-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
(http://image.free.in.th/v/2013/id/140524094150.gif)
มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดของผมเลยครับ...
ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรดลใจผมให้คิดจะทำอะไรแบบนี้ สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ เจ็บจนแทบทนไม่ไหว กลิ่นเลือดที่ลอยจนปกคลุมไปทั่วห้องผ่าตัดสีขาวนี้ทำเอาผมแทบจะเป็นลม กลิ่นแอลกอฮอล์ที่นำมาใช้ในการทำความสะอาดแผลหลังการผ่าตัดยิ่งทำให้ผมอยากจะอาเจียนออกมา ให้ตายสิ! ผมไม่ชอบกลิ่นของโรงพยาบาลเอาเสียเลย ผมเป็นคนกลัวเลือดมาก แต่นี้ต้องมาดมกลิ่นเลือดตัวเองเกือบชั่วโมง ใครจะไปทนไหวกัน!
"เสร็จแล้วนะครับน้องแจ๊บ มาทำแผลทุกวันแล้วต้องดูแลรักษาความสะอาดให้ดีนะครับ"
เสียงของ 'พี่ไกด์' ที่เป็นหมอผ่าตัดเคสผมเอ่ยขึ้น พี่ไกด์เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง พี่เขาเพิ่งจะได้กลับมาบรรจุเป็นหมอที่นี่เมื่อสามเดือนก่อน เราสองคนสนิทกันพอสมควรแม้ว่าระยะห่างของอายุจะมากแค่ไหนก็ตาม เพราะฉะนั้นตอนที่ปรึกษาพ่อกับแม่ว่าจะมา 'ผ่าตัด' เลยขอล็อคตัวหมอไกด์ไว้สำหรับผมโดยเฉพาะเลย
"แล้วต้องใช้เวลาประมาณกี่วันเหรอครับแผลถึงจะหายดี" ผมค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แม้ว่าความเจ็บที่อยู่ตรงระหว่างขาจะไม่ลดลงเลยแม้แต่นิดเดียวก็ตามที
พี่ไกด์เห็นท่าทางของผมลำบากแบบนั้นจึงขยับเข้ามาช่วยพยุงตัวให้นั่งสะดวกขึ้น น้ำเสียงทุ้มนั่มติดจะอบอุ่นเอื้อนเอ่ยตอบคำถามผมอย่างใส่ใจ "น่าจะสักประมาณเดือนหนึ่งนะแจ๊บ อย่าเพิ่งอาบน้ำ ให้ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวไปก่อน ช่วงนี้มันจะเจ็บๆ ปวดๆ หน่อย ต้องอดทนนะ"
"ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ" ผมยู่ปากลงอย่างเสียกำลังใจ
ใช่แล้วครับ...ผมที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงในตอนนี้เพิ่งจะเสร็จจากการผ่าตัดเล็ก (ที่เจ็บมาก!) มีภาษาทางการแพทย์เรียกว่าผ่าเพนนิส ถ้าแปลเป็นภาษาไทยมันก็คือ 'การขลิบปลาย' ดีๆ นั่นเอง
หลายคนคงจะสงสัยว่าผมจะมาขลิบทำไม เพราะเด็กผู้ชายวัยรุ่นส่วนใหญ่เมื่อโตขึ้น พัฒนาการทางร่างกายจะปรับเปลี่ยนให้หนังหุ้มตรงปลายอวัยวะเพศย่นลงเพื่อสามารถเปิดตรงส่วนหัวให้ออกมาทำความสะอาดได้ บางคนถ้าหนังสั้นบริเวณส่วนหัวนั้นก็จะอยู่ข้างนอกตลอดเวลา แต่ถ้าคนไหนหนังเยอะก็จะสามารถรูดมาปิดบริเวณส่วนหัวที่ยื่นออกมาได้นั้น หากคิดภาพไม่ออกโปรดนึกถึงตอนที่คุณผู้ชายกำลังฉี่ ตรงบริเวณที่ฉี่ออกไปนั่นแหละครับเรียกว่า 'หัว' ภาษาทางการแพทย์เรียกว่าอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะพี่ไกด์บอกให้เรียกมันซะคิกขุแบบนี้
กลับมานะครับ...เพราะว่าหนังผมมันยาวเกินไปจนปิดส่วนหัวซะมิดไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย ที่สำคัญมันแน่นมากครับ! รูดลงแทบไม่ได้เลย รูดลงมานิดแต่เจ็บจนน้ำตาแทบไหลเลยแหละ ทั้งที่เวลาผมช่วยตัวเองก็ไม่เป็นจะมีปัญหาอะไร (แค่หัวนั่นไม่โผล่ออกมาเฉยๆ เอง) ผมจะไม่คิดมากและไม่สนใจอะไรเลยด้วยซ้ำไปจนวันนั้นนั่นแหละที่ผมกำลังนั่งคุยกับเพื่อนชายหัวใจหญิง...
'มึง สรุปว่าตอนนี้หัวมึงเปิดยัง' มันถามพร้อมกับหยิบกระจกลายหมีแพนด้ามาส่องด้วย
'ยังว่ะ กูไม่แคร์ละ เปิดไม่เปิดช่างมัน' ผมก็ตอบด้วยท่าทางสบายอกสบายใจเหลือเกิน
'อ๊ายยย อิแจ๊บ ไม่ได้นะมึง มึงต้องไปทำให้มันเปิดโดยเร็วที่สุด'
'ทำไมวะ'
'อีกหน่อยเวลามึงมีอะไรกับผัว เขาเห็นหนังหยุ่นๆ ของมึงเขาต้องหมดอารมณ์แน่เลย'
'เฮ้ย จริงเหรอมึง'
'ใช่ เวลาเขาจับของมึงมันจะให้ความรู้สึกเหมือนจับปีโป้ใกล้หมดอายุ หยุ่นๆ อ่อนๆ ยิ่งตอนที่มันกำลังแข็งนะมึง ลักษณะมันจะน่าเกลียดมากเลย'
นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ผมมานั่งอ้าขาในห้องผ่าตัดให้พี่หมอไกด์จับเจ้าหนอนน้อยผมขลิบแบบนี้...มันเจ็บมากเลยครับ พี่หมอไกด์ไม่ใช้ยาสลบเพราะมันเป็นแค่การผ่าตัดเล็ก เขาเลยเลือกที่จะฉีดยาชาใส่ผมแทน! ใช่ครับ ฉีดยาชาสี่เข็มใส่เจ้าหนูน้อยของผม! วินาทีแรกที่เขาฉีดยาลงไปผมนี่กรี๊ดลืมโลกเลยครับ น้ำหูน้ำตาไหลออกมาอย่างกับท่อประปาแตก ผมเกือบจะเป็นลมไปแล้วหลายรอบถ้าไม่มีพี่พยาบาลที่ช่วยการผ่าตัดชวนผมคุยและบีบมือให้กำลังใจไว้ ความเจ็บเริ่มบรรเทาลงเมื่อยาชาออกฤทธิ์ ผมไม่รู้สึกอะไรเลยว่าเขาทำอะไรกับเจ้าหนูผมบ้างมารู้สึกเจ็บอีกทีตอนยาชาหมดฤทธิ์ที่ผ่าเสร็จนี่แหละ ลืมตาขึ้นมาก็เจอเจ้าหนูผมถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว คราบเลือดอะไรหายไปหมดไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว
"อดทนหน่อยนะ ถ้ามาทำแผลทุกวัน กินยาตามที่พี่จัดให้ ไม่นานก็กลับมาใช้งานได้ตามปกติแล้ว"
พี่ไกด์เอื้อมมือมาลูบหัวทุยๆ ของผม ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ก่อนจะพูดมาอีกประโยค "เดี๋ยวใส่กางเกงขาสั้นที่เตรียมมานะ ไม่ต้องใส่กางเกงใน แล้วให้พ่อกับแม่พาไปรับยาข้างล่าง หลังจากนี้ทุกวันต้องมาทำแผลนะจนกว่าพี่จะบอกให้หยุด เข้าใจนะครับ"
"ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้พี่ไกด์ก่อนจะพยายามลงจากเตียงไป...
ผมเดินขาถ่างเหมือนเพิ่งโดนเปิดซิงออกมาจากห้องผ่าตัด พี่พยาบาลหลายคนมองหน้าผมแล้วอมยิ้มกับท่าทางนั้น แหม...ถ้าผมเป็นชายแท้คงจะเขินกับสายตาผู้หญิงเหล่านี้ไปแล้ว เพียงแต่ผมไม่ใช่ชายแท้อ่ะนะ
พอเปิดประตูออกไปก็เจอพ่อกับแม่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่ แม่ลุกขึ้นเดินมาหาผมด้วยท่าทางเป็นห่วงทันที
"แจ๊บ...เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บมากไหม?"
ผมพยักหน้าเบาๆ แล้วตะครุบกอดเอวแม่เอาไว้ "เจ็บครับแม่ ผมร้องลั่นห้องเลย น้ำตางี้ไหลออกมาเต็มเตียงเลย"
"พ่อบอกแล้วไง โตป่านนี้ไม่ต้องทำก็ได้ ปล่อยไปเถอะ เป็นยังไงล่ะ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้อาบน้ำนะนั่น ฮึ"
พ่อพับหนังสือพิมพ์วางลงแล้วเดินเข้ามาลูบหัวผม...เป็นแบบนี้ประจำพ่อน่ะ แต่ผมรู้ว่าในน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความรำคาญนั่นมีความห่วงใยส่งมาให้เต็มเปี่ยม
"แหม...พ่อก็ เรากลับบ้านกันเถอะครับ พี่ไกด์ทำแผลให้แล้วตอนผ่าตัดเสร็จ พรุ่งนี้ถึงจะมาทำแผลตามปกติครับ"
"โอเค ค่อยๆ เดินนะลูกเดี๋ยวแม่ช่วย"
เราสามคน พ่อ แม่ ลูก ช่วยกันกระเตงเดินไปกดลิฟต์แล้วลงไปชั้นล่างเพื่อกลับบ้าน แต่ในขณะที่เรากำลังจะเดินเข้าไปในลิฟต์นั่นเอง เสียงพี่ไกด์ก็ดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้พ่อกดหยุดประตูลิฟต์เอาไว้ก่อน
"มีอะไรเหรอครับพี่ไกด์"
พี่ไกด์ยกมือไหว้พ่อกับแม่ผมแล้วยิ้มให้...จะว่าไปพี่ไกด์ก็เคยมาทานข้าวที่บ้านผมนะครับ ตอนเด็กๆ ก็เคยเล่นด้วยกันแม้จะไม่บ่อยเพราะพี่ไกด์ก็โตพอสมควรแล้ว ยังไงซะความสนิทสนมระหว่างสองครอบครัวก็ยังแน่นแฟ้งเหมือนกาวตราช้างอยู่ดี
"พี่เอาใบตรวจมาให้นะ พอดีมีบุรุษพยาบาลมาใหม่น่ะ พี่เลยอยากลองทดลองงานกับเขาหน่อย เลยให้มาช่วยดูแลทำแผลแจ๊บน่ะ เอาไปสิ"
พี่ไกด์ยื่นกระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆ มาให้ผม ผมมองกระดาษในมือสักครู่เมื่อมันไม่ปรากฏชื่อคนดูแลจึงเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ ชายหนุ่มตรงหน้าผมเลยพูดขึ้นมาอีก "เป็นผู้ชายนะ เขาชื่อ 'จอม' พรุ่งนี้พอมาถึงก็เอาไปยื่นที่ห้องฉุกเฉินนะ พยาบาลที่พี่แจ้งไว้จะเรียกจอมมาทำแผลให้"
อืม...บุรุษพยาบาลอย่างนั้นเหรอ ก็ต้องเป็นผู้ชายสินะ
หวา...ถ้าเป็นผู้หญิงผมจะไม่ว่าสักคำเลยนะ นี่ผู้ชายแล้วผมยัง....ฮึ่มๆ
ขอให้มันผ่านไปได้ด้วยดีนะ!
(http://image.free.in.th/v/2013/id/140524094150.gif)
สวัสดีครับ เป็นครั้งแรกเลยที่ลองแต่งเรื่องสั้นที่มาจากประสบการณ์ส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ
เกิดจากหัวตันแต่งนิยายเรื่องหลักไม่ออก เลยลองมาขีดๆ เขียนๆ เลยออกมาเป็นเรื่องนี้ได้
จะอัพเรื่อยๆ นะครับ เรื่องนี้จะแต่งหลังจากแต่งเรื่อง ผู้ชายขายตัว นะครับ ><
กะว่าถ้าจบเรื่องสั้นเรื่องนี้จะลองแต่งๆ กรรมกรที่รัก ทหารเกณฑ์ที่รัก พ่อครัวที่รัก คุณครูที่รัก จะทำเป็นเซตอาชีพเลย 55555
ไว้จะมาต่อเรื่อยๆ นะครับ ลองอ่านและติชมได้นะครับ
ขอบคุณครับผม
-
อ่า....ดูแนวๆเรื่องนี้คงอ่านแล้วเขินไปสิบตลบ :-[
ว่าแล้วก็อยากอ่านกรรมกรที่รักจัง กิกิ
-
โถ เหตุผลในการผ่าช่าง...
-
:haun4: อร๊าย ทำไมรู้สึกเหมือนเรื่องนี้จะหื่น
-
เหตุผลเธอช่างน่าเอ็นดู
-
วันรุ่งขึ้น
TT_TT
คุณเคยหกล้มตอนหน้าหนาวแล้วมีแผลเลือดออกไหมครับ? เวลาทำแผลมันจะแสบมากจนน้ำตาไหล โดนน้ำทีนี่ร้องจ๊ากเลยครับ
มันเหมือนกับผมตอนนี้ที่ทนความซี๊ดซ้าดของผลหลังการขลิบแทบไม่ไหวเลยครับ พี่ไกด์ไม่ได้บอกเลยว่ามันจะทรมานมากขนาดนี้ ตอนกลับจากโรงพยาบาลเดินเฉยๆ นั่งรถกลับบ้านไม่รู้สึกอะไรเลย แต่พอจะหลับเท่านั้นแหละครับ มันเสียวมาก! มันเสียวตรงหัวมากเลยครับ เสียวเหมือนจะแตก เอ้ย! จะถึงจุดสุดยอด เลยครับ ฟินตลอดเวลา TT มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่แบบที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลยครับ ตอนตื่นเช้าอีกครับ ผู้ชายทุกคนคงเคยเป็นนะครับ เวลาตื่นนอนตอนเช้าน้องชายจะเคารพธงชาติเพราะเลือดจะไหลไปรวมกันตรงนั้น อันนี้ผมก็เป็นไม่เถียงครับ แต่มันเสียวมาก เสียวจนผมน้ำตาไหล ตลอดสิบแปดปีช่วยตัวเองมาถึงจุดสุดยอดนับว่าฟินแล้ว แต่นี่มันยิ่งกว่าฟินอีกครับ เหมือนจะเสร็จตลอดเวลาเลย ผมต้องสงบสติอารมณ์และด่าให้มันอ่อนลงเร็วๆ
"อ้าว ลงมาแล้วเหรอแจ๊บ มากินข้าวเร็ว"
แม่ผมใส่ผ้ากันเปื้อนและกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่เอ่ยทักผมที่เดินถ่างขาลงบันไดมาแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ พ่อพับหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่านอยู่ลงเงยหน้ามองผม "ทำไมทำหน้าแบบนั้น ยังไม่หายเจ็บอีกเหรอ เมื่อวานยังเดินไปเดินมาได้อยู่เลยนี่นา"
ผมยิ้มแห้งๆ ไปให้พ่อ หากบอกว่าเสียวหัวคงไม่ใช่คำตอบที่ดีนัก "อากาศเย็นมั้งครับ แผลมันเลยตึงๆ"
แม่ขยับเก้าอี้แล้วนั่งลงข้างผม "ล้างหน้าแปรงฟันแล้วใช่ไหมเนี่ย"
"เรียบร้อยแล้วครับแม่"
"อดทนหน่อยนะ อีกสักเดือนก็ได้อาบน้ำแล้ว"
…ขอบคุณสำหรับคำปลอบใจครับแม่ แหม่ อีกตั้งเดือนแน่ะ =_=^
"เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ พ่อจะพาไปทำแผลที่โรงพยาบาลนะ"
"ครับพ่อ ทำบ่อยๆ จะได้หายไวๆ"
ผมถอนหายใจออกมาเซ็งๆ ก้มหน้าก้มตากินข้าวไปแบบเรียบร้อย...ผมกะว่าจะลาโรงเรียนสักหนึ่งอาทิตย์น่าจะดี รอพักฟื้นให้โอเคกับการเดิน การขยับตัว การนั่งในชุดนักเรียนก่อน บอกตามตรงผมไม่อยากให้เพื่อนรู้เลย ผมเรียนโรงเรียนชายล้วน ไอ้พวกเพื่อนผู้ชายหัวมันคงเปิดแบบไม่ต้องขลิบมาตั้งแต่แปดขวบแล้วมั้ง ผมไม่อยากถูกแซวแค่เพื่อนสาวคนสนิทรู้นี่ก็มากพอแล้วล่ะ
คิดมาถึงตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้วล่ะว่าผมตัดสินใจผิดมาก มันเป็นการผ่าตัดที่เจ็บปวดที่สุด และผมยังหาผลดีของมันหลังการผ่าตัดแทบไม่เจอเลย ผมไม่ได้เป็นฝ่ายรุกและไม่มีทางไปเอาใครอยู่แล้ว ตอนหัวไม่เปิดก็ช่วยตัวเองได้สะดวกดีไม่เห็นมีปัญหาอะไร
แต่...มันคงมีข้อดีในตัวแหละมั้ง
ขึ้นชื่อว่าการผ่าตัดเพื่อรักษาแล้ว มันคงมีประโยชน์แน่ๆ ล่ะ เอาเถอะ! รอแผลหายเดี๋ยวก็รู้เอง!
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง แล้วพรมน้ำหอมบนช่วงตัวด้านบนนิดหน่อย มาหนักใจก็ตอนใส่กางเกงนี่แหละ ฟินอีกรอบ เสียดสีกันเข้าไปสิ เดี๋ยวคงถึงจุดสุดยอดก่อนได้ทำแผลแน่ โธ่!
วันนี้แม่ไม่ได้ไปโรงพยาบาลกับเราเพราะจะเข้าไปเยี่ยมเพื่อนอีกอำเภอหนึ่ง ผมกับพ่อจึงออกไปโรงพยาบาลด้วยกัน เอ...พี่ไกด์บอกว่าให้ไปที่ห้องฉุกเฉินแล้วยื่นให้พี่พยาบาลสินะ
"อ๋อ คนไข้เคสของหมอไกด์นี่เอง เดี๋ยวน้องนั่งรอตรงนี้สักครู่นะ พี่ไปตามตาจอมก่อน"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
ผมให้พ่อนั่งรอตรงหน้าห้องจ่ายยาด้านนอก ส่วนตัวเองเข้ามาติดต่อทำแผลในห้องฉุกเฉิน พอพยาบาลรับใบทำแผลผมไป ผมจึงมานั่งรอตรงเก้าอี้ข้างเตียงหมายเลข 1 แล้วมองไปรอบๆ ห้องฉุกเฉินที่มีกลิ่นยาลอยฟุ้งเต็มไปหมด ผมบอกไปตอนแรกแล้วสินะครับว่าผมไม่ค่อยปลื้มโรงพยาบาลเท่าไหร่ เพราะมันมีกลิ่นอายของความเศร้า ความเจ็บปวด คนไข้บางคนที่นอนรอความตายอยู่บนเตียง เสียงร้องไห้ของญาติที่มาเฝ้า มันทำให้ผมใจหายแล้วน้ำตาซึมทุกครั้งเลยครับ
จริงๆ แล้วถึงผมจะเกลียดโรงพยาบาลขนาดไหน...ผมก็มีความลับข้อหนึ่ง คือ โตขึ้นผมอยากเป็นหมอครับ
ความฝันของผมที่ต้องแลกกับความกลัวโรงพยาบาล
ไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงได้ไหม...
