว ปกติทุกครั้งที่เขาให้อาหาร ชายหนุ่มจะพยายามไม่เล่นกับพวกมันมากนักด้วยกลัวขนจะติดมา แต่วันนี้เขาลุกไม่ไหวจริงๆถึงได้นั่งจุ้มปุ๊กอยู่อย่างนั้น


"อือ ขอโทษนะ" คนเป็นน้องก้มหน้ายอมรับผิด


"เออๆ รีบหาบ้านให้มันเร็วๆ ละกัน แล้วนี่เงินหมดรึยัง" เทสต์นั่งลงตรงข้ามกับเขา ทีมลอบยิ้มเล็กๆ ถึงพี่ชายของเขาจะดูเป็นคนขี้หงุดหงิด แต่เนื้อแท้แล้วเป็นคนขี้ใจอ่อนขี้สงสารไม่แพ้เขาเลย


"ยังไม่หมด อ๊ะ จริงสิ ขอยืมโทรศัพท์หน่อย ทีมลืมอ่ะ จะไปถ่ายรูปพวกมันลงเฟส" ชายหนุ่มแบมือขอ


"เออๆ รีบๆเอามาคืนแล้วกัน เดี๋ยวกูมีเรียนต่อ" เทสต์แย่งจานข้าวขาหมูของน้องชายมากินอย่างสบายใจ แต่คนฟังขมวดคิ้วอย่างงุนงง


"บ่ายมีเรียนด้วยเหรอ?"


"ที่กูไม่ได้ลงเลือกเสรีปีหนึ่งไง เดี๋ยวหน่วยกิตไม่ครบ" เทสต์ตอบ กัมหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจคนรอบข้าง จงใจไม่เงยหน้ามองเหนือฟ้าที่นั่งติดกับน้องชายของตัวเอง


"วิชาอะไรเหรอ?" ทีมถาม ตัวเขาเองเรียนเสรีวิชาคหกรรมเรียบร้อย คว้าเกรดเอมาครองตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว


"อังกฤษเพื่อธุรกิจ" คนเป็นพี่ตอบ "วิชาเดียวที่ตรงตารางเรียน แต่เห็นว่าเอยากอยู่"


"ยากดิ กูเคยเรียนตัวนี้ตอนปีหนึ่ง อาจารย์แม่งโคตรรรรรรรรโหด แต่แตะไม่ได้ด่าไม่ได้นะบอกเลย สาวๆในคลาสจะแดกหัวเอา"
เหนือฟ้าเม้าท์ให้ฟัง "ได้ยินว่าแต่ก่อนเฮียแกเคยเป็นนายแบบ มีแต่สาวๆตามกรี้ด ได้ยินว่าบางคนถึงกับยอมสอบตกเพื่อจะได้ลงเรียนใหม่เลยนะ"


"โห ขนาดนั้นเลยเหรอ?" ทีมถามอย่างรู้สึกกลัวแทนพี่ชาย เทสต์ยิ่งเป็นคนพูดจาโผงผางอยู่ด้วย จะฉะกับอาจารย์ตั้งแต่วันแรกรึเปล่านะ


"อะไร สนใจเหรอ? " เทสต์แซวน้องชาย


"ไม่ใช่ซะหน่อย ทีมกลัวเทสต์จะไปกินหัวอาจารย์ก่อนนะสิ" ทีมรีบแก้ตัว แม้จะแอบอยากรู้หน่อยๆว่าคนแบบนั้นจะหน้าตาเป็นยังไงกันนะ



จะหล่อสู้คุณวีได้รึเปล่า


ใบหน้าขาวขึ้นสีเรื่อเมื่อนึกถึงร่างสูงที่ครอบครองเขาอย่างเอาแต่ใจตลอดทั้งคืน แต่กลับทำให้เขารู้สึกดีจนหมดแรงจะปฏิเสธทุกครั้งไป


"ไม่ใช่อะไร หน้าแดงแล้วเนี่ย" เทสต์จิ้มแก้มน้องชายที่ปกติมักจะนิ่งเป็นพระอิฐพระปูนกับเรื่องแบบนี้ ทีมปัดมือของพี่ชายอย่าง
ร้อนตัว รีบลุกขึ้นจากที่นั่ง ในมือกำโทรศัพท์ของพี่ชายไว้แน่น


"ไม่พูดด้วยแล้ว ไปหาหมาดีกว่า"



ร่างโปร่งจ้ำอ้าวกลับไปทางตึกคณะ ทิ้งให้พี่ชายนั่งกินข้าวกับคนมีเจ้าของที่ตัวเองแอบรักอยู่ตามลำพังเพียงสองคน





แกล้งเขาดีนัก เอาตัวรอดเองเลยไอ้พี่บ้า!









"ห้องสองห้าหนึ่ง..."


เทสต์เงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ที่บอกห้องเรียนไว้ หันซ้ายขวาเดินหาห้องที่ว่าอย่างงุนงงกับความซับซ้อนของอาคารเรียนรวม ทั้งที่ปีหนึ่งก็เรียนที่นี่แทบทุกวิชาแท้ๆ แต่เขาก็ยังคงไม่เข้าใจกลไกของเขาวงกตแห่งนี้เสียที


เมื่อเดินมาถึงก็ใกล้ถึงเวลาเรียนเต็มที ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดประตูแต่กลับถูกใครบางคนตัดหน้าเปิดประตูให้เขาเสียก่อน



"เชิญครับ"


ร่างสูงผายมือ ดูจากการการแต่งกายและการคาดคะเนอายุของอีกฝ่าย เดาได้ไม่ยากว่าคนตรงหน้าคืออาจารย์ในตำนานที่เหนือฟ้ากล่าวถึง ร่างสูงกำยำในชุดสูทสั่งตัดประณีตทุกกระเบียดนิ้ว ใบหน้าคมคายเกลี้ยงเกลาจากการโกนหนวดมาใหม่ๆและรอยยิ้มที่น่าจะละลายใจใครหลายๆคนได้อย่างง่ายดายเพียงแค่อีกฝ่ายหันไปทางนั้น


"ขอบคุณครับจารย์"


เทสต์ยกมือไหว้แล้วเดินเข้าไปในห้อง ไม่สนใจคนเปิดประตูให้เขาที่เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ร่างโปร่งนั่งลงบนที่นั่งริมห้องข้างหน้าสุดที่เป็นที่เดียวที่ว่างเนื่องจากที่อื่นถูกผู้คนจับจองหมดแล้ว แถมประชากรส่วนใหญ่ยังเป็นนักศึกษาสาวๆที่นั่งทำตาเป็นรูปหัวใจปิ๊งๆใส่อาจารย์อยู่ตอนนี้


"สวัสดีครับนักศึกษา ผมชื่อวีรภัทร ยินดีต้อนรับสู่วิชาภาษาอังกฤษเพื่อธุรกิจ”


ชายหนุ่มที่เปิดประตูให้เขาเมื่อครู่เดินขึ้นมาประจำที่บนเวที เทสต์ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายดูดีจริงๆไม่ว่าจะมองมุมไหน แต่เขาก็ยังไม่เห็นเหตุผลที่ใครๆจะต้องลวเรียนวิชานี้เพียงเพื่อจะได้พบกับร่างสูง


ร่างโปร่งในชุดนักศึกษาก้มลงเล่นโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย เขาไม่เหมือนกับน้องชายที่ขยันจนน่าหมั่นไส้ จดแทบทุกตัวอักษร ทุกคำพูด ทุกเสียงไอของอาจารย์ เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ถึงแม้เทสต์จะไม่ได้ตั้งใจเรียนมากนักแต่เขาก็รับรู้ได้ว่าบรรยากาศการสอนของอีกฝ่ายน่าสนใจพอควร ไม่เช่นนั้นคงทำให้นักเรียนมีส่วนร่วมแย่งกันยกมือตอบคำถามมากมายขนาดนี้ไม่ได้


“....คิดยังไงครับ?”


อาจารย์หนุ่มที่เคลื่อนที่จากโต๊ะสอนมาอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ถาม ยื่นไมค์มาข่อตรงหน้านักศึกษาที่ยังคงเล่นโทรศัพท์อย่างไม่สนใจ เทสต์รีบเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง พยายามหันซ้ายหันขวาหาตัวช่วย แต่ไม่มีใครที่เขารู้จักลงเรียนวิชานี้เลย ทำให้ชายหนุ่มหัวเดียวกระเทียมลีบอย่างแท้จริง


แล้วเขาถามว่าอะไรวะเนี่ย?


“เอ่อ..."


“ไม่เป็นไรครับ ไว้คำถามต่อไปผมจะวนมาใหม่ แต่โอกาสที่จะได้เกรดดีๆอาจจะไม่ได้วนมาหาคุณบ่อยๆนะครับถ้ายังมัวแต่ก้มหน้าอยู่กับจอแบบนี้” ร่างสูงพูดออกไมค์ สร้างความอับอายให้กับคนไม่ตั้งใจเรียนเป็นอย่างมาก แต่เทสต์ก็เข้าใจว่ามันเป็นความผิดของเขา



แต่ประโยคต่อไปเขาว่าไม่ใช่



“เมื่อคืนคงล้ามากสินะ ไม่เป็นไร ผมยกโทษให้” ชายหนุ่มพูดกับเขาโดยไม่ออกไมค์ โน้มตัวลงมาพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ร่างโปร่งขนลุกพรึ่บ “เห็นว่าน่ารักหรอกนะ”




นักศึกษาหนุ่มยังคงนิ่งค้างแม้อาจารย์จะเดินไปจัดการกับคนอื่นๆที่เล่นโทรศัพท์ในคาบเช่นเดียวกับเขาต่อแล้ว เทสต์ได้แต่ส่าย
หน้าอย่างไม่เข้าใจ



อาจารย์รู้ได้ยังไง?



ที่สำคัญ...ถึงจะดูออกว่าเขาทำอะไรมาเมื่อคืน ก็ไม่มีสิทธิ์พูดจาแทะโลมนักศึกษาแบบนี้ไม่ใช่รึไง?




และแล้ว เทสต์ก็ได้ความประทับใจแรกของเขาที่มีต่ออาจารย์วีรภัทร







แม่ง...โรคจิต





__________


 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

เรื่องนี้จะขอยึดสโลแกน ช้าแต่ชัวร์นะคะ55555

ตอนนี้ก็รู้แล้วเนอะว่าเวย์แอบมองใคร หุหุ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะจ๊ะ ชะเอิงเอยยยย :bye2: :bye2: :bye2:











หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: janeta ที่ 22-03-2017 18:09:31
นั่นไงว่าแล้วเชียว 5555 แล้วสองพ่อลูกจะรู้เมื่อไหร่คะเนี่ยว่าคนที่ตัวเองกดเป็นใคร  :ling1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ravyy ที่ 22-03-2017 18:21:29
งื้ออออออ น่าติดตามมากค่ะ 55555555555555
จะมีดราม่าไหมเนี่ยยย ;----;
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 22-03-2017 18:22:23
เอาละสิ สลับตัวจนได้จริงๆ
แฝดพี่เทสต์ ไปเรียนกับพ่อ อ.วีรภัทร
แฝดน้องทีม เป็นคนที่เวย์ เฝ้ามอง แต่คิดว่าเป็นพี่เทสต์
แล้วความจริงจะเปิดเผยเมื่อไหร่กันนะ
เพิ่งรู้ว่ามีคนมาจากเรื่องแอบรัก Blind side รัก||ของ||แว่น
ถึงว่าชื่อคุ้นๆ กวินภพ เหนือฟ้า ทีม นี่เอง   
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:   
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 22-03-2017 18:31:40
น่าลุ้นจังค่ะ รอนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 22-03-2017 19:04:48
โอ้ยตายยย  :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Past-Zeit ที่ 22-03-2017 20:54:13
ขอย้ำอีกที  จะไม่มีการสลับคู่ใช่ไหมคะ :sad4: :sad4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 23-03-2017 09:23:12
วั่ยต๋ายแล้วววววว จะมีดราม่ามั้ยเนี่ย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 23-03-2017 10:13:46
โอ๊ยตายแระ อีรุงตุงนังไปหมดเลย

4p หรือเปล่า

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: saruwatari_guy ที่ 23-03-2017 10:51:38
โฮ่ ท่าจะวุ่นวายอยู่นะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: kyungploy ที่ 23-03-2017 13:16:12
ท่าางจะวุ่นวายน่าดู กิ๊ด
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 23-03-2017 13:25:45
สลับกันไปมา ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 25-03-2017 06:56:04
Third time’s a charm





วีรภัทรตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่าข้างกาย




ชายหนุ่มชันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงหลังกว้าง สติสัมปชัญญะยังคงขมุกขมัวจากความอ่อนเพลีย ถึงแม้จะไม่นับเรื่องนิสัยขี้เซาแต่กำเนิด เขาก็ต้องยอมรับว่าตัวเองไม่ได้ยังหนุ่มยังแน่นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว อันที่จริงร่างสูงค่อนข้างมั่นใจว่าเมื่อคืนเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาอึดได้ถึงขนาดที่ว่าตัวเองยังแปลกใจ



แต่พอเห็นเรือนร่างใสซื่อไร้เดียงสาที่บิดเร่าอยู่ใต้ความเมตตาของเขา ปีศาจร้ายที่นอนหลับใหลอยู่ตัวเขาก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง



“คุณ”



วีรภัทรลองส่งเสียงเรียก เผื่อว่าอีกฝ่ายจะอยู่ในห้องน้ำ แต่เสียงในห้องน้ำที่เงียบสนิทบ่งบอกว่าไม่มีใครอยู่ในนั้น เจ้าของบ้านเหวี่ยงขาลงจากเตียง คว้ากางเกงของตัวเองที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมแล้วเดินไปยังห้องน้ำอย่างร้อนรน ชายหนุ่มเคาะประตูสองสามครั้งก่อนจะเปิดมันออกเมื่อไม่ได้ได้รับคำตอบ ภายในว่างเปล่าอย่างที่คิดไว้ วีรภัทรวิ่งลงมาชั้นล่าง ความคิดที่ว่าเด็กน้อยคนนั้นจะหายตัวไปราวกับเป็นเพียงภาพลวงตาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกกระวนกระวายในอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน



ทำไมเขาถึงไม่ถามชื่ออีกฝ่ายไว้นะ?



ที่สำคัญกว่านั้น เด็กคนนั้นลุกไหวได้ยังไงกัน?



“รู้อย่างนี้น่าจะเล่นให้ลุกไม่ขึ้นซักสองวัน” ชายหนุ่มพึมพำอย่างหงุดหงิด ตามหาคนที่เขาพาเข้ามาในบ้านเมื่อคืนทั่วคฤหาสน์ ร่างสูงเพิ่งรู้สึกไม่ชอบความกว้างขวางของบ้านตัวเองก็วันนี้ ห้องสุดท้ายที่เขาเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายคือห้องครัว ที่แรกวีรภัทรไม่นึกจะเดินเข้ามาดูด้วยซ้ำ แต่กลิ่นหอมของอาหารปรุงสุกใหม่ๆที่ยังคงลอยอยู่ในอากาศทำให้เขาต้องแวะเข้ามาอย่างประหลาดใจ บ้านของเขามีเพียงเขากับลูกชาย ซึ่งทักษะการทำครัวของพวกเขาอยู่ในเกณฑ์ ‘พอประทังชีวิตได้หากติดอยู่บนเกาะร้างและต้องเลือกระหว่างอาหารของพวกเขาหรืออกตาย’ ทั้งคู่ ดังนั้นห้องครัวของบ้านหลังนี้จึงเป็นเพียงสถานที่ไว้เก็บอาหารสำเร็จรูป ไมโครเวฟ และตู้เย็นเท่านั้น ชายหนุ่มคิดว่าหากนักออกแบบภายในที่สั่งซื้ออุปกรณ์ทำครัวมาให้เขาพร้อมกับข้าวของเครื่องใช้ต่างๆมาเห็นสิ่งที่เขาทำในแต่ละวัน อาจจะร้องไห้แล้วขอลาออกจากงานเพื่อแสดงความรับ
ผิดชอบก็ได้



“คุณครั...”



ภายในห้องครัวว่างเปล่า นอกจากจะไม่มีคนอยู่แล้ว เศษซากอารยธรรมที่เขากับลูกชายวางกองไว้ทั่วรอให้แม่บ้านที่จ้างมาทำความสะอาดสัปดาห์ละครั้งเก็บกวาดก็หายไปด้วย  สิ่งเดียวที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์ในตอนนี้คือจานอาหารที่ถูกคลุมด้วยพลาสติกห่ออาหารอย่างเรียบร้อย วีรภัทรเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์ที่มีวัตถุปริศนาวางอยู่อย่างแปลกใจ


ภายในจานอาหารสีขาวมีข้าวผัดหน้าตาน่าทานที่ยังอุ่นอยู่พูนจาน แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นคือกระดาษโน๊ตที่ถูกจานทับไว้ไม่ให้ปลิวไปไหน ชายหนุ่มหยิบแผ่นกระดาษใบจิ๋วขึ้นมาอ่าน นึกถูกใจในลายมือที่บรรจงสวยงามของคู่นอนคนล่าสุด


ถ้านักศึกษาในคลาสเขาเขียนตัวบรรจงแบบนี้เวลาทำข้อสอบอัตนัยเขาคงให้คะแนนพิศวาสเพิ่มอย่างไม่ต้องสงสัย


‘เรียน คุณวี’


“ใช้คำว่าเรียนเลยเหรอ” คนอ่านหลุดขำ


‘ขอบคุณสำหรับค่ำคืนอันแสนวิเศษ คุณอาจจะคิดว่ามันเป็นเพียงเซ็กส์ที่ไร้ความหมาย แต่สำหรับผม มันคือครั้งแรกที่ผมจะไม่มีวันลืม ผมดีใจนะครับที่ครั้งแรกของผมเป็นคุณวีที่ทั้งอ่อนโยนและใจดี ขอโทษนะครับที่ผมถือวิสาสะใช้ครัวของคุณโดยพลการ ผมทนไม่ได้จริงๆที่เห็นครัวดีๆแบบนั้นต้องเสียเปล่า


หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะครับ


ปล. ขอโทษนะครับที่ผมออกมาก่อนที่คุณจะตื่น ผมมีเรียนตอนเช้า

ปล.2 อาหารกล่องมันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ อย่างน้อยก็ลองหาวิธีทำอาหารง่ายๆในอินเตอร์เน็ตดูก็ได้ ผมเป็นห่วง’



“คนดีๆแบบนี้หลุดมาถึงมือเราได้ยังไงกันนะ”


ชายหนุ่มส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ เก็บกระดาษใบเล็กพับใส่กระเป๋ากางเกงย่างทะนุถนอม รู้สึกเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ยอมลงชื่อไว้ ซึ่งผิดวิสัยของเขาเป็นอย่างมาก ปกติวีรภัทรถือคติพอใจแล้วทางใครทางมันมาโดยตลอด คู่นอนของเขาถึงแม้จะได้ไปออกเดทกันบ้าง แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยคิดที่จะทำความรู้จักอีกฝ่ายให้เปลืองพื้นที่ความทรงจำในสมอง แต่กับคนคนนี้ เขากลับรู้สึกว่าเป็นเด็กที่น่าสนใจ


ทั้งที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายเขา แต่สีหน้าท่าทางและการวางตัวกลับดูเป็นผู้ใหญ่ ถึงแม้จะไม่ได้ทิ้งความใสซื่อแบบเด็กๆไปเมื่ออยู่บนเตียง เป็นการผสมผสานที่ลงตัวอย่างบอกไม่ถูก


เสียดายจริงๆที่จะไม่เจอกันอีกแล้วแล้ว

 





ซะเมื่อไหร่กันล่ะ




“ห้องสองห้าหนึ่ง...”



ศาสตราจารย์หนุ่มวัยสี่สิบปีดีกรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองของมหาวิทยาลัยชื่อดังของอเมริกายืนนิ่งค้างอยู่หน้าห้องเรียนรวมของวิชาภาษาอังกฤษเพื่อธุรกิจที่ตนรับหน้าที่เป็นอาจารย์ผู้สอน ภาพตรงหน้าหากจะว่าเป็นความฝันก็เหมือนจริงเกินไป แต่หากเป็นความจริง...ก็ยังคงดูราวกับว่าเขายังอยู่ในความฝัน


ร่างโปร่งในชุดนักศึกษายืนก้มๆเงยๆอ่านอะไรบางอย่างจากหน้าจอมือถือสลับกับหันซ้ายขวาห้องห้องเรียนเดินตรงมาทางเขาเรื่อยๆ หนุ่มน้อยนิรนามยังคงไม่สังเกตเห็นเขาที่ยืนอยู่หัวโด่อยู่หน้าประตู ถึงแม้จะรู้ว่าใกล้เวลาเริ่มชั่วโมงเรียนเต็มทีแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่อาจทำใจละสายตาไปจากร่างที่เดินแปลกๆจากร่างกายที่บอบช้ำ ซึ่งไม่บอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร มือขาวเอื้อมไปเปิดประตูห้อง แต่วีรภัทรยืนอยู่ใกล้กว่ารีบชิงเปิดประตูให้นักศึกษาหนุ่ม หวังจะให้อีกฝ่ายสังเกตเห็นการมีตัวตนของเขาเสียที


“ขอบคุณครับอาจารย์”


แต่คนตรงหน้าเพียงแค่ยกมือไหว้แล้วเดินเข้าไปในห้อง ราวกับว่าเมื่อคืนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา ทิ้งให้วีรภัทรยืนนิ่งค้างอยู่หน้าประตู


หืม...เล่นตัวงั้นเหรอ?


น่าสนใจดีนี่



เด็กคนนี้ชื่อธัชนนท์ เมธาสกุล ปีสาม คณะบริหารธุรกิจ


และยังเป็นเด็กที่กล้าเล่นโทรศัพท์อย่างสบายอุราทั้งที่นั่งอยู่หน้าสุดของห้องอีกด้วย


สาเหตุที่ทำให้เขารู้ชื่อจริงของอีกฝ่ายเนื่องจากธัชนนท์เป็นคนเดียวในคลาสที่ต้องเอาใบขอเข้าเรียนมาให้เขาเซ็นเป็นกรณีพิเศษเนื่องจากลงทะเบียนไม่ทัน แต่จากที่เขาเห็นอีกฝ่ายเมื่อคืน เขารู้สึกว่าร่างโปร่งไม่ใช่คนที่ไร้ความรับผิดชอบ แถมยังเป็นเด็กไร้มารยาทที่ไม่ฟังอาจารย์สอนอย่างเปิดเผยแบบนี้


ถึงแม้วีรภัทรจะไม่ใช่อาจารย์จอมเฮี้ยบที่ต้องให้เด็กนั่งหลังตรง จดทุกคำพูด ตอบทุกคำถามของเขาตลอดเวลา แต่เขาเชื่อว่าเป็นใครก็ต้องรู้สึกไม่พอใจที่เจอเด็กไม่มีสัมมาคารวะแบบนี้


ไม่น่ารักเอาซะเลย...


คนเรานี่ตัดสินกันจากรู้จักกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงไม่ได้จริงๆ


ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่าตัวเองรู้จักอีกฝ่ายลึกซึ้งแค่ไหนก็ตาม
 

“เห็นว่าน่ารักหรอกนะ”


ชายหนุ่มหยอกอีกฝ่ายด้วยคำพูดที่เขาพูดเมื่อคืน ทว่าแทนที่ใบหน้าขาวจะขึ้นสีเรื่ออย่างน่ารักเหมือนครั้งก่อน ปฎิกิริยาที่เขาได้รับกลับเป็นดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าไม่พอใจ




เด็กประหลาด....







“แม่งงงงงง อาจารย์บ้าอะไรวะ เล่นหูเล่นตากับนักศึกษา จ้องอย่างกับจะลากกูขึ้นเตียง นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นครูบาอาจารย์พ่อชกคว่ำไปแล้ว”


ทีมวางน้ำชากับคุกกี้ข้าวโอ๊ตที่ตนเพิ่งอบเสร็จใหม่ๆลงบนโต๊ะเขียนหนังสือของพี่ชาย อีกฝ่ายโวยวายก่นด่าอาจารย์ของตัวเองมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ปกติเทสต์เป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว คนเป็นน้องจึงทำได้เพียงรอให้อีกฝ่ายบ่นจนพอใจ ให้ความโกรธถูกขับออกไปทางวาจา


“ไม่เรียนแม่งละ ค่อยลงหลังปีสี่ก็ได้วะ”



มือเรียวที่กำลังจัดข้าวของบนโต๊ะชะงักกึก ทีมหันไปมองพี่ชายฝาแฝดของตนด้วยสีหน้าตกใจ ปีสี่เป็นปีที่หน่วยกิตของพวกเขาเต็มโควตาที่มหาวิทยาลัยกำหนด ดังนั้นการจะลงเรียนวิชาเลือกเสรีจึงเป็นไปไม่ได้ ทางเดียวที่ชายหนุ่มจะทำแบบนั้นได้คือการยอมเรียนจบช้าลงอีกปี


แค่คิดถึงความเป็นไปได้ของหนึ่งปีที่ไม่มีเทสต์ ทีมก็รู้สึกเหมือนจะอาเจียน


“แต่เราจะไม่ได้จบพร้อมกันนะ”


“แค่ปีเดียว จะเป็นอะไรไป”



คนเป็นพี่ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ หยิบคุกกี้ข้าวโอ๊ตของโปรดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ


“เทสต์ ไม่เอาสิ อย่าให้คนคนเดียวมาทำให้เทสต์ต้องเสียเวลาชีวิตไปตั้งหนึ่งปีเพราะคนแบบนั้นเลย”


ทีมพยายามเกลี้ยกล่อม แม้จะรู้ว่าการเปลี่ยนใจคนหัวดื้ออย่างเทสต์เป็นอะไรที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม ถึงแม้จะเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว แต่เทสต์ก็เป็นคนที่หากเกลียดขี้หน้าใครก็จะหมายหัวว่าคนคนนั้นเป็นคนไม่ดีตลอด อย่างที่คิด นอกจากจะไม่สนใจแล้วยังเปิดคอมเล่นเกมส์ราวกับเขาไม่มีตัวตน ท่าทีปกติของอีกฝ่ายเวลาต้องการให้เขารู้ว่าบทสนทนานี้สิ้นสุดลงแล้ว


แต่ทีมไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆ


“ถ้าอย่างนั้น ให้ทีมไปเรียนแทนมั้ย”


คนเป็นพี่กดปุ่มหยุดเกมส์ หันกลับมามองน้องชายตัวเอง คิ้วเรียวขมวดมุ่น รู้สึกไม่ชอบใจในความคิดนี้ของทีมเอามากๆ


“แล้วถ้ามันมีทำกอร่อกอติกกับมึงอีกคนจะทำยังไง ยิ่งหัวอ่อนๆอยู่ เกิดถูกฉุดลงข้างทางใครจะช่วย”


“ทีมโตแล้วนะเทสต์ ทีมดูแลตัวเองได้” ร่างโปร่งบ่น รู้สึกเหนื่อยใจที่อีกฝ่ายยังคงเห็นเขาเป็นเด็กๆทั้งที่คนส่วนใหญ่เห็นพ้องต้องกันว่าเขามีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าพี่ชายหลายขุมนัก “อีกอย่าง ถ้าเขาเป็นคนแบบนั้นจริง คงโดนไล่ออกไปนานแล้วล่ะ เดี๋ยวนี้กระแสโซเชียลมันดังจะตาย ขนาดไม่ได้ทำยังถูกใส่ร้ายให้ดูเหมือนเป็นคนทำได้เลย”



“นี่หาว่ากูโกหกเหรอทีม?” เทสต์ชักสีหน้า คนเป็นน้องรีบส่ายหน้าปฏิเสธเพื่อไม่ให้พี่ชายหงุดหงิดใจไปมากกว่านี้


“เปล่า แต่ทีมอยากไปเห็นด้วยตาตัวเอง”



ร่างโปร่งนิ่งคิด ก่อนจะยื่นข้อเสนอ



“เอาอย่างนี้มั้ย ถ้าทีมไปเรียนแล้วรู้สึกว่าอาจารย์เขาทำอะไรแบบนั้นจริงๆ ทีมจะยอมให้เทสต์เรียนอย่างอื่นหลังปีสี่” ร่างโปร่งว่า “แต่ถ้าทีมเรียนแล้วไม่มีอะไร ทีมจะเข้าไปจดเลคเชอร์ให้ เทสต์มีหน้าที่อ่านแล้วเข้าไปสอบ เท่านี้เทสต์ก็ไม่ต้องเจออาจารย์คนนั้นแล้ว โอเคมั้ย?”


เขารู้จักพี่ชายดีพอที่จะรู้ว่าถึงพิสูจน์ได้ว่าอาจารย์ประจำวิชาไม่ได้จ้องจะงาบเขาอยู่ อคติที่เทสต์มีต่ออีกฝ่ายก็บังตาจนมองไม่เห็นความจริงไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีทางเลยที่ชายหนุ่มจะยอมกลับไปเรียนแต่โดยดี



เทสต์มีสีหน้าไม่เห็นด้วย แต่เมื่อถูกดวงตาใสแจ๋วของน้องชายออดอ้อน ทีมถูแก้มกับหลังมืออีกฝ่าย คนเป็นพี่จึงต้องยอมแพ้ในที่สุด





ให้ตายสิ ทั้งที่เป็นฝาแฝดแท้ๆ ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงได้อ้อนได้น่ารักนักนะ







-----(ครึ่งแรก)----


ลาสอบนาจา ประมาณสองอาทิตย์ จุ๊บๆ :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 25-03-2017 08:44:34
 :ling1: :ling3:
งื้ออออค้างงงงงงงงง

คนเขียนสู้ๆนะคะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Past-Zeit ที่ 25-03-2017 09:02:33
ถ้าอย่างนั้นพ่อลูกก็ต้องทะเลาะกันเพราะคิดว่าตัวเองชอบคนเดียวกันน่ะเซ่
นี่ขอร้องจะชอบใครช่วยสืบประวัติหน่อยได้ไหม เขามีแฝดโว้ยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: we.jinkyu ที่ 25-03-2017 09:04:41
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 25-03-2017 09:36:32
ชอบเนื้อเรื่องแนวๆนี้มัคคึ :กอด1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: kyungploy ที่ 25-03-2017 12:43:10
ทั้งพ่อทั้งลูกนี่ชอบทีมกันหมดเลยแฮะ แต่ก็คิดว่าเป็นเทสต์กันทั้งคู่ โอ๊ย วุ่นวายแท้555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: MinorMa ที่ 25-03-2017 13:38:23
คนเขียนสู้ๆนะค่าา ขอให้ได้คะแนนดีๆ :)
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 25-03-2017 14:44:58
เข้ามาติดตามเรื่องนี่ด้วยคน

ดูท่าจะวุ่นวายพอตัวเลยนะเนี่ย 555

รอตอนตาอไปค่าา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Kaavvee ที่ 25-03-2017 15:54:41
เข้าใจผิดกันอิรุงตุงนังไปหมดแล้ว อยากกุมขมับสักที
อยากรู้ว่าจะลงเอยยังไงกัน ตอนนี้เหมือนทั้งพ่อทั้งลูกชอบน้องทีมหมดเลย

สอบสู้ๆ นะคะ รออ่านอยู่น้า  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 25-03-2017 16:10:56
ชอบจัง. รักต้องห้ามระหว่างครูกับนักเรียน ไม่เอาสี่พีนะคะ พลแค่สับสนกับแฝดนี่พ่อลูกก้อมึนจะแย่แล้ว
 :katai2-1:  โชเอค่ะ รอต่อไป
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-03-2017 22:19:33
เอาละสิ อ.วี จะได้เจอคนน่ารัก
ที่ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือมือ
ว่าแต่จะงงกับแฝดมั้ยนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 26-03-2017 00:06:40
555555555555 ทีมน้องทีมค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 26-03-2017 01:18:52
เห็นเค้าของความวุ่นวาย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Spenguin ที่ 26-03-2017 13:52:25
ทำไมเราสงสารเทสต์อะ มาม่าาา :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Banarot ที่ 26-03-2017 14:38:39
ชอบเทสต์อะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 40% คห.24 [25/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 26-03-2017 16:37:56
_____(ครึ่งหลัง)_____



ทีมเงยหน้ามองเบอร์ห้องที่พี่ชายส่งมาในไลน์ ด้วยนิสัยเป็นคนไม่ชอบให้ใครรอ ร่างโปร่งจึงมาเรียนเร็วกว่าปกติจนเป็นนิสัย วันนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น นาฬิกาบนข้อมือเล็กยังคงบอกเวลาเที่ยงครึ่ง ทีมรู้สึกแปลกใจเสียด้วยซ้ำที่ประตูห้องไม่ได้ล็อคไว้ แต่คิดว่าอาจารย์คงมาเตรียมสไลด์ก่อนสอนจึงเปิดประตูเข้าไป จริงอย่างที่คิด ห้องเรียนยังคงว่างเปล่าเว้นแต่เพียงร่างสูงที่ก้มหาของบางในกระเป๋าที่วางอยู่บนพื้น ทีมปิดประตูลงอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้รบกวนชายหนุ่มแล้วเดินไปยังที่นั่งหน้าสุดตรงกลาง ที่ปรระจำของคนสายตาสั้นอย่างเขา โชคดีที่เหนือฟ้าและกวินภพก็เป็นมนุุษย์นั่งหน้าเช่นกัน ทำให้เทสต์ต้องยอมมานั่งหน้ากับเพื่อนในกลุ่มอย่างช่วยไม่ได้



ร่างโปร่งหยิบชีทเรียนของคาบที่แล้วออกมา ความโล่งว่างของหน้ากระดาษทำเอาร่างโปร่งทอดถอนใจ เตือนตัวเองให้ยืมชีทของคนในคลาสไปถ่ายเอกสารเพื่อทำสรุปให้พี่ชาย แต่ตอนนี้เขานี่แหละต้องรีบอ่านให้เข้าใจก่อนจะเริ่มเรียนเนื้อหาของวันนี้



“ตั้งใจจังนะครับ ธัชนนท์”



ทีมเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินชื่อพี่ชาย ใบหน้าคมหล่อเหลาที่คุ้นเคยอยู่หากจากเขาชนิดที่ว่าจมูกแทบจะชนกัน ร่างโปร่งผงะไปเล็กน้อย ผิดกับวีรภัทรที่ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจในปฏิกิริยาที่ได้รับ อย่างนี้สิค่อยเหมือนหนุ่มน้อยที่เขาล่อลวง(?)ขึ้นเตียงหน่อย


“คุณ…คุณวี?”


เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยดังขึ้นจากหน้าห้องแสดงถึงการมาของกลุ่มนักศึกษา ร่างสูงผละออกจากคนที่นั่งนิ่งค้างราวกับไม่รู้จะประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไร เดินกลับขึ้นไปบนเวที ไม่ยอมละสายตาจากร่างโปร่งถึงแม้จะมีคนเดินผ่านหน้าพวกเขาเยอะแค่ไหนก็ตาม


ทีมไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าเทสต์ไม่ได้คิดไปเองเรื่องที่อาจารย์ประจำวิชาจ้องเขาราวกับจะลากขึ้นเตียงตลอดเวลา...


…เพราะตอนนี้ ‘อาจารย์วีรภัทร’ กำลังมองตรงมาที่เขาด้วยแววตาเหมือนที่พี่ชายบอกไม่ผิดเพี้ยน



ซวย...ซวย...ซวย...



เขาแค่อยากมีค่ำคืนที่ดีแบบที่คนอีกหลายคนบนโลกมีี อยากอยู่ในอ้อมกอดของใครสักคนที่สนใจเพียงแค่เขาแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ



“ธัชนนท์ เมธาสกุล เดี๋ยวมารับใบคำร้องขอจดทะเบียนล่าช้าคืนด้วยนะครับ เลิกคลาสได้”



วีรภัทรประกาศออกไมค์ เหล่านักศึกษาเก็บข้าวของทยอยจับกลุ่มเดินคุยกันออกจากห้อง ทีมเก็บข้าวของของตัวเองลงในกระเป๋าเป้ เมื่อคนเริ่มเบาบางชายหนุ่มจึงเดินขึ้นไปหาอาจารย์ประจำวิชาที่นั่งเท้าคางรออยู่บนเวที



“อาจารย์...."


“ดูเหมือนผมจะลืมเอกสารเอาไว้ในรถ ตามผมไปเอาได้มั้ยครับ นักศึกษา”


ถึงแม้จะพูดแบบนั้น แต่วีรภัทรไม่มีท่าทีจะตรวจดูในกระเป๋าด้วยซ้ำ ดวงตาคมสีดำสนิทจ้องตรงมาที่เขา ริมฝีปากได้รูปที่กระซิบถ้อยคำหวานหูในค่ำคืนนั้นขยับยิ้มเล็กน้อยราวกับกำลังสนุกกับเกมส์เกมส์นี้เสียเต็มประดา



ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นกับดัก แต่ร่างโปร่งก็ยอมเดินตามอีกฝ่ายไปยังลานจอดรถอาจารย์แต่โดยดี



“ขึ้นรถ”



ร่างสูงสั่งเมื่อพวกเขามาถึงรถพอร์ชสีแดงสดที่ทีมจำได้ลางๆว่าเป็นคันเดียวกับที่พาเขาออกมาจากผับ ทีมกระชับสายกระเป๋าแน่นอย่างประหม่า พยายามเหลือบตามองบริเวณโดยรอบแต่ไม่เห็นใคร วีรภัทรกอดอกสังเกตท่าทีของคนอายุน้อยกว่าอย่สงอดทน รอให้อีกฝ่ายยอมขึ้นรถเองอย่างสมัครใจ



“เอ่อ...คุยกันตรงนี้ได้มั้ยครับ”


ทีมถามเสียงสั่น อย่างน้อยถ้าเกิดอะไรขึ้นมันก็ยังเป็นที่โล่งกว้างที่เขาสามารถตะโกนของความช่วยเหลือได้


“ฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะ....”


สรรพนามแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปทำให้ทีมหรี่ตาลงอย่างตื่นตัว ขาเรียวขยับถอยหลังไปอีกก้าวเมื่อชายหนุ่มขยับเข้าใกล้ วีรภัทรจับที่ข้อศอกของอีกฝ่ายหลวมๆ แต่นั่นก็มากพอที่จะทีมรับรู้ว่าเขาไม่ควรคิดหนี


“แต่ฉันว่าเรื่องที่เราจะคุยกัน...คงไม่เหมาะจะพูดตรงนี้เท่าไหร่”


แม้จะไม่เต็มใจ แต่ทีมก็เห็นด้วยกับคำพูดของอาจารย์หนุ่ม วีรภัทรฉีกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นคนอายุน้อยกว่ามีท่าทีอ่อนลง


“ถ้าอย่างนั้น...เราไปหาที่ที่มันเป็นส่วนตัวกว่านี้คุยกันดีมั้ย?”




สถานที่ส่วนตัวที่อีกฝ่ายพูดถึง คือภัตราคารหรูชั้นบนสุดของโรงแรมดังใจกลางเมืองที่ดูก็รู้ว่าราคาคงแพงหูฉี่



บริกรสาวที่ยืนรออยู่เดินนำพวกเขาไปที่ชั้นลอยด้านบน ซึ่งมีโต๊ะอยู่ริมหน้าต่างที่เป็นกระจกใสตั้งแต่เพดานจรดพื้นเพียงแค่สี่โต๊ะ และทุกโต๊ะไม่มีใครนั่งอยู่แม้แต่คนเดียว



ทีมนึกดีใจที่ตนบอกเทสต์ว่าจะไปค้างที่ห้องของเหนือฟ้าเพื่ออ่านหนังสือ เพราะดูจากระยะทางจากที่นี่ไปที่คอนโด เขาคงกลับไปที่ห้องของตัวเองไม่ทันทำอาหารเย็นให้พี่ชายแน่ๆ



สงสัยคืนนี้คงต้องเปิดห้องโรงแรมเล็กๆแถวนี้นอนซะแล้ว


“อยู่กับฉันแท้ๆ...ใจลอยไปหาใครกัน”


ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะถาม ถึงแม้จะฟังดูเป็นคำหยอกล้อไปตามประสา แต่แววตาของชายหนุ่มแข็งกร้าวขึ้นจนทีมต้องรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้น



“แล้ว...ทำไมอาจารย์ถึงพาผมมาที่นี่เหรอครับ?”



“อะไรกัน เรียกซะห่างเหิน” ร่างสูงกุมมือเรียวเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะไว้หลวมๆ “ฉันคิดว่าเราก้าวผ่านคำเรียกพวกนั้นมาแล้วซะอีก”


“แล้ว...จะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรเหรอครับ” ทีมถาม พยายามไม่สนใจความอบอุ่นที่มือใหญ่ถ่ายทอดมาให้


“ก็…” วีรภัทรโน้มตัวเข้ามาใกล้ เอ่ยด้วยเสียงกระซิบแม้จะไม่มีคนอยู่ในบริเวณนี้เลยก็ตาม “ชื่อที่เธอครางเรียกตลอดทั้งคืนนั่นแหละ”


“คุณวี!”


ร่างโปร่งร้องเสียงสูงอย่างตกใจ ใบหน้าขาวเนียนแดงก่ำ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดตรงๆแบบนี้ วีรภัทรหลุดขำออกมาเล็กน้อยกับท่าทีของทีม



“ใช่ เรียกแบบนี้แหละ”



คนนิสัยไม่ดี!



คนอายุน้อยกว่างอนแก้มป่อง ซึ่งเป็นเรื่องประหลาดสำหรับเจ้าตัวเพราะทีมเป็นคนที่ไม่ค่อยหงุดหงิดใครซักเท่าไหร่ วีรภัทรเห็นลูกแมวน้อยของตัวเองขนพองขู่ฟ่ออย่างคิดว่าตัวเองน่ากลัวเสียเต็มประดาจึงอดใช้นิ้วจิ้มแก้มป่องๆนั้นไม่ได้ ทีมมีสีหน้าลังเลระหว่างคลอเคลียมือใหญ่กับงับนิ้วที่จิ้มแก้มของตัวเองอยู่



น่ารัก...




ชักอยากจะเก็บไปเลี้ยงแล้วสิ



“แล้วเธอล่ะ มีชื่อเล่นนอกจากธัชนนท์มั้ย?”


ทีมอยากบอกชื่อของเขาให้อีกฝ่ายรู้เหลือเกิน...


แต่ถ้าทำแบบนั้น ร่างโปร่งไม่รู้ว่าหากวันดีคืนดีชายหนุ่มไปรู้มาว่าเด็กที่ชื่อทีม คือธัชนันท์ น้องชายฝาแฝดของธัชนนท์ เรื่องที่เขาสวมรอยมาเรียนในคลาสแทนพี่ชายจะถูกเปิดเผย และเทสต์จะถูกปรับให้สอบตกโดยอัตโนมัติหรือไม่


ถึงแม้ว่ามันจะช่วยให้พวกเขาไม่ตกอยู่ในที่นั่งลำบากมากนัก เพราะตามหลักแล้ว ทีมไม่ใช่นักศึกษาของวีรภัทรก็ตาม


“เทสต์....ผมชื่อเทสต์..”



ทีมคิิดอยู่เสมอ ว่าความสัมพันธ์ที่ดีควรเริ่มต้นจากความซื่อสัตย์และจริงใจ



แต่ดูจากทิศทางที่เขากำลังมุ่งหน้าไปต่อจากนี้ เขาคงต้องกันตัวเองออกห่างจากร่างสูง อย่างน้อยก็จนกว่าจะเรียนจบวิชานี้



“ตกลง...คุณวีพาผมมาที่นี่ทำไมเหรอครับ?”



“ก็ คืนนัั้นเราข้ามขั้นตอนนี้ไป...ฉันเลยอยากทำให้คืนนี้ถูกต้องตามอย่างที่มันควรจะเป็น” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ราวกับว่านั่นเป็นสิ่งที่ร่่างโปร่งควรจะรู้อยู่แล้ว



คุณวีนะคุณวี ทำไมต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากขึ้นด้วยเนี่ย?!



“คะ…ใครบอกคุณว่าคืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกครับ?” ทีมยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มเพื่อซ่อนสีหน้าเขินอายของตัวเอง



“ไม่รู้สิ ฉันอาจจะหวังมากไปเองก็ได้” ความมั่นใจบนใบหน้าของร่างสูงไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย



“ผมเป็นนักศึกษาของคุณ ทำแบบนี้มันจะไม่เป็นการผิดจรรยาบรรณของอาจารย์เหรอครับ?”



ทีมถาม พยายามใช้เหตุผลคุยกับคนตรงหน้า วีรภัทรเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาเชื่อว่าเหตุผลนี้ควรจะมากพอให้อีกฝ่ายพิจารณาล้มเลิกความคิดอะไรก็ตามที่มีอยู่ในหัว



“หึ ฉันดีใจนะเทสต์...” นิ้วโป้งของชายหนุ่มเกลี่ยไปมาบนริมฝีปากเรียวสรชมพูอิ่มน้ำของเด็กน้อยตรงหน้า กดริมฝีปากล่างนุ่มนิ่มลงเพื่อให้ปากของอีกฝ่ายเผยออ้า ทีมงับนิ้วของอีกฝ่ายเบาๆโดยไม่รู้ตัว ท่าทีไร้เดียงสายิ่งปลุกความอยากในตัวของวีรภัทรให้ตื่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม “ที่เธอคิดว่าตัวเองลีลาดีพอจะทำให้ฉันพิศวาสเพิ่มเกรดให้”


“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ” ร่างโปร่งรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ขยับตัวออกห่างจากมือของอีกฝ่าย วีรภัทรมองริมฝีปากนุ่มนิ่มอย่างนึกเสียดายสัมผัสอุ่นชื้นที่ปลายนิ้ว



ถ้าฝึกดีๆคงจะทำอะไรได้อีกเยอะ



“ไม่ต้องห่วง ฉันแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออก” ชายหนุ่มลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินอ้อมโต๊ะมายังร่างโปร่งที่นั่งตัวแข็งทื่อราวกับไม่รู้ว่าตัวเองควรจะตอบอย่างไร วีรภัทรวางมือลงบนพนักพิง ยืนคร่อมร่างของทีมไว้ไม่ให้หนีไปไหน ใบหน้าคมโน้มเข้ามาใกล้ จมูกโด่งเป็นสันเฉียดพวงแก้มนิ่มไปเพียงเล็กน้อย ทีมรู้สึกถึงลมหายใจอยู่ที่ริมรดอยู่ข้างแก้ม



“ว่าไง? ลองคบกับฉันดูมั้ยเทสต์”



หัวสมองของของร่างโปร่งหมุนติ้วเป็นวงกลมราวกับพายุทอร์นาโด ทั้งที่ครั้งนี้ไม่มีแอลกอฮอล์อยู่ในกระแสเลือดของเขาแม้แต่หยดเดียว แต่ร่างโปร่งค้นพบความจริงอันโหดร้ายที่ว่าเขายังคงไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอของร่างสูงได้อย่างเต็มปากเต็มคำ



“คบ…แบบแฟนน่ะเหรอครับ?”


“คบแบบพ่อกับลูกมั้ง” อีกฝ่ายตอบกวนๆ


“ไม่ตลกครับคุณวี” ร่างโปร่งทำเสียงดุ แม้ว่าใบหน้าขาวจะดูไม่น่ากลัวเลยก็ตาม “ถึงเราจะเจอกันในผับ แต่ผม..ไม่ใช่คนแบบนั้น”


“คนแบบนั้นที่ว่านี่...คนแบบไหนเหรอ?” วีรภัทรเลิกคิ้วถาม


“แบบที่คบกับเพียงแค่เรื่องอย่างว่า แค่ความสุขทางกายชั่วครั้งคราว” ทีมพยายามเรียบเรียงคำพูดของตัวเองในหัว “ถ้าผมจะคบกับใคร ผมอยากที่จะแน่ใจว่ามันจะมีโอกาสที่มันจะพัฒนาจากความชอบเป็นความรัก ว่ามันจะมีความเป็นไปได้ที่คนคนนั้นจะเป็นคนที่ผมอาจจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตด้วย”



นั่นเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทีมไม่เคยคิดที่ตอบรับคำสารภาพรักของคนที่ผ่านเข้ามา เขารู้ดีว่าตัวเองเป็นคนที่หากรักใคร จะทุ่มลงไปทั้งใจ ไม่คิดจะเหลือไว้สำหรับวันที่อีกฝ่ายจะเดินจากไป


เพราะเขาเชื่อว่าหากตัวเองให้ไปเต็มร้อยกับคนที่คู่ควร คนคนนั้นก็จะให้เขาเต็มร้อยกลับมาเช่นกัน


เพียงแต่ว่าคนตรงหน้านี้จะเป็นคนที่ว่านั้นรึเปล่าก็เท่านั้น


“แล้วคนอย่างฉันเนี่ย พอจะเข้าข่ายคุณสมบัติคนที่เธอรับสมัครมั้ย?”


ทั้งที่รู้เต็มอกว่าตัวเองเป็น ‘คนแบบนั้น’ อย่างที่อีกฝ่ายว่า แต่บางอย่างในตัวของคนตรงหน้าทำให้เขาอยากรู้ว่าตัวเองจะสามารถเป็นคนประเภทที่อีกฝ่ายตัดสินใจจะคบได้มั้ย



“ผมไม่ทราบหรอกครับ ผมเพิ่งรู้จักคุณได้ไม่กี่วัน” อีกฝ่ายตอบแบ่งรับแบ่งสู้


“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอโอกาสได้มั้ย?”







ทีมรู้ว่าตัวเองควรจะปฏิเสธ



เขารู้ด้วยสัญชาตญาณ สัตว์เล็กมักจะรู้ตัวเสมอว่าเมื่อใดควรวิ่งหนีจากนักล่า แต่บางครั้ง สัตว์เล็กที่โง่เขลาบางตัวก็เลือกที่จะเมินความรู้สึกบิดมวนในช่องท้อง และทำตามความอยากรู้อยากเห็น อยากก้าวเข้าไปสู่โลกใบใหม่ที่ตนไม่เคยเจอ


และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามาลงเอยบนเตียงนุ่มขนาดคิงไซศ์ของห้องสวีทสุดหรูที่เห็นวิวของเมืองทั้งเมืองในยามค่ำคืนในสภาพเปลือยเปล่า ช่วงล่างที่เพิ่งหายดีถูกรังแกจนบอบช้ำน้ำตาแทบเล็ด ร่างโปร่งนอนหันหลังให้คนที่เอาแต่ใจกับเขาอย่างไม่รู้จักพอ กอดอกอย่างเง้างอนที่อีกฝ่ายไม่ยอมฟังเวลาเขาบอกให้พอ ถึงแม้ทุกครั้งจะรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆตามที่ร่างสูงสัญญาก็ตาม วีรภัทรนอนเท้าคางมองหัวไหล่เปลือยเปล่ากับหลังคอขาวที่โผล่พ้นไรผมออกมา ก่อนจะจุมพิตลงบนหัวไหล่มนอย่างแผ่วเบาราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำ


“งอนเหรอครับเด็กดี”


“ก็…ก็คุณวีอ่ะ!”


ทั้งที่อยากให้คำพูดนั้นออกมาฟังดูโกรธ เสียงของร่างโปร่งกลับง้องแง้งคล้ายเด็กโดนขัดใจ เลยได้รับการปลอบใจเป็น
จุมพิตหนักๆที่ริมฝีปากเรียวที่บวมเจ่อ


“โอ๋ๆ หนูอยากได้อะไร บอกป๋ามา” คนอายุมากกว่าล้อเลียนท่าทางของอาเสี่ยพุงโลที่เพิ่งออฟสาวเสร็จ รวบร่างโปร่งที่ยัง
คงบอบช้ำเข้ามาในอ้อมกอด ยกขาเกี่ยวร่างของทีมไว้ใต้ร่าง


“คุณวีชอบพูดอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย นี่คุณแก่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” คนในอ้อมกอดพลิกตัวกลับมาหาร่างสูงอย่างทุลักทุเล ถึงแม้ใบหน้าคมจะอยู่ชิดจนนับเส้นขนตาได้ แต่ทีมเริ่มเรียนรู้ที่จะไม่รู้สึกแตกตื่นทุกครั้งที่อีกฝ่ายข้ามผ่านระยะปลอดภัยของเขา



ถึงแม้เจ้าหัวใจไม่รักดีจะยังเต้นอย่างบ้าคลั่งก็ตาม



“อีกสองเดือนก็ขึ้นเลขสี่แล้ว” ชายหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ


“นี่เราห่างกันยี่สิบปีเลยเหรอครับ?”ทีมมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ เขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะอยู่ในช่วยสามสิบปลายๆก็จริง แต่ก็ยังคิด
ว่าน่าจะแค่สิบห้าสามสิบหกเท่านั้น นี่คุณวีอายุน้อยกว่าพ่อเขาแค่ไม่กี่ปีเองนะ


“แก่ไปสำหรับเธอเหรอ?” แม้จะถามด้วยน้ำเสียงขี้เล่น แต่ดวงตาคมมีแววกังวลอยู่ไม่น้อย



ซึ่งทีมคิดว่ามันทำให้อีกฝ่ายดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก


“ไม่ครับ...กำลังดี” ร่างโปร่งยิ้ม ยืดตัวขึ้นประทับริมฝีปากลงบนหว่างคิ้วของคนอายุมากกว่าเบาๆ “แต่ถ้ายังหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่แบบนี้ก็ไม่แน่นะครับ”



“มานี่เลย” ชายหนุ่มพลิกตัวให้คู่นอน...ไม่สิ คนรักคนปัจจุบัน ลงมานอนอยู่ใต้ร่าง “เพราะน่ารักแบบนี้ไงฉันถึงอยากแกล้งให้ร้องไห้ทุกที”



“นี่คุณวีเป็นพวกซาดิสม์เหรอครับ” ทีมหัวเราะ แต่เสียงหัวเราะของร่างโปร่งขนาดห้วงไปเมื่อสังเกตเห็นดวงตาสีรัติกาลที่เข้มขึ้นอย่างที่เขาไม่รู้ว่ามีทางเป็นไปได้


“อยากลองมั้ยล่ะ”



ชายหนุ่มกระซิบข้างหู ก่อนที่บทรักเร่าร้อนจะเริ่มขึ้นอีกครั้งโดยที่คราวนี้เสียงร้องของเด็กน้อยในอ้อมกอดของเขาหวานระรื่นหูเสียยิ่งกว่าครั้งไหนๆ แม้จะเว้าวอนขอร้องให้เขาหยุด แต่เรือนร่างที่แอ่นกายแนบชิดราวกับต้องการซึมซาบความรู้สึกทั้งหมดให้ถึงขีดสุดบอกความต้องการอีกอย่างกับร่างสูง






ดูท่าคนบางคนจะไม่ได้เป็นลูกแมวน้อยน่าทะนุถนอมอย่างที่เขาคิดเสียแล้ว....





-----


ทำไมพอบอกว่าจะสอบสมองแล่นทุกที ฮือออออออออ

ไม่เอา ไม่เปิดคอมล้าวววววว รอสอบเสร็จ ฮึ่มๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3:

รักทุกเม้นท์ รอเราหน่อยน้าาาาาาา

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: janeta ที่ 26-03-2017 16:47:13
 :ling1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Kaavvee ที่ 26-03-2017 17:36:46
เข้าใจผิดกันไปใหญ่มาก 55555555
โอ้ยยยย แต่ทำไมเราชอบแบบนี้ รอคอยทุกวันเลย ผู้ใหญ่มันกร๊าวใจจั๊กจี้เนาะน้องทีม 55555
ในอนาคตนี่ว่าพ่อลูกคงเข้าใจผิดกันมหันต์แน่

 :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 26-03-2017 17:57:42
เรื่องยุ่งยากกำลังจะเกิดขึ้น ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 26-03-2017 18:38:14
ชายวัยกลางคนมันก็แซ่บแบบนี้แหละลูกก
 :hao6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 26-03-2017 18:50:51
อ้าว งง ซับซ้อน สับสนซะละ พ่อลูกกับแฝดคู่นี้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 27-03-2017 10:59:51
แซ่บอะไรเบอร์นี้!!!!  :z1:

ว่าแต่ทีมกล้ามามีความสัมพันธ์กับอาจารย์ขนาดนี้ ทั้งอาจารย์เองก็ส่งสายตาอะไรต่างๆในขณะอยู่ที่มหาลัย อันนี้มันน่าจะร้ายแรงกว่าปลอมตัวมาแทนพี่นะ ทำไมเรื่องนี้นางไม่กลัว แต่มากลัวพี่โดนดรอปงี้ ทั้งยังปลอมตัวเป็นพี่ไปเอากับอาจารย์อีก เรื่องนี้นางไม่กลัวแฮะ สู้ตาย55555 มันดูย้อนแยงในตัวนะเอออ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 27-03-2017 11:29:58
ชีวิตยากละ การเป็น 2 เทสน์เรียบร้อยแล้ว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fahsai ที่ 27-03-2017 11:37:27
ทำไมไม่บอกชื่อจริงละ โอ๊ยยยยยยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 27-03-2017 15:30:05
ถ้ามันโป๊ะแตกออกมาแบบ ทั้ง4คนมาเจอกันโดยมิได้นัดหมายพวกเค้าจะทำหน้ายังไงคะ5555455 0:katai5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 27-03-2017 15:49:55
เอิ่มจ้า พีอลูกจะตีกันมั้ยละเนี่ย ตามด้วยยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 27-03-2017 20:10:24
ทีม ก็ยังไม่บอกความจริง
ไม่บอกชื่อจริง
แล้วมันก็เลยเหมือนหลอกกันเข้าไปอีก
ฝ่ายพ่อ คุณวี เปิดเผยหมดแล้ว
แต่ทางแฝด   :z3: :z3: :z3:
ลูก ก็เข้าใจแฝดพี่ว่าชื่อเทสต์ เอาเข้าไป  :katai1:
พ่อลูก งง ไปเฮอะ
        :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 28-03-2017 17:39:48
Chapter 4: เช้าวันใหม่




เบื่อ...



เทสต์กดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย พอไม่มีน้องชายมาคอยจู้จี้ให้เขาลุกไปทำนู่นทำนี่ ห้องที่เคยมีขนาดปกติก็กว้างขึ้นถนัดตา



Rrrrr



เสียงโทรศัพท์มือถือที่เขาวางไว้ข้างกายดังขึ้น ชายหนุ่มยิ้ม คงจะเป็นเจ้าทีมที่เวลาอยู่ห่างกันทีไรต้องโทรมาหาเขาวันละหลายหน ความมั่นใจนั้นทำให้เทสต์กดรับสายโดยไม่สนใจจะดูชื่อที่หน้าจอ



“ว่าไง?”


“คิดถึงผมมั้ยครับ?”



เสียงที่ไม่คุ้นเคยทำให้เทสต์ดึงโทรศัพท์ออกจากใบหน้ามาดูหน้าจอทันที ชื่อที่แสดงอยู่บนนั้นพร้อมทั้งภาพของเจ้าตัวที่ถ่ายจากกล้องหน้าขยิบตาให้กล้องอย่างที่คิดว่าตัวเองเซ็กซี่เสียเต็มประดาเขียนไว้สั้นๆว่า ‘สามี’ พร้อมกับอีโมจิรูปหัวใจสีแดง คิ้วเรียวกระตุกกึกๆเมื่อเห็นใบหน้าออดอ้อนบาทานั้นอีกครั้ง



“ไอ้เวร!”


“เวย์พอครับ...ไม่ต้องเติมตัวสะกดให้ผม” ปลายสายหัวเราะ ความรู้สึกที่เหมือนกับอีกฝ่ายมากระซิบอยู่ข้างหูเหมือนคืนนั้นทำให้เทสต์ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดขึ้นไปอีก ร่างโปร่งลุกขึ้นจากโซฟา บิดไปบิดมาอย่างเมื่อยขบจากการนอนอยู่บนนั้นเป็นเวลานาน กรอกเสียงลงในหูโทรศัพท์



“โทรมาทำไม?”


“อะไรกัน พูดกับสามีทั้งทีพูดเพราะหน่อยสิครับ”


“อย่ามาเล่นลิ้น ถ้ามึงไม่พูดอะไรกูจะวางสายแล้วนะ” เทสต์ขึ้นเสียง เตรียมกดตัดสายแต่คนที่อายุน้อยกว่ารีบตะโกนห้าม
เสียงดังลั่นจนเสียงลอดออกมาจากลำโพง


“โธ่ พี่เทสต์อ่ะ ดุผมตลอดเลย”


“ก็พูดมาสิ มีธุระอะไร”


ความอดทนของเทสต์หมดไปนานแล้ว ที่เขายังคงถือสายอยู่นี้อาศัยความเบื่อที่ไม่มีอะไรทำล้วนๆ


“ผมโทรมาทวงสัญญาไงครับ”ปลายสายเอ่ยเสียงใส



สัญญา?



‘พี่ต้องมาเป็นเมียผมสามเดือน’


เอาจริงเหรอวะ?



“ไงครับ หรือว่าป๊อด...”  เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงยียวน กระตุ้นต่อมโมโหของเทสต์อย่างที่ไม่มีใครทำได้


“มึงจะให้กูทำอะไร?” ร่างโปร่งเกาหัว ช่างเหอะ ดีกว่าไม่มีอะไรทำ



อีกอย่าง...เขาไม่อยากยอมรับว่าลีลาบนเตียงของร่างสูงนั้นก็เร่าร้อนไม่น้อย



หากไม่นับปากเสียๆที่มักจะพูดจายั่วยวนกวนบาทาเขาเสมอๆน่ะนะ



“ออกมาเจอกันหน่อยสิครับ ผมหิวอ่ะ แต่กินคนเดียวมันเหงา....” เสียงอ่อนเสียงหวานไม่ได้ช่วยเพิ่มความเห็นใจจากคนฟังแม้แต่น้อย


“เออๆ จะให้ไปที่ไหน”


ร่างโปร่งหยิบกระเป๋าเงินและกุญแจรถ ฟังที่ตั้งของร้านคร่าวๆจากเด็กหนุ่มขณะปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไป






“อะไรของมึงเนี่ย? เงินเดินแบบหมดรึไง?”



เทสต์เลิกคิ้วมองร่างสูงที่ยิ้มแป้นอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหารที่ถูกคลุมด้วยพลาสติกกันเลอะ เสียงของเขาแทบจะถูกกลบไปหมดด้วยเสียงเครื่องยนต์ของรถราที่ขับผ่านไปมาบนถนนใหญ่ยามค่ำคืน ร้านที่พวกเขานั่งอยู่เป็นร้านข้าวมันไก่ข้างทางที่เต็มไปด้วยลูกค้ามากมายแน่นขนัดจนแทบล้น โชคดีที่เวย์สั่งอาหารไว้แล้ว เขาจึงไม่ต้องเสียเวลารอคิว


"ร้านข้าวมันไก่เจ้านี่ดังมากๆเลยนะครับ ผมเนี่ยต้องเล่นเส้นจองเลยนะถึงจะได้ที่นั่ง" เวย์ตักน้ำจิ้มราดลงบนไก่ทอดหอมๆแล้วตักข้าวพอดีคำยกขึ้นจ่อที่ริมฝีปากเรียว


"อะไร? ไม่ต้องป้อน จานกูก็มี" ร่างโปร่งหดคอหนี


"ก็เผื่อน้ำจิ้มไม่อร่อยไงครับ พี่จะได้ไม่ต้องราด" เด็กหนุ่มให้เหตุผล แม้จะฟังไม่ขึ้น แต่เทสต์ก็ยอมอ้าปากงับอย่างตัดรำคาญ



ความหอมมันของข้าวกับความกรอบนอกนุ่มในของไก่ผสมผสานกันอย่างลงตัวกับน้ำจิ้มรถเปรี้ยวอมหวาน สอดแทรกความเผ็ดเล็กๆ ชายหนุ่มหลับตาลง ซึบซาบรสชาติของข้าวมันไก่เจ้าดังบนลิ้นพร้อมกับส่งเสียงในลำคออย่างพอใจ เช่นเดียวกับที่น้องชายชื่นชอบในการทำอาหาร เขาก็ชื่นชอบในการกินเป็นชีวิตจิตใจเช่นกัน



ถือว่ายกนี้เจ้าเด็กนี่ปล่อยหมัดได้ตรงจุด



"อะไรกัน แบบนี้ผมน้อยใจนะ"



เทสต์ลืมตาขึ้นอย่างงุนงง เวย์ดึงช้อนเหล็กออกจากปากของร่างโปร่งช้าๆ มองริมฝีปากเรียวที่ปล่อยให้ช้อนเคลื่อนผ่านออกมาอย่างง่ายดาย



ฮือ...อยากเป็นช้อนว้อย



"อะไร น้อยใจอะไรของมึง?" เทสต์ถามเมื่อกลืนอาหารคำแรกลงคอ เด็กหนุ่มมีสีหน้าน้อยใจอย่างตอแหลเป็นที่สุด ดวงตาคมช้อนมองเขา พยายามเบิกตาในดูกลมโตน่าสงสาร แต่ส่งผลให้ดูน่าถีบมากกว่า



"ก็...คืนนั้นพี่ยังไม่ทำหน้าขนาดนี้เลยนี่นา ไก่นี่อร่อยกว่าผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ"



"ไอ้..." เทสต์พยายามข่มใจเต็มที่ไม่ให้มือตัวเองบินไปกระแทกหลังหัวเด็กตรงหน้า



"หรือว่ายังไม่เคยเอาเข้าปาก เลยตัดสินใจไม่ได้... โอ๊ย!"



เทสต์สาบาน เมื่อกี้เป็นปฎิกิริยาอัตโนมัติของร่างกายล้วนๆ เขาพยายามแล้วจริงๆ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายลูบหัวป้อยๆความสะใจยังเพิ่มขึ้นร้อยเท่าพันทวี ชายหนุ่มก้มลงดูดน้ำเย็นๆชื่นใจ ไม่สนใจคนที่ส่งสายตาเหมือนหมาโดนเหยียบหางให้เขาในตอนนี้



"แล้วไอ้การเป็น...แฟนมึงเนี่ย ต้องทำอะไรบ้าง?"



คำว่า'เมีย'ไม่สามารถหลุดออกจากปากเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติเช่นตอนที่ออกจากปากเด็กหนุ่ม ร่างโปร่งคนหลอดไปมาในแก้ว ไม่อยากยอมรับว่าตอนนี้ตัวเองกำลังประหม่า



ถึงจะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังประหม่าเรื่องอะไรก็ตาม



"ก็ทั่วไปนะครับ ไปเที่ยวกัน เดินด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน..." เด็กหนุ่มยกยิ้มมัมปากอย่างมีเลศนัย "นอนด้วยกัน"



"ถามจริงเหอะ หน้าตาอย่างมึงก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่นี่หว่า เป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัย มีแต่คนอยากได้ มึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนถึงได้ต้องมาทำเรื่องแบบนี้?"



ร่างโปร่งถามอย่างไม่เข้าใจ



"ถ้าผมเข้าไปจีบ พี่จะยอมคุยกับผมเหรอครับ?" เวย์กอดอกถามด้วยสีหน้าสงสัย



ก็คงไม่..



เทสต์เป็นรุก เขาเป็นรุกมาโดยตลอด ถึงแม้คืนนั้นเขาจะรู้สึกดีแค่ไหน ชายหนุ่มก็ยังคงมั่นใจว่าหากเขาต้องเลือก เขาก็ไม่มีทางเลือกคุยกับร่างสูงแน่



"เห็นมั้ยล่ะ" เด็กหนุ่มพึมพำ



"มันก็ไม่ใช่ว่ามึงไม่หล่อ มึงแค่ไม่ใช่สเป็กกู.." เทสต์แก้ตัวเสียงเบา ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องรู้สึกไม่ดีกับใบหน้าที่สลด
ลงของอีกฝ่าย



"สเป็กพี่...ต้องเป็นแบบคนชื่อเหนือเหรอครับ?"



"รู้ได้ยังไง?" เทสต์ตกใจ เขามั่นใจว่านอกจากทีมกับไอ้พี่ติณณ์ภพแฟนของเหนือฟ้า ไม่มีใครรู้ว่าเขารู้สึกกับเพื่อนในกลุ่มเช่นไร



"คืนนั้นพี่ละเมอชื่อเขา..." เวย์ตอบเสียงอ่อย "แต่ผมไม่ได้แอบฟังนะครับ มันได้ยินเอง"



ได้ยินตอนที่นอนเท้าคางมองร่างที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างกายจนถึงเช้านั่นแหละ



"ช่างเถอะ" เทสต์โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ "เรื่องของกูกับเหนือมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว"



"แล้วเรื่องของเราล่ะครับ" เด็กหนุ่มถาม สีหน้าจริงนั้นทำให้เทสต์ยิ่งรู้สึกแย่ราวกับว่าตัวเองเป็นคนหักอกอีกฝ่าย "พอจะเป็นไปได้มั้ย?"



"คิดเงินเถอะ ดึกมากแล้ว" เทสต์ไม่ตอบคำถาม ลุกขึ้นจากที่นั่ง เวย์ลุกตามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าหม่นหมอง เดินไปจ่ายเงินที่ลุงคนขาย เทสต์เอียงคอมองแผ่นหลังกว้างที่เขาฝากรอยเล็บไว้เป็นทางในคืนนั้น




เขารู้...ว่าความรู้สึกอกหักมันเป็นอย่างไร


เขาเคยคิด ว่าหากเขาสารภาพรักกับเหนือฟ้า อย่างน้อยที่สุด อีกฝ่ายจะต้องยอมลองคบกับเขา และถึงแม้พวกเขาจะเลิกกัน ความทรงจำเล็กๆนั้นจะทำให้เทสต์รู้สึกว่าอย่างน้อยพวกเขาได้ลองพยายามแล้ว



ตอนนี้ ถึงแม้เขาจะไม่สามารถทำอะไรได้เรื่องของเหนือฟ้า แต่เขาสามารถให้เวย์ ในสิ่งที่เหนือฟ้าให้เขาไม่ได้



โอกาส




"ถ้าอย่างนั้น ราตรี..."


"ไปห้องกูมั้ย?"


ร่างโปร่งถามขักคำบอกลาของคนอายุน้อยกว่า เวย์ชะงัก ดวงตาสีรัติกาลมองเขาอย่างไม่เข้าใจ



"นี่กูเป็นแฟนมึงนะ ใจคอจะให้กูขับรถกลับคอนโดคนเดียว?" เทสต์เลิกคิ้ว กอดอกดูปฎิกิริยาของเด็กหนุ่มร่างสูง



 เวย์ฉีกยิ้มกว้าง



"วันนี้ผมไม่ได้เอารถมาพอดี รบกวนด้วยนะครับ"











"เย็นนี้ไปกินข้าวกันอีกได้มั้ยครับ?"



รถยนต์SUVสีเทาเข้มเข้ามาจอดในลานจอดรถของคณะบริหาร เวย์ที่รับหน้าที่เป็นสารถีจำเป็นหันมาถามเจ้าของรถซึ่งอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นจากการผจญภัยรอบห้องของพวกเขาเมื่อคืน เด็กหนุ่มเขย่าร่างของชายหนุ่มรุ่นพี่เบาๆ เทสต์กระตุกเล็กน้อยก่อนจะปรือตาตื่นอย่างงัวเงีย เวย์นึกถึงบิดาของตัวเองที่ขี้เซาจนถึงขนาดที่ว่าระเบิดลงกลางห้องก็ไม่ตื่นแล้วหลุดหัวเราะออกมา ปลุกคนที่เริ่มสะลึมสะลือให้ตื่นเต็มตา



"ถึงแล้วเหรอ? เมื่อกี้...ถามกูว่าอะไรนะ?"



"ผมถามว่า ไปกินข้าวเย็นกินอีกได้มั้ยครับ?"



"ไม่อ่ะ ปกติน้องชายทำให้กิน" เทสต์ตอบ ยังคงมึนงงจากการตื่นไม่เต็มตา


"พี่เทสต์มีน้องชายด้วยเหรอครับ?" เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว เขาเข้าไปในห้องนั้นสองรอบ แต่ไม่เคยเห็นว่ามีใครอยู่ในห้องนั้นกับอีกฝ่ายเลย ถึงแม้จะเอะใจกับการที่มีห้องนอนสองห้องในคอนโดก็ตาม



"อือ" ร่างโปร่งเริ่มสัปหงกอีกรอบ เวย์ตบมือดังๆตรงหน้าขายหนุ่ม เทสต์สะดุ้งตื่น หันขวับไปหาคนแกล้งตัวเองด้วยสายตาคาดโทษ


"ไปเรียนได้แล้วครับ เดี๋ยวคืนนี้ผมโทรหา"


เวย์ยกแขนขึ้นพาดบ่า โอบไหล่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ประทับจูบแผ่วเบาลงบนกระหม่อมของชายหนุ่มที่หมดแรงแม้แต่จะขัดขืน



เทสต์เดินลงมาจากรถโดยมีเวย์ประคองไม่ห่าง จนกระทั่งเขาออกปากไล่เจ้าตัวถึงได้ยอมไปเรียนแต่โดยดี ชายหนุ่มลากสังขารไปยังลิฟต์ที่มีคนต่อแถวรอขึ้นจำนวนมหาศาล เมื่อหย่อนก้นลงบนที่นั่งประจำได้ ร่างโปร่งก็ฟุบลงกับโต๊ะทันที เหนือฟ้ากับกวินภพมองหน้ากัน พวกเขาไม่ประหลาดใจที่เห็นเทสต์สลบไปแบบนั้นเพราะเป็นภาพที่เห็นจนชินตามาตั้งแต่เข้สปีหนึ่ง แต่ที่พวกเขาแปลกใจคือการที่ทีมซึ่งมาถึงก่อนพวกเขาตามเคยก็หลับเป็นตายอยู่ข้างเหนือฟ้าเช่นกัน



สองพี่น้องคู่นี้ไปทำอะไรกันมา







"ทีม มึงไหวมั้ย?"



เจ้าของชื่อที่ล้างหน้าล้างตาอยู่ในห้องน้ำปิดก๊อกแล้วหันไปทางต้นเสียง เหนือฟ้ายืนกอดอกพิงประตูห้องน้ำด้วยสีหน้าเป็นห่วง ร่างโปร่งที่ปวดระบมไปทั้งร่างพยายามยิ้มให้เพื่อนคลายกังวล แต่แค่ขยับกล้ามเนื้อใบหน้าก็ต้องใช้พลังงานมหาศาลในตอนนี้




"อือ กูไหว โทษทีที่ทำให้เป็นห่วง"


"ถ้ามึงไม่พูดให้ชัด เขาก็ไม่หยุดหรอกนะ"



คนฟังชะงัก ทีมหรี่ตามองเพื่อนร่วมกลุ่มที่มองตรงมาที่เขาด้วยสายตาที่ดูราวกับอ่านเขาออกจนทะลุปรุโปร่งอย่างจับผิด เหนือฟ้ารู้ได้ยังไง?



"ถ้ามึงไม่หนักแน่น เขาก็จะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่มึงต้องการเหมือนกัน" ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องน้ำ ก้มลงล้างมือที่อ่างอย่างใจเย็น "ถ้ามึงยังยอมเขาไปเรื่อยๆ สุดท้ายคนที่จะเสียทั้งการเรียน เสียทั้งความเคารพตัวเอง ก็คือมึง"


"แต่ว่า...แค่นี้คงไม่เป็นไรหรอก..." ทีมพยายามแก้ตัว เขาเชื่อว่าเมื่อคืน หากเขาเอ่ยห้ามจริงจัง อีกฝ่ายจะต้องหยุด แต่ถึง
แม้เมื่อคืนจะรู้สึกดีเพียงไร ความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาแสดงผลในตอนเช้าก็เป็นเรื่องที่เขาไม่อยากให้เกิดบ่อยๆ



เขาแค่รู้สึกว่ายังไม่ควรเอาแต่ใจกับอีกฝ่ายทั้งที่เพิ่งคบกันแบบนี้



"ความเกรงใจ กับความกลัวที่จะขัดใจเขา มันคนละเรื่องกันนะทีม" เหนือฟ้าเอ่ยขึ้นราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร "ถ้ามึงยอมทนกับเรื่องเล็กๆน้อยๆเพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่ถูกใจเขา สักวัน มึงจะส่องกระจก แล้วเห็นแค่คนแปลกหน้าที่มึงไม่รู้จัก"



ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม ยิ้มทะเล้นจริงใจที่เขาและเพื่อนๆในกลุ่มคุ้นตาดี ด้วยความที่อีกฝ่ายเป็นคนขี้เล่น ชอบกวนคนนั้นคนนี้ สร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างตลอดเวลา เขาจึงไม่เคยเห็นใบหน้าโศกเศร้าของอีกฝ่ายซักครั้ง



"เป็นคนแปลกหน้า ที่มึงคิดว่าเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก"



เหนือฟ้าเช็ดมือกับกระดาษทิชชู่ ขยำมันเป็นก้อนกลมแล้วโยนลงถังขยะ ก้อนกระดาษลงไปนอนนิ่งอยู่ในถังอย่างแม่นยำราวกับจับวาง


"ถ้าเขาจะเกลียดมึงเพราะมึงต้องการปกป้องตัวเอง ก็ปล่อยคนแบบนั้นไปเถอะ"


"ทำไมมึงถึงรู้ดีจังวะเหนือ?" ทีมเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ เหนือฟ้ายังคงยิ้ม ถึงแม้แววตาของอีกฝ่ายจะดูว่างเปล่า


"กูแค่รู้จักเด็กคนนึง ที่หวังว่าจะมีคนพูดแบบนี้กับเขา ก่อนที่จะถลำลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น" ก่อนจะออกจากห้องน้ำ ชายหนุ่มหันกลับมาหาทีมเป็นครั้งสุดท้าย


"ยังไงก็พาแฟนมาแนะนำบ้างนะ"



"เอ่อ...ได้..."




ทีมเกาศีรษะแกรกๆอย่างไม่รู้จะพูดอะไร นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า






"คุณวีครับ เรื่องของเรา...เก็บไว้เป็นความลับก่อนได้มั้ยครับ"



ร่างโปร่งเงยหน้าถามเจ้าของหน้าท้องแกร่งที่เขาใช้ต่างหมอนในตอนนี้



"ก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจหรอกนะ แต่ไม่อยากเลยแฮะ" วีรภัทรยิ้ม ใช้นิ้วสางกลุ่มผมนิ่มอย่างเบามือ



"ทำไมคุณวีถึงได้ไม่กังวลอะไรเลยล่ะครับ ถ้าเรื่องไปถึงมหาวิทยาลัย คุณจะไม่โดนตั้งคณะกรรมการสอบสวนเหรอ?"



ทีมถาม พักคางลงบนอกของอีกฝ่าย รอคำตอบจากชายหนุ่มตาแป๋ว


"ถ้าเป็นเธอ...ฉันยอมโดนไล่ออก"


"คุณวี! จริงจังหน่อยสิครับ"


วีรภัทรหัวเราะเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้ามุ่ย นั่นยิ่งทำให้ทีมงอนแก้มป่องขึ้นไปอีก



"จริงๆฉันตั้งใจจะออกตั้งแต่เทอมที่แล้วแล้วล่ะ แต่มหาวิทยาลัยขอร้องให้มาสอนเทอมสุดท้าย"



ชายหนุ่มบีบจมูกคนที่ยังทำหน้ามุ่ยแล้วดึงไปมา



"อีกอย่าง ถ้าเธอดูในกฎของมหาวิทยาลัยดีๆ จะเห็นว่าไม่มีกฏห้ามเรื่องนี้เป็นลายลักษณ์อักษรนะ"



"เอ๊ะ? ไม่มีเหรอครับ" ร่างโปร่งมีสีหน้าตกใจ



"อือ เขาคงอยากให้ฉันสำนึกได้เองมั้ง" วีรภัทรหัวเราะในลำคอ "ซึ่งฉันก็ไม่ใช่คนดีขนาดนั้นด้วยสิ"



"อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ" ทีมกอดเอวอีกฝ่ายไว้


"สรุปว่าเราเคลียร์นะ" ร่างสูงก้มลงถามคนรัก


"ครับ...แต่ผมก็ยังไม่อยากให้มันเป็นเรื่องที่เราต้องป่าวประกาศอยู่ดี"


เพราะถ้าเทสต์รู้ว่าน้องชายที่รักโดนอาจารย์ที่ตนเกลียดขี้หน้ากลืนกินเข้าไปทั้งตัวแล้ว อาจจะเกิดสงครามนองเลืองขึ้นได้



"ถ้าอย่างนั้นเอาอย่างนี้มั้ย หลังกลางภาคฉันจะหาคนมาสอนแทน เราจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้"


ถ้าในตอนนั้นเรายังคบกันอยู่น่ะนะ...


วีรภัทรไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เขามั่นใจว่าอนาคตของเขาจะมีอีกฝ่ายอยู่ในนั้นนานถึงขั้นเสนออะไรแบบนี้ออกไป


"ถ้าคุณวีลาออก คุณวีจะไปทำอะไรเหรอครับ?" ฝ่ายคนช่างซักยังไม่หมดข้อสงสัย


"ฉันก็มีธุรกิจเล็กๆน้อยๆหลายที่นะ คงจะพอประทังชีวิตได้บ้าง" ชายหนุ่มรวบตัวอีกฝ่ายให้ขึ้นมานอนบนตัวเขาเต็มตัว แขนแกร่งวางบนแผ่นหลังเนียน แผ่ความอบอุ่นผ่านทางสัมผัสให้เด็กน้อยของเขา เกลี่ยเส้นผมนิ่มออกจากใบหน้าเรียวเบาๆ


"ทำไม กลัวป๋าไม่มีเงินเปย์เหรออีหนู"



"ใช่ซะที่ไหนล่ะครับ" คนโดนแซวดิ้นขลุกขลักออกจากก้อมกอด "ธุรกิจอะไรครับ? ไม่ใช่พวกมาเฟียตลาดมืดใช่มั้ย?"




หน้ายิ่งให้อยู่...



"ก็...ถ้าธุรกิจยิบย่อยก็โรงแรมนี้กับโรงแรมในเครือทั้งหมด..."



ธุรกิจยิบย่อยของอีกฝ่ายคือโรงแรมห้าดาวหลายสาขา?



ทีมไม่อยากรับรู้แล้วว่าธุรกิจหลักของชายหนุ่มคืออะไร



"ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวฉันไปส่ง" วีรภัทรกดจมูกลงบนแก้มนิ่ม สูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่มักจะติดตัวร่างโปร่งเป็นประจำฟอดใหญ่


"เอ๊ะ แต่คุณวีไม่มีสอนเช้านี่ครับ นอนต่อเถอะ เดี๋ยวผมขึ้นแท็กซี่ไปเอง" ทีมเอ่ยอย่างเกรงใจ


"ถ้าดื้อแบบนี้ ฉันจะกอดเธอหลายๆรอบ เอาให้ไม่มีแรงคลานไปขึ้นแท็กซี่เลย ดีมั้ย?" ชายหนุ่มถามพร้อมรอยยิ้มกว้าง ได้คำตอบเป็นการสั่นศีรษะรัวๆของร่างบอบบาง "ไปอาบน้ำไป ไม่งั้นฉันจะเข้าไปอาบให้แล้วนะ"



คนถูกสั่งกระโดดแผล็วหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่สังขารจะเอื้ออำนวยด้วยกลัวอีกฝ่ายจะทำอย่างที่พูด








แต่สุดท้ายก็ตามเข้ามาอยู่ดีไม่ใช่รึไง...






____(ครึ่งแรก)_________


ไม่ต้องอ่านมันแล้วหนังสือหนังหา...ลื่นไหลมาก ฮืออออออออ

 :z3: :z3: :z3: :z3:


รักคนอ่าน  :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 50% คห.51 [28/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: janeta ที่ 28-03-2017 17:58:50
แทบรอวันที่ทุกคนรู้ความจริงไม่ไหวแล้วค่า  :katai1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 50% คห.51 [28/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 28-03-2017 19:15:40
รอความจริงปรากฎ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 50% คห.51 [28/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 28-03-2017 19:30:16
ขอให้ตอนทำข้อสอบ สมองลื่นเหมือนตอนเขียนเรื่องนี้เนอะ สู้ๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 50% คห.51 [28/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 28-03-2017 19:35:16
แซ่บกันหมดทุกคู่
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 50% คห.51 [28/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 28-03-2017 19:46:06
โงย หวังว่าสองพ่อลูกจะไม่โกรธนะ
ว่าแต่แฝดสองคนนี้ไม่ดังขนาดนั้นเหรอถึงมีคนยังไม่รู้จักแฝดน้อง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 50% คห.51 [28/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 28-03-2017 19:55:53
สนุกมากกกก อ่านลื่นไหล  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขอให้ไรท์ อ่านหนังสือลื่นไหลเข้าสมอง
เหมือนที่เขียนแล้วลื่นไหลนะ
ดูท่าไปได้ด้วยดีทั้งคู่ จนนอนฟุบทั้งแฝดพี่แฝดน้อง
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 50% คห.51 [28/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fahsai ที่ 28-03-2017 20:02:45
สนุกมากกกค่ะ ขอให้ไปได้ทั้งสองคู่นะคะ อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 50% คห.51 [28/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 29-03-2017 14:46:59
ชอบเรื่องนี้นะ รู้สึกลุ้น ว่าจะโป๊ะแตกเมื่อไหร
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 50% คห.51 [28/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 30-03-2017 14:44:46
_______(ครึ่งหลัง)_______




"สอง..."



"หืม?"



วีรภัทรเลิกคิ้ว มองร่างโปร่งที่ชูสองนิ้วให้เขาจากอีกฝั่งของโต๊ะในคาเฟ่ที่ชั้นล็อบบี้ของโรงแรมซึ่งกลายเป็นสถานที่ประจำของพวกเขาไปแล้ว วันนี้ร่างโปร่งยังคงโหกพี่ชายว่ามาค้างที่ห้องเหนือฟ้าเช่นเคย แม้จะดูสงสัย แต่เทสต์ก็ไม่ได้ว่าอะไร น่าจะเป็นเพราะยังเป็นช่วงโปรโมชั่นกับแฟนใหม่ที่เขายังไม่เคยเห็นหน้าค่าตา



 อาจารย์หนุ่มเอื้อมมือไปประสานนิ้วเข้ากับนิ้วเรียวของอีกฝ่าย



"จะเอาอีกเค้กสองก้อนเหรอ? ระวังจะกินข้าวไม่ลงนะ"



"ปะ...เปล่าครับ"



ทีมอึกอัก ความกล้าที่อุตส่าห์สั่งสมมาหลายวันมลายหายไปทันทีที่อีกฝ่ายพาเขามาที่นี่พร้อมด้วยกุหลาบช่อโตที่ยังวางอยู่ในรถสปอร์ตคันหรู ถึงแม้จะรู้สึกว่ามันเปลืองเงินโดยใช่เหตุ แต่ก็อดรู้สึกดีไม่ได้



ไม่! เขาจะมาปอดแหกตอนนี้ไม่ได้!



"มีอะไรเทสต์?"



ร่างสูงเริ่มกังวลกับท่าทีของอีกฝ่ายบ้างแล้ว อาจารย์หนุ่มกุมกระชับดึงมือเรียวขึ้นมาจุมพิตย้ำทีละข้อนิ้วเป็นเชิงปลอบใจ แต่นั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาประหม่าขึ้นไปอีก



"..."



"เทสต์...ฉันไม่ชอบเด็กที่กลัวอะไรไม่มีเหตุผลนะ"



วีรภัทรดุ ร่างโปร่งก้มหน้างุด เอ่ยรัวเร็วโดยไม่มองหน้าคนรัก


"เรามีอะไรกันแค่สัปดาห์ละสองครั้งได้มั้ยครับ!"


เสียงของเขาออกมาดังกว่าที่คิดมาก ทั้งพนักงานและลูกค้าในร้านหันมามองพวกเขาเป็นตาเดียว ทีมมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อรู้สึกตัว ร่างสูงยิ้มขำกับท่าทางของเด็กตรงหน้า ยกมือขึ้นเรียกเก็บเงินก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง



"เราไปหาที่คุยที่อื่นกันดีกว่า"





"ทำไมจู่ๆถึงขออะไรแบบนั้นล่ะ หืม?"



ทั้งสองอยู่ในห้องห้อมเดิมของชั้นบนสุดของโรงแรมที่ทีมเพิ่งได้เรียนรู้ว่าเป็นห้องที่ถูกสงวนไว้ให้วีรภัทรแค่คนเดียว ร่างโปร่งนั่งอยู่บนตักของคนรักโดยมีชายหนุ่มโอบเอวเขาไว้จากด้านหลัง ตำแหน่งล่อแหลมเช่นนี้ยิ่งทำให้ร่างโปร่งลำบากใจที่จะพูด



แต่อย่างที่เหนือฟ้าว่า หากเขาไม่ปกป้องตัวเอง ใครจะมาปกป้องเขา



"ผมกลัวว่าถ้าเรายังทำแบบนี้ ผมจะไม่มีสมาธิเรียนหนังสือ..."


"ให้ฉันสอนให้มั้ย ฉันก็จบบริหารมานะ" ชายหนุ่มเลิกคิ้ว


"มันใช่ปัญหาซะที่ไหนล่ะครับ" คนอายุน้อยกว่าค้อน


"โอเคๆ ตกลงครับ" ชายหนุ่มยกมือยอมแพ้ "ว้า แต่แบบนี้ก็แปลว่าสัปดาห์นี้ฉันหมดโควตาแล้วสิ"



"..." ทีมพยักหน้า รู้สึกไม่ดีที่ทำให้อีกฝ่ายผิดหวัง



"ถ้าอย่างนั้น วันนี้เราหาอะไรอย่างอื่นทำกันดีกว่า"



ทั้งที่พูดอย่างนั้น แต่ใบหน้าคมยังคงคลอเคลียแถวซอกคอไม่ห่าง



"คุณวี ไหนบอกว่าจะไม่ทำไงครับ" ทีมขยับตัวหนี ไรหนวดที่ขึ้นจางๆครูดเนื้อผิวบอบบางบริเวณหลังคอจนขนลุกเกรียว ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาชอบ ถึงได้ไม่ยอมโกนหนวดจนเกลี้ยงเกลาเหมือนแต่ก่อน ถึงแม้จะทำให้ดูมีอายุมากขึ้นแต่กลับเพิ่มคะแนนนิยมจากสาวๆในคลาสขึ้นไปอีก



แต่คิดถึงเรื่องนั้นก็หงุดหงิดแล้ว




"ก็ไม่ทำไง"



ลิ้นร้อนตวัดเลียใบหูของคนรัก ทีมสะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นจากตักของร่างสูงทันทีด้วยกลัวว่าหากนั่งอยู่นานกว่านั้นอาจจะต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวกว่าที่เป็น รีบเบี่ยงเบนความสนใจของวีรภัทรไปเรื่องอื่น



"ละ...แล้วคุณวีอยากทำอะไรครับ"


"ก็...พอจะมีไอเดียอยู่น่ะนะ"



รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยเขี้ยวแหลมที่มุมปากทำให้ทีมสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก







"ว้าว!"


ลางสังหรณ์ไม่ดีทั้งหมดหายวับไปกับตาเมื่อทีมเห็นว่าชายหนุ่มพาเขามาที่ไหน



"ท่านประธานสวัสดีครับ มีอะไรให้พวกผมรับใช้เหรอครับ?"



หัวหน้าเชฟวัยสามสิบห้าปีในชุดสีขาวปลอดสะอาดขาวเนี้ยบทั้งที่อยู่หน้าเตาทั้งวันเป็นตัวแทนพนักงานในครัวทักทายพวกเขา ชายร่างสูงใหญ่บึกบึนเหลือบมองทีมด้วยสายตาสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร



"วันนี้ผมพาลูกมือมาฝากตัวน่ะครับ" วีรภัทรตอบยิ้มๆ โอบไหล่ร่างโปร่งที่มองนู่นมองนี่อย่างตื่นตาตื่นใจ "เขาชอบทำอาหารมาก เลยอยากจะให้มาลองเรียนรู้จากเชฟซักเมนู"



"ไม่มีปัญหาครับ คุณ..."


"ที...เทสต์ครับ" ทีมตื่นเต้นจนเกือบหลุดชื่อจริงของตัวเองออกไป ใครจะคิดล่ะว่า'เชฟใหญ่' พ่อครัวชั้นแนวหน้าของเมืองไทยและดังไปไกลถึงระดับโลกจะมายืนพูดคุยกับเขาอย่างไม่ถือตัวแบบนี้ "ผมชอบคุณมากๆเลยครับ!"



"...." วีรภัทรเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่านี่เป็นความคิดที่ดีหรือไม่



"เรียกพี่ใหญ่ก็ได้นะ เราอยากทำอะไรล่ะ?"



หัวหน้าเชฟรูปหล่อฉีกยิ้มกว้าง เขาชอบที่จะสนทนาพ่อครัวรุ่นใหม่ทั้งหลายที่เข้ามาพูดคุยกับเขาเสมอ และประกายในแววตาของเด็กตรงหน้ายิ่งทำให้เขารู้สึกเอ็นดูเข้าไปใหญ่



"เอ่อ..ผม...ผม..."


ทีมตะกุกตะกัก ใบหน้าของเนียนแดงก่ำอย่างอับอายเมื่อคิดถึงเมนูต่างๆที่ตัวเองภูมิใจนักหนาเวลาทำให้เทสต์กิน แต่ตอนนี้กลับไม่ดีพอที่จะคู่ควรกับเวลาของเชฟใหญ่เลยสักนิด


"ไม่ต้องเกร็งน่า ตอนพี่เริ่มใหม่ๆก็ลองผิดลองถูกเองที่บ้าน ถ้าเราเชื่อว่าเราทำออกมาดี อะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ"


เชฟใหญ่โอบไหล่ร่างโปร่งเข้ามาใกล้อย่างสนิทสนม ลูบแขนอีกฝ่ายเร็วๆเพื่อลดความประหม่าให้อีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นสายตาทิ่มแทงของวีรภัทรที่มองตรงมา ร่างสูงรีบปล่อยแขกกิตติมศักดิ์ของเจ้าของโรงแรมเป็นอิสระทันที



"เอ่อ ถ้าอย่างนั้นลองทำเมนูง่ายๆของพี่ดูมั้ย?"







"พี่ใหญ่ ตรงนี้ทำยังไงเหรอครับ?"


"ผ่าตรงลงมายาวๆแล้วก็ผ่าขวางอย่างนี้..."



ทีแรกวีรภัทรตั้งใจว่าจะพาอีกฝ่ายมาทิ้งไว้ ให้เทสต์ได้เรียนรู้เทคนิคใหม่ๆในการทำครัวที่เจ้าตัวชื่นชอบนักหนา แต่ตอนนี้ชายหนุ่มกลับต้องมายืนเฝ้าคนรักกับพ่อครัวมือหนึ่งของโรงแรมอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้มีผลอะไรกับคนทั้งคู่ โดยเฉพาะเด็กน้อยที่ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนด้วยซ้ำ



"โห...แกะผลไม้นี่ยากกว่าที่คิดเยอะเลยนะครับ"



ทีมบ่นกับเชฟใหญ่ที่หัวเราะแล้วยีผมอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะจับมือของทีมเพื่อสอนวิธีการแกะสลักที่ง่ายขึ้น ร่างโปร่งเรียนรู้อย่างตั้งใจ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ทั้งหมดไว้ให้ได้มากที่สุด เมื่อครู่เขาแอบกระซิบถามเชฟใหญ่ว่าเมนูใดที่วีรภัทรโปรดปรานมากที่สุด ก่อนจะขอร้องให้อีกฝ่ายสอนวิธีทำเมนูนั้นให้เขา ซึ่งได้รับคำตอบเป็นแววตารู้ทันกับการพยักหน้ายิ้มๆ



อยากให้คุณวีชิมเร็วๆจัง




ทีมยิ้มไม่หุบเมื่อนึกถึงปฎิกิริยาที่เขาคาดหวังจะได้จากร่างสูง ก่อนจะดึงสติตัวเองกลับมาอยู่กับปัจจุบันเมื่อเห็นว่าเนื้อไก่ที่เขาวางลงบนเตาย่างใกล้สุกได้ที่แล้ว






"ขอบคุณมากนะครับพี่ใหญ่ วันนี้ผมได้เรียนรู้เยอะมากจริงๆ" ทีมยกมือไหว้ขอบคุณ หัวหน้าเชฟหนุ่มหล่อพยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้ม


"มีอะไรก็โทรหาพี่ได้นะ ถ้ามีอะไรสงสัยจะเข้ามาถามในครัวก็ได้"



นี่ถึงขั้นมีเบอร์กันเลยเหรอ?



อารมณ์ของวีรภัทรยิ่งขุ่นมัวขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มเดินเงียบตามคนที่ถือกล่องใส่อาหารฮัมเพลงเดินกลับห้องของพวกเขาอย่างอารมณ์ดี



ทีมวางกล่องลงบนเคาท์เตอร์มินิบาร์เล็กๆในห้อง จัดอาหารใส่จานอย่างสวยงามพร้อมด้วยผลไม้ที่แกะสลักเป็นรูปต่างๆในจานเล็กอีกจาน ก่อนจะนำมันออกมาเสิร์ฟบนโต๊ะ แต่คนที่เขาต้องการให้ประทับใจกลับยืนกอดอกเหม่อมองทิวทิศน์ยามค่ำคืนนอกระเบียง ในมือคีบบุหรี่ที่เพิ่งจุดมวนหนึ่งเอาไว้ ร่างโปร่งขมวดคิ้ว เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายสูบบุหรี่มาก่อน



"คุณวี อาหารเย็นเสร็จแล้วนะครับ"



ร่างโปร่งแง้มเปิดประตูกระจกพอให้เสียงลอดผ่านไปได้ กลัวว่าหากเปิดมากกว่านั้นกลิ่นบุหรี่จะเข้ามาในห้อง วีรภัทรหันมาตามเสียง ชั่ววินาทีที่สบตา ทีมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกแช่แข็งจากความเย็นยะเยือกในแววตาคู่นั้น ร่างสูงขยี้บุหรี่กับที่เขี่ย ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง กลิ่นควันบุหรี่จางๆยังคงติดอยู่บนร่าง



"เอ่อ...อาหารเย็น..."


"ฉันไม่หิว"


"เอ๊ะ แต่ว่า..."



"บอกว่าไม่หิว"



ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่สนใจคนรักที่ยืนนิ่งอยู่หน้าระเบียง ทีมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ทำไมจู่ๆอีกฝ่ายถึงได้ดูอารมณ์เสียนัก ร่างโปร่งนึกทบทวนไปยังเหตุการณ์ก่อนหน้า



หรือว่า...



'เรามีอะไรกันแค่สัปดาห์ละสองครั้งได้มั้ยครับ!'



โกรธจริงๆสินะ



ริมฝีปากเรียวเม้มเข้าหากันแน่น หรือว่าเขาจะเรื่องมากเกินกว่าที่คุณวีจะรับได้จริงๆ





ร่างเปลือยเปล่าของวีรภัทรยืนนิ่งท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวฝังเพดานที่พรั่งพรูลงมาราวกับห่าฝน ชายหนุ่มเวยหน้าปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านศีรษะ เผื่อว่าอารมณ์ที่คุกรุ่นในอกจะได้เย็นลงบ้าง



เขาเป็นคนขี้หวง



ตั้งแต่เด็ก วีรภัทรเป็นคนที่หวงทุกอย่างที่เป็นของเขา แต่หลังจากผ่านร้อนผ่านหนาวมาร่วมสี่สิบฝน ชายหนุ่มคิดว่าตัวเองสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดีพอควร


แต่ไม่ใช่กับวันนี้ หากไม่ใช่เพราะมีพนักงานอยู่เต็มครัว เขาคงดึงหัวหน้าเชฟคนเก่งของโรงแรมมาประเคนหมัดให้ชิมไปแล้ว


แค่ความคิดที่ว่าร่างโปร่งจะถูกผู้ชายคนอื่นแตะต้อง ก็ทำให้เขาอยู่ไม่สุขได้แล้ว



เหมือนเด็กๆไม่มีผิด...



เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกเบาๆดังขึ้น วีรภัทรขมวดคิ้ว ปิดน้ำจากฝักบัวแล้วใช้มือลูบใบหน้าเพื่อกำจัดหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่ก่อนจะหันไปหาคนที่เปิดประตูเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง แต่ถูกอีกฝ่ายสวมกอดจากด้านหลังเสียก่อน



"เท..."


"ผมขอโทษครับคุณวี"



คำขอโทษจากคนที่ซุกหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างทำให้วีรภัทรขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ร่างโปร่งไม่มีอะไรต้องขอโทษเขาเลยซักนิด



"เรื่องอะไร?"


"ผมทำให้คุณวีไม่พอใจ" ร่างโปร่งพึมพำ "เรื่องสองครั้งอะไรนั่น ลืมมันไปก็ได้ครับ ผมขอโทษ ผมจะไม่พูดอะไรแบบนั้น...อ๊ะ!"



ร่างบอบบางลอยหวือไปติดกับกำแพงห้องน้ำ แผ่นหลังเปียกชื้นไปด้วยละอองน้ำจนเสื้อนักศึกษาสีขาวแนบติดกาย เรียวแขนเล็กถูกรวบตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว วีรภัทรก้มลงใกล้ร่างโปร่งที่มีสีหน้าหวั่นใจ ลมหายใจอุ่นผสานด้วยกลิ่นควันบุหรี่อ่อนๆรินรดพวงแก้มแดงระเรื่อ



"เธอคิดว่าฉันโกรธเรื่องนั้นเหรอ?"



"เอ๊ะ? ไม่ใช่เหรอครับ?" ร่างโปร่งมีสีหน้างุนงง



"เธอคิดว่าฉันเป็นพวกหื่นกามขนาดนั้นเลยรึไง?"



วีรภัทรขมวดคิ้ว ทำหน้าดุใส่คนที่หงออยู่แล้วให้ทำตัวเล็กลีบลงไปอีก



"ถ้างั้น...คุณวีโกรธเรื่องอะไรเหรอครับ?"


"เดาสิ"



ร่างเปลือยเปล่าขยับประชิดทีม ชุดนักศึกษาที่เคยเปียกแค่ด้านหลังบัดนี้ชื้นไปด้วยหยดน้ำจากร่างของวีรภัทร เผยให้เห็นผิวกายขาวเนียนและเม็ดเชอร์รี่สีชมพูเข้มที่เต่งตึงจากความเย็นชูชันผ่านเนื้อผ้าล่อตาล่อใจ ร่างสูงปล่อยมือคนรักให้เป็นอิสระ กอดอกมองอีกฝ่ายด้วยแววตาราาวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว



 ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาตัวสั่นเป็นลูกนกเมื่อเห็นดวงตาคมสีเข้มขึ้น ใบหน้าที่มักยิ้มแย้มอยู่เสมอมีสีหน้านิ่งอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน



ทำ...ทำไงดี



ร่างโปร่งคิดอย่างกระวนกะวาย มือเรียวเอื้อมไปแตะใบหน้าคมอย่างประหม่า รู้สึกใจชื้นขึ้นเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายไม่ขยับหนี



"คุณวี ผมขอโทษ..." ริมฝีปากสีชมพูแตะริมฝีปากของวีรภัทรอย่างแผ่วเบา "ไม่ว่าผมจะทำอะไรผิด ผมขอโทษ อย่าโกรธผมเลยนะครับ"



"อยากรู้มั้ย ว่าฉันโกรธเรื่องอะไร?"



ทีมพยักหน้าช้าๆ ร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงต่ำที่ข้างหู



"ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของฉัน"



"เอ๊ะ? โอ๊ย!"



ฟันคมขบลงบนซอกคอขาว แม้จะไม่มีเลือดออกแต่ก็เห็นรอยเขี้ยวชัดพอตัว ร่างโปร่งผวากอดคอคนรักไว้ ลิ้นร้อนเลียแผลให้ทีมเบาๆ ดูดดึงผิวเนื้อขาวฝากรอยรักไว้ข้างๆกัน



"คุณวีหมายถึงพี่ใหญ่เหรอครับ?"


ร่างโปร่งถามอย่างงุนงง ยกมือขึ้นลูบรอยแสดงความเป็นเจ้าของบนคอของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ



"เธอนี่กล้าดีจังนะ" มือใหญ่บีบคางเรียวเบาๆ "ทั้งที่รู้ว่าฉันกำลังโมโห ยังกล้าพูดชื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉันแบบนี้.."



"คุณวี...หึงเหรอครับ?"



ประกายวาววับในแววตาของเด็กน้อยจู่โจมชายหนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว ทีมฉีกยิ้มกว้าง ดึงมือของเขามากุมไว้ด้วยท่าทางมีความสุข



"หึงจริงๆด้วย คุณวีน่ารักจัง"



คนถูกชมปั้นหน้าไม่ถูก อารมณ์สวรรค์เบี่ยงตบจูบเมื่อครู่หายวับไปกับตา ร่างโปร่งสวมกอดร่างเปลือยเปล่าของคนรัก คลอเคลียใบหน้ากับแผงอกกว้างอย่างเอาใจ



"มีใครบอกเธอมั้ย ว่าเธอเป็นเด็กประหลาดน่ะ"



ชายหนุ่มดึงแก้มเด็กน้อยบิดไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว ทีมส่งเสียงอื้อตอบรับ แต่ยังคงยิ้มแก้มปริ คุณวีเวลาโกรธนี่ก็เท่เหมือนกันแฮะ แต่ไม่ทำให้โกรธบ่อยๆน่าจะดีกว่า



"คุณวีอาบน้ำต่อเถอะครับ เดียวผมออกไปรอข้างนอก"



เมื่อความไม่สบายใจหายไป ความอายจากการที่เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกำลังกอดร่างที่ไม่มีอาภรณ์ปกคลุมสักชิ้นอยู่



"อาบด้วยกันสิ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"



ไม่พูดเปล่านิ้วเรียวยาวถือวิสาสะปลดกระดุมชุดนักศึกษาของคนรัก ทีมพยายามตะครุบเสื้อของตัวเองไว้แต่คนมือไวโยนเสื้อผ้าของเขาออกไปนอกห้องอาบน้ำอย่างง่ายดาย



"คุณวี..."




ร่างขาวที่ถูกปอกเปลือกจนเกลี้ยงพยายามใช้มือปิดเรือนร่างของตัวเองไว้ ใบหน้าเรียวเบือนหนีอย่างอับอาย ในห้องโล่งกว้างและแสงไฟสว่างโร่ ร่างโปร่งไม่สามารถซ่อนอะไรจากสายตาของอีกฝ่ายได้



นอกจากตัวตนที่แท้จริงของเขา...



"อายอะไร...ฉันเห็นมาหมดแล้วน่า..." ร่างสูงเปิดฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำไหลกระทบร่างของพวกเขาทั้งคู่ ชายหนุ่มกดสบู่เหลวจากที่กดติดผนัง ถูมือจนขึ้นฟองแล้วลูบไล้ตามหัวไหล่มนอย่างเบามือ ลูบไล้มือที่เต็มไปด้วยสบู่เหลวลงมาตามแผ่น
หลัง "แล้วฉันก็ชอบทุกอย่างที่ฉันเห็นด้วย"



"คุณวี!" ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือกเมื่อมือใหญ่เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ



"ไม่ต้องห่วง..." ชายหนุ่มงับติ่งหูเย็น "สัปดาห์ละสองครั้ง...ฉันจำได้น่า"



"เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ...ถือว่าผมไม่ได้พูด..."



ร่างกายเริ่มร้อนรุ่มจากการปลุกกระตุ้นของมือใหญ่ คนอายุน้อยกว่าถูกหมุนตัวให้หน้าเข้าหากำแพง ก่อนจะถูกรั้งเข้ามาในอ้อมกอดของร่างแกร่ง เนื้อแนบเนื้อไม่มีอะไรขวางกั้นทำให้ร่างโปร่งรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่เคาะประตูทักทายอยู่ด้านหลัง



"ไม่ได้สิ ถ้ารับปากแล้วไม่ทำตามก็เสียผู้ใหญ่หมด"



วีรภัทรเอ่ยเสียงหยอกเย้า นิ้วเรียวสะกิดตุ่มไตที่แข็งขืนขึ้นมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู คนถูกแกล้งตัวสั่นเทิ้ม ยันมือกับกำแพงเพื่อทรงตัว ริมฝีปากอุ่นดูดดึงผิวเนื้อที่อ่อนไหวง่ายหลังใบหู เรียกเสียงครางผะแผ่วจากริมฝีปากบาง



"คุณ...คุณวี..."



"ไม่ทำอะไรหรอก...สัญญา..." ร่างสูงให้ความมั่นใจ แต่ครั้งนี้มันกลับทำให้ทีมรู้สึกหงุดหงิด ร่างโปร่งเบียดกายกลับเข้ามาหาคนรัก แต่อีกฝ่ายกลับถอยห่างออกมาอย่างจงใจ



"อยะ...อย่าแกล้งกันสิครับ"


"ฉันไม่ได้แกล้งนะ" วีรภัทรตอบพาซื่อ "ฉันแค่ทำตามที่เธอขอ"



"อือ..คุณวี.." สะโพกกลมบดเบียดเข้าหาร่างสูงที่กำลังสนุก ทีมที่ไม่สบายตัวจนถึงที่สุดเริ่มงอแง พยายามปลดปล่อยตัวเองจากความทุกข์ทรมานแต่ถูกอีกฝ่ายยึดข้อมือไว้แน่น  "ฮึก...ไม่เอา..."



"ไม่เอาอะไรครับ" ร่างสูงจูบซับน้ำตาจากความหงุดหงิดใจของคนรัก ทีมเอนตัวเข้าหาสัมผัสอย่างโหยหา



"ไม่เอาแบบนี้.."



"แล้ว...อยากเอาแบบไหนครับคนเก่ง?"ลิ้นร้อนหยอกล้อกับใบหูของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้เด็กน้อยของเขากระตุกเฮือกแรงกว่าเดิม







"ฮึก..."




______________

ตัดฉับด้วยทุ่งดอกไม้แห่งศีลธรรม :L1: :L1: :L1: :L1:

 :katai4: :katai4: :katai4:

ขอบคถณสำหรับทุกคอมเม้นท์ :impress2: :impress2:

สาวกน้องแว่นอย่าเพิ่งน้อยใจ น้องเเว่นอยู่อีกเครื่อง ยังไม่มีเวลาโอนข้อมูล55555

ยัคงเป็นมนุษย์สอบที่ทำตัวเหมือนไม่มีสอบ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:


 
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 100% คห.60 P.3 [30/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 30-03-2017 16:16:04
ผิดสัญญา ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 100% คห.60 P.3 [30/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 30-03-2017 21:05:53
ทำไมไรท์ทำแบบนี้ เกลียดทุ่งดอกไม้แห่งศีลธรรม :o12: o22
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 100% คห.60 P.3 [30/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: wijii ที่ 30-03-2017 22:15:52
ไม่อยากนึกถึงวันที่พ่อลูกและสองแฝดรู้ความจริง คงจะบันเทิงน่าดู
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 100% คห.60 P.3 [30/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 30-03-2017 22:43:14
ว้าว......คุณวี ขี้หวง
ทั้งหวง ทังหึงสินะ
แล้วนี่เกิดเห็นเทสต์ ไปกับเวย์ล่ะ อะเจ๊ยยยยย
ทีม โดนลงโทษ ลุกไม่ขึ้นแน่
จะดราม่าขนาดไหนนะ
ถ้าความจริงเปิดเผย
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 100% คห.60 P.3 [30/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 31-03-2017 03:07:10
แบบนี้ถ้าทุกคนรู้ความจริงนี่แบบ..ไม่ไฟเย่อออออ เลยเหรอคะ
เรื่องนี้กำลังสอนเรานะคะ ก่อนคิดจะได้ใครต้องเช็คประวัติดีๆ นี่จริงจังค่ะ ถ้าชีวิตเราเจองี้ รับรองไม่รอด เรานี่แหละค่ะจะไม่รอด #หนทางการเอาชีวิตรอด #การเอาชีวิตรอดเป็นยอดดี
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 100% คห.60 P.3 [30/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 01-04-2017 18:33:25
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 100% คห.60 P.3 [30/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 01-04-2017 20:25:00
5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 4: เช้าวันใหม่ 100% คห.60 P.3 [30/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 02-04-2017 17:51:59
Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง



"ท่าทางแบบนี้ ไม่สำเร็จใช่มั้ย"  เหนือฟ้าหัวเราะ ส่งแก้วกาแฟเย็นให้เพื่อนที่นั่งเท้าคางอยู่ในห้อง ถึงแม้สภาพของร่างโปร่งจะดูไม่จืด แต่ก็ห่างไกลจากศพเดินได้ที่อีกฝ่ายเป็นก่อนหน้านี้อยู่มาก


"อย่าให้พูดเลย" ทีมรับกาแฟเย็นมาดูดอึกใหญ่ ความหอมหวานมันของกาแฟเย็นกระจายในปากสร้างความสดชื่นให้ไม่น้อย


“กระดูกมันคนละเบอร์”


“นอกจากกระดูกแล้วมีอะไรที่คนเบอร์อีกมะ?”



เหนือฟ้าแซว เช้าๆแบบนี้ก็มีแค่พวกเขาสองคนที่มานั่งจองที่ตามเคย กวินภพยังคงตามคนรักต้อยๆไปไหนมาไหน ส่วนเทสต์ หลังจากที่มีแฟนก็มาเรียนเร็วขึ้น แต่ก็ยังสายอยู่ดีสำหรับคนมาเช้าอย่างพวกเขา



“หยุดเลย” ทีมผลักไหล่เพื่อนเบาๆ แก้มขึ้นสีเลือดฝาดอย่างห้ามไม่อยู่


“โถ ทำมาเหนียมอาย ได้กันไปกี่ยกแล้วครับ” คนแซวหัวเราะ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“แต่ก็...โอเคใช่มั้ย?”


“อื้อ ไม่มีปัญหา”ทีมยิ้มกว้างยืนยัน


“ดีแล้วล่ะ...” ร่างโปร่งถอนหายใจ “เพราะคนที่สำคัญถึงขั้นทำให้เด็กติดพี่อย่างมึงยอมหลอกไอ้เทสต์ว่าอยู่บ้านกู มันควรจะต้องเป็นเทวดาจากฟ้ามาจุติเป็นอย่างต่ำ”



ทีมหันขวับมาหาเพื่อน ความตื่นตระหนกในดวงตาทำให้เหนือฟ้าต้องรีบปลอบ



“เมื่อวานกูบอกไปแล้วว่ามึงอาบน้ำอยู่ แต่ว่านะ ทำไมมึงถึงไม่บอกเทสต์ล่ะว่ามึงมีแฟนแล้ว? ทำไมต้องโกหกด้วย?”



“กู…ยังไม่พร้อม”



ทีมพบว่าตัวเองไม่ได้โกหกเสียทีเดียว ถึงแม้จะไม่มีเรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี้ แต่เขาก็ไม่มั่นใจว่าพี่ชายจะรับได้หรือไม่ที่เขาคบกับคนที่อายุมากกว่าเขาถึงยี่สิบปี ไม่ต้องพูดถึงคนรอบข้างอย่างครอบครัวและเพื่อนฝูง



เขาไม่อายที่จะคบกับคุณวี เขาแค่ไม่รู้ว่าเทสต์จะอับอายหรือไม่ที่มีน้องแบบเขา



 “เหนือ...ถ้ามึงคิดว่าคนรอบข้างจะรังเกียจถ้ารู้ว่ามึงคบกับใคร มึงจะบอกคนอื่นมั้ย?” ทีมถามขึ้นลอยๆ


“แล้ว...คนคนนั้นเขาไม่ดียังไง? เขาเป็นฆาตกรต่อเนื่อง? แต่งงานมีครอบครัวอยู่แล้ว? หรือเป็นคนเลวจนคนครอบข้างรังเกียจ” ทีมส่ายหน้า คุณวีไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน



“ถ้าอย่างนั้นมึงจะกลัวอะไร? ถ้าความรักของมึงไม่หนักหัวใคร ก็อย่าเอาเรื่องพวกนี้มาหนักอกหนักใจเลย” เหนือฟ้าตบบ่าเพื่อน “เราทำให้ทุกคนเห็นด้วยกับเราหมดไม่ได้หรอกนะทีม”



“กูรู้...” ร่างโปร่งเอ่ยเสียงอ่อย เบือนหน้าหนีตัดบทสนทนา หยิบแทบเล็ตออกมาเตรียมจดเลคเชอร์ที่กำลังจะเริ่ม









“อารมณ์ดีเชียวนะมึง ”




ภาค เพื่อนสนิทของเวย์นั่งลงข้างร่างสูงที่นั่งฮัมเพลงมาตั้งแต่เช้า ส่วนคนที่โลกเป็นสีชมพูก็ได้แต่อมยิ้มแก้มปริเพียงแค่นึกถึงใบหน้าของพี่เทสต์ของเขา



“เออ กูอารมณ์ดี กูมีความสุข โลกกูเป็นสีชมพู จบนะ”


“เออๆ เอาเข้าไป เอาชีทมาลอกดิ๊” เด็กหนุ่มดึงชีทของเพื่อนไปจากมือ ซึ่งเวย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรเนื่องจากกำลังติดอยู่ใน
เหตุการณ์เมื่อวานที่ทำให้เขาอารมณ์ดีมาจนถึงวันนี้





“หนังสนุกนะครับ”


เวย์หันไปชวนคนที่เดินกอดถังป๊อบคอรร์นขนาดสามคนกินออกมาจากโรงหนัง เทสต์ยัดข้าวโพดคั่วรสชีสเข้าปากหลายชิ้นพร้อมกับพยักหน้า แก้มที่พองจากการเคี้ยวตุ้ยๆน่ารักน่าชังจนร่างสูงอดใจไม่ไหวขโมหอมแก้มไปฟอดใหญ่


“อื้อ!” เทสต์ส่งสายตาคาดโทษ ด่าอะไรไม่ได้เพราะอาหารเต็มปาก


“พี่เทสต์อยากไปไหนต่อครับ?” เด็กหนุ่มถาม เพราะขณะนี้ยังไม่ดึกมาก ยังพอมีเวลาไปเดินเที่ยวต่อ


“แล้วแต่”


ชายหนุ่มยักไหล่ เขาอิ่มป๊อปคอร์นแล้ว หนังที่อยากดูที่ได้ดู ที่ห้องก็ไม่มีคนอยู่ให้กลับไปหา เรียกได้ว่าวันนี้เขาว่างจนไม่รู้จะว่างยังไง


ร่างสูงมีสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเสนอ


“ถ้าอย่างนั้น...ไปที่บ้านผมมั้ยครับ?”







“โห บ้านใหญ่ยังกะวัง อยู่กันกี่คนวะเนี่ย?”



เทสต์เงยหน้ามองรอบบ้านอย่างตะลึง ถึงแม้บ้านเขาจะใหญ่พอตัว แต่ก็เทียบไม่ได้กับความหรูหราอลังกาลของคฤหาสน์ที่เขากำลังเดินเข้ามาในขณะนี้ ทั้งบ้านถูกตกแต่งอย่างสวยงามราวกับบ้านตัวอย่างในแคตตาล็อคสินค้าหรือไม่ก็นิตยาสารแฟชั่น แม้กระทั่งบรรยากาศในบ้านก็ดูราวกับไม่เคยมีคนอาศัยอยู่




“มีแค่ผมกับพ่อครับ แต่พ่อไม่อยู่ คงอยู่กับเด็กล่ะมั้ง” เวย์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “พี่เทสต์เอาน้ำอะไรมั้ยครับ?”



“ไม่อ่ะ” คนฟังยังคงประมวลผลจากคำตอบของเด็กหนุ่มเมื่อครู่ หันมองรอบห้องรับแขกก็ไม่พบรูปถ่ายซักใบ ถึงแม้จะรู้ว่าไม่ควรถาม แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็เอาชนะมารยาทจนได้ "แล้ว...แม่...”


“ผู้หญิงคนนั้นทิ้งผมไปตั้งแต่เกิดแล้วครับ” น้ำเสียงของอีกฝ่ายราบเรียบเหมือนไม่ได้กำลังพูดถึงชีวิตของตัวเอง “ทีแรกเขาอยากจะเอาผมออก แต่พ่อจ่ายให้สิบล้านแลกกับการให้ผมมีชีวิตรอด...”



เวย์หันมายิ้มให้คนอายุมากกว่าอย่างไม่คิดอะไรมาก



“ผมอาจจะเป็นเด็กที่ค่าตัวแพงที่สุดคนนึงเลยล่ะครับ"



เทสต์ไม่เคยเก่งเรื่องปลอบใจใคร หน้าที่นั้นมักจะเป็นของทีมที่มักจะใส่ใจฟังรายละเอียดสิ่งที่อยู่ในใจของคนอื่น หลายครั้งที่อยู่กับเด็กหนุ่ม ร่างโปร่งอดคิดไม่ได้ว่าหากเป็นน้องชายที่ใจดีอ่อนโยนและเป็นที่รักของคนรอบข้าง อาจจะเข้ากับร่างสูงได้มากกว่าเขา



“นี่…ห้องมึงมีเกมส์อะไรเล่นบ้างอ่ะ” ชายหนุ่มทำได้เพียงสิ่งที่ตนถนัดที่สุด



เปลี่ยนเรื่องเหมือนกับว่าตนไม่ได้ยินอะไร









ปิ้วๆๆๆๆ



“เยส!”



เทสต์ชูมือขึ้นเหนือศีรษะอย่างสะใจเมื่อตนเล่นเกมส์ชนะเจ้าของห้อง เวย์อมยิ้มมองอากัปกิริยาเหมือนเด็กๆนั้นอย่างเอ็นดู ไม่มีเค้าของคนที่ไม่พอใจจากการแพ้แม้แต่น้อย



พวกเขาอยู่ในห้องนอนของร่างสูง ภายในห้องกว้างขวางจนสามารถยัดห้องของทีมกับเทสต์เข้ามาในนี้ได้อย่างสบายๆ แต่นอกจากเรื่องขนาด ห้องของเด็กหนุ่มก็ดูเหมือนห้องของเด็กชายวัยรุ่นทั่วไป มีหนังสือการ์ตูน เกมส์ คอมพิวเตอร์ โทรทัศน์พร้อมโฮมเธียร์เตอร์




แต่ยังคงไม่มีรูปถ่ายสักใบ...



“ทำไมกากจังวะ ได้เล่นเกมส์บ้างมั้ยเนี่ย” ร่างโปร่งแซว ชกไหล่แฟนชั่วคราวของตัวเองเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ


“ไม่ค่อยอ่ะครับ”เจ้าของห้องยิ้มอาย “ปกติแค่เรียนกับเดินแบบก็ไม่มีเวลาแล้วครับ"


“จ้า พ่อนายแบบบชื่อดัง” เทสต์กลอกตา ถึงแม้เขาจะไม่ได้ติดตามโลกบันเทิงขนาดนั้น แต่การที่เขาเห็นรูปอีกฝ่ายบนเฟสบุ๊คที่เพื่อนแชร์ กดไลค์ กรี๊ดกร๊าดกันแทบทุกวันน่าจะการันตีความดังของเวย์ หรือที่คนรู้จักกันในนาม ‘วศิน พิพัฒน์ธารา’ นายแบบหน้าใหม่ขวัญใจวัยรุ่นอย่างง่ายดาย



“พี่เทสต์ครับ”



เจ้าของชื่อหันไปหาคนเรียก เวย์ฉีกยิ้ม เอนตัวเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม ร่างโปร่งที่นั่งชิดอีกขอบของโซฟาอยู่แล้วขยับตัวหนีโดยอัตโนมัติ เกือบเสียหลักจนเด็กหนุ่มต้องคว้าเอวไว้ไม่ให้หงายหลัง



“กลัวผมอะไรขนาดนั้นครับ เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก” เวย์หัวเราะในลำคอ



“มะ ไม่ได้กลัวว้อย ตกใจเฉยๆ” คนอายุมากกว่าแก้ตัวหน้าแดงก่ำ “แล้วเรียกทำไม? มีอะไร?”



“เรามาพนันกันอีกดีมั้ยครับ?”



“พนันอะไร?”



แม้จะยังคงจำได้ดีจนติดตาว่าครั้งสุดท้ายที่พนันอะไรกับร่างตรงหน้าเป็นอย่างไร แต่เทสต์ก็ยังอดถามไม่ได้



“เล่นเกมส์เมื่อกี้อีกรอบมั้ยครับ?”




เด็กหนุ่มถามพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างไม่มีพิษมีภัย เทสต์ส่งเสียงหึขึ้นจมูกเบาๆอย่างดูถูก ขนาดปุ่มโจมตีกดตรงไหนยังต้องถามเขา ยังมีหน้ามาท้าแข่งเล่นเกมส์อีกเหรอ?



“คนที่ชนะจะขออะไรคนแพ้ก็ได้หนึ่งข้อ” เวย์ยื่นข้อเสนอล่อให้เหยื่อที่ตกหลุมพรางของเขาครั้งแล้วครั้งเล่ามาติดกับอีกครั้ง



หืม?


อะไรก็ได้?



รอยยิ้มชั่วร้ายประดับอยู่บนใบหน้าขาว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มวาววับอย่างนึกสนุก



ถ้าอย่างนั้นเขาจะจับไอ้เด็กเวรนี่ทำเมียก็ได้สินะ?



“ถ้าพี่อยาก...จะยกเลิกสัญญาของเรา ก็ได้นะครับ”



เสียงทุ้มฟังดูสลดลง คนที่วางแผนชั่วร้ายในหัวมีสีหน้างุนงง ทีแรกเทสต์ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องอะไร ก่อนที่ความเป็นจริงจะหล่นทับลงมาบนตัวเขาจนแทบทรุด



สิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ เป็นแค่ส่วนหนึ่งของเกมส์บ้าๆในคืนที่เมาจนไม่ได้สติ



เรื่องสำคัญขนาดนี้....เขาลืมไปได้ยังไงกัน?



“เอาสิ มึงพูดเองนะ”



เทสต์ยักไหล่ หยิบคอนโทร์ลเลอร์ของตัวเองกลับขึ้นมาด้วยท่าทีนิ่งเฉยราวกัับไม่ได้คิดอะไรกับข้อเสนอของอีกฝ่าย



ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกกระวนกระวาย ที่ชายหนุ่มก็ไม่มีคำตอบว่ามีสาเหตุมาจากอะไร






กลับกลายเป็นว่าเทสต์ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องที่จะขออะไรหลังชนะแม้แต่น้อย




“ไม่จริงน่า...”



หน้าจอโทรทัศน์ขึ้นคะแนนของพวกเขาทั้งคู่หลังจากจบเกมส์ นอกจากเวย์จะชนะเขาอย่างขาดลอยไม่มีข้อโต้แย้งแล้ว อีกฝ่ายยังได้คะแนนสูงที่สุดเป็นHigh score ตัวใหม่อีกด้วย



คนชนะวางคอนโทรลเลอร์ของตัวเองลงบนโต๊ะ เหยียดแขนเหยียดขาเอนตัวพิงพนักพิงเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า ก่อนจะวางแขนลงมาบนไหล่ของผู้แพ้ที่ยังคงมีสีหน้าไม่อยากเชื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โอบไหล่อีกฝ่ายให้ขยับเข้ามาชิด เทสต์ที่อยู่ในภาวะช็อกปล่อยให้ร่างกายถูกรั้งไปหาแต่โดยดี


“รางวัลของผมล่ะครับพี่เทสต์?”


“….อยากได้อะไรก็ว่ามา” คนแพ้เริ่มพาล กระแทกเสียงประชดใส่ร่างสูงที่โอบเขาอยู่อย่างไม่พอใจ “จะเอาอะไร โซ่ แส้ กุญแจมือ..."


“เอ๊ะ พี่เทสต์ชอบของแบบนั้นหรอกเหรอครับ?” คนฟังเอียงคอ รอยยิ้มออดอ้อนบาทายังคงไม่เลือนหายจากใบหน้า “ไว้วัน
หลังผมจะซื้อมาให้นะครับ”


“ไม่ต้อง!” ร่างโปร่งขืนตัวออกจากวงแขนที่กักขังเขาไว้อยากแน่นหนา “มึงจะเอาอะไร อย่าลีลา”


“ผมอยากให้พี่เรียกผมว่าเวย์ แล้วแทนตัวเองว่าพี่ ได้มั้ยครับ?”



ถึงแม้จะดูเป็นคำขอที่ง่ายและสมเหตุสมผลกว่าโซ่แส้กุญแจมือ แต่กลับทำให้เทสต์นิ่งไปนานกว่าที่ควร



“มึง…อยากให้ก็พูดเพราะๆกับมึง?”


“เปล่านะครับ” ร่างสูงรีบแก้ตัว ส่ายหน้าพรืดด้วยกลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด “ผมไม่ได้อยากให้พี่เปลี่ยนอะไรเพื่อผม ผมแค่คิดว่า ถ้าพี่พูดแบบนั้นกับผมแค่คนเดียว...คงจะรู้สึกพิเศษดี”



เด็กหนุ่มยิ้มเขินอาย



‘ก็ถ้าคนเราจะเป็นแฟนกัน มันก็ต้องมีอะไรพิเศษหน่อยสิ อย่างเวลาเทสต์อยู่กับแฟน ก็ลองแทนตัวเองว่าเทสต์ หรือไม่ก็พูดเพราะๆกับแฟนแค่คนเดียว ถ้าทำอย่างนั้นเขาคงจะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนสำคัญ’



คำพูดของน้องชายที่ดุเขาหลังจากที่เทสต์มาขอคำปรึกษาเนื่องจากคนที่คบด้วยมักจะทิ้งเขาไปด้วยข้ออ้างที่ว่า อยู่กับเขาแล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนเพื่อนคนนึง



ยิ่งคิดเทสต์ก็ยิ่งรู้สึก ว่าถ้าหากคืนนั้นคนที่เวย์เจอเป็นทีม ทั้งสองคนคงจะสามารถคบกันด้วยรากฐานความสัมพันธ์ที่มันคงกว่านี้ เข้ากันได้ง่ายกว่านี้



ไม่ใช่นับถอยหลังวันที่จะต้องจากกันแบบนี้



“แต่ถ้าพี่เทสต์ไม่สะดวกใจก็...”



“พี่…จะลองดู”



เขาจะไม่มีวันลืมรอยยิ้มกว้างที่ปรากฎบนใบหน้าของร่างสูง



เทสต์ไม่เคยคิดว่าใบหน้าของคนหนึ่งคนจะสว่างไสวได้มากขนาดนี้





และไม่เคยคิดว่าใบหน้าของคนหนึ่งคนจะทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงได้ขนาดนี้








------ครึ่งแรก----------

มาแบบสั้นๆ กลัวจะลืมกัน อิอิ
 :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 50% คห.68 P.3 [2/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 02-04-2017 18:09:21
เกิดสัมพันธภาพอันดี
ระหว่างเวย์ เทสต์ :กอด1:
คุณวี ทีม  :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 50% คห.68 P.3 [2/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-04-2017 18:35:37
อย่าเสียใจในเวลาที่ความจริงปรากฎ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 50% คห.68 P.3 [2/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 02-04-2017 18:42:11
ร้ายทั้งพ่อทั้งลูกอะ เวย์รักจริงแน่ๆ รักถูกคนด้วย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 50% คห.68 P.3 [2/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-04-2017 20:11:24
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 50% คห.68 P.3 [2/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 06-04-2017 16:04:53
-----ครึ่งกลาง-----



กลับมาที่ปัจจุบัน หลังจากจบคาบเรียน ร่างสูงในเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้มเดินไปตามซอกตึกคณะบริหารเพื่อข้ามไปยังลานจอดรถที่จอดไว้ ถึงแม้เมื่อคืนเขาจะถูกพี่เทสต์เอาหมอนข้างและหมอนสำรองหลายใบกั้นไว้ราวกับป้อมปราการยามออกศึก แต่การที่อีกฝ่ายยอมแทนตัวเองว่าพี่ก็มากพอที่จะทำให้เขาอารมณ์ดีได้จนถึงตอนนี้



เย็นนี้พี่เทสต์จะว่างมั้ยนะ?




