ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
...
นิยายเรื่องอื่นๆของนักเขียน
(เรื่องสั้น) 4P ไอ้แว่นเนี่ย!แฟนพวกผม YAOI (มิค, ไมค์, โม x มิลค์) https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1237829 (https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1237829) สถานะ จบแล้ว
(เรื่องสั้น)(3P Yaoi) Love Away! รักมาหลายปี...เจอทั้งทีขอก(อ)ดหน่อยนะ (ไวน์, วิน x บูม) https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43083.0;topicseen (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43083.0;topicseen) สถานะ จบแล้ว
(เรื่องสั้น)Control Love รักครั้งนี้ผมควบคุม (Yaoi) (ฮยอนชิก x อิลฮุน) https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1054991 (https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1054991) สถานะ จบแล้ว
(เรื่องสั้น)Hate เกลียดอะไรได้อย่างนั้น ผมเกลียดเด็กช่างก็เลย... (Yaoi) (เฟียส x ณโม) https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1240000 (https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1240000) สถานะ จบแล้ว
(เรื่องสั้น)รักวุ่นวายของคุณชายต่างขั้ว (Yaoi 4P) (พี, เอ็น, เค x ต้นรัก) https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43081.0;topicseen (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43081.0;topicseen) สถานะ จบแล้ว
End ผู้ชายอบอุ่นกับคนขี้บ่น (YAOI) (เอล x เพื่อน) https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67075.0#top (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67075.0#top) สถานะ จบแล้ว
End (6P)I Hate They But I Love They รักของผมคือพวกเขา(Yaoi) (บาร์เทน, โดนัล, เลนโว, ไลฟ์ลี่, ดีเลย์ x โซฟา) https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50474.0;topicseen (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50474.0;topicseen) สถานะ จบแล้ว
End click love ยัยยากูซ่ากับนายตัวแสบ (ไค x มิ) https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1009757 (https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1009757) สถานะ จบแล้ว
End My Love เพราะเป็นมึงกูถึงยอม (Yaoi) (คอกเทล x เบค่อน) https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1016261 (https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1016261) สถานะ จบแล้ว
End NEWS! ข่าวลับ ข่าวรัก YAOI 3P (ฟาเรนไฮน์, เซลเซียส x มิกกี้) https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1171585 (https://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1171585) สถานะ จบแล้ว