"น้องคะ ขึ้นไปนอนรอบนเตียง 1 เลยค่ะ"
เสียงพี่พยาบาลคนที่บอกให้ผมรอเมื่อครู่ดังขึ้นปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ รอยยิ้มของพยาบาลตรงหน้าทำให้ผมยิ้มตอบกลับไปแบบฝืดๆ...เดี๋ยวจะทำแผลแล้ว แสดงว่าผมต้องเห็นเลือดตัวเอง แล้วได้กลิ่นแอลกอฮอล์สินะ เอาเถอะ...จะได้หายไวๆ (ผมปลอบตัวเองด้วยประโยคนี้ตั้งแต่ขึ้นรถมากับพ่อแล้ว)
ผมขึ้นไปนอนหงายรอบนเตียงเตรียมโดนเชือด...พี่พยาบาลคนเมื่อกี้ดึงผ้าม่านสีเขียวมาคลุมรอบเตียงเนื่องจากเป็นการทำแผลในที่ลับ หัวใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นเงาของผู้ชายคนหนึ่งกำลังเตรียมของสำหรับการทำแผลอยู่นอกผ้าม่านรางๆ
"ถอดกางเกงออกรอเลยนะครับ"
เสียงทุ้มเสน่ห์นั่นทำให้ผมคิดหน้าตาเขาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเป็นยังไง...ว่าแต่เขาบอกให้ผมถอดกางเกงรอเหรอ เฮ้ย! นี่ผมต้องโชว์น้องชายตัวเองให้คนอื่นเห็นแล้วอย่างนั้นเหรอเนี่ย ถ้าเป็นพยาบาลผู้หญิงผมคงไม่รู้สึกตื่นเต้นมากขนาดนี้ แต่นี่เขาเป็นผู้ชายนะ!
แกรก!
ผ้าม่านถูกเลื่อนออกมาพร้อมกับการปรากฏตัวของบุรุษพยาบาลคนนั้นก่อนจะปิดผ้าม่านลง เห็นดังนั้นผมรีบดึงกางเกงตัวเองลงทันทีเลยครับ โอ๊ย! เสียวว่ะ!
"ไม่ต้องอายหรอกครับ ฮ่าๆ"
เสียงหัวเราะแบบอารมณ์ดีของเขาทำให้ผมหน้าร้อนไปหมดแล้วหลับตาลงหนีความจริงซะ สัมผัสอุ่นวาบที่น้องชายของผมทำให้สะดุ้งจนลืมตาขึ้นมองสบตากับคนทำแผลเบื้องหน้า...เขากำลังจับน้องชายผมขึ้นดูและค่อยๆ ปลดผ้าพันแผลสีขาวที่มีรอยเลือดออก
ผมหัวใจเต้นกระตุกไปชั่ววินาทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าชัดเจน...
ผมสีดำตัดสั้นเรียบร้อย ผิวสีน้ำผึ้งอ่อนนั้นทำให้เขาดูเป็นผู้ชายมาดแมนแบบไทยๆ ดวงตาเรียว ปากสีแดงน้อยๆ ในชุดบุรุษพยาบาลเสื้อสีขาวกางเกงสีขาวที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาใส่กางเกงในสีขาวแน่ๆ จากการขยับตัวจนเห็นรอยกางเกงในเข้า กึ๋ย!
พรึบ!
เสียงดึงผ้าพันแผลออกช้าๆ ทำให้บางส่วนของมันเสียดสีกับน้องชายผมช้าๆ...บวกกับเห็นหน้าของบุรุษพยาบาลตรงหน้าไปด้วย ความรู้สึกร้อนวูบวาบแล่นไปทั่วตัวผมจน...
"แผลโอเคขึ้นนะครับ ผ่านไปวันเดียวเอง"
อย่านะ...
"ไหนๆ ดูตรงหัวซิเป็นยังไงบ้าง"
จะแข็งแล้วนะ...
(http://image.free.in.th/v/2013/ib/140526010122.jpg)
อัพอีกครั้งสองครั้งก็จะจบแล้วครับเรื่องนี้
เรื่องต่อไป กรรมกรที่รัก นะครับ ((:
ความเจ็บที่แจ๊บเจอเป็นเรื่องจริงนะครับ เพราะผมก็เคย TT
ขอบคุณครับ
-
จะแข็งแล้วนะ :laugh:
-
ประสบการณ์ตรงเลยสินะ :hao3:
แจ๊บอย่าเพิ่งดิเดี๋ยวพี่เขาก็ตื่นตามหรอก :hao6:
-
เรื่องน่ารัก ดูใส ๆ ดีจัง ชอบ ๆ น้องแจ๊บน่ารักมากเลย
ครอบครัวของน้องแจ๊บก็อบอุ่นมาก ๆ ชอบคุณพ่อคุณแม่แบบนี้จ้ง
ชอบพี่ไกด์ด้วย คุณหมออ่อนโยนใจดีจัง เซตอาชีพ จะมี คุณหมอที่รัก มั้ยนะ
ให้พี่ไกด์เป็นพระเอก (หรือนายเอก) ซักเรื่องนึงก็ดีเนอะ
ตอนนี้ พระเอกของเราปรากฎตัวแล้ว คุณบุรุษพยาบาลสุดหล่อ ใจดี พี่จอม :o8:
ทำเอาน้องแจ๊บหวั่นไหวซะแล้ว แต่เข้าใจน้องแจ๊บนะ ถ้าไม่อายสิแปลก เนอะ
แผลน้องแจ๊บโอเค แต่น้องชายน้องแจ๊บไม่โอเคนะนั่น จะแข็งแล้วนะ ฮาอ่ะ :laugh:
เรื่องน่ารักมากเลย ชอบจัง แต่อีกสองตอนจบแล้วเหรอเนี่ย หวังว่าจะจบแบบ แฮปปี้ ๆ นะจ้ะ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ปล. ชอบเซทอาชีพจัง น่าอ่านทุกอาชีพเลย รอเรื่องต่อไป กรรมกรที่รัก นะจ้ะ
แต่หวังว่า คงจบแฮปปี้ทุกเรื่องน้า ไม่ค่อยถูกกับเรื่องดราม่า ๆ เท่าไหร่น่ะค่ะ :m17:
-
:L2: :pig4:
-
แอบหัวเราะเบาเบา 5555
-
ติดตาม ติดตาม ... :hao6:
-
:z1: :z1:
ติดตามค่ะ
-
มันจะเกิดการเปลี่ยนแปลง :hao6:
-
ตามมาอ่านแล้วววว :mc4:
อยากจะบอกว่า :m20: มากๆๆๆ กับน้องแจ๊บ แหม่ ๆ ลงทุนมากกลัวมีผัวแล้วแจ๊บน้อยไม่แซ่บ ช่างเป็นความคิดที่ :haun4: มาก สมใจยากคงได้คุณบุรุษพยาบาลไปประเดิมแน่ๆ :oo1: ขอให้สมหวังนะน้องแจ๊บ :katai2-1: ตอนท้ายอย่างฮา :laugh: เป็นอะไรที่สุดขั้วกับเรื่องหลักเลย ดีแล้ว คลายเครียดดี อ่านเรื่องนั้นเสร็จ ดราม่า หน่วง รีบมาอ่านเรื่องสั้นแทน เป็นการปรับอารมณ์ เขียนต่อเลยจ้า ติดตามต่อไปว่า น้องแจ๊บจะใช้งานได้ดีไหม และเรื่องอื่นด้วยๆ เขียนมาเลยนะ จะรอ :z2:
ว่าแต่เป็นประสบการณ์ตัวเองเหรอ อ๊างงงงงงง :impress2:
-
นายเเจ๊บเสร็จแน่ๆ :ruready
-
เรื่องนี้ให้ความรู้เรื่องขลิบ :o8:
เพิ่งรู้ว่ามันจะเจ็บและเสียว ความรู้ใหม่จริงๆ
ถ้าเราไปถามเพื่อนผู้ชายว่า มันเจ็บและเสียวจริงไหม มันจะว่าเราโรคจิตป่ะ เหอๆๆๆ :laugh:
-
"เดี๋ยวพี่ขอเอาน้ำยาฆ่าเชื้อล้างแผลก่อนนะครับ" พี่จอมพูดจบก็หันหน้าไปจัดการคีบสำลีชุบแอลกอฮอล์บนโต๊ะที่วางไว้ข้างเตียง และจัดการเตรียมผ้าพันแผลชิ้นใหม่ สก็อตเทป ในขณะที่ผมหายใจไม่ทั่วท้องเป็นอย่างมาก เมื่อกี้นี่อีกนิดเดียวผมมีแข็งต่อหน้าพี่จอมแน่ๆ และผมก็ไม่รู้ด้วยหากพี่จอมเห็นเจ้าหนูผมที่กำลังผงาดชี้ฟ้าแบบนั้นจะทำหน้าตกใจขนาดไหนกัน ผมคิดไม่ออกเลย
ระหว่างที่รอพี่จอมเตรียมของผมก็มองเจ้าหนูของผม เมื่อวานตอนออกจากห้องผ่าตัดมามันมีผ้าพันแผลอยู่แล้วเลยไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่แม้ว่าจะเห็นเลือดสีแดงซึมออกมานอกแผลก็ตาม แต่ตอนนี้...มันไม่มีผ้าพันแผลห่อหุ้มไว้ผมเลยเห็นเจ้าหนูผมในสภาพน่ากลัวแบบเต็มสองตา
พระเจ้าช่วยมันน่ากลัวเหลือเกิน TT_TT
คุณอาจจะสยองแต่ผมก็จะเล่านะครับว่ามันมีสภาพเป็นยังไง ถ้ามีลูกชายบอกให้หัดช่วยตัวเองตั้งแต่แปดขวบเลยนะครับจะได้ไม่ต้องมีประสบการณ์สุดเสียวและน่ากลัวจนร้องไห้ไม่ออกแบบนี้...รอยเย็บแบบใช้ไหมละลายชัดเจนมากครับ หนังตรงส่วนหัวที่เย็บแบบละเอียดครับ ผมมองยังไงมันก็ยังน่ากลัวอยู่ดี ถ้าคิดภาพไม่ออกให้นึกภาพผ้าพันคอให้พรมแล้วพลิกเอาด้านในออกนะครับ แบบนั้นเลย =_=^^ จำได้ว่าพี่ไกด์บอกให้ปล่อยไหมละลายไว้เฉยๆ อย่าไปดึงมันให้มันหลุดไปเอง แต่ถึงจะให้ดึงออกเองผมก็คงไม่ทำหรอก ให้หมอทำให้น่าจะดีกว่า ^ ^
"คิดยังไงถึงขลิบเหรอครับเนี่ย พี่ไม่คิดว่าจะได้ทำแผลคนไข้ขลิบที่อายุมากกว่าเจ็ดขวบนะเนี่ย" พี่จอมพูดพร้อมกับใช้คีบคีบสำลีสีขาวที่เปียกไปด้วยแอลกอฮอล์แล้วเช็ดไปรอบๆ หัวผม ไล้ไปมาอย่างใจเย็น อา...ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะถึงจุดสุดยอดอีกแล้ว
ผมเคยเรียนมาครับว่าการทำแผลเบื้องต้นควรจะเช็ดทำความสะอาดโดยรอบเพื่อไล่เชื้อโรคหรือเศษสิ่งสกปรกในบริเวณนั้นออกไป ในเวลานี้...การกระทำอันแสนถูกสุขอนามัยนั่นทำให้ผมแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
ไม่ไหวแล้ว...
พี่จอมก้มหน้าลงมาแล้วจับน้องชายผมให้ตั้งขึ้นหมุนหมองโดยรอบแล้วเอาสำลีเช็ดทำความสะอาดลงไปที่ส่วนหัวเบาๆ คล้ายจะหยอกล้อกับอารมณ์ทางเพศของผม
ผมกัดฟันกรอดจนกรามแทบหักเพื่อห้ามอารมณ์ในใจตัวเอง...แต่ตอนนี้ผมคงจะสายไปแล้วล่ะ
น้องชายผมมันแข็งแล้วผงาดชี้หน้าพี่จอมไปแล้ว! TT_TT
พี่จอมยังจับส่วนด้ามของน้องชายผม (ผมขอเรียกว่าด้ามนะครับ อันที่อยู่ข้างล่างหัวน่ะแหละ ภาษาไทยใช้คำว่าอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน =_=^^) เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอในขณะที่ผมหน้าแดง ตัวแดง ตาหวานเชื่อมจากฤทธิ์อารมณ์
"แหม ชี้หน้าพี่เลยนะ เกิดอารมณ์ง่ายไปหน่อยไหมเนี่ย"
ผมหลับตาลงไม่ยอมสบตาพี่เขาในขณะที่พี่จอมเริ่มเอาน้ำยาล้างแผลมาทาแล้ว ความแสบเล็กๆ แล่นไปทั่วก่อนที่อารมณ์อยากๆ ของผมจะหายตามไปด้วย
"อุ๊ย เจ็บครับ"
"อดทนหน่อยเนอะ ถ้าไม่เช็ดแรงๆ คราบสกปรกจะติดกันไม่ยอมหลุดครับ"
ตอนแรกผมแอบโกรธหน่อยนะที่พี่เขาแซวผมแบบนี้ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เขาจะคิดยังไงกับการที่มีใครเอาน้องชายมาชี้หน้าแบบเมื่อกี้...ที่แน่ๆ พี่เขาคงรู้แล้วล่ะว่าผมไม่ได้แมนเต็มร้อยแต่เป็นแค่ตุ๊ดเด็กหัวโปกแรดอยากขลิบให้ผัวชื่นใจเฉยๆ TT_TT
"เอาล่ะ เช็ดเสร็จแล้วเดี๋ยวจะพันแผลให้นะ ห้ามให้โดนน้ำเลยเด็ดขาดนะครับ ถ้าอยากอาบน้ำก็เช็ดตัวไปก่อน"
พี่จอมตัดผ้าพันแผลมาวางไว้บนท้องผมและเริ่มพันอย่างช้าๆ...อา ความรู้สึกนี้มันกลับมาอีกแล้วอ่ะ อย่านะ! ขอร้องล่ะ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วนะ!
"หึๆ" เสียงหัวเราะของพี่จอมดังมาเบาๆ เขาคงจะเริ่มจับได้ว่าเจ้าหนูผมมันเริ่มพองขึ้นเรื่อยๆ จนแข็งปั๋งในที่สุด "ถ้าจู๋ยังแข็งแบบนี้น่ะพี่พันแผลให้ไม่ได้หรอกนะครับ เพราะถ้ามันอ่อนลงเมื่อไหร่เทปที่แปะไว้มันจะหลุดออกจากกันกลายเป็นไม่มีอะไรหุ้มแผลเลย"
"คะ...ครับ" ผมเริ่มติดอ่างแล้วครับ คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ พยายามสงบสติอารมณ์ บอกตัวเองว่าใจเย็นๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า...
หมับ!
"ฮะ...เฮ้ย! ทำอะไรครับ!"
"เอ...พี่ว่าหัวเราสวยมากเลยนะครับชมพูอมแดงน่ารักมากเหมือนหัวเห็ดเลย"
T///T
ผมว่ามันจะไม่อ่อนลงเพราะพี่จอมไม่ให้ความร่วมมือนี่แหละครับ!
"อย่าทำหน้างอแบบนั้นสิ พี่แค่ล้อเล่นเอง โอ๋ๆ"
"เชอะ!"
ผมสบถออกมาเบาๆ ตามความเคยชินแล้วก็ต้องตกใจเมื่อรู้ตัวว่าผมจะแสดงท่าทีงอนแบบนี้เฉพาะกับคนที่สนิทเท่านั้น กับคนที่ไม่สนิทผมจะไม่แสดงออกเท่าไหร่ ติดจะไปทางเรียบเฉยไม่สนใจโลกเสียด้วยซ้ำ
สัมผัสอุ่นวาบแล่นไปที่อกซ้าย...ก่อนความอบอุ่นนั้นจะลามไปทั่วตัว
มีความสุขจัง...
ความรู้สึกที่เหมือนจะได้รับการทะนุถนอมจากใครสักคนนี่มันหมายความว่ายังไงนะ?
"น้องชื่อแจ๊บใช่ไหม? หมอไกด์บอกพี่ไว้แบบนี้"
"ใช่แล้วครับ"
"อืมม อายุเท่าไหร่แล้วเราน่ะ ทำไมถึงเพิ่งมาขลิบเอาตอนนี้"
"แหะๆ สิบแปดแล้วครับ แต่ที่เพิ่งมาทำตอนนี้เพราะกลัวว่าจะมีปัญหาทางการใช้งานในอนาคตน่ะครับ อีกอย่างมันสะอาดดีด้วย เวลาจะเช็ดล้างก็สะดวก" ผมเลือกตอบคำถามแบบโลกสวยสีชมพูพาสเทลออกไป
"ดีแล้วล่ะที่เราตัดสินใจขลิบ หมอไกด์บอกว่าหนังของเรายาวพอสมควรเลยนะ รอแผลเห็นแล้วช่วยตัวเองดูสิมันจะได้ความรู้สึกใหม่เลยนะ มันสุดยอดมากเลย พี่ไม่ได้ขลิบหรอก หัวเปิดเองตามธรรมชาติ แต่เพื่อนที่ไปขลิบมาบอกว่าสุดยอดมาก"
หา...ของพี่จอมเปิดเองตามธรรมชาติเหรอ! แล้วมาบอกผมทำไม! ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย (เหรอ!) >///<
"แล้วต้องใช้เวลานานไหมครับกว่าจะกลับมาใช้งานได้ตามปกติ"
"ประมาณเดือนหนึ่งแหละ ยังไงก็มาให้พี่ทำแผลให้ทุกวันนะ"
ตึก ตัก...
