พิมพ์หน้านี้ - T@NG★ซีรีย์เรื่องสั้น★รวมทีม... คำว่ารักก็แค่เนี๊ยะ แจ้งอัพเรื่องสั้น 10-1-56
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Sirada_T ที่ 25-03-2012 15:45:27
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
...............................................
รวมทีม... คำว่ารักก็แค่เนี๊ยะ
วันนี้แก๊งค์เดิมกลุ่มเดิมกำลังวางแผนที่จะไปเที่ยวทะเลกัน แน่นอนคนต้นคิดไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่ชอบเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจ... ต้นน้ำคนนี้นี่เอง
“โอเค งั้นพรุ่งนี้รวมตัวกันบ้างไอ้ท่อง ใครไม่เอาแฟนไปก็ไม่รับผิดชอบชีวิตนะเว้ย! หรือกลัวเป็นภาระจะทิ้งเอาไว้บ้านก็ได้ ฮาๆ”ไอ้เที่ยวบอก ก่อนจะได้เสียงดังผลัวะสองผลัวะประทบเข้าที่หัว จากฝีมือทั้งของแฟนของเพื่อนนั่นแหละ
แล้วเช้าวันรุ่งขึ้นในเวลาตีสี่กว่าๆ ทั้ง10คนก็พร้อมที่จะออกเดินทางโดยได้อภินันทนาการรถตู้จากพ่อของเหมันต์ให้มาขับเล่นฟรีๆ... ที่จริงพ่อของเหมันต์จะให้คนขับมาด้วย แต่เหล้าทโมนนั้นมีจำนวนเยอะกว่าที่นั่งอยู่แล้ว จึงปฏิเสธข้อเสนอนี้ทิ้งไป...
เขาตะเกียบเป็นจุดหมายปลายทางที่ทุกคนกำลังมุ่งหน้ากันไป โดยสลับให้เหมันต์... น้ำฝนแล้วก็ปักษาเป็นคนขับรถจำเป็นสลับกันไป... จากจัดที่นั่งก็ไม่มีอะไรมากมาย คู่ใครคู่มัน ยกเว้นแต่ว่าถ้าเหมันต์เป็นคนขับรถ คิมหันต์ก็ต้องขึ้นมานั่งข้างคนขับ... ถ้าน้ำฝนขับเมฆก็ต้องมาสลับที่กับคิมหันต์ ถ้าปักษาขับต้นน้ำก็ต้องขึ้นมานั่งแทน แต่ดูคู่สุดท้ายจะไม่ค่อยเป็นใจกันเท่าไร เมื่อคนที่นั่งข้างๆเอาแต่คอยแหย่ให้คนขับหน้าแดงอยู่ร่ำไป
“งั้นเอาเป็นว่า... เก็บของให้เสร็จ สิบเอ็ดโมงมาเจอกันที่หาดแล้วกันนะ”เนื่องจากเป็นบังกะโลที่พัก หลังละสองห้อง... ทั้งห้าคู่จึงต้องแยกกันไป หลังละสี่คน เมฆากับน้ำฝนพักอยู่หลังเดียวกับต้นน้ำและปักษา โดยให้เหตุผลว่า ปักษากับน้ำฝนเป็นเพื่อนกัน จำได้ไม่เกร็งมาก คนแรกกับสุดท้ายอยู่หลังที่สองกับเที่ยวและท่อง ด้วยเหตุผลง่ายๆของเหมันต์ว่า ไม่ชอบอยู่รวมกับคนอื่น จึงขโมยบ้านหลังหนึ่งไปคนเดียว ไม่ต้องอยู่รวมกับใคร ยกเว้นคิมหันต์น่ะนะ... แต่ละคู่เมื่อได้รับกุญแจห้องแล้วก็เดินไปยังห้องของตนเอง...
“พี่น้ำฝน ผมอาบน้ำก่อนนะครับ”เมฆบอกก่อนจะวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้น้ำฝนมองแล้วแล้วยิ้มขำๆ เขาใช้เวลาประมาณห้านาทีในการเก็บสัมภาระของทั้งคู่ก่อนจะร้องบอกกับคนที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ
“เมฆ พี่ไปรอที่หาดเลยนะ รีบอาบล่ะ อีกสิบนาทีจะสิบเอ็ดโมงแล้ว”เสียงคร้าบยาวๆดังจากห้องน้ำให้คนพูดได้ยิ้มอีกรอบแล้วเดินออกไปรอที่ชายหาด
สำหรับคู่ของปักษากับต้นน้ำ ที่พักอยู่ห้องเดียวกันก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไร...
“โอ๊ย! เหนื่อยจริง...”เสียงโอดครวญจากร้องสูงใหญ่ที่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ให้คนตัวเล็กกว่าหัวเราะอย่างระอาแล้วเดินไปนั่งที่ข้างเตียง
“นอนพักก่อนก็ได้ครับพี่น็อต พอใกล้ถึงเวลาแล้วผมจะมาปลุกนะ เดี๋ยวผมออกไปเซอร์เวย์ชายหาดแปป”เสียงครางฮือตอบรับ ทำให้ต้นน้ำเดินออกมาจากห้องพักด้วยความเงียบไม่อยากรบกวนคนที่เหนื่อยสักเท่าไร
“ไอ้เที่ยว... มึงเอาผ้าขนหนูกูไปเก็บไว้ไหนเนี่ย”เสียงโวยวายดังลั่นจากร่างของคนตัวเล็ก... เที่ยวกุมขมับคลึงสักพักแล้วดึงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ขึ้นมาเปิด
“เอ้า!”ผ้าขนหนูสีฟ้าผืนใหญ่ถูกโยนให้คนตัวเล็กกว่าที่รอรับอยู่แล้วก่อนจะเดินเฉิบไปเข้าห้องน้ำ... นับวันจะยิ่งปากกล้ามากขึ้นทุกปี คิดถูกคิดผิดวะเนี่ยที่คบกับมันน่ะ คงเป็ฯได้แค่ความคิดในใจ ลองพูดออกมาสิ มีหวังตายไม่ต้องรักษาเลย ท่องตัวเล็กบอบบาง บัดนี้กลายเป็นไอ้ท่องที่แข็งแกร่ง... จนเกินไป
“ท่อง... กูไปรอที่หาดนะ”เสียงเออตอบรับทำให้เที่ยวคว้ากล้องถ่ายรูปคู่ใจแล้วเดินออกจากบังกะโลทันที
คนแรกเดินเข้ามาในห้องพัก ก่อนจะวางกระเป๋าของตัวเองกับสุดท้ายลง แล้วดึงเอาคนที่เดินตามเข้ามามากอด
“เฮ้อ! ชื่นใจจัง เหนื่อยรึเปล่า หืม...”เสียงอ่อนโยนที่ถามทำให้สุดท้ายยิ้มแล้วส่ายหน้า... ไม่เหนื่อยหรอกถ้าพี่คนแรกดูแลเขาขนาดนี้...
“งั้นเดี๋ยวจัดของแล้วเราไปเดินเล่นที่หาดกันนะ”คนแรกบอกแต่สุดท้ายส่ายหน้าปฏิเสธ
“เดี๋ยว... สุดท้ายจะไปหาท่อง พี่คนแรกไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวสุดท้ายตามไปทีหลัง”เสียงหวานบอก คนแรกก้มลงไปหอมแก้มก่อนจะยิ้มหวานแต่ก็เข้มได้ใจสุดท้ายไปเต็มๆ
“โอเคครับ... งั้นมาจัดของกันนะ”แล้วก็จูงมือกันไปจัดของให้เข้าที่เข้าทาง... ดูเป็นคู่ที่เข้าใจกันดีที่สุดแล้วในบรรดาสามีภรรยาที่พากันมาในทริปนี้น่ะ...