“วันนี้กินเยอะจังน้า ดีใจละสิที่จะมีคนรับไปเลี้ยงน่ะ”



เสียงคนที่อยู่ในห้วงความคิดดังขึ้น เด็กหนุ่มหายแปลกใจที่เห็นอีกฝ่ายในสถานที่แบบนี้นานแล้ว ร่างโปร่งกำลังคุกเข่าหนึ่งข้างลูบหัวของลูกสุนัขจรจัดหลายตัว ข้างกายมีจานพลาสติกใส่อาหารเช่นเคย




พี่เทสต์นี่...ใจดีจริงๆเลยน้า




เวย์อมยิ้ม แอบยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปอีกฝ่ายที่ง่วนกับการดูแลลูกสุนัขทั้งหลาย




เข้าไปช่วยซักหน่อยดีกว่า



“มึง พี่ติณณ์วนรถมาแล้ว เดี๋ยวมึงยกกล่องนะ เดี๋ยวกูอุ้มตัวใหญ่เอง”



ร่างโปร่งอีกร่างโผล่มาจากมองอับสายตาทำให้คนที่ตั้งใจจะเข้าไปทักหลบกลับเข้าไปในมุมมืด เวย์โผล่หน้าออกมาเล็กน้อยเพื่อสำรวจสถานการณ์ คนที่มาใหม่อยู่ในชุดนักศึกษา รูปร่างเพรียวลมเช่นเดียวกับเทสต์ถึงแม้จะดูเตี้ยกว่าเล็กน้อย เส้นผมสีน้ำตาลหม่นแสงดูเบาบางเหมือนถูกกัดสีมาบ่อยครั้งจนผมเริ่มเสียสภาพ แต่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาน่ามองช่วยปกปิดจุดด้อยตรงนั้นอย่างง่ายดาย



“ไหวใช่มั้ยเหนือ?”



เหนือ?



คนนี้น่ะเหรอเหนือฟ้า?




เมื่อได้เห็นคนที่เทสต์ละเมอเพ้อถึงในคืนแรกของพวกเขา เวย์ถึงได้เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่มีโอกาสในสนามแข่งครั้งนี้



อีกฝ่ายเป็นเป็นทุกอย่างที่เด็กหนุ่มไม่ใช่



สิ่งเดียวที่ยังทำให้ร่างสูงยังพออุ่นใจได้คือการที่เทสต์เคยบอกว่าเหนือฟ้ามีคนรักอยู่แล้ว



“อือ นั่นไง พี่ติณณ์วนรถมาแล้ว ไปกันเถอะ”



เวย์ไม่กล้าเดินตามคนทั้งสองไป กลัวว่าหากใครคนใดคนหนึ่งหันกลับมาจะเห็นว่าเขาแอบอยู่ตรงนี้ เด็กหนุ่มเลือกที่จะเดินย้อนกลับมาทางตึกคณะของตนเพื่อใช้ทางอ้อมไปยังลานจอดรถ ถึงแม้เขาจะมีสิทธิ์ที่จะก้าวออกไปตรงนั้น แต่เวย์รู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเหนือฟ้าและเทสต์ตอนนี้




และนั่นทำให้เด็กหนุ่มคลาดกับรถสปอร์ตคันหรูของบิดาที่ขับผ่านไปอย่างพอดิบพอดี





“ขอบคุณพี่ติณณ์มากนะครับที่ช่วยรับเจ้าพวกนี้ไปเลี้ยง” ทีมยกมือไหว้คนรักของเพื่อนที่ยังอยู่ในมาดนักศึกษาแพทย์กาวน์ยาวเต็มยศอย่างมีสัมมาคารวะ อดชื่นชมความหล่อเหลาของชายหนุ่มไม่ได้ ถึงแม้จะอายุห่างกันแค่หนึ่งปีแต่ติณณ์ภพดูเป็นผู้ใหญ่กว่าพวกเขามาก อาจจะเพราะใบหน้าคมเข้มกับสีผิวสีเข้มกว่าคนรักอยู่หลายเฉด และเส้นผมตัดสั้นเรียบร้อยรับกับแว่นไร้กรอบส่งเสริมภาพพจน์คุณหมอไปอีก



คืองานดี



“แม่พี่เขาชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้วน่ะ”



ทางฝ่ายติณณ์ภพที่พอจะเดาออกแล้วว่าแฝดคนที่มาไม่ใช่ไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อที่ชอบส่งสายตาประหลาดให้คนรักของเขาจึงยกมือรับไหว้ ก่อนจะขอตัวไปช่วยเหนือฟ้าจัดที่ทางในรถเพื่อเอาเจ้าตัวป่วนทั้งหลายขึ้นไปบนรถ



“ถ้ามึงอยากไปเยี่ยมก็บอกพี่ติณณ์ได้นะ” เหนือฟ้าว่า ทีมพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มโล่งใจ ในที่สุดเจ้าพวกนี้ก้จะมีบ้านที่อบอุ่นเสียที



“งั้นกูไปละนะ ขอบใจมึงมาก ขอบคุณอีกครั้งนะครับพี่ติณณ์”



ทีมขอตัว ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอคู่รักทั้งสอง ถึงแม้เหนือฟ้าจะไม่เคยยืนยันข้อสงสัย แต่แววตาของติณณ์ภพนั้นยากจะตีความเป็นอย่างอื่น ถึงทีมจะแอบสงสัยพฤติกรรมแปลกๆบางอย่างของเพื่อน ทั้งท่าทีเหมือนกับตัวเองยังไม่มีใครที่ทำให้เทสต์สับสน และแววตาว่างเปล่าในตอนที่กวินภพพูดถึงพี่ชาย
ราวกับตัวเองไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคนที่ชื่อติณณ์ภพแม้แต่น้อย



แต่สงสัยไปก็ช่วยอะไรใครไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้ตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอดเลย ทีมถอนหายใจอย่างเพลียจิตกับความอีรุงตุงนังที่ตนเป็นคนก่อ



“ถอนหายใจมากๆระวังจะอายุสั้นนะ”



เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ร่างโปร่งหันขวับไปยังต้นเสียงทันที วีรภัทรในรถสปอร์ตคันโปรดของเจ้าตัวยกมือทัก ทีมเหลียวมองรอบกายเพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใคร ก่อนจะเดินตรงไปทางรถยนต์ที่จอดเทียบข้างถนน ก้มลงคุยกับชายหนุ่ม



“คุณวีเลิกงานแล้วเหรอครับ?”



“อือ เรียบร้อยแล้ว แล้วนี่มาทำอะไรหลังตึกเปลี่ยวๆแบบนี้” ร่างสูงขมวดคิ้วถามอย่างเป็นห่วง



“ผมมาช่วยเพื่อนขนน้องหมาน่ะครับ พอดีแฟนของเพื่อนเขาจะรับไปเลี้ยง” คนอายุน้อยกว่าตอบตามความจริง วีรภัทรไม่ได้ซักไซร้อะไรต่อ เพียงแต่กระดิกนิ้วเรียกให้เด็กน้อยของตนก้มต่ำลงมา น้องทีมคนซื่อก็ทำตามอย่างไม่คิดอะไร ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างเมื่อถูกร่างสูงขโมยจูบเอาดื้อๆ




“คุณวี! เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอกครับ!”



“ดีสิ ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาแสดงความเป็นเจ้าของหลายรอบ” คนผิดฉีกยิ้มอย่างไม่สำนึก



“คุณวี!” ทีมกอดอกอย่างไม่พอใจ



“ครับๆ ได้ยินตั้งแต่รอบแรกแล้วครับ” ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อเห็ฯว่าอีกฝ่ายเริ่มโกรธจริงๆ “ขึ้นมาสิ เดี๋ยวฉันพาไปหาอะไรกิน”
ร่างโปร่งทำตามอย่างว่าง่ายเช่นเคย วีรภัทรลูบศีรษะของนักศึกษาหนุ่มอย่างเอ็นดูเมื่ออีกฝ่ายเข้ามานั่ง เอนตัวเข้ามาหมแก้มฟอดใหญ่จนถูกค้อนไปอีกวง ก่อนจะออกรถไปอย่างอารมณ์ดี







ทั้งสองไม่ได้สังเกตเห็นร่างของเหนือฟ้าที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ในมุมอับสายตาเลยแม้แต่น้อย



__________


,าได้แค่กระจึ๋งนี้จีจีTwT

รอสอบเสร็จก่อนน้าาาาาาา

น้องแว่นด้วยยยยย

มีเรื่องใหม่มาเซ่นด้วยเพราะน้องแว่นใกล้จบละ5555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 06-04-2017 17:42:14
อ่า......เหนือฟ้า เป็นพยานเรื่องคุณวี กับทีม
คุณวี ลูกเวย์ ก็ยังไม่รู้เรื่องเทสต์ ทีม เป็นฝาแฝดอย่างเดิม
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
     
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 06-04-2017 18:17:28
อื้มมมม
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 06-04-2017 19:06:35
ความยังไม่แตกเช่นเคย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-04-2017 19:14:32
การโกหกไม่ทำให้อะไรดีขึ้นนะ หึหึ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 07-04-2017 12:30:14
วงศ์พัวพัน มากๆ ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 07-04-2017 13:15:52
ช็อคตาตั้งไปเลย

ก้เพราะเป็นอาจารย์ไง เลยบอกไม่ได้

5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 07-04-2017 13:33:59
โอ๊วววววววว นี่จินตนาการไปไกลถึง วันที่ความแตกแล้วจ๊า
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-04-2017 14:43:22
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: wijii ที่ 07-04-2017 14:48:12
จะรอดูว่าฟ้าจะบอกกับทีมยังไง
ตอนนี้แอบสงสารน้องเวย์ เข้าใจผิดว่าทีมเป็นเทสต์แหงๆ5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 07-04-2017 15:18:12
สนุกค่า น่าติดตามมากๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 07-04-2017 16:27:33
มันต้องเกิดการเข้าใจผิดแหงๆ

ทั้งพ่อและลูกต้องเข้าใจว่าคบคนเดียวกันก็คือ 'เทสต์'


จะเป็นไงต่อเนี่ยยยย :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 07-04-2017 23:24:12
คิดล่วงหน้าไปถึงการเข้าใจผิดคิดว่าคบซ้อน :katai1:
พอความจริงเปิดเผยต้องมีตอนโกรธ
เทสต์ต้องคิตว่าเวชอบทีม :ling2:
มีความมโนไปไกล
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: MinorMa ที่ 08-04-2017 12:03:37
พ่อลูกยังคงคลาดกันไปมา555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 80% คห.72 P.3 [6/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 09-04-2017 10:04:32
-----------(ครึ่งหลัง)--------


“อ่ะ กินๆๆ”

วันนี้เหนือฟ้ามาแปลก ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ใช่คนขี้เหนียว แต่ก็ไม่ได้ใจดีถึงขั้นจะซื้อลูกชิ้นปิ้งหลายไม้มาแจกจ่ายเพื่อนในกลุ่มแบบนี้ ที่แลกยิ่งกว่านั้น คือการที่กวินภพซึ่งแสนจะติดแฟนกลับยอมให้เกียรติมานั่งรับประทานอาหารเที่ยงที่โต๊ะหินอ่อนอันเป็นที่ประจำของพวกเขา ทำให้ทีมรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีชอบกล




หรือว่าเขาเก็บความลับมากไปจนเริ่มระแวงไปทั่วกันนะ



“อะไรของมึง?” ดูท่าเขาจะไม่ได้เป็นคนเดียวที่คิดอย่างนั้น พี่ชายฝาแฝดที่นั่งอยู่ข้างกันหยิบลูกชิ้นในถุงออกมาพิจารณาอย่างไม่ไว้ใจ ดมฟุดฟิดราวกับสุนัขดมหากลิ่นยาพิษ “ตกพื้นรึไง?”



“นี่มึงไม่คิดจะมองกูในแง่ดีเลยรึไงวะเทสต์” เหนือฟ้าตบหัวเพื่อนไปทีนึง ก่อนจะนั่งลงตรงกลางระหว่างเทสต์กับกวินภพ


“กูไม่ได้ซื้อเอง อาจารย์ซื้อให้”


“ไรวะ เดี๋ยวนี้มีเสี่ยเปย์เหรอมึง” กวินภพแซว ไม่ได้สังเกตเห็นสายตาเวทนาของเพื่อนอีกสองคนที่รู้ดีว่า ‘เสี่ยเปย์’ ของเหนือฟ้า น่าจะเป็นพี่ชายแท้ๆของร่างสูงเสียมากกว่า



“เสี่ยเชี่ยไรล่ะ” เหนือฟ้าหัวเราะ “ตอนปีหนึ่งกูได้ท้อปเซค อาจารย์สัญญาว่าจะเลี้ยงหนม ทีนี้พอประกาศผลก็ไม่ได้เจอแกแล้วไง แต่เมื่อกี้เดินไปเจอที่โรงอาหารวิศวะ เลยได้มาเต็มเลย”



ร่างโปร่งชูถุงขนมนมเนยถุงใหญ่อวดเพื่อน



“โคตรป๋าอ่ะ จารย์ไรวะ” กวินภพถามอย่างสงสัย



“ก็มีวิชาเดียวมั้ยล่ะที่มึงไม่ได้ลงเรียนกับกู ไม่งั้นกูไม่ได้ท้อปหรอก” เหนือฟ้าว่า “อังกฤษธุรกิจไง”
ถ้าเมื่อครู่ดื่มน้ำอยู่ ทีมคงได้พ่นมันใส่หน้าเพื่อนๆไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว




สติ ทีม สติ...





อย่าหลุดเชียวนะมึง





“แล้วมึงเป็นไงบ้างวะเทสต์ เรียนวิชาอาจารย์ จารย์ยังใจดีเหมือนเดิมมั้ย” เหนือฟ้าหันไปถามคนข้างๆ ยกมือเสยเส้นผมสีน้ำตาลหม่นที่ยาวปรกหน้าให้พ้นดวงตา เทสต์อึกอัก ส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาทางทีม ร่างโปร่งส่ายหน้าเล็กน้อย




“ก็…ไม่รู้ กูหลับ” เทสต์ตอบอ้อมแอ้ม




“จะว่าไปเมื่อกี้กูแซวอาจารย์ไปด้วยว่าซื้อของให้กูแบบนี้ไม่กลัวแฟนหาว่าเลี้ยงเด็กเหรอ รู้มั้ยจารย์ตอบว่าไง?”  เหนือฟ้ายื่นหน้าเข้ามาในวง ทำหน้าเหมือนไปล่วงรู้ความลับระดับชาติมา “จารย์บอกไม่เป็นไร แฟนก็เด็กเหมือนกัน”



“เชี่ย จารย์เลี้ยงต้อยเหรอวะ” กวินภพมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ “แถมยังบอกโต้งๆแบบนี้ ไม่กลัวโดนเชิญออกเหรอวะ?”



“กูว่าเขาคงพูดเล่นมั้ง...” ทีมพยายามเสนอความเห็นเพื่อเบี่ยงเบนความคิดเพื่อนออกจากประเด็นนั้น แต่เหนือฟ้าส่ายหน้า



“กูว่าไม่ว่ะ กูถามย้ำหลายรอบมาก” เหนือฟ้าส่ายหน้า “แต่ก็นะ โสดมาจนลูกโตป่านนี้แล้ว คงอยากเติมสีสันให้ชีวิตบ้างล่ะมั้ง”


“ลูก?” ทีมถามด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ


“อือ เมื่อกี้แกไปหาลูกไง ลูกชายแกเรียนวิศวะ” เหนือฟ้าดึงลูกชิ้นออกมาจากถุง เคี้ยวกรวมๆอย่างเอร็ดอร่อย แต่สายตาลอบสังเกตสีหน้าเพื่อนที่ซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด




ยังไม่รู้จริงๆสินะ




“ก็คงเล่นๆล่ะมั้ง” เทสต์ยักไหล่ “อายุปูนนั้นก็คงอยากได้อะไรสดๆใหม่ๆ เดี๋ยวก็ทิ้ง ไม่งั้นคงไม่หลุดพูดออกมาง่ายๆแบบนั้นหรอก”



“สงสารเด็กคนนั้นเนอะ” กวินภพว่า ก้มลงดูดกาแฟนมสีใส่นมเย็นเสียจนแทบไม่เห็นกาแฟ



“เหอะ ดีไม่ดีจะเอาตัวแลกเกรดด้วยซ้ำ ไอ้อาจารย์นั่นแม่งยิ่งเป็นพวกโรคจิตอยู่” เทสต์ส่งเสียงหึขึ้นจมูกอย่างรังเกียจด้วยอคติอันท่วมท้น




“เขาไม่ใช่คนแบบนั้นนะ!”




ทีมตะครุบปากตัวเองทันทีที่รู้ว่าโพล่งอะไรออกไป สายตาของคนทั้งโต๊ะจับจ้องมาที่เขาอย่างสงสัย ทำให้ชายหนุ่มรีบแก้ตัว



“ก็…เหนือมันเคยเล่าให้ฟังไง จารย์เขาดูไม่น่าเป็นคนแบบนั้นหรอก”



“เรื่องงานก็อยู่ส่วนงาน” เหนือฟ้าขัดเสียงเรียบ ขโมยน้ำหวานของกวินภพมากินหน้าตาเฉย “เนื้อแท้แล้วเราไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นคนยังไง”



“ถ้ามหาลัยรู้เด็กก็คงลำบาก” กวินภพมีสีหน้าหนักใจแทนคนที่เขาไม่รู้จัก “แต่ก็นะ ความรักมันบังคับกันได้ที่ไหน”



“ถ้ามันเป็นความรักมันก็ดีไปไงมึง” เทสต์ดึงลูกชิ้นออกมากินบ้าง “แต่บางดีเด็กคนนั้นอาจจะโดนหลอกอยู่ก็ได้ เพราะถ้ารักกันจริง ก็ควรจะลาออกให้มันเป็นกิจลักษณะป่ะวะ ไม่ใช่มาลักกันใต้ถุนบ้านแบบนี้”




“เอ่อ...กูไปห้องน้ำนะ”



ทีมที่ทนฟังไม่ไหวลุกจากที่นั่ง เดินหนีเพื่อนๆไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด เหนือฟ้ามองตามเพื่อนไปด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนจะลุกขึ้นบ้าง




“กูไปบ้างดีกว่า ฝากทิ้งด้วย”









ซ่า




เสียงน้ำเย็นๆกระทบผิวหน้าเกลี้ยงเกลาช่วยให้ทีมใจเย็นขึ้นบ้าง ในหัวของเขาตอนนี้มีคำถามเต็มไปหมด ทั้งเรื่องลูกชาย เรื่องสถานะ แลละจุดประสงค์ของอีกฝ่ายที่มีต่อเขา



เขาเป็นแค่เนื้อสดที่นักล่าอยากได้เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศแค่นั้นจริงหรือ?




แต่ท่าทีทั้งหมดของวีรภัทรไม่เคยทำให้เขารู้สึกว่าเป็นเช่นนั้นเลยซักนิด



“คุยกันดีๆ...”



“เอ๊ะ” ทีมหันไปเมื่อได้ยินเสียงของเหนือฟ้าจากด้านหลัง ร่างโปร่งยกมือขึ้นขยี้ผมยาวๆของตัวเองอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะ
เอ่ยซ้ำ



“กูบอกให้คุยกันดีๆ ถึงเขาจะไม่ใช่ฆาตกรฆ่าคน แต่สถานะในตอนนี้ก็สุ่มเสี่ยงพอกันนั่นแหละ”



“กู…กูไม่รู้ว่ามึงพูดเรื่องอะไร” แฝดน้องเฉไฉ หลบสายตาเพื่อนอย่างมีพิรุธ




“เออ ไม่รู้ก็ไม่รู้ แต่ถ้าเขาไม่ห่วงชื่อเสียงของเขา อย่างน้อยกูก็อยากให้เขาห่วงอนาคตของมึง”




ร่างโปร่งตบบ่าทีมหนักๆทีนึงอย่างให้กำลังใจ



“ความรักไม่ใช่เรื่องผิด ทีม แต่ความรักที่มึงจะต้องปิดบังไว้แบบนี้ มันก็ไม่ใช่เรื่องถูกเหมือนกัน”




“กู…กู…” ถ้าร้องไห้ได้โดยไม่ถูกพี่ชายจับได้เมื่อออกไป ชายหนุ่มคงจะปล่อยโฮไปเรียบร้อยแล้ว



“คืนนี้ก็จะบอกเทสต์ให้ว่ามึงไปค้างกับกู” เหนือฟ้ายิ้มบางๆ “จัดการให้เรียบร้อยล่ะ สงสัยอะไรก็ถามเขาให้หมด”



ทีมอยากจะพูด แต่ก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอทำให้ร่างโปร่งทำได้เพียงพยักหน้า เหนือฟ้าพยักหน้าตอบอย่างพอใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป




_____




บอกแล้ว สั้นๆ ช้าแต่ชัวร์ 555555

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 100% คห.87 P.3 [9/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: คนคิ้วท์คิ้วท์ ที่ 09-04-2017 13:10:40
ดราม่าเลยจ้า แต่ก็เข้าใจอ่ะ แต่นี่ว่าแร๊งแรงเอาตัวแลกเกรดงี้ เกรดแกไงเทสต์ นอกจากไม่เรียนยังด่าแรงอีก
แต่ก็เข้าใจ เป็นเราคงคิดงั้นอ่ะ ความสัมพันธ์ในสถานะที่ไม่เหมาะสมก็งี้แหละ ใครๆคงเข้าใจแบบนั้น
เรารู้สึกว่าทีมเป็นคนที่มีนิสัยหัวอ่อน แม้ตอนนี้จะยังไม่ถูกหลอก(หรือเปล่า)แต่มีนิสัยแบบนี้อยู่ในสังคมค่อนข้างลำบาก คิดจริงคิดจังไปอี๊ก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 100% คห.87 P.3 [9/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 09-04-2017 13:26:14
-.-
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 100% คห.87 P.3 [9/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 09-04-2017 16:38:57
สั้นจริงๆ ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 100% คห.87 P.3 [9/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 09-04-2017 19:18:53
ก็ไม่คุยกัน จะไม่รู้อะไรมันก็ไม่แปลก
ทีมก็เริ่มด้วยการไม่พูดความจริงก่อน
ทั้งการมีแฝด ทั้งไม่บอกชื่อจริง
พูดๆไปมันจะได้เข้าใจกัน จบเรื่อง
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 100% คห.87 P.3 [9/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 09-04-2017 20:09:51
 :z3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 100% คห.87 P.3 [9/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 09-04-2017 20:41:20
ขอความแน่นอนด้วยนะคะ
อย่าให้ทีมเสียใจเด็ดขาดนะคะ!!!!!!!!!!!!!!! :z3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 100% คห.87 P.3 [9/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 09-04-2017 21:44:45
เรื่องความสัมพันธ์ยังไม่เท่าไร
ถ้าเทสไม่คิดแปลกๆเรื่องไปเรียนแทนและทีมไม่ตามใจเรื่องคงไม่วุ่นวาย :mew5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 5: เด็กดีไม่งอแง 100% คห.87 P.3 [9/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 11-04-2017 08:43:47
Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น




“คุณวี เสาร์อาทิตย์นี้เราไปเที่ยวกันมั้ยครับ”



นั่นเป็นคำพูดแรกที่วีรภัทรได้ยินหลังจากที่อีกฝ่ายขึ้นรถมา วันนี้เป็นวันศุกร์ แต่เทสต์โทรมาบอกเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนว่าสามารถใช้เวลากับเขาได้ทั้งวันหยุดสุดสัปดาห์ ถึงแม้จะงานยุ่ง แต่ร่างสูงก็ตอบตกลงให้เด็กหนุ่มมาค้างทันที



แค่ได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้นเพียงเล็กน้อย ก็เหมือนกับได้น้ำทิพย์หล่อเลี้ยงหัวใจ



ขนาดคิดในใจวีรภัทรยังรู้สึกว่ามันเลี่ยน ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าพวกเขาเพิ่งคบกันได้ไม่นานเท่าไหร่




แค่จะครบสองเดือนในหนึ่งวันสองชั่วโมงยี่สิบเจ็ดนาทีสามสิบห้าวินาทีเท่านั้นเอง



“เที่ยว?” วีรภัทรทวนคำอย่างงุนงง



“ครับ ไปใกล้ๆ ไปเช้าเย็นกลับ หรือค้างซักคืน คุณวีคิดว่าไงครับ?”



ทีมอยากไปให้ไกลๆ อยากไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเขา ที่ที่เขาจะสามารถจับมือเดินคู่กับอีกฝ่ายได้โดยไม่ต้องเหลียวมองด้านหลังตลอดเวลา เขารู้ว่าตัวเองเป็นคนขอให้ชายหนุ่มปิดบังเรื่องของพวกเขา แต่ความอึดอัดนี้เริ่มจะทำให้ทีมประสาทเสีย



“อืม…เธอเอาพาสปอร์ตมามั้ย?”



“ฮะ?” ทีมมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็ถามออกมาแบบนั้น จริงอยู่ที่คนปกติไม่มีใครพกพาสปอร์ตติดตัวหากไม่ได้อยู่ที่ต่างประเทศ แต่ร่างโปร่งชอบพกเอกสารทุกอย่างเดินไปเดินมาในกระเป๋าเป้คู่ใจเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินอยู่แล้ว



“เอามาครับ”




“ดีเลย” วีรภัทรยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเราไปเที่ยวกัน”









สนามบินนานาชาติชางฮี สาธารณรัฐสิงคโปร์






“เอ่อ....”




ทีมยังคงไม่มั่นใจว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจริง



ทันทีที่เขาบอกว่ามีพาสปอร์ต ร่่างสูงก็ขับรถขึ้นวงแหวนมายังสนามบินนานาชาติ เปิดกระโปรงรถเอากระเป๋าเดินทางออกมา แล้วจูงมือร่างโปร่งเดินไปยังโรงงจอดเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวขนาดเล็กหลังหนึ่งที่อยู่ภายในสนามบินนั้น



รู้ตัวอีกทีร่างโปร่งก็เดินเข้าด่านตรวจคนเข้าเมือง มาโผล่ที่พื้นที่ขายสินค้าปลอดภาษีข้างคนรักเสียแล้ว




“คุณวี นี่มันอะไรกันครับ”



“ก็เธอบอกว่าอยากมาเที่ยว ฉันเลยพามาเที่ยวไง” วีรภัทรขยิบตา ดึงกระเป๋าเป้ที่ทีมสะพายไว้ที่ไหล่ข้างหนึ่งมาสะพายแทนแล้วลากกระเป๋าเดินทางนำร่างโปร่งโดยไม่ฟังเสียงทักท้วงของคนที่ถูกลักพาตัวมาอย่างเต็มใจ(?)




“คุณวี ผมถือเองได้ครับ”



“จะได้ดูของสะดวกๆไง” ชายหนุ่มว่า “อยากได้อะไรมั้ย?”



“พามากระทันหันแบบนี้ผมจะมีเงินได้ยังไงล่ะครับ” ทีมตอบอย่างเพลียหัวใจ



“อีหนู อยู่กับป๋ามาพูดเรื่องเงินๆทองๆ” วีรภัทรดักเสียงหยอกล้อ “ถ้าคืนนี้หนูบริการเต็มที่ป๋าจ่ายไม่อั้น”



“เชิญมีความสุขกับเมียน้อยทั้งห้าไปเถอะครับ” ทีมเอ่ยอย่างงอนๆ เรียกเสียงหัวเราะให้กับคนชอบแหย่ได้เป็นอย่างดี



ฟอด!



“คุณวี!”ร่างโปร่งร้องอย่างตกใจ กุมแก้มที่ถูกขโมยหอมไปฟอดใหญ่ หันซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง


“ไม่ต้องห่วง อยู่ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราหรอกน่า”


วีรภัทรโอบเอวบางเข้ามาใกล้ เดินนำคนรักไปยังทางออกที่มีรถตู้ของบริษัทจอดรออยู่ ทีมไม่รู้จะสงสารรึแสดงควมายินดีกับตัวเองที่มีแฟนโคตรป๋าแบบนี้




แล้วเรื่องที่จะคุย จะเริ่มยังไงดีนะ








“อือ…คุณวี..พะ..พอก่อ..น..ฮะ...”



อย่าว่าแต่หาเวลาคุยเลย แค่จะชื่นชมความงามของห้องสวีทของโรงแรมในเครือธาราของวีรภัทรที่ขยายสาขามาถึงสิงคโปร์ยังไม่มีเวลา เมื่อร่างสูงโยนข้าวของทุกอย่างไว้ข้างประตูแล้วผลักเขาชิดผนังทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ทีมเรียนรู้นานแล้วว่าการขัดขืนร่างสูงมีแต่จะนำหายนะมาสู่ตัวเขามากขึ้น ดังนั้นการโอนอ่อนตามจนกว่าร่างสูงจะพอใจย่อมดีที่สุด



แต่ถึงจะหื่นแค่ไหน ก็ยังผิดวิสัยของร่างสูงอยู่ดี



“คุณวี...เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ร่างโปร่งถามเสียงหอบ วีรภัทรเช็ดริมฝีปากสีชมพูที่เคลือบไปด้วยของเหลวสีใสจากการรุกเร้าเมื่อครู่ ดวงตาคมจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ทำให้ใบหน้าเรียวร้อนฉ่า



“แค่คิดว่าจะได้อยู่กับเธอทั้งสามวัน ไม่ต้องปกปิดเรื่องของเราจากคนรอบข้าง มันก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่...”



คุณวี...



“ผมก็เหมือนกันครับ” มือเรียวประคองใบหน้าของคนรัก ทีมกระทับจุมพิตอ่อนโยนลงบนปลายจมูกโ่ด่งเป็นสันอย่างรักใคร่ เขาไม่เคยคิดว่าทั้งชีวิตจะสามารถรู้สึกรักใครในเวลาสั้นๆได้มากขนาดนี้ “ขอบคุณนะครับ ที่ทำเพื่อผม”



“สำหรับเธอ อะไรฉันก็ให้ได้ทั้งนั้น”




สิ้นคำหวาน บทเพลงรักเร่าร้อนก็เริ่มขึ้นในห้องสวีทสุดหรู เสียงครางหวานหูดังก้อง วีรภัทรไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่าวันนี้อีกฝ่ายเร่าร้อนกว่าที่เป็น ร่างโปร่งผลักคนรักลงไปนอนราบกับเตียง ร่อนสะโพกแน่นด้วยจังหวะที่ทำให้วีรภัทรหลังไม่ติดเตียง แค่คิดว่าตัวเองเป็นคนสอนเรื่องน่าอายพวกนี้ให้กับผ้าขาวบริสุทธิ์ผืนนี้ ชายหนุ่มก็รู้สึกอยากจะกลืนกินคนที่อยู่บนร่างของเขาเข้าไปทั้งตัว



“อ๊ะ…คุณวี...คุณวี...”



 ชายหนุ่มดึงมือเรียวมาจุมพิตอย่างอ่อนโยน ผิดกับจังหวะที่เร่งเร้าเสียจนคนบนตักบิดเร่าด้วยแรงอารมณ์ วีรภัทรกระแทกย้ำ ส่งร่างโปร่งขึ้นสวรรค์โดยมีตัวเองตามไปติดๆ ร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อฟุบลงบนแผ่นอกฟิตแน่น ทีมหอบหายใจตักตวงอากาศเข้าปอดราวกับปลาขาดอากาศ



“โชคดีจริงๆที่พาเธอไปตรวจเลือดวันนั้น” ชายหนุ่มปัดเส้นผมชื้นเหงื่อออกจากใบหน้าของคนรัก “ถ้าต้องใช้เครื่องป้องกัน
ที่พกมาคงไม่พอสามวันแน่ๆ”



“คุณวี! เรื่องแบบนี้มันใช่เรื่องน่าภูมิใจมั้ยครับ?” ทีมทุบอกอีกฝ่ายเบาๆอย่างอ่อนเพลีย


“นอนซะคนดี พรุ่งนี้ฉันมีประชุมเช้าแถวถนนออร์ชาร์ด จะพาเธอไปปล่อยไว้ที่ห้างแถวนั้น หลังประชุมเสร็จเราไปเที่ยวกัน โอเคมั้ย?” วีรภัทรประทับริมฝีปากลงบนกระหม่อมของเด็กน้อยบนร่างของเขา



“ประชุม? ตกลงคุณวีมาทำงานเหรอครับ?” ร่างโปร่งถามอย่างแปลกใจ ทีแรกเขานึกว่าวีรภัทรว่างเสียอีกถึงได้บอกออีกฝ่ายว่าอยากไปเที่ยว “แล้วอย่างนี้ถ้าผมไม่ได้บอกว่าอยากเที่ยว คุณวีจะทำยังไงครับ?”



“ก็วีดีโอคอลเอา” ชายหนุ่มไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ขาดแค่ประชุมเดียวบริษัทไม่เจ๊งหรอก”



แต่เลขาเขาอาจจะหัวใจวายตายได้



“ทีหลังอย่าทำนะครับ ถ้ามีงานก็บอกผมได้ ถ้าคุณวีอยากเจอผมจริงๆ ต่อให้ต้องไปนั่งรอหน้าห้องประชุมจนคุณประชุมเสร็จเพื่อเจอคุณแค่สิบนาที ผมก็ไม่มีปัญหา” ทีมว่าด้วยน้ำเสียงกังวลใจ “ผมไม่อยากให้คุณวีต้องมีปัญหาเพราะผม”



“ครับผม” ชายหนุ่มตะเบ๊ะด้วยสีหน้าแข็งขัน ทีมหัวเราะเสียงอ่อน หลับตาลงบนแผ่นอกของคนรัก เสียงหัวใจที่เต้นอย่างสม่ำเสมอของอีกฝ่ายเป็นเสียงดนตรีกล่อมเขาให้หลับไป







ยามเช้าของสิงคโปร์ไม่ต่างจากในกรุงเทพมากนัก ตึกสูงเรียงรายเป็นระเบียบ รถยนต์มีให้เห็นแม้จะน้อยกว่าที่เขาเคยเห็นในเมืองพอสมควร อาจจะเป็นเพราะพระอาทิตย์ยังเพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า ทำให้คนน้อยกว่าที่ควรจะเป็น



ทีมเคยมาสิงคโปร์กับพี่ชายตอนเด็กๆ พ่อกับแม่พาพวกเขามาสวนสนุกและเที่ยวพักผ่อนเหมือนครอบครัวธรรมดาทั่วไป ทีมไม่เคยคิดเลยว่าขเาจะกลับมาที่นี่อีกครั้งในเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของนักธุรกิจหมื่นล้านในฐานะคนรัก



ว่าแล้วก็น่าจะถึงเวลาปลุกคนขี้เซามาเตรียมตัวไปทำงานแล้วสินะ



“คุณวี ตื่นได้แล้วครับ”



ทีมนั่งลงบนเตียงคิงไซส์หนานุ่มที่ร่างสูงกับเขาใช้อย่างคุ้มค่าในคืนที่ผ่านมา เขย่าตัวปลุกวีรภัทรที่ยังคงเปลือยเปล่า แต่ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะตื่น



“คุณวีครับ” ร่างโปร่งเขย่าแรงขึ้น สองเดือนที่ผ่านมาทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายขี้เซาเพียงใด แต่ไม่คิดเลยว่าขนาดมีประชุมยังปลุกไม่ตื่นแบบนี้



“งืม…จูบก่อน” คนที่เขาคิดว่าหลับอยู่อ้อน ไม่ยอมลืมตาแต่กลับคว้าเอวของทีมเข้าไปกอดได้อย่างแม่นยำราวกับจับวาง
“ไม่ต้องมาฟอร์มเลยครับ ลุก” ทีมดุ พยายามแกะวงแขนหนาออกจากเอว



“นะครับ...” เสียงทุ้มออดอ้อน ร่างโปร่งถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูชายหนุ่มที่ยังคงแกล้งหลับ




“ถ้ารีบไปอาบน้ำ...ผมจะทำอย่างที่คุณวีชอบให้ ดีมั้ยครับ”




เพียงแค่นั้น ร่างสูงก็พุ่งลงจากเตียงหายเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ต่อรองอะไรอีกเลย





“เป็นอะไรครับคนดี อาหารไม่ถูกปากเหรอ?”




พวกเขานั่งอยู่ในห้องอาหารของโรงแรมที่เปิดบริการอาหารเช้า ทีมส่งสายตาค้อนคนรักวงใหญ่ นวดกรามของตัวเองที่รู้สึกเหมือนขากรรไกรล่างจะหลุดออกจากขากรรไกรบนได้ทุกเมื่อ เขาสัญญาว่าจะทำอย่างที่คนรักชอบให้ก็จริง แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าอีกฝ่ายจะตักตวงอย่างไม่รู้จักพอแบบนี้



“น่า อย่างอนป๋าน้า อ่ะ ไส้กรอกมั้ย”



วีรภัทรยักคิ้วข้างหนึ่งกวนประสาทคนรัก จิ้มไส้กรอกชีสร้อนๆไปจ่อที่ริมฝีปากของชายหนุ่มที่ถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ ทั้งที่ใบหน้าขึ้นสีเลือดฝาดน่ามอง



“ไม่เอาครับ ไม่ชอบ”



“นั่นสิเนอะ บุฟเฟ่ต์ที่นี่มีแต่อันเล็ก ไม่ไหวๆ” วีรภัทรแสร้งทำสีหน้าไม่พอใจ “เดี๋ยวกลับห้องไปป๋าจะจัดชุดใหญ่ให้ ดีมั้ยจ๊ะ”



“กินไปเลยครับ!” ทีมดึงส้อมออกมาจากมือร่างสูงแล้วยัดไส้กรอกเข้าปากอีกฝ่ายให้หยุดพูดจาลามกในที่สาธารณะเสียที ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทย แต่ก็ยังมั่นใจไม่ได้ว่าจะไม่มีคนฟังภาษาไทยรู้เรื่องอยู่



“ร่าเริงกันจังนะ”


นั่นปะไร พูดยังไม่ทันขาดคำ


ว่าแต่...เมื่อกี้ใครพูดอ่ะ?



ทีมหันไปทางต้นเสียง ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีเทาดูเป็นการเป็นงานเช่นเดียวกับวีรภัทรยืนมองพวกเขา นัยน์ตาสีควันบุหรี่มีแววขบขัน ใบหน้าหล่อเหลามีเค้าโครงของชาวต่างชาติพอสมควร ข้างกายมีร่างเล็กของเด็กหนุ่มที่หากบอกว่าเป็นเด็กมัธยมต้นเขาก็เชื่อหลบอยู่ด้านหลัง หากไม่ใช่เพราะใบหน้าสวยหวานเหมือนเด็กญี่ปุ่นเขาคงคิดไปแล้วว่าทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน



เหมือนที่ใครหลายคนอาจจะคิดเวลาเห็นเขากับคุณวีอยู่ด้วยกัน



“มาด้วยเหรอเชษฐ์”




วีรภัทรทัก ยังคงไม่ขยับไปจากข้างกายของคนรัก เจ้าของชื่อเลิกคิ้ว



“กูมากกว่ามั้งความต้องเป็นคนถาม ไหนบอกว่าจะอยู่กับเมียให้เอาเอกสารมาแทน”



หือ?



“ไอ้เชษฐ์ ไม่พูดตรงๆซักวันมึงจะตายมั้ย” วีรภัทรอยากจะตบกระโหลกเพื่อนรักที่อายุมากกว่าเขาสองปี ธีรเชษฐ์ทำหน้าไม่เข้าใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้เมื่อหันมาเจอทีมอีกรอบ



“นี่เมียมึงเหรอ กูนึกว่าลูก” ร่างสูงมีสีหน้าตกใจอย่างเสแสร้งที่สุดในประวัติศาสตร์การแสดง



“พูดอะไรเกรงใจผู้เยาว์ข้างๆมึงด้วยครับไอ้เพื่อนเวร” วีรภัทรกลอกตามองบน เด็กที่ยืนอยู่ข้างธีรเชษฐ์ดีไม่ดีจะอายุน้อยว่าลูกชายคนเล็กของมันที่อายุเท่ากับเวย์ด้วยซ้ำ




“สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้วีรภัทรด้วยท่าทีนอบน้อม ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนรับกับเส้นผมสีเดียวกันตัดสั้นเรียบร้อย ยิ่งทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกเอ็นดู



“ไหว้พระเถอะลูก เอ๊ย! สวัสดี” วีรภัทรกลับลำแทบไม่ทัน ดูอย่างไรเคสนี้ก็เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางจนน่าหวั่นใจ



“มีน นี่วีรภัทร เพื่อนฉัน ส่วนคนนี้...” เชษฐ์ลากเสียง เลิกคิ้วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายยังไม่เคยแนะนำชื่อคนรัก



“เอ่อ...พี่ชื่อเทสต์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”



 ทีมแนะนำตัว น้องมีนมีสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีเป็นมิตรของอีกฝ่าย แต่ถูกดวงตาคมสีควันบุหรี่จ้องจนหลบกลับไปด้านหลังชายหนุ่มอีกครั้ง



“ผมไปตักอาหารให้นะครับคุณเชษฐ์” เด็กหนุ่มขออนุญาตเสียงแผ่ว เชษฐ์พยักหน้า นั่งลงข้างเพื่อนสนิทโดยไม่รอให้เจ้าของโต๊ะเชิญ แม้วีรภัทรจะอยากไล่อีกฝ่ายไป แต่ก็รู้ว่าธีรเชษฐ์นั้นหน้าหนาเพียงใด



“นั่นเด็กใหม่เหรอวะ? อายุถึงรึยัง? ” วีรภัทรอดถามไม่ได้



“อีกไม่กี่วันก็สิบแปดแล้ว...แต่เพิ่งรู้ตอนจ่ายเงินทดลองสินค้าเรียบร้อยไปแล้วไง” ชายหนุ่มลูกครึ่งไหวไหล่ ทีมตาโต ก้มหน้าลงทานอาหารเพื่อไม่ให้ทั่งสองรู้สึกว่าเขากำลังฟังอยู่



“แล้วมึงก็เก็บไว้?” วีรภัทรถามเสียงไม่อยากเชื่อ เพื่อนของเขาเสเพลแค่ไหนทำไมเขาจะไม่รู้ แต่ครั้งนี้มันเข้าข่ายทำผิดกฎหมายทุกกระทงเลยไม่ใช่รึไง




“เออ จะให้กูปล่อยเด็กตัวแค่นั้นไปให้โดนรุมทึ้งรึไงวะ” ธีรเชษฐ์ตอกกลับอย่างหงุดหงิด เมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้นวีรภัทรก็ยิ้มออก ไอ้เพื่อนชั่วของเขาก็มีมุมดีๆเหมือนกันแฮะ




“ขออนุญาตครับ” มีนวางถาดลงบนโต๊ะ จัดวางอาหารเช้าลงตรงหน้าธีรเชษฐ์อย่างคล่องแคล่ว แล้วเดินเอาถาดไปเก็บ



“มานี่” ชายหนุ่มรั้งเอวบอบบางลงมานั่งตัก มีนร้องออกมาเบาๆอย่างตกใจแต่ตั้งสติทันตะครุบปากของตัวเองไว้ก่อนจะเรียกความสนใจจากแขกคนอื่นของโรงแรม



“คุณ..คุณเชษฐ์...”



“ทำไมถึงไม่มีส่วนของเธอ?” ร่างสูงถามเสียงเรียบ ไม่สนใจเจ้าของโต๊ะสองคนที่ขยับเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ไม่อยากโดนลูกหลงจากเหตุการณ์ตรงหน้า



“คือ…ผะ..ผมไม่หิว..” เด็กหนุ่มตะกุกตะกัก



“ตัวเท่าลูกหมา อย่าซ่าให้มันมากจะได้มั้ย”



ธีรเชษฐ์หยิบขนมปังปิ้งทาเนยหอมๆขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากอิ่ม เมื่อเห็นเด็กน้อยบนตักยังมีท่าทีลังเลก็ยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสียขึ้นไปอีก “มีนา อย่าดื้อ ฉันสั่งให้กิน”



เจ้าของชื่อสะดุ้งกับเสียงเข้ม อ้าปากงับขนมปังอย่างว่าง่าย เคี้ยวอาหารในปากอย่างเชื่องช้า แต่รีบเร่งสปีดขึ้นมาเมื่อเห็นดวงตาของอีกฝ่ายหรี่ลงอย่างไม่พอใจ




“คุณวี...ผมว่าเราย้ายโต๊ะกันมั้ยครับ” ทีมกระซิบถามคนรัก รู้สึกว่าการสื่อสารทางสายตาของทั้งสองคนตรงหน้าเริ่มอยู่ในขอบเขตที่คนนอกไม่ควรเป็นพยานรู้เห็น




“นั่นสิ” วีรภัทรหน้าเจื่อน เตรียมตัวพาร่างโปร่งเผ่นแน่บออกไปจากตรงนั้น แต่ธีรเชษฐ์หันกลับมาเสียก่อน



“เทสต์ ตอนประชุมฝากเด็กคนนี้ไว้กับเราหน่อยได้มั้ย”



“ครับ?” ทีมชี้มาที่ตัวเองอย่างงุนงง แต่อีกฝ่ายกลับเข้าใจผิดว่าเป็นการตอบตกลงไปเสียอย่างนั้น



“ขอบใจมากนะ มีนเพิ่งมาต่างประเทศครั้งแรก กลัวจะโดนอุ้มไปขาย” ธีรเชษฐ์ก้มลงมองคนบนตักที่หลุบตาหนี ก้มหน้าลงต่ำ มีนจึงไม่ได้เห็นแววตาเป็นห่วงของร่างสูง “เดี๋ยวที่ฉันลงทุนไว้จะไม่ได้ถอนทุนคืน”




สายตาเมื่อกี้...




“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” ทีมยิ้มให้ธีรเชษฐ์







เป็นคู่ที่น่าสนใจเหมือนกันแฮะ



________(ครึ่งแรก)______


คุณเชษฐ์ผู้โผล่มาทุกเรื่อง555555
 :katai4: :katai4: :katai4:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Aeflizm ที่ 11-04-2017 09:21:40
เหมือนชื่อจะสลับกันน่ะคะ อ่านแล้วงงๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 11-04-2017 12:22:44
คุณเชษฐ์ดูฮอตมากจริงๆ กรี๊ดๆ  :hao7:
โอ๊ยยขนาดเป็นคนอ่านยสับสนชื่อเทสต์กับทีม :katai1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: janeta ที่ 11-04-2017 14:08:44
น้องมีนใช่เพื่อนของแว่น น้องพี่อุ่นหรือเปล่าอะ
รอค่าาาาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 11-04-2017 16:28:25
สนุกจังเลยค่ะ
แทบรออ่านนาทีรู้ตัวจริงไม่ไหวเลยทีเดียว
ดีใจน้องมีนามาด้วย ชอบทุกคู่เลยจริงๆนะ
รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ :กอด1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 11-04-2017 17:01:56
มาอีกคู่ละจ้า
แก่กินเด็ก หนักกว่าคู่คุณวีกับทีมอีก
555555
 :hao6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-04-2017 18:04:22
คุณวี คุณเชษฐ์
คุณเชษฐ์ เป็นพ่อของน้ำอุ่น
ที่เป็นแฟนแทนไทย เพื่อนของแว่นสินะ
มีน ก็เป็นเพื่อนแว่นกับแทนไทย
โลกกลมจริงๆ
ทีม ใช้ชื่อเทสต์ อย่างคล่อง
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 11-04-2017 19:22:18
กินเด้กกันวนปายยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 11-04-2017 19:59:58
อื้อหือออออ คือมัน เนื้อเด็กมันหวานเนาะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 11-04-2017 22:25:12
ชอบคุณวีตอนเกรี้ยวกราดจังค่ะ อร้ายยย :impress2:
อยากให้คุณวีรู้ว่าหนูทีมโกหกเร็วๆจังง อยากเห็นคุณวีเกรี้ยวกราดกับีมอีก อริ้งงง
สู้วววว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 11-04-2017 22:31:18
ตอนรู้อายุมีนนี่ไอคุกๆแทนคุณเชษฐ์เลยค่ะ55555555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-04-2017 22:43:04
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 50% คห.95 P.4 [11/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 13-04-2017 09:47:44
______(ครึ่งหลัง)________






“คุณเทสต์ครับ จริงๆไม่ต้องลำบากมาดูแลผมก็ได้นะครับ”




“เรียกพี่เทสต์ก็ได้ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก”




ทั้งสองอยู่ในร้านกาแฟหน้าตาน่ารักแห่งหนึ่งในห้างของถนนออชาร์ด ตกแต่งด้วยต้นไม้ปลอมพร้อมดอกสีอ่อนดูสบายตา เก้าอี้หวายบุเบาะผ้านุ่มสบายน่านั่ง คัพเค้กหน้าตาน่าเอ็นดูวางเรียงรายในตู้กระจกซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มแทบจะพุ่งตัวเข้ามา ทีแรกมีนตั้งท่าจะไม่ยอมเข้ามาลูกเดียวเมื่อเห็นราคากาแฟแก้วนึง แต่หลังจากเกลี้ยกล่อมเจรจาอยู่นาน คนอายุมากกว่าก็ลากเด็กหนุ่มเข้ามาจนได้



“สั่งอะไรหน่อยสิ เมื่อกี้นอกจากขนมปังก็ไม่ได้ทานอะไรเลยไม่ใช่เหรอ?”




ทีมเสนอด้วยความหวังดี เมื่อครู่เขาเห็นธีรเชษฐ์ให้บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินหน้าตาคล้ายคลึงกับของที่วีรภัทรให้เขาไว้พร้อมกับเงินสดจำนวนหนึ่งไว้กับร่างบาง แต่ดูเหมือนมีนจะไม่ค่อยยินดีกับสิ่งที่ได้รับเท่าไหร่ ซึ่งหากคนตรงหน้าเป็น ‘เด็กขาย’ อย่างที่ธีรเชษฐ์ว่าจริงๆ ก็นับว่าผิดวิสัยพอตัว




แต่หลังจากที่เขาคบกับวีรภัทร ร่างโปร่งก็เรียนรู้ที่จะทำความเข้าใจกับทุกสิ่งก่อนที่เขาจะตัดสินอะไร




“คุณเชษฐ์กับมีนนี่...เป็นอะไรกันเหรอ?”



“เอ่อ...” ร่างบางอึกอัก



“ไม่เป็นไร ถ้าไม่อยากตอบพี่ก็เข้าใจ” คนถามรีบพูด ถึงเขาจะอยากรู้ แต่หากอีกฝ่ายไม่สบายใจเขาก็ไม่อยากฝืนใจให้อีกฝ่ายตอบ



“ไม่เป็นไรครับ จริงๆคุณเชษฐ์ไม่ได้ห้าม ผมแค่...” เด็กหนุ่มกัดริมฝีปาก ดวงตากลมโตไหวระริกราวกับจะร้องไห้ “ไม่อยากให้คุ..พี่เทสต์มองผมไม่ดี”


“พี่เชื่อว่าคนเรามีเหตุผลในการกระทำของตัวเองนะมีน” เทสต์ว่า ยิ้มให้กำลังใจเด็กหนุ่มที่เพิ่งเจอกันไม่นาน แต่รู้สึกถูกชะตาเป็นอย่างมาก “แต่ถ้ามีนไม่อยากพูด ก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะ”



“แม่ผมเป็นมะเร็ง” เด็กหนุ่มตอบเสียงเบาหวิว “ยายของผมก็มีโรคประจำตัวเยอะแยะ ผมไม่มีพ่อ พวกเราอยู่ได้ด้วยเบี้ยผู้สูงอายุ กับร้อยมาลัยขายที่ตลาด”


ทีมเม้มปาก อยากจะเอ่ยปลอบเด็กหนุ่มแต่ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร


“ผมสอบติดมหาวิทยาลัยด้วยทุนเต็มจำนวน แต่ค่าหอพัก ค่ากินค่าอยู่ เอกสารทุกอย่าง ผมต้องออกเองทั้งหมด” มีนก้มหน้าลงมองมือของตัวเองที่วางอยู่บนหน้าตัก “ผมเลย...ลองทำตามที่เด็กแถวบ้านแนะนำ ลองขาย..อึก...”



ลมหายใจของเด็กหนุ่มสะดุด น้ำตาหยดแรกตกลงบนตัก



“มีน…”




“ผมโชคดีมากครับที่วันแรกของผม ผมได้เจอคุณเชษฐ์” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ปาดน้ำตาที่ติดอยู่บริเวณหางตาของตัวเองออก “คุณเชษฐ์ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการรักษาพยาบาลแม่กับยาย ค่าหอ ค่ากิน ค่าอยู่...”




“แลกกับร่างกายของเธอ?” ถึงแม้สิ่งที่ร่างบางพูดจะฟังดูดีกว่าชะตากรรมของเด็กขายบริการทั่วไปอย่างมาก แต่ก็ยังปฎิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นการค้ามนุษย์รูปแบบหนึ่ง ยิ่งถ้าเด็กหนุ่มต้องทำเรื่องแบบนั้นอย่างไม่เต็มใจด้วยแล้ว ทีมก็ยิ่งรู้สึกไม่โอเคกับสิ่งที่ได้ยิน




แต่มีนกลับส่ายหน้า



“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ คุณเชษฐ์ไม่เคยบังคับอะไรผม หลังจากที่เขารู้ว่าผมอายุไม่ถึง คุณเชษฐ์ก็ไม่เคยแตะต้องผม”


เด็กหนุ่มยิ้มออกมาน้อยๆอย่างไม่รู้ตัว แววตาเป็นประกายเมื่อพูดถึงผู้มีพระคุณของตน “ตอนนี้ผมแค่ช่วยทำความสะอาดห้อง ทำอาหาร ดูแลเรื่องเสื้อผ้า แล้วก็ไปไหนมาไหนเป็นเพื่อนคุณเชษฐ์ ส่วนเรื่อง...คุณเชษฐ์บอกว่าถ้าผมอายุสิบแปดแล้วค่อยคุยกัน”



“เห? แล้วถ้าอย่างนั้น ถ้าถึงวันเกิดขึ้นมา มีนจะไม่ปฎิเสธเขาเหรอ?” ทีมเท้าคางอย่างสนใจ แววตาของธีรเชษฐ์เมื่อเช้าบ่ง
บอกความรู้สึกที่มีต้องอีกฝ่ายได้อย่างไม่ปิดบัง เช่นเดียวแววตาของเด็กหนุ่มเมื่อครู่ที่ทำให้เขารู้ว่ามีนช่างโชคดีที่คืนนั้นคนที่มาเจอเขาคือธีรเชษฐ์




“เอ๊ะ เอ่อ..คุณเชษฐ์เป็นผู้มีพระคุณ...” ร่างบางหน้าแดง มือไม้พันกันอย่างประหม่า “ต่อให้ชีวิตผม...ผมก็ยกให้ได้”



“ลองบอกเขาไปสิ ว่าเรารู้สึกยังไง” ทีมช่วยพูด จู่ๆก็นึกอยากลองเป็นกามเทพให้เด็กน้อยที่น่าสงสารคนนี้ดูซักครั้ง “พี่ว่าอะไรๆมันอาจจะง่ายขึ้นก็ได้นะ”



“มะ…ไม่หรอกครับ คนอย่างผมไม่คู่ควรกับคุณเชษฐ์หรอก” มีนส่ายหน้าพรืด ลนลานจนลืมแม้แต่จะปฎิเสธว่าตนไม่ได้ชอบชายหนุ่ม ทีมอดขำกับความใสซื่อนั้นไม่ได้



“ค่าของคน มันตีไม่ได้ด้วยเงินหรอกนะมีน” ร่างโปร่งยิ้ม “ลองเอาไปคิดดูนะ”



ร่างเล็กก้มหน้านิ่ง แต่ทีมรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังพิจารณาคำพูดของเขาอยู่









“มา พี่ถ่ายรูปให้”



“ไม่เป็นไรครับ...”



“น่า มาต่างประเทศครั้งแรกทั้งที ถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อยสิ” ทีมดึงมือถือสมาร์ทโฟนยี่ห้อยอดฮิตติดตลาดออกมาจากมือเด็กหนุ่ม ชี้ให้อีกฝ่ายไปยืนทีหน้าเมอร์ไลอ้อน สัญลักษณ์และแหล่งดึงดูดนักท่องเที่ยวของสิงคโปร์ “เก็บไว้ให้คุณเชษฐ์เป็นหลักฐานไง เดี๋ยวเขาหาว่าเธอไม่ยอมมาเที่ยวก็โดนดุหรอก”




ได้ผลทันตา เด็กหนุ่มรีบยิ้มให้กล้องทันที แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ประหม่าเขินอายก็ตาม



ทั้งสองเดินเที่ยวไปเรื่อยเปื่อย มีนไม่ยอมใช้เงินเลยสักแดงเดียวหากไม่เกี่ยวข้องกับการเดินทาง แม้แต่น้ำร่างเล็กยังดื่มเอาจากกระบอกน้ำที่พกมาด้วย ขนาดคนไม่ฟุ่มเฟือยอย่างทีมยังรู้สึกยอมใจเด็กคนนี้



“มีน พี่กินไม่หมด ช่วยพี่กินหน่อยได้มั้ย” สุดท้ายเขาก็ต้องใช้แผนนี้เพื่อล่อให้เด็กหนุ่มกินอาหาร ไม่รู้ทำไมเด็กที่ท่าทางหัว
อ่อนหลอกง่ายถึงได้ดื้อเงียบกว่าที่เขาคิดหลายขุม มีนมีสีหน้าขอบคุณ ก้มลงทานแซนวิชอีกครึ่งที่ร่างโปร่งแบ่งให้แต่โดยดี ชายหนุ่มได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างเวทนา ได้แต่หวังว่าธีรเชษฐ์จะใจดีกับเด็กหนุ่มน่าสงสารคนนี้ต่อไป




“จริงสิ มีนเมมเบอร์พี่ไว้แล้วกัน เผื่ออยู่ที่ไทยมีปัญหาอะไรก็โทรหาพี่ได้นะ” ทีมเสนอ ร่างบางก้มมองโทรศัพท์มือถือในมือของตัวเองด้วยสีหน้าลำบากใจ




“ผมทำไม่เป็นน่ะครับ”




“อ่า งั้นเหรอ มาๆเดี๋ยวพี่สอนให้”




ทีมขยับไปหาเด็กหนุ่ม ดูจากท่าทางงกๆเงิ่นๆของอีกฝ่ายแล้ว ผู้ปกครองรูปหล่อคงซื้อมายัดเยียดให้ทั้งที่คนตัวเล็กไม่มีประสบการณ์กับเทคโนโลยีมากนัก



“เรียบร้อย อ๊ะ สองคนนั้นประชุมเสร็จแล้ว เรากลับกันดีกว่า” ร่างโปร่งว่าเมื่อเห็นข้อความเด้งขึ้นมาในโทรศัพท์ตัวเอง มีนพยักหน้า สีหน้าดูดีขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินว่าธีรเชษฐ์ประชุมเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มเดินตามร่างโปร่ง รอยยิ้มบางๆบนริมฝีปากทำเอาทีมอดรู้สึกเอ็นดูคนตัวเล็กไม่ได้



ชายหนุ่มไม่ได้รับรู้เลยว่าตัวเองก็มีรอยยิ้มแบบเดียวกันประดับอยู่บนริมฝีปากเมื่อได้รับข้อความดังกล่าว








“ประชุมเหนื่อยมั้ยครับ”




ทีมที่นั่งรออยู่กับมีนถามเมื่อเห็นคนรักเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมกับเพื่อน วีรภัทรโอบเอวคนรักเข้ามาใกล้ ถึงแม้จะตกใจเล็กน้อยแต่ร่างโปร่งก็เตือนตัวเองว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัย แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอชายหนุ่มในชุดสูทพร้อมรอยยิ้ม ได้รับรางวัลเป็นหอมฟอดใหญ่จากวีรภัทร



“แค่เห็นหน้าเธอก็หายเหนื่อยแล้ว”



ร่างโปร่งทุบไหล่คนรักอย่างเขินอายด้วยแรงไม่เบานักจนชายหนุ่มถึงกับกุมไหล่ร้องโอดโอย ธีรเชษฐ์ส่ายหน้าด้วยความรู้สึกสมเพชเวทนา หันไปหาเด็กน้อยของตัวเองที่เดินตรงมาพร้อมกับขวดน้ำแร่ในมือที่ทีมไม่เคยเห็นมาก่อน



“น้ำครับคุณเชษฐ์” 


“ป้อน”


 เสียงทุ้มสั่งห้วนสั้น ทีมขมวดคิ้ว แต่มีนกลับก้มลงบิดเปิดฝาขวดน้ำแล้วเสียบหลอดลงไปอย่างว่าง่ายราวกับเป็นสิ่งที่ตนเจอทุกวัน ด้วยความสูงที่ต่างกันจนน่ากลัว เด็กหนุ่มต้องยกขวดขึ้นเกือบสุดแขนเพื่อให้ร่างสู.ดูดน้ำ ซึ่งธีรเชษฐ์ก็ไม่ได้คิดจะช่วยก้มลงมาแม้แต่น้อย



“หิวมั้ย ไปกินข้าวกันดีกว่า ฉันหาร้านไว้แล้ว” วีรภัทรถามทีมที่ยังคงมองคู่ตรงหน้าด้วยสีหน้ากังวล เขารู้ว่าเพื่อไม่ใช่บุคคลตัวอย่าง แต่ธีรเชษฐ์ก็จัดเป็นคนที่ใช้ได้คนนึง ชายหนุ่มจึงไม่กังวลเท่าที่ร่างโปร่งเป็น



“แต่…” ทีมยังคงลังเล แต่เมื่อเห็นสีหน้าเปี่ยมสุขของเด็กหนุ่มยามที่ถูกร่างสูงลูบศีรษะ  ชายหนุ่มจึงยอมไปกับคนรักแต่โดยดี ทั้งคู่เดินออกจากโรงแรมโดยมีรถตู้คันเดิมกับที่รับพวกเขามาจากสนามบินจอดรออยู่แล้ว ทันทีที่ขึ้นมาบนรถตู้ ร่างสูงก็เอนตัวซบไหล่คนอายุน้อยกว่าพร้อมกับหลับตาลง



“ถึงแล้วปลุกด้วยนะ”




ท่าทีอ่อนเพลียของวีรภัทรทำให้ทีมไม่อยากขัด ร่างโปร่งขยับให้คนรักงีบหลับได้สบายขึ้น ก่อนจะหันไปมองวิวทิวทัศน์ข้างทางขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไป โดยมีลมหายใจสม่ำเสมอของคนรักเป่ารดต้นคออยู่ตลอดเวลา รถตู้สีขาวเคลื่อนตัวมาจอดที่ทางเข้าของภัตราคารหรูแห่งหนึ่ง ทีมก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเองอย่างแตกตื่น ร้านหรูขนาดนี้ย่อมต้องมีเดรสโค้ด แล้วเสื้อแจ๊คเก็ตกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบแบบเขาจะเขาไปได้อย่างไร


“ไม่ต้องห่วง ที่นี่เขาไม่ถือหรอก” วีรภัทรที่พักสายตาเมื่อครู่ขยับตัวขึ้นนั่งตัวตรงเมื่อได้ยินเสียงคนขับรถเดินลงมาเปิดประตูรถตู้ให้ “ไปกันเถอะ”



แล้วทีมก็ได้รู้ว่าทำให้ภัตรคารระดับห้าดาวแห่งนี้ถึงไม่ถือเรื่องที่เขาใส่ชุดธรรมดาเข้ามา




เพราะภายในตัวร้านมีเพียงเขาและวีรภัทร กับตัวร้านที่ตกแต่งด้วยดอกไม้ประดับประดาอย่างสวยงาม ตรงกลางร้านมีโต๊ะกลมกับเชิงเทียนที่จุดเตรียมไว้เพียงตัวเดียวตั้งอยู่  พร้อมกับวงเครื่องสายขนาดเล็กที่ประจำที่ขับกล่อมเพลงคลาสสิคแว่วหวานอยู่บนเวที วิวจากหน้าต่างกระจกบานยาวตั้งแต่พื้นจรดเพดานที่ไม่มีโต๊ะอื่นปิดบังแสดงอ่าวมาริน่าเบย์ยามค่ำคืน แสงไฟหลากสีเพิ่มความมีชีวิตชีวาให้กับเมืองหลวงแห่งนี้



ทีมนั่งลงบนเก้าอี้ที่คนรักเลื่อนให้ ดวงตายังไม่ละจากทิวทิศน์อันสวยงามนั้น



“โห คุณวี นี่มันอะไรกันครับเนี่ย”




“Happy Anniversary นะครับ” วีรภัทรเอื้อมไปกุมมือคนรักไว้หลวมๆ “สองเดือนแล้วนะ”




คำถามที่ทีมอยากจะถามตั้งแต่มาถึงที่นี่ได้รับการไขให้กระจ่างไปอีกหนึ่งข้อโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย เขารับรู้ได้จากสายตา จากการกระทำทุกอย่าง ว่าอีกฝ่ายก็ลงทุนลงแรงกับความสัมพันธ์ครั้งไม่น้อยไปกว่าเขา



เผลอๆอาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ



แต่นั่นก็ยังทำให้ร่างโปร่งเหลือคำถามอีกสองข้อ




“คุณวี ที่มหาลัย ผมได้ยินมา..”



“ครับ?” ร่างสูงเลิกคิ้ว รอฟังคำถามพร้อมรอยยิ้ม ทีมเม้มริมฝีปาก ถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ



“คุณวี มีลูกแล้วเหรอครับ?”



ผิดคาด นอกจากร่างสูงจะไม่มีท่าทีตกใจแล้ว ยังดูเหมือนคาดหวังบทสนทนานี้อยู่แล้วเสียด้วย



“ว้า จับได้แล้วสินะ” วีรภัทรหัวเราะในลำคอ “ว่าจะเก็บบ้านใหญ่แยกไว้กับบ้านเล็กซะหน่อย”



“คุณวี” ทีมปั้นหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดเล่นหรือพูดจริง



“ล้อเล่นน่า” อีกฝ่ายหัวเราะ “ฉันว่าจะบอกเธอตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะบอกตอนไหน”



“แล้ว...ผมจะได้เจอเขามั้ยครับ?” ทีมไม่รู้ว่าตัวเองต้องการคำตอบอะไร เขาไม่รู้ว่าตัวเองพร้อมที่จะเจอลูกชายที่อายุน้อย
กว่าเขาไม่กี่ปีของคนรักหรือไม่



“ถ้าอยากเจอเมื่อไหร่ก็บอก เดี๋ยวฉันเรียกมาให้” วีรภัทรตอบ ยกไวน์แดงที่บริกรรินให้พวกเขาขึ้นดมกลิ่น ก่อนจะยกขึ้นจิบ แล้วพยักหน้าให้บริกรหนุ่มรินต่อ “ให้มันเจอแม่เลี้ยงไว้ก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่าคนไหนห้ามจีบ”




“แม่เลี้ยงอะไรกันล่ะครับ” ทีมขมวดคิ้ว พยายามซ่อนสีหน้าที่แดงก่ำ




คำถามสุดท้าย...




“คุณวี คิดยังไงกับเรื่องคุณเชษฐ์กับน้องมีนเหรอครับ?”



“คิดยังไงน่ะเหรอ?”วีรภัทรมีสีหน้าครุ่นคิด “ก็คงคิดว่าไอ้เชษฐ์มันปิดดีลได้ดี กำไรงามพอสมควรเลยล่ะ ทำไมเหรอ?”



“แล้วถ้าคนอื่นมองเราแบบนั้นบ้าง คุณวีจะไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอครับ?”ทีมถามด้วยสีหน้ากังวลใจ



“ถ้ามีอะไรที่ฉันเรียนรู้จากการโตเป็นผู้ใหญ่ คือความคิดเห็นของคนอื่นมันก็เป็นแค่ลมปากของเขา ถ้าเราไม่ใส่ใจ ก็ไม่มีใครทำอะไรเราได้ทั้งนั้นแหละ” ชายหนุ่มยิ้ม “แต่ฉันก็เข้าใจถ้าเธอไม่อยากจะถูกมองในทางที่ไม่ดี”




มือใหญ่กุมกระชับมือขาวของคนรัก



“ถ้าเธอไม่สบายใจ ต่อหน้าคนอื่น เราจะเป็นอะไรกันก็ได้ อาจารย์ ลูกศิษย์ คนรู้จัก เพื่อน พี่น้อง อาหลาน ฉันไม่แคร์” ชายหนุ่มดึงมือเรียวขึ้นมาประทับริมฝีปากลงบนหลังมือ ส่งกระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่างของทีม “แค่ในใจเรารู้ ว่าเราเป็นของกันและกัน ฉันก็พอใจแล้ว”


 
วีรภัทรเพิ่งว่าตัวเองหมายความตามนั้นจริงๆหลังจากที่พูดมันออกไป




นี่เขา...ตกหลุมรักเด็กคนนี้เข้าให้แล้วจริงๆสินะ



“ขอบคุณครับคุณวี” ทีมฉีกยิ้มกว้าง รอยยิ้มสดใสที่มองทีไรชายหนุ่มก็ไม่มีวันเบื่อ “แต่ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมไม่แคร์เหมือนกัน ว่าใครจะมองยังไง แค่ตอนนี้ที่ผมยังไม่อยากถูกตั้งกรรมการสอบว่าเอาตัวแลกเกรด ก็เท่านั้น”




ร่างโปร่งโน้มตัวมาข้างหน้า แสงเทียนสีส้มอาบไล้ใบหน้าเนียนขาวให้โดดเด่นท่ามกลางแสงสลัว




“คุณวี  ถ้าวันนึง คุณรู้ว่าผมไม่ใช่คนที่คุณคิดว่าผมเป็น เรายัง...จะเป็นเหมือนเดิมอยู่มั้ยครับ?”



ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แต่ก็รอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ




 “ถ้าคุณรู้ความจริงบางอย่าง ความจริงที่ผมยังไม่พร้อมจะบอกคุณ คุณจะเดินจากไปมั้ย”



“เทสต์ ฉันว่าฉันดูออกนะ ว่าคนที่ฉันชอบเป็นคนดีรึเปล่า” ร่างสูงตอบพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก “คนเรามีความลับที่เราไม่อยากบอกให้คนที่เราแคร์รู้ทั้งนั้นแหละ  ฉันเชื่อว่าเธอมีเหตุผลที่ดีพอที่ไม่บอกฉัน”



วีรภัทรลุกขึ้นยืน



“แต่แค่เธอยอมบอกฉันเรื่องที่เธอมีความลับที่บอกไม่ได้ ก็พิสูจน์แล้วล่ะ ว่าเธอก็เชื่อใจฉัน ไม่ต่างกับที่ฉันเชื่อใจเธอ” ชายหนุ่มยื่นมือออกมาหาคนรักที่มีสีหน้างุนงง โค้งกายพร้อมขยิบตาข้างหนึ่ง “ให้เกียรติเต้นรำกับผมนะครับ”




“คุณวี ผมเต้นไม่... เหวอ!” ไม่ทันจะได้ปฎิเสธ ร่างโปร่งก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของอีกฝ่ายเสียแล้ว ทีมใช้เวลาไม่นานก็จับจังหวะโยกไปตามการนำของคนรัก เสียงเพลงจากไวโอลีนดังคลอแต่สิ่งที่ทีมเห็นมีเพียงดวงตาของร่างสูงที่จ้องมาที่เขาด้วยความรู้สึกที่มากเกินกว่าที่เขาคิดว่าคนคนนึงจะมีให้กับคนอื่นได้




และแววตาของเขาที่สะท้อนในดวงตาคู่นั้นก็ฉายแววไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก






“คุณวี รักนะครับ”





คำคำนั้นหลุดออกจากปากอย่างง่ายดายจนน่าประหลาดใจ ร่างสูงหยุดชะงัก เล่นเอาคนในอ้อมกอดหยุดตามแทบไม่ทัน ดวงตาสีรัติกาลเข้มขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่ขรึมลงของอีกฝ่าย




“รู้ใช่มั้ย พูดคำนั้นออกมาแล้วหนีฉันไปไม่ได้ง่ายๆแล้วนะ”



“ไม่ได้คิดจะหนีตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะครับ”





ร่างโปร่งยิ้ม หลับตาลงยอมรับสัมผัสนิ่มนวลจากริมฝีปากของร่างสูง วีรภัทรกระซิบชิดริมฝีปากบาง แรงสั่นสะเทือนจากทุกคำที่เอื้อนเอ่ยตรึงอยู่ในความทรงจำของร่างโปร่งไปตลอดกาล





“ฉันก็รักเธอ”





-------


 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

รักทุกคอมเม้นท์ สุขสันต์วันสงกรานต์เน้ออออออออ


 :pig4: :pig4: :pig4:
 :L1: :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 100% คห.107 P.4 [13/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Past-Zeit ที่ 13-04-2017 11:27:36
อ่ะ อ่ะ บอกเเล้วนะว่ามีความลับ อย่าโกงเเล้วกันคุณวี ถ้ามาโกรธที่หลังล่ะก็เจอดีเเน่
อีกคู่คงน่ากังวลกว่า  ตกลงเวย์ชอบใคร?? อย่าให้รู้เร็วๆก่อนที่เทสต์จะเสียใจไปมากกว่านี้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 100% คห.107 P.4 [13/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 13-04-2017 12:09:19
คุณวี ทีม  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
บอกรักกันแล้ว
แต่ทีม ยังไม่บอกความลับของตัวเองให้คุณวีรู้เลย
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 100% คห.107 P.4 [13/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 13-04-2017 12:52:48
คุณวีอย่าลืมสัญญาละะ
แต่อีกใจก็อยากเป็นคุณวีเกรี้ยวกราดกับทีม หื้มมมม ชั้นมันใจบาป
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 100% คห.107 P.4 [13/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 13-04-2017 13:03:41
งุ้ยยย!! จะเอาแบบเนี่ยๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 100% คห.107 P.4 [13/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-04-2017 18:20:31
ถือว่าน้องทีมสารภาพไปแล้วครึ่งนึงนะคุณวี ห้ามโกรธน้องด้วยล่ะ  :katai2-1: ส่วนมีนน่าสงสารจัง  :mew2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 100% คห.107 P.4 [13/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 13-04-2017 19:28:38
กลัวเมื่อรู้ความลับ ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 100% คห.107 P.4 [13/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 13-04-2017 21:28:28
อมก้อดดดด คุณพี่แกจัดเต็มมาก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 6: เด็กดีไม่เล่นลิ้น 100% คห.107 P.4 [13/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 14-04-2017 11:15:12
ตอนพิเศษสงกรานต์

*อยู่ในไทม์ไลน์ระหว่างเรื่อง ที่ยังไม่รู้ว่าใครเป็นใคร55555




“วันนี้~ เป็นวันสงกรานต์~”




เสียงเพลงเข้ากับบรรยากาศดังขึ้นในล็อบบี้ของโรงแรมธารา ‘วีรภัทร พิพัฒน์ธารา’ เดินออกมาจากลิฟท์แก้วของโรงแรมที่
ตนเป็นเจ้าของ ชายหนุ่มตรวจดูความเรียบร้อยของการตกแต่งให้เข้ากับเทศกาลอย่างพึงพอใจ ตั้งแต่พนักงานที่ผัดเปลี่ยนมาใส่เสื้อลายดอกไม้ แขวนพวงดอกไม้รอบคอ และตรงหน้าล็อบบี้มีองค์พระพุทธรูปให้แขกที่เข้าพักสรงน้ำ



อยากสรงน้ำพระกับเทสต์จัง



รอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปากได้รูปเมื่อนึกถึงคนรักที่ขออนุญาตไปเล่นน้ำกับเพื่อน เมื่อไม่มีอะไรทำ ร่างสูงจึงเลือกเข้ามาทำงานดีกว่า



“ท่านประธานคะ เรียนเชิญที่ห้องประชุมค่ะ” พนักงานสาวเอ่ยเรียกเขาอย่างสุภาพ วีรภัทรเหลือบมองนาฬิกาบ่งบอกเวลาสิบเอ็ดโมงตรง เขาจำได้ว่าคนรักบอกว่าจะมาทานอาหารกลางวันด้วยตอนบ่ายโมง ชายหนุ่มพยักหน้าให้พนักงานสาวแล้วเดินตรงไปยังห้องประชุม







“ท่านประธาน คุณธัชนนท์มาค่ะ”



เลขาสาวรายงานผ่านเครื่องเทเลคอม ไม่รู้ว่าชายหนุ่มคิดไปเองหรือเสียงของเลขาสาวที่มักจะเรียบนิ่งเป็นมืออาชีพตลอดเวลาสั่นเล็กน้อย วีรภัทรกดปุ่มตอบรับแล้วกรอกเสียงลงไป



“ให้เขาเข้ามาเลย”



ชายหนุ่มก้มลงอ่านเอกสารต่ออย่างเร่งรีบ เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดและฝีเท้าก้าวเข้ามาในห้อง ร่างสูงรีบเอ่ยขอเวลาโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง



“ขออีกสิบนาทีนะ เสร็จอันนี้เดี๋ยวไปหาอะไรกิน...”



“คุณวีครับ”



ร่างสูงเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก ร่างโปร่งของคนรักอยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำสนิทตัวหลวมและกางเกงยีนส์ขายาว บนไหล่พาดผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กไว้สองผืน ในมือถือขันเงินขนาดใหญ่ที่บรรจุน้ำลอยมะลิส่งกลิ่นน้ำอบอ่อนๆหอมอบอวล พวงมาลัยมะลิในถุงพลาสติกห้อยอยู่บริเวณข้อมือ



“อะไรเนี่ย?” ชายหนุ่มถาม ถึงแม้จะเดาออกถึงจุดประสงค์ของคนรัก “ทำไมไม่ไปรดคุณพ่อคุณแม่ครับ”


“ไปมาแล้วต่างหากครับ” ทีมตอบอย่างรู้ทัน “อยากมารดน้ำพ่อทูนหัวบ้าง”



วีรภัทรเลิกคิ้ว ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาหาร่างโปร่ง



“ก็เอาสิ”








ทีมนั่งลงบนพื้นตรงหน้าคนรักที่นั่งอยู่บนโซฟา รดน้ำลงบนมือของวีรภัทรเล็กน้อยไม่ให้รั่วลงมาบนพื้น ชายหนุ่มโปะมือที่เปียกชุ่มลงบนศีรษะของคนรักอายุน้อยกว่าเบาๆ ก่อนจะให้พร



“เรียนเก่งๆ สุขภาพแข็งแรง เป็นเด็กดีของฉันไปนานๆนะ”



“ครับ!” ใบหน้าเรียวสว่างสดใสด้วยรอยยิ้ม วีรภัทรนึกอยากจะดึงอีกฝ่ายขึ้นมานั่งบนตักแล้วให้รางวัลกับความช่างคิดนี้



“แล้วเอาน้ำมาทำไมเยอะแยะนะหืม? แค่มารดน้ำเอง”



“อ๋อ…”แทนคำตอบ ทีมปูผ้าขนหนูลงบนพื้นเพื่อกันการเลอะเทอะ แล้วถอดรองเท้าของวีรภัทรออก ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยอย่างตกใจ แต่ก็ยอมให้คนรักทำตามใจต้องการ



เมียอารมณ์ดี ชีวีก็ยืนยาว



รุ่นพี่ของเขาคนหนึ่งเคยกล่าวไว้เมื่อนานมาแล้ว



ร่างโปร่งถอดถุงเท้าสีดำสนิทของร่างสูงออก ก่อนจะใช้ขันเล็กตักน้ำอบรินรดเท้าของคนรักแล้วถูเบาๆ ทีมใช้ผ้าขนหนูอีกผืนซับน้ำจนแห้ง ก่อนจะเงยหน้ายิ้มแป้นให้วีรภัทรที่ลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู



“จริงสิ ผมรอยมาลัยมาให้ด้วย นี่ครับ” คนอายุน้อยกว่าหยิบพวงมาลัยออกมาจากถุงอย่างกระตือรือร้น วางบนตักของคนรัก ทำหน้าเหมือนเด็กเล็กๆที่รอคำชมจากผู้ปกครอง “ผมให้แม่สอนทั้งเช้าเลยนะ อุ๊บส์”



มือเรียวยกปิดปากตัวเองเมื่อเผลอบอกความลับไปเสียแล้ว



วีรภัทรยิ้มขำ



สรุปไม่ได้ออกไปเล่นน้ำกับเพื่อนสินะ




“สวยมากเลย ขอบใจมากนะ”



ทีมขยับตัวกอดเอวคนรัก ซุกหน้ากับหน้าท้องแกร่งพร้อมกับพึมพำเบาๆ



“รักป๋าที่สุดเลย”


“ป๋าก็รักอีหนูที่สุดเหมือนกันครับ” ชายหนุ่มก้มลงกระซิบเสียงกลั้วหัวเราะ “ป่ะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”



ร่างโปร่งส่ายหัว เงยหน้าขึ้นมองคนรักด้วยแววตาแพรวพราว



“ทำหน้าอย่างนี้...อยากโดนกินแทนรึไง หืม?”



“ก็…” ทีมยิ้มเขิน ก่อนจะร้องออกมาเมื่อถูกช้อนตัวอุ้มท่าเจ้าสาว ร่างโปร่งผวาเฮือกกอกคอคนรักแน่น



“ป่ะ…กลับห้องเรากันดีกว่า”




แถมท้าย





[เวย์/เทสต์]




“พี่เทสต์~ ขอรดน้ำหน่อยยยย”




“กูไม่แก่ขนาดนั้นมั้ย?”เทสต์โวยวาย



“ขอพรเมียเนี่ยแหละครับศักดิ์สิทธิ์สุดแล้ว” ร่างสูงออดอ้อน เลื้อยพันตามตัวเขาจนชายหนุ่มต้องยันหน้าอีกฝ่ายไปไกลๆ


“อีกอย่าง ผมก็ให้น้ำพี่ทุกวั....โอ๊ย!”



”สมน้ำหน้า” เทสต์ยิ้มเยาะ มองคนที่โดนบาทาของเขายันลงไปนอนกับพื้นเต็มๆ


“พี่เทสต์อ่า” คนตัวโตหน้ามุ่ย เจ้าของชื่อกลอกตาอย่างรำคาญ ก่อนจะยื่นมือให้ร่างสูงแต่โดยดี


“โตไวๆ สมองด้วย อย่าโตแต่ตัว”


“ตรงนั้นก็โตนะพี่ อยากดูมะ...โอ๊ย!” เด็กหนุ่มลงไปนอนร้องโอดโอยกุมศีรษะที่ถูกฟาดโดยขันเหล็กขนาดใหญ่



“เออ กูก็ว่าทำไมสงกรานต์ถึงมีคนเข้าโรงบาลเยอะ คงเพราะแบบนี้แหละ”



ถึงแม้จะสัญญาว่าจะลองพูดดีๆกับอีกฝ่าย แต่ความอ้อนบาทาของเด็กหนุ่มยากนักที่จะทำให้เขาพูดดีๆด้วยได้




“ใจร้าย” เด็กหนุ่มยังลูบหัวป้อยๆอยู่บนพื้น เทสต์ถอนหายใจ ยื่นมือให้เด็กโข่งบนพื้น


“ลุกได้แล้ว จะไปเล่นน้ำกันไม่ใช่เหรอ”



“ครับ!” ร่างสูงตอบรับอย่างร่าเริงจับมือชายหนุ่มลุกขึ้นเดินตามไปแต่โดยดี







(จบเถอะ5555555)
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

ฝากเรื่องใหม่ของพี่ชายคนโตของพี่อุ่น พี่เมฆาด้วยนะคะ

Your Stranger รัก||ไม่||ลืม (แนวความจำเสื่อม)

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59401.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59401.0)
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 14-04-2017 12:32:20
หืมมม
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 14-04-2017 16:59:40
ปัจจุบัน ก็ยังไม่รู้หรอ ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 15-04-2017 05:31:36
มีความสุขจังเลยค่ะ วีทีมก็น่ารัก เชษฐ์มีนก็มุ้งมิ้ง เวย์เทสต์ก็หื่นโหด555
รักทุกเรื่อง รักทุกคู่ รออ่านต่อจ้า :กอด1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: MinorMa ที่ 15-04-2017 12:17:45
พ่อลูกยังไม่เคยพาแฟนตัวเองมาเปิดตัวเลยเหรอ5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 15-04-2017 21:12:00
สงสารนุ้งมีนจุง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 16-04-2017 23:00:27
ติดตามทุกเรื่องเลยน้าาาา สู้ๆนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: aorpp ที่ 17-04-2017 03:02:41
รอเวลาพบกันพร้อมหน้าพร้อมตา จะเป็นยังไงน้าาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 17-04-2017 11:13:12
เง้อออ.......เข้าห้องไปแล้ว จะเห็นได้ไง  :ling1: :ling1: :ling1:
ไรท์....เข้าใจคนอ่านหน่อยสิ
วี ทีม  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เวย์ เทสต์  ออกแนวรักโหดๆนะ
มีแต่เทสต์ โหดใส่เวย์ ฝ่ายเดียว
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 17-04-2017 21:55:47
หวังว่าตอนรู้ความจริงจะไม่เกรี้ยวกราดมากนะ หวานขนาดนี้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 18-04-2017 10:11:23
หวานไปหมดทุกคู่ ดี
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 20-04-2017 11:52:04
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 20-04-2017 22:22:28
ตามๆเรื่องนี้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษสงการนต์ คห.115 P.4 [14/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 30-04-2017 10:04:57
Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง



เทสต์พลิกตัวนอนบนโซฟาอย่างเบื่อหน่าย อากาศก็ร้อน ข้าวปลาก็ไม่มีคนทำให้กิน โทรทัศน์ก็ไม่มีสักช่องที่มีอะไรน่าสนใจ ทีมก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกับหอของเหนือฟ้านักหนา คอนโดตัวเองมีก็ไม่ยอมกลับ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเหนือฟ้าในตอนนี้



“เบื่อว้อยยยยยย”



ร่างโปร่งผุดลุกขึ้นจากโซฟา คว้ากุญแจรถจากโต๊ะ ในหัวพยายามคิดหาสถานที่ที่ตนจะสามารถไปผ่อนคลายได้ในคืนนี้ เพราะตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้น เทสต์ก็ไม่เคยย่างเท้ากลับเข้าไม่ในผับอีกเลย



Rrrrr


เสียงโทรศัพท์เรียกความสนใจจากร่างโปร่งก่อนที่จะคิดออกว่าจะไปไหน ชื่อที่ขึ้นแสดงเรียกรอยยิ้มจากริมฝีปากเรียวได้เป็นอย่างดี ก่อนที่เทสต์จะรีบหุบยิ้มเมื่อรู้ตัว




กูจะยิ้มทำไมวะเนี่ย?!






ร่างโปร่งตั้งสติ กดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไปด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น ราวกับอีกฝ่ายโทรมาขัดจังหวะธุระสำคัญของตนอย่างไรอย่างนั้น




“มีไร?”


“พี่เทสต์...ว่างมั้ยครับ”




เสียงขอองอีกฝ่ายเบากว่าปกติ เหมือนกับกลัวใครจะมาได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ร่างสูงขมวดคิ้ว พยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่อยู่รอบตัวคนที่อยู่ปลายสาย เขาได้ยินเสียงไซเรนรถและเสียงผู้คนโหวกเหวกโวยวาย เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นเป็นระยะกระตุกหัวใจของเทสต์ให้ดิ่งลงเหว ความเป็นไปได้ทั้งหลายประดังประเดเข้ามาในหัว



“นี่มึงอยู่ที่ไหน? ใครเป็นอะไร?”


“เอ่อ....”








“ขอโทษนะครับ คนไข้ที่ชื่อ วศิน พิพัฒน์ธารา ตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอครับ” ชายหนุ่มวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในโรงพยาบาล
ของมหาวิทยาลัย  ตะโกนถามเสียงดังลั่นจนเจ้าหน้าที่ประจำแผนกให้ข้อมูลเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ




“เอ่อ...”



“พี่เทสต์ ผมอยู่นี่”



เสียงของคนที่เขาเป็นห่วงดังขึ้นจากด้านหลัง ภาพที่เทสต์เห็นเมื่อหันกลับไปคือร่างสูงที่เกาแก้มเขินๆ แขนข้างขวาถูกเข้าเฝือกไว้อย่างแน่นหนา ศีรษะมีผ้าก็อซแปะไว้ที่หางคิ้ว เสื้อผ้าเป็นรอยขาดวิ่น เผยให้เห็นเข่าที่ถูกผ้าก็อซแปะไว้ทั้งสองข้าง เรียกได้ว่าสะบักสะบอมไปทั้งตัว



“นี่มึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะ?”เทสต์ถามอย่างตกตะลึง ลืมคำสัญญาที่ว่าจะพยายามพูดดีๆกับอีกฝ่ายไปจนหมด



“ซ้อนมอเตอร์ไซค์เพื่อนจะกลับไปเอารถที่มหาลัยแล้วโดนมอเตอร์ไซค์อีกคันย้อนศรมาชนน่ะครับ” เด็กหนุ่มอธิบาย



“แล้วทำไมรถมึงถึงไปอยู่ที่มอได้?” เทสต์ถาม เอื้อมมือไปหยิบถุงยาในมือเด็กหนุ่มมาถือไว้เอง



“เมื่อคืนผมไปต่อร้านเหล้ากับเพื่อน นั่งรถเพื่อนไป แล้วเมากัน เลยไม่ได้กลับมาเอาน่ะครับ” เวย์สารภาพ ถึงแม้อยากจะด่า แต่เทสต์ก็รู้ว่าตัวเองเคยทำอะไรแบบนั้นมาก่อนจึงทำได้เพียงถอนหายใจอย่างหงุดหงิด



“ไปกันได้แล้ว”



ทั้งสองเดินมาที่รถของชายหนุ่ม เทสต์สังเกตว่าจังหวะการก้าวเดินของคนเจ็บช้าลงมากถึงมากที่สุด ร่างโปร่งผ่อนฝีเท้าลง รอให้อีกฝ่ายเดินตามมาจนทัน เมื่อเข้ามานั่งในรถอย่างทุลักทุเลเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มจึงหันมาถามคนเจ็บ




“ให้ไปส่งที่ไหน?”



“ส่งที่บ้านก็ได้ครับ” เวย์ตอบ สีหน้าของเด็กหนุ่มดูอิดโรย เหมือนตาจะปิดได้ทุกเมื่อ ซึ่งก็จริงดังคาด หลังจากที่รถเคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาลได้ไม่ถึงสิบนาที เสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอของเด็กหนุ่มในเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้มก็ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว




เทสต์ขับรถไปตามทางที่ตนเคยมาครั้งหนึ่งกับร่างสูง ไม่เข้าใจว่าเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ทำไมถึงได้โทรเรียกเขาแทนที่จะเป็นคนในครอบครัว มิหนำซ้ำยังโทรมาตอนที่ทำแผลเสร็จเรียบร้อยแต่ไม่มีแท็กซี่เสียด้วย



นี่เด็กคนนี้เป็นพวกชอบพึ่งพาตัวเองระดับไหนกัน




ชายหนุ่มจอดรถตรงหน้าประตูของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มืดสนิทจนดูวังเวง ชายหนุ่มเขย่าตัวปลุกคนเจ็บที่สะดุ้งตื่นจากนิทราแทบจะในทันที เวย์ควานหากุญแจและรีโมตประตูบ้าน ก่อนจะร้องโอ๊ยออกมาเบาๆเพราะลืมไปว่าแขนของตนถูกเข้าเฝือกไว้




“อยู่ไหน เดี๋ยวกูหยิบให้” เทสต์ถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่ไม่ใช่เพราะความงุ่นง่านของเด็กหนุ่ม แต่เป็นเพราะไม่สบอารมณ์ที่อีกฝ่ายไม่ยอมแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือจากเขา




“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมหยิบเอง”



เวย์ล้วงมือซ้ายควานหากุญแจที่กระเป๋าหลังด้านขวาอย่างทุลักทุเล ก่อนจะดึงพวงกุญแจบ้านออกมากดรีโมทเปิดประตูอัตโนมัติ เจ้าของรถเลี้ยวเข้าไปในโรงจดรถอย่างหงุดหงิด ดูท่าเวย์จะรับรู้ถึงอารมณ์ของชายหนุ่มดีถึงได้เอ่ยเสียงอ่อย



“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง คือพ่อผมไปประชุมต่างประเทศ บริษัทที่ไทยก็จัดประชุมใหญ่ติดต่อเลขาของพ่อไม่ได้ เพื่อนๆก็โทรไม่ติด ผมไม่มีทางเลือกจริงๆเลยต้องรบกวนพี่”



“แปลว่ากูเป็นตัวเลือกสุดท้ายรองจากพ่อ เลขา แล้วก็เพื่อนมึง?”




ชายหนุ่มเลิกคิ้ว เวย์พยักหน้า ยังคงรู้สึกไม่ดีที่ต้องรบกวนอีกฝ่ายแบบนี้ เทสต์ดับเครื่องยนต์ เปิดประตูลงจากรถแล้วกระแทกประตูปิดอย่างแรงจนรถสะเทือน เด็กหนุ่มสะดุ้ง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะโกรธจัดถึงเพียงนี้



ร่างโปร่งเดินอ้อมรถมาเปิดประตูรถฝั่งที่เวย์นั่งอยู่ กระชากถุงยากับุญแจบ้านจากตักของอีกฝ่ายแล้วสั่งเสียงห้วน



“ลงมา”



“พี่เทสต์กลับเลยก็ได้ครับ ผมเดินไปเองได้...”



“กูบอกให้ลงมา!”



เวย์ไม่เคยเห็นอีกฝ่ายโกรธจัดแบบนี้ ร่างสูงก้าวลงมาจากรถอย่างระมัดระวัง เทสต์โอบเอวอีกฝ่ายไว้แล้วดึงแขนข้างที่ไม่เจ็บให้พาดที่คอของเขา ก่อนจะพาเด็กหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านอย่างทุลักทุเล



“แล้วนี่มึงจะอยู่ยังไง?” ร่างโปร่งถามเมื่อพาอีกฝ่ายขึ้นมาบนห้องนอนสำเร็จ


“ก็น่าจะให้เพื่อนมารับส่งไปก่อนน่ะครับ ช่วงนี้พ่อผมไม่ได้กลับบ้าน ไม่ค่อยอยากรบกวนเขาเท่าไหร่ กับข้าวปกติก็สั่งกินอยู่แล้ว”



เวย์ตอบตามตรง เทสต์ไม่รู้ว่าจะรู้สึกโกรธหรือเสียใจดีที่อีกฝ่ายไม่คิดที่จะพึ่งพาเขาเลยแม้แต่น้อย



มีกูคนเดียวใช่มั้ยที่ห่วงมึงเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้



"ช่วงนี้น้องกูก็ไม่ค่อยอยู่ห้อง ให้กูมาอยู่เป็นเพื่อนมั้ย?" ร่างโปร่งกลั้นหายใจหลังจากเสนอ ตีหน้าหน้านิ่งเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ขณะที่ใจเต้นรัวรอคำตอบจากร่างสูง เวย์มีสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหน้า




"อย่าเลยครับ ผมเกรงใจ"


"เออ ตามใจมึงเลย เอาที่สบายใจ จะไปตายไหนก็ไป ไม่ต้องโทรมาบอกกูแล้วนะ"



ร่างโปร่งกระฟัดกระเฟียด กระแทกเท้าเดินออกมาจากห้องของอีกฝ่าย คนเจ็บอยากจะเดินตามไป แต่เขารู้ว่ายิ่งพูดอะไรไปตอนนี้ เทสต์มีแต่จะยิ่งโมโหมากกว่าเดิม



ไว้พรุ่งนี้ค่อยโทรหาตอนพี่เทสต์เย็นลงดีกว่า




ถ้าเลือกได้ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องมาเห็นเขาในสภาพนี้ด้วยซ้ำ เวย์อยากให้อีกฝ่ายมองเขาเป็นคนรักที่สามารถพึ่งพาได้ ไม่ใช่รุ่นน้องไม่เอาไหนที่จำเป็นต้องให้ร่างโปร่งมาคอยดูแลตลอดเวลา แค่เมื่อครู่นี้ พี่เทสต์ก็ดูรำคาญเขาจะแย่อยู่แล้ว




เขาอยากเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้



เขาอยากให้เทสต์ยืดอกพูดได้อย่างภูมิใจว่าเป็นคนรักของเขา




แต่ก่อนอื่น...หาทางเอาตัวเองให้รอดในบ้านที่ว่างเปล่านี่ก่อนดีกว่า





เทสต์เดินออกมาถึงแค่บันไดขั้นสุดท้ายก่อนจะได้ยินเสียงแก้วแตกดังเพล้งจากทิศที่ตนจากมา ร่างโปร่งหมุนตัววิ่งกลับไปยังต้นเสียงทันที ภายในห้อง คนเจ็บกำลังพยายามย่อตัวลงเก็บเศษแก้วน้ำที่แตกแต่ด้วยความตึงรั้งของแผลที่หัวเข่าทำให้การกระทำนั้นเป็นไปด้วยความยากลำบาก




“หลบ ไปนั่งที่เตียง"



เทสต์ตะคอกอย่างไม่พอใจ ก้มลงเก็บเศษแก้วที่กระจายอยู่บนพื้นอย่างหงุดหงิด ไอ้เด็กบ้านี่ไม่รู้จักประมาณกำลังตัวเองเลยรึไง ถ้าหากเมื่อกี้ก้มลงไปแล้วเกิดเสียหลัก ล้มลงไปทับเศษแก้วขึ้นมา อีกฝ่ายคงเลือกที่จะนอนอยู่อย่างนั้นมากกว่าที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากเขา




“อึก…”




ถึงแม้เสียงนั้นจะผ่านการสะกดกลั้น แต่ยังไม่สามารถเล็ดลอดหูของเทสต์ไปได้ในห้องที่ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากลมหายใจของคนทั้งคู่ ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยิน เด็กหนุ่มทรุดตัวลงบนเตียง คิ้วคมขมวดมุ่นแต่นอกเหนือจากนั้นไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่ากำลังเจ็บ



“…”



เทสต์ลุกขึ้นจากพื้น เดินตรงไปหาร่างสูงแล้วคุกเข่าลงนั่งบนพื้นตรงหน้าอีกฝ่าย



“พี่เทสต์...เฮ้ย!”



เทสต์จับขายาวยืดออกอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยไม่อยากให้กระทบกับแผลที่หัวเข่า ก่อนจะถอดถุงเท้าของคนรักออก อย่างที่คิด เศษแก้วชิ้นขนาดไม่ใหญ่แทงเข้าไปในฝ่าเท้าของเด็กหนุ่ม แต่ดูจากความลึกของบาดแผล เทสต์ค่อนข้างมั่นใจว่ามันยังบาดไม่ลึกเท่าไหร่นัก




“แค่ดึงออกก็น่าจะพอ” ร่างโปร่งก้มลงสำรวจบาดแผล



“พี่..พี่เทสต์ อย่าครับ มันสกปรก เดี๋ยวผมทำเอง” เวย์รีบห้าม รู้สึกอายที่ต้องให้อีกฝ่ายมาพิจารณาเท้าของเขาอย่างใกล้ชิดแบบนี้ คนที่สำรวจบาดแผลอย่างเป็นห่วงอยู่เมื่อครู่ตวัดสายตาขึ้นมองคนเจ็บอย่างไม่สบอารมณ์



“ถ้ามึงไม่ไว้ใจกูขนาดนั้น ไม่ต้องคบกันดีกว่ามั้ย?”



“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับพี่เทสต์” เด็กหนุ่มรีบแก้ต่างเมื่อเห็นอีกฝ่ายเข้าใจผิดไปไกล “ผมแค่...ไม่อยากให้พี่ทำเหมือนผมเป็นเด็ก”



“ถ้าอย่างนั้นก็เลิกทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ซะที” เทสต์ดุ ดึงเศษแก้วออกจากฝ่าเท้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วจนร่างสูงไม่มีเวลาเจ็บด้วยซ้ำ “คนเป็นผู้ใหญ่เขาไม่เอาแต่ใจแบบนี้หรอกนะ”



“ขอโทษครับ” คนเจ็บเอ่ยเสียงอ่อย ก่อนจะร้องเรียกอย่างแตกตื่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะลุกออกไปจากห้อง “พี่เทสต์จะไปไหนครับ?”


“มึงไม่อยากให้กูอยู่ด้วยนี่” ชายหนุ่มหันมาตอบด้วยสีหน้าบึ้งตึง “กูก็จะไปให้พ้นๆหน้ามึงไง”





“อยู่...อยู่ด้วยกันก่อนได้มั้ยครับ...ผมอยากให้พี่อยู่ด้วย”



เวย์กลั้นใจถามออกไป แต่สีหน้าสดใสขึ้นของร่างโปร่งทำให้เขานึกโกรธตัวเองที่ไม่ยอมเอ่ยปากขอดีๆตั้งแต่แรก เทสต์ยังคงมีสีหน้าโกรธเคือง แต่ดูก็รู้ว่าเพียงแค่พยายามรักษาฟอร์มให้ดูไม่เป็นคนโกรธง่ายหายเร็วเท่านั้น




พี่เทสต์น่ารักจัง




“เออๆ ตามใจ งั้นเดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน มึงจะเช็ดตัวมั้ย เดี๋ยวกูทำให้”




ร่างสูงตั้งท่าจะปฎิเสธ แต่บทเรียนที่ได้รับทำให้เด็กหนุ่มเลือกที่จะหุบปากฉับแล้วพยักหน้า เทสต์เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วผิดประตู แต่แค่เสียงน้ำกระทบกับเรือนร่างของอีกฝ่ายก็มากพอจะทำให้เวย์ยุกยิกอยู่ไม่สุขได้แล้ว




ติดอยู่ที่แขนที่ข้างนึงถูกเข้าเฝือก ส่วนอีกด้านก็เป็นแผลลึกที่ข้อศอกจนงอไม่ได้นี่สิ



ร่างสูงหลับตา พยายามนึกถึงเรื่องอะไรก็ตามที่นอกเหนือไปจากเรือนร่างเปลือยเปล่าขาวเนียนในห้องน้ำของเขา หลังจากเจรจากันในใจอยู่นาน ท่านเวย์จูเนียร์ก็ยอมกลับไปนอนแน่นิ่งแต่โดยดี




ไอ้แบบนี้มันยังพอโอเค แต่กิจวัตรประจำวันที่เขาต้องทำทุกเช้าเวลาที่ท่านเวย์จูเนียร์ลุกขึ้นมาเคารพธงชาติที่สิ จะทำยังไง





“นี่ มีกางเกงนอนให้ยืมป่ะ?”




เสียงของคนรักเรียกให้ร่างสูงหันปทางประตูห้องน้ำ เทสต์เดินเช็ดผมออกมาจากห้องด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก




แต่นอกจากนั้นไม่มีสิ่งใดปิดบังเรือนร่างเปลือยเปล่าขาวเนียนที่เด็กหนุ่มเคยสัมผัสมาเท่าไหร่ก็ไม่เคยรู้สึกพอ น้องเวย์ตัวไม่น้อยที่อุตส่าห์กล่อมให้หลับลุกขึ้นมาสอดส่องเหตุการณ์อย่างตื่นเต้น ร่างสูงนึกอยากจะเอาหมอนกดหน้าตัวเองแล้วร้องดังๆ




ไม่คิดเลยว่าความเปิดเผยของพี่เทสต์ที่เขาชอบนักชอบหนาจะมาแว้งกัดเขาในวันนี้




“อยู่..อยู่ลิ้นชักล่างสุดครับ”




ร่างเปลือยเปล่าเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ก้มลงหยิบกางเกงขาสั้นจากลิ้นชักล่างสุด แนวกระดูกสันหลังโก้งโค้งเรียงตัวสวยไล่ลงมาจนถึงบั้นท้ายแน่นตึงและช่องทางสีหวานที่ทำให้เด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย



ตายแน่...เขาตายแน่ๆ



“มา เดี๋ยวเช็ดตัวให้” คนที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินกลับมาพร้อมกับกะละมังเล็กในมือ



“มะ..ไม่ต้องแล้วครับพี่ เดี๋ยวผมอาบพรุ่งนี้ทีเดียว ผม...ผมง่วงมากเลยอ่ะ มึนหัวด้วย โอยยย” ร่างสูงละล่ำละลักปฎิเสธ เทสต์รีบเดินเข้ามาทาบมือลงบนหน้าผากของคนรักทันที




“เออๆ งั้นรีบนอนก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเช็ดตัวแล้วทำแผลให้” ชายหนุ่มว่า ดันร่างของคนเจ็บให้นอนกลับลงไปบนเตียง แล้วลุกไปปิดไฟ ก่อนจะเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนข้างๆ




“ฝันดีนะครับพี่เทสต์” เด็กหนุ่มกระซิบในความมืด



“อือ มึงด้วย” เทสต์กระซิบตอบ ไม่รู้อะไรดลใจให้ร่างโปร่งขยับเข้าใกล้ แล้วประทับริมฝีปากลงบนแก้มของคนรักเบาๆ เวย์อมยิ้ม





ถ้ามีพี่เทสต์อยู่ด้วย...ผมคงฝันดีทุกคืน   


_______(ครึ่งแรก)_______


 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

เรื่องนี้น่าจะอัพช้าสุดในสามเรื่อง จะพยายาม555555 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-04-2017 10:33:56
พี่เทสอ่อยน้องใช่มั้ย :z1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 30-04-2017 10:46:37
สงสัยจะได้เจออาจารย์คราวนี้แหละ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 30-04-2017 15:32:59
ยอมอ่อย ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ●GreenTEA● ที่ 30-04-2017 17:49:55
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 30-04-2017 19:28:02
งุ๊ยยยยย....มีความน่ารักดูกันยามเจ็บไข้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Past-Zeit ที่ 30-04-2017 21:09:33
โอยยย สงสารเทสต์หนักมาก ถ้าเกิดรู้ความจริงว่าทีมไม่ได้ชอบตัวเองตั้งเเต่เเรกจะเป็นไงเนี่ย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 01-05-2017 18:44:04
จะมาม่ามั้ย แบบเข้าใจผิดไรงี้ ดันใช้ชื่อเทตส์ทั้งคู่
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 02-05-2017 10:19:50
ถ้าจ๊ะกันตรงๆจะเป็นยังไงนะ


แตกกก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 02-05-2017 22:31:50
หึหึ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 03-05-2017 05:09:53
เจ็บแล้วยังต้องอดทนต่อการยั่วโดยไม่รู้ตัวของเทสต์อีก :laugh:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 03-05-2017 08:27:21
โหยยยยยย สนุกมากกกกก ลุ้นมาก เรื่องราวพันกันสุดๆ เดาไม้ออกเลยว่าเรื่องราวจะคลายลงที่จุดไหน ลุ้นแทนทีม กลัวใจเวย์อีกถ้ารู้ว่าคนที่แอบมองมาตลอดเป็นคนละคนกับที่อยู่ด้วยจะเป็นไง ไหนจะคุณวีอีกจะว่าไงบ้าง รอๆๆๆฮะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.128 P.5 [30/04/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 03-05-2017 08:54:41

----(ครึ่งหลัง)-----





ร่างสูงตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกปวดตุบที่ขมับและเจ็บตึงที่แผล เวย์หันไปข้างกาายที่เคยมีออีกคนนอนอยู่แต่กลับไม่พบใคร คนเจ็บมีสีหน้าสลดลง ก่อนจะพยายามชันตัวขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก
เป็นอย่างที่เขาคิด เจ้านกเขาเคารพธงชาติตอนเช้าเป็นปัญหาใหญ่ของคนแขนหักหนึ่งข้างและข้อศอกเป็นแผลลึกจนขยับไม่ได้อีกข้างจริงๆ ในความโชคร้ายของเขายังมีความโชคดีอยู่ลึกๆที่พี่เทสต์ไม่ต้องมาเห็นเขาในสภาพแบบนี้




ว่าแต่ จะจัดการยังไงดีนะ?




“เวย์ ตื่นแล้วเหรอ” ร่างโปร่งที่หายไปจากเตียงเดินเข้ามาในชุดลำลองสบายๆของเขาพร้อมกับถาดใส่โจ๊กชามโตและน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้ว พร้อมกับแก้วเล็กๆที่ใส่ยาไว้หลายเม็ด “แปรงฟันได้มั้ย ขยับข้อศอกได้รึยัง”




เด็กหนุ่มส่ายหน้า ยังคงงุนงงกับภาพที่เห็น



“โอเค งั้นกู...เอ่อ...พี่แปรงให้” ยังไม่ทันจะได้ปฎิเสธความหวังดี ร่างโปร่งก็หายเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับมาพร้อมแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันแล้ว กับแก้วน้ำสองใบที่มีใบหนึ่งใส่น้ำไว้ครึ่งแก้ว




“เอ้า อ้าปาก” ร่างสูงทำตามอย่างว่าง่าย อาจเป็นเพราะเลือดที่ควรเลี้ยงสมองไหลลงไปเลี้ยงท่อนล่างหมดในยามเช้าแบบนี้ ทำให้เวย์ไม่มีแรงปฎิเสธพยาบาลจำเป็นของตนได้ เทสต์แปรงฟันให้อีกฝ่าย พยายามถูให้สะอาดที่สุดโดยไม่ทำให้เหงือกของคนรักหลุดหายไปเสียก่อน แล้วจ่อแก้วน้ำที่ริมฝีปากได้รูป ให้อีกฝ่ายบ้วนน้ำทิ้งในแก้วเปล่าอีกใบจนรู้สึกสะอาด




“ทานข้าวเลยมั้ย?”



แน่นอน คนเจ็บทำได้เพียงพยักหน้า ร่างโปร่งวางถาดอาหารลงบนตักแข็ง ซึ่งช่วยอำพรางสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นภายใต้กางเกงของเขาได้เป็นอย่างดี




รอดตัวไป...




“ร้อนนะ เดี๋ยวเป่าให้” ร่างโปร่งว่า ตักโจ๊กหมูใส่ไข่ขึ้นมาเป่าให้เย็น ริมฝีปากสีชมพูฉ่ำห่อเป็นรูปตัวโอในระยะประชิดยิ่งทำให้คนอายุน้อยกว่ายิ่งเสียววาบในช่องท้อง ร่างสูงรู้สึกเป็นคนเลวอย่างบอกไม่ถูกกับความคิดอกุศลที่แล่นอยู่ในหัว




“อ่ะ พอกินได้มั้ย”




คนเจ็บอ้าปากรับอย่างว่าง่ายราวลูกนกรอรับอาหารจากแม่ หลังจากถูกป้อนโจ๊กจนอิ่ม เทสต์ก็หยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดคราบที่มุมปากของคนรักอย่างตั้งใจ ก่อนจะหยิบแก้วยาขึ้นมา




“กินทีละเม็ดมั้ย? หรือจะกินทีเดียวหมด?”



“ผม…”ร่างสูงก้มหน้า เอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกัก “ผม..มะ..ไม่ค่อย...”



“ไม่ชอบกินยา?” เทสต์เลิกคิ้ว คนเจ็บพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายมองว่าเขาเป็นเด็กเล็กๆ แต่เขาก็เป็นคนที่กินยายากจริงๆ



“งั้นลองวางยาไว้โคนลิ้นแล้วรีบกินน้ำมั้ย? แต่ก่อนกู...พี่กินยายากเหมือนกัน แต่ที...มีคนบอกมาว่าทำแบบนี้ง่ายกว่า”



เทสต์เสนอ จนถึงวันนี้ เขาก็ยังไม่อยากให้ร่างสูงรับรู้ว่ามีฝาแฝดอีกคนที่ดีพร้อมกว่าเขาทุกอย่างอยู่บนโลก ทั้งที่ปกติเทสต์ไม่เคยคิดจะปิดบังเรื่องพวกนี้แท้ๆ และไม่เคยคิดจะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับน้องชาย




เรียกมันว่าลางสังหรณ์คงจะได้



“ลองดูก็ได้ครับ” เวย์พยักหน้าอย่างว่าง่าย ทว่าหลังจากลองทำ เด็กหนุ่มกลับสำลักอย่างหนัก เทสต์เอาน้ำให้ดื่มตามเยอะๆพร้อมกับลูบหลัง แต่เด็กหนุ่มยังคงทำหน้าเหยเก



“ขมเหรอ?” เวย์พยักหน้า คนดูแลนึกเจ็บใจที่ตัวเองลืมซื้ออะไรหวานๆมาล้างความขมจากปากร่างสูง




เดี๋ยวนะ..อะไรหวานๆเหรอ?




“เมื่อกี้พี่อมลูกอมมา” ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ เวย์เอียงคออย่างไม่มั่นใจว่าข้อมูลนั้นเกี่ยวอะไรกับตน ทว่าเมื่อร่างโปร่งดึงคอเสื้อของเขาลงมาประกบริมฝีปาก ลิ้นเล็กที่ยังเจือด้วยความหวานของลูกอมทำให้เวย์รู้ทันทีว่าคนรักต้องการจะทำอะไร ลิ้นร้อนที่ยังติดรสขมปร่าสอดเข้าไปตักตวงความหอมหวานของลูกอม และของร่างโปร่งที่ชิมเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเบื่อ




เทสต์ไม่ได้รูเลยว่าการแก้ปัญหาของตนได้ไปสร้างปัญหาที่ใหญ่กว่าให้กับคนเจ็บเสียแล้ว



“ถ้าทำแบบนี้หลังกินยา น่าจะดีขึ้นมั้ย?”ร่างโปร่งถามเสียงหอบนิดๆจากการขาดอากาศหายใจ ริมฝีปากบวมเจ่อที่เคลือบด้วยของเหลวสีใสยิ่งทำให้เวย์ส่ายหน้าพรืดอย่างรวดเร็ว



“อย่าเลยครับ เดี๋ยวมันแตก..!!” ร่างสูงหุบปากฉันแต่ไม่ทันเสียแล้ว คนฟังหรี่ตามองเขาด้วยความสงสัย



“อะไรแตก?”



“เอ่อ...ปาก ปากแตกไงครับ เดี๋ยวเผลอกัด เดี๋ยวปากแห้ง ไม่ดีๆ”  เวย์รู้สึกแสบซี้ดขึ้นมาจากสีข้างที่แถจนแทบไหม้ไปข้าง แต่ดูเหมือนเทสต์จะยังเบลอๆจากรสจูบของคนรักถึงได้ไม่ซักถามอะไรต่อ ส่งยาที่เหลือให้ร่างสูงที่กินอย่างกล้ำกลืนฝืนทน หลังจากหลายนาทีแห่งความทรมาน เวย์ส่งแก้วยาคืนคนรักทั้งที่ยังไอหน้าดำหน้าแดง




“เด็กจริงๆเลยน้า” ร่างโปร่งแซว วางแก้วยาลงบนถาดแล้วยกถาดพลาสติกนั้นมาวางบนตู้หัวเตียง คนฟังมีสีหน้าสลดลงแทบจะในทันทีหลังจากนั้น “เป็นอะไรอีก?”




“ก็ผมไม่อยากเป็นเด็กนี่ครับ” คนเจ็บตอบอ้อมแอ้ม ไม่ยอมสบตาคนรักด้วยกลัวว่าจะโดนดุอีก



“พี่ว่า...เด็กน่ารักดีออก”



ร่างโปร่งพึมพำ รีบคว้าถาดลุกขึ้นไปเก็บโดยไม่สนใจว่าคนที่นั่งข้างๆจะได้ยืนสิ่งที่ตนพูดเมื่อครู่หรือไม่ เวย์เงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินดังนั้น ดวงตาสีรัติกาลเป็นประกายราวกับเด็กน้อยได้ของเล่น




พี่เทสต์นี่...ใจดีจริงๆ




เทสต์หยิบภาชนะต่างๆบนถาดมาเทเศษอาหารลงในถังขยะ แล้วล้างน้ำเปล่าในซิงค์ล้งจานรวมกับหม้อกระทะที่กองพะเนินเทินทึกอยู่ก่อนหน้านี้ ความจริงเขาตื่นมาตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อค้นหาข้อมูลในการดูแลคนป่วยที่แขนหัก ปกติแล้วเขาไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ คนที่มักจะดูแลเขาเสมอเวลาที่ป่วยคือน้องชายฝาแฝด แต่ทีมมักจะไม่เคยบอกให้เขารู้ว่าตัวเองไม่สบาย บางครั้งกว่าเทสต์จะรู้น้องชายก็ขึ้นแท็กซี่ไปโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว



ชายหนุ่มพยายามโทรหาน้องชายที่ควรจะตื่นได้แล้ว แต่อีกฝ่ายยังคงปิดเครื่อง ส่วนเหนือฟ้าก็น่าจะยังไม่ตื่น สุดท้าย เทสต์จึงต่อสายไปยังเพื่อนอีกคนในกลุ่มที่เขารู้แน่ๆว่ายังไม่ตื่น แต่ได้แต่หวังว่าคนรักของอีกฝ่ายที่มีชื่อเสียงด้านการตื่นแต่เช้ามืดและลากเพื่อนของเขาลงจากเตียงทุกวันจะได้ยินเสียงโทรศัพท์




“สวัสดีครับพี่เทสต์ พี่กล้ายังไม่ตื่นครับ”



เขาไม่เคยดีใจที่ได้ยินเสียงของน้องแว่นขนาดนี้มาก่อนในชีวิต



“ไม่ต้องปลุกมันหรอก พี่โทรมาหาแว่นนั่นแหละ”


“เอ๊ะ?” เสียงปลายสายฟังดูงุนงง



“คือ…” ร่างโปร่งพยายามเรียบเรียงคำพูด “ตอนที่ไอ้กล้าถูกแทงจนขยับแขนไม่ได้ แว่นดูแลมันยังไงเหรอ?”



และนั่น ทำให้คนที่ไม่เคยเข้าครัวตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาต้องเข้ามายืนเกาศีรษะแกรกๆอยู่หน้าเตาแก๊ส เทสต์ลองทำโจ๊กง่ายๆตามที่น้องแว่นให้สูตรมาทางโทรศัพท์ แต่หลังจากลองอยู่สองสามรอบ ร่างโปร่งก็เข้าใจว่าคำว่าง่ายของน้องเขา คือยากโคตรในพจนานุกรมของชายหนุ่ม




เทสต์จึงตัดสินใจหยิบกุญแจรถออกไปซื้อโจ๊กที่หน้าปากซอย โดยทิ้งอุปกรณ์ทำครัวไว้รอล้างหลังจากที่คนเจ็บทานอาหารเสร็จ ซึ่งเป็นความคิดที่ผิดมหันต์เนื่องจากข้าวที่ไหม้อยู่ก้นหม้อเริ่มแข็งติดกันและยากต่อการขัดถู




ถ้าน้องชายฝาแฝดมาเห็นเขาประทุษร้ายเครื่องครัวแบบนี้ รับรองได้ว่าศพไม่สวยแน่











“เดี๋ยวเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน แผลเดี๋ยวค่อยทำตอนเย็น”




เวย์เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ที่หยิบมาเช็คข้อความ เทสต์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกะละมังใบเล็กและผ้าขนหนูผืนเล็กอีกผืนที่พาดไหล่อยู่




“เดี๋ยวผมเช็ดเองก็ได้ครับ”



“แขนยังงอไม่ได้จะเช็ดเองได้ยังไง พี่เช็ดให้นั่นแหละดีแล้ว” เทสต์รู้สึกว่ายิ่งแทนตัวเองว่าพี่บ่อยแค่ไหน ความร้อนบนไปหน้ายิ่งเพิ่มมากขึ้น แต่ชายหนุ่มพยายามที่จะไม่สนใจมัน ตามคำแนะนำของน้องแว่น




‘เวลาผมดุ พี่กล้ายิ่งขดตัวเป็นลูกหมาโดนตีเลยครับ เพราะงั้นพี่เทสต์ต้องใจเย็นๆนะครับ’




ใจเย็นๆ...อ่อนโยน...ไม่ดุน้อง




เทสต์ถอดเสื้อท่อนบนของคนรักออกก่อน แล้วเริ่มเช็ดตัวให้อย่างเบามือที่สุดเท่าที่คนไม่เคยดูแลใครจะทำได้ ดูเหมือนความตั้งใจของเขาจะไม่ค่อยส่งผลเท่าไหร่นักจากการที่ร่างสูงทำหน้าบิดเบี้ยวเหมือนกำลังสะกดกลั้นความเจ็บปวดอยู่




นี่เขาทำแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?




“เฮ้ย โทษๆ เจ็บมากมั้ย?” ร่างโปร่งถาม รีบผ่อนแรงลง แต่คนเจ็บแค่ส่ายหน้า ไม่ยอมอ้าปากพูดอะไร หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อท่อนบนเสร็จ เทสต์ก้มลงเตรียมถอดกางเกงของอีกฝ่ายออก แต่เวย์กลับยึดผ้าห่มที่คลุมตักตัวเองไว้แน่นไม่ยอมปล่อย




“เป็นอะไร? หนาวเหรอ”



“เปล่าพี่..คือ...”




พยาบาลจำเป็นขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ กระตุกดึงผ้าห่มผืนหนาออก ก่อนจะถึงบางอ้อว่าทำไมคนบนเตียงถึงได้บิดไปบิดมาหน้าดำหน้าแดงอยู่ไม่สุขแบบนี้




“เรื่องแค่นี้ทำไมไม่รีบบอก ปากม่วงหมดแล้ว นี่ทนจนเจ็บแล้วมั้ยเนี่ย” เทสต์ดุ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองควรจะนุ่มนวลกับอีกฝ่าย




ไม่ถนัดจริงๆให้ตายสิ




“ขอ..ขอโทษครับ” เด็กหนุ่มก้มหน้างุด แลดูเหมือนสุนัขที่ขดตัวเป็นก้อนกลมหลังจากโดนเจ้าของตีอย่างที่น้องแว่นว่าไม่มีผิด



“เอาเถอะๆ เอามือออกก่อน” ร่างโปร่งสั่งอย่างเพลียจิต ดึงมือของคนรักที่พยายามปกปิดปฎิกิริยาตามธรรมชาติในช่วงเช้าของตัวเองออก ก่อนจะดึงกางเกงของอีกฝ่ายตามลงมา



“ปล่อย..ปล่อยมันก็ได้ครับ เดี๋ยวก็หาย” ร่างสูงละล่ำละลัก




“แล้วนี่มีแฟนไว้ทำอะไร? ขึ้นหิ้งบูชา?” เทสต์เลิกคิ้ว “ทำมากกว่่านี้ก็ทำมาตั้งหลายรอบแล้ว จะเขินเพื่อ?”




เขินเพราะพี่ชวนคุยเหมือนเจ้าเวย์ยักษ์ไม่ได้กำลังโบกมือทักทายเรียกร้องความสนใจอยู่ใกล้หน้าพี่ไม่ถึงคืบตอนฟ้าแจ้งสว่างโร่นี่แหละครับ!



เมื่อเห็นคนรักหมดแรงจะเถียง เทสต์จึงหันกลับมาสนใจเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้เวย์แสดงอาการแปลกๆมาตั้งแต่เช้า



“พี่เทสต์...อึก...” ร่างสูงกัดริมฝีปากเมื่อมือเรียวเริ่มจัดการในสิ่งที่แขนของเขายังทำไม่ได้ในตอนนี้ เวย์เงยหน้าขึ้นมองเพดาน ไม่กล้าก้มมองภาพของคนรักในตอนนี้ ทว่าความรู้สึกอุ่นชื้นที่ครอบครองความเป็นชายของเขาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้เด็กหนุ่มเผลอก้มลงมองโดยไม่รู้ตัว



เพียงแค่ภาพที่เห็นก็แทบจะทำให้เขาขึ้นสวรรค์ได้แล้ว..




“พี่..พี่เทสต์...ไม่ต้อง...” ทว่าคนอายุมากกว่าหาได้สนใจ ริมฝีปากเรียวสวยขยับมอบความอบอุ่นให้กับร่างสูง เด็กหนุ่มจิกผ้าปูที่นอนแน่น สะโพกสอบเผลอยกสวนด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูง แต่นอกจากคนดูแลจะไม่ดุแล้ว ยังดูเหมือนจะชอบใจกับปฎิกิริยาน่าอายของเขาเสียด้วยซ้ำ




“พี่เทสต์..” ร่างสูงพยายามเตือนคนรักถึงจุดจบที่กำลังใกล้เข้ามา แต่นอกจากชายหนุ่มจะไม่สนใจ ยังเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนโลกทั้งใบของเด็กหนุ่มเป็นสีขาวโพลนในพริบตา



เวย์ถึงกับหายใจหอบ



ถึงแม้พวกเขาจะเคยทำ ‘อะไรๆ’มากกว่านี้ แต่นี้ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ร่างโปร่งทำแบบนี้ให้เขา จะให้ทำตัวชินเหมือนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวันเหมือนคนตรงหน้าไม่ได้หรอก




แค่คิดว่าอีกฝ่ายทำแบบนี้ให้ใครต่อใครอีกหลายคน ในอกก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่



เทสต์ลุกขึ้นจากพื้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ร่างสูงล้มตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยใจกับตัวเอง ถ้าเขายังหึงไม่เข้าเรื่อง หวงอีกฝ่ายเป็นเด็กๆทั้งที่อยู่นอกเหนือความควบคุมแบบนี้ ซักวันพี่เทสต์คงทนไม่ไหวแล้วทิ้งเขาไปจริงๆแน่




ภายในห้องน้ำ หลังจากที่ล็อคประตูเรียบร้อย ร่างโปร่งก็ไอโขลกออกมาอย่างห้ามไม่อยู่หลังจากพยายามกลั้นไว้อย่างสุดความสามารถ




ทั้งที่ไม่เคยทำให้ใครแท้ๆ




จริงอยู่ว่าเขามีความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยกับคนมากมายในอดีต แต่เทสต์มักจะรู้สึกแปลกๆกับการใช้ปากจึงไม่คิดจะทำอะไรที่ตัวเองไม่ชอบ




ไม่รู้อะไรดลใจให้ทำแบบนั้นไปสิน่า



แถมไอ้เด็กบ้านั่น ยังทำหน้าหมดอาลัยตายอยากหลังจากที่เขาอุตส่าห์รวบรวมความกล้าช่วยแท้ๆ ไม่คิดจะเห็นใจความบางของหนังหน้าเขาหน่อยรึไงกัน



คิดแล้วน่าโมโหชะมัด



“นี่กูห่วยขนาดนั้นเลยเหรอวะ?” ชายหนุ่มอดรู้สึกสงสัยทักษะของตัวเองขึ้นมาไม่ได้





ไม่สิ เรื่องนั้นยังไม่สำคัญเท่า...เขาจะมีความหนาของหน้าเหลือมากพอที่จะทำแบบนี้ต่อไปจนกว่าอีกฝ่ายจะขยับแขนได้ได้ยังไงฟะ?!






--------



กระดื้บมาต่อ55555

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 03-05-2017 09:23:34
เข้าใจกันไปคนละแบบเลย เอ่ออ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 03-05-2017 10:43:17
 :katai1:
เข้าใจผิดกันไปหมด

แล้วยังมีเรื่องที่สลับตัวกันอีก
โอ่ยยยยยย

อย่าดราม่าเยอะเด้ออออออ

เวลาเทสต์ แทนตัวเองว่าพี่ นี่น่ารักดีอ่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 03-05-2017 11:10:53
น้องเทตส์น่ารัก เป็นคนแข็งๆ แต่โคตรอ่อนไหวเลย เวย์ต้องดูแลพี่เค้าดีๆนะลูก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 03-05-2017 12:48:25
มีความน่ารักแตกต่างกันไปในแต่ละคู่
อยากให้เจอกันพร้อมหน้าไวๆจังรอ 55555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-05-2017 19:39:13
แอบสงสารคนลูกเบาๆ เป็นเด็กน้อยจริงๆนะ อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 03-05-2017 20:28:53
คิดกันไปคนละทางเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-05-2017 20:31:45
อุ้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Bronc ที่ 03-05-2017 22:29:33
เทสต์น่ารักมาก ห้ามทิ้งขว้างเด็ดขาดนะเวย์
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 03-05-2017 23:20:00
 :katai2-1: ภรรยาดีเด่น
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 03-05-2017 23:27:38
เทสท์ ทำขนาดนี้ให้ ทั้งที่ไม่เคยทำให้ใคร  :z3: :z3: :z3:
แสดงว่าเวย์เข้าไปอยู่ในใจเทสท์แล้ว  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 04-05-2017 17:48:50
เข้าใจกันไป คนละทาง 2 ทาง ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-05-2017 11:48:46
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 06-05-2017 16:10:21
 :z1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 7: เด็กดีไม่อวดเก่ง คห.140 P.5 [03/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 07-05-2017 15:06:50
Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น



“ห๊ะ! ไปสิงคโปร์?” เหนือฟ้าร้องอย่างตกใจ ทีมรีบตะครุบปากเพื่อนไว้ มองรอบกายหน้าตาตื่น โชคดีที่ยังไม่มีใครมาเรียน จึงไม่ได้ยินเสียงของร่างโปร่งเมื่อครู่ “ไปทำไม”



“ก็…ฉลองครบรอบสองเดือน” ทีมยิ้มอาย “แต่เรื่องที่สงสัยก็ถามเขาไปหมดแล้ว”



“กูล่ะปวดกบาลกับพวกมึงแต่ละคน” เหนือฟ้านวดขมับ “แล้วเป็นไง โอเคแล้ว?”



“อือ…กูได้ของขวัญครบรอบมาด้วย” แฝดคนน้องเอ่ยอย่างตื่นเต้น หยิบโทรศัพท์ของตนมาเปิดรูปถ่ายอวดเพื่อนคนเดียวที่
รับรู้ความสัมพันธ์ของเขากับวีรภัทร เหนือฟ้าเอียงคอมองรูปถ่ายอย่างไม่เข้าใจ ใช้นิ้วขยายภาพหน้าจอแล้วเพ่งอีกรอบ



“นี่มัน...กระทะ?”


“อื้อ! กระทะเกรดเอของดีสีไม่ตก คือรุ่นนี้ลิมิเต็ดอิดิชั่น ซื้อคอมได้เครื่องนึงเลยนะ”ร่างโปร่งเอ่ยอย่างตื่นเต้น



“เออๆ ลิมิเต็ดก็ลิมิเต็ด”เหนือฟ้าตอบอย่างเพลียหัวใจ ความแฟนป๋านี่มันแฟนป๋าจริงๆ

ทีมก้มมองรูปถ่ายคู่ของตนกับกระทะในมืออย่างมีความสุข ก่อนที่สีหน้าสดใสจะเริ่มเปลี่ยนเป็นความหนักใจที่สั่งสมมาตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่สิงคโปร์



ถึงคุณวีจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ แต่ตามมารยาท เขาควรจะให้อะไรตอบแทนรึเปล่านะ



“ง่วงว้อยยยย!”



เสียงของพี่ชายฝาแฝดดังนำมาก่อนตัว ร่างโปร่งในชุดนักศึกษาหลุดรุ่ยทรุดตัวลงที่นั่งประจำข้างน้องชายก่อนจะฟุบลงบนโต๊ะเรียน บางทีทีมก็ไม่เข้าใจว่าเทสต์จะมาเรียนทำไมด้วยซ้ำในเมื่อมากี่คาบก็หลับมันทุกคาบแบบนี้



“เทสต์ กินข้าวเช้ารึยัง ให้ทีมไปหาอะไรให้กินมั้ย” แฝดคนน้องถามตามประสาน้องที่ดี เทสต์ส่ายหน้า หันกลับมาฟุบทาง
น้องชายก่อนจะเอ่ยเสียงงัวเงีย


“สองสามเดือนนี้จะไปอยู่กับแฟนนะ อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย?”


