-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
◤ต้องโทษพระจันทร์☽◢
(http://postto.me/1r/l8k.jpg)
IF THE MOON KNOW YOUR NAME
DONT BE SURPRISED
CAUSE , IM THE ONE WHO TALK ABOUT YOU
EVERY NIGHT.
.
.
.
.
ผมหน่ะ ทั้งชีวิตก็อยู่แต่บ้านสวน หันไปทางไหนก็เจอแต่ป่ายาง ภูเขา
จะถามหาความเจริญต้องนู้นนน ขี่รถเข้าไปในเมืองเกือบครึ่งชั่วโมงถึงจะเจอร้านสะดวกซื้อสักแห่ง
อินเตอร์เน็ตก็พึ่งจะเข้าถึงเมื่อเกือบสองปีก่อนนี่เอง
ถ้ามีโอกาส...ผมก็อยากไปเรียนกรุงเทพนะ
ที่นั่นคนหน้าตาดีเยอะแยะไปหมด
ผมอยากไปลองใช้ชีวิตในเมืองใหญ่แบบนั้นดูบ้าง
เคยเห็นพวกเน็ตไอดอลเขาลงภาพกัน
ชีวิตดูดี๊ดี เนอะ
.
.
.
.
#พี่ดีนน้องยาง
(http://postto.me/1t/nt6.jpg)
-
ตอนที่ 1:ลอยกระทงกับซุ้มสอยดาว
บรรยากาศอึมครึมจากฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เมื่อคืน ทำให้เช้าวันนี้อากาศค่อนข้างเย็นเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวบ้านเรือนไทยยกใต้ถุนสูงที่รายล้อมไปด้วยต้นเงาะ มังคุด
แสงแดดไม่สามารถลอดผ่านกลุ่มก้อนเมฆหนาทึบส่งผลให้ภายในห้องนอนที่แม้จะเปิดหน้าต่างไม้ทิ้งไว้ ก็ไม่ทำให้ภายห้องมีแสงสว่างเพียงพอต่อสายตา
ผมเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟ จัดการเช็คสัมภาระที่จะพกติดตัวขึ้นกรุงเทพอีกครั้ง แล้วจึงพาตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่พี่ชายคนโตจะมาเคาะประตูเรียกเพื่อเตรียมพร้อมออกเดินทาง
วันนี้ผมมีนัดกับกลุ่มเพื่อนอีกสามคนที่สนามบินประจำจังหวัดเพื่อเดินทางไปสมัครเรียนพิเศษติวเข้มก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยในเมืองหลวง เด็กต่างจังหวัดก็เป็นเช่นนี้แหละครับ จะให้หาความเจริญเทียบเท่ากับเด็กเมืองกรุงเห็นทีจะยาก ถ้าอยากสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ นอกจากอาศัยความเพียรในการตะบี้ตะบันอ่านหนังสือด้วยตัวเองแล้ว การไปเรียนติวเตอร์ก็ถือว่าเป็นอีกทางหนึ่งที่ช่วยให้ผมมั่นใจสำหรับการสอบแข่งขันครั้งสำคัญนี้
จริงๆแล้วจังหวัดที่ผมอยู่ก็มีมหาลัยรัฐบาลประจำภาคใต้ตั้งอยู่ แต่เป็นเพราะคณะที่ผมอยากศึกษาต่อไม่เปิดสอนในวิทยาเขตนี้ และที่สำคัญ ผมหน่ะมีความใฝ่ฝันอยากไปใช้ชีวิตในเมืองศิวิไลซ์ เพราะสิ่งที่เห็นชินตามาตั้งแต่เด็กๆ ก็จะมีแต่ป่า เขา ต้นเงาะ ต้นมังคุด ป่ายาง สวนปาล์ม คนงาน รถถีบคันเก่าๆ ชาวบ้านนุ่งผ้าถุงขี่รถเครื่อง ตลาดนัดเช้าทุกวันพุธและเสาร์ที่ตั้งอยู่ในบริเวณวัดเชิงเขา เสียงจิ้งหรีด ถนนโล่งๆที่นานๆทีจะมีรถขับผ่านมา ร้านสะดวกซื้อก็ถูกแทนที่ด้วยรถขายของเร่ที่ส่งเสียงดังมาแต่ไกล
บ้านสวนของผมความเจริญพึ่งเข้ามาถึงเมื่อไม่กี่ปีนี่เอง เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ผมจำได้ว่าแม้แต่สัญญาณทีวียังต้องจูนทุกครั้งที่เปลี่ยนช่อง บางครั้งถึงขั้นต้องตบตีโทรทัศน์อยู่สองสามครั้งก่อนภาพหน้าจอจะปรากฏ ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันหรือเปล่า แต่ผมใช้วิธีนี้ทุกครั้งเวลาที่นึกฉุนเจ้าตู้สี่เหลี่ยมนั่น
แต่ในเวลานี้ถือว่าเจริญขึ้นมากโข เพราะนอกจากจะไม่ต้องใช้หนวดกุ้งในการรับสัญญาณโทรทัศน์แล้ว บ้านเรือนไทยหลังนี้ยังมีwifi ให้ใช้อีกต่างหาก และตั้งแต่ที่ผมรู้จักโลกไร้พรมแดนอย่างอินเตอร์เน็ตก็ทำให้ความฝันเล็กๆผุดขึ้นในใจว่าอยากจะไปใช้ชีวิตในเมืองหลวงอย่างพวกเน็ตไอดอลหรือหนุ่มสาวหน้าตาดีที่ดูมีชีวิตสวยหรูเหล่านั้น
ไม่ใช่ว่าผมเบื่อชีวิตบ้านนอกแบบนี้หรอกนะครับ อย่าพึ่งเข้าใจผิดไป ผมเองก็รักบ้านเกิดและภูมิใจในสายเลือดตัวเองเหมือนกัน เพียงแต่อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็เท่านั้น
“ไอ้ยาง เสร็จหรือยังวะ ประเดี๋ยวจะตกเครื่องเอา” เสียงตะโกนเรียกจากหน้าห้องพร้อมกับแรงเคาะประตูสองสามครั้งจากพี่ชายเป็นสัญญาณให้ผมกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปส่องกระจกสำรวจหน้าตาอีกครั้ง ก่อนจะคว้าเอากระเป๋าเดินทางเตรียมตัวออกจากห้อง
“มาแล้วจ้า มาแล้ว” ผมส่งเสียงนำไปก่อนจะคว้าเอาสัมภาระใบเขื่อนขึ้นสะพายหลัง เปิดประตูห้องวิ่งหางกระดิกตรงไปยังโถงกลางบ้าน
“กินข้าวก่อนลูกยาง ป้าเพ็ญคั่วหมูสามชั้นกับทำใบเหลียงผัดไข่ให้แล้ว” คุณป้าวัย60 ผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับพ่อของผม เอ่ยขึ้นหลังจากที่หันมาเจอผมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆพี่ชายที่กำลังจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“ให้มันกินแต่สามชั้นเดี๋ยวก็เส้นเลือดอุดตันตาย บอกให้ออกกำลังกายบ้างก็ไม่ยอม ดูตัวมันสิป้าเพ็ญอ้อนแอ้นไม่สมเป็นชาย” พี่ปาล์มทำหน้าเหม็นเบื่อ
“น้องไม่อ้วนเสียหน่อย ลูกปาล์มก็ไปว่าน้อง” ใช่แล้วครับป้าเพ็ญ หุ่นแบบยางเขาไม่เรียกอ้วน พี่ปาล์มแม่งใส่ร้าย
“ป้าเพ็ญพูดถูกยางไม่อ้วน ไม่เห็นต้องออกกำลังกายเลย ไม่ได้อยากมีกล้าม” ผมเบาะปาก
“กูรู้ว่าตุ๊ดอย่างมึงไม่อย่างมีกล้าม แต่สุขภาพหน่ะดูแลหน่อย” ไอ้พี่ปาล์ม ปากเสียอีกแล้ว!!
“ลูกปาล์ม!! ทำไมไปเรียกน้องแบบนั้น”
“ป้าเพ็ญดูพี่ปาล์มว่าน้ำยางอีกแล้ว ยางไม่ได้เป็นตุ๊ด แค่ไม่ชอบผู้หญิงไม่ได้อย่างเป็นผู้หญิงเสียหน่อย”
“กูก็ไม่เห็นว่ามันจะต่างกันตรงไหน” พี่ชายไหวไหล่ก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้า
“อ้ะ แดกเข้าไปเยอะๆ สามชั้นมันๆของโปรดมึงเนี้ย แล้วก็เคี้ยวเร็วๆอย่าช้าต้องขับรถไปอีกเกือบชั่วโมง มึงจะตกเครื่องเอา” ปากว่าแต่มือก็เอื้อมไปตักของโปรดให้ผม เพราะผมรู้จักพี่ชายตัวเองดี ถึงไม่เคยนึกเคืองหรือโกธรเจ้าตัวเลยสักครั้งที่ปากมอม
ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวใหญ่ ไม่ใช่เพราะพ่อผมมีลูกหลายคนหรือมีบ้านเล็กบ้านน้อยหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะพ่อมีพี่น้องหลายคน จริงๆแล้วบ้านที่ผมอาศัยอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่บ้านเดิมของพ่อ เพียงแต่ปลูกอยู่ในบริเวณพื้นที่ของคุณปู่ที่กินเนื้อที่กว่าร้อยไร่ เดิมทีคุณปู่เป็นข้าราชการสังกัดกรมการปกครองที่ผันตัวมาเป็นชาวสวนยางก่อนวัยเกษียณ บ้านเดิมของพ่อคือเรือนไทยหลังใหญ่อายุร้อยปีซึ่งตั้งอยู่บริเวณส่วนหน้าของสวนแห่งนี้ ทุกครั้งที่เข้าออกจะต้องผ่านบริเวณเรือนของคุณปู่เสมอ
ถึงแม้จะเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ก็มีแค่ครอบครัวของผมและคุณปู่ที่ตั้งรกรากอยู่ที่นี่ ในขณะที่พี่น้องคนอื่นๆของพ่อ แยกย้ายกันไปสร้างครอบครัวในอำเภอหรือจังหวัดอื่น จะมีก็แต่ป้าเพ็ญที่ย้ายกลับมาอยู่บ้านเกิดของตัวเองหลังจากที่ลูกๆแยกย้ายกันไปมีครอบครัว ในเมื่อคู่ชีวิตได้จากไป ตัวเองก็หมดห่วงเรื่องลูกๆจึงกลับมาดูแลพ่อแม่และน้องสาวผู้ไม่สมประกอบอย่างป้านวล
พ่อเล่าว่าตอนเด็กๆป้านวลเป็นคนสวยและเรียนดี เป็นหัวโจกในกลุ่มเด็กผู้ชายวัยเดียวกันที่ทโมนเล่นปีนป่ายต้นไม้ แต่เคราะห์ร้ายจมน้ำระหว่างที่เล่นน้ำในลำธารกับลูกๆคนงาน นับว่าโชคดีที่เหตุการณ์ครั้งนั้นไม่ร้ายแรงถึงขั้นชีวิต แต่เพราะหมดสติและสมองขาดออกซิเจนไปชั่วขณะหนึ่งทำให้ป้านวลต้องกลายเป็นคนเชื่องช้าและปากเบี้ยว และเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ป้านวลต้องหยุดเรียนอย่างถาวร อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหน มีคุณย่าคอยดูแลและสอนงานบ้านงานเรือนให้ทำ ซึ่งป้านวลก็ทำได้ดีและมีความสุขกับชีวิตในทุกวัน
“ปู่จ๋า ย่าจ๋า ยางไปกรุงเทพก่อนนะจ้ะ” ผมให้พี่ชายจอดหน้าบ้านคุณปู่ เพื่อแวะบอกลาท่าน มองหาพ่อตัวเองอยู่ยกใหญ่แต่ได้คำตอบจากคุณย่าว่าพ่อออกไปรับปุ๋ยจากโรงงานในอีกอำเภอ
“รักษาตัวนะไอ้หนูเอ้ย ถึงแล้วส่งข่าวมาบอกทางนี้ให้หายข้องใจด้วย” คุณปู่เอ่ยพร้อมกับลูบหัวผม
“ลูกยางจะไปไหน๋” ป้านวลเอ่ยถามมาเป็นภาษาถิ่น
“ยางจะขึ้นไปกรุงเทพจ้ะป้านวล”
ถึงแม้ว่าจะเกิดและเติบโตที่นี่ แต่ผมและพี่ชายไม่มีใครพูดภาษาถิ่นเลย เพียงแต่ฟังเข้าใจและใช้คำถิ่นในบ้างครั้ง คงเป็นเพราะที่โรงเรียนเพื่อนๆไม่มีใครพูดภาษาใต้กัน การเรียนการสอนในทุกวันคุณครูก็ใช้ภาษากลางในการสื่อสาร จะมีก็แต่เวลาที่ผู้ใหญ่ในบ้านพูดคุยกันก็มักจะใช้ภาษาท้องถิ่น แต่ก็ใช่ว่าพวกเราจะพูดภาษากลางได้ชัดเจนนะครับ แถวบ้านผมหน่ะ เขาเรียกว่าภาษาทองแดงแหลงไทยไม่ชับ
“หลบมาต่อไหร่”
“อาทิตย์หน้าครับ ยางไปก่อนนะป้านวล” ผมเอ่ยบอกนวลก่อนหันไปหอมแก้มแกฟอดใหญ่ หลังจากได้ยินเสียงพี่ชายตะโกนเร่งดังมาจากข้างล่างเรือน
.
.
.
.
.
.
ท่าอากาศยานดอนเมือง
“แค่สนามบินก็คนเยอะกว่าบ้านเราแล้วนิ กูพึ่งเคยมาที่นี่หนแรกเลย” ไอ้สนกระชับกระเป๋าสะพานหลังของมันให้เข้าที่ ออกอาการตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด การเดินทางในครั้งนี้มีสมาชิกทั้งหมด 3 คน ประกอบไปด้วย ผม สนธยา และ ตรีจักร และแน่นอนทั้งหมดนี้เป็นเหมือนผม
เอ่อออ…
คงทราบรสนิยมของผมกันแล้วใช่มั้ยครับ แฮ่
เวลารวมทีมด้วยกันทีไรพี่ปาล์มมักจะเรียกพวกเราว่า แก๊งตุ๊ดหัวโบก หึ๋ยยยย มันน่าเตะผ่าหมากพี่ชายตัวเองหนัก!! ผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ตุ้งติ้งแต๋วแตกอะไรแบบนั้น แต่ไม่ใช่สำหรับเพื่อนผมอีกสองคนหรอกนะครับ นั่นหน่ะ ทาแป้งจนหน้าเทาทุกวัน
ในกลุ่มนี้มีแค่ผมและตรีเท่านั้นที่เคยเยือนกรุงเทพมาก่อน แต่ก็ใช่ว่าจะชำนาญเส้นทางในเมืองที่วุ่นวายแห่งนี้นัก แต่ยังโชคดีที่พี่สาวของตรีเรียนอยู่ที่นี่ เลยเป็นธุระจัดการจองที่พักและแนะนำการเดินทางให้พวกเรา ก่อนอื่นเราต้องเรียกแท็กซี่เข้าโรงแรมก่อน รอจนกระทั่งพี่สาวของตรีเลิกเรียนในช่วงบ่าย เจ้าตัวจึงมารับพวกเราไปเที่ยวงานลอยกระทงในมหาลัยที่เธอเรียนอยู่ พรุ่งนี้พวกผมค่อยไปสมัครเรียนพิเศษแถวพญาไทกันครับ
บรรยากาศครึกครื้นแตกต่างจากงานลอยกระทงตามงานวัดในจังหวัดบ้านเกิดอยู่มาก พวกเราทั้งหมดตื่นเต้นกับของกินมากมายที่เหล่านักศึกษาหรือประชาชนทั่วไปนำมาออกร้านขายของ ไหนจะเหล่านักศึกษาหน้าตาดีที่เดินผ่านไปผ่านมาจนพวกเราสะกิดและจิกแขนเพื่อนกันจนเหนื่อย ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเราจะได้พักหายใจหายคอกับความเบิกบานตรงหน้าได้เลย ถ้าให้เปรียบเทียบหน้าตาของคนที่นี่แล้ว ถ้าเดินเรียงหน้ากระดาษมา 10 คน จะมีคนหน้าตาดีผ่านเข้ารอบไปสัก 8 คน แต่ถ้าเป็นที่โรงเรียนผมหน่ะหรอครับ เดินมา10 มีโผล่มาสักคนนี่ถือว่าของแรร์เลยครับ ต้องเป็นคนดังประจำโรงเรียนแน่ๆ
“ไอ้เหี้ยมึงแลคนนั้น เสื้อขาว 2 นาฬิกา” ไอ้สนที่เดินอยู่ข้างๆสะกิดแขนผมยิกๆให้หันไปมองเป้าหมาย
“เขามากับเมีย มึงไม่เห็นหรอ” ผมหันไปมองตามทิศทางที่เพื่อนบอก
“ปากเสียพูดเรื่องเมียทำไม กูให้มองของดี ไม่ใช่ให้มองแมลงหวี่แมลงวัน” ไอ้สนสะบัดเสียงอย่างอารมณ์เสีย
“อยากไปลองสอยดาวกันมั้ยเด็กๆ ซุ้มข้างหน้านี้เอง เสร็จแล้วเราไปซื้อกระทงแล้วไปลอยกัน” พี่ตอง พี่สาวของตรีจักร เป็นสาวสวยผิวสีน้ำผึ้งหน้าคมคายตามแบบฉบับคนทางใต้ เอ่ยชวนพวกเราหลังจากที่เดินเล่นหาของกินได้สักพัก
ซุ้มสอยดาวคงเป็นซุ้มจากทางมหาลัยเพราะสมาชิกประจำซุ้มแห่งนี้แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษา ยืนกันเต็มหน้าร้านเพื่อเรียกลูกค้า และที่สำคัญ ผู้ชายยกแก๊ง!!
ไอ้สนกับไอ้ตรีเดินนำหน้าผมไปหยุดอยู่หน้าซุ้มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทิ้งให้ผมยืนงงๆอยู่กับน้ำแข็งหลอดสีแดงก่อนจะเดินตามพวกมันไป
“สวัสดีครับน้องๆ สนใจสอยดาวกับพวกพี่ๆมั้ยครับ ใบละ20บาทเองนะ” พี่ชายคนหล่อที่ยืนอยู่หน้าซุ้มเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้มสดใส
“ถ้าอยากสอยเดือนใบเท่าไรครับ” โอ้โห้ ไอ้สนมึง
“แหน่ะๆ มาถูกแหล่งแล้วครับคนสวย รางวัลใหญ่ของเราไม่มีแค่จักรยานนะครับ แต่มีรางวัลลอยกระทงร่วมกับเดือนสุดหล่อด้วย” พี่ชายคนหล่อแต่ไม่ค่อยตรงสเป๊กผมเท่าไรเอ่ยโฆษณาอย่างออกรส
“แต่สอยเดือนอาจจะได้ยากหน่อยนะครับเพราะรางวัลใหญ่ที่แถมเดือนมีอยู่ใบเดียว” พี่คนนั้นยังคงยิ้มหว่านเสน่ห์ให้พวกเรา
“ของดูเดือนก่อนได้มั้ยครับ จะได้รู้ว่าคุ้มที่จะเสี่ยงหรือเปล่า” ไอ้ตรีครับ ผมเห็นมันหางกระดิก เลยได้แต่มองบนให้เพื่อนทั้งสองที่ยืนบิดไปมาเป็นเลขแปด ท่าทางประจำเวลาเจอคนหล่อ ต่อให้ผมมีรสนิยมชอบเพศเดียวกันเหมือนพวกมันทั้งคู่แล้ว แต่ผมเป็นคนที่แทบไม่ออกอาการอะไรเลยถ้าเทียบกับสองคนนั้น แต่ถ้ามีใครรู้ถึงรสนิยมของผมก็คงไม่แปลกใจเท่าไร ต้องโทษรูปร่างผมเลยครับ
“นู้นไงครับ คนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่กับกองตุ๊กตาหมี”
ผมหันไปมองตามที่พี่ชายคนนั้นบอก ก่อนที่ความบังเอิญจะทำให้หัวใจของผมกระตุกหลังจากที่สบตาเข้ากับดวงตาคู่นั้น
“ไอ้ตรี ซื้อให้กูใบนึง” ผมสะกิดแขนเพื่อนข้างๆอย่างอัตโนมัติ
ตอนแรกผมไม่ได้คิดอยากเล่นกับพวกมันเลยนะครับ เพราะตัวเองไม่ใช่คนที่มีดวงกับการเสี่ยงโชค แต่เพราะพี่ชายคนหล่อที่เป็นเดือนคนนั้นทำให้ผมเปลี่ยนใจ ลองสักหน่อยวะ ลงทุนยี่สิบบาท
“ถูกใจมึงล่ะสิ ตาวิ้งเลยนะน้องน้ำยาง”
“น้องตัวเล็ก ปากแดงคนนั้น เอาด้วยมั้ยครับ” เอ่อ หมายถึงผมหรอพี่?
พี่คนเดิมที่เอ่ยคำโฆษณาหันมาถามผมหลังจากที่ยื่นกล่องให้ไอ้ตรีกับไอ้สนล้วงไข่กันไปแล้ว
“เอาใบนึงครับ” ผมเอ่ยอ้อมแอ้มก้มหน้าหลบสายตาพี่เขา เห็นแบบนี้ผมก็ขี้อายนะครับ ยิ่งที่นี่ไม่ใช่บ้านนอกที่ผมคุ้นเคยด้วย กลัวจะหลุดทำอะไรเปิ่นๆออกไปให้อายตัวเอง ถึงแม้พี่คนนี้จะไม่ใช่คนที่ทำให้ผมใจกระตุกเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง แต่ผมก็แพ้คนหล่อทุกประเภทนั่นแหละครับ อย่าเอาหน้ามาใกล้แบบนี้สิว้อยย
“ยินดีด้วยครับ น้องจับได้กระทง ไอ้ดีนมึงมานี่เลย ขายออกแล้ว” พี่ชายคนนั้นส่งยิ้มปาดใจมาให้หลังจากที่ผมยื่นไข่ที่จับขึ้นมาได้ ไปให้พี่เขาเปิดดูตัวเลขข้างใน แล้วนั่นอะไร ทำไมหันไปเรียกพี่ชายคนนั้น
เหยดเข้
พี่ชายคนหล่อเดินหน้ายุ่งพร้อมกระทงในมือมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ไปเลยมั้ย” พี่เขาเอ่ยถามผม หน้าตาดูไม่ได้อยากชวนสักเท่าไร มองไกลๆว่าหน้าดุแล้ว มายืนอยู่ตรงหน้าผมแทบหายใจไม่ทั่วท้อง
“อะ เอ่ออ..ไปไหนครับ”
“ลอยกระทงไง นายจับได้รางวัลบ้าบอนี่”
นี่จับได้กระทง แถมคู่ขา เห้ยยย แถมเพื่อนลอยกระทงด้วยหรอครับ
“ปะ ไปก็ได้ครับ” ใครจะเชื่อ คนไร้ดวงแบบผมก็มีแต้มบุญกับเขาเหมือนกัน แถมยังหงายการ์ดออกมาได้ตรงเวลาเสียด้วย
หลังจากที่ผมตอบตกลง พี่เขาก็ออกตัวเดินนำไปอย่างไม่คิดจะรอผมเลยสักนิด ผมได้แต่เงอะงะทำตัวไม่ถูก แล้วต้องทำยังไงอ่ะ
แล้วเพื่อนผมล่ะ
แล้วนั่นจะรีบเดินไปไหนพี่ เขามีหมดเวลาลอยกระทงด้วยหรอ
ทำไมรีบขนาดนั้น คนก็เยอะ รอผมก่อนสิวะ
“ไอ้ยางงงงง มึงรีบตามเขาไปสิโว้ย” ไอ้สนผลักไหล่ผมให้รีบเดินตามพี่เขาไป
“แล้วพวกมึงล่ะ” ผมยังคงหันรีหันรอ มองตามแผ่นหลังพี่คนหล่อที่เริ่มถูกกลืนหายไปกับฝูงชน
“มึงไปก่อน เสร็จแล้วโทรหากู”
“เออๆๆ” ผมรับปากเพื่อนก่อนจะรีบวิ่งตามพี่เขาไป ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนผมงงไปหมดแล้วครับ
แล้วนั่นพี่เขาหายไปไหนแล้วอ่ะ จะไปยิกควายที่ไหนครับพี่ นี่ถ้าไม่หล่อ ไอ้ยางคนนี้ไม่วิ่งตามหรอกนะ
“พี่ครับ พี่” ผมตะโกนเรียกพี่เขาเสียงดังหลังจากที่มองเห็นแผ่นหลังนั้นไกลๆ
“พี่ชายครับ รอผมด้วย” คนก็เยอะ ผมวิ่งชนชาวบ้านเขาไปทั่วแล้ว
“พี่คร้าบบบ โอ้ยย” บทจะหยุดก็หยุดดื้อๆแบบนี้ได้ด้วย ผมบ่นในใจหลังจากที่หน้าผม ชนเข้ากลับแผ่นของพี่เขาเข้าอย่างจัง จมูกจมหายเป็นท่านลอร์ด วอเดอมอร์ไปหรือยังวะ
“เสียงดังทำไม คนมองหมดแล้ว” พี่คนหล่อหันมาดุผม ใบหน้ายังไร้อารมณ์เหมือนเดิม
“ก็พี่เดินเร็วผมกลัวตามไม่ทันอ่ะ ผมพึ่งเคยมาที่นี่ เกิดหลงขึ้นมาก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าเขาลอยกระทงกันที่ไหน” ผมเอ่ยบอกพี่เขาไปตามความจริง เพราะถ้าเกิดหลงขึ้นมา กลายเป็นผมลอยเคว้งคว้างท่ามกลางคลื่นมนุษย์ในนี้เลยนะครับ
“มานี่ รีบลอยจะได้จบๆ” พี่คนหล่อคว้าเอาแขนผมไปจับก่อนจะลาก
ใช่ครับ
ลาก!!! ให้ผมเดินตามเขาไป
ขาพี่แกก็ย๊าวยาววว ส่วนขาผมนี่ก็กะทัดรัดครับ กว่าจะเดินมาถึงจุดที่ให้ลอยกระทง ผมก็หอบหนักจนลืมมโนถึงความโรแมนติกที่พี่แกจับแขนผมไปเลย
“เอ้า อธิษฐาน” พี่คนหล่อยืนกระทงมาให้ผม หลังจากที่เรานั่งยองๆอยู่ริมสระน้ำจุดที่คนไม่หนาแน่น
“พี่ตัดเล็บกับผมใส่ลงไปแล้วหรอครับ”
“ทำไมต้องตัด”
“ก็เขาให้ตัดใส่ลงไป เป็นการลอยเอาสิ่งไม่ดีออกจากชีวิตเราไงครับ”
“น้องทำเถอะ” พี่เขาเอ่ยปฏิเสธอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
ถูกบังคับมาแหงๆ หน้าบูดเป็นตูดแบบนี้ แต่ก็ยังหล่อนะ ฮิฮิ
“ผมมีกรรไกรตัดเล็บ” ไหนๆวันนี้ก็ตั้งใจจะมาลอยกระทง เลยพกติดตัวมาด้วย ผมตั้งใจโฟกัสไปที่นิ้วของตัวเองเพราะแสงตรงนี้มีไม่พอให้มองอะไรได้ชัดเจน หลังจากตัดเล็บที่นิ้วก้อยออกมาแล้วจึงหย่อนลงไปในกระทงใบเล็กตรงหน้า
“เอ่อ…พี่ครับ ผมมองผมตัวเองไม่เห็น พี่ช่วยตัดให้ผมทีได้ไหม” ผมทำใจกล้าเอ่ยขอพี่คนหล่อไป หัวผมเกือบเกรียนเลยครับ แล้วการที่จะใช้กรรไกรตัดเล็บตัดผมเกรียนๆนี่ยากมาก
พี่เขาถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะคว้าเอากรรไกรตัดเล็บในมือผมไป
“ก้มหัวมา”
ผมยิ้มกว้างเพราะไม่คิดว่าเจ้าตัวจะยอมง่ายๆโดยไม่ต้องเอ่ยขออีกครั้ง ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้พี่คนหล่ออีกนิด แล้วมุดหัวไปตรงหน้าพี่เขา
ดีนะที่เมื่อเช้าผมสระผมก่อนออกจากบ้าน หวังว่าจะไม่มีกลิ่นเหงื่อหึ่งออกมานะ
ต่อให้หัวเกรียนขนาดไหนเรื่องกลิ่นก็เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อครับ
พี่คนหล่อดึงเส้นผมของผมขึ้นจนรู้สึกคันหนังหัวยิบๆ พี่เขาไม่ได้อ่อนโยนกับผมเลยสักนิด หลังจากนั้นเจ้าตัวก็นำเศษผมที่ตัดมาแล้วใส่ลงไปในกระทง ผมเอ่ยขอบคุณก่อนจะยื่นมือไปรับกรรไกรตัดเล็บคืน
“ผมตัดให้พี่บ้าง” ผมเอ่ยบอกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกมือไหว้พี่เขาหนึ่งครั้ง แล้วยกตัวขึ้นนั่งคุกเข่าเพิ่มระดับความสูงให้ตัวเองตัดผมให้พี่เขาถนัดมือ
“เห้ยๆ ไม่ต้อง” พี่คนหล่อดันตัวหนี แต่ผมไม่ยอมหรอกครับ จะลอยกระทงทั้งทีต้องทำให้ครบตามประเพณีดิพี่
“เฉยๆหน่า ผมตัดนิดเดียว รับรองไม่แหว่ง” ผมจับหัวพี่เขาให้อยู่นิ่ง ไหนๆก็ยกมือไหว้ขอโทษไปแล้ว ขอลามปามหน่อยแล้วกัน ก่อนใช้กรรไกรตัดเล็บเล็มเอาเส้นผมออกมาหน่อยนึง
“นี่ไง นิดเดียวเองครับ” ผมยิ้มกว้างโชว์หลักฐานให้พี่เขาดู เจ้าตัวมองกลับมาด้วยสายตาคาดโทษแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร
“ตัดเล็บด้วยครับ” ผมหันไปคว้ามือพี่เขาไว้หลังจากจัดการหย่อนเอาเศษผมลงในกระทง
“ไม่ต้อง”
“ต้องตัดเล็บด้วยครับพี่”
“เดี๋ยวตัดเอง” ถึงน้ำเสียงพี่แกจะหงุดหงิดแต่ก็ยอมคว้ากรรไกรตัดเล็บไปตัดเอง
ผมยิ้มเมื่อพี่เขายอมทำตามที่บอก รู้สึกถึงบรรยากาศมุ้งมิ้งขึ้นมานิดนึงแล้วล่ะ
“อธิษฐานด้วยครับ” ผมส่งกระทงให้พี่เขาหลังจากที่ตัวเองยกขึ้นท่วมหัวเพื่อขอพร
“หึ มึงนี่มัน ก็ว่าจะไม่พูดคำหยาบกับคนที่ไม่รู้จักแล้วนะ แต่ขอหน่อยเหอะ แม่กูยังไม่จุ้นจ้านกับกูเท่ามึงเลย”
ผมชะงัก มองหน้าพี่เขาพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ นี่ด่าหรือด่าเนี้ย เหอะๆ แทบสะอึกเลยครับ
“แหะๆ พี่ชายก็ ลอยกระทงหนึ่งปีมีครั้งเดียวเองนะครับ”
“เออ เอามาเร็วๆ” พี่คนหล่อเอ่ยตัดรำคาญ แล้วคว้าเอากระทงไปเถิดหัว พึมพำอยู่สองสามคำก็ตวัดสายตาคมมาจ้องผมเหมือนถามว่า พอใจมึงหรือยัง ไอ้เด็กเวร
“งั้นลอยกันเลยนะครับนะ” ผมได้แต่ยิ้มแห้ง ก่อนหันไปประคองกระทงร่วมกับพี่เขา แล้วค่อยๆหย่อนมันลงผิวน้ำ แล้วควักน้ำนิดๆเพื่อส่งกระทงอันน้อยลอยออกจากตลิ่ง
เมื่อเห็นว่ากระทงของตัวเองเริ่มลอยห่างออกไปไม่กลับมายังฝั่ง ผมก็หันมายิ้มให้พี่เขาอย่างมีความสุข ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบเข้าร่วมประเพณีทุกอย่างที่บ้านเรามี ทั้งสงกานต์ ลอยกระทง ปีใหม่ คริสมาสต์ วาเลนไทน์ ทอดกฐิน ชิงเปรต ผมทำหมดแหละครับ
พี่ชายคนหล่อเองก็มองตามกระทงใบนั้นที่ค่อยๆลอยออกไปจากฝั่งก่อนจะหันมาสบตาผมอีกครั้งด้วยความบังเอิญ เราหลุดเข้าไปในดวงตาของกันและกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนที่พี่เขาจะยันตัวขึ้นในขณะที่ผมยังนั่งยองๆ มองตามร่างสูงที่เคลื่อนไหว
“ไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนครับพี่” ผมรีบลุกขึ้นยืน แล้วเรียกพี่เขาไว้ เจ้าตัวหยุดการเคลื่อนไหวก่อนจะหันมาทางผม
“พี่ชื่ออะไรหรอครับ”
“คงไม่ได้เจอกันอีก ไม่ต้องรู้หรอก ไปล่ะ”
ผมอ้ำอึ้งเอ่ยอะไรไม่ออกอีกเลย ใจก็อยากจะรั้งพี่เขาไว้อีกนิด แต่ในเมื่อเจ้าตัวบอกปฏิเสธขนาดนี้แล้วก็ได้แต่ปล่อยเลยผ่านไป
คิดเสียว่าอย่างน้อยๆ โลกก็เหวี่ยงพี่เขาให้มาใช้เวลาร่วมกับผมแล้ว
ถึงแม้จะเป็นช่วงสั้นๆที่คนบนฟ้าลิขิตไว้ในวันนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่เหลือผมลิขิตเองก็ได้ฮ่ะ คุณพระจันทร์บนฟ้า
.
.
.
.
.
“พวกมึง กูเปลี่ยนใจสอบเข้าที่นี่ดีกว่าหว่ะ” ผมเอ่ยบอกเพื่อนรักทั้งสองคน หลังจากที่เดินกลับมาเจอพวกมันอีกครั้ง
“เพ้อเจ้ออะไรของมึงอิยาง หรือเดินสะดุดอะไรเข้าถึงทำให้เปลี่ยนความคิด”
“กูสะดุดเดือนที่นี่เข้าให้แล้วหวะ”
Tbc.
แฮ่~~ สวัสดีค่ะ มือใหมหัดเดินสุดๆเลย
ไม่ชินกับการจัดหน้าเลยค่ะ แฮ่
ไม่แน่ใจว่าอ่านยากหรือป่าว ถ้ายังมีคำผิดหลงเหลืออยู่ต้องขอโทษด้วยค่าา
ฝากน้องน้ำยางหนุ่มน้อยจากปักษ์ใต้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
ผิดพลาดตรงไหน ติชม ได้เลยค่ะ
ขอบคุณมากค่าาา
แล้วเจอกันใหม่นะจ้ะ
:-[
-
เริ่มต้นได้น่ารักดีค่ะ
ยิ่งบ้านใต้ถุนสูง สวนยาง ต่างจังหวัดที่มีมหาลัยเนี่ย
ภาพจริงมาเต็ม
จะรอติดตามอ่านต่อไปนะคะ ...
-
รอนะคะ เอ็นดูความแหลงกลางสำเนียงใต้มาก 555555
-
ตอนที่ 2 ดาวประจำใจ
ช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนของจังหวัดสุราษฏร์ธานีนั้น ยังคงมีฝนตกชุกเนื่องจากลมมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือที่พัดผ่านมาปกคลุม บรรยากาศยามเช้าของบ้านสวนเย็นฉ่ำสบายเพราะฝนที่ตกต่อเนื่องตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน
เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงมปลุกผมให้ตื่น อันที่จริงผมติดนิสัยตื่นนอนแต่เช้าเพราะเมื่อสมัยที่ยังเป็นเด็ก ตกค่ำทีไรมักไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำ สัญญาณรับทีวีในสมัยนั้นก็ไม่เสถียรจะดูแต่ล่ะทีก็นึกรำคาญใจเพราะภาพติดๆดับๆ
กิจกรรมบันเทิงที่พวกเราทำร่วมกันบ่อยๆในครอบครัวคือการเปิดภาพยนตร์สักเรื่องผ่านเครื่องเล่นวีซีดี หรือไม่ก็เปิดวิทยุท้องถิ่นฟังเพลง ถ้านั่งฟังร่วมกับรุ่นใหญ่อย่างปู่และย่า เพลงที่ฟังมักจะเป็นเพลงเก่าอย่างสุนทราภรณ์ แต่ถ้าผมเดินลึกเข้าไปในสวนเจอพี่ๆคนงานนอนพักกลางอยู่ในขนำหลังเล็กๆที่ปลูกไว้ชั่วคราวเพื่อพักผ่อนหลบแดดและฝน ก็จะได้ยินเสียงจากวิทยุทรานซิสเตอร์บรรเลงบทเพลงของนักร้องลูกทุ่งเสียงปักษ์ใต้ชื่อดังอย่าง เอกชัย ศรีวิชัย
แต่หลังจากที่ความเจริญเริ่มเข้าสู่พื้นที่สวนพัฒนะกิจสกุล ชื่อตามนามสกุลผมเลยครับ กิจกรรมที่ผมโปรดปรานที่สุดนั้น แน่นอนว่าเป็นการท่องโลกอินเตอร์เน็ต ปกติถ้าอยู่โรงเรียนแล้วอยากใช้อินเตอร์เน็ตต้องไปห้องสมุด จะมีคอมพิวเตอร์ให้บริการอยู่จำนวนหนึ่ง แต่ใช่ว่าผมมีโอกาสได้ใช้มันทุกครั้งที่ใจนึกนะครับ เพราะจำนวนที่ให้บริการมีไม่มากพอต่อความต้องการของเด็กๆทั้งโรงเรียน
เมื่อเสาสัญญาณถูกตั้งในพื้นที่ชุมชนใกล้ๆกับสวนของครอบครัว พ่อจึงทำเรื่องให้ทางการมาติดตั้งสัญญาณโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ตไว้ใช้ภายในสวนแห่งนี้ ผมเลยเริ่มมีโทรศัพท์มือถือไว้ใช้เมื่อปีก่อนนี่เอง เพราะไม่เห็นถึงความจำในการมือโทรศัพท์มือถือ ในเมื่อกลับมาถึงบ้านก็ไม่มีสัญญาณ ถ้าเพื่อนๆจะติดต่อก็โทรเข้าเบอร์บ้าน ไปโรงเรียนก็ไม่ต้องติดต่อใคร
หลังจากตื่นนอนในช่วงเวลาปกติที่มักจะรู้สึกตัวตื่นเองอย่างอัตโนมัติ ผมก็จัดการพับผ้าห่มให้เรียบร้อยก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อหาอะไรทานในยามเช้า
“อ้าวพ่อ ไม่เจอหน้าหลายวันเลย” ผมเอ่ยทักพ่อด้วยความดีใจ เพราะตั้งแต่กลับมาจากกรุงเทพเมื่อสองวันก่อน ก็พึ่งจะได้เจอหน้าพ่อตัวเองในเช้าวันนี้นี่แหละครับ
“ว่าไง ไอ้ลูกแมว กลับมาตั้งแต่เมื่อไร” นายหัววัยเกือบ 50 เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์มามองผม
“กลับมาตั้งสองวันแล้ว หน้าพ่อพึ่งจะได้เห็น หายไปไหนมาจ้ะนายหัว” ผมยู่หน้าใส่พ่อหนึ่งที ผมกลับมาวันไหนแกก็ไม่รู้เลย
“พ่อไปประชุมราคายางประจำปีที่ชุมพร แล้วตกลงสมัครเรียนพิเศษเรียบร้อยดีใช่ไหม”
เมื่อเดือนก่อนผมขออนุญาตพ่อ ขึ้นไปเรียนพิเศษที่กรุงเทพในช่วงปิดเทอมใหญ่ที่กำลังจะมาถึง พ่อเห็นว่าเป็นประโยชน์ต่อการสอบเข้า และผมเองก็ไม่เคยสร้างเรื่องเดือดร้อนหรือเกเรอะไรให้ปวดหัว จึงสามารถไว้ใจผมว่าจะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ถ้าต้องไปอยู่ไกลบ้าน
“เรียบร้อยจ้า วันนี้พ่อมีธุระไรต้องทำหรือเปล่า” ผมเอ่ยถามในขณะที่มือก็ยุ่งอยู่กับการชงโอวัลตินให้ตัวเอง
“ว่าจะเข้าไปดูโรงรีดแผ่นยางเสียหน่อย ถามทำไมรึ”
“ไปดูเสร็จแล้วพ่อไปเที่ยวกับยางนะ ไม่ได้ไปดูหนังด้วยกันนานแล้ว” ผมยิ้มอย่างดีใจ เมื่อเห็นว่างานที่พ่อต้องทำไม่ได้มากมายอะไร น่าจะพอมีเวลาว่างเหลือให้ผมบ้าง
“เอาสิ ชวนเจ้าปาล์มไปด้วยกัน”
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา พ่อแทบจะยุ่งวุ่นวายทุกวันตลอดทั้งปี ไม่ใช่ว่าพึ่งเป็นแบบนี้หลังจากขึ้นสานต่องานจากคุณปู่ที่ปลดระวางตัวเองเพราะอายุที่มากขึ้น แต่พ่อเคยเล่าว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยที่เรียนจบกลับมาช่วยงานที่บ้านใหม่ๆแล้ว
นับวันงานที่ต้องสะสางก็มีมากขึ้นทุกที ยังโชคดีที่คนงานที่มีอยู่ รักและให้ความเคารพพ่อและคนในครอบครัวของผม พวกเราอยู่กันแบบพี่น้อง พึ่งพาอาศัยกัน แบ่งปั่นในส่วนที่คิดว่าช่วยเหลือกันได้ แล้วยังมีพี่ปาล์มที่เข้ามาช่วยงานอย่างเต็มตัว
ส่วนตัวผมเองนั่น แต่ไรมาก็ไม่เคยคิดสนใจงานไร่งานสวน ตอนเด็กๆยังมีบ้างที่เล่นซนเป็นลิง ปีนป่าย คลุกดิน เล่นทรายกับพวกลูกคนงานที่อายุไล่เลี่ยกัน แต่พอโตขึ้นหน่อยผมกลับเริ่มสนใจดูแลตัวเอง ไม่ยอมออกไปตากแดด งานสวนเล็กๆน้อยๆอย่างแปลงผักสวนครัวที่ปลูกไว้ใช้ทำกินภายใน ผมก็ไม่ยอมลงไปช่วยรดน้ำพรวดดิน
แฮ่ ~
ผมทำตัวไร้ประโยชน์มากเลยใช่ไหมครับ
พี่ปาล์มมันพูดกรอกหูผมทุกวันว่าเอาแต่นอนกินบ้านกินเมือง เหอะๆๆ
แต่พ่อเคยบอกว่าในเมื่อลูกมันไม่มีใจรักที่จะทำ พ่อก็ไม่อยากบังคับฝืนใจ และพ่อก็เข้าใจว่าทำไมผมไม่อยากออกมาตากแดด ถือจอบ ถือเสียม ให้มือพัง เพราะพ่อทราบว่าผมเป็นอย่างไร แต่ในเมื่อผมไม่เคยทำเรื่องไม่ดีหรือหนักใจให้กัน พ่อก็ไม่คิดจะโทษหรือโกธรในสิ่งที่ผมเป็น
ผมจะรักจะชอบอะไรก็ให้สิทธิ์ในการตัดสินใจ ขอแค่อยู่ในสายตา ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน และข้อนี้สำคัญเลยครับ คือตัวผมเองต้องมีความสุขกับสิ่งที่เลือก
ถ้ามั่นใจว่าเลือกแล้ว พ่อก็จะสนับสนุนเต็มที่
ไอ้เรื่องที่จะไปบงการชีวิตลูกให้เป็นไปตามกรอบที่สังคมขีดไว้พ่อจะไม่ทำ เพราะพ่อเคยมีประสบการณ์ชีวิตในเรื่องนี้มาก่อน
ยอมทำตามในสิ่งที่คนเขาบอกว่าดี จนชีวิตตัวเองต้องล้มเหลว จึงไม่อยากให้ลูกทุกคนต้องมาเจออะไรแบบนี้
เพราะครอบครัวไม่เคยกล่าวโทษตัวตนของผมเลยสักครั้ง
ไม่เคยต่อว่า
ไม่นึกรังเกียจ
ไม่ถามหาเหตุผลว่าทำไม
ไม่ทำร้ายจิตใจทั้งการกระทำและคำพูด
และสิ่งสำคัญที่ทุกคนมีให้ผมคือความเข้าใจ
ผมจึงรู้สึกขอบคุณพวกเขาอย่างสุดหัวใจ และให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่นำความเดือดร้อนอะไรมาทำให้ครอบครัวต้องเป็นทุกข์ ตอบแทนความไว้ใจที่ทุกคนมีให้ผม
หลังจากนัดแนะกับพ่อเป็นที่เรียบร้อย ผมจึงเลี่ยงไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะตามนายหัวไปทานมื้อเช้าที่เรือนไทยร้อยปีของคุณปู่ ปกติแล้วบ้านที่ผมพักอาศัยจะไม่ได้ทำครัวเป็นเรื่องเป็นราวเพราะมีแต่ผู้ชายอาศัยอยู่คือพ่อ พี่ปาล์ม และผม
แล้วอย่าคิดว่าผมจะสบายมีคนคอยดูแลทำความสะอาดบ้านให้นะครับ
หม้ายยยยยย ไม่หอนบายเลยสักหีด เหอะๆ มันแปลว่า ไม่เคยสบายเลยสักนิดครับ
งานบ้านทุกอย่างภายในเรือนนี้ ผมจะเป็นคนทำเสียส่วนใหญ่ครับ เพราะพ่อกับพี่ปาล์มไม่ค่อยว่าง ผมเลยต้องรับหน้าที่นี้ไป หลักๆเลยก็คือ ซักผ้า รีดผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างห้องน้ำ นานน๊านทีจะมีคนมาช่วย
แต่ที่เรือนคุณปู่จะมีป้าแม่ครัวคอยดูแล ส่วนงานบ้านหลักๆก็เป็นหน้าที่ของป้าเพ็ญกับป้านวล เรือนไทยร้อยปีตั้งอยู่บริเวณสวนหน้าของพื้นที่ทั้งหมดครับ แต่ก็ต้องเข้ามาเกือบ 100 เมตรจากทางเข้าถึงจะเจอตัวบ้าน
ที่นี่มีทางเข้าออกแค่ทางเดียวนั้นเท่านั้นครับ เพื่อสะดวกแก่การดูแลความปลอดภัย ส่วนบริเวณโดยรอบของพื้นที่สวน ถูกคั่นไว้ด้วยคูขนาดกว้างหนึ่งช่วงแขน
แต่เดิมแนวคูไม่ได้ล้อมรอบที่ดินทั้งหมดหรอกครับ แต่ปู่จ้างให้เขามาขุดเพิ่ม จะได้แบ่งเขตอย่างชัดเจนไปเลยว่าตรงไหนเป็นพื้นที่ของเรา
ถัดไปจากเรือนไทยของคุณปู่ก็มีศาลาให้พี่คนงานไว้ทานอาหารและพักผ่อนในบริเวณใกล้เคียง
ถ้ามีใครแวะมาเยี่ยมหรือติดต่อเรื่องค้าขายก็จะใช้เรือนของคุณปู่ในการรับรอง หรือไม่ก็เข้าไปที่โรงรีดยางที่ตั้งอยู่กลางสวน บริเวณนั้นจะมีออฟฟิชขนาดย่อมไว้สำหรับซื้อขายยางด้วยครับ ชาวบ้านแถวนี้ที่เป็นชาวสวนยางรายย่อย บางครั้งเขาก็มาขายน้ำยาง ขายขี้ยางกันที่สวนของครอบครัวผมครับ เพราะในละแวกนี้ไม่มีโรงรับซื้อยางเลย ต้องขับรถไปหลายกิโลถึงจะเจอแหล่งรับซื้อ ซึ่งก็ไม่คุ้มกับค่าน้ำมันหรอกครับ เพราะปกติแล้วจะมีการซื้อขายน้ำยางกันเกือบทุกวัน แต่มีเว้นวางก็ช่วงที่ฝนตกครับ ถ้าถ้าฝนตก ก็จะกรีดยางไม่ได้
โดยปกติแล้ว พี่ ป้า น้า อา ที่ทำงานในสวนแห่งนี้ จะใช้บริเวณศาลาที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับเรือนคุณปู่ทานอาหารมื้อเช้าและเย็นเท่านั้น ส่วนมื้อกลางวันจะมีคนคอยขับรถกระบะเข้าไปส่งปิ่นโตให้กับคนงานภายในสวน เพราะจะได้ไม่เสียเวลาเดินทางไปมา มีเวลาเหลือให้เอนกายอีกหน่อยหลังทานอาหาร ก่อนจะเริ่มลุยงานต่อในภาคบ่าย
สำหรับหน้าที่ในส่วนของเสบียงนั้น ผมเองก็มีส่วนช่วยในงานนี้นะครับ แหะๆ
เริ่มทำตัวเป็นประโยชน์ขึ้นมาแล้วล่ะ ไม่ได้เก่งแต่นอนกินบ้านกินเมืองนะครับ
ผมชอบเข้าไปช่วยป้าเพ็ญและป้าแม่ครัวจัดปิ่นโต แต่ไม่ได้แตะในส่วนของการทำอาหารนะครับ แฮ่
แค่ตักข้าวตักแกงใส่กล่อง ใส่ปิ่นโตเท่านั้นเอง
อ้อ..บางครั้งก็มีติดสอยห้อยตามไปส่งข้าวในสวนด้วยนะ
ทุกวันผมจะมาทานข้าวที่เรือนคุณปู่อย่างน้อยๆหนึ่งมื้อ แต่ถ้าวันไหนไม่ได้ออกไปข้างนอก ผมแทบจะมาสิงอยู่ที่เรือนหลังนี้ทั้งวัน เพราะพ่อกับพี่ปาล์มมีงานให้ทำ ต้องออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า ทิ้งให้ผมนั่งเหงาคนเดียว
เช้าวันนี้มีข้าวต้มหมูกับปาท่องโก๋ครับ ของโปรดผมเลย
“ป้านวล ไปดูหนังกันไหม” ผมเอ่ยชวนหลังจากจัดการข้าวต้มถ้วยโตเสร็จเรียบร้อย
“หนังไอไหร”
“หนังกู้โลก ยิงกันตู้มตู้ม”
“เสียงดังหม้าย” ป้านวลยิ้มตาม ฟังผมพูด
“ดังหรอยเลยจ้า ไปไหมครับ”
“หม้ายไป หนักหู” ปกติแล้วป้านวลไม่ค่อยได้ออกไปไหน ไม่ใช่เพราะไม่มีใครอยากพาออกไป แต่เป็นป้านวลเองที่ติดบ้าน
แม้ร่างกายป้านวลจะผิดปกติไปบ้าง แต่ป้ากลับมีส่วนช่วยงานในสวนนี้มากกว่าผมเสียอีก พูดแล้วก็รู้สึกผิด แฮ่ๆ
รู้สึกแย่ขึ้นมาอีกสองระดับเลยครับ
นอกจากงานทำความสะอาดเรือนที่ป้านวลชื่นชอบเป็นพิเศษแล้ว ยังมีงานสวนครัวที่ป้าชอบถอนวัชพืชและรดน้ำดูแลจนพืชผักจนเจริญเติบโตอย่างสวยงาม บ้านนี้เขามือขึ้นปลุกอะไรก็งอกเงยดีครับ เห็นจะมีก็แต่ผมเนี้ยแหละ ที่มือร้อน ปลูกอะไรก็ตายเสียหมด เหอะๆ
ทำไมเหมือนไอ้ยางคนนี้มันเกิดผิดที่ผิดทางชอบกล
หลังจากทานอาหารเช้าและเอนกาย ผึ่งพุงให้อาหารย่อยแล้ว นายหัวดินก็ขอตัวเข้าไปดูโรงรีดยาง ผมจึงบอกลาปู่กับย่าติดสอยตามพ่อไปด้วยกัน หลังจากเสร็จธุระจะได้มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมืองกันเลย
ที่บ้านผมมีแต่รถคันใหญ่ครับ รถสปอร์ต ซีดานอะไรพวกนั้น ไม่ได้แอ้มเงินบ้านผมเลยครับ เพราะเส้นทางเดินรถภายในสวนใช่ว่าจะเป็นถนนราบเรียบไปทุกจุด เพราะฉะนั้นเลือกซื้อรถที่เหมาะสมกับสภาพแวดล้อมดีกว่า จะได้ใช้งานได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องกลัวเรื่องรถจะต้องท้องร่องให้เครื่องร่างพัง
ทางเดินรถที่ลึกเข้าไปในตัวสวนเป็นทางขรุขระไม่สม่ำเสมอ ขนาบไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ตลอดแนวสุดลูกหูลูกตา ถ้าไม่ไปตามเส้นรถนี้ ผมเองก็หลงเหมือนกันครับ พ่อขับรถตัดผ่านบริเวณสวนปาล์มก่อนที่จะไปเจอแนวสวนยางที่ปลูกไว้ในพื้นที่อีกส่วน รถคันใหญ่สีส้มแสดเคลื่อนไปจอดสนิทอยู่หน้าโรงรีดแผ่นยางขนาดกลาง พ่อดับเครื่องก่อนจะก้าวลงจากรถ ผมจึงตามลงไปด้วยเพราะพ่อต้องใช้เวลาอยู่ที่นี่อีกพักใหญ่
ทุกคนที่บ้านผมไม่มีนิสัยติดเครื่องยนต์ไว้นานๆแล้วนั่งแช่รอในตัวรถ เปลืองน้ำมันครับ
ถ้าอยากจะนั่งรอในรถก็เปิดกระจก เปิดประตูทนร้อนกันไป
“วันนี้นึกยังไงเข้ามาถึงนี่หึ ไอ้ยาง” พี่ปาล์มในชุดเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงยีนต์สีด่างๆ ที่เอวมีผ้าขามม้าคาดไว้ ตรงกรอบหน้าชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ถึงแม้ว่าจะยังมีฝนโปรยปราย แต่อากาศตอนนี้ถือว่าอบอ้าวเพราะลมไม่พัดผ่าน
“จะพาพ่อไปเที่ยว เลยตามมาด้วย พ่อให้ชวนพี่ปาล์มไปด้วยกัน”
“ไปไหน”
“ดูหนัง กินหนม”
“กินขนมอะไรของมึงอีก” พี่ผมมันทำหน้าปุเลี่ยนอีกแล้วครับ กับเรื่องกินของผมนี่ไม่ได้เลย บ่นทั้งวัน
“ร้านกาแฟในเมือง เค้กอร่อย ยางเคยไปกับเพื่อน จะไปซื้อมาฝากป้าๆด้วย”
“มึงหวานคนเดียวก็พอแล้ว อย่าเอาเบาหวานมาให้พวกป้าๆ กูไม่ไป”
“ไม่ไปก็ดีเลย จะชวนพ่อไปต่อที่ตลาดศาลเจ้า เห็นบ่นอยากกินหอยทอดพอดี”
“รอกูอาบน้ำแปปนึง ถ้าพ่อตรวจงานเสร็จแล้วบอกให้รอกูด้วย”
ผมยิ้มขำ สายตายังคงมองตามพี่ชายที่เดินหน้ายุ่งไปทางรถยนต์อีกคันที่จอดอยู่ เพื่อหยิบเอากระเป๋าสัมภาระที่เจ้าตัวมักจะติดเสื้อผ้าและเครื่องอาบน้ำไว้ใช้ยามฉุกเฉิน ก่อนจะหายตัวเข้าไปในส่วนของห้องอาบน้ำด้านหลังโรงรีดยาง ผมรู้ว่าพี่ชายเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของทุกคนในครอบครัว จึงแอบเอาเรื่องพ่ออยากกินหอยทอดมาอ้าง จริงๆแล้วพ่อไม่ได้บ่นอยากทานอะไรหรอกครับ ผมขี้หก เอ่อออ หมายถึงโกหกนั้นแหละครับ เพราะถ้าไม่โกหกพี่ปาล์มคงไม่ยอมออกไปด้วยกันแน่ ไหนๆก็ไม่ได้ไปดูหนังด้วยนั้นมานานแล้ว ขอผมแอบบังคับให้เจ้าตัวยอมออกไปด้วยกันหน่อยเถอะ
ไม่รู้ว่าถ้าวันหนึ่งผมต้องย้ายไปเรียนที่กรุงเทพจริงๆ จะทำใจรับกับการใช้ชีวิตตัวคนเดียวได้ดีแค่ไหน ในเมื่อตั้งแต่เกิดมาก็อยู่แต่กับคนมากมาย ไม่เคยต้องเหงาเลย เริ่มจะวิตกไปล่วงหน้าแล้วครับ ทั้งๆที่ผมยังสอบไม่ติดที่ไหนเลยด้วยซ้ำ ฮ่า~
หลังเสร็จธุระที่โรงรีดยาง พี่ปาล์มก็ทำหน้าที่ลูกชายที่ดีขับรถให้พ่อและน้องชายที่น่ารักอย่างผมนั่ง พี่ปาล์มเป็นคนที่ขับรถเก่งมาก และก็ขับรถเร็วมากเช่นกัน แต่ทุกครั้งที่มีพ่อหรือผมนั่งด้วยมันจะเหยียบไม่เกินร้อย เพราะเคยเผลอเหยียบคันเร่งเพลิน พ่อด่าหูชาเลยครับ สมน้ำหน้า อิอิ
เรามุ่งหน้ามายังห้างสรรพสินค้า เมื่อจัดการซื้อตั๋วหนังเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมง แต่พวกเรายังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงกันเลย ผมเลยลากพ่อกับพี่ปาล์มเข้าร้านแฮมเบอร์เกอร์ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับบริเวณโรงภาพยนตร์ จัดการสั่งอาหารให้ทุกคน คนละชุด โดนพี่ปาล์มด่าอีกรอบว่าทำไมไม่ไปกินข้าวเป็นเรื่องเป็นราว ให้พ่อมากินอาหารแบบนี้ทำไม ผมเลยเถียงไปว่ามีเวลาแค่นี้จะให้ไปกินสุกี้ เป็ดย่างหรือยังไงเล่า เลยโดนพี่มันบ่นกลับมาอีกรอบว่าเป็นคนลากคนอื่นมาดูหนังก็ไม่ยอมเช็ครอบหนังล่วงหน้า ถ้าพลาดรอบนี้ต้องรอบถัดไปอีก2ชั่วโมง ถ้าเช็ครอบก่อนออกจากบ้านจะได้มีเวลาทานข้าวเที่ยงที่บ้านเสียก่อน
เฮ้อออออ ขี้บ่นยิ่งกว่าตุ๊ดแบบผมอีกครับ
พ่อยังไม่ว่าอะไรเลย ขำอย่างเดียว แถมกินเบอร์เกอร์หมดแล้วยังต่อด้วยไอศกรีมอีกหนึ่งโคน
ดูหนังจบผมก็บังคับให้พี่ปาล์มพามาร้านคาเฟ่ที่อยู่ห้างจากห่างสรรพสินค้าราวๆ 15นาทีโดยรถยนต์ ผมชอบร้านคาเฟ่ ชอบร้านกาแฟ ถึงแม้ว่าที่จังหวัดนี้จะมีร้านแบบนี้ไม่เยอะ แต่ก็ยังพอมีร้านบรรยากาศดี ขนมอร่อยๆอยู่บ้าง
บรรยากาศในร้านคึกคักคนแน่นร้านไปหมด โชคดีในจังหวะที่เรามาถึงมีโต๊ะนึงกำลังจะออกไป ผมเลยให้พ่อไปนั่งจองโต๊ะไว้ก่อน ส่วนตัวเองก็คว้าแขนพี่ปาล์มไว้ไม่ให้มันเดินไปรอที่โต๊ะกับพ่อครับ เพราะอะไรหน่ะหรอ?