เสียงโหวกเหวกโวยวายของคิมหันต์กับเหมันต์กำลังดังลอดมาจากบังกะโลที่อาศัยอำนาจข่มขู่เพื่อนๆจนทำให้ได้อยู่บังกะโลหลังเดียวมาไว้ในมือ แต่เสียงที่ทะเลาะกัน ถ้าใครได้ฟังแล้วคงต้องปวดยอดลามไปถึงปลายประสาทอย่างแน่แท้
“พี่เห... ผมจะใส่ขาสั้น”ร่างบางแย่งกางเกงขาสามส่วนมาไว้ในมือ...
“เรื่องสิ... พี่จะให้ใส่ขายาว”เสียงเข้มของอีกฝ่ายบอกก่อนจะยัดกางเกงขายาวใส่มือของคนตรงหน้าแล้วแย่งกางเกงขาสามส่วนกลับมา
“พี่เหมันต์!!”เสียงดุๆดังขึ้นแต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลัว
“คิมหันต์... ใส่ขายาว”และจบลงด้วยร่างเล็กๆของคิมหันต์ที่ปากางเกงลงพื้น
“เออ! ไม่ให้ใส่สามส่วนงั้นก็ไม่ใส่แม่งเลย เดินออกไปทั้งแบบนี้ล่ะ กูรึอุตส่าต์ไม่เอาขาสั้นมาแล้วเชียว”เสียงงอนๆที่คลอไปด้วยเสียงสะอื้นทำให้เหมันต์ยอมคืนกางเกงให้อีกฝ่าย...
“โอเคครับ คิมหันต์พี่ยอมแล้ว.. ขอโทษนะ ก็พี่ไม่อยากให้ใครมาเห็ฯของๆพี่นี้หน่า แฟนใครใครก็หวง หรือเราว่าไม่จริง ฮึ!”เหมันต์เดินไปกอดด้านหลังของคิมหันต์เบาๆแล้วหอมแก้มก่อนจะอ้อนง้อ
“ไม่เอาแล้ว... กูไม่ใส่แม่งแล้วอ่ะ ไอ้พี่ว๊ากนิสัยไม่ดี”คำเรียกที่คิมติดใช้มาตั้งแต่ปีหนึ่ง เวลาที่คิมโกรธเหมันต์... พี่เหมักจะเปลี่ยนเป็นพี่ว๊ากทันที... แล้วอาจจะตามมาด้วยการบรรยายสรรพคุณของคนตรงหน้า
ทั้งพี่ว๊ากกวนตีน พี่ว๊ากนิสัยเสีย และพี่ว๊ากอื่นๆอีกมาก เท่าที่คนตัวเล็กนี้จะคิดออก...
“คิมหันต์ครับ... ไม่เอานะ พี่ขอโทษแล้วไง สามส่วนก็สามส่วนครับ เดี๋ยวพี่ไปรอข้างนอกแล้วกัน ใส่เสร็จก็ตามไปที่ชายหาดนะ”นิ้วเรียวโยกหัวของร่างเล็กเบาๆแทนคำขอโทษอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากบังกะโลมุ่งสู่ชายหาดจุดนัดพบทันที...
น้ำฝนที่เดินมาที่ชายหาดยืนมองเหล่าบรรดาคุณสามีทั้งหลายที่นั่งๆนอนๆรอคุณภรรยาสาวสวยทั้งหลายให้ลงมาสักทีก่อนจะนึกอะไรสนุกๆได้บางอย่าง... ถ้าลองเอาไปทำดูได้ก็คงดี แต่มันก็ต้องอาศัยความร่วมมือจากเหล่าเมะทั้งหลายพวกนี้นี่แหละ ว่าแล้วก็ไม่รอช้า เดินไปเรียกทุกคนยืนนั่งเล่นกันอยู่ให้หันมาสนใจตนเอง
“เอ่อ... ขอโทษนะครับ ผมมีอะไรสนุกๆมาเสนอ สนใจจะฟังกันบ้างมั๊ยครับ”เที่ยวที่นั่งยองๆเขียนทรายผละจากก่อนจะหันมามองคนพูดเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ลองคนอย่างน้ำฝนคิดจะเสนออะไรละก็... มันคงต้องเป็นสิ่งที่น่าสนใจแหงๆ ก็คิดดูสิ... คนปกติที่ไหนกัน เรียนจนแพทย์แต่ไปทำงานบริษัทแถมบ้านก็เป็นโรงพยาบาล ความคิดไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆ
“คือว่า...”แผนการสนุกๆที่น้ำฝนเสนอให้ ทำเอาคนฟังนั่งยิ้มนั่งขำกันตลอดเวลา เมื่อนึกถึงแฟนของตนเองถูกแกล้งตามแผนที่วางไว้ แล้วมีหรือที่ใครจะไม่ยอมทำ ขนาดเที่ยวที่กลัวๆท่องยังกล้าตกลงรับคำ เอาหน่า... ถ้าไอ้ท่องมันจะพูดอะไรก็โบ้ยว่าเป็นแผนหมอน้ำฝนก็สิ้นเรื่อง... และแล้วแผนการแกล้งเหล่าเคะที่น่ารักทั้งหลายก็เริ่มต้นขึ้น... ด้วยรอยยิ้มของฝ่ายชายที่คิดจะหยอกล้อแฟนของตนเองให้สนุกสนาน...
“เฮ้อ...”เสียงถอนหายใจของท่องดังเบาๆระหว่างทางเดินมาชายหาด ดังถี่จนสุดท้ายที่เดินมาด้วยกันต้องถามด้วยความสงสัย
“ท่องเป็นไรอ่ะเนี่ย ถอยหายใจซะ”
“ไอ้สุดท้าย... ถ้าเกิดว่าอยู่ดีดีพี่คนแรกของมึงอ่ะ... เงียบลงกว่าเดิม... หรือว่าไม่ค่อยเถียงเราเหมือนยเคย มันแปลว่าเขาเบื่อเราแล้วรึเปล่าวะ”
“ไม่หรอกมั้ง แบบนั้นเราคงคิดว่าพี่คนแรกเหนื่อยล่ะมั้ง ทำไมอ่ะ หรือว่าเป็นเพราะเที่ยว”สุดท้ายตบไหล่ปลอบใจเพื่อนเบาๆ ทิ้งให้ท่องอยู่ในโลกส่วนตัวเพียงคนเดียว... เขากลัว... ว่าเที่ยวจะเบื่อที่เขาอ่อนแอ เขาจึงพยายามทำตัวให้เข้มแข็งกว่าเดิม เขากับเที่ยวก็คบกันมาเกือบจะห้าปีแล้ว ถึงจะเบื่อกันบ้างก็ไม่แปลก แต่เขาคงทำใจไม่ได้... ถ้าต้องเลิกกับเที่ยวจริงๆ...