“เอ๊ะ?” คนฟังอึ้งไปเล็กน้อย ถึงแม้ว่าช่วงนี้เขาจะแอบไปหาคุณวีแทบจะทุกวันแต่การที่จู่ๆจะไม่ได้อยู่กับพี่ชายที่ตัวติดกันมา
ตั้งแต่เกิดตั้งสามเดือนกระทันหันแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะปรับตัวทันรึเปล่า



“อะไรวะเทสต์ เดี๋ยวนี้ติดแฟนจนทิ้งน้องแล้วเหรอ ก็รู้อยู่ว่่าไอ้ทีมมันติดมึงแจขนาดไหน”เหนือฟ้าเท้าคางถามคนที่นอนฟุบอยู่


“แฟนกูรถคว่ำต้องเข้าเฝือก ที่บ้านไม่มีคนดูแล ถ้าไม่จำเป็นจริงๆกูไม่ไปหรอกน่า” เทสต์บ่นอุบ



“ถ้าอย่างนั้นทีมไปช่วยมั้ย จะได้ทำอะไรให้ทั้งสองคนกินด้วย” น้องน้อยที่น่ารักยังคงเสนอตัวด้วยความหวังดีทั้งที่ในใจ
กระโดดโลดเต้นกับความเป็นไปได้ที่จะได้เจอคุณวีบ่อยขึ้น เทสต์รีบส่ายหน้า



“ไม่ต้องเลย กูแค่กลัวมันตาย ไม่ได้จะประคบประหงมอะไรมัน เกิดเอามึงไปทำกับข้าวให้เดี๋ยวหายป่วยมามีหวังคงร้องหาแต่มึงอ่ะ”


“เชี่ยเทสต์ กูสงสารแฟนมึงว่ะ ขนาดหมาที่มึงแพ้ขนมันขนาดนั้นมึงยังเอ็นดูมากกว่าแฟนเลย” เหนือฟ้าหัวเราะ “ระวังเหอะเขาจะทนไม่ไหว”



“ไม่ไหวก็ไม่ต้องทน คนอย่างไอ้เทสต์หาใหม่ได้ ไม่ง้อเว้ย” แฝดพี่อวด ถึงแม้ทีมจะไม่คิดอย่างนั้นก็ตาม ปกติคนอย่างเทสต์เคยใส่ใจอะไรแฟนซะที่ไหน ที่โดนบอกเลิกมาตลอดก็เพราะเรื่องนี้แท้ๆ นี่ถึงขั้นจะหอบข้าวหอบของไปอยู่ดูแลเขาทั้งที่ทำอะไรก็ไม่เป็น เขาว่าคนนี้คงจะเป็นตัวจริงสำหรับพี่ชายเขาซะล่ะมั้ง



คิดแล้วก็ไพล่นึกไปถึงตัวจริงของตัวเอง ป่านนี้คุณวีจะทำอะไรอยู่นะ?



เหนือฟ้าเห็นอาการเพ้อฝันในโลกสีชมพูของแฝดคนน้องแล้วทอดถอนใจ ได้แต่หวังว่าอาจารย์วีรภัทรจะเป็นคนดีอย่างที่ลางสังหรณ์ของเขาบอก




เพราะเขายังไม่อยากเห็นเทสต์ต้องติดคุกข้อหาฆาตกรรมมอาจารย์ของตัวเอง





“หือ? รถคว่ำ?” วีรภัทรขมวดคิ้วเมื่อได้รับโทรศัพท์จากลูกชายคนเดียวของตน “ให้พ่อลางานไปอยู่ด้วยมั้ย?”



“นั่นแหละที่ผมจะคุยด้วย” เสียงปลายสายดังขึ้น “พ่อครับ...พ่อไม่กลับบ้านซักสามเดือนได้มั้ย?”



หากคิ้วของชายหนุ่มเลิกขึ้นไปถึงเพดานได้มันคงติดอยู่บนนั้นแล้ว



“ทำไม?”



“คือ..” น้ำเสียงปลายสายฟังดูเอียงอาย ไม่เหมือนกับลูกชายที่ความมั่นใจเอ่อล้นจนน่าหมั่นไส้ของเขาสักนิด “แฟนผมเขาอาสามาดูแล ก็เลย...”



“ไม่อยากให้พ่อไปเป็นก้าง?”


“แหะๆ”


“ไม่ต้องมาแหะๆ ไอ้ลูกเวร บ้านก็บ้านฉันนะนั่น” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างปลงๆ “เอาเถอะ จะทำอะไรก็ทำ พ่อเชื่อว่าแต่โตพอจะไม่ทำอะไรโง่ๆ เงินไม่พอก็โทรมาแล้วกัน”



“คร้าบบบบ รักพ่อที่สุดเล้ย” เสียงของลูกชายสดใสไม่เหมือนคนที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุมาซักนิด ทำให้วีรภัทรวางใจว่าเด็กหนุ่มคงไม่ได้เป็นอะไรมากนัก



ช่างเถอะ ใช่ว่าเขาจะกลับบ้านบ่อยๆเสียเมื่อไหร่




Rrrrr



วางสายไม่ทันไรโทรศัพทของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มที่กำลังจะตรวจงานถอนหายใจ ก่อนจะหยิบเจ้าอุปกรณ์สื่อสารที่สั่นเรียกร้องความสนใจขึ้นมาดูหน้าจอ



‘อีหนู’



ชื่อที่เมมไว้เรียกรอยยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี


“ครับที่รัก?”


อาจารย์สาวที่ยืนเม้าท์แตกกันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลถึงกับหูผึ่งอย่างออกนอกหน้า ถึงแม้อยากจะขำแต่วีรภัทรก็ไม่อยากจะดูเป็นคนใจร้ายขนาดนั้น



“คุณวีครับ..เอ่อ...คือ...”



เสียงตะกุกตะกักของคนรักจากปลายสายทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเป็นห่วง



“มีอะไรรึเปล่า?ให้ฉันไปหามั้ย?”



“เอ่อ มะ..ไม่ต้องครับ คือจริงๆผมจะโทรมาบอกว่า ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมว่างจนถึงปิดเทอมพอดี คือ...ถ้าคุณวี..เอ่อ...อยากให้ผมไปอยู่ด้วย...”



ริมฝีปากได้รูปขยับยิ้ม เรื่องแบบนี้ไม่เห็นจะต้องถาม



“เก็บข้าวของมาได้เลย ฉันจะรอ”



ไม่ต้องห่วงหรอกเวย์...ต่อให้แกโทรมาร้องไห้ขอให้กลับบ้าน พ่อก็คงไม่กลับไปแล้วล่ะ




ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะทำอะไรน่าอายอย่างการขอไปอยู่กับคุณวี แต่บางอย่างในใจทำให้ทีมรู้สึกว่าอีกฝ่ายก็น่าจะดีใจเหมือนกันที่เขาขอไปอยู่ด้วย ร่างโปร่งกลับมาเก็บของที่ห้อง พบว่าข้าวของส่วนใหญ่ของเทสต์ถูกเก็บออกไปเรียบร้อยแล้ว แม้จะรู้สึกใจหาย แต่เขาก็รู้สึกว่านี่อาจจะเป็นก้าวสำคัญของเขาในการใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง ไม่ใช่เป็นไม้อ่อนลู่ลมที่โอนเอนไปตามที่คนรอบข้างต้องการ


“เอ…ชั้นใน...” ร่างโปร่งดึงลิ้นชักใส่กางเกงชั้นในและถุงเท้าของตนออกมา จัดการเก็บข้าวของทุกอย่างลงในกระเป๋าเดินทาง ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นวัตถุต้องสงสัยที่นอนหลับใหลอยู่ในส่วนลึกของลิ้นชัก




ความทรงจำเมื่อตอนที่ไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเทสต์ตอนปีหนึ่งผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าขาวขึ้นสีเรื่อ หยิบเจ้ากล่องเรียวยาวที่ตัดใจทิ้งไม่ลงเสียทีออกมา




‘นี่ อันนี้กูซื้อให้’



‘เฮ้ย ไม่เอา ทีมจะเอาของแบบนี้ไปทำอะไรอ่ะ’


‘โธ่ ก็มึงเป็นซะอย่างนี้ กว่าจะได้ใครเป็นชิ้นเป็นอันคงเหนียงยานหมดแล้ว เอาไอ้นี่ไปแหละดี ไม่เรื่องมาก ไม่ต้องจีบไม่ต้อง
ป้อ ไม่เรื่องเยอะ สั่นได้อย่างเดียว กลับถึงห้องพร้อมใช้งานทันที’



แน่นอน เขาไม่เคยปฎิเสธพี่ชายฝาแฝดของตัวเองลงเสียที



ใครจะไปนึก ว่าเขาไม่ต้องรอจนเหนียงยานอย่างที่เทสต์ว่า กว่าจะได้ ‘ของจริง’ เป็นชิ้นเป็นอันมาแทนของเล่นที่แม้จะขนาดดูเกินจริงแต่กลับใกล้เคียงกับคุณวีของเขาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ




ร่างโปร่งหยิบมันใส่เข้าไปในกระเป๋า



หากจะมีใครที่จะใช้ประโยชน์จากมันได้ ก็น่าจะเป็นคุณวีนี่แหละ






ถือว่าเป็นของขวัญครบรอบของเขาก็แล้วกัน




--------


ขอเปิดใจตรงๆเลยนะคะ
ไรท์สายตาไม่ค่อยดีอ่ะ ใช้คอมมากๆแล้วจะปวดตา ตอนนี้แทบหมดพลังไปกับน้องแว่น

เพราะงั้น ต่อไปนี้คงจะลงสั้นๆแบบนี้ ไม่ก็หายไปแล้วมาลงยาวๆ แต่ว่าทุกเรื่องจะพยายามดองไม่เกินหนึ่งสัปดาห์นะคะ ไม่ได้หากไปไหน

ขอบคุณที่เข้าใจไรท์เน้อ จุ๊บๆ

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 07-05-2017 18:32:32
อะหืมมมมม....พกของขวัญไปด้วยขนาดนั้นคิดว่าคุณวีท่าจัตกรางวัลให้อย่างถึใจแน่นอน  555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-05-2017 18:48:23
โอ้โหคุณน้องทีมเลือกของได้ดีมากๆค่ะ
คุณวีเช็คสุขภาพให้ละเอียดนะคะระวังสลบคาอก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-05-2017 19:23:01
ชักสงสัยซะแล้ว  :katai1: :katai1: :katai1:
ว่าอะไรนะที่ทีม จะให้เป็นของขวัญคุณวี
คงไม่ใช่ .....กระป๋องนะ  :z3: :z3: :z3:
คุณวี น่าจะหาเรื่องทำโทษทีม แทนนะ  :ling1: :ling1: :ling1:
พอเทสต์ ว่าจะไปอยู่บ้านแฟน
กลัวคุณวี จะเจอเทสต์ หรือทีม จะเจอเวย์
ที่แท้คู่ใครคู่มัน อะจ๊ากกกกก สองคู่ชู้ชื่น  :o8: :impress2:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 07-05-2017 19:39:08
คงจะไม่ได้เจอกันง่ายๆๆ ลุ้นให้เจอกันเร้วๆ :hao4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 07-05-2017 19:51:18
ขำของขวัญวันครบรอบ "กระทะ" 
ชอบมุกนี้มาก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ●GreenTEA● ที่ 07-05-2017 21:51:44
สู้ๆน้าา คนเขียน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 07-05-2017 22:00:44
มีของเล่นติดไปด้วย คุณวีอาจจะชอบแต่ของจริงก็ได้นะ o18
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 07-05-2017 23:43:19
 :ling3:
สั้นมั้กก ดูแลสุขภาพด้วยนะะะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 08-05-2017 01:20:03
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 08-05-2017 12:30:50
มองชื่อที่เมมไว้ในโทรศัพท์นะ... 555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 08-05-2017 14:36:10
เดี๋ยวใช้ของขวัญจนอานหรอก

หึ อ่อยปะเนี่ย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-05-2017 16:26:33
ทั้งพ่อทั้งลูกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Premo1492 ที่ 09-05-2017 02:28:51
 :hao3:ติดตาม ตามติด :mew3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 09-05-2017 22:21:01
อุ้ งานของเล่นก้อมาวะ 5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 30% คห.155 P.6 [07/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 10-05-2017 08:42:42
“พี่เทสต์เบื่อมั้ยครับ?”



คนเจ็บถามขึ้น หลังจากที่พวกเขาอาบน้ำทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว วันนี้เทสต์ก็ยังคงไม่ไว้ใจให้เขาอาบน้ำเช่นเคย บอกว่าอยากให้แผลเล็กๆแห้งสนิทก่อน ร่างสูงจึงต้องตามใจพยาบาลแสนดุของตัวเอง ร่างโปร่งที่นอนดูทีวีอยู่ข้างๆคนรักส่ายหน้า โยนขนมเข้าปากพร้อมกับกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ



“ไม่อ่ะ เรื่อยๆ อยู่ห้องก็ทำแบบนี้อยู่แล้ว”



“ดูแลคนพิการเหรอครับ?”ร่างสูงแซว ก่อนจะได้รับรางวัลเป็นการดีดที่ติ่งหูด้วยเป็นจุดเดียวที่เทสต์เห็นว่าตนยังสามารถประทุษร้ายอีกฝ่ายได้อยู่ เวย์ยกมือข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกขึ้นลูบหูที่แดงขึ้นอย่างเจ็บปวด



“ทำไม?ถ้าเบื่อแล้วจะให้พี่ไปไหน?” พยาบาลจำเป็นถาม ได้รับคำตอบเป็นเพียงความเงียบของคนข้างกาย เทสต์หันกลับ
ไปสนใจหน้าจอทีวีต่อ เวย์จึงเลิกกวนและหันไปสนใจรายการสารคดีสัตว์โลกที่กำลังฉายอยู่ในตอนนี้



คนอายุมากกว่าเอนศีรษะลงซบบนแผ่นอกกว้างที่เปลือยเปล่าของเด็กหนุ่ม เวย์ตัวแข็งทื่อ ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายลงด้วยกลัวคนที่ใช้ร่างของเขาต่างหมอนจะลุกหนีไป




“ตัวเวย์เห็นล่ำๆแบบนี้ก็นอนสบายดีเหมือนกันนะ” ร่างโปร่งพึมพำ กดเปลี่ยนช่องต่อ ลมหายใจอุ่นๆที่รินรดหน้าท้องยิ่งทำให้คนที่ขยับเองไม่สะดวกเริ่มรู้สึกงุ่นง่านใจ



“จับจูบลูบคลำได้นะครับ คนกันเองผมไม่คิดตังค์” แต่ปากยังไม่วายแกว่งหาเสี้ยน คนถูกท้าทายเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มพร้อมกับเลิกคิ้ว ก่อนจะฉีกยิ้มที่สามารถอธิบายได้คำเดียวว่า’ชั่วร้าย’ ออกมา



“จะดีเหรอ เดี้ยงอยู่แบบนี้เดี๋ยวพี่ก็จับปล้ำซะหรอก”



“ถ้าเป็นพี่เทสต์ ผมยอมทั้งนั้นแหละครับ” เด็กหนุ่มยิ้มตอบอย่างท้าทายไม่แพ้กัน ซึ่งคนอย่างเทสต์ หากถูกลูบคมแล้วไม่แก้เผ็ดซักหน่อย คงเสียชื่อแย่



มือเรียวลูบไล้แผงอกแกร่ง ดวงตาคมสวยช้อนมองคนรักพร้อมกับริมฝีปากที่เผยอยิ้มยั่วเย้า ลิ้นเรียวไล้ลากลงมาตามแผงอกแกร่ง ไล้วนรอบยอดอกสีเข้มของคนรัก เวย์หลุดหัวเราะออกมาอย่างจั๊กจี้ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกขบลงมาเบาๆอย่างหยอกล้อ เทสต์จุมพิตไล่ลงมาตามหน้าที่อุดมไปด้วยมัดกล้าม ไล้เลียวนรอบสะดือที่หดเกร็งอย่างห้ามไม่อยู่ ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจในผลงานของตน




อย่าลืมสิว่าก่อนเขาจะเป็น ‘เมีย’ของไอ้เด็กเวรนี่...เขาก็เคยผ่านอะไรมาหลายสนามเช่นกัน




แต่ก็นะ...แกล้งแค่นี้คงพอแล้วแหละ



“เวย์...”




“คะ..ครับ...” เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายเอื้อกกับเสียงหวานที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ร่างโปร่งที่คุกเข่าอยู่บนพื้นตรงหน้าเขายิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะอ้าปากงับซิปของกางเกงที่เด็กหนุ่มใส่อยู่ แล้วรูดลงมาตามความยาวของมัน




“ปวดหมดแล้้วสิเนี่ย ช่วยไม่ได้นะ จะทำให้เหมือนทุกวันก็แล้วกัน” เทสต์ไหวไหล่ราวกับว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ความผิดของตัวเอง





“เดี๋ยวครับพี่เทสต์” ร่างสูงชันตัวขึ้นนั่ง แตะที่ไหล่คนรักเบาๆเป็นเชิงปราม “พี่ทำให้ผมมาหลายวันแล้ว...วันนี้ให้ผมดูแลพี่บ้างนะ”




“เดี้ยงอยู่แบบนี้จะทำอะไรได้”ร่างโปร่งเลิกคิ้ว คนถูกดูถูกฉีกยิ้ม ก่อนจะใช้แขนข้างที่ไม่เจ็บดึงเบาๆให้อีกฝ่ายลุกขึ้นจากพื้น เทสต์ลุกตามอย่างสงสัยว่าเด็กหนุ่มจะทำอะไร ก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อคนเจ็บพลิกร่างของเขาลงมานอนแผ่อยู่บนเตียง




“ให้ผมปรนนิบัติเมียผมบ้าง..นะครับ” เสียงทุ้มกระซิบพร้อมกับสัมผัสอุ่นชื้นที่แตะลงบนติ่งหูเย็น เทสต์หลับตา พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นตามลิ้นร้อนที่หยอกล้อใบหูของเขาอย่างสนุกสนาน



“ถ้าคิดว่ามีปัญญาก็ทำไป”



ใบเบิกทางจากคนปากแข็งเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี เด็กหนุ่มจับมือเรียวของอีกฝ่ายขึ้นมาจุมพิตที่หลังมืออย่างอ่อนโยน มือของเขาสัมผัสได้ถึงจุดที่เริ่มด้านจากการทำงานบ้านทั้งที่ไม่เคย




“แต่พี่เทสต์ช่วยอะไรผมหน่อยได้มั้ยครับ”



“อะไร...อ๊ะ!” ร่างโปร่งร้องออกมาเบาๆเมื่อลิ้นร้อนเลียแผล็บเข้าที่ปลายนิ้ว ก่อนจะลากลงมาถึงโคนนิ้ว เทสต์เม้มปากแน่น ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าการกระทำของตนทำให้เขามีอารมณ์มากแค่ไหน



“พี่เทสต์...น่ารัก” สิ้นเสียงของเด็กหนุ่ม โพรงปากอุ่นก็ครอบครองนิ้วทั้งสามของเขาตั้งแต่โคนจรดปลาย เทสต์มองศีรษะทุยที่ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะอย่างละสายตาไม่ได้ จินตนาการไปไกลว่าสิ่งที่ร่างสูงกำลังครอบครองอย่างเชี่ยวชาญเกินควรนั้นเป็นอย่างอื่นนอกจากนิ้วของเขา




ริมฝีปากได้รูปถอนออกมาอย่างเชื่องช้า เวย์เลียริมฝีปากของตน ดวงตาสีรัติกาลถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกแห่งราคะ



“มือผมยังไม่หาย พีเทสต์ช่วยเตรียมพร้อมเองได้มั้ยครับ”




“ไอ้เด็กบ้า!” ทั้งที่พูดแบบนั้น แต่เมื่อถูกจ้องด้วยแววตาที่มองเขาเหมือนเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ร่างโปร่งก็เผลอใจอ่อนตามเคย



“ครั้งเดียวนะ...”



“ครับ” คนเจ็บรับปาก




นิ้วเรียวที่เคลือบด้วยของเหลวสีใสขยับลงสู่เบื้องล่างช้าๆอย่างลังเล ยิ่งมีสายตาของเด็กหนุ่มมองตามทุกการเคลื่อนไหวยิ่งทำให้เทสต์รู้สึกอาย



“อยะ…อย่ามองสิ”



“ถ้าไม่มอง ผมก็พลาดของดีสิครับ”เด็กหนุ่มไม่ยอมทำตามคำขอ เทสต์เบือนหน้าหนีดวงตาคู่นั้นอย่างไม่มีทางเลือก ก่อนจะค่อยๆกดนิ้วแทรกผ่านช่องทางสีหวาน คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความเจ็บ เวย์ที่เห็นดังนั้นจึงรั้งใบหน้าเนียนมาประกบริมฝีปาก ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดพัวพันกันในโพรงปากนุ่มทำให้ร่างโปร่งลืมความรู้สึกเจ็บปวดไปชั่วขณะ มือใหญ่เคลื่อนลงมาทาบทับมือเรียวไว้ ช่วยส่งแรงในการกดแทรกเข้าไปจนสุด



“ฮึก..เวย์!” ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก ขยับเข้าใกล้คนรักอย่างต้องการการปลอบโยนจากความเจ็บปวดโดยไม่รู้ตัว เวย์จุมพิตที่หน้าผากใสเบาๆ ก่อนจะไล่ลงมาตามสันจมูก ริมฝีปากที่เริ่มบวมแดงจากการถูกบดขยี้อย่างร้อนแรงเมื่อครู่ และปลายคาง มือที่อยู่ด้านล่างบังคับให้ร่างข้างใต้ส่งนิ้วที่สองเข้าไป ร่างโปร่งเกร็งตัวจนรู้สึกได้ เวย์กลัวว่าคนรักจะบาดเจ็บจึงแตะริมฝีปากลงบนตำแหน่งเหนือหัวใจที่กำลังเต้นรัวของชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะลากลิ้นลงมาที่เม็ดทับทิมสีชมพูเข้ม



“อ๊ะ..”



…แล้วขบเบาๆ อย่างหยอกล้อ



เทสต์ตวัดสายตามองคนรักอย่างคาดโทษ ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะเอาคืนจากการถูกเขาแกล้ง เวย์ช้อนตามองร่างโปร่งอย่างใสซื่อไร้เดียงสา ก่อนจะเริ่มดูดติ่งไตที่เริ่มชูชันจากการเสียดสีเบาๆ แต่ในห้องที่เงียบสนิทนี้เสียงการกระทำของอีกฝ่ายกลับดังก้อง เพิ่มความอายสะสมลงไปบนอารมณ์ที่พุ่งสูงของชายหนุ่ม




ความรู้สึกเสียวซ่านที่เกิดขึ้นบริเวณอกทำให้เทสต์แทบไม่รับรู้ถึงนิ้วที่สามของตนที่ถูกอีกฝ่ายแทรกเข้ามา




“ขยับสิครับ” เสียงทุ้มแหบพร่าสั่ง แต่ ณ จุดนี้ความอายของร่างโปร่งจมหายไปยังก้นบึ้งทะเลเรียบร้อย ทำให้เทสต์ขยับนิ้วอย่างว่าง่าย ริมฝีปากบวมเจ่อถูกกัดเพื่อระงับเสียง แต่เวย์กลับยกมือขึ้นจับที่ปลายคางของคนรัก คลึงที่ริมฝีปากล่างจนอีกฝ่ายเผลอเผยออ้าออกมาพร้อมเสียงครางอย่างห้ามไปอยู่



“เสียงพี่เทสต์...โคตรเซ็กซี่เลยครับ”



“อ๊ะ…ไอ้...อ๊า...อ๊ะ...” ดวงตาคมสวยสีน้ำตาลเข้มหวานเชื่อมด้วยไฟอารมณ์ที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย ทำให้การค้อนของร่างโปร่งไม่เป็นผลกับคนขี้แกล้งซักนิด หนำซ้ำเด็กหนุ่มยังเตือนด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน



“อย่าขึ้นไอ้กับผัวสิครับ”



“ไอ้เด็กเวร...อะ..เข้า...”



“ครับ? เข้าอะไรครับ” ร่างสูงแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจสิ่งที่คนรักต้องการจะสื่อ



“เข้า...เข้า...มา...อึก...”



“ครับ?” เด็กหนุ่มเอียงคอ รอยยิ้มมุมปากบ่งบอกว่ามีความสุขกับการเห็นคนใต้ร่างทรมานตัวเองเพื่อเขาแค่ไหน




“เข้ามาซะทีสิ!...อ๊ะ....”




ตามคำบัญชา นิ้วเรียวของร่างโปร่งถูกดึงออกอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่กว่า เวย์ก้มลงประกบปิดริมฝีปากเรียว ดูดกลืนเสียงร้องของคนรักไปจนหมดสิ้น




“อื๊อ...อื้อ...” สิ่งแปลกปลอมที่ค่อยๆชำแรกผ่านเข้ามาทีละนิดทำให้ร่างโปร่งเกร็งอย่างเจ็บปวด แต่สิ่งที่คนที่พรมจูบย้ำๆลงบนใบหน้าชื้นเหงื่อพึมพำทำให้ความเจ็บปวดทั้งหมดนั้นหายไปอย่างน่าอัศจรรย์



“ขอโทษนะครับ...เจ็บหน่อยนะครับ...”



เพราะเป็นแบบนี้ไงเขาถึงโกรธเจ้าเด็กบ้านี่ไม่ลงสักที




ทว่าคำพูดต่อมาของเด็กหนุ่มกลับทำให้เขารู้สึกอย่างโบกท้ายทอยคนพูดขึ้นมาอย่างฉับพลัน




“พี่เทสต์...ผมเจ็บสะโพก ขยับไม่ไหวอ่ะ”



แล้วมาบอกตอนนี้คือ?



ถ้าไม่จำเป็นต้องใช้พ่อจะจับตอนซะให้รู้แล้วรู้รอด!




“ว้อยยยย!!”



ร่างโปร่งพลิกตัวให้อีกฝ่ายลงไปนอนบนเตียงโดยมีร่างของเขาคร่อมอยู่ด้านบน มือเรียวเสยเส้นผมชื้นเหงื่อที่ปรกหน้าตัวเองออกอย่างหงุดหงิด




“ทีหลังเดี้ยงแล้วเจียมตัวด้วย เดือดร้อนพี่มั้ยเนี่ย”



“ขอโทษครับ” ร่างสูงใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บรองใต้ศีรษะ มองวิวมุมเงยของคนรักที่ค่อยๆขยับสะโพกอย่างช้าๆ ไม่มีวี่แววเสียใจตามคำพูดของตนเลยสักนิด



“อึ่ก..เห็นว่าป่วยหรอกนะ...อ๊า..อะ...” ร่างโปร่งสะดุ้งเมื่อจู่ๆสะโพกสอบก็กระแทกสวนขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย




“เส้นกระตุกน่ะครับ” ร่างสูงแก้ตัว ก่อนจะได้รับรางวัลเป็นรอยเขี้ยวเน้นๆฝังที่หัวไหล่ข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือก แต่สะโพกกลมก็ยังคงทำหน้าที่ปรนเปรอคนรักที่นอนอยู่ข้างใต้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง







พี่เทสต์เนี่ย...ใจดีจริงๆด้วย



-----(ครึ่งกลาง)

ฝากเพจด้วยนะคะ https://www.facebook.com/LittlePig-246682512474295/ (https://www.facebook.com/LittlePig-246682512474295/)

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 10-05-2017 12:21:22
เด็กนี่มันร้ายยยยย :katai3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Kaavvee ที่ 10-05-2017 12:36:07
พี่เทสต์โดนเด็กหลอกแล้วค่าา 555555555
อูยย เด็กมันร้ายนะเนี่ยยย แต่ดูท่าคนพี่ก็จะยอมด้วย

รออ่านตลอดเลยยยย สู้ๆ นะคะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 10-05-2017 14:03:28
พี่เทสต์ขย่มแรงๆเอาให้น้องเอวเดี้ยงไปจริงๆเลยดีไหม :z1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 10-05-2017 14:49:41
เหอ ๆ รออ่านแต่คู่เทส คู่อื่นก็ข้ามๆไป
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 10-05-2017 23:54:43
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 11-05-2017 05:43:08
แหมมมมม...นี่ขนาดเดี้ยงนะ  ส่วนคนเมียนั่นก็เข้าขั้นสปอยผัว 5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 11-05-2017 12:23:57
http://ร้อนแรง ชอบเทสต์
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 11-05-2017 12:48:29
จ้ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 11-05-2017 15:50:36
เด็กมันร้าย ผู้ใหญ่มันยั่ว ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 80% คห.169 P.6 [10/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 12-05-2017 20:08:18
“โห ห้องกว้างจังครับคุณวี” ทีมอุทานอย่างตื่นเต้น ทั้งที่เขาควรจะชินกับชีวิตหรูหราของอีกฝ่ายได้แล้ว แต่การได้เข้ามาคอนโดจริงๆที่ชายหนุ่มเคยอยู่ ไม่ใช่ห้องของโรงแรมทำให้เขารู้สึกเหมือนได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคนรักอีกก้าว คอนโดแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก แถมยังมีสถานีรถไฟฟ้าอยู่ด้านหน้า เรียกได้ว่าตอบโจทย์ชีวิตในเมืองได้ดี ถึงแม้ว่ามหาวิทยาลัยของเขาจะยังไม่มีรถไฟฟ้าผ่านก็ตาม


ในส่วนของห้องพักนั้น ระดับคุณวีรภัทรแล้ว เรียกได้ว่าย่อบ้านทั้งหลังมาใส่ไว้ในห้องดีๆนี่เอง โดยเฉพาะโซนห้องครัวที่ดูก็รู้ว่าสั่งของมาลงใหม่เพื่อเขาโดยเฉพาะ



“ชอบก็ดีแล้วล่ะ จะได้เอาไว้เป็นเรื่อนหอ” ร่างในชุดสูทสีเทาที่ใส่ไปสอนประจำโอบรั้งเอวบางของคนรักเข้ามาในอ้อมกอด เกยคางกับหัวไหล่มนอย่างเคยชิน “อยากเปลี่ยนตรงไหนก็บอกได้นะ ห้องนี้เป็นของเธอพอๆกับที่เป็นของฉันนั่นแหละ”



“ประโยคนี้หลอกเด็กมากี่คนแล้วครับ” ทีมแซว วางมือทับลงบนมือใหญ่ที่วางอยู่บนหน้าท้องแบนราบของเขา




“อีหนูพูดแบบนี้อยากเห็นฮาเร็มป๋าสินะ” ชายหนุ่มล้อคืน กดจมูกลงบนแก้มใสล่อตาล่อใจแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว



“หยุดเลยครับคุณวี ให้ผมเก็บของก่อน” มือเรียวดันใบหน้าของคนรักออกเบาๆ



“ฉันช่วย”ชายหนุ่มเสนอ คว้ากระเป๋าลากของทีมเดินไปยังตู้เสื้อผ้าบิวท์อินขนาดใหญ่ เมื่อเปิดออก ทีมพบว่าหนึ่งฝั่งของตู้โล่งกว้างเหมือนอีกฝ่ายจงใจสร้างพื้นที่ไว้ให้เขา




แฟนใครเนี่ย...น่ารักจัง




“จะเอาอะไรไว้ไหน” วีรภัทรถาม เปิดกระเป๋ากางแผ่หลาลงบนพื้น ทีมกอดอกเงยหน้ามองที่ว่างทั้งหมดอย่างชั่งใจ



“เอาชุดที่ใส่ไม้แขวนแล้วออกมาก่อนครับ” ร่างสูงนั่งลงปลดตะขอสายคาดในกระเป๋าเดินทางให้คนรัก แล้วหยิบเสื้อผ้าที่ร่างโปร่งต้องการออกมาอย่างระมัดระวัง ทีมรับเสื้อผ้าที่มีไม่กี่ชุดของตนมาแขวนไว้แล้วดึงลิ้นชักออกมาเพื่อใส่เสื้อกล้าม บ็อกเซอร์ กางเกงขาสั้น และถุงเท้าของตนโดยมีเจ้าของห้องเอาออกจากกระเป๋าเพื่ออำนวยความสะดวกให้อย่างเต็มที่



“นี่กล่องอะไรเหรอ...หือ?” วีรภัทรหยิบกล่องเจ้าปัญหาที่คนรักซุกไว้มุมกระเป๋าขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ สิ่งที่อยู่ภายในกล่องทำให้ชายหนุ่มถึงกับเลิกคิ้วสูง ยิ่งเมื่อเห็นขนาดที่พอฟัดพอเหวี่ยงกับตัวเองยิ่งทำให้เขารู้สึกประหลาดใจกับตัวเลือกของคนรักไม่น้อย



“อะไรเหรอครับ..เฮ้ย!” ทีมร้องลั่นเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมืออาจารย์หนุ่ม เขากะจะเอามาให้อีกฝ่ายก็จริง แต่เขาไม่คิดว่าคุณวีจะมาเจอเองแบบนี้



“หืม…น่าสนใจนี่” ร่างสูงแกะสินค้าที่ยังไม่เคยถูกใช้งานออกจากกล่อง พลิกดูของเล่นในมือไปมา สีหน้าและน้ำเสียงไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆที่จะช่วยให้ร่างโปร่งจับทิศทางอารมณ์ของคนรักได้ “ฉันคงเอ็นดูเธอไม่มากพอสินะ”




“มะ..ไม่ใช่นะครับ” ทีมรีบปฎิเสธ “เอ่อ..คือ..ของขวัญครบรอบ ผมไม่รู้จะซื้ออะไรให้...”



“เลยคิดว่าตาแก่ตัณหากลับแบบฉันน่าจะชอบใช้ของแบบนี้กับเธอ?” ร่างสูงเลิกคิ้ว



“ปะ..เปล่าครับ”




ฮือ..ไหงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ





“คุณวี โกรธเหรอครับ?” คนอายุน้อยกว่าถามอย่างไม่มั่นใจ เก็บประเป๋าเดินทางที่วางเปล่าไปวางที่มุมตู้แล้วเดินเข้ามาหาชายหนุ่มร่างสูง ยกแขนขึ้นโอบรอบคอคนรักอย่างออดอ้อน “ผมขอโทษนะครับ อย่าโกรธผมเลยนะ”




“….”วีรภัทรแกะมือที่โอบรอบคอของตนออกด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยื่นกล่องใส่ของเล่นกล่องนั้นให้คนรัก “เอาไปเก็บไว้ในลิ้นชักในห้องน้ำไป”




“ครับ”ร่างโปร่งตอบรับเสียงอ่อย รับกล่องเรียวยาวนั่นมาแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดลิ้นชักใต้อ่างล้างหน้า ทีมขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ภายใน




ของเล่นผู้ใหญ่มากมายถูกจักวางอย่างเป็นระเบียบ มีทั้งแบบมาตรฐานเหมือนที่เขากำลังถืออยู่ และแอดแอดวานซ์ที่เขาค่อนข้างมั่นใจว่ายังไม่มีขายในร้านขายของเล่นผู้ใหญ่หลายที่อีกด้วย




“ของพื้นๆแบบนั้น...ฉันไม่จำเป็นต้องใช้หรอก” เสียงกระซิบพร้อมกับแขนที่โอบเอวเขาไว้จากด้านหลังทำให้ร่างโปร่งสะดุ้ง เรียกเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจในลำคอจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี “อยากลองอันไหนก่อนล่ะ หรือจะให้ฉันเลือกให้?”



“คุณวี!” ทีมร้องเสียงสูง ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะถูกอีกฝ่ายแกล้งอีกแล้ว “ไม่พูดด้วยแล้ว ผมไปอาบน้ำดีกว่า”



“เดี๋ยวสิ” วีรภัทรยังคงไม่ยอมคลายอ้อมกอด “อาบด้วยคนนะ”



“ไปรอข้างนอกเลยครับ”คนอายุน้อยกว่าเป็นฝ่ายแกะมือคนรักออกอย่างงอนๆ ก่อนจะดันร่างสูงกว่าออกไปรอข้างนอก แต่วีรภัทรยังคงไม่สะทกสะท้านกับแรงของมดตัวน้อยตัวนิด



“เทสต์...”



“ครับ..เฮ้ย!”ร่างโปร่งถูกจับโยนพาดบ่า ก่อนที่เจ้าของห้องจะพาเขากลับออกมายังเตียงกว้างซึ่งมีหลังคาและผ้าม่านคลุมราวกับเตียงคนรวยที่เขาเคยเห็นในละครแล้ววางร่างของคนอายุน้อยกว่าลงบนนั้น



“คุณวี เดี๋ยว...” แขนเรียวถูกตรึงไว้เหนือศีรษะ ทว่าแทนที่จะใช้มือรวบไว้อย่างทุกที เสียงคลิ๊กเบาๆเหนือศีรษะทำให้ทีมเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าแขนของตนถูกตรึงไว้กับหัวเตียงด้วยผ้าผืนหนาที่ตอนแรกเขานึกว่าเป็นเพียงผ้าไขว้ประดับเตียงซึ่งเชื่อมติดกับโซ่เส้นใหญ่ซึ่งเคยถูกซ่อนไว้อย่างมิดชิดที่หลังเตียง  จังหวะที่เขากำลังตกใจอยู่นั้นร่างโปร่งพบว่าข้อพับขาของตนถูกคล้องไว้กับแผ่นหนังซึ่งต่อติดกับโซ่ซึ่งซ่อนอยู่ภายใต้ลวดลายสวยงามใต้หลังคาเตียง




นี่มันไม่ใช่เตียงธรรมดาแล้ว...



“จะทำอะไรน่ะครับคุณวี...”




“ทำความคุ้นเคยกับบ้านใหม่ให้เธอไง”ร่างสูงปลดกระดุมเสื้อของคนรักที่แม้จะมีท่าทีตกใจ แต่กลับไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย




น่ารักจริงๆ



“เอ่อ..ผมจะอาบน้ำ...”



“ไว้ค่อยอาบหลังจากนี้ก็ได้” ชายหนุ่มขัด พิจารณาร่างที่ถูกพันธนาการไว้กับเตียงซึ่งถูกสั่งทำพิเศษเพื่อเขาโดยเฉพาะอย่างพึงพอใจ “ฉันก็อยากโชว์ลูกเล่นในห้องน้ำให้เธอดูเหมือนกัน”




ยังจะมีอีกเรอะ?!



 ทีมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าตัวเองคิดถูกรึเปล่าที่มาอยู่ที่นี่...




----




เข็น20%สุดท้ายมาอย่างยากลำบาก5555

พรุ่งนี้น่าจะโดด เพราะงั้นเอามาเสิร์ฟก่อน อิอิ

กระแสนิยมพี่เทสต์ดีนะเนี่ย :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 100% คห.179 P.6 [12/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 12-05-2017 20:28:13
โอ้โห ด้านมืดขอคุณพ่อ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 100% คห.179 P.6 [12/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 13-05-2017 12:19:01
อุปกรณ์ มาละ ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 100% คห.179 P.6 [12/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-05-2017 19:15:31
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 100% คห.179 P.6 [12/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 13-05-2017 22:04:33
พึ่งอ่านเรื่องน้องแว่นจบเดียวมาอ่านต่อนะคร้าบบบ :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 100% คห.179 P.6 [12/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 13-05-2017 22:17:22
น่ากลัววว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 100% คห.179 P.6 [12/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 14-05-2017 04:40:43
สนุกครบรสจริงๆ เรื่องนี้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 100% คห.179 P.6 [12/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 14-05-2017 05:30:49
เนือนรอของคุณวีจะลูกเล่นเยอะไปไหน  555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 100% คห.179 P.6 [12/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 14-05-2017 06:10:29
เงิบเล เจอของจริงเข้าไป :laugh:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 8: เด็กดีแบ่งของเล่น 100% คห.179 P.6 [12/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 16-05-2017 09:51:44
Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น




ภายในห้องนอนของคอนโดสุดหรูใจกลางเมือง ร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งสองที่นอนหลับสนิทนอนกอดก่ายแนบชิดกันอยู่บนเตียงกว้าง ข้อมือของคนอายุน้อยกว่าแดงเป็นปื้นจากการถูกผ้ารัด เช่นเดียวกับสะโพกมนที่เป็นรอยมือประทับทั้งสองข้าง ร่างโปร่งเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทว่าใบหน้าเนียนที่วางอยู่บนแผ่นอกเปลือยเปลือยของคนรักกลับมีรอยยิ้มจางประทับอยู่




ครืด...ครืด...




เสียงสั่นโทรศัพท์ของวีรภัทรที่ร่างสูงตั้งปิดเสียงไว้ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทีมลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เขย่าร่างของคนรักเบาๆทว่าวีรภัทรเพียงส่งเสียงอือในลำคอแล้วนิ่งไป ทีมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู บนหน้าจอแสดงคำว่า ‘เลขา’ นาฬิกาบนหน้าจอแสดงเวลาเจ็ดโมงเช้า ซึ่งในเช้าวันอาทิตย์แบบนี้น่าจะเป็นเรื่องเร่งด่วนเป็นแน่




“คุณวี ตื่นได้แล้วครับ” ทีมพยายามปลุก แต่นอกจากจะไม่ตื่นแล้ว ชายหนุ่มยังพลิกตัวหนีการรบกวนยามเช้าอีกด้วย




ช่วยไม่ได้ล่ะนะ...





“ป๋าครับ...” ทีมก้มลงกระซิบ แตะมือที่ข้อศอกของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา “อยากทำอีกจังเลย...”





เขาไม่เคยเห็นคนหลับที่สามารถเด้งตัวขึ้นมาเร็วขนาดนี้ในชีวิต วีรภัทรขยี้ตาอย่างงัวเงีย ร่างโปร่งรีบส่งโทรศัพท์ที่ยังคงสั่นไม่หยุดให้คนรักก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง




“เลขาโทรมาครับคุณวี”




“อือ..”ร่างสูงพึมพำกึ่งหลับกึ่งตื่น รับเครื่องมือสื่อสารสีดำมากดรับแล้วลุกออกไปคุยที่ระเบียง ทีมกะจะล้มตัวลงไปนอนต่อ แต่รู้สึกว่าตาสว่างแล้วจึงลุกจากเตียงเข้าไปอาบน้ำเพื่อเตรียมทำอาหารเช้าให้คนรัก




ร่างโปร่งบีบยาสีฟันใส่แปรงแล้วเริ่มจัดการแปรงฟันหน้ากระจกบานยักษ์ทีกินพื้นที่จะเพดานจนถึงอ่างล่างหน้า ทีมเพิ่งได้สังเกตเห็นตัวเองอย่างชัดเจนภายใต้แสงสว่าง สภาพแบบนี้บอกว่าโดนรุมโทรมตำรวจยังเชื่อเลย ร่างโปร่งบิกกายสำรวจดูแผ่นหลังของตัวเองที่มีรอยรักสีชมพูเข้มกระจายทั่วหลังไม่แพ้ด้านหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา





คงต้องงดถอดเสื้อสักพักสินะ





ร่างเปลือยเปล่าเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ สายน้ำอุ่นๆที่ชะโลมร่างอันเมื่อยล้าทำให้ชายหนุ่มยิ้มออก ทีมบีบสบู่เหลวลงบนมือแล้วลูบไล้ไปทั่วร่าง




แต่เอ๊ะ...มือที่ลูบวนๆอยู่เหนือบั้นท้ายเขานี่มาจากไหนกันนะ




“ทำไมไม่ไปแช่ในอ่างดีๆล่ะครับ หืม?”




“กลัวหน้ามืดน่ะครับ” ร่างโปร่งตอบคนที่เริ่มเลื้อยมือปลาหมึกไปทั่วร่างขอเขา ยกมือขึ้นโอบรอบคอคนที่ยืนอยู่ด้านหลังพร้อมเอนพิงชายหนุ่มอย่างเคยชิน “สรุปว่ามีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่าครับ”




“อืม เดี๋ยวฉันต้องออกไปประชุมเลย คงไม่ได้อยู่กินข้าวเช้า โทษทีนะ” วีรภัทรว่า นวดขมับให้คนรักอย่างเอาใจ “กลางวันจะรีบกลับมา”




“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ แล้วจะให้ผมทำอาหารไว้รอมั้ยครับ” ทีมหลับตาปล่อยให้คนรักนวดอย่างสบายใจ ไม่ลืมถามตามประสา
พ่อบ้านพ่อเรือนที่ดี




“เอาสิ แต่ถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องนะ เดี๋ยวฉันซื้ออะไรเข้ามาให้” วีรภัทรว่า เริ่มอาบน้ำชำระร่างกายอย่างจริงจังเตรียมตัวออกไปประชุมด่วน นึกเสียดายเล็กน้อยที่ไม่ได้ใช้เวลาอยู่กับคนรักให้คุ้มค่าในวันหยุด



“ไม่หรอกครับ ผมอยากทำให้”




ทีมยิ้ม ล้างเนื้อล้างตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปหยิบผ้าเช็ดตัว พักนี้เขายิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเทสต์เข้าไปทุกวัน เดินแก้ผ้าโทงๆในสายตาของวีรภัทรได้โดยไม่กระดากอายมากนัก ร่างโปร่งเดินออกมาแต่งตัวและจัดเสื้อผ้าให้คนรักใส่ไปทำงานตามความเคยชิน ก่อนจะเดินไปชงกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลที่ร่างสูงชอบดื่มนักหนา




“กาแฟหอมจัง เมื่อไหร่จะเรียนจบ หืม? จะได้ไปขอซะที”





วีรภัทรติดกระดุมข้อมือของเสื้อสูททั้งสองข้างแล้วยื่นมือไปรับกาแฟร้อนที่คนอายุน้อยกว่าอุตส่าห์ชงให้มาดื่มอึกใหญ่



“มาขนาดนี้แล้ว ถึงไม่รับผิดชอบก็ไม่ทันแล้วล่ะครับ” ทีมเอ่ยทีเล่นทีจริง




“เดี๋ยวนี้รู้จักต่อปากต่อคำนะ แต่ก่อนถ้าแซวแบบนี้คงอายม้วนไปอยู่ใต้โต๊ะแล้ว”ร่างสูงลูบศีรษะคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู




“คนเรามันก็ต้องพัฒนาบ้างสิครับ”ร่างโปร่งยิ้มเขิน “รีบไปทำงานได้แล้วครับ”





“ขอกำลังใจก่อนสิ” วีรภัทรยื่นหน้าเข้ามาใกล้ คนถูกขอไม่ได้ค้านอะไร เงยหน้าขึ้นประทับริมฝีปากลงบนคนที่รอคอยแต่โดยดี แต่วีรภัทรไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายขนาดนั้น มือใหญ่สอดเข้ามาในกลุ่มผมนุ้มลื่น กดท้ายทอยคนรักให้ริมฝีปากแนบชิดขึ้นไปอีก ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากอุ่นที่เผยอ้าตามความเคยชิน ทีมปล่อยให้ชายหนุ่มในชุดสูทตักตวความหอมหวานจนแทบเข่าอ่อน กว่าวีรภัทรจะยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระ




“ชั้นดาดฟ้ามีสระว่ายน้ำนะ แล้วก็ชั้นสองมีฟิตเนส ถ้าเบื่อๆก็ไปเล่นได้นะ”




“ครับ ไปดีมาดีนะครับ”




ทีมยิ้ม โบกมือลาคนรักที่เดินออกไปที่ลิฟต์แล้วเดินกลับไปปิ้งขนมปังทานกับนม ปกติทีมเป็นคนที่ไม่ค่อยทานอะไรมากอยู่แล้ว เขาชอบที่จะทำกับข้าวให้คนรอบข้างทานมากกว่า




Rrrrr





เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นแต่เช้าทำให้ทีมรู้สึกประหลาดใจ และยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือพี่ชายที่จะไม่ตื่นด้วยตัวเองหากตะวันไม่แยงตูดจนไหม้เกรียมไปเสียก่อน




“เทสต์ มีอะไรรึเปล่า โทรมาแต่เช้าเลย”




“นี่ ข้าวต้มนี่มันทำยังไงวะ?” เสียงปลายสายที่ถามเรื่องอาหารยิ่งทำให้ทีมค่อนข้างมั่นใจว่าพี่ชายของเขาถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวไปและทิ้งตัวโคลนไว้เพื่อรอเวลาทำลายล้างโลก




“ข้าวต้ม..แบบ กับข้าว? อาหาร?ฟู้ด?”




“อะไหล่รถยนต์มั้งไอ้ทีม อย่าเพิ่งกวนตีนกูตอนนี้ได้มั้ย แค่ไอ้เด็กเวรนี่คนเดียวกูก็รับมือไม่ไหวแล้ว” เทสต์บ่นอย่างหงุดหงิด แต่คนเป็นน้องรู้ดีว่าหากพี่ชายหมายความตามที่พูดจริงคงไม่อยู่ดูแลแฟนยี่สิบสี่ชั่วโมงขนาดนี้หรอก





“เอ่อ..เทสต์ รู้จักหม้อหุงข้าวมั้ย?” ทีมถามอย่างไม่แน่ใจ พยายามนึกย้อนกลับไปว่าเขาเคยสอนพี่ชายรึเปล่าว่าหม้อหุงข้าวหน้าตาเป็นอย่างไร




“นี่มึงเห็นกูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”




ทีมเลือกที่จะไม่ตอบ ปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่เป็นคำตอบของมันเอง




“เออ กูเห็นหม้อหุงข้าว แต่รุ่นนี้ฝามันเป็นแก้วใสๆอ่ะ แล้วก็มีปุ่มให้บิดเต็มเลย กูใช้รุ่นนี้ไม่เป็น” ปลายสายบ่นอุบ




“เอ่อ..”ทีมพยายามข่มจิตใจไม่ให้โพล่งออกไปว่ารุ่นไหนพี่ชายก็ทำไม่เป็นทั้งนั้นแหละ“ข้างๆมันมีคำว่าPressure cookerมั้ย?”





“มีๆ”พี่ชายของเขาตอบกลับมา ทีมกลอกตา ว่าแล้วไง..




“อันนั้นเขาเรียกหม้ออัดแรงดันนะ เทสต์อย่าใช้ดีกว่า เดี๋ยวมันระเบิด”




“เชี่ย! มันระเบิดได้ด้วยเหรอวะ พอๆ กูไม่ทำละ”




ทีมนวดขมับที่ปวดตุบขึ้นมาอย่างกระทันหันของตัวเองอย่างเพลียหัวใจ เอ่ยด้วยน้ำเสียงใจเย็น




“เทสต์ ถ้าเขามีความสำคัญกับเทสต์ขนาดที่ยอมเข้าครัวเพื่อเขา ก็ลองซักตั้งสิ ไม่อร่อยก็แค่เททิ้งแล้วออกไปซื้อ”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่พี่ชายของเขาจะเอ่ยขึ้นเบาๆ




“แล้ว...ตกลงหม้อหุงข้าวมันหน้าตาเป็นยังไง?”




กว่าจะสอนให้พี่ชายฝาแฝดใช้หม้อหุงข้าวทำข้าวต้มก็ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าๆ โชคยังเข้าข้างเขาที่หม้อหุงข้าวของบ้านนั้นดูเหมือนจะเป็นรุ่นเดียวกับที่บ้านของคุณวีซึ่งเป็นหม้อสารพัดนึกที่แค่เซทโปรแกรมก็ทำได้แล้ว



แต่ก็นะ มีหม้ออัดแรงดันใช้ในครัว แปลว่าบ้านนั้นคงชอบทำอาหารน่าดูเลยสินะเนี่ย




หรือไม่ก็อาจจะเป็นแบบคุณวีที่ติดมากับบ้านแล้วไม่เคยยุ่งกับมัน ทีมคิดพร้อมกับหลุดขำออกมา




ว่าแต่...ระหว่างรอคุณวี ไปหาอะไรทำดีนะ?




สระน้ำนี่ไปไม่ได้แน่ๆ ลายพร้อยเป็นตุ๊กแกขนาดนี้




ฟิสเนตละกัน




โชคดีของทีมที่เช้าวันอาทิตย์ไม่มีใครอยู่ในฟิตเนสของคอนโดเลย ทำให้เขาได้เดินอวดต้นแขนลีบๆเหมือนคนขาดสารอาหารและขาตะเกียบของตัวเองเข้ามาได้โดยไม่อายใคร ทีมมองตัวเองในกระจกที่กินพื้นที่ทั้งผนังของฟิตเนส เลิกเสื้อกล้ามของตัวเองขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบที่ไม่มีวี่แววของกล้ามท้องซักลูก แต่ก็ยังไม่อาจรอดพ้นการตีตราของวีรภัทรไปได้ ทีมจิ้มพุงที่แม้จะไม่มีไขมัน แต่ก็ไร้ซึ่งกล้ามเนื้อของตัวเองอย่างไม่พอใจ





มีแฟนแบบคุณวี ถ้าไม่รีบทำตัวให้ดูดี...คงโดนคนที่เขาพร้อมทุกอย่างฉกไปแน่





แล้วเราควรเริ่มจากตรงไหนล่ะเนี่ย?





“ซิทอัพมั้ย?”




เสียงที่ดังขึ้นจากข้างหลังฟังดูคุ้นหูอย่างน่าประหลาด ทีมเงยหน้าขึ้นมองกระจก พบเชฟใหญ่ส่งยิ้มมาให้ในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นสำหรับออกกำลังกายที่อวดกล้ามเนื้อเรียงตัวสวยและสรีระกำยำของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี





“พี่ใหญ่! สวัสดีครับ มาได้ยังไงครับเนี่ย”





ทีมหันไปทักคนรู้จักอย่างตกใจระคนดีใจ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้เจอไอดอลของตัวเองในที่แบบนี้ เชฟใหญ่ที่ถอดมาดเชฟมาเป็นหนุ่มนักกล้ามยิ้มก่อนจะตอบ




“พี่อยู่ที่นี่น่ะ พนักงานของบริษัทจะได้ส่วนลด30% ก็เลยมีพนักงานอยู่ที่นี่เยอะพอสมควรเลย”



“อ๋อ…”ทีมพยักหน้าเข้าใจ




“ว่าแต่เทสต์เถอะ มาเยี่ยมท่านประธานเหรอ?”ร่างสูงเลิกคิ้วเมื่อเห็นรอยจ้ำหลายจุดที่โผล่พ้นเสื้อผ้าและร่องรอยการถูกพันธนาการที่ข้อมือ “ท่านประธานคงมีความสุขมากแน่ๆ”




“จริงๆ ผมย้ายมาอยู่ชั่วคราวน่ะครับ ช่วงนี้ว่างๆ เลยอยากมา”ทีมอธิบาย รีบซ่อนแขนตัวเองไว้ด้านหลังถึงแม้จะรู้ว่าไม่ทันแล้วก็ตาม





“แล้วท่านประธานล่ะ” ร่างสูงใหญ่มองไปรอบๆแต่ไม่เห็นใคร “ปกติหวงเราอย่างกับก็อซซิล่าหวงไข่”





“จงอางรึเปล่าพี่” ทีมหัวเราะแห้งๆ





“ก็อซซิล่านั่นแหละ แบบที่ถล่มเมืองราบเป็นหน้ากลองเหมือนในหนังด้วย” ชายหนุ่มร่างสูงตัวสั่นเพียงแค่นึกถึงสายตาเย็นเยียบของเจ้านาย “เออ ว่าแต่ จะเพิ่มกล้ามเหรอ เห็นเปิดพุงโชว์อยู่เมื่อกี้”





“พี่ใหญ่!”คนอายุน้อยกว่าหน้าแดงก่ำ เผลอขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว “ผมไม่เห็นนี่นาว่ามีคนอื่น”




“ทีหลังก็ระวังหน่อยละกัน ถ้าไม่ใช่พี่แล้วโดนจับปล้ำขึ้นมา คุณวีอาจจะติดคุกข้อหาฆาตกรรมคนร้ายได้” เชฟใหญ่ขยี้ผมคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู “แต่ตอนนี้ต้องเพิ่มโปรตีนก่อนนะ ไม่อย่างนั้นออกให้ตายก็ไม่ขึ้นหรอก วันนี้ก็เล่นเบาๆให้เลือดสูบฉีดก่อนละกัน หรือว่าสูบฉีดพอแล้วเมื่อคืน?”




“พี่ใหญ่อ่า”





 ทีมเริ่มงอนจากการถูกแซว คนขี้แกล้งเห็นดังนั้นจึงปล่อยให้คนอายุน้อยกว่าไปหาเครื่องออกกำลังตามทางของตน ส่วนตัวเองก็เริ่มออกกำลังบ้าง เวลาผ่านไป เสียงนาฬิกาปลุกที่ทีมตั้งไว้ก็ดังขึ้นแทรกเสียงเพลงที่ร่างสูงเปิด เจ้าของเครื่องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดนาฬิกาปลุกแล้วหันไปหาหัวหน้าเชฟที่เพิ่งยกน้ำหนักเซทสุดท้ายเสร็จ




“พี่ใหญ่ ผมไปนะครับ เดี๋ยวต้องไปทำข้าวเที่ยงให้คุณวี”



“โอเค พี่ก็เสร็จพอดี”ร่างสูงตอบ ใช้ผ้าขนหนูที่คล้องคออยู่เช็ดเหงื่อตัวเอง “แล้ววันนี้จะทำอะไรกินล่ะ?”





“ยังไม่รู้เลยครับ นี่ว่าจะลงไปดูว่าซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างล่างมีอะไรบ้างแล้วค่อยคิด” ร่างโปร่งถอนหายใจกับปัญหาโลกแตกว่า
วันนี้จะกินอะไร ใหญ่ทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะชวน




“นี่ ไปทำห้องพี่มั้ย เดี๋ยวพี่จะเอาเมนูใหม่ๆที่ยังไม่ได้ตีพิมพ์มาให้ลองทำ จะได้ดูด้วยว่าคนอ่านเข้าใจรึเปล่า”




“ได้เหรอครับ?!” คนถามตาวาวอย่างตื่นเต้น ร่างสูงยิ้มอย่างเอ็นดู นึกอยากได้อีกฝ่ายมาเป็นน้องชายขึ้นมาถนัดใจ ทีมมีบุคลิกที่ทำให้คนรอบข้างต้องการปกป้อง ดูหัวอ่อน แต่ก็สามารถสื่อความต้องการของตัวเองได้อย่างชัดเจน





คนแบบนี้นี่แหละที่เขาอยากถ่ายทอดวิชาความรู้ให้




“ไปครับไป!” ทีมตอบอย่างกระตือรือร้น กระโดดโลดเต้นเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในลิฟท์อย่างไม่เก็บอาการ ด้วยรู้ว่าเชฟใหญ่เอ็นดูตัวเองพอสมควร







เหมือนได้เรียนคอร์สทำอาหารฟรีเลย ดีจัง





------(ครึ่ง)--------

คาดว่าเวย์น่าจะท้องเสียแถมจากแขนหัก :z3: :z3:

น้องทีมก็ดุ๊กดิ๊กตามเขาไปทั่ว เลี้ยงง่ายจังวุ้ย
คุณวีล่ามโซ่ดีดีนะคะ :hao6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 16-05-2017 10:44:37
จะเข้าใจผิดไหมหน้อออ

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 16-05-2017 13:02:48
น้องทีมระวังคนแก่หึงโหดดดดนร้าาาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 16-05-2017 16:07:57
คุณวี ลงโทษทีมแน่ๆ ถ้ากลับมาไม่เจอ  :o8:

เทสต์ ยอมทำอาหารให้เวย์
แสดงว่าเวย์ เป็นคนสำคัญของเทสต์แล้ว
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 16-05-2017 22:33:42
หน่องทีมมม
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 16-05-2017 23:36:23
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 17-05-2017 09:00:19
น้องทีมน่ารัก เมื่อไหร่คุณวีจะได้รู้ความจริง  :katai1: :katai1: แต่ทำไมไม่รู้เวลาอ่านพาร์ทของน้องทีมแล้วภาพในหัวจะเป็นน้องหมาตัวน้อยๆตลอดเลย น่ารัก555555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 17-05-2017 16:10:55
เรื่องนี้จะดราม่าตรงที่มันสลับตัวกันเนี่ยแหละ เมื่อไรจะรู้เรื่องนี้กันน้า
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 18-05-2017 19:55:17
ระวังตัวด้วย ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ●GreenTEA● ที่ 18-05-2017 20:57:37
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 18-05-2017 21:03:48
รออ่านคู่เทสค่ะ ลำไยนังวี สาวแตกเชียะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 18-05-2017 22:52:11
จะไม่มีปัญหาชิมิ 5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 50% คห.188 P.7 [16/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 21-05-2017 09:08:33
“เข้ามาเลย”



ใหญ่เปิดประตูห้องให้ลูกศิษญ์คนใหม่ ทีมมองไปรอบๆอย่างสนใจ ห้องของเชฟหนุ่มดูสบายตากว่าห้องของวีรภัทรมากด้วยโทนสีขาวฟ้า ตั้งแต่โซฟา ผ้าม่าน ไปจนถึงเคาท์เตอร์ครัวที่มีทุกอย่างตั้งแต่เครื่องทำอาหารคาวจนถึงอาหารหวาน ซึ่งเป็นเรื่องน่าประหลาดใจสำหรับทีมเพราะในบทสัมภาษณ์ เชฟใหญ่เคยบอกว่าตัวเองทำของหวานได้แย่มากจนรู้สึกแย่ที่จะคิดที่จะทำด้วยซ้ำ





“ห้องสวยดีนะครับ”





“อ๋อ แฟนพี่เป็นคนแต่งน่ะ พี่ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้หรอก” ร่างสูงหัวเราะ คำตอบนั้นยิ่งทำให้แฟนพันธุ์แท้ประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีก เขาไม่เคยได้ยินว่าเชฟใหญ่มีแฟนแล้ว





“ผมเพิ่งรู้นะครับเนี่ยว่าพี่ใหญ่มีแฟนแล้ว” ร่างโปร่งว่าอย่างสนใจ อยากรู้จังว่าผู้หญิงที่มัดใจหัวหน้าเชฟที่เป็นที่หมายปองของสาวน้อยใหญ่ทั่วเอเชีย ใหญ่ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ จังหวะเดียวกับที่ประตูห้องนอนเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มอีกคนที่ทีมรู้จักดีในเสื้อกล้ามสีขาวยืดย้วยกับกางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้น เผยให้เห็นรอยสีชมพูที่แผ่กระจายอยู่ทั่วร่างเหมือนกับของทีมราวกับส่องกระจก ใบหน้าหล่อหวานพิมพ์นักร้องเกาหลีหาวหวอด ก่อนจะสังเกตเห็นคนที่ไม่ควรอยู่ในห้องนั่งเล่นของตน




“ใครอ่ะ?” ร่างโปร่งถามครึ่งหลับครึ่งตื่น ทีมที่ควบคุมความตื่นเต้นไม่ไหวแนะนำตัวเสียงสูง




“ผมชื่อเทสต์ครับ ผมชอบผลงานของคุณณัฐภาสมากเลยนะครับ โดยเฉพาะเค้กมูสส้มผสมมิ้นท์...”




“อือ…ดีใจนะที่ได้เจอ แต่ขออาบน้ำแป๊บนะ ” ร่างโปร่งปรามเสียงที่ดังอยู่ข้างหูแต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดอะไร หาวอีกรอบก่อนจะเดินสะลึมสะลือเข้าไปในห้องน้ำ




“โทษทีนะ เด็กคนนั้นลองสูตรขนมใหม่ทั้งคืนเลย บอกให้ไปนอนก็ไม่เชื่อ กว่าจะกล่อมให้ไปนอนได้เล่นเอาเมื่อยเอวเลยล่ะ” ร่างสูงขอโทษขอโพยเรื่องที่เพื่อนร่วมห้องเสียมารยาท ทีมส่ายหน้าอย่างไม่ถือโทษ ยังคงรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เจอพาติชิเย่คนโปรด





แต่เอ๊ะ...เมื่อกี้พี่ใหญ่พูดว่าอะไรนะ?





“เอ่อ...หรือว่า...”




“อื้อ นั่นแฟนพี่เอง เรียกพี่โดนัทก็ได้ พอได้กาแฟซักแก้วเดี๋ยวเขาก็อารมณ์ดีเอง”ร่างสูงยิ้ม เดินเข้าครัวไปชงกาแฟจังหวะเดียวกับที่คนรักของเขาเดินกลับออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ดีกว่าเมื่อครู่มาก ณัฐภาสคว้าแก้วกาแฟจากมือของร่างสูงที่ยืนเป่าควันให้คนรักแล้วกรอกเข้าปากอึกใหญ่หลายอึก






“เป็นไงครับ ตื่นรึยัง?” เชฟใหญ่ลูบศีรษะของคนรัก ร่างโปร่งพยักหน้าแล้ววางแก้วกาแฟลงในซิงค์น้ำแล้วหันกลับมาทีมที่ยืนเอ๋ออยู่กลางห้อง






“นาย..ชื่ออะไรนะ”






“ที..เทสต์ครับ!”สายตาของอีกฝ่ายทำให้เขาประหม่าจนเกือบหลุดพูดชื่อจริงออกมา ณัฐภาสหันไปหาคนรักด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด







“แล้วพาเข้ามาทำไม?”








ไหนว่าได้กาแฟแล้วจะอารมณ์ดีไงครับ?!






ทีมนึกอยากจะหาที่หลบภัย จู่ๆห้องที่โล่งกว้างก็กลายเป็นเหมือนกับดักชั้นดีให้นักล่าเชือดเขาได้สะดวกขึ้น






“นัท ทำไมพูดกับน้องแบบนั้น?ไม่น่ารักเลย” ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ณัฐภาสเม้มปาก กอดอกยืนพิงเคาท์เตอร์ครัวด้วยสีหน้าดื้อดึง







“เอ่อ...ผมมาวันหลังก็ได้ครับ” ทีมรีบหาทางออกให้ตัวเอง ทว่าเจ้าของห้้องกลับไม่ยอมง่ายๆ







“เทสต์อยู่นี่แหละ ลองเปิดเมนูในสมุดดูว่าอยากทำอะไร พี่ขอคุยกับแฟนก่อน” ร่างสูงดึงแขนเรียวของคนรักแล้วดึงเข้าไปในห้องนอน ทีมที่ไม่มีทางเลือกเดินเข้าไปในครัวอย่างว่าง่าย เปิดสมุดสีดำเล่มใหญ่กางออกเพื่ออ่านลายมือเป็นระเบียบสองลายมือข้างในที่เขียนด้วยปากกาคนละสี







“นัท อย่างอนสิ พี่ก็เคยพาคนอื่นมาทำอาหารที่นี่ ไม่เห็นนัทจะโวยวายแบบนี้เลย”





“ผมโวยแล้ว พี่นั่นแหละที่ไม่ฟัง อีกอย่าง คนอื่นมันไม่น่ารักแบบเด็กนั่นนี่”





“อ้าว...สรุปพี่ผิด?”




“หรือพี่จะให้ผมผิด?”





ทีมหลุดขำพรืดออกมาจากเสียงที่ลอดออกมาจากห้องนอนของคนทั้งสอง ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจเชฟใหญ่ แต่ความใจดีกับคนอื่นไปทั่วของร่างสูงก็ดูจะเป็นเรื่องที่น่าหนักใจพอสมควรสำหรับคนเป็นแฟน แต่เท่าที่ฟังจากน้ำเสียงดูเหมือนการทะเลาะประจำวันที่ดูจะไม่ร้ายแรงอะไร เขาจึงไม่เป็นห่วงอะไรมากนัก





ทำเค้กโรลครีมสดดีกว่า






“พี่ใหญ่ จะทำอะไรอ่ะ?!”





“ทำโทษเด็กเกเร”





“พี่ใหญ่! ไม่เอา!ผมเพิ่งอาบน้ำมานะ!”





ร่างโปร่งเปิดเครื่องผสมแป้งเค้กทันที ได้แต่หวังว่าเสียงของมันจะดังกลบบทลงโทษอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นในห้องนั้น ซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ไม่นานนัก คนทั้งสองก็ค่อยๆเปิดประตูออกมาจากห้องนอน เชฟใหญ่ดูอิ่มเอิบราวกับเพิ่งได้กินอาหารทิพย์ ส่วนคนรักของชายหนุ่มนั้นอยู่ในสภาพเดียวกับที่ทีมเจอในตอนแรก






“เอ่อ...คือ...” ณัฐภาสจ้องมองลูกบิดประตูราวกับว่ามันเป็นสัตว์ประหลาด ร่างโปร่งดูเหมือนว่ายังหาเสียงของตนไม่เจอ




“เอ่อ..ประตู...ปิดไม่สนิทเหรอ...”




อา...นั่นสินะสาเหตุที่ทำให้เสียงคมชัดประหนึ่งโฮมเธียเตอร์แบบนี้






ร่างสูงที่เดินตามออกมายิ้มขำ ดูไม่ได้มีความอับอายอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นแผนของใคร




“เอ่อ..คุณณัฐภาสว่าไงนะครับ เครื่องมันเสียงดัง” ทีมโกหกหน้าเป็น คนมีชะนักติดหลังรีบกุลีกุจอมายืนข้างเขาเพื่อเบี่ยงประเด็นจากบทลงโทษสุดสยิวที่เกิดขึ้นในห้องนอนเมื่อครู่





“มาคงมาคุณอะไรล่ะ ไม่เอาๆ เรียกพี่นัทสิ แล้วทำอะไรเนี่ย โห โรลครีมสด มาๆ พี่สอน ให้คนอย่างพี่ใหญ่สอนเดี๋ยวก็เข้าโรงพยาบาลกันพอดี”ณัฐภาสรีบพูด คนโดนด่ายิ้มขำ กอดอกยืนมองคนรักเริ่มต้นหลักสูตรทำขนมเร่งรัดโดยไม่คิดจะแก้ตัว





“พี่ใหญ่ทำขนมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ทีมถามอย่างไม่ค่อยปักใจเชื่อ เชฟระดับโลกอย่างนั้นจะทำไม่ได้จริงๆหรือ เขาคิดว่าเป็นการพูดเกินจริงของอีกฝ่ายที่ไม่ชอบทำขนมเสียอีก





“พี่ใหญ่”ณัฐภาสไม่ตอบ หันไปหาคนรักที่ยืนอยู่ด้านหลัง “เด็กมันอยากลองของว่ะ”





“เทสต์มีประกันสุขภาพใช่มั้ย?” ร่างสูงถาม เดินมายืนข้างคนรักแล้วเริ่มต้นทำส่วนผสมของตัวเองบ้าง ทีมพยักหน้าอย่างหวั่นใจ รู้สึกลางไม่ดีอย่างไรบอกไม่ถูก






“…..”




“เป็นไง?”ร่างสูงถามอย่างมีความหวัง เล่นเอาคนชิมไม่กล้าพูด ได้แต่ยิ้มแหยๆพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้




“อื้อหือ หมาอดอาหารยังไม่กินเลยมั้งเนี่ย” ผิดกับพาร์ติชิเย่หนุ่มที่แตะขนมที่ลิ้นแค่นิดเดียวก็แทบจะคว่ำจานทิ้ง





“ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่มีกินโดนัทแทนก็ได้” เชฟหนุ่มเย้า ทีมนึกไพล่ไปถึงบทสัมภาษณ์ของชายหนุ่มก่อนจะหลุดขำออกมา




“มีอะไรเหรอเทสต์?”หลังจากทำขนมด้วยกันอย่างสนุกสนาน ณัฐภาสก็ถือเขาคนอายุน้อยกว่าเป็นเพื่อนทันที ทิ้งคนรักให้กลายเป็นหมาหัวเน่าอยู่ในห้องของตัวเอง




“เปล่าครับ ผมแค่นึกถึงบทสัมภาษณ์ของพี่ใหญ่....”




“เฮ้ย!ไม่ได้นะ...อุ๊บ!”





“บทสัมภาษณ์อะไร” ณัฐภาสยกมือปิดปากคนรัก หันมาถามเขาอย่างสงสัย



“เอ่อ...”ทีมลังเล แต่เมื่อเห็นสายตากดดันของร่างโปร่ง จึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมา และเปิดอีบุ๊คนิตยาสารอาหารที่เขาชอบซื้อมาอ่านให้ณัฐภาสดู





‘…แล้วคนไม่ชอบทำขนมอย่างเชฟใหญ่นี่ชอบทานขนมหวานประเภทไหนเหรอคะ?’




‘โดนัทครับ’




‘เอ๊ะ? ทำไมเหรอคะ?’




‘เพราะโดนัทมีรู....’





“ไอ้เชี่ยพี่ใหญ่!!!” คนอ่านตวาดลั่น ฝ่ายชายหนุ่มผู้ให้สัมภาษณ์รีบกอดเอวคนรักอย่างเอาอกเอาใจ ทีมจึงหันไปสนใจขนมเค้กของตนที่ยังไม่เสร็จ





Rrrr






“หือ?โทรศัพท์? อ้าว คุณวีโทรมาทำไมเนี่ย?” ชื่อของคนรักทำให้ร่างโปร่งหันกลับไปอย่างสนใจ





เอ๊ะ พี่ใหญ่ใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกับเขานี่




เดี๋ยวนะ...





“ครับคุณวี..เอ๊ะ? ครับ ตอนนี้น้องอยู่ห้องผม อ้าว...” ใหญ่ดึงโทรศัพท์ออกจากหูมาดูอย่างตกใจ ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้กับทีมที่ยืนหน้าซีดอยู่หน้าเตาอบ





“พี่ขอโทษ...”





คนอายุน้อยที่สุดในห้องรับโทรศัพท์ของตัวเองมาแนบหู พยายามทำเสียงให้ดูเหมือนตัวเองไม่ได้กำลังกลัวเพลิงพิโรธของคนรักจนตัวสั่น





“ฮัล...ฮัลโหล?”





“ไป..อะ..ห้อง...นั้น...” เสียงปลายสายฟังดูไม่ชัด เหมือนว่าอีกฝ่ายอยู่ในที่อับสัญญาณเช่นลานจอดรถหรือลิฟท์ แต่ทีมคิดว่าเขาพอจะฟังรู้เรื่องอยู่





“มาทำอาหารครับ”




“ทำ..อนา..จาร..?”





“อาหารครับ! ทำเค้กกับแฟนพี่ใหญ่ ไม่ได้อยู่กันสองคน” ร่างโปร่งรีบแก้ตัว





“ทำ..กับแฟน..ไอ้ใหญ่...สองคน?!!!”




“คุณวี! ทำไมหูถึงได้ยินแต่เรื่องอย่างว่าครับเนี่ย?!”





“ทำ..แต่.เรื่องอย่างว่า..!!!”





“โอ๊ย คุยไม่รู้เรื่องแล้วครับคุณวี ไปคุยกันที่ห้องดีกว่า” ทีมกดตัดสาย ทว่าเสียงเคาะประตูรัวๆทำให้คนทั้งสามมองหน้ากันอย่างหวั่นใจ ณัฐภาสรับหน้าที่หน่วยกล้าตายเดินไปเปิดประตู เผยให้เห็นประธานบริษัทที่ยืนหอบหายใจเล็กน้อยอยู่หน้าประตู






“คุณวี ฟังผมอธิบายก่อน” ทีมรีบก้าวเข้าไปประชิดตัวคนรักก่อนที่ชายหนุ่มจะพุ่งเข้าใส่เจ้าของห้อง “ผมมาทำอาหาร ทำขนมน่ะครับ ไม่มีอะไรจริงๆ”





“สวัสดีครับท่านประธาน” เจ้าของห้องทั้งสองยกมือไหว้ วีรภัทรรับไหว้ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ แต่การอยู่ต่อหน้าพนักงานทำให้สติความเป็นประธานบริษัทเริ่มกลับมาอีกครั้ง ณัฐภาสพยายามจัดเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย แต่ก็ยังถูกสายตาไม่ไว้ใจจับจ้องมาทางตนอยู่ดี






“ท่านประธานมาพอดีเลยครับ เค้กของเทสต์เสร็จพอดี อยู่ทานด้วยกันสิครับ” เชฟใหญ่เชื้อเชิญด้วยรอยยิ้ม แต่วีรภัทรส่ายหน้า






“ไม่ล่ะ ผมมีธุระต้องทำต่อ”





“เอ๊ะ งานยังไม่เสร็จเหรอครับคุณวี”ร่างโปร่งยืนอยู่ข้างกายถาม “จริงๆไม่เห็นต้องกลับมาเลยนี่ครับ ขับรถสองรอบเหนื่อยแย่เลย”





“แค่อยากเห็นหน้าเธอ ไม่ได้รึไง” ร่างสูงถามเสียงอ่อน






“….เราไปคุยกันต่อที่ห้องดีกว่าครับ รบกวนเขานานแล้ว อ๊ะ เค้ก” คนอายุน้อยกว่าหันกลับไปหาโรลครีมสดของตัวเอง ตัดมันออกเป็นชิ้นๆแล้วห่อครึ่งนึงใส่กล่อง “ที่เหลือฝากพี่ใหญ่กับพี่นัทช่วยชิมได้มั้ยครับ ผมอยากรู้ว่าผมต้องปรับปรุงตรงไหน”






“โอเค ไม่มีปัญหา” เชฟใหญ่รับคำ ทีมจึงดึงงแขนคนรักเบาๆให้เดินตามเขากลับไปที่ห้อง






“ท่านประธานนี่ขี้หวงใช่เล่นเหมือนกันนะเนี่ย” ร่างสูงหัวเราะเมื่อลับร่างของแขก(?)ทั้งสอง แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงหันไปหาร่างโปร่งที่ยืนอยู่หน้าโรลครีมสดที่ทีมทำไว้เมื่อครู่“นัท?”






“พี่ใหญ่...มานี่”





ร่างสูงทำตามที่คนรักบอกอย่างงุนงง ณัฐภาสตักโรลครีมสดคำโตส่งเข้าปากชายหนุ่ม ร่างสูงเบิกตากว้าง





“อร่อย..อร่อยมาก!”




“ใช่…อร่อยกว่าที่ผมทำอีก” คนอายุน้อยกว่าพึมพำ ถึงแม้ในวงการเชฟ คนที่อายุเพียงยี่สิบห้าปีเช่นเขายังไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญที่ประสบการณ์สูงส่งจนน่าตกใจอะไรขนาดนั้น แต่เขาก็ถือว่าเป็นเชฟขนมหวานที่มีชื่อสียงระดับเอเชียคนนึง
แต่สิ่งที่น่าตกใจไม่ได้มีแค่นั้น...






“ผม…เคยกินขนมรสชาติแบบนี้เมื่อสามปีก่อน”




“เอ๊ะ?” เชฟใหญ่เอียงคออย่างไม่เข้าใจ




“ตอนนั้นอาจารย์ของคณะขอร้องให้ผมกับพาร์ติชิเย่ที่ผมทำงานให้มาสอนทำขนมง่ายๆ หารายได้เข้าคณะ ผมเลยตกลงไป ในตอนนั้นมีเด็กคนนึงสมัครมากับเพื่อน”





“แล้ว…?”





“ผมกับพี่คนนั้นจะสุ่มชิมคนที่ทำน่ากิน แล้วทีนี้มันมีเค้กก้อนนึงที่ทำได้สวย ประณีตจนเหมือนกับตัวต้นแบบ” ณัฐภาสย้อนคิดถึงความหลัง “แต่เด็กที่ช่วยสอนทำขนมบอกว่าคนที่มาเรียนขอตัวกลับไปโดยไม่คิดจะเอามันไปด้วย”




“ทั้งๆที่สวยขนาดนั้นเนี่ยนะ?”





“ผมก็สงสัย เลยลองชิมดู เค้กวันนนั้นเป็นเค้กสตรอเบอร์รี่ครีมสด แต่กลิ่นหอมจางๆกับรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์แบบนี้ไม่ผิดแน่”





“แปลว่าเทสต์เคยไปเรียนทำขนม? ก็ไม่แปลกนี่ เด็กคนนั้นดูจะชอบทำอาหารน่าดู” คนฟังไหวไหล่อย่างไม่แปลกใจ





“ที่แปลก คือผมจำชื่อของเด็กคนนั้นได้” ณัฐภาสล้วงโทรศัพท์ออกมาเปิดรูปถ่าย “ผมถ่ายใบสมัครเก็บไว้ เผื่อว่าวันนึง ชื่อของเด็กคนนี้จะโผล่มาในหนังสือสอนทำอาหาร หรือมีร้านเป็นของตัวเอง”






ใบสมัครไม่มีรูปถ่ายแนบ แต่ชื่อที่เด่นหราอยู่บนกระดาษเอสี่ระบุไว้อย่างชัดเจน





‘ธัชนันท์ เมธาสกุล ชื่อเล่น ทีม อายุ 17ปี’





“ทีม?” เชฟใหญ่ขมวดคิ้ว “ทำไมน้องเขาต้องโกหกชื่อตัวเองด้วย?”





“ไม่รู้สิครับ อาจจะกลัวท่านประธานตามตัวเจอถ้าเชิดเงินหนีไปก็ได้มั้ง” ณัฐภาสเอ่ยติดตลก





“น้องเขาไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกน่า”




“ใครจะรู้พี่ มีแฟนอายุมากกว่าตั้งยี่สิบ นั่นมันโคแก่กินหญ้าอ่อนชัดๆ”





“โถ พ่อคนคบคนอายุใกล้กัน พ่อหญ้าแก่” ร่างสูงหัวเราะคนรักที่อายุห่างกันสิบปีเต็มของตน แต่ลึกๆในใจยังคงตะขิดตะขวงใจกับข้อมูลที่ได้รับรู้









ทำไมถึงต้องโกหกแม้กระทั่งชื่อของตัวเอง?










______________________

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มีความแข่งกับเน็๖ที่กำลังจะหายไป5555555



จำโดนัทกันได้มั้ยยยยยยย รูมเมทของหนุ่มคนไหนของเราน้ออออ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 21-05-2017 09:45:07
ความลับแตกสักทีก็ดีเหมือนกัน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 21-05-2017 11:34:48
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-05-2017 12:26:12
ชอบบบบบบ สัมภาษณ์ของเชพใหญ่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชอบขนมหวานโดนัท เพราะโดนัทมีรู  :katai1:
เอิ่มม.....ที่พูดนี่โดนัท ขนม หรือโดดนัท คน   :hao3:

ขำ กร๊ากกก คุณวี กับทีม คุยโทรศัพท์กัน  :ling1: :ling1: :ling1:

มีคนจับสังเกตทีม ได้แล้ว
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 21-05-2017 13:48:19
สกิลดีขนาดนี้ไม่ควรเก็บไว้คนเดียวนะคะ. ลุ้นให้ความแตกตลอดเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 21-05-2017 14:24:09
โอ่ะ งานเข้าละไง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 21-05-2017 18:02:51
ทีม ถ้าจะกระซิบปลุกคุณวีด้วยคำนี้55555 ความลับจะแตกไปถึงคุณวีมะ
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 21-05-2017 20:56:06
งานจะเข้าไหมทีม
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 22-05-2017 01:38:31
ว้ายยยย นึกออกล้าวววว นี่มันโดนัท พ่อหนุ่มเกาหลีรูมเมทน้องหมอกนี่น่าาาาาา
ได้สา(มี)เป็นผู้หลักผู้ใหญ่แล้วหรอเนี่ย ประทับใจเว่อร์ค่ะ 5555555
ทางเดินชีวิตไม่ได้ไปด้วยกันกับรูมเมทเล้ย ทางนั้นนี่ middle of the drama เว่อร์ๆ ; __ ;

พึ่งมาติดตามเรื่องนี้ค่ะ (กับเรื่องเมฆหมอกด้วย) อ่านแบบรวดเดียวไม่ยอมนอนแล้วพรุ่งนี้มีเรียนแปดโมงงง
ราตรีสวัสดิ์ค่ะ 55555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: mam.nalok ที่ 22-05-2017 12:35:31
อ่านทันแล้ววววว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 22-05-2017 14:50:19
รอความลับแตกค่ะ :hao6: :hao7:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 22-05-2017 19:14:17
อยากให้ความลับแตกซักที จะได้รู้กันไปเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 23-05-2017 17:25:38
ความลับใกล้จะแตกแล้วววว
หูยยลุ้นๆ อยากรู้ทีมจะทำไงต่อ
เรื่องนี้เทสต์แทบจะลอยตัว แต่ทีมนี่รับเต็มๆ แต่ก็สงสารทุกคนอะ เข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว เห้อออ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 25-05-2017 09:13:18
Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก




“กลิ่นอะไรครับ หอมจัง”





ร่างสูงเดินลงมาจากห้องนอนของตน หลังจากไหมของเขาเริ่มละลาย พยาบาลส่วนตัวถึงเริ่มยอมให้เขาเดินไปไหนมาไหนเองได้ เวย์นั่งลงบนเก้าอี้สูงของเคาท์เตอร์ครัว ชะเง้อมองคนรักที่กำลังชิมอาหารด้วยสีหน้าสนอกสนใจ ร่างโปร่งเบ้หน้า ก่อนจะยกหม้อเหล็กจากหม้อหุงข้าวเดินตรงไปยังถังขยะ





“เฮ้ย พี่เทสต์! ทิ้งไมอ่ะครับ?!” ร่างสูงกระโดดแผล็วลงจากเก้าอี้ไปหา พ่อครัวเฉพาะกิจหันมาหาเขาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี





“กินไม่ได้หรอก เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อให้ใหม่”






“นี่พี่เทสต์ทำให้ผมเหรอ? แบบนั้นยิ่งห้ามทิ้งเลย ผมจะกิน”เด็กหนุ่มโวยวาย พี่เทสต์อุตส่าห์ตื่นเช้ามาเข้าครัวให้เขาเป็นครั้งแรกทั้งที จะเททิ้งทั้งหม้อโดยไม่ให้ชิมแบบนี้ไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอ





“ก็บอกว่ากินไม่ได้ไง เดี๋ยวก็ท้องเสียหรอก”คนอายุมากกว่าขึ้นเสียง แต่เวย์ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ




“คำเดียวเอง นะครับพี่เทสต์”




ร่างโปร่งเหลือบมองคนรักสลับกับหม้อในมืออย่างลังเล ก่อนจะยอมแพ้แววตาออดอ้อนของคนรักในที่สุด มือเรียวตักข้าวต้มคำเล็กขึ้นมาเป่าแล้วนำไปจ่อที่ปากของคนเจ็บซึ่งอ้ารออยู่แล้ว เวย์เตรียมตัวเตรียมใจรับรสชาติพิศดารที่อาจจะเกิดขึ้น แต่กลับไม่รู้สึกอะไร จริงอยู่ที่มันรสชาติไม่ได้ดีเหมือนข้าว้มปกติ แต่สำหรับเขามันอยู่ในเกณฑ์ ‘พอทานได้’
และเข้าสู่เกณฑ์อร่อยด้วยการป้อนอย่างใส่ใจของคนรัก





“ก็โอเคนี่ครับ ไม่ห็นต้องทิ้งเลย”ร่างสูงว่า





“เอ๊ะ? จริงเหรอ?” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น




“ครับ พี่เทสต์ป้อนยิ่งอร่อย” คนขี้อ่อยได้ทีออดอ้อน เทสต์จิ้มหน้าผากคนเจ็บจนหน้าหงาย แต่ก็ตักข้าวต้มใส่ถ้วย แล้วเดินมานั่งป้อนคนอายุน้อยกว่า เวย์อ้าปากงับข้าวต้มร้อนๆจนหมดถ้วย มองตามคนดูแลที่เดินเอาถ้วยชามไปล้างพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเพิ่งสังเกตเห็นพลาสเตอร์ที่ปะเต็มมือทั้งสองข้างของคนรัก





“พี่เทสต์ มือไปโดนอะไรมาครับ”





“อ๋อ ตอนหั่นเนื้อหั่นผักอ่ะ ทำครั้งเเรกก็งี้แหละ แต่ไม่ต้องห่วง พี่ไม่ได้ทำเลือดหยดใส่กับข้าวเวย์หรอกน่า” ร่างโปร่งหัวเราะ เดินกลับมานั่งข้างคนรักเพื่อใส่ยาทำแผลให้อย่างที่ทำประจำ




ครั้งแรก?




“ที่พี่เจ็บแบบนี้ เพราะทำข้าวเช้าให้ผมเหรอครับ?” ร่างสูงจับมือของคนที่เพิ่งล้างจานเสร็จขึ้นมาพิจารณาอย่างรู้สึกผิด





“อย่าไปสนมันเลย นั่งดีๆ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้”เทสต์ตัดบท ใช้แหนบคีบสำลีชุบแอลกอฮอล์แล้วเริ่มทารอบบาดแผลที่สมานกันอย่างราบรื่นของคนรัก เวย์ปล่อยให้คนอายุมากกว่าทำแผลเงียบๆ ความคิดที่กัดกินส่วนลึกของจิตใจมาตั้งแต่ที่ประสบอุบัติเหตุยังคงเล่นงานเขาอย่างต่อเนื่อง





“พี่เทสต์...”





“ว่าไง?” พยาบาลจำเป็นผละจากบาดแผลที่แขนของเด็กหนุ่ม คีบสำลีอีกก้อนมาชุบแอลกอฮอล์เพื่อจัดการกับบาดแผลที่หางคิ้ว มือเรียวอีกข้างนำทิชชู่มารองเหนือดวงตาคมเพื่อป้องกันการไหลเข้าตา “หลับตานะ”





เวย์ทำตามอย่างว่างง่าย เนื่องจากบาดแผลที่กระจายไปทั่วร่างทำให้เขาต้องงดงานถ่ายแบบ แต่นั่นก็ทำให้เขาได้ใช้เวลาทั้งหมดกับเทสต์อย่างคุ้มค่า





โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสัญญาของพวกเขาเหลืออีกไม่กี่สัปดาห์เท่านั้น...





“หมอบอกว่าแขนผม กว่าจะหายก็อีกหลายเดือนนะครับ”





“รู้แล้ว พี่ถึงได้ย้ายมาอยู่ด้วยนี่ไง” คนฟังว่า แปะพลาสเตอร์ทับบากแผลที่หางคิ้วแล้วอ้อมมาจัดการกับแผลที่แขนอีกข้าง ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนจะถามในสิ่งที่ตนพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด





“แต่สัญญาของเราเหลืออีกไม่ถึงเดือน แล้วหลังจากนั้น...เราจะเป็นอะไรกันเหรอครับ?”





มือเรียวที่แผลอย่างคล่องแคล่วชะงักเพียงแค่วูบเดียว เทสต์ก้มลงทำแผลต่อเหมือนคำถามเมื่อครู่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา




“แล้ว...อยากให้พี่เป็นอะไร?”




เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะความคึกคะนองและฤทธิ์เหล้าในค่ำคืนหนึ่ง เทสต์ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ปล่อยให้ความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่ายถลำลึกมาจนถึงขนาดนี้




   “ผม…” ร่างสูงลังเลที่จะพูดอะไรออกไป เพราะถ้าหากเขาตีความความใจดีที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้แต่เพียงนิดเดียว นั่นหมายความว่าเขาจะสูญเสียคนตรงหน้าไปก่อนที่จะถึงเวลา ร่างสูงรอให้คนรักทำแผลจนเสร็จก่อนจะตอบเสียงแผ่ว




“ผมไม่อยากให้เราเป็นแค่คนรู้จักกัน”




เทสต์หลับตาลง เด็กหนุ่มดูออกว่าอีกฝ่ายต้องการเวลาส่วนตัวจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ นั่งรอคำตอบของคนรักด้วยหัวใจที่เหมือนจะหยุดเต้นได้ทุกเมื่อ




“คิดว่าทั้งหมดที่พี่ทำ ถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกอะไร พี่จะทำให้เวย์เหรอ?”





แม้จะไม่ใช่คำตอบที่ชัดเจน แต่สำหรับคนปากแข็งอย่างเทสต์ นั่นก็มากเกินกว่าที่เด็กหนุ่มจะจินตนาการโขแล้ว เวย์ฉีกยิ้มกว้าง โผเข้ากอดคนรักที่เกือบหงายหลังอย่างไม่ทันตั้งตัวด้วยแขนที่ยังสามารถขยับได้เพียงข้างเดียวแน่น





“โอ๊ย พอก่อนเวย์ พี่หายใจไม่ออก” เทสต์เอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ ร่างสูงถึงได้ยอมปล่อยเขาเป็นอิสระ





“พี่เทสต์พูดแล้วนะครับ ห้ามคืนคำแล้วนะ”เด็กหนุ่มรีบพูด “พี่เป็นแฟนผมจริงๆแล้วนะ ห้ามหนีผมไปไหนนะ”





“รู้แล้วๆ”ร่างโปร่งยิ้มมุมปาก “ไปอ่านหนังสือไป สอบตกขึ้นมาพี่ไม่มานั่งปลอบหรอกนะ จะด่าซ้ำด้วย”






“โห พี่เทสต์อ่ะ ทีกับลูกหมานะพูดซะดี๊ดี ทำไมดุผมตลอดเลย” อารามดีใจกับเรื่องเมื่อครู่ เวย์เผลอหลุดพูดเรื่องที่อุตส่าห์เก็บเป็นความลับมาได้ตั้งนานออกไป แต่ร่างสูงไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร





ก็พี่เทสต์ตกลงคบกับเขาจริงๆแล้วนี่นา จะรู้ก็ไม่เห็นเป็นไร






“ลูกหมา?”






ทันทีที่คำนั้นหลุดออกจากปากของคนรัก หัวใจของเทสต์หยุดเต้นไปชั่วขณะ ทั้งที่ยังไม่ได้รับคำอธิบาย แต่เขารู้สึกได้ว่าลางสังหรณ์ของตัวเองไม่มีทางผิดพลาด







เด็กหนุ่มยิ้มเผล่ตามประสาเด็กทำความผิดแล้วโดยจับได้ ดึงโทรศัทพ์มือถือออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดรูปถ่ายที่เขาเคยแอบถ่ายชายหนุ่มไว้เมื่อนานมาแล้วออกมา






“จริงๆผมแอบมองพี่ก่อนหน้าเราจะเจอกันที่ผับมาซักพักแล้ว แต่ผมไม่กล้าคุยกับพี่....”







แม่งเอ๊ย....





ชายหนุ่มอยากจะสบถออกมาดังๆ ความกลัวภายในจิตใจที่เขาพยายามบอกตัวเองว่าเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เกิดขึ้นในวินาทีที่ควรจะเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด





....ครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกว่าเขากำลัง ‘ตกหลุมรัก’ใครซักคน






พูดอะไรออกไปสิวะไอ้เทสต์...






‘พี่ไม่ใช่คนในรูป’






‘นั่นน้องชายฝาแฝดพี่ ชื่อทีม’





‘คนที่เวย์ชอบไม่ใช่พี่’





‘คนที่อ่อนโยนใจดีแบบนั้น...พี่เป็นให้ทีมไม่ได้หรอก’







“มาแอบถ่ายกันตอนใส่แว่นแบบนี้ ไม่ยุติธรรมนี่หว่า”ร่างโปร่งยิ้ม ขยี้ผมคนอายุน้อยกว่าอย่างหมั่นเขี้ยว





“โห โมเม้นท์หายากเลยนะครับเนี่ย หลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นพี่เทสต์ใส่เลยนี่นา” เวย์ยิ้มอย่างมีความสุข เอนศีรษะให้คนขยีแกล้งตัวเองสะดวกขึ้น “ใส่คอนแท็กเหรอครับ?”






“เปล่า”....สายตาเขาปกติทุกอย่าง “พี่สายตาสั้นไม่ถึงร้อย ถ้าไม่เรียนก็ไม่ใส่”





“อ๋อ…”ร่างสูงพยักหน้าอย่างไม่ติดใจ “แต่ผมชอบนะ ใส่แล้วน่ารักดี”






ที่น่ารักเพราะเขาไม่ใช่คนใส่ต่างหาก






“อือ ไว้วันหลังเดี๋ยวใส่ให้ดู” ดูท่าหากเขาต้องการจะเก็บเรื่องนีไว้เป็นความลับ เขาต้องไปซื้อแว่นแบบไม่มีค่าสายตามาสำรองไว้ในกระเป๋าแล้วสิ





“ใส่แต่แว่นนะครับ...อย่างอื่นไม่ต้องใส่”เวย์ยิ้มกรุ้มกริ่ม สายตาที่มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ร่างโปร่งรู้สึกหน้าร้อนทั้งที่ควรจะชินกับความหื่นกามของคนรักได้แล้ว





“ทำอะไรไม่ได้ก็เงียบไปเลยไอ้เดี้ยง” คนอายุมากกว่าบีบจมูกโด่งเป็นสันจนร่างสูงร้องโอดโอยขอความเมตตา “ไปอ่านหนังสือได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกจริงๆหรอก”





“ถ้าผมสอบได้เอ พี่เทสต์จะมีรางวัลให้มั้ยครับ?”เด็กหนุ่มถามด้วยดวงตาแพรวพราว




“ถ้าท็อปเซคค่อยว่ากัน” ร่างโปร่งยิ้มด้วยรู้ว่าทุกวิชาที่เวย์เรียนนั้นอยู่เซคเดียวกับคณะแพทยศาสตร์ ร่างสูงโอดครวญทันทีที่ได้ยินดังนั้น





“โห พี่เทสต์อ่าาาาาา”





“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้น ไปเลย เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อของเข้าบ้าน” เทสต์ดุ คว้ากุญแจรถของตัวเองเดินออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจเจ้าของบ้านที่งอแงอยู่เบื้องหลัง





ตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียว...





เขาต้องตั้งสติให้มากๆ หากเขาต้องการจะเป็น ‘พี่เทสต์’ ที่อีกฝ่ายต้องการ







ก่อนอื่นไปซื้อแว่นก่อนละกัน...


------------------------

ใครบอกนะว่าพี่เทสต​์ลอยลำ :laugh: :laugh: :laugh:

มาน้อยๆรักนานๆน้า//เอ๊ะยังไง


น้องแว่นก็อัพแล้วเน้อ อยู่ตรงนิยายจบแล้วเผื่อใครไม่เห้น :z2: :z2: :z2: :z2:


 :mew1: :mew1: :mew1:
 :pig4: :pig4: :pig4:


หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 25-05-2017 09:28:42
คนนี้แหละที่วินรัก  คนที่ดูพยศๆปากร้ายใจดีนี่แหละ  แหม่ รีบใส่แว่นเลย
น่ารักมากเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-05-2017 10:07:54
เทสต์ รู้เรื่องคนที่เวย์ เห็นแล้วว่าเป็นแฝดน้อง ทีม
แต่เทสต์ไม่ดราม่า กลับพยายามทำตัวเป็นทีม ให้เวย์
เทสต์ น่ารักมาก ไม่นอยด์แตก
ได้แผลที่มือ เพราะพยายามทำอาหารครั้งแรก
แค่นี้เวย์ ก็ปลาบปลื้มสุดๆ แล้ว
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 25-05-2017 10:20:57
เหมือนจะมีมาม่าเบาๆ หน่วงแบบแปลกๆแหะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 25-05-2017 10:23:22
 :katai1: :katai1:
พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง โอยยยยยสงสาร ถ้าความลับแตกนี่จะดราม่าไหมน้ออออ คนหลอกหน่ะจะเจ็บปวดกับการกระทำ ส่วนคนถูกหลอกหน่ะเจ็บที่เคยไว้ใจ เชื่อใจ ให้ไปทั้งใจ เง้อออออ ต้มน้ำรอ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 25-05-2017 10:55:47
พี่เทสต์ก็น่ารักนะะะะ น่าจะลองบอกไปเลยว่าเข้าใจผิด
เวย์ก็ชอบที่เทสต์เป็นเทสต์ตอนนี้ด้วยนี่ อย่าปล่อยให้มันนานไปแล้วค่อยบอกสิ
เอาใจช่วยทั้งพี่ทั้งน้องเลยยยยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 25-05-2017 11:43:05
เอาแล้วววววววววววว :ling3: :ling1: :katai1:

ขอให้มาม่าไม่มากเด้อออออออออ
ใจคนอ่านบาง
 :mew2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 25-05-2017 12:44:55
เห้อ. ออ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 25-05-2017 18:25:54
เริ่มยุ่งเหยิงกันแล้ว ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 25-05-2017 19:22:16
อยากให้รู้ความจริง แบบอึดอัด :hao7:

ความลับแตกเถอะ ปล.รอคุณวี :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 26-05-2017 05:57:57
เทสต์น่าจะบอกความจริงไปเลยจะได้รู้ไป ยังไงคนที่อยู่กับเวย์ตลอดก็คือเทสต์คนนี้ :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-05-2017 08:25:43
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 26-05-2017 10:07:23
โอ้ยยยยยยยย  ไม่ชอบความอึดอัดแบบนี้เลย

รีบๆออกตัวมากันเลยดีกว่า
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 26-05-2017 11:00:22
อ้าว...เฮ้ย...เลยเรา
ว้าาาาาาาาาาาาา อุตส่าห์ดีใจว่าความจริงจะได้เปิดเผย
นึกว่าเทสต์จะkeep coolบอกไปสบายๆว่า
อ๋อนั่นทีมแฝดน้องพี่เอง ในรูปไม่มีทางเป็นพี่แน่ๆเพราะพี่แพ้ขนสุนัข
แล้วค่อยไปม่าที่เรื่องให้เวย์คิดใคร่ครวญดีๆว่าชอบพี่หรือน้องกันแน่
แต่พอมาแนวนี้ ให้เทสต์กลายเป็นคนผิดเพราะตั้งใจโกหกหลอกลวงเวย์
สุดท้ายคนที่ควรจะช้ำเรื่องเดียวเพราะไม่แน่ใจว่าเขารักเราหรือรักน้องเรา
ต้องมาช้ำ2เรื่องซ้อนว่าเป็นคนที่เขาไม่รักไม่พอ
แถมยังขี้โกหกเพราะอยากยื้อคนที่รักน้องเราไว้รักเราต่อไป
โอ้ยยยยยยย เครียดเลยนะนี่
สงสารเทสต์จริงๆ ตอนเวย์รู้ว่าในรูปคือทีม ก็อย่าโหดกะเทสต์นักแล้วกันน้า :mew6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-05-2017 16:37:48
อีกกี่ตอนเนี่ยความลับถึงจะแตก เรานี่ลุ้นให้มันแตกสักทีเถอะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 26-05-2017 23:02:06
งานเข้าทีมแล้ววว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 27-05-2017 01:27:30
กร๊ากกกกก ทำไมมันผิดฝาผิดตัวไปแบบนี้โอ๊ยยยยย


จะดราม่าก็ตลก จะตึงเครียดก็ขำหนักมาก ฮ่าาาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: omgrung ที่ 27-05-2017 23:44:14
 o22 o22 o22
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 30-05-2017 21:46:17



“ทีม มึงมีแฟนรึยังวะ?”




“ฮะ? เทสต์ถามเรื่องนี้ทำไม?”




คนเป็นน้องถามอย่างหวาดระแวง รู้สึกหมดความอยากอาหารไปอย่างฉับพลันเมื่อจู่ๆพี่ชายก็ยกหัวข้อต้องห้ามขึ้นมาพูดทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะใส่ใจ เทสต์เขี่ยข้าวผัดในจานไปมา ดูท่าจะไม่หิวเช่นกัน เหนือฟ้าเลิกคิ้วสูง เหลือบมองแฝดน้องอย่างสนอกสนใจว่าร่างโปร่งจะดิ้นหลุดจากสถานการณ์นี้ไปได้อย่างไร



“เหนือ อยากกินอ่ะ”



กวินภพไม่ได้สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัว สะกิดเพื่อนยิกๆเพื่อขอกินไอศกรีมที่เพื่อนรักซื้อมา





“ไม่ได้ น้องแว่นให้กินเค้กแล้วไม่ใช่เหรอก่อนมา” ร่างโปร่งหันไปดุเพื่อน





“กินนิดเดียวเอง...” ชายหนุ่มตัวโตเถียงเสียงอ่อย





“หนึ่งปอนด์ไม่นิดแล้วเว้ยกล้า อีกอย่าง น้องแว่นก็ไลน์มากำชับนักหนาว่าไม่ให้มึงกิน ”เหนือฟ้าดุ ทีมแอบโล่งใจที่จู่ๆบทสนทนาก็เปลี่ยนทิศทางไปหาคนทั้งสอง แต่พี่ชายของเขาที่ปกติไม่ใช่คนเรื่องมากกลับไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ




“นี่ ถ้าสมมติว่ามึงมีแฟน...มึงจะพาไปไหนบ้าง”




“เอ่อ...ไม่รู้สิ ทีมคงถามเขามั้ง ทีมไม่เก่งเรื่องคิดอะไรเองอยู่แล้ว” ร่างโปร่งตอบอย่างระมัดระวัง คิดทวนคำพูดของตัวเอง
ตลอดเวลาว่าได้เปิดเผยข้อมูลเกินควรหรือไม่




“เหรอ? แล้วพาไปกินไรอ่ะ?” เทสต์ยังคงถามคำถามประหลาดอย่างต่อเนื่อง




“เอ่อ..คงทำอาหารให้กินมั้ง”



เทสต์กัดริมฝีปากด้วยสีหน้าหนักใจ ทีมเอื้อมมือไปแตะที่หลังมือพี่ชายเบาๆ




“เทสต์ เป็นอะไรรึเปล่า?”




“เปล่า แล้วนี่นัดเพื่อนไว้ไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ กูกก็จะไปเรียนละ”เทสต์ตอบปัด ส่งสัญญาณทางอ้อมให้น้องชายไสหัวไปเรียนได้แล้ว เนื่องจากเขาไม่ได้บอกคนในกลุ่มเรื่องการสลับตัวเข้าเรียน น้องชายก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจ




“งั้นไปก่อนนะ”ทีมโบกมือลาพี่ชายและเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะรีบวิ่งไปรอรถเวียนเพื่อไปตึกเรียน










ร่างโปร่งเข้ามาในห้องทันเวลาก่อนที่อาจารย์จะมาอย่างฉิวเฉียด วีรภัทรเลิกคิ้วเมื่อเห็นคนรักวิ่งตื๋อผ่านหน้าเขาไปก็จะเข้าห้องเรียนไม่กี่วินาที ร่างสูงปิดประตูห้องเรียนลง ประจำที่ของตัวเองบนเวทีบรรยาย




"ทุกคนได้ชีทกันแล้วนะครับ..."





การเรียนการสอนเริ่มขึ้นเช่นเดียวกับทุกครั้ง แต่ทีมสังเกตว่าวีรภัทรแทบไม่มองหน้าเขาเลยสักนิด ถึงแม้ปกติการเล่นหูเล่นตาของร่างสูงจะมีเพียงเขาที่รู้สึกได้ก็ตาม อันที่จริงร่างสูงก็ดูจะเมินเขานิดหน่อยมาตั้งแต่เมื่อวันที่เขาไปทำอาหารที่ห้องของเชฟใหญ่แล้ว ถึงจะไม่ได้โมโหใส่ แต่ก็ถามคำตอบคำจนเขารู้สึกได้ ทีแรกทีมคิดจะรอให้อีกฝ่ายเย็นลงก่อน แต่ดูท่าคุณวีของเขาจะไม่ยอมลงให้เขาง่ายๆเสียแล้ว





"ผมมีรายงานให้ทำ 1-3คนต่อชิ้นงาน ส่งที่ผมหลังวันหยุดยาวที่จะถึงนี้"






เสียงทุ้มที่ร้อยวันพันปีไม่เคยสั่งงานเอ่ยขึ้นเรียกเสียงฮือฮาจากนักศึกษารวมถึงทีมที่เงยหน้าขึ้นจากชีทเรียน





"ผมอยากให้พวกคุณสัมภาษณ์บุคคลที่ทำงานที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษในการติดต่อลูกค้า ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของธุรกิจ พนักงานบริษัท พนักงานบริการ หรือคนค้าขาย ถามเขาถึงประสบการณ์ในการใช้ภาษา อุปสรรคที่มี และคุณจะใช้ความรู้ในชั่วโมงเรียนปรับปรุงแก้ไขปัญหาที่มีอย่างไร ผมจะให้เวลาพวกคุณจับกลุ่มกัน ใครที่ทำคนเดียวมาลงชื่อที่โต๊ะผมตรงนี้ ส่วนคนที่จะทำเป็นกลุ่มให้ส่งรายชื่อทีหลังได้ ใครลงชื่อเสร็จแล้วกลับบ้านได้ครับ"





สิ้นเสียงของร่างสูง ทั้งห้องบรรยายก็เซ็งแซ่ไปด้วยเสียงของเหล่านักศึกษาที่พยายามจะหาคนร่วมงานด้วย ร่างโปร่งเก็บข้าวของเพื่อเดินลงไปลงชื่อ เขาไม่รู้จักใครซักคน จึงไม่คิดจะหาเพื่อนทำรายงานอยู่แล้ว




"นี่นาย" ทีมเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดที่หัวไหล่ ร่างสูงในชุดนักศึกษายิ้มกว้างให้เขาอย่างเป็นมิตร ดูจากการเเต่งกายคาดว่าน่าจะเป็นเด็กปีหนึ่ง "คู่กับเรามั้ย?"





"เอ่อ..." ร่างโปร่งตั้งท่าจะปฎิเสธ แต่เสียงที่ดังขึ้นจากไมค์ของอาจารย์ดังขึ้นเสียก่อน




"ไม่อนุญาตให้จับกลุ่มข้ามชั้นปีนะครับ"




ไม่รู้ทำไมทีมถึงคิดว่ากฏข้อนั้นถูกตั้งขึ้นมาสดๆร้อนๆเมื่อครู่นี้เพื่อเขาโดยเฉพาะ




"ขอโทษนะครับ พี่อยู่ปีสาม น้องไปหาคนอื่นเถอะ" ทีมยิ้มให้อย่างขอโทษขอโพย สะพายเป้เพื่อเตรียมตัวไปลงชื่อ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ




"เดี๋ยวครับ ผมชื่อภาค พี่ชื่ออะไรเหรอ?"



"เอ่อ...พี่..."




"นักศึกษาที่ลงชื่อไม่ทันก่อนหมดคาบจะถือว่าทำงานกลุ่มนะครับ" เสียงจากลำโพงดังขึ้นอีกครั้ง ทีมหันไปมองร่างสูงที่จ้องตรงมาทางเขา ก่อนจะหันกลับไปดูนักศึกษาที่ลงชื่อต่อ




"ขอโทษนะครับ วันนี้พี่รีบ ไว้คุยกันเนอะ" ร่างโปร่งยิ้มให้อีกครั้งแล้วรีบวิ่งลงไปต่อท้ายแถว ดูเหมือนเขาจะเป็นคนสุดท้ายที่เลือกจะทำงานคนเดียวพอดี ซึ่งทีมก็ถือเป็นเรื่องโชคดีเพราะเขามีเรื่องจะคุยกับอาจารย์เจ้าของวิชาอยู่พอดี





เมื่อถึงคิวของเขา นักศึกษาทุกคนกลับออกไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่อาจารย์หนุ่มที่นั่งมองเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์




"คุณวี..."





"ลงชื่อให้เสร็จครับนักศึกษา ผมจะกลับแล้ว"





ทีมก้มหน้าลงเขียนชื่อตัวเองด้วยลายมือบรรจงอย่างใจเสีย วีรภัทรลุกขึ้นเก็บของของตัวเองลงในกระเป๋า แม้จะไม่ได้ชวนเขาคุยเช่นทุกวัน แต่ก็ยังคงยืนรอเขา ทำให้ทีมเริ่มรู้สึกใจชื้นว่าชายหนุ่มยังไม่ได้โกรธเขาขนาดนั้น





ทั้งสองเดินไปตามทางเดินเส้นเล็กไร้ผู้คนที่พวกเขาใช้เป็นเส้นทางประจำเพื่อไปยังลานจอดรถอาจารย์ ทีมคว้าข้อมือของคนรักไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้เปิดประตูรถฝั่งที่นั่งคนขับให้เขา





"คุณวี พูดอะไรหน่อยสิครับ"




"เทสต์ ปล่อย" ร่างสูงหรี่ตาสั่งเสียงดุ ทีมรีบปล่อยมือตามประสาเด็กว่าง่ายเมื่อโดนดุ ก่อนจะโดนจับยัดเข้ามาในรถสปอร์ตคันหรูแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็ว วีรภัทรวิ่งอ้อมมาสตาร์ทรถ ฟิล์มกระจกของรถคันนี้มืดมากหากมองจากภายนอก เรียกได้ว่าแทบมองไม่เห็นคนขับ แต่หากมองจากภายในจะเห็นสภาพรอบนอกอย่างชัดเจน





...ทำให้ทีมมองเห็นกลุ่มอาจารย์หลายสิบชีวิตที่เดินพูดคุยกันออกมาจากหอประชุมอีกด้านของลานจอดรถ ร่างโปร่งเข้าใจทันทีถึงเหตุผลของการกระทำเมื่อครู่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ใจเสียน้อยลง




"คุณวีครับ.." มือเรียวแตะลงบนข้อมือของคนรัก แต่วีรภัทรกลับดึงมือของตนมาจับพวงมาลัยโดยไม่สนใจจะพูดกับคนอายุน้อยกว่าข้างๆ รถของอาจารย์หนุ่มเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถ ทีมกัดริมฝีปาก เบือนหน้าซบหน้าผากลงกับกระจกรถ หลับตาลงเพื่อซ่อนขอบตาที่ร้อนผ่าว ปล่อยให้น้ำใสๆอาบแก้มอย่างเงียบเชียบ จู่ๆรถที่ขับออกมาจากมหาวิทยาลัยด้วยความเร็วคงที่กลับหยุดลงดื้อๆพร้อมกับมือใหญ่ที่กุมกระชับบนมือของเขาอย่างอ่อนโยน





"ร้องไห้ทำไมครับคนเก่ง หืม?"





"..คุณ...คุณวีโกรธผม..." ร่างโปร่งงึมงำตอบ พยายามมองผ่านม่านน้ำตา พบว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในซอยตันแคบแห่งหนึ่ง






"ชู่ว์ ไม่ร้องนะครับ" วีรภัทรเอื้อมปลดสายเข็มขัดนิรภัย รั้งร่างเด็กน้อยของตนเข้ามาในอ้อมกอด ลูบแขนของอีกฝ่ายขึ้นลงอย่างปลอบขวัญ "ฉันขอโทษ อย่าร้องนะ"





"มะ..ไม่ร้องแล้วครับ" มือเรียวยกขึ้นขยี้ตา แต่ถูกมือใหญ่รวบไว้แล้วใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาของร่างโปร่งออกอย่างแผ่วเบา "ผมแค่...คันตา"





"ครับๆ คันก็คัน" วีรภัทรหัวเราะในลำคอ แววตาอ่อนโยนที่ไม่เห็นมาหลายวันทำให้แก้มของทีมร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่





"แล้ว...คุณวีโกรธผมทำไมครับ?" ทีมถามสิ่งที่ค้างคาใจมานาน "ถ้าเรื่องพี่ใหญ่ ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่มีอะไร แฟนพี่เขายังหวงพี่เขายิ่งกว่าจงอางหวงไข่อีก"





"ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก" วีรภัทรถอนหายใจ เข้าเกียร์ถอยรถออกจากซอย "ฉันแค่...หงุดหงิด"





"หงุดหงิด?" ร่างโปร่งทวนคำอย่างเป็นกังวล “เรื่องอะไรเหรอครับ?"





“ก็….” ชายหนุ่มเลี้ยวเข้ามาในลานจอดรถของคอนโด เงามืดที่ตกกระทบใบหน้าของอีกฝ่ายทำให้ทีมดูไม่ออกว่าคนรักกำลังทำสีหน้าแบบไหน “กับคนอื่นก็เรียกพี่อย่างนั้น พี่อย่างนี้ อ้อนเขาไปทั่ว ทำไมทีกับฉันถึงได้เรียกแต่คุณอยู่นั่นแหละ”






คนฟังอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องแค่นี้จะสามารถทำให้คนอย่างคุณวีงอนได้ ชายหนุ่มถอยรถเขาจอดในที่จอดประจำแล้วดับเครื่องยนต์





“ขอโทษนะที่ทำให้คิดมาก”




วีรภัทรเปิดประตูรถ ทว่าก่อนจะได้ก้าวออกไปร่างโปร่งกลับคว้าแขนเขาไว้แน่น





“ทีหลังน้อยใจก็บอกกันดีๆสิครับ พี่-วี”ทีมกระซิบเน้นคำเสียงหยาดเยิ้ม ริมฝีปากขยับปัดผ่านหัวไหล่ภายใต้เสื้อทำงานที่เขาเป็นคนเลือกให้คนรักไปมาอย่างเอาใจ “ผมใจเสียหมดเลยนะรู้มั้ย”






ร่างสูงลูบศีรษะคนอายุน้อยกว่าอย่างรักใคร่ แต่ดวงตากลมสีน้ำตาลเข้มที่ฉ่ำวาวจากหยาดน้ำตาช้อนมองเขาอย่างเย้ายวนราวกับไม่พอใจกับสัมผัสแค่นั้น






“ขึ้นห้องกันเถอะ” วีรภัทรเลียริมฝีปาก แต่คนฟังส่ายหน้า รูดเนคไทค์ของอาจารย์หนุ่มลงจากคออย่างเบามือ





“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างดีมั้ยครับ?”





พอบอกให้อ้อนก็อ้อนซะเขาปฎิเสธไม่ลงเลย





“ที่มันแคบนะ”วีรภัทรเตือนด้วยความหวังดี เรื่องคนผ่านมาไม่อยู่ในหัวเขาอยู่แล้ว เพราะแถบนี้มีอต่ลานจอดของเขาทั้งนั้น
คนฟังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแขนยาวของคนรักทีละเม็ด ริมฝีปากเรียวไล่จุมพิตแผ่วเบาลงมาตามมัดกล้ามแน่น ทีมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับวีรภัทรพร้อมกับขยิบตาข้างหนึ่งอย่างน่ารักน่าเอ็นดู







“ผมประยุกต์ได้ครับ”










วีรภัทรห่มผ้าให้กับร่างเปลือยเปล่าที่หลับสนิทอย่างอ่อนเพลียของคนรักที่ถูกเขาเช็ดตัวทำความสะอาดให้อย่างทั่วถึง ร่างสูงก้มลงจุมพิตหน้าผากชื้นเหงื่อและแก้มใส ตามด้วยปลายจมูกเชิดรั้นและริมฝีปากเรียวบางสีชมพูฉ่ำน้ำ แล้วลุกขึ้น้จากเตียงด้วยสีหน้าอมทุกข์






เขาไม่ได้โกหกตอนที่บอกเทสต์สาเหตุที่เขามีสีหน้าปั้นบึ้งใส่





เขาแค่ไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด






Rrrrrr






วีรภัทรรีบกดรับโทรศัพท์ก่อนที่เสียงของมันจะปลุกคนรักของเขาจากหลับใหล ปลายสายเป็นเสียงของหญิงวัยกลางคนที่เขาคุ้นเคยดีในฐานะอาจารย์ด้วยกัน เธอเป็นรุ่นพี่ที่เขาเคารพนับถือเหมือนเป็นอาจารย์อีกคนของตัวเอง





อธิการบดีของคณะบริหารธุรกิจของมหาวิทยาลัย





“พี่แข เรื่องที่ผมถามไปเป็นยังไงบ้างครับ?”





คำตอบจากปลายสายทำให้เขาหน้ามืดไปชั่วขณะ ร่างสูงกล่าวขอบคุณปลายสายแล้วตัดสาย ทรุดตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง มือกดเปิดดูรูปภาพของเอกสารการสมัครคอร์สเรียนทำขนมที่เชฟใหญ่ส่งมาให้เขาเมื่อวันก่อน





‘ผมคิดว่าท่านประธานควรจะทราบข้อมูลนี้ไว้....’




‘แต่น้องเขาเป็นเด็กดีมากเลยนะครับ....คุยกันดีๆนะครับท่านประธาน’





 “คุณวี..”เสียงแหบพร่าจากกิจกรรมบริหารเส้นเสียงเมื่อครู่เรียกชื่อเขาจากอีกฟากของเตียง





“ว่าไงครับคนเก่ง” ร่างสูงกระซิบถาม แทรกกายเข้าใต้ผ้าห่ม ปล่อยให้คนรักขยับหาที่หนุนศีรษะบนร่างของตน เมื่อได้ที่ที่พอใจ ลูกแมวน้อยของเขาก็ครางออกมาเบาๆอย่างมีความสุข วีรภัทรลูบกลุ่มผมสีดำสนิทนุ่มนิ่มที่เริ่มยาวขึ้นพอสมควรอย่างเพลินมือ





“รักนะครับ...”ร่างโปร่งพึมพำกับอกแกร่ง






“คุณวี  ถ้าวันนึง คุณรู้ว่าผมไม่ใช่คนที่คุณคิดว่าผมเป็น เรายัง...จะเป็นเหมือนเดิมอยู่มั้ยครับ?”






“ถ้าคุณรู้ความจริงบางอย่าง ความจริงที่ผมยังไม่พร้อมจะบอกคุณ คุณจะเดินจากไปมั้ย”






“ครับ รักที่สุด” ร่างสูงกระซิบตอบในความมืด กระชับอ้อมกอดรอบเรือนร่างตนแสนหลงใหลแล้วประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนใส






อย่างที่เขาเคยพูดกับเด็กคนนี้ เขาโตพอที่จะรู้ว่าคนที่เขาเลือกเป็นคนยังไง







เพราะฉะนั้น เขาจะให้โอกาสอีกฝ่าย ได้เป็นคนอธิบายเรื่องทุกอย่างเมื่อร่างโปร่งพร้อม












หวังว่าเธอจะไว้ใจฉันมากพอที่อธิบายให้ฉันฟังซักทีนะ ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่....ทีม





----------

คิดถึงฉันมั้ยเวลาที่เธอ...//ผิด555555
บอกแล้วว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่า โนวๆๆๆๆ55555
สีชมพูวววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ปล. มีความเที่ยวกลับมาแล้วรีบลง55555 อาจจะมึนๆเบลอๆอย่าได้ถึงสา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 30-05-2017 22:11:24
อ่า. คุณพ่อรู้แล้ว งานนี้ลุ้นคู่ลูกต่อเพราะรายนั้นเหมือนจะมีปมเรื่องน้องหมากับแว่นอยู่นะ
ชอบน้องทีมจัง มีความอ้อยอยู่เยอะมากฮรืออดีต่อใจ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 30-05-2017 23:09:02
เอาแล้ววววววคุณวีรู้แล้ว ทิมลูกกกกจะรอดเงื้อมือคนแก่เจ้าเล่ห์มั้ยเนี่ยยย
ทีนี้ก็รอลุ้นอีกคู่ เห้ออออ คนที่น่าสงสารที่สุดคือคนที่โดนหลอก เง้อออออ หน่วง หวังว่าจะจบลงด้วยดี... ขอบคุณคร้าบบบ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 30-05-2017 23:22:00
แนวโน้มค่อยดีหน่อยยยยยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่KEI_jry ที่ 30-05-2017 23:32:25
หวายยยย คุณวีรู้แล้วว่าเป็นน้องทีม  :a5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 31-05-2017 00:38:43
คุณวีต้องลงโทษเด็กขี้โกหก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 31-05-2017 01:20:24
อุ้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 31-05-2017 06:24:27
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 31-05-2017 08:21:51
คุณวี รู้เรื่องทีมแล้ว
ว่าที่จริง มันไม่ใช่เรื่องที่ตั้งใจจะหลอกคุณวีเลย
มันมาจากเทสต์แท้ๆ แล้วเรื่องมันเลยไหลตามน้ำมาเรื่อยๆ
คุณวี ใจดีมาก ให้โอกาสทีม อธิบายท่มาที่ไป น่ารักมาก
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 31-05-2017 08:29:43
หว่ายยยยยยยย เด็กดี คุณวีรู้ความจริงแล้ววว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: จันทร์เจ้าเอ๋ย ที่ 31-05-2017 10:49:18
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 31-05-2017 12:27:49
คุณวีรู้ความจริงแร่ะ ดีนะที่เป็นผู้ใหญ่พอจะรอฟังเหตุผลของทีม :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 31-05-2017 14:02:48

พอบอกให้อ้อน น้องก็อ้อนเลย ดาเมจรุนแรงงงง ทีมน่ารักกกก

คุณวีรู้ความลับของทีมแล้ววววว แต่น่าจะยังไม่รู้ว่ามีแฝดใช่ม่ะ
ชอบคุณวีนะ ไม่ใจร้อน ให้โอกาสน้องอธิบาย จริงๆน่าจะถามออกไปเลยก็ได้นะ---

ฝั่งเทสต์เนี่ยดูน่าหนักใจกว่า... รึเปล่า 55555
รออ่านต่อน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Coffeeblack ที่ 01-06-2017 09:49:22
ชอบนิยายเรื่องนี้จัง สนุก ไม่เครียดดี

ใจแปลบไปกับเทสต์ เริ่มรู้สึกดีๆกับเวย์

แต่เจ้าตัวกลับคิดว่าคนที่คบกัน คุยกัน กินข้าวด้วยกัน

ทำอะไรด้วยกันเป็นทีมซะงั้น ฮืออออ


ส่วนป๋ากับอีหนูเราชอบคู่นี้มาก ป๋าสายเปย์ 555

อารมณ์คุณวีบางทีก็น่ากลัวนะ น้ำตาซึมไปกับทีมเลยตอนโดนเมิน

คุณวีรู้ความจริงล่ะ รอทีมอธิบาย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 01-06-2017 14:19:10
ทีม เหมือนจะขี้อาย แต่แสดงออกแบบจุใจจริงๆ  :hao6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 01-06-2017 14:24:31
โอ้ยยย

รู้ความจริงสักที เครียดแทน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 01-06-2017 16:27:00
เรื่องใกล้กระจ่างแล้ว ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 100% คห.231 P.8 [30/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 08-06-2017 07:23:54
Chapter 11: เด็กดีไม่หูเบา





“เลคเชอร์ที่กูขอได้รึยัง?”






เวย์ทักเพื่อนสนิทที่เพิ่งเลิกเรียน ภาคนั่งปุลงข้างร่างสูงที่ยังคงแขนเดี้ยงจากอุบัติเหตุที่ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเขา สีหน้าครุ่นคิดที่หาได้ยากยิ่งบนใบหน้าของเพื่อนสนิททำให้เวย์เริ่มเป็นห่วง





“เร่งจังวะ”ภาคบ่นอย่างไม่เป็นจริงเป็นจัง นั่งลงข้างร่างของคนเจ็บด้วยสีหน้าเหม่อลอย






“มึงเป็นคนทำกูเดี้ยงแบบนี้ มึงก็ต้องรับผิดชอบป่ะวะ?”ร่างสูงหัวเราะ แต่เมื่อไม่ได้รับเสียงตอบรับจากคนข้างๆ เวย์จึงสะกิดเพื่อนอย่างแปลกใจ





“เฮ้ย มึงโอเคป่ะวะ?”




“อ๋อ อือ โทษๆ”เด็กหนุ่มผมยาวประบ่าที่รวบเป็นมวยครึ่งหัวตามประสาหนุ่มติสท์แตกก้มลงหยิบเลคเชอร์ที่ตนจดไว้เป็นการไถ่โทษออกมาให้ แต่ท่าทีใจลอยของเขาก็ยังทำให้เวย์เป็นกังวลอยู่ดี





“ภาค มึงไหวมั้ย?”





“เวย์ พ่อมึงมีแฟนรึยังวะ?”






“เอ่อ...น่าจะมีแล้วนะ ถามทำไม?”ร่างสูงขมวดคิ้ว ร้อยวันพันปีเพื่อนเขาไม่เคยถามถึงพ่อของเขา ทำไมจู่ๆวันนี้ถึงได้อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา






“แล้ว...เป็นนักศึกษามหาลัยเรารึเปล่า?”





“มึงรู้อะไรมา?” เวย์หูผึ่งทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ถึงแม้เขาจะยังไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากมายเกี่ยวกับคนรักของบิดา แต่เขาก็คิดว่าพ่อของเขาไม่น่าจะถึงขั้นสานความสัมพันธ์กับนักศึกษาของตัวเอง





แต่ก็นะ...พ่อของก็ไม่ได้ขึ้นชื่อเรื่องความเป็นคนที่ทำตามกฎเสียเมื่อไหร่








“เมื่อกี้นะ กูแค่ขอคู่กับพี่คนนึงตอนทำงานกลุ่ม พ่อมึงนี่แทบจะกระโดดมาแดกหัวกู แถมพี่คนนั้นก็หันไปมอง’จารย์แกแบบ โคตรลึกซึ้งอ่ะ พอเลิกเรียนกูเลยลองตามพวกเขาไป คือแบบ..มีจับมือถือแขนกันที่ลานจอดรถด้วยเว้ย แล้วเข้าไปทำอะไรกันในรถก็ไม่รุ้ ฟิล์มมันมืด กูมองไม่เห็น พอดีมีอาจารยืเดินมากูเลยหลบออกมาก่อน”






“จริงดิ?”ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง





“เออดิ นี่กูถ่ายรูปมาด้วยเนี่ย”




เพื่อนรักของเขาล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า ในเวลาเดียวกันเสียงรถที่เข้ามาจอดเทียบฟุตบาทข้างโต๊ะของพวกเขาก็เรียกความสนใจของเวย์กลับมา วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขานัดพี่เทสต์มารับที่ม้านั่งหน้าคณะ ร่างโปร่งในชุดนักศึกษาเปิดประตูลงมาจากรถ ยกมือทักคนรักแล้วเดินตรงมาหาเด็กหนุ่มทั้งสอง เวย์ยิ้มกว้าง โอบเอวบางของชายหนุ่มแล้วหันกลับมาหาเพื่อนนั่งอ้าปากค้างมองภาพตรงหน้า





“ภาค นี่พี่เทสต์ แฟนกู”





ภาคได้แต่อ้าปากพะงาบๆแต่ไม่มีเสียงลอดออกมา เทสต์เลิกคิ้วอย่่งประหลาดใจ ไม่มั่นใจว่าเพื่อนของคนรักมีปัญหาอะไรทางสมองรึเปล่า





“ภาค?” เวย์เรียกเพื่อนอีกครั้ง




“หือ? เอ้อ..หวัดดีครับ” ภาคยกมือไหว้ร่างโปร่ง เทสต์ยกมือรับไหว้ตามมารยาทแล้วหันมาหาคนรักที่อยู่ข้างกาย





“จะกลับกันเลยมั้ย?”




“อ๋อ ได้ครับ งั้นกูไปละนะ”




ประโยคหลังร่างสูงหันกลับมาพูดกับเพื่อนรัก ภาคขมวดคิ้วจ้องหน้าเทสต์ แล้วหันไปหาเวย์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก





“มึง กูลืมเลคเชอร์อีกอันไว้ที่ร้านถ่ายเอกสาร ไปเอาเป็นเพื่อนกูหน่อย”





หือ?




เวย์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้ก็ครบแล้วนี่นา





แต่สีหน้าที่แทบจะวิงวอนของเพื่อนรักทำให้เขาพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้





“พี่เทสต์รออยู่นี่นะครับ เดี๋ยวผมมา"





“เดี๋ยวพี่เอาให้” เทสต์เสนอตัว ไม่อยากให้คนเจ็บต้องเดินมาก




“ไม่เป็นไรครับ เผื่อพี่ต้องเลื่อนรถ ป่ะ ไอ้เวย์” ภาครีบขัด ดึงเพื่อนรักให้เดินตามออกมาอย่างไม่เต็มใจ เมื่อลับสายตาของคนอายุมากกว่า ภาคดึงร่างสูงเข้าไปในหลืบแห่งหนึ่งที่ไม่มีคนเดินผ่าน





“อะไรของงมึงวะ?”เวย์เริ่มหงุดหงิด วันนี้ภาคทำตัวแปลกไปจนน่าสงสัย คนผมยาวล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า แล้วเปิดรูปถ่ายที่เขายังไม่มีโอกาสเปิดให้อีกฝ่ายดูเมื่อครู่ เวย์รับมาดูอย่างงุนงง ดวงตาสีรัติกาลเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร






“นั่นแหละ...”ภาคเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสาร เวย์ส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับความจริง ส่งโทรศัพท์คืนให้เพื่อนราวกับว่ามันเป็นแท่งเหล็กร้อน “มึง..โอเคมั้ย?”





“กู…กูกลับละ”




“เฮ้ย...มึงจะไม่คุยเรื่องนี้หน่อยเหรอวะ?”ภาคถามอย่างไม่เข้าใจ




“กูกลับละ”ร่างสูงเอ่ยย้ำ ราวกับไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรนอกจากนั้น เวย์เดินออกมาจากซอกหลืบนั้นด้วยสีหน้าเหม่อลอย ร่างโปร่งที่นั่งรออยู่ที่ม้านั่งรีบลุกมาพยุงคนรักอย่างเป็นห่วง




“เป็นอะไรรึเปล่าเวย์? เพลียเหรอ?”




ร่างสูงเหลือบมองคนที่ถามเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล เขาไม่อยากเชื่อว่าคนที่สามารถมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นจะสามารถคบกับคนอื่นลับหลังเขาได้ ไม่ต้องพูดถึงพ่อของเขา




“ครับ...เพลียนิดหน่อย” เวย์ตัดสินใจที่จะไม่ถาม “วันนี้กลับบ้านเลยนะครับ ผมอยากอยู่กับพี่เทสต์”




เขาสังเกตว่าใบหน้าขาวแอบขึ้นสีเรื่ออย่างน่ารัก ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีแล้วพยักหน้าเล็กน้อย พยายามซ่อนรอยยิ้มมุมปากแต่ยังคงไม่อาจรอดพ้นสายตาของร่างสูง





“ได้ เดี๋ยววันนี้พี่สระผมให้ ไม่ได้สระมาหลายวันแล้วใช่มั้ย?”