หัวใจเต้นเบาๆ เต็มไปด้วยความหนักแน่น...รอยยิ้มของพี่จอมกำลังจะทำให้ผมก้าวข้ามผ่านกำแพงของความรู้สึกที่พยายามปิดกั้นเอาไว้นะ
'ยังไงก็มาให้พี่ทำแผลให้ทุกวันนะ'
ประโยคสั้นๆ ธรรมดาที่ใช้พูดกับคนไข้ ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกเลยสักนิด...แต่มันทำให้ผมรู้สึกดีมากจนเผลอยิ้มออกมาเองโดยไม่รู้ตัว
อย่าบอกนะ...ว่านี่คือ 'รักแรกพบ'
"อ่อนแล้วนี่นา พันแผลเลยดีกว่า"
การพันแผลเสร็จสิ้นไปอย่างรวดเร็ว พี่จอมถอดถุงมือยางออก ก่อนจะหันมาบอกผม "เรียบร้อยแล้วครับ ใส่กางเกงเลย พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ"
ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นดึงกางเกงมาสวม กัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิดแล้วพยายามควบคุมความร้อนบนใบหน้าอันเกิดมาจากความเขินอาย วินาทีที่พี่จอมกำลังจะเปิดม่านเดินออกไป "ดะ...เดี๋ยวครับ! พี่จอม"
ชายหนุ่มตรงหน้าหันมามองผมแล้วยิ้มเป็นเชิงถาม ผมยิ้มออกไปแห้งๆ "ขอเฟสบุ๊คพี่หน่อยสิครับ"
พี่จอมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินกลับมาแล้วใช้มือขวาลูบหัวผมเบาๆ อย่างเอ็นดู (นี่พี่ทำความสะอาดมือที่จับจู๋ผมเมื่อกี้แล้วใช่ไหมเนี่ย ถึงเอามาจับหัวผมน่ะ =_=^^) ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูผมเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่
"ถ้าอยากได้คราวนี้ก็อย่าเกิดอารมณ์จนจู๋ชี้ต่อหน้าพี่อีกสิครับแล้วจะให้ อิอิ"
ทายซิ...ว่าผมจะเขินแค่ไหน!
(http://image.free.in.th/x/ia/600171].gif)
มาทีละนิดๆ นะครับ ^ ^
-
คนอ่านก็เขิน
-
คงจะเจ็บน่าดูเนอะ ิอิ
-
ขอเขินเเปบ :o8: :o8:
ชอบอ่ะ รอ รอ รอ :hao7: :hao7:
-
เขาทำแผลให้ยังเอา....ไปชี้หน้าเขา แต่ก็ฮาดีนะเนี่ย :m3:
-
:laugh: น้องแจ๊บบอกไม่ยิงใส่ก็บูญแค่ไหนแล้วพี่จอม :m20:
-
น่ารักดี รออ่านต่อค๊า :mew1:
-
น่ารุก เอ้ย น่ารัก
-
:o8: อ่านไปหน้าแดงไป
-
เขินนนน
:-[
-
เรื่องนี้มัน ๆ กรี๊ดดดดดดด เขิน :o8:
-
โถ น้องแจ๊บ คิดว่าจะรอด สุดท้ายก็แข็งชี้หน้าพี่จอมจนได้ :laugh:
อ่านแล้วเขินไปกับน้องแจ๊บด้วยเลยเนี่ย โดนทั้งจับทั้งจ้องน้องชายยังไม่พอ
พี่จอมดันมาชื่นชมน้องชายอีก ขี้แกล้งจริง ๆ เลย แต่พี่จอมดูอบอุ่นใจดีจัง :o8:
แถมยังขี้เล่นนิด ๆ ด้วย น่ารักจัง ทำเอาน้องแจ๊บของเราตกหลุมรักไปซะแล้ว
แต่พี่จอมนี่สิ รู้สึกยังไงกับน้องแจ๊บน้า อยากอ่านด้านพี่จอมบ้างจังเลย
รอตอนต่อไปจ้า เอาใจช่วยน้องแจ๊บ จีบพี่จอมให้สำเร็จนะ :m1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
ในที่สุดการขลิบของน้องแจ๊บก็ประสบผล โด่ชี้หน้าจนได้บุรุษพยาบาลนามว่าพี่จอมมาดูแลแจ๊บน้อยให้ :haun4: อูยแค่เฟสน้อยไป ขอเบิ๊กจอมไปเลยน้องแจ๊บ :hao6:
-
ดูท่าว่ามาคราวหน้าจะไม่ได้เฟซบุ๊กนะ คงชี้หน้าพี่แกอีก :katai4:
-
สงสัยอีกนานกว่าแผลจะหาย เชื่อสิน้องแจ๊ปคงอยากให้พี่จอมทำแผลให้ทุกวัน5555 ส่วนแข็งไท่แข็งห้ามกันไม่ได้หรอกมั้งพี่จอม คิคิ
-
สองสัปดาห์ต่อมา...
สุดท้ายแล้วผมก็ได้เฟสบุ๊คพี่จอมมาจนได้ครับ กว่าจะได้มานี่ก็เหนื่อยพอสมควร เล่นตัวอยู่นั่นแหละ คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไง! =^= พอได้มาปุ๊บกลับบ้านไปผมก็แอดปั๊บพี่จอมก็รับปุ๊บผมก็กรี๊ดปั๊บ >O<
เราจะมาพูดกันทีละเรื่องนะครับ เรื่องแรกคือแผลของผมนั่นเอง เวลาผ่านมาสองสัปดาห์มันดีขึ้นจริงๆ ครับ เริ่มกลับมาเป็นรูปเป็นร่าง ชมพูสวยเหมือนลูกท้อตามเดิมแล้วครับ แต่แปลกมาก ไหมละลายที่พี่ไกด์บอกว่ามันจะหลุดเองตามธรรมชาติหากเราทำแผลบ่อย มันไม่เห็นจะหลุดเลยครับ ติดแน่นทนทานยิ่งกว่ากาวตราช้างอีก ผมเองก็ไม่กล้าดึง กะว่าถ้าแผลใกล้หายจะไปให้พี่ไกด์ตัดให้ถึงที่เลย (ปล.พี่ไกด์คงเป็นหมอคนเดียวที่ผมยอมถ่างขาเปิดจู๋ให้ดู ^ ^) สำหรับอาการผมเวลาอยู่ต่อหน้าพี่จอมก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ นะครับ ไม่ค่อยเกิดอารมณ์ตอนพี่เขาทำแผลแล้ว แต่บางครั้งพี่เขาก็ชอบแกล้งผมให้จิ้นไปเอง บ่อยมากๆ เลย
น่าแปลกนะ...ทั้งๆ ที่เราเป็นแค่บุรุษพยาบาลกับคนไข้ ช่วงเวลาที่ทำแผลก็ไม่เคยเกินสิบนาที...ความสัมพันธ์อันอบอุ่นก็เริ่มก่อตัวจนผมหนีไม่ได้แล้วล่ะ เป็นที่มาของเรื่องที่สองที่ผมจะเล่า...
ผมตกหลุมรักพี่จอมจนได้ -///- ทุกอย่างเป็นเพราะพี่จอมคนเดียว! พูดจาเพราะๆ กับผม เป็นห่วงผม คอยเตือนนั่นนู่นนี่ และชอบเอามือมาแตะหน้าผากผมแบบแสดงความห่วงใยเกินกว่าหน้าที่ ตอนแรกผมไม่คิดว่าตัวชอบหรือตกหลุมรักเขาหรอกนะครับ จนอาการแปลกๆ เกิดขึ้นกับผม
วันแรกของสองสัปดาห์ที่แล้วผมกลับบ้านมานอน หลับตาแล้วก็เห็นหน้าพี่จอม ไล่ยังไงก็ไม่ยอมไป แถมยังรู้สึกหวิวๆ ใจสั่นแปลกๆ จนคืนนั้นผมนอนไม่หลับทั้งคืนเลย โชคดีที่อยู่ในช่วงลาโรงเรียนหนึ่งอาทิตย์ ไม่อย่างนั้นเพื่อนต้องทักผมแน่ว่าถูกขี้หมีแพนด้าตกใส่ตามาหรือเปล่า
และหลังจากนั้นจนถึงวันอาทิตย์ผมก็คิดถึงพี่จอมทั้งวันเลย ผมพยายามมากที่จะไม่หน้าแดงเวลาเจอเขา T///T
สัปดาห์ที่สอง ผมมีเฟสบุ๊คมีเขาแล้วใช่ป่ะ ผมเลยลองทักแชทไปคุยกับพี่เขาดู ส่องข้อมูลส่วนตัว รูปภาพที่ถูกติดแท็กและค่อยโล่งใจขึ้นเยอะเลย...พี่จอมยังไม่มีแฟนครับ ^O^V มันทำให้ผมมีกำลังใจในการที่จะพยายามทำให้เขารักให้ได้เลย...มันคือจุดเริ่มต้นสำหรับผม แค่จุดเล็กๆ เท่านั้น
พี่จอมเวลาคุยแชทกันก็น่ารักดีนะครับ มีส่งสติ๊กเกอร์รูปแมวนอนเล่นไหมพรมมาบ่อยๆ และผมก็ชอบส่งรูปแมวกำลังขี่สกู๊ดเตอร์กลับไป เราจะคุยกันตอนดึกๆ ก่อนจะบอกลาฝันดีกันไป...ไม่รู้ว่าที่ผมบอกพี่จอมไปมันจะทำให้พี่เขานอนสบายหลับฝันดีหรือเปล่านะ แต่ผมฝันดีหลับสนิทจนเช้าเลยครับ
แน่นอนครับ...ผมเชื่อว่ามนุษย์ทุกคนเป็นเหมือนกัน พอได้คืบก็จะเอาศอก พอได้ศอกก็จะเอาวา ความอ่อนโยนที่พี่จอมมอบให้ผม มันทำให้ผมสุขใจมากจนอยากพัฒนาและล้ำเส้นความสัมพันธ์ของเราสองคนไปอีกนิดหนึ่ง
ผมเลยวางแผนว่าวันนี้หลังทำแผลเสร็จจะชวนพี่จอมไปกินเค้กกับกาแฟเป็นการตอบแทนที่ดูแลทำแผลผม (แม้มันจะเป็นเพราะหน้าที่เขาก็ตามเถอะ) และผมก็บอกพ่อไว้แล้วด้วยว่าจะนั่งแท็กซี่กลับมาเอง ตอนขากลับจะได้ใช้มุกให้พี่เขาไปส่งที่บ้านได้ >///<
"สวัสดีครับพี่จอม" ผมยกมือไหว้พี่จอมพอเข้ามาในห้องฉุกเฉิน
"มาแล้วเหรอแจ๊บ ขึ้นไปนอนรอบนเตียงหนึ่งเลยนะ พี่เตรียมของแปป" พี่จอมรับไหว้ผมแล้วเดินแยกไปที่ตู้เก็บของเพื่อเตรียมอุปกรณ์ทำแผล
แปลกนะ...ทั้งที่ห้องฉุกเฉินเป็นแผนกที่รับผู้ป่วยอากาสาหัส มีแต่กลิ่นเลือด กลิ่นแอลกอฮอล์และเสียงร้องเรียกด้วยความเจ็บปวดเต็มไปหมด ผมก็ไม่รู้สึกกลัวอีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกที่หลงหลือเต็มไปด้วยความสงบ เห็นอกเห็นใจและอธิษฐานให้คนป่วยหายเร็วขึ้นเท่านั้น คาดว่าคนที่ทำให้ผมใจเย็นลงได้แบบนี้ก็คือพี่จอม ผมยังจำได้ดีว่าช่วงอาทิตย์ก่อนตอนทำแผลพี่จอมชวนผมคุย...
'ทำไมถึงกลัวโรงพยาบาลเหรอน้องแจ๊บ'
'ผมกลัวเลือด กลัวเสียงร้องไห้ของคนอื่นนะครับ มันทำให้จิตใจหดหู่'
พี่จอมมองหน้าผมแล้วยิ้มขณะก้มลงพันแผลไปด้วย 'เพราะฉะนั้นพี่ถึงอยากเป็นบุรุษพยาบาลไงครับ'
'…'
'อยากช่วยคนให้หลุดพ้นจากอาการบาดเจ็บ'
และเพราะคำพูดพวกนี้เอง ปณิธานในใจผมจึงแรงกล้าขึ้นเรื่อยๆ...
...ผมจะเป็นหมอให้ได้
"มาแล้วครับ" พี่จอมเปิดม่านเข้ามาในขณะที่ผมดึงกางเกงตัวเองลงไปกองที่เข่า เฮ้อ! กี่วันแล้วเนี่ยที่ไม่ได้ใส่กางเกงใน เสียงกุกกักดังขึ้นสักพักก่อนที่พี่จอมจะหันกลับมาทำแผลให้ผม
ใบหน้าที่ตั้งใจตอนทำแผล ผมสีดำ ผิวสีน้ำผึ้ง...ถ้าผมยังช้าอยู่อีกมันคงไม่ทันการสินะ เพราะฉะนั้น...
"พี่จอมครับ"
"ครับ..." พี่จอมกำลังใช้สำลีชุบยาทำแผลและเริ่มทาไปรอบๆ แผล
"เย็นนี้ผมขอเลี้ยงเค้กพี่ขอบคุณได้ไหมครับ"
"หืม? ทำไมล่ะ" พี่จอมย้อนถามด้วยแววตาเป็นประกาย ผมเหมือนเห็นดวงดาวในตาพี่เขาเลย ที่มุมปากเหมือนจะมีรอยยิ้มนิดๆ ด้วยแหละ อะไรกันเนี่ย...เริ่มเขินแล้วนะ -///-
"แค่อยากขอบคุณที่พี่คอยดูแลทำแผลให้ผมเฉยๆ ครับ"
ผู้ชายตรงหน้าพันแผลให้ผมเสร็จก็ทำหน้าตาคิดแบบพิจารณาได้หน้าหมั่นไส้สุดๆ จนผมอยากถอนคำชวนซะให้แล้วรู้รอด "แต่นี่มันหน้าที่พี่นะครับ ไม่ต้องขอบคุณอะไรมากขนาดนั้นหรอก"
ผมหน้าหมองลงเล็กน้อยกับคำพูดนั้น เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะหึในลำคอพร้อมกับที่พี่จอมเอื้อมมือมาโยกหัวผมเล่น "โอ๋ น่าสงสารจัง พี่ล้อเล่นน่า ไปสิครับ นี่สามโมงครึ่งแล้ว รออยู่ด้านนอกนะ อีกครึ่งชั่วโมงพี่ออกไปหา ^ ^"
"ขอบคุณที่ไปกับผมนะพี่จอม"
"ไม่เป็นไรน่าตัวเล็ก"
…ตัวเล็ก...คำนี้ฟังแล้วอบอุ่นจัง
ผมยิ้มออกมาแล้วดึงกางเกงขึ้นมาสวมแล้วกระโดดลงเตียงเดินออกไปนอกห้องฉุกเฉินรอพี่จอม
...หลุมรักที่พี่จอมขุดไว้ดักผม...ใช้เวลาทั้งชีวิตผมก็คงปีนขึ้นมาไม่ได้แล้วล่ะ...
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _
"ตกลงนี่จะพาพี่มาเลี้ยงหรือตัวเองอยากมากินเองกันแน่เนี่ย" พี่จอมเอ่ยแซวเมื่อผมสั่งเค้กมาเต็มโต๊ะแล้วงจ้วงเอาข้วงเอาอย่างกับคนขาดของหวานมาเป็นชาติ ในขณะที่หน้าพี่จอมมีแค่กาแฟเย็นหนึ่งแก้วกับเค้กคาปูชิโน่
"ผมชอบของหวานมากเลยครับ กินแล้วทำให้อารมณ์ดี คิดอะไรก็ออก"
"เลอะหมดแล้วนั่น ไหนอยู่นิ่งๆ ซิ"
"อ๊ะ"
พี่จอมหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดออกมาจากระเป๋าเสื้อแล้วเอื้อมมาเช็ดมุมปากผม...การจู่โจมที่แสนหวานนี้ทำให้ผมอดจะหน้าร้อนขึ้นมาไม่ได้ คนตรงหน้าทำสีหน้าจริงจังตอนที่เช็ดครีมเค้กที่ติดมุมปากผม
"อ่ะ เสร็จแล้ว ค่อยๆ กิน พี่ไม่แย่งหรอก แค่นี้น้ำหนักก็ขึ้นจะตายแล้วเนี่ย"
ผมมองพี่จอมด้วยสายตาลอยๆ เสียงที่เอ่ยตอบออกไปไม่มีความมั่นคงเลยสักนิด "สงสัยผมคงพยาธิเยอะ กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนเลย เหมือนดื่มนมแหละครับ ดื่มเท่าไหร่ก็ไม่สูงจนอายุเท่านี้คงไม่สูงแล้วล่ะครับ"
พี่จอมเอามือเท้าคางแล้วมองผมยิ้มๆ "พี่มีความลับอย่างหนึ่งจะบอกแจ๊บ"
ผมวางส้อมที่ใช้จ้วงตัดเค้กกินลงกับขอบจาน มือเอื้อมไปหยิบแก้วโกโก้เย็นมาหยิบและเอ่ยถามเขาตาแหวว "ความลับอะไรเหรอครับ?"
"จริงๆ แล้วพี่ไม่ได้ชอบกินขนมหวานเลย"
"…"
คำตอบของพี่จอมมาพร้อมกับความรู้สึกอึดอัดกระแทกกลางใจจนผมอึ้งไปหมด
ในเมื่อพี่เขาไม่ชอบกินขนมหวาน แล้วเขาจะมากับผมทำไม ยอมมากินของที่ตัวเองไม่ชอบนี่เพื่อเอาใจเด็กนิสัยประหลาดแบบผมอย่างนั้นเหรอ...
ความละอายใจแล่นขึ้นมาทันที ผมเงยหน้าขึ้นสบตาพี่จอมเพียงชั่วครูก่อนจะคว้าเค้กคาปูชิโน่ตรงหน้าของพี่จอมเข้าปากทีเดียวทั้งชิ้น!
ง่ำ!
"เฮ้ย แจ๊บเป็นอะไร อยู่ดีๆ เขมือบเข้าไปทั้งชิ้นแบบนั้น"
"อ้ออี้ออกอ๋มอ้าไอ้อ๊อบอ๋มอ๋านอี้ (ก็พี่บอกผมว่าไม่ชอบขนมหวานนี่นา)"
พี่จอมหัวเราะออกมา "แจ๊บพูดภาษาอะไรอ่ะ พี่ฟังไม่รู้เรื่องเลย"
"อี้ออมอ้า! (พี่จอมบ้า!)"
ผู้ชายตรงหน้าผมย้ายตัวเองมานั่งเก้าอี้ทางฝั่งผมด้านข้างโดยที่ยังหัวเราะไม่หยุดก่อนจะยื่นขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาเผื่อส่งให้ผม
"อ่ะนี่ ดื่มน้ำก่อนแล้วกัน เดี๋ยวจะติดคอ"
ผมรับขวดน้ำจากมือพี่จอมมาดื่มอั้กๆ อย่างกับนักเดินทางในทะเลทรายที่บังเอิญเจอโอเอซิสงั้นแหละ พอเริ่มหายใจหายคอคล่องขึ้นก็เงยหน้ามองพี่เขาอย่างตัดพ้อ "ทำไมพี่จอมไม่บอกผม อย่างน้อยเราจะได้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นทัน"
"เรื่องบางเรื่องก็ควรเก็บเป็นความลับบ้างนะเด็กน้อยของพี่" พูดพลางเอามือมาลูบหัวผม
อีกแล้วสินะ...พี่จอมนี่ใจร้ายจัง ชอบทำให้ผมคิดไปเองจนเป็นยอดนักมโนแล้วปล่อยไว้ไม่สานต่อ และผมก็นอนไม่หลับไปคนเดียว!
"ถ้าอย่างนั้นกลับกันเถอะ ทุ่มกว่าแล้วนี่ เรานั่งกิน อ๊ะ ไม่ใช่สิ พี่มองแจ๊บกินเค้กนี่มาหลายชั่วโมงแล้ว"
"พี่จอมอ่ะ!!"