เพราะผมไม่ได้พกกระเป๋าสตางค์มาครับ ฮ่า
“อยู่กับยางก่อน”
“มึงไม่พกตังมาอีกแล้วใช่มั้ย”
“แฮ่ พี่ปาล์มอยากกินอะไร กาแฟที่นี่อร่อยนะ เอาอเมริกาโน่มั้ย พี่ปาล์มไม่ชอบกินอะไรหวานนี่เนอะ แต่เค้กมะพร้าวอ่อนที่นี่ไม่หวานนะ กินคู่กับกาแฟขมๆน่าจะเข้ากันได้ดี เอาเนอะ เอาเนอะ” รีบชิ่งพูดยาวๆ รัวๆไปก่อนครับ ให้พี่มันเบลอ อย่าเว้นช่วงว่างให้ได้บ่น
“เออๆ จะสั่งอะไรก็เอามา สั่งให้พ่อด้วย อย่าหวาน” พี่ปาล์มพยักหน้าแบบเบื่อๆก่อนจะยื่นกระเป๋าสตางค์ของมันมายัดใส่มือผม แล้วเดินตรงไปยังโต๊ะที่พ่อนั่ง
“อเมริกาโน่ร้อนสองที่ คาราเมลปั่นเพิ่มวิปครีม เค้กมะพร้าวอ่อน บานอฟฟี่ แล้วก็ทาร์ตผลไม้ ครบตามที่ลูกค้าสั่งใช่มั้ยครับ” พี่พนักงานหน้าตาดีนำเครื่องดื่มและขนมมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ ผมยิ้มรับขอบคุณอย่างมีความสุข ขนมหน้ากินไปหมดเลยยย
“มึงสั่งอะไรมาเยอะแยะ ห๊ะ” เอาอีกแล้วครับ เบื่ออออ
ผมยู่ปากไม่ตอบอะไรกลับ
“พ่อลองชิมกันนี้ อร่อยยยย ยางเคยมากินกับเพื่อน ไม่หวานมากพ่อน่าจะชอบ” พ่อพยักหน้ารับก่อนจะใช้ส้อมจิ้มลงไปบนก้อนทาร์ตผลไม้
“โอ๊ะๆๆ แปปนึงพ่อ ยางลืมถ่ายรูป”
พ่อชหยุดมือไว้ ก่อนถอยออกมาให้ห่างจากเค้ก ผมโดนพี่ปาล์มด่าอีกตามเคย พ่อยังไม่ว่าอะไรผมสักคำเลยนะ ไอ้พี่ปาล์มโว้ยยยย
“ถ่ายรูปกันนะ” ผมยิ้มก่อนจะชูกล้องขึ้น มองหาตำแหน่งเหมาะสมให้โฟกัสหน้าพวกเราทั้งสามคน พ่อขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ แล้วใช้มือแกร่งโอบไหล่ของผมไว้ก่อนจะยิ้มให้กล้อง แต่ตากลับหลุดโฟกัส
“มองกล้องตรงนี้นะพ่อ ถ้ามองหน้าจอพ่อจะตาเหล่” ผมชี้ให้พ่อดูตำแหน่งกล้อง หล่อจริงๆเลยครับพ่อผมเนี้ย
“พี่ปาล์ม ขยับมาเหลยเร็วๆ จะได้กินไง” ผมใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ดึงแขนพี่ปาล์มให้เข้ามาใกล้ๆ
“โหยยย ขึ้นกล้องนะเราหน่ะ ยิ้มหน่อยเร็วคนหล่อ อย่าเก๊กขรึมอยู่” ผมเอ่ยทั้งขำมองหน้าพี่ชายผ่านหน้าจอโทรศัพท์ ผมกดถ่ายไปหลายรูปจนพอใจ แล้วจึงปล่อยให้ทุกคนกลับไปดื่มกาแฟกินขนมตามเดิม
พ่อดูจะชอบใจกับรสชาติกาแฟและขนมของที่นี่ เอ่ยชมไม่หยุดแถมยังบอกผมว่าครั้งหน้าให้มาด้วยกันอีก พี่ปาล์มเองก็ดูผ่อนคลายลงจากตอนที่นั่งเกร็งๆ เพราะโต๊ะข้างๆเอาแต่ซุปซิปสะกิดกันใหญ่ให้มองมาทางพี่ชายคนดีของผม ดีเอ็นเอดีก็งี้แหละครับ อิอิ
ก่อนออกจากร้านผมชวนพ่อไปเลือกขนมเพื่อซื้อกลับไปฝากคนที่บ้าน พ่อบังเอิญเจอคนรู้จัก ไปๆมาๆ พ่อเจ้าของร้านรู้จักกับพ่อผมซะงั้น นายหัวดินก็ค่อนข้างกว้างขวางในจังหวัดนี้เหมือนกันนะครับเนี้ย ทำเป็นเล่นไป ผมเลยได้บารมีพ่อกับปู่คุ้มกบาลอยู่บ้าง แต่ก็เปรี้ยวได้แค่ในจังหวัดบ้านเกิดเท่านั้นแหละครับ ออกเขตจังหวัดไปก็ไม่มีใครรู้จักแล้ว แฮ่
กลับมาถึงบ้านผมก็แยกย้ายกับพ่อและพี่ปาล์มที่บ้านปู่ ทั้งสองคนจะขออยู่ที่เรือนร้อยปีเพื่อรอทานอาหารค่ำกันก่อน แต่ผมเขมือบขนมไปเยอะมากตอนนี้ยังอิ่มอยู่ เลยขอตัวกลับบ้านมาอ่านหนังสือต่อ
กลางปีหน้าคณะที่ผมเล็งไว้จะเปิดสอบตรงแล้ว ผมมีเวลาอีกไม่มากในการอ่านหนังสือ เพื่อยัดเอาความรู้ที่เรียนมาทั้งหมด คณะและมหาลัยที่ผมอยากเข้าเรียนนั้นค่อนข้างมีชื่อเสียง แถมคะแนนปีก่อนๆก็ถือว่าสูงทีเดียว เพราะฉะนั้นผมต้องตั้งใจทำให้เต็ม แต่ผลจะเป็นอย่างไรนั้น ถ้าพยายามเต็มที่แล้วผมก็จะไม่เสียใจ
ผมมีจมอยู่กับตำราเรียนอยู่เกือบ 4 ชั่วโมง หันไปมองนาฬิกาอีกทีก็จะเข้าวันใหม่แล้ว สายตาผมล้าเต็มทีเลยตัดสินใจพอไว้แค่นี้ก่อน อยู่ดีๆก็อยากออกไปรับลมที่ระเบียบสักนิด ห้องนอนของผมไม่มีระเบียงหรอกครับ เรือนไทยหลังนี้มีชานเรือนอยู่ทางด้านหลัง เป็นระเบียงโล่งกว้างๆที่ปกติแล้วจะใช้สังสรรค์บางตามโอกาส หรือไม่ก็เอาไว้ ตากหมอน ตากเบาะ ตากผ้าห่ม เพราะตัวระเบียงตรงนี้ไม่มีหลังคา มีแต่ลานโล่งๆ ที่มองขึ้นไปบนฟ้าก็จะเห็นท้องฟ้าเป็นแผ่นกว้าง ผมรักบ้านสวนในเวลานี้เป็นที่สุด
ลมเย็นๆพัดเอาความชื้นจากภูเขาที่อยู่ลึกเข้าไปในสวน มาปะทะกับใบหน้าผม โชคดีที่มีสายลมคอยช่วยไล่ปัดเป่าเอาเจ้าพวกแมลงและยุงออกไป เพราะถ้าคืนไหนที่อากาศนิ่งสนิทไม่มีลมพัด วันนั้นยุงจะชุมเป็นพิเศษ
ผมลากเก้าอี้หวายมานอนมองดูดาวบนท้องฟ้า ฝนหยุดตกไปนานแล้ว ท้องฟ้าเริ่มเปิดให้ดวงดาวออกมาโชว์ตัว ผมยิ้มออกมาเมื่อหันไปเจอพระจันทร์ที่วันนี้โผล่มาแค่เสี้ยว
ก่อนจะยัดหูฟังเปิดเพลลิสต์ในมือถือฟังเพลงไปพร้อมกับมองไปที่พระจันทร์ดวงนั้น
ผมเกิดราศีกรกฏ เคยอ่านหนังสือเจอมาว่าพระจันทร์เปรียบดั่งเทพประจำตัวของคนที่เกิดในราศีนี้ หลังจากนั้นทุกครั้งที่ผมมองเห็นพระจันทร์ ผมมักจะชอบพูดคุย เล่าเรื่องต่างๆให้ดาวประจำตัวของผมฟัง
“สวัสดีครับ นึกว่าวันนี้คุณพระจันทร์จะไม่โผล่ออกมาเสียแล้ว หายไปหลายวันเลยนะครับ”
“ผมพึ่งอ่านหนังสือจบเลยแวะมาหาทักทายคุณจันทร์ เดี๋ยวจะลืมกันไปเสียก่อน”
“คุณจันทร์ว่าผมจะสอบติดคณะที่หวังมั้ยครับ”
“ผมอยากติดที่นั่น คุณจันทร์ก็รู้เหตุผลของผมใช่มั้ยล่ะ เคยเล่าให้ฟังแล้วเนอะ”
“คุณจันทร์แอบไปดูให้ผมหน่อยสิว่าพี่เขายังอยู่ที่เดิมหรือป่าว”
“ไม่ใช่ว่าซิ่วไปเรียนที่อื่นแล้วนะครับ”
“ฝากกระซิบบอกพี่เขาให้หน่อยได้มั้ย ว่าถ้าเราเจอกันครั้งหน้า อย่าลืมบอกชื่อเขาให้ผมรู้จักล่ะ”
“ผมเองก็จะได้แนะนำตัวให้เขารู้จักบ้างเหมือนกัน”
.
.
.
.
.
.
Tbc.
ยังคงไม่ชินกับการจัดหน้า งื้ออออ
ค้นพบความยากอีกอย่างนึงในการแต่งนิยายคือการคิดชื่อเรื่อง 5555555
ฝากน้องน้ำยางด้วยนะคะ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่าาาา
:mew1:
-
ชอบการเล่าเรื่อง รายละเอียด
รออ่านต่อ นะ
:L2: :pig4:
-
รอตอนใหม่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนที่ 3 เครปกล้วยนูเทล่าเพิ่มวิปครีม
หลังจากเหตุการณ์คืนลอยกระทงในวันนั้นผ่านมาแล้ว 2 ปี ในที่สุดผมก็สามารถสอบเข้าเรียนได้ตามที่วาดหวังเอาไว้ วันนี้เป็นวันที่ผมต้องห่างบ้านเป็นช่วงเวลานานครั้งแรก จะบอกว่าพร้อมก็พูดไม่เต็มปาก เอาเข้าจริงแล้วแอบกังวนไปเสียหมด
กลัวจะร้องไห้กลับบ้าน
กลัวจะคิดถึงทุกคนที่นี่
แต่พี่ปาล์มบอกว่าจะแวะไปหา เพราะยังไงก็ต้องขึ้นไปทำธุระที่กรุงเทพอยู่บ่อยๆ พ่อบอกว่าปิดเทอมเมื่อไรก็ให้กลับมา ถ้ามีวันหยุดติดต่อกันแล้วอยากกลับบ้านก็ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าเดินทางเพราะนายหัวดินคนหล่อจะจัดการให้
หล่อ ใจดี ขี่ปิคอัพ บ้านอยู่ในควน ฮ่าๆๆๆ แกล้งพ่อตัวเองครับ
อ้อ..ในควนหมายถึง สถานที่ครับ คล้ายๆกับ เนินเขา ใกล้เขา อยู่บนเขา ง่ะ จะอธิบายยังไงดีนะ เอาแบบเข้าใจง่ายๆคือบ้านผมเองครับ ฮ่า
วันนี้จะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่พวกเราทิ้งสวนไว้ให้ป้าแม่ครัวกับพี่ๆคนงานดูแลเพราะตอนนี้ทุกคนขนกันมาส่งผมที่สนามบินประจำจังหวัดกันหมดเลยครับ ร้องไห้แน่ๆ ไอ้ยางเอ้ย
ในช่วงแรกพี่ปาล์มจะไปอยู่กับผมที่หอพักด้วยครับ เห็นมั้ยล่ะว่าต่อให้เราเถียงกันบ่อยแค่ไหน แต่นั้นก็เป็นเรื่องปกติของพี่น้องใช่มั้ยล่ะครับ ไม่ทะเลาะกันผมกลับมองว่าแปลก ดูไม่ค่อยสนิทกันเท่าไร
ที่จริงแล้วพี่ชายผมเคยเรียนที่กรุงเทพมาก่อนครับ พ่อเลยให้พี่ปาล์มมาคอยแนะเรื่องการปรับตัวต่างๆ รวมไปถึงการเป็นเด็กหอด้วย ตอนแรกพ่อจะตามไปดูให้แน่ใจว่าหอพักที่ผมอยู่ไม่ไกลจากมหาลัย เดินทางสะดวกและปลอดภัยพอให้วางใจ แต่เพราะติดธุระที่เลี่ยงไม่ได้เลยอดไปด้วยกัน
ครั้งก่อนที่ผมขึ้นไปมอบตัวกับทางคณะ พ่อก็ไม่ได้มาด้วย เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงที่งานในสวนกำลังยุ่ง จะทิ้งมากันหมดก็ไม่ได้ แต่จะให้พ่อมากับผมแค่สองคนก็ไม่ได้อีก เพราะพ่อไม่ชินเส้นทางในกรุงเทพยิ่งกว่าผมเสียอีกครับ รายนั้นไม่เคยทนใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพได้เกิน 3 วันเลย
พี่ปาล์มเลยทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองให้ผมทุกครั้งที่ต้องติดต่อกับทางคณะ เรื่องหอพักพี่ปาล์มก็เป็นคนเลือกให้ครับ พี่ชายคนดีของผมพาเดินรอบบริเวณมหาลัย เข้าตึกนู้น ออกตึกนี้เพื่อหาหอพัก ใช้เวลาอยู่สองวันเต็มๆ ถึงจะได้ที่ถูกใจพี่แก ไม่ใช่เลือกเพราะถูกใจผมหรอกนะครับ ทั้งๆที่ผมเป็นคนอยู่แท้ๆ เฮ้อ
โชคดีที่มหาลัยของผมไม่บังคับว่านักศึกษาชั้นปีที่1 ต้องพักหอในมหาลัยเท่านั้น จริงๆก็คงอยากบังคับ แต่เพราะหอพักมีไม่เพียงพอต่อจำนวนเด็กใหม่ทั้งมหาลัย ใครๆก็อยากอยู่หอในครับ เพราะราคาถูกกว่าข้างนอกเยอะเลย แต่เพราะหอในคนนอกเข้ามาพักไม่ได้ พี่ปาล์มเลยให้ผมมาอยู่ข้างนอก เมื่อไรต้องขึ้นมาทำธุระที่กรุงเทพจะได้มาพักกับผมได้ และเหตุผลอีกอย่างหนึ่งก็คือ จะแอบมาเช็คตอนไหนก็ได้ครับ เพราะพี่แกเล่นเก็บกุญแจสำรองห้องผมไว้กับตัวเรียบร้อยแล้ว ร้ายกาจมาก
หลายคนคงกำลังคิดว่าถ้ากลัวผมออกนอกลู่นอกทางขนาดนี้ทำไมไม่พักหอในมหาลัยไปเลยล่ะ ในเมื่อปลอดภัยกว่า มีแต่เด็กในมหาลัย จำกัดเวลาเข้าออก และที่สำคัญคือแยกหอพักชายและหญิง
แต่อย่าลืมครับ
ผมชอบผู้ชาย ฮ่า~~~
ไอ้เรื่องจำกัดเวลาเข้าออกนี่ลืมไปได้เลย พี่ปาล์มมันรู้นิสัยผมดีว่าไม่ไปเถลไถลที่ไหน
พี่แกกลัวผมซุกใครไว้ที่ห้องมากกว่าครับ ยิ่งหอชายแล้วด้วย เหอะๆๆ
ผมไม่ได้อ้อร้อขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ไว้ใจโผมมมมมมมม
“อยู่ไกลบ้านก็ดูแลตัวเองดีๆนะลูก ถ้าอยู่ไม่ได้ก็โทรมาหาปู่ ปู่จะมารับ” ผมยิ้มขำกับประโยคน่ารักของคุณปู่ ก่อนจะกอดท่านไว้แน่น
“ถ้ายางเหงา ปู่ขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนยางนะ ห้องยางกว้าง นอนได้หลายคน”
“ทำพรื่อล่ะทีนี้ ปู่พาย่าไปด้วยได้มั้ย” (ทำไงยังดีล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นปู่พาย่าไปด้วยได้มั้ย)
“ได้แล พาไปให้หมดเลย ไปอยู่เป็นเพื่อนยาง” ผมเริ่มอยากร้องไห้ขึ้นมาจริงๆแล้วครับ ปู่หน้าตาจริงจังเพราะกลัวผมเหงา ทั้งๆที่ผมพูดเล่นแท้ๆ แต่แกคงว่าผมเอาจริง
“ปู่ไม่ต้องไปกังวล เดี๋ยวไอ้ยางมันปรับตัวได้ก็ไม่อยากกลับบ้านเราแล้วล่ะ” พี่ปาล์มขัดขึ้นหลังจากที่เห็นสีหน้าเป็นห่วงของปู่กับย่า ดับอารมณ์หวั่นใจของผมไปหมด เล่นเตะตัดขาผมซะงั้น
“ถ้าพันนั้นลูกปาล์มไม่ต้องแขบหลบเรินมาน้า อยู่ข้างโน่นเป็นเพื่อนน้องก่อน งานแค่สวนหม่าต้องห่วงไม่ ให้ลูกดินดูไป คนงานก็เยอะแยะ” คุณย่ากอดผมไว้แล้วก่อนจะพูดกับพี่ปาล์มว่าไม่ต้องรีบกลับ ให้อยู่กับผมก่อน งานทางนี้ให้พ่อดูแล
“ย่าไม่ต้องเป็นห่วง น้องมันอยู่ได้ เชื่อผมนะ” พี่ปาล์มพูดให้ย่าสบายใจอีกครั้ง
ผมกล่าวลาทุกคนพร้อมอ้อมกอด น้ำตาคลอเบ้าแต่ต้องกลั้นเอาไว้จนแสบคอ จะไม่ยอมให้ไหลออกมา ด้วยกลัวทุกคนเป็นห่วง
เมื่อมาถึงกรุงเทพเป็นที่เรียบร้อย พวกเราจัดการทำเรื่องเข้าหอพัก วางกระเป๋าให้เรียบร้อย ก่อนจะเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่ห้างสรรพสินค้าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยของผมนัก
ตอนแรกผมอยากทานไก่ทอดเกาหลีเป็นมื้อเย็น เคยเห็นหลายครั้งในโซเชี่ยล แต่ยังไม่มีโอกาสได้ลองกินสักที เมื่อเห็นว่ามีร้านไก่ทอดชื่อดังอยู่ในห้างแห่งนี้ ผมจึงลากพี่ชายคนดีของผมไปหน้าร้าน ยืนเถียงกันอยู่พักใหญ่หลังจากดูเมนูอาหาร พี่ปาล์มก็เดินหนีเลยครับ สุดท้ายจึงมาจบที่ร้านอาหารญี่ปุ่น
ฮือออออ ปีกไก่ทอดราดซอสเกาหลีของผม
“ยางอยากกินไก่ทอด” ผมยังคงบ่นไม่หยุดถึงสิ่งที่อยากกิน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเข้ามานั่งเซ็งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นแล้วก็ตาม
“ไปหาดใหญ่เมื่อไร กูจะเหมาหมดร้านให้มึงเลย”
“มันไม่เหมือนกัน”
“เมนูมีแต่ไก่ทอด มึงจะให้กูกินอะไร”
“ก็กินไก่ทอด”
“กูอยากกินข้าว” พี่ปาล์มถอนหายใจ แล้วหยิบแก้วชาเขียวร้อนขึ้นมาจิบ
“ข้าวก็มี ยางเห็นในเมนู”
“กูกินไม่เป็นหรอกข้าวผัดกิมจิ”
“ข้าวเปล่าก็มี กินกับไก่ไง มีซุปขายด้วย”
“เออๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพามาใหม่”
“เย้ จะกินให้เป็นเก๊าเลย”
หลังจากที่ทานมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อย พวกเราจึงแวะซื้อของใช้เข้าห้อง ผมไม่ได้พกเสื้อผ้ามามากมายหนัก ปกติอยู่บ้านสวนผมใส่แค่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น กางเกงยีนส์ขายาวมีแค่ 2 ตัว ใส่ซ้ำใส่วนกันไป อยู่ต่างจังหวัดไม่จำเป็นต้องแต่งตัวมากมายเท่าไรหรอกครับ เพราะวันทั้งวันก็อยู่แต่ในสวน เลยคุยกับพ่อว่าขอเอาเงินเก็บมาซื้อเสื้อผ้าใหม่สัก 4-5ชุด
พรุ่งนี้ผมจะมีวันว่างเหลืออีกหนึ่งวัน หลังจากนั้นก็จะเริ่มปฐมนิเทศและทำกิจกรรมรับน้อง ส่วนมหาลัยจะเปิดภาคเรียนในอีกสองอาทิตย์ ช่วงนี้ก็เน้นทำกิจกรรมละลายพฤติกรรมกันไปก่อนครับ ช่วงกลางวันที่ผมไปมหาลัย พี่ปาล์มจะแยกตัวไปทำธุระ เยี่ยมญาติ และพบปะเพื่อนฝูง เพราะเจ้าตัวเคยเรียนที่กรุงเทพมาก่อน เลยมีเพื่อนๆอยู่ที่นี่เสียเป็นส่วนใหญ่
อ้อ..หลังจากที่พี่ปาล์มมาอยู่ได้สองวัน พวกเราก็มีรถใช้ครับ เพราะพี่ปาล์มไปเอารถจากบ้านคุณลุงมาใช้ ผมเองก็มีญาติอยู่ที่กรุงเทพเหมือนกันครับ แต่บ้านคุณลุงอยู่นู้นนนน คนละฝั่งกับมหาลัยของผมเลย และผมไม่ค่อยสนิทกับทางครอบครัวคุณลุงเท่าไร นานๆเจอกันสักครั้งก็แบบนี้แหละครับ ผิดกับพี่ปาล์มรายนั้นจะเข้าหาผู้ใหญ่เก่งกว่าผม บางครั้งพี่ปาล์มก็ทำหน้าที่แทนพ่อกับปู่ ไปมาหาสู่บ้านญาติเพื่อทำธุระให้ เลยสนิทกับญาติผู้ใหญ่มากกว่าผมที่หมกตัวอยู่แต่ในบ้านสวน
วันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ผมไม่ต้องเข้ามหาลัย พี่ปาล์มมักจะพาผมไปเที่ยวให้คุ้นชินเส้นทางโดยอาศัยบริการจากขนส่งสาธารณะอย่างรถเมล์ รถไฟฟ้า และรถใต้ดิน รถที่ยืมมาจากบ้านลุงนั้น ผมไม่ได้นั่งเลยครับ เหอะๆๆ
ผมได้ไปเที่ยวรอบเกาะรัตนโกสินทร์ด้วยนะครับ สนุกมากกกก พี่ชายพาผมนั่งรถไฟฟ้า ขึ้นเรือ แล้วมาต่อรถสามล้อ แวะสักการะองค์ศาลหลักเมือง เพื่อเป็นสิริมงคล พี่ปาล์มบอกว่าเรามาอยู่ไกลบ้านไกลเมือง มาอาศัยอยู่ต่างถิ่น ก็ต้องมาไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิประจำเมืองให้ท่านคุ้มครอง
ผมเลยถือโอกาสเที่ยวชมความสวยงามของวัดพระแก้ว และวัดต่างๆในบริเวณใกล้เคียง ใช้เวลาอยู่ตรงนั้นทั้งวัน กลับมาถึงหอพักก็ดึกแล้ว ผมหมดแรงจนหลับสนิทตลอดคืนเลยครับ
หลังจากที่ผมเปิดเรียนได้หนึ่งสัปดาห์ ก็เป็นเวลาที่พี่ชายของผมต้องบอกลากลับบ้านเกิด ผมไม่ได้ไปส่งที่ปาล์มที่สนามบิน แต่มาส่งเจ้าตัวตรงหน้าหอพักแทน เพราะพี่ปาล์มจะนั่งแท็กซี่ไปด้วยตัวเอง ส่วนรถที่ยืมมาก็เอาไปคืนเรียบร้อยแล้วครับ
แล้วผมก็ร้องไห้จนได้ วันที่จากบ้านมายังแค่น้ำตาคลอ แต่วันนี้ร้องไห้เลย พี่ปาล์มถอนหายใจหนึ่งทีก่อนจะดึงผมเข้ามากอดแล้วลูบหัว
“ไม่งอแง เดี๋ยวก็ชิน ปีหนึ่งกิจกรรมเยอะจนมึงไม่มีเวลาเหงาเลยล่ะ แต่ช่วงกลางคืนที่มึงกลับมาอยู่ห้องคนเดียวอาจจะยากหน่อย พอค่ำแล้วมึงจะคิดถึงบ้านเป็นพิเศษ ถ้าเหงาก็โทรมาหากูได้ตลอด เข้าใจไหม”
“อื้อ” ผมซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งของพี่ชาย ไม่อยากให้มันกลับไปเลยครับ
“ไว้กูจัดการงานที่สวนเสร็จเมื่อไรจะพาพ่อมาหามึง”
พี่ปาล์มบอกทิ้งท้ายก่อนจะผละออกไปตอนที่รถแท็กซี่ที่เรียกไว้เข้ามารับพอดี
.
.
.
.
.
.
ผ่านมาแล้วสองเดือนกับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ผมลืมบอกไปว่าผมเรียนทันตะครับ ผมฝันอยากเป็นหมอฟันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว จำได้ว่าสมัยที่ยังเป็นเด็กน้อย ผมกลัวหมอฟันสุดๆ แต่บังเอิญไปเจอคุณหมอใจดีท่านหนึ่งที่มือเบามาก ขูดหินปูนให้ผมไม่เจ็บเลย ผมเลยประทับใจมาจนถึงวันนี้ จนอยากเป็นเหมือนคุณหมอท่านนั้น
ผมมองว่าสุขภาพในช่องปากเป็นเรื่องที่สำคัญมากอย่างหนึ่งในระบบร่างกายของเราเลยครับ ไม่ใช่แค่เรื่องสุขภาพเท่านั้น แต่เหมารวมไปถึงบุคลิกภาพที่ดีด้วย และการดูแลสุขภาพช่องปากควรเริ่มดูแลอย่างถูกวิธีตั้งแต่วัยเด็ก เพราะถ้าเกิดฝันผุ รากฟันเสียหายขึ้นมา มันไม่สามารถงอกใหม่มาแทนที่ของเดิมได้แล้วล่ะครับ แถมวัยเด็กยังเป็นช่วงอายุที่เกิดปัญหาเรื่องช่องปากไม่แพ้กับผู้สูงอายุเลย ถ้าเด็กๆกลัวการไปหาหมอฟัน ก็จะทำให้ฝังใจจนไม่กล้าไปหาอีกเลย ผมจึงอยากเป็นหมอฟันที่ดีให้เด็กๆไม่กลัวการมารักษา
อ้อ..!! ยังจำพี่ชายคนหล่อที่ลอยกระทงกับผมในตอนนั้นได้ไหมครับ จนวันนี้ผมยังไม่ได้เจอหน้าคนที่ทำให้ผมอยากเรียนที่นี่เลย
พี่เดือนตาดุคนนั้น หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ผมทราบจากพี่ตองว่าพี่เดือนคนหล่อคนนั้นคือพี่ดีน เรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาคอินเตอร์ ชั้นปีที่3 ในตอนที่เราเจอกันนั้น พี่ดีนยังเป็นเฟรชชี่อยู่เลยครับ ไม่รู้ว่าสาเหตุที่ทำให้ผมไม่เจอหน้าเจ้าตัว เป็นเพราะพี่แกจะซิ่วไปเรียนที่อื่นแล้วหรือเปล่า
หวังว่าจะไม่เป็นแบบนั้นนะครับ แฮ่ๆ
ชีวิตของเด็กปี1 มักจะวุ่นวายกับการปรับตัว ทั้งเรื่องเรียนและกิจกรรมต่างๆ เป็นช่วงที่เนื้อหอมที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ มีแต่คนต้องการตัว ทั้งอาจารย์ ทั้งรุ่นพี่ ทั้งหมดนี้กินเวลาส่วนตัวจนผมแทบไม่มีเวลาวิ่งตามหาคนที่อยากเจอเลยครับ
“วันนี้พอแค่นี้กันก่อนนะครับน้อง รีบกลับบ้านไปพักผ่อน พรุ่งนี้เรามีนัดที่นี่เวลาเดิมนะครับ”
ผมแอบลอบถอนหายใจเมื่อรุ่นพี่ผู้นำเชียร์เอ่ยอนุญาตเลิกประชุม ผมทั้งเหนื่อยและเพลีย จนอยากอาบน้ำแล้วรีบล้มตัวลงนอน โชคดีที่พรุ่งนี้ผมมีเรียนช่วงบ่าย แต่โชคร้ายที่วิชานั้นมีควิซครับ
คืนนี้ผมคงถ่างตาอ่านหนังสือไม่ไหว ขอนอนก่อนแล้วค่อยตื่นมาอ่านตอนเช้าก็แล้วกัน
ผมบอกลาเพื่อนๆแล้วเดินออกทางประตูด้านข้างมหาลัยที่อยู่ไม่ไกลกับคณะที่ผมเรียน แล้วยังไม่ไกลจากหอพักของผมด้วย ใช้เวลาเดินไม่ถึง 10 นาที อีกอย่างละแวกนี้ก็ไม่เปลี่ยวหรืออันตราย เพราะเมื่อออกมานอกรั้วมหาลัยก็จะเจอร้านค้ามากมายที่เปิดขายจนดึกดื่น
ผมมาหยุดอยู่หน้าร้านเครปเจ้าอร่อย ก่อนจะสั่งเครปสอดไส้นูเทลล่ากับกล้วยหอมโปะด้วยวีปครีมของโปรด เหนื่อยและเพลียแบบนี้ ผมว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะร่างกายขาดน้ำตาลครับ อิอิ
“พึ่งเลิกกิจกรรมหรอจ้ะน้องยาง” พี่มนต์ แม่ค้าขนมเครปครับ ผมมาซื้อบ่อยจนสนิทกับพี่แกแล้ว
“ใช่ครับ หมดแรงเลย ยางต้องการขนมอร่อยๆของพี่มนต์ม๊ากมากกก” ไม่ได้แกล้งชมนะครับ ขนมร้านนี้อร่อยจริงๆนะ
พี่ปาล์มเคยบอกว่าผมเป็นคนช่างฉอเลาะ แต่ปู่บอกว่าผมขี้อ้อน นิสัยแบบนี้ไปอยู่ที่ไหนใครก็เอ็นดู แต่พี่ปาล์มชอบขัดขึ้นมาตลอดว่า น่ารำคาญ เหอะ!
“ปากหวานแบบนี้พี่เพิ่มวิปครีมให้เป็นพิเศษไปเลย”
“โอ้โห้ พี่มนต์คนสวยใจดีที่สุด” ยิ้มหวานแจกให้เลยครับ รออะไร ถูกใจน้ำยางคนนี้ที่สุด
หลังจากได้เครปหนักเครื่องที่เต็มไปด้วยวิปครีม ผมก็มุ่งหน้ากลับไปยังหอพัก เดินไปด้วยกินไปจนมาหยุดอยู่หน้าห้องตัวเอง ผมใช้มือข้างที่ยังว่างล้วงหากุญแจในกระเป๋าสะพายหลัง แต่ในกระเป๋ามันคงรกเกินไปครับ ของเยอะแยะเต็มไปหมดเลย หาเจ้ากุญแจไม่เจอเสียที
“ไฟล์งานกูส่งให้ไอปีย์ไปแล้ว ไม่ต้องโทรมาแล้วนะไอสัส กูจะนอน”
ผมได้ยินเสียงใครสักคนดังเข้ามาใกล้ๆ แต่ไม่ได้สนใจจะหันไปมอง เพราะกำลังกังวลว่าตัวเองทำกุญแจหล่นหายที่ไหนหรือป่าว ทำไมถึงหาไม่เจอเลยวะ
“อยู่ไหนเนี้ย จำได้ว่าหยิบออกมาแล้วนะ” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองจนติดนิสัยชอบพูดคนเดียว หลายคนก็เป็นเหมือนกันใช่ไหมครับ ยิ่งเวลาอยู่คนเดียวผมชอบบ่มงึมงำกับตัวเองบ่อยมาก อย่างตอนนี้ก็เหมือนกัน กระเป๋าก็หนัก มือข้างหนึ่งก็ถือขนม มืออีกข้างก็ล้วงหากุญแจ หึ๋ยยย ขัดใจจนอยากเทของในกระเป๋าออกมาให้หมด
“นี่ไง แม่งเอ้ยหาตั้งนาน” เจอแล้วครับ
“อ้าวเห้ย” ง่ะ ทำหลุดมือไปซะงั้น กระเด็นไปด้านหลังเลย
ปึก
แผละ
“โอ๊ะ”
ตอนที่รีบก้มลงไปหยิบกุญแจ ผมว่าผมชนเข้ากับอะไรสักอย่างแฮะ ทั้งหัว ทั้งมือที่ถือขนม
ฉิบหาย
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ นี่ฝันอยู่หรือป่าววะ คนที่ตามหามาตลอดสองเดือนทำไมมาโผล่อยู่ตรงหน้า ที่สำคัญ มีวิปครีปจากเครปในมือผม แปะอยู่บนเสื้อช้อปของพี่เขาด้วย !!!
พระเจ้าช่วย กล้วยนูเทลล่า
“เห้ยน้อง อะไรเนี้ย”
ฮือออ แค่เสียงก็รู้แล้วครับว่ากำลังเดือด
“ขะ ขอโทษครับ ผะ ผมไม่ทันเห็นว่าพี่ยืนอยู่” ใจเย็นไว้ไอ้ยาง ฮืออ พึ่งเคยตกใจจนติดอ่าง
“เดี๋ยวผมเช็คให้นะครับ” ผมกังวลกลัวพี่เขาโกธร จนรีบยื่นมือออกไป ตั้งใจจะเช็คคราบสกปรกทั้งมือเปล่า
อ้ะใช่! ผมมีทิชชูเปียกอยู่ในเป้ พอนึกขึ้นได้ก็รีบล่ะมือออกมาควานหาห่อทิชชู่เปียกในกระเป๋า เวลารีบๆร้นๆแบบนี้หาของไม่เจอทุกที ฮือ
นายหัวช่วยน้ำยางด้วย
“ไม่ต้อง เดี๋ยวก็ซักแล้ว เข้าห้องไปเลยไป” พี่เขาปัดมือผมทิ้ง ตอนที่ผมจะใช้ทิชชูเปียกเช็คออกให้
ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยครับ พี่คนหล่อแต่เกี้ยวกราดก็ไขกุญแจหายเข้าไปในห้องเป็นที่เรียบร้อย
ฮืออออออ โกธรกูแน่ๆ
บทจะเจอกัน ก็ได้เจอแบบดื้อๆอย่างนี้เลยหรอ แต่สถานการณ์ถือว่าโคตรแย่
พล๊อตละครมันก็ชีวิตจริงไอ้น้ำยางตอนเลยล่ะครับ ฮือออ
หลังจากพี่คนหล่อหายเข้าไปในห้อง ผมยังคงยืนซื่อบื้ออยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน จนตั้งสติได้ก็ไขกุญแจเข้าห้อง ขนมในมือไม่มีอารมณ์กินแล้วครับ แช่ตู้เย็นไว้ก่อนแล้วกัน จะกินได้อีกไหมช่างมันครับ ไม่อยากกินแล้ว ฮึกกก
ผมกระวนกระวายใจไม่รู้จะทำยังไง อาการเหนื่อยล้า ง่วงนอนที่มีอยู่ก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้ง ก่อนตัดสินใจไลน์ไปหาเดอะแก๊งภูธรของผม
ไม่ได้ครับ ผมต้องการบ่นกับใครสักคน เก็บไว้คนเดียวแบบนี้ไอ้น้ำยางจะเป็นบ้าเอา
Chat Group : บ้านดอนคิ้วท์บอย (3)
[/b]
NamyoungP.
00:15 พวกมึงงงงงงงงงงงง
กูเจอพี่เขาแล้ว
โคตรบังเอิญ อยู่ห้องตรงข้ามกันเลย
เชี้ยยยยย
แล้วกูดันไปก่อเรื่องไว้อีก
ฮืออออออออ
Titeeeee
ฉาวอะไรอิน้ำยาง คนอีนอน 00.17
(โวยวายอะไรน้ำยาง คนจะนอน)
พี่ไหนของมึงหล่าว
(พี่อะไรของมึงอีก)
PineTree
พี่สอยเดือนของมันไง มึงลืมแล้วหรอ 00.18
เชี้ยยยย ถ้าห้องข้างกัน กูจะยุให้มึงปีนระเบียงห้องค่ะ อิยาง
Titeeeee
วรั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย น้องน้ำยางเจอว่าที่ผัวแล้ว 00.18
NamyoungP.
00.20 กูตกใจ
ไม่คิดว่าจะอยู่ใกล้ขนาดนี้
ทำไงดีวะ
พวกมึงว่าพี่เขาจำกูได้ม่ะ
Titeeeee
ถ้ามึงเรียนรู้สกิลอ่อยผู้จากพวกกูไปบ้าง 00.20
คงไม่ได้ยินคำถามโง่ๆจากมึงแบบนี้สินะ
ลุยซิคะ รอนายหัวมึงมาเป่านกหวีดหรือไง
ทำแบบที่อิพายทรีบอกมึงก็ได้นะ
ปีนระเบียงค่ะลูก!!
PineTree
ปีนยังไงล่ะอิผี ห้องมันอยู่ตรงข้ามกัน
แหลงไม่รู้หวันหล่าวหนามึงนิ
(พูดอะไรไม่รู้เรื่องอีกแล้วนะมึง)
กูพึ่งแหลงไปหยกๆ มึงเหิดหน้าขึ้นไปอ่านแลถิ 00.22
(กูพึ่งพูดไปเมื่อกี้ มึงลองเลื่อนขึ้นไปดู)
Titeeeee
อรรถรสมั้ยล่ะ ดีออกกกกก
อิยาง มึงตายหรือยัง
เงียบบบบ 00.23
NamyoungP.
00.24 ให้รุกแบบพวกมึง
กูไม่กล้า
กลัว
PineTree
พวกกูก็รับค่ะ อิเวนนนน 00.24
Titeeeee
ถถถถถถถถถถถถถ 00.24
NamyoungP.
00.24 คนละรุกมั้ย ไอ้สน
ขอตั้งสติก่อน
ไว้กูจะลองเข้าหาพี่เขาด้วยวิธีของกูก็แล้วกัน
ถ้าพลาดเมื่อไร ตามพี่ปาล์มให้กูด้วย
ฮือออออ
Titeeeee
จ้า น้องน้ำยาง
เดี๋ยวพี่สะใภ้คนนี้จะยอมให้สามีกลับไปหาน้องชายทันทีเลย 00.25
PineTree
กูจะแคปหน้าจอส่งไปให้พี่ปาล์มดู 00.25
Titeeeee
อิสัสส หยุด!!!!!!! 00.25
ผมละมือออกจากสมาร์ทโฟนของตัวเอง ก่อนจะมุดตัวลงใต้ผ้าห่ม ในหัวยังคงนึกวนเวียนอยู่กับจังหวะที่เงยหน้าขึ้นไปเจอใบหน้าดุที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของพี่เขา คนที่ผมเฝ้าคิดถึง อยากเจออยู่ทุกวัน
ถึงแม้จะรู้ตัวตั้งแต่เด็กๆว่าไม่มีใจใฝ่หาเพศตรงข้ามอย่างที่ควรจะเป็น แต่ใช่ว่าที่ผ่านมาผมจะเคยตกหลุมผู้ชายคนไหนจนใจสั่นแบบนี้
นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกชอบใครสักคนจนอยากพยายามที่จะเข้าใกล้ อยากลองทั้งๆที่ไม่รู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง
ใจดวงนี้จะมีสิทธิ์ไหม
แล้วพี่เขาจะรังเกียจคนท่าทางนุ่มนิ่ม ที่ไม่ตุ้งติ้งออกสาว แต่ก็ไม่มาดแมนแบบผู้ชายทั่วๆไปอย่างน้ำยางคนนี้หรือเปล่า
ถ้าไม่ลอง ก็ไม่มีทางรู้
เอาวะ ลุยยย !!!!
Tbc.
ถ้ายังมีคำผิดหลงเหลืออยู่ ขอโืษด้วยนะคะ
ตอนที่ผ่านมายังมีคำผิดโผล่มาอีกจนได้ ไว้เราจะเข้าไปแก้ใหม่นะคะ
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาและขอบคุณมากๆสำหรับคนที่เข้ามาแสดงความเห็นนะคะ
เราพึ่งหัดเขียนเป็นเรื่องแรก ภาษายังไม่ไม่ไหลลืนเลย แต่เราจะพยายามทำให้ดีขึ้นในทุกๆตอนนะคะ
หวังว่าจะอยู่เป็นกำลังใจให้กันจนถึงตอนจบนะจ้า
ฝากน้องน้ำยางไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ~
:กอด1:
-
ติดตามจ้า สนุกจัง
-
ติดตามมม
-
:mc4: :hao3: :hao7:
-
สงสารน้ำยางจังเลยค่ะ เจอคนพี่ทีไรคนพี่เกรี้ยวกราดใส่ทุกที เป็นกำลังใจให้และติดตามนะคะ
-
น่าสนุก รอติดตามจ๊าาาา :katai2-1:
-
ตอนที่ 4 ผมชื่อน้ำยางเพราะบ้านทำสวนยางครับ
[/b]
ผมค่อยๆแง้มประตูห้องตัวเองให้เปิดออกอย่างช้าๆ ด้วยกลัวว่าจะจ๊ะเอ๋เข้ากับเจ้าของห้องฝั่งตรงข้าม เมื่อโผล่แค่หัวออกมาสังเกตการณ์แล้วไม่เจอความเคลื่อนไหวใด ผมจึงค่อยย่องออกมาจากห้อง ก่อนจะปิดประตูกลับคืนด้วยเสียงที่เบาที่สุด นี่ก็ไม่รู้ว่าระวังแบบนี้ไปทำไม ร่างกายมันระแวงจนเป็นไปเองแบบอัตโนมัติ เมื่อออกมายืนอยู่ตรงกลางทางเดินระหว่างห้องตัวเองและห้องของพี่ดีนแล้ว ผมจึงค่อยๆนำถุงคุกกี้ช็อกโกแลตเจ้าอร่อยในมือ ไปแขวนไว้กับกลอนประตูห้องฝั่งตรงข้าม การกระทำของผมถ้าใครมาเห็นคงขำน่าดู เพราะผมระมัดระวังการเคลื่อนไหวตั้งแต่ย่างเท้าออกมาจากห้อง จนนำคุกกี้ไปแขวนไว้ เหมือนถ้าพลาดไปนิดเดียวจะเกิดสัญญาณไฟไหม้ดังสนั่นไปทั้งตึก
“เจ้านี้อร่อยมาก ยางแบ่งให้พี่ดีนนะ” ผมกระซิบบอกกับบานประตูตรงหน้า ยิ้มจินตนาการว่าถ้าพี่เขาได้กินขนมแล้วจะชอบเหมือนกับผมไหม ก่อนจะค่อยๆย่องออกไปตามทางเดินเหมือนแมวขโมยอยู่สองสามก้าว ก่อนจะวิ่งปรู๊ด 4x100 ลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว
ผมมาถึงห้องเรียนก่อนเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง วันนี้ไม่มีเรื่องตอนเช้าครับ แต่สภาพร่างกายตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนอดหลับอดนอน ทั้งๆที่เมื่อวานเรียนและทำกิจกรรมตั้งแต่เช้าจนดึกดื่น สูบพลังออกจากร่างกายไปจนหมด ถ้าไม่เพราะเหตุการณ์ไม่คาดคิดว่าจะเจอใครเข้า เมื่อคืนคงเป็นอีกคืนที่ผมหลับสนิทเหมือนซ้อมตายอย่างที่ผ่านมา
แต่ไม่ใช่เลย
ตาค้างยิ่งกว่ากินกาแฟกดในเซเว่น บวกกับซัดกระทิงแดงไปอีกสองขวด
ผมพยามข่มตาให้หลับยังไงก็ไม่สำเร็จ พลิกตัวไปมาจนแล้วจนรอดก็เผลอหลับไปตอนที่นาฬิกาใกล้ปลุก ถ้าไม่ติดว่าต้องตื่นมาอ่านหนังสือเตรียมควิซ ผมคงโยนมือถือลงข้างเตียงแล้วหลับต่อไปแล้ว
“ทำไมตาเป็นหมีแพนด้าแบบนี้วะ” ฝุ่น เพื่อนร่วมคณะที่ถือว่าเป็นเพื่อนคนแรกของผม เอ่ยทักก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน ชะโงกหน้ามองหน้ามึนๆของผม
ง่วงจะตายแล้วอยู่ ตอนนี้ผมคิดถึงแต่เตียงที่ห้องครับ
“หวัดดี เรานอนไปนิดเดียวอ่ะ”
“โหย ฟิตหรอ สอบย่อยเอง นี่หวังท็อปเลยหรือไง”
“ฟิตบ้าอะไร เราพึ่งตื่นมาอ่านเมื่อเช้านี่เอง ง่วงเป็นบ้า” ผมเบะปากใส่มัน เข้าโหมดเซฟพลังงานตัวเองอยู่ ไม่อยากพูดคุยกับใครเลยครับ เตียงจ๋า~
“ก็นึกว่าตั้งใจอ่านหนังสือไม่หลับไม่นอน” ฝุ่นหัวเราะเบาๆ เอามือมันมาวางไว้บนหัวผมแล้วโยกไปมา
ฮืออ ทำแบบนี้ยิ่งอยากนอน
ลืมบอกอีกแล้วครับ ว่าผมเข้าเรียนที่มหาลัยแห่งนี้เพียงคนเดียว เพื่อนสนิทอย่างสนธยาและตรีจักรไม่ได้เรียนที่นี่ด้วย
ตรีเรียนต่อที่มหาลัยอีกแห่งในกรุงเทพมหานคร แต่อยู่ห่างจากมหาลัยของผมไปไกลเลยครับ ผมอยู่แถวๆปริมณฑล ส่วนไอ้ตรีมันอยู่ใจกลางเมืองเลย ส่วนสนสอบติดคณะแพทย์ในมหาวิทยาลัยประจำภาคใต้ มันเลยแยกไปอยู่หาดใหญ่คนเดียว แต่ก็ดูมีความสุขไม่ได้เหงาเพราะห่างพวกผมเลยครับ มันบอกว่าเด็กหาดใหญ่ก็แช่บลืม ฮ่า~
หลังจากทำควิซเสร็จแล้วอาจารย์จึงอนุญาตให้แยกย้ายได้ โชคดีที่ควิซครั้งนี้ยังไม่ใช่เนื้อหายาก ไม่งั้นผมตายแน่ๆครับ เทอมแรกในรั้วมหาลัยยังคงเป็นวิชาวิทยาศาสตร์พื้นฐาน เหมือนเรียบปรับพื้นฐานเนื้อหาทั้งหมดก่อน แต่ก็เริ่มลงลึกบ้างในบางบท เทอมสองถึงจะเริ่มเรียนวิชาเฉพาะทางด้านทันตกรรม ตอนนี้เรายังเรียนรวมกันหลายคณะสายวิทยาศาสตร์เพื่อสุขภาพ มีบางวิชาที่เรียนรวมกับคณะอื่นอย่าง วิศวะ นิเทศ และ ศิลปกรรม ด้วยครับ
ตอนนี้มีเวลาเหลืออีกเกือบ 2 ชั่วโมงก่อนจะเข้าประชุมเชียร์ ผมขอตัวไปงีบก่อนดีกว่า ไม่งั้นตอนเข้าร่วมกิจกรรมผมล้มแน่ๆครับ ผมปลีกตัวจากเพื่อนเพื่อแอบมางีบหลับในห้องสมุดประจำคณะ อดข้าวเย็นไปก่อนแล้วกัน ถ้าหิวค่อยกินขนมที่มีติดกระเป๋า เลิกประชุมแล้วค่อยไปหาอะไรกินทีเดียวเลย
ถือว่าผมตัดสินใจถูกที่ยอมอดมื้อเย็นแล้วไปงีบเอาแรง เพราะวันนี้ไม่รู้พี่เชียร์ไปหงุดหงิดอะไรมาถึงได้สั่งพวกเราร้องเพลงและบูมไม่หยุดจนตอนนี้หมดสภาพแล้วครับ แฮ่กกก
ถึงแม้ว่าการประชุมเชียร์ในคณะผมไม่ได้เคร่งขัดหรือดุดันอย่างคณะวิศวะ แต่ก็ถือว่าเข้มข้นจนคุยกับชาวบ้านเขาได้เหมือนกันว่าเราก็ผ่านกิจกรรมแบบนี้มาก่อน หลังจากเลิกเชียร์แล้วผมก็อาศัยเส้นทางเดิมจากตึกคณะกลับไปยังหอพัก กะว่าจะแวะเซเว่นใกล้หอ ซื้อข้าวขึ้นไปกินบนห้อง หมดแรงไปร้านขายข้าวแล้วครับ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวผ่านประตูร้านสะดวกซื้อ สายตาก็เหลือบไปเห็นพี่ดีนยืนอยู่หน้าหอพักพร้อมกับถุงคุกกี้หน้าตาคุ้นๆที่กำลังจะลงถังขยะ
ฉิบหาย
“เฮ้ย!!! พี่!!!!” ผมรีบวิ่งไปคว้ามือแกร่งของพี่ดีนไว้ ก่อนที่เขาจะทำอะไรที่ทำร้ายจิตใจผม
ฮืออ นั่นมันคุกกี้ของผมนะ
“อะไร” ตาคมดุซึ่งเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว ตวัดมาผมจนตัวแข็งกึก
เกี้ยวกราดอีกแล้ว
“พี่จะทำอะไร” ผมถามเสียงดัง มือยังคงจับแขนพี่เขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ทิ้ง”
“ทิ้งไม่ได้”
“ทำไม อยากกิน?”
“ไม่ใช่ แต่พี่จะทิ้งทำไมอ่ะ” ผมเอ่ยแก้ตัว ใครอยากกินคุกกี้กันเล่า
“ของใครก็ไม่รู้ จะทิ้งก็ไม่แปลก” พี่คนหล่อเลิกคิ้ว ยังคงใช้สายตาแบบเดิมมองผม
“ของผม ไม่ให้ทิ้ง”
“ของน้อง?”