“ครับ..” ร่างสูงตอบเสียงเบาหวิว ยังคงไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าเนียนที่เหมือนกับใบหน้าในรูปถ่ายที่กำลังกอดแขนบิดาของเขาไว้ด้วยท่าทางที่ไม่เหมือนอาจารย์กับลูกศิษย์แม้แต่น้อย






เขาไม่เชื่อ....






แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริง อย่างน้อยที่สุดเวย์ก็อยากจะอยู่ในโลกของความสุขใบนี้อีกซักพักก่อนที่จะได้รู้ความจริง จะว่าเขาขี้ขลาดก็ได้ แต่ตอนนี้ เขายังไม่พร้อมจริงๆ





“เป็นอะไรรึเปล่าเวย์ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย” คนขับรถถาม มือที่จับอยู่บนพวงมาลัยเอื้อมมาจับมือของเขาไว้ข้างหนึ่งแล้วบีบเบาๆอย่างเป็นห่วง “เครียดอะไร?”





“แค่กลัวเรียนไม่ทันน่ะครับ” ร่างสูงโกหก “ผมง่วง ถ้าถึงบ้านแล้วปลุกด้วยนะครับ”





เขายังไม่อยากพูดอะไรกับร่างโปร่งตอนนี้ เขาไม่เชื่อใจตัวเองให้พูดคุยกับพี่เทสต์โดยที่ไม่เผลอพูดอะไรที่เขาจะเสียใจทีหลังออกมา ร่างสูงตะแคงร่างไปทางหน้าต่าง ไม่อยากเห็นสายตาเป็นห่วงที่เหลือบมองเขาเป็นระยะในตอนนี้













“คิก…”






วีรภัทรลืมตาขึ้นพบกับเสียงหัวเราะเบาๆที่ดังขึ้นใกล้ๆ ชายหนุ่มโอบร่างโปร่งที่นอนอยู่บนอกไว้ไม่ให้ไหลตกลงไปข้างๆ





“ขำอะไรครับ?”




“ไอ้กล้า...เพื่อนผมน่ะครับ มันจะพาแฟนไปเที่ยวทะเล เลยอยากหาที่ปลอมวอยเชอร์โรงแรม คือแฟนมันเกลียดการเสียตังค์มาก มันเลยจะหลอกแฟนมันว่าได้วอยเชอร์มาแล้วจ่ายราคาเต็มให้โรงแรม”ร่างโปร่งส่ายหน้ากับความเกรียนของเพื่อน






“ก็เอาไปสิ จะปลอมทำไม วอยเชอร์โรงแรมเรามีตั้งเยอะ” วีรภัทรว่า “ถามเพื่อนสิว่าจะไปไหน เดี๋ยวฉันจัดการให้”





ทีมลังเล แต่มาถึงขั้นนี้จะไม่ทำเพราะกลัวผิดสังเกตก็คงไม่ได้ ร่างโปร่งจึงพิมพ์ถามสถานที่กับเพื่อนไป







“วันนี้วันเกิดไอ้เชษฐ์มัน ไปด้วยกันนะ” ร่างสูงกระซิบบอก ทีมพยักหน้าอย่างว่าง่าย





“คุณวีซื้อของขวัญรึยังครับ?”






“อือ อันที่อยู่บนโต๊ะไง”





“อันที่...อ๊ะ!” ร่างโปร่งชะงักกึกเมื่อเห็นกล่องพลาสติกขนาดกลางที่เขาไม่ได้สังเกตเห็นตอนเข้ามาบนโต๊ะทำงานของร่างสูง





“นั่นมัน....”





“เอาไว้ใช้กับน้องมีนไง” วีรภัทรยิ้มกริ่ม






“คุณวี! น้องยังเด็กอยู่เลยนะครับ!” ทีมนึกสงสารเด็กหนุ่มร่างเล็กที่ดูบอบบางจนน่าใจหายคนนั้นจับใจ เหลือบมองกล่องวัตถุประหลาดบนห้องเป็นระยะราวกับว่ามันจะกระโดดมาหาเขาได้ทุกเมื่อ “ไม่รุนแรงไปเหรอครับ”






“เชื่อฉันสิ ฉันน่ะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เพื่อนอยู่แล้ว” ร่างสูงขยิบตา ก่อนจะชันตัวขึ้นนั่งบนที่นอน “ไปอาบน้ำกันดีกว่า งานมีทั้งวัน ไปเร็วๆจะได้กลับเร็วๆ”





ทีมพยักหน้า ลุกขึ้นจากเตียงแล้วฉุดให้ร่่างสูงที่ยื่นมือมาให้ลุกตามขึ้นมา ก่อนที่ทั้งสองจะเดินตามกันเข้าไปในห้องน้ำ เริ่มต้นวันใหม่ที่สดใสด้วยสายน้ำที่สดชื่นและเสียงครางร้อนเร่าสะท้อนก้อง


-----------
รีบมาและรีบไป5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 08-06-2017 09:33:19
รีบไปเคลียร์กับพ่อดีกว่านะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่KEI_jry ที่ 08-06-2017 09:52:47
อยากให้รู้ตัวกันเร็วๆแล้ววววววว  :katai1:

ไม่เอามาม่าเยอะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 08-06-2017 10:00:47
ทางฝั่งเวย์ก็เริ่มรู้อะไรแล้วเหมือนกัน ถึงจะยังเป็นการเข้าใจผิดก็เถอะ แง่วว
จริงๆน่าจะถามออกไปเลยก็ได้นะ จะได้รู้เรื่อง พี่เทสต์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนี่นา
จริงๆตอนดูรูป เวย์น่าจะเอะใจบ้างนะ เทสต์ใช่คิดจะไปกอดแขนใครแบบนั้นที่ไหนล่ะ โถ่
:sad4:
รออ่านต่อน้าาาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: question09 ที่ 08-06-2017 10:08:37
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 08-06-2017 10:19:54
โอ้ยยย

อยากให้เคลียร์กันเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 08-06-2017 10:29:37
ความลับทะยอยแตกมาทีละเรื่อง

คุณวี รู้แล้วว่าทีม ใช้ชื่อเทสต์ แต่รอให้ทีมบอกเอง

เวย์ รู้ว่าเทสต์เป็นกิ๊กกับพ่อ แต่ไม่รู่รู้ว่านั่นคือทีมไม่ใช่เทสต์
ภาค นี่ชอบทีมสินะ
แต่ไม่สังเกต แววตา ท่าทาง ไม่รู้จักของเทสต์ที่มีต่อตนเลย
 
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ไม่น่าเชื่อการเป็นแฝดนี่ทำให้เรื่องมันอีรุงตุงนังขนาดนี้
        :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 08-06-2017 11:08:27
 :hao5: น่าจะเคลียร์ๆ กันไป เดี๋ยวเดินหน้า เดี๋ยวถอยหลัง เจ็บทั้ง 4 ฝ่าย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-06-2017 11:19:18
มาม่า ลอยมาาาาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 08-06-2017 11:43:21
ขอให้เคลียร์แบบม่าไม่หนักหน่วงอ่ะ
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
 :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 08-06-2017 12:47:38
เรื่องเริ่มคลายแล้ววว โอยยยลุ้น สงสารเวย์ อยากให้เคลียร์กันสักที สงสารทีมกับเทสต์ด้วยไม่น่าเลยยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Minkanin ที่ 08-06-2017 16:37:57
ลุ้นอ่า~~~~~
จะเป็นไงต่อ >_______<
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 08-06-2017 18:47:03
คู่พ่อรู้แบบน่าจะคุยกันรู้เรื่อง แต่คู่ลูกเนี่ยซิเวย์จะใจเย็นคุยกับเทสต์ดีๆไหมเนี่ย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 08-06-2017 19:06:52
เริ่มระแวงกันแล้ว ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 09-06-2017 01:24:20
รีบๆเคลียร์กันนะอย่าปล่อยไว้นานๆคนอ่านหน่วงกลัวมาม่า
หน่วงอ่ะแบบนี้ความสัมพันธ์ที่ต้องอยู่แบบระแวง :sad4: :sad4: :sad4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 09-06-2017 01:43:39
เคลียกันให้ลงตัวเด้อ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 09-06-2017 06:22:33
อย่าปิดปากเงียบไปคุยกันจะได้รู้อะไรที่คาใจ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-06-2017 17:43:52
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 11-06-2017 10:31:34
 :mew2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: somakimi ที่ 13-06-2017 22:03:41
 :katai1: โอยยยฟามลับจะแตกกกแร้วววว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 13-06-2017 23:31:29
เวย์ถามเลยเถอะ มันน่าขัดข้องใจแทน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 15-06-2017 09:29:33
คิดถึงนุ้งทีม
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่KEI_jry ที่ 15-06-2017 10:28:33
หายไปไหนนนนน :angry2:

คิดถึงทีมกับเทสต์แล้ววววววว :katai5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา ถจ% คห.248 P.9 [8/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 15-06-2017 11:38:26
“โห บ้านคุณเชษฐ์นี่มีกันกี่คนครับเนี่ย ทำไมมันถึงได้ใหญ่ขนาดนี้”





ทีมเงยหน้ามองคฤหาสน์หลังมหึมาตรงหน้า บ้านของวีรภัทรว่าใหญ่แล้ว บ้านของธีรเชษฐ์นี่แค่เดินรอบตัวบ้านเขาก็น่าจะหอบลิ้นห้อยแล้ว งานเลี้ยงถูกจัดอยู่ที่สวนทั้งหมด แต่ก็สามารถรองรับบรรดาแขกเหรื่อซึ่งส่วนใหญ่ดูจะเป็นนักธุรกิจไม่ก็เหล่าคุณหญิงคุณนายและนักแสดงชื่อดังได้อย่างไม่อึดอัด







“มีลูกชายสามคน แต่จริงๆตอนนี้ก็ไม่ใครอยู่บ้านหลังนี้หรอก ขนาดไอ้เชษฐ์ยังไปขลุกอยู่กับมีนที่คอนโดแถวบริษัทมันจนเลขาตามไม่เจออยู่บ่อยๆ คนที่อยู่บ้านหลังนี้จริงๆมีแค่ซัน ลูกชายคนสุดท้อง ตอนนี้ก็อยู่ปีหนึ่งมหาวิทยาลัยเรานี่แหละ”วีรภัทรตอบ ชื่อซันทำให้ทีมนึกถึงหลานรหัสของกวินภพที่สาวๆในคณะต่างพากันคลั่งไคล้ขึ้นมาทันที จำได้ว่าเด็กหนุ่มไม่ยอมประกวดเดือนคณะ จนสุดท้ายตำแหน่งจึงตกเป็นของน้องอีกคน แต่ลือกันว่าหากเด็กคนนี้ลงแข่ง คงจะชนะเดือนมหาวิทยาลัยคนปัจจุบันขาดลอย






ว่าแต่...เดือนคนปัจจุบันนี่มาจากคณะไหนนะ?







“นั่นไงซัน”







ทีมหันไปมองตามที่วีรภัทรชี้ ไม่อยากจะเชื่อความกลมของโลกที่กำลังนำหายนะมาให้เขา








ซัน หรือ ทินกร หลานรหัสสุดที่รักของกวินภพหันขวับกลับมาทางเขาเมื่อเห็นว่ามีคนกำลังชี้ตัวเองอยู่ ร่างสูงเบิกตากว้าง ก่อนจะโบกมือให้พวกเขาอย่างตื่นเต้น มืออีกข้างก็จูงชายหนุ่มในชุดสูทที่ดูสับสนว่าเกิดอะไรขึ้นให้เดินตรงมาทางที่พวกเขาอยู่







ถึงแม้สายรหัสปีหนึ่งกับปีสามไม่สนิทกันมาก แต่ความสดใสของซันทำให้คนในกลุ่มพวกเขา โดยเฉพาะเหนือฟ้าที่เอ็นดูน้องเป็นพิเศษพาร่างสูงไปเลี้ยงข้าวบ่อยๆ จึงไม่แปลกที่ร่างสูงจะรู้ว่าเขามีฝาแฝด








ทีมนึกเจ็บใจตัวเองที่นึกไม่ออกว่าธีรเชษฐ์หน้าตาคล้ายกับใครที่ตนเคยรู้จัก เขาไม่คิดนี่ว่ากรรมจะตามทันตัวเองเร็วขนาดนี้







“สวัสดีครับอาวี สวัสดีครับพี่...”








“เทสต์ไง! จำพี่ได้ป่ะ? ที่เป็นเพื่อนไอ้กล้าอ่ะ” ทีมรีบแทรกก่อนที่เด็กหนุ่มจะพูดชื่อของตัวเองออกมา ซันมีท่าทีสับสน เอียงคอมองเขาอย่างงุนงง






“อ้าว แล้วพี่...”







“พี่สบายดี ขอบใจที่ถามนะ ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าซันเป็นลูกคุณเชษฐ์”ร่างโปร่งชวนคุยเสียงรัวเร็ว จังหวะนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าซันจะคิดว่าตัวเองเป็นอะไรกับคุณวี ขอแค่ดิ้นหลุดบ่วงที่อยู่ตรงหน้าให้ได้เป็นพอ เขาเชื่อว่าหากตนอธิบายให้ซันเข้าใจทีหลัง อีกฝ่ายจะยอมปิดปากเงียบแต่โดยดี“แล้วนี่ใครเหรอ?”







เขาจำได้ว่าซันมีปัญหาเรื่องการเรียบเรียงภาษา อย่าว่าแต่เมื่อกี้เลย ขนาดพูดช้ากว่านี้บางครั้งน้องก็ยังขอให้เขาพูดใหม่ ทีมจึงมั่นใจว่าตัวเองทำให้ร่างสูงมึนจนลืมไปแล้วว่าจะพูดอะไร จริงดังคาด เด็กหนุ่มที่ฟังทันแค่คำถามตอนท้ายแนะนำคนที่ยืนอยู่ข้างๆพร้อมรอยยิ้ม







“นี่พี่ภัทรครับ แฟน..โอ๊ย! พี่..ที่รู้จัก” เด็กหนุ่มลูบท้องของตนที่โดนคนข้างๆถองศอกใส่เต็มรักหน้ามุ่ย แต่ดูจากท่าทางเขาว่าวันนี้เด็กตรงหน้าคงโดนไปหลายดอกแล้ว






“สวัสดีครับ” คนที่ชื่อภัทรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ ดูเป็นคนเรื่อยๆไม่เหมือนเจ้าลุกบอลเด้งดึ๋งที่อัดแน่นไปด้วยพลังงานข้างๆ แต่ก็ดูเข้ากันได้อย่างลงตัว







“เดี๋ยวอาไปหาพ่อเราก่อนแล้วกัน ว่าจะแวะเอาของขวัญมาให้เฉยๆ” วีรภัทรเอ่ยขึ้น






 “พ่อเพิ่งมาถึงมั้งครับ เห็นรถว๊าบๆ น่าจะอยู่ในบ้าน” เด็กหนุ่มรายงานพร้อมรอยยิ้ม







“แวบๆ”ร่างข้างๆแก้ให้ด้วยน้ำเสียงยานคาง ดูท่าจะเคยชินกับคำพูดประหลาดๆของเด็กหนุ่มเสียแล้ว








วีรภัทรพาทีมเข้ามาในตัวบ้านที่ตกแต่งอย่างหรูหราเช่นเดียวกับภายนอก เขารู้สึกว่าที่นี่ให้กลิ่นอายย้อนยุคมากกว่าบ้านของวีรภัทรที่เป็นเพียงบ้านเดี่ยวหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์น ร่่งโปร่งเดินตามคนรักไปยังห้องนั่งเล่นที่มีร่างเล็กที่คุ้นตานั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง








“มีน!”ทีมยิ้มดีใจเมื่อเห็นคนที่คุ้นเคย ร่างเล็กในชุดสูทเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มออกเช่นกันเมื่อเห็นเขา







“สวัสดีครับคุณวี พี่เทสต์”





“ไอ้เชษฐ์มันหายหัวไปไหนแล้วล่ะ”วีรภัทรเลิกคิ้ว ประหลาดใจที่ธีรเชษฐ์ทิ้งเด็กของตัวเองไว้คนเดียว







“คุยกับคุณหมอคเชนทร์อยู่ในห้องทำงานน่ะครับ”เด็กหนุ่มตอบ ทีมนั่งลงข้างมีนพร้อมรอยยิ้ม ดีใจที่เห็นร่างเล็กดูมีความสุขกว่าที่เขาเห็นรอบที่แล้วมาก





“ดูดีขึ้นเยอะนะเรา คุยกันแล้วเหรอ?”






“ก็…”เด็กหนุ่มก้มหน้าเอียงอาย “จริงๆ... เมื่อวานวันเกิดผม เลยได้คุยกันนิดหน่อย...”






“สิบแปดแล้วสินะ” ร่างโปร่งลูบศีรษะมีนอย่างเอ็นดู รู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ทำให้ของขวัญที่วีรภัทรเอามาดูสมเหตุสมผลขึ้น







“อ้าว มาเร็วเหมือนกันนะเนี่ย”







ร่างสูงเดินลงมาจากบันไดบ้าน ปกติทีมก็คิดว่าธีรเชษฐ์หน้าตาดีอยู่แล้วนะ แต่ร่างสูงในชุดสูทสีครีมอ่อนทับเสื้อคอเต่าสีเลือดหมูท้าแดดท้าลมเมืองไทยยิ่งทำให้ร่างสูงดูเหมือนนายแบบขึ้นเป็นสิบเท่า








ยังไม่นับร่างสูงที่หล่อวัวตายควายล้มอีกร่างในชุดเสื้อแขนยาวผูกไทค์เรียบร้อย ผมสีดำสนิทหวีเรียบและแว่นไร้กรอบยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูมีออร่าน่าเกรงขาม คาดว่าคนคนนี้คือหมอคเชนทร์ที่มีนพูดถึงเมื่อครู่







“พี่คราม สวัสดีครับ”







ทีมรีบยกมือไหว้ตามเมื่อคนรักกล่าวทักทายคนที่ยืนข้างเจ้าของวันเกิด หมอคเชนทร์พึมพำสวัสดีตอบกลับมาเหลือบมองทีมอย่างสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร








“เด็กไอ้วีมัน มึงยังไม่เคยเจอเหรอ?”ธีรเชษฐ์หันไปถามเพื่อนที่อายุเท่ากัน คเชนทร์ส่ายหน้า






“เด็กเชี่ยไรล่ะ พูดอะไรให้เกียรติน้องนิดนึงครับไอ้ผู้ใหญ่เวร”วีรภัทรกอดอกอย่างไม่พอใจ






“โอ้โห น้องเหรอ นี่หลานแล้วมั้งไอ้กระบือแก่”เจ้าของวันเกิดหัวเราะ






“มึงนี่ก็กล้าล้อคนอื่นนะ” คเชนทร์เหลือบมองมีนาที่สะดุ้งเฮือกอยู่บนโซฟา “พรุ่งนี้มีนัดพบอาจารย์ที่ปรึกษาช่วงเช้า แต่ถ้ามาไม่ไหว...”ดวงตาเรียวคมตวัดมองธีรเชษฐ์ที่มีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “เดี๋ยวครูมาคุยที่นี่ก็ได้”







“ไม่..ไม่เป็นไรครับอาจารย์ ผมไปได้” มีนรีบบอกอาจารย์ที่ปรึกษาของตนอย่างเกรงใจ ส่วนทีมได้แต่กระพริบตาปริบๆอย่างงุนงงเพราะลำดับเรื่องราวไม่ถูก








“อ่า…ถ้างั้นของขวัญกูมึงค่อยเปิดวันหลังนะ”วีรภัทรยิ้มแห้ง ส่งกล่องของขวัญให้เพื่อนสนิทอายุมากกว่าที่รับมาด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง






“ไปนะ เดี๋ยวมีเคสผ่าตัดต่อ” คเชนทร์เอ่ยขอตัว ทีมมองตามคนที่เขาไม่เคยเห็นก่อนจะหันมาหาคนรัก





“คุณหมอนี่ อายุมากกว่าคุณเชษฐ์เหรอครับ?”





“ไม่นะ พี่ครามเกิดหลังไอ้เชษฐ์สองสามเดือน ทำไมเหรอ?” วีรภัทรเลิกคิ้ว





“แล้วทำไมถึงเรียกคุณหมอว่าพี่...แล้วคุณเชษฐ์....”







ร่างสูงหลุดขำออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าที่บึ้งตึงลงของธีรเชษฐ์ ลูบศีรษะของเด็กน้อยช่างสงสัยอย่างเอ็นดู





“คนเราจะแก่ แก่ที่วุฒิภาวะ ไม่ใช่อายุ จำไว้นะเทสต์”






“สาธุ ขอให้มึงโดนเด็กถอนหงอก”ร่างสูงแช่งเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ วีรภัทรยิ้มเยาะ







“มึงแช่งกูมากี่รอบละ ระวังจะเข้าตัวเหอะ”






ทีมส่ายหัวกับพฤติกรรมเด็กๆของคนทั้งคู่ จากที่เห็นหมอคเชนทร์คงจะเป็นคนเดียวที่ดูเป็นผู้ใหญ่น่าเคารพนับถือจากใจจริง เท่าที่ฟังจากเมื่อกี้ชายหนุ่มน่าจะเป็นอาจารย์แพทย์







ท่าอย่างนั้น...แปลว่า..น้องมีนเรียนแพทย์เหรอ?





ร่างโปร่งได้แต่ภาวนาไม่ให้มีนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเขา เพราะนั่นทำให้โอกาสที่มีนจะรู้จักกับน้องแว่นหรือพี่ติณณ์ซึ่งเป็นคนรักของเพื่อนสนิทเขามีมากขึ้น และทำให้เรื่องความแตกง่ายขึ้น







อย่าเพิ่งตื่นตูม...อย่าเพิ่งตื่นตูม...







“เทสต์ เป็นอะไรรึเปล่า?”






วีรภัทรถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของคนรัก







“เอ่อ...ปวดหัวนิดหน่อย คงนอนน้อยน่ะครับ”ทีมโกหก






“เหรอ? ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันดีกว่า”





หลังจากทั้งสองเอ่ยลาเจ้าของงานและเด็กหนุ่มบนโซฟา วีรภัทรก็พาทีมออกมาที่หน้างานอีกครั้ง ร่างโปร่งรู้สึกอยากจะออกไปจากที่นี่เต็มทีแล้ว






แต่เรื่องมันไม่ง่ายอย่างที่คิด






“อ้าว น้ำอุ่น ทำไมอยู่ที่นี่ล่ะ?”






แทนไทย ลูกครึ่งอังกฤษหนุ่มผมทองเพื่อนสนิทของน้องแว่นที่เจอเขามานับครั้งไม่ถ้วนยืนอยู่ข้างร่างสูงโปร่งคุ้นที่เขาจำได้ว่าเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกับเด็กหนุ่ม ร่างสูงขมวดคิ้วมองเขาทีมองวีรภัทรทีด้วยสีหน้าสงสัย ทีมนึกอยากจะมุดแทรกลงไปใต้พื้นธรณี ทำไมโลกมันต้องกลมจนน่ากลัวขนาดนี้ด้วยนะ








“อาวี สวัสดีครับ” น้ำอุ่นยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้ม มองเลยชายหนุ่มไปยังร่างโปร่งที่อยู่ข้างๆพร้อมกับเลิกคิ้วสูง






“นี่เทสต์ แฟนอาเอง” คนที่ถูกแนะนำว่าแฟนสะดุ้งเล็กน้อย ทีมหลบสายตาไม่กล้าสู้หน้าเด็กหนุ่มที่ยังคงไม่ละสายตาจากเขา








“อาดีใจนะที่ได้เจอเรา ไว้ว่างๆเราไปหาอะไรกินกันนะ” วีรภัทรชวน “อาขอตัวก่อน เทสต์เขาปวดหัว อาว่าจะพาไปหายากิน
ก่อน”







“ครับ ไว้เจอกัน”







ในที่สุดพวกเขาก็เดินออกมาถึงหน้าประตูรั้ว ทีมแทบจะทรุดตัวลงไปกราบกรานฟ้าดินที่ทำให้เขารอดจากการถูกเปิดโปง วีรภัทรเหลือบมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปทุกสิบวินาทีของคนรักพร้อมรอยยิ้มมุมปาก รู้สึกสนุกกับทักษะการแถที่เริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆของคนข้างกาย






“รถเราจอดอยู่ไหนะครั...อ๊ะ”ด้วยความรีบร้อนทำให้ร่างโปร่งชนเข้ากับหญิงสาวที่กำลังจะเดินเข้าไปในงานอย่างจัง วีรภัทรรีบคว้าตัวคนรักไว้ตามสัญชาตญาณ ส่วนหญิงสาวอายุราวๆสี่สิบปีหน้าตาดีในชุดเดรสสั้นกุดสีดำโชว์ส่วนโค้งเว้าอ้าปากเตรียมตวาดแว้ด แต่เมื่อเห็นว่าคนที่เธอชนเป็นใครก็ชะงักค้าง






“วี?”





“นันท์?”







ทีมรู้สึกว่ามือที่จับไหล่ทั้งสองข้างของเขาบีบแน่นขึ้นเล็กน้อย ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองคนรัก วีรภัทรขบกรามแน่นจนเห็นขากรรไกรขึ้นเป็นสัน เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ดูไม่สบอารมณ์ ดวงตากรีดหนาตวัดมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าพร้อมกับยิ้มเยาะ






“เดี๋ยวนี้ชอบแบบนี้แล้วเหรอวี?”





“คุณมาที่นี่ทำไม?”ร่างสูงถามเสียงห้วน





 “ฉันก็จะมาคุยกับเชษฐ์ให้รู้เรื่องน่ะสิ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าพวกคุณรวมหัวกันทำให้ผู้กำกับเลิกจากฉันน่ะ” คนที่ชื่อนันท์กอดอก “ฉันไม่น่าหลงชอบคนอย่างคุณเลยจริงๆ”






“ข้อหนึ่ง ผมคิดว่าที่คุณไม่มีงานแสดงน่าจะมาจากนิสัยที่น่ารังเกียจของคุณมากกว่า” วีรภัทรตอบเสียงเรียบ “ข้อสอง คุณไม่เคยชอบผม ทุกอย่างมันเป็นแค่ความผิดพลาด คุณเป็นคนพูดแบบนั้นเองนะ”






“วี!!” หญิงสาวตวาดแหวเมื่อหาเหตุผลมาสู้ไม่ได้ แต่วีรภัทรไม่สนใจ หันกลับไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่หน้าประตู







“เอาผู้หญิงคนนี้ออกไป แล้วอย่าให้เขามาวุ่นวายที่นี่อีก”







“วี! นี่ ปล่อยฉันนะ!!”







ทีมถูกวีรภัทรพาออกมาจากที่ตรงนั้นก่อนที่จะได้เห็นเหตุการณ์หลังจากนั้น เขาได้ยินเพียงเสียงโวยวายของหญิงสาวที่เขาเพิ่งจำได้ว่าเป็นดาราเก่าสมัยที่เขายังเป็นเด็กอยู่ห่างๆ ร่างสูงพาคนรักกลับมาที่รถ ทีมนั่งเงียบตลอดทางที่วีรภัทรขับรถออกมา เขายังสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายยังคงโมโหจากเหตุการณ์เมื่อครู่จึงไม่อยากทำให้วีรภัทรเครียดกว่าเดิม








“ไม่อยากรู้เหรอ?”




เสียงทุ้มดังขึ้นหลังจากที่พวกเขาออกมาไกลพอสมควร ทีมเอื้อมมือไปแตะที่แขนของคนรักเบาๆ พยายามส่งความเป็นห่วงผ่านทางสัมผัส ดูเหมือนร่างสูงจะรับรู้ ถึงได้ผ่นคลายลงอย่างเห็นได้ชัด








“ถ้าคุณวีไม่อยากให้ผมรู้...ผมไม่รู้ก็ได้ครับ”






ร่างโปร่งหมายความตามนั้น เขาไม่อยากให้ร่างสูงรู้สึกลำบากใจที่จะต้องพูดออกมา






“นั่น...เป็นแม่ของลูกชายฉัน” วีรภัทรถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เป็นความผิดพลาดที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตฉัน”








ทีมได้แต่นิ่งเงียบ เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรต่อ มือใหญ่จับมือของเขาที่แตะอยู่บนต้นแขนมาเกาะกุมไว้ ซึ่งทีมก็บีบมือตอบอย่างต้องการให้กำลังใจ เขาไม่อยากให้คุณวีคิดว่าเขากำลังโกรธอีกฝ่ายกับเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่สมัยเขายังแบเบาะ







“เทสต์...”





เจ้าของชื่อหันไปหาคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย วีรภัทรหันมายิ้มให้เขา ก่อนจะบีบมือของทีหนึ่งเบาๆ







“รักนะ”






แค่คำคำนั้นก็สามารถทำให้ร่างโปร่งอุ่นวาบไปทั่วร่าง ทีมยิ้มตอบ






“ผมก็รักคุณวีครับ”






รถทั้งคันยังคงถูกปกคลุมด้วยความเงียบ แต่ร่างทั้งสองในรถกลับมีรอยยิ้มบางๆประดับอยู่บนริมฝีปากตลอดทาง












--------------
มาล้าวววววววว
ขออภัยที่ให้รอนาน :hao5: :hao5: :hao5: ข้าน้อยสำนึกล้าววววววว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-06-2017 14:13:43
เจอแม่เวย์ แล้ว  :z3: :z3: :z3:
ดูท่า ทำตัวเอง จนไม่เป็นที่ต้องการของใครซะเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 15-06-2017 14:49:54
อะจร้าเริ่มเข้มข้น  :katai2-1: 
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sang som ที่ 15-06-2017 14:55:39
รอๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 15-06-2017 15:48:06
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ●GreenTEA● ที่ 15-06-2017 15:57:53
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 15-06-2017 16:11:39
น่าติดตามอยากอ่านต่อเร็วๆรีบมาลงนะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 15-06-2017 17:36:33
ทีมบอกวีเลยเถอะ ยิ่งปิดก็ยิ่งเครียดซะเปล่าๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 15-06-2017 20:21:10
 :katai1:
เข้าใกล้แบบจะเปิด จะเปิด หลายริบแล้ว แต่ความลับก็ยังไม่ถูกเปิด อึดอัดแทนทีมจริงๆ นับเวลารอวัน... บู้ม...
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 15-06-2017 20:24:53
ลงชื่อไว้ก่อน ค่อยมาอ้าน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 15-06-2017 22:53:15
เดะความก้อจะแตกกก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 16-06-2017 00:53:45
ความแตกเลยก็ดีนะ อึดอัดแย้ววว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 16-06-2017 01:10:59
จะแถได้อีกนานเท่าไหร่
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-06-2017 07:37:42
พี่หมอคเชนทร์มีเจ้าของจับจองรึยังเอ่ย :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 16-06-2017 10:20:29
แงงง

อยากให้บอกๆ ให้คุยๆไปเลย เครียดแทน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 16-06-2017 18:00:26
ความลับ มีมากขึ้นเรื่อยๆ ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 17-06-2017 13:37:50
สกิลดีขึ้น55 แม่เวย์นี่แบบ...
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ตั้งโอ๋ ที่ 17-06-2017 22:56:27
รอคร่าาามาเร็วๆๆน่าาาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: แฟนตาเซีย ที่ 18-06-2017 02:01:18
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JACKSON ที่ 22-06-2017 09:38:53
รักกกก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 22-06-2017 14:16:09
ทำไมแม่ตัวเอกแต่ละคนนี่ไม่ไหวเลย

เป็นดาราเหมือนกันด้วย

เอ๊ะหรือคนเดียวกันกับเรื่องนู้น เราจำชื่อไม่ได้ด้วยสิ

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: numniimnum ที่ 22-06-2017 16:58:34
จบจาก รัก ไม่ ลืม เราก็มาอ่านต่อที่นี่เลยครัส ฮ่าๆๆ
ชอบนิยายของคุณลิตเติ้ลพริกจังเลย
เรื่องนี้ก็ดีต่อใจเหมือนเคย
ดูละมุนแต่ก็แบบหน่วงเบาๆ
เท่าที่อ่านเราสงสารเทสที่สุด
เพราะถ้าหากทุกคนรู้ความจริงแล้ว
การที่เวย์มาสนใจเทสเพราะคิดว่าเทสคือทีม
แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่ เทสน่าจะเสียใจสุด
แต่นิยายก็นั่นแหละ เราไม่รู้หรอก ได้แต่คาดเดาไป
มาอัพเร็วๆ นะค่า อ่านจบไปสองเรื่องแล้วนะเออ
เด่วกำลังจะขึ้นเรื่องใหม่ อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 26-06-2017 22:16:18
อยากให้สองพี่น้องกับคู่พ่อลูกมาเจอหน้ากันแบบ บูม พร้อมหน้าสี่คนโดยมิได้นัดหมาย---
คงตกใจกันน่าดู จะใครก็เถอะ 55555
รออัพน้าาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-06-2017 06:56:44
อีรุงตุงนังดีนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: TKdark ที่ 28-06-2017 18:14:45
รอๆๆๆน้องทีม :mew6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 30-06-2017 20:42:20
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่หูเบา 100% คห.270 P.10 [15/06/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 01-07-2017 17:57:29
Chapter 12: เด็กดีต้องซื่อสัตย์



เวย์ทำตัวแปลกๆ






เทสต์เป็นคนความรู้สึกช้า แถมยังไม่ค่อยสังเกตคนรอบข้างเท่าไหร่นัก แต่ขนาดเขายังดูออกเลยว่าคนรักของเขาทำตัวห่างเหินกว่าที่เป็นประจำ





ร่างโปร่งทรุดตัวลงข้างเด็กหนุ่มที่นั่งเหม่อมองโทรทัศน์ทั้งที่หน้าจอยังคงมืดสนิท แตะที่ไหล่หนาเบาๆอย่างเป็นห่วง ทว่าคนถูกจับกลับสะดุ้งราวกับโดนของร้อนนาบ





“โทษๆ ตกใจเหรอ” คนอายุมากกว่าเริ่มกังวลกว่าเดิม เขาไม่เคยเห็นเวย์เป็นแบบนี้มาก่อน





“ขอโทษครับ..ผมใจลอยเอง”




“เป็นอะไรรึเปล่า? บอกพี่ได้มั้ย”





เทสต์รู้สึกใจคอไม่ดีกับน้ำเสียงของคนรัก ทีมเคยบอกว่าเขาเป็นคนที่ดูไม่ใส่ใจคนรอบข้างเกินไปจนทำให้คนที่เคยคบกับเขามักจะคิดว่าเขาไม่สนใจ และนั่นทำให้หลายครั้งคนที่เขาคบไม่คิดแม้แต่จะบอกเขาว่าตนมีปัญหาอะไร





เขาไม่อยากให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นกับเด็กหนุ่ม




“ไม่มีอไรหรอกครับ ผมแค่กลัวเรียนไม่ทัน” เวย์ยิ้มให้เขาอย่างเหนื่อยๆ “ห่วงผมอ่ะดิ?”





ยังยอกย้อนได้แบบนี้คงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง




เทสต์พยายามคิดเข้าข้างตัวเอง





“อะไร ใครห่วง?” ชายหนุ่มขยี้ผมของคนรักอย่างหมั่นเขี้ยว “เป็นเด็กเป็นเล็กจะเครียดอะไรนักหนาฮึ?”




“ผมไม่เด็กซักหน่อย!”



ร่างสูงขึ้นเสียงอย่างไม่รู้ตัวเมื่อถูกจี้ใจดำ ก่อนจะรีบขอโทษเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของคนรัก เทสต์มีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย ก่อนจะลกขึ้นจากโซฟา




“พี่ว่า...พี่ไปหาอะไรมาให้กินดีกว่า หิวรึยัง?”




เวย์ส่ายหน้า ร่างสูงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา




“พี่เทสต์...ผม...”




“หืม?” ร่างโปร่งหันกลับมาตามเสียงเรียก และนั่นทำให้ความกล้าที่อยู่น้อยนิดของเด็กหนุ่มหมดไป




“ผมจะไปทำรายงานหอไอ้ภาค ไม่ต้องซื้อข้าวก็ได้ครับ”




“เหรอ...”เทสต์ลากเสียง อดคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้ากำลังพยายามหลบหน้าเขาอยู่รึเปล่า “แล้วจะกลับกี่โมง?ให้พี่ไปรับมั้ย?”




“ถ้าเสร็จดึกคงจะนอนที่นั่นเลย พี่เทสต์ไม่ต้องรอหรอกครับ”เด็กหนุ่มตอบ ทั้งที่เป็นแค่การไปค้างหอเพื่อนธรรมดา แต่บางอย่างในน้ำเสียงของเวย์ทำให้เทสต์รู้สึกว่าตัวเองจะเสียใจหากปล่อยให้ร่างสูงไป





“งั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง”





แต่เทสต์ก็ยังเป็นเทสต์ เขาเลือกที่จะมองข้ามความรู้สึกนั้นแล้วช่วยคนรักเตรียมข้าวของเผื่อจะไปค้างที่หอเพื่อน ร่างโปร่งขับรถออกไปส่งเด็กหนุ่มที่ยังคงเข้าเฝือกแขน เทสต์เงยหน้ามองหอพักในของมหาวิทยาลัยที่ตนเคยมาทำงานกับเพื่อนบางคนเป็นครั้งคราว





“อยู่ห้องไหนล่ะ?”





“261ครับ” ร่างสูงตอบ “แต่ผมไปเองดีกว่า พี่เทสต์จะได้ไม่ต้องจอดรถ เดี๋ยวเจอกันนะครับ”เวย์โน้มตัวเข้ามาหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่อย่างที่ทำประจำ แต่คราวนี้เทสต์แอบรู้สึกว่าจมูกโด่งที่กดอยู่บนแก้มของเขามันนานกว่าปกติเล็กน้อย





“อือ…เจอกัน”





ชายหนุ่มมองส่งคนรักไปจนลับสายตา ก่อนจะเข้าเกียร์เคลื่อนรถออกไปจากที่ตรงนั้น






บ้านที่ไม่มีเวย์อยู่ทำให้เทสต์รู้สึกวังเวงจนไม่อยากกลับ ร่างโปร่งจึงตัดสินใจที่จะแวะซื้อของเข้าบ้าน ถึงแม้ช่วงแรกๆสิ่งนี้จะให้เขารู้สึกเก้ๆกังๆเพราะทุกสิ่งทุกอย่างตอนที่เขาอยู่คอนโดตัวเองมีน้องชายทำให้ทั้งหมด แต่ตอนนี้เขาสามารถหยิบข้าวของลงตะกร้าอย่างคล่องแคล่วราวกับทำมาทั้งชีวิต





สบู่หมดแล้ว...




เทสต์หันซ้ายขวาหาข้าวของจำเป็น แต่ร่างโปร่งยังคงไม่ซื้อของสดอะไรเข้าบ้านนอกจากไข่ไก่สดเนื่องจากตัวเองยังคงไม่สามารถทำอาหารได้มากนัก ร่างโปร่งเดินเตรดเตร่ไปทั่วห้างกว่าจะรู้สึกว่าของที่ซื้อมาเริ่มหนัก เขากลับมาถึงบ้านที่ว่างเปล่าหลังจากพระอาทิตย์ตกดินไม่นานนัก ชายหนุ่มเอื้อมไปหยิบถุงใส่ของที่วางอยู่ใต้ที่นั่งข้างคนขับ ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นซองยาที่ตกอยู่บนพื้นรถ





เวย์ทำตกไว้แน่เลย



เทสต์กดโทรศัพท์โทรออกหาคนรักเมื่อคิดได้ดังนั้น ทว่าปลายสายไม่ยอมรับโทรศัพท์เสียที ร่างโปร่งชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจสตาร์ทรถอีกครั้ง แล้วมุ่งหน้ากลับไปที่มหาวิทยาลัย ไปยังหอพักในที่เขาไปส่งคนรักเมื่อหลายชั่วโมงก่อน











ชายหนุ่มยืนลังเลอยู่หน้าห้องพักที่เขาจำได้ว่าคนรักบอกว่าเป็นห้องของเพื่อน ก่อนจะเคาะประตูสองสามครั้ง




“ใครมาวะ?”




“มึงสั่งพิซซ่าไว้ป่ะ?”




เขาได้ยินเสียงผู้ชายสองสามคนดังอยู่ในห้อง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก เด็กหนุ่มร่างสูงที่เขาจำได้ว่าชื่อภาคเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าใครอยู่หน้าห้อง ก่อนจะถามด้วยเสียงห้วนสั้น




“มีธุระอะไรครับ?”



“เวย์ลืมยาไว้” เทสต์ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจกับน้ำเสียงที่คนอายุน้อยกว่าใช้กับเขา ภาคกลอกตาเล็กน้อยแล้วแบมือรอรับซองยาที่เวย์ลืมไว้ แต่เทสต์ที่เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีกับเสียงดังเอะอะโวยวายข้างในและท่าทีของเจ้าของห้องไม่ยอมให้ง่ายๆ




“เรียกเวย์ออกมาได้มั้ย”


“คงไม่ได้หรอกครับ”ร่างสูงกอดอก “มันคงไม่อยากเจอหน้าพี่เท่าไหร่”




ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนสนิทของแฟน เทสต์คงประเคนหมัดให้กอนเล่นไปแล้ว




“ทำไม?” ร่างโปร่งพยายามใจเย็นถามเสียงเรียบ




“คงเพราะมันไม่อยากคุยกับคนที่ตีสองหน้า โกหกคนที่ตัวเองรักอยู่ตลอดเวลาล่ะมั้งครับ?”




เทสต์รู้สึกหน้าชาไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำตอบจากเด็กหนุ่ม



เวย์...รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่ทีม?




ภาคยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับปฎิกิริยาของคนฟัง เท่านี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าคนตรงหน้านอกใจเพื่อนของเขาไปกับผู้ชายอื่นจริง แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นพ่อแท้ๆของเด็กหนุ่มอีกด้วย




“รู้แล้วก็กลับไป....”



“เฮ้ยๆๆๆไอ้เวย์!!”



“เชี่ย อย่าอ้วกตรงนี้นะเว้ย!!!”





เสียงโวยวายที่ดังออกมาจากด้านในห้องเรียกความสนใจจากเจ้าของห้องให้หันกลับไป เช่นเดียวกับเทสต์ที่ลืมความตกใจไปชั่วขณะเมื่อได้ยินชื่อคนรัก ก่อนจะแทรกตัวผ่านภาคที่ไม่ทันระวังเข้าไปในห้องทันที




สภาพที่เห็นคนเด็กหนุ่มร่างสูงที่สติดูจะเริ่มเลื่นลอยกำลังถูกเพื่อนสองคนที่ขนาดตัวพอๆกันพยายามดึงให้ลุกขึ้นจากพื้น รอบกายมีขวดเครื่องดื่มมึนเมามากมายกลิ้งกระจัดกระจาย เทสต์รีบตรงเข้าไปประคองคนรักด้วยแรงทั้งหมดที่ตนมี




“เวย์ ไหวมั้ย?”




“พี่…พี่เทสต์?” เด็กหนุ่มที่มีสีหน้าพะอืดพะอมปรือตาขึ้นเพื่อมองเขา




“ไหวมั้ย จะอ้วกรึเปล่า เดี๋ยวพี่พาไปห้องน้ำแล้วกลับบ้านกัน” ร่างโปร่งกระซิบถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้




“ผม…”ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่นเหมือนไม่แน่ใจ “ไม่น่า...อ้วกนะ...?”




“งั้นกลับบ้านกัน” เทสต์ออกแรงประคองร่างสูงที่ยังคงมีสติแต่ค่อนข้างเลือนรางให้เดินตามเขาออกมา แต่เจ้าของห้องก้าวเข้ามาขวางทางพวกเขาไว้




“หลีก” ร่างโปร่งสั่ง



“ผมว่าไอ้เวย์มันน่าจะสบายใจกว่าถ้ามันอยู่ที่นี่นะ”




“แฟนกู...”เทสต์เริ่มหมดความอดทนกับเด็กหนุ่มตรงหน้า “กูดูแลเองได้”




ภาคเห็นสายตาที่คนตรงหน้ามองเพื่อนของเขา เด็กหนุ่มเห็นความเป็นห่วงเป็นใย เห็นความรักในดวงตาคู่นั้นอย่างชัดเจน แต่เขายังคงไม่เข้าใจว่าทำไมร่างโปร่งถึงได้ทำเรื่องน่ารังเกียจอย่างการนอกใจเพื่อนของเขาได้ลงคอ




“ผมดูออกนะว่าพี่แคร์มัน” ร่างสูงยอมหลีกทางให้ในที่สุด “ถ้าพี่สงสารมันบ้างซักนิด บอกความจริงทั้งหมดกับมันเถอะครับ”
เทสต์กัดริมฝีปาก แต่ก็พยักหน้า พยุงเวย์ที่กึ่งหลับกึ่งตื่นออกจากห้องไปยังรถที่เขาจอดไว้หน้าหอพัก





“ไหวมั้ย” ร่างโปร่งถามเป็นระยะขณะประคองร่างของคนรักที่เดินโซซัดโซเซเข้ามาในห้องนอนอย่างยากลำบาก เวย์พยักหน้า ทรุดตัวลงบนเตียงอย่างมึนๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงแผ่หลาบนเตียง




“เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้แล้วกัน” เทสต์บอกคนที่นอนอยู่บนเตียงทั้งชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ ใบหน้าของเด้กหนุ่มแดงก่ำและมีเหงื่อผุดพรายจะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ร่างโปร่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออเตรียมกะละมังเช็ดตัวและชุดนอน โดยไม่ลืมหยิบขวดน้ำดื่มจากตู้เย็นก่อนจะเดินกลับมาหาเวย์ที่แม้จะนอนนิ่งแต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้หลับไป





“เวย์ ลุกขึ้นมาดื่มน้ำก่อน”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ประคองร่างของเด็กหนุ่มให้ชันตัวกลับขึ้นมานั่ง “นี่ หลอดอยู่นี่”
เวย์อ้าปากงับหลอดที่ร่างโปร่งจับไว้ให้ก่อนจะดูดน้ำเย็นๆอย่างว่าง่าย ดูเหมือนนั่นจะทำให้อาการพะอืดพะอมของเวย์ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ร่างสูงยังคงอยู่ในสภาพที่ห่างไกลจากคำว่ามีสติครบถ้วน มือเรียวเริ่มจัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ของคนรักอย่างคล่องแคล่วจากการที่ต้องเช็ดตัวให้เด็กหนุ่มบ่อยๆ ซึ่งคนเมาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เทสต์นำผ้าห่มคลุมท่อนล่างของเด็กหนุ่มไว้ไม่ให้หนาวขณะที่เช็ดร่างกายท่อนบนด้วยผ้าขนหนูบิดหมาด เวย์เอนตัวซบกับอกของเขา ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อย ลูบกลุ่มผมนุ่มสีดำสนิทอย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มลงจุมพิตกลางกระหม่อมของคนรักอย่างทะนุถนอม





เพราะเขาไม่รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้สัมผัสร่างสูงหรือไม่




“นอนพักก็ได้นะ เดี๋ยวพี่เปลี่ยนชุดให้” เทสต์กระซิบ เช็ดไปตามแผงอกแกร่งอย่างเบามือ แต่มือใหญ่กลับคว้าข้อมือของเขาไว้




“พี่เทสต์...” เสียงทุ้มที่สั่นเครืออย่างที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนกระตุกหัวใจของชายหนุ่มอย่างแรง “ผมเจ็บ...”




“พี่รู้...” ร่างโปร่งโอบกอดร่างของคนรักไว้อย่างอ่อนโยน การตระหนักว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้เด็กหนุ่มที่เข้มแข็งมาดดยตลอดเปราะบางถึงขนาดนี้ยิ่งทำให้หัวใจของเขาบีบตัวอย่างปวดร้าว “พี่ขอโทษ...”




“ผมเจ็บ...” เด็กหนุ่มพึมพำซ้ำๆเสียงติดขัด “ผมไม่..ผมไม่ไหวแล้ว...”




“พี่ขอโทษ...”เทสต์โยกตัวไปมาน้อยๆราวกับจะปลอบขวัญเด็กหนุ่มในอ้อมกอด “พี่ขอโทษครับ...”
เขาอยากอธิบาย อยากบอกอีกฝ่ายว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะโกหก แต่ไหล่กว้างที่สั่นระริกทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่อยู่ในสถานะที่จะฟังอะไรจากเขานอกจากคำขอโทษจากใจนี้




“พี่เทสต์...ไม่ใจดีกับผมแล้วได้มั้ย...”เวย์เงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสีรัติกาลที่เริ่มแดงก่ำทำให้เขาหยุดหายใจไปครู่หนึ่ง




“ผม...อึ่ก...ผมรับไม่ไหวแล้ว...”




“ได้สิ...” ร่างโปร่งโอบศีรษะของคนรักให้เอนกลับลงมาหาเขา ถ้ามันจะทำให้เวย์มีความสุข...จะให้เขาทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น




“ผม…ไม่อยากรู้สึกแบบนี้แล้ว...”เด็กหนุ่มซุกหน้ากับซอกคอของเขา เทสต์ไม่มีอะไรจะพูด นอกจากลูบศีรษะของคนรักเบาๆอย่างปลอบโยน พวกเขาอยู่ในความเงียบเป็นเวลานาน ก่อนที่เวย์จะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า





“เราเลิกกันเถอะครับ...”





แม้จะรู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่กลางอก แต่เทสต์ก็ทำได้เพียงปลอบโยนร่างที่ยังคงตัวสั่นจากการกลั้นน้ำตา





คนที่ถูกทำร้ายกับการโกหกในครั้งนี้ไม่ใช่เขา แต่เป็นเด็กหนุ่มที่ไม่ได้ทำอะไรผิดนอกจากชอบฝาแฝดผิดคนคนนี้ต่างหาก





“ครับ...ถ้าเวย์อยากเลิกพี่ก็จะเลิก”ร่างโปร่งกระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน โยกตัวปลอบร่างในอ้อมกอดไปมา จนกระทั่งเขารู้สึกถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอของร่างสูง เทสต์เอนตัววางร่างของเด็กหนุ่มที่หลับไปในอ้อมกอดของเขาให้นอนลง ก่อนจะจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เวย์อย่างคล่องแคล่ว





….ไม่สนใจว่าน้ำตาของตนจะบดบังภาพทุกอย่างจนพร่ามัวไปหมด






 พรุ่งนี้เขาจะอธิบายทุกอย่าง





ร่างโปร่งสัญญากับตัวเอง









อย่างน้อย เขาก็อยากให้เวย์ได้ยินความจริงทั้งหมดจากปากของเขา ก่อนที่พวกเขาทั้งสองคน จะกลายเป็นคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป


------------

หายไปนานมากจริงๆสำหรับเรื่องนี้ :hao5:
ขอโทษจริงๆค่ะ :mew6:
ขอบคุณที่รอนะคะ
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 01-07-2017 18:13:14
มาม่ามาเลย  :hao5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 01-07-2017 18:17:23
โคตรเด็กเลยอะ  ยังไม่พร้อมจะมีแฟนหรอก
ก็ดีใจ ลองอกหักก้อดี ปล่อยเทสต์ไป
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่KEI_jry ที่ 01-07-2017 18:18:48
อ้าววววววววว :katai1:

เวย์เอ้ยยยยยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: rainiefonnie ที่ 01-07-2017 18:25:58
ไม่สงสารนะทำตัวเอง  เลือกที่จะปิดบังเองว่ามีฝาแฝด เวย์จะเข้าใจผิดก็ไม่แปลกนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 01-07-2017 19:44:50
เวย์! นายต้องฟังพี่เขาบ้างสิ อย่าคิดไปเองแบบนี้ดิ ไม่เอาสิๆ ฮรือออ
ถึงมันจะมีรูปยืนยันแต่นั้นมันไม่ใช่เทสต์นะ ไม่คุยไม่ถามพี่เขาเลยเหรอ ไม่ดีนะ ; A ;
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า ที่ 01-07-2017 19:53:58
หนูเทส สงสารอะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 01-07-2017 22:06:26
รอความจริงเปิดเผย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 01-07-2017 22:16:31
ค้างงงงมาต่อเร็วๆ นะ อย่าหายไปนาน เวย์กับเทสต์เข้าใจกันไปคนละทางเลย :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 01-07-2017 22:30:17
เทสต์ก็มีชะนักเรื่อง เวย์รักทีม ไม่ได้รักตัวเอง ส่วนทีมก็มีชะนักว่าตัวเองโกหกว่าเป็นเทสต์ แล้วไปรักพ่อของเวย์
จับฝาแฝดสองคนนี่มาคุยกันแล้ว สารภาพกับคนรักตัวเอง น่าจะเป็นทางออกอีกทางที่ไม่ทำให้คนรักตัวเองเจ็บอีกต่อไป

ไม่งั้นทีมก็หนี เทสต์ก็ยอมจำนนเพราะเข้าใจผิด เจ็บหมดทั้งสามคน ยังไม่รวมพ่อเวย์ที่ยังไม่ระแคะระคาย  :serius2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 01-07-2017 22:40:59
การจัดการปัญหาของพ่อกับลูก คนละแบบกันเลยอ่ะ

เวย์รักจริงเจ็บจริง :z3:. พ่อวีรักจริงจับจริง  :z10:


 :z2:  :z2:  :z2:  :z2:  :z2:


...
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 01-07-2017 23:34:14
เห้อออออ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: kratair ที่ 01-07-2017 23:57:53
 :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: TKdark ที่ 02-07-2017 02:00:40
ฮืออออสงสารน้องเวย์   :m15:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 02-07-2017 04:51:53
หาาาาาาาาาา
สั้นไปอ่ะเรากัมลังอินเลยสงสารใครดีเลือกไม่ถูกเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 02-07-2017 08:26:12
 :katai1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 02-07-2017 12:37:51
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-07-2017 15:57:26
 :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 02-07-2017 16:46:40
เนื้อเรื่องหน่วงได้อีก แงงงงง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 02-07-2017 17:40:19
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 03-07-2017 16:54:40
รีบๆสารภาพเถอะะะะะะ ปล่อยเข้าใจผิดกันไปคนละทางแล้ว
สลับชื่อกับนอกใจนี่คนละเรื่องเลยนะ ; _ ; .. ขอให้น้องเวย์เข้าใจพี่เทสต์นะๆ แล้วคู่นั้นก็สารภาพได้แล้วค่าาาา :katai1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ตั้งโอ๋ ที่ 03-07-2017 18:22:22
อยากอ่านอีกกกกกกก งืออออ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 50% คห.297 P.10 [1/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 04-07-2017 17:23:27
"ฮะๆ คุณวี อย่าแกล้งผมสิครับ"



ทีมหัวเราะ พยายามขยับหนีร่างสูงที่เข้ามาจั๊กจี้เอวเขาจากด้านหลังระหว่างที่กำลังล้างจาน เขาไม่ใช่คนบ้าจี้อะไรขนาดนั้น แต่พอโดนจั๊กจี้ซ้ำๆแบบนี้เขาก็รู้สึกเหมือนกันนะ



"ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องล้าง เดี๋ยวฉันล้างเองก็ไม่ฟัง" วีรภัทรตวัดแขนโอบรอบเอวบางแน่น หอมแก้มคนขยันที่ไม่เคยอยู่นิ่งๆได้นานอย่างหมั่นเขี้ยว



"ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณวีทำงานหนักขนาดนี้จะให้ผมปล่อยให้มาล้างจานได้ยังไง"



ร่างโปร่งยังคงยืนกราน เขาไม่อยากให้วีรภัทรต้องเหนื่อยมากกว่าที่เป็นอยู่ บางคืนเขาตื่นขึ้นมาเขาห้องน้ำตอนตีสามเขายังเห็นชายหนุ่มนั่งทำงานอยู่ข้างนอก จนหลังๆทีมมักจะทำอาหารบำรุงใส่ไว้ในตู้เย็นให้เผื่อวีรภัทรจะหิวขึ้นมากลางดึก



"แล้วเธอไม่เหนื่อยรึไง?"



 อาจารย์หนุ่มถาม เขาเป็นคนสั่งงานทำไมจะไม่รู้ว่ามันเยอะแค่ไหน ไม่ต้องพูดถึงวิชาอื่นที่ถึงแม้จะเป็นปีสามที่เริ่มมีวิชาเรียนน้อยลงก็ยังมีงานแน่นอยู่ดี



"ไม่หรอกครับ"ทีมเงยหน้ายิ้มให้กับคนรัก "ผมอยากทำ"



"หึ...น่ารักน่ากินจริงๆ" ร่างสูงประคองท้ายทอยของคนรักให้เข้ามาใกล้ ประกบจูบริมฝีปากนุ่มนิ่มล่อตา ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดตักตวงความหอมหวานจนทีมต้องวางจานลงด้วยกลัวว่าตนจะทำแตก วีรภัทรผละออกมา มองเจ้าของริมฝีปากสีหวานที่หอบหายใจทางปากเอาอากาศเข้าปอดอย่างพอใจ




"พอเลยครับ เดี๋ยวก็ไม่เสร็จพอดี"คนโดนแกล้งปราม



"อะไรกัน..."ร่างสูงแสร้งทำเสียงน้อยใจ "...แค่ทำให้'เสร็จ'น่ะ ไม่เกินความสามารถฉันหรอกน่า"



"ไปทำงานตรงนู้นเลยครับ" ทีมดันร่างของคนรักออกห่างด้วยใบหน้าแดงก่ำ ซึ่งคนขี้แกล้งก็ยอมล่าถอยแต่โดยดี ทีมถอน
หายใจ ก่อนจะหันกลับมาสนใจจานชามตรงหน้าต่อ






"หายไปไหน?"



เสียงของคนรักที่ดังขึ้นจากโต๊ะทำงานเรียกความสนใจจากทีมที่เพิ่งล้างจานเสร็จ ร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องครัว ภาพตรงหน้าคือวีรภัทรที่กำลังรื้อเอกสารออกมาจากลิ้นชักมากองไว้ที่พื้นทุกฉบับ



"หาอะไรอยู่เหรอครับ?"




"เอกสารที่ฉันต้องใช้ประชุมพรุ่งนี้น่ะ ไม่ได้เปิดดูนานแล้ว ไม่รู้เก็บไว้ที่ไหน" ร่างสูงขมวดคิ้ว พื้นที่ส่วนนี้เขาไม่เคยให้ทีมช่วยเห็บเพราะอาจจะทำให้เอกสารสำคัญหาย อย่างมากร่างโปร่งก็เก็บจานของว่าง ช่วยเช็ดโต๊ะ แต่ไม่เคยเคลื่อนย้ายเอกสารของเขา ดังนั้นถ้ามันจะหายก็น่าจะเป็นเพราะเขานี่แหละ



"นานแค่ไหนครับ" ทีมนั่งลงข้างคนรัก ชายหนุ่มนิ่งคิด ก่อนจะถอนหายใจเมื่อนึกออกว่าเขาเอาไปไว้ไหน



"ตั้งแต่ตอนอยู่ที่บ้าน เวย์ก็ขับรถเอามาให้ไม่ได้ซะด้วย สงสัยคงต้องกลับไปเอาแล้วล่ะ เดี๋ยวให้เอาออกมาให้หน้าบ้าน"
วีรภัทรหยิบโทรศัพท์มาโทรออกหาลูกชาย ร่างสูงขมวดคิ้วเมื่อโทรไม่ติด ชายหนุ่มกดต่อสายอีกครั้งแต่ก็ได้ผลเหมือนเดิม
"ผมว่าน้องอาจจะนอนแล้วล่ะมั้งครับ"ทีมเงยหน้ามองนาฬิกาข้างฝาที่บ่งบอกเวลาค่ำมืดพอสมควร "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมลงไปเอาให้ก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องกวนน้อง"



"ไม่ต้องหรอก"วีรภัทรกดตัดสายเมื่อลูกชายไม่รับโทรศัพท์สายที่หกของเขา "คืนนี้เราไปค้างที่บ้านกัน ที่นั่นใกล้กับที่ประชุมมากกว่า ฉันอยากไปดูอาการเวย์ด้วย"



อาการ?



"ลูกชายคุณวีเป็นอะไรเหรอครับ?"



"รถชน" ชายหนุ่มตอบเสียงไม่ยินดียินร้าย ก่อนจะร้องโอ๊ยขึ้นมาเมื่อโดนฟาดที่แขนจากคนรัก




"นี่ลูกเป็นขนาดนี้คุณวียังไม่คิดจะไปดูอีกเหรอครับ?" ทีมขมวดคิ้ว "แล้วลูกอยู่กับใคร อยู่ยังไง มีข้าวกินมั้ย ช่วยเหลือตัวเองได้รึเปล่า..."



"พอๆ พอก่อน"วีรภัทรรีบยกมือห้ามก่อนตัวเองจะกลายเป็นพ่อใจร้ายไปมากกว่านี้ "ฉันไม่ได้ใจร้ายนะ เจ้าเวย์มันบอกว่าไม่ให้กลับต่างหาก แฟนมันจะมาดู...โอ๊ย!"



ร่างสูงร้องเมื่อโนคนรักซัดอีกป้าบ



"เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมถึงให้อยู่กับแฟนคนเดียวครับ เกิดพากันไปเสียผู้เสียคนจะว่ายังไง แฟนเป็นคนดีรึเปล่าก็ยังไม่รู้...ฮึ่ย! คุณวีนะคุณวี ไปเอากุญแจรถเลยครับ!"



ทีมรีบลุกขึ้นเตรียมเก็บข้าวของเพื่อไปค้างที่บ้านของชายหนุ่ม วีรภัทรมองตามพร้อมรอยยิ้มขำ ไม่คิดว่าคนรักที่สงบเสงี่ยมดูไม่ค่อยกล้าทำอะไรจะมีสัญชาตญาณความเป็นแม่ที่รุนแรงขนาดนี้







"...ดีกันนะครับ น้า....นะ...."


วีรภัทรยื่นนิ้วก้อยให้คนนั่งที่นั่งอยู่ข้างคนขับโดยมืออีกข้างยังจับพวงมาลัยอยู่ ทีมเหลือบมองคนอายุมากกว่าเขาถึงยี่สิบปีที่ทำอะไรเด็กลงทุกวัน ก่อนจะดึงมือใหญ่มาบีบเล่นบนตักตัวเองแก้เบื่อ ทางคนขับเห็นคนรักยอมเล่นด้วยจึงปล่อยให้อีกฝ่ายยึดมือของตัวเองไปโดยไม่ขัดขืน



ทีมนึกถึงลูกชายของคนรักที่เขายังไม่เคยเห็นหน้า คลับคล้ายคลับคลาว่าแฟนของเทสต์ก็ประสบอุบัติเหตุทางท้องถนนเช่นกัน ทำให้ร่างโปร่งปล่อยมือคนรักเป็นอิสระเพราะกลัวพวกเขาจะเกิดอุบัติเหตุไปอีกราย




อุบัติเหตุบนถนนนี่อันตรายจริงๆ



จะว่าไป เขากับเทสต์ก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่หลังจากที่เทสต์ย้ายไปดูแลแฟนที่บาดเจ็บนอกจากที่มหาวิทยาลัย บอกตามตรงว่าทีมนึกภาพพี่ชายของตัวเองดูแลใครไม่ออกจริงๆ ดูท่าเทสต์จะจริงจังกับความรักครั้งนี้มากทีเดียว



"คิดอะไรอยู่?"




วีรภัทรถามเมื่อเห็นคนรักเงียบไปพักหนึ่ง



"ผมแค่คิดว่าลูกของคุณวีจะไม่ชอบผมรึเปล่า"



เขาไม่รู้ว่าตัวเองกังวลเรื่องนั้นจนกระทั่งได้พูดออกมา



"ไม่ชอบสิดี" ชายหนุ่มว่า "ถ้าชอบขึ้นมาพ่อจะตัดหางปล่อยวัดให้ดู"



"คุณวีอ่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว"ทีมผลักไหล่คนรักเบาๆ



"ไม่ต้องห่วงหรอก เวย์มันเป็นคนเข้ากับคนง่าย" วีรภัทรเลี้ยวรถเข้ามาในบ้านที่ปิดไฟมืดสนิท "ดีไม่ดีเรียนจบเธออาจจะขออยู่บ้านเลี้ยงลูกก็ได้"



"พูดเหมือนน้องยังเล็กอยู่งั้นแหละครับ"ร่างโปร่งหัวเราะ



"ไม่เป็นไร ปั๊มใหม่ก็ได้"ร่างสูงยื่นเข้ามาใกล้ ก่อนจะโดนคนรักดันใบหน้ากลับไป



"พอเลยครับ เข้าบ้านได้แล้ว มืดขนาดนี้ในบ้านคงหลับกันแล้ว"



ทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่ทีมรู้สึกว่าครั้งแรกที่เข้ามาในนี้ห่างกับจุดที่เขาอยู่ในตอนนี้หลายสิบปีทั้งที่ผ่านมาแค่ไม่กี่เดือน วีรภัทรเปิดไฟบันได พาเขาเดินผ่านห้องนอนที่ร่างโปร่งค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นห้องของลูกชายของร่างสูง แม้ใจหนึ่งจะรู้สึกโล่งที่เขาไม่ต้องเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่ม แต่อีกใจก็นึกเป็นห่วงอาการของน้องเวย์คนนี้ไม่น้อย



ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน




"คิดถึงห้องนี้มั้ย?" วีรภัทรเปิดไฟห้องนอนที่เขาไม่ได้เข้ามานาน ทีมที่เดินตามเข้ามามองไปรอบๆห้องที่เรียกได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ของพวกเขา วีรภัทรโอเอวบางพาเดินมาที่เตียง ก่อนที่ทีมจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นร่างของเขาก็ถูกผลักลงไปนอนราบกับเตียงนุ่มโดยมีคนรักคร่อมร่างของเขาไว้ด้วยสีหน้าราวกับหมาป่าเตรียมสวาปามลูกแกะตัวน้อย



"คุณวี ไม่เอาครับ เดี๋ยวใครมาได้ยิน..."คนโดนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวพยายามลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผล



"ครั้งสุดท้ายที่เธออยู่บนเตียงนี้เธอไม่ได้พูดแบบนี้นะ" ร่างสูงขยิบตา "มารำลึกความหลังกันหน่อยมั้ย?"





หลังจากคบกันมา ทีมรู้แล้วว่าขัดใจวีรภัทรไปก็เหนื่อยเปล่า การขัดขืนที่มีอยู่น้อยนิดหมดไปแทบจะในทันตา ร่างสูงเลียริมฝีปากปากเมื่อเห็นท่าทีอ่อนลงของคนรัก




ดีไม่ดีประกายที่ลุกโชนในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นจะรุนแรงมากกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ



"ทำ...เบาๆนะครับ"เสียงหวานกระซิบแผ่ว ทว่าร่างกายที่ยกขึ้นเสียดสีกับร่างของเขาอย่างยั่วยวนส่งสัญญาณอีกแบบมาให้




"ไม่ต้องห่วง..." วีรภัทรเกลี่ยเส้นผมนิ่มออกจากใบหน้าขาวเบาๆ "...ฉันจะทำให้คืนนี้เป็นคืนที่ดีที่สุดในชีวิตเธอเลยล่ะ"









จุดจบของสายยั่ว คือความระบมไปทั้งตัวจนแทบลุกไม่ขึ้น



ทีมชันตัวขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความเมื่อยขบ เขาไม่รู้ว่าตัวเองสลบไปตั้งแต่ตอนไหน ความทรงจำสุดท้ายคือตอนที่เขาถูกพลิกให้ขึ้นมาอยู่ด้านบนของร่างสูงหลังจากถูกชายหนุ่ม'รัก'จนแทบขาดอากาศหายใจ แถมยังถูกอีกฝ่ายบังคับให้ขยับ...



ไม่ๆๆ เลิกคิดเรื่องลามกแบบนั้นได้แล้ว!



ยิ่งหันไปมองร่างสูงที่นอนหลับอยู่ข้างเขาอย่างสบายตัวและสบายใจยิ่งทำให้เขารู้สึกอายยิ่งขึ้น ร่างโปร่งเคลื่อนตัวลงจากเตียงช้าๆ นิ่วหน้ากับความเจ็บปวดที่บริเวณสะโพกซึ่งคาดว่าน่าจะช้ำในไปอีกหลายวัน ความรู้สึกเหนอะหนะทำให้เขาตัดสินใจเข้าไปอาบน้ำโดยไม่รอให้วีรภัทรตื่น เพราะหากทำแบบนั้นนอกจากเขาจะไม่ได้อาบน้ำแล้ว ความเหนียวตัวที่มีอยู่ตอนนี้อาจจะเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว



ทำอะไรกินดีนะ?



ทีมในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆเดินลงมาที่ครัวหลังจากอาบน้ำเสร็จ จริงๆเสื้อตัวนี้เป็นเสื้อบอลของเทสต์ที่เคยใช้ตอนลงแข่งปีหนึ่ง แต่เขากลับพี่ชายฝาแฝดก็ใช้เสื้อผ้าปนๆกันอยู่แล้ว ทีมจึงไม่คิดจะโทรไปขออนุญาตพี่เอาเสื้อผ้ามาใส่ ร่างโปร่งเปิดดูข้าวของที่สามารถเอามาทำอาหารได้ ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ามีเพียงไข่ไก่กับข้าวสารและผักอีกเล็กน้อยเท่านั้นที่สามารถเอามาทำอาหารได้



"ข้าวผัดอีกซักมื้อแล้วกันนะครับ"




ร่างโปร่งพึมพำแล้วหยิบข้าวของออกมาจากตู้เตรียมประกอบอาหาร




"อือ..."



เวย์ปรือตาตื่นขึ้นมาด้วยศีรษะที่หนักอึ้ง เด็กหนุ่มขยับซุกตัวในผ้าห่ม มือข้างที่ปกติควานหาร่างโปร่งที่มักจะนอนหลับสนิทอยู่ข้างเขา



แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า



ความทรงจำทั้งหมดไหลทะลักเข้ามาในหัวของเขาราวกับทำนบแตก ร่างสูงสะดุ้งขึ้นนั่งบนเตียง หันมองไปรอบห้องที่มีเพียงความว่างเปล่า ไร้ซึ่งร่องรอยของคนรักที่มักจะนอนกอดเอวซุกอกเขาเหมือนลูกแมวน้อยทุกเช้าอย่างที่เป็นมา



เวย์กัดฟันข่มความเจ็บปวดตวัดขาลงจากเตียง สะกดกลั้นความรู้สึกอยากอาเจียนแล้วรีบเปิดประตูวิ่งออกมาจากห้องทั้งที่ยังอยู่ในกางเกงนอนตัวเดียว ร่างสูงวิ่งลงมาข้างล่างเมื่อได้ยินเสียงขลุกขลักในครัวพร้อมทั้งกลิ่นหอมโชยแตะจมูก ความหนักอึ้งที่เขารู้สึกหลังจากตระหนักได้ว่าร่างโปร่งไม่อยู่ในห้องหายไปแทบจะในทันที เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปในห้องครัว ร่างที่ก้มๆเงยๆอยู่หน้าเตาแก๊สฮัมเพลงเบาๆ ไม่ได้รับรู้ถึงการเข้ามาของเขา



เวย์ดึงร่างนั้นเข้ามาในอ้อมกอดทันที









ทีมร้องเบาๆอยากตกใจเมื่อถูกอีกฝ่ายกอดจากด้านหลัง ร่างโปร่งปิดแก๊ส กำลังจะหันไปดุคนรักที่เล่นไม่รู้เวลาเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหู



"ผมขอโทษ ผมรักพี่ อย่าไปจากผมเลยนะครับ"



ตามสัญชาตญาณ ร่างโปร่งผลักคนที่กอดเขาไว้เต็มแรงจนร่างสูงที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปกับพื้น ทีมหยิบตะหลิวซึ่งเป็นอาวุธที่ใกล้มือที่สุดมาป้องกันตัว



"อยะ..อย่าเข้ามานะ"



"เทตส์ เป็นอะไรรึ...เปล่า?"



วีรภัทรที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเดินเข้ามา เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นลูกชายในสภาพกึ่งเปลือยนั่งอยู่บนพื้นและคนรักถือตะหลิวเหล็กไว้



"ก็...จู่ๆคนคนนี้ก็เขามากอดผม..." ทีมเล่า ยังคงจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจ ไม่เข้าใจความหมายของความเจ็บปวดในดวงตาของร่างสูงบนพื้นยามที่เห็นรอยรักสีแดงสดที่เขาไม่ใช่เจ้าของกระจายเต็มลำคอขาว



"แปลว่าเธอไม่รู้จักเขา?" วีรภัทรเลิกคิ้ว เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สายตาของลูกชาย ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งเคยเจอกับคนรักของเขาครั้งแรก



"ไม่ครับ ไม่รู้จัก" ทีมยืนยันเสียงหนักแน่น ได้การตอบรับเป็นสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ของเด็กหนุ่ม ร่างสูงชันตัวลุกขึ้น มองร่างโปร่งแล้วหันไปหาบิดาของตนด้วยความรู้สึกเหมือนถูกทรยศ กัดฟันแน่นจนกรามขึ้นสัน



"พี่เทสต์...มีความสุขใช่มั้ยครับ?"


"ฮะ?" คนถูกถามประมวลผลไม่ทัน ก่อนจะได้ตอบอะไร เวย์ก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ



"ถ้าพี่อยู่กับพ่อแล้วมีความสุข...ผมก็จะไป"



เด็กหนุ่มหันหลังเดินกลับออกไป ทิ้งให้ทีมที่พยายามประติดประต่อเรื่องราวยืนค้างอยู่ในครัวกับวีรภัทรที่กอดอกมองคนรัก



"ว่าไง? จะบอกว่าไม่รู้จักกันก็คงไม่ใช่แล้วล่ะ"



"มะ..ไม่ใช่นะครับ คือ..."



ทีมลนลาน หรือว่าที่เด็กคนนั้นเรียกเขาว่าเทสต์ แถมยังท่าทางเหมือนโดนเขาสวมเขานั่นอีก




ซวยแล้วไง...




"เทสต์ ฉันจะให้โอกาสเธอพูดความจริง..." วีรภัทรเอ่ยเสียงเข้ม "เธอคงรู้นะ ว่าฉันไม่ใช่คนที่ให้โอกาสใครบ่อยๆ"
ทีมเม้มปาก ในตอนนี้ความยุ่งเหยิงที่เขาก่อไว้สร้างปัญหาให้กับทุกคนที่เกี่ยวข้อง ความเสียหายที่เกิดในตอนนี้มันไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เขากำลังทำอยู่แม้แต่น้อย



อีกอย่าง...เขาเหนื่อยกับการโกหกคนตรงหน้ามากเหลือเกิน



"ผม...ไม่ได้ชื่อเทสต์"






เวย์กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากตัวบ้าน เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปไหน จะไปอย่างไร เขารู้แค่ว่าเขาอยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไปให้ไกลจากสาเหตุที่ทำให้หัวใจของเขาบีบตัวอย่างทุกข์ทรมาน



ผลั่ก!


ร่างสูงรีบร้อนจนไม่ได้มองทาง ชนเข้ากับร่างร่างหนึ่งที่เดินสวนเข้ามาในบ้านอย่างจังจนทั้งคู่ล้มลงไปกับพื้น



"เวย์? เป็นอะไร? ทำไมวิ่งออกมานอกบ้านสภาพแบบนี้?" น้ำเสียงเป็นกังวลที่เขาคุ้นเคยของคนรักดังขึ้น เวย์เงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง ปล่อยให้อีกฝ่ายฉุดเขาลุกขึ้นทั้งที่ยังนิ่งอึ้งกับภาพตรงหน้า




เขาไม่เข้าใจ...




"พี่...ทำไม...?"



"พี่ออกไปซื้อโจ๊กมาให้ ไม่คิดว่าเวย์จะตื่นเร็วขนาดนี้"




 เทสต์ย่อต่อลงปัดฝุ่นจากเข่าของคนรัก สำรวจหาบาดแผลตามร่างกายอย่างเป็นห่วง เวย์ยังคงนิ่งงัน เบิกตากว้างมองร่างโปร่งในขุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ตัวเก่งอย่างไม่เข้าใจ




"ทำ...ทำไมพี่ถึงมาอยู่ตรงนี้..." ในที่สุดเวย์ก็หาเสียงของตัวเองเจอ คนถูกถามชะงัก รอยยิ้มเศร้าๆปรากฎที่ริมฝีปากบางทั้ง
ที่ยังไม่เงยหน้า



"พี่แค่อยากอธิบายทุกอย่างก่อนจะไป แต่ถ้าเวย์ไม่อยากเห็นหน้าพี่...."



"ไม่ใช่ครับ!!...คือ...ว้อยยยย"




ร่างสูงอยากจิกทึ้งผมตัวเองระบายความเครียด เมื่อจนปัญญาจะอธิบายด้วยคำพูด เวย์คว้าข้อมือขาวแล้วลากให้อีกฝ่ายเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน แม้ว่าเทสต์จะไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่ร่างโปร่งก็ยอมให้คนรักจูงมือไปแต่โดยดี




"ผม...ไม่ได้ชื่อเทสต์"



นั่นคือสิ่งแรกที่พวกเขาได้ยินเมื่อกลับเข้ามาในครัว เวย์ยังคงตะลุงจ้องร่างตรงหน้า ก่อนจะหันกลับมาหาคนข้างกาย มือที่จับข้อมือของคนรักบีบแน่นเหมือนกลัวว่าหากปล่อยมืออีกฝ่ายจะสลายหายไปกับตา



"นี่มัน...อะไรกันครับ?"



คนอายุน้อยที่สุดหันหาคนนู้นคนนี้ทีอย่างงุนงง



"นั่นสิ"วีรภัทรเลิกคิ้ว แม้จะรู้ความจริงอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นสองแฝดอยู่ด้วยกันในห้องเดียวกันก็ทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อเช่นกัน


"ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน"



ทีมไม่มีทางเลือก ร่างโปร่งสารภาพทุกอย่าง ตั้งแต่เรื่องที่เขานอนกับวีรภัทรในคืนแรกที่พบกัน เรื่องที่เทสต์เข้าใจผิดว่าถูกอาจารย์ลวนลามจนอยากจะถอนวิชาเรียน ทำให้ตนสวมรอยเป็นอีกฝ่ายเข้าไปเรียน ไปจนถึงเรื่องที่เขาใช้ชื่อเทสต์กับวีรภัทรตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา



เทสต์มองหน้าอาจารย์โรคจิตที่เขาไม่ถูกชะตาตั้งแต่วันแรกที่เจอตาขวาง ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายเอาเปรียบความใสซื่อไร้เดียงสาของน้องชายเขายิ่งรู้สึกโมโห และยิ่งโกรธตัวเองมากกว่าที่ส่งเนื้อเข้าปากเสือโดยไม่รู้ตัว ยอมให้น้องชายไปเรียนแทนตัวเองโดยไม่สงสัยอะไรซักนิด



"คุณวี..."ทีมเรียกคนรักเสียงสั่นเครือ เจ้าของชื่อไม่ตอบ หันหลังให้คนอายุน้อยกว่าแล้วเดินออกจากห้องครัวไป ทีมรีบวิ่งตามไปทันที ทิ้งให้คนสองคนที่ได้ยินความจริงอันน่าตื่นตะลึงเมื่อครู่ยืนอยู่ที่เดิม




เวย์หันกลับมาหาคนรัก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาสงสัยกระจ่างขึ้นมาทันควัน ร่างสูงอยากจะกอดคนรักแน่นๆ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเทตส์ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขา



"ทำไมพี่เทสต์ไม่บอกผมล่ะครับว่ามีฝาแฝด?"




"จะให้พูดว่าอะไร..." ร่างโปร่งเอ่ยด้วยเสียงอ่อนล้า "...จะให้บอกว่า 'เฮ้ยเวย์ รู้มั้ยว่าคนที่มึงชอบ คนที่ใจดี รักสัตว์ มีรอยยิ้มอ่อนโยน เป็นมิตรกับทุกคน ทำอาหารก็เก่ง เรียนหนังสือก็ดี คนคนนั้นไม่ใช่กู' งั้นเหรอ?"



"พี่เทสต์..."



"กูพยายามแล้ว..." ร่างโปร่งเบือนหน้าหนี ไม่ต้องการให้เด็กหนุ่มเห็นความอ่อนแอในดวงตา "กูพยายามทำแบบนั้น พยายามเอาใจใส่ เป็นคนใจดี น่ารักให้ได้แบบทีม กูพยายามแล้ว...ที่จะเป็นคนที่มึงรัก"



ร่างโปร่งดึงข้อมือของตนออกจากการเกาะกุม



"ขอโทษนะ...ที่เป็นคนที่มึงรักไม่ได้"



เวย์ไม่ยอมฟังสิ่งที่ร่างโปร่งจะพูดต่อ เด็กหนุ่มดึงคนรักเข้ามาในอ้อมกอดแน่นอย่างสุดความสามารถด้วยแขนเพียงข้างเดียว ไม่ยอมปล่อยแม้ร่างในอ้อมกอดจะดิ้นแค่ไหน



"พี่เทสต์...ฟังผม...โอ๊ย!"



อนิจจา ร่างโปร่งไม่ใช่คนบอบบางที่ขัดขืนใครไม่ได้ เวย์ถูกผลักกระเด็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของเช้านี้ แต่เวย์เป็นคนหัวไว จากที่ล้มลงไปเบาๆกลายเป็นลงไปนอนกลิ้งบนพื้น ร่างสูงร้องออกมาพร้อมกับกุมแขนข้างที่เข้าเฝือกด้วยสีหน้าเจ็บปวด ตามคาด เทสต์รีบทรุดตัวลงข้างเขาด้วยสีหน้ากระวนกระวาย



"เวย์! เจ็บมากมั้ย พี่ขอโทษ"



"เจ็บ..."ร่างสูงโกหก ยกมือขึ้นกุมศีรษะ



"หัวกระแทกด้วยเหรอ หรือว่าปวดหัวจากเมื่อคืน ลุกไหวมั้ย"ร่างโปร่งมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อเด็กหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ เทสต์ช้อนศีรษะของคนรักขึ้นมาวางบนตักอย่างระมัดระวัง "โอเคขึ้นมั้ย?"



"ผมขอ...อยู่อย่างนี้ซักพักได้มั้ยครับ..."



ร่างสูงไม่ได้ได้งานในวงการบันเทิงมาแบบโชคช่วย เทสต์พยักหน้า ลูบศีรษะของเด็กหนุ่มเบาๆอย่างที่เขารู้ว่าอีกฝ่ายชอบ เวย์หลับตาพริ้ม ดึงมือเรียวของคนรักมาวางบนใบหน้าของเขา



"พี่เทสต์น่ะ ปากร้าย ขี้โมโห แถมยังชอบคิดว่าตัวเองไม่ใส่ใจใคร..."



เทสต์เม้มปาก เขารู้ดีว่านั่นเป็นข้อเสียของเขา



"...แต่พี่รู้มั้ยครับ ว่านั่นทำให้ผมรักพี่ มากพอๆกับการที่พี่หายโกรธเร็ว ให้อภัยคนง่าย ชอบใจอ่อนกับผมทั้งๆที่ผมชอบให้พี่ทำเรื่องที่พี่ไม่อยากทำ ผมรักพี่ที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อแก้ไขข้อเสียของตัวเอง ทั้งที่สำหรับผม ข้อเสียของพี่น่ะ น่ารักเป็นบ้า..."



เวย์ดึงมือเรียวเข้ามาจุมพิตที่หลังมือเบาๆ



"ก็พี่เทสต์ของผมน่ะ ใจดีที่สุดเลยนี่ครับ"



"ไอ้เด็กบ้า" เทสต์พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้น้ำตาร่วงเผาะลงมาจากเบ้าแต่ไร้ผล เวย์หัวเราะ ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ร่างโปร่งอย่างแผ่วเบา



"อยู่กับผมตลอดไปนะครับ"



"อือ ก็ไม่มีที่ไปอยู่แล้วนี่"



ร่างโปร่งยังคงฟอร์มจัด เวย์ยิ้ม ก่อนจะเอื้อมโน้มคอของคนรักลงมาประทับริมฝีปากอย่างแผ่วเบา



"รักนะครับ"



"พูดมากจริง" เทสต์อมยิ้ม ก่อนจะทาบริมฝีปากลงบนริมฝีปากได้รูปนั้นอีกครั้ง


________________

มาล้าวววววววววว
คิดถึงฉันมั้ยเวลาที่เธออออ//ดักแก่มาก55555
ขอบคุณที่รอครับพ้ม :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 04-07-2017 17:41:27
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: krayfanxing ที่ 04-07-2017 17:46:03
คุณวีค่ะ เรารู้ว่าคุณหาเรื่องแกล้งเด็กใช่มั้ย จะหาเรื่องกินน้องทีมอีกล่ะสิ โธ่พ่อแมวน้อยของเรา ไม่ทันสิงโตหรอกลูก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 04-07-2017 17:50:13
โอ๊ยยยยย ลุ้นแทบแย่ๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 04-07-2017 17:53:45
คู่ลูกเข้าใจกันแล้ว เหลือแต่คู่พ่อล่ะนะ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 04-07-2017 18:42:13
เคลียร์กันเร็วกว่าที่คิดอะ 55555
ในที่สุดทุกคนก็รู้ความจริงแล้ว! ไม่เข้าใจอะไรผิดกันแล้วเนอะ
ต่อให้รู้ว่าเทสต์ไม่ใช่คนที่หลงชอบในตอนแรก
แต่เวย์ก็ไม่เขวไปหาทิมเพราะชอบเทสต์ในตอนนี้ ดีงามม
คู่ลูกแฮปปี้เข้าใจกันดี แต่คู่คุณพ่อนี่...
ไม่ได้โกรธใช่ไหมคุณวี แค่แกล้งทิมเฉยๆใช่ไหม... !!!
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 04-07-2017 18:52:06
แล้วความลับก็แตก
นึกแล้วถ้าคุณวีพาทีมไปบ้านต้องเจอกันแน่
แล้วก็เจอจริงๆ
ตกใจเลยสินะ พ่อลูก เจอคู่รักตัวเอง หน้าเหมือนกัน

คุณวี งอนจริง หรือแกล้งงอน
ทีม ต้องง้อสินะ ง้อยังไง ที่ไหนนะถึงจะหายงอน
สงสัยต้องง้อที่เตียงละม้าง
หรือถ้ายังไม่หายงอนอีก
ต้องเปลี่ยนสถานที่เอ้าท์ดอร์แทน เอาใจคุณวีเขาหน่อย

คู่เวย์ เทสต์  เข้าใจกันแล้ว  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 04-07-2017 19:02:39
เจอกันครบ จะได้สบายใจซะที
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 04-07-2017 19:24:08
คุณวีรู้อยู่แล้วแกล้งงอนชัวร์ กะให้ทีมง้อบนเตียงรึเปล่าเนี่ย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: o4u0n7 ที่ 04-07-2017 20:12:36
 :เฮ้อ:  ดีแล้วที่ไม่ต้องลากมาจับเข่าคุยกัน 555 โล่งงงงง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 04-07-2017 20:48:26
คุณวี เดินหนีนี่ยังไง ไขข้อข้องใจด่วน  :katai1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 04-07-2017 21:06:12
คุณวีอย่างอนนานนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 04-07-2017 21:13:06
หลอกเด็กสมชื่อเรื่อง
ตอนนี้น่ารักดีค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 04-07-2017 21:40:00
คู่พ่อคงมีสว่างอีกวัน 55555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 04-07-2017 21:52:17
Happy ไปหนึ่งคู่ เหลืออีกคู่คือคุณวีแกล้งทีมใช่มะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 04-07-2017 22:19:47
คนแก่ที่วิ่งเตลิดไปนั่นหล่ะๆๆๆๆ วางแผนอัลลัยอยู่
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 04-07-2017 22:20:05
อร้ายยยยย เฉลยพร้อมกัน

เวย์กับเทสต์ก้อเลิกกินมาม่าละนะ

 :z2:  :z2:  :z2:  :z2:  :z2:

.....

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 04-07-2017 22:47:08
สรุปกลายเป็นคู่เวย์ลอยตัว5555555
สงสารนุ้งทีม โดนกิน เอ้ย แกล้งอีกแน่นอน คุณวีจะเอาคืนยังไงกันเนี่ย :hao7:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 05-07-2017 00:36:10
คุณวีอย่าเล่นตัวค่ะ
แก่แล้วโดนเด็กทิ้งนี่งานงอกนะค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 05-07-2017 02:41:05
 :3123: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 06-07-2017 08:06:39
แปะป้าบๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 06-07-2017 15:33:08
อ้ายยยยยยยยยย คุณวี

อย่าทำให้น้องร้องไห้นะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 06-07-2017 19:31:13
เฉลยซะที คนแก่งอล
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 07-07-2017 17:41:24
มาอ่าน 2 ตอน ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Persephone ที่ 10-07-2017 12:53:32
รอ สนุกมาก>///<
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: PAtxxkMxxn ที่ 11-07-2017 10:49:36
รออออ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 12-07-2017 10:23:04
เย่แฮปปี้แล้ว


คุณวี หาเรื่องให้น้องง้อใช่ไหม พูดมา


หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 12-07-2017 13:52:15
หายไปนานจังเลย  :mew2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 14-07-2017 10:27:40
Chapter 12: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ




“คุณวี เดี๋ยวก่อนครับ”




ทีมวิ่งตามร่างสูงเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของบ้าน เขาเตรียมใจไว้ตั้งแต่วันแรกแล้วว่าวันนี้จะต้องมาถึง ร่างโปร่งเคยวาดภาพเหตุการณ์จำลองหลายเหตุการณ์ไว้ในหัว แต่ทุกแบบจบลงด้วยการจากลา ซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากให้เกิด
วีรภัทรหยุดยืนอยู่กลางห้อง แต่ไม่ยอมหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนรัก



“ผม…ขอโทษครับ”




นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทีมคิดออกในตอนนี้ ร่างโปร่งก้าวเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนนิ่งไม่ตอบอะไร โอบแขนรอบเอวสอบอย่างระมัดระวัง ทีมแนบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง ได้แต่หวังว่าความรู้สึกของเขาจะถูกส่งไปให้ร่างสูงได้บ้าง



“คุณวี..พูดอะไรหน่อยสิครับ”


“อยากให้ฉันพูดอะไร”




ในที่สุดวีรภัทรก็ตอบกลับมา แต่เสียงทุ้มราบเรียบไร้ซึ่งอารมณ์นั้นทำให้เขารู้สึกใจเสียมากกว่าการที่อีกฝ่ายไม่พูดกับเขาเสียอีก



“ผมขอโทษ คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้...”



วีรภัทรแกะแขนของเขาออก ชายหนุ่มนั่งลงบนเตียง มองเขาด้วยสายตาที่ทำให้ทีมรู้สึกราวกับว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าติดกายซักชิ้น ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกเขา ทีมเดินเข้าไปหาคนรักตามคำสั่งอย่างไม่อิดออด เขาไม่อาจเสี่ยงทำให้วีรภัทรหัวเสียมากกว่าที่เป็นอยู่




ชายหนุ่มหลุบตาลงเป็นเชิงให้เขานั่งลงบนพื้น ทีมไม่อยากยอมรับว่าเขาคุ้นชินกับการคุกเข่าลงตรงหน้าร่างสูงจนสามารถเข้าใจคำสั่งได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำสั่ง ร่างโปร่งที่พอจะเดาได้แล้วว่าตัวเองต้องทำอะไรเอื้อมมือไปจับที่ซิปกางเกงของร่างสูง ตลอดเวลาที่ริมฝีปากสีชมพูน่ารักปรนเปรอความสุขให้กับร่างสูงอย่างเต็มความสามารถเพื่อง้อคนที่กำลังโกรธ วีรภัทรไม่ยอมแตะต้องเขาเลยแม้แต่น้อย และนั้นยิ่งทำให้ร่างโปร่งเข้าสู่โหมดแตกตื่น ทีมพยายามเอาอกเอาใจร่างสูงด้วยทุกอย่างที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายชอบ แต่ก็ไม่ได้รับปฎิกิริยาตอบสนอง จนกระทั่งมือใหญ่สอดเข้ามาในเส้นผมของเขาแล้วดึงศีรษะของคนรักออกมาอย่างไม่เบาแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บมากนัก ร่างโปร่งหอบหายใจ ริมฝีปากที่เคลือบด้วยของเหลวสีใสที่ไหลลงมาตามมุมปากทำให้วีรภัทรแทบละสายตาจากคนตรงหน้าไม่ได้




ก่อนจะรู้ตัว ร่างของเขาก็ถูกดึงให้ลุกขึ้นก่อนจะถูกผลักกระแทกผนัง โดยมีร่างของคนรักทาบทับตามมาติดๆ ไม่เปิดโอกาสให้เขาหนีไปไหน




แต่ก็ใช่ว่าทีมจะอยากหนีเสียเมื่อไหร่



 “เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ”




วีรภัทรกระซิบกับซอกคอขาวแล้วฝากรอยฟันไว้บนผิวกายขาวเนียน ทีมสะดุ้งเฮือก แต่ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกวาบหวามในช่องท้องเมื่ิอคนรักดูดเม้มบรรเทาอาการเจ็บให้กับเขา ริมฝีปากอุ่นไล่ขบเม้มผ่านเนื้อผ้าลงมาถึงแผ่นอกของคนอายุน้อยกว่า เช่นเดียวกับมือใหญ่เค้นคลึงก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นทั้งสองภายใต้กางเกงขายาว ทีมเผลอส่งเสียงออกมาเล็กน้อย ก่อนจะได้สติหุบปากฉับเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กันแค่สองคนในบ้าน





“ร้องออกมาสิ” ร่างสูงกระซิิบเสียงพร่า ขบเม้มยอดอกแข็งที่ชูชันเสียดสีกับเนื้อผ้าอย่างน่ารักของเด็กน้อยของเขา




“อ๊ะ..คุณ...คุณวี...”ทีมสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วยาวถูกแทรกเข้ามาในร่างของเขาโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า “มะ..ไม่ได้นะครับ...เดี๋ยวคนดะ..ได้นิ..อ๊ะ..”




ร่างโปร่งกระตุกเมื่อคนรักจงใจขยับครูดผ่านจุดที่ทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเอง วีรภัทรฉีกยิ้มอย่างสนุกสนาน เอ่ยกับคนรักอย่างผู้เหนือกว่า




“ดูเหมือนเด็กน้อยของฉันจะไม่เขาใจคำว่าบทลงโทษสินะ”




“คุณ…คุณ ฮะ..อ๊า…!!!”




แขนเรียวยกขึ้นโอบคอคนรักไว้อย่างต้องการแหล่งพักพิงเมื่อนิ้วเรียวยาวไม่คิดจะปล่อยเขาไปง่ายๆ ถึงแม้จะมีการเคลื่อนไหวตลอดเวลา แต่ทีมดูออกว่าคนรักจงใจปัดผ่านจุดที่ทำให้เขารู้สึกดี จนบ่อยครั้งร่างโปร่งต้องร่อนสะโพกตามนิ้วที่เริ่มเติมเต็มความต้องการเขาได้ไม่พอ




“ใครบอกให้ขยับ”




มือข้างที่ว่างของวีรภัทรจับไว้ที่ข้างสะโพกของคนรัก แม้จะไม่แน่นมาก แต่ทีมก็รู้ว่านั่นเป็นคำสั่งที่เขาไม่อาจฝ่าฝืน




“ฮึก…คุณวี...มากกว่านี้....”




คนที่ถูกความต้องการครอบงำทีละน้อยครางขอความเห็นใจด้วยน้ำตาคลอหน่วย เจ้าของชื่อขยับยิ้มมุมปาก จุมพิตเบาๆที่ข้างแก้มนิ่ม




“บอกแล้วไง ว่านี่เป็นบทลงโทษ”




นิ้วถูกถอนออกมาพร้อมกับอุณหภูมิร่างกายที่แนบชิดเขาอยู่เมื่อครู่ที่หายไป ทีมที่ขารับน้ำหนักตัวเองไปอยู่ทรุดตัวลงกับพื้น หอบหายใจมองร่างสูงที่เดินกลับไปที่เตียงนอนของตน




“ต้องการฉันมากเลยเหรอ” วีรภัทรยิ้ม มองคนที่พยักหน้าถี่รัวอย่างไม่สนใจความเขินอายใดๆ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงกระดิกนิ้วเรียกคนรักที่ยังคงนั่งเข่าอ่อนอยู่บนพื้น “อยากได้อะไรก็เข้ามาเอา”




ทีมไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำสอง ร่างโปร่งแทบจะกระโจนใส่คนรักทันทีที่ได้รับอนุญาต วีรภัทรที่โดนน้ำหนักตัวของคนรักหงายหลังลงนอนบนเตียง สอดแขนทั้งสองข้างไว้ใต้ศีรษะ ชื่นชนวิวทิวทัศน์ของร่างโปร่งที่ค่อยๆทิ้งน้ำหนักตัวลงบนตัวเขาในขณะนี้ ใบหน้าที่พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดของทีมเป็นอะไรที่มักกระตุ้นอารมณ์ของเขาให้โหมกระพือได้เสมอ แต่เขาก็ยังอดห่วงไม่ได้ว่าร่างโปร่งจะทำตัวเองเจ็บเพราะเขา




“อะ…อ๊ะ…”




ดูท่าเขาจะเป็นห่วงมากเกินไป หลังจากปรับตัวได้ไม่นาน ใบหน้าขาวก็ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขของคนที่คุมจังหวะเกม ทีมโน้มตัวลงมาหาร่างสูงด้วยสีหน้าที่หลุดลอยเข้าไปในโลกแห่งความสุขของตัวเองเรียบร้อยแล้ว คนแก่ที่ใจไม่แข็งจริงอย่างเขาไม่อาจทนความยั่วเย้าของร่างที่ครั้งหนึ่งเคยไม่ประสีประสากับเรื่องนี้ วีรภัทรกดท้ายทอยของคนรักลงมามอบจูบดูดดื่มเพื่อเพิ่มความมัวเมาให้แก่เด็กน้อยที่น่ารักของเขา ได้รับรางวัลเป็นความอ่อนนุ่มที่ตอดรัดเขาเป็นอย่างดี




“อือ..ทีม..”




ชายหนุ่มครางเสียงแหบพร่า เจ้าของชื่อยิ้มอย่างมีความสุขที่ในที่สุดคนรักก็เอ่ยชื่อที่แท้จริงของตน วีรภัทรปล่อยให้ร่างโปร่งสนุกกับจังหวะของตัวเองอยู่ระยะหนึ่งก่อนจะกระแทกสะโพกสวนเร่งจังหวะรักให้เร่าร้อนขึ้น พลิกร่างของทีมลงไปนอนกับเตียงแล้วเร่งจัหงวะ เรียกเสียงครางหวานหูดังระงมไปทั่วห้อง ดูเหมือนคนรักของเขาจะลืมการมีอยู่ของพี่ชายฝาแฝดและลูกชายของเขาไปชั่วคราว ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่วีรภัทรต้องการ




ก็บอกแล้วไง...ว่าเป็นบทลงโทษ










“พี่เทสต์ ผมว่าขึ้นไปตอนนี้คงยังไม่เหมาะหรอกครับ”




เวย์พยายามห้ามคนรักไม่ได้ขึ้นไปบนห้องของบิดา ถึงเขากับพ่อจะไม่ใช่ครอบครัวประเภทที่เปิดอกคุยกันทุกเรื่อง แต่นิสัยของเวย์ก็เหมือนกับวีรภัทรมากพอที่จะรู้ว่าตอนนี้เจ้าของบ้านกำลังทำอะไรกับน้องชายฝาแฝดของคนรักของเขา
พ่อนะพ่อ จะกลับมาบ้านทำไมเนี่ย




“ไม่ พี่จะไปคุยกับทีมให้รู้เรื่อง”




ร่างโปร่งยังคงดื้อแพ่ง เดินขึ้นบันไดด้วยความมุ่งมั่นจะเอาคำตอบจากน้องชายให้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นบังคับฝืนใจน้องชายเขาให้สมยอมหรือไม่ เพราะถึงแม้วีรภัทรจะหล่อ รวย และดูอ่อนกว่าอายุจริงแค่ไหน ความห่างของอายุมันก็มากเกินกว่าเขาจะเชื่อว่าเป็นความสมัครใจของน้องชายตัวเอง




เสียงที่เหมือนทีมกำลังร้องด้วยความเจ็บปวดดังแว่วมาจากห้องของวีภัทรทำให้คนเป็นพี่เร่งฝีเท้าเข้าไปใหญ่ ลากเอาเวย์ที่พยายามรั้งเขาไว้ให้ตามมาด้วยอย่างไม่มีทางเลือก




“อ๊ะ..คุณ...คุณวี...” เมื่อเข้าใกล้มากขึ้น เสียงที่ดังในห้องก็ชัดเจนมากขึ้นว่ามันไม่ได้มาจากความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียว เทสต์ชะงักฝีเท้า ไม่คิดว่าจะมีวันที่ได้ยินน้องชายในกิจกรรมที่เขาไม่ควรรับรู้ “มะ..ไม่ได้นะครับ...เดี๋ยวคนดะ..ได้นิ..อ๊ะ..”
เขาไม่ได้ยินว่าชายหนุ่มตอบอะไร แต่เสียงของทีมที่ดังขึ้นมากกว่าเดิมบ่งบอกให้เขารู้ว่านี่ไม่ใช่จังหวะที่ดีจะยืนอยู่ตรงนี้




“คุณ…คุณ ฮะ..อ๊า…!!!”




“พี่เทสต์...เราลงไปรอข้างล่างเถอะครับ”เวย์เกลี้ยกล่อมคนรัก คราวนี้ร่างโปร่งยอมถอยทัพแต่โดยดี ไม่อาจทนฟังสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องได้มากกว่าที่ได้ยินในตอนนี้ ถึงแม้ใจจริงจะอยากฟังประตูเข้าไปกระชากคนที่กำลังเอาเปรียบน้องของเขาอยู่มาประเคนหมัดให้สักสองสามทีก็ตาม




ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้อาจารย์โรคจิต!!!!








ภายในห้องนอนใหญ่ของบ้านมีเพียงเสียงลมหายใจของร่างเปลือยเปล่าทั้งสองที่นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงจนแทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร ทีมขยับซุกกอดร่างสูงอย่างออดอ้อน ประทับจุมพิตแผ่วเบาย้ำๆขึ้นไปถึงหัวไหล่ของวีรภัทรอย่างเอาอกเอาใจด้วยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหายโกรธเขาหรือยัง




“พอรู้ตัวว่าทำผิดแล้วอ้อนเก่งเชียวนะ”ร่างสูงบีบจมูกเด็กขี้อ้อนอย่างหมั่นไส้




“อ้อนเก่งแล้วหายโกรธรึยังครับ”




ขาเรียวตวัดพาดเกี่ยวขาของคนรักพร้อมด้วยดวงตาสีน้ำตาลสวยที่ช้อนมองเขาอย่างมีความหวังเมื่อเห็นท่าทีที่อ่อนลง วีรภัทรยิ้ม นึกอยากจะลงโทษคนอายุน้อยกว่าอีกซักรอบ แต่เขารู้สึกว่ายิ่งลงโทษเด็กน้อยของเขากลับยิ่งชอบใจเสียอย่างนั้น




“ก็ถ้าเพิ่งมารู้ความจริงเอาเมื่อกี้ก็คงจะโกรธหรอกนะ”




“เอ๊ะ...อะไรนะครับ?”




ทีมผุดลุดขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินดังนั้น ดวงตาคู่สยเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นรอยยิ้มรู้ทันที่เขาคุ้นเคยที่มุมปากของร่างสูง




“ป๋าไม่ได้โง่นะครับ” วีรภัทรหัวเราะในลำคอ ดึงร่างของคนรักที่ยังดูสับสนให้กลับลงมานอนบนตัวเขา “ตัวเท่าลูกหมาคิดจะถอนหงอกป๋ามันเร็วไปนะอีหนู”




“ง่า…คุณวีอ่ะ ผมใจเสียหมดเลยนะครับรู้มั้ย” ร่างโปร่งทุบที่ไหล่ของคนรักอย่างขุ่นเคือง




“ก็สมควรแล้วนี่ เด็กดื้อ” ชายหนุ่มหอมแก้มเนียนใสฟอดใหญ่ ถูใบหน้าที่เริ่มมีไรหนวดเล็กน้อยเข้ากับซอกคอขาวจนคนโดนแกล้งย่นคอหนีพร้อมด้วยเสียงหัวเราะ พลิกกายนอนทับร่างที่ดิ้นขลุกขลักทั้งที่ยังมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า




“อ่อก..คุณวี...ผมหนัก...”




“ยอมแพ้รึยัง”วีรภัทรถามเสียงหยอกเย้า ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนร่างข้างใต้



“ยะ..ยอมแพ้แล้ว...ผมหนัก”ทีมหัวเราะ พยายามดันแผ่นอกของคนรักออกจากร่าง





“สัญญานะ ว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”ร่างสูงเอ่ยสียงจริงจัง ขยับลุกขึ้นเล็กน้อยให้ร่างที่โดนทับได้มีอากาศหายใจ ทีมพยักหน้า
ยกมือขึ้นโอบรอบคอร่างสูงพร้อมรอยยิ้ม ยกศีณาะขึ้นประทับจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากได้รูปนั้นอย่างมีความสุข






“ครับ...ผมสัญญา”



------------

รู้นะว่ามาช้า แต่ทำอะไรไม่ได้5555ขอโทษที่ให้รอนะคะ ขอบคุณมากๆเลย :mew1: :mew1: :mew1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-07-2017 11:50:24
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 14-07-2017 15:20:05
พี่เทสต์คะพาน้องเข้าห้องเถอะค่ะอย่าเพิ่งเคลียร์กับตาแก่เลย   
คนแก่นี่ร้ายสุดเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 14-07-2017 15:23:24
จ้าาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 14-07-2017 18:58:25
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 14-07-2017 19:09:37
ก็ว่าละ คุณวี แกล้งโกรธ จะได้ลงโทษเด็กไม่ดี  :m25:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 14-07-2017 20:21:28
แกล้งเด็กจริงๆด้วย น้องใจเสียหมดเลยยยยย
ดีแล้วที่รู้ก่อนหน้านี้ ดีแล้วที่ไม่โกรธ ถือว่าปมตรงนี้ผ่านไปแล้ววว
คุณวีควรมาทำคะแนนกับเทสต์ด้วยนะ รายนั้นยังไม่โอเคกับคนรักน้องชายเท่าไหร่ 555555
 :hao3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 15-07-2017 00:10:35
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 15-07-2017 00:11:42
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โล่งอกลงตัวซะที
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 15-07-2017 11:34:01
อ่านไปลุ้นไป กลัวดราม่า
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 15-07-2017 14:33:24
พี่เทสต์ก็ปล่อยๆน้องไปเถอะค่ะ

อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 15-07-2017 22:17:03
ร้ายกาจ กะแล้วป๋าต้องแกล้งงอนเพื่อกินตับทีม :haun4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 16-07-2017 01:29:24
ความจริงเปิดเผยแล้ว ดีใจ สงสารคู่เวย์เทสต์เกือบจะแย่ ทั้งที่รักกันมากแท้ๆ แต่ก็เข้าใจกันแล้ว เย่
ต่อไปก็นะเป็นฉากหวงน้องของเทสต์และหวงเมียของคุณวี

ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 17-07-2017 12:21:41
ร้ายทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 18-07-2017 16:51:47
คุณวีร้าย :o8:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Panizzz3838 ที่ 18-07-2017 19:04:57
 :hao7: :hao7: :hao6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: TKdark ที่ 19-07-2017 13:00:36
ป๋าขาาาาาาา  ป๋าทำหนูเลือดพุ่งเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FaiiFay_Elle ที่ 23-07-2017 13:07:45
ตามค่ะ เขียนดี สนุกมาก :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ 100% คห.319 P.11 [4/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: KLiar ที่ 23-07-2017 22:24:48
ชอบบบบ :-[ :z3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: bookie ที่ 24-07-2017 01:54:00
อ่านแล้วอยากมีแฟนแก่ 555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 24-07-2017 06:53:18
มันร้ายนะมันร้ายย ร้านทั้งพ่อทั้งลูก เอาอยู่จริงๆทั้งคู่เลย ในที่สุดเค้าก็สมหวังแล้วน้าาาา ดีใจจจังวุ้ยยยย!!!
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 24-07-2017 20:57:58
อ่านทันแล้ว
ร้ายทั้งพ่อทั้งลูก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: thyme812 ที่ 25-07-2017 00:25:42
 :-[
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ 50% คห.347 P.12 [14/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 27-07-2017 20:16:38

เทสต์ไม่รู้ว่าเขาควรจะมีสีหน้าอย่างไรเมื่อเห็นทีมเดินลงมาจากบันไดพร้อมกับคนรัก ร่างโปร่งอยากจะโกรธน้องชาย แต่เมื่อนึกถึงเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่ก็ไม่รู้สึกกล้าจะสบตาคนทั้งคู่ขึ้นมาเสียอย่างนั้น



“เอาล่ะ เรื่องทั้งหมดฉันจะถือว่าเป็นความผิดของฉันที่เข้าใจผิด แต่ต่อจากนี้เธอจะต้องเป็นคนเข้าเรียน ตกลงมั้ย?”




วีรภัทรเปิดประเด็นขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนตกอยู่ในความเงียบ




“แล้วคุณจะไม่พูดอะไรเลยเรื่องที่คืนล่อลวงน้องผมขึ้นเตียง?” เทสต์เลิกคิ้ว กอดอกอย่างไม่พอใจ




“เรื่องที่พวกเราทำเป็นความสมัครใจของพวกเราทั้งสองคน...”..ถ้าไม่นับรอบแรกที่ทีมอยู่ภายใต้ฤทธิ์แอลกอฮอล์น่ะนะ “และ





น้องชายของเธอก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว พวกเราไม่จำเป็นต้องอธิบายการกระทำของเรา แต่ถ้าเป็นคนที่คบกับเด็กอายุสิบแปดโดยไม่คิดจะเคารพพ่อของเด็กคนนั้น มันก็เป็นอีกเรื่อง”




เทสต์ชักสีหน้าเล็กน้อยอย่างหงุดหงิดใจ แต่ก็ไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้





“น่าๆ ทุกคนครับ ไหนๆเรื่องก็คลี่คลายแล้ว เราควรจะดีใจมากกว่านะครับ ผมว่าวันนี้เราแยกย้ายกันแค่นี้ดีกว่านะครับ”




ก่อนที่จะมีใครฆ่ากันตาย...





เวย์ละประโยคสุดท้ายนั้นไว้ในฐานที่เข้าใจ เทสต์ลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะคว้าข้อมือของน้องชายไว้ ทีมขมวดคิ้วอย่างุนงง
แต่ไม่กล้าดึงมือออกจากมือของพี่ชาย




“ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันได้แล้ว”




“เอ๊ะ? แต่ว่า...”




ทีมหันไปหาคนรักอย่างขอความช่วยเหลือ วีรภัทรคว้าข้อมืออีกข้างของคนรักไว้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์




“ฉันคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”




“ผมก็แค่คิดว่าเป็นเรื่องปกติที่ผมกับน้องชายจะกลับห้องของตัวเอง ผมแค่คิดถึงน้อง หวังว่าอาจารย์คงจะเป็นผู้ใหญ่พอที่จะอยู่ได้โดยไม่ต้องมีน้องของผมอยู่ข้างๆตลอดเวลานะครับ”





คำยอกย้อนของอีกฝ่ายทำเอาคนโดนเหน็บคิ้วกระตุก ทีมที่เห็นท่าไม่ดีจึงยอมตามใจพี่ชาย




“อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ วันนี้ทีมไปกับเทสต์ก็ได้..”




“แล้วผมล่ะครับพี่เทสต์”




เวย์ครางหงิงเสียงอ่อยเหมือนสุนัขโดนแย่งกระดูก เทสต์ที่ลืมนึกถึงคนรักไปชั่วขณะเกือบจะใจอ่อน แต่ก็นึกได้ว่าการที่เขามัวแต่ขลุกอยู่กับอีกฝ่ายก็เป็นอีกสาเหตุที่เขาไม่ได้ดูแลน้อง




“อยู่กับพ่อไปก่อนแล้วกัน พี่ขอจัดการเรื่องในครอบครัวพี่ก่อน”





เทสต์ดึงน้องชายให้ตามออกไปก่อนที่ตัวเองจะยอมใจอ่อนกับสายตาอ้อนวอนของคนรัก สองพ่อลูกที่จู่ๆก็โดนทิ้งไว้ในบ้านของตัวเองมองหน้ากัน ก่อนถอนหายใจออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย








“เทสต์ ใจเย็นๆก่อนสิ ทีมโตแล้วนะ ทำไมต้องกักบริเวณทีมเหมือนเด็กๆด้วย”




น้องชายของเขาประท้วงหลังจากโดนลากกลับเข้ามาในห้องคอนโดที่เขาไม่ได้เข้ามาเหยียบเสียนาน ซึ่งเป็นสิ่งที่หาได้ยากจากน้องชายที่ยอมทำตามเขาทุกเรื่องตลอดยี่สิบปีที่ลืมตาดูโลก เทสต์ไม่รู้ว่าควรจะหงุดหงิดที่อีกฝ่ายเริ่มดื้อ หรือดีใจที่ในที่สุดเด็กหัวอ่อนว่าง่ายคนนี้ก็มีปากมีเสียงกับเขาเสียที




“มึงนั่นแหละใจเย็นๆ นี่แฟนคนแรกไม่ใช่รึไง มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปดิวะ นี่อะไร เจอกันวันแรกก็โดนเขาหิ้วเข้าห้องแถมยังเกาะติดเขาแจแบบนี้  ใครมาเห็นเขาจะหาว่ามึงใจง่ายเอานะ”




เทสต์สวด เขายังคงไม่อยากเชื่อว่าทีมที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรแบบนี้จะไวไฟได้ขนาดนี้




“แต่…เทสต์ก็ทำเหมือนกันนี่...”ร่างโปร่งพยายามให้เหตุผล




“กูใจง่ายไง” คนเป็นพี่ยอมรับอย่างไม่กระดากปาก



ทีมที่เห็นว่าพี่ชายไม่ฟังเหตุผลตัดสินใจล่าถอยกลับเข้าไปตั้งหลักที่ห้องตัวเอง ร่างโปร่งปิดล็อคห้องของตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา




แต่ว่า..ที่เขารายงานทุกอย่างกับคุณวีตลอดเวลาแบบนี้ อีกฝ่ายจะรำคาญเขารึเปล่านะ?




ร่างโปร่งตัดสินใจเลือกที่จะไม่โทรหาคนรัก แต่ก่อนที่เขาจะได้วางโทรศัพท์ลงเสียงสายเรียกเข้าก็ดังขึ้นเสียก่อน ร่างโปร่งรีบกดรับทันทีที่เห็นว่าวีรภัทรเป็นคนโทรมา




“สวัสดีครับคุณวี”





“เกิดอะไรขึ้น?ทำไมถึงไม่โทรมา?”




เสียงทุ้มปลายสายดังขึ้นอย่างไม่พอใจ ถึงแม้จะรู้สึกผิดที่ไม่ยอมโทรไปหาอีกฝ่าย แต่ทีมก็อดยิ้มไม่ได้ที่ดูเหมือนว่าตัวเองจะคิดผิด ร่างโปร่งนั่งลงบนเตียง รู้สึกแปลกเล็กน้อยที่ต้องคุยกับอีกฝ่ายผ่านทางโทรศัพท์หลังจากอยู่ด้วยกันมานาน




“เพิ่งมาถึงน่ะครับ”




ทีมทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงที่ไม่ได้กลับมานอนเสียนาน เสียงของร่างสูงข้างๆหูทำให้เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้ๆ




“เหรอ? แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่?”



“ก็…นอนเล่นอยู่ในห้องครับ”




ทีมไม่ถนัดเรื่องคุยเล่นแบบนี้เลยจริงๆ เขาอยากรั้งอีกฝ่ายอยู่ในสายให้นานกว่านี้ แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หากเป็นตอนที่อยู่ด้วยกัน วีรภัทรจะกุมมือเขาไว้หลวมๆบนโซฟาตัวยาวแสนสบายของพวกเขา ส่วนมืออีกข้างก็พิมพ์งานลงในคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่บนตักของตัวเอง ถึงแม้ไม่มีคำพูดใดๆ แต่เขาสามารถรู้สึกถึงตัวตนของอีกฝ่ายได้ด้วยอุณหภูมิร่างกายของชายหนุ่ม





“เหรอ...” เสียงทุ้มเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยนะเสียงหยอกเย้า “คงไม่ได้นอนคิดถึงเรื่องอย่างว่าอยู่หรอกใช่มั้ย?”



“จะใช่ได้ยังไงล่ะครับ!” ร่างโปร่งท้วงเสียงสูง เด้งตัวกลับขึ้นมาจากเตียง “นี่ใจคอคุณวีจะคิดแต่เรื่องแบบนั้นอย่างเดียวเลยรึไงครับ ช่วยผมหาวิธีพูดกับเทสต์หน่อยสิครับ”




“น่าๆ ฉันเข้าใจพี่ชายเธอนะ รอเขาเย็นลอง แล้วลองพูดกับเขาดีๆดูสิ” ปลายสายเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ “แต่มาคิดๆดู แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”




“ดียังไงครับ?”




คนฟังถามด้วยน้ำเสียงกังวล ทำไมคุณวีถึงได้บอกว่าการอยู่ห่างจากเขาเป็นเรื่องที่ดีล่ะ? หรือว่าจริงๆแล้วคุณวีรำคาญเขามาตลอด...





“ฟุ้งซ่านไปไหนแล้วครับที่รัก” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน “ฉันหมายความว่า...ฉันยังไม่เคยลองอะไรทางโทรศัพท์กับเธอเลยนี่นา”





“คุณวี!”




ในหัวสมองผู้ชายคนนี้มีแต่เรื่องอย่างว่าจริงๆสินะ!!




“เอ้าๆ ไม่แกล้งแล้วครับ จริงจังแล้ว”คนที่ดูจะไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรยอมแพ้เมื่อได้ยินความเครียดในน้ำเสียงของคนรัก “เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา เราไม่สามารถเปลี่ยนใจใครได้ในเวลาข้ามคืนหรอกนะ”




“แล้วมันต้องใช้เวลานานแค่ไหนล่ะครับ...”...กับคนหัวดื้อแบบเทสต์น่ะ





“ฉันว่า...นี่อาจจะเป็นโอกาสดีที่เราจะได้กลับมาขั้นตอนที่เราข้ามไปตอนที่เจอกันครั้งแรก เธอว่าไหม?”




“ข้าม? ข้ามอะไรเหรอครับ?” ทีมถามย้อนอย่างไม่เข้าใจ





“ก็….พาเธอไปทานข้าว ดูหนัง ไปเที่ยว พอตกเย็นก็พาเธอมาส่งที่คอนโด แล้วก็โทรคุยกันแบบที่ทำอยู่นี่ไง ฉันคิดว่าเด็กๆอย่างพวกเธอชอบอะไรแบบนี้ซะอีก”




ปลายสายว่า ซึ่งมาคิดๆดูแล้ว พวกเขาก็ข้ามขั้นตอนพวกนั้นมาโผล่อีกทีบนเตียงเลยจริงๆน่ะนะ ถึงแม้พวกเขาจะไปเดทแบบคนธรรมดาบ้าง แต่สุดท้ายก็จบที่เตียงอยู่ดี




“แต่ถ้าเทสต์ไม่ยอมให้ผมกลับไปหาคนซักที...”




“ถึงตอนนั้นฉันก็จะเตือนให้เขารู้ว่าเขากักบริเวณเธอได้ ฉันก็กักบริเวณลูกชายฉันได้เหมือนกัน”



จริงสิ...ฝ่ายเขายังมีตัวประกันอยู่นี่นา




เดี๋ยว...ทำไมมันฟังดูแย่ยังไงก็ไม่รู้นะ?



“จริงสิ วันนี้คุณวีมีประชุมนี่ครับ” ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ “ยังไม่เข้าประชุมเหรอครับ”




“อยู่หน้าห้องประชุมนี่แหละ เดี๋ยวจะเข้าแล้ว” ชายหนุ่มว่า “แค่อยากได้ยินเสียงก่อนทำงาน”





ทั้งที่ไได้ยินมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่คำหวานของวีรภัทรก็ยังทำให้ร่างโปร่งอมยิ้มได้เสมอ




“ตั้งใจทำงานนะครับ สู้ๆครับ”



“ประชุมเสร็จจะโทรหานะ”



“ครับ ผมจะรอ”




ทีมก้มมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองเมื่ออีกฝ่ายตัดสายไปแล้ว ถึงแม้เรื่องทั้งหมดจะเกิดเร็วมากจนไม่ทันได้ตั้งตัว แต่เขาก็โล่งใจที่ผลลัพธ์ออกมาไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด




เหลือแค่ทำให้เทสต์ใจอ่อนแค่นั้นแหละนะ




------


สอบเสร็จล้าวววววว

ขอเวลาแต่งก่อน เอาไปแค่นี้ละกันเน้อ5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: อีแก้วปิ้งไก่ ที่ 27-07-2017 20:20:47
ตามจ้าาา สู้ๆน้า ไรท์
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 27-07-2017 20:24:37
เรื่องคลี่คลายหมดล้าวววว ดีที่ไม่มีดาม่าแบบที่กลัว :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 27-07-2017 20:27:59
มาต่อแล้ว เทสต์กักบริเวณน้องเลยรึเนี่ย แต่ยอมรับตรงมากที่ว่าใจง่ายอ่ะ 55555  :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 27-07-2017 20:38:20
ตลกพ่อลูกมากกว่าสงสารน่ะ
แฝดตลกดีนะดูแตกต่างสุดขั้วเลย555
ขอบคุณจ้า รอสวีท
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-07-2017 20:49:25
แบบนี้ก็น่ารักดีนะทีม
ถือโอกาสนี้ทำให้คุณวีคิดถึงให้มากๆซิ อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 27-07-2017 20:53:32
ว้าย

ผ่านทางโทรศัพท์เหรอ

อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: MinorMa ที่ 27-07-2017 21:23:29
คุณวีนี่หื่นจริงๆ รอดูว่าอีกคู่จะแสดงความคิดถึงยังไงนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 27-07-2017 21:46:48
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 27-07-2017 22:06:35
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 27-07-2017 22:34:09
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 28-07-2017 00:01:05
เทสท์  แปลกจังหวงน้องชายขึ้นมาซะงั้น
ทั้งที่ตัวเองเที่ยวกลางคืนคนเดียวมาตลอด

คงเพราะปกติ ทีมเชื่อฟัง และไม่มีใคร เลยวางใจ
พอมีขึ้นมา เลยทำใจไม่ได้

เวย์เลยโดนผลกระทบไปด้วย
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 28-07-2017 00:22:46
จ้าาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 28-07-2017 10:11:27
เย้~~~~~~~~~~~~ :mc4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 28-07-2017 12:40:44
ชอบเวลาทีมอยู่กับเทสต์นะ น่ารักดี อ้อนๆพี่อะไรแบบนี้ 55555
ตอนแรกก็เป็นคนบอกให้น้องลองมองใครสักคนเองแท้ๆ
พอน้องมีจริงๆก็หวงน้อง หรือแค่เพราะไม่ถูกชะตาคุณวีกันนะ 55555
แต่ชอบที่เทสต์ดูหวงทีมแบบนี้ น่ารักดีอ่าาา
 :o8:

สงสารเวย์เลย โดนพี่เทสต์ปล่อยให้อยู่หงอยๆคนเดียวซะแล้ว
คู่เวย์เทสต์ก็น่ารักกกก โทรมาหาพี่เขาสิๆ เวย์โทรมาคุยอาจจะเย็นลงก็ได้?!!

เทสต์มีทีม คุณวีก็มีเวย์ ตัวประกันทั้งสองฝ่าย เท่าเทียม แต่ฝ่ายหลังคงได้เปรียบมากกว่า(?)
คุณวีก็แกล้งทีมตลอดเลย แต่ไม่อยากให้เครียดนี่เนอะหรือไม่ก็อาจจะอยากทำจริงๆ 555555
รออ่านต่อน้าาาาา
 :mc4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 28-07-2017 14:14:33
เทสต์มีความห่วงน้องนะค่ะแหมๆๆโหมดพี่ชายเริ่มทำงานละนะ
รอออ่านตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 28-07-2017 15:44:41
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 11: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ100% คห.370 P.13 [27/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 29-07-2017 09:17:06
Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว




“อารมณ์ดีจังนะพวกมึง แล้วนั่นน้องเดือนมหาลัยไม่ใช่เหรอ? รู้จักกันด้วยเหรอ?”




เหนือฟ้าเปิดปากถามทันทีที่เพื่อนทั้งสองนั่งลงพร้อมกับเด็กหนุ่มหน้ามนเจ้าของตำแหน่งผู้ชายที่หน้าตาดีที่สุดในมหาวิทยาลัยของปีการศึกษานี้ เวย์ที่ยังใส่เฝือกอยู่พยักหน้าให้เพื่อนทั้งสองของสองแฝด ข้างเหนือฟ้ามีร่างของกวินภพที่นั่งฟุบหน้ากับโต๊ะหินอ่อนอย่างหมอดอาลัยตายอยาก ซึ่งดูจะเป็นท่ามาตรฐานเวลาที่อีกฝ่ายไม่ได้อยู่กับน้องแว่น



“แฟนกู”




เทสต์ตอบ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้ใบหน้าของตัวเองแดงก่ำกับคำพูดนั้น เหนือฟ้ามีสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อจำได้ว่าเดือนมหาวิทยาลัยรูปหล่อคนนี้มีความสัมพันธ์อย่างไรกับอาจารย์วีรภัทร ร่างโปร่งเหลือบตามองแฝดคนน้อง ไม่มั่นใจว่าทีมกับเทสต์รู้หรือยังว่าแฟนของตัวเองมีความสัมพันธ์กันอย่างไร




“เทสต์รู้แล้ว”ทีมเอ่ยเสียงเรียบ




“เดี๋ยว..นี่มึงรู้?แล้วไม่บอกกู?”



เทสต์ขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าเหนือฟ้าจะรู้เรื่องที่น้องชายของเขาแอบคบกับอาจารย์ แถมยังไม่คิดจะห้ามเลยซักนิด





“ก็มึงไม่ถาม” เหนือฟ้าไหวไหล่ หันกลับไปสนใจเวย์ที่นั่งจ้องหน้าเขาไม่วางตาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว “ว่าแต่เราเถอะ นึกยังไงถึงได้มาคบกับมัน อนาคตยังสดใสอยู่แท้ๆ”




“เชี่ยเหนือ” เทสต์เตะหน้าแข้งเพื่อนรักใต้โต๊ะ แต่ดันกะพลาดไปโดนร่างสูงของกวินภพที่นอนฟุบอยู่แทน




“โอ๊ย! ไรของมึงเนี่ยเทสต์”



ชายหนุ่มร่างสูงบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ เทสต์ยักคิ้วยียวนกวนบาทา ไม่ได้สำนึกผิดที่ทำร้ายคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่สักนิด



“สรุปคือนี่มึงจะพาแฟนมาอวด?”




เหนือฟ้ายังคงสนใจเด็กหนุ่มตรงหน้า ร่างสูงหลบสายตาของเขาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มจ้องเขากลับมาอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน





“เออ พามาเปิดตัว จะได้ช่วยกันดู เผื่อแม่งไปหาเศษหาเลยลับหลังกูจะได้มีคนเป็นหูเป็นตาให้”




เทสต์เอ่ยทีเล่นทีจริง กอดคอคนรักพร้อมรอยยิ้มกว้าง เมื่อเห็นเพื่อนมีความสุข เหนือฟ้าก็สบายใจ ดูท่าว่าสถานการณ์ของสองพี่น้องคู่นี้จะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิดนัก




“ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกครับพี่เทสต์”




เวย์แก้ต่างให้ตัวเองเมื่อถูกกล่าวหาอย่างไม่ทันตั้งตัว




“แล้วมึงอ่ะทีม ไม่เปิดตัวกับเขาบ้างเหรอ?”




เหนือฟ้ายิ้มมุมปาก ส่งสายตาให้เพื่อนอย่างรู้ทัน แฝดคนพี่มีสีหน้าไม่พอใจทันทีที่ได้ยินดังนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร





“หือ? ไอ้ทีมมีแฟนแล้ว?”




กวินภพที่ยังไม่ตื่นดีก่อนหน้านี้ตาสว่างแทบจะในทันทีที่ได้ยินดังนั้น ทีมยิ้มแห้ง




“ช่วงนี้...ยังไม่เหมาะมั้ง”




“ได้เวลาเข้าเรียนกูละ ไปนะ”




เทสต์ก้มมองนาฬิกาข้อมือ วันนี้เป็นวันแรกหลังจากคลาสแรกของเขาในวิชาอังกฤษเพื่อธุรกิจ ร่างโปร่งลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองและคนรักขึ้นมาสะพาย ถึงแม้เวย์จะยืนยันว่าตัวเองถือเองได้ แต่คนอายุมากกว่าก็ยังยืนยันจะถือไปส่งที่ห้องเรียนของอีกฝ่ายอยู่ดี




“เหอะ จะหาเรื่องอยู่กับน้องเขานานขึ้นน่ะสิ” เหนือฟ้ามองตามคู่รักคู่นั้นอย่างขบขัน “กูก็ไปบ้างดีกว่า วันนี้ว่าจะไปซื้อของซะหน่อย มึงจะไปด้วยมั้ยกล้า?เดี๋ยวกูเลี้ยงไอติม”




“เดี๋ยวกูกลับมาไม่ทันแว่นเลิกเรียน”ร่างสูงตอบเสียงอ่อยเมื่อได้ยินคำว่าไอติม อยากไปก็อยากไป คิดถึงแฟนก็คิด เฮ้อ




“ทันอยู่แล้วน่า อีกตั้งหลายชั่วโมง กูให้มึงกินสองก้อนเลยอ่ะ”




กวินภพถูกของกินล่อไปจากโต๊ะอย่างง่ายดาย เหลือเพียงทีมที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เขาไม่มีเรียน ปกตินี่จะเป็นเวลาที่เขาเข้าเรียนแทนเทสต์ แต่เมื่อพี่ชายรับหน้าที่นั้นไปแล้ว เขาจึงได้แต่นั่งเล่นรออีกฝ่ายเลิกเรียนเพื่อกลับคอนโดด้วยกัน เหมือนอย่างที่ทำก่อนหน้าที่เขาจะเจอกับวีรภัทร




แค่คิดภาพเทสต์เข้าไปนั่งเรียนในคลาสของคุณวีอีกครั้งเขาก็รู้สึกว่าจะต้องมีเรื่องน่าปวดหัวเกิดขึ้นแน่ๆ




“คิดอะไรอยู่เหรอ?”




เสียงทุ้มของคนรักดังขึ้นข้างหูพร้อมกับมือใหญ่ที่จับลงมาบนไหล่ของเขาทั้งสองข้าง ทีมหันขวับกลับไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนริมฝีปากของเขาจุ๊บเข้าที่ปลายจมูกของวีรภัทรเต็มๆ




“คุณวี! ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ?”




ทีมหันซ้ายแลขวาด้วยกลัวว่าเหตุการณ์เมื่อครู่จะมีผู้พบเห็น




“ฉันคิดถึงเธอ”




ชายหนุ่มเอ่ยตามตรงด้วยเสียงที่ไม่เบานัก ถึงแม้จะไม่มีคนอยู่ในบริเวณใกล้ๆ แต่ทีมก็ยังรีบเอามือปิดปากอีกฝ่ายไว้อยู้อยู่ดี วีรภัทรหัวเราะเบาๆในลำคอ จับข้อมือเรียวของคนรักดึงออกจากใบหน้าของเขา แล้วจุมพิตที่หลังมือของอีกฝ่ายเบาๆ




“คุณวี! เล่นอะไรครับเนี่ย? แล้วทำไมยังไม่เข้าสอนครับ”




“จะเข้าสอนทำไมล่ะ” ร่างสูงเลิกคิ้ว ดึงซองจดหมายสีขาวออกมาจากภายในเสื้อสูทยื่นให้นักศึกษาหนุ่ม ทีมแกะซองออกอ่านเนื้อหาภายใน ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง เงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับคนรักอย่างตื่นเต้น




เอกสารอนุมัติการลาออกของวีรภัทร มีผลตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป





“คุณวี....”