"ฮ่าๆ มื้อนี้พี่เลี้ยงเองนะ แจ๊บไม่ต้องจ่ายหรอก"
"ทำไมล่ะครับ?" ผมมองหน้าพี่จอมแบบไม่สบายใจ พี่เขาเพียงยิ้มนิดๆ เหมือนไม่ได้คิดอะไรก่อนตอบคำถามราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา
"ก็โอกาสต่อไปค่อยให้แจ๊บเลี้ยงไงครับ"
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นทันทีที่เราสองคนออกมาจากร้านเค้ก ผมมองเบื้องนอกอย่างเป็นกังวลนิดๆ ความคิดที่ตอนแรกจะให้พี่จอมไปส่งที่บ้านคงจะเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ เพราะพี่จอมขึ้นรถเมลล์มาทำงาน แบบนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ยิ่งฝนตกทำท่าจะตกแบบนี้มันคงไม่เวิร์กแล้วล่ะ
"แจ๊บจะกลับยังไง"
"เอ่อ...ผมขึ้นรถเมลล์กลับครับ"
พี่จอมขมวดคิ้ว "จริงเหรอ แบบแจ๊บขึ้นรถเมลล์เป็นด้วยเหรอ"
"เป็นสิครับ แหม่ =_=^^"
"ฮ่าๆ พี่แซวเล่นเฉยๆ ว่าแต่... เฮ้ย! ระวัง!"
ขวับ!
ซ่า!
ช่วงวินาทีสั้นๆ ที่ผมคาดไม่ถึงนั่นเอง รถเก๋งคันหนึ่งวิ่งผ่านมาทางนี้และเหยียบตรงน้ำขัง ทำให้น้ำสกปรกนั่นกระเซ็นสามาทางผม...
...ถ้าพี่จอมไม่เอาตัวมาบังไว้ผมคงเปียกโคลนเป็นตุ๊ดหัวโปกตกน้ำไปแล้วแน่ๆ
"ค่อยยังชั่วหน่อยที่บังทัน"
"พี่จอมทำแบบนี้...ทำไม..."
"เอ๋...หมายความว่ายังไง"
ไม่ไหวแล้ว...ความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้กำลังทำร้ายหัวใจผมอย่างเจ็บปวด ผมเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาปริ่มน้ำ "ถ้าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับผม ก็หยุดทำท่าเหมือนเป็นห่วงผมสักทีเถอะครับ อย่าให้ผมคิดไปเองเลย"
เสื้อสีขาว...เสื้อที่บุรุษพยาบาลใส่...กำลังเปื้อนน้ำโคลนไปเกือบครึ่ง เสื้อที่บ่งบอกถึงอาชีพที่พี่จอมภูมิใจนักหนาต้องมาเปื้อนเพราะผม ดีนะที่วันนี้พี่เขาใส่กางเกงสีดำมา ไม่อย่างนั้นผมคงรู้สึกผิดกว่านี้
พี่จอมรวบตัวผมไว้ในอ้อมกอด แล้วเอาคางเกยศีรษะผมไว้ น้ำเสียงที่พี่เขาใช้พูดในวันนี้ดูผิดไปจากเดิมจนผมใจสั่น "เพราะพี่เป็นห่วงแจ๊บยังไงล่ะ...แผลยังไม่หายดีเลยนี่"
"…"
"พี่ไม่อยากให้แจ๊บสกปรกเพราะน้ำนั่น"
"…"
"เพราะพี่อยากให้คนที่พี่แคร์มีแต่ความสุขสดใสตลอดเวลา มากกว่ามานั่งน้ำตาไหลยังไงล่ะ"
"พี่จอม..." ผมเรียกพี่เขาเสียงแผ่วเมื่อเริ่มจับกระแสความรู้สึกบางอย่างในน้ำเสียงนี้ได้
"ที่พี่ไม่ชอบกินของหวาน...แต่ยอมมากินเพราะพี่รู้ว่าแจ๊บชอบเค้ก เลยอยากเห็นแจ๊บมีความสุข ต้องขอบคุณหมอไกด์นะเนี่ยที่ยอมบอกข้อมูลเกี่ยวกับแจ๊บ"
"…"
"แจ๊บคงไม่รู้ว่าวันที่แจ๊บขลิบน่ะคนที่แจ๊บจับมือซะจนกระดูกแทบหักตลอดเวลานั่นคือพี่เอง ส่วนนางพยาบาลอีกคนยืนคุยกับแจ๊บโดยพี่เป็นคนบอกเขาให้ทำเหมือนไม่มีพี่อยู่ในนั้น"
"พี่จอม...แสดงว่าผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม" คำสารภาพแสนอ่อนหวานของพี่จอมกำลังทำให้ผมสุขจนแทบกระอัก ทั้งที่ตอนนี้เป็นช่วงหัวค่ำริมถนนในบรรยากาศที่ฟ้าร้องครืนๆ
"พี่น่ะแอบมองแจ๊บ ทำความรู้จักกับแจ๊บผ่านหมอไกด์มาตั้งนานแล้วนะ"
"…" ผมอึ้งไปอีกรอบ...
ริมฝีปากของพี่จอมใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ ผมรู้สึกหมั่นไส้ร่างกายตัวเองชะมัดที่ไม่ยอมขยับหนีเลย จนริมฝีปากเราสองคนประทับกัน ผมทำได้แค่หลับตาลงกับสัมผัสที่ไม่คุ้นนี่ ให้พี่จอมเป็นฝ่ายนำผมเอง
...จูบแรก...กับผู้ชายที่ผมรัก
จะมีอะไรมีความสุขมากขนาดนี้อีกนะ ^ ^
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าร้อง...
"เฮ้ย!"
ผมตกใจกระโดดเข้าหาอ้อมกอดพี่จอมแน่นขึ้นอีกจนได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอของคนที่ผมสวมกอดอยู่ ความรู้สึกจากการสัมผัสลึกซึ้งเมื่อครู่ทำให้ผมหน้าแดงจนต้องซุกหน้าเข้ากับอกพี่จอมแล้วกระชับกอดแน่นๆ
ปรื้น!
เสียงรถเมลล์มาจอดที่ป้ายพอดี พี่จอมคลายกอดก่อนจะจูงมือผมขึ้นไปนั่งบนรถ...เหมือนบรรยากาศเป็นใจเพราะวันนี้คนน้อยมาก พี่จอมดันผมให้นั่งติดหน้าต่างก่อนจะนั่งลงข้างผม
ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากสัมผัสพิเศษเมื่อครู่
"หน้าแดงทำไมแจ๊บ"
"หา เห บ้าเหรอครับ ใครหน้าแดง ไม่มี้!" ทำไมตาดีแบบนี้เนี่ย
"ฮ่าๆ ไม่แดงก็ไม่แดง เอ้อ! พี่มีอะไรจะขอหน่อยนะ"
"อะไรเหรอครับ"
"เป็นแฟนกันนะ ^ ^"
ผมนึกแล้วเชียวว่าบทรักของเราสองคนมันขาดคำว่าอะไรไป ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง...สายลมอ่อนๆ จากนอกหน้าต่างลอยมาโดนตัวของเราสองคนสร้างความเย็นให้ สายฝนเริ่มโปรยเม็ดลงมา มันช่างเป็นค่ำคืนที่แสนมีความสุขเหลือเกิน
"พี่ก็รู้ว่าผมไม่มีทางปฏิเสธพี่ได้"
พี่จอมจับหัวผมมาพิงไหล่เขาไว้ ผมหลับตาอมยิ้มอย่างมีความสุข ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นยังไง แค่มีเขาคนนี้จับมือเคียงข้าง...ผมก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว รักจัง คุณบุรุษพยาบาลส่วนตัวของผม
"แฟนพี่น่ารักจัง"
"เหอะ! ยังไม่ได้ตกลงสักหน่อย ขี้ตู่นี่นา"
"อยากโดนจูบอีกรอบเหรอ"
"อ๊ากกก! อย่านะ >O<"
(The End)
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนที่ติดตามทุกคนนะครับ >O< เรื่องนี้ขลิบนี่ประสบการณ์จริงล้วนๆ เลยครับ เพิ่งทำตอนอายุสิบแปด เจ็บมาก ร้องไห้ลั่นห้องเลยครับ ตอนนี้แผลโอเคขึ้นแล้ว
ตัวละครสองตัวในเรื่องนี้ก็มาจากเหตุการณ์จริงเช่นกัน เพราะผมก็ไปทำชี้หน้าเขาไว้ 555555 แต่เสียดายที่พี่บุรุษพยาบาลคนนั้นแต่งงานแล้ว (ผมแอบเอาชื่อจริงบนอกเสื้อเขาไปหาในเฟสบุ๊ค)
ดีใจที่ทุกคนสนุกไปกับตัวละครสองตัวนี้ เรื่องนี้ผมพยายามสอดแทรกความรู้เข้าไปก็คือเรื่องขลิบและการทำแผลหลังขลิบนั่นเอง ส่วนเรื่องกรรมกรที่รักจะให้ความรู้เรื่องอะไรต้องรอดูครับ อิอิ
The End แล้วก็จริง แต่เรื่องราวยังไม่จบนะครับ มีตอนพิเศษอีกสองตอน ^ ^ มาดูกันว่าผลงานหลังขลิบของแจ๊บจะใช้งานได้ดีขนาดไหน และรสรักบุรุษพยาบาลผู้แสนอ่อนโยน เวลาอยู่บนเตียงจะเป็นยังไง ^////^
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ เจอกันตอนพิเศษนะครับผม
-
มารอดูหลังขลิบ // หื่นจังฉัน :haun4:
-
รอตอนพิเศษค่ะ อยากรู้ว่าบุรุษพยาบาลจะเด็ดขนาดไหน :z1:
-
:L2: :pig4:
-
ตก"หลุม"รักขึ้นไม่ไหว
ฮิ้วววววววว~
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
พี่จอมที่แท้ก็เล็งน้องไว้แล้วนี่เอง
หนูแจ๊บน่ารักอ่า
รอตอนพิเศษจ้า :hao7:
-
รอตอนพิเศษ
-
งื้ออออ น่ารัก
:mew3:
รอตอนพิเศษ
-
จริงๆเป็นคนที่ได้ค่อยได้อ่านเรื่องสั้นเท่าไร แต่เรื่องนี้ชื่อเรื่องน่าสนใจดี
ไม่รู้ว่าบุรุษพยาบาลจะเป็นพระเอกหรือนายเอก ก็เลยลองเข้ามาอ่าน
อ่านแล้วชอบเลย มันน่ารักมาก >////< ทั้งพี่จอมและน้องแจ๊บ
สรุปคือมองกันไปมองกันมา แล้วก็ได้เป็นแฟนกันในที่สุด :-[
ต้องเป็นคู่ที่น่ารักน่าอิจฉาแน่ๆ รอติดตามตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
สมใจหนูแจ๊บเขาหล่ะ
มาปูเสื่อรอ หึๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แฮปปี้เอ็นดิ้ง :m1: น่ารักมากกกก โหย พี่จอมทำเราเขินตามน้องแจ๊บแล้วเนี่ย
แอบปิ๊งน้องแจ๊บก่อนซะด้วย พี่หมอไกด์ก็ให้ความร่ามมือดีจริง ๆ เลย
น้องแจ๊บ ตกหลุมที่ขุดไว้ตามคาดเลยสิน้า แหม แต่ก็แกล้งน้องอยู่นั่น
กว่าจะยอมสารภาพความในใจได้นะ แต่ก็ดีแล้ว สุขสมหวังทั้งสองฝ่าย
จูบแรก พร้อมขอเป็นแฟน อบอุ่นอ่อนโยนตลอด ๆ เลย :o8:
รอตอนพิเศษจ้ะ แจ๊บน้อยที่พี่จอมเฝ้าทะนุถนอม จะทำให้มีความสุขแค่ไหนน้อ
ดูลักษณะพี่จอม คาดว่าความหื่นก็คงไม่ใช่ย่อย ๆ แน่ น้องแจ๊บเตรียมรับมือให้ดี :impress2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
กลายเป็นแจ็บที่หลวกลพี่จอม 5555
รอตอนพิเศษ เพื่อดูว่าขลิบแล้วใช้การได้ดี
-
แหม่ ๆๆๆ เป็นแฟนกันแล้ว :-[ ต้องขอบคุณการขลิบจนทำให้แจ๊บน้อยชี้หน้าจนได้ของดีสินะ :laugh:
พี่จอมเป็นผู้ชายที่อบอุ่นแฝงความเร่าร้อน ไม่อยากจะนึกหลังจากนี้น้องจอมจะเป็นไงบ้างหลังจากที่ :oo1: โซเดมาคอมกันแล้ว มันต้องมีสิน่ะ คนเขียนไม่ใจร้ายให้จบแค่นี้หรอก :mew1: น้องแจ๊บนี่แสดงความหื่นมากกว่าพี่จอมอีกนะ พี่จอมยังเก็บอาการคอยตะล่อมๆ สืบข้อมูล จนกระทั่งได้น้องแจ๊บเป็นแฟน ต้องบอกว่า ต่างคนต่างตกหลุมรักกันและกันมาอยู่แล้ว :impress2:
จะรอดูว่า ขลิบแล้วเสียวจริงเปล่า :haun4: เอหรือต้องถามเจ้าของเรื่องหว่า o18
-
ตอนพิเศษ
Give me your virgin
1.1
[Zom’s : Special Talk]
"อ๊า! >O< พี่จอม! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ! เอามือออกไปมันเสียว!"
"มาเลย มานี่ซะดีๆ"
"แงๆ ปล่อยเค้าน้า"
"หึๆ ไม่รอดแน่"
ตอนนี้ผมกำลังพยายามจับน้องแจ๊บกดกับเตียงอยู่ แต่เจ้าเปี๊ยกนี่ดันดิ้นไปมาไม่ยอมหยุดเป็นปลาถูกทุบอยู่นั่น รู้ไหม...ว่ายิ่งดิ้นและผิวกายนุ่มๆ นั่นโดนตัวผมเท่าไหร่ อารมณ์ผมก็เตลิดมากขึ้นเท่านั้น
งั่บ!
"โอ๊ย!"
"สมน้ำหน้า! อยากมาหื่นใส่ผมดีนัก!"
ผมลูบไหล่ตัวเองป้อยๆ อย่างเจ็บปวด เมื่อน้องผงกหัวกัดไหล่ผมเต็มแรงและรีบคลานลงเตียงไปอีกด้านพร้อมกับถือหมอนสีขาวมาไว้ในมืออย่างพร้อมจะสู้
โธ่...ถ้าผมเอาจริงๆ ล่ะก็ ตัวเท่าลูกแมวนี่ไม่คณามือผมหรอก!
"แจ๊บ...ทำไมใจร้ายกับพี่จัง เนี่ยเจ็บหมดแล้วเนี่ย"
ผมโอดครวญเกินจริง ทั้งที่แผลนั่นไม่ได้ทำให้ผมเจ็บเท่าไหร่ แต่วันนี้ผมดันใส่เสื้อกล้ามและแวะมาดูอาการแผลของน้องและอยากแล้งจ้ำจี้เฉยๆ
น้องมองผมตาแป๋วละโยนหมอนไปอีกทางขณะที่ค่อยๆ คลานเป็นหมาน้อยมาหาผมบนเตียง แววตาแสดงความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด น้องค่อยๆ จับไหล่ผมเบาๆ ไปดู
"ผมขอโทษนะพี่จอม ก็พี่เล่นบ้าอะไรของพี่เล่า อยู่ดีๆ มาล้วงจู๋ผม มันเสียวอ่ะ! แล้วรอยกัดนี่เจ็บมากไหมเนี่ย ไหนดูหน่อย"
"ดูแล้วรับผิดชอบพี่ด้วย"
ผมทำแก้มป่องแล้วขยับเข้าไปใกล้น้องถือโอกาสโอบเอวบางนั่นเข้ามาชิดตัวเสียอย่างนั้น น้องมองผมแบบค้อนๆ ทีหนึ่งขณะหยิบยาหม่องบนหัวเตียงมาเปิดออกและทาให้ผมอย่างเบามือ
นี่ก็ผ่านมาเดือนหนึ่งได้แล้วมั้งที่ผมกับน้องแจ๊บตกลงเป็นแฟนกัน ตอนแรกที่พ่อแม่น้องรู้ก็ตกใจเหมือนกัน แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมีความคิดแบบพ่อแม่หัวสมัยใหม่ ผมเอง...ก็วางแผนว่าจะพาน้องไปสวัสดีพ่อแม่เช่นกัน คงต้องรอวันหยุดและเดินทางไปต่างจังหวัด เพราะพ่อแม่ผมอยู่พิษณุโลกนู่นแน่ะ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมีความสุขมากที่มีน้องมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ ท่าทางไร้เดียงสาแต่พยายามแก่แดดรู้มากนั่นทำให้ผมมันเขี้ยวอยากแกล้งทุกครั้งเลย ช่วงแรกที่ต้องมาให้ผมทำแผลขนาดถอดกางเกงต่อหน้าผมยังปากเก่งพูดแว้ดๆ อยู่นั่นแหละ น่าจับกดหลังทำแผลเสร็จบนเตียงนั่นเลย
เท่าที่ผมดูแผลน้องเมื่อวานบวกกับระยะเวลาที่ผ่านมาเดือนกว่าๆ ทำให้แผลสมานกัน ไหมละลายที่ทำท่าว่าจะไม่หลุดตอนแรกก็หลุดออกแต่โดยดี ดังนั้นในตอนนี้แจ๊บน้อยก็พร้อมใช้งานแล้วล่ะ ผมดูวันนั้นนี่สวยเลยทีเดียวครับหัวแดงชมพูเหมือนเห็ดในเกมมาริโอ้น่ากินมากๆ เลยครับ >O<
วันนี้ได้โอกาสดีพ่อแม่น้องแจ๊บเชิญมาทานข้าวเย็นด้วยที่บ้านบวกกับอยากมาหาน้องแล้วด้วยผมเลยตอบรับคำอยากไม่มีอิดออด โชคดีที่วันนี้มีเวรตอนสี่ทุ่ม เพราะฉะนั้นตอนนี้ขออยู่บ้านแฟนไปก่อนนะครับ อิอิ จริงๆ แล้วผมไม่ได้จะจับน้องกดปล้ำจริงๆ หรอก แค่อยากแกล้งเฉยๆ
แต่...
ผมก็อยากรู้นะว่าถ้าขอขึ้นมาแล้วน้องจะยอมไหม? น้องรักผมถึงขนาดจะยอมถึงขั้นนั้นไหม? ผมน่ะรักและเทิดทูนบูชาน้องยิ่งกว่าอะไร รักแล้วรักเลย หวงของ จะไม่ให้ใครมาเอาไปอีกเด็ดขาด ต่อให้อยากหนีไปไหนผมก็ไม่ปล่อยหรอก!
"ฟู่ๆ เป่ามนต์วิเศษแล้วเดี๋ยวก็หาย"
คนตัวเล็กทายาหม่องให้เสร็จก็ก้มเป่าลมใส่แผลผม ท่าทางน่ารักแบบนี้ทำเอาผมหัวใจแทบละลายเลยทีเดียว
"ขอบคุณครับ"
น้องยิ้มให้ไม่ว่าอะไรและทำเหมือนจะขยับออกจากมือปลาหมึกของผม แต่สายไปแล้ว!
"จะไปไหนแจ๊บ?"
น้องมองหน้าผมแบบตัดพ้อหน่อยๆ ขณะที่ผมพยายามขยับหน้าเข้าไปใกล้จนหน้าผากเราสองคนแตะกัน ใบหน้าน้องแดงแจ๋เหมือนดอกกุหลาบเลย ผมจะอดใจไม่ไหวก็แบบนี้แหละ!