(...) จงเติมคำในช่องว่าง (Yaoi) (วีอาร์ x ของขวัญ) https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67587.0 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67587.0) สถานะ On Air
#บทนำ
ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ดินแดนแห่งเวทย์มนต์ ฮอตโตริ ดินแดนแห่งนี้แบ่งออกเป็นสามอาณาจักรใหญ่ได้แก่ อาณาจักรรัสเทียร์ของเหล่าปีศาจมีผู้นำคือจอมมารในแต่ละรุ่นปกครอง ต่อมา อาณาจักรฟาซอลเทียร์มีพระราชาแต่ละรุ่นเป็นผู้ปกครอง และสุดท้าย อาณาจักรอิลเทียร์ของเหล่าพ่อมดแม่มดมีผู้นำคือจอมเวทย์เป็นผู้ปกครอง อดีตกาลทั้งสามดินแดนอาศัยอยู่ร่วมกันเดินทางไปมาหาสู่กันได้ตามปกติแต่เมื่อหลายร้อยปีก่อนกลับเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้อาณาจักรรัสเทียร์ของปีศาจและฟาซอลเทียร์ของมนุษย์เกิดผิดใจกันจนแตกหักโดยที่อาณาจักรอิลเทียร์พยายามหาหนทางที่จะช่วยทั้งสองอาณาจักรคือดีกัน แต่กลับไร้วี่แวว จนวันหนึ่งที่เหล่าสภาเวทย์รวมตัวกันเพื่อถามคำทำนายที่ทางผู้คนในอาณาจักรนับถือจากศิลาเวทย์ที่ต้องใช้พลังเวทย์เยอะพอสมควรเลยใช้เฉพาะกรณีที่จำเป็นเท่านั้น โดยในครั้งนี้รวบรวมเหล่าพ่อมดแม่มดที่ผ่านขั้นนักเวทย์มาแล้วด้วยกันเกือบพันคน หลังจากเริ่มร่ายเวทย์ทำพิธี ตัวศิลาปรากฏลำแสงพุ่งออกไปที่แผ่นหินตัวทำรอบศิลาก่อนจะเกิดแผ่นศิลาหนึ่งแผ่นขนาดใหญ่พอสมควรลอยเด่นใจกลางแสงสว่างนั้นก่อนจะลอยมาวางบนพื้นหน้าเหล่านักเวทย์ก่อนที่แสงเหล่านั้นจะหายกลับไปที่ศิลาศักดิ์สิทธ์ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ จอมเวทย์เดินไปยกแผ่นศิลาขึ้นตั้งก่อนจะอ่านข้อความบนศิลาแผ่นนั้นทันที
เมื่อเวลาเวียนว่ายมาบรรจบ
เราจักพบความสงบทุกสถาน
ไร้ความเกลียดความชังนิรันด์กาล
ปีศาจมาร มนุษา ชาวเวทย์เอย
เมื่อใดก็ตามที่มีพ่อมดน้อยที่มีครบธาตุถือกำเนิดขึ้น คำทำนายจักขึ้นอยู่กับตัวของเขา หากสำเร็จจักพบความสุขสงบหากผิดพลาดจักวอดวาย จงตามหาเขาให้พบก่อนที่กาลเวลาจักพรากความหวังของ 3 ดินแดนไปตลอดพันปีกาลอีกครั้ง
ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆทุกอย่างตกอยู่ภายใต้ความเงียบงัน นักเวทย์ทุกคนที่เข้าร่วมพิธีต่างครุ่นคิดถึงเด็กในคำทำนาย บุคคลที่จะสามารถใช้เวทย์ได้ครบทุกธาตุจะมีอยู่จริงหรือ เพราะขนาดท่านจอมเวทย์ที่เป็นผู้นำยังมีเจ็ดธาตุเท่านั้น แถมถ้าจะมีครบธาตุต้องมีร่างกายที่เป็นเช่นไรกันถึงรองรับพลังเวทย์มหาสารนั้นได้
“เราจะต้องตามหาเด็กในคำทำนายนี้ให้ได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม เมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนตาที่ตำรารวบรวมนักเวทย์ของหอตำราได้บอกแก่เราไว้ ลำดับขั้นสูงสุดของเราคือจอมเวทย์ตามตำราทั่วไปที่พวกเจ้าเรียนรู้บ่งบอกถึงเพียงขั้นนั้นเพราะนานนับหมื่นปีตามที่ข้ากล่าวไม่มีผู้ได้เกินกว่าขั้นนี้ไปได้ แต่ตามบันทึกของตำรานั้นบ่งบอกว่าเมื่อหมื่นปีก่อนมีจอมเวทย์ที่อยู่ในขั้นที่สูงกว่านั้นขึ้นไปและเป็นจุดสูงสุดของพวกเราชาวเวทย์แห่งอิลเทียร์” จอมเวทย์เอยด้วยความยินดีที่ตนสามารถเพิ่มวิธีที่จะตามหาเด็กในคำทำนาย