“ตอนนี้พี่ชายเธอก็ติดอยู่กับอาจารย์ใหม่สามชั่วโมง...อยากไปไหนล่ะ”




แค่สีคิดถึงสีหน้าของพี่ชายตอนที่ประมวลผลได้ว่าตัวเองไม่สามารถอยู่คุมเข้มน้องชายกับคนรักได้ตลอดสามชั่วโมงนี้ทีมก็หลุดขำออกมา




“ไปไหนก็ได้ครับ ผมตามใจคุณวีเลย”









“คุณวี นี่มันไกลมากเลยนะครับ เรากลับไปไม่ทันในสามชั่วโมงหรอกนะครับ”




ทีมเอ่ยตื่นๆ พอบอกว่าไปไหนก็ได้อีกฝ่ายก็พาเขามาทานกุ้งเผาร้านหรูริมแม่น้ำซึ่งห่างจากมหาวิทยาลัยชั่วโมงกว่าๆ วีรภัทรยิ้ม ท่าทีเหมือนลูกแมวขี้ตกใจของคนรักยังทำให้เขาเอ็นดูได้เสมอ




“เราไม่จำเป็นต้องกลับไปภายในสายชั่วโมงหรอก” สีหน้ากลัวความผิดของคนที่ไม่คุ้นเคยกับการแหกกฎทำให้เขารู้สึกรัก
อีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก “ไม่ต้องห่วง ฉันพาเธอไปส่งที่คอนโดคืนนี้แน่”




“แต่แบบนั้นผมก็โดนดุอยู่ดีไม่ใช่เหรอครับ”ทีมบ่นอุบ



“ไม่ต้องห่วง ฉันมีตัวช่วยถ่วงเวลาชั้นดีอยู่” ร่างสูงขยิบตา ยกแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นดื่ม









“ถอดเฝือก?”



เทสต์ถามคนรักที่มานั่งรอเขาหน้าห้องเรียนอย่างงุนงง ทำไมเมื่อเช้าอีกฝ่ายถึงไม่ยอมบอกเขา่าวันนี้หมอนัดถอดเฝือก



“ครับ พี่เทสต์พาผมไปหน่อยได้มั้ย”



เด็กหนุ่มถาม ไม่ยอมบอกสาเหตุที่บิดาของตนไม่ว่างขับรถไปส่งแล้ว แต่เทสต์พอจะเดาได้จากการที่น้องชายไม่ยอมรับโทรศัพท์สักสาย ชายหนุ่มพยักหน้า พาอีกฝ่ายเดินไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ข้างตึก



“แล้วถอดเฝือกเสร็จต้องทำยังไงต่อ”



“หมอเคยบอกว่าทำกายภาพบำบัดสักเดือน ไม่ยกของหนักก็โอเคแล้วครับ”



เด็กหนุ่มตอบ ก่อนที่ภายในรถจะตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เทสต์เลี้ยวรถเข้ามาจอดในลานจอดรถใต้ดินของโรงพยาบาล หลังจากยื่นใบนัด พวกเขาก็มานั่งรอหมอที่หน้าห้องตรวจ เทสต์ขยับเข้าใกล้เวย์เล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว เขาไม่เคบชอบบรรยากาศของโรงพยาบาลเลยสักนิด สถานที่แห่งนี้มักทำให้เขารู้สึกหดหู่ในใจเสมอ




“อ้าว มาทำอะไรน่ะ?”




เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับร่่างสูงในชุดกาวน์ยาวสีขาวเดินมาหาพวกเขา ติณณ์ภพ แฟนของเหนือฟ้ายังคงดูหล่อบาดใจถึงแม้จะถูกการเรียนและราวน์วอร์ดในตอนเช้าทำร้ายจนสะบักสะบอมเพียงใด




“สวัสดีครับพี่ติณณ์” ถึงแม้จะมีเรื่องบาดหมางกันในอดีต แต่เทสต์ก็ยังทักทายอีกฝ่ายตามมารยาท เวย์ที่จำอีกฝ่ายได้ก็พยัก
หน้าทักทายเช่นกัน “พาน้องมาถอดเฝือกครับ”



“น้อง?”



ร่างสูงเลิกคิ้ว เหลือบมองเด็กหนุ่มที่ดูอย่างไรก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเทสต์เลยแม้แต่น้อย



“แฟนครับ”



ร่างโปร่งแก้ ติณณ์ภพเลิกคิ้วสูงขึ้นอีก ก่อนจะยิ้มออกมา ท่าทางของชายหนุ่มดูเป็นมิตรกับเทสต์ขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินว่าร่างโปร่งมีคนรักเป็นตัวเป็นตนของตัวเองแล้ว



“วันนี้ไม่น่านานหรอก คนไม่เยอะ พี่ไปนะ”



“ขอบคุณครับ”



หลังจากที่ร่างสูงเดินจากไปไม่นาน พวกเขาก็โดนเรียกเข้าไปในห้อง เทสต์นั่งอยู่ข้างๆคนรักตลอดเวลาที่คุณหมอถอดเฝือดให้เด็กหนุ่ม ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้ทำอะไร แต่จากอมยิ้มของพยาบาลสาว คนที่เห็นคงมองออกได้ไม่ยากว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน




ทั้งที่ควรจะรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ แต่เทสต์กลับขัดเขินขึ้นมาเสียอย่างนั้น




เวย์ถอดเฝือกออกแล้ว




หลังจากแขนของร่างสูงเป็นอิสระหลังจากอุดอู้อยู่ในเฝือกมานาน เทสต์จึงตัดสินใจให้รางวัลคนรักด้วยการพาไปเลี้ยงไอศกรีม ถึงแม้เวย์จะอิดออดเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าถูกปฎิบัติเหมือนเด็กเล็กๆ แต่เมื่อถูกอีกฝ่ายบดขยี้ริมฝีปากอย่างดูดดื่มในรถก่อนที่จะขับออกมาจากโรงพยาบาล เด็กหนุ่มก็ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ




“อร่อยมั้ย?”



เทสต์พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่อมยิ้มกับท่าทางอารมณ์ดีหลังจากได้รับของหวานเย็นๆเข้าสู่กระแสเลือดนั้น เวย์พยักหน้า คำไอศกรีมคำโตเข้าปากอยากมีความสุข



“ใช้มือคล่องมั้ย?”



“ก็โอเคอยู่นะครับ ไม่ได้รู้สึกขัดๆอะไรมาก” เวย์หมุนข้อมือให้คนรักดูช้าๆ




“ดีแล้ว พี่จะได้ไม่ต้องป้อน”




ร่างโปร่งยิ้ม เด็กหนุ่มที่เพิ่งรู้ตัวว่าพลาดโอกาสอ้อนคนรักไปสำออยย้อนหลังขึ้นมาทันที เทสต์หัวเราะ ตักไอศกรีมของอีกฝ่ายป้อนให้ เวย์ยิ้มกว้าง อ้าปากงับช้อนตรงหน้าอย่างมีความสุข




แชะ!



“ว้าย ทำไมไม่ปิดเสียงแก”



“ฉันลืม”



“ลุกๆๆ”




เทสต์หันไปทางที่ได้ยินเสียงกดถ่ายรูปเมื่อครู่ เด็กสาวกลุ่มหนึ่งรีบลุกจากที่นั่งออกไปยังเคาท์เตอร์จ่ายเงิน ร่างโปร่งคิดจะลุกตามไปแต่ถูกคนรักรั้งไว้




“ไม่ต้องหรอกครับพี่เทสต์”



“แต่…”



“เรื่องปกติครับ” เด็กหนุ่มยิ้มเจื่อน “ผมถึงไม่ค่อยออกจากบ้านไง”




เขาเกือบจะลืมไปแล้วว่าคนรักของตัวเองเป็นนายแบบดาวรุ่งมาแรง เทสต์นั่งกลับลงมาที่เดิม



“เออ จะว่าไปเวย์ก็ไม่ค่อยมีผลงานนะ ไม่มีคนจ้างเหรอ”ชายหนุ่มถามหยอกๆ




“มีมาตลอดเลยครับ ผมแค่รู้สึกว่ามันเป็นแค่งานอดิเรก ไม่อยากจริงจังกับมันมาก ผมไม่คิดจะเข้าวงการเต็มตัวอยู่แล้ว”เด็กหนุ่มไหวไหล่



“ทำไมล่ะ เงินดีออก?”



“ผมไม่ชอบ...คนบางคนในนั้น”



เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนี ก่อนจะเปลี่ยนบทสนทนาแทบจะในทันที แม้ว่าเทสต์จะสงสัยในท่าทีประหลาดนั้น แต่เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะถามอะไร



“พี่เทสต์ สุดสัปดาห์นี้ผมมีถ่ายงานที่ชายหาดแล้วจะพักที่โรงแรมของพ่อ ผมได้ยินมาว่าพี่เทสต์ต้องทำรายงานสัมภาษณ์คนที่ใช้ภาษาอังกฤษในการทำงาน ไปด้วยกันมั้ยครับ ชวนพี่ทีมไปด้วย”



“ก็ได้นะ หยุดยาวพอดีเลยด้วย”



“แล้ววันนี้...”



“ไม่ได้ พี่ต้องกลับคอนโด”



ร่างโปร่งขัดก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูดจบประโยคเสียอีก





“พี่เทสต์....” สายตาออดอ้อนของคนรักแทบทำให้เขาใจอ่อน เทสต์เบือนหน้าหนี เอ่นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น





“ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยสนใจไอ้ทีมมันเลย ให้พี่ทำหน้าที่พี่ที่ดีซักหน่อยเถอะ”




“แต่ผมว่าดูจากสภาพการณ์...ไม่น่าจะทันแล้วมั้งครับ” เวย์หัวเราะแห้งๆ พ่อของเขาน่าจะกลืนกินแฝดคนน้องจนหมดทั้งตัวไปเรียบร้อยแล้ว




“แต่ก็ขอให้พี่ได้อบรมมันซักหน่อยก่อนปล่อยแรดคืนสู่ป่าเถอะ”เทสต์นวดขมับของตัวเอง




“….”เวย์ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆอย่างไม่รู้จะพูดอะไร แผนการชิงตัวประกันของสองพ่อลูกล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า




“แต่ว่า...”ร่างโปร่งยิ้ม เอื้อมมือมาแตะที่หลังมือของคนรักเบาๆ “ถ้าแค่สองสามชั่วโมงนี้ล่ะก็...พี่ว่างนะ”




ถึงแม้แผนชิงตัวประกันจะล้มเหลว...แต่อย่างน้อยก็ได้อะไรติดไม้ติดมือไปล่ะนะ









-----




มาต่อล้าวนาจา
เรื่องของคุณเมฆรอไปก่อนเน้อ5555 กำลังเร่งปั่น :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ขอบคุณที่รอนะคะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 29-07-2017 09:37:11
มันร้ายทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ ร้ายจริงๆ ร้ายสุดๆ55555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 29-07-2017 11:39:35
ยังไงคุณพ่อก็มาเห  นือชั้นตลอดๆๆ  อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 29-07-2017 11:58:58
 :m20: :m20:
ช่างวางแผน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 29-07-2017 14:03:31
รุ่นใหญ่ยังไงก็ยังเป็นรุ่นใหญ่ 55555
คุณวีไม่ได้เป็นอาจารย์แล้ววว
ไม่ต้องกังวลเรื่องฐานะศิษย์อาจารย์แล้ววว

คนที่เวย์ไม่ชอบนี่ใครนะ คนที่มาชอบ? คนที่ไม่ชอบเวย์?
ถ้าไม่ใช่คู่แข่งคนไม่ชอบหน้าก็พวกตามจีบแหงๆ ป่ะ? 55555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sangzaja122 ที่ 29-07-2017 14:57:59
 :hao3: แอร้ย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-07-2017 15:59:04
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 29-07-2017 16:18:20
จ้าาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 29-07-2017 16:46:53
พ่อลูกคู่นี้จับมือกันดูท่า สองพี่น้องได้ปวดเมื่อยตัวกันน่าดู 5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 29-07-2017 17:41:57
แหม่สมกันจริงๆทั้งสองคู่นั่นแหละ  :katai3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 29-07-2017 19:15:50
ช่วยกันดีเหลือเกินสองพ่อลูกจอมมาร อิ๊
เหมือนเวย์จะมีเบื้องหลังอะไรอีก?
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 29-07-2017 20:22:31
คุณวี สุดยอดรีบลาออกเลย
จะได้ไม่มีเสียงครหา
แล้วเข้าหาทีมได้ง่ายๆ
คุณวี ทีม  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 29-07-2017 20:35:33
พ่อลูกร่วมมือกันนี่เอง  :hao3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 29-07-2017 21:56:50
สั่งสอนก่อนปล่อยแรดสู่ป่า55555 ไม่ทันแล้วมั้ง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: netich ที่ 30-07-2017 02:02:57
 :-[
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 30-07-2017 07:33:21
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jadd ที่ 30-07-2017 10:38:16
ร้ายจริงทั้งพ่อและลูก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 30-07-2017 13:10:59
ช่างวางเผนนะค่ะทั้งคนพ่อคนลูกเลยค่ะ
 :hao7: :hao7: :hao7:
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว 100% คห.387 P.13 [29/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 31-07-2017 11:48:18
Chapter 14: เด็กดีไปทะเล


"โห คุณวี โรงแรมนี้สวยจังเลยครับ"




ทันทีที่ที่ก้าวลงมาจากรถที่โรงแรมส่งมารับพวกเขาจากสนามบิน ทีมก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น โรงแรมธาราสาขานี้สวยกว่าที่เขาเคยพักกับวีรภัทรเสียอีก ทั้งการตกแต่งที่ผสมผสานลวดลายไทยกับอาคารทรงยุโรปอย่างลงตัว ไปจนถึงบรรยากาศเขียวชะอุ่มและมองเห็นหาดทรายสีขาวสะอาดตาอย่างชัดเจน เรียกได้ว่าเป็นสวรรค์แห่งการพักผ่อนอย่างแท้จริง




วีรภัทรที่ก้าวตามคนรักลงมาติดๆยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของคนอายุน้อยกว่า ทีมมักจะเป็นแบบนี้กับทุกเรื่อง ตื่นเต้นดีใจกับทุกสิ่งที่เขาทำให้ เรียกได้ว่าแค่เห็นรอยยิ้มสดใสของร่างโปร่งเขาก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง




เลี้ยงเด็กนี้มันดีต่อสุขภาพจริงๆ




"ชอบเหรอ?"ร่างสูงถาม แย่งกระเป๋าเป้ของอีกฝ่ายมาถือ ซึ่งทีมก็ไม่ได้ประท้วงอะไร



"ชอบครับ สวยมากเลย"ทีมหันมายิ้มให้เขา



"ถ้าชอบเดี๋ยวโอนให้"



"คุณวีก็...ไม่ล้อเล่นแบบนี้สิครับ"



ร่างโปร่งหัวเราะอย่างไม่คิดมาก วิ่งไปเกาะแขนพี่ชายที่ก้าวตามลงมาจากรถด้วยท่าทางเหมือนคนเพิ่งตื่นแล้วลากเทสต์ที่สติยังไม่กลับคืนร่างดีไปสำรวจรอบโรงแรม ทิ้งให้สองพ่อลูกตระกูลพิพัฒน์ธารามองตามพร้อมรอยยิ้มขำ




"พ่อไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ยครับ"



เวย์เอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน วีรภัทรไหวไหล่ ก่อนจะเดินไปช่วยเด็กยกกระเป๋าเก็บของออกจากท้ายรถ พวกเขาทั้งคู่เดินเข้ามาในล็อบบี้ที่สองฝาแฝดนั่งรออยู่ ทีมยังคนตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศภายในโรงแรม ส่วนเทสต์นั้นเอนตัวงีบอีกรอบไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วีรภัทรชักสงสัยแล้วว่าเจ้าลูกชายทำอีท่าไหนถึงได้สูบพลังของแฝดพี่ที่ดูมีพละกำลังเหลือเฟือจนหมดเกลี้ยง
ขนาดนี้




"รอตรงนี้ เดี๋ยวฉันไปเช็คอิน"





เจ้าของโรงแรมบอก ทีมพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ดูท่าเจ้าตัวจะมีความสุขมากที่พี่ชายยอมให้พวกเขามาเที่ยวด้วยกัน บอกตามตรง วีรภัทรก็แปลกใจอยู่ไม่น้อย แต่คงต้องยกความดีความชอบให้เจ้าลูกชายที่ช่วยเกลี้ยกล่อมเทสต์จนลดความพยศลง



หลังจากที่เช็คอินห้องทั้งสองเรียบร้อย วีรภัทรถือกุญแจห้องเดินกลับมายังโซฟาที่เด็กทั้งสามรออยู่ ร่างสูงยื่นกุญแจให้ลูกชาย แต่คนที่ยื่นมือมารับกลับเป็นเทสต์ที่จนถึงเมื่อครู่ยังคงนอนหลับสนิท ร่างโปร่งอ้าปากหาว ชูมือขึ้นบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะเด้งตัวลงขึ้นจากโซฟาแล้วคว้าข้อมือของน้องชายให้ลุกตามขึ้นมาด้วย



"ป่ะ ไปห้องเรากัน"



"เอ๊ะ?"



ทีมหันไปหาคนรักกับลูกชายอย่างสับสน เขาคิดว่าเทสต์จะอยู่ห้องเดียวกับเวย์เสียอีก และดูจากสีหน้าของสองพ่อลูก ดูเหมือนทั้งคู่ก็คิดเช่นเดียวกับเขา




"ไม่ต้องมาทำหน้างง มึงนอนกับกูก็ถูกแล้วมั้ย" เทสต์เลิกคิ้วมองวีรภัทรที่กำลังจะอ้าปากเถียง "รึว่าที่ลุงวางแผนมาที่นี่แค่อยากจะมานอนกกไอ้ทีมมัน? ไหนว่าอยากใช้เวลากับลูก?"



อื้อหือ ไอ้เด็กเวร





วีรภัทรส่งสายตาขอความช่วยเหลือให้ลูกชายที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่เวย์ทำได้เพียงส่ายหน้าเล็กๆอย่างไม่รู้ว่าจะช่วยยังไง เมื่อไม่มีใครมีปากมีเสียง แฝดพี่จึงลากน้องชายของตัวเองไปที่ลิฟท์ ปล่อยให้สองพ่อลูกเจ้าแผนการยืนเอ๋อทำอะไรไม่ถูกอยู่ที่เดิม




"ตอนแกเลือกแฟนนี่คิดบ้างมั้ยว่ามันจะนำความเดือดร้อนมาให้คนอื่น"




วีรภัทรบ่นลูกชายอย่างไม่สบอารมณ์




"แล้วทำไมตอนพ่อเลือกพ่อไม่เลือกคนที่พี่เขาไม่ขู่ฟ่อๆเป็นจงอางหวงไข่แบบนี้ล่ะครับ"





เวย์สวนกลับอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน เมื่อไม่มีทางเลือก สองพ่อลูกจึงล่าถอยกลับไปคิดแผนโจมตีใหม่ที่ห้องสวีทสุดหรูที่ถูกออกแบบมาสำหรับคู่รักโดยเฉพาะ










"เทสต์ ถือว่าทีมขอเถอะนะ เลิกแกล้งคุณวีเขาเถอะ"




น้องชายของเขาขอร้องเสียงอ่อยอย่างน่าสงสาร ถึงแม้เทสต์จะไม่เคยขัดใจน้อง แต่เขาก็จะไม่ยอมให้ดวงตาไหวระริกนั่นมาทำให้เขาไขว้เขวแน่นอน หน้าที่ของเขาคือปกป้องดูแลทีม ป๊ากับแม่วางใจให้เขาทำหน้าที่นั้น เขาทำพลาดไปครั้งนึงแล้ว เขาจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีก




"กูไม่ได้บอกให้มึงเลิกกับเขานี่ แต่คนเป็นแฟนกันไม่จำเป็นต้องตัวติดกันตลอดเวลาป่ะวะ นี่อะไร เพิ่งคบกันได้ไม่กี่เดือนก็หอบข้าวหอบของไปอยู่กับเขา"



ชายหนุ่มได้ทีสอนน้องชายอีกครั้ง ยังคงไม่มีสำนึกว่าที่พูดมานั้นเข้าตัวเองเต็มๆ



"แต่...แต่เทสต์ก็ทำนะ"



ทีมเถียงพี่ชายเสียงเบาหวิว



"ก็น้องมันแขนหัก" 



"แปลว่าถ้าคุณวีแขนหักทีมก็ไปอยู่กับคุณวีได้เหรอ?"



คนเป็นน้องลองถามหยั่งเชิง แต่เทสต์ไม่ตกหลุมพรางง่ายๆ



"มึงไม่ต้องมาเล่นมุกแกล้งแขนหักเลย ไม่ใช่ละครนะเว้ย ไม่ได้ก็คือไม่ได้ เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมทำตัวแบบนี้ฮึ"



"แต่..ทีมเด็กกว่าเทสต์แค่สองนาที..."




"นั่นแปลว่ากูมีวุฒิภาวะมากกว่ามึงสองนาที เพราะฉะนั้น อย่าเถียงกู"



แบบนี้ก็ได้เหรอ...




ทีมบ่นในใจ แต่รู้ว่าพูดอะไรไปก็คงไม่อาจเปลี่ยนใจพี่ชายได้ ร่างโปร่งตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปเล่นน้ำ อย่างน้อยแค่ไปเล่นน้ำเขาเชื่อว่าเทสต์คงไม่ใจร้ายถึงขั้นไม่ยอมให้เขาไป



เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เทสต์ขมวดคิ้วมองน้องชายที่อยู่ในกางเกงขาสั้นเลยเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนที่แม้ไม่มีกล้ามเนื้อมากเท่าเขา แต่ก็แบนราบไปทุกสัดส่วนไม่มีไขมันส่วนเกินให้เห็น เรียกได้ว่าเป็นอาหารตาชั้นดีของเหล่าสัตว์ล่าเนื้อทั้งหลาย




"เฮ้ย ทำไมไม่ใส่เสื้อ"




เทสต์ร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นน้องชายจะเปิดประตูออกไปทั้งอย่างนั้น แฝดคนพี่แตกตื่นขึ้นไปอีกเมื่อเห็นรอยแดงที่ประทับอยู่บนสะโพกทั้งสองข้างที่โผล่พ้นขอบกางเกงของทีมออกมา




นั่น....รอยมือเรอะ?!




"ทำไมเหรอ? ปกติทีมเล่นน้ำก็ไม่ใส่เสื้อนี่"




ร่างโปร่งเอียงคออย่างแปลกใจที่โดนทัก เทสต์ไม่รู้จะอธิบายกับน้องชายว่าอย่างไร แต่ดูเหมือนรอยประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของของวีรภัทรจะยิ่งทำให้ผลไม้ต้องห้ามลูกนี้ดูหอมหวานล่อตาล่อใจ เขาในฐานะพี่ชายจะปล่อยไปก็ใช่ที่




"เออน่า ไปหาเสื้อมาใส่"




"ไม่เอาอ่ะ อึดอัด เวลาเล่นน้ำแล้วมันชอบแนบตัว"




น้องรักของเขาช่างเลือกเวลาดื้อแพ่งได้ดีเหลือเกิน เทสต์ถอนหายใจ พอเห็นว่าเขาเตือนดีๆ ไม่ได้โมโหใส่ก็หือใหญ่เลยนะ




ช่วยไม่ได้...




"ถ้าอย่างนั้นไปชวนแฟนมึงด้วยไป"




"เอ๊ะ?ได้เหรอ?"



ความใจดีอย่างเฉียบพลันของพี่ชายทำเอาทีมหูผึ่ง เทสต์พยักหน้าอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะโบกมือไล่น้องชายพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียง




"ไปๆ กูจะนอน แล้วถ้าแฟนมึงไม่ไป ต้องพาไอ้เวย์ไปด้วย ไม่งั้นก็ไม่ต้องไป เข้าใจมั้ย"




"อื้อ ไปละนะ"




ทีมรีบเปิดประตูออกไปก่อนที่พี่ชายจะเปลี่ยนใจ เทสต์สอดแขนรองศีรษะของตัวเองนอนมองเพดาน ถอนหายใจอย่างปลงตกกับความไร้เดียงสาของน้องรัก




"จัดการเอาเองแล้วกันนะลุง"










"ใส่เสื้อเดี๋ยวนี้"




นั่นเป็นคำแรกที่ร่างสูงบอกเขาเมื่อเปิดประตูออกมา ทีมทำหน้ามุ่ยอย่างไม่เข้าใจ นี่คุณวีก็เป็นไปกับเขาด้วยอีกคนรึไงกัน



"ทำไมถึงมีแต่คนอยากให้ผมใส่เสื้อจังครับ"



"..." วีรภัทรนึกเจ็บใจ ดูท่าพี่ชายฝาแฝดของคนรักคงจงใจโยนภาระหน้าที่การอธิบายมาให้เขา ชายหนุ่มยิ่งมีชนักติดหลังจากการหึงหวงร่างโปร่งมากเกินไปอยู่ด้วย แล้วอีกฝ่ายจะยอมฟังเขามั้ยล่ะเนี่ย"มัน...โป๊"





"โป๊?" ทีมทวนคำอย่างไม่เข้าใจ "คุณวี ผมเป็นผู้ชายนะครับ ใครๆเขาก็ใส่แบบนี้ลงทะเลทั้งนั้น ไม่มีใครเขามองผมหรอกครับ"




"ทีม อย่าดื้อ" ร่างสูงขมวดคิ้ว แต่ทีมที่ถูกพี่ชายและคนรักดึงไปมาซ้ายทีขวาทีเริ่มทนไม่ไหว กอดอกอย่างกื้อดึง




"ไม่ครับ ผมจะไปเล่นน้ำแบบนี้ ตกลงคุณวีจะมาด้วยมั้ยครับ"




ร่างสูงถอนหายใจ ขยับตัวหลีกทางให้คนรัก



"เข้ามาก่อนสิ เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนชุด"



ทีมยิ้มอย่างดีใจกับชัยชนะเล็กๆของตัวเอง เดินผ่านร่างสูงเข้ามาในห้องสวีทสุดหรูที่เหมือนกับของเขาและเทสต์ทุกประการ




"ห้องของโรงแรมนี้สวยทุกห้องเลยนะครั...อ๊ะ!"




ร่างโปร่งถูกผลักชิดกำแพงห้องพร้อมกับร่างของวีรภัทรที่ขยับเข้ามาแนบชิด วีรภัทรลอบถอนหายใจอย่างปลงตก ด้วยรู้ว่า
ตนจะต้องถูกโกรธ ก่อนจะก้มลงฝากรอยรักไว้บนซอกคอขาวเนียน ทีมร้องออกมาเบาๆอย่างตกใจ มือเรียวขยุ้มเส้นผมสีดำสนิทของคนรักไว้เพื่อพยายามจะดึงอีกฝ่ายออกจากตัว แต่วีรภัทรไล่ฝากร่องรอยสีกุหลาบไว้พร้อมกับความรู้สึกวาบหวามที่ไล่ตามริมฝีปากร้อนลงมา ยอดอกสีสวยถูกครอบครองเป็นลำดับถัดมา ทีมต้องยกมือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงของตัวเองเมื่อถูกลิ้นร้อนที่คุ้นเคยหยอกเย้าจนเข่าอ่อน โชคดีที่วีรภัทรประคองร่างของเขาไว้ไม่ห่าง มือใหญ่เค้นคลึงสะโพกมนจนริยแดงจางๆจากครั้งที่แล้วเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้ง





"คุณ..คุณวี...เวย์..."




"ในห้องน้ำ" ชายหนุ่มกระซิบ ขบเม้มยอดอกที่ชูชันจนทีมสะดุ้งเฮือก  "แล้วก็อย่าเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นตอนที่อยู่กับฉัน"




คนอะไรหึงได้กระทั่งลูกตัวเอง...




นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทีมนึกได้ด้วยสมองที่เริ่มปกคลุมด้วยเมฆหมอกแห่งความต้องการ ทว่าก่อนที่ความต้องการของเขาจะได้รับการตอบสนอง คนรักของเขาก็ผละออกมาเสียก่อน




"ทีนี้จะใส่เสื้อได้รึยัง?"




ทีมทรุดตัวลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง ดวงตาที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยความต้องการตวัดค้อนร่างสูงอย่างคาดโทษ แต่วีรภัทรเพียงแค่กอดอกก้มลงมองเขา




"มองฉันแบบนั้นนอกจากฉันจะไม่กลัวแล้วเธออาจจะไม่ได้ลงไปเล่นน้ำด้วยนะ"




"เล่น..เล่นอะไรของคุณวีครับเนี่ย..."




เมื่อสามารถหายใจได้ด้วยอัตราปกติร่างโปร่งค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น ภาพสะท้อนในกระจกของโต๊ะเครื่องแป้งทำเอาร่างโปร่งเบิกตากว้าง สภาพของเขาในตอนนี้ขนาดคนไม่ประสีประสาอย่างเขายังรู้ว่าหากออกไปในสภาพแบบนี้ชีวิตเขาคงไม่ปลอดภัยแน่





แต่พูดก็พูดเถอะ...นอกจากสารรูปที่ไม่พร้อมออกไปเผชิญโลกภายนอกแล้ว ทีมคิดว่าสภาพร่างกายเขาในตอนนี้ก็ยังไม่
พร้อมออกไปไหนเช่นกัน




ทีมเดินผ่านคนรักที่เลิกคิ้วมองตามเขาอย่างสนใจว่าร่างโปร่งจะทำอะไรต่อ ก่อนจะมาหยุดที่ประตูห้องน้ำแล้วเคาะประตูเสียงดังลั่น ผิดวิสัยของคนอ่อนโยนอย่างเขาเป็นอย่างมาก




"เวย์ อยู่ในนั้นใช่มั้ย?"




"คะ..ครับ เมื่อกี้ผมไม่ได้ยินอะไรเลยจริงๆนะครับ"




เสียงของเด็กหนุ่มตอบกลับมาจากในห้องน้ำอย่างแตกตื่น ดูท่าจะขวัญผวาเลยน้อยที่จู่ๆก็ได้ยินเสียงประหลาด ยิ่งคิดทีมยิ่งหงุดหงิดคนรักที่เล่นไม่เป็นเรื่อง




"เวย์ ออกไปรอห้องเทสต์ เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่ไปเรียก"



"อะ...อะไรนะครับ?"



เสร็จ...อะไรเสร็จอ่ะ ฮือ....




เวย์ไม่อยากเชื่อว่าร่างโปร่งที่แสนเรียบร้อยจะกำลังไล่ที่เขาที่กำลังอาบน้ำอยู่เพื่อจะได้ทำเรื่องอย่างว่าได้สะดวก นี่พี่เทสต์รู้มั้ยเนี่ยว่าน้องตัวเองเป็นคนแบบนี้




"ถ้ายังไม่ยอมออกมา พี่ไม่รับประกันนะว่าเวย์จะได้ยินอะไรบ้าง"




ร่างสูงกลืนน้ำลายเมื่อเสียงหวานเริ่มหมดความอดทน ก้มลงมองร่างเปลือยเปล่าของตนแล้วหันซ้ายหันขวาหาเสื้อผ้า แต่เขาดันทิ้งไว้ด้านนอกทั้งหมด




"เอ่อ...แต่ผม..อาบน้ำ..."




"พี่ว่าเมื่อกี้มันชัดเจนแล้วนะว่าพี่ไม่ได้กำลังขอร้อง"



เสียงเย็นเยียบของร่างโปร่งเวลาออกคำสั่งน่าสะพรึงกลัวว่าเทสต์หลายเท่าจนเวย์บ้าจี้เปิดประตูออกมาจริงๆ ร่างสูงที่นุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวก้มหน้าวิ่งปรู๊ดหนีออกจากห้องไปโดยไม่กล้าสบตาใครสักคนในห้อง ทีมเดินไปใส่ล็อคประตูไว้อีกชั้น ก่อนจะหันกลับมาหาตัวต้นเหตุที่ลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาที่เข้มขึ้นของคนรัก




"ป๋าครับ..."



ร่างโปร่งย่างสามขุมเข้ามาหา วีรภัทรก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณเมื่อรับรู้ถึงรังสีทะมึนที่แผ่ออกมารอบกายคนรัก ไม่มั่นใจว่าทีมจะเอาคืนเขาด้วยวิธีไหน




"ครับที่รัก..."



"ทำอะไรไว้ รับผิดชอบด้วยครับ" ทีมผลักร่างของคนรักลงบนเตียง ตวัดขาขึ้นคร่อมร่างสูงอย่างคล่องแคล่ว ร่างที่ขยับสะโพกเสียดสีปลุกอารมณ์ที่เริ่มตื่นตัวอยู่แล้วของเขาผ่านเนื้อผ้าทำเอาร่างสูงต้องยึดสะโพกซุกซนไว้ก่อนที่เขาจะทำเสื้อผ้าเลอะเทอะ




"ไม่เล่นน้ำแล้วเหรอครับคนเก่ง"




"เล่นสิครับ"




ทีมฉีกยิ้ม ก้มลงจุมพิตริมฝีปากได้รูปนั้นเบาๆ ก่อนจะจัดการกับกางเกงของตัวเองอย่างรวดเร็ว ร่างเปลือยเปล่ากลับมาประจำตำแหน่ง ดึงมือข้างหนึ่งของร่างสูงลงมาที่จุดที่ต้องการการปลดปล่อย ร่างโปร่งขยับเสียดสีความเป็นชายที่ร้อนผ่าวของร่างสูงผ่านเนื้อผ้าด้วยจังหวะเนิบช้า เอาคืนที่อีกฝ่ายทิ้งให้เขาค้างเติ่งอยู่กลางอากาศเมื่อครู่






"เพราะอย่างนั้นคุณวีถึงต้องช่วยผมก่อนไงครับ"




"กลับไปอยู่กับพี่แป๊บเดียว แสบนักนะ"




วีรภัทรหัวเราะ ครั้งนี้เขาจะถือว่าเขาผิดเองที่แกล้งอีกฝ่ายก็แล้วกัน



"คุณวี..ฮะ..อ๊ะ..."



ดวงหน้าขาวที่แดงก่ำด้วยแรงอารมณ์ตามจังหวะมือของเขาเป็นภาพที่วีรภัทรไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก ถึงแม้ตอนนี้เขาจะถูกลงโทษ แต่ร่างสูงกลับมีความสุขกับวิวจากตรงนี้เสียจนไม่ถือสาเท่าไหร่
คนรักของเขามักมีอะไรที่ทำให้เขาประหลาดใจเสมอ







-----

และแล้วพี่เทสต์ก็ทำการปล่อยแรดคืนสู่ป่าโดยสวัสดิภาพ....//เดี๋ยว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 31-07-2017 12:43:30
พี่เทสต์ปล่อยแรดเรียบร้อย55555 ทีมแซ่บมาก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 31-07-2017 13:24:32
ทีมมีมุมแบบนี้ได้อย่างไรกันอ่ะ :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 31-07-2017 14:20:20
 o13
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 31-07-2017 14:36:58
นี่ต้องโทษคุณพ่อตัวแสบคนเดียวเลยนะที่ชักพาน้องทีมสู่โลกของผู้ใหญ่่
ว้ายเล่นน้ำอะไรกันอะ
เจ้าเวย์ควรจะขอบคุณนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 31-07-2017 15:18:35
หนูทีมคนร้ายกาจ
อัพเวลความร้ายยย มันน่านะ5555คุณวีจัดการค่ะ
ส่วนน้องเวย์ผู้สดใสของเราไปเผชิญกะเทสคนมึนต่อไป
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 31-07-2017 17:07:04
ทีมคนเรียบร้อยนั่นหายไปไหนแล้ววววว ตอนนี้เจอแต่ทีมคนร้ายกาจ กรี๊ดดดดดด เล่นเอาป๋าใจสั่นเลย สงสัยกลับกรุงเทพได้มีชื่อในกรรมสิทธ์ของโรงแรมนี้แน่ๆ :katai3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 31-07-2017 19:27:42
สงสารเวย์ ทุกคนอย่างไปลงที่น้องงงงง 5555555555555555

ทีมดื้อๆแบบนี้ก็ดีนะ ดูควีนๆดี
พี่เทสต์ปล่อยแรดคืนสู่ป่าแล้ว โอ๊ยยย ชอบประโยคนี้ 5555555
 :m20:

ชอบที่เทสต์หวงน้องจริงๆแหละ ปราการพี่ชายมันสนุกดี---
เวย์ไปหาพี่เทสต์เนอะ ให้พี่เขาปลอบ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 31-07-2017 20:34:42
งื้อออ........มันดีต่อใจ จริงๆ  :z1: :pighaun: :haun4:
คุณวี ทีม  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เทสท์ เลือกให้คุณวีอธิบายเรื่องใส่เสื้อเล่นน้ำ
คุณวี ใช้ทางลัด พูดน้อย ใช้ปากหนัก
ผลมีรอยเต็มคอ เต็มลำตัว เพิ่มจากที่มีที่สะโพก
ทีม เซ็กซี่มาก ไล่เวย์ออกไปจากห้องซะเลย
เวย์น่าจะถูกใจนะ ได้อยู่กับเทสท์  :z3: :z3: :z3:

แล้วคุณวี ก็มีความสุขเต็มกับการเลี้ยงเด็ก  :hao5: :sad4: :heaven
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 31-07-2017 23:08:06
เข้าทางคุณวีเลย :laugh:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 31-07-2017 23:33:50
จ้าาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 01-08-2017 11:30:18
โอ้ยยยย

นุ้งทีมมม
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 50% คห.405 P.14 [31/07/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 02-08-2017 10:44:03
ก็อกๆๆๆๆๆ



เสียงเคาะประตูดังๆหลายครั้งปลุกคนที่งีบอยู่บนเตียงให้สะลึมสะลือตื่นขึ้น นี่ทีมไปเล่นน้ำกลับมาแล้วเหรอ
เมื่อเปิดประตูออก คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงที่ยืนตัวสั่นอยู่หน้าห้อง นุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวเพียงแค่ผืนเดียว เนื้อตัวยังคงเปียกปอนสังเกตได้จากหยอดน้ำที่เกาะพราวอยู่ตามลำตัว เทสต์รีบก้าวถอยหลังให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้องแล้วปิด
ประตู กดปิดแอร์ที่เย็นฉ่ำในห้องเพื่อไม่ให้คนรักหนาวตายเสียก่อน



"เป็นอะไรเนี่ยเวย์ ทำไมตัวเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนี้"



เทสต์หยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองมาซับน้ำออกจากใบหน้าและลำตัวของคนรักอย่างอ่อนโยน ทว่าร่างกึ่งเปลือยนั้นยังคงสั่นไม่หยุด ราวกับว่ากำลังกลัวอะไรบางอย่าง



"เวย์ เป็นอะไรรึเปล่า...เฮ้ย!"




ร่างสูงดึงคนรักเข้าไปกอดไว้แน่น เทสต์ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหนุ่มกอดตอบอย่างไม่สบายใจ



"พี่เทสต์ ผมไม่กลับไปห้องนั้นแล้วได้มั้ย คืนนี้ผมนอนกับพี่เทสต์นะครับ นะครับ นะนะ"



เวย์ที่มักจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่อยู่ตลอดเวลางอแงอย่างผิดวิสัย เทสต์ดันร่างสูงของคนรักออกเล็กน้อยเพื่อให้คุยได้สะดวกขึ้น ถามอย่างไม่เข้าใจ



"เกิดอะไรขึ้น"


"พี่ทีม...พี่ทีมน่ากลัวอ่ะ ผมไม่อยากกลับห้องนั้นแล้ว"



สีหน้าของเด็กหนุ่มดูหลอนจนน่าสงสาร แต่เทสต์ก็ยังไม่อยากเชื่อว่าคนที่ทำให้เด็กอวดเก่งอย่างเวย์หงอสนิทจะเป็นน้องชายที่แสนเรียบร้อยของเขา



"นะครับพี่เทสต์ นะครับ"



แต่เมื่อเห็นสีหน้าเว้าวอนของคนรัก เทสต์จึงทำได้เพียงพยักหน้าอย่างจำยอม



"กลับไปเอาข้าวของมาสิ เดี๋ยวพี่จะให้ทีมไปนอนห้องนั้น"



สีหน้าของเวย์ซีดเผือดลงทันที ร่างสูงส่ายหน้าพรืดอย่างดื้อรั้น สุดท้าย คนที่ทนไม่ไหวต้องเอาเสื้อคลุมอาบน้ำมาให้อีกฝ่ายใส่กันปอดบวมกลายเป็นเทสต์เสียอย่างนั้น




"เอ้าๆ ไม่ไปก็ไม่ไป เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้แล้วกัน รออยู่นี่แหละ"



"พี่เทสต์...!"



เสียงร้องห้ามของเวย์ถูกขัดโดยร่างโปร่งอีกร่างที่เปิดประตูห้องเข้ามา ทีมใส่เสื้อยืดของคนรักที่ตัวใหญ่กว่าเขาหลายเท่า ถึงแม้จะยังดูขัดหูขัดตา แต่เทสต์ก็คิดว่าดีกว่าให้น้องชายถอดเสื้อไป วีรภัทรที่เดินตามเข้ามากอดอกมองลูกชายด้วยแววตาขบขัน ไม่คิดจะช่วยปลอบโยนเด็กหนุ่มที่ขวัญเสียจากเหตุการณ์ก่อนหน้า



"เวย์ กลับห้องได้แล้ว..."



ร่างสูงหลบด้านหลังคนรัก สั่นศีรษะอย่างรุนแรง ทีมยิ้ม ก้าวเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มที่ดูจะตัวหดเล็กลงไปเรื่อยๆ



"เป็นอะไรไป..."



"ทีม วันนี้มึงไปนอนห้องแฟนมึงแล้วกัน กูอนุญาต"




ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจท่าทีประหลาดของคนรัก แต่เทสต์ก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ คิดว่าเด็กหนุ่มคงพยายามออดอ้อนเพื่อที่จะได้นอนห้องเขาเท่านั้น




"เหรอ งั้นเดี๋ยวทีมเอากระเป๋าไปเก็บห้องนั้นเลยนะ" ร่างโปร่งยิ้มอย่างดีใจเมื่อพี่ชายอนุญาต รีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นสะพายแล้วหันมาหาเวย์ที่ยังคงยืนหลบอยู่ด้านหลังพี่ชายของตน



"เวย์ก็ไปเอากระเป๋าด้วยกันสิ จะได้เอามาไว้ห้องนี้"



ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้ใช้น้ำเสียงออกคำสั่งหรือข่มขู่ แต่อะไรบางอย่างในนั้นทำให้เวย์ทำตามคำสั่งอย่างไม่ขัดขืน เทสต์ขมวดคิ้วมองคนทั้งสองที่เดินไปด้วยกัน ก่อนจะหันกลับมาหาวีรภัทรที่ยืนเงียบมาตั้งแต่เมื่อครู่




"ลูกลุงเป็นอะไรอ่ะ?"




"เจอผีมั้ง" ร่างสูงไหวไหล่ ไม่คิดจะสนใจท่าทีพิลึกของลูกชายสักนิด








"เอ่อ...กระเป๋าผม..."



เวย์กวาดสายตาตามหาข้าวของของตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลน แต่ยิ่งรีบก็ยิ่งช้า ร่างสูงยัดข้าวขัดที่เขาโยนทิ้งไว้บนเตียงอย่างไม่ใส่ใจตอนเข้ามาในห้องตอนแรกไปได้ครึ่งทางตอนที่ได้ยินเสียงโซ่ล็อคถูกคล้องจากด้านใน เวย์ชะงักเล็กน้อย ไม่กล้าหันกลับไปหาคนที่เดินตามเข้ามา



"เมื่อกี้...พี่ขอโทษนะ คงตกใจแย่เลยสิ" เสียงหวานเจือไปด้วยความสำนึกผิด ร่างสูงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ดู
ท่าพี่ทีมที่เขาเห็นเมื่อครู่คงจะเป็นเพียงเพราะอีกฝ่ายกำลังโมโหบิดาของเขา



"มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมแค่...ไม่คิดว่าจะได้เป็นพี่ทีมในมุมแบบนั้น"



เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งๆ ทว่ายังคงไม่กล้าหันกลับไป



"เวย์คงจะคิดว่าพี่น่ากลัว..."




เสียงอ่อยๆน่าสงสารนั้นทำให้เขาใจอ่อนยวบ รู้สึกโมโหตัวเองที่ดันไปกลัวร่างโปร่งที่ดูไม่น่าจะมีพิษมีภัยจนไปทำร้ายความรู้จักของอีกฝ่ายเสียได้




 เขาหันกลับมาพบกับใบหน้าที่คล้ายคลึงกับคนรักของเขาจนแทบแยกไม่ออกซึ่งอยู่ใกล้เกินกว่าเขาจะสบายใจ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองเขานิ่ง รอยยิ้มที่มักจะติดอยู่ที่มุมปากอันตรธานหายไป เด็กหนุ่มผงะถอยหนีอย่างลืมตัว




"...แต่พี่น่ากลัวได้มากกว่านี้อีกนะ"




"อะ...อะไรนะครับ?"




เวย์กลืนน้ำลายที่ฝืดคออย่างยากลำบาก ไม่มีมั่นใจว่าตัวเองได้ยินสิ่งที่ทีมพูดถูกต้องหรือไม่




"เทสต์น่ะ เป็นคนความรู้สึกช้า แถมยิ่งไม่ค่อยใส่ใจเรื่องละเอียดอ่อนซักเท่าไหร่ ทำให้ส่วนใหญ่ก็โดนบอกเลิกไปก่อนที่จะได้รู้สึกเจ็บจริงจังอะไร" ทีมเอ่ยเสียงเรียบ "แต่กับเวย์...เทสต์เขาจริงจังมากเลยนะ"



"ผมก็..."




เสียงทุ้มถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อร่างโปร่งส่งสายตาที่มีความหมายชัดเจนว่าเขายังไม่ได้รับอนุญาตให้พูด



"เพราะฉะนั้น ในฐานะน้องที่ดี พี่คงจะไม่ยอมให้คนที่ทำให้พี่ชายของพี่ต้องเสียใจมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข เวย์เข้าใจพี่ใช่มั้ย?"



"คะ...ครับ"



เวย์พยักหน้าหงึกหงัก แต่ดูเหมือนคนฟังจะไม่พอใจกับคำตอบที่ได้เท่าไหร่



"หนักแน่นได้แค่นี้เองเหรอ?"



"ครับ! เข้าใจครับ!"




ร่างสูงรับคำเสียงดังฟังชัด ถ้าตะเบ๊ะรับคำสั่งได้เขาคงทำไปแล้ว ทีมขยับยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจ



"น่ารักมาก ว่าง่ายแบบนี้ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย" คนอายุมากกว่ายีผมของเด็กหนุ่มร่างสูงอย่างหมั่นเขี้ยว ท่าทีที่เปลี่ยนไปทันทีจากหน้ามือเป็นหลังมือทำเอาเวย์ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน "เก็บของเสร็จแล้วก็ไปลากเทสต์ตามมาทะเลด้วยแล้วกัน เห็นว่าเย็นนี้คุณวีจะพาไปกินซีฟู้ดที่ร้านริมชายหาด"





"เอ่อ...ครับ"




ณ จุดนี้อีกฝ่ายชี้ไก่แล้วบอกว่าเป็นแมวเวย์ก็จะเอาปลาย่างไปให้มันกินโดยไม่มีข้อโต้แย้ง




"งั้นเสร็จแล้วตามมานะ"



ร่างโปร่งยิ้ม หันกลับไปยังประตูที่ยังคงถูกคล้องโซ่ไว้ เวย์รู้สึกหายใจหายคอโล่งอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายปลดล็อคประตู



"อย่าลืมนะเวย์..." ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เล่นเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งอย่างตกใจ ทีมหันกลับมาขยิบตาให้เขาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์"...ไม่ใช่แค่เทสต์หรอกนะที่หวงพี่ได้"




พี่เทสต์ครับ น้องชายพี่น่ากลัวขนาดนี้พี่ยังจะกลัวเขาโดนเอาเปรียบอีกเหรอครับ!!!



เวย์อยากจะร้องไห้ ทรุดตัวลงนั่งกุมขมับบนเตียงอย่างไม่เข้าใจเหตุการณผืที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่











"ชายหาดของโรงแรมเนี่ย เงียบสงบดีจังเลยนะครับ"




ทีมเดินเลียบไปตามชายหาดกับคนรัก สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ลงเล่นน้ำเนื่องจากกว่าจะลงมาพระอาทิตย์ก็ใกล้ตกดินแล้ว วีรภัทรไม่อยากให้คนรักลงเล่นน้ำตอนกลางคืนสักเท่าไหร่ ถึงแม้ตอนแรกทีมจะมีสีหน้าสลดลง แต่พอร่างสูงสัญญาว่าจะให้ลงสระน้ำคืนนี้และจะพามาเล่นน้ำที่ชายหาดแต่เช้า ร่างโปร่งก็ยิ้มอย่างมีความสุข เดินชมวิวกับคนรักตามชายหาด ฮัมเพลงไปตามทางอย่างอารมณ์ดี




"คงเพราะกองถ่ายพรุ่งนี้เขาจองเหมาไปเกือบครึ่งโรงแรม ตอนนี้ก็ประชุมกันอยู่ เลยไม่ค่อยมีคนล่ะมั้ง" ชายหนุ่มอธิบาย
"ปกติเขาใช้คนเยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ?" ทีมขมวดคิ้ว เขานึกว่ากองถ่ายแบบจะมีแค่นางแบนายแบบ ช่างภาพ แล้วก็คนอีกไม่กี่คนเท่านั้นเสียอีก




"รู้สึกเหมือนจะมีงานแฟชั่นโชว์อะไรสักอย่างด้วยนะ คนละงานกัน งานเดินแบบเป็นงานใหญ่พอตัวเลย พวกสื่อทั้งไทยทั้งต่างประเทศมารอกันตั้งแต่เมื่อวาน เวย์ถูกติดต่อทั้งสองงาน แต่เห็นบอกว่ายังเจ็บอยู่ ไม่อยากเดินแบบตอนนี้"




วีรภัทรตอบ ทั้งที่ค่อนข้างมั่นใจว่าลูกชายแค่ไม่อยากอยู่ห่างจากคนรักนานก็เท่านั้น




ทั้งสองเดินรับลมไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ดูเหมือนเวย์จะเกลี้ยกล่อมให้เทสต์ลงมาไม่ได้เสียที ทีมจึงเสนอให้สองคนนั้นไปรอที่ร้าน




"ดีจังเลยนะครับ เทสต์ยอมให้เราอยู่ห้องเดียวกันซะที" ร่างโปร่งหันมายิ้มให้คนรัก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงสีหน้ารู้ทันของอีกฝ่าย




"ไม่ใช่ว่าเธอขู่ลูกชายฉันจนวิ่งแจ้นไปหาเทสต์หรอกเหรอ?"




"อะไรกันครับป๋า...ผมจะไปทำเรื่องใจร้ายอย่างนั้นกับลูกได้ยังไง"




ร่างโปร่งฉีกยิ้มกว้าง ทั้งสองมาถึงร้านอาหารริมทะเลบรรยากาศดีแห่งหนึ่ง ทีมเห็นพี่ชายฝาแฝดโบกมือให้เขาจากที่นั่งริมระเบียง




"สั่งอะไรไปรึยังเทสต์?"




แฝดคนน้องถามเมื่อมาถึงโต๊ะที่วีรภัทรจองไว้ ทั้งสองนั่งลงบนม้านั่งไม้ยาวสีขาวอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะอาหาร มุมริมระเบียงที่ได้ทำให้พวกเขามีความเป็นส่วนตัวพอสมควร



"สั่งแค่ที่กูจะกินอ่ะ"



เทสต์ดันเมนูให้น้องชาย ทีมรับมาแล้วกางให้คนรักดูด้วยกัน ท่าทางกระหนุงหนิงเหมือนคู่รักวัยรุ่นทำให้เทสต์รู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก



"อย่าเยอะดิ๊"



ทีมขยับออกห่างจากวีรภัทรเล็กน้อยเมื่อรับรู้ว่าพี่ชายไม่พอใจ แต่เมื่อเทสต์หันไปสนใจอาหารที่บริกรนำมาเสิร์ฟ ดวงตาของแฝดคนน้องก็ตวัดไปหาเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างพี่ชายของตนอย่างคาดโทษ เทสต์หันกลับมาหาคนรักเมื่อรู้สึกว่าเด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ



"มีอะไรเหรอเวย์?"



"ปะ...เปล่าครับ เอ่อ..พี่เทสต์ ผมอยากกินอันนี้อ่ะ"



"อ้าว ไหนเมื่อกี้บอกว่าไม่อยากกิน"



"ก็ผมกลัวกินไม่หมดนี่ครับ พี่เทสต์สั่งมาตั้งเยอะ"



"อยากกินก็สั่งสิ เดี๋ยวพี่ช่วยกิน"



ทีมขยับกลับมาใกล้วีรภัทรเงียบๆ เอนพิงร่างสูงยิ้มมองพี่ชายที่ถูกคนรักของตัวเองเบี่ยงเบนความสนใจ



"แสบนักนะเรา"




คนอายุมากที่สุดในนี้ก้มลงกระซิบข้างหูคนรัก



"ก็ผมไม่เคยมีน้องให้แกล้งนี่นา" คนโดนดุอมยิ้ม "สนุกดีเหมือนกันนะครับ"



"เด็กดื้อ"



"ก็ผู้ใหญ่แถวนี้ทำให้ผมเสียคนนี่ครับ" ร่างโปร่งย้อน ก่อนจะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าขณะที่เวย์ยังคงหาเรื่องดึงความสนใจของคนรักอยู่เรื่อยๆ




"ผัดคะน้าหมูกรอบครับ"



อาหารที่ทีมสั่งเริ่มทยอยมาเสิร์ฟเช่นกัน เทสต์เอื้อมมาตักหมูกรอบใส่จานให้เด็กหนุ่มที่อ้างว่าแขนของตนยังขยับไม่ค่อยคล่อง ทีมที่เห็นว่าร่างสูงไม่กินคะน้าเลยถามขึ้น



"เวย์ ไม่กินคะน้าเหรอ?"



"มันไม่กินพวกผักสีเขียวเข้มๆอ่ะ บอกว่าขม"



เทสต์ตอบแทน เพ่งสมาธิไปที่การแกะปูให้คนรักอย่างทุลักทุเล ปกติแล้วทีมจะเป็นคนแกะให้เขา ทำให้ร่างโปร่งไม่ค่อยถนัดอะไรแบบนี้สักเท่าไหร่



"ไม่ได้นะ ผักสีเขียวเข้มมีวิตามินสูง ไม่กินเดี๋ยวจะไม่สบายง่ายนะ"



ทีมเตือนด้วยความหวังดี เพียงแค่นั้นเด็กหนุ่มที่ไม่เคยมีใครบังคับเรื่องพวกนี้ก็จิ้มเจ้าผักเหม็นเขียวที่ตนเกลียดแสนเกลียด
เข้าปากอย่างว่าง่าย เบ้หน้าเคี้ยวอย่างเชื่องช้า แต่ก็กลืนลงไปอย่างยากลำบากในที่สุด




"รู้อย่างนี้ฉันพาเธอมาเจอลูกนานแล้ว"




วีรภัทรกระซิบบอกคนรัก ทีมยิ้มรับคำชม ก้มลงแกะปูให้ตัวเองกับคนรักอย่างคล่องแคล่ว คอยขยับหลบเศษเนื้อและกระดองปูที่ปลิวมาจากฝั่งของเทสต์เป็นระยะ








----------------
สองอาทิตย์นี้จะพยายามอัพให้ถี่ที่สุด55555 เวลาว่างอันน้อยนิดต้องใช้ให้คุ้ม
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 02-08-2017 12:07:18
โอ๊ะ.......ทีมกลายเป็นเสือร้ายกับเวย์ไปและ
ทีม ที่อ่อนโยนตามใจพี่ชายมาตลอด
ถูกคุณวีแกล้ง ซะทำให้ดุดันแปลงกายเลย

มีออกอาการข่มขู่เวย์ ปกป้องเทสท์อีกซะด้วย
เล่นเอาเทสท์กลัวทีมไปเลย

ทีม ที่หงิมๆเรียบร้อย โตแล้ว เพราะคุณวีทีเดียว
ต่อไปช่วยแบ่งเบางานบริหารให้คุณวี สบายได้และ
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 02-08-2017 12:15:22
แม่เลี้ยง(ขอเรียกแบบนี้ล่ะกัน) คุมคุณลูกอยู่หมัดมากอ่ะ 555555555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 02-08-2017 12:53:48
ทีมน่ากลัว เหมือนหมาป่าหุ้มหนังลูกแกะ เวย์กลัวน่าดู อารมณ์แม่เลี้ยงใจร้ายเลย :laugh:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 02-08-2017 12:57:39
ทีมคุมลูกได้สุดยอด 5555 แม้แต่เทสต์ก็ยังไม่รู้ว่าเวย์กลัวทีม
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 02-08-2017 13:22:01
ซ้อมเป็นแม่ของลูกและลูกสะใภ้ที่ดีกันเลยเชียววววว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-08-2017 13:29:41
กลัวแม่เลี้ยงน่าดู
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 02-08-2017 16:22:00
คือ... มีสามีแล้วลืมพี่เลยเหรอทีม ไม่ดูแลเทสต์กันแล้ว ปล่อยเลยว่างั้น
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 02-08-2017 16:33:25
อะโหยยยยยสนุกเลยทีนี้ แม่เลี้ยงกับลูกชายของป๋า แหมมม เหมาะสมจริงๆ ดูแลลูกได้อยู่หมัด ป๋ายิ่งถูกใจ คืนนี้มีแจกรางวัลแน่เลย :z1:
ศึกนี้ไม่มีใครยอมใคร เทสต์กดดันทีมให้แยกจากคุณวี ส่วนทีมก็ไปกดดันเวย์ให้เกาะติดเทสต์ เหมือนเวย์จะเป็นจุดต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารนะเนี่ย5555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 02-08-2017 17:54:07
ฮ่าๆน้องเวย์แค่ทำตัวเป็นเด็กดีก้อพอแล้วนะ
อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-08-2017 19:43:45
 :pig2: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 02-08-2017 19:44:18
ถึงกับต้องคล้องโซ่เลยทีเดียว!
ทีมอย่าแกล้งเวย์ น้องกลัวจนตัวสั่นแล้ว 55555555
 :m20:

เทสต์หวงทีม กับทีมหวงเทสต์นี่วิธีแสดงออกคนละเลเวลเลย
ที่เขาว่าคนใจดีนี่น่ากลัวมันจริงมากเลยนะ 5555
ทีมคนเรียบร้อยตอนแรกหายไปไหนแล้วน้อออ
แต่ทีมแบบนี้คือดีมากเลยค่ะ ชอบเบอร์แรง แสบมาก 555555
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 02-08-2017 19:47:58
เรื่องนี้ดุท่าเทสจะใสสุด  5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 02-08-2017 22:30:21
ขุ่นแม่มาค้าาาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-08-2017 05:48:45
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 03-08-2017 07:11:57
ทีมเก็บกดสินะ เคยแต่เป็นฝ่ายถูกแกล้ง พอได้แกล้งเขาบ้างแล้วติดใจล่ะสิ ฮา (พี่เทสต์ยังคงไม่รู้ความน่ากลัวของน้องชายตัวเอง ฮา)
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 05-08-2017 00:35:56
จ้ารา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 14: เด็กดีไปทะเล 100% คห.417 P.14 [2/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 05-08-2017 08:40:24
chapter 15: เด็กดีไปทะเล (2)



พวกเขากลับมาที่โรงแรมหลังพระอาทิตย์ตกดินไปนานพอสมควร ยิ่งเปิดไฟตอนกลางคืนทีมยิ่งรู้สึกถึงความหรูหราของตัวโรงแรมขึ้นอีกระดับ ร่างทั้งสี่กำลังจะตรงไปยังห้องพักของตัวเองเมื่อร่างสองร่างที่ทีมคุ้นเคยเดินออกมาจากลิฟต์พอดี



"ตายยากจริงนะมึง มาทำอะไรเนี่ย"



วีรภัทรทักทายเพื่อนสนิทด้วยรอยยิ้มกว้าง



"มางานนี้" ธีรเชษฐ์ตอบเสียงเรียบ พยักเพยิดไปทางป้ายงานแฟชั่นโชว์ที่ใส่กรอบไว้ทั่วโรงแรม



"โห...พาตัวจริงมาเปิดตัวแบบนี้ ระวังคนเก่ารุมทึ้งเอานะ แค่นางแบบในงานก็หลายสิบตีนแล้วนะ" วีรภัทรแซว ทีมสังเกตว่า
มีนามีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย ร่างโปร่งได้แต่เป็นกำลังใจเด็กหนุ่มเงียบๆในใจ



"เออ งั้นที่เมื่อกี้กูเห็นรถพี่ครามก็ไม่ได้คิดไปเองสินะ มาด้วยกันเหรอ?"



"เปล่านี่ มันจะมาทำไมวะ? ตาฝาดรึเปล่า?" ชายหนุ่มลูกครึ่งส่ายหน้า วีรภัทรขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ธีรเชษฐ์เหลือบมองทีมและเทสต์ที่เดินมาด้วยกันแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองอีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตา



"นี่มึงชอบแบบนี้เหรอเนี่ย?"




มีนาที่ชะโงกหน้าออกมาจากด้านหลังของธีรเชษฐ์อ้าปากค้าง หันซ้ายขวามองสองแฝดสลับกันไปมาด้วยสายตาสับสน ดูน่าเอ็นดูเสียจนทีมอยากจะดึงแก้มขาวๆนั้นบิดไปมา



"พี่...เทสต์?"



อ่า...จริงสินะ เขายังมีคนที่ต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังอีก








หลังจากเล่าเรื่องราวทั้งหมดในฉบับย่ออีกครั้ง ทีมก็แนะนำมีนาให้เทสต์และเวย์รู้จัก เทสต์เพียงแค่พยักหน้าให้เด็กหนุ่ม แต่ร่างสูงข้างกายกลับจ้องคนตัวเล็กอยู่นานจนคนขี้หวงอย่างธีรเชษฐ์เริ่มออกอาการ



"นาย...แฟนไอ้พายุป่ะ?"



ว้อท?



ทีมแทบจะกระโดดตะครุบปากแฟนของพี่ชาย มีนาดูจะตกใจไม่น้อยที่จู่ๆอีกฝ่ายก็พูดแบบนั้นขึ้นมา แต่ที่จะเลวร้ายที่สุดเห็นจะเป็นเมฆครึ้มทะมึนที่ก่อตัวขึ้นรอบกายของธีรเชษฐ์ วีรภัทรเหลือบมองเพื่อนสนิท คว้าแขนอีกฝ่ายไว้ก่อนที่ลูกชายของตนจะโดนคนอารมณ์ไม่คงที่กระทืบข้อหาปากพล่อย




"ไม่ใช่ เราเป็นเพื่อนพายุเฉยๆ"




มีนารีบส่ายหัว ไม่รู้ว่ากลัวตัวเองโดนดุหรือเป็นห่วงความปลอดภัยของคนถามมากกว่ากัน




"อ้าวเหรอ เห็นชอบอยู่กับไอ้ยุตอนประกวดเดือน จำเราได้ป่ะ ที่เจอกันตอนซ้อมประกวดเดือนมหาลัยบ่อยๆอ่ะ"
เวย์ยังคงไม่ได้สำเหนียกตัวว่ากำลังทำให้บ้านคนอื่นแตกแยก หันไปหาเพื่อนของบิดาพร้อมกับยกมือไหว้อีกฝ่าย



"ลุงเชษฐ์สวัสดีครับ"




"พายุนี่ใคร"



คำถามแรกที่ออกจากปากธีรเชษฐ์ทำให้เด็กหนุ่มงงไม่น้อย แต่น้องเวย์คนซื่อก็ยังประติดประต่อเรื่องไม่ได้




"เพื่อนไอ้ซันไงครับ ที่เป็นเดือนบริหารปีนี้ เห็นสนิทกับไอ้ซันมากเลย" เวย์หันกลับมาหามีนาอีกครั้ง "จะว่าไปก็เห็นนายอยู่กับไอ้ซันบ่อยเหมือนกันนะ นี่มาเที่ยวกับซันเหรอ?"



"เวย์..." วีรภัทรอยากจะยกมือขึ้นนวดขมับ เสนอทางออกให้ก่อนที่ลูกชายของเขาจะโดนประทุษร้าย "ไปหาขนมกินในห้องไป ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน"



"แต่ผมยัง..."



"น้องเวย์ ไปเถอะครับ" ทีมช่วยพูดอีกแรง เมื่อแม่เลี้ยง(?)พูดดังนั้น เวย์จึงยอมทำตามโดยไม่มีข้อแม้



"งั้นผมลานะครับลุงเชษฐ์ มีน ไปหาไรกินกันป่าว"




"น้องเวย์ กลับห้องไปอาบน้ำนอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้ต้องทำงานเช้าไม่ใช่เหรอ"




น้ำเสียงที่เริ่มเย็นขึ้นของทีมทำให้ร่างสูงเผ่นแน่บไปแทบจะในทันที เทสต์ที่ไม่มีส่วนร่วมกับเหตุการณ์ตรงหน้าเดินตามคนรักไปอย่างมึนงง ทิ้งให้คนทั้งสี่ยืนนิ่งอยู่ในล็อบบี้ของโรงแรม



"คุณเชษฐ์..."



"กลับไปค่อยคุยกัน" ร่างสูงตัดบทเด็กหนุ่มที่พยายามอธิบาย หันกลับไปหาเพื่อนสนิทอายุน้อยกว่าที่มีสีหน้าเป็นกังวลกับสวัสดิภาพของมีนา "เจอกันงานพรุ่งนี้"



"มีเหตุผลหน่อยนะเชษฐ์"



วีรภัทรแตะที่ต้นแขนของเพื่อนเบาๆอย่างเตือนสติ นั่นเป็นครั้งแรกที่ทีมได้ยินวีรภัทรเอ่ยชื่อเล่นของอีกฝ่ายด้วยเสียงแบบนั้น




"อย่าทำอะไรที่มึงต้องเสียใจทีหลัง"



"ดูแลคนของมึงเถอะ"



ชายหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงดึงร่างเล็กที่เกาะติดเขาให้เดินตาม ซึ่งเด็กหนุ่มก็ทำตามโดยไม่มีข้อโต้แย้ง




"น้องจะเป็นอะไรมั้ยครับคุณวี"




ทีมมองตามคนทั้งสองไปอย่างเป็นกังวล วีรภัทรมีสีหน้าลำบากใจ ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่โกหกคนรัก




"ฉัน...ไม่รู้"




ทีมได้แค่ภาวนาให้ทั้งสองเข้าใจกัน ส่วนเขากับวีรภัทรที่ไม่สามารถทำอะไรได้ก็กลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน เตรียมพร้อมสำหรับงานต่างๆที่จะจัดในวันต่อมา











"พี่ต้องไปด้วยจริงๆเหรอ"



คนขี้เซาบ่นงึมงำ นอนคว่ำซุกหน้าลงกับหมอนอย่างไม่อยากแยกจากกัน เวย์ที่ใส่เสื้อผ้าหลังจากอาบน้ำเสร็จยิ้มขำกับอาการงอแงของคนรัก นั่งลงบนเตียงนุ่มแล้วโน้มตัวลงจุมพิตเบาๆที่หัวไหล่มนเปลือยเปล่า ก่อนจะขยับจุมพิตไล้ลงมาตามแนวกระดูกสันหลังที่เรียงตัวสวย





"ถ้าพี่เทสต์ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปก็ได้ครับ นอนเถอะ"




คนที่ยังนอนสบายๆอยู่เมื่อครู่จิกหมอนแน่น สะดุ้งเฮือกเมื่ออีกฝ่ายลากปลายลิ้นขึ้นมาตามแนวกระดูกสันหลังอีกครั้ง ก่อนจะมาจบที่การฝากรอยรักสีชมพูไว้ที่หลังคอ




"โอเคๆ ตื่นแล้วๆ"




"น่ารักมากครับ" เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ ช่วยดึงร่างบนเตียงขึ้นมา ก่อนจะพาอีกฝ่ายที่เดินโซเซจากความง่วงเข้าไปในห้องน้ำ




สุดท้าย คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็ต้องอาบน้ำอีกรอบจนได้










"น้องเวย์~ พี่คิดถึงที่ซู้ดดด มามะมาให้พี่หอมทีทูนหัว"



"น้องเวย์เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ไหนๆมาให้พี่ดูซิ ต๊ายตาย คนอะไรเป็นแผลก็ยังหล่อ"



"มามะมาให้พี่เป่ากระหม่อม ขวัญเอ๊ยขวัญมา"



เหล่าช่างแต่งหน้าพากันล้อมหน้าล้อมหลังเด็กหนุ่มที่หายหน้าหายตาไปจากกองถ่ายเพราะอุบัติเหตุพักหนึ่ง ความจริงเวย์ยังมีบาดแผลจางๆอยู่ตามใบหน้าและลำตัว แต่ไม่มีอะไรที่รองพื้นเบาๆจะกลบไม่ได้ ช่างอต่งหน้าสาวที่แต่งตัวทะมัดทะแมงดูเอาการเอางานขมวดคิ้ว ดึงคอเสื้อของเด็กหนุ่มแล้วแหวกออกพร้อมทั้งอุทานออกมาเบาๆเมื่อเห็นรอยสีแดงที่ดูก็รู้ว่าอะไรก็ตามที่ฝากรอยไว้ไม่ใช่แมลงแน่



"น้องเวย์! วันนี้มีถอดเสื้อถ่ายนะลูก พี่แจงไม่ได้บรีฟงานหนูเหรอ?"



"จริงเหรอครับ ผมไม่เห็นรู้เรื่อง"เวย์ขมวดคิ้ว ผู้จัดการของเขาไม่เห็นบอกอะไรเลย



"แหมๆ นี่ไปกับสาวที่ไหนมาคะเนี่ยเมื่อคืน ลายพร้อยเชียว ไปหลังม่านซิพวกพี่จะดูว่าต้องแต่งปิดอะไรบ้าง"



สาวประเภทสองท่าทางอารมณ์ดีเอ่ยขึ้น หางตาของเธอเหลือบไปเห็นเทสต์ที่ยืนเก้ๆกังๆเหมือนไม่รู้จะอยู่ตรงไหนไม่ให้เกะกะ




"น้องคะ มาใหม่รึเปล่าเอ่ย เอ็กซ์ตร้าอยู่เต้นท์ทางนู้นนะคะ"




"อ่า..." เทสต์ไม่แน่ใจว่าเขาควรจะแนะนำตัวว่าเป็นอะไร



"ไม่ใช่ครับพี่ลิลลี่ นี่แฟนผมเอง"




เวย์แนะนำเสียงกลั้วหัวเราะ เหล่าช่างแต่งหน้าที่รายล้อมตัวเขาส่งเสียงฮือฮา แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางในด้านที่ไม่ดีอย่างที่เทสต์กังวล ดูท่าเด็กหนุ่มจะเป็นที่รักของคนในกองถ่ายพอสมควร



"โถ คนกันเองก็ไม่บอก มาๆ เดี๋ยวพี่พาไปนั่ง น้องเวย์ก็ไปแต่งตัวซะนะ รอยเล็บข้างหลังน่าจะใช้เวลานาน"




ไม่รู้ทำไมคนที่อายจนหน้าแดงก่ำกลับเป็นคนที่ฝากรอยไว้แทนที่จะเป็นนายแบบหนุ่ม เทสต์เดินตามลิลลี่ไปยังเต้นท์ที่มีช่างภาพ ช่างไฟ และนายแบบนางแบบอีกสี่ห้าคนนั่งรวมกันอยู่ ช่างแต่งหน้าอารมณ์ดีลากเก้าอี้มาให้เขานั่งข้างโต๊ะวางขนม บอกว่าให้เขาทานอะไรก็ได้บนโต๊ะ เพราะนายแบบนางแบบส่วนใหญ่ในกองมักจะไม่ค่อยทานอะไรจนกว่าจนเสร็จงาน วิวจากตรงนี้ก็มองเห็นจุดที่ถ่ายทำได้ชัดเจน เทสต์ที่ยังไม่ได้กินข้าวเช้าจึงแกะซองถั่วคั่วออกมากินเล่นรอคนรักทำงาน
จะว่าไปเวย์ก็ยังไม่ได้กินข้าวนี่นา




"นั่งด้วยได้มั้ยครับ"




เสียงทุ้มแต่อบอวลไปด้วยความนุ่มลึกน่าค้นหาดังขึ้น สมองของเทสต์รู้ก่อนจะหันกลับไปว่าคนที่ถามจะต้องเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก จริงดังคาด ร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในชุดคลุมตัวยาวผ้าลื่นสีม่วงเข้มที่ดูไม่ออกว่าเป็นเดรสหรือชุดคลุมของผู้ชายเป็นคนที่เรียกได้ว่ามีโครงหน้าที่งดงามที่สุดที่เขาเคยเห็น โครงหน้าเรียวหวานหยดสไตล์เอเชียเข้ากันอย่างลงตัวกับดวงตาสีม่วงที่เขาเคยเห็นของจริงครั้งแรกในชีวิต เส้นผมสีดำขลับยาวระเอวถูกปล่อยสยายแต่กลับดูนุ่มลื่นมีน้ำหนักไม่มีสักเส้นที่พันกัน จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากสีแดงฉ่ำน้ำเหมือสตรอเบอร์รี่ต้องละอองฝน หากไม่มีรอยผ่าแยกของเสื้อคลุมที่เผยให้เห็นแผ่นอกแบนราบและกล้ามเนื้อหน้าท้องแต่พองาม เขาคงตัดสินไปแล้วว่าร่างสูงโปร่งที่ดูเพรียวลมตรงหน้าเป็นเพียงหญิงสาวที่เสียงทุ้มต่ำกว่าคนปกติ






ทั้งที่เป็นผู้ชาย แต่กลับงดงามเสียจนผู้ชายด้วยกันยังไม่อาจละสายตาได้



"เอ่อ...เชิญครับ"




เทสต์รีบพูดเมื่อหาเสียงของตัวเองเจอ ร่างสูงโปร่งยิ้ม ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้พลาสติก เรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นรอยแยกของผ้าลื่นนั้นออกมาทำเอาเทสต์ต้องรีบเบือนหน้าหนี ยกมือแตะมุมปากเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้น้ำลายหก





เสียงฉีกถุงขนมทำให้เทสต์หันกลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มอ้าปากงับมันฝรั่งแผ่นทอดเข้าปาก เมื่อรับรู้ว่ามีสายตาจับจ้องมองตนอยู่ มือที่ถือถุงมันฝรั่งอยู่ยื่นมาให้เขา เขย่าถุงเล็กน้อยราวกับจะถามว่า 'กินมั้ย?'




"เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ"




เทสต์ปฎิเสธอย่างเกรงใจ ทั้งสองนั่งกินขนมของตัวเองไปสักพัก ก่อนที่คนในกองถ่ายจะเข้ามา




"คุณรินคะ แต่งตัวได้เลยค่ะ"




"อื้อ ขอบใจนะ" ร่างโปร่งลุกขึ้นเดินตามเด็กสาวออกไป ขนาดท่าเดินยังให้ความรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายกำลังยั่วยวนให้ทุกสายตาจับจ้อง เทสต์รู้ว่าเขาไม่ใช่คนเดียวที่คิดแบบนั้นเมื่อเห็นสายตาของคนในกองถ่ายจับจ้องร่างของนายแบบหนุ่มอย่างหื่นกระหายไปตลอดทาง




เกิดมาหน้าตาดีก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย



"แอบนอกใจผมเหรอครับพี่เทสต์"




เสียงของคนรักที่กระซิบจากด้านหลังเรียกให้เทสต์หันกลับไป เวย์ในชุดโจรสลัดสีดำผ่ากลางเผยแผงอกแกร่งและกล้ามท้องเป็นลูกที่เขาแสนอิจฉาถูกทาน้ำมันจนเงาวับ รอยข่วนที่เขาเป็นคนทำไว้ถูกเวทย์มนต์ของเมคอัพจัดการจนมองไม่เห็น ผ้าโพกศีรษะทำให้เด็กหนุ่มดูแปลกตาไปกว่าปกติ เหมือนอีกฝ่ายจะถูกจับแต่งหน้าด้วยโทนสีดำทำให้ดวงตาคมมีสีดำเทาปัดใต้ตาที่ถูกกรีดเหมือนพวกโจรสลัดในหนัง ริมฝีปากถูกเคลือบด้วยลิปมันเบาๆให้ไม่ดูแห้งจนเกินไป




"อะไร พี่ไม่ได้ดูซะหน่อย" ร่างโปร่งเถียง ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ใช่ความจริงก็ตาม




"โห พี่เทสต์ครับ นั่นน่ะ หนึ่งในสิบนายแบบที่มีรายได้มากที่สุดในโลกเลยนะครับ ถูกโหวตหนึ่งในห้าของคนที่มีใบหน้าที่งดงามที่สุดในโลกปีที่แล้วด้วย ไม่มองก็แปลกแล้ว"




โห ขนาดนั้นเลยเหรอ...




"ถ้าดูแค่หน้าตา ดูไม่ออกเลยนะว่าผู้ชายหรือผู้หญิง"เทสต์ว่า




"ครับ นายแบบแนวนี้กำลังเป็นที่นิยม แต่งเป็นผู้ชายก็ได้ ผู้หญิงก็ได้ กว่าจะจองตัวกันได้นี่แย่งกันแทบตาย พี่รินเขายิ่งเป็นพวกอินดี้ บางงานก็รับ บางงานก็ไม่รับด้วย" เวย์ตอบ




"แต่มีข่าวเสียๆหายๆออกมาเยอะเหมือนกันนะครับ บอกว่าพี่เขานอนกับคนอื่นไปทั่วบ้างล่ะ เป็นเด็กเสี่ยบ้างล่ะ เป็นของเล่นของพวกผู้มีอิทธิพลบ้างล่ะ" เด็กหนุ่มไหวไหล่ ไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้จะใส่สีตีไข่ให้คนทำมาหากินเสียหายทำไม




"แต่พี่รินที่ผมรู้จักน่ะ เป็นคนน่ารักมากเลยนะครับ ข่าวเสียๆหายๆพวกนั้นคงแค่พวกขี้อิจฉาอยากให้พี่เขาเสียหายล่ะมั้ง"



"หน้าตาดีก็ลำบากงี้แหละ" เทสต์ส่ายหน้าอย่างปลงตกกับความขี้อิจฉาของมนุษย์




"แล้วมีแฟนหน้าตาดีนี่พี่เทสต์ลำบากใจมั้ยครับ"




เวย์หยอด ไม่กล้สเข้าไปกอดคนรักด้วยกลัวชุดที่ใส่จะยับ




"เออ พ่อคนหน้าตาดี" เทสต์หลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย ความน่ารักของคนอายุมากกว่ากระแทกใจเด็กหนุ่มเต็มๆ




"ฮือ อยากจูบพี่เทสต์จัง"



เวย์งอแงออกมา แต่เขาไม่สามารถเสี่ยงให้เครื่องสำอางค์เลือนได้ ไม่อย่างนั้นพี่ๆช่างแต่งหน้าคงได้กินหัวเขาแน่ๆ




"อดทนไว้สิ ทำงานให้มันออกมาดีๆ จะได้ไม่ต้องถ่ายซ่อม"



เทสต์เตือนคนรัก เวย์รู้ตัวอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังห้ามใจไม่ให้อยากบดขยี้ริมฝีปากที่เคลือบไปด้วยเกลือจากขนมที่ทานไปเมื่อครู่




ร่างโปร่งถอนหายใจอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับแววตาของคนรัก เทสต์กวักมือให้อีกฝ่ายโน้มศีรษะลงมา เวย์มีท่าทีสับสนแต่ก็ทำตามที่อีกฝ่ายสั่ง ร่างโปร่งจุมพิตที่ผ้าโพกศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆ




"ตั้งใจทำงานนะ พี่รออยู่"



"พี่เทสต์อ่า ทำแบบนี้ผมก็ยิ่งไม่มีสมาธิสิครับ"




ร่างสูงบ่น แต่ก็ยอมไปเข้าฉากแต่โดยดี เทสต์กลับไปนั่ง มองดูคนรักที่ยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางลมทะเลที่พัดเอื่อย



------------
จะพยายามเคลียร์เรื่องนี้ให้จบ จะได้ทุ่มเทกับเมฆหมอกและคุณจอมทัพกับหนูข้าวอย่างเต็มที่ :katai4: :katai4: :katai4:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 50% คห.434 P.15 [5/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 05-08-2017 10:17:50
เย้ๆ อยากอ่านจบเป็นเรื่องๆเหมือนกันค่ะ ถึงแม้ว่าจะรักพี่เสียดายน้องก็ตาม ต่อเรื่องไหนก่อนก็อ่านหมดค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 50% คห.434 P.15 [5/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 05-08-2017 12:03:20
หนูเวย์พูดอะไรไม่ดูสถานการณ์เลย //ดีดหน้าผาก
คุณเชษฐ์อย่าทำอะไรมีนาน้าาาาาาา
 :hao5:

อ่านยังไงก็ขำ ดูท่าทีมจะคุมเวย์ได้มากกว่าคุณวีอีก
ความกลัวเป็นตัวขับเคลื่อน 555555
 :m20:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 50% คห.434 P.15 [5/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 05-08-2017 12:49:19
เวย์ไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่ดูสถานการณ์เลยนะลูก เดี๋ยวโดนแม่ตีหรอก o18
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 50% คห.434 P.15 [5/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 05-08-2017 15:12:19
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 50% คห.434 P.15 [5/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 05-08-2017 18:58:25
ตัวละครใหม่จะมามีบทอะไรในเรื่องมั้ยเนี่ย ระแวงงง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 50% คห.434 P.15 [5/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 05-08-2017 20:42:41
ทีมก็หวงพี่นะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 50% คห.434 P.15 [5/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 06-08-2017 08:54:26
"เวย์ ก้มอีกนิด พี่ขอเซ็กซี่ๆ ช้อนตามอง เล่นกลับกล้องหน่อย ดีมาก"



เมื่อเห็นร่างสูงตั้งใจทำงานโดยไม่ปริปากบ่น ทำตามที่ช่างภาพต้องการทุกอย่างเพื่อให้งานออกมาดี เทสต์ไม่อยากยอมรับเลยว่ามันดูเซ็กซี่กว่าการเห็นดวงตาคมสีรัติกาลช้อนมองกล้องด้วยสายตาที่ทำให้เขารู้สึกร้อนวูบแปลกๆเสียอีก



"ดีมาก เวย์นั่งลงไปบนทรายเลย คุณริน เข้ากล้องครับ"




นายแบบหนุ่มถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นร่างเปลือยท่อนบนที่สวมใส่เพียงกางเกงสีขาวขายาวเพียงตัวเดียว รอบกายมีสร้ายสร้อยประดับอัญมณีพันไขว้อย่างงดงามเป็นประกายงามต้องแสงอาทิตย์ ชายหนุ่มเดินเข้าไปในฉากที่เวย์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว




"เวย์กางขาอยู่ ชันเข่าขึ้น ดี คุณรินนั่งระหว่างขาน้องเลยครับ ผมขอเซ็กซี่ ยั่วยวน เอนพิงน้องไปเลยครับ อย่างนั้น เวย์จับที่คางคุณริน เข้าเป็นทาสของเรา เขาเป็นคนที่เราจับมา ดีมาก สายตาสื่ออารมณ์มากกว่านี้ ขอดุกว่านี้ คุณรินดีมากครับ"




เทสต์รู้ดีว่าเขาไม่ควรหึง แต่ท่าทางล่อแหลมที่สองคนนั้นกำลังทำก็ทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนีเป็นระยะ



"คุณรินหันหลังแล้วคร่อมบนตักเวย์ได้มั้ยครับ กอดคอน้องไว้หลวมๆแล้วหันมาครับ จิกกล้องหน่อยครับ เวย์ มองพี่เขาเหมือนเวลามามองคนที่ชอบ ขอแบบหลงใหล ต้องการ อยากได้ ดีมาก ดี"




ดวงตาสีม่วงสดที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์โทนมืดขับให้อีกฝ่ายดูมีเสน่ห์น่าค้นหา ไม่นานนักคิวถ่ายของพวกเขาก็จบลง นายแบบหนุ่มร่างโปร่งลุกขึ้นจากร่างของคนอายุน้อยกว่าอย่างคล่องแคล่ว เอื้อมมือไปฉุดอีกฝ่ายให้ลุกตามขึ้นมา เทสต์เห็นคนผมยาวโน้มตัวเข้ามากระซิบอะไรบางอย่างที่หูของคนรักของเขา ก่อนที่เวย์จะหันมามองเขาด้วยสีหน้าแตกตื่นแล้วรีบวิ่งมาหา



"พี่เทสต์โกรธผมเหรอครับ?"




"ห๊ะ อะไร จะบ้าเหรอ อยู่ดีๆพี่จะไปโกรธเวย์ได้ไง" คนโดนกล่าวหาปฎิเสธเสียงสูง หลบสายตาด้วยกลัวอีกฝ่ายจะรู้ว่าโกหก
"ไม่ได้โกรธที่ผมทำเมื่อกี้ใช้มั้ยครับ" เวย์ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เทสต์รู้สึกผิดที่ทำตัวไม่มีเหตุผล ชายหนุ่มลูบศีรษะที่ยังมีผ้าโพกอยู่อย่างเบามือ




"ไม่ได้โกรธ อย่าคิดมากสิ"




"ถ้าไม่โกรธก็ดีแล้วล่ะครับ"เสียงของนายแบบที่ชื่อรินดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินมาหาพวกเขา "ผมไม่อยากโดนเข้าใจผิด ถึงน้องเวย์จะน่ารักมากก็เถอะ"




"โธ่ พี่ริน ไม่ช่วยก็อย่าซ้ำเติมกันสิครับ เดี๋ยวพี่เทสต์ก็โกรธผมหรอก"




เวย์ปรามด้วยน้ำเสียงตื่นๆ นายแบบรุ่นพี่หลุดขำออกมาเล็กน้อย ตบบ่าร่างสูงดังปุ




"เอ้าๆ ไม่แกล้งแล้ว จริงสิ เวย์ได้เดินแบบพรุ่งนี้มั้ย?"



"ไม่อ่ะครับ ผมยังไม่ค่อยหายดีเท่าไหร่ จริงๆว่าจะกลับวันนี้เย็นไม่ก็พรุ่งนี้เช้า" เวย์ตอบ



"ถ้าอย่างนั้นรีบกลับวันนี้เลยดีกว่านะ พรุ่งนี้มรสุมใหญ่จะเข้า"



ร่างโปร่งเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในเต๊นท์เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า



"เอาไงดีครับ เรากลับเย็นนี้เลยดีมั้ย"



เวย์หันมาขอความเห็นจากคนรักเมื่อได้ยินดังนั้น เทสต์พยักหน้าเห็นด้วย




"ดีเหมือนกัน จะได้มีเวลาพักผ่อน งั้นพี่ไปเก็บข้อมูลทำรายงานก่อนแล้วกัน เวย์ก็ไปคุยกับสองคนนั้นด้วยแล้วกัน"




เทสต์ก้มลงมองนาฬิกาที่ยังไม่แปดโมงเช้าดี หากเขาทำงานเสร็จไวน่าจะมีเวลาไปเดินเล่นสบายๆก่อนจะกลับ










"ขอบคุณนะครับที่เสียสละเวลา"



เทสต์ยกมือไหว้ผู้จัดการของโรงแรมที่มาให้เขาสัมภาษณ์ด้วยตัวเองตอนที่เขาขอรบกวนเวลาพนักงานต้อนรับ การมีเส้นสายของเจ้าของโรงแรมช่วยนี่ก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันแฮะ



"เสร็จแล้วเหรือครับพี่เทสต์"



เวย์ทัก ร่างสูงเพิ่งล้างคราบต่างๆออกจากตัวและเปลี่ยนมาใส่ชุดลำลองสบายๆเรียบร้อย พวกเขานัดกันทานข้าวที่ร้านอาหารของโรงแรมซึ่งอยู่อีกด้านของตัวอาคาร เวย์บอกว่าเขาคุยกับพ่อเรื่องกลับเย็นนี้เรียบร้อยแล้ว วีรภัทรบอกให้เจอกันที่ล็อบบี้ตอนสี่โมงเย็น ทั้งสองจึงตัดสินใจว่าเมื่อท้องอิ่มจะไปเดินเล่นรอบโรงแรมเสียหน่อย พวกเขาเดินผ่านด้านหลังลานแสดงงานแฟชั่นโชว์ที่ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังเตรียมตัวเพื่อที่จะซ้อมใหญ่สำหรับงานวันพรุ่งนี้ เมื่อเสียงตวาดแหวของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น



"นี่มันอะไรกันเนี่ย?! ฉันบอกว่าเอาน้ำแร่ เข้าใจภาษาคนมั้ย'น้ำ-แร่'น่ะ เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญญาทำรึไงยะ?!"



"ขะ...ขอโทษค่ะคุณนันท์นลิน หนูจะไปเอามาให้ใหม่..."



"ไม่ต้อง รำคาญ ฉันจะออกไปสูบบุหรี่"



"แต่ว่าเขากำลังจะเริ่มรันคิวแล้วนะคะ"



"เรื่องแค่นี้คิดว่าฉันไม่รู้รึไง ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน อย่าสะเออะ"




"คนแบบนี้ก็มีด้วยแฮะ เวย์ดังแล้วอย่าเป็นแบบนั้นนะรู้มั้ย...เวย์?"




เทสต์บ่นกับคนรัก แต่เมื่อหันไปหาเด็กหนุ่มข้างกาย นายแบบหนุ่มกลับยืนนิ่งด้วยสีหน้าแววตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เวย์กัดฟันกรอดจนเขาเห็นกรามที่ขึ้นสัน มือใหญ่กำแน่นจนเห็นข้อนิ้วสีขาว สีหน้าของเด็กหนุ่มในตอนนี้ทำให้แม้แต่เทสต์ยังรู้สึกกลัว




"เวย์..เป็นอะไรรึเปล่า"



ร่างโปร่งแตะที่ตนแขนของคนรักเบาๆอย่างกล้าๆกลัวๆ เวย์เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำสีหน้าแบบไหนส่ายหน้า ก่อนจะหันมายิ้มให้เขา ถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะดูฝืนๆก็ตาม



"หิวน่ะครับ เรารีบไปกันเถอะ"



เทสต์พยักหน้า ถึงแม้จะไม่เชื่อสิ่งที่อีกฝ่ายแก้ตัวก็ตาม ทั้งสองเดินต่อไปตามทางเดินเมื่อเสียงของหญิงสาวคนเดิมดังขึ้นจากด้านหลังด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากเสียงตะโกนเมื่อครู่ราวฟ้ากับเหว




"เวย์...เวย์ใช่มั้ยลูก?"



ลูก?



เทสต์หันขวับกลับไปแทบจะในทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น แต่เวย์คว้าต้นแขนของเขาไว้แล้วออกแรงดึงให้ร่างโปร่งเดินตามมาโดยไม่หันกลับไปมองหญิงสาวในชุดคลุมด้วยซ้ำ




'ผู้หญิงคนนั้นทิ้งผมไปตั้งแต่เกิดแล้วล่ะครับ'



หรือว่านางแบบคนนั้น...



"เวย์ เดี๋ยวก่อนสิลูก รอแม่ก่อน...โอ๊ย!"



เสียงร้องของนันท์นลินทำให้เทสต์หันกลับไป ภาพของนางแบบสาววัยสามสิบปลายๆในชุดคลุมและรองเท้าส้นสูงล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นทำให้ต่อมคนขี้สงสารทำงาน ร่างโปร่งดึงแขนออกจากการเกาะกุมของร่างสูงแล้วเดินกลับมาหาหญิงสาวร่างสูงโปร่งที่มีเค้าโครงใบหน้าคล้ายคลึงกับลูกชายแม้จะไม่มากนัก เวย์ยอมหันกลับมาทางมารดาในที่สุด แต่เพียงเพราะเป็นห่วงคนรักเท่านั้น




"เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณ ลุกไหวมั้ย?"




ทว่าเมื่อนันท์นลินเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขา หญิงสาวกลับเบ้หน้า ปัดมือที่ยื่นมาช่วยอย่างรังเกียจ แล้วขยับลุกขึ้นมาเองอย่างทุลักทุเลในส้นสูงหลายนิ้วของเธอ




"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน เสนียดมันจะติด"



คิ้วเรียวกระตุกกึกทันทีที่ได้ยิน เขาคิดผิดสินะที่มาสงสารยัยป้านี่




"อ๋อ ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ครับป้า ผมยินดีช่วย"



"กรี๊ดดดด ใครเรียกแกป้ายะ อีเด็กขายตัว นอนกับผู้ชายคราวพ่อยังไม่พอ ยังเอาลูกเขามาเกลือกกลั้วกับความโสโครกของตัวเอง น่าไม่อาย"



คราวนี้เทสต์รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายพูดถึงใคร คนตรงหน้าคิดว่าเขาเป็นน้องชาย และนั่นทำให้เทสต์รู้สึกมีน้ำโหมากกว่าเป็นคนถูกด่าเองเสียอีก




แต่เขาไม่อยากทำร้ายผู้หญิง แถมยังเป็นคนสูงอายุ ถึงแม้จะไม่น่าเคารพแค่ไหนก็ตาม




"ถ้าจะมาเพื่อพูดจาเสียๆหายๆกับคนของผม กรุณากลับไปเถอะครับ" เสียงเย็นเยียบดังขึ้นจากด้านหลัง เวย์ก้าวเข้ามาประชิดตัวเขาแล้วโอบเอวบางไว้ เทสต์รับรู้ได้ว่ามือที่วางอยู่บนเอวของเขาสั่นเล็กน้อย แต่ใบหน้าเรียบเฉยของเด็กหนุ่มไม่แสดงอาการอะไรที่บ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาในตอนนี้ "อย่าทำให้ผมรู้สึกไม่ดีกับคุณมากกว่าที่เป็นอยู่เลย คุณนันท์นลิน"




"เวย์กำลังโดนหลอกนะลูก!"



"ไม่ต้องมาแกล้งห่วงผมหรอกครับ มันสายไปสิบแปดปีได้แล้ว" เด็กหนุ่มตอกกลับ "มีธุระอะไรก็พูดมาครับ ผมไม่มีเวลาทั้งวัน"




หญิงสาวกัดริมฝีปาก เหลือบมองมือที่โอบรอบเอวเทสต์อย่างขัดใจ แต่ตัดสินใจว่าธุระของตนสำคัญกว่า นันท์นลินพยายามยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นที่สุดในความคิดของเธอ ซึ่งดูเหมือนแสยะเขี้ยวมากกว่าในความคิดของเทสต์




"แม่อยากให้ลูกช่วยพูดกับพ่อได้มั้ย ว่าให้เลิกกลั่นแกล้งแม่ซักที แม่ต้องทำงานเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเหมือนกันนะ เรื่องความแค้นในอดีตให้มันจบๆไปไม่ได้รึไง"




"ขอโทษนะครับ เรื่องนั้นผมคงทำไม่ได้" เวย์ตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด "เพราะผมเชื่อว่าพ่อไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น"




"เวย์! ผู้ชายคนนั้นเขากำลังหลอกลูกอยู่นะ! เขาอยากให้ลูกเชื่อว่าเขาเป็นคนดี..."




"เปล่า ผมไม่ได้คิดว่าเขาเป็นคนดีถึงขนาดจะให้อภัยคุณ" เด็กหนุ่มขัดขึ้นก่อนที่มารดาจะพูดจบ เทสต์สังเกตว่ารอบกายของพวกเขาเริ่มมีคนยืนมุงมากขึ้น สาเหตุน่าจะมาจากเสียงปรอทแตกของนันท์นลิน "แต่ผมเชื่อว่าผู้ชายที่ยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขาเพื่อให้คุณออกไปจากชีวิต เขาคงไม่อุทิศเวลาตลอดสิบแปดปีทำลายชื่อเสียงของคุณทั้งที่ปกติคุณก็ทำมันได้ด้วยตัวเองหรอกครับ"




"เวย์! ฉันเป็นแม่แกนะ!" คราบนางฟ้าที่หญิงสาวอุตส่าห์ปั้นแต่งได้หลายวินาทีสลายไปในพริบตา เด็กหนุ่มแค่นเสียงหึ ราวกับขบขันกับคำเรียกนั้นเสียเต็มประดา




"ครับ ผมทราบ ถึงแม้ผมจะเคยภาวนาขอให้มันเป็นแค่ฝันร้าย แต่ผมก็ทำใจยอมรับความจริงมานานแล้ว"




เทสต์ตะลึง ไม่คิดเลยว่าเขาจะมีวันได้เห็นคนรักพูดอะไรแบบนี้ออกมา นางแบบสาวเบิกตากว้าง ก่อนจะกรีดร้องออกมาสุดเสียงจนคนรอบข้างสะดุ้งตกใจ




"ดี! รักกันมากถึงขั้นใช้ผู้ชายคนเดียวกัน ฉันอยากจะรู้นักว่านักข่าวจะเล่นข่าวของพวกแกว่ายังไง ดีไม่ดีฉันอาจจะได้สิทธิ์การเลี้ยงดูแกแทนพ่อของแกก็ได้ แล้วแกจะได้รู้ว่านรกมีอยู่จริง!"




ร่างโปร่งรับรู้ได้ถึงแรงบีบเล็กน้อยของมือใหญ่ ถึงแม้เวย์จะยังคงไม่แสดงสีหน้า แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคำขู่ของหญิงสาวทำให้เด็กหนุ่มกลัวขึ้นมา ถึงแม้จะพวกเขาจะไม่ได้เป็นอย่างที่หญิงสาวว่า แต่แค่ความคิดของการไปอยู่กับผู้หญิงนิสัยเสียตรงหน้าก็ทำให้เวย์ใจเสียได้แล้ว



ร่างโปร่งอ้าปากจะเถียง ทว่าเสียงที่คุ้นเคยของน้องชายฝาแฝดกลับดังขึ้นจากด้านหลังของเขาเสียก่อน




"ก็เอาสิครับ น่าสนุกดีเหมือนกัน..."




ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่ทีมซึ่งเดินตรงมาทางพวกเขาพร้อมกับวีรภัทรที่ตามมาติดๆ นันท์นลินตะลึงมองฝาแฝดทั้งสองไปมา สมองเหมือนจะยังประมวลผลไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น




"แก..."



"ผมก็อยากรู้นะครับ ว่าการที่คุณวีคบกับคนที่บรรลุนิติภาวะแล้วอย่างบริสุทธิ์ใจ ทำหน้าที่พ่อที่ดี มีปัจจัยสี่และความรักความเอาใจใส่ให้ลูกอย่างสม่ำเสมอ กับผู้หญิงที่โดนข้อหายาเสพติดตั้งแต่เริ่มเข้าวงการ ไม่ยอมเข้าสถานบำบัดตามที่ศาลสั่ง ถูกจับข้อหาเมาแล้วขับนับครั้งไม่ถ้วน ยังไม่รวมถึงเรื่องที่ขู่กรรโชกทรัพย์คุณวีไปสิบล้านบาทด้วยลูกในท้องของตัวเอง ศาลจะอยากให้ใครดูแลน้องมากกว่ากัน แล้วก็อย่าลืมนะครับ ว่าใครในที่นี้ที่จำเป็นต้องใช้ชื่อเสียงหากินมากกว่ากัน"




ทีมตบที่บ่าของเด็กหนุ่มเบาๆ มืออีกข้างยกโทรศัพท์มือถือที่มีแอพเครื่องอัดเสียงขึ้นมากดหยุดการบันทึก




"อีกอย่าง หลังจากคำพูดเมื่อกี้ คงจะยากนะครับที่ศาลจะยอมให้คุณได้สิทธิ์เลี้ยงดู"




"แก!!!"





"อย่าทำให้ตัวเองอับอายไปมากกว่านี้เลยครับคุณนันท์นลิน ผมไม่อยากให้คุณต้องเสียงานที่มีอยู่น้อยนิดของคุณไปมากกว่านี้" ร่างโปร่งยิ้มบาง "ผมไม่ชอบหาเรื่องใคร แต่ถ้าคุณมาข่มขู่คนของผม  อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะครับ"




จบคำพูดนั้น ทีมดึงให้พี่ชายของตนและเด็กหนุ่มที่ยืนอึ้งอยู่ให้เดินตามมา ปล่อยให้เสียงกรีดร้องดังลั่นของหญิงสาวเป็นรางวัลของชัยชนะอันหอมหวานในครั้งนี้




"มึง...รู้เรื่องพวกนั้นได้ยังไง?" เทสต์ถามน้องชายด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เขายังหลอนเรื่องเมื่อครู่ไม่หาย



"ทีมเคยเจอเขามาแล้วครั้งนึง เลยให้ลุงสมหมายที่ป๊าให้ตรวจสอบประวัติพนักงานช่วยเช็คข้อมูลหน่อย เผื่อได้ใช้ประโยชน์"ร่างโปร่งอมยิ้มอย่างพึงพอใจ "ไม่คิดว่าจะได้ใช้เร็วขนาดนี้"




นะ...น่ากลัว




นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เทสต์รู้สึกกลัวน้องชายของตัวเอง




"เวย์ โอเคใช่มั้ย"



พวกเขาได้ยินเสียงหวานนุ่มเอ่ยทักด้วยความเป็นห่วง รินที่อยู่ในชุดคลุมของตัวเองก้าวเข้ามาใกล้พวกเขาตอนไหนก็ไม่รู้ เวย์ส่ายหน้า พยายามยิ้มไม่ให้คนอื่นสบายใจ แต่เทสต์รู้สึกว่าอีกฝ่ายดูเศร้ายิ่งกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก




"ไม่เป็นไรครับพี่ริน"



"มีอะไรคุยกับพี่ได้นะ" นายแบบหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเห็นใจ ก่อนจะหันไปหาวีรภัทร




"พี่วีสวัสดีครับ"



"อื้อ มากับเขาด้วยเหรอ?"



วีรภัทรถาม สายตาล่อกแล่กกวาดมองรอบกายราวกับกำลังหาใครสักคน ดวงตาสรม่วงสดมองตามคนอายุมากกว่าแล้วหลุดยิ้มออกมา



"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเจอพี่เชษฐ์กับน้องมีนแล้ว สองคนนั้นเหมาะสมกันดีนะครับ"



"อ่า...นั่นสินะ" วีรภัทรยิ้มแห้ง



"ขอตัวนะครับ เดี๋ยวช่างแต่งหน้าจะหาไม่เจอ" รินยิ้ม ก่อนจะเดินหกลับไปด้านหลังเวที ทีมขมวดคิ้ว หันไปหาคนรักที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก




"ใครเหรอครับ?"



“เด็กเก่าไอ้เชษฐ์มัน”




ชายหนุ่มตอบสั้นๆ เทสต์เลิกคิ้ว หันไปมองเด็กหนุ่มที่ดูจะนับถือรุ่นพี่คนนี้ไม่เบา แต่ดูเหมือนเวย์จะไม่ได้สนใจบทสนทนาเมื่อครู่เลย




"ถ้างั้นเราไปหาอะไรกินก่อนดีมั้ย เทสต์กินข้าวมารึยัง?" ทีมหันไปหาพี่ชาย




"ผม...ไม่ค่อยหิว ขอตัวก่อนนะครับ"




เวย์เอ่ยขึ้นมาเบาๆ เดินผ่านพวกเขาไปยังลิฟต์ของโรงแรมโดยมีเทสต์เดินตามไปติดๆ วีรภัทรจะเดินตามลูกชายไป แต่ถูกทีมรั้งไว้เสียก่อน




"อย่าเลยครับ ให้เทสต์คุยดีกว่า"



"พี่ชายเธอไว้ใจได้เหรอ" วีรภัทรเลิกคิ้ว เทสต์ดูจะไม่ใช่คนประเภทชอบพูดคุยเปิดใจสักเท่าไหร่




"น้องเขาไม่ต้องการคนคุยหรอกครับ" ร่างโปร่งว่า "ผมว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า"




ร่างสูงหันกลับไปมองร่างของลูกชายที่เดินเข้าลิฟต์ไปเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจทำตามคำแนะนำของคนรัก





--------

ความว่องไวเน้~~~~
 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 06-08-2017 09:18:33
 :katai2-1: มาเรื่อยๆ เลยค่ะ รอ  :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-08-2017 09:26:45
ขุ่นแม่ทีม
ว้าวพี่รินยังแพ้ให้น้องมีนนะคะ โอ้ยความแซ่บนี้
เรื่องยัยป้าคงจบแล้วนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 06-08-2017 10:22:33
ทีมต่างกับตอนแรกมากจริงๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 06-08-2017 10:49:48
ทีมเปลี้ยนไป๋ (เหน่อเพื่ออรรถรส ฮา)
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 06-08-2017 11:12:35
หน่องทีมมมมมม สุดยอดดดด ทั้งเรื่องน้องทีมร้ายสุดละ55555555รอต่อค้าา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 06-08-2017 12:49:28
สะใจ ชอบทีมในลุคนี้จัง มีความน่ากลัว ทันคน ไม่ใช่เอาแต่กลัวนางร้าย แบบนี้ดิสายเรา o13
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ployyuki ที่ 06-08-2017 13:36:54
ความเป็นนางพญานี้... น้องทีม หนูคือบอสลับใช่ไหมลู้กกกกกกกกกกกก  :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 06-08-2017 14:31:16
บวกเป็ดให้ครับ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 06-08-2017 15:15:54
แค่นี้ก็รู้แล้วใช่ไหมคะ ว่าใครคือผู้นำที่กุมอำนาจสูงสุด หึหึ เล็บคมดีนะคะน้องทีมนี่เก็บไว้แล้วลับอย่างดีเลยล่ะสิ กริบดีจริงๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 06-08-2017 15:33:10
ซูเปอร์ฮีโร่ทีม มาแล้วววววว   :laugh:
สามารถมาก ปราบนางมารนันท์นลิน ซะเงิบเลย
พี่เทสต์ ก็งงไปเลย งงเด้

อ้าว.....พี่รินเป็นคนรักเก่าของคุณเชษฐ์หรือนี่  :katai1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
 
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 06-08-2017 17:51:15
นางพญาสุดๆ ทีมคนเดิมที่เคยหงิมๆไม่มีจริง55555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 06-08-2017 18:32:29
ทีมข้อมูลพร้อมมาก ปล่อยเทสต์ไปปลอบน้องเวย์โดยด่วน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 06-08-2017 20:35:40
ทีมนี่คุมอยู่ทุกสถานะการณ์สมแล้วที่มีผัวแก่แถมมีลูกติด 555  องค์แม่ประทับ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 07-08-2017 11:44:13

Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว


"เวย์.."



"ผมยังไม่อยากคุยตอนนี้ครับพี่เทสต์ ขอโทษนะครับ"



เสียงสั่นเครือของคนรักทำให้เทสต์รู้สึกใจสลาย เขาไม่อยากเห็นเวย์ในสภาพแบบนี้ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงซุกใบหน้าลงกับฝ่ามือ สภาพของเด็กหนุ่มในจชตอนนี้ดูเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ



เวย์รู้สึกถึงเตียงที่ยวบลงข้างกาย ก่อนที่อ้อมแขนอุ่นของคนรักจะดึงเขาเข้ามากอดไว้แน่น มือเรียวโน้มศีรษะของเด็กหนุ่มลงมาซบที่ไหล่ ลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ



"ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร" ร่างโปร่งกระซิบ "พี่ขออยู่กับเวย์ตรงนี้ได้มั้ย"



ร่างสูงพยักหน้า ขยับเอนลงนอนบนตักของคนรัก ใบหน้าคมซุกเข้ากับหน้าท้องของร่างโปร่ง วงแขนแข็งแรงกอดเอวเขาไว้หลวมๆ เทสต์ลูบผมของเด็กหนุ่มเงียบๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายใช้ตักเขาแทนหมอน



"ผมไม่อยากเกลียดเขา"



เสียงทุ้มสั่นเครืออย่างห้ามไม่อยู่ เวย์ซุกหน้าลงกับหน้าท้องของเขาจนมองไม่เห็น แต่เทสต์ก็รับรู้ได้ว่าเด็กหนุ่มกำลัง
ควบคุมตัวเองอย่างมากให้ให้ร้องไห้ต่อหน้าเขา



"ตอนเด็กๆผมพยายามคิดนะ ว่าแม่ของผมเป็นคนดี แม่แค่ไม่พร้อมจะมีผม ผมอยากจะเข้าใจ แต่ทุกครั้งที่ผมพยายามที่จะรักเขา เขาก็ทำแบบนี้กับผม"




เทสต์สะอึก บางครั้งเขาก็มักจะลืมไปว่าคนรักของเขาเป็นแค่เด็กอายุสิบแปด เป็นแค่เด็กวัยรุ่นที่พยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินตัวก็เท่านั้น




"ตอนเด็กๆ ผมเคยถามพ่อ ว่าทำไมพ่อถึงไม่ยอมให้ผมเจอแม่ ทำไมพ่อถึงไม่รักแม่ ทำไมพ่อถึงไม่ยอมให้แม่มาหาผม" เสียงทุ้มแตกพร่า "ผมเกลียดพ่อ ผมเข้าใจมาตลอดว่าพ่อไม่ต้องการให้ผมมีความสุข"




ร่างโปร่งรู้สึกว่าขอบตาของตนร้อนผ่าว แต่เขาต้องเข้มแข็ง เพราะในตอนนี้ คนที่ต้องการเขายังคงกอดเอวเขาไว้แน่นอย้างต้องการที่ยึดเหนี่ยว




"วันแรกที่พ่อยอมพาผมไปเจอเขา ผมดีใจมากเลยรู้มั้ยครับ" เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างสมเพชตัวเอง "พวกเรารออยู่ในร้านอาหาร รออยู่หลายชั่วโมง โทรตามเท่าไหร่เขาก็ไม่รับสาย สุดท้ายตอนที่พ่อหมดความอดทน เขาก็โผล่มา สภาพเมาเละเทะจนพนักงานไม่ยอมให้เข้าร้าน เขาพยายามจะเข้ามาหาผม ตอนนั้นผมไม่ได้เข้าใจเลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไร ในหัวผมมีแค่ความคิดที่ว่า แม่มาแล้ว แม่มาหาผมแล้ว"




เวย์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่อยากย้อนเวลากลับไปในเหตุการณ์ตอนที่เขาอายุประมาณแปดปี ตอนที่เขายังไม่เข้าใจว่าพ่อพยายามมากแค่ไหนเพื่อปกป้องความรู้สึกของเขา




"ผมวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น เขาแค่เหลือบมองผมด้วยหางตา แล้วผลักผมลงบนพื้น ตะโกนใส่หน้าผมว่าผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่มีงาน เพราะผมทำให้รูปร่างของเขาไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาบอกว่ารู้แบบนี้เขาจะเรียกเงินพ่อให้สาสมกับ
ที่ผมทำร้ายเขา"




เทสต์กำหมัดแน่น เรื่องราวทั้งหมดที่ได้ฟังทำให้เขานึกอยากเปลี่ยนใจเรื่องไม่ทำร้ายผู้หญิงขึ้นมา



"ทำไม..ทำไมแม่ถึงรักผมไม่ได้..."



เด็กหนุ่มพึมพำเสียงสั่น ก่อนที่จะผล็อยหลับไปบนตักของคนรักในที่สุด




"ไม่เป็นไรนะเวย์..."



เทสต์พึมพำ ก้มลงประทับริมฝีปากลงบนขมับของร่างสูงอย่างอ่อนโยน




ไม่เป็นไรนะ...




ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่รักเวย์ พี่จะรักเวย์ให้เอง




เขาไม่อยากให้เด็กหนุ่มต้องทำสีหน้าเจ็บปวดแบบนั้นอีก ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่รักเวย์ เขาจะรักเด็กหนุ่มให้มากขึ้น รักอีกฝ่ายด้วยหัวใจทั้งหมดที่เขามี




รัก...จนกว่าจะมีไม่ช่องว่างให้ใครรักเวย์ได้นอกจากเขา



"พี่รักเวย์นะ"








พวกเขามาถึงสนามบินตามเวลาที่กำหนด ถึงแม้การเดินทางในรถจะเงียบสนิท แต่บรรยากาศก็ไม่ได้อึดอัดมากนักในความคิดของเทสต์ เวย์มีสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ดวงตาจะยังแดงอยู่เล็กน้อยก็ตาม



"เวย์ กินลูกอมมั้ย"



ทีมที่เพิ่งแกะห่อลูกอมห่อใหญ่ยื่นให้หนึ่งเม็ด เวย์พยักหน้ายิ้มๆแล้วโยนลูกอมเม็ดนั้นเข้าปาก หลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้า แทนที่จะกลัวร่างโปร่งมากขึ้น เวย์กลับรู้สึกสบายใจที่มีทีมอยู่ฝ่ายเดียวกับเขา




"กลับไปถึงที่โน่นก็น่าจะมืดแล้วนะ คืนนี้นอนที่บ้านฉันก่อนมั้ย?" วีรภัทรเสนออย่างแนบเนียน หวังกล่อมให้แฝดคนพี่เผลอใจอ่อนยอมค้างที่บ้านกับน้องชาย แต่เทสต์ส่ายหน้า




"ไม่ต้องเนียนเลยลุง แค่ไม่กี่ทุ่มผมกลับกับน้องได้ รถผมก็อยู่ที่สนามบิน"




เมื่อแผนการไม่สำเร็จ ร่างสูงจึงได้แต่นั่งหน้ามุ่ยให้คนรักปลอบตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่องไปจนถึงสนามบินปลายทาง





"เทสต์นี่น้า เมื่อไหร่จะยอมลงให้คุณวีเขาซักที ไม่คิดถึงน้องเวย์เหรอ?"




ทีมแซะพี่ชายเมื่อพวกเขาขึ้นมาบนรถหลังจากบอกลาสองพ่อลูกที่เดินกลับไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล




"คิดถึงก็โทรหาดิวะ นัดเจอกัน กินข้งกินข้าว ไอ้เด็กแก่แดดนี่"



เทสต์แจกมะเหงกเคาะหัวน้องชายไปโป๊กนึง ถึงแม้จะอายุห่างกันเพียงไม่กี่นาที แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าน้องของตัวเองยังเด็กเกินว่าจะไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายอยู่ดี



เขาซึ่งเป็นพี่ก็ต้องทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้อง ถึงแม้จะอยากกลับไปหาคนรักแค่ไหนก็ตาม



"เทสต์อ่ะ..ใจร้าย"



ทีมลูบจุดที่โดนเขกป้อยๆ แต่ก็ไม่ได้กวนใจพี่ชายอีก พวกเขามาถึงคอนโดในเวลาไม่นาน แฝดคนน้องเดินเข้าห้องไปเพื่อโทรศัพท์รายงานวีรภัทรว่าตัวเองมาถึงห้องโดยสวัสดิภาพแล้ว



"เดี๋ยวผมว่าจะซักผ้าพรุ่งนี้...แค่กๆ"



"เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายเหรอ?"ปลายสายถามขึ้นอย่างเป็นห่วง



"แค่มึนๆหัวนิดหน่อย น่าจะแค่อากาศเปลี่ยนน่ะครับ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็น แค่กินยาก็คงหาย"



ทีมเดินไปที่กล่องใส่ยาที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วหยิบยาลดไข้กับยาแก้ปวดหัวออกมา




"คัดจมูกด้วยรึเปล่า ฉันเห็นฟุดฟิดมาตั้งแต่ที่สนามบินแล้ว กินยาแก้แพ้แล้วนอนเลยนะ เดี๋ยวจะเป็นหนัก"
ร่างโปร่งอมยิ้มกับน้ำเสียงเป็นกังวลของอีกฝ่าย



"ครับ แค่นี้นะครับคุณวี ฝันดีนะครับ"



"ฝันดี รีบนอนล่ะ"



ทีมรับคำแล้วกดตัดสาย ก่อนจะทานยาแล้วล้มตัวลงนอน ฤทธิ์ของยาแก้แพ้ทำงานอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างโปร่งจมสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย









ปึงๆๆๆ




เสียงตบบานประตูที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้คนที่หลับสนิทจากฤทธิ์ยาสะลึมสะลือตื่นขึ้น ศีรษะที่ปวดหนึบเมื่อคืนดีขึ้นพอสมควรถึงแม้จะยังรู้สึกเพลียอยู่บ้าง ทีมคว้าโทรศัพท์มาดูเวลา เมื่อเห็นเข็มยาวชี้เลขสิบก็ขมวดคิ้ว




เขาหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย




เสียงทุบประตูยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมกับเสียงโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์ของเทสต์ เจ้าของห้องลุกขึ้นหาวหวอด เดินไปเปิดประตูให้พี่ชาย




"ตื่นแล้วๆ... เทสต์?"



ใบหน้าซีดเผือดของพี่ชายทำให้ทีมตาสว่างในทันที








"...มาต่อกันที่เหตุระเบิดที่โรงแรมธาราสาขาxxxกันนะคะ ขณะนี้เจ้าหน้าควบควมเพลิงไว้ได้แล้ว ยังไม่ทราบว่าสาเหตุมาจากการก่อการร้ายหรืออุบัติเหตุ ทางด้านผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตยังไม่มีรายงานตัวเลขที่ชัดเจน ทั้งนี้จุดที่ระเบิดเป็นบริเวณที่อยู่ใกล้กับงานแฟชั่นโชว์ ทำให้มีผู้คนอยู่เป็นจำนวนมาก..."




เสียงวิทยุในรถยิ่งทำให้ทั้งสองพี่น้องเครียดยิ่งกว่าเดิม เทสต์จอดรถที่หน้าบ้านของวีรภัทร ส่วนทีมเปิดประตูออกจากรถก่อนที่พี่ชายจะดับเครื่องยนต์เสียอีก




ทั้งสองเปิดประตูเข้าไปในบ้านที่มีเวย์ยืนรออยู่แล้ว เด็กหนุ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก



"พ่อยังติดต่อลุงเชษฐ์ไม่ได้เลยครับ"



คุณเชษฐ์...



น้องมีน...




ทีมรู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวค่อยๆลดน้อยลง เขาไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ร่างโปร่งเดินไปหาวีรภัทรที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่ไม่ได้ดีไปกว่าลูกชาย ทรุดตัวลงข้างๆชายหนุ่มที่ก้มหน้าจ้องโทรศัพท์ในมือไม่วางตา โทรทัศน์จอแบนขนาดใหญ่ยังคงติดตามข่าวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น



ทีมไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรกับอีกฝ่าย ร่างโปร่งทำได้เพียงเอื้อมมือไปกุมมือของคนรักไว้หลวมๆ วีรภัทรบีบมือของเขาตอบเบาๆ บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงของผู้สื่อข่าวที่ยังคงรายงานความคืบหน้าของสถานการณ์อย่างต่อเนื่อง



"ขณะนี้มีรายงานผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสสิบสองคน บาดเจ็บเล็กน้อยสามสิบห้าคน..."




เวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมง ในที่สุดผู้คนที่อยู่ภายในทั้งหมดก็ถูกช่วยออกมาจากปีกของโรงแรมที่ไฟซึ่งลามจากสะเก็ดระเบิดมอดดับไปหมดแล้ว รายชื่อของผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมถูกแสดงขึ้นบนหน้าจอ ทีมรู้สึกว่าลมหายใจของตนขาดห้วงไปพักหนึ่งเมื่อเห็นชื่อที่คุ้นตาอยู่ในนั้น



'ธีรเชษฐ์ ทรัพย์ดำรง'




"คุณวี..."




ทีมหันกลับมาหาคนรักที่จ้องหน้าจอโทรทัศน์นิ่ง ทว่าก่อนที่จะได้แตกตื่นกันไปมากกว่านี้ เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงก็ดังขึ้นเสียก่อน




"เชษฐ์?" วีรภัทรรีบรับโทรศัพท์ทันทีที่เห็นชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอ ชายหนุ่มลุกออกไปคุยโทรศัพท์พักหนึ่งก่อนจะเดินกลับเข้ามาด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นพอสมควร




"คุณวี คุณเชษฐ์เป็นยังไงบ้างครับ?" ทีมถามอย่างเป็นห่วง




"ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัด แต่มีนโทรมาบอกว่าอาการทรงตัวแล้ว ไม่น่ามีปัญหา" ชายหนุ่มยิ้ม ถึงแม้แววตาจะยังคงเป็นกังวลอยู่มากก็ตาม "แต่ฉันมีเอกสารบางอย่างต้องแฟกซ์ส่งไปทางนั้น เธอรออยู่นี่นะ"




"ได้ครับ"




ทีมพยักหน้า หันกลับไปสนใจหน้าจอโทรทัศน์อีกครั้ง



"ถ้าอย่างนั้นผมไปชงกาแฟนะครับ พี่ทีมพี่เทสต์เอามั้ยครับ" เด็กหนุ่มที่สบายใจขึ้นหลังจากไม่เห็นรายชื่อของคนที่ตนรู้จักลุกขึ้นจากโซฟา  สองพี่น้องส่ายหน้า ร่างสูงจึงเดินเข้าไปชงกาแฟให้ตัวเองหลังจากหลายชั่วโมงของความเครียด เวย์หยิบแก้วกาแฟมาวางที่เครื่องชงกาแฟแล้วกดปุ่มเมื่อได้ยินเสียงจากโทรทัศน์ดังลอดเข้ามา




"จากเหตุระเบิดที่เกิดขึ้น สามารถสรุปตัวเลขผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตได้ดังนี้ค่ะ มีผู้บาดเจ็บเล็กน้อยสามสิบห้าราย บาดเจ็บสาหัสสิบสองราย..." ตัวเลขเดิมๆทำให้เวย์ไม่ได้สนใจอะไร แต่ประโยคถัดไปทำให้ร่างสูงชะงัก "...และมีผู้เสียชีวิตหนึ่งราย สภาพศพถูกแรงระเบิดทำให้ยังไม่สามารถระบุตัวตนได้ แต่จากข้อมูลของโรงแรมคาดว่าเป็นนาย วรินทร์ เหลียน นายแบบชื่อดัง..."




พี่ริน...





เด็กหนุ่มท้าวแขนกับเคาท์เตอร์อย่างเสียศูนย์ ไม่อยากเชื่อว่ารุ่นพี่ที่เขาเพิ่งเจอเมื่อวาน จะจากโลกนี้ไปในเวลาอันรวดเร็ว
เพียงนี้




"เวย์..."




มือเรียวแตะที่ต้นแขนของเขาอย่างแผ่วเบา เวย์เอื้อมมือขึ้นวางทับลงบนมือมือเรียวนั้น ถึงแม้จะรู้สึกตกใจ และใจหายไปพร้อมๆกัน แต่เขาก็ไม่อยากให้คนรักต้องเป็นห่วงเขามากกว่าที่เป็นอยู่



 “ผมไม่เป็นไรครับ..."



เด็กหนุ่มนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่นายแบบรุ่นพี่เคยให้คำแนะนำกับเขา พี่รินเป็นนายแบบมืออาชีพคนแรกที่นั่งลงข้างๆเขาในวันแรกของการถ่ายแบบ สอนวิธีเดินและวิธีโพสต์ที่ถูกต้องให้เขา บางครั้งที่เขารู้สึกถึงสายตาแปลกๆของช่างภาพหรือนายแบบนางแบบที่ร่วมงานด้วย พี่รินก็มักจะมีวิธีรับมือในทุกสถานการณ์ให้เขาโดยที่ไม่ทำให้เขาโดนเพ่งเล็งเสมอ บ่อยครั้งที่เขามักจะมีความรู้สึกแปลกๆว่าพี่รินสามารถมองเห็นอนาคตได้ด้วยซ้ำ




มันจึงรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องโกหกที่คนอย่างพี่รินจะจากไปแบบนี้




ร่างสูงจมอยู่ในห้วงความคิด ก่อนจะมาสะดุดกับคำแนะนำประหลาดที่ทำให้พวกเขาปลอดภัยจากเหตุการณ์ในครั้งนี้




"มรสุมใหญ่จะเข้า.."




เด็กหนุ่มพึมพำ ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างเศร้าสร้อย






ขอบคุณนะครับพี่ริน...






พี่ช่วยผมเอาไว้อีกแล้ว





-------------

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 07-08-2017 12:12:35
พี่รินนนน ตายแล้วจริงๆเหรอ....
ใจหายอะ ถึงตอนแรกจะระแวงพี่นิดหน่อยแต่ตอนนี้ไม่แล้วววว
ขอบคุณที่ช่วยพวกเวย์ไว้นะ
 :m15:

ขอให้ผ่านไปด้วยดีทุกอย่างเลย!
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-08-2017 12:15:13
มรสุมใหญ่  o22 o22 o22
พี่ริน รู้ ถึงเตือนเวย์  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 07-08-2017 12:24:29
เฮ้ย หนักเลยคราวนี้ ฝีมือใครกัน
แล้วคุณรินเป็นใคร ตายจริงเหรอ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 07-08-2017 12:28:49
คงเป็นอะไรที่น่าใจหาย เพิ่งเจอกันเมื่อวานแท้ ๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 07-08-2017 12:48:13
มรสุมใหญ่จริง พี่รินตายจริงดิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 07-08-2017 13:16:08
 :katai1: :katai1:
เหยยยยยยคือถึงจะหมั่นไส้ริน แต่แบบนี้มัน :sad4:
มรสุมที่ว่านี่รู้ล่วงหน้ารึเปลาา :hao5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-08-2017 13:18:12
 :mew4:   :z3:  :hao5:  คนเขียนคะ
แม่เวย์ตายด้วยรึเปล่า
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่KEI_jry ที่ 07-08-2017 13:57:41
ขอให้รินไม่ตาย

ขอให้เป็นแผนของริน ที่ก็ไม่รู้ว่าเอาไว้หลอกใครสักคน

สงสารเวย์  :hao5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: jaokhwan ที่ 07-08-2017 14:33:56
 :a5: :sad4: :sad4: :sad4: พี่รินนี่รู้เหตุการล่วงหน้าจริงหรือเปล่า ฮรือออ อย่าตายนะกลับมาตอบคำถามคนอ่านก่อน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 07-08-2017 14:50:42
โหยยยย

เสียใจอะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 07-08-2017 17:40:24
พี่รินเป็นตัวละครเรื่องไหนหรือป่าวอ่ะ
ดูมีไรๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 07-08-2017 19:58:25
 :a5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-08-2017 20:06:11
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: anandawan ที่ 07-08-2017 20:24:39
คนเขียน เค้าอยากอ่านเรื่องพี่รินค่าาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 08-08-2017 22:58:47
 o22 :monkeysad: พี่รินตายจริงดิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 15: เด็กดีไปทะเล2 100% คห.441 P.15 [6/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 08-08-2017 23:23:03
แม่เลี้ยงชัดๆ 5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 08-08-2017 23:47:36
    จะมีมรสุม รินพูดแบบนี้หมายความว่าไง?? รู้อะไรไหม และศพที่เจอใช่รินจริงๆดิ

แล้วคนวางระเบิดคือใคร??
ตอนนี้มีปมให้เครียดอีกแล้ววว :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
รออ่านตอนต่อไปค่ะรอเฉลย :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 50% คห.455 P.16 [7/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 09-08-2017 07:02:18
เหตุการณ์ทั้งหมดจบลงโดยที่ตำรวจมีเบาะแสที่ทำให้เชื่อว่าคนร้ายที่วางระเบิดน่าจะจ้องที่จะเล่นงานคนในงานแฟชั่นโชว์มากกว่าคนที่มีความบาดหมางกับโรงแรม วีรภัทรจึงไม่จำเป็นต้องไปให้ปากคำหลายรอบ แต่ความสูญเสียทางทรัพย์สินรวมถึงความเชื่อมั่นในความปลอดภัยของโรงแรมธารานั้นประเมินค่าไม่ได้




จำนวนผู้เสียชีวิตยังคงมีเพียงแค่หนึ่งคน แต่แค่หนึ่งคนก็มากพอที่จะสร้างความเศร้าสลดให้กับคนที่รู้จัก




"เวย์ พร้อมรึยัง?"




เทสต์เปิดประตูห้องนอนของเด็กหนุ่ม ร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทจัดเนคไทค์ของตนอยู่หน้ากระจก เส้นผมถูกหวีเรียบทำให้อีกฝ่ายดูคล้ายคลึงกับบิดามากกว่าปกติ เวย์หันกลับมาหาคนรัก ดวงตาคมมีแววเศร้าสร้อยที่ยังไม่จางหายตั้งแต่วันที่รับรู้ถึงการจากไปของนายแบบหนุ่มรุ่นพี่




เทสต์รู้สึกสงสารคนรัก นี่เป็นครั้งแรกที่เวย์สูญเสียคนที่เขารู้จักอย่างไม่มีวันกลับ




"พร้อมแล้วครับ เราไปกันเถอะ"








สำหรับนายแบบที่มีชื่อเสียงดังก้องโลก งานศพของร่างโปร่งกลับเรียบง่ายจนน่าประหลาด




พวกเขาทั้งสี่เดินเข้ามาในงานศพที่ถูกจัดขึ้นที่วัดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่พวกเขาเรียนอยู่ วีรภัทรในฐานะเจ้าของโรงแรมขอเป็นเจ้าภาพของงานในคืนนี้





น่าแปลกที่ภายในงานแทบไม่มีเพื่อนร่วมงานของร่างโปร่งมาเลย คนส่วนใหญ่ในงานเป็นชาวต่างชาติร่างสูงใหญ่ ยกเว้นเพียงแต่คนในแถวหน้าซึ่งน่าจะเป็นครอบครัวของวรินทร์





เวย์เดินนำทุกคนไปจุดธูปที่หน้าโลงศพ ร่างสูงเงยหน้ามองรูปถ่ายของคนที่นอนหลับสนิทอยู่ในนั้น ยังคงไม่อยากเชื่อว่าชายหนุ่มจากไปแล้ว วรินทร์มักจะเป็นคนที่เต็มไปด้วยชีวิต เวลาอยู่กับชายหนุ่มเขารู้สึกว่าตัวเองมักจะได้รับคำแนะนำดีๆเสมอถึงแม้จะไม่ได้เจอกันบ่อยนักก็ตาม





"หลับให้สบายนะครับพี่ริน"





เด็กหนุ่มพึมพำ ปักธูปลงบนกระถางแล้วลุกขึ้นเพื่อเดินไปหาที่นั่ง ทว่าจังหวะที่หันกลับไป ร่างในชุดสูทที่ยืนอยู่ด้านหลังสุดของงานในมุมมืดทำให้ร่างสูงต้องเบิกตากว้าง




ถึงแม้จะสวมหมวกบดบังใบหน้าครึ่งบนและเส้นผมที่เคยยาวสยายระเอวถูกตัดจนถึงต้นคอ แต่จากการเห็นเรือนร่างและลักษณะการยืนและการเดินของอีกฝ่ายมาหลายครั้งจากการทำงานด้วยกัน รวมถึงบรรยากาศรอบตัวของร่างนั้นทำให้ร่างสูงคิดว่าเขาจำไม่ผิด




"เวย์..โอเคมั้ย?"เทสต์ถามอย่างเป็นห่วง




"ผม...ไปห้องน้ำนะครับ"





ร่างสูงสาวเท้าไปหาร่างที่ยืนอยู่ด้านหลังของทุกคน ดูเหมือนร่งสูงโปร่งในชุดสูทจะสังเกตเห็นเขา ชายหนุ่มหมุนตัวเดินออกไปจากงาน เวย์วิ่งตามอีกฝ่ายออกไปจนถึงถนนใหญ่ กว่าเขาจะผ่านแขกที่มาร่วมงานมาได้ อีกฝ่ายก็ข้ามถนนไปอีกฝั่งเสียแล้ว





"พี่..ริน?"





เวย์พึมพำเสียงเบา ด้วยเสียงรถยนต์ในท้องถนน ร่างโปร่งไม่มีทางได้ยินเสียงของเขา แต่ชายหนุ่มเจ้าของชื่อกลับหันมาทางเขาพร้อมรอยยิ้ม ถอดหมวกออกเผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย พร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก




อย่าบอกใครนะ...




เวย์ค่อนข้างมั่นใจว่านั่นเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายอยากจะสื่อ แต่ก่อนที่จะได้ข้ามถนน รถทัวร์คันใหญ่ก็ขับผ่านเขาไป เมื่อพ้นจากการถูกบดบังการมองเห็น ร่างโปร่งของวรินทร์ก็หายไปเสียแล้ว




นี่เขาโดนผีหลอกตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดเลยเหรอเนี่ย?




"เวย์ เป็นอะไร วิ่งออกมาทำไม?!"