"มะ...ไม่เอานะพี่จอม ผมยังไม่พร้อม >///<"
ผมขมวดคิ้วก้มหน้าจูบแก้มแดงๆ นั้นอย่างแสนรัก "จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เรื่องผิดนะ ในเมื่อเรารักกัน พี่ก็เข้าตามตรอกออกตามประตู พ่อแม่ก็รับรู้เรื่อง อีกอย่าง...มันจะทำให้เรารักกันมากขึ้นนะ"
"แต่ผมไม่อยากให้รักของเรามีแค่เรื่องบนเตียงนี่นา อยากให้ความรักของเราเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ เกิดพี่จอมทิ้งผมไปวันไหน ผมจะยังเหลืออะไรให้ภูมิใจล่ะ"
ผมยิ้มบางๆ กับความคิดสุดแสนน่ารักนั่น "เชื่อได้เลย ว่านอกจากพ่อแม่แล้ว พี่ก็ไม่สามารถรักใครได้อีกเลย"
ดวงหน้าหวานของน้องช้อนขึ้นมองผมอย่างมีความหมาย ทำเอาผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ พยายามกดความรู้สึกและอารมณ์ที่พร้อมจะประทุตลอดเวลาให้กลับลงไปใหม่ซะ
"อย่าเพิ่งเลยดีกว่าครับ ผมว่ารอไปก่อนเถอะ นะๆ" น้องเขย่ามือผมและเริ่มอ้อน ผมคิ้วขมวดทันที
"อะไรกันแจ๊บ พี่บอกแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดา เราเป็นแฟนกัน มันเป็นเรื่องปกติมาก" นี่ผมเริ่มจะโกรธจริงๆ แล้วนะ ผมผละตัวออกจากน้องและขยับไปอีกด้านของเตียงอย่างแสนงอน เจ้าตัวเล็กเห็นดังนั้นก็หน้าเสียรีบตามมากอดผมอย่างเอาใจทันที
"มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่จอม อย่าเข้าใจผมผิดสิ"
"…." เงียบ ไม่รู้ไม่ชี้!
"อย่างอนเลยน้า ตัวเท่ายีราฟอย่าน้อยใจไปเลย น้าๆ"
"…"
"อ่ะ จะให้ทำยังไงถึงจะหายงอน"
ผมยิ้มเผล่ทันทีราวกับรอเวลานี้มานานแสนนาน น้องทำหน้าอึ้งไปเลยเมื่อเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของผม ผมล้วงมือบางมาจับที่เป้าของผมซึ่งกำลังแข็งขืนได้ที่ น้องหน้าแดงแป๊ดทันที
"เราสองคนต้องมาเป่ายิงชุบกัน ถ้าแพ้แจ๊บต้องช่วยพี่นะ" ผมลากมือน้อยๆ นั่นไปตามแก่นกายตัวเอง นั่นยิ่งทำให้น้องเขินหนักยิ่งกว่าเดิม
"ละ...แล้วถ้าผมชนะล่ะ"
"พี่ก็จะทำให้แจ๊บไง"
"O/////O"
"ไม่ต้องเขิน มาเลย ยันยินเยา..."
ขวับ!
ผมยิ้มกริ่มเมื่อมือน้อยๆ นั่นส่งกระดาษออกมาในขณะที่ผมส่งกรรไกร
ผมรวบตัวน้องเข้ามาในอ้อมกอดทันที จุ๊บแก้มให้กำลังใจคนแพ้สองทีก่อนจะกระซิบริมหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"ใช้ปากนะครับที่รัก ^ ^"
__________________________________________________________________________________
สวัสดีครับ ตอนพิเศษมีสองตอน อาจจะแบ่งเป็นตอนละสองพาร์ท มีถึง 1.2 - 1.3
ขอให้สนุกกับน้องแจ๊บและพี่จอมนะครับ
-
เอาน่าช่วยๆ กัน
:laugh:
-
อย่าทรมานคนอ่านด้วยการตัดชับ
-
:z6: มาทำให้อยากแล้วจากไป ย๊ากกกกกกก :beat:
-
วร้ายยยยยยยเขินนนน
บางทีพี่จอมก็เจ้าเล่ห์ :hao6: :hao7:
-
:z1: :z1: :z1:
ตัดได้ทรมานใจมากกกกกก
-
เห็นมั้ยว่าแล้วเชียว
ว่าจอมเจ้าเล่ห์มาก
แต่ก็น่ารักดี :o8:
-
:haun4: อ๊าย มาเร๊ววววว
-
พี่จอมไม่เบาเลยน่ะ
จะติดตามรออ่าน กรรมกรที่รัก
-
อิตัวพี่นี้แสนเจ้าเล่ห์ 555
รอน้องแจ๊บเสียตัว อิอิ
-
อยากอ่ะ อยากอ่านต่อเรื่องการใช้ปาก ตัดได้ยังไง :ling1: ล้อเล่นแต่เอาจริงๆ รอๆๆๆ :hao3:
อยากจะบอกว่าตอนนี้หวานอิบอ๊ายเลยอ่ะ :-[ เล่นเอาเขินเลยกับความน่ารักของน้องแจ๊บและความแอ๊บของพี่จอม มุ้งมิ้งไม่ได้ดูตัวแกเลยนะอีพี่จอม มีการทำแก้มป่อง นึกภาพแล้วฉัน :jul3: อีพี่จอมเจ้าเล่ห์มากมาย น้องแจ๊บจะไปไหนรอด ดูสิ แค่เป่ายิงฉุบแบบเด็กๆ มันยังเอามาตั้งกฎขอเรื่อง :haun4: ได้ นับถือแกจริงๆว่ะ พี่จอม o13 เอ หรือว่า ที่จริงน้องแจ๊บแอ๊บแกล้งยอมกันแน่ หุหุ o18
-
ครั้งแรกก็แพ้ซะแล้วน้อง อิอิ
-
อิจฉาน้องแจ๊บ พี่จอมทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ :-[
พ่อแม่รับรู้แล้วด้วย อะไรจะสดใสขนาดนี้เนี่ย
เหลือแต่พ่อแม่พี่จอม ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ
น้องแจ๊บน่ารักอย่างนี้มีแต่ผู้ใหญ่จะเอ็นดูน่ะสิ
ส่วนเรื่องบนเตียง ต้องให้เวลาน้องหน่อยนะพี่จอม
เอาอย่างนี้แล้วกันน้องแจ๊บ ถือซะว่าพบกันครึ่งทาง
ระหว่างนี้ก็ช่วยพี่จอมเขาหน่อยแล้วกัน :z1:
หลังเป็นแฟนกันนี่ทำตัวน่ารักให้เราอิจฉาใหญ่เลยนะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:mew1:
-
1.2
มีความสุขจังเลยครับ >///<
เมื่อวานน้องทำให้ผมสุขจนแทบสำลักเลยครับ คนอะไรน่ารักเป็นบ้า ท่าทางแบบเด็กทำอะไรไม่เป็นตอนจับเจ้าหนูผมมองอย่างพิจารณาก่อนส่งเข้าปากนั่นมันทำให้ผมอยากครอบครองเจ้าตัวเล็กเหลือเกิน ท่าทางไร้เดียงสาที่แสดงออกมาทำให้ผมไม่กล้าแกล้งต่อ เลยเปลี่ยนใจจับน้องเข้าไปอาบน้ำด้วยกันในห้องน้ำแทน และผลัดกันช่วยตัวเองครับ จะบอกว่าน้องทำเอาผมเมื่อยมือไปเลยครับ อาจจะเป็นเพราะหลังขลิบหัวจะด้านขึ้นทำให้ถึงจุดสุดยอดช้าขึ้นครับ ตอนนั้นก็ปาไปเกือบชั่วโมงกว่าน้องจะเสร็จ แช่น้ำใต้ฝักบัวกันจนตัวเปื่อยเลยทีเดียวครับ
ตอนเย็นหลังจากทานข้าวกับครอบครัวน้องเสร็จผมก็ขอตัวกลับไปเตรียมตัวทำงานเพราะต้องเข้าเวรตอนสี่ทุ่ม
พอมาถึงโรงพยาบาลก็เจอกับพี่พยาบาลคนก่อนหน้ากำลังจะออกเวรพอดี ผมเดินเข้าไปไหว้ก่อนทักทายเล็กน้อย
"กลับแล้วเหรอครับพี่"
เธอยิ้มน้อยๆ ให้ผม "กลับแล้วค่ะ เออนี่ เมื่อกี้หมอไกด์บอกว่าให้เข้าไปหาด้วย เห็นว่ามีธุระจะคุยด้วยน่ะค่ะ"
ผมขมวดคิ้วอย่างงุนงง หมอไกด์มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมนะ ผมบอกขอบคุณพี่พยาบาลและเดินไปตอกบัตรเข้าเวร เอาของไป
เก็บในตู้ของห้องฉุกเฉิน ดื่มน้ำสักแก้วเพื่อความกระปรี้กระเปร่า จากนั้นจึงเดินไปยังห้องพักแพทย์ที่ชั้นสอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ผมจอมเองครับหมอไกด์" เคาะประตูเป็นสัญญาณก่อนผมจึงส่งเสียงแสดงตัวเข้าไป
"เข้ามาได้เลยครับ ประตูไม่ได้ล็อก"
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องพักแพทย์ของหมอไกด์ เห็นหมอกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ ผมเลื่อนเก้าอี้ตัวหนึ่งออกและทรุดตัวนั่งลง
"พี่พยาบาลบอกว่าหมอไกด์มีเรื่องอยากพบผม มีอะไรเหรอครับ"
หมอไกด์หันมาทางผม "ผมมีอะไรจะบอกจอมนิดหน่อยน่ะเกี่ยวกับน้องแจ๊บ"
ชื่อของยอดดวงใจทำให้ผมชะงัก คิ้วขมวดเข้าหากันอัตโนมัติ "เกิดอะไรขึ้นกับแจ๊บหรือเปล่าครับ"
ชายหนุ่มตรงหน้าผมส่ายหน้าไปมาเบาๆ "เมื่อวานหมอเห็นแจ๊บไปกินเค้กกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เด็กคนนั้นหล่อเลยทีเดียว"
"อะไรนะครับ!"
แจ๊บเนี่ยอ่ะนะจะไปกินเค้กกับผู้ชาย? ทุกทีเวลาอยากกินก็จะงอแงให้ผมพาไปกินนี่นา ฮึ่มๆ เดี๋ยวต้องกลับไปลงโทษแล้วล่ะ!
หมอไกด์ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นแววหึงหวงในตาผม เสียงที่เอ่ยตามมามีแววปลอบประโลม "คบกันมาสักพักแล้วน่าจะรู้ใจกันแล้วนะครับ หมอคิดว่าบางทีอาจจะไม่มีอะไร แค่ไปกินเค้กด้วยกันเฉยๆ อย่าคิดมากนะครับ"
ผมยิ้มแห้งๆ ส่งไปให้ "ครับผม ขอบคุณหมอไกด์มากนะครับที่บอก"
"ไม่เป็นไรครับ"
ผมเดินออกจากห้องนั้นมาด้วยความรู้สึกกรุ่นโกรธแบบบอกไม่ถูก ในใจมีแต่ไฟแห่งความหึงหวงแบบไม่มีเหตุผล ทั้งที่ผมก็อายุขนาดนี้แล้วยังคิดเล็กคิดน้อยอีก โธ่เว้ย! น้องยิ่งตัวเล็ก น่ารักขนาดนั้น ใครเห็น ใครอยู่ใกล้ก็ต้องชอบเป็นธรรมดาสิ แล้วยิ่งเพื่อนในโรงเรียนเดียวกัน โอกาสในการเจอก็เยอะกว่าผมหลายเท่าเลย เป็นไปได้เหรอ? ที่แจ๊บจะไม่หวั่นไหวเลย...
ในที่สุดคืนนั้นผมก็ไม่มีสมาธิทำงานเลยครับ...
รู้แต่ว่าพรุ่งนี้น้องเสร็จผมแน่! ผมไม่ยอมหรอก!
__________________________________________________________________________________
ผมออกเวรตอนแปดโมงเช้าวันรุ่งขึ้นก็รีบพุ่งไปที่บ้านน้องโดยที่ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยครับ พ่อแม่น้องที่เตรียมตัวออกไปทำธุระด้านนอกเป็นคนมาเปิดประตูให้ผม
"อ้าว จอม มาทำอะไรแต่เช้าหรอลูก"
"พอดันทนคิดถึงน้องไม่ไหวน่ะครับ เลยรีบมาหา แหะๆ" ผมเกาท้ายทอยแก้เขิน แม่น้องแจ๊บยิ้มบางๆ
"แจ๊บตื่นแล้วล่ะ เห็นคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ตั้งแต่เช้ามืดแล้ว"
"อย่างนั้นเหรอครับ"
คำตอบจากแม่น้องทำให้ผมเดือดยิ่งกว่าเดิมอีก น้องคุยกับใคร แล้วไปกินเค้กกับใคร ผ่านมาแค่วันเดียวเองที่ผมอยู่กับน้อง แล้วน้องเอาเวลาที่ไหนไปเจ๊าะแจ๊ะกับคนอื่น
ทั้งๆ ที่ผมเตรียมทุกอย่างเพื่อมีความสุขกับน้องในวันนี้เป็นอย่างดี...
ผมขอตัวจากแม่น้องและรีบเดินเข้าไปในบ้านทันที แวะไหว้พ่อน้องที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ รีบขึ้นบันไดและเดินไปหน้าห้องทันที เสียงคุยโทรศัพท์หัวเราะคิกคักดังมาอย่างมีความสุข ผมแนบหูเข้ากับประตูทันที
"แหมๆ บ้าเหรอ แค่อยากทำเฉยๆ ไม่ต้องแซวน่า เมื่อวานก็กินไปแล้วรอบหนึ่งนี่ จะกินอีกเหรอ"
ใคร? กินอะไร? น้องถูกใครกิน? (สติแตก!)
"จะเอาเหรอ? ไม่ให้หรอก แบร่ๆ"
ปรี๊ด! ผมหมดความอดทนแล้วเฟ้ย!
พลั่ก!
"ทำอะไรแจ๊บ!"
ผมเปิดประตูเข้าไปแล้วตะโกนถาม น้องสะดุ้งแล้วรีบเอามือถือไปซ่อนข้างหลังทันที
"พะ...พี่จอม มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ"
ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมยิ่งโกรธ พุ่งเข้าไปตะครุบน้องแย่งมือถือมากรอกเสียงใส่ลงไปทันที
"หยุดยุ่งกับเมียชาวบ้านได้แล้ว!!"
ติ๊ด!
ผมกดปิดเครื่องแล้วโยนมือถือไปอีกทางทันที น้องมองผมอย่างหวาดกลัว ผมอุ้มร่างเล็กๆ นั่นโยนบนเตียงแล้วตามขึ้นไปคร่อมทันที
"พี่จอม จะทำอะไรผมอ่ะ ปล่อยน้า ปล่อยเดี๋ยวนี้"
"ไม่! พี่ไม่ปล่อย จนกว่าแจ๊บจะบอกพี่มาว่าคุยกับใคร แล้วทำไมต้องพูดเรื่องเอา ไม่ให้เอาอะไร"
น้องตาเบิกโตด้วยความตกใจ "พี่จอมได้ยินด้วยเหรอ!"
ผมรู้สึกเจ็บที่อกแปล๊บๆ กับท่าทางแบบนี้ โทสะและความหึงหวงทำให้ผมไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น "อ๋อ ติดใจเพื่อนที่เดียวกันใช่ป่ะ ถึงไม่เคยยอมพี่เลย!"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ พี่จอมพูดไม่รู้เรื่องเลย ปล่อยผมนะ!"
"ไม่! พี่ไม่ปล่อย! พี่ไม่ยอมให้ใครเอาแจ๊บไปครองได้แน่!"
"ปล่อยน้า!"
ผมกดจูบลงไปบนปากแดงอิ่มๆ นั่น มอบความหึงหวงลงไปเต็มเปี่ยม จับมือน้อยๆ ที่พยายามตะกุยอกผมไปรวบไว้เหนือศีรษะไว้ด้วยมือเดียว เสียงร้องแว้ดๆ นี่ไม่สามารถทำให้ผมหยุดได้แล้ว!
ผมเลื่อนริมฝีปากลงมาที่คอขาวระหงและฝากรอยแดงไว้อย่างแดสงความเป็นเข้าเข้าข้าวของ เงยหน้ามองน้องที่หน้าแดงจัดเพราะความโกรธและฤทธิ์อารมณ์ "พี่จะไม่รอเวลาอีกแล้ว"
"พี่จอม ฮึกๆ ฮืออออ พี่จอมใจร้าย"
ผมจัดการฉีกกระชากเสื้อผ้าที่น้องใส่อยู่และโยนออกไปอีกทางแล้วจัดการตัวเองไปด้วย คนตัวเล็กพยายามหุบขาเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะแยกขาออก
"อย่าดื้อกับพี่!"
"พี่จอมใจร้าย! ผมเกลียดพี่จอม!"
ผมแสยะยิ้ม และเลื่อนหน้าไปขบเม้มติ่งหูน้องอย่างหยอกล้อและกระซิบเสียงแผ่ว "ช่วยไม่ได้นะ! ที่ต้องมาเป็นเมียของคนที่ตัวเองเกลียด!"
โชคดีที่เมื่อกี้ตอนขึ้นมาพ่อแม่น้องทำท่าจะออกไปพอดี ตอนนี้ทั้งบ้านเลยไม่มีใครมาขัดขวางผมได้แล้ว!
ผมแยกขาน้องออกและสอดใส่ตัวเองเข้าไปในช่องทางลับสีหวานที่ปิดสนิทแบบไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน
เสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดของน้องดังไปทั่ว แต่มันไม่สามารถทำให้ผมหยุดได้อีกแล้ว! ผมเริ่มออกแรงกระแทกตัวเองเข้าไปโดยไม่สนใจความเจ็บปวดของน้องเลย
ความฟิตแน่นในตัวเพราะความเป็นครั้งแรกของน้องทำให้ผมถึงจุดสุดยอดในเวลาแค่สิบนาที ผมปลดปล่อยน้ำรักทั้งหมดเข้าไปในตัวน้องก่อนถอนตัวออกมา
"ฮึกๆ ฮือๆ"
พออารมณ์ส่วนลึกหายไป มองเห็นน้ำตาของน้องผมก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา
นี่ผมทำอะไรลงไป ผมหักหาญน้ำใจของคนที่ผมรักและรักผม ความละอายแล่นวาบไปที่หน้าจนผมร้อนรุ่มไปหมด ตัวเล็กของน้องแดงไปหมดทั้งตัวจากการลงมือแบบไม่บันยะบันยังของผม น้ำตาเม็ดโตที่ไหลลงมาตามใบหน้าทำให้ผมรู้สึกหัวใจสลาย
"แจ๊บ...พี่ขอโทษ"
ผมเอ่ยเสียงอ่อนและยื่นมือเข้าไปหาน้องที่กำลังพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง ของเหลวสีแดงที่เปื้นตรงช่องทางลับนั่นทำเอาผมใจหายวาบ
"ไม่! อย่ามาจับตัวผม! ผมเกลียดพี่!"
"แจ๊บ..."
คำว่าเกลียดที่ออกมาจากปากคนที่ผมรักทำให้รู้สึกเหมือนน้ำตากำลังจะไหล...