“ให้พี่” ผมเอ่ยอ่อมแอ้ม ก่อนจะเสยตาหลบไปหนึ่งจังหวะ แหะๆ มันเขินหน่ะครับ ก่อนจะทำใจกล้าหันไปสบตาดุอีกครั้ง
“เอามาแขวนไว้หน้าห้องหรอ”
“ครับ แทนคำขอโทษที่ผมทำเสื้อพี่เลอะ”
“ที่หลังจะให้อะไรใคร เขียนที่มาที่ไปด้วยล่ะ เอามาแขวนไว้ดื้อๆแบบนี้ใครจะกิน”
“ผมกิน”
แหะๆ ขอโทษครับ หลุดปากไปหน่อย แต่ก็คิดตามถ้าจู่ๆมีใครเอาของกินมาแขวนทิ้งไว้ไม่มีที่มาที่ไป แต่ถ้าของกินเหล่านั้นยังอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ บรรจุภัณฑ์ไม่ฉีกขาด ผมก็กินได้หมดแหละครับ เดี๋ยวคนให้เขาจะเสียงน้ำใจ อิอิ
“หึ” ทำไมพี่ทำเสียงแบบนี้ล่ะครับ
“เอ่อ ว่าแต่ทำไมพี่ถึงพึ่งเอามาทิ้งล่ะครับ” ผมถามกลับไป เพราะคิดดูแล้วจากเวลาที่ผมนำขนมไปแขวนไว้จนตอนนี้ก็ผ่านมาหลายชั่วโมง
“พึ่งเห็นตอนจะลงมาข้างล่าง”
“พึ่งเห็น?” แบบนี้ก็แสดงว่าพี่ดีนไม่ได้ออกไปไหนเลยทั้งวัน
“อื้อ พึ่งตื่น”
“ห๊ะ” ผมเจอพี่ดีนล่าสุดก็เมื่อคืนในช่วงเวลาเดียวกัน นี่ผ่านมาครบ 24 ชั่วโมง อย่าบอกนะว่าพี่หลับน็อครอบ
“เออ”
เหอะๆๆ ไม่หลุดลุคเกี้ยวกราดของตัวเองเลยครับ
“เอ่อ คือ…พี่ลงมาหาอะไรกินหรอครับ”
“อื้อ”
“ถ้าอย่างนั้น ให้ผมเลี้ยงข้าวพี่เป็นการขอโทษอีกครั้งได้ไหมครับ คือพอดีผมพึ่งเลิกประชุมเชียร์ หิวมากเลย ปะ..ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ” เอ่ยชวนไปแล้วก็แทบจะแอบกลั้นหายใจรอคำตอบ ลุ้นจนลืมหายใจเลยครับ
“เอาดิ” เมื่อพี่เขาพยักหน้าตอบรับ ผมก็เผลอหลุดยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ
ตอนนี้พวกเรามานั่งอยู่ในร้านอาหารตามสั่งที่เปิดให้บริเวณจนถึงดึกดื่น ย้อนกลับไปเมื่อสิบนาทีก่อน ผมยังเลี่ยงที่จะมาทานข้าวที่ร้านนี้เลยครับ เหอะๆ ใจง่ายดีแท้ ไอ้น้ำยาง
“พี่สั่งอะไรดีครับ” ผมเอื้อมมือไปหยิบกระดาษจนรายการอาหาร เขียนสั่งข้าวคลุกกระเพราหมูสับ ไข่เจียว ให้ตัวเอง
“ข้าวผัดทะเลพิเศษ แล้วก็ชาเย็น” พี่เขาบอกรายการอาหารที่อยากทานให้ผมจดลงไปในกระดาษ ท่าทีสบายๆของพี่เขาทำให้ผมหายอึดอัดไปได้เยอะเลยครับ
“กินชาเย็นตอนเที่ยงคืนจะนอนหลับหรือครับ”
“ไม่มีผลอะไรหรอก”
ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะลุกไปเสียบแผ่นรายการอาหารไว้ที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าร้าน ก่อนจะกลับมานั่งลงที่เดิมตรงข้ามพี่เขา
“เอ่อ…พี่จำผมได้หรือป่าวครับ” เพราะไม่อยากให้ระหว่างเรามันเงียบจนน่าอึดอัด จึงพยายามหาเรื่องคุยกับพี่เขา
“จำได้ เสื้อกูยังเป็นคราบขนมมึงอยู่เลย” พี่ดีนกระตุกยิ้มขึ้นมาหน่อยจนผมเชียวสันหลังวาบ คนอะไรท่าทางน่ากลัวฉิบเป๋ง แต่ก็โคตรหล่อเลยครับ ฮือออ
“ไม่ใช่สิ ไม่ใช่เมื่อวาน”
“แล้วเมื่อไร”
“ก็ เอ่อ..” ผมเงียบคำก่อนจะก้มหน้างุด หันไปเล่นหลอดในแก้วเป๊ปซี่ของตัวเอง ใจนึกสับสนว่าควรเอ่ยถามถึงเหตุการณ์ในคืนลอยกระทงเมื่อสองปีก่อนดีไหม
“ก็อะไร”
“เอ่อ…ลอยกระทง” เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
“หึ”
ผมค่อยๆเหลือบสายตาไปมองพี่เขา ก่อนจะเห็นว่าเจ้าตัวทิ้งสายตาไว้ที่ผมอยู่ก่อน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ อาหารที่สั่งมาเสิร์ฟตรงหน้า ผมจึงทำเป็นหันเหความสนใจไปที่กล่องใส่ช้อนส้อมแทน ไม่กล้าถามแล้วครับ กินก่อนดีกว่า
“จำได้” จู่พี่เขาเอ่ยขึ้นมาจนผมต้องชะงักช้อนในมือที่กำลังเตรียมจะเข้าปาก
“ห๊ะ”
“มึงไง ไอ้เด็กจุ้นจ้านคนนั้น” พี่ดีนตอบให้ผมคล้ายความสงสัย พี่เขาจำผมได้ครับ ผมเผลอยิ้มดีใจออกมาอย่างเก็บไว้ไม่อยู่
“จริงดิพี่ จำได้จริงๆนะ”
“เออดิ”
“แล้วพี่ชื่ออะไรอ่ะ บอกผมได้หรือยัง” จริงๆผมทราบชื่อพี่เขาจากพี่ตองพี่สาวไอ้ตรีมาแล้วครับ แต่ผมยังอยากให้พี่เขาแนะนำตัวเองให้ผมรู้จักอยู่ดี
“ดีน”
“ผมชื่อน้ำยางครับ” ผมยิ้มกว้าง แนะนำตัวเองให้พี่เขารู้จัก
“หืม ชื่อแปลก ทำไมชื่อน้ำยาง”
“ที่บ้านทำสวนยางครับ”
“เป็นคนใต้หรอ ดูไม่เหมือน” พี่ดีนเลิกคิ้วอย่างสงสัย มือยังคงตักข้าวเข้าปากด้วยท่าที่ดูสบายๆ ทำให้บรรยากาศระหว่างเราไม่เหมือนคนแปลกหน้าที่พึ่งรู้จักกัน
ผมขออนุญาต ดีใจได้ไหมครับ
“ครับ แล้วคนใต้ต้องแบบไหนอ่ะ” ผมเริ่มจะชินแล้วแหละครับ เพราะตั้งแต่เข้ามหาลัยมา ทุกครั้งที่ทำกิจกรรมแล้วให้แนะนำตัว พอบอกไปว่าเป็นเด็กใต้ ทุกคนแปลกใจกันใหญ่ อาจจะเพราะผมไม่มีผิวสีแทนเหมือนน้ำผึ้งอย่างที่ใครหลายคนเข้าใจว่าคนใต้ต้องผิวคล้ำ พูดเสียงดัง ถ้าไม่พูดออกมาบางครั้งก็ไม่มีใครรู้เลยครับว่าเป็นคนใต้ เพราะตอนนี้ผมยังติดพูดทองแดงอยู่เลยครับ แฮ่
“ไม่รู้สิ” พี่ดีนไหวไหล่ปล่อยผ่านเหมือนไม่ได้จริงจังอะไร
“แล้วทำไมพี่ถึงชื่อดีนหรอครับ” ผมเองก็แอบสงสัยถึงที่มาที่ไปของชื่อพี่เขาเหมือนกัน
“ตอนเกิดพ่อกูได้เลื่อนตำแหน่งเป็นคณบดีพอดี ก็ตรงตัว”
อ่อออ พ่อเป็นดีน ลูกเลยชื่อดีน
“แล้วตอนนี้คุณพ่อพี่ดีนเป็นคณบดีอยู่ที่ไหนหรอครับ”
“ไม่ได้เป็นดีนแล้ว เป็นอธิการบดีของมหาลัยเราเนี่ยแหละ”
แค่ก แค่กๆ ผมไอตัวโขกเพราะคำตอบของพี่เขา
ฉิบหายแล้วครับ
นี่ผมแอบชอบลูกชายท่านอธิการบดีมหาลัย แบบนี้ผมจะโดนท่านไล่ออกไหมครับ เกิดพ่อพี่ดีนทราบความจริงว่าผมอยากได้ลูกชายเขา ฮือออ
“ค่อยๆเคี้ยว ไม่ต้องรีบกิน” พี่ดีนบอกประกอบกับเคลื่อนกล่องใส่กระดาษทิชชูมาให้ผม อยากบอกพี่เขาเหมือนกันครับ ว่าที่ผมสำลักไม่ใช่เพราะรีบเคี้ยวหรอก แต่เพราะพ่อพี่เลย
“แค่กๆ แสบคอ” ผมกินข้าวคลุกกระเพราที่ค่อนข้างเผ็ด สำลักแบบนี้น้ำตาไหลเลยครับ แสบคอไปหมด
“แล้วนั่นทำไมไม่กินใบกระเพรา” เมื่อเห็นว่าอาการของผมกลับมาปกติ พี่ดีนเลยเอ่ยถามขึ้นเมื่อมองมายังจานข้าวของผมที่เขี่ยเอาใบกระเพราและพริกมาไว้ตรงขอบจาน
“ไม่กินครับ” ผมชอบทานกระเพรา แต่ไม่ชอบกินใบมันเท่าไร ชอบแค่ให้มีกลิ่นติดในเนื้อสัตว์เฉยๆ
“สั่งกระเพรา แต่ไม่กินกระเพรา?”
“ก็ไม่ชอบกินผักมีกลิ่นฉุนอ่ะ” ผมยู่ปากเหมือนนึกถึงผักที่ตัวเองไม่ชอบกินอย่าง ขึ้นฉ่าย ต้นหอม ผักชี
“เลือกกินถึงได้เตี้ยไง” พี่ดีนหัวเราะหึ เหมือนที่เขาชอบทำก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานต่อจนหมด
เมื่อทานมื้อดึกเสร็จแล้วเราสองคนก็มีเรื่องให้เถียงกันอีกแล้วครับ เพราะพี่ดีนไม่ยอมให้ผมเลี้ยงตามที่บอกตั้งแต่แรก ยืนยันจะจ่ายของตัวเองไม่ให้ผมออกให้เด็ดขาด
“ผมบอกพี่แล้วไงว่าจะเลี้ยงแทนคำขอโทษ”
“กูจ่ายเองได้ ไม่ต้อง” พี่เขาหยิบเงินที่ผมจ่ายค่าข้าวทั้งหมดออกมาจากมือลุงเจ้าของร้านอาหารตามสั่ง ก่อนจะเปลี่ยนเอาเงินค่าข้าวของตัวเองยื่นให้คุณลุง ก่อนจะเอาเงินที่หยิบมาจากคุณลุงยัดใส่มือผม
“แต่ผมตั้งใจจะเลี้ยง”
“ทำงานหาเงินได้แล้วหรือไง จะมาเลี้ยงคนอื่นแบบนี้”
จ่อยเลยครับ ผมแค่อยากขอโทษเองนะ
“แค่ห้าสิบบาทเอง ทำไมต้องว่าด้วย” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างติดเป็นนิสัย
“กูไม่ได้ว่า แค่บอก”
แต่ช่างมันเถอะครับ ถึงยังไงมื้อนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี ดูเหมือนพี่ดีนจะไม่ได้เข้าถึงยากอย่างที่คิด แบบนี้ผมมีลุ้นจะได้ใกล้ชิดทำความสนิทกับพี่เขามาขึ้นแล้วล่ะครับ
“เอ่อ พี่ดีน” ผมเอ่ยรั้งพี่เขาไว้เมื่อเราต่างมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของตัวเอง
“ไว้เราไปกินข้าวด้วยกันอีกได้ไหมครับ”
เมื่อเห็นว่าพี่ดีนยังคงเงียบไม่ตอบรับคำชวน ผมจึงรีบเอ่ยขยายความอีกหน่อย ให้ที่เขาเห็นใจนิดๆว่าเหตุผลที่ชวนเพราะผมไม่อยากกินข้าวคนเดียว
“คือผมพึ่งย้ายมาอยู่กรุงเทพยังไม่ค่อยรู้จักที่ไหนเลย กินข้าวคนเดียวแล้วมันเหงาอ่ะพี่ คิดถึงบ้าน”
“เพื่อนไม่คบหรือไง”
“ห๊ะ?” อ้าวฉิบหาย
“กะ ก็เพื่อนผมมันไม่มีใครพักหอพักแถวนี้เลย กลุ่มที่อยู่หอในก็ชอบจับกลุ่มไปด้วยกัน ส่วนคนที่พักที่บ้านก็รีบกลับเพราะกลัวถึงบ้านช้า” มั่วไปก่อนครับ จริงๆเพื่อนกินข้าวผมก็พอมีอยู่หรอก แต่ผมอยากไปกับพี่ดีนอ่ะ
“เออๆ ถ้ากูว่างนะ” พี่ดีนบอกตกลงเหมือนพูดไปอย่างนั้นแหละครับ ผมพอจะดูอาการพี่แกออก แต่เชื่อไอ้ยางเถอะ ลองรับปากมาแบบนี้แล้ว ผมจำแม่นจดลงบัญชีหนังหมา ถ้าพี่แกหายหน้าไปไม่ยอมไปกินข้าวกับผมอีก ผมจะตามติดยิ่งกว่าอึปลาทองให้รำคาญกันไปข้างเลยล่ะครับ ก็พี่เขารับปากแล้วนี่นา ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้นสิครับ ห้ามคืนคำ อิอิ
Tbc.
ขอบคุณที่แวะมาอ่าน แล้วก็ขอบคุณมากๆสำหรับคอมเม้นท์นะจ้ะ
ตอนนี้เรามาลงอาทิตย์ล่ะครั้ง แต่ถ้าแต่งได้หลายตอนแล้วจะมาลงถี่กว่านี้นะคะ
เรื่องนี้ไม่ดราม่าจ้า ฟีลเรื่อยๆ มาดูน้องน้ำยางจีบพี่ดีนกันนนน
ขอบคุณค่าาา
-
ชอบ ค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์แล้ว :hao7:
-
:L2: :pig4:
-
ตอนที่ 5 ใครจะไปอยากกินบอระเพ็ด
หลังจากแยกย้ายกันไปในคืนนั้น ผมก็ไม่เจอพี่ดีนอีกเลยครับ ผิดจากที่ผมเดาไว้เสียที่ไหนกัน ก็คาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ ว่าเราคงไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ผมยังคงวุ่นวายอยู่กับกิจกรรมและการเรียน ตอนนี้จวนใกล้จะจบกิจกรรมรับน้องที่แสนยาวนานแล้วล่ะครับ รุ่นพี่บอกว่าจะปิดท้ายกิจกรรมรับน้องด้วยการรับน้องรวมทั้งมหาลัย โดยนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ทุกคณะจะถูกจับคละให้มาอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มๆ แล้วทำกิจกรรมตามฐานที่มีรุ่นพี่จากคณะต่างๆตั้งฐานไว้ให้น้องคณะล่ะ 1 ฐาน รับรองว่างานนี้เละเทะครับ หลังจากนั้นก็ปิดท้ายด้วยงานเฟรชชี่ไนท์ โดยมีคอนเสิร์ต มีเพลงให้พวกเราได้ปล่อยผีกันให้เต็มที่ แค่ได้ยินผมก็นับวันรอแล้วล่ะครับ น่าสนุกอ่ะ
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันสุดท้ายของกิจกรรมรับน้อง พวกเราปีหนึ่งถูกพี่ๆนัดแนะให้มารายงานตัวกันที่หอประชุมกลางของมหาลัยในเวลา 7.30 เป็นเวลาโคตรเช้าของใครหลายๆคน แต่เป็นเวลาปกติสำหรับผมตื่นเช้าอยู่เป็นประจำ
เช้านี้ผมจึงสดชื่นมากๆ ถ้าเทียบกับกลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่ในบริเวณนี้
“โคตรง่วงเลยวะ นัดมาตั้งแต่เช้า” ไอ้ฝุ่นครับ มันนั่งหาววอดๆ เอาหัวมาพิงไหล่ผม รอเวลาพี่เขานัดรวมกลุ่มเพราะตอนนี้คนยังมารายงานตัวไม่ครบ
โชคดีที่ผมกับฝุ่นได้อยู่กลุ่มเดียวกัน อย่างน้อยๆมีเพื่อนที่รู้จักอยู่ด้วยกันทั้งวันก็น่าจะอุ่นใจกว่า แล้วกิจกรรมส่วนใหญ่ผมเดาว่าถ้าไม่ทำเป็นกลุ่มใหญ่ก็ให้จับคู่ แบบนี้มีเพื่อนไว้สบายใจกว่าครับ
“เราหิวอ่ะ ฝุ่นหิวมั้ย ไปหาอะไรกินกันตอนนี้จะทันมั้ยวะ” ผมเอ่ยชวนเพื่อนสนิทที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ เมื่อเช้าผมตื่นเต้นจนกลัวว่าจะมาไม่ทันเลยไม่ได้กินอะไรรองท้องมาจากห้องเลยครับ ตอนนี้กระเพาะผมเริ่มประท้วงขออาหารแล้ว แง้
“ในกระเป๋าโดราเอมอนมึงไม่มีของกินติดมาเลยหรือไง” ไอ้ฝุ่นยังคงไม่เงยหน้าขึ้นมาจากไหล่ผม เอ่ยพึมพำๆ ให้ผมหาของกินในกระเป๋า ปกติผมชอบพกของเผื่อไว้ในกระเป๋าหน่ะครับ ทั้งของใช้ ของกิน เพื่อนเลยเรียกกระเป๋าผมว่ากระเป๋าโดราเอม่อน
มีครึ่งหนึ่งเพื่อนผู้หญิงในคลาสที่เรียนด้วยกัน เกิดปวดท้องประจำเดือนอย่างหนักจนตัวงอ ปรากฏว่าในกระเป๋าผมมียาแก้ปวดท้องประจำเดือนอยู่ด้วยครับ อายโคตร แต่ผมไม่ได้มีประจำเดือนอย่างผู้หญิงหรอกนะครับ อย่าตกใจไป เหอะๆ ผมพกไว้เวลาปวดหัวมากๆแล้วยาพาราเอาไม่อยู่ เลยต้องกินพอนสแตนแทน
“เรามีแค่คิทแคทอันเดียวเอง ไม่อิ่มอ่ะ” ผมลองล้วงหาของกินในกระเป๋าแล้วครับ แต่เจอแค่ห่อช็อกโกแลตรูปร่างบูดเบี้ยวที่เปลี่ยนรูปร่างไปเพราะอากาศร้อน
“ลองขอพี่ประจำกลุ่มดูว่าออกไปซื้อของกินตอนนี้ทันไหม” ฝุ่นมันยอมเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยกมือเรียกพี่ประจำกลุ่ม
“น้องมีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่าค่ะ” พี่คนสวยคนนี้ชื่อว่าพี่ปรางครับ เรียนอยู่คณะวิศวะชั้นปีที่2
“คือเพื่อนผมมันหิวหน่ะครับ เลยจะขออนุญาตออกไปซื้อของกิน”
“ออกไปตอนนี้พี่กลัวว่าจะไม่ทัน แต่ถ้าน้องน้ำยางหิว เดี๋ยวพี่ไปขอขนมปังจากพี่สวัสดิ์การให้นะคะ รอแปปนึงนะ” พี่ปรางหันมายิ้มให้ผมแล้วรีบละออกไปจนผมรั้งไว้ไม่ทัน รู้สึกไม่ดีเลยครับที่ผมได้กินแต่คนอื่นไม่ได้กิน
แต่ผ่านไปสักพักหลังจากที่พี่ปรางไปคุยกับพี่ประธานนักศึกษาผู้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าคุมกิจกรรมรับน้องในครั้งนี้ ผมก็เห็นพี่ๆสวัสดิ์การนำขนมและนมมาแจกพวกเราคนล่ะชุด
ผมยิ้มดีใจที่เห็นว่าทุกคนก็ได้กินไม่ใช่มีแค่ผม เช้าๆแบบนี้คงไม่มีใครทานมื้อเช้ามาหรอกครับ บางทีพวกพี่ๆเขาอาจจะเตรียมการไว้อยู่แล้ว
หลังจากกินขนมลองท้องกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่ๆสันทนาการก็สั่งพวกเราจัดแถวเรียงตามกลุ่มที่แบ่งไว้ โดยมีผ้าสีต่างๆพันไว้ที่คอ กลุ่มของผมได้สีแดงครับ สมาชิกในกลุ่มมีกันทั้งหมด 30คน พี่ประธานนักศึกษารับหน้าที่เป็นพิธีกรเอ่ยต้อนรับและอธิบายรายละเอียดกิจกรรมว่ามีกี่ฐานที่พวกเราต้องเจอ ช่วงเช้าใช้เวลาถึงกี่โมง พักเที่ยงทานข้าวที่ไหน แล้วตอนเย็นหลังจบกิจกรรมฐานสุดท้ายแล้วให้พวกเรากลับมารวมตัวกันที่นี่อีกครั้ง หลังจากกล่าวจบก็ได้เวลาเริ่มทำกิจกรรมในฐานแรกกันเลยครับ
ฐานแรกที่กลุ่มผมเจอเป็นฐานของพี่ๆคณะแพทย์และพยาบาล ฐานนี้ถือว่าเบาหน่อย เป็นการเริ่มต้นที่ไม่เลอะเทอะเท่าไร
ผมได้จุกมาบนหัวสองจุก กับรอยอะไรสักอย่างบนใบหน้าที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์เห็นเพราะไม่มีกระจกอยู่แถวนี้เลยครับ
ก่อนเริ่มกิจกรรมพวกพี่เขาให้เราฝากของมีค่าต่างๆไว้กับพี่ประจำกลุ่มแล้วเอาไปรวมกันในห้องกิจกรรมนักศึกษา ล็อกประตูปิดตายไว้กันของหาย ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมจึงมีแค่เสื้อผ้ากับรองเท้าเท่านั้นแหละครับ พร้อมลุยเต็มที่
หลังจากผ่านมาสองฐานก็กินเวลาไปจนเกือบหมดช่วงเช้า ผมเลอะเทอะตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยครับ ทั้งสี ทั้งแป้ง ทั้งยางมัดผม สภาพตัวเองเป็นยังไงก็ไม่รู้ แต่ดูจากสภาพเพื่อนๆในกลุ่มและไอ้ฝุ่นแล้ว ผมเองคงไม่ต่างกันเท่าไหร่
ฐานสุดท้ายในช่วงเช้ากลุ่มผมมาจบที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ครับ เขาลือกันว่าคณะนี้รับน้องได้ถึงพริกถึงขิงที่สุด ผมเองก็แอบลุ้นว่าพี่เขาจะโหดขนาดไหน คงไม่มีแบบไม่พอใจแล้วสั่งวิ่งรอบสนามบอลหรอกนะครับ แบบนั้นผมยอมแพ้เลย ไม่สู้ แฮ่~
ว่าแต่ผมจะได้เจอพี่ดีนที่นี่ไหมนะ
อยากเจอจัง
แต่คิดถึงสภาพตัวเองตอนนี้ ไม่เจอก็ดีครับ
“สวัสดีครับน้องๆปีหนึ่ง ขอต้อนรับทุกคนเข้าสู่ฐานของพวกเราชาววิศวกรรมศาสตร์ โดยในฐานนี้จะแบ่งออกเป็นสามฐาน ฐานแรกจะมีพี่ปีสองเป็นคนคุม ส่วนฐานที่สองและสาม จะเป็นพี่ปีถัดไปตามลำดับ พวกเราจะใช้เวลาในฐานนี้ประมาณ 1 ชั่วโมง หลังจากนั้นก็ได้เวลาพักทานข้าว ทุกคนทราบ!!” เสียงดุดันของพี่ประจำฐานคณะวิศวะเอ่ยแนะนำรายละเอียดของฐานนี้ให้ฟังอย่างหนักแน่นจนผมแอบจินตนาการถึงการประชุมเชียร์ของคณะนี้ออกเลยครับ แอบขนลุกเบาๆ ทั้งน่ากลัว ทั้งดูขลัง
“ทราบครับ/ค่ะ” เพราะพี่เขาบิ้วอารมณ์พวกเราให้คล้อยตามจนพวกผมต้องเอ่ยตอบรับพี่เขากลับไปอย่างหนักแน่น ตอนนี้ในหัวคิดแต่ว่าไม่ควรทำอะไรให้พี่ๆเขาขัดใจครับ กลัวโดนสั่งวิดพื้น แฮ่
ฐานแรกของคณะวิศวะเป็นการลวงไหแล้วให้ทายของในนั้นให้ถูกครับ ถ้าตอบไม่ได้ก็ไปต่อฐานถัดไปไม่ได้ครับ ผมเกลียดการล้วงไหเพราะชอบจินตนาการไปถึงสิ่งน่ากลัวต่างๆซึ่งพี่เขาคงไม่เอามาเล่นหรอกครับ แต่ก็อดกลัวไม่ได้ ยิ่งถ้าลวงไปเจออะไรนิ่มๆ เย็นๆนะ ไอ้น้ำยางมีกรี๊ด เพราะผมจะคิดว่ามันคืองูครับ
สุดท้ายผมก็ผ่านด่านแรกมาได้เพราะสิ่งที่ล้วงไปเจอคือเงาะครับ บ้านผมรายล้อมไปด้วยต้นเงาะชนิดที่เกิดมาแล้วได้เจอเงาะเลยแบบนี้ง่ายมากครับ ถือว่าโชคดีไป
ฐานต่อไปเป็นของพี่ปี3
ฐานนี้เราจะต้องจับคู่ คนหนึ่งถูกปิดตาไว้ ให้อีกคนที่มองเห็นอุ้มขึ้นไป โดยมีหมวกกันน็อคติดเข็มไว้แทงลูกโป่งซึ่งผูกไว้บนคานให้แตก จับเวลา 30วินาที คู่ไหนลูกโป่งไม่แตก ต้องได้รับโทษให้เลือกระหว่าง กินน้ำแดงผสมบอรอเพ็ดให้หมดแก้ว หรือ ถูกราดด้วยถังน้ำเย็นผสมน้ำแข็ง ผมคิดไว้แล้วครับว่าถ้าแพ้ ผมยอมหนาวดีกว่าให้กินยาขม ฮือออ
ผมจับคู่กับไอ้ฝุ่นโดยที่ตัวเองเป็นคนถูกปิดตาให้มันแบกขึ้นหลัง ส่วนมันเป็นคนบอกทิศทางให้ผมขยับหัวไปแทงลูกโป่ง ตอนแรกผมคิดว่ามันง่ายครับ แต่สุดท้ายพวกเราก็แพ้ ไม่ทันเวลาที่กำหนด เพราะพวกพี่ๆเขาแกล้งจับเชือกที่ผูกลูกโป่งเหวี่ยงไปมาไม่ให้มันหยุดนิ่ง สรุปแล้วทั้งกลุ่มของผมมีคู่ที่ทำแตกไปแค่ 3 คู่เองครับ ที่เหลือต้องรับบทลงโทษไปตามระเบียบ
ผมเดินมานั่งรอรับโทษ โดนราดด้วยน้ำเย็น บรึ๋ยยยยย
ส่วนไอ้ฝุ่นมันยอมกินน้ำแดงผสมบอระเพ็ดครับ
ระหว่างที่รอพี่เขายกถังมา ผมก็นั่งกอดเข่าเตรียมพร้อม แต่สายตาก็ยังคงชะเง้อมองหาคนที่อยากเจอ
และพี่ดีนก็โผล่มา ….
มาพร้อมกับถังน้ำแข็งที่เตรียมจะราดผม !!
“พี่ขอป้ายชื่อด้วยครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมาจ้องพี่ดีน เมื่อพี่เขามาหยุดอยู่ตรงหน้า พี่ดีนคงจำผมไม่ได้ เพราะตอนนี้สภาพผมเละเทะมาก เชื่อว่าถ้าพ่อผมมาเห็นตัวเองตอนนี้ก็ไม่รู้หรอกครับว่าผมคือลูก
ผมค่อยๆถอดป้ายชื่อที่คล้องคอออกมา ยื่นมันให้กับพี่เขาโดยไม่พูดอะไร
“น้ำยาง?” พี่ดีนเลิกคิ้วถาม หลังจากเห็นป้ายชื่อ
ผมดีใจที่พี่เขายังไม่ลืมผม
ไม่เจอหน้ากันเกือบสองอาทิตย์
“พี่ดีน” ผมเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อยเพราะไม่อยากโดนราด ถังน้ำที่พี่แกเตรียมมาไม่ใช่ขันเล็กๆเลยครับ มันคือถัง ถังที่มีให้เห็นตามห้องน้ำปั๊มน้ำมัน ฮือออ แข็งแน่ไอ้ยาง
“ทำไมมึงไม่เลือกกินน้ำ” พี่ดีนขมวดคิ้วถาม โดยที่ยังไม่ยกถังน้ำเย็นๆนั้นขึ้นมา
“ผมไม่อยากกิน มันขม”
“ไอ้ดีน มีอะไรหรือเปล่าวะ” เสียงเพื่อนพี่ดีนดังแทรกขึ้นมาหลังจากที่เราเผลอจ้องตากัน คงสงสัยว่าทำไมไม่ยอมราดน้ำใส่ผมสักที
“ไม่มีอะไร” พี่ดีนหันไปบอกเพื่อน ก่อนจะยกเอาถังใบนั้นขึ้นมา เตรียมตัวจะราดผม
“หึ มึงได้ป่วยแน่” หลังจากประโยคนั้นพี่ดีนจัดการเทน้ำลงบนตัวผม สัมผัสแรกที่กระทบลงบนหัวคือเย็นวูบก่อนจะรู้สึกชาไปทั้งตัว น้ำโคตรพ่อโคตรแม่เย็นเลยจ้า ฮือ
แต่ผมรู้สึกว่าปริมาณน้ำที่รดลงบนตัวผมมันไม่เยอะเท่าที่คิดแฮะ
หลังจากที่น้ำในถังหมดไป ผมก็นั่งสั่นงกๆ อยู่กับที่ไม่ลุกไปไหน ไม่ใช่ไม่อยากลุกนะครับ แต่มันสั่นจนขาแข็งลุกไม่ไหวเลยอ่ะ
“รีบลุกไปได้แล้ว” เสียงพี่ดีนนั่นแหละครับ
“ผมลุกไม่ได้” ผมเงยหน้าบอกพี่เขา แขนก็กอดเข่าตัวเองไว้ ปากเริ่มสั่นแล้วครับ
“ยื่นมือมา” ผมยื่นมือให้ตามคำขอ แอบได้ยินพี่เขาถอนใจหายใจด้วยครับ
น้ำที่ราดลงมาล้างเอารอยเลอะเทอะบางส่วนออกไป แต่ดูเหมือนเศษแป้งที่เลอะจะไหลเข้าตาผมแล้วล่ะครับ
“พี่ดีนมีน้ำไหม ผมแสบตา” ผมหลับตาลงทั้งสองข้างเพราะแสบจนลืมไม่ขึ้น ก่อนจะคว้ามือไปมาเพื่อหาตัวพี่ดีนมาจับไว้
“ยืนนิ่งๆ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้”
ไม่นานพี่ดีนก็กลับมาพร้อมกับขวดน้ำดื่ม พี่แกเป็นคนคอยเทน้ำออกจากขวดให้ผมล้างตา หลังจากที่หายเคืองแล้วจึงจัดการใช้น้ำที่เหลืออยู่ในขวดล้างหน้าตัวเองเสียเลย
“เอาผ้าไป” พี่ดีนคว้าเอาขวดเปล่าในมือผมไว้ ก่อนโยนผ้าขนหนูผืนสะอาดมาแปะไว้บนหัวผม แล้วหันหลังเดินหนีไปเฉย ทิ้งผมไว้คนเดียวพร้อมกับผ้าขนหนูกลิ่นหอม
กลุ่มของผมพักทานข้าวกันใต้ต้นไม้ใกล้ๆกับบริเวณฐานของคณะวิศวะนั่นแหละครับ ผมเริ่มรู้สึกไม่สบายตัวเพราะเสื้อผ้าอับชื้นไปหมด ไหนจะอากาศร้อนๆตอนเที่ยงแบบนี้อีก เอือดมากเลยครับ เอือดเป็นภาษาใต้ แปลว่า อับ ชื้น แฉะ ประมาณนั้นครับ แฮ่
หลังจากทานข้าวเสร็จก็มีเวลานั่งพัก เข้าห้องน้ำทำธุระ อีกเกือบครึ่งชั่วโมง ผมของผมที่เริ่มแห้งเพราะได้ผ้าขนหนูมาจากพี่ดีนคอยช่วยไว้ ผมจึงยกมือเรียกพี่ปรางพี่ประจำฐานเพื่อจะคืนผ้าผืนนี้กลับไปยังฐานคณะวิศวะก่อนที่เราจะเคลื่อนทัพไปยังฐานถัดไป
“พี่ปรางครับ ผ้าผืนนี้ผมต้องเอาไปไว้ที่ไหนหรอครับ” ผมเอ่ยถาม พร้อมกับมองหาว่าเพื่อนๆคนอื่นนำผ้าขนหนูที่ใช้แล้วไปเก็บไว้ตรงไหน
“หืม ผ้าอะไรจ้ะ” พี่ปรางเลิกคิ้วถาม มองผ้าขนหนูในมือผมเหมือนไม่เข้าใจ
“ผมได้มาหลังจากถูกทำโทษหน่ะครับ พี่ฐานเขาคงเตรียมไว้ให้”
“ไม่มีนะน้องยาง พี่ไม่เห็นน้องคนไหนได้ผ้าเลยสักคน”
“อ้าว หรอครับ”
“เอ๊ะ แต่ผ้าผืนนี้คุ้นๆ” พี่ปรางเอื้อมมือมาหยิบผ้าขนหนูจากมือผมไปกางออก
“น้องน้ำยางได้มาจากพี่ดีนหรอ”
“ใช่ครับ” แปลกแฮะ ทำไมพี่ปรางถึงรู้ว่าเป็นพี่ดีน
“ถ้าอย่างนั้นคงมีแค่น้องยางที่ได้ผ้ามาเช็ดตัวแล้วล่ะจ้ะ ผ้าผืนนี้หน่ะเป็นผ้าของขวัญตอนที่พวกพี่ไปช่วยงานแต่งงานพี่สายรหัสที่จบไปแล้ว พี่ก็มีอยู่ผืนนึง” พี่ปรางยิ้มก่อนจะยื่นผ้าผืนนั่นกลับมาให้ผม
“พี่ปรางเป็นน้องรหัสพี่ดีนหรอครับ”
“ใช่แล้วจ้ะ” พี่ปรางยิ้มตอบรับ “น้องยางต้องไปคืนเจ้าตัวเองแล้วล่ะ”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะขอฝากผ้าไว้กับพี่ปรางเพราะเกรงว่าจะทำกิจกรรมไม่สะดวก ผมตั้งใจเอากลับไปซักให้สะอาดก่อนนำไปคืนเจ้าของ
จากที่หนาวๆ ไม่สบายตัว ตอนนี้ผมรู้สึกอุ่นขึ้นมาเลยครับ
หลังจากกิจกรรมรับน้องช่วงกลางวันได้จบลง พี่ๆเขาก็ปล่อยให้พวกเรากลับไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วกลับมาเจอกันอีกครั้งในเวลา 6โมงเย็น สำหรับกิจกรรมเฟรชชี่ไนท์ ถือว่าเป็นกิจกรรมส่งท้ายหลักจากที่เราเจองานหนักมาตลอด 2 เดือน
ตรีมงานเฟรชชี่ไนท์ในคืนนี้คือ Back to school ครับ หลังจากที่รู้ตรีมงานเฟรชชี่ไนท์ ผมก็โทรไปบอกให้พี่ชายผมส่งชุดลูกเสือมาให้ครับ ฉะนั้นคืนนี้ผมจะเข้าร่วมงานด้วยชุดลูกเสือทีเคยใส่เรียนช่วงมัธยมต้น โชคดีที่ผมไม่ได้โตขึ้นจากเดิมนัก มีแค่ส่วนสูงที่เพิ่มขึ้นมาหน่อย จำได้ว่าช่วงม.ต้น ผมสูงแค่ 155 เองครับ ส่วนปัจจุบัน ผมสูง 170 ซม. นับว่าไม่เลวครับ เพิ่มขึ้นมา สิบกว่าเซนแหนะ ฮ่าๆๆ
จากเมื่อก่อนใส่ชุดลูกเสือแล้วกางเกงยาวคลุมเข่า ตอนนี้ใส่แล้วชายกางเกงยาวเหนือหัวเข่าขึ้นมานิดเดียวเองครับ ไม่ได้สั้นจนหน้าเกลียด
แอบตื่นเต้นแหะ ไม่รู้ว่ามีใครแต่งชุดลูกเสือ เนตรนารี เหมือนผมหรือป่าว งานในคืนนี้มีรางวัลให้สำหรับคนที่แต่งตัวได้เข้าตากรรมการด้วยนะครับ ส่วนเกณฑ์และใครเป็นคนตัดสินนั้น ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ
ผมนัดกับกลุ่มเพื่อนไว้ตอน 6โมงเย็น ตรงจุดลงทะเบียน งานในคืนนี้จัดขึ้นตรงลานกิจกรรมขนาดใหญ่กลางแจ้ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลกลับหอประชุมกลางที่เรามารวมตัวกันเมื่อเช้าครับ หลังจากสมาชิกมากันครบเรียบร้อยแล้ว พวกเราจึงไปลงทะเบียนเพื่อรับคูปองทานอาหาร โดยแต่ละคนจะได้คูปองมูลค่า 200 บาท เพื่อนำไปแลกซื้ออาหารและเครื่องดื่มจากเต็นท์ภายในงาน แต่ถ้าใครต้องการใช้มากกว่าจำนวนที่ได้รับสมนาคุณจากมหาลัยแล้ว ก็สามารถใช้เงินสดจ่ายเพิ่มได้ครับ
ผมชอบบรรยากาศคืนนี้มาเลยครับ ตอนนี้พวกเรารู้จักกันในวงล้อมที่กว้างขึ้นจากเดิม หลังจากได้ทำกิจกรรมร่วมกันทั้งมหาลัย ไม่ใช่รู้จักกันแค่ภายในคณะของตัวเองอีกต่อไป แล้วก็รวมไปถึงรุ่นพี่จากคณะอื่นๆด้วย มันทำให้ผมชอบสังคมมหาลัยขึ้นมาแล้วล่ะครับ จากตอนแรกที่แอบหวั่นใจกลัวจะเหงาเพราะตัวคนเดียวจากต่างจังหวัด แต่จริงๆแล้วมีหลายคนเลยครับที่เป็นเด็กต่างจังหวัดเช่นผม ผมได้รู้จักหลายคนที่มาจากจังหวัดต่างๆ ทั้งภาคเหนือ อีสาน กลาง และใต้ ผมเจอคนที่มาจากจังหวัดเดียวกันด้วยนะครับ ดีใจมากก
“มึงคิดออกหรือยังว่าอยากกินอะไร” ฝุ่นมันถามผมหลังจากที่เราเดินวนดูเต็นท์ขายอาหารจนครบ แต่ผมก็ยังเลือกไม่ได้สักทีว่าจะกินอะไรก่อน ใจตอนนี้อยากกินมันทุกร้านเลยครับ
“ฝุ่นอยากกินอะไร เราเลือกไม่ได้ อยากกินทุกอย่างเลย” ผมหันไปขอความเห็นจากเพื่อน ถ้ายังเลือกไม่ได้ งั้นกินตามเพื่อนไปก่อนแล้วกันครับ
“กูอยากกินข้าวมันไก่”
“จะกินข้าวเลยหรอ เดี๋ยวอิ่มนะ” จริงๆผมอยากเก็บเมนูหนักๆไว้กินอย่างหลังครับ ตอนนี้อยากได้ของกินเล่นมาเรียกน้ำย่อยก่อน
“เอ้า ก็จะกินให้อิ่ม จะเอาด้วยไหม กูจะไปต่อแถวล่ะ”
“งั้นเราไปซื้อหมูสะเต๊ะร้านข้างๆแล้วกัน”
เมื่อตกลงกันได้ เราก็แยกย้ายกันไปต่อแถวตามร้านที่อยากทานกันครับ ผมได้หมูสะเต๊ะมา 5 ไม้ กับขนมปังปิ้งมาทานคู่กันอีกสองแผ่น
เพื่อนๆคนอื่นที่เจอกันตรงจุดลงทะเบียนเริ่มแยกย้ายกันไปหามุมของตัวเอง จนตอนนี้เหลือแค่ผมกับฝุ่นแล้วล่ะครับ เมื่อได้อาหารที่ต้องการ ผมกับมันก็เริ่มมองหาโต๊ะที่วางกระจัดกระจายอยู่ในบริเวณให้พวกเรานั่งทาน ไม่ได้มีโต๊ะประจำว่าเราต้องนั่งตรงนี้ตลอดงานหรอกครับ บรรยากาศเหมือนในตลาดเปิดท้ายขายของเลย
“น้องๆ สองคนนั้นหน่ะ หาที่นั่งหรอ มานั่งตรงนี้ก็ได้” เสียงเรียกดังขึ้นเมื่อผมกับฝุ่นกำลังมองหาที่ลง เป็นเพราะช่วงนี้เป็นช่วงเริ่มงาน ผู้คนเลยมาออกันอยู่ตรงโซนอาหาร หน้าเวทีตอนนี้ยังโล่งอยู่เลยครับ
โชคดีที่มีรุ่นพี่ใจดีเห็นพวกผมสองคนเข้า
และโชคดีไปกว่านั้น เพราะโต๊ะที่ว่านั่นมีพี่ดีนนั่งอยู่ด้วย
เมื่อได้ยินเสียงเรียกให้ไปมาร่วมโต๊ะ ผมกับฝุ่นก็ไม่รีรอเลยครับ รีบเดินตรงดิ่งไปยังโต๊ะที่ว่านั่น“มาๆ นั่งเลยน้องน้ำยาง” รุ่นพี่คนที่กวักมือเรียกพวกผมเป็นคนเอ่ยชวนให้นั่งตรงเก้าอี้ว่าง
ว่าแต่ทำไมพี่เขารู้จักชื่อผมล่ะครับ
“พี่จำผมได้ด้วยหรอครับ” ผมไม่รอให้ตัวเองสงสัย อยากรู้อะไรก็ถามไปเลยครับ
“จำได้ ชื่อแปลกไม่เคยได้เห็น เห็นครั้งแรกตอนเข้าฐานรับน้องก็สะดุดตากับชื่อเลย เอ้าแล้วอีกคนชื่อฝุ่นใช่มั้ย เด็กคณะกูกรี๊ดมึงกันเพียบ”
ผมพึ่งรู้ว่าเพื่อนผมก็ดังพอตัวเลยนะครับเนี้ย แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไร เพราะฝุ่นมันหน้าตาดีครับ หล่อเหมือนเน็ตไอดอลที่ผมเคยเห็นสมัยที่หัดเล่นอินเตอร์เน็ตเลย อิอิ
โต๊ะที่ผมนั่งด้วยนั่นเป็นรุ่นพี่จากคณะวิศวกรรมทั้งโต๊ะเลยครับ เราทำความรู้จักกัน ทำให้ผมทราบว่ากลุ่มนี้คือกลุ่มเพื่อนสนิทของพี่ดีน ซึ่งประกอบไปด้วย พี่ปีย์ คนที่เอ่ยชวนให้พวกเรามานั่งด้วยกัน พี่ชัช พี่ไทเกอร์ และพี่ริว คนนี้เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นหน้าตาน่ารักมากเลยครับ ตัวเล็กๆ สูงกว่าผมแค่นิดเดียวเอง แต่ถ้าเทียบกับสมาชิกในกลุ่มของพี่ดีนแล้ว พี่ริวก็กลายเป็นไซส์มินิเลยครับ
ดูเหมือนช่วงนี้โชคจะเข้าข้างผมบ่อยๆ มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่ดีนบ่อยจนผมกลัวว่าแต้มบุญที่ผมสั่งสมมาทั้งชีวิตจะถูกใช้หมดในไม่กี่วัน เมื่อผมบังเอิญได้มานั่งข้างๆพี่เขาที่ไม่สนใจหันมาทักทายอะไรเลย เอาแต่สนใจโทรศัพท์ในมือ
“พี่ดีน สวัสดีครับ” ผมทำใจกล้าเอ่ยทักพี่เขาไปหลังจากรอดูปฏิกิริยาของคนข้างกาย แต่ก็ไม่เป็นผล
“อื้อ มึงอีกแล้วหรอ”
อีกแล้วอะไรกันครับ อย่าพูดเหมือนรำคาญกันแบบนี้สิ ฮือออ
ผมใจหล่นตุ๊บเลยครับ
“พี่ดีนไม่ทานอะไรหรอครับ” ผมยังทำใจดีสู้เสือชวนพี่เขาคุยต่อ พยายามไม่สนใจว่าเจ้าตัวอยากใส่ใจผมหรือป่าว
“ยังไม่หิว”
“พี่ดีนกินหมูสะเต๊ะกับผมไหมครับ ผมซื้อมาหลายไม้เลยนะ” ผมว่าพลางขยับจากหมูปิ้งสีเหลืองเข้าไปใกล้พี่เขาอีกนิด
“ไม่เป็นไร”
อ่า~ มาแบบนี้ผมก็ไปไม่ถูกเลยครับ ได้แค่ขยับจานกลับมาที่เดิม แล้วพยักหน้ากับตัวเองเบา ก่อนจะหยิบหมูสะเต๊ะขึ้นมาป้อนเข้าปาก
ยอมนั่งกินเงียบๆ ไม่ชวนคุยแล้วก็ได้ ตอนนี้ไม่กล้าไปกวนใจพี่เขาต่อแล้วล่ะครับ ผมกลัวใจเสียไปมากกว่านี้
แต่ผ่านไปได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงพี่ริวเอ่ยชวนพี่ดีนไปหาของกินด้วยกัน พี่ดีนไม่ได้ปฏิเสธอะไร กลับพยักหน้าตอบตกลงแล้วก็หายไปกันไปสองคน ทิ้งให้ผมแอบมองตามทั้งคู่อยู่ห่างๆ
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า มองหาตัวช่วยที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นจากความปวดหนึบที่เริ่มคืบคลานเข้ามาเกาะกินหัวใจ
แล้วผมก็ได้เจอกับคุณพระจันทร์
ผมยิ้มให้ดวงจันทร์บนท้องฟ้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาในใจ
‘มันคงไม่ใช่แบบที่ผมกลัวใช่ไหมครับคุณจันทร์’
‘หวังว่าพี่ดีนยังไม่มีใครในใจนะครับ’
‘อย่าพึ่งตัดโอกาสผม ทั้งๆที่เราพึ่งกลับมาเจอกันอีกครั้งจะได้ไหมครับ’
‘เพราะถ้าพี่เขามีใครอยู่แล้วจริงๆ ผมคงต้องถอยทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มขยับเข้าใกล้เลยสักนิด’
Tbc.
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ :mew1:
-
พี้ดีน ำไมขี้เก๊กนัก ระวังจะโดนดีดนะ!! สงสารน้ำยางอ่า ¥___¥ อุตส่าห์อารมณ์ดีมาทั้งวัน เจอแบบนี้หงอยเลย..
-
ตอนที่ 6 อยากขยับเข้าไปให้ใกล้กัน
“กูจะซื้อของกินเพิ่ม มึงจะไปด้วยไหม”
หลังจากที่พี่ดีนหายไปกับพี่ริว จนตอนนี้ผมทานหมูสะเต๊ะ 5 ไม้ กับขนมปังอีกสองแผ่นหมดไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็ยังไม่กลับมา ผมลอบถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะปัดเรื่องวุ่นวายใจนั้นออกไป ไม่สบายใจแบบนี้ต้องกินเท่านั้นครับ ถึงจะเยียวยาผมได้ ไม่รอช้าผมจึงตอบตกลงแล้วลุกไปหาของกินกับไอ้ฝุ่น
ผมได้ลูกชิ้นปิ้งมา 5 ไม้ ขนมเบื้องคละไส้มา 1 กล่อง ขนมครกสีเขียว 1 กล่อง ไข่ปลาหมึกราดน้ำจิ้มซีฟู้ด เบค่อนพันเห็ดเข็มทองมาอีก 3 ไม้ แล้วก็น้ำแตงโมปั่น ซื้อเยอะจนเต็มสองมือ ในขณะที่ไอ้ฝุ่นได้ผัดไทยมาจานเดียวเองครับ
เมื่อได้ของที่อยากทานมาจนครบแล้ว ผมกับฝุ่นก็เดินกลับมายังโต๊ะเดิมที่มีกลุ่มของพี่ดีนนั่งอยู่ แต่ตอนนี้คนที่หายไปก่อนหน้านี้กลับมานั่งที่เดิมแล้วครับ ผมทำเป็นไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้าง หย่อนก้นลงนั่งตามเดิมก่อนจะจัดแจงวางของกินที่ซื้อมาไว้ตรงหน้า ไม่สนใจจะคุยกับใคร ตอนนี้ขอกินอย่างเดียวครับ แล้วผมจะกลับมาอารมณ์ดี
“มึงไม่กินข้าวหรือไง”
ผมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆทักขึ้น หลังจากที่ผมจัดการของกินตรงหน้าหมดไปเกือบครึ่ง
“กินอยู่ครับ” ผมหันไปสบตานิดหน่อย ก่อนจะเสหลบกลับมาจ้องอาหารบนโต๊ะแทน กลัวเผลอจ้องไปนานๆแล้วอดใจอยากชวนคุยไม่ได้อีก
“กูหมายถึงข้าว ไม่ใช่ที่มึงกำลังกินอยู่”
“ก็เป็นอาหารเหมือนกันนี่ครับ”
“มึงกวนตีนกูอยู่หรือไงห๊ะ” พี่ดีนขมวดคิ้ว
“ผมไม่ได้กวน แต่ผมหมายความแบบนั้นจริงๆ” ผมเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ใส่อารมณ์หรืออะไรเลย ก็กำลังกินอยู่นี่ไง ไม่ได้นั่งตบยุง ทำตาปริบๆเสียงหน่อย
“มึงจะยัดทั้งหมดนี่ลงท้องไปโดยที่ไม่กินข้าวได้ยังไง”
“เดี๋ยวกินพวกนี้หมด ถ้ายังไม่อิ่ม ผมว่าจะไปซื้อข้าวมาทานครับ”
ปกติแล้วผมชอบทานของกินเล่นมากกว่าทานเป็นอาหารจานหลัก เป็นเพราะชอบกินจุกจิกถ้าเริ่มจากทานข้าวหรืออาหารจานเดียวก่อน ผมจะอิ่มจนทานอย่างอื่นต่อไม่ได้ นี่ก็คิดอยู่ว่าถ้าไม่อิ่มจะไปซื้อผัดไทยมากินเป็นปิดท้าย แอบชิมของไอ้ฝุ่นมา อร่อยมากเลยครับ
“มึงกินไหว” พี่ดีนเลิกคิ้วถาม ดูไม่ค่อยเชื่อว่าผมจะไหว
“ก็..น่าจะไหว”
“กินข้าวนี่กับกู แล้วก็เลื่อนของกินทั้งหมดมึงมาใกล้ๆ กูจะกินด้วย” พี่ดีนจัดการ ขยับเอาข้าวคลุกกะปิที่เจ้าตัวทานอยู่มาไว้ตรงกลางระหว่างผมกับเขา ก่อนจัดแจงขยับเอากินของผมออกห่าง เหมือนจะได้เราจัดการข้าวกล่องนี้ให้หมดก่อนถึงจะข้ามไปยังกล่องอื่นๆได้
“ระวังพริกกับหอมแดง กูคลุกทุกอย่างรวมกันแล้ว”
“ครับ” ผมเอ่ยตอบรับพี่เขาไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของพี่ดีนสักเท่าไร รู้แต่ว่าอาการปวดหนึบตรงหัวใจเริ่มคลายออกจนไม่รู้สึกอึดอัดอีกแล้ว
“ดีนอยากกินอะไรเพิ่มหรือเปล่า เราไปซื้อให้เอาไหม จะได้ไม่ต้องแบ่งน้องเขากิน” เสียงพี่ริวเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นว่าผมกับพี่ดีนเริ่มนำอาหารมาวางรวมกันแล้วแบ่งกันทาน
“ไม่เป็นไร เรากินกับน้องมันก็ได้”
หัวใจผมคลายตัวได้แค่แปปเดียวก็กลับมาบีบตัวจนรู้สึกแน่นหน้าอกอีกครั้ง เมื่อได้ยินสรรพนามที่พี่ดีนใช้คุยกับพี่ริว
มันต่างกับที่พี่เขาคุยกับผม
หรือแม้แต่คุยกับเพื่อนๆคนอื่นในกลุ่ม
ทำให้ความสงสัยของผมก่อนหน้าเริ่มเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากพยายามปัดเป่ามันไป
แต่จนแล้วจนรอดก็ทำไม่ได้ในเมื่อหูยังได้ยิน ตายังมองเห็น แล้วหัวใจผมก็รู้สึก
แย่แล้วครับ
ผมยังเป็นได้แค่คนรู้จักกับพี่เขา แต่จะมารู้สึกหึงหวงเจ้าตัวแบบนี้ไม่ได้
ผมเก็บเอาความสงสัยนั้นไว้ในใจ ถ้ามีโอกาสค่อยลองสังเกตหรือสืบเอาทีหลังก็ได้ครับ ว่าสองคนนี้มีซัมติ่งรองกันหรือเปล่า ถ้าให้เดาจากความรู้สึกของผม ผมคิดว่าพี่ริวอาจจะชอบพี่ดีน ส่วนพี่ดีนจะชอบพี่ริวไหมนั้น ผมตอบไม่ได้จริงๆครับ
“มึงจะเขี่ยอีกนานไหม กินให้มันดีๆ”
พี่ดีนเริ่มดุผมอีกครั้งหลังจากที่ผมเผลอคิดอะไรไปเรื่อย
เมื่อเราทานอาหารที่กองอยู่ตรงหน้าหมดไปเรียบร้อยแล้ว ผมจึงอาสาเป็นคนนำขยะทั้งหมดไปทิ้ง พี่ดีนเองก็ไม่ว่าอะไร นั่งเฉยให้ผมบริการไม่ได้คิดจะช่วยหรืออะไรเลยครับ แค่พยักหน้าตอบรับนิดๆ เชื่อเขาเลย
“ฝุ่นไปกินไอติมร้านนั้นกัน” ผมเอ่ยชวนฝุ่นไปซื้อไอติมตัดครับ ผมไม่แน่ใจว่าคนกรุงเทพเรียกว่าอะไร แต่ไอติมชนิดนี้ทำให้ผมคิดถึงบ้านสวนมากๆ เพราะทุกวันจะมีรถไอติมขี่ผ่านบริเวณบ้านสวนของผม พร้อมกับเสียงที่ดังออกจากลำโพงเป็นสัญญาณให้ชาวบ้านรู้ว่ามีของมาขาย
ลักษณะไอติมก็จะเป็นแท่งๆเสียบไม้แล้วห่อด้วยกระดาษ หน้าตาคล้ายๆกับไอติมที่ผมเจอในงานวันนี้เลยครับ
ฝุ่นพยักหน้าตอบตกลง เพราะตอนที่เราเดินเลือกซื้ออาหารผมเห็นไอติมร้านนี้แล้วเอ่ยปากชวนฝุ่นกินไอติมด้วยกันหลังจากทานของคาวเสร็จเรียบร้อย
“มึงจะกินอะไรอีก”
นี่ไม่ใช่พี่ปาล์มครับ แต่เป็นพี่ดีน ผมชะงักเล็กน้อยเพราะประโยคนี้ผมได้ยินจากพี่ชายตัวเองอยู่บ่อยๆ ไม่คิดว่าจะได้ยินจากคนที่ตัวเองแอบชอบด้วย
เหมือนเห็นเงาพี่ปาล์มซ้อนทับพี่ดีนเลยครับ แต่พี่ดีนหล่อกว่า ฮ่า
อย่าไปบอกพี่ปาล์มนะครับ จุ๊ๆไว้ อิอิ
“ไอติมตัดครับ พี่ดีนไปซื้อด้วยกันไหม”
“ไอติมอะไร ไม่เคยได้ยิน”
“ไอติมตัดไง ที่เป็นแท่งๆห่อกระดาษอ่ะ” ผมอธิบายให้พี่ดีนฟังว่าไอติมที่ผมหมายถึงหน้าตาเป็นยังไง
“ไอ้ยางมันหมายถึงไอติมโบราณครับพี่” ฝุ่นเป็นคนช่วยเฉลยหลังจากที่ยืนฟังผมกับพี่ดีนคุยกัน
“อื้อ ไอติมโบราณ ไปด้วยกันไหมครับ” ผมพยักหน้าร้องอ๋อกับตัวเอง เขาเรียกไอติมโบราณ
“ยังไม่อิ่มอีกหรือไง”
“ยังกินได้ครับ”
“ไอ้ยางมันกระเพราหลุมดำครับพี่ กินไปแค่นี้มันไม่รู้สึกอะไรหรอก” ไอ้ฝุ่นขำพร้อมกับกอดคอผมไว้ ตอนนี้เราสองคนยืนค้ำหัวพี่ดีนอยู่ครับ เพราะเตรียมตัวจะไปซื้อของกินเพิ่มแล้ว
“อื้อ” พี่ดีนไม่ถามอะไรต่อ ไอ้ฝุ่นเลยลากผมออกมา ไม่รอให้ผมถามย้ำพี่เขาอีกครั้งว่าจะไปด้วยกันหรือเปล่า
ผมกลับมาพร้อมไอติมรสเผือก ที่ร้านมีให้เลือกหลายรสชาติเลยครับ ผมอยากลองหลายอันเลย แต่กลัวซื้อมาพร้อมกันแล้วมันจะละลายก่อน เลยหยิบมาแค่หนึ่งแท่ง กำลังคิดว่าถ้าหมดแท่งนี้แล้วจะไปซื้ออีกสักอัน
“พี่ดีนกินไหมครับ”
หลังจากที่กลับมานั่งตำแหน่งเดิม ผมจัดการลอกกระดาษที่ห่อไอติมไว้ออก ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าพี่ดีนแล้วเอ่ยชวน ผมยังไม่ได้กินไอติมเลยครับ กลัวกินไปแล้วพี่ดีนจะรังเกียจไม่กล้ากินต่อ แต่ถ้าให้ผมกินต่อจากพี่เขา ผมโอเคนะ จะได้จูบทางอ้อม อิอิ
“ไม่เอา” พี่ดีนตอบกลับมาห้วนๆ ก่อนจะผลักมือผมที่ถือไอติมอยู่ออกห่าง
ผมแอบแบะปากก่อนจะเริ่มจัดการไอติมรสเผือกในมือ
งื้ออออ อร่อยมากเลยครับ ไม่หวานเหมือนเจ้าประจำที่ผมกินที่บ้านสวนเลย อันนี้หวานน้อยกว่ามาก แบบนี้ให้ผมกินมันทุกรสก็สู้ตายฮ่ะ
“ฝุ่น ขอชิมหน่อย”
ผมหันไปขอฝุ่น มันกินรสชาเย็นครับ ผมแอบเล็งอันนี้ไว้เหมือนกัน
มันพยักหน้าอนุญาตก่อนจะยื่นไอติมในมือมันมาตรงหน้าผม ผมจึงก้มลงไปกัดไอติมรสชาเย็นมาหนึ่งคำ อร่อยดีครับ แต่รสชาติชาไม่เหมือนกับชาทางใต้เลย ที่นี่จะออกนมๆมากกว่า แต่ก็อร่อยดีครับ ไม่หวานมาก
“อ๊ะ” ผมยื่นไอติมรสเผือกในมือไปให้ไอ้ฝุ่นลองชิมบ้าง มันกัดไปคำนึงก่อนจะเอ่ยว่าอร่อย
“เราจะไปซื้ออีกแท่ง ฝุ่นเอาด้วยไหม เราไปซื้อให้” หลังจากที่กินของตัวเองหมดไป ผมตัดสินใจแล้วครับว่าจะกินอีกแท่ง ครั้งนี้ลองเป็นรสถั่วแดงแล้วกัน
“กูเอาซาหริ่มแท่งนึง”
ผมพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะลุกไปซื้อไอติมมาเพิ่ม
“โอ้โห้ น้องน้ำยางกินเก่งมาก” พี่ชัชเอ่ยทักขึ้นมาหลังจากผมกลับมาพร้อมไอติมสองแท่งในมือ ผมยิ้มเขิน ตอบกลับไปให้พี่เขา ก่อนจะยื่นไอติมรสซาหริ่มให้ฝุ่น
“ปกติมึงกินเยอะแบบนี้” พี่ดีนเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ผมเริ่มกินไอติมแท่งที่สอง
“อื้อ” ผมพยักหน้าหงึกๆให้พี่แก เพราะตอนนี้ปากไม่ว่างครับ กัดไอติมอยู่
“เดี๋ยวก็นอนไม่หลับ”
ผมเคยได้ยินมาเหมือนกันครับ ว่ามื้อเย็นถ้าทานเยอะเกินไปจะอึดอัดจนนอนไม่หลับ แต่เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมเลย ยิ่งอิ่มผมยิ่งหลับสบาย แต่ถ้าไม่อิ่มผมจะทรมานจนนอนไม่หลับครับ ท้องมันจะร้องประท้วงจนต้องลุกมาต้มมาม่า
“ฮึ” ผมส่ายหน้าตอบปฏิเสธพี่ดีนไป เพราะอิ่มแค่ไหนผมก็หลับ
“อร่อยหรือไง”
“อื้อ” ผมพยักหน้าตอบพี่แกอีกครั้ง ไม่ได้สนใจจะตอบดีๆ เพราะตอนนี้ผมมีความสุขกับไอติมในมือมาก
“เห้ย” แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเพราะจู่ๆพี่ดีนก็คว้าเอาไอติมในมือผมไปกัดหนึ่งคำใหญ่ๆ
“หวงหรือไง” เจ้าตัวเอ่ยถามโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร ยังหน้านิ่งเป็นปกติ ทั้งๆที่ทำผมใจเต้นจนแทบบ้า พี่รู้มั้ยว่าผมเลียไอติมไปทั้งแท่งแล้วเพราะมันเริ่มละลาย
แบบนี้มัน
จูบทางอ้อมชัดๆ
“ปะ เปล่าครับ”
“หมดแท่งนี้ก็พอแล้วได้”
ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมตั้งใจจะกินอีกสักแท่ง แต่พอได้ยินพี่ดีนพูดแบบนั้นผมก็เชื่อฟังพร้อมกับพยักหน้าตอบรับ
หัวใจผมมันเต้นแรงจนกลัวว่าใครจะได้ยินเพราะประโยคธรรมดาๆนั้น
หลังจากที่เราทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยก็ได้เวลาย้ายที่ครับ ตอนนี้หน้าเวทีเริ่มคึกคักเพราะวงดนตรีประจำมหาลัยกำลังเตรียมตัวเริ่มแสดงคอนเสิร์ต ผมได้ข่าวมาจากเพื่อนผู้หญิงในคณะว่าวงนี้เล่นดีมาก เคยชนะเวทีประกวดระดับประเทศมาแล้วด้วย
จนแล้วจดรอดผมกับฝุ่นก็เกาะติดกลุ่มของพี่ดีนมาจนได้ครับ จากตอนแรกที่คิดว่าทานอาหารเสร็จคงต้องแยกย้ายกันไป หมดเวลาสำหรับผมที่จะได้อยู่ใกล้กับพี่ดีนในคืนนี้แล้ว
ต้องขอบคุณพี่ปีย์ที่เอ่ยชวนพวกเราให้มาด้วยกัน
ระหว่างทางที่เราเดินหาจุดเหมาะบริเวณหน้าเวที พวกผมก็หยุดทางรูปกันเป็นพักๆครับ เพราะมีคนเข้ามาขอถ่ายรูปด้วย กลุ่มของพี่ดีนฮอตสุดๆไปเลย รุ่นน้องเข้ามารุมของถ่ายรูปด้วยเต็มไปหมด ตอนแรกพีดีนไม่ยอมให้ใครถ่ายด้วยเลยครับ แต่ผมแอบเห็นว่าพี่ริสกระซิบบอกอะไรพี่ดีนสักอย่าง สุดท้ายพี่แกก็ตอบรับ ยอมให้ถ่ายรูป แต่ถ้าไม่ยอมยิ้มเลยสักนิด
พอเป็นพี่ริวแล้ว อะไรๆก็ว่าง่ายขึ้นเยอะเลย
ไอ้ฝุ่นเองก็ไม่น้อยหน้าครับ เด็กจาคณะอื่น ทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกัน ขอมันถ่ายรูปหลายคนเลย จนผมต้องไปช่วยถ่ายให้ได้
ผมเองก็มีคนมาขอถ่ายรูปเหมือนกันนะครับ ไม่ยอมให้น้อยหน้าหรอก แต่ผมว่าเขาไม่ได้ขอถ่ายรูปผมเพราะพิศวาสผมเหมือนอย่างที่เข้าหาคนอื่นๆหรอกครับ คงเป็นเพราะชุดที่ผมใส่มาวันนี้มากว่า
ลูกเสือเหล่าเสนา เต็มยศ มีหมวกด้วย
ทั้งงานวันนี้ไม่มีใครมาในชุดลูกเสือแบบผมเลยครับ
ตอนนี้บริเวณหน้าเวที ผู้คนเริ่มหนาแน่นแล้วครับเพราะหลังจากวงดนตรีประจำมหาลัยเล่นจบแล้ว จะเป็นวงตรีชื่อดังที่รุ่นพี่เชิญมาเซอร์ไพรส์พวกเรา แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครทราบครับว่าวงไหนจะมา รุ่นพี่กรรมการนักศึกษาเล่นปิดข่าวเงียบ รอเฉลยตอนเจ้าตัวขึ้นเวทีเลย ผมเองก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เจอดาราครับ อยากรู้จังว่าใครจะมา หวังว่าจะเป็นวงที่ผมรู้จักนะครับ
พี่ปีย์เป็นแกนนำพาพวกเราทั้งกลุ่มเบียดเข้าไปตรงกลางเพราะคนเริ่มมาออกันเต็มหน้าเวที ใจจริงพี่แกคงอยากใช้อำนาจประธานว้ากปีสามเบียดฝูงชนไปยืนชิดขอบเวที แต่เพราะพี่ดีนเอ่ยรั้งไว้เพราะยิ่งเบียดเข้าไปใกล้เวทีมาเท่าไรยิ่งอึดอัดครับ ผมเดาว่าเจ้าตัวคงไม่ชอบที่คนเยอะๆสักเท่าไร เพราะจากที่สังเกตตอนนี้หน้าเริ่มตูดแล้วครับ
ผมเดินเกาะชายเสื้อไอ้ฝุ่นไว้เพราะกลัวคลาดจากกันเพราะฝูงชน ตอนแรกกะเนียนไปเกาะพี่ดีน แต่พอเห็นว่าพี่ริวยึดเอาแขนพี่ดีนไว้ข้างนึง ผมก็ขอถอยออกมาดีกว่าครับ
ผ่านมาแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ผมปรับเปลี่ยนอารมณ์ตัวเองบ่อยมากครับ
เดี๋ยวก็ใจเต้นแรงจนหน้าร้อนคล้ายจะเป็นไข้
เดี๋ยวก็อึดอัดอยู่ข้างในเหมือนมีอะไรมาบีบหัวใจของผมไว้ไม่ให้มันเต้น
ผมคิดว่าผมควรจะเลิกคิดเรื่องนี้ไปก่อน
ถ้าผมอยู่กับพี่ดีนแค่สองคนมันง่ายกับผมมากกว่าที่จะหาเรื่องเข้าไปใกล้พี่เขา
เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมขอถอยทัพก่อนแล้วกันฮ่ะ ไปสนุกกับดนตรีข้างหน้าดีกว่า
นานๆทีจะได้มีโอกาสปล่อยผีในตัวให้ออกมาโลดแล่น ฮ้า
อดคิดถึงไอ้ตรีกับไอ้สนไมได้เลยแฮะ ถ้ามันสองคนอยู่ด้วยคงสนุกน่าดู
เห็นแบบนี้ถ้าดนตรีเข้าหูผมเต้นลืมตายเลยครับ
แต่ดูเหมือนผมไม่ต้องกังวล หรือเหนียมอายแล้วครับ เพราะทั้งไอ้ฝุ่นแล้วก็เพื่อนกลุ่มพี่ดีนก็เต้นกันจริงจังเหมือนกันครับ จะมีก็แต่พี่ดีนที่ยืนกอดอกนิ่งอยู่ข้างพี่ริว
ผมแอบเหลือบไปมองพี่แกอยู่บ่อยครั้ง ดูเหมือนพี่ดีนจะคอยระวังไม่ให้พี่ริวถูกเบียด
เห็นแล้วก็แอบอิจฉา ฮือ ไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลย
“เอาล่ะครับ เวลาที่ทุกคนรอคอยได้มาถึงแล้ว เซอร์ไพรซ์จากพวกเราในวันนี้ เป็นของขวัญต้อนรับน้องๆชั้นปีที่หนึ่ง เชิญพบกับ รูม39”
ผมตาโต เขย่งเท้าด้วยความดีใจ วงนี้เป็นวงที่ผมชอบมากๆเลยครับ ติดตามพี่ๆเขามาตั้งแต่ยังโคฟเวอร์เพลงลงยูทูปอยู่เลย
“พี่ทอมมาหรอ ไหนพี่ทอมอ่ะ” ผมกระโดดเกาะหลังไอ้ฝุ่นเพื่อใช้เป็นหลักยึด ก่อนจะยืดสุดตัว
“ โอ๊ย ไอ้ยางเบาๆหน่อย กูหลังจะหัก”
“ก็มองไม่เห็นอ่ะ” ผมตัดพ้อเพื่อนสนิท แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือที่เกาะไหล่มันออกครับ
“มึงมายืนหน้ากูนี่มา” ไอ้ฝุ่นแกะมือผมออกก่อนจะลากให้ไปยืนข้างหน้ามัน
“พี่ทอมมมมม” ผมตะโกนสุดเสียง ท่ามกลางเสียงกรี๊ดยินดีของนักศึกษาในบริเวณนั้น
“เห็นแล้วใช่ไหม” ไอ้ฝุ่นมันกระซิบข้างหูถาม
“อื้อเห็นแล้ว แต่ต้องเขย่งอ่ะ” ผมหันไปตะโกนบอกมัน เพราะตอนนี้พี่บนเวทีเริ่มร้องเพลงกันแล้วครับ เสียงดนตรีดังกระหึ่มยิ่งกว่าเดิม ปลุกความตื่นเต้นในตัวผมขึ้นอีกสามระดับ
“กูต้องอุ้มมึงขี้คอไหมเตี้ย” ไอ้ฝุ่นล้อ ผมเลยตีหัวมันไปเบาๆหนึ่งที ให้อุ้มจริงแล้วมึงจะร้องขอชีวิต เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ แต่ผมมั่นใจว่าตัวเองหนักใช้ได้เลยครับ
พวกเราสนุกกันสุดๆ ร้องเพลง โบกมือ กระโดด โยกไปตามที่นักร้องบนเวทีเอนเตอร์เทนพวกเรา ผมเขย่งเท้าสลับกับยืนเฉยๆเพราะเริ่มเมื่อย แต่มีความสุขมากเลยครับ
“อ๊ะ” เป็นเพราะเขย่งเท้าอยู่นาน จนเริ่มล้า ผมเลยเผลอเซตัวเกือบจะล้ม โชคดีที่ไอ้ฝุ่นจับผมไว้ทัน
“ยืนดีๆ”
ผมสะดุ้งเพราะเสียงที่กระซิบตรงหูไม่ใช่เสียงเพื่อนสนิทของผมครับ ผมหันขวับไปดูในทันทีที่ได้ยินเสียง แล้วก็เป็นพี่ดีนที่ยืนซ้อนข้างหลังผม พร้อมกับมือที่ยังจับเอวของผมไว้
“ขอโทษครับ ผมเหยียบเท้าพี่หรือเปล่า” ผมตะโกนถามพี่ดีน เพราะเสียงเพลงตอนนี้ดังมาก
พี่ดีนเลิ่กคิ้ว ทำหน้าไม่เข้าใจที่ผมพูด ก่อนจะก้มลงให้ผมเอ่ยข้างหู
“ผมเหยียบเท้าพี่หรือเปล่า”
พี่ดีนส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะหันไปสนใจบนเวทีอีกครั้งโดยที่ยังไม่ยอมขยับไปไหน
ผมคิดว่าตอนนี้หูผมต้องแดงขึ้นมาแน่เลยครับ เพราะอุณหภูมิบนใบหน้าเริ่มไม่ปกติ
ผมทำเนียนไม่ยอมขยับออกห่างร่างอุ่นที่ยืนซ้อนทับอยู่ด้านหลัง
ได้ชิดเพียงลมหายใจ
แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
แค่ช่วงสั้นๆ ผมมีความสุขมากแล้วครับ
Tbc.