และในเวลาสิบเอ็ดโมงตรง เหล่าทโมนทั้งสิบก็มารวมตัวกันที่ชายหาดเป็นที่เรียบร้อย... เหมันต์เสนอตัวเป็ฯสารถีขับรถพาทั้งหมดไปหาอะไรกินกันที่ร้านใกล้ๆริมหาด บรรยากาศตอนเที่ยงทำให้น้ำทะเลสะท้อนแสงแวววาว... สวยจนเกินบรรยาย อาหารหลายชนิดถูกทยอยนำมาเสิร์ฟ และผู้ชายทั้งสิบคนก็เลิกสนใจทุกสิ่งอย่าง มุ่งทำให้ตนเองอิ่มท้องโดยเร็ว
หลังทานอาหารเสร็จ... คิมหันต์ คนแรก สุดท้าย เมฆ ท่อง และปักษา ขอไปเล่นน้ำทะเล และให้คนที่เหลือไปหาซื้ออาหารทะเลมาเพื่อทำอาหารกินในช่วงเย็นจนถึงค่ำ... และนี่ก็เป็นเวลาเริ่มแผนการหรรษาที่ฝ่ายรุกทั้งหลายเตรียมเอาไว้เซอร์ไพรส์แฟนที่รักของตนเอง โดยทิ้งพี่คนแรกเอาไว้ให้คอยดูแลแทนไปก่อน... ก็แต่ละคนน่าไว้ใจที่ไหน เผลอเมื่อไรผู้ชายเข้ามาหากันให้ตรึม เอ่อ... ยกเว้นปักษาไว้คน รายนั้นน่ะ ผู้หญิงพรึบ! ซึ่งไม่ได้ทำให้ต้นน้ำรู้สึกดีเลยสักนิด...
----------------------TBC------------------------
จับรวมกันสักครั้งหนึ่ง... แล้วตอนหน้ามาลุ้นกันครับว่าเหล่าเคะที่น่ารักน่าฟัด(?)ทั้งหลายจะโดนการกลั่นแกล้งอะไรจากเหล่าเมะหน้าโฉด(?) แล้วการแกล้งครั้งนี้จะทำให้เที่ยวกับท่องต้องผิดใจกันรึเปล่า... ยังยึดคติเดิมคือเรื่องสั้น... แต่สั้นมากสั้นน้อยนี้ตามแต่อารมณ์(ฮา)
ฝากซีรีย์เรื่องนี้ด้วยแล้วกันนะครับ...
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32334.new#new
[ซีรีย์เรื่องสั้น]รวมทีม... คำว่ารักก็แค่เนี๊ยะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29380.msg1659210#msg1659210
[ซีรีย์เรื่องสั้น-ตอนเดียวจบ]เที่ยวXท่อง... คำว่ารัก ก็แค่เนี๊ยะ [เนื้อเรื่องปี1]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29362.0
[ซีรีย์เรื่องสั้น-ตอนเดียวจบ]คิมหันต์Xเหมันต์... คำว่ารัก ก็แค่เนี๊ยะ [เนื้อเรื่องปี2]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32299.0
[ซีรีย์เรื่องสั้น-ตอนเดียวจบ]คนแรกXสุดท้าย... คำว่ารัก ก็แค่เนี๊ยะ [เนื้อเรื่องปี3]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32318.msg1906321#msg1906321
[ซีรีย์เรื่องสั้น-ตอนเดียวจบ]เมฆาXน้ำฝน... คำว่ารัก ก็แค่เนี๊ยะ [เนื้อเรื่องปี4]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32326.new#new
[ซีรีย์เรื่องสั้น-ตอนเดียวจบ]ต้นน้ำXปักษา... คำว่ารัก ก็แค่เนี๊ยะ [เนื้อเรื่องตอนเรียนจบแล้ว]
อันนี้ไม่ใช่ซีรีย์ครับ เป็นเรื่องแรกที่แต่ง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29349.0
(เรื่องสั้น)I wiil pray
-
ตามมาจิ้ม
รอเหล่าแมะทั้งหลายแกล้งภรรยาสุดสวย 555
-
:z13: จิ้มๆไม่ทัน
สนุกดีนะ เราตามอ่านครบทุกตอนแล้ว แอบคิดว่าบางตอนสั้นไปหน่อย อย่างต้นน้ำปักษา มาต่อเพิ่มอีกสิคะ
มีมารวมกันครบทุกคู่อย่างนี้บ่อยๆนะคะ ชอบ
มาต่อไวๆนะ
-
เหล่าสามีเค้าจะแกล้งอะไรภรรยากันละเนี้ย
-
จะแกล้งอะไรเหล่าคุณภรรยา
:L2: :L2:
-
ตอน2มาแว้ว~!
เมื่อช่วงเย็นผ่านมาถึง พวกหน้าหวานทั้งหลายก็ต้องแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของแฟนตัวเอง... ละปักษากับต้นน้ำไว้ในฐานที่เข้าใจ เพราะสองคนนี้มันสลับหน้าตากัน... วงอาหารเริ่มกร่อยเมื่อไรมีใครเริ่มคุยอะไร แม้แต่คนแรกที่นั่งแกะปูแกะกุ้งให้สุดท้ายก็ยังนั่งซึมไม่พูดไม่จา
“พี่คนแรก... เป็นอะไรรึเปล่าไม่สบายเหรอ”สุดท้ายหมดความอดทนเป็oคนแรก พี่คนแรกส่ายหน้าแล้วตั้งหน้าตั้งตาแกะเนื้อสัตว์ให้คนข้างๆต่อไป ยิ่งเที่ยวกับท่องยิ่งแล้วใหญ่ เมื่อไม่มีใครพูดอีกฝ่ายก็ยิ่งเงียบจนเหมือนไม่ได้มากด้วยกัน...
“กูไปฉี่ก่อนนะ”เสียงเหมันต์บอกก่อนจะลุกออกจากวงอาหารโดยมีน้ำฝนกับต้นน้ำเดินตามไป... วงอาหารยังคงเงียบเหมือนเดิมแม้จะเริ่มเปลี่ยนเป็นวงเหล้าแล้วก็ตาม...
“ไอ้ต้นน้ำมันไปนานเกินแล้วนะ... เดี๋ยวกูไปตามก่อน”เที่ยวบอกก่อนจะลุกออกไป
“พี่ไปด้วย”เสียงพี่คนแรกบอกก่อนจะละมือจากการแกะอาหารให้สุดที่รัก... ตอนนี้ทั้งวงเหลือเพียงเหล่าเคะผู้น่าสงสารที่ยังไม่รู้ชะตากรรมต่อไปของตัวเอง...
“เฮ้ย!”พี่ปักษารับขวดพลาสติกที่ถูกโยนมาจากทีไกลๆ ขวดนั้นเกือบโดนหัวของเมฆที่นั่งเหม่ออยู่ ปักษามองในขวดที่มีกระดาษม้วนๆเอาไว้อยู่ ก่อนจะเทมันออกมาคลี่ดู กระดาษมีทั้งหมด 5 แผ่น คนที่เหลือต่างตีวงให้แคบลงเพื่อนั่งอ่านข้อความในนั้น
‘ คิม... พี่รักคิมนะครับ ’ ลายมือที่คุ้นตา คิมหันต์ถึงกับน้ำตาคลอ และร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
‘ ท่อง... กูรักมึงนะ ’ ท่องปล่อยโฮต่อจากคิมหันต์ไปติดๆและทุกคนก็มีสภาพไม่ต่างกันเมื่อข้อความในกระดาษเป็นคำบอกรักตนเอง จะยกเว้นก็แต่... ปักษาที่นั่งนิ่งแล้วพลิกกระดาษกลับไปกลับมาดู
“นี่... มาดูนี่สิ”ด้านหลังกระดาษแต่ละใบมีแผนที่คร่าวๆถูกเขียนเอาไว้ ทั้งห้าเงยหน้ามองกันเลิกลั่ก ก่อนที่ปักษาที่มีสติดีที่สุดในที่นี้จะบอกกับทุกคน
“ผมไม่รู้ว่ามีอะไร... แต่รู้สึกว่าพวกเราคงต้องออกไปตามหาสิ่งที่อยู่ในแผนที่กันซะแล้วล่ะ”ทุกคนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ คนที่หน้าซีดที่สุดคงไม่พ้นท่อง ที่กำลังเป็นห่วงคนที่หายไปอย่างมาก... จะเป็นอะไรรึเปล่านะ...