“ตำรานั้นอยู่ภายใต้การดูแลของสภาเวทย์ของเหล่าผู้อาวุโส พวกเราเหล่านักเวทย์เป็นเพียงขั้นกลางไม่มีสิทธิ์เข้าไปในห้องนั้นได้ ท่านจอมเวทย์ช่วยกล่าวต่อได้หรือไม่เจ้าคะ ว่าเนื้อหาภายในเล่มนั้นบอกกล่าวอะไรแก่ท่านบ้าง” นักเวทย์สาวที่เป็นอาจารย์หลังจากที่ผ่านการทดสอบเป็นนักเวทย์เมื่อหลายปีก่อนกล่าวถามแทนเหล่านักเวทย์อื่น
“ในบันทึกระบุไว้ว่าคนผู้นั้นสามารถใช้เวทย์ได้ทุกธาตุ ไม่จำเป็นต้องใช้สื่อกลางหรือการร่ายเวทย์ด้วยการร่ายแบบพวกเรา สามารถใช้เวทย์ได้ตามใจนึก เป็นชาวเวทย์เพียงคนเดียวที่สามารถหยิบยืมพลังจากธรรมชาติรอบกายได้ทุกชนิด คนผู้นั้นอยู่ในขั้น มหาปราชญ์จอมเวทย์ แต่ไม่มีบันทึกว่าเขาคือใคร ลักษณะเป็นเช่นไร แม้กระทั่งชื่อที่ทิ้งไว้ก็เป็นเพราะความเลือนรางจากเวทย์มนต์ลบตัวตนของเขาเช่นกัน” จอมเวทย์ทำหน้าเศร้าหลังจากเล่า เหล่าสภาอาวุโสที่เคยได้อ่านบันทึกต่างทำสีหน้าเจ็บปวดจนนักเวทย์ยิ่งอยากจะรู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
“เมื่ออดีตกาลชาวเวทย์เช่นเรายังคงหวาดกลัวต่อพลังที่ไร้รูปแบบเช่นนั้นจนเกิดเป็นการแบ่งแยกที่ชัดเจน และจอมเวทย์ในครานั้นยังมิสามารถจัดการในเรื่องนี้ได้จนมหาปราชญ์ตอนย้ายตัวเองหลีกหนีเข้าไปอาศัยอยู่ในป่าลึกแต่เมื่อมีเหตุการณ์ที่เกินกำลังตนกลับเชิญเขามาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เมื่อเสร็จสิ้นก็ไม่เคยประกาศถึงตัวตนของเขา พวกเราชาวเวทย์ในตอนนั้นทอดทิ้งเขาไว้ด้านหลังเมื่อเกิดสงครามกับสัตว์อสูรร้ายที่โจมตีพวกเราทั้งสามดินแดน ผู้ที่หยุดยั้งในครั้งนั้นมิใช่ผู้ปกครองทั้งสามหากแต่เป็นเขาผู้นั้น ผู้ที่ยืนหยัดในสนามรบมีเพียงแค่ทหารบางนายเหล่าผู้ปกครองและเขา หลายคนหนีตายเอาชีวิตรอดกัน จนเหตุการณ์จบไม่มีใครรู้ถึงตัวตนของเขาอีกนับจากนั้น เมื่อจอมเวทย์ใกล้จะสิ้นท่านกลับบันทึกเรื่องราวเหล่านี้ไว้ ท่านใช้เวทย์จดจำเพื่อจดจำเขาแต่เวทย์ที่ต่างกันทำได้แค่จดจำเรื่องราวและชื่อไร้ซึ่งสิ่งบ่งบอกตัวตนและคำมั่นสัญญาของพวกเขาครั้งนั้นที่จะไม่กล่าวถึงตัวตนอีกฝ่ายตลอดกาล ท่านจอมเวทย์ยอมที่จะผิดสัญญาบันทึกบอกเล่าไว้แล้วท่านก็สิ้นใจตามสัญญาที่กล่าว"
“ท่านจอมเวทย์ ท่านสามารถบอกชื่อของเขาแก่พวกเราได้หรือไม่ครับ เพราะนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เชื่อโยงกับเด็กในคำทำนายก็ได้นะครับ” นักเวทย์หนุ่มอีกคนกล่าว
“ฉันก็คิดเหมือนกับพวกเธอเหล่านักเวทย์ทั้งหลายเรื่องการเชื่อโยงกับเด็กในคำทำนาย แต่มันก็เป็นเพียงข้อสันนิษฐานของเราเท่านั้น ความจริงเด็กคนนั้นอาจจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาที่พวกเราคิดว่าเป็นสายเลือดเลยก็ได้ ถูกไหม เราควรเผื่อวิธีอื่นในการตามหาต่อไป เอาละท่านมหาปราชญ์จอมเวทย์ มีชื่อว่า รัสเทล อินเทียส”
TBC.