เทสต์ที่วิ่งตามออกมาเมื่อเห็นคนรักท่าทางไม่ดีถามอย่างตกใจ





"ผม...ไม่มีอะไรครับ แค่คิดว่าเจอคนรู้จัก"





เด็กหนุ่มยิ้มแห้ง เทสต์มีสีหน้าไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ ทั้งสองเดินกลับเข้าไปในงาน เวย์พนมมือฟังพระสวด ถึงแม้สมองจะยังคงประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้น





ถึงแม้อาจจะเป็นแค่การเล่นตลกของสมอง หรือเป็นรุ่นพี่ของเขาที่โผล่มาเยี่ยมเยียนโลกของคนเป็นเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็ยังดีใจ ที่เห็นพี่รินดูมีความสุขดี





ความรู้สึกเศร้าหมองในใจของเขาค่อยๆลดหายไป เด็กหนุ่มนั่งฟังสวดด้วยความรู้สึกสงบอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมาหลายวัน





หลังจากเสร็จสิ้นพิธีสวด วีรภัทรที่ทำหน้าที่สารถีจำเป็นถามเทสต์ที่นั่งเงียบอยู่ข้างคนรักตั้งแต่อยู่ในงาน





"จะให้ฉันไปส่งพวกเธอที่คอนโด หรือจะกลับไปเก็บของที่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับพรุ่งนี้?"





ทีมกับเทสต์ค้างที่บ้านของคนรักของพวกเขาหลังจากวันที่รู้ข้าวเหตุระเบิดเพื่อที่ทีมจะได้ดูแลวีรภัทรที่ต้องจัดการกับเอกสารและช่วยให้ข้อมูลตำรวจในการสืบสวน ส่วนเทสต์ก็อยู่ดูแลเวย์ที่ซึมลงจากการจากไปอย่างกระทันหันของวรินทร์





"ผมกำลังคิดว่า...ถ้าเราย้ายมาอยู่ที่นั่นเลยจะสะดวกกว่ามั้ย?"




วีรภัทรแทบจะเบรกหัวทิ่ม เช่นเดียวกับอีกสองคนในรถที่หันขวับมาหาแฝดคนพี่อย่างตกใจ




"อะไร? ก็แค่เห็นว่าช่วงนี้ยุ่งๆก็ไม่อยากให้ต้องไปๆมาๆกัน โลกร้อนหมดแล้วเนี่ย" ร่างโปร่งเถียงข้างๆคูๆ เบือนหน้าหนีรอยยิ้มรู้ทันของน้องชาย "หรือไม่อยาก?"





"อยากสิ! เทสต์น่ารักที่สุดเลย!"




หากไม่ติดว่าเขานั่งอยู่ข้างหน้าทีมจะกอดพี่ชายให้แน่นๆ แต่ดูเหมือนเวย์จะจัดการให้เขาแล้ว




"พอแล้วเวย์..พี่หายใจไม่ออก"ร่างโปร่งเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร




เขากลัว...ว่าถ้าไม่ได้ใช้เวลากับอีกฝ่ายให้มากที่สุด เขาอาจจะเสียใจทีหลังที่ดื้อแพ่งไม่ยอมทำตามหัวใจของตัวเองตั้งแต่แรก










ทีมกำลังประสบปัญหาอย่างหนัก




"ทำอะไรอยู่ครับ..โอ๊ย! พี่ทีม?"




ร่างสูงที่เข้ามากอดเขาจากด้านหลังถูกซักร่วงลงไปกองที่พื้นอย่างรวดเร็ว นี่เป็นครั้งที่สามในรอบสองวันแล้วที่เวย์สับสนเขากับพี่ชาย โชคดีที่วีรภัทรไม่มีปัญหาเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะปวดหัวมากกว่านี้




"สามรอบแล้วนะเวย์ พี่เสียใจนะ"




เทสต์ที่เดินตามมาทีหลังก้มลงมองร่างที่นั่งอยู่กับพื้นครัวพร้อมเลิกคิ้ว





"พี่เทสต์นั่นแหละครับที่บอกว่าจะเข้ามาหาอะไรกินในครัว อยากให้ผมโดนพี่ทีมฆ่าเหรอ" เด็กหนุ่มร้องโอดครวญ




"ก็ใครจะคิดว่าเวย์จะตาถั่วขนาดนี้ล่ะ" ร่างโปร่งยื่นมือให้คนที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่กับพื้นแล้วดึงอีกฝ่ายขึ้นยืน เวย์ถอนหายใจหลังจากโดนคนรักแกล้งเป็นรอบที่สาม ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง





"เทสต์เล่นอะไรเนี่ย"ทีมขมวดคิ้ว




"ก็กูอยากให้มึงกับน้องสนิทกัน เห็นพูดถึงมึงทีไรน้องยังหงอเป็นหมาโดนเตะอยู่เลย"




"ทีมว่าก่อนจะได้สนิทกันน้องมันคงช้ำตายก่อน ดีนะที่ทีมไม่ได้ถือมีด" แฝดคนน้องส่ายหน้า ก่อนจะหันกลับไปทำกับข้าวต่อ เขารู้ว่าพี่ชายหวังดี แต่การหวังดีไม่ดูกำลังของตัวเองดูจะเป็นผลเสียมากกว่าผลดีในความคิดของเขา





เห็นทีเขาคงต้องหาอะไรมาช่วยให้เวย์แยกเขากับพี่ชายออกจากกันก่อนที่เขาจะกลายเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายทำร้ายลูกเลี้ยงตัวเอง






เดี๋ยว...นี่เขาคิดอะไรของเขาเนี่ย?!





ทีมสะบัดหัวไล่ความคิดนั้น ก่อนจะเพ่งสมาธิกับการทำอาหารให้คนทั้งบ้านต่อก่อนที่คนรักของเขาจะกลับมาจากบริษัท








วีรภัทรกลับมาถึงบ้านหลังจากการประชุมอันแสนยาวนานเรื่องประกันภัย ค่าเสียหาย และการซ่อมบำรุงที่กำลังจะเกิดขึ้น ถึง
แม้จะต้องเสียทั้งเงิน เวลา และความเชื่อใจของลูกค้า แต่เขาก็ดีใจที่เรื่องนี้กำลังจะจบลงเสียที




"กลับมาแล้วเหรอครับคุณวี? นี่น้ำครับ"




และการที่ได้กลับมาบ้านซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนบ้านมาขึ้นเมื่อมีร่างโปร่งในผ้ากับเปื้อนมายืนรอเขาทุกวันพร้อมกับน้ำสมุนไพรทำเองที่เจ้าตัวคัดสรรมาไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน แต่วันนี้บนหน้าของทีมกลับมีความเปลี่ยนแปลงอย่างหนึ่งที่เขาไม่สามารถมองข้ามได้





"ทำไมวันนี้ถึงได้ใส่แว่นได้ล่ะ" ร่างสูงยกแก้วน้ำใบเตยขึ้นดื่มอึกใหญ่ "เคืองตาอีกแล้วเหรอ?"




นานๆทีวีรภัทรถึงจะได้เห็นคนรักใส่แว่น แถมแว่นทรงกลมขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่เกือบครึ่งของใบหน้าส่วนบนนี้ยังเป็นแว่นที่เขาไม่เคยเห็นอีกด้วย




"แล้วนั่นแว่นใหม่เหรอ?"




"เปล่าครับ แว่นสำรอง มันเทอะทะผมเลยไม่ค่อยชอบใส่ แต่แว่นจริงยังอยู่ที่คอนโด"ทีมขยับแว่นที่ไหลลงให้กลับขึ้นมาที่สันจมูก "น้องเวย์จำผมกับเทสต์สลับกันหลายรอบแล้ว ช่วงนี้ผมเลยว่าจะใส่แว่นไปก่อนให้น้องเขาปรับตัว"




"อ๋อ..."



เจ้าของบ้านลากเสียงยาว เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับถอดสูทตัวนอกที่ไม่เหมาะสมกับอากาศของเมืองไทยอย่างรุนแรงออกยื่นให้คนรักที่รับไปแขวนเก็บอย่างรู้งาน วีรภัทรเคยคุยกับเขาเรื่องให้แม่บ้านมาทำความสะอาดให้ถี่ขึ้น แต่ทีมชอบที่จะได้มีหน้าที่ในบ้านหลังนี้มากกว่านอนสบายอยู่เฉยๆ ทำให้ไปๆมาๆ คุณป้าที่มาทำงานยังเกรงใจไม่กล้ารับเงินเพราะรู้สึกว่าตัวเองแทบไม่ได้ทำอะไร





"คุณวีไปอาบน้ำก่อนก็ได้ครับ ผมยังไม่ได้จัดโต๊ะเลย"




"ไม่มาอาบด้วยกันเหรอ"




ร่างสูงรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ แต่คนในอ้อมดึงมือของเขาออกพร้อมกับบ่นอย่างไม่จริงจังนัก




"คุณวีนี่นึกถึงเรื่องแบบนี้ตลอดเวลาเลยรึไงครับ"




"ก็ไม่ตลอดหรอก"  คนโดนกล่าวหายื่นหน้าเข้ามาใกล้ "แต่เห็นเธอใส่แว่นแบบนี้แล้วมันน่า..."




ทีมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อใบหูของตนถูกงับเบาๆ ร่างโปร่งผลักคนรักออกด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในครัว




“คุณวีลามก”






แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา ทีมมักจะใส่แว่นตาอันนั้นตลอดเวลาที่อยู่บ้าน ถึงแม้ว่าเวย์จะสามารถแยกสองพี่น้องออกแล้วก็ตาม

-----
ความลดแลกแจกแถมมีอยู่จริง55555
อัพไว้เรื่อยๆก่อนเข้าโหมดจำศีลวีคหน้า :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 09-08-2017 08:05:01
รินนั่นคือผีหรอ ไม่น่าใช่ ยังไม่ตายใช่มั้ย จ้องมีเงื่อนงำแน่ๆ
ทำไมเวย์ถึงจำผิดบ่อย ยังไม่ชินอีกหรอ5555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 09-08-2017 08:30:32
รินน่าจะยังไม่ตายสินะ แล้วเรื่องระเบิดนั่นไปไงมาไงละนี่
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 09-08-2017 09:09:09
เรื่องระเบิดเนี่ยจะเกี่ยวเนื่องกับเรื่องเมฆหมอกไหมเนี่ย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 09-08-2017 09:19:29
โล่งอกหน่อยที่คนสวยยังไม่ตาย  :L2:
จะเปิดเรื่องใหม่เป็นเรื่องของรินหรือป่าวนะ?
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 09-08-2017 10:44:19
พี่รินยังไม่ตายใช่ไหมมมม ถ้าใช่ก็ดีใจนะ มันต้องมีอะไรสักอย่าง?!!

เวย์จำสองพี่น้องสลับกันแบบนี้พี่เทสต์เสียใจนะ 55555
ตอนแรกนึกว่าทีมจะย้อมผมซะอีก ใส่แว่นซะงั้น แต่จะแบบไหนก็ดีค่ะ 55555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 09-08-2017 10:47:57
คนหรือผีง้อววว
คุณวีฟิตมากสมแล้วที่ได้เมียเด็ก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: jaokhwan ที่ 09-08-2017 11:28:10
จะไปจำศีลไหนนนนนนนนนนนนนนน!!!! =O=
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ทีมนี่ราชินีจริงๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่KEI_jry ที่ 09-08-2017 11:37:57
วี๊ดดดดดดดดดดดดด ดีใจได้อยู่บ้านเดียวกันละ อิอิ

ทีมมีความเป็นแม่เลี้ยงสูงมาก 555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 09-08-2017 20:18:10
      สงสารเวย์อ่ะ555
สรุปคือพี่รินไม่ตายซินะอิอิ :mew1: :mew1:
ว่าแล้วต้องมีอะไรที่ซ่อนเงื่อนไว้ :katai4: :katai4: :katai4:
อย่าจำศีลนานนะค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 09-08-2017 20:25:35
พี่รินยังไม่ตายใช่ป่ะ อยากให้มีเรื่องของพี่รินบ้างอ่ะ รู้สึกพี่รินลึกลับน่าค้นหาดีจัง

ทีมตกลงใครลามกกันแน่ :laugh:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 09-08-2017 21:52:02
พี่ริน ไม่ตาย แล้วใครอยู่ในโลง
ไม่ตรวจดีเอ็นเอ กันเหรอ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 16: เด็กดีกลับบ้านเร็ว 100% คห.473 P.16 [9/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 10-08-2017 11:55:45
Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอกออกตามประตู



"คุณวีครับ นี่เราจะไปไหนกันเหรอครับ?"




ทีมถามหลังจากที่อีกฝ่ายออกรถมาได้ระยะหนึ่ง จู่ๆวีรภัทรก็บอกว่าจะพาเขาออกไปข้างนอก ช่วงนี้เป็นช่วงหยุดเตรียมสอบ และวิชาที่ร่างโปร่งลงเรียนก็สอบตัวท้ายๆของตารางสอบแทบจะทุกตัว ดังนั้นเขาจึงมีเวลาว่าง แต่การชวนเขาไปไหนมาไหนในช่วงสอบก็ยังผิดวิสัยของวีรภัทรอยู่ดี




"ฉันจะไปหาพี่คนนึงที่เขาคอยให้คำปรึกษาเวลาที่ฉันเดือดร้อนน่ะ แต่ก่อนบ้านเราอยู่ติดกัน เขาเป็นคนที่ช่วยเหลือฉันเรื่องเงินตอนที่นันท์นลินขู่ว่าจะทำแท้ง เป็นผู้มีพระคุณคนนึงในชีวตฉันเลยล่ะ แต่เขาต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆเลยไม่ค่อยได้เจอกัน ช่วงนี้เขากลับมาไทยพอดี เลยอยากจะไปคุยเรื่องโรงแรมที่เสียหายซักหน่อย"




ร่างสูงตอบ แต่นั่นก็ไม่ได้ไขข้อข้องใจอะไรให้กับทีมอยู่ดี




"แล้วคุณวีพาผมมาด้วยทำไมครับ?"




"คือ..." คนขับรถอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะสารภาพออกไปตามตรง "พี่เขาไปเยี่ยมไอ้เชษฐ์มา แล้วมันก็พูดเรื่องเธอให้เขาฟัง พี่เขาเลยอยากเจอ..."




"ฮะ? ทำไมไม่บอกผมก่อนล่ะครับ?! ผมแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย"




ทีมก้มลงมองเสื้อยืดกางเกงขายาวรองเท้าผ้าใบของตนอย่างกระวนกระวาย จะให้เขาไปพบกับผู้มีพระคุณที่คุณเชษฐ์นับถือเหมือนพี่ด้วยสภาพแบบนี้เนี่ยนะ แต่วีรภัทรเพียงแต่อมยิ้ม




"ไม่ต้องกังวลหรอก แค่นี้ก็น่ารักแล้ว"




ถึงแม้ทีมจะไม่เห็นด้วย แต่ออกมาไกลขนาดนี้จะกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก็ไม่ทันแล้ว ร่างโปร่งเลยได้แต่เลยตามเลย และได้แต่หวังว่าคนที่วีรภัทรจะพาเขาไปเจอจะใจดีพอที่จะไม่ถือสาสภาพของเขาในตอนนี้





พวกเขามาถึงร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่อยู่ข้างๆกับโรงแรมของวีรภัทร ทีมที่รู้สึกประหม่าตั้งแต่รู้ว่าพวกเขาจะมาเจอใครนั่งตัวแข็งอยู่ในรถตอนที่คนรักของเขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้



"ทีม?"




วีรภัทรขมวดคิ้วเมื่อร่างโปร่งไม่ยอมลงมาเสียที




"ผม..ผมไปห้องน้ำก่อนนะครับ"




ทีมชี้ไปที่ห้องน้ำซึ้งแยกออกมาจากตัวร้าน ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะปิดประตูเมื่อทีมก้าวลงมาจากรถแล้ว




"เสร็จแล้วตามมานะ"




"ครับ"





ทีมใช้เวลาหลายนาทีในการสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ร่างโปร่งวักน้ำใส่หน้าเป็นครั้งสุดท้าย ใช้กระดาษทิชชู่ซับตามใบหน้าของตนแล้วสำรวจความเรียบร้อยในกระจกอีกครั้ง ก่อนจะออกไปจากห้องน้ำเพื่อเผชิญหน้ากับโลกแห่งความเป็นจริง




"...มึงเนี่ยน้า อายุอานามก็ปูนนี้แล้ว ถึงหน้าตามึงจะยังไม่ละสังขารไม่ตามอายุก็เถอะ แต่ไปทำอีท่าไหนวะถึงได้เมียเด็กขนาดนี้"





เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นทันทีที่ทีมเดินเข้ามาในร้าน ร่างโปร่งขมวดคิ้วกับเสียงที่ดังเกินความจำเป็นนั้น ถึงแม้เขาจะเคยชินกับคนพูดจาโผงผางและเสียงดังจากการอยู่กับป๊าและเทสต์มาทั้งชีวิต แต่ก็ใช่ว่าเขาจะชอบเสียเมื่อไหร่




"โห่ เมียไอ้เชษฐ์เด็กกว่าแฟนผมอีกพี่ ทำไมผมถึงโดนอยู่คนเดียวล่ะครับ"




เสียงของคนรักของเขาว่า ทีมเดินไปตามแต่ละโต๊ะซึ่งมีโซฟาเป็นบูธสูงกั้นแต่ล่ะโต๊ะไว้ ทำให้เขามองเห็นแค่ฝั่งที่คนรักของเขานั่งอยู่  ร่างโปร่งสาวเท้าเข้าไปยังบูธที่อยู่ริมในสุดของร้าน เสียงของคู่สนทนาของวีรภัทรยังคงดังอย่างต่อเนื่อง




"นิสัยอย่างไอ้เชษฐ์กูไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอก แต่คนมีความรับผิดชอบอย่างมึงน่าจะรู้ดีกว่านี้นี่..."




ทีมเม้มริมฝีปาก ขาเรียวหยุดอยู่กับที่ด้วยไม่อยากเดินเข้าไปให้คนที่เขาไม่รู้จักด่าเอาตอนนี้




"ผมรักเขาครับพี่ ผมเชื่อว่าสิ่งที่พวกเราทำอยู่ไม่ผิด แล้วผมก็เชื่อว่าเวลาจะพิสูจน์เรื่องนี้ให้คนอื่นเห็นเอง"




วีรภัทรตอบอย่างหนักแน่น เรียกรอยยิ้มจากร่างโปร่งที่ยืนฟังอยู่ได้เป็นอย่างดี




"เอ้าๆ ถ้ารักกันขนาดกันพี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก มึงก็รู้ว่าพี่ไม่คิดมากเรื่องพวกนี้ แล้วนี่ไปขอขมาพ่อแม่เขารึยัง ไปเอาลูกเขามา
อยู่ด้วยก่อนแต่งเนี่ย ผิดผีนะเว้ย"




"ผิดผีก็ดีสิพี่ พ่อแม่เขาจะได้ยกให้ผมเลย" วีรภัทรหัวเราะ สายตาของร่างสูงหันมาเจอทีมที่ยืนฟังอยู่ ร่างสูงยิ้มแล้วยกมือขึ้นให้ร่างโปร่งเห็นว่าเขาอยู่ตรงนี้




"ทีม..." วีรภัทรดึงให้ร่างโปร่งนั่งลงข้างๆ ก่อนจะแนะนำคนที่ตนกำลังคุยด้วยให้ทีมรู้จัก "นี่พี่ธัช ที่ฉันเล่าให้ฟังไง"




"สวัสดีครับ.."




ด้วยความประหม่า ทำให้ทีมไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายจนถึงตอนนี้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้กรอบแว่นเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นใคร




ชายวัยสี่สิบเจ็ดปีที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับพวกเขาอ้าปากพะงาบๆ ชี้นิ้วที่สั่นระริกมาที่ร่างโปร่งอย่างตกใจไม่แพ้กัน





"ป๊า!/น้องทีม!"




เสียงร้องลั่นของคนทั้งสองเรียกความสนใจของคนทั้งร้านให้หันมามอง แต่คนที่ตกใจที่สุดคงไม่พ้นวีรภัทรที่นั่งตัวแข็งเมื่อได้ยินคำที่คนรักใช้เรียกคนตรงหน้า




ชายร่างสูงที่อายุอานามใกล้เลขห้าเข้าไปทุกทีทำในสิ่งที่ชายชาตรีทุกคนทำเมื่อค้นพบความจริงที่น่าตกตะลึง




"ป๊า!!"




ทีมรีบเข้าไปประคองบิดาที่เป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อตา




"ป๊าทำใจดีๆไว้นะครับ คุณวี ขอเมนูหน่อยครับ"




ร่างโปร่งรับเมนูอาหารจากคนรักมาพัดให้บิดา ส่วนวีรภัทรเมื่อหลุดจากอาการตกใจก็รีบถามหายาดมจากพนักงาน หลังจากวุ่นวายกันอยู่พักหนึ่ง ธัชธรรม หรือคุณป๊าบังเกิดเกล้าของทีมก็ได้สติคืนมา




"น้องทีม...น้องทีมลูก ทำไมถึงทำกับป๊าแบบเน้..." ชายหนุ่มฟูมฟาย ยัดยาดมเขเาไปในจมูกสูดฟืดๆยกใหญ่ "โอย ถ้าเป็นไอ้เทสต์มันจะเป็นแฟนนกกระจอกเทศป๊าก็ไม่แปลกใจ แต่น้องทีมเนี่ยนะ...โอย..ป๊าจะเป็นลม"




"ทีมขอโทษครับป๊า..."




คนเป็นลูกเอ่ยเสียงอ่อย หากทำให้พ่อแม่ตกใจแล้วตกนรก เขาคงจะไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่ๆ




"ทีม...ทีมรักเขาจริงเหรอลูก"




ธัชธรรมที่เริ่มมีสติกลับมาบ้างแล้วถามลูกชายคนเล็กที่มักจะเป็นเด็กน้อยเรียบร้อยขี้อายในสายตาของทุกคน เขาไม่คิดเลยจริงๆว่าวันที่ลูกชายของเขามีแฟนจะมาถึง ไม่ต้องพูดถึงแฟนที่อายุใกล้กับเขามากกว่าตัวเองแบบนี้




"ครับ...รักมาก"




ร่างโปร่งพยักหน้าแข็งขัน



"น้องทีมรู้ใช่มั้ยว่าคนรอบข้างจะมีคนมองทีมไม่ดี เขาจะตัดสินทีมตามสิ่งที่เขาเห็น ไม่ว่าทีมจะพยายามแค่ไหนก็ยังจะมีคนแบบนี้ น้องทีมสู้ไหวเหรอลูก?"




ธัชธรรมยังคงถามต่ออย่างเป็นห่วง เขารู้มานานแล้วว่าลูกทั้งสองคนไม่ได้ชอบผู้หญิง และเขาก็เคารพการตัดสินใจนั้น แต่หัวอกคนเป็นพ่อเขาก็ไม่อยากให้ลูกชายต้องพบกับความยากลำบากในชีวิตมากกว่าที่เป็นอยู่




"ถ้าชีวิตไม่มีอุปสรรค เราก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราต้องการมีค่าแค่ไหน ป๊าสอนทีมเองไม่ใช่เหรอครับ?"




ร่างโปร่งย้อนถาม เมื่อเห็นแววตาแน่วแน่ของลูกชายคนเล็ก คนเป็นพ่อที่ไม่เคยชัดใจอะไรลูกชายได้ก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ กระดิกนิ้วเรียกวีรภัทรให้ขยับเข้ามาใกล้...




"ครับพี่ธัช? อุ่ก!"




...ก่อนจะประเคนหมัดให้ชายหนุ่มรุ่นน้องลงไปนั่งกองกับโซฟาอีกด้าน




"คุณวี!"



ทีมรีบปรี่เข้าไปหาคนรัก เช่นเดียวกับพนักงานในร้านที่วิ่งเข้ามาอย่างตกใจ



"คุณลูกค้าเป็นอะไรมั้ยครับ?"



"ไม่ครับ ไม่เป็นไร.." วีรภัทรหัวเราะ ใช้หลังมือเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก "...ผมสมควรโดนแล้ว"




"เห็นแก่ที่น้องทีมรักมึงมากหรอกนะ กูเลยลดให้เหลือหมัดเดียว" ธัชธรรมสะบัดมือที่เจ็บระบมจากแรงต่อย "มึงไปซื้อเค้กเรดเวลเว็ตเตรียมขอขมาเมียพี่เลยไอ้วี ค่าผิดผี"




"ป๊าอ่ะ... คุณวีเจ็บมากมั้ยครับ"




ทีมมองค้อนบิดาอย่างเคืองๆแล้วหันไปโอ๋คนรัก คนหลงลูกที่ไม่เคยโดนมองด้วยสายตาแบบนั้นสะอึกจากพลังทำลายล้าง ก่อนจะหันไปส่งสายตาอาฆาตให้คนเจ็บ วีรภัทรยิ้มเจื่อนก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา




"คุณวี จะไปไหนครับ?"




ทีมถาม ลุกตามคนรักขึ้นมาด้วย วีรภัทรยิ้ม ถึงแม้จะแค่แวบเดียวก่อนจะซี้ดปากเบาๆด้วยความเจ็บ




"ไปจ่ายค่าผิดผี"








และนั่นเป็นสาเหตุให้พวกเขาทั้งสามคนเดินเข้ามาในบ้านที่ทีมเกิดและโตมากับพี่ชายฝาแฝดพร้อมเค้กเรดเวลเว็ตขนาดสามปอนด์ห้ากล่อง ชนิดที่ว่าถ้าทานหมดคงไม่อยากทานอีกตลอดชีวิต




"ป๊าจ๋า ตกลงวันนี้น้องวีกับแฟนจะมาทานข้าวเย็นด้วยใช่มั้ย แม่กำลังจะทำกับข้าวเลย อุ๊ย..."



ขวัญตา มารดาของเขาที่อายุน้อยกว่าบิดาสามปีเดินเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนออกมาจากครัวเมื่อได้ยินเสรยงรถยนต์จอดและเสียงเปิดประตูบ้าน หญิงสาวอุทานเบาๆเมื่อเห็นวีรภัทรที่เดินตามเข้ามาพร้อมกับลูกชายคนเล็กที่เธอไม่ได้เห็นเสียนาน




"น้องทีมมาได้ยังไงลูก แม่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่ากลับมาไทยแล้ว นี่แม่กะจะไปเซอร์ไพร์สเรากับเทสต์พรุ่งนี้ที่คอนโดซะหน่อย"




มารดาของเขาเอ่ยอย่างเสียดายที่แผนการเซอร์ไพร์สลูกชายล้มเหลว




"พี่ตา สวัสดีครับ" วีรภัทรกล่าวทักทายหญิงสาว




"น้องวีมาเร็วจังเลย พี่นึกว่าจะตามมาตอนทานข้าวเย็นนี้เนี่ย ไม่ได้เจอกันตั้งสามสี่ปี ยังหล่อเหมือนเดิมเป๊ะเลยนะ นี่บอกว่าเพิ่งเรียนจบพี่ก็เชื่อนะเนี่ย" ขวัญตาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะสังเกตเห็นรอยแผลที่มุมปากของร่างสูง




“ตายแล้ว ไปโดนอะไรมาจ๊ะเนี่ย”



“เอ่อ...ผมหกล้มน่ะครับ”ร่างสูงยิ้มเจื่อน




“หกล้มแล้วทำไมปากถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ?”




“คือ…ผมเอาปากไปกระแทกขอบโต๊ะน่ะครับ” ชายหนุ่มส่งสายตาให้ ‘ขอบโต๊ะ’ ที่ยืนทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ด้านหลัง




 “อ๋อ...แล้วนี่แฟนไม่ได้มาด้วยเหรอจ๊ะ หรือว่าเดี๋ยวจะตามมา?"




หญิงสาวถาม จากความสัมพันธ์ที่เรียกได้ว่าแทบจะหายนะของวีรภัทรกับนันท์นลิน เธอก็เป็นห่วงอยู่ลึกๆที่เห็นชายหนุ่มรุ่นน้องไม่ยอมลงหลักปักฐานกับใครจริงๆจังๆ พอได้ยินว่าร่างสูงดูจะจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งใหม่กับแฟนที่อายุน้อยกว่ามาก เธอก็อยากจะแน่ใจว่าใครก็ตามที่เข้ามาในชีวิตชายหนุ่มจะไม่ทำให้วีรภัทรเสียใจอีก




"เอ่อ..."



คนถูกถามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากสองพ่อลูก



"แม่จ๋า อย่าเพิ่งซักวีมันสิ พ่อว่าเราไปนั่งคุยกันดีๆก่อนดีกว่านะ เนี่ย วีมันซื้อเค้กมาให้แม่เยอะแยะเลยนะ"



เจ้าของบ้านรีบพาภรรยาไปนั่งที่โซฟาเพื่อป้องกันการเป็นลมล้มพับที่อาจจะเกิดขึ้น ส่วนทีมก็ผลุบหายเข้าไปในครัวเพื่อเอาน้ำดื่มมาเสิร์ฟให้ทุกคน




"ขอบใจนะจ๊ะน้องทีม มานั่งข้างแม่มา แม่คิดถึงเรามากเลยรู้มั้ย"



มารดาของเขาตบที่ว่างข้างกาย ทีมนั่งลงตามที่แม่บอก เหลือบมองวีรภัทรที่นั่งอยู่ฝั่งอย่างกระวนกระวายใจ




เขาไม่อยากให้แม่ผิดหวังในตัวเขา



"ว่าไงจ๊ะ ตกลงแฟนเราจะมาด้วยรึเปล่า พี่อยากเห็น"



ขวัญตาถามย้ำอีกครั้ง วีรภัทรอึกอัก ไม่รู้ว่าคราวนี้จะเบี่ยงเบนความสนใจอีกฝ่ายอย่างไร





"แม่ครับ..." ทีมเอื้อมมือไปกุมมือของมารดาไว้ "ทีมรักแม่นะครับ"




"อะไรจ๊ะเนี่ยน้องทีม อ้อนแม่จังเลย" ขวัญตาหันกลับมาหาลูกชายคนเล็กที่ขี้อ้อนผิดวิสัย "ทำอะไรผิดไว้รึเปล่า หืม?"




"เอ่อ..." คราวนี้ถึงตาทีมอึกอักบ้างแล้ว วีรภัทรที่เห็นคนรักมีสีหน้าลำบากใจ จึงตัดสินใจเป็นคนบอกข่าวนี้ให้ขวัญตาฟัง




"พี่ตาครับ...แฟนผมมาแล้ว"




"อ้าว เหรอจ๊ะ งั้นก็ไปพาเขามาสิ เขามาถูกเหรอ?" หญิงสาวหันกลับมาหาแขก





"แม่ครับ..." ทีมเรียก "ทีมอยู่นี่"





"จ้า แม่รู้แล้ว นี่วี ตกลงแฟนวีมาถูกมั้ย?"มารดาของเขายังคงไม่เข้าใจสิ่งที่คนทั้งสองต้องการจะสื่อ




"แม่ครับ ทีมอยู่นี่" ร่างโปร่งกุมมือของมารดาแน่นขึ้น "แฟนคุณวี...อยู่นี่"




ขวัญตาหันมองลูกชายที่ ชายหนุ่มทีอย่างสับสน ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากด้วยสีหน้าตกใจ




"แม่ครับ..." ทีมเอ่ยขึ้นเมื่ออีกฝ่ายนิ่งไปพักหนึ่ง "อย่าเงียบสิครับ ทีมใจไม่ดีเลย"



"คิก...ขอโทษจ้ะ" มารดาของเขาหลุดหัวเราะออกมาท่ามกลางความงุนงงของชายหนุ่มทั้งสาม "แม่แค่คิดว่าพรหมลิขิตนี่มันมีจริงๆสิน้า~"



"พรหมลิขิต?"วีรภัทรทวนคำอย่างไม่เข้าใจ หญิงสาวเพียงคนเดียวในบ้านหันกลับมาหาเขาพร้อมรอยยิ้ม




"จริงสิ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว วีคงจะจำไม่ได้ คืออย่างนี้ เมื่อเกือบสิบเก้าปีก่อน ตอนที่วีกำลังมีปัญหากับนันท์นลิน...."


------------------------

รักกันก็ต้องมาพบพ่อมแม่ อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 50% คห.485 P.17 [10/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 10-08-2017 12:00:46
นี่ยังไม่เงิบเท่าตอนรู้ว่าแฝดพี่งาบลูกคุณวีด้วยนะอิอิ
มาต่ออีกนะคะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 50% คห.485 P.17 [10/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 10-08-2017 12:12:43
มีประวัติความเป็นมาของคุณวี กับทีมด้วย  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 50% คห.485 P.17 [10/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Apinnoolek ที่ 10-08-2017 12:15:16
 :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 50% คห.485 P.17 [10/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 10-08-2017 14:30:58
โอ้นยยยยยความพีค55555555 ป๊าว่าไปซะเต็มเหนี่ย เงิบเลย555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 50% คห.485 P.17 [10/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: jaokhwan ที่ 10-08-2017 15:04:08
 :laugh: :laugh: 
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 50% คห.485 P.17 [10/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 10-08-2017 16:57:53
ตอนแรกคุณพ่อสนับสนุนอย่างดี
พ่อรู้ว่าแฟหนคุณวีคือน้องทีมนี่ถึงกับเป็นลมเลย 55555555
โอ๊ยยย ความโลกกลมเน้ ดีงาม---

ที่คุณแม่จะเล่านี่คือคุณวีกับทีมเคยเจอกันมาก่อนสินะ?!!!

ความลำเอียงของคุณพ่อนี้มันอะไร
พี่เทสต์จะมีแฟนเป็นนกกระจอกเทศก็ไม่สน สงสารพี่เขาจัง 555555
 :m20:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 50% คห.485 P.17 [10/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 10-08-2017 17:10:34
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 50% คห.485 P.17 [10/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 11-08-2017 12:51:19
"แล้วมึงจะเอายังไง"



ธัชธรรมนั่งลงข้างวีรภัทร ชายหนุ่มอายุยี่สิบสองปีดีกรีนักเรียนนอกเกียรตินิยมอันดับหนึ่งที่อาศัยอยู่บ้านติดกับเขาที่มาขอคำปรึกษา ทั้งบิดาและมารดาของวีรภัทรเพิ่งเสียไปเมื่อสองปีก่อนด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้เขาเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่อีกฝ่ายเหลืออยู่




"ผม...ไม่รู้ครับ"




วีรภัทรกุมขมับ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป




หลังจากที่คบกันมาหลายเดือน นันท์นลิน แฟนสาวของเขาซึ่งเป็นนางแบบดาวรุ่งชื่อดังบอกกับเขาว่าเธอกำลังตั้งท้อง และต้องการที่จะกำจัดมารหัวขนตัวนี้ออกไปจากชีวิต แต่เมื่อวีรภัทรไม่ยอม หญิงสาวเรียกร้องของเงินจำนวนสิบล้านบาทจากเขาหากเขายังอยากเก็บลูกไว้




เขาเพิ่งเรียนจบและได้ทุนการศึกษาเพื่อเรียนต่อจนจบปริญญาเอกที่ต่างประเทศ ยังไม่มีงานประจำที่สามารถสร้างรายได้ได้มากขนาดนั้น ตอนนี้เงินที่เขาใช้หมุนเวียนในบ้านคือเงินประกันชีวิตของบิดามารดา เขาไม่มีทางที่จะหาเงินมาให้นันท์นลินได้ทันเวลา




“แล้วตอนนี้มึงหาเงินได้เท่าไหร่แล้ว”




“ตอนนี้ไอ้เชษฐ์ เพื่อนที่ผมรู้จักกำลังอยู่ในช่วงพัฒนาบริษัท มันมีให้ผมยืมได้ห้าล้าน อีกห้าล้านผมคิดว่าจะประกาศขายบ้าน น่าจะได้ราคาประมาณนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ถึงจะขายได้”




“แล้วมึงจะไปอยู่ที่ไหน?เรื่องเรียนล่ะ?”ธัชธรรมขมวดคิ้ว



“คงเช่าห้องอยู่แล้วก็หางานทำไปก่อนน่ะครับ ตอนนี้ลูกสำคัญกว่า ผมคงไปเรียนทั้งอย่างนี้ไม่ได้หรอก” ถึงแม้แววตาของชายหนุ่มรุ่นน้องจะเศร้าสร้อย แต่ธัชธรรมยังเห็นถึงความแน่วแน่ที่แฝงอยู่ในนั้น




“เอ้าๆ ค่อยๆนั่งคิดไปก่อน เดี๋ยวกูขอไปคุยงานแป๊บ อยู่เล่นกับลูกกูไปก่อนก็ได้ ฝึกเลี้ยงเด็กไปก่อน” ชายหนุ่มอายุมากกว่าตบไหล่วีรภัทรอย่างให้กำลังใจแล้วลุกขึ้นจากม้านั่งหน้าบ้าน คนที่มาขอคำปรึกษาพยักหน้า นั่งเหม่อมองท้องฟ้าอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตของตนต่อไป ตอนที่เขารู้ตัวว่ากำลังจะมีสิ่งมีชีวิตที่กำลังจะเรียกเขาว่าพ่อ ชีวิตน้อยๆที่จะต้องพึ่งพาเขาในการมีชีวิตรอด ความกลัวและความรู้สึกตื่นเต้นอย่างน่าประหลาดตีกันในอก แต่หากมีสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจ คือเขาจะไม่ยอมให้ชีวิตของเด็กคนนั้นต้องดับมอดไปเด็ดขาด




ร่างสูงซุกหน้าลงกับฝ่ามือ ตลอดชีวิตพ่อกับแม่มักจะสอนให้เขาเป็นเด็กดี ไม่ออกนอกลู่นอกทาง เขาไม่เคยดื่มเหล้า สุบบุหรี่ หรือทำอะไรที่คิดว่าจะทำให้บิดามารดาต้องทุกใจ ขนาดธีรเชษฐ์ เพื่อนสนิทอายุมากกว่าสองปีที่รู้จักกันเพราะอยู่ทีมบาสเดียวกันตอนมัธยมปลายยังบอกว่าเขาเป็นเด็กดีเกินกว่าที่จะถูกแปดเปื้อนด้วยโลกความจริงอันโหดร้าย



แต่สุดท้าย...พ่อกับแม่ก็จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ ขณะที่เขาอยู่ห่างออกไปอีกซีกโลกหนึ่ง




เขาเริ่มดื่มเหล้า สูบบุหรี่ และเริ่มออกเดทกับหญิงสาวมากหน้าหลายตา จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่นันท์นลิน นางแบบสาวที่เข้ามาในชีวิตเขาในช่วงที่เขาแค่อยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ




หลังจากเริ่มคบกับนันท์นลิน เขาสังเกตถึงพฤติกรรมที่เรียกได้ว่า 'ไม่น่ารัก' ของอีกฝ่ายแทบจะในทันที แต่วีรภัทรคิดว่านั่นอาจจะเป็นกรรมของเขา เพราะคนอย่างเขาไม่สมควรจะมีความสุข



ไม่นึกเลยว่าเรื่องทั้งหมดจะเลยเถิดมาถึงขั้นนี้



หงับ!



วีรภัทรสะดุ้งตกใจเมื่อรู้สึกถึงแรงงับและความรู้สึกเปียกชื้นที่หัวเข่าผ่านกางเกงยีนส์ตัวหนา ชายหนุ่มก้มลงมองตัวต้นเหตุที่เงยหน้ามองเขาตาแป๋วด้วยลูกแก้วกลมโตสีน้ำตาลสดใส ริมฝีปากเล็กดูดจ๊วบๆที่เนื้อผ้าของกางเกงยีนส์ของเขาตัวอย่างสบายใจ วีรภัทรต้องรีบอุ้มร่างเล็กที่สูงแค่เข่าของเขาขึ้นมานั่งตัก ก่อนที่กางเกงของเขาจะกลายเป็นของขบเขี้ยวให้กับแม่หนูตัวน้อยนี้




"ว่าไงครับคนสวย หิวเหรอเรา?"




ร่างเล็กอยู่ในชุดกระโปร่งสีชมพูอ่อนพร้อมด้วยผ้าคาดรอบศีรษะสีเข้ากันประดับลายดอกไม้น่ารักน่าเอ็นดูที่นั่งอยู่บนตักเขาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างอารมณ์ดี จับนิ้วชี้ของเขาแล้วยัดเข้าปากดูดจ๊วบๆต่ออย่างมีความสุข



"ไม่ได้นะครับ แอะๆ"



ชายหนุ่มหัวเราะอย่างไม่ถือสา พยายามดึงนิ้วของตัวเองออกจากปากเล็กสีชมพูของเด็กน้อยแต่ไม่มีผล นิ้วมืออวบอูมขนาดจิ๋วจับยึดนิ้วของเขาไว้แน่น



"ตายแล้วน้องนันท์ ไปเอานิ้วพี่เข้าปากแบบนั้นไม่ได้นะคะ"




ขวัญตา ภรรยาของธัชธรรมที่กระเตงเด็กชายอายุเท่ากันในชุดสีฟ้าเดินตามลูกน้อยวัยขวบกว่าๆที่เดินปร๋อผิดกับพี่ชายมาข้างบ้าน วีรภัทรพยักหน้าทักทายหญิงสาว มืออีกข้างประคองเด็กน้อยยิ้มแฉ่งที่ยังคงคิดว่านิ้วมือของเขาเป็นอมยิ้มไม่ให้
หงายหลัง




"สวัสดีครับพี่ตา"




"สวัสดีจ้ะวี ขอโทษนะ น้องนันท์เขาชอบเอาของเข้าปากน่ะ เป็นเด็กที่ปากว่างไม่ได้เลย"




หญิงสาวยิ้ม นั่งลงข้างๆเขาแล้วเอื้อมมือีกข้างไปอุ้มลูกน้อยอีกคนมา ทว่าเด็กน้อยที่โดนมารดาจับกลับร้องแอ๊ะๆ ออกมาอย่างไม่พอใจ ดิ้นหนีมือของมารดาเข้าไปซุกกับอกของคนแปลกหน้าที่มีสีหน้าประหลาดใจ แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู




"น้องนันท์ชอบวีมากเลยนะเนี่ย"คนเป็นแม่ยิ้ม



"มีสาวน้อยน่ารักมาชอบแบบนี้ผมก็ดีใจครับ" วีรภัทรหยอก





"หนุ่มน้อยต่างหากล่ะจ๊ะ" ขวัญตาแก้ให้ด้วยรอยยิ้ม วีรภัทรอึ้ง ก้มมองร่างเล็กที่ยังซุกกอดเขาไม่ปล่อยอย่างประหลาดใจ "ก็แหม...พี่อยากได้ลูกสาวอีกซักคนนี่นา เสียดายธัชเขาไม่เอาด้วย"





"เหรอครับ.. น่าเสียดายนะครับ ถ้าพี่ธัชกับพี่ตามีลูกสาวต้องน่ารักมากแน่ๆ"




วีรภัทรบีบจมูกเด็กน้อยบนตักเบาๆอย่างเอ็นดู น้องนันท์เงยหน้ามองเขาตาใส เอียงคอฟังอย่างตั้งใจเหมือนพยายามจะเข้าใจในสิ่งที่ร่างสูงพูด



“แอ๊ะ ตี..ตี...”




“ไม่ได้นะคะน้องนนท์ ไม่ตีพี่เขา ไม่เอา”




คนเป็นพี่เมื่อเห็นน้องชายโดนกลั่นแกล้ง(?)ก็ดิ้นลงจากตักของมารดาคลานอย่างรวดเร็วมาที่วีรภัทรก่อนจะออกแรงตีที่เข่าของร่างสูงหลายครั้ง ชายหนุ่มอมยิ้มกลั้นขำ แสร้งทำเป็นร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ




“ครับๆ ไม่แกล้งแล้วๆ เรารักกันที่สุดในโลกเลย เนอะน้องนันท์” วีรภัทรหันมาขอความเห็นเด็กน้อยที่นั่งนิ่งอยู่บนตักของเขา น้องนันท์ส่งเสียงอ้อแอ้สักพัก ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วโฐกไม้โบกมือไปทั่ว




“ยัก…ยัก....”




“น้องนันท์คงจะชอบวีมากจริงๆ ปกติลุ้นกันแทบตายยังไม่พูดอะไรเลย” ขวัญตายิ้มอย่างดีใจที่เห็นลูกชายพูดตามร่างสูง วีรภัทรยิ้ม ก้มลงไปใกล้เด็กน้อยที่แสนจะร่าเริง



“ไหนเรียกอาวีซิ อา-วี”




“อี…อี…” เด็กน้อยส่งเสียงอ้อแอ้อย่างอารมณ์ดี


“เก่งมากครับ”



วีรภัทรยิ้ม ความเครียดที่สั่งสมมาตลอดหลายวันมลายหายไปกับความสดใสของเด็กน้อยในชุดกระโปรงสีชมพู ร่างสูงอดใจไมไหวกดจมูกลงบนแก้มป่องนุ่มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว สูดกลิ่นหอมของแป้งเด็กเข้าไปเต็มปอด



“แอ๊ะ...” เด็กน้อยหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี มืออวบแปะบนใบหน้าของเขาหลายรอบอย่างชอบใจ ทำให้วีรภัทรต้องกดจมูกลงบนแก้มอีกข้างอย่างช่วยไม่ได้



“เฮ้ยๆ อย่ามาฉวยโอกาสกับลูกกูนะ ไปยกขันหมากมาขอเลย”



ธัชธรรมที่กลับมาจากการคุยโทรศัพท์แซว นั่งลงข้างภรรยาของตน ขวัญตาถองสามีเบาๆ แต่ก็อมยิ้มกับความน่ารักของทั้งสอง วีรภัทรดูเป็นธรรมชาติกับเด็กๆมาก เธอเชื่อว่าเด็กน้อยที่กำลังจะลืมตาดูโลกจะได้พ่อที่ดีเป็นแน่



“ฉวยโอกาสอะไรกันครับ เนอะน้องนันท์..!”



ชายหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อริมฝีปากเล็กๆแตะที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา



“จุ๊บ...”



เด็กน้อยยิ้มเผล่กับหน้าเหวอๆของวีรภัทร เรียกเสียงหัวเราะจากบิดามารดาของตนได้เป็นอย่างดี




 “รับผิดชอบเลยวี มึงทำลูกกูใจแตก”




“พ่อ อย่าพูดแบบนี้สิจ๊ะ” ขวัญตาปรามสามี แต่ก็กลั้นหัวเราะไว้อย่างเต็มที่




“ไม่ได้นะแม่ เดี๋ยวลูกเราขายไม่ออกขึ้นมาจะทำยังไง” ธัชธรรมแย้งน้ำเสียงจริงจัง




“พ่อนี่..”ขวัญตาหัวเราะ อุ้มน้องนนท์ในชุดสีฟ้าที่ลงไปคลานทั่วพื้นอย่างไม่กลัวเลอะเทอะขึ้นมา




“ไม่เป็นไรหรอกครับ...มีคนชื่อนันท์ที่มีอิทธิพลดีๆในชีวิตผมซักคน ผมคงมีความสุข”




ร่างสูงก้มมองร่างเล็กที่พยายามปีนป่ายร่างกายเขาด้วยแววตาอ่อนโยน




“จริงๆก็ว่าจะตั้งชื่อเล่นให้ใหม่อยู่หรอก กูไม่ถูกโฉลกกับชื่อผู้หญิงคนนี้เลย”




ธัชธรรมขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงผู้หญิงชื่อนันท์ทำให้คนที่เขารักเหมือนน้องชายแท้ๆต้องตกนรกทั้งเป็นอยู่ในขณะนี้ วีรภัทรที่เล่น
กับเด็กน้อยในอ้อมกอดไม่ทันได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มรุ่นพี่พูด แต่เขาได้ยินสิ่งที่ธัชธรรมเอ่ยขึ้นต่อจากนั้นอย่างชัดเจน




“เรื่องบ้านมึง...เดี๋ยวกูซื้อไว้เอง”




“…..”




วีรภัทรรู้สึกลำคอแห้งผาก ความรู้สึกตื้นตันทำให้เขาไม่สามารถแม้แต่จะเปล่าคำขอบคุณออกมาได้




“กูจะให้มึงสิบล้าน แล้วเงินห้าล้านที่ได้มาจากเชษฐ์ มึงก็เอาไปตั้งต้นแล้วกันว่าจะเอายังไงกับชีวิต”




“ขอบ..ขอบคุณครับพี่”




วีรภัทรเอ่ยเสียงแหบพร่าเมื่อสามารถตามหาเสียงของตัวเองพบ




“พอมึงรวยแล้วก็อย่าลืมมารับผิดชอบลูกกูด้วย”




“พ่อนี่ ยังไม่เลิกอีก”




ขวัญตาดุยิ้มๆ ดูไม่แปลกใจกับการตัดสินใจของสามี




“ขอบคุณมากนะครับพี่ตา”




วีรภัทรหันไปหาผู้มีพระคุณอีกคนของตน ขวัญตาพยักหน้ายิ้มๆ หันไปยิ้มให้สามีด้วยแววตารักใคร่ที่ใครเห็นก็ต้องรู้สึกอิจฉาในความรักของคนทั้งสอง




วีรภัทรได้แต่หวังว่าสักวัน เขาจะมีโอกาสได้รับแววตาที่มีความรักสักครึ่งหนึ่งของแววตาที่สองสามีภรรยามีให้กัน




“ถ้าอยากให้ช่วยเลี้ยงลูก บอกพี่ได้นะ” ขวัญตาเอ่ยยิ้มๆ









หลังจากนั้นเขาก็จัดการเรื่องทั้งหมดด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนๆทั้งหลาย วีรภัทรตัดสินใจรับทุนเพื่อกลับไปเรียนต่อหลังจากที่เวย์เกิด กระเตงลูกไปที่อังกฤษและเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่นช่วงเดียวกับที่ธีรเชษฐ์ย้ายไปอังกฤษเพื่อที่ภรรยาที่กำลังป่วยจะได้อยู่ภายใต้การดูแลของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ เขากับใช้เวลาเพียงสองปีครึ่งเรียนจบทั้งปริญญาโทและเอก โดยมีแม่บ้านของธีรเชษฐ์ช่วยรับฝากลูกชายของเขาพร้อมๆกับเจ้าตัวแสบทั้งสามของธีรเชษฐ์เวลาที่เขาไม่สามารถดูแลได้




วีรภัทรจำได้ว่าเขาเคยเจอกับสองแฝดอีกครั้งตอนที่กลับมาไทยแล้วนำลูกชายไปฝากไว้กับขวัญตาเพราะมีเหตุฉุกเฉินที่ทำงาน พอมานึกๆดูแล้วเขาก็เหมือนจะนึกได้ว่าน้องนนท์กับน้องนันท์ถูกเปลี่ยนชื่อเล่นเป็นอะไรสักอย่าง แต่เขาในตอนนั้นวุ่นกับการทำงานมากจนไม่ได้จำ




ไม่อยากเชื่อเลยว่าโลกจะกลมขนาดนี้




“สรุปพี่ธัชก็ยกทีมให้ผมตั้งนานแล้วนี่ครับ แปลว่าผมไม่ผิดนะครับ”




วีรภัทรยิ้มกริ่ม ไม่สำนึกกับความผิดที่ตนก่อไว้แม้แต่น้อย




“ยังไม่สลดนะมึง...”ธัชธรรมชี้หน้าร่างสูง



“น่าๆ ทั้งพ่อทั้งวีเลย ดูซิน้องทีมขวัญเสียหมดแล้ว”




ขวัณตาโอ๋ลูกชายที่นั่งกระพริบตาปริบๆอย่างสนใจเหตุการณ์ตรงหน้า วีรภัทรอยากบอกเหลือเกินว่าลูกชายคนเล็กของบ้านไม่ใช่คนที่จะขวัญเสียกับเรื่องแบบนี้ แต่ดูท่าพ่อแม่ที่โอ๋น้องทีมจนยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมคงจะไม่เชื่อเขา




“จริงสิ แม่ซื้อของสดมาเต็มเลย น้องทีมมาช่วยแม่ทำข้าวเย็นมั้ยลูก แล้วโทรเรียกพี่เทสต์มากินด้วย”




ขวัญตาเสนอพร้อมรอยยิ้มคาดหวังที่ทีมไม่เคยปฎิเสธลง ร่างโปร่งพยักหน้าให้มารดาพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ




“พูดถึงไอ้เทสต์ พ่อก็คิดว่ามันน่าจะเป็นคนที่ทำให้พ่อกับแม่ช็อคมากกว่านะ นี่เปลี่ยนแฟนคนที่เท่าไหร่แล้วฮึ?”




ธัชธรรมถามหาลูกชายตัวแสบ ทีมอึกอัก เหลือบมองวีรภัทรที่ยกน้ำขึ้นจิบด้วยสีหน้าเรียบเฉยที่เขาดูออกว่ากำลังกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่




คนเป็นพ่อมองตามสายตาของลูกชายตัวเอง ก่อนจะร้องออกมาดังลั่น



“เฮ้ย! ไอ้วี อย่าบอกนะว่ามึงควบสองลูกกู?!”



“ป๊า!!”



ทีมนิ่วหน้า เพียงแค่นึกถึงภาพเขาก็อยากขย้อนของเก่าออกมาแล้ว




“เปล่าครับ ผมมีทีมแค่คนเดียวก็หอบกินแล้ว” ร่างสูงหัวเราะ




“คุณวี!!!”




ทีมค้อนคนรักวงโตด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมทั้งดึงมารดาให้ลุกขึ้นมาด้วย




“ไปทำกับข้าวกันเถอะครับแม่ อย่าไปสนใจคนแถวนี้เลย”




“จ้า”




คนเป็นแม่หัวเราะเบาๆแล้วเดินตามลูกชายเข้าไปในครัว ทิ้งให้เจ้าของบ้านนั่งอยู่กับคนรักของลูกชายคนเล็ก




“ตกลงไอ้เทสต์มันคบกับใครอยู่ มึงรู้มั้ย?”



ธัชธรรมยังไม่เลิกสงสัย วีรภัทรยิ้มมุมปาก ก่อนจะตบไหล่ชายหนุ่มรุ่นพี่แล้วลุกขึ้นเพื่อตามเข้าไปหาคนรักในครัว






“ถ้าผมบอกตอนนี้ก็ไม่สนุกสิครับ”


----------

ลาจำศีลด้วยบทนี้แล้วกันนะตัวเองงงงงง
 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
อีกสองวีคจะกลับมา ถ้าระหว่างนั้นแวบมาได้ก็จะมานะจุ๊บๆ
 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 11-08-2017 13:06:38
 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 11-08-2017 13:34:16
น่ารักกกก จุ๊บจองกันตั้งแต่เด็กเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 11-08-2017 14:13:01
ว้ายยย

ตื่นเต้น

น่ารักกันมากๆเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-08-2017 15:38:39
ได้ลูกเขยเป็นคนกันเองก็ดีแล้วนะคุณพ่อ ส่วนน้องทีมนี่จองคุณวีไว้ตั้งแต่เด็กเลยใช่ไหมคะเนี่ย :L2:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 11-08-2017 16:42:20
แหม่พ่อคนหอบกินหมั่นไส้
้น้องทีมจุ้บจองไว้ตั้งแต่น้อยเลยนะแหมน่ารักจริงๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-08-2017 17:22:34
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-08-2017 17:40:27
โอ๊ะโอ......ทีม เคยกอด เคยจุ๊บปากคุณวีตั้งแต่ยังเด็กด้วย
แถมแม่ขวัญตา ยังแต่งตัวทีมซะเป็นลูกสาวเลย

ตกใจที่ทีม เป็นแฟนคุณวีกัน
เดี๋ยวคงยิ่งตกใจซ้ำอีกรอบ
ที่เทสต์ เป็นแฟนเวย์ลูกชายเพื่อนบ้านเก่า
หนีไม่พ้นคนข้างบ้านซะเลย
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 11-08-2017 18:22:07
พ่อแม่คงแบบช็อค คนน้องคว้าพ่อ คนพี่คว้าลูกมาเป็นแฟน อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: jaokhwan ที่ 11-08-2017 19:33:25
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 11-08-2017 20:36:43
อร้ายยยย มีโมเม้นหวานๆ ตั้งแต่ยังเด็กเลยนะทีม จุ๊บผู้ชายแต่เด็ก พ่อยังเงิบได้อีกเมื่อเจอเทสต์กับแฟน :laugh:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 11-08-2017 20:56:38
55555  สนุกมากกก 
ได้ลูกเขย  ที่เดียวสองคนเลย  อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 11-08-2017 21:10:34
พรหมลิขิเหลือเกินนนน โอ๊ยยย น่ารัก 555555
เคยเจอกันมาก่อนแล้วนี่เนอะ ตั้งแต่สองแฝดยังเด็กเลยยย
ทีมต้องตาคุณวีแต่เด็กเลย คู่แท้เลยไหมนี่ 55555

ทีมกับเทสต์ตอนเด็กน่ารักมากกกกก มากอดทีสิ ฮรืออออ

แล้วคุณพ่อจะต้องตกใจอีกครั้งเมื่อรู้ว่าพี่เทสต์คบใครอยู่
ลูกบ้านนี้โดนคนบ้านนั้นสอยไปหมดทั้งคู่เลย 55555
 :m20:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 12-08-2017 06:36:55
โลกกลมจริงไรจริงอิอิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 12-08-2017 17:00:51
น้องทีมชอบคุณวีตั้งแต่เด็กเลยนะ :mew1:
คุณพ่อคงได้ตกใจหนักกว่านี้แน่ถ้ารู้ว่าเทสต์คบกับใคร :laugh:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 12-08-2017 20:30:41
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 17: เด็กดีเข้าตามตรอก 100% คห.493 P.17 [11/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 23-08-2017 10:45:12
Chapter 19: เด็กดีต้องรักนวลสงวนตัว

“...แล้วนี่ก็ห้องของ..ผม”



หลังจากที่ช่วยเป็นลูกมือของมารดาในครัวเรียบร้อยโดยมีคนรักช่วยเป็นแรงงานกิตติมศักดิ์ล้างผักขอดเกล็ดปลา หยิบจับวัตถุดิบอุปกรณ์ยื่นให้เขาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ทีมก็อาสาพาวีรภัทรเดินชมรอบบ้านเพื่อฆ่าเวลารอเทสต์กับเวย์มาถึง ทีแรกเขาจะเล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้พี่ชายฟัง แต่สายตาของวีรภัทรห้ามไว้ทำให้เขาแค่รายงานกับพี่ชายว่ามารดาเรียกกลับมาทานข้าวที่บ้าน





ตอนนี้พวกเขาเดินผ่านทางเชื่อมของบ้านมาถึงบ้านอีกหลังซึ่งตอนนี้ทีมรู้ความจริงแล้วว่าเป็นบ้านที่วีรภัทรเกิดและโตมา บ้านหลังนี้เป็นที่สิงสถิตของทั้งสองแผดหลังจากที่พวกเขาแยกห้องได้ เทสต์จองห้องนอนใหญ่อย่างรวดเร็วทำให้ทีมถูกเนรเทศมาห้องนอนเล็กอีกห้องที่ถูกตกแต่งอยางเรียบง่ายด้วยโทนสีน้ำตาลเขียวดูสบายตาเป็นธรรมชาติ ทีมตกหลุมรักบรรยากาศอบอุ่นที่ห้องนี้มีให้ทำให้เขาไม่ใส่ใจว่าขนาดของมันจะเล็กกว่าห้องของเทสต์สองเท่า ร่างโปร่งตกแต่งห้องด้วยชั้นวางและโต๊ะไม้สไตล์คลาสสิคเข้ากับเตียงหกฟุตและตู้เสื้อผ้าไม้ฉลุลายที่เจ้าของห้องคนเก่าทิ้งไว้





“สวยดีนะ แต่ทำไมถึงไม่เป็นวอลเปเปอร์ล่ะ เธอชอบสีเรียบๆแบบนี้เหรอ”





วีรภัทรก้าวเข้ามาในห้องนั้นเป็นครั้งแรกในรอบสิบแปดปีหลังจากย้ายออกมา ร่างสูงมองไปรอบๆห้องอย่างพอใจในรสนิยมของคนรัก ถึงแม้ว่ามันจะดูเหมือนห้องของคนมีอายุมากกว่าเด็กอายุยี่สิบปีก็ตาม





“ครับ ผมว่ามันดูสบายๆดี เวลาอยู่ในนี้แล้วผมรู้สึกผ่อนคลาย ไม่ค่อยเครียด”





ทีมยิ้ม วีรภัทรทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ก่อนจะเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม





“ดีใจนะที่เธอชอบห้องนอนฉันขนาดนี้”





“เอ๊ะ...”ทีมมีสีหน้าประหลาดใจ





“รู้มั้ย ฉันเลือกทุกอย่างในห้องเองเลยนะตอนนั้น ทั้งวอลเปเปอร์ ตู้ เตียง โต๊ะ ฉันรู้สึกว่ามันให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในรีสอร์ทใกล้ชิดธรรมชาติ แต่พ่อกับแม่บอกว่าฉันชอบอะไรเหมือนคนแก่” ดวงตาคมฉายแววเศร้าหมองเมื่อนึกถึงบุพการีที่ล่วงลับไป ทีมนั่งลงระหว่างขาของคนรักอย่างเคยชิน แขนยาวของวีรภัทรโอบรอบเอวเขาไว้หลวมๆ





“คุณวีเหงามั้ยครับ...”






ทีมหลุดถามออกไปโดยไม่รู้ตัว ทั้งชีวิตเขามีทั้งป๊า ทั้งแม่ และมีเทสต์อยู่ตลอดทุกก้าวย่างของชีวิต เขาจินตนาการไม่ออกถึงวันที่ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง






“ไม่เหงาหรอก ตอนนี้ฉันมีเธอแล้วไง”





วีรภัทรหอมแก้มขาวเนียนฟอดหนึ่งอย่างเอ็นดู ทีมอมยิ้ม ก่อนจะหลุดหัวเราะคิกออกมาอย่างมีความสุข ก่อนที่เสียงหวานจะหยุดลงเมื่อเห็นคนรักชะงักไป





“มีอะไรเหรอครับคุณวี?”




“เปล่า...ฉันแค่...พอเห็นเธอหัวเราะแบบนั้นแล้วมันนึกถึงหน้าเธอตอนเล็กๆขึ้นมาน่ะ”




ร่างสูงสารภาพเสียงเบา เขาเพิ่งรู้สึกถึงช่วงว่างระหว่างวัยของตนกับทีมจนกระทั่งตระหนักได้ว่าเขาเคยอุ้มอีกฝ่ายได้ด้วยมือข้างเดียวด้วยซ้ำ




“คุณวี...”ร่างโปร่งเรียกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง





“ทีม…เธอโอเคกับเรื่องนี้จริงๆเหรอ”




วีรภัทรถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง พวกเขาไม่เคยคุยกันเรื่องนี้อย่างจริงๆจังๆเสียที ทุกครั้งจะเป็นเหมือนการพูดคุยหยอกล้อของคนทั้งคู่เสียมากกว่า แต่เขารู้ดีลึกๆในใจว่าปัญหานี้เป็นเรื่องที่ไม่สามารถมองข้ามไปได้





“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะครับ?”





ทีมมีสีหน้าเจ็บปวดกับคำถามที่ดูไม่เชื่อใจในตัวเองของคนรัก วีรภัทรถอนหายใจ จับมือข้างหนึ่งของทีมขึ้นมากุม





“เธอยังมีโลกทั้งใบที่ยังไม่เคยได้ออกปสัมผัส มีคนอีกมากมายที่ดีกว่าฉัน อายุน้อยกว่าฉัน เข้าใจเธอมากกว่าฉัน...”




ร่างสูงจับมืออีกข้างของทีมขึ้นมากุมไว้อีกข้าง จ้องลึกเข้าไปในด้วยตากลมสีน้ำตาลที่ไหวระริก





“...ถึงมันจะยังดูไม่ชัดเจนในตอนนี้ แต่ตอนที่เธออายุสามสิบ ฉันจะอายุห้าสิบ ตอนที่เธออายุสี่สิบ ฉันจะอายุหกสิบ ตอนที่เธออายุห้าสิบปี ฉันอาจจะจำชื่อของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ....”






“คุณวี ถ้าวันพรุ่งนี้ผมจะโดนรถชนตาย คุณจะยังรักผมมั้ยครับ?”





คำถามย้อนของคนอายุน้อยกว่าทำให้ร่างสูงอึ้งไป





“อะไรนะ?”




“ถ้าคุณรู้ว่าอีกสองเดือนผมจะป่วยตาย คุณยังจะรักผมมั้ยครับ?”




“รักสิ”




 ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ลังเล ถึงแม้ว่าความคิดที่ว่าเขาอาจจะสูญเสียคนรักไปจะทำให้หัวใจของเขาเจ็บแปลบขนาดไหน แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองจะไม่เสียใจที่ได้รักคนตรงหน้า





“ถ้าคุณวีเลือกที่จะรักผมทั้งที่มีเวลาอยู่กับผมแค่นั้น แล้วทำไมผมจะเลือกที่จะรักคุณวีไปอีกหลายสิบปีไม่ได้ล่ะครับ”





ร่างโปร่งยิ้มหวาน ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วทรุดตัวลงบนพื้นตรงหน้าของวีรภัทร ร่างสูงมีสีหน้าประหลาดใจมากขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายแทรกร่างเข้ามานั่งระหว่างขายาวพร้อมรอยยิ้มน่ารักที่เขาหลงนักหนา





“จะทำอะไรครับที่รัก?” ชายหนุ่มถามทั้งที่พอจะเดาสถานการณ์ตรงหน้าออก




“ก็จะย้ำให้ป๋ารู้ไงครับ ว่าผมไม่ใช่เด็กแล้ว”





ลิ้นเรียวเล็กสีแดงเลียริมฝีปากบางช้าๆ ทีมเงยหน้าสบหน้าตาคนรักก่อนจะเอื้อมมือไปหาเข็มขัดหนังสีดำสนิทที่เขาเป็นคนเลือกเองกับมือเมื่อเช้า





“จะว่าไป...ทีมนี่ยังเหมือนตอนเด็กๆเลยนะ”ร่างสูงเอ่ยขึ้นลอยๆ ก้มมองร่างที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาดวงแววตามีขมุกขมัวด้วยม่านหมอกแห่งความต้องการ




“เหมือน? ยังไงเหรอครับ?” ทีมเงยหน้าขึ้นถามอย่างงุนงง เพราะไม่ว่าใครก็บอกว่าเขาโตขึ้นมาหน้าไม่ค่อยเหมือนตอนยังเล็กทั้งนั้น





“ก็…เอะอะชอบเอาของเข้าปากตลอด”




ชายหนุ่มเอ่ยแซว ร่างโปร่งใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งกว่าคำพูดเมื่อครู่จะเข้าสู่สมอง แต่แทนที่จะมีท่าทีเขินอาย ร่างโปร่งกลับหัวเราะคิกคักราวกับได้รับคำชม




ก๊อกๆๆๆ




“พ่อครับ พี่ทีม คุณป้าให้มาเรียกไปทานข้าวคร้าบ”




แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไร เสียงร่าเริงของเวย์ดังขึ้นจากหน้าประตูพร้อมกับเสียงเคาะประตูดังรัวๆ ทีมผละออกจากร่างสูงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ถอนหายใจเบาๆแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูทั้งที่ในใจนึกอยากจะเมินคนที่ยืนอยู่ข้างนอกแล้วทำกิจกรรม
ประจำวันของตัวเองต่อด้วยซ้ำไป




“พี่ทีมครับ คุณป้าบอกว่า....”




หากแววตาสามารถฆ่าคนได้ เวย์คงถูกสับเป็นหมื่นๆชิ้นแล้วถูกโยนให้ปลากินอย่างไม่ต้องสงสัย





เวย์ถอยกรูดออกจากหน้าประตูอย่างรวดเร็ว เปิดทางให้ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่มีสีหน้าทะมึนเดินผ่านไปด้วยความกลัวจนร่างสั่นระริก วีรภัทรเดินตามคนรักออกมาด้วยสีหน้าเซ็งๆ เหลือบมองลูกชายที่ยังคงตัวสั่นเป็นลูกนก





“แกทำตัวเองนะ”




ทำไมเขาถึงต้องโดนทั้งพ่อทั้งแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งด้วยเนี่ย!!!




เวย์อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ












“น้องเวย์โตเป็นหนุ่มแล้วหล๊อหล่อเนอะ”




ขวัญตาชมเด็กหนุ่มเปาะ ยิ่งความมีสัมมาคารวะและมือไม้อ่อนของอีกฝ่ายยิ่งทำให้เวย์เป็นที่เอ็นดูของทั้งบิดาและมารดาของเทสต์





“ใช่ ไม่เหมือนพ่อมัน”




ธัชธรรมออกความเห็น ไม่วายจิกกัดรุ่นน้องที่บังอาจทำให้ลูกชายคนเล็กที่แสนบริสุทธิ์ของเขาต้องแปดเปื้อน




 “อ้าว ทำไมเลือกปฎิบัติงี้อ่ะครับพี่”




วีรภัทรประท้วงความไม่เป็นธรรมนั้นอย่างไม่พอใจ




“ก็พอมีน้องเวย์ ไอ้เทสต์ดูเป็นผู้เป็นคน มีความรับผิดชอบขึ้น เงินก็บริหารดีขึ้น นี่ได้ยินว่าทอดไข่เป็นแล้วด้วยนี่” เวย์พยักหน้าแข็งขันกับคำชมของธัชธรรมแทนคนรักที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดอะไร “ส่วนมึงเนี่ย ทำอะไรบ้างนอกจากสอนเรื่องอกุศลให้ลูกกู”





“ป๊า!”ทีมร้องด้วยใบหน้าแดงก่ำ




“เห็นมั้ย ปกติน้องทีมเคยเถียงพ่อเถียงแม่ที่ไหน” ธัชธรรมว่า




“….”




วีรภัทรยกมืออย่างยอมแพ้ กะจะแกล้งพี่ชายของคนรักเสียหน่อยกลายเป็นตนโดนใส่อยู่ลูกเดียวเสียอย่างนั้น




ทีมเหลือบมองคนรักอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะหันไปสนใจอาหารของตนต่อ




“แล้วน้องทีมกับพี่เทสต์เจอกับทั้งสองคนได้ยังไงเหรอจ๊ะ?”





ขวัญตาถาม แววตาเป็นประกายคาดหวังเรื่องราวกุ๊กกิ๊กน่ารักเหมือนที่เคยเห็นในละคร สองแฝดสำลักอาหารพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ไอค่อกแค่กจนสองพ่อลูกต้องลูบหลังแล้วเอาน้ำให้ดื่ม




“เอ่อ...”




สองพี่น้องมองหน้ากันเลิ่กลั่กเมื่อเริ่มหายใจสะดวก แต่มารดาของพวกเขาไม่ยอมให้ลูกๆทั้งสองหลุดไปโดยง่าย




“ว่าไงจ๊ะ? เจอกันที่ไหนยังไงเอ่ย?”



“มหาวิทยาลัยครับ”




ทั้งสองประสานเสียงกัน นึกดีใจที่ความเป็นฝาแฝดที่คิดอะไรเหมือนๆกันช่วยพวกเขาไว้




“เหรอจ๊ะ?”




หญิงสาวพยักหน้าตามอย่างสนใจ เวย์เหลือบมองคนรักที่ดูจากสีหน้าแล้วไม่น่าจะโกหกรอด ก่อนจะเอ่ยแทรกขึ้นมา




“คือ…ผมเห็นว่าพี่เทสต์เขาน่ารักดีเลยเข้าไปคุยด้วย หลังจากนั้นก็เลยลองคบดู แค่นั้นแหละครับ แหะๆ”




“เทสต์เนี่ยนะ?”




บิดามารดาบังเกิดเกล้ามองหน้ากันอย่างไม่เชื่อคำพูดของเด็กหนุ่ม เทสต์ถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจบอกความจริงส่วนหนึ่งที่เขาคิดว่าจะไม่ทำให้แม่หัวใจวายให้ทั้งสองรู้





“เวย์มันเห็นทีมให้อาหารหมาอยูู่แล้วนึกว่าเป็นผม เลยมาตามจีบ พอรู้ความจริง มันก็บอกว่ามันชอบผมมากกว่า ก็เลยเป็นแบบนี้แหละครับ”




ร่างโปร่งไหวไหล่




“ว่าไงนะ?”




วีรภัทรที่ยังไม่เคยรู้เรื่องนี้หันขวับไปหาลูกชายที่สะดุ้งเฮือกจากแรงอาฆาต ร่างสูงดูจะใจเย็นลงเล็กน้อยเมื่อคนรักแตะที่ต้นแขนของเขาเบาๆอย่างห้ามปราม แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาให้ลูกชายที่สื่อความหมายอย่างชัดเจนว่า ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ’




“อ่า..เหรอจ๊ะ? แล้วน้องทีมล่ะ?”




เมื่อได้ยินเรื่องราวที่ออกมาจากปากอย่างทื่อๆ ขวัญตาก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ แล้วหันไปหาลูกชายคนเล็กที่เธอรู้ว่ามีความโร
แมนติกในจิตใจมากกว่าพี่ชาย




“คุณวีเขา..ช่วยผมจากพวกโรคจิต...”...ในผับตอนกลางดึก แล้วพอผมเผลอกินเหล้าเข้าไป คุณวีก็หิ้วผมกลับไปจัดการที่บ้านแทนโรคจิตพวกนั้น “...ก็เลยคุยกันมาเรื่อยๆน่ะครับ”




ทีมพยายามยิ้มอย่างจริงใจที่สุดให้มารดา แม้จะรู้สึกผิด แต่เขารู้ว่าแม่คงไม่สามารถยอมรับความจริงได้โดยไม่เกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลัน




“ตายจริง ขอบใจมากนะจ๊ะวีที่ช่วยน้องทีมไว้ คนสมัยนี้นี่ใช้ไม่ได้เลยนะ ฉวยโอกาสกับคนที่อ่อนแอกว่า ยิ่งพวกข่าวมอมเหล้าสาวแล้วหิ้วเข้าโรงแรมเนี่ยเย๊อเยอะ ไม่รู้ว่าจิตใจมันทำด้วยอะไร”





ขวัญตาว่าอย่างใส่อารมณ์ เล่นเอาสองพ่อลูกถึงกับเหงื่อตก แต่ก็ทำได้เพียงยิ้มแล้วพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแข็งขัน





หลังจากมื้ออาหารผ่านไป ทั้งสี่จึงขอตัวกลับ แต่ขวัญตาที่ไม่ได้เจอลูกชายมานานเอ่ยขอด้วยสีหน้าที่ทำให้คนมองต้องใจอ่อน




“ค้างที่นี่ซักคืนนะลูก พรุ่งนี้บ่ายแม่ก็ต้องกลับไปกับพ่อเขาอีกแล้ว พรุ่งนี้จะได้ทานอาหารเช้ากัน”









สุดท้ายพวกเขาก็มาลงเอยที่บ้านเก่าของวีรภัทรในคำคืนนี้จนได้




“ไม่นึกเลยนะครับว่าจะได้มาเห็นบ้านที่พ่อผมโตมา”




เวย์บอกคนรักอย่างตื่นเต้นเมื่อพวกเขาเข้ามาในห้องนอนใหญ่หลังจากวิ่งสำรวจบ้านจนเหนื่อยแล้ว




“ไปอาบน้ำได้แล้วไป ต้องอ่านหนังสือสอบไม่ใช่เหรอ?”



เทสต์ว่า โชคดีที่เสื้อผ้าของพ่อของเขาใหญ่พอที่จะให้เวย์ยืมใส่นอนทำให้พวกเขาไม่มีปัญหาในคืนนี้ ชีทเรียนบางส่วนของเวย์ก็อยู่ในแท็บเลตของร่างสูงเป็นส่วนใหญ่ทำให้สะดวกต่อการอ่านนอกสถานที่




“พี่เทสต์อาบด้วยกันมั้ยครับ”




เวย์ถาม แต่มือนี่ดึงแขนคนรักยิกๆไม่ให้ปฎิเสธแล้ว เทสต์อมยิ้ม ยอมให้อีกฝ่ายดึงเข้ามาใกล้แต่โดยดี ปล่อยให้คนรักช่วยดึงเสื้อออกจากศีรษะของตัวเอง แล้วช่วยปลดกระดุมให้ร่างสูงบ้าง




“อ่างห้องนี้แช่ด้วยกันไม่ได้นะ”





“ไม่เป็นไรครับ ยืนอาบก็ได้” เวย์ขยิบตาข้างหนึ่ง “พี่เทสต์ชอบท่านั้นมากกว่าไม่ใช่เหรอ”




“ไอ้เด็กลามก”




เทสต์หัวเราะ แต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธข้อกล่าวหาแต่อย่างใด มือเรียวดึงสะโพกสอบเข้ามาใกล้ ซึมซาบอุณหภูมิร่างกายของร่างสูงอย่างที่เขาชอบทำ เขาไม่เคยบอกเวย์เรื่องนี้ แต่เด็กหนุ่มมักจะรู้เสมอว่าเขาต้องการอะไร เวย์วางมือลงบนแผ่นหลังของคนรักแล้วดึงอีดฝ่ายเข้ามาใกล้จนระยะห่างที่แทบจะไม่มีอยู่จริงแนบสนิทกัน




“ใครกันแน่ที่ลามกครับ”




ก็อกๆๆ




“พี่เทสต์ น้องเวย์ แม่เอานมอุ่นๆมาให้ดื่มก่อนนอนลูก”





ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งสองจะสัมผัสกัน เสียงเคาะประตูห้องและเสียงของมารดาทำให้เทสต์ผละออกจากร่างสูงอย่างรวดเร็ว คว้าเสื้อที่อยู่บนพื้นมาใส่แล้วส่งสัญญาณมืออย่างเกรี้ยวกราดให้คนรักที่เปลือยท่อนบนเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้มารดา





“ขอบคุณครับแม่”




“จ้า แล้วนี่น้องเวย์ไปไหนเอ่ย?”





หญิงสาวถามเมื่อชะเง้อเข้าไปในห้องไม่เห็นร่างสูง





“อาบน้ำครับ เดี๋ยวก็คงออกมา”




เทสต์รับถาดใส่แก้วนมสองแก้วมาจากมารดา แต่ก่อนจะปิดประตูขวัญตากลับเอื้อมมือมาง้างประตูไว้




“อย่าลืม...ป้องกันนะจ๊ะ”




“แม่ครับ!”




เทสต์หน้าแดง ขวัญตาอมยิ้มแล้วชี้ไปที่เสื้อของร่างโปร่งซึ่งเขาเพิ่งสังเกตว่าเป็นเสื้อของเวย์





“กู๊ดไนท์จ้ะ”



“ครับ....”




ร่างโปร่งรีบปิดประตู วางแก้วนมลงบนโต๊ะพร้อมกับถอนหายใจ




“พี่เทสต์...คุณป้าไปแล้วเหรอครับ?”




เวย์เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ เทสต์พยักหน้า หยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนเตียงโยนให้คนรักที่ยื่นมือมารับด้วยสีหน้างุนงง





“ไม่มาด้วยกันเหรอครับ”




“เหอะ หมดอารมณ์แล้ว”





ร่างโปร่งทิ้งตัวลงบนเตียง ยกมือปิดหน้าอย่างอับอายที่ถูกมารดามองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ถึงแม้จะเสียดาย แต่เวย์ก็พยักหน้า แล้วปิดประตูห้องน้ำกลับไป












“ไม่คิดเลยนะว่าจะได้กลับมานอนห้องนี้อีก”




วีรภัทรเอ่ยขึ้นเมื่อพวกเขากลับเข้ามาในห้องของทีมที่เคยเป็นห้องนอนของเขาอีกครั้ง ร่างโปร่งวางเสื้อผ้าที่บิดาให้ยืมมาบนเตียง เปิดประตูตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวที่พับไว้อย่างเรียบร้อยออกมาวางลงข้างๆกัน




“คุณวี อาบน้ำก่อนมั้ยครับ...อ๊ะ!”




ทีมอุทานเบาๆเมื่อถูกคนรักรวบเข้าไปในอ้อมกอดจากด้านหลัง



“ทำไมเราไม่สานต่อที่เราทำค้างไว้ก่อนล่ะ หืม?”





“แล้ว...เราทำอะไรค้างไว้เหรอครับ”




ร่างโปร่งเอียงคอถามพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ช้้อนตามองคนรักที่เลิกคิ้วสูง




“นั่นสินะ...ฉันคิดว่าเรากำลังทำเรื่องของผู้ใหญ่ค้างไว้รึเปล่า?”




ทีมร้องอย่างตกใจเมื่อถูกคนอายุมากกว่ารวบตัวขึ้นจากพื้นแล้วโยนลงบนเตียงด้วยแรงไม่เบานัก ร่างสูงขยับคร่อมเขาไว้
ก่อนที่เด็กน้อยของตนจะมีโอกาสได้ลุกขึ้นมา




“เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณวี..อื้อ....”




ร่างโปร่งถามอย่างไม่แน่ใจเมื่อริมฝีปากร้อนเริ่มจู่โจมซอกคอของเขาอย่างโหยหา มือใหญ่สอดเข้าไปใต้เสื้อของเขา ทีมสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายนิ้วของคนรักสะกิดยอดอกสีชมพูของตนเบาๆ




“คุณวี...ฮะ...”




ลิ้นร้อนไล้วนรอบยอดอกอีกข้างที่เริ่มชูชันผ่านเนื้อผ้า ทีมสะบัดหน้าขึ้นกัดริมฝีปากป้องกันเสียงน่าอายของตัวเอง เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร ถึงแม้พวกเขาจะเล่นหยอกกันไปมาเป็นกิจวัตร และสุดท้ายก็จบลงที่เตียงทุกคืน แต่ชายหนุ่มไม่เคยจู่โจมเขาอย่างไม่ยอมให้ตั้งตัวติดแบบนี้




แม้จะสับสนมาก แต่ตอนนี้เขาก็มีอารมณ์มากเช่นกัน




“อะ..ฮ้า....”




ทีมหอบหายใจถี่ แผ่นอกแบนราบที่ยังคงถูกปลุกเร้าอย่างช่ำชองด้วยมือและริมฝีปากของคนรักกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง ร่างโปร่งถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อชายหนุ่มผละออกไปหลังจากที่เขาถูกกระตุ้นอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อจู่ๆลิ้นร้อนสอดเข้ามาในหูอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วนิ้วเรียวยาวก็กลับมาหยอกล้อกับตุ่มไตแข็งขืนที่ยังอ้อนไหวจากการ
ถูกกระตุ้นเมื่อครู่




“คุณ..คุณวี...อ๊ะ...”




ร่างโปร่งรู้สึกว่าร่างกายของตนอ่อนยวบ ถึงแม้ปกติวีรภัทรจะรุนแรงไปบ้างแต่ร่างสูงก็ไม่เคยจู่โจมจุดอ่อนไหวทั้งหมดในร่างกายของเขาพร้อมกันแบบนี้ ทีมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหมดแรงจากการถูกทรมานให้รู้สึกดีอย่างไม่มีจุดให้หยุดพักแบบนี้




“ชอบมั้ยครับเด็กดี?”




เสียงทุ้มกระซิบ ทีมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนตอบอะไรไป แต่คำตอบนั้นคงเป็นที่พอใจของร่างสูง เขาถึงได้รับรางวัลเป็นจูบอันดูดดื่มที่ทำให้เขาแทบหายใจไม่ทัน





“อือ…”





ร่างโปร่งส่งเสียงครางในลำคออยู่พึงพอใจ ยกแขนขึ้นโอบรอบคอของคนรักแล้วกดท้ายทอยของอีกฝ่ายให้ลงมาแนบชิด ตัดสินใจว่าจะตักตวงความสุขจากสิ่งนี้ให้คุ้มค่า





ความสุขสมที่อีกฝ่ายปรนเปรอให้ทำให้ทีมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่านิ้วเรียวของอีกฝ่ายแทรกเข้ามาเมื่อไหร่ ร่างโปร่งเริ่มรู้สึกคับแน่นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงนิ้วที่สอง ก่อนจะร้องออกมาเบาๆเมื่อนิ้วที่สามแทรกเข้าไปปรับสภาพร่างกายของเขาให้พร้อมสำหรับกิจกรรมถัดไป





“อยากขึ้นมามั้ย...”




ชายหนุ่มกระซิบพร้อมรอยยิ้มรู้ทัน ก่อนจะพลิกให้ร่างโปร่งขึ้นมานั่งบนร่างของเขา ทีมมีสีหน้าเขินอาย แต่วีรภัทรรู้ดีว่าความอายไม่ใช่อุปสรรคของคนรักของเขา ร่างโปร่งขยับกดสะโพกลงมาบนร่างของเขาทีละนิดพร้อมกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด โดยมือมือให้บีบคลึงสะโพกมนให้ผ่อนคลายเป็นระยะ





“อ๊ะ...อือ...”




ทีมค่อยขยับสะโพกของตนอย่างเนิบช้า ก้มลงประทับริมฝีปากกับริมฝีปากได้รูปของคนรัก เชื้อเชิญให้ลิ้นร้อนเข้ามาสำรวจหาความหอมหวานที่คุ้นเคย สะโพกสอบขยับสวนร่างโปร่งเป็นระยะเพื่อช่วยควบคุมจังหวะเพลงรักที่กำลังเริ่มบรรเลง





ก๊อกๆๆ




“น้องทีม แม่เอานมอุ่นๆมาให้ดื่มก่อนก่อนนอนลูก”




การเคลื่อนไหวทุกอย่างในห้องหยุดชะงัก ร่างทั้งสองที่อยู่บนเตียงมองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างตกใจ





“น้องทีม...วี... หลับกันไวจัง”




เสียงบ่นพึมพำของมารดาจากด้านนอกทำให้ทีมถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อคนรักชันตัวขึ้นนั่ง การเสียดสีที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาเผลอร้องออกมาเบาๆ




“อ๊ะ!”





“อ้าว น้องทีม ยังไม่หลับเหรอจ๊ะ”เสียงของมารดาดังขึ้นอีกครั้ง




“ครับแม่ ตะ..แต่วันนี้ทีมดื่มนมไปแล้ว แม่เอาไปเก็บเถอะครับ”




ร่างโปร่งได้แต่หวังว่าเสียงของตัวเองคงไม่สั่นจนผิดสังเกต โชคดีที่หลังจากนั้นวีรภัทรก็ไม่ได้คิดจะขยับอีก




“โอเคจ้า กู๊ดไนท์นะลูก”




“ครับแม่”




ทีมระบายลมหายใจที่กลั้นไว้โดยไม่รู้ตัวออกมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าขยับห่างออกไป แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้เริ่มทำอะไรอีกครั้ง เสียงของขวัญตาก็ดังขึ้นเสียก่อน




“น้องทีม ดื่มนมแล้วอย่าลืมอาบน้ำอีกรอบนะจ๊ะ”




“ครับแม่”




ร่างโปร่งรับคำอย่างขอไปที ภาวนาให้มารดารีบกลับไปนอนก่อนที่เขาจะทนไม่ไหวและส่งเสียงอะไรออกไปมากกว่านี้ เมื่อเสียงฝีเท้าไกลออกไปจนไม่ได้ยิน ทีมจึงหันกลับมาหาคนรัก




“รอดตัวไปนะครับ”




“ฉันว่าไม่หรอก”วีรภัทรเกาศีรษะอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไร “โดนจับได้เต็มๆเลยล่ะ”




“เอ๊ะ อะไรนะครับ?”




คนอายุน้อยกว่าขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ




“เมื่อกี้พี่ตาบอกกว่าดื่มเสร็จอย่าลืมอาบน้ำน่ะ”




“แต่ว่าไม่เห็นมีนม...โอ้....”





ทีมหหุบปากฉับเมื่อเข้าใจว่า ‘นมอุ่น’ ที่มารดาสื่อถึงคืออะไร ความคิดที่ว่าแม่ของเขารู้ว่าเขากำลังทำอะไรทำให้ร่างโปร่งรู้สึกขนลุกขนพองอย่างบอกไม่ถูก




“คุณวี...”




“ไว้ต่อคราวหน้าใช่มั้ย”




ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเข้าใจ สุดท้าย ทั้งคู่จึงลงเอยด้วยการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วล้มตัวลงนอนข้างกัน ทีมพลิกตัวหันมาหาร่างสูงที่นอนลืมตาอยู่ข้างๆก่อนจะถามสิ่งที่เขารู้สึกติดใจอยู่เมื่อครู่





“คุณวีครับ ผมถามได้มั้ย?”




“มีอะไรเหรอ?”ร่างสูงหันมาหาเขา




“คือตอนที่เข้ามาในห้อง...ทำไมคุณวีถึงได้...ดูอยากทำมากกว่าปกติล่ะครับ” ร่างโปร่งหน้าแดง แต่เขารู้สึกติดใจเรื่องนี้จริงๆ
คนถูกถามหัวเราะในลำคอ รั้งเอวบางเข้ามาใกล้





“พอเห็นคนแรกในชีวิตที่ฉันตกหลุมรัก อยู่ในห้องนอนห้องแรกของฉัน มันก็อดไม่ได้น่ะ”





“ผมต่างหากที่ต้องพูดคำนี้” ทีมแย้ง “เพราะคุณวีแท้ๆ ผมถึงชอบแต่ผู้ชายอายุมากกว่า”




“เดี๋ยวเถอะ ตอนนั้นใครจุ๊บใครก่อน อย่ามาโมเม”




ร่างสูงหัวเราะเบาๆในลำคอ รั้งท้ายทอยของคนรักให้ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น




“พูดแบบนี้จะไม่รับผิดชอบเหรอครับ” ทีมแสร้งทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ




“ใครว่าล่ะ จะล่ามไว้ไม่ให้หนีไปไหนเลย”วีรภัทรจุมพิตหน้าผากเนียนใส จับเส้นผมที่ปรกลงมาบนใบหน้าทัดหูคนรักอย่างอ่อนโยน





“ฝันดีครับที่รัก”




“ฝันดีครับป๋า”





ถึงแม้คืนนี้จะไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ แต่ร่างโปร่งก็ยังคงหลับตาพริ้มซุกกอดคนรักอย่างมีความสุข เป็นอันว่าจบเรื่องวุ่นวายไปได้อีกวัน






-------------

ยาวอยู่นะ ในสมกับที่หาย55555
ที่อันนี้Chapter 19 นับเลขChapterผิดเฉยๆไม่มีไรนะฮะ5555

อีกตอนเดียวก็จะจบ แต่ฝากติดตามตอนพิเศษของคู่แฝด อดีตคู่เชฟใหญ่กับเชฟนัท แล้วก็เรื่องอื่นๆของเราด้วยเน้อ จุ๊บๆๆๆๆๆ

//ปล. ยังจำศีลอยู่จ้า5555 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: jaokhwan ที่ 23-08-2017 11:20:28
 :laugh: :laugh: :laugh:  แม่นะแม่ 55555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 23-08-2017 12:48:52
โฮะๆ........คุณแม่ตั้งใจแกล้งลูกแฝด แกล้งลูกเขยแน่เยย  o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 23-08-2017 20:09:43
คุณแม่ขวัญตาสุดยอดที่สุดแล้ว 5555 ทำเอาทั้ง 2 คู่เรียบร้อยขึ้นมาเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 23-08-2017 20:12:31
สุดยอดคุณแม่จริงๆ  ตั้งใจขึ้นมาขัดแน่ๆ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 23-08-2017 21:13:37
555+

ชอบคุณแม่จัง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 23-08-2017 21:39:50
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 23-08-2017 21:50:28
น้องเวย์โดนตลอดอะ มาขัดจังหวะจนโดนทีมมองแรงใส่(?)
ส่วนคุณแม่ก็ขัดทุกคู่เลยค่ะ คุณแม่น่ารักนะ รู้ทันลูกหมดเลย 555555
ทีมกับคุณวีน่ารักกกกก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 23-08-2017 22:06:39
คุณแม่จงใจสินะคะ หึหึ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 23-08-2017 23:05:53
 :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-08-2017 01:43:53
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 24-08-2017 18:36:01
ตามทันละ ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 24-08-2017 22:09:24
คนกันเองงง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 50% คห.509 P.17 [23/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 25-08-2017 18:32:16
“จงใจใช่มั้ยครับ?”




มือที่กำลังซอยผักชีอยู่อย่างคล่องแคล่วชะงัก ขวัญตาหันกลับมาเห็นชายหนุ่มรุ่นน้องที่อยู่ในชุดที่ยืมมาจากสามีของเธอยืนกอดอกพิงประตูทางเข้้าห้องครัว หญิงสาวยิ้ม รอยยิ้มใสซื่อไม่มีพิษภัยที่เหมือนกับลูกชายคนเล็กราวกับหลุดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน




บอกตามตรง หลังจากที่ค้นพบความจริงเรื่องที่ว่าพ่อกับแม่ของทีมเป็นใคร เขาก็ไม่แปลกใจกับพฤติกรรมร้ายเงียบของคน
รักสักนิด




“ตื่นเช้าจังเลยนะจ๊ะวี นี่น้องทีมยังไม่ตื่นเหรอ?”




“ยังนอนอยู่ครับ แล้วก็ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องด้วย ผมรู้นะว่าเมื่อคืนพี่จงใจ”




ร่างสูงเอ่ยด้วยสายตาคาดโทษ แต่คนถูกจับได้ไม่ได้สะทกสะท้านกับความผิดของตนเลย




“แหม ถึงวีจะเป็นคนดี ทำให้น้องทีมมีความสุข ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่จะยอมยกลูกให้ง่ายๆโดยไม่ไม่บทลงโทษอะไรนี่จ๊ะ เดี๋ยวเสียนิสัยกันพอดี”




หญิงสาวร่างเล็กในชุดผ้ากันเปื้อนหันกลับไปทำอาหารเช้าให้คนในครอบครัวต่อพร้อมฮัมเพลงอย่างสบายใจ





“แล้ว...หายกันรึยังครับ?” วีรภัทรถาม




“เห็นว่าน้องทีมชอบวีมากหรอกนะ พี่แกล้งแค่นี้ก็ได้” คนเป็นแม่ตอบเสียงใส ขยับไปสับเนื้อหมูต่ออย่างสบายอารมณ์ วีรภัทรส่ายหน้าอย่างปลงตกก่อนจะเดินกัลบไปที่ห้องนอนของเขาซึ่งคนรักยังคงหลับอยู่บนเตียง นาฬิกาในตอนนี้บอกเวลาตีห้ากว่า เขาจึงตัดสินใจล้มตัวลงนอนข้างคนรักต่อ ร่างสูงดึงคนข้างๆเข้ามาในอ้อมกอดอย่างระมัดระวังไม่ให้อีกฝ่ายตื่น จุมพิตเบาๆที่ขมับของร่างโปร่ง




จากที่เขารู้จักขวัญตามานาน หากทีมร้ายกับคนที่ทำไม่ดีกับเขาได้เพียงครึ่งหนึ่งของมารดา วีรภัทรก็รู้แล้วว่าไม่มีอะไรที่เขาต้องเป็นห่วงอีกฝ่าย








“โห แม่ครับ ทำเยอะขนาดนี้เลี้ยงคนได้ทั้งซอยเลยนะเนี่ย”




เทสต์ตาโตกับความอลังกาลของอาหารบนโต๊ะ นอกจากจะมีข้าวต้มหมูสับตำหรับอาหารเช้าไทยแล้วยังมีขนมปังปิ้งทาเนยทาแยม ไส้กรอก แฮม เบคอน และน้ำส้มคั้นเหยือกโต ยังไม่รวมน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ตัวโตน่าทานที่วางคู่กัน เรียกได้ว่ามี
ครบทุกความต้องการของคนอยากอาหารเช้าจริงๆ




“ก็แหม แม่ไม่ได้มีโอกาสทำกับข้าวให้ลูกๆกินบ่อยๆนี่ ขนาดเวลาที่กลับมาไทยนานๆทีมยังแย่งหน้าที่แม่เลย”




มารดาของเขาตอบทีเล่นทีจริง



“ก็ทีมไม่อยากให้แม่เหนื่อยนี่ครับ” ลูกคนเล็กแย้งขึ้นเสียงอ่อย




“น่ารักจริงๆลูกรักของแม่”




ขวัญตายิ้มให้ลูกชายคนเล็กอย่างเอ็นดู มื้ออาหารดำเนินต่อไปด้วยความเงียบโดยมีเพียงเสียงเวย์ที่ยัดทุกสิ่งทุกอย่างที่คว้าได้เข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อยราวกับอดอยากมาหลายปี




“พี่ธัช ผมถามอะไรหน่อยได้มั้ย”




วีรภัทรเอ่ยทำลายความเงียบ เจ้าของบ้านเลิกคิ้ว ก่อนจะพยักหน้า





“ทั้งที่ทีมชอบทำอาหารขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ให้เรียนคณะที่เกี่ยวกับการทำอาหารโดยตรงเลยล่ะครับ”
ทีมเม้มริมฝีปาก เขาไม่คิดเลยว่าบทสนทนาที่จบไปสามปีแล้วจะกลับมาหลอกหลอนเขาอีกครั้ง ธัชธรรมกับขวัญตามองหน้ากัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น




“จริงๆก็ถามน้องทีมตั้งแต่แรกแล้วแหละว่าอยากเรียนมั้ย ที่จริงจะส่งไปเรียนเชฟที่ต่างประเทศด้วยซ้ำ แต่พอรู้ว่าถ้าไปแล้วจะไม่ได้อยู่กับเทสต์ น้องทีมก็ไม่ยอมท่าเดียว”




“ทั้งที่น้องทีมไม่ชอบเรื่องการบริหรซักนิดแท้ๆ” ขวัญตาทอดถอนใจ





“ทีมก็เรียนได้นี่ครับ”




คนที่เป็นหัวข้อสนทนาแย้งเสียงอ่อย





“เรียนได้กับอยากเรียนมันไม่เหมือนกันนะน้องทีม แม่ไม่อยากให้ทีมฝืนใจทำอะไรที่ไม่ชอบเลย”




ขวัญตาพูดอย่างเป็นห่วง แต่ไหนแต่ไรมาลูกชายคนเล็กของเธอมักจะเป็นฝ่ายเดินตามพี่ชายต้อยๆเสมอ เธอไม่อยากให้ลูกชายใช้ชีวิตในโลกที่ต้องพึ่งพาเทสต์อยู่ตลอดเวลา




“ทีมโอเคครับ ทำอาหารเรียนเมื่อไหร่ก็ได้”




ทีมตอบอย่างที่ตัวเองตอบมาหลายครั้งตลอดสามปี แต่ครั้งนี้น้ำเสียงของร่างโปร่งดูมีความเคลือบแคลงในความคิดของตัวเองมากกว่าเดิม วีรภัทรที่สังเกตเห็นความหวั่นไหวนั้นวางมือบนต้นขาของคนรักอย่างให้กำลังใจ





“นั่นสินะ ทำอยากที่เธออยากทำเถอะ”




“เอ้อ วี กูถามบ้างดิ”




ธัชธรรมเอ่ยขึ้นหลังจากดื่มกาแฟอึกใหญ่ วีรภัทรหันกลับมาหาชายหนุ่มรุ่นพี่





“อะไรเหรอครับพี่?”




“มึงมีแผนจะแต่งกับน้องทีมมั้ย?”




แค่กๆๆ




ทีมทุบอกตัวเองเมื่อเศษขนมปังไหลเข้าคอจากความตกใจเมื่อครู่ วีรภัทรช่วยลูบหลังให้คนรักหายใจสะดวก หยิบแก้วน้ำส้มส่งให้คนอายุน้อยกว่าดื่มแล้วหันไปตอบบิดาของคนรัก




“มีครับ”



พรวด!!




ทีมพ่นน้ำใส่หน้าของเวย์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ นี่เขากำลังฝันอยู่ใช่มั้ย




“เออดี อย่าคิดนะว่าเป็นลูกชาย ไม่ต้องจดทะเบียนแล้วมึงไม่ต้องเสียค่าสินสอดทองหมั้น ไม่ต้องเสียค่าจัดงานอะไรน่ะ”
ธัชธรรมเอ่ยเสียงดุเยี่ยงว่าที่พ่อตาที่หวงลูกสาวอย่างเต็มเปี่ยม วีรภัทรเอื้อมมือมากุมมือของคนรักที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง




“ผมไม่เคยคิดแบบนั้นอยู่แล้วครับ”




“เดี๋ยวสิครับคุณวี ทำไมคิดอะไรไปไกลขนาดนั้นแล้วล่ะครับ”




ทีมปรามทั้งคนรักและบิดาของตน เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าตัวเองจำเป็นจะต้องมีงานแต่งงาน ในเมื่อเขากับคุณวีก็รักกันดี ไม่เห็นจำเป็นจะต้องทำอะไรแบบนั้นเสียหน่อย




“ไม่ต้องห่วง ป๊าไม่ให้น้องทีมแต่งจนกว่าจะเรียนจบอยู่แล้วลูก” ธัชธรรมว่า “แต่เรื่องสินสอดทองหมั้น เรื่องงานอะไรพวกนี้ คุยกันไว้ตั้งแต่เนิ่นๆจะได้เตรียมตัวกันทัน”




“พี่ธัชเรียกเท่าไหร่ว่ามาเลยครับ”วีรภัทรยิ้ม




“หุ้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัท อย่าตุกติกล่ะ กูรู้ว่าบริษัทมึงยังไม่เข้าตลาดหุ้น แล้วตอนนี้มึงก็ถืออยู่หกสิบห้าเปอร์เซ็นต์”ธัชธรรมดักคออย่างรู้ทัน





“ป๊าครับ! จะไปกันใหญ่แล้วนะครับ หุ้นเยอะขนาดนั้นผมถอนคุณวีออกจากตำแหน่งยังได้เลยนะครับ” ทีมโวยวาย ทำไมป๊าของเขาถึงได้ขออะไรไร้สาระแบบนี้ ไหนจะเวย์ที่เป็นทายาทอันชอบธรรมอีก ที่ป๊าจะเอาให้คุณวีหมดตัวเลยรึไง





“คงไม่ได้หรอกครับ...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ




เห็นมั้ย นานๆจะเห็นคุณวีมีสติไม่บ้าจี้ยกทุกอย่างให้เขาซักที




“เพราะผมเซ็นต์ยกหุ้นให้ทีมไปสี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้ว”



ว้อท?



“อะไรนะครับคุณวี?”



ทีมหันกลับมาหาคนรักอย่างตกใจ วีรภัทรก้มลงหยิบกระเป๋าของตนขึ้นมาเปิดเอาซองเอกสารสีน้ำตาล




“ร่างสัญญาไว้แล้ว ว่าจะให้เป็นของขวัญครบรอบน่ะ แต่เกิดเรื่องซะก่อนเลยยังไม่ได้ทำอะไรกับมันเลย”




“ของแบบนั้นผมจะเขาไปทำอะไรล่ะครับคุณวี?!”




ทีมถามเสียงสูงอย่างไม่อยากเชื่อ นี่คบกันยังไม่ถึงปียังให้เขาขนาดนี้ วันครบรอบหนึ่งปีเขาไม่ได้ที่ดินบนดาวอังคารเป็นของขวัญเลยเหรอ?




“กูแค่ว่าจะอำขำๆ เล่นซะกูไปไม่เป็นเลย”ธัชธรรมบ่นอุบ “เคลียร์กันเอาเองแล้วกัน”




“อ้าว...”




ทีมหันขวับกลับไปหาบิดาของตน อะไรคือการเปิดประเด็นแล้วปล่อยให้เขาตีกันแบบนี้




“ป๊า แล้วป๊าไม่ห่วงผมบ้างเหรอ?”




เทสต์ที่นั่งเงียบอยู่นนถามขึ้นอย่างสงสัย ธัชธรรมและขวัญตามองหน้ากัน ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา




“ฮ่าๆๆๆๆ โถไอ้เทสต์เอ๊ย ป๊าไม่แถมบ้านพร้อมที่ดินให้น้องเวย์เขาก็บุญเท่าไหร่แล้ว”




“พูดมาขนาดนี้แถมมาก็ได้นะป๊า”




เทสต์บ่นอุบ กอดอกทำหน้ามุ่ยอย่างงอนๆที่พ่อกับแม่ไม่หวงตัวเองบ้าง





“ไม่ต้องมาทำหน้างอน ไม่น่ารักเหมือนน้องทีมแล้วยงไม่เจียมอีก”




ธัชธรรมเขกกระโหลกลูกชายคนโตอย่างหมั่นไส้ มื้ออาหารในเช้านี้ดำเนินต่อไปด้วยเสียงหัวเราะ และความโล่งใจของสองแฝดที่คนรักสามารถเข้ากับบิดามารดาของพวกตนได้เป็นอย่างดี










หลังจากกล่าวลาทั้งบิดาและมารดาของตนแล้ว พวกเขาก็กลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน เนื่องจากวันนี้เทสต์กับเวย์ยังไม่มีสอบ ทั้งสองจึงตัดสินใจอ่านหนังสืออยู่บ้าน แต่ทีมยังมีรายงานตัวเองยังไม่ได้ส่งอยู่จึงเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษา




“จะเข้ามหาลัยเหรอ?”




วีรภัทรถามเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง ทีมพยักหน้า ย่อตัวลงเช็คของในกระเป๋าเป้ที่วางอยู่บนพื้นแล้วยกขึ้นสะพาย




“ไปนะครับ”




“เดี๋ยวฉันไปส่ง ยังไงก็จะเข้าบริษัทอยู่แล้ว”




วีรภัทรอาสา ทีมเกือบลืมไปแล้วว่าร่างสูงลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว ทำให้สามารถไปรับไปส่งเขาได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องหลบๆซ่อนจอดรับเขาตามมุมตึกหรือนัดเขาไปที่ลานจอดรถอาจารย์ที่ไม่มีคนอีกต่อไป




“ขอบคุณนะครับ”




ทีมยิ้ม ทั้งที่เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองเดือดร้อนตอนที่พวกเขาคบกันอย่างลับๆในมหาวิทยาลัย แต่พอรู้สึกว่าไม่ต้องระแวงอะไรอีกแล้วต่อจากนี้ มันทำให้ร่างโปร่งรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกไปจากอก สามารถหายใจได้เต็มปอดอีกครั้ง




พวกเขามาถึงมหาวิทยาลัยภายใเวลาไม่กี่นาที วีรภัทรจอดรถเทียบฟุตบาทหน้าประตูรั้วมหาวิทยาลัยทีอยู่ติดกับคณะที่เขา
จะต้องไปส่งรายงาน ตอนนี้เป็นช่วงสายของวันทำให้มีรถพยายามเลี้ยวเข้ามหาวิทยาลัยและนักศึกษที่เพิ่งลงจากรถโดยการเดินผ่านไปมาพอสมควร





“ถ้าอย่างนั้นผมลงตรงนี้นะครับ คนวีจะได้ไม่ต้องเข้าไปวนรถในมอ ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”




ทีมหันมาพูดกับคนรักแล้วยกมือไหว้อีกฝ่าย วีรภัทรพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม ร่างโปร่งเปิดประตูลงมาจากรถเมื่อเขาได้ยินเสียงดับเครื่องยนต์และประตูรถปิด ทีมหันกลับไปหาคนรัก คิดว่าตนคงจะลืมอะไรไว้ แต่สิ่งที่ได้รับคือริมฝีปากร้อนที่ประกบลงมาอย่างกระทันหัน ทีมที่ยังไม่ทันได้ตั้งสติจูบตอบอย่างลืมตัว มือเรียวกำแขนเสื้อแขนยาวของคนรักที่เขาเป็นคนรีดเองกับมือจนเกิดรอยยับ ทีมดันแผงอกแกร่งออกจากตัวเบาๆเมื่อเริ่มรู้สึกถึงเสียงฮือฮาของคนรอบข้าง แต่วีรภัทรกลับไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ จนกระทั่งทีมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองขาดอากาศหายใจนั่นแหละร่างสูงถึงได้ใจอ่อนยอมปล่อยเขาเป็นอิสระ




“ทะ…ทำ…อะไรครับเนี่ย...”




ร่างโปร่งในชุดนักศึกษาหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด วีรภัทรใช้นิ้วโป้งเช็ดที่มุมปากซึ่งเคลือบด้วยของเหลวสีใสอย่างอ่อนโยน เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้มีความอายกับสิ่งที่ตนทำลงไปสักนิด




“ก็แสดงความเป็นเจ้าของไง เกิดเจ้าพวกเด็กเหลือขอมาทำยุ่มย่ามกับเธอตอนที่ฉันไม่อยู่ขึ้นมาจะทำยังไง”




“ตะ…แต่นี่มันมหาลัยนะครับ”





ร่างโปร่งค้อนอีกฝ่ายอย่างงอนๆ วีรภัทรที่รู้อยู่แล้วว่าคนรักจะพูดแบบนี้ชี้ไปที่ประตูรั้วพร้อมรอยยิ้มมุมปาก





“ยังไม่เข้าเขตมหาลัยซักหน่อย”




“คุณวี!”




“ไปละนะ เดี๋ยวประชุมสาย”




เมื่อเห็นคนรักยังคงโกรธอยู่ ร่างสูงจึงรีบชิ่ง ยังไม่ลืมที่จะหอมแก้มเนียนใสฟอดนึงเร็วๆตอนที่ร่างโปร่งเผลอ ก่อนจะกลับเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรูของตนแล้วขับหนีไป




“…”




ทีมยกมือขึ้นแตะแก้มของตัวเองเบาๆพร้อมรอยยิ้มเอียงอาย ร่างโปร่งหันกลับไปยังทางเข้ามหาวิทยาลัย เดินยิ้มไปตลอดทางโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างที่มองมาท่ี่ตัวเอง







------------

ตอนหน้าตอนจบล้าวๆๆๆๆๆ

จริงๆกะแค่จะให้เป็นเรื่องสั้นside storyของน้องแว่น
ไม่คิดว่าจะมาถึงตอนนี้55555
ขอบคุณที่ติดตาม อย่าลืมตามตอนพิเศษ คู่คุณเชฟ แล้วก็เรื่องอื่นๆด้วยเน้อ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 25-08-2017 19:42:42
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: jaokhwan ที่ 25-08-2017 20:17:37
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 25-08-2017 21:09:20
ทำไมรู้สึกว่าชื่อตอนนี่เหมือนจะว่ากระทบทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ ฮา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 25-08-2017 22:06:06
สงสารเวย์เจอแม่เลี้ยงใจร้ายเหวี่ยงใส่บ่อยๆ จนกลัวตัวสั่นงันงก55555

ป๋าสายเปย์มากโอนหุ้นให้ตั้ง 40% หลงเมียเด็กสุดๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 25-08-2017 22:06:26
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 25-08-2017 22:25:49
บางทีก็สงสารน้องเทส :laugh:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 25-08-2017 22:40:35
ทีมร้ายได้แม่จริงด้วย 5555

คุณวีประกาศความเป็นเจ้าของอย่างโจ้งแจ้งมากอ่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 25-08-2017 22:54:38
คนรับเคราะห์ในหลายๆตอนมักเป็นเวย์ สงสารน้องงงง 55555
คุณวีใจป้ำมาก! ป๋าสุดๆ น้องทีมตกใจนะ!
พี่เทสต์ก็น่ารักนะ ถึงพ่อไม่หวงก็อน่างอนสิ 55555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 25-08-2017 23:28:54
จะจบละอ่อ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 26-08-2017 06:32:32
ป๋าวีสายเปย์มากค่าาา เปย์จริง เปย์แรงสุดๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 26-08-2017 15:30:56
สนุกมากเลยค่ะ คุณวีนี่ป๋าจริงๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 27-08-2017 11:38:53
น่ารัก ซะ ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 19: เด็กดีรักนวลสงวนตัว 100% คห.522 P.18 [24/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 29-08-2017 09:37:43
Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ





หลังจากลำบากตรากตรำ ผ่านเรื่องดีๆและเรื่องร้ายๆมาตลอดสี่ปี ในที่สุด วันที่ผู้ปกครองของเด็กมหาวิทยาลัยทุกคนรอคอยก็มาถึง




“หิวข้าว”




นั่นเป็นคำแรกที่เทสต์พูดออกมาหลังจากที่พวกเขาถ่ายรูปกับเพื่อนๆเสร็จ เดินผ่านตรงไหนพวกเขาก็โดนดึงไปถ่ายรูปด้วยจนกว่าหลุดมาหาพ่อกับแม่ได้เล่นเอาเหงื่อตก แต่เมื่อคิดว่านี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นหลายๆคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสี่ปี ก็ถือว่าคุ้มในความคิดของทีม




“แม่ซื้อข้าวปั้นมาให้ ทานรองท้องไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวถ่ายรูปที่ซุ้มเสร็จ”




มารดาของเขาใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้ลูกชายคนโต ส่วนเวย์ที่รับตำแหน่งช่างภาพจำเป็นก็รีบบึ่งออกมาจากห้องเรียนทันทีที่เลิก ร่างสูงยังอยู่ในเสื้อช้อปสีน้ำเงินเข้ม ที่คอห้อยเกียร์สีทองสลักหมายเลขรุ่นและรหัสของเด็กหนุ่มไว้ ทีมไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเอาเกียร์ออกมาห้อย แต่เมื่อเทสต์ไม่ได้ทักอะไรเขาจึงสรุปว่าเวย์คงเคยใส่แต่เขาไม่ได้ใส่ใจจะจำเท่านั้น




“ยินดีด้วยนะทีม”




เสียงทุ้มของคนรักที่โทรมาบอกว่าจะมาสายดังขึ้นจากด้านหลัง ทีมหันกลับไปหาร่างสูงที่ยังอยู่ในชุดสูททำงานสีดำสนิทพร้อมรอยยิ้มกว้าง โผเข้ากอดวีรภัทรที่กอดเขาตอบแน่นพร้อมรอยยิ้มกว้าง




“นึกว่าคุณวีจะมาไม่ทันแล้วนะครับเนี่ย”




“วันรับปริญญาของเธอทั้งที ฉันจะไม่มาได้ยังไง แค่ต้องรอมาพร้อมของขวัญแค่นั้นแหละ”




“ของขวัญเหรอครับ?”




ทีมเอียงคอมองเลยผ่านร่างสูงไป แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่ดูคล้ายห่อของขวัญเลยสักนิด




“แฮ่!”




จู่ๆเสียงร้องก็ดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับมือใหญ่ที่ตะครุบลงบนไหล่ทั้งสองข้าง ทีมสะดุ้งโหยง หันกลับไปหาร่างสูงของเชฟใหญ่ที่ฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจที่แกล้งร่างโปร่งสำเร็จ




“พี่ใหญ่!พี่นัท!”





ทีมร้องขึ้นอย่างดีใจ หลังจากเรื่องวุ่นวายทั้งหมดที่เขาก่อไว้จบลงทีมก็โทรไปหาเชฟใหญ่เพื่อสารภาพความจริงเพราะไม่อยากให้เชฟที่เขาชื่นชอบเข้าใจผิดอยู่คนเดียว แต่กลับได้ความว่าคนที่ทำให้แผนของเขาพังครืนลงมาก็คือชายหนุ่มเอง เล่นเอาเขาไปไม่เป็นเลยทีเดียว




ช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมาเชฟใหญ่กับเชฟณัฐย้ายไปคุมครัวที่ภัตรคารในโรงแรมธาราสาขาออสเตรเลีย ถึงแม้เขาจะยังติดต่อกับอีกฝ่ายเป็นระยะ แต่ทีมไม่คิดเลยว่าทั้งสองคนจะกลับมาร่วมงานรับปริญญาของเขาถึงที่นี่




“ยินดีด้วยนะที่เรียนจบแล้ว เกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วยนี่ ไม่เบาเลยนะเรา”




เชฟใหญ่ชม ทีมยิ้มรับหน้าบาน จริงๆแล้วในกลุ่มเขาคนที่ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งมีเขา กวินภพ และเหนือฟ้า แต่ว่าคนสุดท้ายเลือกที่จะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นตั้งแต่ปีที่แล้วหลังจากเลิกกับพี่ชายของกวินภพ ทำให้พวกเขาไม่ได้อยู่ครบแก๊งเหมือนคนอื่นๆ ส่วนกวินภพ พอแฟนโผล่มาเซอร์ไพร์สก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย




เทสต์ก็ไม่ได้เกรดขี้ริ้วขี้เหร่อะไร พี่ชายของเขาได้เกียรตินิยมอันดับสองมาอย่างชิวๆตามประสาคนเรียนเก่งแต่ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือกับเขาเท่าไหร่




“อ่ะ นี่ พี่ให้ ยินดีด้วยนะ”




เชฟนัทหยิบเอาซองจดหมายสีขาวออกมาจากกระเป๋า ทีมรับซองจดหมายนั้นมาอย่างประหลาดใจ ร่างโปร่งแกะซองออกแล้วหยิบกระดาษเอกสารภายในออกมาคลี่อ่าน ทีมเบิกตากว้างเมื่อเห็นตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนสอนทำอาหารชื่อดังที่เขาได้แต่ฝันถึง




“ที่นั่นเขาขอให้พวกเราไปสอนคอร์สเก้าเดือนแทนเชฟที่ลาออกกระทันหัน” เชฟใหญ่อธิบาย “พี่เห็นว่าไหนๆทีมก็เพิ่งเรียนจบ ถ้าอยากจะสะสมประสบการณ์จะมากับพวกพี่ก็ได้นะ”




“แต่..แต่ที่นี่ต้องมีจดหมายแนะนำ ต้องเป็นหัวกะทิจริงๆไม่ใช่เหรอครับ”ทีมถามเสียงสั่น ดวงตาสีน้ำตาลวาววับราวกับเห็นสมบัติล้ำค่าอยู่ตรงหน้า





“แล้วทีมไม่ใช่รึไงล่ะ?” เชฟใหญ่ถามย้อนด้วยรอยยิ้มประจำตัว ทีมยิ้มเขิน ก่อนจะได้ยินเสียงกระแอมกระไอมาจากคนรักที่ยืนอยู่ข้างๆ




“เคยอยู่ๆก็ตกงานมั้ย?”




“โธ่ ท่านประธานครับ แฟนผมยืนแยกเขี้ยวอยู่ตรงนี้ทั้งคนผมไม่กล้าหรอกครับ” วีรภัทรยิ้มเจื่อน




“แปลว่าถ้าผมไม่อยู่ตรงนี้พี่ก็กล้าใช่มั้ย มานี่!”




ทีมได้แต่ยิ้มอ่อนมองคู่รักทั้งสองวิ่งไล่กันไปมาเหมือนเด็กๆ ก่อนจะเบนความสนใจกลับมาที่กระดาษในมือของตน




“ว่าไง...สนใจมั้ย”




วีรภัทรถาม คนในครอบครัวของเขาก็ล้อมวงรอการตัดสินใจของเขาอย่างสนใจเช่นกัน



“ผม…”




ทีมชั่งใจอย่างหนัก เขารู้แล้วว่าเทสต์จะเรียนต่อโทที่นี่ตลอดระยะเวลาสองปีนี้ แต่ทีมรู้ตัวดีว่าเขาไม่สามารถฝืนเรียนในสิ่งที่เขาไม่ชอบไปได้มากกว่านี้ ถึงจะอย่างนั้นเขาก็คิดเสมอว่าเขาคงจะไม่ได้ไปไหนไกลจากพี่ชาย




“ไม่ต้องเอากูมาเป็นข้ออ้างแล้วนะ มึงหมดโควต้าแล้ว”




เทสต์เอ่ยดักคอ ราวกับล่วงรู้ความคิดในหัวของน้องชายฝาแฝด ทีมรู้ตัวว่าบางครั้งเขาก็ใช้เทสต์เป็นข้ออ้างในการปิดกั้นตัวเองจากความเปลี่ยนแปลง แต่ช่วงปีกว่าๆที่่ผ่านมานี้ เขารู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นมากแล้ว




“คุณวี...แล้วถ้าผมไป...”




“ถ้าเธออยากให้ฉันตามไปด้วยฉันก็ตามไป”





วีรภัทรตอบโดยไม่ต้องคิด บางทีทีมก็รู้สึกกลัวใจอีกฝ่ายเหลือเกินว่าจะทำให้บริษัทล้มละลายเพราะเอาแต่ตามใจเขา ร่างสูงที่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของคนรักหัวเราะในลำคอ




“แค่ย้ายที่ทำงานไปสาขาที่ออสเตรเลียเก้าเดือน บริษัทฉันไม่ล่มหรอก ดีซะอีกถือว่าไปดูงานดูความเรียบร้อยที่นั่น”




“ผมไม่อยากให้คุณต้องเปลี่ยนแผนชีวิตเพื่อผมแบบนี้เลยครับ”




ทีมเอ่ยอย่างเกรงใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากอยู่กับวีรภัทร แต่เขากลัวว่าหากอีกฝ่ายทำอย่างนี้จนเคยตัว เขาจะกลายเป็นศูนย์กลางของชีวิตชายหนุ่มมากกว่าที่กำลังเป็นอยู่




“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเยี่ยมเรื่อยๆเวลาที่ว่าง แค่เก้าเดือนถือซะว่าไปเรียนแลกเปลี่ยน หาประสบการณ์ใหม่ๆ ดีมั้ย?”




ร่างสูงยิ้ม ทีมก้มมองกระดาษในมืออีกครั้งด้วยแววตาของคนที่ตัดสินใจได้แล้ว




เขาจะลองดูซักครั้ง...





อย่างน้อยที่สุด เขาจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลังที่บอกลาโอกาสอันแสนวิเศษนี้ไป




“ถ่ายรูปรวมกันดีกว่าเนอะ น้องเวย์ก็เข้ามาด้วยนะ เดี๋ยวให้คนแถวนี้ช่วยถ่าย”




ขวัญตาเอ่ยขึ้น ทีมมองหาเพื่อนที่ไม่ได้วุ่นอยู่กับการถ่ายรูปหมู่กับครอบครัว จนกระทั้งไปสะดุดกับกวินภพที่เดินมากับครอบครัวและคนรักที่ตอนนี้อยู่ปีสองแล้ว




“กล้า ถ่ายรูปให้กูหน่อย”




เทสต์เรียกเพื่อน ถึงแม้จะรู้ว่าเพื่อนของเขาถ่ายรูปได้ห่วยกว่าเด็กหนึ่งขวบที่บังเอิญเหยียบชัตเตอร์ แต่เขาเชื่อว่าพลังอำนาจของความคมชัดกล้องจะสร้างปาฎิหาริย์หักล้างให้รูปของพวกเขาออกมามาพอดูได้




“ให้ไอ้กล้าถ่ายวันนี้คงไม่ได้รูปหรอก มา เดี๋ยวพี่ถ่ายให้”




ติณณ์ภพในชุดกาวน์ตัวยาวเอ่ยขึ้น สภาพของร่างสูงในตอนนี้ดูอิดโรยจนน่าสงสาร และเทสต์ค่อนข้างมั่นใจว่ามันเกี่ยวกับการที่เหนือฟ้าย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่นมากกว่าการเรียนที่หนักขึ้น




“ขอบคุณมากครับ”





ร่างโปร่งเดินกลับไปประจำที่ ข้างน้องชายที่ซุ้ม ตามมาด้วยเวย์ที่ถอดสายคล้องกล้องแล้วยื่นให้นักศึกษาแพทย์ร่างสูง
วีรภัทรก้าวมายืนข้างคนรัก เช่นเดียวกับบิดาและมารดาของสองแฝดและเชฟหนุ่มทั้งสองที่วิ่งไล่กันจนเหนื่อยแล้ว




“1…2….3”





ทีมยิ้มกว้าง รู้สึกเหมือนแค่เมื่อวานที่วีรภัทรช่วยเขาไว้ในผับ




ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะมายืนอยู่ตรงนี้ อยู่กับทุกคนที่เขารัก ในวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขาวันหนึ่ง





ตอนนี้...เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก




“เสร็จแล้วพี่เทสต์อยากไปกินอะไรเหรอครับ?”





เวย์ถามคนรัก พวกเขาเดินมาซื้อน้ำให้กับทุกคนในบ้านที่ยังคงวุ่นวายกับการถ่ายรูป ขนาดพี่ทีมที่มักจากเขินกล้องอยู่บ่อยๆยังสนุกสนานกับการเก็บภาพความทรงจำกับทุกคนในวันนี้ไว้ให้ได้มากที่สุด




“แม่บอกว่าอาวีจะพาไปเลี้ยงบุฟเฟ่ต์ที่โรงแรมเขาป่ะ?”




เทสต์จ่ายเงินในกับลุงร้านขายน้ำ ปล่อยหน้าที่แบกหามให้เป็นของเด็กบ้าพลังที่ยืนอยู่ข้างๆ หลังจากได้ข้าวปั้นช่วยรองท้อง เขาก็รู้สึกว่าอารมณ์ของตัวเองดีขึ้นหลายสิบเท่า




หนึ่งปีที่ผ่านมานี้ความสัมพันธ์ระหว่างวีรภัทรกับเทสต์ค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ จากที่กัดกันไปมาจนเขากับทีมขี้เกียจห้ามทัพกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถอยู่ร่วมกันได้โดยไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของกันและกัน และพัฒนามาอยู่ในสถานะคนรู้จักที่ทำดีต่อกันได้เป็นระยะ




ทีมเคยขอให้เทสต์เรียกวีรภัทรว่าคุณวีอย่างที่ตัวเองเรียก แต่หลังจากการทดลองครั้งแรก พวกเขาก็ค้นพบความจริงอันน่าสะพรึงกลัวว่าพวกเขาไม่สามารถแยกเสียงของสองฝาแฝดออกจากกันได้




หลังจากนั้นวีรภัทรก็สั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้เทสต์เรียกเขาแบบนั้น ส่วนเทสต์ที่ขนพองสยองเกล้าจากคำเรียกนั้นก็ยอมทำตามแต่โดยดี




สุดท้ายจึงมาจบที่ ‘อาวี’ซึ่งดูจะเป็นหนทางที่ปลอดภัยที่สุด




“ดีจังเลยน้าไอ้ทีมเนี่ย แฟนแม่งโคตรป๋า แค่งานรับปริญญาก็ปิดห้องจัดเลี้ยงที่โรงแรมฉลอง” เทสต์เหลือบตามองคนรัก




“แล้วทีเราไม่เห็นได้อะไรเลยน้ออออ”




เวย์ยิ้ม เขารู้ว่าเทสต์พยายามสอดส่องหาของขวัญของตัวเองมาตั้งแต่ตอนที่เขามาถึง แต่เมื่อเห็นเวย์ไม่มีตุ๊กตา ดอกไม้ หรือลูกโป่งแสดงความยินดีเหมือนคนอื่นๆร่างโปร่งก็ไม่ได้มีสีหน้าผิดหวัง ยิ่งจับตาดูเขาทุกฝีก้าวว่าของขวัญของเขาอยู่ที่ไหน





เขาถึงได้ซ่อนมันไว้ในที่ที่โจ่งแจ้งที่สุด เราะเขารู้ว่าพี่เทสต์ที่แสนจะความรู้สึกช้าไม่มีทางมองเห็นของขวัญของเขา




“หลับตาสิครับ”




ร่างสูงบอก วางถุงใส่ขวดน้ำเย็นหลายขวดลงบนม้านั่งข้างๆร้านขายน้ำ ก่อนจะก้มลงเพื่อที่จะได้แกะสายสร้อยคล้องเกียร์ได้สะดวก




“นี่ครับ...หือ?”




เวย์เงยหน้าขึ้นเมื่อเกียร์ของเขาถูกปลดออกจากคอ คนตรงหน้าหลับตาพริ้มตามคำขอของเขา ริมฝีปากเรียวยื่นทำปากจู๋เหมือนจะรอให้เขาจุ๊บ เทสต์ลืมตาขึ้น เมื่อเห็นว่าคนรักไม่ได้ยื่นหน้าเข้ามาอย่างที่คิด ดวงหน้าเนียนขึ้นสีแดงก่ำก่อนที่ร่างโปร่งจะชักที่หน้าหงุดหงิดกลบเกลื่อนความอาย




“กะ…กลับกันได้แล้ว คนอื่นหิวน้ำแย่แล้ว”




“เดี๋ยวสิครับ..”



เวย์คว้าเอวของคนรักไว้ เสียงหัวเราะในลำคอของร่างสูงยิ่งทำให้เทสต์หงุดหงิดขึ้นไปอีก




“อะไรเล่า?!”




“รับของขวัญผมไว้หน่อยเถอะนะครับ น้า~ กว่าผมจะได้มาต้องโดนว้ากจนหูอื้อเลยนะครับ”





ร่างสูงชูสร้อยของตัวเองขึ้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนที่เขารู้ว่าเอาชนะใจคนขี้ใจอ่อนอย่างคนรักของเขาได้ทุกครั้งไป




“…เห็นว่าเป็นของหายากหรอกนะ จะรับไว้ก็ได้”




เทสต์สะบัดหน้าหนี แต่รอยยิ้มดีใจบนริมฝีปากเรียวไม่สามารถซ่อนจากสายตาคมของร่างสูงไว้ เวย์คล้องสร้อยให้อีกฝ่ายจากด้านหลัง ติดตะขอสร้อยให้คนรักที่ก้มมองเกียร์สลักรหัสและหมายเลขรุ่นของเขาไว้พร้อมรอยยิ้มกว้าง




“ขอบคุณนะครับพี่เทสต์ ที่ยอมรับของขวัญของผมไว้”




เวย์ดึงร่างโปร่งในชุดครุยตัวหนาเข้ามาในอ้อมกอดจากด้านหลัง ซุกหน้าลงกับซอกคอของคนรักอย่างมีความสุข



“ปล่อยเลย นี่ในมหาวิทยาลัยนะ ทำอะไรเนี่ย”




คนที่ยังทำปากจู๋ให้เขาอยู่แหมบๆโวยวายหน้าแดงก่ำ เวย์เพียงแต่หัวเราะ แต่ไม่ยอมปล่อยร่างในอ้อมกอดไปง่ายๆ




“ชอบมั้ยครับ?”




“ยังจะต้องถามอีกเหรอ? ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าชอบ” คนในอ้อมกอดโวยวาย ร่างสูงยิ้มกับคำหวานแสนซื่อของชายหนุ่มอายุมากกว่า




“ผมหมายถึงเกียร์”




“เอ๊ะ...อะ...ไอ้เด็กบ้า!”




 เวย์วิ่งหลบฝ่ามือและฝ่าเท้าของคนรักด้วยรอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้า ท่ามกลางรอยยิ้มและความสนใจของคนที่พบเห็น กว่าที่เทสต์จะหายโกรธและยอมให้เวย์แบกน้ำไปให้คนที่รออยู่ได้น้ำทุกขวดก็หายเย็นไปหมดแล้ว
 






(จบบริบูรณ์)



-----------
จบล้าวววววววววว :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
แต่ว่าจะยังไม่ย้ายไปห้องจบ เพราะยังมีของคู่รองคุณเชฟทั้งสองอีกฮะ น่าจะเป็นเรื่องสั้น...ละมั้ง?5555
ขอบคุณมากๆที่ติดตามกันมา ฝากคุณนัทกับเชฟใหญ่ไว้ในใจทุกคนด้วยนะฮะ

จุ๊บๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 29-08-2017 14:12:49
จบแล้วจริงอ่ะ แล้วเรื่องแม่ของเวย์และไหนจะรุ่นพี่นายแบบคนนั้นด้วยอ่ะ จะมีตอนอธิบายไหมอ่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 29-08-2017 15:48:11
       จบแล้วววววววว ใจหายเลยค่ะตามอ่านมาตั้งนาน :mew2: :mew2: :mew2:
รออ่านตอนพิเศษนะค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 29-08-2017 16:15:03
จบแล้ว  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

คุณวี ทีม  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เวย์ เทสท ์  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์ ให้ความสุขกับคนอ่าน
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 29-08-2017 17:32:30
จบแล้วหรอออออออออ ขอจอนพิเศษอีกนิดน้าาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 29-08-2017 17:55:56
ขอบคุณมากค่ะ  น่ารักมากกกกก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-08-2017 18:13:54
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 29-08-2017 20:02:03
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 30-08-2017 14:42:27
อยากอ่านเรื่องของเทสต์อีกสักหน่อยยย
รู้สึกไม่จุใจเลยย ขอช่วงสวีทคู่นี้หน่อยคร๊าบบบบ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 30-08-2017 16:37:48
ชอบตรงที่ไม่มีมาม่าเลยค่ะแม้จะระแวงมาตลอดตั้งแต่แรกๆ
รักคนเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 30-08-2017 16:51:19
ขอบคุณสำหรับ เรื่องน่ารักๆ และมีลุ้น นะคับ สนุกมากๆ .. 
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 30-08-2017 20:21:17
จบไปอีกเรื่อง รออีกเรื่องนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 31-08-2017 00:39:25
แอบตกใจตอนบอกว่าจบแล้ว แต่เรื่องของแฝดก็แฮบปี้แล้วล่ะเนอะ มีความสุข~ รอคู่รองค่ะ :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 31-08-2017 06:58:24
คือ เจออิพี่ติณ โผล่มา สภาพโทรม รับไม่ได้ค่ะ 5555 ยังแค้นจัดจากเรื่องเหนือฟ้าค่ะ กร๊ากกก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 01-09-2017 18:27:24
ชอบอ่ะแต่สร้างปมใหม่ไว้เยอะจัง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Nuiicharin ที่ 01-09-2017 21:51:50
 :z3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ คห.535 P.18 [29/08/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 03-09-2017 07:38:52
Love Recipe รัก||รส||เด็ด

{ใหญ๋Xโดนัท}




Step 1: เริ่มต้นด้วยแป้งอเนกประสงค์หนึ่งถ้วยตวง





ชื่อของเขาคือ ณัฐภาส ชื่อเล่นชื่อ โดนัท




นักศึกษาคณะคหกรรมศาสตร์ สาขาวิทยาศาสตร์การทำอาหาร




และวันนี้เป็นวันแรกที่เขาจะได้เจอเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ที่จะเป็นผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขของเขาไปตลอดสามปี เพราะปีที่สี่เขาจะ
ได้ไปเรียนรู้งานที่โรงแรมจริงๆ กับเชฟจริงๆในครัวจริงๆที่เขาเคยเห็นแค่ในรายการทำอาหาร





“…นอกจากรางวัลผ้ากันเปื้อนทองคำ หม้อทองคำ แล้วก็กระทะทองคำ เชฟใหญ่ยังได้รางวัล.....”