แอบอยากเห็นคอมเมนท์ แฮ่~ แต่ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ หวังว่าจะชอบกันนะคะ
-
สงสารรรร นี่หนูยาง หรือ หนูนก ลู๊กกกก :hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮือน้ำยางน่ารักกก
-
น้องยางน่าร้ากกกกก แต่ก็น่าสงสาร 555 อารมณ์เหวี่ยงไปมาแรงมาก ระวังไบโพล่านะลูก เดี๋ยวพี่ดีนจะกลัว :hao6:
-
น้องน้ำยางดูเป็นเด็กซื่อๆ น่ารัก ส่วนคนพี่ทำไมเจ้าช่างขี้เก๊กละเกิน
-
ตอนที่ 7 ทำความรู้จัก
“โคตรมันส์ กูอยากไปผับเลยเนี้ย ตั้งแต่เปิดเทอมมางานเยอะจนกูแทบจะลาออกจากวงการ” พี่ปีย์พูดก่อนกระดกขวดน้ำเปล่าขึ้นดื่ม
“กูว่าหาเวลาไปเที่ยวกันดีกว่าวะ ชวนสองคนนี้ไปด้วย” พี่ชัชพยักหน้าเห็น เสนอความคิด ดูท่าทางแล้วพี่ๆเขาคงสายปาร์ตี้เหมือนกันนะครับ
“ว่าไง ไปได้หรือเปล่า” พี่ปีย์เป็นฝ่ายหันมาเอ่ยชวนผมกับฝุ่น
“ได้เลยพี่ จะไปเมื่อไรอย่าลืมชวนผมสองคนด้วยนะครับ” ไอ้ฝุ่นตอบตกลงทันที ไม่มีหันมาถามความเห็นผมเลยสักคำ
“งั้นวันนี้แยกย้ายเถอะวะ ดึกแล้ว วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน”
“เออๆ กลับบ้านไปนอนดีกว่าวะ”
“งั้นผมกับไอ้ยางขอตัวก่อนนะครับพี่ๆ วันนี้ขอบคุณมากเลยฮ่ะ สนุกมากเลย” ฝุ่นรับหน้าที่เป็นตัวแทนเอ่ยขอบคุณ โดยมีผมยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“แล้วกลับกันยังไง ให้กูไปส่งไหม” เป็นพี่ชัชที่หันมาถามพวกเรา
“ผมขับรถมาครับพี่ เดี๋ยวแวะส่งไอ้ยางที่หอ”
“เออ ขับรถกลับดีๆล่ะ ไว้กูค่อยโทรนัด”
ผมเลิ่กคิ้วแปลกใจ หันมองไอ้ฝุ่นที พี่ชัชที นี่ไปแลกเบอร์ แลกไลน์กันตอนไหนอ่ะ ไวชะมัด ผมยังไม่มีเบอร์พี่ดีนเลยนะ ให้ตายเหอะ ขนาดรู้จักกันมานาน ก่อนไอ้ฝุ่นที่เจอพวกพี่เขาวันนี้เป็นครั้งแรกเสียอีก
“เดี๋ยวกูกลับพร้อมยางก็ได้ อยู่หอเดียวกัน “ จู่ๆพี่ดีนก็เอ่ยขึ้นมาครับ เล่นเอาผมสะดุ้ง
“พี่ดีนติดรถผมไปด้วยกันไหมครับ”
“ไม่เป็นไร เดินได้ใกล้ๆ”
“ว่าไงมึงอ่ะ จะไปกับพี่เขา หรือไปกับกู” ไอ้ฝุ่นเอ่ยถาม เพราะผมยังอึ้งไม่หาย เลยได้แต่ยืนนิ่งไม่เอ่ยอะไรสักคำ
“เอ่ออ” ผมไม่รู้จะตอบยังไงเลยครับ ในเมื่อข้างๆพี่ดีนยังมีพี่ริวยืนอยู่ด้วยแบบนี้
“หอใกล้แค่นี้ ขี้เกียจเดินหรือไง”
“ไม่ใช่ซะหน่อย ผมไปกับพี่ก็ได้” ผมแบะปากใส่พี่ดีนตรงๆ ไม่ต้องหลบมันแล้วครับ จู่ๆมาแดกดันกันทำไมอ่ะ
“งั้นตามมา” พี่ดีนเอ่ยตัดบท ออกเดินนำไปพร้อมกับพี่ริว ทิ้งให้ผมชักสีหน้าไม่พอใจกับลมกับฟ้า ก่อนจะหันไปยกมือไหว้ลาพวกพี่ๆที่เหลือกับเพื่อนตัวเอง
ผมเดินตามหลังสองคนนั้นมาเรื่อยๆ โดยทิ้งระยะห่างไม่ให้เดินเสมอกับเขาทั้งคู่
ไม่รู้สิครับ ผมไม่อยากขยับเข้าไปใกล้เลย
รู้สึกหน่วงในใจ
ความรู้สึกของคนที่แอบชอบแล้วหวังที่จะครอบครองมันเป็นแบบนี้นี่เอง
หลายคนอาจเคยมีประสบการณ์ แอบชอบ แอบรัก แล้วพึงพอใจกับการได้มองเขาอยู่ฝ่ายเดียวโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
ซึ่งไม่ผิดและผมก็นับถือคนเหล่านั้นมากเลยครับที่ยอมเก็บรักไว้ แค่ให้คนที่เราหลงรักมีความสุขโดยที่ตรงนั้นไม่ต้องมีเราก็พอแล้ว
แต่เพราะสำหรับผมหรอครับ
ถ้าลองได้รู้สึกชอบ หรือ รักใคร ผมก็อยากขยับเข้าไปใกล้ แล้วก็หวังให้เขารู้สึกแบบเดียวกันกลับมา
อยากให้ที่ข้างๆเขาเป็นเรา ที่ทำให้เขายิ้มและมีความสุข เหมือนที่เขาเองก็เป็นต้นเหตุของความสุขที่ทำให้ยิ้มได้
มันต้องให้แล้วได้รับกลับคืนมาสิครับถึงจะวินวิน
ตอนแรกผมเข้าใจว่าพี่ริวจะนอนค้างที่ห้องพี่ดีน แต่เปล่าครับ
พี่ดีนแค่เดินมาส่งพี่ริวที่รถ ซึ่งจอดอยู่บริเวณใกล้ๆกับคณะวิศวะ ไม่รู้ว่าพี่ชัชกับพี่ปีย์จอดรถไว้ตรงไหน ทำไมถึงไม่เดินมาพร้อมกัน
ทำไมต้องให้พี่ดีนเดินมาส่ง
ไม่เข้าใจอ่ะ
อิจฉา
ผมเริ่มจะพาลแล้วครับ
ฮือออ ยางขอโทษ
“ให้เราขับไปส่งดีนกับน้องน้ำยางที่หอไหม” พี่ริวเอ่ยถามเมื่อเราเดินมาถึงรถพี่เขา
“ไม่เป็นไร”
“งั้นเรากลับก่อนนะ ขอบคุณที่เดินมาส่ง”
“ขับรถดีๆ ถึงแล้วบอกเราด้วย”
“อื้อ แล้วเราจะโทรหา” พี่ริวยิ้มหวานส่งให้พี่ดีน ก่อนจะหันมาโบกมือบายบายผม ที่ยืนอยู่ห่างๆ
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพี่เขาน่ารักมากเลยครับ
ผมยังแอบเผลอมองบ่อยๆเลย
และถ้าพี่ดีนจะรักจะชอบพี่ริว ผมคงไม่แปลกใจเลยสักนิด
เมื่อรถพี่ริวขับออกไป ผมกับพี่ดีนก็เดินเคียงคู่กันกลับหอไปอย่างเงียบๆ โดยไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นผมคนเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกอึดอัด เพราะปกติพี่ดีนไม่ใช่คนช่างพูดอยู่แล้ว
“พี่บอกว่าจะมากินข้าวกับผม” จู่ๆผมก็เอ่ยถามขึ้นมา เพราะคิดอะไรไม่ออกและไม่อยากให้มันเงียบจนเกินไป
“กูบอกหรือไง”
“พี่บอกว่าถ้าว่างจะไปด้วยกัน”
“ก็ไม่เห็นมึงมาช่วย”
“อ้าว” ก็พี่เล่นหายไปเลย ใครจะกล้าเข้าไปชวนล่ะครับ เบอร์ติดต่ออะไรก็ไม่มี มีทางเดียวคือเดินไปเคาะประตูห้อง ซึ่งผมยังไม่กล้าขนาดนั้น มันดูลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวจนเกินไป
“ก็ผมไม่เจอพี่เลย เบอร์ติดต่อก็ไม่มี”
“เคาะประตูไม่เป็นหรือไง”
“ได้หรอครับ” ผมตาโต เมื่อได้ยินประโยคที่คล้ายกับการอนุญาต
“อื้อ”
“งั้น พรุ่งนี้ไปกินข้าวกันไหมครับ หรือว่าไปดูหนังดี พี่ดีนชอบดูหนังไหม ปกติผมชอบดูหนังมากเลย แต่ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ยังไม่ได้ไปดูสักเรื่องเลยอ่ะ”
“ปกติพูดมากแบบนี้หรอ”
“หา?” อ้าววว ผิดอีก
ผมลืมตัวอีกแล้วครับ เวลาอยู่กับพี่เขาสองคนทีไร ผมเผลอลืมตัวตลอด ผิดกับตอนที่มีพี่ริวอยู่ลิบลับ
“พรุ่งนี้กูกลับบ้าน
“อ้าว” หงอยเลยครับ นึกว่าวันหยุดนี้จะไม่เหงาแล้วเสียอีก ปกติเสาร์อาทิตย์ผมใช้เวลาอยู่คนเดียวเสียส่วนใหญ่ครับ ถ้าฝุ่นมันอยู่หอเหมือนกับผมคงชวนมันไปไหนได้บ้าง
“ไว้วันหลังแล้วกัน” พี่ดีนเอ่ยปิดท้าย เมื่อเราเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องของตัวเอง
“ครับ ฝันดีนะพี่”
“อืม”
นึกว่าจะได้ใกล้กันมากกว่าเดิมเสียอีก
สุดท้ายก็ยังย่ำอยู่กับที่
.
.
.
.
.
.
ในเช้าวันอาทิตย์ ผมยืนทำตาโตอยู่หลังประตูห้องตัวเอง หลังจากวิ่งมาเปิดประตู ภาพตรงหน้าคือคนที่ผมไม่คิดว่าเขาจะมาเคาะประตูห้องผม
“พี่ดีน”
“ทำอะไรทำไมตัวเปียก” พี่ดีนยังคงหน้านิ่งเหมือนเดิม
“ซักผ้าครับ”
“แล้วทำไมเปียก” สายตาคู่คมยังคงจ้องรอยเปียกเป็นวงกลางตรงหน้าท้องผมจนอดเกร็งไม่ได้ เผลอแขม่วท้องเลยครับ
“ซักมือครับ มันเลยเปียก”
“ทำไมไม่ลงไปใช้เครื่องข้างล่าง” พี่ดีนหมายถึงเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญใต้หอพักครับ ปกติถ้าผ้าไม่เยอะมาก ผมก็ซักเองครับ สะอาดกว่าซักเครื่องด้วย แต่เหตุผลหลักๆคือผมขี้เกียจเดินขึ้นลงบันไดครับ
“ใกล้เสร็จหรือยัง” ดูเหมือนคำถามก่อนหน้านี้พี่แกไม่ได้หวังคำตอบ
“เสร็จแล้วครับ เหลือแค่ตาก”
“รีบอาบน้ำแต่งตัว อีกครึ่งชั่วโมงจะมาเรียก”
“ห๊ะ”
“ก็ชวนไปดูหนังไม่ใช่หรือไง”
“ห๊ะ”
“มึงจะห๊ะอีกนานไหมน้ำยาง”
“ครับ ครับ พี่ดีนไปรอที่ห้องพี่ดีนก่อน เสร็จแล้วผมไปเรียก” หลังจากทำความเข้าใจประโยคของอีกฝ่ายแล้ว ผมก็หลุดยิ้มดีใจ ก่อนจะรีบเอ่ยออกไปอย่างตื่นเต้น กลัวว่าช้าไปกว่านี้ พี่ดีนจะเปลี่ยนใจ
พี่ทำให้ผมนิสัยเสีย คิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้วนะครับ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เบ็ดเสร็จไม่เกิน 20 นาที ผมก็เคาะประตูอยู่หน้าห้องพี่ดีนแล้วครับ พี่แกไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินนำหน้าผมไปสองสามก้าว ก่อนจะมีผมที่วิ่งตามไปยืนข้างกัน ให้พี่เขาหันมามอง ผมจึงส่งยิ้มกว้างตอบกลับไป
ยังไม่ได้ออกจากหอก็มีความสุขแล้วครับ
พอลงมาข้างล่างผมก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง เมื่อพี่ดีนเดินมาหยุดข้างรถเบนซ์คันสีขาว ซึ่งที่นั่งสองแถว แต่ผมเห็นที่เปิดประตูแค่แถวหน้า สงสัยจะมีแค่สองประตูมั้งครับ ผมไม่รู้ว่ารุ่นอะไร เพราะไม่ใช่คนมีความรู้เรื่องรถ แต่รถคันนี้สวยมากเลยครับ เป็นคันที่ผมเคยอยากให้พ่อซื้อ แต่พี่ปาล์มไม่เอาด้วย เพราะใช้ขับในบริเวณบ้านสวนไม่สะดวก
“รถพี่ดีนหรอครับ” ผมเอ่ยถามเมื่อเราทั้งคู่เข้ามานั่งในรถคันนี้ ข้างนอกว่าสวยแล้ว ข้างในสวยยิ่งกว่าอีกครับ ผมหันซ้ายหันขวา ชะโงกไปดูเบาะหลัง อยากได้อ่ะ ขอให้พ่อซื้อรถไว้ใช้อีกคันดีไหมนะ ผมจะได้พลอยนั่งด้วย
“นั่งดีๆ”
“แฮ่ๆ รถสวยมากเลย ผมไม่เคยเห็นคันนี้จอดอยู่ที่หอเลยอ่ะ”
“ไม่ค่อยได้ขับ กลับบ้านถึงจะได้ใช้”
ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปคว้าสายรัดนิรภัยมาคาด
“ทำไมพี่ดีนไม่อยู่บ้านล่ะครับ ปกติคุณพ่อพี่ดีนก็เข้ามหาลัยทุกวันใช่ไหมอ่ะ แบบนี้ก็ติดรถไปกลับพร้อมพ่อก็ได้ ไม่ต้องอยู่หอ” ผมสงสัยว่าทำไมเจ้าตัวไม่อยู่บ้าน เพราะไหนๆ พ่อกับลูกก็เรียนและทำงานที่เดียวกัน ไปกลับด้วยกันน่าจะได้ ไม่เห็นต้องแยกออกมาอยู่คนเดียวให้เหงาเลย
“เวลากูกับพ่อไม่ได้ตรงกัน มหาลัยไม่ใช่โรงเรียน ที่ต้องเข้าเจ็ดโมงครึ่งเลิกสี่โมงเย็น”
เออเนอะ ผมก็ลืมคิดไป
“พ่อพี่ดีนใจดีไหมครับ ผมเคยเจอท่านครั้งเดียวตอนงานปฐมนิเทศ”
“ใจดี”
“แล้วแม่พี่ดีนทำงานที่มหาลัยนี้ด้วยหรือเปล่าครับ”
“เปล่า”
“แล้วแม่พี่ดีนทำงานอะไรครับ”
“มึงซักประวัติกูอยู่หรือไง” พี่ดีนเคาะนิ้วกับพวงมาลัยตามจังหวะเสียงเพลงจากวิทยุที่เปิดอยู่เบาๆ ในระหว่างที่รถติด ถนนกรุงเทพไม่ว่าจะวันเวลาไหนก็ติดตลอดเลยแฮะ
“ขอโทษครับ” เพราะติดนิสัยพูดไปเรื่อยจนเผลอถามออกไปจนได้ ผมไม่คิดจะละลาบละล้วงหรืออะไรเลยนะครับ สาบานได้ เพียงแต่มันหลุดปากออกไปเอง ลืมคิดไปเลยว่าอาจทำให้เจ้าตัวอึดอัดหรือไม่พอใจ
“แม่กูเป็นหมอ”
“โอ้โห้ เก่งจัง” ผมทำตาโต ปกติไม่ค่อยเจอคนรอบข้างทำอาชีพหมอเลยครับ สำหรับคนต่างจังหวัดแบบผม หมอเป็นอาชีพที่ชาวบ้านอย่างเรานับถือมากๆ ต่อให้คุณหมอคนนั้นอายุมากกว่าหรือน้อยกว่าคนไข้ที่รักษาก็ไม่สำคัญครับ คนไข้อยากเราๆมักจะยกมือไหว้ทักทายและขอบคุณตลอด เพราะเขาถือว่าเป็นผู้มีพระคุณ ในยามเจ็บไข้ได้ป่วยของพวกเราที่อยู่ห่างไกลความเจริญ โรงพยาบาลประจำจังหวัดก็มีอยู่ไม่กี่แห่ง แต่ล่ะแห่งก็มีคนไข้เยอะจนล้น ไม่เหมือนในกรุงเทพเลยครับ มีโรงพยาบาลเยอะจนผมอยากให้ที่บ้านมีโรงพยาบาลเยอะๆแบบนี้บ้าง
“ตื่นเต้นอะไร มึงก็เรียนหมอไม่ใช่หรือไง”
“ผมเรียนทันตะครับ ไม่ใช่แพทย์”
“ก็หมอเหมือนกัน”
“แล้วพี่ดีนมีพี่น้องไหมครับ” เผลอถามออกไปอีกแล้ว
“ตกลงจะซักประวัติกูจริงๆใช่ไหม”
“ขอโทษครับ ผมแค่ชวนคุยเพลินไปหน่อย”
“มีพี่ชายฝาแฝด”
ตอนแรกก็คิดว่าพี่เขาจะโกธร แต่ดูแล้วเจ้าตัวคงแหย่ผมเล่น
“ห๊ะ พี่ดีนมีแฝดหรอ” เฮ้ยย พี่ดีนมีสองคน หรือไปจีบอีกคนดี
“ไม่ใช่ มีพี่ชายเป็นฝาแฝด ทำไมมึงเข้าใจอะไรยาก”
“อ้าว ก็พูดไม่เคลียร์นี่” ผมบึนปากใส่ก่อนจะบ่นงึมงำ แต่เชื่อเถอะครับว่าพี่ดีนได้ยิน
“ไม่เคลียร์ตรงไหน” นั่นไง
“ ช่างเถอะครับ แล้วพี่เขาเรียนที่มอเราด้วยหรือเปล่า หรือจบไปแล้วครับ”
“ต่อโทอยู่อังกฤษ”
ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเงียบไป ไม่ถามอะไรต่อ กลัวโดนว่าอีกครับ
“ถามแต่กู ไม่เล่าของมึงบ้าง”
หลังจากที่เงียบไปพักใหญ่ จู่ๆพี่ดีนก็เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดคลออยู่ ผมแอบยิ้มที่พี่เขาก็อยากฟังเรื่องของผม หรือต่อให้คิดไปเองว่าเขาอยากรู้ก็ช่างเถอะ
“พ่อผมทำเป็นชาวสวนครับ หลักๆก็ทำสวนยางกับสวนปาล์ม แต่ก็มีพวกไม้ผลบ้าง อย่างมังคุด เงาะ ทุเรียน แต่ก็ไม่เยอะเท่ายางกับปาล์มหรอกครับ จริงๆพ่อผมจบวิศวะเหมือนพี่ดีนเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงกลับไปทำสวนต่อจากคุณปู่ แต่พ่อก็ดูมีความสุขนะครับ”
ผมยิ้มเมื่อคิดถึงคนที่บ้าน ก่อนจะเล่าต่อ
“ผมมีพี่ชายหนึ่งคน คนนี้จบเกษตรมาโดยตรงเลย ตอนนี้ก็ช่วยงานพ่อที่สวน พี่ชายผมหล่อมากเลยนะ พ่อก็หล่อ แม่ผมก็สวย แต่ผมไม่ได้เจอแม่นานแล้ว ตั้งแต่จำความได้แม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เคยเห็นแต่ภาพถ่ายของแม่ พ่อบอกว่า แม่ทะเลาะกับพ่อ เลยงอนกลับไปอยู่กับคุณตาคุณยายที่เกาะสมุย พ่อยังง้อไม่สำเร็จ แม่เลยไม่ยอมกลับมาที่บ้านสวนเลย พ่อก็ไม่กล้าพาผมไปหาเพราะกลัวตาจะไล่ยิง ผมจำได้ว่าตอนนั้นขำมากที่พ่อเล่าแบบนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าพ่อโผล่ไปหาแม่แล้วจะโดนตาไล่ยิงจริงๆหรือเปล่า
ผมพี่มีสาวด้วยนะครับ พี่สาวผมก็สวยนะ แต่ผมไม่เคยเจอพี่สาวเลย เคยเห็นแต่รูปตอนเด็กๆ น่าจะช่วงที่พี่สาวผมอยู่ชั้นประถม ตอนนั้นก็สวยแล้ว ตอนนี้ต้องสวยมากแน่ๆเลย”
“พูดมากจริงๆด้วย”
“ครับ?” ผมเหมือนได้ยินพี่ดีนพูดอะไรมากๆนะ
“เล่าต่อสิ”
ผมแอบเห็นพี่ดีนอมยิ้มนิดนึงด้วยครับ
“ปกติผมไม่ค่อยได้ออกไปไหน อยู่แต่บ้านสวนเลยสนิทกับคนที่บ้านมากๆ ที่บ้านผมคนเยอะมากเลยครับ เยอะจนพี่ดีนต้องตกใจแน่ๆ วันปีใหม่ที่พวกเราฉลองกัน พ่อโทรสั่งโต๊ะจีนให้มาลงที่บ้านเป็นสิบโต๊ะเลยนะ ตอนแรกผมก็ไม่คิดว่าที่บ้านสวนจะมีคนอยู่เยอะขนาดนี้ จนวันที่เรารวมตัวกันทั้งหมด ส่วนใหญ่ก็เป็นพี่ๆคนงานที่คอยช่วยพ่อดูแลสวน”
“แล้วทำไมถึงเลือกเรียนทันตะ”
“อยากเป็นหมอฟันครับ”
“ทำไมรอบนี้ตอบสั้น” พี่ดีนเลิ่กคิ้วแปลกใจที่ผมไม่ต่อประโยคนั้น
“ก็เหตุผลมีแค่นี้อ่ะ”
“ไม่อยากช่วยงานที่บ้านหรือไง”
“ฮึ ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ชอบทำสวน” ผมส่ายหน้าปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด
“งานอื่นที่นอกจากทำสวนก็น่าจะมีไม่ใช่หรือไง”
“ก็มีครับ แต่พี่ชายผมดูแลได้หมดแล้ว กระจายกันไปทำอาชีพอื่นบ้าง จะได้หลากหลายไง” ผมยิ้มแฉ่งตอบกลับไป ครั้งนี้เหมือนเราได้คุยกันเยอะกว่าทุกครั้ง
ถึงแม้ว่าจะมีแต่ผมพี่พูดไม่หยุด แล้วพี่ดีนก็เป็นฝ่ายฟังเสียมากกว่า
ต้องขอบคุณถนนกรุงเทพ ที่ถึงแม้จะเป็นวันหยุดแต่เพราะปริมาณรถบนท้องถนน ทำให้การจราจรติดขัด
ผมเลยมีเวลาอยู่กับพี่ดีนมากขึ้นกว่าเดิม
ใครหลายคนอาจจะหัวร้อนกับเรื่องรถติด
แต่ผมชักจะหลงรักการจราจรกรุงเทพในช่วงเวลานี้แล้วล่ะครับ
Tbc.
เริ่มจะใกล้กันมากกว่าเดิมแล้วค่ะ
อยู่เป็นกำลังใจให้กันก่อนนะจ้า
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์นะคะ~
ถ้าชอบก็เป็นกำลังใจให้กันผ่านคอมเมนต์ได้เลยนะคะ
พอมาเขียนนิยายเองแล้วเข้าใจเลยว่าเวลาเห็นคอมเมนต์แล้วชื่นใจขนาดไหน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า~ ฝากน้องน้ำยางไว้ในอ้อมใจด้วยนะจ้ะ
จะเบื่อความเรื่อยเปื่อยของเนื้อเรืองกันมั้ยน๊า แฮ่~ [/color]
-
เหม็นกลิ่นตัวประกอบ ///มองริวแรงๆแล้วเตรียมดักตบแทนน้ำยาง ให้น้ำยางได้ดีนอย่างใจหมายยยยย :fire: :fire:
-
พี่ดีนกับพี่ริวนี่ยังไง เพื่อนกันหรือเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้ำยางนี่น่ารักเสมอต้น เสมอปลายมาก ชอบตรงที่จะเอาพี่ดีนให้ได้นี่แหละ 555
ว่าแต่ยังคาใจพี่ริวนะ ตกลงยังงัยอ่า...
-
ตอนที่ 8 จะใช่เดทหรือเปล่า
วันนี้พี่ดีนขับรถพาผมมาไกลถึงสยามเลยครับ ปกติผมไม่ค่อยได้มาแถวนี้สักเท่าไหร่ เพราะมหาลัยเราอยู่แถวชานเมือง ชีวิตประจำวันผมก็วนเวียนแค่ มหาลัย หอพัก และห้างสรรพสินค้าแถวๆนั้น
เมื่อวนหาที่จอดรถได้แล้ว พวกเราจึงมุ่งหน้าไปยังชั้นบนสุดของห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อตั๋วหนังก่อนเป็นอย่างแรก หนังที่พวกเราเลือกดูวันนี้เป็นหนังรวมซุปเปอร์ฮีโร่ภาคต่อฟอร์มยักษ์ เมื่อแถวรันถึงคิวพวกเรา ผมจึงรู้ว่าพี่ดีนกดจองบัตรผ่านเว็บไซต์มาเรียบร้อยแล้ว เราแค่ขึ้นมาจ่ายเงินกับรับตั๋ว
“พี่เลือกที่นั่งบนสุดเลยหรอ” ผมตกใจเมื่อเห็นผังที่นั่งของเราจากหน้าจอ ถ้าดูไม่ผิดนั่นมันที่นั่งคู่ซึ่งเป็นโซฟา
“อื้อ”
“เป็นโซฟาหรอครับ”
“อื้อ ทำไม”
“ก็ เปล่าครับ ผมแค่ไม่เคยนั่ง” ใจผมเต้นตุบตับเพราะเรื่องแค่นี้ อ่อนชะมัดเลย
“กูไม่ชอบนั่งแถวอื่นมันอึดอัด ยืดขาไม่ได้”
“อ่อ” ผมพยักหน้า คนขายาวก็ลำบากหน่อยนะครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอก
“มึงกินอะไรหรือยัง”
“เมื่อเช้ากินคอนเฟลกกับนมมาแล้วครับ ตอนนี้หิวมากเลย” ผมตอบพร้อมกับทำท่าลูบท้องให้รู้ว่าหิวจริงๆนะ
“อยากกินอะไร”
“ผมไม่ค่อยได้มาแถวนี้ พี่ดีนอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ” ผมคิดไม่ออกจริงๆครับ เพราะไม่ได้อยากทานอะไรเป็นพิเศษ บวกกับแทบไม่รู้เลยว่าที่นี่มีอะไรให้เลือกบ้าง เดาว่ามันต้องเยอะแน่ๆ
“กูกินอะไรก็ได้”
ตอนนี้เราเดินลงมาจากชั้นโรงหนังแล้วครับ เดินลงมาเรื่อยๆโดยยังไม่รู้จุดหมายต่อไป
“อ๊ะ โอเชี่ยนเวิลด์” ผมชี้ป้ายโฆษณาที่อยู่วางอยู่ข้างๆบันไดเลื่อน ได้ยินมานานแล้วครับว่าที่กรุงเทพมี อควาเลี่ยมให้ดูด้วย แต่ไม่รู้มาก่อนเลยว่ามันคือที่นี่
“กูให้เลือกร้านข้าว อย่านอกเรื่อง” พี่ดีนดึงแขนผมเบาๆให้เดินตามเขาลงบันไดเลื่อนไป เมื่อผมหยุดยืนตรงหน้าป้ายโฆษณาจนขวางทางคนที่เดินตามหลัง
“อควาเลี่ยมมันอยู่ที่นี่หรอครับ ผมอยากไปอ่ะ” ผมยังติดใจเรื่องเดิมอยู่ เพราะเมื่อลงมาถึงอีกชั้นก็เห็นรูปปั้นเพนกวินวางอยู่ตรงมุมบันไดเลื่อน
“ค่อยมาวันหลัง วันนี้เวลาไม่พอ ตกลงมึงอยากกินอะไร”
“พี่ดีนมาเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ” ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงออกปากชวนพี่เขาไปอย่างไม่รู้สึกขัดเขิน จริงๆแล้วเวลาที่ผมอยู่กับพี่เขาสองคน มันไม่มีความรู้สึกอึดอัดหรือไม่สนิทใจอยู่เลย ผิดกับเวลาที่พวกเราอยู่รวมกับคนอื่นๆ ผมกลับรู้สึกว่าเราไม่ค่อยเป็นตัวเอง ไม่เหมือนในเวลานี้
“มึงไม่คิดจะไปไหนมาไหนกับเพื่อนบ้างหรือไง” พี่ดีนทำหน้าเซ็งๆ เมื่อได้ยินผมเอ่ยชวน แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับไม่รู้สึกว่าเขารำคาญผม
“ก็อยากมากับพี่ดีนอ่ะ”
“มึงติดกูหรือไง”
“ให้ติดมั้ยอ่ะ ให้ติดก็อยากติดนะ” ผมยิ้มล้อ พูดออกไปโดยไม่รู้สึกเขินเลยสักนิด
“มึงนี่น่ารำคาญจริงๆ”
แล้วผมก็ยิ้มออกมาทุกครั้งที่เขาบ่นว่าผมน่ารำคาญ
“ผมอยากกินชาไข่มุก ร้านที่มันต้องกดจากตู้อ่ะ” ผมบอกพี่ดีนระหว่างที่เรากำลังเดินผ่านสถานีรถไฟฟ้ามายังฝั่งตรงข้ามพารากอน
“ร้านอะไร”
“อันนี้ครับ” ผมยืนมือถือที่เปิดทวิตเตอร์ค้างไว้ ผมเป็นแฟนตัวยงของแท็ก อร่อยไปแดก เลยนะครับ เป็นไปได้ก็อยากลองมันทุกร้านที่เขาบอกว่าอร่อยเลย
“เอทีเอ็ม?”
“อื้อ พี่ดีนรู้จักมั้ยครับ”
“รู้ แต่มึงไม่คิดจะหาร้านกินข้าวหรือไง” พี่ดีนเริ่มบ่นอีกแล้วครับ
“ก็ ไปซื้อน้ำก่อน แล้วไปหาร้านข้าวกัน ดีไหมครับ”
แฮ่~ นี่ผมเอาแต่ใจเกินไปหรือเปล่าครับ แต่อยากกินจริงๆนะ ถ้าเข้าร้านข้าวก่อน เดี๋ยวก็อิ่ม อดกินชานมไข่มุกแน่ๆเลย ร้านนี้แถวมหาลัยไม่มีด้วยอ่ะ มันมีที่นี่ที่เดียวใช่มั้ยล่ะครับ แล้วนานๆทีผมจะได้มาแถวนี้ ต้องพลาดไม่ได้
“เออๆ ตามใจมึง”
“พี่ดีนพาไปหน่อยยย” ผมส่งยิ้มกว้างที่พี่เขาใจดี
“อยากกินแต่ไม่รู้ร้านอยู่ไหน?”
“แฮ่ ก็ไม่เคยมา”
“มึงนี่มัน”
“นะ”
“เออๆ อยู่ฝั่งนี้แหละ เดินไปอีกหน่อย”
“คร้าบบบบ” ผมเดินตามพี่ดีนไปติดๆ ก่อนเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
เมื่อเดินมาเรื่อยๆ เรามาเจอกับงานอาหารสี่ภาคที่จัดอยู่ตรงกลางถนนในสยามครับ พวกเราเลยตัดสินใจเลือกหาอะไรกินกันที่นี่เลย ดีเหมือนกันครับ ของกินเยอะแยะเลย
แต่ก่อนอื่นต้องไปซื้อชานมก่อน
นี่ทำไมผมหมกมุ่นกับชานมจังเลยน้า
พอมาถึงหน้าร้านชานมก็เจอกับจอตู้คล้ายๆกับเครื่องซื้อตั๋วหนัง ให้เราเลือกกดเมนูที่ต้องการ แต่เพราะผมไม่เคยมาร้านนี้มาก่อน เลยยืนงงๆอยู่ตรงหน้าจอ โชคดีที่ตอนนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่ครับ
“สั่งเครื่องดื่มทางนี้ได้นะคะ” เสียงพี่พนักงานดังลอดออกมาจากช่องที่ติดอยู่ข้างๆจอสั่งเครื่องดื่ม
“ผมอยากลองสั่งกับเครื่องตรงนี้ ได้ไหมครับ” ผมยิ้มเอ่ยบอกกับพี่พนักงาน พร้อมกับชี้ไปที่เครื่องข้างๆ”
“เชิญเลยค่ะ” พี่พนักงานใจดียิ้มบอก ผมเลยยิ้มตอบพี่เขาไปอีกครั้ง ก่อนจะหันมาจิ้มหน้าจอทำตามขั้นตอนที่มีบอกอยู่ตรงหน้า
“พี่ดีนเอาอะไรดีครับ”
“มึงกินอะไร” พี่ดีนขยับมายืนซ้อนหลังผม มองเมนูเครื่องดื่มที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
“อืมมม อยากกินมันม่วง แต่ชาเขียวก็น่ากิน หรือว่าเอาชานมดีอ่ะ” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองเหมือนปกติที่ชอบทำ
“มึงจะกินหมดทุกอย่างหรือไง เลือกมาสักอัน”
“พี่ดีนเอาอะไรอ่ะ”
“ชาเขียวแล้วกัน” พี่ดีนว่าก่อนจะจิ้มลงไปบนหน้าจอตรงรายการ 'มัทฉะสตอเบอร์รี่'
"งั้นผมเอามันม่วง"
เมื่อเลือกเครื่องดื่มได้แล้วพวกเราก็ย้ายตัวเองมายืนรอเครื่องดื่มในร้านครับ พึ่งสั่งเกตเห็นว่ามีมุมให้นั่งด้วย โชคดีที่มีที่นั่งว่างพอดี ผมเลยลากแขนพี่ดีนไปนั่งตรงนั้นในระหว่างรอ
ในระหว่างนั่งรอเจ้าเครื่องกลมๆที่ได้รับมาตอนนำใบเสร็จไปจ่ายเงิน พี่พนักงานบอกว่าถ้าเครื่องตัวนี้สั่น ให้นำมารับเครื่องดื่มได้เลย ผมอดทึ่งกับนวัตกรรมอันนี้ไม่ได้ เจ๋งมากเลยอ่ะ
หันซ้ายหันขวานั่งมองพี่ๆหลังเคาท์เตอร์ชงเครื่องดื่มแล้วก็อยากลองทำบ้าง น่าสนุกแฮะ คิดในใจเล่นๆว่าหรือจะลองหาร้านแถวๆมหาลัยสมัครทำงานพิเศษดู จนเจ้าเครื่องกลมๆสีขาวในมือสั่น พร้อมกับพี่ที่ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์หันมาส่งยิ้มให้ผมพร้อมกับบอกว่า ‘เครื่องดื่มเรียบร้อยแล้วค่ะ’
ผมลุกไปหยิบทั้งสองแก้ว โดยให้พี่ดีนนั่งรออยู่ที่เดิม
“อื้อออ อันนี้อร่อย” ผมติดนิสัย เวลากินอะไรที่ถูกใจชอบส่งเสียงแบบนี้ออกมาครับ ความรู้สึกเหมือนชีวิตนี้คุ้มค่าแล้วที่ได้เกิดมาเจอของกินอร่อยๆ
“หน้ามึงตลก” พี่ดีนหลุดขำออกมา ตอนที่หันมามองหน้าผมหลังจากที่ได้ยินเสียง
“ชิมไหมครับ เอาหลอดพี่ดีนจิ้มมาก็ได้” ผมหัวเราะไปกับพี่เขาเพราะคิดว่าหน้าตัวเองคงตลกแบบที่อีกฝ่ายว่าจริงๆ ก่อนจะยื่นแก้วมันม่วงไปตรงหน้าพี่ดีน
“ไม่ต้อง” พี่ดีนดึงมือผมที่จะหยิบเอาหลอดออก ก่อนจะจับข้อมือผมข้างที่ถือแก้วไว้ ดึงเข้าหาตัวเอง แล้วดูดเครื่องดื่มสีม่วงในมือผม
“อร่อยดี แต่หวานไปหน่อย”
ทำแบบนี้อีกแล้วนะครับพี่ดีน
ผมใจเหมือนถูกแช่ในน้ำโซดาเลย
“เอ้า” คราวนี้พี่ดีนยื่นแก้วของตัวเองมาตรงหน้าผมบ้าง “เมื่อกี้บ่นอยากกินชาเขียวไม่ใช่หรือไง”
ผมพยักหน้างึกๆ ก่อนจะสบตากับพี่เขา
ดวงตาคู่เดิมที่สะกดผมไว้ให้จมลึกลงไป
แววตาคู่เดิมที่ผมหลงใหลในคืนวันลอยกระทงของปีนั้น
นัยย์ตาสีนิลที่ผมอยากจับจองเป็นเจ้าของ
“กินดิ” พี่ดีนเลื่อนแก้วมาชนคางผมเบาๆ เมื่อเห็นผมนิ่งไป ปลุกให้ผมตื่นจากความคิดของตัวเอง ก่อนจะก้มลงไปชิมแก้วของอีกฝ่าย
“อื้อออ อร่อยยยยย”
“หน้ามึงตลกอีกแล้ว”
“เมื่อไหร่มึงจะซื้อเป็นเรื่องเป็นราวสักทีห๊ะ”
หลังจากที่เรานั่งอยู่ในร้านชานมได้ครู่เดียวเพราะคนเริ่มแน่นร้าน จึงย้ายออกมาเดินในงานอาหารสี่ภาค ผมหยุดเกือบทุกร้านที่ผ่าน บ่นงึมงำคุยกับตัวเองว่าจะกินดีไหม ก่อนตัดสินใจเอ่ยปากขอพี่ดีนหยุดซื้อของกินร้านนู้นร้านนี้จนได้ของกินเล่นมาเต็มมือ
ในขณะที่พี่ดีนยังไม่ได้อะไรสักอย่างเลยครับ ตอนนี้คงเริ่มหงุดหงิดแล้ว
“พี่ดีนไม่อยากกินอะไรหรอครับ” ผมเอ่ยถามเพราะไม่เห็นเจ้าตัวสนใจจะหยุดร้านไหนเลย
“มึงซื้อมาเยอะขนาดนี้จะให้กูอยากกินอะไรอีกล่ะ” แหนะ มีประชด
“ก็อยากกินอ่ะ”
“ร้านต่อไปถ้าไม่ใช่ข้าว กูจะลากคอมึงออกมา”
“งั้นพี่ดีนกินข้าวอะไรดีครับ”
“แล้วแต่มึง”
“แน่ใจนะครับ” เพราะผมกำลังเล็งหอยทอด คิดถึงร้านเจ้าดังในตลาดตัวเมืองสุราษฏร์ขึ้นมาเลยแฮะ
“กูเลือกเอง” พี่ดีนพูดจบก็หันหลังเดินนำผมไปเลยครับ ผมแอบขำเพราะคิดว่าพี่ดีนน่ารักจัง
ถ้าไม่ใจกล้าตามตื้อพี่แกบ่อยๆ คงไม่มีวันได้เห็นมุมนี้ของพี่ดีนแน่ๆครับ
สรุปแล้วร้านสุดท้ายที่พวกเราเข้าคิวรอซื้อคือข้าวหน้าเป็ดเจ้าดัง เราได้ข้าวมาสองจานก่อนจะเดินไปยังจุดบริการโต๊ะสำหรับนั่งทานอาหาร พวกเราได้แชร์โต๊ะกับนักท่องเที่ยวชาวเกาหลีที่นั่งอยู่ก่อน
พี่ดีนจัดแจงวางข้าวหน้าเป็ดไว้ตรงหน้าผมกับตัวเองคนละจาน
“กินข้าวก่อน” แถมไม่ลืมย้ำผมด้วยประโยคนี้
ฟังแล้วอุ่นในหัวใจขึ้นมาเลยครับ อากาศที่ว่าร้อน แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่ามันอบอุ่นกำลังดี
หลังจากที่เราทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ใกล้เวลานั่งเข้าฉายครับ พวกเราจึงตกลงกันว่าจะไปนั่งรอบริเวณหน้าโรงภาพยนตร์ เพราะตอนนี้อากาศข้างนอกในช่วงบ่ายแบบนี้ร้อนมากๆเลยล่ะ ผมเห็นพี่ดีนเหงื่อซึมขมับ จนต้องคอยส่องทิชชู่ให้เจ้าตัวซับหน้า แต่ยังดีที่พี่เขาไม่ออกปากบ่นเลยสักนิดทั้งๆที่ดูแล้วน่าจะเป็นคนขี้ร้อนเสียขนาดนั้น
เมื่อได้เวลาหนังเข้าฉาย ผมขอพี่ดีนไปซื้อน้ำเพราะติดนิสัยต้องถือน้ำเข้าโรงหนังด้วยทุกครั้ง เพราะเจอแอร์เย็นๆแล้วผมชอบไอครับ เลยต้องคอยดื่มน้ำให้หายคันคอ
“กูให้มึงซื้อแค่น้ำเปล่า”
“พี่ดีนไม่อยากกินโค้กหรอ”
“มึงต่างหากที่อยากกิน”
“งั้นเอาน้ำโค้กนะ”
เรายืนตัดสินใจว่าจะซื้อน้ำอะไรอยู่ตรงหน้าเคาท์เตอร์จำหน่ายเครื่องดื่มหน้าโรงภาพยนตร์
“กูบอกว่าเอาน้ำเปล่า วันนี้มึงกินเยอะไปแล้วนะ ปกติกินแบบนี้หรือไง” พี่ดีนเอ่ยดุขึ้นมา แต่ผมก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ครับ เพราะของที่ผมกินเข้าไปวันนี้มีแต่ของทอด แป้ง แล้วก็ขนม ถ้าพี่ปาล์มอยู่ด้วยผมก็คงโดนด่าไม่ต่างกัน เผลอๆโดนหนักกว่านี้อีก
“น้ำเปล่าก็ได้ครับ”
“มึงยังเด็ก แต่ใช่ว่าจะกินอะไรตามปากได้ทุกอย่าง ระวังเรื่องอาหารบ้าง”
“ครับ” ผมเอ่ยตอบรับอย่างเข้าใจ ที่พี่ดีนพูดก็ถูก เพราะผมกินตามใจปากตัวเองจริงๆ แม้ว่าผมจะไม่ใช่คนที่กินแล้วน้ำหนักขึ้นง่าย แต่ก็รู้ว่าของที่ชอบกินใช่ว่าจะมีประโยชน์
แล้วก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่ดีนถึงบ่นผมเรื่องอาหารการกิน
ผมเดาว่าเพราะคุณแม่พี่ดีนเป็นหมอ คงเข้มงวดเรื่องอาหารอยู่บ้าง ก็เดี๋ยวนี้โรคภัยต่างๆที่เกิดขึ้น เป็นผลมาจากพฤติกรรมการกินนี่แหละครับ
“ไปซื้อน้ำได้แล้ว”
ผมพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินไปบอกพี่พนักงานว่าขอน้ำเปล่าหนึ่งขวด
เมื่อดูหนังจบแล้วพวกเราตัดสินใจมุงหน้ากลับหอพักเลยครับ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ นี่ก็เริ่มเย็นแล้ว รีบกลับก่อนรถจะติดไปมากกว่านี้ ส่วนมื้อเย็นค่อยไปหาอะไรกินแถวหอกันครับ เพราะตอนนี้ยังอิ่มกับมื้อกลางวันกันอยู่เลย
ส่วนบรรยากาศในโรงภาพยนตร์กับเก้าอี้ชุดโซฟาแสนโรแมนติกนั้น ไม่มีอะไรเลยครับ เพราะผมกับพี่ดีนต่างจดจ่ออยู่กับหนังตรงหน้า ไม่ได้มีโมเมนต์บังเอิญหันมาซบหน้ากัน เผลอมือแตะกัน อะไรทำนองนั้นเลยครับ แอบเสียดาย
เราเพียงแค่นั่งไหล่ชนกันตลอดทั้งเรื่อง ก็เท่านั้นเอง
.
.
.
.
.
.
.
“ครับแม่” พี่ดีนกดรับสาย เมื่อมีเสียงเรียกเข้าระหว่างที่เราพึ่งขับรถออกจากที่จอดรถ
“ใช่ครับ ดีนเอารถมา”
“แฟ้มสีขาวหรอครับ แปปนึงนะครับ” พี่ดีนเอ่ยกับคนในสาย ซึ่งคงเป็นคุณแม่ของพี่เขา เพราะผมได้ยินตอนที่พี่เขารับสาย
“มึงช่วยกูดูที่เบาะหลังหน่อยว่ามีแฟ้มสีขาวมั้ย” พี่ดีนหันมาบอกกับผม เพราะตอนนี้พี่แกกำลังขับรถอยู่ หันไปดูเองไม่ได้ ก่อนจะเปิดสปีกเกอร์โทรศัพท์มือถือแล้ววางมันไว้บนตัก
ผมหันไปดูตามคำขอของพี่ดีน ก่อนจะเห็นแฟ้มใบนึงวางไว้อยู่ตรงเบาะหลังตำแหน่งเดียวกับฝั่งคนขับ
“อันนี้หรือเปล่าครับ” ผมเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มใบนั้นขึ้นมา ก่อนจะยกมันให้พี่ดีนดู
“ใช่แฟ้มที่มีชื่อโรงพยาบาลติดอยู่ข้างหน้าหรือเปล่าครับ” พี่ดีนหันมามองแฟ้มในมือผม ก่อนจะเอ่ยพูดกับคนในสาย
“ใช่จ้ะ แม่ลืมไว้จริงๆด้วย ดีนแวะเข้าบ้านก่อนได้มั้ยลูก พรุ่งนี้แม่ต้องใช้เอกสารในแฟ้มด้วย”
“ได้ครับ เดี๋ยวดีนเข้าไป”
“จ้ะ ขอโทษนะลูก วันก่อนแม่เอารถไปเช็คสภาพเลยต้องใช้รถดีนไปทำงาน ลืมของทิ้งไว้จนได้”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเจอกันนะครับ”
“จ้า ขับรถดีๆนะลูก”
“ครับแม่”
“เดี๋ยวกูแวะเข้าบ้านก่อนนะ” พี่ดีนหันมาบอกผม หลังจากที่วางสายจากคุณแม่ไป
“พี่ดีนจอดให้ผมลงแถวนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกลับหอเอง” จู่ๆผมก็คิดว่าตัวเองควรแยกตัวออกมาดีกว่า พี่ดีนคงไม่มีทางเลือกเลยให้ผมติดรถไปบ้านพี่แกด้วย เพราะถ้าให้ขับไปส่งผมที่หอแล้วเจ้าตัวค่อยกลับบ้านคงเสียเวลาหน้าดู
“จะกลับเองทำไม ไปกับกูเนี้ยแหละ”
“แต่พี่ดีนจะกลับบ้าน อาจจะไม่สะดวกพาผมไปด้วย”
“ถ้าไม่สะดวกกูจะบอกให้มึงไปกับกูไหม นั่งเฉยๆไปเถอะ”
“จะดีหรอครับ พาใครก็ไม่รู้เข้าบ้าน” พ่อกับแม่พี่ดีนอาจจะคิดแบบนี้ก็ได้นะ เพราะท่านเองก็ไม่รู้จักผมมาก่อน
“มึงไม่ใช่คนอื่น ทำไมจะไปไม่ได้”
แต่เพราะคำตอบของพี่ดีน ทำให้ผมเลือกที่จะเงียบไม่ขัดอะไรอีกฝ่าย
ทำได้แค่แอบหันไปลอบยิ้มกับหน้าต่างข้างๆ ในขณะที่มือก็กำหัวเข่าตัวเองไว้แน่น
บ้าชะมัดเลย ใครมันราดโซดาลงหัวใจผมอีกแล้วเนี้ย
Tbc.