หมดกัน... ทั้งที่ผมพยายามรักษาความสุขของเราสองคนมาตลอดเพียงเพื่อมีวันนี้
...วันเกิดของผม วันที่เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกัน ผมทำมันพังไปแล้วด้วยมือผมเอง
น้องเอาผ้าห่มมาพันตัวและดันตัวเองลุกขึ้น ร่างบางเซไปมาจวนเจียนจะล้มแต่ยังไม่ยอมรับการช่วยเหลือจากผม น้ำตาเม็ดโตยังไหลลงมาไม่ขาดสาย
"ทั้งๆ ที่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อพี่จอม..."
"…" ผมเงียบฟังสิ่งที่คนตัวเล็กพูด
"เพื่อนที่ผมคุยด้วยเป็นลุกเจ้าของร้านเค้ก ผมไปให้เขาสอนทำเค้กเพื่อจะมาฉลองวันเกิดกับพี่จอม"
"…"
"วันนี้...ที่ผมรอจะทำให้พี่จอมมีความสุข แต่พี่จอมกลับทำร้ายผม..."
"…"
"หัวใจผมมันไม่มีค่าในสายตาพี่เลยใช่ไหม ฮึก"
ทุกคำพูดที่ออกจากปากน้องทำเอาผมตัวชาวาบ...นี่ผมเข้าใจผิดไปใช่ไหม
ทั้งที่จะมาทำตัวแบบพระเอกนิยายหูเบาแล้วแท้ๆ
ปั่ก!
พอผมเงยหน้าขึ้นมามองอีกทีน้องก็โยนเค้กก้อนหนึ่งลงมาที่พื้น รูปร่างของมันบิดเบี้ยว ครีมเละๆ บ่งบอกได้ว่าคนทำมือใหม่ขนาดไหน
น้ำตาผมไหลลงมาหยดหนึ่ง...
ทั้งๆ ที่น้องพยายามทำมันเพื่อผมแท้ๆ
"สุขสันต์วันเกิดครับพี่จอม"
พูดจบน้องก็เปิดประตูเดินออกไปพร้อมลากผ้าห่มที่คลุมตัวไปด้วย ผมไม่สามารถขยับตัวหรือพูดอะไรออกไปได้เลย...
ผมเอานิ้วจิ้มเค้กขึ้นมาใส่ปากคำหนึ่ง รสชาติหวานๆ นั้นแล่นไปทั่วปาก ยิ่งทำให้ผมน้ำตาไหล
...มันเป็นเค้กที่อร่อยที่สุดในชีวิตผม
บนหน้าเค้กเขียนเอาไว้ว่า...
'HBD' My Love (: Zom-Jab'
ที่เขียนทั้งสองชื่อเพราะวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของแจ๊บด้วยยังไงล่ะครับ...
_________________________________________________________________________________
1.2 มาแล้วครับ เหลือ 1.3 ตอนพิเศษตอนแรกก็จะจบแล้ว >O<
เหลือตอนพิเศษอีกตอนหนึ่ง ผมอยากอัพกรรมกรที่รักมากเลยครับ
แต่ไม่อยากดองไว้หลายเรื่อง เยอะเกิน เลยต้องลงเรื่องนี้ให้จบก่อน
ตอนนี้ทำพลอตเรื่องยามที่รัก ของ พี่ช้างกับน้องโรตี ไว้บ้างแล้วครับ ถ้ากรรมกรที่รักใกล้จบคงเริ่มอัพ ^ ^
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ (:
-
โอ๊ยยย :hao5: :mew4:
-
ไม่สืบสาวราวเรื่องอะไรเลย เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ
-
อย่าทะเลาะกันนานนะ แต่ก็สงสารน้องแจ๊บเหมือนกันนะเนี่ย
-
พี่จอมนี่ตกลงชื่อจอมใช่ไหมคะ เห็นภาษาอังกฤษเขียน Zom เลยงง จริงๆต้องเป็น Jom หรือเปล่าคะ กรรมหรือเค้าอ่านข้ามตอนไหนไป :really2: :really2:
-
:-[ :-[ :-[
-
ไม่รู้สินะ อ่านตอนนี้แล้วชักอยากให้แจ๊บเลิกคบไปเลยยังไงไม่รู้
ไม่ชอบเลยอ่ะ โตซะเปล่า ไม่ถามก่อนซักนิด
-
อิพี่จอมแกนะแก
ไปง้อน้องสิ อย่ามัวแต่ปลงตก ชิๆ
-
นี่ไง มันเป็นซะอย่างนี้ ไม่ฟังฟ้าฟังฝนอะไรเลย
ก็รู้ว่าพฤติกรรมน้องมันน่าสงสัย แต่เพราะหน้ามืดไง
คำพูดและการกระทำก็เลยทำให้คิดไปทางนั้นตลอด
คิดว่าน้องแจ๊บคงรอจนถึงวันเกิดนี่แหละถึงจะยอมให้
แล้วก็ได้จริงๆ แต่ได้เพราะความโกรธและน้องก็เสียใจ
ทำไมถึงไม่ถามก่อนน้า เรื่องแค่นี้ถึงกับสติหลุด :เฮ้อ:
ก็รู้ว่ารักมาก แต่รักอย่างเดียวมันไม่พอหรอกนะ
น้องยังเด็ก พี่จอมต้องเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้แล้วล่ะ
เอาใจช่วยให้เข้าใจกันเร็วๆนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
โอ๊ยยยย ทำไมไม่ฟังกันก่อนเลยพี่จอมนะพี่จอม
เฮ้อออ
-
เอาเถอะพี่จอม ยังไงมันก็พลาดไปแล้ว
แก้ไขไม่ได้แล้ว ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับเวลาและตัวบุคคลล่ะนะ
ขอให้พี่จอมอย่าท้อนะ ปรับความเข้าใจกับน้องให้ได้ล่ะ
-
หึงหน้ามืดตามัวมากๆๆ ไปแล้วพี่จอม
-
:katai1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ้าว อ้าว อีพี่จอม ทำไมทำกับน้องแจ๊บแบบนี้อ่ะ :z6: หึงหน้ามืดตามัวไม่ได้ไถ่ถามให้ละเอียดเลย :angry2: อุตส่าห์ชมเชยว่าเป็นผู้ชายอบอุ่น มีเสน่ห์ เจ้าเล่ห์นิดๆ หื่นค่อนข้างมากถึงมากที่สุด แต่แกทำอะไรลงไป :ling1: เห็นไหมทำน้องแจ๊บร้องไห้กับวันดีๆ ที่อุตส่าห์จะมอบเวอจิ้นให้หลังขลิบสักหน่อย ขอ :beat: รัวๆเพิ่มหน่อยนะ น้องยังเด็ก แต่แกอายุไม่ใช่น้อยน่าจะมีความคิดสักหน่อย ทีนี้จะง้อยังไงล่ะ หาวิธีเลยนะ ไม่งั้นแกอดแน่ :m16: และพาฉันอดไปด้วย :laugh:
-
พี่จอมทำน้องเจ็บ ง้อด่วนเลยน้าาาาาาาา :hao7:
-
:-*
-
1.3
[Jab’s Talk]
"ลูกจะไม่ให้พี่เขาเข้ามาจริงๆ เหรอ"
"ไม่ครับแม่ ปล่อยเขาไปเถอะ จะนอนข้างถังขยะให้ยุงหามไปดูดเลือดก็ช่างเขา"
แม่ถอนหายใจออกมาอย่างระอา "ถ้าอย่างนั้นตามใจลูกนะ ตกลงจะไปด้วยไหมเนี่ย พ่อกับแม่จะไปเยี่ยมเพื่อนที่ต่างจังหวัดนะ"
"ไม่ไปครับ พ่อกับแม่ไปเถอะ ผมเฝ้าบ้านให้เองครับ"
"สามวันนะลูก แน่ใจนะว่าไม่ไป"
ผมระบายยิ้มบางๆ เพิ่มความมั่นใจให้แม่ "แม่สบายใจเถอะครับ ไม่เป็นไรหรอก"
"ถ้าอย่างนั้นแม่ทิ้งเงินค่ากับข้าวแล้วกุญแจบ้านสำรองไว้ใต้กระถางหน้าบ้านนะ"
"ครับแม่"
ผมได้ยินเสียงแม่เปิดประตูออกไปแล้ว ความอ้างว้างแล่นเข้าเกาะกุมจิตใจทันที สองเท้าพาผมเดินไปเลื่อนผ้าม่านเปิดออก แสงแดดยามเย็นสาดส่องเข้ามาให้ความอบอุ่น พ่อกับแม่เพิ่งจะขับรถออกไป ตอนที่ขับผ่านผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งกับพื้นอยู่หน้าบ้านก็เลื่อนกระจกรถลงเพื่อคุยอะไรบางอย่างก่อนจะขับรถต่อไป
ผู้ชายคนนั้น...คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนคนแรกและครั้งแรกของผม
หลังจากวันเกิดของพี่จอมที่เราสองคนทะเลาะกันด้วยประเด็นผมไปให้เพื่อนผู้ชายที่เป็นเจ้าของร้านเค้กสอนทำขนม สุดท้ายก็ไปจบกันบนเตียงพร้อมกับครั้งแรกที่ผมอยากมอบให้พี่เขาในวันเกิด...สุดท้ายความหวานแหววก็พังสลายหมด
พี่จอมเทียวไปเทียวมาทุกครั้ง ก่อนผมไปโรงเรียนและหลังผมเลิกเรียน ทั้งที่ตัวเองก็งานหนักพอสมควร...ยังมีเวลามาตามผมอีก
ผมไม่มีวันยกโทษให้พี่เขาง่ายๆ หรอก!
ช่วงแรกๆ ที่พี่เขามายืนรอหน้าบ้านแต่ผมบอกพ่อแม่ว่าอย่าให้บ้านเด็ดขาด ผมเกือบจะใจอ่อนกับสีหน้าหงอยๆ นั่นแล้วเชียว พอคิดว่าพี่เขามาพรากเวอร์จิ้นสุดแสนจะหวงแหนของผมไปแล้ว ก็อย่าหวังเลยว่าผมจะยอมยกโทษให้ง่ายๆ!
คือ จะบอกว่าจริงๆ หายโกรธนานแล้ว หลายคนอาจจะบอกว่าผมใจง่าย ไม่รักศักดิ์ศรีของตัวเอง ก็เขาสำนึกผิดขนาดนั้นแล้วผมก็โกรธไม่ลง
และ...จะถือโอกาสนี้ขอเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ ที่มาทำกับผมซะเจ็บแสบขนาดนั้น (:
เจอกันแน่พี่จอม (โดยไม่รู้เลยว่าตัวผมนี่แหละลูกแมวในกำมือพี่เขา =_=^)
กลับมาปัจจุบันนะครับ ผมยังยืนมองพี่จอมยืนสงบนิ่งเหมือนไว้ทุกข์ให้เศษขยะแล้วตลกดี เพราะเวลาอยู่กับผมชอบมาทำเจ้าเล่ห์ใส่ดีนัก เวลาทำหน้าสงบรอรับความเห็นใจจากผมนี่มันฮาจริงๆ นะ น่าเอากล้องมาถ่ายรูปเก็บไว้จริงๆ
ครืน... เสียงฟ้าร้องดังมาแปปหนึ่งก่อนหยาดพิรุณจะโปรบปรายลงมา
บ้าน่า นี่มันจะนิยายเกินไปหน่อยแล้วนะ พระเอกมายืนง้อนางเอกท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายพร้อมกับหัวใจรักอันแสนบริสุทธิ์ อ๊างงงงงง >////<
ไม่ใช่สิ! ตอนนี้ฝนตกและถ้าพี่จอมยังยืนอยู่กับที่แบบนั้นมีหวังไม่สบายแหงๆ
ผมเงยหน้ามองสายฝนที่โปรยปรายลงมา ถึงมันจะไม่หนักมากก็ตามทีเถอะ ให้ตายสิ นี่พี่จอมเป็นบุรุษพยาบาลประสาอะไรเนี่ย
ถ้าตัวเองไม่สบายไปคนหนึ่ง คนไข้อีกกี่สิบคนจะลำบากน่ะ โง่จริงๆ เลย!
ควรจะลงไปเรียกพี่เขาให้เข้ามาหลบฝนในบ้าน หรือจะปล่อยให้เขาตากฝนแบบนั้นต่อไปดี
พอคิดว่าพี่กำลังกอดตัวเองเพราะสายฝนในปลายฤดูหนาว...หัวใจผมก็เต้นแรงและบีบรัดจนรู้สึกเจ็บ
ความรักทำให้คนเสียสติจริงๆ...
ไวเท่าความคิด ผมเดินลงบันไดบ้านเปิดประตูออกไปหาพี่จอมทันทีโดยไม่ลืมหยิบร่มสีฟ้าอ่อนกางออกไปด้วย
สายตาพี่จอมดูดีใจมากแม้ตอนนี้พี่เขาจะเปียกม่อลอกม่อแลกเป็นบุรุษพยาบาลตกน้ำแล้วก็ตามที ดูจากเครื่องแบบบุรุษพยาบาลที่ใส่นี่คงจะมาหาผมทันทีหลังเลิกงานสินะ
น่าสงสารจัง...ผมควรจะเลิกโกรธได้แล้วหรือยังนะ?
"แจ๊บ...หายโกรธพี่หรือยัง?" พี่จอมถามออกมาด้วยแววตามีความหวังท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย
ผมถอนหายใจออกมาบางเบา "พี่กลับไปก่อนเถอะครับ ผมยังไม่พร้อมจะคุยกับพี่"
ใบหน้าหล่อเหลาสลดลงจนผมใจสั่น "พี่ขอโทษ...ต่อให้มันจะเป็นคำพูดซ้ำซากแค่ไหนก็ตาม แต่พี่ก็ยังอยากจะพุดมันออกไป"
"คำขอโทษของพี่ ผมยินดีจะรับมันไว้เสมอ แต่อยากถามพี่สักคำ...ทำไมพี่ไม่เชื่อใจผมมากกว่านี้"
"…"
"ทั้งๆ ที่ผมรักพี่มากขนาดนั้น...พี่กลับ..."
"…"
"ฟังจากคนอื่น ดูจากภาพการณ์ ตัดสินผมว่าเป็นยังไงโดยไม่เอ่ยถามคำตอบจากผม...ซึ่งยังไม่แน่ใจว่ายังเป็นคนที่พี่รักที่สุดอยู่ไหม"
"แจ๊บ..." พี่จอมทอดเสียงอ่อนมองหน้าผม ร่างกายของคนตรงหน้าสั่นเบาๆ ด้วยความหนาว...หรือกำลังสะอื้นอยู่กันแน่นะ
สายฝนที่โปรยปรายลงมาทำให้ผมมองไม่ชัดว่าหยาดน้ำสีใสบนหน้าพี่จอมมันคือสายฝน...หรือน้ำตาที่กำลังหลั่งไหลด้วยความเจ็บปวดกันแน่
ผมจิกมือตัวเองจนเลือดแทบไหลเพื่อไม่ให้ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าพี่จอม โชคดีที่ประตูเหล็กข้างหน้ามีส่วนช่วยกั้นไว้ หากไม่มีมัน ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าจะอดทนได้นานแค่ไหนโดยไม่วิ่งเข้าไปรวบตัวพี่เขามาโอบกอด
แต่ผมต้องอดทน ต้องแข็งใจไว้!
ต้องทำให้พี่จอมเข็ดให้ได้...จะได้ไม่กล้าทำในเรื่องแบบนี้อีก
ผมข่มความเจ็บปวดแล้วเอ่ยออกไปเสียงแผ่ว "พี่กลับไปเถอะครับ"
แล้วเดินหันหลังกลับเข้าบ้านทันที ไม่อย่างนั้นพี่จอมต้องเห็นแน่ๆ ว่าผมกำลังเสียใจ
ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้พี่จอมจะมาง้อผมอีกไหม? หรือจะปล่อยผมไปแบบไม่คิดจะยื้ออีก ในเมื่อผมมันเรื่องมากไร้สาระ ไม่รู้จักโต ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง
พี่จอม...จะยังรักเด็กเรื่องมากแบบผมอยู่ไหม?
คืนนั้นผมหลับไปทั้งคราบน้ำตาและเสียงฟ้าร้องครืน
ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่ยืนตากฝนหน้าบ้านอีกคนก็กำลังร้องไห้ด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังแหลกสลาย...
______________________________________________
แกรก!
ผมลืมตาตื่นขึ้นในจังหวะเดียวกับที่มีใครคนหนึ่งเปิดประตูขึ้นมาแล้วรีบทะลึ่งพรวดลุกลงจากเตียงทันที
"พี่จอม! O_O เข้ามาในบ้านผมได้ยังไง"
ดวงหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้ามีแววอิดโรย ชุดที่ใส่ก็เป็นของเมื่อวานเหมือนได้กลิ่นอับชื้นจากสายฝนปนมาด้วย
"พี่...จะไม่ปล่อยให้แจ๊บโกรธพี่อีกต่อไปแล้ว"
"เฮ้ย! พี่จะทำอะไรอ่ะ ว้ากกก!"
ขวับ!
พี่จอมพรวดพราดเข้าอุ้มผมพาดบ่าแล้วเดินออกจากห้องไปทันที อ้อมแขนอันแสนคุ้นเคยที่รวบแตะอยู่ตรงสะโพกทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย แต่ปากยังไม่หยุดทำงาน โวยวายไปด้วย
"พี่จอม! ปล่อยผมนะ! จะพาผมไปไหน! แล้วเข้ามาในบ้านผมได้ไง!"
เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอพี่จอมด้วย หน็อย! นี่ผมกำลังโกรธเป็นฟินเป็นไฟอยู่นะยังมีหน้ามาทำเล่นอีก ไอ้ท่าทีเหมือนหมาหงอยขอพิซซ่าเมื่อวานมันหายไปไหนกัน!
"ทำไม? กอดเมีย อุ้มเมียตัวเองมันผิดตรงไหนล่ะ"
ผมโกรธตัวเองจังเมื่อเผลอสะท้านไปกับคำพูดแบบนี้ของพี่จอม!
ปึก!
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่พี่จอมอุ้มผมลงมายัดใส่รถเก๋งคันสีดำพร้อมกับใส่เข็มขัดนิรภัยให้ผมพร้อมเสร็จสรรพก่อนจะวิ่งไปฝั่งคนขับและสตาร์ทรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมแทบอ้าปากหวอกับการกระทำของพี่จอม คำถามมากมายวนเวียนในหัวผมเหมือนไร้คำตอบ
ความเงียบแผ่กระจายไปทั่วรถ...น่าแปลกที่ผมไม่โวยวายและคิดหาทางลงไปจากรถคันนี้
อาจจะเป็นเพราะแววเหนื่อยล้าในดวงตาของพี่จอม อาจจะเพราะชุดที่พี่เขาใส่ยังเป็นชุดเดียวกับเมื่อวาน อาจจะเป็นเพราะความรักและความจริงใจของพี่จอม...ทำให้ผมใจอ่อนกันแน่
ผมคงโกรธพี่เขาไม่ลงแล้วล่ะวินาทีนี้ แต่ขอแอ๊บก่อนแล้วกัน อย่าบอกพี่จอมนะ >O<
"พี่ดีใจนะที่แจ๊บยอมนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ลุกขึ้นมาโวยวายน่ะ"
ผมกลั้นยิ้มที่ริมฝีปากอย่างเต็มที่ ไม่อยากให้พี่จอมได้ใจ "จะพาผมไปไหนครับ? พี่ยังไม่ตอบเลยว่าเข้ามาในบ้านผมได้ยังไง?"