และในเวลาเพียงสิบวินาทีที่เจอหน้ากัน เขาก็สามารถพล่ามเรื่องของเชฟหนุ่มในดวงใจที่เขาเคารพและบูชามาตั้งแต่ครั้งแรกที่อีกฝ่ายปรากฎตัวในนิตยาสารอาหารเมื่อสี่ปีก่อนด้วยวัยเพียงสิบเก้าปีให้เพื่อนร่วมห้องของเขาฟังได้โดยไม่หยุดพักหายใจ เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงได้พาตัวเองเข้ามาในหัวข้อสนทนานี้




“เอ่อ...เราชื่อหมอกนะ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน”





รูมเมทคนใหม่ของเขายิ้มแหยๆ เหมือนไม่มั่นใจว่าทางระบบสุ่มของหอพักได้ตรงคัดกรองสภาวะทางจิตของผู้เข้าพักอย่างที่สัญญาไว้หรือไม่




สำหรับเด็กวัยรุ่นหลายคน คนดังที่พวกเขาใฝ่ฝันที่จะได้พบเจอซักวันอาจจะเป็นนักแสดง นักร้อง นางแบบนายแบบ หรือนักกีฬาที่มีชื่อเสียง แต่สำหรับณัฐภาส คนที่อยู่ตำแหน่งสูงสุดของรายการตั้งแต่เขาอายุสิบสามคงไม่พ้น เชฟโตมร หรือเชฟใหญ่ ที่เขาสามารถพูดถึงได้ทุกลมหายใจเข้าออก





"แล้วเชฟใหญ่..."




"หยุด!" เสียงตวาดแหวของเด็กสาวร่างเล็กในชุดนักศึกษาดังลั่นโรงอาหาร "ถ้าแกพูดถึงเชฟใหญ่อีกแค่คำเดียว ฉันจะกรี๊ดจนกว่ายามมหาลัยจะมาไล่เราออกจากโรงอาหาร"




ตอนนี้เขาเปิดเทอมมาได้ระยะหนึ่งแล้ว นอกจากเพื่อนในคณะแล้วเขายังมีเพื่อนนอกคณะถึงสองคน นั่นคือมธุวัน หรือหมอก รูมเมทที่ใจเย็นเสียจนน่าบรรลุทางธรรม และญาวิกา หรือ หยาหยี เด็กสาวหัวร้อนที่เขายังไม่ค่อยแน่ใจว่าพวกเขามาเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร





ญาวิกาฟุบหน้าลงกับโต๊ะหลังจากพูดจบ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เข้าใจความรู้สึกของณัฐภาส เธอเองก็เคยเป็นแฟนคลับดารา บ้านักร้อง กรี๊ดกร๊าดคนดังไปตามประสา แต่ความรู้สึกที่เพื่อนของเธอมีต่อผู้ชายคนนี้มันลึกลงไปเสียยิ่งกว่าหุบเหวนรกอเวจี




"ใจเย็นๆนะทั้งสองคน กินข้าวกันต่อดีกว่าเนอะ"




มธุวันยิ้มแห้ง พยายามไกล่เกลี่ยให้พวกเขาเลิกกัดกันในโรงอาหาร ญาวิกาส่งเสียงฮึดฮัด แต่ก็ยอมลงให้กับน้ำเย็นประโลมใจนั้น




เขาชื่นชมเชฟใหญ่มาก มากเสียจนเขายอมรับว่าบางทีเขาก็รู้สึกว่ามันก้าวข้ามไปถึงคำว่า 'คลั่งไคล้' ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะมาเป็นเชฟรับเชิญพิเศษสอนทำอาหารในวันเสาร์ที่จะถึง เด็กปีหนึ่งทุกคนในคณะต้องเข้าร่วม และเขายังสามารถพาเพื่อนที่สนใจไปเข้าอบรมด้วยได้







"ขอโทษนะ วันเสาร์เรามีธุระ"





มธุวันเอ่ยด้วยน้ำเสียงขอโทษขอโพย รูมเมทของเขาที่ร้อยวันพันปีไม่เคยคบค้าสมาคมกับใครนอกจากชมรมยิงปืนและไปนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดออกปากแบบนี้ เขารู้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงจะไปกับไอ้ลูกครึ่งรัสเซียร่างยักษ์ที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของร่างโปร่งทุกครั้งที่ใครเข้าใกล้เป็นแน่





เข้าไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมมธุวันถึงไม่ยอมบอกซักทีว่าคบกับอีกฝ่าย ทั้งที่เขากับญาวิกามองปราดเดียวก็ดูออกแล้ว





แต่ถ้าเพื่อนไม่พร้อมจะบอก พวกเขาสองคนก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแบบนี้ต่อไปจนกว่ามธุวันจะสบายใจที่จะเป็นฝ่ายบอกพวกเขาเอง




นั่นเป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่เขากับญาวิกาเห็นตรงกัน





เมื่อไม่มีทางเลือก เขาจึงตัดสินใจลองชวนญาวิกาดู ผิดคาด เด็กสาวกลับตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด ทั้งที่เขานึกว่าจะรำคาญจนไม่อยากได้ยินชื่อของเชฟใหญ่แล้วเสียอีก





"ฉันอยากจะรู้นักว่าเชฟใหญ่อะไรของแกนี่จะหล่อแค่ไหน"




ญาวิกาให้เหตุผล คอยดูนะ ถ้าไม่หล่อสมราคาคุยขึ้นมา เธอจะเอาไปล้อมันยันลูกบวชเลย






"ความแตกต่างของมีดประเภทต่างๆมีดังนี้นะครับ..."




"อื้อหือ..."




ถึงแม้จะเสียดายที่ล้ออีกฝ่ายเรื่องความหล่อของเชฟใหญ่ที่เปรียบเสมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของมันไม่ได้ แต่ญาวิการู้สึกว่าอาหารตาที่ได้ก็คุ้มแล้วที่มาในวันนี้





แต่คนข้างๆของเธอนี่สิ จ้องเชฟที่กำลังยกมีดขึ้นให้คนในคลาสดูไม่วางตา บรรยากาศรอบตัวที่มักจะดูแข็งกร้าวมุทะลุอีอนโยนลงอย่างน่าประหลาด เหมือนกับแมวป่าที่เพิ่งถูกฝึกให้เชื่องทั้งที่เพิ่งเจอเจ้าของเป็นครั้งแรก




น่าสนใจ...




เด็กสาวยิ้มกริ่มกับมุมที่เธอไม่เคยเห็นของณัฐภาส







"เอาล่ะครับ มีใครสนใจจะลองลงมาแล่ปลาที่แท่นสาธิตบ้างครับ"





เชฟใหญ่เงยหน้าขึ้นมาถามนักศึกษา ณัฐภาสเท้าคางกับเคาท์เตอร์มองแล้วถอนหายใจอย่างมีความสุขเหมือนสาวน้อยที่เพิ่งได้เจอกับไอดอลของตนเป็นครั้งแรก เชฟใหญ่เป็นชายร่างสูงวัยยี่สิบสามปีที่มีรูปร่างเหมือนนักกีฬามืออาชีพมากกว่าเชฟ เรียกได้ว่ากำยำสมชายชาตรี ผิดกับณัฐภาสที่ถึงแม้จะมีเครื่องหน้าและรูปร่างแบบพิมพ์นิยมอปป้าเกาหลีที่สาวๆคลั่งไคล้ แต่เขากลับชอบโครงสร้างร่างกายแบบร่างสูงมากกว่า




"ค่า! สนใจค่า!"




มือของญาวิกาชูขึ้นโบกไปมากลางอากาศเรียกความสนใจจากทุกคนในคลาส รวมถึงเชฟหนุ่มที่เป็นคนถามหาอาสาสมัครเมื่อครู่




ณัฐภาสยังคงไม่ได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งดวงตาคมสีรัติกาลสบกับดวงตาของเขา เชฟใหญ่กระตุกยิ้มมุมปาก ราวกับเพิ่งเห็นเนื้อชั้นดีที่เหมาะจะให้เชฟมืออาชีพอย่างเขาปรุงรส




ณัฐภาสรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะอย่างรุนแรงของตัวเอง




"ครับ น้องผู้หญิงที่ผูกผมแกละ เชิญเลยครับ"




"ไม่ใช่หนูค่ะ เพื่อนหนูคนนี้เขาอยากลองค่ะ"




ณัฐภาสรู้สึกถึงแรงจิ้มจึ้กๆที่ต้นแขน ร่างโปร่งหันไปหาเพื่อนที่มาด้วยกัน สมองยังคงประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้





"ครับ น้องผู้ชายข้างๆ เชิญเลยครับ"




เสียงปรบมือดังขึ้นพอเป็นพิธีขณะที่ณัฐภาสเดินลองมาจากเคาท์เตอร์ของตัวเอง ทั้งที่ระยะทางจากตรงนั้นมาที่สเตเดียมด้านหน้าไม่ได้ห่างกันมาก แต่เขากลับรู้สึกว่าตัวเองใช้เวลาเป็นชั่วโมงในการเดิน




"แนะนำตัวหน่อยได้มั้ยครับ ชื่อเล่นก็ได้"




เชฟใหญ่ถาม เสียงนุ่มทุ้มยิ่งอยู่ใกล้ๆยิ่งทำให้ใจเขาสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ณัฐภาสอ้าปากตอบ แต่เสียงที่ออกมากลับเบาและดูไม่มั่นใจ ไม่เหมือนกับเวลาที่เขาพูดปกติสักนิด




"โดนัท...ครับ"




"โดนัท? ชื่อน่ากินจังนะครับ"




ร่างสูงในชุดเชฟสีขาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม เรียกเสียงหัวเราะจากคนในคลาสได้เป็นอย่างดี




ไม่รู้ทำไม แต่ณัฐภาสรู้สึกว่าน้ำเสียงของอีกฝ่ายเมื่อครู่ไม่ได้กำลังล้อเล่น




"โดนัทอายุเท่าไหร่แล้วครับ"ร่างสูงเริ่มเปิดประเด็นชวนคุยราวกับว่ามีพวกเขาเพียงสองคนในห้อง



"จะสิบแปดแล้วครับ"



"คณะอะไรครับ?"



"คหกรรมครับ ฟู้ดไซน์"




"มีแฟนรึยังครับ?"



"ฮะ?"




ณัฐภาสเอ๋อไปครู่หนึ่งกับคำถามนั้น เขาเพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายปิดไมค์ตัวเล็กที่เขาสวมไว้ข้างหูตอนที่ถาม




"ถ้าเงียบแบบนี้พี่จะถือว่าไม่มีนะ"




ร่างสูงขยิบตา ก่อนจะเปิดไมค์กลับเป็นปกติอีกครั้งเมื่อฝ่ายเทคนิคเดินเข้ามาใกล้




"ไหนลองเลาะก้างปลาให้พี่ดูหน่อยซิ"




คำแทนตัวเองว่าพี่อย่างสนิทสนมยังทำให้สติที่กระเจิดกระเจิงอยู่แล้วแทบกู่ไม่กลับ แต่นี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะสร้างความประทับใจให้ไอดอลในดวงใจเห็น ณัฐภาสจึงสูตรหายใจเข้าลึกๆแล้วหยิบมีดขึ้นมา




"โห เก่งมาเลยครับ เลาะเนื้อปลาแนบติดก้างจนแทบไม่มีเนื้อปลาเหลือเลย"





เชฟใหญ่ชม คำชมของไอดอลทำให้ร่างโปร่งหน้าขึ้นสี ณัฐภาสยังคงอมยิ้มไม่หายถึงแม้จะกลับขึ้นมาประจำที่เคาท์เตอร์ของตัวเองแล้วก็ตาม




"แหม ยิ้มไม่หุบเลยนะแก"ญาวิกาแซวเพื่อน




"ยุ่ง"




แม้จะพูดแบบนั้นแต่รอยยิ้มบนริมฝีปากก็ยังคงไม่จางหายไปไหน




"ฉันว่านะ เชฟใหญ่เขาต้องชอบแกแน่ๆเลยนัท เล่นหูเล่นตาซะขนาดนั้น"ญาวิกาใช้ศอกกระทุ้งสีข้างเพื่อนเบาๆ "แล้วตอนที่ไมค์ดับเมื่อกี้เขาถามแกว่าอะไรเหรอ?"




"มะ...ไม่มีอะไรซักหน่อย"




ร่างโปร่งบ่ายเบี่ยง ก้มหน้าก้มตาอ่านสูตรอาหารที่พวกเขาจะเรียนในวันนี้





"ไม่มีอะไรได้ไง แต่ทำหน้าอย่างกับปลาโดนทุบหัว ว่าไง" ญาวิกาคาดคั้น "ถ้าแกไม่พูดฉันจะตะโกนบอกเชฟใหญ่ว่าแกมีกางเกงในสกรีนหน้าเขาอยู่"




"จะบ้าเหรอ กูมีของแบบนั้นที่ไหน"ร่างโปร่งรีบท้วง




"มีไม่มีฉันก็ตะโกนบอกได้ย่ะ รับรองว่าเชฟใหญ่จำแกได้ไปจนวันตาย"




เด็กสาวยกมือขึ้นป้องปากเตรียมตะโกนเรียกร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าห้อง ณัฐภาสรีบเอามือตะครุบปากเพื่อนไม่รักดีของตนไว้ทันที




"เออ บอกแล้วๆ เขาถามว่ากูมีแฟนรึยัง พอใจมั้ย?"




ร่างโปร่งกลั้นหายใจพูดออกไป โชคดีที่เขายังเอามืออุดปากญาวิกาไว้เพราะไม่อย่างนั้นเสียงกรี้ดของเธอจะต้องดังไปถึงหน้าห้องแน่





"แก๊! เขาชอบแกแน่ๆ คนปกติที่ไหนจะมาถามอะไรแบบนั้นกับคนเพิ่งรู้จัก”




เด็กสาวร้องวี้ดว้ายข้างหูเขาไม่ให้คนอื่นได้ยิน ณัฐภาสกลอกตา แสร้งทำเป็นว่าตนไม่ได้รู้สึกดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้รับความสนใจจากคนที่ตัวเองชื่นชอบ




“วันนี้เราจะมาทำแกงส้มกุ้งกับไข่เจียวชะอมกันนะครับ”





เชฟใหญ่เริ่มสาธิตการเตรียมเครื่องและวัตถุดิบต่างๆ ณัฐภาสจดจ่อกับคำพูดของร่างสูงทุกขั้นตอนจนลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้น เชฟใหญ่ทำอาหารเหมือนนักเต้นกำลังร่ายรำ ร่างสูงใหญ่ที่เคลื่อนอย่างคล่องแคล่วสร้างจังหวะเพลงที่ไร้เสียง





ให้ตายเถอะ เขาต้องทำยังไงถึงจะสมบูรณ์แบบได้เท่าผู้ชายคนนี้นะ





“โห เก่งอ่ะ นี่แกชอบทำอาหารขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”




ญาวิกาตาโตมองเพื่อนที่ลวกเนื้อปลา เลาะก้าง ตำเครื่องแกงอย่างคล่องแคล่วประหนึ่งแม่ศรีเรือนมาเอง






“แม่ชอบให้เข้าครัวด้วย เลยติดมาตั้งแต่เด็ก”





เด็กหนุ่มตอบทั้งที่ยังไม่เงยหน้าจากครก ญาวิกาที่ไม่เคยแม้แต่ทอดไข่ทำได้เพียงส่งของให้ผิดๆถูกๆเมื่ออีกฝ่ายใช้งาน ไม่รู้ว่าตัวเองมาเป็นตัวช่วยหรือแค่มาป่วนเพื่อนกันแน่




“น้ำตาลปี๊บหน่อย”




ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นหลังจากใส่ส่วนผสมบางส่วนลงไปในหม้อ ญาวิกากวาดตามองบนโต๊ะ แต่ของพวกนี้อยู่ในกระปุกใสๆ ไม่มีฉลากแปะให้เธอได้อ่าน




น้ำตาลปี๊บ...มันต้องอยู่ในปี๊บป่ะวะ?




แต่ก่อนที่เธอจะได้หันไปถาม ท่อนแขนแข็งแรงก็เอื้อมผ่านหน้าเธอไปหยิบกระปุกที่ใส่ก้อนแข็งสีน้ำตาลก้อนใหญ่ไว้ส่งให้กับเพื่อนข้างๆ




“ก็รู้จักนี่ ทีน้ำมันหอยกับน้ำปลาทำไม่แยกไม่ออกวะ?”




ณัฐภาสคว้ากระปุกมาโดยไม่มองด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนหยิบมาให้ ญาวิกากำลังจะเอ่ยทักแต่เชฟมืออาชีพที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ
ยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น




ค่า จู๋จี๋กันตามสบายเลยค่า




เด็กสาวไหวไหล่ ยังไงเธอก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำอาหารตั้งแต่แรกอยู่แล้ว




“เอาผักกาดขาวที่กูหั่นไว้ให้หน่อย”




เชฟใหญ่หยิบถ้วยใส่ผัดกาดขาวส่งให้ เป็นอีกครั้งที่ณัฐภาสรับมาโดยไม่ได้สนใจว่ามือของญาวิกาดูเปลี่ยนไปเลย




“กุ้ง...”




ร่างโปร่งควานหากุ้งสดที่ตนผ่าหลังทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ซึ่งแน่นอน เชฟใหญ่ถือจานเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ณัฐภาสหรี่ไฟลงแล้วปล่อยให้เครื่องแกงเข้าเนื้อกุ้งและผัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา




“หลังๆหยิบคล่องขึ้นแล้วนี่ ชอบล่ะ...สิ”




ร่างโปร่งอ้าปากพะงาบๆเมื่อเห็นว่าคนที่คอยเป็นลูกมือให้เขาอย่างขยันขันแข็งเมื่อครู่เป็นใคร





“ก็ชอบนะ ไม่ได้เป็นลูกมือคนอื่นมานานแล้ว”ร่างสูงยิ้ม





“ขะ…ขอโทษครับเชฟ!”




ณัฐภาสหน้าเสีย แต่คนที่ถูกใช้งานกลับไม่ถือสา หนำซ้ำยังมีท่าทีสนุกสนานกับสีหน้ารู้้สึกผิดของเด็กหนุ่มเสียอีก




“เรียกเชฟซะห่างเหินเชียว” ร่างสูงโน้มตัวลงมาใกล้ “เรียกพี่ใหญ่สิ”




“คะ…ครับ”คนถูกสั่งพยักหน้าหงึกหงักอย่างเชื่อฟัง




“เรียกสิ”เชฟใหญ่กอดอก




“พี่..ใหญ่...”




ร่างโปร่งรู้สึกถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะบิดม้วนตัวเองไปมาจนกลายเป็นก้อนกลมๆแล้วกลิ้งหนีไป




“ดีมาก”ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ไหนลองเจียวไข่ให้พี่ดูหน่อยซิ”




“ครับ!”




ร่างโปร่งที่ใจเย็นขณะทำแกงส้มเมื่อครู่ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที ณัฐภาสหยิบไข่ไก่ขึ้นมาด้วยมือสั่นๆแล้วตอกลงบนเคาท์เตอร์ก่อนจะแยกเปลือกออก ปล่อยให้ไข่แดงและไข่ขาวไหลหล่นตุ้บลงในถ้วยแก้ว




“เดี๋ยวพี่สอนอะไรให้” เชฟใหญ่ก้าวเข้ามาประชิดด้านหลังของนักศึกษาหนุ่ม เอื้อมผ่านอีกฝ่ายไปหยิบไข่อีกฟองมาวางบนมือเรียวที่เล็กกว่าของตน ก่อนจะใช้มือกุมมือของณัฐภาสไว้ แล้วตอกไข่ที่ขอบถ้วย ก่อนจะบิดมือเล็กน้อย ให้ไขาแตกออก
มาได้โดยใช้มือแค่ข้างเดียว




“….”





ทั้งที่ควรจะตื่นเต้นดีใจกับเทคนิคนั้น แต่เด็กหนุ่มกลับมัวแต่ก้มหน้างุดกับอุณภูมิร่างกายที่โอบล้อมร่างของเขาไว้




“ตั้งใจทำต่อไปนะ พี่ไปดูคนอื่นต่อ”




ร่างสูงให้กำลังใจ ก่อนจะเดินผ่านพวกเขาไปยังโต๊ะต่อไป





“เชฟคะ หนูชื่อคุกกี้น้า ชื่อน่ากินมั้ย?”




เสียงหวานแหลมของเด็กสาวโต๊ะข้างๆดังขึ้น ไม่ใช่แค่พวกเขา แต่โต๊ะที่อยู่บริเวณโดยรอบได้ยินคำพูดนี้กันหมด ญาวิกาเลิกคิ้วสูง ส่ายหัวกับพฤติกรรมของเด็กสาวโต๊ะข้างๆ แต่คนถูกทักกลับไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย




“ถามแบบนี้ระวังแฟนหึงนะครับ”




“แหม คุ้กกี้ยังไม่มีแฟนหรอกค่า”




“น่ารักๆแบบนี้เดี๋ยวก็มีเองแหละครับ”



“อร๊ายยย”




ร่างสูงยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินผ่านไปโดยไม่ทำให้เด็กสาวรู้สึกเสียหน้า ญาวิกาหันกลับมาหาเพื่อนที่ตอนนี้กลับมามีสีหน้าบอกบุญไม่รับที่เธอแสนคุ้นเคย




“เชฟแก....เอ้อ...เฟรนด์ลี่ดีเนอะ”




“หน้าม่อไปทั่วล่ะสิไม่ว่า”




ณัฐภาสกระแทกเสียง หยิบชะอมกำใหญ่มาสับๆๆอย่างรุนแรงทั้งที่ไม่จำเป็นต้องสับ ถึงแม้จะรู้สึกว่าเพื่อนอารมณ์เสียเกินกว่าเหตุไปนิด แต่เด็กสาวเรียนรู้ที่จะไม่ขัดเพื่อนเวลาที่ร่างโปร่งถือมีดอยู่




ปั้ก..ปั้ก...




กะหล่ำปลีที่ไม่ได้อยู่ในเมนูในตอนนี้ถูกณัฐภาสใช้เป็นเครื่องระบายอารมณ์ต่อจากชะอมที่น่าสงสาร ญาวิกาในตอนนี้แค่รู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายมีอะไรให้ทำร้ายเลยไม่มุ่งเป้ามาทางเธอ




“เอ้าๆ เป็นอะไรครับน้องโดนัท กะหล่ำนั่นไปทำอะไรให้น้องเจ็บช้ำน้ำใจขนาดนั้นครับ?”




ตัวต้นเหตุที่ยังไม่รู้ตัวเดินกลับมาดูโต๊ะที่ควรจะมีพัฒนาการมากที่สุด แต่ตอนนี้กลายเป็นสมรภูมิรบไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ณัฐภาสไม่ตอบ ตั้งหน้าตั้งตาสับผักของตัวเองต่อไป จากเด็กที่ตะกุกตะกักหน้าแดงอย่างเขินอายทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้กลายเป็นคนที่เหลือบมองเขาด้วยหางตาราวกับเป็นเพียงฝุ่นดินภายในพริบตาสร้างความประหลาดให้ให้ชายหนุ่มเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงรู้สึกว่าคนตรงหน้า ‘น่าสนใจ’น้อยลงแต่อย่างใด การผสมผสานกันอย่างลงตัวของเรือนร่างอันหวานหอมยั่วยวนกับอากัปกิริยาที่เผ็ดร้อนแต่กลับดูเปรี้ยวเข็ดฟันในความคิดของเขาและความเขินอายที่ทำให้รสทุกอย่างกลมกล่อมยังทำให้หัวหน้าเชฟที่ชื่นชอบอาหารเลิศรสรู้สึกอยากกลืนกินคนตรงหน้าให้หมดในหนึ่งคำ แต่ก็อยากละเลียดชิมรสชติทีละนิดให้ตราตรึงอยู่ในใจ





ให้ตายเถอะ เขาไม่ได้เจอคนที่น่ากินตรงสเป็กเขาขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ




“โกรธอะไรพี่รึเปล่า? หืม?” ร่างสูงได้ทีเนียนขยับเข้าไปใกล้ ถึงแม้จะเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก แต่เขารู้สึกว่าความใกล้ชิดนี้เป็นสิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตเขามาต้งแต่เกิด




“เปล่าครับ กรุณาหลบไปด้วย ผมต้องการสมาธิ”





ร่างโปร่งเอ่ยเสียงห้วน คนฟังเลิกคิ้วสูง เช่นเดียวกับคนรอบข้างที่ซุบซิบมองมาที่โต๊ะของพวกเขาไม่วางตา ในวงการนี้เชฟใหญ่เปรียบเสมือนดาราฮอลลีวู้ดชื่อดัง การที่คนดังจะถูกปฎิบัติด้วยแบบนี้ย่อมเป็นเรื่องน่าตกใจสำหรับทุกคน





แต่คนโดนดุกลับมีสีหน้าสดใสเสียอย่างนั้น




“น่ากินจริงๆ...พี่รอชิมไม่ไหวแล้ว”





ไม่รู้ทำไมญาวิกาและคนรอบข้างถึงรู้สึกว่าสิ่งที่เชฟใหญ่พูดถึงไม่น่าจะใช่แกงส้ม แต่ณัฐภาสดูเหมือนจะไม่ระแวงอะไรเรื่องนั้น แค่พยักหน้าแล้วหันไปสนใจเตาของตัวเองต่อ




‘น่ะ ไปพยักหน้าให้เขาอีก โอ๊ย คนสวยจะบ้าตาย’




ญาวิกาอยากจะเขกกระโหลกเพื่อนที่ซื่อบื้อผิดมนุษย์มนาในเรื่องนี้ เด็กสาวได้แต่เหลือบมองเชฟใหญ่ที่เดินไปตรวจความเรียบร้อยของเด็กคนอื่นอย่างหวาดระแวง






เฮ้อ ไอ้นัทนะไอ้นัท ซื่อบื้อแบบนี้ จะรอดจากกรงเล็บราชสีห์ของผู้ชายคนนั้นได้มั้ยล่ะเนี่ย

--------------


จะลงคู่ของเชฟสลับกับตอนพิเศษของแฝดนะคะ เพราะตอนนี้ยังแต่งไม่เสร็จ จะไม่ได้ลงเป็นตอนพิเศษของคู่เชฟเลยยาวๆเหมือนติณณ์เหนือ ซอรี่นะคะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
 :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 03-09-2017 08:48:01
หว่ายยย น้องโดนัท ไม่รอดแน่ๆค้า 555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 03-09-2017 09:28:24
ไม่คิดว่าเชฟใหญ่จะเป็นคนแบบนี้ 555555555555
ตอนอ่านเรื่องอื่นจินตนาการว่าอบอุ่นใจดี
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 03-09-2017 09:31:49
คู่เชฟใหญ่กับนัทมาแล้ว ว้าวๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-09-2017 09:56:52
พี่ใหญ่ก็หื่น น้องโดนัทก็ร้อนแรง :z1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 03-09-2017 10:05:09
เฮ้อออ......คู่ไหนๆ เขาไปถึงไหน แซ่บๆ กันแล้ว
คู่เมฆ หมอก นี่ช้าชักกระตุกจริง จริ้ง

คู่เชพใหญ่ โดนัท  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รสเปรี้ยวๆหวานๆ เผ็ด ลงตัว
รอตอนใหม่
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: pornwicha ที่ 03-09-2017 10:15:57
โอ่ยยยยยยย :katai1: จะแซ่บขนาดไหน
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 03-09-2017 11:27:39
ดูจากน้องนัทสะโพกครากมาเรียนแล้วท่าทางคู่นี้จะแซ่บไม่เบานะคะ รอลุ้นนน
จบแล้วก็รู้สึกเหงาๆเหมือนกันนะคะ รักเด็กๆมากเลย เดี๋ยวไว้จะกลับมาอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น-จบอีกรอบนะคะ ><
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 03-09-2017 13:08:33
55 พอเจอคนตรงสเป็กนี่ถึงกับต้องเผยลุคอันตรายเลยนะเชฟ
น้องนัทน่ารักอะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: neverland ที่ 03-09-2017 15:19:27
นัทสมัยซื่อๆใสๆ  :hao3:
แต่พี่ใหญ่นี่มัน.. หลอกงาบเด็กแต่แรกเลยวุ้ย  :-[
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: kobyp_lu ที่ 03-09-2017 15:48:53
น่ารักจังเลยอ่ะ  พี่ใหญ่นี่ชอบน้องตั้งแต่ครั้งแรกเห็นเลยนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 03-09-2017 19:06:16
น่ารักจังค่ะเชฟหล่อๆๆๆเชินค่าาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 03-09-2017 21:25:05
เซฟใหญ่นิสัยแบบนี้เหรอเนี่ยะ  หมาป่าที่หวังงาบลูกแกะชัดๆ  :mew5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-09-2017 22:08:49
หืมมมม
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 04-09-2017 10:53:15
สนุกๆๆๆ น้องนัทจะโดนเล็งเชฟจะกินตั้งแต่แรกเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE คห.551 P.19 [3/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 06-09-2017 07:16:50
Step 2: นมสดสองร้อยมิลลิลิตร



คาบบ่ายเป็นการทำอาหารแบบฟรีสไตล์ คนที่ทำได้ดีที่สุดนอกจากจะได้รับเงินรางวัลแล้ว ยังจะได้หนังสือทำอาหารของเชฟใหญ่ฟรีไปด้วยอีกเล่ม ซึ่งญาวิกาค่อนข้างมั่นใจว่าเพื่อนของเธอน่าจะมีครบทุกเล่มเล่มละไม่ต่ำกว่าสองฉบับอยู่แล้ว
ณัฐภาสดูตื่นเต้นเสียจนลืมเรื่องความประทับใจแย่ๆที่เกิดขึ้นกับไอดอลในดวงใจของตนไปจนหมด ซึ่งญาวิกาเพิ่งได้เห็นข้อดีของการเป็นคนโกรธง่ายหายเร็วของเพื่อนก็วันนี้





ร่างโปร่งก้มลงหยิบถ้วยโลหะขนาดใหญ่จากใต้เคาท์เตอร์ขึ้นอย่างคล่องแคล่วขณะที่โต๊ะอื่นยังตกลงกันไม่ได้ว่าจะทำอะไร เพราะถ้ามาปรึกษาญาวิกา เด็กสาวคงทำได้แต่ยิ้มแหยๆให้กำลังใจอยู่แล้ว




“นัทๆ แกจะทำอะไรเหรอ?”




ถึงจะทำไม่เป็น แต่เด็กสาวก็อดถามไม่ได้




“เค้กมะพร้าว”




เด็กหนุ่มตอบอย่างมั่นใจ ญาวิกานึกถึงเค้กมะพร้าวที่ร่างโปร่งเคยทำมาจากบ้านให้เธอกับมธุวันลองชิม ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายทำได้อร่อยจริงๆ ขนาดเธอที่ไม่ค่อยชอบมะพร้าวยังทานจนหมด





“มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน” เด็กสาวว่า ก่อนจะเอนพิงเคาท์เตอร์แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นฆ่าเวลา




จริงสิ...ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองหาข้อมูลคนที่จ้องเพื่อนของเธอตาเป็นมันทุกครั้งที่ณัฐภาสเผลอไว้สักหน่อยดีกว่า เผื่อจะได้ช่วยประเมินสถานการณ์ของร่างโปร่งในตอนนี้




แต่เชฟใหญ่ไม่ใช่ดาราหรือนักร้อง ถึงแม้จะนับว่าเป็นคนที่โด่งดังในวงการเชฟ แต่ก็ห่างไกลจากการเป็นมนุษย์ที่ปาปารัซซี่หรือนักข่าวจะตามติดชีวิตรักอะไรนัก ถึงแม้จะมีบทสัมภาษณ์โผล่มาบ้าง แต่ก็ไม่ได้มีข่าวฉาวสะเทืิอนโลกอะไรกับใคร
เด็กสาวคลิกเข้าไปดูพวกรีวิวคอร์สสอนทำอาหารของร่างสูง ถึงแม้จะไม่มีเรื่องอะไรเสียหาย แต่สิ่งหนึ่งที่ญาวิกาค้นพบแบบแผนอย่างรวดเร็ว คือความ’เป็นกันเอง’ของร่างสูง





เท่าที่อ่านมา รีวิวส่วนใหญ่จะพูดไปในเชิงว่าเชฟใหญ่มักจะเล่นด้วยกับคนที่เข้ามาหยอดหรือทำตัวสนิทสนมกับเขาเสมอ ร่างสูงไม่ชอบอะไรที่เป็นทางการ บ่อยครั้งในคอร์สที่ร่างสูงขอให้คนเรียกเขาว่าพี่หรือเรียกชื่อเฉยๆเพราะอึกอัดกับคำว่าเชฟ แต่ไม่มีคนไหนที่พูดอะไรถึงว่าร่างสูงทำเรื่องเกินเลยหรือคบกับใครที่เข้ามาคุยกับเขา ยิ่งการทักทายหยอกมุขให้เก้อเขินก่อนแบบที่ณัฐภาสโดนยิ่งไม่มีใครเคยเห็น




หือ...ยังไงล่ะเนี่ย?




ร่างเล็กได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เงียบๆ เงยหน้ามองเพื่อนที่ร่อนแป้งใส่เครื่องคนส่วนผสมอย่างคล่องแคล่ว ใบหน้าขาวเนียนเปรอะไปด้วยแป้งอเนกประสงค์เป็นปื้นที่สันจมูกไปจนถึงเส้นผมสีน้ำตาลที่เริ่มจะยาวเกินพอดี





ถึงไอ้นัทมันจะถูกจัดอยู่ในขั้นหน้าตาดีเหมือนอปป้าเกาหลีที่สาวๆคลั่งไคล้ก็เถอะ แต่เธอก็ไม่อยากคิดเข้าข้างเพื่อนว่าคนที่เดินทางมารอบโลก เจอคนหน้าตาดีๆกว่ามันหลายเท่าจะมาชอบไอ้นัทตั้งแต่แรกพบแบบนี้





“มึง ขอผงฟูหน่อย”




คนที่เธอกำลังเป็นห่วงเอ่ยขึ้นโดยไม่ได้รับรู้ถึงความกังวลของเพื่อนซักนิด




ร่างเล็กถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะความหาไอ้เจ้าสิ่งที่เรียกว่าผงฟู โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าหน้าตาของมันเป็นอย่างไร











และแล้ว เวลาตัดสินก็มาถึง





ญาวิกาสังเกตได้ว่าเพื่อนของเธอกำลังเกร็ง ถึงแม้จะรู้สึกไม่ดีกับเชฟใหญ่แค่ไหน แต่เห็นได้ชัดว่าร่างโปร่งอยากจะทำให้คนที่ตัวเองเคารพนับถือในฐานะเชฟพอใจกับขนมของตน เชฟใหญ่ชิมอาหารทุกจานอย่างมืออาชีพ บอกทั้งข้อดีข้อด้อยและวิธีการปรับปรุงที่น่าจะทำให้อาหารจานนี้ดีขึ้น ร่างเล็กสังเกตว่าชายหนุ่มไม่พูดติชมขนมหวานซักจาน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเชฟที่มาด้วยกันหรือพวกอาจารย์ของคณะรับหน้าที่อธิบาย





แต่พอมาถึงขนมเค้กของณัฐภาส ชายหนุ่มกลับไม่รีรอที่จะเป็นคนชิมคนแรก




“หน้าตาดีมากเลยนะ”ร่างสูงยิ้ม “เหมือนคนทำเลย”




ร่างโปร่งเบือนหน้าหนี ไม่สนใจจะโต้ตอบคำชมของอีกฝ่าย




ร่างสูงตักเค้กเข้าปากคำโต ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ เช่นเดียวกับกรรมการคนอื่นๆ




“อร่อยมาก!”





ทุกคนเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน จานของณัฐภาสเป็นจานแรกและจานเดียวในวันนั้นที่ได้รับเพียงแค่คำชมอย่างท่วมท้น ซึ่งนั่นดูเหมือนจะทำให้เด็กหนุ่มอารมณ์ดีขึ้น





แน่นอนที่สุด ขนมเค้กมะพร้าวของณัฐภาสได้รับรางวัลที่หนึ่ง รวมถึงเงินรางวัลและหนังสือทำอาหารของเชฟใหญ่ ก่อนจะส่งมอบรางวัล ร่างสูงหยิบปากกาขึ้นมาขึ้นเขียนอะไรบางอย่างลงบนหน้าแรกของหนังสือ ก่อนจะยื่นให้เด็กหนุ่มพร้อมรอยยิ้มมุมปาก






“ยินดีด้วยนะครับ น้องโดนัท”




ณัฐภาสรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว แต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไรนอกจากพึมพำคำขอบคุณแล้วเอื้อมมือไปรับหนังสือเล่มนั้น ท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกคนในคอร์ส










“แก เขาเขียนว่าไงอ่ะ เอามาดูดิ๊”




ญาวิการ้องตะแง้วๆจะเอาหนังสือเล่มนั้นตั้งแต่ออกมาจากตึก ณัฐภาสไม่อยากจะเปิดดูข้อความด้านใน ถึงแม้เขาจะยังเคารพอีกฝ่ายในฐานะเชฟ แต่นิสัยของชายหนุ่มในวันนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านใจอย่างบอกไม่ถูก และณัฐภาสก็เป็นคนที่ไม่ชอบเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่น่าหงุดหงิดเสียด้วย




“เอ้า อยากรู้นักก็เอาไป”




ร่างโปร่งโยนหนังสือในมืออย่างไม่ใส่ใจให้เด็กสาวที่แทบจะกระโดดมารับอย่างตื่นเต้น ญาวิการีบเปิดหน้าหนังสือดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น




“เก่งมากเลยครับโดนัท ว่างๆมาสอนพี่ทำขนมบ้างได้มั้ย พี่ใหญ่ 081XXXXXXX แก๊!!!!!”




ร่างเล็กหวีดร้องเสียงแหลมหลังจากกวาดตาอ่านข้อความเสร็จ วิ่งตามเพื่อนที่เดินลิ่วนำตัวเองไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ขาสั้นๆจะอำนวย




“อะไร?”ณัฐภาสหันกลับมาอย่างรำคาญ




“แก๊!! ดูนี่ ดูๆๆดู๊!!!!”




ญาวิกาแทบจะยัดหนังสือเข้าไปในมือของเพื่อน ณัฐภาสถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงอ่านข้อความ ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง ก่อนจะปิดหนังสือดังฉับ แล้วรีบก้าวยาวๆกับไปยังหอพักของตัวเองโดยไม่พูดอะไร









เมื่อมธุวันเปิดประตูเข้ามาในห้อง ญาวิกาที่วี๊ดว๊ายเรื่องเมื่อกี๊ยังไม่หายกระโดดลงจากเตียงของณัฐภาสแล้ววิ่งตื๋อมาหาเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย แบบเดียวกับที่ชอบทำเวลามีเรื่องอยากเม้าท์จนทนไม่ไหว



“แก๊!!!! มาให้ฉันเม้าท์เดี๋ยวเน้!!”




“เอ่อ...ไปเรียนทำอาหารมาเป็นยังไงบ้าง”




มธุวันถาม ถึงแม้สีหน้าอยากฆ่าคนของเพื่อนร่วมห้องจะบ่งบอกทุกอย่างที่เขาควรจะรู้ก็ตาม





“โคตรน่ารำคาญ แม่ง คนเชี่ยอะไรวะนิสัยเสียชิบหาย” ณัฐภาสทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงอย่างหงุดหงิด





“ที่แกหงุดหงิดเพราะเชฟใหญ่เขาใส่ใจช่วยแกทำอาหารแค่ช่วงแรก แล้วช่วงหลังก็ไปอี๋อ๋อกับสาวๆหลังห้องน่ะสิ” ญาวิกาหัวเราะ “แกน่าจะได้เห็นตอนที่เชฟใหญ่มาดูมันทำอาหาร ชมว่ามันน่ารักอย่างนั้นเก่งอย่างนี้ หน้าตาไอ้นัทงี้เหมือนขึ้นสวรรค์ แต่พอเขาหันไปชมเด็กผู้หญิงข้างๆแบบเดียวกัน หน้าบูดเป็นตูดหมาเลยจ้า”




“มึงเลิกพูดถึงมันดิ๊ไอ้หยี ผู้ชายอะไร หน้าม่อ คิดว่าตัวเองหล่อแล้วทำอะไรก็ได้รึไง”




ณัฐภาสเริ่มพาล โยนหมอนใส่เด็กสาวที่รับไว้ได้ก่อนที่มันจะกระแทกใบหน้าของตัวเองแล้วโยนกลับไปใส่ร่างที่นอนแผ่อยู่บนเตียง





“อะไรคือขนาดด่าผู้ชายยังชมว่าเขาหล่ออีกยะ เป็นเอามากนะแก”





“กูไม่ได้ชมว้อย!”ร่างสูงโปร่งโวยลั่น “คนแบบนั้นน่ะชาตินี้อย่าเจอกันเลย”




“นี่ขนาดไม่ได้เป็นอะไรกับเขายังขนาดนี้ ฉันว่าดีแล้วแหละที่แกไม่ไปยุ่งกับเขา” ญาวิกาส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะหันกลับมาหามธุวัน “แล้วแกอ่ะ วันนี้ไปไหนมา”





หลังจากได้ยินว่ามธุวันไปเยี่ยมป้ายศพของมารดาที่วัด ญาวิกาที่รู้สึกถึงบรรยากาศอึมครึมในห้องจึงเริ่มหาเรื่องคุยเปลี่ยนบรรยากาศทันที




“มากินเค้กของไอ้นัทกันดีกว่า มันได้รางวัลที่หนึ่งด้วยนะรู้มั้ย”




“รางวัลที่หนึ่ง? วันนี้ไม่ได้ไปเรียนที่เขาสอนเฉยๆเหรอ?”มธุวันถามอย่างประหลาดใจ




“ช่วงเช้าก็เรียนเมนูที่เชฟใหญ่เตรียมมาสอนนั่นแหละ แต่ช่วงบ่ายเขาให้ทำอะไรก็ได้ตามที่ถนัดแล้วให้กรรมการชิม”ญาวิกากลับมานั่งบนเตียงข้างณัฐภาส “เชฟใหญ่ชมไม่หยุดเลยนะ แต่จุดนั้นไอ้นัทมันงอนเขาอยู่ไง ไม่หือไม่อือกับคำชมซักนิด”
“งอนบ้างอนบออะไร ใครจะไปอยากได้คำชมจากคนพรรค์นั้น!”ร่างโปร่งเถียงเสียงแข็ง นึกย้อนไปถึงไอ้ผู้ชายนิสัยเสียที่วอแวกับคนอี่นไปทั่ว คิดว่าตัวเองหล่อมากนักรึไงวะ?




“เอาน่าๆ อย่าทะเลาะกันเลย เราไปหยิบจานมาให้นะ”




มธุวันช่วยไกล่เกลี่ยสถานการณ์ก่อนที่คู่กัดทั้งสองจะซัดกันอีกครั้ง




ทั้งสามนั่งรอบโต๊ะญี่ปุ่นขนาดเล็กกินชีสเค้กหน้าตาเหมือนออกมาจากเบเกอรี่ดังที่ณัฐภาสเป็นคนทำเองกับมืออย่างเอร็ดอร่อย




“นัททำขนมหวานอร่อยมากเลย เราว่านัทจะต้องเป็นเชฟทำขนมที่ดังมากแน่เลย”มธุวันชมอย่างตื่นเต้น เขาพอจะรู้บ้างว่าเพื่อนของเขาชอบอบขนมเป็นงานอดิเรก แต่ไม่คิดว่าฝีมือของอีกฝ่ายจะดีขนาดนี้




“มึงก็เว่อร์ไปหมอก ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”




ณัฐภาสเอ่ยแก้เขิน ยิ่งเพื่อนทั้งสองชมเขามากเท่าไหร่เขายิ่งรู้สึกว่าหน้าของตัวเองเริ่มร้อนมากขึ้นเท่านั้น ณัฐภาสรู้ตัวว่าตัว
เองมีฝีมือดี แต่เขาก็รู้เช่นกันว่าฝีมือของเขาไม่มีทางเทียบเชฟที่ได้รับรางวัลอะไรต่อมิอะไรไม่รู้มาทั่วทุกมุมโลก ถึงแม้เชฟใหญ่จะเคยบอกว่าตัวเองไม่ถนัดทำของหวานในบทสัมภาษณ์ แต่คำว่าไม่ถนัดของเชฟมืออาชีพก็ยังห่างไกลจากการที่จะต้องมาขอให้มือสมัครเล่นที่ไม่เคยเรียนทำขนมจริงจังอย่างเขาสอน





และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาโกรธอีกฝ่ายมากขึ้นกว่าเดิม ที่กล้าเอาความภาคภูมิใจของเขามาล้อเล่นเหมือนว่ามันไม่มีค่าอะไรแบบนี้





สอนบ้าสอนบออะไร ชาตินี้ไม่ต้องเจอกันอีกยิ่งดี!




---------

สั้นๆเนอะ แหะๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 06-09-2017 08:13:53
นัท อารมณ์ผันผวนจริง
มันเป็นความโมโห ความเฟรนด์ลี่ของเชฟ
ถ้าเขาทำกับตัวเองคนเดียว คงมีความสุข หน้าบานไปแล้ว  :ling1: :ling1: :ling1:
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 06-09-2017 19:38:21
แปรปรวน ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 06-09-2017 19:50:36
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 06-09-2017 20:19:32
โดนัทน่ากินล่ะสิ  อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 06-09-2017 21:16:31
        เชฟใหญ่ก็อ้อยไปเรื่อยน้องน้อยใจเลยค่ะอิอิ :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 06-09-2017 21:37:32
โถ... อะไรจะเกรี้ยวกราดขนาดนั้นจ๊ะโดนัท
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: kobyp_lu ที่ 06-09-2017 21:50:22
พี่ใหญ่ทำน้องงอนแล้้วเนี่ย  555555555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 06-09-2017 23:54:22
นัทยิ่งงอนหนักเข้าให้แล้วไง พี่ใหญ่จะมาง้อถูกไหมเนี่ย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-09-2017 06:59:47
 :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-09-2017 09:13:53
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 คห.556 P.19 [6/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 09-09-2017 09:07:33
แต่อย่างที่โบราณท่านว่าไว้ เกลียดอย่างไหน ย่อมได้อย่างนั้น



เสียงฮือฮาของเพื่อนในคณะเขาดังขึ้นเมื่อพวกเขาเดินลงมาจากตึกเรียน ณัฐภาสไม่รู้ว่าทุกคนกำลังตื่นเต้นอะไร แต่ด้วยความที่ธรรมชาติเป็นคนไม่สนใจอะไรอยู่แล้วจึงไม่สนใจจะชะเง้อผ่านฝูงชนที่ออกันอยู่ข้างหน้า





“นั่นไงคะนัท!”




เสียงแหลมของยัยผู้หญิงที่ตอนนี้เขาจะได้อย่างขึ้นใจแล้วว่าชื่อคุ้กกี้ดังแหวกอากาศราวกับเสียงหวีดสยองของเปรตที่ต้องการขอส่วนบุญ ณัฐภาสเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในชุดแจ็กเก็ตหนังสือดำสนิทกับกางเกงยีนส์ฟอกและแว่นตาดำฉาบปรอทราคาแพงเอนพิงช็อปเปอร์คันโตกำลังโบกมือให้เขา





อะไรเนี่ย?




“นัท พี่ใหญ่อุตส่าห์หานะแก รีบมาสิ”แม่นางคุ้กกี้เจ้าเก่าที่นอกจากจะย้อมผมสีทองสว่างและทาปากสีแดงสดประหนึ่งปอบเพิ่งกินคนเสร็จแล้วยังแต่งตัวผิดกระเปรียบตั้งแต่หัวจรดเท้าเร่งเขาด้วยท่าทีสนิทสนมทั้งที่พวกเขาไม่เคยพูดกันสักคำ




“เรารู้จักกัน?”





ร่างโปร่งถามเสียงเย็น ก่อนจะเดินผ่านร่างเล็กที่อ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อว่าตัวเองเพิ่งจะโดนผู้ชายพูดแบบนั้นด้วยต่อหน้าเพื่อนที่ยืนมองอยู่รอบๆ ณัฐภาสเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่ยังคงยิ้มให้เขาอย่างอารมณ์ดี ผิดกับเด็กหนุ่มที่มีสีหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด




“มีธุระอะไรครับ?”




“ไปหาอะไรกินกันมั้ย?”




ร่างสูงถามพร้อมรอยยิ้ม




เหอะ คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไง




ณัฐภาสรู้ดีว่าคำตอบคือใช่ แต่เขาก็ยืนกรานที่จะทำเป็นไม่รับรู้ถึงหัวใจที่เพิ่งเต้นผิดจังหวะไปกับคำถามนั้น





“ทำไมครับ? หากินเองไม่เป็นเหรอ?” ร่างโปร่งเลิกคิ้ว นับว่าเขายังมีความเคารพอีกฝ่ายอยู่บ้าง หากไม่อย่างนั้น คำว่าครับคงจะปลิวหายไปนานแล้ว




“คนน่ารักนี่ใจร้ายแบบนี้ทุกคนรึเปล่า”




ร่างสูงหยอกคำหวานอีกครั้ง ณัฐภาสที่ไม่อยากยืนเป็นเป้าสายตาคนอื่นนานกว่านี้หันหลังเพื่อที่จะเดินกลับไปอีกทาง แต่กลับถูกมือใหญ่รั้งไว้เสียก่อน





“เดี๋ยวสินัท คุยกันก่อนได้มั้ย”




“ผมว่าผมไม่ได้รู้จักคุณดีถึงขั้นจะต้องฟังอะไรจากคุณ ปล่อย!”




ร่างโปร่งอยากจะออกไปจากสายตาของคนอื่นให้เร็วที่สุด




“นัท….”



“เอ๊ะ! รึจะเอา?!”




เด็กหนุ่มที่มีความอดทนสั้นยิ่งกว่าไม้จิ้มฟันหันกลับมาหาร่างสูงที่ดึงเขาไว้ เงื้อมืออีกข้างขึ้นเตรียมพร้อมหาเรื่องอีกฝ่ายเต็มที่หากชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยเขาไป แต่แทนที่จะกลัว ชายหนุ่มกลับกระชากร่างของเขาเข้ามาจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวเซทับลงบนอกแกร่งที่อุดมไปด้วยมัดกล้าม เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆจนร่างโปร่งมั่นใจว่ามีเพียงเขาที่ได้ยิน




“ก็อยากเอาอยู่นะ แต่ไปกินข้าวกันก่อนดีมั้ย?”




หมัดลุ่นๆถูกประเคนใส่หน้าของเชฟหนุ่มแทนคำตอบจนหน้าหัน ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของคนที่มุงดู ณัฐภาสสะบัดมืออีกข้างออกจากการเกาะกุม แล้วหันหลังเดินหนีออกจากที่ตรงนั้นไปให้เร็วที่สุด ทั้งอับอายจากสิ่งที่ร่างสูงพูดกับเขา และเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป แต่ส่วนหนึ่งของจิตใจของเขาคิดว่าอีกฝ่ายสมควรได้รับหมัดนั้นแล้ว




ใช่...เขาไม่ผิดซักหน่อย




ส่วนคนที่โดนหมัดลุ่นๆกระแทกจนเห็นดาวโดยไม่ทันตั้งตัวร้องซี้ดออกมาเบาๆ รู้สึกถึงรสชาติเค็มๆของเลือดในปาก เหล่าเด็กสาวที่ยืนมุงรีบกรูเข้ามาดูแลหวังเอาใจชายหนุ่ม แต่แม่นางคุกกี้ที่ว่องไวที่สุดรีบคว้าปากเช็ดหน้ามาเตรียมจู่โจมร่างสูงทันที




“ขอบคุณนะครับคุ้กกี้”




เชฟใหญ่ยิ้มขอบคุณพร้อมกับดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากมือของเด็กสาวก่อนที่อีกฝ่ายจะได้เอามาเช็ดให้เขา ถึงแม้ร่างสูงจะเป็นคนเฟรนด์ลี่ เข้ากับคนง่าย และมักจะรักษาน้ำใจคนอื่นอยู่เสมอ แต่เขาก็มีขอบเขตอยู่บ้างกับคนที่เขาอยู่สึกรำคาญอย่างผู้หญิงคนนี้




แต่สำหรับร่างโปร่งที่ต่อยเขาแล้วหมุนตัวเดินหนีไปคนนั้น บอกได้คำเดียว....แซ่บมาก




ความเผ็ดของอีกฝ่ายยิ่งทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวา อยากปราบพยศให้ร่างนั้นกลายเป็นลูกแมวในกำมือที่เชื่องกับเขาเพียงคนเดียว










“เชฟ ขอคุยด้วยหน่อย”




เสียงทุ้มของคุณวีรภัทร เจ้าของโรงแรมที่เขาเป็นหัวหน้าเชฟอยู่ดังขึ้นจากทางเข้าห้องครัว ร่างสูงในชุดหัวหน้าเชฟสีขาวเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง แต่ก็บอกให้ลูกมือทำงานต่อไปแล้วเดินไปหาเจ้านายที่ยืนกอดอกรออยู่ วีรภัทรกวักมือให้อีกฝ่ายเดินตามมาที่ทางเดินด้านนอกซึ่งตอนนี้ไม่มีคนเดินผ่าน





“มีอะไรรึเปล่าครับ?”




เชฟใหญ่ถามอย่างเป็นกังวล มีลูกค้าคอมเพลนท์เรื่องอาหารอะไรรึเปล่า? ถึงแม้หัวหน้าเชฟจะไม่ใช่คนปรุงอาหารส่วนใหญ่ แต่มันก็เป็นความรับผิดชอบของเขาหากจานที่ส่งออกไปมีปัญหา




“ไม่ใช่เรื่องงานหรอก วางใจเถอะ”




ประธานหนุ่มที่เป็นเจ้าของธุรกิจโรงแรมหลายสิบแห่งในเครือทั้งไทยและต่างประเทศทั้งที่ตอนนี้อายุเพียงสามสิบสามถอนหายใจ




“…”คนฟังไม่รู้ว่าควรจะโล่งใจดีหรือไม่ ได้แต่ยืนเงียบรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ




“ปากไปโดนอะไรมา”




วีรภัทรถามถึงมุมปากที่ยังมีร่องรอยแห่งความรัก(?)ของณัฐภาสหลงเหลืออยู่ เชฟใหญ่ยิ้มแห้ง




“เอ่อ...ผม....”




“ก่อนจะพูดอะไร จำได้ใช่มั้ยว่าฉันก็เพิ่งกลับมาจากมหาลัยเหมือนกัน”




จริงสิ เขาลืมไปได้ยังไงกันนะว่าวีรภัทรมีอาชีพเสริมเป็นอาจารย์ของภาควิชาภาษาอังกฤษที่เด็กปีหนึ่งทุกคนจะต้องเข้าเรียน ซึ่งนั้นรวมถึงณัฐภาสด้วย ดีไม่ดีวิชาที่เด็กหนุ่มเพิ่งเลิกเรียนจะเป็นวิชาของชายหนุ่มด้วยซ้ำ




“แหะๆ ขอโทษครับ”



ร่างสูงยิ้มเจื่อนอย่างไม่รู้จะพูดอะไร



“เด็กนั่นอายุแค่เท่าไหร่?สิบเจ็ด?”



“จะสิบแปดแล้วครับ”ร่างสูงรีบแย้งขึ้น ก่อนจะหุบปากฉับเมื่อเห็นว่าสายตาของเจ้านายไม่ได้ต้องการคำตอบจากเขา




“แล้วไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนซัดมาแบบนี้? อย่าบอกนะว่าไปฉุดเขา...”




“ฮะ? มะ…ไม่ใช่ครับ”ร่างสูงรีบส่ายหน้าพรืด “ผมก็แค่...อยากทำความรู้จัก”




“ก็ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกัน”วีรภัทรถอนหายใจ “ถ้าเผลอจริงจังขึ้นมาระวังจะเจ็บฟรี”




“ผมไม่เคยคิดว่าจะทำเรื่องแบบนี้เล่นๆหรอกครับ” คนฟังขมวดคิ้วกับคำเตือนของเจ้านาย เขารู้ว่าวีรภัทรไม่ได้คบกับใครจริงจังมาตั้งแต่น้องเวย์เกิด แต่เขาไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกแบบนี้กับการคบกับใครซักคน




“หึ…เด็กอายุแค่นั้นไม่เข้าใจหรอกว่าคบแบบจริงจังคืออะไร”ร่่างสูงในชุดสูทส่ายหน้า “ถือว่าฉันเตือนแล้วละกัน”




เขารู้ว่าวีรภัทรเป็นห่วงเขาในฐานะคนที่รู้จักกันมานาน แต่เชฟใหญ่ก็ยังคิดว่าสภาพจิตใจของวีรภัทรในตอนนี้น่าเป็นห่วงกว่าเขาเสียอีก




หวังว่าซักวันชายหนุ่มจะเจอคนที่พร้อมจะเยียวยาบาดแผลในจิตใจ แล้วเริ่มต้นใหม่กับความรักจริงๆเสียที




“แล้วถ้าวันนึง...คุณเกิดตกหลุมรักเด็กอายุแค่นั้นขึ้นมา...อย่างพวกนักศึกษาในคลาส... คุณจะทำยังไงครับ?”เชฟใหญ่อดถามขึ้นมาไม่ได้ ถึงแม้ภาพที่ชายหนุ่มกร้านโลกที่ต้องฝ่าฝันทุกสิ่งทุกอย่างด้วยลำแข้งของตัวเองพร้อมกับกระเตงลูกน้อยไปด้วยทุกก้าวของเส้นทางจะมาตกหลุมรักเด็กมหาวิทยาลัยที่ยังไม่ได้ออกมาเผชิญโลกภายนอกจะเป็นอะไรที่เขาไม่คิดว่าจะมีวันเกิดขึ้น แต่ชายหนุ่มก็คิดว่าคงจะเป็นภาพที่น่าสนใจพอตัวเลยทีเดียว





“หึ…”ร่างสูงขยับยิ้มมุมปาก “ฉันไม่โง่ขนาดนั้นหรอก”





“ป๊ะป๋า~”





บทสนทนาของคนทั้งคู่ถูกขัดโดยร่างเล็กของเด็กชายวัยสิบเอ็ดปีในชุดนักเรียนที่วิ่งตื๋อนำพนักงานต้อนรับที่ช่วยพาเขาจากรถตู้โรงเรียนขึ้นมาที่นี่แล้วกระโดดกอดเอวของคนเป็นพ่อจนเซวูบ วีรภัทรหัวเราะออกมาเบาๆถึงแม้จะรู้สึกจุกอยู่มาก




“เดี๋ยวพ่อไปประชุมแล้ว เวย์หาอะไรกินเสณ้จแล้วขึ้นไปทำการบ้านรอที่ห้องทำงานพ่อนะ ให้พี่เขาไปส่งด้วย ห้ามไปไหนมาไหนเองคนเดียวนะครับ”




“คร้าบผม”




น้องเวย์ตอบรับเสียงร่าเริง ด้วยโครงหน้าที่ฉายแววหล่อเหลาตั้งแต่เล็กและบุคลิกร่าเริงแจ่มใสและนอบน้อมถ่อมตนทำให้
พนักงานทุกคนเอ็นดูบุตรชายคนเดียวของท่านประธานเป็นอย่างมาก รวมถึงหัวหน้าเชฟรูปหล่อที่รักเด็กน้อยไม่ต่างจากน้องชายแท้ๆ




“น้องเวย์อยากกินอะไรครับ?”ร่างสูงย่อตัวลงคุยกับเด็กชาย




“ข้าวมันไก่ฮะ”





เด็กชายตอบอย่างร่าเริงโดยไม่ต้องคิด เชฟใหญ่เข้ามาทำงานให้กับวีรภัทรได้สองปีกว่าแล้ว และทำอาหารให่้กับเด็กชายหลังจากกลับมาจากโรงเรียนแทบทุกครั้ง แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจความหลงไหลของเด็กน้อยที่มีต่ออาหารจานนี้เลยจริงๆ





“ครับๆ ของหวานเอาข้าวเหนียวมะม่วงเหมือนเดิมเนอะ”





ถึงแม้จะมีบางครั้งที่เขาสามารถโน้มน้าวใจเด็กชายให้กินอาหารอย่างอื่นได้บ้าง แต่ส่วนใหญ่ร่างสูงก็มักจะใจอ่อนกับดวงตาสีรัตติกาลที่มองเขาเหมือนลูกหมาอยากได้กระดูกนั่น





อีกสิ่งหนึ่งที่ประหลาดมากของน้องเวย์กับลูกคุณหนูทั่วไปที่เขาเห็นมาในภัตรคารของโรงแรมแห่งนี้บ่อยๆคือการที่เด็กชายเกลียดการนั่งโต๊ะหรูๆด้านนอกมาก น้องเวย์เลือกที่จะนั่งอยู่ภายในครัวที่มีเสียงโช้งเช้งและควาามร้อนกับกลิ่นอาหารอยู่ตลอดเวลามากกว่า เวลาทำการบ้านส่วนใหญ่ของเด็กชายก็อยู่ที่นี่เพราะอย่างน้อยหากไม่รู้เรื่องน้องเวย์ก็อยากจะถามพวกเขามากกว่าจะรบกวนพ่อของตัวเอง





“พี่ใหญ่ๆ ปากพี่ใหญ่เป็นอะไรฮะ”หลังจากที่นั่งลงบนเก้าอี้ที่มุมประจำซึ่งเชฟใหญ่ใช้เพื่อบันทึกสูตรอาหารที่คิดได้ เด็กชายวัยสิบเอ็ดก็ชี้มาที่มุมปากของเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น




“เอ่อ....”




“โดนกบตีปากมาเหรอฮะ?”เด็กชายถามต่อโดยไม่รอคำตอบจากคนที่อ้ำอึ้ง




“หือ?”ร่างสูงประหลาดใจที่อีกฝ่ายรู้จักสำนวนนี้ด้วย





“พี่อุ่นบอกว่าถ้าผมกับซันเล่นเสียงดังกวนป้าเกศนอน จะเอากบมาตีปาก”




ร่างเล็กตัวสั่นเมื่อนึกถึงพี่ชายคนรองของบ้านทรัพย์ดำรงที่เขายังไม่เข้าใจจนถึงตอนนี้ว่าทำไมต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิง พี่น้ำอุ่นเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เวย์ไม่กล้าเล่นด้วย เพราะภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลานั้นมักจะมีคนที่น่ากลัวซ่อนอยู่ภายในรอเวลาปรากฏตัวตอนที่พวกเขาดื้อ




“ถ้าอย่างนั้นเวย์ก็ต้องเป็นเด็กดีเนอะ จะได้ไม่โดนกบตีปาก”





เชฟใหญ่ยีผมเจ้าตัวเล็กพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู




“แล้วตกลงพี่ใหญ่เป็นเด็กไม่ดีเหรอฮะ”




น้องเวย์ที่เปิดกระเป๋าหยิบการบ้านออกมาทำเงยหน้าถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆอีกครั้ง




“อ่า…ก็ประมาณนั้นแหละนะ”ร่างสูงยอมรับเสียงอ่อน ขนาดเด็กตรงหน้ายังรู้เลยว่าเขาเป็นคนผิด แล้วแบบนี้เขาจะยังมีหวัง
ได้กลับไปเจอโดนัทอีกมั้ยเนี่ย





“แล้วพี่ใหญ่ขอโทษรึยังฮะ?”




“เอ่อ...”




“ไม่ได้นะฮะ ป๊ะป๋าบอกว่าทำผิดแล้วก็ต้องขอโทษ”น้องเวย์โวยวาย “ไม่อย่างนั้นจะโดนโป้งไปเป็นพันๆปีเลยนะฮะ”




“เหรอครับ? เป็นพันๆปีเลยเหรอ?”




คุณหัวหน้าเชฟแสร้งทำเสียงตกใจ แต่ในใจก็แอบใจแป้วว่าจะโดนโกรธอย่างที่เด็กน้อยว่าจริงๆ




“อื้อ พี่ใหญ่ต้องรีบขอโทษนะฮะ”




“ครับ พี่จะรีบขอโทษเลย”




ร่างสูงตอบ น้องเวย์ที่ได้รับคำมั่นสัญญากลับไปสนใจการบ้านของตัวเองต่อ ส่วนเชฟใหญ่ก็ได้แต่ทอดถอนใจว่าจะทำ
อย่างไรคนน่ารักถึงจะยอมให้เขาเข้าใกล้โดยไม่ต้องเลือดตกยางออก





-----------

โธ่พี่ใหญ่ ต้องให้เด็กสอน5555

วีคหน้าจำศีลฮะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 09-09-2017 09:22:38
พี่ใหญ่จีบคนแบบปกติไม่เป็นใช่มั้ยเนี่ย ถึงขั้นให้เด็กน้อยสอนเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 10-09-2017 06:33:29
หึหึ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 10-09-2017 07:25:35
ที่เห็นว่าแพรวพราวนั่นแค่เฟรนด์ลี่หรอกเรอะ พอจีบจริงนี่ไปไม่เป็นเลยใช่ไหมเชฟ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 10-09-2017 08:25:26
อ่านจนจบเลยค่ะ แบบรัวๆเลยทีเดียว

ทีมเป็นน้องน้อย ที่บ้านเลยดูแลมากหน่อย แต่ที่ไหนได้ คุณวีมาขุดความร้ายให้ทีมซะงั้น 5555
ทีมมีความเป็นแม่บ้าน อ่อนหวาน อ้อน อ่อย มีครบ จัดเต็มทุกเม็ด แถมใครมาขัดตอนเป็นได้มีเจอ
แต่คุณแม่รอดไปค่ะ เพราะเป็นคุณแม่ แต่คุณวีมาแทนค่ะ 5555

คุณวีคือหลงหนักมาก รักหนักมากด้วย พ่อบุญทุ่มจริงๆ ทุ่มให้ตั้ง 40%
เอาใจทีมน่าดู คือรักมากก็อยากดูแลมาก และเอ็นดูมากอะเนาะ

เทสต์ก็สยบได้เพราะเวย์เลยนะ รู้จักรักเป็น เอาใจเป็น ดูแลเป็น
เวย์ก็ยังมีความเด็ก แต่ก็แอบโตเป็นบางมุม ทะเล้น เข้ากันดี

ใหญ่คือแบบผู้ชายตัวจริงน่ะ ทะเล้น หลอกล่อ แต่อบอุ่น
นัทก็หลงลมไปเหอะ คนมันปลื้มอยู่แล้วอะนะ

น่ารักดีค่ะ ได้เห็นเทสต์ทีมหลายมุม ความหวงน้องของเทสต์ที่มามีตอนมีคุณวี
ความกล้าของทีมที่มีตอมมีคุณวี คุณวีนี่ดีนะ คนจุดประกายหลายอย่าง 5555

ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ รอติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ และรอตอนพิเศษต่อไปจ้า
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 10-09-2017 16:45:18
น่ารัก ไปอีกแบบ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: P_Methayot ที่ 12-09-2017 14:03:02
 o18 o18
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 13-09-2017 14:33:05
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Panizzz3838 ที่ 14-09-2017 11:42:39
โถ่น้องเวย์ สายแบ๊วตอนเด็ก ไม่น่าจับกดพี่ไทด์ได้เลย 555555 :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 14-09-2017 18:02:11
งุยย น่ารัก พี่ใหญ่
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 2 100% คห.577 P.20 [9/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 23-09-2017 08:49:21
Step 3: ใส่กลิ่นวนิลาไปอีกสามช้อนชา



เขาว่ากันว่าตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก





ถึงแม้เชฟใหญ่จะไม่มีประสบการณ์เรื่องตามจีบตามป้อผู้หญิงมากอย่างที่คนอื่นเข้าใจ แต่ร่างสูงรู้ดีว่าเขามีหน้าตาและเสน่ห์ปลายจวักเป็นอาวุธ เช้านี้เขาจึงมาดักรอณัฐภาสที่หน้าโรงอาหารกลางซึ่งเขาแอบได้ยินตอนที่ณัฐภาสคุยกับญาวิกาว่าเป็นสถานที่ประจำของทั้งสอง ในมือมีกล่องเก็บอุณหภูมิที่บรรจุเมนูพิเศษที่เขาตั้งใจทำมาให้อีกฝ่าย




แต่ในทะเลผู้คนที่ทุกคนใส่ชุดนักศึกษาเหมือนกัน ใหญ่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังงมเข็มอยู่ในมหาสมุทร




“นาฬิกาปลุกน่ะมีไว้ประดับโต๊ะรึไงยะ? เห็นมั้ยเนี่ยคนเยอะแยะ จะกินข้าวทันได้ยังไง”




เสียงแหลมเล็กดังฟังชัดเป็นเอกลักษณ์ช่วยเขาไว้ได้ทันเวลา ใหญ่นึกขอบคุณญาวิกากับเสียงของเธออยู่ในใจ ทางต้นเสียง นักศึกษาสามคนกำลังเดินตรงมาทางเขาเพื่อเข้าไปในโรงอาหาร ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังตัดสินใจว่าจะเข้าไปทักอีกฝ่ายอย่างไรอยู่นั้น เด็กหนุ่มที่เขาไม่เคยเห็นหน้าซึ่งเดินอยู่ข้างณัฐภาสก็หันมาเห็นเขาเสียก่อน




"ทำมาเป็นพูด ทีพวกกูรอมึงแต่งตัวไปเรียนทุกวันไม่เห็นพวกกูบ่นอะไร...อะไรวะหมอก สะกิดอยู่ได้"




คนที่เขาตั้งใจมาหาหันมาหาเรื่องเด็กหนุ่มข้างๆข้อหาขัดการกัดกันของตนกับญาวิกา เด็กคนนั้นชี้มาที่เขาไม่พูดไม่จา ณัฐภาสมองตามมือของเพื่อน ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่อีกฝ่ายชี้เป็นใคร





"อ้าว นั่นเชฟใหญ่นี่ สวัสดีค่าเช...อ้าว นัท ไปไหนอ่ะ?"




ขายาวก้าวตามร่างในชุดนักศึกษาที่หมุนตัวเดินหนีไปอีกทางอย่างรวดเร็ว ณัฐภาสจ้ำอ้าวกลับไปทางที่พวกเขาเดินมา ร่างโปร่งวิ่งไปถึงหลังตึกที่ไม่มีคนผ่านเมื่อคนที่ตามมาวิ่งตามเขาทันแล้วคว้าแขนเรียวไว้





"ดีใจที่เจอพี่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?"




ร่างสูงยังมีอารมณ์หยอกล้อ แขนข้างที่เป็นอิสระของณัฐภาสเหวี่ยงเข้าหาเขาทันทีแทนคำตอบ แต่คราวนี้ชายหนุ่มขยับหลบได้ทันเวลา





"เดี๋ยวสินัท ฟังพี่ก่อน"





"ผมไม่อยากพูดกับคุณ"




"พี่แค่อยากขอโทษ"





เชฟใหญ่เอ่ยเสียงอ่อน ได้ผลเมื่อคนฟังยอมลดกำปั้นลงเล็กน้อยถึงแม้จะไม่ทั้งหมด ณัฐภาสจ้องเขาด้วยสีหน้าที่ตีความได้ว่า




'มีอะไรก็ว่ามา'




"พี่ไม่ควรพูดจาแบบนั้น พี่ก็แค่...อยากรู้จักนัทมากกว่านี้"




ร่างสูงยกมือลูบคอตัวเองอย่างเก้อเขิน มืออีกข้างยื่นกล่องข้าวที่ตนทำมาให้เด็กหนุ่ม ณัฐภาสรับมาด้วยสีหน้างุนงง





"แหะๆ คงเละไปแล้วแหละ แต่น่าจะยังอร่อยอยู่นะ"




"...เอามาให้ผมทำไม?"





ณัฐภาสถามอย่างไม่เข้าใจ





"เอามาง้อนัทไง" เชฟใหญ่ยิ้ม "เผื่อว่านัทจะใจอ่อนยอมไปทานข้าวกับพี่ซักมื้อ"




"เห็นเป็นหมารึไงเอาของกินมาล่อ"





ถึงจะบ่นไปแบบนั้นแต่ก็ยังแกะกล่องข้าวดูอย่างอยากรู้อยากเห็น ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่อเห็นทะเลพริกไทยดำกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ ทั้งที่เป็นอาหารง่ายๆแต่กลับมีกลิ่นเครื่องเทศอบอวลน่ารับประทาน สมกับที่คนทำเป็นเชฟคนเก่งของยุค





"กินก็ได้ กลัวเสียของหรอกนะ"





เด็กหนุ่มแก้ตัวล่วงหน้า เดินอุ้มกล่องข้าวกลับไปหาเพื่อนของตัวเองโดยไม่พูดอะไรกับคนที่ทำมาให้ เชฟใหญ่ยิ้มอย่างเอ็นดู ไม่รู้ว่าเขาอยู่ในโหมดหน้ามืดตามัวหรืออะไรแต่เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าทำอะไรก็น่ารักไปหมด




โอย..ถ้าได้มากอดไว้จะฟินแค่ไหนนะ











“อะไรคือทำหน้าอย่างกับได้สามีคะคุณนัท ไหนแกบอกว่าไม่ชอบเขา”





ญาวิกาแซวคนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวหลังทานอาหารในกล่องข้าวสื่อรักจนเกลี้ยงอย่างหมั่นไส้ ทีสาวน้อยบอบบางอย่างเพียงยังต้องทนผ่าทะเลคนไปต่อแถวร้านอาหาร โลกนี้มันไม่ยุติธรรม




“กูเรียนคหกรรม กูก็ต้องรู้คุณค่าของอาหารป่ะ เกลียดคนก็ส่วนเกลียด อาหารไม่ได้ทำอะไรผิดเว้ย ใช่มั้ยไอ้หมอก”




ณัฐภาสแถ หันไปเรียกกำลังเสริมจากเพื่อนที่นั่งทำแบบฝึกหัดอยู่ข้างๆ




“เอ่อ...น่าจะใช่นะ”




มธุวันยิ้มเจื่อนเพราะมัวแต่ทำงานจนไม่ได้ฟังบทสนทนาของเพื่อนทั้งสอง




“อย่ามา คนอคติสูงเทียมฟ้าอย่างแกน่ะนะจะคิดอะไรฉลาดๆแบบนี้เป็น ใช่มั้ยหมอก” ญาวิกาหันไปขอความเห็นเพื่อนบ้าง





“เอ่อ..ก็คงอย่างนั้นแหละ” มธุวันตอบอย่างไม่อยากให้เพื่อนเสียความรู้สึก ไม่ทันฟังคำพูดของญาวิกาอีกแล้ว




“หมอก! ตกลงมึงอยู่ข้างใคร?”





“นี่! อย่าดุหมอกนะ!”




มธุวันได้แต่ลอบถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงทำแบบฝึกหัดต่อ ปล่อยให้ทั้งสองคนตีกันต่อไป










ณัฐภาสไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกโล่งอกหรือผิดหวังที่ไม่เห็นร่างสูงใหญ่ของคนที่เอากล่องข้าวมาให้เขายืนอยู่หน้าตึกเรียนอย่างคราวที่แล้ว แต่บอกตามตรงหลังจากเหตุการณ์ในครั้งแรกเขาก็ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะกล้ามายืนรอเขาแบบนั้นอีก





“มองหาใครอยู่เหรอครับ? อุ่ก!”





เสียงทุ้มที่ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจากด้านหลังทำให้คนตกใจง่ายเผลอถองศอกใส่หน้าท้องแข็งอย่างแรง




“เฮ้ย!”




ณัฐภาสร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองประทุษร้ายไปคือคนที่กำลังมองหาเมื่อครู่ เชฟใหญ่ตัวงอกุมท้องอย่างเจ็บปวด แต่ยังคงยิ้มให้เขาแห้งๆ




“ขอโทษที...ตกใจเหรอ?”




“ให้ตายเถอะ โผล่มาแบบคนธรรมดาซักครั้งไม่ได้รึไงครับ?”





ร่างโปร่งโวยวายกลบเกลื่อนความรู้สึกผิด สอดแขนเข้ามาช่วยพยุงอีกฝ่ายไปนั่งตรงม้านั่งที่อยู่ไม่ไกล





“แบบนั้นเดี๋ยวนัทไม่ประทับใจไง”




ชายหนุ่มอ้าง ยังคงจุกจากการโดนถองเข้าเต็มๆลิ้นปี่ ณัฐภาสกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย กลบเกลื่อนความรู้สึกหน้าร้อนๆที่เขากำลังเป็นอยู่ในตอนนี้




“แล้วมาทำไม?”




“เขาบอกว่าถ้าโผล่มาให้คนที่เราชอบเห็นบ่อยๆ เวลาเราหายไปเขาจะคิดถึงเรา”




“เลิกพูดจาแบบนั้นซักทีได้มั้ยครับ”




ณัฐภาสเบือนหน้าหนี เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ ทำไมคนคนนี้ถึงได้หน้าม่อไม่เกรงใจใครแบบนี้นะ




“เป็นไง ข้าวกล่องพี่อร่อยมั้ย?”





เชฟใหญ่ถามขึ้นเมื่อเริ่มหายจากอาการจุก ถึงแม้ณัฐภาสจะไม่อยากให้อีกฝ่ายได้ใจ แต่การจะบอกว่าอาหารของเชฟระดับห้าดาวไม่อร่อยก็เหมือนกับการบอกว่าสุนัขไม่ได้มีสี่ขา หรือพระอาทิตย์ไม่ได้ขึ้นทางทิศตะวันออก ร่างโปร่งพยักหน้าส่งๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้อีกฝ่ายเผยรอยยิ้มกว้างอย่างพอใจได้แล้ว




คนบ้าอะไรทำตัวปัญญาอ่อนยังหล่อวะ?




ณัฐภาสคิดอย่างไม่สบอารมณ์




“นัท พี่มีข้อเสนออยากจะให้นัทลองพิจารณาดู”




จู่ๆร่างสูงก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย คนฟังหรี่ตาลงอย่างจับผิด ไม่รู้ว่ารอบนี้อีกฝ่ายจะมาไม้ไหนกันแน่ เชฟใหญ่ยิ้มกับท่าทีหวาดระแวงของอีกฝ่าย










“ตกลงข้อเสนอที่ว่านี่คืออะไรครับ?”





ณัฐภาสเอ่ยขึ้นอย่างเริ่มหมดความอดทน จู่ๆร่างสูงก็พาเขากลับมาที่ห้องที่ใช้เรียนคลาสทำอาหารที่ไม่มีใครอยู่ บอกให้เขา
นั่งรอแล้วไปวุ่นวายทำอะไรอยู่ที่โต๊ะทำอาหารอยู่คนเดียวตั้งนานสองนาน จนตอนนี้เขาชักรู้สึกหิวนิดๆแล้ว




“เอ้า ลองชิมดู”




หัวหน้าเชฟหนุ่มวางขนมหวานหน้าตาน่ารับประทานลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา ณัฐภาสเงยหน้ามองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมตักขนมสีขาวๆที่เขาไม่มั่นใจว่าคืออะไรเข้าปากแต่โดยดี




“….”




ณัฐภาสพยายามที่จะไม่เสียมารยาท เขาพยายามแล้วจริงๆ




แต่สุดท้ายรสชาติอบอวลอยู่ในปากก็ทำให้เขาต้องรีบคายทิ้งอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ ร่างสูงที่รู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้หยิบถังขยะใบเล็กมาให้ร่างโปร่งคายทิ้งและส่งขวดน้ำที่เปิดฝาแล้วให้อีกฝ่ายรับไปดื่ม




“นั่น...อะไร...”





เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงขาดห้วง ร่างสูงยกมือขึ้นเกาศีรษะด้วยสีหน้าประหม่า




“พี่ไม่เคยเรียนทำอาหาร”เชฟใหญ่เริ่มเล่า “พี่อาศัยครูพักลักจำเทคนิคการทำอาหารต่างๆจากครัวร้านอาหารหลายที่ที่พี่ทำงานอยู่ อาหารคาวน่ะมันง่าย แค่เรารู้ว่ารสชาติไหนเข้ากับอะไร แต่ขนมหวานที่ต้องใช้ความรู้ทั้งเรื่องอัตราส่วนของส่วนผสม ความร้อน การกะเวลา พี่ฝึกแค่ไหนของที่พี่ทำออกมาก็กินไม่ได้ทุกครั้ง”




“แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงไม่ไปเรียนล่ะครับ”




ณัฐภาสถาม เชฟใหญ่ยิ้มขื่น





“เพราะทุกคนคิดเอาเองน่ะสิว่าคนที่เป็นเชฟแล้วจะมาเรียนทำขนมพื้นฐานทำไม พอพี่ได้เป็นหัวหน้าเชฟที่โรงแรมธารา พี่ก็ไม่อยากจะให้ลูกค้าสงสัยในชื่อเสียงของภัตราคาร หัวหน้าเชฟยังต้องไปเรียนอบขนมอยู่...ฟังดูไม่น่าเชื่อถือเลยว่ามั้ย?”





“ไม่เห็นจะเป็นอย่างนั้นเลยครับ เชฟที่เรียนทำขนมต่อก็เยอะแยะ”




ณัฐภาสเถียง ทั้งที่รู้ว่าบางครั้งในหลายๆเรื่อง ภาพลักษณ์ก็มาก่อนฝีมือของคน และจะมีคนบางกลุ่มที่ขุดเรื่องแบบนี้มาเม้าท์
ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องน่าอายสักนิด




“พี่เลยอยากขอให้นัทช่วยสอนไง”เชฟใหญ่ว่า “อย่างน้อยถ้านัทมาสอนพี่ตัวต่อตัว ก็ไม่มีรู้ จริงมั้ย?”




“แปลว่าที่สร้างเรื่องแกล้งจีบผมซะใหญ่โต นั่นก็แค่ต้องการปิดเรื่องที่อยากเรียนทำขนม?”




ร่างโปร่งตอกกลับอย่างไม่พอใจ แต่ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆในอก แต่อย่างน้อยเรื่องราวทั้งหมดก็ดูมีเหตุผลขึ้น




“เปล่า ที่จีบน่ะจีบจริง” รอยยิ้มขี้เล่นกลับมาบนใบหน้าคมอีกครั้ง “แต่ถ้านัทยังไม่อยากเปิดใจให้พี่ ตอนนี้ได้อยู่ใกล้ๆแค่นี้ก็ยังดี”




“แล้วผมจะได้อะไร”ณัฐภาสเลิกคิ้ว





“พี่จะสอนเมนูลับของพี่หนึ่งเมนูแลกกับขนมหนึ่งอย่าง ดีมั้ย?”





เชฟใหญ่ยิ้ม รู้ดีว่าไม่ว่าใครก็ไม่มีทางปฎิเสธข้อเสนอสุดล่อตาล่อใจนี้ ณัฐภาสถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมถึงขนาดนี้เพียงเพื่อได้อยู่ใกล้กับเขา





ไอ้แก้มบ้า!อย่าแดงนะเฟ้ย!





“ถ้าคุณสอนให้ผม ก็ไม่เรียกเมนูลับน่ะสิ”




ร่างโปร่งเถียงเสียงดังกลบเกลื่อนความอาย นิสัยติดตัวที่ใหญ่เริ่มรู้สึกเอ็นดูขึ้นเรื่อยๆอย่างช่วยไม่ได้





“เรียกสิ”





ชายหนุ่มขยับเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่ในระยะประชิด กระซิบด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ปื้นแดงบนแก้มของณัฐภาสลามไปถึงใบหูอย่างรวดเร็ว





“ก็เรียกว่าความลับของเราสองคนไง”





“เสี่ยว”





ณัฐภาสดันหน้าที่เข้ามาใกล้เกินความสบายใจออกห่าง แต่เขาต้องยอมรับว่าข้อเสนอนั้นน่าสนใจพอสมควร





“ว่าไงครับ?”





ร่างโปร่งถอนหายใจ รู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าตนจะเสียใจกับการตัดสินใจนี้ในภายหลัง









“เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย?”




วันนี้ทั้งณัฐภาสและมธุวันมีเรียนเช้า พวกเขาจึงรีบลงมาจากหอเพื่อป้องกันการจราจรที่มักจะติดขัดในยามเช้าและเย็นเสมอ ณัฐภาสกำลังจะกระโดดคร่อมมอเตอร์ไซค์คู่ใจเมื่อร่างโปร่งสังเกตเห็นว่าล้อของรถเขาถูกกรีดทั้งสองล้อจนแบนติดดิน




“คงเป็นพวกก่อกวนที่เขาพูดถึงกันแน่ๆ”




มธุวันว่า มองซ้ายขวาราวกับกลัวว่าตนจะโดนจู่โจม ณัฐภาสยีหัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย แล้วแบบนี้เขาจะทำยังไงล่ะเนี่ย?





“นัท เป็นอะไร รถเสียเหรอ?”






เสียงของคนที่มักจะโผล่มาให้ณัฐภาสรำคาญใจทุกเช้าดังขึ้น เชฟใหญ่ก้มลงสำรวจความเสียหายของล้อแล้วส่ายหน้า





“ปะไม่อยู่หรอกแบบนี้ ต้องเปลี่ยนล้อใหม่”




“ว้อย!!อะไรกันนักกันหนา! ขนาดนนี้ยังจับคนทำไม่ได้ ต้องให้กูจับเองเลยมั้ย”




ณัฐภาสโวยวายอย่างหงุดหงิด




“พี่รู้จักร้านแถวนี้ ร้านเพื่อนพี่เอง ราคาไม่แพง เดี๋ยวพี่ให้เขามายกไปให้” เชฟใหญ่เสนอด้วยความหวังดี “เดี๋ยวช่วงนี้พี่ไปส่งพวกเราก่อนละกัน”




“ไม่ต้อง ผมไปเองได้”ร่างโปร่งแย้งทันที





“น่่า ไหนๆก็ไหนๆแล้ว จะเปลืองเงินขึ้นวินทำไม”คนหวังดีหว่านล้อม





“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นณัฐไปกับเชฟใหญ่ก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวสาย เราเรียนเก้าโมงอ่ะ เดี๋ยวหาข้าวกินใต้หอก่อนค่อยออก”




มธุวันที่ไม่อยากจะเป็นก้างขวางคอเพื่อนกับคนที่ดูเจตนาออกอย่างชัดเจนว่าต้องการอะไรหาข้ออ้างแล้วรีบเดินกลับไปที่หอของตนโดยไม่ฟังคำเรียกของเพื่อน ณัฐภาสถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับมาที่เชฟใหญ่ที่ยังคงยิ้มหน้าระรื่น ดวงตาสีน้ำตาล
หรี่ลงอย่างจับผิด




“นี่คุณคงไม่ได้จงใจกรีดยางเพื่อให้ผมไปกับคุณหรอกนะ”




“โห น้องนัทครับ พี่ไม่ได้จนตรอกขนาดนั้นซะหน่อย”




คนถูกกล่าวหารีบแก้ตัว ถึงแม้ณัฐภาสจะมีสีหน้าไม่ไว้ใจ แต่ก็ไม่ได้ซักอะไรต่อ




“จะไปส่งผมไม่ใช่เหรอครับ สตาร์ทรถสิ”





ร่างโปร่งก้าวไปยืนรอข้างๆรถชอปเปอร์คันใหญ่คู่ใจเชฟหนุ่มร่างสูง ใหญ่แอบประหลาดใจที่เห็นอีกฝ่ายยอมง่ายๆ แต่เมื่อเห็ฯแววตาของณัฐภาสขณะมองเจ้าเพื่อนยากของตนก็พอจะเข้าใจ




อยากขี่ก็ไม่บอก





“ณัฐชอบขี่เหรอครับ?”ร่างสูงถามยิ้มๆ




“ไม่รู้หรอกครับ ผมไม่เคยขี่”





ร่างโปร่งไหวไหล่ ทั้งที่ดวงตายังคงจ้องเจ้ารถมอเตอร์ไซค์คันโตไม่วางตา ไม่ได้เอะใจเลยว่าคำถามนั้นสองแง่สามง่ามเพียงไร




“พี่สอนให้ได้นะ...” ชายหนุ่มขยับเข้าใกล้เหยื่อที่ยังไม่รู้ตัว “...ถ้าเป็นนัทพี่ยอมให้ขี่จนเหนื่อยเลย”




“ไม่อ่ะ ผมขี้เกียจ”





ร่างโปร่งตอบง่ายๆ ตวัดขาขึ้นคร่อมด้านหลังของรถจักรยานยนต์คันใหญ่นั้นเมื่อเห็นว่าเจ้าของรถไม่ยอมขึ้นมาเสียที




“จะไปส่งไม่ใช่เหรอครับ? เร็วสิ”




“ครับๆ ไม่ให้สายแน่นอนครับ”




เชฟใหญ่ยิ้ม ไม่รู้จะสงสารตัวเองที่หลงมาชอบเด็กน้อยไร้เล่ห์เหลี่ยมตรงหน้านี่ดีหรือไม่


-------------

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 3 100% คห.587 P.20 [23/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 23-09-2017 09:54:50
นัทดูตามทันในบางเรื่อง แต่บางเรื่องก็ตามไม่ทัน

ตามอ่านทุกเรื่องเลย รอตอนต่อไปของแต่ละเรื่องมาก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 3 100% คห.587 P.20 [23/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 23-09-2017 11:43:01
ชอบบบบบบบ น่าร้ากกกก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 3 100% คห.587 P.20 [23/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 23-09-2017 12:57:54
น้องนัทเล่นองค์แต่พองาม อิอิ
รอดูเขาหวานกันค่ะ ขนมคงจะหวานมากแน่ๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 3 100% คห.587 P.20 [23/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 23-09-2017 14:59:54
ขี่ ไม่ให้เหนื่อยเลย ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 3 100% คห.587 P.20 [23/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-09-2017 19:45:46
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 3 100% คห.587 P.20 [23/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 23-09-2017 22:21:47
จ้าาาาา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 3 100% คห.587 P.20 [23/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-09-2017 21:54:54
แหมะ ตามติดชีวิตเธอมากนะ แถมชวนกันไปทำขนมอีก

ณัฐทำเป็นเข้มนะ แต่ใจจริงอะละลายไปแล้วจ้า 5555
เชฟทำคะแนนรัวๆ นะคะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 3 100% คห.587 P.20 [23/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 24-09-2017 22:30:06
ณัฐ ไม่ทันเลห์เหลี่ยม สองแง่สองง่ามของเชฟใหญ่แล้วล่ะ  o18
“...ถ้าเป็นนัทพี่ยอมให้ขี่จนเหนื่อยเลย”

เชฟใหญ่ ณัฐ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 3 100% คห.587 P.20 [23/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 26-09-2017 09:37:53

Step 4: เหยาะผงฟูลงไปหนึ่งส่วนสี่ช้อนชา




ข่าวเรื่องที่ณัฐภาสซ้อนท้ายเชฟหนุ่มรูปหล่อขวัญใจเด็กคหกรรมแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วเหมือนไฟลามทุ่ง ร่างโปร่งพยายามจะไม่สนใจกับข่าวลือประหลาดที่ถูกปั้นแต่งตามมา




“นัทๆ ตกลงแกเป็นแฟนกับเชฟเขาจริงๆเหรอ”




ขนาดเพื่อนที่รู้จักเขาพอที่จะรู้ว่าข่าวนี้ไม่น่าจะมีมูลความจริงยังอดถามไม่ได้ ณัฐภาสอยากจะเอาหัวโหม่งโต๊ะตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ




“จะใช่ได้ไงล่ะยะ พี่ใหญ่เขาออกจะสมบูรณ์แบบ จะมาสนใจเด็กกะโปโลแบบแกได้ไง เนอะ”




แม่สาวคุ้กกี้ยังคงทำตัวสนิทสนมกับเขาประหนึ่งว่าณัฐภาสจะสนใจเป็นเพื่อนกับเธอ ร่างโปร่งรู้ดีว่าสาเหตุเดียวที่ผู้หญิงคนนี้มีตีซี้กับเขาเป็นเพราะอีกฝ่ายอยากให้เชฟใหญ่สนใจ




“ถามจริงเหอะ เราไปเป็นเพื่อนกันตอนไหน? อย่าพูดเหมือนเรารู้จักกันจะได้มั้ย?”




เขาไม่ได้อยากจะหยาบคาย แต่เขาแค่ไม่ชอบคนตีสองหน้าที่ทำตัวเหมือนตัวเองดีเลิศนักหนาอย่างยัยนี้ก็เท่านั้น




“….”




เด็กสาวดูหน้าชาไปจากคำพูดเมื่อครู่ของเขา คงไม่คิดว่าจะถูกย้อนซึ่งๆหน้าแบบนี้อีกครั้ง ณัฐภาสถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้น คว้าเป้คู่ใจขึ้นสะพาย



“กูไม่ได้เป็นอะไรกับเขาทั้งนั้นแหละ เลิกลือกันมั่วๆได้แล้ว กูรำคาญ”





แต่คำพูดของเขาหมดน้ำหนักลงทันทีที่ร่างโปร่งก้าวออกมาจากคณะแล้วเห็นคนที่ทำให้เขาตกเป็นขี้ปากของคนทั้งคณะยืนกอดอกพิงชอปเปอร์คู่ใจของตัวเองอยู่ เชฟใหญ่ในชุดเสื้อยืดสีดำที่แนบชิดเน้นแผงอกแกร่ง กลามท้องเป็นลอน และกล้ามเนื้อต้นแขนที่ทำเอาคนมองอยากตะเกียกตะกายปีนป่ายขึ้นไปเกาะกล้ามของอีกฝ่ายแล้วโหนไปมา




“นัท พร้อมรึยัง?”




“คุณมาที่นี่ทำไม?”




ร่างโปร่งถามอย่างไม่สบอารมณ์



“พี่มารับนัทไง” ชายหนุ่มขยิบตา เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เบานัก “ลืมแล้วเหรอครับว่าวันนี้เรามีนัดกัน”




เหล่าเด็กคหกรรมที่เดินผ่านไปมาหูผึ่ง หันขวับมามองพวกเขาทั้งสองอย่างสนอกสนใจ




“ผมบอกแล้วไงว่าผมไปเองได้ แค่ส่งสถานที่่มาก็พอ”




“จะไปเองทำไมให้เปลืองค่ารถล่ะครับ พี่เนี่ย ทั้งฟรีทั้งเต็มใจ บริการคุณภาพ รับรองอยู่กับพี่นัทไป‘ถึง’แน่นอน”




ถึง...ถึงอะไร?!




คนฟังซุบซิบกันยกใหญ่กับคำพูดของแง่สามง่ามของร่างสูง แต่ณัฐภาสกลับไม่แม้แต่จะกระพริบตา




“เอาเถอะ ถือว่าฟรีหรอกนะครับ”




ครั้งนี้ร่างโปร่งยอมกระโดดขึ้นบนรถมอเตอร์ไซค์คันยักษ์อย่างง่ายดาย แถมยังกระดิกนิ้วเรียกชายหนุ่มให้ขึ้นมาอีก หากเชฟใหญ่กล้าเข้าข้างตัวเอง เขาคงนึกว่าอีกฝ่ายกำลังให้ท่าเขาอยู่




“เกาะแน่นๆนะ”




ร่างสูงเตือน ตอนเช้าเขาขี่อยู่แค่ในมหาวิทยาลัยจึงไม่ได้บอกให้อีกฝ่ายหาที่ยึดไว้ แต่หากออกถนนใหญ่แล้วต้องเร่งความเร็ว เขาไม่อยากเสีี่ยงให้คนที่นั่งซ้อนอยู่บาดเจ็บ



หมับ!




เชฟหนุ่มที่ถูกสวมกอดเข้าจากด้านหลังแน่นสะดุ้ง ทีแรกเขานึกว่าอีกฝ่ายจะจับข้างตัวรถหรือชายเสื้อของเขาไว้เสียอีก



“รออะไรล่ะครับ ไปสิ”




ณัฐภาสว่า ซบหน้ากับแผ่นหลังกว้างที่แข็งเกร็งขึ้นมาเพื่อป้องกันไม่ให้ลมปะทะใบหน้า




ให้ตายเถอะ ขนาดไม่รู้เรื่องยังอ่อยขนาดนี้ อย่าให้เขาได้เป็นเจ้าของขึ้นมาจริงๆนะ จะฟัดให้ลุกไม่ขึ้นเลย









“พี่ใหญ่ เบาๆมือหน่อยครับ ใส่ไข่ขาวเยอะไปแล้ว นี่! ผมบอกว่าหนึ่งในสาม....”




การเป็นอาจารย์จำเป็นให้กับเชฟมืออาชีพชื่อดังยากกว่าที่ณัฐภาสคิดไว้




โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออีกฝ่ายเล่นไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการทำขนม แถมยังมือหนักจนทำอะไรละเอียดอ่อนกับชาวบ้านเขาไม่ค่อยจะได้ แต่ณัฐภาสก็ยังอดทน อาจเป็นเพราะว่าอีกฝ่ายดูพยายามจริงๆจนเขาโกรธไม่ลงก็เป็นได้




ณัฐภาสไม่ได้สังเกตเลยว่าตัวเองเปลี่ยนคำเรียกอีกฝ่ายท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายของการสอน ซึ่งนักเรียนเฉพาะกิจก็ไม่ได้ทักด้วยกลัวคนอายุน้อยกว่าจะไม่ยอมเรียกเขาแบบนั้นอีก




ขนมในวันแรกล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง




แต่่อย่างน้อยก็ยังมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น เพราะเมนูแรกที่เชฟใหญ่สอนให้เขาทำประสบความสำเร็จด้วยดี ถึงแม้วันนี้จะเป็นแค่เมนูพื้นฐานอย่างสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าก็ตาม ณัฐภาสปาดเหงื่อยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานของตน รอยยิ้มมีความสุขอย่างบริสุทธิ์สดใสไม่มีอะไรเจือปนนั้นทำให้ใหญ่อดยิ้มตามไม่ได้




“นัท คบกับพี่ได้มั้ย”



จู่ๆคำนั้นก็หลุดออกจากปากโดยไม่ทันคิด พรากเอารอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่ายออกไปแทบจะในทันที




“เล่นบ้าอะไรของพี่เนี่ย? ผมไม่ขำด้วยนะ”




“พี่ไม่ได้เล่น นี่นัทดูไม่ออกเหรอว่าพี่ชอบนัทน่ะ”




ร่างสูงถามอย่างไม่เข้าใจ คนเราจะซื่อแค่ไหนก็ควรมีขอบเขตบ้าง




“….”





แต่เมื่อเห็นสีหน้าว่างเปล่าของคนตรงหน้า เชฟใหญ่พอจะรู้แล้วว่ามีคนที่ซื่อได้บริสุทธิ์อยู่บนโลกใบนี้จริงๆ




“นัท ตั้งแต่วินาทีแรกที่พี่เห็นนัท พี่ก็คิดว่านัท...โคตรน่ากินเลย”




“หะ?” คนฟังหน้าเหวอ เขาควรจะรู้สึกอย่างไรกับประโยคเมื่อครู่




“แต่ยิ่งได้เห็นตัวตน เห็นนิสัยของนัท พี่ยิ่งอยากรู้จักนัท” ร่างสูงเอ่ยทุกสิ่งออกมาจากใจ เพาะเขารู้ว่าคำพูดที่ปั้นแต่งให้สวย
หรูไปอีกฝ่ายก็คงคิดว่าเขากำลังแซวตัวเองเล่นอีก “ถึงเราจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่วัน แต่พี่รู้ว่าคนที่ใช่ แค่มองเราก็รู้แล้วว่าเป็นคนที่ใช่”




“ผม..ผมไม่ใช่คนแบบนั้น...”




ร่างโปร่งที่เงียบนิ่งผิดวิสัยเอ่ยขึ้นในที่สุด




“แบบไหนครับ?” เชฟใหญ่ถามอย่างไม่เข้าใจ



“ผมไม่ใช่คนที่คบใครเพราะชอบหน้า เบื่อกันแล้วก็เลิก” ณัฐภาสกอดอกมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ แต่ดวงตาสีน้ำตาลเจอไปด้วยความหวั่นไหวจากคำพูดของคนที่เขาชื่นชมบูชามาตลอดหลายปี “เวลาผมคบกับใคร ผมทุ่มทั้งหมด...”





เชฟใหญ่ยิ้มน้อยๆกับคำพูดของคนตรงหน้า





“ถ้าเป็นนัท พี่ก็ทุ่มหมดตัวเหมือนกันครับ”




“….”แววตาลังเลของคนตรงหน้าทำให้เขารู้ว่าตัวเองมาถูกทางแล้ว




“คบกับพี่ได้คอร์สเรียนทำอาหารฟรีตลอดชีวิตเลยนะ”




“…”




“พี่รู้จักเชฟดีๆ เจ้าของโรงแรมดังๆเพียบเลยนะ”




“….”




“ติวข้อสอบให้ก็ได้”



“….”



“เรื่องบนเตียงไม่ต้องพูดถึง...”




“พอแล้วครับ!” เด็กหนุ่มขัดประโยคสุดท้ายที่กำลังออกมาจากปากร่างสูงพอดี รู้สึกเหมือนจะเป็นลมกับข้อเสนอที่ประดังประเดเข้ามา“นี่ขอผมเป็นแฟนหรือจะขายตรง ทำไมของแถมมันเยอะขนาดนี้”




“ตอบตกลงตอนนี้พี่เพิ่มบริการรับส่งทุกที่ฟรีตลอดชีวิตด้วยนะ”




ชายหนุ่มขยิบตาอย่างขี้เล่น ทำเอาใบหน้าเรียวร้อนฉ่าอย่างไม่ทันตั้งตัว ณัฐภาสกระแอมกระไอเล็กน้อย ก่อนจะตอบอ้อมแอ้ม



“ก็…ของแถมเยอะขนาดนี้ก็ต้องเอาป่ะ”



“เยส!”




ก่อนจะรู้ตัวร่างของเขาก็ถูกดึงเขาไปในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่แน่น เรียกได้ว่าแทบจะต้องเอาชะแลงงัดตัวเองออกมาเพื่อ
หาอากาศหายใจ




“พอเลย แค่ตกลงลองคบด้วยไม่ได้หมายความว่าจะแตะเนื้อต้องตัวผมได้ตามใจชอบนะ”




เด้กหนุ่มทำเสียงดังกลบเกลื่อน แต่จากรอยยิ้มบนใบหน้าคม ดูเหมือนเขาจะหลอกใครไม่ได้เสียแล้ว



“ครับๆ แค่นัทโอเคพี่ก็ดีใจแล้ว”




“แล้ว...พี่ใหญ่ยังจะเรียนทำขนมอยู่อีกมั้ยครับ?”




เขาคงเสียดายแย่หากพลาดโอกาสเรียนรู้สูตรอาหารจากเชฟมือฉมังคนนี้ตามข้อแลกเปลี่ยน




“เรียนสิ” ชายหนุ่มยิ้ม “ได้เจอนัททุกวัน พี่ไม่ยอมเลิกเรียนง่ายๆหรอก”




“เสี่ยวแบบนี้กับแฟนทุกคนรึเปล่าเหอะ” ร่างโปร่งดักคออย่างรู้ทัน แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านกับข้อกล่าวหา




“อันนี้ไม่รู้นะ พอดีคนก่อนๆไม่มีใครที่พี่ขอคบเองซักคน”




ณัฐภาสหลบสายตาที่เหมือนกับจะสำรวจไปถึงก้นบึ้งของจิตใจของเขาอย่างประหม่า แต่ก็ยังไม่วายตอบกลับไปเสียงแข็ง




“อย่าให้รู้แล้วกันว่าไปพูดกับใครแบบนี้อีก ไม่งั้นผมจับตอนแน่”




“ครับผม!”




เชฟใหญ่แสร้งตะเบ๊ะรับคำสั่ง ณัฐภาสกลอกตามองบนอย่างเพลียจิต นี่เขาคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่ตกลงไปแบบนั้น



--------------------

จะพยายามเอาคู่นี้ให้จบ แล้วแฝดจะกลับมาน้าาาา :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 50% คห.596 P.20 [26/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 26-09-2017 10:52:09
น่ารัก น่ากิน ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 50% คห.596 P.20 [26/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-09-2017 19:05:19
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 50% คห.596 P.20 [26/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 27-09-2017 19:47:36
 :-[
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 50% คห.596 P.20 [26/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 27-09-2017 19:55:11
เชฟอาหาร คบเชฟขนม เข้ากั๊น เข้ากัน ลงตัวที่ซู้ด

เชฟใหญ่ นัท  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 50% คห.596 P.20 [26/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 27-09-2017 22:06:13
คู่เชฟใหญ่น่ารักอ่ะเหมาะมากกับนัท
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 50% คห.596 P.20 [26/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 28-09-2017 00:20:08
ดียยยยย์
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 50% คห.596 P.20 [26/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 28-09-2017 10:15:09
คู่นี้น่ารักอ่ะ นัทใสซื่อมากเลย ไม่เข้าใจคำพูดกำกวมเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 50% คห.596 P.20 [26/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 30-09-2017 10:35:26

“ห๊ะ! แฟน!”


“เบาๆสิไอ้หยี มึงจะตะโกนในอธิการบดีได้ยินเหรอวะ”




ณัฐภาสแคะขี้หู เล่นตะโกนลั่นโรงอาหารแบบนี้กะจะให้ไอ้พี่ใหญ่ได้ยินที่ทำงานเลยรึไง



“เอ่อ...คือ...เราก็คิดว่ามันเร็วไปรึเปล่านัท...”




มธุวันถามขึ้นหลังจากญาวิกากรีดร้องจนเหนื่อย ณัฐภาสไหวไหล่ พยายามทำเหมือนว่าตัวเองไม่ได้ใส่ใจกับความสัมพันธ์ในครั้งนี้เท่าไหร่นัก




"ก็เขาขอ กูก็ไม่ได้คบใครอยู่ ลองดูก็ไม่เสียหายป่ะวะ?"




"แกแน่ใจนะว่าที่แกตกลงเพราะเหตุผลแค่นั้น"




ญาวิกาหรี่ตาลงอย่างจับผิด ณัฐภาสหลบสายตาของเพื่อสนิท โวยวายตอบกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง




"ก็เออดิ กูก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว มีคนชอบก็ดีกว่ามีคนเกลียดป่ะวะ?"




"ก็ดี...เพราะถ้าเกิดเขาแค่คบเล่นๆแล้วแกดันไปจริงจังขึ้นมาจะเจ็บฟรีเปล่าๆ"




"ก็บอกว่าไม่ได้อะไรไง พอ เลิกคุย กูจะขึ้นเรียนละ"




ณัฐภาสหยิบจานอาหารของตัวเองลุกไปเก็บด้วยสีหน้าหงุดหงิด มธุวันมองตามรูมเมทไปอย่างเป็นกังวลก่อนจะหันกลับมาหาญาวิกาที่ดูจะเป็นห่วงไม่แพ้กัน




"ยาหยี...คิดว่าไง?"




"ฉันก็ไม่รู้ความรู้สึกของฝั่งนั้นหรอก ก็พอดูออกว่าเขาถูกใจไอ้นัท แต่ก็ไม่คิดว่าจะขอคบเป็นกิจจะลักษณะเร็วขนาดนี้" เด็กสาวขมวดคิ้ว "แต่ไอ้นัทนี่สิ ผู้ชายในฝันมาขอคบเองแบบนี้ ถ้าโดนบอกเลิกขึ้นมาจะไหวเหรอ?"




"โดนบอกเลิกน่ะไม่เท่าไหร่หรอก นัทเป็นคนเข้มแข็ง..." มธุวันส่ายหน้า "แต่ถ้าเชฟใหญ่เป็นพวกชอบหยอดไปทั่วอย่างที่นัทว่า เรากลัวว่านัทจะโดนนอกใจมากกว่า"




"เฮ้อ ไอ้นัทนะไอ้นัท ทำอะไรไม่คิดเล้ย..."




เพื่อนทั้งสองถอนหายใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเป็นกำลังใจคอยช่วยเพื่อนรักของพวกตนอยู่ห่างๆ








การมีแฟนไม่ได้ยุ่งยากอย่างที่ณัฐภาสเคยคิดไว้




พี่ใหญ่ไม่เคยโทรมาบอกฝันดีทุกคืน พาไปทานข้าวร้านแพงๆ หรือซื้อของขวัญแทนใจบ้าบออะไรที่ณัฐภาสรู้สึกว่ายุ่งยากน่ารำคาญ หรือเข้าใกล้จนเขาลำบากใจ ร่างสูงเพียวแค่ยืมครัวคณะใช้ สอนเขาทำอาหารในวันที่ว่าง พยายามเรียนและล้มเหลวอย่างสิ้นเชิงในการเรียนทำขนมจากเขา




เรียกได้ว่านอกจากคำเรียกสถานะที่เปลี่ยนไป พวกเขาเหมือนเป็นเพียงคนสองคนที่กำลังทำความรู้จักกันอย่างค่อยเป็นค่อยไป ซึ่งทำให้ณัฐภาสโล่งใจเป็นอย่างมาก




ช่วงนี้ร่างโปร่งยังต้องไปไหนมาไหนด้วยบริการรับส่งของเชฟใหญ่เพราะรถของตัวเองยังซ่อมอยู่ ณัฐภาสตัดสินใจปล่อยให้ข่าวลือที่แพร่สะพัดทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่ตอบรับหรือปฎิเสธเพื่อนที่เข้ามาถามอีกต่อไป




"นัท วันนี้ไปที่ทำงานพี่มั้ย?"



จู่ๆเชฟใหญ่ก็ถามขึ้นในเย็นวันศุกร์



"ที่ทำงาน? โรงแรมธาราน่ะเหรอครับ?"



ณัฐภาสถามอย่างตื่นเต้น เขาฝันอยากจะได้เห็นห้องครัวจริงๆในภัตรคารของโรงแรมระดับห้าดาวมานานแล้ว ร่างสูงพยักหน้า ยิ้มเมื่อเห็นดวงตาวาววับของอีกฝ่ายกับข้อเสนอนั้น




"ใช่ แต่พี่ทำงานดึก คงกลับมาส่งนัทไม่ไหว ถ้าจะไปคืนนี้คงต้องค้างที่ห้องพี่นะ"



"จริงๆผมนั่งรถเมล์กลับมาเองก็ได้ครับ"



ณัฐภาสเสนอ แต่ร่างสูงส่ายหน้า




"แถวนั้นชอบมีวัยรุ่นตีกัน ดึกๆอันตราย ถ้าอยากไปดูที่ทำงานพี่ คืนนี้นอนห้องพี่นะ พี่เป็นห่วง"




"เอ่อ ก็ได้ครับ งั้นแวะหอผมเอาของก่อนละกัน"



ณัฐภาสตอบ พยายามบังคับเสียงไม่ให้ฟังดูตื่นเต้นจนเกินไป แก้มเนียนขึ้นสีอย่างขัดเขินที่ได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงเขา ไม่ได้เอะใจเลยว่าข้อเสนอนั้นมันฟังดูทะแม่งๆอย่างไรชอบกล








“โห…”




ณัฐภาสหันซ้ายแลขวาอย่างตื่นเต้นกับความกว้างใหญ่และทันสมัยของครัว เชฟใหญ่พาเด็กหนุ่มเดินชมจนทั่ว ยิ่งเห็นสีหน้าเหมือนขึ้นสวรรค์ของร่างโปร่ง เขายิ่งรู่สึกอยากให้ตัวเองเป็นสาเหตุของสีหน้านั้นมากขึ้นทุกที



“แล้วนี่ก็เป็นส่วนที่พี่เอาไว้จดสูตร เรียบเรียงความคิดอะไรพวกนี้ นัทจะวางของไว้ก็ได้นะ ติดตัวไว้แค่กระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ก็พอ”




ชายหนุ่มแนะนำ ณัฐภาสพยักหน้า เนื่องจากไม่มีเครื่องแบบให้ร่างโปร่งใส่ณัฐภาสจริงลงเอยด้วยการใส่ผ้ากันเปื้อนเชฟใหญ่บอกว่าหาเจอจากในครัวซึ่งเป็นสีชมพูลายลูกแมวน้อยน่ารักหลายตัว แล้วเดินตามหัวหน้าเชฟไปยืนดูคนโน้นคนนี้ทำอาหารอย่างตื่นตาตื่นใจ เชฟใหญ่รู้ว่าตัวเองเป็นคนชอบทำอาหาร แต่เขายังไม่เคยเห็นใครหลงใหลการทำครัวได้อย่างน่ามองเหมือนกับคนที่ยืนตาโตสังเกตการณ์คนครัวอยู่ด้านหลังเขา มือเรียวดึงเสื้อสีขาวของหัวหน้าเชฟหนุ่มไว้อย่างประหม่า กลัวว่าหากไม่เดินตามอีกฝ่ายเป๊ะๆจะไปเกะกะใครเอา





ใหญ่รู้สึกขอบคุณคนในครัวที่ไม่ได้ให้ความสนใจกับเด็กหนุ่มจนรู้สึกประหม่า ไม่นานนักณัฐภาสก็เริ่มชินกับสภาพแวดล้อมของครัวใหญ่ แล้วเริ่มเดินดูงานรอบๆโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งหัวหน้าเชฟ แม้จะแอบเสียดาย แต่ใหญ่ก็ต้องยอมรับว่าตัวเองก็มีงานต้องทำเช่นกัน




“พี่ใหญ่!”




เสียงสดใสของทายาทคนเดียวของโรงแรมในเครือพิพัฒน์ธาราดังขึ้นก่อนที่เขาจะเห็นเจ้าตัววิ่งตื๋อเข้ามาในครัวเสียอีก ณัฐภาสเลิกคิ้วมองเชฟใหญ่ที่ก้มลงพูดคุยกับเด็กชายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม




“สวัสดีครับน้องเวย์”




“สวัสดีฮะ!”




เด็กชายพนมมือยิ้มแต้ เมื่อสังเกตเห็นร่างโปร่งที่ยืนอยู่ข้างเชฟคนโปรด เวย์ก็หันมาไหว้เด็กหนุ่มด้วยสีหน้านอบน้อมเช่นกัน




“เอ่อ...สวัสดีครับ”




“นี่พี่นัท แฟนพี่”




เชฟใหญ่แนะนำคนที่ยกมือรับไหว้เด็กน้อยพร้อมรอยยิ้ม ณัฐภาสถลึงตาจ้องอีกฝ่ายที่พูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเด็ก น้องเวย์เอียงคอ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ




“ผู้ชายกับผู้ชายเป็นแฟนกันได้ด้วยเหรอฮะ?”




“ได้สิครับ...” ก่อนที่ผู้ใหญ่ทั้งสองจะตั้งหลักได้เร็วพอที่จะตอบคำถามเด็กชาย บิดาของเด็กน้อยก็เข้ามาช่วยกอบกู้
สถานการณ์ไว้ได้อย่างทันท่วงที “ถ้าเรารักกันแล้วไม่ทำให้คนอื่นต้องเสียใจ จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น”




“อ๋อ…”เด็กชายพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจราวกับบิดาแค่บอกเขาว่าก่อนทานข้าวต้องล้างมือ ก่อนจะหันกลับไปหาเชฟ
ใหญ่ “พี่ใหญ่ น้องเวย์กินข้าวมันไก่ได้มั้ยฮะ”




“หมดโควต้าแล้วครับ วันนี้ต้องเลือกอย่างอื่น”




เชฟใหญ่ยิ้มตอบอีกฝ่าย ความน่ารักของน้องเวย์คือการที่เด็กชายเชื่อฟังผู้ใหญ่และเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆแบบนี้นี่แหละ




“งือ…”



เด็กน้อยเบ้ปาก แต่ก็พยายามเค้นสมองหาเมนูใหม่ที่ตัวเองอยากกิน ร่างเล็กนิ่งคิดอยู่นาน ก่อนจะหันไปหาณัฐภาส





“พี่นัทฮะ ผมกินอะไรดี?”




“เอ่อ...ทำไมมาถามพี่ล่ะครับ?”




ณัฐภาสยิ้มอย่างลำบากใจให้เด็กชาย เขารู้สึกถึงสายตาของอาจารย์วิชาอังกฤษธุรกิจของตัวเองที่บางทีเขาก็ลืมไปสนิทว่าเป็นเจ้าของโรงแรมที่เชฟใหญ่ทำงานอยู่กำลังจดจ้องทุกการกระทำของเขา





“พี่นัทใส่ผ้ากันเปื้อนเหมือนคุณแม่ในละครเลย” เด็กชายให้เหตุผล “แปลว่าพี่นัทต้องมีเมนูอร่อยแน่ๆเลยใช่มั้ยฮะ?”
สายตาคาดหวังของเด็กชายยิ่งทำให้ณัฐภาสลำบากใจ ร่างโปร่งพยายามคิดถึงเมนูต่างๆที่เด็กสมัยนี้ควรจะชอบ





“น้องเวย์...ทานแกงกระหรี่มั้ยครับ”




“โอเคฮะ”







เด็กชายตอบอย่างไม่คิดมาก เรียกได้ว่ามั่นใจในเมนูของพี่ชายในผ้ากันเปื้อนสีชมพูอย่างเต็มที่ เล่นเอาร่างโปร่งหนาวๆร้อนๆกับรสชาติแกงกะหรี่ของที่นี่ขึ้นมา




“ไม่ต้องห่วง พี่เอาอยู่น่า” เชฟใหญ่ขยิบตาข้างหนึ่งให้คนที่กำลังประหม่าอย่างขี้เล่น ก่อนจะหันไปสนใจเด็กน้อยตรงหน้า“เอาขนมอะไรมั้ยครับ? พี่นัททำขนมเก่งมากเลยนะ เดี๋ยววันนี้ให้พี่นัททำเค้กให้ทานเอามั้ย?”





“เอาฮะ! ผมเอาเค้กส้ม!”




เด็กชายสั่งเค้กส้มของโปรดของตัวเองอย่างไม่ลังเล เชฟใหญ่พยักหน้า




“งั้นวันนี้ออกไปทานที่โต๊ะดีๆนะครับ ในครัวยุ่งมากเลย”




“ฮะ! วันนี้ป๊ะป๋าก็จะอยู่กินข้าวเย็นด้วยแหละ เนอะ”




น้องเวย์หันไปขอคำยืนยันจากบิดาที่งานยุ่งตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตตลอดเวลา วีรภัทรพยักหน้าตอบลูกชาย โน้มตัวลงคุยกับลูกชายคนเดียวของตัวเอง




“ไปรอพ่อที่โต๊ะนะ พ่อขอคุยธุระกับเชฟใหญ่ก่อน”



“โอเคฮะ”




เด็กชายเดินลัดเลาะออกประตูครัวไปอย่างคล่องแคล่วชำนาญราวกับเป็นสวนหลังบ้าน วีรภัทรมองตามลูกไปจนลุดสายตา ก่อนจะหันกลับมาหาหัวหน้าเชฟของตน




“แล้วนี่ยังไงเนี่ย พามาเดินเล่นเป็นสวนสัตว์เปิดเลย”





ณัฐภาสสะดุ้ง แต่เชฟใหญ่ที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้โมโหอะไรเพียงแต่ยิ้มแห้งๆให้





“น้องเขาเรียนคหกรรมน่ะครับ อยู่ปีหนึ่งแต่ฝีมือดีมากๆเลยนะครับ อาจารย์ในคณะก็มีแต่คนชม ผมเลยอยากพาน้องมาเปิดหูเปิดตา”




“จริงเหรอ?”อาจารย์หนุ่มเลิกคิ้ว “ฝีมือดีขนาดนั้นเลยเหรอ?”




“ครับ” เชฟใหญ่รีบพยักหน้ายืนยัน “รอชิมเค้กของนัทได้เลยครับ แล้วคุณวีจะล็อคตัวน้องเขาไว้ตั้งแต่ปีหนึ่งแน่นอน”




“เอ้าๆ เล่นเส้นกันเข้าไป ถึงเป็นแฟนนายฉันก็ไม่คิดจะจ้างใครเพราะเป็นคนรู้จักหรอกนะ”




วีรภัทรเตือน เหลือบมองเด็กหนุ่มหน้าอ่อนที่ดูอย่างไรก็ไม่น่าจะมีประสบการณ์พอที่จะทำขนมได้ดีขนาดที่เชฟใหญ่ว่า




“รับรองครับ คุณไม่ผิดหวังแน่นอน”




เชฟใหญ่การันตี ไม่สนใจคนในหัวข้อสนทนาที่ดึงเสื้อเขายิกๆอยู่เลยแม้แต่น้อย




“ก็ได้ ถ้าฝีมือเด็กคนนี้อยู่ในเกณฑ์ดีจริงๆ ฉันจะยอมให้มาฝึกงานพาร์ทไทม์ที่นี่เป็นกรณีพิเศษ กุณฑ์มันบ่นอยู่ว่าอยากได้ลูกมือ” วีรภัทรยิ้มมุมปาก “แต่ถ้าไม่ นายต้องควบสองกะพรุ่งนี้ฟรี”




“ตกลงครับ”




เชฟใหญ่โบกมือลาเจ้านายที่เดินตามลูกชายไปนั่งรอที่โต๊ะด้านนอก ก่อนจะร้องโอ๊ยออกมาเมื่อโดนคนที่เขาเมินมาได้ตัั้งนานสองนานทุบเข้าให้อย่างไม่ออมแรง




“เจ็บอ่า...”




“พี่ใหญ่!ทำอะไรครับเนี่ย!” ณัฐภาสถามอย่างแตกตื่น “พี่ไปพนันกับเขาแบบนั้นทำไม พี่ยังไม่เคยเห็นผมทำเค้กส้มเลยด้วยซ้ำ เกิดผมทำพังขึ้นมาจะว่ายังไง”




“ไม่หรอก”หัวหน้าเชฟหนุ่มยิ้ม วางมือลงบนศีรษะของคนตัวเล็กกว่าอย่างอ่อนโยน “พี่เชื่อในตัวนัท”




ณัฐภาสกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าหากเขาทำได้ดีในวันนี้ รางวัลที่ได้คืองานพาร์ทไทม์ที่เด็กเกินครึ่งคณะใฝ่ฝัน นั่นคือการเป็นลูกมือเชฟกุณฑ์ พาร์ติชิเย่หนุ่มที่เป็นหัวหน้าเชฟขนมหวานของที่นี่ เอาจริงๆแค่เป็นเด็กล้าง
ผักล้างผลไม้ที่นี่ณัฐภาสก็มีความสุขแล้ว แต่นี่ถ้าเขาได้เป็นหนึ่งในคนที่ช่วยทำขนม....





“สู้ๆนะครับ...เชฟ”




เชฟใหญ่ฉีกยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินไปคุยกับเชฟขนมหวานถึงการพนันที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้


--------------

เรื่องนี้อาจจะอัพช้าหน่อยเนอะ แต่ไม่มากหรอก แหะๆ :katai4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 100% คห.604 P.21 [30/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: jittrawa ที่ 30-09-2017 11:02:51
น้องนัทสู้ๆ ค่า
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 100% คห.604 P.21 [30/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า ที่ 30-09-2017 11:17:20
น่ารักๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 100% คห.604 P.21 [30/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 30-09-2017 12:19:35
ลุ้นกันต่อไป ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 100% คห.604 P.21 [30/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 30-09-2017 15:44:39
นัทสู้ๆ ฮึบๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 100% คห.604 P.21 [30/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-09-2017 19:06:54
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 100% คห.604 P.21 [30/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 30-09-2017 19:08:52
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 100% คห.604 P.21 [30/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 01-10-2017 08:41:17
5555 งานอวยแฟนก็มานะเชฟ ต่อไปต้องพามาเปิดตัวบ่อยๆ

ถ้านัทไม่คิดไรจริง จะเขินทำไมตอนชวนค้าง
แล้วคนปากแข็งระวังหลงลมเค้าเข้านะ 5555

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 100% คห.604 P.21 [30/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 01-10-2017 20:40:21
เปิดตัวกับที่ทำงานเลยนะพี่ใหญ่ อะไรคือเนียนชวนไปค้างที่บ้านคะ จะทำอะไรน้อง o18
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 4 100% คห.604 P.21 [30/09/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 03-10-2017 10:03:55
Step 5: ตีไข่ขาวห้าฟองด้วยเครื่องตีอเนกประสงค์


“ขอบคุณมากเลยครับ!”




เชฟใหญ่ไม่เคยคิดว่ารอยยิ้มอย่างมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจของคนคนนึงจะทำให้หัวใจของเขาปั่นป่วนได้ถึงเพียงนี้





“บอกแล้วไงว่าฉันจ้างคนที่ความสามารถ”




วีรภัทรรับไหว้คนที่กล่าวขอบคุณเขาไม่หยุดมาตั้งแต่สิบนาทีแล้วพร้อมรอยยิ้ม เลิกคิ้วมองหัวหน้าเชฟของตนด้วยสายตาที่สื่อความหมายว่าถึงแม้จะประหลาดใจกับผลที่ออกมาแต่ก็พอใจกับตัวเลือกของเขา ชายหนุ่มยิ้มตอบด้วยแววตาที่สื่อความหมายชัดเจนว่า ‘ผมบอกแล้ว’





“เรื่องตารางงานกับค่าจ้างก็ให้ใหญ่เขาพาไปทำเรื่องแล้วกัน ฉันฝากด้วยนะ”






วีรภัทรจูงมือลูกชายกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ณัฐภาสหันกลับมาหาคนที่ทำให้ความฝันส่วนหนึ่งของเขาเป็ฯจริงในเวลาอันสั้นด้วยรอยยิ้มกว้างที่ยังประดับอยู่บนใบหน้า ใหญ่เซถอยไปด้านหลังเมื่อถูกเด็กหนุ่มโถมตัวเข้ากอดโดยไม่ทันตั้งตัว





“ขอบคุณมากนะครับพี่ใหญ่”




“เอ่อ...อื้ม นัทมีความสุขพี่ก็ดีใจ”





คนได้รางวัลถือโอกาสกอดตอบอีกฝ่าย แอบสูดเอากลิ่นหอมๆของขนมเค้กส้มจากร่างโปร่งให้ชื่นใจ ตลอดทางกลับไปที่คอนโดของเขา ใหญ่รู้สึกได้ว่าแขนเรียวที่โอบรอบเอวของตัวเองกอดเขาแน่นกว่าที่เคย










“โทษที่นะ ห้องรกไปหน่อย”




เชฟใหญ่ออกตัวเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง ถึงแม้ห้องของชายหนุ่มจะไม่ได้สะอาดเรียบร้อย แต่ณัฐภาสก็ไม่เห็นว่ามันจะรกอะไรมากมาย ห้องของเชฟใหญ่ขนาดใหญ่กว่าห้องของเขาที่หอไม่มาก แต่่ด้วยความที่มีแค่หนึ่งห้องนอนทำให้ดูกว้างกว่าเขาพอสมควร แต่สิ่งที่ทำให้ณัฐภาสตาวาวคือเครื่องครัวที่แสนจะอลังการงานสร้างไม่แพ้ในครัวของโรงแรมเลย




“ห้องผมรกกว่านี้อีก”




ณัฐภาสตอบอย่างไม่ใส่ใจ จริงๆหากไม่มีมธุวันและญาวิกา เขาอาจจะไม่ใส่ใจจะเก็บอะไรขนาดที่เขาทำความสะอาดอะไรมากมายด้วยซ้ำ




“เหรอ ชักอยากเห็นซะแล้วสิ”




เชฟใหญ่เอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ ร่างสูงพาแขกทัวร์ห้องของเขาที่ไม่ได้มีอะไรมากตามประสาห้องชายโสด ณัฐภาสมองไปรอบๆห้องของชายที่เขาชื่นชมบูชามาตลอดหลายปี ยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องโกหกที่คนอย่างเชฟใหญ่จะมาสนใจคนอย่างเขา





เชฟใหญ่คนนั้นเป็นแฟนของเขา...





“นัท เป็นอะไรรึเปล่า? หน้าแดงๆนะ”




เชฟใหญ่ขมวดคิ้วถาม ณัฐภาสส่ายหน้า






“คงตื่นเต้นเรื่องงานไปหน่อยน่ะครับ แล้วคืนนี้จะให้ผมนอนที่ไหนครับ?”




สายตาของณัฐภาสจับจ้องไปที่โซฟานุ่มๆเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่เชฟใหญ่ไม่คิดจะให้โอกาสหลุดลอยไปง่ายๆ





“นอนกับพี่นี่แหละ เตียงพี่ใหญ่”




“จริงๆไม่รบกวนก็ได้นะครับ ผมนอนโซฟาได้” ณัฐภาสเอ่ยอย่างเกรงใจ




“ไม่รบกวนๆ มาๆเดี๋ยวพี่พาไปดูห้องนอน”




ร่างสูงตีเนียนกอดคอพาเด็กหนุ่มไปดูห้องนอนของตัวเอง ณัฐภาสวางกระเป๋าเสื้อผ้าลงปลายเตียงตามที่เชฟใหญ่บอก ก่อนจะหันกลับมาเจอเจ้าของห้องกำลังสอดเสื้อออก เผยให้เห็นมัดกล้ามแข็งแรงกำยำที่หลายคนอาจจะมองว่าบึกบึนจนน่ากลัว




แต่สำหรับณัฐภาส มันพอดีที่จะทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้ในหัวใจอย่างห้ามไม่อยู่




แน่นอนว่าเขาไม่มีทางยอมให้อีกฝ่ายรู้เรื่องนี้





“อะไร จะไม่ตื่นเต้นหน่อยเหรอ?”




เชฟใหญ่เบ่งกล้ามโชว์พร้อมฉีกยิ้มอวดฟันขาว ณัฐภาสไหวไหล่ แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจทั้งที่หัวใจเต้นระรัวจนเขากลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินเสียง





“แค่ผู้ชายแก้ผ้า ค่ายลูกเสือเห็นจนเบื่อแล้วครับ”




เชฟใหญ่เลิกคิ้วสูง ทีแรกเขาคิดว่าจะแกล้งหยอกให้อีกฝ่ายเขินอายเล่นๆ แต่มาอีหรอบนี้ไม่แกล้งต่อก็คงจะไม่ใช่เขาแล้วล่ะ




“ทะ…ทำอะไรครับ?!”




ร่างโปร่งร้องเสียงหลงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังถอดเข็มขัดต่อหน้าเขา




“อ้าว ก็เคยเห็นบ่อยแล้วไม่ใช่เหรอ? พี่ก็จะได้ไม่ต้องอายไง”




“อายบ้างเถอะครับ!”





ณัฐภาสโวยวาย ดันอีกฝ่ายให้เดินเข้าไปถอดเสื้อผ้าต่อในห้องน้ำ คนขี้แกล้งหัวเราะในลำคอ





“ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมพี่ถึงชื่อใหญ่...”




“ไม่อยาก!!”