รอบนี้มาเร็ว แฮ่~ เพราะอาทิตย์หน้าต้องกลับหาดใหญ่ กลัวเว้นช่วงนานเกินไป
และแวะมาลงวันนี้เลยดีกว่า~
ว่าแต่มันสั้นไปมั้ยหนอ :hao7:
อยากจะร้องไห้กับคำผิด ก่อนลงแต่ละตอนจะอ่านเช็คก่อนทุกครั้ง
แต่พอลงเสร็จแล้ว กลับมาอ่านซ้ำ ดันเจอคำผิดทุกรอบ แง้ เป็นอะไรของเทอออหืออออ
ขอโทษนะคะ ถ้ามันทำให้เสียอรรถรส เราจะพยายามไม่ตาถั่วบ่อยๆนะ แง้
ตอนต่อไปพี่ดีนพาน้องเข้าบ้านแล้วค่ะ 555555555
จะเป็นยังไงบ้างน้าาา จะเจอใครที่บ้านพี่เขาบ้างน้าาาา
เจอกันตอนหน้าจ้าา
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ และทุกคนที่ติดตามนะจ้ะ
รักหมดเลออออ~
#พี่ดีนน้องยาง
-
ติดตามต่อไป :katai4:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนพิเศษ : Live on Instagram
NamyoungP started a live video. Watch it before it ends.
“ลองเล่นดู ไม่รู้จะมีคนดูมั้ย”
“ทำอะไร”
“ยางลองไลฟ์ในไอจีดู วันก่อนเห็นไอ้ฝุ่นมันเล่น น่าสนุกดีอ่ะ มีคนเข้ามาดูเป็นพันเลย ของยางจะมีคนดูถึงสิบคนมั้ยนะ”
“งั้นพี่ไปนั่งที่อื่น”
“ไม่เอาสิ พี่ดีนเล่นกับยางด้วย นั่งคนเดียวมันแปลกๆอ่ะ”
“ไม่เอา ไม่ชอบ”
“น๊า~พี่ดีน อยู่กับยางก่อน”
“มึงนี่มัน”
“อ๊ะนี่ไง มีคนเข้ามาดูแล้ว 154 คน โหยยยย มีคนดูเราเป็นร้อยเลยอ่ะพี่ดีน นี่ๆดูสิ”
“ไหน”
“นี่ไง ตรงหน้าจอ มันจะมีบอกว่ามีคนดูอยู่เท่าไร”
“มาจากไหนเยอะแยะ”
“โอโห เกือบ 500แล้ว ไอจีมันเอ๋อมั้ยเนี้ย ไม่น่าจะมีคนเข้ามาเยอะขนาดนี้”
‘น้องน้ำยางงงงงงง’
‘น้องยางงง สวัสดีจ้า’
‘พี่ดีนโคตรหล่อ’
“สวัสดีคร้าบบบ เดอะมูนหนึ่งแปด โอ๊ะ มีคนชมว่าพี่ดีนหล่อด้วย”
“พี่ไปดูทีวีดีกว่า”
“ไม่เอา พี่ดีนอย่าหนี นี่ไงเห็นมั้ย มีแต่คนบอกว่าไม่ให้พี่ดีนไป”
‘พี่ดีนนนนนนนนนน ไม่ให้ไปค่า’
‘พี่ดีนอยู่ก่อน’
‘พี่ดีน ด๊อนโก’
“เออๆๆ วุ่นวายชะมัด”
“แฮ่ๆ พี่ดีนไม่ได้โกธรนะครับ อย่าเข้าใจผิด พี่ดีนแค่เขินนิดหน่อย”
“กูไม่ได้เขิน”
“นานๆออกกล้องที จะเขินก็ไม่แปลกหรอกครับ”
“ก็บอกว่าไม่ได้เขิน!!”
“โอเคครับๆ ไม่เขินเนอะ”
‘น้องยางกับพี่ดีนทำอะไรอยู่’
‘มาไลฟ์บ่อยๆนะ’
‘น้องยางน่ารักกกกก ยิ้มแล้วโลกสดใส’
‘Hello from Taiwan’
“ตอนนี้หรอครับ ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ ตอนนี้เราอยู่กันที่บ้านพี่ดีน รอให้รถไม่ติดแล้วจะกลับหอกันครับ หู้ยยย พี่ดีน มีคนมาจากไต้หวันด้วย พี่ดีนทักทายเขาหน่อยเร็ว”
“มึงก็คุยไปดิ”
“ยางพูดอิ๊งไม่เก่งอ่ะ สำเนียงไม่ดี พี่ดีนทักเขาหน่อยเร็วเดียวเขาน้อยใจนะ”
“อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะหน่า”
“เอาหน่อยเร็ว พี่ดีนทักเขาหน่อย นั่นไงมาอีกแล้ว”
‘I love u guys so much from Taiwan’
‘พี่ดีนไม่ดุน้อง’
‘ว๊ายยย พี่ดีนดุแล้ว อยากโดนพี่ดีนดุ’
‘พี่ดีน ครางชื่อหนูหน่อย’
“ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมทุกคนตลกจังเลยครับ”
“พี่ดีนเร็ว ทักทายหน่อย คุยบ้างสิครับ ยางคุยอยู่คนเดียวเลย”
“Hi”
“แค่นี้เองหรอ”
“ก็เออ ยางบอกให้พี่ทัก ก็ทักแล้วไง”
‘กรี๊ดดดด พี่ดีนโหมดอบอุ่น’
‘พี่ดีนน่ารักกกก แทนตัวเองว่าพี่แบบนี้แล้วโคตรดีย์เลออออ’
‘พี่ดีนครางชื่อหนูหน่อย ครางชื่อหนูบ้างงงง’
“คอมเม้นอันนี้อะไรวะ ครางชื่ออะไร”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ครางชื่อคืออะไรหรอครับ ชื่ออะไรอ่ะ พี่ดีนจะได้ครางถูก”
“กูไม่ทำ”
‘พี่ดีนดุหนู อร๊ายยย ดุก็ได้ ดุก็ดีย์’
‘พี่ดีนนน ด่าหนูบ้าง ด่าหนู’
“ฮ่าฮ่าฮ่า เขาอยากให้พี่ดีนด่าอ่ะ”
“จู่ๆจะให้กูด่า ประสาท”
‘กรี๊ดดดดด นอนหลับฝันดีแล้วค่า ได้ยินพี่ดีนด่าแล้ว’
‘พี่ดีนเกี้ยวกร้าดดดดดดดด’
‘พี่ดีนโหมดนี้ คือกร้าวใจมว๊ากกกกก’
“ฮ่าๆๆ ทำไมทุกคนตลกอ่ะ ยางขำจนปวดท้องแล้ว ฮ่าๆๆ”
“นั่งดีๆดิ เดี๋ยวก็ตกเก้าอี้ ขยับมา”
‘วร๊ายยยยย มีใครแคปทันบ้าง พี่ดีนกอดเอวน้องยาง’
‘เราแคปทัน ตามไปในทวิตโลดดด’
‘กรี๊ดดด น่ารักกกกกกกกกก’
‘ไม่ต้องชิปแล้วค่า คู่นี้คือเรียลลลล’
‘การได้รักคู่นี้คือนิพพาน’
‘#พี่ดีนน้องยาง’
‘#พี่ดีนน้องยาง น่ารักกกกกกกกกกก’
‘น้องยางลงรูปคู่พี่ดีนบ่อยๆนะคะ อยากเห็น’
‘ทำไมไม่ลงรูปคู่กับพี่ดีนบ้างเลย’
“ทำไมไม่ลงรูปคู่หรอครับ อืมมมม ยางไม่ค่อยชอบถ่ายรูปอ่ะ พี่ดีนก็ไม่ชอบถ่าย เลยไม่ค่อยมีรูปที่ถ่ายด้วยกัน”
‘ไม่ถ่ายรูปคู่กันเลยหรอ’
‘ลงรูปคู่หน่อยน๊า อยากเห็น’
“มีรูปที่ถ่ายด้วยกันครับ แต่ไม่ได้ลงเลย”
‘พี่ดีนไม่ลงรูปน้องในไอจีบ้างหรอคะ ลงรูปคู่ด้วยยิ่งดี ลงรูปพี่ดีนก็ได้ ไม่เอารูปวิวแล้ว’
‘พี่ดีนลงรูปอื่นนอกจาก ทะเล ต้นไม้ บ้างสิคะ’
‘พี่ดีนลงรูปน้องยางหน่อยยย’
“ยุ่ง”
“พี่ดีนชอบถ่ายภาพวิวครับ รูปตัวเองไม่ค่อยมีหรอก”
‘พี่ดีนไม่ถ่ายรูปน้องยางบ้างหรอคะ’
“ถ่าย ถ่ายน้ำยางเยอะสุดแล้ว แต่มันไม่รู้ตัวหรอก’
‘เหม็นความรัก’
‘วี๊ดดดด โมเมนต์’
‘ลงรูปน้ำยางบ้างสิคะพี่ดีน’
‘I don’t understand what they said but they are SO CUTE’
“ไม่ลง จะเก็บไว้ดูคนเดียว”
“จริงหรอ พี่ดีนเอามาให้ยางดูบ้าง ถ่ายตอนไหนอ่ะ”
“ก็ถ่ายตลอด มึงไม่รู้เอง”
“ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
‘พี่เขาหวง’
‘พี่เขางก’
‘พี่เขาจะเก็บไว้ดูคนเดียว’
‘#เหม็นความรัก #พี่ดีนน้องยาง’
“ไม่ได้งก แต่ทำไมต้องเอามาลงอ่ะ”
“ยางจะได้ขโมยรูปมาลงบ้างไง พี่ดีนถ่ายรูปสวยอ่ะ แบ่งยางบ้างสิ”
“อยากได้ก็ขอเองดิ ไม่เห็นต้องให้ลงก่อนแล้วก็อปไปใช้ต่อ”
“พี่ดีนไม่เคยบอกว่าถ่ายรูปยางไว้ด้วย”
“พี่ก็ถ่ายให้ยางประจำ บ่นอะไร”
“ไม่ใช่สิ มันต้องมีรูปที่เผลอๆใช่มั้ยอ่ะ”
“มี”
“ส่งให้ยางด้วย ยางชอบรูปเผลอๆ”
“เออๆๆ”
‘ฮัลโหลลลล พวกเรายังอยู่ตรงนี้นะคะ เผื่อลืม’
‘โอ้ยยย น่ารักกกก แบบนี้ต้องมาไลฟ์บ่อยๆนะ’
‘มีใครเซฟไลฟ์นี้ไว้บ้าง เราขอ’
‘พีดีนทำอะไรค่า ก้มหน้าตลอด ไม่มองจอเลย’
“พี่ดีนเล่นเกมในมือถืออยู่ครับ พี่ดีนๆ มีคนถามว่าทำไมถึงไม่ชอบให้ถ่ายรูป”
“ยังไง”
“ยังไงหรอครับ ที่ไม่ชอบให้ถ่ายรูป”
‘เวลาเจอพี่ดีน จะเข้าไปขอถ่ายรูปแล้วโดนปฏิเสธหมดทุกคนเลย จนตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้าไปขอพี่ดีนถ่ายรูปเลย’
“เขาบอกมีคนเคยขอพี่ดีนถ่ายรูป แล้วพี่ดีนไม่ให้”
“ก็ไม่ทำไม ไม่ให้ก็คือไม่ให้”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็จะถ่ายไปทำไมอ่ะ กูไม่ใช่ดารา”
“เขาก็คงปลื้มไง เหมือนไอ้ฝุ่นไม่ใช่ดารายังมีคนชอบเข้ามาขอถ่ายรูปเลย ยางก็มีนะ”
“ก็กูไม่ชอบ วุ่นวายอะไรเล่า”
“ฮ่าฮ่า หงุดหงิดแล้วครับทุกคน”
“ปิดได้ยัง”
“แปปนึงนะครับ อุ้ยย คนดูเกือบหนึ่งพันคนแล้วอ่ะ”
“ไม่มีอะไรทำกันหรือยัง มาดูอะไรกันเยอะแยะ ไม่ใช่หมีแพนด้า”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“มีคนถามว่า ถ้าเจอพี่ดีนกับน้องยางขอเข้าไปถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ….ได้คร้าบบ มาถ่ายได้เลย”
“ไม่ได้”
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
“จะถ่ายมึงก็ถ่ายไป อย่ามาถ่ายกู”
“ขอโทษนะครับ พี่ดีนไม่ให้ถ่ายแล้ว แต่ถ่ายยางคนเดียวได้นะ ยางยินดีต้อนรับทุกคนเลยยยยยย”
‘น้องยางน่ารักกกก’
‘ยิ้มเมื่อกี้น่ารักมากเลยลูก’
“น้องยางอุ๋งๆให้ดูหน่อย….. อุ๋งยังไงครับ อุ๋งเองหรอ แบบนี้หรอ”
‘โอ้ยยย อุ๋งเองยังน่ารักกกกกกก ให้พี่ดีนทำ พี่ดีนอุ๋งน้องหน่อยยย’
“พี่ดีน เขาอยากเห็นอุ๋ง”
“อุ๋งอะไร”
“แบบนี้ไง พี่ดีนยืนมือมาแบบนี้ แล้วยางเอาหน้าไปเกยไว้บนมือพี่ดีนแบบนี้”
‘เป็นลมมมมมมมมมมมม น้องยางงงงง’
‘โคตรน่ารักกกก ที่บ้านมีน้องยางอีกมั้ย’
‘อยากมีน้องยางเป็นของตัวเอง’
“ฮ่าฮ่าฮ่า เขาอยากเห็นพี่ดีนอุ๋งบาง มาครับ เอาหน้ามาวางไว้บนมือยางเร็ว”
“ไม่เอา”
“พี่ดีนนน อย่าปัดมือยางทิ้งสิ นะๆ เอาหน้ามาวางบนนี้ วิเดียวก็ได้”
“ไม่เอาไง รำคาญ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นะๆ นิดนึงนะพี่ดีน”
“ไม่เอา”
“อ๊ะๆ ไม่ต้องหันหน้าเขาจอก็ได้ หันมาทางยาง นะครับ ทีนึง”
“มีงนี่มัน”
‘แคปโลดดดดดดดดดดด’
‘โอ้ยยยน่ารัก ช็อตเมื่อกี้’
‘พี่ดีนยอมน้องคนเดียวเลย’
‘ปากบอกไม่ แต่สุดท้ายก็แพ้ทางน้อง’
‘งื้อออ รักคู่นี้’
‘น้ำยางน่ารัก ขอจีบได้มั้ยครับ’
“คนนี้ใคร”
“ไหนครับ”
“เขาบอกจะจีบมึง ใคร”
“ไหนอ่ะ”
‘แอบชอบน้ำยางมานานแล้ว จีบได้มั้ยครับ’
“ไม่ได้!!! แฟนกู”
- LIVE VIDEO WAS END -
“อ้าวพี่ดีน กดปิดเฉยเลยอ่ะ”
“เออ!!! พอ!! ไม่ต้องเล่นมันแล้ว”
“ยังไม่ทันได้บอกลากันเลย”
“ไม่ต้องลาแล้ว ทีหลังก็ไม่ต้องไลฟ์แล้วนะ”
“ทำไมอ่ะ”
“ไม่ชอบ”
“ง่ะ ยางขอโทษ ครั้งหน้าไม่บังคับพี่ดีนมาเล่นด้วยกันแล้ว ยางเล่นคนเดียวก็ได้ พี่ดีนไม่ชอบใช่มั้ยอ่ะ”
“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น อย่าทำหน้าแบบนี้สิ”
“ก็พี่ดีนพูดเองว่าไม่ชอบ”
“ก็ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย"
“ครับ ครั้งหน้าจะไม่บังคับพี่ดีนแล้ว ขอโทษ”
“พี่ไม่ได้โกธร แต่ไม่ชอบให้ใครมาจีบยาง”
“แหนะ หวงยางด้วยหรอ”
“แฟนใครใครก็หวง”
Dean97 just posted a photo.
Liked by NamyoungP, Thepee, and Ryuichi and 1,435 others
Dean97 I’m already taken @NamyoungP
Rainbow1234: กรี๊ดดดดดดดดดด รูปคู่รูปแรก
Tarnny67: พี่ดีนคนจริง
Bowvy: พี่ดีนไม่ว่างแล้วนะจ้ะ
Earn11: เขามีเจ้าของแล้ว
Sandy88: แคปชั่นนี้แปลว่า มีแฟนแล้วห้ามจีบ
Tryyyy980: #พี่ดีนน้องยาง
Nanny43: เอาอีกค่ะกัปตัน ลงมาอีกค่ะ เยอะๆเลยค่ะ
NamYoungP: #ห้ามจีบแฟนหวง
Tbc.
แอบมาแปะ ไ่ม่ได้ต่อเนื่องอะไรกับเรื่องหลักเลยค่ะ
มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบของเราเอง 55555555555
เจอกันใหม่ตอนที่ 9 นะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และกำลังใจค่าาา
รักนะ
ใครเล่นทวิตแล้วอยากติดแท็กก็ใช้ #พี่ดีนน้องยาง ได้นะคะ
ว่าแต่จะมีใครเล่นด้วยมั้ย 555555555
-
น้องยางน่าร้ากกกกก ส่วนพี่ดีน ให้ตำแหน่งคนขี้หึง2018!!
-
รู้สึกว่าพีดีนเขาก็หวงน้ำยางมากอ่ะ
ปากร้ายใจดีตลอด
-
ซาหนุกกกกก รอค่ะ
-
(http://postto.me/1t/nt6.jpg)
ตอนที่ 9 พาเข้าบ้านแต่ไม่ให้ขึ้นห้อง
บ้านของพี่ดีนอยู่ห่างจากห้างสรรพสินค้าที่พวกเราไปมาไม่ไกลเลยครับ แต่เพราะการจราจรในตัวเมือง ทำให้ใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะมาถึงบ้านของพี่เขา บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในซอกซอยลึก ถ้าให้ผมมาอีกครั้งคงจำทางเข้าไม่ได้ เพราะต้องเลาะซอยนู้นโผล่ซอยนี้ เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาอยู่หลายครั้ง จนมาเจอบริเวณบ้านพักอาศัยที่มีแนวรั้วกั้นบริเวณบ้านแต่ละหลังเรียงรายอยู่เต็มบริเวณแต่ไม่ได้รู้สึกแออัด ไม่น่าเชื่อเลยครับว่าจากปากซอยซึ่งเป็นสถานีรถไฟฟ้า และเต็มไปด้วยตึกสูง ร้านรวงมากมาย แต่พอขับลึกเข้ามาในซอยก็จะเจอย่านบ้านพักอาศัย ในตอนแรกผมเข้าใจว่าบ้านพี่เขาคงเป็นหมู่บ้านแถบชานเมืองเหมือนอย่างบ้านไอ้ฝุ่น หรือแม้แต่ญาติๆของผมที่ย้ายถิ่นฐานมาอาศัยอยู่ในเมืองหลวง
เพราะรั้วกำแพงสูงจนมองไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่หลังผนังสีขาวนี้บ้าง เมื่อรถขับผ่านรั้วเข้ามาในบริเวณบ้าน ทำให้ผมมองเห็นบรรยากาศข้างในได้เป็นครั้งแรก
บ้านพี่ดีนมีขนาดกลาง ไม่ถือว่าใหญ่ฟูฟ่าเหมือนอย่างในละครหลังข่าวที่บ้านพระเอกมักจะเป็นคฤหาสน์หลังโต สิ่งที่ผมรับรู้ได้ในตอนนี้คือบ้านดูอบอุ่น และที่สำคัญร่มรื่นมากเลยครับ ไม่คิดว่าบ้านที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองจะมีบรรยากาศร่มรื่นได้ขนาดนี้
พี่ดีนจอดรถไว้บริเวณหน้าบ้าน ไม่ได้เข้าไปจอดตรงโรงรถที่ผมเห็นอยู่ทางซ้ายมือก่อนจะดับเครื่องแล้วลงไปจากรถ แม้พี่ดีนไม่เอ่ยบอกอะไรกับผม แต่ก็ทราบโดยอัตโนมัติว่าคงต้องลงจากรถด้วยเช่นกัน
ผมก็ได้แต่ยืนหันซ้ายหันขวาไม่กล้าก้าวไปไหนเพราะเริ่มประหม่า แล้วจู่ๆก็มีสุนัขตัวใหญ่ขนสีทองสองตัววิ่งเข้ามาชาร์ตผม จนสะดุ้งหงายหลังไปพิงกับตัวรถ
“อ๊ะ” ผมอุทานขึ้นมาเพราะกำลังตกใจ ไม่ใช่เพราะกลัวหมาหรอกนะครับ แต่จู่ๆวิ่งเข้าใส่ไม่ให้ซุ่มให้เสียงก่อนแบบนี้ เล่นเอาใจหายใจคว่ำเหมือนกันนะ แถมมาถึงก็กระโดดเอาขาหน้ามาเกาะตรงพุงผมทั้งสองตัวเลย ท่าทางขี้เล่นน่าดูเลยน้า
“เดนเด็น ไม่เอา” พี่ดีนเอ่ยปามหมาทั้งสอง คงคิดว่าผมกลัว ก่อนจะเดินแทรกเข้ามากั้นผมไว้จากเจ้าตัวอ้วนขนฟู
“ชื่อเดนเด็นหรอครับ” ผมคิดในใจว่าพี่ดีนตั้งชื่อหมาได้มุ้งมิ้งดีแฮะ เพราะเจ้าสองตัวนี้เป็นสุนัขพันธุ์ โกลเด้นรีซีฟเวอร์ครับ
“ป่าว แต่กูเรียกแบบนี้”
“แล้วชื่ออะไรครับ”
“รูฟี่ กับ ช็อปเปอร์”
“วันพีชหรอ”
“อื้อ พี่กูตั้งให้”
ผมพยักหน้างึกงักก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ๆเจ้าสองตัว แล้วทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า ลูบหัวน้องหมาที่ตอนนี้เริ่มสงบลงเพราะมีพี่ดีนคอยห้าม
“ไม่กลัวหรือไง”
“ไม่ครับ ผมชอบ”
“เมื่อกี้ทำท่าเหมือนกลัว”
“แค่ตกใจครับ จู่ๆวิ่งเข้ามา” ผมเอ่ยบอกพร้อมโน้มตัวเข้าไปกอดเจ้าขนนุ่มตรงหน้า ไม่รู้ว่าตัวนี้คือรูฟี่หรือช็อปเปอร์ “น่ารักจัง ขนนุ๊มนุ่ม”
“ลุกขึ้นมาก่อน อย่าพึ่งไปเล่น เดี๋ยวมันไม่ปล่อยไปไหนนะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ผมก็ผละออกมาจากเดนเด็นแล้วลูบหัวมันไปตัวละที ก่อนจะเดินตามพี่ดีนเข้าบ้าน
“แม่ล่ะครับ” พี่ดีนเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ซึ่งผมเดาว่าน่าจะเป็นห้องนั่งเล่น เพราะมีทีวีจอยักษ์ตั้งอยู่หน้าโซฟาตัวใหญ่ที่มีผู้ชายวัยกลางคนที่ดูภูมิฐานนั่งอยู่ ผมคุ้นหน้าเป็นอย่างดีเพราะเคยเจอที่มหาลัยมาก่อน ท่านอธิการบดีของมหาลัยผมเองครับ
หู้ยยย อยากได้ลูกเสือ ต้องเข้าถ้ำเสือ ประโยคนี้เคยได้ยินมานานแล้วครับ
แล้วลูกแมวแบบผมจะเอาตัวรอดได้มั้ยนะ ขาชักจะสั่นแล้วครับ ฮืออ
“อยู่ในครัว ทำกับข้าวกันอยู่” คุณพ่อพี่ดีนเอ่ยตอบคำถามลูกชาย โดยมีผมซึ่งยืนหลบอยู่ข้างหลังเขาอย่างประหม่า
“พาใครมาด้วยล่ะ”
“น้องที่มหาลัยครับ”
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ด้วยความเคารพก่อนจะส่งยิ้มที่มีติดตัวกลับไปให้ ถึงแม้ว่าคุณพ่อพี่ดีนท่าทางดูใจดี แต่ผมก็อดเกร็งไม่ได้เลยครับ หนึ่งคือเขาเป็นพ่อของผู้ชายที่ผมแอบชอบ และสองเพราะหน้าที่การงานของท่าน
“ไหว้พระเถอะลูก”
และผมก็ใจชื่นเมื่อได้ยินประโยคถัดมา ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยินคำรับไหว้ที่น่ารักนั้น
“อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับหอแล้วกัน ออกไปตอนนี้รถก็ติด” พ่อพี่ดีนเอ่ยชวน เมื่อผมตามไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆพี่เขา
“ดีนเอาแฟ้มขึ้นไปเก็บให้แม่ก่อนนะครับ” พี่ดีนเอ่ยบอกคุณพ่อ ก่อนจะหันมาบอกผมว่า ‘เดี๋ยวกูมา’
แล้วก็ทิ้งผมไว้ในห้องนั่งเล่นกับท่านอธิการบดี และเจ้าเดนเด็นทั้งสอง ที่ตัวหนึ่งนอนแผ่หลาอยู่หน้าทีวี กับอีกตัวที่นอนซุกเท้าผมอยู่
“ท่านอธิการชอบดูสารคดีหรอครับ” ผมเอ่ยชวนคุย เพราะกลัวว่าจะเงียบเกินไป และมันคงจะไม่ดีเท่าไรเมื่ออยู่ตามลำพังกับผู้ใหญ่แล้วเอาแต่นั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา
“เรียกอย่างอื่นเถอะลูก เรียกลุงหรือพ่อก็ได้” ท่านตอบกลับมาอย่างใจดีจนอาการเกร็งในตอนแรกเริ่มจางหาย
“คุณลุงชอบดูสารคดีหรอครับ” ใจจริงอยากเรียกคุณพ่อด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจเรียกคุณลุงดีกว่า
“อืม เราดูได้มั้ย หรือจะให้ลุงเปลี่ยนไปช่องอื่นก็ได้นะ”
“ไม่เป็นครับ ไม่เป็นไร ผมชอบดูสารคดีเหมือนกันฮ่ะ แต่ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับงูจะรีบกดข้ามเลย”
“ลุงก็ไม่ชอบเรื่องแมลง” คุณพ่อพี่ดีนยิ้มขำกับท่าทางของผม ก่อนจะเรียกเจ้ารูฟี่หรือช็อปเปอร์ก็ไม่รู้ ไอ้ตัวที่นอนแผ่อยู่หน้าทีวีหน่ะครับ ตอนนี้มันย้ายมานั่งตรงหน้านายใหญ่ของบ้าน คุณพ่อพี่ดีนตบเบาะข้างตัวสองสามที ก่อนเจ้าตัวขนนุ่มจะกระโดดขึ้นไปนอนเกยคางบนหน้าตัก ผมมองการกระทำนั้นแล้วเผลอยิ้มออกมา
“แล้วเราชื่ออะไร เรียนอยู่ปีไหนรึ”
“ขอโทษครับ ลืมแนะนำตัวเลย ผมชื่อน้ำยาง พึ่งเข้าปีหนึ่งครับ”
“คณะเดียวกับเจ้าดีนหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ผมเรียนทันตะ แต่พักอยู่ห้องตรงข้ามกับพี่ดีน เลยบังเอิญได้รู้จักกันครับ”
“อืม ดีแล้วล่ะ อยู่คนเดียวก็ช่วยๆกันดูแล”
“ครับ” ผมยิ้มรับ ในใจคิดว่าท่านน่ารักจัง ทั้งคำและสายตาที่ใช้มองผม จนอดคิดถึงพ่อกับคุณปู่ไม่ได้เลยครับ ท่าทางใจดีเหมือนผู้ใหญ่ที่บ้านผมเลย
“แล้วเราเป็นคนที่ไหนรึ”
“สุราษฏร์ธานีครับ”
“อย่างนี้นี่เองถึงได้ชื่อน้ำยางใช่มั้ย” ผมยิ้มรับ พยักหน้าอย่างแข็งขัน “แล้วมาอยู่ไกลบ้านแบบนี้ เหงามั้ยลูก ปรับตัวได้หรือยัง”
“เริ่มปรับตัวได้แล้วครับ ช่วงแรกๆก็เหงาเพราะยังไม่ชินเท่าไหร่ แต่พอทำกิจกรรมแล้วก็ยุ่งๆเรื่องเรียนก็ลืมเหงาไปเลยครับ”
“รับน้องสนุกหรือเปล่า พวกพี่เขาทำอะไรรุนแรงเกินไปมั้ย”
แย่แล้วครับ รู้สึกเหมือนกำลังถูกท่านกำลังสัมภาษณ์เรื่องกิจกรรมของมหาลัยเลยแฮะ
“ไม่มีครับ บางกิจกรรมอาจจะเหนื่อยไปบ้าง แต่พวกพี่เขาไม่ได้ทำอะไรรุนแรงเกินกว่าเหตุเลยครับ คุณลุงวางใจได้เลย” ผมเอ่ยอย่างจริงจังและพยักหน้าหงึกๆ จนชายวัยกลางคนตรงหน้าหัวเราะ
“พ่อครับ แม่เรียกให้ไปทานข้าว” พี่ดีนโผล่เข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยชวนพวกเราให้ย้ายทัพไปยังอีกห้อง
“มึงมานี่ก่อน”
ทันทีที่เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น พี่ดีนก็คว้ามือผมไว้ ก่อนจะลากผมไปทางบันไดขั้นชั้นสอง
ตอนแรกก็แอบดีใจ นึกว่าพี่ดีนจะพาผมไปทัวร์ห้องนอนตัวเอง
แต่เปล่าเลยครับ
พี่แกลากผมไปยังห้องน้ำใต้บันได ก่อนจะดึงมือผมไปจ่อใต้ก๊อกน้ำตรงอ่างล้างมือ
ปัดโธ่ อดเห็นห้องพี่ดีนเลย
“มึงเล่นกับหมา ต้องล้างมือก่อนกินข้าว”
“ขอบคุณครับ” ผมพึมพำเอ่ยขอบคุณ ตอนที่พี่ดีนหยิบขวดเจลล้างมือมาบีบให้
ยิ่งรู้จัก ยิ่งชอบพี่เขามากขึ้นกว่าเดิมอีก
ถ้ายังเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไอ้ยางคงหลงรักพี่ดีนในเร็ววันนี้แน่ๆ
เมื่อเราเดินมาถึงห้องทานข้าว ก็พบกับผู้หญิงที่มีโครงหน้าคล้ายคลึงกับพี่ดีน ผมรับรู้ได้ทันทีเลยครับว่าท่านคือคุณแม่ของพี่ดีน ตอนนี้กำลังยุ่งกับการจัดโต๊ะอาหาร เมื่อเงยหน้ามาสบตากัน ผมก็ยิ้มทักทายไปก่อนจะยกมือไหว้สวัสดี
“น้องน้ำยางใช่มั้ยลูก มามา ทานข้าวกันจ้ะ” คุณแม่พี่ดีนสวยมากเลยครับ แถมยังใจดีด้วย ผมยิ้มรับแล้วเดินต้อยๆตามหลังพี่ดีน จนเจ้าตัวหันมามองก่อนจะแอบขำที่ผมตามติดเป็นลูกเจี๊ยบ
“นั่งนี่” พี่ดีน เลื่อนเก้าอี้ให้ผม เป็นสัญญาณบอกตำแหน่งว่าให้ผมนั่งตรงนี้ ข้างๆเขา
โต๊ะทานข้าวบ้านนี้เป็นโต๊ะกลมครับ ไม่ใช่โต๊ะสี่เหลี่ยมที่มีเจ้าบ้านนั่งหัวโต๊ะ แบบนี้ค่อยลดอาการประหม่าลงได้หน่อย เพราะดูไม่เป็นทางการจนเกินไป
“พอทานได้มั้ยลูก” คุณแม่พี่ดีนเอ่ยถามผม เมื่อเราเริ่มทานอาหารกันไปได้สักระยะ
“ทานได้ครับ อร่อยมากเลย” เอ่ยตอบท่านไปตามตรง ผมเป็นคนทานได้ทุกอย่าง ทุกประเภท และกินอะไรก็อร่อยไปหมด แต่อาหารมื้อนี้อร่อยมากจริงๆครับ เขาถึงบอกว่ากินข้าวที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่ากินที่บ้าน
“แม่ชอบแกงส้มทางใต้มากเลย ได้ยินจากพ่อเขาว่าหนูเป็นคนใต้ใช่มั้ยจ้ะ”
“ใช่ครับ คุณป้าทานเผ็ดได้หรอครับ” เพราะแกงส้มทางใต้รสชาติแตกต่างกับแกงส้มที่กรุงเทพมากเลยครับ แกงส้มที่นี่จะออกรสหวานกว่า และมีกลิ่นกระชาย ผิดจากแกงเหลืองของทางใต้ที่มีความเผ็ดและเปรี้ยวนำ
“ไม่เอาลูก เรียกคุณแม่ดีกว่า คุณป้าฟังดูแก๊แก่”
“แฮ่ ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ แม่ไม่ได้จะว่าหนู แค่ได้ยินแล้วรู้สึกแก่ยังไงก็ไม่รู้” คุณแม่พี่ดีนหัวเราะสดใส จริงๆแล้วท่านยังดูสาวอยู่เลยนะครับ แต่เพราะผมเรียกคุณพ่อพี่ดีนว่าคุณลุงแล้วจะเรียกคุณแม่พี่ดีนว่าคุณน้า กลัวพ่อพี่ดีนจะน้อยใจ ก็ลุงกับป้าต้องคู่กันสิครับ
“ดูสิ แม่เธอไม่ยอมแก่ แล้วให้น้องเรียกฉันว่าลุงอยู่คนเดียว” คุณพ่อพี่ดีนเอ่ยประท้วงอย่างหยอกล้อ ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะดีขึ้นจากเดิมจนผมไม่เกร็งแล้วครับ ชักจะหลงรักทุกอย่างที่เป็นของพี่ดีนเข้าแล้วสิ
“คุณลุงก็ไม่แก่ครับ ยังหล่ออยู่เลย” ผมรีบเอ่ยตามความคิดของตัวเอง ไม่ได้จะประจบเลยนะครับ
“ไม่แก่แต่เรียกลุงไม่หยุดหมายความว่ายังไงรึ”
“ง่า ผม..” หันไปมองหน้าพี่ดีน ส่งสายตาให้พี่เขาช่วย แต่เจ้าตัวกลับก้มหน้าทานข้าวต่อเสียเฉย ทำเป็นไม่เห็นผม แต่แอบลอบยิ้มนี่คืออะไรครับ
ไม่คิดจะช่วยกันเลยอ่ะ
“พี่ดีนน” ผมเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา ก่อนจะใช้ข้อศอกสะกิดแขนพี่แกเบาๆ
“อะไร”
“คุณพ่อพี่ดีน จะโกธรหรือเปล่า” แล้วก็แอบกระซิบถาม
“ก็อย่าเรียกเขาว่าลุง”
“ลุงล้อเล่น จะเรียกลุงหรือพ่อก็ตามใจเถอะ ไม่ต้องทำหน้าคิดมากแบบนั้น” ดูเหมือนพ่อพี่ดีนจะแอบมองผมอยู่ครับ ท่านถึงได้เอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมกระซิบคุยกับลูกชายเขา
“ครับ แต่คุณลุงยังไม่แก่จริงๆนะครับ
“เอ้า ลุงก็ลุง” พ่อพี่ดีนขำเสียงดัง เมื่อได้ยินประโยคนั้น ก่อนจะสรุปให้เรียกท่านว่าลุงต่อไปได้
“ว่าแต่น้องน้ำยางหน้าคุ้นๆเหมือนกันนะ”
“ครับ?” จู่ๆคุณแม่พี่ดีนก็เอ่ยทักขึ้นมาให้ผมต้องเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“แล้วไปรู้จักกับพี่ดีนได้ยังไงจ้ะ”
“เจอกันครั้งแรกที่งานลอยกระทงของมหาลัย สมัยที่ผมขึ้นมาสมัครเรียนพิเศษครับ แล้วบังเอิญห้องผมอยู่ตรงข้ามห้องพี่ดีนพอดี เลยตีเนียบเข้าไปทักพี่ดีนเสียเลย” ผมเล่าขำๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เราเจอกันในแต่ละครั้ง
“ไม่ใช่เพราะมึงยุ่งไม่เข้าเรื่องหรือไง ชีวิตกูเลยเหมือนมีลูกหมาตามติด”
“ดีนลูก” แม่พี่ดีนเอ่ยปามพี่เขาเสียงเข้ม เมื่อได้ยินลูกชายตัวเองพูดกับผมแบบนั้น
“ก็น้องมันวุ่นวายจริงๆอ่ะแม่”
“ดีนเคยบ่นว่าอยากมีน้องชายไม่ใช่หรือลูก นี่ไงได้น้องน้ำยางมาเลี้ยงแล้ว” คุณแม่พี่ดีนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มขำ ขณะที่มองหน้าลูกชายที มองหน้าผมที
“ก็ตอนนั้นยังเด็ก แต่ตอนนี้ไม่อยากมีแล้ว”
ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่น้ำเสียงพี่ดีนฟังดูเศร้าๆ
สงสัยจะคิดไปเอง พี่แกคงไม่ได้เศร้า แต่อาจจะนึกรำคาญผมอยู่ลึกๆก็ได้ เหอะๆ
ก็ผมชอบเอาตัวเองไปวุ่นวายกับพี่เขาจริงๆนี่นา
“ขับรถกลับดีๆนะลูก ถึงแล้วโทรมาบอกแม่ด้วย ไว้แวะมาอีกนะจ้ะน้องยาง” คุณแม่พี่ดีนเอ่ยบอกเมื่อท่านเดินมาส่งพวกเราที่รถ โดยมีคุณพ่อพี่ดีน และเจ้าตัวยุ่งสองตัวเดินตามมาด้วย
“ครับ ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ อร่อยมากๆเลย” ผมเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยกมือไหว้ท่านทั้งสอง
“ไว้ครั้งหน้าแม่จะลองทำอาหารใต้” คุณแม่ยิ้มสวย ก่อนจะเดินเข้ามาสวมกอดผมเป็นการบอกลา หลังจากที่เจ้าตัวพึ่งหันไปกอดลูกชายคนเล็ก
ผมชะงักและจมอยู่ในอ้อมกอดของคุณแม่พี่ดีนอยู่นานไม่ยอมผละออก จนท่านยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“เหงาๆคิดถึงบ้าน ก็บอกให้พี่เขาพามานอนที่นี่ก็ได้นะจ้ะ”
คงเป็นเพราะผมจำอ้อมกอดของแม่ไม่ได้ พอได้กอดคุณแม่พี่ดีนเลยรู้สึกแปลกๆ ทั้งอบอุ่น และโหยหา ผมพยักหน้าอยู่ในอ้อมอกของท่านก่อนจะตัดใจผละออกมาทั้งๆที่ยังอยากกอดให้นานอีกหน่อย
“ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นยางขอมาที่นี่อีกนะครับ”
“ได้ตลอดเวลาเลยจ้ะ”
“เป็นอะไร ง่วงหรือไง”
คงเป็นเพราะผมยังจมอยู่กับบรรยากาศในบ้านหลังนั้น จนไม่ได้ชวนพี่ดีนคุยเหมือนอย่างเคย
“เปล่าครับ แค่กำลังคิดว่าบ้านพี่ดีนอบอุ่นจัง ผมชอบ”
“ก็ปกติเหมือนบ้านคนอื่นนั้นแหละ”
“พ่อแม่พี่ดีนก็ใจดี”
“พ่อมึงก็ใจดี กูจำได้ว่ามึงเคยบอกแบบนั้น”
“ใจดีครับ บ้านผมใจดีทุกคนเลย”
“แล้วเป็นอะไร ทำไมดูเหม่อๆ”
“ผมคงคิดบ้านมั้งครับ”
“เดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้ว จะกลับบ้านหรือเปล่า”
“กลับครับ พี่ดีนเคยไปเที่ยวสุราษฏร์หรือเปล่า”
“เคยไปสมุยกับเขื่อนเชี่ยวหลาน”
“ไว้ครั้งหน้าไปเที่ยวบ้านผมมั้ย รับรองว่าอันซีนสุราษฏร์แน่ๆ”
“หึ มีงนี่ชวนกูไปนู้นไปนี่อยู่เรื่อย”
“ก็…อยากให้พี่ดีนไป”
“ไม่คิดว่ากูจะรำคาญบ้างหรือไง”
“คิดแค่ว่าไม่อยากให้รำคาญครับ” ผมเอ่ยอ่อมแอ้ม เพราะแอบคิดไปว่าพี่เขาอาจจะเริ่มรำคาญขึ้นมาจริงๆแล้วก็ได้ “แต่ถ้ารำคาญเมื่อไหร่ก็บอกนะครับ ผมจะได้ไม่ทำ”
“ก็ไม่ได้รำคาญ แต่ถ้ารำคาญเมื่อไรจะบอก”
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอเบอร์พี่ดีนหน่อยนะครับ จะได้ติดต่อกันสะดวกๆไง”
“นี่ยังไม่สะดวกอีกหรือไง”
“ต้องมีเบอร์กันไว้สิครับ รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีเบอร์ติดต่อกัน มันก็ออกจะแปลกๆอยู่นา”
“แค่นี้มึงก็ได้เข้าถึงบ้านกูแล้วนะ”
“แต่ยังไม่มีเบอร์พี่ดีนในมือถือเลย” สรุปจะไม่ให้เบอร์กันจริงๆหรือไง ทำไมเล่นตัวแบบนี้หึพี่ดีน
“เออๆ เอามือถือไปโทรเข้าเครื่องมึง” เจ้าตัวเอ่ยเหมือนจะฉุน แต่ก็ยอมส่งมือถือเขามาให้ผม
“รหัสปลดล็อกครับ” ผมยิ้มรับ ก่อนจะชะงักไปหนึ่งจังหวะ เพราะหน้าจอติดรหัสผ่าน
“มึงนี่น่ารำคาญ 1357”
ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อพี่ดีนเอ่ยประโยคเดิมซ้ำๆว่าผมน่ารำคาญ แต่ก็ยังยอมทำตามอยู่ดี
คนอะไรน่ารักจังเลยน้า~
Tbc.
มาแล้วววว~ ไปบ้านพี่ดีนรอบนี้ไม่เจอพี่ริวนะคะ
แต่ไปครั้งหน้าจะเจอมั้ยน้าาา~~ อิอิ
ที่วางโครงเรื่องไว้ตัวน้องน้ำยางไม่ใช่คนที่เราเดายากเลยค่ะ เป็นเด็กที่ไม่มีตื้นลึกหนาบางอะไรเลย
มีแต่แก้มกลมๆอย่างเดียว 55555 ส่วนพี่ดีนนั้น~ เราค่อยๆทำความรู้จักพี่เขาไปพร้อมน้องแล้วกันนะคะ
เรื่องนี้ไม่ซับซ้อน และไม่ดราม่าแน่นอนจ้า วางใจได้เลย
เพราะเราแต่งไว้ฮีลลิ่งตัวเอง 5555
จริงๆเรื่องนี้ไม่ได้ใช่เรื่องแรกที่เราแพลนจะแต่ง
ก่อนหน้านี้เขียนอีกเรื่องไว้ที่ยังไม่ได้เอาลง เขียนได้แค่สองสามตอนก็ขอเบรคไว้ก่อนเพราะต้องวางโครงเรื่องดีๆ เลยเบรคตัวเองด้วยการแต่งเรื่องเบาๆเรื่องนี้ขึ้นมาฝึกมือก่อน แต่เขียนไปเขียนมาเริ่มรักพี่ดีนกับน้องยาง
หวังว่าใครที่เข้ามาอ่านจะเริ่มหลงรักพวกเขาเหมือนเรานะคะ
เรื่องนี้ตัวละครไม่เยอะค่ะ อาจจะมีพูดถึงหลายคนที่อยู่รอบตัวทั้งคู่ แต่พวกเขาเหล่านั้นแทบจะไม่มีบทบาทไรเลย กร้ากกก แต่ตัวละครยังออกมาไม่ครบนะคะ
เป็นนิยายที่ไม่ลงรายละเอียดถึงคู่รอง เน้นไปที่พี่ดีนน้องยางเท่านั้นเลยค่ะ
ใครเล่นทวิตเตอร์เข้าไปพูดคุยกันที่ #พี่ดีนน้องยาง ได้นะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และกดให้กำลังใจจ้า
รักเลยยยย
-
พี่ดีน บ่นน้องแต่ก็ยอมน้องตลอด
-
:L2: :L1: :pig4:
ไม่อยากได้น้องแล้ว...อยากได้อย่างอื่นหรือเปล่านะ
-
พี่ดีนสายซึนจิงๆ 55555555
-
(http://postto.me/1t/nt6.jpg)
ตอนที่ 10 ไปเดินตลาดในมอด้วยกันมั้ยครับ
-ดีน-
ผมเลิกคิ้วขึ้นมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างชีทที่กำลังจดรายละเอียดเพิ่มเติมจากอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง
เมื่อเหลือบไปเห็นข้อความที่ถูกส่งมา ผมจึงละมือจากชีทตรงหน้า วางปากกาลง ก่อนจะหยิบมือถือมาปลดล็อก แล้วเข้าสู่หน้าสนทนาของโปรแกรมแชทที่ช่วงนี้ใช้บ่อยเป็นพิเศษ เพราะมีคนส่งข้อความมาวุ่นวายอยู่เรื่อยๆ
NamyoungP.
พี่ดีนนนน ยางเลิกเรียนแล้วนะครับบบบ 15:23
ให้ยางเดินไปหาที่คณะมั้ยยยยยย
วันนี้จารย์ปล่อยเร็ว
อเมซิ่งมากๆอ่ะ ดีใจจจจจจจจ
ผมลอบส่ายหน้าเมื่อนึกถึงใบหน้าใสกับแก้มกลมๆ ของเด็กห้องตรงข้าม หลังจากให้เบอร์ติดต่อมันไปวันนั้น ชีวิตผมก็ไม่สงบอีกเลย จริงๆก็ไม่สงบตั้งแต่มันเอาขนมมาจิ้มเสื้อผมแล้วล่ะ
ผมจำหน้าน้องได้ตั้งแต่ตอนนั้น ใครจะลืมลง
ถึงแม้ว่าผมมันจะยาวขึ้นจากเดิม ที่เจอกันครั้งแรกในคืนวันลอยกระทง ก็ตอนนั้นผมมันยังเกรียนตามแบบฉบับเด็กมัธยมอยู่เลย แต่ผมกลับจำมันได้แม่น เพราะแววตาซุกซนนั้นยังคงเหมือนเดิม
ไอ้เด็กจุ้นจ้านคนนั้น
Dean
15:25 แล้วแต่
มึงไม่เอาของไปเก็บห้องก่อน?
NamyoungP.
ของยางไม่เยอะครับ ถือไปได้เลย 15:25
ของพี่ดีนเยอะหรือเปล่า
จะกลับหอก่อนมั้ยครับ
Dean
15.31 ไม่เยอะ
ไปเลยก็ได้
NamyoungP.
โอเคฮ้าบบบบบบ 15.32
งั้นยางเดินไปรอพี่ที่คณะเลยนะ
ตั้งใจเรียนนะครับ ยางไม่กวนแล้วววว
Dean
15.36 อื้อ
กูเลิกสี่ครึ่ง รอไป
NamyoungP.