พี่จอมขับรถมาจอดอยู่ตรงจุดชมวิวเล็กๆ บนถนนที่ทอดไปสู่อีกจังหวัด ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง
"ก่อนอื่น...พี่ขอร้องให้แจ๊บฟังทุกอย่างที่พี่จะพูด และหลังจากนั้นพี่จะยอมแจ๊บทุกอย่างเลยไม่ว่าต้องการอะไร โอเคไหมครับ"
"…" ผมมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ตอบพี่จอมทั้งที่ในใจกำลังเต้นตุบตับด้วยความประหม่า
"ถือว่าตกลงนะ...สิ่งที่พี่จะพูดนั้นไม่เยอะเลย สั้นๆ ได้ใจความ"
"…"
"พี่ขอโทษ...พี่รักแจ๊บมากเกินไปจนเผลอทำอะไรโง่ๆ เกินไปและขอสัญญาว่าจะไม่ทำอีก จะยอมตามใจแจ๊บทุกอย่างไม่ว่าแจ๊บต้องการอะไรจากพี่ ได้โปรดยกโทษให้พี่ด้วย"
^__^
ผมพยายามกลั้นยิ้มแล้วนะ แต่กล้ามเนื้อบนใบหน้าเหมือนจะไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่ พี่จอมเห็นดังนั้นก็ยิ้มออก
"ผมมีอะไรจะบอกพี่จอม"
"อะไรครับ?" แหม ทีแบบนี้พูดเพราะขึ้นมาทันตาเห็นเลยนะ
"จริงๆ ผมหายโกรธพี่ตั้งแต่วันแรกที่พี่มาง้อแล้วล่ะ ที่ยืดเยื้ออยู่เนี่ยก็เพราะอยากดัดนิสัยพี่เฉยๆ ให้ไม่กล้าทำอีก อิอิ"
พี่จอมเบิกตากว้างก่อนจะหลุดยิ้มออกมา ยื่นมือมายีหัวผมเล่น "ร้ายกาจนะเราอ่ะ พี่กังวลแทบตายแน่ะ คิดสารพัดแผนว่าจะมาง้อยังไง ดีจังที่เราหายโกรธ ยกโทษให้พี่นะครับที่รัก นะๆ"
นิ้วก้อยถูกยื่นมาหาผมข้างหน้า
ถ้าเป็นคุณ...คุณจะทนได้เหรอครับในเมื่อเขาหยอดน้ำตาลใส่หัวใจผมมากขนาดนี้แล้วแท้ๆ หายโกรธก็ได้ ^O^
หลังจากนั้นเราก็คืนดีกัน คุยกันกุ๊กกิ๊กมุกมิกตลอดทางจนพี่เขาขับรถกลับมาบ้านผม
พี่จอมเล่าว่าโทรถามแม่ผมและแม่ผมก็บอกว่ากุญแจบ้านอีกดอกอยู่ใต้กระถางหน้าบ้าน รถที่ขับอยู่ก็ไม่ใช่รถพี่จอม เพิ่งไปเช่ามา บอกว่าขอทำงานเก็บเงินก่อนและจะขับพาผมไปรับไปส่งที่โรงเรียนทุกวันเลย เย่ๆ
อืมมม....จริงๆ แล้วมีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในใจตั้งแต่วันนั้นที่ผมเสียเวอร์จิ้นไป ถือโอกาสถามตอนนี้คงไม่เป็นไรมั้ง ยังไงผมก็เป็นต่อนี่นา
"ผมมีสิทธิ์ที่จะถามอะไรกับพี่ใช่ไหมครับ"
พี่จอมขับรถไปด้วยผิวปากฮัมเพลงและตอบผมอย่างอารมณ์ดี "ใช่แล้วครับ"
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ก่อนหน้านี้พี่เคยมีอะไรกับคนอื่นมาก่อนใช่ไหม? เพราะพี่ดูเจนจัดมาก ทำได้ทุกอย่าง ในขณะที่ผมเฝ้าคิดมาตลอดว่าผมต้องการรักคนที่บริสุทธิ์พอๆ กับผม"
"…" พี่จอมเงียบและหักหลบรถเข้าข้างทาง ก่อนจะหันหน้ามาคุยกับผม แววตาที่แสดงความเสียใจเพราะเป็นคนนั้นให้ผมไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเอ็นดูพี่เขาเหลือเกิน
"แต่ผมก็ไม่ได้คิดมากแล้วล่ะครับ แค่เรารักกันมันคงเพียงพอแล้ว อดีตของพี่มันอาจจะมีส่วนดีที่ทำให้พี่กลายเป็นคนน่ารัก นิสัยดีแบบนี้ เพราะฉะนั้นผมจะไม่ถือแล้วล่ะ"
"ถ้าพี่จะบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาคงจะไม่ผิด พี่ยอมรับว่าเคยครับ..แต่อยากให้รู้ว่าตอนนี้ใจพี่เองก็หยุดที่แจ๊บคนเดียวแล้ว พี่จะมีอะไรกับแจ๊บแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ"
"อย่าสัญญาเลยครับ แค่พี่ทำได้ผมก็โอเคแล้วครับ (:"
"งั้นแสดงว่าไม่คิดมากแล้วนะ?"
"(:"
จุ๊บ! <3
อา...ความสุขมันเป็นแบบนี้เอง
"ขอนะ...ตอนนี้เลย"
"เอ๋ O///O หมายความว่ายังไง"
มือพี่จอมเอื้อมไปปลดกางเกงที่ผมใส่ลงและสอดมือเข้าไปจับเจ้าหนูผมที่แข็งสู้มือพี่จอมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พี่จอมโน้มหน้ามาขบเม้มติ่งหูผมเบาๆ อยากหยอกล้อแต่ทำให้ผมสะท้านไปทั้งร่างก่อนจะเอ่ยเสียงแหบพร่า
"เดี๋ยวพี่จะทำให้แจ๊บเอง ถือว่าเป็นการไถ่โทษจากพี่นะครับ"
พูดจบพี่จอมก็โน้มปากลงครอบเจ้าหนูผมทันที!
อ๊างงงง >///<
เสียวอ่ะ!
________________________________
+ ในที่สุดตอนพิเศษตอนแรกของพี่จอมกับน้องแจ๊บก็จบลง เหลืออีกตอนหนึ่งก็จะปิดเรื่องแล้ว
+ จะได้อัพกรรมกรที่รักเสียที อิอิ
+ ตอนพิเศษตอนสุดท้ายมาดูพี่จอมน้องแจ๊บเล่นเป่ายิงฉุบกัน ><
-
เย้ๆ เค้าคืนดีกันแล้ว
สมน้ำหน้าอิพี่จอม 5555
-
:z1:
-
คืนดีกันแล้ว
:L2: :L2: :L2:
-
คืนดีกันแล้วสินะเย้ๆ
-
สมน้ำหน้าพี่จอม
โดนซะบ้างง :m20:
-
เอาอีกๆ
-
:z1: ในรถกันเลยทีเดียว
ระวังคนอื่นมาเห็นนะจ๊ะ
-
ดีจังเขาคืนดีกันแล้ว
-
พี่จอมเจ้าเล่ห์แถมน่ารักอย่างนี้ใครจะไม่หายงอนไหวล่ะเนอะแจ๊บ
-
คืนดีกันแล้ว คนรักกันอภัยให้กันได้อยู่แล้ว
อีกอย่างพี่จอมก็แสดงให้เห็นแล้วว่าสำนึกผิดจริงๆ
ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่น้องแจ๊บคงไม่ช่วยหรอก
ต่อไปก็ต้องเชื่อใจกันและพูดคุยกันมากขึ้นนะ
น้องยังเด็กต้องการคนรักที่ดูแลและปกป้องเขาได้
ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียน แต่ก็ทำให้รักกันมากขึ้นนี่นา
ตอนหน้าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครแพ้ใครชนะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เพิ่งตามอ่านเด็กชายขายทัน พอดีเห็นชื่อ เลยแวะอ่าน ช่างตั้งฃื่อจอมแจ๊บ น่ารักดีครับ เรื่องเด็กชาย ลุ้นมาก ขอบคุณผู้เขียนนะครับ ได้แต่บอกว่าขอบคุณ ทรัีไทม์ และขอให้มีความสุขเหมือนกับที่ผู้อ่านมีเมื่อได้อ่านเรื่องของผู้เขียน
-
ตอนพิเศษ
Special Day Special Night
I
"ไม่เอาอ่ะพี่จอม ผมไม่อยากเล่น เอามือออกไปนะ"
"เถอะน่า นานๆ ที ถือว่าช่วยคลายเครียดพี่ไง ทำงานมาเหนื่อยจะแย่ ขออยู่กับแฟนหน่อยไม่ได้เหรอ"
"ง่ะ แต่เมื่อคืนพี่เพิ่งกินผมไปเองนะ รู้ว่าเล่นยังไงพี่ก็ชนะและหาเศษหาเลยกับผมอยู่ดี"
"น่านะ มาเล่นกัน สัญญาว่าเย็นนี้จะพาไปกินไอติม โอเคไหม"
"สัญญานะ ? ห้ามผิดสัญญา"
"โธ่ พี่เคยผิดสัญญากับสุดที่รักของพี่ที่ไหนเล่า"
"ก็ได้!"
หลังจากที่ผมง้องแง้งอยากเล่นเกมเป่ายิงชุบกับน้องอยู่สักพักจนนึกว่าน้องจะไม่ยอมแล้วในที่สุดก็สมใจอยาก หันหน้ามาหาผมเสียที
ตอนนี้เราอยู่บนเตียงครับ อิอิ ผมลางานไว้สองวันคือเมื่อวานกับวันนี้เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนน้องแจ๊บที่พ่อแม่ไปทำธุระที่ต่างจังหวัด จะทิ้งแจ๊บไว้คนเดียวก็เป็นห่วง ผมเลยอาสามากิน เอ้ย! มาดูแลให้แบบถึงเนื้อถึงตัวนี่ไง
สำหรับเกมเป่ายิงชุบคืออะไร?
มันคือเกมสานสัมพันธ์ความรักของเราสองคนครับ กติกาก็ง่ายแสนง่ายที่ผมคิดขึ้นมาเองแบบไม่เอาเปรียบน้องเลย (?) คือ คนแพ้ต้องทำตามคนชนะ วะฮะฮ่า และส่วนใหญ่คนชนะดันเป็นผมน่ะสิ น้องเลยหลีกเลี่ยงไม่ค่อยยอมเล่นเท่าไหร่ เพราะแพ้ทีไรนี่น้องได้เหนื่อยทุกครั้งเพราะความหื่นของผม
"พร้อมไหมแจ๊บ?"
"พร้อมก็ได้"
แจ๊บทำแก้มป่องในแบบที่ผมอยากหอมลงไปซักฟอด แต่ต้องอดทนไว้...รอชนะก่อนเถอะ เดี๋ยวรู้แน่ หึๆ
ตาแรก : ผมออกค้อน น้องออกกระดาษ
"อุ๊ย ชนะตาแรกเลย ดีใจจังจากที่ไม่เคยชนะมาก่อนเลย อิอิ"
น้องหัวเราะคิกคักดีใจกับชัยชนะในเกมทำเอาผมมันเขี้ยวเหลือเกิน
"อ่ะ ว่ามาได้เลย อยากให้พี่ทำอะไร?"
เอ...ผมว่าวันนี้น้องดูเจ้าเล่ห์พิกลนะ ตามันวิ้งๆ เหมือนมีแสงอยู่ในนั้นและทำเอาผมรู้สึกเสียวหลังยังไงไม่รู้
"แน่ใจนะว่าทำให้ได้ทุกอย่าง?"
เอาล่ะสิ เริ่มป๊อดแล้วเรา "นะ...แน่นอน! ขออะไร อยากได้อะไร ว่ามาเลย"
น้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ดวงตากลมโตนั้นกระพริบปริบๆ ราวกับกำลังสนุก
"พี่จอมต้องให้ผมรุกครับ"
"ฮะ...เฮ้ย! แจ๊บพูดอะไรอ่ะ จะบ้าเหรอ"
"โห อะไรอ่ะ ทำไมขี้โกงแบบนี้ ไม่ใจเลย ไหนว่าขออะไรก็ให้ทุกอย่างไง"
"ตะ...แต่ว่านี่มันเหนือความคาดหมายมากเลยนะ พี่รุกแจ๊บมาตลอด แล้วอยู่ดีๆ จะให้แจ๊บรุกพี่เนี่ยนะ อ๊ากก แค่คิดภาพตัวเองนอนถ่างขาพี่ก็ขนลุกไปหมดแล้ว"
"แค่นี้ทำเพื่อผมไม่ได้เหรอ..."
"อะ...เอ๋"
แววตาหงอยๆ เหมือนเด็กอดกินขนมนั่นทำเอาผมใจแกว่งไปมาเล็กน้อย
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าผมไม่ได้พูดแล้วกัน เป่ายิงชุบใหม่เถอะครับ"
ฟุบ!
ผมจับมือทั้งสองข้างของน้องไว้ทันทีและมองด้วยสายตาจริงจัง
"แจ๊บก็รู้ว่าแจ๊บเป็นทุกอย่างสำหรับพี่..."
"…"
"เพราะฉะนั้นแค่นี้พี่ยอมได้อยู่แล้ว"
"จริงเหรอ *O*"
ตาเป็นประกายเชียวนะ! เอาก็เอาวะคงไม่เป็นไรหรอก ทำเพื่อคนที่เรารัก
ในขณะที่ผมเก้ๆ กังๆ จะถอดกางเกงออกนั้น น้องก็เข้ามากอดผมทันที
"ไม่ต้องแล้วพี่จอม ผมล้อเล่นเฉยๆ"
"หืม ทำไมล่ะ?"
"แค่อยากรู้เฉยๆ ว่าแค่นี้พี่จะยอมผมได้ไหม พอรู้ว่าพี่ให้ได้ผมเลยดีใจมากเลย"
"ดื้อนักนะเรา เดี๋ยวต้องจับทำโทษซะให้เข็ด"
"คริคริ พอแล้วๆ มามะ มาเล่นเกมกันต่อเถอะ"
ตาสอง : ผมออกกรรไกร น้องออกกระดาษ
ผมยิ้มกริ่มทันทีในขณะที่แจ๊บเริ่มคอหดอย่างรู้ชะตากรรมตัวเอง
"พี่จอมทำไมต้องยิ้มโรคจิตแบบนั้นด้วย จะให้ทำอะไรก็ว่ามาเลยครับ"
"แน่ใจว่าให้ได้ทุกอย่าง" ผมเลียนแบบคำพูดน้องที่พูดไปเมื่อครู่
“นะ...แน่ใจสิครับ!" พูดแล้วหลับตาปี๋
...น่ารักชะมัด
"ถอดเสื้อผ้าออกซิ"
"หา O///O พี่จอมจะทำอะไรอ่ะ เมื่อคืนเราเพิ่งนั่นกันไปเองนะ"
"ทำตามกติกาด้วยครับ แพ้แล้วต้องทำตามที่พี่บอกสิ อย่าช้า พี่เครื่องร้อนแล้วเนี่ย"
">///<"
ในที่สุดน้องก็ยอมถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ผิวขาวเนียนเหมือนตูดเด็กนั่นทำให้ผมตาพร่ามัวไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกริ่มเมื่อเห็นบางอย่างชี้ออกมาจากมือน้อยที่กำลังปกปิดอยู่
"อะไร ยังไม่ทันทำอะไรก็แข็งแล้วเหรอ ใจร้อนจัง แฟนเรา"
"หยุดพูดบ้าๆ นะพี่จอม มาเป่าต่อได้แล้ว"
"งั้นก็เอามือออกสิจะได้เป่าได้ ฮะๆ"
"ชิ!"
น้องยอมปล่อยมืออกทำให้แก่นกายนั้นชี้หน้าผมเข้าเต็มๆ จนอดคิดถึงวันแรกที่ทำแผลให้ไม่ได้เลย
...ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เรามาเจอกันในวันนี้จริงๆ
ตาสาม : ผมออกกระดาษ น้องออกค้อน
"ฮะๆ คงไปไหนไม่รอดแล้วล่ะแจ๊บ"
"พี่จอมอ้า TT_TT"
"เอาล่ะ คำขอของพี่คือ เรามาทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันเถอะ"
ผมถอดเสื้อผ้าตัวเองออกและโยนออกไปทันทีก่อนจะโถมตัวเข้าไปหาร่างบางที่นั่งหน้าแดงอยู่อย่างหื่นกระหาย (?) แต่ท่าทางของน้องวันนี้มันไม่มีความตื่นเต้นเลยสักนิดจนผมรู้สึกเสียความมั่นใจไปเล็กๆ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ผมกดจูบลงที่ซอกคอขาวระหงนั่นในขณะที่เจ้าตัวเล็กเชิดคางขึ้นสูงส่งเสียงครางอย่างเร่าร้อน จนผมนี่แหละที่จะเป็นฝ่ายถูกครอบงำแทน
"ทำไมวันนี้ฮอตจังแจ๊บ?"
"คริคริ เพราะผมรู้น่ะสิว่ามันต้องลงท้ายอีหรอบนี้ ผมเลยศึกษาจากหนังโป๊มาก่อนแล้ว"
"หา นี่ทำขนาดนั้นเลยเหรอ"
น้องพลิกตัวขึ้นมาและดันผมให้นอนราบลงไปแทนจัดตัวผมให้เอาหลังพิงกับของเตียงแล้วขึ้นมานั่งบนตัก...อา นี่น้องตั้งใจจะเอาช่องทางรักตรงนั้นมาบดเบียดน้องชายผมใช่ไหมเนี่ย รู้ไหม ว่ามันทำให้ผมยิ่งหลงน้องจนโงหัวไม่ขึ้น เป็นไอ้แก่หื่นในสมาคมคนกลัวเมียเนี่ย
น้องเขยิบหน้าเข้ามากระซิบข้างหูผมเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่แบบที่ผมเพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรก "ก็ทำเพื่อเอาใจพี่ไง...ถ้าพี่ยังไม่ลืม วันนี้คือวันครบรอบสามเดือนที่เรารักกันนะ"
"พี่จะลืมได้ยังไงล่ะ ฮึ คนดี"
ผมยื่นหน้าขึ้นจูบริมฝีปากอิ่มนั้นซึ่งร่างบางก็ให้ความร่วมมือจูบตอบกลับมาเป็นอย่างดี มือบางเอื้อมมาโอบรอบคอผมก่อนจะส่งไปขยุ้มผมของผม และสัมผัสบางเบาแต่แฝงความร้อนแรงนั่นเองทำให้ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรนั่นน้องก็ขยับตัวขึ้นและจับแก่นกายของผมเอาไว้และใส่เข้าไปในช่องทางลับนั้นพร้อมกับยื่นหน้ามาจูบปากผมเบาๆ
อา...หนังโป๊เรื่องนั้นสอนได้ดีจังนะ
"ไปพร้อมๆ กันนะครับ"
ให้ตายเถอะ! ทำไมวันนี้น้องทำตัวน่ารักน่ากินแบบนี้เนี่ย จะให้ผมสำลักความสุขให้ได้เลยใช่ไหม!