#1
“จงตื่นขึ้นมาเถิดบุตรแห่งข้า รัสเทล” เสียงทุ้มที่กังวานไปทั่วทุ่งกว้างที่มีเพียงร่างของชายหนุ่มต่างวัยสองคนอาศัยอยู่ตามลำพัง ชายหนุ่มที่นอนหลับตาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งหันไปมองคนที่นั่งอยู่ด้านข้างตน ชายหนุ่มที่ดูหล่อเหลาจนไม่สามารถบรรยายได้ส่งรอยยิ้มเอ็นดูกลับมาที่เขา
“ท่านผู้สร้าง” เสียงที่นุ่มละมุนดังออกมาจากริมฝีปากบนใบหน้าที่ระบุเพศจากสายตาไม่ได้เพียงนิด หากแต่ความราบเรียบบริเวณหน้าอกที่ยืนยันว่าเป็นบุรุษเพศเพียงเท่านั้น
“หากเจ้ายังมิเลิกจมอยู่กับความเศร้าโศกจากพวกเขาเมื่อนานมาเช่นนี้ แล้วเจ้าจักมีความสุขในวันต่อไปได้เช่นไรบุตรข้า” ฝ่ามือที่ลูบอยู่บนศีรษะด้วยความเอ็นดูเรียกรอยยิ้มจากใบหน้าสวยที่แฝงความเศร้าของเด็กหนุ่มตรงหน้า
“ข้ามิอาจลืมเลือนช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดที่พวกเขาทอดทิ้งข้ามิได้ พวกเขารับปากว่าจะช่วยเหลือข้าช่วยรักษาผืนป่าและสัตว์น้อยใหญ่ที่ข้าดูแลในนั้น พวกเขากลับทอดทิ้งมันจนเกิดเรื่องครั้งนั้นขึ้น พวกเขาบีบบังคับข้าให้ต้องทำร้ายลูกๆที่รักของตัวเอง พวกเขามิรักษาสัญญาที่จะดูแลสัตว์พวกนั้น พวกเขาทอดทิ้งพวกมัน และสุดท้ายก็หันหลังทิ้งข้าไว้กับปัญหาที่ข้ามิเกี่ยวข้องใดๆ ข้าผิดอะไร ลูกๆข้าผิดอะไร ข้าแตกต่างกับพวกเขาเช่นไร ถึงทอดทิ้งข้ากัน เหตุใดจึงหวาดกลัวข้ากัน ข้าใช้เวลานานนับพันปีเพื่อหาเหตุผลมาตอบตัวเอง แต่ไม่มีอะไรที่บอกกล่าวแก่ข้าได้ว่าเหตุใดพวกเข้าถึงหวาดกลัวตัวข้าที่ปกป้องพวกเขาเช่นนี้”
“เจ้าบอกว่าเจ้าคือผู้ปกป้องพวกเขาเหล่าลูกแกะผู้หลงทางเช่นนี้ แล้วการที่เจ้าหนีพวกเขามานับหมื่นปีเช่นนี้ ใครเล่าที่ปกป้องเขาต่อกันบุตรแห่งข้า”
“ท่านผู้สร้าง ข้ารักและพร้อมปกป้องพวกเขาด้วยใจจริง แต่การที่พวกเขาทอดทิ้งข้ามันก็ทำให้ข้ามิสามารถมองพวกเขาดำเนินชีวิตต่อไปได้ พวกเขาต่างรักในพวกพ้องแล้วข้าเล่า มิรักพวกพ้องเช่นกันหรือ ข้าอยากมอบบทเรียนกับพวกเขา อยากให้พวกเขาได้ดูแลตนเอง อยากให้พวกเขาต่างเติบโตด้วยตนเองโดยไร้ข้าที่อยู่เฝ้ามอง”
“บุตรแห่งข้า ณ ตอนนี้ดินแดนด้านล่างกำลังระส่ำระส่ายยิ่งนัก หากเจ้ามิเชื่อจงส่องกระจกนี้เพื่อรับรู้เรื่องราวเถิด” ชายหนุ่มรับกระจกมามองโลกด้านล่างที่เขาเคยอาศัยเมื่อนานมาแล้ว