ได้เลยยยยยย 15.36
-สติกเกอร์-
ผมอ่านข้อความสุดท้ายที่น้ำยางส่งมาให้ ก่อนจะยิ้มนิดๆ เมื่อคิดไปว่าเจ้าตัวพึ่งบอกผมเองว่าให้ตั้งใจเรียน มันจะไม่รบกวนผม แต่ยังคงส่งข้อความมาไม่หยุด
“ยิ้มอะไรของมึง ขนลุก”
ไอ้ปีย์แอบกระซิบถาม เมื่อผมวางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะตามเดิม ก่อนจะหันไปหยิบปากกาเตรียมตัวกลับมาโฟกัสที่อาจารย์ฝรั่งหน้าห้อง
“เปล่า”
“เปล่าอะไร กูเห็นอยู่”
“เสือก”
“แหน่ มีความลับนะมึง”
“ความลับเหี้ยไร เรียนไป เดี๋ยวจอร์ชก็ไล่ออกนอกห้อง” ผมกระซิบเบาๆ บอกไอ้ปีย์ปิดท้าย ก่อนที่เราจะนั่งเงียบกันตามเดิม
คณะของผมเป็นภาคอินเตอร์ การเรียนการสอนเกือบทุกวิชาจะเป็นอาจารย์ต่างชาติที่เก่งมากๆ และแน่นอนว่าทุกท่านค่อนข้างจะเคร่งครัดในเวลาเรียน
กฎของอาจารย์ต่างชาติมีไม่มาก แต่ทุกคนแทบจะยึดหลักเดียวกัน
หนึ่ง ตรงต่อเวลา ต่อให้ช้าเพียงหนึ่งนาที แต่ถ้าแกเริ่มสอนแล้วจะได้รับสายตาคาดโทษ พร้อมกับหันไปมองนาฬิกาให้รู้ว่า คุณมาสาย
ถ้าไม่พูดอะไรแสดงว่าให้รีบเดินไปหาที่นั่ง
แต่ถ้าได้ยินประโยชน์ที่ว่า ‘Sorry, You are late’ นั่นหมายความว่า คุณไม่อนุญาตให้เข้าห้องเรียน เชิญกลับไปได้ และแน่นอนว่าคะแนน attendance ในคาบนั้นจะหายไป ถ้าหายเกิน 3 ครั้ง ก็ไม่มีสิทธิ์สอบ ต้อง withdraw แล้วลงเรียนใหม่ในเทอมถัดไป
สอง จะแอบหลับ อ่านการ์ตูน เล่นมือถือ อะไรก็แล้วแต่พวกคุณ ผมมีหน้าที่สอน ใครตั้งใจเรียนก็ได้รับสิ่งที่สอนไป แต่ถ้าใครไม่สนใจจะเรียน ก็เรื่องของคุณ แต่ห้ามส่งเสียงดังรบกวนคนอื่น ถ้าอาจารย์แกได้ยินก็จะไล่ออกจากห้องทันที
ส่วนตัวผมชอบกฎระเบียบแบบนี้ เหมือนให้สิทธิ์เราเลือกเอง แต่ต้องไม่ส่งผลกระทบต่อผู้อื่น
หลังจากจบประโยค ‘ Have a good weekend’ ของจอร์ช เป็นสัญญาณจบคาบเรียนของสัปดาห์นี้ ผมเอ่ยพึมพำขอบคุณอาจารย์ ก่อนจะเก็บชีทและปากกาลงกระเป๋า ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ โต๊ะพับในห้องเรียนรวมแบบนี้นั่งไม่เคยสบาย
“มึงไปไหนต่อวะ กินเหล้ามั้ยคืนนี้” ประโยคนี้ดังมาจากไอ้ชัช
“กูก็อยากวะ แต่มึงไม่นัดล่วงหน้า คืนวันศุกร์แบบนี้กูไม่อยากไปเสี่ยงยืนรอโต๊ะแล้วไม่ได้เข้านะโว้ย เสียอารมณ์” ไอ้ปีย์บ่นขึ้นมาทันที เพราะร้านประจำที่พวกมันชอบไปเป็นร้านฮิตติดลมบนที่ไม่ว่าวันไหนๆ คนก็แน่นจนต้องจองโต๊ะล่วงหน้าหลายวัน
“กูก็บายวะ คืนนี้จะบินไปภูเก็ต มีนัดเล่นเซิร์ฟแล้ว” ไทเกอร์มันกิจกรรมนอกห้องเรียนเยอะ ส่วนใหญ่จะเป็นแนวสปอร์ต
“ เอ้า สรุปคือไม่ไป”
“อาทิตย์หน้ามั้ยล่ะ เดี๋ยวกูโทรไปจองโต๊ะวันนี้เลย” ไอ้ปีย์ขันอาสา
“เออ ศุกร์หน้าล่ะกัน แล้วพวกมึงไปไหน แดกข้าวก่อนมั้ย”
“เรานัดที่บ้านไว้แล้วอ่ะ คงต้องขอตัว โกเมนเนะ” ผมหันไปมองริวเมื่อได้ยินเจ้าตัวเอ่ยขอตัว พร้อมกับกล่าวขอโทษด้วยคำพูดที่ชอบใช้
“ไม่เป็นไร มึงต้องไปกินข้าวกับพ่อนี่เนอะ ยังไงกูล็อกตัวมึงศุกร์หน้าแล้วกัน ไปคลายเครียดกันหน่อย” ไอ้ปีย์หันไปบอกริว แล้วก็ได้รอยยิ้มของอีกฝ่ายคืนกลับมา
“ดีนจะกลับบ้านเลยมั้ย เราแวะไปส่งได้นะ” ริวหันมาคุยกับผม เมื่อเราเริ่มเคลื่อนทัพออกจากห้องเลคเชอร์
“ไม่เป็นไร เราคงไม่กลับวันนี้”
“แล้วมึงไปไหนวะ” ไอ้ชัชเอ่ยถามขึ้นเมื่อมันได้ยินผมตอบริว
“นัดน้ำยางไว้ ว่าจะไปเดินตลาดในมอ”
“แหน่ เดี๋ยวนี้มึงติดน้องน้ำยางจังเลยนะ กิ๊กกันหรอวะ”
“ก็มันอยู่หอเดียวกับกู”
“คนอยู่หอเดียวกับมึงมีเป็นสิบ ไม่เห็นมึงจะคุยกับใคร”
รำคาญไอ้พวกนี้ฉิบหายเลย
“ดีนสนิทกับน้องน้ำยางหรอ” คราวนี้เป็นฝ่ายริวที่เอ่ยถามผมบ้าง
“ก็ สนิทมั้ง” ผมเองก็ไม่รู้ว่าระดับไหนถึงเรียกว่าสนิท
“พึ่งรู้จักกันไม่ใช่หรอ”
“ก็….รู้จักมาหลายปีแล้ว” จริงๆก็พึ่งรู้จักกันจริงจังตามที่ริวเข้าใจ แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับเอ่ยบอกริวไปแบบนั้น
“นั่นไงน้องน้ำยางมานั่งรอมึงแล้ว” ไอ้ปีย์เอ่ยขึ้น พร้อมกับหันมาตีไหล่ผมเต็มแรง ก่อนจะยิ้มล้อ
เป็นบ้าอะไรของมึงว่ะ ตีกูทำเหี้ยไร
“น้องยางคร้าบบบบบบ มาหาพี่ชัชหรอ” เป็นไอ้ชัชที่วิ่งไปหาไอ้เด็กจุ้นจ้านที่นั่งดูน้ำโค้ก แก้มมันยุ้ยเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือแก้มมันขึ้นสีแดงจางๆเหมือนลูกพีช สงสัยจะร้อน
“สวัสดีครับ” มันยิ้มร่าตามแบบฉบับของมัน ไอ้เด็กนี่มันยิ้มง่าย ไม่ว่าจะอยู่ไหนอารมณ์ไหนก็จะเห็นมันยิ้มอยู่บ่อยๆ
“น้องยางมาหากูไม่ใช่มึง” คราวนี้เป็นไอ้ปีย์ที่ตบหัวไอ้ชัชไปหนึ่งที
“ผมมาหาพี่ดีนครับ” แต่ไอ้เด็กตรงข้ามห้องกลับเอ่ยขึ้นมาเสียตรงทื่อ ไม่ได้คิดจะรับมุกเพื่อนผมเลยสักนิด สงสัยจะตามไม่ทัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า สมน้ำหน้าเชี้ยปีย์ ได้ยินชัดมั้ย”
“มึงก็ด้วยแหละไอ้สัด” ไอ้ปีย์หน้าบูด หันไปด่าไอ้ชัช
“พวกพี่ๆไปเดินตลาดด้วยกันมั้ยครับ” น้ำยางมันคงเห็นท่าไม่ดี เลยรีบเอ่ยชวน ถ้าเป็นคนอื่นคงเข้าใจว่าพวกเวรนี่มันล้อเล่น แต่ให้ผมเดา น้ำยางมันต้องคิดจริงจังว่าไอ้สองคนนี้เคืองมันอยู่ ถึงได้รีบชวนด้วยสีหน้าแบบนั้น
เพราะชอบทำหน้าตาน่าแกล้งแบบนี้ไง
“พวกกูไปด้วยได้มั้ย” เป็นไอ้ชัชที่หันถามผม ให้ต้องขมวดคิ้วยุ่ง อยากไปก็ไปสิวะ จะถามกูทำไม
“แล้วแต่มึง พ่อกูไม่ได้เป็นเจ้าของตลาด”
“แต่พ่อมึงเป็นคนเซ็นอนุญาตให้เปิดตลาดมั้ยล่ะ” ก็ถูกอย่างที่มันว่า
“พี่ริวไปด้วยกันมั้ยครับ” น้ำยางมันเปลี่ยนสีหน้ากลับมายิ้มตามเดิม เมื่อได้ยินผมคุยกับไอ้ชัชไอ้ปีย์ ก่อนจะหันไปถามริวที่ยืนอยู่ข้างๆผม
“ไม่ล่ะ ขอตัวนะ” ริวเอ่ยสั้นๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้น้ำยางนิดๆ ผมแอบเห็นสีหน้าน้ำยางสลดลงไปนิดนึงด้วย ไม่รู้ในหัวมันคิดอะไรอีก
“งั้น ขับรถดีๆนะครับ” เป็นน้ำยางที่เอ่ยประโยคนี้
“อื้อ เรากลับก่อนนะ” ริวรับคำ ยิ้มให้น้องมันนิดหน่อย ก่อนจะหันมาเอ่ยลาพวกผม
ครั้งนี้ผมจะไม่พลาด ต้องลากพวกมันไปยังร้านอาหารตามสั่งเจ้าดังเป็นที่แรก ที่นี่มีเมนูหลากหลายทั้งส้มตำ ข้าว และก๋วยเตี๋ยว ถ้าปล่อยให้เดินรอบตลอดก่อน รับรองไว้ไอ้เด็กข้างๆผมมันต้องได้ของกินมาเต็มมือ แล้วไม่ยอมกินข้าวอีกแน่ๆ
จากที่แอบสังเกต น้ำยางมันตัวเล็ก ไม่ใช่เด็กอ้วนอะไร แต่ก็ไม่ได้รูปร่างผอมบางเหมือนอย่างริว
น้ำยางมันเตี้ย มีเนื้อมีหนังเหมือนคนสุขภาพดีตามปกติ แต่พอเห็นของที่มันชอบกินแล้วชักเครียด
ไม่รู้ว่ามันเคยตรวจสุขภาพจริงจังหรือเปล่า อยากจะรู้จริงๆว่าไขมันและน้ำตาลในเลือดมันจะสูงขนาดไหน
มันไม่ใช่เด็กติดขนมหรือสายของหวาน
จะเรียกให้ถูกคือมันกินได้ทุกอย่าง แล้วก็ดูจะมีความสุขมากที่ได้กิน
เด็กจริงๆ
“เอามาม่าต้มยำรวมมิตรครับ” น้ำยางมันบอกไอ้ปีย์ที่กำลังจดเมนูอาหารลงกระดาษ พวกเราตัดสินใจสั่งมากินด้วยกัน ตอนนี้รายการอาหารเกือบเต็มหน้ากระดาษแล้วครับ ทั้งที่มากันแค่ 4 คนแท้ๆ
“มาร้านข้าวแล้วยังจะสั่งมาม่า” ผมเอ่ยบอกมัน ไม่เข้าใจว่าจะกินมาม่าทำไม
“ก็มันเป็นเมนูแนะนำ เห็นมั้ยครับ สั่งกันหมดทุกโต๊ะเลย”
แต่ก็จริงอย่างที่มันบอก
“พี่ดีนเอาอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ” น้ำยางมันถามผม ก่อนจะขยับมาใกล้เสียจนไหล่เราชิดกัน แล้วมันก็หยิบเอาเมนูในมือผมไปพลิกไปมา เหมือนจะชวนผมหาเมนูเพิ่ม
“สั่งไปเยอะแล้ว”
“แต่พี่ดีนไม่เห็นสั่งอะไรเลย อ๊ะ เอาอันนี้มั้ยครับ กุ้งอบวุ้นเส้น ปูผัดผงกะหรี่ก็มีนะ พี่ดีนชอบอาหารทะเลใช่มั้ยอ่ะ”
“ที่สั่งมาก็เยอะแล้ว เดี๋ยวกินไม่หมด” ผมตัดปัญหาด้วยการคว้าเมนูในมือน้ำยางมาปิด ก่อนจะเลื่อนไปทางซ้ายมือผมให้พ้นจากตัวมัน
“ง่ะ ยังดูไม่หมดเลย พี่ดีนเอามาก่อน” มันก็ดื้อตามแบบของมันเหมือนเคย หันมาทำหน้ามุ่ยใส่ผม แล้วเอื้อมมื้อไปคว้าเอาเล่มเมนู แต่ผมก็ดันมันออกห่างไปให้ไกลกว่าเดิม
“พี่ดีนเอามาดูก่อนนนน”
“พอแล้ว เดี๋ยวมึงก็สั่งอีก กินที่สั่งมาให้หมดก่อน”
“เอามาดูเฉยๆก็ได้” มันยังไม่ยอมแพ้ ผมมองหน้ามุ่ยๆ ที่แก้มขึ้นสีอมชมพูเพราะอากาศร้อน
“ไม่ต้องดู ไม่กินร้านอื่นหรือไง”
โอเคครับ ผมจับทางมันได้แล้ว เพราะหลังจบประโยคนี้ มันก็นิ่ง หันไปคว้าแก้วน้ำของตัวเองขึ้นมาดื่ม
ผมลอบยิ้มเมื่อเห็นมันยอมสงบ เหมือนลูกหมาจริงๆแฮะ ก่อนจะหันไปเห็นสายตาของเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ไอ้ปีย์ที่ในมือยังกำปากกาไว้ เงยหน้าขึ้นมาจ้องผม
และไอชัชที่ถือเมนูเปิดค้างไว้ แต่สายตาไม่ได้อยู่ตรงนั้น
“เอ้า พอแล้วไอ้เหี้ย สั่งมาถมที่หรือไง” แล้วก็เป็นไอ้ชัชที่ได้สติก่อนใคร เปลี่ยนไปคว้ากระดาษจนเมนูในมือไอ้ปีย์ก่อนจะตบหัวเพื่อนข้างกายเบาๆ ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อเห็นว่าผมจับได้ว่าพวกมันแอบมองผมกับน้ำยางอยู่
ได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง หันไปมองเด็กวุ่นวายข้างๆ ที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับชาวบ้านเขาเลย เพราะเปลี่ยนไปนั่งไถทวิตเตอร์ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ผมพึ่งรู้ว่ามันติดโชเชี่ยล
แต่ไม่ได้ติดแบบที่ชอบโพสอะไรเยอะแยะ
แต่มันชอบส่องคนอื่นทั้งวัน
ก็ไม่เห็นมันจะโพสอะไร นอกจากกดแชร์ร้านอาหาร สถานที่เที่ยว และแชร์โพสต่างๆเพื่อเอาส่วนลดตามร้านค้า
ที่รู้เพราะมันจัดการเอามือถือผมไปกดเป็นเพื่อน กดติดตาม ในทุกแอพพลิเคชั่นที่มันและผมใช้
บอกแล้วว่าน้ำยางมันน่ารำคาญ
“น้องยางกินเผ็ดโคตรเก่ง กูยอมแพ้เลย” ไอ้ปีย์มันพูดขึ้นมาหลังจากซัดโค้กหมดไปสองขวด
“ชินครับ อาหารใต้รสจัดทั้งนั้นเลย”
“จะเปลี่ยนจานใหม่มั้ย” ผมถามมันหลังจากหันไปเห็นว่าในจานมันมีเศษซากหอมใหญ่ ต้นหอม ผักชีฝรั่ง อยู่เต็มขอบจานไปหมด แต่ก็ไม่ได้ดูสกปรกอะไร
“ไม่เป็นไรครับ น่าเกลียดหรอ” น้ำยางมันเงยหน้ามาถามผม สีหน้ามันดูกังวลอีกแล้ว ไม่รู้กังวลอะไรของมัน
“เปล่า เดี๋ยวมึงกินไม่ถนัด จานใบเล็ก”
“สบายมาก” เจ้าตัวหันมายิ้มกว้างให้ผมจนตาหยี ปากมันแดงเพราะรสชาติอาหารที่จัดจ้าน
ได้ยินมันกินไป สูดน้ำมูกไป คงจะเผ็ดเอาเรื่องอยู่ แต่ก็ยังสู้ไม่ถอย
สายกินจริงๆ ไอ้เด็กนี่
-น้ำยาง-
หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็มาเดินเล่นในตลาดกันต่อครับ
ผมชอบตลาดในมอมาก เพราะของกินเต็มไปหมด แล้วยังมีของพวกของใช้ เสื้อผ้า กระเป๋า อีกเพียบ และที่สำคัญ ราคาไม่แพงเลยครับ เป็นมิตรต่อเด็กๆ นักศึกษาที่ยังไม่มีรายได้แบบพวกเรามาก ผมได้เสื้อยืดสีม่วงมาหนึ่งตัว กับเคสมือถือลายหมีสามตัว ที่ยืนซ้อนกันเป็นชั้นๆ ไม่รู้มันชื่อว่าอะไรกันบ้าง แต่น่ารักจนผมอดใจไม่ไหว ต้องซื้อมาเปลี่ยน
พี่ปีย์ กับ พี่ชัช ก็ได้เคสใหม่มาคนล่ะอัน แต่พี่ดีนกลับยืนรอพวกเราเลือกของอยู่เงียบๆ ไม่ได้ซื้ออะไรอยู่คนเดียว
“อันนี้ก็น่ารัก พี่ดีนไม่ชอบหรอ” ผมยื่นเคสลายหมีสีน้ำตาลทำหน้าบึ้ง เห็นแล้วนึงถึงพี่ดีนเลยครับ หน้าเหมือนเป๊ะ
ผมคิดในใจก่อนจะหัวเราะออกมา ตอนที่หยิบเคสนั้นไปเทียบกับหน้าพี่ดีน
“ไม่เอา” เจ้าตัวทำหน้ายุ่งเหมือนหมีในเคส ก่อนจะปัดมือผมออก
ผมยิ้มขำ ก่อนจะหยิบเคสลายหมีหน้าบึ้งกับเคสอีกอันที่ตัวเองเลือกไว้ ไปจ่ายตัง
“อยากกินไอติมอ่ะ” ผมบ่มงึมงำกับตัวเอง เมื่อเราเดินผ่านร้านขายไอติมโบราณ ผมจำชื่อได้แล้วครับว่าคนที่นี่เขาเรียกกันแบบนี้
“ยังไม่อิ่มอีก”
“ก็มันยังเผ็ดๆอยู่เลย อยากได้อะไรเย็นๆ”
“ไปซื้อน้ำเปล่ามากินดิ”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่เหมือนกัน” พี่ดีนไม่เข้าใจอีกแล้ว เวลาเผ็ดๆ คนเรามันต้องกินอะไรเย็นๆหวานๆไปล้างปากสิ “พี่ชัชพี่ปีย์ กินไอติมมั้ยครับ” หันไปชวนพี่สองคนก็ได้
“เอาดิ” นั่นไง ไม่ผิดหวังเลย
ผมยิ้ม วิ่งไปหาพี่ปีย์พี่ชัชที่เดินนำหน้าอยู่ก่อน แล้วพวกเราก็มุ่งตรงไปยังร้านขายไอติม โดยมีพี่ดีนเดินตามอยู่ข้างหลัง
“กินบ้าง”
ผมเหลือบตาขึ้นไปมอง พี่คนหล่อที่เดินอยู่ข้างๆ
“แล้วเมื่อกี้ไม่ซื้ออ่ะ” แหนะ เห็นมั้ยล่ะ ตัวเองก็อยากกิน ทำเป็นเข้ม
“จะแย่งมึงกิน งกหรือไง”
“อ่ะ” ผมยืนไอติมรสชาไทยในมือไปให้พี่ดีน เจ้าตัวเอื้อมมือมาคว้าข้อมือผมที่ถือไอติมไว้ แล้วกัดลงมาคำใหญ่
“ฮื่ออ หาไปเกือบครึ่งเลย” ผมยู่ปาก มองไอติมแหว่งๆในมือ
แกล้งผมแน่ๆ ปกติพี่ดีนไม่ชอบกินอะไรแบบนี้ แต่นี่จงใจกัดไปตั้งเยอะอ่ะ
“พึ่งรู้ว่ามึงงก”
ยังจะทำหน้าแบบนั้นอีก ถึงผมจะชอบพี่มากขนาดไหน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่กล้าว่านะ กวนตีนอ่ะ
แฮ่ ก็ได้แต่ว่าในใจแหละครับ ขืนพูดออกไป คงได้ตีนของจริง
“ไม่ได้งก ก็พี่ดีนแกล้งยางอ่ะ”
“กูแกล้งอะไรมึง”
“นี่ไง” ผมยื่นหลักฐานที่แหว่งไปครึ่งแท่งให้พี่ดีนดู
“ไม่กินแล้วหรอ กูเอาไปทิ้งให้”
“เห้ย ไม่ใช่” ผมรีบหันไอติมหลบ เมื่อมือแกร่งทำท่าจะหันมาคว้าเอาไอติมชาไทยในมือผมไปจริงๆ
“รีบกินเข้า ละลายหมดแล้ว”
ผมพยักหน้ารับ เมื่อเห็นว่าไอติมเริ่มละลายตามที่พี่ดีนบอก
พวกเราเดินตามหลังพี่ปีย์กับพี่ชัชไปเรื่อย หยุดดูบ้างบางร้าน โดนส่วนใหญ่จะเป็นพี่ปีย์กับพี่ชับที่แวะดูของ เพราะพี่ดีนไม่ได้สนใจจะซื้ออะไร
ผมเองก็ไม่ได้อยากได้อะไรเพิ่ม อิ่มแล้ว คืนนี้ฝันดีแล้วล่ะครับ
“วันศุกร์หน้าน้องยางว่างมั้ย ไปเที่ยวกัน ชวนฝุ่นไปด้วย”
“ว่างครับ แต่ฝุ่นผมไม่แน่ใจ ต้องถามมันก่อน จะไปไหนกันหรอครับ” ผมเอ่ยถามพี่ปีย์เมื่อเราเดินกลับมาถึงคณะวิศวะ ที่มีรถพี่ปีย์และพี่ชัชจอดอยู่
“ผับ สนใจป่าว เคยไปหรือยังเราหน่ะ”
“ยังเลย ไปครับไป” ผมเอ่ยตอบตกลงไปโดยไม่ต้องหยุดคิด แล้วคิดว่าไอ้ฝุ่นเองก็เช่นกัน ผมยังไม่เคยเที่ยวกลางคืนตามร้านแบบนี้เลย อยากลองไปเหมือนกันแฮะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉิบหายแล้วมึง พาลูกเขาหนีเที่ยวป่าววะ” พี่ชัชขำเมื่อเห็นท่าทางของผม จนผมต้องยิ้มเขิน
“ไม่เป็นไรครับ พ่ออนุญาตแล้ว”
“หืออ พ่อรู้ได้ไง” พี่ชัช เลิกคิ้วถาม
“พ่อเคยบอกครับ ประสบการณ์ชีวิต อนุญาตให้ไปได้ ” พ่อผมเคยบอกไว้จริงครับ ก่อนจะย้ายขึ้นมาเรียนที่กรุงเทพ พ่อเรียกผมไปนั่งคุยอยู่ตั้งนาน สอนนู้นนี่ แนะนำว่าถ้ามีโอกาสก็ใช้ชีวิตให้เต็มที่เท่าที่เราอยากทำเลย แต่ต้องมีสติ และไม่ยุ่งกับสิ่งผิดกฎหมาย
“แล้วพี่ดีนไปด้วยมั้ยครับ”
“มันต้องไปอยู่แล้วล่ะ ต้องไปเฝ้าไอ้ริว”
ผมเกือบสะดุดขาตัวเองล้ม เมื่อได้ยินคำตอบนั้นจากปากพี่ปีย์ และเมื่อหันไปมองพี่ดีน ก็เห็นเจ้าตัวไหวไหล่ เหมือนเป็นเรื่องปกติ
อ่า~ หายใจไม่ออกเลยแฮะ
Tbc.
วันนี้มาดึกเลย ดีใจน้องหมูได้ออกจากถ้ำมา 4 คนแล้ว ที่เหลือรีบตามออกมานะ ขอให้ทุกคนปลอดภัย
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ค่ะ ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่เรื่อยๆนะคะ
#พี่ดีนน้องยาง
อันนี้ทวิตเตอร์เราเอง เปิดไว้สำหรับพูดคุยเรื่องนิยายค่า~ @hidebehindback
-
คนแอบรักก็จะเสียศูนย์ง่ายๆหน่อยค่ะ 55555 สงสารน้ำยาง
-
ตบแยบทำร้ายอักแล้วอ่า ¥__¥ สงสารน้ำยาง โดนคนแต่ง เอ้ย พี่ดีนและผองเพื่อนทำร้ายเบาๆ :katai1:
-
มันก็จะหน่วงๆไป
:ling1:
:L2: :pig4:
-
พี่ดีนมาเคลียร์ให้ชัดๆเลยนะ
-
โถ่ววววว น้องยางไม่ต้องสะดุดลูก
แต่เรื่องมริว มันก้อเปนประเด็นที่ค้องเคลียร์แหล่ะน๊าาาา
-
เอ๊ะ ริวนี่ยังไง เคลียร์เลยยยย
-
สู้เค้าลูก
-
(http://up.gunhotnews.com/?img=231531502441.jpg)
ตอนที่ 11 ใกล้หรือไกล
ผ่านมาเป็นเดือนแล้วที่ผมเอาตัวเข้าไปวุ่นวายใกล้ชิดกับพี่ดีน เกือบทุกเย็นที่เรามีนัดกินข้าวกัน ถ้าวันไหนใครสักคนเลิกช้า หรือติดทำงานที่คณะจนกลับหอดึกดื่น อีกคนจะซื้อข้าวไว้ให้ แล้วรอทานพร้อมกันที่ห้องใครสักคนสลับกันไปแล้วแต่วัน พวกเราไม่ได้ตกลงกันเป็นเรื่องเป็นราวหรอกครับ ไม่รู้เมื่อไรเหมือนกันที่มันลงล็อกแบบนี้
เสาร์ อาทิตย์ที่พี่ดีนกลับบ้านตามปกติ ผมก็จะนอนเล่นอยู่ที่หอคนเดียว ผมไม่ได้แวะไปบ้านพี่ดีนอีกเลยหลังจากวันนั้น คิดถึงเจ้าหมาตัวอ้วนขนฟูทั้งสองเหมือนกันแฮะ คิดถึงแม่พี่ดีนด้วย
ถึงแม้ผมไม่ได้แวะไปที่บ้านพี่ดีน ทุกครั้งที่พี่เขากลับมามักจะหอบเอาอาหารและขนมติดไม้ติดมือมาฝากทุกครั้ง เจ้าตัวบอกว่าแม่ฝากมาให้ผมครับ
แฮ่ ดีจัง~
ผมคิดว่าเราสนิทกันมากขึ้น แต่ความสัมพันธ์ไม่ขยับไปจากเดิมเท่าไหร่
จะให้ขยับได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อผมยังไม่ได้ลงมือจีบพี่เขาเลย
เกิดมาไม่เคยจีบใคร และไม่เคยมีใครมาจีบ ประสบการณ์อะไรไม่มีหรอกครับ ใช้สถานการณ์ บวกกับความพยายามล้วนๆ หวังว่าพี่ดีนพอรับรู้ได้บ้างนะครับ ว่าที่ผมเอาตัวเข้าไปวอแว วุ่นวายกับเขาบ่อยๆเนี้ย เพราะว่าผมอยากอยู่ใกล้พี่เขาตลอด
ได้แต่ภาวนาในใจ ขอให้มันเป็นไปด้วยดีเถิด
เอ๊ะ หรือผมควรไปไหว้พระขอคู่ ตามที่มีรีวิวในอินเตอร์เน็ตดีครับ
ไม่สิ!! มีที่ไหนศักดิ์สิทธิ์ ไปกราบไหว้ แล้วท่านใจดีมอบพี่ดีนให้ผมบ้างครับ ผมไม่เองมาก ขออะไรเยอะแยะเลย ขอแค่พี่ดีนเอง
แต่ใช่ว่าผมตามติดพี่ดีนแจตลอดทั้งวันหรอกนะครับ ยังไม่ถึงขนาดนั้น และไม่คิดจะทำถึงขั้นนั้นด้วย มันออกจะดูน่ากลัวเกินไป
กลางวันพวกเราก็ใช้ชีวิตตามปกติ แถมคณะผมกับคณะพี่ดีนก็ไม่ได้ใกล้กันเลย ถ้าให้เดินไปที่ตึกพี่เขาก็ใช้เวลาเป็นสิบนาทีเหมือนกันครับ
ผมยังมีเพื่อนคบอยู่นะครับ ไม่ได้ตัวคนเดียว คอยแต่จะวิ่งตามพี่เขา แฮ่ะๆ ยังสนิทกับเพื่อนในคณะดีอยู่ กลางวันก็พากันยกโขยงไปกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหาร บางวันก็จับกลุ่มกันไปหาของกินอร่อยๆใกล้มหาลัย
“มึงจะให้กูมารับหรือไปพร้อมพี่ดีน”
ฝุ่นถามขึ้นระหว่างที่เรากำลังกวาดข้าวของบนโต๊ะลงกระเป๋า คืนนี้เรามีนัดกับกลุ่มพี่ดีน หลังจากวันนั้นที่พี่ปีย์ฝากผมชวนฝุ่นให้ไปเที่ยวด้วยกัน มันแทบไม่เสียเวลาคิดอย่างที่ผมเดาไว้ตั้งแต่แรก แต่เพราะวิชาเรียนวันนี้แน่นทั้งเช้าและบ่าย สูบเอาพลังไปใช้จนหมดหลอด สภาพผมกับไอ้ฝุ่นตอนนี้เลยไม่ต่างกันเท่าไร นี่ถ้าไม่มีนัดจะรีบกลับไปอาบน้ำแล้วกระโดดลงเตียง
ยังไม่ทันจบเทอมแรกเลย ผมเริ่มเห็นอนาคตตัวเองอยู่รำไร ต่อไปต้องเรียนหนักจนหัวฟูแน่เลย ไม่ได้การล่ะครับ เกิดยุ่งเรื่องเรียนไม่มีเวลาไปวอแวพี่ดีน แล้วถ้าระดับความสนิทของผมและพี่เขาลดลง คงต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่
ฉะนั้น ช้าไม่ได้แล้วครับ ต้องจีบให้ติดก่อนขึ้นปีสอง!!
ผมตั้งปณิธานเอาไว้ในใจ กับเรื่องเรียนไม่รู้ว่าตั้งใจขนาดนี้ด้วยหรือเปล่า
“ไปพร้อมพี่ดีน เจอกันที่ร้านเลย”
“มึงนี่สนิทกับพี่เขาจังเลยนะ เลิกเรียนปุ๊บ กูหมดประโยชน์ทันที” ฝุ่นมองหน้าผมด้วยสายตาหมั่นไส้
“อะไรเล่า ก็ฝุ่นรีบกลับบ้านไม่ใช่หรอ ทิ้งเราเองแล้วยังจะหาว่าเราทิ้ง” ผมบึนปากใส่มันกลับหนึ่งที
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น กูหมั่นไส้อยากหยิกปากมึง”
ผมหัวเราะขำ สะบัดหน้าหนีอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าฝุ่นมันเอาจริง นี่จะหยิกเพื่อนได้ลงคอเลยหรอ ใจร้าย
“ไอ้ยาง กูถามอะไรหน่อยดิ”
“อื้อ ถ้าไม่ใช่ความลับเราจะยอมบอกให้” ยังคงเล่นลิ้นกับเพื่อนไปเรื่อย ทั้งๆที่จับน้ำเสียงของฝุ่นได้ว่าครั้งนี้มันจริงจัง
“มึง ชอบพี่ดีนหรอวะ” ฝุ่นหันมองซ้ายมองขวา เมื่อไม่เห็นใครเหลืออยู่ในห้อง ก็เริ่มพูดต่อ
“คือ.. กูแอบสังเกตมาสักพักแล้ว เห้ยๆ กูไม่ได้ว่าอะไร แค่ถามให้แน่ใจไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหนจนไอ้ฝุ่นต้องเอ่ยทัก แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ได้ตกใจที่เพื่อนสนิทจับความรู้สึกผมได้ เพราะไม่ได้คิดปิดบังอะไรอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่ทันตั้งตัวที่จู่ๆมันมาถามแบบนี้
“มึงไม่ต้องกลัวว่ากูจะรังเกียจหรืออะไรนะเว้ย นี่ปี2018แล้ว ใครเขามาเหยียดเพศกัน กูรับได้ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไง”
“เอ่อ…คือเราก็ไม่ได้กลัวฝุ่นเกลียดหรอก เรารู้ว่าฝุ่นไม่ใช่คนแบบนั้น แค่ไม่ทันได้ตั้งตัวหน่ะ”
“แล้วตกลงว่าไง?”
“ก็…อื้อ ตามนั้นแหละ”
“นั่นไงกูว่าแล้ว เจอพี่ดีนทีไรมึงนี่หางกระดิก”
“เห้ยยย เราดูแรดขนาดนั้นเลยหรอ” นี่ผมเก็บอาการไม่อยู่ขนาดนี้เลยหรอวะ
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้ยาง เปล่าเว้ย กูแค่ได้ยินคำว่าพี่ดีนออกจากปากมึงบ่อยก็เท่านั้นแหละ”
“ตกใจหรือเปล่าที่เรา เอ่อ…ชอบผู้ชาย” ผมเอ่ยออกมาเบาๆเหมือนกลัวใครจะได้ยิน ท้ายประโยคมีขยับเข้าไปกระซิบใกล้หูเพื่อนสนิท ยกมือขึ้นป้องปาก จนมันหัวเราะเสียงดัง ให้ผมต้องตีไหล่มันไปเต็มแรง
“โอ๊ยย มือหนักฉิบหาย” ไอ้ฝุ่นลูบมือตรงตำแหน่งที่ผมฝากฝามือไว้ “ก็พอเดาออกอยู่หรอก มึงดูไม่เหมาะจะเป็นผัวใคร”
“ก็ไม่เคยคิดอยากเป็นหรอกนะ แต่แบบ ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอกวะ” ผมไม่ได้พยายามปิดรสนิยมตัวเอง แต่ก็มั่นใจอีกแหละว่าไม่ได้ออกตัวแรงขนาดสังเกตได้ง่ายแบบนั้น
เอ๊ะ หรือผมไม่รู้ตัวครับ แบบคิดไปเองคนเดียว
“ไม่หรอก กูอยู่กับมึงบ่อยด้วยมั้ง เลยจับสังเกตได้”
“อ่ออ ขี้เสือกนี่เอง”
“เดี๋ยวเถอะมึง”
ผมหัวเราะร่า เมื่อไอ้ฝุ่นยกเท้าขึ้นถีบก้นผมเบาๆให้ต้องวิ่งหนี
“รู้แบบนี้แล้วระวังผีผลักนะ อยู่ใกล้เราบ่อยๆหน่ะ”
“ถุ้ย”
“ทำเป็นเล่นไป อย่ามาหลงเสน่ห์เรานะ” ผมยิ้มล้อเพื่อนตัวเองอย่างสนุกสนาน ตั้งแต่เปิดเทอมมาก็มีฝุ่นเนี้ยแหละครับที่คอยอยู่ข้างๆผม ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน จนเริ่มสนิทกันมากขึ้นช่วงทำกิจกรรมรับน้อง กลายเป็นว่าผมมีฝุ่นเป็นเพื่อนที่สนิทใจที่สุดเพียงคนเดียว จริงๆแล้วเพื่อนคนอื่นในคณะผมก็สนิท คุยเล่นกันได้ ไปเที่ยว ไปกินข้าวด้วยกัน แต่กับฝุ่นจะอยู่ในจุดที่พิเศษกว่าใครในคณะ และผมมั่นใจว่าความสัมพันธ์ของเราคือเพื่อนจริงๆ โดยที่ไม่มีใครสักคนเผลอคิดเกินเลย จึงกล้าพูดเล่นกับมันไปแบบนี้
“โธ่ น้องยางครับ ระดับพี่ฝุ่นคนนี้ภูมิต้านทานดี เสน่ห์แบบเด็กหัดคลานอย่างมึงทำอะไรพี่ฝุ่นสุดหล่อไม่ได้หรอก” พูดจบก็ผลักหัวผมหนึ่งทีเหมือนอย่างที่ชอบทำเวลานึกหมันเขี้ยว
“กูเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง พอได้รู้จักมึง ทำให้กูนึกขึ้นได้ว่าตอนเด็กๆเคยอ้อนขอน้องจากแม่ มึงเองก็น่าเอ็นดูจนกูอยากเอามาเลี้ยง”
“ทำไมฟังดูเหมือนตัวเองเป็นหมา”
“เออ เหมือนอยู่นะ” ไอ้ฝุ่นว่าพร้อมส่งมือมาเกาคางผมเล่น
“เพราะฉะนั้นคิดว่ากูเป็นพี่มึงอีกคนก็ได้ มาอยู่ไกลบ้านคนเดียวแบบนี้มึงอาจจะเหงา”
“อายุเท่ากันแท้ๆ อยากแก่กว่าเราซะงั้น”
“ทั้งหมดที่จะบอกคือ ถ้ามึงมีปัญหาอะไร ไม่ว่าเรื่องไหน มึงยังมีกู โอเค๊?”
ผมเข้าใจดีถึงสิ่งที่ไอ้ฝุ่นอยากจะบอก มันคงกลัวผมผิดหวังกับความรักล่ะมั่ง เลยพยายามบอกเป็นในๆว่าผมยังมีมันที่คอยให้คำปรึกษาและคอยอยู่เคียงข้าง เพราะความรักของผมมันไม่เหมือนคนทั่วไป ใช่ว่าทุกคนจะยอมรับความรักของเพศเดียวกันได้ แต่ผมก็โชคดีมากๆที่คนรอบข้างเข้าใจ ทั้งเพื่อนสนิทและคนในครอบครัว
แม้ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคนที่ผมแอบรัก เขาจะรับผมได้หรือเปล่า
คิดได้แบบนั้น ความรู้สึกที่มองไม่เห็นก็ตีตื้นขึ้นมาจนขอบตาร้อนผ่าว คงเป็นทั้งความกังวลว่าจะผิดหวัง บวกกับคิดถึงความโชคดีที่ได้รับจากคนใกล้ตัว
“ฮืออ กอดหน่อยยย เรารักฝุ่นที่สุดเลย” ผมโผเข้ากอดเพื่อนสนิทไว้แน่น วางแก้มลงบนไหล่แข็งแรง
“เพราะมึงขี้อ้อนแบบนี้ไง กูเลยอยากเก็บมึงมาเลี้ยง”
“เอาอีกแล้ว ไม่ใช่หมาไง”
“แต่กูว่าผมมึงก็นุ่มเหมือนขนหมาที่บ้านกูเลยวะ”
“ไอ้เชี้ยยย” ผมผละออกมาจากกอดไอ้ฝุ่น เพื่อไปวิ่งไล่เตะมันจนเหนื่อย
ผมนัดพี่ดีนไว้ตอนทุ่มครึ่ง นี่ก็ใกล้เวลานัดแล้วครับ ผมแต่งตัวเรียบร้อยก่อนเช็คน้ำ เช็คปลั๊กไฟในห้องว่าปิดเรียบร้อยดีแล้วจึงไปยืนเคาะประตูห้องตรงข้าม รออยู่ไม่นานประตูบานนั้นก็เปิดออกมาพร้อมกับผู้ชายรูปหล่อตัวสูงที่ผมแอบรัก
พี่ดีนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ใช่เพราะผมแต่งตัววาบหวิว ขาสั้น เสื้อบางอะไรหรอกนะครับ ไม่ต้องคิดว่าพี่แกจะไล่ให้ผมไปเปลี่ยนเสื้อเพราะหวงอะไรทำนองนั้นด้วย
เพราะเหตุผลที่พี่เขามอง คือเราสองคนบังเอิญแต่งตัวคล้ายกัน
พี่ดีนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว แขนเสื้อที่ยาวนั้นถูกพับอย่างไม่เป็นระเบียบขึ้นมาถึงข้อศอก ชายเสื้อเชิ้ตที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวถูกยัดเข้าไปในกางเกงสแล็คสีดำที่ยาวเหนือตาตุ่มขึ้นมาเล็กน้อย กับรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังสีขาวคาดดำ
เรียบแต่หล่อจนผมตาลาย ให้ตายสิ ทำไมต้องหล่อแบบนี้ด้วยอ่ะ
ส่วนผมสวมเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวคอวีที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวผมประมาณหนึ่งไซส์ ชายเสื้อถูกปล่อยยาวอยู่ระดับสะโพก กับกางเกงยีนส์ผ้าเดนิมสีซีดยาวเหนือข้อเท้ากับรองเท้าผ้าใบสีขาวล้วน
นี่ไม่ได้นัดกันในไลน์เลยนะครับ
“เอ่อ..ไปกันเลยมั้ยครับ” ผมเอ่ยขึ้นมา เพราะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย คิดว่าพี่ดีนเองคงคิดเหมือนกันว่าเราแต่งตัวเหมือนนัดกันไว้
เจ้าตัวพยักหน้าให้ ก่อนจะออกตัวให้ผมก้าวตีคู่กันไป
พวกเราเลือกนั่งแท็กซี่มายังร้านที่พี่ปีย์จองไว้ ร้านอยู่ห่างจากมหาลัยค่อนข้างไกล เพราะตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพมหานคร จริงๆแล้วรถพี่ดีนยังจอดอยู่ใต้หอ แต่เจ้าตัวเลือกไม่ขับรถมา จะได้ไม่เป็นภาระตอนกลับและเสี่ยงอันตรายหากดื่มเข้าไปเยอะ
ผมกับพี่ดีนมาถึงร้านในอีกหนึ่งชั่วโมงให้หลัง โดยมีพี่ปีย์ พี่ไทเกอร์ และไอ้ฝุ่นมาถึงก่อนหน้าแล้ว
ผมยกมือไหว้ทักทายพี่ๆ แอบแปลกใจที่วันนี้เจอพี่ไทเกอร์ด้วย หนุ่มลูกครึ่งอีกคนในกลุ่มพี่ดีน ปกติแล้วไม่ค่อยได้เจอพี่เขาเท่าไหร่หรอกครับ เพราะพี่แกมามหาลัยเพื่อเรียนอย่างเดียว กิจกรรมต่างๆของทางมหาลัยพี่ไทเกอร์ไม่เคยเข้าร่วมเลยฮะ แต่ก็ไม่ผิดกฏอะไรเพราะฝั่งอินเตอร์มีนักศึกษาต่างชาติอยู่เยอะ การทำกิจกรรมจึงไม่เหมือนกับฝั่งภาคปกติ ซึ่งไม่เน้นว่าทุกคนต้องเข้าร่วม ถ้ากิจกรรมนั้นไม่ส่งผลต่อคะแนนหรือหน่วยกิต
“ว่าไง ลิตเติ้ลแบร์ สบายดีนะ”
“สบายดีครับ ไม่เจอพี่ไทเกอร์นานเลย” ผมยิ้มรับ ก่อนจะทักทายอีกฝ่ายกลับไป
พวกพี่ปีย์เคยบอกว่าผมเหมือนลูกหมีโพลาร์ บ่อยครั้งจึงได้ยินพวกพี่ๆเขาเรียกผมว่าน้องหมี
ฟังดูแล้วตลกดี แต่ช่วยเรียกให้ชัดๆด้วยครับ อย่าเพี้ยนเชียวนะ
“สั่งอะไรมากินกันก่อนมั้ย ดึกๆอาจจะต้องเคลียร์เก้าอี้ออก” พี่ปีย์เอ่ยพร้อมกับยื่นเมนูมาให้ผม
ผมพยักหน้ารับ ทั้งที่ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอาเก้าอี้ออก แต่ไม่ได้สนใจจะหาคำตอบอะไร นอกจากมองหาเมนูมารองท้อง ก่อนจะดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ไม่งั้นผมน็อคเร็วแน่นอนฮ่ะ ทั้งเพลียเพราะการเรียน ไหนจะท้องว่างอีก ไม่ควรแตะแอลกออฮอล์ในเวลานี้เป็นอย่างยิ่ง
ผมไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่เคยเข้าผับ แต่ใช่ว่าผมจะดื่มไม่เป็นนะครับ
พ่อกับพี่ปาล์มฝึกให้ผมลองดื่มตั้งแต่อายุ 15
ผมลองมาหมดแล้ว ตั้งแต่ไวน์รสชาติหวานที่มีขายตามร้านสะดวกซื้อ
เหล้าเบียร์ทั้งไทยและนอก ตั้งแต่ราคาถูกยันคุณภาพดี
ไวน์ แชมเปญ หรือแม้กระทั่งเหล้าเถื่อนที่ลุงๆคนสวนแอบต้มกันเอง ผมก็เคยลองมาแล้วครับ
แต่ครั้งเดียวไม่เอาอีกเลย เพราะมันร้อนจนแสบคอไปหมด
ผมดื่มได้ ไม่ถึงขั้นคอแข็ง แต่รับรองว่าไม่ถูกมอมง่ายๆแน่นอนครับ เพราะมีเทรนเนอร์ดีอย่างพี่ปาล์มที่เคยจัดให้ผมจนเมาหัวทิ่ม เพื่อให้รู้ว่าเวลาเมาแล้วผมจะเป็นยังไง
ผลออกมาคือผมจะอะเลิร์ทในช่วงที่กำลังกึ่ม ถ้าถึงจุดนั้นแล้วยังไปต่อ ผมจะเปลี่ยนเป็นนิ่ง จากนั้นก็ฟุบ หลับไปเลย แถมกรนด้วย ฮ้า
เพราะงั้น ผมจึงรู้ลิมิตตัวเองและวิธีทำให้สร่าง
หลังจากที่นั่งทานและดื่มไปได้สักระยะ พี่ริวและพี่ชัชก็มาสมทบ เป็นอันว่าครบองค์ประชุม
พี่ริวนั่งลงตรงเก้าอี้ว่างข้างพี่ดีน ตำแหน่งเดียวกับผมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม โดยมีพี่ดีนนั่งตรงหัวโต๊ะ
ข้างๆผมก็มีไอ้ฝุ่นและพี่ชัช ส่วนข้างพี่ริวนั้นมีพี่ปีย์กับพี่ไทเกอร์
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ4ทุ่ม คนเริ่มทยอยเข้ามาจนแน่นร้าน จากตอนแรกที่เห็นโล่งๆ มีโต๊ะว่าง ตอนนี้แน่นขนัดเลยครับ เสียงเพลงจากวงดนตรีสดเปลี่ยนจากเพลงช้าฟังสบายๆ เป็นดนตรีหนักๆ จังหวะเร็วขึ้น จนคนแถวนั้นเริ่มลุกขึ้นขยับตัว
ผมเข้าใจแล้วครับว่าทำไมต้องเก็บเก้าอี้ยัดไว้ใต้โต๊ะ แล้วเปลี่ยนมายืนแทน
เพราะถ้าเราไม่เลื่อนเก้าอี้เก็บ คงต้องขึ้นไปเต้นบนโต๊ะกันล่ะครับ
พื้นที่มันแคบเสียจนหลังผมแทบจะพิงกับคนที่นั่งโต๊ะข้างๆ
ตอนนี้ทุกคนในโต๊ะผมเริ่มลุกขึ้น เก็บเก้าอี้กันแล้วครับ
พวกพี่ๆเขาเสน่ห์แรงกันมาก มีคนเข้ามาชนแก้วด้วยเพียบเลย ไอ้ฝุ่นก็มีไม่น้อยเลยครับ
แต่ทำไมไม่มีใครเข้ามาหาผมบ้างอ่ะ
แต่ไม่เป็นไรหรอกฮะ ชนกับไอ้ฝุ่นสองคนก็ได้
ส่วนพี่ดีนหรอครับ
ตัวติดพี่ริวแจเลย คอยยืนระวังไม่ให้ใครเข้ามาใกล้พี่ริวจนเกินไป อย่างที่ผมเคยบอก พี่ริวน่ารักตามแบบฉบับผู้ชายญี่ปุ่นที่ตัวเล็กๆ หน้าตาจิ้มลิ้ม
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีคนเข้าหาเยอะแยะแทบไม่ขาด
และทั้งหมดที่เข้ามามีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเลยฮะ
แต่พี่ริวดูไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ใครมาขอชนแก้วด้วยก็ให้ชน แต่ถ้าใครเริ่มเข้าใกล้หรือมานัวเนีย พี่ดีนจะรีบเอาตัวไปกันไว้ ให้พี่ริวต้องหัวเราะ แล้วเต้นต่ออย่างสบายใจ
ผมทำเป็นไม่สนใจ ดื่มและเต้นไปกับไอ้ฝุ่น ทำเหมือนไม่เห็นภาพอะไร ทั้งที่ในใจมันวูบโหวงแปลกๆ
ก็ภาพที่ผมเห็นตรงหน้า คือพี่ดีนเกาะเอวพี่ริวไว้หลวมๆ ไม่ให้ใครเข้าใกล้ และไม่ให้พี่ริวเดินไปไกลจากโต๊ะให้คนแปลกหน้าเข้ามาหิ้ว
ดูท่าทางพี่ริวคงเริ่มเมาแล้วล่ะครับ
ผมชักอยากเมาขึ้นมาบ้างแฮะ ต้องโทษสัญชาตญาณการป้องกันตัวของตัวเอง ที่ถูกพี่ปาล์มฝังหัวไว้ตั้งแต่เด็ก พอร่างกายใกล้จะเลยขีดจำกัดที่จะประครองสติตัวเองได้ สมองจะสั่งการให้ผมหยุดและทำร่างกายให้สร่างก่อนจะเมามายไปเสียก่อน
“มึงโอเคมั้ย”
ไอ้ฝุ่นก้มลงพูดชิดใบหูผม แข่งกับเสียงเพลงกระหึม ผมพยักหน้า พร้อมกับยิ้มน้อยๆให้มัน
“แต่หน้ามึงแย่”
“เราไม่เป็นไรหรอก”
หลังจากประโยคนั้น ฝุ่นมันจับตัวผม หันหลังให้กับโต๊ะของพวกเรา แล้วเนียนไปเต้นรวมกับโต๊ะข้างๆ ไม่รู้มันไปผูกมิตรไว้ตอนไหน แต่แบบนี้ก็ดีครับ ไม่เช่นนั้นผมคงต้องเผลอหันไปมองพี่ดีนบ่อยๆ
โต๊ะข้างๆเป็นผู้ชายทั้งโต๊ะ เหมือนกับโต๊ะเราเลยครับ ดูจากหน้าตาแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน เขายกแก้วขึ้นมาเป็นสัญญาณให้เราชนแก้วกับเขา
เกร้ง
เป็นอันว่าพวกเราได้ทำความรู้จักกันเรียบร้อยผ่านเสียงแก้วที่กระทบกัน
ง่ายแบบนี้เลยแฮะ
ยิ่งดึกคนยิ่งเยอะ เราเริ่มเบียดกัน แต่ไม่ได้อึดอัดจนหายใจไม่ออก
ผมคงดื่มไปเยอะพอสมควร เพราะไอ้ฝุ่นขยันชงเหล้าให้ไม่ยอมให้แก้วว่างเลย
พอเริ่มกึ่มใกล้จะเลยลิมิต ผมจึงวางแก้วทิ้งไว้บนโต๊ะ แล้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
ฝุ่นอาสาจะไปเป็นเพื่อน แต่เพราะมันพึ่งกลับมาจากห้องน้ำ ผมเลยบอกปฏิเสธไป
ใกล้ๆแค่นี้เอง ผมเดินไปเองได้สบายมาก
แต่เดินไปได้สองสามก้าว จู่ๆผมก็เซหงายหลังเพราะแรงดึงรั้งไว้ตรงเอว
“กูไปเป็นเพื่อน” พี่ดีนก้มลงพูดข้างหู ผมหันหลังไปมองหน้าพี่เขาให้ชัดๆ ก่อนจะส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร แล้วแกะแขนพี่เขาออก ก่อนเดินมุ่งหน้าไปทางห้องน้ำ
เมื่อจัดการธุระเรียบร้อย เดินออกมาหน้าห้องน้ำ กลับเจอพี่ดีนยืนรออยู่
เมื่อเขาเห็นผมจึงเข้ามาจูงมือผมไว้
“คนเยอะ กูพากลับ” ผมยืนนิ่งๆไม่ยอมขยับตามเขา จนเจ้าตัวต้องหยุดแล้วหันมามอง
“เมาหรือไง” พี่ดีนเปลี่ยนจากจับมือ มาลูบแก้มผมเบาๆ
ผมมองการกระทำของพี่เขาโดยไม่หลบสายตาหรือเอ่ยอะไร
ในหัวตอนนี้ตีกันยุ่งเหยิง ต้องเป็นผลมาจากแอลกอฮอล์แน่ๆ ทำให้ภาพที่ดีนตรงหน้ามันดูสับสนไปหมด
หลายครั้งผมก็เผลอคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ไม่เคยกล้าจะถามออกไปเป็นเรื่องเป็นราว เพราะเราพึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน เกิดทั้งหมดที่ผมเข้าใจเป็นเรื่องที่คิดไปเอง ทุกอย่างคงจบ และเดาไม่ออกเลยว่ามันจะกลับไปจุดเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่งในฐานะของรุ่นพี่และรุ่นน้องได้อย่างเดิมหรือเปล่า
ขอผมใช้เวลาอยู่ใกล้พี่เขาอีกนิด เพราะถ้ามันไม่เป็นอย่างที่ผมหวังไว้ อย่างน้อยยังมีเรื่องดีๆให้ย้อนกลับมาคิดถึง
“จะกลับเลยมั๊ย กูจะได้โทรไปบอกไอ้ปีย์ว่าขอกลับก่อน” นิ้วโป้งอุ่นๆยังคงลูบแก้มผมไม่หายไปไหน
“แล้วพี่ริว”
“ริวทำไม”
“ไม่มีอะไรครับ ผมยังไม่เมาหรอก” ผมหลบสายตาพี่เขาหลังจากประโยคนั้น
“กลับไปที่โต๊ะเถอะ”
ผมพยักหน้ารับ แล้วยอมให้เจ้าตัวจูงมือกลับไป
ถึงได้บอกว่าผมสับสน
เพราะเมื่อเรามาถึงโต๊ะ พี่ดีนก็กลับไปประกบตัวพี่ริวเหมือนเดิม ปล่อยให้ผมมองตามก่อนจะลอบถอนหายใจ
บอกตัวเองให้เลิกสนใจพี่เขาแล้วกลับไปสนุกกับไอ้ฝุ่นและเพื่อนข้างโต๊ะต่อ
หลังจากออกไปสูดอากาศข้างนอก ผมก็กลับมาดื่มต่อให้ตัวเองกึ่มๆ จะได้ไม่โฟกัสไปที่ใครให้ใจมันวุ่นวาย
Tbc.
ไม่อยากตัดจบแบบนี้เลยอ่ะ แต่ถ้าไปต่อมันจะยาวมากๆ
สัญญาว่าตอนหน้าเราจะรู้ว่าพี่ดีนวางพี่ริวไว้ตำแหน่งไหน ใกล้หรือไกล จากที่พี่ดีนวางน้องยางไว้
ไว้ใจพี่ดีนกันนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และกำลังใจค่ะ
รักน๊าาา
#พี่ดีนน้องยาง
-
น้ำยางสู้ๆลูก อย่าทำไรวู่วามนะ
พี่ดีนมาเคลียร์ด่วน น้องมันนอยส์แล้ว
-
ไอ้พี่ดีนนนนนนนนนนนนนนนนนน สงสารน้องงงง
-
ดีนริวนี่ยังไงแฟนกันไหมหรือแค่ไม้กันหมาเฉยๆ สงสารน้ำยางอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ:
:L2: :pig4:
-
พี่ดีน! อยากให้น้องงอล ให้อิพี่ดีนง้อยาวๆ
หึหึ....
-
สงสารน้องงง
-
(http://up.gunhotnews.com/?img=181532173710.jpg)
ตอนที่ 12 ความรู้สึก
-ดีน-
แปลก
ผมสังเกตมาสักพักแล้วว่าน้ำยางทำตัวแปลกๆ หลายครั้งที่ผมหันไปมองมันเพราะเป็นห่วง กลัวใครเข้ามาชนหรือเอาอะไรแปลกๆให้ดื่ม เพราะน้องมันพึ่งเคยมาที่แบบนี้ครั้งแรก ต่อให้ฝุ่นอยู่ข้างๆมัน ผมก็ยังไม่สบายใจ
หลายครั้งที่เราบังเอิญสบตากัน เหมือนน้ำยางเองก็คอยมองผมอยู่ตลอด แต่แทนที่จะยิ้มให้ หรือเรียกหาผมเหมือนอย่างเคย เจ้าเด็กนั่นกลับหลบสายตาทันทีที่เราสบกัน
หลายครั้งเข้าจึงมั่นใจว่าต้องเกิดอะไร
ยอมรับเลยว่าผมไม่ไหวใจความคิดมัน
ผมไม่อยากให้เราผิดใจกันไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม และสิ่งนี้เป็นสัญญาณอันตรายที่ผมนึกกลัวและอยากวิ่งหนีมาโดยตลอด แต่เด็กคนนี้กำลังทำให้กำแพงที่ผมแอบสร้างมันไว้ในใจเกิดรอยร้าว และแปลกยิ่งกว่าที่ผมเอาแต่มองรอยแตกตามแนวกำแพงนั้นโดยไม่พยายามหาอะไรมาอุดหรือเสริมให้มันกลับมาทำงานเต็มประสิทธิภาพดังเดิม
บางที ถ้าน้องมันข้ามกำแพงนี้มาได้ ผมคงปล่อยเลยตามเลย
แม้ว่าในอนาคต ผมอาจจะเผลอทำร้ายมันเข้า
“กูฝากริวด้วย อย่าให้มันเดินไปไหน” ตอนนี้ที่โต๊ะเหลือสมาชิกแค่ 4 คน ไทเกอร์บังเอิญเจอคนรู้จัก ตอนนี้มันเลยหนีไปเต้นกับกลุ่มนู้นแล้ว ส่วนไอ้ชัชหายไปกับสาวที่มันเล็งไว้ ผมดึงแขนไอ้ปีย์ที่เต้นไม่สนใจใครให้หันมาดูแลริวแทนผม ก่อนที่จะเดินไปยังกลุ่มที่น้ำยางยืนอยู่
ผมขยับเข้าไปยืนซ้อนหลังมันเงียบๆ ไม่ได้เรียกหรือเข้าไปร่วมกลุ่ม
แค่ยืนใกล้ๆคอยระวังไม่ให้ใครเข้าใกล้น้องมันเกินไป
ผมแอบสังเกตเห็นหลายรอบอีกเหมือนกันว่าไอ้เด็กโต๊ะข้างๆพยายามจับเอวน้ำยางอยู่หลายครั้ง ยังดีที่ไอ้เด็กวุ่นวายไม่ได้เมาจนไม่มีสติ เพราะทุกครั้งที่มันรู้ตัวก็มักจะเนียนพลิกตัวหลบแขนนั้น
ยังดีที่ไม่ปล่อยตัว
เมื่อสถานการณ์ตรงหน้าไม่มีอะไรให้น่าห่วงเพราะน้ำยางไม่ได้ทำตัวเหลวไหล ผมจริงเลื่อนเอาเก้าอี้ของตัวเองที่สอดเก็บไว้ใต้โต๊ะออกมานั่ง ผมไม่ใช่ขาเที่ยว ดื่มได้ ฟังเพลงได้ แต่เต้นไม่เป็น ทุกครั้งที่มาเพราะไม่อยากขัดเพื่อน เลยถือโอกาสมาคลายเครียด
แต่เหตุผลหลักที่ต้องมาทุกครั้งเพราะต้องมาเฝ้าใครบ้างคน คนที่ผมต้องคอยดูแลเขาไม่ให้คลาดสายตา
ริว
แต่ตอนนี้ดูเหมือนคนที่ผมต้องห่วงกลับเป็นไอ้เด็กห้องตรงข้าม ผมไม่รู้ว่ามันดื่มได้เยอะขนาดไหน แต่เท่าที่คอยสังเกต คือเยอะพอสมควร
ไม่ว่าเพื่อนสนิทมันยื่นอะไรให้ น้ำยางไม่ปฏิเสธ
เห็นว่าสนิทกัน คงช่วยดูแลกันได้เลยไม่อยากขัดให้เสียบรรยากาศ
และไม่รู้จะห้ามปรามในฐานะอะไร
แต่ให้ตายเถอะ
จะให้นั่งมองเฉยๆแบบนี้ไม่ได้แล้ว
ทำไมไอ้ฝุ่นถึงไม่ห้าม!!