“งั้นจะเอายังไง ไปหาทีละคนหรือแยกกันไป”ปักษาถามความเห็นซึ่งคิมหันต์ก็หันมาตอบคนแรก
“ผมไปคนเดียวได้ครับ... ถ้ารอคนอื่นไปพร้อมกันเดี๋ยวพี่เหมันจะมีอันเป็นไปซะก่อน”ยิ้มขำกับคำแช่งตัวเองแม้ในใจจะเป็นห่วงมากขนาดไหนก็ตามที... ท่องลุกตามมาติดๆก่อนจะตอบด้วยคำตอบเดียวกับคิมหันต์
“ ผมเองก็ไปคนเดียวดีกว่า... เห็นแบบนี้ผมก็เก่งนะครับ”ยิ้มแม้จะมีคราบน้ำตาบนหน้า... ทำเอาหนุ่มๆที่แอบมองอยู่รู้สึกผิดขึ้นมาทันที แต่เพื่อความรักแล้ว ทุกคนพร้อมจะยอมมองคนรักร้องไห้ดีกว่า... หรืออาจจะมีแค่บางคน... ที่คิดว่าโผล่ไปตอนนี้คงตายแหง ข้อหาเล่นพิเรนทร์จนทำให้คนอื่นเป็นห่วง... รอกล่อมทีหลังดูจะเข้าท่ากว่า และแล้วภารกิจด่านแรกก็เริ่มต้นขึ้นโดยมีฝ่ายหนุ่มๆคอยเดินตามคนรักตัวเองอยู่ไม่ห่าง... ห่วงเหมือนกันนั่นแหละใครว่าไม่ห่วงเล่า!
“พี่น้ำฝน... ทำไมพี่ปักษาเพื่อนพี่ดูจะไม่เสียอกเสียใจที่ผมหายไปเลยล่ะ”ต้นน้ำพูดเสียงเศร้า เขามองคนรักคนอื่นร้องไห้กันระงม ผิดแต่แฟนตัวเองที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วพูดปลอมคนอื่นอยู่ได้ หึงเฟ้ย!
“เอาหน่า... ไอ้น็อตมันก็เงี้ยะแหละ ที่จริงมันเป็นห่วงเราจะตาย ไปเถอะ... ดูสิ พวกนั้นเริ่มออกตามหาเรากันแล้วนะ”น้ำฝนบอกก่อนจะออกเดินตามหลังเมฆไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว... ส่วนต้นน้ำก็ได้แต่เดินตามปักษาไปหงอยๆ ช่วยแสดงความเป็นห่วงให้ผมเห็นหน่อยจะได้มั๊ยคร้าบบบพี่ปักษาที่เข้มแข็งของผม...
ทางด้านคนแรกที่เดินตามสุดท้ายไปอย่างเงียบๆจนเกือบถึงท้ายหาด... ร่างของสุดท้ายก็ทรุดนั่งลงกับพื้นทรายก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนใจใคร...
“พี่คนแรก... ไหนพี่บอกจะรักผมเป็นคนสุดท้ายไง แล้วพี่หายไปไหนล่ะ พี่ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวได้ยังไง”เสียงโฮที่ดังออกมาทำให้คนแรกเผลอตัวเกือบจะเดินออกไปแล้วเชียว... ถ้าไม่ได้มือของเที่ยวที่กำลังเดินตามท่องแตะไหล่เอาไว้แล้วส่ายหน้าเป็นเชิงห้ามเบาๆ... พี่คนแรกพยักหน้าแทนคำขอบคุณก่อนที่เที่ยวจะเดินตามคู่ของตัวเองที่กำลังลุยเข้าไปในพงไม้รกๆ...
“เที่ยว... มึงอยู่ไหน... ออกมานะเที่ยว มึงรู้มั๊ยว่ากูกลัวน่ะ เที่ยว... ถ้ามึงไม่ออกมากูโกรธจริงๆนะ”เสียงของคนที่เที่ยวกำลังเดินตามดังจนเที่ยวสะดุ้งนึกว่าอีกฝ่ายรู้จริงๆว่าเขาตามมาอยู่
“เที่ยว... มึงเกลียดกูแล้วใช่มั๊ย กูไม่มีค่าพอให้มึงรักแล้วสินะ... ช่างแม่งเหอะ ถึงมึงไม่รักกู กูก็จะรักมึงคนเดียวก็ได้”เสียงหัวเราะแผ่วๆปนเสียงสะอื้นทำให้เที่ยวอยากเดินไปฉุดคนข้างหน้ามาจูบซะให้เข็ด คิดได้ไงว่าเขาไม่รักน่ะ... ถ้าไม่รักแล้วจะยอมอยู่เงียบๆ ไม่ทะเลาะยอมอยู่เงียบๆทั้งๆที่ตัวเขาเองก็เป็ฯคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้น่ะเหรอ... บ้าจริงเชียว จบเกมนี้เมื่อไรมีเคลียร์กันยาวแน่...
“พี่เหมันต์!!”เสียงตะโกนดังจากอีกฟากของหาดทำให้เที่ยงเผลอหันไปมอง... ไอ้คู่นั้นก็คงจะรักกันดีสินะ เที่ยงคิดโดยไม่รู้เลยว่าไอ้คู่ที่คิดว่ารักกันดีน่ะ... ตอนนี้แฟนที่รักกำลังพร่ำบ่นถึงความยากลำบากที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้อยู่ตลอดเวลา
“แม่ง! ถ้าเจอนะไอ้พี่ว๊ากชั่วร้าย เกลียดมึงที่สุดเลย รู้มั๊ยว่าสุดท้ายใครต้องมาลำบากลำบนตามหาเนี่ย แล้วอะไรวะ คำที่เขียนให้ คิม... พี่รักคิมนะครับ เฮอะ! รักจริงแล้วหายหัวไปไหนวะ... ไอ้พี่ฤดูหนาว อยู่ไหนวะเนี่ย”เสียงโหวกเหวกโวยวายทำให้คนที่เดินตามมาต้องกลั้นขำแทบเป็นแทบตาย... แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองเห็ฯใบหน้าของคนที่กำลังบ่นชัดๆ มันเต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด เขาลืมไป... คิมหันต์เองก็เป็ฯแค่เด็กคนหนึ่ง ถึงจะแสบแค่ไหน แต่ข้างในก็ยังอ่อนแออยู่ดี... เหมันต์ตบแก้มตัวเองเบาๆเรียกสติไม่ให้เดินเข้าไปปลอบคนที่ร้องไห้อยู่... อีกนิดนะคิม... แล้วพี่จะเข้าไปปลอบให้เราไม่ต้องเสียน้ำตาอีกเลย...
น้ำฝนที่เดินตามเมฆมาช้าๆ คนตัวอวบเดินเดินฮัมเพลงไป ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงใบไม้ไหว... ยิ่งเดินน้ำฝนก็เริ่มรู้สึกว่าคนข้างหน้าเดินช้าลงๆ จนแทบจะเดินแบบเท้าต่อเท้าเล่น...