ณัฐภาสที่ยัดอีกฝ่ายเข้าไปในห้องน้ำได้สำเร็จกระแทกประตูปิดตามหลังชายหนุ่มทันที แต่เสียงหัวเราะทุ้มต่ำนั้นยังดังลอดออกมาจากด้านหลังของประตู




ให้ตายเถอะ คนบ้าอะไรจะมั่นใจได้ขนาดนี้




ณัฐภาสส่ายหัวอย่างเพลียจิต




หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จโดยที่ไม่ถูกคนขี้แกล้งกวน ณัฐภาสก็ทิ้งตัวลงบนเตียงข้างคนที่นั่งเขียนอะไรยุกยิกใส่สมุดสีดำเล่มเล็กอยู่บนเตียง




“ทำอะไรอยู่เหรอครับ?”




ณัฐภาสถาม พลิกตัวนอนตะแคงมาหาอีกฝ่าย เชฟใหญ่ยิ้ม ก่อนจะยื่นสมุดเล่มนั้นให้คนถาม ณัฐภาสรับมาดูอย่างสงสัย ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นสูตรอาหารที่ชายหนุ่มกำลังจดด้วยลายมือยุกยิกอ่านยาก




“สูตรอาหารใหม่เหรอครับ?”




“อือ เอาไว้สำหรับคู่มือเล่มต่อไปน่ะ”




เชฟใหญ่ว่า ณัฐภาสพลิกดูหน้าอื่นๆผ่านๆ รู้สึกเหมือนตัวเองไเห็นขุมทรัพย์ล้ำค่าก่อนที่คนทั้งโลกจะรู้ว่ามีมันอยู่ ถึงแม้จะตื่นตาตื่นใจกับของตรงหน้า แต่ความอ่อนเพลียจากเหตุการณ์ตลอดทั้งเย็นนี้เริ่มทำให้ร่างโปร่งอ้าปากหาวหวอด เชฟใหญ่ยิ้มขำ ดึงสมุดออกจากมือของคนรักอย่างนิ่มนวล




“ง่วงล่ะสิ? นอนได้แล้วเดี๋ยวพี่ปิดไฟให้”




“ฮ้าว...ไม่เป็นไรครับ ผมนอนได้ พี่เขียน..ต่อ....”





คนที่ยังพูดไม่จบหลับป๊อกไปราวกับสั่งได้ เจ้าของห้องส่ายหัวขำๆ ก่อนจะลุกไปปิดไฟแล้วกลับมาซุกตัวลงใต้ผ้าห่มกับร่างที่หลับสนิทไปก่อนหน้า











วันนี้พวกเขามาเดทกันเป็นครั้งแรก




จริงๆแล้วพอตื่นขึ้นมาในเช้าวันเสาร์ ณัฐภาสตั้งใจจะลาอีกฝ่ายกลับเลย แต่เชฟใหญ่เสียไอเดียนี้ขึ้นมาเสียก่อน โดยอ้างว่าอยากทำความรู้จักเขามากกว่านี้ ถึงแม้ณัฐภาสจะลังเล ทั้งเพราะไม่มีเสื้อผ้าดีๆใส่และไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน แต่เขาบอกตัวเองว่าไหนๆก็ว่างทั้งวันอยู่แล้ว แค่ไปดูหนังกับอีกฝ่ายไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร





“นัทอยากดูเรื่องอะไรเหรอ?”





คำถามยอดฮิตของคู่รักเมื่อมาถึงหน้าโรงหนังเริ่มขึ้น ณัฐภาสเงยหน้ามองตารางการฉาย ก่อนจะส่ายหน้าเมื่อไม่มีเรื่องไหนที่ตนอยากดูเป็นพิเศษ




“พี่ใหญ่เลือกเลยครับ เดี๋ยวผมไปซื้อป๊อปคอร์น เอารสอะไรครับ?”




“นัทเลือกเลย เดี๋ยวเจอกันหน้าโรงหนังนะ”




ณัฐภาสพยักหน้าแล้วเดินไปต่อแถวที่ร้านขายขนมและเครื่องดื่ม เขาจำได้ว่าเคยอ่านเจอว่าเชฟใหญ่ชอบป๊อบคอร์นชีสเหมือนเขา




ถ้างั้นซื้อกระป๋องใหญ่ไปกินด้วยกันเลยแล้วกัน




“อ้าว นัทนี่ มาดูหนังคนเดียวเหรอ? ไม่มีเพื่อนเหรอจ๊ะ?”




ณัฐภาสไม่อยากจะหันกลับไป เขาคิดว่าหากเขาไม่สนใจ ยัยคุ้กกี้ที่คอยตามหลอกหลอนเขาเหมือนเจ้ากรรมนายเวรจะถูกอัญเชิญกลับไปมิติพิศวงที่นางพำนักอาศัยอยู่เอง




“นัท? ไม่ได้ยินคุ้กกี้เหรอ?”




เสียงที่ดังขึ้นและแหลมขึ้นของคนที่เขาพยายามทำเหมือนไม่มีตัวตนเริ่มเรียกความสนใจจากคนรอบข้าง ณัฐภาสถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับไปหาคนที่ยืนเหยียดยิ้มสะใจที่เห็นเขามาดูหนังคนเดียว




“นี่ ให้เราหาคนไปดูด้วยมั้ย อย่างคุ้กกี้นี่แค่กระดิกนิ้วก็มีคนมาแล้ว” เด็กสาวกระดิกนิ้วโชว์ ถ้าหากการถอนหายใจทำให้อายุสั้น ณัฐภาสคงจะใกล้ตายขึ้นทีละสิบปีทุกครั้งที่เจอผู้หญิงคนนี้




“นัท ตกลงเอาเรื่องนี้นะ...”




“พี่ใหญ่! บังเอิญจังเลย มาดูหนังเหมือนกันเหรอคะ~”





ลองนึกภาพงูเหลือมที่พุ่งเข้าจู่โจมเหยื่อตัวน้อยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ณัฐภาสคิดว่าภาพตรงหน้าเขาดูน่าสยดสยองกว่านั้นมาก




“เอ่อ...ครับ...”





เชฟใหญ่ยิ้มให้เด็กสาวตามมารยาท แต่นั่นยิ่งทำให้คนที่จู่ๆก็พุ่งเข้ามาควงแขนของเขาอย่างสนิทสสนมได้ใจ





“ไหนดูซิเรื่องไหน ว้าย คุ้กกี้ก็จะดูเรื่องนี้เหมือนกันเลย เอ ที่นั่งๆ โอ๊ะ นั่งตรงนี้ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวคุกกี้ไปจองตรงไหนบ้างดีกว่าจะได้นั่งข้างพี่ใหญ่ ฮิๆ”




“เอ่อ...ได้ครับ”




เด็กสาวหายไปไวพอๆกับที่โผล่มา เชฟใหญ่มีสีหน้าสับสน ก่อนจะตัดสินใจไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วหันมาหาคนที่เขาตั้งใจจะมาดูหนังด้วยจริงๆ





“นัท…เป็นอะไรรึเปล่า?”





ร่างสูงทักเมื่อสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายยืนกอดอกมองเขาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์






“ไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ” ณัฐภาสหันกลับไปสั่งป็อบคอร์นกับน้ำ เชฟใหญ่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดก้าวเข้าไปเพื่อจ่ายเงิน ณัฐภาสอุ้มถังป๊อบคอร์นขนาดใหญ่ไว้กับตัว แล้วเดินลิ่วๆไปรอที่จุดเช็คตั๋ว ทำเอาร่างสูงที่รอเงินทอนอยู่คว้าแก้วน้ำทั้งสองแก้ววิ่งตามไปแทบไม่ทัน














ณัฐภาสดูจะอารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อพวกเขาเข้ามาในโรงหนัง





ใหญ่จองตั๋วที่นั่งโซฟาด้านบนที่สามารถนั่งได้แค่สองคนไว้ ซึ่งที่โซฟาที่ขนาบข้างเขาก็ถูกจองไว้ก่อนที่เขาจะมาซื้อตั๋ว เขาถึงได้มั่นใจว่าจะไม่ได้รับการรบกวนจากเด็กสาวที่ตะแง้วๆอยู่หน้าโรงหนังเมื่อครู่





ใช่ว่าเขาจะไม่รำคาญ แต่ใหญ่เรียนรู้จากประสบการณ์ในฐานะเชฟอายุน้อยที่จะต้องพบปะผู้คนมากมายมาตลอดหลายปี
ว่าการมีคนรักย่อมดีกว่ามีคนเกลียด โดยเฉพาะคนอย่างเขาที่ไม่ได้เรียนในสถาบันสอนทำอาหารหรือมีใบการันตีในช่วงแรกๆ ความประทับใจที่คนรอบตัวมีต่อเขาเป็นสิ่งสำคัญในอาชีพพอๆกับฝีมือ ทำให้บางครั้งการพูดสิ่งที่คนอื่นอยากได้ยินก็กลายเป็นเหมือนนิสัยติดตัวที่แก้ไม่หายของเขาไปแล้ว




“พี่ใหญ่ หนาว”





คนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาโดยมีป็อบคอร์นถังใหญ่คั่นระหว่างกลางกระซิบ ร่างสูงยิ้ม ก่อนจะเอาผ้าห่มส่วนของตัวเองที่ทางโรงภาพยยนต์แจกให้คลุมร่างของคนที่มีผ้าห่มอยู่แล้วอีกชั้น ณัฐภาสหันมามองเขา ความมือสลัวของโรงหนังทำให้เข้าไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำหน้าแบบไหน




“พี่ใหญ่ไม่หนาวเหรอครับ”




“ไม่หรอก” ชายหนุ่มกระซิบตอบ ยกถังป็อบคอร์นขึ้นแล้วโอบเอวบางของคนที่โดนผ้าห่มห่อเป็นก้อนซูชิเขามาใกล้แล้วกอดไว้หลวมๆ “แค่นี้ก็ไม่หนาวแล้ว”




เขารู้ว่าณัฐภาสอยากโวยวาย แต่เขาเชื่อว่าเด็กหนุ่มมีวุฒิภาวะพอที่จะไม่ส่งเสียงรบกวนคนอื่นให้คนรอบข้างรู้สึกรำคาญ ดังนั้นใหญ่จึงถือเอาความเงียบของคนให้อ้อมกอดเป็นคำอนุญาตให้เขาได้แบ่งความอบอุ่นกับอีกฝ่ายไปจนจบการฉายภาพยนตร์








“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”




ณัฐภาสหันไปพูดกับร่างสูงหลังจากที่มอเตอร์ไซค์คันใหญ่มาจอดสนิทที่หน้าหอพักของเขา เชฟใหญ่พยักหน้า ตวัดขาลง
จากเจ้าม้าเหล็กคู่ใจเช่นกัน




“วันนี้พี่สนุกมากเลยนะ ขอบใจมากนะนัท”




“ผมก็...สนุกเหมือนกันครับ”




อีกฝ่ายหลบสายตาเขา พึมพำตอบเสียงเบาอย่างผิดวิสัย เชฟใหญ่ยิ้มเอ็นดูกับความเขินอายที่ไร้การปรุงแต่งนั้น ชายหนุ่มโน้มลงไปหาริมฝีปากเรียวเล็กสีหวานน่ารับประทานอย่างห้ามใจไม่อยู่ จังหวะเดียวกับที่ลูกแก้วสีน้ำตาลหันกลับมาหาเขา
ผิดคาด แทนที่จะถูกตอบแทนด้วยหมัดหลุ่นๆที่คุ้นเคย รสชาติหวานหอมเคลือบด้วยผงชีสจากป็อบคอร์นเมื่อครู่กลับทำให้เชฟหนุ่มมากฝีมือแทบคลั่งกับรสชาติที่ลิ้นร้อนไม่เคยได้สัมผัส




“ผม..ไปนะครับ”




หลังจากที่ร่างโปร่งถอนริมฝีปากออกโดยมีเสียงร้องประท้วงของร่างสูงดังขึ้นตามมา ณัฐภาสเอ่ยลาเสียงสั่น เชฟใหญ่พยักหน้า ถึงแม้จะเสียดาย แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่าหากณัฐภาสยอมให้เขาชิมความหวานของริมฝีปากนุ่มหยุ่นนั้นต่อไป เขาจะต้องอดใจไม่ไหวแล้วทึ้งเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกหน้าหอพักนี่แหละ




“เจอกันนะ”




“ครับ”




ร่างโปร่งพยักหน้าหลุบตาลงมองพื้น ก่อนจะรีบหันหลังก้าวฉับๆกลับเข้าไปในหอของตัวเอง เชฟใหญ่มองตามแผ่นหลังนั้นไปจนสุดสายตา







ติดบ่วงลูกกวางน้อยซะแล้วไอ้ใหญ่เอ๊ย




----------------

อ้าวเชฟ จะขุดหลุมล่อเขาทำไมหล่นตุ้บไปเองงี้ล่ะคะ :hao6:
น่าจะใกล้จบแล้วล่ะนะ แฝดจะกลับมาละ5555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 5 100% คห.613 P.21 [3/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-10-2017 11:34:21
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 5 100% คห.613 P.21 [3/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 03-10-2017 14:45:38
น่ารักเชียว ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 5 100% คห.613 P.21 [3/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 03-10-2017 16:31:16
                                           :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:   
     
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 5 100% คห.613 P.21 [3/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 03-10-2017 16:45:53
ชีสละมุน  อิอิ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 5 100% คห.613 P.21 [3/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 04-10-2017 09:20:24
เสดแน่ๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 5 100% คห.613 P.21 [3/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 04-10-2017 09:41:36
งุ้ยยยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 5 100% คห.613 P.21 [3/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 05-10-2017 00:28:20
ป๊อปคอร์นรสชีสจากเค็มกลายเป็นหวานละมุนเลยทีเดียว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 5 100% คห.613 P.21 [3/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 09-10-2017 23:00:29
น้องนัทหลากหลายอารมณ์ น่าสนใจดี

พี่ใหญ่ก็ขยันหยอดเหลือเกิ้น
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 5 100% คห.613 P.21 [3/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 10-10-2017 06:31:19

Step 6: ใส่น้ำตาลลงไปหกช้อนโต๊ะ




“เชฟคะ หนูทำแบบนี้ถูกมั้ยคะ?”



“เก่งมากเลยแพร์ ฝีมือดีขึ้นมากเลยนะ”



“เชฟครับ อันนี้โอเคมั้ยครับ”



“เพิ่มเกลืออีกนิดนะบอมบ์ แต่เก่งมากแล้ว พยายามต่อไปนะ”




ณัฐภาสไม่อยากยอมรัับว่าตัวเองกำลังรู้สึกหงุดหงิด



ทั้งที่ได้ทำงานในฝันกับเชฟขนมหวานที่เขาชื่นชอบอีกคน แต่ณัฐภาสกลับไม่มีความสุขกับงานมากเขาที่เขาเคยคิด ไม่ใช่เพราะว่างานมันหนักหรือน่าเบื่อ เชฟกุณฑ์ก็เอ็นดูและช่วยถ่ายทอดวิชาความรู้ให้เขาอย่างไม่นึกหวง แต่เป็นเพราะรอยยิ้มอบอุ่นกับการลูบหัวโอบไหล่ที่’แฟน’ของเขาแจกไปทั่วอย่างไม่มีขีดจำกัดนี่ต่างหาก



ไม่ยิ้มให้ใครซักวินาทีมันจะตายรึไงวะ?



“นัท สมาธิ”



“เฮ้ย! ขอโทษครับ!”




ณัฐภาสร้องเมื่อหันมาตามเสียงเตือนของเชฟกุณฑ์แล้วพบว่าครีมด้านบนของคัพเค้กที่ควรจะเป็นรูปดอกกุหลาบถูกบีบเลยลงมาถึงด้านข้าง




“ฉันเข้าใจว่าเจ้าใหญ่มันน่ากิน แต่ในครัวของฉัน ขนมของฉันต้องน่ากินที่สุด เข้าใจมั้ย?”



เชฟกุณฑ์เลิกคิ้ว ชายหนุ่มเป็นพวกปากร้ายใจดี แต่ณัฐภาสรู้สึกว่าตัวเองเข้ากับคุณแบบเชฟกุณฑ์ได้ง่ายกว่าเชฟใหญ่เยอะ



“ครับเชฟ”



ร่างโปร่งสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ก้มลงจดจ่อกับการบีบครีมสีแดงลงบนเนื้อคัพเค้กที่เย็นแล้ว ถึงแม้เสียงหัวเราะของฝั่งอาหารคาวจะดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจนเข้าเริ่มรู้สึกอยากเอาเลือดหัวคนแถวนี้มาผสมครีมแทนสีผสมอาหารแล้ว










“นัท คืนนี้ค้างห้องพี่เหมือนเดิมใช่มั้ย?”




เชฟใหญ่ถามขณะที่คนรักตวัดขาคร่อมซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ ความจริงมอเตอร์ไซค์ของณัฐภาสซ่อมเสร็จนานแล้ว แต่เชฟใหญ่ยังยืนกรานที่จะไปรับอีกฝ่ายจากมหาวิทยาลัยมาที่ทำงานโดยอ้างว่าเปลืองทรัพยากรโลก ซึ่งณัฐภาสที่ได้นั่งรถฟรีก็ไม่ได้คิดจะบ่นอะไรอยู่แล้ว



“ทำไม? ถ้าผมไม่ไปแล้วจะพาใครมาค้างด้วยรึไง?”



ณัฐภาสกอดอกถามเสียงห้วนอย่างไม่พอใจ คนถามชะงัก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ ริมฝีปากได่รูปขยับยิ้มอ่อนอย่างเอ็นดู




“เรื่องนี้อีกแล้วเหรอครับนัท?พี่บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร เด็กๆเขาชอบมาขอความเห็นจากพี่ว่าเขาทำงานโอเคมั้ย ก็แค่นั้น
เอง”




แล้วทำไมต้องลูบหัว ต้องโอบไหล่ ต้องยิ้มให้....



ฮึ่ย!



แค่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นในหัวณัฐภาสก็รู้แล้วว่ามันทำให้เขาฟังดูงี่เง่าน่ารำคาญ




แต่เขาก็เป็นของเขาแบบนี้ จะให้เขาทำยังไง?



“ช่างเถอะครับ รีบกลัับเหอะ ผมง่วงแล้ว”



ณัฐภาสตัดบทอย่างหงุดหงิด เขาไม่ได้หงุดหงิดร่างสูงเรื่องวันนี้ เขารู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ไม่สามารถปล่อยวางและทำเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เหมือนกับคนอื่นๆบนโลกได้



ก็เขาเป็นแฟนพี่ใหญ่ คนอื่นก็ไม่ควรมีสิทธิ์ได้รับการปฎิบัติแบบเดียวกับที่พี่ใหญ่ทำกับเขาไม่ใช่เหรอ




“นัท…”




เชฟใหญ่ส่งเสียงเรียกเมื่อพวกเขากลับมาถึงห้องที่ณัฐภาสค้างบ่อยยิ่งกว่าห้องของตัวเองตั้งแต่ทำงานพาร์ทไทม์ที่ครัวของโรงแรมมา




“อะไรครับ...เฮ้ย!”




ณัฐภาสร้องลั่นเมื่อจู่ๆก็โดนรั้งเข้าไปในอ้อมกอดแข็งแกร่งของคนรัก เขาไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะบ้าออกกำลังอะไรหนักหนา แค่นี้เขาก็รู้สึกเหมือนถูกงูรัดเตรียมเป็นเหยื่ออันโอชะแล้ว




“ห้องนี้น่ะ ถ้าไม่ใช่นัทพี่ก็ไม่ให้ค้างหรอกนะ”




ร่างสูงใช้จังหวะที่คนรักเผลอเชยคางมนขึ้นบดจูบที่เขาโหยหามาตลอดทั้งวัน ณัฐภาสจะหลอกล่อยากแค่ตอนเริ่มต้นเท่านั้น หากลองได้สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานๆที่เผยออ้าอย่างลืมตัวนั้นแล้ว จะกลายเป็นลูกแมวเหมียวในอ้อมกอดของเขาทันที




พวกเขาคบกันมาได้สามเดือนแล้ว ถึงแม้จะมีการลูบไล้ฟ่อนเฟ้นไปตามเรือนร่างขาวปลุกเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือ แต่ใหญ่ก็ยังไม่เคยตะล่อมลูกกวางน้อยของเขาให้โอนอ่อนได้มากพอที่จะยอมให้เขาได้เชยชมอีกฝ่ายหมดทุกซอกทุกมุมเสียที





แต่วันนี้เขาจะเป็นหลอกล่อขอเข้าถ้ำลูกกวางน้อยเอง!




“นัท..รู้ตัวมั้ยว่านัททำให้พี่คลั่งแค่ไหน...”




ชายหนุ่มกรีดปลายนิ้วไล่ลงมาตามแนวกระดูกสันหลังของร่างที่ถูกลอกคราบโดยไม่รู้ตัว ณัฐภาสสะท้านเฮือกแอ่นหนีสัมผัสนั้นอย่างตกใจ แต่กลับเข้าทางริมฝีปากอุ่นที่ดักรอเม็ดทับทิมสีหวานอยู่อย่างพอดิบพอดี มืออีกข้างไม่อยู่นิ่งช่วยปรนเปรอยอดอกอีกข้างไม่ให้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ณัฐภาสที่โดนจู่โจมจากหลายทิศทางเริ่มรู้สึกว่าสติเริ่มลอยออกจากร่าง



“อะ…พี่ใหญ่...”




“นัท…พี่ขอนะ...”



คนนะไม่ใช่กระดาษทิชชู่ จู่ๆมาขอแบบนี้เขาจะให้ง่ายๆได้ไงล่ะเฮ้ย!




“คะ…ครับ...”




อ้าวเฮ้ยไอ้คุณปาก! ทำไมพูดออกไปอย่างนั้นวะครับ?!




ถึงแม้ภายในหัวกำลังเกิดสงครามขนาดย่อม แต่สายตาหวานเชื่อมฉ่ำเยิ้มจากการถูกรังแกของณัฐภาสที่ปรือปรอยช้อนมองเขาทำให้เชฟใหญ่ถือว่าอีกฝ่ายยินยอมพร้อมใจเช่นกัน




“อะ…”



ร่างโปร่งหลุดเสียงน่าอายออกมาเมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากได้รูปที่ผิวกายเปลือยเปล่า ความรู้สึกวาบหวามที่ก่อตัวในช่องท้องทำให้ณัฐภาสแทบไม่รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่รุกล้ำเข้ามาในช่องทางที่ไม่มีใคเคยแตะต้อง




“พี่ใหญ่....”



“เจ็บมั้ย ทนหน่อยนะ”




ถึงแม้จะพูดอย่างนั้น แต่ปลายนิ้วที่ร่อนวนภายในเสียดสีจุดศูนย์รวมความรู้สึกทำให้ณัฐภาสเผลอร่อนสะโพกตามอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ มือเรียวจิกผ้าปูที่นอนแน่น เบือนหน้าหนีนัยน์คมกริบที่จ้องตรงมาที่เขาด้วยสีหน้าราวกับสัตว์ที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อ




“ฮะ..อึี่ก!”



จำนวนนิ้วที่ถูกเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้ณัฐภาสกัดฟันกรอด ถึงแม้ความรู้สึกเจ็บจะถูกเปลี่ยนเป็นความรู้สึกสุขสมที่ไม่เคยได้รับมาก่อนแทบจะในทันทีก็ตาม



แต่สิ่งที่ทำให้ร่างโปร่งซึ่งจมอยู่ในห้วงของความรู้สึกที่ก่อตัวอยู่โดยรอบสะดุ้งตาตั้งคือเมื่อชายหนุ่มที่กำลังปรนเปรอความสุขให้กับเขาเริ่มจัดการกับกางเกงของตัวเอง ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง กระถดตัวหนีอย่างตกใจ



“ใหญ่...”



“ครับ?”



ร่างสูงที่กำลังเครื่องติดถามเสียงแหบพร่า แต่ณัฐภาสส่ายหน้าพรืด



“ใหญ่....”



“ครับนัท....”



เจ้าของชื่อคลานเข้ามาใกล้ร่างที่ถอยหนีเขาไปด้วยสีหน้าซีดเผือด ก่อนจะโดยร่างที่ว่าใช้ฝ่าเท้าที่ขาวเนียนไม่ต่างจากใบหน้ายันโครมจนตกเตียงโดยไม่ทันตั้งตัว




“ใหญ่ขนาดนั้นมันจะเข้าได้ไงล่ะครับ?!”



เชี่ย รูปูนะเว้ยไม่ใช่ถ้ำอนาคอนด้า เขายังไม่อยากถูกหามส่งห้องฉุกเฉินเพราะเรื่องแบบนี้หรอกนะ!!



“โอย…เป็นอะไรครับนัท”



คนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวกุมท้องด้วยความจุก ปีนกลับขึ้นมาบนเตียงอย่างยากลำบาก ร่างโปร่งดึงผ้าห่มผืนหนามาห่อตัวไว้



“ไม่เอาอ่ะ ไม่ไหวแน่ๆ ผมตายแน่ๆ”



ยิ่งพอสติมาครบเห็นเจ้าตัวที่ขู่ฟ่อแผ่แม่เบี้ยอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มยิ่งส่ายหน้าพรืด ใหญ่ในตอนนี้ไม่รู้ว่าจะขำ จะโกรธ จะร้องไห้ หรือกับล้มลงไปนอนจากความจุกที่กำลังรู้สึกอยู่นี้ดี




“ครับๆ ไม่ไหวก็ไม่ไหว” ร่างสูงตัดสินใจทำตามตัวเลือกสุดท้าย ทิ้งตัวลงนอนกุมท้องอยู่ข้างๆคนรัก



“เจ็บมั้ยครับ..”



ณัฐภาสถามอย่างรู้สึกผิด แต่เขากลัวจริงๆนี่



“ไม่เป็นไรครับ พี่โอเค โอย...”



ชายหนุ่มนิ่วหน้า คาดว่าพรุ่งนี้หน้าท้องของเขาจะมีรอยช้ำเป็นวงกว้างแน่นอน



“ขอโทษครับ ผมตกใจ”



ร่างโปร่งขยับเข้ามาดูอาการของคนรักทันที เชฟใหญ่ส่ายหน้า



“ไม่เป็นไร ต่อดีกว่า”



“ฮะ? โดนไปขนาดนี้แล้วยังจะ...อื้อ...”



เหมียวน้อยถูกริมฝีปากของคนรักล่อลวงกลับเข้าถ้ำเสืออย่างง่ายดาย  ก่อนจะรู้ตัว ทั้งสองก็กลับมาสู่สภาพก่อนจะเกิดเรื่องเมื่อครู่เสียแล้ว




“อือ..พี่ใหญ่...” ณัฐภาสขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงนิ้วเรียวยาวที่ค่อยๆแทรกเข้ามาช้าๆ มือเรียวบีบต้นแขนหนาเบาๆเพื่อเตือนให้อีกฝ่ายรู้ว่าหากเล่นอะไรไม่เข้าเรื่องจะถูกซ้ำแผลเดิมขึ้นมาอีก




“ไม่ต้องห่วงครับ” เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ “พี่ไม่ทำอะไรที่นัทไม่ชอบแน่นอน”




ริมฝีปากอุ่นช่วยปรนเปรอความสุขให้กับร่างโปร่งทางด้านหน้าสอดคล้องกับจังหวะสะโพกที่ขยับตามการควบคุมของนิ้วเรียวยาว อย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ ณัฐภาสถูกคนรักจับพลิกตัวให้นอนคว่ำลงไปกับเตียงอย่างง่ายดายทั้งที่ชายหนุ่มยังไม่หยุดการกระทำที่ทำให้ร่างโปร่งบิดเร่าอยู่ใต้ร่าง ณัฐภาสซุกหน้าลงกับหมอนอย่างอับอายกับสภาพของตัวเอง ยิ่งตอนที่คนรักกระซิบบอกให้เขายกสะโพกขึ้น มือใหญ่ฟ่อนเฟ้นไปทั่วร่างขาวเนียน เด็กหนุ่มแทบละลายเมื่อริมฝีปากชื้นไล่ประทับลงมาตามแนวกระดูสันหลังของตน ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่เข้ามาแทนที่นิ้วของคนรัก




“อะ…”




“ชู่ว์..ไม่เป็นไรนะครับนัท อย่าเกร็ง” เสียงทุ้มกระวิบข้างหูอย่างปลอบประโลม มือใหญ่หยาบกร้านบีบเค้นสะโพกมนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของคนรัก “พี่ขอแค่นิดเดียว...”




“นะ..นิดเดียวนะครับ” ถึงแม้จะเจ็บเล็กน้อย แต่ณัฐภาสก็ยังคงรู้สึกผิดที่ทำร้ายคนรักไปก่อนหน้านี้ ร่างโปร่งสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามปล่อยร่างกายให้ผ่อนคลายที่สุดเท่าที่จะทำได้




“อุ่ก!”




ร่างโปร่งร้องออกมาด้วยความจุกเมื่อจู่ๆคนที่’ขอนิดเดียว’กลับขยับพรวดเข้ามาถึงแม้ว่าจะถูกเตรียมพร้อมจนไม่ได้รู้สึกเจ็บมากขนาดนั้น ณัฐภาสหันขวับไปมองคนรักตาเขียว




 แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นรอยยิ้มกวนประสาทอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน




“โทษที..พี่ลื่น”



“ลื่นบ้าอะ...อ๊ะ...”




ริมฝีปากเรียวที่เปิดอ้าเตรียมด่าคนอายุมากกว่าเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานอย่างรวดเร็วเมื่อเม็ดทับทิมสีหวานถูกสะกิดเขี่ยเบาๆ ริมฝีปากอุ่นงับเบาๆที่ติ่งหูเย็น ร่างสูงจับคางมนให้เชิดขึ้นรับจูบของเขา ณัฐภาสมัวแต่ตั้งรับลิ้นร้อนที่รุกล้ำเข้ามาอย่างรวดเร็วจนความเจ็บปวดจากสะโพกสอบที่เริ่มขยับค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความสุขสม ใหญ่ขยับยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าร่างโปร่งเริ่มโอนอ่อนตามเขาในที่สุด





“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...พี่ขอนะนัท”





“อะ…มะ…มาถึงขนาดนี้...อ๊ะ...ไม่ต้องถามก็ได้ครับ!”







เด็กหนุ่มค้อนเสียงเขียว แต่ดวงตาปรือปรอยที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนาไม่ได้ทำให้ร่างที่ครางเป็นลูกแมวเหมียวอยู่นี้ให้ดูน่ากลัวขึ้นสักนิด





ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ ประทับริมฝีปากลงบนขมับชื้นเหงื่ออย่างแผ่วเบา





“จะทานให้คุ้มกับที่รอเลยครับ”







---------
 :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Kitsune_Mizu ที่ 10-10-2017 07:48:28
 :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 10-10-2017 08:09:01
คนเฉยๆ ไม่อะไรกับใคร ซื่อก็ซื่อ
พอบทจะหวงหึง ก็หึงแรง หึงร้ายเหมือนกัน

ณัฐ เป็นขนมหวานให้เชฟใหญ่กินและ
กินอย่างละเมียดละไม
จนคนถูกกินไแทบไม่รู้ตัวเลย
      :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 10-10-2017 12:05:35
หวานมากมาย ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 10-10-2017 12:15:52
หู้ยยย.. คุณพระคุณเจ้า..
มันจะน่ารักอาไรขนาดนี้..
ทำคนเขาหึง แล้วก็มากินเขา..
อิพี่ใหญ่ นิ..
น้องนัท นี้ก็นะ.. ไม่ทันเขาเรย.. ชิ..
ต้องให้ทำให้อิพี่ใหญ่ มันหึงบ้าง... หึ..  :katai5:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 11-10-2017 12:52:18
หุ๊ย~~~ ลื่น!! พูดมาได้เชฟ น่าตบนัก หมั่นเขี้ยว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 11-10-2017 16:32:41
สงสัยว่าเจลจะเยอะเลยลื่น
น้องนัทน่ารักมาก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-10-2017 17:29:42
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท LOVE RECIPE 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 13-10-2017 06:21:04
แจ้งงดอัพนะคะ

เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงไว้ทุกข์ ไรท์ขออณุญาตหยุดอัพนิยายจากวันนี้ไปจนถึงวันที่27นะคะ

จะกลับมาอัพตามปกติวันที่28 ถ้าหากไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

จึงเรียนมาเพื่อทราบ
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]แจ้งข่าว
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 27-10-2017 15:35:06
ตอนพิเศษ: เซอร์ไพรส!!

เมลเบิร์น, ออสเตรเลีย




ทีมอยู่ที่นี่มาเก้าเดือนแล้ว หลังจากเริ่มคลาสเรียนในคอร์สสอนทำอาหารระยะเก้าเดือนที่เขาได้รับเป็นของขวัญวันรับปริญญา ทีมรู้สึกเหมือนชีวิตของเขาได้รับการเติมเต็มในที่สุด เขามีความสุขกับการเรียนรู้เทคนิคและคิดค้นเมนูใหม่ๆ การที่เชฟใหญ่และเชฟนัทเป็นหนึ่งในอาจารย์ของสถาบันสอนทำอาหารแห่งนี้ทำให้การปรับตัวของเขาง่ายขึ้น
ร่างโปร่งยังไม่มีโอกาสได้ออกไปเที่ยวไหนมากนัก เขารู้สึกว่ารอบๆหอพักที่เขาอยู่ก็มีทั้งสวนสาธารณะ พิพิธภัณฑ์ และห้างสรรพสินค้า ไม่จำเป็นต้องดั้นด้นไปไหนไกล




แค่ได้ออกมาเดินเล่นเลียบฟุตบาทที่สามารถมองเห็นชายหาดที่เงียบสงบในยามเย็นได้ไกลๆแบบนี้เขาก็รู้สึกสบายใจและมีความสุขกับช่วงเวลาอันแสนสงบนี้แล้ว




จะดีกว่านี้ ถ้าคุณวีอยู่ตรงนี้กับเขา



เวลาที่วีรภัทรมาหาเขา พวกเขามักจะไปค้างที่โรงแรมธาราเพราะทางหอพักไม่ให้ร่างสูงค้างกับเขา ร่างสูงมาหาเขาเดือนละครั้ง ครั้งละประมาณหนึ่งสัปดาห์ ซึ่งถือว่าน้อยมากสำหรับคนอย่างวีรภัทร ยิ่งช่วงหลังๆชายหนุ่มยิ่งมาหาเขาน้อยลง ถึงแม้จะเข้าใจว่าเป็นช่วงปิดงบ แต่ทีมก็อดน้อยใจนิดๆไม่ได้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะติดต่อมาทุกวันก็ตาม




Rrrr




…อย่างเช่นในตอนนี้




“คุณวี! สวัสดีครับ”




ทีมรีบกดรับวีดีโอคอลของวีรภัทรทันที ร่างสูงอยู่ในชุดทำงาน ดูเหมือนจะเพิ่งได้ออกมาจากห้องประชุม




“ทำไมไม่ใส่ผ้าพันคออีกแล้ว”




วีรภัทรเอ่ยทักขึ้นเป็นอย่างแรก อากาศในฤดูหนาวของเมลเบิร์นทั้งเย็นและชื้น ถึงแม้ทีมจะใส่เสื้อโค้ทตัวหนาและถุงมือกับหมวกเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับตัวเอง แต่ร่างโปร่งกลับไม่ชอบใส่ผ้าพันคอด้วยเหตุผลที่ว่าตนรู้สึกอึดอัด




“ผมไม่ชอบนี่ครับ”




ทีมแก้ตัวเสียงอ่อย นั่งลงบนม้านั่งเพื่อไม่ให้หน้าจอสั่นเวลาคุยกับคนรัก
“ถ้าฉันเห็นเธอทำแบบนี้อีก ครั้งต่อไปที่เจอกันฉันจะเอาปลอกคอน่ารักๆมาให้เธอใส่แค่อย่างเดียว ไม่ใส่เสื้อผ้าอื่นซักชิ้น
เป็นบทลงโทษ ดีมั้ย?”ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้มทั้งที่ทีมไม่เข้าใจว่ามันควรจะทำให้เขากลัวตรงไหน





“ครับๆ ต่อไปจะใส่แล้วครับ”ร่างโปร่งยิ้ม




“พรุ่งนี้จะรับใบประกาศแล้วใช่มั้ย ขอโทษนะที่ไปไม่ได้”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด




“ไม่เป็นไรครับคุณวี เดี๋ยวเราก็เจอกันแล้วนี่ครับ”




แม้จะเสียดายนิดๆ แต่ทีมก็ปลอบใจคนรักที่ติดประชุมด้วยรอยยิ้ม เก้าเดือนที่ผ่านมา ร่างโปร่งสอบผ่านทุกคลาสด้วยคะแนน
สูงที่สุดที่โรงเรียนเคยมี แถมยังได้รับการติดต่อของซื้อสูตรขนมที่เขาคิดเองจากภัตรคารหลายที่ในละแวกนี้ สำนักข่าวท้องถิ่นยังเคยมาสัมภาษณ์เขาด้วยซ้ำกับความสำเร็จของม้ามืดที่ไม่มีใครรู้จัก เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะสามารถมีความสุขกับอะไรบางอย่างได้มากมายขนาดนี้ หลายครั้งเขาถึงกับหวังว่าเวลาจะหยุดเดิน เพื่อให้เขาได้อยู่ที่นี่ต่อไปนานๆด้วยซ้ำ
แต่ในบางครั้งที่เขาได้เห็นหน้าผู้ชายที่เป็นสาเหตุของทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเป็นในวันนี้ ทีมกลับรู้สึกโล่งใจที่ในที่สุดเขาจะได้กลับบ้าน กลับไปหาคนที่เขารัก ครอบครัว เพื่อน และประเทศที่เขารู้จักมาตั้งแต่เกิด





“วันนี้อย่าเดินเล่นเพลินนักล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”




วีรภัทรกำชับคนรักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางสายไป ทีมอมยิ้มกับหน้าจอที่ดับไปแล้ว ก่อนจะลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วเดินเอื่อยไปตามทางเดินอีกครั้ง









กว่าจะกลับมาถึงก็ปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว เชฟมือสมัครเล่นรู้สึกโชคดีที่คนรักของเขาไม่โทรมาเช็คว่าเขาถึงหอรึยัง ร่างโปร่งตอกบัตรกลับเข้ามาในหอ รู้สึกดีกับอุณหภูมิอบอุ่นทันทีที่ก้าวเข้ามา ทีมกล่าวทักทายลุงที่ดูแลหออย่างสนิทสนม




“Mr.Team, I think you have guests waiting for you in your room. They’re with Chef Yai. (คุณทีมครับ ผมว่าคุณมีแขกรออยู่ที่ห้องนะ เห็นพวกเขามากับเชฟใหญ่)”




ลุงทอม พนักงานดูแลหอพักแจ้ง ร่างโปร่งขมวดคิ้ว เขาไม่มีรูมเมทเลยเอากุญแจอีกอันให้พี่ใหญ่กับพี่นัทไว้เผื่อกรณีฉุกเฉิน แต่ถ้าพี่ใหญ่กับพี่นัทจะมาก็น่าจะโทรบอกเขาก่อนสิ





นอกเสียจากกว่า...





ริมฝีปากเรียวขยับยิ้มกว้างเมื่อคิดว่าคนที่ตั้งใจจะแอบมาเซอร์ไพร์สเขาเป็นใคร





“เซอร์ไพร์ส!!!”




เสียงประทัดกระดาษดังขึ้นทันทีที่ทีมเปิดประตูเข้ามาในห้อง เชฟใหญ่ เชฟนัท พี่ชายของเขา และเวย์ตะโกนลั่นแข่งกับเสียงประทัด ถึงแม้ทีมจะรู้สึกดีใจที่ได้เห็นพี่ชายและเวย์อีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอกันมาหลายเดือนเพราะทั้งสองติดเรียนอยู่
ตลอด แต่เขาก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ที่ไม่เห็นคนรักของตัวเองอยู่ในสายตา





“เป็นอะไร พี่มาแทนที่จะดีใจหน้าบูดเป็นตูดเลยนะมึง” เทสต์แจกมะเหงกน้องชายฝาแฝดด้วยความคิดถึง(?) ทีมยิ้มแห้งอย่างสำนึกผิด




“วันนี้พวกพี่ทำอาหารมื้อใหญ่ไว้ที่บ้านรอเลี้ยงฉลองให้เราโดยเฉพาะเลยนะ รับรอง กินแล้วจะลืมท่านประธานไปเลย”เชฟใหญ่อวดสรรพคุณ ทีมยิ้ม ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งที่พี่ใหญ่พูดเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ก็ตาม





พวกเขาทั้งหมดขึ้นรถที่เชฟใหญ่เช่าไว้เพื่อให้ไปไหนมาไหนกับคนรักได้สะดวกไปที่บ้านพักของพวกเขาซึ่งทางสถาบันจัด
เตรียมไว้ให้ เป็นบ้านเดี่ยวหลังเล็กบรรยากาศดีที่ถึงแม้จะมีพื้นที่ใช้สอยส่วนอื่นน้อย แต่ก็แลกมาด้วยครัวขนาดใหญ่ที่มีอุปรณ์ทำอาหารครบครัน




“โห อาหารเยอะขนาดนี้กินไม่หมดก็เสียดายแย่เลยสิครับ”




 ทีมเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นปริมาณอาหารต่างๆที่เชฟมือาชีพทั้งสองเตรียมไว้ ทั้งอาหารคาวและอาหารหวาน




“ไม่ต้องห่วงหรอกครับพี่ทีม มีผมอยู่ซะอย่าง” เวย์ยิ้ม




“ใช่ มีเวย์อยู่มึงไม่ต้องกลัวไม่หมดหรอก กลัวกินไม่ทันมันดีกว่า”




เทสต์เสริม ทั้งห้าเริ่มต้นงานเลี้ยงฉลองวันปิดคอร์สเรียนของทีมด้วยบรรยากาศสนุกสนานเฮฮา ถึงแม้เจ้าของงานจะรู้สึกโหวงๆในใจตลอดเวลาตอนที่เห็นเทสต์ดุเวย์ที่กินเลอะเทอะ หรือตอนที่เชฟนัทกับเชฟใหญ่เถียงกันด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆที่สุดท้ายร่างสูงเป็นฝ่ายยอมลงให้คนรักเหมือนทุกที




มันทำให้ความเหงาที่เริ่มกัดกินหัวใจทีละนิดทุกครั้งที่ไม่ได้เห็นหน้าคนรักทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดขึ้นไปอีก




“ผมไปห้องน้ำนะครับ”




ร่างโปร่งเอ่ยขอตัว ทีมปิดล็อกประตูห้องน้ำก่อนจะเอนตัวพิงขอบประตู ดึงโทรศัพท์ของตัวเองออกมากดโทรหาคนที่เขาเพิ่งคุยด้วยเมื่อตอนเย็น




ตื๊ด...ตื้ด.....




หลังจากรออยู่ซักพัก ในที่สุดคนที่เขาอยากได้ยินเสียงก็รับสาย แต่สิ่งที่วีรภัทรพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเร่งรีบมีเพียง




“ขอโทษนะทีม ตอนนี้ฉันคุยไม่ได้ เดี๋ยวโทรกลับนะ”





ก่อนจะวางสายไป





ทีมบอกตัวเองว่าเขาจะไม่กลายเป็นคนประเภทนั้นที่ระยะทางทำให้หวาดระแวงความซื่อสัตย์ของคนรัก แต่พักนี้บทสนทนาของพวกเขาสั้นลงมากเหลือเกิน ทั้งที่คิดว่าอยู่ห่างกันจะทำให้มีเรื่องพูดคุยกันมากมาย แต่เวลาคุยกันมีเพียงเขาที่เล่าแทบทุกวินาทีที่เกิดขึ้นของวันให้วีรภัทรฟังอย่างตื่นเต้น ส่วนร่างสูง ถึงแม้จะดูมีความสุขที่ได้เห็นเขา แต่พักหลังมานี้หากทีมเป็นคนโทรไปเอง ก็มักจะโดนอีกฝ่ายตัดบทแบบนี้เสมอ





เขาบอกตัวเองว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะมาร้องไห้กับอะไรแบบนี้ไม่ได้




“ฮึก….”




แต่สุดท้าย น้ำตาที่กลั้นไว้ก็เอ่อล้นออกมาอยู่ดี






คืนนั้น ทีมออกมาจากห้องน้ำด้วยดวงตาที่บวมแดง





หากคนรอบตัวสังเกตเห็น ก็ไม่มีใครพูดอะไร ซึ่งร่างโปร่งรู้สึกขอบคุณทุกอยู่ลึกๆกับการให้เกียรตินั้น




หลังจากตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัวอย่างสดชื่นพร้อมรับวันใหม่ อารมณ์ของร่างโปร่งก็ดีขึ้นเป็นกอง อย่างน้อยก็ดีพอที่จะตื่นเต้นไปกับเพื่อนๆที่เรียนจบคอร์สผลิตเชฟมหาโหดที่ยิ่งกว่าแข่งขันเรียลลิตี้โชว์ อย่างน้อยถึงวันนี้คุณวีจะไม่อยู่ที่นี่เพื่อแสดงความยินดีกับเขา ทีมก็ยังมีคนที่เขารักคอยปรบมือให้ตอนที่ร่างโปร่งเดินขึ้นไปรับประกาศณียบัตร




“And before we finished, there is someone here who would like to say something. (และก่อนที่เราจะเสร็จพิธี มีใครบางคนที่อยากจะพูดอะไรซักหน่อย)”





เจ้าของสถาบันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มหลังจากที่ทีมกลับมานั่งกับเพื่อนๆที่ได้รับไปประกาศครบแล้ว พวกเขาหันซ้ายหันขวามองหน้ากันอย่างประหลาดใจ เพราะตามตารางไม่มีงานอะไรต่อจากนี้แล้ว





เสียงเพลงคลาสสิคแว่วหวานค่อยๆบรรเลงขึ้นจากทุกทิศทางในหอประชุม ทีมอมยิ้มเล็กน้อยอย่างเศร้าๆเมื่อจำได้ว่ามันเป็นเพลงที่วีรภัทรของเขาเต้นรำในวันครบรอบสองเดือนของพวกเขาที่สิงคโปร์





คิดถึงคุณวีจัง...




“Look!(ดูนั่น!!)”




เสียงของเพื่อนๆที่ร้องอย่างตื่นเต้นทำให้ความสนใจของทีมกลับไปอยู่บนเวทีอีกครั้ง ม่านกำมะหยี่สีแดงหลังเวทีถูกแหวกออกเล็กน้อยให้รถเข็นอาหารแบบที่พวกเขาเห็นตามโรงแรมเวลาสั่งรูมเซอร์วิสถูกเข็นออกมา บนนั้นมีจานหลายขนาดหลายลวดลายเรียงซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบอยู่ ที่ตัวรถเข็นมีดอกกุหลาบสีแดงถูกแปะเป็นคำว่า Will




หรือว่า...จะมีแจกรางวัลอะไรรึเปล่า?




ทีมเริ่มรู้สึกตื่นเต้นตามเพื่อนๆที่ซุบซิบกันอย่างดีใจ ถึงแม้ร่างโปร่งจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะขนจานพวกนั้นกลับไทยอย่างไร
รถเข็นคันที่สองถูกเข็นเข้ามาโดยที่บนรถเข็นมีเครื่องเงินมากมาย ช้อน ส้ม มีด หลากหลายขนาดและวัตถุประสงค์ให้คนเห็นตาวาวด้วยความอยากได้ บนรถคันนั้นมีคำว่า You แปะอยู่ดอกตัวอักษรที่เรียงจากดอกกุหลาบแดงเช่นกัน





หัวใจของทีมเต้นแรงขึ้นเมื่อจิตใต้สำนึกของเขาเริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้ รถเข็นอีกสองคันที่บรรจุหม้อกระทะ และตะหลิวกับทัพพีรวมถึงอุปกรณ์ครัวอื่นๆถูกเข็นออกมาพร้อมกับสองคำสุดท้ายของประโยค




Marry…Me…





ร่างสูงที่เดินออกมาจากด้านหลังม่านเป็นคนสุดท้ายอยู่ในชุดสูททางการที่ทีมเป็นคนเลือกให้ทั้งสีและเนื้อผ้า วีรภัทรเดินตรงมาหาเขา ทีมลุกขึ้นยืนอย่างไม่รู้ตัว ในหัวมีเพียงความคิดที่อยากเข้าไปกอดคนรักไว้ให้แน่นให้หายคิดถึง





วีรภัทรทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่งก่อนที่ทีมจะได้ทำอย่างที่คิด ในมือของร่างสูงไม่มีกล่องแหวน ไม่มีอะไรอยู่ในนั้นทั้งสิ้น แต่ทีมไม่ได้ใส่ใจอะไรนอกจากการได้เห็นคนรักของเขามายืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง




“ว่าไง?”




ชายหนุ่มจับมือของเขาไว้ เงยหน้าขึ้นสบตากับคนรักด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม




“เป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษแท้ๆ ประโยคคำถามอะไรไม่มีเครื่องหมายคำถามครับ”




ร่างโปร่งบ่ายเบี่ยงด้วยความเขิน ทั้งที่ในใจตอบตกลงไปตั้งแต่เห็นร่างสูงเดินออกมาแล้ว




“ใครว่าฉันลืม?”




วีรภัทรขยับยิ้ม ราวกับรู้เรื่อง ลูกสุนัขพันธุ์เกรท ไพริเนสวิ่งตุ๊ปั๊ดตุ๊เป๋ออกมาจากหลังม่านตรงมาที่คนทั้งคู่ เจ้าหมาน้อยที่ถึงแม้จะเป็นแค่ลูกสุนัขอายุไม่กี่สัปดาห์แต่ก็มีขนาดพอๆกับสุนัขพันธุ์เล็กที่โตเต็มวัยสะดุดล้มกลิ้งบนพื้น เรียกเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูจากคนที่ดูอยู่ ก่อนจะตั้งหลักได้อีกครั้งแล้วมองซ้ายมองขวาราวกับจำไม่ได้ว่าเมื่อกี๊ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่





วีรภัทรตบมือเรียก เจ้าหมาน้อยผงกหัวขึ้นตามเสียงนั้นแล้ววิ่งมาหาพวกเขาต่อ ทีมสังเกตว่าปลอกคอของเจ้าหมาน้อยเป็นลายเครื่องหมายคำถาม และสิ่งที่ห้อยอยู่กับปลอกคอของมันคือแหวนทองคำขาวบริสุทธิ์ที่สลักลายเถาวัลย์ไขว้กันไปมาอย่างปราณีตบรรจง ลูกสุนัขแสนร่าเริงนั่งปุลงที่แทบเท้าของคนทั้งคู่ กระดิกหางแลบลิ้นมองคนทั้งสองซ้ายทีขวาทีราวกับจะถามว่า




‘ใครจะเล่นกับป๋ม ใครจะเล่นกับป๋ม เล่นๆๆๆ’



วีรภัทรอุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้น ชูมันขึ้นเหนือศีรษะตัวเองราวกับเจ้าสิ่งมีชีวิตขนปุบสีขาวที่มีดวงตากลมบ็อกสดใสนั้นเป็นเพียงกล่องแหวนกำมะหยี่เล็กๆ





“ว่าไง...ยอมแพ้รึยัง?”




“คุณวี...ใจร้ายที่สุด แบบนี้ผมจะปฏิเสธได้ยังไงครับ”





คนถูกถามหัวเราะทั้งน้ำตา ก้มลงอุ้มเจ้าหมาน้อยจากมือของคนรัก เจ้าก้อนฟูฟ่องกระดิกหางแล้วเลียแผล็บที่หลังมือของเขาอย่างอารมณ์ดี




“ก็ไม่ได้จะให้ปฏิเสธอยู่แล้วน่ะนะ”




วีรภัทรไหวไหล่แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาที่ยังคงอาบอยู่บนแก้มเนียนใสของคนรักอย่างทะนุถนอม




“ตกลงว่าไงครับที่รัก?”




“ยอมแพ้แล้วครับ”




“He said yes!!!!”




เสียงของเวย์ตะโกนขึ้นอย่างดีใจ เพื่อนๆรวมถึงอาจารย์ที่ร่วมเป็นสักขีพยานกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ เข้ามาล้อมคู่รักทั้งสองคนไว้พร้อมส่งเสียงเชียร์ดังลั่น ทีมลูบศีรษะเจ้าหมาน้อยอย่างอ่อนโยนขณะที่วีรภัทรก้มลงแกะปลอกคอเพื่อเอาแหวนออกมา แล้วแบมือเพื่อขอมือของคนที่เขาอยากใช้ชีวิตร่วมกันทั้งชีวิต...




ปุ!




อุ้งเท้าปุกปุยวางแปะลงบนฝ่ามือใหญ่ เจ้าหมาน้อยแลบลิ้นกระดิกหางอย่างมือความสุข เรียกเสียงหัวเราะจากคนที่มองได้
เป็นอย่างดี




"อันนี้ของฉัน"




ทีมก้มลงบอกเจ้าหมา ยื่นมือให้คนรักแทนอุ้งเท้านั้นทั้งที่ยังหัวเราะคิกอยู่ วีรภัทรสวมแหวนให้คนรัก ก่อนจะก้มลงจุมพิตหลังมือของร่างโปร่ง




ทีมยิ้มกว้าง เขาไม่รู้ว่าคนหนึ่งคนจะมีความสุขได้มากกว่านี้อีกหรือไม่











พวกเขากลับมาที่ห้องของโรงแรมธาราซึ่งเป็นห้องของวีรภัทร ทีมเพิ่งเห็นข้อดีของการสร้างห้องไว้สำหรับตัวเองในทุกโรงแรมของร่างสูง วีรภัทรไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร และในครั้งนี้ก็ช่วยให้เขาลักลอบ(?)พาเจ้าหมาน้อยขึ้นมาบนห้องได้โดยไม่รบกวนแขก




"บ็อก.."




เจ้าหมาสีขาวตัวปุกปุยวิ่งสำรวจไปทั่วห้องทันทีที่ทีมปล่อยลงจากอ้อมกอด ร่างโปร่งเดินไปล้างมือให้สะอาดหลังจากเล่นกับเจ้าหมาน้อยมาตลอดทาง แล้วทรุดตัวลงเอนตัวบนโซฟาอย่างอ่อนเพลีย ยกมือขึ้นเพื่อชื่นชมแหวนทองคำขาวบนนิ้วของตัวเองอย่างมีความสุข



"ชอบมั้ยครับที่รัก"




วีรภัทรโอบแขนยาวทั้งสองข้างรอบคอของเขาจากด้านหลัง วางคางลงบนไหล่ของร่างโปร่งแล้วคลอเคลียอยู่ข้างๆเขาไม่ห่าง ไรหนวดที่เริ่มขึ้นเล็กน้อยเสียดสีลำคอขาวจนทีมหลุดหัวเราะจากความจั๊กจี้ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานหูเมื่อริมฝีปากได้รูปเริ่มสร้างรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้ประปราย




"อ๊ะ...คนวี หยะ...หยุดก่อนครับ"




ทีมใช้มือปิดปากร่างสูงไว้ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อลิ้นร้อนเลียแผล็บที่มือของเขาอย่างหยอกเย้า แต่ทีมยังคงไม่ยอมปล่อยมือจาก
ปากอีกฝ่ายง่ายๆด้วยกลัวจะถูกโจมตีอีกครั้ง




ร่างสูงเลิกคิ้ว รอฟังคำตอบจากอีกฝ่าย






"ชอบครับ" ทีมยิ้มกว้าง ก่อนจะปล่อยมือ "แล้ว...หมาตัวนั้นนี่หมาใครเหรอครับ?"




"ของเธอไง"




ร่างสูงตอบเรียบๆเหมือนนั่นเป็นสิ่งที่ร่างโปร่งควรรู้อยู่แล้ว




"ฮะ? ของผม? แล้วเราจะเลี้ยงมันที่ไหนล่ะครับ เทสต์แพ้ขนหมา เดี๋ยวก็จามไม่หยุดหรอก"




ทีมเอ่ยขึ้นทันที ถึงเขาจะรักสุนัขแค่ไหนแต่เขาก็ไม่อยากทำให้พี่ชายของเขาไม่สบายหรอกนะ




"ที่บ้านใหม่ของเราไง" ชายหนุ่มยิ้ม "นี่เธอคงไม่คิดว่าฉันจะซื้อเครื่องครัวใหม่ยกเซ็ททั้งที่ไม่มีที่เก็บหรอกนะ?"
บ้านใหม่?




คนฟังมีสีหน้าไม่เข้าใจ นี่คุณวีพูดถึงเรื่องอะไรกัน?



"ทีม..."




คนอายุมากกว่าถอนหายใจ วีรภัทรเดินอ้อมมานั่งลงข้างร่างโปร่งบนโซฟา ดึงมือเรียวที่สวมแหวนทองคำขาวที่เขาเลือกเองกับมือมากุมไว้




"เธอไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลือกับฉันเหรอ?"



"อยากสิครับ..."




เรื่องนั้นทีมมั่นใจ แต่เขาก็ไม่อยากที่จะต้องไปจากพี่ชายตอนนี้ วีรภัทรถอนหายใจ ยกมือทั้งสองข้างของคนรักขึ้นมาจุมพิตหลังมืออย่างรักใคร่




"เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงซื้อบ้านที่อยู่ถัดไปแค่ซอยเดียว แค่ชะเง้อหน่อยก็เห็นหน้ากันแล้ว"




วีรภัทรยิ้ม เขารู้ดีว่าคนรักของตัวเองยังไม่พร้อมจะแยกจากพี่ชาย และร่างสูงก็ยังไม่อยากทิ้งขว้างลูกชายวัยสิบเก้าปีไปไกลสายตานัก การซื้อบ้านที่อยู่ซอยด้านหลังบ้านของเขาแล้วทุบทิ้งเพื่อสร้างเรือนหอใหม่จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย สำหรับบ้านหลังนี้ วีรภัทรออกแบบทุกสิ่งทุกอย่างเองกับมือ โดยอาศัยข้อมูลจากการตะล่อมถามคนรักถึงบ้านในฝันเป็นกุญแจสำคัญ




"ขอบคุณนะครับคุณวีที่เข้าใจ"




ทีมโน้มตัวไปจุมพิตร่างสูงเบาๆที่ริมฝีปาก แต่คนอายุมากกว่าไม่ยอมหยุดแค่นั้น วีรภัทรบดคลึงริมฝีปากของร่างโปร่งอย่างเชื่องช้าแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก ทีมหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะยอมเผยอริมฝีปากให้ลิ้นร้อนสอดเข้ามาสำรวจภายใน แต่ก่อนจะได้ทำอะไรมากกว่านั้น ร่างปุกปุยสีขาวก็กระโดดขึ้นมาทับบนหน้าตักของทีมอย่างแรงจนคนทั้งสองผละจากกันอย่างตกใจ




"ฮะๆ ว่าไงเจ้าตัวเล็ก ชื่ออะไรล่ะเรา?"




ทีมเกาศีรษะให้เจ้าหมาน้อยที่ยึดเอาตักของเขาเป็นเบาะนอนสบายใจเฉิบ




"ยังไม่มี" วีรภัทรเอ่ยเสียงห้วน สีหน้าของชายหนุ่มดูไม่ค่อยสบอารมณ์ที่โดนขัดจังหวะ แต่จะพาลไปลงที่หมาก็อาจจะโดนคนรักหมางอนได้




"งั้นชื่ออะไรดีล่ะเรา?"




ทีมเข้าโหมดนั่งทางในคุยกับหมาไปเรียบร้อยแล้ว ลูบขนสีขาวครีมของเจ้าขนปุยด้วยรอยยิ้มมีความสุข สิ่งมีชีวิตบนตักเขาเงยหน้ามองทีมตาแป๋ว ราวกับจะเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ




"อืม...ตัวขาวๆแบบนี้ ชื่อโมจิดีมั้ย?"




ทีมนึกถึงขนมแป้งขาวนุ่มนิ่มใส่ไส้ที่เขาชอบทาน เจ้าหมาน้อยเห่าโฮ่งตอบรับ ก่อนจะกระโดดแผล็วจากตักทีมไปหาวีรภัทร เลียแผล็บเข้าที่หลังมือของคนที่ยังอารมณ์เสียที่ถูกขัดจังหวะไม่หาย ร่างสูงได้จังหวะอุ้มเจ้าตัวแสบขึ้นแล้วเดินไปยังคอกกั้นขนาดใหญ่ที่เตรียมไว้เป็นที่นอนของโมจิ




"คุณวี ไม่เอาครับ สงสารน้อง เดี๋ยวน้องไม่มีที่วิ่งเล่น"



คนรักหมารีบประท้วงทั้งที่คอกกั้นนั้นมีขนาดใหญ่พอที่เจ้าหมาน้อยจะวิ่งเล่นได้โดยไม่อึดอัด วีรภัทรถอนหายใจ เริ่มคิดแล้วว่าตัวเองตัดสินใจผิดรึเปล่าที่เอาหมามาเลี้ยง




"เอางั้นก็ได้"




ร่างสูงวางเจ้าหมาน้อยลงบนพื้น ก่อนจะช้อนเอาคนที่นั่งอยู่บนโซฟาขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมกอดแทน




"ทำอะไรน่ะครับคุณวี เดี๋ยวก็หลังหักหรอก"




คนโดนอุ้มโวยวายอย่างเป็นห่วง ตัวเขาก็ไม่ใช่เล็กๆ เกิดอีกฝ่ายกระดูกหักขึ้นมาเขาจะทำยังไง




"หืม? ปกติเวลาอุ้มบนเตียงไม่เห็นจะบ่นเลยนี่"




วีรภัทรหยอก อุ้มร่างของคู่หมั้นหมาดๆเข้าไปในห้องนอนแล้วใช้หลังดันไม่ให้เจ้าหมาขนปุยเข้ามาทำลายบรรยากาศได้




"ก็นั่นมัน..."




ทีมหน้าแดง ปล่อยให้ร่างสูงอุ้มเขามาวางลงบนเตียงด้วยรู้สึกว่าพูดอะไรไปก็น่าจะโดนแกล้งอยู่ดี




"มาต่อกันดีกว่า คิดถึงป๋ามั้ยครับ"





วีรภัทรกระพริบถามเสียงพร่า เรียกเลือดฝาดให้วิ่งขึ้นมาบนแก้มของคนอายุน้อยกว่าได้เป็นอย่างดี





"มาถึงขนาดนี้ยังต้องถามอีกเหรอครับ?"




ทีมยกมือขึ้นโอบรอบคอของร่างสูง รั้งให้ใบหน้าคมโน้มลงมาประทับริมฝีปากอย่างนิ่มนวล ก่อนที่ความรู้สึกโหยหาร่างของคนรักจะแปรเปลี่ยนให้จุมพิตนั้นดุดันและเร่าร้อน




ภายนอกห้อง เจ้าโมจิที่เพิ่งได้ป๊ะป๋ากับหม่าม๊าคนใหม่ได้แต่ตะกุยประตูและเห่าเรียกผู้ปครองของตน ทว่ามีเพียงเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงและเสียงครางหวานแว่วออกมาจากห้องเป็นระยะ ไม่มีใครออกมาเล่นกับโมจิซักคน





สุดท้ายเจ้าหมาน้อยจึงยอมแพ้ ปล่อยพ่อกับแม่เล่นกันสองคน แล้วเดินเข้าไปในคอกที่เปิดอ้าไว้ ก่อนจะกระโจนขึ้นบนเบาะนุ่มๆที่ป๊ะป๋าเตรียมไว้ให้แล้วขยับหมุนไปมาหาที่ทางเตรียมพักผ่อน วันนี้โดนจับอาบน้ำแต่งหล่อทั้งวันจนไม่ได้นอนเลย ของีบซักหน่อยดีกว่า





-------
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหญ่/นัท 6 100% คห.622 P.21 [10/10/17]แจ้งข่าว
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 27-10-2017 15:40:10
ตอนพิเศษ: เด็กดีของคุณคนเดียว




"หล่อที่สุดเลยน้องทีมของแม่"




คุณขวัญตากอดลูกชายคนเล็กในชุดราชปะแตนสีขาวแน่น หลังจากรอมาจนเกือบปีก็ได้ฤกษ์งามยามดีที่วีรภัทรจะจูงมือคนรักเข้าประตูวิวาห์เสียที แต่ฟังจากเสียงบ่นเป็นหมีกินผึ้งของอดีตอาจารย์หนุ่ม ทีมคิดว่าคนรักของเขาดูจะอารมณ์เสียมากกว่าที่ต้องห่างจากเขาถึงหนึ่งคืนเต็มๆตามประเพณี ร่างโปร่งอมยิ้มเมื่อนึกถึงคนรักที่โทรศัพท์มาหาทุกชั่วโมงแค่เพราะอยากได้ยินเสียงเขา




"น้องทีมตื่นเต้นมั้ยลูก"





น้ำเสียงของมารดาตื่นเต้นพอๆกับที่เขารู้สึกอยู่ภายใน ถึงแม้จะรู้สึกตื่นเต้นมีความสุขและวิตกกังวลปะปนกันไปจนรู้สึกคลื่นไส้เล็กๆ แต่ทีมก็ยังคงยิ้มให้มารดาตามประสาลูกน้อยที่ไม่เคยกระโตกกระตากโวยวาย





"คันๆๆ แม่ ผมไม่ใส่กางเกงนี้ไม่ได้เหรอครับ"





ผิดกับแฝดคนโตที่เสียงโวยวายดังมาตั้งแต่บ้านใหญ่มาจนถึงเรือนเล็ก บ้านสมัยเด็กของวีรภัทรถูกเลือกเป็นสถานที่จัดงานมงคลในช่วงเช้าซึ่งมีเพียงญาติและเพื่อนที่สนิทกันมาในงานเท่านั้น




"ไม่ได้จ้ะ อย่าดื้อสิเทสต์ วันนี้วันพิเศษของน้องทีมเขานะ"




ขวัญตาดุลูกชาย เทสต์ฮึดฮัดเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรต่อ ทีมหันไปมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ใบหน้าที่สะท้อนอยู่ในเงาประดับด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดที่เขาเคยเห็น ขวัญตาวางมือลงบนไหล่ของลูกชาย ยิ้มอย่างใจหายที่ลูกชายตัวน้อยของเธอในวันวาน กำลังจะออกจากอ้อมอกเธอไปสร้างครอบครัวเป็นของตัวเอง




"วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนะที่น้องทีมจะเป็นคู่หมั้นของวีเขา ต่อจากนี้ไปสองคนจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะจ๊ะ น้องทีมต้องรักและให้เกียรติวีเหมือนที่เขารักและให้เกียรติหนูนะลูก"




"ครับแม่"




เดิมทีทีมแค่รู้สึกว่าการแต่งงานเป็นเพียงการประกาศให้คนที่พวกเขารู้จักรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่ยิ่งใกล้พิธีเท่าไหร่ เขายิ่งรู้สึกราวกับว่าชีวิตของเขาจะถูกเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล




"พี่ทีมครับ ลงไปรอข้างล่างได้เลยครับ ขบวนขันหมากกำลังจะออกมาแล้ว"




เวย์เปิดประตูเข้ามาตามทุกคนลงไปด้านล่าง ทีมสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกเมือนจะเป็นลมขึ้นมาเสียอย่างนั้น ร่างโปร่งเดินตามมารดา พี่ชาย และลูกเลี้ยงของคนลงไป โดยมีเพื่อนๆของพวกเขายืนรออยู่ด้านล่างพร้อมเข็มขัดเงิน เข็มขัดนาก และเข็มขัดทอง เรียกได้ว่ามารอรีดเงินจากว่าที่สามีของเขาเต็มที่




"เดี๋ยวคนที่เป็นประตูไปรอสนามหน้าบ้านได้เลยนะครับ"




เวย์ที่รับหน้าที่ช่วยแม่ของสองแฝดดูคิวงานในช่วงเช้า แว่นกับกวินภพ ติณณ์ภพและเหนือฟ้า กับเทสต์และเวย์เดินไปประจำที่รอรับเงิน ส่วนทีมก็นั่งรอคนรักที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาหนึ่งคืนอยู่ในบ้านด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆ




"โหพ่อครับ แค่นี้ไม่พอหรอก รักพี่ทีมแค่แบงค์เทาๆไม่กี่แบงค์เองเหรอ รักเท่าไหร่ใส่มาเท่านั้น เร็วๆๆๆ"




เสียงโห่ดังอย่างรื่นเริงพร้อมเสียงกลองยาวดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทีมยิ้มน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงว่าที่สามีของตนกำลังโดนรีดไถเงินราวกับเจอแก๊งขู่กรรโชกทรัพย์ กว่าคุณวีของเขาจะผ่านประตูมาได้เล่นเอาแทบจะถอดเสื้อผ้าพับให้เด็กๆหน้าบ้านเลยทีเดียว




วีรภัทรอยู่ในชุดราชปะแตนสีครีม ใบหน้าหล่อเหลาเป็นทุนเดิมดูอ่อนเยาว์ขึ้นกว่าเดิมจากการดูแลตัวเองเป็นประจำและทรงผมที่คงโดนลูกชายเกณฑ์กองถ่ายแฟชั่นมาช่วยเซ็ท แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของทีมเต้นผิดจังหวะราวกับเป็นครั้งแรกที่พวกเขาเคยพบกัน คือดวงตาสีรัติกาลที่วาววับทันทีที่เห็นเขาทั้งที่พวกเขาคบกันมาสามปีแล้ว




เพราะแบบนี้ทีมถึงได้รู้ว่าเขาเลือกใช้ชีวิตที่เลือกทั้งหมดกับคนถูกคนแล้ว












หลังจากพิธีแห่ขันหมากจบลง พวกเขาก็ขึ้นไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดสูทสำหรับงานเลี้ยงในตอนเย็น ทีมอยู่ในสูทสีขาวสะอาด ส่วนคนรักของเขาอยู่ในชุดสูทสีดำเนื้อดีที่ทีมเป็นคนเลือกให้กับมือ ทุกคนย้ายสถานที่มายังโรงแรมธาราที่บัดนี้ตกแต่งประดับประดาไปด้วยดอกกุหลาบแดงและขาว รูปถ่ายพรีเวดดิ้งของพวกเขาเรียงรายตั้งแต่หน้าทางเข้าล็อบบี้ไม่ใช่แค่ทางเข้าห้องจัดเลี้ยง ซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดที่โรงแรมมี





ทีมทักทายบรรดาแขกเหรื่อที่มีทั้งเพื่อนสมัยเด็ก เพื่อนมหาวิทยาลัย เพื่อนร่วมงานและคู้ค้าทางธุรกิจของวีรภัทร ยังไม่รวมถึงนักข่าวบางสำนักที่พวกเขาตัดสินใจเชิญเพื่อป้องกันความวุ่นวายของสำนักข่าวหลายสำนักที่จะแห่มาออกันโดยไม่ได้รับเชิญ




"เป็นไง สุดท้ายก็โดนเด็กล่ามโซ่"





ธีรเชษฐ์ที่เดินเข้างานมาเป็นคนแรกเอ่ยขึ้น เมื่อเช้าทีมเห็นว่าชายหนุ่มก็อยู่ในขบวนขันหมากกับน้องมีนา คนรักของตัวเอง ซึ่งไม่รู้ว่าวีรภัทรนึกเล่นพิเรนทร์อะไรถึงได้ให้เพื่อนสนิทที่อายุมากกว่าเพียงสองปีเป็นเฒ่าและให้น้องมีนทำหน้าที่เป็นเด็กนำขันหมาก ราวกับว่าจะตอกย้ำช่องว่างระหว่างวัยของคนทั้งคู่ ถึงแม้ธีรเชษฐ์จะยังคงดูเหมือนหยุดเวลาไว้ที่สามสิบห้าเช่นเดียวกับว่าที่เจ้าบ่าวของเขาก็ตาม คิดว่าระหว่างพิธีเช้ากับเย็น ชายหนุ่มคงพาน้องมีนกลับไปเปลี่ยนชุดให้เหมาะสมกับงานเลี้ยงตอนเย็นแล้วค่อยกลับมา




"ทำไมมึงถึงพูดอะไรไม่เคยดูตัวเองเลยวะ?"





วีรภัทรยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมธีเชษฐ์ที่อายุมากกว่าเขา แถมยังคบกับเด็กที่อายุน้อยกว่าคนรักของเขา ยังคงทำเหมือนเขา
เป็นโคแก่อยู่คนเดียว




"ทำตัวดีๆหน่อยครับ"




แต่คนที่เอ่ยปรามชายหนุ่มเสียงเย็นกลับเป็นมธุวัน เลขาของธีรเชษฐ์ที่เดินเข้ามาในงานกับเมฆา ลูกชายคนโตของร่างสูง ทีมเคยเจอกับอีกฝ่ายไม่กี่ครั้งเวลาที่ธีรเชษฐ์พาร่างโปร่งมาทานอาหารกับลูกค้าที่โรงแรมธารา เขามักจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีรังสีที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกหวาดกลัว แต่วีรภัทรเคยเล่าให้ฟังว่าสมัยมธุวันยังเป็นนักศึกษา อีกฝ่ายเป็นเด็กเรียบร้อยที่ตั้งใจเรียนและยิ้มแย้มอยู่เสมอ




นึกภาพไม่ออกเลยแฮะ




"ยินดีด้วยครับอาวี คุณธัชนันท์"




เมฆาเอ่ยเสียงเรียบ ความเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างของชายหนุ่มเมื่ออยู่ข้างๆมธุวันแทบจะเปลี่ยนบรรยากาศรอยตัวเขาให้เป็นขั้วโลกเหนือ แต่ทีมพอจะรับรู้ได้ถึงความจริงใจที่แฝงอยู่ภายใน วีรภัทรยิ้มรับคำยินดีนั้น




"ขอบใจนะ แล้วเจ้าอุ่นกับเจ้าซันไม่คิดจะมายินดีกับอาหน่อยเหรอ?"





"อะไรกันครับ ผมอุตส่าห์แบกของขวัญมากล่องเบ้อเริ่ม ก็ต้องช้าหน้อยสิ"





เสียงนุ่มดังขึ้นจากด้านหลังของเมฆา น้ำอุ่น ลูกชายคนรองของธีรเชษฐ์เดินเข้ามาในงานพร้อมกับแทนไทย คนรักของตัวเองซึ่งเป็นคนแบกกล่องของขวัญใบโตที่แท้จริง ส่วนซัน ลูกชายคนเล็กที่เป็นเพื่อนของเวย์ก็เดินเข้ามาในงานามมาติดๆพร้อมกับคนรักที่เขาไม่รู้จักชื่อ





"ครอบครัวมึงนี่ก็ใหญ่กินพื้นที่งานกูจริงๆ"




วีรภัทรบ่นอุบ ก่อนจะโดนคนรักที่ยืนอยู่ข้างๆตีเบาๆข้อหาเสียมารยาทกับแขก




"กูว่าดีกว่าครอบครัวไอ้ครามมั้ย แม่งยกมาอย่างกับจะเปิดสงคราม"




ธีรเชษฐ์ส่ายหน้า ก่อนจะสะดุ้งเมื่อโดนสายตาอำมหิตของเลขาร่างโปร่งจ้อง




"ก็ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้นแหละครับคุณเพื่อนสะใภ้"





ทีมหันไปตามเสียง ฝรั่งหัวทองคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับคุณหมอคเชนทร์ในชุดสูท แต่ที่ทำให้ทีมต้องเบิกตากว้างคือกลุ่มชายในชุดสูทสีดำที่เดินตามมาเป็นพรวน




นี่คุณวีคบคนประเภทไหนบ้างเนี่ย?!














กว่าจะทักทายแขกจนครบทีมรู้สึกเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้




"ไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวเรากลับก่อนก็ได้นะ ไม่มีใครรู้หรอก"





วีรภัทรกระซิบข้างหูเสียงหยอกเย้าขณะที่พวกเขาเดินทักทายแขกตามโต๊ะ แขนแกร่งโอบรอบเอวเขาไว้เพื่อกันร่างโปร่งเป็นลมล้มตึงลงไปจริงๆ




"ไม่ไหวครับ คืนนี้ไม่ต้องทำอะไรละกันเนอะ ผมเหนื่อย"




ทีมแกล้งตอบ ได้รับสายตาคาดโทษของคนรักเป็นรางวัลก่อนที่พวกเขาจะเดินกันต่อไป ถึงแม้จะหิวจนไส้แทบขาด แต่โต๊ะของแขกเหรื่อก็ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ดีที่เชฟนัทที่นั่งอยู่สังเกตเห็นถึงได้ยัดหมูตุ๋นเข้าปากเขาก่อนที่ใครจะได้พูดอะไร




"เอ้าๆ หิวขนาดนั้นเลยเหรอ"



วีรภัทรหัวเราะเมื่อเห็นคนรักเคี้ยวตุ้ยๆอย่างผิดวิสัย ขโมยเฟรนซ์ฟรายจากโต๊ะของเชฟทั้งสองและเพื่อนของทีมใส่จานเล็กเดินป้อนคนรักไปทั่วงาน ทำเอาบรรแขกเหรื่ออิจฉาตาร้อนไปตามๆกัน




"คุณวีไม่หิวเหรอครับ"




ทีมถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเล่นขโมยของตามโต๊ะของธีรเชษฐ์ โต๊ะของเวย์ และโต๊ะของหมอคเชนทร์ป้อนเขาจนเริ่มอิ่มแต่ตัว
เองกลับไม่แตะอะไร วีรภัทรส่ายหน้า




"แค่เธออิ่มก็พอแล้วล่ะ"




"ฮิ้ววววว"



แขกเหรื่อในงานพากันโห่แซว ทำเอาคนขี้อายหน้าแดงแทบมุดโต๊ะหนี




"ขอเชิญเจ้าบ่าวทั้งสองขึ้นมาบนเวทีหน่อยคร้าบ~"



พวกเขาทั้งคู่ขึ้นไปบนเวทีตามคำเชิญของพิธีกร ทีมหยีตาเมื่อแสงของสปอตไลท์ส่องตรงลงมาแยงตาของเขา แต่วีรภัทรช่วยก้าวเข้ามาบังแสงจากทางเฉียงแล้วเบี่ยงตัวเขาไปข้างๆเพื่อไม่ให้โดนแสงโดยตรง




การกระทำเล็กๆที่เติมเต็มหัวใจเขาด้วยรอยยิ้ม ทีมจับมือที่แนบอยู่ข้างลำตัวของคนรัก การกระทำที่ไม่ถูกจับไว้ด้วยกล้อง
แต่รับรู้ได้ด้วยสัมผัสอบอุ่นที่ถ่ายทอดให้กันและกัน




ทีมตระหนักได้ในตอนนี้ว่าเขาโชคดีแค่ไหนที่ได้รักคนที่เขารู้สึกเหมือนวันแรกที่พบกันทุกครั้งที่ลืมตาตื่น ได้รักคนที่มองเขาราวกับว่าเขาเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต และให้เกียรติเขาอย่างเท่าเทียมโดยไม่คำนึงถึงอายุที่มากกว่า





รัก






เขาไม่รู้ว่ามีกี่คำที่สามารถแทนคำคำนี้ได้ แต่พอเป็นเรื่องของคนตรงหน้า ในหัวของเขามีเพียงคำคำนี้ซ้ำไปซ้ำมา และจะมีเพียงคำคำนี้ตลอดไป






ทุกเหตุการณ์ในคืนนั้นรู้สึกเหมือนแสงที่วิ่งผ่านตาเขาไปอย่างรวดเร็ว เขาจำได้แค่คำถามธรรมดาของคู่รักทั่วไปที่พวกเขาต้องเตี๊ยมคำตอบไว้ไม่ให้คนสูงอายุในงานหัวใจวายเสียก่อน ตั้งแต่เจอกันที่ไหน เจอกันอย่างไร ทั้งที่แสงไฟจากสปิร์ตไลท์ทำให้เขามองไม่เห็น แต่ทีมรู้สึกได้ถึงรอยยิ้มขบขันของพี่ชายฝาแฝดที่ส่งตรงมาที่เขา รวมถึงความรู้สึกยินดีด้วยอย่างใจจริงที่ร่างโปร่งสัมผัสได้จากบนเวที





“เอ้าน้องทีม หอมแก้มเจ้าบ่าวโชว์หน่อยคร้าบ~”




 พิธีกรหนุ่มขอโดยมีบรรดาแขกเหรื่อในงานช่วยเชียร์ ทีมยิ้มอย่างเขินอาย ก่อนจะหันไปเตรียมประทับริมฝีปากลงบนแก้มสากตามคำขอ แต่คนรักของเขากลับหันกลับมาฉวยเอาริมฝีปากนุ่มไปครอบครองโดยไม่ขออนุญาต เรียกเสียงโห่แซวจากแขกด้านล่างได้เป็นอย่างดี





ในที่สุดก็มาถึงช่วงตัดเค้ก ร่างโปร่งแทบจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่คืนนี้ใกล้ดำเนินมาถึงจุดจบเสียที ร่างโปร่งจับมือของวีรภัทรไว้แน่นขณะที่ก้าวเข้าไปใกล้เค้กขนาดยักษ์ที่เขาทำเองกับมือด้วยความช่วยเหลือของเชฟณัฐภาสและลูกมือในครัวของโรงแรมธารา พิธีการยืนดาบยาวที่ใช้ตัดเค้กให้กับวีรภัทรที่ยื่นให้ทีมจับด้วย ร่างโปร่งไม่มีความลังเล จับลงที่ด้ามจับด้านใต้ของมือที่กำอยู่ก่อน คนอายุมากกว่าเลิกคิ้ว




“จะไม่ดื้อหน่อยเหรอ?”




“ผมเป็นเด็กดีของทุกคนมามากพอแล้วครับ” ทีมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับคนรัก “ต่อไปนี้ ผมจะเป็นเด็กดีของคุณวีแค่คนเดียวไงครับ”




“ฮิ้ว~”




คำตอบนั้นเล่นเอาหน้าแดงกันทั้งคนพูดและทุกคนที่ได้ยิน ทีมหยิบเค้กชิ้นเล็กที่ตัดออกมาป้อนให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ วีรภัทรอ้าปากรับเค้กพร้อมกับนิ้วเรียวที่ติดมาด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ




“อร่อยเหมือนคนทำเลย”




“เก็บไว้เล่นในห้องหอบ้างมั้ยครับคุณวี”




 พิธีกรหนุ่มแซว วีรภัทรไหวไหล่ยิ้มๆ ก่อนจะป้อนเค้กให้กับคนรักบ้าง ชายหนุ่มก้มลงกระซิบข้างหูคนที่เคี้ยวตุ้ยๆอย่างว่าง่ายนั้นให้เขาได้ยินแค่คนเดียว




“ยังเอาอะไรเข้าปากง่ายๆเหมือนเดิมเลยนะ…น่ารักจริงๆ”




ทีมก้มหน้างุดอย่างเขินอายกับคำพูดนั้น ต่อให้พิธีกรพยายามเค้นเอาคำตอบแค่ไหนร่างโปร่งในชุดสูทสีขาวก็ไม่ยอมปริปากว่าคนรักพูดอะไรกับตน





“แม่ส่งถึงแค่นั้นนะลูกนะ วี พี่ฝากดูแลน้องทีมด้วยนะ”




ขวัญตายิ้มให้ลูกชายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เด็กน้อยของเธอจะมีครอบครัวเป็นของตัวเองอย่างเป็นทางการ ธัชธรรมที่ยืนอยู่ข้างๆมีสีหน้าเหมือนกำลังกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายอย่างสุดความสามารถ




“น้องทีมของป๊า…”




“ป๊าอย่าร้องสิครับ ทีมจะร้องตามแล้วนะ”




ทีมที่เห็นบิดาของตัวเองกำลังจะปล่อยโฮเริ่มตาแดงๆตาม จนเทสต์ที่ยืนอยู่ข้างๆต้องช่วยแม่ดึงพ่อของตัวเองออกไปจากห้องหอที่บ้านของพวกเขาทั้งคู่




“หลังกลับมาจากปารีสรีบไปรับโมจิจากบ้านไอ้กล้าเลยนะครับ ผมคิดถึง”





ทีมหันไปบอกคนรักทันทีที่ความเงียบเหงาเริ่มปกคลุมบ้านหลังใหญ่ วีรภัทรพยักหน้ารับรู้ มองคนรักที่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อนผิดวิสัยคนรักความสะอาด อันที่จริงเขาคิดว่าหากทีมไม่ได้กลัวเตียงสกปรก ร่าางโปร่งคงจะโดดลงบนเตียงแล้วหลับไปเลยด้วยซ้ำ




“ไหวมั้ยครับคนเก่ง?”




ร่างสูงคุกเท่าลงบนพื้นแทบเท้าของคนรัก บรรจงถอดถุงเท้าออกจากเท้าของคนอายุน้อยกว่าอย่างที่ทีมมักจะทำให้เขาเวลาที่ชายหนุ่มกลับมาจากทำงานดึกดื่นจนไม่มีแรงทำอะไร ทีมครางเบาๆในลำคอประท้วงการกระทำของสามีหมาดๆของตน แต่ไม่มีแรงมากพอจะหยุดการกระทำของคนรัก



“คุณวี..คืนนี้ไม่ทำนะครับ...ผมไม่ไหวจริงๆ....”





“หึๆ เธอคิดว่าฉันจะใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอเด็กน้อย”




วีรภัทรหัวเราะในลำคอ ถอดชุดสูทสีขาวของคนรักออกที่ละชั้นด้วยความช่วยเหลือของคนที่เหมือนจะหลับได้ตลอดเวลา ก่อนจะอุ้มร่างเปลือยเปล่าของคนรักที่เหนื่อยเกินกว่าจะเขินอายเข้าไปในห้องน้ำ้พื่อช่วยชำระร่างกายให้ร่างโปร่ง








“เป็นอะไรครับ นอนไม่หลับเหรอ?”



วีรภัทรถามคนรักในชุดนอนที่พลิกไปพลิกมาอยู่ข้างกาย




“ครับ...พออาบน้ำแล้วเลยหายง่วงเลย”




ทีมซุกกายเข้าใกล้คนรัก ถึงแม้จะยังคงไม่มีแรงสำหรับกิจกรรมยามค่ำคืนที่วีรภัทรโปรดปรานหนักหนา แต่ก็ยังรู้สึกไม่อยากนอนหลับไปดื้อๆในคืนสำคัญที่สุดคืนหนึ่งในชีวิต




“ถ้าอย่างนั้น...อยากแกะของขวัญมั้ย?”





ร่างสูงชี้ไปที่กล่องของขวัญน้อยใหญ่ซึ่งกองพะเนินเทินทึกบนพื้นห้อง ทีมพยักหน้า ก่อนจะเคลื่อนตัวลงจากเตียงไปนั่งบนพื้นข้างกองของขวัญโดยมีคนรักตามมาช่วย ของขวัญส่วนใหญ่เป็นพวกของวางโชว์ที่เขาไม่น่าจะได้ใช้อะไร




“นี่ของคุณหมอคเชนทร์นี่ครับ”




ร่างโปร่งเปิดกล่องของขวัญขนาดเล็ก ภายในมีกล่องยากล่องหนึ่งที่เขาไม่รู้ว่าเอาไว้ทำอะไร วีรภัทรชะโงกหน้ามาดู ก่อนจะดึงเจ้ากล่องนั้นจากมือของคนรักโยนใส่ถังขยะอย่างไม่ใยดี



“อ๊ะ! ทำไมถึงทิ้งไปล่ะครับคุณวี เสียดายออก”




ร่างโปร่งว่า ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตาม





“ฉันไม่ต้องใช้ของแบบนั้นหรอก” ธีรเชษฐ์ตอบ “แค่นี้เธอก็สลบทุกคืนอยู่แล้วนี่”




 ทีมหุบปากฉับเมื่อรู้ว่ายากล่องนั้นมีไว้ทำอะไร หยิบกล่องของขวัญขนาดกลางกล่องต่อไปขึ้นมา




‘I’m returning the favor. Chase’




“ของคุณเชษฐ์น่ะครับ”




ร่างโปร่งยื่นการ์ดให้คนรักแม้ไม่เข้าใจสิ่งที่เขียนอยู่บนนั้น ก่อนจะหันไปสนใจกล่องของขวัญบนตัก ดวงตาของร่างโปร่งเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าของข้างในคือที่คาดผมหูแมวสีขาวกับหางแมวที่ยึดติดอยู่กับวัตถุต้องสงสัยขนาดใหญ่กว่ามาตรฐานเล็กน้อยที่มาพร้อมรีโมตควบคุมและคู่มือการใช้ละเอียดยิบ ซึ่งแทบจะเลียนแบบหูกระต่ายกับหางกลมปุกปุยที่วีรภัทรเคยซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้ธีรเชษฐ์เมื่อสองสามปีก่อน





“หึ…น่าสนใจเหมือนกันนะ”





“หยุดเลยครับ ทำไมเพื่อนคุณวีถึงมีแต่คนแบบนี้ครับเนี่ย”





ร่างโปร่งบ่นอุบ รีบปิดฝากล่องกลับไปทันที วีรภัทรหัวเราะ เสียงทุ้มต่ำในลำคอยังคงมีเสน่ห์ทำให้ทีมรู้สึกเขินอายได้ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่





“นอนได้แล้วครับที่รัก พรุ่งนี้จะได้ไม่เหนื่อย”



พรุ่งนี้พวกเขาเผื่อเวลาไว้แพ็คของแล้วจัดเตรียมตรวจสอบเอกสารต่างๆเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะไปฮันนีมูนที่ปารีสเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ในวันถัดไป ซึ่งจากความเหนื่อยล้าในตอนนี้ ทีมบอกได้เลยว่าพวกเขาคิดถูก





“คุณวี ขอโทษนะครับที่คืนนี้ผม...เหนื่อยมากจริงๆ” ทีมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดอีกครั้ง “ทั้งที่มันควรจะเป็นคืนที่น่าจดจำที่สุดแท้ๆ”




“ไม่เป็นไรหรอก...” วีรภัทรยิ้ม ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนของคนรักอย่างแผ่วเบา “เรายังมีเวลาสร้างความทรงจำกันอีกทั้งชีวิต”




ทีมอมยิ้มอย่างเขินอายกับคำพูดนั้น เขานึกขอบคุณโชคชะตาหรืออะไรก็ตามที่พาให้เขามาเจอกับวีรภัทร เขาดีใจที่ในวันนี้ เขามีคนที่รัก และอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาไปจนถึงลมหายใจสุดท้ายอยู่ข้างๆ





“คุณวี รักนะครับ”




“รู้ใช่มั้ย พูดคำนั้นออกมาแล้วหนีฉันไปไม่ได้ง่ายๆแล้วนะ”




ชายหนุ่มตอบด้วยประโยคเดียวกับครั้งแรกที่เขาบอกรักอีกฝ่ายในภัตรคารหรูที่สิงค์โปร์ ทีมยิ้มบาง




“ไม่ได้คิดจะหนีตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะครับ”





วีรภัทรยิ้มให้เขา แววตาอ่อนโยนของอีกฝ่ายบ่งบอกชัดว่ากำลังมีความสุขกับช่วงเวลานี้มาแค่ไหน




“ฉันก็รักเธอ”




คืนนั้น...ทีมไม่ได้ฝัน




เพราะสิ่งที่เขาเฝ้าฝันถึงทั้งหมด...อยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่งของคนรักที่กอดเขาไว้แน่นตลอดทั้งคืน







THE END



---------

หลังจากนี้ขออนุญาตลาเพิ่มอีกหนึ่งสัปดาห์กว่าๆนะคะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่2ตอน คห.632 P.21 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 27-10-2017 15:45:39
อันนี้เป็นตอนพิเศษเชฟใหญ่ตอนสุดท้ายนะคะ


-------


Step 7: เอาใส่เข้าเตาอบเจ็ดสิบนาที





“นัท…”





“…”




“นัทครับ...”




“….”




“คนเก่งของพี่...”





“ไม่ต้องมายุ่งกับผมเลย! แค่ก...”




เจ้าลูกกวางน้อยเนื้อนุ่มของเขาโวยลั่น สีหน้าที่เหมือนกับจะงับมือเขาได้ทุกเมื่อหากชายหนุ่มกล้าแตะต้องตัวเองไม่ได้ทำให้เชฟใหญ่กลัวสักนิด โดยเฉพาะเมื่อร่างโปร่งตัวร้อนเป็นไฟแบบนี้




“ถ้าไม่ทานยาจะไม่หายป่วยนะครับ”




“ไม่ต้องมาพูดเลย! เพราะใครล่ะครับผมถึงเป็นแบบนี้น่ะ!”




ณัฐภาสเอ่ยเสียงเขียว ก่อนจะไอค่อกแค่กออกมาอีกรอบ คนผิดยิ้มอย่างไม่สำนึก ลูบศีรษะของเจ้าลูกกวางจอมพยศอย่างเอ็นดู




“งั้นไว้คราวหน้าเรามาทำกันจนพี่ป่วยเลยดีมั้ย?”




การยอมถูกเอาคืนที่ดูไม่เหมือนการเสียเปรียบเท่าไหร่ของร่างสูงทำเอาคนป่วยแยกเขี้ยวใส่แต่อ่อนเพลียเกินกว่าจะทำอะไร เด็กหนุ่มเอนซบอกแกร่งของคนรักอย่างหมดแรง




“จะมีคราวหน้า...ใช่มั้ยครับ?”




“หืม? ต้องมีสิครับ ถามอะไรแบบนั้นล่ะ?” เชฟใหญ่ถามกลับอย่างงุนงง




“ได้ผมแล้วห้ามทิ้งนะ...”




คนป่วยงึมงำ ซุกหน้ากับหน้าท้องของคนรักกลบเกลื่อนความอาย ร่างสูงหัวเราะ นึกอยากจับคนคิดมากมากอดฟัดอีกสักรอบให้รู้ว่าเขาไม่มีความคิดนั้นอยู่ในหัว




“ไม่ทิ้งอยู่แล้วครับ แฟนทั้งคน”




คนรักนิ่งไปครู่ใหญ่ ถึงแม้จะยังซุกหน้าอยู่กับหน้าท้องของเขาแต่ใบหูแดงก่ำนั้นบ่งบอกให้ใหญ่รู้ว่าอีกฝ่ายได้ยินที่เขาพูดอย่างชัดเจน




“ถะ…ถ้าอย่างนั้น..ได้มั้ย..”




เสียงงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์ของคนป่วยยทำให้ร่างสูงต้องก้มลงไปหา




“อะไรนะครับนัท?”




“ถ้าอย่างนั้น....อย่าใจดีกับคนอื่นมากได้มั้ยครับ?”




ร่างโปร่งเอ่ยเสียงเบาหวิว แต่คราวนี้คนฟังได้รับสารอย่างครบถ้วนชัดเจน ใหญ่ขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าเรื่องเล็กๆแบบนี้จะทำให้คนที่ดูไม่สนใจอะไรอย่างณัฐภาสคิดมาก




“ไม่ชอบเหรอครับ?”




“อือ…”




คนปากแข็งตอบโดยไม่เงยหน้ามองเขา ถ้าหากไม่เป็นเพราะความอ่อนแอจากพิษไข้ ใหญ่ที่ความรู้สึกช้าเรื่องพวกนี้อาจจะคิดว่าเด็กหนุ่มไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ




“ถ้านัทไม่ชอบ พี่ไม่ทำก็ได้ครับ”



ถึงแม้เขาจะเป็นคนอัธยาศัยดีและมักจะสนิทสนมกับลูกน้องและคนอื่นๆที่เข้ามาพูดคุยด้วย แต่ถ้ามันทำให้คนรักของเขาไม่สบายใจ เห็นทีจะต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของตัวเองบ้างเสียแล้ว




“ผมรู้นะครับว่าพี่ใหญ่ทำไม่ได้...” ณัฐภาสเอ่ยขึ้นเสียงงัวเงีย “...แต่ก็ขอบคุณนะครับที่จะพยายาม”





เด็กหนุ่มหลับไปเสียอย่างนั้น ดูท่าจะยังอ่อนเพลียจากกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อคืนอยู่ไม่น้อยทีเดียว ใหญ่จัดท่าทางให้ร่าง
โปร่งได้นอนพักสบายๆ ก้มลงจุมพิตหน้าผากใสเบาๆอย่างรักใคร่ เขาอาจจะเพิ่งคบกับอีกฝ่ายได้เพียงไม่กี่เดือน แต่สำหรับใหญ่ เขารู้ได้ไม่ยากเลยว่าคนที่นอนอยู่ข้างเขาในตอนนี้คือคนที่เขาอยากจะจับมือเดินไปข้างหน้าต่อไปเรื่อยๆ





“รักนะครับ โดนัทของพี่”









เชฟใหญ่ยังคงมีปฎิสัมพันธ์ที่ดีกับลูกน้องทุกคนในที่ทำงาน แต่การแตะเนื้อต้องตัวคนอื่นของร่างสูงลดลงจนสังเกตได้ณัฐภาสลอบมองคนรักที่อธิบายงานให้กับเด็กฝึกงานสาว พร้อมรอยยิ้ม ถึงแม้จะยังหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่ร่างโปร่งก็ต้องยอมรับ
ว่าการที่อีกฝ่ายยอมทำตามที่เขาพูดทั้งที่ขนาดเขาเองยังรู้ว่ามันเป็นเพียงความกังวลไร้สาระทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมากก็ตาม




“นัท จะนวดแป้งหรือจะส่องเจ้าใหญ่ เลือกเอาสักอย่าง”



เชฟกุณฑ์เตือนเด็กหนุ่มที่สมาธิหลุดอีกแล้ว ณัฐภาสรีบก้มหน้าขอโทษขอโพย ช่วยหัวหน้าเชฟขนมหวานนวดแป้งขนาดปังต่ออย่างขะมักเขม้น




“โธ่พี่กุณฑ์ อย่าใช้งานแฟนผมหนักมากสิครับ”



ร่างสูงของคนที่ทำให้ณัฐภาสโดนดุโผล่มายืนข้างเขาตั้งแต่ตอนไหนไม่อาจทราบ ถึงแม้เชฟกุณฑ์กับเชฟใหญ่จะมีตำแหน่งในครัวเท่ากัน แต่ใหญ่ก็ยังเคารพคนอายุมากกว่าเกือบสิบปีเป็นรุ่นพี่คนหนึ่ง เชฟกุณฑ์เลิกคิ้ว หันไปหาณัฐภาสที่นวดแป้งก้อนยักษ์ที่กินพื้นที่เกือบครึ่งเคาท์เตอร์




“นัท ฉันใช้งานเธอหนักมั้ย?”




“ไม่ครับเชฟ!”ร่างโปร่งที่เหงื่อโทรมกายตอบอย่างแข็งขัน



“ตามใจนะครับ...” หัวหน้าเชฟของคาวลากเสียง “...แต่ถ้าผมโทรไปขอเปลี่ยนเด็กส่งปลาพี่กุณฑ์ก็ไม่ว่าอะไรใช่ม้า?”




เขาเห็นนะว่าเชฟขนมหวานชอบออกไปพักสูบบุหรี่เวลาที่เด็กส่งปลาหน้าตาดีกล้ามเน้นๆก้นแน่นๆจากบริษัทที่รับผิดชอบวัตถุดิบทางทะเลของโรงแรมที่ทำให้เด็กในครัวของเขาชอบแย่งกันออกไปรับของมาส่งทุกวันอังคาร




“…กิ๊ฟ ว่างอยู่ไม่ใช่รึไง มาช่วยนัทนวดแป้งสิ!”




“สำหรับการเลือกวัตถุดิบ....”




ณัฐภาสเท้าคางมองวิทยากรรับเชิญบนเวทีซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขารู้สึกเพลียจนจดเลคเชอร์ผิดๆถูกๆแบบนี้อย่างกึ่งหลับกึ่งตื่น หลังจากครั้งแรกที่เขา(เหมือนจะ)สมยอม อีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยให้เขาให้ล้มตัวนอนเวลากลับถึงห้องซักวันด้วยเหตุผลที่ว่าหากไม่‘ยืดหยุ่น’ร่างกายทุกวัน อาจจะทำให้ร่างโปร่งรู้สึกเจ็บได้




“น้องผู้ชายที่ใส่แว่นสีเขียว รบกวนปลุกแฟนผมหน่อยได้มั้ยครับ”




ณัฐภาสที่เฝ้าพระอินทร์ไปครึ่งทางแล้วสะดุ้งเมื่อจู่ๆต้นแขนก็ถูกเขย่า ดวงตาสีน้ำตาลลืมขึ้นพบกับดวงตานับร้อยคู่ที่หันมามองเขาเป็นตาเดียว




“แฟนครับ ตั้งใจเรียนด้วยครับ”




เชฟใหญ่ประกาศออกไมค์ เรียกเสียงหัวเราะจากเด็กในห้องได้เป็นอย่างดี ณัฐภาสถลึงตาจ้องคนรักอย่างคาดโทษ ขยับนั่งตัวตรงแล้วหันไปมองจอโปรเจ็คเตอร์ต่อ พยายามไม่สนใจสายตาใคร่รู้ของทุกคนและแววตาขบขันของวิทยากรรับเชิญหนุ่มที่มองมา





“…ถ้าไม่มีคำถามก็เลิกคลาสได้ครับ”




ร่างโปร่งลุกขึ้นเก็บของเข้ากระเป๋าเช่นเดียวกับเพื่อนคนอื่นๆในคณะ ระหว่างกำลังก้มๆเงยๆอยู่นั้น เงาร่างสูงใหญ่ก็ขยับเข้ามาใกล้เขา ณัฐภาสรู้ได้ทันทีจากความคุ้นเคยโดยไม่ต้องเงยหน้ามองว่าคนที่ยืนค้ำหัวตนอยู่นั้นเป็นใคร




“แป๊บนึงครับ”




“มา พี่ช่วยถือ”




ชายหนุ่มอาสา คว้าเป้ของคนรักไปถือโดยไม่รอให้อีกฝ่ายปฎิเสธ ณัฐภาสก้มมองมือที่ว่างเปล่าของตัวเองราวกับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับมัน ก่อนที่มือเรียวนั้นจะถูกมือใหญ่คว้าไปกุมไว้แล้วดึงให้ออกเดินไปด้วยกัน





“ว้าย ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ”



“กรี๊ดด น่ารักอ่ะแก”





ณัฐภาสก้มหน้างุดขณะที่เพื่อนๆในคณะรุมถ่ายรูปพวกเขาราวกับเป็นดาราดัง ถึงแม้จะไม่ได้ชอบ แต่เขาก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไรเท่าที่ตัวเองคิด




“พี่ใหญ่ๆ ถ่ายรูปกันค่ะ”




แม่นางคุกกี้ที่ยังคงอ่านไม่ออกว่าไม่มีใครต้อนรับคว้าแขนข้างที่ว่างของเชฟใหญ่มากอดไว้อย่างสนิทสนม นอกจากนั้นยังชูสองนิ้วยิ้มให้กล้องของเพื่อนๆที่เริ่มหยุดถ่ายอย่างหัวเสียที่โดนขัดความฟิน





“ขอโทษนะครับ...”แต่แทนที่จะปล่อยเลยตามเลยตามประสาคนขี้เกรงใจ ชายหนุ่มกลับแกะมือเล็กที่มาวอแวกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จักจบจักสิ้น “ผมไม่ชอบให้คนลามปาม โดยเฉพาะเด็กที่ผมไม่รู้จัก”




“เอ๊ะ?”





 เด็กสาวดูช็อคไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินดังนั้น อาจเป็นเพราะดวงหน้าน่ารักทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่ที่เธองอแงใส่มักจะปัดความ
รำคาญไปด้วยไม่อยากทำร้ายจิตใจร่างเล็ก




“...รีบไปเถอะครับ คนมองใหญ่แล้ว”




ณัฐภาสที่รู้สึกอ่อนเพลียเกินกว่าจะเป็นเป้าสายตาของใครเอ่ยขึ้น ดึงให้คนรักเดินตามออกมาจากห้องเรียน ถึงแม้จะต้องหยุดแจกลายเซ็นบนหนังสือไปตลอดทาง แต่คราวนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ชายหนุ่มร่างสูงที่ยังคงยิ้มอย่างเป็นมิตรเท่าไหร่นัก ซึ่งณัฐภาสไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยินดีหรือไม่กับชัยชนะของตัวเอง





“พี่ใหญ่...”



“ครับ?”





เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นจากเมนูอาหารในมือ พวกเขาอยู่ในภัตราคารหรูอีกฟากของเมืองซึ่งใหญ่ใช้เส้นสายของตนที่รู้จักกับเจ้าของร้านในการจองสำหรับเดทในครั้งนี้ ถึงแม้บรรยากาศจะดูผ่อนคลายเพียงใด แต่ในใจของณัฐภาสยังคงฟุ้งซ่านกับเรื่องที่อยู่ในหัวมาตลอดทั้งเย็น




“ผม…เป็นของผมแบบนี้ พี่รับได้จริงๆเหรอ?”



“หืม? นัทหมายความว่ายังไงครับ?”เชฟใหญ่เลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ




“ผมงี่เง่า เอาแต่ใจ ขี้หึง ขี้โวยวาย แต่ผมก็เป็นของผมแบบนี้อ่ะ พี่ใหญ่ทนไหวจริงๆเหรอครับ”




คนที่ดูเป็นที่รักของทุกคนที่พบเห็น เข้ากับคนง่าย คารมคมคายรู้วิธีพูดจากับคนอื่นจะทนอยู่กับคนแบบเขาได้จริงๆเหรอ?




“คนเราไม่มีใครเพอร์เฟคหรอกนะครับนัท”





ชายหนุ่มวางเมนูลง เอื้อมมือไปกุมมือเรียวของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามไว้หลวมๆ นิ้วหัวแม่มือนวดวนบนหลังมือนุ่มเบาๆ




 “นัทเป็นคนตรงไปตรงมา ตั้งใจเรียน ขยันเอาการเอางาน...แถมยังเอา...”




ชายหนุ่มขยับยิ้มเมื่อมือเรียวอีกข้างรีบปิดปากเขาไว้ทันที ดูท่าเด็กน้อยของเขาจะเรียนรู้อะไรกับคนอื่นเขาบ้างแล้ว ร่างสูงแกะมือเรียวออกจากใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน




“….พี่จะบอกว่า’เอาใจเขามาใส่ใจเรา’ คิดอะไรอยู่ครับ?หืม?”




“บอกว่ารับได้เองนะครับ ผมไม่คิดจะเปลี่ยนตัวเองหรอกนะ” ณัฐภาสเอ่ยย้ำ คนฟังยิ้มขำ





“พี่ก็ไม่ใช่คนดีอะไร พี่เป็นพวกขี้เกียจทำงานบ้าน ชอบเชียร์บอลเสียงดัง ดีกับคนอื่นไปทั่วจนนัทรู้สึกไม่ดี  พี่ก็เป็นแบบนี้ของพี่ นัทยังรับได้เลย จริงมั้ย?”




“….”





ร่างโปร่งพยักหน้า คนที่มักจะโวยวายอยู่ตลอด เวลาจนคำพูดแล้วดูน่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก




“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ขอซักสามรอบ....”




“พี่ใหญ่! ขอโมเม้นท์ให้ผมซึ้งซักวินาทีไม่ได้รึไงครับ?!”คนหมดมู้ดโวยวาย




“แหน่ะ ยอมรับแล้วสิว่าซึ้งอยู่...”



ร่างสูงเย้า คนโดนแกล้งเบือนหน้าหนีงอนๆ แต่ชายหนุ่มยังไม่ยอมหยุดลูกตื๊อ



“แล้วตกลง...ได้มั้ยครับ?”




“เห็นว่าวันนี้ทำตัวดีหรอกนะ...” เด็กหนุ่มพึมพำ “...อย่าได้ใจไปนะครับ”



“แน่นอนครับ”




ร่างสูงยิ้มรับคำอย่างง่ายดาย แต่เขารู้ดีว่าจากการตอบรับของอีกฝ่ายในระยะเวลาที่ผ่านมา การที่ณัฐภาสจะโอนอ่อนตามสัมผัสเขาจนยอมให้มากกว่าคืนละครั้งอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้อีกเป็นเรื่องที่ไม่ยากเกินความพยายาม




เรายังมีเวลาเกลี้ยกล่อมกันอีกนานครับ...ลูกกวางน้อยของพี่




THE END


--------------------
ขออนุญาตลาต่อหนึ่งอาทิตย์กว่าๆนะคะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-10-2017 16:45:54
งานแต่งน้องทีมนี่มากันครบทุกคู่เลย ดีงามสุดๆ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Kitsune_Mizu ที่ 27-10-2017 16:53:58
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 27-10-2017 18:02:45
หวานทุกคู่เลยค่ะชอบมากเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 27-10-2017 18:07:31
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Apinnoolek ที่ 27-10-2017 18:56:02
หวานมากกกก :mew3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 27-10-2017 19:07:19
น่ารักจุงงง  :hao7: :hao6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 27-10-2017 19:51:47
 :hao5: :sad4: :heaven
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 27-10-2017 21:16:15
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หวานมากจริงๆนะค่ะหวานทั้งเรื่องหลักและคู่พิเศษเลยค่ะ
อยากอ่านนิยายแนวมีหมามีแมวหรือสัตว์ร่วมซีนอีกจังค่ะเราว่านักเขียนบรรยายความรู้สึกของสัตว์แล้วน่ารักดีนะค่ะ
ถ้ามีแนวนี้เราคงดีใจมากกกกเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 27-10-2017 22:38:20
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 28-10-2017 16:16:34
น่ารักทุกคู่เลย ..
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 28-10-2017 22:14:05
น่ารักมากเลย แต่คู่เทสต์กับเวย์ดูยังไม่ค่อยได้สรุปออกมานะเนี่ย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 29-10-2017 23:26:01
ดีจัง
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 30-10-2017 12:09:58
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 01-11-2017 13:58:23
 :heaven :heaven
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 01-11-2017 21:00:18
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: M.J. ที่ 02-11-2017 13:10:09
น่ารักมากเลยยยย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 03-11-2017 08:27:51
สนุกมากเลยครับ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: whoami ที่ 05-11-2017 07:49:15
อร้ากกกกกกกกก เบาหวานขึ้นตา มีความอิจอ่ะ ตาร้อนหมดแล้ว ทำไมแต่ละคู่หวานละมุนอย่างนี้คะ  :-[ :-[ :-[

สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :pig4: :L1: :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 05-11-2017 13:41:41
น่ารักมาก surprise ได้เด็ดมาก กลางคนแบบอลังไปอีก ทีมก็หายหงอยได้เลยนะ
คุณวีอบอุ่น ดูแลดี มีวิธีให้ทีมยอมตลอด

ตลกนัท กับเชฟ ชอบเล่นใหญ่ 55555

ขอบคุณมากนะคะ สำหรับตอนพิเศษ น่ารักมากเลยค่ะ
ชีวิตครอบครัวเริ่มต้นอย่างจริงจังแล้ว ทีมจะได้ไม่นอยด์นะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-11-2017 09:53:48
2วันในการอ่าน สนุกมากเลยค่ะ ทุกพาร์ทเลย
เก่งมากกกกกก ชอยคู่เวย์เทสต์มาก ง้องแง้งๆ ฮิๆๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 08-11-2017 09:30:19
เคลือบน้ำตาล-น้ำอ้อยกันทุกคู่เลย  :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 09-11-2017 13:41:34
สนุก น่ารักมากทุกคู่เลยค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มตลอด
 
ขอบคุณสำหรับนิยาย :pig4:
บวกๆจ้า ^^
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: pummy09 ที่ 13-11-2017 13:48:31
สนุกมากเลยค่ะ อ่านไปอ่านมา กลายเป็นทีมดูจะร้ายกว่าเทสต์ซะงั้น ฮ่าาา

แต่รู้สึกเมะแต่ละคนนี่ หื่นนะคะ ฮ่าาาา

ขอบคุณมากนะคะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 14-11-2017 12:34:58
สนุกมากเลยค่ะ
น่ารักทุกคู่
ทีมนี่มีความเป็นแม่มาก 5555+ แถมแอบร้ายด้วย
เอาสะเวย์กลัวจนตัวสั่น 55555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 16-11-2017 18:06:36
สนุกมากเลยค่ะ น่ารักทุกคู่เลย
เราตามมาจากน้องแว่น.  :pig4:  :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 24-12-2017 21:41:30
 :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 25-12-2017 12:30:02
กดเข้ามาอ่านด้วยความรู้สึกที่แบบว่าดราม่าแน่เลย ดูชื่อเรื่องสิ ยิ่งมาอ่านแล้วเห็นว่าทีมเจอผู้ชายแก่กว่า อินี่ในใจคือน่านนนไง 555555555555555 แต่อ่านไปแล้วคือไม่ดราม่าเลย อ่านง่ายมาก ทีมหลังๆองค์แม่เริ่มประทับ นางท็อปฟอร์มขึ้นเรื่อยๆ 55555555 คุณวีคือแบบว่าแด๊ดดี้มาก แซ่บบไม่หยุด

อ้างถึง
Age is just a number เล่น||ของ||สูง(อายุ) (แนวโดนเด็กกิน) rewrite อยู่ coming soon
รอเรื่องนี้นะคะ ชอบค่ะ  :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Raina ที่ 31-12-2017 20:23:06
ชอบนิยาย feel good ยิ่งตัวเอกไม่งี่เง่าเกินควร ยิ่งอ่านสนุก ปลื้มคุณวีตอนที่รู้ความจริงเรื่องสลับตัวแล้วยังใจเย็นอยู่ ให้ฟีลป๋าของอีหนูดีมาก 555

แต่ดีงามสุดคือเชษฐ์-มีน แย่งซีนสุดๆ ออกมาที เรากรีดร้องที  :m3:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 31-12-2017 21:21:03
 :mew4: ตัวละครเกี่ยวพันกันหลายเรื่อง ต้องไปหาอ่านเพิ่มคู่อื่นซะแล้ว สนุกมากค่ะ รอคู่เมฆ หมอก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 06-01-2018 22:12:26

น่ารัก.....

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 18-01-2018 21:14:39
แงงงงง ทำไมไม่มีตอนพิเศษของเทสส์กับเวย์ล่ะคะ!!!???
มีแต่ทีมเยอะเลยอ่าาาาาาา เราอยากได้คู่แฝดพี่บ้างงงงงงงงง
คือเราว่าแฝดพี่น่าเอ็นดูกว่าน้องอีกนะค่ะ  :mew4: :hao5: :katai1:
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 17-02-2018 11:26:03
สนุกกกกกกก ชอบคู่แฝดมาก คู่ของเชฟใหญ่ก็น่ารัก :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 09-03-2018 10:57:17
น่ารักมายเลย ชอบคู่เชฟ อยากอ่านยาวๆๆๆ :katai1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 16-03-2018 01:07:47
ฟีลกู๊ดมากค่ะ ชอบตอนหลอกๆตอนแรก อ่านไปลุ้นไปว่าความจะแตกวันไหน ขอบคุณค่าาา  :hao5: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 16-03-2018 23:50:37
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ ฮืออ สนุกมากเลย
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 18-03-2018 14:09:00
อ่านจบแล้วชอบมากเลยค่ะ ชอบควาทป๋าของคุณวีมาก พอร์นเว่อ5555 ทีมเทสต์ก็นั้ลลัคค ส่วนเวย์นี่ตอนแรกนึกว่าจะมาสายโหดเท่ๆ ได้ไหงโดนทีมข่มได้ละ5555
แล้วก็ชอบคู่พี่ใหญ่กับโดนัทเหมือนกัน น่าร้ากกกก  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 26-03-2018 20:55:08
 :-[ชอบอะใจบาง สนุกทุกตอนเลย :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 28-03-2018 02:04:15
ชอบๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: meyj4ever ที่ 20-04-2018 16:18:45
ดีงามทุกเรื่องบอกเลย
ตามมาตั้งแต่คู่พี่กล้า (ซึ่งกว่าจะกล้าสมชื่อ) กับน้องแว่น
พี่นางฟ้าน้ำอุ่นกับน้องแทนไทย
พี่หมอติณณ์กับน้องฟ้า
กำลังตามเรื่องพี่เมฆกับน้องหมอก
จนมาถึงเรื่องนี้คู่แฝดกับคู่พ่อลูก
ชอบทั้งคู่คุณพ่อป๋าวีกับหนูทีม
แล้วก็คู่คุณลูกน้องเวย์กับพี่เทสต์เลย
ตอนความลับจะเปิดเผยนี่ลุ้นหนักมาก
ยังดีที่คู่คุณพ่อแบบป๋าวีแกเป็นผู้ใหญ่มีวุฒิภาวะมีเหตุผลมากพอ
ยังรอและเคารพในการตัดสินใจของน้องทีม
แต่คู่คุณลูกนี่สิทำเอาใจหายใจคว่ำ
คือเข้าใจพี่เทสต์นะที่ยังโกหกน้องเวย์ต่อโดยไม่บอกว่ามีคู่แฝด
ในเมื่อคู่แฝดนั่นคือคนที่น้องเวย์สนใจจริงๆตั้งแต่ต้น
ถ้าบอกไปก็กลัวจะเสียน้องเวย์ไปอ่ะนะ อย่างน้อยยืดเวลาอีกสักหน่อยก็ยังดี
แต่ดีแล้วที่เคลียร์ผ่านกันไปได้ คนอ่านนี่ลุ้นหัวใจจะวาย 555
นี่ก็ลุ่นคู่น้องซันเด็กนอกที่ใช้ภาษาไทยได้ป่วยมากกับพี่ภัทรจอมเอื่อย
แล้วก็คุณเชษฐ์ท่านประธานจอมป่วนสำหรับเลขาจอมเฮี๊ยบอย่างน้องหมอก
แต่กลับเป็นคุณผู้ปกครองจอมเผด็จการสำหรับน้องมีนผู้น่าสงสาร
รอเฝ้าดูชีวิตรักของพี่เมฆน้องหมอก
คุณเชษฐ์น้องมีน และน้องซันพี่ภัทรอยุ่นะคะ
แบบอ่านไปอ่านมาอินค่ะนึกว่าเป็นเพื่อนกับบรรดาป๋าๆ อาๆ ลุงๆ (บ่งบอกอายุคนอ่าน)
มันแอบผูกพันไปไม่รู้ตัว ^[+++]^
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 21-04-2018 03:59:07
ฟินซะะะะะะะะะะะะะะะะ  :o8:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 02-06-2018 00:28:29
แนวนี้มันดีต่อใจ ชอบทุกคู่  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Hoya ที่ 04-10-2018 09:12:06
อ่านจบแล้ว รายงานตัวได้.....   :mew4: :mew4:

สงสัย ข้อนึงค่ะ ไรท์  ทำไม อาจารย์วี ไม่สะดุด นามสกุล น้องทีม เลย ว่าเป็น ลูกชายพี่ที่นับถือ ตอนสืบประวัติ มา
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 04-10-2018 11:27:10
ชอบทุกคู่เลย ขอบคุณค่ะ  o13 o13
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Hoya ที่ 09-10-2018 20:27:52
 :o8: :o8:  ขอมาทำลิงค์ตอน แปะไว้อ่านวนรอบสองค่ะ

Which one? รัก หลอก เด็ก {คุณวีxทีม} , {เวย์xเทส}

 Charpter1 : One night stand  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3600724#msg3600724)         
 Charpter2 : Two is a lonely number (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3601945#msg3601945)
 Charpter3.1 : Third time’s a charm-----(ครึ่งแรก)---- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3603613#msg3603613)               
 Charpter3.2 : Third time’s a charm-----(ครึ่งหลัง)--- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3604408#msg3604408)         
 Charpter4.1 : เช้าวันใหม่-----(ครึ่งแรก)----  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3605698#msg3605698)                         
 Charpter4.2 : เช้าวันใหม่-----(ครึ่งหลัง)----  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3606946#msg3606946)               
 Chapter 5.1: เด็กดีไม่งอแง------ครึ่งแรก----------  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3608723#msg3608723)               
 Chapter 5.2: เด็กดีไม่งอแง------ครึ่งกลาง----- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3610859#msg3610859)
Chapter 5.3: เด็กดีไม่งอแง------ครึ่งหลัง----------  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3612540#msg3612540)
 Chapter 6.1: เด็กดีไม่เล่นลิ้น------ครึ่งแรก----------  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3613921#msg3613921)               
 Chapter 6.2: เด็กดีไม่เล่นลิ้น------ครึ่งหลัง----------  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3615109#msg3615109)
 ตอนพิเศษสงกรานต์  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3615626#msg3615626)
 Chapter 7.1: เด็กดีไม่อวดเก่ง------ครึ่งแรก----------  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3625901#msg3625901)               
 Chapter 7.2: เด็กดีไม่อวดเก่ง------ครึ่งหลัง----------  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3627979#msg3627979)
 Chapter 8.1: เด็กดีแบ่งของเล่น -ครึ่งแรก- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3630517#msg3630517)
 Chapter 8.2: เด็กดีแบ่งของเล่น -ครึ่งกลาง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3632368#msg3632368)
 Chapter 8.3: เด็กดีแบ่งของเล่น -ครึ่งหลัง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3633830#msg3633830)
 Chapter 9.1: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น -ครึ่งแรก- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3635938#msg3635938)
 Chapter 9.2: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น -ครึ่งหลัง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3638713#msg3638713)
 Chapter 10.1: เด็กดีไม่โกหก -ครึ่งแรก-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3641194#msg3641194)
 Chapter 10.2: เด็กดีไม่โกหก -ครึ่งหลัง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3644520#msg3644520)
 Chapter 11.1: เด็กดีไม่หูเบา -ครึ่งแรก- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3649534#msg3649534)
 Chapter 11.2: เด็กดีไม่หูเบา -ครึ่งหลัง- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3653938#msg3653938)
 Chapter 12.1: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ -ครึ่งแรก-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3663811#msg3663811)
 Chapter 12.2: เด็กดีต้องซื่อสัตย์ -ครึ่งหลัง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3665816#msg3665816)
 Chapter 12.3: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ -ครึ่งแรก-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3671970#msg3671970)
 Chapter 12.4: เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ -ครึ่งหลัง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3679369#msg3679369)
 Chapter 13: เด็กดีไม่หนีเที่ยว  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3680194#msg3680194)
 Chapter 14.1: เด็กดีไปทะเล -ครึ่งแรก-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3681401#msg3681401)
 Chapter 14.2: เด็กดีไปทะเล -ครึ่งหลัง- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3682422#msg3682422)
 chapter 15.1: เด็กดีไปทะเล (2) -ครึ่งแรก-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3684015#msg3684015)
 chapter 15.2: เด็กดีไปทะเล (2) -ครึ่งหลัง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3684510#msg3684510)
 Chapter 16.1: เด็กดีกลับบ้านเร็ว -ครึ่งแรก-   (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3685087#msg3685087)
 Chapter 16.2: เด็กดีกลับบ้านเร็ว -ครึ่งหลัง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3686057#msg3686057)
 Chapter 17.1: เด็กดีเข้าตามตรอกออกตามประตู -ครึ่งแรก-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3686570#msg3686570)
 Chapter 17.2: เด็กดีเข้าตามตรอกออกตามประตู -ครึ่งหลัง- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3687141#msg3687141)
 Chapter 19.1: เด็กดีต้องรักนวลสงวนตัว -ครึ่งแรก- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3693498#msg3693498)
 Chapter 19.2: เด็กดีต้องรักนวลสงวนตัว -ครึ่งหลัง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3694326#msg3694326)
 Epilogue: เด็กดีเรียนจบแล้วนะครับ THE END  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3696212#msg3696212)

----------------------------------------------
ตอนพิเศษ : Love Recipe รัก||รส||เด็ด  {ใหญ๋Xโดนัท}
 Step 1: เริ่มต้นด้วยแป้งอเนกประสงค์หนึ่งถ้วยตวง  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3698610#msg3698610)
 Step 2: นมสดสองร้อยมิลลิลิตร -ครึ่งแรก- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3700287#msg3700287)
 Step 2: นมสดสองร้อยมิลลิลิตร -ครึ่งหลัง- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3701730#msg3701730)
 Step 3: ใส่กลิ่นวนิลาไปอีกสามช้อนชา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3708647#msg3708647)
 Step 4: เหยาะผงฟูลงไปหนึ่งส่วนสี่ช้อนชา -ครึ่งแรก-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3710266#msg3710266)
 Step 4: เหยาะผงฟูลงไปหนึ่งส่วนสี่ช้อนชา -ครึ่งหลัง-  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3712264#msg3712264)
 Step 5: ตีไข่ขาวห้าฟองด้วยเครื่องตีอเนกประสงค์  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3713844#msg3713844)
 Step 6: ใส่น้ำตาลลงไปหกช้อนโต๊ะ  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3717460#msg3717460)
 ตอนพิเศษ: เซอร์ไพรส!!  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3726344#msg3726344)
 ตอนพิเศษ: เด็กดีของคุณคนเดียว  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3726346#msg3726346)
 Step 7: เอาใส่เข้าเตาอบเจ็ดสิบนาที -THE END-   (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3726351#msg3726351)

 :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: noveeo ที่ 09-12-2018 08:26:12
อ่านเกือบครบทุกคู่แล้ว...เหลือคุณเชษกะน้องมีน  เรารอคอยอย่างมีความหวังต่อไป

นิยายของไรท์นี่สามารถเทียบเท่าระดับนักเขียนรุ่นเก่าๆที่เก่งๆหลายๆท่านได้เลย...อ่านสนุกทุกเรื่องลื่นไหลไม่รู้สึกว่าชะงัก แถมภาษาสละสลวย สะกดถูกต้องเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านนะคะ  จะติดตามต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: AdLy ที่ 12-12-2018 07:48:26
หลอกเด็กเก่งทุกคนเลยจ้า

แต่เด็กมันก็น่าเอ็นดูอะเนาะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Chk~a ที่ 12-12-2018 14:33:14
ดีงามทุกคู่เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: elle_nn ที่ 12-12-2018 21:35:04
ดีมากจริง ๆ ค่ะ ดำเนินเรื่องกระชับมาก ตัวเอกคือมีเหตุผลไม่งี่เง่ากันเลย ชอบมาก ๆ เลยค่ะ  :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 13-12-2018 15:21:56
น่ารักจัง อบอุ่นเชียว  :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 14-12-2018 20:06:50
 o13
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 19-12-2018 22:16:51
 :jul1: เปนลมแล้ส ยั่วขนาดนี้
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 2: Two is a lonely number คห.12 [22/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 20-12-2018 03:02:31
เอาล่ะ ผิดคู่ ผิดคน คงไม่วุ่นวายดราม่ามากหรอกนะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 3: Third time’s a charm 100% คห.39 [26/03/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 20-12-2018 03:14:48
 :เฮ้อ: ปวดหัวรอเลย อิรุงตุงนังกันไปหมด
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 9: เด็กดีไม่เข้าห้องคนอื่น 100% คห.200 P.7 [21/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 20-12-2018 18:50:24
เอาล่ะ ความลับเริ่มจะไม่ใช่ความลับละ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก Chapter 10: เด็กดีไม่โกหก 40% คห.213 P.8 [25/05/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 20-12-2018 18:55:12
พอถึงวันนั้นมันจะยังดีอยู่ไหมล่ะเทสต์เอ้ย เวย์มันจะดีใจไหม
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 20-12-2018 20:25:10
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 21-12-2018 09:32:40
ชอบบบบบ  ตามมาจากน้องแว่น  :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 24-12-2018 07:18:51
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
เป็นเรื่องที่สนุก อ่านง่าย  o13
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: AngPao1932 ที่ 30-12-2018 07:22:59
ชอบในความมั่นคง ชัดเจน ของตัวละครทุกๆตัวมากๆ ดราม่ายกไปหัวข้ออื่นแทนเรื่องมือที่3 มันดีต่อใจมากอ่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายจ้า  :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: kiszy ที่ 30-12-2018 22:58:13
ทีมนี่ให้อานมณ์นางพญาจริงๆ 555
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: phai ที่ 02-01-2019 11:30:16
น่ารักมากๆเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 24-01-2019 13:19:52
ขอบคุณมากค่ะ ตอนนั้นอ่านไม่จบเพราะบุ๊คมาร์คไว้แล้วไม่ค่อยได้เข้าบ่อย มาอ่านจนจบแล้วนะ ชอบทุกเรื่องของคนเขียนเลย อ่านเรื่องนี้เรื่องคนอื่นก็ผุดออกมาในหัวด้วย ดูเป็นครอบครัว
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 08-06-2019 13:56:55
 :hao5: ดีงามมากเลยเรื่องนี้ สนุก
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก ตอนพิเศษใหม่ 3 ตอน คห.631-633 P.22 [27/10/17]
เริ่มหัวข้อโดย: littlepig ที่ 28-06-2019 22:28:25
หนังสือเรื่อง Which one รักหลอกเด็ก จะออกวางขายที่งาน Ybookfair กรกฎาคม 2562 นะคะ รอบไปรษณีย์จะเปิดให้จองวันที่ 5 กรกฎาคม และสามารถหาซื้อได้ตามร้านนายอินทร์และB2Sค่ะ

รายละเอียดสอบถามได้ที่เพจของ Hermit Booksได้เลยนะคะ

(https://scontent.fbkk8-3.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/65461559_2204111239637067_8919825987714154496_n.jpg?_nc_cat=111&_nc_eui2=AeGZWYs27OlN6EunI1CA-UGSsw00mHVBDJesvEnELYMmwXNWx1fWTS7D2PYtVWHfH4FF9Cwmygj0Y0OOkoGmTwrfrzFkp9S9KWV_6bvcq1xZqA&_nc_oc=AQksAYZ1LneacLFvAJ8x9-jrM8vNmKR-uQWHrALT6yj6JTgxQgNUSrYADvmSEuP9dis&_nc_ht=scontent.fbkk8-3.fna&oh=00f98b849fa71a80e6644e433746ab41&oe=5DC67F8D)

https://www.facebook.com/HermitBooks/photos/a.359474807434062/2204111236303734/?type=3&theater (https://www.facebook.com/HermitBooks/photos/a.359474807434062/2204111236303734/?type=3&theater)
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19]
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 05-07-2019 21:33:52
 :กอด1: ดีมากๆ เลย
ชอบมากเลยค่ะ ทั้งคู่หลักคู่รอง รวมถึงคู่สองเชฟ
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ แบบนี้
เป็นกำลังใจใ้ห้นักเขียนนะคะ และจะรอติดตามผลงานต่อไปจ้า
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19]
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 08-09-2019 11:55:26
อ่านแล้ว ก้ออ่านอีก   :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19]
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 03-12-2019 17:43:37
น่ารักกกกกกกกก น่ารักมากทั้งสามคู่เลยค่ะ

เรื่องสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านแบบติดลมมากกกกกก

ขอบคุณคุณนักเขียนนะคะ จะตามไปอ่านเรื่องอื่นของคุณต่อน้าาาาา :กอด1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19]
เริ่มหัวข้อโดย: Bebii123 ที่ 05-12-2019 15:25:45
สนุกมากกก ยิ้มไม่หุบเลยเรื่องนี้ น่ารักทุกตัวละคร  :-[
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19]
เริ่มหัวข้อโดย: Areya ที่ 08-01-2020 01:39:03
คิดถูกจริงๆที่ได้เลือกอ่านเรื่องนี้ปิดท้ายในรายชื่อของนิยายที่อ่านตามมาจากเรื่องอื่นที่มีตัวละครเชื่อมโยงกัน อ่านแล้วมีความสุขสุดๆ แล้วยังคลายปม จบเรื่องได้อย่างสุขใจจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะที่เขียนเรื่องราวให้ได้แานอย่างหลากหลายแต่แน่นและเน้นด้วยความเกี่ยวเนื่องของเหตุการณ์ต่างๆของทุกเรื่องได้อย่างเหนียวแน่นไม่พลาดเลยสักตอน ชอบมากๆค่ะ ต้องขอชื่นชมมากๆ ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวสนุกๆมาให้อ่านได้อย่างต่อเนื่องค่ะ  :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19]
เริ่มหัวข้อโดย: kwang0207 ที่ 14-01-2020 18:27:04
ตามอ่านจนครบทุกเรื่อง เขียนได้สนุกมากๆ ปมแต่ละเรื่อง ตัวละครแต่ละตัวเขียนออกมาได้ดีมากๆค่ะ เขียนต่อไปนะคะ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจเล็กๆให้ค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Which one? รัก||หลอก||เด็ก แจ้งข่าวตีพิมพ์ คห. 697 [28/06/19]
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 29-01-2020 18:40:42
สนุก น่ารัก อบอุ่น อบอวลไปด้วยความรัก อ่านเพลินๆรู้ตัวอีกทีก็จบล่ะ เสียดายจังเลย

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