ผมดีดตัวออกจากที่นั่งอยู่ทันที รีบก้าวไปดึงแขนน้ำยางให้หลุดจากอ้อมกอดของไอ้เด็กโต๊ะข้างๆ ละสายตาจากน้องมันได้ไม่กี่วิ เพราะคอยพะวงเป็นห่วงใครอีกคน เมื่อหันกลับไปที่น้ำยางก็ได้เรื่อง
ถ้าช้าเพียงนิด น้ำยางคงโดนไอ้เวรนั่นจูบไปแล้ว
“อ๊ะ” น้องมันเซจนเกือบล้ม ดีที่ผมรับไว้ทัน ยังมีหน้ามายิ้มให้อีก เกือบโดนลากแล้วมั้ย ไอ้เด็กนี่
“เมาแล้ว” ถึงว่าตามันเยิ้มแบบนี้คงไม่ทันได้ระวังตัว
“พี่ดีน” เสียงเพลงดังจนผมไม่ได้ยินเสียงมัน แต่เพราะเรายืนใกล้กันมาก จึงรู้ว่าน้องมันพูดว่าอะไร
“กลับเลยมั้ย”
มันส่ายหน้า ยิ้มตาเยิ้มให้ผม ก่อนจะขยับตัวเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลง
เห็นแบบนั้นเลยปล่อยเลยตามเลย ให้มันสนุกอีกหน่อย โดยที่ผมยังเกาะเอวมันไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
ถ้าไม่ยอมกลับ ก็ยืนมันอย่างนี้จนร้านปิดเลยแล้วกัน
น้ำยางมันสูงเลยไหล่ผมมานิดหน่อย ระดับที่เอาคางไปเกยหัวมันได้สบายๆ
ตอนนี้เลยต้องก้มลงมองมันที่กำลังขยับตัวตามจังหวะเสียงเพลงอยู่ในวงแขนผม
มันเองก็เงยหน้าขึ้นมองผมอยู่ตลอด เต้นไปหัวเราะไปจนผมเองก็เผลอมองมันด้วยรอยยิ้ม
“เต้นหน่อยเร็ว คิก”
น้องมันยกมือขึ้นมาหยิกแก้มผมทั้งสองข้างเบาๆ ก่อนจะหัวเราะคิกคักเพราะผมหุบรอยยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วส่งไปแทน
“ยุ่ง” ผมดึงมือมันออกจากแก้มตัวเอง แรงหยิกไม่ได้ทำให้เจ็บ ก่อนน้องมันจะย้ายมือมาโอบรอบคอผมไว้
“ยิ้ม ยิ้ม” เพราะเห็นผมยังทำหน้ายุ่ง น้ำยางเลยเขย่งตัวขึ้นมาให้ใบหน้าเราอยู่ในระดับเดียวกัน ก่อนจะส่งยิ้มจนตาเป็นสระอิ
ผมต้องกระชับแขนที่ยึดเกาะเอวน้องมันไว้ให้แน่นขึ้น เพราะกลัวเจ้าตัวจะเซล้ม
เราใกล้กันมากกว่าครั้งไหน
และรอยร้าวบนกำแพงดูเหมือนจะแผ่ขยายขึ้นเป็นวงกว้าง
“ไอ้ริว มึงจะไปไหน”
ผมผละออกจากตัวน้ำยางทันทีที่ได้ยินเสียง เห็นริวพยายามดันตัวออกจากไอ้ปีย์ที่กอดมันไว้ไม่ให้ดิ้นหนี
“ไอ้เหี้ย แรงเยอะฉิบหาย เมาแล้วแม่งเป็นงี้ตลอด”
ผมมองดูสองคนนั้น จนแน่ใจแล้วว่าไอ้ปีย์ต้องการตัวช่วย จึงหันไปมองเด็กตรงหน้าที่ตอนนี้ยังคงจ้องผมไม่ละสายตาไปไหน
“เดี๋ยวกูมา มึงนั่งนี่” ดึงน้ำยางไปตรงตำแหน่งที่ผมเคยนั่งอยู่ กดไหล่มันลงให้นั่งรอ
น้องมันทำตามอย่างว่าง่าย หน้าตาเซื่องซึมเหมือนคนง่วงนอน
“กูจัดการเอง” เดินเข้าไปคว้าแขนริวเอาไว้ ก่อนบอกไอ้ปีย์ว่าให้เป็นหน้าที่ผม
“มึงพามันกลับเลยก็ได้นะ กูว่าเมาแล้ว”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยตามที่เพื่อนบอก มองดูเวลาตรงข้อมือตัวเอง อีกครึ่งชั่วโมงจะตีสอง กลับเลยก็แล้วกัน
“ริว” ผมตบแก้มริวเบาๆให้เจ้าหัวให้สติ หยิบขวดน้ำเปล่าที่วางอยู่ใกล้มือ ส่งให้ดื่ม
“ไหวมั้ย”
คนตรงหน้าพยักหน้าให้
“กลับกันเลยนะ”
“เข้าห้องน้ำ” ริวพูดขึ้นมาหลังจากดื่มน้ำในขวดจนเกือบหมด สงสัยที่ดิ้นเมื่อกี้คงอยากเข้าห้องน้ำ แต่ไม่ยอมบอกความต้องการ ไอ้ปีย์เลยเข้าใจผิด
“ดีนพาไป” ผมพยุงริวไว้ เดินผ่านหน้าน้ำยางก็เห็นมันนั่งนิ่งๆมองตามเหมือนอยากจะพูดอะไร
“เดี๋ยวกูมา อย่าไปไหน” ผมเอื้อมมือมาแตะแก้มกลมของมันเบาๆ ก่อนจะบอกออกไป
-น้ำยาง-
“ผมกลับเองก็ได้ พี่ดีนไปกับพี่ริวเถอะ” ผมเอ่ยปฏิเสธเมื่อเราเดินออกมานอกร้านเพื่อเรียกแท็กซี่ มองพี่ดีนที่กำลังประคองพี่ริวไว้ไม่ให้ล้ม
“มาด้วยกันก็กลับด้วยกัน”
“แต่พี่ริวเมา พี่ดีนกลับกับพี่ริวหน่ะดีแล้วครับ” เพราะผมไม่อยากไปด้วย ให้นั่งแท็กซี่ไปคนเดียวยังดีกว่า
“เดี๋ยวผมไปส่งไอ้ยางมันเองพี่ ไม่ต้องห่วง” ฝุ่นมันมาช่วยเรียกแท็กซี่ให้ เพราะพี่ดีนกำลังประคองพี่ริวไว้ ไม่สะดวกโบกแท็กซี่เอง ส่วนผมก็ไม่รู้เส้นทาง เกิดแท็กซี่ถามผมก็อธิบายไม่ถูก ไม่รู้ว่าบ้านพี่ริวอยู่แถวไหน
“ไม่เป็นไร ให้น้ำยางกลับกับพี่ บ้านฝุ่นอยู่คนละทาง อย่าอ้อมไปมาเลย”
ไอ้ฝุ่นเหลือบหันมามองผม ก่อนไหวไหล่คล้ายบอกว่า กูช่วยมึงได้แค่นี้
ผมถอนหายใจ ปล่อยเลยตามเลย จะทำอะไรก็ทำเถอะครับ
เหนื่อยแล้ว อยากนอน
ผมสร่างตั้งแต่พี่ดีนพาพี่ริวหายไปเข้าห้องน้ำแล้วล่ะ จริงๆยังมีสติอยู่ตลอด เพียงแต่ช่วงหลังๆมันกึ่มจนเกือบจะหงายหลัง ถ้าพี่ดีนไม่ลากออกมาคงเมาไม่ต่างจากพี่ริวแหงๆ
และเพราะมันกึ่ม เลยเผลอทำอะไรแบบนั้นไป นึกถึงมันตอนนี้ก็ได้แต่อายตัวเอง
เมื่อเรียกแท็กซี่ได้แล้ว ผมเสียสละนั่งข้างพี่คนขับ เพราะไม่อยากไปนั่งเบียดกันข้างหลัง ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร พี่ริวหลับคอพับพิงไหล่พี่ดีนไปเรียบร้อยแล้ว
ที่รู้เพราะผมแอบหันไปมองครับ
จากตอนแรกที่ง่วงๆตอนนี้เลยตาสว่างขึ้นมาเสียเฉย
นั่งฟังเพลงที่พี่แท็กซี่เปิดไว้ มองบรรยากาศข้างทางที่ต่อให้ดึกดื่นแค่ไหน ริมทางยังมีผู้คนให้เห็นบ้าง ต่างจากต่างจังหวัดลิบลับเลยครับ
แถวบ้านผม เมื่อพระอาทิตย์หลบหายไปหลังภูเขาลูกโตกลืนกินแสงสว่างจนหมด ทุกคนก็เข้าบ้านปิดเงียบ ไม่มีออกมาเดินข้างนอกให้งูเงี้ยวมันชกเอาหรอกครับ
คิดถึงบ้านสวนจัง อยากออกไปนอนตรงเฉลียงบ้าน ฟังเพลงแล้วดูพระจันทร์
เมื่อรถแท็กซี่ขับมาจอดในดอนโดแห่งหนึ่ง ผมไม่มั่นใจว่าตอนนี้เราอยู่ส่วนใหญ่ของกรุงเทพ แต่ยังเป็นใจกลางเมืองที่ไม่ไกลจากร้านที่เราไปมากนัก
ผมลงจากรถ ก่อนจะเปิดประตูให้พี่ดีน เข้าไปช่วยเขาพยุงพี่ริวที่หลับสนิท คอยประครองจับตัวพี่ริวขึ้นหลังพี่ดีนให้เรียบร้อยแล้วก็เดินตามหลังสองคนนั้นเข้าไปในอาคาร
“นั่งรอตรงนี้ เดี๋ยวลงมา” พี่ดีนบอกพร้อมพยักหน้าไปทางมุมที่มีโซฟาตั้งอยู่
ผมไม่เอ่ยตอบรับอะไร ทำแค่เดินไปยังตำแหน่งที่พี่เขาบอก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นรอเวลา
แต่เดี๋ยวอะไรล่ะ
นี่อีก สิบนาทีจะครบหนึ่งชั่วโมงที่พี่เขาหายขึ้นไปบนห้องแล้วนะ
ใจอยากจะโทรถามแต่ก็ไม่กล้าขึ้นมาเสียเฉย
เอาไงดีอ่ะ หนีกลับหอคนเดียวเลยดีมั้ยนะ
รออยู่พักใหญ่ชักจะหิว เมื่อกี้ตอนลงจากแท็กซี่ ผมเห็นว่าหน้าตึกมีร้านสะดวกซื้อด้วย
ไปเดินเล่นในนั้นก่อนแล้วกัน ถ้าตีสามเมื่อไรยังไม่ออกมา ผมหนีกลับจริงนะ
แล้วจะโกธรจริงๆด้วย
สุดท้ายผมไม่ได้อะไรติดมือออกมานอกจากน้ำเปล่าหนึ่งขวด จู่ๆก็ไม่อยากกินขึ้นมาเฉยเลย
เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ มุ่งตรงไปยังล็อบบี้ของคอนโดที่เคยนั่งรอ
แต่ดันลืมว่าตัวเองไม่มีคีย์การ์ด จะกลับเข้าไปยังล่ะเนี้ย
ผมถอนหายใจให้กับความซื่อบื้อของตัวเอง มองเข้าไปยังไม่มีวีแววว่าพี่ดีนจะลงมา เลยตัดสินใจไปนั่งรอตรงม้านั่งใต้ตนไม้ ฝั่งตรงข้ามกับร้านสะดวกซื้อ ถ้าพี่ดีนกลับมา มองจากมุมนี้ก็จะเห็น
มืดก็มืด ยุงก็เยอะ เมื่อไรจะมาอ่ะ
ถ้าช้าก็โทรมาบอกกันสักหน่อยก็ดี ผมจะได้รู้ว่าต้องรออีกนานแค่ไหน
แต่ให้ดีไม่ควรบังคับให้ผมตามมาด้วยตั้งแต่แรก คิดแล้วก็เผลอน้อยใจขึ้นมาจนกระบอกตามันร้อนไปหมด
ต้องเงยหน้าขึ้นมองฟ้าไม่งั้นน้ำตาได้ไหลออกมาแน่ๆ
“ใจร้ายชะมัด” ทำได้แค่เอ่ยฟ้องกับพระจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า
“น้ำยาง” ผมหันไปตามเสียงเรียก หลังจากที่แหงนหน้ามองพระจันทร์อยู่นานสองนาน
“รอนานไหม”
“นาน ถ้าช้าอีกนิดจะหนีกลับแล้ว”
“ขอโทษ โทรศัพท์กูแบตหมด”
“ทำอะไรอยู่หรอครับ”
“เช็ดตัวให้ริวหน่ะ มันอ้วก”
“ให้ยางกลับก่อนก็ได้” จะลากมาด้วยทำไม พี่จะได้นอนค้างที่นี่ไปเลย
“กูปล่อยมึงกลับคนเดียวได้ยังไง”
“แล้วพี่ปล่อยให้ผมนั่งรอคนเดียวตั้งนานแบบนี้ได้ยังไง” ผมอดไม่ได้ สวนกลับไปอย่างไม่ทันยั้งคิด
“กูขอโทษ”
“กลับกันเถอะครับ ใกล้จะเช้าแล้ว” ผมรู้ตัวว่างี่เง่า ยังโชคดีที่พี่ดีนไม่ว้ากใส่ ไม่งั้นผมคงเตลิดไปไกลแน่ๆ
เราสองคนเดินออกมาหน้าคอนโด ผมมองหาแท็กซี่ แต่พี่ดีนดันคว้าข้อมือผมไว้ แล้วพาเดินไปอีกทาง
เราเดินจูงมือกันไปเรื่อย พี่เขาไม่พูดอะไร ผมก็ได้แต่ก้มหน้าเดินตามเขาไปต้อยๆ สายตามันเอาแต่มองมือเราสองคนที่จับกันไว้ไม่ยอมปล่อย
“เดินอ้อมไปข้างหลังตึกนี่ก็ถึงบ้านกูแล้ว ไม่คุ้นทางเลยหรือไง”
“เด็กบ้านนอกแบบผม จำทางในกรุงเทพไม่ได้หรอกครับ” ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าบ้านพี่ดีน กับคอนโดพี่ริวจะอยู่ใกล้กันแค่นี้
“คืนนี้นอนที่บ้านกูแล้วกัน”
“ยางกลับหอดีกว่าครับ”
“นอนบ้านกูนี่แหละ”
“แต่ยางอยากกลับ”
“อย่าดื้อได้มั้ย แล้วเป็นอะไร เดี๋ยวผมเดี๋ยวยาง”
เรายื้อยุดอยู่หน้าบ้านพี่เขา สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ เดินตามพี่ดีนเข้าไปในบ้าน
บ้านทั้งหลังเงียบสนิท แน่ล่ะครับ คงหลับกันหมดแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงไก่ก็จะตื่นแล้วอ่ะ
เมื่อเข้ามาถึงในตัวบ้าน ผมก็สะดุ้งเพราะเสียงเห่าของเจ้ารูฟี่และช็อปเปอร์ พี่ดีนดุเจ้าหมาสองตัวนั้นให้เบาๆ เพราะกลัวพ่อกับแม่จะตกใจ มันจึงเปลี่ยนจากเห่า มากระโดดใส่เราแทน
ผมลูบหัวมันเล่นก่อนพี่ดีนจะดึงแขนให้ขึ้นไปข้างบน ทิ้งให้เจ้าหมาสองตัว นั่งมองอยู่ตรงตีนบันได ส่ายหางดุ๊กดิ๊กมองตาแป๋ว
“ไปนอนได้แล้วเด็น” พี่ดีนพูดทิ้งท้าย ทั้งสองตัวจึงเลิกมองตามพวกเรา แล้วเดินหายไปในความมืด ผมเดาว่าคงเดินไปจุดที่มันนอนอยู่ก่อนหน้านี้ล่ะมั้งครับ
“มึงไปอาบน้ำเดี๋ยวกูไปบอกพ่อกับแม่ก่อน เมื่อกี้เห็นไฟห้องนอนเปิด คงตื่นเพราะเสียงไอ้เด็น”
ผมรับผ้าขนหนูและชุดนอนจากมือพี่ดีน ก่อนเจ้าตัวก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง
เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว พี่ดีนก็สลับเข้าไปอาบบ้าง ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่ตั้งอยู่ปลายเตียง รอจนกระทั่งเจ้าของห้องเดินออกมาจากห้องน้ำ
เขาเลิกคิ้วเมื่อเห็นผมยังรออยู่
“ทำไมไม่นอน”
“ไม่รู้ว่าต้องนอนตรงไหนครับ”
“ก็บนเตียงไง”
“แล้วพี่ล่ะ”
“มึงไม่คิดจะให้กูไปนอนบนโซฟาใช่มั้ย”
“เปล่าครับ ยางนอนบนโซฟาแล้วกัน”
“กูบอกให้นอนบนเตียง จะไปนอนบนโซฟาทำไม
“กลัวพี่อึดอัด”
หลังจบประโยคนั้นผมก็ได้ยินเสียงพี่เขาถอนหายใจ คือไม่ได้เก็บอาการใดๆทั้งสิ้นเลยครับ ถอนหายใจออกมาโต่งๆให้ผมเห็นเลย
“ไปนอนบนเตียงไป กูง่วงจะตายแล้ว”
เพราะไม่อยากขัดใจพี่เขาให้ต้องหงุดหงิด ผมจึงยอมทำตามคำบอก คลานขึ้นไปบนเตียง มองตามพี่ดีนที่เดินไปปิดไฟจนทั้งห้องมืดสนิท แต่เพราะแรงยวบข้างกาย ทำให้ผมทราบว่าพี่เขาขึ้นมาบนเตียงแล้วเช่นเดียว
“นอนได้แล้ว” พี่ดีนทิ้งตัวลงนอน ผมจึงค่อยๆสอดร่างเข้าไปใต้ผ้าห่มผื่นหนา
บรรยากาศตอนนี้มันอึดอัดเกินไป ผมทนไม่ได้กับก้อนอะไรไม่รู้ที่จุกบริเวณอกซ้าย และรู้ว่าพี่เขาก็ยังไม่หลับ เพราะยังพลิกตัวไปมา เหมือนหาท่านอนที่ลงตัว
“ทำไมให้ยางตามกลับมาด้วยล่ะครับ”
“บอกเหตุผลไปแล้ว”
“แต่ยางไม่เข้าใจ ถ้าปล่อยยางกลับไปเอง พี่จะได้ไม่ต้องลำบาก” ผมนอนตะแคงข้างหันไปทางพี่ดีน ลืมตาในความมืด เห็นแผ่นหลังพี่ดีนลางๆ จากแสงสว่างภายนอกที่รอดเข้ามาทางหน้าต่าง
“ลำบากตรงไหน” พี่ดีนขยับพลิกตัวหันหน้าเข้าหาผม ตอนนี้เราเลยนอนมองหน้ากันในความมืด
“พี่จะได้อยู่กับพี่ริว ไม่ต้องมาพะวงเพราะผม”
“แล้วทำไมกูต้องอยู่กับริว”
“พี่ดูเป็นห่วงพี่ริวมาก”
“ใช่ กูเป็นห่วงมันมาก”
ลมหายใจผมสะดุด เพราะประโยคนั้น เหมือนอากาศในห้องนี้มีไม่พอให้หายใจ
“แต่กูเป็นห่วงมึงเหมือนกัน”
คงเป็นเพราะเราปรับสายตาให้ชินกับความมืดได้แล้ว ภาพตรงหน้าจึงชัดเจนขึ้นกว่าเดิม ผมเห็นพี่ดีนค่อยๆเอื้อมมือมาลูบแก้มผมเบาๆ
“กูต้องดูแลริวเพราะหน้าที่”
ผมกลัว กลัวคำตอบถ้าผมถามมันออกไป
“หน้าที่แฟนหรอครับ” แต่ก็ทนอึดอัดไม่ไหว ต่อให้กลัวแค่ไหนกลับเลือกวิ่งเข้าหา
“ใช่”
ฮึก
คำคำเดียว แต่ส่งผลกระทบได้เร็วเสียยิ่งกว่าอะไร ทำไมคืนนี้ผมถึงควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลย รู้ตัวอีกทีก็ถามคำถามอะไรออกไปเสียเยอะเยอะ
รู้ตัวอีกทีน้ำตาก็ไหลออกมาเสียเฉย
“ร้องไห้ทำไม” พี่ดีนขยับตัวลุกขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟตรงหัวเตียง
ผมรีบยกมือขึ้นปิดใบหน้าตัวเอง ใจอยากหยุดเสียงสะอื้น แต่ก็ทำไม่ได้
เป็นบ้าอะไรทำไมจู่ๆก็ห้ามตัวเองไม่ได้แบบนี้
“ไม่ได้ร้อง” ผมพูดเสียงอู้อี้ ส่ายหน้าไปมา แต่ยังไม่ยอมเอามือออก
“น้ำยาง ลุกขึ้นมา”
“ผมอยากกลับหอ”
“ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“ไว้วันหลังได้มั้ยครับ ขอยางกลับห้องก่อนนะ” ผมพลิกตัวนอนหันหลังให้พี่ดีน งอเข่าขึ้นมาจนเกือบชิดอก มือทั้งสองยังกดปิดหน้าตัวเองไว้แน่น ไม่กล้าแม้แต่จะลุกขึ้นจากเตียงทั้งที่ใจอยากหนีไปให้พ้นๆ
แต่ไม่นานความอบอุ่นก็เคลื่อนขึ้นมาทาบทับแผ่นหลังของผมไว้ พร้อมกับแก้มอุ่นของพี่ดีนที่ทิ้งลงทับหลังมือผม
พี่เขากอดผมไว้เหมือนต้องการปลอบให้หยุดร้อง
เพราะแบบนี้ไง ผมถึงทนไม่ไหว
งงไปหมดแล้ว
“ริวเป็นแฟนพี่กู”
“ห๊ะ”
“ฟังกูต่อได้หรือยัง”
“เอ่ออ…”
“จำได้มั้ยที่เคยบอกว่ามีพี่ชายฝาแฝด”
“จำได้ครับ”
“แล้วที่เคยบอกว่าตอนนี้อยู่อังกฤษ”
“จำได้” ผมเกร็งตัวขึ้นมานิดหน่อย เพราะตอนนี้พี่ดีนยังกอดผมไว้ไม่ยอมปล่อย นี่เรานอนกันท่าไหนวะเนี้ย
“แดนมันเลยฝากให้กูช่วยดูแลริว”
“อ่อออ” ผมตอบรับคล้ายคนละเมอ ตอนนี้สับสนไปหมดแล้วครับ เรียกสติกลับมาหลังจากที่ก๊อกแตกไป
“อ่อ อะไร แล้วร้องไห้ทำไม”
“ไม่ได้ร้อง”
“แต่กูเห็น ร้องทำไม”
“แล้วพี่กอดยางทำไม” จนมุมเมื่อไร เปลี่ยนเรื่องให้ไวเลยครับ
“กู..ไม่อยากเห็นมึงร้องไห้ ยิ่งถ้ามันเป็นเพราะกู กูยิ่งไม่อยากเห็น”
ผมรับรู้ได้ถึงน้ำหนักที่ทิ้งลงมาบนตัวผม พี่ดีนเปลี่ยนตำแหน่ง ทิ้งศีรษะลงบนหมอนใบเดียวกัน ก่อนจะกระชับวงแขนของเขาให้แน่นขึ้น
“เพราะฉะนั้น อย่าร้องไห้เพราะพี่เลยนะ” ริมฝีปากอุ่นแตะลงเบาๆบนไหล่ของผม “ให้มันเป็นเหมือนตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
หลังจากประโยคนั้นเราสองคนก็ไม่พูดอะไรกันอีก ผมนอนนิ่งๆคิดทบทวนคำพูดที่พี่ดีนเอ่ยออกมา ยังคงไม่เข้าในว่าพี่เขาต้องการสื่อถึงอะไรกันแน่
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรับรู้ได้ในวันนี้คืออ้อมกอดคนของที่ผมแอบรัก
มันอุ่นกว่าที่เคยจินตนาการไว้เสียอีก
Tbc.
นี่ถ้าเป็นพี่ดีน จะจีบน้องยางงงงงง
ถ้ามีคำผิดหลงเหลืออยู่ ขอโทษด้วยนะคะ แง้
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ค่ะ กำลังใจที่สำคัญเลย~
ยังไม่ได้ปั่นตอนหน้าเลยยยยย
-
" ให้มันเป็นเหมือนตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว"
หมายความว่าไงอ่ะ ให้น้องมันอยู่แบบแอบรักไปอย่างนี้ ไม่ต้องคบกันเป็นแฟนงั้นเหรอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3:
รักแฟนพี่ตัวเองหรอ หรือไง
ทำไมน้องมีความสุขแล้วแต่เรายังไม่เครีย
:L2: :pig4:
-
พีดีน อะไรยังงัย ชักแปลกๆแล้วนะเนี่ย ริวเองก็ไม่ค่อยน่าไว้ใจ -"-
สงสารน้องยาง อะไรก็ไม่ชัดเจนสักอย่าง อย่าร้องนะลูกกกกก
-
รำคาญดีนอ่ะ ต้องให้เสียอะไรไปแล้ว
ถึงจะหายเห็นแก่ตัวรึเปล่า ตอนนี้ทำอะไรนึกแค่ตังเองเกินไปไหม...
-
อ่อยยย อึดอัด
-
รำคาญดีนนนน ทำตัวได้แบบ อยากจับตัวเข้าห้องปรับความคิด สงสาารน้องงงง น้องน่ารักกกกเกินปายยย
-
(http://up.gunhotnews.com/?img=61532884065.jpg)
ตอนที่ 13 บังเอิญคืนนี้พระจันทร์สวย
ผมรู้สึกตัวตื่นตามเวลาปกติทั้งๆที่เมื่อคืนกว่าจะนอนก็เกือบสว่าง ความรู้สึกแรกก่อนลืมตาขึ้นมาคือ อึดอัด เมื่อปรับสายตาจากอาการงัวเงียได้แล้ว ผมจึงรู้ว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของพี่ดีน
จะว่าตกใจมันก็ตกใจไม่สุดครับ เพราะเราก็อยู่กันท่านี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
ผมยังนอนนิ่งๆแอบลอบสังเกตพี่เขายามหลับ ใบหน้าหล่อเหลาที่ติดตาติดใจผมตั้งแต่แวบแรกที่เห็น ในเวลานี้กลับดูเด็กลงอย่างไม่น่าเชื่อ ค่อยเหมือนนักศึกษาชั้นปีที่สามหน่อย คงเป็นเพราะผมยุ่งๆกับใบหน้าผ่อนคลายของพี่เขา
เมื่อแอบจ้องใบหน้าพี่ดีนได้สักพัก ผมจึงตัดสินใจขยับกายออกจากวงแขนที่ยังโอบเอวผมอยู่ ก่อนจะตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แต่ยังไม่อาบน้ำ เพราะอาบครั้งล่าสุดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง งั้นขอเก็บไว้ก่อนดีกว่า
ออกมาจากห้องน้ำผมก็แอบสำรวจห้องนอนของพี่ดีน เดาไว้อยู่แล้วว่าห้องพี่แกต้องเป็นระเบียบ ขนาดห้องกว้างกว่าห้องที่หอพักเป็นเท่าตัว ดูเหมือนพี่ดีนจะใช้เวลาอยู่ในห้องเสียเป็นส่วนใหญ่ เพราะในห้องนี้มีครบทุกอย่างเลยครับ ไม่ว่าจะเป็น ทีวี ตู้เย็น โต๊ะอ่านหนังสือ ชั้นวางของ ตู้หนังสือ พี่ดีนมีหนังสืออยู่เยอะมากๆ ทั้งการ์ตูน วรรณกรรมภาษาอังกฤษ นิยายสืบสวน ผมแอบเห็นว่ามีกีต้าวางหลบมุมอยู่ด้วย ไม่รู้มาก่อนเลยครับว่าพี่ดีนก็เล่นดนตรีได้เหมือนกัน
หันซ้ายหันขวา ไม่รู้จะทำอะไรดี ตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมงเช้า พี่ดีนคงไม่ตื่นเร็วๆนี้แน่
แต่จะให้ผมกลับไปนอนอีกรอบก็นอนไม่หลับอ่ะ ตื่นเช้าจนติดเป็นนิสัยก็ไม่ดีเหมือนกันนะ พอจะนอนตื่นสายหน่อยก็ทำไม่ได้ ร่างกายมันเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ
ผมพึ่งสังเกตว่าห้องนี้มีประตูทางออกไปยังระเบียงห้อง จึงเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะใช้มือเลื่อนผ้าม่านที่ถูกปิดให้เปิดออก ด้านนอกมีกระถางต้นไม้วางอยู่จนเต็มแนวระเบียง มีเก้าอี้ตัวใหญ่พร้อมเบาะรองนั่ง ที่ปรับเอนพนักพิงได้
ผมขยับประตูบานเลื่อนให้เปิดออกด้วยเสียงเบาที่สุด กลัวไปรบกวนเจ้าของห้อง เดินออกไปสำรวจข้างนอก ห้องนอนของพี่ดีนอยู่ด้านหน้าของตัวบ้าน มองลงไปจะเห็นสวนร่มรื่น ผมชะโงกหน้าลงไปมองเห็นเจ้าเดนเด็นวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน จนหลุดยิ้มออกมา
หันหลังกลับมาสำรวจในตัวระเบียงอีกครั้ง ตรงมุมระเบียบมีบัวรดน้ำต้นไม้ขนาดเล็กวางอยู่ใกล้กันมีก๊อกน้ำ จึงเดินเข้าคว้ามันมา เปิดน้ำใส่ ก่อนจะรดน้ำต้นไม้ทุกต้นที่ถูกปลูกไว้ให้เจ้าของ เป็นการตอบแทนที่ให้ผมพักค้างคืน
เมื่อรดน้ำครบทุกต้นแล้ว ผมจึงเอาบัวรดน้ำไปคว่ำไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง
เมื่อเปิดประตูเข้ามา ผมเห็นพี่ดีนนอนตะแคงข้างหันมามองผมอยู่ก่อน
“เอ่อ ตื่นนานแล้วหรอครับ”
“พึ่งตื่น” เสียงแหบๆของคนพึ่งตื่นนอนตอบกลับผมมา “ออกไปทำอะไรข้างนอก”
“รดน้ำต้นไม้ครับ”
“ทำไมตื่นเช้า พึ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมง”
“มันตื่นเองครับ ยางทำให้พี่ตื่นหรือเปล่า”
“อื้อ ขยับตัวแล้วไม่เจอมึง” พี่ดีนพูดพร้อมกับละตัวออกจากผ้าห่ม เดินโซเซไปทางห้องน้ำ ทิ้งให้ผมมองตามเขาไปจนบานประตูปิดลง
เมื่อพี่ดีนทำธุระในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวเอ่ยชวนผมให้ลงไปหาอะไรกินข้างล่าง เมื่อเดินเข้าไปในครัวก็ไม่เจอใคร บวกกับบรรยากาศรอบกายที่เงียบผิดปกติเหมือนมีเราอยู่กันแค่สองคน ทั้งๆที่พ่อแม่พี่ดีนน่าจะตื่นกันแล้ว แต่ผมยังไม่เจอท่านทั้งสองเลยครับ ใจอยากเข้าไปทักทายทั้งคู่จะแย่ เพราะมาอาศัยนอนบ้านเขายังไม่ได้ขออนุญาตเลยสักคำ
“พ่อกับแม่พี่ยังไม่ลงมาหรอครับ”
“ออกไปข้างนอกแล้ว” พี่ดีนเอ่ยตอบโดนที่เจ้าตัวยังนั่งยองๆอยู่หน้าตู้เย็น มองหาอะไรสักอย่างในตู้
“อ้าว ออกไปกันตั้งแต่เช้าเลยหรอครับ” แบบนี้ผมก็ไม่ได้ทักทายของจริงเลยสิครับ แย่จัง
“อื้อ พ่อต้องไปเป็นประธานงานแต่งที่ต่างจังหวัด เลยออกไปกันตั้งแต่เช้า”
ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้พี่ดีนที่ยังยุ่งอยู่กับการหาของในตู้เย็น
“หาอะไรหรอครับ” ผมก้มลงเอามือทั้งสองข้างค้ำไว้ตรงหัวเข่า ชะโงกหน้าเข้าไปดูบ้าง
“กำลังคิดว่าจะทำอะไรกินดี”
“พี่ดีนทำกับข้าวเป็นด้วยหรอ”
“อื้อ มึงอยากกินอะไร”
“ข้าวไข่เจียวก็ได้ครับ” หลังพูดจบพี่เขาก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องผม พร้อมกับเงียบไปสักพัก
“ยังไม่ได้หุงข้าว กว่าจะสุกคงอีกสักพัก ไข่เจียวอย่างเดียวได้มั้ย”
“ได้ครับ ให้ยางช่วยมั้ย” ผมว่าพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งยองๆข้างพี่ดีน
“ไปชงอะไรดื่มรองท้องตรงนู้นก่อนไป ทำให้กูแก้วนึงด้วย”
ปรากฏว่ามื้อเช้าของเรามันไม่ใช่แค่ ไข่เจียว หน่ะสิครับ แต่มันคืออาหารเช้าที่ดูดีมากๆ คาดไม่ถึงเลยว่าพี่ดีนจะทำอาหารเก่งขนาดนี้ ถ้าเป็นผมนะ ทอดไข่ดาวให้ไข่แดงไม่แตกยังทำไม่ได้เลยครับ
อาหารเช้าวันนี้คือ ออมเล็ตใส่เห็ดและชีส กินคู่กับสลัดกับขนมปังกระเทียม ที่สำคัญอร่อยมากเลยครับ
เมื่อเราทานมื้อเช้ากันเสร็จเรียบร้อย ผมจึงอาสาเก็บกวาดครัวให้ ในขณะที่พี่ดีนหายไปให้อาหารเจ้าหมาสองตัว ก่อนจะเดินมาบอกผมว่าขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อน ถ้าเสร็จแล้วก็ให้รีบตามขึ้นไป
ผมเช็คอ่างล้างจานให้แห้งสนิทเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนจะเช็คปลั๊กไฟในครัวให้เรียบร้อย ถ้าเรื่องทำความสะอาดบ้าน ไว้ใจน้ำยางได้เลยฮ่ะ งานนี้ผมถนัด
จากนั้นก็เดินไปเล่นกับเจ้าลูฟี่และช็อปเปอร์อยู่พักใหญ่ เล่นเพลินจนพี่ดีนต้องลงมาตามให้ขึ้นไปอาบน้ำ
“อยากไปไหนหรือเปล่า” พี่ดีนถามผมตอนที่กำลังเป่าผมให้แห้งด้วยพัดลมในห้องนอนพี่เขา
“อืมมม อยากไปท้องฟ้าจำลองครับ”
“ไปทำอะไร”
“อยากดูดาว”
“มันไม่ใช่ของจริง ไปทำไม”
“ก็ของจริงในกรุงเทพมันไม่มีให้เห็นเลยนี่ครับ”
“งั้นก็รีบแต่งตัว”
“พี่ดีนจะพาไปหรอ” ผมหมุนตัว หันหน้าไปทางพี่เขาที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา
“ช้าก็อด”
“เสร็จแล้วครับ เสร็จแล้ว” ผมรีบบอก พร้อมกับเด้งตัวลุกขึ้นจากพื้น กดปิดพัดลม ก่อนจะวิ่งไปตรงระเบียงห้อง เอาผ้าขนหนูไปตาก
.
.
.
.
“ทำไมท้องฟ้าจำลองมันไกลจังเลยครับ” ผมเอ่ยถามพี่ดีน หลังจากที่เรานั่งอยู่บนรถมาเป็นชั่วโมงกว่า และถ้าให้ผมเดาเส้นทางตอนนี้เริ่มออกห่างจากตัวเมืองเข้าไปแล้ว
“จะพาไปดูของจริง”
“ห๊ะ ที่ไหนอ่ะ”
“ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้ ง่วงก็นอนไป”
“มันไกลมากเลยหรอครับ”
“น่าจะอีกสองชั่วโมง”
“ยางนั่งเป็นเพื่อนพี่ดีนดีกว่า แต่เดินทางไกลแบบนี้ แวะปั๊มน้ำมันก่อนได้ไหมครับ” ผมเอ่ยขอพี่เขา ปกติผมไม่ค่อยได้เดินทางไปไหน เพราะที่บ้านก็ยุ่งๆทำงานกับหมด ปิดเทอมเลยได้แต่นอนเล่นที่เรือนคุณปู่ หรือถ้าจะเดินทางไปไหนมักจะขับรถกันไปเอง ผมจึงชินกับการนั่งรถข้ามจังหวัดที่ใช้เวลาหลายชั่วโมง นั่งได้สบายมาก แถมชอบอีกต่างหาก
ผมชอบความรู้สึกตอนที่เราแวะปั๊มหรือจุดพักรถต่างๆ เพื่อซื้อกาแฟ ของกิน และขนมของฝากประจำแต่ล่ะท้องถิ่น พอได้ยินจากพี่ดีนว่าเรายังต้องนั่งรถต่อไปอีกเป็นชั่วโมง ถ้าไม่อยากให้เผลอหลับไป ก็ต้องหาอะไรมาเคี้ยวไว้ครับ
“อื้อ เดี๋ยวเจอจุดใหญ่จะแวะ”
เมื่อออกเดินทางกันได้สักระยะ ผมจึงรู้ว่าเส้นทางที่เรามานั้นมันคือเส้นที่วิ่งลงสู่ภาคใต้
ระหว่างทางพวกเราแวะกันหลายที่มากๆ จนตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว ผมยังไม่รู้จุดหมายปลายทางของเรากันเลยครับ รู้แค่ว่าตอนนี้เราอยู่กันที่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ขับไปต่ออีก3-4ชั่วโมงก็กลับบ้านผมได้เลยแฮะ
หวังว่าพี่เขาคงไม่ได้หลอกผมไปทิ้งที่บ้านนะครับ
เราแวะทานมื้อเย็นกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวริมทาง เมื่อกลับเข้ามาในรถพี่ดีนก็ยื่นโทรศัพท์มือถือของเขามาให้ผม ผมก้มมองหน้าจอ จึงรู้จุดประสงค์ของพี่เขา
“ช่วยดูทางให้หน่อย”
พี่ดีนปักหมุดปลายทางไว้ในกูเกิ้ลแมพแล้ว ผมถึงรู้ว่าสถานที่ที่เราจะไปนั้นคือ บึงบัว เขาสามร้อยยอด
รถเริ่มวิ่งเข้าสู่เส้นทางชนบทที่ข้างทางมืดสนิท แทบไม่มีบ้านคน บวกกับถนนลูกรัง โชคดีที่วันนี้พี่ดีนไม่ได้เอาเบนซ์ของตัวเองมา เปลี่ยนมาขับซีอาร์วีแทน ผมล่ะกลัวหินกระเด็นขีดรถพี่เขามากเลยฮ่ะ
พวกเราใช้เวลาพอสมควรกว่าจะไปถึงปลายทาง เพราะผมกลัวหลงหรือดูแผนที่ผิด จึงบอกให้พี่ดีนขับช้าๆ
“อีกสามร้อยเมตรก็จะถึงแล้วครับ” ผมก้มลงมองแผนที่ในมือถือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาช่วยพี่ดีนมองหาปลายทางของเรา
เมื่อรถจอดสนิทอยู่ตรงหน้าอาคารที่ทำการจึงพากันลงจากรถ มองหาใครสักคนเพื่อสอบถาม แต่เมื่อไม่เจอใครจึงตัดสินใจเดินเข้าไปตรงสะพานไม้ที่ทอดยาวไปในบึงขนาดใหญ่ ไม่เห็นป้ายห้ามและเวลาเปิดปิด มีเพียงแต่ป้ายเตือนให้ระมัดระวังเวลาเดินเนื่องจากสะพานค่อนข้างเก่า
ผมยิ้มกว้างเมื่อลมเย็นๆ ปะทะกับใบหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆอย่างโหยหาอากาศดีดีเช่นนี้
พี่ดีนเดินนำหน้าผมอยู่หน่อย ในมือมีไฟฉายที่เปิดจากมือถือคอยส่องมองทาง เดินมาได้สักระยะ แต่ไม่ได้ไกลจากฝั่งเท่าไรนัก ก่อนพี่เขาจะหยุดเดิน พร้อมกับปิดไฟในมือถือ
“ดูสิ” แล้วพี่ดีนก็หันมายิ้มให้ผม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
ผมมองตามสายตาของพี่เขา ก่อนลมหายใจจะสะดุด
สวยมาก สวยมากๆ
เป็นเพราะตรงนี้มืดสนิทไม่มีแม้แต่ดวงไฟสักดวง จึงทำให้มองเห็นแสงจากธรรมชาติที่ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้าได้อย่างชัดเจน
ดาวดวงเล็กๆ กระจายอยู่เต็มผืนฟ้า ส่องประกายระยิบระยับเหมือนแข่งกันอวดแสงสว่างในตัวเองว่าใครจะส่งประกายได้สวยงามกว่ากัน
ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นที่ไหนมีดาวเยอะเท่าที่นี้มาก่อน แม้กระทั่งบ้านสวนที่ห่างไกลของผม จำนวนดวงดาวบนท้องฟ้ายังมีไม่ถึงครึ่ง เมื่อเทียบกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้
“สวยมากเลยครับ”
“ถ้าเรามาช่วงต้นปีจะมองเห็นทางช้างเผือก”
“จริงหรอครับ ผมอยากเห็น” ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ เมื่อได้ยินพี่ดีนบอกอย่างนั้น ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเราจะมองเห็นทางช้างเผือกของจริงได้จากจังหวัดที่อยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพ และสำคัญ ไม่ได้ไกลจากบ้านเกิดผมเลยฮ่ะ
ตั้งแต่เด็กๆผมคิดไปเองมาตลอดว่า ถ้าเราอยากเห็นดวงดาวอย่างชัดๆ ก็ต้องไปยืนให้ใกล้มันที่สุด เช่นบนภูเขาสูงๆอย่างยอดดอยทางภาคเหนือ
ยิ่งใกล้ฟ้ามากเท่าไร เราจะยิ่งเห็นดวงดาวได้มากขึ้น
แต่ผมลืมคิดไป ว่าต่อให้ยืนอยู่ที่ไหน ท้องฟ้าที่เราเห็น มันก็คือผืนฟ้าแผ่นเดียวกัน
“ไว้มาใหม่” พี่ดีนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ แต่ผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจนเนื่องจากบรรยากาศรอบกายที่เงียบสนิท
“ขอบคุณที่พามานะครับ”
“อื้อ”
ผมหันไปมองพี่เขาที่ยินพิงตัวเท้าแขนกับราวสะพาน
ใบหน้าพี่ดีนมีรอยยิ้มเหมือนกับผม แม้จะไม่กว้างเท่า แต่สิ่งสำคัญคือพี่เขากำลังยิ้ม
ยิ้มที่สื่อความหมายเหมือนกัน
ผมทิ้งสายตาไว้ตรงใบหน้าของพี่ดีน เบื้องหลังพี่เขาคือผืนฟ้ากว้างใหญ่ที่มองไปได้ไกลจนสุดตา แสงระยิบระยับจากดวงดาวและพระจันทร์เป็นตัวช่วยส่องแสงให้ผมมองเห็นใบหน้าพี่เขาได้ชัดขึ้น
“พี่ดีน”
เป็นอีกครั้งที่เราสบตากัน ผมมองเห็นแววตาดวงเดิมที่สะท้อนภาพผมไม่ต่างกัน
และหวังว่ามันจะสะท้อนความรู้สึกเดียวกันกับผม
“ยางไม่รู้ ว่าที่ผ่านมาพี่ดีนเคยสงสัยอะไรบ้างหรือเปล่า หรือต่อให้ไม่สงสัยอะไรเลย ยางก็อยากจะพูดมันออกมาให้ชัดเจน” ผมเว้นระยะ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“ยางรักพี่ดีน เป็นแฟนกับยางได้ไหมครับ”
“น้ำยาง”
“ยางสบายใจที่ได้อยู่ใกล้พี่ อยากอยู่กันพี่บ่อยๆ มีตั้งหลายที่ที่ยางอยากไปกับพี่ดีน มีหลายเรื่องที่ยางอยากเล่าให้พี่ดีนฟัง แล้วยางก็อยากฟังจากพี่ดีนด้วย…
ยางอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อย แต่ยางคิดว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันดีมากๆเลยใช่ไหมครับ พี่ดีนเองก็รู้สึกแบบนั้นใช่ไหม” ผมยังคงจับจ้องที่ดวงตาคู่เดิม หวังจะสื่อสารความรู้สึกให้พี่เขารับรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ
พีดีนส่งยิ้มกลับมาให้ผม พวกเราเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพี่เขาจะเริ่มเอ่ยกลับมา
“อะไรที่ยางรู้สึก พี่เองก็รู้สึกไม่ต่าง...
แต่เป็นเหมือนทุกวันนี้มันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”
หัวใจผมเต้นแรงในประโยคแรก แต่กลับต้องแผ่วเบาลงเหมือนใช้ความเร็วเต็มอัตราจนหมดแรง
“ทำไมล่ะครับ”
“แบบนี้คงดีกว่า” ผมเห็น เห็นว่าพี่เขาหลบสายตา ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราสบตากันตลอด
“ดียังไง พี่ดีนกลัวอะไรครับ บอกยางได้ไหม เราจะได้ช่วยกันทำให้มันดีขึ้นไง”
“ตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว ดีมากพอแล้ว”
“พี่ดีนแน่ใจหรอครับ” ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้พี่เขาให้มากขึ้น
“พี่แน่ใจ เป็นยางต่างหากที่ไม่มั่นใจ” พี่ดีนหันกลับมาสบตาผมอีกครั้ง แต่แววตาครั้งนี้มันเปลี่ยนไป
“แล้วจะให้ยางเอาความมั่นใจมาจากไหน ในเมื่อเราไม่เคยพูดให้มันชัดเจนเลย เราอย่ามาเดากันเองแบบนี้ดีไหมครับ ยางบอกพี่ไปหมดแล้ว ถึงคราวที่พี่ดีนต้องบอกยางบ้างแล้วนะ”
“พี่พูดไปแล้ว”
“พูดว่าอะไรครับ” ผมไม่เข้าใจ จนเกือบจะหงุดหงิดใส่พี่เขา
“อะไรที่ยางรู้สึก ให้รู้ไว้ว่าพี่เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน”
“งั้นคบกันสิครับ เป็นแฟนกันนะ แค่ตอบตกลงเอง แค่ตกลง” ใจผมเจ็บไปหมด ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเพราะอะไร ในเมื่อรู้สึกเหมือนกันแท้ๆ ทำไมต้องทำให้มันยากด้วย
“น้ำยาง”
“พี่ดีนไม่ได้รู้สึกเหมือนยางเลยสักนิด” เป็นผมที่เบี่ยงหน้าหลบสายตาเขาบ้าง
“พี่ไม่เคยโกหก”
“แล้วให้คำตอบที่ชัดเจนได้ไหมครับ” ว่าเราเป็นอะไรกันแน่
“พี่..ไม่อยากให้ยางต้องอึดอัด ไม่อยากให้ยางต้องเสียใจ”
“มันจะไม่มากไปกว่านี้แล้วล่ะครับ”
“อย่าร้องไห้สิ”
“ยางจะรอฟังคำตอบที่ชัดเจน แต่ถ้าพี่ยังยืนยันคำเดิม ยางคงไปต่อไม่ไหว” ผมปาดน้ำตาทิ้งอย่าลวกๆ เข้าใจมาตลอดว่าเวลาที่คนเราเสียใจมากๆ ต้องร้องไห้สะอื้นจนตัวโยง ซึ่งผิดกับตัวผมในตอนนี้เลย ผมมั่นใจว่าในใจกำลังทรมานอย่างถึงที่สุด แต่มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเงียบๆ ไม่มีมีแม้กระทั่งเสียงสะอื้นหลุดออกมา
“ไม่เอา”
“พี่ดีนมีความสุขจริงๆหรอครับ กับความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกแบบนี้ มันไม่มีจริงๆหรอกนะครับ ความสัมพันธ์บ้าบออะไรนั่น มันก็แค่ข้ออ้างของคนที่ไม่หนักแน่น แต่ถ้าพี่ดีนเลือกแบบนั้น ยางยอมแพ้เองก็ได้”
“ฟังก่อน ฟังพี่ก่อนนะ” พี่ดีนก้าวเข้ามารวบตัวผมไปกอดไว้ ผมรู้สึกได้ว่าตัวพี่เขาสั่น
“ถ้าพี่อยากอธิบาย ยางก็พร้อมที่จะรับฟัง”
.
.
.
.
เราเดินกลับมายังฝั่ง นั่งลงข้างกันบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ริมบึง บรรยากาศรอบตัวยังคงเงียบสงัดกับดวงดาวเต็มท้องฟ้า
“พี่คิดว่าตัวเองมีปัญหา”
หลังจากที่เราเงียบกันไปสักพัก พี่ดีนก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบนั้นไป ผมหันไปมองพี่เขาหลังจบประโยค เห็นว่าเจ้าตัวกำลังทอดสายตาไปยังที่ไกลแสนไกล
“เป็นเด็กขาดความอบอุ่นทั้งๆที่ครอบครัวไม่ได้แตกแยกหน่ะ”
ผมเลือกที่จะเงียบ เป็นผู้ฟังที่ดีไม่เอ่ยขัดอะไรเขา
“พี่อายุห่างจากพี่ชาย 5 ปี…
ตั้งแต่จำความได้ พี่เห็นแดนกับดอนตัวติดกันตลอด
เล่นก็เล่นด้วยกัน ใช้ของเหมือนๆกัน พอเห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกันทีไร ก็อยากเข้าไปเล่นด้วย ตอนแรกก็เล่นกันอยู่ดีๆ แต่เพราะอายุห่างเกินไปล่ะมั้ง เลยเล่นได้แค่แปปเดียว แล้วเขาก็แยกตัวออกไปเล่นกันสองคน….
เคยได้ยินเรื่องความสัมพันธ์ของฝาแฝดหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าสองคนนั้นไม่รักน้องชายอย่างพี่หรอกนะ เพียงแต่เขาสนิทกันมาก สนิทจนบางครั้งสองคนนั้นก็เผลอทิ้งพี่ไว้คนเดียว พี่รู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ อาจจะเพราะยังเด็กเลยไม่รู้ว่าบางครั้งกระทำของเขามันส่งผลกระทบจนฝังใจใครอีกคน…
อายุพวกเราก็ห่างกันตั้งหลายปี พี่เลยตามแดนกับดอนไม่เคยทัน
พยายามหัดเล่นเกมทีเขาชอบเล่นให้เก่งๆ จะได้ไปเล่นด้วยกันได้ แต่กว่าจะเล่นเก่ง แดนกับดอนก็เบื่อเกมนั้นแล้วหันไปเล่นเกมใหม่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยอมเล่นกับพี่เลยนะ แต่มันคงไม่สนุกเพราะพี่เอาแต่แพ้อยู่เรื่อย
เป็นแบบนี้บ่อยๆเข้ามันก็เหงา ทั้งๆที่มีพี่ชายตั้งสองคน นี่เป็นเหตุผลที่พี่เคยบอกแม่ว่าอยากมีน้อง
แต่ความรู้สึกนั้นมันหายไป ตอนเรียนอยู่ ป.3 เพราะมีเพื่อนใหม่ที่ย้ายเข้ามากลางเทอม
มันเป็นเด็กตัวเล็กกว่าเพื่อน ขี้อาย เพื่อนในห้องเลยชอบแกล้งจนมันร้องไห้” พี่ดีนหลุดขำออกมาเบาๆ เมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์นั้น
“พี่ริว ใช่ไหมครับ” ผมเดาได้ไม่ยากเลย
“อืม พอเห็นมันร้องไห้ ก็เข้าไปปลอบเพราะสงสาร ไปๆมาๆก็สนิทกัน ริวมันตัวติดพี่มาก มันเคยบอกว่า อยู่ใกล้พี่แล้วปลอดภัย ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาแกล้ง เพราะพี่คอยปกป้องมันได้…
ความรู้สึกของเด็กที่อยากมีน้องในตอนนั้นคือดีใจมาก จากที่ไม่เคยเล่นกับใครแล้วสนุก แต่พอมาเจอริวชีวิตตอนนั้นก็เปลี่ยน รู้สึกเป็นคนสำคัญขึ้นมา
จนมารู้ว่าคอนโดที่ริวพักคือตึกหลังบ้าน หลังจากนั้นริวมันก็มาเล่นที่บ้านบ่อยๆ
แดนกับดอนเห็นว่าริวมันน่ารักเลยชอบเข้าไปแกล้ง รู้ตัวอีกที จากตอนแรกที่ริวมันเรียกหาแต่พี่ มันก็เปลี่ยนไปเรียกหาแดนแทน” พี่ดีนแค่นหัวเราะให้ผมต้องหันกลับไปมองใบหน้าของพี่เขาอีกครั้ง
“พี่ดีน ชอบพี่ริวหรอครับ” ผมถามกลับไปด้วยใจที่สงบขึ้นหลังจากฟังเรื่องราวที่พี่เขาเล่ามา
“ชอบ แต่ไม่ได้ชอบแบบแฟนหรอก ตอนนั้นยังเด็ก ยังไม่รู้จักความรู้สึกแบบนั้น มันเหมือนเพื่อนสนิทที่ตัวติดกัน จู่ๆก็ดันย้ายกลุ่มไปสนิทกับคนอื่นแทน”
“แล้วพี่แดนกับพี่ริวเป็นแฟนกันตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรอครับ”
“เปล่า พึ่งเป็นตอนพี่อยู่ ม.2”
“พี่ดีน เสียใจมั้ยครับ”
“เสียใจทำไม พี่ไม่ได้รักริวแบบนั้น” พี่ดีนเอ่ยพร้อมกับหันมามองหน้าผม
“เล่าต่อสิครับ”
“แล้วก็ไอ้เด็น...
แดนกับดอนไปเจอที่โรงบาลสัตว์ของมหาลัย เจ้าของเขาบอกว่าเลี้ยงไม่ไหวเพราะคลอดออกมาตั้ง 6 ตัว แดนดอนเห็นมันน่ารักเลยขอมาเลี้ยง
แทนที่จะขอมาตัวเดียว แต่กลัวมันเหงาเลยขอมาสองตัว เป็นหมาของแดนตัวนึง ของดอนตัวนึง
พี่เคยถามว่าทำไมไม่เอามา 3 ตัวไปเลย ไหนๆเขาก็เลี้ยงไม่ไหว ดอนมันบอกว่าเอามาเยอะก็กลัวเป็นเราที่เลี้ยงไม่ไหว แต่สุดท้ายสองคนนั้นก็ไม่ได้เลี้ยงหรอก เพราะแดนกับดอนมันอยู่หอใกล้มหาลัย ไอ้เด็นมันเลยต้องให้พี่เลี้ยงแทน แต่ก็ต้องขอบคุณแดนกับดอนนะ เพราะตั้งแต่ได้สองตัวนี้มาพี่ก็หายเหงาเวลาอยู่บ้านได้เยอะ”
“ทำไมอยู่บ้านถึงเหงาล่ะครับ” ผมไม่เข้าใจ เพราะอยู่บ้านผมไม่เคยต้องเหงา
“อยู่คนเดียวมันก็ต้องเหงาสิ บ้านทั้งหลัง”
“แล้วพ่อกับแม่ล่ะครับ”
“ท่านทำงานหนักตั้งแต่พี่เด็กๆแล้ว ไม่ค่อยได้อยู่บ้านหรอก ปกติที่บ้านมีแค่ป้าแม่บ้านที่มาทำงานแบบเช้าเย็นกลับ ไม่ได้ค้างคืน”
“แต่ยางยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่ามันเกี่ยวกับเรื่องของเรายังไงหรอครับ” ผมเอ่ยถามขึ้น เพราะยังไม่เห็นถึงเหตุผลที่ทำให้เราคบกันไม่ได้
“คนที่คิดว่าตัวเองขาดความอบอุ่นหน่ะ พอเขาได้รับแล้วก็ไม่อยากเสียมันไปหรอกนะ”
“ใครๆก็ไม่อยากเสียสิ่งที่เป็นที่รักไปหรอกครับ”
“มันอาจจะฟังดูงี่เง่า เพราะไม่อยากต้องเสียอะไรไป สู้ไม่มีไว้ให้ต้องเสียมันไปจะดีกว่า พี่ถึงได้กลัวว่าวันหนึ่งยางจะอึดอัดจนไม่อยากอยู่ด้วยกันบ่อยๆแบบนี้แล้ว….
ไม่อยากรู้สึกเหมือนได้ครอบรองอะไรไว้แค่ในเวลาสั้นๆ” พี่ดีนถอนออกใจออกมาเบาๆ
“เหตุการณ์มันยังมาไม่ถึง ไม่มีใครรู้หรอกนะครับ”
“แต่เราป้องกันไม่ให้มันเกิดได้ไม่ใช่หรือไง”
“โดยการปิดตัวเองแบบนี้หน่ะหรอครับ มันน่าจะมีวิธีอื่นที่ดีกว่า อย่างเช่น พูดคุยทำความเข้าใจกัน” ผมลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าไปยืนตรงหน้าพี่เขา
“อย่าให้เรื่องในอดีต ตัดสินสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตเลยนะครับ ถ้าพี่คิดว่าการที่เรากำหนดสถานะให้กัน เป็นการทำร้ายตัวเองภายหลังในวันที่ความสัมพันธ์จบลง ผมอยากให้พี่คิดใหม่ ว่าการที่เรามีสถานะอย่างชัดเจนให้กัน คือการที่เรายอมรับกันและกัน ให้อีกฝ่ายเข้ามามีบทบาทในชีวิตเรา เหมือนกับที่เราก็มีบทบาทในชีวิตเขา สำหรับยางแล้ว ถ้ายางรักใคร ยางก็หวงคนนั้น แล้วก็อยากให้เขาหวงเราด้วย มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วล่ะครับ ไม่หวงกันเลยสิแปลก…ให้โอกาสยางได้ไหมครับ ให้โอกาสตัวพี่ดีนเองด้วย” ผมเอื้อมือไปกุมมือพี่เขาไว้ ก่อนคนตัวสูงกว่าจะค่อยๆยืนตามขึ้นมา
“พี่ไม่อยากรักแล้วต้องเสียใครไปทีหลังเพราะมันคงเจ็บ แต่ตอนนี้พี่มั่นใจ ว่าถ้าเป็นยางคงไม่ทำให้พี่ต้องเจ็บ พี่เองก็จะไม่ทำเหมือนกัน”
หลังจบประโยคนั้นพี่ดีนก้าวเข้ามาสวมกอดผมไว้แน่น ผมกอดตอบพี่เขาพร้อมกับลูบแผ่นหลังกว้างนั้นอย่างต้องการปลอบประโลมให้กับความรู้สึกในวัยเยาว์
“คำนี้พี่ขอเป็นคนพูดเอง…
เป็นแฟนพี่นะน้ำยาง”
Tbc.
(http://up.gunhotnews.com/?img=121532886689.jpg)
ภาพประกอบ บึงบัว เขาสามร้อยยอด จังหวัด ประจวบคีรีขันธ์
ขอบคุณเดรติดในภาพนะคะ
หลายตอนที่ผ่านมา พี่ดีนเจ็บมาเยอะ เพราะโดนด่า 55555
ไม่รู้ว่าพอจะเข้าใจความรู้สึกของพี่ดีนกันหรือเปล่า
ปมเล็กๆที่มันฝังอยู่ในใจ
ในที่นี้ไม่ได้หมายความว่า พี่แดนพี่ดอนเขาไม่รักน้องชายนะคะ เพียงแต่อาจจะเผลอลืมน้องไว้ข้างหลัง
จนเด็กมันแอบงอน 55555 นี่กลับกันถ้าน้ำยางมาเกิดในครอบครัวนี้ น้องคงงอนพี่ชายแล้วพร้อมโวยวาย ฮ่าาา
เอาล่ะ ต่อจากนี้ไปพี่ดีนจะชดใช้ให้เองนะน้องยาง 55555 ไม่รู้ใครจะติดใครแทนล่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ เรารักทุกคนเลย~~
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่า
-
อ่ะเป็นแฟนกันแล้วววว :mew1: :mew1:
-
พี่ดีนคือเด็กขาดความอบอุ่นที่แท้จริงเลย =_=
แต่ยังติดใจเรื่องริวอยู่อ่ะ แบบพี่แดนไปไกล ใกล้ชิดกับพี่ดีนตลอด ริวจะไม่คิดอะไรเลย?