“พี่น้ำฝนครับ ผมรักพี่น้ำฝนนะครับ”พูดขึ้นมาลอยๆจนเจ้าของชื่อสะดุ้งคิดว่าโดนจับได้ซะแล้ว แต่เมฆที่เริ่มเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆก็ทำให้น้ำฝนต้องเดินตามไปติดๆ
“ต้นมะพร้าว... เลี้ยวขวา”เสียงอ่านแผนที่ดังเบาๆ ก่อนที่คนที่เดินมาถึงต้นมะพร้าวจะเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆ ลัดเลาะไปตามแผนที่เรื่อยๆ น้ำฝนอยากเดินไปบอกคนที่คนเองเดินตามมามากเลยว่า... ไอ้ทางที่เจ้าตัวเดินมาน่ะ มันผิด!
“ผมรู้นะ... ว่าพี่น้ำฝนน่ะ เก่งมาก ถึงผมจะไปช้า... พี่ก็คงไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย”เสียงเบาๆดังขึ้นมา... ถ้าน้ำฝนมองเห็นใบหน้าของเมฆตอนนี้ก็คงจะรู้ว่าประโยคเมื่อกี้เป็นประโยคที่เมฆใช่ปลอบใจตัวเอง ดวงตาเศร้าๆมองไปยังท้ายซอยที่มืดมิด แล้วเขาจะไปยังไงต่อ...
“พี่น้ำฝน... ผมขอโทษนะครับ”แล้วคนที่พูดก็หันหลังวิ่งกลับออกมาอีกทางจนน้ำฝนหลบเกือบไม่ทัน เจ้าตัววิ่งมาหยุดยืนที่หน้าปากซอยใหม่อีกครั้งแล้วหมุนรอบตัวเอง...
“พี่น้ำฝน พี่น้ำฝน พี่น้ำฝน”ครบสามรอบ เมฆหยุดหมุนแล้วเดินเข้าซอยที่ตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าอย่างมั่นใจ ต่อไปนี้... ก็ขอให้มันเป็นเรื่องของหัวใจแล้วกันนะครับ... ผมหวังว่าหัวใจของผมกับพี่ เราจะสื่อถึงกันได้ใช่มั๊ยครับ พี่น้ำฝน คนที่แอบมองถอนหายใจแล้วยิ้มขำๆ ไม่น่าเชื่อว่าทางที่เมฆเลือกนั้นจะเป็นทางที่ถูกต้อง...
ทางด้านต้นน้ำที่เดินตามปักษามา ยิ่งเดินก็ยิ่งท้อ... ไม่มีทีท่าว่าพี่ปักษาของเขาจะรู้สึกคิดถึงเขาเลยสักนิด... ยังคงก้าวเดินฉับๆ ปีนเข้านู่นออกนี่จนเขาเกือบตามไม่ทัน... โดยที่ต้นน้ำไม่มีทางรู้หรอกว่า... ที่ปักษาปีนเข้านู่นออกนี่อยู่บ่อยๆก็เพราะตั้งใจจะไปหาคนที่เดินตามมาอยู่นั่นแหละ ความร้อนรนในใจก่อตัวขึ้นโดยที่ไม่มีใครรู้... ตอนนี้ถ้าปักษาไม่มีสติพอก็คงเป็นที่พึ่งให้คนอื่นๆไม่ได้ แม้จริงๆแล้วเขาจะอยากร้องไห้มากแค่ไหนก็ตามทีเถอะ...
“พี่ปักษา... พี่เป็นห่วงผมใช่มั๊ย ผมขอให้เป็นแบบนั้นเถอะนะ”ต้นน้ำได้แต่ภาวนากับดวงดาวบนฟ้าเบาๆ ...
แอ๊ด~
ประตูบานเก่าๆถูกเปิดออกโดยร่างเล็กๆที่ก้าวเข้ามา ก่อนจะสังเกตเห็นร่างๆหนึ่งนอนกองอยู่กับพื้น ร่างเล็กถลาเข้าไปทันที
“พี่คนแรก”ร่างหนาถูกพลิกตัวให้ขึ้นมานอนบนตักของอีกฝ่าย ริมฝีปากมีรอยแดงจากน้ำยาอุทัยทิพย์ที่น้ำฝนอุตส่าห์ไปหาซื้อมา ตบแต่งอย่างแนบเนียน คนแรกแกล้งทำเป็นปรือตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
“อะไรครับคนดี... ไม่ร้องแล้วนะ พี่ไม่เป็นอะไรสักหน่อย”แกล้งสำออยยันตัวลุกขึ้นมาแล้วทรุดลงไปอีกครั้งให้คนที่นั่งอยู่เป็นห่วงเล่นๆ
“พี่คนแรก... เดี๋ยวผมช่วยพี่ดีกว่า”ปาดน้ำตาทิ้งลวกๆก่อนจะก้มไปพยุงร่างหนา... คนแรกแอบกดโทรศัพท์ส่งสัญญาณไปให้น้ำฝนที่กำลังรอแฟนตัวเองมาเจอ ก่อนจะยอมให้สุดท้ายพยุงตัวเองออกไป...
“พี่น้ำฝน”เมฆถลาตัวเข้ามาหาคนที่นั่งพิงต้นมะพร้าว อยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าคลุกฝุ่นจนเละเทะ พลิกตัวคนที่นั่งรออยู่ไปมาอย่างเป็นห่วง ซึ่งน้ำฝนก็ใส่ลูกเล่นให้เต็มที่โดยการร้องโอ๊ยตอนที่เมฆจับไปที่แขน
“พี่น้ำฝน... เจ็บแขนเหรอ เป็นอะไรรึเปล่า กระดูกหักมั๊ย”เมฆถามอย่างเป็นห่วง น้ำฝนส่ายหน้า
“ไม่หรอก... แค่ระบบน่ะ แต่พี่ลุกไม่ไหวเลยแฮะ”อ้อนอีกนิดให้เมฆช่วยมาพยุง และก็สำเร็จไปอีกราย... ร่างของน้ำฝนยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะหันไปสูดดมกลิ่นที่คุ้นเคยของคนรัก...
“พี่เหมันต์”คิมหันต์อยู่ในสภาพไม่ต่างกันเมื่อเห็นร่างสูงเดินโงนเงนออกมาจากซอยแคบๆ เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย คิมหันต์วิ่งเข้าไปพยุงร่างที่แกล้งจะล้มไม่ล้มแหล่
“พี่เห... ไม่เป็นไรใช่มั๊ยพี่”น้ำเสียงดีใจ... ไม่ใช่ที่เจอแฟนตัวเอง แต่ดีใจที่เหมันต์ปลอดภัย ก่อนที่ทั้งสองร่างจะพากันแบกกันกลับไป แต่ก่อนหน้านั้นเหมันต์ก็โทรส่งสัญญาณให้น้ำฝนเป็นที่เรียบร้อย เสร็จไปอีกหนึ่ง...