ความวุ่นวายในทุกย่อมหญ้าหลังจากที่เขาจากมาไม่นานจวบจนเหตุการณ์ปัจจุบันที่เกิดความแตกแยกของสองดินแดนจนเกิดสงครามอยู่ต่อเนื่อง ผู้คนบาดเจ็บล้มตายจากโรคประหลาด ผืนป่าที่เขาดูแลมิเปลี่ยนไปจากเดิม ไอเวทย์ที่ครอบคลุมไว้ทำให้เข้ารับรู้ได้ว่าที่นี่มีการดูแลรักษาที่สม่ำเสมอ ไอเวทย์จากปีศาจและพ่อมดแม่มดและเทคโนโลยีจากสิ่งประดิษฐ์ของมนุษย์ที่ปกป้องคุ้มครองผืนป่าและสัตว์ภายใน ความเจ็บปวดเริ่มที่จะเลือนลางเมื่อเห็นว่าภาพตรงหน้ายังคงอยู่
“พวกเขาอาจจะหลงลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้า แต่บทเรียนที่พวกเขาได้รับทำให้พวกเขาเข้าใจเจ้ามากขึ้น พวกเขากำลังรักษาสัญญาของเจ้าเช่นกาลก่อนแล้วบุตรแห่งข้า เจ้าสามารถละทิ้งความเจ็บปวดในอดีตครั้งก่อนได้หรือไม่เมื่อประจักษ์กับสายตาเจ้าแล้ว ว่าตอนนี้เจ้าเองก็ทอดทิ้งพวกเขาจากบทเรียนของเจ้าเช่นกัน บุตรแห่งข้า”
“ท่านผู้สร้าง ข้าไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลวร้ายลงเช่นนี้ เป็นข้าเองที่ทอดทิ้งพวกเขามานานนับหมื่นปีเช่นนี้ ข้าทอดทิ้งพวกเขาจนเหตุการณ์เลวร้ายกว่าเดิม ข้าจะทำอย่างไรดี พวกเขาจะให้อภัยกับโทษที่ข้าทอดทิ้งเขาครั้งนี้หรือไม่” เสียงของเด็กหนุ่มสั่นเทาจากความเสียงใจที่คิดว่าตนทอดทิ้งบุคคลที่ตนบอกว่าปกป้องไว้นานเกินไปจนแผ่นดินด้านล่างเริ่มระส่ำระส่ายเช่นนี้ ความแตกแยกของสองอาณาจักรที่ไร้ผู้ช่วยเหลือ ทุกอย่างดูหนักเกินไปที่อาณาจักรเวทย์แห่งนั้นจะช่วยได้
“หากเจ้าอยากจะรู้สิ่งใดก็จงตรองดูเอาเถิด หากแต่ไร้ซึ่งหนทางแล้ว ข้าผู้เป็นพ่อจักช่วยเหลือเจ้าเอง” อ้อมกอดที่กระชับเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย ความสงบที่หาได้เสมอในอ้อมกอดนี้ทำให้เกิดประกายในดวงตาของเด็กหนุ่ม
“ท่านผู้สร้าง ข้าอยากปกป้องพวกเขาอีกครั้ง แต่ข้ากลัวว่าหากพวกเขาจำข้าได้จะหวาดกลัวข้าอีกหน”
“ข้าจะช่วยเจ้าเองบุตรแห่งข้า” แสงสว่างเกิดขึ้นก่อนที่จะกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง แต่กลับเหลือเพียงชายหนุ่มวัยกลางคนที่ยืนยิ้มอยู่เพียงลำพัง
“ไม่ว่าเจ้าจะหนีมันมาอีกสักกี่พันครั้งชะตาของเจ้าก็จะคงเดิม พวกเขาจักใช้ประโยชน์จากเจ้าเช่นเดิม อยู่ที่มุมมองของเจ้าแล้วว่าจะมองว่าพวกเขาใช้ประโยชน์จากเจ้าหรือเพียงขอยืมแรงของเจ้าเช่นมิตรสหายกัน พ่อคนนี้จักอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอไม่ว่ายามใด ขอให้เจ้าได้ประสบแต่สิ่งที่ดีเถิดหนา ลูกรัก”
ภาพทุกอย่างกลายเป็นความมืดมิดเหมือนทุกครั้งที่เหตุการณ์จบลง เปลือกตาที่ปิดอยู่ถูกเปิดออก ร่างบางของเด็กผู้ชายที่อยู่บนเตียงซ้อนทับกับภาพของเด็กหนุ่มที่อยู่ในช่วงเวลาแห่งนิมิตฝัน ไม่ว่าส่วนใดของร่างกายที่ไม่แตกต่างจากกันที่แตกต่างคงเป็นเพียงขนาดของร่างกาย เพราะร่างบนเตียงเป็นเพียงแค่เด็กน้อยวัยสิบสามปีเท่านั้น
ร่างนั้นขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นมานั่งนิ่งๆ ความงุนงงจากภาพฝันที่เห็นทุกครั้งยามหลับตานอนตั้งแต่จำความได้จากที่ตกใจที่เห็นคนที่หน้าคล้ายตัวเองกลายเป็นความชินชา หลังจากที่บอกเล่าความฝันกับบิดามารดาเขาก็ถูกหาว่าเพ้อฝัน เด็กน้อยจึงไม่เคยเล่าความฝันของตนเองแก่ใครอีก แม้จะจดจำเหตุการณ์ ชื่อและหน้าของเด็กหนุ่มในฝันได้แต่กลับเลือนรางเมื่อนึกถึงชายที่พูดคุยตรงหนาในฝันเสมอ
เมื่ออายุครบสอบขวบจึงเข้าโรงเรียนประจำอาณาจักรตามกฎระเบียบ และความฝันยิ่งเด่นชัดขึ้นเมื่อเข้ามาที่โรงเรียนแห่งนี้ในวัยสิบปี และทุกครั้งที่หลับตาภาพของเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าเหมือนตนก็ปรากฏขึ้นเสมอ
“ราส ถ้านายตื่นแล้วก็ไปจัดการตัวเองเร็วเข้า เรากำลังจะไปสายแล้ว” เสียงรูมเมทของเด็กหนุ่มดังขึ้นความคิดต่างๆจางหายเมื่อได้ยินคำว่าสาย
ขาสั้นที่แตกต่างจากเพื่อนร่วมรุ่นรีบวิ่งไปจัดการตัวเองแล้วพากันออกจากหอพักไปที่อาคารรวมทันทีเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมขึ้นปีที่สี่ของพวกเขาเหล่าพ่อมดแม่มดรุ่นใหม่ สิ่งที่ตื่นเต้นก็คือจากนี้ไปอีกสามปีพวกเขาจะได้เรียนภาคปฏิบัติกันเสียทีและวันนี้พวกเขาจะได้รู้ว่าพวกเขามีเวทย์อะไรกันบ้างและสามารถใช้ได้ในรูปแบบไหนกันบ้าง
ยินดีต้อนรับทุกท่านเขาสู่ดินแดนแห่งเวทย์มนต์นะครับ กระผม ราสเต้ ดีนเซอร์ ผมจะขอทำหน้าที่เป็นผู้บรรยายหลักนะครับ ที่โลกที่ผมอยู่เรียกกันว่า ฮอตโตริ ในโลกนี้แบ่งออกเป็นสามดินแดนนะครับ เราจะเรียกกันว่าอาณาจักรนะครับ
มาเริ่มกันที่อาณาจักรแรกกันครับ เป็นอาณาจักรของเหล่าปีศาจทุกชนิดทุกสายพันธุ์มีชื่อว่า อาณาจักรรัสเทียร์ ต่อมาอาณาจักรที่มีเหล่ามนุษย์ที่ไร้เวทย์อาศัยอยู่แต่ถึงจะไร้เวทย์ก็มีวิวัฒนาการด้านเทคโนโลยีมาทดแทนสิ่งที่ขาด มีชื่อว่าอาณาจักรฟาซอลเทียร์และมาถึงอาณาจักรสุดท้ายที่ผมภูมิใจนำเสนอ อาณาจักรบ้านเกิดของผมเองครับ อาณาจักรอิลเทียร์
ที่นี่เป็นที่อยู่อาศัยของเหล่าพ่อมดแม่มดรายละเอียดเบื้องต้นเป็นเนื้อหาสามปีที่เราเรียนทฤษฎีกันมาทั้งหมดครับ ที่นี่เราจะแบ่งลำดับการเรียกชื่อชั้นตามหน้าที่และพลังเวทย์ด้วยนะครับ ชนชั้นสูงหรือกษัตริย์ผู้ปกครองเราเรียกว่าจอมเวทย์ รองลงมาเป็นเหล่าสภาเวทย์อาวุโส ทำหน้าที่คัดกรองและออกกฎต่างๆ ต่อมาเป็นปราชญ์เวทย์ทำหน้าที่ส่งต่อคำสั่งและดูแลหน่วยงานต่างๆในระดับสูง ต่อมาเป็นนักเวทย์คือเหล่าอาจารย์และเจ้าหน้าที่ด้านการศึกษาทุกคน สุดท้ายคือพ่อมดและแม่มด เป็นคำเรียกบุคคลที่ไม่ได้รับตำแหน่งใด เรียงลำดับจากบนลงล่างตามนี้ครับ
จอมเวทย์
สภาเวทย์อาวุโส
ปราชญ์เวทย์
นักเวทย์
พ่อมด,แม่มด
ในส่วนของชื่อเรียกของพวกเราตามลำดับขั้นพลังเวทย์จะมีลำดับจากบนลงล่างตามนี้นะครับ
มหาปราชญ์จอมเวทย์ (ปัจจุบันสาบสูญ)
จอมเวทย์
ปราชญ์เวทย์
นักเวทย์
พ่อมด,แม่มด
พ่อมด,แม่มดฝึกหัด
ระดับขั้นในแต่ละขั้นนั้นจะแบ่งได้อีกสามส่วนคือ ขั้นสูง ขั้นกลาง และขั้นเริ่มต้น ชนิดของเวทย์แบ่งเป็นสองชนิดคือแบบพื้นฐานและพิเศษ โดยเริ่มจากพื้นฐานคือ ดิน , น้ำ , ลม , ไฟ แบบพิเศษคือ แสง , มืด , น้ำแข็ง , ไม้ , ไฟฟ้า , ทำนาย(สาบสูญ) , ห้วงเวลา(สาบสูญ)และว่างเปล่า(สาบสูญ)
นี่เป็นเพียงข้อมูลพื้นฐานสำหรับพวกเรานะครับ ที่อาณาจักรนี้จะมีโรงเรียนเพียงแห่งเดียวที่ฝึกสอนเหล่าพ่อมดแม่มดน้อยให้เติบโตกลายเป็นพ่อมดแม่มดหรือบุคลากรด้านต่างๆ ที่โรงเรียนนี้จะรับเด็กทุกคนในดินแดนเข้ามาเมื่ออายุครบสิบปีบริบูรณ์
สามปีแรกทางโรงเรียนจะสอนเฉพาะด้านทฤษฎีเท่านั้นเพื่อวัดระดับความรู้ พอปีที่สี่จะเริ่มวัดระดับพลังที่จะบ่งบอกว่าเจ้าตัวจะต้องอยู่หรือเดินทางไปตามเส้นทางใดในอนาคตของตน เด็กทุกคนเกิดมาจะยังไม่สามารถใช้เวทย์ได้จนกว่าจะผ่านการวัดระดับพลังจากที่นี่ก่อนเสมอ ผมและเพื่อนคนอื่นเลยอดที่จะตื่นเต้นไปกับมันไม่ได้เพราะอยากจะรู้ว่าผมได้พลังอะไร