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกไม่ค่อยเคลียร์กะเรื่องริวเท่าไร
-
เขาเป็นแฟนกันแล้ว :hao7:
รอตอนต่อไป :katai2-1:
-
(http://up.gunhotnews.com/?img=61532884065.jpg)
ตอนที่ 14 สโมสร
“เป็นแฟนกับพี่นะน้ำยาง”
“สินค้าชิ้นนี้ไม่รับคืนนะครับคุณลูกค้า” ผมผละตัว เงยหน้าขึ้นมาจากแผงอกของพี่ดีน ในขณะที่แขนยังคงเกาะเกี่ยวเอวแข็งแรงของพี่เขาไว้ เอ่ยหยอกเล่นพร้อมกับย่นจมูกใส่หนึ่งที
“พูดอะไร ไม่ใช่ของเล่น” พี่ดีนขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนผมหลุดยิ้มเอ็นดูพี่เขา ทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้
“พูดเล่นนิดหน่อยเอง ไม่ต้องทำหน้าจริงจังแบบนั้นก็ได้ครับ” ผมเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นไปนวดคลายปมที่ผูกติดกันระหว่างคิ้ว “แต่ที่บอกว่าไม่รับคืน จริงจังนะครับ อ๊ะ ไม่เอาดีกว่า ยางให้โอกาสพี่ดีน เซ็นสัญญา 5 ปี ถ้ายังไม่หมดสัญญาห้ามยกเลิก”
“ทะเล้นใหญ่แล้วนะเรา” พี่ดีนยังคงทำหน้าบึ้ง ทั้งๆที่ผมเอ่ยปนขำ ใครเห็นก็น่าจะเดาออกว่าผมหยอกเล่น แต่ดูเหมือนพี่ดีนจะคิดจริงจังแฮะ
“ไม่ล้อเล่นแล้วก็ได้” ผมบึนปากพร้อมกับย่นจมูกใส่พี่แกอีกหนึ่งที เมื่อเห็นว่าพี่ดีนไม่เล่นด้วย “งั้นอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆเลยนะครับ ถ้ายางดื้อหรือทำอะไรให้พี่ดีนไม่ชอบใจ พี่ดีนบอกยางได้เลยนะ ยางพร้อมจะปรับตัว”
พี่ดีนจ้องใบหน้าผมก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบแก้มผมเบาๆ ให้ต้องเอียงหน้าเข้าหาฝ่ามืออุ่นนั้น ผมชอบเวลาที่พี่เขาลูบแก้มตัวเองแบบนี้จัง
“เป็นน้ำยางแบบที่เคยเป็นหน่ะ ดีอยู่แล้ว”
“แต่พี่ดีนบ่นยางบ่อยเลยนะ นั่นดีแล้วหรอ”
“อื้อ ดีอยู่แล้ว อยากดื้อแค่ไหนก็ดื้อไปเถอะ พี่จัดการได้”
“อะไรอ่ะ จะไม่ตียางด้วยก้านมะยมใช่มั้ย” ผมทำเป็นพูดหยอกพี่ดีนเล่นไปอย่างนั้น ทั้งๆที่ในใจมันอุ่นซ่านไปทั้งอก
“ก็ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็ไม่แน่”
“แหน่ ถ้าพี่ดีนพูดไม่รู้เรื่อง ยางจะตีบ้างได้มั้ย”
“หึ” พี่ดีนหลุดยิ้มขำออกมาก่อนจะเงียบไม่ตอบอะไร ผมจึงยิ้มกลับไปให้พี่เขา
เรายืนสบตากันอยู่อย่างนั้นไม่มีเบื่อ ไม่ต้องมีคำพูดอะไรต่อจากนั้น ปล่อยให้ดวงตาสื่อความหมายถึงกัน น่าแปลกที่ผมกลับพบว่าเราเข้าใจกันมากกว่าครั้งไหนๆ แม้นไม่ได้เอ่ยออกมา
ระยะห่างที่เคยคิดว่าใกล้แต่เอื้อมเท่าไรก็ไม่เคยถึง บัดนี้กลับถูกย่อลงให้ใกล้กันจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน เรายังคงสบสายตาในขณะที่ปลายจมูกเกลี่ยหยอกล้อกันไปมา จนกระทั่งพี่ดีนใช้สองมือประครองใบหน้าของผมให้หยุดนิ่ง ภาพใบหน้าของพี่ดีนขยับเข้ามาใกล้จนผมไม่สามารถโฟกัสไปที่ตำแหน่งใดได้อีก จึงเลือกที่จะหลับตา
สัมผัสอ่อนโยนที่ตามมาหลังจากนั้นประทับลงบนริมฝีปาก ผมขบเม้มกลีบปากนุ่มๆของพี่เขากลับไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ด้วยใจที่สั่นเหมือนมีแผ่นดินไหวเกินขึ้นในอก
พี่ดีนจูบผมโดยไม่ลุกล้ำอะไรไปมากกว่านั้น แต่ยังไม่ยอมผละออกไปง่ายๆ จนผมต้องส่งเสียงประท้วงขึ้นมาในลำคอ
“กลับกันเถอะ ดึกแล้ว” แล้วก็เป็นพี่ดีนที่ดึงสติของผมให้กลับมาอยู่กับร่องกับรอย เจ้าตัวพูดจบไม่รอให้ผมตอบอะไร ก็เปลี่ยนมาคว้ามือให้ออกเดินไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล
เราเลือกที่จะหาโรงแรมในเมืองพักค้างคืน เนื่องจากตอนนี้ดึกมากแล้ว ผมกลัวว่าพี่ดีนจะหลับใน ถ้าต้องฝืนร่างกายขับรถกลับกรุงเทพ จะให้ผมช่วยขับ มีหวังคงตกข้างทางตั้งแต่ยังไม่ทันออกจากบึงบัวแน่ๆครับ ดีไม่ดีขับลงบึงไปเลย เหอะๆ
“ยางไปอาบน้ำก่อนเถอะ” พี่ดีนเอ่ยบอกผมทันทีที่เราเข้ามาถึงในห้องพัก
“พี่ดีนอาบก่อนเลย ขับรถมาทั้งวัน เหนื่อยแย่แล้ว” ผมบอกกลับไป พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งตรงปลายเตียง ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเอง เพราะเริ่มฝืนร่างกายไม่ค่อยไหว ตอนนี้ง่วงนอนมากเลยครับ เมื่อคืนนอนไปไม่กี่ชั่วโมงเอง
“มึงนั้นแหละไปอาบน้ำ จะหลับแล้ว” พี่ดีนเดินเข้ามาใกล้ๆ ดึงมือผมที่กำลังขยี้ตาตัวเองไว้ “ตาแดงหมด ไป ไปอาบน้ำ” ผมไม่ตอบอะไร พยักหน้าหงึกๆให้พี่เขาสองที ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ พอผ่านช่วงปรับความเข้าใจไปได้ พี่ดีนก็สวิตซ์ไปโหมดคนเข้มเหมือนเดิมแล้วฮะ อย่าหวังจะให้พี่เขาอ่อนโยนตลอดเวลาเลยครับ เพราะแบบนั้นคงไม่ใช่พี่ดีนตัวจริงแน่ๆ
เมื่ออาบน้ำเสร็จ พี่ดีนก็สลับเข้าไปอาบต่อ ผมกระโดดขึ้นเตียง ซุกห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม พี่ดีนชอบเปิดแอร์เย็นๆ ถึงผมจะหนาวแต่ก็ชอบแบบนี้เลยไม่ได้ติดขัดอะไร หยิบมือถือขึ้นมาเช็คนู้นเช็ดนี่ไปเรื่อยๆรอพี่ดีนออกมาแล้วค่อยเข้านอนพร้อมกัน ง่วงจนตาจะปิดแล้วแต่ยังไม่กล้าชิ่งหลับก่อน
“ง่วงก็นอนไปดีๆ” ผมสะดุ้งตื่น เมื่อได้ยินเสียงพี่ดีน พยายามปรับโฟกัสสายตาให้มองเห็นได้ชัดขึ้น ก่อนจะเห็นเป็นพี่ดีนที่ทรุดตัวลงนั่งข้างกัน ในมือพี่เขาถือโทรศัพท์ของผมอยู่ คงจะดึงออกไปจากมือผมเมื่อกี้
“เสร็จแล้วหรอครับ”
“อื้อ นอนเถอะ” พี่ดีนตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปปิดไฟตรงสวิตซ์ข้างเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างกัน ผมครางในลำคอตอบรับกลับไป ทั้งๆที่ตอนนี้สติใกล้เลื่อนลางเต็มที ความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่จะหลับไปคือความอบอุ่นที่ประทับลงมาบนเปลือกตาของผมทั้งสองข้าง และอ้อมกอดอบอุ่นที่จะทำให้นอนหลับฝันดี
ก่อนเดินทางกลับกรุงเทพ พวกเราแวะมาทานมื้อเที่ยงกันที่ร้านอาหารทะเลตามคำแนะนำจากรีวิวในอินเตอร์เน็ต เพราะผมบ่นๆอยากกินอาหารทะเลเผา พี่ดีนก็ยอมตามใจขับรถพามา
เมื่อมาถึงยังร้านที่เล็งไว้ ผมจึงรับหน้าที่สั่งอาหารโดยมีพี่ดีนคอยปรามอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นว่าผมเริ่มสั่งเยอะเกินกว่าสองคนจะกินไหว แต่เชื่อยางสิฮะ ว่าถ้าสั่งมาแล้วยังไงก็กินหมด
“พี่ดีนไม่กินปูหรอ” ผมสั่งเกตว่าพี่ดีนไม่แตะปูเลยสักนิด
“กิน แต่แกะไม่เป็น”
“โถ่ นึกว่าอะไร มา เดี๋ยวยางแกะให้ ยางแกะปูเก่งมากเลยนะ ปกติอยู่บ้านก็ต้องแกะให้พี่ชายตลอด” ผมว่าพร้อมกับคว้าเอาเจ้าปูสี
ส้มมาแกะ โชคดีที่ทางร้านมีอุปกรณ์แกะปูให้ด้วย ตอนแรกผมก็ใช้ไม่เป็นหรอกครับ ปกติเวลาอยู่บ้าน ถ้าไม่ใส่สากทุบ ก็ให้ฟันกัดเอา
บรรยากาศที่ร้านแห่งนี้ดีมากๆเลยครับ ถึงแม้ว่าอากาศจะร้อน แต่ลมทะเลที่พัดมาก็ช่วยให้คลายร้อนได้เยอะเลย พวกเราจึงเลือกนั่งฝั่งเดียวกันเพื่อหันหน้าไปทางทะเล
“อ้าปาก” ระหว่างที่ผมกำลังยุ่งอยู่กับการแกะเนื้อปู พี่ดีนยื่นปลาหมึกย่างที่จิ้มน้ำจิ้มซีฟู้ดมาจ่อตรงปาก ผมละสายตาจากเจ้าปูในมือ มองปลาหมึกตรงหน้า ก่อนจะอ้าปากรับ เคี้ยวตุ้ยๆแล้วหันไปยิ้มให้พี่ดีน
“กินก่อนก็ได้ ค่อยแกะ หิวไม่ใช่หรือไง” พี่ดีนว่าก่อนจะหันไปตักข้าวผัดมาป้อนผมอีกคำ
“นี่ไง แกะไปด้วย กินไปด้วย” ผมอ้าปากรับทันที ก่อนจะตอบกลับไปทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปาก
“กลืนก่อนแล้วค่อยพูด เดี๋ยวก็ติดคอ”
“อ๊ะ ตัวนี้มีมันปูเยอะเลย พี่ดีนกินเป็นไหม” ผมว่าพร้อมกับคว้าช้อนมาตักมันปู “ต้องคลุกกับข้าวจะอร่อยครับ” ผมจัดการคลุกมันปูกับข้าวสวยร้อนๆ แล้วเหยาะน้ำจิ้มซีฟู้ดลงไปนิดหน่อย ก่อนจะตักขึ้นมาป้อนให้พี่ดีนบ้าง พี่เขาก็อ้าปากรับดีๆ ก่อนจะตอบกลับมาว่าอร่อย
หลังจากทานมื้อเที่ยงกันเสร็จ พวกเราก็มุ่งหน้ากลับเข้ากรุงเทพ เป็นเพราะพึ่งกินมาอิ่มๆ เจอแอร์เย็นในรถ ตาผมก็ปรือใกล้จะหลับเต็มที แต่จะปล่อยให้พี่ดีนขับรถคนเดียวก็ไม่ได้ กลัวพี่เขาง่วงเหมือนกัน เพราะพึ่งทานมาอิ่มๆ
“ง่วงก็นอนไป” พี่ดีนหันมามองผม ก่อนจะเอื้อมมือมาปรับช่องแอร์ให้เป่าไปทางอื่น แทนที่จะเป่ามาทางผม
"ไม่เอา เดี๋ยวพี่ดีนเหงา”
“เหงาอะไร เราก็นั่งอยู่นี่”
“แต่ถ้ายางหลับ มันจะเงียบนะ”
“เพลงก็เปิดอยู่ เงียบยังไง นอนไปเถอะ”
“พี่ดีนง่วงนอนไหม แวะพักที่ปั๊มก่อนไหมครับ ซื้อกาแฟมากินก่อนนะ” ผมยังคงปฏิเสธไม่ยอมทิ้งพี่ดีนให้ขับรถอยู่คนเดียว
“เราจะกิน หรือให้พี่กิน”
“กินด้วยกันนะ สั่งมาแก้วเดียวก็ได้ ถ้าพี่ดีนไม่อยากกิน” ผมพูดพร้อมกับอ้าปากหาวจนน้ำตาคลอเป้า กินกาแฟสักหน่อยอาจะช่วยให้ดีขึ้น ผมจะไม่ยอมหลับแล้วทิ้งพี่ดีนขับรถคนเดียวแน่ๆ
แต่สุดท้าย ก็หลับไปจนได้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เจ้าเดนเด็นกระโดดเข้ามาในรถพร้อมกับเลียแก้มผมจนเปียกชุ่ม โดยมีพี่ดีนยืนหัวเราะอยู่ใกล้ๆ
แบบนี้คือตั้งใจแกล้งกันชัดๆเลย
.
.
.
.
.
“น้ำยาง กูขอช่วยอะไรหน่อยดิ”
“อื้อ ว่ามาเลย” ผมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิท หลังจากที่ยุ่งอยู่กับการเก็บข้าวของลงกระเป๋าหลังจบคาบเรียน
“ช่วงนี้มึงว่างอยู่ใช่ป่ะ ไปช่วยงานสโมสรกับกูหน่อยดิ”
“ฝุ่นทำงานกับสโมสรนักศึกษาด้วยหรอ” ผมเลิกคิ้วแปลกใจเพราะไม่เคยทราบมาก่อนว่าเพื่อนช่วยงานส่วนกลางของมหาลัยด้วย
“กูถูกดึงตัวไปตั้งแต่ลงประกวดเดือนแล้ว มึงไม่รู้เลยหรือไง” ฝุ่นว่าพร้อมกับเอามือมาผลักหัวผมให้ต้องแยกเขี้ยวใส่มันไปหนึ่งที
ทำไมชอบยุ่งกับหัวผมจังเลยเนี้ย หือออ
“เอ้า ก็ไม่เคยบอก เราจะรู้ได้ไง”
“ใช่สิ กูไม่สำคัญ มึงเลยไม่ใส่ใจ”
“แหนะ มีประชดนะ งอนหรอ ต้องง้อมั้ย” ผมยิ้มล้อกลับไปให้
“ถ้ากูเป็นพี่ดีน มึงจะง้อมั้ยล่ะ”
“เกี่ยวอะไรกันเล่า” ผมบ่นพึมพำ ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาล้อเลียนจากฝุ่น นี่ก็หาเรื่องให้ผมเขินตลอดตั้งแต่มันรู้เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพี่ดีน
“ทำเป็นเขิน ตกลงไปช่วยกูได้มั้ย” ฝุ่นมันยกมือขึ้นมาหยิกแก้มผมหนึ่งที ให้ต้องใช้มือตบมือแกร่งของมันไป หึ๋ยยย
“จะไม่ช่วยเพราะชอบแกล้งเราเนี้ย เจ็บนะเว้ย”
“ก็มึงน่าแกล้ง ตกลงไปช่วยกูนะ ไปเย็นนี้เลย พี่เขานัดประชุม 5 โมง”
“แบบนี้เรียกบังคับแล้ว” ผมย่นจมูกใส่มันก่อนจะลุกเดินตามออกไป “แล้วต้องทำอะไรบ้างอ่ะ”
“ก็แล้วแต่พวกพี่เขาสั่งหวะ ไม่มีไรมาหรอก ส่วนใหญ่ก็เข้าร่วมกิจกรรมโปรโมตคณะ มหาลัย”
“หืออ แล้วเอาเราไปทำไมเนี้ย” ผมคิดตามแล้วชักไม่แน่ใจว่าอย่างผมจะช่วยงานอะไรเขาได้ ถ้าใช้แรงงานก็ว่าไปอย่าง
“เออหน่า พวกพี่เขาก็รู้อยู่แล้วว่ากูจะชวนมึงไปด้วย”
ในเมื่อพวกพี่เขาไม่ขัดอะไรไอ้ฝุ่นมัน แสดงว่าการที่ผมโผล่เข้าไปช่วยก็คงได้งานอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อยล่ะมั้งครับ
“อ้าวน้องฝุ่น มาแล้วหรอคะ มาค่ะมา นั่งตรงนี้ก่อน รอเพื่อนๆพี่ๆอีกครู่นึงนะคะ”
เมื่อเราเข้ามาในห้องสโมสรก็มีพี่คนนึงโบกมือทักทายพร้อมกับตะโกนเรียกให้ฝุ่นเดินเข้าไปหา ผมเป็นผู้ติดตามก็ได้แต่เกาะชายเสื้อมันไป เกาะนี่คือเกาะจริงๆนะครับ ผมไม่คิดว่างานสโมสรนักศึกษา จะรวมเอาบรรดานักศึกษาต่างคณะ ต่างชั้นปีไว้เยอะขนาดนี้ นับคราวๆด้วยสายตามีอยู่เกือบ 20 คน ที่นั่งกระจัดกระจายกันทำงานของตัวเอง ผมนี่ตัวลีบหดเหลือเท่าลูกหมาแรกเกิด เพราะไม่คุ้นหน้าใครสักคนเลยนอกจากไอ้ฝุ่น
“สวัสดีครับพี่เจนนี่ ผมพาเพื่อนมาด้วยนะครับ”
“ว้ายยย น้องน้ำยางใช่มั้ยจ้ะ มาลูกมา ยินดีต้อนรับนะคะ”
ผมค่อยๆ โผล่หัวออกมาจากหลังไอ้ฝุ่น ที่ใช้อาศัยหลบจากคนแปลกหน้า ก่อนจะยิ้มหวานส่งไปให้พี่เขา หวังว่ามันจะทำให้พี่เขาเอ็นดูผมนะครับ
“สวัสดีครับ” ผมค่อยๆย้ายตัวเองออกมายืนข้างๆไอ้ฝุ่น แล้วยกมือขึ้นไหว้ทักทายพี่เขา
“หน้าตาน่าเอ็นดูจังเลยลูก มานั่งนี่ก่อนค่ะ รอแปปนึงนะคะ” พี่เจนนี่ลากผมไปนั่งลงตรงเก้าอี้ที่วางอยู่ ข้างๆกันมีพี่ผู้หญิงหน้าตาดีนั่งอยู่ก่อน โดยมีไอ้ฝุ่นที่ยืนหัวเราะขำมองตามผมกับพี่เจนนี่
“อินี่ชื่อนังบัวนะคะ นางเป็นเหรัญญิก”
พี่เจนนี่แนะนำพี่คนสวยให้รู้จัก ผมยิ้มทักทาย พร้อมกับยกมือไหว้ “สวัสดีครับพี่บัว น้ำยาง ทันตะปีหนึ่งครับ”
“สวัสดีค่ะ” พี่เขายิ้มตอบกลับมาให้ผมนิดๆ ดูไม่ค่อยเฟรนลี่เหมือนพี่เจนนี่เลยแฮะ เมื่อเห็นแบบนั้นผมเลยไม่กล้าชวนคุยอะไร ได้แต่นั่งตัวลีบ นั่งเอียงๆหันไปทางไอ้ฝุ่น อย่างน้อยๆให้เห็นมันอยู่ใกล้ๆจะได้อุ่นใจขึ้นมาหน่อยครับ
“กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” แต่แล้วจู่ๆ มันก็ทิ้งผมไปเสียเฉย
“ไปด้วย”
“ปวดฉี่เหมือนกันหรือไง”
“ไม่ปวด แต่จะไปด้วย” ให้นั่งนิ่งๆเป็นก้อนกลมๆอยู่คนเดียวในที่นี่ไม่เอาด้วยหรอก
“กูไม่ใช่เด็กประถมแล้ว ไม่ต้องมีเพื่อนไปเข้าห้องน้ำด้วยก็ได้ รออยู่นี่แหละ” ฝุ่นมันว่าพร้อมกับใช้มือมันกดไหล่ผมให้นั่งอยู่ที่เดิม ในเมื่อตามมันออกไปไม่ได้ผมจึงเลือกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น เปิดเข้าไลน์เพื่อส่งข้อความบอกพี่ดีนว่าตอนนี่กำลังทำอะไรอยู่ พี่ดีนเปิดอ่านทักที โดยที่ผมยังไม่ทันกดออกจากหน้าโปรแกรม ผมจึงเปิดค้างไว้แบบนั้นเพราะคิดว่าพี่ดีนคงกำลังพิมพ์ตอบกลับมา แต่รออยู่สักพักก็ยังเงียบ ผมจึงกดออกจากโปรแกรม เปลี่ยนไปหาอะไรอ่านในทวิตเตอร์แทน
“น้ำยาง”
ผมสะดุ้งด้วยเล็กน้อย เมื่อมีคนเอามือมาวางบนไหล่
“อ้าว พี่ดีน มาอยู่นี่ได้ไงครับ” ตกใจนะเนี้ย จู่ๆมาเจอกันที่นี่เฉยเลย
“ดีน มาแล้วหรอ เจนนี่มันถามหาอยู่แหนะ” เป็นเสียงพี่บัวที่เอ่ยทักพี่ดีนขึ้นมา ผมเลยไม่ได้รับคำตอบที่ถามไป
“เจนนี่อยู่ไหนอ่ะ”
“น่าจะนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะมันอ่ะ ให้เราพาไปมั้ย”
“ไม่เป็นไร เราเดินไปดูเอง ขอบใจนะ” พี่ดีนพูดจบก็หันมายิ้มให้พร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะผละออกไป ทิ้งให้ผมมองตามพี่เขา
จนหลุดสายตา
“รู้จักดีนด้วยหรอ”
“ครับ” ผมตอบพร้อมกับยิ้มหวานกลับไปให้ หวังจะเป็นใบเบิกทางเพื่อทำความรู้จักกับพี่เขาเพราะคิดว่าคงโดยไอ้ฝุ่นลากมาช่วย
งานอีกแน่ๆ เพราะฉะนั้นควรทำความรู้จักทุกคนในนี้ให้ได้มากที่สุดครับ
“เรียนทันตะไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงไปรู้จักกันได้”
“เอ่อ..คือเรา อยู่หอเดียวกันหน่ะครับ” ดูท่าจะทำความรู้จักพี่บัวไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับ พี่เขาดูไม่อยากจะเสวนากับผมเท่าไรเลย
“สนิทกันหรอ”
“ก็ สนิทครับ” กลิ่นไม่ดีเลยแฮะ
“สนิทกันแล้วทำไมถึงไม่รู้ว่าดีนก็ทำงานให้สโมสรเหมือนกัน”
“เอ่อ คือพี่ดีนไม่เคยบอกครับ” ผมยิ้มแฮะๆกลับไปให้ แต่ในใจนี่โคตรงงเลยครับ
“แบบนี้คงไม่ได้สนิทกันจริงหรอกมั้ง น้องคงคิดไปเองว่าสนิทกับดีนแล้ว”
อ้าว ไอ่ไหร่วะ ผมได้แต่สถบขึ้นมาเป็นภาษาบ้านเกิดตัวเองในใจ
ไอ้ฝุ่น ไหนบอกจะรีบกลับมาไง ช่วยด้วย
ผมแอบถอนหายใจ ก่อนจะปั้นยิ้มให้น่ารักที่สุด
“เชื่อสิครับ ผมไม่ได้คิดไปเองหรอกนะ”
เอาวะ ไหนๆก็ไม่มีใครอยู่ช่วย ขอใช้สถานะที่มีอยู่จริงระหว่างผมกับพี่ดีน มาสร้างความมั่นใจให้ตัวเองเสียหน่อย เพราะ
สัญชาตญาณผมบอกว่าพี่บัวไม่ธรรมดา
ไม่ใช่แค่ไม่เป็นมิตร
แต่พี่เขา ต้องแอบชอบแฟนผมอยู่แน่ๆ
Tbc.
หายไปนานเลย แฮ่ๆ ขอโทษด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนส์นะจ้า อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆจนจบเลยนะคะ
เป็นกำลังใจให้เราด้วยน๊าา หนึ่งคอมเมนส์มันมีค่ามากมายจนคุณคิดไม่ถึงเลย จริงๆนะคะ
เราก็เคยคิดไม่ถึง จนได้มาเขียนเป็นของตัวเนี้ยแหละ
ขอบคุณนะคะ รักน้าาาา
-
นังนี้มันร้ายนะคะหัวหน้า ตบมันเลยค่ะ !! :fire: :fire:
-
มาทำไมให้อายบ้านนาเล่านวลน้อง~
ใครก็ได้เอาชะนีบัวไปเก็บด้วยค๊าาา :katai4:
-
น้องยางสู้เลยลูก จัดสักที่ให้นางรู้ว่าใครเป็นใคร!!!
-
:L2: :pig4:
-
จัดการนางงง
-
หอมแก้มโชว์ความสนิทสนมเลยค่ะลูกยาง
-
โชว์ความสนิทให้ขุ่นพี่บัวเห็นหน่อยสิคะ!!!!
-
จัดการนางให้อยู่หมัดไปเลยน้องยาง
-
(http://up.gunhotnews.com/?img=61532884065.jpg)
ตอนที่ 15 คบก็บอกว่าคบ
หลังจากที่นั่งงงในดงชาวสโมสรอยู่เกือบชั่วโมง เนื้อหาในการประชุมที่มีพี่เจนนี่เป็นผู้ดำเนินการหลัก ชี้แจงเกี่ยวกับกิจกรรมประจำปีที่จะมีขึ้นในภาคการศึกษาหน้า
นั่นก็คืองานกีฬาสีของมหาลัยที่รวมเอาทั้ง 5 วิทยาเขตของมหาลัยในเครือ มาไว้ด้วยกันที่นี่ งานนี้ทางสโมสรนักศึกษาจะเป็นแม่งานหลักในการจัดงาน เพราะวิทยาเขตที่ผมศึกษาอยู่เป็นวิทยาใหญ่ การดำเนินการ ติดต่อ ประสานงาน จึงเริ่มต้นที่นี่และจบลงที่นี่
ถึงว่าไอ้ฝุ่นมันลากผมเข้ามาเกี่ยวด้วย เนื่องจากงานครั้งนี้ต้องการคนจำนวนค่อนข้างมากในการติดต่อ ประสานงาน และกระจายข่าวสาร เพราะไม่ได้มีแค่พวกเรานักศึกษาของทุกวิทยาเขตของเครือมหาลัย แต่งานนี้จะเป็นครั้งแรกที่เปิดขายบัตรให้กับบุคคลภายนอกเข้ามาร่วมชม และสนุกไปกับกิจกรรมของพวกเราด้วย
รายได้ทั้งหมดจากการขายบัตรจะถูกนำไปใช้พัฒนาโรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัยทั้งสองแห่ง คือวิทยาเขตที่ผมกำลังศึกษาอยู่และวิทยาเขตทางภาคอีสาน ผมแอบได้ยินพี่ๆในสโมสรเอ่ยแซวพี่เจนนี่ ผู้ซึ่งคิดโครงการนี้ขึ้นมาว่าเล่นใหญ่มาก เนื่องจากเราไม่รู้เลยว่าจะขายบัตรได้มากน้อยแค่ไหน
เกิดล้มเลวไม่เป็นท่า ไม่มีใครอยากเสียสละเวลาส่วนตัวในวันหยุดมานั่งท่ามกลางอากาศร้อนอยู่บนอัฒจันทร์ของสนามกีฬา แม้นว่าพี่เจนนี่จะแย้งว่าอัฒจันทร์มีหลังคาก็เถอะ แต่ก็ยังสุ่มเสี่ยงว่ากิจกรรมครั้งนี้ จะไม่ประสบความสำเร็จไปตามเป้าหมายที่วางไว้
“เพราะแบบนี้ไง ชั้นถึงได้เกณฑ์เอาคนหน้าตาดีมารวมกันไว้ที่นี่” พี่เจนนี่ตบโต๊ะเสียงดังปัง พร้อมกับตะโกนฝ่าเสียงวุ่นวายที่ต่างแสดงความคิดเห็นในเชิงไม่เห็นด้วยกับกิจกรรมครั้งนี้ หลายเสียงบอกว่าแค่จัดกิจกรรมเหมือนปีก่อนๆก็เหนื่อยจะตายแล้ว ยังจะหาเรื่องทำให้มันยุ่งยากไปอีกทำไมกัน
“สมัยนี้กระแสคิวท์บอยสก๊อยเกิร์ลดีจะตาย ไม่เห็นหรอ”
“แหม่ๆ อีเจนนี่ กับชะนีล่ะเรียกสก๊อย คิวท์บอยแอนด์เกิร์ลย่ะ” มีเสียงพี่ผู้หญิงดังแย้งขึ้นมาหลังจากที่พี่เจนนี้เริ่มแย้มรายละเอียด ซึ่งก็เรียกเสียงหัวเราะในห้องสโมสรนี้ได้เป็นอย่างดี
“เออๆ กูสะดวกเรียกแบบนี้ทำไมย่ะ เพราะงานมันยิ่งใหญ่กว่าปีก่อนๆ เพราะฉะนั้นเราต้องทำการโปรโมทไง พวกมึงเข้าใจสิ่งที่กูจะสื่อมั้ยเนี้ย ตอนนี้เรายังมีเวลาอีกครั้งหลายเดือน กว่างานจะจัดก็นู้นกลางเดือนธันวา ยิ่งถ้าปีนี้โชคดี อากาศเย็น บรรยากาศมันจะฟินยิ่งกว่าเดิมอีกนะ พวกมึงลองหลับตาคิดภาพตามดูสิ” พี่เจนนี่ว่าจบก่อนจะปิดตา ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาตรงหน้า ก่อนจะกระดิกนิ้วไปมา เหมือนเสกมนต์ใส่ตัวเอง ตลกมากเลยครับ
“มึงคิดว่าประเทศกรุงเทพมันวางอยู่ใกล้นอร์ทโพลหรือไงหือออ จะหนาวอะไรขนาดนั้น ไม่ต้องหลับตากูก็เหงื่อแตกแล้ว อิผี”
ผมหัวเราะขำกับสิ่งที่พวกพี่ๆเขาโต้เถียงกัน ทั้งที่มันควรจะตึงเครียด แต่บรรยากาศกลับไม่เป็นแบบนั้นเลยครับ ออกจะผ่อนคลายและมีสีสันไปอีกแบบ
“ยังไม่ทันจะได้ลอง พวกมึงก็ขัดขากูแล้ว อีลูกขี้แย้ง ลองลงมือทำก่อนสิ กูเชื่อว่าเราต้องทำมันได้” พี่เจนนี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งผมแอบเห็นด้วยกับพี่เขานะครับ ถึงแม้ว่าไม่เคยผ่านกิจกรรมของปีก่อนๆ แต่คิดว่าถ้าพวกเราร่วมด้วยช่วยกันมันต้องสำเร็จแน่นอน อย่างน้อยๆก็มีกิจกรรมสนุกๆให้ทำไงล่ะครับ
“เอาไงก็เอากัน ว่าแต่มึงร่างโครงการเสนออาจารย์เสร็จหรือยัง ไหนจะงบประมาณอีก”
“โครงการกูเขียนเสร็จตั้งนานแล้ว นี่พึ่งได้จดหมายของบประมาณจากอีบัว แล้วกูพึ่งเป่าหูอีดีนไปเมื่อกี้ ให้มันไปคุยเรื่องรายละเอียดกิจกรรมคร่าวๆกับคุณพ่อตากูก่อน เผื่อท่านเห็นจดหมายขออนุมัติโครงการเมื่อไร จะได้เซ็นให้ง่ายๆ” พี่เจนนี่ว่าพร้อมกับหันไปเกาะแขนพี่ดีน แล้วไหลลงซบไหล่กว้างนั้นอย่างอ้อนๆ เรียกเสียงโหและเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี ซึ่งมีผมรวมอยู่ในนั้นด้วย
ผมหัวเราะใส่พี่ดีน เมื่อเราสบตากัน พี่เขาทำหน้าเบื่อหน่าย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร สงสัยคงจะชินกับนิสัยพี่เจนนี่แล้วล่ะครับ ผมพึ่งทราบมาว่าสองคนนี้จบจากโรงเรียนเดียวกัน คงสนิทกันพอตัว ไม่เช่นนั้นพี่เจนนี่คงไม่กล้าเล่นกับพี่ดีน ที่มีหน้าตาไม่มิตรแบบนั้น
“ส่วนแผนโปรโมทกิจกรรม กูคุยกับอีแนตตี้เรียบร้อยแล้ว” พี่เจนนี่เอ่ยจบ ก่อนจะเปิดประเด็นให้พี่แนตตี้ว่าต่อ
“คืออย่างนี้นะคะทุกคน” พี่แนตตี้ที่นั่งเก้าอี้ตัวถัดไปจากพี่เจนนี่ ลุกขึ้นยืน ก่อนเริ่มเอ่ยถึงรายละเอียด
“หลายๆคน คงทราบกันแล้วว่าแนตตี้เป็นแอดมินเพจกิจกรรมของมหาลัย จริงๆแล้วทุกวันนี้ กระแสคนหน้าตาดีของมหาลัยเราก็ไม่ได้เป็นสอง
รองใคร เพียงแต่พวกเราไม่ได้ออกไปทำกิจกรรมนอกมหาลัยเยอะแยะมากมาย หลังจากที่แนตตี้ได้คุยกับอิเจนนี่แล้ว มีความเห็นว่าพวกเราจะไม่เน้นให้เหล่าสมบัติแห่งชาติของเราออกไปโลดโผนข้างนอกมากนัก เพราะไม่อยากให้กระทบต่อผลการเรียน แต่จะเน้นประโครม รูปภาพ เรียกกระแสในเพจไปก่อน ถ้ามีโอกาสดีๆค่อยออกงานข้างนอกบ้างเป็นครั้งคร่าว ออกบ่อยๆเดี๋ยวกระแสมันตก เพราะฉะนั้นถ้าอยากเจอตัวเป็นๆ ใกล้ชิดหลายชั่วโมง ก็ต้องมางานกีฬาของมหาลัยเรา”
“เลิศ” พี่เจนนี่เอ่ยชมไอเดีย ยกยิ้มนางพญา พร้อมกับกรีดนิ้วชี้ในอากาศประกอบท่าทาง ผมกับไอ้ฝุ่นขำจนต้องยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะกลัวเสียมารยาท
“แนตตี้ลิสรายชื่อ เพื่อนพี่น้อง สมบัติแห่งชาติของพวกเราไว้แล้ว ตามนี้เลยค่ะ” พี่แนตตี้ปรบมือหนึ่งครั้ง หน้าจอโปรเจคเตอร์ก็ปรากฏภาพพร้อมนำเสนอ
เตรียมตัวมาดีมากเลยครับ มีการวางคิวกับฝ่ายโสตด้วย เพราะจังหวะที่ปรบมือ แล้วภาพบนจอปรากฏเป็นอะไรที่เป๊ะมาก
พวกเราทั้งหมด หันไปให้ความสนใจกับรายชื่อห้าสิบชีวิตบนหน้าจอ ผมอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่ารายชื่อจะเยอะขนาดนี้
บรรยากาศภายในห้องประชุมเริ่มคึกครืน มีเสียงพูดคุย ปรบมือ โห่ร้องอย่างตื่นเต้น เมื่อหน้าจอเปลี่ยนสไลด์ แนะนำรายบุคคลจากรายชื่อทั้งหมดในหน้าแรก
สไลด์เลื่อนไปโดยแต่ละหน้าประกอบไปด้วย ชื่อ นามสกุล ชื่อเล่น ชั้นปี คณะ และรูปภาพ
ผมเขยิบเข้าไปใช้ไหล่กระแทกไหล่เพื่อนสนิทเบาๆ พร้อมยิ้มแซว เมื่อสไลด์ถูกเปลี่ยนมาเป็นรายชื่อของคนข้างกายผม ไอ้ฝุ่นมันยิ้มเขิน เพราะมีเสียงตะโกนขึ้นมาจากใครก็ไม่ทราบว่า “ของกู” แล้วตามด้วยเสียงโห่แซวดังระงม
แต่คนที่เรียกเสียงได้มากที่สุด คงหนีไม่พ้น…
“ไม่” พี่ดีนตะโกนขึ้นมาเสียงดังลั่น เมื่อจอภาพปรากฏเป็นรูปของตัวเอง
“ดีนขา ช่วยแนตตี้หน่อยนะคะ แนตตี้สัญญาว่าถ้าดีนบอกว่าไม่ แนตตี้จะยอมดีนทุกอย่าง”
“ก็พึ่งพูดไปไง” พี่ดีนตอบกลับไปทันที หลังจากที่พี่แนตตี้พูดจบ ขมวดคิ้วเข้มจนพี่แนตตี้เริ่มส่งสายตาเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก
“ไม่ใช่แบบนี้สิคะ ดีนขา แนตตี้หมายถึงในอนาคต สำหรับดีนแนตตี้ให้เป็นกรณีพิเศษเลย จะลงแค่รูปภาพในเพจ โอเคมั้ยคะ จะไม่ให้วุ่นวาย
ออกงานที่ไหนเลย แนตตี้รู้ว่าดีนไม่ชอบ”
“อีแนต ถอยห่างผัวกู ไม่ต้องมาเกาะแกะ” เป็นพี่เจนนี่ที่เข้ามาลากพี่แนตตี้ให้ออกห่างจากพี่ดีน โดยที่เจ้าตัวยังทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่แบบเดิม ผมหันไปมองใบหน้าบึ้งตึงนั้น ยิ้มกว้างส่งไปให้ พร้อมกับพยักหน้าเบาๆ เมื่อเราสบตากัน
“อืม”
“ห๊ะ..
อะ เอ่ออ…ว่าง่ายแบบนี้ น่ารักมากเลยค่ะ” พี่แนตตี้ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะปรับเสียงให้เป็นปกติแล้วเอ่ยขอบคุณ ผมแอบเห็นพี่เขาลอบถอน
หายใจด้วยล่ะครับ
“เอาล่ะค่ะ คนต่อไป” เมื่อเคลียร์กับพี่ดีนเสร็จเรียบร้อย พี่แนตตี้จึงส่งสัญญาณให้ฝ่ายโสต เปลี่ยนสไลด์หน้าถัดไป จนผ่านมาถึงคนสุดท้าย คราวนี้เป็นผมบางที่สะดุ้งตกใจ จนไอ้ฝุ่นต้องสะกิดถามว่าโอเคมั้ย
ทำไมถึงมีรูปผมอยู่บนจอด้วยอ่ะ
“ไม่ได้”
“อะไรของมึงอีกหึ อีดีน” คราวนี้เป็นพี่เจนนี่ที่แว้ดใส่ คงจะรำคาญพี่ดีนขึ้นมาแล้วล่ะครับ
“เอาออก”
“อะไรของมึง จะมาเอาลูกกูออกทำไม”
“เอ่อ คือ ผมคิดว่าผมคงไม่เหมาะมั้งครับ จากที่จะได้กระแส คงติดลบเพราะผมแน่ๆ” ผมยกมือขึ้น ก่อนเอ่ยปฏิเสธไปอย่างเก้อเขิน ไม่ใช่
เพราะกลัวพี่ดีนจะทะเลาะกับพี่เจนนี่ แต่เพราะคิดว่าตัวเองไม่เหมาะจริงๆ
“มั่นใจหน่อยสิคะ ลูกขา หนูหน้าตาน่ารักแบบนี้จะเก็บซุกไว้ทำไม เราต้องประกาศให้โลกรู้ค่ะ” พี่แนตตี้เอ่ยให้กำลังใจ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
“ไม่ให้”
“อะไรของมึง อีดีนนนน ช่วยอธิบายอะไรยาวๆหน่อยได้ม่ะ พวกกูงงมึงแล้วนะ” พี่เจนนี่หันไปพ่นใส่อีกรอบ พร้อมกอดอก มองบนอย่างรำคาญ
“ไม่ก็คือไม่ แนตตี้ เมื่อกี้พูดว่ายังไง” คราวนี้เป็นพี่ดีนที่หันพูดกับพี่แนตตี้บ้าง
“เอ่อ ดีนคะ” พี่แนตตี้หน้าเสีย เนื่องจากสายตาพี่ดีนเริ่มจริงจัง ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้หลุดไปอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง ตอนนี้ยัง
ไม่มีใครรู้เรื่องที่ผมคบกับพี่ดีนเลยครับ แล้วจู่ๆเจ้าตัวก็ลุกขึ้นมาโวยวายเสียยิ่งกว่าคราวของตัวเอง
“มึงจะเรื่องเยอะ ไม่มีเหตุผลอะไรอีกห๊ะ ดีน”
“ไม่ให้ก็คือไม่ให้ไง เข้าใจยากตรงไหน”
“แล้วทำไมไม่ได้ ห๊ะ” พี่เจนนี่ลุกขึ้นยืนเท้าสะเอว ก้มลงมองพี่ดีนที่นั่งนิ่ง กอดอก จ้องมองมาที่ผม
“ก็นั่นแฟนกู”
กริบบบบบบบบ
ฉิบหาย ฉากเปิดตัวผมหรือครับ…
“วร๊ายยยยยยยยยยยยยย ตายแล้วววววววว” พี่เจนนี่ตะโกนขึ้นมาดังลั่นห้อง กระโดดถอยหลังขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ ก่อนจะชี้นิ้วไปทางพี่ดีน แล้วก็เรียกชื่อซ้ำๆ
“อิดีน มึงงง อีดีนนน อีดีนนน”
“หนวกหู”
ผมอึ้งหนักไปกว่าเดิม เพราะไม่คิดว่าพี่ดีนจะพูดออกไปแบบนี้ แต่ท่าทางของพี่เจนนี่ก็ตลก จนผมไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอะไรก่อนหลังดี
“อะไรกันนนนน ไปได้กันตอนไหน ทำไมไม่มีใครรู้เรื่อง”
“เงียบหน่า”
“เรื่องนี้ต้องขยาย อีแนต มึงห้ามเอาลูกกูออก มึงประโครมรูปสองคนนี้ไปเยอะๆเลยนะ เชื่อกูว่ามันต้องปัง”
“อย่ามายุ่งได้มั้ย”
“หุบปากไปเลยอีดีน นอกใจกูแบบนี้ มึงต้องได้รับความทุกข์ทรมาน”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง”
“กูจะกระจายความน่ารักของน้องน้ำยางออกไปให้โลกรู้ มึงจะไม่มีวันได้อยู่อย่างเป็นสุข ฮ่าฮ่าฮ่า”
“เอ่อ พี่เจนนี่ครับ…”
“โทษทีวะ กูไม่คิดว่าเรื่องมันจะพลิกไปแบบนี้ ขอให้สนุกนะเพื่อน” ไอ้ฝุ่นตบบ่าผมเบาๆ อย่างปลอบใจแต่สายตาไม่เป็นแบบนั้นเลยสักนิด เมื่อมันเห็นว่าผมพยายามยกมือขึ้นพูดอะไรบ้าง แต่พี่เจนนี่เหมือนไม่ได้โฟกัสมาที่ผมเลยสักนิด ทั้งที่เป็นเรื่องของผมด้วยครึ่งนึงเลยนะครับ
พี่แกเอาแต่ชี้หน้าพี่ดีน แล้วหัวเราะเหมือนสะใจอะไรสักอย่าง ก่อนจะหันไปปรึกษากับพี่แนตตี้อีกยาวเหยียด
เอ่อ ว่าแค่ว่า…ประชุมกันเสร็จแล้วหรอครับ
หลังจากวุ่นวายเรื่องตัวแทนฝ่ายประชาสัมพันธ์ ก็รายชื่อบุคคลที่ถูกฉายบนหน้าจอโปรเจคเตอร์นั้นแหละครับ
พี่แนตตี้ก็นัดแนะวันเวลาเพื่อมาถ่ายภาพเก็บไว้สำหรับนำไปลงประชาสัมพันธ์ในเพจกิจกรรมของมหาลัย หลังจากนั้นก็เป็นอันปิดการประชุม เหลือแค่พี่ๆที่เป็นหัวหน้าของแต่ละฝ่ายประชุมกันต่ออีกนิดหน่อย หนึ่งในนั้นมีพี่ดีนรวมอยู่ด้วย ผมเลยนั่งรอพี่เขาอยู่ในห้องก่อน เพราะพี่ดีนส่งข้อความมาบอกว่าจะกลับพร้อมกัน
ส่วนไอ้ฝุ่นผมไล่กลับบ้านไปแล้วครับ
“หิวยัง” เสียงพี่ดีนดังขึ้น พร้อมกับฝ่ามืออุ่นที่วางแปะลงบนหัวผม
ผมยกหน้าขึ้นจากแขนที่ใช้หนุนนอนอย่างคนขี้เกียจ หันไปมองตามเสียงก่อนจะยิ้มแล้วพยักหน้าให้พี่เขา ดึงหูฟังที่เสียบคาไว้ตรงหูซ้ายออก แล้วกดออกจากหน้าจอยูทูปที่ดูค้างไว้ระหว่างรอพี่ดีน
“อยากกินอะไร” พี่ดีนเอื้อมมือมาคว้าถุงผ้าที่ผมใส่ชีทและหนังสือเรียนไปถือไว้
“ก๋วยเตี๋ยวมั้ยครับ พี่ดีนอยากกินมั้ย”
“อืม กินที่ร้านหรือจะซื้อกลับไปกินที่ห้อง”
“กินที่ร้านมั้ยครับ หิวแล้วอ่ะ กลับห้องไม่ไหว” ผมยู่ปากบ่นหิว ยกมือขึ้นลูบท้องประกอบ พี่ดีนอมยิ้มไม่พูดอะไร ก่อนจะคว้ามือผมไปจับไว้แล้วออกเดิน
“ดีน” เราสองคนหยุดเดิน ก่อนจะหันกลับไปมองตามเสียงเรียก เป็นพี่บัวที่วิ่งออกมาจากห้องสโมสร
“ว่าไงบัว”
ผมดึงมือตัวเองออกจากมือพี่ดีนที่จับไว้ก่อนหน้าออกอย่างช้าๆ ไม่ได้กระชากออกเพราะไม่อยากให้ใครเห็น เพียงแต่สายตาที่พี่บัวมองมามันน่าอึดอัดเกินไป
“ดีนเห็นเอกสารขอเบิกงบประมาณหรือยัง” พี่บัวเหลือบสายตามามองผมเพียงครู่ ก่อนจะละไปมองพี่ดีนด้วยสายตาที่ต่างไปจากที่มองผม
“เจนนี่มันบอกแล้วล่ะว่าจดหมายเรียบร้อยแล้ว แต่เรายังไม่ได้อ่านรายละเอียด”
“งั้นดีนอยู่ต่อได้มั้ย เราจะได้อธิบายรายละเอียดให้ฟัง”
“เดี๋ยวเราค่อยอ่านจดหมายวันที่ต้องเอาเอกสารไปยื่นก็ได้”
“เผื่อดีนไม่เข้าใจตรงไหน เราจะได้อธิบายให้ฟัง”
“เราไม่จำเป็นต้องเข้าใจหรอก แค่เดินเอกสารเอง”
ไอ้ฝุ่นมันเล่าให้ผมฟังก่อนแยกย้ายกลับบ้านว่าจริงๆแล้วพี่ดีนไม่ได้มีหน้าที่อะไรมากมายในสโมสรหรอกครับ เพียงแต่โดนพี่เจนนี่ลากให้มาช่วยเป็นด่านหน้าเวลาต้องเดินเรื่องเอกสารขออนุมัติโครงการต่างๆถึงท่านอธิการบดี เผื่อพี่ๆเจ้าหน้าที่เห็นว่าพี่ดีนเป็นคนเข้าไปยื่นเอกสาร อาจจะใจดีให้เรื่องถึงมือท่านได้เร็วยิ่งขึ้น ผมฟังแล้วได้แต่ขมวดคิ้ว คิดว่าจริงๆแล้วคงไม่ได้ช่วยอะไรหรอกมั้ง คุณลุงคงไม่มีเส้นให้ลูกชายเป็นพิเศษหรอกนะครับ
“ได้ไงล่ะ เผื่อคุณพ่อท่านติดตรงไหน ดีนจะได้อธิบายให้ท่านฟังไง เรื่องจะได้ผ่านไวขึ้น” พี่บัวยิ้มหวานส่งไปให้พี่ดีน ก่อนจะเหลือบสายตาหันมามองผมที่ยืนอยู่ข้างๆพี่ดีนอีกครั้ง
ให้ตายเถอะครับ ผมหมั่นไส้สายตาพี่เขาเหลือเกิน นี่แอบแปะปากในใจแล้วนะ
“เราไม่มีสิทธิ์ช่วยให้เรื่องผ่านง่ายขึ้นหรอกนะ บัวอาจจะเข้าใจผิดไป เรามีหน้าที่แค่เดินเอกสารตามที่เจนนี่มันสั่ง ส่วนเรื่องที่ขอไปจะผ่านหรือไม่ ขึ้นอยู่กับโครงการที่เขียนเสนอไปว่าถูกต้องในเกณฑ์ที่มหาลัยกำหนดไว้หรือเปล่า ทุกอย่างต้องเป็นไปตามขั้นตอนปกติที่มันควรจะเป็น เราไม่มีสิทธิ์ไปบังคับให้พ่อเราเซ็นผ่านให้ได้ง่ายๆหรอก ถึงเราเอ่ยปากขอถ้ามันไม่ถูกต้องท่านก็ไม่ปล่อยผ่าน มันไม่มีสิทธิพิเศษอะไรอย่างที่เจนนี่มันคิดหรอกนะ” พี่ดีนเอ่ยเสียงเข้ม ที่ผมฟังยังไงก็รู้ว่าเขากำลังหงุดหงิด คงไม่ชอบให้ใครคิดว่าตัวเองได้รับสิทธิพิเศษในฐานะลูกชายของท่านอธิการบดีมั้งครับ
“เอ่อ เราขอโทษ” พี่บัวเริ่มหน้าเสีย จากตอนแรกที่ผมแอบหมั่นไส้ ตอนนี้เริ่มสงสารพี่เขาแล้วครับ ก็เสียงพี่ดีนไม่สบอารมณ์แบบนั้น
“แต่ถ้าบัวอยากรู้ผลเร็วๆ เราจะรีบไปยื่นเอกสารให้ทันทีที่ได้แฟ้มมาจากเจนนี่ก็แล้วกัน แต่ไม่รับปากว่าจะเร็วแค่ไหน เพราะพ่อเราก็งานเยอะ รอหน่อยแล้วกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วเรากลับก่อน”
“จ้ะ กลับดีๆนะ”
“อืม” พี่ดีนพยักหน้าเอ่ยตอบรับในลำคอ ก่อนจะหันมาคว้ามือผมไปจับอีกครั้งก่อนออกเดิน
“พี่บัวหน้าเสียแล้ว พี่ดีนใจร้ายเกินไปป่าว” ผมแอบหันไปมองพี่บัวอีกครั้ง หลังจากที่เราก้าวออกมาได้สักระยะ ไม่กล้าหันไปมองทันทีกลัวพี่แกจะรู้ตัว
“ใจร้ายตรงไหน”
“ก็ที่พูดไปเมื่อกี้ไงครับ”
“พูดความจริงทั้งนั้น ใจร้ายยังไง”
“แต่เสียงพี่ดีนแข็งมากกกก” ผมลากเสียงยาวเพื่อเป็นการยืนยัน จนพี่ดีนหันมามอง ก่อนจะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
“ก็ไม่ชอบให้ใครคิดแบบนั้น มันน่ารำคาญ”
“เรื่องที่ได้สิทธิพิเศษหรอ”
“อืม เจนนี่มันชอบพูดไปเรื่อย คนอื่นก็เข้าใจผิด”
“แล้วพี่เจนนี่รู้หรือเปล่าครับ ว่าจริงๆแล้วพี่ดีนไม่ได้ทำอะไรลัดขั้นตอนเลย”
“มันรู้ แต่ก็ยังใช้ให้พี่เดินเอกสารอยู่ดี”
“อ้าว แล้วทำไมไม่ปฏิเสธไปล่ะครับ” ผมเอ่ยถามอย่างสงสัย
“อยากเจอพ่อ”
“ห๊ะ พูดเหมือนไม่ค่อยได้เจอกัน” เหตุผลของพี่ดีนทำผมแปลกใจเสียยิ่งกว่าเดิมอีกครับ
“อื้อ ปกติไม่ค่อยได้เจอหรอก พ่องานยุ่ง”
“เสาร์ อาทิตย์ กลับบ้านไปก็เจอนี่ครับ” ผมเองยังเคยเจอท่านที่บ้านพี่ดีนเลย ภาพที่คุณลุงแต่งตัวสบายๆอยู่บ้าน เอนตัวลงนอนบนโซฟาดูทีวี
ยังติดตาอยู่เลยครับ
“ไม่บ่อยหรอกที่พ่อจะอยู่บ้านทุกเสาร์อาทิตย์อ่ะ งานนอกเวลาราชการก็เยอะ เดินทางบ่อย บางครั้งกลับบ้านไปพี่ก็อยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่”
“อ้าว เหงาเลย” ถึงพี่ดีนจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ผมจับความรู้สึกเหงาในน้ำเสียงของพี่เขาได้เลยครับ อยากจะดึงมากอดให้แน่นๆเลย แต่
ทำได้แค่กระชับฝ่ามือที่เรากุมกันไว้ให้แน่นขึ้น
“แต่อีกสองปีพ่อก็จะเกษียณ ใกล้จะได้พักแล้ว” พี่ดีนตอบรับแรงกระชับในอุ้มมือ แล้วหันมายิ้มให้ผม
ผมรู้ว่าที่พี่เขายิ้ม ไม่ใช่ดีใจเพราะพ่อจะมีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น แต่เพราะพ่อที่ทำงานหนักมาตลอดจะมีเวลาได้พักผ่อนหลังจากทำงานหนักมาตลอดหลายปี
และผมก็รู้ ว่าพี่ดีนคนนี้รักคนในครอบครัวมากขนาดไหน แม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะใช้ชีวิตอย่างเด็กเหงาๆ มีแค่เจ้าหมาสองตัวที่คอยเป็นเพื่อน แต่ทุกครั้งที่เอ่ยถึงคนในครอบครัว สายตาที่มักไม่แสดงอารมณ์ใดๆกลับเปลี่ยนไปเป็นสายตาที่สะท้อนความรู้สึกดีๆมากมาย
ซึ่งผมดีใจที่มันสะท้อนแบบเดียวกันนั้นมาถึงผมทุกครั้งที่เราสบตากัน
“ถ้าพ่อกับแม่พี่ดีนว่าง ไปเที่ยวบ้านยางมั้ยครับ บ้านสวนร่มรื่นมากๆ พ่อกับแม่พี่ดีนน่าจะชอบ มีห้องเยอะแยะเลย หรือถ้าอยากพักแบบส่วนตัว เดี๋ยวยางคุยกับพ่อให้ ยกบ้านยางให้บ้านพี่ดีนอยู่เลยก็ได้ สบายมาก เดี๋ยวพวกยางค่อยขนกันไปนอนที่เรือนคุณปู่ ชวนพี่แดน พี่ดอน แล้วก็เจ้าเดนเด็นไปด้วย ไปกันเยอะๆเลยนะครับ”
“ตื่นเต้นอะไร หืม” พี่ดีนขำ ยกมือขึ้นมาหยิกแก้มผมเบาๆ
“แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว นี่กำลังวางแผนอยู่ในหัวเลยว่าจะพาไปเที่ยวไหนดี ถ้าชอบทะเลก็ไปสมุย แต่ถ้าชอบภูเขาก็ไปนอนในเขื่อน หรือถ้าไม่อยากค้างคืน ขับรถจากบ้านสวนไปไม่ไกลมีน้ำตกเล็กๆอยู่ด้วยนะครับ เงียบสงบมากๆเพราะไม่มีนักท่องเที่ยวเลย มีแต่ชาวบ้านแถวนั้นที่รู้จัก แต่ไม่อันตรายนะครับ วางใจได้ เพราะอยู่ติดกับป่าวนอุทยาน มีสำนักงานป่าไม้อยู่ปากทางเข้าน้ำตก”
“พูดมากจริงๆด้วย ไหนบอกหิว เอาแต่คุย ไม่เดินหรอ”
ผมหลุดหัวเราะ เพราะพึ่งรู้ตัวว่าเป็นฝ่ายรั้งพี่ดีนไว้ไม่ให้เดินต่อ เพราะอยากเล่าแผนที่จะพาครอบครัวพี่ดีนไปเที่ยวให้ฟังก่อน
“นี่ไง เดินไปคุยไป” ผมจับข้อมือที่เรากุมกันไว้แกว่งไปมา แล้วก้าวเดินคู่กันไปอีกครั้ง
“พี่ดีนกินเส้นเล็กเย็นตาโฟเหมือนเดิมมั้ย ยางจะกินบะหมี่ต้มยำพิเศษลูกชิ้นกุ้ง”
“คิดเมนูไว้แล้วหรือไง”
“ไปถึงจะได้สั่งเลยไง หิววว”
“ชามเดียวจะพอ?”
“เล็กแห้งเย็นตาโฟด้วยดีกว่า พี่ดีนสั่งเบิ้ลด้วยมั้ย จะได้จดให้ป้าทีเดียวเลย”
“สองทุ่มแล้ว กินเยอะเดี๋ยวก็นอนไม่หลับ”
“หลับสบายมาก หรือว่ายางกินชามเดียวแล้วไปต่อเครปร้านพี่มนต์ดีกว่า อาทิตย์นี้ยังไม่ได้กินเลย คิดถึงพี่มนต์”
“กินไปเลยสองชาม แล้วห้ามกินอะไรต่อแล้วโอเคมั้ย”
“แต่พี่มนต์จะคิดถึงยางมั้ย ปกติต้องโผล่ไปกินไม่ต่ำกว่าสองครั้ง”
“เดินผ่านก็สวัสดีพี่เขา”
“ทักทายแต่ไม่อุดหนุน เสียมารยาทนะ”
“คือจะกินให้ได้?”
“กินก๋วยเตี๋ยวสองชามก็ได้ เครปค่อยกินวันหลัง กินขนมดึกๆไม่ดีหรอกเนอะ เดี๋ยวอ้วน”
“หึ” แล้วพี่ดีนก็เอื้อมมือข้างซ้ายมาดึงจมูกผมหนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยว ในขณะที่มืออีกข้างยังคงกุมมือผมไว้ โดยมีผมที่ค่อยบังคับมือของเราทั้งคู่
ให้แกว่งไปมาตามจังหวะเท้าที่ก้าวเดิน
ผมชอบเวลาที่เราเดินเอื่อยเฉื่อยกลับหอแบบนี้จังเลยครับ ขออนุญาตยิ้มกว้างๆเลยนะ
Tbc.
ขอโทษที่ให้รอนะคะ ช่วงความพี่ในการอัพระยะคงประมาณนี้แหละค่ะ แง้
หวังว่าจะคิดถึงน้องยางกันน้าาา
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะจ้า มันมีค่าสำหรับเรามากๆเลย รักนะ~
-
ีพี่ดีนขี้เหงา มีน้ำยางอยู่ข้างๆ ไม่ต้องเหงาแล้ว
-
โอม ชะนีบัวจงหลบไป โอม
พี่ดีนน้องยางละมุนมากเลยลูกๆของแม่
นังบัว นังทัวดีย์ อย่าได้คิดทำอะไรเชียวน่ะ
หมั่นไส้นางมาก
-
คิดถึงเเล้วน้าาาาา