ปักษาเดินไปตามทางในแผนที่จนถึงกำแพงเก่าๆ ใต้แสงหลอดไฟมีร่างเล็กที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น... ทำเอาใจของปักษาร้าวไปทั้งแถบ
“ต้นน้ำ...ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้ว”ปักษาวิ่งเข้าไปโอบกอดก่อนจะพยุงอีกฝ่ายเข้ามาสำรวจความเสียหาย โชคดีที่ต้นน้ำไม่เป็นอะไรเลย... นอนจากที่เจ้าตัวบอกว่าโดนโปะยาสลบแล้วเอามาทิ้งไว้ตรงนี้... มันดูไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไร แต่ในยามที่ปักษาเป็นหัวคนรักมากนั้น เขาเองก็ไม่มีเวลามาคิดอะไรทั้งนั้นแหละ... แล้วก่อนที่ปักษาจะอุ้มต้นน้ำกลับไป คนเจ้าเล่ห์ก็ส่งสัญญาณไปให้น้ำฝนที่รออยู่เรียบร้อยโรงเรียนไอ้ต้นน้ำ...
----------------------TBC--------------------------
เอามาล่ออีกตอน อิอิ... เมะทั้งหลายช่างเจ้าเล่ห์เหลือเกิน :z6:
ใครคิดว่าแผนน้ำฝนจบแค่นี้บ้างยกมือขึ้น! ตอนหน้าจะเฉลยนะครับ ฮาๆ
ไว้จะมาอัพให้ใหม่เมื่อชาวเล้าฯต้องการ //วิ่งซุกซน
-
ช่างคิดกันเหลือเกินพวกเมะทั้งหลาย
แบบนี้น่าให้เคะงดซักเดือน
-
เจ้าเล่ห์เกิ๊นนะ
-
ช่างคิดกันเหลือเกินพวกเมะทั้งหลาย
แบบนี้น่าให้เคะงดซักเดือน
โหดดดดดด.... ท่าจะลงแดงตายกันยกก๊วนนะครับ ถ้างดตั้งเดือนหนึ่งเนี่ย
-
ตอน3(จบครับ)
“ไอ้เที่ยวนะ.. มึงอยู่ไหนวะเนี่ย”คู่สุดท้ายที่ตามหายังไงก็ไม่เจอ...
“ท่อง... กูอยู่นี้”เสียงแผ่วๆทำให้ท่องวิ่งตามไปทันทีแล้วพบกับเที่ยวที่ยืนพิงเสาไฟฟ้าอยู่ ร่างของเที่ยวเต็มไปด้วยบาดแผลที่เจ้าตัวกล้าลงทุนถึงขนาดให้เหมันต์ชกสักสองสามครับแล้วก็เดินหกล้มให้เป็นแผลเล่นซะงั้น ก็นะ... ถ้าไม่ลงทุนขนาดนี้ มีหรือที่ไอ้ตาเหยี่ยวอย่างท่องมันจะจับไม่ได้น่ะ
“เที่ยว... กู... กูตามหามึงตั้งนาน... กูนึกว่ามึงเป็นอะไรไปซะแล้ว”น้ำตาพร่างพรูจนมองแทบไม่เห็ฯความสวยงามบนใบหน้า เที่ยวปาดน้ำตานั้นเบาๆก่อนจะยิ้มให้...
“กูไม่เป็นไรหรอก... กูถึกจะตาย มึงไม่รู้เหรอ ไม่งั้นตอนปี1กูคงไม่ท้าพี่คนแรกลุกนั่งตั้ง180ทีแทนใครบางคนหรอก”พูดไปก็เจ็บปากไป คนอื่นเขาหาวิธีเจ็บตัวง่ายๆกันทั้งนั้น ยกเว้นเขานี้แหละ...
“ไอ้บ้า... มา กูช่วยพยุงมึงเองนะ”แล้วร่างบางก็สอดตัวเองเข้าใต้วงแขนของคนที่ยืนรออยู่... นิ้วเรียวแอบกดโทรศัพท์ส่งไปถึงพี่น้ำฝนแล้วเก็บมันลงเครื่องอย่างอารมณ์ดี...
ทั้งห้าคู่สิบคนทยอยกันมาถึงบังกะโลที่พัก... หนุ่มๆแต่ละคนต่างยิ้มให้กัน แล้วนั่งกอดสุดที่รักของตัวเองกันไป... ใครว่าแผนของน้ำฝนมีแค่นี้ พวกคุณคิดผิด... แผนที่สองมันกำลังจะเริ่มต่อจากนี้ไปต่างหากล่ะ!!!
เมื่อถึงเวลาปฏิบัติการณ์ขั้นที่สอง เหล่าเมะที่ส่งซิกกันอยู่พักใหญ่ก็เริ่มทำตัวทยอยเจ็บทีละคนสองคน เนียนมากกกก.... เหล่าเคะที่สายตาดีไปนิดหนึ่งเลยช่วยกันพยุงให้เข้าไปในบังกะโล ซึ่งผู้ชายทุกคนเสนอว่าขอไปนั่งในบังกะโลของเหมันต์ดีกว่า... ทำไมต้องไปน่ะเหรอ... เซอร์ไพรส์แผนสองรออยู่น่ะสิ
ปุ้ง!
สายรุ้งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ตอนที่เมะน้อยๆทั้งหลายไปซื้ออาหารถูกจัดไว้อย่างดีในบังกะโลหลังนี้ เค้กช็อคโกแลต เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลทุกประเภทมาครบจนเกือบกลายเป็นปาร์ตี้ย่อมๆ....
“อ๊ะ... อะไรเนี่ย”เสียงเมฆร้องเรียกสติทุกคนกลับมา ต่างคนต่างมองหน้าคู่ตัวเองแล้วผู้ชายหน้าหล่อทุกคนก็ได้แต่หัวเราะขำๆ กับการเซอร์ไพรส์แฟนที่รักของตัวเอง...
“อย่าบอกนะ... ว่าตั้งแต่แรกน่ะ... มันเป็นแผน”เสียงเย็นเยียบจากเด็กเล็กของกลุ่มพูด เหมันต์เห็ฯท่าไม่ดีโอบกอดตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมอกทันที...
“โอ๋! แล้วไม่เซอร์ไพรส์เหรอครับ”ยิ้มหวานเอาตัวรอด ก่อนจะได้เสียงดังตุบเบาๆเพราะคนในอาณัติทุบไหล่เบาๆ เหมันต์หันมายักคิ้วให้คนอื่นแล้วเดินพาคิมน้อยไปหาอะไรกิน รอดตัวไปหนึ่งราย... ถัดมาก็ปักษาที่ก้มมองคนที่ตัวเองพยุงมาแล้วก้มลงไปดีดหน้าผากเบาๆทีหนึ่ง
“โอ๊ย!”
“โกหกผู้ใหญ่ นิสัยไม่ดีนะ”ว่าแล้วก็จูงมือต้นน้ำไปหาอะไรทานตามเหมันต์กับคิมหันต์ เหลือสามคู่ให้มาเคลียร์กันทีหลัง
“พี่น้ำฝน”เสียงเข้มๆดังขู่ทำให้น้ำฝนรีบฉกโอกาสจูบปากบางทันที เมื่อเมฆหลุดมาได้ก็ก้มหน้าก้มตา ถูกจูบต่อหน้าคนอื่น น่าอายไม่ใช่น้อย... รอดไปได้ด้วยดี กอดคอโอบเอวกันไปป้องเค้กช็อคโกแลตอย่างสบายอุรา มาถึงคิวคนแรกกับสุดท้าย ที่ดูท่าพี่คนแรกจะถูกน้องสุดท้ายงอนเอาไม่ใช่น้อย
“โอ๋ๆ อย่างอนนะครับ พี่กะทำเซอร์ไพรส์เราไง ถึงต้องมีเวลาสักหน่อย ไม่งั้นพี่จะมาจัดยังไงให้ทัน”พี่คนแรกแหลสุดขีด ไอ้ของพวกนี้น่ะ... เหมันต์กับคนอื่นวิ่งมาจัดกันตั้งแต่ตอนขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำแล้ว แต่ด้วยความเนียนเรียกพ่อทำให้สำเร็จไปอีกราย เหลือคู่สุดท้ายที่ยังดูบรรยากาศอึมครึมพิกล...