สะโพกบางขยับขึ้นลงเป็นจังหวะพร้อมกับแรงบีบรัดภายในทำให้ผมต้องเม้มปากด้วยความเสียวซ่านและพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพร้อมกับส่งแรงกระแทกสวนขึ้นไปเป็นจังหวะกับแรงที่น้องส่งลงมา
เนิ่นนานเหลือเกินในความรู้สึก เราสองคนเดินมาถึงปลายทางแห่งความสุขพร้อมๆ กัน ร่างบางนั่นล้มทับอกผมและโอบรอบคอผมเอาไว้เพื่อพยุงตัว เหงื่อไหลเปียกเต็มตัวเราสองคนเป็นหลักฐานว่าเมื่อกี้เราร้อนแรงกันขนาดไหน
เสียงลมหายใจแผ่วๆ อย่างคนที่เหนื่อยจากการทำอะไรบางอย่างมาทำให้ผมนึกเอ็นดูจูบวับเลือนผมที่มีเหงื่อออกน้อยๆ นั่นไปทีหนึ่ง
ความรู้สึกตอนนี้มันเต็มๆ บอกไม่ถูก ไม่คิดว่าจะมีใครทำเพื่อผมขนาดนี้ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ บนเตียง ที่อาศัยภาษากายมากกว่าภาษาพูดก็ตามที แต่แจ๊บก็ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความสุขที่แฝงมากับความตั้งใจ
ผม...มีความสุขมากจริงๆ
"หลับก่อนนะคนดี ตอนเย็นพี่จะพาออกไปกินไอติม"
ผมกระซิบบอกรักร่างเล็กที่เกาะก่ายผมหลับอยู่
เจ้าตัวผงกหัวเบาๆ ก่อนจะเริ่มเข้าสู่นิทรารมณ์อันแสนหวานโดยที่มุมปากยังประดับด้วยรอยยิ้ม
"พี่รักแจ๊บนะครับ (:"
__________________________________
+ เหลือพาร์ท II เรื่องนี้ก็จะจบบริบูรณ์แล้วนะครับ
+ ดีใจมากที่มีคนติดตามคู่นี้ ^ ^
+ เตรียมเจอพี่หมอไกด์กับพี่ใบไผ่นะครับ หลังจาก รปภ. ที่รักจบ อิอิ
+ ขอบคุณที่ติดตามกันมาเสอนะครับ
+ เจอกันพาร์ท II
-
เค้าได้กัน(อีก)แล้ว 5555
อิพี่จอมนี่ก็หื่นนะแก แต่อย่างว่า มีเมียเด็ก อะไรๆมันมักจะตืานง่าย >_<
-
น้องแจ๊บน่ารักแบบนี้ พี่จอมจะหนีไปไหนได้
-
เล่นไรกันเค้าเล่นด้วยสิ :haun4:
-
แหม อีพี่จอมพอง้อน้องได้ ก็ :oo1: เลยนะแก ไม่พอ นับวันจะ :haun4: มากขึ้นๆๆๆ แต่น้องแจ๊บ ก็ช่างยั่วนะลูกนะ แหม่ๆ พอกันสมกันมาก จอมแจ๊บ :z1:
-
ไหนๆก็ห้ามไม่ได้แล้ว จัดการเองซะเลยเนาะน้องแจ๊บ :o8:
ที่เป็นอยู่พี่จอมก็รักก็หลงจะแย่แล้วนะ รักเมียกลัวเมียขนาดนี้
ขยันเติมความหวานอย่างนี้ แววว่าจะรักกันอย่างนี้ไปตลอดแน่เลย
น้องแจ๊บศึกษาเยอะๆนะ ชอบคู่นี้ไม่น้อยกว่าคู่ไหนเลยจ้า :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ชอบอ่านนิยายแนวนี้อ่าาาาา พยาบาล คุณหมอ คนไข้ไรงี้ อิอิ :hao5: :katai2-1: :katai4: :mew2:
-
:haun4: อร๊ายยยยยยย
-
น่ารักน้องแจ็๊บ หน้าหื่นพี่จอม น่ารักดี
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เอาเปรียบน้องตลอดเลยน๊าาาาาาา
-
คู่นี้หลอกเด็กแบบพ่อแม่ผู้ปกครองรู้เห็นเป็นใจ
รอคู่พี่หมอค่ะ
-
ตอนพิเศษ
Special Day Special Night
II
[Jab's : Special Talk]
คุณเคยมีความสุขมากไหมครับ?
ตอนนี้ผมบอกไม่ถูกจริงๆ ว่าตัวเองรู้สึกสุขขนาดไหน...ช่วงเวลาที่งดงามที่สุดของชีวิตผมคือการได้เจอกับพี่จอม ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน และ...เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ไม่ว่าเขาจะพาผมบุกน้ำลุยไฟที่ไหนผมก็ไม่กลัวแล้วล่ะ...ขอเพียงแค่มีเขาคนนี้อยู่เคียงข้าง ชีวิตผมจะสมบูรณ์แบบที่สุด
"กินเสร็จแล้วจะกลับบ้านเลยไหม"
"พี่จอมมีเวรเช้าไหมครับพรุ่งนี้"
"จริงๆ มันก็ต้องมีเวรเช้าอ่ะแหละ เพราะพี่ลามาสองวัน แต่โชคดีที่จับฉลากได้เข้าเวรตอนบ่าย ทำไมเหรอ มีที่ไหนอยากไปหรือไง"
ผมอมยิ้มมองหน้าพี่จอม "ยากเดินเล่นเฉยๆ ครับ ได้ไหม"
"ได้สิครับสุดที่รักของพี่"
ตอนนี้เราสองคนออกมากินไอศกรีมด้วยกันตามที่ผมขอเอาไว้ แต่พี่จอมบอกว่าไหนๆ ก็ออกมาแล้วก็ทานข้าวซะเลย เราเลยเลือกร้านอาหารกึ่งคาเฟ่เล็กๆ แทน กินข้าวเสร็จก็สั่งไอศกรีมทานต่อเลย
พวกเราใช้เวลาในร้านั้นประมาณสองชั่วโมงฟ้าก็มืดสนิทพอดี เราสองคนจับมือกันเดินไปตามทางบนฟุตบาทที่เงียบสงบ (?) บนถนนรถกำลังติดได้ที่เลยเนื่องจากเป็นเวลาที่คนกำลังทยอยกันกลับบ้าน ขนาดวันนี้เป็นวันเสาร์อาทิตย์คนยังเยอะเลย มีแค่ประเทศไทยเท่านั้นแหละที่เป็นแบบนี้
สายลมเย็นๆ พัดมาต้องตัวแต่กลับไม่สามารถทำให้ผมหนาวได้สักนิด เพราะไออุ่นจากฝ่ามือของคนข้างๆ กำลังโอบกอดผมอย่างอ่อนโยนที่สุด
ผมอยากได้ขวดโหลที่ใส่ดาวพับสักใบจัง...บางทีมันอาจจะใส่อย่างอื่นทดแทนกันได้
อยากหยุดเวลานี้เอาไว้กอบโกยความสุข ความอบอุ่นทั้งหมดใส่ลงไปในขวดโหลแล้วโยนลงไปในทะเล ให้มันลอยไปยังอีกฝั่งของทะเล...ให้คนทางนู้นรับรู้ว่าผมมีความสุขมากมายขนาดไหนและยินดีจะแบ่งปันเรื่องราวดีๆ เหล่านี้ให้โลกรับรู้ด้วย
เราสองคนเดินมาหยุดกันตรงหน้าร้านขายตุ๊กตาร้านหนึ่งที่ปิดไปแล้ว แต่ประตูแบบกระจกก็ยังสะท้อนภาพจากภายในให้เห็นว่ามีตุ๊กตาหมีขนฟูสีน้ำตาลวางประดับอยู่
พี่จอมจูงมือผมนั่งลงเก้าอี้เหล็กยาวสีขาวหน้าร้านมองความเป็นไปของโลกเรา
"พี่โชคดีจังที่ได้มาเจอแจ๊บ"
ผมเอียงหัวซบไหล่พี่จอมหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข "ผมก็ดีใจครับที่ได้เจอพี่จอม ขอบคุณสวรรค์ที่นำทางให้เราหากันจนเจอ และรักกันหวานชื่นแบบนี้"
"มันเป็นวันครบรอบสามเดือนของเราที่ยอดเยี่ยมมาก พี่ขอพูดย้ำอีกครั้งนะว่าพี่รักแจ๊บมาก"
"ผมรักพี่จอมครับ"
เราสองคนมองหน้าและยิ้มให้กันอย่างอ่อนโยน สัมผัสเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ เราประสานมือกันวางไว้ที่หน้าขา ริมฝีปากที่ประกบกันถ่ายทอดความหวานจนผมแทบจะละลายลงในอ้อมกอดพี่จอมเสียดื้อๆ
ท่ามกลางความมืดมิดข้างถนนในมุมที่ไม่มีใครเดินผ่าน...
หัวใจผมเต้นแรงด้วยความสุขจนแทบทะลัก รู้สึกว่าหางตาตัวเองมีหยาดน้ำรินไหลแสดงความสุขที่ได้พบเจอ
แค่เพียงคนๆ นี้...แค่ความรักที่เขามอบให้
คนเรายังต้องการอะไรอีก?
ว่ากันว่าความสุขที่แท้จริงหลังจากมีความรักแล้วคือการได้รับความรักจากใครสักคนหนึ่งอย่างหมดหัวใจ...นั่นถึงเป็นความสุขที่แท้จริง
เราถอนริมฝีปากออกจากกันและหันหน้าไปคนละทางเพื่อสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนที่พี่จอมจะจับมือผมและเดินไปตามทางเรื่อยๆ
จนมาหยุดอยู่ตรงป้ายรถเมลล์ที่เราต้องนั่งกลับพอดี พี่จอมหันมาหาผมและพุดด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าที่เคย
"หลังแจ๊บจบมัธยมปลาย...พี่จะพาไปเรียนต่อที่อังกฤษนะ"
"…อะไรนะครับ" ผมเหวอไปเลยกับคำพูดของพี่จอม มันจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง
"ฟังพี่พูดให้จบก่อนสิครับ แหม่ ใจร้อนตลอดเวลาเหมือนตอนอยู่บนเตียงเลยนะ"
"พี่จอมอ้า!" ผมตีไหล่พี่จอมไปทีหนึ่งที่ชอบเอาความจริงมาพูดในที่สาธารณะ (?)
"ตั้งใจฟังดีๆ นะ พี่ขอพ่อกับแม่จอมและบอกพ่อกับแม่พี่แล้ว ความจริงพี่วางแผนเรื่องนี้มานานพอสมควร ปรึกษาผู้ใหญ่ด้วย พี่เองก็อยากไปเรียนต่อด้านการพยาบาลที่นั่น แจ๊บเองก็อยากเป็นหมอ มหาวิทยาลัยที่นู่นก็มีให้ครบพร้อม"
"…"
"เพราะฉะนั้น...เราสองคนไปตามหาความฝันด้วยกันนะครับ"
ผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความสุขอีกแล้ว...ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกผมมากขนาดนี้นะ
แล้วผมจะปฏิเสธความรักที่เขามอบให้ผมได้อย่างไร...
"…ครับ"
เราสองคนยืนกอดกันหน้าป้ายรถเมลล์ท่ามกลางฉากหลังเป็นร้านค้าต่างๆ ที่ปิดไปตั้งแต่หัวค่ำแล้ว...มันไม่ใช่ฉากรักโรแมนติกเหมือนในหนังที่เคยดู แต่มันกินใจกว่าที่คิดและสามารถจับต้องและบอกกับคนอื่นได้ว่านี่คือเรื่องจริงไม่ใช่นิทานรักในสมัยเด็ก
วันนี้...ที่เราสองคนรักกันมันคือเรื่องจริง
ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เราได้มาเจอกัน
แล้วคุณล่ะ...ตามหารักแท้ของตัวเองเจอหรือยัง ?
"ไปเป็นแพทย์อาสาที่จังหวัดยโสธรหนึ่งเดือนเลยเหรอครับ?"
"ใช่ครับ เห็นพี่หัวหน้าพยาบาลแจ้งมาแบบนี้ว่าถ้าได้หมอหนุ่มหน่อยน่าจะสะดวกและคล่องตัวมากกว่า เห็นว่าที่นั่นเป็นไร่ส้มด้วยนะครับ ถือโอกาสไปพักผ่อนในตัวเลยสิครับ"
"ก็โอเคนะ แล้วพวกที่พัก อาหารการกินอะไรพวกนี้ล่ะ"
"เจ้าของไร่ส้มรับเป็นสวัสดิการให้ครับ มีบ้านพักและอาหารให้ครบทั้งสามมื้อเลย ผมยังแอบอิจฉา อยากไปบ้าง"
"แหม ดูแลแจ๊บอยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวจะขาดใจตายซะก่อน ตั้งหนึ่งเดือนแน่ะ"
"แหะๆ คงอย่างนั้นแหละครับ"
หมอไกด์เดินออกมาจากห้องพักแพทย์ชั้นสองและเดินลงบันไดไปชั้นล่างวางแผนว่าจะวื้อกาแฟมาดื่มแก้ง่วงสักนิด ก่อนต้องขึ้นเวรตอนบ่าย
ถือว่าไปพักร้อนแล้วกัน...อยู่กับไร่สวน ธรรมชาติแบบนั้น คงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลยทีเดียว
หวังว่าอย่างนั้นน่ะนะ...
หมอไกด์ยิ้มเล็กๆ และเดินเข้าร้านกาแฟไป
และแล้ว...ตำนานรักบทใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น (:
(The End)
+ จบแล้วนะครับสำหรับอาชีพแรก ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาเสมอนะครับ
+ ประเด็นต่อไปคือกรรมที่รัก รปภ.ที่รัก หลังจากนั้นจะเป็นเรื่องของหมอไกด์ครับ คิดว่าจะทำเป็นเรื่องยาวด้วยครับ
+ อย่าลืมคิดถึงน้องแจ๊บกับพี่จอมนะครับ
:pig4:
-
คู่นี้มันน่ารักไม่หายจริงๆ
ฮุ้ยอยากได้บ้าง
จะคิดถึ แจ๊บ-จอม ตลอดเลย คิคิ
-
จบแล้ว จะตามคุณหมอไกด์ไปยโสธรด้วย
-
ถึงกับวางแผนอนาคตให้กัน ไม่ปลื้มยังไงไหว
พ่อแม่เองก็คงเห็นถึงความจริงใจที่มีให้กันถึงได้วางใจ
แม้จะคบกันไม่นานแต่ก็รู้ว่าพี่จอมจริงจังแค่ไหน
ขอให้รักกันและมีความสุขอย่างนี้ตลอดไปนะจ๊ะ
จะคิดถึงพี่จอมและน้องแจ๊บเสมอ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
น่ารักได้อีก พี่จอม น้องแจ๊บ
-
พี่หมอโสดรอใคร?
หวานน่ารักนะสองจอ
-
พี่จอมน่ารักจริง ๆ
ทำทุกอย่างเพื่อน้อง
:L2: :L2:
-
อยากอ่านไร่ส้มเร็วๆแล้ว :ling1:
-
น่ารักมากเลยค่ะ :-[
รอติดตามหมอไกด์ต่อไป :hao7:
-
:-[ o13
-
น่ารักกก อีพี่จอมหื่นตลอดๆ
ตลกตอนแรกมาก
จะรอตอนใหม่ของคุณหมอนะคะ
-
สงสัยจะเป็นพี่หมอ กับพ่อเลี้ยงไร่ส้มหรือเปล่าน๊า :z1:
-
สนุกกก กก ฟินนน มากกกกกก ก
-
สนุกมากกกกก
-
ขอบคุณค่ะ :m1:
-
ต้องติดตามคู่หมอไกด์ต่อสินะ
แต่พี่จอมกับน้องแจ๊บนี่ไม่เบาเลยนะ แหม เป่ายิ้งฉุบกันทุกที น่ารักจริงๆ
-
น่ารักจริงๆ
-
พี่จอมน้องแจ๊บน่ารักชา อ๊าย
-
เปิดเรื่องของหมอไกด์ กับ ใบไผ่ แล้วนะครับ
ตามไปได้ที่ลิ้งนี้ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42689.0
-
:impress2: น่ารักจังเลยยย พี่จอม น้องแจ๊บ
อ่านแล้วฟิน
-
:hao7: พี่จอมมมมมม
-
O_o
ยโสธรมีไร่ส้มด้วยเหรอ มันอยู่ส่วนไหนของจังหวัด ไม่เคยเห็น(หรือเปนเพราะว่าตรูไม่เคยออกเลาะเหมือนคนอื่นๆเค้ากันแน่หว่า)
หนุกมากมาย ฟินเวอร์ๆ แทบจะสำลักความสุขไปกับเค้าทั้งคู่
อ๋อย o18 หน้าร้อนๆเหมือนจะเปนลม สงสัยมีความสุขมากไป แต่งต่อเลยค่าเอาให้มันครบทุกอาชีพเลย
-
น่ารักมากเลยน้องแจ๊บ
-
จอมแจ๊บน่ารัก
-
:hao6: ขลิบน้องจนเจอรัก
เป็นการตัดสินใจที่ถูกแล้ว แจ๊บออกมาสวย แถมได้แฟนเป็นบุรุษพยาบาลแถมอีก
คุ้มค่ากับความเจ็บจริงๆ
เรื่องน่ารักกกกกกกปนหื่น
สนุกดี :katai2-1:
-
ขอบคุณมากค่าา^^
พี่จอมน้องแจ๊บน่ารักจัง~
-
น่ารักมาก หว้านหวาน
ขอบคุณนะคะ ^V^
-
แอร๊ยน่ารักอ่า ตอนแรกๆ อ่านก็แบบสยองแทน ไม่ชอบเลือดไม่ชอบแผลอะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่ตอนหลังๆ น่ารักเชียว อิอิ
-
น่ารัก โรแมนติค อ่านแล้วมีความสุขครับ
-
หวานมาก พี่จอมรักน้องมากๆเลย :-[
-
หาเรื่อง "คุณหมอที่รัก" ไม่เจอค่ะ :sad4:
กดลิ้งแล้ว ขึ้นข้อความว่า ผิดพลาดหัวข้อที่คุณหาไม่มี o22
-
น้องแจ๊บน่ารักจังเลยอ่า อิพี่จอมน่าอิจฉาจัง5555
-
:impress2: น่ารักมากเลยค่ะคู่นี้ ตามไปอ่านเรื่องต่อไปค่ะ
-
คู่นี้น่ารักมากอ่าาาาาาาาาาา
-
พี่จอมก็หื่น น้องแจ๊บก็ฮา แหมน่ารักจริงๆ
:katai2-1:
-
อ่านแล้วมีความสุขตามไปด้วยเลยค่ะ.. ^^ พี่จอมกับน้องแจ๊บพบรักกันได้น่ารักมากๆ (?) อื้อ~ ฟินค่ะฟินนนนน..
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
น่่ารักมากคะ :pighaun: :mew1:
-
พี่จอมน้องแจ๊บ น่ารักมากๆๆ พี่จอมแอบหื่นนิดๆๆ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักอะ :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
:L2:อยากอ่านคู่หมอไกด์อ่ะ
-
หืมมมมม ม พี่จอมไม่แคร์ต่อมหื่นและเลือดกำเดาของแม่ยกเลยนะคะะะะ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักดี
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2:
-
:L2: :pig4: :pig4:
น่รัก ตลกด้วย5555555