“ต่อไปจะเป็นการแยกย้ายนักเรียนชั้นปีที่สี่ไปตามห้องวัดระดับพลังนะครับ” เสียงของอาจารย์ที่ทำหน้าที่ในงานปฐมนิเทศนักเรียนในครั้งนี้
เอ ผมลืมบอกชื่อโรงเรียนหรอครับ โรงเรียนนี้จะมีชื่อเดียวกับอาณาจักรเลยครับและอีกสองดินแดนก็เช่นกันครับ โรงเรียนอิลเทียร์ ชุดเครื่องแบบเป็นสีเทาเข้มทุกคนแต่ไทจะเปลี่ยนสีตามแต่ละชั้นปี ง่ายๆครับเราต้องเปลี่ยนไทใหม่ทุกปีครับเรียงจากปีแรกไปก็เป็น ขาว ครีม ชมพูอ่อน ฟ้าอ่อน ครามและสุดท้ายดำครับ แต่จะมีเข็มกลัดชื่อย่อตัวหนังสือ IT ติดไว้ทุกคนแต่จะเป็นสีเงินครับ ส่วนพวกมีตำแหน่งจะเป็นสีทองครับผมรู้แค่นี้เพราะไม่ได้สนใจมากมายถ้าเจอสีทองก็เลี่ยงเดินไปอีกทางก็จบครับ
ผมไม่ได้มีความผิดหรอกนะครับแต่มันไม่ชอบไงครับ ผมคิดว่าพวกคุณก็เป็นเวลาเจออาจารย์ฝ่ายปกครองใช่ไหมละครับ แหมรู้กันๆ ต่อครับตอนนี้นักเรียนสีไทอื่นๆเริ่มแยกย้ายออกจากหอประชุมอาคารรวมไปแล้วที่อยู่ก็เป็นพวกไทฟ้าอ่อนแบบพวกผมที่บ่งบอกว่าเป็นเด็กปีสี่
“ราส ทางนี้ ฉันโคตรจะตื่นเต้นเลยหวะ” เสียงของรัล เพื่อนร่วมชั้นและรูมเมทของผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับจูงแขนผมดินตามไปทางห้องวัดพลัง
ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วครับที่มีหลายคนคอยเข้ามาถามมาคุยตั้งแต่เรื่องมีสาระจนเรื่องไร้สาระที่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ผมที่ร่าเริงเข้ากับใครก็ได้มีเพื่อนเยอะแยะเป็นที่รู้จักจากรุ่นพี่รุ่นน้องมากมายแต่กลับไม่มีใครสักคนที่ผมเรียกว่าเพื่อนสนิทสักคนเดียว เมื่อมีคนเข้ามาใกล้ผมมากเกินเขตที่ขีดไว้ผมจะถอยห่างออกมา อะไรบางอย่างในตัวผมกลัวการไว้วางใจใครสักคนมาโดยตลอด ผมไม่เคยที่จะเชื่อใจใครนอกจากตัวเอง
“คนต่อไปเชิญครับ” รุ่นพี่ไทสีครามบ่งบอกชั้นปีที่ห้าทำหน้าที่ขานเรียกรุ่นน้องและเช็คชื่อคนที่ผ่านเข้าห้องไปจนกระทั่ง
“เชิญครับน้องราส” ผมพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้พี่เขาทั้งที่จำชื่อพี่เขาไม่ได้ก็ตาม ผมเดินเข้ามาภายในห้องวัดพลัง กำลังจะได้รู้แล้วสินะครับ ตื่นเต้นสุดๆเลย
TBC.