“เที่ยว... ทำไมต้องแกล้งเรา”ท่องเริ่มเปิดประเด็น...
“ก็จะทำให้เซอร์ไพรส์ไง ไม่ชอบเหรอ”
“รู้ไหมเราใจหายขนาดไหน ตอนที่เที่ยวหายไปน่ะ”เสียงสั่นเครือทำให้อีกคนใจหายวาบ... ทำไมต้องร้องไห้ต่อหน้าเขาอีกแล้ว... ร่างสูงรวบตัวท่องเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เช็ดน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาเบาๆ
“ขอโทษนะครับ... สัญญา ต่อจากนี้จะไม่ทำให้ท่องต้องเสียน้ำตาอีกแล้วนะ”ร่างสูงก้มลงกระซิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจะดึงคนในอ้อมกอดให้นั่งลงกับพื้นห้องในมุมเงียบๆ ปล่อยอีกสี่คู่ที่คืนดีกันแล้วให้ไปฉลองกลางบ้านพัก
“รอก่อนนะ เดี๋ยวเที่ยวไปหาอะไรมาให้กิน”รอยยิ้มที่อบอุ่นทำให้ท่องน้ำตาซึมอีกครั้ง เที่ยวเดินกลับมาพร้อมเค้กกับน้ำโค้กเปล่าๆไม่ได้ผสมแอลกอฮอล์ล อารมณ์ตอนนี้ของเขากับท่อง คงไม่มีใครดื่มลง เที่ยวใช้ส้อมตัดเค้กก่อนจะป้อนเข้าปากของท่องที่รับไปเคี้ยวช้าๆ แต่ยังไม่หันมาคุยกับเขาอยู่ดี
“ท่อง”เค้กช็อกโกแลตถูกงับเอาไว้เบาๆที่ปากของเที่ยว เรียกร้องให้คนที่นั่งข้างๆมารับมันไป... ริมฝีปากบางค่อยๆงับเค้กช็อกโกแลตจากอีกฝ่ายมาเคี้ยวช้าๆเหมือนเดิม เที่ยวขยับตัวไปนั่งด้านหลังก่อนจะเอาคางเกยกับไหล่ของท่อง
“รู้มั๊ย... ตอนที่ท่องตามหาเที่ยวน่ะ เที่ยวเดินตามอยู่ตลอดเลยนะ”ร่างสูงล็อคตัวคนในอ้อมกอดให้อยู่นิ่งๆก่อนจะพูดต่อ
“ได้ยินใครบางคนบอกด้วยว่าเที่ยวไม่รักเขาแล้ว”เสียงหัวเราะแบบจืดจางดังเบาๆ ก่อนจะพูดตอบเนิบๆ
“ท่องรู้มั๊ย เที่ยวน่ะไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อนเลยนะ และไม่มีวันที่จะเลิกรักคนๆนี้เด็ดขาดด้วย... ถ้าไม่มีเขา เที่ยวก็คงไม่อยากจะอยู่ต่อไปหรอก... ห้าปีน่ะ... ไม่ใช่จะผ่านมาได้ง่ายๆนะ อุปสรรคมากมายที่เราสองคนฝ่าฟันมันมาด้วยกันน่ะ มันยังไม่พิสูจน์ให้เห็นอีกเหรอ... ว่าเที่ยวให้ความสำคัญกับท่องขนาดไหน”เสียงพูดคลอกับเสียงสะอื้น ท่องพลิกตัวหันกลับมาก่อนจะก้มลงจูบปากของเที่ยวไว้แน่น
“พอแล้ว... เที่ยว... ท่องรู้แล้ว ท่องมันโง่เอง ไม่ต้องพูดแล้วนะ”น้ำตาของทั้งคู่ไหลปนกัน ต่างฝ่ายต่างเช็ดน้ำตาให้กัน น้ำตาแห่งความเข้าใจที่ทั้งคู่มอบให้กัน...
ทางคู่ที่เหลือตอนนี้ก็ซัดเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์เป็นว่าเล่น เปิดปั๊บหมดปุ๊บ จนเปิดต่อแทบไม่ทัน... ไม่รู้ว่าเอาไปกินหรือเอาไปอาบกันแน่ แต่ที่รู้ๆคนคออ่อนอย่างสุดท้ายน่ะ... เสียงอ้อแอ้อยู่ในอ้อมกอดของพี่คนแรกแล้วล่ะ... คิมหันต์กับเหมันต์ คอแข็งทั้งคู่ มีเหล้าเมื่อไรเป็นท้าดวล และคราวนี้ก็ไม่ต่างจากดื่ม ซดกันเหมือนน้ำเปล่าจนรู้สึกเปลืองเหล้าตะหงิดๆ ต้นน้ำ เมฆา ปักษา แล้วก็น้ำฝน ตั้งวงเล็กๆค่อยๆกินค่อยดื่ม ดูจะเป็นกลุ่มที่เข้าท่าที่สุดแล้ว... ต้นน้ำเอาหัวลงไปหนุนตักปักษาก่อนจะกอดเอวอีกฝ่ายเอาไว้หลวมๆ อ้าปากบอกว้าจะกินอะไร สิ่งนั้นก็จะมาประเคนถึงริมฝีปากทันที...
“อร่อยจัง”ปากเล็กๆงับนิ้วของปักษาที่เอาคุกกี้มาป้อนจนอีกฝ่ายต้องชักมือหนีแล้วตีเข้าที่หน้าผากเขาดังแปะ! เจ็บมากกก...ต้นน้ำพลิกไปมาก่อนจะร้องโอดครวญ
“โอ๊ย! เจ็บ เจ็บมากเลย ตีมั๊ยเนี่ย”เมฆที่นั่งอยู่ข้างๆชักรู้สึกอยากมอบรางวัลตุ๊กตาทองคำสาขาตอแหลดีเด่นให้เพื่อนสนิทตัวเอง... ปักษาหัวเราะแล้วก้มลงมาเป่าหน้าผากให้คนที่ร้องครวญทีเดียว... หายเลย
“อิจฉาเหรอ”เสียงกระเส่าเบาๆทำให้เมฆหันไปส่ายหน้าพรืด
“เปล๊า... ใคร ไม่มี๊”เมฆจ๋า... ไอ้อาการแบบนี้น่ะ แถวบ้านพี่น้ำฝนเขาเรียกซึนเดเระนะจ๊ะ... น้ำฝนหัวเราะก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มก่อนจะประกบจูบกับเมฆปล่อยน้ำสีอำพันให้ไหลลงคออีกฝ่าย
“อืม...”ดูเหมือนจะลามปามไปมากกว่าเดิมเมื่อเมฆโน้มคอพี่น้ำฝนให้ลงมาจูบต่ออีกครั้ง แล้วน้ำฝนก็ได้โอกาสแยกวงกลับบังกะโลของตัวเองทันที...
“พี่น็อต... รักนะ”พูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคนก่อนจะได้การหอมแก้มแทนคำขอบคุณ...
“คราวหน้าไม่ต้องทำเซอร์ไพรส์พี่แบบนี้แล้วนะ รู้มั๊ยว่าพี่เป็นห่วงเราขนาดไหน ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย”สียงหัวเราะขำๆของต้นน้ำดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยกันจูงมือกันเดินกลับบังกะโล พร้อมๆกับคนแรกที่อุ้มสุดท้ายกลับบ้านพักตัวเอง
“ไอ้เที่ยว มึงกลับได้แล้ว กูจะอยู่กับคิม”เหมันต์ส่งเสียงไล่เพื่อนตัวเองที่สวีทกันจนมดอิจฉา เที่ยวหัวเราะขำๆก่อนจะแบกท่องขึ้นหลังพาลงไปวิ่งเล่นที่ชายหาด เนื่องด้วยทั้งคู่ไม่ได้กินเหล้า นอกจากท่องที่กรึ่มๆรอก่อนหน้านั้น...
“คิมครับ... ไม่มีใครอยู่แล้ว ไปนอนกันเถอะ”แล้วร่างของคิมหันต์ก็ลอยขึ้นหลังจากที่เหมันต์พูดจบ ต่างคนต่างเข้าห้อง มาเที่ยวทั้งที ถ้าไม่ทำอะไรกันบ้างก็ผิดกฎแก๊งค์หมดน่ะเซ่~!
เช้าวันต่อมา... เหล่าเคะที่น่ารักทั้งหลายต่างหมดเรี่ยวแรงหลับกันอยู่ในห้อง ยกเว้นปักษาที่ออกมาเดินได้อย่างสบายอุรา... น่าแปลกชะมัด ทุกคนหันมองต้นน้ำที่ส่งสายตาประมาณว่า ‘ เค้าก็ทำน้า~ แต่พี่น็อตถึกเกินต่างหาก ’ อะไรประมาณนี้มาตอบให้ทุกคนฟัง จนเมื่อสายมากแล้ว เคะผู้น่ารักจึงได้พาร่างกายที่บอบบางออกมาเสนอหน้าทีละคน แต่ละคนก็นะ... พอจะรู้กันอยู่ว่าต้องผ่ายสมรภูมิอะไรมาเมื่อคืน แต่ก็ไม่มีใครโวยวายอะไร ก็คนมันรักกันนี่หน่า...
น้ำฝนลอบมองหน้าคุณผู้ชายสุดแสบทุกคนที่ยิ้มกริ่มนึกขอบคุณแผนของน้ำฝนอยู่ในใจ จะมีใครรู้บ้างมั๊ยน้า~ ว่าไอ้แผนจริงๆของน้ำฝนน่ะ มันมีแผนสามอยู่ด้วย!
‘ คือว่า... ผมอยากลองทำแผนเซอร์ไพรส์แฟนๆพวกเราดู ดีมั๊ยครับ ’
‘ แล้วจะทำยังไงล่ะครับ ’
‘ เดี๋ยวเราออกไปซื้อของมาทำอะไรปิ้งกันตอนเย็น ช่วงนี้ก็ให้พวกเราเงียบๆกันไว้เหมือนมีอะไรในใจกันไปก่อน พอผ่านไปสักพักก็ให้พวกเราหาเรื่องลุกกันไปทีละสองคนสามคน จากนั้นเดี๋ยวช่วยเขียนความในใจที่อยากบอกที่รักของพวกคุณไว้ให้ผมคนละแผ่นนะครับ ’
‘ โอเคครับ ว่าต่อเลย ’
‘ จากนั้น ผมจะเขียนแผนที่ให้ที่รักของเราแต่ละคน ให้ไปตามหาพวกเรากัน พอตามหาเราเจอ เราก็พามาฉลองที่บังกะโลดีมั๊ย เดี๋ยวตอนที่ออกไปซื้ออาหารผมจะซื้อพวกเหล้าเค้กกับขนมอะไรพวกนี้เข้ามาด้วยเลย ’
‘ โดนฉุดจนหายกันไปหมดสินะ น่าสนุกดี งั้นผมเอาด้วย ’ต้นน้ำบอกก่อนที่คนอื่นๆจะพยักหน้าทำตาม
‘ แผนตามหาพวกเราคือแผนหนึ่ง เมื่อเจอกันแล้วให้โทรมาที่เครื่องผม ผมจะได้รู้ว่าใครพบกันแล้วบ้าง แผนสองคือทำสำออยให้พาไปในบังกะโลของคุณเหมันต์ให้ได้ ส่วนแผนสาม... ’
‘ เฮ้ย! พวกเรามีแค่สองแผนเองไม่ใช่เหรอ ’
‘ ครับ แต่แผนสามน่ะ ต้องอาศัยเทคนิคส่วนบุคคล หลอกล่อกันเอาเอง มาเที่ยวทั้งทีพวกคุณไม่คิดจะทำอะไรเลยเหรอครับ ’ เสียงกรุ่มกริ่มทำให้เหล่าบรรดาทโมนร้องอ๋อไปตามๆกัน
‘ นั่นแหละครับ แผนของพวกเรา... งั้นเริ่มแผนหนึ่งกันเลยนะครับ ’
จากนั้น... ก็ตามที่พวกคุณอ่านกันมานั่นแหละครับ ^^
.
.
.
.
---------------------------------------------------------------
รีฯน้อยจัง :o12:
อัพเร็วเกินไปสินะ ฮาๆ... จบไปแล้วกันภาครวมแก๊งค์ของเหล่าทโมน... ไม่มีฉากวาบหวิวเพราะผมขี้เกียจแต่ง :z6:
เจอกันเรื่องหน้า อาจเป็ฯซีรีย์เดิมหรือเรื่องใหม่ โชคดีครับ :bye2:
-
หมอน้ำฝนเจ้าแผนการจริงจริ๊ง :jul3:
สงสัยน้องต้นน้ำอึดน้อยไปหน่อยนะ พี่ปักษาจึงยังมีแรงออกมาเดินได้ สงสัยต้องโดนพลังr บ้างแล้ว :laugh:
แอบจิ้นเบาๆให้น้องโดนพี่ปักษากดบ้างอ่ะ
เขียนซีรี่ย์นี้อีกนะ รออ่านจ้า
-
อั๊ยยะ 555
น่ารักอะ
-
ตอนแรกว่าปลื้มพี่หมอน้ำฝนแล้ว อ๊ากกพอมาเป็นจอมวางแผนแบบนี้ ยิ่งปลื้มเข้าไปใหญ่ ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ
-
พี่หมอฝนสุดยอด
นี่คณะแพทย์เค้าสอนการจัดการและการวางแผนด้วยหรือนี้
น่าย้ายไปเรียนจริงๆ
แต่พี่คนแรกนี้อย่างเนียนนะเนี้ย นับถือๆ
เที่ยงก็ลงทุนสุดตัว แหมสุดๆ
ลงตัวทุกคู่เลยน๊า
น่ารักมากๆ
^^
-
:o8: น่ารักกันทุกคู่เลย
-
ใช่ค่ะ น่ารักทุกคู่เลยค่ะ
-
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35007.30
เรื่องสั้นผมย้ายมาลงไว้ตรงนี้หมดแล้วนะครับ ตามที่เดียวได้เลย แล้วจะทยอยลงเรื่อยๆนะครับ ขอบคุณทุกโพสมากครับ ทำให้ผมอยากแต่งเรื่องเพิ่มขึ้นอีกเยอะๆเลย :L1: :L1:
-
ชอบมากกกกกก :impress2: :impress2:
-
เจ้าเล่หฃ์กันทุกคนเลยนะ แต่ก็น่ารักอะ :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: