-
เสาร์ที่ 7 มกราคม 49
ผมเริ่มต้นเขียนจดหมายฉบับนี้หลังจากที่ลังเลอยู่นาน เพราะผมไม่รู้ว่า...เขียนแล้ว ผมจะส่งไปที่ไหน จึงจะสามารถให้เค้าคนนั้นอ่านได้
สุดท้าย...ผมก็ลงมือเขียน เขียนเพื่อบันทึกเอาไว้ เผื่อว่าจะมีโอกาส วันใดวันนึงหากเค้าคนนั้นได้อ่าน เค้าก็คงจะเข้าใจอะไรๆ ได้ดีขึ้น
เรื่องมันเริ่มขึ้นจากคืนนั้น นานมาแล้วประมาณปี 47 หรืออาจจะเป็นต้นปี 48 ผมไปเที่ยวผับผ่าน อตก. เสื้อยืดสีเหลืองตัวเก่งได้ออกจากตู้เสื้อผ้ามาทำหน้าที่ของมันในวันนั้น หมวกสีครีมคือเครื่องประดับชิ้นเดียว ที่ผมเลิกใช้ในวันนั้น เหตุผลเหรอ....ก็เพราะคิดว่าสวมแล้วคงหล่อขึ้นมาบ้าง
ผมกะว่าจะชวนเพื่อนไปอีกสองสามคน มีพี่แบงค์คนนึงละที่แน่ๆ นอกนั้นยังไม่แน่ใจ ....แล้วผมก็กำลัง โยกศีรษะไปตามจังหวะเสียงเพลง สาดเหล้าเข้าลำคอไปเรื่อยๆ กำลังเริ่มจะเมาแอ้อยู่แล้วเชียว แต่พอยก แขนเพื่อนขึ้นมาดูนาฬิกา หว่า!! มันกำลงจะได้เวลาปิดแล้วนี้นา เซ็งจิตจริงๆเลย ว่าแต่ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ จังเลยวะวันนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่ผมก็หันไปทางขวามือแล้วผมก็.....เจอกับสายตาของใครบ้างคน แปลกอีกรอบที่เจ้าของสายตาคู่นั้นไม่ยอมหลบตาผม ช่างเปรี้ยวซะ
แต่ผมก็ไม่แน่ใจนะครับว่าเค้ามองผมทำไม....ผมไม่เคยคิดว่าคนที่มาเที่ยวในร้านจะมองผมเพราะ ตั้งใจอยากจะมองหรือมองเพราะสนใจอยากรู้จัก แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ายังมีสายตาจากตำแหน่งเดิมเพ่งมองผมอยู่ ผมหันไปมองอีกครั้ง ก็ได้เจอกับสายตาคู่เดิมพร้อมเจ้าของมัน ผมยิ้มให้เค้าอย่างอายๆ ปนประหม่า...ก่อนจะหันกลับมาผมเห็นว่าเค้าก็ยิ้มให้ผม....
ไฟ...ได้ถูกเปิดให้สว่างมากขึ้นแล้ว ผมหันไปทิศทางเดิมเพื่อหาเจ้าของสายตาคู่นั้น เค้ายังอยู่ครับ หากแต่เพื่อนร่วมโต๊ะของเค้าหายไปหมดแล้ว เค้าเดินออกจากโต๊ะทันทีที่เห็นว่าผมมองมาทางเค้า เค้าเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่ตามไปหรอก...ผมคิดแล้วก็ยืนคุยแรดๆ กะเพื่อนต่อไป
เหมือนมีสายตาจองมาอีกแล้ว จากที่เดิมเสียด้วย ผมหันกลับไป...เป็นเค้าคนเดิมครับ คราวนี้เค้ายิ้มให้ผมก่อนซะด้วย แก้วเหล้าในมือถูกยกขึ้น เค้ายิ้มๆ แล้วปิดฉากการดื่มของเค้าในวันนั้นลง หลังยกแก้วขึ้นโต้ตอบผม
....ผมเดินออกไปนอกร้าน....ยืนรอพี่แบงค์ไปจ่ายตลาด.....มีคนตัวสูงๆ ขาวๆ เข้ามาทักว่าเพื่อนผม อยากรู้จักคุณครับ ผมหันไปตามปลายนิ้วที่ชี้ไปทางนั้น...อ้อ! คนที่มองผมในร้านนี่เอง....แปลกปนทึ้ง อึ้งปนสงสัย...มีคนมาจีบผมด้วยเหรอวันนี้ หมอนั้นแต่งตัวน่ารักดี แมนๆ หวานๆ ตัวก็เล็กกว่าผมอีก ผิวขาว
เราคุยกันไม่กี่คำหลังจากที่ผมเดินเข้าไปหาเค้า เค้าให้เบอร์ผมมาพร้อมกับชื่อที่ผม ไม่นึกว่าเจ้าของชื่อนี ้จะมีอิทธิผลต่อความรู้สึกของผมได้มากขนาดนี้ เค้าคนนั้นของ “กร”
-
ชอบๆๆต่อเลยครับ :piglove2:
-
ตาบลูนี่ไวจริงๆ
เรื่องของ oaw_eang เองเลยป่ะคะ
ชอบค่ะ รออ่านอยู่นะคะ
-
แต่หลังจากที่เราเจอกันวันแรก กรโทรฯเข้ามาหาผมตอนที่ผมอยู่ที่มหาวิทยาลัย บอกว่า กร จะเข้ามาแถวสยาม จะเข้ามาถ่ายรูปไปสมัครสจ๊วตอยากให้ผมออกไปเจอหน่อย ตัวผมเองก็ไม่ค่อยจะอยากออกไปเพราะเพิ่งไปยืดผมมาเมื่อวาน สภาพของตัวผมตอนนี้คงดูไม่ได้เลย ผมคิดว่าหน้าตาผมทุเรศมากๆ ในตอนนั้น แต่สุดท้าย....
“มาเร็วๆ นะ” กรยังสั่งผมอีกก่อนจะวางสายไป ทำให้ผมต้องออกไปเจอกรในสภาพนั้น...ชุดมามหาวิทยาลัยและหัวลีบๆ แฟบๆ กับหน้ามันๆ เพราะยังทำแลปไม่เสร็จ
“แต่งตัวเนี้ยบเนอะ” ประโยคแรกที่กรทักทายผมพร้อมรอยยิ้มแสยะกวนบาทานั้น ผมรู้ดีว่ากรคงคิดว่าผมพยายามแต่งตัวให้ดูดีเพื่อมาพบกรเพียงแต่ไม่พูดออกมาตรงๆ เท่านั้นเอง
“อืม ก็ชุดมามหา’ลัย ก็แต่งมาอย่างนี้ทุกวันเป็นประจำอยู่แล้ว” ไม่ใช่ประโยคแก้ตัวแต่มันคือประโยคบอกเล่าที่ผมอยากให้กรได้ยิน เหมือนกรขำๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น เราเดินหาซื้อของกันจนเหนื่อยเลยแวะเข้าไปนั่งทานน้ำในร้านแถวๆ มาบุญครอง แล้วกรก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองแล้วก็เอามาอวดผม
“ไง...กรน่ารักไหมนุ? คนน่ารักถ่ายมุมไหนก็น่ารักเนอะ ว่ามะ? 555” อีกก็อีกครั้งหนึ่งที่กรแหน็บผม มันก็จี๊ดๆ ดีครับ แต่ผมแกล้งตีหน้าเซ่อทำไม่รู้เรื่องต่อไป
เราไปเดินหาเนคไทกันจนกรเจอเส้นที่ถูกใจสีม่วงอ่อนๆ มาเส้นนึง จากนั้นเราก็เดินไปหาซื้อเสื้อเชิ้ตสีขาวกัน แต่ทว่าเดินหากันอยู่ตั้งนานยังไม่มีร้านไหนถูกใจ ผมเลยพากรไปซื้อร้านที่ผมซื้ออยู่ประจำ เพราะว่าร้านเค้าตัดเย็บดี เน้นที่แพทเทิร์นและคุณภาพของเนื้อผ้า แม้ว่าราคาอาจจะสูงไปนิดแต่ก็สวมใส่สบายและใช้ได้นาน
สุดท้ายผมก็ได้เสื้อสีขาวพื้นๆมาตัวนึง เป็นแบบที่ผมอยากได้อยู่พอดีราคา 800 บาท
“เดี๋ยวผมจ่ายเองนะเพราะว่าผมกำลังอยากได้เสื้อขาวพอดีเลย กรใส่แค่ถ่ายรูป วันหลังก็คงไม่ได้ใช้หรอก”
กร ยิ้มๆ ด้วยรอยยิ้มที่ผมไม่ชอบเหมือนเดิม “รวยนะ ซื้อเสื้อแพงซะด้วย” ผมหรอครับ ก็ตีหน้าเซ่อไม่รู้สึกรู้สาต่อไป...ก็อย่างนี้หละครับ คนหน้าตาไม่ดีจะทำอะไรได้มากไปกว่านี้
จากนั้นเราไปถ่ายรูปกันที่ร้าน ปรากฏว่ากรไม่เอาเพราะว่ารูปที่ถ่ายใหม่ไม่สวยเท่ารูปเก่าที่กรมาถ่ายเอาไว้ครั้งก่อน แล้วเราก็แยกจากกันครับ...สรุปว่าผมไม่ประทับใจกรเลย
แล้วเรามาเจอกันอีกครั้งตอน กร ชวนผมไปเที่ยวสีลมซอยสอง ก่อนเข้าไปในร้าน เราสองคนไปกินข้าวต้มปลาเจ้าอร่อยที่ปากตรอกจันทน์กัน วันนี้ผมประทับใจในตัวกรตรงที่ ท่าทางคนอย่างกรคงไม่หลอกแดกผม(...มั้ง?) เหมือนอย่างที่ผมเคยเจอมา เพราะกรเป็นคนจ่ายค่าข้าวต้มที่แพงเอาการอยู่ สองถ้วยร้อยแปดสิบ อีกอย่าง กรกินหางกุ้งด้วย....แปลกคน 555 กรบอกผมว่า
“มันเป็นอาหารเพื่อความงาม” ขำจริง
หลังจากเที่ยวเสร็จกันก็ไปค้างที่ห้องผม วันนั้นรูมเมทผมอยู่ด้วยแต่เค้าหลับไปแล้วเมื่อผมไปถึง เรา(ผมและกร)ปูผ้านวมนอนกันที่พื้น คืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับ เราผ่านคืนนั้นไปด้วยเสียงกรนของผมครับ
รุ่งเช้า ผมตื่นขึ้นมาก็เห็นกรนอนมองจ้องหน้าผมอยู่ ตาแป๋วเป็นลูกแมวเชียว
“ตื่นเร็วจัง”
“กรนอนไม่ค่อยหลับอะ มันแปลกที่”
แล้วผมก็ลงมาส่งกรขึ้น taxi กลับบ้านไป พอผมกลับขึ้นไปบนห้อง รูมเมทผมก็บอกว่า ตอนที่ผมอาบน้ำ กรทำหน้าแสยะๆแบบดูถูกว่านี้หรอห้องพักของผมอะไรทำนองนี้ (คือมันค่อนข้างทรุดโทรมนะครับ) แต่ผมไม่สนใจคำพูดพวกนั้นเลย
ผมโทรติดต่อกรอยู่นานหลายเดือนโดยที่เราไม่ได้เจอกันเลยแม้แต่น้อย ความจริงช่วงนั้นผมเองก็กำลังคบหาดูใจอยู่กับคนคนหนึ่ง เค้าอยู่ ตจว. และค่อนข้างเจ้าชู้มาก ผมก็เลยอยากจะลองเจ้าชู้ดูบ้างให้มันสมกันไง ผมเลยเริ่มโทรฯหา กร เสมอๆ ทุกวันวันละอย่างน้อยหนึ่งครั้ง เรื่อยมา...
-
อ้าวว ไหงทำอย่างนั้นละครับ
ไม่ดีนะครับ อย่าประชดกันเลย ระวังจะเสียใจนะครับ
-
....เราคุยกันทางโทรศัพท์มานานหลายเดือนโดยที่ผมไม่ได้บอกคนที่อยู่ ตจว. มาพักหลังๆ ผมเริ่มคุยโทรศัพท์กับกรไม่สนุกแล้ว...เริ่มเบื่อ อีกอย่างคนที่ ตจว. เค้าก็ทำตัวดีขึ้น(ในความเห็นของผมซึ่งผองเพื่อนผู้คอยติดตามข่างคราวอยู่อย่างใกล้ชิดนั้นบอกว่า..ชั้นก็ยังเห็นมันสารเลวเหมือนเดิมนิ) ผมเลยเลิกโทรฯไปหากรอีกต่อไป ครั้งสุดท้ายจำได้ว่า กรกำลังงานศพที่ไหนซักแห่งแถวๆ ภาคตะวันออก
เรื่องราวของผมและกรมันควรจะจบลงตรงนี้แล้วใช่ไหมครับ....นั้นสิ ผมเองก็คิดว่างั้น
เอ...แล้วผมควรจะจบเรื่องเล่าบ้าบอคอห่านเรื่องนี้ด้วยดีหรือเปล่านะ
-
อ้าวคุณoaw_eang จะจบเรื่องแร้วเหรอ :try2: ตะแน๋วพึ่งเข้ามาอ่านเอง
-
ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันนะครับ พอดีช่วงนี้ เซ็.ครับ ทำแลป ผลไม่ออก เลยเศร้าจิตเล็กน้อย พอดีช่วงหัวใจแข็งแรงครับเลยไม่ค่อยได่เขียนเท่าไหร่ อิอิ อินเลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :monkeylove2:
-
ตี 2.10 น.
ผมกำลังข่มตานอนให้หลับ หลังจากหลับยาวตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนเพิ่งตื่นมาเมื่อตอนห้าทุ่ม ผมก็ยังไม่ง่วงอีกเลย
คืนนี้....ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับการคิดถึงใครบางคน การที่คิดถึงที่ได้แต่คิดและมันคงไม่มีทางถึงได้เลย เค้าคนนั้นคงไม่รู้หรอกว่า กลางดึกขิงคืนเดือนมืดอย่างคืนนี้ มีใครคนหนึ่งกำลังคิดถึงเค้าอยู่จับใจ...จากมุมเล็กๆมุมหนึ่ง...บนโลกใบนี้
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา...พิมพ์ข้อความบางอย่างลงไป
“ไม่มีอะไร แค่ตื่นขึ้นมาแล้วคิดถึง....ก็เท่านั้นเอง”
แล้วผมก็.............................................................กดลบมันทิ้งไป
มีแมงปอตัวหนึ่งบินหลงเข้ามาในบ้านผม มันพยายามบินออกไปนอกหน้าต่างแต่ไปไม่ได้ มันจะรู้ไหมนะว่าที่ตรงนั้น....ที่มันมองเห็นเหมือนไม่มีอะไรกั้น หากแต่ความจริงแล้ว มันมีกระจกใสแผ่นบางๆ ขวางทางอยู่
เสียงกระพือปีกของมันดังอยู่เรื่อยๆ แสดงถึงความพยายามที่จะบินออกไป เสียงนั้นดังเป็นช่วงๆ เริ่มแรกก็ดังเป็นช่วงยาวแล้วค่อยๆ สั้นลง......และสั้นลง จากถี่กลายเป็นห่างแล้วก็หายไป สุดท้าย...................
เสียงนั้นก็หายไป
แมงปอตัวนั้นขาดใจตายอยู่ริมบานหน้าต่างที่มันพยายามจะบินออกไป มันหมายความว่าอะไรใครก็ได้บอกผมที
-
กำลังสนุกเลยครับ
ถ่ายทอดได้อารมณ์เศร้าดีครับ
อย่าพึ่งรีบจบเลยนะครับ
ผมยังจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูกเลย แหะๆ
แต่ท่าทางจะ :impress3:
-
มาต่อแล้วครับ
หา! ว่าไรนะ อ้อ ที่ผมบอกว่าคนที่ ตจว. เค้าทำตัวน่ารักขึ้นนะหรอครับ อิอิ ความจริงเค้าก็เป็นคนน่ารักอยู่แล้ว(ในสายตาผม...แม้ว่าผู้หวังดีทั้งหลายของผมจะพากันยื่นคัดค้านมตินี้ อิอิ) เค้าชื่อไรหรอครับ อิอิ ไม่บอกดีกว่า เขิ้นนนนนนนนนนนนนนนนน แต่ว่าไหนๆ แล้วก็เอาตั้งแต่เริ่มไปเลยแล้วกันนะ อุอุ
“เบื่อวะแก ชั้นว่าชั้นลงไปหาแกดีกว่า ดีมะโอ้” ผมโอดโอยไปตามสายให้โอ้เพื่อนผู้แสนดีบ้างชั่วบ้างตามอารมณ์ของมัน
“เอาสิ แต่ว่าชั้นไม่ค่อยจะว่างนะแก เอางี้สิ แกลองแชทหาคนมาเป็นบาทบริจาริกาของแกหน่อยสิ”
“เออๆ จะพยายามนะแก แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า” ผมยังไม่มั่นใจในฝีมือแชทของตัวเอง
“เอาน่า พยายามเข้า สู้เขา นังแรด” โอ้ยังอวยพรตามสายมาตามประสามัน
..............................................
“นังโอ้ แกเอาหัวไปมุดอยู่ที่ไหนวะ ชั้นมาถึงหน้าประตูห้องแกแล้วนะ :3125:” ผมยืนเม้งแตกอยู่หน้าประตูหอพักในมหาลัยของมัน
“เออๆ อีกห้านาทีชั้นไปถึง อะไรวะ ไหนว่าจะมาตอนเย็นๆ”
“ไม่ต้องพูดมาก มาให้เร็วเลยแก ชั้นหิวข้าวววววววววววววววววว :angellaugh2:”
...........................................
“ตกลงแกจะกินไรวะเย็นนี้”
“แกพาชั้นไปกินที่โว้คได้ปะ ไม่ได้ไปกินนานแล้ว พอดีชั้นแชทได้เด็กคณะแพทย์ด้วยวะแก ลองนัดมันมาดูหนังหน้าก่อน อิอิ แล้วอย่างอื่นค่อยว่ากัน”
“เอ้า! ไหนว่าแกไม่มีอารมณ์แชทไง แล้วนี้หมายความว่าไง :untrust:”
“อ่ะๆ คนเรามันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงกันบางสิจะให้นั่งเหี่ยวแห้งอยู่ตลอดไปได้ไง”
“แล้วได้มากี่คนวะ” :kikkik:
“ไม่ต้องทำหน้าหื่นเลยแก ชั้นหามาได้แค่สองคนเอง ก็เวลามีน้อยนิ”
“เยี่ยมไปเลยแก อิอิ เร็วๆ สิ ไหนว่าหิวข้าว ตบอยู่นั้นแหละแป้งนะ ยังไงมันก้อไม่ขาวไปกว่านี้แล้วหละ นังดำเฮ้ย”
“อีนี่ ใครจะขาวเหมือนแกวะ ไปๆๆๆ คันอยากเห็นหน้าเค้าละสิ ดอก”
..............................................
“แหวะ! อุบาทว์มากกกกกกกกกกกกกกกก ไหนแกว่าแสกนมาแล้ววะ”
“เอ้า! ก็หน้ามันก้อดีนะแก แต่ไหนมันอวบจัดอย่างนี้วะ อวบจนปลิ้น อิอิ” ผมว่า
“เออ บ้านชั้นเรียกว่าอ้วนแล้วแหละแกแบบนี้ อี้ยส์”
“น่านะ ยังมีอีกเบอร์ เดี๋ยวชวนมันมากินน้ำชาดีกว่า ไปร้านไหนดีวะแก?”
“ไม่รู้สิ ชั้นเองก็ไม่ได้ออกไปกินนานแล้วไม่รู้ว่าร้านไหนกำลังฮิต แกลองโทรไปชวนมันก่อนสิ แล้วลองถามมันดูว่าร้านไหนน่านั่ง”
“เออ หัวดีนิ ว่าแต่...แกว่ามันจะโอไหมวะคราวนี้? ชั้นหละหวั่นใจจริง” ผมออกอาการหวั่นเล็กๆ
..............................................
-
“พี่นั่งกันอยู่ตรงไหนค้าบบบบบ? :3129: ผมหาไม่เจอ”
มาแล้วครับไอ้โย่ง เดินโยกตัว ผมยาวสลวยมาเชียว...ผมกะโอ้มานั่งรอมันอยู่ก่อนแล้วครับ ร้านที่มันแนะนำมาเก๊าะ....โอเคนะ ผมกะโอ้เลือกโต๊ะในสุดเลยครับ แบบว่าเลือกเอาที่มุมมืดสุด คนจะได้ไม่สังเกตเพราะว่าโอ้ทำงานอยู่ในมอ.ด้วย หากมีคนเห็นว่ามานั่งล่อผู้ชายอยู่แบบนี้มันก็คงจะไม่ดีนัก :myeye:
“หันมาทางนี้เสะ ไม่ใช่ๆๆ ขวาๆ น้อง เออ เห็นยังคนหน้าตาดีสองคนนั่งอยู่นี้ไง” ผมโบกมือไหวๆ ในเงามืดให้สัญญาณเผื่อหมอนั้นจะมองเห็นผมในความมืดได้ดีขึ้น
“หวาดดีครับพี่ มานั่งอะไรกันโต๊ะนี้หละ มืดก็มืด ยุ่งกัดตาย”
“ไม่เป็นไรหรอก หนังเพื่อนพี่มันหนา ทนได้ใช่มะแก” ผมหันไปถามเพื่อนเลิฟที่กำลังนั่งคันคะเยอ เกาหอยเกาจิ๋มหยิกๆ “แมท... นี่เพื่อนพี่ชื่อโอ้ มันทำงานอยู่ในมอ.ด้วย”
“หรอพี่.....คณะไรครับ?” ถามแล้วก็ยิ้ม.....ยิ้มสวยดีนิ
“เรื่องไรชั้นจะบอกแก ว่าแต่แกเรียนอยู่ปีไหนแล้วอะ?” โอ้ถามกลับ
“ปีสามครับพี่ เนี้ยกำลังยุ่งๆ เลย ต้องแปล paper ไปรายงานหน้าชั้นด้วยเนี๊ย แปลไม่ค่อยออกเลย....ช่ะ...”
อ้วนรับสาย.....อ้วนรับสาย...........นังอ้วนรับสายสิ...................รับเซ่..........................
โทรศัพท์ผมส่งเสียงเรียกอันสุดแสนจะอุบาทว์ขึ้น ผมเลยขอตัวไปรับสายก่อน พวกเพื่อนเก่าที่ยังอยู่ที่นี่พอรู้ว่าผมลงมามันก็เลยโทรมาตามตัวให้ไปหามัน ดูดิ....แทนที่มันจะมาหาดันให้ผมไปหามันซะนี่ คนยิ่งไม่มีรถอยู่ด้วย ตูมาจาก ตจว. นะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย เลยให้มันมาหาที่ร้านน้ำชาแทน จะได้นั่งคุยกัน ให้เวลามันห้านาทีถ้ามาช้ามันต้องเลี้ยง มันเลยรีบบึ่งมาเชียวครับ ก้อบ้านมันอยู่ซอยถัดไปนี้เอง
พอคุยและก็ด่ามันเสร็จก็เดินกลับมาที่โต๊ะ ก็เห็นอะไรบางอย่างครับ อิอิ
....ก็ท่าทางสองคนนี้เค้าจะคลิกกันครับ คุยกันออกรสเชียว ไม่หันมาสนใจผมเลย ยิ่งไอ้โย่งนะ...คุยไปหัวเราะไป เพื่อนผมมันก็ร่าเริงเกินเหตุน่าหมั่นไส้ชะมัด
เดี๋ยวๆๆๆ แกไอ้โย่ง นี่ชั้นเป็นคนโทรชวนแกมานะ กรุณาสนใจคนตัวดำๆ คนนี้ด้วยโว้ย แต่ก็อย่างว่าละครับ....นัดใครมากี่ครั้ง ส่วนใหญ่เค้าก็มักจะชอบเพื่อนผมซะมากกว่า ก็เพื่อนผมหน้าตาดีกว่าผมนิ แง...........คนไม่น่ารักน้อยใจ :monkeysad:
“ไงแก จะกลับไปเมื่อไหร่” :o ดู๊.....ดูเสะคัรบ คำทักทายที่ไอ้เพื่อนปากเสียของผมมันเอ่ยถาม แทนที่จะถามอะไรที่มันสร้างสรรค์กว่านี้ นี่อะไรคำแรกก็จะไล่ตูกลับแล้ว
ว่าแล้วผมก็ตั้งวงด่ามันกลับไปตามระเบียบ เรื่องไรจะยอมเสียเปรียบให้มันหละครับ เรื่องปากเสียเนี่ยผมก็หนึ่งในตองอูครับ บ่ยั่น เพื่อนๆ ทั้งหลายรู้กันดีครับ อิอิ
ผมมัวแต่ด่ากันไปด่ากันมากับเพื่อนจนเริ่มลืมอีสองตัวที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย แต่ช่างมันเหอะ ก็เห็นคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งระริกระรี้กันดีนักนิ คงไม่เดือดร้อนนักหรอก....ว่ามะ อีกอย่างนานๆ ถึงจะมีคนฝีปากสูสีให้มาปะทะคารมสักที แหม่นะ ผมขอหน่อยเหอะ แต่ว่ารู้สึกเหมือนมีใครมองผมอยู่นะ ไม่รู้สิ อาจจะไม่มีก็ได้ คงรู้สึกไปเอง
................................
-
ความเดิมตอนที่แล้ว............
ผมมัวแต่ด่ากันไปด่ากันมากับเพื่อนจนเริ่มลืมอีสองตัวที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย แต่ช่างมันเหอะ ก็เห็นคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งระริกระรี้กันดีนักนิ คงไม่เดือดร้อนนักหรอก....ว่ามะ อีกอย่างนานๆ ถึงจะมีคนฝีปากสูสีให้มาปะทะคารมสักที แหม่นะ ผมขอหน่อยเหอะ แต่ว่ารู้สึกเหมือนมีใครมองผมอยู่นะ ไม่รู้สิ อาจจะไม่มีก็ได้ คงรู้สึกไปเอง
........................................
“เออ แล้วค่อยโทรค่อยกันนะ ระวังเมียมรึงจะทำมรึงท้องนะ ฮาๆๆๆๆๆๆ” ผมบอกลาเพื่อนที่กันสตาร์ทรถออกไปจากร้าน ก่อนจะหันมาหาอิสองตัวนั้นที่ยังคุยกันน้ำลายแตกฟอง
“กลับได้แล้วแก ชั้นจะไปดูละครอีก ส่วนเธอแล้วไว้เจอกันนะ พวกพี่ไปก่อนนะ ขับรถดีๆ หละ” ผมหันไปลาไอ้โย่งแบบไม่ให้มันตั้งตัวแล้วก็ลากมือนังโอ้เพื่อนตัวดีออกมาจากตรงนั้นโดยไว
......................................................
“พี่ครับ พี่อยู่ไหนอะ” ใครฟะ โทรมาหาตูตอนนี้ ขัดใจจริง ดูดิ.........ในจอมันกำลังฟัดกันให้นัว แหม่ๆๆๆๆ
“ใครอะ?”
“ก็ผมเองคร้าบบบบบบบบบบ ที่เจอกันเมื่อวานไง”
“เมื่อวานนะคนไหน เมื่อวานเจอสองคน”
“เอ้า......หลายใจนิหว่า คนเค้าอุตส่าห์คิดถึง” ปากกวนเท้าดีจริง
“ปากดีนะแก ตกลงว่ามา....ใคร?”
“แมทก๊าบบบบบบบบบบบบ พี่อยู่ไหนอะ ยุ่งปะ”
“อยู่ห้องไอ้โอ้มัน ไม่นุ่งอะไรนิ ทำไมหรอ? มีอะไรว่ามา”
“อิอิ กะแล้วว่าพี่ต้องว่าง พี่ช่วยไรผมหน่อยสิ”
“อะไรอะ”
“พี่ช่วยแปล paper ให้ผมหน่อยสิ ผมแปลไม่ทันแล้วครับ นานะ นะพี่นะถือว่าช่วยน้องช่วยนุ่ง ช่วยเด็กน้อยผู้น่าสงสาร” ถ้าอย่างไอ้เจ้าแมทเรียกว่าเด็กน้อย ผมนี้คงเป็นทารกแบเบาะไปเลยสินะ
“เออ ก็ได้ แกมารับสิ หอหกห้อง.... พี่ไม่มีรถ”
“คร้าบบบบบบบบบบบบ รู้และ พี่โอ้บอกแล้ว พี่โอ้ยังบอกด้วยว่าเย็นนี้ให้ผมพาพี่ไปกินข้าวด้วย พี่โอ้ไม่ว่าง พ่อโทรมาตามให้กลับบ้านด่วน”
“อืมๆ มารับแล้วกัน” .......ว่าแต่อิสองตัวนี้มันแอบไปคุยกันตอนไหนนะ
.....................................
“อะ........เสร็จแล้ว แกลองเอาไปอ่านดู ตรงไหนอ่านไม่ออกก็เอามาถาม มีอันไหนจะให้แปลอีกก็เอามา” ผมบอกตอนส่งกระดาษคำแปลที่เขียนด้วยลายมืออักษรขอมของผมเต็มพรืดไปหมด แต่ว่าตาผมกำลังจะปิดแล้วหละครับ แปลเอกสารตอนบ่ายนี้มันเป็นยานอนหลับขนานเอกจริงๆ เลย ว่ามะครับ
“มีอันนี้อักฉบับครับพี่ นอนนั้นก็ไม่มีไรแล้ว อ้าว............ไหงงั้น”
ผมได้ยินแค่นี้หละครับเพราะว่าผมกำลังไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว งับๆๆๆๆๆๆๆ
................................................
-
ตกลงน้องเขาแอบปิ๊งอ่ะป่าว
:pigha2:
-
เหอ เหอ คิเหมือนกันเรยคุณบลู :kikkik: ที่สำคัญดูเหมือนคุณโอ้เพื่อนสุดเลิฟของคุณoaw_eang ยังเปงพ่อสื่อ พ่อชักให้ล่วย คิกคิก :laugh:
-
อะนะ ก็อยากจะคิดอย่างที่ข้างบนว่านั้นแหละครับ แต่ว่าตอนนั้น ยังไม่กล้าคิด อิอิ :myeye:
................................................
“กี่โมงแล้ววะแก ซี้ดดดดดดดดดดดดด” ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนฟ้ามันเริ่มมืดแล้วครับ แล้วก็จัดการซู้ดน้ำลายบูดที่ย้อยออกมานอนปากเล็กน้อยพองาม อิอิ เจ้าของห้องนั่งพิงขอบเตียงอ่านอะไรเงียบๆ อยู่คนเดียว ไฟอ่านหนังสือที่หัวเตียงเพียงดวงเดียวถูกเปิดเป็นเพื่อนเจ้าของมัน
“คนอะไรนอนน้ำลายบูดไหลยืด หน้าไม่อาย”
“อะไร๊! ก็คนมันนอน มันก็ต้องไหลยังงี้กันทั้งนั้นแหละใครมั่งไม่ไหลแล้วจะอายทำไม ว่าแต่กี่โมงแล้วอะ งานเสร็จยัง?”
“เสร็จแล้วครับ ตอนนี้หกโมงครึ่งแล้วพี่”
“หรอ หิวข้าวแล้วอะ ไปหาไรกินกันดีกว่า”
“ไปล้างหน้าล้างน้ำลายบูดที่แก้มพี่ก่อนดีกว่าไหมครับ ผมว่า”
ผมก็เลยยกหลังมือขึ้นเช็ดแหยกๆ ความจริงก็อายนะครับแต่ว่าทำไงได้ ก็เลยต้องเนียนๆ ไป “อืมๆ แล้วจะเลี้ยงไรอะ ใช้งานยังกะทาส ชั้นแปลจนหลับ”
“กรนด้วยพี่ ไม่ใช่หลับเฉยๆ กรนดังมาก....อย่าลืม” กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด... :pigangry2: มันยังไม่วายขุดเอาเรื่องน่าอายของผมขึ้นมาพูด บัดสีที่สุด
“เอ้อ รู้แล้ว แกนะให้ไวเลยชั้นหิวแล้ว คนอะไรเสื้อแสงก็ไม่รู้จักใส่ นั่งถอดเสื้อโชว์อยู่ได้”
“เออน่า ผมไม่ทำไรพี่หรอก รับรองปลอดภัย ไปๆๆ ไหนว่าหิว นั่งมองผมอยู่ได้” :untrust:
.....................................
“กินร้านนี้แล้วกันอร่อยดี” คนตัวโย่งสูง 189 เดินนำหน้าผมไปแบบไม่ถามความคิดเห็นคนร่วมทางเลยว่าอยากกินหรือเปล่า จอดมอไซค์เสร็จก็เดินดุ่มๆ เข้าไปเลย ปล่อยให้ผมยืนเอ๋อรับทานอยู่ตรงนั้น แต่ก็แปลกดีนะ...ส่วนใหญ่มักมีแต่คนที่ชอบตอบว่า กินอะไรก็ได้แล้วแต่กินได้หมด เวลาที่ผมถามว่าจะกินอะไรกันดี ผมหละเบื่อสุดๆ แต่รายนี้มันมาแปลกแหะ
ร้านที่โย่งมันเดินนำผมเข้าไปเป็นร้านส้มตำบรรยากาศเหมือนสวนอาหารครับ จะจัดเป็นซุ้มๆ ให้นั่งกินชื่อร้านสวนพร้าวอยู่ทางประตูเข้ามอ.ด้านใหม่ล่าสุด พอไปถึงมันก็สั่งๆๆๆๆๆๆ แล้วก็ลดเมนูโผล่หน้ามาถามผมว่าพี่จะเอาไรอีกปะ
ผมเร๊อะจะกล้า.....เลยเป็นครั้งแรกที่มากินข้าวกะคนแปลกหน้าโดยที่ไม่ต้องสั่งอะไรเลย
ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ ผมก็แอบลอบสังเกตหน้าหมอนี้ไปพลาง หน้ามันแปลกดีครับ ขำๆ คมๆ ออกแนวแขกๆ แต่ตาหวานอย่าบอกใครเลยครับ ผมหละใจละลายเมื่อเจอขนตางอนๆ นั้น แต่ขัดใจกะอีขนหน้าอกมันจริง อี้ยส์ หยะแหยงๆ
“เดี๋ยวแวะ ร้านผลไม้หน่อยไหมพี่ เห็นว่าพี่ชอบกินผลไม้หลังทานข้าว”
เอะ! นั้นมันรู้ได้ไงหว่า สงสัยๆ แต่ช่างเถอะ “เอาสิ ดีเหมือนกัน อยากกินกล้วยหอม”
“ทะลึ่งแล้วคร้าบบบบบบบบบพี่ ทะลึ่ง”
“ทะลึ่งอะไรของแกวะ ก็ชั้นอยากกินกล้วยจริงๆ นิ กล้วยหอมนะของโปรดชั้นเลยนะเฟ้ย :monkeylove2:”
“เอาเถอะๆ อย่าให้รู้ว่าคิดทะลึ่งอะไรอยู่ก็แล้วกานนน ฮึๆ” มันหัวเราะต่ำๆ ทำเสียงลงคอ อย่างงี้มันหมายความว่าไงฟะ
:untrust:............................................
-
ส่วนใหญ่มักมีแต่คนที่ชอบตอบว่า กินอะไรก็ได้แล้วแต่กินได้หมด เวลาที่ผมถามว่าจะกินอะไรกันดี ผมหละเบื่อสุดๆ แต่รายนี้มันมาแปลกแหะ
นั่นเสน่ห์อยู่ตรงนี้นี่เอง
ตอนนี้เขียนได้ดีครับ ใช้ภาษาขนาดนี้กำลังน่าอ่าน
บรรยายได้เห็นภาพและอริยาบทของตัวละครสอดแทรกผ่านบทสนทนา
ตอนนี้ทำได้ดีครับ
-
“ตกลงแกจะให้ชั้นค้างที่นี่กะไอ้แมทมันหรอแก”
“แล้วแกจะให้ชั้นทำไง พ่อชั้นให้กลับบ้านด่วน น้องชั้นไม่สบาย แกอยู่ที่นั้นแหละดีแล้ว พรุ่งนี้เช้าชั้นจะไปรับนะ”
“หึ....แกอะ ชั้นไม่ชอบมันนิ ไม่เปกอย่างแรง มันมีขนที่หน้าอกด้วยนะแก ยี้ส์ๆๆๆๆๆๆ มะเอานะ :serius2:” ผมยังตื้อต่อ
“แล้วแกจะให้ชั้นทำไงนิ...อย่าเรื่องมากนา ไม่ชอบแกก็นอนเฉยๆ พรุ่งนี้ชั้นไปรับ โอเค๊....บาย”
“เดี๋ยวเส่ ไอ้ๆ.....” มันวางสายไปแล้วครับ จากเพื่อนเลิฟผมเลื่อนขั้นให้มันเป็นเพื่อนสารเลวไปเรียบร้อยเลยครับ ทันใจดีไหมครับ แล้วผมจะทำไงดีหละคราวนี้ เสียสาวให้ไอ้แมท แค่คิดก็.... :sad5:
“พี่ทำไรอะ” :o
“อุ้ย!! ปะ..เปล่า ไม่มีไร คะๆ..คุยกะไอ้โอ้มันนะ”
“หรอ..... อะ ผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำได้แล้ว ออกมาแล้วค่อยมาเล่นเกมส์แข่งกัน”
“เอ๋.... เกมส์หรอ หรอๆๆๆ ดีๆๆ ชอบๆ ว่าแต่เกมส์ไรอะ หนุกป่ะ หรอ เป๊บเดียว เดี๋ยวออกมานะ”
---ฮึๆ ปัญญาอ่อนจริงๆ ด้วย ----นั้นคือเสียงที่ผมได้ยินแว่วๆตอนปิดประตูห้องน้ำ กะว่าจะออกมาด่ามันคืนซะหน่อย แต่ช่างศีรษะพระมารดามันเหอะ อาบน้ำล้างน้องจุ๋มจิ๋มดีฟ่า มันส์กว่าแยะ ว่ามะคร้าบบบบบบบบ :laugh:
.........................................................
-
“ไงบ้างแกเมื่อคืน เกิดไรขึ้น” ไอ้โอ้เอียงหน้ามาถามผมที่ซ้อนมอไซค์มันกลับห้อง
“แล้วแกคิดว่ามันจะเกิดไรขึ้นหละ” ผมย้อนมันขำๆ
“อะ! ก็เกิดเรื่องอย่างว่าไง เกิดขึ้นหรือเปล่า” มันยังตื้อ
“อ๊ะ! ของแบบนี้ใครเค้าเอามาเล่าให้คนอื่นฟังกันบ้างวะ ชั้นไม่ได้วิตถารขนาดนั้นนะโว้ยแก” โยกโย้ต่อไปเรื่อยๆ และเรื่อยๆ
“เอ้า....ก็เพื่อนกันนิ นานะ เล่าให้ฟังหน่อยจิ แต่ชั้นว่าอย่างแกนี้ไม่มีเหลือ ชัวร์”
“อะอีนี้ แต่ก็ช่างมันเหอะ แล้วแต่แกจะคิด” ผมก็อมยิ้มแก้มตุ่ยต่อไป อิอิ ใครจะบอกหละว่า...ไม่มีอะไรในก่อไผ่เพราะผมเล่นเกมส์จนหลับส่วนหมอนั้นก้อทำงานส่งอาจารย์แหยกๆ
............................................
“พี่จะกลับแล้วหรอ” แมทโทรมาหาผมวันที่ผมกำลังจะกลับพอดี “โหไรอะคร้าบบบบบบบบบ ผมเพิ่งว่างอะ ค่อยกลับวันอื่นจิพี่”
“ไม่ได้เฟ้ย จะต้องกลับไปเรียนอีกยังไม่จบเลย”
“งั้นเดินทางดีๆ นะครับ”
“เออ....ขอบใจ” ผมกดวางสายพร้อมรอยยิ้ม ภาพทุ่งนากว้างไกลสุดลูกหูลูกตาสลับกับสวนยางคือทิวทัศน์สองข้างทางของผมตอนนี้
...........................................
11.45 น. หอพัก กทม.
“อืม เพิ่งจะถึงเมื่อตอนสายๆ รถมันเสียเวลาที่แถวๆ ชุมพรนะ” เพราะเหตุนี้หละครับมันทำให้ผมดีใจอย่างแรงเลยนิเมื่อรู้ว่าเค้าจะทำรถไฟรางคู่ แม้มันจะเป็นแค่สายสั้นๆ รอบ กทม. แต่มันก็ยังดีกว่าที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรซะเลย
“ผมบอกแล้วให้พี่กลับทัวร์ 24 ที่นั่ง ก็ไม่เชื่อผม” โย่งหรือไอ้แมทยังส่งเสียงง้องแง่งมาตามสาย
“ก็บอกแล้วไงว่าสายใต้ใหม่มันไกล อีกอย่าง...เมื่อยก้น นอนมาดีกว่าสบายฟ่าแยะ”
“แต่ผมนอนไม่ได้นิ เตียงมันสั้นอะ”
“แล้วใครใช้ให้แกขายาวห๊า ช่วยไม่ได้ ชั้นว่าชั้นสูง 175 ก็ว่าสูงแล้วนะ แกยังสูงกว่าชั้นอีก ตอนเดินคู่ชั้นชั้นรู้สึกว่าตัวชั้นเล็กเท่าลูกแมววะ”
“เล็กแล้วนะนั้น ว่าแต่สูงๆ แล้วชอบหรือเปล่าหละ” ....อึ้งครับ อึ้ง ออกอาการอึ้งนิดๆ ก็อยู่มันเล่นมาถามอย่างนี้ผมก็อดคิดมากไม่ได้
“ก็ดีนะ”
“อืม.....ค่อยชื่นใจหน่อย”
“ไรนะ” หูผมทำงานผิดพลาดหรือเปล่าครับ
“อิอิ ไม่มีไรหรอกครับ แล้วไว้ผมโทรมาคุยด้วยใหม่อีกนะครับพี่ ผมไปเรียนก่อนนะ คร้าบบบบบบบบบบ”
แมท....วางสายไปแล้วหละครับ แต่หัวสมองผมยัง งง อยู่อย่างต่อเนื่อง ที่เด็กนั้นพูดเมื่อกี้มันจะหมายความว่าไงนะ หรือว่าผมจะ......ฟังผิด :like2:
.............................................
-
โทษทีครับ ไม่มาตั้งนาน เผอิญพระมารดาเปื่อยครับ ไปนอนเล่น(พร้อมทำหน้าซีดหน้าเซียว)อยู่ที่โรงหมอตั้งหลายวัน ตอนนี้ว่างแระเลยรีบมาตอบ แต่ว่าคงไม่มีใครรอหรอกเนอะ ไม่เป็นไร ผมบอกแล้ว ผมแค่ขอพื้นที่เขียนไรเรื่อยเปื่อย เผื่อว่าใครคนนั้นจะเข้ามาอ่าน แต่ดูท่าทางเค้าจะไม่ว่างเลยครับ ร่อนไปโน้นไปนี้เรื่อยเลย ทิ้งให้ผมเหี่ยวแห้งรอไปสามชาติแหละ งอนๆๆๆๆๆ :monkeysad2:
........................................
23.57 น. ลานตากผ้าบนดาดฟ้าหอพัก
“พี่เบื่อปะครับที่ผมโทรมาคุยด้วยบ่อยๆ” อยู่ๆ แมทก็ถามผมขึ้นมา หลายวันมานี้แมทโทรมาหาผมบ่อยๆ โดยเฉพาะตอนดึกๆ แบบนี้ ผมก็คุยนั้นคุยนี้ไปตามเรื่อง ฟุ้งไปเรื่อยเปื่อย
แต่แมทมันชอบถามผมว่าสเปคผมนะแบบไหน ชอบอะไรไม่ชอบอะไร ประมาณนี้ ผมก็ชักจะยังไงๆ อยู่นะ มันจะมาจีบตูหรือเปล่าฟะ เกิดมันตั้งแต่เป็นเกย์เป็นตัวเป็นตน ย้างงงงงงงงงงง.......ไม่เคยมีใครมาจีบ หรือว่างานนี้จะแจ๊กพ๊อตแตก
“ก็ไม่นิ ช่วงนี้หัวใจก็ว่างๆ ไม่มีใครมาขอเช่าที่ กำลังติดป้ายเซ้งพอดีเลยวะ” ผมก็ตอแหลอ่อยไปซ้า...............
“หรอๆๆๆ งั้นผมทำสัญญาเช่าได้ไหมอะพี่” นั้นไง...ตูว่าแล้น “นะๆๆ ยกให้ผมเถอะนะ”
“แกจะเอาจริงหรือแมท มันไกลกันนะเว้ย” ผมยังลังเล ก็ใครจะไม่ลังละครับ ถึงแม้ว่าแมทมันจะไม่หล่อในสายตาผม แต่ในสายตาคนอื่นๆ มันหล่อน่ากินอะไรขนาดนั้น
เอ๊ะ! ผมเล่าเรื่องที่ผมไปเที่ยวเธคพร้อมกันสามคนกะแมทและโอ้ยังครับ โห...นะ มีแต่คนมาจิกแมทมัน ก็ตัวมันสูงโย่งโด่งซะขนาดนั้น ผมยาว หน้าเข้มตาหวานปานจะหยด ยิ้มทีฟันขาวเรียงเป็นตับ พูดก็เพราะ(กะคนอื่นนะครับ ยกเว้นผม ไม่รู้ทำไม มันชอบกวนบาทาผมจัง) ผมนะไปเต้นกะมันโดนมันกลบรัศมีอันน้อยนิดของผมหมด ขนาดโอ้ที่ว่าน่ารักแล้วยังดับเลยครับ แล้วยังงี้ถ้าให้แมทมันเช่าพื้นที่หัวใจไปแล้ว ใจน้อยๆ ของผมมิชีช้ำแย่หรอครับ อีกอย่างแมทมันก้อเด็กกว่าผมตั้งแยะ ผมเก๊าะเลยหวั่นๆ :like2:
“เอาจริงดิพี่ ผมนะไม่พูดเล่นนะ พี่แปลกดีไม่เหมือนคนอื่น คนอื่นเค้าเจอหน้าผมเค้ามีแต่ต้องการตัวผม อยากจะนอนกะผมแต่พี่นะ วันแรกที่เจอกันพี่ก็ไม่สนใจผมเลย เอาแต่คุยกะเพื่อน ผมอะน้อยใจเลยต้องไปคุยกะพี่โอ้แทน”
“เอ้า! ก็นึกว่าชอบกันนิเห็นคุยกันหวานแว๋ว”
“หวานที่ไหนหละ ก้อคุยกะพี่โอ้เรื่องในมอ. นอกนั้นก็มีแต่พี่ทั้งนั้น”
“จริงเหยอ?” อิอิ ชักเคลิ้มครับ
“จริงสิ ขนาดวันที่พี่ไปห้องผมวันแรก พี่ยังหน้ามึน ดันมาหลับซะอีก ผมอะเสียหน้าจะแย่อยู่แล้ว รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้นว่ามีคนมานอนหลับอยู่ห้องผมโดยไม่สนใจตัวผมเลย แถมวันที่มาค้างก็ดันนั่งเล่นแต่เกมส์ ไม่สนใจผมอีก”
:pigscare2: “อ้าว ก็เห็นทำงานเลยไม่อยากกวน”
“ก็ผมนั่งทำงานรอพี่นะสิ ทำไมผมมันไม่เร้าใจ ไม่น่าสนใจตรงไหนครับ”
:o “เอ่อ....เอาตรงๆ เลยนะแมท เกาะ.. ก็.....ตรงขนหน้าอกแกนะสิ พี่ไม่ชอบคนมีขนหน้าอกวะ อีกอย่างแกก็เด็กกว่า อยู่ก้อใกล้กัน รักทางไกล...มันไม่ค่อยดีม้างงงงงง”
“แล้วผมจะทำไงได้ละพี่เรื่องขนนะ พี่ไม่ลองดูก่อนหละ พี่อาจจะชอบมันก้อได้นะครับ ทีคนอื่นๆ เค้ายังชอบเลย”
“ไอ้แมท แกจะขอพี่เป็นแฟนแล้วยังมีหน้ามาพูดถึงคนอื่นๆ อีกหรอ หน่อย...แกนะแก”
“55555 ผมล้อพี่เล่นไปงั้นแหละครับ เรื่องอื่นนะพี่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมจัดการเอง พี่แค่ชอบผมบ้างก็พอ แต่ว่าพี่ครับผมมีไรจะบอกแหละ”
“มีอะไรก็ว่ามาสิ”
“ ผมเป็นคนเจ้าชู้นะพี่จะชอบผมปะ ผมบอกเอาไว้ก่อนนะ”
:confuse: “หรอ? ก็...อืม.....ค่อยๆ ว่ากันไป ลดละเลิก หากแกเปลี่ยนใจและรู้สึกกับพี่มากกว่าชอบ แกก็คงทำได้นะพี่ว่า”
“อืม งั้นเราตกลงเป็นแฟนกันนะครับพี่ งั้นพี่ไปนอนได้แล้วครับ ฝันดีนะครับ กู้ดไนท์ครับ”
เอ๋! มันเอาจริงหรอเนี้ย แต่จะว่าไปแล้วสำหรับคนอื่นๆ จะเป็นยังไงไม่รู้ แต่ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้นะ แหม่ๆๆๆๆ มีคนมาขอเป็นแฟน กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขินๆๆๆๆ :-[ แต่เรื่องราวของผมกะแมทมันจะเป้นไงต่อนะ ก็คงจะเรื่อยๆ แบบนี้หละครับ แล้วค่อยมาเล่าต่ออีกนะครับ ฝันดีครับทุกคน*******************
-
มาแล้นๆๆๆ
*******************
ตุ๊ดดดดดดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงทอระสับอุบาทว์ๆ ดังตั้งแต่เช้า ใครยิงเบอร์มาหว่า เด๋วปั๊ดแม่ด่าถวายเจ้าแต่เช้า อ้าว! เบอร์ไอ้แมทนิ
“ยิงเบอร์มาทำไมวะ มีไรว่ามา”
“ก็ไม่มีไรครับ ผมแค่ยิงมาบอกว่าผมตื่นแล้ว แค่นี้นะครับ ผมจะไปเรียนแล้ว”
“งืมๆๆ” ผมกดวางสายไปแหละ มันต้องขับมอไซค์ไปเรียนครับคงไม่สะดวกค่อย กี่โมงแล้วหว่า ออ! เกือบแปดโมงแระ อิอิ ไอ้ลูกหมามันต้องรีบไปสิท่า ก้อมันมีเรียนเช้านี้หว่า งั้นผมขอนอนต่อดีกว่านะครับ
.......................................
“พี่ทานข้าวยังครับ” มันโทรมาอีกแหละ
“ยัง ทำแลปอยู่ ทำไมโทรมาบ่อยจังวะแมท”
“อ๊ะ ก็รักทางไกลมันก้อต้องแบบนี้หละครับ คิดถึงนะ จุ๊บๆ” แล้วมันก็วางสายไป
ผมยังไม่ได้ได้อ้าปากจุ๊บๆ ต่อ อิอิ :myeye: ไม่หรอกใครจะไปหน้าด้านหน้ามึนอย่างไอ้แมทมัน ทำมาได้ไม่อายมือถือ
แล้วชีวิตคู่ (หรือเปล่า?...ก็ยังไม่ได้กันเลย) ของผมกะแมทก้อดำเนินไปอย่างนี้เรื่อยๆ ละครับมันจะยิงเบอร์มาทุกเช้า เที่ยงตอนกินข้าว และโทรมาคุยด้วยก่อนนอนทุกคืน คืนนี้ก้อเหมือนกัน
“ผมจะนอนแล้วนะครับพี่ พรุ่งมีเรียนเช้าพิเศษ” พิเศษของมันคือเจ็ดโมงครึ่งครับ
“อืมไปเหอะ เด๋วพี่จะนอนแล้วเหมือนกัน” ความจริงตอนนี้กำลังแชทอีกแล้วครับ เพราะว่ากำลังจะไป ตจว. อีกแล้น เลยหาคนมาคอยรับคอยส่งหน่อยก้อดีนะ อิอิ :kikkik:
“ครับ กู้ดไนท์ นอนหลับฝันดี สวีทดรีม ไนซ์ๆ นะครับ”
“อะไรของแกวะ ยาวเชียวฟังไม่ทัน”
“ก็บทลาส่งท้ายเข้านอนไง ผมอุตส่าห์นั่งนึกมาทั้งวันเพื่อพี่โดยเฉพาะเลยนะ”
“แหล....มากเลยน้อง แต่เอาเหอะ อย่าให้รู้นะว่าแกไปบอกกับคนอื่นแบบนี้ด้วย ไม่งั้นมีเจ็บ” แอวหวงๆ :monkeylaugh2:
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ แค่นี้นะครับ จุ๊บๆ”
ผมเร๊อะ....ก็อมยิ้มแก้มตุ่ยสิ ก็นะ.... :-[ มีคนมาทำแบบนี้ด้วยมันก้อแปลกๆ นะ ไม่เคยเจออ่ะครับหรือว่านี้คือข้อดีของการมีแฟนเด็ก อิอิ บอกหน่อยจิ เขิ้ลลลลลลลลลลลลลลลลล
ว่าแล้วก้อแชทต่อคราวนี้ลองเข้าไปในห้องแชทเด็กXXX ดูดีกว่า ดูสิว่าจะมีใครรู้จักเจ้าแมทมันมั่ง เมืองนั้นมันก็ไม่ใหญ่อะไรมากมาย แม้จะเป็นเทศบาลนครแต่มันก็แค่อำเภอๆ นึงของจังหวัดเท่านั้น และแล้วผมก็....
^โหลๆ มีใครรู้จัก แมท เด็กมอ.xx บ้างครับ มีเรื่องอยากถามนะครับ^
ปิ้บๆๆๆๆๆ โห มีคนซิบเข้ามาเยอะเหมือนกันครับ ท่าทางแมทมันจะป๊อบเอาการ ลองอ่านข้อความของอีตาคนนีดูนะครับ อ่านแล้ว จี๊ดๆ
^ทำไมหรอฮับ ผมรู้จักฮับ^
^หรอ? ชื่อไรครับ ผม กัส^ ตอแหลชื่อสุดๆ ชื่อกัสเข้ากะหนังหน้าผมมากกกกกกกกกกกก
^ผมบอลครับ นายเล่นไหนอะ^
แล้วก็ตามธรรมเนียมครับถามไรไปเรื่อยเปื่อยจน
^เสาร์นี้ผมจะไปXXX นัดเจอกะแมทด้วยอะ^ กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดด :3125:
^เอาสิ แล้วโทรมาบอกพี่บ้างนะว่าแมทมันหน้าตายังไง น่ารักมะ นะๆๆ แล้วไปแล้วกลับเย็นนั้นเลยหรอ^ ผมแกล้งถาม สืบครับตูสืบ
^โห่พี่ ไรอะ กว่าผมจะหลอกแม่ได้ว่าไปธุระ ก็แสนจะยาก มันต้องไปหลายๆ วันหน่อยสิ^
^แล้วค้างที่ไหนละบอล^ ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >.<
^ก็ค้างกะแมทที่ห้องเค้านั้นแหละครับ กะว่าจะอยู่ซักสองสามวันแล้วค่อยกลับบ้าน อิอิ ผู้ชายไม่ตกถึงท้องมานานแล้วครับ ต้องล่อให้เต็มเหนี่ยว^
:o กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อีด๊อก นั้นแฟนชั้นนะ ชั้นยังไม่ได้ใช้งานแมทน้อยเลย แงงงงงงงงงงงงงง :monkeycry2:
^ก็ให้มันเพลาๆ หน่อยนะ เดี๋ยวฟ้าเหลืองพอดี^ ผมปากดีมะครับ? ใจนะเต้นรัวสุดๆ
^ฮ่ะๆ แต่....ผมนึกว่าพี่รู้จักกะแมทซะอีก ความจริงแมทเค้าคนจังหวัดเดียวกันกะผมฮ่ะ แต่ไปเรียนที่XXX^
^อะ! งั้นเราสามคนก้อคนจังหวัดเดียวกันนะสิ^ เอาแล้วครับท่าทางจะสามคนผัวเมียงานนี้ เรื่องนี้ยาว
^นั้นสิ พี่มีไรจะฝากไปถึงแมทปะครับ เดี๋ยวผมบอกให้^
^ไม่มีไรหรอก งั้นพี่ไปนอนก่อนนะ ขอให้หนุกนะบอล^ :pigangry2:
^สมพรปากครับพี่^
ดูมันจิครับ คอยดูนะ ตูจะลงไปตบมานนนนนนนนนนนนนนน อีนังบอลหน้าวอก
...........................................
-
ไม่มีคนอ่านเลยนิ อิอิ ดีแล้ว ผมชอบเงียบ ว่าแล้วก้ต่อกันเลยดีฟ่าเนอะ
.............................
“ไงแมท แกทำไรอยู่วะ” ผมโทรไปหามันตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น
“กำลังจะลงไปกินข้าวครับ ที่รักอะกินข้าวยัง”
“ใคร?.....ใครที่รักแกวะ ไอ้นี่มั่วไปเรื่อย”
“ก็พี่ไง ว่าแต่กินยัง”
“ยังเลยวุ้ย เสาร์นี้แมทว่างปะ พี่ว่าจะลงไปหา”
“อ้า.............มะ ไม่ว่างครับ พอดีจะกลับบ้านอะครับ”
“หรอออออออออออออออออออออออออออ” จำได้ว่าลากเสียงยาวมาก มันหนึบๆ ในอกเลยครับ หนึบสุดๆ “หว่าแย่จัง อยากเจออะ นะๆๆๆๆๆ กลับบ้านวันอื่นเหอะ เสาร์นี้พี่อยากลงไปหาแมทอะ” ดำเนินแผนการลองใจมันต่อครับ
“ไว้เสาร์หน้าสิครับพี่ นะๆๆๆ คนดี แล้วเจอกันนะครับ ผมมาถึงรถแล้ว คืนนี้คุยกันนะพี่ แค่นี้นะ”
อืมได้...................ไอ้แมท มรึงมาไม้นี้ใช่มะ แกมาตู่ให้ชั้นเป็นแฟนแล้วยังไปดอกอีก ได้แมทได้ แล้วเราจะได้เจอกัน
...............................................
เสาร์แล้วครับพี่น้องเสาร์แล้ว :like2: ตื้นเต้นสุดๆ ว่าที่สามีผม....อ๊ะ ก็จริงนิ ผมยังไม่ได้กะไอ้แมทมันเลยนิ
ไอ้แมทคร้าบบบบบบบบบบ ไอ้แมทจะไปเจอกะอีนังน้องบอล อีนังนี่ก็ขาวสวยหมวยเอ็กซ์(มันส่งรูปมาให้ผมดูด้วย) แง ผมจะทำไงดีคร้าบบบบบบบบบบ ว่าแต่ อาการที่ผมเป็นนี่มันเรียกว่าหึงปะครับ
“พี่กัสหรอฮ่ะ นี่บอลเองนะพี่ บอลเจอแมทแล้วครับพี่” อีนังบอลสารเลวโทรมารายงานฟามคืบหน้าตามสัญญา ดีจริงนะเคอะคุณน้อง :untrust:
“อ้าวบอลเหรอ เออ! เป็นไงมั่ง ผ่านไหมวะ” พยายามแอ๊บไม่รู้จักไอ้แมทให้เนียนสุดๆ
“ก็ผ่านนะฮ่ะพี่ สูงๆ แมนๆ เข้ม ผมยาวๆ ตาหวาน.......(และอีกมากมาย)” เออ...อีด๊อก ตูรู้แล้ว ที่มรึงไปเจอนะว่าที่สามีตูนะโว้ย เด๋วปั๊ดตบหน้าหงาย :3125:
“เจอกันที่ไหนอะ” อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ :3129:
“ร้านข้าวในโรงแรมลีอะพี่”
“แล้วจะกลับห้องเลยหรือไปไหนกันต่อ ชวนไปเทียวเธคสิ แมทมันชอบ”
“ไม่เอาอะพี่ผมไม่ชอบเที่ยวแบบนั้น” นังเอกนะมรึง “เดี่ยวกะว่าจะไปดูหนังกันต่อแล้วค่อยกลับห้องแมทเลย” :monkeyangry3: กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดด จะรีบกลับไปทำไมกันฟะ
“อืมๆ งั้นไม่กวนแหละ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่” ผมกดวางสายพร้อมกับนับหนึ่งถึงสิบ ยี่สิบ สามสิบ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :sad5: ไม่ไหวแล้วโวย และแล้วก็...
“...แมทหรอ อยู่ไหนอะ กำลังจะไปดูหนังครับพี่” เสียงมันอ่อยๆ ค่อยๆ ครับ ตูรู้นะแมทว่าทำไม
“เอ๊า! ไหนว่าจะกลับบ้านไง” ตีหน้าซื่อถามครับ
“คือพอดีมีญาติเค้ามาทำธุระที่นี่นะครับ แล้วจะมาค้างที่ห้องผมเลยต้องอยู่ต่อ เนี้ยผมอยากกลับบ้านมากเลย”
“หรอ? หว่า น่าสงสารสุดๆ แล้วมาดูหนังกะใครอะ” ยังครับมันยังไม่จบ
“มากะญาตินั้นแหละครับ ลูกพี่ลูกน้องกัน” เนียนมากนะมรึง อีนั้นนะขาวซะ แกก็ดำซะ ลูกพี่ลูกน้องกันทางไหนวะ
“อืม งั้นไม่กวนแล้ว”
“อืมๆๆๆๆ ได้ๆ แค่นี้นะ” แล้วมันก็วางสายไปเลยครับ แง เจ็บใจ :3028:
................................................
-
เหอะๆ ผมว่าเราน่าจะคนบ้านเดียวกันนะครับ อิอิ
แล้วไงต่อครับเนี่ย
กำลังตื่นเต้นเลย ลุ้นๆ
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
:angellaugh2: :like2: :angellaugh2: :like2: :angellaugh2: :like2: :angellaugh2: :like2: :angellaugh2: :like2:
เริ่มหนุกละ.....มาต่อไวไวนะคับ
เก็ทค๊าบ
-
เริ่มมันส์แระ :laugh: เอาให้หนักเรยนะคุณoaw_eang คนเจ้าชู้มันต้องเจอของจริง :pigangry2:
-
แน่นอนครับ
เรื่องเอาคืนเนี้ย ผมไม่เคยพลาด แต่นั้นหละครับ สุดท้ายก็........... :monkeysad:
แล้วจะมาต่อโดยว่องครับ แต่วันนี้มีสัมมนา แว้กๆๆๆๆๆ เบื่อๆๆๆๆๆๆ
เฮ้อ!!!!! มานั่งนึกๆ ถึงเรื่องเก่าๆ บางทีมันก็สอนอะไรเราได้หลายอย่างเหมือนกันนะครับ
เออ........................เมื่อคืนดูรายการคนค้นคนทางช่อง 9 ดูแล้ววิญญาณนังเอกเข้าสิง บ่อน้ำตาทะลักทลาย(เขียนถูกเปล่าเคอะ)
คืองี้ เค้าพาไปดูสภาพผู้คนหลังน้ำลดนะครับ พาไปดูบ้านยายคนนึง ชื่อยายนวล(นามสมมุติ...ว่าแต่ผมจะสมมุติไปใย) แกปลูกบ้านเป็นเพิงสังกะสีเก่าๆ อยู่ในที่ดินว่างเปล่า(ของชาวบ้านคนอื่นเค้า) แกตัวคนเดียวไม่มีลูกหลาน (ชีวิตชั้นในอนาคต ฮื่อๆๆ) ทีนี้อีตอนน้ำท่วม มันล่อซะจมมิดหลังคาเลยคับ แกต้องไปอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ไปก่อน แล้วมันก็ท่วมขังนานเดือนกว่า พอมันลดนะ พ่อเจ้าประคุ้ณเอ้ย ไอ้ก่อนหน้าที่มันเรียกว่าเพิงเก่าๆ มันกลายเป็นซากอะไรซักอย่างนึงที่ไม่น่าจะเรียกได้ว่ามันคือที่พักอาศัยของหญิงชราวัยย่างเข้าเลข 6 ห้องน้ำมุงสังกะสีเล็กๆที่ตั้งห่างจากตัวซากเพิงนั้นออกมาหน่อยนึง แม่เจ้า! ภาพที่ฉายออกทีวีมานั้นคือ กองแผ่นสังกะสีเกรอะสนิท ที่มันพังยุบลงไปกองสุมกันอยู่บนคอห่าน ไม่เหลือสภาพความเป็นสถานที่ปลดทุกข์เลย
อีตาพี่พิธีกรก็ไปคุยกะป้าเค้าว่า
"ป้า (กรุณาออกเสียงเหน่อๆ แบบ คนอ่างทองด้วยเพื่ออรรถรสในการอ่านด้วยนะครับ) เมื่อก่อนที่น้ำจะท่วมนะ ป้าทำงานอะไร"
"ชั้นเด็ดพริกจ๊ะ"
"เค้าให้เท่าไหร่ป้า"
"ให้เป็นถุง ถุงะ 30 จ๊ะ"
" แล้วป้าเด็ดได้วันละกี่ถุง"
"ฉันเด็ดได้วันละถุงจ๊ะ อย่างมากก็สองถุง"
"งั้นป้าก็มีรายได้วันละ 30 อะสิ อย่างมากก็ 60 บาท"
"จ๊ะ"
"แล้วตอนนี้ป้าทำไรอะ"
"อ๋อ ไม่ได้ทำไรจ๊ะ น้ำมันท่วม ไม่มีพริกจะเด็ด เลยเป็นคนจนเลยจ้า"
พอฟังแล้วอีตาพี่พิธีกรมันก็อึ้งๆ ไป :impress: แล้วก็พูดออกมาเสียงสั่นๆ ว่า
"ป้า เดี๋ยวฉันจะมาทำบ้านให้ใหม่นะ"
ป้าแกก็ยิ้มๆ ตาแดงๆ แล้วแกก็ยกมือไหว้พิธีกรอายุคราวลูก "ขอบใจนะ"
"ป้า.....อย่าไหว้ฉัน ประเดี๋ยวฉันอายุสั้นกันพอดี ไม่ต้องไหว้ฉันดอก"
แล้วผมก็นั่งร้องไห้เงียบๆ หน้าจอทีวีคนเดียว................................................. :3064:
-
อ้าววว หักมุมซะงั้น
เหอเหอ
ว่าแต่ สงสัยเจ้าแมทโดนระเบิดหน้าโรงแรมลีการ์เดนไปรึยังหวา
แรงแค้นยิ่งเยอะด้วย
55555 :kikkik:
พูห์คร้าาาาาาาาาาาาาาาบ :yeb:
-
:impress3:
-
ไม่ได้หักมุม แค่เปลี่ยนเรื่อง สงสารป้าแกเลยเอาเรื่องมาบอกต่อๆ เห็นเค้ามีรับบริจาคด้วยเข้าสมทบกองทุน คนค้นตน อะครับเลขที่บัญชี 100-1-05141-1 ธนาคารกสิกรไทยสาขาลาดพร้าว เอ เท่าไหร่ว่าไม่ได้จดเอาไว้ อิอิ โก๊ะจริงตู
ต่อๆๆๆๆๆๆๆ
....................................
สี่ทุ่มกว่าแล้ว มันจะกลับมาที่ห้องยังนะ ถ้ามันกลับมาแล้วมันจะทำไรกันอยู่นะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ไม่อยากคิดเลยตู
“แมทหรอ ทำไรอยู่อะ”
“อยู่ที่ห้องครับ แค่นี้ก่อนนะผมจะนอนแล้ว”
“ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง :o นั้นเสียงใครนะ” ผมได้ยินเสียงผู้ชายเข้ามาในหูโทรศัพท์ครับ
“ก็เสียงญาติผมนั้นแหละ แค่นี้นะ ผมจะนอนแล้ว” แล้วแมทก็ตัดสายผมทิ้งไปเลย อึ้งเลยครับผม แล้ว...แล้วไงต่อละทีนี้ ผะๆๆ....ผม
:fire: กรีดดดดดดดดดดด แกทำงี้ได้ไง แกคิดว่าชั้นเป็นอะไระวะ กะจะหลอกชั้นเรอะ เออได้...แกกะชั้นขาดกัน ไอ้แมทบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ไอ้สารเลวแมททททททททททททททททท
...................................................
ตอนสายของอีกสองวันถัดมา
“หวาดดีกั๊บ ทำไรอยู่ครับแฟนผม” มันโทรมาทำหวานครับ
“ก็กำลังคิดถึงใครบางคนอยู่อะสิ” คิดถึงแผนการล้างแค้นแกอะสิโว้ยแต่เรื่องไรจะบอก “แล้วหายไปไหนมาสองสามวัน”
“อ้อ พอดีงานยุ่งอะครับ เออพี่ๆ”
“เรียกทำไมอีหอย”
“เรามาเรียกแต่ตัวเองว่าเค้ากะตัวเหอะ นะๆ เค้าอยากได้อะ”
“บร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา อายคนเค้า ใครจะกล้าแกลองนึกหน้าพี่ดิ ไปพูดเค้าๆ ตัวๆ อยู่บนรถเมลล์ คนข้างๆ เค้าจะค้อนเอาประไร”
“ไม่รู้หละ เค้าอยากเรียกนิ ตัวไม่เรียกก็เรื่องของตัว งอนและ แค่นี้แหละ” แล้วมันก็หน้ามึนวางสายไป ดู๊.....ดู ดูมันทำเข้าสิ ผมเลยลืมด่ามันเรื่องอีนังบอลหน้าวอกนั้นไปเลย อย่างนี้มันต้องวางแผน คอยดูหละกันนะ...แมทที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :interest:
.............................................
แกร๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :pigwrite: (เสียงผมแชทเองหละครับ)
^บอลเหรอ คิดถึงจัง^ อิอิ แผนอุบาทว์ล่าล้างแค้นเริ่มปฏิบัติการแล้วครับ :laugh3:
^ดีครับพี่ ไรเนี้ยมาคิดถึงบอล^ ชะๆ อีนังหน้าวอกมันยังสงวนท่าที แต่คอยดูนะครับว่ามันจะไปได้สักกี่น้ำกันเทียว
^ไรกันคนเค้าคิดถึงก็มะได้ :monkeysad2: ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยย^
^ก็ได้ครับ ไม่ได้ว่าไรนิแล้วพี่ทำไรอยู่ครับ?^
^พี่หรอ เก๊าะกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่นะสิ คิดถึงมากกกกกกกกกกกก กะว่าอีกสองสามวันจะลงไปหา^
^ใครน๊าที่เป็นคนโชคร้ายคนนั้น^ ดูปากมันดิครับ :3125: อย่างงี้ต้องตบสั่งสอน :C
^อืมนะ งั้นไม่กวนหละ ขอโทษทีที่คิดถึง^ :laugh: ก๊ากกกกกกกกกก ทำไปได้ตู เอาบทน้อยใจเข้าสู้ครับ
^โหพี่ ผมพูดเล่น แล้วพี่จะลงมาวันไหนครับ?^ อิอิ ท่าทางจะได้ผล ก็ผมเล่นหยอดมาหลายวันแล้วอะครับ ตั้งแต่แมทมันโทรมาหาผมหลังจากหายไปหลายวัน ผมก็กะว่าบอลมันคงกลับบ้านไปแล้วผมเลยลองเล่นเอ็มดู ปรากฏว่าจริงครับ....มันมานั่งทำหน้าเป๋อเล๋อแชทเอ็มอยู่แหยกๆๆครับ ผมก็หยอดไปเรื่อยๆ จนได้เบอร์โทรฯ มันมาครับ ก็หลายวันอยู่ แล้วก็มาถึงวันนี้....วันที่ผมแชทอยู่นี่ไงครับ
^อืมแล้วจะโทรไปบอกนะ ว่าแต่ช่วงนั้นไม่รู้บอลจะว่างหรือเปล่าอะจิ^
^ไม่รู้เหมือนกันครับ พี่โทรมาบอกวันผมก่อนสิ^
^อืมๆ แล้วเราไปกินข้าวด้วยกันนะ พี่อยากไปกินอาหารเช้าที่ XXX ว่ะ อยากไปกินนานแหล่ะ บอลรู้จักปะชื่อร้านนักร้องนะ อร่อยนะโว้ย^
^โหพี่^ มันจะ โหพี่ กี่รอบกันวะ ^ไกลอะ^
^ไม่เป็นไร เอารถที่บ้านพี่ไปนะ นะๆๆๆๆๆๆๆๆ นะบอลนะ^ อ้อนสุดๆ
^ครับๆ แล้วเจอกันนะ ว่าแต่....พี่เลี้ยงปะ?^
^ได้ๆ เพื่อน้องบอลแล้ว พี่ยอมอยู่แล้ว เต็มที่ไม่มีอั้น 5555^ ฮึๆ แล้วตูจะเอาคืนทีหลังเฟ้ย นังวอก (ผมแอบด่ามันในใจตลอดละครับ ไม่กล้าด่าดังๆ )
อ้ายยยยยยยยย นึกแล้วเขิน :myeye: หรือเราจะเล่นเป็นหมิวลลิตาในทรายสีเพลิงวะเนี่ย ตูละกลุ้มใจ เรื่องลีลาน่ะพอได้ แต่ว่าเรื่องหน้าตาน่ะเหรอ...............เทียบไม่ได้เลยน่ะสิ :laugh5:
-
ที่บ้านในจังหวัด XXX บ่ายสามกว่า
“บอลเหรอ ทำไรอยู่อะ พี่มาถึงแล้วนา เพิ่งมาถึงเมื่อเช้านี้เองกรั่บ อยากเจอหน้าบอลจังเลย คิดถึงอะ” อ๊ายยยยยยยยยยย แหลได้ใจจริงๆ เลยตู :pigha2:
“แหม่..........พี่ มาถึงก็หวานมาเชียว งั้นคืนนี้เราไปกินน้ำชากันปะ เอาร้านชาพัดนะ”
“ร้านไหนหว่า?? พี่ไม่เคยไป เอางี้! พี่ไปรับบอลที่บ้านแล้วเราค่อยไปพร้อมกันเนอะ”
“ได้ครับพี่ แล้วพี่จะมารับผมกี่โมง” เห็นมะครับ ตอนแรกๆ ก็เล่นองค์ดีอยู่หรอก พอเจอผมหยอดหวานเข้าหน่อย ฮึๆ เสร็จผม แล้วผมก็นัดเวลาไปก่อนจะวางสาย
แถวจังหวัดบ้านผมมีวัฒนธรรม “ร้านน้ำชา” ครับ คุณสามารถหาน้ำชากาแฟกินได้ตลอด 24 ชม. ไม่ใช่จะมีแค่น้ำชานะครับ ขนมคาวหวาน อาหารเครื่องเคียงที่ทานกับน้ำชามีสารพัดจะให้เลือกถือเป็นเรื่องที่แต่ละร้านต้องแข่งขันกัน ภาคอื่นๆ ไม่เห็นมีอย่างนี้เลย ยิ่งจังหวัดแถวทางอิสานหาร้านอาหารเช้าทานยากมาก ส่วนใหญ่จะเป็นร้านต้มเลือดหมู ไข่กระทะ อะไรทำนองนั้น
..........................................
ณ ร้านน้ำชา
“อิ่มยังครับพี่กัส บอลว่าเรากลับกันเหอะ” บอลชวนผมหลังจากเราฟาดชาเย็นปั่นคนละแก้ว กะขนมไปคนละสามสี่จาน(เล็กๆ)
“บอลอิ่มแล้วหรอครับ แต่พี่ยังไม่อยากกลับเลยอะ เราไปขี่รถเล่นกันปะ นะๆๆๆๆๆ” อ้อนตามเคยครับ วันนี้ผมเอามอไซค์ออกมาครับ ก็คนมันมีแผนนิ อิอิ จะรีบกลับไปไหน :interest:
“พี่จะไปไหน เมืองนี้มันก็มีถนนสายหลักสายเดียว ขับไปขับมาสามเทียวก็เบื่อแล้ว”
“ไม่หรอก มีบอลอยู่ด้วยพี่ไม่เบื่อหรอกครับ ไปด้วยกันนะ เดี๋ยวพี่ค่อยไปส่งบอลที่บ้าน”
“อืม :confuse: ก็ได้ครับ” บอลมันมีลังเลเล็กๆ ก่อนตอบตกลง
“งั้นบอลขับนะพี่ซ้อน พี่ไม่อยากขับอะ....เมื่อยยยยยยยยยยย นี้ครับกุญแจ” ผมส่งกุญแจให้ก่อนเดินตามบอลที่รับกุญแจแล้วเดินนำออกไป
.........................................
ผมชวนบอลขับไปชายทะเลครับ ห่างจากตัวเมืองออกไปประมาณ 8 กิโล(ไกลโคตรเมื่อขับมอไซค์ไป) คืนนี้เดือนมืดครับ(โชคเข้าข้าง) ไฟข้างทางก็เปิดเสาเว้นเสา ถนนมันก็เลยมืดๆ ผมก็เริ่มทำตามแผน “พิฆาตนังบอลหน้าวอก” ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ
“คืนนี้อากาศมันเย็นๆ เนอะบอล ว่าปะครับ?” สังเกตนะมีครับตลอด สุภาพสุดๆ ก็จะจีบเค้านี้ครับต้องแอ๊บเรียบร้อยไว้ก่อน
“อืม.......” ตอบสั้นๆ แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาขับต่อไป
“บอลครับ พี่เอ่อ....ไม่เอาดีกว่าเกรงใจ” :kikkik: มุกอ่อยให้อยากแล้วจากไป
“อะไรหละพี่กัส ว่ามาสิครับ” อ่ะๆ มีตื้อ
“คือ...พี่หนาวนะ เลย....จะขอกอดบอลหน่อย ได้มั๊ย?”
“...............”
“นั้นไง พี่เลยเกรงใจบอล” เอามุกขี้เกรงใจเข้าถล่ม
“ก็กอดสิครับ บอลไม่ได้ว่าไรนิ”
:haun6: “อ้าว!? พี่เห็นบอลเงียบไป พี่เห็นบอลเงียบไปพี่เลยเกรงใจอะ งั้น...พี่กอดเลยนะ” ว่าแล้วก็สโลว์ซบเลยครับ ค่อยๆ เอื้อมมือสอดใต้แขนบอลที่ขับรถอยู่เข้าไปกอดหลวมๆ แล้วแนบหน้าลงกับบ่าบางๆ ของบอล เอ๊ะ! ทำไหมผมรู้สึกว่า.....มันอบอุ่นดีจัง
บอลก็ขับไปเรื่อยๆ มือผมก็เริ่มกอดบอลแน่นขึ้น แน่นขึ้น อิอิ มือขวาที่ว่างอยู่ก็วางไว้ที่หน้าขาของบอล ลูบไล้ไปมา....แผ่วเบา สื่อความหมายสุดฤทธิ์ บอลเองก็คงจะรู้เพราะผมรู้สึกได้ถึงหัวใจของบอลที่เต้นแรงจะแผงอกผมที่นาบสนิทไปกับแผ่นหลังบางๆ ของบอลรู้สึกได้ อ๊ายยยยย :3063:
ขาดไปอย่างเดียวครับ ก็เจ้ากัสน้อย(นามสมมุติของ....ผมเองแหละ)มันไม่ยอมตื่นมาเป็นกัสใหญ่ซะที ไม่งั้นหัวใจบอลคงเต้นแรงมากฟ่านี้ เอิ้กๆๆ สะจายยยยยยยยยยยยยยยยย
แล้วเราก็มาถึงริมทะเล ลมทะเลตอนกลางคืนนี้มันแรงดีจริงๆ พัดหัวเหอฟูกระจาย บอลจอดรถแล้วรีบเดินไปหยุดตรงที่เมื่อก่อนเป็นชายหาด
“บอลเคยมาที่นี่เวลานี้ปะ?” ผมยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ ก็ลมมันแรงนี้ครับจะตะโกนก็กลัวจะไม่หวาน เผลอๆอาจกลายเป็นไอ้บ้าท้าลมทะเลในสายตาของบอลไปได้ผมจึงเลือกวิธีนี้ มันก็เลยเหมือนเป่าลมหายใจอุ่นๆ รดหูบอล
บอลหันขวับรีบยกมือปิดหู สีหน้าบอลตอนนั้นเป็นไงผมไม่รู้เพราะว่ามันเดือนมืด ตูมองไม่เห็นแต่เสียงบอลที่ตอบมามันสั่นนิดๆ นะผมว่า
“มะ.....ไม่เคยครับพี่” ตอบแล้วก็ก้มหน้าก้มตางุดๆๆ เดินเลี่ยงห่างออกไปนิดหน่อย ผมก็เดินตามประกบสิครับ
“บอลครับ พี่ขอกอดบอลอีกได้ไหมครับ”
“.........” เงียบครับ บอลยืนหันหลังให้ผม หันหน้าออกไปทางทะเล สายลมที่พัดสอบเข้าหาฝั่งโบกพัดพาผมสลวยของบอลพลิ้วไหว
“พี่กอดนะ” ผมไม่รอคำตอบครับ กอดเอาดื้อๆ เลย บอลมีขัดขืนเล็กน้อย แต่ผมก็รัดแน่นเข้าจนบอลนิ่งๆ ไป ผมเลยกระซิบที่ช้างหูว่า “หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิครับคนดี หันหลังอย่างนี้พี่ไม่เห็นหน้ากันพอดี คิดถึงตายเลย”
“ยังจะคิดถึงไรอีก ก็ยืนให้กอดอยู่นี้แล้วไง”
“โอ้ย!! บอลนิมือหนักจัง หยิบเจ็บชมัด เดี๋ยวแขนพี่เขียวแล้วใครจะมารัก?”
“ดี...สม ไม่มีใครรักเลยนะดี สมแล้ว”
“ไม่มีใครรักงั้นบอลรักพี่ได้ปะ” ผมจับบอลให้หันหน้ามาหาผม
“บ้า เร็วไปหรือเปล่า บอลยังไม่ตอบพี่กัสตอนนี้หรอก”
“ไม่ตอบก็ได้ครับ แต่ว่ารักไปเลยนะ นะๆๆๆๆๆๆ”
“ประสาท”
“ด่าหรอ คนปากร้ายต้องโดนทำโทษ นี่แน่ะ” แล้วผมก็แนบริมฝีปากอุ่นๆ ทาบทับไปกับปากแดงๆ ของบอล กดแรงๆ หนักๆ อยู่อึดใจก่อนที่จะปล่อยให้มันเป็นอิสระ
“พี่กัส!?!” บอลมันหว่อไปเลยครับ
“ยังจะด่าพี่อีกไหม ถ้าด่าอีกโดนอีกแน่”
“ไม่แล้วครับ กลัวแล้ว” บอลตอบผมยิ้ม แล้วเราก็ยืนกอดคุยกันนิดหน่อยก่อนที่บอลจะชวนผมกลับบ้าน จะว่าไปแล้วรึผมจะปาดหน้าเค้กแย่งบอลมาจากไอ้แมทดีครับ
-
:haun1: ลุ้นโคตร
ว่าแต่ พี่จะไม่หลงน้องบลเหอรครับ :haun6:
มาต่อให้ว่องเลยนะครับ
พูห์ครับ :teach:
-
แม๋ จ้อบจังเยย มุกปล่อยให้อยากแล้วจากปาย อิอิ :kikkik:
น่านจิ กลัวคุณoaw_eang จาไปหลงเจ้าบอลจัง
แล้วงี๊แผนเผด็จศึกกะแผนอาวคืนแมทจาล้มเหลวมะนี่ :try2:
-
.............http://ให้ไวคับให้ไว.............
เก็ทget[/glow]
-
มาปั่นทู้รอครับ
พูห์ :seng2ped:
-
งานยุ่งมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
ความเดิมตอนที่แล้ว.....
“ด่าหรอ คนปากร้ายต้องโดนทำโทษ นี่แน่ะ” แล้วผมก็แนบริมฝีปากอุ่นๆ ทาบทับไปกับปากแดงๆ ของบอล กดแรงๆ หนักๆ อยู่อึดใจก่อนที่จะปล่อยให้มันเป็นอิสระ
“ยังจะด่าพี่อีกไหม ถ้าด่าอีกโดนอีกแน่”
“ไม่แล้วครับ กลัวแล้ว” บอลตอบผมยิ้ม แล้วเราก็ยืนกอดคุยกันนิดหน่อยก่อนที่บอลจะชวนผมกลับบ้าน จะว่าไปแล้วรึผมจะปาดหน้าเค้กแย่งบอลมาจากไอ้แมทดีครับ
............
พอตอนเช้าผมก็มารับบอลไปกินอาหารเช้ากันที่อีกจังหวัดนึง ต้องขับรถข้ามภูเขาไปกิน อิอิ (พยายามกันจัง) แต่ก็อร่อยครับ แล้วผมก็ชวนบอลเลยไปชายทะเลกันต่อ อากาศตอนเช้าๆ ริมทะเลอย่างนี้มันสดชื่นมากๆๆๆๆๆ ไม่ได้มาแบบนี้นานแล้วครับ เลยชวนกันลงไปเดินย่อยอาหาร
“บอลครับ” ผมเรียกบอลที่นั่งลงเก็บเปลือกหอยเจดีย์มาสุมๆ กัน
“หือ....”
แชะ!! กล้องถ่ายรูปในมือถือได้ทำหน้าที่ของมันซักที บอลทำหน้างงๆ แล้วก็ยิ้มหวานชูมือสองนิ้วเมื่อผมขอถ่ายอีกรูป
“พี่ขอถ่ายรูปคู่กะบอลได้ปะ” ตามแผนๆ อิอิ :haun5:
“ได้สิครับ”
แล้วผมก็มีรูปคู่กะน้องบอลอยู่ในเครื่องหลายรูปเลยทีเดียวครับ ทั้งรูปโอบไหล่ แนบแก้มชนกัน ผมหอมแก้มบอลหรือว่าบอลหอมแก้มผม อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ได้ตามความคาดหมาย แล้วผมก็ชวนบอลกลับ พาบอลไปส่งที่บอลแล้วก็เลยไปซื้อผ้าปูที่นอนใหม่หนึ่งชุด กะว่าจะเลือกสีที่แมทมันชอบ แต่เอ....ผมยังไม่รู้เลยว่าแมทมันชอบสีไร โทรไปถามมันดีมั๊ยครับ ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวไม่ตื่นเต้น ขอผมนึกก่อนนะ.....ห้องมันสีขาว เฟอร์นิเจอร์สีขาวๆ ครีมๆ (สีไข่ไก่ปะ ผมไม่รู้) โถส้วมสีไรหว่า...น่าจะขาวนะ งั้นผมซื้อสีม่วงอ่อนไปดีกว่า น่าจะเข้ากะห้องมัน แต่ว่ามันจะดูเป็นห้องตุ๊ดเกินไปหรือเปล่าครับ ไม่ไหวๆ เปลี่ยนด่วน อืม.....เอาสีนี้ดีกว่า น้ำเงินเข้ม เรียบๆ ไม่มีลายอะไร ดูเป็นผู้ชายดี เอาที่ผ้ามันลื่นๆ เวลานอนจะได้นอนสบายๆ แต่ว่าทำไมมันแพงจังเลยครับ :3025: แล้วผมก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแมทมันครับ
“แมทหรอ อยู่ไหนอะครับ” ผมโทรไปจิกมันหลังจากจ่ายค่าผ้าปูที่นอนไปแล้ว
“ห้องที่หอพักครับ พี่หละอยู่ไหน”
“อยู่ในใจแมทไง 55555” :-[ อ๊ายยยยยยยยยยย เสี่ยวนะเคอะ
“มิน่าใจมันถึงหนักๆ ถ้าพี่ว่างๆ พี่ช่วยไปลดน้ำหนักลงด้วยนะครับ อ้วนไปผมคงรับไม่ไหว หนักมาก อิอิ”
“ :o ไอ้แมท เดี๋ยวเถอะแก จะโดนไม่ใช่น้อย ว่าแต่พรุ่งนี้ว่างปะ”
“ว่างคร้าบบบบบบบบบบบบบบ เพื่อพี่ผมว่างเสมอ” หน่อยยยย ทำมาปากดีนะแกทีคราวก่อนไม่เห็นพูดอย่างนี้ อะไรมันจุกปากอยู่หละ
“ทำเป็นพูดดีไป งั้นพรุ่งนี้พี่แวะเข้าไปหานะ มีของไปฝากด้วยหละ”
“ได้ครับ แล้วพี่จะเอาอะไรมา ลำบากเปล่า ถ้าลำบากไม่ต้องก็ได้ครับ”
“ไม่หรอก เพื่อแมทน่ะพี่ยอม งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะมารับที่คิวรถตู้ด้วยหละ”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบ เจอกันนะ ดาร์ลิ้ง จุ๊บๆๆ”
ดาร์ลิ้งเหรอ? แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะที่รัก รับรองงานนี้มีเฮ ฮึๆ :interest:
.................................................
บ่ายสามของวันรุ่งขึ้น
“อะครับพี่.....น้ำ” แมทยื่นแก้วน้ำมาให้ผมที่กำลังจะหย่อนก้นลงนั่ง แล้วหันไปรินแก้วใหม่ให้ตัวเอง
“ :monkeylike3: ขอบใจนะ” ผมรับน้ำแก้วนั้นมาดื่ม ทำไมนะน้ำเย็นธรรมดาๆ จากผู้ชายคนนึงที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมแก้วนี้ ดื่มแล้วมันถึงได้รู้สึกชื่นใจมากกว่าครั้งไหนๆ ผมนั่งมองผู้ชายคนนั้นเดินไปเดินมา ชวนคุยนั้นนี้ ก่อนนะไปหยุดหย่อนตัวลงนั่งกับพื้น อิงหลังกับขอบประตูอยู่ที่หลังห้อง บุหรี่ถูกแกะออกมาจากซองแล้วคีบไว้ก่อนยกขึ้นจุดสูบ กลุ่มควันพวยพุ่งขึ้นเบาๆ แล้วจางหายไปในอากาศ เส้นผมยาวสลวยดกหนานั้นถูกเจ้าของเสยรวบเก็บไปดานหลังด้วยที่คาดผม ผมของแมทเป็นประกายสีน้ำตาลอ่อน มันเหมือนผมกำลังจ้องดูภาพถ่ายศิลปะที่ใช้เทคนิคถ่ายย้อนเสียง ผู้ชายผมยาวคนนึงกับท่านั่งอิงสบายพร้อมกลิ่นควันบุหรี่จางๆ ในตอนบ่ายแก่ๆ แบบนี้ ผมไม่นึกมาก่อนเลยว่าแม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไรแต่ภาพนั้นก็ยังแจ่มชัดในใจผม
“มองอะไรครับ” แมทพ่นควันบุหรี่สู่อากาศเบื้องหน้าแล้วเอี้ยวกลับมาถาม
“ก็.....มองอะไรเรื่อยเปื่อย เอ่อ.....แมท พี่ขอเข้าไปนั่งข้างๆ ได้ไหมครับ”
“มาสิครับ ตอนนี้ที่ตรงนี้มันเป็นของพี่แล้วนี่ครับ”
ใจผมอดเต้นแรงขึ้นไม่ได้เมื่อได้ยินประโยคนี้ ที่ข้างๆ ของผู้ชายคนนึงที่มีมุมสวยงามอย่างกับภาพศิลป์เป็นของผม ผมได้มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งในภาพเฟรมนั้น ผมไม่รีรอที่ตะขยับตัวลงไปนั่งที่ตรงนั้น แมทยังคงจ้องมองตรงออกไปยังท้องฟ้าสีฟ้าเข้าไร้เมฆ ปล่อยให้ผมจับจ้องเสี้ยวหน้าเข้มๆนั้น ขนตาแมทยาวมากครับ ไม่ใช่สีดำหากแต่เหมือนแต้มด้วยสีน้ำตาลทองเข้ม ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมีอะไรที่ต่างไปจากผมมากมายหรือเกิน แมทที่ผมเห็นหันมายิ้มให้ ภาพตัวผมไหวระริกอยู่ในม่านตาสีรับกับขนตาของเจ้าของ
“ผมเขินนะครับพี่ เล่นจ้องกันอย่างนี้”
โป๊ก! ผมถวายมะเหงกไปหนึ่งที “อะร่ะ! อะไรของแก ใครจ้องใคร ไม่มี มีที่ไหน ไม่ได้จ้อง” ผมเองก็เขินครับ จ้องมากไปหน่อย ไม่รู้ทำไมวันนี้ไอ้เจ้าแมทมันถึงได้หล่อจัง :like2: หรือว่ามันจะใส่อะไรลงไปในน้ำแก้วนั้น
“ไรอะคร้าบ ถามแค่นี้ก็ต้องเขกหัวกันด้วย” แมทมันลูบหัวอยู่ป้อยๆ
“ไม่ต้องมาทำหน้าทำตาน่าสงสาร พี่เขกไปแค่เบาๆ เอง ไหนตรงหน่ะ เจ็บมากปะ?”
“ตรงนี้ครับ” แมทมันจิ้มไปที่อกข้างซ้ายตัวเอง “มีแฟนแล้วแฟนไม่รัก เจ็บมากๆ” มันขยิบตาพลางพูดพลางกวนบาทาสุดๆ
“หึ เกี่ยวกันมากเลยนะ แล้วบุหรี่เนี้ยะ จะสูบไปทำไมนักหนา สูบแล้วก็ไม่เอาก้อนบุหรี่ไปทิ้งจะกองสุมไว้ทำพระหน่อไรไม่ทราบ ห๊ะ!”
“เป็นห่วงเหรอ? อึ๊ยส์ ดีจังใจมีคนห่วงผมด้วย พี่นิน่ารักจัง”
“ของมันแน่อยู่แล้วโว้ย ไอ้นุซะอย่าง น่ารักสุดยอดดดดดดดดดดดดดด ขอบอก” ผมลอยหน้าเลียนแบบท่ากวนเท้าของมันตอบ
“เหรออออออออออออออ นี่แนะๆๆๆๆๆ” แมทเอามือมาขยี้หัวผมแรงๆ มันคงหมั่นเขี้ยวในความมั่นใจเสล่อๆ ของผม แล้วมันก็กดหัวยุ่งๆ ของผมลงให้ไปซบกับบ่ามัน ไม่รู้สิครับเหมือนมันมีอะไรอุ่นๆ แล่นปรี่อยู่ในอก มันเป็นเหมือนพลังงานอะไรซักอย่างวิ่งวนอยู่ไปมา ผมเองก็ไม่รู้....รู้เพียงแต่ว่ามันเป็นสุขอย่างประหลาดครับเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ แมทมัน :cute_032:
-
วันนี้กะว่าจะไปแดนซ์เสียหน่อยแต่เพื่อนไม่อยู่เลยนั่งเซ็งอยู่ห้องต่อไปครับ
********************************
“เย็นนี้เราจะกินไรกันดีอะแมท หิวแล้ววะ” หลังจากที่กลิ้งไปกลิ้งมา สลับกับการเล่นเกมส์ท้องผมก็ร้องแล้วหละครับ ผมเลยชวนแมทออกไปหาไรกิน จัดแจงอาบน้ำล้างหน้ามันแผลบออก ก็คว้าเสื้อยืดสีเหลืองตัวเก่งที่ซื้อจากร้าน U-FO มาใส่ กางเกงผ้าเนื้อหนากับหมวกสีครีมถูกเลือกมาเข้าคู่กัน อืม.....ผมคิดว่าตัวเองคงจะน่ารักพอประมาณแล้ว :yeb: จึงเดินตามไอ้โย่งแมทที่เดินออกไปรออยู่ก่อนแล้ว
งานนี้แมทมันก็ยังคงคอนเซ๊ปท์เดิมคือไม่ตอบแต่พาไปกินเลย คราวนี้พาไปกินข้าวไก่ทอดเจ้าอร่อย สมัยที่ผมเรียนอยู่ที่มอ.นี้ เค้ายังไม่มาเปิดเลยครับ จะว่าไปที่นี่ก็มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นหลายอย่างจนต่างจากสมัยที่ผมมาเรียนเยอะเหมือนกันแม้ว่าเวลาจะผ่านไปไม่กี่ปีเองก็ตาม
กินเสร็จแมทก็พาไปหาผลไม้กินตามเคย (ไม่ยักกะลืมแหะว่าผมชอบกินของหวานตามหลังข้าวเสมอ) :myeye:
“ไปดูหนังกันไหมครับพี่” แมทชวนตอนรถมอไซค์วนเข้ามาในเมือง
“หรอ? พี่ไม่ค่อยชอบดูหนังในโรงวะ แต่ดูก็ได้ เพื่อแมทพี่ยอม” ผม’แหลมะคับ
“........” แมทเงียบไปเลยครับ 5555 เจอมุกนี้เข้าไปถึงกับสลด แล้วแมทก็พาผมมาจอดที่ห้างใหม่ล่าสุดของอำเภอ ตึกสูงมาเลยครับเห็นว่าชั้นบนสุดเป็นร้านอาหารหรือไงเนี้ยละครับ พอได้ตั๋วหนังเรื่องที่แมทอยากดู(แต่ผมกะว่าจะเข้าไปหลับ ซึ่งทำเป็นประจำถ้ามาดูหนังที่ไม่อยากดู) เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงแมทก็เลยชวนผมไปเดินซื้อของเล่นๆ ไปพลางๆ ก่อน
“นี่ตัวเอง เดี๋ยวช่วยเค้าเลือกซื้อเสื้อหน่อยนะเค้าอยากได้เสื้อใหม่นะ” แมทบอกผมตอนลงบันไดเลื่อนมา แปลกครับ วันนี้มันเรียกผมว่า “ตัวเอง” บรื้อออออส์ :(
“ก็เอาสิ ดูร้านนี้ก่อนมะ” ตอบชวนแมทเดินเข้าไปในร้าน jaspal ท่านผู้อ่านครับ ไม่น่าเชื่อว่าห้างในบ้านนอกอย่างนี้มีร้านพวกนี้ด้วย เลือกกันไปเลือกกันมาผมก็ได้น้ำหอมขวดนึง(เกี่ยวกันมั๊ยนะไหนว่าจะซื้อเสื้อกันไง)พร้อมกับเล็งเสื้อไว้ตัวนึงกะว่าจะแอบมาซื้อไปเซอร์ไพรส์แมทคืนนี้ก่อนที่จะ...... :haun4:
แล้วแมทชวนผมมาเข้าอีกร้านนึงแต่ไม่ถูกใจคุณชายเธอครับเลยเดินไปเรื่อยๆ อยู่ๆ แล้วแมทก็ลากผมวูบเข้ามาร้านนี้ครับ..........ร้าน U-FO
“เอาตัวนี้มะ สวยดี” ผมกางเสื้อสีออกฟ้าๆ เทาๆ ให้แมทดู มันคงไปกันได้กับผิวสีเข้มๆ ของแมท
“อืมครับ สวยดี เดี๋ยวตัวช่วยหาตัวอื่นๆ ด้วยสิ แล้วเค้าค่อยมาเลือกเอาทีหลัง”
“ได้ๆๆๆ เดี๋ยวเค้าไปหาฝั่งโน้นนะ” ว่าแล้วก็เดินหน้าบื้อไปหาตามคำบัญชาครับ แต่ไม่รู้อีกท่าไหนผมกำลังคุ้ยอยู่ดีๆ แมทก็เดินมาหาพร้อมถุงเสื้ออยู่ในมือ
“ปะตัว เค้าหาได้แล้ว ไปกันดีกว่าเดี๋ยวเข้าโรงหนังไม่ทัน”
“เอ๋!!!! ??? ” ผมยังไม่ทันหายงงก็ถูกลากให้เดินตามออกมาจากร้าน แล้วก็
“เดี๋ยวตัวรอเค้าอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เค้าไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง” แมทว่าแล้วก็ทำท่าจะผละไปเข้าห้องน้ำ
“ไปด้วยจิ เค้าก็ปวดติ้งต่องเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย” แล้วก็วิ่งหลุนๆๆ ตามก้นเจ้าแมทไปไวๆ แต่พอเข้ามาในห้องน้ำไม่เจอแมทครับ มันหายไปไหนวะ ครั้นจะตะโกนเรียกก็อายชาวบ้านเค้าเลยได้แต่ไปยืนฉี่เงียบๆ อย่างเหงาๆ คนเดียว แล้วก็ไปยืนล้างมือเพื่อความสะอาด ล้างหน้าเสียหน่อยดีกว่าหน้ามันเยิ้มน่ากลัวพิลึก แล้วก็ล้างๆๆๆๆๆ พอเงยหน้าขึ้นมองในกระจก ทันดันนั้น!!!!!
“ :o อะจ้ากกกกกกกกก!!!!” ไอ้แมทครับทุกคน มันมายืนยบิ้มแผล่อยู่ข้างๆ ตอนไหนเก๊าะไม่ทราบ เล่นมายืนอยู่เงียบๆ ผมก็ตกใจสินึกว่าจูออน แต่ๆๆๆ แต่เสื้อที่มันใส่สิครับ แบบเดียว สีเดียว ยี่ห้อเดียวกะผมเด๊ะ แถมยังพับแขนสองทบเหมือนกันด้วย พอมายืนคู่กันแล้วเหมือนฝาแฝดมั๊กมาก ห๊ะ! มันเล่นอะไรของมันเนี้ย เมื่อกี่มันยังใส่สีน้ำตาลอยู่เลย แล้วถ้าเดินออกไปข้างนอกคนมิมองกันแย่เลยรึไงครับ
“งง? งงเลย ไม่ต้องงง ปะ เราไปดูหนังด้วยกันได้แล้ว” แล้วแมทก็กึ่งจูงกึ่งลากผมออกมาจากห้องน้ำ คนที่เดินสวนเข้ามาก็มองเราสองคนใหญ่ ผมละอ๊ายอาย ขัดขืนสุดชีวิต ก็ใครหละมันจะกล้าออกไป ผมไม่ได้หน้าด้านหน้าทนขนาดน้านนนนนนนนนนนนน :freeze:
“ไม่เอาแมท เค้าไม่ไป เค้าอายคน” ผมพยายามบอกไอ้เจ้าโย่งแมทที่มันเดินโย่งลากแขนผมให้เดินตามมันไปดูหนังอย่างไม่อายใคร คนเค้าก็มองมาสิครับ ผู้ชายตัวโตๆ สูง 175 กะ 189 ใส่เสื้อเหมือนกันเดินจูงมือ(ความจริงน่าจะเรียกว่าลากมือมากกว่า)กันไป
“ถ้าตัวอายก็อย่าขัดขืนให้คนเค้าสังเกตสิ แล้วก็รีบๆ เดินเข้า เดี๋ยวพอเข้าโรงหนังแล้วก็ไม่มีใครเห็นแล้วหละ”
ผมเห็นจริงตามที่มันว่าก็เลยต้องสงบเสงี่ยมครับ ยอมเดินตามให้มันเดินจูงเข้าโรงหนังไป ผมมัวแต่อายจนลืมไปเลยว่าคราวนี้ผมจะลงมาทำอะไรเจ้าแมทมัน :sad2:
..................................................
-
:pigha2: ตกลงใครจะเสร็จใครล่ะเนี่ย :kikkik:
-
คุณoaw_eang มีคำถามนิดหนึ่ง
อืมมมมม :untrust:
ไว้ส่ง PM ไปถามดีก่า :kikkik:
มาต่อไวไวนะครับ
ผมรออยู่
พูห์ :yeb:
-
อารายคือ PM อะครับ :try2: ผมไม่รู้จัก
งง! :confuse:
-
“ตัว....เค้าขอเล่นโทรศัพท์หน่อยนะ” แมทถามผมที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ “แล้วนั้นทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าซะหละ”
“ก็มันหาไม่เจอนิ ของตัวมีแต่บ็อกซ์เซอร์ขาบาน เค้าไม่ใส่หรอก โป๊จาตาย”
“งั้นก็ไม่ต้องใส่อะไรเลยดิ เซ็กซี่ดีออก แต่ผมว่าถ้าเป็นพี่ผมคงเซ็กเสื่อม 5555” ไอ้แมทมันตอบกวนเท้าผมอีกแล้วครับ
ผมก็เลยเอากางเกงนอนขายาวกับเสื้อยืดใส่ซะเลย มิดชิดสุดๆ แล้วไปนั่งเป่าผมข้างๆ เตียง
“ตัวนี้รูปใครอะ”
เอ๋!!! รูปไหนวะ
“ไหนดูจิ” ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ เลยโดน
‘ฟอด!’ แมทมันขโมยหอมแก้มดำๆ ของโผมคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
“ไอ้บ้า” ผมด่าไปดอกนึงแล้วมานั่งอายแกมตื่นเต้นเป่าผมให้แห้งต่อ ความจริงมันแห้งแล้วหละคัรบแต่ว่านี้เป้นครั้งที่สองที่มาค้างห้องแมท มันเลยตื่นๆ แฮะๆ
“ตัวนี้รูปใครอะ” แมทถามผมด้วยคำถามเดิม ชิส์ ไม่มีทางหลงกลแกอีกหรอกเฟ้ย
“.............” เฉยครับ ผมนั่งเฉยๆ ไม่ตอบสนอง bad comman นั้น
“ตัวววววววววววววว เค้าถามว่ารูปใคร” มาอีกแหละ bad comman
“.............” มะรู้มะชี้
“ตัววววววววววววววววววววววววว เค้าถามได้ยินไหม” เสียงมันชักเข้มครับ ความจริงผมก็ไม่ได้กลัวหรอก แต่ว่า.....ไปดูหน่อยก็ได้เน๊อะ ว่ามะครับ
“ไหนเอามาดูจิ ถามอยู่นั้นหละ” ผมเลื่อนตัวขึ้นไปกึ่งนั่งกึ่งเอนอยู่ข้างๆ แมทที่ตอนนี้หน้ามันเหี้ยมๆ ชอบกล วุ้ย! กลัวจะแย่.......................ส์ ชิ.
อะจ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!! รูปผมหอมแก้มไอ้เจ้าบอลมันครับ ว้ายๆๆๆๆๆๆ ตายแน่ตูงานนี้
เอ๊ะ! ช้าก่อนโยม ลืมไปแล้วหรือไงว่าลงมาคราวนี้ตั้งใจมาทำอะไร ดีหละไม่ต้องเสียเวลาหาทางแก้แค้น นายแส่เองนะแมท พี่ช่วยไม่ได้เจงๆ น้องเลิฟ
“อ้อออออออออออออส์ แฟนเก่านะ เลิกกันไปนานแล้ว ชื่อบอล เจอกันที่กรุงเทพฯ น่ะ ไงน่ารักมะ” ผมกุเรื่องขึ้นมาสดๆ เพราะผมมีความเชื่อว่าไอ้พวกคนเจ้าชู้เนี้ยมันไม่ชอบกินของเหลือเดนใครหรอกครับ ยิ่งถ้าเป็นของคนใกล้ตัวด้วยแล้วหละก็ ยิ่งไม่กินสุดๆ
“เหรอครับ ก็น่ารักดีครับ เลิกกันไปนานยัง” หน้าแมทยังยุ่งเหมือนเมื่อกี้เลยครับ
......ตึด ตึ ตือ ดึด ตือ ดื๊อ (เสียงอุบาทว์ไปหน่อย ก็ขออภัยนาคร้าบบบบบบบบบ) เสียงทอสับขอแมทดังขึ้น แมทเลยขอตัวไปรับสายแล้วเอาออกไปคุยที่ระเบียงหลังห้อง ตอนเดินออกไปก็มีการหันมามองผมแว่บๆ อยากรู้จังใครโทรมาน้อ แหม่....ครับๆๆๆ ใหญ่เลยนะแก หมั่นไส้ ชิส์!
สักพักแมทก็เดินกลับเข้ามา ผมก็ไม่ถามหรอกครับว่าใครเดี๋ยวแมทจะหาว่าอยากรู้อยากเห็นมากไป รอให้เค้าเป็นคนบอกดีกว่าเนอะ...............แต่จนแล้วจนรอดม้านก็ไม่บอกว่าใครโทรมาสุดท้ายคืนนั้นลงเอยด้วยการที่ต่างคนต่างนอนซะเฉยๆ เจ้เซ็ง
...................................
7.00 น. เช้าแล้วก๊าบบบบบบบบบบบบ
แมทลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนครับ ผมเรอะ!...ก็สวมวิญญาณชาลีแองเจิ้ลแอบสืบราชการลับฉกทอราสับแมทมากดดูแหยกๆๆ โหย เครื่องรุ่นนี้ตูมะคุ้นเคย ยิ่งโง่ๆ เรื่องเทคโนฯซะอยู่ด้วยกดยากจังวุ้ย เดี๋ยวไอ้แมทมันก็ออกมาจากห้องน้ำกันพอดีหรอก อ๋ายๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นปนเสียว คร้าบบบบบบบบบบบบ
คลิ้ง! ประสบความสำเร็จคร้าบพี่น้อง เบอร์สายโทรเข้าสายล่าคือเบอร์ อุ้ยตายว้ายกรีด เบอร์นังบอลหน้าวอกคร้าบพี่น้อง 55555 ท่างานนี้โชคจะเข้าข้างผม ดูจากสีหน้าแมทเมื่อคืนหลังจากคุยทอระสับท่าทาง คงไม่แฮปปี้เท่าไหร่
“ทำไรอยู่นะ” แว้กกกกกกกกกกกส์ ไอ้แมทมันออกมาตอนไหนวะ แล้วมันจะเห็นผมทำอะไรกะทอระสับมันบ้างมั๊ยนะ
“ปะๆๆๆ เปล่านี้ (ต้องปากแข็งไว้ก่อนชะมะคร้าบบบบบบบ) เอาเครื่องมาดูนะว่ารุ่นไหน เค้าว่าจะเปลี่ยนเครื่องใหม่นะ เลยเอามากดๆ ดูๆ ไปพลางๆ นะ” ใจสั่นมากเลยครับตอนตอบ
“อย่าเอาเลย รุ่นนี้ไม่ค่อยดี เย็นนี้ไว้จะพาไปเดินดูนะ” อ๊ะ! ว่าไรนะ ทำไมถึงเอาใจใส่ขนาดนี้ นี่ขนาดแค่เปรยๆ เองนะ ตอบสนองเร็วสุดๆ ให้คะแนนพิศวาสอีกห้าแต้ม “เที่ยงนี้ผมจะมารับไปกินข้าวนะครับ รอผมอยู่ที่นี่นะ” แมทสั่งผมก่อนออกไปเรียน อ๊ายยยยยยยยยยย เอาไปอีกห้าแต้มเลยคร้าบน้องแมทสุดที่เลิฟ
“โอ้เรอะ? นี่ชั้นเองนะโว้ยแก เออๆ มีเรื่องจะปรึกษา” ผมโทรฯหาไอ้โอ้เพื่อเพิ่มความมั่นใจอีกเล็กน้อย แล้วผลมันก็สรุปว่า
“โอเค เดินหน้า แล้วชั้นจะโทรฯไปรายงานความคืบหน้านะแก อิอิ” แล้วผมก็วางสายไป
พอเที่ยงแมทก็มารับผมไปทานข้าว ตามเคยหละครับพาไปร้านเลยแบบไม่ถาม ผมก็ชอบสิยิ่งขี้เกียจคิดเมนูอยู่ด้วย ท่าทางแมทมันจะคล่องเรื่องหาที่กินข้าวนะครับเห็นเชี่ยวชาญไปทุกย่านแหล่งจริงๆ มื้อนี้ก็พาผมมาลองชิมข้าวผัดต้มยำแห้งครับ ก็เลยลองถามๆ แมทเลยบอกว่ามีความฝันอยากเปิดร้านอาหารเลยชอบชิม (กรีดดดดดดดดดดดดดด โดนใจรอบที่เท่าไหร่แล้ววะ เอาไปอีกห้าแต้ม) ผมเองที่บ้านก็ทำร้านอยู่เลยค่อยกันถูกคอใหญ่เลย
ผมลองจินตนาการถึงภาพแมทในมาดพ่อครัวใหญ่ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ็ดูมันจิครับมาดแมนแถมเถื่อนเหลือใจ ลองจับมันไปใส่ชุดกุ๊ก หึ! คงเข้ากันน่าดูอยู่หรอกนะ แต่ช่างเถอะ...การที่มีใครซักคนมานั่งเล่าถึงนั่งเล่าความฝันของเค้าให้ผมฟังมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีๆ กะเค้าอยู่ไม่น้อย
แต่เดี๋ยวนะ....นี้มันร้านข้าวนะ ผู้คนผลุกผล่าน แล้วจะมาสวีทอะไรกันตอนนี้ไม่ทราบ ห๊าส์
.....................................
-
:interest: :interest: แล้วจาเกิดไรขึ้นต่อไปอ่า ลุ้นๆๆ :like2:
มาต่อเร็วน้า :pigscare2: :piglove2:
-
เฮีย เอ้ หรือ เจ้ ดีหว่า เรียไม่ถูก :untrust:
PM คือ Private Messege หรือ ข้อมความส่วนตัวครับ :kikkik:
ลองเข้าไปดูนะครับ ผมส่งคำถามไปแล้น
นายพูห์ :yeb:
-
:kikkik: แล้วไงต่อ
-
เอ่อ พี่มีเรื่องปรึกษาครับ ไม่ได้อ่านเรื่องของ น้องพลาด กะ นายเป็นต่อมาหลายวัน พอวันนี้เข้าไปอ่านปรากฏว่ามันคล้ายยยยยยกันมากเลยครับ โครงใหญ่ๆ เหมือนหรือเป็นไปในทิศทางเดียวกันเกือบ 80 % ผมเลยไม่รู้ว่าจะเล่าเรื่องอขงผมต่อดีหรือเปล่านะ
เดี๋ยวจะหาว่าผมเรียนแบบ น้องพลาด :try2:
-
ไม่เกี่ยวกันครับพี่
ถึงแม้เรื่องมันจะเหมือนกัน
แต่คนละอารมณ์นะครับ
ของน้องพลาด มักจะมีนางอิจฉาออกมาตลอด น้องเขาก็นางเอก มีคนมาช่วยไว้ทุกครั้ง
ส่วนของพี่ ประมาณนากเอกยุค2007 เพราะลุยเองกะตัวไม่ต้องพึ่งมือใคร ห้าวหาญมั้กมัก
โป้ดต่อเถอะครับ ไม่ต้องคิดมากครับ
ยังงัยผมก็คนหนึ่งที่จะติดตามเรื่องของพี่ครับ
นายพูห์ :yeb:
-
งั้นช่วงนี้ไปอ่าน บันทึกรัก leiden พลางๆ ก่อนนะ เรื่องพักยาว
งานรัดจิมั๊กมาก
-
:yeb: มาตามอ่านอยู่เหมือนกันค้าบบบ :yeb:
ลุ้น ๆ ๆ ๆ :angellaugh2:
-
ผมเอารูปแมทมาฝากครับ พอดีโอ้เพิ่งส่งรูปนายแบบคนนี้มันบอกว่าเห็นแล้วนึกถึงแมทมัน ผมเห็นด้วยก็เลยเอามาลงให้ดูกัน
แต่ว่าคนในรูปหล่อกว่าไอ้แมทมันสามเท่า แต่ถ้าจะบอกว่าเป็นพี่น้องกันก็คงได้
เหมือนติ๊กเจษฯ(คนในรูป) กับตั้น น้องชายเค้า(ไอ้แมท) อะครับ ทำนองนั้น
(http://i132.photobucket.com/albums/q8/oaw_eang/untitled.jpg)
แล้วอย่างนี้ผมสมควรชอบมันไหมคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ :monkeylove2:
-
เจ้ครับ
เปงอารายมากป่าว :untrust:
เปงห่วงนะคับ
พูห์ :yeb:
-
:haun5: หน้าตาไม่รู้อ่ะ แต่สายตานี่ดิเซ็กส์ซี่ชามัด
-
งานยุ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :seng2ped:
-
ไหง หายเงียบกรุบกริ๊บ ไปแบบนี้ล่ะ เขียน ๆ มาเถ๊อะ
-
เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งอะเจ้
เหงโผล่ทู้โน้นทีทู้นี้ทีอะ
ไม่จายเลย :serius2:
พุห์ :pigangry2:
-
เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งอะเจ้
เหงโผล่ทู้โน้นทีทู้นี้ทีอะ
ไม่จายเลย :serius2:
พุห์ :pigangry2:
เห็นใจเหอะนา คนมันกำลังจาบิน
เอางี้หลัง 12 ธันวามาแน่ แถมมาจากที่หนาวด้วย
ว่าแต่ยังไม่ซื้อไอ้ที่มันเอาไว้ปิดหูกันหนาวเลยวุ้ย :like2:
-
:yeb: โอเช จะรอจ้ะ
-
มารายงานตัวคับ เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้ เล่าเรื่องสนุกดีคับ....... :really2:
นางเอกยุค 2007 อย่างนี้น่าลุ้นคับ ลุยเอง อิอิ มาต่อไวๆนะคร้าบบบ :impress3:
-
นอนรอต่อไป
ปล.
เจ้ไม่ต้องใช้ที่ปิดหุหรอก
ใช้ถุงก้อบแก็บก็ได้แล้น :kikkik:
พูห์ :laugh:
-
มารายงานตัวคับ เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้ เล่าเรื่องสนุกดีคับ....... :really2:
นางเอกยุค 2007 อย่างนี้น่าลุ้นคับ ลุยเอง อิอิ มาต่อไวๆนะคร้าบบบ :impress3:
อุ้ย!!!!! มีชายหนุ่มหน้าตาดีหลงทางเข้ามาในกระดานเจ้แบบนี้
มามะมาซบอกเต้งๆ ของเจ้ดีฟ่ามะเคอะคุณน้อง :monkeylove2:
ปล. เจ้โหวตให้แล้วนะเคอะ
-
นอนรอต่อไป
ปล.
เจ้ไม่ต้องใช้ที่ปิดหุหรอก
ใช้ถุงก้อบแก็บก็ได้แล้น :kikkik:
พูห์ :laugh:
เอ่อ.....ถุงก๊อปแก๊ปนะมันเอาไว้แทนถุงอย่างอื่นไม่ใช่เรอะ
ส่วนที่ปิดหูเอาเป็นว่า เจ้ขอหละกันนะ อยากได้ :piglove2:
ปล. ในสายตาพูห์ พ่อยอดพธูขมองอิ่มของเจ้ พูห์ว่า บูทหนังสีดำยาวถึงเข่าส้นเข็มมันจะไปได้ดีกะเฟอร์ขนห่านสีชมพูของเจ้มะ
ถ้าโอ เจ้จะรียไปถอยมาด่วนเลยค่า
-
ขณะนั่งรออีเจ้าหน้าที่สายการบินโทรมาแจ้งเรื่อง นน. กระเป๋า ที่อิชั้นขอไปว่าได้หรือเปล่า
อิชั้นก็รวบรวมลมปราณปั่นมาได้นิดหน่อย ก็อ่านแก้เงี่ยน เฮ้ย! แกเสี่ยนไปก่อนนะเคอะคุณน้อง
ความเดิมตอนที่แล้ว...
ผมลองจินตนาการถึงภาพแมทในมาดพ่อครัวใหญ่ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ก็ดูมันจิครับมาดแมนแถมเถื่อนเหลือใจ ลองจับมันไปใส่ชุดกุ๊ก หึ! คงเข้ากันน่าดูอยู่หรอกนะ แต่ช่างเถอะ...การที่มีใครซักคนมานั่งเล่าถึงนั่งเล่าความฝันของเค้าให้ผมฟังมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีๆ กะเค้าอยู่ไม่น้อย
แต่เดี๋ยวนะ....นี้มันร้านข้าวนะ ผู้คนพลุกพล่าน แล้วจะมาสวีทอะไรกันตอนนี้ไม่ทราบ ห๊าส์
.....................................
ตอนเย็นเลิกเรียนแมทมาชวนผมไปออกกำลังโดยการวิ่งรอบอ่างในมอ. ผมก็เลยโทรชวนโอ้ให้ตามมาสมทบด้วย บรรยากาศตอนเย็นๆ แบบนี้ รอบอ่างสวยมากเลยครับ ผมเลยควักทอราสับมาถ่ายรูป
แชะ! รูปเดี่ยวของผม :yeb:
แชะ! รูปเดี่ยวของแมทหวานใจผม :myeye:
แชะ! ชิส์รูปไอ้โอ้มัน หน้าใสเชียวมรึง อิจฉาๆ :untrust:
แล้วก็ อิอิ แชะ! รูปคู่ผมกะแมทครับ :haun6:
ท่าทางไอ้แมทมันอายๆ ไม่ค่อยกล้าถ่ายรูปนี้ด้วยกัน ก็มันเป็นคนดังในมอนี่ครับ ทำอะไรในที่สาธารณะแบบนี้ก็มีคนมองมันจิ แต่ว่าโอกาสงามๆ แบบนี้เรื่องไรผมจะปล่อยให้หลุดมือ ว่าแล้วก็ปล่อยให้เค้าไปวิ่งกันสองคน
ผมนั่งว่างๆ ไม่มีไรทำ ผมก็เลยจัดการส่งรูปคู่ของผมกะแมทเข้าเครื่องโอ้ทันทีเลยครับ แล้วก็ส่งจากเครื่องโอ้ไปเบอร์นังบอลมัน ดูสิคราวนี้อะไรจะเกิดขึ้น ผมสาบานได้ว่าผมไม่ได้มีเจตนาร้ายเลยนะ ไม่มี้ ไม่มี :impress:
“เหนื่อยปะ? อะน้ำ” ผมส่งน้ำกับผ้าเช็ดเหงื่อให้แมททันทีที่แมทหย่อนตูดลงนั่ง
แมทมันเงยหน้าขึ้นมามองผมแว้บนึง แว่บเดียวจริงๆ ก่อนที่จะกลายเป็นแมทคนเดิม มันคล้ายแววตาของคนที่ประหลาดใจแกมตื่นตะลึงพลึงเพลิด แต่มันคล้ายจะมีกระแสบางอย่างในตาคู่นั้น มันเป็นแววตาที่ผมไม่เคยเห็นจากแมทมาก่อนและไม่คิดว่าผมจะจำมันไปได้อีกแสนนาน
“ไหนของชั้นละ” โอ้ส่งเสียงเรียกร้องบาง
“ไปหาเอาข้างหน้าโน้น...แถวนี้หมดแล้วโว้ย มีให้แมทคนเดียว”
“ชิส์ หวานกันเข้าไป แกไม่ต้องมาขำเลยไอ้แมท ชั้นไปหากินเองก็ได้ คอยดูนะถ้าไอ้แมททิ้งแกขึ้นมาแล้วอย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งมาหาชั้นก็แล้วกัน” ว่าแล้วโอ้ก็สะบัดหน้าพร้อมตูดบานๆ ดังพรืด ลุกขึ้นเดินไปหาน้ำกิน
“แมทจะทำอย่างที่โอ้มันว่าปะ?” ผมว่าผมไม่ได้รักไม่ได้ชอบแมทนะ ที่ยอมมาเป็ฯแฟนมันเนี้ยเพราะว่ามันตู่เอา แต่ไม่รู้สิ ใจผมมันหวั่นแปลกๆ
“หากพี่ไม่ทำให้ผมเจ็บช้ำจนผมทนไม่ไหว จนผมรู้สึกว่าผมไร้ค่า ผมก็จะไม่มีวันทิ้งพี่ไปหรอกครับ” แมทพูดประโยคนี้ออกมา ผมเองก็ไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่าเอื้อมไปบีบมือแมทมันแรงๆ หนึ่งทีก่อนจะยิ้มกว้างๆ ให้มัน
“ผมชอบให้พี่ยิ้มแบบนี้ พี่ยิ้มแบบนี้ให้ผมบ่อยๆ นะครับ น่ารักดี”
“ตรงไหน?” อาการไม่มั่นใจในหน้าตากำเริบครับผม
“ก็เวลาพี่ยิ้ม พี่จะยิ้มทั้งหน้า ทั้งปาก ทั้งตา ผมว่ามันดูจริงใจดี ผม....ผมชอบพี่นะครับ” แมท พูดจบแล้วก็เสมองไปทางอื่น
ประโยคหลังนี่สิครับแมทพูดเบาเสียจนผมแทบจะไม่ได้ยิน แต่ก็นั้นแหละแม้เสียงแดดยามเย็นอย่างนี้มันจะอ่อนแรงสักแค่ไหน หากแต่มันก็ยังคงมองเห็นเสมอ
“อืม พี่ก็เหมือนกัน” ผมก้มหน้าตอบยิ้มๆ
ตะ....แต่ทำไหมพื้นซิเมนต์ใต้ฝ่าเท้ามันเป็นสีชมพูวะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ :like6:
......................................................
หลังจากที่โอ้แยกออกไปพร้อมกันค้อนควับๆ อีกสามสี่ทีที่ร้านสวนพร้าว ผมก็ได้แตงโมมาสามชิ้นเพราะแมทจอดแวะซื้อให้ตอนขากลับห้อง
......ตึด ตึ ตือ ดึด ตือ ดื๊อ (เสียงทอราสับนะครับโปรดเข้าใจตามนี้ หากคุณอ่านเจอมันอีกข้างหน้า) เสียงทอราสับแมทดังขึ้นมาอีกแล้วตอนผมกำลังจ้องตูดแมทที่ไหวๆ อยู่ด้านหน้า ก็แมทมันเดินขึ้นกะไดไปก่อนผมไง ว๋ายๆๆ ตูดแบนๆ ลีบๆ ไม่เห็นสวยเลย สู้ของผมก็ไม่ได้ แน่น กลม เด้งซ้าพ่อเอ้ยแม่เอ้ย
แมทก็พูดทอราสับงุงงิงๆ ไป ไอ้ผมก็พยายามไม่ผึ่งหูออกเท่าไหร่หรอกครับ แต่ถ้าลมพัดมาตอนนี้ผมคงบินได้ เหมือนแมทจะรู้ดีว่าผมอยากฟังด้วยเลยพูดซะดัง จับใจความได้ประมาณว่าเพื่อนที่คณะโทรมาด้วยเรื่องที่รอบอ่างวันนี้
“ไอ้บัว...เพื่อนสนิทที่คณะโทรฯมาน่ะครับ มันถามว่าพี่เป็นใคร? เห็นไปนั่งสวีทกันอยู่ที่อ่าง” แมทบอกตอนกำลังไขประตูเข้าห้อง
“แล้วแมทบอกว่าไงละ?” ผมเลยถามลองเชิงลองใจมันดู
“ก็บอกว่าแฟนคร้าบ มาจากกรุงเทพฯ บัวมันเลยอยากเจอ มันบอกว่าเห็นไกลๆ แล้วหล่อดี เลยอยากเห็นใกล้ๆ” แมทหันมาบอกยิ้มๆ เมื่อออกไปยืนเท้าแขนกับขอบระเบียงหลังห้อง
“บร้าาาาาาาาาาาา เจอก็ได้” ผมอดยิ้มไม่ไหวจริงๆ ครับ
“พี่ครับ เวลาพี่เขินทำไมหน้าพี่ไม่แดงอะ 55555”
:3128:
ดูมันจิครับ กวนทีนสัดๆ ก็ผมคมเข้ม(แปลว่าดำนั้นแหละ)ซะขนาดนี้จะไปเห็นได้ไงวะ
.........................................
-
ขอบคุณค้าบบเจ้ที่จะอุทิศอกให้ซบ :myeye:
แล้วนายแมทอ่ะคับเจ้ จะให้ไปซบอะไรคร้าบบบบ :haun6:
เอ รู้แล้วว่า เจ้เวลาเขินแล้วหน้าไม่แดง อิอิ :interest:
-
เอ รู้แล้วว่า เจ้เวลาเขินแล้วหน้าไม่แดง อิอิ :interest:
เจ้นะผิวสีโอปอล์เคอะ คริคริ
-
ความเดิมตอนที่แล้ว....
“ก็บอกว่าแฟนคร้าบ มาจากกรุงเทพฯ บัวมันเลยอยากเจอ มันบอกว่าเห็นไกลๆ แล้วหล่อดี เลยอยากเห็นใกล้ๆ” แมทหันมาบอกยิ้มๆ เมื่อออกไปยืนเท้าแขนกับขอบระเบียงหลังห้อง
“บร้าาาาาาาาาาาา เจอก็ได้” ผมอดยิ้มไม่ไหวจริงๆ ครับ
“พี่ครับ เวลาพี่เขินทำไมหน้าพี่ไม่แดงอะ 55555”
ดูมันจิครับ กวนทีนสัดๆ ก็ผมคมเข้ม(แปลว่าดำนั้นแหละ)ซะขนาดนี้จะไปเห็นได้ไงวะ
...............................................
“เมื่อไหร่แกสองตัวจะเสด็จลงมาซะทีวะ ชั้นมาถึงแล้วนะโว้ย” โอ้โทรฯมาจิกยิกๆ เลยอะครับ ก็เมื่อเย็นไอ้เจ้าแมทกะไอ้โอ้มันดันนัดกันว่าคืนนี้จะไปเที่ยวแต่แมทไม่ได้บอกผมไง ผมก็นอนหัวชนกะแมทดูละครหลังข่าวสบายใจไปสิ
“กำลังรูดซิบกางเกง พอใจยังครับคุณชาย” ผมว่าไปนั้น
“อ๊ะ! พวกแกทำไรกันฟะ ถึงได้เพิ่งรูดซิบ อย่าบอกนะว่า....”
“หุบปากไปเลยแก ยังไม่มีไรเกิดขึ้นโว้ย ชั้นเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ส่วนไอ้แมทยังขัดขี้ไคลอยู่ในห้องน้ำโน้น”
“ชั้นมารอนานแล้วนะแก” ตอนนี้ไอ้โอ้มันต้องดิ้นตุปัดๆ ประกอบท่าทางแหง่ๆ
“เออนา เสร็จแล้วจะรีบลงไป โอเคนะ” ความจริงผมกะแมทกำลังเดินลงบันไดมาแล้วหละครับ แต่แค่อยากแกล้งโอ้มันเล่นเท่านั้นเอง
“เอ้า?! ไหนว่ายังอาบน้ำไม่เสร็จ” โอ้หันมาถามแมททันทีที่ผมสองคนเปิดประตูหอออกไป
“ผมอาบเสร็จนานแล้วครับ พี่เค้านะสิช้า ไม่รู้จะแต่งอะไรนักหนา นานมาก” แมทว่าให้ผม
“อย่านะ ใครกันแน่ที่ช้า เป่าอยู่นั้นแหละผมน่ะ เป่าเข้าไป เป่าให้มันได้โล่ กลัวไม่หล่อหรือไง” ผมก็เถียงมันสิครับเรื่องไรจะให้มันว่าอยู่ฝ่ายเดียว
“แล้วพวกแกจะเถียงกันอีกนานไหม งั้นชั้นจะกลับไปนอนก่อนแล้วนะ” โอ้กลับหลังหันจะเดินออกไปที่รถมอไซค์
“โอ๋ๆๆๆๆ อย่างอนเลยนะแก นี่ไงชั้นก็ลงมาแล้ว แถมแกก็ใส่เจลใส่แว็กซ์ลงบนหัวซะขนาดนั้นแล้ว ไม่เสียดายของหรือไง ไปเหอะนา อย่ากลับไปนอนเลย สงสารผมบนหัวแกมั่งจิอุตส่าห์แต่งตัวแต่ไม่ได้ออกงาน น่าจ๋งจ๋าน” ผมเข้าไปออดอ้อนนัวเนียๆ กะไอ้โอ้ แมทได้แต่ยืนหัวเราะกะทำท่าส่ายหน้าแบบระอาๆ ว่าแต่เหตุผลผมน่าให้อภัยไหมครับ
“เชอะ! ทำมาเป็นพูดดี แล้วไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้ ชั้นยังไม่อยากถีบสัมผะเวสีตายตอนนี้ ไปให้ไกลๆ เลยแก” โอ้สะบัดหลุดจากการโรมรันของผมแล้วก็เดินไปสตาร์ทรถขับนำออกไป
“ดีนะที่เป็นพี่โอ้ ถ้าพี่ไปทำแบนี้กะคนอื่นรับรอง มีหวัง....” แมทบอกผมตอนขับตามโอ้มาติดๆ จนทันกันตรงไฟแดงสามแยกข้างวัดหน้ามอ
“อะไร? มีหวังอะไรมิทราบ” ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพราะว่าแมทจะไม่ได้ยิน แต่มันทำให้เกิดเสียง....
“นี่!! แกสองคนนั่งให้มันห่างๆ กันมั่งก็ได้นะ นั่งติดกันจนจะเกยอยู่แล้ว นี่มันบนถนนนะโว้ย” โอ้ตะโกนบอกมา แล้วขับออกไปทันทีเมื่อไฟเขียวฉายแสง
“พี่โอ้นี่กวนจริงๆ เลยนะ พี่ว่างั้นมะ?”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ” แต่น้อยกว่าแกละหว่า ไอ้แมท
....................................................
-
นอนรอต่อไป
ปล.
เจ้ไม่ต้องใช้ที่ปิดหุหรอก
ใช้ถุงก้อบแก็บก็ได้แล้น :kikkik:
พูห์ :laugh:
เอ่อ.....ถุงก๊อปแก๊ปนะมันเอาไว้แทนถุงอย่างอื่นไม่ใช่เรอะ
ส่วนที่ปิดหูเอาเป็นว่า เจ้ขอหละกันนะ อยากได้ :piglove2:
ปล. ในสายตาพูห์ พ่อยอดพธูขมองอิ่มของเจ้ พูห์ว่า บูทหนังสีดำยาวถึงเข่าส้นเข็มมันจะไปได้ดีกะเฟอร์ขนห่านสีชมพูของเจ้มะ
ถ้าโอ เจ้จะรียไปถอยมาด่วนเลยค่า
เจ้......
ผมว่านะ...
อืมมมม..
บุทหนังดีกว่าอะ ดูลุยดี เหมากะนางเอก2007แบบเจ้
ส่วนเฟอร์ไม่ไหวว่ะเจ้ จะพันคอตายเอา
เชนะ
พูห์ :teach:
ปล.
น้ำหนักเกินเหรอเจ้ ระวังนะ ผมเคยเจอมาแล้น
แมร่งต้องแหกกระเป๋าจัดใหม่กลาง Airport เลยอะ
อายมั้กมัก ทางที่ดีนะเจ้ ใส่เข้าไปใน Hand Carry ให้เยอะๆนะ
อะไรที่ถือได้ ก็ถือไป แล้วยิ้มกะมันหวานๆ แต่ในใจก้ด่ามัน ห้ามออกเสียงนะ :pigangry2:
จะเอาใจช่วยให้น้ำหนักผ่านนะคับ
-
“นี่!! แกสองคนนั่งให้มันห่างๆ กันมั่งก็ได้นะ นั่งติดกันจนจะเกยอยู่แล้ว นี่มันบนถนนนะโว้ย” โอ้ตะโกนบอกมา แล้วขับออกไปทันทีเมื่อไฟเขียวฉายแสง
“พี่โอ้นี่กวนจริงๆ เลยนะ พี่ว่างั้นมะ?”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ” แต่น้อยกว่าแกละหว่า ไอ้แมท
....................................................
“เธคบ้าอะไรวะ ห้ามไม่ให้ใส่หมวกเข้ามา บ้ามาก” ผมบ่นกะโอ้เมื่อแมทขอตัวไปเข้าห้องน้ำหลังจากเหล้าหนึ่งโซดาสามโค้กสี่น้ำเปล่าสองน้ำแข็งหนึ่งมาวางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว
“เออนะ ชั้นก็เพิ่งจะเคยมาครั้งแรก เธคบ้านนอกก็งี้แหละวะจะเอาอะไรมาก แกดูอย่างเธคในเยอรมันที่ชั้นไปกะแกมาไง ห่วยกว่านี้อีก” โอ้ตอบพลางคีบน้ำแข็งใส่แก้วเตรียมชงเหล้าไปพลาง “แกผสมเหมือนเดิมนะ”
“อืม...เหล้า น้ำ โค้ก โซดา สี่อย่าง” ผมตอบก่อนจะเหลียวมองหาใครบางคนทีหยตัวไปนานเกินควร “ทำไมแมทไปนานจังเลยวะแก”
“หนักม้าง ถ้าเบามันก็คงกลับมานานแล้วหละ” โอ้กำลังใช่ที่คีบน้ำแข็งคนแก้วตัวเองซึ่งไร้เงาของแอลกอฮอล์สุดๆ ตอบมาก่อนถามผมว่า “แล้วแมทมันจะผสมอะไรวะ”
“เอาโซดาโค้กไปก่อนแล้วกัน เฮ๊ยแก! นั้นๆๆ มันเดินออกมาแล้ว” แมทกำลังเดินขึ้นมาจากห้องน้ำที่อยู่ต่ำลงไปกว่าฟลอร์เต้น
“ไหนๆๆ แล้วมันออกมาพร้อมใครวะนั้นนะ” โอ้ช่วยผมเพ่งกสินไปที่แมทกะผู้ชายอีกคนที่เดินขนาบข้างกันมา “ให้ตายสิ มันมานี่ยังไม่ทันถึงสิบนาทีมันได้แล้วหรอวะ” เสียงประโยคคำถามของโอ้ดังขึ้นพร้อมกับที่สีข้างผมโดนศอกของมันกระทุ้งๆ เข้า
“ชั้นจะไปรู้มันเร๊อะ แกอยากรู้แกก็ถามมันเอาเองดิ” ผมทำเป็นไม่สนใจแมทที่เดินยิ้มเข้ามา ความสูง 189 หรือ 186 หว่า ทำให้แมทมันดูโย่งเด่นเป็นสง่าท่ามกลางฝูงชน เราสามคนเลือกโต๊ะใกล้ๆ หน้าเวทีเพื่อจะได้ดูแดนเซอร์หนุ่มๆ ถนัดตาตามใจโอ้และใกล้ทางเดินไปห้องน้ำตามใจกระเพาะฉี่ของผมที่รองรับฉี่ได้น้อยเวลาเมาเหล้า
พอมาถึงมันก็ทำท่าทางไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย ชวนชนแก้วเพลินไปก้เท่านั้น ไอ้โอ้กะแมทมันคุยอะไรกันก็ไม่รุ เห็นหัวเราะกันดีจริงๆ ไม่รู้สิ....ผมรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นะเวลาเห็นคนมาหัวเราะกันในเวลาที่ผมอารมณ์ไม่ดีแบบนี้
“แกๆๆ แมทมันบอกว่าตรงนี่อะ....ทำเลเกย์เชียวนะโว้ย แกดูดิ” โอ้เข้ามากอดคอกระซิดังแข่งกะเสียงเพลงและเพื่อให้แทรกกระดาษทิชชู่ก้อนเล็กๆ ที่ผมอุดรูหูเอาไว้เนื่องจากโต๊ะเราอยู่ใกล้ลำโพงเกินไปจนหัวใจผมเต้นจะทะลุออกมาตามเสียงกลองได้อยู่แล้ว
แต่ก็จริงอย่างที่โอ้มันว่าครับ หลายโต๊ะรอบๆ เราล้วนแล้วแต่พี่น้องคนละท้องเดียวกะเราทั้งน้าน มีหลายรุ่นครับ เอ๊าะๆ ก็มี แก่ไปหน่อยก็พอเห็น สาวมีนมผมยาวกับมาดแมนเต็มร้อยก็หลาย โต๊ะอยู่ วุ้ยที่นี่ก็มีเกย์เยอะเหมือนกันนะนี้ บางคนแต่งตัวยังกะมาจากปารีสหรือมิลานก็มีครับ เปรี้ยวววววววววววว
แล้วบนเวทีก็มีวงมาเล่นสดคั่นเสียงเพลงจากแผ่นที่ดีเจเสียงเน่าแต่หน้าหล่อเปิด แดนเซอร์ชายที่นุ่งกางเกงหนังสีแดงเพลิงรัดแน่นเปรี๊ยะแถมสั้นจุ๊ดมาเต้นกระเด้าไปกระเด้าอยู่ด้านหน้า ส่วนไอ้โอ้....ตอนนี้มันอยู่ในโหมดโลกส่วนตัวไปเรียบร้อยแล้วละครับ
ผมซึ่งกำลังเมาน้อยๆ ตาพอหวานๆ และไม่ชอบการเล่นสดจึงขอตัวไปติ่งต่องแก้เซ็ง ตอนกำลังจารูดซิบเก็บน้องชายพอดีก็มีคนเข้ามาถามว่า
“มากะแมทหรือคับ” สำเนียงออกเหน่อทองแดงเล็กๆ พอน่ารักน่ากัดทำให้หน้าคมๆ ดุๆ นั้นดูอ่อนลงเยอะ
“ครับ เป็นเพื่อนกัน มากันสามคน แล้วคุณละมากับใคร?” ผมถามกลับเมื่อล้างมือเรียบร้อย
“มากับเพื่อนๆ น่ะครับ แล้วรู้จักกะแมทมานานยังครับ” เค้าก็ยังถามเรื่องแมทอีก เอ! มันชักจะยังไงๆ แล้วนา
“อ้อ! นานแล้วครับ แมทเป็นรุ่นน้องโรงเรียนเก่าแล้วมาเรียนต่อที่เดียวกันเลยสนิทกัน” ต่อมตอแหลต้องทำงานเร่งด่วนอีกแล้วตู
“หรอครับ ผมเจตครับ คุณละ” เค้าลากมือผมให้ตามเค้าไปยืนพิงฝาตรงทางเดินเข้าห้องน้ำส่วนเค้ายืนกึ่งๆ คล่อมผมไว้ แล้วชวนคุยต่อ
“ผมชื่อเดียวครับ (กี่ชื่อแล้ววะตูเรื่องนี้) โดดเดี่ยวเดียวดายไม่มีแฟน โสดสุดๆ” ว่าแล้วก็เอามือไปคล้องคอเค้าไว้หลอมๆ กะอ่อยเต็มที่ อ๊ายยยยย นังแรด (ขอด่าตัวเองหน่อยนะคร้าาาาาบ)
“พี่นุ! พี่โอ้ให้มาตามกลับโต๊ะ” ไอ้น้องแมทคร้าบพี่น้องเรียกตูว่าพี่นัทเต็มยศเชียวนะมรึง แล้วมันมายืนค่ำหัวผมอยู่ตั้งแต่ตอนไหนก็มิอาจทราบได้ ผมนะแทบจะสร่างเมา(ที่มีอยู่น้อยนิดแต่แบบว่ามารยาไงครับ)
“อ้าวแมท! เจอกันอีกรอบแล้วนะ” อีตาคนชื่อเจตทักแมทที่ยืนหน้าเหม็นบูดอยู่ "แล้วไหงเมื่อกี้บอกผมว่าชื่อ เดียว ไงครับ"
“เอ่อ....แหะๆๆๆ โทษทีครับ งั้นผมขอกลับไปโต๊ะก่อนนะครั...” โผม....พูดยังไม่ทันจบ ไอ้แมทก็ดึงผมตัวปลิวติดมือขึ้นกะไดมา แล้วมาปล่อยมือทิ้งผมไว้ที่โต๊ะ ส่วนตัวมันกลับหันหลังเดินหายต๋อมไปทางไหนก็ม่ายรุหลังบอกว่า "พี่อย่าไปคุยกะเค้าอีกนะ ผมไม่ชอบ"
ส่วนไอ้โอ้ที่ยืนโยงเฝ้าโต๊ะหันมาทำหน้าเหรอหราใส่แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้นพอผมเล่าจบมันก็บอกว่า
“ตาแกเฝ้าโต๊ะมั่ง ชั้นไปแรดแป๊บนึง เดี๋ยวมา” แล้วโอ้ก็หายตัวเป็นนินจาไปทางหลังเวทีทันทีที่พูดจบประโยค
โอ๊ะ!! อะไรกาาาาาาาานเนี้ย หายหัวกันไปโม้ดดดดดดดดดดดดดดดด ทิ้งให้ชั้นยืนเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียวได้ไงฟะ
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ หงุดหงิดๆๆ วุ้ย แดกเหล้าแมร่งดีกว่า ว่าที่สามีก็โหด เพื่อนก็ร้าย แง เมาๆๆๆๆ ตูขอเมาละวันนี้ เอ้าซดดดดดดดดดดดดดดดดด แล้วก็แดนซ์ๆๆ โยกๆๆ โยกเข้าไปให้มันหลุดโลก หู้ยยยยยยยยยยส์ มันส์และเมาพะยะคะ
“ถูกทิ้งให้คนอยู่เดียวหรอครับ น่าสงสารจัง” เสียงคร่าาาาย...วะ หันซ้ายหันขวาก็ไม่มีถ้าจะผีหลอกซะละมั้งตูงาน “พี่ๆ พี่แมทหายไปไหนแล้วอะ” ใครอีกวะ?! แล้วนี้อะไร....ใครมาดึงชายเสื้อตูยิกๆ พอผมหันไปดู เอ๊ะ! น่ารักวุ้ย ขาวใสเทรนญี่ปุ่น ’เปคคับ’เปค แล้วมันมายืนทำอะไรแถวนี้วะ “ผมถามว่าพี่แมทไปไหนแล้ว?” คนเดียวกันนั้นแหละครับถามผมรอบสอง
“อ้อ! มาถามหาไอ้แมทมาน” ผมก้มลงไปหาหูน้องเค้า “เพ่ก้อไม่รู้หรอกกั๊บว่ามานหายหัวไปไหน๊ โต๊ะนี้มีแต่เพ่เดียวคนเดียวละคร้าาาาาาาบ เหงาจังเยยๆ” ตอแหลจังเลยเนอะ คร่าาาาาาาาาาย...วะ
“พี่เป็นเพื่อนพี่แมทหรอ?” ถามถึงมันกันจังวุ้ย
“คร้าบบบบบบบบบบ มานนะเป็นเพื่อนไม่ดี ทิ้งเพ่ให้ยืนอยู่คนเดียว น่าจ๋งจ๋าน ไม่มีเพื่อนคุยด้วยเลย” เมาแล้วต่อมร่านทำงานครับผม
“อิอิ พี่นี่ตลกเนอะ ว่าแต่คืนนี้พี่นอนไหนอะ” ว้ายๆๆๆๆ เข้าทางตู
“ไม่มีที่นอนกั๊บ เพื่อนไม่รัก ทิ้งเพ่ไปกันโม้ดเยย” ตูอ้อออออออออออออน
“คริคริ ไปนอนบ้านผมไหมละ มีที่ตั้งแยะ” น้องเค้าชวนแล้วคร้าบบบบบบบบบ อุ้ยๆ มือน้องเค้า เอ่อ......
“อั้ม!! ทำไรนะ” เสียงหมาไหนอีกวะ...ตูกำลังเคลิ้ม
:o อะจ้ากกกกกกกกกกส์ ไอ้แมทอีกแล้วครับ
“ก็ไม่ได้ทำไรนิ อั้มมาถามหาพี่แมทนั้นแหละ แล้วพี่แมทไปไหนมา? ไปคุยกับนังต้าร์ที่โต๊ะมันมาใช่มั๊ย” ต้าร์ไหนอีกหละวุ้ย ทำไมมันหลายคนอย่างนี้นะ ตูละปวดหัว :really2:
“ก็เค้าพี่ชวนคุยก่อน พี่ก็ต้องคุยตามมารยาทสิ” มารยามสังคมดีมากกกกกกกกกกกกก “แล้วไหนอะโต๊ะอั้ม พี่ไม่เห็นเห็นเลย เพิ่งมาหรอ” ไอ้แมทมายืนอิงผมที่กำลังโอนไปเอนมาให้พอยืนนิ่งอยู่ได้บ้าง แต่สายตาของน้องอั้มที่เล็งมามันเสียดๆ แทงๆ ไงก็ไม่ทราบครับ
“สนิทกันจังเลยนะเพื่อนคนนี้เนี้ย เพื่อนหรือว่าอะไรกันแน่นะ” ว่าแล้วมั๊ยละ สายตาแบบนั้นมันเหมือนสายตาเวลาจะจับผิดอะครับ
“คนนี้แฟนพี่เอง รู้จักไว้สิ ชื่อพี่นุ” โห!!!! แมนมากน้องแมทที่รัก เอาไปสิบแต้มสำหรับประโยคเมื่อกี้
“อ้าว!? ไหนว่าชื่อเดียว ตกลงอั้มจะเชื่อใครดีเนี้ย” อีนังน้องอั้มคนนี้ทำท่าจะเอาเรื่องเหมือนกันแฮะ เล่นเผากันซึ่งๆ หน้าแบบนี้
“เชื่อพี่สิครับ เชื่อพี่ดีกว่า เรื่องจริงแน่ๆ ไม่มีแต่งเพิ่ม พี่ชื่อโอ้ครับ พี่คนนั้นชื่อนุเป็นเพื่อนพี่เอง ส่วนไอ้โย่งนี้เก๊าะ....น้องคงรู้จักอยู่แล้ว แต่ข่าวล่ามีมาให้อัพเดทใหม่แล้วครับ คือว่า....ตอนนี้มันได้เสียกะไอ้นุเป็นผัวเป็นเมียกันเรียบร้อยแล้วครับ น้องว่ามันสองคนเหมาะสมกันดีไหมครับ” ไอ้โอ้มาจากไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตูรักมรึงจังประโยคเมื่อกี้นะ – ได้เสียกะไอ้นุเป็นผัวเป็นเมียกันเรียบร้อยแล้ว
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :like2:
“งั้นอั้มกลับก่อนละ แต่เราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยพี่แมท ไปหละ”
น้องอั้มสะบัดหน้าพรืดเดินตูดบิดไปแล้วครับ เด็กอะไรวะสายตาคมจริงๆ มองแต่ละทีบาดแปล๊บ บาดแปล๊บ
“ท่าทางแกจะมีคู่แข่งเยอะวะนุ ขอบอกกกกกกกก” โอ้มากระซิบข้างหูแล้วตบบ่าสามทีก่อนหายตัวไปอีกรอบ ไม่เอาแล้ววุ้ย ตูมึนหัวขอฟุบกะโต๊ะก่อนละกันนะคร้าาาาาาาาาบพี่น้อง
.....................................................
-
โอ้วนายแมทของเจ้นี่เสน่ฟ์แรงจริงๆเลยนะครับ น่าหนักใจแทน :like6:
-
โอ้วนายแมทของเจ้นี่เสน่ฟ์แรงจริงๆเลยนะครับ น่าหนักใจแทน :like6:
นั้นจิ ทำไงดีฟะ
ปล. ที่แคนาดา หนาวมากๆ :like2:
-
:really2: โอยยย มึนกะแมท
-
เจ้ ไม่มาเล่นเรื่องต่อเหรอค้าบบบ รอเหงือกแห้งแล้วค้าบบบบบบบ :sad5:
-
เจ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มั่วแต่กินหนุ่มแคนอยู่อะดิ
เหลวไหลอะ
เด่วฟ้องแมทซะหรอก :pigangry2:
พูห์ :serius2:
-
:sad5:
เจ้เพิ่งลงเครื่องเมื่อวานเคอะคุณน้องขา
ยังเมาเครื่องอยู่เลย
แป๊บนะ ยังไม่ว่างเลย ขอหาที่อยู่ที่กินก่อน
ปล. ขอเจ้ไปหาหนุ่มๆ มาแก้หนาวก๊อนนะเคอะ ก็มันหนาวนิ :monkeylaugh2:
-
น้องอั้มสะบัดหน้าพรืดเดินตูดบิดไปแล้วครับ เด็กอะไรวะสายตาคมจริงๆ มองแต่ละทีบาดแปล๊บ บาดแปล๊บ
“ท่าทางแกจะมีคู่แข่งเยอะวะนัท ขอบอกกกกกกกก” โอ้มากระซิบข้างหูแล้วตบบ่าสามทีก่อนหายตัวไปอีกรอบ ไม่เอาแล้ววุ้ย ตูมึนหัวขอฟุบกะโต๊ะก่อนละกันนะคร้าาาาาาาาาบพี่น้อง
.....................................................
“ตื่นๆๆๆ ตื่นได้แล้วแก เธคเลิกแล้ว มัวแต่นอนเมาอยู่ได้ หมามาคาบไอ้แมทไปแดกแล้วนะ มรึง” เสียงใครม่ายรุ มาโหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างๆ หู ย้าง.....ง แค่นั้นยังไม่พอ ยังเอามือหยาบๆ มาเขย่าแขนดำเนียนของโผ....ม อิก ไอ้นี้! วอนซะแล๊น
“อารายของแกวะ ครายเมา ฉ้านแค่มึนๆ นิดน้อย ชิส์ แล้วไหน?” ผมที่พยายามปรือตาขึ้นมอง “น้องแมทหวานใจของเพ่ ไปหนายแล้วอะ”
“โน้น.......มันไปล่ำลาโต๊ะคนชื่อต้าร์” ไอ้โอ้พูดพลางตบตูดตัวเองสำรวจความเสียหาย
“แล้วมานไปรู้จักกานตอนไหนวะ ชิชะ! อย่างนี้มีตบ” ผมผงกหัวโงกเงนสอดส่ายสายตาหาหวานใจตัวจริงของผมที่กำลังไปเที่ยวแรดโต๊ะนั้นโต๊ะนี้
“เออ เก่ง แกเก่งมากกกกก จะไปตบเค้า? แค่เดินให้ตรงทาง แกก็เอาให้ผ่านก่อนเหอะ ชั้นขี้เกียจตามไปเก็บศพ” โอ้มันยังไม่ใส่ใจคำพูดผมเหมือนเดิม ผมเลยทำท่าจะพิสูจน์ความสามารถให้มันดูให้รู้แล้วรู้แรดไป กะว่าจะเดินไปหาไอ้แมทมันที่โต๊ะโน้นจริงๆ
“ไม่ต้องสารแนไปเลยแก นั่งอยู่นี้แหละ เดี๋ยวมันก็มา เอ๊ะ! บอกว่าให้นั่งเฉยๆ ไง” ไอ้โอ้มันดุผมครับ ก็ผมแค่จะลุกเดินไปหาหัวใจตัวเองแค่นั้นทำไมต้องดุกันด้วยนะ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนเลิฟมานานมีงอนนะจะบอกให้
“ปะพี่โอ้ กลับกันเถอะ” ไอ้แมทบ้าห้าร้อยเดินขย่มธรณีเหมือนคนอารมณ์ค้างเต้นไม่เสร็จกลับมาที่โต๊ะ “หว่าๆๆ ใครนิ? (มันเอานิ้วมาจิ้มๆ ผมทำท่ายังกะจิ้มขี้) เหม็นเหล้าขี้เมาอะพี่โอ้ เพื่อนใครหว่า? ลำยองมากๆ”
“เออ เพื่อนนะเพื่อนชั้น แต่แฟนใครใครดูแลโว้ย ชั้นไม่เกี่ยว น่าเบื่อวะพวกขี้แพ้ขี้เมา” ไอ้โอ้ส่ายหน้าแบบปลงสังเวชประกอบคำพูด
“คร่าย? คร่ายขี้แพ้ขี้เมา แพ้ที่ไหนเมาเมื่อไหร่ ม่ายยยยยยมี๊” ผมที่พยายามแอ๊บไม่เมาเถียงสู้มันสองคน
“คร้าบบบบบบบบบบบไม่เมาครับ แฟนผมไม่เมาๆ แต่ว่าเรากลับบ้านกันดีกว่ามั๊ยครับ นะๆๆ กลับบ้านไปนอนกอดกันๆ” แมทเข้ามาพยุงปีกให้ผมลุกขึ้นแล้วออกแรงเพิ่มอีกเล็กน้อยเพื่อลากผมออกไปนอกร้าน
...............................................
“งั้นพี่แยกเข้ามอ. ก่อนเลยนะ บาย แล้วเจอกันนะแก ดูแลมันดีๆ ด้วยนะแมท” โอ้ตะโกนไล่หลังมา ก่อนบิดคันเร่งแซงตรงไปเมื่อ
สัญญาณไปจราจรสี่แยกหน้ามอ.เป็นไฟเขียว ปล่อยทิ้งให้ผมเมาแอ๋แอ่นนั่งซบไปกะหลังเจ้าแมทที่ขับช้าจนเต่ากัดยางรถ
“ไหวมั๊ยครับพี่ เดี๋ยวจะถึงแล้วนะครับ” แมทเหลียวเสี้ยวหน้ากลับมาถามผมที่นั่งซบสลบไสลกับไหล่กว้างๆ ของมัน
“หวาย................ย จิ! ไม่ต้องห่วง ซิ่ง...ไป...เล้ย” แน่ะ! มีเปรี้ยวอีกกู :kikkik:
“หึ! ไม่เอา ไม่ซิ่ง เดี๋ยวพี่ตก” แมทแย้ง แต่แปลกนะมันเป็นการถูกแย้งที่ผมไม่รู้สึกโกรธเมื่อมีคนมาขัดคำสั่งหรือขัดใจ ดูเหมือนว่าผมเองก็รู้สึกพอใจที่แมทมันขับช้าๆ แบบนี้
“ถึงแล้วครับพี่ พี่ลงไปยืนเกาะรั่วตรงนั้นก่อนนะ เดี๋ยวผมเองรถเข้าโรงจอดแป๊บเดียวครับ” เหมือนมีคนมาคอยใส่ใจทุกท่วงท่าจริงๆ เลยวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นนะ “ปะครับพี่ เดี๋ยวผมพยุงขึ้นห้อง” แมทเข้ามาแตะมือหนักๆ เพื่อเรียกสติผมก่อนจะช้อนแขนพยุงปีกผมที่ยืนพิงประตูรั่วให้เดินขึ้นกะไดไปพร้อมๆ กัน
“พี่นอนเลยแล้วกัน เดี๋ยวผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” แมทเป็นผู้ชายที่รักความสะอาดมากครับ(แม้ว่าห้องมันรกแสนรกในสายตาผม แต่ก็สะอาดกว่าห้องผู้ชายคนอื่นๆ ที่ผมรู้จัก โดยเฉพาะห้องน้ำ ไอ้แมทมันขัดแทบทุกวัน อันนี้เอาไปอีกห้าแต้ม แล้วสรุปว่าถึงตอนนี้แมทมันได้ไปกี่แต้มแล้วนะ)
แมทผละไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ส่วนผมที่นอนแผ่สองสลึงอยู่บนเตียงก็ร้อนสิครับ ห้องแมทไม่มีแอร์ ส่วนพัดลมก็ถูกลากไปปล่อยผมหนาๆ ของเจ้าของห้องให้แห้ง ผมที่เมาเหล้ามาก็ร้อนสิจะอยู่ใย ถอดเสื้อแก้ผ้ามันเลยดีกว่า คิดแล้วผมก็ลงมือทำทันที เสื้อก่อนแล้วตามด้วยกุงเกงยีนส์ เหลือจีสตริงรัดติ้วสีเหลืองไว้ตัวเดียว :sad5: จ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก ล้อเล่น เหลือกกน.ทรงซูโม่ไว้ตัวเดียว :myeye:
“อ้าวร้อนหรอครับ อะพัดลม นอนซะๆ นะ” แมทที่เป่าผม(ไม่รู้ว่าเสร็จยัง)หันพัดลมมาให้ผมที่นอนแก้ผ้าหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง พอได้ลมเย็นๆ ผมก็เคลิ้มหลับไปทันที
-
:o :o :o อ้าว หลับเลยเหรอ แล้วอย่างนี้จะมีรายการรอบดึกป่าวอ่ะ :haun1:
มาต่อเร็วนะค้า :haun2:
-
อ่าว เจ้ หลับไปซะงั้น...มาเล่าต่อดิคับ มันต้องมีอะไรต่อซิคร้าบบบบบ นอนแก้ผ้าอ้าว่าขนาดน้าน เหอๆๆ :haun6:
หรือว่าน้องแมทเค้าทำไม่ลง อิอิ.... :haun1:
แซวเล่นนะคับเจ้ อย่าโกรธนะค้าบบบ :interest:
มาต่อไวๆ นะคร้าบบบบบ
-
“อ้าวร้อนหรอครับ อะพัดลม นอนซะๆ นะ” แมทที่เป่าผม(ไม่รู้ว่าเสร็จยัง)หันพัดลมมาให้ผมที่นอนแก้ผ้าหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง พอได้ลมเย็นๆ ผมก็เคลิ้มหลับไปทันที
..................................................................
‘ทำไมตัวตูหนักๆ วะ? หรือว่าผีอำ ไหนลองขยับตัวสิ! เออ มันก็ขยับได้นะ อ้าวๆ แล้วใครมารวบมือตูเนี้ย เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่ง ขอตูตั้งหลักก่อน ว้ากๆๆๆๆๆ เดี๋ยวเซ่’ ผมได้แต่นึกอยู่ในใจกะว่าจะร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว พออ้าปากก็ “อุ.......... อื้อ........ อืม........ อือ...........” ซะงั้น!
‘ปากใครวะเนี้ย ไม่ค่อยคุ้นรสชาติ....หวานดีแหะ แต่แมร่ง! หนวดทิ่มปากตูโคตรๆ’ ผมที่ยังไม่ยอมลืมตาเพราะมัวติดแต่นอนคิดนอนนึกและติดใจในรสชาติของปากบางๆ นั้น ยังคงนอนต่อไปปล่อยให้ปากของคนบนตัวผมทำงานต่อไป
มันดูดเม้มเคล้นคลึงแล้วบดขยี้จากทำเบาๆ จนกลายเป็นรุนแรงตามแต่ใจเจ้าของมันจะทำ ส่วนผม....จะทำอะไรได้ครับ? นอกจากจะเคลือบเคลิ้มตามไปก็เท่านั้น อ้าส์! จูบได้สะใจตูดีแท้ ‘ขออีกๆ’ เป็นคำพูดที่ผมพร่ำร้องอยู่ในใจเมื่อคนบนตัวผมย้ายใบหน้าลงไปซบซุกแล้วดูดดุนอยู่ตรงซอกระหว่างคอและไหล่
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกส์ ขนแขนแสตนอัพเลยครับคุณ!
มือผมที่ถูกตรึงเอาไว้บนหัวยังไม่ได้รับการปลดปล่อย เมื่อซอกคอขวาคลายความหอมหวาน....ซอกคอซ้ายคือเป้าหมายต่อไปที่ผมโดนรุกราน แต่กระนั้นผมก็สู้ยังไม่ถอย หัวที่หนีบเข้าหา$ไหล่นั้นสั่นสะท้านเมื่อซอกคอถูกเม้นแรงๆ รอยแดงอาจมีปรากฏอยู่ตรงแถวๆ นั้น ปลายลิ้นสากๆ และเปียกชื้นไล้โลมเลียแล้วลากผ่านจากต้นคอสู่หลังหูก่อนกระหวัดรัดเกลียวเข้าซอนไซควงคว้านไปทุกซอกซอนของหูน้อยๆ ของผม พ่อเจ้าประคูณเอ้ย!! ช่างพาให้อารมณ์เพลินเพลิดบรรเจิดจิตดีแท้
“ซีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดส์” ผมได้ยินเสียงตัวเองครางรัญจวนครวญ มันเป็นเสียงสูดหายใจลึกเมื่อได้รับสัมผัสจากปลายลิ้นแสนอุ่น ขนที่ลุกซู่ไปทั่วสรรพางค์กายเป็นเครื่องยืนยันว่าผมรู้สึกอย่างนั้นจริง มันเรียกเสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคอจากเจ้าของลิ้นได้ แล้วทันใดนั้น...
....เมื่อริมฝีปากผมมีผู้มาเยือนอีกครั้ง สองมือที่ถูกรวบไว้ก็เป็นอิสระหากแต่มือใหญ่คู่นั้น...ข้างซ้ายย้ายมาตะปบที่แผ่นอกผม แม้มันจะไม่มีกล้ามเป็นก้อนๆ แต่ทว่า...ผมก็ออกกำลังอยู่บ่อย ทำให้มันกลายเป็นเนินเนื้อที่ช่างน่าบีบเค้นและแน่นสู้มือ อืม...แน่นอนครับ เจ้าของมือนั้นก็ไม่พลาดโอกาสที่จะสำรวจมันและลองเชิงกับมัน วู้ววววววววววววววส์ ผมเลยต้องเกร็งอกเด้งขึ้นต้านการรุกราน แต่ดูเหมือนยิ่งต้านก็ยิ่งเพิ่มแรงบดขยี้หนักมากขึ้น อกผมคงโดนบี้จนระบมก็คราวนี้แหละครับ
ส่วนมือข้างขวาที่ว่าง....เริ่มเลื้อยลงต่ำใต้เข้าคลุกวงในกะสุดยอดก้นกลมงอนแน่นของผม(ใครอยากได้ก้นแบบนี้ ผมมีท่าบริหารครับ) ไม่รู้ว่าเจ้าของมือมันจะรู้หรือเปล่าว่าตูก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่ ก็ดูดิครับ!! มันเล่นเค้นซ้าาาาาาาาาาา เมามันส์อะไรปานนั้น ไอ้ผมก็หน้าไม่อาย.....เกร็งแอ่นสุดฤทธิ์
ดูท่ามันจะหมั่นเขี้ยวผมมาแต่ชาติปางก่อนชาตินี้มันเลยขบกัดผมไปทั่ว แต่ไม่รู้สิครับ....มันช่างถึงใจดีแท้
“โอ้ววววววววววววววววววววววส์ ซี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดส์” ผมร้องได้เพียงเท่านี้จริงๆ เมื่อโดนพลิกซ้ายป่ายขวาสำรวจไปทุกซอกทุกมุม ปากบางๆ คู่นั้นคงฝากรอยแดงไว้ทั่วแผ่นหลัง แผ่นอก หน้าท้อง ต้นขา ขาหนีบ
‘พะๆๆ พอก่อน พอ พอได้ แล้วว ตูเสียว....มรึงเข้าใจม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยส์’ ผมที่นอนกระสับกระส่ายสะบัดหัวอยู่ไปมาพยายามเรียบประโยคเพื่อพูดออกไป แต่พอกำลังจะอ้าปากก็
“โอ๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!” ผมผงกหัวขึ้นดูก่อนสะบัดทิ้งลงกระแทกที่นอนแรงๆ
ไอ้แมทครับ ไอ้แมท มันครอบปากลงบนแท่งร้อนๆ ของผม คุณครับ! เมื่อแท่งร้อนๆ ที่แข็งจนแทบแตกเจอกับปากนิ่มๆ และความเย็นจากน้ำลาย แม่เจ้าประคูณเอ้ยยยยยยยยส์ เสียวจนขนลุกวาบ....วาบ
แมทเน้นหนักทิ้งแรงดูดลงที่ส่วนหัวก่อนห่อริมฝีปากรูดวื้ดสู่โคนเสา ผมตัวงอเหมือนกุ้งโดนลวก เสียวสะใจดีแท้ ยังครับยัง แมทมันยังไม่ยอมคายออก แต่อมค้างอยู่อย่างนั้นแล้วบดขยี้ริมฝีปากหนักๆ ลงกับผืนป่ารกมืดโคนเสาแล้วออกแรงสูบท่อหนักๆ สามสี่ทีก่อนรูดว้าบขึ้นมาส่วนปลาย ผมงี้...แทบปริ้ด
แต่เหมือนแมทจะดูดไม่ถนัด เลยแหกขาผมออกแล้วแทรกตัวลงนอนดูดตามอัธยาศัย ผมก็ยิ่งโดนดูดเม้มหนักขึ้นสิครับ เกือบแล้ว
ครับ ผมเกือบปริ้ดแล้ว แต่....
อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกส์ อย่านะแมท ไม่เอา ไม่แหย่ แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ ท่าจะแย่แล้วครับ ไอ้แมทมันเอานิ้วมาป่วนเปี้ยนแถวๆ ประตูหลังแล้วครับ โอ้ยๆๆๆๆ มันเริ่มแหย่เข้ามาแล้วครับ ไม่ได้การหละ ขืนปล่อยไปอย่างนี้ไม่แคล้วโดนจิ้มแน่ๆ ว่าแล้วก็รวบรวมลมปราณและสมาธิที่แตกกระเจิงไปแล้วกลับคืนมา เอื้อมมือคว้าหมับ! จับมือไอ้แมทมันเอาไว้
“ไม่เอาแมท อย่าเพิ่ง....เค้ายังไม่อยากโดน” ผมพยายามส่งสายตาอ้อนๆ ไปพร้อมกับเสียง
“ไมอะครับ” แมทที่ตาเชื่อมเยิ้มถามกลับมาแบบงงๆ
ผมฉวยโอกาสที่แมทมันยังงงก๊องอยู่ พลิกวิกฤตเป็นโอกาส ป้าบ! ไอ้แมทลงไปนอนเอ๋อเหรออยู่ใต้ตัวผมแทนเรียบร้อยโรงเรียนเจี๊ยก
“นะแมท ถ้าตัวชอบเค้าจริง ครั้งแรกของเราสองคนตัวต้องให้เค้าเสียบก่อน” ผมส่งลูกอ้อนไปทำงานต่อ
“พี่! ผมไม่เคยโดนเสียบนะครับ ผมเป็นรุกนะพี่” แมทยังแย้งอีก
“ไม่รู้หละ ถ้ารักเค้าจริงก็ทนๆ เอาหน่อยสิ รับรองเค้าแป๊บเดียวออก ไม่นานหรอก แป๊บเดียวจริงๆ”
“............” เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับ กรุณาเรียกใหม่อีกครั้งคะ
“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ต่อไปไม่ว่าอีกกี่ปีกี่ชาติ เค้าจะยอมแมทตลอดเลย จริงๆ นะ แล้วเค้าจะอยู่กับแมทไปจนกว่าแมทจะไม่ต้องการเค้าแล้วจริงๆ” ผมพูดอ้อนไปส่งเดชโดยที่ไม่นึกว่ามันจะมีความหมายอะไรมากนัก ถ้าผมรู้ว่า................ผมคง................. แต่ว่าแมทมันยัง
“............” แมทยังคงจ้องหน้าผมเงียบๆ อยู่เหมือนเดิม หากแต่คราวนี้มันยื่นมือมาประคองหน้าผมกดลงไปใกล้ๆ หน้ามัน นัยน์ที่บ่งบอกความแปลกใจและปฏิเสธอย่างเปิดเผยเมื่อกี้หายไป กลับกลายเป็นสายตาแห่งการค้นหาที่มองลึกเข้ามาในตาเหมือนดั่งว่าจะมองไปให้ถึงก้นบึ้งของหัวใจ ความรู้สึกที่แว๊บเข้ามาในโสตประสาทผมตอนนี้....ทำไมมันโหยๆ ยังไงไม่รู้พิกล
“พี่พูดจริงหรอ? ผมเชื่อพี่นะครับ พี่คงไม่.... เอาเถอะ ผม....ยอมพี่” แมทอ้ำอึ้งก่อนตกลง แมทก็ทิ้งตัวลงทาบเตียงเหมือนปล่อยวางแล้วทุกสิ่ง....ปล่อยให้เกมส์คืนนี้ผมเป็นผู้ควบคุม
ส่วนผมที่ยังคงตะลึงอึ้งอยู่ด้วยความนึกไม่ถึงว่าแมทมันจะยอม มันมีความรู้สึกบางอย่างที่แล่นปรี่ขึ้นมาแน่นในอก แต่ผมจะไม่ยอมเสียโอกาสนี้ไปหรอกครับ เมื่อกายพร้อมใจพร้อมทางสะดวก ผมก็สอดยัดเข้าไปทันที
“อึก.....ก อะ อื้บ...”
“ค่อยๆ พี่ ค่อยๆ ผะ......ผม เจ็.....บ” แมทที่โดนผมยกขาพาดไหล่แหกออกเป็นชาแนลวีเกร็งขาแน่น ท่าทางจะเจ็บจริง ผ้าปูที่นอนถูกแมทกำขย่มดึงตลบขึ้นมา หน้าบิดเบี้ยวเหย่เก ใจนึงผมก็สงสารแมทนะ แต่ใจนึงก็อยากเอาชนะ อยากได้แมทไว้เป็นของตัวเองเพราะคิดว่าถ้าผมได้แมทแล้วแมทจะต้องเป็นของผมตลอดไป ไม่ไปเที่ยวแรดๆ กะใครที่ไหนอีก ความรู้สึกอันหลังมันมีมากกว่า
มันเลยทำให้ผมพยายามยัดเข้าไปให้ได้
“แมทอย่าเกร็งสิ หายใจเข้าลึกๆ แป๊บเดียวนะแป๊บเดียว” นี้คงเป็นข้อความพื้นๆ ที่ผมพยายามส่งไปให้เข้าหูแมท แต่ดูท่า....ไม่เลย
“ฮึ......อึกส์.....ห่ะ......พี่ หมดยัง” เสียงแมทถามขึ้นมาจากหน้าที่ส่ายสะบัด
“คะ...ครับ มะ....หมดแล้ว ฟิตมากเลยแมท ร้อนสุดยอด”
“พี่อย่าเพิ่งขยับนะ เดี๋ยวก่อน ผมขอพัก ไม่ไหวแล้วพี่” แมทร้อง
“ตัวอย่าขมิบสิ เค้าก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกันนะ” ผมต้องอั้นสุดๆ เลยครับงานนี้ รูแมทมันตอดดีแท้ เพิ่งรู้ว่าในตัวผู้ชายมันอุ่นอย่างนี้นี่เอง ผมรู้สึกดีนะครับที่ได้เข้ามาในตัวแมทมัน “ไหวมั๊ย เค้าเริ่มละนะ” ผมร้องบอกก่อนขยับบั่นท้าย
แมทคงจะเจ็บมากจริงๆ ครับ ดูจากคิ้วที่ขมวดเม็ง มือที่กำขย่มผ้าปูและแท่งมหึมาของแมทที่ตอนนี้กลายเป็นหนอนน้อยไปซะแล้ว ถึงผมจะเห็นว่าแมทแบบนี้....แต่ก็ไม่สามารถหยุดขยับได้ ผมยังคงเร่งจังหวะซอยให้มากขึ้น มากขึ้น เสียงต้นขาผมกระทบเนื้อแมทดังอยู่ป้าบๆ กลบเสียงทุกอย่างในห้อง ผมเร่งจังหวะขึ้นอีกและอดที่จะมองหน้าแมทไม่ได้
ผมเห็นไม่ถนัดหรอกครับ เพราะตัวแมทโดนกระแทกโยกไปมาหัวส่ายหัวคลอนไปตามจังหวะที่กระชั้นเร่งเร้า เห็นเพียงเสียวหน้าที่เหย่เกเพราะความเจ็บปวดนั้น
“ซีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดส์ มะ....แมทครับ พะ....พี่ พี่ไม่ไหวแล้ว จะออกแล้วจะออกแล้ว แตกแล้ว แตกแล้วครับ อ้า.......................ส์”
หัวใจผมแทบหยุดเต้นเมื่อผมปลดปล่อยหยาดหยดของตัวเองเข้าสู่ภายในตัวแมท ท้องน้อยกดเกร็งกระตุกถี่รัวเพื่อปล่อยน้ำออกมามากมายจนไหลทะลักย้อนย้อนออกมาเลอะหน้าขาผม ผมเงยหน้าขึ้นซู้ดปาก พยายามสูดลมเข้าปอดเพื่อหายใจให้ทัน ไม่รู้ว่าแมทจะเป็นไงบ้าง แต่ผมนะหมดแรงเหงื่อโทรมหน้า ขอผมฟุบลงกะอกกว้างๆ ของแมทก่อนนะครับ
“พี่ครับ” ผมยังเฉย “ตัว.....”
“หือ ว่าไงครับ ตัวเรียกเค้าทำไม?” ผมถามทั้งที่ตายังปรือ หัวใจผมเริ่มเต้นช้าลงบ้างแล้ว
“เอาออกไปได้แล้ว นะตัวนะ เค้าอยากเข้าห้องน้ำ ไม่ไหวแล้ว น้ำตัวเยอะมากเลยอะ เดี๋ยวเปื้อนผ้าปูที่นอน” แมทว่างั้น
“ครับ ได้ครับ” ผมตอบก่อนถอดถอนตัวออกมา “เจ็บมากมั๊ย มีเลือดด้วยอะแมท”
“ช่างมันเถอะครับ เพื่อพี่...ผมให้” แมทพูดเน้นก่อนกระเด้งตัวลุกเข้าห้องน้ำ
.............................................
-
:haun6: อะไรกันนี่เจ้ บทอัศจรรย์ของเจ้มานช่างงงงงง :haun1:
มาต่อเร็วๆนะ จารอดูนายแมทเอาคืนเจ้ 5555+ :like6:
ขอไปสงบสติอารมณ์รอเจ้มาเล่าต่อนะค้าบบบบบ :interest:
-
“ครับ ได้ครับ” ผมตอบก่อนถอดถอนตัวออกมา “เจ็บมากมั๊ย มีเลือดด้วยอะแมท”
“ช่างมันเถอะครับ เพื่อพี่...ผมให้” แมทพูดเน้นก่อนกระเด้งตัวลุกเข้าห้องน้ำ
.............................................
แมทออกไปเรียนแล้ว ห้องทั้งว่างลง มีผมนอนอยู่บนเตียงคนเดียว ผมนอนนึกทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน มันคงไม่ใช่แค่การที่คนสองคนมีอะไรกันแต่มันคงมีการกว่านั้น
‘เพื่อพี่...ผมให้’ แมทพูดทำไม มันหมายความว่าไงหรอแมท มันจะหมายความว่าแมทชอบผมจริงๆ หรือเปล่าครับ แมทจะรักผมหรือเปล่านะ แล้วผมละ?....บ้าหรือเปล่า เค้าพูดแค่นี้ดันเก็บเอามาคิดมาก ไปอาบน้ำดีกว่า เอ!! ผ้าเช็ดตัวอยู่ไหนหว่า สงสัยตากอยู่ที่ระเบียง ไหนดูสิ
“อุ้ย!” ผมสะดุดอะไรบางอย่างกระเด็น “สูบอะไรตั้งเยอะแยะวะ ทำไมไม่รู้จักเอาไปทิ้ง จะเก็บไว้แลกโล่หรอไงนะก้นบุหรี่เนี้ย” ว่าแล้วก็เอาไปเททิ้ง โป้กๆๆ เสียงผมเคาะที่เขี่ยบุหรี่เข้ากับขอบถังขยะ จะว่าไปห้องมันก็รกนะ ไม้กวาดอยู่ไหนวะ กวาดบ้านซะหน่อยดีกว่าเรา อิอิ
อ๊ะ! กวาดเสร็จแล้วแถมถูให้อีกตะหาก มีไรให้ทำอีกวะเรา อู๊ยยยยยยยยยยยส์ กุงเกงในเต็มตะกร้าเลย ซักตากให้ดีฟ่าเนอะ ว่าแล้วก็ขมวดผ้าขนหนูซุกหว่างขาแล้วลงนั่งซัก กกน. ซักแล้วก็ซัก ขยี้ๆๆ ตากเสร็จเดินเข้าห้อง
อ๊ะ! ผ้าปูที่นอนยับ เอ้า! จัดการปูใหม่ให้ตึง แว้ก! ตูซื้อผ้าปูที่นอนมานี้หว่า ยังไม่ได้เอาให้มันเลย ลืมโคตร หยิบเอามาเตรียมไว้ให้แมทมันดีกว่าเย็นนี้ โอเค เสร็จแล้วไปอาบน้ำรอแมทมารับไปกินข้าวดีฟ่า กิ้วๆ
...............................................
“ร้านนี้ไม่หร่อยเลยแมท ทีหลังตัวอย่าพาเค้าไปกินอีกนะ เซ็งมาก” ผมต่อว่าแมทเมื่อเดินขึ้นมาถึงห้อง วันนี้แมทพาไปกินราดหน้าทะเลที่มาเปิดใหม่แต่หาความอร่อยไม่ได้เลย
“แล้วเค้าจะไปรู้เหรอว่ามันไม่อร่อย ก็เพิ่งเคยไปเหมือนกัน เอานา...คราวหน้าเค้าไม่พาไปแล้วร้านนี้” แมทเดินเลยผมที่หย่นก้นลงเพียงแค่บนขอบเตียงไปนอกระเบียง คงจะออกไปสูบบุหรี่หลังอาหารตามเคย “ตัว....” แมทหันมายิ้มตาวาว
“อะไรเหรอ?” ผมหันไปทำหน้าเหรอหราใส่เพราะกำลังก้มอ่านพลอยแกมเพชรที่เพิ่งซื้อติดมือขึ้นมาด้วย
“ตัวเทก้นบุหรี่ทิ้งให้เค้าหรอ?” แมทชูที่เขี่ยบุหรี่สะอาดเอี่ยมอ่องเหมือนใหม่ให้ผมดู เพราะนอกจากจะเททิ้งแล้วผมยังล้างแถมให้ด้วย
“ก็มันเต็มจนล้นแล้วนิ ก็ยังยัดอยู่ได้”
“แล้วตัวซัก กกน. ให้เค้าด้วยหรอ?” ยังถามผมอีก รำคาญจริงวุ้ย คนจะอ่านหนังสือ
“ก็ใช่สิ เต็มจนล้นตะกร้าแล้ว ในตู้เหลือไม่กี่ตัวเอง อยู่ว่างๆ ก็เลยซักให้” ผมตอบทั้งๆ ที่ยังก้มอ่านหนังสือ เลยไม่รู้ว่ากำลังจะโดน .....
“ :sad5: แว้กกกกกกก! โดดทับลงมาได้ ตัวแกเบาซะที่ไหนวะ ลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ตูหายใจไม่ออกโว้ย” ผมดิ้นขลุกขลักๆ อยู่ใต้ตัวหนาๆ ของไอ้เจ้าแมท
“น่ารักจังเลย แฟนใครหว่า มามะหอมแก้มสองที จุ๊บๆ” แมทเอื้อมมือมาบังคับหน้าผมไว้แล้วก็หอมแก้มซ้ายขวาแรง “อืม ชื่นใจ เหม็นเขียวดีจัง”
“ไอ้บ้า! มีที่ไหนเหม็นเขียวแล้วยังชื่นใจอีก งั้นดีเลย...คราวหลังไม่ต้องมาหอมอีก”
“อะๆๆ อย่านะคร้าบบบบบบ ตัวอย่ามาทำลืมว่าเมื่อคืนตัวพูดอะไรไว้ เอ๊ะๆ ไม่มีทาง โนเวย์ พูดแล้วห้ามเปลี่ยนใจ คืนนี้เสร็จผมแน่ คอยดู๊” แมทเอามือจิ้มหน้าผากผมแรงๆ ทีนึงจนผมหน้าหงาย
“อู้ยส์ เจ็บนะ” เอามือลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ “เออนี่! นึกไรออกแล้ว เดี๋ยวนะ” ผมลุกขึ้นไปรื้อๆ กระเป๋าเดินทางที่วางแหมะอยู่ปลายเตียง “อ๊ะ! เค้าให้”
“อะไรอะ ยื่นมาซะจะทิ่มหน้าเค้า”
“ผ้าปูที่นอน ชอบไหมสีนี่ เค้าอุตส่าห์นึกแทบแย่ว่าตัวอะชอบสีไร กว่าเค้าจะหาได้...เดินวนอยู่ตั้งนานแนะ แกะดูเลยสิว่าชอบไหม”
“เท่าไหร่เนี้ย” แมทลูบๆ ไปบนเนื้อผ้าที่ท่าทางจะลื่นนอนสบาย
“ไม่เท่าไหร่หรอก...ช่างมันเถอะ เอาแบบนี้แหละดี มันจะได้นอนสบาย มันเป็นผ้าซาตินผสมค๊อตตอน เวลาซักไม่เป็นขน ตัวจะได้ไม่คันหลังไงเวลานอน” ผมแถไปโน้น
“สามพัน” แมทยังไม่หยุด
“กว่านิดๆ แต่ช่างมันเหอะ เอาไว้เปลี่ยนเวลาเค้ามาค้างไง เค้าไม่อยากนอนซ้ำรอบคนอื่น” ผมเลื่อนลงไปนั่งหันหลังพิงขอบเตียงระหว่างขาแมท “เค้าไม่ห้ามหรอกนะหากตัวจะพาใครมาเวลาเค้าไม่อยู่ ใจจริงเค้าอยากจะห้ามแต่ไม่ทำดีกว่า เค้าเองก็อยู่ใกล้ ตัวเองก็ยังหนุ่ม เวลามันคึกขึ้นมาไม่รู้จะไปลงที่ไหน น่าสงสารออก แต่เค้าขออย่างเดียวว่า....ถ้าเค้ามาค้าง เค้าต้องได้นอนผ้าปูผืนนี้แล้วห้ามเอามาปูให้ใครนอนนอกจากเค้า” ผมก้มหน้าลงบีบมือตัวเองหนักเมื่อพูดถึงตอนท้ายๆ ประโยค
“ตัว...” แมทพยายามเลื่อนตัวเองลงมานั่งซ้อนผมเอาไว้ “ต่อไปนี้เค้าจะไม่พาใครมาที่นี่อีก...เค้าสัญญา ถ้าเค้ายังเป็นแฟนตัวอยู่ ใครหน้าไหนก็ไม่มีทางได้เข้ามาเหยียบห้องนี่แน่” แมทโอบซบผมเอาไว้หลวมๆ วางคางลงบนไหล่ขวาผม
“ใครจะไปรู้ เค้าไม่ได้มาตามเช็คดูสักหน่อย”
“เชื่อเค้าเหอะ เค้าอาจจะเป็นคนเจ้าชู้แต่เค้าก็รักใครจริงเป็นเหมือนกันนะ เพียงเมื่อก่อนเค้าอาจจะยังไม่เจอใครที่เค้าจะรักได้เท่านั้นเอง” แมทกอดรัดตัวผมแน่นเข้า
“อืม เค้าจะคอยดู”
.....................................................
-
“เชื่อเค้าเหอะ เค้าอาจจะเป็นคนเจ้าชู้แต่เค้าก็รักใครจริงเป็นเหมือนกันนะ เพียงเมื่อก่อนเค้าอาจจะยังไม่เจอใครที่เค้าจะรักได้เท่านั้นเอง”
อืมมม เหมือนพึ่งได้ยินประโยคคล้ายๆแบบนี้มาเหมือนกัน แต่มะรุว่าจะทำได้แบบที่พูดจิงๆอ๊ะป่าว :kikkik:
-
นายแมทน่ารักเชียว....... :angellaugh2:
เจ้ครับ มาเล่าต่อเร็วๆนะ กำลังสนุกเลย
-
แมทฟุบลงมาทับอกผม อกแมทชื้นรื่นไปด้วยเหงื่อทำให้ขนหน้าอกแมทเกิดเป็นผิวสัมผัสแปลกประหลาดสำหรับผม
ผมชักติดใจสัมผัสนี้ซะแล้วสิครับ คิคิ
......................................................
แมทคงออกไปเรียนแล้วตอนนี้ ใช่สิก็มันเกือบเที่ยงแล้วนี่หว่า เดี่ยวแมทคงจะเข้ามารับไปกินข้าว งั้นลุกขึ้นไปอาบน้ำดีกว่า
นังอ้วนรับสาย..... นังอ้วนรับสาย..... รัยสาย เซ่ส์......
เสียงทอระสับอุบาทว์ๆ ดังขึ้นอีกแล้ว เพื่อนคนไหนมันโทรมาตอนนี้วะ ผมเลยต้องลุกจากชักโครก เอ๊ะ! ได้เลือดเหมือนกันนี่หว่า มิน่า มันถึงได้รู้สึกเจ็บๆ :-[
“แกทำอะไรก็เครื่องฉ้านนนนนนนนนนนนนนนน” เสียงโอ้โวยโวกเวกมาตามสาย
“ใครไปทำอะไรกะเครื่องแก ชั้นไม่วิตถารเปิดระบบสั่นแล้วเอาเครื่องแกยัดตูดหรอกนา”
“อีบ้า! ชั้นไม่หมายความว่าอย่างนั้น ชั้นหมายถึงแกเอาเครื่องชั้นส่งรูปอะไรไปให้ใคร”
“อ้อ..... :kikkik: เออ! ชั้นยืมใช้นิดหน่อยไม่ได้เรอะ”
“แล้วทำไมต้องเป็นเครื่องชั้น”
“อ๊ะ! แกนิ โง่แบบนี้จบเกียรตินิยมได้ไงวะ” ผมชอบด่าว่ามันโง่อยู่เลยทั้งๆ ที่มันเรียนเก่งกว่าผมตั้งแยะ
“แกเองก็จบเหมือนกันไม่ต้องมาว่าคนอื่นเค้า ไหนลองอธิบายมาสิ เผื่อคนโง่ๆ อย่างชั้นจะพอเข้าใจบ้าง”
“ก็ไม่มีไร แค่อยากส่งรูปบางรูปไปให้คนบางคนมันดูเล่นๆ” :haun2:
“ชิส์ หน่อยแน่ะ แล้วทำไมไม่ใช้เครื่องตัวเองส่ง มาใช้เครื่องคนอื่นทำไม”
“อ๊ะ! จะใช้เครื่องตัวเองทำไม เดี๋ยวเบอร์มันก็ขึ้น...คนรับมันก็รู้สิว่าใครเป็นคนส่ง”
“หน้อยแน่ะ ชั้นว่าแล้ว อยู่ๆ ทำไมมันเกิดใจดีขึ้นมา บอกว่าซื้อซิมเบอร์สวยมาเป็นของฝาก ทุเรศ!! ที่แท้ก็มีแผน”
“555 นิดหน่อยนาแก แล้วไงเกิดไรขึ้น”
“เออ! เมื่อเช้านี้อีนังน้องบอลบ้าบออะไรของแกนั้นนะโทรเข้าเบอร์นี้ มันโทรมาถามว่าชั้นเป็นใคร รู้จักพวกแกสองคนด้วยเรอะ ตอนแรกชั้นก็งงๆ พอมันเล่ารายละเอียดชั้นถึงเพิ่งนึกได้ว่าอาจเป็นฝีมือแก”
“ว้าว...ฉลาดนิ แล้วไงต่อ”
“มันก็โทรมาร้องห่มร้องไห้นะสิ สงสัยมันจะชอบไอ้แมทมากวะแก เห็นถามชั้นใหญ่เลยว่าแกเป็นใคร รู้จักกะไอ้แมทนานยัง แล้วถามว่าชั้นชื่ออะไร”
“แล้วแกบอกชื่อให้มันไปอ๊ะเปล่า”
“บ้าสิ! เรื่องไรชั้นจะบอกชื่อจริงชั้นไป พอดีชั้นนึกไปถึงไอ้เด็กตัวเล็กๆ คนนั้นที่มันเข้ามาทักไอ้แมทในเธควันก่อนนะ ชั้นเลยบอกว่าชั้นชื่ออั้ม”
“อุ้ยยยยยยยยยยยส์ ดีมากๆ เพื่อน แล้วไงต่อๆ”
“มันก็ถามว่าอั้มไหน ชั้นบอกว่าอั้มหาดใหญ่”
“แล้วแกบอกมันเรื่องชั้นไปว่าไงวะ”
“ชั้นก็บอกว่าแกเป็นแฟนไอ้แมทนานแล้ว แต่ว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วไอ้แมทก็รักแกมากด้วยไม่ค่อยไปยุ่งกะใครนอกจากแกจะอนุญาต ขนาดชั้นเองก็ตามจีบไอ้แมทอยู่เหมือนกัน”
“วีดวิ้ว!! :pigha2: แล้วมันว่าไง”
“มันก็อึ้งไปน่ะสิ เห็นมันเล่าว่าแกเคยไปจีบมันด้วยนิ”
“เออ...ชั้นแกล้งไปจีบมันเท่านั้นแหละแล้วก็ถ่ายรูปคู่กับมันมา กะว่าจะเอาไว้ให้ไอ้แมทมันดู ยังไม่ทันไร...มันก็ดั๊นไปกดเปิดดูเอง ชั้นเลยบอกว่านังบอลเป็นแฟนเก่าชั้นเองแหละ เคยคบสมัยสมัยที่มันยังอยู่กรุงเทพฯ”
“อ้าว! แล้วไอ้แมทว่าไง”
“มันจะว่าไง ก็ชั้นบอกว่าเรื่องมันเกิดขึ้นและจบไปก่อนที่ชั้นจะเจอกับแมท เพราะฉะนั้นไม่มีประโยชน์อะไรที่จะหึงหวง แล้วอีกอย่างเรื่องมันก็จบไปแล้วด้วยเพียงแต่ยังไม่ได้ลบรูปทิ้งไปเท่านั้นเอง”
“แล้วมันไม่สงสัยอะไรเลยหรอ?”
“ไม่รู้สิ วันนั้นยังไม่ทันได้คุยไรกัน นังบอลมันก็โทรเข้ามาเครื่องไอ้แมทก่อนโว้ย แต่ชั้นไม่รู้ว่ามันคุยไรกัน ไม่ได้ตามไปแอบฟังมันคุยกันนิ”
“ทำไมแกไม่ตามไปหล่ะ”
“อ๊ะ! อีเวร ใครจะตามไป เดี๋ยวก็โดนหาว่าชอบสอดรู้สอดเห็นกันพอดี ของอย่างนี้มันต้องแอ๊บไม่สนใจโว้ยน้อง ทำเป็นวางตัวดีๆ ลอยตัวเหนือปัญหาทั้งมวล :haun5: อิอิ แล้วมันไม่ถามหรอว่าทำไมอยู่ๆ แกถึงส่งรูปชั้นไปให้มัน”
“มันก็ถาม แต่ชั้นบอกว่าไม่รู้ใครส่ง ชั้นไม่รู้เรื่อง”
“เออ...ดีๆ อย่าบอกไปเชี่ยวนะแก บุ้ยเรื่องนี้ให้นังอั้มเด็กเวรนั้นไป แกกับชั้นเก๊าะ...”
“....ลอยนวล” :laugh:
“เออ 555555 แกนี่มันตอแหลเก่งสมเป็นเพื่อนชั้นจริงๆ”
“ชั้นก็ทำตามที่เพื่อนสอนๆ มานั้นแหละจ๊ะ ลูกศิษย์มันก็ต้องเก่งตามอาจารย์สิจ๊ะ นี่ขนาดยังไม่ได้ครึ่งนะ”
“เออ แล้วจะมีรางวัลให้ เออแก!
“อะไร”
“นังบอลนะ ขาวๆ บางๆ เปคแกเลยนะโว้ย สานต่อเลยสิ อิอิ”
“บ้าใครจะไปกินของเหลือเดนจากคนใกล้ตัววะ หาเอาใหม่ข้างหน้าได้เยอะแยะ เพราะชั้นมัน...”
“.....สวย” :like6:
“เออ ถูกต้อง 555 งั้นแค่นี้ก่อนนะ ชั้นไปทำงานต่อก่อนนะ บาย”
โอ้วางสายไปแระ เหลือแต่ผมที่นั่งอมยิ้มกับแผนการที่ลุล่วงไปอีกขั้น คราวนี้จะรอดูซิว่ามันจะยังมาต่อแยโย่งแมทของผมอีกหรือเปล่า ถ้าเจอไปขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกวุ่นวายอีกมันก็หนาเกินไปแล้วม้างงงงงงงงงงง เนอะ?
....................................
-
“นังบอลนะ ขาวๆ บางๆ เปคแกเลยนะโว้ย สานต่อเลยสิ อิอิ”
เพื่อนเจ้ไม่สน ส่งมาทางนี้ก้ได้คร้าบบบบบ :haun6:
-
:interest: รอมาเล่าต่อค้าบ :kikkik:
-
“อึกส์......อะ....ฮึ....อะส์”
เอาอีกแล้วครับ ผมเกิดอาการเหมือนเดิมอีกแล้ว ช่วยด้วยคร้าบผีอำ แต่ว่าผมชักจะเต็มใจให้อำซะแล้วสิ ช่างมัน ปล่อยให้อำไปเลย อำได้แค่ไหนก็อำไป เชอะ! อึ้ยยยยยส์ ตูเสียวโว้ย
กี่โมงแล้วเนี้ย...เมื่อเช้า ไม่สิ ตอนนั้นมันเช้ามืดนี่หว่า ท่าทางแมทน้อยมันชอบออกกำลังกายตอนเช้ามืดจัง สองวันแล้วที่เป็นอย่างนี้ ไม่เป็นไรยังไหว ยังไหว ดูนาฬิกาอีกทีสิมันกี่โมงแล้วอะ ออ! จะเที่ยงแล้วเดี่ยวแมทมันคงมา ลุกไปอาบน้ำดีกว่า
‘คลิก!’ เสียงลูกบิดประตูถูกเปิดออก ทำให้ผมต้องหันไปดู
“มาแล้วคร้าบบบ อ้าว!? ตัวยังนอนอยู่อีกเหรอ”
“อืม....เพิ่งตื่นเมื่อกี้เอง”
“อะไรตื่นหรอครับ ไหนดูสิ” แมททิ้งตัวลงนอนขนาบผมบนเตียงแล้วคว้าหมับเข้ากลางลำตัวผม แล้วขยำคลึง
“เฮ้ย!! ทำไรอะ”
“ถามได้ก็จะดูว่าตื่นหรือยัง อ้าส์ กำลังได้ที งั้นกินก่อนไปกินข้าวดีกว่า เนอะๆ ” แมทกดผลักผมลงทาบกับเตียงก่อนเคลื่อนตัวขึ้นคร่อมทับตามอีกที
“ดะ....ดิ...เดี๋ยวๆ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์”
....................................................
“ไม่ทันแล้วตัว ผมต้องไปเข้าแลปก่อน อาจารย์คนนี้แกยิ่งเฮียบๆ อยู่ด้วย สายนิดหน่อยไม่เลยเลยเชียว เอาเป็นว่ารวบยอดไว้กินตอนเย็นเลยแล้วกันนะ อ๊ะ! ไม่สิเดี๋ยวตัวหิวตายกันพอดี เอางี้..เค้าทิ้งกุญแจเอาไว้ให้นะ ตัวออกไปกินเองแล้วกัน โทษทีนะครับ จุ๊บ! ไปละ” แมทพูดพลางจัดแจงใส่เสื้อผ้า ก้มลงจุ๊บที่นอนพังพาบอยูบนเตียงก่อนคว้ากระเป๋าสะพายเน่าๆ ของมันติดมือแล้วรีบวิ่งออกไป
นั้นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงซัดข้าวจานที่สองเข้าปากอย่างรวดเร็วในตอนนี้ แมทเพิ่งขับมอไซค์กลับเข้ามาตะโกนเรียกให้ผมลงแต่งตัวไปกินข้าวเมื่อแอบโทรมาถามแล้วได้ความว่าผมยังไม่ลงไปกินแม้ว่าจะเกือบสี่โมงเย็นแล้วก็ตาม
“ทำไมตัวไม่ลงมากินข้าว ห๊า?!”
“ก็มันไม่หิว” ความหิวมันก็หิวอยู่หรอกครับ แต่ขี้เกียจลงมามากกว่า มีอะไรที่พอจะใส่ท้องได้ในตู้เย็น ผมก็ซัดซะเกือบเกลี้ยงแต่มันก็ยังช่วยอะไรไม่ได้มาก ก็คนมันเสียพลังงานไปเยอะนิ
“ไม่หิว? แล้วทำไมกินตั้งสองจาน ทุกทีจานเดียวก็ไม่ค่อยจะหมด”
“ก็มัน...เอ่อ....อร่อยนะ ทำไม คนมันกินแล้วอร่อยจะกินอีกไม่ได้หรือไง”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร งั้นเดี๋ยวเราไปแวะซื้ออะไรขึ้นไปกินบนห้องอีกไหม เผื่อค่ำๆ ตัวจะหิว”
“อืม...ดีๆๆ เมื่อกี้เห็นร้านขนมเบื้องญวณออกขายแระ เค้าอยากกินอะ ไม่ได้กินมานานมากแล้ว เคยกินโน้น ตอนสมัยเด็กๆ”
“ได้ๆ แต่ตัวรีบๆ กินหน่อย ฝนทำท่าว่าจะตกแล้วอะ รถก็ไม่ได้เอามา คนอะไรรถมีก็ไม่ยอมให้ขี่ อยากจะเดิน”
“อ้าวก็อยู่ในห้องทั้งวันมันอดอู้นี่หน่า เค้าก็เลยอยากเดินสูดอากาศมั่งจิ ตัวนิ! บดเป็นตาแก่ไปได้”
“เอาเหอะ! เดี๋ยวฝนตกใส่หัวแล้วจะไม่สบายคอยดู”
“ชิส์! ไม่มีทาง รุ่นนี้...อย่างหนาเฟ้ย”
“คร้าบบบบ รู้แล้วว่าหนา กินเข้าไปเร็วๆ เลยไม่ต้องพูดมาก” ทำไมมันชอบบ่นจริง ผมว่าผมบ่นเก่งแล้วนะแต่พออยู่กับเจ้าแมทมันที่ไร ผมเป็นต้องโดนมันบ่นไปทุกทีสินา
ผมกับแมทแวะซื้อขนมเบื้องที่ว่ากันคนละแผ่น ตามด้วยเงาะสดๆ อีกสองโล(ของโปรดผมเอง) แล้วก็แคนตาลูป(อันนี้ของแมทมัน)อีกสองชิ้น ฝนฟ้าทำท่าว่าจะตกหนักจริงๆ ด้วยสิครับ ฟ้าแลปแปล๊บๆ เชียว ลมก็พัดแรงด้วย
“เห็นมั๊ย! บอกแล้วว่าฝนจะตก จะตก ก็มัวโอ้เอ้ถามแม่ค้าขนมเบื้องอยู่นั้นแหละ ”
“ก็ไม่เห็นมันจะตกสักหน่อย ตัวนั้นแหละที่มัวแต่เลือกเงาะอยู่ตั้งนาน เลือกเอาแต่ลูกแดงๆ ช้าจะตาย ลูกไหนๆ มันก็กินได้เหมือนกันนั้นแหละ”
“ก็ตัวจะได้กินอร่อยๆ ไง คนเค้าหวังดีแล้วยังไม่ดีอีก เอ้า! ฝนตกแล้ว ไปเร็ว เร็ว....วิ่งสิ”
“ไม่เอาไม่วิ่ง เหนื่อย ตกก็ช่างไม่เห็นกลัว”
“ไม่ได้ วิ่งเร็วเดี๋ยวเปียกหมดกันพอดี” ไม่พูดเปล่าแต่หันมาคว้าข้อมือผมลากให้วิ่งตามไปด้วย
“ไม่เอานะไอ้โย่ง บอกว่าไม่วิ่งไง เหนื่อยยยยยยยย” ผมเลยต้องวิ่งเตาะแตะตามก้นมันมาด้วยครับ
เฮ้อ! เหนื่อยจัง วิ่งมาซะไกลเล่นเอาหอบแฮ่กๆ เลยแหะ พอขึ้นมาถึงห้องก็เปียกพอประมาณ แมทเลี่ยงออกไปจัดการกับเสื้อผ้าที่ตากไว้ตรงระเบียงก่อนจะเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนผมที่เปียกไม่มากเท่าไหร่(คิดเอาเอง)ก็จัดการเอาผ้าขนหนูมาเช็ดๆ แล้วลงมือนั่งแกะห่อขนมเบื้องกินทันที อันนี้ถ้าไม่กินตอนร้อนๆ มันจะไม่อร่อย
“ตัว...มานั่งกินด้วยกันสิ”
แมทเสร็จจากเรื่องที่หลังห้องเดินตามลงมานั่งกินด้วยกันที่พื้นหน้าทีวี ขนมเบื้องสีเหลืองแผ่นโตๆ สองจานกั้นอยู่ระหว่างผมกะแมท ผมยกขึ้นกัดกินคำโตให้สาสมกะที่อยากกินมานาน เออ! อร่อยดีแหะ พรุ่งนี้ซื้อกินอีกดีกว่า
แมทสบตาผมยิ้มๆ เราสองคนต่างเหนื่อยพอกันทั้งคู่เพราะวิ่งฝ่าฝนมาด้วยกันแต่ท่าทางแมทจะเหนื่อยกว่าเพราะต้องลากเอาผมมาด้วย ผมเคี้ยวไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงว่า...นานมาแล้วที่ไม่ได้สนุกแบบนี้ ถึงจะเหนื่อยไปนิดแต่ก็มีความสุขนะ ได้ทำไรเหมือนตอนสมัยเด็กๆ เพราะผมชอบวิ่งเล่นตากน้ำฝนที่หน้าบ้าน จนแม่ต้องเรียกเข้าบ้านเป็นประจำ
“แห่ะๆ อร่อยนะ” ผมตีหน้าทะเล้นเข้าสู่เมื่อเห็นหน้าเหี้ยมๆ ของคนที่นั่งฝั่งตรงกันข้าม
ผมก้มหน้าก้มตากินขนมในจานตรงหน้าส่วนคนฝั่งตรงข้ามนั่งมองเฉย น้ำฝนที่เปียกอยู่บนหัวไหลย้อยผ่านหน้าผากผมก่อนหยดลงบนพื้นห้องเกือบลงในจานขนม พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่ามีคนจ้องมาอยู่ก่อนแล้ว
“แห่ะๆ” ขนมยังคงเต็มปาก
แมทลุกขึ้นไม่พูดไม่จา เดินหายไปหลังห้องก่อนกลับมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วทรุดตัวลงหลังยองๆ คร่อมหลังผมไว้
“แล้วนี่ใจคอจะกินเลยหรือไงห่ะ ผมเผ้าก็ไม่รู้จักเช็ด...มานี่เลยมา อยู่นิ่งๆ สิ เอาหัวมานี่ เอ๊ะ! เค้าบอกให้อยู่นิ่งๆ ไง ค่อยกินก่อนได้มั๊ย พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ก็บอกว่าเอาหัวมานี่....หัวมันเปียกน้ำฝนอยู่เช็ดให้แห้งก่อนได้มั๊ยแล้วค่อยกินต่อ” แมทมันพยามล็อคหัวผมที่พยายามก้มลงต่ำเพื่อจะกินขนมเบื้องแสนหอมในจาน
“ไม่เอา.....เค้าจะกินขนม เปียกก็ช่างหัวมันประไรเร้า”
“ไม่ได้ ต้องเช็ดก่อน เดี๋ยวคืนนี้จะไม่สบายหวัดมันจะจับเอา” แมทพยายามข่มขืนเช็ดหัวผมจนสำเร็จก่อนย้ายลงไปนั่งที่แล้วถึงจะลงมือกินขนมในจานของตัวเอง
“เค้านะกระหม่อมหนา...แค่นี้จิบจ้อย อ้าว! แล้วตัวไม่เช็ดหรอ?”
“เค้าเช็ดแล้ว กินเถอะ” แมทหันไปสนใจขนมในจานตัวเองและละครรักแปดพันเก้าที่กำลังเล่น
“ตัว....”
“หืม?!
“ขอบใจนะ” มันเป็นคำขอบใจที่ออกมาจากใจจริงๆ ของผมเหมือนแมทจะรู้ได้เลยหันมามองผมเต็มตา
“ก็ตัวเป็นแฟนเค้านิ”
ผมยิ้มรับประโยคนั้นน้อยๆ แล้วก็หันไปสนใจละครเหมือนกันก่อนค่อยๆ กระเถิบเข้าไปเบียดนั่งใกล้ๆ กับแมท แมทหันมามองหน้าแต่ไม่ว่าอะไร นอกจากยิ้มให้แล้วกดหัวผมลงให้ซบกับไหล่แมท ข้างนอกฝนตกมาอย่างหนักท่าทางอากาศคงจะหนาว แต่ในห้องนี้...หัวใจผมกลับอบอุ่นเพราะมีคนชื่อแมทนั่งอยู่ข้างๆ อย่างตอนนี้ :monkeylove2:
.........................................................................
-
“อะไรแกแค่นี้ทำบ่น แค่วันละสองสามรอบเท่านั้นเอง” ไอ้โอ้ที่ผมโทรไปหาเมื่อเวลาผ่านไปอีกสองวันโดยที่ผมไม่เห็นหน้ามันเลยคุยพลางเคี้ยวอะไรในปากพลาง เห็นแมทว่ามันกำลังไปตามจีบเด็กคณะทันตะที่เจอกันตอนไปว่ายน้ำอยู่
“ชั้นไม่ไหวแล้วแก ขืนเป็นอย่างนี้ทุกวันชั้นตามแน่ๆ เลย”
“ไม่ต้องโอดโอยเลยแก ก็แกไม่ยอมให้ใครมาแบ่งเบาภาระนี้เองนี่หว่า แกก็ต้องรับหน้าที่นี้ต่อไปคนเดียวสิ”
“แต่แก...อะ! ขนาดมันก็ไม่ใช่เล็กๆ นะเว้ย ขวดโค้กล่ะมั่งนั้นนะ เจ็บจะตายชักอยู่แล้ว วันก่อนชั้นก็มีเลือด”
“หู้ย! ถึงขั้นมีเลือดเลยหรือแก เอาวะ...ไงๆ ก็ทนๆ เอาหน่อยสิ”
“ชั้นก็ทนแล้วนะ.....แต่นี้มันเกินไปแล้วนะ อะไรกัน...เช้ามืดก็ปลุกเย็นมาก็สะกิดก่อนกินข้าว บางวันแถมรอบเที่ยงให้ชั้นอีก ชั้นเป็นคนนะแก ไม่ใช่ตุ๊กตายาง” :sad4:
“เอ๊า! ก็แฟนแกมันเซ็กส์จัดนิ แกก็ต้องรับมือมันให้ไหว เรื่องอย่างนี้โบราณเค้าว่าต้องตามใจผัว อย่าขัดใจผัวโว้ย ท่องไว้...ขมิบ ขมิบ ขมิบ”
“อุบาทว์ โบราณห่าเหวอะไรของแกวะ ชั้นไม่เห็นจะเคยได้ยิน” :-[
“อ๊ะๆ นังนี่ ไม่เชื่ออย่าหลบหลู่นะเว้ยแก เชื่อชั้นเหอะทนๆ เอาหน่อย พรุ่งนี้แกก็จะกลับแล้วนิ”
“เออ....คราวนี้กลับรถทัวร์นะ แกไม่ต้องมาส่งหรอก แมทมันจัดการเองหละ”
“ชิชะ! พอมีผัวแล้วไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเพื่อนเลยนะมรึง แต่ก็ดี....ชั้นจะได้ไปตามจีบน้องหมอของชั้นต่อ”
“หมอไหนของแกวะ อ้อ! เห็นแมทบอกชั้นว่าแกไปตามจีบเด็กทันตะนิ”
“เออ ปีหกแล้ว เจอกันวันก่อนที่สระว่ายน้ำ ขาวตี๋หล่อล่ำมาเชียว น่าเจี้ย....ชั้นไม่กินหรอกดำๆ อย่างไอ้ดำของแก แหวะกินไม่ลง”
“อ้าวอีนี่ ก็คนมันรัก เฮ้ย! ชอบไปแล้วนี่หว่า”
“ต๊าย!!! กล้ามาก อะไรนะแก ไหนแกพูดใหม่สิ เพื่อนชั้นตกหลุมรักไอ้แมทไปแล้วเรอะ”
“ไอ้บ้า พูดทำไมเสียงดัง อายเค้า” :myeye:
“อายใคร? มีแฟนไม่เห็นน่าอาย ชั้นเห็นเค้าคอยตามจะแย่งตะครุบเอาไอ้แมทของแกกันทั้งเมือง แกไม่เห็นเร๊อะ”
“เห็นสิ ก็นี่ไงที่ชั้นหนักใจอยู่ ก็ชั้นจะกลับแล้วใช่ไหม กว่าจะว่างลงมาอีกก็อีกตั้งนาน ป่านนั้น ชั้นไม่โดนแย่งไอ้แมทไปแล้วเรอะ”
“อ้อ....ที่แท้ก็โทรมาถามเรื่องนี้นี่เอง แล้วแกจะทำไงได้วะ เอางี้แล้วกัน...
ชั้นจะคอยสอดส่องพฤติกรรมมันให้ ถ้าเห็นมันนอกลู่นอกทางเมื่อไหร่จะโทรไปบอกแกเลยทันที ดีมั๊ย?”
“เออ...ดีๆๆๆ ขอบใจนะแก ว่าแต่แกจะไม่มาเลี้ยงส่งชั้นก่อนกลับเรอะ”
“ไม่ เปลืองตังค์ เก็บไว้เลี้ยงข้าวน้องหมอชั้นดีกว่า อ๊าย....ส์ เด็กๆ ใสๆ น่ารั๊กที่จุดเยย ฮิ้ววววววววววววววววววส์”
“เออ ขอให้ได้ขอให้โดนนะแก แค่นี้แหละ แมทมาแล้ว”
“ปะตัว ลงไม่กินข้าวกัน”
เอ๋!! แปลกวุ้ยเย็นนี้ไม่ยักกะมาสะกิดใช้งาน สงสัยหมดแรงหรือไม่ก็เบื่อแล้วละสิ
“ตัวๆๆๆ เค้าอยากกินข้าวต้มกุ๊ยอะ” ผมเขย่าๆ แขนแมทที่นอนดูแผ่นพับโฆษณามือถือรุ่นนั้นรุ่นนี้ ผมเห็นมีตั้งหลายแผ่น ไหนจะแผ่นพับโฆษณาของอื่นๆ อีก แมทมันของสะสมแผ่นพับพวกนี้หรือไง
“ตัวเค้าว่ารุ่นนี้เจ๋งดี ราคก็ไม่แพงด้วย” แมทที่ไม่สำเหนียกอะไรกะคำพูดผมเลยชี้ให้ผมดูมือถือรุ่นไม่ล่าสุดแต่ก็ไม่เก่ามาก แบบว่าเพิ่งตกรุ่นใหม่ๆ ราคาเลยย่อมเยาลงกว่าตอนที่เพิ่งวางตลาดสดๆ ใหม่ๆ
“เค้าบอกว่าเค้าอยากกินข้าวต้มกุ๊ย”
“ไหนว่าอยากได้มือถือใหม่”
“ไม่เอาแล้ว เปลืองเงิน เก็บไว้กินข้าวดีกว่า”
“เหรอ? เอางั้นหรอ ตามใจ เห็นวันก่อนบอกว่าอยากได้ เค้าก็อุตส่าห์ไปหามาให้ดู”
“เออนา...ขอบใจนะ แต่ว่าตอนนี้อยากกินข้าวต้มกุ๊ยแล้วอะ”
“อืม...เดี๋ยวพาไป อบผมเสร็จแล้วไปเลยแล้วกัน ตัวไปแต่งตัวรอสิไป”
“ไม่ต้องแต่งรอหรอก ดึกแล้วจะแต่งให้ใครดู (เดี๋ยวกลับมาก็ต้องถอดอยู่ดี ใส่ไอ้ที่มันถอดง่ายๆ นั้นแหละ)” อันหลังนี้ผมไม่ได้พูดออกไปนะ แค่คิดเฉยๆ คืนนี้แมทมันเอาหมวกอบไอน้ำและครีมหมักผมของผมมาลองหมักผมของมันมั่ง เพราะว่าแมทเป็นคนผมหยิกแล้วไปยืดมา สุขภาพของเส้นผมเลยไม่ค่อยดี เส้นผมแข็งยังกะไม้กวาด ครั้นพอจะให้ไปอบไอน้ำที่ร้านก็ไม่ไปบอกว่าอายคน(ที่ไปยืดนะไม่อาย ชิส์!) ผมก็เลยต้องหอบอุปกรณ์อบไอน้ำใส่กระเป๋ามาด้วยจากกรุงเทพฯ
ดูมันดิครับ อบเฉย....ไม่พูดไม่จา เอาแต่นั่งนิ่งทำหน้าสวยเชียว น่าจะเอาไปเป็นนางแบบโฆษณาที่อบไอน้ำให้รู้แล้วรู้แรดจริงๆ
“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหรือไง” แมทมันหันมาถามผม
“เคย... แต่ไม่เคยเห็นแฟนตัวเองอบไอน้ำเลยอยาก อิอิ”
“ทำไม อบไม่ได้หรือไง งั้นไม่อบแล้ว”
“อ๊ะๆๆ อย่าๆ ไม่ต้องถอด อบต่อไปเถอะ เค้าไม่ได้ว่าอะไรตัวหรอก เห็นน่ารักดีเลยมองนานไปหน่อยเท่านั้นเอง ก็ตัวน่ามองดีออก”
“บ้า ท่าจะประสาท” แมทพูดเขินๆ แล้วก็หันไปก้มหน้าก้มตาสนใจแผ่นผับมือถือต่อ
ความจริงผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับที่แมทจะมีมุมสาวแตกอย่างนี้บ้าง เพราะทั้งผมและแมท ล้วนเป็นเกย์(แม้ว่าแมทจะเคยมีเมียเป็นผู้หญิงมาแล้วก็ตาม) ตามความคิดผม...คนเป็นเกย์ไม่ต้องแมนเต็มร้อยหรือเข้มอยู่ตลอดเวลา คนเป็นเกย์มีสิทธิ์ที่จะมีมุมสาวแตกได้ทุกคนและอาจมีต่างกันไปในแต่ละคนแต่ละเรื่อง
ในกรณีของคนต่างจังหวัดแล้ว การที่ผู้ชายคนไหนลุกขึ้นมาใส่กางเกงขาม้า สวมเสื้อยืดพอดีตัวแถมสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่หรือใส่ใจในเรื่องของรูปร่างหน้าตาผิวพรรณอย่างที่แมททำแต่ผมไม่ทำ ซึ่งคนที่เป็นเกย์ด้วยกันก็คงจะสงสัยว่า เอ๊ะ! แมทมันจะใช่หรือเปล่านะ (แต่ผมดูแมทมันออกตั้งแต่สามร้อยเมตรตอนเจอครั้งแรกแล้ว ทำไมหรอ? ก็เพราะว่าผมเป็นผู้เชี่ยวชาญไงครับ อิอิ)
อย่างแมทเอง...หากคนปกติทั่วไปดูมันแต่จากภายนอกข้างนอกหรือแม้กระทั้งได้คุยด้วย คนพวกนั้นแทบจะไม่รู้เลยว่าแมทมันเป็นเกย์(ซึ่งแมทก็ปิดบังพวกเพื่อนๆ ที่คณะเอาไว้มีเฉพาะเพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้ว่าแมทเป็น) หรืออย่างผมที่คนส่วนใหญ่มักจะบอกว่าถ้าดูตอนเดินนะไม่รู้แต่ถ้าพอได้คุยกันถึงจะรู้ หรืออย่างโอ้ที่รู้ตั้งแต่สามร้อยเมตรโน้นแล้วก็เถอะ ในมุมที่ผมสาวแตกโอ้มันก็แมนนะ หรืออย่างในมุมที่โอ้สาวผมก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น
มีเพื่อนผมหลายคนที่พอมีแฟนแล้วมักจะบ่น(โดยเฉพาะส่วนใหญ่ที่เป็นเกย์สาว)มักชอบบ่นว่า เดี๋ยวนี้เกย์คิงแท้ๆ หายาก ยากยิ่งกว่างมเข็มในทะเลเสียอีก ได้มาแต่ละทีมีแต่กระเทยกลับใจทั้งนั้น ตอนนั้นผมได้แต่ขำคำพูดของพวกมัน แต่ไม่เข้าใจความหมาย
พอมาตอนนี้ถึงได้รู้ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ผมชอบ(......อิอิ เขินวะ)แมทน้อยลง ผมยอมรับในสิ่งที่แมทเป็นได้โดยที่ไม่ใช้คำว่า “อย่างยากลำบาก” หรือคำว่า “ต้อง” เลย
ผมเองมองว่า....หากเมื่อคนเราคิดจะลองคบกันแล้ว ถ้าเกิดมีคำสองคำนี้เข้ามาเกี่ยวข้องในการที่เราจะยอมรับในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็น ผมว่า...ป่วยการที่จะคบวะ
แมทเป็นคนที่ใส่ใจในเรื่องผิวพรรณมากพอๆ กะโอ้ ห้องแมทมีเครื่องสำอางมากกว่าผม แมทมีสารพัดครีมในห้องน้ำและหน้ากระจกแต่ห้องแมทก็ยังรกเหมือนห้องผู้ชายทั่วไป แมทยังนั่งแหกขาและสูบบุหรี่ แต่แมทดูละครแล้วร้องไห้ในขณะที่ผมรองไห้เมื่ออ่านนิยายเศร้าๆ ในขณะที่โอ้ไม่ร้องไห้เลยไม่ว่าในกรณีใดๆ ทั้งสิ้น (มันบอกว่าขี้เกียจ) ผมไม่นั่งแขกหาแต่ก็ไม่หนีบเอาไว้ซะแน่นอย่างที่โอ้ทำ ทั้งแมทและผม...มือไม้ไม่ปลิ้วว่อนอย่างโอ้เมื่อผู้ แต่ผมไม่ชอบออกกำลังกายด้วยการวิ่งหรือเตะบอลอย่างโอ้และแมทแต่ผมชอบแอโรบิกพอๆ กับที่โอ้และแมทเกลียดโยคะที่ผมชอบ ผมและแมทใส่ใจในเรื่องแฟชั่นแต่โอ้ไม่สน ในขณะที่ผมติดลิปกอสแต่มันสองคนไม่เลย อะไรอย่างนี้เป็นต้น
จะเห็นได้ว่าทุกคนล้วนมีมุมต่างแต่ทุกคนล้วนเป็นเกย์ แมทเป็นเกย์ที่ไม่ซ้อนเร้นแต่ปกปิดไม่ให้ใครรู้รวมทั้งที่บ้าน ส่วนผมกะโอ้...เราเปิดเผยว่าเราเป็นแต่ที่บ้านโอ้ก็ยังคงถามโอ้ว่าเมื่อไหร่โอ้จะแต่งงาน ผมเองก็โดนคำถามนี้เหมือนกันเพียงแต่ผมตอบว่าแม่อยากได้ลูกสะใภ้เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
“ปะตัว ครบเวลาแล้ว เดี๋ยวเค้าไปล้างผมแล้วเราออกไปกันเลยนะ”
“อืม..เอาสิ เร็วๆ เลยเค้าหิวจะแย่อยู่แล้ว”
“อะไรกันเมื่อเย็นก็เพิ่งกินไปเองนี่”
“ไม่รู้สิ ก็มันหิวนี่นา อย่ามัวโอ้เอ้ ไปล่างผมเร็ว”
“ได้ๆ แป๊บนะ”
แล้วแมทก็เดินหายไปในห้องน้ำ ผมได้ยินเสียงน้ำฝักบัวดังขึ้น สงสัยแมทกำลังล้างผมแต่ทำไมล้างนานจัง
-
:yes2:
-
นายแมทไปทำไรในห้องน้ำนานเหรอเจ้ สงสัยไม่อยากกวนเจ้เลยสำเร็จโทษตัวเอง เหอๆๆ :haun6:
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบ :angellaugh2:
-
น่ารัก น่าติดตามดีคับ เป็นกำลังใจให้คับ
-
รออ่านต่ออยู่ค้าบ ชอบ ๆ ๆ :monkeylove2:
-
:haun6: รออ่านอยู่นะครับผม อิอิ
-
คุณส...อ....ง.....งงงง..ง... หายปายหนายยยย ทะมายม่ายมาต่องเรื่องนี้ซักทีๆๆๆๆๆ :serius2:
-
นายแม๊คติดจายอะรายน้า
:interest:
ถึงขั้นยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง นี่ไม่ธรรมดา
:haun2:
-
น่ารัก น่าติดตามดีคับ เป็นกำลังใจให้คับ
thanks a lot NA :yeb:
รออ่านต่ออยู่ค้าบ ชอบ ๆ ๆ :monkeylove2:
coming as soon as i can 5555
-
นายแม๊คติดจายอะรายน้า
:interest:
ถึงขั้นยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง นี่ไม่ธรรมดา
:haun2:
ความดำมั่งคุณ blue :pigha2:
-
คุณส...อ....ง.....งงงง..ง... หายปายหนายยยย ทะมายม่ายมาต่องเรื่องนี้ซักทีๆๆๆๆๆ :serius2:
ใจเย็นๆ ครับผม :try2:
:haun6: รออ่านอยู่นะครับผม อิอิ
จะำพยานามปั่นคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :love2:
-
หวัดดีครับพี่ ไม่คิดว่าจะเจอกันในนี้ แต่โลกมันคงกลมนะครับ เห็นปุ๊ปตามมาปั๊บเลย ขอทักไปก่อน แล้วนายจะตามอ่านนะครับ :-[
-
“ตัว.....ตัวครับ”
“อะไร” ผมขานแมทที่เรียกออกมาจากห้องน้ำ
“ตัวมานี้หน่อยสิ”
“อะไร ทำไมหือ” ผมเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างๆ ประตูห้องน้ำ แมทเปิดแง้มๆ เอาไว้ไม่ได้ปิดสนิท ผมเลยไม่กล้าเข้าไปใกล้มากนักเดี๋ยวแมทจะหาว่าแอบดูแมทโป๊
“เอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อย”
“อ้อ...ได้ๆ อะนี้ เค้าเอาผืนสีเขียวมาให้นะ” ผมยื่นแขนเข้าส่งผ้าให้แมทในห้องน้ำ
“ไหนอะ”
“ก็นี่ไง แก่วงๆ อยู่เนี้ย” ผมแกว่งผ้าเพื่อให้แมทสังเกตเห็นมันได้ง่ายขึ้น
‘หมับ!’
‘ :sad5:แว้ก!!’ แมทคว้ามือผมไว้แล้วเปิดประตูออกก่อนกระชากเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน
“เล่นอะไรเนี้ย ดึงเค้าเข้ามาทำไม :serius2:”
“ล้างผมให้หน่อยสิ”
“ก็ล้างไปแล้วนิ”
“งั้นอาบน้ำให้หน่อย”
“บ้า ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเค้าเปียกหมดพอดี ตัวอาบเองเถอะ”
“ไม่เอาอะ เปียกก็ช่างสิ เปียกแล้วก็ถอดเลย อาบด้วยกันเลยนะๆ นี่แนะๆ” ไม่พูดเปล่าแมทที่ยืนบังประตูทางออกเอาไว้ เปิดฝักบัวฉีดใส่ผม
“แว้กกกก :serius2: ไม่เอา อย่าฉีดเข้าหน้าสิ แค่กๆ บอกว่าไม่เอาไง”
“55555 เปียกแล้วก็อาบด้วยกันเลยนะ ถอดสิ” แมทบอกให้ผมถอดกางเกงบ๊อกเซอร์ที่ขาบานกว้างแสนกว้างที่ใส่อยู่ออกก็จริง แต่แมทเป็นคนขุกเข่าลงไปถอดให้ผมเอง “ว้าว! น้องหนูตื่น แล้วหรอครับ ไหนบอกสิคนนี่ใคร อ๊ะ! ไม่ตอบ ดีเลย อย่างงั้นต้องทำโทษ”
เมื่อตอนนี้คนร่างสูงทรุดกายลงนั่งแล้วเอื้อมมือมาแกล้งแตะต้องส่วนของร่างกายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกของผม แมทแตะปลายลิ้นอุ่นสากเข้าสัมผัสยังส่วนไวต่อความรู้สึกและเล็มปลายลิ้นไปมา
“เฮ้ย! ไม่เอาอย่านะตัว” ผมพยายามผลักศีรษะของแมทให้ออกห่าง คู้ห่อตัวลงหวังบดบังตรงส่วนนั้น แต่ไม่สามารถยับยั้งการรุกรานของแมทได้ แมทครอบริมฝีปากลงบนแกนกายผมแล้วเม้มรูดจนผมต้องเงยสะบัดหน้ามองเพดานเบื้องสูง
“ดีมั๊ย...ตัววววว” เอาอีกแล้วครับ แมทเรียกผมด้วยเสียงทุ้มนุ่มกระเส่าแบบนี้อีกแล้ว พอได้ยินแมทเรียกแบบนี้ทีไรมือไม้มันก็อ่อนไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงซะงั้น โอยยยยยยยยยยยยย เน้นๆ เลยแมท น้าน...ตรงนั้นล่ะ
“อ่ะฮ้า อืมมมมมม ซี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดส์ เก่งจังเลยแมท” ผมเขย่งยืนด้วยปลายเท้าเพราะความหฤหรรษ์ ตาปรือปรอยไร้ซึ่งเรี่ยวแรงคอพับคออ่อนขึ้นมาแบบกระทันหันและคนตัวสูงกว่าในสภาพร่างกายเปล่าเปลือยก็ลุกขึ้นยืน
“ตัวน่ารักจังเลย.....” แมทกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูผมก่อนเป่าลมร้อนราดรดต้นคอ “ถอดเสื้ออาบน้ำนะ...” แมทปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่เปียกน้ำออกจากตัวผมตอนไหนก็ไม่รู้ ก็ตอนนี้ผมน่ะ...ลอยละล่องไม่รู้เหนือไม่รู้ใต้ภายในอ้อมกอดเจ้าแมทไปเรียบร้อยแล้วครับ
แมทรุกคืบผมหนักเข้า...มือหนาแกร่งของแมทลูบไล้วนไปทั่วร่างเรียกเสียงฮืออ้าน้อยๆ ออกจากลำคอผม ตาคมๆ ของแมทหรี่ปรือแดงกล่ำ...แมทกัดริมฝีปากเล่นเบาๆ อย่างอ้อยอิ่งก่อนซุกซอกใบหน้าตัวเองลงไชชอนซอกคอผม
ตอนนี้ผมนะหรือ....โน้น! ลองละล่องไปถึงไหนต่อถึงไหนแล้ว แทบจะไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกทำอะไรไปบ้าง ผมเม้มปากตัวเองแน่นเมื่อถูกรุกรานให้เกิดความรู้สึกเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แมทก้มลงลากปลายลิ้นอุ่นๆ ไปทักทายกับยอดอกผมซ้ายขวา แล้วลากเลื้อยเรื่อยไล้ต่ำลงหยุดแวะทักทายรอบสะดือเกลี้ยงเกลาของผมก่อนแทรกไซ้ไชชอนรัวเล่นที่ซอกโคนขา
“อ้าาาาาาาาาส์ แมทททททท” ผมแหงนหน้าขึ้นสูดหายใจลึก สองมือกำขยุ้มผมดกหนาของแมทไว้แน่นหวังเพื่อลดระดับความเสียวซ่าน แมทจัดการครอบครองแกนกายผมอีกครั้ง แน่นอน...ผมเสียวจนแทบเกินบรรยาย
“ตัว....แยกขาออกหน่อย”
ผมทำตามอย่างว่าง่ายก่อนรับรู้ถึงการรุกล้ำของนิ้วมือแข็ง แมทจัดการเบิกร่องทางอย่างคนชำนาญกิจ :myeye:
“แมท.....อ๊า.......ฮะอ่ะ” ตัวผมสั่นสะท้านเมื่อแมทเพิ่มจำนวนนิ้วที่รุกคืบสอดแทรก สติสัมปชัญญะและความเขินอายหายของผมไปหมดสิ้นแล้วในตอนนี้ จนผมจำต้องยอมรับการปรนนิบัติอย่างช่ำชองนี้แต่โดยดี
แมทผลิกผมกลับหลังหันก่อนตามประชิดติด ผมยึดขอบอ้างล่างหน้าไว้มั่นเตรียมพร้อมรับการกระแทกกระทั่นจากบุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลัง ผมต้องรีบเบือนหนาหลบหนีเมื่อเผลอเหลียวหันไปมองการกระทำของอีกฝ่าย
ตัวแมทเปียกชุ่มด้วยหยดน้ำจากฝักบัวที่ยังคงเปิดค้างอยู่ หยดน้ำพากันไหลลู่ลงสู่เบื้องล่างผ่านรอยแนวมัดกล้ามจางๆ ของแมท ผิวสีแทนเข้มปรากฏเป็นเงามันวาววับในตอนนี้ แมทลุกยืนขึ้น...เผยให้ผมเห็นในสิ่งที่หลายคนอยากเห็นได้อย่างชัดเจน...ขนาดของมันไม่ใช่น้อย แต่ผมก็พอจะคุ้นเคยกับมันมาบ้างในหลายวันที่ผ่านมานี้ แมทเตรียมตัวเข้าสำรวจในช่องทางคับแน่นของผมที่แมทเคยไปสำรวจมาแล้วหลายต่อหลายครั้งหากแต่คราวนี้เป็นการสำรวจในสภาพแวดล้อมที่ต่างออกไปจัดการ
ฝ่ามือร้อนรุ่มจับมั่นไว้ที่ตะโพกผมก่อนจดจ่อแท่งร้อนแข็งขืนสู่เป้าหมาย แมทดันร่างกายตัวเองเข้ามาพยายามให้สนิทแนบแน่นมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ซี้ดดดดดดดดดดดดดดดส์ อ้า.....ตัว เขาเข้าไปแล้วนะ” แมทก้มลงกระซิบบอกผมแล้วกอดแผ่นหลังผมแน่น
“อ่ะ...อืม เริ่มได้เลยแมท เค้าพร้อมแล้ว” ผมบอกแมทไปเมื่อร่างกายส่งสัญญาณไฟจราจรสีเขียวให้ผมรับรู้
“เดี๋ยวเค้าทำให้ตัวด้วยนะ” แมทกระซิบขบเม้มที่ติ่งหูก่อนพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังกว้างของผมพร้อมทิ้งร่องรอยที่แมทหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นมันเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ทั่วร่างกายผม ฝ่ามือแกร่งร้อนผ่าวเข้าเกาะกุมส่วนแกนกลางผมไว้ แมทกระตุกชักมันเบาๆพร้อมขยับบั่นเอวเคลื่อนที่ไปมาอยู่ด้านหลังผม
“ฮ้า...อะ....” ผมเผลอส่งเสียงครางออกมาจนได้เมื่อแมทขยับส่วนกลางลำตัวเร็วขึ้นก่อนขยับระรัวกระแทกบดจนผมสะท้านสั่นจนแทบยืนทรงกายไม่ไหว
“อือ...อืมมมมมมมมมมมมมมม” แมทครางกระเส่าแห้บพล่า บัดนี้ใบหน้าเหย่เกนั้นเงยขึ้นหาเพดานสูง ฝ่ามือร้อนจัดของแมทรั่งกระชับรอบเอวผมแล้วดึงกลับเข้ารับการกระแทกสวนอย่างรุนแรงจนผมแทบทนไม่ไหว กล้ามเนื้อขาผมเต้นสั่นระริกเมื่อพบเจอกันเหตุการณ์เช่นนี้
เสียงหน้าขาแมทกระทบเนินเนื้อผมดังเป็นจังหวะ ส่งผลให้ผมก้มหน้าลงซอนซบกับขอบอ้างที่ผมคว้าไว้เป็นหลักยึดพยุงกาย ผมไม่รู้ว่าเสียงครวญครางของใครจะดังกว่าหากแต่บางครั้งกลับดังก้องประสานขึ้นพร้อมกันก่อนสะท้อนกึกกังวานอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นี้
“แมท....แรงอีก แรงๆ เลยแมท” ผมร้องบอกไปโดยที่ไม่เหลียวหันไปมองคนด้านหลัง
“จ๋าจ๊ะ...ซีดดดดส์ สุดยอดเลยตัว เค้าแรงๆ ขึ้นอีกนะ” เสียงแมทที่ตอบกลับมาพร้อมกับเปลี่ยนตำแหน่งที่เกาะกุมมาเป็นไหล่ทั้งของข้างของผม เสียงเนื้อกระทบเนื้อกันดังสนั่นเพิ่มมากขึ้น
“อะ...อืม...ซีดดดดดดดดดดดดส์ แมท...เค้าเสียวจังเลย เค้าจะไม่ไหวแล้วนะ” ผมร้องบอกแมทไม่เป็นภาษาเมื่อใกล้ถึงจุดปลดปล่อย
“เค้าก็ไม่ไหวแล้วตัว ออกพร้อมกันนะ อ้าาาาาส์” แมทเร่งจังหวะกระหน่ำบุกขึ้นอีก ศีรษะผมโยกไหวไปมาสั่นคลอนอย่างไร้ทิศทางและการควบคุม
“ฮ้า..อ่ะ...แม.....แมท คะ....เค้าจะออก ออกแล้ว ออกแล้ว อ่ะ.....” ผมพร่ำบอกร้อนรนเมื่อถึงจุดแห่งการสิ้นสุด
“เค้าด้วย เค้าด้วย ฮ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาส์ ตัว คะ...เค้า ซีดดดดดดดดดดส์” แมทครางลงคอเสียงต่ำพร้อมซู้ดปากราวกับว่ากินของเผ็ดร้อนจานใหญ่ แมทซ้อนซบทาบทับลงกับแผ่นหลังผม เส้นผมเปียกรื้นของแมทสยายกระจายไปทั่วแผ่นหลัง
“เค้ารักตัวนะ” แมทที่สลึมสะลือซบอยู่กับแผ่นหลังผมบอกออกมาแล้วกดประทับรอยจูบและดูดกัดทิ้งรอยแดงเอาไว้ที่ต้นคอผม
“บ้า! จั้กกะจี้ พอแล้วแมท...ถอยออกไปได้แล้ว เค้าขาสั่นไม่มีแรงจะยืนอยู่แล้วนะเนี้ย”
“ครับผมครับ ตามใจเมียครับ”
“ :pigscare2: บ้า! ห้ามพูดแบบนี้นะโว้ย อายคนเค้า... :-[ เข้าใจไหม?”
“คร้าบบบ เข้าใจกั๊บผม งั้นเรียกที่รักนะ”
“อืม ถ้าอย่างก็เรียกไปสิ...ไม่มีใครว่าอะไรสักหน่อย” ผมอ้อมแอ้มตอบเบาๆ เมื่อแมทดึงให้มายืนภายใต้ฝักบัวด้วยกัน :like6:
“ตัวนี้น่ารักจัง อิอิ หอมแก้มสองทีนะ”
“ไอ้นี้ท่าบ้าไปแล้วจริงๆ แหะ” ผมว่าแมทอีกรอบก่อนจะเร่งให้อาบน้ำไวๆ เพราะตัวเปื่อยหมดแล้ว
“ตกลงตัวยังจะไปกินข้าวต้มอีกหรือเปล่า....ตัว?” แมทที่อาบน้ำเสร็จออกมานั่งเป่าผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งถาม
“ก็ไปสิ! เค้าหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว” ผมตอบพลางเดินไปหากางเกงมาสวม
“ยังไม่อิ่มอีกหรอ? งั้นเดี๋ยวเค้าจัดให้อีกรอบนะ...เอามะ?”
“ไอ้บ้า! ตูหิวข้าวโว้ยยยย...ไม่ใช่หิวค..ย ไอ้นั้นนะเค้ากินจนอิ่มไปสามวันแปดวันแล้ว”
“อิ่มจริงเหยอตัว? แต่ทำไมเค้ายังหิวตัวอีกอะ นะๆ ขอต่ออีกรอบก่อนไปกินข้าวนะ”
“ไม่! ไปกินข้าวก่อน...แล้วอย่างอื่นค่อยว่ากัน” ผมตอบมันยิ้ม :3063:
“งั้นได้เลย.....โอเคกั๊บโผ้ม” แมททำหน้าขึงขังแต่มือตะแบ๊ะผิดด้าน...เรียกเสียงหัวเราะและหมวกให้ปลิวไปจากผมได้ สมแล้วนี้ อยากวอนดีนัก :pigha2:
..........................................................
-
:kikkik: โอ้ววววววว อีโรติคยกตอนเยยยย :haun5:
หวัดดีครับพี่ ไม่คิดว่าจะเจอกันในนี้ แต่โลกมันคงกลมนะครับ เห็นปุ๊ปตามมาปั๊บเลย ขอทักไปก่อน แล้วนายจะตามอ่านนะครับ :-[
2 มีญาติมาตามหาด้วยอ่ะ :untrust:
-
พึ่งตามอ่านจนทันครับ
เบลอมากๆๆ แต่พอเจอฉากติดเรท ตาสว่างทันทีเลยครับพี่น้อง :haun1:
ขอตามอ่านด้วยคนนะครับ :yeb:
-
:kikkik: โอ้ววววววว อีโรติคยกตอนเยยยย :haun5:
หวัดดีครับพี่ ไม่คิดว่าจะเจอกันในนี้ แต่โลกมันคงกลมนะครับ เห็นปุ๊ปตามมาปั๊บเลย ขอทักไปก่อน แล้วนายจะตามอ่านนะครับ :-[
2 มีญาติมาตามหาด้วยอ่ะ :untrust:
คนรู้ใจนะครับ แต่ไม่เคยเห็นหน้ากันเลย เห็นแต่ใจอย่างเดียว :monkeylaugh2:
-
นายแมทนี่หื่นใช้ได้
ท่าทางเขาจะเรียกว่า ขิงก็รา ข่าก็แรง
ดูจิใครจะเขี้ยวกว่าใคร
:kikkik:
-
:kikkik: เอ้อ....อ่า....แฮ่ ๆ ๆ ตัวเองทำอารัยกาน.. :sad5: :like6:
-
ขอตอบว่า มี sex ในห้องน้ำครับ มันส์สุดยอด
-
เอ่อ . . . เห็นด้วยกับความเห็นข้างบนครับ
-
:laugh3: แม๋ๆๆๆ หมีเกี๊ยวสยิ๋วม่ายบอกม่ายยู้นะเนี่ย อิอิ
-
Oh !! nonono อย่างนี้ไม่ดี
Oh !! nonono อย่างนี้สงสัยไม่ดี
5555+
-
โอ้วๆๆ เจ้คร้าบบ (ชื่อสองเหรอคับ) ติดตามมานาน บทอีโรติกเจ้กะนายแมทนี่บรรยายซะสยิวกิวไปเลย :haun1:
มาต่อไวๆนะคร้าบบบ แต่ขอบทอื่นมากๆนะครับ อ่านบทนี้บ่อยๆๆ ผมหัวใจวาย หมดเรี่ยวหมดแรงกันพอดี เหอๆๆ :haun6:
-
“ไม่! ไปกินข้าวก่อน...แล้วอย่างอื่นค่อยว่ากัน” ผมตอบมันยิ้ม
“งั้นได้เลย.....โอเคกั๊บโผ้ม” แมททำหน้าขึงขังแต่มือตะแบ๊ะผิดด้าน...เรียกเสียงหัวเราะและหมอนให้ปลิวไปจากผมได้ สมแล้วนี้ อยากวอนดีนัก
..........................................................
“ทำไมสั่งมาเยอะจังเลยตัว จะกินหมดไหมเนี้ย?” แมทมันบ่นพึมพำเมื่อเห็นกับข้าวที่น้องเขาทยอยลำเลียงส่งมาวางเรียงลงบนโต๊ะที่ผมเป็นคนเลือกนั่งตรงริมประตูข้างทางเดิน กับข้าวหลายอย่างผมเป็นคนสั่งครับเพราะว่าเมื่อกี้มัวแต่วนหาที่จอดรถ เมืองนี้ก็อย่างนี้หล่ะครับ ดึกแล้วยังหาที่จอดรถยาก ขนาดเป็นรถมอไซค์นะครับ ถ้ารถยนต์...ยากแทบเลือดตากระเด็น
“หมดจิ! ก็คนมันหิวนี้หว่า เอานา....อย่าบ่นเป็นตาแก่เลย กินเหอะ!...หิว ไหนส่งตะเกียบมาให้เค้าคู่ดิ!! ไม่ต้องเช็ดหรอก เอามาๆ คนมันหิว เข้าใจไหม?”
“ก็มันสกปรก เห็นไหม? นี่ๆๆ” แมทยื่นกระดาษที่เช็ดตะเกียบคู่เมื่อกี้ให้ผมดู เชอะ! มันแค่ดำนิดหน่อยเอง
แมทมันก็เป็นอย่างงี้หละครับ...พิถีพิถันเรื่องอาหารการกิน พอผมจะกินอะไรที่ไม่ค่อยมีประโยชน์อย่างเช่น ไอติม...ของโปรดผมเอง มันก็จะมองตาขุ่นมาจนผมต้องยกเลิกความตั้งใจที่จะกินไปในที่สุด ชิส์!! นอกจากนี้ยังบงการให้ผมกินนั่นกินนี่อีกบอกว่านั่นมีประโยชน์อย่างนั้น นี่มีประโยชน์อย่างนี้ ผมหล่ะเซ็ง! แต่ก็ยอมกินแต่โดยดีครับเพราะอยากเห็นมันยิ้มตอนที่ผมยอมทำตามที่มันว่า
“อยากรู้จักคนผมยาวจังเลยครับ คุยด้วยได้ไหม?” เสียงใครก็ไม่รู้ดังขึ้น ผมกะแมทก็เงยหน้าขึ้นสบตากันก่อนเหลียวหันไปดูรอบๆ ร้านก็ตูสองคนผมยาวทั้งคู่นี่หว่า
ทั้งร้านก็มีเพียงโต๊ะผมกับอีกโต๊ะหนึ่งที่นั่งกันอยู่ประมาณ 7-8 คน โต๊ะนั่นท่าทางคงเพิ่งจะกลับมาจากเที่ยวกลางคืน ในโต๊ะมีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งแต่ว่าท่าทางจะอายุเลยสามสิบไปแล้วล่ะครับถ้าสังเกตจากริ้วรอยบนหน้าของเขาอะนะ
“คนตัวสูงๆ ดำๆ โต๊ะนั้นอะครับชื่อไร?” เสียงจากคนๆ เดิมก็ดังขึ้นอีก ผมกับแมทก็เงยหน้าขึ้นสบตากันอีก พวกตูก็ดำๆ สูงๆ ผมยาวๆ กันทั้งคู่ มรึงจะคุยกับใครวะไอ้เวลลลลลลล ผมกับแมทเลยหันไปมองเจ้าตัวผู้พูด
“คนชื่อแมทอะครับ คุยด้วยหน่อยได้ไหม?”
“ผม?!” แมทจิ้มลงที่อกตัวเองก่อนหันมาทำหน้าเหมือนขออนุญาตผม ผมก็พยักหน้าไปแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ ทำเป็นว่าไม่สนใจแต่หูนี้กางสุดฤทธิ์ข้าวต้มข้าวแต๊มไม่เป็นอันกินมันหล่ะตอนนี้อีนังแมทมันลากเก้าอี้ไปนั่งใกล้ๆ โต๊ะโน้น ผมก็แอบชำเลืองตาดูเป็นระยะๆ เพื่อติดตามเก็บข้อมูลความเคลื่อนไหว จนแทบจะลุกขึ้นไปตบบั้งหูไอ้เจ้าแมทเมื่อเห็นว่ามันทำท่าจะมีมนุษยสัมพันธ์ดีเกินควรไปแล้วนะ อึ้ม!! :3125:
“ชื่อไรครับ?” เสียงอีตาผู้ชายคนนั้นถาม
“แมทครับ พี่ละ?”
“พี่ชื่อฐา..ครับ เมื่อทานข้าวกับเพื่อนสองคนหรอครับ”
“ครับ! พอดีเพื่อนผมหิวข้าวต้มรอบดึกผมเลยพาออกมากิน” แมทมันเหล่ตามาทางผมเล็กน้อย
“น้องนี่ใจดีจังเลยนะครับ เพื่อนหิวก็พาออกมา เพื่อนหรือว่า.....”
“เพื่อนครับ! เพื่อนกัน”
:o อะจ้าก! ตะเกียบเกือบหลุดมือ อะไรนะแมท....ฉันเป็นเพื่อนแกเหรอ?....
“งั้นพี่ขอเบอร์น้องไว้ได้ไหมครับ?” อีตาพี่คนนั้นมันยื่นมือถือเครื่องรุ่นล่าราคาหลายบาทออกมาให้แมท
ผมลุกขึ้นยืนพรวดแล้วเดินจากโต๊ะเข้าไปแย่งคว้าโทรศัพท์เครื่องนั้นมาถือไว้ในมือ แมทและคนอื่นๆ ในโต๊ะพากันหันมามองผมเป็นตาเดียว ก่อนที่ทุกคนจะพูดอะไร...
เปรี้ยง!! ผมปาโทรศัพท์เครื่องนั้นลงกับพื้น แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วพุ่งเข้าไปจิกหัวไอ้พี่คนนั้นตบๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆ....
....ตื่นๆๆๆๆ ฝันไปหรือเปล่าแก? สิ่งที่ผมเห็นเมื่อเหลือบมองทางหางตาจนตาแทบเหล่ก็คืออีนังพี่คนนั้นยื่นมือถือให้แมท ไอ้เจ้าแมทก็เอาไปกดแหยกๆ ผมนะอยากจะลุกขึ้นทำอย่างที่ใจคิดเมื่อกี้จริงๆ เลย แฮ่!! :pigangry2:
“งั้นผมกลับไปที่โต๊ะก่อนนะครับ แล้วไงคุยกันพี่” เจ้าแมทลากเก้าอี้กลับมานั่งที่เดิม ผมก็เงยหน้าขึ้นยิ้มใสๆ ใส่ตามันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คล้ายกับจะบอกให้แมทมันรู้ว่าผมไม่สะทกสะท้านอะไรกับเหตุการณ์เมื่อกี้เลย
พอผมกะแมทกินเสร็จพี่คนนั้นก็บอกว่าเดี๋ยวเค้าจะเป็นคนจ่ายเงินให้เองผมยกมือไหว้พร้อมกับบ่นพึมพำขอบคุณไปตามมารยาทแล้วเดินออกมารอแมทที่ข้างถนน ส่วนมัน...เข้าไปคุยอะไรกะอีพี่คนนั้นก็ไม่รู้ผมเห็นพี่คนนั้นจับมือมันด้วย มันก็หัวเราะเขินๆ เกาะหัวแหยกแล้วหันมาทางผม ผมก็สะบัดหน้าพรืด เชอะ!!
แมทมันตามออกมาสมทบที่ยืนหน้าหงิกรอมันอยู่ก่อนแล้วก่อนพาผมออกเดินไปตรงที่รถจอดอยู่ซึ่งเป็นอีกฝากหนึ่งของถนน
“อ้าว! กลับหอต้องเลี้ยวขวาไม่ใช่หรอ?” ผมถามเมื่อแมทหักหัวรถเลี้ยวไปทางซ้ายเมื่อมาถึงสามแยกข้างวัดหน้ามหาลัย
“ใช่...แต่เค้ายังไม่ยากกลับหอตอนนี้ ไปขี่รถเล่นเป็นเพื่อนเค้าหน่อยนะ” แมทที่ตั้งหน้าตั้งตาขับมอไซค์ไปเรื่อยตอบผมโดยไม่ได้หันหน้ากลับมา
ตอนนี้เป็นเดือนธันวาคมแล้วครับ ถนนสายต่างๆ ในเมืองมีการตกแต่งประดับประดาด้วยไฟสีต่างๆ สวยงามดี บนถนนมีรถไม่มากนักและว่างพอที่จะให้แมทขับคดไปคดมาเพื่อแกล้งให้ผมตกใจเล่นได้
ลมเย็นๆ ที่อาจมากับฤดูฝนของที่นี่โชยเข้ามาปะทะหน้าผม ฝนเพิ่งหยุดตกไปเมื่อไม่นานมานี้...ผมยังได้กลิ่นดินกลิ่นฝนมากับลมเมื่อขับผ่านถนนไปเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่ค่อยถูกโรคกับอากาศเย็นอย่างนี้มันสักเท่าไหร่ เลยปากสั่นๆ เวลาคุยกับแมท
“หนาวหรอ?”
“อืม...เป็นอย่างนี้ล่ะเวลาขึ้นมอไซค์ตากลมนานๆ แผลที่หัวเข่าเค้าก็ได้มาจากรถคว่ำเพราะขับมอไซค์กลับบ้านจากโรงเรียนตอนฝนตก มันหนาว...มือเลยสั่นแล้วก็ขับตกขอบถนนจนได้เรื่อง” ผมตอบแมทไปตามความจริง แผลที่พยานยืนยันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ได้เป็นอย่างดี
“งั้นเอามือมานี้สิ!” แมทยื่นมือซ้ายรอดใต้แขนขวาที่ยังคงจับแฮนด์รถอยู่
“ทำไม?” ผมถามทำหน้าสงสัยพร้อมๆ กับยื่นมือไปให้มันอย่างงงๆ
แมทไม่ตอบแต่จับมือผมไว้แล้วดึงไปให้เกาะไว้ที่เอวด้านซ้ายของตัวเอง มันทำให้ผมต้องชะโงกหน้าไปด้านหน้าเพิ่มขึ้นเมื่อมือถูกดึงไปอย่างนั้น....นั่งไม่สบายเลยเพราะต้องโก่งหลังขืนเอาไว้ไม่ให้ล้มลงซบกับหลังแมทมัน ผมก็เลยพยายามจะดึงมือกลับ...เลยทำให้โดนดุ
“ทำไม? กอดเค้าไว้ไม่ได้เหรอ ก็ไหนว่าหนาว” แมทมันมาว่าเสียงเรียบๆ แสดงว่าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
“ก็...ก็ได้” ผมค่อยๆ โน้มตัวลงไปซบกับแผ่นหลังกว้างๆ ขอแมทแล้วกอดแมทไว้แน่นก่อนหลับตาลงช้าๆ แมทเองก็เอามือข้างที่ว่างจากการขับรถวางพาดทับแขนผมอีกที หลังของแมทมันอุ่นดีจัง ความอุ่นจากตัวมันแผ่ผ่านเข้ามาถึงหน้าผมที่ซบแนบอยู่ ผมได้ยินเสียงหัวใจของแมทเต้นด้วยครับ
ปกติผมจะไม่เคยไว้ใจหรือทำอะไรอย่างนี้ได้ถ้าผมต้องนั่งขี่ซ้อนท้ายมอไซค์ที่มีคนอื่นเป็นคนขับ ผมไม่เคยไว้ใจใครเลยจริงๆ ผมกลัวว่าเค้าจะพาผมไปล้มคว่ำแล้วหัวผมอาจจะฟาดลงกับถนน ภาพที่ผุดขึ้นในสมองผมเป็นประจำเวลาที่ผมซ้อนท้ายใครคือภาพลูกแตงโมใบใหญ่ๆ ตกลงมาจากที่สูงแล้วกระทบพื้นถนนแตกกระจายดัง ‘โพล้ะ’
แต่นี้เป็นครั้งแรกในชีวิตก็ว่าได้ที่ผมเกิดความรู้สึกวางใจในคนอื่นนอกเหนือจากตัวเอง ผู้ชายคนนี้สร้างเรื่องราวที่เป็นครั้งแรกให้เกิดขึ้นกับผมได้มากมายจริงๆ
ผมกอดแมทแน่นมากเข้าและแมทก็กดท่อนแขนลงบนแขนผมหนักมากขึ้นเหมือนจะตอกย้ำให้ผมรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ แมทจอดลงข้างถนนที่ค่อนข้างเปลี่ยวเล็กน้อยข้างๆ ทางเข้าโรงพยาบาลกรุงเทพฯ
“ตัวจอดรถทำไมหรอ?” ผมที่ยังเคลิ้มๆ กับเรื่องเมื่อกี้ถามมันเมื่อหยั่งเท้าลงไปเหยียบเต็มฝ่าเท้าบนพื้นถนน
“เค้าอยากทำไรบางอย่างนะ” แมทเอี้ยวตัวหันมาพูดแล้วบอกให้ผมลงจากรถก่อนจะลงตามมา แมทจับกดให้ผมนั่งลงบนเบาะรถแล้วจับไหล่ผมไว้
‘จุ๊บ!!’
แมทก้มลงมาจูบผม เบาๆ หากเนินนานและหนักแน่น จูบที่ไม่มีการแลกลิ้นพัวผันแต่กดแนบแน่นสนิทเนินนาน ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปโอบกอดหลังมันเอาไว้เช่นกัน นานมาก...ในความคิดผม ก่อนที่แมทจะผละออก
“เค้ารักตัวนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้ตัวอดทนเอาไว้นะ จำไว้เค้ารักตัวคนเดียวจริงๆ”
“อืม :haun6:” ผมตอบแมทด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม ผมยังจำแววตาแมทที่เต้นระริกตรงหน้าผมได้อยู่จนกระทั่งถึงทุกวันนี้และคงตลอดไป
แล้วแมทก็ชวนผมขับรถก่อนขับซอกแซกไปตามซอยจนออกมาถนนใหญ่แล้วมุ่งตรงกลับไปที่หอพักตามเดิม
..................................................................................
-
เรื่องคงร้ายแรงมากสินะ
ถึงต้องพูดออกมาแบบนี้
อย่างว่า ชีวิตเกย์ไม่มีอะไรผูกมัด
ความรักแรกๆมันก็หวานชื่น แล้วก็ต้องจืดจางไป
:sad4:
-
เอ๋ๆๆๆ....แมทพูดเหมือนเป็นลางไรบางอย่าง :confuse:
-
อย่างว่า ชีวิตเกย์ไม่มีอะไรผูกมัด
ความรักแรกๆมันก็หวานชื่น แล้วก็ต้องจืดจางไป
:sad4:
มันก็จริงนะ เฮ้ออออ ทำไมๆ :monkeycry2:
-
อย่างว่า ชีวิตเกย์ไม่มีอะไรผูกมัด
ความรักแรกๆมันก็หวานชื่น แล้วก็ต้องจืดจางไป
:sad4:
มันก็จริงนะ เฮ้ออออ ทำไมๆ :monkeycry2:
^
^
^
ไม่จริงเสมอไปหรอกครับ เชื่อผมซิ :yeb:
ทำไมแมทพูดงี้ว๊า . . . นิสัยไม่ดีว่ะ
-
“อืม” ผมตอบแมทด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม ผมยังจำแววตาแมทที่เต้นระริกตรงหน้าผมได้อยู่จนกระทั่งถึงทุกวันนี้และคงตลอดไป
แล้วแมทก็ชวนผมขับรถก่อนขับซอกแซกไปตามซอยจนออกมาถนนใหญ่แล้วมุ่งตรงกลับไปที่หอพักตามเดิม
..................................................................................
“ตัว.....” แมทที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงเรียกให้ผมให้ไปหาก่อนตบเตียงข้างๆ ตัวเอง ‘ปุๆ’
“.............” ผมเฉย อ่านพลอยแกมเพชรต่อไป
“ตัว........” แมทเรียกผมและตบเตียงอีกแต่ดังกว่าเมื่อกี้ครับ
“............” ก็คนมันกำลังอ่านบทความเรื่อง ‘ที่บ้านย่า’ ค้างอยู่นี่หว่า
“ตัว..........” คราวนี้แมทลากเสียงยาวขึ้น ผมหันไปมอง มันก็ตบเตียง ‘ปุๆ’ แล้วพยักหน้าหม่อยๆ ของมัน “ตกลงจะไม่ขึ้นมาดีๆ ใช้ไหม?” แมทมันลุกขึ้นก้าวขายาวๆ มาหาผม “ไม่ต้องอ่านแล้วได้เวลาทำงานแล้ว”
“แว้ก! อะไรกันนี้คนกำลังอ่านหนังสืออยู่นะ” แมทมันจับผมโยนโครมไปบนที่นอน “โอ้ย! เจ็บนะโว้ย!!”
“ดี! เจ็บแล้วจะได้จำเอาไว้ว่าถ้าผัวเรียกให้รีบๆ มาหา นี่แน่ะ”
แมทก้มลงกดมือสองข้างผมไว้เหนือหัวแล้วก้มลงดูดเม้มแรงๆ ที่กลางแผงอกผมซึ่งลายพร้อยเพราะรอยแดงที่แมทมันเป็นคนทำทั้งนั้น
“พอแล้วๆ เค้ายอมแพ้แล้ว พอแล้วตัวอย่าดูดอีกสิ เค้าจะกลับพรุ่งนี้แล้วนะเดี๋ยวคนอื่นเห็น”
“เห็นสิดี มันจะได้รู้ว่าตัวมีเจ้าของแล้ว”
“อ้ากกกกกกกกกกกก! ไอ้บ้า กัดทำไมเนี้ย” แมทมันกัดลงตรงซอกคอผมครับ
“กัดให้รอยนะสิถามได้ แต่ไม่เอาดีกว่า...สงสารใครบ้างคนแค่นี้มันคงช้ำใจตายแล้ว” แมทมันพาดพิงคนอื่นครับ
คืองี้ครับ...ที่กรุงเทพฯนั้นผมพักอยู่ห้องเดียวกับแฟนเก่าครับ อิอิ
คือจะเล่าว่าไงดีหละ...คือว่าเมื่อก่อนผมเคยมีแฟนมาคนนึง ผมรักเค้ามาก ทำให้ทุกอย่าง ยอมทุกอย่าง เชื่อไหมว่าตอนนั้นทั้งเขาผมเองก็ยังเรียนอยู่...ทางบ้านส่งเงินมาให้ผมใช้จำกัด ผมต้องจ่ายค่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟ ค่ากินอยู่สารพัดอยู่คนเดียว เขาคนนั้นไม่เคยช่วยในเรื่องนี้ผมเลย ผมต้องประหยัดอย่างมาก ต้องนั่งเฉพาะรถเมลล์แดงไปมหาลัยเพราะมันถูกกว่ารถยูโรฯมาก ผมต้องซักเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและของเขาด้วยมือเพราะไม่อยากลงไปหยอดเหรียญซักครั้งละยี่สิบบาท
เขาอยากดูหนังหรือไปเที่ยวกลางคืน....ผมจ่าย เขาอยากกินโออิชิ....ผมต้องยอมลดค่าอาหารในส่วนกลางวันของตัวเองเพื่อพาเขาไปกิน แต่ก็นานๆ ครั้งหรอกครับเพราะว่าผมไม่มีตังค์ บางวันเค้าไม่มีเงินไปมหาลัยเพราะเงินที่ทางบ้านส่งมาให้...เขาใช้มันหมด ผมต้องแอบสอดเงินตัวเองเข้าไปในกระเป๋าตังค์ของเขาทั้งๆ ที่ตัวเองก็ต้องบังคับตัวเองให้จ่ายวันละร้อยห้าสิบเพื่อให้มีเงินเหลือพอถึงตอนสิ้นเดือน
เวลาที่เขาต้องนั่งทำงานส่งอาจารย์ดึกๆ ก็มีผมนี่ล่ะครับที่อยู่ช่วยจนฟุบหลับคากองเศษวัสดุพวกนั้นอยู่เสมอ แต่ไม่เคยมีคำขอบคุณออกจากปากของเขาเลย ไม่รู้ว่าผมทนอยู่อย่างนั้นไปได้อย่างไรตั้งนานหลายปี จนสุดท้ายผมกับไปที่บ้านต่างจังหวัด....วันนึงก็มีเบอร์ที่ผมไม่รู้จักโทรมาหาผมตอนสายๆ
“หวัดดีครับ ขอสายพี่นุหน่อยครับ” เป็นเสียงผู้ชายเด็กๆ โทรมาหาผมครับ
“ครับผมกำลังพูดครับ นั้นใครครับ?”
“ผมเรียวครับ เป็นแฟนวุฒิครับ”
“ระ...เหรอ.....?” แฟนเก่าผมชื่อวุฒิครับ “แล้วโทรมาทำไมครับ?”
“โทรมาเพื่อจะบอกพี่ว่าเลิกกับพี่วุฒิเขาซะ แล้วต่อไปนี้ห้ามยุ่งเกี่ยวกับพี่เขาอีก”
“เอ่อ...แล้วน้องเป็นใคร? รู้จักวุฒิเขามานานแล้วหรอ? ผมถามในเรื่องเดิมอีกเพราะมัวแต่ตกใจกับประโยคเมื่อกี้ เชื่อไหมว่า?...ผมว่าใจผมหยุดเต้นไปแว่บนึง! จริงๆนะ
“ก็บอกแล้วไงว่าเป็นแฟนพี่วุฒิ เป็นคนที่พี่วุฒิรักมากที่สุด เรียวรู้จักกะพี่วุฒิมานานแล้วหลังที่พี่เจอพี่วุฒิได้ไม่นานหรอก พี่รู้ไหมห้องนอนพี่วุฒิที่พี่เคยมานอนค้างนะ...ผมก็ไปนอนทับรอยพี่มาแล้วนะ ผมมี sex กะพี่วุฒิตั้งหลายครั้งในห้องนั้น พี่วุฒิเขาเอาเก่งนะพี่ว่าไหม? ผมละชอบมากๆ เลย มันส์สุดยอดเดี๋ยวเปลี่ยนท่านั้นเดี๋ยวเปลี่ยนท่านี่ แต่ท่าที่พี่เขาชอบมากที่สุดคือท่าขอบเตียงแต่พี่เขาก็ชอบให้ผมนั่งเทียนชอบให้ผมดูดให้”
“หรอ?” แปลกนะตอนนั้นผมไม่ร้องไห้
“ใช่! แล้วพี่รู้ปะ?...ตอนนั้นที่พี่โทรไปหาพี่วุฒิแล้วเขาบอกว่านั่งกินข้าวต้มที่ซอยหงส์อยู่คนเดียวนะ ความจริงผมนั่งอยู่ข้างๆ พี่วุฒิเองแหละ” ใช่ครับผมเคยโทรไปหาวุฒิจริงๆ ตอนนั้น “พี่วุฒิเขายังบ่นๆ อีกว่าพี่น่ะงก กะอีแค่ไปกินโออิชิหรือดูหนังพี่ก็บ่นสามวันแปดวัน” ใช่ผมทำอย่างนั้นจริงๆ “พี่เขาเบื่อพี่จะแย่อยู่แล้วนะ ผมว่าพี่น่ะออกไปจากชีวิตพี่วุฒิได้แล้ว ออกไปเหอะ”
“ระ...หรอ?”
“ต่อไปนี้ผมจะดูแลพี่วุฒิเอง พี่เขาเบื่อที่จะต้องทนอยู่กับคนหน้าตาแย่ๆ อย่างพี่แล้วก็ห้องสับปะรังเคเล็กเท่ารูหนูของพี่เต็มทนแล้ว”
“อะ....อืม แล้วพี่จะถามวุฒิเองนะ ขอบใจน้องมากที่โทรมาบอก”
ผมวางสายไปด้วยอาการงงๆ สมองผมเหมือนมันไม่ทำงานไปแล้วอะครับ คิดไรไม่ออกมันว่างเปล่าขาวไปหมด อกผมเริ่มแน่นเหมือนจะหายใจไม่ออกอีกแล้วในตอนนั้น ใจผมเต้นรัวไม่เป็นส่ำจะบอกว่าเจ็บจี๊ดๆ ในใจหรือเปล่า ผมก็ตอบไม่ได้ ผมรู้สึกเพียงแต่ว่าผมปวดหัวตึ้บเหมือนสมองข้างในมันเต้นตุบๆ ตุบๆ แล้วก็แน่นหน้าอกหายใจไม่ออกจนต้องทรุดลงนั่งกะพื้น ผมกดโทรศัพท์หาวุฒิทันทีเมื่อผมตั้งสติได้
“วุฒิเหรอ? เราเลิกกันเหอะ”
ผมพูดเท่านี้แล้วก็ว่างสายไปทันที ไม่รอฟังว่าวุฒิจะว่ายังไงบ้าง แต่วุฒิมันก็โทรฯกลับเข้าเครื่องผมมาอยู่อีกหลายครั้ง...ผมไม่รับสายแล้วก็ปิดเครื่องไปเลยครับ ปิดไปตลอดเวลาตอนที่ผมอยู่ที่บ้านเลย ผมยังจำได้แม่นมาก...ตอนนั้นเป็นหน้าฝน ผมสามารถมองเห็นภูเขาได้อย่างชัดเจนจากดาดฟ้าบนบ้าน ฝนเพิ่งหยุดตกไปใหม่ๆ หมอกยังลอยต่ำเรี่ยยอดเขา ผมนั่งดูภาพนั้นไปแล้วก็นั่งร้องไห้โยกและกอดตัวเองอยู่คนเดียวบนดาดฟ้า มาถึงตอนนี้พอนึกย้อนกลับไปก็ตลกตัวเองดีเหมือนกัน...ก็อยากไปรักเขาเองนิ อยากไปทำสิ่งต่างๆ ให้เขาเองด้วยที่เขาก็ไม่ได้ออกปากขอร้อง อย่างนี้เรียกว่า...เสือกไปเอง...หรือเปล่าครับ?
พอผมกลับมาถึงกรุงเทพฯ ผมเจอวุฒิรอผมอยู่ที่ห้อง ผมไม่พูดจาทักทายวุฒิเลยสักคำแต่เดินเลยเข้าไปในห้องจัดการรื้อค้นเสื้อผ้าข้าวของทุกอย่างของวุฒิออกมากองที่กลางห้อง วุฒิมันยืนมองผมเฉย พอผมรื้อจนเหนื่อยมันก็เดินเข้ามากอดผมไว้แน่น
“ปล่อย บอกว่าให้ปล่อยไง?” ผมบอกมันเสียงเรียบ ผมไม่ขัดขืนไม่ดิ้นรนแต่ยืนนิ่งๆ อยู่ให้มันกอด
“นุ...วุฒิขอโทษ วุฒิไม่ได้คิดอะไรกับเด็กคนนั้นนะ วุฒิรักนุ”
“หึ! รักหรอ? พอเหอะ ป่านนี้น้องเขาคงรอวุฒิอยู่ วุฒิรีบไปหาเขาเถอะ”
“ใช่! เรียวมันรอวุฒิอยู่” ผมหันไปจ้องหน้ามัน “แต่มันต้องรอนุด้วย วุฒิสั่งให้มันรอเราสองคน”
“รอนุ? รอเพื่ออะไร นุไม่อยากเจอหน้ามันนักหรอกนะ พอเถอะวุฒิให้มันจบๆ กันไป นุไม่อยากคิดหรือพูดหรือทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ พอที...จบเรื่องของเรากันเสียที นุให้สิ่งที่วุฒิต้องการไม่ได้หรอก วุฒิไปหาเอาจากคนอื่นดีกว่า”
“แต่....”
“ไม่ต้องแต่หรอกวุฒิ เราอยู่กันมาหลายปี...สามปีได้แล้วมั่งเนอะ อย่าให้ความสัมพันธ์สามปีนี้มันหายไปเลยเหลือไว้แค่ความเป็นเพื่อนดีกว่า” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดออกไปอย่างนั้น แต่มันก็จริงนะ...จริงอยู่ผมโกรธวุฒิมาก แต่ผมก็รักของผมมากเหมือนกัน ชีวิตผมมีวุฒิเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งจนถ้ามันขาดหายไปผมก็คงเคว้งเหมือนกัน
ผมเข้าใจในตัววุฒิด้วยนะผมว่า...ในเมื่อผมให้ในสิ่งที่วุฒิต้องการไม่ได้ ของแบรนด์เนม กินข้าวในร้านบนห้าง เงินทอง พาไปดูหนังหรือเที่ยวเธคเที่ยวบาร์ วุฒิก็ต้องไปหาจากที่อื่นในเมื่อคนเราทุกคนมีสิทธิ์เลือกสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตัวเอง และสิ่งที่ผมให้วุฒิมันก็ไม่ได้ดีเด่นอะไรมาก ก็แค่คอยเอาใจใส่เรื่องกินข้าวกินปลา คอยปลุกให้ไปเรียนและเคี่ยวเข็ญมาตลอดจนเกือบจะเรียนจบอยู่แล้ว ข้าวข้างทานคงไม่ถูกใจวุฒิมากนัก ซักรีดเสื้อผ้าหรอ?...จ้างคนอื่นทำก็ได้ถ้ามีเงินเสียอย่าง ข้าวของเครื่องใช้ก็แค่ของพื้นๆ ที่บางทีก็มาจากตลาดนัดในวัดท้ายซอย คนอื่นเขามีรถรับส่งมีเตียงนอนกว้างๆ ให้วุฒิมันนอน ส่วนผม...ไม่มี ไม่มีเลย
“งั้นวุฒิขอฝากเก็บข้าวของไว้ที่นี่ก่อนได้ไหม? วุฒิจะได้มาที่นี่บ่อยๆ นะนุ อย่าเพิ่งให้วุฒิเก็บข้าวของออกไปจากห้องวันนี้เลย”
“อืม...ได้! แต่วุฒิเก็บเองแล้วกัน นุจะออกไปข้างนอก หวังว่ากลับมาคงไม่เจอวุฒิในห้องนี้อีก”
“นุ....” วุฒิมันเรียกผมเสียงยาว “อะไรกัน? วุฒิจะกลับมานอนที่นี่อีกไม่ได้หรอ”
“อย่าเลยวุฒิ ตอนนี้นุยังไม่ไหวจริงๆ รอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนเถอะแล้วค่อยว่ากัน”
“อืมๆ “
วุฒิลงมือเก็บข้าวของที่ผมรื้อออกมาโยนกองเอาไว้กลางห้อง ส่วนผมก็เปิดประตูเดินออกมายืนสับสนอยู่ปากซอย ผมไม่รู้จะไปไหนดีจริงๆ ในตอนนั้น ผมโทรไปหาโอ้มัน
“แกอยู่ไหนวะ? ชั้นอยากจะไปหาแก”
“ชั้นอยู่ที่มหาลัยกำลังเดินกลับห้อง เออๆ แกมาก็ดีแล้วชั้นมีเรื่องจะบอกแก ตกลงเจอกันที่ห้องนะ อืมๆ”
ผมวางสายหลังจากพูดกับโอ้อีกสองสามครับ ผมรู้จักกับโอ้มาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งแล้วครับแต่เรียนคนละภาควิชากัน ตอนเรียนปีหนึ่งผมกับโอ้ไม่ค่อยถูกกันเพราะในวิชาที่โอ้เก่งผมจะไม่ถนัดเลยส่วนวิชาที่ผมได้ท้อปโอ้ก็แค่ผ่านๆ มีนครับ เลยเขม้นกันเล็กน้อย
พอผมเจอโอ้หลังจากไปนั่งรอที่พื้นหน้าห้องมันราวสิบนาที มันก็ถามผมใหญ่ว่าทำไมหน้าตาโทรมแบบนี้ ผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมในช่วงสองสามวันมานี้ให้มันฟัง มันตบเข่าฉาดแล้วเอาน้ำมาให้ผมที่นั่งทำหน้าเมื่อยอยู่บนเตียงนอนในห้องมัน
“ชั้นว่าแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้” โอ้เริ่มต้นประโยคเมื่อนั่งลงข้างๆ ผม “วันก่อนชั้นไปกินฟูจิที่สยามมา เห็นไอ้วุฒิเดินออกจากร้านกับใครก็ไม่รู้ มันไม่ทันเห็นชั้นเพราะชั้นนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้หน้าร้าน แหม่! ผมเดินตัวงี้ติดกันแทบจะเป็นเดียวกันเลยแก น่าเกลียดมาก”
“อืม...คนนั้นแหละมั่งที่ชื่อเรียว”
“อ้อ! ตัวเล็กๆ ขาวๆ แก ท่าทางจะสาววะ”
“หรอ? ไม่รู้สิ ช่างมันเถอะ! เรื่องมันจบลงไปแล้ว”
“แล้วแกจะทำไงต่อไปนี้”
“ชั้นก็คงอยู่ตัวคนเดียวต่อไป ก็โดนหักอกแล้วนี้หว่า แต่คงฉลาดขึ้น...เพื่อนแกมีเขามาตั้งนานแต่ไม่ยักรู้ตัวเลยแหะ”
“เออนา! โง่ได้แต่อย่านาน แต่ความจริงไม่น่าโง่นะได้ท้อปวิชาชีวะนิ”
“อีเวร! ยังไม่เลิกพูดเรื่องนี้อีก ผ่านมาตั้งนานแล้ว”
“ใครจะลืมเรื่องที่ทำให้แกกับชั้นทะเลาะไม่พูดกันจนถึงตอนอยู่ปีสองล่ะ”
“เออๆ ตอนนี้ก็โสดแล้ว...ไปแรดดีกว่าแกคืนนี้”
“ดีมากเพื่อน ผู้ชายมีมากมายเกลื่อนถนนรอให้แกออกไปเกี่ยวมาใส่กระเป๋าอยู่นะโว้ย!”
“คงได้หรอกนะหน้าแบบนี้ หึ!”
....................................................
-
โอว . . . ประสบการณ์ชีวิตแบบเน้นๆ
ไอ้วุฒินี่มันนิสัยไม่ดีว่ะ :3125:
ดีแล้วล่ะพี่ ที่เลิกกะคนแบบนั้นได้
-
โป้งทู้บนหัวแล้วมาเรียกเค้าว่าพี่ :monkeycry2: :monkeycry2:
อย่างนี้ต้องงอเสียให้เข็ด
-
เอ่ เอ้ อย่าโป้งผมเลย ไม่เรียกว่าพี่จะให้เรียกไรล่ะ เรียกน้าดีป่าว :kikkik:
เอ้ ว่าแต่น้าสองโป้งแล้วจะงออะไรเหรอครับ ถึงขั้นว่าต้องงอซะให้เข็ด :haun1:
-
ตอนนี้มีเรื่องราวในอดีต...อืม ๆเจ้ นี่ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกานนะ... : :pigscare2:
อ่านไปก็ทำให้นึกถึงเรื่องของตัวเองในอดีตไปด้วย.....
คนบางคนมันไม่มีค่าสมกับความรักที่เรามีให้เลยนะ แต่เราก็รักเค้าหว่ะ ให้ตายซิ :confuse:
-
ตามมาอ่านอีกเรื่องแล้ว :yeb:
อดคิดไม่ได้ว่าที่แมทพูดอย่างงั้น คงเพราะรู้ตัวว่าตัวเองเจ้าชู้และเสน่ห์แรง
คนที่มีแฟนแบบนี้คงต้องอดทนมาก ๆ
แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละนะ
-
อย่างว่า ชีวิตเกย์ไม่มีอะไรผูกมัด
ความรักแรกๆมันก็หวานชื่น แล้วก็ต้องจืดจางไป
:sad4:
มันก็จริงนะ เฮ้ออออ ทำไมๆ :monkeycry2:
^
^
^
ไม่จริงเสมอไปหรอกครับ เชื่อผมซิ :yeb:
ทำไมแมทพูดงี้ว๊า . . . นิสัยไม่ดีว่ะ
จะพูดว่าไงดีนะ
ภาษาฝรั่งต้องบอกว่า "How i can say?"
แต่ถ้าภาษาอิสานต้องบอกว่า "เหมดแนวซิว่าว จั๊กซิว่าวจั่งได๋" อุอุ :kikkik:
-
ตามมาอ่านอีกเรื่องแล้ว :yeb:
อดคิดไม่ได้ว่าที่แมทพูดอย่างงั้น คงเพราะรู้ตัวว่าตัวเองเจ้าชู้และเสน่ห์แรง
คนที่มีแฟนแบบนี้คงต้องอดทนมาก ๆ
แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละนะ
ขอบใจมากจ๊ะคุณน้อง shell ที่เข้ามาทักทายกัน
เรื่องที่คุณน้องว่าแมทมันเจ้าชู้พี่ไม่ว่าแต่ที่บอกว่าเสน่ห์แรงพี่ขอเถียง เพราะพี่ยังมองไม่เห็นว่ามองจะหล่อตรงไหน แต่อาจหล่อในสายตาคนอื่น รู้ไหมว่า ไอ้เจ้าแมทมันเป็นคนที่ขี่เหร่ที่สุดในบรรดาคนที่คุณพี่เคยตกหลุมพรางแห่งรักเลยค่า
ตอนนี้มีเรื่องราวในอดีต...อืม ๆเจ้ นี่ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกานนะ... : :pigscare2:
อ่านไปก็ทำให้นึกถึงเรื่องของตัวเองในอดีตไปด้วย.....
คนบางคนมันไม่มีค่าสมกับความรักที่เรามีให้เลยนะ แต่เราก็รักเค้าหว่ะ ให้ตายซิ :confuse:
ช่ายยยยยยยยยยย คุณน้องขา (วันนี้วิญญาณเกย์(สาว)แก่เข้าสิงทั้งวันแล้ว)
แต่ทำไงได้ก็ตูรักของตูนิ :monkeycry2:
-
ผมมาฝังตัวอยู่ห้องโอ้เกือบเดือนโดนที่เปลี่ยนซิมมือถือใหม่เพื่อไม่อยากให้วุฒิโทรเข้ามาอีกจนกว่าจะคิดตัวเองพอไหวแล้วจึงกลับไปที่หอ
“อ้าว! มาแล้วหรอ? หายไปไหนมานะ วุฒิมาหาตลอดเลยแต่ไม่เจอนุ พอโทรไปก็โทรไม่ติด”
“หรอ? นุก็ไม่ได้ทำไรกับมือถือนิ แล้ววันนี้วุฒิมาทำไม..มาเก็บเสื้อผ้าหรอ?”
“นุ....อย่าพูดแบบนี้ได้ไหม ไหนนุว่าให้วุฒิเก็บของไว้ที่นี่ต่อไปได้ไง?”
“เก็บได้แต่ไม่ได้หมายความให้อยู่ต่อไปได้”
“วุฒิก็ไม่ได้มาบ่อยๆ หรอก แค่จะแวะเข้ามาเอาของนะ เอ่อ...นุ ถ้า....”
“ถ้าอะไร?”
“ถ้า...วุฒิจะกลับมาอยู่กับนุเหมือนเดิมอีกได้ไหม?”
“ตลกหรือเปล่า? แล้วจะมาทำไม? นุไม่อยากโดนใครก็ไม่รู้โทรมาด่าอีกหรอกนะ”
“มันโทรมาด่านุหรอ? อีนี่มันวอนเสียแล้ว” แล้ววุฒิก็หุนหันออกไปจากห้อง ผมไม่รู้ว่าเขาจะไปไหนแต่เดาได้ว่าคงเกิดเรื่องไม่ดีกับอีนังเรียวแรดนั้นแน่ หึ! เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะกู เร็วไปอีกสิบปีน้อง
ผมมานั่งนึกๆ ดูแล้วก็ดีเหมือนกันที่วุฒิยังเก็บของอยู่ที่ห้องนี้ ผมจะได้รับรู้ข่าวคราวความเป็นไปของพวกเขาทั้งสองคน ผมจะได้เอาคืนอย่างสะดวก...ไม่น่าเชื่อนะว่าผมจะเป็นคนอย่างนี้ ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองจริงๆ ว่าเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง ชอบแก้แค้นเอาคืนตลอดแม้ขนาดผมเพิ่งอกหักมาหยกๆ นะ สมองผมมันยังสั่งการให้ผมทำนั่นนี่ไปโดยที่บางทีผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าผมทำลงไปได้ยังไง โอ้มันยังเคยบอกผมว่า
“ชั้นเห็นที่ทะเลาะแล้วแย่ทุกราย น่ากลัวจริงเลยแกนี่ ชั้นคงไม่กล้าทะเลาะกับแกหรอกวะ”
จริงนะ ผมเคยเอางานของคนที่ทะเลาะกับผมที่จะต้องส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้ไปเผาทิ้ง เคยเดินชนอีกคนจนตกบันไดลงมา เคยเทสารที่ต้องใช้ในการทดลองของพวกตรงข้ามทิ้งหน้าตาเฉย แม้กระทั้งลบไฟล์งานของคู่แค้นทิ้ง อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ร้ายจริงๆ เลยตู
“เข้าไปเลยเข้าไป เข้าไปสิ”
ผมได้ยินเสียงไอ้วุฒิมันดังอยู่ที่หน้าห้อง ตอนแรกกะวะจะเดินออกไปเปิดประตู แต่คิดอีกที...ไม่เอาดีกว่านั่งปักหักยึดเตียงเป็นฐานที่มั่นเอาไว้รับศึกที่กำลังจะมีดีกว่า
“ไป! บอกว่าเข้าไปไง” วุฒิมันเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับดันใครเข้ามาด้วยก็ไม่รู้ คนคนนั้นกระเด็นลงมากองอยู่ที่ข้างเท้าผมพอดีเลย “ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้เลยนะเรียว รู้ไหมว่าเราทำอะไรลงไป?”
“ทำไมเรียวจะทำไม่ได้ในเมื่ออีนี่” เด็กนั้นชี้มาที่ผม “มันมาแย่งผัวเรียว”
อุแม่เจ้า! นี่เองหรออีนังเด็กเรียวที่โทรมาหาผมวันก่อน ร้ายนะยะหล่อน
“แย่งที่ไหน? พี่เจอพี่นุเขาก่อนเจอเรียวอีก” วุฒิมันเดินมาจับแขนเด็กนั้นเขย่าๆ ผมก็นั่งตะลึงอยู่บนเตียงพอหายงงแล้วก็เอาเลยครับ...
“ช่างมันเถอะวุฒิ! นุเองก็ไม่ได้ใส่ใจหรอก ขอแค่วุฒิยังรักนุมากที่สุดเหมือนเดิมนุก็พอใจแล้ว” แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินไปหาวุฒิ
“อะไรนะ! นี่พี่วุฒิยังรักอีนี่อยู่อีกหรอ? ไหนบอกเรียวว่าไม่รักมันแล้วไง”
“พี่ไม่เคยพูดอย่างนั้นนะเรียว!”
“จริงหรอวุฒิ? เห็นเรียวบอกนุว่าวุฒิพูดว่านุน่ะจน ขี้งก ขี้บ่นอยู่ด้วยแล้วรำคาญน่าเบื่อไง” ไอ้วุฒิมันหันไปจ้องหน้าอีนังเด็กนั่นเขม่งเลยครับ
“อะไรกันเรียว?! พี่พูดแบบนั้นเมื่อไหร่”
“ทำไมจะไม่พูด? ถึงไม่พูดตรงๆ เรียวก็จับใจความได้ ทำไม? อายมันหรอ? เฮอะ! ตุ๊ดนี่หว่า...แน่จริงพูดกับมันเหมือนตอนที่บอกเรียวสิพี่วุฒิที่พี่บอกว่าอีนี่....”
“หยุดนะ!” ยังไม่ทันที่อีเด็กเป-รตนั่นจะได้พูดวุฒิก็ตรงเข้าไปตบมันคว่ำลงไปแล้วหละครับ ผมเองก็ตกใจนิดหน่อยที่เรื่องราวมันทำท่าว่าจะเกินความคาดหมายไปนิด นิดเดียวจริงๆ เพราะผมคาดว่าผมจะเป็นคนตบมันเองครับ
“พี่วุฒิ! นี่พี่วุฒิกล้าตบหน้าเรียวหรอ?” อีนังเรียวเอามือจับซีกหน้าที่โดนวุฒิตบไป ท่าทางจะเจ็บจริง
“เรียวพี่ พี่...”
“คอยดูนะพี่วุฒิ คอยดู” แล้วอีเด็กเวรนั้นก็วิ่งออกไปนอกห้อง
“ตามน้องเขาไปสิวุฒิ อันตรายนะปล่อยน้องเขาไปอย่างนั้น”
“ช่างหัวมันสิ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ววุฒิจะได้เลิกๆ กับมันไปเสียที”
“อ้าวทำไมล่ะ?!”
“ก็มันมาชอบวุฒิก่อนแล้วเที่ยวตามโทรไประรานคนที่วุฒิเมมชื่อเอาไว้ในมือถือ เที่ยวบอกเขาไปทั่วว่ามันเป็นแฟนวุฒิ”
“ก็เรื่องจริงนิ! มีคนเคยเห็นวุฒิไปกินฟูจิกับน้องเขามาเลย”
“ใครบอกนุอะ...โอ้เรอะ? กะแล้วเชียว”
“จะไปว่าโอ้มันทำไม? ถ้าไม่อยากให้ใครเห็นที่หลังก็อย่าทำสิ”
“วุฒิแค่เปรยๆ ว่าอยากลองกิน เรียวมันเลยลากวุฒิเข้าไปกิน ตอนออกกลับมาก็ไม่คิดว่าจะเจอโอ้”
“ช่างมันเหอะวุฒิ เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
“นุไม่โกรธวุฒิแล้วหรอ?” วุฒิมันเดินเข้ามาจับมือผม
“เปล่า! แต่ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนุจะไปโกรธวุฒิเรื่องอะไรละ จริงไหม? แล้วนี่ใจคอจะไม่ตามไปดูเมียสุดที่รักหน่อยจริงๆ เหรอ ใจดำจัง”
“นุอยากให้วุฒิไปหรอ ได้ๆ แล้วเดี๋ยววุฒิมานะ”
ไอ้วุฒิมันวิ่งตามอีเด็กเป-รตนั้นไปทันที เหอะ! บอกว่าไม่รักไม่ชอบแต่พอตูบอกให้ตามไปก็แล่น-เค-ด่วย-ไปทันทีเลยนะมรึง มันน่านัก
สักพักผมวิ่งตามลงไปกะว่าจะไปแอบดูว่าสองคนไหนไปถึงไหนแล้ว พอลงไปก็ไม่เจอใครผมเลยขึ้นมาขอยืมพีซีทีเพื่อนที่ชั้นสามโทรไปเบอร์อีนังนั้น
“ไงจ๊ะน้องเรียวนี่พี่นุเองนะ ถูกตบเจ็บมากไหมครับ?”
“มรึงจะโทรมาทำไมอีก อีกระเทยควาย”
“เปล่า! กูแค่จะโทรมาสมน้ำหน้ามรึงอีดอก ร่านนักนะ ไม่มีอะไรก็ไปนอนให้พวกช่างก่อสร้างมันแยง....สิ หึ! คิดจะมาสู้กับกูเรอะ เร็วไปสิบปีโว้ย อีสันดาน”
“กรีดดดดดดดดดดดดดด อีบ้า มรึงๆ”
“ทำไมผัวมรึงไม่ไปง้อละสิ นี่กูอุตส่าห์ขอร้องให้มันตามมรึงไปนะ ไม่งั้นมันคงอยู่นอนอ้อนขอโทษกูต่อแน่”
“อีสาดดดดดดดดด อีเลวมรึงมันตีหลายหน้า ต่อหน้าแกล้งทำเป็นออเซาะพอลับหลับ...”
“ลับหลังทำไม? กูจะบอกมรึงให้เอาบุญนะอีกะหรี่ดอกทอง....ว่าทีหลังอย่ามายุ่งกะกูอีก ผัวกู....กูยกให้มรึงทำทานอีกะหรี่ฮิร่านค-ย
ถ้ามรึงอดอยากจนหาค-ยกินเองไม่ได้แล้วอยากกินของเหลือเดนกูก็กินไปแล้วอย่าให้กูเจอหน้ามรึงอีก ต่อเจอที่ไหนกูตบแมร่งมรึงที่นั้น จำไว้หัวมรึงไว้อีสาดหน้าหนังฮิ”
แล้วผมก็วางสายเดินไปนั่งดูทีวีอย่างสบายอารมณ์ที่ห้องเพื่อนที่ผมมายืมพีซีทีมัน คราวนี้ไอ้วุฒิก็ไม่มีทางรู้ว่าผมโทรไปหรอกเพราะว่ามันไม่โชว์เบอร์ว่าใครโทรมาและผมก็ไม่มีพีซีที ฮ่าๆๆ
.............................................................
-
อ่านวีรกรรมของคุณพี่แล้ว :pigscare2: ไม่อยากเป็นศัตรูด้วยเลย
-
โอ้ว มาย บุ๊ดดา... เจ้น่ากลัวจังเลยคร้าบบบ.....เจ้ไปฝึกวิชาอะไรมา ธาตุๆฟเข้าแทรกอ่ะป่าวคับ :haun1:
แต่ว่าไปก็สาสมกับนังน้องเรียวนั้น....เหอๆๆ แต่ตัวการผมว่า น่าจะเล่นงานเจ้าวุฒิด้วย.... :pigangry2:
ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดัง คนของเราหน่ะตัวดีนัก.... :3125:
แต่ทำไงได้เนอะ คนมันรักมันผุกพันมานาน ทำไม่ลงใช่ป่าวเจ้ :monkeysad2:
-
โอ๊วววววววว เจ๊เหี้ยนมากครับ น่ากลัวเจงๆๆ :pigscare2:
-
อ่านวีรกรรมของคุณพี่แล้ว :pigscare2: ไม่อยากเป็นศัตรูด้วยเลย
ไม่นะ เจ้ไม่ใช่คนแบบนั้น อันนั้นมันภาำพล่วงตา่ :monkeysad:
โอ๊วววววววว เจ๊เหี้ยนมากครับ น่ากลัวเจงๆๆ :pigscare2:
:pigscare2: คนนะไม่ใช่ผี
-
โอ้ว มาย บุ๊ดดา... เจ้น่ากลัวจังเลยคร้าบบบ.....เจ้ไปฝึกวิชาอะไรมา ธาตุๆฟเข้าแทรกอ่ะป่าวคับ :haun1:
แต่ว่าไปก็สาสมกับนังน้องเรียวนั้น....เหอๆๆ แต่ตัวการผมว่า น่าจะเล่นงานเจ้าวุฒิด้วย.... :pigangry2:
ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดัง คนของเราหน่ะตัวดีนัก.... :3125:
แต่ทำไงได้เนอะ คนมันรักมันผุกพันมานาน ทำไม่ลงใช่ป่าวเจ้ :monkeysad2:
ไม่นะ เจ้น่ารักษ์? ออกเคอะคุณน้อง :yeb:
-
ผมไม่รู้ว่าสองคนนั้นมันไปคุยไปเคลียร์กันอีท่าไหน อีเด็กเรียวเป-รตนั่นก็หายไปจากชีวิตผม ส่วนวุฒิก็ขอกลับเข้ามาอยู่ที่ห้องตามเดิม ผมเองก็ไม่ได้ว่าไรแต่มักจะไปค้างกับโอ้หรือเพื่อนคนอื่นๆ ที่คณะมากกว่าเพราะยังไม่อยากเจอหน้าวุฒิมัน รอให้ผมทำใจให้ได้มากกว่านี้ก่อนแล้วกัน
เรื่องราวมันก็เป็นอย่างนี้หละครับ ผมเลิกกับวุฒิแต่วุฒิก็ยังคงอยู่กับผมที่ห้องเหมือนเดิมและอย่างที่ผมเล่าไว้ในเรื่อง [บันทึกรัก leiden] ผมก็คล้ายกับว่าถูกลักหลับอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เชิงหรอกครับเพราะบางทีผมก็ตื่นรู้สึกตัวตลอดแต่ก็ยอมนอนนิ่งๆ ให้วุฒิมันทำไป
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวุฒิมันไม่ยอมย้ายออกไป ผมเองก็ถือคติที่ว่ารกคนดีกว่ารกหญ้าเลยให้วุฒิมันอยู่ด้วยต่อไปเรื่อยๆ จนผมเองก็มาเจอแมท วุฒิมันเองก็มีแดนเซอร์ของค่ายอาร์เอสกับสจ๊วตสายการบินแควนตัสมาตามจีบจนตกลงคบกับแดนเซอร์เป็นแฟนกันนั่นแหละที่ผมถึงได้ห่างๆ จากวุฒิมัน แต่มันก็ยังบอกแฟนมันว่าถ้าผมกลับมารักมันอีก มันก็จะทิ้งแฟนแล้วกลับมาหาผม
ตอนแรกๆ แฟนมันเกลียดขี้หน้าผมมากเพราะจะว่ากันไปตามจริงแล้วผมไม่มีอะไรที่สู้แฟนใหม่มันได้เลยแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันที่มันพูดออกมาอย่างนั้น แต่พอผมโทรไปค่อยด้วยกับแฟนมันเรื่อยแถมยังไปคนคอยช่วยแก้ปัญหาหัวใจของพวกมันสองคน...แฟนมันเลยหันมาญาติดีกับผม
แต่ตอนก่อนที่ยังไม่มีคนมาจีบมัน(หรืออาจจะมีแต่ผมไม่รู้) มันชอบมาตามหึงหวงผมจนไอ้โอ้เองยังถามผมว่าตกลงผมยังมีอะไรอยู่กับวุฒิหรือเปล่า เพราะเวลาไปเที่ยวกลางคืนหรือไปไหนๆ วุฒิจะคอยกางปีกบังผมเอาไว้ซะทุกทีจนผมขายไม่ออก พอผมขายได้เลยจะไปค้างกะคนที่ถูกใจ...มันก็ตามมาลากผมกลับห้องทุกที
แรกๆ ผมก็ไม่ยอมเลยขัดขืนแต่หลังๆ ก็อายคนครับเวลามีคนมองมาที่ผมกับมันที่กำลังยื้อกันไปยื้อกันมาเลยยอมกลับพร้อมมันดีกว่า แต่ถ้าวันไหนที่ผมหนีไปเที่ยวกะโอ้กะพี่แบงค์สามคนผมก็จะถือโอกาสไม่กลับไปนอนห้องเหมือนกัน แต่พอกลับไปตอนเช้าก็จะเจอวุฒิที่มีสภาพเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืนนั่งรอผมอยู่ที่เตียงแล้วเดินเข้ามากอดผมก่อนลงตัวลงนอนหลับไป...ส่วนผมก็หลับต่อ
พอตื่นขึ้นมาพร้อมกันก็ถามผมว่าหิวข้าวไหม? ถ้าผมบอกว่าหิว วุฒิก็จะเปิดทีวีทิ้งไว้ให้ผมแล้วเดินลงไปซื้อขึ้นมาให้กินตลอดเลย ไม่พูดไม่ถามว่าเมื่อคืนผมไปค้างที่ไหนกับใครมาอย่างไร วุฒิจะลงไปซื้อข้าวเอาขึ้นมาแกะใส่จาน เตรียมแก้วน้ำ ผ้าเช็ดมือ(ผมไม่ชอบใช่กระดาษครับ) ขนมหวานหรือผลไม้ไว้รอผมที่ยังนอนอืดอยู่บนเตียง วุฒิจะเข้าไปบีบยาสีฟันใส่แปรงเอาไว้แล้วบอกให้ผมลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วมากินข้าวพร้อมกัน
วุฒิมันพยายามปรับปรุงตัวจนเปลี่ยนไปมากครับ จนเพื่อนผมทุกคน(มีแค่สองคนเองคือพี่แบงค์กับโอ้) พากันลงความเห็นว่ามันเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น วุฒิพยายามดูแลและเอาใจผมทุกอย่าง พยายามชวนผมไปที่บ้านวุฒิอีกแล้วบอกกับแม่ตัวเองว่าผมคือแฟนของวุฒิ เพราะวุฒิมีผมคอยดูแลมาตลอดเวลามันมันถึงได้เรียนจบและทำงานได้ในทุกวันนี้(วุฒิแกกว่าผมปีหนึ่งครับเพราะว่ามันเป็นเด็กซิว เมื่อก่อนมันเกเรมากๆ ไม่ยอมเรียนเอาแต่เที่ยวเล่นจนโดนรีไทต์ แต่ด้วยความที่มันเก่งไง...เลยเอ็นเข้าไปใหม่ได้จนมันมาเจอผม ส่วนเรื่องงานของมันก็ผมเป็นคนหาช่องทางและผลักดันมันเองครับ คือผมให้มันส่งงานเข้าประกวด....อะครับตอนเรียนอยู่ปีสี่เทอมหนึ่งแล้วมันก็ติดรอบหนึ่งในห้าคนสุดท้ายมันเลยมีคนจองตัวเข้าทำงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ...ก่อนที่จะเกิดเรื่องอีเด็กเป-รตนั่นแหละครับ)
ผมเองก็สงสารมันนะ โอ้กับพี่แบงค์บอกว่าท่าทางวุฒิมันจะรักผมจริงและยังคงรักอยู่มาจนถึงทุกวันนี้แต่ที่ทำไปตอนนั้นเพราะมันยังไม่รู้ตัวว่ามันรักผมมากขนาดไหนและอาจจะเป็นเพียงเพราะแค่อยากหาคนเลี้ยงในส่วนที่ผมให้มันไม่ได้
คุณคิดว่าไงครับแต่สำหรับผม....สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ...เจ็บแล้วจำครับ ในเมื่อครั้งหนึ่งผมเคยยอมวุฒิทุกอย่างให้วุฒิทุกอย่างไม่เคยคิดนอกใจวุฒิเลยแล้ววุฒิก็เป็นคนทำร้ายผมก่อนเรื่องไรผมจะกลับไปหาวุฒิเพื่อเสี่ยงที่จะเจอเรื่องแบบนั้นอีกหรอครับ ว่าไหม?
แต่ผมก็ยอมให้วุฒิกอดให้วุฒิมีอะไรด้วยแต่เพียงแค่ภายนอกนะครับเพื่อตอบแทนในสิ่งที่วุฒิ โอ้ย! เรื่องผมกะไอ้วุฒินะมันยาว เพราะรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่งจนป่านนี้ก็จะเจ็ดปีแล้วครับแต่ก็ยังอยู่ด้วยกัน เอามาเขียนเล่าได้อีกเรื่องหนึ่งเลยครับ เอาเป็นว่าข้ามไปดีกว่า..สรุป...คือตอนนี้ผมพักอยู่และนอนเตียงเดียวกันกับแฟนเก่าครับที่คิดว่ายังรักผมอยู่แต่ผมไม่ได้รักมันแล้วแต่ก็ยังผูกพันกันครับ
งงดีไหมครับความสัมพันธ์ของผมกับวุฒิ??
.................................................................
นอกเรื่องมาไกลมากงั้นย้อนไปหน่อยแล้วกันนะ...
....“พอแล้วๆ เค้ายอมแพ้แล้ว พอแล้วตัวอย่าดูดอีกสิ เค้าจะกลับพรุ่งนี้แล้วนะเดี๋ยวคนอื่นเห็น” ผมบอกแมทท่ยิ้มให้ผลงานจากปากตัวเองบนตัวผม
“เห็นสิดี มันจะได้รู้ว่าตัวมีเจ้าของแล้ว อึ้ม......”
“อ้ากกกกกกกกกกกก! ไอ้บ้า กัดทำไมเนี้ย?” แมทมันกัดลงตรงซอกคอผมครับ
“กัดให้รอยนะสิถามได้ แต่ไม่เอาดีกว่า...สงสารใครบ้างคนแค่นี้มันคงช้ำใจตายแล้ว” แมทมันไม่วายยังพาดพิงคนอื่นครับ...รูมแมทผมเองไงครับ
“กลับไปวุฒิมันต้องถามแน่เลยว่าใครทำ”
“ก็บอกมันไปสิว่าเค้าทำ ผัวสุดที่เลิฟไง ฮิ้ว........”
“ประสาท”
“อะไร?! ว่าแฟนตัวเองประสาทอย่างงี้ต้องโดน...”
“ก๊ากๆๆๆๆๆ อย่านะ พอแล้ว ก้ากๆๆๆๆๆ” แมทมันจี้เอวผม ไอ้ผมก็บ้าจี้เลยไปกันใหญ่แต่แมทมันก็พอๆ กันครับโดนเฉพาะคอ...จับไม่ได้เลย ถ้าจับเมื่อไหร่นะน้องหนูมันจะหดทันทีเลย ผมอะข้ำขำ...ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ไง
“คราวนี้ตัวยังจะว่าเค้าอีกไหม?”
“มะ...ไม่แล้ว ไม่เอาแล้ว เหนื่อยอะตัว หายใจไม่ทันแล้ว”
“ดีมากงั้นเราไปกินข้าวกันดีกว่า”
“เออๆ โทรตามโอ้กะน้องหมอมันมาด้วยเร็วอยากเห็นว่าหน้าตาเป็นยังไง”
“คร้าบบบบบบบบบบบบผม!”
....................................................
ผมอยู่บนรถทัวร์ครับ เมื่อกี้รถวิ่งผ่านอำเภอบ้านของแมทด้วยเห็นว่าบ้านแมทอยู่ริมถนนแต่ผมไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนกะว่าจะแอบมองเสียหน่อย ก่อนผมขึ้นรถมานี้ไอ้พี่ฐามันโทรเข้ามาหาแมทครับ นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่มันโทรเข้ามานับตั้งแต่ได้เบอร์มือถือแมทไป ผมหละใจไม่ดีเลยเมื่อได้ยินว่า
“ครับๆ พี่ เจอกันที่หน้าโรงหนังนะครับ ครับๆ พอส่งเพื่อนเสร็จแล้วผมจะรีบไปเลย” แมทพูดก่อนวางสายไปแล้วหันมาหาผมที่แกล้งทำไม่สนใจเหมือนเดิม
“งั้นเค้าขึ้นรถเลยล่ะกัน ตัวจะได้รีบไปทำธุระอีก” ผมว่า...ไหนว่าไม่สนใจไงไหงต่อความได้ต่อเนื่องขนาดนั้น
“ไม่เอานา....อย่าเพิ่งไปสิอยู่ด้วยกันก่อน อีกนานเลยนะกว่าจะได้เจอกัน”
ก็จริงครับกลับไปคราวนี้กว่าผมจะมีเวลาว่างลงมาอีกแล้วไหนยังจะต้องกลับบ้านอีก อุ้ย! แต่บ้านผมกับแมทมันอยู่จังหวัดเดียวกันนิ
“เดี๋ยวมีใครบางคนเขารอนาน ไปเหอะเค้าไม่ว่าไรหรอก แต่ห้ามพามาที่ห้องนะ ห้องนั้นเค้าขอไว้”
“อืม! แล้วไว้โทรหานะ”
พอผมได้ยินสายคำนั้นผมก็ขึ้นรถแล้วหลับเลยไม่หันไปโบกมือลากับมันด้วย ตูงอน! พอสักพักผมก็แอบหรี่ตาขึ้นมองหามัน โน้น! ขับมอไซค์เสื้อปลิวไปโน้นแล้ว หน่อยแนะ จะง้อตูเสียหน่อยก็ไม่มีเลย ผมเลยมานั่งใจเสียอยู่นี้ไง ไม่รู้ว่าพอผมกลับไปแล้วที่นี้จะเป็นยังไงบ้างนะ เฮ้ย ตุ๊ดกลุ้ม!!
พอเช้า......ก็มีสายโทรเข้ามา ผมกดรับ....ปรากฏว่าเป็นไอ้แมทมันโทรมา
“ตัวอย่าเพิ่งพูดอะไรฟังนี้ก่อนนะ”
ผมก็เอ๋อแดกแล้วค่อยๆ ยิ้มออกมาทีละนิด...ทีละนิด ชิส์!! กะว่าจะงอนให้งอเสียให้เข็ด
เพลง สารภาพ ของพี่โต๋งเหน่งเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนผมเอง...พี่รัดเกล้า
หากมีคนอยากพูดความจริง สารภาพทุกสิ่งในวันนี้
เรื่องในใจ...ที่เขาเคยมี และเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยบอกใคร
แต่อยากจะขอ ถ้าเธอได้เกิดฟังแล้ว ได้โปรดลืมมันไปได้ไหม
เขาอยากบอกว่ารักให้เธอได้ฟังไว้
ตั้งแต่ในวันนั้นจนวันนี้ ไม่รู้นานเท่าไหร่
แต่เรื่องราวชีวิตจริงก็กั่นไม่ให้พุดไป แม้ว่าเขาจะรักเธอสักเพียงไหน......
[/i]
“จบแล้ว..เพราะไหม?” เสียงขำๆ ลอยมาตามสาย
“ก็...พอถูไถกับความผิดเมื่อวันก่อน โอเค้! พอหยวนๆ”
“อะไรอะ! แค่พอหยวนๆ เองหรอ โด่!...หายงอนเค้าเหอะนะตัว....”
“เออๆ ก็ได้...แต่คราวหน้าคราวหลังให้มันรู้บ้างนะว่าใครคือคนสำคัญที่สุด”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
แล้วมันก็ขอไปเรียนหนังสือตามปกติส่วนผมก็นอนอมยิ้มแก้มตุ้ยบนเตียงต่อไปโดยมีไอ้วุฒินอนกรนเบาๆ อยู่ข้างๆ ก็วันนี้มันหนาวนี้ครับ...ผมก็เลยกระโดดขึ้นมาเบียดไอ้วุฒิมันนอนบนเตียงทั้งๆ ที่ตามปกติแล้วผมจะปูผ้าบางๆ นอนที่พื้นห้อง(เพราะผมมักปวดหลังบ่อยๆ) ปล่อยให้วุฒินอนบนเตียงคนเดียวเป็นประจำ
.......................................................
:yeb:
-
ไปเรื่องวุฒิซะนานเลย นึกว่าจะไม่มาต่อเรื่องแมทซะแล้ว :try2:
-
เหอๆ
หนู shell ล่ะก็
:monkeylaugh2: :monkeylaugh2:
-
เจ้ไปย้อนความหลังเรื่องนายวุฒินายพอดู กว่าจะกลับมาเรื่องนายแมท...
เข้าๆใจครับว่า ไม่ได้รักแต่ยังผูกพัน หุหุ :kikkik:
นายแมทนี่ก็โรแมนติคไม่เบาเลยนะ มาง้อซะน่ารัก แบบนี้คนรักกันที่ไหนก็ให้อภัยเนอะ..... :impress3:...
.แต่ผมคงไม่เจอการง้อแบบนี้แน่นอน เฮ้อ อยากได้ๆๆ :serius2:
-
เพ่ครับ ผมปลื้มพี่มากเลย พี่เป็นคนที่หรอยมาก
ด่าถึง แก้แค้นถึง ได้ใจมากพี่ พอมีบทหวานๆผมไม่ค่อยอินเท่าไหร่อ่ะครับ
แต่พอฉากด่ากันตบตีกัน เนี่ยผมอินเหมือนเชียร์มวยเวทีลุมพินีเลยครับ พี่ถึงมากครับ
หรอยอย่างแรง!!! :yeb:
-
เหอเหอ
นางเอก 2007 จิงๆๆ
ปากกัดตีนถีบจิงๆๆๆ
เวอร์ชั่นนางมารมากๆๆๆ น่ากัวอะ
พูห์ :sad4:
-
เจ๊แรงจริง ๆ แหละ สุดยอดเลย นางเอกยุค 2007 แรงรักแรงแค้น อิอิ ตบเป็นตบคับพี่ สู้ตาย 5555 :laugh:
รออ่านต่อน้า หนุกดี ๆ ชอบ มันส์ดีอะ :yeb:
-
ถึง หมีเกี้ยว หมูพูห์ และมูมู่น้อย
พี่มันประเภทดีมาจะดีตอบ หากร้ายมาจะร้ายกลับให้เหลือแสน
แต่ปกติพี่ก็สวมวิญญาณนางฟ้ารักเด็กนะ :monkeysad:
...........................................
ถึง MyLoveMyBabe
นี่ไงน้องพี่ถึงยังไม่ลืมมันเสียที ก็ในเมื่อมันง้อพี่ซะประทับใจถึงไส้ติ่งเลยอะครับ
..........................................
ต่อๆ นะ
“เออๆ ก็ได้...แต่คราวหน้าคราวหลังให้มันรู้บ้างนะว่าใครคือคนสำคัญที่สุด”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
แล้วมันก็ขอไปเรียนหนังสือตามปกติส่วนผมก็นอนอมยิ้มแก้มตุ้ยบนเตียงต่อไปโดยมีไอ้วุฒินอนกรนเบาๆ อยู่ข้างๆ ก็วันนี้มันหนาวนี้ครับ...ผมก็เลยกระโดดขึ้นมาเบียดไอ้วุฒิมันนอนบนเตียงทั้งๆ ที่ตามปกติแล้วผมจะปูผ้าบางๆ นอนที่พื้นห้อง(เพราะผมมักปวดหลังบ่อยๆ) ปล่อยให้วุฒินอนบนเตียงคนเดียวเป็นประจำ
.......................................................
“แกๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงไอ้โอ้โวยวายโหวกเหวกมาแต่เช้า
“อะไรแกชั้นยังไม่ตื่นถ้าไม่มีเรื่องรีบร้อนชั้นขอนอนต่อก่อนนะ” ผมมันก็อย่างงี้ล่ะครับ ตื่นเช้าสุดก็เก้าโมง ถ้าเกิดว่าผมยังไม่ตื่นแล้วมีใครโทรมาหาด้วยเรื่องไร้สาระ...รับรองได้ว่าคนๆนั้นโดยผมด่ากลับไปเจ็บแสบแน่ๆ จนทุกคนพากันรู้ดีว่าควรโทรหาผมหลังเที่ยงวันไปแล้ว
“งั้นแกก็นอนไปเถอะเพราะไม่ใช่เรื่องสำคัญของชั้นแต่เป็นเรื่องไอ้แมท”
“หา?(แบบสลึมสะลือ) ใครนะ?”
“ไอ้แมทโว้ย! ไง? สำคัญพอมะ?”
“จ้าก!!! :sad5: สำคัญสิเพื่อน เอ้า! ไหนว่ามาเรื่องอะไร” ผมพูดพร้อมลุกขึ้นนั่งเตรียมตัวฟังเต็มที่
“ก็เมื่อวาน...ชั้นไปเที่ยวกะน้องหมอของชั้นมา” ได้กันแล้วเรอะ? :confuse: “แกทายสิว่าชั้นเจอใคร?”
“ไอ้แมท?”
“เออ! แต่ไม่ได้เจอมันคนเดียวนะโว้ย มันมากับอีกระเทยแก่คนนึง”
“ใครวะ?”
“ไม่รู้! แต่ที่แน่ๆ ชั้นเห็นอีกระเทยนั้นประกาศความเป็นเจ้าของไอ้แมทมันอย่างแรงเที่ยวเดินควงอวดใครต่อใคร เชอะ! น่าเกลียดมากๆ” โอ้มันโวยวายตามนิสัย
“อ๋อ...น่าจะเป็นคนชื่อฐาวะแก วันก่อนชั้นออกไปกินข้าวต้มกะไอ้แมทมาที่ร้านนายยาวสายสาม อีนังคนชื่อฐานี้มันนั่งอยู่ด้วยอีกโต๊ะนึงกับพวกเพื่อนๆ ของมันแล้วมันมาขอเบอร์ไอ้แมทไป”
“แล้วไอ้แมทมันก็ให้?”
“อืม!”
“แล้วแกก็ไม่ว่าไร?”
“เออ!”
“แม่พระ!!” :untrust:
“อ้าวอีเวรนี้! แล้วแกจะให้ชั้นทำไงว่า แกก็รู้ว่าเวลาชั้นอยู่นั้น...ถ้าหากออกไปข้างนอกด้วยกันชั้นต้องแสดงตัวว่าเป็นอะไรกับไอ้แมท”
“เพื่อน?”
“เออสิ! แล้วแกจะให้ชั้นทำไง ให้เดินไปตบอีนั่นเรอะ?”
“ไม่ช่ายยย...ชั้นไม่ได้หมายความว่างั้น เพียงแต่อยากถามว่าแกไม่ว่าไม่ถามอะไรมันเลยหรอตะหากโว้ย?”
“ก็ว่าจะถามแต่ลืม” ผมไม่ได้บอกว่าทำไมผมถึงลืมแต่คนอื่นๆ คงรู้นะ คิคิ! “แล้วไงต่อ?”
“ก็ไม่แล้วไง...พอตอนจะกลับไอ้แมทมันเดินมาคุยที่โต๊ะชั้นเรื่องแกยังไม่ทันเสร็จ อีนั่นมันก็เดินมาตามลากให้กลับไปพร้อมกัน ไอ้แมทมันเลยรีบไป น้องหมอชั้นยังถามเลยว่าไอ้แมทมันเป็นแฟนแกไม่ใช่เหรอ?”
“แล้วแกตอบว่าไง?”
“ชั้นก็บอกว่าใช่...แต่ไม่รู่เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น? ไหนแกช่วยสร้างความแจ่มกระจ่างให้เกิดขึ้นในหัวสมองโง่ๆ ขอชั้นหน่อยสิ ชั้นงงไปหมดแล้ว”
“อิอิ อีบ้า! ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันโว้ย เอาไว้เดี๋ยวชั้นถามไอ้แมทก่อนแล้วค่อยเล่าให้ฟังทีหลัง แกอยู่นั้นก็เป็นสปายให้ชั้นหน่อยนะเว้ย อย่ามั่วแต่จูบปาก...จูบปากกะน้องหมอแกอยู่ละ”
“เออๆๆ แค่นี้ก่อนนะชั้นจะไปสอนแล้ว”
“เออบาย!”
ผมวางสายจากโอ้แล้วลุกขึ้นไปส่องกระจก มีเครื่องหมายคำถามหลายอันอยู่บนหน้าผม คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เอาเป็นว่างดีท๊อกซ์สวนตูดแก้กลุ้มดีกว่าวุ้ย ไปก่อนละ แล้วใครมันเอากาต้มน้ำชั้นไปไว้ไหนเนี้ย อ้ากกกกกกกกกกกกกกส์!!
พอเที่ยงๆ ไอ้แมทมันก็โทรมาแต่ว่าเอาเบอร์ตู้โทรผมก็ไม่รู้สิว่าเป็นมัน นึกว่าเป็นหนุ่มที่ไหนโทรมาจีบ อิอิ
“หวัดดีครับ ใครครับเนี้ย?” เก๊กเสียงหล่อใส่มัน อุอุ
“เค้าเอง! ไม่ต้องทำเสียงหล่อเลย หยุดเลย...พอๆ” อ้าวอีหอย แกเองเรอะ? วุ้ย! รมณ์เสีย
“ทำที่ไหน? มันหล่อเองเว้ย!! แล้วไงโทรมาป่านนี้ทำแลปเสร็จแล้วหรอ?”
“อืมครับ กำลังจะไปกินข้าว แต่มืถือเจ๊งเลยหยอดตู้มาแทน”
“อืมๆ ไปเหอะ เปลืองตังค์ คิดถึงนะ”
“เดี๋ยวสิ!! เหรียญยังไม่หมดเลยคุยก่อน”
“อ้าวเหรอ?! แล้วจะทำยังไงเรื่องมือถือ?”
“ก็ไม่ว่าไง..คงเอาไปส่งร้านซ่อม ช่วงนี้ก็หยอดตู้โทรเอา”
“แล้วเค้าจะโทรหาตัวไงอะ?”
“ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรตัวก็โทรเข้าเครื่องบัว(เพื่อนสนิทไอ้แมทมันแต่เป็นผู้หญิง)หรือเครื่องพี่โอ้ก็ได้...ให้สองคนนี้มาบอกเค้าเดี๋ยวเค้า
โทรกลับ เย็นนี้พี่โอ้ก็ว่าจะเข้ามาเอาแผ่นหนังโป๊ที่ห้องเค้าอยู่เหมือนกัน”
“อืมๆ แล้วเออ! ถามไรหน่อยสิ เมื่อวานไปเที่ยวมาหรอ?”
“อ่ะ...... ตู้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมยังไม่ทันได้ฟังคำตอบสายก็ตัดไปเสียก่อนเลยอดรู้เรื่องกันพอดี ประเดี๋ยวอิชั้นก็ลืมถามอีกยิ่งช่วงนี้ยิ่งมีอาการความจำปลาทองอยู่ด้วยวุ้ย! :serius2:
-
เฮ้อ มีแฟนแบบนี้ก็ไม่ไหวนะเจ๊ ขี้เกียจคอยตามคอยระแวงอะ ใจมันอยู่ไม่สุข ไม่สงบ แม้ว่าเค้าจะบอกว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ขอให้รู้ว่าเค้ารักเราคนเดียวก็เหอะ (แต่เจ๊ก็ใช่ย่อยที่หว่า อ่อยใช้ได้เลย พอกันพอกัน)
เอาใจช่วยเจ๊เสมอนะ สู้สู้เจ๊ :yeb:
-
ตามมาอ่านคู่สร้างคู่สม 2007
-
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......เหรียญไม่ได้หมด นายแมทแกล้งวางหูแน่เลย :pigangry2:
มาต่อไวๆนะคร้าบเจ้ ติดตามอยู่เหมือนเดิม
-
ชีวิตมันช่างยุ่งยากจริงๆ
แต่อย่าลืมว่ามันเป็นสิ่งที่เราเลือกเดิน
ความรักจะยืนยาวหรือกลายเป็นรักแท้ได้จึงอยู่ที่ความเข้าใจกัน
ก่อนตัดสินใจอะไรลงไป ลองนึกว่าถ้าเราเป็นเขา เราจะทำอย่างไรต่อไป
ทำไมเราถึงทำแบบนี้
แต่มันก็ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว
ถ้าเป็นผมก็คงฉุนขาดเหมือนกัน
:seng2ped:
-
คุณบลู... นั้นจิ ผมอะน่าสงสารจะแย่ แต่ไม่มีใครสงสารผมเลยมีแต่จะคอย :3125: ซ้ำเติม :monkeycry2:
คุณน้อง MyLoveMyBabe........คงอาจจะเป็นอย่างที่คุณน้องว่า แต่ตอนนั้นเจ้มันบื้อเคอะ เลยไม่ทันได้คิด
ยัย shell...โป้งแหละ! ชอบว่าเจ้อยู่เรื่อย :monkeysad:
คุณน้องมูมู่น้อย...เจ้อ่อยที่ไหนเคอะ รักเดียวใจเดียวจะตายไป แต่ก็นั้นแหละเคอะ...มันเลยเกิดเรื่องขึ้นจนได้ :impress3:
...................................................
แล้วก็จริงอย่างที่ผมว่า...ผมลืมเรื่องที่โอ้โทรมาเล่าให้ฟังไปเสียสนิท เพราะอะไรหรอครับ? เพราะความรักมันบังตามั่ง อิอิ ไม่หรอก! แมทก็ยังคงเป็นแมทเหมือนเดิม
มือถือเจ๊ง? มันก็หยอดตู้โทรมาหาเสมอจนผมไม่รู้สึกว่าแมทขาดหายไปไหน(ซึ่งเรื่องหยอดตู้มาหาเนี้ยในความคิดผม...ผมว่ามันต้องใช้ความพยายามเยอะอยู่นา ขนาดตัวผมเองถ้ามือถือเกิดเจ๊งขึ้นมา...ผมคงไม่หยอดตู้โทรหาหรอก ขี้เกียจเดินไปหยอด) แมทยังโทรมาหาผมสองหรือสามครั้งต่อวันแม้บางทีจะเอาเครื่องของน้องบัวยิงเบอร์มาก็ตาม แต่ที่เปลี่ยนไปคือเวลาจากเมื่อก่อนโทรมาตอนตื่นนอน ตื่นเที่ยงหรือบ่ายถ้าแลปเสร็จช้าเพื่อรายงานตัวว่าจะไปกินข้าวกับบัว(แมทแกล้งว่าเป็นมันแฟนบัวเพื่อไม่ให้คนที่คณะสงสัยว่ามันเป็นเกย์) และตอนก่อนนอน
แต่ตอนนี้คือหยอดตู้โทรมาตอนถึงตึกเรียนที่คณะ ตอนเที่ยง?...บางวันก็โทรมาบ้างวันก็ไม่ ส่วนก่อนนอนไม่มีเปลี่ยนเป็นเย็นๆ แทนก่อนกลับหอ ผมก็เลยยังรู้สึกว่าแมทยังเหมือนเดิมกับผมจนกระทั่งคืนวันนี้ครับ...
“อ้าว! โทรมาได้แล้วหรอ?”
“อืมครับ! เค้าได้เครื่องใหม่แล้วตัว” แมทมันว่ามางั้น
“แล้วเครื่องเก่าอะ...เอาไปไหนแล้ว?”
“ช่างบอกว่ายังซ่อมไม่เสร็จเลย”
“แล้วตัวเอาเครื่องใหม่มาจากไหน? ถอยมาใหม่เหรอ?” ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้เพราะว่าแมทไม่ใช่คนแบบนั้น แมทมันใช่เงินเป็นกว่าผมอีกครับ...คิดแล้วคิดอีกก่อนจะควักออกจากกระเป๋า ผมนะประทับใจมากเมื่อแมทบอกว่าของใช้ทุกอย่างภายในห้องแมทเป็นคนซื้อหามาด้วยเงินออมของตัวเองทั้งนั้นไม่ได้ขอเพิ่มจากทางบ้านเลย อยากได้อะไรก็เก็บเงินซื้อเอาบางทีก็สดบางทีก็ผ่อน เดือนไหนมีเรื่องต้องใช้เงินเยอะกลัวว่าจะไม่มีเงินผ่อนของก็อดเอา ผมละ...ร้ากกกกกกกกกกกกก ของผม แล้วอย่างนี้มันจะไปซื้อมือถือใหม่ได้ยังไง
“อืม!”
“ซื้อเอง?” ค่อนข้างเสียงสูง นิดดดดดดดดดดส์ นึงนะเวลาอ่านประโยคนี้
“เปล่า...มีคนซื้อให้นะ”
“ใคร?!”
“พี่ฐา”
ผมฟังแล้วอึ้งไปสามวิฯ ครับ จุกเหมือนใครเอาอะไรมายัดคาไว้ที่คอหอยพูดอะไรไม่ออกเลย หัวสมองก็วิ่งติ้วๆๆ ประมวลผลสุดฤทธิ์ ใคร? ทำอะไร? ที่ไหน? อย่างไร? กับใคร? เมื่อไหร่? แล้วตอนนี้กรูกำลังเป็นอะไร? แล้วถามออกไปเบาๆ ว่า
“มันเกิดขึ้นนานยัง?”
“ก็ตั้งแต่ตัวกลับไปคราวนั่นนั้นแหละ”
สามเดือนเองครับ สามเดือนเองนะมรึง...ทำไมพวกมรึงแรดไวไฟกันอย่างนี้วะ? แล้วเรื่องที่โอ้มันโทรมาถามแต่เช้าวันนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมอง
“โอ้เคยเห็นตัวกับพี่ฐาด้วยนะ”
“อืม! เจอกันบ่อยแต่ผมอธิบายให้พี่โอ้ฟังแล้วครับเหลือแต่ตัวคนเดียวที่ยังไม่ได้บอก พอเมื่อวานเจอพี่โอ้ที่อ่างฯ พี่โอ้ถามว่าบอกตัวยังเค้าเลยตัดสินใจบอกตัววันนี้ไง”
“ดีนะ! ต้องให้โอ้มันบอก”
“ตัวอะ....ก็เค้าเคยบอกตัวแล้วไงว่าเค้ารักตัวคนเดียวนิ”
“แล้วไง?”
“ตัวจำไม่ได้แล้วหรอ?”
“จำด้ายยยยยยยยยยยยยยยยย แต่ทำใจไม่ได้”
“ก็ไหนตัวสัญญาแล้วไง?”
“ชั้นไปสัญญาเอาไว้ตอนไหน?”
“อะ! ตัวโกรธแล้ว เค้ารู้นะ”
“รู้แล้วก็ดี บอกมาชั้นไปสัญญาเอาไว้ตอนไหน?”
“ก็คืนนั้นไง...คืนที่เราจอดรถคุยกันที่ข้างโรงบาลกรุงเทพฯไง”
สมองผมก็ประมวลผลวืดๆ อีกรอบ
.....แมทก้มลงมาจูบผม เบาๆ หากเนินนานและหนักแน่น จูบที่ไม่มีการแลกลิ้นพัวผันแต่กดแนบแน่นสนิทเนินนาน ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปโอบกอดหลังมันเอาไว้เช่นกัน นานมาก...ในความคิดผม ก่อนที่แมทจะผละออก
“เค้ารักตัวนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้ตัวอดทนเอาไว้นะ จำไว้เค้ารักตัวคนเดียวจริงๆ”
“อืม” ผมตอบแมทด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม ผมยังจำแววตาแมทที่เต้นระริกตรงหน้าผมได้อยู่จนกระทั่งถึงทุกวันนี้และคงตลอดไป
แล้วแมทก็ชวนผมขับรถก่อนขับซอกแซกไปตามซอยจนออกมาถนนใหญ่แล้วมุ่งตรงกลับไปที่หอพักตามเดิม.....
“งั้นเค้าคงต้องอดทนสินะ”
“คงไม่นานหรอกตัว แต่ก็ไม่ดีหรอ? เค้าจะได้คบกับคนที่นี้เพียงพี่ฐาคนเดียวไม่ไปยุ่งกะคนอื่นอีก อีกอย่างพี่ฐาก็เปย์เค้าทุกอย่างเลยตัว เค้าเลยสบายไป ดีๆ จะได้มีเงินเหลือเก็บไว้เลี้ยงตัวเยอะ”
ก็จริงครับ ตลอดเวลาที่ผมลงไปอยู่กับแมท ผมไม่เคยต้องจ่ายอะไรเลย แมทเป็นคนออกตลอดยกเว้นของอะไรที่ผมแอบเดินไปซื้อมาเองโดยที่แมทไม่เห็นจนโอ้เองมันก็เคยแอบอิจฉาผม
“แล้วเวลาเค้าลงไปหละ?”
“ก็เหมือนเดิม เค้าอยู่กับตัวเหมือนเดิมไม่ไปไหน ตัวจะลงมาเมื่อไหร่อีกเค้าจะได้ไปรับ”
นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมเทคะแนนให้แมทครับ แมทมีแต่มอไซค์ฮอนด้าคันนึง แต่แมทก็ขับมันไปรอรับผมที่สนามบิน ผมรู้สึกถึงความพยายามและความตั้งใจของมันได้ครับ
“ยังไม่รู้เลย คราวนี้คงต้องลงไปบ้านก่อนเพราะคราวที่แล้วยังไม่ได้ลงไป”
“อืมๆ ปิดเทอมนี้เค้าก็ว่าจะกลับบ้านเหมือนกัน งั้นเราไปเจอกันที่บ้านเราดีกว่าเนอะ?!”
บ้านเราหรอ? มันจะไปได้สักกี่น้ำวะแมทเอ้ย ในเมื่อมันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แล้วผมควรทำไงดีครับ
-
ไม่ต้องทำอะไรเลยเจ๊ ทำทุกอย่างให้เค้ารักและมากมายกับเราให้มากขึ้นเรื่อยๆ
จากนั้นเราก็ทำร้ายเค้าอย่างเลือดเย็นและช้าๆๆ โดยเฉพาะอีป้าฐานั่นเอามันให้ตาย แล้วค่อยตามเก็บอ้ายแมทอีกคนก็ยังไม่สาย
เรื่องแนวนี้หมีเชื้อ เจ๊ทำได้ และทำได้ดีด้วย
เป็นกองเชียร์ติดขอบสนามครับ เจ๊สู้ๆๆ :yeb:
-
บรืยหมีน่ากัวกว่าสองอีก
:pigscare2:
เป็นเราเรารับไม่ได้อ่ะเรื่องแบบนี้
มันขแหยงไงไม่รู้
ความสุขนั้นคืออะไร
เงินซื้อมันได้งั้นหรือ
แค่มีพอกินพอใช้แบบเดิม ไม่เดือดร้อนนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
เอาไปฟาดหัวคนอื่นเตอะนะ
:3125:
-
โหเจ้ อย่าโป้งเลย นะนะ :sad4: (อ้อนสุดริด)
เจ้คนสวย เจ้คนงาม เจ้คนดี :impress: :impress:
เรียกคะแนนให้ตัวเองสุดริด :haun5:
-
โอ้วมันเป็นแบบนี้นี่เอง.....ก็นะ เรื่องแบบนี้มันพูดยาก ต่างคนต่างความคิด :seng2ped:
แต่เป็นผม คงรับไม่ได้เอาอย่างมาก แต่จะทำใจตัดใจจากคนๆนั้นได้แค่ไหนนี่ไม่รุ้เหมือนกัน :monkeysad2:
"อยู่แบบพอเพียง" ดีกว่า อยู่กับคนที่เรารักดีกว่า :3128:
-
เกย์ก็ร้าย
ชายก็เลว
ส่วนนางเอกก็....
ม่ายอาว ม่ายพูด เดี๋ยวเจ้ตบ
ฟิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว
พูห์ :sad4:
-
เกย์ก็ร้าย
ชายก็เลว
ส่วนนางเอกก็....
ม่ายอาว ม่ายพูด เดี๋ยวเจ้ตบ
ฟิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว
พูห์ :sad4:
ลองพูดพาดพิงถึงสิยะ มีตบเคอะ :pigangry2:
ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รักคุณน้องพูห์นะเคอะ :piglove2: :piglove2:
ไม่ต้องทำอะไรเลยเจ๊ ทำทุกอย่างให้เค้ารักและมากมายกับเราให้มากขึ้นเรื่อยๆ
จากนั้นเราก็ทำร้ายเค้าอย่างเลือดเย็นและช้าๆๆ โดยเฉพาะอีป้าฐานั่นเอามันให้ตาย แล้วค่อยตามเก็บอ้ายแมทอีกคนก็ยังไม่สาย
เรื่องแนวนี้หมีเชื้อ เจ๊ทำได้ และทำได้ดีด้วย
เป็นกองเชียร์ติดขอบสนามครับ เจ๊สู้ๆๆ :yeb:
เอ่อ! เข้าใจไรผิดเปล่า เจ้นะ นายเอกนะเคอะคุณน้อง ไม่ใช่นายร้าย กรุณาพึงสังวรไว้ด้วย
สวยๆ เชิดๆ อย่างเจ้จะไปทำอย่างนั้นได้ยังไงเคอะคุณน้องหมีเกี๊ยวขา
-
โอ้วมันเป็นแบบนี้นี่เอง.....ก็นะ เรื่องแบบนี้มันพูดยาก ต่างคนต่างความคิด :seng2ped:
แต่เป็นผม คงรับไม่ได้เอาอย่างมาก แต่จะทำใจตัดใจจากคนๆนั้นได้แค่ไหนนี่ไม่รุ้เหมือนกัน :monkeysad2:
"อยู่แบบพอเพียง" ดีกว่า อยู่กับคนที่เรารักดีกว่า :3128:
ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เม้นต์ได้โดนใจเอาไปสิบคะแนนเลยเคอะคุณน้องขา :monkeylove2: :monkeylove2:
....ส่วนนังนู๋ shell อย่าให้เจอหน้านะ มีตบ..กระชาก..จูบ ตบ..กระชาก...จูบ :pigha2: :pigha2:
-
5555 ขำแต่ละคำตอบของเมนต์เจ๊เจง ๆ จริง ๆเรื่องมันควรจะเศร้าใช่มั้ยเนี่ย ตามธีมของเรื่องตอนนี้เจ๊ควรจะเศร้าใช่ปะ แต่แบบเจ๊มาตอบซะมันหายเศร้าไปเลยอะ :laugh:
แต่ไงก็เหอะ ตาแมทนะเลือกมาซักทางดีกว่าจะเอาทางไหน แบบนี้มะไหว รับไม่ได้ ถึงทำใจได้แต่ก็ไม่เต็มร้อยแล้วละ รออ่านต่อนะเจ๊คนสวย :yeb:
-
กรุณาอ่านข้อความข้างล่างต่อไปนี้
ประกาศของอีเจ้คนงามเมือง....
เนื่องจากมีบุคคลจำนวนมากได้เข้าใจว่าข้าพเจ้า...อิเจ้ ผู้น่าสงสารนั้นได้กลายเป็นนายมารร้ายประจำเรื่องนี้ไปแล้วนั้น
จึงขอถือโอกาสชี้แจงว่า...ข้าพเจ้าหาไปได้เป็นอย่างเช่นนั้นไม่ ข้าพเจ้ายังคงความงามและความน่าสงสารอยู่อย่างครบถ้วน
ขอให้ทุกท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้พึงระลึกเอาไว้เสมอว่า ข้าพเจ้า....อิเจ้ คือ นายเอก ห้ามเข้าใจเป็นอื่นโดยเด็ดขาด
ขอประกาศซ้ำอีกครั้ง ข้าพเจ้า..อิเจ้ คือ นายเอก
จำไว้ให้ดีๆนะเคอะ ถ้ามีการทักผิดอีก มีตบ สถานเดียว
จึงขอประกาศมาให้ทราบโดยทั่วกัน
ลงชื่อ....อิเจ้คนงามเมือง
..........................
ว้ากๆๆๆๆ ผมกำลังเก็บกระเป๋าครับ อย่าเพิ่งถามนะว่าผมกำลังจะไปไหน คนมันกำลังรีบๆๆๆๆ :like2: :like2:
เฮ่อ! ขึ้นรถรีบร้อยแระครับ อ่อ! ผมกำลังจะกลับบ้านครับ...บ้านผมกะไอ้แมทมัน อิอิ แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนหรอกนะไอ้บ้านที่ว่านี่นะ แต่ก็อยากให้มันมีตัวเป็นๆ อยู่เหมือนกันนะ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้หรือเปล่า แต่ใครจะรู้อนาคตอ่ะเนอะ ลุ้นๆๆๆ...
....“ข้าวเหนียวหมูทอดมั๊ยค้า”
อ๊ะ! เสียงอีป้ากระเทยขายหมูทอดเจ้าประจำของผมมาแล้วครับ ตอนนี้ผมมาถึงนครปฐมแล้วครับ รถจอดแป๊บเดียวเองยังไม่ทันได้ไหว้สาพระปฐมเจดีย์เลย (พูดยังกะคนเมืองเหนือ...ไหว้สาจุ๊ธาตุ :-[)
“เดี๋ยวป้า! หมูสามข้าวเหนียวสอง”
“ได้เลยค่า นี่ตังค์ทอนนะคะ...ขอบใจนะค้า ข้าวเหนียวหมูทอดมั๊ยค้า” แล้วป้าแกก็เดินขายต่อไปก่อนกระโดดวุบลงจากรถไปอย่างมืออาชีพจริงๆ
หมูสามข้าวเหนียวสองก็หายไปในปากผมเรียบร้อย แหม่ๆ ยังไม่ค่อยทั่วถึงพยาธิน้อยผู้หิวโหยเลย งั้นอย่าเพิ่งหลับรอไปซื้อก๋วยเตี๋ยวแห้งที่ราชบุรีกับทองหยิบทองหยอดที่เมืองเพชรดีกว่าเนอะ อุอุ มีฟามสุขโว้ย...ได้กินของอร่อยๆ....
...กำลังจามืดแล้วครับ เมื่อกี้รถวิ่งผ่านหัวหินมาแล้ว ทำไหมเดี๋ยวนี้เค้าไม่ขายห่อหมกวังก์พงกันแล้วเหรอ ผมอยากกินอะ แต่ช่างเหอะ! นอนก่อนดีกว่า พนักงานเดินมาเตรียมจัดเตียงปูที่นอนให้แล้ว เก็บท้องไว้กินข้าวต้มที่สุราษฏร์ตอนดึกๆ คืนนี้ดีฟ่า คิกคิก คิดแต่เรื่องกินตลอดคืน....
...เถิงหนายแล้วว้า(งัวเงียๆ เพิ่งตื่น) มืดไปหมดเลย(เอาหน้าพร้อมน้ำลายบูดไปแนบกระจกหน้าต่างรถ) ทำไหมไม่มาวันเดือนหงายนะ? เจือกเดินทางมาวันเดือนมืดเดือนดับอย่างนี้ตูก็กลายเป็นไก่ตาฟางมองอะไรไม่เห็นเลยจิ...
...อ๊ะ! สถานีตากแดด( :oกรุณาอย่าผวนเด็ดขาด ทะลึ่ง! :myeye:)
เมื่อกี้เห็นป้ายแว้บๆ คงจะถึงชุมพรสถานีหน้าแล้วมั่ง(ใช่อ๊ะเปล่าคนชุมพรทั้งหลาย) งั้นผมต้องรอไปอีก หนึ่ง สอง สาม ไม่สิ จากชุมพรไปสุราษฏร์มันแค่สองชั่วโมงครึ่ง งั้นนอนต่ออีกแป๊บดีกว่าเนอะ
จ้ากกกกกกกกกกกกกกก ถึงไชยาตอนไหนเนี้ย ตูเลยสุราษฏร์มาแล้วเหรอ อดกินข้าวต้มเลย เอ๊ะ! หรือว่ายังไม่ถึงนะ จำมะด้ายยยยยยยยยยยยยยย ฮื่อๆ....
...“กาแฟร้อนๆ อาหารเช้าไหมครับ”
เสียงใครวะดังอยู่ข้างนอก ออ! คนเดินขายกาแฟ อ๊ะ! เช้าแล้วนิ ตื่นๆ เดี๋ยวอดกินไก่ทอดปักษ์ใต้ที่ทุ่งสงอีกหรอก กรีดดดดดดดดดดดดดดดดด นั้นไงพอพูดแล้วก็ถึงเลยครับ รางรถไฟเริ่มแยกแตกแขนงแล้ว ตัวรถผ่อนชะลอช้าลงก่อนหยุดสนิทอย่างกะทันหันให้ผมหัวคะมำเล่นซะงั้น! ผมขอตัวไปซื้อกินก่อนนะ รถจอดนานไม่ต้องห่วง แต่เสียดายตื่นมาไม่ทันรถลอดเข้าถ้ำกะตอนวิ่งบนเขา ผมละช้อบชอบ อากาศมันสดชื่นดี ชอบเอาหน้ายื่นๆ ออกไปนอกหน้าต่างให้ลมตีหน้าเล่น(แล้วก็ต้องไปหาหมอเพราะสิวขึ้น แง!)
แฮ่กๆ เมื่อกี้เกือบตกรถ กำลังยืนเลือกปาท่องโก๋อยู่เลย นายสถานีดันตีระฆังเหงงๆ ซะงั้นเลยต้องวิ่งตาเหลือกมาขึ้นรถ อดกินไปซะฉิบ แล้วไง....นั่งรอไปอีกสามนาทีมันก็ยังไม่ออก แล้วจะรีบตีระฆังให้ตูวิ่งทำมายเนี้ยยยยยยยยยยย....
.....“เม็ดม่วงหิมพานต์หม้ายค๊า”
สำเหนียงคนบ้านบ้านผมเอง เขินลล์! ซื้อสักสองถุงดีกว่า กะจะเอาไปฝากไอ้แมทมัน (ของฝากมาไกลมากเลยนะ บ้านมันไม่ได้อยู่จังหวัดเดียวกะแกเรอะ? แฮ่ะๆ) เลยอุดหนุนของคนที่รู้จักกัน(กรุณาอ่านข้อความต่อไปข้างล่างนี้ด้วยสำเนียงเสียงในฟิลม์ด้วย...ขอบคุณจากใจ)
“เพ่สาวๆ เอาแบบที่ผัดน้ำผึ้ง(น้ำตาล)หนา เอาเท่(ที่)ใหม่ๆ หิดอั้น ของเก่าเติ้น(คุณ)อย่าเอามาขายแรงตะ กินไม่หร้อยนิ หืนมันอิตาย(เหม็นหืนน้ำมันจะตาย)”
“ของใหม่ๆ เพแหละน้องบาวเหอ รับรองหร้อยแหม่น(อร่อยแน่ๆ) เอาเก่ถุงอะ”
“สองพอ เดี๋ยวกินไม่เหม็ด(หมด) หม้ายเท่เอาไปไน๋หล่าว(อีก)”
“สามถุงร้อยน้องเหอ เอาไปให้ครบสามนา”
“ครับๆ”
“กล้วยฉาบอะเอาหม้าย เพ่สาวเพิ่งทำแรกวานิ”
“ไม่เอา! พอเดี๋ยวค่อยหลบ(กลับ)มาซื้อที่เริ่น(เรือน)เติ้นเลยแล้วกัน เนอะๆ”
“แล้วนี้อีไปไน๋นิ?”
“ไปธุระบ้านเพื่อนเดี๋ยว เพ่สาวอย่าเที่ยวไปบอกห่าน”
“เออๆ เพ่สาวไปก่อนนะ รถตีฆังแล้วเสียง”
“ครับโผม ไปต๊ะ”
“เออโชคดีหนา บอกแม่กานนะว่าเพ่สาวคิดเถิง”
แล้วผมก็ได้เม็ดมะม่วงหิมพานต์เคี่ยวน้ำตาลข้นๆ เหนียวๆ ราดบนใบของมันเองที่ตัดเป็นแผ่นกลมๆ มาสามถุง แกะออกกินเสียก่อนถุงหนึ่งดีกว่าเพราะว่าไม่อยากให้มันผิดจากที่ตั้งใจไว้ว่าจะเอาไปฝากไอ้เจ้าแมทมันแค่สองถุง คุณว่า....ไอ้แมทมันจะทำหน้ายังไงนะถ้าเห็นผมยืนยิ้มเฉ่งอยู่หน้าห้องพร้อมถุงเม็ดมะม่วงนี้ โอ้ย! ตื่นเต้นลลล์ๆ
ถึงแล้วครับสถานีปลายทางที่ผมจะลง คนลงเยอะเหมือนกันแหะ ว่าแล้วก็ต่อตุ๊กๆ ไปหอไอ้แมทดีฟ่า
“ไปประตูร้อยแปดเท่าใดครับ” (ยังเสียงในฟิลม์ไม่เลิกเลยครับ)
“....(บอกเป็นราคามา แต่แพงไปนิด ช่างมันเหอะ! ผมอยากไปเจอหน้าไอ้แมทมันจะแย่เลย...)”
“ครับผม ปะ! ลุงช่วยหิ้วป้าวทีต๊ะ”
“ไอ้ไหร ยังบาวๆ อยู่เหลย...ยกป้าวเท่านี่ก็ยกไม่รอดแล้ว”
“......” อืม!.....ขันติๆ ลุงเขาแก่แล้วท่องเอาไว้ในใจ....
..................................................................
.....แล้วผมก็ลงรถตรงหน้าหอไอ้แมทมัน....ท่าจะยังไม่ตื่น เดี๋ยวยกกระเป๋าไปยื่นเคาะประตูมันที่หน้าห้องดีกว่าพอมันเปิดประตูออกมาก็กระโดดเกาะหอมแก้มมันเลย มอร์นิ่งคิส อิอิ อุ้ย! คิดแล้วเขินลลลลล์ เน๊อะตะเอง?
‘อึ้บๆ หรือตูคิดผิดวะเนี้ย’ ผมเพิ่งจะมาคิดได้ว่าตัวเองอาจคิดผิดไปก็อีตอนต้องยกกระเป๋าหนักล้านแปดกิโลขึ้นบันไดมาสี่ชั้นเนี้ยละครับ หัวใจผมแทบเต้นแร๊บอยู่รอมมะล่อแล้วมั่งเนี้ย แฮ่กๆ เหลืออีกสองขั้นหน้าผมก็จะโผล่ถึงพื้นทางเดินชั้นสี่แล้ว เย้ๆ ช่วยดีใจกับผมหน่อยแล้ว
ไอ้แมทมันจะดีใจไหมนะที่ผมมาหามันที่นี่ก่อนกลับบ้าน อิอิ แล้วเราจะได้นั่งกุมมือกลับบ้านไปพร้อมๆ กัน ว้ากๆๆๆๆๆ โรแมนซ์สุดยอดดดดดดดด คิดได้ไงเนี้ยผม...ฉลาดไม่น้อยเลยตู อิอิ แล้วไอ้แมทมันจะรู้ไหมน๊าว่าผมกำลังจะมาหามันถึงห้องอยู่แล้ว มันจะทำหน้ายังไงอยากเห็นตอนมันทำหน้าเหวอๆ จัง คงตลกน่าดูชม คงขำสุดจะบรรยาย
เฮ้อ! ในที่สุดถึงหน้าห้องมันเสียที เคาะประตูสามครั้งดีกว่า เก๊าะๆๆ เปิดประตู เปิดออกดูแง้มหัวใจ (ฮัมเพลงสาวสาวสาวไปในใจพลาง) แล้วก็ยกมือขึ้น อ๊ะ! ประตูเปิดเอง โอ่แมทจ๋า..... เธอรู้หรอว่าฉันจะมาหา โอ้! ยอดดดดดด ร่ะ......
“เอ้า!” ผมยกมือที่จะเคาะประตูค้าง
“อ่ะ!อ้าว” เสียงใครบางคนที่กำลังจะเดินสวนออกมา
“เฮ้ย! ตัว” อันนี้ทายสิเสียงใคร
สามเสียง....ดังขึ้นไล่ๆ กัน แต่เสียงที่ผมได้ยินดังชัดเจนสุดคือเสียงหัวใจของผมที่คงหยุดเต้นเงียบไปแล้วตอนนี้
“ตัว” แมทพุ่งพรวดแทรกคนที่ยืนอึ้งคาประตูอยู่ออกมาหาผม แมทตอนนี้ที่อยู่ในสภาพกางเกงบ๊อกเซอร์ขาแสนกว้างตัวนั้นที่ผมเคยใส่...แมทใส่มันเพียงตัวเดียวบนร่างกายตอนนี้
ส่วนอีกคน...พี่ฐา...ผมยาวถูกรวบมัดไว้ด้านหลังการแต่งตัวดูเรียบร้อยกว่าแมทเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก
ผม...อีป้าที่ดูเหมือนคนสติบ้าบอคนหนึ่งที่ตอนนี้มือเย็นเฉียบและหน้าคงจะลดระดับความดำลงบ้างแล้ว...ไม่มากก็น้อย อีป้าหน้าเหี่ยวๆ มันๆ เพราะเพิ่งลงจากรถไฟแล้วก็ตรงมานี้เลยโดยไม่แวะที่ไหน มันมุ่งตรงมาที่นี้...มาหาหัวใจของมัน
“ตัว” ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงแมทเรียกผมอีกครั้งนะ แต่ตอนนี้ผมไม่...ไม่รับรู้อะไรแล้วจริงๆ ผมเริ่มตัวสั่นและหายใจไม่ออกอีกครั้ง ผมมองภาพข้างหน้าไม่ชัดเจนเลยเหมือนภาพมันเต้นริกๆ ไหวๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนมีน้ำขึ้นมากั้นฉากเอาไว้แล้วผมก็รู้สึกอุ่นวาบลู่ลงมาเป็นทางทั้งสองข้างแก้มปรุๆ เพราะหลุมสิวของผม
“เค้าเอาของฝากมาให้” ผมยื่นถุงเม็ดมะม่วงที่ซื้อเตรียมมาแมทมัน “เค้าไปก่อนนะ”ผมหันหลังเตรียมจะวิ่งออกมาจากตรงนั้น
“เดี๋ยวตัวอย่าเพิ่งไป” แมทมันเข้ามาคว้ามือผมเอาไว้ อีพี่ฐาก็ออกมายืนดูทำหน้างง
“ช่างเค้าเหอะ ไปดูคนของตัวเหอะ” แล้วผมก็ปลดมือมันออกแล้วก็วิ่งลงบันไดมาทันที
“ตัว...ตัว....ตัว.........” ผมได้ยินเสียงไอ้แมทตะโดกนตามหลังมา แต่ผมไม่อยากอยู่กับมันตรงนั้นแล้ว ผมวิ่งผลักประตูหอพรวดออกมาที่ถนนแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามทางเดินฟุตบาท
‘แล้วมรึงจะไปไหนวะเนี้ย มันมีที่ไหนให้มรึงไปได้วะตอนนี้’ ผมหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้แล้วก็นั่งลงเอาหน้าซุกเข่า ถ้าใครขับมอไซค์ผ่านประตูร้อยแปดในวันนั้นแล้วเห็นไอ้บ้าหน้าเถื่อนที่ไหนก็ไม่รู้นั่งเช็ดขี้มูกอยู่ข้างทาง นั่นแหละครับผม
.......................................................................
ตอนนี้ขอให้อ่านด้วยความเศร้านะ :monkeycry2: :monkeycry2:
-
:sad4: :monkeysad: แล้ว2ทำงายต่ออ่ะจ๊ะ นั่งเช็ดขี้มูกอยู่ตรงนั้นนานป่าว แล้ว2ทำงายกะแมทอ่ะ อยากรู้ๆๆๆ มาต่อด่วนๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
โห กว่าจะไปถึงหอแมทได้นี่ พุงกางเลยซิ :kikkik:
อึ้งไปนิดนะนี่ เจ้าแมท บังอาจพาฐามาที่ห้องที่เจ้เคยขอไว้รึนี่ :pigangry2:
อ่านแล้วก็สงสารเจ้จัง แต่ว่านะเจ้ อย่างเจ้นะต้องจัดการได้อยู่แล้ว ดิฉันมั่นใจค่ะ :haun5:
เพียงแต่ตอนนี้เจ้ยังตั้งตัวไม่ทัน รอให้เจ้ตั้งหลักได้ก่อนเถอะ :pigangry2: ฐากับแมท เจอดีแน่ :pigangry2:
-
อืม น่าสงสารจริง ๆแหละ สมกับเป็นนายเอกจริง ๆ แล้วนะเนี่ย สงสารตอนอ่านตรงนี่อะ... อีป้าหน้าเหี่ยวๆ มันๆ เพราะเพิ่งลงจากรถไฟแล้วก็ตรงมานี้เลยโดยไม่แวะที่ไหน มันมุ่งตรงมาที่นี้...มาหาหัวใจของมัน เศร้า :impress3:
ว่าแต่วิ่งหนีเค้ามานี่ เอากระเป๋าร้อยกิโลที่แบกมาไปไว้ไหนอะ หรือวิ่งกระเซอะกระเซิงมาทั้งกระเป๋า น่าสงสารเข้าไปใหญ่ เฮ้อ :monkeysad:
รออ่านต่อคับ :yeb:
-
เจ้ค้าบบบบบบบบบบบบ
อย่าทำแบบนี้จิ
ไม่สมกะเปงเจ้เลยนะครับ
เข้มแข็งไว้สิครับ พูห์เปงกะลังใจให้นะครับ
พูห์ คนเลว
-
สงสารเจ้จังเลยค้าบบบ...........ไม่ชอบนายแมทแล้ว :3125:
เจ้อุตสาห์เข้าใจอุตสาห์ยอม ขออย่างเดียวอย่าพามาที่ห้อง แต่นี่อารายยย น่าโมโหมั่กๆๆๆๆๆ :monkeycry2:
แบบนี้มันต้องจัดการ เจ้เอาเลยคับ :pigangry2:
-
‘แล้วมรึงจะไปไหนวะเนี้ย มันมีที่ไหนให้มรึงไปได้วะตอนนี้’ ผมหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้แล้วก็นั่งลงเอาหน้าซุกเข่า ถ้าใครขับมอไซค์ผ่านประตูร้อยแปดในวันนั้นแล้วเห็นไอ้บ้าหน้าเถื่อนที่ไหนก็ไม่รู้นั่งเช็ดขี้มูกอยู่ข้างทาง นั่นแหละครับผม
.......................................................................
“แกก็เลยมาทำมิวสิคอยู่ข้างถนนเหมือนคนบ้า” โอ้มันว่าให้ผมเมื่อผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง
“แล้วแกจะให้ชั้นทำอย่างไงเล่า? ก็คนมันช๊อคนิ” ผมแยงแม้จะมีชีสเค้กของโปรดอยู่เต็มปาก
“หึ! สมน้ำหน้า อยากจะเซอร์ไพรส์เค้า ไงละ? กลายเป็นตัวเองที่โดนเซอร์ไพรส์เข้าจังๆ”
“อีนี่! ใจคอแกจะตอกย้ำชั้นไปถึงไหนวะ จะเอาให้ลงไปนอนดิ้นชักตายต่อหน้าแกเลยหรือไงนะ เนี้ย...." ผมชี้ที่อกตัวเอง "เพื่อนแกนะแล้วก็กำลังอยู่ในอารมณ์เศร้าอยู่เว้ย!”
“เศร้า? แต่เท่าที่ชั้นดู....ท่าทางแกไม่ได้ดูเศร้าเลยนะ”
“ฮึ! เศร้าไปก็เท่านั้นหล่ะวะ มีเพียงแต่ตัวเราเท่านั้นที่เศร้า ใครหน้าไหนเค้าจะมานั่งเศร้าไปกับเราด้วย....ไม่มีหรอก จริงมั๊ย?"
"เออนา..แก ไม่ต้องร้อง ไม่ต้องร้องเพื่อน โอ๋ๆๆ" โอ้เข้ามานั่งใกล้ๆ ผมที่เริ่มบรรเลงเพลงธรณีกรรแสงอีกรอบ
"หึ! แกลองคิดดูนะ บางที...ไอ้แมทมันคงอาจจะไม่รู้ไปด้วยซ้ำหรอกว่าชั้นนะตอนนี้เป็นไง มันอาจจะไม่สนใจเลยก็ได้ว่าชั้นจะไปอยู่ที่ไหนยังไง จะเศร้าน้อยหรือเศร้ามากแค่ไหนมันก็คงไม่สนใจไปด้วยซ้ำ ปากมันบอกว่ารักแต่แกลองดูที่มันทำกะชั้นสิ มันจะรู้ไหมว่าชั้นเสียใจมากแค่ไหนกับการกระทำของมัน คงไม่...เพราะบางทีมันเองก็อาจไม่ได้รักชั้นจริงอย่างที่มันบอกชั้นก็ได้ แกเอ้ย! ตัวเรา...ใจเรา เราต้องดูแลเอง หรือแกว่าไง”
“อืมมมมมมมมม พูดได้คมมาก...บาดไปถึงไส้ติ่งพยาธิในท้องชั้นเลยวะแก”
“ :pigscare2: อีนี่! เดี๋ยวตูเอามีดปาดหน้าเลยนิ กวนนักนะมรึง” :pigangry2:
“แล้วแกจะทำไงต่อวะ น้ำไหม?” มันถามเมื่อเห็นผมทำท่าจะเค้กติดคอตาย
“อืมๆ ขอบใจ” ผมเว้นช่วงเพื่อกินน้ำแป๊บหนึ่ง “ก็ไม่รู้เหมือนกันวะ กระเป๋ายังอยู่หน้าห้องแมทมันอยู่เลย ตอนนั้นก็ไม่ได้หิ้วติดมือมาด้วย”
“ก็มัวแต่แสดงบทนางเอกอยู่นั้นแหละ”
“เอ้า! ไม่ได้แสดงนะแกมันออกมาเองจริง คนไร้หัวใจอย่างแกไม่มีทางรู้หรอก”
“เออ! ก็ชั้นน่ะมันไม่มีใครเอานี่หว่า”
“อู้ยยยยยยย เชื่อตายแหละ แล้วน้องหมอคนนั้นอะ แกเอาไปไว้ไหนแล้ว?”
“อันนั้นไม่นับสิ ชั้นวางมันไว้บนหิ้งแล้วเว้ย นี่แกไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง...ตกลงแกจะเอาไงเรื่องกระเป๋า”
“แกคงต้องเป็นคนไปเอาให้ชั้นเองแล้วหล่ะ ชั้นคงไม่เหยียบไปที่นั้นอีกเลย พอกันที่...เข็ดจนตาย ต่อไปนี้จะไม่กล้าไปเสนอหน้ากะทำเซอร์ไพรส์ใครแล้ววะแก”
“เออดีแล้ว งั้นเดี๋ยวกินข้าวเสร็จเราไปเอากระเป๋ากัน”
“เรา?”
“เออซิวะ! ใจคอแกจะให้ชั้นขับรถมือหิ้วกระเป๋าใบเท่ายักษ์ของแกอีกมือหนึ่งหรือไง?”
“แต่ชั้นไม่อยากไปนิแก :impress: กระเป๋าชั้นใบแค่นี้เอง....เล็กออก” ผมกางแขนออกเท่าขนาดกระเป๋าให้โอ้มันดู
“เล็กกับผี! ไม่ต้องพูดมากไปเอาด้วยกัน แกไม่ต้องขึ้นไปเอาก็ได้แต่แกต้องรอชั้นอยู่ที่รถหน้าหอแล้วหิ้วมาเอง โอเค้!”
“เออ....ใจดำ”
“ไม่ต้องมาว่าชั้นเลย เอ๊ะ! ใครโทรมาวะ....เฮ้ย! ไอ้แมทวะแก!”
“ :pigscare2: งั้นแกไม่ต้องบอกมันนะว่าชั้นอยู่กะแก” ผมบอกมันก่อนกระเถิบเข้าไปนั่งใกล้ๆ เพื่อแนบหูฟังว่าไอ้แมทมันว่าไง
“ไม่ต้องเข้ามา!! ปากแกเรอะครีมเค้ก สกปรก! เดี๋ยวชั้นเปิดลำโพงให้เอง”
“เออๆ” ผมเช็ดๆ ครีมที่เลอะด้วยมือแล้วเอาไปป้ายๆ ไว้ที่กางเกงตัวเอง แล้วเราสองคนก็สุมหัวกันคอยฟังไอ้ตัวดีว่ามันจะอ้างว่าไงบ้าง
‘หวัดดีแก’
‘หวัดดีครับพี่ พี่โอ้เจอพี่นุบ้างปะครับ?’
‘ไม่นิ’ โอ้มันเหลือบตาขึ้นสบตาผม ‘ทำไมหรอ? มันลงมาเหรอ? ไม่เห็นมันโทรมาบอกว่าอะไรเลยนิ นี่ก็กำลังว่าจะโทรไปหามันอยู่เหมือนกัน’ ผมขยิบตาให้มันประมาณว่า = อ้ายยยยยยยย ตอแหลได้แนบเนียนมากเพื่อนเลิฟ
‘คือเมื่อเช้าพี่เขาเข้ามาที่ห้องผมนะครับแล้วมีเรืองนิดหน่อย’
‘เรื่องอะไร? แกทำอะไรเพื่อนชั้นอีกหละ แค่นี้มันก็ช้ำใจจะแย่อยู่แล้วนะ’ โอ้คงหมายถึงเรื่องที่ผมยอมให้แมทคบพี่ฐาอีกคน
‘คือพี่เขามาเจอพี่ฐาที่ห้องผมครับ’
‘อะไรนะ! แล้วมันไม่ไปโดดน้ำคลอง "เรียน" ฆ่าตัวตายไปแล้วเหรอป่านนี้?’
‘พี่อย่าพูดอย่างนั้นสิ นี่ผมซีเรียสนะพี่’
‘เออๆ แล้วไงมีอะไรว่ามา’
‘ก็ไม่มีอะไร ผมแค่อยากรู้ว่าพี่เขาติดต่อพี่มาบ้างหรือเปล่า นี่ผมก็โทรหาเขาไม่ติดเลยสงสัยปิดเครื่องหนีผมไปแล้ว ผมเป็นห่วงเขาจริงๆ นะพี่’
แหวะ! ผมละอยากจะอ้วก เป็นห่วง? ห่วงแต่ทำอย่างนี้อะนะ :pigangry2: ใครมันจะไปทนได้
‘อืม....แล้วจะให้ชั้นทำยังไงแกไม่ลองขับรถวนๆ หามันดูหละ’
‘ลองหาแล้วครับ เนี้ยผมกำลังจะไปหาพี่ที่ห้องเพื่อจะได้ช่วยกันหา’
:o ว้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันกำลังจะมาทำไงดีวะ! ผมเลยรีบส่งภาษาใบ้ให้โอ้มันประมาณว่า = อย่านะ! ไม่ต้องให้มันมา
‘เฮ้ย! แกไม่ต้องมาเลยนะ ชั้น....ชั้นกำลังจะกลับบ้าน’
‘แต่ผมมาถึงหน้าห้องแล้วครับ พี่เปิดประตูให้ผมหน่อยสิ’
:sad5: กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พระเจ้าจอร์จมันยอดแย่ ผมลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นกาพร้อมๆ สองคนกับโอ้ เจี๊ยกๆๆๆๆๆ แล้วตูจะไปอยู่ที่ไหนวะเนี้ย
‘ห้องนอนๆ’ ไอ้โอ้ทำปากพะงาบๆ ที่ผมพยายามอ่านแล้วได้ความหมายว่ายังงั้นเลยรีบวิ่งจู้ดๆ ไปซ่อนตัวแอบอยู่หลังประตูห้องนอน ส่วนโอ้พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเดินไปเปิดประตู
“เปิดช้าจังอยู่กับน้องหมอหรอครับ”
“ปะ..เปล้า! อยู่คนเดียว เข้ามาสิ...เข้ามาแล้วนะ” โอ้พูดเสียงดังขึ้นนิดนึงเหมือนจะบอกให้ผมรู้ความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นข้างนอก
“บอกใคร?”
“เอ่อ...บอก...บอกตัวเองนะ ไง? แล้วไงแกจะเอายังไง”
“ผมก็ไม่รู้จะทำไงต่อดีพี่ พี่เค้าเข้าใจผิดนะ จริงๆ เรื่องมันไม่ใช่อย่างที่พี่เค้าเข้าใจนะพี่โอ้”
“แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงวะ?” ผมหวังว่าตอนนี้โอ้มันคงทำหน้าตาว่าสงสัยได้แนบเนียนนะ :sad4:
“คือเมื่อเช้าพี่เค้ามาหาผมที่ห้อง ท่าทางคงเพิ่งลงมาจากรุงเทพฯ เห็นซื้อเม็ดหัวครกมาฝากผมสองถุง”
“แล้วไงต่อ?” โอ้มันทำเป็นเดินมาเข้าห้องน้ำเพื่อดูว่าผมที่อยู่ในห้องตรงข้ามเป็นไงบ้าง ผมขยิบตาพร้อมส่งสัญญาณมือ = OK ให้มันไปครับ
“เค้าก็มาเจอตอนที่พี่ฐากำลังจะออกไปจากห้องพอดี”
“ห๊าส์!” รู้สึกตอนนี้เสียงแกจะสูงเกินความจำเป็นไปนิดดดดส์นะเพื่อนเลิฟ “ไหนมันบอกชั้นว่าแกสัญญาจะไม่เอาใครไปที่ห้องนั้นไง? แล้วนี่แกหลอกมันหรอกเหรอ” :monkeycry2: ฮื่อๆ ใช่เพื่อนใช่ ด่ามันแทนชั้นหน่อยจิเพื่อนเลิฟ
“ผมไม่ได้หลอกพี่เข้า ผมไม่เคยพาใครมาค้างที่ห้องจริงๆ ไม่เชื่อพี่โอ้ไปถามไอ้บัวหรือเจ้าของเขาได้เลย พวกนั้นเป็นพยานให้ผมได้”
“แล้วไอ้พี่ฐานั่นมาอยู่ในห้องแกตอนเช้าแบบนั้นได้ไง?”
“ก็พี่เค้าเล่นมัดมือชกผมอะ พี่เค้ามาหาผมตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะมาดูว่าผมเอาใครมาค้างที่ห้องหรือไงผมถึงไม่ยอมให้เขามานอนเมื่อคืนหลังจากเที่ยวเสร็จ”
“อ้อ! แล้วไอ้นุมันเปิดประตูเข้ามาเห็นแกอยู่กับพี่ฐาสองคนในห้อง”
“เปล่าครับ พี่นุเขามาเห็นตอนที่พี่ฐากำลังเปิดประตูออกจากห้องเพราะว่าผมไล่ให้เขากลับไป”
“เออ...ประมาณว่าสวนกัน” มันเดินเข้ามาในห้องนอนทำเป็นรื้อนั้นหานี่แล้วหันมาทำท่าเอานิ้วปาดคนตัวเองให้ผม “แล้วมันว่าไงมั่ง?”
“ก็เห็นอึ้งๆ ไป แล้วก็ร้องไห้แล้วก็เอาถุงเม็ดหัวครกยื่นให้ผม”
“แล้วมันก็วิ่งหนีออกมาจนแกต้องมาตามหามันอยู่แบบนี้?”
“ครับ...แล้วพี่รู้ได้ไง?”
“อ๊ะ! ชั้นก็...เดาเอาสิว่าเรื่องมันต้องมาประมาณนี้ แล้วไง...ก็จริงอย่างที่คิด” โอ้ว่าแล้วก็ลงไปนั่งหน้าคอมพ์รื้อแผ่นซีดี ส่วนผม :try2: อยู่หลังประตูห้องนอน
“ครับ....แล้ว” แมทมันยืดคอมองไปรอบๆ ห้อง “พี่เค้าไม่ได้มาหาพี่เหรอ?”
“แล้วแกคิดว่ามันจะไปไหนได้” :sad5: อีโอ้! อีเพื่อนเวร แกรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา :serius2:
“ผมก็ว่างั้นเพราะรองเท้าพี่เขาก็อยู่หน้าห้อง”
ผ่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงส์ :pigscare2: :3128: :sad4:
โอ้ทำแผ่นซีดีที่รื้อๆ มาหล่นจากมือ ส่วนผมก็หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นจนต้องทรุดลงนั่งกับพื้นห้อง
“ตัว...ออกมาได้แล้ว เค้ามารับกลับห้อง” แมทพูดขึ้นลอยๆ เสียงดัง
“..........” ผมกะโอ้พากับเงียบสนิทไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เกิดขึ้นจากผมกับมัน
“อยู่ไหน?” แมทลุกขึ้นเดินหาผมตรงมุมนั้นมุมนี้ในห้องจนมาเจอผมที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่ในห้องนอน “อยู่นี้เอง ปะ! กลับห้อง ปล่อยเค้าตามหาอยู่ได้ตั้งนาน”
“มะ...ไม่ไป ปล่อยนะเว้ย!”
“พูดเว้ยกับใคร? เดี๋ยวๆ ปากดีขึ้นทุกวันแล้วนะช่วงนี้ เดี๋ยวกลับไปที่ห้องแล้วเรามีเรื่องต้องคุยกันหลายเรื่อง”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยย ใครบอกว่าจะกลับกับตัวห๊า? ไอ้โอ้ช่วยชั้นด้วย”
“เอ่อ....เรื่องผัวๆ เมียๆ ชั้นไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วยหรอกโว้ย เชิญพวกแกตกลงกันเอาเอง ส่วนแกเอง....ก็อย่าเล่นตัวให้มันมากนักกลับไปตกลงกันดีๆ กับไอ้แมทมันเถอะไป๊”
“แกพูดอย่างงี้ได้ไงห๊า?” :pigangry2:
“พอได้แล้วตัว...ไม่ต้องไปพาลพี่โอ้เค้า ผมกลับก่อนนะพี่แล้ววันหลังจะมาคุยด้วยใหม่” แล้วไอ้แมทมันก็เอามือใหญ่เท่าใบตาลของมันมาจับหัวผมไว้แล้วก็ลากๆ ออกไปนอกห้อง
“ปล่อยนะโว้ย นี่หัวคนนะไม่ใช่ของเล่น”
“รู้แล้วว่าหัวคน คนที่ดื้อมากๆ แล้วก็ไม่ยอมฟังคนอื่นเขาอธิบายทำให้เค้าต้องวุ่นวายกันไปหมดมันต้องเจออย่างนี้” แมทมันงอนิ้วชี้สองข้างแล้วเอาคลึงแรงๆ ตรงขมับผม
“แว้กกกกกกกกกกกก เจ็บนะโว้ย พอแล้ว ยอมแล้วไม่ดื้อแล้ว โอ้ยๆๆๆๆ”
“ดีมาก เอามือมานี้” มันคว้ามือผมไปจับแล้วลากให้เดินตามไปตรงที่มันจอดรถมอไซค์เอาไว้
“ขึ้น!” มันยังสั่งผมอีกแล้วก็หน้าตาดุๆ ใส่ ผมเลยต้องจำใจขึ้นไปนั่งค่อมเบาะรถก่อนทั้งๆ ที่ตอนแรกกะว่าพอมันปล่อยมือเพื่อไปจับรถผมจะวิ่งๆๆ อีกรอบ แต่ที่ไหนได้...อดเลย
“เอามือมากอดเอวไว้สิ” มันสั่งแบบไม่หันหน้ามา พอผมทำตามอย่างที่มันว่า...มันก็เอามือมาพาดทับจับไว้อีกทีหนึ่ง...แน่นเชียวนะมรึง แล้วก็ขับพาผมออกไป ตอนผ่านยามหน้าเขตบ้านพักอาจารย์ อียามนั้นก็มองจัง มันจะมองเอาไปแทงหวยหรือไงนะ
.........................................................................
ช่วยผมด้วยคร้าบทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
โหย แก้ตัวได้เนียนมากเลยค่า :laugh: สงสัยจะหลุดทุกข้อกล่าวหาแน่ ๆ เลย :haun5:
ตอนนี้ฮามั่ก ๆ ทำไปได้ไง รองเท้าก็อยู่หน้าห้องแล้วยังทำเหมือนไม่อยู่ในห้องอีก :pigha2: :pigha2:
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
โอ้วนายแมทมาฉุดกระชากแบบนี้ เจ้ก็ยอมๆไปก่อนนะ... :haun6:
ดูท่าแล้วนายแมทจะหลุดพ้นทุกข้อกล่าวหา ก็เจ้ร๊ากกกซะขนาดนั้น.. :monkeysad2:.
แต่ยังไงก็ดูดีๆนะครับ บางคนให้อภัยมากไล้วได้ใจ ชิชิ :pigangry2:
-
ความรักของพวกเรานี่ช่างซับซ้อน
ยากหาคำอธิบาย
:try2:
-
ชิชิ
บอกแล้น
เกย์ก็ร้าย
ชายก็เลว
มีข้ออ้างสารพัด
เหมือนตรูเลย
พูห์ คนเลวๆ
-
:laugh: ก้อแมทมาเร็วอ่ะเล่นโทรบอกตอนอยู่หน้าห้องแย้วว 2 เรยเก็บรองเท้ามะทัน
แล้วหลังจากนั้นจามีฉากรายต่อไปน๊า.. :kikkik:
-
อย่ามาว่าแมทของเค้านะพวกตัวเองอะ :monkeysad:
แต่ตอนนั้นลืมเรื่องรองเท้าไปจริงๆ ก็คนมันมัวแต่ sad อยู่นิครับ
................................................................
“คงได้ยินแล้วใช่ไหมที่เค้าพูดกับพี่โอ้เมื่อกี้นะ” มันเปิดฉากถามผมทันทีที่เหวี่ยงผมลงไปกองกับเตียงได้
“โอ้ย! เบาๆ สิ เดี๋ยวได้ช้ำในตายกันพอดี” ผมบอกมันตาก็สำรวจผ้าปูที่นอนไปพลาง ปรากฏว่ามันเปลี่ยนเป็นผืนที่ผมซื้อมาให้คราวก่อนโน้นเรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวๆ...เดี๋ยวจะไปรื้อผืนเก่ามาดูว่ามีคราบอะไรหรือเปล่า กกน.มันด้วย เอามาเช็คกลิ่นเช็คร่องรอย
“ดีเลย ให้มันช้ำในตายไปเลย แค่นั้นยังน้อยไป นี่แนะๆ” แมทมันตามลงมานอนทับแล้วกัดผมครับ ท่าทางมันจะกลายเป็นหมาบ้าไปแล้ว
“ว้ากๆ เจ็บนะเฟ้ยไอ้หมาบ้า” สังเกตสิครับผมพูดว่า..เฟ้ย..นะ ไม่กล่าพูด..เว้ย..เดี๋ยวโดนเล่นอีก บอกตรงๆ ผมกลัวมันจริงๆ ตอนนี้
“เจ็บหรอ? แล้วที่ทำให้คนอื่นเค้าเป็นเดือดเป็นร้อนต้องขับมอไซค์ออกตามหาหน้าตาก็ไม่ได้ล่างเนี้ยมันไม่เป็นอะไรเลยนะ สบายใจมากเลยใช่ไหม ใช่สิคนอื่นเค้ามันจะเป็นยังก็ช่าง ไอ้เราสิ...ห่วงก็ห่วง โมโหก็โมโหเนี้ย คนๆ นี้มันไม่สำคัญไม่เป็นไรเลยใช่ไหม?” แมทมันว่าแล้วก็กัดผมตามแขนตามไหล่ตามคอต่ออีก “แล้วเมื่อกี้ด่าใครว่าไอ้หมาบ้า?” แมทมันพลิกตัวขึ้นนั่งคร่อมผมแล้วรวบมือผมทั้งสองไปไว้เหนือหัว
“ก็ด่า....” กำลังจะหลุดคำว่า...แก ออกไปอยู่แล้วเชียว แต่ก็ไม่ทันได้พูดครับโดนมือมันอุดปากเสียก่อนเลยได้แต่อู้อี้ๆ อยู่ในลำคอ
“ไง? ยังจะด่าอีกไหม?”
“ด่า! ไอ้บ้า ไอ้เจ้าชู้ ไอ้คน....อ้ากกกกกกส์” แมทมันก้มลงมากัดแล้วดูดแรงๆ ที่ซอกคอ
“เจ้าชู้แล้วไง? ก็เคยบอกไปแล้วนิแล้วยังมารักเองช่วยไม่ได้”
“เออ! ชั้นมันตัดสินใจผิดเองโวย แล้วใคร? ใครรักแกไม่ทราบโว้ย”
“ตัดสินใจผิดหรอ? ไม่รักงั้นหรอ? แล้วยังพูดโว้ยอีก? บอกว่าไม่ให้พูดไง” แมทรวบมือผมสองข้างไว้ด้วยมือใบตาลของมันเพียงข้างเดียว ส่วนอีกมือก็เอามาตีปากผมเบาๆ
“ตัดสินในผิดแล้วไง? เค้าไม่ปล่อยตัวไปง่ายๆ หรอก ตัวมาทำให้เค้าชอบแล้วจะทิ้งเค้าไปง่ายๆ ไม่ได้หรอกนะ ตัวจะต้องอยู่กับเค้า...คนเจ้าชู้คนนี้ต่อไป จนกว่าเค้าจะเป็น..ฝ่าย..บอก..เลิก..ตัว..เอง” แมทมันก้มลงมาพูดเน้นๆ ใกล้ๆ หน้าผม
“มันจะมากไปแล้วนะโว้ย” ผมโวยวายไปก็ดิ้นไป เหนื่อยชะมัด “ใครจะไปทนได้วะที่แฟนตัวเองไปนอนกกกับคนอื่น”
“หรอ? งั้นถ้าไม่อยากให้ไปกกคนอื่นตัวก็ลงมานอนให้เค้ากกบ่อยๆ สิ ไหนๆ วันนี้ก็ลงมาแล้วเค้าขอใช้สิทธิ์ความเป็นแฟนกกตัวก่อนเลยนะ”
ผมกำลังจะอ้าปากค้านแต่แมทมันเอามือมาอุดปากผมไว้แล้วก็จัดการผมต่ออย่างที่มันชำนาญ ผมก็ต้องเงียบเสียงลงตามระเบียบเพราะทั้งเจ็บทั้งเสียว หรือว่าแมทมันจะเป็นซาดิสต์ครับ? ผมกลัวจังเยย แง! :monkeycry2:
..............................................................................
....“หิวหรือยัง” อยู่ๆ แมทมันก็ถามผมที่นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงขึ้นมา
“................”
“เค้าถาม...ตัวไม่ได้ยินหรือไง?” มันเอี้ยวหน้ามามอง ส่วนผมก็ยังนอนมองเพดานต่อไป
“ตัว.......” มันหันตัวทั้งตัวมาหาผม “หิวไหมครับ? เราออกไปหาอะไรกินกันไหม? วันนี้เราขับรถไปกินไกลๆ ก็ได้ เดี๋ยวเค้าเป็นเจ้ามือเอง”
“..............”
“ตัว...อย่าเงียบสิ” แมทเข้ามาโอบผมเอาไว้ “ไปกินข้าวกันดีกว่านะครับ”
“เค้าถามคำเดียวแล้วจะไม่ถามอีก”
“ถามไร?” แมทมันทำหน้างงๆ
“สัญญามันยังเป็นสัญญาอยู่ใช่ไหม?”
“สัญญา....ครับ ทุกเรื่องทุกสัญญามันยังเป็นไปตามนั้น จนกว่า....”
“จนกว่าอะไร?” ผมถามทั้งๆ ที่ตามยังมองเพดาน
“จนกว่าเราจะเลิกรักกัน...เลิกรักนะ ไม่ใช่เลิกกันเฉยๆ”
ผมหันไปมองตามันชัดๆ...ผู้ชายคนที่นอนตะแคงข้างเอามือเท้ายันศีรษะตัวเองอยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้มันเป็นใครกันนะ ทำไมคำพูดของมันเพียงแค่นี้ถึงได้ทำให้ผมมีความรู้สึกหลายอย่างเกิดขึ้นได้พร้อมๆ กัน
โมโห...ใช่ โมโหที่มันช่างพูดว่ายังรักษาสัญญาอยู่หน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้ายังไม่มีพยานหลักฐานอะไรมายืนยันได้เลยนอกจากคำพูดลอยๆ ของมันเพียงฝ่ายเดียว
สับสน...ผมไม่รู้จะเชื่อในคำพูดของแมทมันได้แค่ไหนหรือจะเลือกที่จะเชื่อในสายตาตัวเอง เชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิดโดยไม่สนไม่ฟังเสียงคำอธิบายของแมท
หวั่นใจ...แมทมันรักผมหรอ! ใช่เรื่องจริงหรือเปล่านะ? รักแค่ไหน...แบบไหนกัน?
ดีใจ...ใช่ ดีใจที่คนคนหนึ่งบอกว่าเค้าจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเราตลอดไปจนถึงวันที่เค้าจะเลิกรักเรา
เลิกรักเรา...ใช่สิ ผมใจหายเมื่อได้ยินคำๆ นี้ มันจะอีกนานแค่ไหนนะที่วันๆ นั้นจะมาถึง
สุดท้าย...คือผมไม่รู้ว่าผมควรจะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้หรือเปล่านะ? ทำไมใจดวงเล็กๆ ของผมต้องมาเจอเรื่องหนักๆ ขนาดนี้ด้วยนะ บอกผมหน่อยสิครับทุกๆ คน
.......................................................................................
“ปะตัว! เค้าเสร็จแล้ว” แมทเรียกผมที่นอนอ่านหนังสือรออยู่บนเตียงส่วนกระเป๋าหนักร้อยโลของผมอยู่ในมือของแมท
“อืม....ไปสิ” ผมรับคำแล้วเดินตามแมทออกมา
ผมเดินตามหลังมันมาติดๆ ภาพแมทเดินตัวเอียงเพราะหิ้วกระเป๋าให้ผมเด่นชัดอยู่ในสายตา ผมอดคิดไปเรื่อยเปื่อยกับภาพที่เห็น...มันคงทำอย่างนี้กับทุกๆ คนไม่ได้เฉพาะผมเป็นพิเศษอะไรหรอก ต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆ เลย
ผมกับแมทเดินมานิดหน่อยก็ถึงศาลารอรถเมล์ข้างทางแล้วรถก็มาได้จังหวะพอดีแมทหันมาพยักหน้าชวนผมให้ลุกขึ้นเดินขึ้นรถ
“ตัวเข้าไปนั่งริมหน้าต่างสิจะได้ดูวิวเพลิน” แมทบอกกับผมเมื่อเราขึ้นมาเลือกหาทีนั่งบนรถบัสปรับอากาศ ป.2
“.....” ผมยังไม่ได้พูดอะไรออกมามากนักเพราะในหัวสมองยังหาข้อยุติให้ตัวเองไม่ได้ เหมือนแมทจะรู้...จึงไม่ได้ชวนผมคุยมากนัก ผมเลยหันหน้าออกไปดูด้านนอกหน้าต่างตลอดเวลาที่อยู่บนรถ จนรถวิ่งมาถึงแถวนอกเมืองแล้ว...
... “ตัวครับ” ผมหันไปตามเสียงแมทเรียก มันมองหน้าผมนิ่งไม่พูดไม่จาแล้วยิ้มให้นิดๆ ผมเลยแค่นยิ้มตอบกลับไป ความจริงผมเงียบๆ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว พอคุยเสร็จผมก็บอกว่า
‘ช่างมันเถอะ เค้าคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการที่จะต้องสิ่งที่ตัวพูด’
‘มันเป็นเรื่องจริงนะตัว แต่ถ้าตัวใช้คำว่า “ต้อง” เพื่อที่จะเชื่อคำอธิบายของเขาแล้วละก็ ตัวอย่าเชื่อเลย’
‘ขอเวลาหน่อยเถอะ เรื่องมันยังใหม่เหลือเกิน ยังทำใจให้รับไม่ได้จริง’
‘ครับ เค้ารักตัวคนเดียวนะ’
‘อย่าพูดมันออกมาบ่อยเกิน ถ้ามันไม่ได้ออกมาจากใจของตัวจริงๆ’
แมทนิ่งเงียบไปแล้วลุกออกจากตัวผม ผมลุขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาพอเดินออกมาเห็นแมทไปนั่งสูบบุหรี่อยู่หลังห้องแล้ว
ภาพเดิมๆ คนเดิมๆ แต่ผมยังประทับใจมันอยู่หรือเปล่านะ อันนี้ผมต้องถามตัวเองซะแล้วสิ
ผมเลือกจะอยู่เงียบๆ กับแมทตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมไม่พูด แมทที่ตอนแรกชวนผมคุยอยู่บ้างแต่พอเจอถามคำตอบครึ่งคำไปมันก็หยุดและเงียบไปเหมือนกัน แต่มันก็ไม่ไปไหน...วนๆ เวียนๆ อยู่ข้างๆ ผมไม่ห่าง แต่ก็ไม่เข้ามาสัมผัสตัวผม มันคงรู้ได้มั่งว่าตอนนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะหยอกเล่นกัน
ทำไมผมถึงทำอย่างนี้หรือครับ? ก็เพราะผมอยากให้มันรับรู้ถึงความไม่สบายใจที่ผมมี อยากให้มันร่วมรับรู้ถึงผลจากการกระทำของมันบ้างแต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะรู้ได้มากน้อยเพียงใด ผมเงียบจนกระทั้งมานั่งอยู่บนรถนี่ละครับ
“ตัว...”แมทเรียกผมอีกเมื่อผมหันออกไปด้านนอก “นะ!” แมทหงายกางมือตัวเองออกแล้วว่างลงบนตักผม ผมมองตามไม่ขยับไหว
“ตัว..............” คราวนี้แมทเรียกเสียงยาวขึ้น ผมเลยเอามือไปวางบนมือแมท
“ขอบคุณครับ” แมทพูดยิ้มๆ แล้วกุมมือผมไว้ใต้กระเป๋าสะพายใบเล็กที่แมทเอามาปิดทับไว้อีกที
........................................................................
:impress3:
-
ชิชิ
แล้วเจ้ก็ใจอ่อน
เสียภาพนายเอก 2007 โหม้ดดดดดดดดดดด
พูห์ คนเลวๆ
-
คำว่าเชื่อใจกัน ไว้ใจกัน และการยึดมั่นในคำสัญญา มานจามีอยู่จริงป่าวน๊า :monkeysad:
-
แมทนี่แน่จริง ๆ สามารถพลิกสถานการณ์ทำให้เจ้ตกเป็นรองได้ :laugh:
-
“เดี๋ยวตัวรอเค้าอยู่ที่นี้ก่อนนะ เค้าเข้าไปเอารถที่บ้านแป๊บเดียว เดี๋ยวออกมารับ” ผมบอกแมทให้นั่งรอในร้านน้ำชาที่เปิดขายอยู่แม้ว่าจะเป็นเวลาบ่ายแล้ว
“ความจริงให้เค้านั่งรถสองแถวกลับเองก็ได้” แมทบอกผม บ้านแมทอยู่อีกอำเภอหนึ่งไม่ใช่ในตัวจังหวัดอย่างบ้านผม ก็ไกลออกไปอีกประมาณเกือบ 20 กิโลมั่ง แต่ผมเองก็ใจดำไม่พอที่จะให้คนที่ผมออกปากว่าเป็นแฟนนั่งรถสองแถวกลับบ้านไปคนเดียว ผมว่ามันใจร้ายเกินไป
“อย่าเลย... เดี๋ยวเค้านั่งมอไซค์รับจ้างเข้าบ้านแล้วเอารถออกไปส่งเอง ไม่นานหรอก ตัวยังกินน้ำชายังทันไม่หมดแก้วเค้าก็มาถึงแล้ว”
“ครับ! งั้นเค้ารอตัวอยู่ที่นี่นะ รีบไปรีบมานะ กลัว...”
“กลัวอะไร?”
“กลัวคิดถึงจนขาดใจตาย” เอาแล้วไงครับ มุขเสี่ยวๆ เริ่มมีมาให้เห็น แต่ทำไมผมถึยิ้มออกมาได้ก็ไม่รู้
“ไม่ให้ตายหรอก แฟนทั้งคน” ผมบอกแล้วหิ้วกระเป๋าเดินออกมาจากร้าน
... “หวัดดีครับยาย หวัดดีอา” ผมยกมือไหว้ญาติผู้ใหญ่สองคนในบ้าน...บ้านผมก็มีเท่านี้ละครับอยู่กันสี่คน ผม ยาย น้อง และน้า(แต่ผมเรียกตามพี่สาวลูกลุงที่แยกบ้านออกไปแล้วว่าอา) บางทีพี่สาวก็พาหลานมาค้างด้วย หลานมันติดผมครับทั้งสองคนเลย อ้วนขาวมากทั้งคู่เพราะบ้านผมมีเชื้อจีนครับ ผมไหงผมดำเป็นนิลไม่รู้ อายมากเวลาต้องไปซื้อเครื่องไหว้เจ้าตอนตรุษจีนในตลาด ถ้าร้านไหนที่ไม่รู้จักกันเขาก็จะถามว่า “ไหว้เจ้าตามจีนมันเรอะ?” ตามบ้านป๊ะเมิงสิ! กูนี่แหละมีอาเล่ากงกับเขาด้วยนะโว้ยเมิง
“อ้าวมากลับแล้วเรอะ? ไปไหนมาเห็นพี่สาวสถานี(หมายถึงคนที่ผมซื้อเม็ดมะม่วงไปฝากไอ้แมทไงครับ แถวบ้านมีคนชื่อสาวตั้งห้าคนเลยต้องระบุท้ายชื่อนิดหน่อยว่าคนไหน) บอกว่าเจอกันบนรถไฟนิ”
“อ๋อ! ไปหาดใหญ่มานะ ไปธุระเรื่องเรียนที่มหาลัย เลยซื้อขนมของพี่สาวติดมือไปฝากอาจารย์นิดหน่อย”
“อ้าวเหรอ?”
“ครับ ไหนกุญแจรถอะ? ขอหน่อยจิคุณน้า” เวลาจะอ้อนขอของผมชอบเรียกว่าคุณน้าครับแต่ถ้าเวลาปกติก็เรียกอาตลอดจนบางที
เพื่อนๆ ที่มาเที่ยวบ้านก็สับสนเรียกตามไม่ถูกไม่รู้ว่าเป็นอาหรือน้า ผมเลยบอกให้เรียกตามใจเหมือนที่มันเรียกชื่อผมนั้นแหละ อยากเรียกอะไรก็เรียกไปเลยกลายเป็นว่าผมมีเกือบสิบชื่อแล้วตอนนี้
“แล้วนั้นจะไปไหน? เพิ่งจะมาถึง”
“ไปส่งเพื่อนที่บ้าน พอดีกลับมาจากโน้นพร้อมกัน”
“อืมๆ ไปเถอะแล้วขับดีๆ นะ”
“คร้าบบบบบบบบบบ”
............................................................
“ไงรอนานไหม? บอกแล้วว่าแป๊บเดียว” ผมรีบเดินเข้าไปทักคนที่นั่งทำหน้าน่าสงสารอยู่ในร้าน “ไปเหอะเดี๋ยวถึงบ้านมืดแล้วที่บ้านตัวจะถามเอา ไปก่อนนะแป๊ะตง” ผมหันไปลาแป๊ะเจ้าของร้าน อู้ย! ผมนะคนรู้จักทั้งเมืองแหละเพราะว่ายายผมเป็นคนดัง ฮ่าๆๆ ไม่ใช่อะไรหรอก แม่ค้าขายข้าวแกงในตลาดนะคนเขาเลยรู้จักกันทั่ว ไปไหนมาไหนยกมือไหว้กันเมื่อยมือ นั้นเพื่อนแม่ นี่เพื่อนน้า โน้นเพื่อนยาย สารพัดเพื่อน ยกเว้นเพื่อนผม
ผมไม่มีเพื่อนในตัวเมืองเลยครับเพราะผมย้ายที่เรียนบ่อย พอมาอยู่ที่นี่ก็ดันไปอยู่โรงเรียนบ้านนอก นั่งรถสองแถวตากฝุ่นลูกรังกลับบ้านหัวแดงทุกวันหลังเลิกเรียน แต่สนุกนะ...เรียนกะเด็กบ้านนอก จริงใจกันดี เช้าด่ากันพอเย็นก็ดีกันเหมือนเดิม แต่เรื่องด่า...ผมชนะเลิศไม่มีใครกล้าแหย่มกะผมหร้อก ไม่เชื่อลองดูมะ
ผมพาแมทขับมาตามเส้นทางจะไปอำเภอทุ่งสง จ.นครศรีฯไปเรื่อย มองเห็นปั๊มน้ำมันใหญ่ๆ อยู่ไกล ใหญ่มากกกกกกกกกกกกกกกกก มีเซเว่นด้วยครับ
“ตัวๆ เดี๋ยวแวะปั๊มนั้นแป๊บนะ” แมทชี้บอกผม
“แวะทำไม?”
“ซื้อหมากฝรั่งเคี้ยวดับกลิ่นบุหรี่ เดี๋ยวแม่ตีปาก”
“อืมๆ”
บ้านแมทเคร่งครับเพราะพ่อแม่เป็นครูทั้งคู่แถมยายมันก็เป็นเศรษฐีณีใหญ่คับอำเภออีก ที่ดินแถวนี้ของบ้านมันทั้งนั้นแหละ อ๊ายยยยยยยยยยยยยส์ สะมีตูรวย?
“ไม่รวยหรอก ของยายทั้งนั้น ลูกแปดหารกันไม่รู้จะพอหรือเปล่า”
“ตัวก็ไปอ้อนๆ ขอมาสักแปลงสิ” ผมคุยกะแมทที่ศาลารอรถข้างทาง แมทบอกให้ผมจอดเพื่ออัดบุหรี่เข้าปอดแล้วนั่งเคี้ยวหมากฝรั่งดับกลิ่นก่อนเข้าบ้าน ลมทุ่งนาพัดสอบตียอดหน้าจนหัวฟูกระจายบานแฉ่ง
“ก็นี่ไงที่เค้า” แมทชี้ให้ผมดูทุ่งกว้างหลังศาลา
“หมดอ่าวเนี้ยเลยเหรอ?”
“ไม่ๆ เฉพาะแค่ที่ติดถนนไม่กี่สิบไร่จากเสาไฟต้นนั้นถึงต้นโน้น” แมทมันลุกขึ้นมายืนใกล้ๆ แล้วชี้ๆ ให้ผมดู
โอ้แม่เจ้า! ทำไมมันรวยขนาดนี้.....ปล่อยไปไม่ได้เสียแล้ว คนแบบนี้หายากตายห่า สงสัยคืนนี้ตูต้องไปนอนคิดแผนการมาต่อกรรับมือกะอีนังฐากระเทยเฒ่านั่นซะแล้น หมดเวลามานั่งทำหน้าเศร้ากินข้าวเคล้าน้ำตาแล้วโว้ยพี่น้องคร้าบบบบบบบ
“ตรงนี้แหละที่เค้ากะว่าจะเปิดสวนอาหาร” แมทหันมายิ้มให้ผม แต่ฟ้าเริ่มมืดแล้วผมเลยเห้นแต่ฟันเรียงขาวเป็นตับ
“อย่างที่ตัวเคยบอกเค้าไว้นั้นเหรอ? ดีสิ เปิดร้านอาหารรวยจะตาย”
“เค้าไม่อยากรวยหรอก เพียงแต่เค้าชอบทำกับข้าวนะ เลยอยากเอาดีทางด้านนี้”
“เอาเถอะแล้วเค้าจะไปเรียนบัญชีเพิ่มมั่ง”
“เรียนทำไม?”
“อ๊ะ! ว่าไม่ได้นะคร้าบบบบบบบ เมียเจ้าของร้านก็ต้องคอยเก็บตังค์สิครับ ถ้าทำบัญชีไม่เป็นแล้วจะรู้ไหมว่าขายได้กำลังหรือเปล่า”
“ฮึๆ ตัวนิ” แมทมันหัวเราะครับ ผมเลยพลอยหัวเราะไปด้วย อ้าว! หัวเราะได้แล้วหรอตู สงสัยเมาความรวยของไอ้แมทมันมั่ง แต่ช่างเหอะ ัน่งคุยกันสองคนในที่เงียบๆ โล่งๆ ลมดีๆ แบบนี้จะมัวมาโกรธกันอยู่ทำไม
นั้นสิ! ผมตัดสินใจได้แล้วครับ ไม่ว่าจะยังไง..ผมขอใช้เวลาที่อยู่กับแมทให้มีความสุขมากที่สุด ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไงก็ตาม คิดได้เท่านี้ผมก็ขนลุกวาบเลยครับไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“ตัว...” แมทเรียกผมอีกแล้ว ฟ้าเริ่มมืด...ไม่สิมืดแล้วก็ตอนนี้มันจะทุ่มหนึ่งอยู่แล้วเนี้ย
“ทำไมหือ?” ผมหันไปหาแมทที่เดินมานั่งลงข้างๆ ผมเมื่อกี้
‘จุ๊บ!’
แมทมันเข้ามาจูบปากผมเบาๆ นี้มันข้างทางนะโว้ยถึงมันจะมืดไปหน่อยเหอะ
“บ้า.....”
“บ้ารัก”
“ประสาท”
“ประสาทเพราะรักตัวไง”
“บ้า! กลับบ้านเหอะมืดแล้ว” ผมลุกขึ้นยืน ก็ตูเขินนิ
“ตัว....” แมทเรียกผมเสียงแบบนี้อีกแล้ว ผมจะทำไรได้นอกจากเดินเข้าไปหาใกล้ๆ แล้วแมท ก็กอดผมเอาไว้ผมก็เลยกอดตอบ “เชื่อไหมว่ารักนะ?”
“ตรงไหน?”
“ไม่รู้สิ!”
“ไม่เห็นจะมีอะไรน่ารักเลย”
“ก็ใช่” อ้าว! อีเวร ตุกำลังซึ้งๆ เบรคซะหัวทิ่มเลย “แต่ก็รักจนได้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน คนอื่นมีเยอะแยะแต่ทำไมมันไม่รู้สึกเหมือนที่
รู้สึกกับตัวนะ” แมทเอาหน้าผากมาชนหน้าผากผมแต่ด้วยความที่มันสูงกว่าตั้ง 15 เซนต์มันเลยต้องย่อนิดหน่อย
“โอ้มันชอบบอกว่าเค้าเป็นคนมีเสน่ห์”
“อืมคงใช่มั่ง ไม่สวย ไม่น่ารัก ดำ อารมณ์แปรปรวนขึ้นๆ ลงๆ เอาแต่ใจ ตามใจยากแต่ทำไมเค้าก็รักตัวได้ไม่รู้” นี้แกกำลังหลอกด่าชั้นอยู่เปล่าวะเนี้ย
“งั้นกลับบ้านไปนอนเลยไป เมียเก่าคงรออยู่แล้วม้าง” เมียมันเคยมีเมียเป็นผู้หญิงแล้วครับสมัยมันเรียนม.ปลาย แต่ว่าตอนนี้เลิกกันไปแล้ว ผมละเบื่อไอ้พวกเกย์มีเมียจริง พวกชะนีนั่นก็ไม่ดูเลย เจอ...เป็นดูด
“พูดถึงพี่เค้าทำไม?” อ้าว! นั่นไง มันชอบคนที่อายุเยอะกว่ามันจริงๆ ด้วยครับ แต่ละคนที่มันคบล้วนแก่กว่ามันทั้งนั้น มีผมนี้แหละเด็กสุดแต่ก็ยังแกกว่ามัน มันว่าชอบคนแก่เพราะคุยกันรู้เรื่องดี ว่าไปนั้นนะเมิง
“อ้อ! มีหวงนะ พอกลับมาอยู่ใกล้ๆ กันแล้วมีหวง เชอะส์”
“ตัวอะ! ไม่เอาดิ ปากไม่ดีอย่างนี้ต้อง...”
แล้วมันก็ก้มลงมาจุ๊บแรงๆ นานเลยครับ ผมทั้งดีใจทั้งตื้นเต้นกลัวคนแถวนั้นจะมาเห็นเข้าแต่ว่ามันมืดแล้วคงไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร อีกอย่างผมเราก็ยาวด้วยกันทั้งคู่คงนึกว่าเป็นผู้หญิง(ร่างยักษ์)สองคน
“บ้า นี่มันข้างถนนนะเฟ้ย”
“แล้วไง? มันมืดไม่มีใครเห็นหรอก ขออีกทีนะ ดูดิจูบนิดเดียวเจี๊ยวเค้าโด่เลย” อ้าว! อีหยำฉ่า แก้ผ้าปี้กันเลยมะเมิง
“ได้สิ”
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก วิญญาณกุลสตรีตูหายไปไหนหมดเนี้ย แรดหรือเกิน ตูรับตัวเองไม่ได้
......................................................
:haun2:
-
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ขอแค่มีความสุขกับเวลานี้ก็เพียงพอแล้ว :yeb:
-
ว่าแล้วสุดท้ายเจ้ก็ใจอ่อน ก้คนมันรักนี่เนอะ ทำไงได้ :-[
เอ ว่าแต่เจ้ตกลง ทำไรกันที่ศาลาป่าวคับ 555 :haun6:
-
มีทุกข์มีสุขคละเคล้ากันไปนี่แหล่ะรสชาติของชีวิต :angellaugh2:
-
เจ้ค่ะ...เอ่อ เค้าไม่ค่อยไว้ใจแมทรุยอ่า...ดูเป็นคนที่กะล่อนมั่กๆ(คิดเอาเอง) :untrust:
แต่ว่าถ้าแมทมานรักเจ้จริงก้ดีคะ...แล้วตอนนี้เจ้หนีไปอยู่เมืองนอกแล้วรึเนี่ย... :monkeysad2:
ตามอ่านค่ะเจ้...รีบมาต่อนะเคอะ รออยู่ หุหุ :kikkik:
-
ยังไม่มาต่อ
สงสัยหาทางออกจากศาลามะได้
555555
พูห์ คนเลวๆ
-
จะว่าดูจริงๆก็จริงใจนะ
แต่ส่วนใหญ่แบบนี้ คำแก้ตัวของคนกะล่อนมากกว่า
:3063: :3063: :3063:
-
ถึงตาพูห์
ชั้นออกมาได้แล้วยะ เค้าไม่ได้แปะผ้ายันตืเอาไว้ซะหน่อย
ถึงตาบลูกะคุณน้องเบป
บลูกะเบปคิดว่าแมทเป็นอย่างนั้นเจงๆ เหรอ เอ้า! นี้ถามจริงๆ นะ ซีเรียสๆ
ถึงตาแน๋ว
อืม...ใช่ ชีวิตเส็งเคร็งขออิเจ้คนนี้เอง
ถึงมายเลิฟ
เข้าใจหัวอกเจ้ดีจัง อย่างนี้รักตายเลย
ปล.ไม่ได้ทำไรกันเคอะ ปี้กัน?
-
ถึงตาพูห์
ชั้นออกมาได้แล้วยะ เค้าไม่ได้แปะผ้ายันตืเอาไว้ซะหน่อย
ออกมาได้แล้วก็มาโพสต์ต่อสิครับ
หรือว่ายังหลงอยู่ในใจผม หาทางออกไม่ได้อีก
เอิ๊กๆๆๆ
พูห์ คนเลวๆ
-
“แล้วไง? มันมืดไม่มีใครเห็นหรอก ขออีกทีนะ ดูดิจูบนิดเดียวเจี๊ยวเค้าโด่เลย” อ้าว! อีหยำฉ่า แก้ผ้าปี้กันเลยมะเมิง
“ได้สิ”
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก วิญญาณกุลสตรีตูหายไปไหนหมดเนี้ย แรดหรือเกิน ตูรับตัวเองไม่ได้
......................................................
“กำลังทำไรอยู่อะ?” ผมโทรไปหามันในเย็นวันหนึ่ง กะว่าจะขับรถไปหามันเสียหน่อย ตอนวันที่ไปส่ง...มันก็พาไปโฉบวนดูเรียบร้อยแล้วว่าบ้านหลังไหน แต่ไม่ได้จอดส่งที่หน้าบ้าน กลัวพ่อมันเอาปืนลูกซองออกมายิง มันบอกว่าพ่อมันดุมาก แง! ช่วยผมด้วยพ่อตาดุคร้าบบบบบบบบบบบ
“กำลังทำกุ้งอบวุ้นเส้นอยู่กับแกงส้มกุ้งชะอมไข่ ยำสาหร่าย ผัดกระเพราไข่เยี่ยวม้า” มันตอบมาเล่นเอาผมอึ้งไปสามวิฯ นี้มันทำกินอยู่บ้านหรือจะไปออกงาน?
“เยอะมากๆ งั้นเดี๋ยวเค้าโทรหาใหม่นะ” ผมทำท่าจะวางสาย
“ไม่ต้องเดี๋ยวเค้าโทรหาเอง คิดถึงนะ” มันกระซิบ
“ไม่ได้ยินเว้ย”
“ไม่น่ารักเลยพูดเว้ยด้วย งั้นแค่นี้หล่ะ” อ้าวหอย! ชิงวางสายตัดหน้าตูเลย งั้น...ตูทำไรดีว่ะ งอนมันดีกว่า ชิส์! ผมแสยะปากใส่โทรศัพท์ทีหนึ่งแล้วเอาเก็บใส่ลิ้นชักไว้...
....สี่ทุ่มแล้วยังไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลย สงสัยลืม งั้นตูงอนจริงๆ แล้วนะโว้ยเมิง ไอ้แมท
จนเช้า(เกือบสิบโมง)...ผมลงมากินเครื่องเช้าที่ที่บ้านตั้งไว้ให้ตั้งแต่สองโมงจนป่านนี้ผมเพิ่งจะยรุยาทลงมากิน กลับบ้านทีก็ดีอย่างงี้หละครับ แบบว่าเขาท่าจะรักผมมากไงอยากกินอะไรเป็นได้กินแบบแทบจะลอยมาเกยถึงเตียงนอน
เช้านี้ก็มีข้าวเหนียวหน้าสารพัดหน้ากับข้าวเหนียวปิ้งป้าแอ โจ๊กเจ้กีหน้าโหดแต่ใจดี ไก่ทอดป้าห้วยปากไฝ่หรือของพี่น้อยก็ได้ ไก่ย่างกอแระของม๊ะสุนีย์(แกเป็นมุสลิมเลยเรียกว่าม๊ะ) ขนมจีบแสนอร่อยแต่แพงถึงใจของร้านป้านิดขายน้ำชา ซาลาเปาของโกเควร้านหัวมุม ชาเย็นที่หากินที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่า(อันนี้สาบานได้เลย)ร้านเฮียยิว ขนมจีนน้าแมว หมูสะเต๊ะร้านน้าแมะ ขนมครกไม่ใส่ไส้ที่ร้อนจนเย็นเป็นหอยทากของป้าแม้ว หมูย่างเมืองตรัง(วันนี้โชคดีมาที่พี่จูแกเอามาขาย นานๆ แกจะมาขายทีครับ)
ยังมีปาท่องโก๋ที่กรอบนอกนุ่มในจิ้มกับสังขยาใบเตยข้นของลุงเพิ่มอีก ข้าวยำร้านพี่รุนก็มีนะ หมี่แห้งร้านดาวน้อย เต้าคั่วร้านพี่แหว่ง ซุปเครื่องในหมูที่ไม่เอาเครื่องในใส่แต่หมูสับกับเลือดเน้นพริกไทยเยอะๆ จากร้านเจ้ตู่(แล้วจะเรียกว่าซุปเครื่องในหมูได้มะครับ?)และอีกสารพัดรายการกองสุมอยู่เป็นกองรอให้ผมเลือกกิน (อันนี้เป็นรายการที่หมุนไปในแต่ละวันส่วนพวกที่ผมเขียนระบุลงไปมันเป็นของยืนพื้นครับ...ต้องมีทุกวันอยู่แล้ว)
มันจะเป็นอย่างนี้ทุกวันเลยครับ มอไซค์รับจ้างที่รู้จักกันจะเป็นคนไปตระเวนซื้อมาวางไว้ให้กิน ส่วนคนที่บ้านจะกินหรือไม่ก็ไม่รู้ประมาณว่าตูมีหน้าที่ซื้อตูก็ซื้อไว้ก่อน เพราะถ้าไม่ซื้อมาโดนอา(น้า)ผมด่ากระเจิง
อันนี้ที่เขียนลงไว้เพื่อจะบอกว่าคนใต้เรามีวัฒนธรรมการกินของเช้าที่ยิ่งใหญ่มาก(ในสายตาผม) ถ้าบ้านไหนเมืองไหนในปักษ์ใต้อาหารเช้ามีน้อยนะแสดงว่าจังหวัดนั้นอดยากอับอายแขกบ้านแขกเมืองมากๆ ยิ่งจังหวัดตรังนะคุณเอ้ย! กินกันสามชาติก็ไม่หมด
กินเสร็จก็ลงมือทำงานกวาดบ้านถูบ้านไปตามเรื่องจนบ่ายกว่าๆ อาบน้ำทาแป้งหน้านวลนอนตากพัดลมอ่านหนังสือต่อกับผลไม้กะละมังเล็กๆ ตูกินท้างงงงงงงงงงวัน
‘ทำไมไอ้แมทมันยังไม่โทรมาอีกนะ คอยดูนะจะงอนเสียให้เข็ด จะไม่พูดกะมันเลยตลอดปิดเทอมนี้ คอยดู๊! แล้วเมิงจารูซึก’ ผมกำลังนอนนึกๆ ไปเรื่อย อ๊ะ!
‘อยากจะพบ อยากไปหา.....’ เสียงเพลงพี่เจมส์ดังแว่วๆ มาเข้าหูผม ใครเปิดเพลงนี้วะ
จ้ากกกกกกกก! นั้นมันเสียงโทรศัพท์ตูเองนี้หว่า แล้วมันอยู่ไหนนะ เพลงนี้ต้องไอ้แมทแน่ๆ เลย
แว้กๆๆๆๆๆ วิ่งเข้าวิ่งออกหาอยู่นั้นแหละ เสียงเพลงมันก็เงียบไปแล้ว เลยยิ่งงมเข็มกันเข้าไปใหญ่เลย
“หาไรลูก?” ยายที่เดินเอามาจากครัวถาม
“หาโทรศัพท์อะยาย ไม่รู้ว่านุเอามันไปไว้ที่ไหน”
“ในลิ้นชักไง ยายเอาหนังสือปิดเอาไว้กลัวขโมยมันจะเห็น” งานดีไหมครับยายผม เอาสมุดเล่มโตปิดไว้เฉยเลย แล้วตูจะหาเจอไหมอะเนี้ย หึ!
อ้าว! สายตัดไปเสียแล้ว ไม่เป็นไรกดดูเบอร์ดีกว่าว่าใครโทรมา
หอยสังข์!! ไม่ใช่ไอ้แมทแต่ว่าเบอร์บ้านใครไม่รู้แถวๆ นี้หละผมจำรหัสข้างหน้ามันได้ โธ่เว้ย! นึกว่าจะใช่ไอ้แมทมัน บ่นๆ กะตัวเองเสร็จก็โยนโทรศัพท์กลับไปไว้ตามเดิมแล้วก็ลงไปนอนเกลือกกลิ้งกับกองหมอนกองหนังสือต่อ
...จนเย็นก็ไม่มีเสียงเรียกสายเข้า แบตก็จะหมดแล้วผมเลยเอาไปเสียบตูดเพิ่มพลังให้มันแล้วก็รอต่อไปจนตีสอง
ปี้ดๆๆๆๆๆๆๆ เสียงข้อความเข้าเครื่อง อ๊ะ! ใครมันอุตริส่งข้อความมาให้ตอนนี้นะ ดีนะที่ว่าตูนอนอ่านิยายอยู่เลยได้กดรับ
‘กำลังจะนอนแล้วแต่คิดถึงตัวเลยส่งข้อความมาหา อยากบอกว่า ราตรีสวัสดิ์ครับ....แมท’
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เห็นดังนั้นก็โทรกลับไปทันทีไม่งงไม่งอนมันแระ
“ยังไม่นอนอีกหรอ?”
“อืม...โทรไปทำไมไม่รับสาย?”
“โทรมาตอนไหน?”
“เมื่อเช้า”
“เอ้า?! เบอร์ตัวเองหรอกเรอะ นึกว่าใครโทรผิดเลยไม่สนใจนะ”
“อืม... เค้าเอาเบอร์บ้านโทรไป”
“แล้วทำไมไม่โทรมาใหม่ เพิ่งจะมาส่งข้อความเอาตอนตีสองแบบนี้หา?”
“พอดีมีเรื่องที่บ้านนิดหน่อย”
“เหรอเรื่องไร? บอกได้ไหม?”
“ไม่มีไรมากหรอก แค่พ่อมาคุยๆ ไรด้วยนิดหน่อย”
“โดนพ่อว่าหรอ เรื่องไร? มีไรก็บอกได้นะ”
“งั้นพรุ่งนี้เย็นๆ มารับหน่อยสิ ที่ในตลาดนะๆ เค้าจะเดินออกไปหา”
“อืมๆ ตลาดฝังตรงข้ามนะ ได้ๆ สี่โมงเอาปะ”
“ครับๆ งั้นตัวไปนอนเหอะ เลิกอ่านได้แล้วนิยายนะ”
“รู้ด้วยหรอว่าเค้ากำลังนอนอ่านนิยาย?”
“ก็เค้าเป็นแฟนตัวนิ ไปนอนเหอะฝันดีนะ กู้ดไนท์ ราตรีสวัสดิ์ สวีทดรีม ไนซ์ไนท์นะครับ”
“อืม ตัวด้วย คิดถึงนะ”
“อืม ครับ”
แล้วผมก็วางสายไป อดยิ้มให้มือถือไปหน่อยหนึ่งไม่ได้แล้วก็ปิดไฟหัวเตียงล้มลงนอน เลยลืมไปเลยว่าแมทมันมีเรื่องไม่สบายใจอยู่
.................................................................
ผมขับรถมาวนๆ รอบตลาดเล็กนี้สองรอบแระ ยังไม่เห็นเงาหัวไอ้โย่งมันเลย ว่าแล้วก็โทรหามันดีกว่า
“กำลังเดินอยู่ จะถึงแล้วจอดรถตรงไหนอะ?” มันตอบมา
“ตรงร้านขายยาอะ เนี้ยๆ ป้ายเขียวๆ ใหญ่ๆ อะ”
“อืมๆ ครับ แล้วเค้าจะเดินไปหาแค่นี้นะ”
ผมกดวางสายแล้วนั่งฟังเพลงรอไปสักพักมันก็เดินมาเคาะกระจกเล่นเอาผมสะดุ้งโหย่ง
“ไปเหอะ!” มันมาถึงก็สั่งให้ผมออกรถ
“แล้วจะไปไหนกันดี”
“พาเค้าไปชายทะเลหน่อย” มันตอบมาว่างั้นผมก็เลยจัดให้
.....ผมขับรถพามันมาจนถึงที่หมายเราเลือกที่จะไปนั่งฝั่งเกาะลอยเพราะว่ามันไม่ค่อยมีคน ก็งี้แหละครับ พวกผมมันคู่เกย์นิ...คงไม่ใจกล้าหน้าด้านมากพอที่จะไปนั่งคุยกันในที่ที่คนเยอะๆ หรอกครับ
“ตัวมานั่งนี่” แมทตบลงเบาๆ บนม้าหินอ่อนตัวเดียวกับที่มันนั่ง ผมที่ยืนรับลมอยู่เลยต้องเดินลงมานั่งข้างๆ มันบนม้าหินตัวเดียวกัน
“ทำไมหรอ เป็นไรเปล่า?” ที่ผมถามอย่างงี้เพราะเห็นว่ามันทำหน้าเมื่อยๆ ผิดไปจากแมทคนที่ผมเห็น ถ้าไม่ทำหน้าเข้มก็ทำหน้าบ้องแบ้วตาแป๋วแก้มป่องเป็นลูกหมา
“เปล่า....ก็แค่มีเรื่องกับที่บ้านนิดหน่อยนะ” ไม่นิดหน่อยแล้วม้างแมทถ้ามันถึงขั้นที่แกทำหน้าเมื่อยหนักขนาดนี้
“เล่าให้ฟังบ้างได้ไหม?”
แมทหันมามองแล้วยิ้มให้ผม ผมว่ามันเป็นยิ้มเศร้าๆ เหนื่อยๆ ยังไงไม่รู้แต่ผมก็ยิ้มตอบกลับไปกะให้กำลังใจมัน อยากให้มันสบายใจขึ้นบ้าง
“เขยิบไปหน่อยสิ” แมทบอกผม ผมก็ทำตามคำสั่ง....ก็หวานใจขอร้องทั้งทีนิครับ
แมทล้มตัวลงมาหนุนตักผมแล้วหันหน้าออกไปมองทะเลนิ่งเงียบไป ผมเองก็นิ่งเงียบไปเหมือนกันเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี ผมคิดว่าบางทีเพียงแค่การนั่งเงียบๆ และคอยอยู่เคียงข้างใกล้ๆ กันมันก็คงจะเพียงพอแล้วสำหรับคนสองคนที่จะใช้เพื่อปลอบใจกัน ผมว่างั้น....หรือคุณๆ ว่าไงครับ?
-
อ่านะ อ่านตอนแรกนึกว่ารายการชิมไปบ่นไป :kikkik: อ่าน ๆ ไป อ้าวเริ่มแอบเศร้า :impress:
ยังไม่อยากเดาอะไรมาก รออ่านต่อดีกว่า :impress:
-
ชิชิ เกาะลอย
วุ้ยยยย ทำไมไม่มีใครชวนไปเกาะลอยบ้างนะ
ชวนไปแต่สวน เซ็งเป็ด
พูห์ คนเลวๆ
ปล.
เจ้สอง สาบานได้นะว่าที่บอกมาน่ะกินหมด
กินเยอะกว่าบ้านตรูอีก
55555555
-
ไม่กล้าด่าแมทของเจ๊เลย (กลัวโดนเจ๊ตืบอะ) :try2:
ที่จริงคนอ่านจะรู้สึกกับตัวละครยังไงก็ขึ้นกับผู้เขียนจะเขียนให้คนอ่านรู้สึกแบบไหน แต่กับแมทนี่เหมือนเจ๊กั๊ก ๆ เลยแฮะ จะให้ชอบมากเลยรึก็ไม่นะ เจ้าชู้เกินนะ จะให้เกลียดไปเลยก็นะ บางทีเหมือนจริงใจ บางทีก็ดูน่าสงสาร มีบางแง่มุมที่ยังต้องให้ค้นหาอีก
รออ่านต่อแล้วกัน เป็นกำลังใจให้เจ๊นะ ต่อเลย ต่อเลย :yeb:
ปล คนใต้ทานมื้อเช้าเยอะอย่างงั้นเลยเหรอ หมดที่เจ๊ว่ามานี่ ท้องแตกเลยนะนั่น แต่ก็ดูดีเนอะ เยอะดี มิน่าเจ๊ชอบทำอาหาร (เปล่าหว่า)
-
โห เจ๊ มาหยุดตอนนี้เลยอ่ะนะ มาต่อเร็ว ๆ นะคับ รอติดตามคับ
เอาใจช่วยนะคับ รักษาสุขภาพด้วยคับ
-
ต่อเลยดีมะอะ? :confuse:
ไม่แน่ใจ
ส่วนที่มูมู่น้อยว่ามาเริ่องไอ้แมท...อยากจะว่าไรมันก็ว่าเหอะ
แต่บอกตามตรงเลยนะว่าเขียนตามสิ่งที่เกิดขึ้นไม่เติมแต่ง
ทุกสิ่งเกิดจากการกระทำของคนนั้นๆ จริงๆ
ไม่ได้มาเน้นว่าจะเขียนให้คนนั้นดูดีคนนี้นิสัยแย่
ตัวเจ้เองแรดหรือทำอะไรไม่ดีลงไปเจ้ก็เขียนตามตรงไม่แก้ตัวไม่หาข้ออ้างให้ตัวเอง
ส่นแมทเจ้ก็ไม่ได้ใส่ร้ายหรือแก้ไขให้มันดูดีขึ้น
ใครเป็นยังไงก็เขียนไปตามนั้นไม่มีกักไม่มีเก็บอาการอะไรทั้งสิ้น
เรื่องดีเรื่องร้ายเจ้เขียนหมดไม่มีหมกเม็ด แบร์...สุดริ้ด
คนเราก็แบบนี้แหละ
รู้ไหมทำไมถึงเรียกว่า...คน
เพราะมันมั่วๆ ปนๆ กันไปเหมือนตอนเราคนหม้อแกงนั้นแหละ
ปล. บ้านเจ้กินอย่างนี้คะ ทุกวัน แต่ช่วงหลังๆ มาก็ลดลงเพราะเจ้เริ่มมีอำนาจในการตัดสินใจมากขึ้นเลยเบรคๆ คนที่บ้านเรื่องซื้อของมากินเพราะบางทีกินไม่หมดก็ทิ้งหรือให้เด็กๆ ไป
ถึงนู๋ Frank
ขอบใจที่เข้ามาทักทายกันนะ เจ้โหวตให้แล้วค่า ขอบใจเรื่องความห่วงใยนะคะ แต่ว่าคราวหลังเม้นต์หนักๆ แรงๆ เลยนะเคอะ
เจ้ชอบบบบบบบบ
ถึงตาพูห์
สวนไหนไม่ทราบยะ
สวนสวรรค์ชั้นเจ็ดหรอเคอะ อิอิ ชอบไปหละซิท่า
สุดท้าย...เอ่อ นู๋ shell คะ นี่เจ้นะไม่ใช่ตาลุงสมัคร ถึงหน้าเจ้จะคล้ายๆ อย่างนั้นก็เถอะ
ปล. รอบนี้ตาบลูกะคุณน้องมายเลิฟหายไปไหน? ไม่มารายงานตัว
อิเจ้เอง
ปล. ขอบคุณมากๆ สำหรับทุกเม้นต์ที่เจ้อ่านซ้ำไปซ้ำมา เพราะ.......
สายตาตูสั้น มันเลยอ่านไม่ชัดต้องอ่านหลายๆ รอบโว้ย ไม่ใช่เพราะซึ้งใจหรอกนะ อิอิ สงสัยกลับไปคราวนี้คงต้องตัดแว่นเสียที
ปลล. ประโยคข้างบนล้อเล่นนะ อ่านซ้ำเพราะอยากอ่าน ไม่ร่สิ มันชื่นใจ อุ่นใจ เหมือนมีเพื่อนๆ อยู่ข้างๆ เลย....จริงๆนะ
-
ผมเองก็นิ่งเงียบไปเหมือนกันเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี ผมคิดว่าบางทีเพียงแค่การนั่งเงียบๆ และคอยอยู่เคียงข้างใกล้ๆ กันมันก็คงจะเพียงพอแล้วสำหรับคนสองคนที่จะใช้เพื่อปลอบใจกัน ผมว่างั้น....หรือคุณๆ ว่าไงครับ?
บางครั้งการได้อยู่ไกล้ๆกับคนที่เรารัก แล้ววมองตากันเจ๋ยๆโดยที่ไม่ต้องพูดอารายก้อให้ความรู้สึกดีกว่าคำพูดหนึ่งคำ :yeb:
-
มาแล้วค้าบบเจ้....มารายงานตัวคร้าบบบ :teach:
ช่วงนี้งานยุ่งอ่ะเจ้ กว่าจะได้เข้ามาอ่าน แต่ก็เข้ามาทุกวันน้า อิอิ :interest:
นายแมทมีเรื่องไรกะที่บ้านน้ออออ (อยากรู้อยากเห็นจริงเชียวเรา หุหุ) :monkeylaugh2:
....การสัมผัส การได้อยู่ใกล้ๆคนที่เรารัก มันแทนความรู้สึกมากมาย บางครั้งไม่ต้องมีคำพูดอะไร แต่อีกฝ่ายก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น....
ผมชอบการสัมผัสมากครับ สัมผัสจากคนที่เรารัก (ไม่ว่าจะแฟน พ่อแม่) มันอบอุ่นเป็นที่สุด :like6:
-
ผมคิดว่าบางทีเพียงแค่การนั่งเงียบๆ และคอยอยู่เคียงข้างใกล้ๆ กันมันก็คงจะเพียงพอแล้วสำหรับคนสองคนที่จะใช้เพื่อปลอบใจกัน ผมว่างั้น....หรือคุณๆ ว่าไงครับ?
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะเจ้
ตัวเจ้เองแรดหรือทำอะไรไม่ดีลงไปเจ้ก็เขียนตามตรงไม่แก้ตัวไม่หาข้ออ้างให้ตัวเอง
ส่นแมทเจ้ก็ไม่ได้ใส่ร้ายหรือแก้ไขให้มันดูดีขึ้น
ใครเป็นยังไงก็เขียนไปตามนั้นไม่มีกักไม่มีเก็บอาการอะไรทั้งสิ้น
เรื่องดีเรื่องร้ายเจ้เขียนหมดไม่มีหมกเม็ด แบร์...สุดริ้ด
อันนี้ขอบอกชอบมากคะเจ้
ปล. ไหงที่บ้านเลี้ยงดีขนาดนั้นล่ะเจ้ ไปอยู่ด้วยได้ป่าวค่ะ :interest:
ปล 2. อย่าลืมมาเล่าต่อด้วยน๊า :myeye:
-
ดีคับเจ๊ อ่านเรืองราวมาก้อหลายตอน ก้อรู้อ่ะนะ ว่าเจ๊ซาดิสม์เล็ก ๆ อิอิ
แต่ม่ะกล้าแซวแรงๆ หรอกคับ เด๋วจะว่าปีนเกลียวผู้หลักผู้หญ่ายยยยยย
ข้าน้อยขอคาราวะซือเจ๊ล่ะกาน hahahaha รับเปนศิษย์ด้วยล่ะกานคับ
มาตามอ่านนะคับ เจ๊อย่าเพิ่งเบื่อนะ มาต่อไว ๆ เลย
-
มีอารมณ์เหงาด้วยนะ
ก็ดีนะเวลาที่เขาเหงาเขานึกถึงเรา
แสดงว่าเราก็เป็นคนพิเศษของเขาไง
ตอนนี้เขาอาจกำลังตัดสินใจ
และก็มีใจให้สองแล้วหล่ะ
เพียงแต่นิสัยคนจะเปลี่ยนแบบปุ๊บปั๊บอาจจะยากเสียหน่อยนะ
:yeb:
-
มาแล้วครับทุกคน
ถึงตาบลูหูดำ....... เจ้ก็คนนะตาบลู เจ้ก็เหงาเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย
ถึงน้อง frank ........ วิจารณ์ได้เลยเคอะ เหยียบให้จมตีนนนนนนน แต่อย่าลืมวิพากย์(เขียนงี้เปล่าวะ ตูโง่) ด้วยนะค้า
ถึงคุณน้อง Goneon..... บ้านเจ้เลี้ยงดีจริงๆ เคอะ ใครไปเป็นติดใจทุกราย กินตั้งแต่ตื่นนอนยันปิดบ้าน กับข้าวไม่เคยกินซ้ำ ถ้าไม่หมดเททิ้งตลอด ยิ่งคุณยาย(อาม่า)นะเคอะ! กับข้าวน้อยกว่าสามอย่างต่อมื้อ เธอจะพาลกินไม่ลงคะ เดือดร้อนอิชั้นต้องออกไปหามาสังเวยเธอเพิ่ม แต่ก็กินแค่นิดเดียวเหลือบานเบอะ เอาไปไหนละทีนี้ ก็กวาดลงท้องอิชั้นสิคะ อิชั้นเลยต้องทำหน้าที่เทศบาลก่อนนอนทุกคืนด้วยความเสียดาย ฮื่อๆๆ
ถึงมายเลิฟ.........ก็เจ้คิดถึงคุณน้องไงเคอะลืมถามหา เจ้ก็ชอบการสัมผัสเคอะ แต่คนใกล้ตัวมักสัมผัสเจ้ด้วยลำแข้งและฝ่าเท้า
ถึงตะแน่ว........เจ้ก็คิดอย่างที่แน๋วว่ามานั้นแหละเคอะคุณน้อง อิอิ
..........................................................................
แมทล้มตัวลงมาหนุนตักผมแล้วหันหน้าออกไปมองทะเลนิ่งเงียบไป ผมเองก็นิ่งเงียบไปเหมือนกันเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี
ผมคิดว่าบางทีเพียงแค่การนั่งเงียบๆ และคอยอยู่เคียงข้างใกล้ๆ กันมันก็คงจะเพียงพอแล้วสำหรับคนสองคนที่จะใช้เพื่อปลอบใจกัน
ผมว่างั้น....หรือคุณๆ ว่าไงครับ?
..........................................................
ตอนนี้รอบด้านเริ่มมืดแล้วแต่ผมก็ไม่ได้ชวนแมทกลับเพราะอยากจะอยู่กับแมทแบบนี้ไปนานๆ จนกว่าแมทจะรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง แม้ว่ากลับจะอาจจะโดนคนที่บ้านดุนิดหน่อยเพราะเอารถออกมานานเกินไป...คนอื่นอาจมีธุระจำเป็นต้องใช้
ลมทะเลยังคงพัดสอบเข้าหาฝั่งอยู่เรื่อยๆ ผมก้มหน้าลงไปดูคนที่นอนหนุนตักผมอยู่เงียบๆ เป็นระยะๆ มันนอนเงียบเฉยไปเลยครับ แต่มันไม่ได้หลับหรอกผมรู้ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจมากกว่า
ผมเอามือลูบไปตามเส้นผมยาวๆ ของมัน มันเอามือมาคว้ามือผมไปกอดไว้เสียเฉย ผมก็ไม่ว่าอะไรได้แต่ยิ้มๆ
“มีคนบอกพ่อเค้าว่าเห็นเราสองอยู่ด้วยกันที่ศาลาเมื่อวันก่อน” อยู่ๆ แมทก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีการเกริ่นนำหลังจากนอนหนุนตักผมอยู่นาน
“จริงเหรอ? แล้วเขาว่าไงอีก?” ผมก้มหน้าลงมาถามร้อนใจเพราะรู้อยู่ว่าบ้านแมทมันเข้มงวดมากกับลูกๆ ถ้าเกิดมีคนเอาเรื่องแบบนี้ไปพูดขึ้น...มันต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
“เห็นแม่บอกว่าเขาเพียงมาแซวๆ ว่าท่าทางลูกชายบ้านนี้จะหาลูกเขยเข้าบ้านนะ”
“เหรอตัว.... แล้วพ่อตัวว่าไงมั่ง?”
“พ่อก็ถามเค้าว่าอยู่กับใครแล้ว....ก็เลยคุยกันยาวนิดหน่อย...” แมทเงียบไปอีกแล้ว แต่ใจผมมันรู้สึกไม่ดีเลย มันต้องเป็นเรื่องราวใหญ่โตแน่ๆ ไม่งั้นแมทไม่คงไม่มานอนเป็นหมาหงอยอยู่อย่างนี้หรอกผมว่า “พ่อบอกว่าเสียชาติเกิดจริงๆ อายคนที่มีลูกแบบนี้” แมทมันบอกแล้วเอามือแต้มๆ ที่หัวตา
“ขอโทษนะ”
ผมเองก็ไม่รู้จะพูดออกไปยังไงดีเลยบอกว่า....ขอโทษ ขอโทษที่เป็นตัวต้นเรื่องทำให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถ้าผมไม่อุตริจะเอารถมาส่งแมทที่บ้านอย่างเมื่อวันก่อน เหตุการณ์มันก็คงไม่เกิดขึ้นแมทก็คงไม่ต้องโดนว่ามาอย่างนี้...เสียชาติเกิด
ในใจก็หวังว่าคำพูดของผมมันจะช่วยให้ใจแมทดีขึ้นบ้าง ผมเลยอยากขอเป็นคนรับความผิดเอาไว้เสียเอง ผมผิด.....ที่ทำให้แมทโดนว่า
“ช่างมันเถอะ...วันนั้นเค้าเองก็อยากอยู่กับตัวนานๆ เหมือนกัน แต่พอดีคนที่เห็นเขาไม่ค่อยถูกกับที่บ้านไง เขาเลยเอาไปพูดในตลาดให้เข้าหูพ่อเค้า”
ครับ..บ้านไอ้แมทมันคนรู้จักเยอะ พ่อแม่มันเป็นครูใหญ่ทั้งคู่แต่คนละโรงเรียนกัน ยายมันเป็นเจ้าของโรงสี ป้ามันเป็นเจ้าของตลาดในอำเภอ
“พ่อตัวคงโกรธน่าดู”
“ก็นิดหน่อยเพียงแต่....”
“แต่อะไร?”
“ตัวอย่ารู้เลย”
“ตัวอะ!....บอกเหอะ” ผมยังเซ้าซี้ต่อ
“พ่อบอกว่าให้เลิกซะแล้วกลับไปตั้งใจเรียนเหมือนเดิม”
กลับไปเหมือนเดิมเหรอ? เหมือนเดิมแบบไหน เหมือนเดิมแบบที่มีแฟนเป็นผู้หญิงใช่ไหม? กลับไปเหมือนเดิมแบบที่ไม่มีผมในชีวิตมันใช่ไหม?
“แล้วตัวว่าไง?”
“.....” เงียบไม่มีคำตอบ
แมทมันพลิกตัวเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมที่ก้มลงไปจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ฟ้ามืดมากขึ้นทุกทีแต่ลมทะเลยังพัดสอบเข้าหาฝั่งอยู่เรื่อยๆ
ผมเกี่ยวเส้นผมที่ห้อยลงมาปรกหน้าตัวเองไว้กับหู พยายามมองหน้าแมทมันชัดๆ เพื่อที่จะรอฟังประโยคต่อไปที่จะออกมาจากปากมัน
‘จุ๊บ’
“นี้ไงคือคำตอบ” แมทว่า
ผมยิ้ม...มันยิ้ม เราสองคนยิ้มให้กัน แม้ความมืดจะเข้าปกคุลมพื้นที่ส่วนใหญ่ แต่กลางใจผมกลับสว่างไสวด้วยไฟรักที่แมทเป็นคนจุดมันขึ้นมา สว่างจนผมมองเห็นภาพคนตรงหน้าอย่างชัดเจน ผมก้มลงไปจูบมันเบาๆ
“เหมือนกัน” ผมตอบให้มันได้ยินชัดๆ อีกที....
.... ‘นังอ้วนรับสาย ๆๆๆๆๆๆๆ’
เสียงมือถือผมดังขึ้น แมทเลยกระเด้งตัวลุกขึ้นชวนผมกลับบ้าน ส่วนผมก็เดินพลางกดดูโทรศัพท์พลางว่าใครโทรมา แม่เจ้า! คนที่บ้านโว้ย เลยต้องรีบกดรับสายเพราะถ้าไม่....เดี๋ยวจะได้โดนด่าไปกันใหญ่อีกโทษฐานทำให้เขาเป็นห่วง
‘อยู่ไหนอะลูกค่ำมืดแล้วทำไมยังไม่กลับเข้าบ้าน’ เสียงคุณน้าโหวกเหวกแหวกเสียงลมเสียงคลื่นได้เยี่ยมยอด
‘อยู่ชายทะเล กำลังจะกลับแล้วครับ’ ผมตอบแหวกเสียงลมกลับไป
‘อยู่กับใคร เพื่อนเหรอ?’ เอ๊ะ! ทามมายคุณน้ารู้นะว่ามากับเพื่อนเพราะปกติผมไม่มีเพื่อนที่จังหวัดนี้เลยคุณน้าก็รู้นิ
‘รู้ได้ไง?’ ผมถามเมื่อกลับเข้ามานั่งในรถเตรียมตัวจะกลับบ้านแล้ว แต่ผมคงต้องไปส่งแมทก่อน
‘รีบกลับบ้านมาได้แล้ว มีเรื่องจะคุยด้วย’ อ้าวซวยเลย! มีเรื่องไรกันนะเนี้ย
‘ครับๆ’ ผมรับคำแล้ววางสายไปก่อนออกรถไปส่งแมทที่ข้างทางเลยบ้านแมทไปหลายร้อยแมทหมือนกันกลัวพ่อแมทเห็นว่าผมมาส่งแมท
“อย่าคิดไรมากนะ” แมทหันมาย้ำกับผมก่อนลงจากรถ
“อืมๆ ตัวก็เหมือนกัน...รู้ไหม?”
“ครับ ไปหละ”
แมทหันซ้ายหันขวาก่อนเปิดประตูรถลงไปแล้วโบกมือให้แล้วเคาะกระจกเรียกอีก
“อะไร?” ผมกดกระจกลง
“รักนะ”
“มากกว่า” ผมตอบไปเลยเรียกรอยยิ้มจากไอ้แมทมันได้แล้วมันก็พยักหน้าให้ผมออกรถไปได้แล้ว
....................................................................
กลับมาถึงบ้านก็มีมหกรรมกิน กิน กิน รออยู่ครับ วันนี้ซื้ออาหารทะเลมาย่างกินกันหน้าบ้านข้างถนนนั้นแหละ ก็บ้านผมมันเป็นตึกแถวริมถนนไม่มีบริเวณสามไร่แปดไร่อย่างบ้านไอ้แมทมันนิก็เลยวางเตาถ่านก่อไฟกันบนทางเท้าหน้าบ้านมันงั้นแหละ ใครจะทำไม?
ตอนนั่งกินไปก็ลุ้น ไปว่าจะมีใครถามอะไรขึ้นมากลางวงหรือเปล่าแต่ก็ปรากฏว่าไม่ เลยรอดตัวไป แกล้งกินอย่างประมาณว่าอร่อยซ้า.....................ส์ แต่ความจริงมันก็อร่อยแหละ กินอิ่มแล้วเก็บกวาดข้าวของเสร็จก็ออกมานั่งกินแตงโมต่ออยู่คนเดียวหน้าบ้านกะจะหลบหลีกผู้คนออกมาโทรฯหาไอ้แมทมัน ป่านนี้ไม่รู้เป็นไงบ้าง ห่วงจัง!
“ฮาโหล แมทหรอ? เป็นไงมั้ง” พอมีคนกดรับผมก็กรอกเสียงลงไปเลยครับ อารามว่ารีบร้อนเลยยังไม่ทันได้ฟังก่อนว่าใครรับสาย
“ไม่ใช่ค่ะ นี่หมึก...พี่แมท แมทมันเพิ่งเดินขึ้นไปอาบน้ำเมื่อกี้เอง”
“หรอครับพี่! งั้นเดี๋ยวผมค่อยโทรมาหามันใหม่นะ หวัดดีครับ”
“เดี๋ยวสิ! จะให้พี่บอกไหมคะว่าใครโทรมา”
“อ้อ! ไม่ต้องหรอกครับ แมทมันคงรู้” แล้วผมก็วางสายไปก่อนหันไปกินแตงต่อ นึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย
อ๊ะ....ตายหละ! ก็ไอ้แมทมันเมมเบอร์ตูไว้ว่า-ที่รัก-นี่หว่า อ๊ากกกกกกกส์ พี่สาวมันคงเห็นหมดแล้ว เดี๋ยวคงได้เกิดเรื่องอีกแน่ๆ เลยกลายเป็นว่าผมเป็นคนก่อเรื่องเองเลยคราวนี้ ซวยจริงๆ เลยตู แง :monkeycry2:
ทำไงได้ครับ ผมก็โทรไปแล้ว กดวางสายไปแล้ว ก็เลยมานั่งกลุ้มใจต่อ...กินแตงโม...แล้วก็ตบยุงเล่นแก้กลุ้ม พี่สาวไอ้แมทจะเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อมันหรือเปล่านะ กำลังกลุ้มใจเพลินๆ ก็ต้องสะดุ้งเมื่อ....
.... “โทรหาใครหว่า? ถึงขั้นต้องแอบมานั่งตากยุงโทรหน้าบ้านเลยเร๊อะ?” เสียงคุณน้าผมเองหละครับ
“เปล่านิ!! ไม่ได้แอบโทร ถ้าแอบจะเห็นเหรอ นี่โทรกันจะๆ”
“ทำไมไม่ไปโทรในบ้าน มีความลับอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มี๊ ไม่มีๆ” ผมรีบปฏิเสธทันควัน ก็คนมันร้อนตัวนี้นาคุณน้าก็!
“เมื่อเย็นมีคนโทรมาที่บ้าน” ผมได้ฟังเท่านี้ก็ใจหายแว้บ คล้ายๆ มีลางสังหรณ์ยังไงๆ ชอบกล
“ใครหรอคุณน้า?” ยังทำใจดีสู้เสือครับ :try2: สังเกตได้จากการเรียกว่าคุณน้าแสดงว่าต้องการอ้อน
“คนรู้จักกันนะ แต่เธอไม่รู้จักหรอก”
“เอ้า!! แล้วมาบอกทำไม?!” ผมแกล้งทำเป็นหัวเสียกลบเกลื่อน
“ก็เขาโทรมาว่าเรานั้นแหละ” แป๋วววววววววววววววววววววส์
“เรื่องอะไรหรอ?”
“เค้าบอกว่าให้เลิกยุ่งกะลูกชายเขาเสียที อย่าพาให้ลูกคนเสียคนไปกะเราด้วยเลย” คุณน้านั่งลงใกล้ๆ ผมเมื่อพูดถึงประโยคนี้ ส่วนผมได้แต่ก้มดูโทรศัพท์ในมือไม่กล้าสู้หน้า “ทำไมเราไปทำอะไรใครเขาเอาไว้หรือไง หรือว่า....ตอนนี้คบกับใครอยู่?”
:pigscare2: ผมใจแว้บบบบบบเมื่อได้ยินแบบนี้ จริงอยู่ที่คนทางบ้านผมจะพอรู้ๆ ว่าผมเป็นไงแต่ก็ละไว้ในฐานที่เข้าใจและไม่เคยพูดถึงเพราะทุกครั้งที่พูด....มันจะเรียกความเสียใจที่เราพยายามหลบลี้ให้กลับมาทำร้ายจิตใจคนในบ้านเราได้สำเร็จอีกครั้ง
“ใครโทรฯมาหรออา?” ผมถามน้าเบาๆ
“แม่เขาโทรมาก่อน เห็นว่าลูกสาวเขาได้เบอร์ที่บ้านมาจากในเครื่องลูกชาย” ครับผมเมมเบอร์ที่บ้านไว้ให้แมทในเครื่องด้วย “เขาก็พูดดีๆ อะนะ เพียงแต่บอกว่าให้เราเลิกเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับลูกเขาซะ แยกย้ายกันไปทางใครทางมั....”
คุณน้ายังพูดไม่ทันขาดคำเจ้าตัวก็โทรฯเข้ามาครับ ผมกดรับสายแล้วมองหน้าคุณน้าที่นั่งปักหลักอยู่ข้างๆ ไม่ยอมลุกไปไหน :untrust:
“ว่าไง? อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?”
“อืม เห็นหมึกว่าตัวเองโทรฯมาหรอ?”
“อืม โทษทีนะ” ถึงตอนนี้ผมหันไปดูคุณน้าอีกครั้ง ก็เห็นนั่งกอดอกพิงฝาตั้งใจฟังอยู่ “แล้วเป็นไงบ้าง?”
“ก็ไม่มีไร มาถึงก็เดินขึ้นมาบนห้องเลย ไม่อยากเจอหน้าพ่อเท่าไหร่...กลัวโดนด่าอีก” แสดงว่าเมื่อวานโดนไปเยอะอะสิ
“แม่คุณโทรมาที่บ้าน” ผมไม่กล้าพูดคำว่าเค้า-ตัวออกไป อายคุณน้าที่นั่งฟังอยู่
“อะไรนะ?! แม่โทรไปเลยเหรอ? แล้วคนที่บ้านตัวว่าไงมั่ง?”
“ก็ไม่ได้ว่าไร เนี้ยอาผมก็นั่งอยู่ข้างๆ ด้วย กำลังคุยกันเรื่องคุณ” ผมหันไปดูคุณน้าอีกทีก็เห็นคุณน้ายื่นมือมาทำท่าจะรับเครื่องไปคุยกะแมทเอง ผมเลยทำท่าบอกว่าเดี๋ยวเปิดลำโพงคุยนะแล้วก็กด
“ทำไมเสียงมันซ่าๆ อะ ตัวเปิดลำโพงหรอ?”
“อืม...” ผมล่ะอายคุณน้าที่ได้ยินแมทมันเรียกผมว่าตัว “คืออาเค้าอยากคุยกะตัวหน่อยนะ ได้ปะ กล้าคุยมะ?”
“หรอ? กล้าสิ! หวัดดีครับคุณอา” มันแสลนเข้าหา
“หวัดดีจ๊ะ ชื่อไรอะเรา?”
“แมทครับ”
แล้วคุณน้าผมก็ถามประวัติมันนิดหน่อย ไม่สิ! มากเอาการอยู่ยังกะว่าจะเอามาทำหลานเขยจริงๆ :laugh:
“รู้จักกันนานยัง?”
“ปีกว่าแล้วครับ” แมทตอบ คุณน้าเลยหันมายิ้มๆ ทางผม ผมก็อายสิ :myeye: พยายามทำตัวทำหน้าให้ลีบเล็กสุดๆ เลยนะนั้น
“แล้วแมทคิดไงกะหลานน้า?” ป้าดดดดดดดดดดดดดดดดดด ติโธ่! เล่นกันทื่อๆ แบบนี้เลยเรอะ มันตรงไปเปล่าครับเจ้?
“ก็ชอบครับ ชอบมาก แล้วก็ชอบจริงๆ” ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววส์ ตอนนี้ผมตะกายฝาไปแล้วครับ :haun6: :-[ :laugh: :myeye:
“แต่แมทรู้ไหมว่าผู้ใหญ่เขาไม่ชอบหลานอานะสิ เขาโทรมาคุยกับอาเมื่อเย็น..บอกให้หลานอาเลิกยุ่งกับแมทซะ เขาบอกว่ามันไม่ถูกต้อง ถ้าหลานอาอยากเป็นตุ๊ดเป็นกระเทยเป็นอะไรก็เป็นไป แต่อย่าไปพาให้แมทพลอยเสียคนไปด้วยเลย” โหย! พูดถึงขนาดนี้เลยหรอหรือว่าคุณน้าใส่สีตีไข่เพิ่มวะ?
“นุเขาไม่ได้พาผมเสียคนหรอกครับ...ผมเป็นของผมเอง เขาดูแลเอาใจใส่ผมดีอยู่หรอกครับคอยเตือนให้ผมขยันเรียนอยู่บ่อยๆ ไป (ชั้นไปเตือนแกตอนไหนฟ่ะ?) แต่ผมก็ช่วยไม่ได้ถ้าหากใครจะมองว่าความรักของผมกลายเป็นเรื่องที่ผิด ถึงจะผิด...ผมก็ขอยอมรับความผิดนั้นไว้คนเดียวครับ คุณอาอย่าไปโทษนุเขาเลย ผมขอโทษที่ไปชอบนุเขา ผมผิดเองครับ...ผิดที่ผมไปรักหลานคุณอาเข้า ผิดที่เพียงเพราะเราเป็นผู้ชายเหมือนกัน”
น้าผมหันมายิ้มให้แล้วก็ลุกขึ้นเข้าบ้านไปโดยไม่พูดอะไรเลย ผมรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
“ตัวไม่ผิดหรอก ไม่ผิดหรอกนะ ไม่ผิดๆ ไม่ผิดจริงๆ” ผมล่ะอยากจะแทรกตัวเข้าไปในโทรศัพท์แล้วกอดมันแรงๆ จัง
“ตัว....” แมทมันเรียกผมได้แค่นั้นแล้วมันก็เงียบไป ผมได้ยินเสียงสูดลมหายใจลึกๆ หลายครั้งเหมือนคนกำลังสะอื้นเล็กๆ
“ขอบใจนะ ขอบใจที่รักกัน” ผมรีบพูดในสิ่งที่ใจคิดขึ้นเดี๋ยวนั้น
“อืม...”
แล้วเราก็คุยกันอีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป ผมเลยเดินเข้าบ้านโดยไม่คันขาเลยแม้ว่ายุงจะกัดก็ตาม
“โอเค ผ่าน” น้าผมที่นั่งดูทีวีอยู่หันมาบอกผมแล้วหันกลับไปดูทีวีตามเดิม
.............................................................
ไงเคอะ? พอจะชอบมันขึ้นมาบ้างยัง คนเราก็งี้หละครับมีหลายๆ ด้านในคนคนเดียวกันให้เราเห็นให้เรารู้จักและศึกษา ทำความเข้าใจ และปรับตัวเข้าหากันต่อไป
เมื่วานซืนหนังอ่านหนังสือพิมพ์ที่คงจะเป็นการเปิดๆ ดูรูปเสียมากกว่าแล้วก็ต้งอใจกระตุกเมื่อเจอรูปผู้ชายคนนึง แล้วผมก็จิตตกไปทั้งวัน
(http://i132.photobucket.com/albums/q8/oaw_eang/food2057.jpg)
คล้ายกันทุกอย่างยกเว้นตาและฟัน แมทจะฟันขาวสวยกว่า ส่วนตาแมทมันจะเยิ้มๆ หวานๆ เหมือนคนเมามากกว่าคนนี้
แต่แค่นี้ผมก็จิตตกไปเกือบทั้งวันเหมือนกัน
อิเจ้ผู้โดดเดี่ยวเองเคอะ................ :monkeysad2:
-
ดีคับเจ้ ตื่นมาก้อตามติด ขอบคุณที่เอามาลงเพิ่ม
ตอนนี้ได้อารมณ์ซึ้ง ๆ เศร้า ๆ ดีคับ มีเพลงประกอบอีก เฮ้อ เอาเข้าไป ...เช็ดน้ำตาอีกแล้วตู
เจ้คับ เจ้ชอบทำบุญด้วยอารายอ่ะ ถึงได้เจอะเจอคนน่ารักซะงี้ อืมมมมมม
ช่วงนี้งานยุ่ง ๆ ป่าว เหนื่อยมั๊ยคับ ไงก้อดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะ จาได้ไม่หายไปไหน อิอิ
take care
-
ว้าว ตอนนี้แมทได้ใจไปเต็ม ๆ :yeb:
แหมในรูปนะ ถ้าโกนหนวดเคราออกนะ สเป๊คเลย :kikkik:
-
:sad4: :impress2: นายแมทได้ใจผมไปเต็มๆเลยตอนนี้ น่ารักจัง หุหุ
คุณน้าเจ้ก้ใช่ย่อย "โอเค ผ่าน" โอ้ว คุณน้าสุดเลิฟ เข้าใจหลานจริงๆ :like6:
มาต่ออีกนะคร้าบบ ต่อไปเรื่องราวจะเป๋นไงนะ ที่บ้านเจ้ก็หมดห่วงไปได้ ก็เหลือแต่บ้านแมทแหละ :yeb:
ปล. ให้พ่อแมทไปบอกคนที่มาบอกเค้านะว่า ลูกชายบ้านนนั้ไม่ได้หาลูกเขยเข้าบ้าน หาลูกสะใภ้อ่ะแหล่ะ แต่ลูกสะใภ้เป็นผู้ชายก็แค่นั้น หุหุ :kikkik:
-
เจ้นุสอง
เข้มแข็งนะเจ้
ปัญหามันมีทางออกเสมอแหละ
พูห์เอาใจช่วยครับ
ปล.
แต่ผมอะกัวนายเอก 2007 แบบเจ้จัง
กัวเจ้ผ่าทางตัน
คริคริ
พูห์
-
คนเรามันก็มีหลายมุมจริง ๆ นั่นแหละ อยู่ที่ว่าเราจะรับรู้คน ๆ นั้นในแง่มุมไหน
เท่าที่อ่านแมทก็รักเจ้อยู่นะ เหมือนเป็นทั้งคนรัก เป็นเพื่อน เป็นที่ปรึกษา เป็นที่พักใจของเค้านะ เพียงแต่ความเหงาก็อาจจะทำให้เค้าเผลอใจไปบ้าง ก็อยู่ที่เจ้นั่นแหละ ยังไงก็เอาใจช่วยนายเอก 2007 นะจ๊ะ หวังว่าคงผ่านด่านนี้ไปได้นา สู้สู้ :yeb:
ปล ถ้าเหมือนในรูปก็หล่อนา อิจฉาอ่ะ เจอแต่คนหล่อ จัสตินก็ทีละ :o
-
หายไปนาน ตามทันแว้ววววว
โห เจ๊กำลังซึ้งๆ อ่านถึงประโยคนี้ปุ๊ป "ผมเลยเดินเข้าบ้านโดยไม่คันขาเลยแม้ว่ายุงจะกัดก็ตาม" สะดุดทันที
ปล.แฟนเจ๊นี่หล่อจัง น่าอิจฉาๆๆๆ แต่ไม่เป็นไร ไม่ใช่สเปคหมี ก็เลยโอเคหน่อย ไม่ได้อิจฉาจนถึงขั้นลงแดง
-
น่านสิจัสตินก้อคนนึงแล้ว หล่อบาดใจ ยางมาแมทอีก อิจฉานุ2จิงจิ๊งงง เจอแต่คนน่ารักๆอ่ะ :serius2:
แล้วเป็นไงต่ออ่ะจ๊ะ2 ทางบ้านแมทบังคับแมทให้ทำไรเป่า :monkeysad:
-
“ขอบใจนะ ขอบใจที่รักกัน” ผมรีบพูดในสิ่งที่ใจคิดขึ้นเดี๋ยวนั้น
“อืม...”
แล้วเราก็คุยกันอีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป ผมเลยเดินเข้าบ้าน ไม่คันขาเลยแม้ว่ายุงจะกัดก็ตาม
“โอเค ผ่าน” น้าผมที่นั่งดูทีวีอยู่หันมาบอกผมแล้วหันกลับไปดูทีวีตามเดิม
.............................................................
พอเปิดเทอมผมก็มีอันต้องระเห็จกลับมาเรียนที่กรุงเทพฯ อีกครั้ง แต่ก่อนมาก็มีการแอบไปสิงสถิตกับไอ่แมทมันเกือบอาทิตย์ก่อนขึ้นมาเรียนจริง เลวมะ?
“ตัว.... เค้านอนก่อนนะ ปวดหัวอะ” แมทบอกผมหลังจากล้มตัวลงนอนเหยียดขายาวๆ ของมันจนแทบจะเลยขอบเตียง พวกผมเพิ่งกลับมาจากกินข้าวเย็นด้วยกันแถวๆ วัดฉือฉางครับ
“อืม... นอนเหอะ เห็นบ่นว่าปวดหัวมาตั้งแต่เมื่อบ่ายแล้วนิ” ครับ! เพราะว่าเมื่อบ่ายที่เรานั่งกุมมือรถกลับมาด้วยกัน แมทมันบ่นงุงิๆ อะไรของมันก็ไม่รู้ผมก็ฟังไม่ค่อยจะถนัด
ผมก็เปิดคอมพ์เล่นเกมส์ ฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อยกะว่าดึกๆ กว่านี้หน่อยแล้วค่อยอาบน้ำนอน เออใช่! แปลกแหะ วันนี้แมทไม่อาบน้ำก่อนนอนหรือไงนะ ปกติมันอะสะอาดจะตาย สะอาดจนผมละปวดหัว :try2:
เล่นเกมส์จนเบื่อแระ ไม่มีไรทำก็อีกแล้วครับ...แชท! อิอิ ก็เข้าไปห้องเดิมห้องที่ผมเจอกะแมทมันนั้นแหละครับ คราวนี้ก็กะเข้าไปหยอดเล่นๆ ไม่ได้จริงจังอะไร แล้วก็ได้พบกับ...
‘ดีครับผมเพชร นายชื่อไรครับ แล้วเคเล็กจริงเปล่า?’ มีคนเข้ามาทักเพราะผมเขียนประกาศไปว่า...ไม่หล่อ ขาเป๋ เคเล็ก อยากมีแฟนเด็ก และต้มมาม่าอร่อย ฮิฮิ
‘555 อันนี้ต้องพิสูจน์ครับ ผมมดครับ’ ตอแหลเรื่องชื่ออีกแระ
‘ยินดีที่ได้รู้จักครับ มดอยู่แถวไหนครับผมจะได้ไปพิสูจน์’ ไอ่เพชรมันถามผมกลับมาผมก็เรื่อยคุยไปเรื่อยเปื่อยจนถึงที่ว่า
‘เพชรรู้จักคนที่ชื่อแมทปะ?’ ผมอดถามมันไม่ได้เมื่อรู้ว่ามันก็เป็นเด็กเที่ยวเหมือนกัน
‘รู้จักดิ! รู้จักดีเสียด้วย มดถามทำไมหรอ?’
‘คือ...พอดีเพื่อนเราชอบเขานะ เราเลยถามไปเรื่อยเปื่อยงั้นๆ แหละ’ ตอแหลรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้
‘เมื่อวานผมเพิ่งไปเที่ยวมาแต่ก็ไม่เห็นมัน สงสัยพักนี้มันคงกลับบ้านครับเพราะว่าปิดเทอม’
‘หรอออออออออออออออออออออ? ไอ่แมทมันมีแฟนยังอะเพชร?’
‘โห....มดถามยังกะว่ามดเป็นคนชอบมันเองเลยนะ’
‘ไม่ๆๆๆ’ ผมปฏิเสธให้วุ่น ‘เราแค่อยากรู้นะเห็นมีคนในนี้บอกว่าแมทมันเนื้อหอม’
‘หอมกะผีไร’ ไอ่เพชรพิมพ์ตอบมาเล่นเอาผมสะดุ้ง ‘มันก็ดีแต่หม้อไปเรื่อยนั้นแหละ แมร่งฟันไม่เลือก มดไปบอกเพื่อนเหอะว่าถ้าไม่อยากเสียใจก็อย่าไปยุ่งกะมันเลย’
‘หู! เพชรพูดยังกะแค้นแมทมากเลยนะ’
‘ใช่! พอดีเคยมีเรื่องกันนิดหน่อยนะ’
‘เรื่องไรหรอ? บอกหน่อยได้ไหม’ ต่อมอยากรู้อยากเห็นหลั่งสารเข้ากระแสเลือดปิ๊ดๆ :like2:
‘ไม่มีไรมากหรอก ช่างมันเถอะ!’
‘แย่งหญิงกัน?’
‘ประมาณนั้นแต่เป็นผู้ชาย 5555’ มันยังขำออก :untrust:
‘แย่งแฟนกันหรอ?’ ผมแยบๆ
‘เปล่า! มันมาแย่งเมียผม’
‘หรอ? เลวจริงๆ เลย’ ต้องตอแหลด่าเพื่อความสมจริงสมจัง เค้าขอโทษนะตัว มะได้ตั้งใจ
‘ครับ แต่เห็นว่าตอนนี้มันกำลังคบอยู่กับเด็กที่กรุงเทพด้วย’ ใครเรอะ? ตูนิ ‘เห็นไหมครับว่ามันมั่วขนาดไหน? ตอนมันยังไม่รู้จักเมียผม ผมก็เห็นมันเที่ยวเอาคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย’
‘สำส่อนวะ เนอะเพชร?!’ ขอโทษนะตัว เค้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ :monkeysad:
‘ใช่ๆ นี้ก็เห็นว่าทะเลาะกับเมียเก่าผมอยู่’
‘เก่งจัง! เพชรรู้ได้ไง’ นี้แหละที่ผมสงสัยทำไมมันถึงได้รู้เรื่องของไอ่แมทมันดีขนาดนี้นะหรือว่ามันเองก็สนใจไอ่แมทของผม อิอิ อยู่เหมือนกัน
‘อ๋อ! พอดีมีคนเล่าให้ฟังนะ’ เมียเก่ามรึงอะจิที่เป็นคนเล่าไม่งั้นจะรู้ละเอียดยิบขนาดนี้เลยเรอะ แล้วเมียเก่าเมิงคือใครหว่า? ขอกุคิดก่อนแป๊บนะ ติกต๊อกๆ
:o
อ้ากกกกกกกกกกกกก ก็คืออินังพี่ฐาอะจิ :like2: ว้ายๆๆๆๆๆ จุดใต้ตำตอเข้าจังเบ่อเร้อเลยตู!!
‘งั้นตอนนี้เพชรก็โสดอะจิ?’ ผมเริ่มคุยต่อ
‘ครับ เหงาและเงี่ยน’ :try2: เหอๆ อะนะเมิง
‘ให้เราช่วยไหม?’ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พูดอะไรออกไป :-[
‘ดีเลยครับ มดหน้าตาไงครับ ส่งรูปมาให้ผมดูหน่อยได้ไหม’ มันถามมา
ชิส์! เรื่องไรตูจะส่งไปวะ เดี๋ยวแกก็รู้กันพอดีอะจิว่าฉันเป็นใคร ผมเลยบ่ายเบี่ยงแล้วปิดโปรแกรมหนีมันไปเลย โฮ๊ะๆๆๆๆ ผมปิดคอมพ์แล้วก็ลุกไปอาบน้ำนอนเลย เสร็จแล้วก็ควานหากางเกงบ๊อกเซอร์ขาแสนกว้างตัวเดิมมาใส่ เห็นแล้วก็อดเกิดอาการช้ำใจเล็กๆ ไม่ได้ครับครับเพราะมันสะกิดติ่งทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น วันที่ผมกะว่าจะทำเซฮร์ไพรส์แมทมันไง สุดท้ายคนที่เซอร์ไพรส์สุดๆ ก็คือตัวผมเอง ถึงว่าแมทมันจะอธิบาย(ที่ดูเป็นการแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ในสายตาไอ่โอ้ไอ่วุฒิและพี่แบงค์)ให้ผมฟังแล้วก็ตาม
ผมล้มตัวลงนอนข้างๆ มันแต่ไม่ได้เข้าไปกอดออเซาะอย่างที่ควรจะทำหรอกครับ ผมกับมันนะเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งคือไม่ชอบนอนกอดกัน เราจะกอดกันเฉพาะตอนที่ยังไม่หลับเท่านั้น ถ้าจะหลับเมื่อไหร่หละก็...ไม่ผมก็มันที่ต้องเป็นฝ่ายผละจากเด้งห่างออกมาก่อน ไม่งั้นนอนไม่หลับ มันอึดอัดรำคาญๆ ตัวยังไงไม่รู้ครับ
ก่อนหลับตาผมก็หันไปมองแมทมันแว้บๆ เสียหน่อยหนึ่ง ก็เห็นนอนกรนเบาแต่หัวคิ้วมันติดๆ กัน ไอ่บ้านี้ขนาดเวลานอนแล้วยังไม่เลิกทำหน้ายุ่งอีกแหะ ตูหล่ะขำมันจริง
พอนอนๆ ไปผมก็ตื่นขึ้นมาเพราะปวดฉี่ ช่วงนี้ฝนตกอะครับอากาศมันเลยพาลจะเย็นๆ อยู่หน่อยๆ เลยปวดฉี่ปวด ผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำมันพอกลับออกมา อ้าว! ไหงพระเจ้าพี่แมทของผมถึงได้นอนแก้ผ้าแหกแข้งแหกขาอ้าซ่าซะขนาดนั้นวะ หน้างี้ยุ่งยิ่งว่าตอนก่อนผมหลับเสียอีก ผมเลยเดินเข้าไปดูใกล้มัน...
...มันบ่นๆ ไรไม่รู้ผมฟังไม่ค่อยถนัดเลยพยายามก้มเอาหูลงไปใกล้ๆ ปากมันเผื่อว่าจะได้ยินว่ามันละเมอชื่อใครออกมาแล้วจะได้เอาไปคิดบัญชีพรุ่งนี้เช้า ฮึม!
:pigscare2: อ๊ะ! ลมหายใจมันอุ่นจนร้อนเลยอะครับ ท่าจะไม่ค่อยดีผมเลยเอามือไปอังหน้าผากมัน โห! ร้อนจี๋เชียว ท่าไม่สบายหนักแล้วนะเนี้ย ปลุกให้ลุกขึ้นมากินยาก่อนดีกว่า ว่าแล้วผมก็เดินไปหายาในตลับเล็กๆ ที่แมทเก็บไว้ในตู้เย็น แมทมันเป็นคนระเบียบจัดครับ จัดมากกว่าผมเยอะ(ก็บ้านมันพ่อแม่เป็นครูอะเน๊อะ) แมทมันชอบซื้อยามาก็แกะใส่ตลับเล็กๆ ที่มันมีหลายๆ ช่องเอาไว้ แต่ละช่องก็เขียนแปะเอาไว้ว่ายาอะไรแก้อะไรกินยังไง ดูเรียบร้อยเชียวหล่ะครับ แต่ลายที่กล่องไม่เข้ากับหนังหน้ามันเล้ย ทำไมหรอครับ? ก็มันเป็นลายแมวเหมียวคิตตี้สีชมพูไง เซ็ง!
“ตัวๆ ลุกขึ้นมากินยาหน่อยเร็ว ตัวไม่สบายไขขึ้นสูง ตัวๆ” ผมถือยากะแก้วน้ำไปวางที่หัวเตียงแล้วเขย่าปลุกมันเบาๆ
“อืออออ ไม่เอาาาาาาาาา อย่ายุ่ง!” แมทมันงัวเงียๆ บ่นกระปอดกระแปดปัดมือผมออก
“ไม่ได้ยุ่ง แต่ตัวอะ...ไม่สบาย เร็ว! ลุกขึ้นมากินยาก่อนแล้วค่อนนอนต่อ”
“ไม่! ฮื่ออออออออออออออ อย่ายุ่ง ออกไป” ไอ่แมทมันโวยวายเหมือนเด็กๆ เลย ผมก็เลยเอาใหม่ ไม่กินยาใช่ไหม? ทำไงต่อดีวะตู จับกรอกดีหรือว่าจะป้อนด้วยปากดี? แต่คงไม่เอาทั้งสองอย่างเพราะว่าอาจโดนตีนมันสวนกลับมาก็เป็นได้ ผมเลยเดินออกไปเปิดประตูหลังห้องเพื่อหาผ้าขน หนูผืนเล็กๆ มา คงต้องเช็ดตัวให้มันเสียแล้วหละ ไม่งั้นพรุ่งนี้มันคงไปประชุมไม่ได้แน่
อ้อ! ผมลืมบอกไป ตอนนี้แมทมันเป็นรองประธานสโมฯคณะครับ เห็นว่ากำลังเตรียมงานเพื่อไปแข่งกีฬาสิบจอบสิบกระป๋องที่ไหนหรือเชียงใหม่ก็ไม่ทราบ เป็นกีฬาเชื่อมความสัมพันธ์(?)ระหว่างนักศึกษาที่เรียนมาทางด้านนี้ ก็พวกที่เรียนฟู้ดเทคฯ ฟู้ดไซน์ อุตสาหกรรมเกษตรอะไรเทือกนี้ เห็นว่าเป็นงานใหญ่เพราะต้องพาน้องๆ ไปเกือบร้อยคนแล้วแถมต้องไปแข่งขันร่วมกับมหาลัยอื่นๆ อีกเลยมีประชุมร่วมกับอาจารย์พรุ่งนี้สายๆ
ผมกลับมานั่งลงข้างๆ มันบนขอบเตียงอีกครั้ง พอผมนั่งลง...มันก็พลิกหันหนีไปอีกทางทันทีเลยครับ หน้ามันยังคงยุ่งๆ อยู่แถมยังทำปากจู๋ๆ อีก น่าหมั่นไส้มากๆ (นี้ผมกำลังยิ้มอยู่เลยนะตอนพิมพ์ ก็มันอะ...น่ารักมากๆ เลยครับตอนนี้ น่าตีก้นจริงๆ)
ผมลงมือเช็ดตัวให้มันครับ ก็เริ่มจากแผ่นหลังก่อนเลยก็มันอยากหันหลังให้ผมดีนักนิ มีเสียงฮึมฮำหงุดหงิดมาจากปากมันที่อยู่ฝังโน้นนิดหน่อย ผมก็ไม่สนเช็ดไปเรื่อยๆ จากหลัง คอ(พอเช็ดตรงนี้มันเอาหมอนมาปิดซะงั้น) ขา น่อง ฝ่าเท้า ข้อพับหลังเข่า แล้วผมก็ลุกขึ้นไปชุบน้ำใหม่อีกที
พอกลับมา...มันยังอยู่ท่าเดิมคือนอนคว่ำเอาหมอนปิดหัวปิดคอ แล้วผมจะเช็ดตัวมันได้ยังไงกันหล่ะเนี้ย? ผมเลยต้องไปพลิกมันกลับมา
“ตัว...หันมานี้หน่อย เค้าจะเช็ดตัวให้” ผมบอกมันตอนที่กำลังเอื้อมมือไปปล้ำพลิกมันกลับมา
“บอกว่าไม่เอาไง อย่ายุ่ง” มันยังงัวเงียโวยวายและขืนตัวเอาไว้
“ตัว...หันมานิ!” ผมออกแรงเพิ่มอีก มันก็ดิ้นๆ ปัดๆ มือผมออก มือไม้มันปลิ้วว่อนไปหมด
‘เปรี๊ยะ!!!’ :3128:
เต็มๆ เลยครับ หลังมือมันฟาดโดนเอาแก้มผม
ผมงี้หน้าชาไปเลยครับ แต่ไอ่คนทำท่าจะไม่รู้เรื่องว่าทำอะไรลงไปเพราะเห็นยังคงนอนหน้ายุ่งอยู่เหมือนเดิมเพียงแต่หงายหน้ากลับมาแล้ว
มันหันกลับมาตอนไหนหรอครับ? ก็ตอนที่มันเอาหลังมือฝาดมาโดนหน้าผมนั้นไงล่ะครับ :monkeycry2:
ผมนั่งเอามือกุมแก้มน้ำตาเล็ดอยู่พักหนึ่งแล้วก็ลงมือเช็ดตัวมันต่อ มันก็งัวเงียโวยวายไปตามเรื่องของมัน ทำยังกะว่าผมไปกวนใจมันตอนนอนยังงั้นแหละ ผมเช็ดหน้าที่เคราเริ่มยาวขึ้นจนเกินคำว่าสากๆ แล้วของมัน ก่อนไล่ลงมาประคบที่ซอกคอสองข้างแล้วไล่เช็ดไปตามแขนยาวๆ ของมัน เอาผ้าวางไว้ที่ข้อพับท้องแขนแล้วพับแขนมันขึ้นมาหนีบเอาไว้ก่อนคลายออก แค่นี้ผ้าก็ร้อนอีกแล้วผมเลยต้องลุกขึ้นไปชุบน้ำใหม่
กลับมาก็เช็ดอกท้องรักแร้แล้วเอาไปประคบไว้ที่ท้องน้อยก่อนไล่ลงไปที่ขาหนีบ ตรงนั้นผมก็เช็ดนะ เช็ดด้วยปาก.....
ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยยย
เช็ดด้วยผ้าเหมือนกัน จากนั้นก็ตามไล่เช็ดต้นขา หน้าแข้ง จนสุดที่ฝ่าเท้า ผมเอาผ้าพันฝ่าเท้าแมททิ้งเอาไว้เพื่อให้มันดูดความร้อนออกมาแล้วลุกขึ้นไปหาผ้าผืนใหม่มาชุบน้ำแล้วมาเช็ดให้แมทอีก
ผมนั่งทำอย่างนี้อยู่นานเท่าไหร่ผมก็ลืมดูนาฬิกา เช้ดไปสับปะโงกไป...พอหันไปดูอีกทีก็...อ้าว! เกือบตีสี่ครึ่งแล้วครับ
ตอนนี้แมทก็ตัวเย็นลงจนน่าจะเกือบเป็นปกติแล้ว หน้ามัน...ที่เมื่อกี้ยังยุ่งๆ อยู่ก็คลายออกไปจนหมด ผมเลยวางใจ เก็บเอาผ้าไปตากที่ราวหลังห้องแล้วกลับมาเขียนข้อความวางไว้พร้อมกะยาบนกระเป๋าสะพายใบที่แมทใช้อยู่ประจำก่อนล้มตัวลงนอนข้างๆ มัน...
....ผมตื่นมาอีกที่ก็ตอนสายๆ แล้วมั่งสังเกตเอาจากความสว่างของแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง รู้สึกเหมือนมีคนจ้องอยู่เลยพยายามปรับโฟกัสสายตาตัวเอง ผมบอกทุกคนยังว่าผมสายตาเอียงและสั้นแต่ผมก็ไม่ใส่แว่น เวลาเดินสวนกับใครถ้าผมไม่เพ่งให้ดีๆ ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าใครเดินผ่านมา ผมจึงไม่ทักออกไป สุดท้าย...ผมก็เลยได้ข้อหาว่า...หยิ่ง...ติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้
สิ่งที่ผมเห็นเมื่อผมปรับโฟกัสสายตาตัวเองได้ดีแล้ว มันคือหน้าของไอ้แมทครับ มันนั่งจ้องผมอยู่นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ตามันใสแน๋วเชียววันนี้ สงสัยจะไม่มีไข้แล้วมั่ง ผมก็เลยงัวเงียส่งยิ้มให้มัน
“นอนน้ำลายไหลยืดเชียว” แมทมันพูดแล้วก็เอาปลอกหมอนนั้นแหละมาเช็ดๆ ให้ผม
“บ้าาาาส์ ใครๆ ก็ไหลแบบนี้ทั้งนั้นแหละ” ผมเถียงมันเขินๆ :myeye:
“ขอบใจนะเรื่องเมื่อคืน” มันว่ายิ้มๆ
“เรื่องไร?” ผมก็งงสิ
“ที่ตัวเช็ดตัวให้เค้าไง”
“อ๋อ! ไม่เป็นไรหรอก ก็ตัวไม่สบายนิ แฟนที่แสนดีอย่างเค้าก็ต้องเช็ดตัวให้เป็นธรรมดา”
“คร้าบบบบบบบบ แสนดี ดีมากๆๆๆๆๆ” มันเอามือมาบีบจมูกโตๆ ของผม
“อือ....แล้วยังไม่ไปประชุมอีกหรอ? ไหนว่ามีประชุมตอนสายๆ ไง แล้วนี้มันกี่โมงแล้วอะ?”
“กำลังจะไปแต่ขอนั่งดูหน้าใครบางคนก่อน”
“มาดูทำไมตอนเพิ่งตื่น? หน้ายับจะตายไป ดูดิ! มันแผล๊บ” ผมยื่นมือที่ผ่านการสัมผัสหน้ามันย่องของตัวเองไปใกล้ๆ หน้าไอ่แมทมัน
“ถึงมันก็รัก...” มับจับมือผมไปจุ๊บซะงั้น
“บ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาส์ :-[ :-[ ไปได้แล้วไป๊! ประเดี๋ยวจะไปสาย”
“ครับ แล้วเค้าจะกลับมารับไปกินข้าวเที่ยงนะ รอเค้าด้วยนะ” แมทบอกก่อนเปิดประตูห้องออกไป
“อืมๆ เดี๋ยวหันขึ้นมาดูที่หน้าต่างด้วยนะ” ผมบอกแล้วก็นอนอมยิ้มต่อไปตามระเบียบ แล้วก็รีบลุกไปโบกมือบ๊ายบ่ายให้แมทมันจากหน้าต่างบนห้อง แมทกำลังยืนใส่หมวกกันน๊อคอยู่มันแหงนหน้าขึ้นมาบ๊ายบ่ายตอบแล้วขี่มอไซค์ออกไป
วันนี้อากาศดีจัง! คงเป็นเพราะเมื่อคืนฝนตกลงมาชะฝุ่นในอากาศออกไปเสียเยอะแล้ว ผมมองไปทางภูเขา หมอกก็ลอยต่ำลงเรี่ยยอดเขาเหมือนวันนั้นวันที่อีนังเด็กเรียวนรกมันโทรมาหาผมเพื่อบอกเรื่องของวุฒิ ภาพหมอกเรี่ยยอดเขามันและบรรยากาศต่างๆ มันก็คล้ายๆ กัน ต่างกันเพียงแต่ว่า....เช้านี้ผมมีความสุขจัง
............................................
:monkeylove2: :monkeylove2:
-
อ่านะ มีความสุขไปกะเจ้ด้วย :-[
-
อ่าน ๆ อยู่อย่างมีความสุข แต่ทิ้งท้ายซะน่ากลัวจัง
วันนั้นวันที่อีนังเด็กเรียวนรกมันโทรมาหาผมเพื่อบอกเรื่องของวุฒิ ภาพหมอกเรี่ยยอดเขามันและบรรยากาศต่างๆ มันก็คล้ายๆ กัน ต่างกันเพียงแต่ว่า....เช้านี้ผมมีความสุขจัง
หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนะ :serius2: :serius2:
-
รักที่ยากจะมีคนเข้าใจอย่างแท้จริง
โลกเรามีแต่คนคิดถึงแต่ความรู้สึกของตัวเองเป็นหลัก
:impress3:
-
:yeb: :impress2:
-
ดีคับ เด็กใหม่ฝากตัวด้วยนะคับ :impress: เจ๊เจ้าของเรื่องเป็นคนตรังหรือคับ ผมก็คนตรังบ้านเดียวกันคับ อ่านเรื่องเจ๊เเล้วดีมากเลยคับมีหลายมุมมองดี ตอนเเรกอ่านชื่อเรื่องนึกว่าจะเศร้าอย่างเดียวซะอีก เป็นกำลังใจให้นะคับ :angellaugh2:
-
ขอมีความสุขตามเจ้ :impress2:
เจ้สุขก็สุขด้วย เจ้ทุกข์ก็ทุกข์เป็นเพื่อนเจ้..... รอเจ้ตลอด มาต่อให้ไวเลย :yeb:
-
เจ้ค้าบบบบ ผมเปงกำลังใจให้นะ
กลับมาแล้นเราไปกิน ของทอดตรงวัดฉือฉางกันนะ
หรือเจ้จะไปกินของเช้าที่ตลาดทับเที่ยง
ผมตามใจเจ้ค้าบบบบบบบบบบบบบบ
มีฟามสุขมากๆ นะเจ้
-
ถึง....คุณน้องแม้ว
ตายแล้ว!!!~ :like2:
น่ารัก(ษ์)จังเลยเคอะคุณน้องขา :monkeylove2:
สัญญาแล้วนะเคอะว่าจะพาเจ้ไปกิน อิอิ เจ้รับรองถ้าคุณน้องไม่เบี้ยว...เจ้ไปแน่ แล้วเจอกันเคอะ
เจ้ขอแถมติ่มซำร้านคอหนังด้วยได้ไหมคะ หมี่ไก่ หมี่เอ็น ข้าวหมกไก่หลังหาดใหญ่พลาซ่า โจ๊กฮ่องเต้ เกาลัดคั่ว หมูเต๊ะ บะกุ๊ดเต๊หน้าแสงทอง ก๋วยเตี๋ยวร้านถนัดศรี
เป็ดพะโล้สายสาม ข้าวร้านปากหมาสถานีรถไฟ ข้ามต้มนายยาว ส้มตำบ้านคุณปู่
แล้วเรามาตบท้ายด้วยน้ำชาดีไหมเคอะ :haun2:
ถึง....มูมู่น้อย
ไม่มีไรจะพูดนอกจาก..... :impress:
สักวันเราคงได้เจอกันนะเคอะ.....ในโลกของความจริงที่ไม่ใช่เสมือนจริงอย่างอินเตอร์เน็ต
ปล. วันนี้ไม่รู้เป็นไรคิดถึงมูมู่มากๆ ทั้งๆ ที่เราไม่เคยเจอกันมาก่อน
หรือว่าเจ้จะ..... :-[
ถึง....คุณน้องเด็กใหม่ jammy (ชื่อน่ารับทานจัง อิอิ)
ยินดีต้อนรับเข้าสู่กระดานของอิเจ้บ้าเคอะ :yeb:
เจ้ไม่ใชคนตรังหรอกค่า แต่ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียงเพราะไปบ่อย อิอิ
เมืองตรังนอกจากของกินอร่อย(และเยอะมาก)แล้ว ทะเลยังสวย อาหารทะเลถูกและสดสุดๆ ที่สำคัญ เจ้แพ้ดวงตาปู้จายเมื่อตรังเคอะ
เมืองอะไรก็ไม่รู้ ปู้ชายขนตาหย้าว....ยาว แถมตาหวาน ยิ้มก็หวาน ไม่รู้ปากจะหวานหรือเปล่า เจ้อยากชิมจัง
ถึง...MyloveMybabe
เจ้เพิ่งรู้ว่าคุณน้องชื่อ "นัท" งั้นเจ้เลิกตอแหลใช้ชื่อนี้แระ
กลัวจะทำให้ชื่อเค้าเสื่อมเสีย โทษฐานไม่สวยพอแล้วสะเออะไปใช้ชื่อนัทเหมือนคุณน้อง
คิดถึงนะค้าคุณน้อง
ถึง....ตาบลู
ที่หล่อนพูดมามันหมายถึงว่าไงหรือยะ? ชั้นงง!
แต่ขอบใจที่เตือนนะ
...แล้วสรุปว่าตูรู้เรื่องไม่รู้กันแน่นะ? งงตัวเอง! :confuse:
ถึง....คุณน้อง shell
คิดถึงจังเลยไม่ได้ตอบคุณน้องเสียนานเชียว
อย่าคิดมาก อะไรที่มันจะเกิดมันก็ต้องเกิดเคอะ.....อย่าเจ้จะเกิดเป็นตุ๊ดไงเคอะ
ตอนแรกพอคุณแม่ไป ซาวนด์(เขียนงี้ปะเคอะคุณขา?) มา หมอบอกว่าเป็นตุ๊ด!
แม่อิชั้นอั้นสุดริ้ด
แต่อิชั้นก็ยังเกิดมาได้เลยค้า คริคริ
ถึง....คุณน้อง Goneon (ว่างๆ เปลี่ยนชื่อใหม่ดีไหมเคอะ เจ้เห็นแล้วนึกถึงชื่อหนังสืออย่างว่าสมัยเจ้สาวๆ :-[)
เจ้รู้สึกดีมากๆ เลยเคอะเมื่อได้ทราบว่าเรื่องราวบ้าบอคอห่านบ้านอีซิ้มของเจ้มันทำให้คุณน้องมีความสุข
อย่าลืมอ่านแล้วคิดตามไปด้วยนะ
เผื่อเรื่องของเจ้มันอาจจะมีข้อคิดอะไรแอบซ้อนอยู่บ้าง
อย่างน้อย....ก็ความงามของเจ้นั้นแหละเคอะที่ซ่อนอยู่ แต่ดูท่ามันคงลึกไปหน่อยเลยหาไม่ค่อยจะเจอ :try2:
-
มาลองชิมดูซิคับ :haun1: เหะเหะ (ล้อเล่นนะคับ อิ อิ) :monkeylaugh2:
-
เจ้ค่ะ หนังสืออะไรอ่ะ :confuse:
งั้น รบกวนเจ้ ช่วยขยับ ตัว o ออกมาจากตัว e หน่อย เป็น Gone On อย่างนี้นะคะ
คำนี้ มันมีความหมายด้วยใช่มั้ยล่ะเจ้อ่ะ
ปล. เจ้ค่ะ นู๋กะแมทของเจ้อ่ะ สถาบันเดียวกันนะ ถึงจะคนละคณะก้อเถอะ
แต่คิดว่านู๋คงจะเป็นรุ่นน้องอยู่หลายรุ่นเนอะ :laugh:
-
:o คุณเจ้าของโพสต์บนหัวบอกเป็นรุ่นน้องแมทหลายรุ่น
งั้นก็แสดงว่าเจ๊ . . . :kikkik:
-
:o คุณเจ้าของโพสต์บนหัวบอกเป็นรุ่นน้องแมทหลายรุ่น
งั้นก็แสดงว่าเจ๊ . . . :kikkik:
หมายความว่าเจ้แก่ ป่ะคับ ผมเข้าใจถูกป่าวหมี หุหุ :kikkik:
ปล. เจ้อย่าทำร้ายผมนะคร้าบบ :piglove2:
-
พอตอนบ่ายแมทชวนผมไปดูหนัง ผมก็ตามใจมันทั้งๆ ที่ความจริงแล้วผมไม่ใช่คนที่ชอบดูหนังเมื่อมีเวลาว่างสักเท่าไหร่นักอีกอย่างในโรงหนังมันชอบกระหน่ำเปิดแอร์ซะหนาวเชียว ไม่รู้จะเปิดไปให้มันหนาวหนักทำไมกัน
เราตกลงกันว่าจะไปดูที่ลีการ์เด้นเพราะว่าผมอยากไปแอบไปดูด้วยว่าเสื้อตัวนั้นที่ผมเคยไปดูเอาไว้ตอนโน้นยังอยู่หรอเปล่า กะจะแอบย่องไปซื้อให้มันครับ
พอเราสองคนเดินเข้าไปในห้างก็เจองานอะไรไม่รู้ครับท่าทางจะเกี่ยวกับเครื่องสำอางแต่หน้าอะไรทำนองเนี้ยแหละครับคนมุงกันเต็มเลยเห็นว่ามีดารามาด้วย กรีดดดดดดดดดดดดดด ผมมันพวกบ้าดาราตัวจริงเสียงจริงเลยครับ ช้าอยู่ใยว่าแล้วก็รีบมุดๆ เข้าไปดูดีกว่าเนอะ
ผมทำท่าจะแถๆ เข้าไปมุงดูกะเขาด้วยแต่โดนแมทมันดึงมือเอาไว้
“อย่าเข้าไปดูเลย...คนเยอะ เบียดกันจะตายไป ดาราหน้าตามันก็เหมือนในทีวีนั้นแหละ” แมทมันว่าสำทับผมแล้วก็ลากมือผมเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปเฉยเลยอะ ผมเลยอดเข้าไปเจือกกะเขาด้วยคนเลยแต่ก็ยังแอบชะโงกลงมาดูแวบๆ เห็นเป็นพวกยัยแฝดนรก เอ บี ซี จากสตรีเหล็กกับยัยปุ๋ยจากช่องเจ็ด
เดินขึ้นไปจองตั๋วเสร็จผมก็ชวนแมทลงมาหาไรกินกันนิดหน่อยแล้วก็ตบท้ายด้วยการที่แมทพาผมไปนั่งกินไอติม อิอิ สวีทมะ?
ผมเลือกที่นั่งติดกระจกเลยแต่มันมีสติ้กเกอร์แปะๆ อยู่ คงดูไม่ประเจิดประเจ้อเท่าไหร่หรอกเนอะหากว่าเราจะแอบป้อนไอติมกัน อิอิ เราสั่งไอ้ถ้วยละ 59 บาทมากินคนละแก้วเอาทุกอย่างเหมือนกันหมดเลย ดูจิ! ขนาดกินไอติมยังชอบรสเดียวกันเลยท่าทางจะเจอคู่แท้ซะแล้วม้างงงงงงงง คราวนี้
-
หวานซ้า... :like2:เเต่ลงน้อยจังครับ เจ้สอง ว่างๆก็รีบมาลงนะผมรออ่านอยู่ :monkeylove2:
-
หุหุ กินไอติมรสเดียวกัน หวานซ้า :like6: :like6:
-
หุหุ เป็นห่วงกันขนาดนี้ ไม่รักได้ไงเนอะ
:3061:
-
หวานซ้า อิจฉาวุ้ย แต่มันมีกลิ่นทะแม่งๆ แฮะ คงไม่แค่ป้อนติมกันเท่านั้นมะมั้ง เล่าต่อ เล่าต่อ
ปูเสื่อ ตะบันหมากรอ
-
มาแค่นี้เองเหรอเจ้
อย่าบอกนะว่าโดนระบิเที่ลีการ์เดนไปแล้นนนนนนนน
:serius2: :serius2:
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักจัง
เสียอยู่อย่างเดียว แมทไม่น่าเป็นคนเจ้าชู้เลยอ่ะ
-
พอเขามาเสิร์ฟผมก็ลงมือฟาดๆๆๆๆๆ จวนจะเรียบแล้วเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ป้อนไอติมให้ไอ่แมทมันเลยก็เลย....
“ตัว.... กินมะ?” ผมยืนช้อนที่มีลูกเชอร์รี่ไปให้มัน ไม่ใช่จะยกของดีให้หรอกนะเพียงแต่ว่าผมไม่ชอบกินไงเลยยกให้มัน มันจะได้ซาบซึ้งใสความดีของผม ฮิฮิ
“เอ้า! ตัวไม่กินหรอ?” มันถาม
“กินสิ....แต่เค้ายกให้ตัวไง!” ฮิฮิ ตอแหลอีกแล้ว
“อืม...ขอบใจนะ” แมทมันอ้าปากรับลูกเชอร์รี่ไป ผมก็อมยิ้มแก้มตุ้ยแต่หางตาดันเหลือบไปเห็นว่ามีคนยืนมองเราอยู่
“ทำไม?” แมทถาม
“อีตาคนนั้นเมื่อกี้มันเดินผ่านเราไปแล้วมันก้เดินกลับมายืนมองเรากินไอติมกันอะ โน้นๆ ยังยืนอยู่เลยหันไปดูสิ” แมทหันไปดูตามที่ผมส่งสัญญาณบุ้ยใบ้ไปด้านหลังมัน
“ไอ้เพชร!”
“เพชรไหน? รู้จักกันด้วยหรอ?”
“แฟนเก่าของพี่ฐาแกน่ะ ช่างเหอะ! อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวมันคงคาบข่าวเอาไปฟ้องกันเองหละ”
“ฟ้องไรหรอ?”
“ก็ไอ่เนี้ยมัยชอบเอาเรื่องของเค้าไปบอกพี่ฐาอยู่เรื่อย”
“อ้อเหรอ? เอ! ชื่อเพชรหรอ? คุ้นๆ วะชื่อนี้”
‘ผั๊วะ!!’ :3128:
“ใครบอกให้พูดวะ? สอนไม่รู้จักจำ!”
“ก็ไม่มีใครบอกหรอก แต่คนมันลืม...ครับ!” เกือบหลุดคำว่า ”โว้ย” ตามมาอีกคำดีนะที่ยั้งเอาไว้ทันเสียก่อน ผมเลยนั่งลูบหัวตัวเองป้อยๆ ก็ไอ้แมทเล่นตบซะเกือบแรงดีนะที่ตูรักเมิง ฮิฮิ ไม่งั้นมีสวน ชิส์!
“ไปเหอะ! เดี๋ยวเข้าโรงสาย คนอื่นเขาจะว่าเอา” แมทชวนก่อนเดินดุ่มๆ ไปจ่ายตังค์ค่าไอติม ดีมากน้อง ไปจ่ายเองเลยโดยไม่ต้องรอให้พี่บอก ฮิฮิ ก็มันอ้างว่าที่ไปคบกะอีนังพี่ฐาก็เพื่อจะเอาเงินมาเลี้ยงผมไง ผมก็ต้องปล่อยให้มันไปจ่ายตังค์สิ แต่จะว่าไป....มาคราวนี้ตังค์ผมยังไม่กระเด็นเลยสักแดงเดียว แมทมันเลี้ยงดูดีจริงๆ ครับ
เข้าไปหาที่นั่งเสร็จก็ทำท่าว่าคงจะได้นอนยาวเลยอะครับ หนังหอยไรก็ไม่รู้...ดูไม่รู้เรื่องเลย หลับดีกว่า....เนอะ? :kikkik:
พอออกมาจากโรงหนังผมก็เช็ดๆ น้ำลายบูดที่ไหลออกมาตอนผมไปนั่งหลับในโรงแต่ว่าวันนี้ไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ ฮิฮิ เพราะแมทกุมมือตลอดเลย ฮิ้ววววววววววว :monkeylove2:
-
หึๆ เจ๊สองร้ายนะเนี่ย มารยา :impress2: 1000เล่มเกวียนจริงอุๆๆๆ :haun5:
-
เจ้ค้าบบบบ
เจ้เปงพวกแขกดอยเหรอคับ
ตลกรับประทานตลอด
555555
:yeb:
-
ถึง jammy
งอนแระ มาว่าเจ้ แต่จริงๆ จะว่าไป ตูก็มารยาเนอ :monkeylaugh2:
ถึงตาพูห์
ชั้นตลกแดกตรงไหนไม่ทราบยะ ชิส์ :pigangry2:
แค่จะเอาของดีๆ ให่หวานใจกินแค่เนี้ย เจ้ทำผิดด้วยหรอ :monkeysad:
.................................
พอออกมาจากโรงหนังผมก็เช็ดๆ น้ำลายบูดที่ไหลออกมาตอนผมไปนั่งหลับในโรงแต่ว่าวันนี้ไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ ฮิฮิ เพราะแมทกุมมือตลอดเลย ฮิ้ววววววววววว
“ตัวยังจะอยากไปดูที่ร้านเสื้ออีกไหม?” แมทถาม
“เออใช่! เค้าลืมไปเลย นี่กี่ดมงแล้วอะ?”
“เกือบห้าโมงแล้ว ตกลงเอาไง...จะไปดูไหม?”
“ไม่เอาดีกว่า ไปเดินๆ ดูของอย่างอื่นเถอะ”
“ดูอะไรอีกหละ ดารา?”
“บ้าจิ! ก็ดูไปเรื่อยเปื่อยนั้นแหละ” แล้วผมก็ชวนมันเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ยกเว้นร้านเสื้อที่ว่าจะซื้อไปเซอร์ไพรส์มัน ครับ...ผมยังไม่เข็ดเรื่องเซอร์ไพรส์คอยตามลุ้นแล้วกันนะว่าวันนี้ผมจะโดนเซอร์ไพรส์เข้าเองหรือเปล่า
“เมื่อยแล้วนะ” มันบ่นๆ แต่ก็ยังเดินก้าวฉับๆ เข้าร้านนั้นออกร้านนี้ยิ่งกว่าผมเสียอีก
“งั้นพอแล้ว เดี๋ยวออกไปหาไรอร่อยๆ กินกันดีกว่า”
“อืม! เอาสิ แต่ชวนไปกินอีกแระ ไม่กลัวอ้วนหรือไง หือไอ้หมูอ้วน?”
“ว่าใครอ้วน? เดี๋ยวๆ เดี๋ยวสวยๆ คอยดู”
ผมเดินเถียงกะมันมาจนลงมาถึงข้างล่างตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ไม่ต้องเดี๋ยวหรอกคะน้อง สวยตอนนี้เลยดีกว่า” อิพี่ปุ๋ยเดินเข้ามาลากมือผมไป “มามะ! เดี๋ยวพี่แต่งหน้าให้”
“อ๊ะ! อะไรกันอะพี่ เดี๋ยวๆ” ผมตกใจโวยวาายแบบงงๆ
“แหม่! ไม่ต้องเดี๋ยวหรอกคะคุณน้อง แต่งฟรีไม่ต้องรีรอ เดี๋ยวพี่จะแต่งแบบบางๆ เบาๆ ให้ ดูไม่รู้หรอกคะว่าแต่งหน้ามา ดูสิ! ทำไมปล่อยให้หน้ามันอย่างนี้คะเนี้ย?” อิพี่ปุ๋ยมันว่า
“มากะแฟนหรอกคะคุณน้อง หล่อเชียว” อิแฝดนรกเอ บี ซี เดินเข้ามารุมถาม
“มะ...ไม่ช่ายยยยยยย เพื่อนก้าาาาาาาน เป็นเพื่อนกันน่ะพี่” ผมตอบตามสคริปต์เดิมๆ ที่ใช้ตอบอยู่เป็นประจำเวลามีคนถามเรื่องผมกะแมท
“ไม่ใช่แน่นะ? งั้นพี่ขอ” อิแฝดหนึ่งในสามนั่นพูดตอนช่วยกันรุมทึ้งกะหนังหน้าผม
“น้องชื่อไรค้าาาาาา” ไม่รู้ว่าตัวไหนที่มันแถเข้าไปหาแมทเพราะผมกำลังโดนอิพี่ปุ๋ยสั่งให้หลับตาอยู่เพื่อกันขนคิ้วแล้วก็เอาอะไรเย็นๆ ก็ไม่รู้มาเช็ดหน้าผม
“ชื่อแมทครับ” น้าน! อัธยาศัยดีจริงๆ พ่อคุณทูนหัวของผม
“ต๊าย! รูปก็หล่อ ชื่อก็เพราะ น่ารักจัง พี่ชื่อ เอ๊ บี ซี้ ค่า” มันร้องตอบเป็นเพลงเลยครับ “ส่วนนั้นชื่อพี่ปุ๋ย...เจ้าแม่ช่องเจ็ด น้องเคยเห็นเธอไหมคะ?”
“ครับๆ” ตอนนี้ผมแอบเผยอเปิดตาซ้ายขึ้นมองนิดๆ ก็เลยเห็นไอ่แมทยืนกอดอกอมยิ้มคุยกะนังแฝดไหนสักคนในสามแฝดนรกแตก
“ฮึๆ นี้พวกหล่อน อย่าไปเจ๊าะแจ๊ะกับน้องเขามาก แฟนเขาหวง ดูสิ! นั่งแทบจะไม่ติดอยู่แล้วเนี้ย” อิพี่ปุ๋ยมันแซวผมยิ้มๆ ตอนเอาแป้งตบๆ ลงบนหน้าผม
“ก็คุณน้องคนเนี้ย...” หนึ่งในแฝดนรกนั้นปราดเข้ามาลูบแขนผม “เขาบอกเองนิคะคุณพี่ขาว่าน้องเขาเป็นเพื่อนกันไม่ใช่แฟนนนนนนนน” มันยาวเสียงยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกก
“ก็น้องเขากลัวพวกหล่อนจะแย่งแฟนเขานะสิยะ แต่แฟนคุณน้องก็หล่อจริงๆ นะ อยากไปเป็นนายแบบที่กรุงเทพไหมคะ?” ประโยหันอิพี่ปุ๋ยหันไปพูดกับไอ่แมท
“แหะๆ อย่าดีกว่าครับ ผมขี้อายครับ ไม่กล้าเดินให้ใครดูหรอก”
“อะไรกันค้า หล่อๆ แบบนี้จะมาหมกตัวอยู่ทำไม? มีของดีทั้งทีต้องโชว์สิคะ เดินให้พี่ดูคนเดียวก็ได้นะ” อันนี้น่าจะเป็นอินังซีนะที่พูด...ผมว่า
“นี่ๆ พอเลย แล้วมาดูนี่สิ! เป็นไงมั่งฝีมือชั้น?” อิพี่ปุ๋ยเรียกอิสามตัวนั้นมารุมมุงดูผม
“ต๊าย! ฝีมือดีไม่มีตกเลยนะคะคุณพี่ ดูสิเอ” คงเป็นอินังบีหรือซีที่จับหน้าผมหันซ้ายหันขวา
“ใช่ๆ ดูสิเนียนเชียว กลบหลุมพระจันทร์หมดเลย” อีกตัวมันเสริม ผมก็ทำหน้าเอ๋อๆ หันไปหันหา พอสบตาเข้ากะไอ่แมทก็เห็นมันยิ้มๆ มาให้ แต่ไม่รู้แปลความหมายว่าไง ผมเลยยิ่งไม่มั่นใจกันไปใหญ่
“ดูกระจกสิคะคุณน้อง” พี่ปุ๋ยยืนกระจกให้ผม....
.........................................................
โทษทีที่มาทีละน้อย แบบว่าพิมพ์โพสต์ไปนะ :try2:
-
กระจกจะแตกหรือป่าวหวา
กัวกัว
-
เจ้สอง อย่าโกรธนะ จะบอกว่าเจ้น่ารักแต่ไม่น่าสงสาร สมเป็นนางเอก 2007 จริง ๆ
ปล.1.นี่เป็นความรู้สึกของข้าพเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ผู้อื่นอาจเห็นเหมือนหรือแตกต่างไปจากนี้ได้
2. แอบขำ นั่นสิเนอะ กระจกจะแตกรึเปล่า
-
ผมรับกระจกมาถึงอยู่ในมือแล้วค่อยๆ เพิ่มระดับยกขึ้นสูงเพื่อจะส่องหน้าตัวเอง ทันใดนั้น
'เพล้ง'
กระจกแตกกระจายไม่มีชิ้นดี
ไงเคอะ? พอใจไหมยะตาพูห์เจ้ากวน :pigangry2:
ถึงน้อง shell
เจ้มันไม่น่าสงสารเลยเรอะ? เจ้อยากเป็นเหมือนนางเอกเรื่องอื่นๆ ที่มีแต่คนรุมสงสารอะ :monkeycry2:
....................................................
....แม่เจ้า!!!! จริงด้วย หน้าตูเนียนเชียว อิพี่ปุ๋ยมันเอาอะไรมาโบกกลบรอยพระจันทร์ตูวะเนี้ย ไม่ได้การหละต้องรีบซื้อไปใช้ซะแล้ว ถามมันดีกว่า
“พี่เอาอะไรกลบครับเนี้ย”
“ก็คอนซิลเลอร์ไรคะคุณน้อง เนี้ยๆ เป็นแท่งๆ” หล่อนหันไปทางไอ้แมทนิดหนึ่ง “คล้ายๆ ดินสอนี่ไงคะ” แล้วก็เอาไอ้ที่ว่าเมื่อกี้นั่นมาให้ผมดู จริงด้วยครับเหมือนดินสอเลยแต่ว่าไส้มันจะใหญ่ๆ กว่า สีครีมๆ เนื้อๆ
“เท่าไหร่อะพี่ แพงไหมครับ?”
“อู้ยยยยยยยยยยย ไม่ต้องถามเรื่องราคาคะ เพราะว่าอันนี้พี่แอบให้คุณน้องฟรีๆ” อิพี่ปุ๋ยก้มลงมาบอกผม “แต่ว่าคืนนี้คุณน้องสองคนต้องพาพี่ไปเที่ยว”
“ใช่ๆๆๆๆ” อิแฝดนรกสามตัวนั้นรับลูกกันใหญ่แล้วพากันหัวเราะคิกคัก
“โห! พี่ ผมยังเป็นนักเรียนอยู่เลยนะ ไม่มีตังค์พาพี่ไปเลี้ยงหรอก เนอะ” ผมหันไปขอกำลังหนุนจากแมทที่ตอนนี้เดินเข้ามายืนใกล้ๆ ผมแล้ว
“ใครว่า? พี่เลี้ยงเอง แต่ไปกันแค่สองคนนะ”
“ผมเอาเพื่อนไปอีกคนได้เปล่า”
“คนเดียว?!”
“ครับ เพื่อนผมเอง นะๆ พี่ ไอ่นั้นมันไม่กินเหล้ากินแต่น้ำโค้ก”
“แล้วมันจะเมาหรือคะเจ้” อิตัวที่หน้าตาตลกสุดปรากเข้ามาเกาะแขนยัยพี่ปุ๋ยถาม
“อืมๆ เอามาเถอะ อย่าลืมนะ นี้ๆ นามบัตรพี่ โทรมาบอกด้วยแล้วกันว่าจะมากันกี่โมง” อิพี่ปุ๋ยยืนนามบัตรให้แมทแล้วเราก็คุยกันอีกสองสามคำ ก่อนจะขอตัวออกไปหาอะไรกินข้างนอก
“ไงมั่งตัว?” ผมถาม
“อะไร? ไงมั่ง”
“ก็หน้าเค้าอะสิ! เป็นไงมั่ง”
“ก็ดี”
เอาอีกแล้วครับ! มันนะชอบเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยเลยเวลาผมถามว่าวันนี้แต่งตัวหล่อหรือยัง? ดูดีไหม? น่ารักไหม?(อ้วกกกกกกกกกกก)
“ทำไมชอบตอบแบบนี้อะ?”
“แล้วจะพูดมากไปทำไม?”
“ก็อยากรู้นิ บอกหน่อยสิ!”
“ไม่เอา!! ชมแล้วเดี๋ยวเหลิง...เล่นตัว ขี้เกียจตามใจ” อีเวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรล์
“ไม่เอาอะ ชมหน่อยสิ”
“ขี้เหร่ยังไงก็รักครับ ก็มันรักไปแล้วนิ”
ดูมัน! ตอบไม่ตรงคำถาม ปรับให้สอบตกเสียเลยดีไหมเนี้ย แต่ก็ช่างเหอะ ถึงตอบไม่ตรงคำถามแต่ตอบโดนตรงใจ ฮิฮิ งั้นให้ผ่านได้ ฮิ้วววววววววววววววววววววววว
:angellaugh2:
..........................................................
-
ขี้เหร่ยังไงก็รักครับ ฮิ้วววววววววววว :angellaugh2: :angellaugh2:
จะเอาแบบแมทง่ะ หาได้ที่ไหนนี่ :like2: :like2:
-
วู้ววว เจ้โบ๊ะ concealer ไปหน้าเนียนเลยอ่ะจิ นายแมทนี่ก็ไม่ตอบเอาใจแฟนซะหน่อยน่าตีนัก ตีด้วยปาก :haun6:
เจ้มาต่อไวๆนะคร้าบบบ นายแมทคงโดนสามสาว เอ บี ซี รุมทึ้งแน่เลย เหอๆ :haun1:
-
ถึง shell
มันมีอยู่นะเจ้ว่า แต่ shell ยังหาไม่เจอ
ถึง myLove...
เนียนเพราะ concealer หรือจะสู้เนียนเพราะหนังหน้าแท้ ๆอย่างคุณน้องเคอะ
..........................................................
“ขี้เหร่ยังไงก็รักครับ ก็มันรักไปแล้วนิ”
ดูมัน! ตอบไม่ตรงคำถาม ปรับให้สอบตกเสียเลยดีไหมเนี้ย แต่ก็ช่างเหอะ ถึงตอบไม่ตรงคำถามแต่ตอบโดนตรงใจ ฮิฮิ งั้นให้ผ่านได้ ฮิ้วววววววววววววววววววววววว
..........................................................
“พวกมันหน้ากลัวไหมแก?” ไอ่โอ้มันถามผมตอนเดินกุมมือกันเข้าไปด้านใน
“ไม่หรอกก็ธรรมดานิ” ผมว่า
“ทำไม? กลัวเหรอพี่” แมทมันแซวไอ่โอ้
“เออสิ! ชั้นกลัวกระเทย”
ผมกับไอ่แมทปล่อยหัวเราะก๊ากเมื่อได้ยินสายคำของโอ้ เป็นเกย์แต่ดันกลัวกระเทย(ญาติร่วมเพศนิยม) มันน่าขันจริงๆ
“ตัวโทรหาพี่ปุ๋ยสิ” ผมบอก แมทมันก็จัดการโทรฯไปตามคำสั่ง (น่ารักมะ? ว่านอนสอนง่ายฮิฮิ)
“ครับ! มาถึงแล้วครับ พี่ออกมารับพวกผมหน่อยสิ ครับๆ จะรอที่ด้านหน้านะครับ” แมทมันเอามืออุดหูตะโกนใส่มือถือที่อิพี่ฐาซื้อให้
สักพักอิพี่ปุ๋ยก็เดินออกมา หล่อนเปรี้ยวมากเลยครับ! กางเกงผ้าสักหลาดสีเงินทรงจินนี่กับเสื้อคอถ่วงทรงบางระจันสีเข้ากัน จิกส้นเข็มเดินเด่นมาแต่ไกล
“น่ากลัวชิบหาย!” ไอ่โอ้มันว่า
“สวยดีออก ว่างๆ ชั้นแต่งมั่งดีกว่าที่กรุงเทพฯ”
“พอๆ ไม่ต้องแรดเลย แค่นี้ก็พอแล้ว” แมทมันแยกเขี้ยวขึงตาว่าผม ก็วันนี้ผมแค่ใส่เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวบางๆ แต่พอรัดดีตัวมากๆ พร้อมสายเอี๊ยมสีดำเข้ากับกางเกง แล้วก็ใส่สร้อยหินสีแตงโมห้อยไม้กางเขนอันเล็กๆ ยาวเกือบถึงสะดือที่ซื้อมาจากท่าวังหลังศิริราชกับหมวกไมเคิล แจ็คสันเท่านั้นเอง ส่วนหน้า....ก็ที่อิพี่ปุ๋ยมันแต่งเอาไว้ให้เมื่อเย็นไง ผมแค่ลงขอบตากะหางคิ้วเพิ่มเท่านั้นเอง อ้อ! ใส่คอนเทคเลนส์สีน้ำตาลลายเสือด้วย ฮิฮิ แรดอย่างที่แมทมันว่าให้จริงๆ
“หวัดดีครับคุณพี่ปุ่ย นี้เพื่อนผม...ชื่อโอ้” ผมแนะนำโอ้ให้อิพี่ปุ๋ยมัน
“คะๆ ตามเข้ามาเร็วๆ เลยคุณน้องข้างในกำลังสนุกคะ” หล่อนพูดแล้วก็หันหลังควับอวดเสื้อเปลือยหลังที่เธอใส่สร้อยสีแดงห้อยลงมาคลอเคลียเหมือนที่มาช่าทำในโฆษณาครีมอาบน้ำลักซ์ไง ผมหละอิจฉาหลังขาวๆ ของเจ้แกจริงๆ อย่าให้ตูขาวมั่งก็แล้วไป ชิส์
“แรงมากๆ” ไอ่โอ้มันแอบกระซิบนินทากับผม
“เออวะ! งานนี้ชั้นอับแสงเลย กะว่าจะสวยสะดุดตาหมามันเสียหน่อย”
แล้วพวกผมสามคนพากันเดินตามเข้าไปแต่คราวนี้ไม่ได้ไปหยุดลงตรงโซนเดิมเหมือนทุกๆ ทีเพราะไปร่วมแจมกะโต๊ะของพวกอิพี่ปุ๋ยที่อยู่ข้างๆ ทางเดินหน้าบู๊ทดีเจ พอเข้ามาถึงอิพวกสามแฝดนรกนั้นก็ชวนผมกะโอ้ชนแก้วใหญ่
“ตำจอกคะคุณน้องขา” อิแฝดคนที่สวยสุด(?) ชวนผมชนแก้วอีก
“คร้าบบบบบเจ้” ผมก็สู้ไม่ถอย
“หมดแก้วๆๆ” อิพวกที่เหลือสองตัวก็เชียร์จัง
“ระวังเมานะตัว” แมทก้มมากระซิบเตือนผม
“ไม่กลัวมีตัวอยู่ด้วยทั้งคน” ผมว่างั้นแล้วแดนซ์ต่อไม่สนใจคำพูดมันหรอกครับ เพราะตั้งแต่เข้ามาเนี่ยมันก็เฮฮาอยู่กะอิพี่ปุ๋ยสองคนปล่อยให้ผม “ตำจอก” อยู่กับอิแฝดนรกแตกสามตัวนี้
“แมทขา มามะ ไปแดนซ์กะพี่ตรงโน้นหน่อย” น้านไง! ตูว่าแล้ว เริ่มมีการแยกวงแล้วโว้ย
“ครับๆ ไปสิครับ”
อ๊ะ!! อิแมทนิ! เหลือเกินจริงๆ มันแจ้นตามตูดอิพี่ปุ๋ยที่เดินจูงมือมันไปโดยไม่หันหลังมามองหรือถามผมเลย
-
พี่ปุ๋ยนี่แรงจัง ว่าแต่เจ๊ก็ใช่ย่อยนะ
ว่าแต่คอนแทคเลนส์ลายเสือนี่มีด้วยเหรอ
อยากลองใส่มั้งจัง เผื่อหมีจะกลายพันธุ์ :interest:
-
ถึงน้องหมีเจี๊ยวเหม็น....
หรือว่ามันจะสีแต่สีน้ำตาลอะหมีเจ้ก็ไม่แน่ใจ
แต่ใส่แล้วรู้สึกว่าชั้นคือแม่เสือสาวคาวสวาทไงไม่รุ อิอิ :like2:
...............................................................
พออิพี่ปุ๋ยเริ่มพาแมทออกไป อิแฝดมหาประลัยสามตัวนั้นก็ค่อยๆ ทยอยชิ่งออกไปล่าผู้ชายกินกันทีละคน ทีละคน จนที่โต๊ะเหลือเพียงผมกะโอ้
“ไงแก? เห็นมะ ชั้นว่าแล้วววววววว”
“แล้วไง? แกว่าแล้ว...แล้วมันก็เป็นอย่างที่ว่า แล้วแกจะให้ชั้นทำยังไงวะ?” ผมถามมันกลับ
“ก็ไม่ต้องทำไง แค่โกรธ..รอให้มันมาง้อ..คืนดี..ปี้กัน..จบ!”
“อีบ้า!! ใครจะไปทำอย่างที่แกว่าวะ?”
“แกไง!”
“เฮ้ย! ไม่มี” ผมเถียง
“ชั้นเห็นอย่างนี้ทุกที ทะเลาะกันทีไร พอชั้นโทรไปถามข่าวคราวตอนเช้าว่าเป็นไงมั่ง...ก็หายงอนกันแระ คงง้อด้วยการปี้กันทุกทีหละสิท่า”
“อีเป-รตตตตต อุบาทว์มาก พอเลยๆ ใครจะไปโชคดีเหมือนแกหละ”
“ทำไม?”
“ก็ชั้นเห็นอิน้องหมอนั้นมันตามติดตูดแกแจเลยนิ”
“เออ! ติดมาก มากจนเกินไปวะ จนชั้นเริ่มเบื่อ”
“ดอกกกก ร้ายนะเดี๋ยวนี้ มีการเบื่อด้วย”
“อ๊ะ! ก็อาจารย์สอนมาดีนี้หว่า” มันหมายถึงผม
“เออๆ แล้วจะรับเข้ามาเป็นอาจารย์สอนที่ภาควิชาพัฒนาความแรดนะ” ผมบอกมันแล้วก็ขำกันไปสองคน
ความจริงผมนะใหญ่ไม่ใช่เล่นนะ เพราะเป็นถึงคณะบดีคณะแพศยาศาสตร์ ตอนแรกสอนเองทุกวิชาแต่หลังๆ ก็ได้ลูกศิษย์ลูกหานั้นแหละกลับมาสอนเมื่อจบด๊อกเตอร์กันแล้ว แต่ผมเองก็ยังคงสอนในภาควิชาแรดศาสตร์ ตอแหลศาตร์ แพศยาศาสตร์ควบคู่ไปกับวิชามนุษยเพศสัมพันธ์ศาสตร์ ส่วนไอ่โอ้กะว่าจะให้เปิดหลักสูตรใหม่...พัฒนาความแรด...เพราะว่ามันพัฒนาความแรดของตัวมันเองได้เร็วมากจนผมยังงงๆ ส่วนพี่แบงค์ให้สอนวิชาการจัดการจิกแล้วยังมีเพื่อนอีกคนอยู่เชียงใหม่ชื่อพี่อัน คนนี้ผมให้สอนมารยาสาไถศาสตร์กับกุลเกโยจี(วิชาที่ว่าด้วยความเป็นกุลเกย์และการประพฤติพรรมจรรย์ ฮิฮิ!!)
:monkeylaugh2:
-
โหเจ๊สองลงไม่รอกันเลย แป็ปเดียวลงไป4ตอนละ :pigangry2: ว่าเเต่หมาลัยเจ๊เปิดสอนที่ไหนอะ ขอไปเรียนมั่งได้ป่ะ! อิๆ :haun3:
-
เอ่อ :try2: ฟัง ๆ แล้วทั้งคณะและสาขาวิชาที่ว่ามานี่มากพอที่จะแยกตัวออกมาตั้งมหาลัยเฉพาะทางได้แล้วนะเจ้ เจ้เป็นอธิการบดีไปเล้ย อิอิ :haun5:
-
5555 ขำดี มาหลายตอนเลยนะเนี่ย คิดถึงเจ้จัง :monkeylove2:
“ก็ไม่ต้องทำไง แค่โกรธ..รอให้มันมาง้อ..คืนดี..ปี้กัน..จบ!” โอ้เพื่อนเจ้นี่ใช้ได้เลย ชอบชอบ
ว่าแล้วก็อยากเห็นเจ้ในชุดแรด ๆ หง่ะ จะได้ใจแค่ไหน อิอิ
คณะที่ว่านะ ถ้ามีนะ จะพาเพื่อนไปเรียนวิชากุลเกย์ด้วยคน รออ่านของเจ้เสมอ :yeb:
-
ถึง...มูมู่
ดีใจจังเลยได้เจอมูมุ๋อีกแหละ
แต่ตามมาไม่ทันเลยอดคุย แล้วตกลงว่าสูตรชีสเค้กที่รีเควสไปนะชาติหน้าเหรอถึงจะได้
ป่านนั้นไม่รู้ชั้นจะเกิดเป็นตัวอะไรไปแล้วยะหล่อน ชิส์
ถึง....นู๋ shell
เออนู่ว่ามาก็มีเหตุผลนะเพราะว่ากว่าเจ้จะฝึกปรืออิสามตัวนี้ (โอ้ พี่แยงค์ พี่อัน) ให้จบด็อกเตอร์ได้
ก็เหนื่อยเหลือเกิน
ต้องใช้กุศดลบายเยอะแยะเยอะ
แต่ตอนนี้มันสามตัวก้าวหน้าไปว่าอาจารย์มันเยอะมากๆ เลย จนเจ้ตามไม่ทันแล้ว :monkeycry2:
ส่วนไอ่วุฒิมันมา sit in เฉยๆ ไม่ได้ลงทะเบียนเคอะ เจ้เลยยังสามารถกำมันเอาไว้ในอุ้งมือได้ อิอิ
ถึง....น้องแดนนี่ศรีอิสาน jammy
มาลงทะเบียนเรียนได้เลยคะ
มีข้อแม้อย่างเดียวว่า ห้ามสวยกว่าเจ้ ไม่งั้นมีตบ! แล้วก็ไม่สอนด้วย
...............................................
กลับมาที่โต๊ะตามเดิมนะ...
“แกๆ ดูโน้น” โอ้มันชี้หันผมหันไปด้านหลัง
“อะไรของแก?” แล้วผมก็หันไป อ๊ะจ้าก! พ่อแม่พี่น้องครับ ไอ่แมทกับอิเจ้ปุ๋ย(ที่ต่อไปนี้ผมจะเรียกว่าอินังปุ๋ยคอกแระ)มันขึ้นไปเต้นบน
แท่นเวทีกลางฟลอร์แล้วครับ ท่าเต้นก็สุดแสนจะบดเบียดเสียดสี ใจคอพวกแกจะเอากันโชว์ชาวบ้านบนแท่นนั้นใช่ไหม ผมงี้ตาลุกพรึบเป็นไฟ
กุทนไม่ไหวแล้วนะ!!!!
“ใจเย็นๆ แก” ไอ่โอ้ปรากเข้ามาลูบหน้าลูบหลัง
“เฮอะ! ใจเย็น? เย็นทำหอยอะไร ชั้นไม่ได้เดือดร้อนอะไรสักหน่อย”
“อ้าว! แล้วที่กุเห็นเมิงหายใจจมูกบานเพงิบพงาบ ควันออกหูนั้นมันหมายความว่าไง?”
“ก็ไม่ว่าไงนิ มันอยากทำก็ให้มันทำไปเดี๋ยวพอตาชั้นทำมั่งก็อย่ามาว่าแล้วกัน คอยดู” ผมหมายมั่นปั่นมือ ขบริมฝีปากตัวเองแน่น
“เออ...มีไรให้ช่วยบอก”
ผมหันขวับไปดูหน้ามัน วันนี้มันมาแปลกครับ มีไรให้ช่วยบอก มันเป็นคนพูดหรือเปล่าครับประโยคเมื่อกี้ ทุกทีมันต้องลอยตัวเหนือปัญหาสิมันถึงจะเป็นไอ่โอ้ของแท้และแน่นอน
“มองทำไม? ชั้นไม่ได้พูด โน้น...คนพูด” มันบุ้ยใบ้ไปโต๊ะข้างๆ ที่อยู่ติดกัน ผมเลยหันไปดู อ้าว! ไอ้คนที่ชื่อเพชรนี้หว่า มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่ยักกะสังเกตเห็น ไอ่นี้ก็ยืนกินเหล้าของมันเงียบๆ ต่อไป จนอิสองตัวที่ขึ้นไปเต้นนั้นลงมาแล้วเดินไปแรดโต๊ะอื่นๆ ไปทั่ว ทำไมอิพี่ปุ๋ยคอกนรกมันถึงได้รู้จักคนเยอะจัง หรือว่ามันไม่รู้แต่พอมีคนทักมันเลยเดินเข้าไปหาถือโอกาสกักตัวไอ่แมทมันเอาไว้ด้วยเลย
“ชนแก้วหน่อยครับ” ไอ่เพชรยื่นแก้วมาหาผม
“ครับๆ”
“หมดแก้วนะ” เอาอีกแล้ว ตูมึนจะตายอยู่แล้วเนี้ย
“นี้เพื่อนผมชื่อ อเล็กซ์ มาจากมาเลย์ แล้วนั้นก็....” ไอ่เพชรมันก็แนะนำไปเรื่อยจนครบแต่ผมจำใครไม่ได้เลยนอกจากไอ่อเล็กซ์เพราะ
ว่ามันใส่แว่นตาดำมาเที่ยว คนบ้าอะไรใส่แว่นตาดำในเธค ในนี้ก็มืดจะตายอยู่แล้วเมิงจะใส่มาอีกทำไม?
แล้วก็เลยเหมือนว่าเรารวมเป็นโต๊ะเดี่ยวกันเพราะเพื่อนไอ่เพชรก็เข้ามาป้อนังโอ่มันเหมือนกันส่วนไอ่เพชรกะอเล็กซ์ก็คุยกันกะผม แต่ผมคุยไม่ค่อยรูเรื่องเท่าไหร่เพราะ..หนึ่ง-เมา สอง-ตาผมคอยมองหาแต่ไอ่แมทเจ้าของหัวใจผมที่ตอนนี้ผลุบๆ โผล่ๆ โต๊ะนั้นโต๊ะนี้ไปทั่ว
“อยากไปเต้นบนนั้นบ้างมะ” ไอ่อเล็กซ์ชวนผม
“เอาสิ!!” นั้น! เอาแล้วไงครับพอเหล้าเข้าปากบวกกะความหมั่นใส้ไอ่แมทเมื่อกี้ผมเลยรับคำไอ้อเล็กซ์ไปซะงั้น
อเล็กซ์เดินมาจูงมือผมเดินไปตามทาง ผมก็มึนๆ เดินตรงบ้างไม่ตรงบ้างเกือบหกล้มกลิ้งตกบันไดไปก็มีถ้าไม่ได้ไอ่อเล็กซ์ตะครุบจับเอาไว้
“โทษทีๆ พอดีผมมึนๆ นะ”
“ไม่เป็นไร ผมดูแลนุได้ครับ” น้าน! หยอดตูอีกแระ เออ! ว่าแต่มันมาจากมาเลย์ทำไมพูดไทยได้อะ? ถึงจะแปล่งๆ ไปบ้างก็เถอะ
“ทำไมอเล็กซ์พูดไทยได้อะ?” ผมถาม
“แม่ผมเป็นคนที่นี่ครับ บ้านอยู่เขตแปดตรงนี้เอง” มันชี้ๆ ไปทางด้านหลัง ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขตแปดอยู่ที่ไหนของมันแต่ก็อือออไปเรื่อย
“แน่ใจนะว่าจะขึ้นไป” ผมถามตอนที่เรามาหยุดอยู่ตอนฐานเวทีแล้วครับ มันยกพื้นขึ้นไปสูงระดับเกือบถึงเอวปูพื้นด้วยอิฐแก้วแล้วข้างใต้มันมีไฟสีๆ ส่องขึ้นมา
“แน่ใจสิ หรือว่านุไม่กล้า” มันเยย
“กล้าสิ แข่งกันไหมว่าใครจะเต้นไปเปรี้ยวกว่ากัน?”
“เอาสิ!”
อเล็กซ์เลยกระโดดขึ้นไปก่อนแล้วส่งมาลงมาดึงผมขึ้นไป พอพวกผมขึ้นไปมันเปลี่ยนเพลงพอดีความนี้ดีเจมันเปิดเพลงซอมบี้(จำได้ขึ้นใจเลย)ผมกับไอ่อเล็กซ์ก็นะใส่กันสุดๆ ลีลามีเท่าไหร่ก็ควักออกมาเพียบ แต่ตาผมก็คอยชำเลืองมองไปทางไอ่แมทกะอิพี่ปุ๋ยคอกนั้นเหมือนกัน
ตอนแรกเห็นไอ้แมทมันมองมาอึ้งๆ ไปพักหนึ่ง ผมก็สะใจ ฮิฮิ ดีๆ ทีเมื่อกี้แกยังทำได้เลยทำไมชั้นจะทำไม่ได้มั่งวะ ว่าแล้วก็ยิ่งเลื้อยไอ้อเล็กซ์มันเข้าไปใหญ่ ไอ่นี่พอเห็นผมรุกมันก็ตอบโต้สิครับจนกลายเป็นว่าผมกำลังจะได้กับไอ้อเล็กซ์อยู่บนเวทีซะแล้ว
พอหันไปดูไอ่แมทอีกที....มันยืนกอดกันกลมเลยกะอีนังปุ๋ยคอกเน่านั้น ผมก็นัวกะไอ่อเล็กซ์เข้าไปใหญ่จนเหนื่อยเลยลงมาเดินไปหาไอ่โอ้มัน
“ใจคอแกจะเอากันให้น้ำแตกบนเวทีเลยใช่ไหม?”
“อีบ้า! ชั้นก็เต้นไปตามเพลง” ผมเถียง
“เพลงบ้านแกสิ! กุเห็นพวกเมิงเหลือแต่ถอดเสื้อผ้าเท่านั้นแหละ นอกนั้น...พร้อมรบ”
“รบอะไรหรอครับ” ไอ่อเล็กซ์แถเข้ามาสู่วงสนทนา
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปสนใจคนปากเสียมันเลย” ผมเหน็บโอ้มัน ฮิฮิ
“เออ...ชั้นมันปากเสีย แล้วจะกลับกันได้หรือยังง่วงแล้วนะ”
“อะไรกันครับจะรีบกลับไปไหน อ๊ะนี่! ผมสั่งค๊อกเทลตัวใหม่ล่าสุดของร้านมาให้ลองชิมคนละแก้ว” มันพูดพร้อมกับเอาแก้วสีแดงๆ ท่าทางน่ากินมาให้ผมกะโอ้คนละแก้ว
“ไม่เอาอะ เราไม่ดื่มแอลกอฮอล์” โอ้ปฏิเสธ
“โห! อะไรกันครับ นี้จะไม่ให้เกียตริเพื่อนใหม่หน่อยหรอ?”
“งั้นให้ไอ่นุมันกินแทนเราแล้วกัน อ๊ะ! แกจัดการของชั้นด้วย” โอ้มันรับแก้วมาจากอเล็กซ์แล้วยื่นมาให้ผม
“อะไรอะ? ไม่เคยกินลองชิมดูก่อนได้ไหม?”
“เอาเลย! ตามสบายครับ เดี๋ยวถ้าติดใจผมสั่งเพิ่มให้อีกก็ได้ครับ” ไอ่อเล็กซ์มันขยั่นคะยอ ผมเลยรับมาจิบๆ เออ! ก็อร่อยดีนะ รสชาติออกหวานๆ ว่าแล้วก็ซดพรวดหมดแก้ว
“อร่อยดีนะโว้ยแก ลองหน่อยมะ?” ผมชวนโอ้อีก
“ไม่เอา! เดี๋ยวผื่นขึ้น” เออใช่! โอ้มันจะตัวแดงๆ เวลากินเหล้า
“งั้นชั้นกินนะ”
“ก็ชั้นบอกแกตั้งชาติหนึ่งแล้วนิ” อินี่นิ! ชอบย้อนศรผมจริง “หมดแก้วนี้ก็กลับได้แล้วแก”
“จะกลับแล้วหรือครับ? หว่าแย่จังกำลังสนุกเลย รีบกลับกันจัง” ไอ่อเล็กซ์ว่า
“โทษทีนะพอดีพรุ่งนี้มีธุระตอนสายๆ นะ” ผมตอแหลอีกแระ “เออ กี่โมงแล้วหว่าโอ้”
“จะตีสามอยู่แล้ว”
“เออวะ! งั้นไปตามไอ่แมทกันเหอะ”
“ไปสิ” โอ้เห็นด้วย
“กลับก่อนนะอเล็กซ์แล้วเจอกัน” ผมลาเพื่อนใหม่
“จะไม่ให้เบอร์ผมไว้หน่อยเหรอ?”
“คือเราอยู่กรุงเทพนะ นานๆ จะลงมาสักครั้ง เอาไว้ถ้าวันหลังเจอกันอีก คราวนี้รับรองให้แน่ๆ”
“ก็ได้ครับ โชคดีนะ”
“อืมๆ” พวกผมรับคำแล้วพากันเดินมาหาไอ่แมทที่โต๊ะโน้น
“แมทจะกลับยัง” ผมถามมันแล้วเพิ่งจะสังเเกตเห็นว่าที่โต๊ะนั้นมีพี่ฐายืนอยู่ด้วย “อ้าวพี่ฐา! หวัดดีครับ” ผมทักทายไปตามมารยาท งัดเอาวิชาตอแหลศาสตร์มาใช้อีกแล้วงานนี้
“หวัดดีครับ ไม่เจอกันนานเลยนะ” แล้วพี่ฐาก็มองไปทางไอ่แมทมัน “จะกลับแล้วหรอครับ?”
“ครับดึกแล้ว วันนนี้ขอตัวกลับก่อนแล้วค่อยมาใหม่ ไม่ไหวเหนื่อยมากวันนี้”
“หรอ? เมื่อกี้พี่เห็นเราขึ้นไปเต้นบนนั้นด้วยนิ” หล่อนชี้ไปทางเวทีนั่น
“ครับ หนุกๆ นะพี่”
“เต้นกะใครอะ?”
“คนที่รู้จักในนี้อะครับ ไม่มีไรหรอก”
“หรอ? นึกว่าแฟนใหม่” ต๊ายยยยยยยยยยยยยย อินี่แรงใช่ย่อย จิกผมเสร็จก็หันไปค้อนไอ้แมทขวับๆ
“ปะตัว! กลับเหอะ ผมกลับก่อนนะพี่” แมทมันหันไปทางอิปุ๋ยคอกเน่า
“จ้า ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
.....................................................
ปล. ช่วงนี้พยายามเขียน พยายามเอามาลงไว้เยอะ เพราะว่าขี้เกียจเขียนแล้วอยากจะให้จบเร็วๆ
ตอนแรกก็กะว่าจะหาทางมาปั่นกระทู้ตัวเองให้มีคนเข้ามาอ่านเยอะๆ เป็นหมื่นเป๋นพันเหมือนชาวบ้านเค้ามั่ง
แต่พอเขียนๆ ไปแล้วมันต้องนั่งนึกย้อนไปในวันเก่าๆ ที่เหตุการณ์บางอย่างเราก็อยากจะลืมมันไปบ้าง
แต่พอมาเขียนเรื่องนี้เข้ามันก็ต้องนึกย้อนมันขึ้นมาอีกแล้วเขียนมันลงไปในเรื่อง
นึกถึงเรื่องเก่าๆ ในวันที่หนาวๆ และไกลบ้านแบบนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกนะครับผมว่า :monkeysad: ....
....บางข้อบางความก็มีเรื่องราวหลังบรรทัดซ่อนอยู่
ผมเลือกที่จะเขียนให้เรื่องนี้มันมีแต่อารมณ์ของความสนุกสนาน
แต่ก็ไม่ได้ใส่สีตีไข่หรือกั๊กเรื่องใดๆ ทั้งสิ้น เขียนจากความจริงล้วนๆ
หากคุณๆ อ่านแล้วพบเจอกับความสนุก เชิญคุณๆ ก็ขำไปกับมันเถอะครับเพราะมันน่าขันอย่างที่ผมเขียนจริง
แต่หากคุณอ่านพบเจอความเศร้าแล้วหละก็ ผมอยากจะบอกว่ามันยังไม่ถึงหนึ่งในสิบส่วนที่ผมรู้สึก ณ ตอนนั้นนะ
ลองเอาสิบคูณเข้าไปสิครับ แล้วคุณอาจจะรู้สึกได้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเหตุการณ์นั้นๆ
ถ้าไม่เจ็บสุดยอดหละก็ผมไม่เขียนลงมาเด็ดขาด
ก็มีหลายเรื่องเหมือนกันที่ผมไม่ได้เขียนลงไป เพราะ......ไม่รู้สิ ผมลืม? หรือผมไม่อยากจำกันแน่
อาจผมถ่ายทอดความเศร้าไม่เป็นมั่งครับ เลยเลี่ยงที่จะไม่เล่า เพราะทำยังไงก็คงไม่เศร้า
ผมเคยเล่าให้ใครๆ อื่นฟัง...เขาก็มีแต่ตลกกัน หาว่าผมแรดมั่งหละ ตอแหลมั่งหละ
อาจเป็นเพราะผมชอบแสดงออกในด้านที่สนุกสนาน แข็งแกร่ง(จิตใจนะ) ให้คนอื่นๆ เห็น
แต่ด้านเศร้าผมขอเก็บเอาไว้ตัวเองเห็นคนเดียวดีกว่า คนอื่นๆ เลยคิดว่าผมเศร้าไม่เป็นมั่ง?
แต่มีพี่คนนึงที่เค้าดูโหวงเฮงเป็น วันนึงบังเอิญเจอกันผมเลยขอให้เค้าดูให้ผมเล่นๆ
รู้ไหมพี่แกทายว่าไง
อาภัพ คือ คำแรกที่แกพูดออกมา
จมูก ดี ไม่เคยลำบาก สบายมาตลอด
ปากยิ้ม...ตาสวยแต่เศร้า ชาตินี้จะเจอแต่เรื่องที่เสียใจ แต่ชอบเก็บเอาไว้คิดคนเดียวไม่แสดงออกไม่บอกใคร
หางตาไม่ตก ก็ยังพอไหว ยังพอหาทางออกได้
มีขี้แมงวันที่ปากนะ ปากดี เก่ง พูดอะไรใครก็เชื่อ จะเอาดีได้ในทางที่ต้องใช้ปาก (ก็ตูเป็นเกย์ก็ต้องใช้ปากดูดอยู่แล้วนิ ดีๆ ชอบๆ)
โหนกคิ้วสูง เบ้าตาลึก เป็นคนโมโหง่ายมากเลยนะเนี้ย
ขนคิ้วขึ้นไม่สม่ำเสมอแสดงว่าเป็นคนอารมณ์แปรปรวนผีเข้าผีออก
ยิ้มสิ....อืม! มีเนื้อแก้ม แสดงว่ามีผู้ใหญ่อุปถัมถ์
และก็ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตรงมากเลยครับ ผมอะอึ้งไปเลยโดยเฉพาะที่บอกว่า
ตาสวยแต่เศร้า ชาตินี้จะเจอแต่เรื่องที่เสียใจ แต่ชอบเก็บเอาไว้คิดคนเดียวไม่แสดงออกไม่บอกใคร
ช่างตรงดีจริงๆ
-
ปากยิ้ม...ตาสวยแต่เศร้า ชาตินี้จะเจอแต่เรื่องที่เสียใจ แต่ชอบเก็บเอาไว้คิดคนเดียวไม่แสดงออกไม่บอกใคร
อืม อยากเข้มแข็งได้อย่างเจ้จัง ถ้าเราเจออย่างนั้นคงพูดไม่ออก :monkeysad:
-
เพลงซอมบี้เต้นเจ๊ยังเต้นได้อารมณ์ขนาดนั้นเลยเหรอ อยากเห็นจัง นึกภาพไม่ออกอ่ะ
แสดงว่าเจ๊มีศิลปะสูงนะเนี่ย เพลงซอมบี้เจ๊ก็เต้นได้ เชื่อแล้วล่ะ เจ๊แรงจริงๆ :like2:
คำทำนายฟังดูเศร้าจัง แต่ก็มีดีหลายข้ออยู่เหมือนกันนะเจ๊
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เจ๊นะครับ :yeb:
-
อืม... อ่านที่เจ้เขียนแล้วเศร้านะ มันอ่านแล้วเหงา ๆ นะ ที่จริงการมาเขียนอะไรแบบนี้ ในบรรยากาศเหงา ๆ คนเดียว อากาศหนาว ๆ ไม่มีใคร มันก็ทำให้เราเศร้าได้มากกว่าปกติได้เนอะ จริง ๆ ไม่อยากให้เจ้รีบ ๆ เขียนให้จบเลยอ่ะ อ่านเรื่องของเจ้แล้วมันทำให้เราสนุก ขำดีนะ (แต่มันอาจจะทำให้เจ้กลับไปคิดถึงเรื่องที่ไม่อยากคิดถึงขึ้นมาอีกรึเปล่าไม่รู้)
ยังไงก็สนุกกับการเขียนเรื่องนะเจ้ อย่างน้อยก็มีพวกเราอยู่เป็นเพื่อนเจ้ผ่านหน้าจออีกฟากนึงแหละ เอาใจช่วยเจ้ทั้งในเรื่องและนอกเรื่องเลย เจ้เก่งอยู่แล้วแหละ อ่านดูก็รู้
"ปากยิ้ม...ตาสวยแต่เศร้า ชาตินี้จะเจอแต่เรื่องที่เสียใจ แต่ชอบเก็บเอาไว้คิดคนเดียวไม่แสดงออกไม่บอกใคร" เจ้เหมือนเราที่เวลาเศร้าจะไม่ค่อยบอกใคร ไม่ชอบให้ใครรู้ว่าเสียใจ แต่ก็นะ เราว่าทั้งเจ้แล้วก็ตัวเราเองไม่ค่อยเศร้าหรอกจริงมั้ย สู้สู้เจ้
ปล เรื่องเจ้น่ะ คนอ่านเยอะนะจะบอกให้ อย่าถ่อมตัวไป :yeb:
-
ขอบใจนะ
ขอบใจจริงๆ ทุกคน
:impress:
ปล. เธออาจไม่รู้ว่าข้อความเล็กๆ น้อยๆ ของพวกเธอมันทำให้ชั้นรู้สึกดีขึ้นมากมายขนาดไหน :impress3:
........................................................................
“ปะตัว! กลับเหอะ ผมกลับก่อนนะพี่” แมทมันหันไปทางอิปุ๋ยคอกเน่า
“จ้า ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
แล้วพวกผมก็พากันออกมาแล้วขับรถกลับหอ ยังไม่ทันถึงหอก็มีคนโทรเข้ามา ผมกดดู...เป็นอิพี่ปุ๋ยคอกนั่น
“ใครโทรมา?” มันหันมาถาม
“พี่ปุ๋ย คุยไหม?”
“ไม่อะ เอาไว้ให้ถึงห้องก่อน”
ผมเลยกดสายทิ้งไปเลย ชิส์ ท่าทางอินี่คิดจะมางาบไอ่แมทมันอีกคนแล้วมั่ง เฮ้อ! ตูหละเหนื่อยใจจัง
.............................................................
พอกลับมาถึงห้องก็มีสายเข้ามาแล้วก็เป็นอินังปุ๋ยเน่านั้นอีกนั้นแหละครับ
“นอนคนเดียวเหงาจังเลย อยากมีคนมานอนเป็นเพื่อน” เสียงอิบ้านั้นลอยออกมาจากลำโพงที่แมทเปิดให้ผมฟังด้วย
“เอาไว้วันหลังนะครับพี่ พอดีพรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้า”
“แมทไม่อยากไปเป็นนายแบบที่ กทม. จริงๆ นะเหรอ มาคุยกะพี่หน่อยสิ พี่ช่วยได้นะ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ถนัดถ้าให้ไปเป็นพ่อครัวก็ว่าไปอย่าง” ผมแอบขันมันเล็กๆ เหมือนกันครับ หน้าตาแบบนี้คงเหมาะกับการเป็นพ่อครัวอยู่หรอกนะ แล้วอยู่ๆ ก็มีสายซ้อนเข้ามาคราวนี้เป็นสายพี่ฐา
“พี่ครับแค่นี้ก่อนนะครับ พอดีเพื่อนผมโทรเข้ามา” แมทว่า
“เพื่อนหรือแฟนคะ ทำไมคนหาดใหญ่ใจร้ายแบบนี้” หล่อนยังไม่วายโหยหวนอีก
“ครับๆ โทษทีนะครับ” แล้วแมทมันก็กดรับสายพี่ฐาแล้วเอาไปพูดที่หลังห้อง ผมก็แกล้งทำไม่สนใจทำท่าว่าจะอาบน้ำแต่หูก็แอบฟังสุดริ้ด
“ครับๆ ไมพี่?”
“ไม่มีไรจริงๆ เพื่อนกันหมดแหละ ก็ทั้งสองคนนั้นแหละ”
“เอ๊ะพี่! พูดงี้หมายความว่าไง พี่จะมาสั่งให้ผมทำอย่างนั้นอย่างไม่ได้หรอกนะ”
พอถึงมาถึงตรงนี้บวกกับน้ำเสียงของแมทที่กำลังเปลี่ยนไปผมเลยตัดสินใจเลี่ยงไปอาบน้ำจริงๆ ดีกว่า ไม่กล้าแอบฟังต่อ
พอผมออกมาจากห้องน้ำแมทก็ยังคุยโทรศัพท์กับพี่ฐายังไม่เสร็จ ‘มันจะคุยไรกันนานนักหนาวะ’ ผมคิดในใจ
“ผมว่าเราค่อยคุยกันวันหลังดีกว่าพี่ ผมง่วงแล้ว แค่นี้นะครับ” แล้วเหมือนมันจะเงียบฟังว่าพี่ฐาว่าไงกลับมา
“บอกว่าไม่ได้ไงครับ เพื่อนผมค้างอยู่ที่ห้องเต็มเลย จะวันไหนๆ พี่ก็มาที่นี้ไม่ได้หรอกครับ มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของผมนะครับ ผมคุยตรงนี้กับพี่แล้วนิครับ”
ผมแอบๆ เดินผ่านมันเอาผ้าไปตากหลังห้องแล้วเดินมานั่งเป่าผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“แค่นี้นะพี่ ทำไมวันนี้พี่คุยไม่รู้เรื่องเลย ผมบอกว่าไม่ต้องไง ผมอยู่ได้แล้วคุยกันวันหลังพี่” แล้วมันก็กดวางสายแล้วเดินมากอดผม
“ทะเลาะกันหรอ?” ผมถามเสียงค่อยๆ
“อืมๆ ไม่รู้พี่ปุ๋ยกะไอ้เพชรไปฟ้องอะไรเรื่องเค้า วันนี้พี่ฐาเลยของขึ้นชวนเค้าทะเลาะ”
“อืม... ไปอาบน้ำเหอะจะได้นอนเสียทีดึกแล้ว”
“ครับ แต่ขอหอมก่อน ฟ๊อด! อืม ชื่นใจจัง สบู่ยี่ห้อดีหอมดีจริง” แมทมันว่า
“ตกลงสบู่หอมใช่ไหม? ไม่ใช่คน”
“555 ก็ทั้งคนทั้งสบู่นั้นแหละ แยกกันไม่ออกเลย 555” แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำไปปล่อยให้ผมนั่งเป่าผมให้แห้งอยู่กับความคิด
หลายๆ อย่างที่ตีกันอยู่ในหัว แต่ทำไมมันรู้สึกร้อนๆ วูบๆ ยังไงไม่รู้ ปากแห้งคอแห้งไงพิกล ผมเลยลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่มแล้วล้มตัวลงนอนห่มผ้าบนเตียง กะว่าจะนอนหลับเลยไม่รอมันแต่ว่ามันนอนไม่หลับมันคันๆ อยากๆ อะไรก็ไม่รู้สิ :laugh:
-
อ่านไปอ่านมาชักสงสารเจ๊อะ :monkeysad: ผมคิดว่านะ ทุกคนก็มีเรื่องเศร้าของตัวเองทั้งนั้นเเหละเพียงเเต่เลือกที่จะเเสดงออก หรือไม่เท่านั้นเอง แต่อย่าเศร้าไปเลยเจ๊ยังไงที่นี่ก็ยังมีคนค่อยให้กำลังใจนะครับ อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งล่ะที่จะช่วยเป็นกำลังใจให้เจ๊ก้าวต่อไป :lovetoyou:
-
หลงรักคนหล่อไปนี่เนอะ
ขอแค่อยู่กับเขาแล้วมีความสุข
เรื่องอื่นถ้าลืมได้ คงมีความสุขนะ
:yeb:
-
แมทมันเดินออกมาแล้วก็ไปเลือกๆ บ๊อกเซอร์ในตู้มาใส่ ทำไมวันนี้มัน sexy จังเลยก็ไม่รู้ครับ เห็นแล้วน้ำลายทำท่าจะไหล ดูอะไรๆ ในตัวมันก็น่ากินไปหมด ผิวมันสีน้ำตาลเข้มๆ มันๆ เนียนๆ กว่าผมเสียอีก ผมยาวๆ นั้นมันก็คาดรวบเอาไว้ด้วยที่คาดผม(ซึ่งผมเป็นโรคแพ้ผู้ชายที่คาดผมครับ) ไหล่มันกว้างตั้งตรง มีกระดูกไหปลาร้าส่วนปลายผุดขึ้นเป็นปุ่มเล็กๆ ที่บ่าของข้าง น่าดูดน่ากัดชะมัดเลย ให้ตายสิ
พอไล่สายตาลงต่ำมา....กล้ามอกเล็กๆ แต่แน่นปั๊กแถมยังมีขนสีดำราวไหมขึ้นปกคลุมอยู่เต็มไปหมด มันน่าเอาหน้าไปถูไถเกลือกกลิ้งจริงๆ เลย ดูหัวนมมันจิครับ...เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ แบบนี้มันพุ่งดีจัง น่า.... อ๊ายยยยยยยยยยยยยตูเป็นอะไรไปเนี้ย
มันเดินมาล้มตัวนอนทอดยาวอยู่ข้างผมกดรีโมตดูทีวีช่องไรของมันไม่รู้แล้วก็เอามือสองข้างสอดประสานกันรองไว้ที่ท้ายทอย ตาดูทีวีไปเหมือนก่อนนอนที่มันทำเป็นประจำ
ผมตะแคงข้างจ้องหน้ามัน ขนตามันยาวดกแล้วก็งอนมากครับ ผมชอบผู้ชายตาสวยไม่หล่อเท่าไหร่ก็ไม่ว่าขอให้ตาสวยไว้ก่อน จมูกมันโด่งตรงสวยดีจังทำไมผมไม่มีอย่างนั้นบ้างนะ ปากมันอีก...ตัวมันก็ดำกว่าผมนะ แต่ทำไมหน้ามันขาวใสแล้วปากก็แดงกว่าผมอีก ดูเหมือนว่ามันจะดีกว่าผมทุกอย่างเลยอะครับ
ผมดูมันเพลินๆ แล้วก็ไล่สายตาต่ำลงไปเรื่อยๆ ขนแมร่งยาวเพียวดีจริง ดูขาตูสิ อ้วนสั้นตันเตี้ยอะไรอย่างนี้แต่ขนขาผมสวยกว่ามันนะเพราะของมันหยิกเป็นก้นหอยแล้วก็สากมากๆ เลย ส่วนของผมอะ...ยาวสลวยสวยเก๋ประดุจเส้นไหม ฮิฮิ มันชอบนอนจับขาผมแล้วก็ลูบๆ เล่น
“ขนตัวเองนิ่มดีเน๊าะ!” มันว่าไว้งั้น
แล้วผมก็กวาดสายตาขึ้นมาจากขามาหยุดอยู่ตรงนั้นครับ ดูดิ! ขนาดมันนอนอยู่เฉยๆ นะ ทำไมมันนูนดันกางเกงออกมาซะขนาดนั้น อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย เป็นลำเลยครับ พาดเอียงมาทางผมเสียด้วยสิ ในอกผมมันร้อนวูบวาบมากเลยครับ น้ำลายเหนียวไปหมดเลย กลืนแทบจะไม่ลง
ผมเหลือบขึ้นไปมองหน้ามันอีกทีก็เห็นหลับไปเสียแล้ว ท่าทางจะง่วง แต่ผมสิ! ทำไมมันไม่ง่วงเลยแถม......
:like2:อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่กล้าพูดต่อเลยอะ
-
ตอนนี้เพื่อน้องแดนนี่ ศรีอิสานโดยเฉพาะ :kikkik:
......................................................
ผมค่อยเท้ายันตัวเองลุกขึ้นนั่งมองหน้ามัน มันหลับตาพริ้มเชียว ผมค่อยๆ ก้มลงไปทักทายยอดอกมันด้วยริมฝีปากอุ่นๆ ของผมสองสามทีแล้วลูบไล้ด้วยปลายลิ้นสากๆ วนเวียนไปมาเบาๆ แล้วห่อลิ้นแข็งๆ เพื่อสะกิดเขี่ยยอดอกมันเล่น
มันกระสับกระส่ายนิดๆ ครับแต่ยังยอมลืมตา สงสัยจะหลับจริงๆ ผมเลยกดริมฝีปากลงไปหนักๆ ตรงยอดอกมันแล้วออกแรงดูดเม้มจากเบาๆ ก่อนแล้วค่อยๆ เพิ่มแรงดูดมากขึ้น มากขึ้น จนกลายเป็นแรงจนผมสะใจเลยอะครับ มันก็ยังเฉยอีก แต่คิ้วเริ่มขมวดอีกแล้วครับ
ตอนนี้ผมมันคันไปหมดแล้วครับ สลัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วตั้งท่ารุกคืบมันจริงจัง ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันครับ ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้นะ ผมไม่ใช่ประเภทกินเหล้าแล้วคึกคักหรอกครับ ออกจะเมาแล้วหลับเสียมากกว่า แต่ว่าทำไมวันนี้มันอยากมากขนาดนี้ก็ไม่รู้ อยากมากๆ เลยครับ จนต้องลุกขึ้นมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่อายแล้วอะครับ ไม่ไหว ผมอยากจนหน้าร้อนฉ่ามือร้อนฉี่ไปหมดแล้ว
ผมค่อยๆ ไล่ลิ้นไปตามซอกคอ ใบหูมันแล้วก็แหย่ลงไปปั่นๆ ในรูหู มันเริ่มส่งเสียงอื้ออ้าแล้วครับแต่ตายังปิดสนิทอยู่เลย ผมเล็มเลียลงมาตามซอกคอกะว่าจะกัดหัวไหล่ให้มันสะท้านเล่นเสียหน่อยแต่อดครับเพราะว่ามันนอนเอามันประสานรองท้ายทอยเอาไว้ซะงั้น
ผมเลยเปลี่ยนเป้าหมายไปตรงกลุ่มขนดกดำใต้ซอกแขนแทน ผมเอาหน้าลงไปซุกคลุกเคล้าแรงๆ ตรงนั้น ทำไมวันมันช่างได้อารมณ์หื่นดีจังเลยนะ ผมเอาเลียไล่เลียไปตามท้องแขนแล้วสลับไปทำอย่างเดียวกันกับอีกข้าง ดูเหมือนตอนนี้มันจะเสียวนะเพราะเห็นเอามือลงมากอดอกครับ แต่ยังหลับตาปี้เชียว
ผมก็ไม่ยอมแพ้ ก้มลงไปยกมือมันขึ้นมาแล้วกางนิ้วมันออก แล้วค่อยๆ อมเลียไปทีละนิ้วๆ จนครบทั้งห้านิ้ว แล้ววกกลับมาดูดรูดเข้าออกจนสุดถึงโคนที่นิ้วกลางแล้วเลียไปทั่วฝามือมัน มันก็ดูกระสับกระส่ายมากขึ้น คิ้วขมวดเข้าหากันแล้วกันพลิกหน้าไปมาสองที
ผมก็ได้ใจจิ เสียวใช่มะตัว.....? ฮิฮิ ปกติผมก็ไม่เคยทำอะไรอย่างนี้หรอกครับแต่ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้มันถึงเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ นี่ยังไม่ได้เศษเสี้ยวที่ผมอยากทำเลยนะครับ ช้าอยู่ใย...ลงมือต่อดีกว่าผมประกบมือผมเข้ากับฝ่ามือมันทั้งสองข้างแล้วกดเอาลงไปแนบลำตัวมันแล้วก้มหน้าลงคลุกๆ กับขนดกสากตรงอกแมท ได้อารมณืสุดๆ เลยครับตอนที่ขนมันครูดหน้าผม
ผมเลียไต่ลงมาตามแนวขนสีน้ำตาลเข้มดกๆ ของมัน สุดแต่แนวขนจะพาลิ้นผมไปที่ไหน ผมไล่เลียต่ำลงไปเรื่อยๆ เลยครับ ขนมันพาผมไปทักทายกับร่องบุ๋มกลางลำตัวที่เรียกว่าสะดือครับ สะดือแมทมันสะอาดเพราะว่าไม่ได้ลึกอย่างขอผม แต่แมทก็ไม่ใช่คนสะดือจุ่นนะครับ คือมันพอมีร่องให้ซอกซอนชอนไชได้อะครับ และแน่นอน...ผมไม่พลาดหรอกครับ ลิ้นร้อนกับริมฝีปากร้อนฉ่าของผมหยุดแวะทักทายจนสะดือแมทชุ่มช่ำแฉะเหมือนกับบางส่วนของผมที่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันแฉะเพราะมีน้ำเหมือกเหนียวๆ ใสๆ ไหลเยิ้มออกมาแล้วครับ ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลยจริงๆ สาบานได้
ยอดอกผมเองก็แข็งปั๋งเป็นไตเลยครับ ตอนผมก้มลงไปจัดการกับสะดือแมท ยอดอกผมมันก็ไปครูดกับขนสากๆ ตรงขาแมท ผมงี้จี้ดเลยครับ ผมเลยปล่อยมือจากมือแมทข้างหนึ่งเอามากุมขยุมอกตัวเอง ผมขยำบี้มันแรงมากๆ เลยครับ สะใจสุดๆ นี้ผมเป็นอะไรไปนะ บางทีก็เหมือนว่ามันไม่ใช่ตัวผมเองเลยอะครับ
ผมเอาหน้าร้อนๆ ของผมซุกลงกับส่วนแกนกลางลำตัวของแมท แล้วสูดกลิ่นมันเข้าปอดแรงๆ เรียกอารมณ์ให้กรุ่นกำจายจนเกินกำลังผมจะควบคุมแล้วครับตอนนี้ ผมใช้ลิ้นกระหวัดละเลงไปตามท่อนยาวๆ นิ่มๆ นั้นแรงๆ หลายครั้งแล้วไปกดเน้นตรงส่วนปลายของมันแล้วเอาปากขบเม้มคลึงไปตามความยาวของท่อนเนื้อหยุ่นๆ นั้น
ได้ผลครับ! คราวนี้แมทเอามือมาขยุ้มสอดนิ้วแทรกเข้าไปในเรือนผมของผม กุมศีรษะผมเอาไว้เพราะความกระสัน แต่ผมก็ไม่หยุดหรอกครับ ยิ่งได้ใจมากขึ้นต่างหาก
ผมแหกขากางเกงออกเผยให้เห็นซอกขาหนีบที่มีขนขึ้นประปราย คุณๆ เชื่อไหมครับ? ภาพที่ผมเห็นตรงหน้ามันทำให้ผมก้มลงฝังจมูกสูดกลิ่นตรงนั้นมันแรงๆ อย่างไม่รีรอรังเกียจเลยครับ ผมผลักแหกขาแมทให้กว้างออกเพื่อจะได้แทรกตัวลงไปนอนซุกหน้าได้อย่างสะดวกๆ แล้วใช้ความสามารถที่มีอยู่ทั้งหมดปล่อยพลังสู่ปลายลิ้นและริมฝีปากแล้วใช้มันจัดการสำรวจซอกขา กลุ่มป่าไหมทึบโคนเสารวมถึงต้นขาและทอ้งน้อยอุ่นๆ ของแมทด้วย
คราวนี้ผมเงยหน้าขึ้นมองแมท มันยังไม่ยอมลืมตาอีกอะครับ แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก ผมรูดกางเกงที่สุดแสนจะกีดขวางในความรู้สึกของผมตอนนี้วืดออกจากตัวแมทอย่างรวดเร็ว ฝ่ายนั้นก็เหมือนจะเป็นใจครับ...ยกสะโพกลอยขึ้นเพื่อให้ผมรูดกางเกงออกได้โดยง่าย
เมื่อร่างกายแมทเป็นอิสระไร้สิ่งปกคลุม ทายสิครับว่าผมเห็นอะไร? ท่อนเนื้อนิ้มๆ นั้นหายไปแล้วครับแต่กลับกลายเป็นอะไรที่แข็งๆ ร้อนๆ และมีส่วนปลายที่แดงฉ่ำเยิ้มมากๆ แทน มันนอนกระดกตัวเองขึ้นลงเหมือนจะทักทายผมซะงั้น ผมเอามือช้อนกุมถือมันเอาไว้มั่นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปแล้วแทรกตัวลงนอนกลางหว่างขาของแมทแล้วทักทายสิ่งแข็งร้อนที่ผมถือเอาไว้ด้วยมือสองข้าง
ผมจรดปลายลิ้นลงสัมผัสกับส่วนที่เรียกได้ว่าปลายสุดที่แท่งยาวร้อนนั้น อืม....รสชาติมันเค็มๆ ปะแล่มๆ ครับ แต่ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่....ผมเลยห่อปากเข้ากะขนาดว่าพอดีกับส่วนปลายสีแดงนั้นแล้วครอบมันลงไป
มันผิดคาดครับ! ดูท่าส่วนปลายนั้นมันจะใหญ่กว่าที่ผมคิดเพราะริมฝีปากผมค้างอยู่แค่ส่วนกลางๆ ไม่ได่ครอบลงไปมิดทั้งส่วนปลาย ผมเลยคลายปากที่ห่อเอาไว้แล้วครอบเม้มลงไปใหม่จนมิดส่วนปลายแล้วออกแรงสูบดูดแรงๆ รูดขึ้นมา
เจ้าคนที่มันทำท่าว่านอนหลับนิ่งถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อปากผมหลุดพ้นออกจากส่วนปลาย ผมจับแท่งร้อนนั้นไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็เอาลงต่ำไปถอดกางเกงตัวเองพลางช้อนตาขึ้นมองคนที่แกล้งหลับหลับไม่รู้เรื่องแต่มือทั้งสองข้างดันขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้เสียแน่นจนยับยู่เชียว สะใจดีจัง!
ผมใช้ปลายลิ้นตวัดวนไปรอบๆ แล้วเลียเล็มรอบๆ ร่องหยักของมันก่อนวกกลับไปทำอย่างนั้นทั่วทั้งส่วนลปายเหมือนกินไอติมโคนที่มีก้อนไอติมก้อนใหญ่ๆ อย่างไงอย่างนั้นเลยครับ เรียกเสียงซู้ดปากจากตรงที่นอนขาเหียดเกร็งเขม็งอยู่ได้มากเทียว
มืออีกข้างที่เอื้อมลงไปจัดการกับกางเกงตัวเอง...เมื่อเสร็จงานแล้วแต่ก็ยังไม่ได้ขึ้นมา ผมสั่งให้มันลอดหว่างขาผมไปเจรจากับบางอย่างเพื่อบอกว่ากำลังจวนจะได้เวลาทำงานอีกแล้วนะ เจ้าสิ่งนั้นก็เหมือนจะรู้ตัวดีเพราะสังเกตจากอาการคลี่คลายความเครียดเกร็งลงไปเยอะแล้ว ผมเลยจัดการให้ส่วนร้อนยาวของแมทมันเปียกชุ่มด้วยน้ำลายของผมให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
ผมลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วก้าวขาคร่อมตัวแมทที่นอนแผ่ยาวเอาไว้แล้วค่อยๆ ลดตัวนั่งลงช้าๆ เมื่อถึงระดับที่สามารถเอื้อมมือไปจับถึงแกนกายของแมทได้ผมก็จัดการให้มันตั้งตรงขึ้นแล้วจดจ่อเข้ากับช่องทางที่ผมเตรียมพร้อมเอาไว้แล้วค่อยๆ เพิ่มน้ำหนักกดทับแท่งร้อนของแมทมันลงไป
อ้า......................ส์ สุดยอดมากเลยครับ คับแน่นและร้อนมากๆ
ผมกัดฟันกดลงไปจนมิดด้ามจนรับรู้ได้ถึงสัมผัสสากของกลุ่มป่าทึบกับปากช่องทางด้านหลังตัวเอง เจ็บมากเลยครับแต่สะใจชิบ! สะใจสุดๆ เลยยิ่งตอนที่แท่งร้อนๆ ของแมทมันวืดหายวาบเข้าไปในตัวผม เสียวจนตั้งซู้ดปาก มันคับแน่นมากๆ เลยครับ ผมไม่กล้าขยับ
ตัวเลยครับทำได้แค่แช่เอาไว้อย่างนั้นสักพักหนึ่ง เจ็บนิดๆ แต่สะใจโคตรๆ
แล้วผมก็เริ่มขยับตัวอีกครั้งเมื่อปรับท่าทางเรียบร้อยแล้ว คราวนี้มันควบไม่ยั้งเลยครับ ควบชนิดที่ว่าไม่กลัวมันจะหักกลาง ไอ้คนที่นอนนิ่งๆ ตอนแรกมันลืมตาขึ้นมาแล้วครับ มองผมยิ้มๆ แล้วก็สะบัดหัวไปมาคล้ายว่าจะเสียวจัด ก็ดูมือมันสิครับ ขยุ้มผ้าปูที่นอนจนชายหลุดเลย เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นคนที่เสียวมากๆ แล้วกำขยุ้มผ้าปูที่นอนก็คราวนี้หละครับ
ผมก็ควบต่อๆ เรื่อยๆ แรงขึ้น แรงขึ้น เหงื่อเริ่มชื้นๆ แล้วที่แผ่นหลังแต่ผมไม่สนหรอกครับ รับรู้เพียงแต่ว่าสะใจสุดๆ ยิ่งเสียวผมยิ่งกระแทกทิ้งตัวลงแรงมากขึ้น ส่วนไอ้คนที่นอนสะบัดหน้าไปมาก็เริ่มมีการสวนกระแทกกลับขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกันครับ
ผมเปลี่ยนท่าใหม่จากควบเป็นนั่งทับลงไปจนมิดแล้วขยับบดขยี้ไปมาเน้นๆ ให้ป่าทึบมันเสียดสีกับปากช่องทาง อ้า.....................ส์
สุดยอดเลยครับ ผมเน้นถูรูดขึ้นรูดลงพยายามให้เนื้อเบียดเนื้อให้มากที่สุดเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีช่องว่างเกิดขึ้น ณ จุดเชื่อมของเราสองคนเลยครับ ผมรู้สึกได้เลยว่าแมทมันเข้าไปในตัวผมลึกมากๆ ลึกจนถึงจุดอะไรก็เรียกไม่ถูก เวลาผมขยับตัวแล้วมันจะเจ็บๆ เสียวๆ ขนลุกซู่ไปหมดเลยอะครับ เสียวจนผมต้องเงยหน้าสะบัดขึ้นมองเพดาน
คนที่นอนนิ่งมาแต่แรกเริ่มเอามือร้อนๆ มาจับบั่นเอวผมเอาไว้ ผมเลยคลึงย้ำเน้นวนเป็นวงกลมซ้ายทีขวาทีกะจะให้แท่งข้างในมันควงคว้านให้ทั่วสุดลึก เสียวมากๆ เลยครับ แล้วเปลี่ยนท่ามาควบม้าทางไกลอีกครั้ง คราวนี้ไอ่คนที่นอนเฉยมันไม่เฉยแล้วครับกลับให้ความร่วมมือสุดยอดดดดดดด มันจับเอวผมยกขึ้นค้างเอาไว้ครับ แล้วกระแทกสวนขึ้นมาจากด้านล่างแทน ผมงี้สั่นโยกไป
ทุกองคาพยพเลยครับ ถึงใจสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แมทมันกระเด้งสวนขึ้นมาจนเนื้อกระทบเนื้อเสียงดัง
ป้าบ! ป้าบ! ป้าบ!
ไอ้แกนกลางตัวของผมมันก็กระเด้งกระดอนขึ้นลงตามแรงกระทุ้งกระแทก เนื้อเมือกใสๆ ไหลเยิ้มยืดเป็นสายจากปลายส่วนที่สะบัดอยู่เร่าๆ แมทมันยิ้มตาเยิ้มให้ผมแล้วมองไปที่ตรงนั้น ผมก็อายสิ! หน้าที่ร้อนฉ่าอยู่แล้วยิ่งเพิ่มดีกรีองศาความร้อนเข้าไปอีก ผมเลยเอื้อมไปเอาหมอนแถวๆ นั้นมาบังไว้
“บังทำไม?”
“ก็อายอะ! อ้าส์”
“ไม่ต้องอายหรอก น่ารักดีออก ธรรมชาตินี้ ทำไมวันนี้ร้อนแรงจังอะ? ซี้ดดดดดส์” ปากมันพูดไปแต่ไอ้นั่นมันยังกระแทกเข้ากระแทกออกตัวผมไม่หยุดเลยครับ
“ไม่รู้ ซี้ดส์ อะ! แรงอีกได้ไหมอยากได้แรงกว่านี้อะ ซีดส์”
“ได้เลยครับผม”
แล้วมันก็ผลักให้ผมกลับหันทั้งๆ ที่ตัวเรายังเชื่อมต่อเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่เลยครับ แล้วแมทก็ผลักให้ผมกลุ้มลงส่วนตัวมันก็ลุกตามติดขึ้นมาด้วยครับ ตอนนี้ผมเหมือนคนนั่งพับขาแบบญี่ปุ่นหันหลังให้แมท แล้วก็ต้องแอ่นกระดกบั่นท้ายขึ้นเพื่อรับส่วนกลางตัวของแมทที่เสียบกระแทกกระชั้นถี่อย่างรุนแรง
“งะ.....ไงครับ? แบบนี้เข้าลึกและแรงสะใจดีไหมครับ ซี้ดส์” มันถาม
“สะ......สุดยอดเลยแมท อะ...อ้าส์ แรงอีกแมท ลึกๆ เลย”
“ได้ คะ.....ครับที่รัก”
แล้วมันก็กระแทกเข้ามาถึงผมต้องเอามือยันที่นอนเอาไว้ไม่ให้ล้มคว่ำไปด้านหน้า เส้นผมของผมสะบัดกระจายโยกไหวตามแรงกระแทกที่ผมได้รับจากคนด้านหลังเป็นจังหวะรัวถี่ยิบ
“อ้า....ส์ อะ! ต....ตัว ค..เค้า เค้าจะ ออกแล้ว ไม่ไหวครับ อ้าาาาาาาาาาส์”
“พร้อมกันนะ พร้อนกันนะ” แมทพูดแต่คำซ้ำๆ อยุ่อย่างนี้สามสี่ครั้งแล้วกระแทกเสียบเข้ามาลึกสุดๆ จนผมถึงจุดปลดปล่อยไปพร้อมกัน
“แฮ่กๆ ” แมทหอบเหมือนคนที่เหนื่อยสุดๆ “เป็นไงมั้งตัว เจ็บไหมครับ?” แมทเข้ามากอดผมจากด้านหลังแล้วรั่งตัวผมให้นั่งทับลงบนตักตัวเอง
“ม...ไม่อะ” ผมที่ยังหายใจหอบอยู่เหมือนกันตอบ “สุดยอดเลยอะ แต่ตัวตัวอย่าเพิ่งเอาออกนะ เค้ากลัวเจ็บ”
“ครับๆ ยังไม่เอาออกหรอกครับ เค้าชอบตอนที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้จัง อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ ครับ”
“อืม..... เค้าก็เหมือนกัน” ผมนั่งพิงกับอกแมทอย่างหมดแรง เหนื่อยมากแต่เป็นสุขสุดยอดเลยครับคราวนี้ จำจนตายจริงๆ
...............................................
ทำไปได้ไงกันนะฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :-[ :-[ :-[ :-[
-
:haun1: ตอนล่าฉุดนี่เพื่อนน้องแดนโดยเฉพาะหรออ :kikkik:
โอ้ววววว ขอแอบอ่านด้วยละกันนะ :haun5:
-
:impress2: เจ้อ่ะ หายไปนาน มาต่อทีหลายตอนเลย อ่านแทบไม่ทัน อิอิ
โดยเฉพาะตอนสุดท้ายยย :haun6: เจ้เร้าร้อนเหลือเกินนน ....หุหุ
ไปกินไรมาเจ้ หรือว่าไอ้คอกเทลนั้น มานมีอารายยเหรอ หุหุ :kikkik:
-
เหอเหอ :try2:
อิเจ้ เวอร์ชั่นคันฉี
หื่นมากๆ
วุ้ยยยยยย น้ำหมากกระจาย
:serius2: :serius2:
-
ขอบคุณมากเจ๊สำหรับตอนพิเศษ อุๆ :haun6: ซู๊ดยอดอย่าบอกใครเลยอะ เหอๆๆ :give2: ผมว่าคอกเทลนั่นใส่ยาปลุกเซ็กไว้เเหงๆเลยดีนะเนี่ยเจ๊รีบกลับก่อนไม่งั้นมีหวังไปฟัดกะคนอื่นเเหงๆเลยนะเนี่ย งานนี้แมทเลยได้รสรักร้อนๆจากเจ๊ไปเต็มๆเลย อุๆๆ :fox2:
-
โอยยยยย . . . หมดแรง :haun1:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกจุกเลยอ่ะ แรงจิงๆคอกเทลแก้วนั้น อยากลองกินมั้งอ่า :haun2:
-
แหม... เจ้ ทำมาเป็นเขียนให้เค้าเข้าใจผิดว่าเป็นเพราะค๊อกเทลแก้วนั้นนะ :kikkik:
แต่จะเพราะอะไรก็เหอะ หื่นได้ใจมากเจ้ รอเจ้มาต่อก๊อกสองนะ :haun1:
-
:laugh: อืม เพราะคอกเทลแก้วนั้นเองหรอกรึ ปกติเจ้เรียบร้อยใช่มั๊ยค่ะ :haun5:
:kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
:laugh: อืม เพราะคอกเทลแก้วนั้นเองหรอกรึ ปกติเจ้เรียบร้อยใช่มั๊ยค่ะ :haun5:
:kikkik: :kikkik: :kikkik:
อ่อ คอกเทล อย่างเดียวเหรอ เพราะจิงๆเจ้เรียบร้อยยยยยยย :untrust: :untrust: :untrust:
-
แรงได้ใจจริงๆ
:pighaun:
เกิดงี้บ่อยๆก็ดีสิ แมคชอบ
:haun4:
-
ถึง....ตาบลู
บ้าจิ :-[
เจ้ก็หมดแรงเป็นเหมือนกันนะค้า
..........................
ถึง...นู๋ shell และ MyLove
ใช่คะ ปกตินะเจ้เรียบร้อย
เรียบร้อยโรงเรียนไอ่แมททุกวัน วันละสองรอบ
เฮ่อ! เหนื่อยๆ ๆ :try2:
...........................
ถึง....มูมู๋
ถ้าจะไม่มีก๊อกสองมั่งเคอะคุณน้อง
เพราะว่าวันนั้น พอเจ้ตั้งท่าจะหลับ
ไอ่แมทมันก็มาสะกิดต่อเคอะ
เจ้เลย.... :-[ :-[
...........................
ถึง....น้องหมีเจี๊ยวเหม็น
มันเหมาะกับคนมีครอบครัวแล้วเท่านั้นเคอะ
ถ้ายังโสดไม่มีไว้ลงหลุมเป็นของส่วนตัวแล้วหละก็
เจ้ขอเตือนนะเค่อะ...ว่าอย่าลองจะดีกว่าเคอะ
...........................
ถึง....ป้าแน๋ว
ห้ามสาวๆ เข้ามาอ่านนะ
เจ้อ่านเคอะ อิอิ :laugh:
..........................
ถึง....นังแดนนี่ ศรีทับเที่ยง
อ่านแล้วอย่าลืมจำไปใช้นะเคอะ
ว่าแต่หาคนช่วยได้ยัง อิอิ :haun5:
............................
ถึง ตาพูห์แฟนน้องแม้ว
คันฉี?
คิดได้ไง
โดนใจเจ้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบๆ
ขอหละกันนะคำนี้ จะได้เอาไปใช้เวลาคุยกะเพื่อนๆ คิคิ
...............................
“ครับๆ ยังไม่เอาออกหรอกครับ เค้าชอบตอนที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้จัง อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ ครับ”
“อืม..... เค้าก็เหมือนกัน” ผมนั่งพิงกับอกแมทอย่างหมดแรง เหนื่อยมากแต่เป็นสุขสุดยอดเลยครับคราวนี้ จำจนตายจริงๆ
...............................................
“ถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” แมทมันโทรมาหาผมตอนสายๆ
“มาถึงตั้งแต่ตีห้ากว่าๆ แล้ว เมื่อคืนรถขับเร็วมากๆ เลย”
“แล้วแวะกินข้าวที่ร้านคุณสาหร่ายที่ชุมพรปะ?”
“อืม! ก็ร้านนั้นแหละ แต่กับข้าวไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่” ผมตอบ
“ก็มันจะไปสู้ฝีมือเค้าได้ไง” มันอวด
“อย่างกับเคยทำให้กินนะเนี้ย หน้าตาเป็นไงยังไม่เคยเห็นอย่ามาโม้มาก เหม็นขี้ฟัน!”
“ฮึๆๆ งั้นเค้าไปเรียนก่อนนะ วันนี้อาจารย์นัดประชุมอีกแล้ว”
“เรื่องกีฬาอะไรนั่นอะเร๊อะ?”
“ครับ งั้นเค้าไปก่อนนะ ไอ่บัวเดินมาตามแล้ว”
“อืมๆ ไปเหอะครับ คิดถึงนะ”
“เหมือนกันครับ”
“แต่มากกว่า” ผมรีบต่อท้าย
“ให้มันแน่ ตัวไม่รู้หรอกว่าเค้ารู้สึกยังไง แต่เอาเถอะไว้วันหลังจะบอกให้ฟัง” แมทมันว่าแล้วก้วางสายไปแต่ผมก็ยังทันได้ยินเสียงไอ่น้องบัวมันแซวแว่วๆ เข้ามาอยู่ดี
ผมกลับมาถึง กรุงเทพพระมหานครฯ เรียบร้อยโรงเรียนเเกย์ ตจว. แล้วครับ วันนี้ผมกำลังจะอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยพอดีเลยแต่แมทมันโทรเข้ามาเสียก่อน แต่เย็นนี้พี่แบงค์โทรมาจองตัวไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับว่าขบวนเจ้านางจากเชียงใหม่จะลงให้เตรียมเคลียร์คิวให้ว่างเอาไว้หลายๆ วันหน่อยเพราะต้องจัดงานสมโภชรับขวัญกันขนานใหญ่ไม่ตั้งกว่าห้าวันห้าคืนหละมั่งครับ แต่งานนี้บ่มียั่น สู้ตายครับ ฮิฮิ
“พี่อยู่ไหนกันอะ?” ผมโทรหาพี่แบงค์ที่ล่วงหน้ามาถึงร้านแถว อตก. ก่อนผมและวุฒินานแล้ว
ก็ไอ่วุฒินั่นแหละครับ กว่าจะกลับมาจากออฟฟิศก็เกือบสามทุ่มแล้ว ทั้งๆ ที่ผมบอกมันแล้วนะเมื่อเช้าว่าให้ตื่นไปทำงานเร็วๆ หน่อยช่วงนี้เพราะว่าตอนเย็นต้องไปงานสมโภชรับขวัญเจ้านางจากเชียงใหม่กัน มันก็นอนบิดอยู่นั้นแหละ ไอ่ผมก็ตื่นมาปลุกได้แค่ครั้งเดียวแล้วก็หลับต่อ แล้วเป็นไงหละ? กว่าจะถ่อมาถึงนี่ก็เกือบห้าทุ่มแล้วมันน่าโมโหไหมอะครับ? เสียเวลาอ่อยเหยื่อเลย
เสื้อยืดสีเหลืองตัวเก่งได้ออกจากตู้เสื้อผ้ามาทำหน้าที่ของมันในวันนั้น หมวกสีครีมคือเครื่องประดับชิ้นเดียวที่ผมเลิกใช้ในวันนั้น เหตุผลเหรอ....ก็เพราะคิดว่าสวมแล้วคงหล่อขึ้นมาบ้าง ผมมากับเพื่อนๆ ไปอีกสองสามคน(ไม่รวมไอ่วุฒิที่มันเป็ฯเงาตามตัวผมอยู่แล้วถ้าผมมาอย่างงี้) มีพี่แบงค์คนนึงละที่แน่ๆ นอกนั้นยังไม่แน่ใจเพราะเป็นขบวนเจ้านางที่ลงมาจากเชียงใหม่สามคน...
“เดี๋ยวพี่ออกไปรับนะรออยู่ตรงตีนสะพานลอยนั้นแหละนะ”
“เร็วๆ เลย น้องอยาก..................”
“เออๆ แล้วเจอกัน”
ผมเลยแยกเขี้ยวใส่ไอ่วุฒิมันไปทีหนึ่งโทษฐานเป้ฯต้นเหตุให้ผมมาเที่ยวช้า มันอะชอบถ่วงเวลาอยู่เรื่อยเลยเวลาจะมาเที่ยวทีไรพอจะหนีมาก็ต้องแจ้นตามตูดมาลากผมกลับห้องอยู่ดี นี่ถ้าไม่เห็นว่าเคยรักกันมาก่อนนะผมจะวีนให้น่าดูชมเทียว
“มาแล้ว! นู้นนนน” ไอ่วุฒิบอกผมเมื่อเห็นพี่แบงค์เดินออกมาจากร้าน
“สวยมาเชียวนะคะคุณน้อง ดีๆ มาช่วยพี่ฆ่าอีพวกเจ้านางพวกนนี้มันหน่อย” พี่แบงค์พูดติดตลก “แล้วทำไมมาช้า มั่วแต่งตัวอยู่อะสิ”
“แต่งกะผีไร แหกตาดูดิ๊! ไม่ได้ทรงเครื่องเอ้เลยอะวันนี้” เครื่องเอ้ในภาษาอิสานแปลว่าเครื่องประดับเครื่องแต่งตัวแบบอลังการๆ อะครับ
“แล้วทำไมยังมาช้าหละ”
“ก็ไอ่วุฒินะสิพี่ กว่าจะเสด็จกลับมาจากที่ทำงานก้ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าแล้วมันน่าโมโหจริงๆ” ผมหันไปแว๊ดๆ ใส่ไอ่วุฒิที่เดินซึมตะล็อกต๊อกต๋อยอยู่ข้างหลัง
“อิวุฒินี้ไม่ได้เรื่องเลย รู้ไหมว่าคนเขารีบ” พี่แบงค์หันไปว่ามันมั่ง แต่มันก็เฉยๆ ยิ้มรับลูกเดียว
“แล้วใครมามั่งอะพี่? นอกจากพี่อันแล้วอะ” ผมถาม
“ก็มีนังอ้วนแล้วก็นังแบงค์อีกคนนึง”
“เฮ้ย! ชื่อแบงค์เหมือนกันเลยหรอ แล้วเวลาเรียกจะเรียกไง งงแย่”
“ก็ไม่เห็นจะยากเลยนี่คะคุณน้องขา ถ้าจะรีฟเฟอร์ถึงพี่ก็ให้เรียกว่าพี่แบงค์สวย ส่วนนังนั่นให้เรียกว่าแบงค์เฉยๆ ไงคะ ฮิฮิ” พี่แบงค์ว่าพลางหัวเราะพลาง ผมเลยแอบหันไปยิ้มปลงๆ กับไอ่วุฒิมันก็เห็นมันยิ้มปลงๆ มาให้เหมือนกัน
พอเข้าไปในร้านก็เจอสามเจ้านางยืนรออยู่แล้ว คนนั้นพี่อันผมรู้จักดีเพราะเรียนอยู่ด้วยกันหลายปีก่อนขึ้นไปเรียนต่อที่เชียงใหม่
แล้วก็ผมนี่อีกเหมือนกันที่เปิดประตูสู่โลกกว้างให้พี่อันกับพี่แบงค์สู่โลกของเราชาวสีม่วง เพราะเมื่อก่อนทั้งพี่อันและพี่แบงค์ล้วนแล้วแต่เป็นอีแอบมีแฟนหญิงกันทั้งนั้น ยิ่งพี่แบงค์นะไปกันจนถึงจะแต่งงานกันแล้วด้วย ไม่รู้บุญหรือกรรมที่นำพาให้สองคนนี้มาเจอผมจนกลายร่างเป็นสว่างจิตกันจนถึงทุกวันนี้
ส่วนอีกสองคน....คนนึงหน้าตาแห้งๆ เหี่ยวๆ เหมือนใบตองโดนน้ำเยี่ยวหมาชื่อพี่แบงค์ คนนี้พี่อันแอบกระซิบว่าชีชอบแย่งของชาวบ้าน ถ้าใครมี..คะ..วะ..ยะ..เป็นของส่วนตัวกรุณาอย่าพามาแนะนำให้ชีรู้จักเชียวนะครับเพราะชีมักชอบแย่งของชาวบ้านเขา
ส่วนอีกคนชื่ออ้วน หน้าตาเหมือนรูปนางอัปสราจำหลักแถวๆ นครวัดเลยอะครับ แต่ขอโทษนะ...ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเจอใครมั่นใจเท่าหล่อนมาก่อนเลยในชีวิต ชนิดที่เรียกว่าทาทายังชิดซ้าย เธอบอกว่าตัวเธอนะสวยจนพวกผู้ชายพากันมองเธอเหลียวหลังเลยตอนไปเดินที่มาบุญครองวันนี้ ผมเลยแอบถามพี่อันว่าจริงเหรอ?
“ก็จริงนะสิ! ก็ชีแต่ตัวยังกับมาจากกรุงเขมรใครๆ ก็ต้องมองหล่อนเหลียวหลังกันทั้งนั้นแหละ”
“แล้วทำไมพี่ไม่เตือนเขาหละ” ผมถาม
“โอ้ยยยยยยยย มันนะมั่นจะตาย เธอนะไม่รู้อะไรหรอก รอให้รู้จักไปนานๆ ก่อนแล้วเธอจะซึ้งในความมั่นเกินเหตุของชี”
“หรอ?” ผมก็ได้แต่หมายเอาไว้ในใจว่าจะรอดู ฮิฮิ
:monkeylove2: :monkeylove2:
-
ไม่รู้บุญหรือกรรมที่นำพาให้สองคนนี้มาเจอผมจนกลายร่างเป็นสว่างจิตกันจนถึงทุกวันนี้
กรรมมั้งเจ้ กรรมดีไง :kikkik:
-
ไม่รู้บุญหรือกรรมที่นำพาให้สองคนนี้มาเจอผมจนกลายร่างเป็นสว่างจิตกันจนถึงทุกวันนี้
กรรมมั้งเจ้ กรรมดีไง :kikkik:
ชาติที่แล้วสองคนนี้คงทำให้เจ้ สว่างจิตงัย
ชาตินี้เจ้จึงต้องมาใช้กรรมคืน
:haun1:
-
เจ้นี่ก็ดีเนอะ เป้นผุ้ชี้ทางสว่าง หุหุ :angellaugh2:
มาเล่าพิธีรับเจ้านางทางหลายต่อนะคร้าบบ น่าหนุกดี แต่ละนาง แรงๆทางนั้นนนน เจ้ยอมได้งายยย :kikkik:
-
ถึง....น้องแม้วและนู๋ shell
ขอเป็นกำอย่างอื่นได้มะ?
กำแล้วจะไม่ปล่อยเลย รูดขึ้นรูดลง อิอิ เสียวซ่านๆ :pigha2:
...................................
ถึง....คุณน้องนัท MyLove
ความจริง...เจ้ก้ไม่อยากยอมหรอกเคอะ
แต่สู้ความแรงของพวกนั้นไม่ได้
มันเฮี้ยนจริงๆ เคอะคุณน้อง
........................................................
....แล้วผมก็กำลังโยกศีรษะไปตามจังหวะเสียงเพลง สาดเหล้าเข้าลำคอไปเรื่อยๆ กำลังเริ่มจะเมาแอ้อยู่แล้วเชียว แต่พอยกแขนเพื่อนขึ้นมาดูนาฬิกา หว่า!! มันกำลงจะได้เวลาปิดแล้วนี้นา เซ็งจิตจริงๆเลย ว่าแต่ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ จังเลยวะวันนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม? แต่ผมก็หันไปทางขวามือ แล้วผมก็.....เจอกับสายตาของใครบ้างคน แปลกอีกรอบที่เจ้าของสายตาคู่นั้นไม่ยอมหลบตาผม ช่างเปรี้ยวซะ!
แต่ผมก็ไม่แน่ใจนะครับว่าเค้ามองผมทำไม....ผมไม่เคยคิดว่าคนที่มาเที่ยวในร้านจะมองผมเพราะตั้งใจอยากจะมองหรือมองเพราะสนใจอยากรู้จัก แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ายังมีสายตาจากตำแหน่งเดิมเพ่งมองผมอยู่ ผมหันไปมองอีกครั้ง ก็ได้เจอกับสายตาคู่เดิมพร้อมเจ้าของมัน ผมยิ้มให้เค้าอย่างอายๆ ปนประหม่า...ก่อนจะหันกลับมาผมเห็นว่าเค้าก็ยิ้มให้ผม....
ส่วนนังอ้วนหรอครับ? โน้นนนนน มันเที่ยวแรดไปยืนคุยกะใครก็ไม่รู้ครับ อินี่เล่นของสูงเชียวนะเมิง เลือกคุยกะคนแบบอย่างหล่อเสียด้วยนะ
“พี่อันๆ ดูนังอ้วนมันทำดิ” ผมสะกิดให้พี่อันดู
“เห็นแระ!”
“มันช่างกล้าเนอะ?”
“อืม....ก็พี่บอกเธอแล้วไงว่าชีมั่น”
“ก็ผมไม่นึกว่ามันจะมั่นขนาดนี้อะพี่ อุ้ยๆๆๆ พี่ มันขอเบอร์ไอ้นั้นด้วยอะ มั่นมากๆ” ผมสะกิดพี่อันยิกๆ ตอนเห็นนังอ้วนหยิบมือถือขึ้นมายื่นให้ไอ่หล่อนั้น
“เขาก็ต้องให้มันตามมารยาทนั้นแหละ”
แล้วนังอ้วนก็เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับคุยอวดเรื่องเบอร์ผู้ชายของหล่อน
“เสร็จน้องไปหนึ่งแระ! อยากมองจิกชั้นดีนัก ดูสิเหล้ายาไม่ต้องกินกันพอดีเพราะมัวแต่หลบสายตามันอยู่” ชีว่า ผมหละอยากจะอ้วกทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เมา
“แรงมากกกกกกกกก ไม่ได้การแล้ว ชั้นโทรตามผู้ชายของชั้นมามั่งดีกว่า” พี่แบงค์เหี่ยวพูด
“มีสำรองอยู่ทั่วไปหมดเลยนะ” พี่อันแซวๆ
“ชั้นก็มีของชั้นบ้างหละนา” พี่แบงค์เหี่ยวตอบแล้วเดินออกไปโทรฯข้างนอก
“ชีเป็นพระสังข์มีคาถาเรียกผู้ชายเหรอพี่?” ผมถามพวกที่เหลืออยู่รอบโต๊ะ พี่อันได้แต่ยิ้มๆ ไม่ตอบ แต่นังอ้วนเหมือนชีจะไม่ได้ฟังที่ผมพูดเอาเสียเลยเพราะมัวแต่เล็งเหยื่อรายต่อไป ส่วนไอ่วุฒิมันก็กำลังชงเหล้าแก้วใหม่ให้ผมตามหน้าที่ อิอิ
“ดึกป่านนี้แล้วเขาคงมาหาชีอยู่หรอกมั่ง” อิพี่แบงค์สวยมันว่า
“ไม่แน่นะแก ชีเงินหนาเสียอย่าง ผู้ชายบางคืนมันก็หิวเงินนะ” พี่อันว่า
“งั้นเดี๋ยวน้องมานะ” อยู่ๆ อีนังอ้วนมันก็พูดขึ้นมาครับ ท่าทางชักจะได้ใจ เมามันในความงามของตัวเอง คราวนี้ชีเอาใหญ่เลย...ร่อนไปเต้นตรงโน้นทีตรงนี้ที แต่ได้ผลเป็นยังไงรู้ไหมครับ? ชีเปรียบเสมือนซันไลท์กับจานเปื้อนคราบน้ำมัน หยดไปตรงไหน คราบน้ำมัน(ผู้ชาย)ก็แตกกระเจิงตีวงหนีห่างกระจายทุกที ผมกะไอ่วุฒิขำชีกันใหญ่ ฮาๆ
“นั้นมันไม่รู้เรื่องไรเลยจริงๆ หรือพี่แบงค์ว่าเขากลัวมัน” ผมถามพี่แบงค์สวย ส่วนแบงค์เหี่ยวยังไม่เข้ามา ออกไปเรียกนานจัง ท่าทางจะคาถาเสื่อมซะแล้วม้างงงงงงงง
“ช่างชี! อยากมั่นดีนัก คนแบบนี้ต้องให้สังคมลงโทษคะคุณน้องขา อุ้ยๆ เดี๋ยวคุณพี่มานะคะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน แแป๊บเดียว”
ชีไม่ได้ปวดหรอกครับ แต่เป้าหมายของชีมันเดินนำไปก่อนแล้วตะหาก ชีก็เลยไม่อยากพลาดโอกาสทองเท่านั้นเอง แล้วพี่แบงค์เหี่ยวก็เดินกลับเข้ามาครับ พาใครมาด้วยก็ไม่รู้แต่ก็เหมาะสมกับพี่แกดีครับ
“นี้ๆๆๆๆ ทุกคนชั้นขอแนะนำ คนนี้ชื่อแมนจ๊ะ เพื่อนนนนนนนนนนนนนนน ชั้นเอง” เป็นที่รู้กันมานานในกลุ่มแล้วหละครับ ถ้าพูดคำว่าเพื่อนแล้วลากเสียงยาวเกินควรแสดงว่านั้นมันหมายความเกินเพื่อนแล้วครับ
“ดีครับ ผสมอะไรดี?” ผมถาม เมื่อได้คำตอบผมก็ผสมตามใบสั่ง ดูพี่แบงค์เหี่ยวท่าจะไม่ค่อบสบอารมณ์เท่าไหร่ที่พวกผมไม่ตื่นเต้นที่ชีสามารถดทรตามจิกผู้ชายมาได้ในช่วงเวลาดึกดื่นขนาดนี้ ก็มันไม่น่าปลื้มหรอกครับเพราะพี่อันบอกว่า ผู้ชายมันหิวเงินอะ ผมไม่ชอบ....
....ผมก็เขย่ากายาต่อไป วันนี้ร้านนี้เปิดเพลงได้ถูกใจผมดีจริงๆ แต่ก็อดหันไปดูพี่อันแวบๆ ไม่ได้ อยากรู้ว่าวันนี้พี่อันจะงัดท่าไหนมาอ่อยเหื่ยอ น้านไง! ตูว่าแล้ว ท่าประจำของชี....เต้นช้าๆ พอโยกๆ แต่สายตาเจ้แกนี้หวานหยาดเยิ้มหรี่ปรือซะเหลือเกิน ท่าทางเจ้ตูคงจะ want มากเอาการวันนี้ แล้วผมก็เลยไปโอบบ่าไอ่วุฒิเต้นกันสองคนเพราะว่าคนอื่นๆ มีโลกส่วนตัวไปกันหมดแล้ว
พอร้านเลิก....ไฟ...ได้ถูกเปิดให้สว่างมากขึ้น ผมหันไปทิศทางเดิมเพื่อหาเจ้าของสายตาคู่นั้น เขาก็ยังอยู่ครับ แต่ว่าเพื่อนร่วมโต๊ะของเค้าหายไปหมดแล้ว เขาเดินออกจากโต๊ะทันทีที่เห็นว่าผมมองมาทางเค้า เขาเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่ตามไปหรอก...ผมคิดแล้วก็ยืนคุยแรดๆ กะเพื่อนต่อไป
เหมือนมีสายตาจองมาอีกแล้ว จากที่เดิมเสียด้วย ผมหันกลับไป...เป็นเขาคนเดิมครับ คราวนี้เขายิ้มให้ผมก่อนซะด้วย แก้วเหล้าในมือผมถูกยกขึ้น เขายิ้มๆ แล้วปิดฉากการดื่มของเค้าในวันนั้นลงหลังยกแก้วขึ้นโต้ตอบผม
....ผมเดินออกไปนอกร้าน....ยืนรอพี่แบงค์ไปจ่ายตลาดอยู่กับพวกเจ้านางทั้งสามแล้วก็วุฒิ.....อยู่ๆ ก็มีคนตัวสูงๆ ขาวๆ เข้ามาทักว่าเพื่อนผมอยากรู้จักคุณครับ ผมหันไปตามปลายนิ้วที่ชี้ไปทางนั้น...อ้อ! คนที่มองผมในร้านนี่เอง....แปลกปนทึ้ง อึ้งปนสงสัย...มีคนมาจีบผมด้วยเหรอวันนี้ หมอนั้นแต่งตัวน่ารักดี แมนๆ หวานๆ ตัวก็เล็กกว่าผมอีก ผิวขาวหน้างี้ใสจัง มันไปทำไรมาวะ
เราคุยกันไม่กี่คำหลังจากที่ผมเดินเข้าไปหาเขา เขาให้เบอร์ผมมาพร้อมกับชื่อที่ผมไม่นึกติดใจอะไร เขาคนนั้นชื่อ “กร” ครับ
“ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเธอจะมีคนหน้าตาดีมาจีบ” นังอ้วนพูดขึ้นตอนอยู่บนแท๊กซี่
“ใช่ๆ อ้วน เนี้ยเราก็ยังงงๆ อยู่เลยว่ามาได้ไง” ผมว่ายังไม่รู้สึกอะไรอีก
“ก็วันนี้คุณน้องแอ๊บแมนไงคะ” อิพี่แบงค์มันกัดผม
“ยะ! แมนมากกกกกกกกกกกกกกก” ผมประชดให้
“นั้นสิ! ก็เห็นธรรมดาๆ นะ ไม่ได้โดดเด่นอะไร สงสัยไอ่คนนั้นจะชอบของแปลกวะ 5555” ชีแทงผมซะจุกเลยครับ
แต่อืม! ไม่เป็นไร เพื่อนพี่ เพื่อนพี่ ผมท่องเอาไว้ ฝากไว้ก่อนเถอะเมิง แล้วอย่าให้ถึงทีตูบ้างหละกัน แล้วเมิงจะหนาวววววว ชิส์! อินังอ้วนตุ๊ดขะแมร์เอ้ย
:pigangry2: :pigangry2:
.....................................................................................
-
จะมีแอบนอกใจกันบ้างแล้ววุ้ย
นี่อาจเป็นเหตุผลของหลายๆคนที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้
:3061:
-
อ๋อ กร คนที่เจ๊พูดถึงในตอนเเรกนะเอง ดูจะเริ่มมีบทบาทเข้ามาในทางไม่ดีนะเนี่ย ว่าเเต่เพื่อนเจ๊เเต่ละนางเนี่ยสุดยิดกันทั้งนั้นเลยนะ เจ๊คงไปทำบุญ(หรือบาป)ร่วมกับพวกเค้าไว้เยอะอะ ชาตินี้ก็เลยได้เพื่อนดีๆ? แบบนี้555 :monkeylaugh2:
-
ชิส์
วันทองสองใจ
:laugh: :laugh:
-
:o อย่ามาว่าเจ้ของเค้าน้า ปกป้อง ปกป้อง อิอิ
แต่เจ้นี่ก็เสน่ห์แรงใช่เล่นนะเนี่ย ชอบเขียนว่าตัวเองไม่หล่อ ไม่สวย ไม่น่ารัก แล้วทำไมมีคนมาสนใจอะ หรือว่ามีดีที่ลีลา :kikkik:
ปล ชีสเค้กอะ จะลองทำวันเสาร์นี่แหละเจ้ ถ้ามันล่มก็ไม่เอามาให้เจ้ดู คิกคิก :yeb:
-
โว้วววๆๆๆๆ เจ้เสน่ห์แรงจังเยยยยย :angellaugh2:
เพื่อนเจ้ แต่ละคนนี่ หุหุ สุดยอดจิงๆ มั่นกันมากๆๆ
-
เพื่อนเจ๊แต่ละคนน่ารักกันทั้งนั้น ถ้าอยู่กันครบแก๊งส์ท่าทางจะฝอยกันกระจายแน่ๆ :pigha2:
-
ใช่ กร คนที่กล่าวถึงในตอนแรก ๆ เหรอเจ้ :untrust:
แต่เห็นด้วยกับมูมู่นะ เจ้ชอบว่าตัวเองไม่สวย ไม่หล่อ แต่ทำไมมีคนมาชอบเยอะจัง
สงสัยเป็นคนมีเสน่ห์ม้าง :monkeylove2:
ปล.ใครมาอย่ามาว่าเจ้เค้านะ (อยู่ฝ่ายเจ้เต็มที่เลย รู้สึกปลอดภัยกว่าอยู่ฝ่ายตรงข้ามเจ้ง่ะ) :kikkik:
-
เริ่มอ่านก็ถูกจายเลยค้าบ :like6:
-
ถึง...ตาบลู
วันนี้ว่าจะไม่เข้ามาแระ แต่ทนแรงคิดถึงบลูไม่ไหว :-[ เลยเข้ามาดูเสีนหน่อยนึง
เปล่าหรอก วันนี้ไม่สบายนิดหน่อย กะว่ากินยาแล้วจะนอน
แถมมีเรื่องไม่สบายใจเล็กๆ ด้วยอะ
จะมีเรื่องอะไรอีกหละ ถามได้
ก้เรื่องที่บลูไม่ส่งคนมาขอเจ้เสียทีไง แถมยังเรียก สองๆๆๆๆ
ไม่ยอมเรียก เจ้ บ้างเลย งอนแระส์
ปล. เมื่อไหร่จะเลิกกัดเจ้ด้วยการเตือนซะทีเคอะ :seng2ped:
เด๋วอิชั้นทนไม่ไหว กระโดดกัดปากเสียเลยนี่ อิอิ
............................................
ถึง....นังแดนนี่ ศรีทับเที่ยง
ใช่แล้วเคอะคุณน้อง กร คนเดียวกันนั้นเอง (ฝากบอกยัย shell ด้วยนะ)
ส่วนเพื่อนเจ้ก็แรงๆ ทั้งนั้นแหละค่า
แต่สวยน้อยกว่าเจ้ อิอิ (อย่าไปบอกพวกมันนะ เด๋วเจ้จาโดนมิใช่น้อย กลัววววววววว :monkeysad:)
...........................................
ถึง....นังน้องแม้ว
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หล่อนกล้าดียังไงมาว่าฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ยังไม่เคยตาย ชิมะเคอะ :pigangry2: ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะยะ
แหม๋! ใครมั่งจะสามารถเป็นวันทองที่เพียบพร้อมอย่างอิชั้น
สวย(?) เริ้ด เชิด หยิ่ง(เพราะตูมองไม่เห็นใคร อิอิ) ความสามารถมากล้น
ยิ่งเรื่องอย่างว่า....อย่าให้ เซ้ด! รับรอง ทุกระดับประทับใจ สามเที่ยวต่อวัน เจ็ดวันต่อสัปดาห์ สี่สัปดาห์ต่อเดือน ทั้งไปและกลับ
อิอิ :haun5:
............................................
ถึง....มูมู่น้อย
ว่างมาตอบแล้วหรอยะ
ขอบใจนะเคอะที่ปกป้องเจ้จากปากตาถั่วพูห์เน่า :impress:
ถ้าจะให้เจ้ไปต่อล้อต่อเถียงกะคนอย่างตาถั่วพูห์ เจ้คงแพ้ราบคาบ อย่างไม่ต้องสงสัยแน่ๆ เลย :monkeysad2:
ส่วนชีสเค้กนะ......ชั้นรอชีสเค้กเธอมะไหวแระ
ไปซื้อเขามากินเรียบร้อยจนหอยปลิ้นไปสามชาติแล้วยะหล่อน
ชิส์! อิชั้นมีน้ำโหมิใช่น้อย :3125:
.............................................
ถึง....คุณน้องนัท Mylove
เมื่อก่อนไม่มีใครเกินเจ้หรอกเคอะคุณน้องขา
เจ้อะกวาดเรียบไม่เว้นแม้เด็กเสิร์ฟ :laugh:
แต่เด๋วนี่นะเหรอเคอะ......พวกมันแซงหน้าเจ้ไปพรวดๆๆๆๆ
ปล่อยให้เจ้ยังย่ำอยู่กะที่
ส่วนพวกนั้นอะ.....กลายเป็นตุ๊ดชั้นเซียนไปแระส์
จะมีก็แต่เจ้นี่แหละเคอะ ที่ยังใส.....และซื่อ บริฉุดผุดผาดดดดดดดดดดด ก๊ากกกกกกกกกกกกกก :pigha2:
..............................................
ถึง....คุณป้าแน๋วที่นับถือ
เพื่อนของหลานแต่ละคนล้วนผ่านการคัดสรรค์มาแล้วทั้งนั้นแหละเคอะ
ถ้าไม่แปลก ไม่แรงจริง คบกะอิชั้นไม่ได้หรอกเคอะ เพราะอิชั้นมันประหลาดคน อิอิ
ส่วนถ้าอยู่พร้อมกันเราจะไม่พูดภาษาไทยกันเคอะ
พูดไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย โลโซที่สุด
เพราะเราจบนอกกันหมดเลยเคอะ ต้องพูดภาษาต่างประเทศ.....
......แตกลาวกันโฮกๆ เคอะ :like2: ว้ายๆๆๆๆๆๆ ม้วนหลายเด้อค่าเด้อ หมู่เฮาจาวอิสาน
..............................................
ถึง....น้องนู๋ shell
อันนี้เรื่องจริงนะเคอะ เรื่องหน้าตาเจ้เนี้ย
เป็นอะไรที่สตรอเบอแหลไม่ออกจริงๆ เคอะคุณน้อง
เพราะพยานหลักฐานมันมัดตัวแน่นเปรี๊ยะ
ยากที่จะบิดพลิ้วลื่นไหลไปได้ แม้แต่ K-Y ก็ยังไม่ช่วยให้ดีขึ้นเลยเคอะ
น่าเศร้าใจมะเคอะ
ส่วนคนที่เขาเข้ามาก็เพราะ.........
คุณกินข้าวไข่เจียวทุกวันๆๆๆๆๆ มันก็เบื่อ
พอมาเจอ แมงกุ๊ดจี๋ทอดกรอบโรยเกลืออย่างอิชั้น
เขาก็เลยอดที่จะแวะเวียนเข้ามาชิมไม่ได้หรอกเคอะ
พอชิมแล้วไง? สมอยากแล้วก็จากไป
ทิ้งให้กุ๊ดจี่อกตรอมตรมระทมหมอง :monkeycry2: :monkeycry2:
...........................................................
ถึง....A GE
ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angellaugh2:
ตื่นเต้ลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล์
มีคนหลงเข้ามาอ่านใหม่ด้วยหละ
:piglove2: :piglove2: จุ๊บๆ นะตะเอง
ขอต้อนรับเข้าสู่กระดานปัญญาอ่อนและไร้สาระที่สุดในเล้าเป็ดเคอะ
เจ้โหวตให้คุณน้องแล้วนะ
อ๊ะๆ! จะบอกว่าเจ้นะน่ารักเป็นที่สุดชิมะเคอะ
ไม่ต้องชมเจ้หรอกค่า เจ้รู้ตัวดี :3063:
ยังไงอ่านแล้วก็สละเวลาล่าผู้ชายอันมีค่าของคุณน้องเม้นต์เจ้มั่งนะ
เจ้จะได้เอาเก็บไว้อ่านตอนเหงาๆ หงี่ๆ ค่า :kikkik:
...........................................
วันนี้ยังไม่อัพนะเพราะว่าไม่สบายเลยไม่มีแรงเขียน แค่ต้องพยุงตัวเองไปทำกับข้าวกินเองก็แทบแย่
เมื่อไหร่นา จะมีคนมีคอยดูแลอิเจ้ แก่ๆ หน้าเงือกคนนี้เสียที
ก็คงต้องรอและรอต่อไป จนกว่า ลมหายใจจะไม่มี :impress3:
-
เจ้ไม่สบายเหรอ ทานยา ทานน้ำเยอะๆ แล้วก็พักผ่อนนะเจ้คนสวยรวยเสน่ห์ อิอิ :serius2:
วันนี้ว่าจะเข้ามาอ่านเรื่องเจ้แต่เช้านะเนี่ย อดเรยยย รอเจ้มาต่อเรื่องสานสัมพันธ์กับกรนา :impress:
ปล โทดทีนะเจ้เรื่องชีสเค้กอะ ก็คนมันก็ทำไม่เป็นเหมือนกันนี่หว่า เอิ๊ก ๆ
-
ขอบคุณนะคับเจ๊สำหรับโหวตนะคับ ว่าแต่มะซาบายจิงๆเหรอ หรือว่าไปเที่ยวจนเพลินเลยลืมมาอัพเดทเรื่องอ่ะคับ :untrust:
ยังไงก็จามารออยู่แถวๆนี้แหละคับ มะไปไหนเจงๆ ถ้ามะซาบายเจงๆก็พักผ่อนเยอะๆนะคับ :haun1:
-
เจ๊สองไม่ฉบายเหรอ กินยาเเล้วไปนอนหลับพักผ่อนซะนะ ไอ้เราก็เพิ่งเตือนไปหยกๆแท้ๆว่าให้ดูเเลสุขภาพดีๆ เอ๊ะหรอว่าคําเตือนของเรามันกลายเป็นคําสาปหว่า อิๆ เอาเถอะเจ๊ยังไงก็ขอให้หายไวๆผักผ่อนให้มากๆนะเจ๊ อย่าออกริดออกเดชให้มันมากนัก ดูเเลตัวเองดีๆละ :monkeylike3: จากน้องเเดนนรกอเวจีของพี่สอง :yeb:
-
เอ่อ เจ้คร้าบเจ้...สบานนะว่าเจ้ไม่สบายจิงๆ ไมอ่านที่เจ้ตอบๆมา มันดุ สบ๊ายสบายจัง อิอิ :untrust:
ยังไงก้หายไวๆนะคราบบบบเจ้แมงกุดจี่ทอดกรอบ :angellaugh2:
-
เจ๊ไม่สบายเหรอ แข็งแรงอย่างเจ๊เดี๋ยวก็หาย
เป็นเรื่องอัศจรรย์มากเลยนะเนี่ย เจ๊ไม่สบาย
แสดงว่าเจ้าเชื้อตัวที่ทำให้เจ๊ป่วยจะต้องมีฤทธิ์รุนแรงมากแน่ๆเลย ถึงทำให้เจ๊ล้มหมอนนอนเสื่อได้ :kikkik:
เป็นกำลังใจให้นะครับ หายไวๆเด้อเจ๊ :yeb:
-
เจ้พักผ่อนมาก ๆ น้า จะได้แข็งแรง เป็นห่วงนะคะ :myeye:
-
มาแระ
ป่วยจริงๆ แต่ว่าก็ถ่อสังขารไปทำงาน
แถมวันนี้อยู่ยาว ออกไปตั้งแต่หกโมงเช้สกว่าจะกลับมาถึงห้องตอนสองทุ่ม
วันนี้ฉันได้เรียนรู้ว่า.....บางทีคราวน้ำตาก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในยามนี้
เวอร์มะ? อิอิ
แต่จริงๆ นะ ตั้งแต่มาอยู่นี้ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเยอะเหมือนกัน สงสัยจะว่างจัด
งั้นต้องทำงานให้หนักมากกว่านี้ซะแล้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ปล. คิดถึงแม่จังเลย :impress3:
เกี๋ยวไรกันเคอะเนี้ย อิชั้นเบลอไปแล้ว
........................................................
“นั้นสิ! ก็เห็นธรรมดาๆ นะ ไม่ได้โดดเด่นอะไร สงสัยไอ่คนนั้นจะชอบของแปลกวะ 5555”นังอ้วนชีแทงผมซะจุกเลยครับ แต่อืม! ไม่เป็นไร เพื่อนพี่ เพื่อนพี่ ผมท่องเอาไว้ ฝากไว้ก่อนเถอะเมิง แล้วอย่าให้ถึงทีตูบ้างหละกัน แล้วเมิงจะหนาวววววว ชิส์! อินังอ้วนตุ๊ดขะแมร์เอ้ย
.....................................................................................
.....แต่หลังจากที่เราเจอกันวันแรก กรโทรฯเข้ามาหาผมตอนที่ผมอยู่ที่มหาวิทยาลัย บอกว่า กร จะเข้ามาแถวสยาม จะเข้ามาถ่ายรูปไปสมัครสจ๊วตอยากให้ผมออกไปเจอหน่อย ตัวผมเองก็ไม่ค่อยจะอยากออกไปเพราะเพิ่งไปยืดผมมาเมื่อวาน สภาพของตัวผมตอนนี้คงดูไม่ได้เลย ผมคิดว่าหน้าตาผมคงทุเรศมากๆ (ความจริงผมน่าจะชินกับมันไดตั้งนานแล้วนะเรื่องหน้าตาทุเรสๆ เนี้ย) แต่สุดท้าย....
“มาเร็วๆ นะ” กรยังสั่งผมอีกก่อนจะวางสายไป ทำให้ผมต้องออกไปเจอกรในสภาพนั้น...ชุดมามหา’ลัยและหัวลีบๆ แฟบๆ กับหน้ามันๆ เพราะยังทำแลปไม่เสร็จ
“แต่งตัวเนี้ยบเนอะ!” ประโยคแรกที่กรทักทายผมพร้อมรอยยิ้มแสยะกวนบาทา ผมรู้ดีว่ากรคงคิดว่าผมพยายามแต่งตัวให้ดูดีเพื่อมาพบกรเพียงแต่ไม่พูดออกมาตรงๆ เท่านั้นเอง
“อืม ก็ชุดมามหา’ลัย แต่งมาอย่างนี้ทุกวันเป็นประจำอยู่แล้ว” มันไม่ใช่ประโยคแก้ตัวหรอกครับแต่มันคือประโยคบอกเล่าที่ผมอยากให้กรได้ยิน เหมือนกรขำๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น เราเดินหาซื้อของกันจนเหนื่อยเลยแวะเข้าไปนั่งทานน้ำในร้านแถวๆ มาบุญครอง แล้วกรก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองแล้วก็เอามาอวดผม
“ไง...กรน่ารักไหมนุ? คนน่ารักถ่ายมุมไหนก็น่ารักเนอะ ว่ามะ? 555” อีกครั้งหนึ่งที่กรแหน็บผม มันก็จี๊ดๆ ดีครับ แต่ผมแกล้งตีหน้าเซ่อทำไม่รู้เรื่องต่อไป
เราไปเดินหาเนคไทกันจนกรเจอเส้นที่ถูกใจสีม่วงอ่อนๆ มาเส้นนึง จากนั้นเราก็เดินไปหาซื้อเสื้อเชิ้ตสีขาวกัน แต่ทว่าเดินหากันอยู่ตั้งนานยังไม่มีร้านไหนถูกใจ ผมเลยพากรไปซื้อร้านที่ผมซื้ออยู่ประจำ เพราะว่าร้านเค้าตัดเย็บดี เน้นที่แพทเทิร์นและคุณภาพของเนื้อผ้า แม้ว่าราคาอาจจะสูงไปนิดแต่ก็สวมใส่สบายและใช้ได้นาน สุดท้ายผมก็ได้เสื้อสีขาวพื้นๆ มาตัวนึง เป็นแบบที่ผมอยากได้อยู่พอดีราคา 800 บาท
“เดี๋ยวผมจ่ายเองนะเพราะว่าผมกำลังอยากได้เสื้อขาวพอดีเลย กรใส่แค่ถ่ายรูป วันหลังก็คงไม่ได้ใช้หรอก”
กร ยิ้มๆ ด้วยรอยยิ้มที่ผมไม่ชอบเหมือนเดิม “รวยนะ ซื้อเสื้อแพงซะด้วย”
ผมฟังแล้วทำไงต่อหรอครับ? ก็ตีหน้าเซ่อไม่รู้สึกรู้สาต่อไป...ธรรมดาครับ อย่างนี้หละ คนหน้าตาไม่ดีจะทำอะไรได้มากไปกว่าทำไม่รู้ไม่ชี้ซะ แล้วจู่ๆ แมทก็โทรเข้ามารายงานตัวรอบบ่ายตามปกติของมัน
“อยู่ไหนอะ เสียงดังจัง” มันว่า
“เดินซื้อของอยู่”
“ที่ไหน? กับใคร?” วันนี้มันคาดคั่นผิดปกติ
“แถวสยามใต้ลิโด้อะ มากับเพื่อน” ผมตอบมันมั่ง
“พี่แบงค์หรอ?” นี้ใจคอแกจะให้ฉันมีเพื่อนแค่พี่แบงค์หรือไง? แต่มันก็จริงนี้หว่า ฮิฮิ
“อืม.....แล้วค่อยโทรมาใหม่นะมันไม่ค่อยได้ยินอะ” ต่อมตอแหลผมเริ่มทำงานแระ
“ครับๆ คิดถึงนะ”
“วันนี้ไม่!”
“อะไรกัน!? ทำงี้ได้ไง คนทางนี้คิดถึงนา” มันโวย
“งั้น...นิดหน่อยก็ได้ พอมะ?”
“จำไว้ ทีใครทีมัน เค้าไปทำแลปต่อก่อนนะครับ วันนี้เค้าเรียนทำโยเกิร์ตด้วย” มันยังอวดอีก
“อย่ากินเข้าไปหละ ระวังท้องเสียนะ”
“เค้าอะ! ระดับไหนแล้ว? ไม่มีทาง บายนะครับ คิดถึงนะ”
“อืมๆ ไปเหอะ! คิดถึงนะแต่แค่นิดหน่อยเอง ฮิฮิ”
แล้วผมก็วางสายไป พอหันไปมองหากรก็เห็นกรมองมาอยู่ก่อนแล้ว ผมเลยยิ้มๆ ส่งไปให้ แต่ดูเหมือนกรจะไม่สนใจยิ้มของผมเลย จากนั้นเราไปถ่ายรูปกันที่ร้านแถวๆ นั้น ถ่ายเสร็จรับรูปมาดูปรากฏว่ากรไม่เอาเพราะว่ารูปที่ถ่ายใหม่ไม่สวยเท่ารูปเก่าที่กรมาถ่ายเอาไว้ครั้งก่อน แล้วยังไปบ่นกะปอดกะแปดแบบน่าหมั่นไส้ปนรำคาญ(ในความรู้สึกผม)กับเจ้าของร้านอีก ผมหละกั๊วกลัว....กลัวยัยเจ้เจ้าของร้านมันตบเอาจะแย่ พอออกมานอกร้าน
“ของเก่าสวยกว่าอีกเนอะนุ?” กรเอารูปเก่าขึ้นมาให้ผมดู มันเป็นรูปกรอยู่ในชุดสากลสีกรมท่า ดูแปลกตาดีครับ
“อืม” ผมตอบสั้นๆ
“ไม่น่ามาถ่ายให้เสียเวลาเลย เหนื่อยเปล่าๆ” กรบ่น
“แต่เราไม่รู้ล่วงหน้านิว่ามันจะไม่สวย” ผมแย้ง
“นั้นสิ ช่างอะฝีมือห่วย นายแบบออกจะหน้าตาดีจะตาย”
“ฮึๆ” ผมไม่รู้จะตอบว่าไงดีเลยได้แต่ขำออกไปเบาๆ
“งั้นกรกลับก่อนดีกว่า ขอบใจนะนุที่มาเป็นเพื่อนวันนี้”
“อืม...ไม่เป็นไร มหา’ลัยเราอยู่ใกล้แค่นี้เอง” ผมตอบ แล้วเราก็แยกจากกันครับ...สรุปว่าผมไม่ประทับใจกรเลย
...................................................................
แล้วเรามาเจอกันอีกครั้งตอน กร ชวนผมไปเที่ยวสีลมซอยสอง ก่อนเข้าไปในร้าน...เราสองคนไปกินข้าวต้มปลาเจ้าอร่อยที่ปากตรอกจันทน์กัน แล้วแมทก็โทรเข้ามาพอดี ผมเลยขอตัวออกไปคุยข้างนอก
“อยู่ไหนอะหัวเหม่ง?”
“ห๊าส์!! เรียกใครหัวเหม่ง” ผมแทบจะกระโดดลงไปบนทอ้งถนนให้รถเหยีบเล่น
“ก็เรียกตัวไง หัวเหม่ง! เพราะดีออก เข้ากับตัวเองเป็นที่สุด” ไอ่แมทมันช่างสรรหาคำมาเรียกผมจริงๆ กรอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :monkeyangry3:
“แล้วตกลงอยู่ไหน?” มันถามซ้ำอีก ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นไรช่วงนี้ ทำไมมันโทรตามเช็คผมจัง ความจริงต้องเป็นผมสิที่ตามเช็คมัน แต่ก็ไม่ทำหรอกครับ ชีวิตมัน...มันย่อมดูแลเองได้ อีกอย่างผมก็อยากปล่อยให้มันไปมีชีวิตของมันบ้างเหมือนกันไม่ใช่ต้องมาคอยรายงานตัวกะผมตลอดเวลา แต่มันก็ดีนะครับ ผมไม่โทรไปถามแต่มันก็โทรมารายงานตัวเอง น่ารักไหมไอ่แมทของผมเนี้ย? อิอิ :monkeylike3:
“อยู่ร้านข้างต้มหน้าปากซอย หิวอะเลยออกมากิน”
“หรอครับ? วันนี้เค้าคงจะนอนเร็วหน่อยนะตัว เพราะว่าไม่ค่อยสบาย”
“เอาอีกแล้ว! ไปทำอีท่าไหนมาอีกหละถึงได้ไม่สบายเนี้ย? ตากฝน?”
“ก็เค้าไม่คิดว่ามันจะเป็นไรมากนิ แค่ตากละอองฝนนิดๆ หน่อยๆ ”
“คิดว่าตัวเองกะโหลกหนาหรือยังไงไม่ทราบครับผม?”
“ก็ไม่ได้คิดแบบนั้น..... ตัวอย่ามาว่าเค้าสิ ตอนนี้เค้ากำลังป่วยอยู่นะ”
“อืมครับ น่าสงสารรรรรรรรรร” ผมแกล้งลากเสียงยาวล้อมันเล่น “งั้นไปอาบน้ำสระผมแล้วเป่าให้แห้ง กินข้าวกินยาแล้วเข้านอนไวๆ นะ” ผมสำทับมันไป
“ไม่เอาอะครับ! ไม่อาบน้ำ.....หนาว” อันนี้คือความลับสุดยอดของมันเลยครับเรื่องไม่อาบน้ำนอนเนี้ย ผมหละไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมมันถึงไม่ชอบอาบน้ำก่อนเข้านอน “แถมวันนี้ไม่มีคนเช็ดตัวให้เลยอะ น่าสงสารมะครับผม?”
“ไปบอกพี่ฐานู้น” ปากดีอีกตู
“บอกทำไม? ไม่ใช่แฟนเค้าซะหน่อย เค้าต้องบอกตัวต่างหาก”
“เออนะ!” ผมยืนอมยิ้มบิดไปบิดมาจนจะเป็นเลขแปดอยู่แระ
“งั้นไม่กวนแล้วน่ะ เค้าไปนอนก่อน คิดถึงมากนะครับ รู้ป่ะหัวเหม่ง?”
“อืม.....รู้ เค้าก็คิดถึงตัวเหมือนกัน เดี๋ยวพอ กินเสร็จแล้วเค้าก็คงจะกลับเข้าห้องแล้วนอนเลยมั่ง แล้วไงโทรคุยกันใหม่พรุ่งนี้นะ” ผมต้องรีบบอกไปว่าจะนอนแล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวเผื่อดึกๆ มันโทรมาอีกแล้วรู้ว่าผมไปเที่ยวกับกร เรื่องไม่คงไม่ดีเท่าไหร่นะผมว่า
“ได้ครับ งั้นนอนหลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ สวีทดรีม ไนซ์ไนท์ครับผม”
“ครับ บาย” แล้วผมก็รีบเดินกลับไปที่โต๊ะ เห็นกรกำลังเรียกเด็กมาเก็บตังค์อยู่ครับ มันทำให้ผมรู้สึกดีกับกรขึ้นมานิดหน่อยตรงที่....ท่าทางคนอย่างกรคงไม่หลอกแดกผม(มั้ง?) เหมือนอย่างที่ผมเคยเจอมา เพราะกรเป็นคนจ่ายค่าข้าวต้มที่แพงเอาการอยู่ สองถ้วยร้อยแปดสิบ อีกอย่าง กรกินหางกุ้งด้วย....แปลกคน 555 กรบอกผมว่า
“มันเป็นอาหารเพื่อความงาม” น่าขันจริงๆ
.... พอเข้าไปในร้านในซอยสอง....ก็ตามปกตินั้นแหละครับ มีคนเข้ามาคุยมาจีบกรหลายคน แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เรียกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้ แม้ว่ามันน่าโมโหหรือควรไม่พอใจบ้างที่กรมากับผมแล้วไปคุยอยู่กับคนอื่น แต่ผมรู้สึกเฉยๆ นะ อยากทำไรก็ทำไปผมไม่แคร์ ผมยังแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าไม่สนใจเขาแล้วจะมากับเขาทำไม
‘นี้แกอยากจะคบกับไอ่กรเพื่อประชดไอ่แมทมันบ้างหรือไม่’ ผมถามตัวเอง
‘ใช่! แต่จะให้ทำอะไรหละ ในเมื่อกรมันก็คงจะไม่ชอบแก แล้วแกเองก็ไม่ได้ชอบกรด้วย’
‘แล้วแกจะมากับมันทำไมเนี้ย? แล้วยังจะไปโกหกแมทมันว่ากำลังจะเข้านอนแล้วทำไม?’ ผมถามตัวเองอีกรอบ
‘ไม่รู้สิ! เหมือนแค่อยากจะลองมีใครสักคนดูบ้างเพื่อประชดแมทมันมั่ง ก็ทีมันยังมีพี่ฐาได้เลยอะ’
‘แล้วไง? ก็ไม่ดีหรอ? มันมีพี่ฐานะดีแล้ว มันจะได้ไม่เที่ยวไปแรดๆ กับคนอื่นมั่วไปหมดไง ให้มันมีใครเป็นตัวเป็นตนไปเลยดีกว่า...จะได้มีแค่คนเดียว ระบุชัดตายตัวลงไปเลยว่าใคร ไม่ใช่เหมือนเมื่อก่อนที่เปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ แกจะได้ไม่ต้องมาคอยนั่งปวดหัวไงเวลาที่อิพวกนั้นมาตามจิกตามแย่งไอ่แมทของแก’ ผมบอกตัวเอง
‘แกคิดว่าอย่างงั้นหรอ? เอางั้นก็ได้! ความจริงมันก็น่าสงสารนะ ยังหนุ่มยังแน่น เวลามันอยากๆ ขึ้นมาแล้วมันจะทำยังไง? มันคงอยากจะมีคนช่วยมากกว่าช่วยตัวเอง ว่ามะ?’
‘ช่ายยยยยย! แล้วก็มันเคยแต่มีคนช่วยมาตลอดนิ จู่ๆ ต้องมาช่วยเหลือตัวเองในเรื่องแบบนี้....มันก็แปลกๆ อยู่นะ ดีแล้วหละแกให้มันมีคนช่วย’ ผมปลอบตัวเอง ‘งั้นสรุป...ไม่โกรธมันนะที่มันมีพี่ฐา แกเองก็ลองมองๆ หาๆ ใครสักคนสำรองไว้มั่งจิ’
‘พูดง่ายจังแก! แต่มันทำยากนะ ไม่สิ! ทำไม่ได้หรอก...ในเมื่อชั้นให้ไอ่แมทมันไปหมดแล้วทั้งใจ หมดชนิดที่ว่าไม่มีเหลือติดตัวเลยตอนนี้ แกเองก็น่าจะรู้ดีกว่าใครเพื่อนนะ’ ผมค้าน
‘ก็รู้.....งั้นแกก็คบไอ่กรมันไปเล่นๆ เอาไว้คุยแก้เซ็งไง ดีมะ?’
‘คงต้องทำอย่างนั้นแหละ ไม่มีทางอื่นแล้วนี้หว่า’ ผมบอกตัวเองอีกครั้ง ก่อนยกแก้วที่ข้างในเป็นน้ำสีฟ้าๆ ขึ้นซดรวดเดียวหมดแก้ว
“ไงนุ? ไม่สนุกหรอ? นั่งเงียบเลย โทษทีนะพอดีคนนั้นเขาเคยเจอกรมาก่อนนะเลยมีเรื่องคุยกันยาวเลย เบื่อปะ? โทษนะ”
“ไม่หรอก กรอยากทำไรก็ทำเหอะ นุไม่ว่าไรหรอก”
“แหม่! ใจดีจัง งั้นนุจะเอาไงอีกไหม? เดี๋ยวกรไปเอามาให้”
“บลูฮาวายแล้วกันครับ”
“แป๊บนะ!”
แล้วกรก็เดินแทรกหายไปในฝูงคนที่แออัดเบียดเสียดกันอยู่ในร้าน จะให้ผมโมโหกรหรอครับที่กรทำอย่างงี้? ก็ไม่นะ กรไม่ได้เป็นไรกับผม(แม้ว่าเราจะมาด้วยกัน) แถมตอนมา....กรก็ไม่ได้บังคับให้ผมมา แต่เป็นผมที่ตอบรับคำชวนมาเอง แล้วจะให้ผมไปโมโหกรได้ยังไงกัน
ใจผมตอนนี้แม้ว่าอยากจะหาใครสักคนมาเป็นตัวสำรองไว้คุยเล่นหรือจะเพื่อประชดไอ่แมทก็ตามที่เถอะ แต่บอกตรงๆ ว่าผมทำไม่ได้จริงๆ ทำไม่ลง เพราะอย่างที่บอก...ผมให้ใจแมทไปหมดแล้วทั้งดวง ไม่เหลือไว้ให้ใครอีกเลย แม้แต่ตัวเอง แล้วผมจะยังจะมีตาไปมองใครได้อีกครับ
แต่ยังไงซะ!....ในเมื่อกรอุตส่าห์เข้ามาทำความรู้จักกับผมก่อน ซึ่งผมคิดว่าเป็นบุญคุณมากๆ สำหรับคนหน้าตาไม่ดีอย่างผมที่จะมีใครสักคนเข้ามาคุยด้วย สิ่งที่ผมพอจะตอบแทนเขาคนนั้นได้ก็คือการติดต่อกับเขาไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะไปฝ่ายห่างหายไปเอง ถ้าผมคิดแปลกนี้....คุณว่าผมแปลกคนปะ?
....หลังจากเที่ยวเสร็จกันก็ไปค้างที่ห้องผม วันนั้นวุฒิอยู่ด้วยแต่เค้าหลับไปแล้วเมื่อผมไปถึง เรา(ผมและกร)ปูผ้านวมนอนกันที่พื้น ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ ดูอีกครั้ง นั้นไงครับข้อความเข้ามาใหม่ ผมรีบกดดูทันที่
‘รักนะหัวเหม่ง รู้ป่ะ?’
ทันทีที่ผมอ่านจบ เหมือนโลกรอบข้างหายไปหมดเลยครับ มีเพียงผมกับข้อความในมือถือนี้เท่านั้น แล้วจะไม่ให้ผมรักมันไงไหวหละครับพี่น้อง
ผมและกร...เราผ่านคืนนั้นไปด้วยเสียงกรนของผมครับ ไม่มีไรเกิดขึ้นแต่ประการใด รุ่งเช้าขึ้น ผมตื่นขึ้นมาก็เห็นกรนอนมองจ้องหน้าผมอยู่ ตาแป๋วเป็นลูกแมวเชียว
“ตื่นเร็วจัง”
“กรนอนไม่ค่อยหลับอะ มันแปลกที่”
แล้วผมก็ลงมาส่งกรขึ้น taxi กลับบ้านไป พอผมกลับขึ้นไปบนวุฒิผมก็บอกว่า ตอนที่ผมอาบน้ำ กรทำหน้าแสยะๆแบบดูถูกว่านี้หรอห้องพักของผมอะไรทำนองนี้ (คือมันค่อนข้างทรุดโทรมนะครับ) แต่ผมไม่สนใจคำพูดพวกนั้นเลย ไม่รู้เป็นเพราะอะไร อาจเป็นเพราะผมไม่ได้ใส่ใจในตัวกรเลยก็ว่าได้ แล้วผมจะไปใส่ใจกะคำพูดพวกนั้นของกรทำไมกัน เปลืองพื้นที่สมองน้อยๆ ของผมแย่เลย
...................................................................
ปล. แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....ลายมือโย้ๆ เย้ๆ สะกดผิดสะกดถูกบนกระดาษจดรายการซื้อของที่ตลาดของแม่ ซึ่งฉันพกติดตัวอยู่ตลอด ก็เป็นกำลังใจฉันได้อย่างมากเหลือเกินในยามที่ฉันท้อแท้และเหลียวมองหาไม่เห็นใครอย่างตอนนี้ :monkeycry2:
-
สงสัยเจ้จะโฮมซิคละม้าง :myeye: สู้ ๆ เจ้ แล้วมันจะผ่านไปเอง ทำใจสบาย ๆ :yeb:
เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วละ :teach:
ว่าแต่เจ้เอาของเก่ามาเล่าใหม่นี่นา ตอนนี้เขียนไปแล้วช่วงแรก ๆ แต่ไม่ได้เขียนเรื่องแมท
ตั้งใจหรือว่าลืมค่ะเจ้ :teach:
-
เห็นด้วยกับ shell นะเจ้
สงสัยโรคHomesickของเจ้จะกำเริบ เลยทำเอาเจ้เบอล
เราก็เอะ ทำไมตรูคุ้นๆเหมือนอ่านที่ไหนมาก่อน ของอิเจ้นี้เอง
-
เจงๆ เจ๊โฮมซิคแหละนะหมีก็ว่า
น่านะ เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วนี่นา ยังไงเจ๊ก็คงไม่อยู่โน่นจนแก่หรอกมั้งนะ
คิดซะว่าเป็นช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตแล้วกันเนอะ :yeb:
เจ๊เอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่ แต่มีรายละเอียดเพิ่มเข้าไปด้วย อ่านตอนแรกนึกว่าตัวเองเดจาวูอ่ะ เอิ๊กๆ
-
ถึงว่าจิ ไมมันคุ้นๆ :confuse:
เจ๊สองก้ออย่าทำงานหนักเกินล่ะ กายมะฉบายไม่พอ จิตใจจะไม่ฉะบายตามด้วยนะยิ่งไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองด้วย
ให้ใจเปงนาย กายเปงบ่าวนะจ๊ะเจ๊
สู้ๆนะจ๊ะเจ๊ :yeb:
-
โอ๋ๆ เจ๊สอง อย่าร้องนะๆ ตั้งใจทำงานกับเเต่งนิยายแป๊ปเดียวเวลาก็ผ่านไปละ เดี๋ยวเจ๊ก็ได้กลับเมืองไทยละ ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งคิดไรมากเลยเจ๊ ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่อะ เป็นห่วงนะครับ เอาใจช่วย ให้หายไวๆและได้กลับไทยเร็วๆนะครับ^^ :loveu: :catrun:
-
มาเยี่ยมไข้คับ :impress: รักษาสุขภาพด้วยนะคับ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ยิ่งมะได้อยู่กับครอบครัวแล้ว ป่วยทีนึงทั้งกายทั้งใจเลยคับ :monkeysad:
-
:yeb: Take care คร้าบเจ๊ หายไวๆนะคร้าบบ
ปล. วันนี้เหงาจัง :monkeysad2:
-
เจ้... อ่านที่เจ้เขียนแล้วน้ำตาแทบไหลอะ มันเศร้าหง่ะ เหงาจังด้วยคน
จำได้ตอนมาแรก ๆ ร้องไห้ด้วย...ครั้งเดียวที่รู้สึกเหงาจริง ๆ....แม่บอกว่าเค้าก็เป็นเหมือนกัน เราคงความรู้สึกเดียวกัน ให้เข้มแข็ง ลูกไม่เคยเป็นแบบนี้ เดี๋ยวมันจะผ่านไป มองสิ่งรอบตัว...เวลาผ่านไป มันก็ผ่านไปจริงๆ....ขอให้เจ้ผ่านมันไปได้นะ สู้สู้.....
เป็นกำลังใจให้เสมอ พักผ่านมาก ๆ หายไข้ไวๆ นะ อย่าหักโหมละ :yeb:
เรื่องเก่ามาเล่าใหม่ เป็นวิธีการนำเสนอเรื่องของเจ้ปะ อิอิ ดีดีเจ้ :monkeylove2:
ปล ชีสเค้กอะ ทำละ เด๋วเอามาลงให้นะ ตอนนี้ยุ่งมากมาย ไปก่องนะจ๊ะ
-
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....บางที....คราบน้ำตาอาจมาพร้อมความสุขก็เป็นได้
ถึง....มูมู่
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....เราจะไม่รู้ซึ้งถึงคุณค่าของความอบอุ่นหากเราไม่มีโอกาสได้เผชิญกับความเหน็บหนาวเพียงลำพัง
:monkeycry2: :monkeycry2:
ปล. เจ้ยังคงต้องร้องเพลงรอชีสเค้กต่อไปชิมะ?
.....................................
ถึง....น้องนัท MyLoVe
ขอบคุณมากสำหรับความห่วงใยที่ส่งผ่านตัวหนังสือมานะเคอะ
ปล. เจ้ขอโทษด้วย หากเจ้จะลืมตัวเผลอเขียนอะไรที่มันอ่านแล้วรู้สึกเหงาออกไป
.....................................
ถึง....คุณน้อย A GE
ขอบคุณนะเคอะที่เข้ามาเยี่ยมไข้ ก็เริ่มดีขึ้นแล้วหละเคอะ เพราะบอกกะตัวเองว่า "นี่หล่อน! หล่อนไม่มีเวลามานั่งป่วยนะยะ"
หายเลยอะ คำพุดของเจ้นี่ชะงัดมากๆ เลยเคอะ
ปล. อย่างที่คุณน้องว่ามาก็จริงนะเคอะ ห่างไกลครอบครัว....มันป่วยไปทั้งกายและใจจริงๆ
.....................................
ถึง....นังแดนนี่ ศรีอเวจี
สำหรับกำลังใจบูดๆ เบี้ยวๆ ของเธอนะ ชั้นจะเก็บเอาไว้อย่างดีเลยนะ
จะเก็บเอาไว้ลึกๆ ให้ลึกสุดลิ้นชักจนชั้นหาไม่เจอเลย อิอิ
ปล. กลับเมืองไทยเร็วๆ คือสิ่งที่ฉันฝันหาทุกเมื่อเชื่อวัน
.................................
ถึง...ป้าแน๋ว
ก็เพราะว่าใจเป็นนายกายเป็นบ่าวอย่างงี้ไงหละเคอะ ถึงป่วยก็ต้องเดินตากหิมะไปทำแลป
ก็เพราะอยากกลับบ้านเร็วๆ ไง อิอิ
ปล. สู้ๆ สู้แค่ตาย....เท่านั้นเอง :pigha2:
.........................................
ถึง....แก๊งค์สามซ่า น้องหมีเจี๊ยวเหม็น ยัยนู๋ shell และ ตาถั่วพูห์เน่าค้างปีขายไม่ออก
Home sick ไม่รู้เจ้สะกดถูกเปล่านะเพราะโง่ภาษา เลยหาสะมีฝรั่งไม่ได้เสียที
มันก็ไม่เชิงจะ โฮมซิกค์ หรอกนะ
แค่เหนื่อยๆ เลยเบื่อ.....
เบื่อๆ แล้วเลยท้อ...
ท้อๆ แล้วเซ็ง...จิตตกไปตามเรื่อง
ช่วงหนึ่งในชีวิตเหรอ? น่าจดจำดีนะ ว่าอย่างน้อย ฉันก็มีพวกเธอไว้คอยพูดคุยด้วย แม้จะต้องผ่านโลกเสมือนจริงอย่างอินเตอร์เน็ตก็เถอะ ขอบใจนะ
ปล. (อีกแระส์) ก็เจ้บอกแล้วไงว่าเจ้จาเล่าใหม่ตั้งแต่ต้นเลยว่าทำไมเจ้ถึงได้มาเจอกับคนเหล่านี้อะ :serius2:
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....บางสิ่งที่แลกมาด้วยคราบน้ำตา ก็ไม่มีค่าอะไรเลยในความคิดของฉัน แต่หากมันจะทำให้คนที่ฉันรักมีความสุขแล้วหละก็.... ฉันก็คงจะต้องฟันฝ่าเอามันมาให้ได้ แม้ว่าฉันจะเจ็บปวดเจียนตายก็ตามที
...........................................................
'ฉันผิดของฉันคนเดียวที่ปักใจรักเพียงเธอ
ฉันผิดของฉันคนเดียวที่ไม่คิดรักใคร....นอกจากเธอ'
ผมส่งข้อความนี้ไปหาแมทหลังจากนอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ อยู่บนเตียงเช้านี้
หรือไม่จริงครับ? พอดีมีเรื่องสะเทือนใจนิดหน่อยครับเมื่อวาน แต่อย่ารู้เลยว่าเรื่องอะไรเพราะว่าผมเองก็ไม่รู้จะเล่าต่อว่าไงดี
มันคล้ายๆ กับว่าค่อยๆ เก็บเล็กผสมน้อยแล้วระเบิดอะครับ
ผมก็อย่างเงี่นหละครับ....ถ้าไม่พูดก็ไม่พูด ทนสุดๆ ทนยังกะควาย
แต่พอทนไม่ไหวก็ ตูม!!
แล้วก็มานอนไม่ค่อยหลับอย่างงี้ไง
เอาเหอะ! ทนมันต่อไป
ว่าแต่....ทำไมผมต้องทนด้วย ใครใช้ให้ผมทน
ทนไปเพื่ออะไร
ถ้าอย่างนั้น....มันคงถึงเวลาที่ผมควรจะหาตัวช่วยแล้วใช่ไหมครับ
แล้วมันก็เกิดเรื่องนี้ตามมาครับ........
.......................................................
ผ่านไปประมาณสองสามเดือนได้มั่ง ผมก็โทรคุยกะกรไปเรื่อยๆ
ก็ไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ แต่มันเหมือนเป็นหน้าที่นะ เพราะว่ากรบอกว่าให้โทรหากรทุกวัน วันละครั้ง ผมก็เลยทำตามที่กรว่ามาเรื่อยๆ
“ทำไรกินกันอะครับผม” ผมโผล่หน้าเข้าไปถามเมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นสามบนหอพักพี่แบงค์ วันนี้เจ้านางสามคนจากเชียงใหม่ลงมาอีกแล้วครับหลังจากกลับไปแล้วเมื่อคราวก่อน
“เข้ามาสินุ แล้ววุฒิไม่มาด้วยหรอ?” พี่อันที่กำลังนั่งคนๆ อะไรสักอย่างในกระทะไฟฟ้าเงยหน้าขึ้นมาถามผม
“ไม่มาอะ ไปหาแฟนมัน แฟนมันโทรมาจิกแหละพี่”
“หรอ? แฟนมันใครอะ” อันนี้เสียงนังอ้วนกระเทยขะแมร์ครับ
“แฟนมันเป็นแดนเซอร์อยู่ RS หล่อสุดๆ เลยแหละอ้วน”
“หรอๆ? อยากเจอจัง” อันนี้เสียงพี่แบงค์เหี่ยว
“ว้าย! หล่อนจะไปจิกของเขาอีกหละสิ อันนี้ไม่ดีนะเคอะคุณเพื่อน...บาป” อิพี่แบงค์สวยร้องขึ้นจากบนที่นอนที่หล่อนเกลือกกลิ้งไปมาอย่างสบายอุรา
“มันกลัวซะที่ไหนกันอิพวกนี้” พี่อันว่า
“ก็ชั้นสวยซะขนาดนี้ พวกนั้นมันมาเองตะหากชั้นไม่รู้ไม่เห็น” อิพี่แบงค์เหี่ยวไหวไหล่ประมาณว่าชีสวยมาก
“คะ! สวย” อิอ้วนแหน็บเข้าให้ ผมเลยหลุดขำกิ๊กออกมา สงสัยพี่แบงค์เหี่ยวชีคงเห็น....ชีเลยว่า
“อย่างน้อยก็สวยกว่าคนแถวๆ นี้แหละ”
“สวยกว่าใครหรอพี่แบงค์” ผมถามยิ้มๆ
“อ้าว! เขาก็ว่าหล่อนนะสิยะ ยังไม่รู้ตัวอีก” ชีว่าผมเข้าให้
“นั้นอะสิ! แต่จะว่าไปแล้ว....อย่างนุนี้ไม่น่าเกิดมาเป็นเกย์เลยเนอะ เสียชาติเกิดหมด สวยก็ไม่สวย ไม่น่าเลย” อันนี้นังอ้วนครับ ไม่รู้ทำไมอิสองตัวนี้มันแท๊คทีมกันถล่มผมจังเที่ยวนี้ ตูไปทำอะไรให้พวกเมิงฟะ?
“คะ! อิชั้นนะไม่สวยทราบดีแล้วคะ ไม่ต้องย้ำ แต่อิชั้นก็อยากจะบอกว่าอิชั้นผิดหวังเล็กๆ ตอนเจอพวกเธอสองคน”
“ทำไม?” พี่อันที่กำลังหย่อนหมูยออุบลใส่ก๋วยจั๊บญวนในกระทะไฟฟ้าชะงักมือเงยหน้าถามผม
“ก็ตอนแรกที่พี่ให้เราเตรียมงานสมโภชนะ เราก็นึกว่าจะมีเจ้านางจากเมืองฟ้าเมืองเหนือนางไหนร่อนกายาลงมามาใต้อย่างกรุงเทพแบบนี้ ที่ไหนได้ก็กะอีแค่นังพวกกระหรี่กำแพงดินสองตัว เชอะ! ต่ำศักดิ์สิ้นดี”
พอผมพูดออกไปเสร็จเชื่อไหมครับว่าห้องทั้งห้องเงียบไปหมดเลยเหมือนมีใครมาหยุดเวลาเอาไว้อย่างนั้นแหละ
‘เคล้ง!!’
เสียงพี่อันทำตะหลิวหลุดจากมือลงกระทะปลุกทุกคนให้ตื่นจากภวังค์
“อัน! ชั้นกลับก่อนนะ” อิพี่แบงค์เหี่ยวพูดแล้วก็ลุกออกไปจากห้องทันทีแล้วก็ตามด้วยนังอ้วน เหลือเพียงผม พี่อันกับพี่แบงค์สามคนเท่านั้น
“คราวหน้าพี่ขอแบบที่มันซอฟท์ๆ กว่านี้หน่อยนะเธอ” แล้วพี่อันก็คนก๋วยจั๊บในกระทะต่อไป
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก เปรี้ยวมากเลยคะคุณน้อง ดีแล้วแหละ! พวกชีจะได้หยุดปากหมาเสียมั่ง ชั้นหละก็เจอมาหลายแล้วเหมือนกันแต่ไม่กล้าสวน.....เกรงใจเพื่อนเลิฟ” พี่แบงค์สวยว่าไปนั้น
“เอาน่าแก! มันก็เพื่อนชั้นนะ อย่าให้มันหมางใจกันไปเลย ชั้นคนกลาง”
“ก็ได้พี่ แต่อย่าให้มาพาดพิงมาถึงผมอีกหละ เรื่องด่ากันเนี้ยเกิดมาผมยังไม่เคยแพ้ใครเลยนะ”
“เออๆ อ๊ะ! กินได้แล้ว” พี่อันพูดพลางตักแบ่งใส่ถ้วยให้ผมกะพี่แบงค์
“อืมพี่!”
“อะไร ไม่อร่อยหรอ?” พี่อันว่า
“ไม่ใช่....ผมจะบอกว่าช่วงปิดกีฬามหาลัยนะ ผมจะขึ้นไปหาพี่ที่เชียงใหม่นะ”
“ไปทำไม?” พี่แบงค์ถาม
“ไปหาผัว”
“กรีดดดดดดดดดดดดดดด ที่มีอยู่ยังไม่พอหรอคะคุณน้องจะเอาให้ครบสี่ภาคเลยหรือไงเคอะ?” พี่แบงค์ว่า
“อ้าว! ก็ที่พี่ยังมีผัวครบทุกเขตในกรุงเทพฯได้เลย ทำไมผมจะมีครบสี่ภาคมั่งไม่ได้ห๊า?”
“นี่ๆ พอเลยทั้งสองคน เอาจริงๆ ดิ” พี่อันยื่นตะหลิวมาทำท่าจะเคาะกะบาลพวกผมสองคน พวกเราเลยหยุดเถียงเล่นๆ กันก่อน
“ก็ไม่มีไรมากหรอก ก็แค่...... ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ผมดูดเส้นก๋วยจั๊บเส้นยาวเข้าปากเสียก่อน
“ก็อะไรยะ?” พี่แบงค์ถาม
“ก็แค่ไอ่แมทมันจะขึ้นไปแข่งกีฬาเปิดกระป๋องหอยดงหอยดองสิบจอบสิบเสียมเหลี่ยมทองอะไรของมันไม่รู้ที่แม่โจ้ แล้วช่วงนั้นเราก็จะขึ้นไปเก็บตัวอย่างแถวภาคเหนือพอดีอะ พอขากลับเลยกะว่าจะนัดเจอกันที่เชียงใหม่แล้วค่อยลงมากรุงเทพฯ พร้อมกัน”
“แหม่! เปรี้ยวนะคะ เสียดายจังพี่ไปด้วยไม่ได้ อิจฉาคนได้ไปเที่ยวท้าลมหนาวกะสะมีที่เชียงใหม่ อิอิ ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด” พี่แบงค์บ่นไปซู้ดก๋วยจั๊บเข้าปากไป
“อืม....ก็เอาสิ แล้วอาจารย์ไปกับเธอด้วยหรือเปล่า? เห็นบอกพี่ว่าแกจะขึ้นไปช่วงนั้นเหมือนกันนิ”
“ก็ทริปเดียวกันนั้นแหละพี่ ไปรถตู้ กว่าจะถึงเชียงราย กุนั่กันหอยบานพอดี”
“ระวังบานแล้วผัวไม่รักนะเคอะคุณน้อง” พี่แบงค์แซวผมยิ้มๆ “แล้วเธอจะออกมาหาอันได้ไงเคอะ?” พี่แบงค์ว่า
“แหม๋พี่! แก่ขนาดนี้แล้วอาจารย์เขาคงไม่ห่วงอะไรมากนักหรอก ก็บอกว่ามานอนกะพี่อันไง เท่านี้ก้เรียบร้อย อาจารย์ไว้ใจพี่อันอยู่แล้วเนอะ ว่ามะพี่?” ผมหันไปพยักหน้าถามพี่อัน ส่วนฝ่ายนั้นก็มัวแต่สนใจเก็บกวาดห้องอยู่นั้นแหละ แม่รักความสะอาด ชิส์! “ เออพี่! เห็นอาจารย์บอกว่าจะให้พี่พาไปเก็บตัวอย่างบนสันกู่ด้วยแหละ”
“แล้วจะมายุ่งอะไรกับชั้นเนี้ย” พี่อันโวย
“สงสัยเขาคงคิดถึงหล่อนไง อิอิ” พี่แบงค์ว่า
“พอจะใช้งานหละคิดถึงมาเชียว แต่ช่างเหอะ! มันจะมีอะไรนักหนาบนสันกู่นั่น ชั้นไม่เห็นจะมีอะไรเลย”
“เปลี่ยนเรื่องๆ ตกลงแล้วคืนนี้เราจะไปไหนกันดีเคอะ?” อิพี่แบงค์สวยจั่วหัวเรื่องสนทนาใหม่
“ก็ที่เดิมนั่นแหละพี่ ไปที่ใหม่มันไม่คุ้นอะ กลัวโดยตีหัว” ผมเสนอเพราะคราวก่อนไปรัชดาซอยสี่มา ผู้ชายเถื่อนมาก ตุ๊ดส์อย่างพวกผมรับไม่ได้ ถอยทัพแทบไม่ทัน สุดท้ายก้กลับมาตายรัง...อตก.
“เออ งั้นโทรไปชวนไอ้เก่งด้วยดีกว่า” ไอ้เก่งนี้สามีพี่อันที่ กทม. ครับ
..........................................................
‘นังอ้วนรับสาย รับสายสินังอ้วน นังอ้วนรับสายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’
ผมกำลังจะแต่งตัวออกจากห้องก็มีโทรศัพท์เข้ามาครับ ใครกันนะมันช่างมันขัดจังหวะเสียจริง อุตส่าห์มีโอกาสทองทั้งทีเพราะไอ่วุฒิไม่อยู่....ไปกะเมียมัน เลยกะว่าจะแรดให้เต็มคราบเสียหน่อยวันนี้ ขอดูก่อน เอ๊ะ! เบอร์ใครวะ? ไม่คุ้นเลยวุ้ย
“ดีครับ ใครครับผม?” เก๊กเสียงแมนสุดๆ
“ผมเองครับ”
“ผมเองนะผมไหน?” ตูถามดีๆ ดันมาเล่นลิ้นซะงั้น กำลังเริ่มจะอารมณ์เสียเล็กๆ
“อเล็กซ์ไง จำเสียงไม่ได้เหรอครับ?” แล้วตูจะต้องไปจำเสียงเมิงทำพระบิดาอะไรไม่ทราบ?
“อเล็กซ์ไหนหว่า ชื่อไม่คุ้นเลยอะ”
“โห! อะไรกันลืมง่านจังนิคนเรา วันก่อนยังขึ้นไปเต้นด้วยกันบนเวทีอยู่เลย”
“อ้อๆๆ! ใช้อเล็กซ์ที่หาดใหญ่ปะ? แล้วเอาเบอร์เรามาจากไหนเนี้ย?”
“ขอมาจากเพื่อนนุที่ชื่อโอ้ไง วันก่อนเจอโอ้ที่เที่ยว” อิ...นางงงงง.....โอ้......ฮืมๆๆๆๆ งานดีนักนะแกเห็นที.....เดี๋ยวคงจะต้องโทรไปคิดบัญชีกะมันเสียหน่อยแระ
“ครับ แล้วไงโทรมา?”
“คือตอนนี้ผมมากรุงเทพฯ อะครับเลยโทรมาหาเจ้าถิ่นให้พาเที่ยวหน่อย” มันว่างั้น
“อ้าวเหรอ?! เออ...ผมก็กำลังจะออกไปแหละ ไปด้วยกันไหม?”
“ไปครับไป ไปแถวไหนกันอะครับ?” แมร่งรับคำเร็วจริง ตูชวนตามมารยาทนะเฟ้ย
“ไปแถว อตก. รู้จักเปล่า?” ผมพูดตอนนั่งใส่รองเท้าอยู่หน้าห้อง
“ครับๆ รู้จักครับ นายจะไปนั่งร้านไหนกัน?”
“คงเป็นร้านตรงตีนสะพานลอยอะนะ แต่ยังไม่รู้เลยว่าร้านไหนต้องรอถามเพื่อนๆ ก่อนนะ”
“หรอครับ? ผมนึกว่าเราจะไปกันแค่สองคน”
“เฮ้ย! บ้าดิ ใครจะไปเที่ยวคนเดียว ก็บอกแล้วไงว่ากำลังจะออกไปก็แสดงว่าต้องมีเพื่อนไปด้วยดิ”
“แล้วไปกันกี่คนครับ”
“สี่รวมทั้งนาย”
“งั้นผมถึงแล้วจะโทรไปหานะครับ”
“อืมๆ แล้วเจอกันนะ” ผมวางสายแบบงงๆ มันโทรมาได้ไงของมันนะผมเลยโทรไปหาไอ่ตัวต้นตอ
“ว่าไงแก? งานดีจังเลยนะช่วงนี้” ผมเปิดประเด็นโจมตีมันทันทีครับ
“อะไรของแกวะ ชั้นไปทำอะไรให้แกอีกหละ?” โอ้มันถามผม
“ก็แสล่นไปเที่ยวแจกเบอร์มือถือชั้นให้ใครต่อใครไง?”
“เบอร์มือถือแก? ให้ใคร?”
“แกไม่ต้องมาทำไก๋เลยโอ้ ก็ไอ่อเล็กซ์มันบอกว่ามันได้เบอร์มือถือชั้นมาจากแกตอนเจอกันที่เที่ยว”
“อเล็กซ์ไหน?”
“ไอ่อเล็กซ์มาเลย์ไง”
“อเล็กซ์มาเลย์.....” โอ้มันทำเสียงนึกๆ “เฮ้ย! แต่ชั้นไม่เคยเจอมันเลยนะแก หลังจากตั้งแต่วันนั้อะ แล้วชั้นจะไปเอาให้มันได้ตอนไหน?”
“แต่มันบอกว่าแกเป็นคนให้นะ!” ผมย้ำ
“ไม่รู้โว้ย! แต่ที่แน่ๆ ชั้นไม่ได้เป็นคนให้มันแน่นอน”
“แล้วมันได้เบอร์ชั้นมาจากไหนวะ?”
“ชั้นจะไปรู้กับแกเรอะ? ไงแกก็ลองถามมันใหม่ดูสิว่ามันเอามาจากไหน?”
“เออๆ เนี้ยชั้นกำลังจะไปเจอกันมัน แล้วไงจะโทรรายงานผลนะจ๊ะ”
“เออ....ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะแก ชั้นว่ามันแปลกๆ วะ”
“ไม่ม้างงงงงงงงงง แกหละก็ แล้วคุยกันนะ อืม บายๆ” ผมรอให้โอ้วางสายก่อนแล้วค่อยวางสาย ผมก็งงๆ อยู่นิดหน่อยอะนะว่าไอ้อเล็กซ์มันได้เบอร์มือถือผมมาจากไหน เดี๋ยวเจอหน้ามันแล้วถามให้รู้เรื่องดีกว่า
.........................................................
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....ถึงเราจะรีบเร่งแค่ไหน หากถ้าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นใจไปด้วยกับเรา สิ่งเดียวที่เราทำได้ คือ อดทนรอต่อไป :sad4:
-
โอเคเจ้ สรุปว่าเจ้ไม่ได้ลืมแต่ตั้งใจเล่าใหม่ตั้งแต่ต้นนะ :teach:
แล้วตัวช่วยของเจ้นี่ กร หรือว่า อเล็กซ์ละ รอลุ้นอยู่ :like2:
ปล.เป็นกำลังใจให้เจ้นะคะ :like6:
-
เจ๊สองมาต่อละหรอ อิๆๆจะเก็บเอากำลังใจผมไปเก็บไว้ลึกขนาดนั้นเลยหรอใจร้ายจังนะเจ๊เนี่ย :dont2: แต่ก็เอาเถอะยังไงก็ยังเป็นกำลังใจให้เจ๊ต่อไปอยู่ดี :laugh3: เอาชีวิตรอดมาให้ได้ละเจ๊อย่าไปโดนหิมะกลบฝังซะที่นั่นเลยนะ :5774: 5555
-
งงจริงๆด้วย ตาเอล็กซ์อาวเบอร์เจ๊มาจากหนายย ซับซ้อนซ่อนเงื่อนซะจริง :untrust:
อ้อ..... เข้าใจแระว่าเจ๊ตั้งใจจะเล่าถึงความเดิมตอนที่แล้วววววววววว :myeye:
ปล. เจ๊สองสู้ๆๆ สู้กะความหนาวและความเหงาให้ได้นะ :yeb:
-
อ่ะ ตกลงเค้ามาจีบเจ๊ชะมะคับ :interest: จีบจริงๆหรือว่าเปนแผนทำลายความรักของเจ๊ อ่ะ :confuse: มาต่อไวๆเลยนะคับ
ปล, อากาศดีขึ้นรึยังคับ หวังว่าจะเจอวันที่อากาศโปร่งแดดเยอะๆไวๆนะคับ จาได้หายหดหู่ :3059:
-
เอ๊ะ รึว่าจะเป็นแผนลองใจเจ๊ของแมทนะ รึอเล็กซ์จะเป็นฆาตกร เป็นโจรหนีคดี :untrust:
พอดีกว่ายิ่งคิดยิ่งออกทะเล เอิ๊กๆ
เจ๊สู้ๆนะ เอาชนะตัวเราเองให้ได้
เป็นกำลังใจให้นะครับ :yeb:
-
มาต่อแล้วครับ
เรื่องราวของเจ้มันซับซ้อนหรือ
ไม่นะ......เจ้อุตส่าห์เขียนให้เคลียร์สุดๆ แล้วนะ แต่อาจจะเป็นเพราะมันมาจากเจ้ฝั่งเดียงไง
เรื่องบางเรื่องมันเลยไม่ค่อยปะติดปะต่อ เพราะว่าบางอย่างที่เจ้ทำลงไปแล้วเจ้ก็ลืมติดตามผลอะ
ถ้าไอ่แมทไม่เอามาบอกหรือผลที่เกิดขึ้นมันส่งผลชัดเจนอย่างเรื่องของไอ่วุฒิกะนังเรียวนรกนั้น เจ็ก็จะไม่เขียนลงไป
เพราะไม่รู้ว่าลับหลังเจ้ มันเกิดอะไรขึ้น เพราะเจ้ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของนังบอลหน้าวอก เรื่องที่บ้านของแมท เรื่องของพี่ฐา
เรื่องพวกเนี้ย ถ้าแมทมันไม่เล่าให้ฟังเจ้ก็ไม่มีทางรู้ (อาจจะมีไอ่โอ้คาบข่าวมาบอกบ้างนิดหน่อย)
อีกอย่างนิสัยเจ้เองก็...ถ้าพูดแล้ว เคลียร์กันแล้วก็จบไป ไม่มีรื้อฟื้นขึ้นมาพูดซ้ำสอง จบเป็นจบ
แล้วถ้าสงสัยก็จะไม่ถามถ้าคู่กรณีไม่เป็นฝ่ายบอกเอง นิสัยนี้ไม่ค่อยดีนะเคอะ อย่าเอาเยี่ยงเด็ดขาด อิอิ
............................................................
“สนุกดีจังเลยนะผับที่นี่ แต่เล็กไปหน่อย” ไอ่อเล็กซ์มันว่า
“ก็ผับห้องแถวนะจะเอาไรมากแก” เริ่มสนิทผมก็เปลี่ยนสรรพนามทันที
“คุณๆ ขอเบอร์หน่อยสิ” เสียงคนที่เดินเข้ามาสะกิดไอ่อเล็กซ์ครับ
“อะไรครับ” มันถามเขา
“เขามาขอเบอร์โทรฯ ก็ให้ไปซิคะ” พี่แบงค์ว่า ส่วนพี่อันก็ยืนยิ้มๆ วางท่าไฮโซตามฟอร์ม...พอเมาแล้ววิญญาณเกย์ไฮโซเข้าสิงทุกทีสินาพี่ผมคนนี้
“เดี๋ยวพี่ไปจ่ายตลาดก่อนนะแล้วเดี๋ยวมา” แล้วพี่แบงค์ก็หายวับไปกลับฝูงเกย์ชนมากหน้าหลายตาทันทีปล่อยให้ผมยืนอยู่กับพี่อัน อ้อ! มีไอ่อเล็กซ์อีกคน
วันนี้ไอ่อเล็กซ์มันขายดีครับ ตั้งแต่อยู่ในร้านแหละ สงสัยจะหน้าใหม่เลยขายดีเป็นพิเศษแต่มันก็โอนะครับหุ่นมันก็ดีนะ น่ากินเชียวหละ แต่หน้านี่....ผมไม่แน่ใจเพราะว่าวันนี้มันใส่แว่นมาเที่ยวอีกแล้ว เจอทีไรใส่แว่นตลอด สงสัยจะตาเหล่หรือไงวะ? แต่ก็...อืม...ใส่แล้วก็น่ารักดี ตัวมันขาวๆ ท่าทางจะตี๋หิด อิอิ หรือคืนนี้จะกินมันดีน้อ ยิ่งขายไม่ออกเสียด้วยสิวันนี้
..............................................
“แล้วเจอกันตอนบ่ายๆนะ” พี่แบงค์ก้มลงมาลาผมกับไอ่อเล็กซ์หลังจากลงไปแล้ว หอพี่แบงค์ อยู่แถวอนุสาวรีย์ชัยครับเลยถึงก่อนหอผม เรานัดดันว่าพรุ่งนี้บ่ายๆ จะไปเดิน JJ กันครับ นั่งกันมาสักพักหนึ่งผมก็ถามมันว่า
“แล้วนายจะไปด้วยจริงหรอ?”
“ไปสิ! เพื่อนนุน่ารักทุกคนเลย ตลกดี ผมชอบ” มันตอบ
“ตรงไหน? เอาเหอะแล้วจะโทรตามแล้วกันแล้วค่อยมาเจอกันที่สถานีรถไฟฟ้าตรงสะพานตากสินนะ”
“อ้าว! แล้วนุจะไม่ค้างเป็นเพื่อนผมหรอครับคืนนี้ ผมนอนคนเดียวเหงาแย่” มันขวนผม
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยส์ :like2: อย่านะ อย่านะเมิงงงงงงงง ตูยิ่งอยากๆ อยู่ ทำมาเป็นชวนแล้วก็กินซะเลยนี่
แต่เออก็ดีนะ! กินมันเล่นๆ ดีกว่า ไอ้วุฒิก็ไม่อยู่ ไอ่แมทก็แรดดีนัก หาทางเอาคืนมันมั่ง คิดไปคิดมาก็คันอีกแล้วครับ ไม่รู้สิทำไมเกิดอาการแบบนี้ขึ้นอีกแล้ววะ? คล้ายๆ กับคราวที่ผมอยากจนถึงขั้นต้องเริ่มต้นกับไอ่แมทเองเลยคราวนั้นไง แต่คราวนี้ท่าทางมันจะแรงกว่าคราวก่อนนะแถมมึนลืมตาแทบจะไม่ขึ้นเลยวุ้ย อิร้านมันเอาเหล้าบ้าอะไรมาขายให้ตูกินเนี้ย!? ผสมเหล้าแห้งลงไปด้วยหรือเปล่าวะ
“ไม่เอาอะ เมาแล้ว อยากกลับไปนอนห้อง” คนดี? อย่างผมตอบไป
“งั้นผมไปนอนห้องนุด้วย” มันยังตื้อ
“ไม่เอา! ห้องรกกกกกกกกกกกกกกก” ผมเริ่มตอบยาวๆ ไม่ได้แล้วครับ
“งั้นนุค้างกับผมนะ” มันเอามือมาโน้นคอผมไปใกล้ๆ มัน แล้วลงมาซุกซอกคอผม เหมือนมันเอาอะไรเย็นๆ มาป้ายผมเลยอะ
“เฮ้ย! ทำไรวะ” ผมกะว่าจะผลักมันออกแต่ทำไมผมไม่มีแรงเลยอะครับ มันร้อนๆ วูบๆ มึนๆ งงๆ ยังไงก็ไม่รู้ครับ
“อย่าดูด!!” ผมร้องห้ามมันที่กำลังฝากรอยไว้บนคอผม
“ดูดสิดี จะได้เสียวๆ พี่ขับเข้าไปจอดเลยครับ”....
...... “ถึงแล้วครับ ลงได้แล้วครับคนดี” ไอ่อเล็กซ์มันบอกผม ผมก็มึนๆ งงๆ ตาลายมากเลยครับ อยากจะขัดขืนก็ไม่ไหวไม่มีแรง ผมว่าความจริงผมไม่ได้กินจนถึงขั้นเมาขนาดนี้นะ
ผมพยายามมองไปรอบๆ เพื่อดูว่าเป็นแถวไหน พยายามรวบรวมสติสุดริ้ด แต่เหมือนโลกมันหมุนๆ ยังไงไม่รู้ครับ น่าจะเป็นแถวๆ สีลมนะ เพราะคุ้นๆ แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะมันมืดแล้วก็ตาลายมากๆ หูผมก็ได้ยินเสียงคนพูดอยู่ข้างๆ แต่จับใจความอะไรไม่ได้เลย เหมือนตัวผมสูญเสียความควบคุมตัวเองยังไงยังงั้นเลยอะครับ
ผมเดินตามแรงจูงไปแบบเบลอๆ งงๆ ผมรู้สึกว่ามันมีความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นในร่างกายของผมอีกแล้วครับ ความรู้สึกเหมือนกับวันนั้น....วันที่ผมขย่มไอ่แมทแต่ว่าอันนี้มันแรงกว่ามากเลยครับ มันร้อนวูบวาบต้องหน้าอก บั้นท้ายแล้วก็ตรงนั้นอะ ผมเอามือขยุ้มอกตัวเองแล้วก็แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง
ไม่รู้ว่าคนที่จูงผมพาผมมาที่ไหน ผมมองอะไรไม่ชัดเลยครับภาพมันเลือนมากๆ เหมือนผมจะได้ยินเสียงคนคุยกันครับ มีกันหลายคนเลยแต่ไม่รู้ใครมั่งแล้วผมก็ถูกผลักให้ล้มลงครับ มีคนล้มลงมาทาบทับผมไว้ครับ มันจูบปากผมครับ
เสื้อผ้าผมถูกถอดออกหมดเลยครับ ผมจำไม่ได้ว่ามันถูกถอดไปตอนไหนโดยใครแต่ที่แน่ๆ ผมร้อบวูบวาบไปทั่วตัวเลยครับ ถูกจับถูกสัมผัสตรงไหนก็เหมือนว่าผมจะพอใจให้เขาจับต้องตัวผม มีคนแหกขาผมออกครับแล้วเอาอะไรเย็นๆ ไม่รู้ป้ายที่ด้านหลังผม
“โอ้ย!” ผมร้องออกมาได้เท่านี้ครับแล้วก็พยายามผลักมันออกไปแม้ว่าผมจะอยาก....มากแต่สติที่เหลือเพียงแค่นิดเดียวของผมบอกให้ผมไม่ทำอย่างนั้น ผมพยายามเตะขาเพื่อถีบมันออกไป
‘เปรี้ยะ’
หน้าผมโดนเต็มๆ เลยครับ ชาร้าวไปทั้งแถบซีกหน้า ผมได้รสเค็มปะแล่มๆ ในปากด้วยครับ ผมเลยพยายามดิ้นรนมากขึ้น มันเลยลุกออกจากผมไป ผมก็พยายามตะเกียกตะกายหนีมัน แต่ก็ไม่ไหวครับ มือไม้มันอ่อนไปหมดเลย แล้วก็รู้สึกเหมือนมีใครเอาเข็มมาจิ้มแขนผมแล้วเหมือนฉีดอะไรสักอย่างเข้ามา จากนั้นผมก็เบลอมากขึ้นจนไม่รู้เรื่องอะไรอีกต่อไป
...........................................................
“อู้ย!!!!!!!!!” ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัวเลยครับ ผมสะบัดหัวไปมาและพยายามลืมตาแล้วปรับโฟกัสเพ่งมองไปรอบๆ เหมือนห้องในโรงแรมเลย
ใช่สิ! เมื่อคืนเราไม่ได้กลับห้องนิ....ผมคิด...เรากลับมาพร้อมไอ่อเล็กซ์ แล้วก็.....
ผมเหลียวมองหามัน มีใครไม่รู้ครับนอนหันหลังอยู่ข้างๆ ผมด้านซ้าย ส่วนด้านขวาไอ่อเล็กซ์ครับ
“เฮ้ย! พวกเมิง” ผมร้องขึ้น
“อารายยยยย” ไอ่อเล็กซ์งัวเงียๆ ผงกหัวขึ้นถามผม “อยากโดนอีกหรือไง?”
“โดนแมร่งอะไรเมิง? เมื่อคืนเมื่อฉีดอะไรใส่กู?”
“ก็เฮฯ นิดหน่อย แค่นี้ไม่ติดหรอก หรือว่าอยากลองเพิ่ม เดี๋ยวๆ รอให้กูตื่นก่อน เมื่อคืนแมร่ง! เมิงนี้เอามันส์ดีจริง”
“สาด! เมิง....เมิง....” ผมทั้งโมโหทั้งยังมึนๆ หัวอยู่แล้วก็งงแถมตกใจด้วยเมื่อได้ยินคำว่า “เฮฯ” จากปากมัน ผมทำไรไม่ถูกเลย
“เออนา..นอนต่อเหอะ หรือว่าอยากให้กูเอาเมิงอีก กูไม่ไหวแระ เมื่อคืนกูล่อไปสาม ไปสะกิดไอ้เพชรแมร่งแล้วกันเมื่อคืนมันออกไปรอบเดียวเอง” แล้วมันก็ทำท่าจะนอนต่อครับ
ผมเลยก้มสำรวจตัวเอง อ๊ะ! ผมไม่รู้จะบรรยายไงดีครับ ตัวผมที่พ้นผ้าห่มขึ้นเป็นรอยฟันกัดจนห้อเลือดเต็มไปหมดเลยครับ แล้วยังมีคราบอะไรต่อคราบอะไรไม่รู้เต็มตัวเต็มหัวเต็มหูเต็มหน้าผมไปหมดเลย น่าขยะแขยงมากผมเองยังขยะแขยงตัวเองเลยครับ
ผมลืมตัวลุกพรวดพรากขึ้นยืนครับแล้ว....
‘โครม’
ผมล้มลงบนพื้นพรมครับ หน้าเกือบฟาดกระแทกกับขอบผนักพิงเก้าอี้ที่มันถูกลากมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“แล้วนั้นจะไปไหน?” ผมหันไปดูก็เห็นทั้งไอ่อเล็กซ์และอีกคน...ไอ้เพชรลุกขึ้นมานั่งหัวยุ่งดูผมอยู่ทั้งสองคน ไอ่เพชรมันส่ายหน้าแล้วเดินมาพยุงผมให้ลุกขึ้น ส่วนไอ่อเล็กซ์ยังนั่งดูอยู่เฉยๆ ตัวไอ่เพชรมันไม่มีอะไรติดตัวเลยครับ มันเดินโทงๆ มาพยุงผมที่โทงๆ พอๆ กันให้ขึ้นไปนอนบนเตียง
“นอนต่อเหอะเดี่ยวบ่ายๆ ตื่นแล้วจะพาไปส่งห้อง” ไอ่เพชรมันว่า
“ไม่! กูจะกลับตอนนี้เลย พวกเมิงไม่ต้องมาแตะต้องกู สาด ไปให้พ้นกูเลยไป”
“เมิงนิเรื่องมากจริง กูก็ผัวเมิงคนหนึ่งเหมือนกันนะเมื่อคืนนี้เมิงจำไม่ได้แล้วหรือไง เดี๋ยวปั๊ด” ไอ่เพชรเงื้อหลังมือขึ้นทำท่าเหมือนจะตบผม
“อย่าทำมันเลยไอ่เพชร” เสียงไอ่อเล็กซ์ห้ามขึ้นเสียก่อน “มันไม่ขึ้นมาบนนี้เมิงก็เอามันตรงนั้นแหละวะ เปลี่ยนที่มั้ง เยสกันแต่บนเตียงมันจะไปมันส์อะไรลองเอากันบนพื้นมั่งดิว่าจะรู้สึกไง”
“เออแมร่งวะ ไอเดียดีนิเมิง มา! กูเยสเมิงต่อนะ” มันหันมาพูดกับผม
“ไปเยสแม่เมิงโน้น อย่ามายุ่งกับกู”
‘เปรี๊ยะ!’ หน้าผมหันไปตามแรงกระทบที่ฟาดลงมา
“เล่นถึงแม่เลยหรือเมิง? ปากดีอย่างนี้มันต้องเอา-คะ-วะ-ยะ-ยัดปาก” แล้วมันก็บีบขากรรไกรให้ผมอ้าปากออก “อมเข้าไป ดูดดีๆ นะเมิง ถ้าเมิงกัดแม้แต่นิดเดียวกูเอาตายแน่ เออดี! อย่างนั้นแหละ”
“อ๊ะ! เควาย” เสียงไอ่อเล็กซ์ที่อยู่บนเตียงบอกเมื่อโยนหลอดอะไรบางอย่างมาให้ไอ้เพชร
“เออ..ขอบใจ นอนคว่ำลงไปเลยเมิง หันตูดมาทางนี้ แมร่งรูเมิงนี้เยสมันส์จริงๆ มิน่าไอ้แมทแมร่งถึงได้ไม่ยอมทิ้งเสียที สงสัยแมร่งติดใจรูเมิง 555 คราวนี้กูจะอัดให้รูบานเลยเมิง” มันพูดพลางแล้วก็เอาเควายป้ายผม แล้วจู่ๆ มันก็ยัดแท่งร้อนของมันเข้ามาในตัวผมทันที
เจ็บมากเลยครับ มันแสบมากๆ แต่ผมก็ไม่มีแรงจะไปขัดขืนมันครับ เหมือนมันยังมึนๆ งงๆ อยู่เลยตอนนี้ ปลายมือปลายเท้าก็ยังชาๆ อยู่เลยครับ หน้าผมครูดไปครูดมากับพื้นพรมตามแรงกระแทกของไอ้เพชรจากด้านหลัง
“แมร่งเมิงนี้ขี้เยสจริงๆ เลยวะไอ่เพชร 555” ไอ่อเล็กซ์ขว้างหมอนลงมาถูกแขนไอ่เพชรที่กำลังกดหลังผมลง
“เออแมร่ง ก็เมื่อคืนเมิงล้อไปตั้งสามรอบกูได้แค่รอบเดียวยังน้อยกว่าเมิงตั้งสองกูก็ต้องรีบสิวะ เมิงอย่าพูดมาก เดี๋ยวกูหด....เยสไม่มันส์
กันพอดี”
“5555 เออ....กูไม่กวนแล้ว นอนต่อดีกว่า เยสกันเบาๆ นะโว้ยอย่าร้องเสียงดังกูจะนอน แต่ไม่เอาดีกว่า” มันเดินโทงๆ ลุกมาจากเตียงมาหยุดนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าผม “อะ! ดูดให้กูหน่อย” มันจิกหัวผมขึ้น “ดีๆ นะโว้ยเมิง กูไม่ทำก็จริงแต่ถ้ากูทำกูทำเจ็บนะโว้ยสาด เออนั้นแหละ ดีๆ เน้นที่หัวหน่อย เออๆ ดีมาก เฮ้ย! เพชรเดี๋ยวกูต่อนะโว้ย”
“555 ซี้ดส์ ขวยเฮ้ย! ไหนว่าไม่เอาแล้วไง แมร่งรูอินี่เอามันส์ชิบ”
“เออ ก็กูเห็นเมิงเด้าแล้วอดใจไม่ไหว ขวยลุกอยากเอาอีกวะ ซี้ดส์”
“ก็กูอะแมร่งเซียนเยสโว้ย 5555”
พวกมันพูดข้ามหัวผมกันไปมาอย่างสนุกปากมีแต่ผมเท่านั้นที่คงไม่ต้องบรรยายภาพและความรู้สึก แต่ทุกคนคงทราบดีนะครับว่าผมเป็นยังไงบ้างตอนนี้
.................................................................
ผมจำได้ว่าตอนดูเรื่องแม่น้ำสามสาย มันจะมีฉากตอนที่น้ำอิงโดนคล้ายๆ ผม
ตอนนนั้นผมรีบกดรีโมตปิดทีวีเลยครับ พวกคุณน้าและคนอื่นๆ ที่เขานั่งดูกันอยู่ก็งงกันใหญ่
แต่ผมไม่ตอบอะไร รีบเดินหนีขึ้นห้องไปเลย ใจงี้เต้นตุบๆๆ แทบจะออกมาข้างนอกเลยอะ
จนป่านนี้ผมก็ยังไม่กล้าบอกใครเลยอะว่าผมเจออะไรมา จะมีก้ในกระดานนี้หละครับ เป็นทีแรก ที่ผมบอก :monkeysad:
ไม่ต้องสงสารผมอีกหรอกนะ เรื่องมันผ่านไปแล้วนะ แล้วผมก้ได้บทเรียนจากมัน
ถ้าพวกคุณไปเที่ยวแล้วเห็นไอ่บ้าคนนึง ยืนหลับตาเต้น แล้วคอยเอามือปิดปากแก้วเหล้าของตัวเองตลอดเวลา
.....นั้นแหละครับผมเอง
-
อ่านแล้วมะอยากเชื่อเจงๆว่าทำไมคนมันใจร้ายได้ขนาดนี้ :sad4: ยังไงก็ขอบคุณเจ๊นะคับที่เอาประสบการณ์มาเปนบทเรียนสอนเพื่อนๆในบอร์ดนี้ :impress:
ปล.แล้วเจ๊มะแก้แค้นพวกชั่วๆเหรอคับ :pigangry2:
-
ตอนนี้ยอมรับว่าไม่กล้าอ่านอย่างละเอียดเลยล่ะ :sad4:
เราเกลียดเรื่องแบบนี้ที่สุด ไอ้พวก....... ขอให้พวกมันเจอแบบเดียวกับที่มันทำไว้กับคนอื่น ไม่รู้ว่าจิตใจมันทำด้วยอะไร ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า :pigangry2:
โอย อ่านแล้วจี๊ดดดดด เมื่อไหร่ไอ้พวกแบบนี้จะหมดไปจากโลกนี้ซักทีนะ :3125:
-
:serius2: รับม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :angry2:
เมื่อไหร่คนพวกนี้จาหมดไปจากโลกซะที อยาก :pigangry2:ของมันแล้วโยนลงสระให้ไอ่เข้กินจัง
:3125:
บ้านมานอยู่หนายยยยยย จาอาวของช่ำร่วยปายฝาก :ped151:
-
ไม่อยากพูดไรมากอะครับ เเต่บอกได้เลยว่าเกลียดพวกเเบบนี้ที่สุดเลยไม่ว่ามันจะทำกับผู้หญิงหรอชายก็ตาม เเต่เรื่องมันผ่านไปเเล้วเเก้ไขอะไรไม่ได้ ยังไงผมก็ยังเป็นกำลังใจให้เจ๊อยู่ดีนะครับ :yeb:
-
ไอ้พวกนี้นี่ สาระ จริงๆเลย สาระเลววววววววววววววววว :pigangry2:
เจ้คงรู้สึกแย่ ที่ต้องมานึกเรื่องพวกนี้อีก เข้มแข็งไว้นะคะ ในนี้มีกำลังใจให้เจ้เต็มไปหมดเลยนะ
-
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....ในสิ่งดีย่อมมีสิ่งแย่ ในสิ่งแย่ย่อมมีสิ่งดี
ปล. เจ้โหวตให้ทุกคนที่เข้ามาในกระดานนี้แล้วนะจ้า :monkeylove2:
........................................................
อีกไม่กี่วันก็จะถึงช่วงกีฬามหาลัยอีกแล้ว ผมจะต้องเดินทางไปออกภาคสนามกับพวกอาจารย์และน้องๆ ในคณะ
สองเดือนแล้วครับที่ผมผ่านเรื่องนั้นมา.... ผมไม่บอกใครเลยครับ ปิดเอาไว้เงียบๆ ส่วนพวกมันพอมาส่งผมกลับที่หน้าหอแล้วก็หายไปเลยครับไม่มีการติดต่อกลับมาใดๆ อีก มีเพียงแต่แมทที่ยังโทรมาเหมือนเดิมทุกวัน จนวันนี้ก็เกือบสองปีเข้าไปแล้วที่เรารู้จักกันแล้วแมทก็ยังโทรหาผมตลอดเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย
ราวๆ เกือบทุ่มหนึ่ง....ผมก็มาถึงที่พักตรงตีนดอยภูชี้ฟ้า ณ เชียงรายแล้วอะครับ มืดไม่เห็นอะไรเลย ระหว่างทางตอนนั่งรถมาก็มืดมากกกกกกกกกกกกกกกกกก อาจเป็นเพราะว่ามันย่างเข้าหน้าหนาวแล้วด้วยมั่งครับ นี่มันก็ปลายปีแล้วอะ
พอเอาของเข้าไปเก็บในที่พักพร้อมหาอะไรกินกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่มันยังไม่ง่วงเลยอะครับ อาเพราะจะยังตื่นเต้นกับเชียงราย ก็ผมอะเพิ่งจะเคยมาที่นี่ครั้งแรกในชีวิตเลยนะ ตุ๊ดส์บ้านนอกตื่นเต้นอีกแระส์
ผมก็เลยคว้ามือถือเดินออกไปร่อนหาสัญญาณเพื่อโทรไปรายงานกับแมทมัน หนาวๆ แบบนี้คิดถึงมันจังเลยครับ ไม่สิคิดถึงมากเป็นพิเศษ....อยากให้มันมานั่งอยู่ตรงหน้าตอนนี้จัง ผมก็เดินรอ่นไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีสัญญาณครับ กะว่าจะเดินลงไปอีกหน่อยหาตู้สาธารณะโทรไปก็ได้ มันมีหมู่บ้านม้งอยู่ถัดลงไปหน่อยเดียวครับ
ผมก็เข้าไปซื้อของในร้านค้าแถวนั้นก่อน อิอิ หาเหรียญไง ก็ผมไม่ได้เอาเหรียญติดตัวมาด้วยนิ แต่ก็ตามเคย.....ซื้อขนมมาเยอะเหมือนกันและอย่างหนึ่งที่ผมจะต้องซื้อมาเป็นประจำ ซื้อมาดูเฉยๆ ไม่ได้กินหรอกครับ เพราะคนที่ชอบกินนะ โน้นนนนนนนนนนนน ป่านนี้มันคงแรดๆ อยู่ที่แม่โจ้แล้วมั่ง....ไอ้คนชอบคูลิโก๊ะป๊อกกี๊รสสตอร์เบอรี่
ผมหาที่นั่งแถวๆ นั้นนั่งรอให้ตู้โทรศัพท์ว่างครับเพราะมีคนเข้าไปใช้บริการอยู่ วันนี้ก็มีนักท่องเที่ยวมาที่นี่หลายกลุ่มเหมือนกันนะผมลองสังเกตๆ ดู พอหย่อนก้นลงพร้อมกองขนมในมือ อิเด้กม้งแถวๆ นั้นมันก้เข้ามาชวนพูดคุย แล้วก็....
“พี่เป็นตุ๊ดอะปะ?” มันถามสำเนียงเพี้ยนๆ แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ความหมายของคำถามของมันตะหากครับที่ทำให้ผมอึ้งไปสามวิฯ
“อืม....ใช่สิ แล้วทำไมหรอ?” ผมคุยไปก็แจกขนมให้เด็กพวกนั้นกินไป มันก็นั่งหน้าสลอนกันอยู่สามสี่คน ดีเหมือนกันครับจะได้มีพวกคุยระหว่างรอให้ตู้มันว่าง
“แล้วทำไมใจดี ตุ๊ดต้องใจร้าย ไม่ใจดีอย่างพี่นิ” มันว่า
“ใช่ๆ พ่อผมบอกว่าตุ๊ดเป็นคนไม่ดี” อ้าว!! ว่าไปนั้น
“ครูที่โรงเรียนก็บอกครับ” อีกคนที่หน้ามันยังเปื้อบน้ำมูกเป็นคราบทางยาวสีเขียว
คราวนี้ผมอึ้งไปประมาณสิบวิฯ อับจนปัญญาจริงๆ ที่จะตอบพวกมัน แล้วก็อ้อมแอ้มไปว่า “พวกเธอชอบกินอะไรมากที่สุด”
“ผมชอบกินข้าวครับ” ไอ่หน้าเปื้อนมันรีบยกมือตอบก่อนเพื่อนเลย
“ผมชอบขนม” ไอ่อีกคนมันตอบอาย ผมเลยแจกขนมไปอีกรอบ
“แล้วเธออะ?” ผมถามไอ้คนที่ยังไม่ตอบและมันก็เป็นคนที่ถามว่าผมเป็นตุ๊ดหรือเปล่า
“ผมชอบหลายอย่างอะ หมูทอด ไข่เจียว ไส้กรอก ไม่ใช่แค่อย่างเดียว”
“เห็นไหม? พวกเธอสามคนยังชอบกินไม่เหมือนกันเลย ตุ๊ดก็เหมือนกันนั้นแหละ มีหลายแบบซึ่งอาจจะมีทั้งคนที่ใจดีหรือใจร้ายก็ได้เหมือนกัน เข้าใจปะเนี้ย?”
“คร้าบบบบบบบบบบบ” มันทั้งสามตัวขานตอบพร้อมกัน
“แล้วพรุ่งนี้พี่จะเดินขึ้นดอยปะ?” ไอ่ตัวที่ชอบกินหลายอย่างมันว่า
“ขึ้นสิ!! ทำไมหรอ?”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาพี่ขึ้นไปเองนะ” มันเสนอ
“ผมด้วยๆ” อีกสองตัวที่มาด้วยกันก็แย่งกันพูดซะงั้น
“เออๆ ไม่ต้องแย่งกัน ได้ทุกคนโว้ย แล้วทำไมพวกเธอต้องพาพี่ขึ้นไปด้วยอะ?”
“ก็ไม่รู้สิ ก็เห็นใครๆ เขาก็ทำกันอย่างงี้”
“เหรอ?” แล้วผมก็หันไปดูทางตู้โทรศัพท์อีกครั้ง มันก็ยังไม่ว่างครับ ผมเลยทอดใจไม่โทรดีกว่าเพราะว่าไงก็นัดกันมาแล้วเดี๋ยวพอไปเชียงใหม่ค่อยโทรคุยอีกทีดีกว่าเนอะ “ก็ตามใจ แล้วเจอกันพรุ่งนี้” ผมบอกเด็กม้งสามคนนั้น
“เดี๋ยวผมไปส่งพี่นะ” ไอ่เปื้อขี้มูกมันว่า
“ก็เอาสิ”
ผมลุกขึ้นเก็บเอาขยะบนโต๊ะไปทิ้งลงในถังข้างตู้โทรศัพท์แล้วมองค้อนอินังชะนีในตู้ไปรอบหนึ่งแล้วก็หันเดินกลับที่พัก โดยมีไอ้สามตัวนั้นเดินเป็นบอร์ดี้การ์ดมาส่ง ยิ่งไอ่เปื้อนขี้มูกมันเอามือมาจูงผมด้วยอะครับ ส่วนไอพวกที่เหลือก็เดินพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปตลอดทาง น่ารักซะไม่มี
พอรุ่งเช้าเดินขึ้นดอย.....ก็มีไอ้พวกเด็กม้งสามคนนั้นมายืนรออยู่จริงๆ ด้วยครับ คือมันคล้ายๆ กับเศรษฐกิจหมู่บ้านอะครับ เข้าจะให้เด็กๆ มาเดินเป็นเพื่อนนักท่องเที่ยว แล้วพอขาลงก็มีรางวัลตอบแทนนิดๆ หน่อยๆ อะครับ
พอขึ้นไปบนดอยแล้วนะ......ผมได้แต่บอกกับตัวเอง แล้วตูคงจะไม่มาที่นี่อีกแน่นอน ป่วยการมาจริงๆ เนี้ยนะภูชี้ฟ้า ผิดหวังกับสถานที่ท่องเที่ยวในภาคเหนือมาแล้วหลายครั้งจริงๆ คงเหลือแต่อำเภอปายหละมั่งที่ยังคงเหลือความหวังให้ผมอยู่บ้างหลังจากได้ฟังๆ ชาวบ้านเขาโม้มา กะว่าสักวันนึงผมคงจะได้ไปที่นั้นบ้างเหมือนกัน
.............................................................
-
ผมก็รู้สึกเหมือนเจ๊นะที่ว่าสถานที่ๆเขาโปรโมทอะส่วนใหญ่จะดูดีกว่าของจริงอะ ฉะนั้นเวลาไปเที่ยวไหนก็อย่าเพิ่งไปหวังไรกับมันมากดีกว่า เพราะอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดนะครับ :piglove2:
-
“ตัวอยู่ไหนครับ” แมทมันโทรมาหาผมเพราะผมบอกว่าอาจารย์จะเข้าไปที่ดอยสุเทพเหมือนกันพอดี
“เนี้ยๆ รออยู่ตรงศาลาตีนบันไดขึ้นวัดเนี้ย”
“อืมครับ แล้วเดี๋ยวเค้าเดินไปหานะ” แมทมันว่าแล้วก็วางสายไป ผมก็ชะเง้อชะแง้จนคอจะยาวเป็นคอเต่าแล้วครับ อยู่ไหนของมันหว่า
“ตกลงพี่นุไม่ขึ้นไปไหว้พระธาตุหรอครับ?” เด็กรุ่นน้องในห้องแลปที่มาด้วยกันถามผมอีกรอบหลังจากที่ผมบอกมันไปสามรอบแล้วว่าผมไม่ขึ้นไปแน่ๆ
ก็ตูขึ้นไปไม่รู้กี่รอบแล้วพระธาตุเนี้ย คนก็เยอะยังกันหนอน จะรวบรวมสมาธิไหว้สาตุ๊เจ้าไหว้สาพระธาตุสักนิดก็ทำไม่ได้เลยไม่รู้จะขึ้นไปทำไม อีกอย่าง....หนังหน้าเหงียกๆ อย่างตูถ่ายรูปไปก็เปลืองฟิลม์เปล่าๆ เลยขอตัวอยู่รอเจอหวานใจตัวเป็นๆ ดีกว่า ฮิ้ววววววววววววววววววววววววว
“ไม่ไปอะ ขึ้นไปหลายรอบจนเบื่อแล้ว” ผมตอบมารอบที่สี่
“งั้นผมก็ไม่ขึ้นไปเหมือนกัน อยู่กะพี่นุดีกว่า” แล้วเมิงจะมาอะไรกะตูเนี้ย ตูจะรอหวานใจตูเว้ยยยยยยย คนเขาจะสวีทกันแล้วจะมาขวางทำไมเนี้ย ผมเลยไม่สนใจมันแระส์ ยืดคอหาหวานใจต่อดีกว่า
เคยเป็นอย่างงี้บ้างไหมครับ? ที่เราสามารถมองเห็นคนที่เราอยากเจอหน้าได้อย่างง่ายดายแม้ว่าเขาจะปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงคนมากมายก็ตาม ทั้งๆ ที่ผมสายตาไม่ค่อยดีนะครับ แต่ผมมองเห็นหัวแดงๆ (เพราะมันไปยอมสีมา) ของไอ่คนตัวโย่งเด่นมาแต่ไกลเลยอะครับ ผมว่าผมเห็นหน้ามันชัดมากๆ เลยนะ ไม่ว่าจะหู-ตา-ปาก-คอ-จมูก-คาง-คิ้ว ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่ผมเห็นนะ....ผมเห็นมันด้วยตาจากภาพจริงๆ หรือผมเห็นมันจากภายในใจของผมกันแน่ แต่เอาเป็นว่าผมเห็นมันตั้งแต่ห้าร้อยเมตรแล้วมั่งครับ
(ขี้โม้เนอะ....ว่ามะ)
วันนี้มันใส่เสื้อสีฟ้ามาครับ ตัดกับผิวดำๆ ของมันอย่างแรง อิอิ ใครแกล้งมันกันเนี้ย ดูเลือกสีเสื้อให้มันใสเข้าสิ
“ยิ้มอะไร?” มาถึงมันก็ทำหน้ายุ่งถามผมเลย
“ดีใจเจอคนหล่อ”
“บ้า!” มันด่าผมอะครับ
“แล้วไม่ขึ้นไปไหว้พระหรอ?”
“ไม่ไปอะ เคยมาแล้ว” เห็นมะครับ? ความเห็นตรงกันเลยอย่างนี้เขาเรียกว่าเนื้อคู่ครับ (อีกแระส์)
“อ้าว! แล้วรุ่นน้องอะ?” ผมถาม
“ก็ปล่อยให้ขึ้นไปไหว้พระนานแล้ว เดี๋ยวก็คงลงกลับมา ตัวเดินไปหาไรกินเป็นเพื่อนเค้าหน่อยสิ หิวอะ ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย”
“อืมไปดิ แล้วทำไมไม่กินข้าวเช้าเนี้ย เดี๋ยวก็ผอมหรอก อิอิ” ผมแซวมัน
“พูดมากแระส์ ไปๆ เร็ว!”
“เออ! เดี๋ยวสิ นี้รุ่นน้องที่ตึก ชื่อ xxx”
“หวัดดีครับ” แมทมันหันไปทักน้องเขา “ไปเร็วหิว เดี๋ยวเขาต้องไปทำกิจกรรมต่ออีกนะ”
“ครับผม ปะน้อง! ไปด้วยกันไป”
“ครับๆ” ไอ่น้องคนนั่นมันรับคำแล้วเดินตามผมกะแมทมาต้อยๆ
.............................................................
“เค้าไปก่อนนะ แล้วจะโทรหาคืนนี้ ไปอยู่ในป่าไหนมาสัญญาณถึงไม่มี หึ! ไอ่อ้วนหัวเหม่ง” นี่มันเพิ่มคำบรรยายลักษณะผมเป็นสองอย่างแล้วเรอะ?....อ้วน+หัวเหม่ง
“อย่ามาเรียกอย่างนี้นะ คนออกจะน่ารัก” ผมโวยวายมันหลังเดินจากร้านข้าวมาถึงรถตู้ของพวกผมแล้ว มีคนอื่นๆ ที่ลงมาจากไหว้พระธาตุนั่งอยู่ในรถบ้างแล้ว
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบๆ งั้นเค้าไปก่อนนะ”
“ครับๆ ไปเหอะ ดีๆ นะ แล้วจะโทรหา อ๊ะ! เดี๋ยวๆ” แล้วผมก็มุดเข้าไปในรถแล้วก็ออกมาพร้อมกับ.... “เอาส้มไปด้วย เค้าซื้อมาฝากจากดอยหัวหมดที่เมืองตากนะ กินแล้วอร่อยดีก็เลยนึกถึงตัวขึ้นมาเลยซื้อมาฝาก” ผมบอกมันก่อนยื่นกล่องส้มให้
“ขอบคุณครับ ไป่กอนนะ”
“ไปเหอะ แล้วเจอกัน” ผมยืนมองส่งตามหลังโย่งๆ ของมันไป ภาพมันหิวกล่องส้มเดินแทรกหายไปกับฝูงคนมันคงฝังลงไปในใจผมแน่ๆ เลย
ผมรู้สึกดีจังเลยครับที่วันนี้ได้มีโอกาสมากินข้าวด้วยกัน แถมเมื่อกี้ตอนเข้าห้องน้ำที่ร้านข้าวพร้อมกันมันก็มาหอมแก้มดำๆ ของผมด้วย อิอิ วันนี้ตูมีความสุขจังโว้ย
“ใครอะพี่นุ? หล่อจัง” รุ่นน้องผู้หญิงในห้องยื่นหน้าออกมาถาม “พูดครับผมด้วยอะ แมนมาก”
“แฟนพี่เขา” ไอ่น้องคนที่ไปกินข้าวกับพวกผมด้วยดันตอบแทนซะงั้น ผมเลยได้แต่ยิ้มๆ อายๆ ครับ อายจริงๆ นะ เมื่อก่อนก็ว่ามันไม่หล่อเลยในสายตาผมแต่ตอนนี้พอมีคนทักมากๆ เข้าผมก็เริ่มๆ จะเห็นความหล่อมันบ้างแล้ว
“ว้ายๆ มีแฟนที่เชียงใหม่ด้วย ร้ายอะพี่เราแล้วเขาอยู่ที่ไหนอะพี่”
“แม่โจ้” ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าผมพูดไปไม่ตรงความจริง (ก็โกหกนั้นแหละ) แต่ตอนนี้มันอยู่มาทำกิจกรรมอยู่ที่แม่โจ้จริงๆ นะไม่ได้แหล
“ร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกก หากินไกลจริงๆ” ยัยรุ่นน้องแซวผม
.............................................................
:haun2: :haun2:
-
ขอให้ฝันร้ายผ่านไปแล้วไปลับนะคับ :impress:
ผมว่าน่าจะขึ้นไปไหว้พระธาตุด้วยกันนะ เหมือนทำบุญร่วมกัน จาได้เจอกันทุกชาติไงคับ :-[
-
แหม คนข้างบนนะจะจีบเจ๊สองหรอ คิดให้ดีๆนะครับอิๆ :laugh3: เด๋วจะหาว่าผ๋มม่ายเตือน555 ล้อเล่นนะครับ อย่างเจ๊เนี่ยมีเเต่คนรักรุมล้อมอยู่แล้วแหละ พยายามเข้านะเจ๊ตั้งใจทำงานจะได้กลับบ้านเร็วๆ :yeb: ผมรอหอมเจ๊อยู่นะครับ :kiss2: อิๆๆ (อันนี้ก็ล้อเล่นครับ เหอๆ) :kikkik:
-
ผ่านเรื่องร้ายๆมาได้แล้ว หวังว่าชีวิตคงมีแต่เรื่องดีๆนะครับ
ว่าไปก้อย่างที่เดาไม่ผิด ตั้งแต่คราวที่เจ้ไปวู้วว กับตาแมท นั้น ว่ามันต้องมีอะไรผสมแน่ๆเลย...
ไม่น่ามีคนแบบนี้เลยอ่ะ พูดไปก้หวงๆ เจ้าอ้วนของผมจัง รายนั้นชอบเที่ยวซะด้วย แต่เค้าคงดูแลตัวเองได้ เก่งอยู่แล้วรายนั้น :pigscare2:
เป็นกำลังใจให้นะคร้บเจ้ผู้ทรหด :yeb:
-
มาให้กะลังใจเจ๊เจ๋ยๆนา ม่ายได้หวังผลโหวต แต่เจ๊ใจดีให้มาแย้ว ก้อขอบคุงมากๆๆๆจ้า :myeye:
อืมม... เคยคิดเหมือนนัทเลยว่าวันนั้นที่เจ๊เกิดอาการกะนายแมทมานแปลกๆเหมือนโดนยาไรพวกนั้น
แต่คิดอีกที เจ๊อาจจาอยากเองง่ะ :haun5:
:yeb: น่าจาขึ้นไปไหว้พระกันหน่อยนา เจ๊กะแมทจาได้เกิดมาคู่กันอีก :like6:
-
คบกันนานนะนี่
เรียกว่ารักน้อยๆแต่รักนานๆ
ชีวิตเราต้องเจอเรื่องร้ายๆอีก
ทางที่ดีใช้ชีวิตอย่างระวังและมีสตินะครับ
:yeb:
สงสัยจะเลิกกัดสองไม่ได้ แหะๆ
:3063:
-
แก้ข่าวครับ :-[ คุณjammy ผมน่ะเพิ่งหัดแอ๊บแบ๊ว ไหนเลยจากล้าไปเทียบกับคุณเจ๊ :impress:
ว่าแล้วก็ดันไปอีกรอบละกัน :haun2:
-
แมทน่ารักจังเลย กินส้มอร่อย ๆ ยังนึกถึงเจ้ หิ้วมาฝากด้วย :-[ :-[
แต่เห็นด้วยนะ น่าจะขึ้นไปไหว้พระธาตุด้วยกันซักหน่อย จะได้เก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดีต่อกัน :like6:
เป็นกำลังใจให้เจ้ค่ะ :yeb:
-
“ว้ายๆ มีแฟนที่เชียงใหม่ด้วย ร้ายอะพี่เราแล้วเขาอยู่ที่ไหนอะพี่”
“แม่โจ้” ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าผมพูดไปไม่ตรงความจริง (ก็โกหกนั้นแหละ) แต่ตอนนี้มันอยู่มาทำกิจกรรมอยู่ที่แม่โจ้จริงๆ นะไม่ได้แหล
“ร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกก หากินไกลจริงๆ” ยัยรุ่นน้องแซวผม
.............................................................
“พี่มาถึงไหนแล้วอะ ผมจะแข็งตายอยู่แล้วนะ” ผมโทรไปจิกพี่อันตอนยืนอยู่หน้าอาเขตที่เชียงใหม่
“กำลังเลี้ยวเข้าไปแล้ว เธออยู่ไหนอะ? มายืนรอพี่อยู่ที่หน้าเสาธงเลย” พี่อันว่า
“แล้วตูจะไปรู้มะว่าเสาธงไหน? เกิดมาก็เพิ่งเคยมาครั้งแรกนะโว้ย”
“แล้วบ้านเธอไม่มีสถานีขนส่งหรือไง?”
“มีโว้ยแต่ไม่เคยใช่บริการเพราะนั่งแต่รถไฟจนจะได้ผัวเป็นคนตรวจตั๋วอยู่แล้วเนี้ย”
“เออๆ งั้นยืนรออยู่ตรงช่องขายตั๋วนั้นแหละเดี๋ยวพี่เดินเข้าไปรับเอง” แล้วชีก็วางสายไป ผมก็เลยเดินไปยืนรอตามที่ชีสั่ง
นั้นไง! มาแล้วครับ แหม๋!! เดาะใส่เสื้อกันหนาวสีแดงมาด้วยวุ้ย วิ่งปุ๊กลุกๆ มาเลยพี่ตู
“ปะ! เร็ว หนาว” มาถึงชีก็พูดสามคำสั้นๆ สไตล์เดิมของชีเร่งผมยิกๆ
“คะ คุณน้องอะไม่หนาวเลย หนังหนามากกกกกกกกกกกกกกกกก” กัดตัวเองก็เป็นนะครับ
“แล้วแฟนเธอหละ?”
“ไม่ได้มาด้วยกันเว้ย ป่านนี้มันก็คงอยู่ที่แม่โจ้อะมั่ง ไม่รู้สิ ยังไม่ได้โทรถามเลย แล้วไอ่พัดเป็นไงมั่ง? หายงี่เง่ายัง” ผมถามถึงไอ้พัดว่าที่สามีพี่อันที่เชียงใหม่ครับ ไอ่นี่มันเป็นตี๋เมืองเชียงรายแต่ดันเป็นมุสลิมด้วย ผมหละอะแมสซิ่งๆ สุด แม้พอจะรู้อยู่บ้างว่าชาวจีนในแถวมณฑลยูนานเป็นมุสลิมเหมือนกันแต่ก็ไม่คิดว่าบรรพบุรุษมันจะมาจากที่นั้นจริงๆ
“ก็เรื่อยๆ แระ เหมือนมันสับสนกับตัวเองอะ พี่ว่ามันรักพี่นะ...แต่มันก็ยอมรับตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ามันเป็นเกย์อีกอย่างเธอก็รู้ว่ามันเป็นมุสลิมทีเคร่ง มันบอกพี่มันเป็นบาปที่ผู้ชายจะเป็นเกย์” พอพูดถึงเรื่องสามีหล่ะร่ายยาวเชียวนะคุณพี่
“ก็จริงอะพี่...ศาสนาเขาบอกเอาไว้อย่างนี้ คล้ายๆ กับที่คริสเตียนบอกว่าคนเป็นเกย์เพราะซาตานมาหลอกนั้นแหละ”
“พี่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเอาไงต่อ บ้านมันเป็นคนจีนแถมเป็นมุสลิมด้วย แล้วมันยังเป็นลูกคนโตอีก”
“ทำไมเงื่อนไขมันเยอะอย่างงี้วะพี่ หวังว่าผมคงไม่เจอใครที่เงื่อนไขเยอะอย่างไอ่พัดมันหรอกนะ” ผมว่างั้น เพราะแค่ครอบครัวเคร่งๆ อย่างบ้านไอ่แมทผมก็ปวดหัวจะแย่ มองไม่เห็นทางไปต่อของความรัก
ไรนะ?! ผมคิดมากไปเปล่าหรอครับ? แล้วทำไมผมต้องคิดไปไกลขนาดนั้นหรอครับ? ก็เป็นเพราะว่าพอผมลงมือคบกับใครก็จะจริงจังอะ กะว่าจะคบกันไปจนตายเลยถ้าไม่โดนบอกเลิกเสียก่อนอะนะ ผมไม่ได้เคยคิดที่ว่าจะคบเล่นๆ ผมถึงคบแค่ที่หละคนไง คบพร้อมๆ กัน...ผมทำไม่ลง ใจผมมีดวงเดียวก็ต้องให้กับคนคนเดียวสิ แต่ถ้าเกิดเขาไม่เอาแล้วผมถึงจะค่อยเอาไปให้คนอื่นพิจารณาต่อไป
“ช่างมันเหอะ แต่พี่จะค่อยๆ ใช้มารยาบีบมัน ให้มันยอมรับตัวเองให้ได้เลยคอยดู” พี่อันว่าออกมาด้วยมาดนังมารร้ายมากๆ ถ้าผมจะเล่าเรื่องของไอ่พัดกะพี่อันลงไปในนี้ด้วยมันจะดีไหมนะ? แต่ไม่เอาดีกว่าแค่นี้ก็คงขี้เกียจอ่านกันจะแย่ไปแระส์ แต่ของบอกว่าเรื่องราวของสองคนนี้ดราม่าเชือดเฉือนสุดๆ และนั้นก็เป็นเหตุผลที่ว่า...ทำไมผมให้พี่อันเป็นหัวหน้าภาควิชามารยาสาไถศาสตร์ เข้าใจ๊?
“แล้วพี่โทรไปจองคิวกะแม่หมอยังอะ” ผมจั่วหัวเรื่องสนทนาใหม่
“โทรไปตั้งแต่เมื่อวานแระส์ อินังบอมส์มันคงไม่กล้าขัดใจพี่หรอก” ชีว่า
“เส้นใหญ่จังพี่ตู นังแม่หมอมันถึงขั้นลัดคิวให้เลยหรอ”
“อืม....แต่เห็นบอกว่าคงจะต้องไปตอนเที่ยงๆ อะ เพราะว่าเช้ากับบ่ายมันมีลูกค้า”
“เอางั้นก็ได้พี่ แต่ตอนนี้พาผมไปหาไรร้อนๆ กินแถวๆ ตรงกาดต้นลำไยก่อนจิ น้องหิวแล้ว”
“กินโจ๊กมะ? แถวนั้นคงมี”
“อะไรก็ได้ครับ โจ๊กหรือก๋วยจั๊บร้อนๆ ก็ได้ แต่ต้มเลือดหมูไม่เอานะ ไปเชียงรายมาคราวนี้กินจนเบื่อเลย พี่เคยไปกินมะอิร้านตรงหอนาฬิกานะ”
“น่าจะเคยนะ เพราะว่าพัดมันเคยพาไปกิน....เห็นว่าขึ้นชื่อ”
“ขึ้นชื่อ? เฮอะ!! ไม่เห็นจะอร่อยเลย งั้นๆ แหละ” คนเชียงรายอย่าโกรธผมนะก็ผมกินแล้วไม่ชอบนิ “กว่าจะได้กินก็วนหาร้านอยู่ตั้งนาน มันบอกว่าอยู่หน้าหอนาฬิกา ไอ้เราก็มองหากันสิว่าหอนาฬิกามันอยู่ไหน พอหาไม่เจอใช่ไหมก็เลยจอดกินแมร่งมันร้านแถวๆ นั้นนั่นแหละ แล้วพี่รู้ว่าว่าเกิดไรขึ้น?”
“ทำไม?”
“ก็ไอ้ร้านที่เราจอดกินกันนั้นแหละเป็นร้านขึ้นชื่อ พอถามมันเรื่องหอนาฬิกามันบอกว่า....เขารื้อไปนานแล้ว ดูมัน! แล้วมันจะให้ตูหาทำพระแสงดาบอะไรมันเนี้ย”
“เออนา.....แต่ยังไงก็ได้กินนิ”
“อร่อยตายแหละ!!”
.....................................................................
-
เข้ามาเม้นต์กันเร็วๆ
เจ้อยากอัพต่อจะแย่อยู่แล้ววววววววววววววววววววววววววววว
จะได้ จบๆ ไปเสียที
-
มาต่ออย่างด่วนเลยครับเจ๊สองงงงงง :pigangry2:
-
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....ต่อให้เรียนจนวันตายก็ไม่มีทางเรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้หมดทั้งโลก
ปล. เรื่องไหว้พระด้วยกันแล้วจะเกิดมาเจอกันอีกครั้งนะ ผมไม่ค่อยได้คิดถึงเท่าไหร่หรอกครับตอนนั้น เพราะยังไม่มีใครมาจุดประกายเรื่องพระเรื่องเจ้า อีกอย่างผมก็ไม่รู้ว่าถ้าเกิดมาชาติหน้าแล้ว....ผมจะรักมันได้มากเท่าชาตินี้หรือเปล่า.....ผมเองก็ไม่แน่ใจ :monkeysad:
...........................................................
“แถวนี้คงจอดได้อะมั่งนะ” พี่อันบ่นลอยๆ ตอนเอี่ยวไปดูหลังตอนถอยรถเข้าจอดริมฟุตบาทหน้าร้านเสริมสวยอะไรซาลอนสักอย่างหนึางเนี้ยหละครับ
“แล้วน้องจะตอบได้ไหมเนี้ย อิชั้นไม่ใช่คนแถวนี้นะพี่” ผมบ่นตอแหลตอบกลับไปตอนปลดเข้มขัดนิรภัยออกจากแหล่ง
“เออๆ ลงไปเหอะ”
ผมลงมายืนหันซ้ายหันขวาอยู่ข้างๆ รถบนริมฟุตบาท ตอนนี้ผมอยู่แถวๆ ทางไปวัดอุโมงค์ครับกะว่าดูหมอเสร็จแล้วจะเข้าไปเที่ยวเสียหน่อย(และมันก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาของผมกะไอ่ฮวนในเรื่องบันทึกรักไลเด้นได้ครับ เพราะว่าทีหลังมันมาบวชที่วัดนี้ มันช่าง กล้าเนอะ....ว่ามะ?)
“เดี๋ยวพี่โทรไปหามันก่อน” พี่อันเอามือถือขึ้นมากดๆ “เออ...ชั้นกะน้องเขามาถึงแระส์ กำลังจะขึ้นไป แค่นี้นะ! ปะ!!” คำหลังนี้พี่แกหันมาพยักหากะผมครับ
เราเดินกันเข้าไปในซอยเล็กๆ ข้างร้านเสริมสวย (ทำไมบ้านหมอดูชอบอยู่ในซอยแล้วก็ใกล้ๆ กับร้านเสริมสวยด้วยนะ? เห็นมาหลายที่แระส์ ทั้งที่วังหลังศิริราช ที่นี่ ที่ถนนตก ที่แครายและก็ที่ท่าน้ำนนท์ อ้อ! ที่พัทลุงด้วย)
พอขึ้นไปถึงหน้าห้องก็เห็นมีรองเท้าจอดแวะอยู่สองสามคู่ก่อนหน้าแระส์ อะไรกัน? มันจะเที่ยงอยู่แล้วนะมันยังไม่ออกไปกันอีกเหรอ ใจคอมันจะนั่งดูให้ถึงชาติหน้าเลยหรือไงกันฟะ?
พอยืนรอๆ อยู่หน้าห้องสักพักหนึ่ง อิพวกข้างในมันก็พากันออกมา เห็นมีน้องนีคนหนึ่งตาแดงๆ ด้วยอะครับ แม่หมอทำไมเธอเนี้ย..คุณน้องครับ แล้วก็ถึงตาพวกผมเข้าไปมั่ง เข้าไปผมก็สอดส่ายสายตาสำรวจไปทั่วๆ กลัวครับ กลัวโดนทำร้ายให้ตาแดงๆ อิอิ
“ชั้นเพิ่งย้ายมายะ อะไรๆ มันยังไม่เข้าที” นังบอมส์แม่หมอร่างอวบหน้าตาเหมือนเด็กที่โฆษณาซีอิ้วตราเด็กสมบูรณ์เลยครับพูดขึ้นมาหลังจากบอกชวนให้ผมกะพี่อันนั่งลงประจำที
“ทำไมย้ายมาเสียหล่ะบอมส์ ที่เก่าก็ดีนิ” พี่อันถามแม่หมอ
“ดีไรยะ? เจ้าที่แรงจะตาย จะนอนก็ไม่ค่อยจะหลับมาชวนคุยอยู่นั้นแหละ หนูเลยย้ายซะเลย” แม่หมอบ่นๆ ตอบพี่อันพลางมือก็สับไพ่ในมือไปพลาง “แล้วตกลงวันนี้ใครจะดู? ดูกี่คน?”
“ให้น้องเขาดูคนเดียว วันก่อนพี่เพิ่งไปดูกับหมอพม่ามา อินังแบงค์(เหี่ยว)มันพาไป”
“อ้อ! แล้วมันก็ใช้ให้ไปแก้นั่นแก้นี่อีกหละสิ” แม่หมอบอมส์พูดปากแสยะๆ คงไม่ถูกกันหรือคงรู้จักกันอะมั่งครับ
“ก็นิดๆ หน่อยๆ นา เอาลงมือดูได้แล้ว รีบไม่ใช่เหรอ?”
“เอ้า! หลับตาแล้วเอามือซ้ายจับไพ่ แล้วว่าตามในใจนะ ขอ.......” แม่หมอก็เริ่มบริกรรมคาถาของเธอให้ผมว่าตามผมก็ทำตามไปงั้นๆ เพราะไม่ค่อยจะเชื่อถือเท่าไหร่ ก็แม่หมออะ....เป็นเด็กรุ่นน้องพี่อันที่มหาลัยอะครับ ผมเลยไม่คาดหวังไรมากนัก
“กุว่าแล้วไหมหละ” แม่หมอตบเข่าตัวเองดังฉาดใหญ่ “น้องเป็นเกย์ใช่มะ? นีjพี่ไม่ได้เปิดเกย์ดาร์หรือว่าดูจากกิริยาท่าทางอะไรเลยนะ ไพ่มันออกมาเองเลยอะ ของพี่ของพี่อันก็ออกมา สงสัยไอ้ไพ่รักต้องห้ามรักซ้อนเล้นเนี้ยมันคงเป็นไพ่ประจำตัวเกย์จริงๆ เลยนะเนี้ย” แม่หมอว่า
“แล้วอะไรอีก?” พี่อันถาม
“มีดวงเดินทางไกล เพราะได้ไพ่คนขี่ม้าข้ามทะเลทราย”
“อืมใช่! น้องเขากำลังจะไปทำแลปที่ต่างประเทศเร็วๆ นี้แหละ” พี่อันว่า
“อย่าบอกหนูสิ” แม่หมอตวาดเล็กๆ “เดี๋ยวจะมาหาว่าหนูทายตามคำบอกพี่หละชั้นหมดกันพอดี ไหนดูสิได้ไพ่อะไรอีกบ้าง อ้าส์! เรียนเก่งนิ ดูสิเปิดได้ใบเนี้ย...” แล้วแม่หมอก็ร่ายยาวว่าไปตามพื้นดวง เออ! ก็แม่นพอได้นะ “แล้วจะถามไรเป็นพิเศษคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามผม
“ความรักครับ”
“อืมเดี๋ยวนะๆ ตอนนี้มีแฟนอยู่แล้วใช่มะ?”
“ครับ”
“เอ...ทำไมมันซับซ้อนอย่างงี้นะ เดี๋ยวๆ ดูไพ่ป๊อกประกอบด้วยดีกว่า” แล้วเธอก็เอาไพ่อีกสำรับมาสับแล้วยกขึ้นจรดหน้าผากหันไปทางหิ้งพระ “โอม พ่อปู่ครูบา.....” ผมกะพี่อันนั่งฟังแม่หมอร่ายคาถายาวยืดนั่นจนจบก็ขนลุกนิดๆ ครับ “อะ! ตัดไพ่เลยคะน้อง”
ผมเอื้อมมือไปตัดไพ่แล้วก็นั่งรอลุ้นฟังผลอย่างใจจดใจจ่อ
“คนที่คบอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เนื้อคู่แท้นะ แต่เราก็เจอเนื้อคู่แล้วนิ”
“จริงเหรอ? ไหนๆ อย่ามั่วนะ” พี่อันยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น
“ลองมั่วสิ! พ่อปู่จะได้เหียบหนูหลังหักปะไร ขนาดเมื่ออาทิตย์ก่อนไปกินเหล้ากับผู้ชายมาแค่นิดเดียวก็โดนเหียบซะจนหลังหนูยังปวดอยู่เลยเนี้ย”
“แล้วไงต่อครับพี่?” ผมเร่งถาม แต่ก็แอบไม่ค่อบเชื่อเท่าไหร่นัก
“คนที่คบอยู่ตอนนี้ผอมผิวคล้ำใช่ไหม? คนถิ่นเดียวกันด้วย” แม่หมอว่า
“แล้วเนื้อคู่หละ?” พี่อันกระตุ้นต่อ
“เดี๋ยวสิ! ก็กำลังจะพูดอยู่นี่ไง ดูสิ หนูเลยลืมหมดเลยว่าจะพูดอะไรบ้าง” เธอทำท่านั่งนึกอยู่แป๊บหนึ่งแล้วพูดต่อเหมือนคนกึ่งหลับกึ่งตื่นยังไงไม่รู้ “คนที่คบอยู่ตอนนี้ไม่ใช่คู่แท้ของน้องหรอกนะ ยังไงก็ต้องเลิกกัน...พี่ให้เวลาอย่างมากไม่เกินเมษานี้” อ้าวเห้ย! นี้มันกลางธันวาแล้วนี่หว่า มันก็อีกไม่กี่เดือนอะสิ ทำไงดีฟ่ะ? “แต่เนื้อคู่เราจริงๆ เป็นคนต่างถิ่น...ผิวขาวถึงสองสี ตอนนี้ก็เจอกันแล้วด้วยแต่ตอนนี้ดูเหมือนดวงจะเป็นอริกันนะ ยังไม่ชอบกันตอนนี้หรอก”
“แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกนะ รักกันแต่ต้องอยู่ห่างกันนะ ไม่เป็นไรหรอก เขาก็รักเราไม่ต้องห่วง แต่ดวงเราน่ะจะมีผู้ชายเข้ามาในชีวิตตลอดเลยดูสิ” เธอชี้ให้ผมดูที่ไพ่ ก็จริงอะครับ มันมีแต่แจ็คหรือไม่ก็คิงตลอดเลยจนสุดสายไพ่ “มีเข้ามาจนวันตายนั้นแหละ ดีออก! ไม่ต้องไปเดือดร้อนหาเหมือนใครบางคน” ตอนนี้แม่หมอเหลือบมองไปทางพี่อันนิดหน่อย “แต่เข้ามาเรื่อยๆ นะ เข้ามาทีละคนๆ นะ เนี้ยคอยดูดิกลับไปคราวนี้ก็จะมีคนเข้ามาอีก ผอมผิวขาวถึงสองสี”
“อะไรมันจะขนาดนั่นนังบอมส์” พี่อันแย้ง
“หนูไม่ได้โม้นะพี่ ก็ไพ่มันออกมาอย่างนี้หนูก็ต้องว่าไปตามไพ่ แล้วนี่น้องจะอยู่เชียงใหม่กี่วันคะ?” แม่หมอหันมาทางผมมั่ง
“อีกสามสี่วัน” เป็นพี่อันครับที่ตอบ
“หนูถามน้องเขายะไม่ได้ถามพี่ แต่ไม่แน่นะ ไพ่ใบนี้มันมาแรงมากเลยอะ ดูดิแทรกเข้ามาใกล้พอๆ กับคนปัจจุบันของน้องเลยอะ” ก็จริงอะ....รอบๆ ไพ่ใบที่แทนตัวผมที่ใกล้ที่สุดมีไพ่ผู้ชายสามใบครับ
ใบหนึ่ง...แจ็คดอกจิก....คงจะแทนแมทนะผมว่า
ใบที่สองนี้แจ็คข้าวหลามตัด....คงจะหมายถึงคนที่กำลังจะเข้ามา
ถัดออกไปก็....แจ็คโพแดง....อันนี้คงจะเป็นเนื้อคู่ผม
แล้วก็ยังมีต่อไปเรื่อยๆ ห่างบ้างถี่บ้างต่างกันไป แม่หมอบอกว่ามันจะนับไปตามอายุหรือยังไงเนี้ยแหละผมก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง แล้วจากนั้นผมก็ถามพวกการงานการเงินไปเรื่อยเปื่อยไม่มีสาระสำคัญไรมากหรอครับ
.......................................................
“พี่ว่ามันจะเป็นใครอะไอ่คนที่กำลังจะเข้ามาเนี้ย” ผมถามพี่อันตอนเราจอดแวะกินขนมจีนน้ำเจี๊ยว เฮ้ย! น้ำเงี้ยวกันข้างทางไปอำเภอแม่ริมเพราะผมกะว่าจะไปหาเพื่อนที่สวนพฤกษศาสตร์เสียหน่อย
“ไม่รู้สิ อินังบอมส์มันยิ่งบอกว่าเธออาจจะเจอที่เชียงใหม่เร็วๆ ด้วยก็ได้”
“บ้าแล้วพี่! มาไม่กี่วันแบบนี้ใครมันจะเข้ามา?”
“งั้นคืนนี้เดี๋ยวพี่จะพาเธอไปพิสูจน์เอง”
“ที่ไหนอะ?”
“ตาลุกขึ้นมาเชียวพอบอกว่าจะพาไปแรด”
“อ้าวพี่อันหละก็ ก็คนมันอยาก-ถึง-เชียงใหม่นิ”
“แล้วแฟนเธอหละ?”
“เอ้อ! ลืมไปเลย เดี๋ยวน้องโทรหามันก่อน” แล้วผมก็ล้วงมือถือขึ้นมากดๆ ไปหามัน “หวัดดีครับ ตัวทำไงอยู่อะ เค้ามาถึงเชียงใหม่แล้วนะ”
“เพิ่งมาถึงหรอครับ?” แมทมันตอบกลับมา มีเสียงคนเชียรืกีฬาอะไรก้ไม่รู้แทรกเข้ามาในเครื่องด้วย
“มาหลายวันแล้ว”
“แล้วทำไมเพิ่งโทรมาหาเค้า?”
“เอ้า! ก็....” ผมนึกหาข้ออ้างไม่ออกแหะ “.....ลืมอะ”
“ให้มันได้อย่างงี้สิ ระวังอย่าให้เค้าลืมตัวมั่งหละกัน”
“โหย! วันนี้มีขู่แฮะ แล้วตกลงตอนนี้ตัวอยู่ไหน?”
“อยู่แม่โจ้ครับ ตัวจะมาหาเหรอ?”
“ไม่รู้ถามพี่อันก่อนนะ” ผมลดโทรศัพท์ลง “พี่ๆ แมทถามว่าจะไปหามันหรอ?”
“หึ!” พี่อันโบกมือให้วุ่นไปหมด ผมเลยคุยต่อ
“คงไปไม่ได้แหละตัว พี่อันมีธุระ” ตอแหลอีกแระส์ “งั้นคืนนี้เค้าไปหานะ”
“ได้ๆ แล้วเจอกันครับ อ้อ! ตัวมาสักหลังสามทุ่มนะเพราะว่าวันนี้เค้ามาแสดงละครด้วยอะ”
“ไม่เอา จะไปดูละครด้วย ตัวเล่นด้วยปะ?”
“เล่นครับ แต่เล่นเป็นตัวโกงอะ” มันบอกผมเขิน
“หรอ? งั้นเค้าจะชวนพี่อันไปดูด้วยนะ เล่นกี่โมงอะ?”
“เฮ้ย!! ไม่ต้องชวนมา อายพี่อัน”
“อืมงั้นก็ตามใจ แล้วตกลงเอาไงแน่เนี้ย?”
“หลังสามทุ่ม โอเคนะ เค้าต้องไปแล้วหละ บายครับ” แล้วแมทมันก็วางสายไป ผมก้เลยเม้าท์กะพี่อันต่อไปเรื่องคืนนี้
“น้องว่าเราไปให้ทันมันแสดงละครด้วยดีกว่าพี่ น้องอยากดูอะ” ผมชวนพี่อัน
“งั้นก็ไปถึงนั้นซักสองทุ่มแล้วกัน” พี่อันว่าแล้วก็เรียกเด็กมาเก็บตังค์ค่าขนมจีนน้ำเงี้ยวสามจาน...พี่อันหนึ่ง แต่ผมสองครับ อิอิ ก็มันอร่อยอะ
.............................................................
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....ฝรั่งก็หนาวตายเป็นเหมือนกัน
-
แหมเจ๊สองก็ ฝรั่งมันก็คนเหมือนกันนะครับไม่ใช่อิฐไม่ใช่ปูนถึงจะไม่รู้สึกไรเลยอะ อิๆๆ :haun2: ว่าเเต่ตกลงเจ๊ได้เจอเนื้อคู่เเท้รึยังละครับคงไม่ใช่ฮวนหรอกนะครับเอะหรอว่าใช่ ถ้าใช่เจ๊ไม่ลองรีเทินดูหรอครับอิๆ :kikkik:
-
โห เจ้ ดวงนี่มีปู้ชายตลอดเลยเหรอ อิอิ :kikkik:
แล้วนี่จะไปเจอครายกันน้อออ ที่เชียงใหม่ ...หุหุ หนุ่มเหนือขาวๆๆๆ คิกๆๆ
เรื่องของพี่อันก็น่าสนดีนะครับเจ้ เอามาลงนิดๆหน่อย เป็นกระสัยก็ดีนะคร้าบบบ อยากอ่านครับผม...(เรื่องชาวบ้านหน่ะ เขียนมาเหอะ อ่านหมด ชอบค้าบ 555 :yeb:)
มาต่อไวๆนะคร้าบบบ...อ่อ แล้วนี้หายป่วยยังคราบบบ มีคนเช็ดตัวให้ยัง อิอิ
-
:laugh: อืมม์ ไม่ต้องห่วงเรื่องปัญหาสับรางชะมะคุณเจ๊ :haun5: ถ้าเหลือเฟือก็ส่งมาทางน้องๆก็ได้นะคับ :interest:
-
เจอแล้วเหรอเนื้อคู่เจ้อะ กรรึปะ ตอนนี้ยังไม่ชอบเท่าไหร่แต่อีกหน่อยจะเป็นเนื้อคู่ อย่าบอกนะว่าที่ไปดูการแสดงของแม๊คก่อนเวลานะจะเจออะไรดีดี
ปล อิจฉาเจ้อะ แหม ดวงจะมีชายรุมเหรอจ๊ะ ชิส์ เหลือ ๆ ก็แบ่งมาทางนี้บ้างก็ได้นะ อิอิ :interest:
ปล2 เอาชีสเค้กมาลงให้แล้วเน้อ ที่กระทู้เดิมของเจ้ ตะลอนทัวส์หัวฟู
รออ่านต่อค๊าบบบบบ :yeb:
-
โห . . . เจ๊น่าอิจฉา
มีป๊อจายเข้ามาตลอดเลยน๊อ
ทำไมดวงหมีบ่เป็นจะอั้นบ้างก๋า :seng2ped:
-
เนื้อคู่จริงปะ ถ้าเกิดมาคู่กัน ยังไงก็ไม่มีทางจากกันนี่น่า
สุดท้ายก็ต้องมาเจอกันได้อยู่ดี
:3059:
-
ตามมาทันแล้น
เหอเหอ มีผะชายใช้ไม่ขาดมือ
อิจฉาเฟร้ยยยยย :pigangry2:
งานนี้ขอทำนานว่าอิเจ้จะต้องตายคาอกผะชาย
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
หืม อิจฉาดวงผู้ชายเจ้จัง :haun5: แต่ก็อย่างว่าละนะ คนมีเสน่ห์ก็งี้ มีคนเข้ามาตลอด :yeb:
-
โอยยย อิจฉาๆๆๆ :serius2:
แข่งเรือ แข่งพายแข่งกันได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนา มานแข่งกันม่ายด้ายย :sad4:
เข้ามาเพื่ออิจฉาอย่างเดียวรุย :haun5:
:yeb: เพราะเจ๊เปงคนมีเสน่ห์อย่างที่ทิพย์บอกไง ถึงมีแต่คนเข้ามาหาตลอด
-
ถึง....ทุกๆ คน
วันนี้ขอตอบแบบบัฟเฟ่นะ :kikkik: เพราะเห็นว่าแต่ละคนมีข้อความหรือคำถามที่คล้ายๆ กันอะ
คืองี้นะเจ้ต้องขอออกตัวก่อนเลยว่า เจ้ไม่ใช่คนน่าตาจริงๆ และไม่คิดว่าตัวเองมีเสน่ห์ตรงไหนเลยจริง
เจ้เป็นคนพื้นๆ เรียกว่าพื้นมากๆ สามารถหาได้ทั่วไปตามถนนและท้องตลาดสด
บางทีเจ้ส่องกระจกยังกลัวๆ หน้าตัวเองเลย ทำไมมันน่ากลัวอย่างงี้ก็ไม่รู้ ไม่เคยเห็นว่าตัวเองน่ารักหรือเท่ห์ตรงไหนเลย
ถ้าเจ้น่ารักๆ อย่างน้องนัท MyLove(ว่าตามเฮียของไอ้หมามัน) เจ้คงกวาดหมดกรุงแล้วหละคะ แต่เสียดายเจ้มันไม่สวยอะดิ
แต่อาจจะเรียกว่าเจ้โชคดีหรือบางทีก็อาจจะโชคร้ายที่คนที่เข้ามามักจะหน้าตาดีกว่าเจ้ตลอดเลย
เจ้ก็เลยโดนแย่งทุกที แล้วคนที่เข้ามาแย่งก็สวยๆ หล่อๆ กันทั้งนั้น ชนิดที่ว่าเจ้ไม่มีทางสู้ได้เลย
ขนาดพี่ฐาที่ว่าแก่กว่าเจ้ก็ยังหน้าตาดีกว่าเจ้เลยอะ ผมพี่แกนะสวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกก สวยกว่านางแบบโฆษณายาสระผมอีก
แต่มันก็แปลกนะเรื่องผู้ชาย เจ้ไม่ต้องไปดิ้นรนขวนขวายหาเลย อยู่เฉยๆ เดียวมันก็มาเอง (อันนี้โม้แระส์ แต่ถ้าไม่นับการไปเที่ยว การแชทเอ็มแล้วหละก็ เจ้ก็ไม่เคยหาด้วยวิธีการอื่นเลยนะ)
แต่นั้นแหละ เหมือนเข้ามาเจอเพื่อจากเลย จากเป็นก็มี จากตายก็เกือบมีนะ(เลิกกันก่อนที่เขาจะตายอะ)
เจ้ก็เลยผ่านมาหมดแระส์ แอบรักเพื่อนสนิท รักผัวชาวบ้าน ชาวบ้านมาชอบผัวเรา รักคนแก่ เด็กมาชอบ ไปบ้าผู้ชายหรือผู้ชายมาจีบ โดนหลอกแดกหรือไปหลอกแดกเขา ไทย จีน ฝรั่งเจ้ก้กวาดมเรียบ รักแล้วเกลียดหรือเกลียดก่อนแล้วค่อยรัก รักทางไกลทางสั้น รักมั่นหรือหน่ายเร็ว เจ้ก็เข้าประกวดหมดทุกเวที เจ้ยังเคยมานั่งคิดๆ อยู่เลยนะเคอะว่า....ตกลงตูจะเอายังไงกับตัวเองว่ะเนี้ย? จะร่านๆ แรดๆ ไปอย่างนี้จนถึงเมื่อไหร่ ไม่เหนื่อยมั่งหรือยังไงนะ
ก็เลยสรุปว่า....หากพลาดจากคนคนนึงแล้ว เจ้จะหยุดแระส์ ไม่ไหว รักบ่อยๆ หัวใจชำรุดกันพอดี
ขอบใจนะขาประจำทั้งหลายที่เข้ามาอ่าน ช่วงนี้เรื่องของเจ้มันอาจจะดูเรื่อยๆ ไปหน่อย (แต่ความจริงมันก็เรื่อยๆ มาตลอดศกนั้นแหละ) แต่เจ้ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้มันตื่นเต้น จะใส่สีตีไข่เพิ่มรสเพิ่มชาติ....เจ้ก็ทำไม่เป็น (อันนี้ตอแหลมั๊กมาก)
เจ้ต้องขอกราบประทานอภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วยนะที่ความสามารถมีน้อยเลยทำได้ดีที่สุดแค่นี้เอง
จาก....อิเจ้ golden flower เองเคอะ
ปล. แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....ความสุขมันช่างหอมหวานมากแค่ไหนเมื่อฉันได้ก้าวล่วงผ่านความทุกข์ระทมแสนสาหัสมา
.....................................................
“น้องว่าเราไปให้ทันมันแสดงละครด้วยดีกว่าพี่ น้องอยากดูอะ” ผมชวนพี่อัน
“งั้นก็ไปถึงนั้นซักสองทุ่มแล้วกัน” พี่อันว่าแล้วก็เรียกเด็กมาเก็บตังค์ค่าขนมจีนน้ำเงี้ยวสามจาน...พี่อันหนึ่ง แต่ผมสองครับ อิอิ ก็มันอร่อยอะ
.............................................................
“มันอยู่ไหนของมันพี่?” ผมหันไปถามพี่อันที่เดินตามก้นผมมาแบบจ๋องๆ
“ก็โทรเข้ามือถือมันสิ”
“ไม่เอาอะ!! น้องกะจะเซอร์ไพรส์มันนิ” ผมแย้ง
“ยังไม่เข็ดอีกหรอเรื่องทำเซอร์ไพรส์คนนะ” พี่อันสวนกลับมา ผมก็อึ้งไปนิดๆ พี่อันก็รู้เรื่องบิ้กเซอร์ไพรส์ของผมที่หาดใหญ่ครับเพราะผมเล่าให้ฟัง
“เออวะ! งั้นโทรหามันดีกว่า” ผมเอามือถือมากดๆ “ฮาโหลลลลลล อยู่ไหนอะ ตอนนีเค้ากะพี่อันมาถึงแล้วนา”
“เฮ้ย! มาทำไม ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้มา” มันว่า
“ไม่รู้แหละ ก็มาถึงแล้วนิ จะเอาไง? จะปล่อยให้เค้ากับพี่อันยืนตากยุงอยู่อย่างนี้เร๊อะ?!” ผมไซโคลฯมัน
“ครับๆ งั้นตัวเดินมาทางหลังเวทีได้ไหมครับ เค้าแต่งตัวแล้วเลยไม่อยากออกไป”
“ได้ๆ แต่ตัวอย่าเพิ่งวางสายนะ คุยไปเรื่อยๆ” แล้วผมก้พยักหน้าชวนพี่อันให้เดินตามกันไปหลังเวที
เวทีก็ใหญ่มากอะครับตกแต่งแบบธีมคาวบอยเต็มที่เลยอะ มีกองฟางบนเวทีด้วย เด็กแม่โจ้นี่ทุ่มเทจริงๆ นับถือๆ แสง สี เสียง จัดว่าอลังการงานสร้างมาก เยี่ยมๆ
ส่วนด้านหน้าก็จะเป็นพวกเด็กจากมหาลัยต่างๆ นั่งจับกลุ่มกันเป็นวงๆ เหล้ายาปลาปิ้งครบเครื่อง แต่ละคนเถื่อนๆ ถึกๆ น่ากินทั้ง น้านนนนนนนนนนนนนนน โอ้ย! ใจสั่นอะครับผม :like2:
“มาถึงแล้วออกมารับเร็ว” ผมเร่งให้มันออกมาจากหลังเวที มันก็เดินดุ่มๆ ท่าเขย่าโลกของมันมาตามฟอร์มอะครับ
ว้าว! วันนี้มันเท่ห์มาเชียว ใส่เสื้อลายสก๊อตสีน้ำตาลแดงกับกางเกงยีนส์สีซีดๆ+รองเท้าบูตหนังยาวถึงเข่า ข้างๆ เอวก็ห้อยเป็นพวงเชือกป่านสีน้ำตาลเส้นใหญ่อะไรแบบนั้นอะครับ แล้วก็มีผ้าพันคอด้วยครับแถมยังใส่หมวกหนังปีกกว้างแบบโคบาลด้วยอะ เท่ห์สุดๆ เลยครับ ผมเพิ่งจะเห็นว่ามันหล่อ(ขึ้นมาบ้าง)ก็วันนี้แหละครับขนาดรู้จักกันมาตั้งเกือบสองปีแล้วนะเนี้ย :monkeylove2:
“มาเร็วกันทำไมเนี้ย? เค้ายังไม่ได้ขึ้นเวทีเลย” มันบ่นๆ ไม่กล้ามองหน้าผมเต็มๆ ตา สงสัยจะเขิน ส่วนพี่อันก็ยืนดูพวกผมอยู่ห่างๆ
“ก็มาดูตัวแสดงละครอะ แล้วใครเล่นเป็นพระเอกนังเอกหละ?” ผมถามหาตัวเอกคนอื่นๆ
“ก็เอาพวกดาวกับเดือนคณะนั่นแหละเล่น”
“อ้าว! ตัวไม่ได้เป็นเดือนคณะหรอกเหรอ?” ผมสงสัย :confuse:
“ไม่ได้เป็นเพราะอยู่กลุ่มเดียวกับไอ้เจมส์มัน เขาให้ส่งได้กลุ่มละคนอะ”
เออจริง! ผมก็ลืมไปว่ามหาลัยที่ผมกะแมทเรียนเขาจะแบ่งเด็กปีหนึ่งออกเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละประมาณ 40-50 คน แล้วเวลาจะประกวดดาวเดือนคณะก็ให้ส่งตัวแทนชายหญิงกลุ่มละคู่ แหม๋! เสียดายจัง ถ้าไอ่แมทมันขึ้นประกวด ไม่แน่นะครับ ผมอาจมีหวานใจเป็นเดือนคณะกะเค้ามั่งก็ได้นะ จู่ๆ ก็มีเสียงเพลงมหาลัยผมดังขึ้น.....
“เค้าต้องไปแล้วอะ ถึงตาพวกเค้าแล้ว ตัวยืนรออยู่แถวๆ นี้หละกันนะ ห้ามออกไปดุหละ” มันไม่วางหันมาสำทับผมแล้วก็วิ่งเหยาะๆ ไปหาเพื่อนมัน แต่เรื่องไรผมจะยื่นอยู่ให้ยุงกันเล่นที่หลังเวที สู้ออกไปยืนดูมันที่ด้านหน้าไม่ดีกว่าเรอะ? ผมเลยชวนพี่อันไปยืนแอบดูมันอยู่ตรงใต้แนวต้นอโศกข้างโรงยิมที่อยู่ติดกัน
พอพิธีกรประกาศจบก็มีเสียงเพลงดังขึ้นมา...มันเล่นละครเพลงกันอะครับ
“พี่ๆ มันออกมาแล้ว ดูดิๆ” ผมอะตื่นเต้นนนนนนนนนนนนนนน :angellaugh2:
ก็หวานใจผมอะสิครับ พอออกมาก็เรียกเสียงกรีดได้ดังเลยอะครับ อะไรกันเนี้ยยยยยยยยย แกมาไม่กี่วันแกก็แถวได้ไปแรดๆ ให้คนกรีดแล้วเรอะ? มันน่าตบให้หูอื้อจริงเลยนะ แต่ว่าช่างมันเหอะ!! วันนี้ปล่อยให้แรดได้วันหนึ่ง ดูมันบนเวทีดิครับ....เต้นท่าบ้าบออะไรก็ไม่รู้ทำไปได้ไงวะ แกไม่อายคนหรือไง ผมหละอยากจะถามมัน :monkeylaugh2:
มันยืนส่ายหัวดิกๆ ทำท่าเป็นนักเลงโตกวนเมืองอยู่หน้าเวทีโดยมีพระเอกผู้หน้าสงสารนั่งทำท่าตีหน้าเศร้าที่ไอ่แมทไปแย่งหญิงมาควงอยู่บนลังไม้อีกหนึ่งบนเวทีห่างออกไป ผมดูไปอมยิ้มไปจนพี่อันแซว
“ท่าจะบ้าไปแล้ว”
ผมก็ไม่สน!! ยืนดูมันต่อไป อิอิ แล้วตัวโกง(อย่างมัน)ก็พ่ายแพ้ให้แกพระเอกครับ มันเลยลงหายไปจากเวที แต่ผมก็ไม่เดินเข้าไปหามันหรอกเผื่อว่าการแสดงยังไม่จบเดินไปก็เสียเวลาเปล่า
อ๊ะ! คุยกับพี่อันเพลินๆ จบซะแล้วอะครับละครของแมทมันแล้วก็เป็นการประกาศผลอะไรเนี้ยแหละครับ ละครของไอ่แมทได้รางวัลชมเชยด้วยครับ แล้วต่ไปก็ช่วงประกาศผลขวัญใจของงานนี้อะครับก็เป็นพวกพระเอกนางเอกนั่นแหละครับที่ได้รางวัลกัน
“ต่อไปเป็นรางวัลพิเศษครับผม” เสียงพิธีกรประกาศออกลำโพงดังก้องไปทั่วงาน “รางวัลขวัญใจสาวชาว.........” คงเป็นแบบรางวัลขวัญใจสื่อมวลชนไงครับ “ผู้ที่ได้รับรางวัลคือ.........” :haun2:
..............................................................................
พอเสร็จทุกอย่างเรียบร้อยแล้วพวกผมก็ชวนพากันเดินกลับไปขึ้นรถพี่อันที่จอดเอาไว้ข้างหน้ากะว่าจะออกไปหาข้าวต้มกุ๊ยหลัง มช.กินกันเสียหน่อยแล้วค่อยกลับห้องไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาเที่ยวต่อ วันนี้พี่อันสัญญาว่าจะพาไปเที่ยวที่ “มัณฑเลย์” ครับ แล้วจะพาไปกินไก่ทอดเที่ยงคืนร้านดังแถวๆ กำแพงดินกัน
“พี่คะ! ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยได้ไหมเคอะ” เสียงสาวน้อยท่าทางจะเป็นคนเหนือดังขึ้นข้างหลังพวกผม
“ครับๆ” ไอ่แมทตอบ แล้วก็ฝากหมวกที่ได้รับเป็นรางวัลเมื่อกี้มาให้ผมถือเอาไว้ ก็มีสาวๆ มาขอถ่ายรูปกับมันหลายคนหมดกันนะเนี้ย อุ้ย! ผมหละเป็นปลื้ม :impress2: หรือว่ามันจะหล่อจริงๆ หรอวะเนี้ย สงสัยคืนนี้ต้องกลับไปดูหน้ามันให้ชัดๆ เสียหน่อยแล้ว :kikkik:
......................................................
พอกลับมาถึงห้องหลังจากกินไก่ทอดที่เสิร์ฟพร้อมข้าวเหนียวร้อนกับน้ำพริกหนุ่มและแคบหมูแล้วก้แยกย้ายกันนอน พี่อันนอนบนเตียงใหญ่ส่วนผมกับแมทก็ปูเบาะนอนกันข้างล่างเพราะทั้งผมแลหะแมทก็ตัวควายๆ กันทั้งนั้นจะให้ไปอัดกระจุกนอนกันอยู่บนเตียงคงไม่ได้
พอผมล้มตัวลงนอนได้ก็ซุกๆ หาไออุ่นจากหวานใจทันทีครับ และก็แน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย....แมทมันไม่อาบน้ำอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไร ผมรับได้คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ เต๋าหวานใจตูนี่หอมชื่นใจจริงๆ อิอิ พอก็หลับไปได้สักพัก ก็ได้เรื่องเลยครับ
“ตัวๆ หลับยัง?” แมทมันมากระซิบที่ข้างๆ หู
“หลับแล้ว”
“หลับแล้ว? แล้วทำไมได้ยิน”
“ก็คนมันรักไง” มุขเสี่ยวผมทำงานอีกแระส์
“ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนเค้าหน่อย”
“ห้องน้ำก็อยู่ตรงระเบียงไง ใกล้แค่นี้เอง ทำไมต้องให้เค้าไปกะตัวด้วย”
“นานะ นะๆๆๆๆ” มันยังเซ้าซี้
“ปะๆ ไปก็ได้” ผมว่างั้นแล้วก็ลุกตามมันเดินออก
“เข้ามาด้วยจิ”
“แล้วจะให้เข้าไปทำไม? หนักหรือเบา?”
“เบา! เข้ามาเร็วๆ”
“อะไรของตัวเนี้ย เค้าไม่เข้าใจเลย”
แล้วแมทมันก็เดินมาล๊อคประตุห้องน้ำทันทีที่ผมเดินเข้าไปด้านใน
“อ้าว! ล็อคประตูทำไม?” ผมถามมันงงๆ
“ก็ทำแบบนี้ไง” แล้วมันก็เข้ามากอดผมครับ “รู้ยังว่าให้มาด้วยทำไม?”
“บร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา แล้วก็ไม่บอกแต่แรก”
“ไม่กล้าบอกกลัวพี่อันได้ยิน” มันทำเสียงกระซิบกระซาบ
“แล้วหายกันมาสองคนแบบนี้พี่อันคงไม่รู้หรอกนะว่าไปไหนกัน”
“เค้าดูแล้ว...พี่อันหลับ”
“เตรียมพร้อมเชียวนะ ทะลึ่งอะ!!”
“ทะลึ่งแล้วรักไหมอะ?”
“ก็รักสิ ไม่รักจะตามเข้ามาเร๊อะ?! ถามได้” :-[
“งั้นเรามาทำรักกันดีกว่าเนอะตัว ทำรักกันตอนดึกๆ หนาวๆ แบบนี้ท่าทางจะตื่นเต้นดี” มันยังกอดผมอยู่แล้วก็ทำหน้าหื่นๆ ใส่
“แล้วอย่าร้องเสียงดังหล่ะ เดี๋ยวพี่อันได้ยิน” กรีดดดดดดดดดดด ผมพูดอะไรออกไปเนี้ย :-[ :-[
“ครับผม จะร้องเบาๆ ครับ แต่.....ทำแรงๆ ได้ปะ?”
“บ้า!!! แต่อย่าแรงมากนะ เดี๋ยวพี่อันจะได้ยินเสียง :myeye:” หัดขัดขืนบ้างซิโว้ยอิด๊อก
“ครับผม งั้นเรามาทำกันเงียบๆ ดีกว่าเนอะ?”
แล้วผมกะแมทก็มาถึงที่เชียงใหม่กันในห้องน้ำครับ :laugh: เขินอะ! แต่ก็รู้สึกดีนะที่แฟนเราต้องการในตัวเรา แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาแมทมันไม่มีคนอื่นคอยช่วยเรื่องแบบนี้เลยหรือไงนะ แต่มันก็มีพี่ฐาอยู่ทั้งคนนิ! หรือว่ามันจะ...
....................................................
ปล. แล้ววันนี้ฉันก็ได้เห็นมากับตาตัวเองว่า....คนที่เขาทะเลาะนั้นไม่ได้แปลว่าเขาไม่ได้รักกันซะหน่อย :teach:
-
ได้รางวัลเพราะท่าส่ายหัวดิ๊กๆแน่เยย
:3063:
-
เหอๆ หวานกันอีกเเระน่าหมั่นไส้อะ :pigangry2: 555
-
ได้รางวัลเพราะท่าส่ายหัวดิ๊กๆแน่เยย <<---- ส่ายหัวรายอ่า เหอๆๆๆ :haun6:
ว่าแต่ไมวันนี้เจ้บรรยายฉากในห้องน้ำน้อยจังงงงง อิอิ :kikkik:
เอ่อ เจ้ค้าบ แล้วถ้าแฟนเรามันไม่ต้องการในตัวเราแบบที่นายแมทต้องการเจ้ (แต่อาจไปต้องการที่อื่น) มานแปลว่าอารายค้าบบบเจ้ :monkeysad2:
-
อิจฉาอ่ะ อยากถึงเชียงใหม่แบบเจ๊จัง :interest:
-
:-[ พึ่งรู้นะว่าในห้องน้ำมีทางลับที่ลัดไปเชียงใหม่ได้ด้วย :kikkik:
-
เชียงใหม่ เชียงราย ถึงกันเข้าไป
ชิชิ
:o :o
-
ตกลงเจ้ไม่ได้ดูหน้าแมทชัด ๆ อย่างที่ตั้งใจไว้ใช่ปะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ถึงเชียงใหม่จนได้นะเจ้ ดีใจด้วย :laugh: :laugh: :laugh:
-
เจ๊คับ ถึงเชียงใหม่แล้วมะเหนบอกทางบ้างเลย :o ผมก็พยายามหาทางไปเหมียนกัน แต่มะถึงซ้าที :laugh: แอบเก็บทางลับไว้ไปกับครายอีกล่ะซิท่า :haun5:
-
ทำไมวันนี้พร้อมใจกันถามแต่เรื่อง....ถึงเชียงใหม่...กันจัง
ลองคิดดูจิ...ไม่ได้เจอกันต้องสองเดือนแนะ พอเจอหน้ากันมันก็เลย.... :-[ :-[
โบราณว่าไว้ น้ำขึ้นให้รีบตัก ครูพักให้ลักจำ เจ้ก็เลยเอามาใช้บ้างอะ ก็เท่านั้นเอง แบบว่าอิชั้นหัวโบฯ นิดๆ อะเคอะ
ปล. ที่น้องนัท MyLove ถามเจ้มัน มันก็แปลได้หลายความหมายอยู่นะ
1. เค้าไม่รักเรา
2. รักมากเลยไม่ทำ
3. อยากทำแต่ไม่กล้าเริ่มตัว ไม่รู้จะเริ่มยังไง
4. อาจเป็นขั้วเดียวกัน
แต่การที่คนเราไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าด้วยกันมันก้ไม่ได้แปลว่าเขาไม่ได้รักเราไปหมดในทุกกรณีหรอกนะ ถึงแม้ว่าเขาจะแสดงออกว่าเขาต้องการตัวเรา....มันก้ไม่ได้หมายความเขารักเราเสียหน่อย
สรุป....เจ้ก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่ถ้ามันเกิดขึ้นกับเจ้ (เกิดขึ้นประจำแหละเคอะ) เจ้จะถามเลยว่าทำไม...เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นและเป็นไปในโลกนี้ มันล้วนแล้วแต่เป็น "ผล" ที่มาจาก "เหตุ" ทั้งนั้น ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้เลย เจ้หนับหนุนให้ถามนะเพราะว่าเจ้เคยมีประสบกามคล้ายๆ อย่างนี้เหมือนกัน
ไอ้เราก็สงสัยใช่ไหม? ว่าทำไมมันไม่สะกิดตูเลยว่ะช่วงนี้ ทีเมื่อก่อนนะ...แบบหัวไม่ได้วางหางไม่ได้เว้นเลย พออยู่มาวันดีคืนดีมันเงียบเฉยไปซะงั้น เจ้ก็เลยถาม รู้มะว่ามันตอบว่าไง?
เราว่าเธออ้วนไปหน่อยอะช่วงนี้ เราเลยไม่มีอารมณ์ :pigscare2:
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :sad5: :sad4:
เจ้หละอยากจะบ้าตายสักสามตลบ รีบแจ้นเข้าฟิตเนสแทบไม่ทันเลยเคอะ
พอกลับมาสวยเหมือนเดิม ทุกอย่างก็เหมือนเดิม อิอิ จนเจ้ต้องบอกว่า งั้นเราขอกลับไปอ้วนอย่างเดิมได้มะ คิคิ :haun5:
แต่เจ้ว่ากรณีของคุณน้องคงไม่ใช่แบบเจ้แน่ๆ เจ้ก็ไม่ได้อยู่ในเหตุกามเสียด้วยสิ เลยตอบยากไปหน่อย :try2:
....................................................................
“บ้า!!! แต่อย่าแรงมากนะ เดี๋ยวพี่อันจะได้ยินเสียง” หัดขัดขืนบ้างซิโว้ยอิด๊อก
“ครับผม งั้นเรามาทำกันเงียบๆ ดีกว่าเนอะ?”
แล้วผมกะแมทก็มาถึงที่เชียงใหม่กันในห้องน้ำครับ เขินอะ! แต่ก็รู้สึกดีนะที่แฟนเราต้องการในตัวเรา แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาแมทมันไม่มีคนอื่นคอยช่วยเรื่องแบบนี้เลยหรือไงนะ แต่มันก็มีพี่ฐาอยู่ทั้งคนนิ! หรือว่ามันจะ...
....................................................
แต่จนแล้วจนรอด....ผมก็ไม่เจอใครเข้ามาที่เชียงใหม่ คงเพราะตอนนั้นผมอยู่กะแมทตลอดเลย(ถ้าแมทมันมีเวลาว่างโดดมาหาได้ นอกนั้นก็ตามพี่อันไปเจอไอ้พัดมั่ง นังพรหล้ามั่ง แต่ก็เจอพวกนังอ้วนนังพี่แบงค์เหี่ยวนะครับ แต่ไม่บ่อยนัก ส่วนใหญ่จะเจอะเวลาไปนั่งทำสวยจิกผู้ชายที่ร้านกาแฟ “วาวี” หลัง มช. แล้งตลกนังอ้วนมากเลยอะ ชีไปชอบเด็กเสิร์ฟในร้านนั้น น้องเขาก็แบบน่ารักสุดยอด แต่มันก็ไม่เจียมบอดี้มันนะ อยากจะเล่นของสูง สุดท้ายน้องเขาก็ไปบอกผู้จัดการให้เปลี่ยนกะเพื่อหนีมัน 5555 ขำมากๆ ไม่มีความสงสารเจือปนในความขำนั่นเลย ขอบอก)
แล้วผมกับแมทก็กลับมา กทม. ด้วยรถไฟเหมือนกันครับ ขบวนเดียวกันด้วยแต่คนละตู้ อิอิ เพราะว่าแมทมันต้องกลับมากับเพื่อนๆ ที่คณะที่ไปด้วยกัน เด็กๆ มันก็นั่งชั้นสามเป็นที่ครื้นเครงกันมาอะครับ ส่วนผมก็มาตู้นอนสบายแฮ่ไป ดึกๆ ก็นึกว่าแมทจะมาหาแต่ก็ไม่มีเงามันเลยครับ สงสัยคงไม่อยากให้เพื่อนๆ หรือใครถามว่าหายไปไหนตอนกลางคืนละมั่ง
ช่วงที่แมทจะมาค้างกลับผมที่ห้องผมไล่ให้ไอ่วุฒิไปนอนที่อื่นครับ อิอิ ใจร้ายมะ? ผมไม่สนใจหรอกครับว่ามันจะไปนอนที่ไหน? กะใคร? ยังไง? แล้วมันจะมาเข้างานทันหรือเปล่า? นั้นเป็นเรื่องของมัน ผมไม่สน
และผมเองก็โทรติดต่อกรอยู่นานหลายเดือนโดยที่เราไม่ได้เจอกันเลยแม้แต่น้อยครับ เราคุยกันทางโทรศัพท์มานานหลายเดือนโดยที่ผมไม่ได้บอกให้แมทรู้เรื่องเลย (ถ้าอยู่ด้วยกันกับแมทผมก็ไม่โทรไปนะ เพราะทุกวินาทีที่อยู่ด้วยกันผมให้แมทมันหมดเลย) มาพักหลังๆ ผมเริ่มคุยโทรศัพท์กับกรไม่สนุกแล้ว...เริ่มเบื่อ
อีกอย่างแมทก็ทำตัวดีขึ้น(ในความเห็นของผมซึ่งผองเพื่อนผู้คอยติดตามข่าวคราวอยู่อย่างใกล้ชิดนั้นบอกว่า..ชั้นก็ยังเห็นมันสารเลวเหมือนเดิมนิ) ผมเลยเลิกโทรฯไปหากรอีกต่อไป ครั้งสุดท้ายจำได้ว่ากรกำลังงานศพที่ไหนซักแห่งแถวๆ ภาคตะวันออก
ผมก็พาแมทตะลอนไปตามที่ต่างๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งครับไปกินข้าวด้วยกันก็เจอเข้ากับพฤกษ์แฟนของวุฒิเข้าพอดี
“หวัดดีพี่นุ วันนี้มาทำไรแถวนี้ครับ?”
“อ้อ! มากินข้าวนะ แล้วพฤกษ์อะ?”
“พอดีออฟฟิศผมอยู่แถวๆ นี้อะครับ แล้วตอนนี้ก็พักเบรก.....ผมเลยออกมาเดินเล่นนิดหน่อยอะครับ แต่นี่ก็กำลังจะกลับเข้าไปออฟฟิศแล้วอะ”
“เหรอ? งั้นไปเหอะ โชคดีนะแล้วเจอกัน”
“เออพี่นุ! วุฒิฝากมาถามว่าวันนี้พี่จะไปเที่ยวที่ไหนปะ?” พฤกษ์อุตส่าห์เดินกลับมาถามผมในร้านข้าว วันนี้วันเสาร์ครับ
“คงไปมั่ง ถ้าไปก็ไปร้านเดิมแหละ ทำไมหรอ?”
“ไม่มีไรครับ วุฒิเขาแค่อยากถามเฉยๆ” แล้วพฤกษ์ก็เดินหน้าหล่อออกไป คนอะไรหล่อจริงๆ ผมอะช้อบชอบ หล่อกว่าไอ่แมทหน้าดำที่นั่งหน้าหงิกอยู่ฝั่งตรงข้ามผมเป็นไหนๆ ปลื้มแฟนเพื่อนมันจะบาปไหมครับ? ทำไมแฟนตูไม่หล่ออย่างนี้บ้างนะ? ไม่งั้นจะรักให้ตายไปเลย
“หยุดยิ้มได้แล้วตัว ไม่เหนื่อยหรือไง?” มันว่าผม
“ยิ้มที่ไหน........ใครยิ้ม? แล้วทำไม? คนจะยิ้มมันผิดตรงไหนไม่ทราบ”
“ไม่ผิดหรอกแต่ยิ้มมากๆ มันเลี่ยน! พาลจะกินข้าวไม่ลงเอาเปล่าๆ” แล้วมันก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปไม่พูดไรอีกเลยครับ ผมก็งงสิ เมื่อกี้ก่อนเข้าร้านมายังพูดจากันดีๆ อยู่เลย ไหงตอนนี้มาอารมณ์บูดไปซะงั้น
.......พอตกค่ำผมกับแมทก็ไปแรดๆ กันแถวถนนข้าวสาร ผมยังไม่กล้าพาไปเปิดตัวเสียทีเดียวในร้านเฉพาะกลุ่ม กลัวมันจะตกใจครับ
“ตัวนี้มันร้านเกย์แน่เหรอ?” มันถามผมตอนเรารับเบียร์มาจากมือพนักงานแล้ว
“ก็ไม่ใช่นิสิ เค้าไม่กล้าพอตัวไปร้านนั่นอะ”
“ทำไม?”
“กลัวตัวอาย”
“อายทำไม? เค้าก็เป็นเกย์นิ ถ้าไปเที่ยวร้านเกย์ก็ไม่เห็นจะแปลก” มันว่างั้น
“จริง?”
“อืม” แล้วมันก็ยกเบียร์ขึ้นซดโฮกๆ ผมก็เอามั่งจิ อิอิ
“งั้นปะ!” ผมคว้ามือมันชวนเดินออกมาเรียกรถไปร้านประจำของผมครับ......
...... “ถึงแระส์ ลงไปสิ!” ผมบอกมันเมื่อรถแท็กซี่จอดเทียบเข้าข้างทางหน้าตู้โทรศัพท์ “ตัวจะเอาบุหรี่เพิ่มมะ?” ผมถามอีกตอนแวะซื้อลูกอมติดมือเข้าไปด้วยเพราะว่าผมชอบใส่ลูกอมฮอลล์หรือโอเล่ในแก้วเหล้าครับ กินเสร็จแล้วปากมันจะแดงๆ จะได้น่าจุ๊บไง
“เอาก็ได้” แหม่! ตอบมาแบบเหมือนจะจำใจเลยนะเมิง “คนเยอะเหมือนกันเนอะ” ผมชวนผมคุยอีกหลังจากเราหาโต๊ะได้แล้ว
“อืม แล้วตัวเอาโซดาน้ำใช่ไหม?”
“ครับผม เก่งจังจำได้ด้วย” มันชมผม อิอิ นี่ยังน้อยไปเพราะขนาดของน้องชายแก่ชั้นก็จำได้โว้ย ถ้าเอาคนมายืนเรียงกันแล้วให้ฉันปิดตาคลำนะ รับรอง! ไม่มีทางผิดตัวแน่ :haun5:
แล้วผมก็กินๆ ดื่มๆ แดนซ์ๆ ไปกะมันสองคน ท่าเต้นไอ่แมทมันบ้านนอกมากๆ เลยครับ เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ :like2: อร๊ายยยย ตุ๊ด กทม. อย่างผมรับไม่ได้ แต่ก็...น่ารักดีครับดูบ้านๆ ดี สักพักผมก็ปวด ติ๋งต่อง เลยเดินไปเข้าห้องน้ำตรงที่มันเป็นโถ่ฉี่ ยืนฉี่ไปฉี่มา หันไปดูคนข้างๆ ที่เพิ่งเดินเข้ามายืนประจำที่ อ้าวเฮ้ย!!!
“วุฒิ!” ผมอุทาน
“อ้าวนุ!” ไอ่วุฒิมันเรียกชื่อผมงงๆ “มาได้ไงเนี้ย?”
“เราต้องถามแกมากกว่าว่าแกมาได้ไง ไหนว่าอยู่กับพฤกษ์?” เพราะปกติพฤกษ์จะไม่ค่อยเที่ยวหรอกครับ มันบอกว่าเบื่อแค่เต้นหาเงินก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วยิ่งถ้าให้มาเต้นเสียเงินอย่างนี้มันไม่ชอบครับเลยไม่ค่อยจะเห็นพฤกษ์มาเที่ยวเท่าไหร่ นอกจากนานแสนนานครั้งนั่นแหละ
“ก็วันนี้พฤกษ์ชวนเรามาอะ แล้วนุมากะใคร ไอ่นั่นหรอ?”
“ก็ใช่นะสิแล้วจะให้มากับใครหละ แล้วโต๊ะวุฒิอยู่ตรงไหน?”
“อยู่ตรงหน้าบาร์อะ ของนุหละ...ตรงบันไดหรอ?”
“อืม...ก็ที่เดิมนั้นแหละ วุฒิก็รู้ว่าเราชอบนั่งตรงนั้น เราไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวนุ! วุฒิไปด้วยดิ”
“ไปไหน?”
“โต๊ะนุไง”
“ไปทำไม?” :untrust:
“ก็! ไม่มีไร ทำไมแค่นี้ไปด้วยไม่ได้หรอ? ที่เมื่อก่อน....”
“พอเลยไม่ต้องพูดมาก อยากไปก็ไปสิ”
ผมก็เดินนำไอ่วุฒิมันออกมา พอถึงโต๊ะก็แนะนำให้มันสองคนรู้จักกันแต่บรรยากาศมันตึงๆ เครียดๆ ไงไม่รู้ผมเลยบอกให้วุฒิกลับโต๊ะไป หลังจากนั้นก็เที่ยวไม่สนุกเลยครับ ทำไมนะหรอ? ก็ไอ่แมทมันยืนทำหน้าบูดเป็นตูดยายชาซอยเทิดเถิงอะดิครับ ถามคำตอบคำแถมไม่เต้นอีกด้วยผมก็เลยเซ็งนิดๆ คิดว่ามันคงโกรธเรื่องที่ผมพาไอ่วุฒิมาที่โต๊ะมั่ง แต่ผมก็ไม่ได้นัดให้มันหาที่นี่ซะหน่อย จะมาโกรธผมก็ไม่ถูกนะ ผมก็เลยงอนมันมั่ง....ไม่พูดก็ไม่พูด ดูดิว่าใครจะพูดก่อนกัน
ปล. แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า.....อดทน...คงเป็นเพียงทางออกเดียวสำหรับฉันในวันที่สถานการณ์เป็นแบบนี้
-
ช่วงที่แมทจะมาค้างกลับผมที่ห้องผมไล่ให้ไอ่วุฒิไปนอนที่อื่นครับ อิอิ ใจร้ายมะ? ผมไม่สนใจหรอกครับว่ามันจะไปนอนที่ไหน? กะใคร? ยังไง? แล้วมันจะมาเข้างานทันหรือเปล่า? นั้นเป็นเรื่องของมัน ผมไม่สน :laugh: วุฒิช่างเปงรูมเมทที่โชคดีจริงๆ :pigha2:
นี่ยังน้อยไปเพราะขนาดของน้องชายแก่ชั้นก็จำได้โว้ย ถ้าเอาคนมายืนเรียงกันแล้วให้ฉันปิดตาคลำนะ รับรอง! ไม่มีทางผิดตัวแน่ :kikkik: ปิดตาคลำก้อยังจำได้ หุหุ เจ๊สามารถมั่กๆ :haun6:
แล้วตกลงว่าพฤกษ์กะวุฒิ วุฒิกะพฤกษ์ เปงรายกานแน่ มานน่าสงสัยซะจริง :untrust:
-
อืมก็นะ คนเราเวลาโกรธก็ควรจะคุยกันปรับความเข้าใจกันจะได้รับรู้เเละเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายเร็วๆ ก่อนที่เรื่องจะบานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่ในภายหลัง ที่ส่วนใหญ่ไปกันไม่ได้เพราะต่างฝ่ายต่างก็มีทิฐิไม่ยอมลดละ ทำให้เรื่องเล็กๆกลายมาเป็นเรื่องใหญ่ยากที่จะเเก้ไขได้ในภายหลัง วันนี้พูดจามีสาระวุ๊ยเรา รออ่านต่อนาครับเจ๊สอง :myeye:
-
อิเจ้ครับ ผมว่า แมทเป็นกระจกสะท้อนพฤติกรรมเจ้นะ
ลองย้อยดูสิเจ้สิที่เจ้ทำกะแมท ก็เหมือนที่แมทแสดงกับเจ้ตอนนี้แหละ
:untrust:
-
เม้นต์ของคนอื่นไม่ค่อยข้องใจเท่าไหร่
แต่ของไอ่ถั่วเน่านี้สิ เจ้ของใจสุดๆ
หมายฟามว่าไงวะ ไม่พอใจไรเจ้หรอ? ตบกันมะเคอะ นัดวัน เวลา สถานที่ มาได้เลยนะยะหล่อน อิอิ
อ่านแล้วไม่เข้าใจสุดๆ ช่วยมาแก้ไขข้อข้องใจด้วย เล่นเอานอนไม่หลับเลย
หมายความว่าไงฟะ? ตาพูห์
ปล. พฤกษ์ อะ มันเป็นแฟนใหม่ไอ่วุฒิครับแน๋ว เมื่อก่อนมันก็ไม่ค่อยจะชอบเจ้สักเท่าไหร่ เพราะไอ่วุฒิมันดันไปบอกพฤกษ์ว่า ถ้าให้เลือกระหว่างเจ้ (หน้าเหงียกๆ) กับพฤกษ์ (ที่น่ารักโคตรๆ) แล้ว มันพร้อมเสมอที่จะทิ้งพฤกษ์มาหาเจ้
เจ้เลยโดนพฤกษ์เกลียดขี้หน้าไปใหญ่เลย
:monkeycry2:
ปล. แล้วฉันก็ได้เรียนรู้ว่า....ช่วงเวลาแห่งความสุข....มันมีค่าและสดใสเสมอในความทรงจำ :impress3:
.......................................
พอร้านเลิก....ผมก็เดินออกไปโบกรถที่ริมถนน ยืนโชว์โฉมอยู่ได้ไม่ถึงห้าวิฯ ก็มีคนเข้ามมาทัก เสน่ห์แรงมะ?
“พี่นุ!”
ผมก็หันไปตามเสียง ก็ปรากฏว่าเป็นพฤกษ์แฟนไอ่วุฒิครับที่เรียกผม ยืนยิ้มเฉ่งทำหน้าตาหล่อใส่ตาผมซะงั้น ส่วนไอ่วุฒิก็ยืนอยู่ข้างๆ แฟนมันครับ
“จะกลับแล้วหรอ?” พฤกษ์ถามผม
“อืม...แล้วพฤกษ์อะกลับไหนกัน?”
“คงกลับบ้านพฤกษ์แหละพี่ พรุ่งนี้ว่าจะไปเที่ยวเกาะเกร็ดกัน...ไปด้วยกันไหมครับ?” พฤกษ์ถาม
แต่ผมสังเกตจากอาการของทั้งวุฒิและแมทแล้ว...งานนี้ผมขอบายดีกว่า “คงไม่อะ ไม่อยากไปเดินเห็นเพื่อนพี่ที่มันเคยไปมันบอกว่าร้อนปวดหัวเลย”
“หว่าแย่จัง! แต่ไม่เป็นไรแล้วเจอกันครับ” พฤกษ์พูดจบก็โบกรถแล้วจูงมือไอ่วุฒิขึ้นไปซะงั้น
“ไปก่อนนะ” ไอ่วุฒิมันยังอุตส่าห์กดกระจกลงมาลาผมอีก
“จะกลับได้หรือยัง? ร่ำลากันเสร็จแล้วนิ” อันนี้เสียงใครวะ คุ้นๆ นะตูว่า
“ก็กลับสิ จะยืนอยู่ทำไมหละ?” แล้วผมก็โบกรถมั่งแล้วก็ขึ้นไปนั่งหน้าหยิกมั่ง วุ้ย! รมณ์เสีย แต่ก็ยังไม่แน่ใจในสาเหตุเหมือนกันว่าทำไมถึงอารมณ์เสีย เสียเพราะใคร ใครกวนโมโหผมกันแน่ระหว่างไอ่แมท พฤกษ์ ไอ่วุฒิ ผมเลยนั่งหันหน้าออกนอกหน้าต่างตลอดทางเลย
“มือ” มีเสียงจากคนข้างตัวที่ผมนั่งหันตูดให้มันครับ “ขอมือ” ซ้ำอีกรอบ
“ไม่ใช่หมานะ! มาขอมือๆ อยู่ได้ อ๊ะ! อยากได้นักก็เอาไป” ปากก็ว่าไปงั้นแหละครับแต่หน้าที่หันออกไปนอกกระจกน่ะ....แทบจะหุบยิ้มกั้นหัวเราะไม่ไหว
“..........” เงียบไร้เสียงตอบมาซึ้งถ้าเป็นตามปกติกผ้ต้องบอกว่า....คร้าบบบบบบ รู้แล้วว่าไม่ใช่หมาแต่เป็นคนครับ คนน่ารักเสียด้วย.....มันต้องอย่างงี้สิมันถึงจะถุกต้องสมเป็นไอ่แมทหวานใจผม แล้วไหงวันนี้ไร้สัญญาณตอบกลับอะ คิดแล้วก็หันไปดูมันเสียหน่อยก็ได้ สัญญาครับว่าจะหันไปดูมันจิ้ดเดียวจริงๆ
อ้าวหอย! มันก็หันไปนอกรถเหมือนกันแต่มือมันก็ยังกุมมือผมอยู่ หรือว่าจะเป็นผมบ้างแล้วครับที่จะต้องง้อมันมั่ง
“ตัว......” ผมเรียกเสียงค่อย
“อืม....อะไร?” มาแระส์...สัญญาณตอบรับ แต่หน้ามันก็ยังไม่หันมาหรอกครับ
“เป็นไร? โกรธหรอ?”
“เปล่า! ง่วง”
ให้มันแน่เถอะวะเมิงว่าง่วง เดี๋ยวถ้าไปถึงห้องแล้วสะกิดตูอีกนะ แม่จะเล่นตัวเสียให้ตื้อให้จนเหนื่อยเลยเชียว คอยดูสีมือแม่สิ หึ! “แล้ววิวฝั่งทางนั้นมันสวยมากหรือไงถึงได้หันไปดูจัง? ไหนดูมั่งจิ” ผมโฉบหน้ายื่นไปดูมั่ง ก็ไม่ได้กะจะดูวิวหร้อก! จะดูหน้าคนตะหาก “ไหนๆ ไม่เห็นมีไรเลย” ผมว่า
“แล้วมาดูทำไม?”
“ก็ตัวดูไง....เค้าเลยอยากมาดูด้วย เป็นแฟนกันก็ต้องดูเหมือนกันดิ”
“ไม่ต้องเลย กลับไปนั่งดีๆ ไป” มันไล่ผมครับเพราะตอนนี้ตัวผมพาดทับตักมันอยู่
“โกรธไรเค้าหรอ? เค้ามาง้อแล้วนะเนี้ย อย่างอนเลยนะ ดีกันๆ” ผมยื่นนิ้วก้อยของอีกมือที่ว่างไปเกือบจะทิ่มหน้ามัน ก็แบบง้อสุดๆ เลยแล้วนะครับเนี้ย แบบว่าไม่มีฟอร์มเลยอะ ก็แฟนทั้งคนนี้หว่าแถมรักมากอีกตะหากแล้วจะฟอร์มไปทำหอกหักกระทะรั่วทำไมกัน ว่ามะ?
“ยื่นมาทำไม? เดี๋ยวกัดให้ขาดซะเลยหรอก” มันว่า
“ถ้ากัดขาดแล้วยังรักเหมือนเดิมก็ไม่ว่า แต่ก็อย่าทิ้งไปนะเพราะว่าเค้าคงหาแฟนใหม่ไม่ได้แล้วเพราะเป็นเดชไอ้ด้วน คงไม่มีใครเอา”
“ให้มันแน่ เห็นมองตามกันตาละห้อย”
ฮิ้วววววววววววววววววว ตูรู้แระส์ว่ามันงอนตูเรื่องไร แมทหนอแมท หึงตูหละสิ! แล้วก็ไม่บอก ไม่งั้นจะได้กระโดดจูบปากเมิงโชว์ชาวบ้านตั้งแต่อยู่หน้าร้านเมื่อกี้แล้ว
“ใคร? ใครมอง? ไม่มี้” ผมปฏิเสธเสียงสูงปิ๊ด “รักตัวจะตายแล้วจะไปมองคนอื่นได้ไง ดูดิ” ผมจับหน้ามันหันมามองผมตรงๆ มันก็หันตามมาแต่โดยดี “เห็นไหมเนี้ยว่าในลูกกะตาเค้ามันมีแต่หน้าใคร?”
“ไม่เห็น! มืด” มันตอบยิ้มๆ ผมเลยจุ๊บมันไปอีกที
“แล้วรู้ไหมว่าปากเนี้ยให้เฉพาะใครจูบ” ผมถาม
“ถมเถไป” ฮืมมมมมมมมมมมมมมมมมม อีกประโยคเดียวแล้วนะเมิง ตูเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ ผมเลยจับมือมันมาหอมแล้วเอาไปวางไว้ที่อกข้างซ้ายของผม
“แล้วเสียงหัวใจนี้หละ รู้ไหมว่ามันเต้นเป็นชื่อใคร”
“........” มันเงียบไปอีก
“งั้นเค้าก็ขอโทษแล้วกันที่กวนใจตัว โทษที” ผมตีบทนางเอกละครน้ำเน่าของช่องเจ็ดผู้น่าสงสาร แอบบีบน้ำตานิดๆ แล้วก็สูดขี้มูกแรงๆ ไปทีนึงก่อนเบือนหน้าไปนอกรถบ้าง
“เค้าล้อเล่นคร้าบบบบบบบบบ” มันเอาหัวมาซบไหล่ผม จะมาอ้อนตูมั่งละจิเมิงอะ ไอ่โย่งเอ้ย! “ตัว.......รักนะ เรารักกันเนอะ”
“........” ผมไม่ตอบแต่บีบน้ำตาต่อไปอีกสามหยด
“ไรอะ? แค่นี้ก็ต้องร้องไห้ด้วย ไหนดูดิหน้าตาตอนร้องไห้มันเป็นยังไง” แล้วมันก็จับหน้าผมหันไปหามันมั่ง ผมก็ขัดขืนสิ! เพราะว่าจริงๆ แล้วตูไม่ได้ร้องไห้โว้ย แต่ก็แพ้แรงมันครับเลยทำเป็นโผไปซบอกมัน “นะๆ ไม่ต้องร้องแล้วนะครับ เค้าไม่โกรธตัวแล้ว นิ่งนะๆ”
“อืม...” ผมตอบเสียงอ่อยๆ ออเซาะกับอกมันจนถึงห้องนั้นแหละครับ ตอแหลเนอะ! แฟนใครวะเนี้ย?
......ยังครับ....มันยังไม่จบ เพิ่งจะดีกันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง............................พอมาถึงห้องผมก็ถอดเสื้อผ้าผลัดโยนลงตะกร้าทันทีใส่แต่บิกินีเดินร่อนไปร่อนมาซะงั้น
“ปกติก็ทำอย่างงี้หรอ?” มันถามผมครับ ผมก็ยังไม่รู้ตัวอีกก็เลยพาตอบไปตามประสาซื่อว่า
“อืม ก็ไม่อยากนุ่งผ้าขนหนู เดี๋ยวมันเหม็นเหงื่อ เค้าขี้เกียจซักบ่อย”
แล้วมันก็เปลี่ยนโหมดเป็นโหมดเงียบไปอีกแระ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะง้อมันแล้วอะครับ อยากเงียบก็เงียบไป ผมขอไปอาบน้ำนอนก่อนดีกว่า ง่วงจะตายแระส์
พออาบน้ำเสร็จผมก็ออกมาหากกน.ตัวใหม่ใส่นอน ส่วนมันก็เข้าไปอาบน้ำต่อพอออกมาก็ลงมาล้มตัวนอนหงิกอยู่ข้างๆ ผม
“พรุ่งนี้ไปเดินห้างกัน” มันชวนแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ก็ไปสิ แต่วันนี้ขอนอนก่อนนะ ไม่ไหวแระส์ ง่วงมากเลย”
“อืม” แล้วมันก็คงจะนอนไปเหมือนกันเพราะไม่ได้ยินเสียงพูดอะไรต่อตามมา
สาเหตุที่ผมไม่ใส่บ๊อกเซอร์เหมือนตอนที่อยู่ด้วยกันที่หาดใหญ่เพราะว่าห้องผมไม่มีบ๊อกเซอร์ไงครับ ทั้งผมและวุฒิไม่ชอบใส่เพราะรู้สึกว่ามันโหวงๆ ไงไม่รู้....เหมือนใจหายไปในอากาศ เลยไม่มีติดห้องอยู่เลยสักตัว พอแมทมันมาก็ไม่มีให้ใส่ แมทมันก็เลยต้องใส่กกน.นอนแทนเหมือนกัน อิอิ
เพิ่งจะมามีเอาก็ตอนหลังแล้วครับ จะเพราะใครหล่ะ? ก็เพราะไอ่แมทมันนั่นแหละครับเจ้ากี้เจ้าการเลือกแล้วจ่ายตังค์ซื้อมาโยนโครมตกลงใส่หน้าผมที่นอนอยู่พอดี สงสัยไปแอบซื้อตอนที่ไปเดินห้างด้วยกัน
“อะ! เอาไปซ่ะ แล้วคราวหน้าคราวหลังอย่าให้รู้อีกนะว่าเดินไปเดินมาให้ห้องทั้งๆ ที่ใส่แต่กกน.แบบนั้นอีก”
“ครับ” ผมก็ขานตอบเสียงอ่อยๆ เหมือนเดิม แหะๆ ก็ตูกลัวมันจะหักคอเอานิครับ กลัวแล้วจ้าคุณสามีจ๋า
..............................................................
ปล. แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า.....แม้จะแทบทนไม่ไหว....แต่ก็ต้องทนต่อไป :monkeysad2:
-
หวานกันอีกละ :monkeylove2: น่าหมั่นไส้เนอะ555 :haun2:
-
โห เจ๊ หนุงหนิงกันในรถซะด้วย
ว่าแต่ใช่รถแท็กซี่มั้ยอ่ะ ถ้าใช่คนขับคง . . . :kikkik:
อารมณ์หึงแบบแมทนี่น่ารักดีจัง อิจฉาวุ้ย :like6:
-
เจ้ สุดยอดเลย ทั้งแหล ทั้งอ้อน มารยาพันเล่มเกวียน ชอบนะเนี่ย ขี้อ้อน น่ารักๆ แบบเนี้ย :like6:
แมทของเจ้ก็น่ารักเนอะ มีแอบงอนด้วยวุ้ย รออ่านต่อค๊าบบบ :yeb:
-
เจ้ งอน - ง้อ กันน่ารักดีเนอะ :like6:
เล่าอีกเจ้ รออ่านอยู่จ้า :yeb:
-
ชีวิตรักต้องศึกษาและเรียนรู้กันไป มันต่างกันไปตามแต่ละคู่ แต่ละคน
ยากจะอธิบาย
-
:-[ อิจฉาคนขับแท็กซี่จัง :myeye:
-
พอตอนเช้าตื่นขึ้นมา....ผมเปิดมือถือเพราะว่าเมื่อคืนปิดตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวแระส์ ผมกลัวไอ่วุฒิมันจะโทรมาเลยปิดไป เพราะว่าแมทก็เคยบ่นๆ ผมเรื่องที่วุฒิโทรฯมาหาผมอยู่บ่อยๆ ตอนที่ผมอยู่ด้วยกันกับแมทสองคนเหมือนกันครับ
“จะโทรมาหาเมียชาวบ้านเขาทำไมนักหนา?” มันว่างั้นครับ
“ก็โทรมาคุยธุระเฉยๆ”
“ธุระเยอะจัง มันทำงานไรของมัน?”
ผมก็เลยเงียบๆ ไว้ พอเมื่อคืน...สองคนนี้เขาเจอกันจังเบ้อเริ่มขนาดนั้น ผมคิดว่าไอ่วุฒิมันต้องโทรฯมาแน่ๆ....ผมเลยปิดมือถือไปซะเลย เพิ่งจะมาเปิดเอาเช้านี้ตอนแมทเข้าไปอาบน้ำนั่นแหละครับ
แล้วก็จริงๆ ด้วยครับ.....เกือบยี่สิบสายที่วุฒิโทรเข้ามา อ๊ะ! มีข้อความด้วยครับ ผมก็เลยกดดู
‘คนดีคนหนึ่งนอนไม่หลับ’
‘คนดีอีกคนหนึ่งนอนหลับไหม?’
‘คนดีคนหนึ่งนอนปวดใจ’
‘คนดีอีกคนหนึ่งคงนอนหลับฝันดี’
ผมอ่านแล้วก็อึ้งๆ ไปนิดหน่อย นี้วุฒิมันยังจะอะไรๆ กับผมอยู่อีกหรือไงนะ?....หรือว่าไม่ แต่ส่งข้อความมากวนงั้นๆ แหละ แล้วเมื่อคืนที่ผมเจอกับพวกวุฒิและพฤกษ์มันก็น่าจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกเหมือนกัน คงมีใครสักคนอยากจะให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแน่ๆ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าใครเป็นที่อยากให้มันเกิดขึ้นกันแน่ระหว่าง....พฤกษ์ หรือ วุฒิ
ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้นผมก็กลายเป็นคนคิดมากไปนิดหน่อยครับ เหมือนจะระแวงระวังคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย แต่จะยังไงก็ช่างเถอะ! อะไรจะเกิดอะไรจะตาย...ใครจะไปห้ามได้กัน ว่ามะ?
เมื่อก่อนผมจะเป็นคนไม่ค่อยสนเรื่องคิดเรื่องอะไรมากหรอกครับ เรียกได้ว่าเป็นคนไม่ค่อยใส่ใจในรายละเอียด เลยทำให้บางทีก็รู้เรื่องบางอย่างช้าเกินไปจากที่มันควรจะเป็น อย่างรักครั้งแรกของผมไง....ประโยคที่ดากานดาพูดว่า “แล้วแกมาทำอะไรเอาป่านนี้?” ใช่ครับ....ผมได้ยินมันมานานมากแล้ว คงเป็นราวๆ สักเมื่อเกือบสิบปีก่อนเห็นจะได้ ตอนนั้นผมก็รุ่นๆ เดียวกันกับสองคนนั้นนั่นแหละ ไม่สิ! คงจะเรียนรุ่นเดียวกับตัวละครสองตัวนั้นมากกว่า
........................................................
....พอแมทกลับไปไม่กี่วันก็เข้าปีใหม่พอดี...หยุดยาวเลย ผมเลยลงไปหาแมทอีก อิอิ แรดจริงๆ เลยเนอะ?
“มาทำไม? บ้านช่องไม่รู้จักกลับนะแก” ไอ่โอ้มันด่าผมตั้งแต่พอเริ่มเจอหน้ากัน
“ก็ชั้นคิอถึงเพื่อนไง ดูดิ! คิดถึงจนหน้าดำไปหมดแล้วแล้วเนี้ย”
“อิหอย! ไม่ว่าวันไหนๆ แกก็หน้าดำตลอดแหละ ไม่เคยขาวกะชาวบ้านเขาหรอก ไม่ต้องมาสาระแนเลย”
“อิอิ! แล้วแกจะมาว่าไรชั้นเนี้ย แกต้องเข้าใจสิว่าพวกชั้นนะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน พอมีเวลาว่างนิดหน่อยก็ต้องตักตวง ใช่มะตัว?” ผมหันไปขอกำลังเสริมจากแมทมัน
“ใช่! แล้วพี่โอ้จะมาว่าไรผม ทีหมอมันก็ยังไม่กลับเลยขนาดเจอกันทุกวันอยู่แล้ว” แมทมันแซว กลับเข้าให้
“เออๆ ไม่ต้องพูดมาก ตกลงพวกแกจะไปกินไรกัน....ชั้นหิวแล้ว” โอ้ตัดบทสนทนาที่ทำท่าว่าจะเข้าตัวมัน
“ไปร้านกุ๊กปากหมาที่สถานีกันไหมครับ?” น้องหมอหน้าใสเด้งเอ๊าะแนะนำหลังจากยืนยิ้มดูผมกัดกะไอ่โอ้มานานสองนาน น้องเขาชื่อไรก็ไม่รู้ครับเรียกแต่น้องหมอๆ
“ร้านไหนนะ?” ผมยังไม่เคยได้ยินชื่อร้านนี้เลยอะ ก็เลยถามเพื่อความแน่ใจ ถ้าเกิดว่ามันไม่อร่อยขึ้นมาหละก็.....เสียดายพื้นที่ในท้องแย่เลย
“เออนา...ไปเหอะ!! ชั้นรับรองว่าอร่อยไม่แพ้ข้าวแกงร้านแม่แกหรอก...ไม่ต้องหวง หุบปาก!ไม่ต้องถามมาก ปะหมอ!”มันชี้หน้าสั่งผมที่กำลังจะอ้าปากถามต่อแล้วมันก็หันไปชวนแฟนมันขึ้นซ้อนรถมอไซค์ขับกันออกไป ผมเลยอ้าปากค้างหันไปหาแมท
“เราก็ไปกันเหอะตัว แล้วปากนะ...หุบได้แล้ว” แมทมันว่า แล้วผมกะแมทซ้อนท้ายกันขับตามตูดน้องหมอไปติดๆ อิอิ ท่าทางจะขาวน่าดูชม คนอะไรก็ไม่รู้ น่ารักจังแฟนเพื่อนนิ อิอิ
........... “คืนนี้ไปกันไหมครับ?” น้องหมอคนดีที่หนึ่งพูดขึ้นกลางวงข้าวหลังจากเรากินกันไปคุยกันไปเรื่องนั้นเรื่องนี้จนมาออกเรื่องว่าจะไปเที่ยวกันคืนนี้
“เอาสิ ไปกันนะๆ” ผมกระตุกแขนแมทกะโอ้ชวนยิกๆ เรื่องเที่ยวเรื่องแรดนี้ไม่เคยพลาดเลยจริงๆ ขอบอก
“ครับๆ งั้นไปร้านใหม่ไหมพี่?” แมทรับคำผมแล้วหันไปถามโอ้
“ร้านไหนของแกวะ?” โอ้ว่า
“ร้านแถวๆ ข้างคลองอะพี่....มันเป็นร้านอะโกโก้ ไปมะ?” ไอ่แมทเสนอความเห็น
“เฮ้ย! มีด้วยหรือวะแก ไปๆ ที่ไหนวะ” ไอ่โอ้ตาลุกเชียวครับพอได้ยินคำว่า “อะโกโก้”
“พอทีอย่างงี้หละรีบถามเชียวนะพี่โอ้” น้องหมอมันทิ้งช้อนลงจานข้าวแล้วพิงพนักเก้าอี้แรงๆ พูดงอนๆ
“โถ่ๆ อย่าโกรธนะครับ ก็พี่แค่อยากรู้เฉยๆ ไม่ได้อยากไปสักหน่อย” โอ้มันไปโอ๋น้องเขา
“แน่ใจ๊?” น้องหมอถามมัน
“ไม่แน่ 5555” มันตอบซะอย่างงี้ไงครับเลยเลยโดนฝ่ามือพิฆาตไปจากน้องหมอเสียหลายที ดีแล้ว! สมน้ำหน้ามัน
ผมกับแมทก็ได้แต่นั่งหัวเราะมวยที่เห็นอยู่แล้วว่าใครต้องแพ้คู่นี่ต่อไป แต่กับข้าวก็อร่อยดีครับ แต่ว่าเสิร์ฟด้วยความเร็วเต่ามากๆ แต่ก็.....อร่อยดี เรียกว่าคุ้มอะครับที่ต้องรอนาน
แล้วกับข้าวห้าอย่างก็หมดไปโดยไวเพราะว่าคนกินรอนานไปหน่อยเลยหิวจนตาลายทำให้ฟาดเรียบไม่เหลือไว้ดูต่างหน้าเลย อิอิ
...........................................................
:monkeylove2:
-
ชิชิ
แรดได้ใจจริงๆ อิเจ้ผม
:kikkik: :kikkik: :kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
อ่านแล้วหิวข้าวอ่ะ
ไปกินข้าวบ้างดีกว่า
ไปเที่ยวกัน4คน 2คู่ ระวังเมาแล้วเดี๋ยวสลับคู่กันนะเจ๊ :kikkik:
-
อุๆ สวีทกันเป็นคู่ๆเลยนะ เจ๊สองได้ข่าวว่าอาจจะได้กลับเร็วๆนี้เเล้วหรอครับ ถ้าเป็นงั้นจริงก็ดีใจด้วยนะครับ ถ้าได้กลับมาเร็วๆจริงนะมาเลี้ยงหมูกะทะผมหน่อยสิเจ๊กร๊ากกก :yeb:
-
หุหุ ยังสวีทกันอยู่ :like6:
แสดงว่าหมอดูไม่แม่นละซี เห็นทายว่าจะเลิกกับคนปัจจุบันเร็ว ๆ นี้นี่นา :kikkik:
-
ชอบโอ้เพื่อนเจ้อะ น่ารักดี อิอิ :yeb:
เจ้ชอบให้ชมว่าแรดปะ เพื่อนเราที่นี่มันบอกว่าถ้ามีคนบอกว่ามันแรดมันชอบอะ ถือว่าเป็นคำชม :try2:
รอเจ้ต่อปายยย
ปล จะได้กลับบ้านแล้วเหรอ แงแง อิจฉาเฟ้ยยย :o
-
เอ่อ ไปหากันบ่อยเหมือนอยู่หัวซอยท้ายซอยเลยนะคับ :laugh: พูดน่ะอิจฉานะคับ :haun5:
-
:o
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน เวปเปลี๋ยนไป๋ กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบจัง
แต่ไม่ออกตังค์นะ อิอิ :pigha2:
ปล. เจ้อะ....เฉยๆ นะถ้าเพื่อนๆ ในกลุ่มบอกว่า.....แรด
แต่พี่แบงค์อะจิ ชอบให้ด่าว่าแรด เพราะพี่แกบอกว่าไม่สวยไม่แรงจริงก็ไม่สามารถแรดได้เคอะ
เพราะคำว่าแรดสงวนไว้ให้เฉพาะผู้มีความสามารถสูงเท่านั้น
ปลล. ตอนนี้ทำงาน 12 ชม. ต่อวัน เจ็ดวันต่อสัปดาห์ สี่สัปดาห์ต่อเดือน เพื่อจะกลับให้ทันตามกำหนด
แล้ววันนี้ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า.......ตูก็หมั่นไส้อยากตบฝรั่งเป็นเหมือนกัน อีฝรั่งดอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :3125:
..........................................................
-
......... “ครับๆ ผมก็กำลังออกไปครับ” เสียงแมทพูดกับโทรศัพท์ของมัน “ไปกับเพื่อนๆ นะ แล้วไงเจอกันที่ร้านนะครับพี่ บาย” แล้วแมทก็วางสายไป ผมเลยขึ้นนั่งซ้อนท้ายมอไซค์มันออกไปหาโอ้กับน้องหมอที่รออยู่หน้าปากซอยแล้ว
“วันนี้พี่ฐาก็ไปด้วยเหมือนกันหรอ?” ผมชะโงกข้ามไหล่กว้างๆ ของแมทไปถามมัน
“อืม เค้าคงต้องเดินไปแวะโต๊ะพี่ฐาบ่อยหน่อยนะ” แมทบอก
“ครับ” คงเป็นคำเดียวที่ผมจะสามารถตอบออกไปได้ในตอนนี้ แต่ใจผมสิ! ใครจะมารู้ว่าเข้าในลึกๆ มันเป็นยังไงบ้าง
.....แล้วผมก็ได้โต๊ะที่แบบว่าใกล้เวทีมากๆ แถมใกล้ลำโพงด้วย ใจผมเหมือนมันจะเต้นทะลุทะลวงกระดอนออกมาข้างนอกอกอยู่แล้วครับ แล้วนักร้องก็ขึ้นมาเล่นสดต่อจากดีเจที่พูดปิดรอบตัวเองไป ผมมันคนไม่ชอบการเล่นสดเท่าไหร่เลยเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำแทน
“เจอกันอีกแล้วนะ” เสียงคนดังขึ้นข้างผมที่ยืนปลดเบาอยู่ ผมก็สะดุ้งนิดๆ แล้วหันไปดูว่าใคร
:o อ๊ะ!!!!! ไอ่อเล็กซ์ครับ ผมงี้แทบทำน้องชายหลุดมือ
“อะไรกัน! ตกใจไรมากขนาดนั้น คิดถึงมากหรือไงครับ?” มันพูดตอนผมกำลังเก็บน้องชาย
“ปะ....เปล่า ไม่ได้เป็นไร เฉยๆ” ผมพูดแล้วทำท่าจะออกมาเลยครับ มือเมอก็ไม่ต้องลงไม่ต้องล้างมันแระส์ เปิดโลดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“จะรีบไปไหน? อยู่คุยกันก่อนสิ” มันตามมาดักหน้าผมไว้
“หลีกไป!! คนจะเดิน”
“เดินไปไหนครับ?” มันถามยิ้มๆ
“เดินไปหาพ่อเมิงไง” น้านนนนนนนนน ปากดีอีกแระส์ หันไปดูรอบๆ คนก็เจือกหายไปไหนหมดวะ นี่มันห้องน้ำในเธคหรือห้องน้ำร้างกันแน่
“พ่อผมอยู่ไกลนะ ไปมะ! เดี๋ยวผมไปส่ง แต่ว่า....ขอเอาเพิ่มอีกสองรอบได้ปะ?” แล้วมันก็ทำท่าขำซะเต็มปะดา
“ไปเอาแม่เมิงโน้น หลีกไป! กุจะกลับโต๊ะ”
“โห! เล่นถึงแม่เลยหรือครับน้อง ปากดียังงี้มันต้องโดนซะหน่อยแล้ว” มันว่า แล้วมันก็ดันผมเข้าไปในห้องเล็กอะครับ
“เฮ้ย! ปล่อยกุนะเมิง ไม่งั้นกุร้องให้คนช่วยแน่” ผมพยายามดิ้นรนขัดขืนมันแต่แบบคนมันกลัวๆ ไงครับเลยไม่กล้าดิ้นไม่กล้าพูดเสียงดังมาก กลัวมันอะครับ ก็เกิดดีไม่ดีมันตีเอาแล้วจะเจ็บตัวเปล่า ไอ่พวกนี้ดีไม่ดีมันฆ่าเราทิ้งซะได้ง่ายๆ ครับเพราะว่ามันเป็นสองสัญชาติไง ก่อคดีเสร็จแล้ววิ่งจู๊ดๆ ข้ามไปฟากขะโน้นก็สบายแฮ่แล้วครับ เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ ในอำเภอนี้ครับ แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับผมนะ
เมื่อก่อนได้แต่ฟังคนอื่นเขาพูดๆ กันแล้วดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องที่ไกลตัวมากๆ คนอย่างผมคงไม่มีโอกาสเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในชีวิตหรอกเพราะผมเองก็คงไม่ไปยุ่งสุงสิงอะไรกับคนพวกนั้นเป็นแน่ แต่ที่ไหนได้....กลายเป็นว่าผมโดนเข้ากับชีวิตตัวเองไปเต็มๆ เลย จากเรื่องไกลตัวกลายเป็นเรื่องของตัวเองไปซะงั้น
“อยากร้องก็ร้องไป ผัวเมิงจะได้รู้ว่ากุเป็นไรกะเมิง เอาสิ! ร้องสิ” มันท้า
“แล้วเมิงจะเอายังไงกะกุเมิงก็ว่ามา” ยังปากดีอย่างต่อเนื่องครับ แต่ความจริงใจสั่นมากๆ
“ก็ไม่เอาไง แค่อยากเอาเมิงอีกรอบ” มันว่า
“ไอ่บ้า” ผมไม่กล้าด่ามันว่าไอ้สาดครับ เพราะว่าดูมันจะเสี่ยงเกินไปหน่อยกับการโดนตื้บ “ใครจะไปเอากะเมิง อยากมากก็ไปหากระหรี่โน้น กุไม่ใช่กระหรี่นะ”
“กุรู้ว่าเมิงไม่ใช่กระหรี่ แต่กุจะเอาเมิงอะ กุต้องได้ ไม่งั้นไอ่แมทรู้เรื่องเมิงแน่” มันว่างั้น
ผมก็ใจหายแว้บบบบบบบบบบบบบบบบ ถ้าแมทรู้เรื่องนี้เข้าแมทมันจะคิดยังไงกับผมนะ มันจะรังเกียจผมไหมอะครับ? มันจะทิ้งผมไปอย่างที่มันเลิกยุ่งกะไอ่น้องบอลที่ผมแกล้งอำมันว่าผมเป็นแฟนเก่าเขาหรือเปล่า? หรือมันจะยังไงกันนะ สมองผมประมวลผลเสียงดังหวืดๆ อย่างกะว่าเป็นคอมพิวเตอร์งั้นแหละ
“ตกลงว่าไง?” มันเร่งถามมาอีกรอบ
“ไม่รู้! กุ....กุ ไม่รู้” ผมบอกมันไป
“งั้นกุช่วยเมิงเอง”
แล้วมันก็เข้ามากอดมาไซร้ครับ ตอนนั้นผมกลัวก็กลัว ขยะแขยงก็ขยะแขยง สารพัดไปหมดเลยไม่ค่อยได้ปัดป้องมันถนัดมือมากนักได้แต่ยืนตัวสั่นนิดๆ ให้มันทำตามอำเภอใจมันไปซะงั้น
“ไง?! แค่สั่นเลยหรอ? ติดใจกุหละสิอิสาด กุบอกแล้วว่ากุอะมันชั้นเซียนโว้ย 5555” แล้วมันก็ผละออกไปยืนหัวเราะครับ “งั้นพรุ่งนี้เจอกันตอนบ่ายๆ แล้วกุจะโทรบอกสถานที่กับเวลาเมิงอีกที เบอร์เมิงเบอร์ไร บอกมา!”
ผมก็งงๆ เบลอๆ กลัวๆ บอกเบอร์มันไป พอบอกเสร็จก็อยากเขกหัวตัวเองแรงๆ สักสองที จะไปบอกมันทำไมกันนะ? แต่ถ้าไม่บอกหรือแกล้งบอกเบอร์มันไปผิดๆ มันจะเกิดอะไรขึ้นนะ ตอนนี้ผมก็อยู่ในถิ่นมัน ขนาดผมอยู่ตั้งกรุงเทพฯมันยังตามขึ้นไปเล่นงานผมได้เลยอะ
แต่มันก็มีเบอร์ผมแล้วนิตอนที่มันโทรหาผมที่กรุงเทพฯ นั้นสิครับ! แล้วมันจะมาเอาเบอร์ไปใหม่อีกทำไมกัน แล้วตอนนั้นมันเอาเบอร์มือถือผมมาจากไหน ผมถามโอ้แล้วว่าโอ้เป็นคนให้หรือเปล่าโอ้ก็บอกว่าไม่นะ แถมมันยังไปพักโรงแรมแถวใกล้ๆ หอผมอีกเหมือนมันจะรู้อย่างนั้นแหละว่าผมพักแถวไหน แล้วมันรู้ได้ไงกันหรือว่าจะมีคนคอยบอกมันครับ ไอ่เพชรหรอ? เพราะว่าวันนั้นมันอยู่ด้วยกันสองคน แต่ผมก็ไม่เคยให้เบอร์ไอ่เพชรไปนะครับ อย่างวันนั้นตอนที่แชทกันผมก็ยังไม่ได้คุยไรมากเท่าไหร่เลย หรือว่ามันจะเอามาจากพี่ฐา!!
เพราะว่าพี่ฐาคงต้องเคยคุยๆ เรื่องผมกะแมทมั่งแหละนับตั้งแต่หลังจากวันที่ผมเปิดประตูไปเจอที่ฐากำลังจะออกมาจากห้องแมทไง แล้วพี่ฐากะไอ่เพชรมันก็เคยคบกันมาก่อน มันจะเป็นไปได้ไหมที่ไอ่เพชรจะเอาจากพี่ฐามาให้ไอ่อเล็กซ์ แต่พี่ฐาจะมีเบอร์ผมจากไหนอะ? หรือว่าจะแอบดุจากเครื่องของแมท วุ้ย! อะไรก็ไม่รู้ วุ่นวายไปหมดเลย ทำไมมันถึงยุ่งขนาดนี้นะ พวกเมิงจะอะไรกะตูเนี้ยยยยยย?
“งั้นกุไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะที่รัก” มันก้มลงมาบีบคางผมที่ทรุดตัวลงนั่งบนชักโครกคิดอะไรยุ่งไปหมด พอได้สติ....ผมก็ปล่อยให้มันออกไปก่อนแล้วค่อยๆ ย่องตามมันออกมา ตอนนี้เริ่มมีคนมาฉี่อีกแล้วอะครับ แล้วเมื่อกี้เมิงหายไปไหนกันหมดฟะ
-
.....พอผมเดินกลับมาที่โต๊ะ....แมทมันก็ไม่อยู่แล้วครับ คงฉวยโอกาสตอนผมไม่อยู่เดินไปหาพี่ฐามั้งสงสัย
“แกไปไหนมาวะ?” โอ้มันคงเห็นผมหายไปนานมันเลยถามขึ้น
“ไปฉี่มานะ” ผมอ้อมแอ้มตอบมันไป
“พี่นุไปฉี่มาได้ไงครับ? เมื่อกี่ผมกะพี่โอ้จะเข้าไปก็มีคนมาขวางไว้ บอกว่าห้องน้ำเสียให้ไปเข้าอีกฝั่งหนึ่ง” น้องหมอเสริม
“เฮ้ย! ไม่นะ เมื่อกี้พี่ยังเข้าอยู่เลย ก็เห็นมันยังดีๆ อยู่นี่” ผมว่า
“จริงนะแก! เมื่อกี้มีคนยืนดักอยู่ตรงบันไดลงไปห้องน้ำอะ ชั้นเลยต้องเดินไปเข้าอีกฝากหนึ่ง” โอ้ว่า
“งั้นหรอ?.... ไม่รู้สิ! ช่างมันเหอะ อ้าวชนแก้วๆ หมดแก้วเลยนะน้องหมอ” ผมเสไปเรื่องอื่นซะงั้น สองคนนั้นมันก็ไม่สงสัย “แล้วแมทมันไปไหนแล้ววะ?” ถามทั้งๆ ที่คิดว่ารู้ดีว่ามันไปไหน
“พี่ฐามาโฉบไปเมื่อกี้นี่เองโว้ย! เหอะส์! เห็นท่ามันแล้วน่าถีบให้คว่ำชิบหาย” โอ้มันว่าแบบใส่อารมณ์สุดๆ
“กล้าหรอ?” น้องหมอถามมัน
“ไม่กล้าครับ แฮ่ะๆ” มันยิ้มแหยง
“แล้วทำเป็นเก่ง” แฟนมันด่ามัน
ผมเลยชะเง้อยืดคอยาวๆ ไปส่องหาแมทมัน ตัวมันโย่งๆ ครับ...น่าจะหาง่าย แล้วผมก็เห็นมันยืนอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆ บูทดีเจครับ เห็นพี่ฐาด้วยอะครับ หัวเราะใหญ่เชียว ท่าทางมีความสุขกันจัง แต่ดูเหมือนไอ้แมทมันจะเฉยๆ อยู่สักหน่อย (ที่เห็นเพราะว่าโต๊ะพี่ฐาอยู่ตรงบูทดีเจซึ่งตรงนั้นมันจะยกพื้นสูงขึ้นกว่าตรงอื่นนิดหน่อยไงเลยเห็นง่าย แถมมีพวกนักร้องที่ยังไม่ถึงคิวขึ้นเวทีไปร่วมแจมด้วย โต๊ะพี่ฐาเลยเด่นซะ ถึงวันนี้แล้ว...ใครๆ ก็คงรู้กันทั่วเมืองแล้วหละครับว่าไอ่แมทมันเป็นเด็กพี่ฐา)
“อย่าไปสนใจมันเลยแก เดี๋ยวมันก็ต้องกลับห้องกับแกอยู่ดี ตอนนี้ปล่อยๆ มันไปก่อนเถอะ” โอ้คงเห็นหน้าผมไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยปลอบๆ ผมมาอย่างนั้น
“ก็ไม่ได้คิดไรนิ เรื่องของมัน ชั้นไม่อยากเข้าไปยุ่ง” ผมว่า
“พี่นุครับ! โทษนะครับ ผมถามไรหน่อยจิ” น้องหมอว่า
“อืม....ถามมาเลยน้อง”
“ผมสงสัยอะ...พี่นุทำใจได้ไงกับเรื่องแบบนี้?” น้องหมอถามผมขึ้นมา ผมเลยหันไปมองหน้าไอ่โอ้มันครับ สงสัยมันคงจะเล่าเรื่องผมกับไอ่แมทให้น้องหมอฟังไม่มากก็น้อย
“เรื่องมันยาวนะ อยากรู้จริงหรอ?”
“ไม่เป็นไรครับถ้าพี่นุไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่าก็ได้”
“ไม่!!!! เล่าได้ เอางี้มะ! พี่ว่าออกไปคุยข้างนอกกับพี่จะดีกว่าไหม?” ไม่รู้นึกไงผมเลยชวนน้องหมอออกมาครับ มันเบื่อๆ ตื้อๆ ยังไงไม่รู้
“ไปดิหมอ ไปคุยกะมันหน่อย” โอ้เห็นด้วยกะผม
“งั้น...ไปครับพี่” แล้วน้องหมอก็เดินนำผมออกไป ตอนเดินมาก็เฉียดๆ โต๊ะของพวกนั้นด้วย มีไอ่เพชรนั่งกลุ่มอยู่ด้วยครับ แต่เมื่อกี้ผมไม่เห็นมันนิ....สงสัยมันคงนั่งแอบๆ อยู่แน่ๆ ผมเลยไม่เห็นมัน มันหันมายิ้มๆ ให้ผมครับ แสดงว่ามันคงจ้องผมมาอยู่ก่อนแล้วไม่งั้นมันจะเห็นได้ไงว่าผมมองมัน ในเธคนี้มันก็มืดจะตายไป แล้วไอ่อเล็กซ์มันนั่งตรงไหนของมันหว่า?
ปล. ลงไวๆ จาได้จบไวๆ อิอิ :yeb:
-
โอย ไมพวกเลวนี่มันตามจองเวรเจ๊สองจริง น่าจะจ้างคนไปเจี๊ยนไอ้นั้นของพวกเลวนี่ทิ้งซะเลย จะได้ไม่ไปทำกับคนอื่นอีก :pigangry2:
-
โอ๊ย ไอ่อเล็กว์ นี่โพล่มาทำไวอีกว่ะ น่าจะตายๆไปได้แล้ว นึกแล้วโมโห จริงๆ.....หวังว่าเจ้คงหาทาออกได้นะครับ อย่าไปยอมมันนะ ไม่งั้นจะตกเป็นเครื่องมอืมันอ่า... :serius2:
มาต่อไวๆนะคร้าบบ เจ้ เข้าเล้าไม่ได้ตั้งนาน ไม่ได้อ่านเรื่องเจ้เลย คิดถึงค้าบบบ นี่คงหายป่วยแล้วใช่ม่ะค้าบบ :yeb:
-
เจ๊อย่ายอมนะคับ :pigangry2: หวังว่างานคงเสร็จก่อนกำหนดนะคับ :try2: จาได้มีเวลามาเล่าต่อไวๆ :haun5: :haun5:
-
พวกนี้ยังไม่ตกนรกกันอีกเหรอนี่ เฮ้อ หวังว่าเจ้คงจะจัดการเรื่องได้เรียบร้อยนะคะ :serius2:
เราเชื่อว่าถ้าเจ้มีเวลาตั้งหลักซักนิด จะต้องเอาคืนไอ้พวกบ้านั่นได้เจ็บแน่ :try2:
เป็นกำลังใจให้เจ้ค่ะ :teach:
-
:3125: ทำไงกะพวกนี้ดีนะ เดนมนุษย์จริงๆ :pigangry2:
:serius2: อีกนานมั๊ยอ่ากว่ากรรมจาตามพวกมานทัน :sad4:
-
เจ๊ ล่อมันมาให้คนในเล้ารุมโทรม(สหบาทา) มันเลยเจ๊
ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน :3125:
-
มารอดูวิธีแก้แค้นของเจ๊คับ :pigangry2: อย่างนี้ต้องให้คนลากพวกนี้ไปข่มขืน :pigscare2: เอ๊ะรุนแรงไปอะป่าวเนี่ยะ :try2:
-
มาแว้ววว คิดถึงเจ้เจงๆ :angellaugh2:
ไอ้คนพวกนี้ จับมันมาทีละคน มันทำยังไงก็เอามันคืนให้มันหนักกว่าเดิมสักสิบเท่า หนามยอกเอาหนามบ่ง เกลียดนัก ขยะแขยง (เว่อร์ไปอีกคนปะ หุหุ) แต่เล่นนะกับคนพาล ยากอะ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง เลี่ยงไม่ได้ก็ลองดูซักตั้ง
รออ่านต่อน้าเจ้ :impress:
-
เจ๊คับ หนีไป แฮปปปปปปปี้ วาเลนทายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :kikkik: กับคับอยู่คับ มะเหนมาต่อซ้าที :impress:
-
“คิดไรอยู่หรือครับ?” จู่น้องหมอก็ถามผมขึ้นมา พอพวกเราเดินออกมาถึงประตูหน้าร้าน น้องเขาคงหันมาเห็นผมทำหน้ายุ่งๆ อยู่มั่งครับ
“อ้อ! เปล่าอะ พอดีคิดไรเพลินๆ นิดหน่อย” ตอบได้ตามสไตล์คนไทยมากๆ ปฏิเสธไว้ก่อนเสมอ
“พี่นุมีเรื่องไรไม่สบายใจหรือเปล่า? บอกผมได้นะ”
“พูดเหมือนเป็นจิตแพทย์เลย” ผมแซว
“แล้วถ้าผมบอกว่าผมเป็นจริงๆ หละ”
“เฮ้ย! นี่แสดงว่าเรามาเรียนต่อหรอ?”
“เปล่า!....ล้อเล่น!! พี่นุเห็นผมหน้าแก่ขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“นั้นดิ! พี่ก็ว่าไม่น่าจะใช่นะ เห็นหน้าตายังเด็กๆ อยู่เลย แหะๆ” ผมก็พูดแก้เก้อไปอย่างงั้นนั้นแหละครับ ตอนแรกก็คิดจริงๆ ว่าน้องเขามาเรียนต่อเฉพาะทางเป็นหมอรักษาโรคจิต(ไม่ใช่หมอโรคจิตนะ!) ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงก็แสดงว่าน้องหมอต้องเรียนจบไปเป็นหมอประจำบ้านเรียบร้อยแล้วอะจิ
“พี่นุนี่ตลกดีเนอะ” น้องหมอแซวผม “พี่นุจะเอาอะไรดีครับ?” น้องหมอถามผมตอนเราเลือกที่จะนั่งคุยกันที่ร้านน้ำชาข้างถนน (ขนาดตอนนี้เที่ยงคืนกว่าๆ แล้วนะครับ แต่ก็ยังมีร้านน้ำชาเปิดขาย ผมบอกแล้วไงว่าที่ปักษ์ใต้โดยเฉพาะเมืองใหญ่ๆ คุณสามารถหาของกินได้ตลอดเวลาเลยอะครับ)
ผมก็นั่งคุยไปเรื่อยๆ เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้น้องหมอฟัง ไม่รู้สิครับ คุยกะน้องหอแล้วมันเพลินไง เลยเล่าไปเรื่อยๆ แต่ก็มีเม็มๆ บางเรื่องเอาไว้เหมือนกันนะครับ ไม่ได้บอกหมด แต่น้องหมอก็เป็นคนแรกที่ผมบอกอะไรๆ ไปมากขนาดนี้แม้ว่าเราจะเพิ่งเคยเจอกันไม่กี่ครั้ง
ผมเป็นคนแปลกประหลาดครับ(ในความคิดของเพื่อนๆ ผม) คือดูเหมือนว่าผมเป็นคนเปิดเผย ไม่เคยมีความลับอะไรกับใครเขา แต่ทุกคนไม่คิดอย่างนั้นอะสิ! ขนาดพี่แบงค์ยังถึงขั้นออกปากมากับไอ่วุฒิเลยว่า
“วุฒิรู้ไหม? ขนาดว่าพี่รู้จักนุมันมาเกือบห้าปีแล้ว แต่พี่ก็คิดว่าจริงๆ แล้วพี่ไม่รู้จักอะไรในตัวนุเลย ดูเหมือนสนิทนะแต่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรของมัน ไม่กล้าพูดไรกะมันมาก”
“อย่าว่าแต่พี่เลยครับ ขนาดผมเองก็รู้จักนุมันมานานกว่าพี่อีก ผมยังไม่ค่อยจะรู้เลยว่าจริงๆ แล้วเขาคิดอะไรอยู่ในใจ”
“เออ! เหมือนมันจะคอยขีดเส้นกั้นเอาไว้นะ ว่าสำหรับคนนี่เข้าไปใกล้ตัวมันได้มากแค่ไหน ควรรับรู้เรื่องราวของมันได้แค่ไหน เหมือนมันคอยแบ่งชั้นเพื่อนๆ อะพี่ว่า”
“ใช่พี่! รอบตัวๆ ตัวเขาเหมือนมีเส้นๆ กั้นเอาไว้เลย พอใครจะขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้น เขาก็จะเขยิบออกหนี พอใครจะเขยิบออกเขาก็จะกระถึบเข้ามาใกล้ ตกลงเลยไม่มีใครเข้าใกล้เขาได้เลย”
“นั้นสิ! แล้วมันวางพี่เอาไว้ตรงขั้นไหนกันหละคะเนี้ย?” พี่แบงค์ถามแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย ต่อมาวุฒิมันก็เอามาเล่าให้ผมฟังครับ ผมก็เลยคิดๆ เออ...ตูก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วยนี่หว่า แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปแบบนั้นเพื่ออะไรและทำไมกัน
.... “ผมว่าพี่ไม่ได้รักพี่แมทหรอก” น้องหมอพูดขึ้นมาหลังจากฟังเรื่องราวต่างๆ ของผมเรียบร้อยแล้ว
“ไม่รักได้ไงน้องหมอ? กับคนก่อนๆ นะ พี่ไม่เคยเป็นอย่างงี้เลย ไอ่โอ้มันยังเคยถามพี่เลยว่าแกไม่หึงไอ่พวกนั้นบ้างเลยหรือไง พี่ก็ถามย้อนมันกลับไปเลยว่า...หึง? เป็นยังไง? ทำไม่เป็น”
“บางครั้งการที่คนเราหึงก็ไม่ได้แปลว่าเรารักเขาเสมอไปหรอกครับพี่ ผมว่าพี่เป็นคนที่....” น้องหมอเว้นวรรคไปแป๊บหนึ่ง คงเพื่อจะคิดหาคำพูดเพราะๆ ไม่ค่อยแสลงหูแสลงใจมาให้ผมมั้งครับ “พี่อะ...ดูเหมือนว่าเป็นคนคิดอะไรง่ายๆ ไม่ซับซ้อน แต่จริงๆ แล้วพี่เป็นคนคิดมากนะ คิดลึกกว่าคนอื่นทั่วๆ ไป”
“ยังไงอะน้องหมอ?” ผมถามเพื่อให้น้องหมอพูดออกมาครับ ผมอยากรู้ว่าคนอย่างน้องหมอจะวิเคราะห์ว่าผมเป็นยังไงมั่ง
“ก็คิดไม่เหมือนชาวบ้านเขาไงพี่ อย่าง....คนอื่นเขาหึงแฟนแต่พี่ไม่หึงก็เพราะพี่คิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดของการเป็นแฟนกันมันไม่ใช่การตัวติดกันตลอดเวลา เวลาไปเที่ยวมีคนมาจีบแฟนพี่ พี่ก็เฉยๆ เพราะพี่ต้องการลองใจแฟนพี่ว่าเขาจะทำยังไง ถ้าแฟนพี่เล่นด้วยแล้วก็ติดต่อกับคนคนนั้น พี่ก็จะเลิกคบเลย พี่จะไม่มาเสียเวลานั่งหึงหวงกัน” น้องหมอตอบมาครับ
แล้วมันก็ใช่เลยจริงๆ ผมเป็นคนที่ไว้ใจแฟนนะ ไว้ใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากจะไปทำไรทำ แต่ขอให้กลับมาบ้าน กลับมาอยู่ด้วยกัน ถ้าผมยังไม่รู้สึกว่าผมขาดอะไรไปในการที่ผมเป็นแฟนคุณแล้วหละก็ ผมจะไม่ทะเลาะกับคุณเรื่องกิ๊กของคุณเด็ดขาด แต่ก็แอบอดที่จะเสียใจอยู่ลึกๆ ไม่ได้เหมือนกันนะ แหะๆ
เพราะสิ่งสำคัญที่สุดของการเป็นแฟนกันสำหรับผม....คือการที่เรามีความสุขเมื่อเราอยู่ด้วยกัน เราช่วยกันปลอบช่วยกันแก้ไขเมื่อเราเหนื่อย เราทุกข์ เราเศร้าเสียใจ แล้วช่วยกันสร้างความทรงจำที่ดีๆ และเก็บมันเอาร่วมกันต่างหาก
เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าผมจะรักคุณไปได้นานสักแค่ไหน จะรักไปจนถึงวันตายหรือเปล่า....ผมก็ตอบไม่ได้? ผมรู้เพียงแต่ว่า....วินาทีนี้....ที่ผมบอกคำว่า “รัก” คุณออกไป....มันเป็นความสัตย์จริงครับ แต่มันจะคงอยู่ไปอีกนานเท่าไหร่ผมไม่รู้ วันนี้? พรุ่งนี้? หรืออีกสิบปีข้างทุกอย่างอาจเปลี่ยนไป แต่ขอให้จงรับรู้เอาไว้ว่า....วินาทีหนึ่งในชีวิตคุณยังมีผมคนนี้ที่รักคุณหมดหัวใจ
แต่ถ้าหากคุณตอบแทนความไว้ใจผมด้วยการไม่สนใจมัน เห็นว่าผมเป็นของตายที่คุณจะกลับมาหยิบไปเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ ผมขอบอกว่าคุณคิดผิด เพราะผมจะให้โอกาสคุณแค่สามครั้งเท่านั้นสำหรับการเสียใจของผม แล้วหลังจากนั้น....ต่อให้คุณมาตายตรงหน้า สองตาผมก็จะไม่แลคุณอีกต่อไป
“แล้วไงอีก?” ผมเริ่มสนุกกับการคุยกะน้องหมอซะแล้วสิ ชอบอะครับ! ชอบนั่งฟังคนมาสิจารณ์ตัวเราแล้วเปรียบเทียบว่าเราเองก็คิดว่าตัวเราเป็นอย่างที่เขาพูดมาจริงๆ หรือเปล่า
“แต่ที่พี่หึงพี่แมทนี่.....เหมือนพี่หวงของเล่นอะ”
“ยังไงอะน้องหมอ? พี่งง!”
“คือพี่จะหวงก็ต่อเมื่อพี่อยู่กับพี่แมท แต่พอพี่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วพี่ก็จะเฉยๆ พี่ไม่ได้เดือดร้อนดิ้นรนอยากจะเจออยากจะคุยกะพี่แมทเท่าไหร่ เหมือนพี่เฉยๆ” อะ! ว่าอีกก็ถูกอีก
“แต่แมทมันสเป็คพี่ทุกอย่างเลยนะน้องหมอ สูงกว่าพี่ ความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าพี่ ดูแลเทคแคร์พี่ดีด้วย พี่หามานานแล้วนะอย่างนี้”
“นิสัยพี่ไม่ใช่คนที่ต้องการการดูแลหรอกครับ” น้องหมอแย้ง
“ไม่นะ..................................พี่อะอ่อนแอจะตายไป ต้องได้รับการดูแลปกป้องมากๆ”
“นั้นเป็นสิ่งที่พี่คิดว่าพี่เป็นไงครับ แต่พี่ลองนึกดูดีๆ ดิ! เวลาที่พี่ให้แมทเป็นคนเลือกซื้อของเป็นคนพาพี่ไปไหนต่อไหน ความจริงพี่คิดเองไว้หมดแล้วเพียงแต่พี่อยากจะทดสอบพี่แมทดูเท่านั้นเองแหละว่าจะได้ดั่งใจพี่หรือเปล่า จะทำได้ถูกใจพี่หรือเปล่า” อ้าวตายโหงโกงไพ่! จริงๆ ด้วยแหะ
“แล้วทำไมพี่ถึงเสียใจอะเวลาพี่รู้ว่ามันไปอยู่กะคนอื่นๆ หรือว่ามีใครมาเกาะแกะมัน” ผมถาม
“ไม่รู้สิ! พี่อะเป็นคนซับซ้อน” เอาอีกแระส์!! ตูได้ยินมาเยอะแล้วนะไอ้ประโยคเนี้ย ทั้งจากแม่หมอ พี่แบงค์ ไอ่วุฒิ “ผมว่านอกจากคนที่พี่แอบรักคนแรกแล้วยังไม่มีใครที่พี่รักเขาจริงๆ เลยสักคน”
“ไหงงั้นอะน้องหมอ ไม่จริงนะ” ผมเถียงสุดริ้ด
“จริงสิ!” อ้าว....น้องหมอนั่งยันซะงั้น “พี่ชอบคนที่เหนือกว่าพี่ในทุกๆ ด้าน เพราะว่าความรักของพี่มันมาจากการที่พี่ศรัทธาในตัวเขา เหมือนพี่ต้องการหาคนที่เป็นแบบอย่างให้พี่ได้แต่ถ้าใครที่ด้อยกว่าพี่ไม่ว่าจะด้านใดด้านหนึ่งแล้ว พี่ก็แค่เล่นๆ ไม่ได้ชอบเขาจริงๆ หรอก แต่กรณีของพี่แมทเนี่ย ผมว่า...” น้องหมอเอาหลอดจิ้มๆ น้ำแข็งในแก้วเล่น
“ว่าอะไรหือ?” ผมอะลุ้นจนตัวโก่ง
“มันยังไม่ใช่สิ่งที่พี่ต้องการแต่ก็เกือบใช่มากที่สุดเท่าที่พี่เคยเจอมา พี่ก็เลยยังไม่ค่อยเต็มที่เท่าไหร่”
“ตรงไหนเคอะน้อง? ที่พี่ทำเนี้ยยังไม่เรียกว่าเต็มที่อีกหรอ? ถ้างั้นพี่ไม่ต้องถวายตัวลาตายแทบเบื้องบาทมันไปเลยหรือไงครับถึงจะสาแก่ใจน้อง”
“ 5555 ไม่ใช่อย่างนั้นพี่ พี่ก็พูดเกินไป เอาเป็นว่าตอนนี้พี่สบายใจขึ้นยัง” จู่ๆ น้องหมอก็เปลี่ยนประเด็นซะงั้น แต่ก็เออแหะ!! ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย น้องหมอทำได้ไงเนี้ย มาเป็นแฟนพี่มะ?
“ก็นะ ดีขึ้นแล้วอะครับ น้องหมอดีเก่งจัง ดีกว่าคุยกะไอ่โอ้มันล้านเท่า กับมันอะ....พอพี่คุยด้วยที่ไรเป็นปวดหัวกว่าเก่าทู้กกกกกกกกกกกกกทีซินา”
“งั้นเรากลับเข้าไปหาพี่โอ้กันดีกว่าครับ”
ผมเลยเรียกเด็กมาเก็บตังค์ น่าสงสารเด็กมันมากเลยครับ...ดึกขนาดนี้แล้วแทนที่จะได้นอนยังต้องมาช่วยพ่อแม่ทำงานงกๆ อีก ดูเหมือนว่าจะยังเรียนประถมอยู่เลย เห็นแล้วนึกถึงตัวเองตอนเด็กๆ ขึ้นซะงั้น ผมเลยไม่ได้ให้ทิปส์ไป แฮ่ะๆ แบบว่า...งกอะ! ก็ยังขอเงินแม่อยู่เลยนิ ส่วนน้องหมอ....ผมมารู้เอาตอนหลังว่าจริงๆ แล้วเรารุ่นเดียวกันครับ แต่น้องเขา(ยังจะเรียก “น้อง” อีก) ก็มาต่อเฉพาะทางด้านครับ....ด้านจิตวิทยาซะด้วย ผมเลยกลายเป็นหนูลองยาน้องเขาไปซะงั้น
-
ปล. วันนี้มีพายุหิมะด้วยอะ พัดเข้าหัวเข้าหูจนแทลลืมตาไม่ขึ้น ดีนะที่เจ้ไม่มีหอยเป็นของตัวเอง ไม่งั้นอยากเจอหอยแช่แข็ง อิอิ
แถมวันนี้ตอนขากลับรอรถเมลล์นานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เกือบ ชม. :sad5:
รถมันวิ่งไม่ได้อะ หิมะมันถมถนน พอรถมานะ คนแน่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
แถมรถก็วิ่งด้วยความเร็วเต่าสุดๆ แล้วอีตอนมาต้องขึ้นเนินนะ มันก้ขึ้นไม่ได้ เพราะว่าคนเยอะ...หนัก ถนนลื่น.....หิมะกลบ
มันเลยจอดซะงั้น เจ้ก็ยื่นแบกโน๊ตบุ๊คหนักเกือบสามโลเอาไว้เต็มสองบ่า เมื่อยมากกกกกกกกกกกกกกก เพราะว่าวันนี้ก็ยื่น เดินและวิ่งทำงานมาทั้งวัน :sad4:
สุดท้ายอีตาคนขับก้เลยลองขับเหมือนงูเลื้อยขึ้นเนินดู ปรากฏว่ามันก็พอขึ้นได้นะ แม้ว่าบางทีมันอาจจะถอยกลับลงมาบ้างเพราะว่าล้อมันฟรีไง สุดท้ายก็ขึ้นมาได้
แต่อีตอนลงเนินซิเคอะคุณขา ใจเจ้กระตุกเสียวแว้บๆ :try2: ก็มันมีการลื่นไถลแล้วก็ส่าย เทกระจายคนบนรถเป็นพักๆ นึกว่าจะต้องตายกลายเป็นผีเฝ้าหิมะกลางถนนไปซะแล้วงานนี้
พอลงรถ.....หนาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลมกรรโชกแรงสุดๆ ปกติทุกวันก้เดินจนแทบจะกลายเป็นวิ่งอยู่แล้ว
แต่สำหรับวันนี้ ยอมเสียกริยาหญิงไทย ขอกลายร่างเป็นอิเจ้วิ่งสู้ฟัดสักวัน
วิ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็วิ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เหนื่อยก็เหนื่อย หนาวก็หนาว ลื่นก็ลื่น
แถมต้องวิ่งพลางหลับตาพลางเพราะหิมะมันสาดเข้าหน้าเข้าตาเต็มไปหมด
แต่ก็กลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ(ที่คาดว่าสะบักสะบอมพอควร)
เจ้ก้ได้แต่หวังว่า......พรุ่งนี้มันคงจะดีขึ้น
:impress3:
-
โหสงสารเจ๊สองจังครับ ชีวิตบัดซบจริงๆเลยอะ เหอๆ เอาเถอะเจ๊สองพรุ่งนี้คงจะดีขึ้น(ละมั้ง)ครับ อิๆๆ :kikkik:
-
เกลียดพายุหิมะ :pigangry2: :pigangry2: :pigangry2: เคยเจอแต่ว่าตอนนั้นอยู่ในเมืองเลยรอดมาได้คับ :haun5: ขอให้เจอฟ้าใสในวันพรุ่งนี้นะคับ :yeb:
-
"แต่ถ้าหากคุณตอบแทนความไว้ใจผมด้วยการไม่สนใจมัน เห็นว่าผมเป็นของตายที่คุณจะกลับมาหยิบไปเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ ผมขอบอกว่าคุณคิดผิด เพราะผมจะให้โอกาสคุณแค่สามครั้งเท่านั้นสำหรับการเสียใจของผม แล้วหลังจากนั้น....ต่อให้คุณมาตายตรงหน้า สองตาผมก็จะไม่แลคุณอีกต่อไป
"
อยากทำได้แบบนั้นจัง แต่ทำไมผมทำใจไม่เคยได้ซักที สุดท้ายก็เจ็บซ้ำๆ :monkeycry2:
-
วันนี้เหมือนฟังเจ้สองวิเคราะห์ตัวเองให้ฟังเลยง่ะ :yeb:
ชีวิตต้องสู้นะเจ้ อยู่กรุงเทพฯตอนนี้ก็ต้องฝ่ารถติดไปทำงานทุกวันเหมือนกันแหละ :try2:
เบื่อ อยากกลับบ้านแล้วววววววววว :serius2:
-
น้องหมอของเจ๊นี่น่ารักดีเหมือนกันเนอะ :interest:
เจ๊น่าจะเล่าถึงเยอะๆหน่อย เก็บไว้ได้ไงเนี่ย :impress2:
อิจฉาเจ๊อ่ะ เกิดมายังไม่เคยจับหิมะเลย
สู้ๆนะเจ๊ :yeb:
-
สองฝากลงนะครับ เน็ตต่างประเทศเข้าไม่ได้กันหลายคน
:really2:
***********************************************
“ใครโทรมาแต่เช้าเลยอะ?” ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาถามมันเมื่อคว้านๆ หาแมทน้อยไม่เจอในตอนเช้าๆ แบบนี้(ความจริงมันสายแล้วยะ) ผมอยากกินแมทน้อยเป็นอาหารเช้าจัง!!
“บัวนะ! เห็นว่าเมื่อคืนมันทะเลาะกับแฟนแล้วโดนแฟนซ้อมเอา”
“เฮ้ย! จริงหรอ? แล้วเป็นไงมั่ง?”
“ตอนนี้มันโดนใส่กุญแจมือขังล่ามไว้กับหัวเตียงนะ เดี๋ยวเค้าคงต้องไปดูมันหน่อยนะ ตัวรออยู่ที่นี่ก่อนนะ”
“อืมๆ ไปเหอะ! ดีๆ นะ” ผมลุกขึ้นมานั่งให้กำลังใจแมทที่รีบแต่งตัวออกไปดูเพื่อนสนิทมัน โดนแฟนซ้อมแล้วยังใส่กุญแจมือล่ามเอาไว้ซะขนาดนั้นด้วย ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นไงมั่งแล้วเนี้ย โอ้ย!!! น่าสงสารน้องจัง
.....แล้วจู่ๆ ก็มีสายเข้ามาในเครื่องผมแต่เป็นเบอร์แปลกๆ ซึ่งผมไม่ได้เมมชื่อเอาไว้ หรือว่าจะเป็นผู้ชายอีกคนที่กำลงจะเข้ามาอย่างที่แม่หมอดูบอมส์ว่าไว้นะ ว่าแล้วก็เลยกดรับสายดีกว่า แรดเนอะ?
“ทำไมรับสายช้าจัง?” ประโยคแรกมันก็ถามเลยครับ ใครวะ? กวนบาทาแต่เช้า(สายแล้ว)
“เพิ่งตื่นนะ พอดีเมื่อคืนไปเที่ยวมาอะครับ” ต้องสุภาพไว้ก่อนเดี๋ยวไก่หนีหมด
“รู้แล้ว! เมื่อคืนก็ไปมาเหมือนกัน เรายังเที่ยวร้านเดียวกันเลย”
“หา?! นายเป็นคนที่นี่หรอครับ? แล้วเมื่อคืนเราคุยกันตอนไหน?” ผมถามเพื่อความแน่ใจเพราะว่าเมื่อคืนผมว่าผมไม่ได้แจกเบอร์ใครไปนะ
“อะไรกัน? แค่นี้ก็ลืมกันเสียแล้ว งั้นวันนี้ต้องทวนความจำกันใหม่แล้วมั้ง” มันว่า
“ตกลงใครครับเนี้ย? เราเคยเจอกันมาก่อนปะครับ?”
“ยิ่งกว่าเคยเจอกันอีกน้อง เคยเอากันด้วยนะ พี่ยังติดใจรูน้องอยู่เลยเนี้ย”
“ทะลึ่งแระส์ โรคจิตเปล่าเนี้ย? โทรไปหาแม่เมิงนู้นไป๋ กูเป็นผู้ชายนะโว้ยไม่ใช่ผู้หญิง แล้วกูก็ยังไม่เคยเอากะเมิงด้วย ไอ่เชี้ย!” ผมโมโหก็เลยด่ามันไปเพราะนึกว่าเป็นโทรศัพท์โรคจิต
“ปากดีจริง เวลาถูกขวยยัดตุดทำไมไม่ปากีดอย่างนี้บ้างห๊า? กูเอง...อเล็กซ์ผัวใหม่มึงไง ทีนี่จำได้หรือยัง?”
ผมก็อึ้งสิ! ไม่คิดว่ามันจะโทรมาจริงๆ
“ตอนนี้ไอ่แมทไม่อยู่ห้องกับเมิงแล้วใช่ไหม ออกมาหากรูเลย กรูรอเมิงอยูหน้าปากซอยแล้ว”
เฮ้ย! อะไรมันจะรู้ดีขนาดนั้นวะ แล้วผมจะทำไงต่อไปดีครับเนี้ย จะออกไปหามันดีหรือว่าไม่ไปดีนะ
“เมิงอย่าช้าดิ งั้นเดี๋ยวกรูขับตามไปหาไอ่แมทมันนะเมิง”
“เออๆ เดี๋ยวกรูลงไป” ผมตอบแล้วรีบลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาแบบลวกๆ แล้วลงไปหามัน
....สักพักพอผมเดินไปถึงปากซอยก็ไม่เห็นใคร...เลยยืนหันไปหันมาอยู่ตรงนั้น แล้วจู่ๆ ก็มีรถเก๋งขับมาจอดเทียบตรงหน้าผม
“ขึ้นมาสิ” มันชะโงกตัวมาบอกผมจากฝั่งคนขับ
“จะไปไหน?” ผมถามมันทันทีที่ขึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้ว
“ไปไหนก็ได้ ไม่พาไปหลอกขายหรอกนา หน้าตาแบบนี้ขายไม่ออกหรอกวะ 5555” มันหัวเราะท่าทางแบบว่าอารมณ์ดีมากเลยครับ แต่ผมสิ! นั่งหน้าหงิกอยู่เนี้ย แล้วตูจะเอาไงต่อดีฟ่ะ?
“เป็นไร? ไม่พูดไม่จา” มันถาม “จุดบุหรี่ให้หน่อยสิ” แล้วยังมาสั่งผมอีก
“สูบทำไม? เหม็น!”
“ทีไอ่แมทมันยังสูบ ไม่ต้องเถียงเลย....หรือว่าไม่จริง” มันรีบเบรกผมทันควันพอเห็นผมอ้าปากจะเถียงมันเท่านั้นแหละ
“ก็...มันไม่ได้สูบในรถแบบนี้นิ มันออกไปสูบหลังห้อง” ผมยังเถียงแทนแมทต่อ
“ก็มันจนเองนี่หว่า ไม่มีปัญญาซื้อรถมาขับให้เมิงนั่ง เมิงรู้ไหม? ใครๆ ก็อยากนั่งรถกรูทั้งนั้นแหละ” มันโอ่ใส่ผม ผมเลยส่งสายตาดูแคลนปนไม่เชื่อในคำพูดของมันไปให้
“เรื่องจริงนะโว้ย กรูอะ....รวยก็รวย แมร่งหล่อก็หล่อ แถมลีลาเอาเด็ดกว่าไอ่แมทมันอีกมั่งกรูว่า จริงไหมจ๊ะเมียจ๊า?” มันหันมาหยิกแก้มผมเบา ผมเลยกระเถิบหลบแล้วปัดมือมันออกแรงๆ
“กรูว่ากรู-ฟลูออฟชั่น-ขนาดนี้แล้ว ทำไมแมร่งมีแต่คนไปชอบไอ่แมทมันกันจังวะ มันมีไรดี หือ?” ประโยคหลังมันหันมาถามผม
“ไม่รู้!” ผมต้องส่งๆ ไป เพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกะมันมากนัก
“นั้งไง! ขนาดเมียจ๊าที่นอนให้มันเอาอยู่เกือบทุกวันยังไม่รู้เลยแล้วงานนี้จะไปถามใครดีหละ เอางี้ดีกว่า....วันนี้พี่จะให้น้องเลือกว่าระหว่างพี่กะไอ่แมทมันใครจะดีกว่ากัน”
“บ้าเปล่า?” ผมหันไปมองหน้ามันงงๆ ความจริงมันก็หน้าตาใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่อะไรนะครับ ถ้าแทบกับแมทแล้ว.....เอาเป็นว่าถ้าผมเจอมันกับแมทพร้อมๆ กันในตอนแรกผมว่าผมเลือกมันนะ แต่ตอนนี้ขอโทษทีพวก! ใจผมให้แมทไปหมดแล้ว เลยมองใครหล่อไม่เป็นอีกต่อไปซะงั้น
พอโดนผมด่าว่า....บ้าเปล่า? มันก็หัวเราะอารมณ์ดีซะงั้น แถมยังพูดว่า
“เมิงนี้ตลกดีเนอะ อยู่ด้วยแล้วมีสีสันดี มิน่าไอ่แมทมันเลยเลือกเมิงแทนที่จะไปเอากระเทยเฒ่านั้น”
“เมิงหมายถึงใคร?” ผมถาม
“ก็จะใครซะอีกหละ ก็อีฐาศัตรูหัวใจเมิงอะดิ กรูอะแมร่งโคตรเกลียดมันเลย อ้อล้อสุดๆ พอได้ขวยไอ่แมทมานอนดูดเข้าหน่อยเที่ยวทำประกาศบอกชาวบ้านไปทั่ว แถมยังควงให้คนเขารู้กันอีกว่ามันได้กันแล้ว”
“แกรู้จักพี่ฐาด้วยหรอ? นั้นสินะ! เพราะแกเป็นเพื่อนไอ่เพชรนิ”
“ก็ไม่เชิงรู้จัก ก็แค่คนในวงการเดียวกันเท่านั้นเอง”
“วงการเดียวกัน? แกหมายความว่าไง? หรือว่าแกก็....”
“ฮึๆ ฉลาดนี่ อย่างงี้สิกรูชอบ แมร่งพวกผู้หญิงทำไมมันงี่เง่าชิบหายเลยว่ะ”
“เมิงไม่ต้องเฉไปเรื่องอื่น บอกกรูมาก่อนว่า...ตกลงเมิงทำแบบเดียวกับพี่ฐาหรอ?” ผมถาม
“เออดิ แล้วไง? เมิงจะไปบอกตำรวจมาจับกรูเรอะ? ไปเลย! ไปสิ ตอนนี้เมิงนั่งรถมาคันเดียวกับกรูเมิงคงรอดอะนะ ตำรวจเขาคงเชื่ออยู่หรอกนะว่าเมิงไม่รู้ไม่เห็นไปกะกรูด้วย 5555” แล้วมันก็หัวเราะแบบว่าขำสุดๆ
“สาดนี่! เมิงนี่มันเชี้ยสุดๆ เลยนะ”
“ถึงเชี้ยยังไงก็ชอบเมิงนะโว้ย แล้วพอกรูชอบเมิงกรูก็จะเอาเมิงทำเมีย แย่งแมร่งมาจากไอ่แมทมันเลยดีกว่าเนอะ ว่าไหม? 55555”
ผมหละมึนไปสามตลบแปดตลบ อะไรของมันกันเนี้ย เมิงขายยาแล้วตูก็บอกใครไม่ได้เพราะว่าเมิงหลอกให้ตูลงเรือลำเดียวกับเมิงแล้วตอนนี้ แถมเมิงยังมาบอกว่าชอบตูอีก มิหนำซ้ำยังจะแย่งตูมาจากไอ่แมทอีก อะไรของเมิงกะนักกะหนาฟะ? แล้วเมิงมาชอบอะไรในตัวกรูเนี้ยยยยยยย? ตูไม่เห็นจะมีดีไรเลย แล้วอีกอย่างตูก็เพิ่งจะเคยเจอเมิงไม่กี่ครั้งเองนะเฟ้ย มันจะใจง่ายเกินไปหน่อยแล้วมั่งเมิงที่จะมาชอบกรูเนี้ย!
“ทำไม? เงียบพูดไรไม่ออกเลยหรอไง? แต่ก็ดีแล้ว เก็บแรงเอาไว้ครางดังๆ นะจ๊ะเมียจ๊า ผัวชอบบบบบบบบบบบบบบบบ 55555” มันบ้าไปแล้วครับ มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย หรือว่าอาจจะเป็นผมที่บ้าไปแล้ว
......................................................................................
ลงแค่นี้ก่อนนะแล้วค่อยส่งมาให้อีก
อิเจ้เอง อิอิ
-
ละครฉากนี้สลับซับซ้อนยากต่อการเข้าใจ
ชีวิตของคนสังคมมักจะวุ่นวายแบบนี้เสมอ
:really2:
-
อาเจ๊คับ ทามมายยอมไปกับมันอ่ะ เด๋วมันก็พาไปโทรมอีกหรอก :serius2: :serius2:
-
เจ้อันตรายนะ ยอมไปกับมันทำไม :serius2: :serius2:
-
เจ้สอง เป็นไงบ้าง หวังว่าคงสบายดีนะ ไม่ได้โพสตอบเจ้นานหลายวันอยู่ อากาศดีขึ้นละยังอะ ระวังหูหลุดนะเจ้ :laugh:
อ่านตอนนี้แล้วยังไงดีหว่า เหมือนเจ้ก็กลัวมัน แต่ทำไมเจ้ดูชอบ ๆ ด้วยอ่า แหะ แหะ :try2:
รออ่านต่อน้า ขอให้วันนี้เจ้เข้ามาโพสได้เหมือนเคย :yeb:
-
Daer all :yeb:
I'm fine here. I hopefully I can go bake to BKK on time i wish.
The weather, now, get better than few day ago. Oh goddddddddd, the temperature, please, go up. :impress:
by the way, thanks for your help Na Ka blue-boy
Bye
E Je'
...........................
......แล้วมันก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดใต้คอนโดสร้างใหม่แถวๆ ถนนสามสิบเมตร ก็คอนโดเดียวกันกับที่แมทบอกผมว่าพี่ฐาเพิ่งจะซื้อไปแล้วชวนให้แมทมันมาอยู่ด้วยกันกับแกแต่แมทมันไม่ยอมไงครับ
“ถึงแล้วจะที่รัก ลงไปเร็วๆ แล้วก็อย่าได้คิดที่จะวิ่งหนีนะ เพราะว่ามันออกไปไม่ได้หรอกเขาปิดไว้หมดแล้ว”
มันขู่แบบรู้ทันความคิดผม แล้วผมก็พาซื่อแบบว่าเป็นอิโง่ไง พอมันจอดรถในลานจอดชั้นสูงๆ เข้าหน่อยก็ไม่กล้าวิ่งหนีไปจริงๆ ด้วยเพราะกลัวมันออกไปไม่ได้แล้วอีกอย่างก็กลัวมันด้วยอะครับ ก็มันค้ายานิ! มันอาจจะมีปืนเก็บอยู่ในรถแล้วชักหยิบออกมาไล่ยิงผมเหมือนในหนังก็ได้ (ผมนี่มันงี่เง่าสุดๆ เลยเนอะครับ?.....อันนี้ขอยอมรับโดยดุสดี)
“ปะ! ไปกัน” มันหันมาชวนผมที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่หลังจากลงรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว “มาสิ!! เอ๊ะ! บอกว่าให้มาไง” มันย้ำอีกเมื่อเห็นว่าผมยังยืนเฉยไม่รู้สึกรู้สา
ผมเลยเดินตามมันไปต้อยๆ แล้วมันก็พาผมไปขึ้นลิฟต์กดไปชั้น xx ก็สูงอยู่อะครับ แมร่งชอบของสูงแล้วมายุ่งกะตูทำไมเนี้ยยยยยย? ตูอะต่ำเตี้ยเรี่ยดินจะแย่อยู่แล้วนะ ไม่ใช่แบบที่เมิงชอบหรอกโว้ยยยยย
“ปะ!” มันชวนผมเดินออกมาจากลิฟต์
โน้นอะครับ! เห็นยอดเขาคอหงส์อยู่ลิบๆ ถ้ามันผลักผมตกตึกลงไปเนี้ยผมจะเหลืออะไรใส่โลงมั่งหละ คิดแล้วก็ใจตุ้มๆ ต๋อมๆ ดีแท้ ผมหละถนัดนักไอ้เรื่องคิดไปในทางร้ายอะครับ
“เข้ามาสิ” มันไขประตูห้องแล้วชวนผมเข้าไป ผมก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย “จะอาบน้ำก่อนไหมหรือว่าเอากันเลย?”
“เฮ้ย! อะไรกัน” ผมก็ตกใจอะสิครับ ใจคอมัน...พอมาถึงมันก็ตั้งใจจะแก้ผ้าปี้กันเลยหรือไงนะ “อะ...อาบ อาบน้ำก่อนสิ แล้วกรูก็หิวแล้วด้วยเช้ายังไม่ได้กินไรเลย”
“แล้วเมิงจะกินไรกรูจะได้โทรสั่ง พิซซ่า เอสแอนด์พี หรือว่า....”
“ไม่เอาอะ เอาข้าวผัดกระเพราะไก่ไข่ดาวได้มะ?”
“ทำไมเมิงมักน้อยจัง? ทีคนอื่นๆ เขามีแต่อยากกินของแพงๆ เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวกรูลงไปซื้อขึ้นมาให้ เมิงอยู่นี้ก็อาบน้ำรอกรูไปก่อนเลย กินข้าวเสร็จจะได้.... อุอุอุ” มันหัวเราะเสียงลงคอ ผมเสียวสันหลังวูบวาบ
..... พอมันออกไปแล้วก็ก็เลยยืนเคว้งอยู่คนเดียวกลางห้อง จะว่าห้องของมันก็สบายดีนะครับ โห! ครบเครื่องสุดๆ สบายกว่าห้องแมทสักสิบเท่า เตียงงี้กว้างเชียว เสียแต่ว่าห้องรกไปหน่อย เห็นแล้วหงุดหงิดหัวใจไงไม่รู้ ไม่ได้ๆ ต้องจัดการ…..ว่าแล้วก็ลงมือมองหาไม้กวาดจะมากวาดห้อง
‘อ้อ! นั่นไง เจอแล้ว’ ผมเลยเดินไปจับไม้กวาดทำท่าจะกวาดห้องเสียหน่อย
‘เฮ้ย! นี่แกจะทำไรวะ? กวาดห้องให้มันหรอ’ ผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ เลยเอาไม้กวาดไปเก็บ(แม่สอนมาดีครับว่าไม่ให้โยนไม้กวาด ฮิฮิ) แล้วก็เดินไปเดินมาดูนั้นดูนี่ สำรวจไปทั่วกลัวว่ามันจะแอบตั้งกล้องเอาไว้ ถ้าเป็นอย่างนั้นตูตายแน่
“หาอะไร? กล้องเหรอ? ไม่มีหรอก ไม่ได้โรคจิตขนาดนั้น” มันเข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้ครับ ผมกำลังส่องเพลินเลยสะดุ้งซะ แต่สังเกตไหมครับว่าทำไมไอ่นี่มันถึงได้ดักคอผมถูกไปหมดเลยนะ มันน่าสงสัยจัง หรือว่ามันอ่านใจคนออก (ตูเพี้ยนไปแล้ว.......ชัวร์!)
“เอา! ซื้อมาให้แล้วก็มากินสิเดี๋ยวมันจะอืดไม่อร่อย” มันว่างั้น ผมก็เลยเดินไปนั่งตรงโต๊ะกินข้าว(?)
“ไปซื้อที่ไหนมาอะเร็วจัง?” ผมพยายามพูดดีๆ กับมันอะครับเผื่อมันจะเปลี่ยนใจไม่ทำไรผม
“ก็ข้างล่างนี้แหละ ทำไม? ไม่ดีหรือไง หรือว่าอยากให้ไปนานๆ” มันหันมาจ้องหน้าเอาเรื่อง ผมก็ใจร่วงลงไปอยู่ตาตุ่ม
“เปล่าๆ คือแปลกใจนะว่าไปเร็ว แต่ดีแล้ว....กลับมาเร็วๆ ก็ดีแล้ว” รีบเอาใจสุดริ้ด
“อยากให้กรูมานอนกกเมิงเร็วๆ อะดิไช่ม๊า? กรูรู้ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก้ได้เมียจ๊า...ผัวรับรองวันนี้มันส์หยดย้อยแน่”
พระเจ้าช่วย!!! ให้มันได้อย่างงี้สิ เมื่อกี้ตูยังชมเมิงเลยว่าดูเหมือนว่าเมิงช่างรู้ใจกรูไปเสียทุกเรื่องแต่ทำไมพอเรื่องนี้เมิงถึงไม่รู้ใจตูมั่งวะ ผมก็เลยเอาความเงียบเข้าสู้นั่งกินข้าวไปเรื่อยๆ มันก็นั่งกินอยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นแหละครับ
“นี่ๆ ไปหยิบน้ำมากินหน่อยสิ”
“หือ?” ผมเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว
“บอกว่าให้ไปหยิบน้ำมาให้หน่อยไง ไม่ได้ยินหรอ?”
“หือ?” ผมเอานิ้วจิ้มหน้าอกตัวเอง
“ก็เออดิ! ไม่พูดกะเมิงแล้วจะไปพูดกะหมาไหน? รีบไปเลยไปตู้เย็นอยู่โน้น อย่าช้าอยู่ กรูจุกโว้ย” แล้วมันก็ทำท่าเอามือลูบอกมัน
“ดีสิ! ขอให้ตายไปเลยเมิง” ผมอ้อมแอ้มพูดเบา
“เมิงว่าไงนะ?”
“เปล่าๆ ไม่มีไร” ผมตอบแล้วรีบเดินไปหยิบน้ำมันให้มันกิน “อ๊ะ! กินซะสิ”
“ขอบใจนะจ๊ะเมียจ๊า เอาใจเก่งแบบนี้รักตายเลย” มันว่างั้น ผมล่ะกลุ่มใจกับมันจัง
....พอกินข้าวเสร็จมันก็ไล่ให้ผมไปอาบน้ำ ผมก็อาบเสียนานเชียวครับกว่าจะออกมาใจนึงก็กลัวมันแต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่ารีบให้มันนอนด้วยให้จบๆ ไปซะ จะได้รีบกลับไปรับหน้าแมทก่อนที่แมท จะกลับมาจากดูอาการของเพื่อน ถึงยังไง....ชีวิตผมกับมันก็คงไม่ได้โคจรมาพบกันบ่อยนะหรอกครับ อีกอย่างเดี๋ยวแมทก็เรียนจบแล้ว ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะมาที่นี่อีก(แม้ว่าเพื่อนเลิฟอย่างโอ้จะทำงานที่นี่ก็ตาม) พอถึงตอนนั้นผมก้คงหลุดพ้นจากเอื้อมมือมารของมัน
“อาบน้ำนานมาก รู้ไหมว่าเปลือง?” มันบ่นทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมหละอยากเอาเท้าลูบหน้ามันจริงๆ เลย
“อะไรกัน? แค่นี้ทำบ่น ก็ไหนว่ารวยไง? ทีแมทมันยังไม่ว่าเลย แถมยังอาบด้วยกันด้วยซ้ำ”
“นี้พวกเมิงวิตถารถึงขั้นเอากันในห้องน้ำเลยหรอ? งั้นกรูเอามั่ง กลับเข้าไปเลยเมิงไป กรูจะเอาเมิงในนั้นแหละไม่ต้องออกมา”
“ไม่โว้ย! ไอ้บ้านิ! กรูไม่ชอบ ถ้าจะเอากันก็ไปที่เตียงโน้น.... นะๆ ไปที่เตียงนะ”
“เออ....เอางั้นก็ได้”
พอมันพาผมมาถึงที่เตียง ผมก็สั่นๆ นะ ไม่ใช่ว่าสั่นสู้นครับ สั่นกลัว...กลัวว่าถ้าแมทรู้เรื่องนี้เข้าแมทมันจะว่าไงบ้างนะ? มันจะเกลียดผมไหม? ที่ผมทำอย่างนี้ถูกแล้วหรอ? ผมจะทำอย่างอื่นแทนได้ไหม? หรือว่าผมจะขัดขืนสู้มันแล้ว...แล้วไงต่อหละ ผมนึกไม่ออกแล้ว ช่างมันเถอะเนอะ! ของแค่นี้ไม่เสียหายอะไรนี่หว่า ขมิบบ่อยๆ เอาดิ เดี๋ยวมันก็ฟิตปั๋งเหมือนเดิม แมทมันคงจับไม่ได้หรอก
“เมิงห้ามกัดห้ามดูดห้ามทำให้เป็นรอยนะโว้ย กรูไม่ชอบ” ผมบอกเมื่อมันกำลังเริ่มลงมือ
“อืมได้” ทำไมเมิงว่าง่ายจังวะ “กรูมีปอปเปอร์เมิงจะเอาไหม?”
“เออ! เอามาก็ดี” ผมตอบมัน ตอนนี้ผมคงต้องเพิ่งปอปเปอร์เสียแล้วหละครับถึงจะพอทำให้มีอารมณ์ร่วมไปกะมันได้บ้าง เลวเนอะผมเนี้ย? ดูเหมือนยอมมันง่ายๆ ไม่ขัดขืนไรเลย หรือว่าจริงๆ แล้วผมก็อยากมีไรกับมันเหมือนกัน แล้วไอ่แมทมันจะว่าไงมั่งเนี้ยถ้ามันรู้เข้า ผมกลัวมันจะเสียใจจัง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงได้แคร์มันจัง ทีมันไปมีไรกับคนอื่นมันยังทำได้เลย แล้วทำไมผมจะมีไรกับคนอื่นบ้างไม่ได้
อีกอย่าง....ผมก็ไม่ได้เป็นคนเริ่มด้วย ไอ่อเล็กซ์มันต่างหากที่เริ่ม แล้วทำไมผมหลายใจอย่างนี้นะ ผมสับสนกะตัวเองจริงๆ ไหนว่าเกลียดไอ่อเล็กซ์มันไม่ใช่หรอ? จำไม่ได้แล้วหรือไงว่ามันทำไรเอาไว้ แล้วทำไมถึงยอมมันอีก งงไหมครับ? ผมก็งงกะตัวเองเหมือนกัน
.......... “จะกลับเลยหรอ? อยู่ต่ออีกหน่อยสิ” ไอ่อเล็กซ์มันผงกหัวขึ้นมาถามผม
“ไม่หละ! กลัวแมททมันกลับมาแล้วไม่เจอ” ผมตอยตอนรีบแต่งตัว เชื่อไหมครับ แค่ครึ่งชั่วโมงเองมันครับ ผมพยายามเร่งทำเวลาสุดๆ มันจะขอต่อรอบสองแต่ผมก็ไม่ยอม....ครั้งเดียวก้เกินพอแล้วนะผมว่า
“ให้ไปส่งไหม?”
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวแมทมันเห็น” ผมว่า
“ไปสนใจไรมันมากนักวะกะไอ่เชี้ยนั่น กรูก็ผัวเมิงคนหนึ่งเหมือนกันนะ ใจคอเมิงจะไม่สนกรูเลยหรอ?”
“เอานา....เมิงอย่าเพิ่งมาชวนคุยอะไรตอนนี้ กรูไปก่อนนะ”
แล้วผมก็รีบบึ่งออกมาเลยครับ เรียกรถมอไซค์ได้ก็ให้พี่เขาบึ่งไปหอแมททันที ก้ผมหายออกมาตั้งเกือบสองชั่วโมงแล้ว ไม่รู้ตอนนี้แมทมันกลับเข้ามายัง หอมันกับหอบัวก็อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่หรอกครับ ตอนเดินออกมาจากห้องมัน ไอ่อเล็กซ์มันก็ยังอุตส่าห์ลุกขึ้นมาส่งที่ประตูแล้วบอกว่า
“กรูชอบเมิงจริงๆ นะ เป็นแมร่งเชี้ยไรไม่รู้ เนี้ยกรูก็ไปเลิกกับเมียผู้หญิงกูมาแล้วด้วย กรูเอาจริงนะเมิง”
ผมก็ได้แต่อึ้งๆ ไปอีกรอบ อะไรมันจะขนาดนั้นวะ ตูยังไม่เห็นว่าตูมีความสำคัญหรือความดีอะไรให้เมิงต้องทำถึงขนาดนี้ สงสารน้องผู้หญิงคนนั้นจังที่ต้องโดนเมิงทิ้ง
:monkeysad: :monkeysad:
-
ซะงั้นอะเจ๊ไมสเน่ห์เเร้งเเรง อย่างที่หมอดูว่าเลยอะเจ๊ ชาติก่อนทำบุญด้วยอะไรเนี่ย อิๆๆ :kikkik:
-
หรือว่าคู่เจ๊จาเปนคนขายยา :confuse: :confuse: :confuse:
-
เจ้เป็นคนมีสิเหน่จิง ๆ :impress:
-
เจ๊มีเสน่ห์ต่อเพศเดียวกันมากเลยอ่ะ
สงสัยอเล็กซ์นี่ล่ะม้าง ที่หมอดูว่าเป็นเนื้อคู่เจ๊ :confuse:
-
:serius2: ไอ้อเล็กซทนี่อ่ะเหรอ คนที่หมอดูบอก ไมเป็นงี้อ่า......
แต่ก็ดูเหมือนว่าเจ็ก็ชอบมันนิดเหมือนกานนี่นา งงด้วยคน หหุหุ
ยังไงมาต่อไวๆนะคร้าบบ :yeb:
-
Sorry to do reply in Eng. with my poor Eng.
I know that you may be confused about how I deal with Alex.
It is very difficult to explain what exactly how I felt and how I thought at that time.
I always confused and wavered with my own self and my behavior also.
That’s too bad. I’m, may be, a patient, I think. :confuse:
Bye for now
E Je’
............................................
......พอมาถึงห้องก็โล่งอก....ยังไม่มีวี่แววของแมทกลับมาเลย แสดงว่าบัวท่าทางจะอาการหนักหนาพอควร ผมเลยเปิดเครื่องโทรไปหาแมท (เมื่อกี้ปิดไว้อะครับ เออใช่! ปกติผมจะปิดเครื่องตอนนอนตลอดเลยนิ แล้วทำไมเมื่อคืนผมถึงลืมปิดนะ ไอ่อเล็กซ์มันเลยโทรเข้ามาหาได้เมื่อเช้า อะไรดลใจให้ลืมปิดมือถือนะเนี้ย? งง)
พอแมทรับสายผมก็ถามไปว่า
“ไงตัว? บัวเป็นไงมั่ง” ผมทำใจดีสู้เสือถามไปงั้นแหละ
“ก็ใช่ได้อยู่อะตัว นี่เค้าก็กำลังหาข้าวหาน้ำให้มันอยู่ แฟนมันก็ไม่รู้หายหัวไปไหนไม่มาดูดำดูดีเลย เค้าจะโทรไปแจ้งความก็ไม่ได้ไอ้บัวมันห้ามไว้ นี้ก็ไม่รู้ว่าจะเอากุญแจมือออกได้ยังไง?”
“หรอ!? แย่จัง เค้าจะช่วยไงได้บ้างเนี้ย? ตัวอยู่ที่นั้นไปกับบัวก่อนนะไม่ต้องรีบกลับมา เดี๋ยวเค้าค่อยลงไปหาข้าวกินเอง”
“ตัวอยู่ได้นะครับ”
“ได้สิ! ตัวอยู่ดูบัวต่อไปเหอะ แล้วไงโทรมาบอกบ้างก็ดีนะ”
“ครับๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
“ครับ บาย”
ฮู้ว~ ~ ~!โล่งอกไปเปลาะหนึ่งอะครับที่แมทมันทำท่าว่าไม่สงสัยอะไรผมเลย ผมก็เลยรีบอาบน้ำล้างคราบนั่นคราบนี่แล้วเปลี่ยนเป็นชุดอยู่ห้องแมท(กางเกงบ๊อกเซอร์ขาแสนกว้างตัวเดิม) แล้วทำเหมือนว่าเพิ่งตื่นแถมยังไม่ได้ออกไปไหนมาเลย พอแมทกลับมาผมก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นถามถึงอาการของบัวไปเรื่อยก็รอดตัวไปครับ...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนไอ่อเล็ซ์มันก็หายหัวเงียบไปเลยไม่โทรมากวนใจ ดีเหมือนกันตายๆ ไปเสียเลยได้ก็ยิ่งดี
.....จนถึงวันสุดท้ายพรุ่งนี้ผมคงจะกลับกทม.แล้วอะครับ มากกอยู่กับแมทเสียหลายวันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อเสียบ้างท่าจะดีนะ อิอิ! แต่จนแล้วจนรอดผมก็ยังไม่ได้ไปดูอาการของบัวเลยเพราะว่าแมทมันไม่ให้ผมไปอะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถามไรก็ไม่ยอมตอบบอกเพียงแต่ว่าไม่เป็นไรแล้วดีแล้วๆ แต่แมทมันก็ยังแวะไปเฝ้าบัววันละนานๆ เหมือนกันนะครับ พอผมถามว่าเคยเจอแฟนบัวบ้างปะแมทก็บอกว่าไม่เคยเจอเลยเหมือนไอ้คนนั้นมันจะรู้ว่าแมทจะเข้ามาตอนไหนมันก็หลบหน้าไปได้ทันตลอด
“หรือว่ามันจะจ้างคนสะกดรอยตัวอะ?” ผมก็จำเอามาจากละครอีกแล้วหละครับเรื่องนี้
“เออ....ไม่แน่เหมือนกันนะ อาจเป็นไปได้” น้านนนนนนนนนนนนน เอากะหวานใจผมดิ “ไม่งั้นมันจะรู้ได้ไงว่าเค้าจะออกไปหาบัวตอนไหน”
“ขนาดนั้นเลยหรอ? เมื่อกี้เค้าแค่พูดเล่นๆ นะ” ผมว่า
“พวกนี้มันทำได้หมดแหละตัว มันมีเงินเสียอย่าง เออใช่!” อยู่ๆ แมทก็หันขวับมาทางผม “บัวมันเคยบอกเค้าว่าเมื่อก่อนบัวก็เคยโดนสะกดรอยเหมือนกัน มีวันหนึ่งบัวไปเที่ยวแล้วมีคนมาจีบ พอสองสามวันต่อมาบัวไปเจอเพื่อนๆ ไอ้คนนั้นอีกเห็นบัวบอกว่าพวกมันไม่คุยกับบัวเลย”
“ทำไมหรอ?” ผมกระโดดไปนั่งจ้องหน้าจับเข่าแมทเขย่าๆ ถามต่อ
“บัวบอกว่าเพื่อนไอ่พวกนั้นมันว่าบัวเล่นแรง ไอ่บัวมันก็สงสัยว่ามันเล่นอะไรแรงมันเลยให้เพื่อนอีกคนหนึ่งของมันไปถามๆ ไอ่พวกนั้นดูก็ได้เรื่อง”
“ได้เรื่องว่าไง?” เมื่อไหร่แกจะเลิกนิสัยเล่าไม่จบเรื่องสักทีวะเนี้ย ตูเหนื่อยนะที่ต้องถาม
“ไอ่คนที่มาจีบบัวโดนซ้อมอะสิ ถึงขนาดเข้าโรงบาลเลยนะตัว สงสัยเค้าเองก็คงโดนสะกดรอยเหมือนกันมั่งเนี้ย”
ผมได้ฟังแล้วก็มีแต่อึ้ง อะไรมันจะขนาดนั้นครับ? ผมว่าผมดูละครมากไปแล้วนะเลยเอามาคิดปนกันให้มั่วไปหมดระหว่างเรื่องจริงกับเรื่องปลอมแล้วไหงมันออกมาอีรูปนี้ได้หว่า แล้วเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น พอผมกดรับสายก็ปรากฏว่าเป็นไอ่โอ้โทรมาชวนไปเที่ยวอีกแระส์ ไอ่ครั้นจะไม่ไปก็กลัวว่าจะเป็นที่สงสัยเลยทำร่าเริงตอบรับคำชวนมันไป ช่างรนหาที่ดีแท้ๆ เลยน้อผมเนี้ย
......................................................
...... “วันนี้ทำไมแกดูเหมือนหมาหงอยยังงี้วะ?” ไอ่โอ้เปิดประเด็นที่ชวนเอาเท้ากระแทกหน้าขึ้นอีกแล้วครับ น้องหมอก็เลยสบช่องโจมตีผมตามก้นแฟนมันอีกระลอก
“ใช่พี่! พี่นุเป็นไรเปล่าครับ? ดูไม่ค่อยมีความสุขหรือว่ากลัวจะคิดถึงพี่แมทเพราะว่าพรุ่งนี้พี่นุจะกลับแล้วนิ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นโว้ยยยยยยยยส์ พอดี...เอ่อ......” กำลังนึกหาข้ออ้างยังไม่ทันจะออกก็.....
“ไงครับ? ไม่เจอกันนานเลย” ไอ่อเล็กซ์ครับมาเดินเข้ามากอดคอผมแล้วก็ทักทายด้วยคำถามที่ควรจะเอาไปถามพระมารดาของตัวมันเอง
“อ้าว! เออ.....ชื่อไรแล้วนะ?” โอ้ถามมันกลับ
“ชื่ออเล็กซ์ครับ จำชื่อผมไม่ได้แล้วหรอครับคุณโอ้ ทีผมยังจำชื่อคุณได้เลย แถมรู้ด้วยนะว่าคุณทำงานที่ไหน?”
“เฮ้ย! จริงอะ? เก่งนิ” โอ้มันว่า
.....อ้าว! ชมมันเข้าไป แล้วนี้ไอ่แมทมันหายหัวไปไหนของมันนะ ไม่มีมาช่วยตูเลย
แต่ก็ดีเหมือนกันนะ! ถ้ามันมาแล้วผมจะแก้ตัวเรื่องที่ไอ่อเล็กซ์เข้ามากอดคอทำท่าเหมือนว่าซี้ย้ำปึ้กเสียเต็มประดามาเป็นสิบๆ ปีแบบนี้ว่าไงดีน้อ จะเอามือมันออกก็ไม่กล้า....กลัวมันจะโวยวายแล้วปูดเรื่องที่ผมไปนอนกับมันมาให้โอ้กะน้องหมอรู้อะครับ ผมเลยได้แต่ยืนตัวแข็งทืออยู่อย่างนั้นแหละ แง
“รู้หมดหละครับว่าใคร? ทำอะไร? ที่ไหน? ยังไง? กับใคร?” ประโยคหลังมันหันมาทางผม ผมก็ได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆ กลับไป
“แล้ววันนี้มากันกี่คน? โต๊ะอยู่ไหนอะ?” โอ้ถามแบบว่าอัธยาศัยดีมากเลยเพื่อนเลิฟตู ฮึ่มๆ ใครก็ได้ช่วยมาเอานังโอ้ไปทิ้งทุ่นที่ทะเลทีไป๊
“มากะเพื่อนๆ นะครับ โต๊ะอยู่ทางโน้นนะ ผมมันคนไม่มีแฟนก็อย่างงี้หละครับ ต้องมากะเพื่อนๆ”
“ไม่น่าเชื่อนะเนี้ยว่าโสด” ย้าาาาาาาาง....ไอ่โอ้มันยังไม่หยุด มันยังไม่เลิกตอแยกับไอ่อเล็กซ์อีก ตูฉี่จะราดอยู่แล้วนะเมิง อีนังโอ้!
“ก็กำลังเจอคนที่คิดว่าถูกใจอะครับ แต่เสียดายเค้าดันมีเจ้าของเสียแล้วอะสิ” มันว่า
“แย่งเล้ย!” .....อ้าว! อินังเพื่อนสาระเลว ปากเมิงช่างดีนักนะ มันน่าเอาไม้ตีพริกฟาดปากสักสองสามทีแล้วเอายัดก้นเมิงดีแท้ อิหน้าวอก ฮื่อๆ อิเพื่อนเลว
“ครับ! เยี่ยมเลย งั้นเดี๋ยวผมกลับโต๊ะก่อนนะแล้วเดี๋ยวค่อยเดินมาคุยด้วยใหม่” .....ไปเลยไปเมิงอะ จะไปไหนก็ไป รีบไปให้ไกลๆ ตูเลย ยิ่งไกลได้เท่าไหร่ก็ยิ่งดี
พอมันทำท่าจะเดินออกไป....ไอ่แมทหวานใจผมก็เดินกลับมาจากไหนก็ไม่รู้พอดีเลยอะ แงๆๆ มันจะเห็นภาพผมโดนไอ่อเล็กซ์กอดคอไหมนะ? แล้วมันจะคิดว่าไงมั่งเนี้ย? ตูหละอยากจะบ้าตาย
“ไปไหนมาแก?” ไอ่โอ้ถามแมทด้วยคำถามที่ผมก็อยากจะถามเหมือนกัน
“ไปคุยกะเพื่อนมา” แมทมันตอบแต่สายตามันไม่มองมาทีผมเลยครับ เหมือนมันโกรธๆ ไงไม่รู้อะครับ
“เพื่อนที่ไหนวะแก?” ดีๆ ชอบๆ ถามอีกๆ ตูก็อยากรู้เหมือนกัน
“เพื่อนที่คณะนะพี่ มันมาถามเรื่องไอ้บัว” แมทตอบ
“อ้าวบัวเป็นไรอะ?” ไอ่โอ้ทำหน้าแบบว่าอย่างรู้อยากเห็นมาก ส่วนผมก็แอบชำลองมองมันแวบหนึ่งครับ อยากรู้ว่ามันจะตอบว่าไง ก็เลยเจอะกับสายตามันที่มองมาแวบหนึ่งเหมือนกัน
“ไม่สบายนิดหน่อยพี่ แต่ตอนนี้คอยยังชั่วแล้วไม่เป็นไรมาก”
“แล้วไป! นึกว่าไม่สบายหนักเข้าโรงบาลไรงี้ จะได้ให้หมอมันไปดูแลเป็นพิเศษ” มันโอ่ว่าแฟนมันเป็นหมออีกแระส์
“ผมจะไปทำไรได้ ไม่ได้ขึ้นเวรเสียหน่อย” น้องหมอออกตัวหลังจากที่ยืนเงียบอยู่นาน สงสัยจะสังเกตการณ์และเก็บข้อมูลแหงๆ
“จ้า....... เอ้า! มากันครบแล้ว ชนๆ ” โอ้เปลี่ยนประเด็นกระทันหัน ผมเลยค่อยหายใจหายคอได้ทั่วท้องหน่อย
แล้วพวกผมสี่คนก็ดื่มๆ แดนซ์ๆ ไปตามเพลงอะครับ ผมอะเสแสร้งว่าหนุกหนานไปงั้นแหละส์ เพราะไม่อยากให้เป็นที่ผิดสังเกตมากนัก พอสักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่จากด้านหลังเลยหันไปมอง
:o อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
ไอ่อเล็กซ์ครับ !! ไม่รู้มันย้ายที่มาตั้งกะเมื่อไหร่ แล้วเมิงจะมาอยู่ต้องนี้ทำไมฟ่ะ? ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะไม่ไปอยู่
ผมก็หันกลับมาก็เจอสายตาพิฆาตมารจากไอ่แมทมันทันทีเลยครับ แต่แมทก็ไม่พูดอะไรเดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็กลัวๆ กล้าๆ จะตามไปดีไหมนะ? แต่ไม่อยากเข้าไปตอนที่อารมร์แมทไม่ดีอย่างงี้เลย แต่จะให้ยืนอยู่ที่โต๊ะกะพวกโอ้กับน้องหมอก็ไม่ค่อยอยากจะอยู่เพราะสองคนนี้มันคงช่วยอะไรผมจากไอ่อเล็กซ์มันไม่ได้ แล้วผมจะทำไงดีเนี้ย? ตูมุดหนีลงใต้โต๊ะดีปะเนี้ย?
“แกๆ ไอ่อเล็กซ์มันมองแกใหญ่เลย” .....นั้นไง! ตูว่าแล้ว อิเพื่อนสาระเลวมันเริ่มแล้วครับ ใครก็ได้ช่วยเอามันไปกุดหัวที บัดเดี๋ยวนี้!
“ไหนๆ” ผมทำใส่ซื่อ-แอ๊บแบ๋วสุดริ้ด
“โน้นๆ ข้างหลังแก น้องหมอมันชี้ให้ชั้นดู” อ้าวๆ สองคนผัวเมียคู่นี้ใจคอจะฆ่าอิชั้นให้ตายไปเลยหรือไงกันฟ่ะ?
ผมเลยทำเป็นแกล้งหันไปตามที่มันชี้ก็เจอไอ่อเล็กซ์ยืมยิ้มเผล่อยู่ก่อนแล้ว ตามเดิมครับ...มาเที่ยวเธคแต่ใส่แว่นดำ(คราวนี้เปลี่ยนเป็นสีชามั้ง?) แล้วเมิงจะใส่ทำพระมารดาไงของเมิงไม่ทราบวะ? ผมเลยแอบๆ ทำหน้าแยกเขี้ยวใส่มันไปทีนึง มันก็หัวเราะใส่แถมยกแก้วเหล้าให้ผมซะงั้น
“อะ! ชนแก้วเลยแก” อิ-เพื่อน-ผู้-แสน-ดี-ที่-สุด-ใน-โลก-หล้าาาาาาาาาาาาาส์ ส่งแก้วของผมมาให้ผมโดยที่ไม่ต้องสั่งเลย งานดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มันน่าตบยัดแก้วเหล้าจริงๆ เลยอินี่เนี้ย ผมเลยจำใจชนแก้วกลางอากาศกับมัน พอหันกลับมา....
:o :o อะจ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
ไอ่แมทครับ!!!! มันกลับมาจากฉี่ตอนไหนวะเนี้ย ทำไมวันนี้ตูมันซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้นะ ใครเคยเป็นอย่างนี้บ้างไหมครับ? ผมอะอยากเอาหัวโขกเหลี่ยมเสาเล่นแก้กลุ่มจริงๆ เล้ยยยยยยย
.....ดีนะที่แมทมันไม่ว่าไรผม แล้วพวกผมก็ดื่มๆ แดนซ์ๆ ต่อไปจนใกล้จะเลิกแล้วอะครับ ไอ่ อเล็กซ์มันเลยเดินเข้ามาที่โต๊ะ
“ขอเบอร์หน่อยสิครับ” มันพูดขึ้น
.....ทายสิครับว่ามันพูดกับใคร?
.....ผมเหรอ? เปล่า!! โน้นนนนนนน มันไปพูดกับไอ่แมทโน้น
.....ใจผมงี้แทบกระเด็นออกมาเต้นนอกเสื้อเลยครับ อะไรมันจะแรงขนาดนั้นวะเนี้ย? เอาจริงหรอฟะเมิง? สงสารกรูหน่อยเหอะ!
“ครับๆ 01-xxxxxxx แล้วคุยกันครับ” แมทบอกไปแบบมาดนิ่งๆ นิ่งมากๆ นิ่งจนผมแปลกใจ
“เฮ้ยแก!! นี้มันถึงกล้าขนาดถึงขั้นที่ว่าแจกเบอร์คนอื่นต่อหน้าแกเลยหรอ? มันไม่ไหวแล้วนะเว้ย ชั้นว่าแกต้องจัดการลงมือทำอะไรสักอย่างแล้วหละ” โอ้เข้ามากระซิบผม
.....ใช่สิผมต้องทำอะไรสักอย่างแบบที่โอ้มันว่า ทำอะไรหรอครับ? ก็........ตายไปเลยไง แง ช่วยผมด้วยครับ!!
..... ขากลับผมก็ซ้อนท้ายแมทกลับมาตามเดิมครับ แมทมันเงียบไม่พูดไม่จาทำหน้าบึ้งตึง อ๊ะๆ อันนี้เกินไปแระส์ มันก็แค่เงียบๆ ไปอะครับ ผมก็รู้ตัวดีไงเลยไม่ถามไรมัน พอเดินขึ้นมาถึงบนห้องโทรศัพท์ของมันก็ดังขึ้นพอดี อะไรจะเหมาะเจาะลงตัวได้ขนาดนั้น
“ครับๆ เพิ่งถึงครับ นายละ”
ผมได้ยินเสียงมันพูดแค่นั้นอะครับเพราะว่ามันเดินออกไปคุยที่ระเบียงหลังห้อง คราวนี้คุยเบาเชียว ขนาดผมตามเข้าไปแอบฟังด้วยใจระทึกที่ในห้องน้ำก็ไม่ได้ยิน แล้วอย่างงี้ชีวิตผมจะเหลือรอดไหมครับเนี้ย หือ!?
พอผมอาบน้ำไรเสร็จก็เตรียมตัวจะนอนก็เห็นแมทมันคุยเสร็จแล้วอะครับ มันเข้ามานั่งกินแตงโมอยู่ตรงท้ายเตียง
“ไปอาบน้ำสิตัว” ผมบอกมัน
“อืม”
และนั้นก็เป็น “อืม” สุดท้ายที่ผมได้ยินในคืนนั้นจริงๆ ครับ
............................................................
:monkeysad: :monkeysad:
-
สงสารเจ๊จัง ไมซวยหยังงี้นะ :monkeysad2:
-
ตามอ่านอย่างกระชั้นชิด :kikkik: :yeb:
-
อเล็กซ์นี่น่ากลัวเนอะ ดูท่าจะเป็นมาเฟียอ่ะป่าววะเนี่ย :sad5:
ที่จริงแมทก็ไม่น่าจะเงียบกับเจ๊นะ แม้ว่าแมทจะรู้จะเห็นอะไรมาก็ตาม
เพราะแมทเองก็ยังไปมีอะไรๆกับคนอื่นแถมยังมีการแจกเบอร์คนอื่นต่อหน้าเจ๊ตั้งหลายครั้งด้วย
หมีว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมกับเจ๊เลยอ่ะ
-
Alex มานจาทำอะไรนี่ :sad5:
ไมตอนนี้เจ๊ดูซวยๆ จิงๆด้วย เอาใจช่วยนะคร้าบบบ :yeb:
-
อ่านแล้วหายใจมะทั่วท้องกับบรรยากาศคืนนั้นนะคับ :try2: :try2: ว่าแต่ทำไมแมทต้องทำตัวลับๆล่อๆเรื่องของบัวด้วยอ่ะคับ :confuse: เจ๊มาต่อไวๆนะคับผม :impress:
-
อเล็กซ์ คือ คนที่แม่หมอว่าหรือเปล่าอะเจ้
-
.......ผมกลับมา กทม. ได้หลายวันแล้วครับ กลับมาก็สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวฟุ้งซ่านไปล้านแปด ส่วนแมทมันก็ขึ้นมาฝึกงานที่โรงงานแถวๆ xxx ผมก็โทรคุยกับมันเรื่อยๆ อะครับ จนวันหนึ่งพี่อันโทรเข้ามา
“ไงเธอ? ตกลงมีเหยื่อรายใหม่มาติดกับหรือยัง?” ดันมาตามผลเอามาผ่านมาเกือบสามเดือนทำไมไม่คอยไปถามเอาชาติหน้าเลยครับพี่
แต่ก็เพราะประโยคนี้เพียงประโยคเดียวเลยทำให้ผมนั่งคิดย้อนกลับไปถึงอะไรหลายๆ อย่างเมื่อจบบทสนทนากับพี่อันทางโทรศัพท์แล้ว
.....คำทำนายของแม่หมอหลายเรื่องก็....ค่อนข้างตรง (ผมไม่ได้บอกนะว่าแม่น!)
.....คนใหม่---ที่ผมเดาเอาเองว่ามันคงเป็นไอ่อเล็กซ์
.....เนื้อคู่---ที่ผมยังเดาไม่ออก
.....ผมกะแมทไม่ใช่คู่กัน---คิดแล้วรันทดใจอย่างแรงๆ
.....นี้มันก็ใกล้เดือนเมษาแล้วนะ หรือว่าผมอาจจะต้องเลิกกับแมทมันเร็วๆ นี้---ไม่นะ!! ขอไม่แม่นได้มะข้อเนี้ย?!
.....แล้วผมคบกับแมทมาได้นานเท่าไหร่แล้วหว่า.....เกือบๆ สองปีแล้วมั่ง ถ้าจะถือว่านานมันก็นาน แต่จะว่าแป๊บเดียวมันก็แป๊บเดียวนะครับ
จริงอยู่ที่เรารู้จักกันมาเกือบสองปีแล้ว แต่ถ้าจะนับเวลาที่เราอยู่ด้วยกันจริงๆ มันไม่ถึงสองเดือนด้วยซ้ำ ส่วนใหญ่เรารักกันทางโทรศัพท์มากกว่า
.....ถึงแมทไม่จะไม่ใช่คู่แท้ผม แต่ตัวผมหละรักมันไหม? แล้วมันอะ...รักผมอะเปล่า?
การที่เราโทรคุยกันเช้า-เที่ยง-เย็นทุกวัน บอกว่ารักกันเกือบทุกวันมันใช่ความรักไหมนะ? ผมเองก็ไม่เคยยอมใครมากเท่าที่ยอมให้แมทมาก่อนเลย แล้วผมก็ไม่เคยต้องวางแผนแก่งแย่งตบตีกับคนอื่นๆ เพื่อให้ได้ตัวคนที่รักมาครอบครองมากเท่ากับกรณีของแมทเลย ทั้งนังบอล นังต้าร์ใหญ่ต้าร์เล็ก ไอ่พี่เจต ไอ่โอ๊ต ไอ่นัทและอีกสารพัด ส่วนวิธีการหรอ? ก็มีหลายแบบครับ ทั้งแบบผู้ดีแบบไพร่ เล่นกันตรงๆ กัดกับด้านหลัง หรือจะแบบอิเจ้สั่งลุยหรือนิ่งเงียบเอาไว้ให้แมทมันเกรงใจแล้วซาไปเอง
แต่พอผมเหนื่อยมากๆ เข้า ผมก็เลยส่งเพลงนี้ไปให้มันครับ(บีบคอให้โอ้มันส่งมาให้ผมแล้วผมส่งไปให้แมทมันอีกทีหนึ่ง อิอิ ไม่ได้ลงทุนหาเองหร้อก ร้ายเนอะ? ตอแหลตลอดเวลาเลยผมเนี้ย)
‘อย่าบังคับให้ฉันต้องแย่งชิง.....สิ่งที่เป็นของฉันมานาน’
‘พรุ่งนี้ทุกอย่าง....จะไม่มีอีกแล้ว........’
‘ฝากความยินดีกับคนของเธอ.... บอกเขาให้เขาได้ฟัง’
‘ว่าฉันเป็นฝ่าย.....ขอหลีกทางได้ไหม?’
‘ฝากความยินดีกับคนของเธอ..... ไม่ช้าฉันคงทำใจได้’
‘ฉันขอพ่าย ฉันเต็มใจจะทำเพื่อเธอ’
[/i][/b]
คงประมาณนี้หละครับ แล้วผมก็ได้รับข้อความกลับมาว่า... “คิดไรมาก? เค้ารักหัวเหม่งคนเดียว” แค่นี้จริงๆ ครับ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมลืมความเจ็บช้ำและสิ่ง(ที่ผมและเพื่อนๆ คิดว่า)เลวร้ายที่แมททำกับผมไปจนหมดสิ้น แค่คำว่า-รัก-คำเดียวจริงๆ
ทำไมเวลาที่เราได้ยินคำคำนี้จากคนที่เรารักมันช่างดูเหมือนจริงเหมือนจังจังเลยอะครับ ทั้งๆ ทีผมก็ไม่เคยเชื่อหรอกนะว่าจะมีใครมารักผมจริงๆ แต่ทำไมก็ไม่รู้เหมือนกันที่ผมเชื่อในคำคำนี้ของแมท อย่างสนิทใจมากๆ มากจนคำพูดอื่นหมื่นแสนของเพื่อนๆ ที่เตือนผมเรื่องแมทไม่มีน้ำหนักเอาเสียเลย ผมพร้อมทุกเมื่อที่จะไม่ใส่ใจคำพูดของคนเหล่านั้น
แต่แมทมันก็ดีนะครับ....อย่างน้อยก็ในความคิดของผมหละ มันคงรู้มั่งว่าช่วงนี้ผมไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ มันก็โทรมาบ่อยขึ้นครับ ถามด้วยคำถามเดิมๆ ที่ผมไม่เคยหงุดหงิดใจเลยเมื่อได้ยินมันออกมาจากปากแมทซึ่งถ้าเป็นคนอื่นๆ คงโดนผมด่ากระเจิงไปแล้วแน่ๆ ที่ถามซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ แต่สิ่งที่ผมทำลงไปอะดิครับ มันคอยกลับมาตอกย้ำผมอยู่เรื่อยๆ ผมเลยส่งเพลงที่มันมีเนื้อท่อนหนึ่งที่ว่า
“ไม่ขอเป็นคนสุดท้ายเพราะชั้นไม่ดีพอ ขอเป็นเพียงแค่คนหนึ่งในดวงใจ”
ผมหวังได้มากสุดก็แค่นี้หละครับ เพราะป่านนี้ไอ่อเล็กซ์มันคงเอาเรื่องของผมกับมันไปปูดให้แมทฟังเป็นที่เรียบร้อยแล้วอะครับ แมทไม่ส่งข้อความใดๆ ตอบกลับมาเลยหลังจากที่ผมส่งเพลงนี้ไปให้แมทแล้ว แต่......
....แมทโทรกลับมาแทนครับ อิอิ!
“ตัวเค้าจะฝึกงานเสร็จอาทิตย์หน้าแล้ว ขากลับเค้าจะแวะไปค้างกับตัวด้วยนะ” แมทพูดเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ทุกอย่างเป็นไปตามปกติสุดๆ
“เอาดิ แล้วพอใกล้ๆ จะมาวันไหนก็โทรมาบอกนะจะได้เตรียมที่หลับที่นอนไว้ให้”
“ครับๆ แล้วเจอกันนะครับ จุ๊บๆ รักนะหัวเหม่ง”
มันจบด้วยประโยคนี้เสมอหละครับถ้าเป็นการคุยกันตอนกลางวัน แต่ถ้าเป็นกลางคืนหละก็ลองย้อนขึ้นไปอ่านที่ผมเคยเขียนไว้สิครับ ผ่านไปสองปีแล้วแมทมันก็ ยังพูดเหมือนเดิมทุกคืน ผมเองก็แปลกที่ยังชื่นใจทุกครั้งเมื่อได้ยิน ประสาทเนอะ?
.....................................
:confuse: :confuse:
-
เค้าว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่ถึงยังไงคำพูดก้อทำให้เราอิ่มใจทุกครั้งที่ได้ฟัง :myeye:
แต่ก้อยังติดใจเรื่องของบัวอยู่ดีอ่ะ :confuse: ช่วยมาเฉลยซะทีจิเจ๊สอง :serius2:
-
คำพูดของคนที่เรารักนะมีความหมายเเละสำคัญเสมอละครับ :monkeylove2:
-
ก็ดูรักกันดีนี่คับเจ๊ :haun5: :haun5: ช่วงนั้นสงสัยพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกเจ๊อะป่าว :confuse: :kikkik: เลยคิดมากเกิน :untrust:
-
แปลกเหมือนกันนะ
แค่คำพูดไม่กี่คำของใครบางคน
มันสามารถก่อความสุขให้เกิดขึ้นภายในใจของเราได้ แม้ช่วงเวลาในขณะนั้นจะเป็นช่วงเวลาที่เรารู้สึกแย่เพียงใดก็ตาม :impress3:
-
อ่าน ๆ แล้วเหมือนมีลางนะเจ้ :try2:
แมทมาค้างกับเจ้คราวนี้ สงสัยอาจจะมีอะไรมาเคลียร์ก็ได้ (อันนี้เดา)
รอลุ้นต่อครับ :yeb:
-
เจ๊คับ มาต่อไวๆนะคับ :impress2: :impress2: :impress2:
-
.....คืนนี้พี่แบงค์ชวนผมไปแรดอีกแล้วครับ ตอนแรกผมก็อิดออดเหมือนกันครับแต่พี่แกให้เหตุผลว่า
“อาทิตย์หน้าสามีมาแล้วแรดไม่ได้นะเคอะคุณน้อง โอกาสทองแบบนี้หายาก นานะ! ออกมาเป็นเพื่อนพี่หน่อย พอดีพี่นัดคนมาตัวนะ นะๆๆๆ นะเคอะคุณน้อง”
ผมก็เลยแพ้เหตุผลพี่แก(และความคันที่มีอยู่ในตัว อิอิ) แต่เชื่อไหมครับ ผมอยู่ กทม. มาก็ตั้งหลายปีแต่ร้านที่ผมเที่ยวก็มีแต่แถว อตก. เท่านั้นแหละครับ ไม่เคยหลงไปที่ไหน ดีใจ เศร้าใจ มีความรักหรืออกหัก ผมก็มาลงเอยที่นี้ทั้งนั้น ทองลงทองหล่อไม่เคยเหียบไปกะเขาเสียที อีกอย่างหนึ่งผมก็ไม่กล้าไปด้วยแหละ ด้วยเหตุผลที่มันทิ่มหน้าผมอยู่ตลอดเวลาว่า.....หนังหน้าไม่ผ่านอย่างแรง
แต่ร้านเที่ยวนี้มันก็ดีนะครับ...ขยันปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตกแต่งใหม่กันบ่อยเหลือเกินผมเลยไม่ค่อยเบื่อเท่าไหร่ที่ต้องไปที่เดิมบ่อยครั้ง กลับอุ่นใจไปเสียด้วยซ้ำที่ไปแถวนั้น...เหมือนบ้านหลังที่สองอย่างไงอย่างงั้น เว่อร์ซะไม่มี!
ผมก็แรดไปเรื่อยเปื่อย เต้นไปอ่อยไป..ได้มั่งไม่ได้มั่งตามมีตามเกิดแหละครับ แหม่! ก็หนังหน้าเท่านี้มันจะได้มากเท่าไหร่กันเชียวครับ ไอ่แมทนะมันตาบอดเสียมากกว่าที่มาเลือก(?)ผม เต้นไปเต้นมาก็ปวดติ๊งต่องเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
จัดการปลดเบาเสร็จเรียบร้อยก้มายืนล้างมืออยู่ตรงอ่างล้างมือที่มันมีกระจกบานใหญ่เบ่อเริ้มเทิ้มแขวนอยู่ ล้างมือเสร็จแล้วก็ตามด้วยล้างหน้ามันเยิ้มให้มันคลายความมันลงเสียหน่อย คาดว่าล้างเสร็จแล้วคงมีเหยื่อมาติดกับมากขึ้นบ้างอะนะ หรือว่าจะไปขอแป้งจากพี่แบงค์มาโบ๊ะด้วย จะดีไหมน้อ? แต่ไหมมันทะแม่งๆ อย่างงี้วะ เมื่อมีคนมองอยู่เลย (เรื่องประสาทสัมผัสอย่างงี้นะบ่อยมากเลยครับ) ผมเลยเงยหน้าขึ้นมองในกระจก
:pigscare2: เหว่อ!!!!!!
กร!!
มาได้ไงฟ่ะเนี้ย?
“ใจคอจะไม่ทักกันเลยหรือไง?” กรทักผมก่อนหลังจากที่ยืนยิ้มทำหน้าตีเกินควรให้ผมผ่านทางกระจกอยู่ประมาณสามวิฯ
“ปะ...เปล่า! พอดีไม่เห็นน่ะ ผมไม่ทันได้สังเกต วันนี้กรมาเที่ยวร้านนี้หรือครับหรือว่ามาร้านอื่น”
“มาร้านข้างๆ น่ะ แต่พอดีเดินมาหาเพื่อนในร้านนี้แล้วเลยเดินมาเข้าห้องน้ำด้วย เลยได้เห็นใครบ้างคนเดินมาล้างมือแต่ไม่สนใจกรเลย”
“ก็.....” ผมหาคำแกตัวไม่ออก :try2: “ก็มันไม่ทันได้สังเกตจริงๆ นิครับ” ก็ตามนั้นแหละครับ ผมมาเที่ยวทีไรไม่เคยกล้าเผยอหน้าไปสังเกตสังกาใครเขาหรอกครับ กลัวเขาจะหาว่าไม่เจียมกะลาหัว หนังหน้าเน่าแล้วยังแรดอีก
“แล้วนุมากับใคร..พี่แบงค์เหรอ?”
“ครับ งั้นนุไปก่อนนะ” แล้วผมก็เดินออกมาเลยครับ ไม่ได้สนใจจะคุยต่อแต่อย่างใด ตอนแรกๆที่กรเข้ามาทักทายขอเบอร์ตั้งแต่วันโน้นอะ ผมก็ดีใจนะ แอบมีการนึกๆ อยู่เหมือนกันว่า เอาหละวะตู ถ้าพลาดจากแมทก็จะได้ยังมีกรเป็นตัวสำรองอยู่ แต่คุยๆ กันไปแล้วผมก็ไม่ได้ชอบกร แล้วท่าทางกรก็คงจะไม่ได้ชอบผมด้วยเหมือนกัน เหมือนว่าต่างคนต่างคุยกันแล้วมันไม่ลงตัว อีกอย่างผมสงสัยว่ากรจะมีใครอยู่ในใจด้วยหละมั้งครับตอนนั้น แต่คนต่างมีเจ้าของหัวใจแต่เราสองคนก็ยังแอบมาติดต่อกันอยู่พักหนึ่ง ประมาณสามสี่เดือนเห็นจะได้มั่งครับ แล้วผมก็เลิกโทรไปหากรอีกต่อไป
แต่ผมมีไรจะบอกอย่างหนึ่งครับว่า...ตลอดสามสี่เดือนที่เราโทรคุยกันนั้น กรโทรหาผมก่อนับครั้งได้เลยครับ แต่ตอนหลังๆ อาจจะมีมากหน่อย เพราะถ้าผมหายหน้าไปสามสี่วันติดกันกรก็จะโทรมาทวงให้ผมโทรไปคุยกับกรทุกวันเหมือนเดิม ผมเองก็ไม่รู้ว่ากรจะทำอย่างนั้นไปทำไมกัน เพื่ออะไร?
..... “ตัวยืนอยู่ตรงไหนอะครับ” แมทมันถามผมทางโทรศัพท์
“ก็เดินออกมาจิ แล้วจะเห็นคนหน้าตาดีๆ ใส่กางเกงขาวเสื้อแขนยาวพื้นดำขลิบส้มยืนรออยู่ตรงเนี้ยแหละ” ผมบอกมัน ช่างกล้าเนอะ? พุดได้ไม่อายปาก....คนหน้าตาดีๆ อินังหน้าด้านเอ้ย!
“แล้วเราจะกลับกันยังไงอะ” แมทถามผมเมื่อเราเดินออกมาด้วยกันจากหมอชิต
“แท๊กซี่มะ?”
“ไม่เอาอะ!.....เปลือง นั่งรถเมลล์ดีกว่า ว่าแต่ไปสายอะไรอะครับ” ไม่รู้มันคิดอะไรของมันเกิดดันอยากจะนั่งรถเมลล์ขึ้นมา ส่วนผมจะทำไงได้....นอกจากจะตามใจมันไปก็เท่านั้น
พอขึ้นมาบนรถได้....มันก็พาผมเดินเลยมาทางเบาะหลังๆ ครับ ผมก็ยิ้มๆ นะ คิดว่ารู้แหละครับว่ามันกำลังจะทำอะไร ก็มันพยายามแสดงความเป็นผู้นำให้ผมเห็นอีกแล้วไงครับหลังจากที่ต้องปล่อยให้ผมเป็นผู้นำว่าต้องนั่งรถสายอะไร ทำไมพวกผู้ชายมันยอมให้เราเป็นฝ่ายนำบ้างไม่ได้หรือไงกันนะ หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามันรู้มาก่อนแล้วว่าผมชอบคนที่นำผมได้ (ผมเคยโทรไปคุยกะโอ้แล้วโอ้เล่าให้ฟังว่าแมทมันเคยถามๆ โอ้ว่าผมอะชอบผู้ชายแบบไหน อิอิ) มันก็เลยพยายามทำตัวเป็นผู้นำให้ผมประทับใจมั่งครับ น่ารักเนอะ...ว่ามะ?
พอเราสองคนเดินมาหาที่นั่งด้านหลังได้แล้วโดยที่มันให้ผมนั่งติดกระจกแล้วมันนั่งติดทางเดิน(ขามันยาวครับเลยนั่งด้านในไม่สะดวก...อันนี้ไม่มีความหมายแฝงใดๆ ทั้งสิ้นในการกระทำ) ผมนั่งปั๊บก็หันหน้าออกไปทำเป็นมองวิวสองข้างทางไปเรื่อย ดูดิ....ว่ามันจะทำอย่างที่ผมคิดเอาไว้หรือเปล่า อิอิ พอรถวิ่งไปสักพักมันก็เอาเข่ามาสะกิดๆ ผม
“หือ...อะไร?” ผมหันไปถามมัน
มันไม่ตอบครับแต่ใช้สายตาจากตาสวยๆ ที่ผมแสนจะอิจฉาเหลือเกินของมันเหลือบบอกผมแทน ผมก็ก้มลงมองตามที่มันบุ้ยใบ้บอก.....
.......มือมันครับ! อิอิ .......มันแบมือรอผมอยู่ :-[
“แล้วก็ไม่บอกแต่แรก” ผมพูดแล้วก็เอื้อมมือไปกุมมือมันไว้
มันยิ้มน้อยๆ ให้ผม แล้วก็ยกมือของเราสองคนที่กุมกันอยู่ไปวางบนตักมันแล้วก็เอากระเป๋าเป้เน่าๆ ของมันขึ้นมาปิดอีกที จากนั้นก็ทำหน้าตาแบบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นสุดริ้ด ผมหละขำมันจริง เรื่องเท่านี้ก็ต้องทำเป็นลีลาท่ามากไปได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ!.....ผมก็นั่งอมยิ้มอิ่มใจไปตลอดทางหละครับ
อ้าส์! ผมมีความสุขจัง! :impress2: :impress2:
ถ้าดูมาจากระยะไกลๆ จะเหมือนว่าเราสองคนนั่งเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน ดูยังไงก็ไม่มีทางว่าเราสองคนจะเป็นคนรักกันไปได้เลยเพราะ......ผม....หันหน้าออกไปยิ้มๆ กับผู้คนสองข้างทางผ่านกระจกใสๆ ที่คั่นกลางผมกะผู้คนข้างถนน ส่วนมัน...นั่งนิ่งหน้ามองตรงไปข้างหน้า แถมไม่พูดไม่จาทำหน้าเหมือนไม่รู้จักผมมาก่อนหน้านี้เลย
แต่สิ่งที่เราเชื่อมโยงถึงกันและกันสิครับ มันเป็นอะไรสักอย่างที่แล่นผ่านฝ่ามืออุ่นๆ ของผมและมันที่เกาะกุมกันอยู่แน่นใต้กระเป่าเป้เน่าๆ ใบนั้นของมัน กระแสบางอย่างที่แล่นอุ่นเข้าไปถึงกึ่งกลางของหัวใจของผมและของมัน
ผมกับมันไม่ได้พูดจากันสักคำ แต่ผมก็รู้สึกดีมากๆ เลยครับ ผมรู้เพียงแต่ว่า.....ตลอดระยะเวลา 3-4 เดือนกว่าๆ ตั้งแต่ผมกลับมาจากหาดใหญ่คราวนั้นจนกระทั้งเราได้เจอกันในวันนี้ เราผ่านช่วงเวลาที่อึดอัดใจและผมก็คิดว่าแมทก็คงจะรู้เรื่องผมกับไอ่อเล็กซ์แล้วด้วย แต่แมทก็ยังทำเหมือนเดิมตามปกติทุกอย่าง...ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมคิดว่ามันคงเป็นเรื่องที่ยากมากเอาการอยู่เหมือนกันนะครับสำหรับแมทมัน
ผมเคยให้โอ้ขึ้นไปสำรวจหลังห้องของแมทมันเพื่อดูว่ามันสูบบุหรี่จัดหรือเปล่า ให้สังเกตเอาจากจำนวนก้นบุหรี่ สิ่งที่โอ้ตอบกลับมามันทำให้ผมยิ่งไม่สบายใจเข้าไปใหญ่
“โห! แก....นี้มันสูบที่ละสิบม้วนเลยหรือไงกันนะ ทั้งก้นบุหรี่ทั้งซองบุหรี่เต็มไปหมดเลยแก”
นั้นไงครับ! แมทมันต้องไม่สบายใจมากๆ แน่เลย มันถึงได้สูบจัดขนาดนั้น และมันก็คงจะไม่เอาก้นบุหรี่ไปทิ้งตามเคย รู้ไหมทำไมหรือครับ? มันเคยบอกผมว่า
“ก้นบุหรี่พวกนี้มันรอให้ตัวกลับมาพามันไปทิ้งอยู่”
แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรไง ก็ได้แต่ด่าหาว่ามันขี้เกียจเอาไปทิ้งแล้วหาข้ออ้างไปเรื่อยเปื่อย
ผมกับมันนั่งกุมมือแนบแน่นอยู่เงียบๆ มาตลอดทาง ผมไม่รู้ว่ามันเป็นไปอย่างนี้ได้ยังไงแต่ผมก็รับรู้ถึงสิ่งนั้นได้ครับ สิ่งที่ว่านั้นคือ......สองคนคิดถึงกันและกันมากเหลือเกินต่างหากหละครับ มันมีมากเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดใดๆ ได้
และเมื่อเราสองคนได้พบหน้ากัน เพียงแค่ได้รับสัมผัสเล็กน้อยจากคนที่เราเฝ้ามองหามาตลอดเวลาหลายเดือน...เพียงเท่านี้มันก็เต็มตื้นแล้วครับ ไม่ต้องมีคำพูด เพียงแค่ภาษากายที่เราสื่อผ่านถึงกันแค่นี้ก็พอแล้วที่เราจะบอกแก่กันว่าเราสองคนนั้นรู้สึกยังไง
ผมคงไม่สามารถบรรยายถึงความรู้สึกเป็นสุขที่มันเอ่อล้นท่วมเต็มหัวใจของผมในตอนนี้ด้วยภาษาใดๆ ในโลกมนุษย์ใบนี้ได้ หากใครเคยเป็นอย่างนี้คงจะเข้าผมดีว่า บางที...ความสุขมันก็ช่างได้มาอย่างง่ายดาย ไม่ยากมากมายอย่างที่ใครๆ คิดเลยจริงๆ :impress:
.................................
-
ใช่เเล้วละครับ ความสุขนะเเท้จริงเเล้วไม่ใช่สิ่งที่หายากอะไรเลย แค่ใจเราคิดเท่านั้นเอง เอิ๊ก
-
ความสุขมักจะผ่านไปไวเสมอ
ส่วนเความเศร้าจะอยุ่กับเราไปตลอดเวลา
-
อ่านแล้วซึ้งจริง ๆ อบอุ่น อิ่มใจ มีความสุขไปกับเจ้เลย....
จริง ๆ นะ...แค่เราได้พักใจพักกายกับใครซักคน...คนที่เรารัก...แค่นี้ก็อุ่นใจแล้วอะ :impress2:
อยากให้เป็นอย่างนี้ไปนานๆ....ได้ปะ อย่าเศร้าน้า เค้าไม่อยากเศร้าอะ :impress3:
-
เฮ้อ...ทำไมผมมะมีอย่างนี้มั่งเนอะ :sad4: :sad4: แล้วจารอตอนต่อไปค้าบ :impress2: :impress: :impress2:
-
สุขหรือทุกข์อยู่ที่ใจ
หากสุขใจ อยู่ที่ใดก็สุขได้
หากทุกข์ใจ อยู่สวรรค์ชั้นไหน ก็ทุรนทุรายไม่เป็นสุข :myeye:
-
.......แล้วรถที่ผมนั่งมากับแมทมันเป็นสายที่แล่นต่อไปถึงเซ็นทรัลพระรามสามไงครับ แมทเลยชวนผมไปเดินเล่นที่ห้างก่อนเข้าห้อง ผมก็โอเคครับ ตอนนี้โลกเป็นสีชมพูสุดๆ ไปเลยครับ
พอไปถึงห้างก็เดินดูนั้นดูนี่แต่เหมือนๆ แมทมันจะตั้งใจมาหาอะไรสักอย่างมากกว่าเหมือนมันจะมองๆ หาๆ ของมันไปเรื่อย ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่จนผมรำคาญ
“ตัวมองหาร้านอะไรหรอ?”
“เปล่าๆ ตัวรออยู่ในร้านหนังสือนี้นะ เดี๋ยวเค้ามา” แล้วมันก็ทิ้งผมไว้ตรงมุมหนังสือจำพวกประวัติศาสตร์เล่มโปรดของผม ผมก็งอนๆ เล็กน้อย ไรวะ? เพิ่งจะมาทำให้ตูมองโลกเป็นสีชมพูได้แป๊บเดียว....มาหายหัวไปอีกแระส์ ชิส์!!
......ผมยืนอ่านหนังสือฟรีไปได้ไม่ทันครึ่งเล่ม อิอิ มันก็เดินเข้ามาสะกิดยิกๆ
“มาแล้ว! กลับห้องกันเถอะ” มันมาถึงก็ลากแขนผมไปทันที อะไรของมันเนี้ย? ผมหละงงกะมันจริง แล้วผมก็ชวนมันขึ้นแท็กซี่กลับหอ
“ตัวโทรไปชวนพี่แบงค์ยังอะ?” มันถามผมตอนนั่งอยู่บนรถแท็กซี่
“อะไร! เรื่องคืนนี้นะเหรอ? เค้ายังไม่ได้โทรไปเลยอะ”
“ถ้าอย่างงั้นเราไปกันสองคนเองหรอ?” แมทมันทำหน้าเป็นหมาหงอยนิดหน่อยเพราะว่ามันชอบไปเที่ยวกันทีละหลายๆ คน มันบอกว่าหนุกดี แต่สำหรับผม.....จะไปสอง...สาม...สี่...ห้า....หรือมากกว่านั้นก็เฉยๆ เพราะผมหลับตาเต้นตลอดตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้นมาแล้วหละครับ
เออ....นั้นสินะแล้วไอ่อเล็กซ์มันหายหัวไปไหนแล้วนะ ผมนี่ก็แปลก....ยังมีแก่ใจไปคิดถึงมันอีกเนอะ แล้วเรื่องน้องบัวเป็นยังไงไปถึงไหนบ้างแล้วก็ไม่รู้ ผมก็ไม่กล้าถามแมทมันอะครับ มันเองก็ไม่เล่าด้วย.....ไม่รู้ลืมหรือไม่อยากเล่ากันแน่ ก็เลยกลายเป็นว่าผมยังคงไม่รู้อะไรต่อไป ซื่อบื่อเนอะ...ว่ามะ?
“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าเป็นหมาหงอยขนาดนั้นก็ได้ ถึงเค้าจะยังไม่ได้โทรไปแต่พี่แบงค์ก็โทรมานัดเค้าตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“จริงเหรอ? พี่แบงค์นี่น่ารักจัง”
“เออ....ชมกันเข้าไป อิพี่แบงค์ก็ชมตัว ตัวก็ชมอิพี่แบงค์ เข้าขากันดีนักนะ”
“ก็พี่แบงค์เป็นเพื่อนแฟนนิ เค้าก็ต้องเอาใจเข้าไว้ มีไรเกิดขึ้นมาจะได้มีคนช่วยเหลือ 555”
“เออ....แล้วจะคอยดู ไป! ลงไปเลยไป ถึงแล้ว”
“ทำไมมันถึงเร็วจังเลยอะ อย่างงี้แหละเนอะอยู่กับคนที่เรารักเวลามันมักผ่านไปเร็วเสมอ” มันพูดยิ้มๆ
“แหวะ! เชยจัง” แต่ผมก็ยิ้มหน้าบานไปสามกลีบแปดกลีบจนหุบไม่ลงแล้วหละครับ อิอิ
“เชย?! แล้วยิ้มทำไม?”
“ก็ขำไง! ขำคนเชย คนอาไร้!! พูดออกมาได้ เชยมากกกกกก.....” ผมพูดพลางไขประตูเข้าห้องพลาง วันนี้ทางโล่งครับเพราะไล่ไอ่วุฒิไปนอนที่อื่นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ใจดำมะครับผมเนี้ย?
“งั้นถ้าเค้าไปพูดอย่างงี้กับคนอื่นแล้วตัวอย่ามาว่าแล้วกันนา”
“ก็ลองไปดูดิ จะตามไปตบล้างน้ำทั้งคู่เลย”
“โหไรอะครับ! ตัวอะ โหดจังวันนี้ ไม่เอานา..มานี่ๆ มานั่งใกล้ๆ ตรงนี้”
“ไรอีกหละ? เดี๋ยวก่อน....ร้อน ขอเค้าเปิดแอร์ก่อนนะ” ผมก็เล่นตัวสิครับ....กลัวจะโดนมันข่มขืน อร๊ายยยยยยยยยส์ นังตุ๊ดส์กระแดะ เขาเรียกแล้วไม่ไปแต่ดันเปิดแอร์เตรียมพร้อม แรดซะไม่มี!
“ตัวนั้น.......มานี่สิ บอกว่าให้มานั่งนี่ไงหละ จิ๊!” มันเริ่มทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วอะครับ ผมก็เลยต้องรีบเดินตัวอ่อนไปออเซาะมันก่อน ประเดี๋ยวจะโดนมันถวายฝ่าพระบาทมาให้กินแทนข้าว
“มาแล้วๆ ไหน? มีอะไรก็ว่ามาอย่ารีรอ” เล่นสำนวนลิเกเผื่อจะลดระดับความหงุดหงิดมันได้
“เอามือมานี้” มันว่า
“ทำไม?” ผมถามนะ แต่ก็แบมือยื่นออกไปแบบงงๆ
“ไม่ใช่แบบนั้น” มันทำท่าแบบว่าเด็กโดนขัดใจ ช่างเข้ากับรูปร่างมากๆ เลย ไอ่โย่งเอ้ย!
“แล้วแบบไหนเล่า?” ผมก็เริ่มมีน้ำโหมั่งจิ ปกติถ้าเป็นคนอื่นเจอตบติดฝาไปแล้วนะเนี้ย แต่นี้เป็นมันไงครับ...หวานใจ เลยรอดตัวไป ไม่งั้นนะเมิงงงงงงงง :3125:
“คว่ำมือสิ เหมือนโอ-ลา-น้อย-ออก อะ” มันก็งัดเอาภาษาเมื่อครั้นผมยังละอ่อนมาใช้เหมือนกัน “หลับตาด้วย”
“อืมๆ แหม๋! วันนี้ตัวก็สั่งจังเหมือนกันแหละ อะ! หลับแล้ว” ผมพูดกระแทกๆ แล้วก็หลับตาตามคำสั่งมัน แต่ในใจนะคุณเอ้ยยยยยยยย ตื่นเต้นสุดๆ มันจะทำไรตูเนี้ย? แต่ก็แบบว่าเก๊กหน้านิ่งไง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไว้ก่อน
“อยู่นิ่งๆ นะ” มันว่างั้น “เอาหละ! ลืมตาได้แล้ว”
“ไหนอะ? ไม่เห็นมีไรเลย” ผมถามมันงงๆ พลางพลิกหงายมือไปมา ผมก็งงสิ! เพราะว่าไม่มีไรเกิดขึ้นเลยสักกะติ้ด
“5555 กะว่าจะเจอไรหรอ? ไม่มีหรอกหัวเหม่งเอ้ย 5555” มันขำผมใหญ่เลย
“อะไรอะ? เล่นแบบนี้ไม่สวยนะ” ผมว่ามัน
“แล้วแบบไหนสวยไม่ทราบครับ แบบนี้หรอ?” แล้วมันก็เอาแหวนเงินสองวงที่วางอยู่ในกล่องเล็กๆ ขึ้นมาให้ผมดู “สวยไหม?” มันถาม
“..................”
“มันอาจไม่สวยไม่มีค่าเท่าแหวนที่ตัวใส่ๆ ติดนิ้วอยู่ทุกวัน แต่ก็เพราะตอนนี้เค้ามีตังค์อยู่แค่นี้เลยซื้อหาแหวนแพงๆ มาให้ตัวไม่ได้ แต่เค้าก็ให้ตัวด้วยใจนะและขอสัญญาว่าถ้าวันหน้าเรายังรักกันต่อไปอยู่อีก เค้าจะหาแหวนวงใหม่มาแทนให้ แต่ตอนนี้ตัวเอาแหวนเงินไปก่อนนะ แหวนเพชรนะ...รอให้เค้าทำงานก่อนนะครับ”
“..................” ผมยังเงียบต่อไปอีก
“เนี้ยๆ อุตส่าห์ไปแอบทำมานะ ดูดิ! สลักชื่อย่อของตัวกะของเค้าเอาไว้ด้วยนะ” มันอวดใหญ่ “เหมือนกันทั้งสองวงเลยนะ ไมอะ? ไม่ชอบเหรอ?” มันทำหน้าเสียๆ ไป “เค้าว่าแล้วว่าตัวต้องทำหน้าแบบนี้ ก็ทำไงได้หละ....เค้ามันไม่รวยเหมือนคนอื่นๆ นิ” มันหมายถึงพี่อีกคนหนึ่งที่เข้ามาพัวพันผมพร้อมๆ กับมันตั้งแต่ตอนโน้นนนนน แต่แล้วผมก็เลือกมันทั้งๆ ที่พี่เขาเพียบพร้อมกว่ามันเยอะ (อันนี้โดนนังโอ้ด่าไปสามวันแปดวันกว่าจะทำใจยอมรับการตัดสินใจของผมได้ครับ)
“ก็ยังไม่ได้ว่าไรนิ” ผมเพิ่งพูดออกมาได้เป็นประโยคแรก
“ก็เห็นเงียบไป” มันว่าแล้วหุบฝากล่องแหวนลง
“เดี๊ยวดิ!! แล้วจะเอาไปไหนหละ ไหนว่าจะให้เค้า?”
“ก็ตัวไม่อยากได้นิ”
“ใครบอก?! เอามานี้เลย เอามา!” ผมแย่งกล่องแหวนมาจากมือมัน “ไหนดูซิ....อ๋อๆ M & N เหรอ? น่ารักจัง! ขอบใจนะ” ผมบอกมันเบาๆ
“ชอบหรอ?”
“อืม....ไหนตัวเอามือมาซิ!”
“อะ!!” มันยื่นมือมาให้ผม “ทำไมหรอ?” มันถามอีก
“ก็จะทำแบบนี้ไง” ผมหยิบแหวนขึ้นมาแล้วค่อยๆ บรรจงใส่ให้มัน แต่มันใส่ไม่ได้ มันติดอะครับ
“ไม่ใช่แล้ว.... วงนั้นมันของตัว ส่วนของเค้านะวงโน้น” มันหมายถึงวงที่ยังนอนนิ่งอยู่ในกล่อง “มาๆ เค้าใส่ให้เองดีกว่านะ” แล้วมันก็เอาแหวนวงที่ผมพยายามจะสวมให้มันมาสวมให้ผมแทนที่นิ้วนางข้างขวา “เป็นไง?! เห็นไหม?....ใส่ได้พอดีเลย” มันว่า
“แล้วตัวรู้ได้ไงว่าเค้าใส่แหวนเบอร์นี้?” ปากผมถามมันแต่ตาก็ก้มหน้ามองแต่แหวนเงินที่แสนจะน้อยราคาแต่เปี่ยมล้นคุณค่าที่อยู่บนนิ้วผมตอนนี้
“ก็แอบเอาแหวนที่ตัวใส่ทุกวันไปวาดทาบลงบนกระดาบนะ เก่งไหม?”
“ครับ....ตัวเก่งมากเลย ขอบคุณนะ” ผมบอกมัน :impress2:
“แล้วใจคอตัวจะไม่สวมแหวนให้เค้ามั่งหรอ?” มันถาม
“เออใช่สิเนออะ! เค้าลืมไป เอามือมานี่สิ เอาละนะ” ผมหยิบแหวนมาตั้งท่า “แหวนนี้แทนใจเค้า ถ้าตัวจะถอดก็ขอให้ตัวถอดมันในวันที่ตัวหมดรักเค้าแล้วนะ ส่วนเค้าเองก็จะถอดแหวนที่ตัวสวมให้ในวันที่ตัวหมดรักเค้าแล้วเช่นกัน” ผมก้มลงไปจูบมันเบาๆ ที่หลังแหวน
“ตัวพูดไรอะ? เค้างง!”
“ไม่ต้องเข้าใจหรอกตอนนี้ แล้วสักวันตัวก็คงจะรู้ทุกอย่างเอง” ผมก็พูดอะไรออกไปก็ไม่รู้เหมือนกันครับ อาจคงเป็นเพราะกำลังมึนเนื่องจากระดับความหวานในกระแสเลือดพุ่งขึ้นเลยขีดไปแย้ววววววว อย่างงี้ต้องเอาปลาร้ามากลบความหวาน ว่าแล้วก็.......น้องๆ ตำปูปลาร้าสอง อิอิ! :haun6:
......................................................
...... “ว๊ายๆๆๆๆๆ ประกายแหวนมันแยงตาชั้น กรุณาถอดออกเก็บก่อนได้ไหมเคอะแหวนนั้นนะ” อิพี่แบงค์แซวผมกะแมททันทีที่เห็นแหวนเงินที่เราใส่บนนิ้วนางข้างขวาเหมือนกันทั้งสองคน
“แหม๋พี่ก็นะ! ให้น้องมีความสุขบ้างวันนึงไม่ได้หรือไง แซวจริง” ผมสวนไปแต่ฝ่ายไอ่แมทมันก็ยิ้มน้อยๆ ตามสไตล์มันแหละครับ ตั้งแต่รู้จักกันมาก็ไม่ค่อยเห็นมันยิ้มกว้างๆ สักเท่าไหร่ ก็จะมีบ้างบางที่มันแกล้งผมได้หรือว่าเราถ่ายรูปคู่กันหรืออยู่กันสองคนเท่านั้นแหละครับที่มันจะยิ้มกว้าง ถ้ามีบุคคลที่สามด้วยมันจะนิ่งๆ เสียส่วนใหญ่ครับ
“ไม่ได้หรอกเคอะ! มากับอิฉันต้องโสดเคอะ ห้ามมีคู่เด็ดขาด”
“แล้วมันเรื่องอะไรกันครับถึงได้มาห้ามคนอื่นเขาเป็นคู่กันนะ” แมทที่มันกอดผมอยู่จากด้านหลังโน้นตัวไปถามพี่แบงค์
“อ้าว! ก็มันบาปนะ หนีไปมีลูกมีผัวกันหมด ปล่อยให้พี่หอยเฉาอยู่คนเดียวอย่างงี้ได้ไงกัน”
“งั้นพี่ก็เอาไอ้เสื้อขาวโต๊ะข้างๆ ผมเห็นมันมองมาทางนี้หลายรอบแล้ว” ผมยุให้พี่แบงค์หาเหยื่อรายใหม่เพื่อเบี่ยงเบนพี่แกเอาไปจากเรื่องของผมกะแมท
“ไหนๆ เสื้อขาวไหน? อ๋อๆ คนนั้นหรอ? อืมๆ เสร็จฉันหละงานนี้!” แล้วพี่แบงค์ก็ลงมือล่าเหยื่อของเธอตัวไปครับ ส่วนผม....ขอยอมรับผิดแต่โดยดีครับว่าหวานกะแมทมันมากไปหน่อยจนน่าตบจริงๆ อะครับ แต่ก็นะ....คนมันรักกันนิครับผม
พอสักพัก....ผมรอให้พี่แบงค์จัดการไอ่เสื้อขาวนั้นเรียบร้อยผมก็ชวนพี่แบงค์ไปเดินแรดๆ กันร้านอื่นมั่ง แบบว่าเข้าร้านนั้นออกร้านดีดูคนดูหนุ่มไปเรื่อย พี่แบงค์ก็อิดออดนิดหน่อยไม่ค่อยจะอยากไปเพราะว่าไอ่เสื้อขาวมันก็น่ากินอะครับ เธอคงไม่ต้องการเหยื่อรายอื่นแล้วแต่สุดท้ายผมก็ลากพี่แกมาดูโชว์ที่อีกร้านหนึ่งจนได้
พอดูโชว์จบเราสองคนก็พากันเดินกลับออกมาทันทีเพราะ....
“กลับกันเหอะเดี๋ยวมาคนมาปาดหน้าเค้กพี่ไปพอดี” พี่แบงค์เธอว่า
“อะไรกันขนาดนั้นพี่ ยังไงพี่ก็ได้เบอร์มันแล้วนิ พี่จะอะไรนักหนา”
“ไม่ได้หรอกคะคุณน้องของแบบนี้ กระเทยหัวโปกสมัยนี้มันแรงๆ สวยๆ กันทั้งนั้น พี่น่ะ...สวยไม่กลัว....แต่กลัวพวกคว้ากระบอกข้าวหลามเร็วมากกว่า”
“อิๆๆ พี่นี้ช่างพูดแล้วอย่างน้องนี้เรียกว่าไรคะ?”
“อย่างคุณน้องเนี้ยก็ต้อง.....” พี่แบงค์ทำท่านึกแป๊บหนึ่ง “....ไม่สวยแต่อร่อยไงคะ! 555 เริ้ดเนอะ!! คิดได้ไงเนี้ยอิชั้น” เธอว่าแล้วก็เดินพรวดๆ
“เดี๋ยวพี่เข้าไปก่อนเลยนะ ผมขอแวะซื้อลูกอมแป๊บ”
“เออๆ แล้วรีบตามมาเร็วๆ นะ มาช้าระวังผัวหายแล้วจะมาร้องไห้ไม่ได้นะ ขอบอก!”
“เจ้าคะคุณพี่ ไปเลยไป!” ผมไล่ให้พี่แบงค์เข้าไปก่อนส่วนตัวเองก็เดินแถๆ เข้าไปเลือกลูกอม เอาฮอลล์แดง โอเล่ แล้วก้อะไรดีน้อ? นึกๆๆๆๆ
“ซื้อฮอลล์ขาวให้ผมด้วยได้ไหมครับ?” เสียงดังขึ้นจากคนข้างๆ ผมเลยหันไปดูแบบเอ๋อๆ
:o เฮ้ย!! กรอีกแล้วครับ.....
“เจอกันอีกแล้วนะครับผม”
“เอ่อ...อืม” ผมยังงงๆ อยู่เลยตอบไปได้แค่นั้น
“ไม่เห็นโทรหาผมเลยช่วงนี้” กรถาม
“อ่า.....คือ......” ผมยังนึกหาคำพูดมาตอบกรไม่ออก
“ไม่เป็นไรครับ งั้นกรไม่กวนแล้วนะ แล้วค่อยเจอกันครับ”
แล้วกรก็เดินจากไปทิ้งให้ผมยืนงงอยู่ที่หน้าร้านขายลูกอมต่อไปอีกสิบวิฯ มันมาได้ไงของมันนะ ไหนว่าบ้านมันอยู่ ตจว. ไง? แล้วไหงมันเข้ามาเที่ยวบ่อยจัง? อะไรของมันวะเนี้ย....แล้วผมก็จ่ายตังค์แบบงงๆ ก่อนเดินตามพี่แบงค์เข้าไปในร้านเดิม
.....“เดี๋ยวไปต่อที่ร้านพี่สาวผมแถวเกษตรกันไหมครับ?” ไอ่เสื้อขาวมันชวนพวกผมครับ ตอนนี้มันกะเพื่อนมันอีกสองคนเป็นเกย์หนึ่งน้องนีร่างท้วมอีกหนึ่งเข้ามารวมโต๊ะกะผมเรียบร้อยแล้วครับ แต่อย่านึกนะว่าผมจะลดระดับความหวานบานฉ่ำกะแมทมันลงไป อิอิ ไม่มีทาง หวานกันจนมดกัดไปตามๆ กัน
“ไปก็ได้เคอะ นะๆ นุ-แมท พวกเธอไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ คืนนี้แหละ....ฉันจะกินมันให้เรียบ” พี่แบงค์หันมากระซิบทางผมกะแมทที่ยืนกอดกันกลม
“ไปก็ได้ครับ แล้วจะไปกันยังไงอะ” แมทมันว่า
“ไปรถผมก็ได้ครับ ผมเอารถมาแต่ผมคงต้องไปส่งเพื่อนสองคนนี้ที่บ้านเขาก่อน”
“ดีเลยเคอะ งั้นตกลงตามนี้นะ” พี่แบงค์เธอรีบสรุปการประชุมแบบว่าเร็วมาก ผมยังงงๆ อยู่เลยแต่ว่าไม่เป็นไรครับ ถึงไหนถึงกันอยู่แล้ว เรื่องเมาเนี้ย....ผมไม่หยั้น อิอิ แล้วเราก็เคลื่อนขบวนกันออกมาจากร้านครับ เป้าหมายต่อไปของพวกผมในวันนี้ครับร้านพี่สาวไอ่เสื้อขาวครับ
............................................................................
:yeb: :yeb:
-
เอ๊ะ ช่วงนี้ทำไมกรโผล่มาบ่อยจังคับ :confuse: :confuse: หรือว่าจาเปนเนื้อคู่ของเจ๊ที่แม่หมอบอก :haun5: :haun5:
-
เจ้ากรมันจะทำไรต่อไปเนี่ย :really2:
-
งง
งง
แล้วก็งง
-
อ๊ะ :o รถไฟเกือบชนกันละ :laugh: เจ้ระวังตัวนะ :kikkik:
-
เจ๊คับ ผมมารอตอนต่อไปอยู่นะคับ :impress: :impress: :impress:
-
ถึงคุณน้อง....A GE
เจ้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะใช่กรหรือเปล่า แต่จะใช่หรือไม่มช่ เจ้ก็ไม่สนหรอกเคอะ เพราะว่าไม่ได้ชอบไง อิอิ
ถึงตาถั่วพูห์
งง-อาไร? อย่ามา-งง-กะเรื่องของอิฉันนะ เพราะอิฉันเองก็ยัง-งง-เองเลย :sad4:
ถึงแดนนี่
เจ้ว่ากรมันไม่ได้ตั้งใจจะทำไรหรอก แค่บังเอิญมาเจอกันที่เที่ยวเฉยๆ เพราะว่ามันก็มีแฟนแล้วด้วย(เจ้แอบเห็น...หล่อนำหน้าเจ้ไปสามโค้งแล้วเคอะ)
ถึงหนู....shell
ครั้งนี้เกือบไปแต่ครั้งหน้าชนกันเต็มๆ
:pighaun:
..................................................
........มาถึงแล้วครับ ร้านพี่สาวมันเป็นลานเบียร์เล็กๆ แถวๆ งามวงศ์วานครับ แล้วตูจะกลับหอไงเนี้ย...ถ่อมาเสียตั้งไกลขนาดนี้ พอเข้าไปในร้านก็เจอพี่สาวกับพวกลูกน้องเด็กเสิร์ฟในร้านกำลังมีสังสรรค์กันอยู่อะครับ พวกผมสามคนเลยทำตัวเนียนๆ เข้าไปร่วมแจม อิอิ แต่เราสามคนก็โดนจับแยกกันนั่งกันนะครับ แมทนั่งโน้น ผมนั่งนี่(ขนาบข้างด้วยเด็กหนุ่มหน้าตาโอเคสองคน หัวใจเบิกบานๆ) ส่วนพี่แบงค์ถูกพี่สาวไอ่เสื้อขาวลากไปนั่งด้วยกัน
เอาละครับมหกรรมชนแก้วเริ่มต้นขึ้นแล้วครับ จากเมื่อกี้ร้านเหล้ามาคราวนี้ร้านเบียร์ แต่ผมก็บ่หยั้น แอ่นสู้สุดริ้ด ชนมา? ตูชนกลับ กับแกล้มอีกบานตะเกียงผมก็สวาปามเข้าไป ของฟรีนิครับ งั้นก็ต้องกินซะให้มันเรียบ!
ชนไปชนมาเริ่มมึนๆ หันไปดูสองคนโน้นมั่งจิว่ามันจะเป็นไงกันมั่ง อ้าว! อิพี่แบงค์ลงไปนอนยาววัดพื้นอยู่ข้างหน้าต่างแล้วครับ เหลือผม(ที่ไม่ไหวแล้ว)กะไอ่แมทที่สภาพยังดูดีกว่าใคร แต่เดี๋ยวครับ ไอ่เสื้อขาวมันมานั่งข้างไอ่แมทตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี้ย เมื่อกี้ผมยังเห็นมันนั่งข้างอิพี่แบงค์อยู่เลย แต่ช่างมันเหอะ! มีพี่สาวมันนั่งอยู่ด้วยอีกคนคงไม่เป็นไร อีกอย่างไอ่เสื้อขาวมันก็รู้อยู่แล้วนิว่าแมทเป็นแฟนผม
“พี่คะอย่าไปสนใจคนอื่นเลยคะ มามะ...หนูป้อนให้” น้องนีเด็กเสิร์ฟร่างอวบเรียกผมให้หันมาอ้าปากรับยำปลาหมึกแห้งที่เธอตักเตรียมป้อนผมอยู่ ผมก็หันไปทำตามที่หล่อนว่า เคี้ยวๆ แล้วกลืนแล้วก็มีคำที่สอง...สาม...สี่ต่อไปแล้วก้ตอบท้ายด้สยการที่ผมโดนหอมแก้มดำๆ ฮื่อๆ
“พี่เนี้ยน่ารักจังเลย ไม่น่าเป็นเกย์เลยอะ เลิกเหอะพี่ ผู้หญิงมีดีนะหนูจะบอกให้”
เอาเข้าแล้วไหมละ? น้องนีชวนให้ผมเลิกเป็นเกย์ซะงั้น ไม่ไหวอะครับ....ผมแพ้อาหารทะเล เลยไม่ชอบทานหอย ครับ อิอิ กลัวท้องเสีย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
ผมก็นัวเนีย เฮ้ย! เนียนๆ นั่งกินนั่งป้อนไปกะน้องนีเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าไม่ไหวแหละ เลยขอตัวไปเอาออกในห้องน้ำหน่อย
“น้องครับ...ห้องน้ำไปทางไหนครับ?” ผมถาม
“จะให้น้องพาไปไหมคะพี่?”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ผมเดินไปเองได้ ตกลงมันไปทางไหนครับ?”
แล้วเธอก็ชี้ทางสว่างมาให้ผม......ผมก็ลุกเดินโซเซโต๋เต๋ออกไป พอถึงห้องน้ำปิดประตูเท่านั้นแหละ กลอนเกลินไม่ลงไม่ล๊อคมันแล้ว ไม่ไหวๆ ชักโครกจ๋า....พี่มาหาน้องแล้ว อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ :really2:
......ผมสลบไสลคาชักโครกด้วยสภาพที่คิดว่าทุเรศมากๆ อยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ก็ได้ยินเสียงแมทเข้ามาเรียก
“ไปตัว! กลับห้องกันดีกว่า จะเช้าแล้ว”
“เช้าแล้วหรอ ทำไมรีบกลับจัง” ถามเหมือนยังไหวนะ
“อืมเช้าแล้ว ไปเหอะ! อย่าพูดมากเบื่อคนเมา กลับบ้านได้แล้ว” มันหันมาย้ำผมอีก
ผมก็โตเต๋ออกมาโดยมีแมทมันพยุงมาตลอดทาง ส่วนอิพี่แบงค์เดินหน้าซีดเป็นนกกระยางต้มตามมาแบบไม่ได้สมดุลสักเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่มีกำลังจะไปดูมันแล้วอะครับ พี่เพ่อช่างหัวมันไปก่อนวันนี้....ตูไม่ไหวแล้ว ตูอยากอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ แหวะ!!
...........เกือบบ่ายสามโมงที่ผมได้สติตื่นขึ้นมาครับ อ้าว! ไอ่แมทกะพี่แบงค์นนนั่งดูทีวีกันเฉย พวกเมิงไม่เมากันหรือไงวะเนี้ย?
“อ้าว! ตื่นแล้วหรอตัว?” เป็นแมทครับที่หันมาเห็นผมเป็นคนแรก
“อืม...ปวดหัวชะมัดเลยอะ”
“กินยาไหม?” มันเดินเข้ามาจับนู่นจับนี่ถาม
“ก็ดีนะแต่ว่ายาไม่มีอะ” ผมบอก
“งั้นเดี่ยวเค้าลงไปซื้อมาให้นะ อ้อ! ลงไปเติมน้ำด้วยดีกว่า” มันว่างั้น
“ให้พี่ลงไปเป็นเพื่อนไหมแมท” พี่แบงค์เสนอตัวเข้าช่วย
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมลงไปเองได้”
แล้วมันก็เดินถือถุงใส่ขวดน้ำและกระเป๋าตังค์ตัวมันเองออกไป ขนาดมาอยู่ที่นี่นะครับ...ผมยังไม่เคยต้องออกตังค์เลยสักกะบาทเดียว แมทจ่ายตลอด
“บริการกันดีเหลือเกินนะเคอะคุณน้อง พี่หละอิจฉาจริงๆ” พี่แบงค์แซวผมขำๆ
“อย่ามาสะตอเลย ผัวพี่มีจนจะรอบกรุงแล้ว ยังจะมาอิจฉาไรกะน้องอีก?”
“ก็อยากได้แบบนี้มั่งอะ ทำไมยะ? ก็ที่ชั้นมีมันไม่ได้อย่างใจพี่เลยนี่หน่า”
“แหม่พี่ก็บอกไปนั้น บางทีเราก็โมโหมันเหมือนกันนะ ตอนแรกๆ ดูเหมือนว่าจะเข้าท่าเข้าทางดีอยู่หรอก แต่หลังๆ มันดูโง่ๆ ทึ่มๆ ไงไม่รู้ ยิ่งพอมาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพแล้วยิ่งไปกันใหญ่ ไม่ได้ดั่งใจเลย”
“แหม่เธอก็! เธอนะมันคนเอาใจยาก ใครเขาจะไปเดาใจเธอถูกหละ”
“ไม่นะพี่ บางทีเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มันก็.......” และอีกมากมายที่ผมบ่นๆ ไปกะพี่แบงค์ ก็ความจริงทั้งนั้นแหละครับ ทั้งเรื่องมันเจ้าชู้เรื่องเพื่อนมัน เรื่องมันสูบบุหรี่ เรื่องปัญหาที่บ้านมันโทรมาว่าผมเรื่องอะไรอีกสารพัดที่ผมไม่พอใจในตัวแมทและผมก็ไม่เคยพูดให้เจ้าตัวมันฟังแต่กลับมาเล่าให้พี่แบงค์ฟังหมดเลย ก็เพื่อนซี้นี้ครับมีไรก็ต้องเล่าให้ฟังดิ เวลาปรึกษาเขาจะได้ให้คำปรึกษาที่ดีกะเราไง
“สรุปว่าไม่พอใจ ว่างั้น?” พี่แบงค์ถามผม
“แต่ตอนนี้ที่น้องมีอยู่ในมือ...แมทมันก็โอสุดแล้วนะพี่”
“คะคุณน้อง แม่คนไม่สวยแต่ช่างเลือก เลือกมากๆ ระวังนะตัวนั้นแหละที่จะโดน...”
ยังไม่ทันที่พี่แบงค์จะพูดจบประโยคแมทมันก็เปิดประตูเจ้ามาก่อน วงนินทาลับหลังของผมกับพี่แบงค์เลยแตกกระเจิงกันไปคนละทางสองทาง
“ลุกขึ้นมากินขนมแล้วกินยาก่อนตัว” แมทหันมาพูดกับผมตอนเอาขวดน้ำใส่ตู้เย็นใกล้จะเสร็จแล้ว
“ครับๆ แล้วนั้นตัวซื้อยาไรมาเยอะแยะเลยอะ?”
“ก็พวกยาแก้โน้นแก้นี่นะ เห็นว่าห้องตัวไม่มียาอะไรเลย เค้าก็เลยซื้อมาติดเอาไว้ เผื่อวันไหนตัวเกิดป่วยขึ้นมาแล้วเค้าไม่ได้อยู่ดูแล” มันซื้อมาเยอะเลยครับ แล้วก็แกะใส่ตลับที่มันมีช่องเล็กๆ หลายๆ ช่องเอาไว้ ไม่รู้มันไปเอาตลับมาจากไหน ลายแมวเหมี่ยวคิตตี้(ขัดกับหน้าเข้มๆ ของมันมาก) ซึ่งของแบบนี้ไม่มีในห้องผมแน่นอนครับ ถึงผมจะสาวแตกแต่ก้ไม่หวานแว๋วเหมือนไอ้แมทมัน
เราสองคนมีบุลคิกที่ต่างกันมากเลยครับ มันแมนผมสาวแตก มันหวานแต่ผมไม่ แต่ที่เหมือนกันคือ...เราของดูละครรักแปดพันเก้าด้วยกัน เราดูหนังเรื่อง เดอแลตเทอ แล้วเราก็ร้องไห้เหมือนกัน นี้ละครับอาจจะเป็นอีกอย่างหนึ่งที่ผมชอบมัน .....มันร้องไห้เป็นเพื่อนผมเวลาที่เราดูหนังหรือดูละครเศร้าๆ ด้วยกัน เพราะเหตุนี่ไงครับ ที่ทำให้ผมคิดว่าผมรักมันมากขึ้นไปอีก
“อืมๆ เอามาเร็วๆ หิวแล้วเดี๋ยวกะว่าจะออกไปเยาวราชไปหาไรกินเสียหน่อย อยากกินหมี่จับกังกับติ่มซำนะ ตกลงไว้กะพี่แบงค์แล้ว”
“ก็เอาดิ อะ!กินยาซะ” มันยื่นยามาให้ผม
ผมก็รับมากินไปงั้นๆ แหละครับ ไม่ยากให้มันเสียน้ำใจ ความจริง....แฮงค์อย่างนี้มันต้องถอนครับมันถึงหาย ผมก็เลยตกลงลับๆ กะพี่แบงค์ว่าคืนนี้เราจะไปแรดกันอีก อิอิ
:monkeylaugh2: :monkeylaugh2:
-
กรำเจ๊สอง ยังจะไปตะลอนๆอีก เหอๆ :pandalaugh:
-
เรื่องราวอ่านแล้วแทบหายใจไม่ออก
มันตื้อๆไงไม่รู้ ชีวิตคนเรานี่เขาถึงบอกว่ายิ่งกว่านิยายเสียอีก
ประสบการณ์สองนี่ เหมือนเดินอยู่บนเส้นด้ายเลย
รอวันที่จะขาด แล้วตกลงมาจะเจ็บไหมหนอ
:ped144:
-
ขนาดนั้นเลยหรือตาบลู :myeye:
แฮงค์ก็ต้องถอนสิเคอะนู๋แดนนี่ เจ้ทำผิดตรงไหนเคอะ?
....................................................
............ “โคตรอิ่มเลยพี่ ดูท้องน้องดิ” ผมอวดท้องกลมโตนูนเหมือนนังธงธง หมกจ๊กให้พี่แบงค์ดู
“ก็กินเข้าไปขนาดนั้นนี้คะ หมี่ชามเท่ากะละมังสองชาม ยัดลงไปได้ไงไหว”
“ก็คนมันอยากกินนี่หว่า ไม่ต้องพูดมาก หยุด! หุบปากไปเลย ไม่ต้องมาด่าฉันต่อ แล้วนี่แมทมันหายไปไหนของมันอะพี่” ผมจัดการติดเบรคปากพี่แบงค์เรียบร้อยแล้วก็ชะเง้อหาหวานใจของผม
“โน้น....มันเดินถอยลงไปคุยโทรศัพท์ ไม่รู้ใครโทรมามันน่าสงสัย” พี่แบงค์ว่า
นั้นไงครับ! ชีเริ่มแล้ว....กระบวนการยุให้คู่เขาทะเลาะกัน ความจริงพี่แกก็เกริ่นๆ เรื่องทะแม่งๆ ของแมทมาตั้งแต่เมื่อตอนที่เรานินทาแมทกันเมื่อบ่ายแล้วหละครับ แต่ช่างมันเหอะ! มันอยากทำไรก็ทำไป....ผมเริ่มชินเสียแล้วหละครับ แต่ขออย่างเดียวอย่าให้มันเป็นอะไรที่แบบ...ต่อหน้าต่อตามากนัก ถ้าเป็นแบบนั้นน่ะไม่ไหว มากเกินไปครับพี่น้อง
“นี้นุ!” พี่แบงค์เรียกผมที่กำลังอยู่ซื้อน้ำรากบัวต้มมาดื่มแก้กลุ้มเรื่อง....สามีแรดชิบ
“ไรพี่?” ผมหันไปถามแก
“พี่ว่าเราไปไหว้พระที่วัดมังกรกันไหม? มาแถวนี้แล้วไม่เข้าไปเสียหน่อยมันก็กระไรอยู่”
“เอาดิพี่! เดี๋ยวเราซื้อน้ำมันไปเติมในตะเกียงกันด้วยดีกว่า ชีวิตข้างหน้าเราจะได้ไม่มืดมน”
“เออๆ ใช่ งั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมันก่อนนะ”
“หน้าวัดก็มีพี่!” ผมตะโกนตามหลังไปแต่ก็ไม่ทันแล้วครับ พี่แบงค์แล่นไปโน้นแล้ว เห็นพี่แกแรดๆ อย่างนี้นะครับ....พี่แกชอบเข้าวัด วันเสาร์วัดอาทิตย์เราสองคน(ถ้าพี่อันที่อยู่เชียงใหม่มา กทม. ด้วยก็จะเป็นสาม) มักจะไปซื้อดอกบัวสีขาวมั่งชมพูเป็นกำๆ มาจากปากคลองตลาดแล้วเอามันพับกลีบจัดเป็นพุ่มใส่พานให้สวยๆ แล้วเอาไปถวายองค์พระศรีศากยมุณีในโบสถ์วัดสุทัศน์ฯแล้วก็รอสวดมนต์ทำวัตรเย็นไปด้วยเลยอยู่บ่อยๆ
พวกผมก็อย่างเนี้ยแหละครับ ไม่ชอบซื้อของที่ขายหน้าวัดไปถวายพระ ผมว่าความตั้งใจมันต่างกันแรงอานิสงส์ที่จะได้จากการทำบุญมันก็ต่างกันไปนะผมว่า(อันนี้ผมคิดเอาเอง) เวลาจะไปไหว้พระหรือไปวัด ผมกะพี่แบงค์ก็จะเตรียมของไหว้ไปเองจากบ้าน ก็จำพวกธูปเทียนไม้ขีด ดอกไม้ น้ำมันเติมตะเกียงอะไรพวกเนี้ยอะครับ เพราะคิดว่าการเตรียมไปจากบ้านมันดูตั้งใจจริงมากกว่า แล้วจากที่ได้อ่านหนังสอมาเขาบอกว่า...การทำบุญจะได้บุญมากหรือน้อยให้ดูจากเจตนาที่จะทำ หากเจตนาดีเจตนามาก....แม้ว่าของที่สละไปเป็นทานในการทำบุญนั้นจะมีราคาต่ำน้อย แต่ผลแห่งบุญแห่งทานที่ทำนั้นกลับมากยิ่งนัก
อันนี้ขอนอกเรื่องนิดหนึ่งนะครับ ว่าแล้วมันคันปาก...ผมเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งเขาบอกว่า...วันนั้นพระอินทร์กันสาธยายธรรมให้เหล่าเทวดาบริวารทั้งหลายฟังอยู่นั้น ก็บังเกิดเป็นเทพธิดาองค์หนึ่งจุติขึ้น ณ เบื้องอุตรทิศขององค์อินทร์มีรัศมีกายสีเหลืองเจิดจรัสจ้ายิ่งนักและสถิตอยู่ในทิพยวิมานศีทองผ่องสะคราญตา
องค์อินทร์เลยตรัสถามว่าเหตุใดเทพธิดาองค์นั้นจึงได้มีกายทิพย์และวิมาณที่สวยงามเช่นนี้ นางเลยบอกว่า....วันหนึ่งขณะที่นางมีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์ นางได้ทราบข่าวมาว่าวันนี้พระสมณโคดมบรมพทุธเจ้าจักเสด็จบิณฑบาตผ่านมาทางถนนหน้าบ้านของตน ด้วยความดีใจยิ่งนางวิ่งกลับเข้าไปในบ้านเพื่อหาสิ่งของมีค่ามาใส่บาตรถวายเป็นพทุธบูชา พอเข้าไปในบ้าน...นางกลับหาสิ่งใดไม่ได้เลย มีเพียงบวบอยู่สองผล นางจึงถือติดมือมาแล้วรีบวิ่งไปโดยเร็วเพราะหมายใจอย่างยิ่งที่จะใส่บาตรแด่พระพทุธองค์
ขณะที่นางกำลังวิ่งและมีจิตใจจดจ่ออยู่แต่การเอาผลบวบใส่บาตรรถวายพระพทุธองค์อยู่นั้น นางไม่ได่สังเกตถึงหนทางที่นางนั้นกำลังแล่นไปเลย ทันใดนั้น! นางถูกวัวที่ยืนขวางทางขวิดเข้าที่ช่องท้องไส้ไหลตายคาที แต่ด้วยอานิสงส์แรงกล้าแห่งการคิดดีเพื่อจะทำดีจึงทำให้นางได้มาจุติเป็นเทพธิดาและมีกายและทิพยวิมานสีดังทองดอกบวบเช่นนี้ องค์อินทร์และเหล่าบริวารจึงพากันสาธุการไปกับนางด้วย เหตุผลก็มีด้วยประการละฉะนี้หละครับ
นอกเรื่องมาเสียนาน....กลับมาที่เยาวราชกันต่อ พอผมตะโกนบอกพี่แบงค์ไม่ทันก็เลยยืนรอน้ำรากบัวต้มจากอาแป๊ะต่อไป สักพักแมทมันก็เดินมายืนข้างๆ
“ซื้อไรอะ?” มันถาม
“น้ำรากบัว....กินไหม?” ผมตอบมันแต่ในใจก็เริ่มงอนๆ นิดหน่อยเพราะได้แรงยุมาจากพี่แบงค์เยอะอยู่เหมือนกัน
“เอาน้ำใบบัวบกแทนได้ปะ?” มันถามขำๆ
“เอาไว้ให้ช้ำในก่อนนะแล้วจะต้มให้กิน” ผมบอกมันตอนที่รับถุงน้ำรากบัวต้มสองถุงใหญ่ๆ (ซื้อกลับไปเก็บไว้กินที่ห้องด้วย ก็นานๆ จะมีเวลาว่างมาร่อนแถวนี้สักทีหนึ่ง)
..... แล้วเราก็เข้าไปไหว้พระในวัดมังกรครับ แหม่ๆ พระหลวงจีนลูกวัดวัดนี้ทำไมมันถึงได้งามกันไปเสียหมดน้อ รูปนั้นก็งามรูปนี้ก็งาม ขนาดยังเป็นเณรยังมีวี่แววว่าโตขึ้นก็จะงามตามอย่างพวกหลวงพี่ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แม้แต่พระแต่เจ้าอิฉันยังไม่เว้นเลยหรือเคอะเนี้ยส์?
ปล. ชมว่าหลวงพี่งามนะไม่บาป แต่ถ้าคิดเกินไปกว่านั้นบาปเคอะ? (หลวงอาวัด xxx บอกมา)
พอเข้าไปถึงพี่แบงค์ก็แจกจ่ายธูปคนละกำกับน้ำมันพืชเติมตะเกียงคนละขวด แล้วเราก็ลงมือจุดธูปไหว้พระกัน พอถึงตอนนี้ผมก็แยกเดินไปไหว้ครับ ไม่อยากไหว้ใกล้ๆ กันกับแมท..กลัวหวั่นไหวไม่มีสมาธิเพ่งจิตขอพรพระน่ะ ไม่รู้ทำไม? น่าจะไหว้ใกล้ๆ กันจะได้ขอพรให้เป็นแฟนกันไปนานๆ เนอะ แต่ไม่เอาดีกว่า เขินมันอะ! เวลาไหว้พระอย่างนี้จิตใจมันต้องมีสมาธิเดี๋ยวไม่งั้นมันจะไม่ขลัง พรที่ขอไปมันจะได้ไปถึงองค์พระแล้วองค์พระจะได้พิจารณาคำอฐิษฐานและชี้ทางสว่างให้เราไง อิอิ
ผมก็เดินออกมาไหว้ท้าวจตุโลกบาลทั้งสี่ที่ด้านหน้าก่อน แล้วไปไหว้เทพเจ้าโชคชะตา ไหว้นั้นไหว้นี้ ถึงไปถึงไหว้พระศรีอาริยเมตไตรย์-องค์ประธานของวัด อฐิษฐานนานมากๆ แบบว่าขอพรให้คนนั้นคนนี้....ก็คนในครอบครัวนะแล้วก็ขอให้เพื่อนบางคนที่มันกำลังมีปัญหา สุดท้ายก็ขอให้ตัวเองกับด้วย....แต่ไม่ยักกะขอให้เรารักกันตลอดไป ทำไมผมไม่ขอนะ
พอไหว้เสร็จ....ก็ลุกไปเติมน้ำมันในตะเกียงแล้วเดินเข้าไปไหว้เจ้าแม่กวนอิมที่ข้างใน อฐิษฐาน ปักธูปเสร็จ กำลังจะกลับมากราบพระก็มีคนเดินเข้ามานั่งคุกเข่าไหว้พระข้างๆ ผมเลยหันไปมองแว่บหนึ่งแบบว่าขัดใจจัง อุตส่าห์กำลังจะกราบพระสวยๆ มีคนเข้ามาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้มันเลยเขิน....กราบพระไม่ออก ตูอุตส่าห์หนีเข้ามาไหว้เข้าในแล้วนะนึกว่าจะไม่มีคน เมิงยังอุตส่าห์มาขัดจังหวะตูได้อีก อยากรู้หนักว่าใคร เลยหันไปดูหน้ามัน
:sad5: แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
กรครับ! นี้มันจะตามมาหลอกหลอนอะไรขนาดนี้ นี่เจอกะมันสามครั้งติดๆ กันแล้วนะเนี้ย เป็นไปได้ไงฟ่ะ กรุงเทพฯเมืองตั้งใหญ่ ผู้คนก็เยอะแยะมากมาย ที่ทางจะให้เดินให้ไปก็มีตั้งแยะ แล้วทำไมช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ผมถึงเจอมันบ่อยจัง เร็วๆ นี้ก็ปาเข้าไปสามครั้งแล้วนะครับ
“มองอะไร? ไม่เคยเห็นคนไหว้พระหรือไงครับ?” กรถามผมทั้งๆ ที่มือยังพนมและมีธูปอยู่ในมือ
“เอ่อ...เปล่า! ไหว้พระไปเถอะ ไม่กวนแล้ว” ผมพูดพลางตั้งท่าจะเดินเลี่ยงออกมา
“รอก่อนสิ มีเรื่องจะคุยด้วย” กรเรียกผมไว้แล้วหลับตาไหว้พระต่อไป ผมเลยเดินออกมายืนรอต้องตู้ที่มีพระพทุธรูปปางทรงเครื่องฯเยอะๆ นั้นอะครับ
“ไม่ยักกะรู้ว่าเข้าไหว้วัดพระเป็นเหมือนกัน แปลกจัง” กรเดินเข้ามาคุยกับผม
“แปลกตรงไหน? คนมันใจดีใจบุญก็อย่างงี้แหละ” ผมว่า
“แต่หน้านุไม่ให้เลยนะ” กรยังไม่วายแหนบผมอีก ผมนี้ก้แปลกแล้วจะยืนอยู่ให้เขาแหนบทำไมกัน ทำไมไม่เดินออกไปเสียเลย
“ทำไมช่วงนี้นุไม่โทรหากรเลยอะ” กรถามผมที่ยืนยิ้มทำหน้าไม่รู้สึกรู้สากับคำแหนบของกรเมื่อกี้
“ก็พอดีไม่ค่อยว่างนะ แล้วเห็นกรไม่ค่อยอยากจะคุยโทรสัพท์กับนุสักเท่าไหร่นักนิ” ใจจริงผมอยากจะพูดแรงๆ กว่านั้นแต่ทำไมไม่พูดออกไปก็ไม่รู้
“หรอ? พอดีช่วงนั้นมันยุ่งๆ หลายเรื่องนะ แล้วพอดีวันนั้นกำลังไปงานศพเพื่อนที่ชลบุรีนะเลยอารมณ์ไม่ค่อยดีไปหน่อย โทษทีนะ” กรยังอุตส่าห์จำถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันสุดท้ายที่เราคุยทางโทรศัพท์กันได้ด้วย...ผมนึกว่ากรคงจะลืมมันไปแล้ว
“ช่างมันเหอะ นุก็ไม่ได้ใส่ใจไรมากหรอก”
“นุโทรหากรใหม่อีกได้เปล่า นะๆ โทรทุกวันเลยนะ” กรคะยั่ยคะยอให้ผมทำเหมือนเดิมอีก
“เพื่ออะไรอะ? โทรทำไม? กรเองก็มีแฟนอยู่แล้วมั่งนุว่า แล้วกรจะให้นุทำอย่างนั้นอีกไปทำไมกัน”
“ก็....... กรขอร้องหละนะ โทรหากรต่อเถอะ กรรู้สึกว่ากรอยากคุยกะนุต่อนะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันกรก็ไม่เข้าใจตัวเอง”
“นุว่าคนอย่างกรคงมีคนรอคิวโทรหาเยอะทุกวันอยู่แล้ว คงไม่จำเป็นต้องให้นุโทรไปหรอก ว่าไหม?” ผมเริ่มพูดออกไปอย่างที่ใจอยากพูด เพราะจะว่าไปผมก็มีเรื่องแค้นกรเยอะอยู่เหมือนกันนะครับ งั้วันนี้ผมขอแหนบคืนหน่อยเหอะ
“คนอื่นก็คนอื่นสิ...ไม่เห็นจะเหมือนกันเลย พอกรไม่ได้ยินเสียงนุมาหลายๆ วันเข้ากรก้รู้สึกว่ามันเหมือนอะไรขาดๆ หายๆ ไปสักอย่างน่ะ”
“ฮึ! หรอ? นุดีใจจัง”
“งั้น......” กรยังไม่ทันจะได้พูดต่อ แมทมันก็เดินเข้ามาตามหาผมพอดี
“อ้าวตัว! ยืนอยู่นี้เอง ไปเหอะพี่แบงค์ออกไปรอข้างนอกแล้ว” แมทมันว่า
“อ้าวเหรอ! อืมๆ ไปเหอะ ผมไปก่อนนะ” ผมหันไปบอกกรแล้วเดินตามแมทไปเลย ไม่แม้แต่จะหันไปดูหรือฟังว่ากรจะตอบรับคำลาของผมหรือเปล่า เพราะตอนนี้กรไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาผม
......................................................
:110011: :110011:
-
มาวัดยังมาเจอเหอะๆ
คิดถึงกันจนน้ำหูน้ำตาไหลเลยป่าว
เพราะเจ้าวัดเนี่ยะ ผมเข้าไปแล้วต้องรีบวิ่งออกมา
ทั้งคนทั้งควัน อะไรมันจะขนาดนี้
:call:
-
หยั่งกะผีหลอกวิญญาณหลอนเนอะเจ๊สอง :sad5: เจอได้ทุกที่เหอๆ :kikkik:
-
ตอนนั้นมะคิดอารายชะมะคับเจ๊ :fox2: แล้วตอนนี้อ่ะคิดอารายกับกรอะยัง :pighaun: :pighaun: ว่าแต่เจ๊หม่ำได้ไงอ่ะ บะหมี่จับกังสองชาม :o :o :o น่ากัวมั่กๆ ท้องมะแตกเหรอคับ :dont2: :dont2:
-
เหอเหอ
อิเจ้คับ วัดมังกรอะ ไปแล้วใจจะละลาย หลวงจีนตี๋ๆ งามๆ อย่างที่เจ้บอกแหละ
ไปที่ไหร ไม่เคยได้บุญหรอก ทำบาปตลอด พระเจ้าก้ไม่เว้น
:call:
-
อ่านความเห็นแต่ละคนพูดถึงวัด ถึงหลวงพี่กันแล้วจะบ้าตายย แต่ตรูก็เป็นหว่ะ :laugh5:
"เพราะตอนนี้กรไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาผม" อ่านแล้วแปลก ๆ เจ้ กรนี่จาเป็นเนื้อคู่เจ้ป่าวเนี่ย :confuse:
แต่เค้าก็ว่าแมทน่ารักอ่า แม้ว่าจะเจ้าชู้ไปหน่อยก็เหอะ
รออ่านต่อค๊าบบ :yeb:
-
หุหุ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเจ้กินบะหมี่จับกังได้ถึง 2 ชาม
ก็ตอนเจ้บรรยายอาหารเช้าที่บ้านเจ้ กับตอนกินของในรถไฟก็พอจะเห็นภาพอยู่
ว่าแต่บะหมี่จับกังสองชาม อิ่มเหรอเจ้ :kikkik:
-
ว้ายๆ อินังพวก-ทุ-ศีล ทั้งหลาย อิอิ
บาปนะเฟ้ยพวกหล่อนถ้าไปคิดเกินกว่า......หลวงจีนน่ะรูปงาม
เห็นมะ?.... เข้าวัดไหว้พระมันก็ดีอย่างงี้แหละ :monkeylaugh2:
ปล. อย่าว่าแต่หมี่จับกังสองชามเลยเคอะ หมูย่างเมืองตรังสองโลอิชั้นยังฟาดเรียบคนเดียว
แต่ตอนนี้มีคู่แข่งที่แบบว่าสูสีกันมากๆ เลยเคอะ บางทีอิฉันก็สู้ไม่ไหว แพ้ราบคาบ :pandalaugh:
...............................................
....วันนี้ผมมาร้านที่สี่ครับ ร้ายเกย์แถวนี้ก็มีอยู่สี่ร้านอะ ร้านที่ผมมาวันนี้มันอยู่ตรงตีนสะพานลอยพอดีเป๊ะ ประมาณว่าข้ามถนนมาก็เดินตรงเข้าร้านไปได้เลย
“คนเยอะดีจังเลยเนอะวันนี้” อิพี่แบงค์แจ๋นพูดขึ้น วันนี้ผมผมพี่แบงค์ ไอ่แมท แล้วก็พี่อันที่ลงมา กทม. อย่างกะทันหันเพราะว่ามาตามงานให้อาจารย์หรือไงนี่หล่ะครับ
“คนเยอะแล้วไม่ดีหรอพี่ วันนี้มีแต่สเปคพี่ทั้งนั้นเลยอะ” ผมตอบพี่แกไปพลางก็ชงเหล้าแจกไปพลาง ไอ่แมทมันก็ก้มลงมาคุยกะพี่อันกระหนุงกระหนิง ทำยังกะว่ารู้จักกันมาสามชาติแล้วอย่างงั้นแหละส์
วันนี้สนุกมากเลยครับ....ผมได้อยู่ท่ามกลางคนที่ผมรักสามคน แน่นอนครับ...ไอ่แมทคนหนึ่ง พี่แบงค์เป็นคนที่สองและพี่อัน...พี่นอกไส้ของผมอีกคนหนึ่ง พี่อันนี้หละครับที่เป็นเกย์ไอดอลของผมสมัยที่เข้ามากรุงเทพฯใหม่ ตอนนั้นยังเป็นตุ๊ดส์บ้านนอกอยู่เลย แต่พี่อันอะ! โห.....เริ้ดทุกอย่างเลยครับ ผมเลยพยายามแอบเลียนแบบพี่อันเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็รู้ว่าไม่ใช่ทางของตัวเองเพราะ look พี่อันแกเป็นเกย์ไฮโซหรูหรา แต่ look ผมมันออกไปทางด้านสปอร์ตๆ หน่อย ส่วนอิพี่แบงค์หล่อนเป็นเกย์สาวสวยครับ จนไอ่วุฒิมันบอกว่า...สามคนสามสาว = ชาลีแองเจิ้ล อิอิ!
พอเต้นไปเต้นมา....จู่ๆ ก็มีโทรศัพท์เข้ามาเครื่องแมทที่มันฝากไว้ที่ผม ผมเลยยื่นไปให้มันโดนที่ก็ไม่ได้สนใจจะดูว่าเป็นเบอร์ใครเพราะกำลังร่าเริงอยู่กะพี่สองคนซึ่งแต่ละคนก็จบคอร์สเอนเตอร์เทนต์มาหรือไงไม่ทราบ รู้แต่ว่าอยู่ด้วยกับพวกพี่เขาแล้วมันสนุกจริงๆ
แมทเลยขอตัวเอาไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก....ผมก็ไม่ได้ติดใจไรครับ คงเป็นพวกเพื่อนๆ มันโทรมามั่ง แล้วก็ชนแก้วเล่นเอาล่อเอาเถิดกับหนุ่มๆ โต๊ะข้างๆ เป็นที่สนุกสนานบันเทิงใจและกายต่อไป
“นุ! ทำไมแมทมันหายไปนานจัง” พี่อันทักขึ้นซึ่งๆ จริงๆ แล้วผมก็เอ๊ะใจอยู่เหมือนกันนั้นแหละครับ แต่ไม่อยากคิดไรมาก พอพี่อันทักขึ้นมาอย่างนี้ผมก็ใจหาย
“นั้นสิเคอะ! มันหายไปนานมากแล้วนะเคอะคุณน้อง นี่ก็....” พี่แบงค์ยกข้อมือขึ้นส่องดูเวลา “....เกือบชั่วโมงแล้วนะที่มันหายไป” น้านนนนนนนน คุณพี่อิฉัน! รู้สึกว่าจะจับผิดไอ่แมทมันได้ลึกมากเลยนะเคอะ
“หรือมันไปมีเรื่องอยู่กะคนอื่น” ผมนึกและพูดออกมาตามที่คิด “หรือว่ามันจะโดนรถชน” คิดแบบนี้แล้วผมก็ใจหาย
“ไม่หรอกมั่งตัวมันออกจะใหญ่ขนาดนั้นใครจะไปทำไรมัน อีกอย่างคนแถวนี้ก็ไม่ค่อยมีเรื่องท้าตีท้าต่อยกันสักเท่าไหร่นิ” พี่อันว่า
“เออเนอะ! แล้วมันหายไปไหนของมันนะพี่” ผมเริ่มรู้สึกกังวลใจขึ้นมาตะหงิดๆ เป็นห่วงมันเหลือกำลัง มันเป็นอะไรไปหรือเปล่านะ
“ช่างมันเหอะนา! เสร็จเรื่องมันคงมาเองแหละ” พี่อันพูดปลอบๆ ผมเมื่อเห็นสีหน้าผมไม่ค่อยสู้ดีนัก
“ครับๆ” ผมว่างั้น
แต่เวลาก็ผ่านไปจนเกือบจะสองชั่วโมงแล้วแมทมันก็ยังไม่กลับเข้ามา ผมก็ไม่เป็นอันต้นันแรดแล้วครับ ร้อนใจไปหมด มันหายของมันไปไหนนะแต่พยายามไม่แสดงออกว่าผมกำลังกังวลใจสุดๆ เรื่องที่แมทหายไปนานขนาดนี้
“พี่พาไปเดินเล่นเอามะ” พี่แบงค์พูดขึ้น
“เออ! ไปดิ ให้นังนี่มันพาไปเดินเล่นเสียหน่อย จะได้สบายใจและฉลาดขึ้นมามั่ง” พี่อันพูดเสริมอีกแรง แต่ทำไมวันนี้สองคนนี้เป็นไรไม่รู้ครับ พูดจากันแปลกๆ เหมือนมีเรื่องรู้กันสองคนแล้วทำไมไม่ยอมบอกผมด้วยนะ
......พี่แบงค์พาผมเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้เหมือนตามอย่างปกติสุดมาถึงร้านสุดท้าย ร้านที่สี่ ที่มันแต่งร้านเป็นธีมสีม่วงๆ ชมพูๆ ไงครับ
“อ้าว! ไม่เข้าไปหรอพี่” ผมถามพี่แบงค์ที่แกดันหยุดยืนอยู่ตรงปากซอยข้างๆ ร้านนั้นซึ่งมันจะเป็นกระจกมองทะลุเข้าไปข้างในได้
“ไม่ต้องเข้าไปหรอกคุณน้องยืนตรงนี้ก็เห็น” ชีว่า
“อะไรของพี่อะ? เห็นอะไร?” ผมถามแล้วก็หันหน้าไปมองตามปลายนิ้วที่พี่แบงค์ชี้ออกไป เธอไม่พูดไม่จาครับเอาแต่ชี้ๆ
สิ่งที่ปรากฏขึ้นในครรลองสายตาผมตอนนี้คือ คนตัวสูงๆ โย่งๆ ตาคมๆ สวยๆ ที่ผมคิดว่าผมรู้จักเป็นอันดีและรู้สึกว่ารักมันมากกกกกกกกกกกกก...ใช่ครับ มันคือไอ่แมท!!
มันกำลังยืนอยู่กับไอ่เสื้อขาวคนที่เข้ามาจีบพี่แบงค์เมื่อวาน สีหน้าท่าทางไอ่เสื้อขาวดูมีความสุขระริกระรี้มากๆ เลยครับ
ระดับความโมโหพุ่งปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :3029: :3029:
สูงขึ้นจนเส้นเลือดในหัวสมองผมเต้นตุ๊บๆ แกทำอย่างงี้กับฉันได้ไงว่ะไอ่แมท กรูอุตส่าหืเป็นห่วงเมิงแทบตายว่าเมิงไปเป็นอะไรลำบากอยู่ที่ไหนหรือเปล่า แต่ที่ไหนได้..เมิงกับมายื่นทำหน้าระรื่นอยู่กับคนอื่นแบบนี้ แล้วทำวันไหนไม่ทำ ดันมาทำในวันที่เพื่อนกรูมากันพร้อมหน้าอีก กรูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาทำให้เห็นกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้
ส่วนไอ่เสื้อขาวนั้น จกเอาผัวกรูมากกได้อย่างงี้มีความสุขมากนักใช่ไหมเมิง ได้ๆ เดี๋ยวเมิงก็จะสุขจนล้นเอ่อแน่เมิงคอยดู.... :pigangry2:
.....ผมทำท่าจะเดินบุกเข้าไปตบมันทั้งสองคนในร้านแมร่งมันเลย โมโหสุดๆ เลยครับ ตบแมร่งมันล้างน้ำกลางร้านเหล้านั้นแหละดีแล้ว สาดดดดดดดดดด เชี้ยพอกันทั้งตัวผู้ตัวเมีย อัปปรีย์สุดๆ เลย วันนี้เป็นไงเป็นกันวะ กรูขอตบแมร่งมันทั้งคู่เลย
“อย่าคะคุณน้อง!! อย่าเข้าไป!!!!!” พี่แบงค์เอาตัวมาขวางผมเอาไว้
“พี่ปล่อยผมนะ! พี่ไม่เห็นหรอว่ามันสองตัวทำอะไรไว้กับผม? พี่จะให้ผมทนยืนอยู่เฉยๆ อย่างงั้นหรอ?” ผมพยายามสลัดตัวให้หลุดจากพี่แบงค์
“ไม่นะคะคุณน้อง ไม่ๆ พี่เข้าใจแต่ไม่ใช่ตอนนี้” พี่แบงค์อย่ารั้งตัวควายๆ ของผมเอาไว้
“มันไม่ไหวแล้วพี่ ยังไงวันนี้กรูของตบแมร่งเชี้ยมันทั้งสองคนเลย เสือกแหกตากรูดีนักพวกมัน”
“นะๆ พี่ขอ อย่าเพิ่งมีเรื่องกันเลย นะๆ กลับไปหานังอันมันก่อนเถอะนะๆ กลับไปปรึกษากันก่อน” พี่แบงค์แทบจะทรุดลงอ้อนวอนผม ผมก็เลยใจอ่อนยอมกลับไปกะพี่แบงค์แต่ในใจผมนะ....ร้อนสุดๆ คอยดูนะเมิงกลับมาแล้วกูจะตบโชว์แมร่งมันกลางร้านนั้นแหละ
“ใจเย็นๆ นะครับนุ” เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาตอนผมเดินผ่านร้านขายบุหรี่แถวๆ นั้น ผมเลยหันไปดู
เป็นกรอีกแล้วครับ!!! มันจะอะไรของมันนักหนาวะ แมร่ง! กรูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย
“เออ!” ผมตอบกรไปแล้วเดินดุ่มๆ กลับไปร้านเดิมที่พี่อันกำลังรออยู่ พอเข้าไปที่โต๊ะ...พี่อันก็พยักเพยิบกันกะพี่แบงค์สองคนเหมือนจะรู้ๆ กัน
“นี่พีสองคนไปรู้ไรกันมา? บอกผมมาเลยนะ!” ผมเปิดฉากเค้นความในที่สองคนนั้นไม่ยอมบอกผมเสียที
“ก็เมื่อวานตอนที่เราไปต่อกันที่งามวงศ์วานนะ ตอนที่เธอเมาเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ...พี่เห็นไอ่เสื้อขาวมันเข้ามานัวเนียกับไอ่แมท” พี่แบงค์ว่างั้น
“จริงหรอพี่?!!” ผมตะลึงถามตาโต อะไรมันจะขนาดนั้นวะ มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่องวานแล้วหรอ?
“เออสิ ตอนแรกพี่ก็นึกว่ามันเข้ามาจีบพี่...ที่ไหนได้ มันใช่พี่เป็นสะพานเข้ามาหาผัวคุณน้องมากกว่าตะหาก” พี่แบงค์เล่าหน้าเสียๆ
“พอเมื่อวานที่พี่โทรมาหานังนี่เรื่องว่าจะลงมา...” พี่อันพูดบ้าง “....มันเลยเล่าให้พี่ฟัง มันว่ามันไม่กล้าบอกให้เธอรู้ กลัวจะกลายเป็นว่ามันทำให้ผัวเมียเขาทะเลาะกัน”
“พวกพี่เลยปิดบังผม?”
“แล้วจะให้พี่ทำไงได้คะ? เรื่องผัวเมียทะเลาะกัน....คนนอกอย่างพี่เข้าไปยุ่งมากๆ มันก็ไม่ดีนะเคอะ”
“พวกพี่เลยปรึกษากันว่าจะทำไงดี....มันเลยออกมาแบบนี้” พี่อันว่า
.....ผมก็เข้าใจพวกพี่เขาสองคนนะว่าพี่เขารู้สึกและคิดกันยังไง ผมไม่โทษพี่เขาหรอกครับ แต่ไอ่ตัวต้นเรื่องนะสิ.....มันน่านะ นั้นไงครับมันเดินเข้ามาพอดีเลย ผมกำแก้วเหล้าไว้ในมือแน่
“โทษทีครับพอดีเพื่อนมันคุยธุระนานไปหน่อย”
“เพื่อนหรอแมท...เพื่อนหรอ?” ผมถาม
“จ๊ะ เพื่อนโทรมานะ”
“เพื่อนใช่ไหม? นี่แนะ!!...”
ผมสาดเหล้าแก้วในมือใส่หน้ามันเต็มๆ เลยครับ พวกพี่อัน พี่แบงค์ร้องเสียงหลง โต๊ะข้างๆ ก็หันมาดูผมกะแมทกันเป็นตาเดียวเลย.....
.............................................................
:pigangry2: :pigangry2: :pigangry2:
-
โอยสงสารเจ๊อะ ให้ผมไปช่วยยำไม๊เจ๊ :pigangry2:
-
โหย เจ๊ :o :o เสียดายเหล้า :serius3: :serius3: น่าจะเอาเปนท่านี้ดีก่า :beat: เจ็บตัวแต่ไม่เปลืองเหล้า :laugh3: :laugh3:
-
โหเจ้ มาโกหกกันซึ่งหน้าขนาดนี้ แถมอยู่ในถิ่นเจ้ด้วย :serius2:
จัดการเลย :pigangry2:
-
โห.... เจ้สองยังไม่นอนเหรอเนี่ย เป็นมนุษย์ค้างคาวว้อยยยยยยย
ว่าแต่เจ้ เอาเหล้าสาดหน้า สะจายยยยยยแบบเจ็บปวด ๆ :impress3:
รออ่านต่อ :yeb:
-
เหอะๆ เจ็บปวดมากเลยนะครับที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
:monkeycry4:
-
โหเจ๊เสียดายเหล้าอ่ะ วันหลังสาดหมัดดิไม่เปลืองแต่เจ็บนิดนึงนะ :yeb:
-
มารออยู่คับ :sad4: :impress: :sad4:
-
......เปล่าหรอกครับผมไม่ได้ทำอย่างนั้น ผมแค่คิดว่าจะทำเฉยๆ แต่คิดไปคิดมาด้วยเหตุผลหลายๆ อย่างแล้วไม่ทำดีกว่า ผมเลยยกเหล้าแก้วนั้นขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว
“พี่อันพี่แบงค์....วันนี้น้องกลับก่อนนะ” ผมบอกลาพี่สองคนที่ยังยื่นอึ้งๆ งงๆ อยู่แล้วเดินออกมาเลยครับ
“ตัวๆๆ ตัวจะไปไหนนะ รอเค้าด้วย” แมทมันตะโกนแล้วเดินตามผมมา แต่ผมก็ไม่สนใจครับเดินตรงไปเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านเลย แท๊กซี่ก็เป็นใจวิ่งเข้ามาจอดเทียบท่าแทบเท้าผมเลยครับ ผมเลยเปิดประตูขึ้นไปนั่งแล้วบอกทางพี่เขา
“ไปสาธุประดิษฐ์ครับ” ผมบอกพี่เขาแล้วกำลังจะปิดประตู
“ไม่ไปครับ” ไอ่แมทมันโผล่หัวตามเข้ามาในรถ “ตัว! ลงมานี่นะ” มันพยยามเข้ามาดึงแขนผมฉุดให้ลงไป
“ไม่! พี่ออกรถเลยครับ” ผมดิ้นรนปัดป้องแกะมือมันออกแล้วก็บอกพี่แท๊กซี่เขา
“ไม่ให้ไป!! พี่ไม่ต้องไปฟังเขา ผมไม่ให้แฟนผมกลับ....พี่ไม่ต้องไปส่งเลย แฟนผมต้องกลับกับผม!!”
“ไม่โว้ยยยยยย ปล่อยนะบอกให้ปล่อยไง” ผมก็ดิ้นๆ แถมเอาเท้าเตะมันถีบมันให้ถอยไป โดนไปหลายดอกเหมือนกันครับแต่มันก็ไม่ยอมถอย
“น้องลงไปเคลียร์กลับแฟนดีๆ ก่อนไหม เดี๋ยวสีรถพี่ถลอก” พี่แท็กซี่ว่ามา
“ไม่พี่!! ผมกับมันไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว นี่!! เอาไปเลยแหวนเมิง กรูขอคืน” ผมถอดแหวนที่ใส่อยู่ในมือปาใส่หน้ามัน โดนด้วยแหละครับ มันก็ละมือที่ใช่จับผมข้างหนึ่งไปหยิบแหวนแต่อีกข้างมันก็ออกแรงดึงผมพรวดจนกระเด็นออกมานอกรถ แล้วมันก็ปิดประตู ปัง! พี่แท็กซี่ก็ดีใจหาย รีบเคลื่อนรถออกไปเลยครับ
“ถอดทำไม? ไหนว่าจะไม่ถอดแหวนไง แล้วนี้มันหมายความว่าไง?” มันดึงผมมายืนฟังมันตะคอกใส่หน้าอยู่ริมฟุตบาธหน้าร้านเหล้า พี่แบงค์กับพี่อันก็ออกมายืนดูตั้งแต่ตอนไหนแล้วก็ไม่ทราบครับ คนแถวนั้นที่ยืนอยู่ก็หันมาดูกันใหญ่ แต่ผมหมดไปแล้วหละครับสำหรับ....ยางอาย
“ก็ถอดไง ตัวจะได้ไปให้พ้นๆ เค้าเสียที ไปเลยไป จะไปลงนรกหรือตกเหวตายที่ไหนก็ไป ไปสิโน้น!! ป่านนี้อีนั้นมันคงรอตัวไปหามันอยู่แล้วหละ!!”
“มันไม่ใช่อย่างที่ตัวคิดนะ คนนั้นแค่โทรมา....บอกให้เค้าออกไปหาเฉยๆ เค้าก็กะว่าจะออกไปแป๊บเดียวแล้วก็กลับ แต่คนนั้นเขารั้งตัวเค้าเอาไว้ กว่าเค้าจะปลีกตัวออกมาได้ก็แทบแย่!!”
“น่าเชื่อมากกกกกกกกกกกกก ใครเชื่อก็โง่แล้วเป็นควายหละ” ผมเถียงมันเสียงดังไม่แพ้กัน
“ไม่ได้โกหกหรอกนะ เชื่อกันบ้างสิ ไป เข้าไปในร้านเดี๋ยวนี้เลย” มันยังมาสั่งผมอีก “แล้วแหวนนะใส่กลับคืนไปสะ แล้วจำไว้นะว่าตัวไม่มีสิทธิ์ถอดแหวนออก” มันทำหน้าเหมือนจะเข้ามาบีบคอผมให้ตายอย่างงั้นแหละ ผมก็กลัวๆ นิดหน่อย ความโมโหเริ่มลดลงแระส์
“นั้นสินุ! เธอเข้าไปต่อกับพวกพี่เถอะ นะๆ มีไรก็ค่อยไปพูดจากันที่บ้าน” พี่อันเข้ามาลูบๆ แขนผมหมายจะให้ผมใจเย็นลงบ้าง ก็ได้ผลครับ....เดินยอมใส่แหวนคืนแล้วก็เดินตามไอ่คนร่างโย่งที่จูงมือผมไม่ยอมปล่อยเลยทีนี้แล้วลากให้ผมเดินเข้าไปต่อด้านในร้านตามเดิม
จนร้านเลิก... ผมก็นั่งแท๊กซี่กลับกับแมทมันสองคน ส่วนพี่แบงค์พี่อันคงเห็นท่าไม่ไดีเลยขอแยกตัวออกไปก่อนเลย
.....................................................
สั้นๆ ก็พอเนอะ :110011: :110011:
-
โหเจ๊สองอะเอามาลงน้อยจัง :serius2:
-
.....จนสุดท้ายผมกะแมทกลับถึงห้อง....ผมก็ไขกุญแจเข้าไปแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปเลย ไม่พูดไม่จากะมันตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว
พอออกมาก็เห็นมันนั่งเอามือหมุนแหวนบนนิ้วมันเล่นอยู่บนเตียง เปิดโคมไฟหัวเตียงดวงเล็กๆ เพียงดวงเดียวเหมือนอย่างที่มันทำอยู่เป็นประจำเวลาอยู่ที่ห้องของมัน
ผมก็เฉยครับ ไม่ทัก ไม่พูด ไม่ไล่ให้ไปอาบน้ำหรืออะไรทั้งสิ้น เดินไปทรุดตัวลงนั่งหมิ่นๆ บนขอบเตียงอีกฝั่งหนึ่งแล้วเป่าผมให้แห้งกะว่าแแห้งแล้วค่อยนอน
“ตัว.....” จู่ๆ มันก็เรียกผม
“.........” เงียบครับ ผมยังโมโหมันอยู่มากๆ เลยไม่อยากจะพูดด้วย
“เค้าไม่ได้เป็นเริ่มนะ ไอ่เสื้อขาวมันโทรมาเอง”
“แล้วไง!” ผมหันไปแว้ดใส่มัน “พูดออกมาได้ว่าไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม ใครเริ่มมันก็เหมือนกันนั้นแหละ แล้วไหนเล่ามาสิว่าเรื่องมันเริ่มขึ้นมาได้ยังไงกัน? อย่าปล่อยให้เค้าเป็นคนโง่อยู่อีกต่อไปเลย”
คราวนี้ผมหันหน้าไปเผิชญกับมันเต็มตัวมันเองก็กระเถิบเข้ามาใกล้ผม ผมจ้องหน้ามันตาเขม็งความโมโหที่ผมพยายามสะกดกลั้นเอาไว้กลับวิ่งขึ้นมาเป็นริ้วๆ อีกหน
“ไม่ได้โง่” มันพูดเนือยๆ “ก็เมื่อวานตอนไปต่อกันที่เกษตรนะ พอตัวกะพี่แบงค์เมา...ไอ่เสื้อขาวมันก็เข้ามาชวนเค้าคุยแล้วก็ขอเบอร์เค้า” มันว่า
“ตัวก็เลยให้ไป ทั้งๆ ที่เค้าก็อยู่ตรงนั้นงั้นหรอ?”
“ตัวอยู่ในห้องน้ำ...”
“แล้วไง? ห้องน้ำมันก็อยู่ในร้านนั้นนั่นแหละ”
“ก็เค้าเห็นว่ามันมาจีบพี่แบงค์ ก็เลยให้ๆ ไปนะ”
“แกล้งหรือว่าไม่รู้จริงๆ กันแน่นะว่าที่มันเข้ามาขอเบอร์ตัวนะเพราะว่ามันสนใจตัว”
“ก็รู้” มันรับเสียงอ่อย
“รู้แล้วยังให้?”
“ก็ไม่ได้เสียหายไรนิ”
“ไม่ได้เสียหายไร? ตลอดเวลาที่ผ่านมัน..เรื่องทุกเรื่องกะคนทุกคนที่เค้ามาตัวคิดอย่างงี้ตลอดเลยใช่ไหม?”
“อืม! ก็มันไม่เสียหายจริงๆ นิ อีกอย่างเค้าไม่ได้เป็นฝ่ายเสนอ พวกนั้นมันคนเสนอมาต่างหาก”
“อ๋อ! พอมีคนเสนอมาก็เลยต้องสนองสิ”
“ใช่!!”
“ว่างมากเลยนะ เที่ยววิ่งแล่นสนองเค้าไปทั่ว แล้วที่นั่งหัวโด่อยู่นี้เป็นใคร?”
“ก็แฟน....”
“แฟน?! ตัวบอกว่าเค้าเป็นแฟนแล้วตัวยังมาทำอย่างงี้นี้นะ มันไปด้วยกันไม่ได้เลยนะจะบอกให้”
“แล้วจะให้เค้าทำไง ก็พวกนั้นมันเสนอมาค้าก็เลยสนองไปก็เท่านั้นแล้วก็จบ ไม่ได้คิดไรต่อ แล้วทุกครั้งเค้าก็ไม่ได้เป็นคนเริ่มต้นด้วย เค้าอยู่ของเค้าเฉยๆ”
“หึ!! จะบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนผิดว่างั้น?”
“ก็แล้วมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นิไม่ใช่หรอ? เค้าผิดตรงไหน”
“ผิดตรงไหนหรอ? ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เรื่องทุกเรื่องตัวไม่เคยผิดเลยงั้นหรอ? ที่ตัวทำมันไม่ได้เรียกว่าผิดเลยใช่ไหม? ทั้งเรื่องเจ้าชู้บ้าบอคอแตกทั้งหลาย แล้ววันนี้ยังมาทำต่อหน้าต่อตากันขนาดนี้อีก ตัวถูกตลอดเลยใช่ไหม? ไม่ผิดเลยใช่ไหม?” ผมโมโหจนลุกขึ้นตวาดใส่หน้ามันที่ลอยหน้าลอยตายืนยันว่ามันไม่ผิด
“ไม่ผิด!!” มันว่า
เปรี๊ยะ!!!!
:o :o
-
เปรี๊ยะ!!!!
ผมตบหน้ามันไปเต็มๆ แรงสุดแรงเกิดที่ผมมี หน้ามันหันไปตามแรงปะทะของฝ่ามือผม ผมเจ็บมือจนมือชา มือผมสั่นระริกทั้งด้วยความโกรธและความเจ็บจากเนื้อกระทบเนื้อ
“นี้เป็นรางวัลสำหรับคนไม่ผิด”
ผมพูดย้ำๆ ใส่หน้ามันแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนหันหลังบนเตียง ส่วนมันจะทำยังไงอยู่ยังไงต่อก็ช่างหัวมัน....ผมไม่สนใจแล้ว
ห้องทั้งห้องเงียบสงัดไปหมด.... ผมได้ยินเสียงมันลุกขึ้นช้าๆ เหมือนมันจะเดินไปหยิบอะไรสักอย่าง...คงเป็นพวกกระเป๋าสตางค์ แล้วมันก็เดินมาหยุดต้องหน้าผมที่แกล้งหลับอยู่ มันหยุดอยู่อย่างนั้นสักพักแล้วมันก็เดินเปิดประตูออกไป ผมใจหายแว้บ!! ดึกดื่นอย่างนี้มันจะออกไปไหนของมัน แต่ช่างมัน!! เรื่องของมันผมไม่สน ไปตายซะได้ก็ยิ่งดี
พอมันออกไปได้สักพักผมก็ลืมตาลุกขึ้นนั่ง.... ห้องทั้งห้องนั้นว่างเปล่ามีเพียงผมเพียงคนเดียวที่เรียกว่าสิ่งมีชีวิตอยู่ในห้องนี้ ทุกอย่างมืดไปหมด มีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจผม....ที่ผมทำลงไปมันถูกหรือเปล่านะ ผมต้องการให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้หรือ? แบบที่สุดท้ายแล้ว....มีผมนั่งอยู่เพียงลำพังในความมืดอย่างงี้นะหรือ?
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วชะโงกหน้าออกไปดูตามทางเดิน.....ไม่มีวี่แววของสิ่งที่เรียกว่ามีชีวิตอยู่เลย ทุกอย่างว่างเปล่าหมด เหมือนโลกทั้งโลกมีผมอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น
ผมเดินกลับมานั่งที่เตียง แต่ผมยังเปิดประตูค้างเอาไว้อย่างนั้น เผื่อว่ามันอาจจะกลับมา มัน...ที่ผมรักเหลือเกินแต่วันนี้ผมได้ลงมือทำร้ายมันด้วยมือผมเอง มือข้างขวาที่ผมตบหน้ามันไปยังรู้สึกชาๆ แล้วมันหละ? ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง ผมตบลงไปแรงขนาดนั้น มันนั่ง...ผมยืน มันจะเจ็บขนาดไหนกันนะ ผมไม่อยากจะคิดเลย แล้วก็มีเสียงเหมือนคนกำลังวิ่งเข้ามา ผมรีบลุกออกไปดู
เป็นมันครับ มันจริงๆ ด้วย
“เค้าไปจากตัวไม่ได้ ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ทำไม?” มันเข้ามาก็จับไหล่ผมเขย่าถามใหญ่เลย แสงจากทางเดินที่ลอดเข้ามาช่วยให้ผมเห็นหน้ามันในความมืดสลัวๆ ภายในห้องได้
แก้มข้างนั้นบวมขึ้น แต่ที่ทำให้ใจผมแทบสลายไปมากกว่านั้น คือน้ำตาที่ไหลออกมามากมายจากตาคู่สวยที่ผมเคยอิจฉามันมาตลอด น้ำตาไหลมาเป็นทางอาบสองแก้ม...ที่ข้างหนึ่งบวมขึ้นเพราะฝีมือผม
“ตัวดีๆ นะ” ผมโผ่เข้าไปกอดมัน “ไปไม่ได้ก็ไม่ต้องไปไหน อยู่ด้วยกันที่นี่แหละ”
“ไม่! เค้าอยู่ไม่ได้ เค้ารับไม่ได้ท่ตัวทำกับเค้าอย่างงี้ เกิดมาพ่อแม่เค้ายังไม่เคยตีเค้าเลย แต่ตัว....” มันสะอึกสะอื้นตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดผม มัน...ผู้ชายตัวโตๆ ที่ตอนนี้ร้องไห้เหมือนคนใจจะขาด อกที่สะท้อนขึ้นลงตามแรงสะอื้นและหยดน้ำเย็นๆ ที่รดลงมาโดนตัวผมทำให้ใจผมดิ่งวูบลงสู่เบื้องล่าง
“นะตัวนะ! อยู่ด้วยกันเถอะ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่ด้วยกันกะเค้าที่นี่” ผมพูดพลางกระชับอ้อมกอดที่โอบมันไปพลาง ถึงตอนนี้ผมเองก็ร้องไห้ไม่แพ้มัน
“เค้าอยู่ไม่ได้...... เค้าอยู่กับคนที่ทำร้ายเค้าแบบนี้ไม่ได้ แต่เค้าไปจากตัวไม่ได้ ทำไมตัวต้องรัดเค้าไว้ด้วยห่วงแบบนี้ด้วย ทำไม!” น้ำตามันยังไหลต่อเนื่อง ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมันและละมือข้างหนึ่งไปปาดน้ำตาให้มันทั้งๆ ที่ผมเองก็มองอะไรไม่ชัดในตอนนี้
“อยู่ได้นะอยู่ได้..... อยู่กันสองคนเหมือนที่เราอยู่กันมาไง ตัวอย่าไปไหนเลยนะ อยู่ด้วยกันก่อน อยู่ด้วยกันก่อนนะ” ผมพยายามบอกมันด้วยคำพูดประโยคเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ช่วยอะไรมันเลย
“ทำไมตัวต้องทำกับเค้าแบบนี้ ทำไมเค้าไปจากตัวไม่ได้ ทำไมโว้ย!!!” มันตะโกนถามใส่หน้าผมแล้วสลัดตัวออกจากอ้อมแขนผมวิ่งไปทางผนังห้องแล้วเอาหัวโขกลงแรงๆ เสียงดังกลึงๆ
ผมโถมเอาตัวเข้าปล้ำกอดขัดขวางมันไม่ให้มันทำอย่างนั้น เสียงโขกที่ดังสนั่นขนาดนี้มันคงจะเจ็บมาก มันพยายามสลัดผมออกอีกแล้วโขกหัวลงไปอีก ผมจึงเอามือเข้าไปบังและรองรับหน้าผากมันไว้ไม่ให้กระแทกโดนผนังแต่กลับกลายเป็นว่าคนที่เจ็บคนผม
“โอ้ย!!” ผมร้องขึ้นสุดเสียง มือข้างนั้นของผมชาร้าวไปทั้งแถบ ความเจ็บมันแล่นแปล๊บขึ้นมาถึงข้อศอก ผมทรุดลงนั่งกุมมือตัวเองเอาไว้
“ตัว!! เป็นยังไงมั่ง” มันยังมีแก่ใจมาถามถึงอาการของผมอีก แต่ดูหน้ามันสิครับ เลือดแดงๆ ไหลซึมออกมาจากรอยแผลที่ปริบวมจนเหมือนจะแตกนั่นบนหน้าผากของมัน
“เจ็บไหม?” ผมถามมันกลับโดยที่ไม่สนใจตอบคำถามถึงอาการเจ็บของตัวเองเลย “อย่าทำแบบนี้อีกนะ ตัวเจ็บเค้าก็เจ็บนะ”
แต่มันไม่ตอบกลับถามถึงอาการของผมอีก “ตัวเจ็บไหม? เพี้ยง!! หายเจ็บนะครับ” มันจับมือผมขึ้นไปลูบเบาๆ แล้วเป่าให้
“เพี้ยง!! หายเจ็บเหมือนกันนะครับ” ผมชะโงกตัวไปเป่าที่รอยบวมปริที่หน้าผากมันแล้วพูดเหมือนกัน “เรารักกันนะ” ผมบอกมันทั้งน้ำตาก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกอดมันแน่นๆ
“ครับๆ เรารักกันครับ” มันปาดน้ำตาให้ผม แล้วเราก็นั่งร้องไห้กอดกันอยู่ตรงนั้นท่ามกลางความมืดไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แล้วมันก็พูดว่า “ไปนอนนะตัว ไปนอน.....ดึกแล้ว” มันบอกผมด้วยเสียงเหมือนคนกลั้นสะอื้น ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ลุกขึ้นเดินตามมือคนที่จูงผมไปส่งที่เตียง มันประคองให้ผมล้มตัวลงนอนแล้วห่มผ้าให้
“แล้วตัวไม่นอนด้วยกันหรอ? จะไปไหน?” ผมถาม
“ตัวนอนเถอะ เค้าไม่ไปไหนหรอก จะนั่งอยู่ตรงนี้ข้างๆ ตัวนี้แหละ หลับตานะครับ”
ผมทำตามที่มันบอก หลับตาลงไปได้สักพักหนึ่ง
เปรี๊ยะ!! เปรี๊ยะ!! เปรี๊ยะ!!
ผมได้ยินเสียงนี้ซ้ำๆ ดังขึ้นใกล้ๆ ผมเลยลืมตาขึ้นดู
แมทครับ!! มันมันนั่งตบหน้าตัวเองอยู่ข้างๆ เตียงผมอย่างนั้น ผมรีบถลาลงไปคว้าจับมือมันเอาไว้
-
“พอแล้ว!! พอแล้วตัว อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ อย่าทำ” ผมละล่ำละลักห้ามมันไว้ แต่มันก็ยังขืนมือที่ผมรั้งไปตบแก้มตัวเองอีก
“ปล่อยเค้าสิ! เค้าจะทำให้มันชิน เค้าจะได้ชินไงว่าตัวตบเค้าแบบนี้ พอเค้าชินแล้วเค้าจะได้ไม่ต้องจากตัวไปไหน”
“ไม่ๆ เค้าจะไม่ตบตัวอีกแล้ว เค้าขอโทษ ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ” ผมพร่ำขอโทษมันทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง มันเองก็ไหลออกมาไม่แพ้กันหรอกครับ
“ตัวรู้ไหม? เค้าพยายามแล้วนะ พยายามปรับตัวพยายามทำตัวเองให้ดีขึ้นไม่ให้เจ้าชู้เหมือนเก่า แต่เค้าก็เคยบอกตัวแล้วว่าเค้าเป็นคนเจ้าชู้...”
“....แต่เค้าก็ยังไปรักตัว” ผมแย่งมันบอกเสียก่อน มันก้มหน้านิ่งไม่ยอมเงยหน้าสบตาผม ผมเห็นหยดน้ำเปื้อนกางเกงที่มันใส่เป็นวงๆ และเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ส่วนผมเองก็รู้สึกได้ถึงความเปียกที่อกเสื้อของตัวเอง
“ตัวรู้ไหม? เค้าไม่เคยมองใครอีกเลยนับตั้งแต่หลังจากที่เค้ามีตัว แต่คนพวกนั้นก้ยังเค้ามาอีก กับบางคนเค้าก็ปฏิเสธไปแต่กับบางคนเค้าก็สนองเมื่อฝ่ายนั้นเสนอมา”
“ครับๆ ต่อไปเค้าจะไม่ว่าตัวแล้วครับ นะนะๆ อย่าตีตัวเองอีกนะ”
“เค้าพยายามแล้วนะตัว พยายามทำทุกอย่างให้เค้าดูดี ให้เค้าดูเก่งให้สมกับที่ตัวรักเค้า พวกเพื่อนๆ ของตัวจะได้ไม่ว่าตัวที่ตัวมาคบกะเค้า เค้าพยายามแล้ว...แต่เค้าก็ทำได้เท่านี้”
“เท่านี้ก็พอแล้วแมท เท่านี้เค้าก็พอใจแล้ว”
“ก็ดีครับ! ตัวรู้ไหมว่าเค้าอยู่โน้นเค้าเหงาแค่ไหน? มีแฟนก็เหมือนไม่มี....เค้าอยู่หาดใหญ่ ตัวอยู่กรุงเทพฯ เค้าอยากขึ้นมาหาก็ขึ้นมาไม่ได้เพราะติดเรียน ได้แต่รอ...รอแล้วก็รอ รอแล้วรออีกว่าเมื่อไหร่ที่ตัวจะว่างลงไปหาเค้า ตัวรู้ไหมว่าเค้าดีใจแค่ไหนเวลาที่ตัวลงไปหาเค้า? บัวมันยังบ่นเลยว่าเค้าทิ้งมันเวลาตัวลงไป แต่เค้าก็ไม่รู้จะทำไงเพราะเค้าอยากอยู่กับตัวตลอดเวลาที่ตัวลงไปหาเค้า เค้ากวาดห้องถูพื้น ล้างห้องน้ำ เปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ตัวใหม่ทั้งครั้งที่ตัวลงไปหาเค้า เพราะเค้าจำได้ว่าตัวแพ้ฝุ่น เค้ากลัวตัวคันนอนไม่หลับแล้วไม่อยากจะลงไปหาเค้าอีก”
แมทพูดร่ายยาวออกมาเรื่อยๆ .....ผมนั่งฟังไปด้วยใจรันทด ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแมทมันทำสิ่งต่างๆ เหล่านี้
“บางช่วงบางเวลาเค้าคิดถึงตัวมาก...มากจนอยากจะขึ้นมาหาเดี๋ยวนั้นเลยแต่เค้าก็ทำไม่ได้ บางคืนเค้าอยู่คนเดียวเค้าก็คิดถึงตัวนอนดูรูปของตัวในมือถืออยู่คนเดียว ห้องมันเงียบมากเลย เงียบจนเค้าต้องร้องไห้ แต่ตัวคงไม่เคยรู้ ยิ่งตอนโทรศัพท์เสีย....เค้าโทรหาตัวบ่อยๆ ไม่ได้ ช่วงนั้นเค้าทรมานมากต้องคอยไปหยอดเหรียญโทรตามตู้ แต่แค่ได้ยินเสียงตัวเค้าก็พอใจแล้ว”
แล้วผมก็รับรู้ว่าการที่แมทมันโทรหาผมเช้าเที่ยงเย็นนั้น จริงๆ แล้วไม่ใช่แค่การโทรมาตามความเคยชินของแมทแน่ๆ แต่มันคือการที่.....ใครสักคนหนึ่งคิดถึงคนอีกคนหนึ่งอย่างมาก ขอเพียงแค่ได้ยินเสียงเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ฟังมาถึงตอนนี้....ใจผมเหมือนมีใครมากดบีบด้วยแรงมหาศาล
“ขอโทษนะแมท ขอโทษ...เค้าไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
“ใช่สิ! ตัวคงไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลย ตัวห้ามไม่ให้เค้าพาใครไปที่ห้อง...เค้าก็ทำ เค้าไม่เคยพาใครไป แล้วตัวหละ? .....”
.....แมทเว้นช่วงไปแล้วเงยหน้าขึ้นมองผม.....
“.....ตัวทำอะไร? ตัวมาลองเป็นเค้าดูไหม....แล้วตัวจะได้รู้ว่าความรู้สึกของคนที่รู้อยู่ตลอดเวลาว่าแฟนของตัวเองอาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน นอนเตียงเดียวกันกับแฟนเก่าที่มันยังคงรักแฟนของตัวเองอยู่นั้นมันเป็นยังไง? ตัวชอบพูดอยู่เสมอว่าตัวทรมานใจตลอดเวลาที่เค้าคบกับพี่ฐา แล้วเค้าหล่ะ? ตัวจะให้เค้ารู้สึกยังไงที่แฟนตัวเองใส่แต่กกน. เดินไปเดินมาในห้องที่มีคนอื่นอยู่ด้วย ตัวเคยคิดบ้างไหม?”
“ขอโทษ” มันเป็นเพียงประโยคเดียวเท่านั้นที่ผมจะสามารถพูดออกไปได้ตอนนี้
“เค้ายอมทะเลาะกับที่บ้านเรื่องตัว....เพื่อที่จะได้คบกับตัวต่อไปอีก เค้ายอมโดนพ่อแม่ด่าเรื่องไม่ยอมกลับเพียงเพื่อรอและได้อยู่กับตัวตอนที่ตัวลงไปหาเค้าเท่านั้น ตัวไม่รู้หรอกว่าเค้ามีความสุขมากแค่ไหนที่ได้อยู่กับตัวตอนที่ตัวลงไปหา”
ใช่สิ! สีหน้าของแมทที่เดินยิ้มเข้ามาหน้าผมตอนไปรับผมที่สนามบินผุดขึ้นมาในสมอง พอแมทเจอผม...แมทก็เดินเข้ามาคว้ากระเป๋าที่ผมหิ้วอยู่ไปถือทันทีแม้ว่าผมจะบอกว่าผมถือเองได้ ห้องแมทจะสะอาดและเรียบร้อยเกินกว่าห้องผู้ชายทั่วไปทุกครั้งเวลาที่ผมลงไปหา แมทจะกระตือรือร้นพาผมไปโน้นพาผมไปนี่ สรรหาแหล่งของกินแล้วพาผมไปหรือไม่ก็ขลุกอยุ่กับผมทั้งวันไม่ไปไหนถ้าไม่จำเป็นจริงๆ แม่กระทั้งตอนเรียน...ถ้ามีเวลาว่างเมื่อไหร่ แมทก็จะแว่บออกมาหาผมทันทีอยู่เสมอ
“ส่วนเรื่องเจ้าชู้เค้าก็ค่อยๆ ปรับแล้วนะ จากเมื่อก่อนที่เค้าจีบคนไปเรื่อยฟันไปเรื่อย โทรหาโทรจีบไปเรื่อยเปื่อย จนตอนนี้เค้าไม่มองใครเลย ไม่เคยเริ่มต้น ไม่โทรหาใครอีกนอกจากตัวคนเดียว ปล่อยให้พวกนั้นเป็นคนโทรเป็นคนเข้ามาจีบเค้า แต่ก็มีบ้างที่เข้าไปคุยสนุกๆ ตอนไปเที่ยว แต่ตัวก็เห็นนิ เค้าทำต่อหน้าให้ตัวเห็น...ให้ตัวรู้ว่าเค้าบริสุทธิ์ใจนะ ไม่ได้คิดอะไร”
นี้คือความคิดในใจของแมทที่ผมไม่เคยรู้ แต่สิ่งที่ผมเห็นคงการที่แมทเข้าไปจีบเข้าไปคุยกับคนพวกนั้นซึ่งทำให้ผมโมโหและไม่พอใจแมทมาตลอดที่แมททำต่อหน้าผมแบบนี้ ผมพาลคิดไปอีกแล้วขนาดอยู่ต่อหน้าผมแมทยังทำขนาดนี้...แล้วลับหลังหล่ะ? แมทจะทำขนาดไหน ซึ่งแท้จริงแล้วมันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเลย
“แต่สุดท้ายเค้าก็รู้ว่าเค้ายังไม่ดีพอสำหรับตัว”
“ตัวรู้ได้ไงว่าตัวไม่ดีพอ?”
“เค้าได้ยินสิ่งที่ตัวพูดถึงเค้ากับพี่แบงค์ตอนที่เค้าลงไปซื้อยากับเอาน้ำไปเติมไง ความจริงเค้าเดินขึ้นมาตั้งนานแล้วหละแต่ได้ยินเสียงตัวสองคนคุยกันเลยหยุดแอบฟังอยู่หน้าห้อง”
ผมใจหายวาบ....นี้แมทได้ยินสิ่งที่ผมพุดกะพี่แบงค์ในวันนั้นหรอ? ผมพูดถึงแมทในแง่ไม่ดีไปตั้งเยอะจำพวกเรื่องที่แมทไม่ได้ดั่งใจผมเรื่องต่างๆ แมทคงรู้สึกแย่มากๆ ที่ได้ยินผมพูดเรื่องพวกนั้นกะพี่แบงค์
“เค้ารู้สึกไม่ดีนะบอกตรงๆ จะเรียกว่าเสียใจก็ได้ คราวหลังถ้าตัวไม่พอใจเรื่องอไรของเค้าตรงไหนก็มาบอกกับเค้าตรงๆ ก็ได้”
“คือเค้า....เอ่อ....” ผมจนคำพูดไปในที่สุด
“ช่างมันเถอะเรื่องมันผ่านไปแล้ว ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับตัวในตลอดเวลาที่ผ่านมา...เค้าขอบอกให้ตัวรู้ไว้ว่าเค้ารู้ทันตัวตลอดแต่ไม่อยากพูดเท่านั้น ทั้งเรื่องที่ตัวจัดการกับพวกที่เข้ามาจีบเค้ายังไงบ้าง ทั้งเรื่องไอ่......” แมทเงียบไป
“ไอ่อเล็กซ์นั้นหรอ?” ผมถาม
“อืม.....แต่ช่างมันเถอะ ตัวไม่ได้เต็มใจนิ เค้าไม่คิดมากหรอก”
ถึงแมทจะบอกว่าไม่คิดมาก แต่มือที่กุมเข้าหากันแน่นขึ้นตอนที่ผมเอ่ยชื่อนี้ออกไปทำให้ผมรู้ได้ว่าแมทคงเจ็บปวดกับเรื่องนี้มาก
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ต่อไปมันจะไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นอีกแล้ว เค้าสัญญา”
“ครับ! เค้าเชื่อตัว เอาเถอะ!! ดึกแล้ว....นอนซะนะ พรุ่งนี้เค้าต้องขึ้นรถกลับบ้านอีก”
“อืม...นอนด้วยกันนะ”
“ตัวนอนก่อนเถอะ เค้าขอนั่งอยู่ตรงนี้แป๊บนึง”
“ได้ครับ” ผมลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วล้มตัวลงนอนตะแคงข้างหันหน้ามาหามัน “แมท....” ผมเรียก
“หือ?!”
“จับมือหน่อย” ผมยื่นมือออกไปหาแมท
“ครับ” แมทหันมายื่นมือให้ผมข้ามไหล่มาแล้วนั่งหันหลังพิงขอบเตียงอยู่อย่างนั้น สีหน้าไม่ค่อยดีขึ้นสักเท่าไหร่ แมทมันคงคิดมากผมรู้! เพราะแมทมันเป็นคนอย่างนั้น...คิดมากกว่าพูด
-
.....ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ครับ ตื่นขึ้นมาอีกที่คงสายๆ แล้ว สิ่งแรกที่ผมเห็นคือ แมทฟุบหลับอยู่ข้างๆ เตียงตรงที่เดิมที่แมทนั่งอยู่เมื่อคืน มือผมยังอยู่ในมือแมทเช่นเดิม
ตาของแมทบวม...คงเหมือนตาผมตอนนี้ แต่สิ่งที่ต่างออกไป หน้าผากแมทบวมนูนเป็นสีม่วงคล้ำ มีรอยแตกปริเลือดที่ซึมออกมาแห้งเกรอะกรัง ผมอดที่จะเสียน้ำตาให้กับสิ่งที่ผมเห็นอีกครั้งไม่ได้ นี่ผมทำร้ายแมทมันขนาดนี้เลยหรือ?
ผมค่อยๆ เอื้อมมืออีกข้างไปแตะเบาๆ ที่แผล
“อุ้ย!” แมทสะดุ้งตื่น
“เจ็บมากไหมตัว?”
“ไม่ครับ ไม่เจ็บเท่าไหร่ กี่โมงแล้วหละ?” แมทเหลียวมองไปรอบๆ หานาฬิกา
“เที่ยงกว่าแล้วอะ” ผมว่า
“งั้นตัวลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วเราไปหาข้าวกินกันดีกว่า” แมทชวน
......แล้วผมก็มาส่งแมทที่ขนส่งสายใต้
“ดีๆ นะ แล้วค่อยโทรคุยกัน” ผมบอกตอนที่แมทกำลังจะเดินขึ้นรถ
“เค้าว่าเราอย่าเพิ่งโทรคุยกันเลย ลองห่างกันไปสักเดือนแล้ว....” แมทเงียบไปเหมือนยังหาทางออกไม่ได้เหมือนกัน
“ครับ เค้ายังไงก็ได้ แล้วแต่ตัว”
แมทมันยืนมองหน้าผมนิ่ง....เหมือนมีคำถามในสายตาคู่นั้น แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“แล้วเค้าจะโทรหาตัวนะ” แมทว่า
“เค้าจะรอนะ” ผมบอกก่อนปล่อยให้แมทก็เดินขึ้นรถไป
ผมยืนรอส่งแมทจนรถเคลื่อนตัวออกไป ผมเดินตามรถออกมาจนถึงถนนใหญ่แล้วยืนรอให้รถแล่นออกไปจนสุดสายตา
.....นี่ก็หลายวันแล้วครับที่แมทไม่โทรมา เกือบสี่อาทิตย์แล้วมั่งครับ ผมยังเฝ้ารอโทรศัพท์จากแมทอยู่เหมือนเดิมทุกวัน ปฏิทินที่ห้อง...โต๊ะทำงาน...ล้วนแล้วแต่มีรอยกากบาทนับวันที่ผมไม่ได้คุยกับแมทเอาไว้ วันก่อนผมส่งเพลงนี้ไปให้แมทครับ
คำขอร้องขอก้อนหิน
ก้อนหินสักก้อนหนึ่งซึ่งไม่มีคุณค่าใด ย่อมไม่อยากคิดฝันไกลว่าใครจะเหลียวมองมัน วันนี้เมื่อชะตาดลให้เธอมาพบกัน ท่ามกลางความตื้นตันมันแอบมีความสงสัย
จะทนฉันหรือเปล่า? จะดูแลฉันหรือเปล่า? ในวันที่เจอเรื่องราวจะปล่อยมือฉันไหม หากวันนึงเผลอเรอทำให้เธอต้องเสียใจ ให้โอกาสใช่ไหม? ให้อะไรสิ่งเหล่านั้น
จะทนฉันหรือเปล่า? จะดูแลฉันหรือเปล่า? บนทางที่มันทอดยาวเธอจะเดินข้างฉัน ก้อนหินในมือของเธอขอเธอเพียงเท่านั้นจะเต็มใจทำให้กันหรือเปล่า?
[/i]
-
ดอกของต้นพญาสัตบรรณที่หน้าตึกเรียนของผมเริ่มบานเต็มต้น กลิ่นหอมเอียนของมันแรงมากขึ้นในเวลากลางคืนแบบนี้
สามทุ่มแล้วครับแต่ผมยังอยู่ที่มหาลัย ผมโหมทำงานให้มากขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่มีเวลาถึงคิดเรื่องของแมทมากนัก ในระหว่างที่ผมไม่ได้โทรคุยกับแมท....กร....กลับเป็นคนที่โทรเข้ามาหาผมบ่อยครั้ง ผมเองก็ลืมกรไปเลย ไม่สิ! ไม่ใช่ลืม แต่กรไม่เคยมีตัวตนอยู่ในใจผมเลยต่างหากและมันก็เป็นอย่างนี้มาแต่ต้นแล้ว
เพียงแต่ว่าช่วงนี้....กรโทรมาคุยกับผมบ่อยขึ้น เมื่อก่อนตอนที่ผมโทรไปหากรตอนแรกหลังจากที่กรมาขอแลกเบอร์ผมไป ผมก็มีหยอดคำหวานกันมั่งจีบกันมั่งไปตามประสา แต่สำหรับช่วงนี้....กรโทรมาคุยด้วยเรื่องสับเพเหระต่างๆ ไม่มีการหยอดคำหวานหรือจีบกันใดๆ ทั้งสิ้น มันเหมือนเพื่อนคนหนึ่งที่โทรมาหาเพื่อนอกีคนหนึ่งมากกว่าครับ และมันก็เป็นอย่างนี้มาเรื่อยจนคืนนี้
“เป็นไงบ้าง? กลับถึงห้องยัง?”
“ยังเลย ผมยังอยู่ที่มหาลัยอยู่เลยอะ กรอะ! อยู่ไหน?”
“กำลังออกมาหาซื้อไรกินก่อนเข้าบ้านนะ นุหละ! กินข้าวยัง?”
“กินแล้วครับ พอดีเมื่อเย็นให้รุ่นน้องซื้อข้าวขึ้นมาฝากนะ เอ้ย! กรๆ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะมีสายเข้า” ผมรีบร้อนบอกกรแล้วกดสลับสายทันทีโดยที่ไม่ได้รอฟังกรตอบอนุญาตก่อนตามมายาท เพราะสายที่ซ้อนเข้ามา....มันเป็นสายจากคนที่ผมไม่ได้คุยด้วยนานแล้วเกือบเดือนและผมก็รอสายจากคนคนนี้อยู่ทุกลมหายใจ
“หวัดดีครับ” ผมกรอกสายลงไปตามเสียง
“ดีครับตัว อยู่ไหนอะ?”
“ยังอยู่มหาลัยอยู่เลย ดีใจจังตัวโทรมาหาวันนี้ คิดถึงมาก...รู้ปะ?”
“อืม...เค้าก็คิดถึงเหมือนกัน” ผมใจชื้นขึ้นมาเป็นกองเมื่อได้ยินประโยคนี้ของแมท “แต่ตัว....เค้ามีไรจะบอก”
“ไรหรอ? ว่ามาสิ”
“เราเลิกกันเหอะ!”
เหมือนโลกทั้งโลกมันหยุดหมุนไปเลยครับ ผมได้แต่ยืนิ่งเงียบไม่มีคำคำไหนหลุดออกมาจากปาก ผมค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหันหลังพิงระเบียงทางเดินอยู่ตรงนั้น
“ตัวอย่าเงียบสิ” แมทว่า “เค้ามาคิดดูดีแล้ว เค้าทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ ที่ตัวตบเค้าแบบนั้นแม้ว่าเรื่องอื่นๆ เค้าจะรับมันได้ก็เถอะ เค้าเลย.....”
“ช่างมันเถอะแมท” ผมรีบขัดขึ้นเพราะไม่อยากได้ยินเหตุผลอะไรที่มากไปกว่านี้ “แต่นี้ไปทางเดินของตัวที่เคยบอกเค้าไว้คงไม่มีเค้าเดินเคียงอีกแล้วนะ”
“ตัวอย่าพูดอย่างนี้สิ เค้าไม่สบายใจ”
“มันจะไม่มีเรื่องให้ไม่สบายใจอีกแล้วหละตัว ขอให้โชคดีนะ ว่างๆ ถ้าเมื่อไหร่ตัวเปิดสวนอาหารอย่างที่ตัวฝันไว้ แล้วเค้าจะไปชิมนะ ตั้งแต่คบกันมาเค้ายังไม่ได้ชิมฝีมือตัวเลยเนอะ....ว่ามะ? 5555” ผมฝืนทำร่าเริงคุยไปอีกสองสามประโยคแล้ววางสายไป
ผมก้มหน้ากอดเข่าอยู่ตรงนั้น แต่แปลกที่วันนี้ไม่มีน้ำตาแม้สักหยดออกมาให้เห็น มีเพียงความรู้สึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ออกเท่านั้น เหมือนว่าสมองผมกำลังจะสั่งให้ตัวเองหยุดหายใจไปซะที แล้วเสียงโทรศัพท์ผมก้ดังขึ้นอีกครั้ง ผมหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นกรอีกแล้ว
“อืม....” ผมพูดได้เพียงเท่านี้ เพราะผมกำลังจะเริ่มร้องไห้
“นุ!! นุเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม บอกกรสิ กรอยู่กับนุตรงนี้แล้วนะ!!”
“ทำไมต้องเป็นกรด้วย ทำไมไม่เป็นคนอื่น ทำไม?.....”
“นุ!! นุเป็นอะไรครับ ไม่เป็นไรแล้วนะ มีไรบอกกรได้ กรอยู่ข้างนุเสมอนะ”
“.........” ผมไม่พูดไม่จาเอาแต่ร้องไห้ต่อไป ส่วนกรก็ไม่ได้ตัดสายทิ้งยงคงถือสายรอผมอยู่อย่างนั้น จนผมสงบลง
“บอกกรได้ไหมครับว่าเรื่องอะไร?” กรถาม
“คนนั้นเค้าทิ้งผมไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรนะครับ ทำใจดีๆ ไว้ แล้วนุจะเข้มแข็งขึ้นนะครับ”
“ครับ”
ผมคุยกับกรไปอีกสักพักแล้วผมก็ขอวางสายไป ก่อนเลิกคุยกัน...กรยังย้ำให้ทำเข้มแข็งอีกรอบ
ตี 2.10 น.
ผมกำลังข่มตานอนให้หลับ หลังจากหลับยาวตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนเพิ่งตื่นมาเมื่อตอนห้าทุ่ม ผมก็ยังไม่ง่วงอีกเลย
คืนนี้....ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับการคิดถึงใครบางคน การที่คิดถึงที่ได้แต่คิดและมันคงไม่มีทางถึงได้เลย เค้าคนนั้นคงไม่รู้หรอกว่า กลางดึกของคืนเดือนมืดอย่างคืนนี้ มีใครคนหนึ่งกำลังคิดถึงเค้าอยู่จับใจ...จากมุมเล็กๆมุมหนึ่ง...บนโลกใบนี้
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา...พิมพ์ข้อความบางอย่างลงไป
“ไม่มีอะไร แค่ตื่นขึ้นมาแล้วคิดถึง....ก็เท่านั้นเอง”
แล้วผมก็.............................................................กดลบมันทิ้งไป
มีแมงปอตัวหนึ่งบินหลงเข้ามาในบ้านผม มันพยายามบินออกไปนอกหน้าต่างแต่ไปไม่ได้ มันจะรู้ไหมนะว่าที่ตรงนั้น....ที่มันมองเห็นเหมือนไม่มีอะไรกั้น หากแต่ความจริงแล้ว มันมีกระจกใสแผ่นบางๆ ขวางทางอยู่
เสียงกระพือปีกของมันดังอยู่เรื่อยๆ แสดงถึงความพยายามที่จะบินออกไป เสียงนั้นดังเป็นช่วงๆ เริ่มแรกก็ดังเป็นช่วงยาวแล้วค่อยๆ สั้นลง......และสั้นลง จากถี่กลายเป็นห่างแล้วก็หายไป สุดท้าย...................
เสียงนั้นก็หายไป
แมงปอตัวนั้นขาดใจตายอยู่ริมบานหน้าต่างที่มันพยายามจะบินออกไป มันหมายความว่าอะไรใครก็ได้บอกผมที
เรื่องราวของผมและแมทมันควรจะจบลงตรงนี้แล้วใช่ไหมครับ....นั้นสิ ผมเองก็คิดว่างั้น
พอแล้ว พอแล้ว......ขอยืมคำคุณเอจากเรื่องยิ่งเป็นเพื่อนสนิทฯ มาใช้หน่อยนะครับ มันช่างเหมาะกับโอกาสและความรู้สึกของผมในตอนนี้จริงๆ
จบบริบูรณ์
-
คุณเจ๊ใจแข็งไปอะป่าวคับ :dont2: :dont2: คนเราเมื่อยังรักกันก็คงจะต้องมีบ้างที่ผิดใจกันนะคับ :angry2: :angry2: พอแม็คบอกเลิกคุณเจ๊ก็ให้เค้าตัดบทง่ายๆอย่างนี้เหรอคับ :sad5: :sad5: แต่อย่างว่าอาจเปนเพราะมะช่ายคู่หนังคู่กระดูกกันก็เลยทำให้มีอันต้องแยกกันไป :catrun: ว่าแต่หลังจากนั้นคุณเจ๊ก็มะยอมติดต่อกับแม็คอีกเลยเหรอคับ แบบว่าอยากรู้ว่ายังส่งข่าวคราวถึงกันบ้างอะป่าวคับ :undecided: :undecided: :undecided:
-
อ่านเรื่องของเจ๊เเล้วทำให้ผมคิดอะไรได้หลายอย่างเลยนะครับ ว่าคนเราเมื่อมีปัญหากันก็ควรจะพูดคุยปรับความเข้าใจกันและพยายามที่จะไม่ใช้อารมณ์ เพราะการที่เราไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของตนได้เเล้วเเสดงมันออกไปอย่างไม่ระวังมันมักจะทำให้ทุกๆอย่างยิ่งเลวร้ายลงจนอาจกลายเป็นจุดแตกหักที่ไม่สามารถจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก เเละอีกอย่างที่ผมได้รู้จากเรื่องนี้คือคนบางคนที่ทำตัวไม่ดีอาจจะมีสาเหตุลึกๆของตัวเองที่คนนอกอย่างเราๆอาจจะไม่ได้รับรู้ก็ได้ที่สำคัญคือหากเรามีคนรักสักคนเราก็ต้องพยายามใส่ใจเค้าให้มากเมื่อต้องอยู่ห่างไกลกันเราก็ต้องยิ่งหมั่นโทรหาหมั่นเอาใจใส่มิให้เค้าต้องเหงาหงอยเมื่อเรามิได้อยู่เคียงข้าง สิ่งที่ผมคิดได้ในวันนี้ผมจะนำมันไปใช้ หากวันใดที่ผมได้พบคนที่ผมรักในอนาคต :give2: ขอบคุณเจ้สองสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้นะครับ ผมขอให้เจ๊ได้พบเจอกับคู่เเท้ของเจ๊ในเร็ววัน แล้ววันนั้นผมจะไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เจ๊นะครับ อิๆ :pighaun:
-
เจ็บปวดจริงๆ
ต้องเลิกกันเพราะทิฐิหรือ
แต่ถ้าแมทจะเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้
ยิ่งคบกันไปก็ยิ่งเจอแต่ความทุกข์นะ :3028: :3028:
ไม่รู้สิ จะบอกว่าไม่ให้รักมันก็คงทำไม่ได้
แต่ถ้าฝืนได้ก็หันเดินไปหาคนที่เขาพร้อมจะรักกันดีกว่า
:monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
-
จบได้เศร้าจริง ๆ :monkeycry4:
เราว่าแมทเองก็เต็มที่กับความรักครั้งนี้มาก แต่มันก็มีบางเรื่องที่ยอมกันไม่ได้ แมทเองก็ต้องคิดอย่างถี่ถ้วนแล้วถึงบอกเลิกกับเจ้ คงไม่ใช่แค่ทิฐิหรือความเอาแต่ใจตัวเองหรอก
ส่วนเจ้ ตามที่อ่านมา เจ้เองก็รักแมทมากเหมือนกัน แต่ก็อย่างที่มีคนเคยวิเคราะห์ให้เจ้ฟัง (ในเรื่องหนะ) ว่าเจ้รักแมทแต่ยังไม่เต็มที่นัก
ขอบคุณเจ้มากค่ะที่เล่าเรื่องราวนี้ให้ฟัง ยอมรับว่ามีครบทุกรสจริง ๆ ตามอ่านตามลุ้นกันได้ทุกตอน
ตอนจบบรรยายได้ดีมากเลย ได้อารมณ์มาก :sad4:
ขอบคุณมากค่ะ :yeb:
-
จบเศร้าจัง เลิกกันเพราะแค่โดนตบหน้ามันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นเนอะ แต่ก็ขอให้เจ๊พบกับรักแท้นะคะจะได้ไม่เศร้า :yeb:
-
ผมหายไปทำงาน ตจว อาทิตย์นึง กลับมาเจอเรื่องเศร้าหลายๆอย่าง ทั้งของตัวเองและของคนอื่น เฮ้อ.... :dont2:
"ไม่มีคำพูดใดๆ จากใจที่เจ็บปวด"
-
อิเจ้.........................
สู้เขานะครับ
อย่างอแงระครับ ไม่สมเปงอิเจ้ของผมเลย
ฟ้าหลังฝนสดใส้สมอครับ
แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรานะเจ้ ผู้ชายมากมายมีให้เจ้เลือก
เขาไม่รักเราแล้ว หมดยื้อใยกับเราแล้ว อย่าไปฟูมฟ่ายกับมันเลยนะครับ
:monkeycry4:
-
อิเจ้.... ทำเอาเราน้ำตาซึมเลย :monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
บทสุดท้าย เขียนได้เศร้ามาก มากจริงๆ สุดยอด
เจ้ยังคงนึกถึงแมทอยู่รึเปล่า เก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดี ๆต่อกันนะ เรื่องเศร้า ๆ อย่าไปเก็บไว้เลย
ตอนนี้เจ้เจอเนื้อคู่แล้วรึเปล่า ใช่กรรึเปล่า แต่ไม่ว่าคนที่เข้ามาจะเป็นใคร
ขอให้เจ้รักเค้าและเค้ารักเจ้ได้เหมือนกับที่เจ้รักแมทนะ สู้สู้ อิเจ้
ขอบคุณที่เขียนนิยายที่อ้างอิงจากชีวิตจริงเรื่องนี้มาให้พวกเราได้อ่านกันคะ เก่งมากกกก
เป็นกำลังใจให้เจ้เสมอนะ :loveu: :loveu: :loveu:
-
ความรัก ความผูกพันธ์ ของคนสองคน
กว่าจะเริ่มต้น เติมเต็ม เติบโต มักจะใช้เวลาที่ยาวนานเสมอ
ผิดกับการเลิกลา ที่ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาที ในการบอกใครอีกคน
แต่มันกลับสร้างรอยลึกขึ้นในจิตใจ ไม่รู้ลืมเลือน . . .
:impress3:
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
เจ๊คับ จนถึงตอนนี้ที่เจ๊มาเล่าให้พวกเราในบอร์ดฟัง :sad4: เจ๊ก็ยังรักแล้วก็คิดถึงแมทอยู่มะใช่เหรอคับ :dont2: ผมเคยมีความรู้สึกเหมือนเจ๊ตอนที่แฟนคนแรกบอกเลิก :sad2: มันเหมือนกับว่าเรามีทิฐิอยู่ในตัวอ่ะคับ เลิกก็เลิก แต่ว่าจริงๆแล้วยังรักอยู่อดีตแฟนผมอยู่มาก :fear: :fear: เปนบ้าเปนบออยู่หลายปี แต่ด้วยegoในตัวทำให้ผมมะสามารถหันไปง้ออดีตแฟนผมได้ ทั้งๆที่เค้าก็พยายามเข้ามาคุยกับผมหลายครั้ง :sad3: สรุป มะได้คืนดีกันเพราะผมคนเดียว แต่ว่าถ้าเจ๊คิดว่าไม่สามารถเปนแฟนได้ ก็คุยกันในฐานะเพื่อนที่รู้ใจกันก็ได้นี่คับ ตัดบัวยังเหลือใยเลยนะคับเจ๊ :undecided: :undecided: :undecided:
ปล.1 แล้วเจ๊หายปายหนายอ่ะ มะเหนมาตอบเลย เด๋วก็งอนซะเลยนี่ :untrust: :untrust: :untrust:
ปล.2 อ่านแล้วเศร้าเอาไปบวกเดียว :o ถ้ามาตอบเด๋วบวกเพิ่มให้คับ :kikkik:
-
มาแล้วๆๆๆๆ
วุ้ย! ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้นะเคอะรีบน ที่เข้ามาตอบช้าเพราะว่าจะได้ตอบรวดเดียวจบ ก็รอให้แฟนๆ ขาประจำเข้ามาจนครบทุกคนอย่างนี้ไงละเคอะคุณน้อง
ขอบคุณมากๆ นะเคอะสำหรับทุกโหวตและทุกรีในทู้ไร้สาระและไม่น่าเข้ามันอันนี้
เจ้ขอบอกว่า...จริงๆ แล้วปัจจุบันนี้ก็ยังรักแมทมันนะ แต่ถามว่าถ้าให้กลับไปคบกันอีกครั้งหนึ่งเจ้จะกลับไปไหม?
คำตอบคือ.....ไม่!!
ไม่ใช่เป็นเพราะว่าทิฐิอะไรหรอกนะ เพราะว่าก่อนจะเลิกกัน....เจ้ก็คิดว่าเจ้ทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรเหลือให้ทำไปได้มากกว่านี้ ไม่มีอะไรให้ต้องย้อนกลับไปแก้ตัวเปลี่ยนแปลงแก้ไข เจ้ถือคติที่ว่า...สายน้ำย่อมไม่ไหลย้อนกลับเคอะ เพราะที่ผ่านมาทำดีที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรที่ยังหลงเหลือติดค้างอยู่ในใจอีกต่อไป อะไรที่อยากพุดอยากทำ..เจ้ทำมันลงไปหมดแล้ว เพื่อความรักครั้งนี้
อีกอย่างคือ...ถ้าย้อนกลับไปคบกันอีก เจ้เองก็ไม่รู้ว่าเจ้จะรักแมทมันได้มากเท่าที่เจ้เคยรักมันหรือเปล่า แล้วเจ้จะกลายเป็นคนที่ทำร้ายมันเหมือนที่ผ่านมาหรือเปล่า
แต่อย่างไรก็ตาม....ในความคิดของเจ้ แมทมันเป็นคนดีนะ มันอะดีที่สุดเท่าที่เจ้เคยเจอๆ มา แต่ในความคิดของคนอื่นคิดไงไม่รู้แต่เจ้คิดของเจ้ว่าอย่างนี้
ตอนนี้เจ้เองก็ยังรักแมทมันอยู่นะ แต่ความรักนั้นมันเปลี่ยนแปลงไปแล้วหละ!! เปลี่ยนเป็นไม่ได้รักแบบจะเอามาเป็นแฟนแล้ว กลายเป็นเพียงความรักแบบมีความปราถนาดีให้แก่กันมากกว่า อยากเห็นแมทมันอยู่ดีมีสุข มีคนที่รักและเขาก็รักมัน เพราะเจ้รู้ตัวดีไงว่าเราไม่ดีพอสำหรับเขา เพราะเรามันแรด อิอิ :laugh5:
ส่วนตอนเลิกกัน....เจ้ก็เสียใจนะเฟ้ย แต่พวกเพื่อนๆ ทุกคนที่มีชื่ออยู่ในเรื่องพากันดีใจใหญ่ว่าเจ้พ้นจากขุมนรกได้เสียที(เจ้ไม่เข้าใจพวกมันเลย ชิส์) ตอนนะนะแบบว่าฟิตนงฟิตเนสนี้ไม่เหยียบไปเป็นเดือน(ที่ไปเป็นสมาชิกเพราะแมทบอกว่าอยากให้เจ้หุ่นดีๆ แมทมันชอบ มันบอกว่าฟัดมันดี อิอิ :haun4:)
แบบไงหละ?...คือมันมีคำถามเกิดขึ้นมาทุกครั้งที่กำลังจัดกระเป๋าเตรียมไปฟิตเนส คำถามที่ว่า...แล้วจะไปฟิตหุ่นเพื่อใคร จะฟิตไปให้ใครดู? คนที่เขาอยากดูตอนนี้ไม่อยู่ดูแล้วนะ แล้วจะไปทำไมอีก? ก็เลยรื้อของออกเก็บตามเดิม ไม่ไปมันซะงั้น!
ผม....ยาวๆ ที่แมทมันชอบจับชอบหวีเล่น เจ้ก็ตัดซะเลย อิอิ อารมณ์ประมาณว่าแล้วตูจะไว้ผมยาวไปทำไม คนที่เขาอยากให้เราไว้ยาวๆ เขาก็ไม่อยู่ดูไม่อยู่จับเล่นอีกต่อไปแล้วนิ
ช่วงนั้นก็เข้าวัดซะจนอิพี่แบงค์ขอเวลานอกบอกว่า คุณน้องขา...ถ้ามาบ่อยกว่านี้พี่คงได้สึกพระเอามาทำผัวแน่ๆ เลยคะ :sad4:
แล้วเจ้ไม่มีอีโก้หรืออะไรใดๆ ทั้งสิ้นเลยนะกับแมท เพราะคิดเองอยู่เสมอว่า จะมีไปทำไมในเมื่อเรารักมัน รักก็บอกว่ารัก จะยึกยักไปก็ใช่ที่ ตัวอย่างของคนที่ต้องเสียใจเพราะทิฐิ-อีโก้ก็มีมากมายให้เห็นๆ กันอยู่ ทำไปก็ใช่ว่าจะมีความสุขแล้วจะมีไปทำไม..อีโก้ สู่มีคนที่เรารักตัวเป็นๆ ไม่ดีกว่าเรอะ?
สรุปว่าหลังจากที่ใช้เวลาเกือบ 2 ปี สี่เดือน เราพบกันแล้วก้แยกทางกันครับ ด้วยเหตุผล(จากฝ่ายทางเจ้)อย่างที่เขียนเล่าไปแล้ว ส่วนทางแมทเอง...เจ้ไม่รู้ว่าแมทคิดยังไง ทำไมถึงได้คิดว่าเราสองคนควรเลิกกัน แต่ในเมื่อเจ้เป็นฝ่ายตัดสินใจเองว่า...เจ้จะยอมรับการตัดสินของแมทโดยไม่มีข้อโต้แย้งทุกประการ ดังนั้น...เมื่อแมทบอกว่าเลิก เจ้ก็ต้องเลิกตามนั้น จะทำเป็นอย่างอื่นไปคงไม่ได้
ส่วนตอนนี้ เจ้ก็ยังส่งเมลล์ Forward ไปให้แมทอยู่บ้าง, แมทเองคงเข้าทำงานที่โรงงานใดโรงงานหนึ่งแล้ว และไม่เคยติดต่อกลับมาเลย แง :sad4:, ฝ่ายนังโอ้...มันบินเปิดตูดไปเรียนต่อที่เยอรมันแล้วเจ้ก็เคยไปพักกะมันอยู่ช่วงหนึ่งและมันก็เคยกลับมาแวะหาเจ้ที่ กทม. เหมือนกัน สมดภชเสียห้าวันห้าคืน :really2:,
น้องหมอ...จบแล้ว เข้าทำงานที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ส่วนวุฒิ...ก็ยังอยู่ห้องเดียวกับเจ้เหมือนเดิม (แต่ไม่รู้ว่ายังชอบเจ้อยู่หรือเปล่านะ อิอิ) และเพิ่งเปลี่ยนงานใหม่เริ่มงานเดือนหน้า, น้องพฤกษ์...ลาออกจากกันเป็นแดนเซอร์แล้วและยังคงคบกับวุฒิอยู่ต่อมาเรื่อยๆ (และไม่ค่อบชอบขี้หน้าเจ้อยู่อย่างต่อเนื่องเหมือนกัน)
ส่วนพี่แบงค์เปลี่ยนงานไปทำในกระทรวงการคลัง(แล้วประเทศชาติจะเป็นไงบ้างเนี้ย?), พี่อันเรียนจบแล้วและจะลงมาเป็นอาจารย์ในมหาลัยที่กรุงเทพฯ
ส่วนบัว....เพิ่งรู้ว่าแฟนบัวคือไอ่อเล็กซ์นั้นเอง และตอนนี้ก็ไม่ได้ข่าวเหมือนกัน
คนสุดท้าย...กร เจ้ก็ยังโทรคุยกับกรอยู่เช่นเดิม สามปีแล้วที่เราทำอยู่อย่างนี้ บอกไม่ได้เหมือนกันว่ากรจะใช้เนื้อคู่อย่างที่แม่หมอทำนายเอาไว้หรือเปล่านะ
ความรู้สึกของเจ้กับกรตอนนี้มันเหมือน..คนสองคนท่ต่างก็เดินทางมาตามทางของตัวเอง เหนื่อยและผ่านอะไรมาเยอะ จนคิดว่าควรจะได้เวลาหยุดเสียที แล้วในตอนนั้นนั่นเองที่เราได้เจอกัน ส่วนในอนาคตข้างหน้ามันจะเป็นยังไงเจ้ก็บอกไม่ได้ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้เราเหมือนจะคบกัน....ถ้านับจากวันที่เราเจอกันครั้งแรก นี้มันก็สามจะสี่ปีอยู่แล้วครับ สามปีที่ไม่เคยมีอะไรในเรื่องพรรค์นั้นต่อกัน สามปีที่เหมือนจะเป็นเพื่อนกันมากกว่า แต่ใครจะรู้วันข้างหน้า?
เจ้กับกรตกลงกันเอาไว้ว่า....ถ้าเราไม่มีใครจริงๆ ในวันนั้น เราคงจะเป็นตาแก่สองคนที่นั่งคุยด้วยกันทุกเย็นเพราะบ้านเราจะปลูกใกล้ๆ กันครับ ผลัดกันไปกินข้าวบ้านคนนั้นทีบ้านคนนี้ที ถ้ายังไม่ตายหรือเป็นเอดส์ไปเสียก่อน ฮาๆๆ เพราะว่าเจ้ก็ทำสนธิสัญญากับพี่แบงค์เอาไว้ว่า เราจะจองเตียงวัดพระบาทน้ำพุติดกัน เราจะได้ไม่เหงาถ้าต้องไปนอนอยุ่ที่นั้นจริงๆ ในสักวันหนึ่งข้างหน้า
ขอโทษอีกทีที่จบลงแบบเศร้าๆ แต่เจ้ก็ตัดทอนออกไปเยอะแล้ว ที่เขียนลงไปทั้งหมดนั้น คือความทรงจำที่ยังเหลืออยู่...เท่านั้นเอง
-
มาเป็นกำลังใจให้นะครับ :yeb:
ง่ะ หมีสงสารบัว :sad4:
คิดถึงพี่น้องหมอ :like6:
แล้วก็ลุ้นให้เจ๊เจอเนื้อคู่ไวๆ :call:
มีความสุขกับทุกวันที่ยังมีลมหายใจอยู่นะครับเจ๊ :impress:
-
ขอบคุณเจ๊สองมากครับสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้ ว่าเเต่ที่ไอ้อเล็กเป็นแฟนบัวนี่โครตตกใจเลยอะ สุดท้ายกับนายกรที่ไม่รู้จะเป็นคู่เเท้เจ๊รึเปล่าเเต่ผมก็หวังให้เป้นนะ อิๆ คนเราอยู่ด้วยกันแล้วสบายใจก็พอเเล้วละความความสัมพันทางกายมันก็เป็นเรื่องที่รองลงมา สำหรับคนเราการที่มีคนคบหาดูใจกันในเรื่องต่างๆไปจนตลอดชีวิตไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรอแฟนผมว่าแค่นี้ก็มีความสุขมากเเล้วละครับ ถ้าเจ๊มีเรื่องดีๆอะไรอีกก็อย่าลืมมาเราให้พวกผมฟังอีกนะครับ ขอให้ชีวิตเจ๊มีความสุขมากๆนะครับ จุ๊บๆ 5555 :110011: :110011: :110011: :loveu: :loveu: :loveu:
-
ขอบคุณเจ้สองมากค่ะ ที่มาปิดท้ายให้ ได้รับรู้ความเป็นไปของบุคคลต่าง ๆ ในเรื่อง :myeye:
จบได้สมบูรณ์แบบจิง ๆ :yeb:
-
ขอบคุณนะคับเจ๊ที่กลับมาตอบ ถึงแม้อะไรๆมันจะไม่เปนอย่างที่ผมหวังให้เปน :monkeycry4: :monkeycry4: แต่ก็ยังดีใจที่เจ๊มีความสุขอยู่ตอนนี้(รึป่าวคับ :laugh3: :laugh3:) เอาเปนว่าผมอวบพรให้เจ๊มีความสุขกับชีวิตแล้วก็เพื่อนๆและแฟนคลับเจ๊ต่อไปนะคับ :give2: :give2:
-
อ่านจนจบจนได้ :เฮ้อ: ตอนนี้ได้แต่ถอนหายใจอย่างเดียว
ขอบคุณมากๆคับ เจ๊สอง ที่เอาเรื่องราวความรักดีๆของเจ๊ในอดีตมาให้อ่าน :monkeycry4: เศร้าน้ำตาแตก
แต่ก็จบลงซะที
สู้ต่อไปคับ ให้เจ๊เจอเนื้อคู่ไวๆนะ :call:
-
ขอบใจมากนะคะเคอะทุกอ่านที่เขามาอ่านเรื่องน่าเบื่อๆ ของเจ้ ทั้งคนที่อ่านแล้วเม้นต์และคนที่อ่านแล้วไม่เม้นต์
จะบอกว่าไงดีหละ...อืม....ดีใจมากๆ เลยนะที่มีคนเข้ามาอ่านเรื่องของเจ้ อุ้ย! เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนล์ :-[
ถ้าหากจะเรียกคนอ่านว่าเป็นแฟนเรื่องเล่าของเจ้
เจ้ก็จะเรียกตัวเองว่า "แฟน 'เม้นต์" ของทุกๆ คนเหมือนกัน
ก่อนจะลงเรื่องของตัวเองต่อนะ....ก็ต้องนั่งอ่านเม้นต์ของทุกๆ คนก่อน อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีความสุขอยู่คนเดียว :give2:
บางวันก็ภาวนาขอให้คนเม้นต์ทั้งหลายมาเม้นต์อีก ไม่ใช่อยากได้จำนวนคนอ่านเยอะๆ หรอกนะ
แต่แค่อ่านอยากเม้นต์ของทุกคนมากกว่า แต่ละคนก็มีลีลาการเม้นต์ที่แตกต่างกันไปเป็นเอกลักษณ์มากๆ
แต่ก็มีการแอบน้อยใจนิดว่า..ไม่เอาดีกว่า ไม่เขียนถึงประเด็นนี้ ข้ามๆ :laugh3:
ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะเคอะ อบอุ่นจริงๆ :yeb:
ปล. มีเรื่องอยากจะถามว่า ถ้าให้เลือกระหว่าง กร กะ วุฒิ คุณๆ จะเลือกใครกันคะ และเพราะเหตุใด? :myeye:
-
เลือกกร :myeye:
เพราะสำหรับวุฒิ สายน้ำไม่มีวันไหลย้อนกลับ :yeb:
-
ถามงี้ เจ้กะเลือกตัวเลือกที่เหลือแล้วเหรอไง :pandalaugh:
แต่ตอบยากจังอ่า ก็เจ้ให้ข้อมูลแต่ละคนน้อยหง่ะ นิสัยใจคอยังมะรู้เรยยย
วุฒิ คนเคยรัก แต่กลับทำให้เราเจ็บ และตอนนี้ก็ยังคงแสดงว่ารักเราไม่เสื่อมคลาย
แต่ มันเจือกมีแฟนแว้วว แล้วแฟนมันก็ไม่ ชอบขี้หน้าเจ้ซะด้วยสิ สงสัย sense ดี
กร มาทีหลัง ไม่เคยทำให้เจ็บ รักรึเปล่าไม่รู้ เหมือนเป็นเพื่อน อยู่ข้าง ๆ เวลาเหงาไม่มีใครมาตลอดสามปี
แต่ทั้งเจ้แล้วก็กร ก็เหมือนจะยังไม่มีใครกล้าทุ่มใจเต็มร้อยให้กัน(รึเปล่า)
สรุป จากที่เจ้เล่ามาโดยยังไม่ได้บอกนิสัยเท่าไหร่ ใจนะเลือกวุฒิอะ ไม่รู้ทำไม
แต่การกระทำจะเลือกกรหว่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน งงตัวเอง
แต่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้อะ ชอบใครอ่า บอกหน่อยดิ ชอบใครก็เอาคนนั้นแหละ อย่าคิดมาก
หรือไง หาใหม่เรยยย อิเจ้ หาหล่อ ๆ น่ารัก ๆนิสัยดี รวย ขี้เล่น เถื่อน ฮา เฟอร์เฟคต์แมนดีก่า :laugh3: :laugh3:
คิดถึงเจ้ว้อยยยยยยยยยยยยยยย :loveu: :loveu: :loveu:
-
ม่ายต้องเลือก คบทั้งทั้งสองคนเยยได้ป่าว (อยากเก็บเธออาวไว้ทั้งสองคน) :จ้อบจัง1:
แต่ถ้ามานเลือกยากนัก ก้อม่ายต้องคบครายเยย อยู่เปงโฉด บนคานกันกะแน๋ว จ๋อม แล้วก้อมูมู่ : 222222:
-
เอ่อ เจ๊คับ มะมีข้อ ง. เอาทุกข้อและอื่นๆ เหรอคับ :haun4: :haun4: :haun4:
โอเค อันนี้ของจริงแล้วคับ :amen: ก่อนอื่นต้องถามเจ๊หน่อยนะคับ ทุกวันนี้ที่เจ๊เล่าว่ายังอยู่ห้องเดียวกับวุฒิอยู่อะคับ เจ๊ยังรักเค้าอยู่อะป่าว :undecided: หรือว่าเปนเพื่อนสนิทกันไปแล้ว ส่วนกรผมยังมะรู้สึกว่าเจ๊ click เค้าเท่าไหร่เลยคับ :confuse: เหมือนเพื่อนสนิทกันมากกว่า เพราะฉะนั้นผมก็เลยยังมะสามารถสรุปแบบแน่ชัดได้ไงคับ :try2: :try2: :try2: :try2:
-
ใจจริงๆก็อยากให้เลือกวุฒิอะครับ เเต่เนื่องจากเค้ามีเเฟนไปแล้วก็อย่าไปทำให้เค้าเลิกกันเลย เวรกรรมมันมีจริงนะ เหอๆ เอากรดีกว่าอย่างน้อยก้รู้จักกันมานานพอดูละ ถ้าเรียกว่าการดูใจก็ถือว่าokมากๆเเล้วละครับ เอากรไปเลยครับเจ๊ฟันธง เอิ๊กๆๆๆ :interest:
-
:โหลๆ:ตามมาอ่านจนจบ อิอิ ลุ้นจนเหนื่อยเลยจ้า ขอบคุณเจ้ที่เขียนเล่าได้รสชาติมากเรยยย :myeye:
ขอให้เจ้มีความสุขกะความรักนะจ๊ะ :yeb:
-
เลือกใครดีล่ะ เลือกกรแล้วกันเป็นเพื่อนกันไปจนแก่นั่งตะบันน้ำกินกันสองคน :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
:give2: เป้นกำลังใจให้เจ๊เสมอนะ
-
ถ้าเป็นผมนะ เลือกใครก็ได้ ให้มันมีมาให้เลือกเถอะ :เฮ้อ:
แต่ถ้าจริงๆ คงเป็น กร อ่ะ อ่านดูแล้ว บัญเอิญเจอบ่อยจัง สงสัยดวงมันจะต้องให้เจอกันทั้งชาติ :laugh3:
-
ดีคะ
เข้ามาไขข้อข้องใจ..... คือกะกรเนี้ยก็ไม่ได้เจอกันบ่อยหรอกนะคะ แต่ว่าก่อนที่จะเลิกลากันกันไปแมทมันนะ(ช่วงกำลังระห่องระแห่ง) ก็เจอกับกรโดยบังเอิญแบบว่าไม่ได้ตั้งใจมากๆ สี่ครั้ง อย่างที่เล่าไปในเรื่องมีสามครั้ง แล้วมาเจอกันข้างนอกอีกหนึ่ง ก็เลยสงสัยว่า...กทม. เมืองตั้งกว้างแล้วทำไมต้องมาเจอกันบ่อยขนาดนี้ แล้วเจอแบบประจันหน้ากันด้วยไม่ใช่แค่สวนกันไปสวนกันมา เฮ้อ....
แล้วเนี้ย..เมื่อวันก่อนไปดูหมอมา เค้าก็บอกว่ากำลังจะได้แต่งงานด้วยนะ กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
อิฉันไม่แต่งกับชะนีนะเคอะ :serius2: แต่ก็ยังมองหาใครไม่เจอเลยว่าเป็นคนไหนที่จะมาแต่งงานกะเรา
อิฉันก็บอกหมอว่า....เรื่องนี้ไม่ทางแม่น(แม้ว่าเรื่องอื่นๆ ถูกตรงเป๊ะๆๆๆ ก็ตาม)
หมอก็บอกว่า...ถ้าไม่แม่นนะให้มาเอาเท้ายันหน้าหมอได้เลย แล้วแกก็นั่งไล่เรียงลักษณะรูปร่างหน้าตา ฐานะ บ้านช่อง การศึกษา วัน-ปีเกิด เจ้ก็จดมายิกๆๆ แล้วก็ไปดูเด็กๆ ในการควบคุมมา อิอิ :kikkik: ก็มีอยู่สองคนนั้นแหละที่ใกล้เคียง ก็เลยไม่รู้ว่าจะเป็นคนไหน เพราะแต่ละคนก็มีคุณสมบัติตรงพอๆ กัน (แต่ตรงไม่เหมือนกันนะ ประมาณว่า หมอบอกมา 6 ข้อ กร ถูก 1-5 ผิด 6 ส่วนไอ้วุฒิ ได้ 2-6 ผิดข้อ 1 อะไรประมาณเนี้ย)
แล้วนี้มันก็ใกล้ได้กำหนดเวลาแต่งแล้วด้วยสิ :-[ แต่ยังไม่รู้เลยว่าจะแต่งกะใคร เฮ้อ กลุ้มใจจัง
ปล. แต่ทำไปทำมาดันเพิ่งรู้ตัวว่าไปชอบคนๆ หนึ่งเข้า....
มันจะเป็นไปได้ไหมที่เราจะชอบใครโดยไม่รู้ตัวมาก่อน ชอบโดยที่ไม่รู้แม้กระทั้งว่าชื่อเล่นจริงๆ ของเขาชื่อว่าอะไรเพราะมัวแต่ไปเรียกชื่อที่ตัวเองเป็นคนตั้งให้ว่า.....ปลาคร้าบ
แต่ก็นะ...เฮ้อ :เฮ้อ: กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้วมั้ง! เพราะเค้าบอกว่า....."พอพี่กลับมาผมก็ไปบ้างเหมือนกัน"
สิ่งแรกที่รู้สึกเมื่อได้ยินประโยคนี้คือ....ใจหาย มันเคว้งไปหมดเลย
ทำไมเขาถึงไม่ยอมบอกเราก่อนหน้านี้นะ?
ทำไมถึงเพิ่งจะมาบอกตอนที่เราไปบอกเขาว่าเรากำลังจะได้กลับไปเจอเขาแล้วนะ?
ที่สำคัญ.....ทำไมเราถึงไม่อยากให้เขาไปเลยนะ? ทำไมเราต้องดีใจด้วยที่จะได้กลับไปเจอเขา?
กลับไปเจอหน้าใสๆ ตัวเล็กๆ ขาวๆ บางๆ หน้าไอ้ปลาคร้าบมันเหมือนผู้หญิงเลย
เคยบอกมันไปทีนึงว่า...เฮ้ย! แกเชื่อไหมวะ?...ว่าเมื่อก่อนอ่านนิยายแล้วไม่อินเลย ถ้าคนแต่งเขาเขียนว่านายเอกหน้าตาเหมือนผู้หญิง แต่พอได้มาเจอแกเข้า เฮียก็เพิ่งรู้เหมือนกันนะว่า เออ! ในโลกนี้ก็มีผู้ชายที่หน้าตาเหมือนผู้หญิงอยู่จริงๆ เหมือนกัน
มันงอนครับ....มันเดินหนีหายไปเลย ผมก็งงสิ ผมว่าผมชมมันนะ ไหงมันโกรธผมอะ?
เฮ้อ! เขียนไปเขียนมาทำท่าจะยาว เอางี้ จะเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นเลยนะ จะได้เข้าใจว่า เรื่องราวมันเป็นมายังไง แต่จะเป็นแบบสั้นๆ ได้ใจความนะเพราะว่าตอนนี้งานยุ่ง แต่ถึงยุ่งยังไง...ก็ยังคิดถึงแกอยู่ดีแหละ ไอ้ปลาคร้าบ....ของเฮียนุ :monkeysad2:
-
แต่ก็นะ...เฮ้อ กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้วมั้ง! เพราะเค้าบอกว่า....."พอพี่กลับมาผมก็ไปบ้างเหมือนกัน"
งงอ่ะเจ้ หมายถึงไปนอกเหรอค่ะ ง่า รอเจ้มาเล่าดีกว่า
แล้วน้องปลาคร้าบนี่จะเป็น choice ใหม่รึป่าว คุณสมบัติตรงม่ะ
ว่าแต่หมอดูของเจ้ นี่บอกวัน-ปีเกิดของ คู่ได้ด้วยเหรอ สุดยอดอ่ะ :pandalaugh:
แล้วก้อยินด้วยนะคะ ที่กำลังจะได้แต่งงาน :laugh3:
-
ดีใจด้วยนะครับเจ๊สองจะได้เเต่งซะทีอยู่บนคานมานานละ อิๆ รอฟังเรื่องน้องปลาคาฟของเจ๊นะครับ :call:
-
อ่านตอนแรกๆดันไปนึกถึงหน้าปลาคร้าบ เชิญยิ้ม
:pandalaugh:
เจ้ก้อมะบอกตะแรกว่าปลาคร้าบหน้าสวยเหมือนผะหญิง ไอ้เราก้อจิ้นไปนู้นๆๆๆๆ
:laugh5:
รอๆๆๆจารอเรื่องของเจ้กะปลาคร้าบฉุดฉวยนะจ๊ะ
:yeb:
อ้อ....ลืมแสดงความยินดีกะเจ้ด้วยที่จาได้ลงจากคานซะที
:เฮ้อ:
โถ....โถ่.... เจ้มะน่ามาทิ้งจ๋อมกะมูมู่ไว้บนคานเยย พาลงมาด้วยกันจิ
:call: :call: :call:
-
โห . . . เจ๊ จะได้แต่งงานซะด้วย :interest:
ว่าแต่ตกลงเจ๊จะเป็นเจ๊รึจะเป็นเฮียละเนี่ยงงแล้ว
สงสัยจะแบ่งเป็น เจ๊สองกับเฮียนุ ใช่ป่าว :confuse:
-
นั่นดิ เริ่มงงแระ เจ้เป็นอิเจ้สองกับเฮียนุใช่ปะเนี่ย แบ่งภาควุ้ย
นึกว่าเจ้ออกสาว ชอบแมนซะอีก ตรูเริ่มงงแระ :serius2:
ยังไงแสดงความยินดีด้วยหน้าจาได้แต่งงานแระ รอจิ้นอยู่นะ เล่าด้วยละ :haun4:
รออ่านเรื่องน้องปลาคร๊าฟด้วยคนจ้า มาให้ไว อิอิ
ปล ยัยแน๋ว พาดพิงนะ ก็เค้าก็รอแน๋วกับจ๋อมลงมาด้วยกันนี่แระ แน๋วจ๋า จ๋อมจ๋า มามะ จุ๊บๆๆ :give2:
-
โอ้ย สับสนด้วยคน :serius2: :serius2:
ตกลงยังไงนี่ :angry2: อย่างมูมู่ว่า เจ้แบ่งภาคได้ใช่มั๊ยค่ะ
เอ้ายังไงก็แสดงความยินดีด้วยคน :give2:
-
งงเล็กน้อย :confuse: :confuse: ตกลงเปนเจ๊หรือเฮียกันแน่อ่ะคับ :angry2: ล้อเล่น เปนเจ๊ของน้องๆก็ดีแล้วคับ เด๋วมะสนุก :haun5: :haun5:
-
:o จ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สงสัยอะไรกันนักหนาฟ่ะ แต่ก็ไม่เอา...ไม่บอกหรอก อิอิ ปล่อยให้จิ้นกันต่อไปก็แล้วกันนะเคอะ :laugh3:
เรื่องของเรื่องมันก็มีอยู่ว่า.....
"ไอ้นุ!!" พี่คมสันประธานรุ่นเรียกชื่อผมดังมาแต่ไกล
"อะไรเพ่? เรียกซะดังเชียว เมียไม่ว่างมาหาหรอเลยมาเรียกใช้บริการผม"
"เหอะ! หุบปากเสียๆ ของแกไปเลย ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ย แต่พี่มีงานมาให้แกทำ"
"เอาอีกแระส์ พอมีงานก็มาจิกหัวใช้ พอไม่มีงานก็ไปลัลล้ากับเมียสองคน ผมน้อยใจเป็นเหมือนกันนะพี่"
"ไม่ต้องเลยแก! เอาเรื่องงานก่อน..งานนี้สำคัญวะ"
"งานไรพี่? ดูซีเรียสจัง"
"ก็งานเลี้ยงต้อนรับพวกนักศึกษาที่จะมาร่วมประชุมกับเราไง...พี่ยังหาพิธีกรไม่ได้...พี่เลยนึกถึงแก เห็นแกพูดมากดี...น่าจะทำได้"
"กรีดดดดดดดดดดดดดดดดด เดี๋ยวๆ เพ่ ผมน่ะไม่ได้มีพ่อชื่อโรเบิร์ตนะจะได้ไปสปีคออกไมค์อยู่หน้างานแบบนั้นได้ พี่คิดผิดคิดใหม่ได้นะ ผมว่าพี่คิดใหม่ทำใหม่เหอะ"
"ไม่รู้หละ! พี่ตัดสินใจแล้ว ขี้เกียจคิด...งานอื่นก็ยุ่งฉิบ! ตกลงแกเอางานนี้ไปทำนะ ห้ามเถียง! มันงานเพื่อส่วนรวมโว้ย ห้ามปฏิเสธ...ไม่งั้น....หนาว :ฮึ่มม:"
"พี่คมสันอะ.... ก็ผมพูดภาษาอังกฤษไม่เป็นนิ แล้วยิ่งไปเป็นพิธีกรแบบนี้ด้วย...ยิ่งไปกันใหญ่เลย" :monkeycry4:
"เอานา...ไม่ตายหรอก แล้วไงเดี๋ยวพี่จะช่วยพากย์อยู่ด้านหลังนะ"
"เอางั้นหรอ? ก็ได้ครับ แต่พี่อย่าทิ้งผมนะ" :11111:
"เออๆ แล้วไงแกไปคุยกับน้องเปิ้ลด้วยนะเกี่ยวกับพวกลำดับการแสดงไรงี้...พี่ก็จำไม่ค่อยได้ เอาเป็นว่าแกไปคุยรายละเอียดกับน้องเค้าเองก็แล้วกันนะ พี่ไปก่อนหละ วันนี้พี่รีบ!"
"จะรีบไปรับเมียอะดิ ชิส์! ขอให้เมียทิ้ง"
"เออ...ปากดีนะแก ถ้าเมียฉันทิ้งจริง...ฉันจะกลับมาเอาแกทำเมีย"
" :o อย่าพี่อย่า ผมกลัวแล้วครับ รีบไปรับเมียพี่เหอะไป น้องไม่แซวแล้วคร้าบบบบบบบบบบ"
"เออๆ งั้นพี่ไปก่อนนะ"
"ครับผม"
แง....แล้วตูจะทำไงต่อไปดีเนี้ย? :เศร้า2:
......................................................
"จริงๆ แล้วมันก็ไม่มีไรมากหรอคะพี่นุ ปีนี้เปิ้ลจะจัดงานเป็นธีมเหนือ เลยไปขอแรงให้เด็กชมรมชาวเหนือมาช่วยแสดงน่ะคะ นี้คะ...พวกรายละเอียดเกี่ยวกับการแสดงทั้งหมด" น้องเปิ้ล...สาวสวย(?)ประจำภาควิชายื่นเอกสารมาให้ผมชุดหนึ่ง ผมก็เปิดดูผ่านๆ ก็เป็นชื่อชุดการแสดงแล้วก็มีคำบรรยายเป็นภาษาไทย....อธิบายว่าการแสดงแต่ละชุดนั้นคืออะไรมีความเป็นมายังไง ทำไมต้องแต่งตัวแบบนี้ ใช้แสดงในโอกาสไหนเป็นต้น อะครับ
"แล้วพี่ต้องทำไงมั่งอะเปิ้ล?"
"พี่ก็ออกไปพูดกล่าวต้อนรับ ชวนให้เขากินข้าว ชมการแสดง แล้วก็เล่นเกมส์"
"อะไรนะ? มีเล่นเกมส์ด้วย โอ่พระเจ้า! ไม่นะน้องเปิ้ล พี่ทำไม่ได้ พี่ต้องตายแน่ๆ เลย ฮื่อ..."
"ก็ไม่ยากหรอกพี่ พี่ก็ไปเขียนเป็นสครปต์เตรียมเอาก่อนสิคะ แล้วก็ค่อยเอามาพูดในวันงาน เอ้อ! เปิ้ลเกือบลืมไป พี่นุต้องพูดแนะนำรายละเอียดของการแสดงพวกนี้ที่เปิ้ลให้ไปด้วยนะคะ"
"ห๊า! งานนี้พี่ต้องตายแน่ๆ เลยน้องเปิ้ล ก็ดูสิบรรยายซะอย่างละครึ่งหน้ากระดาษแบบนี้ แล้วพี่จะพูดถูกได้ยังไงวะ ตูยิ่งโง่ๆ ภาษาอยู่ด้วย"
"ก็เปิ้ลถึงบอกให้พี่นุไปเขียเป็นสคริปต์เตรียมมาก่อนไง แล้วพอวันจริงก็เอามาอ่านให้พวกนั้นฟัง เท่านี้ก็เรียบร้อย"
"เรียบร้อยเตรียมฝังเลยนะสิจ๊ะน้อง แงๆ พี่ทำไปรอดไหมนะเนี้ย?" :เศร้า2:
..............................................................
"อะไรกันวะเนี้ยยยยยยยยยส์? ตูแปลไม่ออกเลยเว้ย ทำไมมันยากฉิบ...อย่างงี้วะ แปลอังกฤษเป็นไทยยังพอทำเนา แต่แปลไทยเป็นอังกฤษทำไมมันยากจังวะ แล้วตูจะทำไงดีวะเนี้ย เฮ้อ....กลุ้ม เล่นเน็ตแก้เซ็งดีกว่า"
ว่าแล้วผมก็.........
"พี่น้องครับ ผมต้องการความช่วยเหลือแบบเร่งด่วนเลยครับ ใครเก่งภาษาอังกฤษก็เข้ามาซิปผมหน่อยเร็วๆ ช่วยผมด้วยครับที่รัก!"
ปิ่งป่อง!!! (เสียงสัญญาณเตือนว่ามีคนซิปเข้ามา)
"เป็นไรมากเปล่าครับ? มีไรให้ผมช่วยครับ บอกได้นา"
"แงๆ ท่าทางจะมากเอาการอยู่เหทือนกันครับ คือผมต้องแปลบทความสั้นๆ เกี่ยวกับการแสดงของทางเหนือเป็นภาษาอังกฤษอะครับ แต่ผมแปลไม่ได้ แปลไม่ออก แงๆ"
"ไหนๆ ครับ ผมขอดูหน่อย แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าผมจะแปลถุกหรือเปล่า?"
"เย้ๆๆๆ ดีมากน้อง (อ้าว! ไปเรียกเขาว่าน้องซะงั้น..ก็มีนเคยชินนิ!) คืองี้นะ มันมีอยู่ว่า..............................."
"เป็นไงครับ? อย่างงี้พอไหวไหม?"
"โห! เยี่ยมเลยวะ เก่งโคตรๆ ดีๆ ขอบใจมากนะ เออๆ เล่นเอ็มปะ!....ขอหน่อยจิ จะเอาไว้คุยด้วย"
"พี่จะเอาไว้ใช้งานต่อคราวหน้าก็ว่ามาเหอะครับ ผมรู้ดี"
"แหม่ก็นะ นิดส์นึง อิอิ เอามา! อย่าโอ้เอ้ ตกลงจะให้ไม่ให้"
"ให้ก็ได้ครับ เอาไปเลย .......อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com"
"เออๆ แล้วไงวันหลังพี่จะออนคุยด้วยนะ วันนี้ขอตัวไปท่องให้ขึ้นใจก่อน ขอบใจนะ"
"เหอเหอ ครับ ไปเหอะ"
แล้วผมก็ออกมานั่งท่องบทความนั้นต่อไป..... อิอิ สบายแฮ่ มีคนใจดีมาช่วยแล้ว แต่เออ! เมื่อกี้ลืมถามไปว่ามันชื่ออะไร? แล้วคราวหน้าจะเรียกชื่อมันถูกไหมวะเนี้ย ตูหนอตู บื้อจริงๆ :seng2ped:
-
น้องปลาคร๊าฟมาแล้ว เล่าต่อสอง เล่าต่อ :yeb:
ปล. เลิกเรียกเจ้แล้วละ เพราะไม่ยอมเฉลยว่ายังไงแน่
-
เย้ๆๆ เจ๊องมาลงต่อละจะได้อ่านซะที :give2:
-
โอเคคับ ท่าทางตอนนี้องค์ที่ลงเปนชายชะปะคับ :laugh3: :laugh3: ก็เรียกเฮียนุแล้วกัน :pandalaugh: :pandalaugh: พอองค์ลงเปนผู้หญิงก็ค่อยเรียกเจ๊ :kikkik: :kikkik: แบบนี้เวิร์คมั๊ยคับ :fox2: :fox2: :fox2:
-
กลับมาเปงภาคเฮียนุเหมือนเดิมแย้ววว ดีจายยย : 222222:
เรียกเจ๊แล้วมานมะชินง่ะ
โหยยจุดกำเนิดตำนานรักน้องปลาคร้าบบบบบคือการใช้งานเค้านี่เอง :laugh3:
-
ภาคนี้เป็นเฮียนุ รับแซ่บคร๊าบบบ...... เฮียนุสุดหล่อ :give2:
งั้นตอนนี้นุก็ใช้บริการน้องเค้าซะเต็มคราบเลยดิ มาอยู่ Ottawa หาเรื่องคุยบ่อย ๆ อะเปล่า
ขอให้จีบติด :loveu: :loveu: :loveu:
-
ตามมาอ่านเรื่องของเฮียนุต่อ :yeb:
:kikkik:
-
ตามมาให้กำลังใจเจ๊..เอ้ยเฮียนุ :yeb:
-
ตอนนี้เป็นภาค เฮียนุ อวตาร
เอ้า......ตามอ่านต่อคับ เฮีย พยายามจะไม่หลุดเรียก เฮียนุ ว่า เจ๊ นะ 555 :laugh3:
-
อิอิ เข้ามาตามเชิญชวนของเพื่อนรุ่นพี่ :fox2:
อ่านยังไม่จบนะ อ่านจบตอนภาคที่เป็นเรื่องแมท
ภาคใหม่เดี๋ยวเซฟไปอ่านก่อน
: 222222:
-
มาเมนต์ได้แล้วเหรอ raindrop สุดสวย
มาว่าเพื่อนรุ่นพี่ ชิส์ แก่กว่าเราอีกมาทำเนียน ตรูละเบื่อ :angry2:
ยินดีต้อนรับน้า อิอิ (พูดแทนอิเจ้) :loveu: :loveu: :loveu:
-
,มาตอกบัตรอ่านต่อจ้า ภาคนี้ให้เรียกเฮียนุ ใช่มะจ๊ะ :kikkik:
รอออ่านอยู่น๊า :yeb:
-
เพิ่งอ่านจบครับ
ใช้เวลาอ่านเกือบทั้งวันเลยนะเนี่ย
แต่สนุกมากครับ
:o
อ่านถึงตอนจบ แล้วตกใจมากเลย
(เรื่องของแมทน่ะ)
แบบ คือ "อึ้ง" ไปเลย :เศร้า1:
ไม่รู้จะว่าไง...
เฮ้อ...เศร้าๆ อ่ะ
อ่านแล้วก็อยากกลับบ้านจัง
เง้อๆ เจ้สอง (เอ๊ะ หรือเฮียนุ ดีหว่า)
ชอบนั่งรถไฟเหมือนผมเลยอ่ะ
ป.ล. รอเรื่องของน้องปลา(คราฟ?) อยู่ฮะ
:yeb:
-
แฮ่ๆๆๆๆ เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ทันเฮ้อเหนื่อยๆๆๆ 2วันมะได้หลับมะได้นอน
อ่านมาแรกๆๆฮาได้ใจมาดเลยแต่ทำไมพอถึงตอนจบ น้ำตาไหลเปนทางเลยอ่ะ
เนี่ยเกือบท่วมบ้านแล้ว ตอนแรกๆที่อ่านก้อคิดนะว่าอิตานี่มาบ่นไรของมันแต่พอได้อ่าน
มากขึ้นๆเริ่มอินจัดเหมือนกะอยู่ในเหตุการณ์ จนสุดท้ายกลายเปนแฟนคลับลับๆๆ งิงิ
ขอบอกว่าพี่อ่ะเข้มแข็งมาก แถมแรงได้ใจมากๆด้วย
สู้ๆนะคับ โสดก้อใช่ว่าจะมะดีนะ อิอิ (หาคนร่วมคานซะงั้น)
ปล.ขอแอบตามเปนแฟนขับลับๆนะคับป๋ม
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
-
โอ้เข้ามาตามอ่านจากหน้าแรกถึงหน้าสุดท้ายเมื้อยคอมากๆๆเลย(ถ้าเมื้อยปากจากการ.จะดีอยู่ฮิๆ) อ่านแล้วสงสารเจ๊นุจัง(ชื่อเหมือนเพื่อนผมเลยมันอยู่เชียงใหม่ตอนนี้กะลังขยันเรียนภาษาอยากเป็นแอร์สาวสุดฤทธิ์) ว่าไปไมแมทเลิกง่ายจังเนอะเท่าที่อ่านมาเจ๊ก็ไม่ได้ทำไรแย่ มีแต่แมทซิขอมากจังเลย ขอเจ้าชู้แค่คนเดียวพอว่ายังมามีเบิ้ลสองเบิ้ลสาม ยังกะน้องพลับแด๊กโอวัลตินไปได้ ชิชะโมโห แต่ไงซะขอให้เจ๊มีความสุขกับสิ่งใหม่ๆที่กำลังจะเข้ามาหาเจ๊นะแต่งเมื่อไรจะแอบไปรับช่อดอกไม้แต่ไม่สีทองที่เจ๊โยนนะกั๊บ
-
อิอิ หวาดดีเคอะทุกคน ทั้งแฟนคลับและแฟนขับ ชิส์
คืองี้นะ ที่ไม่ได้เข้ามาในกระดานนี้นะ มันเกิดเรื่องขึ้นเยอะเลย
สรุปว่ากะน้องปลาคร๊าฟนั้นนะจบลงแล้ว อิอิ แต่อย่าไปรู้เลยว่ามันจบแบบไหน :laugh3: เอาเป็นว่า น้องเค้าไปเรียนต่อในที่ใกล้แสนไกลก็แล้วกันนะ เราสองคนก็แยกย้ายกันไปแต่โดยดี :undecided:
เอาเป็นว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง วุ้ย! มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันแบบสุดๆ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า......
"นุ! แกทำไรอยู่วะ" นังติ้มศรีเพื่อนเลิฟสมัยเรียนมหาลัยที่ปักษ์ใต้โทรมาจิกหัวด้วยสำเนียงทองแดงสุดริ้ด
"ตักน้ำไปรดพระอาทิตย์อยู่ ร้อนอิบหาย" ผมตอบตามแบบฉบับเดิมๆ "แล้วนี้แกโทรมาทำไมไม่ทราบ ฉันนึกว่าแกลงไปนอนเล่นในกุโบร์แล้ว" กุโบร์คือสุสานของชาวไทยมุสลิม
"บ้าอะดิ ชั้นจะโทรมาชวนแกลงไปใต้"
"ไปทำไม? ไปดูผลงานการวางระเบิดของแกเร๊อะ หนอยแน่ะ! เดี๋ยวนี่วางเป็นว่าเล่นเลยนะ สาแก่ใจแกแล้วสิท่า"
"นังบ้า!! แกหาเรื่องให้ฉันแต่วันเลยนะ ตกลงแกจะไปไม่" มันถามคาดคั้นด้วยสำเนียงทองแดงแบบเปลี่ยนเรื่องกะทันหันตามใจมันอีกแล้ว
"ไปหาดใหญ่นะเร๊อะ ไปทำไม...ใครจะออกลูก?"
"ยังไม่ออกแต่ไอ้นิ่มมันจะแต่งงาน"
"นังนิ่ม!!!! แต่งงาน!!!!! พระเจ้า อะไรดลใจมันเนี่ย ฉันรับไม่ได้" :serius2:
"รับไม่ได้ก็เรื่องของแกแต่เจ้าบ่าวก็คือไอ้เป้ไงแกจำได้ไหม?"
"ห๊า!! ไอ้เป้!! ไอ้นิ่มมันไปทำอีท่าไหนไอ้เป้ถึงตาบอดใจมืดไปแต่งงานกะมัน กรีดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉ้านรับไม่ด้ายยยยยยยย(รอบสอง)" :oak:
"นังทุเรศ! เพื่อนจะแต่งงานออกจะเป็นเรื่องดี ตกลงว่าไง...ไปเปล่า?"
"ไป!"
"อ้าว....ไมแกตอบง่ายจัง"
"เอ๊ะ! นังนี่ พอถามมากก็หาว่าเล่นตัว พอตอบง่ายๆ ก็สงสัยอีก เดี๊ยวฉันไม่ไปเสียเลย แล้วเออนี่! มีใครไปบ้างอะ"
"ก็มีฉัน แก นังหมูอ้วนแล้วก็ไซนีกับพวกที่อยู่ที่หาดใหญ่"
"งั้นไอ้เจก็ไปด้วยอะดิ?" ผมถามสิ่งที่กังวลเมื่อต้องลงไปงานเพื่อนฝูงกันแบบนี้
"ไปมั้ง! ก็มันเรียนต่ออยู่ที่นั้นนิ"
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย ตายแล้วครับ ไอ้เจ...อดีตรักแรกของผมก็ไปร่วมงานนี่กะเขาด้วย มิได้การหล่ะ....ผมจะต้องรีบไปเสริมความงามเพื่อการนี้โดยด่วนเสียแล้ว
"แค่นี้ก่อนนะแก ฉันต้องรีบไปแล้ว"
ผมรีบวางสายทันทีแต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงทองแดงเล็ดลอดมาตามสายแต่ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกว่านังติ้มศรีมันจะพูดว่าอะไรต่อ ก็คนมันรีบจะไปเข้าคอร์สนวดหน้านวดตัวนี่เคอะ (หล่อนเป็นเจ้าสาวหรือยะ?)
.......................................................
"อีนังพวกนั้นมันอยู่ไหนกันหวา นัดที่ไหนไม่นัดดันมานัดที่หัวลำโพง หากันง่ายตายหละ!" ผมเดินบ่นกะปอดกะแปดให้ไอ้วุฒิฟังตอนเดินสอดส่ายสายตามองหานังพวกนั้น แต่คิดว่าคงหาไม่ยากเพราะนังพวกนั้นมันตัวยังกะตุ่มสามโคก อิอิ
"นั้นไง! คนนั้นใช่ปะ?" วุฒิชี้นิ้วไปที่ตุ่มใบเล็ก(นังติ้มศรี)ก่อนเลย
"เออใช่ๆ ฉันลืมไป.....มัวแต่ชะเง้อหา รู้งี้ก้มหามันคงจะเจอตั้งนานแล้ว"
"แกๆ" นังตุ่ม(ติ้ม)ศรี กระโดดกวักมือเรียกผมอยู่เหยงๆ ข้างๆ มันก็มีกองกระเป๋าสัมภาระปานว่าจะไปสักสามเดือนกับนังบี้เพื่อนผมอีกคน บี้น่ะ.....เมื่อก่อนเธอสวยนะครับ เป็นถึงดาวคณะ แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเป็นเดือนเต็มดวงนานแล้วครับ อืดได้ใจจริงเพื่อนฉ้านนนนนนนนนน :laugh:
"ไอ้นุ! ดีใจจังเลยที่ได้เจอแก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" นังบี้ทักผมพร้อมดึงผมไปกอดครับ
" :sad5: เบาๆ นังพังบี้! เอางวงแกออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันหายใจไม่ออก"
"แม้! นังนี่ ปากเสียคงเส้นคงวาเชียวนะแก" มันว่าผมแต่มันก็ยังหัวเราะรื่น ผมเองก็ดีใจไม่แพ้มันหรอกครับ ตอนที่ผมมีเรื่องตบกะเด็กในภาคฯ จนกลายเป็นเรื่องใหญ่โตก็ได้พวกมันนี่หละครับที่ยังคุยด้วยกับผม
"อ้าว! แกจะได้ไม่ทักผิดคนไง ปากเสียอย่างฉันมันจะมีสักกี่คนกันเชียว แล้วนี้ตัวอะไร กบเรอะ?" ผมหันไปกัดนังติ้มศรีที่ยืนยิ้มอวดรอยบุ่มสองข้างแก้มเมื่อมีคนแปลกหน้าอย่างวุฒิอยู่ด้วยในวงสนทนา
"........" มันยังเงียบ
"อ้าว! ยังอมระเบิดพลีชีพเอาไว้ในปากเรอะ ถึงได้ไม่ยอมพูด ห๊า?!"
"บ้า..." ในที่สุดมันก็ยอมอ้าปากออกมากแบบอาย
"ใครน่ะแก?" นังบี้เอาพุงอ้วนๆ มันกระแทกสีข้างผม
"ใคร? อ้อ...ไอ้วุฒิ เพื่อนฉันเอง"
"เพื่อนหรือว่า....อุอุอุ" นังบี้ทำเสียงเล็กเสียงน้อยนัยตาเปี่ยมด้วยเลศนัยสุดริ้ด
"เพื่อนจริงๆ" ผมยังยันหนักแน่น
"เพื่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน" นังติ้มศรีพูดเสียงยานคาง เพราะมันมีความหมายโดยในว่า "มากกว่าเพื่อน" แหม่! พอพูดได้ก็กัดฉันเลยนะ o12
"ตามใจพวกแก.. เอาละ กลับไปได้แล้ววุฒิ! ขอบใจที่มาส่งนะ แล้วไงจะโทรหานะ"
"อืม..ได้ เดินทางดีๆ นะ"
"คะ!" อิสองตัวนั้นมันแย่งซีนผมตอบซะงั้น ตูหละกลุ้มกะเพื่อนเจงๆ o7
..............................................
"ทางนี้ๆ" นังเหยินไซนีกระโดดกวักมือเรียกพวกผมที่กำลังขนของลงจากรถไฟกัน เมื่อวานพวกผมโทรสั่งให้หล่อนมารับที่สถานีด้วย
"ดีแก สวยขึ้นเป็นกองเลยนะตั้งแต่ขึ้นมาจากกุโบร์เนี้ย" ผมเปิดฉากถล่มมันแบบไม่ให้ตั้งตัว ซึ่งก็ได้ผลครับ นังไซนีมันทำหน้าแบบว่าเอ๋อเหรอไปประมาณสามวิ
"นังบ้า! ฉันสวยมาตั้งนานแล้วยะ ปากเสียนะแก เดี๋ยวๆ คืนนี้ฉันจะไม่ให้แกนอนค้างบ้านฉันคอยดู้!" หล่อนปรามาสผมเสียงสูงเลยครับ... มาเที่ยวนี้พวกผมกะว่าจะมาสุมหัวกันที่บ้านของไซนีครับ ก็มันรวยนิ มีบ้านสองหลังสามหลังทั้งที่ปัตตานีที่หาดใหญ่ แถมกว้างขวางสะดวกสบาย ไหนเลยพวกผมจะไปเสียตังค์เปิดห้องนอนที่โรงแรม สู่มาเกาะเพื่อนซี้กินไม่ดีกว่าเหรอ?
"โถๆๆๆ ไซนีคนสวย แกจำไม่ได้เหรอว่าฉันเป็นผู้มีพระคุณกับแกขนาดไหน ถ้าไม่ได้ฉันนะ...แม่แกก็คงไม่ซื้อรถให้แกขับปร๋อไปปร๋อมาอย่างทุกวันนี้หรอกนะเว้ย"
"ยะ!" ไซนีมันยอมรับแต่โดยดีครับ ทำไมนะหรอ? ก็มันเป็นเรื่องจริงนิ ก็เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนสมัยที่เข้าเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ เลยนะผมอยู่กลุ่มเดียวกะไซนีและเพื่อนอีกสองสามคน(ตอนนั้นยังไม่รู้จักบี้กะติ้ม) ที่ผมกะไซนีและเพื่อนที่เหลือสนิทกันมากเพราะว่าเรามานั่งร้องไห้ปรับทุกข์เรื่องการรับน้องด้วยกันทุกเย็นที่หน้าหอสาม-สี่(หอหญิงในมหาลัยครับ) ร้องไห้ไปก็ขำกันไปจนสนิทกัน
แล้วเรื่องมันมีอยู่ว่าแม่ของไซนีซื้อรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆ ที่สมันนั้นนิยมกันมากให้ไซนีขับไปมาในมหาลัยแต่ด้วยความที่เธอยังขับไม่แข็ง เธอจึงให้ผมเป็นสารถีจำเป็นให้
"นั่งดีๆ นะแก" ผมเอี้ยวคอไปบอกไซนีที่ก้าวขึ้นมานั่งซ้อนผมด้านหลังแล้วกำลังขมวดชายกระโปรงวุ่นวายอยู่ ส่วนผมก็นะ...จัดทีจัดทางให้ตัวเองเหมือนกันก็รถมันคันเล็ก ส่วนผมนะตัวยังกะควายเมื่อเทียบกับรถคนนี้ :sad4:
"เออๆ แกขับไปดีๆ นะ ชั้นไม่อยากตกรถตาย"
"นังปากเสีย ฟันเหยินไม่พอปากยังเสียอีก"
"เชอะ! เดี๋ยวฉันก็สวยแล้วยะ" ไซนีมันใส่เหล็กดัดฟันอยู่ครับซึ่งสมัยนั้นแพงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
"ไปหละนะ!" ผมบอกก่อนออกตัวบิดคันเร่งขับมาตามทาง....ผมขับ นังไซนีซ้อน อร๊ายยยยยยยยยยยส์ ใครที่พบเห้นเข้าคงคิดว่าผมกะเธอเป็นแฟนกันแน่ๆ (ซวยมากๆ)
พอขับมาพ้นหอสมุดกำลังเลี้ยวเข้าคณะมันเป็นทางขึ้นเนินแล้วก็มีลูกระนาดขวางถนนขนาดใหญ่ด้วย ผมก็บิดคันเร่งจนสุดเพราะต้องใช้กำลังแรงมากเพื่อให้รถคนเล็กที่มีคนซ้อนกันอยู่สองคนสามารถขึ้นไปได้ เสียงดังบรื้นๆๆ ควันขโมงเชียวครับ และแล้วมันก็
"เหวอออออออออออออ ไซนี"
ตุ้บ!
บรื้นนนนนนนนนนนนนน โครม!!
.... "อู้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์" ผมได้ยินเสียงตัวเองครวญครางด้วยความเสียวกระสัน เอ้ย! ไม่ใช่ ความเจ็บปวด มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย แล้วนังไซนีมันไปอยู่ไหนของมันแล้ววะ? ผมนึกในใจแล้วเหลียวหันมองไปรอบๆ
....นั้น! รถไปจอดยกล้อค้างอยู่ที่โคนต้นศรีตรังข้างทาง
....นี่! ตัวผม นอนเอ้งเม๋ง ดูดาวตอนกลางวันอยู่เมื่อกี้
....โน้น! ถนน ที่ผมพยายามขับขึ้นเนินมาเมื่อกี้จนเจอกับพิษลูกระนาดเข้าเลยกลายเป็นสภาพแบบนี้ :o แล้วมันกองอะไรนะ
ผมเดินก้าวขากะเผลกๆ เข้าไปดูใกล้ๆ
"นังไซนี!!!!!!!!!"
"....." ไม่มีสัญญานตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
"ไซนี" ผมเรียกอีกครั้งแต่คราวนี้มีออฟชั่นเสริม....ผมเขี่ยๆ มันด้วยเท้า
"อีนังบ้า! ฉันยังไม่ตาย แต่อายแล้วก็จุกจนลุกไม่ขึ้นโว้ย" ไซนีขึ้นโว้ยกับผมครับ ปกติไซนีเป็นคนเรียบร้อยครับ กะอีแค่ร่วงลงมาจากรถมอไซค์แล้วนอนโพสต์ท่าสวยเหมือนซุปเปอร์แมนอยู่บนถนนกลางแดดเปรี้ยงๆ อย่างนี้ทำให้ไซนี...เปลี๋ยนไป๋
"ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆ" ผมก็บ้าไปแล้วครับ ผมไม่สามารถบังคับให้ตัวเองหยุดหัวเราะได้เมื่อมาเจอไซนีในสภาพอย่างนี้เข้า แสดงว่าเสียงตุ๊บเมื่อกี้คือเสียงที่ไซนีร่วงลงมาฟุบอยู่กับพื้นถนนคอนกรีตแบบนี้นะเหรอ โอ้ย! ขำๆๆๆๆๆ
"นั้นพวกแกเล่นอะไรกันนะ" นกเพื่อนซี้ผมที่เป็นหลีดคณะเดินกอดหนังสือเข้ามาก้มๆ เงยๆ ถามด้วยสายตาที่ผมยังจำได้ติดตาจนทุกวันนี้ "ว่างมากหรือไงกันนะพวกนี้?"
................................................
-
ตามตูดอิเจ้อย่างกระชั้นชิด
ภาคสองเหรออิเจ้
เอาใจช่วยเหมือนเดิมหนา
สู้ค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:yeb:
-
ต่อกันเลยนะเคอะ แบบว่าเครื่องกำลังร้อน :laugh:
.....................................................................
"อู้ยยยยยยยยยยยยยย หนุ่มนักเรียนนอกไดร์ผมปืดๆ" นังบี้แหย่หนวดเสือแต่หัววัน
"คะ! แม่เทพีสามโคกสามปีซ้อน แม่สวยไม่สร่าง สวยเหมือนฟ้าเดือนมืด" ผมตอบโต้ทันควัน
"สวยยังไงงะ...ฟ้าเดือนมืด" นังติ้มศรีถาม
"ก็สวยเฉพาะคืนที่ไม่มีแสงไง 5555"
"อีบ้า!!" นังบี้เขวี้ยงแปรงหวีผมมาให้
"หบายคายมากกกกกกกกกกก ปาเพื่อนด้วยหวี คุณครูที่โรงเรียนไม่สอนหรือไงแก?"
"สอนแต่ฉันจะปาแล้วก็จะทำแบบนี้ด้วย" นังบี้ตอบแล้วก็วิ่งร้องแปร๋นๆ มากระทืบผม เอ้ย! เอามือฟาดหลังผมอักๆ
"ฉันจะเจ็บนะโว้ย....คอยดูเดี๋ยวจะฟ้องไอ้เจว่าแกแกล้งฉัน"
เจกะบี้เคยกุ๊กกิ๊กกันอยู่พักหนึ่งครับก่อนที่บี้จะหันไปสนพี่ไม้ว้ากเกอร์สุดหล่อแทน (พี่ไม้เป็นเพื่อนไอ้พี่สิทว้ากเกอร์สารเลวโหดเถื่อนที่สุดท้ายผมก็จับเอามาทำปั๋วอยู่พักหนึ่ง :laugh:)
"กล้าหรอ? แกพูดกะมันแล้วหรอ?" นังบี้ย้อน....เล่นเอาผมจนแต้มไปเลยครับ ก็ผมไม่คุยกะไอ้เจนานแล้วครับตั้งแต่มันทิ้งผมไปคั่วกะไอ้ต้อมเพื่อนเมเจอร์เดียวกัน (แต่ความจริง ผม บี้ ไซนี ติ้ม ต้อม เจ นิ่ม เป้ ก็เด็กเมเจอร์เดียวกันหมดแหละครับ ส่วนโอ้มันคนละเมเจอร์เลยครับ แต่ว่าไปเขม่นกันในห้องเรียนร่วมตามประสาเด็กเก่ง(โอ้)และเด็กโง่(ผม)ก็เลยซี้กะซะงั้น)
"ยะ ฉันไม่กล้าคะ" ผมยอมรับความจริง จริงๆ นะ ผมยังหวั่นๆ อยู่ในอกเหมือนกันเมื่อรู้ว่า...วันนี้ผมอาจจะต้องเจกะต้อม พร้อมๆ กัน ก็คนมันเคยรักมากนี่หว่าทำไงได้ รักมากรักแรง...ยังหารักไหนเทียมไม่ได้เลย(ยังเว้นกะไอ้โย่งคนนั้น)
"แกยังไม่คุยกะเจอีกหรอนุ" คราวนี้เป็นไซนีที่มีบทขึ้นมาหลังจากหายยุ่งกะผ้าฮิจาบที่ใช้โพกหัวแล้ว แหม๋! เล่นสีชมพูเข้าชุดกะเสื้อผ้าหน้าผมเลยนะแก ส่วนนังติ้มศรีเลือกที่จะกลายร่างเป็นตุ่มสายเดียวสุดสวยน่ารักตามประสาของมัน
"ย้าง! ก็ไม่มีไรจะคุยนี่หว่า ก็เลยไม่ได้คุยกัน"
"เรื่องนั้นนะให้มันแล้วก็แล้วไปเหอะนะแก" ไซนีไซโคลผมอีกรอบ ใช่ซี้! ก็แกซี้กะมันนี้หว่าตอนช่วงหลังๆ ก่อนจบอะ o12 ส่วนเรื่องที่มันทำอะไรเอาไว้กับฉันก่อนหน้านี้แกก็เลยลืมไปเสียสนิทแล้วสินะ นังเพื่อนเลิฟ
"เอาเหอะ! ยังไงฉันก็ไม่ไปตบกับพวกมันในงานหรอกนา" ผมว่างั้นก่อนที่จะวางไดร์เป่าผมแล้วไปหยิบสูทสีครีมที่เตรียมไว้มาสวมทับ
"โห! หล่อวะแก คืนนี้ฉันควงแกนะ" นังบี้พูดด้วยตาเป็นประกายอยู่ในชุดสีชมพูขับผิวขาวๆ ของหล่อนเช่นกัน
"ฉันด้วย" นังไซนีว่า
"แล้วแกหละ?" ผมหันไปถามนังติ้มศรีที่ยืนอมยิ้มตามเคย
"ไม่สน" เอ๊ะ! เธอมาแปลกครับวันนี้
...........................................................
....ผม บี้ ติ้มศรีและไซนีเดินไปในงานก็เจอพวกเพื่อนเด็กเมเจอร์เดียวกันรออยู่หน้างานหลายคนแล้ว
พวกนั้นส่งเสียงทักพวกผมกันเกรียวกราว ผมค่อนข้างจะได้รับคำทักทายแกมชมมากเอาการอยู่ คนพวกนี้ส่วนใหญ่ตอนที่ผมมีเรื่องตบกันที่ภาควิชาจนผมต้องระเห็จตัวเองออกมาก่อนเวลาอันควรนั้น...คนพวกนี้ไม่คุยกะผมเลย คล้ายๆ กะว่าทุกคนโทษว่าผมเป็นคนผิด เป็นตัวการก่อให้เกิดความร้าวฉานในภาคฯขึ้น
ส่วนผมก็คร้านจะแก้ตัว เลยปล่อยเลยตามเลย จะมีก็แต่เพื่อนไม่กี่คนที่ยังคุยและทำตัวเหมือนเดิม ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ถือว่าพวกนี้คือเพื่อนซี้ของผม ส่วนคนอื่นๆ เมื่อถึงเวลาผมจะแก้แค้นเอาคืนอย่างสาสมเลยทีเดียว แต่ก็มีบ้างแล้วครับที่ผมจัดการเอาคืนจนทุกวันนี้คนนั้นคงจำไปจนตาย อิอิ ร้ายเนอะ?
"ยินดีด้วยนะนิ่ม ไม่น่าเชื่อเลยว่าแกจะมีวันนี้กะชาวบ้านเขาได้เหมือนกัน"
"เอ้า! นุ พูดอะไรอย่างนั้น ฉันเป็นผู้หญิงนะ"
"ตรงไหน?" ผมยียวนกลับไปและหันไปหาอีกคนนึง "คิดผิดคิดใหม่ได้นะโว้ยแก...ไอ้เป้ เอาจริงแล้วหรองานนี้ ฉันว่าฉันดูหญิงกว่าไอ้นิ่มอีกนะแก สนมะ?" :o9:
"......" เป้ไม่ตอบ ยืนยิ้มอย่างเดียว แต่สีหน้าของเป้มีความสุขมาก
ผมปลีกตัวจากสองคนนั่น ปล่อยให้เพื่อนๆ คนอื่นๆ เข้าไปรุมสะกรัมสองคนนั้นบ้าง ผมเลี่ยงเดินไปยืนดูรูปแต่งงานของทั้งสอง พอหันกลับมาจะเดินเข้างานเพราะนังบี้มาตามแล้ว สายตาผมก็ไปเจอะกับสายตาของ....
"....เจ..." เสียงเล็ดลอดออกมาเบาๆ จากริมฝีปากของผม
สองคนนั้นที่กำลังเดินเข้ามาก็หยุดนิ่งอยู่ตรงบันไดทางขึ้นเหมือนกัน ดูเหมือนว่าผมจะเห็นสีหน้าดีใจของเจในแวบแรก..แต่แล้วมันก็หายไปทันทีเมื่อต้อมเดินเข้ามาจับมือเจไว้
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะแก...ไอ้เจ ต้อมด้วย" บี้เป็นคนที่ทำลายความเงียบที่แสนอึดอัดนั้นลงเมื่อสองคนนั่นเดินเข้ามาใกล้ผม
"กลับมาเมื่อไหร่หรอ?" เป็นเจที่ถามผมก่อน เจยังเหมือนเดิม รอยยิ้มอายๆ นั่นที่ผมหลงรัก ดูสิ! มันยังแก้เขินด้วยท่าเดิมๆ...ก้มหน้าเกาท้ายทอย
"กลับมาเมื่อเดือนมีนาเอง แล้วเจหล่ะ?"
"กลับมาเมื่อหลังปีใหม่ แต่งานยังไม่เสร็จเลยต้องกลับมาทำต่อ" เจพูดยิ้มๆ ริมฝีปากบนของเจมีไรหนวดอ่อนๆ ขับให้หน้าเจดูเข้มขึ้นเป็นกอง
"พยายามเข้านะ....แล้วต้อมอะเป็นไงบ้างสบายดีไหม?" ผมหันไปถามคนที่ยืนหน้าตึงอยู่หลังเจ
"ก็...อืม...สบายดี" ต้อมตอบเท่านั้นจริงๆ แล้วก็ชวนเจเดินเข้าไปด้านในเลย
"แย่งของคนอื่นเขาไปแท้ๆ แล้วยังจะมาทำมึนตึงใส่ชาวบ้านเขาอีก" บี้ที่ยังยืนบีบมือผมอยู่พูดตามหลังเมื่อสองคนนั้นเดินจากไป
"ช่างเขาเหอะ! ฉันผิดเองที่ไม่ยอมเข้าใจตัวเองและบอกเจมันช้าเกินไป"
บี้มองหน้าผมตาละห้อย "สู้ๆ แก"
"คะ ก็ฉันสวยนี่เนอะ สวยๆ อย่างฉันไม่มีทางอดผู้ชายหรอก อิอิ" :laugh3: ผมว่างั้น
......ผมเข้ามาในงานแต่ไม่ได้นั่งโต๊ะเดียวกันกับเจและต้อมที่นั่งอยู่กับกลุ่มพวกเรียนเอกสัตวะ แล้วพิธีการต่างๆ ก็ดำเนินไปตามทางและหน้าที่ของมัน ผมก็มัวแต่กิน เม้าท์ ด่า-นินทากัน แล้วก็กินจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลย เพราะอะไรนะเหรอครับ เพราะผมอยากแสดงให้เจเห็นว่า...เจไม่มีความหมายใดๆ กับผมเลย เจก็แค่...อดีตที่ผม delete ออกไปจากหน่วยความจำส่วนตัวหมดแล้ว จนถึงตอนที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นไปขอบคุณแขกที่มาในงานั้นแหละที่นังบี้ถึงได้สะกิดผมให้ตั้งใจฟังสิ่งที่เพื่อนบนเวทีพูดบ้าง
ผมเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวแล้วเช็ดปากลวกๆ ก่อนหันไปทางนั้น..เวที ถูกตกแต่งสวยงาม เค้กแต่งงานหลายชั้นวางเด่นอยู่ข้างหนึ่ง บ่าวสาวก็ยืนพูดไปร้องไห้อยู่อยู่ด้านหนึ่ง กลางเวที...จอโปรเจคเตอร์กำลังทำงานอยู่.....ภาพสมัยที่พวกเราเป็นนักศึกษากำลังโลดแล่นอยู่บนแผ่นผ้าใบสีขาวนั่น มีภาพหนึ่งที่ทำให้ผมใจกระตุก...เป็นภาพนักศึกษาสามคนยืนกอดคนกัน...ผม...เจ....เป้
ผมใจหายวาบ...เป้ก็มีภาพนี้หรอ? ไม่นะเพราะว่ามันถูกภ่ายด้วยกล้องของผมนิ แล้วผมก็อัดให้เจคนเดียว แล้วทำไมมันถึง....
"บี้ๆ แกรู้ไหมว่าใครเป็นคนทำสไลด์ชุดนี้" ผมถามเพื่อนสาว
"ไม่รู้สิ แต่ว่าเมื่อกี้ฉันเห็นนะ"
"เห็นอะไร?"
"เห็นไอ้เจมองแกแล้วโดนไอ้ต้อมดึงให้หันกลับไป"
"เหรอ? ช่างมันสิ1 ฉันไม่ได้สนใจนิ" ผมว่าแล้วหันไปถามเพื่อนคนอื่น "ไซนีแกรู้ไหมว่าใครเป็นคนทำสไลด์"
"อ้อ! เห็นนิ่มบอกว่าให้เจทำให้"
เจหรอ! แล้วภาพเมื่อกี้...มันก็ต้องเป็นเจที่เลือกรูปสินะ หรือว่า....ไม่มีทางหรอกแกเอ้ย อย่าคิดมากดีกว่า มันก็แค่...เรื่องบังเอิญ :sad2:
.....ผมบัดเรื่องนั้นออกจากสมองแล้วทุ่มเทกับการทำตัวร่าเริงไปกับงานและเพื่อนฝูง จนจบพิธีและส่งแขกผู้ใหญ่กลับไปแล้ว คราวนี้ก็ได้เวลา....ปาร์ตี้แล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:try2: :try2: หวังว่าเจ๊สองคงไม่เมาเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นมาท้าตบกะต้อมกลางงานนะครับ o3 o3
ขอบคุณนะครับเจ๊ นึกว่าจะไม่ได้อ่านวีรกรรมของเจ๊ต่อแล้วนะเนี่ยะ o17 o17
-
ขอแปะโป้งตามอ่านด้วยคน :interest:
-
ตามมาอ่านด้วยคน :interest:
ท่าทางจะมีเรื่องมันส์ ๆ ตั้งแต่เริ่มงานเลยนะเนี่ย o18
เจ้สู้ ๆ o18 o18
-
ตามมาอ่านเรื่องของเจ๊...เพราะชอบลีลา......(การเขียนของเจ๊)..อิอิ
-
หนุกดีเจ้ ฮาดี :laugh: :laugh:
เพื่อนสาวเจ้เยอะเต็มไปหมดเยย งงนิดหน่อย แต่ขำดีอ่ะ ชอบๆ
ว่าแต่จามีถ่านไฟเก่าอะป่าว หรือว่าจาได้เจอคนใหม่นิ
รอตามติดขอบจอเสมอ เจ้ที่ร๊ากก คิดถึ้งคิดถึง จุ๊บๆๆ :like6:
-
อิเจ้มาแว้วววววววววววววววววววววว
o13 o13 o13 o13
-
โอ้วววว เจ้มาแว้ว
ชอบเจ้จัง ฝีปากขั้นเซียน ร้ายได้ใจมาก :angry2: :angry2: :angry2:
ชอบอ่ะ ปากร้ายแต่จริงใจ :like6:
เรื่องราวกะลังน่าติดตาม รอลุ้นต่อไป......
ปล. ขอแบบมันส์ๆๆเน่อเจ้
:interest: :interest: :interest: :interest:
-
อิเจ๊แสนสวยมาแว๊ววววววววววววววววววววววววว
ไม่ดิ ภาคนี้ต้องเรียก เฮียนุ ใช่เปล่า
คิดถึงสำนวนเจ๊จังคับ ด่าทีสั่นไปถึงข้างใน o21 จนไข่แข็ง 555 :freeze:
มาต่อด่วนนะครับ อิเจ๊ที่ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :give2:
-
หวาดดีเคอะทุกคน
อันนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นต่อจากที่อิชั้นกลับมา เรียกได้ว่าเป็นภาคสองของตอนแรก ดังนั้นเรียกอิชั้นว่าเจ้ตามเดิมนะเคอะ เพราะว่าภาคแมนนั้นหมดไปแล้วด้วยเรื่องราวของน้องปลาคราฟมันจบลงไปแล้วและไม่ได้เอามาลง :laugh:
ถึง....นู๋ป้อม เจ้ด่าแล้วไข่แข็งเลยเหรอเคอะ อารมณ์อ่อนไหวนะเนี้ย อิอิ
ถึง....เบเบ้ เจ้จะพยายามใส่สีตีไข่ให้มันนะเคอะ เท่าที่พื้นฐานของเรื่องมันจะอำนวย
ถึงพูห์และ RN.... ขอบใจจ๊ะที่ติดตาม
ถึงมูม่.... งงตรงไหนอะ แย่จัง เจ้เขียนไม่ดีเลยนะเนี้ย เพราะว่ามีคนอ่านแล้วงง จะพยายามแก้ไขเคอะ เออ! แล้วตกลงมู่จะกลับมาเมื่อไหร่เคอะเนี้ย กลับมาไวๆ นะ
ถึงนู๋ Shell..... ตอนนี้อะเจ้ก็ไม่กล้ารับประกันว่ามันจะมันส์ไหมอะดิ
ถึง A GE และ akitt..... เข้ามาตามอ่านและเม้นต์เรื่อยๆ นะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนเน้อ จุ๊ฟๆ
..................................................
"ปะ! บี้ ออกไปแดนซ์กับฉันหน่อย" พอเสียงปี่เสียงกลองดังขึ้น แข้งขาผมมันก็ขยับไหวริกๆ
"ไม่เอาอะ... แกไปเหอะ ฉันจะนังอยู่กับนังติ้มอยู่ตรงนี้แหละ"
"เอางั้นหรอ? ตามใจแก เดี๋ยวฉันออกไปหาพวกนังแยมกะไอ้วุฒิก่อนนะ" คนละวุฒิกะที่ กทม. นะครับ แต่ว่า วุฒิคนนี้ผมก็ชอบมันนะ หล่อ ดำ สูงได้ใจ ผมชอบคนผิวเข้มๆ ครับ
.....ผมถอดเสื้อนอกออกแล้วโยนฝากไว้กะนังบี้แล้วก็จึงออกไปแดนซ์กระจายท่ามกลางพวกฝูงอีกครั้ง ผมโชคดีที่มีเพื่อนหลายประเภท เด็กเรียนอย่างพวกที่ได้เกียรตินิยมก็มี เเด็กกิจกรรมอย่างนังบี้นังติ้มก็คบ เด็กเที่ยวอย่างไอ้แยมกะไอ้วุฒิผมก็กอดคอเมามาหลายครั้งแล้ว แม้แต่เพื่อนต่างศาสนาอย่างนังไซนีผมก็ยังคบได้ไม่มีปัญหา เพราะผมคิดว่าทุกคนคือ "คน" เหมือนกัน ส่วนเรื่องอื่นๆ มันแค่เปลือกนอกเท่านั้นเอง พอกลับเข้ามาที่โต๊ะอีกครั้งเพื่อพักเหนื่อยก็เจอเข้ากับ...
"ไง? ยังชอบแดนซ์เหมือนเดิมเลยนะ" เป็นไอ้เจครับที่ทักผม ผมก็อึ้งไปสิ... นี่มันยังจำเรื่องของผมได้ด้วยหรอ
"อืม... ก็เรามันยังเหมือนเดิม ไม่ค่อยชอบเปลี่ยนแปลงตัวเองนะ"
"แน่ใจนะว่าไม่เปลี่ยน แต่เราว่าเปลี่ยน" พวกผมก็อย่างงี้หละครับ ถึงจะสนิทกันแต่ก็ไม่พูกมึงกูใส่กัน...ลูกท่านหลานเธอทั้งนั้น(พวกนั้นอะนะ ส่วนผม....ลูกแม่ค้าคนเดียว ภูมิใจสุดๆ เพราะแม่ผมทำกับข้าวอร่อย เกี่ยวกันมะ?)
"หรอ? คงงั้นมั้ง ไม่รู้สิ ไม่ได้สังเกต" ผมตอบแบบไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด "เดี๋ยวมานะ ไปติ้งต๋องก่อน" ผมบอกนังบี้แล้วลุกออกไป
"ไปด้วย!" เจร้องขึ้นแล้วลุกขึ้นคว้าข้อมือผมไว้ ผมมองมือมันที่จับแขนผมแล้วเลือนมาจ้องตามัน มันก็ทำเฉยเหมือนไม่รู้เรื่อง เอาแต่ยิ้มใสซื่อแบบเดิม...แบบที่เคยทำให้ผมหวั่นไหว
....ระหว่างที่เดินไปห้องน้ำ...ผมไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองเจเลย ไม่รู้สิ! บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไง เขิน ตื้นเต้น กลัว อาย คงเป็นความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีอยู่ในตอนนั้น
"รีบเดินจัง" เจท้วงมาจากด้านหลัง
"........"
"คืนนี้พักที่ไหนหรอ?"
"........"
"เรียนใกล้จบยัง? เห็นบี้บอกว่าปีสุดท้ายแล้วนิ"
"........"
"มีแฟนยัง?" และอีกหลายประโยคที่มันถามไม่ยอมหยุด
"เก็บคำถามเอาไปถามคนที่เขาอยากตอบเถอะ!" ผมฟาดประโยคนี้ใส่หน้ามันทันทีที่หันกลับไปเผชิญหน้ากับมันเมื่อเดินเข้ามาถึงภายในห้องน้ำ
"ยังไม่หายโกรธหรอ?" มันถามเสียงอ่อย
"ไม่ได้โกรธและไม่เคยโกรธด้วย"
"แล้วทำไมทำแบบนี้อะ ทำไมไม่ยอมคุยกันเลย"
"แล้วใครเป็นคนที่เริ่มก่อน ใครเป็นคนที่ไม่ยอมคุยก่อน ใครเป็นคนที่ทำให้เราเป็นแบบนี้"
"เราไม่ได้ตั้งใจ"
"คิดยัง? ห๊า! คิดหรือยังที่พูดประโยคนั้นออกมา สมองคงมีนะ...คราวหลังช่วยคิดก่อนพูดด้วย"
"ขอโทษ"
"เก็บเอาไว้ใช้กะคนอื่นเถอะ"
"แต่ตอนนั้นเราไม่รู้นิ เรานึกว่านุไม่ได้ชอบเราเหมือน...."
"เหมือนอะไร?" ผมตวาดมัน
"เหมือนที่เราชอบนุ..."
ใจผมถึงกับสั่นเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้
"ช่างมันเหอะ! ยังไงเสียเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ดีกับต้อมให้มากๆ นะ เจกลับไปก่อนเถอะเดี๋ยวต้อมคงหาหรอกว่าหายไปไหน"
"อืม... แล้วเจอกันที่โต๊ะนะ"
"อืม! ไปเหอะ"
.....เจมันเดินออกไปแล้วครับ เหลือเพียงผมลำพังในห้องน้ำนี้ ผมเดินไปวักน้ำขึ้นล้างหน้าอยู่หลายครั้งเพื่อไล่ความเศร้าที่จู่ๆ มันก็บุกเข้าโจมตีกลางใจผมอย่างหนักหน่วง เสียงประตูห้องสุขาเปิดออก....ผมได้ยินเสียงคนเดินออกมา....แล้วหยุดลงข้างๆ ผมที่ยืนก้มแกล้งทำเป็นล้างหน้าต่อไป
'ตายโหงแล้ว......... ขออย่าให้เป็นไอ้ต้อมเลยนะ ไม่งั้นตูคงโดนฆ่าหมกส้วมวันนี้แน่' :sad4:
"ท่าทางคนคนนั้นจะรักตัวอยู่นะ" เสียงชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมพูดขึ้น แต่ทำไม.... ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าชายคนนั้นผ่านกระจก
"เฮ้ย!!" :o
ไปแล้ว ตึกจะปิดแล้ว วันนี้ตึกปิดเร็ว แย่ชะมัดยาก
o12
-
พูด ตัวๆ เค้าๆ กับเจ้นี่ อย่าบอกนะว่าเป็น.... แมท o22
ถ้าใช่จริงๆ นี่รักซ้อนซ่อนเงื่อน รักเก่าที่ค้างคา รักของเราที่ได้แต่เก็บในใจ
โอวว... เจ้จะทำเช่นไร
อิจฉายิ่งนัก 55 :try2: :try2:
รออ่านต่อจ้า เป็นกำลังใจให้เจ้เสมอ o13
-
ตอนแรกคิดว่าเป็นต้อม แต่เอต้อมก็อยู่ข้างนอกนี่หว่า :try2:
พอพิมทักว่าน่าจะเป็นแมท ก็เออ .. น่าจะใช่แฮะ o22
เอาละซี จะทำยังไงดีเนี่ย o18
-
:o :o เจ๊ครับ ถ้าเปนแมทเนียะ ผมก็หวังว่าคงจะได้ปรับความเข้าใจกันนะครับ :impress: :impress:
-
ก่อนอื่นต้องขอให้พี่สองอโหสิกรรมให้น้องเลวๆคนนี้ก่อน แสบสมควรตายจริงๆ มัวแต่เดินหลงทางอยู่ในบอร์ด ยอมรับว่าพึ่งเปิดอ่านเรื่องนี้คืนนี่เอง แต่ชอบตั้งเริ่มเรื่องเลย จิงๆนะเพ่
-
แว๊ก :o คำพูดแบบนี้ สรรพนามแบบนี้ แมทแน่ ๆ เลย
-
"หล่อ ดำ สูงได้ใจ "
เจ๊..ชอบของดำ...และยาววววววว.เหอๆๆๆๆ
ปล.ค้างคาอย่างแรงอ่ะ...เจ๊รีบมาต่อนะ..ค้างงงงงง
-
“ ผมเป็นคนเจ้าชู้นะพี่จะชอบผมปะ ผมบอกเอาไว้ก่อนนะ”
:confuse: “หรอ? ก็...อืม.....ค่อยๆ ว่ากันไป ลดละเลิก หากแกเปลี่ยนใจและรู้สึกกับพี่มากกว่าชอบ แกก็คงทำได้นะพี่ว่า”
“อืม งั้นเราตกลงเป็นแฟนกันนะครับพี่ งั้นพี่ไปนอนได้แล้วครับ ฝันดีนะครับ กู้ดไนท์ครับ”
เอ๋! มันเอาจริงหรอเนี้ย แต่จะว่าไปแล้วสำหรับคนอื่นๆ จะเป็นยังไงไม่รู้ แต่ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้นะ แหม่ๆๆๆๆ มีคนมาขอเป็นแฟน กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขินๆๆๆๆ :-[ แต่เรื่องราวของผมกะแมทมันจะเป้นไงต่อนะ ก็คงจะเรื่อยๆ แบบนี้หละครับ แล้วค่อยมาเล่าต่ออีกนะครับ ฝันดีครับทุกคน[/color]*******************
พี่สองแสบอ่านช้าอะ...ถึงตอนเน้แล้วนะ....
น้องมันบอกแล้วนะว่ามันเจ้าชู้เพ่สองยังจะเล่นกับไฟ...ระวังนา......... :monkeysad:
-
ใคร......... เค้าคือใครอ่ะเจ้
มาเรียก เค้าๆๆตัวๆๆ สงสัยงิ
นอนมะหลับอย่างแรง โอยๆๆๆ
รีบๆๆมาต่อไวๆๆนะเจ้ มะงั้น เค้าลงแดงตายแน่ๆๆเลยอ่ะตัว
:serius2: o9 :angry2: o2
-
ก่อนอื่นต้องขอให้พี่สองอโหสิกรรมให้น้องเลวๆคนนี้ก่อน แสบสมควรตายจริงๆ มัวแต่เดินหลงทางอยู่ในบอร์ด ยอมรับว่าพึ่งเปิดอ่านเรื่องนี้คืนนี่เอง แต่ชอบตั้งเริ่มเรื่องเลย จิงๆนะเพ่
อะไรของเธอยะ ตาแสบ
เบเบ้จ๋า....เจ้ก็อยากลงต่อนะแต่ว่าพอดี เมื่อคืนเมามากไปหน่อย ถึงขนาดที่ว่าจำอะไรไม่ได้เลย วันนี้ก้เลยไม่มีแรงทำอะไร แต่ก็ยังพอไหวที่จะไปนั่งสวดมนต์อ่อยผู้ชายที่วัดสุทัศน์....แล้วก็ได้มาหนึ่งเคอะ แหม๋! อิชั้นเนี่ย เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ อิอิ
คุณน้อง RN เคอะ.....ของยาวๆ ใครไม่ชอบบ้างเคอะ หรือว่า คุณน้องชอบไส้กรอกแบบสั้นๆ อุอุอุ
มูมู่อะ...เม้นต์ไรก็ไม่รู้ เจ้เขินนะ รักรึ้กอะไรกัน ไม่มี้ ไม่มีเคอะ แต่ว่าตอนนี้เจ้ก้กำลังปวดหัวอยู่เลย กลุ้มใจสุดๆ
หนู shell จ๊ะ....เจ้ก็ไม่รู้จะทำไงดีเลยมาเขียนต่อเพื่อปรึกษาอะ ตอนแรกก็กะว่าจะโทรไปหาตาบลู แต่ก็นะ เด๋วเมียตาบลูจะหาว่าเจ้ไปติดพันสามีของหล่อนเข้า แล้วเจ้จะซวย
ส่วนหนู akitt และ A GE เคอะ น่าจะไปเป็นหมอดูกันทั้งคู่นะเคอะ สองคนเนี้ย
ปล. เอาไว้หายแฮงค์และเคลียร์ปัญหากะอะไรๆ ทั้งหลายก่อนนะเคอะ แล้วจะรีบมาต่อ
ปลล.. ถ้าแฟนเพื่อนมาชอบเรา เราควรทำไงดีคะ อิชั้นหละกลุ้ม!
-
:serius2: อ่าวค้างอีกแระ ใครอ่าที่เปิดประตูสุขาออกมา ไม่น่าจะใช่ต้อม แมทเหรอ? :confuse:
ปล. พึ่งเหงเหมือนกันว่าเจ้เอามาลงต่อแว้วว o15
-
ความสวยเป็นอันตรายต่อตัวเองอีกคนแระ :-[ :-[ :-[
-
เอาไปหนึ่งบวกกะรีข้างบน อิอิ
ป้าแน๋วมาช้าตมเคย แก่แล้วก็งี้แหละ เจ้ให้อภัยเคอะ :laugh:
.............................................
ความเดิมตอนที่แล้ว
.....เจมันเดินออกไปแล้วครับ เหลือเพียงผมลำพังในห้องน้ำนี้ ผมเดินไปวักน้ำขึ้นล้างหน้าอยู่หลายครั้งเพื่อไล่ความเศร้าที่จู่ๆ มันก็บุกเข้าโจมตีกลางใจผมอย่างหนักหน่วง เสียงประตูห้องสุขาเปิดออก....ผมได้ยินเสียงคนเดินออกมา....แล้วหยุดลงข้างๆ ผมที่ยืนก้มแกล้งทำเป็นล้างหน้าต่อไป
'ตายโหงแล้ว......... ขออย่าให้เป็นไอ้ต้อมเลยนะ ไม่งั้นตูคงโดนฆ่าหมกส้วมวันนี้แน่'
"ท่าทางคนคนนั้นจะรักตัวอยู่นะ" เสียงชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมพูดขึ้น แต่ทำไม.... ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าชายคนนั้นผ่านกระจก
"เฮ้ย!!"
..........................................
“ไง? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เป็นประโยคที่ผมพูดออกไปหลังจากตั้งสติได้แล้ว
“.....” ฝ่ายนั้นไม่ว่าอะไรนอกจากมองหน้าผมยิ้มๆ แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ อะไรของมันกันเนี้ย? มันมาอยู่ในงานนี้ได้ไงเนี้ยะ? มันเป็นใครกันหรอคะ? ท่าทางอิชั้นจะบ้าไปเสียแล้วเคอะ
........................................................
“ไปนานจังเลยนะแก นึกว่าตกส้วมตายไปแล้ว” นังบี้เพื่อนสาวสุดสวยทักทันทีที่ผมหย่อนก้นลงสัมผัสเก้าอี้
“....................” ผมไม่ตอบเพราะมัวแต่พะวงมองหาไอ้บ้าคนเมื่อกี้ มันกล้าดียังไงมายิ้มเยาะใส่อิชั้นเคอะ
“นังนุ! ฉันถามไม่ตอบนะแก แล้วนี่แกมองหาอะไรยะ?”
“อ้อ! เออ...เปล่าๆ เมื่อกี้แกว่าไงนะ”
“ช่างมันเหอะ แกนี่ไม่สนใจเพื่อนฝูงเลย งั้นฉันไม่บอกแกแล้ว” นังบี้ทำหน้างอนแล้วหันไปสนใจแสงสีและผู้คนต่อ
“อะไร? แกมีไรจะบอกฉัน บอกมาเดี๋ยวนะ”
“ไม่!”
“แว้กๆๆๆๆ ไม่เอาน้า แกบอกฉันหรอ แกจำไม่ได้หรอ...ถ้าแกไม่บอกฉันแล้วฉันจะแน่นท้องนอนไม่หลับ” ผมเอาหน้าไปคลอเคลียกะต้นแขนล่ำๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเรียวกลมมาก่อน
“อี้ๆๆๆ ไสหัวแกออกไปเดี๋ยวนี้นะ ยี้ๆ สกปรก”
“งั้นแกก็บอกมาสิ” ผมยืนยันคำร้อง
“เออๆ เมื่อกี้ตอนแกยังไม่มานะ...ฉันนึกว่าจะได้ดูมวย”
“มวยอะไร? ใครกะใครชกกัน”
“ก็ไอ้ต้อมกับไอ้เจไง” คราวนี้เป็นนังเหยินไซนีพูดครับ
“อ้าว! เออ..แล้วนี้มันหายหัวไปไหนกันหมดแล้วหละ”
“ก็ไอ้เจโดนไอ้ต้อมลากคอกลับไปแล้ว วุ้ย! พวกเกย์นี่มันรักแรงหึงแรงเน๊าะ ระวังนะแกเดี๋ยวจะโดนฆ่าปาดคอคาห้องพัก”
“นังเวร! เดี๋ยวปั้ดขอองค์อัลเลาะห์ประทานพรซะเลยนี้ ปากเสีย”
“อ้าว! หรือไม่จริงยะ ดูอย่างเมื่อกี้ดิ แกไม่เห็น” เออ ก็ตูไม่เห็นจริงๆ รีบๆ เล่ามาเดะ “ตาไอ้ต้อมงี้แทบจะลุกเป็นไฟเลยตอนที่ไอ้เจจับมือเดินตามแกเข้าห้องน้ำนะ พอไอ้เจกลับมานะ....ไอ้ต้อมก็เปิดฉากถล่มทันทีเลย”
“จริ้ง!” ผมถามเสียงหลง “มันกล้าเปิดตัวขนาดนั้นเลยหรอว่ามันเป็นแฟนกัน ทีเมื่อก่อนนะทำแอบๆซ่อนๆ”
“อ้าวนังนี้! พวกฉันจะหลอกแกทำไม โหยบรรยากาศมาคุสุดๆ ฉันว่าปานนี้ไอ้เจโดนไอ้ต้อมตบสลบคามือแล้ว 55555555” นังอ้วนบี้หัวเราะได้ขยี้ใจผมมาก
“เหรอ” ผมได้แต่เออออแล้วก็นั่งคิดอะไรเพลินๆ
.....“เฮ้ยปะนุ! ออกไปเต้นกะเค้าหน่อยจิ” ไอ้วุฒิสุดหล่อของผมเองครับที่มาตาม ไอ้วุฒิเนี้ยเมื่อก่อนก็ไม่สนิทกันหรอกครับ แต่มันดันมาชอบน้องพิมเพื่อนซี้ผม มันก็เลยมาทำเนียมซี้กับผมซะงั้น แต่พอมันเลิกกะน้องพิมแล้วมันก็ยังเนียนซี้กะผมอยู่อีก ตอนนี้มันเป็นอาจารย์มหาลัยหนุ่มเนื้อหอมครับ สาวๆ ติดกันเกรียว เวลาผมไปหามันก็แกล้งทำตัวสนิทแนบเนื้อกับมัน....มันก็เล่นด้วยแหะ ไม่ยักกะอายคน ผมเลยได้กำไร อ้า....เนื้อแนบเนื้อ สยิวววววววววววววววววว
“ไปดิ! แต่เดี๋ยวหมดแก้วก่อน” ผมส่งแก้วให้มันดื่ม
“ไม่เอา! ตัวเองป้อนเค้าดิ” น้าน!! ผีตัวไหนเข้าสิงมันนะวันเนี้ยะ
“เออ..เอ้า!” ผมก็เล่นด้วยซะงั้น นังพวกที่นั่งอยู่ด้วยกันกรีดถล่มทะลาย ก็ทั้งภาคฯรุ่นที่ผมเรียนนะมีไอ้วุฒิ ไอ้เจสองคนอะครับที่หล่อสุด อ้อ! ยังไม่ไอ้เอ็ทอีกคน เรียกว่า สามคนสามสไตล์
“ร้ายนะยะพวกแก ไปแอบได้เสียเป็นผัวเป็นเมียกันตอนไหนไม่ทราบยะ?” นังไซนี...หล่อนกล้าแซวผมครับ ผมก็ไม่ตอบ...ได้แต่ส่งยิ้มที่เปี่ยมด้วยเลศนัยกลับไปและทำท่าฉอเลาะไอ้วุฒิมากขึ้นไปอีก....เรียกว่าแทบจะโอบคอจูบกันตรงนั้นเลยครับ นังพวกนั้นก็กรีดๆๆๆๆ แล้วก็กรีดลูกเดียว คนอื่นๆ ในงานเลยพากันหันมาดูที่โต๊ะผม แต่ก็ไม่เป็นไรครับ เพื่อนๆ กันทั้งนั้นจะมีบ้างที่เป็นคนนอก...แต่ก็เพื่อนเจ้าบ่าวหรือเจ้าสาวที่ไม่ได้เรียนรุ่นเดียวกับพวกผม แต่ผมก็ไม่แคร์เพราะว่าตูมึนแล้ว อิอิ
“ไปก่อนนะ แล้ววันหลังจะมาแจกการ์ด” น้าน! ไอ้วุฒิมันก็ใช่ย่อยครับ ก็มีมันคนเดียวหละครับที่กล้าเล่นกับผมอย่างนี้เพราะมันรู้ดีว่าผมไม่ทำอะไรมันแน่ๆ เพราะเรื่องนี้มันเคยมีที่มามาแล้วครับ แต่ว่าขอข้ามไม่เล่านะเพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกัน รู้แต่ว่าหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น....วุฒิมันก็ซี้และระริกระรี้กับผมมากขึ้น
....พองานเลิกพวกผมสามสาว....บี้...ติ้ม....ไซนี...และหนึ่งเกย์....ผม ก็เตรียมเก็บสังขารของตัวเองกลับบ้านนังไซนีกัน
“วุ้ย! งานแต่งอะไรวะ มันพะย่ะคะยังกับงานเลี้ยงรุ่น” นังบี้พูดขึ้นก่อน
“แล้วมันต่างจากงานเลี้ยงรุ่นที่ไหนยะ ดูดิ! หันไปทางไหนก็มีแต่พวกหน้าเดิม ไม่เด็กในภาคฯก็เด็กกรุ๊ปเอฟหรือไม่ก็กรุ๊ฟโอ” นังไซนีเสริมสุดริ้ด
“เออจริง! แต่เดี๋ยวๆ นั้นใครอะ? ที่กำลังคุยอยู่กะไอ้เป้น่ะ”
“ไหนๆ ว้ายหล่อจัง” ตอนนี้วิญญาณแรดเข้าสิงนังไซนีแล้วครับ
“อ้อล้อ! เห็นผู้ชายหน่อยไม่ได้เลยนะ นองี้พุ่งแทงจมูกขึ้นมาพรวดปานหน่อไม้หน้าฝน”
“ยะ! งั้นแกไม่ต้องดูเลยหันกลับไปๆ” นังไซนีรุนหลังให้ผมหันกลับไปยังทางเดิม...ทางออก...เพื่อกลับบ้าน
“เออๆ ไม่ดูก็ได้ ว่าแต่...เป็นไง? หล่อไหมวะติ้ม” ผมหันไปถามพวกสาวอีกคนแทน
“หล่อ”
เหวอ! ถ้าขนาดนังติ้มออกปากชมว่าหล่อผมคงต้องหันไปดูให้เป็นบุญตาแล้วหละครับ
“ไหนๆ ขอดูหน่อยจิ เฮ้ย!”
“อะไรแก?!” ทั้งสามสาวถามผมเป็นเสียงเดียวเมื่อเห็นสีหน้าของผม
“ไอ้แมท! มันมาได้ไงวะเนี้ย?”
-
วันนี้ขยันเข้ามาลงสองรอบเคอะ ก่อนออกไปข้างนอก เพราะมีนัดกะนาย P m2
.....
“อยู่ไหนเคอะคุณน้อง” เสียงพี่แบงค์สาวสวยที่สุดในกลุ่มล่องลอยมาตามสาย
“อยู่บนโลกมนุษย์นี่แหละ ทำไม? มีไรว่ามาด่วน”
“ออเหรอ? ฉันนึกว่าหล่อนอยู่ในนรก นี่! แล้ววันศุกร์นี้เจอกันสามทุ่มครึ่งที่เดิมนะเคอะ”
“ห้ามเลทนะ คุณน้องไม่ปลื้ม” ผมกำชับไป แต่คาดว่าคงจะเจอกันสี่ทุ่มตรงเสียมากกว่า
“คร้า....แล้วอย่าแต่งตัวสวยมากนะเคอะเดี๋ยวคุณพี่จะสู้ไหว”
“ยะ! แค่นี่นะ แล้วเจอกัน” ผมวางสายก่อนยิ้มให้ช่ออินทนิลที่แกว่งไกวไปตามแรงลมนอกหน้าต่าง ผมกลับมาจากงานแต่งเพื่อนที่หาดใหญ่ได้หลายวันแล้วละครับ (สำนวนเดิมๆ อิอิ) กว่าจะกลับขึ้นมาได้คืนนั้นผมก็โดนซักโดนฟอกเสียจนเกือบขาว(ยังไงก็ดำอยู่ดี) พวกนังบี้ นังติ้มและนังไซนีพากันรุมซักถามผมใหญ่เลยเกี่ยวกับเรื่องของแมท ผมก็ได้แต่ตอบบ่ายเบี่ยงไปมา สิ่งที่ผมได้รับกลับคืนมาก็...
“ฉันไม่เชื่อแกหรอก” นังบี้ว่างั้น “แต่จะยังไงซะ...ถ้าแกไม่อยากจะเล่าก็ไม่ต้องเล่า ตามใจแก”
....ผมรีบเก็บของลงกระเป๋าเพื่อไปฟิตเนสโดยด่วน ที่มาเข้าฟิตเนสเพราะว่ามีบัญชามาจากหม่อมแม่ให้ผมมาลดความอ้วนครับ ไม่งั้นเดี๋ยวแม่จะไม่รัก ไอ้ผมก็ทำไงได้ไม่อยากถูกแม่ไม่รักเลยต้องรีบแจ้นเข้ามา แต่ว่าทำไมมันลดยากลดเย้นอย่างนี้นะพออายุมากขึ้นแบบนี้
ผมกะว่าจะออกจากที่นั้นสักประมาณสองทุ่มกว่าจะถึงห้องกว่าจะประดิษฐ์ตัวเองเสร็จก็คงทันเวลานัดกับพี่แบงค์พอดี แต่ปรากฏว่าผมมาสายนิดหน่อยครับ
“กว่าจะมาได้ก็ปล่อยให้คุณพี่ยืนรอเสียนานเลยนะ ฉันเกือบจะถูกลากไปข่มขืนเสียแล้วสิ” พี่แบงค์เปิดฉากถล่มผมทันทีที่ก้าวเข้ามานั่งในรถแท็กซี่คันที่ผมนั่งไปรับเธอกับพี่อันที่ลงมาจากเชียงใหม่ได้ประมาณสองเดือนแล้วที่หน้าปากซอยหอพี่อันซึ่งอยู่ถัดไปจากซอยหอผมไม่เท่าไหร่
“น้องขอโทษ ก็นะ!...นิดนึง”
“มัวแต่ไดร์ผมอยู่ละสิท่า อันดูสิ! ฉันว่าคืนนี้นังนี่มันต้องได้แน่”
“ฮึๆ” พี่อันไม่ตอบว่ากระไรหลังจากหันมาดูทรงผมใหม่ของผม
“ไปตัดมาจากร้านไหนคะคุณน้อง”
“ก็ร้านผัวพี่ที่เราไปเจอมันที่วัดประทุมฯไง”
“ออเหรอ? ต๊าย! ตอนมันตัดให้ฉันนะมันตัดเป็นชั่วโมงกว่าเสร็จ จนอีนังเมียมันจะเอากรรไกรมาทิ่มตาฉันอยู่แล้ว เน๊อะอันเน๊อะ” เธอหันไปพยักหน้าหาพวกกับพี่อันที่นั่งคู่คนขับ
“ยะ! ถ้าคืนนี้น้องไม่ได้พี่จ่ายนะ”
“ได้เลย แต่ถ้าเธอได้เธอเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวฉันขากลับนะ”
“โอเชพี่” ผมรับคำพร้อมกับนึกกระหยิ่มในใจว่า คืนนี้ตูซดเหล้าฟรีอีกแล้ว ก็หน้าอย่างงี้ไม่เคยได้กะเขาสักทีหรอกครับ
,......พอเราเข้ามาถึงร้านแถว อตก. ก็เดินไปมุมประจำในร้านเลยครับ แต่โต๊ะเต็มหมดแล้ว(โทรมาจองกันตั้งแต่ตอนไหนวะ?) พวกผมก็เลยต้องมารยาเอาตัวเข้าแลกด้วยการไปลูบๆ คลำๆ น้องๆ เด็กเสิร์ฟให้ปล่อยโต๊ะให้เรา แล้วก็ได้การครับ...ได้โต๊ะในตำแหน่งที่เราอยากได้พอดีเลย ก็พี่แบงค์ของผมสวยซะอย่าง อิอิ
พอแดนซ์ไป ดริ้งไป กำลังเมาได้ที่ก็เริ่มปฏิบัติการอะคาเดมี่...คนล่าฝัน เฮ้ย! ล่าผู้ชายทันทีเลยครับ
“แกอย่าหลับตาเต้นสินังนี่ เดี๋ยวก็ไม่รู้กันพอดีว่าใครเหล่แก” พี่แบงค์ดุผม ส่วนพี่อันเธอก็กำลังยุ่งกับการส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้ผู้ชายตัวสูงๆ ที่อยู่ห่างถัดไปสองโต๊ะ
“อืม...ก็น่ารักดีนะ สเป็คพี่อันเลย พี่แบงค์จัดการให้พี่อันหน่อยสิ” ผมยุส่ง
“แกเอามันจริงนะ โอเช...งั้นรอแป๊บ” พี่แบงค์รีบชิ่งออกไปทันทีที่ได้รับสัญญาณอนุญาตจากพี่อัน
“ชีช่างกล้าเน๊อะ!” ผมแซวเล่นกะพี่อันสองคน
.... “ชื่อไรอะ? น่ารักจังเลย” พี่อันคว้าเอวอีตาคนนั้นหมับแล้วโน้มคอมันลงมากระซิบข้างๆ หู ท่าประจำของเธอครับ.....โน้มกิ่งเด็ดมะม่วงสุก...เธอบอกให้ผมเรียกว่างั้น
“พีครับ” อีตานั้นตอบ แต่มันก็น่ารักจริงๆ อะครับ สูงเชียว คง 180 กว่ามั่ง(ผมเลยเตี้ยไปเลย แงๆ) ผิวคล้ำ แต่ดันใส่แว่นกรอบสีเหลี่ยมสีเปลือกมะนาว เปรี้ยวจี๊ดจริงๆ เลยพ่อคุณเอ้ย!
ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรกับอีตานั้นมาก เพราะผมไม่ชอบพวกคนหล่อ....เพราะไรหรอ?....ก็คนพวกนี้มักไม่สนใจผมนะสิ...คนไม่สวยต้องเจียมตัวนะเคอะ กระซิกๆ ผมก็ดริ้ง แดนซ์ ดริ้ง ของผมไปเรื่อยๆ สายตาก็สอดส่องล่าเหยื่อไปพลาง ผมกะพี่แบงค์นะเป็นหน่วยหน้ากล้าตายคอยหาเหยื่อ....ออกไปล่ามาจากในป่าในดง ส่วนพี่อัน...ชีถนัดแล่เนื้อครับ ปล่อยให้เพื่อนไปหามาจากในป่า ส่วนชีจะนั่งรออยู่ที่บ้านและคอยจัดการกับเหยื่อที่เพื่อนๆ ไปหามา
‘ก็ฉันแล่เนื้อเร็วนิ พวกหล่อนจะทำไม’ ชีว่างั้น
เฮ้อ! แต่ก็จริงครับ พวกผมทำงานกันเป็นทีม พี่แบงค์หาเหยื่อ พี่อันคอยจิกมาเหยื่อหลงเข้ามา ส่วนผมปิดการขายครับด้วยการขอเบอร์โทรศัพท์ ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสองคนนั้นเขาไม่จอเสียเอง หรือหน้าผมโหดเหมาะกับงานขู่เข็ญแบบนี้ อิอิ
“เดี๋ยวพี่มานะ ไปห้องน้ำก่อน ฝากเธอเอ็นเตอร์เทนด์เขาด้วยนะ” พี่แบงค์บอกผมอย่างงี้แต่ความจริงแล้ว เธอจะไปจิกอีกคนหนึ่งที่เดินผ่านโต๊ะพวกผมไปเมื่อกี้นี้
“เดี๋ยวๆ ฉันไปด้วย” พี่อันร้องขึ้นแล้วก็วิ่งตามพี่แบงค์ออกไป ในโต๊ะเลยเหลือผมกับอีตานายพีคนนั้นสองคน ตานี้ก็แปลก ทำไมไม่ยอมกลับไปที่โต๊ะตัวเองนะ แต่ก็เอาเหอะ...งานเพื่อบ้านเมือง เจ้านางอย่างผม..ถึงต้องยอมพลีกายก็ยอม
“หวัดดีครับ มากะเพื่อนๆ หลายคนหรอ?” ผมทักด้วยประโยคที่ไม่น่าจะถามออกไปเลย ก็นะ...คุณต้องเข้าใจว่า การคุยกะคนหน้าตาดีนั้นมันต้องเขินอายกันบ้างหละนา
“มากันสามคนครับ แต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่” อ้าว! อีตานี่ มากันแค่นั้นแล้วยังมาบอกว่าไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ตูจะเชื่อแกเรอะ?
“แล้วตกลงชอบเพื่อนผมคนไหนหรอครับ?” ผมก็ต้องถามสิ เก็บข้อมูลเพื่อไปรายงานพระพี่นางทั้งสองที่ตอนนี้ร่อนไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ส่วนอีตานี้เมื่อกี้ก็นะ..พอกัน.....เลื้อยพี่ผมทั้งสองคนเลย ท่าทางจะร้ายใช่ย่อย ว่ามะ?
“ว่าไง?” ผมถามย้ำอีกเมื่อเห็นมันมองนิ่งแล้วยิ้มๆ มาทางผม
“ผมชอบคุณ” อ้าวเวร! อะไรของแกเนี้ย? ฉันถามว่าแกชอบพี่ฉันคนไหน แล้วแกมาตอบว่าชอบฉันเนี้ยนะ คนแบบนี้ไม่น่าคบเลย เลิกๆ จบการสนทนา ณ บัดนี้
แล้วผมก็ไม่คุย ไม่สน ไม่มองมันอีกเลย ดื่มต่อดีกว่า แต่สาวไม่สวยอย่างเราต้องดื่มแต่น้อยๆ (แต่ตูเมาหัวทิ่มทู้กกกกกกกกกกกกกที)
......พออีพระพี่นางทั้งสองตัวเสด็จมาถึงผมก็ปล่อยให้มันปฏิบัติการล่าเหยื่อของมันต่อไป ส่วนผมก็ออกหาของผมมั่ง(ไม่ได้ ขืนช้าเดี๋ยวอด!)
เจอแล้วครับ อยู่ด้านหลังผมนี้เอง วุ้ย! น่ารักเชียว เด็กอะไรก็ไม่รู้(ตอนนี้เมาแล้วนะคร้าบบบบบบบ สายตาอาจพล่าเลือน อิอิ) ไม่ได้การหละ จ้องมันเข้าไป จองมันเข้าไปอีก แล้ว.....แล้ว.....แล้วก็
“เอาลูกอมไหมครับ?” ผมพาตัวเองแถเข้าไปหาน้องเขา เพื่อนๆ เขาก็มองผมยิ้มๆ กันทั้งโต๊ะ
“ค...ครับ” น้องเขาก็ดูงงๆ นะ ฮ่าๆๆๆ น้องเค้าชื่อ "โฬม" ครับ คนอาไร้ ชื่อน่ารักชะมัด! "ผมนึกว่าพี่จะมาต่อยผม" อ้าวเวรกรรม นึกไปได้ไงเนี้ย!
และแล้วมันก็เป็นไปตามทางของมัน พอผมได้เบอร์มาผมก็ชิ่งมายืนแอ๊บสวยอยู่ที่โต๊ะตามเดิมครับ เอ๋! ทำไมคนมันเยอะขึ้นหว่า หรือว่าตูจะกลับผิดโต๊ะ...ยิ่งมึนๆ มากถึงมากที่สุดอยู่ด้วย
“อ้าวเฮ้ย!” ผมแทบจะสร่างเมาเลยครับเมื่อรู้ว่าใครมาเพิ่มที่โต๊ะ “แกมาจากไหนเนี้ย?”
มันไม่ตอบแต่ยืนยิ้มตาหวานเหมือนเดิม
....Oh No No No อย่างนี้ไม่ดี Oh No No No อย่างนี้สงสัยไม่เอา Oh No No Noอย่างงี้น่ากลัวหรือจะเป็นฝันร้าย
เสียงเพลงที่ผมสงสัยว่าคนแต่งมันนึกอย่างไรเหรอถึงได้แต่งเพลงนี้ออกมาดังกระหึ่มในร้าน กระเทยทั้งหลายงี้เต้นกันซ้ารวมถึงตัวผมด้วย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“อ้าว หมดแก้ว” ผมยังซ่าไม่เลิกครับ ท้าพี่แบงค์หมดแก้วตลอดส่วนพี่อันสลบไปแล้ว
“ระวังเมานะตัว” ใครวะ? ใครมาพูดอะไรตัวๆ อยู่แถวนี้ อย่านะ! เจ้ไม่ชอบ
“ยุ่ง!” ผมตอกกลับไป
“หึๆ” มันหัวเราะเยาะเย้ยผมครับ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ แกจะเอายังไงกับฉ้านนนนนนนนนน บอกเลิกฉันยังไม่พอ ยังโผล่หน้ามาตามหลอกหลอนอีก ก็ได้ๆๆ ฉันยอมรับนะว่าฉันดีใจสุดๆ ที่ได้เจอแกอีกที แต่เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งยิ้มไปไอ้น้อง ฉันยังจำได้นะว่าแกทำอะไรเอาไว้กับฉันมั่ง เม้นต์ที่นังหมีพูห์เม้นต์เตือนสติฉันเอาไว้ในเล้าเป็ดยังลอยเด่นอยู่ในความทรงจำของฉันอยู่เลยนะ
‘อิเจ้ เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ’
ใช่! ฉันยังจำได้ มันเป็นเม้นต์ที่แสบจนทะลุมดลูกฉันเลยนะ อย่าๆ ขอร้อง อย่ามาหลอกหลอนกันอีกเลย
ผมกำลังจะยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม อึกๆๆๆ กะว่ารวดเดียวหมดแก้วตามแบบฉบับของสาวแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่าในซีรี่ย์เกาหลี เดี๋ยวคอยดูนะฉันจะเตะหน้าแข้งแก ไอ้แมท!
“พอๆ ไม่ต้องหมด แค่นี้ก็เมาจะแย่อยู่แล้ว”
“ยุ่งอะไรด้วย!” ผมเถียง “มาพี่แบงค์! ไม่หมดน้องโกรธธธธธธธธธธธธธธธธธธธ”
“พี่ไม่ไหวแล้วเคอะคุณน้อง คุณพี่ขอผ่าน” ชียกมือขึ้นทำเครื่องหมายขอเวลานอกให้ผม ซึ่งในกลุ่มเราจะรู้ดีว่ามันคือการขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน
“ยี้” ผมร้องยี้ยาวววววววววววววววว พร้อมกับจีบมือเหมือนรำไทยแล้วทำท่าอีกาบินผ่านหน้าเหมือนในการ์ตูนนินจาฮาโตริสมัยก่อน.....ซึ่งมันแบบว่า “อ่อนมาก”
“คะ เดี๋ยวมานะ” พี่แบงค์ยอมรับแต่โดยดีแล้วเดินโหงนเหงนหายไปทางห้องน้ำที่มีคนยืนออกันเต็ม....แหล่งอาหารชั้นเลิศ อิอิ ส่วนที่โต๊ะก็เลยมี ผม นายพี และไอ้แมท ส่วนพี่อันที่สลบไปแล้วนั้นผมไม่นับนะ
“มาพี หมดแก้ว” ผมหันไปหาเพื่อน?รายใหม่ แถมคราวนี้หมดแก้วแบบเอาแขนมาควงกันด้วย
“ได้เลย” ท่าทางมันก็เมามากอยู่เหมือนกัน พอหมดแก้ว มันก็เลยคว้าผมไปกอดซะงั้น
“ปล่อยก่อนดิ เดี๋ยวล้ม” กลุ้มใจกับตัวเองจริงๆ เลย นอโผล่ซะเหลือเกิน
“ไม่ปล่อย” มันเถียงแฮะ ไอ้ครั้นที่ผมจะขัดขืนรึ.....ก็ไม่ไหว แรงจะยืนตรงๆ ยังไม่มีเลย ทำไมวันนี้ตูเมาปลิ้นอย่างนี้นะ เพราะแกคนเดี๋ยวเลยไอ้แมท โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้....ทำเอาฉันหวั่นไหว หายใจหายคอเกือบไม่ถูก แกคิดหรอว่าฉันลืมแกไปแล้ว ไม่เลยไอ้น้องเอ้ย...มันยังอยู่เต็มๆ ในใจฉัน
“ปล่อยเถอะ” ไอ้แมทครับท่าน มาเข้ามาดึงมือนายพีออก แล้วเอาผมไปซบบ่ามันแทน ผมก็นะ....ไม่รู้สิ มันวิบๆ ในใจยังไงไม่รู้ครับ
“แกก็ปล่อยด้วย!” ผมตวาดมัน (ยังมีแรงอีกเนอะ) “ฉันจะไปห้องน้ำ ปวดฉี่...................................” ผมลากเสียงยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เมาแล้วรั่วจริงๆ เลยอิชั้นเนี้ย
-
น้องเค้าชื่อ "โฬม" ครับ คนอาไร้ ชื่อน่ารักชะมัด!
น้องโฬม คนนี้อะป่าวอิเจ้
(http://i122.photobucket.com/albums/o257/trueman_photos/27948_024.jpg)
m4 m4 m4 m4
ลป.
ขอย้ำอีกที
"อิเจ้ เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ" :angry2:
-
หุหุ ตาแมทจริง ๆ ด้วย แถมตามมาถึงกทม. m2 m2
เจ้ ยังไงเราก็เชียร์แมทน้า :give2: :give2: :give2: ถึงจะคิดว่าเจ้จะไม่มีวันรีเทิร์นก็เถอะ :haun5:
ยังไงก็เชียร์แมทททททททททททททททททททททท :give2: :give2: (ออกนอกหน้าไปรึเปล่าหว่า m4)
-
:confuse: :confuse: แล้วอีตาแมทจะตามมาหลอนเจ๊สองทำไมอ่ะครับ o18 o18 หรือว่าตามมาเก็บหนี้ :haun5: :haun5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แมทมาแล้วว :laugh: :laugh:
เลิกกันทั้งที่ยังรักนี่ ระวังถ่านไฟเก่าคุนะอิเจ้
แต่... อิเจ้ จาไปเที่ยวกับน้องพี แล้วเอาแมทไปไว้ไหน
โอยย อิเจ้สุดสวยจิกผะชายเก่งเยี่ยงนี้ แล้วคุณน้องจาไปสู้คุณพี่ได้เยี่ยงไร ม้ายยย :serius2:
อิอิ รออ่านต่อนะเจ้ คิดถึงจัง เป็นกำลังใจให้นะ :like6:
-
เจ้ ตอนนี้เก็บนอยังอ่ะ กัวโดนแทง อิอิ
หง่าตาแมทมา อิอิ ดีจัย :m14: :m14:
จิ๊กผู้ชายเก่งนะเจ้เนี่ย ว่างๆก้อสอนเทคนิคให้น้องนุ่งมั่งจิ๊
ปล.รออ่านต่อนะเจ้ แล้วก้ออย่ากินเหล้าให้มากนะเจ้
เป็นห่วง แก่แล้ว ดูแลตัวเองด้วย
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
:m4: แมททททท.... เอ แมทโผล่มาได้ไงหว่า :confuse:
เจ้กับแมทนี่ไม่ได้เจอกันมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย มันก็ยังรู้สึกอะไร ๆ อยู่บ้างใช่ม้า :m12:
แต่... อิเจ้ จาไปเที่ยวกับน้องพี แล้วเอาแมทไปไว้ไหน
น่านดิ... o12 o16
-
แหม อิเจ๊นี่ บรรยายซะเห็นภาพเลย เวลาไปเที่ยวกัน
ยิ่งไปเห็นมากับตา กับการประสานงานระหว่างพี่แบงค์ อิเจ๊ และ พี่อัน
(ซึ่งน่าจะเป็นกลุ่มเดียวกับที่ไปเจอมา - ใช่เปล่า อิเจ๊)
ช่างเป็นทีมเวิร์คเสียนี่กระไร
ประสานงานกันเก่งขนาดนี้ จิกมาให้น้องให้นุ่งสักคนดิคับ เจ๊ :m12:
นะ นะ จะเป็นพระคุณอย่างสูง เหอ เหอ :m5:
ว่าแล้วก็รีบมาต่อเรื่องนะครับ
-
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก อะไรกันเคอะเนี้ย
น้องป้อมเคอะ.....อย่างคุณน้องน่ะเจ้ว่า แบ่งมาให้เจ้ดีกว่ามะเคอะ แหม๋! ที่พาไปแต่ละคน น่ารักทั้งน้าน อิอิ
น้อง akitt เคอะ.....อย่าไปห่วงไอ้แมทมันเลยเค่อะ หว่งเจ้ดีกว่านะเคอะ :m5:
น้องเบเบ้ขา....ขอบคุณนะเคอะที่เป็นห่วง แต่ว่า....ว่างๆ ก็มาท่องโลกกว้างกะเจ้สิเคอะ แล้วจะสอนเทคนิคการล่าให้ อิอิ
วุ้ย! มูมู๋ อะ..... คนเรามันสวยกันคนละแบบ อร่อยไปคนละอย่าง ของอย่างนี้มันเปรียบกันไม่ได้หรอกเคอะ อย่างเจ้อาจจะแซ่บ แต่อย่างมู๋อาจจะมันส์นะเค๊อะ :m3:
หนี้อะไรเคอะ AGE หนี้สวาทหรอ? ไม่มี้ ไม่มีนะ เจ้จ่ายคืนหมดแล้ว เกินคุ้มอีกมั้ง ไม่เชื่อจะลองดูมะ :o8:
โห นู๋ shell อะ เชียร์แต่แมท หมอนั้นมันมีอะไรดี อย่างมากก็แค่หล่อ คนหล่อๆ มีตั้งเยอะในโลกนี้ แต่เจ้ก็ไม่เคยได้กินสักคน :freeze:
:o หล่อนจะตอกย้ำไปถึงไหนยะ นังพูห์ แค่นี้ชั้นก็จำพอควรแล้วยะ o12 เค้าเสียใจนะ สามีทิ้งนะ มันไม่สนุกหรอกนะ แงๆ แกมาเป็นสามีฉันแทนไอ้แมทเลยมา!
..........................................................
ความเดิมตอนที่แล้ว...
ผมไปเที่ยวกะพวกเพื่อนๆ แล้วดันไปเจอไอ้แมทเข้า เจ็บปวดสิครับ ก็ผมยังไม่ลืมมันเลยนิ แอบน้ำตาเล็ดตั้งหลายรอบ แต่ก็อาศัยเอาความแรดมาเป็นเกราะป้องกันกายและใจ ไม่รู้ไอ้แมทมันจะรู้ทันมารยาของผมหรือเปล่า ช่างมัน! เมาดีกว่า เมาให้ลืมไปเลย มาววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววส์
.....................................................
ผมกลับมาถึงห้องได้ยังไงไม่รู้ครับ วันนี้ไอ้วุฒิแมทผมก็ไม่อยู่ ดันไปค้างบ้านเมียมันซะงั้น แล้วใครพาตูกลับมาวะเนี้ย นึกว่าจะได้ไปดูหนังสดที่ห้องพี่อันเสียแล้วสิ แย่จัง!
"โอ๊ย! อะไรเนี้ยยยยย ทามมาย มานถึงร้อนอย่างงี้นะ ร้อน ร้อนโว้ย" ตุ๊ดส์แก่ เมาแล้วโวยวายครับ "ถอดๆๆๆ ถอดให้หมด ไอ้วุฒิ...มาช่วยดึงกางเกงออกจากขาทีซิ!" ผมสั่งไปตามความเคยชิน
"อยู่นิ่งๆ สิ อย่าเพิ่งดิ้น เด๋วๆๆ" ทำไมเสียงมันแปลกๆ ไปวะ แต่ช่างมันเหอะ ตูเมาแล้วไม่อยากคิดมาก
"น้องโฬมจ๋า น้องโฬมอยู่ไหนจ๊ะ มามะ มาหาพี่สอง" ตอนนี้ผมเปลี่ยนชื่อเป็นสองแล้วครับ คนใหม่...ก็ต้องชื่อใหม่ พอกันที่ ชื่อนุ....ให้มันตายไปซะกับความซ้ำใจเดิมๆ
"........." ไม่มีเสียงตอบครับ มีแต่เสียงเดินไปเดินมา รื้อนั้นรื้อนี้
"ไอ้วุฒิ! ฉันแสบตา ปิดไฟเดี๋ยวนี้ ฉันจะนอน เปิดแอร์ด้วยร้อน"
แล้วก็มีเสียงแอร์ทำงานครับ อ้า! ค่อยเย็นขึ้นมาหน่อย มึนฉิบเลยครับ มันเหมือนพื้นเตียงโคลงเคลงๆ ยังไงไม่รู้ แล้วเมื่อกี้ตูกินก๋วยเตี๋ยวที่อนุสาวรีย์ยังวะ? จำไม่ได้
"ปกติเมาแล้วนอนแก้ผ้าแบบนี้หรอ?"
"อืม...ก็มันร้อนนิ แกก็เห็นอยู่บ่อยๆ แล้วจะถามทำไม?"
"ทำแบบนี้มานานยัง? ถามว่าทำมานานแค่ไหนแล้ว" เสียงเหมือนโกรธๆ แหะ
"ก็ทำมาตลอดแหละ แกอย่าถามมาก ฉันมึน ปวดหัวด้วย ปิดไฟเร็วๆ"
"แค่นี้ทำเป็นเมา! ทีเมื่อกี้ยังไม่อ่อยผู้ชายอยู่ได้เลย" มันพูดตอนที่ปิดไฟในห้องลง
"แล้วแกจะมายุ่งอะไรกับฉัน อย่าลืมนะ....ว่าเราไม่ได้เป็นไรกันแล้ว" ผมโวยมัน หน่อยแน่ะ! ทำมาถามนั้นถามนี้ น่าหมั่นไส้ชะมัด
"ใช่ตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เดี๋ยวก็จะเป็นแล้ว!! มานี้เลย...ร่านดีนักใช่ไหม"
"เฮ้ย! ไม่เอา อย่านะ!!" ผมโวยวายขึ้นอีก เมื่อโดนมันจับขายกลากไปพาดกับขอบเตียง
"บอกว่าอย่าดิ้น!" มันว่า..
"ไม่เอา อย่านะมรึง กรูไม่เอา กรูไม่อยากมีไรกะมรึง ปล่อยสิ บอกให้ปล่อยไง" ผมรวบรวมกำลังที่เหลือๆ ออกแรงถีบมัน ได้ผลครับ มันกระเด็นออกไป ขาผมเลยตกลงฟาดกับขอบเตียงและพื้นห้อง
"โอ้ย! อู้ยยยย เจ็บ"
"สมน้ำหน้า หันมานิเลย" มันพยายามถลก กกน. ผมลง แต่ผมก็พยายามตะกายหนี มันก็ตามมายึดมือผมไว้ แล้วก็กัดไปตามแผ่นหลัง เจ็บมากๆ เลยครับ
"เฮ้ย! เจ็บบบบบ ไม่เอา ไม่เล่นแล้ว"
"ใครบอกว่าเล่น? จะเอาจริงๆ อ้าขาออก" มันรั้งเอวผมขึ้นทำให้สะโพกผมลอยเด่นขึ้น แล้วมันก็พยายามยัดเยียดแท่งร้อนเข้ามาในตัวผม
"ไม่เอา เจ็บ เจ็บจริงๆ นะ" ผมพยายามร้องขอมัน และฝืนตัวออกห่าง แต่มันก็ตามติดตลอดจนหยุดไปพักหนึ่ง ผมจึงล้มตัวลงนอนหงาย ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ผมพยายามลืมตาขึ้นมองฝ่าแสงไฟจ้า มันไม่เหมือนไอ้วุฒิเลยครับ ตัวมันสูงๆ มีกล้ามมากกว่าวุฒิ ที่สำคัญมีขนหน้าอกด้วยซึ่งวุฒิไม่มี
"จำได้ไหมว่านี้ใคร?" มันถามผม มีหรือครับที่ผมจะจำมันไม่ได้
"แมท!!"
"ใช่ คราวนี้ก้ยอมดีๆ นะ จะได้ง่ายๆ"
"ไม่! แกเลิกกับฉันแล้ว อย่ามายุ่งกับฉันนะ ออกไป!!"
"ออกไปหรอ? ได้เลย" แล้วมันก็กระโจนลงมาทับผม แอ่ก! แล้วลงมือกัดไปทั่วอกผม โดยเฉพาะที่ซอกกคอ...ทั้งกัดทั้งดูด
"ไม่เอานะแมท อย่าทำเลย เจ็บ" ผมพยายามดิ้นๆๆๆๆ แม้ผมจะตัวโตแต่ในเวลาที่เมารั่วแบบนี้ผมก็ไม่มีแรงสู้มันอยู่แล้วครับ
"คราวนี้คนอื่นจะได้รู้ไงว่าตัวเป็นเมียใคร" มันพูดก่อนรวบแขนผมไว้แล้วเอาปลอกหมอนข้างมามัดเอาไว้
ขาผมถูกยกลอยขึ้นพาดบ่ามัน....โลชั้นทาผิวถูกชะโลมลงตรงปากทาง....ร่างกายผมเหมือนจะแยกออกจากกัน ตั้งแต่ผมเลิกกับแมทคราวก่อน ผมก็ไม่เคยมีอะไรกับใครอีกเลย มันเจ็บสุดๆ เจ็บเพราะความไม่ยินยอม เจ็บเพราะเสียใจ เจ็บเพราะความไม่พร้อม เจ็บเพราะโดนคนที่เราเคยรักทำลาย
ผมถูกจับพลิกหน้าพลิกหลังไปในหลายท่วงท่า....แน่นอน...ผมเจ็บปวด....เสียงร่ำร้องบอกให้หยุด...ให้เลิกทำดังออกจาปากผมตลอดเวลา....ผมอยากสลัดมันออกแล้ววิ่งหนีไปให้ไกลแสนไกล....แต่ผมก็ทำไม่ได้....เพราะผมเมา....เมาชนิดที่ว่า...เหนือคำบรรยาย
"แฮ่กๆๆๆ จะออกแล้วๆๆๆ อ้าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส์" แมทมันพูดประโยคคล้ายๆ แบบนี้แล้วซบลงกับแผ่นหลังผมที่ปวดตุบๆจากรอยฟันของมันไปทั่วทั้งแผ่น
ผมเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยเกินกว่าที่จะคิดทำอะไรทั้งสิ้น ผมอยากหลับเร็วๆ หลับแล้วตื่นขึ้นมาพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นแค่เพียงความฝัน.....ฝันร้ายที่ผมอยากจะลืม
................................................
"ยังไม่ตื่นอีกหรอตัว จะเที่ยงแล้วนะ" เสียงของคนที่ผมอยากให้มันกลายเป็นแค่ความฝันดังขึ้นพร้อมๆ กะตัวผมถูกเขย่า "กินโจ๊กมะ? เค้าอุตส่าห์เดินไปซื้อมาจากตลาด เนี้ย...แกะใส่ถ้วยปล่อยให้เย็นนานแล้วนะ ตัวชอบกินโจ๊กเย็นๆ ใช่ไหม เห็นมะ?...เค้ายังจำได้"
"ทำทำไม? เมื่อคืนทำไปทำไม" ผมถามไปอีกเรื่อง ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ฝ้าเพดาน
"ก็ไม่มีอะไรนิ"
"คิดอะไรอยู่? ทำไมถึงทำแบบนั้น?" ผมถามเสียงเบา...เรียบ...
"ก็ไม่ได้คิดอะไร แค่อยู่อยากทำขึ้นมาเฉยๆ ก็เลยทำเลย"
"แค่นั้นเหรอ?" ผมถามออกไปด้วยความรู้สึกเหมือนอกผมกลวงโบ๋
"ใช่ ก็แค่นั้น ไม่ได้คิดไร มามะ มากินข้าวกันเร้ว!" นั้นสิ! แล้วผมจะเอาอะไรมากไปกว่านี้
...ผมเดินออกไปล้างหน้าในห้องน้ำ....ที่ติ่งหูมีรอยกัด หลัง คอ ไหล่ ท้อง ตะโพก มีหมด รอยกัด...ไม่ใช่รอยดูด แขนขามีรอยถลอกเพราะว่าเมื่อคืนผมทั้งดิ้น...ขัดขืน...แขนขาจึงไปฟาดเข้ากับขอบเตียงหัวเตียง....หน้ายังแดงเป็นปื้นๆ เพราะกดถูไปกับฟูกที่นอน....ที่ข้อมือไม่มีร่องรอยของการถูกมัด...เป็นเรื่องที่ทำให้ผมยิ้มได้....เอาเหอะ! คนอื่นๆ คงไม่รู้หรอกนาว่าผมโดนอะไรมา
"นั้นรูปวุฒิกับแฟนมันเหรอ?" แมทถามเมื่อผมนั่งลงกินโจ๊กเย็นๆ ที่มันซื้อมาให้ผม
"อืม..แล้วนี้รู้จักร้านหรือไง?"
"ก็ถามๆ เอา ไม่เห็นจะยาก" มันตอบก่อนนอนลงเอาหัวมาหนุนตักผมแล้วพาดขายาวๆ ไว้บนเตียง ดูทีวีสบายใจเฉิบ
"เกะกะ! คนจะกินข้าว"
"ก็กินไปสิ"
"เดี๋ยวหกใส่หน้า"
"ถ้าหกก็เลียเช็ดให้ดิ" มันตอบผมตาวิบวับ
........................................
"งั้นเค้ากลับก่อนนะ เค้ายังใช้เบอร์เดิมอยู่นะ...ไม่ได้เปลี่ยน...อะไรๆ ยังเหมือนเดิม" มันบอกผมเมื่อหยุดอยู่ตรงประตูห้อง
"อืม" ผมไม่มีเรี่ยวแรงหรือสติปัญญาจะไปตอบดต้กับมันเลยได้แต่อือออไปเรื่อยเปื่อย
"แล้วจะโทรมาหานะ"
"ขึ้นมาทำงานกรุงเทพฯแล้วหรอ?"
"เปล่า! ทำอยู่ปทุมธานี พอดีเมื่อวานเข้ามาเที่ยวกะเพื่อนแล้วโชคดีที่เจอพี่แบงค์ที่หน้าห้องน้ำ เลยรู้ว่าตัวก็มา"
"แล้วมาที่โต๊ะทำไม นึกว่าเราควรจะไม่ต้องเจอหน้ากันอีกแล้วซะอีก"
"เปล่านิ เจอได้....บอกตรงๆ ว่า...บางทีก็อยากเจอเหมือนกัน" มันพูดตอนก้มใส่รองเท้าคู่เก่าๆ เน่าๆ ในแบบเดิมๆ ของมัน
"เหรอ? ตั้งใจทำงานนะ"
"ครับ" มันเดินเข้ามาชิดผม "ดูแลตัวเองดีๆ นะตัว วันนี้ห้ามไปไหนเลย นอนซะ...ท่าทางยังเพลี้ยๆ อยู่เลยนิ ขนาดว่าเมื่อคืนไม่ได้ทำไรรุนแรงแล้วนะ"
"................" ผมกัดริมฝีปากแน่น
"ขอโทษ อย่าโกรธนะ แล้วไงจะโทรหา แล้วเดี๋ยวจะโทรบอกพี่แบงค์ว่าอย่าชวนตัวไปเที่ยวไหนอีก"
"อืม..."
ผมยืนรอส่งจนมันเดินลงบันไดไป ผมเก็บกวาดห้อง..อาบน้ำ....เตรียมตัวไปตีแบดที่สนามแถวหลัง สน. บางรัก ตามเคยเพราะนัดกะก๋วนเอาไว้แล้ว
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
"ไม่ต้องไปเลยเรื่องตีแบทนะ เมื่อคืนก็เมามาก นอนไปเลย กินน้ำเยอะๆ แล้วกินวิตามินซีในขวดหลังตู้เย็นด้วย เข้าใจไหมที่สั่ง"
"อืม..."
"ส่วนรูปเค้าที่หัวเตียงน่ะ..เค้าขอคืนนะ"
ผมหันขวับไปดูตรงแหน่งตามที่มันว่า สมบัติล้ำค่าของผมหายไปชิ้นหนึ่งครับ กรอบนั้นว่างเปล่าไม่มีรูปที่ผมเคยร้องไห้รดอยู่ในนั้นแล้ว
"อืมเอาไปเถอะ...." ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะสะกดกลั้นความรู้สึกต่างๆ เอาไว้ ใช่สิ! รูปของมัน...แม้มันจะให้ผม...และผมก็มองคนในภาพนั้นอยู่บ่อยๆ ทุกครั้งที่ผมเหงาและคิดถึงเจ้าของรูป....มันคงไม่อยากจะให้อะไรที่เป็นความทรงจำเกี่ยวกับมันหลงเหลืออยู่ในชีวิตของผมอีก
"ดีมาก! ว่าง่ายๆ จะได้น่ารัก"
แล้วมันก็วางสายไป....ส่วนผม...คว้ากระเป๋าใส่ไม้แบดขึ้นคล้องไหล่แล้วเดินออกจากห้องไปทันที
...........................................................
"เมื่อคืนหนักหรือไงคะคุณน้อง" เสียงพี่แบงค์ถามผมเมื่อเราออกมานั่งพักเหนื่อยด้วยกันอยู่ริมสนาม
"นิดหน่อยอะ ก็น้องเมาขนาดนั้น" วันนี้ทั้งวัน...ผมเลือกใช้หน้ากากแห่งความร่าเริงขึ้นมาสวมใส่
"คุณพี่ก็เหมือนกัน เมื่อคืนโดนสะกิดทั้งคืนเลย"
"ใครสะกิดคะคุณพี่"
"ก็ผัวใหม่พี่ไงเคอะ คนเมื่อคืนนะ"
"โหย! น้องเลยอดดูหนังสดเลย อิจฉาพี่อันจัง" ผมแซวใส่อีกคนที่กำลังเดินมา
"พี่ก็หลับไม่รู้เรื่องเลย พวกมันไปทำไรกันไม่รู้ในห้องน้ำ"
"ว้าย! อีนี่ โสโครก" ผมแหววใส่พี่แบงค์
"ก็คุณพี่โดนลากเข้าไปในนั้นนี่คะ"
"คุยไรกันครับ" เสียงคนแปลกหน้าแทรกขึ้นมา ก่อนที่เจ้าตัวจะไปหย่อนก้นแหมะลงข้างพี่แบงค์....นายพีนั้นเองครับ
"ก็เรื่องหนังสด" ผมแซวยิ้มๆ แล้วหลิวตาพยักเพยิดกันกับพี่อัน
"........." หมอนั้นไม่ว่าไรได้แต่อมยิ้ม จ้องหน้าผม
"ไปตีต่อเหอะ เดี๋ยวน้องพิมจะรอนาน" พี่แบงค์ชวนพี่อันเดินลงสนาม เหลือผมนั้งพักอยู่กะนายพี
"สองสูบบุหรี่ไหม? ออกไปสูบข้างนอกด้วยกันะ" หมอนั้นถามผม
"เอาดิ! แต่เราไม่สูบหรอกนะ"
"อ้าว! เห็นตอนอยู่ในร้านเมื่อคืนสูบนิ"
"ก็สูบเฉพาะในร้าน แต่พอออกมาข้างนอกไม่สูบ...เหม็น เหล้าก็ไม่กิน...ขมคอ"
"เออแปลกคนเนอะ"
.....นายพีเดินตามหลังผมมานั่งข้างๆ กันที่หน้าคอร์ทแบด ภาพหมอนั้นนั่งหยองๆ สูบบุหรี่ปุ๋ยๆ มันทำให้ผมคิดถึงใครบางคน...คล้ายๆ กันนะ ตัวสูงๆ ดำๆ คมๆ เหมือนกัน แถมยังสูบบุหรี่ยี่ห้อเดียวกันอีก อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น
"ลองสักตัวปะ" นายพียื่นซองบุหรี่มาให้เมื่อเห้นว่าผมจ้องหน้าเขาอยู่นาน
"ไม่เอาหละ ขอบใจ"
"เป็นไรไปวันนี้ทำหน้าเศร้าจัง" เอ๋! มันสังเกตเห็นด้วยเหรอ ผมว่าผมปิดมิดแล้วนะ
"เปล่าไม่มีอะไรหรอก พอดีมีเรื่องทางบ้านนิดหน่อยนะ"
"หรอครับ? เล่าได้ไหม?" พีถามสีหน้าจริงจัง
...ผมส่ายหน้า ก่อนแหงนขึ้นมองดูท้องฟ้า ผมก็แค่คิดถึงคนที่บ้านขึ้นมา...ในยามที่ผมรู้สึกไม่ดีแบบนี้ ก็เท่านั้น
เราสองคนคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ผมเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่ปกติแล้วผมจะเข้ากับคนใหม่ๆ ยาก แต่ทำไมกับนายพีแล้วผมถึงได้นั่งคุยด้วยได้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้ อาจเป็นเพราะว่าหมอนี้มันคุยตลกดีก็ได้ ผมเลยไม่เกร็งเมื่ออยู่ต่อหน้าคนไม่คุ้นแบบนี้
"เข้าข้างในกันเถอะ" ผมชวนเมื่อเห็นพีดีดก้นบุหรี่ม้วนที่สามทิ้งไปกลางถนน
"ครับ"
...................
-
อิเจ้ น้องขอโทษ แต่มันจำเป็น
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
ลป.
ทำไมอิเจ้ดดนข่มขืนอีกแล้วอะ
หรือว่าอิเจ้ชอบ
:m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
-
เอ่อ ชักไม่ชอบแมทแล้วซิ :try2:
ถึงชอบแมทแค่ไหน แต่มาทำกับเจ้สุดที่ร๊ากยังงี้ได้ไง o12 o12
เจ้สู้ ๆ จัดการแมทเลย :angry2: (แล้วจะจัดการยังไงละ :try2:)
-
:try2:
โอเคเจ้ เอาเป็นห่วงเจ้ดีกว่า
แต่ก็ไม่วายงง ๆ กะแมท มันจะเข้ามาทำไม บ้ารึเปล่า :o10:
-
:confuse:งงเหมือนกันกลับมาทำไม ใครช่วยตอบที :m15:
-
สงสารอิเจ๊ที่รักมากมายย
มันจะกลับมาทำไมเนี่ย เรื่องมันแล้วไปแล้วก็ไม่ยอมให้มันจบๆไป o12
ไอ้แมท ทำอิเจ๊กรู :angry2:
-
แล้วถ่านไฟเก่ามานจะกลับมาร้อนแรงได้อีกครั้งป่าวเนี่ยเจ้ :m8:
-
นายพีจะเป็นเป้าหมายต่อไปของเจ๊รึเปล่าเคอะ..อิอิ
ข่มขืน ข่มขืน...
-
:angry2: :angry2: ทำไมแมทเปนคนอย่างนี้น่ะครับ เสียแรงที่อุตส่าห์คิดว่าเปนคนดีกว่านี้ :sad5: :sad5:
o11 o11 อย่างนี้เจ๊ต้องเอาคืนนะครับ ยัดเยียดความเปนสามีให้แมทเลยดิ :haun5: :haun5:
-
ขอบใจทุกคนมากที่มีความเห็นใจให้เจ้
ดีใจจัง ขอบใจจริงๆ :impress:
...................................................
.....หลังจากตีแบดเสร็จเราก็ไปหาอะไรหม่ำกันที่โรบินสันบางรัก ตอนแรกผมจะกินพิชซ่าแต่หาร้านไม่เจอเลยไปจบลงที่สุกี้แทน
"เฮ้ย! พี่อัน ร้านนี้เขามีผักหวานบ้านด้วยนะ" ผมบอกเมื่อเห็นรายการผักกวานบ้านอยุ่ในเมนู
"ไหนๆ เออ...เอามาสองเลยนะน้อง" พี่อันหันไปสั่งพนักงาน
พอทุกอย่างมา...เราก็ลงมือกินกันอย่างลืมบทสนทนา 5555 ก็คนมันหิวนิครับ นายพีก็ได้รับการเอาอกเอาใจจากพี่แบงค์เป็นอย่างดี จนผม น้องพิม พี่อัน พากันแอบเม้าท์ทางสายตา อิอิ พอเริ่มอิ่ม จึงเริ่มมีเสียงคุยกันบ้าง...
"พิมกลับก่อนนะค่ะทุกคน แล้วอย่าลืมเสาร์หน้าเจอกัน" เธอบอกลาก่อนลุกออกไปจากโต๊ะ น้องพิมเป็นคนสวย รวย การศึกษาดี หน้าที่การงาน ชาติตระกลูดีหมด แต่เธออาภัพด้านความรักครับ เธอบอกว่าเธอมีพร้อมทุกอย่าง...ยกเว้นหัวใจของใครสักคน
"เออพี่แบงค์....พรุ่งนี้ไปไหว้พระเปล่า?" ผมเงยหน้าถามพี่แบงคืที่กำลังหยอกอยู่กับนายพี สวีทกันจริงๆ น่าอิจฉา ทำไมเราไม่อย่างนี้บ้างนะ
"ไปสิคะคุณน้อง! แล้วพีจะไปด้วยหรอเปล่า?" เธอหล่อนไปถามสามีใหม่ของเธอครับ
"ไปดิ! ไปด้วย อยากไปวัดเหมือนกัน ว่าแต่มันต้องทำอะไรบ้างอะ?"
"ก็ไม่มีไร ไปสวดมนต์ทำวัตรเย็น หาไรกินแล้วก็กลับบ้าน" พีอันบอกรายละเอียดให้หมอนั้นฟัง
"แต่ผมสวดไม่ได้นะ"
"ไม่ต้องห่วงเขามีหนังสือแจงให้อ่านตาม" พี่แบงค์บอกสามีของหล่อน
"แล้วสองไปปะ?" นายพีหันมาถามผม...เล่นเอาแทบสำลักน้ำชา....
"แค่กๆ! ไป....ไปดิ ไปอยู่"
"เออๆ งั้นไป"
ผมไม่รู้นะว่าคนอื่นๆ จะรู้สึกแปลกๆ กับเหตุการณ์นี้ไหม แต่ผมสงสัย.....นายพีมันจะมาถามผมทำไมว่าผมไปหรือเปล่า? แปลกคน
....................................................
......ผมกลับมาถึงห้องก็ไม่เจอไอ้วุฒิ สงสัยไปช่วยเมียมันเฝ้าร้านเสื้อที่สวนลุมไนท์ฯ ผมก็หยิบกล้วยน้ำว้าแสนหง่อมบนหลังตู้เย็นมากินต่อ หวานดีจัง
กล้วยน้ำว้าหวานๆ ทำให้ผมนึกถึงยายทวดของผมที่เสียไปนานแล้ว ซ่อมใหม่ไม่ได้....เลยต้องเผาทิ้ง อิอิ ผมเลยกดโทรศัพท์กลับบ้าน
"เออคุณน้า....ยายเป็นไงบ้าง?" ผมถามถึงอาการของยายผมที่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล....เดือนก่อนยายผมล้มลงเพราะสะดุดรองเท้าที่ผมถอดทิ้งไว้เมื่อจะเดินออกมาส่งผมขึ้นรถที่หน้าบ้าน ปรากฏว่ากระดูกที่สะโพกร้าว ทำให้ต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่ รพ. นานเป็นเดือนเลย ผมก็จะลงไปเยี่ยมอยู่เสมอถ้าว่าง....แต่ลงไปทีไรก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ทุกที....ยายที่เคยสวย เคยคุยเก่ง เคยหัวเราะ เคยทำกับข้าวให้ผมกิน...แต่ตอนนี้ยายเดินไม่ได้ ตอนนอนอย่างนี้ไปตลอดในช่วงชีวิตที่เหลือ....บางทีผมก็ยังอดนึกไม่ได้ว่า...ที่ยายเป็นอย่างนี้ก็เพราะผมเองที่ถอดรองเท้าวางเกะกะ
"ก็เรื่อยๆ คือเธอต้องเข้าใจนะว่าอาการของยายมีแต่ทรงกับทรุด น้ากับแม่ของเธอทำใจแล้ว"
พอผมได้ยินประโยคนั้น ผม.."ฮื่อๆๆ"
"ไม่เอานา อย่าร้องไห้ดิ โทรไปคุยกับยายบ่อยๆ นะลูก ถ้ายายได้ยินเสียงเธอยายคงดีใจ"
"ครับ เดี๋ยวน้องจะโทรไป"
เราคุยกันอีกสองสามคำแล้ววางสายไป ผมถือโทรศัพท์อยู่นาน จนตัดสินใจโทรลงไป
"พี่ขัวญเหรอ? ขอให้น้อง...พูดกับยายหน่อยจิ"
"เดี๋ยวนะ รอแป๊บ"
"ย่าๆ น้อง...โทรมา" พี่ขวัญ ลูกสาวลุงผมเอาโทรศัพท์ไปให้ยายผมคุย
"อาโหล" เสียงยายฟังแปลก อาจเป็นเพราะยายต้องถอดฟันปลอมออกแล้วมั่ง
"โหล ยายหรอ นี่น้อง....นะ ยายจำได้ไหม?" ผมถามเพราะขวัญบอกว่า การที่ยายต้องนอนอยู่กะที่นานๆ ทำให้ยายเริ่มกลายเป็นโรคซึมเศร้า....แต่ผมรู้ว่าเพราะอะไร...มันมีสาเหตุมากกว่านั้น
"น้อง....หรอ?"
"ครับ ยายจำได้ไหม น้อง....ลูกใคร?"
"จำได้ ลูกยาย"
"อืมเนอะ! ลูกยายเน๊อะ ยาย...น้องอยากกินแกงส้มกะไข่เจียว"
"มาสิ มาบ้าน" ยายพูดเบาๆ สั้นๆ
"ได้ยาย เดี๋ยววันหวยออกน้อง...จะกลับบ้านนะ กลับไปหายาย กลับไปคุยกับยายนะ"
"อืม"
ผมคุยอีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป ผมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อยู่เบาๆ เงียบๆ คนเดียวในห้องมืดๆ ร้องไห้ให้ความทุกข์มันเบาบางลด ทั้งทุกข์จากเรื่องของยายและทุกข์จากเรื่องของไอ้แมท ผมจะร้องไห้แค่คืนนี้ พอพระอาทิตย์ทาบขึ้นขอบฟ้าวันใหม่ ผมจะเข้มแข็งขึ้น....ผมบอกตัวเอง
-
ขอเป็นกำลังใจให้เจ้น่ะสู้โว้ย :m15:
-
มาเป็นกำลังใจให้เจ๊สองค่ะ :m9:
เราชอบเจ๊มากๆ เลยนะ (เอ่อ ชอบสำนวนการเขียนและเล่าเรื่องนะ) :o8:
เจ๊คนสวยอย่าเพิ่งท้อใจนะ ตอนแรกก็ชอบแมทนะ แต่พอรู้ว่าแมททำกับเจ๊ยังงัย เริ่มจะไม่ชอบแล้วล่ะ :angry2:
เจ๊สู้ ๆ นะ o13
-
ขอบคุณรีบนมากครับ
สู้ๆ เช่นกันนะครับทั้งนางมารร้ายและนาย tor13
ปล. เมื่อกี้เพิ่งคุยกะแม่ว่ายายต้องเข้า รพ. อีกแล้ว ก็เลยกะว่าสิ้นเดือนนี้อาจจะลงใต้ไปเยี่ยม คราวนี้คงไปอยู่หลายวันหน่อย เคยมีคนบอกผมว่า....ในบรรดาหลานๆ ทั้งหมด แปลกจัง! ยายคิดถึงผมคนเดียว
...................................................
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมคุยอีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป ผมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อยู่เบาๆ เงียบๆ คนเดียวในห้องมืดๆ ร้องไห้ให้ความทุกข์มันเบาบางลด ทั้งทุกข์จากเรื่องของยายและทุกข์จากเรื่องของไอ้แมท ผมจะร้องไห้แค่คืนนี้ พอพระอาทิตย์ทาบขึ้นขอบฟ้าวันใหม่ ผมจะเข้มแข็งขึ้น....ผมบอกตัวเอง
....................................................
.....พอวันอาทิตย์เข้าจริงๆ ผมก็ไม่ได้ไปสวดมนต์เพราะว่าน้องโฬมโทรมานัดเจอ ผมเลยไปเจอกะน้องโฬมที่เซนทรัลเวิร์ด...น้องโฬมน่ารักมากเลยครับ ทำไมตูถึงใจกล้าหน้าด้านไปขอเบอร์น้องมันนะเมื่อวันศุกร์ สงสัยจะมึนมากแน่เลย
"พี่สองครับ โฬมอยากได้กระเป๋าสะพายอันเล็กๆ อะ พี่สองพาโฬมไปเดินดูหน่อยนะครับ" น้องโฬมอ้อนเมื่อเห็นผมยกมือขึ้นดูเวลาบ่อยเข้า
"ก็เอาสิ งั้นเด๋วพี่โทรไปบอกเพื่อนก่อนนะว่าพี่ไม่ไปสวดมนต์แล้ว"
"ครับ งั้นเดินไปคุยไปนะครับ" น้องโฬมชวนผมออกจากร้านกาแฟแสนแพงนั้น(ถ้าแม่รู้นะว่ามากินกาแฟแก้วละเท่านี้ แม่ตีหัวแตกแน่ เพราะว่าแม่ขายข้าวราดแกงได้จานละยี่สิบบาทเอง)
ผมจัดการโทรไปบอกพี่แบงค์ว่าไม่ไปแล้ว กำลังเดินช้อปอยู่กับน้องโฬม ก็ได้ยินเสียงนายพีแซวแทรกเข้ามา ไอ้หมอนี้มันจุ้นจริงๆ เลย แต่แปลกที่ผมไม่ยักกะรำคาญ ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นนะโดนผมเม้งแหลกไปแล้วที่มายุ่งกะชีวิตผม เพราะขนาดแม่ผมยังยุ่งได้ไม่มากเท่าไหร่เลย แล้วมันเป็นใครถึงมาบ่นเมื่อผมเปลี่ยนใจไม่ไปสวดมนต์
ผมก็เดินพาน้องโฬมดูโน้นดูนี่จนเกือบได้เวลาห้างปิด แล้วน้องโฬมก็ดันไปเจอกระเป๋าที่ถูกใจเอาพอดี สรุปว่า...กว่าจะออกมาได้ก็ออกมาพร้อมพนักงานขายเลยครับ อิอิ อ้ายอาย
.....ผมส่งน้องโฬมขึ้นรถกลับบ้านไปด้สักพักกำลังยืนรอรถเมลล์สาย 73 อยู่พอดี ก็มีสายเข้ามา เป็นเบอร์แปลกๆ ครับ เลยแก๊กแมนใส่มัน
"ใครครับ?" ผมถาม
"พี่เองครับสอง ไหนสองบอกพีว่าสองจะมาสวดมนต์ไงครับวันนี้ พี่อุตส่าห์มา"
"อ้าว! ก็ไม่รู้นิว่าพีจะมา"
"ก็พีบอกแล้วไงตอนที่อยู่ในร้านสุกี้นะ โห...คนเราไม่ใส่ใจกันเลย"
"เออๆ โทษที แล้วนี้โทรมาทำไมเนี้ย?" ผมถามมันงงๆ ผมไม่เคยให้เบอร์มือถือมันไปแล้วมันไปเอาเบอร์ผมมาจากไหน สงสัยเอามาจากพี่แบงค์แน่เลย
"พรุ่งนี้สองไปฟิตเนสปะ"
"เอ๋! ไปดิ แต่ว่าพีรู้ได้ไงว่าเราเล่นฟิตเนสด้วย"
"เอานา...พี่รุ้แล้วกัน พรุ่งนี้สองจะเข้าไปกี่โมงครับ พีไปด้วยดิ นะๆ ไปเล่นพร้อมกันสนุกดี จะได้มีเพื่อนคุย ไม่เหงาดี ไม่งั้นน่าเบื่อออก"
"เอางั้นเหรอ สองก็วางตลอดแหละ แล้วพีจะไปกี่โมงอะ?"
"เอางี้นะ พี่เลิกงานหกโมงครึ่งแล้วเราเจอกันที่พารากอนนะ"
"อืมๆ แล้วไงโทรมานะ แค่นี้ก่อน รถมาแล้ว"
ผมรีบกดวางสาย...แล้วก้าวเท้าวิ่งขึ้นรถเมลล์ ก่อนที่รถจะแล่นออกไปตามทาง
..........................................
....ผมกลับมาถึงห้องกำลังจะอาบน้ำก็มีข้อความเข้ามา.....เสาร์นี้เจอกันนะ บอกให้ไอ้วุฒิไปค้างที่อื่นด้วย--แมท.....
มันจะส่งมาทำซากอะไรเนี้ย ใครเขาอยากจะเจอแก ผมกดลบข้อความนั้นทิ้งและไม่ได้สนใจอีก ผมเป้นคนที่ยึดคติที่ว่า..สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับครับ....เพราะก่อนหน้านั้น....ผมไม่ได้เป็นคนบอกเลิกนิ แต่...หรือว่าผมจะคิดมากเกินไป แมทมันคงไม่ได้อยากจะกลับมาคืนดีกับผมหรอก อาจจะเพียงแต่..... เพียงแต่อะไรหละ? ผมก็หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
....ผมอาบน้ำเสร็จก็โทรไปหาน้องโฬม เราคุยกันจนวุฒิกลับเข้ามาจากร้านเสื้อที่มันเปิดร่วมทุนกับเมียมัน ผมจึงวางสายเพราะวุฒิมักจะแสดงท่าทางไม่พอใจเมื่อเห็นผมโทรศัพท์คุยกับคนอื่น ดังนั้น...จะด้วยเหตุผลอะไรผมเองก็ไม่แน่ใจ ผมจึงวางสายลงทุกครั้งที่วุฒิเข้ามาตอนที่ผมกำลังคุยกับคนอื่น
....พอวันจันทร์ ผมโทรไปหานายพีตั้งแต่บ่ายสาม เพราะว่าบ่ายสี่กว่าๆ มันจะมีคลาสเต้นบอดี้แจมซึ่งผมชอบเข้ามาก เลยจะโทรไปบอกพีว่าผมจะไปถึงที่นั้นก่อนนะ แล้วพีคอยตามเข้าไป
"ไม่เอา! ห้ามไปเลยนะ สองนะใจร้าย ไม่เห็นใจพีหรือไง? พีเพิ่งจะไปที่นั้นครึ่งแรก ให้เข้าไปคนเดียวก็เปิ่นแย่นะสิ ไม่ๆๆๆ สองต้องรอเข้าไปพร้อมพี"
ผมเลยต้องรอจนหกโมงครึ่งเหมือนเดิม...ผมเดินไปนั่งรอนายพีในร้านเคเอฟซีที่ชั้นG สั่งชิกเก้นพลัฟมากินคนเดียว ผมนั่งมองผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมาอยู่ด้านหลังแผ่นกระจกใสกว้างที่ติดสติกเกอร์บางๆใสๆ เหมือนจะไม่มีอะไรกางกั้นระหว่างผมกับคนพวกนั้น แต่ผมก็รู้สึกเคว้งคว้างยังไงชอบกล เหมือนโลกของผมหยุดหมุนลงชั่วครู่ แต่โลกของคนรอบข้างหมุนไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย ผมเป็นอะไรไปนะ
....หนึ่งทุ่มแล้ว นายพียังหายเงียบไม่มีการติดต่อเข้ามา ผมเลยกดโทรไปหาแต่หมอนั้นไม่นะรับสาย ผมเลยโมโหเดินเข้าไปในฟิตเนสเลย ไม่รงไม่รอมันแล้ว เข้าไปก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไปปั่นๆ ไอ้เครื่องที่เรียกว่าอะไรก็ไม่รู้ กำลังปั่นๆ เหงื่อกำลังออกพอชื่นๆ ก็รู้สึกเหมือนมีคนมายืนจ้องอยู่ข้างๆ พอหันไป
"เฮ้ย!" ไอ้พีครับ มันมายืนยิ้มแต้อยู่ใกล้ๆ ผมเลยครับ
"มารายตัวแล้วครับ ไง? รอนานเปล่า?" มันถามมางั้น
"ไม่นานเลย รอจากบ่ยสามยันทุ่มหนึ่ง สี่ชั่วโมง แป๊บเดียวเอง"
"อย่างอนเลยนา มา...ลงมา มาสอนพีเล่นลู่วิ่งหน่อยสิ" แล้วมันก็ลากผมไปยืนบนลู่วิ่งข้างๆ มัน "สองสอนพีหน่อยสิครับ ว่าเล่นยังไง ไหนกดตรงไหนครับ?" มันทำหน้าแบบว่าไม่รู้สึกอะไรเลยกับการที่มันมาสายและหน้าที่งอหงิกของผม ดูมันสบายใจมากเลย มันจะร่าเริงเกินไปแล้วนะแก (สรรพนามเริ่มเปลี่ยน) ผมก็สอนมันกดๆๆๆๆ มันก็ถามๆๆๆๆ ยังกะคนปัญญาอ่อน ไม่รู้มันแกล้งโง่หรือโง่จริง ผมหละอ่อนใจกับมัน
.....ผมยืนดูมันวิ่งๆๆๆๆ บนลู่ เออ..ท่าวิ่งมันเท่ห์ดีนะ ไอ้ผมนะท่าวิ่งไม่ได้เรื่องเลย...ก็เลยไม่เลิอกที่จะออกกำลังกายด้วยวิธีนี้ ผมยืนดูมันวิ่งต่อไปด้วยความอิจฉา ขายาวๆ ของมันไล่กวดไปบนพื้นที่หมุนสวนทางกับรอยเท้ามัน ใบหน้าที่ดูตั้งอกตั้งใจเกินความจำเป็นนั่นทำให้ผมอมยิ้ม
"ตั้งใจเกินไปหรือเปล่า?" ผมแซวมัน
"ก็มีคนแอบมองอยู่...พีเลยต้องตั้งใจหน่อย ความจริงเหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี้ย เลิกมองสักทีสิ พีจะได้หยุดวิ่ง เฮ้ย!!" มันโวยวายเมื่อผมกดเพิ่มสปีดและความชันของลู่เพราะหมั่นไส้กับคำพูดของมันแล้วเดินหนีออกมากไปที่ส่วนฟรีเวต
"แกล้งแล้วหนีเลยนะ" มันพูดเมื่อเดินตามผมมาทันที่เครื่องยกเพิ่มกล้ามอก "ให้พีเล่นมั่งดิ" มันสะกิดผม...ผมเลยลุกขึ้นให้มันนั่งแทน มันนั่งลงแล้วเงียบอยู่เฉยๆ สักพัก มันจึงพูดขึ้นว่า
"แล้วมันเล่นยังไง?"
แป๋ว!! ไอ้บ้านี้ ให้มันได้ยังงี้สิ
.............................................
"อ้าว! สองไม่กลับด้วยกันหรอ?" ผมเห็นนายพีทำหน้าเลิกลั่กเมื่อหันมาเจอว่าผมไม่ได้ก้าวออกจากลิฟต์ไปพร้อมกัน
"แยกกันเลยนะแล้วเจอกัน" ผมบอกไปก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง วันนี้ผมไม่ค่อยได้เล่นอะไรเท่าไหร่หรอกครับ ก็ต้องกลายร่างเป็นเทนเนอร์สอนนายพีเล่นอุปกรณ์ต่างๆ เมื่อยปากมากกว่าครับ ก็หมอนั้นขยันชวนคุยหรือเกิน ซึ่งปกติแล้วผมมาฟิตเนสผมจะไม่คุยกับใครหรอกครับ เพราะว่ามีแต่คนหน้าตาดีๆ ทังนั้นเลย ผมเลยเจียมตัว ไม่กล้าไปคุยด้วย เด๋วเขาจะหาว่าไปอ่อยเขาเข้านะครับ
สักพักก็มีข้อความเข้ามา..."thnx 4 to day na krap -- P"
"เชอะ! ไอ้บ้า เสียเวลาไปวันหนึ่งเปล่าๆ ก็เพราะแกนั้นแหละ" ผมกดลบข้อความนั้นทิ้งไป
................................................................
-
:m9: พีมาแรงวุ๊ย โฮะๆๆ เจ้ลองมองพีบ้างจิ ก็ไม่เลวนา :m12: น่ารักดีอ่ะ แอ็บแบ๊วดี :m3:
ปล. เจ้อย่าคิดมากเรื่องคุณยายเลยนา :m15: เปงกำลังจายให้เจ้เสมอจ้า :give2:
-
อ่านเรื่องยายแล้วเข้าใจเจ้มั่ก ๆ คนที่เคยแข็งแรง ทำอะไรได้ทุกอย่าง
ต้องมานอนอยู่เฉยๆ แบบนี้ มักจะเกิดอาการแบบนี้แทบทุกคนแหละ
คนรอบข้างต้องให้กำลังใจมาก ๆ :m15:
เป็นกำลังใจให้เจ้นะคะ
-
เป็นกามลางจายให้คุณ :impress2: :impress2: :impress2:เป็นกามลางใจให้เจ้ :m3: :m3:
-
คนเราบทมันจะไม่มีใคร มันก็ไม่มีเนอะ
พอมันจะมีซะที ดันเข้ามาพร้อมๆ กัน ทั้งเก่าทั้งใหม่ ทำให้เราหวั่นไหวซะได้
น้องพีนี่ท่าทางจะจีบเจ้จริงๆ ซะแว้วว อ่านๆ ก็น่ารักดีนะ
แมท ไม่รู้ว่าที่กลับมาอีกครั้งเพราะอะไร อาจจะยังรักเจ้อยู่หรือไม่ก็เหงา
รออ่านต่อนะเจ้ ดีใจจัง น้องพิมได้เป็นเพื่อนสนิทเจ้ด้วย 55 :m4:
ปล เรื่องคุณยาย เป็นกำลังใจให้เจ้สองแล้วก็ครอบครัวด้วยนะคะ
ไม่ต้องคิดมากนะเจ้ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ก็พอ สู้สู้ค่ะ o13
-
:m12: :m12: ตกลงเจ๊สองจะไม่พิจารณาเอาแมททำเมียเจงๆเหรอคับ :haun5: :haun5: ล้อเล่นนะค้าบ
แต่ดวงเจ๊นี่เหมือนทะเลนะคับ เด็กๆมากันเปนระยะ แต่มาพร้อมๆกัน :m11: :m11:
ผมควรจะอิจฉาดีมะเนี่ยะ o16 o16
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้เจ๊สอง อีกรอบค่ะ เรื่องคุณยาย สู้ ๆ นะคะเจ๊
แต่ตอนนี้ขอเข้ามาเชียร์พีค่ะ :impress2:
เจ๊สองจบ มอ. หรือเปล่าคะ ถ้าใช่ เราก็ลูกพระบิดา เหมือนกันค่ะ ดีใจจังเจอเพื่อนร่วมสถาบัน อิอิ :give2:
-
อิจฉาเจ๊สอง เป็นน้องพลับเลย (ขอ 2)
แบ่งมาเลย คนนึงนะ นะ :m12:
ตอนนี้น้องเหงามากมาย :m5:
เป็นกำลังใจให้เรื่องคุณยายนะคับ เจ๊
-
น้องพลับตรงไหนเคอะนู๋ป้อม :laugh:
นางมารร้าย......ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบบบ สำหรับ กลจ. (กำลังใจ) แต่ว่ามาเชียร์มันทำไมกันคร้าบ นายพีน่ะ!
ปล. ผมลูกพระบิดาครับ เคยร้องเพลงมหาลัยออกวิทยุด้วย อิอิ แบบว่าคนมันเสียงดีน่ะ ก๊ากๆ
A GE ......เออ คุณน้องเคอะ ที่บอกว่าดวงเจ้เหมือนทะเล มันมายฟามความไงเคอะ? เค็มเหรอ อิอิ อย่าอิจฉาเลย ถ้าคุณน้องเคยอ่านที่เจ้เขียนไปตอนไปดูดวงกะแม่หมอที่เชียงใหม่มา....ดวงเจ้ก็เป็นเช่นนี้แล
มูมู๋....อะ ถ้าเข้ามาพร้อมๆ กัน หลายๆ ดุ้นๆ เจ้ก็เจ็บแย่สิเคาะ วุ้ย! หวาดเสียว อิอิ
ส่วนเรื่องของนายแมทและนายพีนั้นจะเป็นเช่นไรก็จงติดตามกันต่อไป เพราะแม้แต่เจ้เองก็ยังปวดหัวว่าตกลงพวกมันจะเอาไงกะอิชั้นแน่
ปล ขอบคุณเรื่องคุณยายนะเคอะ
Tor 13.....ขอบคุณคร้า ว่าแต่ ไม่สนจะเป็นกำลังกามให้เจ้บางหรอเคอะคุณน้อง
อ่านเม้นต์นู๋ shell แล้วน้ำตาซึมอีกแระส์ :impress:
ป้าแน๋วเคอะ.....เรื่องมองนายพีนะ เจ้มองจนตาจะทะลักออกมากแล้วเคอะ อิอิ ก็นะ...ก็มันน่ารักในสายตาเจ้นิ :m3:
................................
เอาละ เรื่องมันไปถึงไหนแล้วนะ? ถึงตอนที่เจ้ไปเล่นฟิตเนสกะนายพีชิมะเคอะ หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั้งถึงวันพุธ ตอนบ่ายโมงก่อนผมเข้าเรียน
“ฮาโหลลลลลล ขอสายสองครับ” เสียงนายพีหวานหยดมาตามสาย
“เออ มีไรว่ามา”
“ตกลงเย็นนี้จะไปเล่นอีกไหม?” มันว่างั้น
“ยังรู้สึกเมื่อยๆ อยู่เลย ไม่อยากไปเลยอะ”
“โหยยยยยยยยยยยยย มาหน่อยนะ สองไม่มาพีก็ไม่มีเพื่อนคุยอะดิ มาเหอะ มาเดินๆ เก๋ๆ ก็ได้”
“เดินไงวะเก๋ๆ ทำไม่เป็น ไม่ไป เมื่อย!” ผมบ่ายเบี่ยงต่อไป แต่ก็ต้องตกปากรับคำมันไปเพราะทนลูกตื้อและออดอ้อนของมันไม่ได้ เฮ้อ....กลุ้ม!!
.......“เฮ้ย! พี เดี๋ยวสองจะเข้าคลาสเต้นนะ พีจะเข้าด้วยกันปะ” ผมเดินเข้าไปหามันที่กำลังหน้าดำหน้าแดงเพราะออกแรงยกเวทลูกเบิ้มมาก
“เหรอ? เอาดิ ไปด้วย แต่ว่าพีเต้นไม่เป็นนะ” มันทำตาละห้อย(แอบรู้สึกแปลกๆ กับลูกกะตามันนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆนะ) และก็เห็นจะจริงอะครับ เพราะดูจากรูปร่างของมันแล้ว....ท่าทางจะไม่เหมาะกับการเต้นเท่าไหร่ แขนขาเก้งก้างก็เท่านั้น เลยอยากเห็นภาพตลกๆ ของมันขึ้นมาก็เลย...
“เอาน่า...เด๋วจะเต้นอยู่ข้างๆ ไม่ต้องห่วง ปะ! ไปกันเหอะได้เวลาแล้ว”
มันก็เก็บลูกเหล็กเข้าที่แล้วเดินตามผมต้อยๆ ขึ้นมาชั้นสอง อิอิ วันนี้มีคลาสบอดี้แจมครับ อิอิ ตายแน่มรึง เสร็จตู!
.....”ใครเพิ่งจะเข้าเป็นครั้งแรกบ้างคะ?” ครูฝนถามก่อนเริ่มคลาส ก็ปรากฏว่ามีหลายคนพอสมควรครับที่เพิ่งเข้าใหม่ สองในนั้นมีนายพีและผม(ที่แอ๊บแบ๊ว?)เป็นเด็กใหม่กะเขาด้วย
“ไม่เป็นไรนะคะ เด๋วดูครูหรือเพื่อนคนข้างหน้าไปก่อนนะเคอะ ไม่ต้องตกใจ อย่าเพิ่งออกไปก่อนนะ เด๋วก็เต้นตามได้เอง”
แล้วคลาสก็เริ่มขึ้นครับ ผมก็เต้นตามครูไปเรื่อยๆ เพราะเคยเข้ามาแล้ว แต่ส่วนรายนั้น อิอิ ท่าเต้นมันกะยึกกะยือ อุบาทว์มากๆ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
“โหยสองงงงงงงงง พีเต้นไม่ได้เลย สองมาอยู่ใกล้ๆ พีเดะ” มันมาลากผมไปยืนใกล้ๆ มัน ผมก็เลยสอนๆ มันนิดหน่อยๆ อิอิ ครูฝนก็ดูเหมือนจะเอาใจใส่มันเป็นพิเศษ (วันนั้นคนทั้งคลาสเลยมองมาทางผมกับนายพีหมดเลย แล้วคนในคลาสก็นะ...เป็นเกย์เสีย 95 เปอร์เซนต์)
สักพักมันก็พอจะได้ครับ แต่พอขึ้นท่าใหม่มันก็เป้กเหมือนเดิม มันเลยเข้ามาแกล้งขัดผมที่กำลังเต้นพลิ้วซ้า อิอิ แบบว่าเข้ามาคลุกๆ กอดๆ จับๆ อะไรเงี้ย ได้เรื่องครับ ครูฝนแซวเลยว่า..
“สองคนนั้นนะคะ เต้นนะคะเต้น”
ผมงี้อ้ายอาย อยากจะกระโดดถีบสองขามันจริงๆ ผมก็เลยหนีไปเต้นหน้ากระจก เต้นไปส่องกระจกไป เหล่คนข้างๆ ไป แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ทำไมตูแรดดีแท้!
พอหันไปมองมันอีกที โน้นครับ! ไปนั่งหน้างอกระดกน้ำอยู่หลังห้อง แล้วก็โดนอีกจนได้ครับ...ครูฝนพูดออกไมค์ว่า
“ลุกขึ้นมาเต้นก่อนสิคะ อะไรกัน? เหนื่อยแล้วหรอ ดูเพื่อนหน่อยสิคะ” ประโยคหลังเธอหันมาทางผมครับ ผมเลยจำใจเดินไปดูมัน (พอดีวันนี้มันดึกแล้วคนเลยน้อย และพอดีผมคุ้นๆ หน้ากับครูฝนบ้างแล้วครับเพราะเข้าคลาสแกหลายครั้งแล้ว แกเลยแซวๆ)
“ลุกสิ!”
“ไม่เอาอะ! เหนื่อยแล้ว สองก็ไปเต้นสิ” มันสะบัดหน้าพรืดใส่ผม อ๊ะ! ไอ้นี้ อะไรของมัน
“มาเหอะ” ผมยื่นมือไปให้มันจับ พอมันคว้าผมก็ออกแรงดึง มันก็โผเข้ามากระแทกผม(ผมว่ามันแอบกอดผมนิดหน่อยด้วยนะ) จนผมเซไปด้านหลัง ผมเลยว่า
“ไอ้บ้า ลุกดีๆ ไม่ได้หรือไง?”
มันไม่ตอบว่าไง ยิ้มลูกเดียวแล้วออกไปออกท่าออกลีลาอยู่กลางห้อง (แต่ก็ยังเต้นไม่ทันอยู่ดี อิอิ)
พอสักพักเลยกลายเป็นว่ามีหลายคนเข้ามารุมสอนมันเต้น มันเลยหันมายักคิ้วใส่ผมประมาณว่าเห็นมะ.....ข้าเจ๋ง!
ผมหละงงกะมัน อะไรของมันเนี้ยยยยยยยย? เด๋วตูเข้าใจผิดซะเลยนี้ว่าแก.....ฉัน อิอิ อายโว้ย! แต่ว่าตูมีความสุขนะ กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
.......พอเต้นเสร็จ (เหงื่อออกมากพอควร) ผมเลยจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามปกติ
“ล็อคเกอร์สองอยู่ตรงไหนอะ?” มันเดินตามหลังผมมา
“อ้าว! พีจะอาบน้ำด้วยหรอ? ไหนว่าจะไม่อาบแล้วกลับเลยไง”
“ก็ไม่เห็นหรือไงว่าเหงื่อมันออกเต็มไปหมด ไม่อาบก็เหม็นแย่สิ”
“อยู่เบอร์ 303 พีอะ?” ผมหันไปถามมันเมื่อถึงตู้ตัวเองแล้ว
“313” มันตอบก่อนไขกุญแจเปิดล็อคเกอร์ออก แล้วมันก็ถอดเสื้อถอดกางเกงพรืด แว้ก! ผู้ชายถอดเสื้อผ้าใกล้ๆ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆ (แล้วจะตื่นไปทำไมฟะ ใครเขาก็ทำกันแบบนี้) “พีไปอาบก่อนนะ” มันบอกผมยิ้มๆ เมื่อเห็นผมยังอิดออดไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้า
พอมันหายไปผมก็จัดการตัวเองอย่างเร่งด่วน (เปลี่ยนเสื้อผ้าครับ) แล้วรีบวิ่งจู๊ดๆ เข้าไปอาบน้ำ
.....”สองๆ พีชอบคนนั้นนะ” นายพีมันเข้ามากระซิบผมแล้วพยักพะเยิบให้หันไปดูหนุ่มหน้าตี๋หุ่นล่ำมากๆ คนนึง
“เอามะ? เด๋วจัดการให้” ผมตอบขณะที่มือก็ใช้ไดร์เป่าเส้นผมต่อไปยิกๆ แต่ทำไมมันเศร้าเล็กๆ ก็ไม่รู้
“ไม่เอาอะ มันดู กศน.ไป” อะไรของมันวะ กศน. มันคงเห็นเครื่องหมายคำถามบนหน้าผมมันก็เลยขยายความต่อ “คือมันดูไม่เจ๋งนะ” อ้อ! เข้าใจแหละ
“แล้วเอาไง?” ผมถามต่อ
“ปล่อยมันไปก่อน เพิ่งเจอกันวันแรกแล้วเข้าไปขอเบอร์เลยมันดูไม่ดี เดี๋ยวเขาจะหาว่าพีสนใจเขา”
“อ้าว! แล้วที่พูดนี้หมายความว่าไงครับ”
“ก็สนนนนนนนนนนนนนนน แต่เอาไว้ก่อน ทอดเวลาไปอีกนิดนึง” นายพีมันมาแปลกครับ เพราะปกติผมเคยได้ยินมาว่าถ้าเจอใครที่ถูกใจแล้วหละก็ให้รีบเข้าไปขอเบอร์เลยเพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกหรือเปล่าเลยต้องรีบขอเบอร์ อิอิ
“แล้วไม่กลัวชวดหรอ?”
“ไม่หรอก! เพราะพีว่ามันก็สนใจพีเหมือนกัน อิอิ” มันขยิบตาใส่ผมแล้วกระแทกไหล่จนผมเซไป ผมก็เลยดูหมอนั้นเต็มๆ ตาจากทางกระจก อืมนะ! เห็นเหล่ๆ มาทางนายพีหลายครั้งเหมือนกันครับ
.....ผมเดินไปใส่เสื้อผ้าแล้วยังนั่งรอนายพีอยู่หน้าล็อคเกอร์ ส่วนขานั้นเดินไปใส่เจลแต่งผมต่อที่หน้ากระจก และผมก็เห็นครับ....ไอ้หน้าตี๋นั้นมันไปยืนเป่าผมอยู่ข้างๆ นายพีครับ แว้กกกกกกก! ผมว่ามันต่อมาอ่อยนายพีแน่ กระจกตั้งเยอะไม่ไป ดันมายืนตรงนั้น แล้วดูดิ!! มันยืนชิดกันซะ ตูว่างานนี้มีเฮ ชัวร์!!!
แล้วก็เห็นลีลาการอ่อยของนายพีครับ มันก็เดินๆ วนไปวนมาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านั้นแหละ หมอนั้นก็เดินๆ ตามบ้างไม่ตามบ้าง เห็นได้ชัดว่าติดกับนายพีเข้าแล้ว ไม่รู้มันไปทำเข้าอีท่าไหน สักพักมันเดินมาหาผม
“ป๊ะ! ไปกันเหอะ”
ผมเลยเดินตามมันออกมา ส่วนนายตี๋นั้นก็เดินตามออกมา พอเห็นผมเดินคู่กับนายพี....หมอนั้นเลยเดินทิ้งห่างออกไปจนแยกออกจากกัน
“สำเร็จ!” อะไรของมันนะ “คอยดูนะคราวนี้พีได้เบอร์มันแน่” หมอนั้นอวดผมยิ้มๆ
“เออ ขอให้ได้ขอให้โดน” ผมอวยพรมันไปตามหน้าที่....เพื่อน....ที่ดี ว่ามะ?
............................................
-
:-[สนใจอยู่แต่ม่ายรู้จะสามัคได้ที่หน่ายและที่สำคัญกว่านั้นกลัวโดนสมุนเจ้ตืบเอาน่ะเก็บไว้น่ายจายก็พอ :impress2:
-
แผนนี้เรียกว่า "ยั่วให้หึง" นะค๊าบบ เจ๊ :m12:
ยอมๆไปเหอะ หนุกๆ :m11:
-
ตอนนี้แมทหายไปไหนอ่ะ เจ๊
-
เฮือกๆๆๆ เหนื่อยอะกว่าจะตามเรื่องอิเจ้
เจ้...เจ้.. น้องว่านะ มันคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้แล้วละ
เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันเรื่องธรรมดาของโลก ไม่มีใครไปห้ามมันได้หรอก
ทำวันนี้ที่เป็นอยู่ให้ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจว่าทำไมชั้นไม่ทำอย่างนั้น ชั้นไม่ทำอย่างนี้
ไม่มีอะไรสายเกินแก้ มันอยู่ที่ตัวเราจะแก้ไขมันหรือเปล่า
เป็นกำลังใจให้อิเจ้คนสวยของน้องเหมือนเดิม
:yeb:
ลป.
จองตั๋วกลับบ้านยัง
มีตั๋ว วันทูโกไปลงหาดใหญ่ 1500 เที่ยวเดียว
ถ้าลงนคร ก็ราคา 1350 เที่ยวเดียว
ถ้าจะเอาโทรมาแล้วกัน น้องจัดการให้
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
-
ชอบอ่ะ อ่านแล้วฮาดีชะมัด
อ่านไป ขำไป แผนการอันแยบยลในการอ่อยหนุ่มๆ เริ่ดดดดดดดดดดดดดดด คะ
ไม่เคยทำแบบนี้เลยนะเนี่ย ท่าทางน่าหนุก 55
รออ่านต่อนะเจ้ ยอมๆ ไปเหอะ :m4: :m4:
-
แผน "ยั่วให้หึง" เหรอ :m12:
เจ๊ค๊าบบบ อย่ายอมน้า ซ้อนแผนกลับเลยเจ้ :m4: :m4: หุหุ ลุ้น ๆ :m4: :m4:
-
:m12: :m12: มีแต่คนรู้ทันนายพีหลายคนเลยนะครับ แล้วอย่างนี้เจ๊สองจะแก้เกมยังไงดีล่ะครับ :m12: :m12:
แต่ว่าเจ๊ก็ไม่ได้สนนายพีไม่ใช่เหรอครับ :haun5: :haun5:
-
อะไรกันเคอะ เจ้ไม่เห็นรู้เรื่องอะไร แบบว่าใสซื่อ บริฉุด สุดๆ :m4:
.........................................
พอวันศุกร์ผมโทรหาน้องสุดา ก็น้องในเล้าเนี้ยหละครับ
“ไงสุดา ศุกร์นี้ไปไหนอะ?”
“ไม่รู้เหมือนกันพี่สอง แต่ก็อยากไปนะ เจ้ละไปไหน?”
“เจ้หรอ?....ก็คง อตก. ที่เดิมแหละ แล้วสุดาหละ”
“ไม่รู้ดิ! เอางี้....ถุงไปด้วยกะเจ้ดีกว่า เนอะๆ เจ้ไปร้านไหนอะ?”
“ก็คงร้านเดิมนั้นแหละ..คุณหญิงเต่าทอง....ร้านอื่นไม่ค่อยชอบไป”
“งั้นเดี๋ยวผมโทรหาพี่ปูมก่อนนะ แล้วเจอกันเจ้”
“เออๆ ชวนพวกนั้นไปกันให้หมดเลยนะ เอาให้ครบนะแล้วไงสามทุ่มพี่จะโทรหาสุดาอีกทีนะ บายครับ”
“ครับเจ้ แล้วเจอกัน”
ผมวางสายไปก่อนจะรับสายนายพีที่โทรเข้ามาทุกวันในช่วงนี้ ผมหละอยากรู้จังว่ามันจะโทรหาพี่แบงค์แฟนมันบ่อยเท่าที่โทรหาผมหรือเปล่านะ
“อืมมมมมมมมม ว่าไง?” ผมรับสายเนือยๆ พิกล
.........................................
.....พอสามทุ่ม ผมก็เตรียมพร้อมอยู่ที่หอพี่อัน ซึ่งมีพี่แบงค์สวยพร้อมอยู่แล้ว
“พี่อัน...วันนี้ตาซาลาเปาไส้ถั่วแดงไม่มีแหละ เห็นว่าต้องไปทำธุระกับเมียที่ไหนก็ไม่รู้”
“หรอ?” พี่อันที่กำลังกรีดขอบตาให้คมกริบด้วยอายลายเนอร์เนื้อดีหยุดชะงักมือลง แล้วค่อยๆ ลงมือกรีดใหม่
“แหม๋ เศร้าเชียวนะแก” พี่แบงค์เหน็บพี่อันไปดอกหนึ่งเมื่อเห็นท่าทางของพี่อัน “เอาเหอะนา เดี๋ยวฉันจะหาใหม่ให้แกเอง รับรองไม่น่าเบื่อหรอกนาวันนี้” พี่แบงค์ปลอบต่อ เพราะพี่อันเธอหมายมั่นปั้นมือมากเมื่อผมโทรไปบอกว่าวันนี้จะมีแก๊งเล้าเป็ดตามไปเที่ยวด้วยว่าเธอจะเคลมนายซาลาเปานั้น
ผมยังไม่ทันพูดอะไรโทรศัพท์ผมก็มีสายเข้า...น้องสุดานั้นเอง
“เจ้หรอ? ตอนนี้ผมถึงร้านแล้วนะ แต่ว่าไม่มีโต๊ะเลย”
“หรอๆ ไม่เป็นไร เด๋วเจ้จัดการให้แต่ว่าเข้าไปในร้านก่อนได้เลยไม่ต้องรอ แต่เด๋วเจ้ก็จะออกไปแล้ว”
“อืมๆ แล้วเจอกันนะครับเจ้” น้องสุดารับคำแล้ววางสายไป ผมเลยเร่งให้พระพี่นางทั้งสองรีบทรงเครื่องให้เสร็จแล้วย้ายตัวเองออกมาจากนิวาสสถานก่อนเดินลับหายไปในความมืดของราตรีเดือนดับอย่างคืนนี้....
.......พอมาถึงร้านตอนสามทุ่มครึ่ง (เร็วมะ?) ก็เจอน้องสุดา ยายปูมและ.... เอ๊ะ! นายซาลาเปาไส้ถั่วแดงนี่ หมอนั้นมาได้ไงฟะ ไหนว่าต้องไปทำธุระกะพันละเมีย แหม๋....ยืนยิ้มแต้ตามแบบฉบับเลยนะหมอนั้นอยู่ตรงกลุ่มของน้องสุดา ผมหันไปมองหน้าพี่อัน....โห หน้างี่บานปานใบบัวได้น้ำ อะไรมันจะขนาดนั้นวะพี่ตู
“เจ้ๆ พวกผมยังไม่ได้โต๊ะเลย” น้องสุดาเข้ามาโวยวายเอากับผมทันทีที่พวกผมทั้งสามเดินนวยนาดเข้าไปในร้าน เหล่าฝูงชนก็หันมามองพวกเราเป็นตาเดียว(รู้สึกไปเอง?)
“พี่แบงค์ลงมือ” ผมหันไปส่งโค๊ดลับกับพี่แบงค์ ส่วนเธอพยักหน้ารับสัญญาณก่อนหันไปหาเด็กเสิร์ฟที่กำลังจะเดินผ่านหน้าเธอไป
“น้องๆ จะสี่ทุ่มแล้ว(แม้จะยังห่างอีกหลายสิบนาที) ปล่อยโต๊ะให้พี่เถอะนะ” พี่แบงค์ดน้นลงไปเกาะแขนประจบเด็กคนนั้น ปากของเธออยู่ห่างจากใบหูของน้องเขาไม่กี่มิลฯ
“คะ....ครับ!” หนุ่มน้อยคนนั้นตอบเสียงสั่นๆ แล้วเดินไปหาโต๊ะให้พวกผม ส่วนผมก็เอาบ้าง เดินไปดูใบจองโต๊ะต่างๆ เพื่อดูชื่อคนจองและชื่อเด็กเสิร์ฟที่รับจอง โต๊ะไหนไม่คุ้นก็จัดการเลย
“น้องครับ พี่อยากได้โต๊ะตรงนี้ พี่ขอนะครับ นะๆๆๆๆ” ผมคว้าแขนของเด็กเสิร์ฟนายหนึ่งขึ้นมากุมเอาไว้แล้วส่งรอยยิ้มพิฆาตไปให้ ได้ผลครับ! หมอนั้น ยิ้มอายๆ (หรือว่างงๆ วะ ไม่แน่ใจ!) ก่อนเดินไปหยิบใบจองโต๊ะออก ผมเลยไปลากให้น้องสุดา ยัยปูม และตาซาลาเปามายืนจองโต๊ะเอาไว้ และหันไปสนใจพี่อันถามเธอว่าเธออยากได้โต๊ะตรงไหน ซึ่งเราจะมีมุมประจำอยู่แล้วครับ
แต่คราวนี้เธอมาแปลก เธอเดินไปประกบเด็กเสิร์ฟรายใหม่แล้วก้มลงกระซิบกระซาบอะไรก็ไม่รู้ เจ้าเด็กคนนั้นก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วก็ปล่อยโต๊ะให้เราซึ่งปรากฏว่าได้โต๊ะติดกันกับโต๊ะของน้องสุดา ทำเอาผมกะพี่แบงค์งงไปตามๆ กัน เพราะปกติแล้ว หน้าทีหาโต๊ะมันจะเป็นของมือหนึ่ง(พี่แบงค์) และมือสอง(ผม...นายสอง) ส่วนพี่อัน...ผู้ถือคติที่ว่า สวย เริ้ด เชิด คุณหนู เธอจะไม่ลดตัวลงทำเรื่องอะไรแบบนี้แน่ๆ เรื่องที่ต้องง้อขอความช่วยเหลือจากคนอื่นๆ
ก็สรุปว่าผมสามคนได้โต๊ะติดกันกับโต๊ะของน้องสุดา (ร้ายมะ? ไม่ได้จอง แถมไปก็ดึกแล้ว ยังสามารถหาโต๊ะติดกันได้ แถมทำเลดีด้วยนะเนี้ย เริ้ดมั๊กมาก)
......คืนนั้นผมหมดแก้วพรวดๆ ติดกันหลายที ก็ทางหนึ่งก็กลุ่มพี่สาวที่ผมจะต้องทำหน้าจุดประกายให้พวกเธอ(เมาเหล้า) ส่วนอีกทางก็เพื่อนๆ ในเล้า เลยต้องเอนเตอร์เทนทั้งสองด้าน สักพักน้องชินจัง (เพื่อนของน้องสุดา) ไอ้วุฒิ(เมทผม) ก็ตามมาสมทบ ส่วนรายที่สร้างความแปลกใจให้กับผม พี่แบงค์ พี่อันมากที่สุดคือ.....นายพี มันมายืนซ้อนหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือ สายตาที่เต็มไปด้วยความถามจากพี่แบงค์ที่มองมายังผมและนายพีสลับกันไปมานั้น มันทำให้ผมไม่สบายจัง วุ้ย! อะไรกันเนี้ย ผมไม่รู้เรื่องนะพี่ ตูเมาดีกว่า
พอผมเริ่มเมาจนเกือบจะหลุดจากวงโคจรแล้วพี่อันก็สะกิดผมกับพี่แบงค์ให้ดูเป้าหมายที่เธอจะพิชิต
“ตรงหกนาฬิกายะ” พี่อันว่างั้น ผมกับพี่แบงค์สบตากัน ก่อนพยักหน้าแล้วเริ่มปฏิบัติการ...พี่แบงค์เข้าเป็นทัพหน้าเพราะเธอสวยสุดครับ การที่คนสวยๆ เข้าไปคุยด้วยก็ไม่มีใครรังเกียจหรอก...ใช่ไหมครับ?
เป้าหมาย....มากันสองคนครับ พอพี่แบงค์แทรกซึมเข้าไปในข้าศึกได้แล้ว ผมจึงเข้าตีโอบโดยมุ่งเข้าไปโจมตีเพื่อนของเป้าหมาย ผมก็เข้าไปคุยๆ เลยครับโดยยืนแทรกระหว่าง....นิคและยอด(ชื่อของสองคนนั้น....ยอดนะเป็นเป้าหมายของพี่อันครับ)
พอผมเข้าไปแทรกได้แล้ว พี่แบงค์ก็ถอนตัวออกไปเปิดโอกาสให้พี่อันเข้าประกบนายยอด ส่วนผมก็มัวแต่ป้อนายนิคไปร้อยแปดพอหันไปทางพี่อัน โอ้โหครับ! ท่าโน้มกิ่งยอดเด็ดลูกมะม่วงสุก ของพี่อันถูกพี่แกนำเอามาใช้อีกแล้วครับ นายยอดที่อวบอัดก็ถูกพี่อันโน้มคอลงมากระซิบข้างหูอีกแล้ว
พอผมเห็นว่าพี่อันได้เบอร์นายยอดแล้วผมจึงถอนตัวออกมาจากนายนิคครับ แต่ท่านผู้อ่านทั้งหลายครับ....สติสัมปชัญญะของผมกำลังเลือนร่างเต็มที....ก่อนจะหายวับไปจากความรับรู้ของผม
.....ผมมาตื่นเอาอีกทีก็เกือบๆ เที่ยงของวันรุ่งขึ้นครับ เอ๋! ตูกลับมาที่ห้องได้ยังไงฟะ ผมจำอะไรไม่ได้เลยหลังจากที่ผมผละออกมาจากนายนิคแล้ว แต่ก็จำได้รางๆ ว่าผมร้องไห้กระซิกๆ อ้อนให้ตาซาลาเปาช่วยอะไรสักอย่างหนึ่งก่อนถูกลากขึ้นแท็กซี่ กำลังคิดทบทวนเหตุการณ์เพลินๆ แล้วจู่ๆ มือถือผมก็ทำงานขึ้นทันที
“ฮาโหลพี่สองหรอครับ”
“อืม ใครอะครับ?” ผมถามออกไปหลังจากงงอยู่นานว่าใครโทรมา เบอร์แปลกๆ เสียงก็ไม่คุ้นหูเลยแหะ
“ผมตั๊มเองครับ ที่คุยกันเมื่อคืนไง พี่สองจำไม่ได้หรอครับ น่าน้อยใจจัง ทีเมื่อคืนพี่สองยังมาจูบตั๊มแล้วก็จับก้นตั๊มด้วย จับแล้วก็ยกขึ้นเขย่าๆ พี่สองอะก๋ากั่นมาก” แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก “อะไรนะ เฮ้ย! จริงหรอ?”
“แล้วตั๊มจะโกหกพี่สองทำไมหละ เมาอะดิเมื่อคืนนะ”
“อืม.....นิดหน่อย”
“ไม่หน่อยหละ พี่สองเมามากเลยนะ แล้วเมื่อคืนพี่ก็ร้องไห้ด้วย”
“จริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง”
“จริงอะดิ! ก็พี่สองโดนเพื่อนพี่สองชกด้วยก่อนถูกลากขึ้นแท็กซี่ ตั๊มอะเป็นห๊วง....เป็นห่วง” เอาไรกันเนี้ย.....ทำไมตูไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย “พี่สองยังโทรมาบอกให้ตั๊มไปช่วยพี่สองเลย”
“หรอออออออ? เฮ้ย! ตั๊มๆ เด๋วแค่นี้ก่อนนะพอดีมีสายเข้านะ” ผมรีบสลับสายโดยไม่ได้ใส่ใจฟังเรื่องจากตั๊มเท่าไหร่นักก็เพราะน้องโฬมโทรเข้ามาครับ
“พี่สอง!! ฟื้นยัง?” เสียงเข้มมากเลยครับ
“ฟะ...ฟื้นแล้วคร้าบบบบบบบบบบบ” ผมพยายามไหล
“เมื่อคืนนะพี่สองเจ้าชู้มากเลยนะ”
“อะไรกันครับน้องโฬม พี่สองไม่รู้เรื่องเล้ยยยย พี่เมา”
“โหคนเรานะ หักในรายการเมาตลอด โฬมอายเพื่อนจะตาย เนี้ยดูดิ คอโฬมยังแดงอยู่เลย”
“ห๊า! แล้วทำไมคอแดง?”
“ก็พี่สองนะสิ มาดูดคอโฬมแล้วยังไปจูบคนอื่นต่อหน้าโฬมอีกด้วย”
“พี่ขอโทษคร้าบบบบบบบบบบบบ พี่สองเมา พี่สองจำไม่ได้”
“ไม่รู้! จำไว้เลยเรื่องนี้ไม่จบลงง่ายๆ แน่” น้องโฬมคาดทัณฑ์ผมไว้ก่อนว่างสายไป
“อะไรกันวะเนี้ย ตูจำไม่ได้”
ผมนอนทบทวนเรื่องราวสักพักก็ยังนึกไม่ออกเลยโทรไปหาน้องสุดาซึ่งก็ได้คำตอบมาทำนองเดียวกันกับสองสายแทรก ผมเมารั่วมาก ร่านอีกด้วย ใครเดินเข้ามาใกล้...ถ้าน่ารักๆ ผมคว้าหมด เล่นด้วยบ้าง ผลักมือผมออกบ้าง แถมผมยังไปจุ๊ฟกับใครก็ไม่รู้ที่ทางเดินหน้าห้องน้ำต่อหน้าต่อตาน้องสุดาด้วย แต่ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย
.....พอสายๆ ผมก็ใช้วิชาบาทาสะท้านโลกันย์ปลุกไอ้วุฒิให้ตื่นขึ้นไปซื้อข้าวมาให้ผมกิน
“เมื่อคืนนุเมามากมาย” วุฒิว่างั้น
“เออ” ผมไม่ค่อยจะแปลกใจมากนักเพราะจากสภาพห้องที่ผมตื่นขึ้นมาเจอ(เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าตังค์ กุญแจห้อง นาฬิกา สร้อย ฯลฯ กระจัดกระจายไปทั่ว)และเสียงยืนยันทั้งสามสายที่พร้อมใจกันพูดโดยพร้อมเพรียงกันก็ทำให้ผมยอมรับสภาพตัวเองแล้วครับ
“เมื่อคืนนุแรดมาก ไปกอดกับไอ้นั้นด้วย”
“ใคร?” ผมซัก
“ก็ไอ้พีไง! ไอ้ผมน่ะไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่เตรียมตัวไปเคลียร์เอากับพี่แบงค์เองเถอะ....คงยาว”
“จริ้ง!!!”
วุฒิไม่พูดอะไร....ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำแล้วออกจากห้องไป
-
เฮ้ยยยย ตอนนี้มันคุ้นๆ เหมือนโดนพาดพิง o21
อิเจ๊.................... นี่มันสดๆร้อนๆเลยนี่หว่า พ๋มม่ายเกี่ยวนะ แค่คืนนั้นแอบดูเจ๊จุ๊บกันเฉยๆ :m3: เขินแทนมากมาย
แต่ตอนท้ายมะรู้ เพราะหนีกลับก่อน
หลังจากอ่านตอนนี้ ก็พอรู้ล่ะ ใครเป็นใคร
เหอ เหอ นายซาลาเปา :laugh:
ว่าแต่ ไปกันอีกเหอะ หิวเหล้า :m9:
-
เห็นมั้ยเหล้าเข้าปากแล้วความใสซื่อบริสุทธิ์หมดไปจากร่างกลายเป็นนางแมวยั่วประสาทไปเลย :m4:
แล้วเจ้แบ็งค์จะทำยังไงหล่ะมาต่อด่วน o21
-
หุหุหุหุ
รายการแฉตอนดึก
ดำเนินรายการโดย เจ้สอง เอาเอง
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
ลป.
เจ้รายงานข่าวแบบเกาะติดเลยเน็อะ
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
-
นายซาลาเปา ใครหว่า..... น่าจะเป็น.... นะ ถ้าเดาไม่ผิด :m4: :m4:
เจ้เปลี่ยนแนวเรื่อง มาแนว แฉตอนดึกแล้วเหรอ :m14: :m14:
-
แฉคนอื่น หรือ ตัวเองหวา
:m7: :m7: :m7:
-
เปงงายล่ะโดนแฉกันถ้วนหน้าเยย คึคึ :m12:
แล้วงานน้องสุดาคราวหน้านี่ นายซาลาเปาก็ทำท่าจามะปายซะด้วยจิ หุหุ :m7:
-
:confuse: อะไรกันเหรอ?
......งึมงำๆๆ :try2: เอ่อ...... ใคร นายซาลาเปาหว่า?
:m7: เดินไป คิดปาย.....คายว๊า.......... :o9: หุหุ
-
มาแล้วครับ แหม๋! เดากันใหญ่เลยนะ นายซาลาเปาไส้ถั่วแดงนะ อิอิ ก็เดากันไป
ปล. ถ้าไม่สะดวกมีชื่อในเรื่องก็ PM มาบอกได้นะครับผม
................................................................
พอบ่ายวันอาทิตย์ ผมก็ไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่ห้องพี่อันซึ่งพี่แบงค์ก็อยุ่ที่นั้นด้วยเหมือนกัน ซื้อส้มตำมากินกันตามประสาพี่น้อง ตบท้ายด้วยหังเกาหลีไปอีกสองสามแผ่น เปรมอุราไป
'ติ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดๆๆๆๆๆๆ' เสียงมือถือของผมดังขึ้น
"ฮาโหล สองหรอครับ?" นายพีทักมาตามสาย
"เฮ้ย! เออ โทรมาทำไมวะ" ผมพยายามรี่เสียงคุยลงเพราะพี่แบงค์ก็นั่งอยู่ข้างๆ ผม
"ทำไมคุยเสียงเบาจังอะ? เย็นนี้จะไปสวดมนต์กันไหม?" มันถาม
"ไปดิ! หกโมงเจอกัน หน้าสวนสันติภาพนะ"
"ไม่เอาอะ! เดี๋ยวพีจะตามไปทีหลัง พวกสองไปกันก่อนได้เลย แล้วนี้สองอยู่ไหนอะ?"
"ห้องพี่อัน พี่แบงค์ก็อยู่ด้วย คุยไหม?"
"ไม่อะ" แล้วมันก็ชวนผมคุยไปเรื่อยเปื่อย ไอ้ผมจะวางสายก็เกรงใจมัน แต่จะคุยไปเรื่อยๆ คงไม่ดี เลยส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปหาพี่อัน แต่รายนั้นก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มแกนๆ มาให้ผมเท่านั้น
"เอาเป็นว่าเย็นนี้เจอกันนะ"
"ได้ๆ แล้วยังไงพีจะเอาหย้าไปให้สองดูให้หายคิดถึงนะ" เวรแล้ว! ใครคิดถึงแกกันฟะ? ผมเลยพยายามตัดบทและขอวางสายลงในที่สุด....แล้วห้องก็มีเพียงเสียงจากตัวละครในทีวี
"คุยไปเถอะ พี่ไม่ถือ" เสียงพี่แบงค์แหวกอากาศขึ้นมาทำร้ายความเงียบในห้อง ก่อนผมจะพยายามแสดงความบริสุทธิใจของตัวเองออกมาว่า
"น้องอยู่เฉยๆ นะพี่ มันโทรมาเอง" ก็จริงนิครับผมนอนเล่นของผมเฉยๆ มันก็โทรมา แล้วไอ้พีบ้านี่แฟนตัวเองก็มีดันไม่โทร อุตริโทรมาหาเรา แล้วโทรมาตอนไหนก็ไม่โทรนะ ดั้น...โทรมาตอนที่เราอยู่กับพี่แบงค์ด้วย
"เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่คนกลางว่าเขาจะเลือกใคร" พี่อันพูดเสริมขึ้นมาอีก
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรน้องมันนิ" พี่แบงค์สวนขึ้นทันควัน "ฉันรู้จักน้องของฉันดี"
ผมหละอึ้งไปกับประโยคนั้น มันหมายความว่าไงหรอพี่แบงค์ มันหมายความว่าพี่คิดว่าผมจะไม่มีทางแย่งแฟนของพี่แน่ๆ หรอ หรือหมายความว่าเชื่อในความบริสุทธิ์ใจของผม แต่พอผมได้ฟังคำจากปากพี่แบงค์แล้ว....ทำไมผมถึงได้รู้กดดันอยู่ลึกๆ ก็ไม่รู้
พอตกเย็น....เราสามคนก็ไปถึงที่วัดเรียบร้อย ความหม่นหมองข้องใจทั้งหลายก็พลันหายไปเสียสิ้น นี่เป็นเพราะอานุภาพแห่งพระบวรพุทธศาสนาหรือเปล่า เท่าทีที่ผมก้าวเท้าล่วงธรณีประตูเข้าเขตพุทธาวาส กระลมเย็นสบายไดพัดวูบเข้าปะทะตลอดใบหน้าและเรือนร่าง สัมผัสได้ถึงความ เยือกเย็น สบาย โปร่ง ด้วยเหตุนี้กระมังผมถือได้ชอบเข้าวัด (นอกจากเหตุผลที่ว่าวัดนี้มีหลวงพี่งามนักหนา)
เราสามคนคุยกันสนุกสนานจนพี่อันต้องปรามว่านี้เป็นเขตวัดนะ ให้สำรวมหน่อย พวกเราจึงเพลาๆ เสียงลง พอขึ้นไปถึงภายในพระอุโบสถ พรมแดงที่ปูลาดอยู่เต็มพื้นที่ก็ถูกจับจองด้วยหนังสือสวดมนต์บ้าง กระเป๋าบ้าง อยู่เกือบเต็มแล้ว แต่ก็ยังพอหาที่ว่างได้อยู่แถวๆ หน้าพระประธาน
เราสามคนจึงคลานเข้าไปนั่งเรียงหน้ากระดาน.....พี่แบงค์ พี่อัน และผม....โดยมีที่ว่างอยู่ทั้งฝั่งข้างๆ ผมและข้างๆ พี่แบงค์ ให้เลือกนั่งได้ วันนี้พี่แบงค์หยิบหนังสือสวดมนต์ไปเผื่อให้นายพีด้วย เพราะคาดว่านายพีคงจะไปนั่งจรงที่ว่างข้างพี่แบงค์ด้วยแน่นอน
สักพักผมก็นั่งคุยกับพี่อันไปเพลินๆ ก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งลงตรงที่ว่างด้านข้างผม พอหันไปดูก็เจอ....
"พี!!"
ผมอุทานหน้าตื่น ....พี่อันก็เหมือนกัน....พี่แกก็ทำหน้าไม่ถูกสักเท่าไหร่ เราสองคนมองหน้ากันก่อนหันไปทางพี่แบงค์.....รายนั้นนั่งหน้าเสียไปเลยครับ พี่แกตะลึงจ้องนายพีอยู่สักพัก ก่อนละสายตาแล้วหันไปทางอื่น มันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาตะหงิดๆ
"พี่อันมานานยัง?" นายพีชะโงกหน้าข้ามผมไปคุยกับพี่อัน โดยไม่สนใจจะทักทายพี่แบงค์มากนัก
"สักครู่แล้วหละ" พี่อันตอบไป ก่อนที่ทั้งสองคนนั้นจะคุยกันต่ออีกหน้าประโยค
ตลอดเวลาที่คุยกัน...แทนที่นายพีจะชะโงกหน้าออกไปคุยกับพี่อันอย่างที่พึงกระทำ แต่หมอนั้นกลับเลือกที่เอาเอาไหล่เบียดมาอิงทับกับอกผมซะงั้น ตอนแรกผมก็เฉยๆ เพราะไม่คิดอะไร แต่พอได้เห็นสายตาพี่อัน....ผมจึงต้องเอนหลีกไปด้านหลัง หมอนั้นเหลือบตามามองผมแวบนึงแล้วคุยกับพี่อันต่อ
ผมเหลียวไปมองพี่แบงค์....ดูเธอเศร้าๆ ลงไปยังไงชอบกล
.............................................
.....พอสวดมนต์เสร็จ พวกเราก็ไปนั่งทานข้าวกัน คราวนี้ผมรีบนั่งลงฝั่งเดียวกับพี่อัน...ไม่เปิดโอกาสให้นายพีมานั่งข้างๆ ผม แต่ที่ไหนได้ หมอนั้นดันเลือกที่จะหน้าฝั่งตรงข้ามประจันหน้ากับผมแทนเสียนี่ ส่วนพี่แบงค์...ต้องไปนั่งตรงข้ามพี่อัน ซึ่งผมสังเกตเห็นพี่สองคนนั้นแอบสื่อสารทางสายตากันด้วย
"พีอยากกินปลาทูอะ สองแกะให้กินหน่อยสิ" หมอนั้นบอกผม ทำให้ผมต้องเหลือบตาขึ้นจากจานข้าวมองหน้าคนพูดก่อนหันไปทางพี่แบงค์
"ให้พี่แบงค์แกะให้สิ ทำไม่เป็น" ผมตอบไปว่างั้นก่อนทำเป็นสาละวนกับจานข้าวตรงหน้าตัวเอง
"มา! เดี๋ยวแบงค์แกะให้ อ๊ะ! เอาไป" พี่แบงค์กระแทกช้อนใส่จานหมอนั้น แต่นายพีก็หัวเราะเฉย ไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งสิ้น
....พอตอนจะกลับนายพี่เข้ามาถามผมว่าจะกลับยังไงตอนที่เราสองคนเดินรั่งท้ายเมื่อพี่แบงค์กับพี่อันเดินนำหน้าไปโน้นแล้ว
"ก็กลับรถเมลล์พร้อมพี่อัน เพราะเดี๋ยวจะไปห้องพี่อันก่อน ทำไมหรอ?"
"เปล่าหรอก พีนึกว่าสองจะกลับเลยนะ ก็เลยถามเพราะว่าจะได้กลับพร้อมกัน"
"แล้วแกจะมากลับพร้อมฉันทำไม แกไม่ได้อยู่หอแถวเดียวกับฉันนิ"
"ทำไมอะ? ถามไม่ได้หรือไง" นายพีทำหน้ามุ่ยแล้วก็เร่งเดินตามไปสมทบกับพี่แบงค์และพี่อัน พอผมไปถึง
"กลับแท็กซี่ดีกว่า เพราะว่าพีจะกลับกับพวกเราด้วย" พี่อันเสนอ
อะไรของมันเนี้ย.... ไอ้บ้าพี
................................................
.....พอถึงหอพี่อัน เราสี่คนก็นอนเอกเขนกกองกันอยู่ตรงนั้นจนละครหลังข่าวจบ ผมก็ได้เวลากลับห้อง
"พีกลับด้วยสิ กลับพร้อมกันนะสอง เดี๋ยวรอพีแป๊บ" หมอนั้นพูดแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้ผมเผชิญสายตามีคำถามจากพระพี่นางทั้งสอง.....ซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหน้าเท่านั้น
......พอผมและนายพีเดินลงมาด้วยกันจนถึงซอยที่เราจะต้องแยกกันไป
"พรุ่งนี้เจอกันที่ฟิตเนสนะ" นายพีกำชับผมส่งท้าย
"อืม"
"เวลาเดิมนะ แต่ไม่แน่ พีอาจจะเลื่อนเวลาขึ้นมาอีกหน่อยก็ได้ แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า แต่ยังไงก็จะพยายามนะ"
แล้วจะมาบอกตูทำไมเนี้ย!?
-
เสน่ห์แรงจริงจริ๊งงงง คนเรา :m12:
ว่าแต่อยากเห็นเจ้จูบอย่างดูดดื่มจังอ่า อยากเขิน อิอิ :-[ :-[
แล้วทำไมต้องตั้งชื่อตาซาลาเปาว่าซาลาเปาอะ มีเหตุผลปะ 555
รออ่านต่อนะเจ้ หนุกดี ได้เจือกเรื่องชาวบ้าน :m3: :m3: :m3:
-
จะดีใจกะเจ้หรือว่าเสียใจแทนเจ้ดีเนี่ย นายพีเริ่มรุกหนักซะแล้วสิ :m14:
-
หุหุ สรุปว่างานนี้ เด็กมันยั่ว ใช่มะ :m4: :m4: :m4:
-
เชียร์ แมท เท่านั้น เจ้......
นายพี....มันไม่มีมารยาท ชอบเรียกเรทติ้ง
ชิส์ :angry2:
-
นายพีรุกเจ๊หนักขนาดนี้ จะทำให้พี่น้องเค้าแตกกันมั้ยนะ
แต่เจ๊ทนได้หรือ นายพีให้ท่าซะขนาดนั้นน่ะ อิอิ :m11:
-
มะได้เข้ามาหลายวัน คิดถึงเจ้สุดๆๆ
เจ้ ช่างกล้าหาญ บุกวัดกลางวันแสกๆๆ มะร้อนเหรอเจ้
อิอิ เค้าเปนห่วงนะ แถมไปเหล่พระอีก
ปล.เค้าล้อเร่นนะ อย่าเครียดเด๋วแก่
เพราะรักดอกจึงหยอกเล่น
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
วู้.................. :m11:
อิเจ๊เสน่ห์แรงจิงๆ หุ หุ :m12:
ไปทำอะไรให้นายพีติดใจได้ขนาดนี้เนี่ย อิอิ o3
-
เสน่ห์แรงจริงจริ๊งงงง คนเรา :m12:
ว่าแต่อยากเห็นเจ้จูบอย่างดูดดื่มจังอ่า อยากเขิน อิอิ :-[ :-[
แล้วทำไมต้องตั้งชื่อตาซาลาเปาว่าซาลาเปาอะ มีเหตุผลปะ 555
รออ่านต่อนะเจ้ หนุกดี ได้เจือกเรื่องชาวบ้าน :m3: :m3: :m3:
เห็นด้วยกะหนูพิม
แต่สงสัยว่า ทำไมต้องนายซาลาเปาใส้ถั่วแดง ใส้ถั่วดำไม่ได้เหรออิเจ้
-
:m13: :m13: เจ๊ครับ มาเล่าต่อไวๆซิครับ อยากรู้ว่าตกลง3คนเนี่ยะใครบ้างอ่ะ :m4: :m4:
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
นายพีมันบุกไปกระแซะผมถึงที่ในโบสถ์วัดสุทัศน์ แถมยังตามผมกลับไปที่ห้องพี่อันด้วย ปิดท้ายด้วยการชวนผมไปฟิตเนสตามเคยในวันจันทร์ที่จะถึงนี้
.............................
แล้ววันจันทร์ก็มาถึงครับ เหตุการณ์ต่างๆ ก็ผ่านไปเหมือนเดิม ต่างไปก็ตรงที่ผมไม่ได้ไปฟิตเนสคร้าบ อิอิ เหนื่อยจะแย่ เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่ได้หยุดพักเลย วันนี้ก็เลยขอเกเรหน่อย ปล่อยให้นายพีมันไปเล่นคนเดียว
“สองอะ!” มันชอบเรียกผมอย่างนี้เสมอหละครับ “ทำไมวันนี้ไม่มา? ปล่อยให้พีไปเล่นคนเดียว”
“ก็มันเหนื่อยอะ เลยขอหยุดวันนึง”
“หน่อยแนะ ให้มันได้อย่างงี้สิคนเรา ถ้าอย่างนั้นวันพุธนี้สองต้องมานะ แล้วก็ต้องตามใจพีด้วย”
“ตามใจอะไรของแกวะ เออๆ เอาเหอะ แล้วไงวันพุธนี้เจอกันตอนทุ่มนึงนะ”
“ได้ๆ แล้วเจอกัน”
ผมวางสายนายพีไปแล้วก็นอนดูซีรี่ย์เกาหลีสบายเฉิบต่อ อิอิ :m4:
...ไวเหมือนโกหกวันนี้ก็เป็นวันพุธแล้วครับ บ่ายนี้ผมมีเรียนสัมมนาเลยต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อย แต่ขอแอบเซทผมเปรี้ยวๆ หน่อยนะครับ ไม่ได้ๆ ผมต้องรักษา concept เก๋? เปรี้ยว แรง เอาไว้ พลาดไม่ได้ :m13:
พอตอนบ่ายก็เข้าเรียนตามปกติ ไม่สิ! วันนี้เข้าเร็วกว่าทุกครั้ง (ปกติมักเข้าสายไปห้านาทีครับ อิอิ ไม่ดีๆ ห้ามเอาเป็นตัวอย่าง) เลยมีโอกาสเดินขึ้นไปนั่งตระหง่านวางท่าสวยอยู่ด้านหลังห้อง(ซึ่งถ้ามาสายต้องนั่งหน้าๆ แถวเดียวกับอาจารย์) แต่คราวนี้คงแอบงีบได้โดยที่ไม่ระคายเคืองนัยน์ตาของอาจารย์มากนัก คงไม่โดนว่าหรอกเนอะ?
พอนั่งอ่านบทคัดย่อของการสัมมนาในวันนี้ไปได้สักพัก ก็รู้สึกว่าเหมือนจะมีคนมาหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะว่าผมเป็นปีแก่ๆ แล้วครับ เรียกว่าแก่สุดเลยก็ได้ มันไม่ใช่หน้าที่ของรุ่นพี่ที่จะไปทักรุ่นน้อง น้องนั้นแหละที่ต้องทักทายพี่ ซึ่งเป็นธรรมเนียมของมหาลัยนี้ที่เรามักจะยกมือสวัสดีตามมารยาทแบบไทยๆ กันเสมอเมื่อเราเจอหน้ากันในหมู่รุ่นพี่รุ่นน้อง
ไอ้หมอนี้มันไม่ยักกะทักทายผมแหะ (ที่รู้ว่าเป็นผู้ชายเพราะผมแอบมองรองเท้าและชายกางเกงมันครับ)
ช่างศีรษะมันปะไร เด็กไม่มีสัมมาคาราวะ คนเราถูกสอนมาไม่เหมือนกันยกแสดงกิริยาต่างกัน ผมไม่ถือสาหรอกครับ นานาจิตตัง ไม่อยากจะว่ากล่าวตักเตือนเพราะเดียวจะหาว่าเราเจ้ายศเจ้าอย่าง ถือรุ่นถือศักดิ์ เด๋วโดนสวนว่า ‘แก่กว่าแล้วไง?’ อาจจะเป๋อไปได้ ปล่อยให้สังคมลงโทษมันเองดีกว่า อิอิ
พออ่านเสร็จก็ได้ฤกษ์เงยหน้าอันสวยงาม(ตามความเข้าใจของตัวเองนะ)ขึ้นสักที ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ทั่วทั้งห้องอย่างช้าๆ ประมาณว่าสามารถสบตาและโปรยยิ้มอย่างเก๋ไก๋ให้กับทุกๆ คนได้ จนมาหยุดลงที่อีตาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไหนขอดูหนังหน้าหน่อยสิ!
:o
“โครม!!!”
ผมสะดุ้งตกเก้าอี้ คนอื่นๆ ทั้งหมดหันมามองเป็นตาเดียวกัน ผมงี้อ๊ายอาย :m8:
“อ้าว เป็นไงมากเปล่าครับพี่?” ไอ้ตัวต้นเหตุมันหันมาถามผมยิ้มๆ แล้วทำท่าจะลุกขึ้นมาช่วย
“มะ...ไม่ต้อง ลุกเองได้” ผมกุลีกุจอตอบแล้วพยายามลุกขึ้นอย่างยักแย่ยักยัน อารามรีบๆ อะไร มันก็ช่างดูไม่เป็นใจซะเหลือเกิน
“มา! ให้ผมช่วยดีกว่าครับ” หมอนั้นยืนมือมาให้ผมจับ พวกรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมทั้งอาจารย์บางท่านที่เข้ามาแล้วแซวผมกันใหญ่ ผมหละแทบจะแทรกแผ่นไม้กระดานปูพื้นหนีไปซะจริงๆ เลยเชียว
“เอาหละ! อย่ามั่วนั่งเหม่อหรือหลับในจนตกเก้าอี้นะ” เสียงหัวเราะคิกคักดังลั่นห้องเชียว อึ่ม! ฝากไว้ก่อนนะครับอาจารย์ “อ้าว! เริ่มสัมมนาได้แล้ว เชิญ!!”
ไฟในห้องถูกหรี่ลงเหลือเพียงแสงสลัวๆ นิสิตที่เป็นผู้ให้สัมมนาก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป ส่วนผมก็หลับไปฟังไป(เจริญหละ!) จริงๆ ก็ไม่ได้หลับจริงๆ หรอก สาเหตุก็มาจากไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันนั้นแหละ
‘ยากจัง!! ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย’ กระดาษแผ่นหนังถูกส่งมาจากคนที่นั่งอยู่ฝังซ้ายมือผม ผมอ่านแล้วได้แต่ทำเฉยๆ เงียบครับเงียบ
‘ปวดก้นหรอ?’ มันส่งแผ่นที่สองมาอีก ตอนนี้ชักเริ่มมีอารมณ์นิดๆ
‘วันนี้แต่งตัวน่ารัก’ แผ่นที่สามคับแผ่นที่สาม
‘แต่โบ๊ะแป้งหนาไปหน่อยนะ :P’ จี๊ดเลยครับจี๊ด จะว่าอะไรก็ว่าได้แต่อย่ามาสะกิดเรื่องไม่สวย อันนี้ถือ....ก็เลยมีน้ำโหครับคราวนี้
ผมหันไปมองหน้ามันพร้อมส่งสายตาพิฆาตห้าร้อยล้านโวลต์ไปให้แต่มันดันยิ้มรับซะงั้น! ตกลงมันจะมาไม้ไหนฟะเนี้ย?
ผมเลยเลือกที่จะ(แกล้ง)หลับเพื่อหนีมันจนจบคลาส ไฟก็ suddenly สว่างขึ้น ผมจึงต้องตื่นจากนิทรารมย์มาเผชิญโลกแหล่งความจริง
ผมได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม....ก่อนเจ้าของเสียงจะเดินขึ้นมาหาหมอนั้น ผมก็เลยถือโอกาสนี้ชิ่งหนีมันไปซะเลย 555 เห็นนะว่าเมื่อกี้แกทำท่าจะอ้าปากคุยกับฉัน แต่ขอโทษ คนสวยเขาต้องรีบไปเคอะ อิอิ
.......................................................
......ผมเดินลัดเลาะมาทางใต้อาคารหอสมุดคณะและต้องผ่านดงเหล่าเฟรซชี่ปีหนึ่งทั้งหลายซึ่งเป็นอะไรที่ทำร้ายจิตใจป้าแก่ๆ อย่างผมยิ่งนัก ไม่ได้การหละ! เราจะต้องรีบเร่งสปีดโกยอ้าวให้ผ่านพ้นภาพบาดตาบาดใจพวกนี้ไปเร็วๆ แอร๊ยยยยยยยยยยยส์ อิจฉาหนังหน้าใสๆ ของเด็กปีหนึ่งคร้า....
“พี่ครับๆ ของหล่นครับ” เสียงหนึ่งเรียกดังขึ้นมาจากข้างหลัง....ชะงักฝ่าเท้าของผมที่กำลังจะก้าวทะยานออกไป
ผมหันกลับไปทันทีตามสัญชาตญานของความงกเสียดายของ มือหนึ่งก็ตะปบคอเสื้อที่แบะกระดุมบนเอาไว้หนึ่งเม็ดเพื่อความ sexy (แต่ความจริงคือ อึดอัด เพราะเสื้อมันรัดนมเว้ย!) ลมวูบหนึ่งพัดผ่านเข้ามา....เส้นผมของผมพลิ้วปลิวไหวไปตามสายลมนั่น แสงสะท้อนจากกระจกรถที่จอดอยู่ข้างทางส่องให้หน้าผมสว่างกระจ่างใสเหมือนนางเอกในละครเกาหลี
“ครับ?!” ผมอุทานไปเบาๆ เมื่อหันกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงพร้อมแอ๊บแบ๊วไปเล็กน้อยเพื่อความสวยงามมากยิ่งขึ้น แต่พอหันไปเจอคนที่เรียกผมเมื่อกี้เท่านั้นแหละครับพี่น้อง มันมาอีกแล้ว...... เอ๋อแด๊กเลยครับผม
“จะรีบเดินไปไหน?” เจ้าของเสียงเดินเข้ามาประชิดตัวผมแล้วลากผมที่กำลังงงจัดเข้าไปในซอกระหว่างท้ายรถตู้สองคัน
“อะๆ...อะๆๆ...อะไรกัน” ผมพูดติดอ่างเพราะยังงงไม่หาย
“สัปดาห์ก่อนก็ไม่ทักกัน พอมาวันนี้ยังรีบชิ่งหนีออกมาอีก ตัวจะแกล้งหนีหน้าเค้าไปถึงไหน?”....ไอ้แมทครับพี่น้อง มันฟอร์มทำมาผมบอกว่าของหล่นแต่ที่ไหนได้มันจะให้ผมหยุดคุยกับมันนั้นเอง
“อะไรของแก?!” ผมเริ่มได้สติ “หนีเหนอที่ไหนกั๊น? ไม่มี๊!” ต้องปฏิเสธปากแข็งไว้ก่อนใช่ไหมครับ
“แล้วอย่างงี้มันเรียกว่าอะไร?” มือมันยังกุมข้อมือผมไว้แน่น แถมเริ่มจะออกแรงบีบมากขึ้นแล้วสิ “จะรีบไปไหน?” มันยังถามเรื่องเดิมอีก...ไม่พัฒนาเล้ย!
“เปล๊า! พอดีเด๋วมีเรียนต่อ”
“มีที่ไหน? ไม่ต้องโกหกเลย รีบไปเก็บของแล้วลงมาเจอที่หน้าตึก xxx ห้ามมีลูกเล่น เข้าใจมั๊ย?” มันเล่นพูดสำนวนนิยายเชยๆ ผมหรอไหนเลยจะกล้าขัดขืน เลยรีบขึ้นไปเก็บของที่โต๊ะบนตึกแล้ววิ่งแจ้นมาเจอมันที่ยืนทำหน้าหล่อรออยู่ด้านล่าง
“ไป!!” มันสั่งสั้นๆ เมื่อผมลงมายืนหอบอยู่ข้างๆ “เอาของมานี่สิ” มันสั่งอีก ผมก็ได้แต่ทำตาม ปล่อยให้มันถือของของผมไป อยากทำตัวเป็นพระเอกหนังดีนัก ชิส์
-
:confuse: แมทมาได้งายอ่ะเจ๊ เค้าเรียนที่เดียวกะเจ๊ด้วยเหรออออ :m7:
-
เนื่องจากเป็นกระเทยโสด ไม่มีลูกกวนตัว มีผัวกวนใจเลยลงให้สองตอนรวดนะเคอะ สมมนาคุณแก่ แฟนๆ ทุกคนเคอะ :m3:
................................................
..... “กินร้านนี่แล้วกันเนอะ?” มันพาผมมาหยุดลงที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างแถวมหาลัย แล้วเดินนำหน้าไปหย่อนก้นแหมะลงตรงโต๊ะตัวในสุดของร้าน “ตัวจะกินไร....สั่งสิ” มันเสือกเมนูอาหารมาตรงหน้าผมแต่ปากมันก็สั่งรายการอาหารฉอดๆๆๆ ผมก็เลยนั่งเฉยๆ ไปก็เท่านั้นเอง
“มาเรียนต่อที่นี่หรอ?” ผมถามแมทเมื่อพนักงานรับรายการอาหารเดินจากไป
“อืม....อยากจบโทนะ”
“ทำไมไม่ไปเรียนที่ม.เกษตร? ที่นั้นน่าจะดีกว่าที่นี่นะ” ผมพูดตามความเข้าใจที่มีอยู่
“ก็กะว่าจะไป แต่บังเอิญว่าสอบได้ที่นี้ก่อน” อุ้ย! เหตุผลเหมือนเราเลย..... เราสองคนนั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง....แมทก็ยังคงเหมือนเดิม เช็ดจานเช็ดช้อนให้ผม ยื่นกระดาษทิชชู่มาให้แล้วชี้ๆ ไปที่หัวเหม่งมันเยิ้มของผม.....การเอาใจใส่แบบเดิมๆ ที่ผมเคยได้รับและประทับใจ...เริ่มทำหน้าที่ของมันอีกครั้งหนึ่ง
“ทำไมไม่โทรมาหาเค้าเลยหลังจากวันนั้น” แมทถาม
“พอดีเปลี่ยนเครื่องแล้วเบอร์มันหายนะ”
“โกหก!” เออ...รู้ได้ไงฟะ “เดือนก่อนตัวยังยิงเบอร์ไปหาเค้าอยู่เลย” มันเถียง
“ไม่ได้ยิง จะโทรหาแต่ว่าเปลี่ยนใจ....ไม่โทรดีกว่า” ผมตอบเสียงอ่อยๆ เพราะตอนนั้นดูหนังเรื่องหนึ่งแล้วคิดถึงแมทมันขึ้นมาจับใจเลยกะว่าจะกดดูว่ามันเปลี่ยนเบอร์ไปแล้วหรือยัง แต่ปรากฏว่า...ยังมีสัญญานตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกอยู่....แสดงว่ามันยังใช้เบอร์เดิม
“แสดงว่าเบอร์ไม่หาย?” มันถามต่อ
“อืม...”
“โกรธ?”
“หึ!”
“งอน?”
“เปล่า!”
“ไม่คิดถึงกันเลยใช่ไหม?”
ผมเงยหน้าขึ้นสบตามัน....มันจะถามผมทำไมด้วยประโยคเมื่อกี้?....เพื่ออะไรหรอวะแมท?
“เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะ!” ผมตอบไปอีกเรื่องหนึ่ง
“แล้วนี่ตัวเอาอะไรมามหาลัยเยอะแยะ?” มัยตบๆ ลงไปบนกระเป๋าของผมที่วางอยู่ข้างมัน...กันผมหนีหรือไง?
“เสื้อผ้ากับรองเท้าจะเอาไปเปลี่ยนตอนเล่นฟิตเนส”
“เล่นที่ไหนอะ” มันชะโงกหน้าเข้ามาถาม
“พารากอน”
“กับใคร?”
“เพื่อน”
“คนไหน?”
“ส่วนตัวนะเรื่องนี้” ผมตอบเพื่อหยุดการซักไซ้ของมัน ซึ่งก็ได้ผลครับ...มันเงียบไปจนกระทั้งอาหารมาเสิร์ฟ เราสองคนลงมือทานกันอย่างเงียบๆ....เช่นเคย...จานของผมมีอาหารที่แมทตักมาใส่ให้ไม่ขาด...อย่าทำอย่างนี้อีกเลยวะแมท...มันไม่ดีหรอก ผมได้แต่คิดในใจ
“ไปเดินเล่นกันก่อนสิ” แมทพูดขึ้น....เป็นประโยคแรกและประโยคสุดท้ายก่อนที่เราจะเดินออกจากร้านจนแยกจากกันเมื่อขอตัวเข้าฟิตเนส
...................................................
..... 2 ทุ่มแล้วครับ ไอ้บ้าพีมันยังไม่โผล่หน้ามาเลย แต่ก็ดีครับ ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ....ผมเลือกที่จะเข้าคลาสบอดีบาลานซ์-คลาสโปรดของผม มันคงจะทำให้ผมสลัดเรื่องชวนปวดหัวบางอย่างที่กำลังรุมเร้าผมอยู่ออกไปได้ ซึ่งในช่วงท้ายๆ เขาจะหรี่ไฟลงเพื่อทำสมาธิฟื้นฟูพลังและร่างกาย
ท่ามกลางแสงไฟสลัวและเสียงเพลงที่เปิดคลออย่างแผ่วเบา ไอเย็นจากช่องเครื่องปรับอากาศไหลรินลงกระทบผิวหน้าและร่างกาย ผมพยายามรวบรุมสมาธิตามเสียงชักนำของครูที่พูดอยู่บนเวทีหน้าคลาส ภาพบางอย่างกลับเด่นชัดขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดในดวงตาผม
ร่างสูงๆ เจ้าของผมยาวระบ่าที่ถูกรวบเอาไว้ด้านหลังก้าวไปข้างหน้า นานๆ ครั้งจะหยุดคอยและหันมาดูผมที่เดินอ้อยสร้อยอยู่ด้านหลัง หน้ามันยังดูดีเหมือนเคยในสไตล์ของมัน ลุคมันดูแปลกๆ ขัดตาผมอยู่ไม่น้อยนะกับการที่คนที่แต่งตัวเซอร์มาตลอดจะแอ๊บเรียบร้อยอย่างนี้ แต่ก็ดูดีนะ
เกือบๆ สามปีกว่าที่เราไม่เจอกัน....มันหายไปอยู่ไหนมานะ? จะมีใครมาทำให้มันเสียใจอย่างที่ผมเคยทำมันหรือเปล่า? มันจะกินอยู่ยังไง...ลำบากมากไหมน้อ...จะกันดาลเหมือนโรงงานที่มันเคยไปฝึกงานตอนนั้นไหมนะ? และอีกมากมายหลายคำถามผุดขึ้นมาเมื่อผมมองตามแผ่นหลังกว้างๆ ที่โยกไหวอยู่เบื้องหน้า
จริงอยู่...ที่จะมีผู้คนมากมายเดินกันพลุกพล่านในห้างตอนเย็นๆ แบบนี้ แต่แผ่นหลังของมันก็ไม่เคยคาดไปจากสายตาของผมแม้สักเสี้ยววินาทีเลย...แผ่นหลังที่ผมปรารถนาเหลือเกินที่จะก้มซบลงในยามที่เหนื่อยหล้าจากเรื่องต่างๆ ในห้วงเวลาที่ผ่านมา
มันหันมายิ้มให้ผม ยื่นส่งมือมาให้....ให้ผมจับหรอ?...ผมยิ้มรับ หากแต่ผมเลือกที่จะเก็บมือของตัวเองไว้ด้านหลังแล้วก้าวพาตัวเองเร่งขึ้นตามให้ทันมัน มันส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วออกเดินต่อก่อนไปหยุดยืนอ่านแผ่นพับแจกฟรีตรงรั่วกั้นกลางห้าง (มันยังชอบหยิบแผ่นพับเหมือนเดิมครับ)
ผมแอบชำเลืองมองเสี้ยวหน้ามันอีกรอบ....ขนตามันงอนยาวจริงๆ ซึ่งผมนั้นเป็นพวกแพ้ผู้ชายตาสวยๆ ขนตามันยาว ดกดำสนิทที่ผมเคยอิจฉาและมีความคิดจะไปนอนให้เขาต่อขนตาให้ที่สยาม แต่ก็ล้มเลิกความคิดนี้ไปเพราะไม่อยากเสียตังค์ อิอิ
‘มองอะไร?’ มันหันมาถามผม
‘เปล่า! ยังชอบอ่านแผ่นพับแจกฟรีเหมือนเดิมเลยนะ’
‘อืม...อะไรๆ ก็ยังเหมือนเดินหลายๆ อย่าง’ มันตอบพร้อมส่งสายตามาให้ ผมก็ไม่โง่นะ...แปลออกว่ามันมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น รักหรอ? ผมแสร้งหันหน้าไปทอดมองผู้คนที่เดินอยู่ด้านล่างแทน
‘มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอก แก้วร้าว....ใครจะต่อมันได้เหมือนเดิม’
‘มันไม่เคยร้าวเลย’ มันยิ้ม
‘ตามใจ’ ผมออกเดินมาจากตรงนั้น
..... “เอาละครับลืมตาได้” เสียงครูดังมาจากหน้าห้องเรียกผมกลับมาจากภวังค์ลึก ผมเดินลงมาตรงส่วนที่เป็นฟรีเวต มีไอ้บ้าคนหนึ่งครับมันยืนยิ้มแป้นแร้นต้อนรับผมอยู่
“โทษทีสอง พอดีงานยุ่งมาก...พีเลยมาสาย” มันแก้ตัวมาว่างั้น
“เรื่องของแก!” สรรพนามแปรเปลี่ยนไปตามแรงอารมณ์ครับ
“อย่าโกรธพีเลยน้า มาเร็ว! เราไปวิ่งกัน” มันเดินพุ่งเข้ามาเกาะแขนปะเราะเอาใจ
“ไม่! แกไปคนเดียวเลย ฉันจะไปเล่นอย่างอื่น”
“ได้ๆ แต่วันนี้สองรอพีด้วยนะ ห้ามกลับก่อนนะครับ” แหม่ๆ มีครับลงท้ายด้วยวุ้ย
“เออๆ แล้วก็ปล่อยสักทีสิ..แขนนะ” ผมเหล่สายตาไปที่แขน....มืออุ่นๆ ของมันกำอยู่รอบต้นแขนผม มันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่นะ
“งั้นพีไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะมาหา” แล้วมันก็วิ่งจู๊ดๆ ไปตรงลู่วิ่งเลยครับ
-
:เฮ้อ: เฮ้อ.. พี มาสายอีกตามเคย เสียคะแนนโม๊ดดดดดดด :seng2ped:
-
เอาใจป้าแน๋ว คนนอนดึก เอาตอนที่สามต่อเลยนะเคอะ
แบบว่า บ้าพลัง :m11:
.......................................................
.....ตลอดเวลาที่ผมเล่นอุปกรณ์อยู่ นายพีก็เดินเข้ามาแกล้งผมโดยการ เหยียบเท้าเบาๆ บ้างหละ จี้เอวบ้างหละ จิ้มแก้มจิ้มหน้าบ้างหละ ผมต้องคอยตีหน้ายักษ์ใส่มันอยู่เลย พอเห็นผมตีหน้ายักษ์ใส่...แทนที่จะสลดกลับยิ้มดีใจซะนี่ ท่าทางมันจะบ้าไปแล้วเนอะ ว่ามะ? จนกระทั่ง
“เฮ้ยพี! สองจะกลับแล้วนะ สามทุ่มแล้ว” ผมเดินไปบอกมันเมื่อเล่นอุปกรณ์ครบแล้ว
“อ้าว! อะไรอะสอง ไหนว่าจะรอกลับพร้อมพีไง? นะๆๆๆๆ รอพีด้วย เดี๋ยวเราออกไปหาอะไรกินด้วยกัน รอพีด้วยนะ” มันตีหน้าเศร้าใส่ผม
“เออๆๆๆ ก็ได้”
“สองเล่นเสร็จแล้วหรอ? งั้นสองมาเซฟให้พีหน่อยนะๆๆๆๆ พีจะเล่นยกบาร์” มันลากมือผมมาที่อุปกรณ์ ดีนะที่ตอนนี้คนบางตาลงมากแล้ว ไม่งั้นผมคงอายเขาแย่ที่ต้องมาเดินจูงมือกับผู้ชายอีกคนในฟิตเนสแบบนี้ แต่ผมก็ไม่ยักกะสะบัดมือออกจากมันนะครับ แรดเนอะ? แต่อีตอนที่ต้องยืนกางขาคล่อมหัวเซฟให้มันนะจิ เขินจังเลยวุ้ย! :m3:
..... “อาบน้ำกัน” มันชวนผมเมื่อเราสองคนเดินเข้าไปในห้องล็อคเกอร์เปลี่ยนเสื้อผ้า
“เฮ้ย! อะไรของแก”
“บ้าแล้วสอง พีไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น พีหมายถึงเดินไปอาบน้ำพร้อมกัน”
“งั้นก็แล้วไป นึกว่า....”
“สองอะ ไม่ไหวเลย ทะลึ่งอะ” มันยังมีหน้ามาส่ายหน้าใส่ผมก่อนเดินนำไปอาบน้ำ
“ไอ้บ้าเอ้ย!” ผมพึมพำเบาๆ
.... “กินไรดีอะสอง? พีหิวจัง วันหลังสองซื้อขนมบ้าบิ่นหรืออะไรก็ได้แถวหน้ามหาลัยติดมือมาให้พีด้วยดิ พีจะได้กินก่อนเล่น”
“มากไปเปล่าแก อันนั้นมันหน้าทีของแฟนทำให้กันแล้วมั่ง”
“จริงหรอ? พีไม่เห็นรู้สึกหรือคิดแบบนั้นเลย สองคิดมากไปเปล่า?”
“เออๆ ตูผิด แล้วตกลงกินไรเนี้ยะ?” ผมถามมันตอนเราเดินลงบันไดจากสถานีรถไฟฟ้าที่อนุสาวรีย์ชัยฯมาข้างล่าง
“ข้าวมันไก่มะ? ไม่เอาๆ ข้าวขาหมูดีกว่าหรือก๊วยจั๊บดี” มันนำเสนอเมนูที่เปิดขายอยู่แถวนั้นอย่างระริกระรี้น่าสงสัยมาก และหากจะมีใครสักคนมองมาที่ผมและนายพี....ภาพที่เห็นคงจะมีคนตีหมายความว่าอะไรสักอย่างหนึ่งแน่ๆ เพราะมือนายพีมันโอบอยู่บนไหล่ของผมมาตลอดทางเลยครับ
“ข้าวหมูกรอบแล้วกัน แล้วค่อยสั่งเกาเหลาก๊วยจั๊บมาซดน้ำ”
“โอเคครับ” มันยิ้มระรื่นมากๆ เมื่อเรานั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน บทสนทนาเรื่องสับเพเหระถูกหยิบยกขึ้นมาคุยจนหยุดลงเมื่ออาหารถูกวางลงตรงหน้า
“กินละน่ะคร้าบบบบบ” นายพีทำหน้าเหมือนเด็กๆ ได้ของที่ถูกใจ ผมอดไม่ได้ที่สะแหยะปากใส่ไปทีนึง
“สองอะ! ชอบทำปากแบบนี้อยู่เรื่อย” มันเลียนแบบหน้าผม “ไม่เห็นน่ารักเลย”
“เรื่อง!” :angry2:
“อ้าว! ก็มันจริงๆ นะ สองชอบทำแบบเนี้ยะๆๆๆ” มันพยายามเลียนแบบผมให้เหมือนที่สุด ซึ่งก็น่าเกลียดจริงๆ อย่างมันว่ามานั้นแหละ
“เออๆ ยอมรับก็ได้ คราวหน้าจะพยายามไม่ทำแล้ว”
“ดีมากกกกก ต้องว่านอนสอนง่ายแบบนี้สิ งั้นวันนี้พีจ่ายเองนะ”
“เยี่ยม ถือว่าเป็นการชดเชยโทษฐานที่พีมาสาย”
“คร้าบ ด้วยความยินดีครับ แหม่..พีนี้น่าสงสารเนอะ” แต่สีหน้ามันไม่ได้สลดเลยครับ เรียกว่า-ระรื่นมากมาย-จะดีกว่านะ “แค่มาสายแค่เนี้ยะ....ก็ต้องเลี้ยงข้าวใครบางคน”
“พูดมากไปแล้วมั่ง หุบปากแล้วรีบๆ กินไปเลย มันจะห้าทุ่มแล้วนะ”
“ก็ได้ๆ” มันตอบ
....พอเราจะแยกกัน
“ขอบคุณที่มากินข้าวกับพีนะ”
“เพราะพีนั้นแหละ สองเลยต้องกินข้าวมื้อดึกเลย คราวหน้าถ้าพีมาสายอีก....สองจะไม่รอแล้วนะ” ผมโว้ยใส่มันพร้อมคาดโทษทันที
“เอ้า! ถ้าไม่มาสาย พีจะได้กินข้าวมื้อดึกกับสองแบบนี้หรอ?”
“เอ๋! อะไรนะ?!”
“ไม่รู้!! พีไปก่อนนะ บ๊ายบ่าย” แล้วมันก็วิ่งจู๊ดๆ ขึ้นแท็กซี่ไป
“อะ...ไอ้บ้าเอ้ย!” ผมยืนงงอยู่ได้สักพัก “ที่แท้ก็นะ....อยากเลี้ยงข้าวเรานี่เอง ทำมาเป็นฟอร์มจัดอ้างนู้นอ้างนี่ไปเรื่อยเปื่อย โถ่....ไอ้บ้าพีเอ้ย! ท่ามากชะมัด ชิส์ แต่ทำไมตูดีใจจังวะ ก๊ากกกกกกกกกกกกก” ผมเดินอมยิ้มกลับหอ เหมือนจะมีความสุขเล็กๆ เลยเนอะ...ว่ามะ? :m1:
-
:m3: พีน่าร้ากกกกกจังเยย นิสัยดูเด็กๆดีอ่า ชอบบบ ถ้าเจ๊ปล่อยผ่านบอกน๊า...อิอิ :m2:
-
เจ้ เรายังเชียร์แมทอยู่น้า :m7: :m7: :m7: (ถึงจะไม่ค่อยชอบเท่าเดิมแล้วก็เถอะ)
แมทสู้ ๆ :m11: :m11: :m11: :m11:
-
บุญพาวาสนาส่งแล้วม้าง มาเจอแมทอีก
ค่อยเป็นค่อยไปนะ
:m1: :m1: :m1:
-
เชียร์ แมท เหมือนเดิม ! :m12:
-
:m11: :m11: ช่วงนี้เจ๊สองทำบุญด้วยอารายเหรอค้าบ เนื้อหอมมั่กๆเลย อิจฉานะเนี่ยะ :haun5: :haun5:
-
เชียร์....เอ่อ.... สับสนในชีวิตอยู่ :serius2: :serius2:
เอาเป็นว่าใจมันเคยเชียร์แมทอะ
ตาพีจะมาชนะใจเจ้สอง...สาวสวยสองพันปี..เสน่ห์กระจายไปสิบทิศ...มันต้องทุ่มเต็มร้อยหน่อยละ
รออ่านต่อน้า เจ้ที่ร้ากกกกก :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
:m11:เพิ่งกลับมาจากเที่ยวหายไปสองวันยังไม่สรุปอีกหรือไงอาม่า(เจ้สาวไปแล้ว) :laugh:
-
เข้ามาดูว่าเจ๊สองจะตกลงปลงใจกับหนุ่มคนใด..
หรือว่าจะเก็บไว้ทั้งหมด..เหอๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้ามันมาพร้อมกันแค่สองคนก็ดีอะสิเคอะ
แต่ตอนนี้มันมาพร้อมๆ กัน สามคน คนหนึ่งก้สามีเก่า คนที่สองก้สามีของเพื่อน คนที่สามก็นะ...เด็กใหม่ สด น่ากิน
แล้วยังจะมี สี่ ห้า หก ที่กำลังมาอีก วุ้ย กลุ้ม :m14:
-
:m12: :m12: กลุ้มอารายครับเจ๊สอง น่าจะปลื้มใจมากกว่านะครับ :m4: :m4:
ปล. อย่ามัวแต่บ่นดิเจ๊ มาเล่าต่อซิครับ จะได้รู้ซะทีว่าตอนนี้เบอร์ 3,4,5,...น่ะเปนใคร :m11: :m11:
-
ถ้ามันมาพร้อมกันแค่สองคนก็ดีอะสิเคอะ
แต่ตอนนี้มันมาพร้อมๆ กัน สามคน คนหนึ่งก้สามีเก่า คนที่สองก้สามีของเพื่อน คนที่สามก็นะ...เด็กใหม่ สด น่ากิน
แล้วยังจะมี สี่ ห้า หก ที่กำลังมาอีก วุ้ย กลุ้ม :m14:
งานหนักเลยนะเนี่ย :m12:
-
:m11:สุดยอดไปเลย อิเจ๊กู ต้องอย่างงี้ดิ
เจ๊ไม่เอาคนไหน ส่งต่อมาทางนี้นะ :m12: จะเป็นพระคุณอย่างสูง เหอ เหอ
:m5: ขอโทษเรื่องวันศุกร์ด้วยค๊าบบบ แล้วเจอกันโอกาสหน้านะ
o1
ปล. เรื่องที่บอกข้างบน เอาจริงนะ อิอิ o11
-
ถ้ามันมาพร้อมกันแค่สองคนก็ดีอะสิเคอะ
แต่ตอนนี้มันมาพร้อมๆ กัน สามคน คนหนึ่งก้สามีเก่า คนที่สองก้สามีของเพื่อน คนที่สามก็นะ...เด็กใหม่ สด น่ากิน
แล้วยังจะมี สี่ ห้า หก ที่กำลังมาอีก วุ้ย กลุ้ม :m14:
สวยเลือกได้จิงๆ พี่กรู
:m14: :m14: :m14:
เจ้ น้องอยากบอกว่า
ไอติมมีหลายสี ผักชีมีหลายใบ คนมีหลายใจ จะรักใครดูให้ดี นะค้าบบบบ
:o10:
-
สวยเลือกได้จิงๆ พี่กรู
:m14: :m14: :m14:
เจ้ น้องอยากบอกว่า
ไอติมมีหลายสี ผักชีมีหลายใบ คนมีหลายใจ จะรักใครดูให้ดี นะค้าบบบบ
:o10:
อ้าว ผมนึกว่าคนมีหลายใจ รักได้ทีละหลายๆคนซะอีก :m12: :m11: :m12:
-
.............เก็บเอาไว้หลายๆคนเลยเจ๊............
.............ไม่มีไรจะเสียแล้ว............. :laugh: :laugh:
-
ปากดีเน๊อะ รีบนเนี้ย เด๋วปัดจับทำปั๋วเสียเลยนิ กลัวมะ?
-
ปากดีเน๊อะ รีบนเนี้ย เด๋วปัดจับทำปั๋วเสียเลยนิ กลัวมะ?
o22 นึกสภาพแล้วกลัวจริงจังเลยนะเนี่ย
เจ๊สองที่รักจ๋า อย่าทำแบบนั้นเลย :m5: มัน่ากลัวอ่ะ
-
เจ้ล้อเล่นเคอะนู๋ อิอิ :laugh3:
ต่อเลยนะเคอะ กะว่าจะให้ทันเหตุการณ์ปัจจุบันเสียที
........................................................
พอวันพฤหัสผมก็โทรนัดน้องโฬมให้มาเจอกันตอนเย็นๆ เพื่อที่จะไปหาอะไรหม่ำกัน น้องเขาก็ดีใจหายรีบตอบตกลงทันที ซึ่งถ้าผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป….ผมว่าน้องเค้าคงอยากเจอผมมากแน่ๆ เลย ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าสำหรับรายนี้...คงฟันแล้วทิ้งแก้เซ็งได้ไม่ยาก....หวานหมูอีกแล้ว อิอิ
....เราสองคน...ผมกับน้องโฬมก็ไปเดินฉอเลาะกันอยู่แถวๆ central world เข้าร้านนั้นออกร้านนี้แต่ไม่ยักกะซื้ออะไรสักอย่าง โฬมมันก็น่ารักดีนะครับ น่ารักตามประสาเด็ก ผมชวนคุยโน้นคุยนี่หรือไม่ก็แหย่กวนมันเล่นไปตลกๆ มันก็งอนๆ ขำๆ น่ารักดีไม่หยอก
ตอนที่เดินในห้างก็คุยๆ กันเลยได้รู้ว่าน้องเขายังไม่เคยคบใครเป็นแฟน และยังไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนเลย (ตูจะเชื่อได้ไหมนะ?) น้องมันบอกว่ามันจะเก็บไว้ให้คนที่มันรักจริงๆ(น้ำเน่ามากๆ) แต่ดูท่าทางไอ้น้องคนนี้มันก็ใสๆ ซื่อๆ นะ หรือว่าจะเชี่ยวพอตัวก็ไม่รู้....ไม่แน่ใจ คนสมัยนี้ดูยากจะตาย
จนผมชวนน้องมันปิดท้ายรายการด้วยการไปกินอาหารญี่ปุ่นกันซึ่งน้องโฬมอาสาจ่ายกะตังค์เองเสียด้วย ผมก็ไม่ขัดศรัทธา...เชิญตามสบายครับ ก็น้องมันบ้านรวยนิ(เดาเอานะ...ดูจากการแต่งตัว ข้าวของที่ใช้และนิสัยการใช้เงินหลังจากที่นัดเจอกะน้องมันหลายครั้งแล้วที่ไม่ได้เล่า)
จากนั้นผมก็บอกว่าผมจะกลับห้องแล้วนะแต่ว่าห้องผมอยู่แถวๆ นี้เอง โฬมจะแวะไปเที่ยวเล่นก่อนไหมหรือว่าจะกลับเลย ขานั้นก็บอกว่าถ้าไม่ไกลมากนักโฬมไปด้วยก็ได้....ซึ่งก็เป็นไปตามแผน อิอิ :interest:
พอมาถึงห้องก็นะ....จัดการเปิดแอร์สร้างบรรยากาศสุดฤทธิ์ ก่อนขอตัวทำเป็นจะอาบน้ำเพราะว่าอากาศร้อนเหงื่อออกเยอะ ไม่ไหวๆ เหนอะหนะไปทั้งตัวและตรงนั้น ขออาบน้ำแป๊บนึง น้องโฬมก็โอเชไม่ว่าไร ผมก็เปิดซีรี่ย์เกาหลีให้น้องมันดูไปพลางๆ ก่อน อิอิ o3
ตอนที่กำลังอาบน้ำก็คิดอยู่ในใจว่า...ตูจะทำยังไงกับเด็กมันดีนะ?....ฟันมันเล่นๆ แก้เซ็งอย่างที่คิดเอาไว้ที่แรกดีไหมน้อ...แต่เด็กมันยังเรียนอยู่เลยนะ ถ้ามันเป็นอย่างที่มันพูดมาจริงๆ มันก็น่าสงสารนะถ้าผมจะทำมัน แต่มีอย่างที่ไหนมาห้องผมแล้วจะออกไปอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่อง
ไม่ได้! มันต้องมีคราบราคีคาวติดตัวกลับไป ฮาๆๆๆ :laugh:
คิดไปคิดมาก็ก็ยังคิดไม่ตกจนอาบน้ำเสร็จก็ออกมา....นั้นไง! โฬมกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“โห! นอนรอเลยหรือไงครับน้อง ไหนว่าเป็นสาวบริสุทธิ์” ผมแซวน้องมันเล่น
“อะไรอะครับพี่สอง โฬมยังไม่ได้คิดอะไรเลยซะหน่อย พี่สองคิดมากไปหรือเปล่า?” โฬมรีบกระเด้งตัวขึ้นนั่งทันที่ แต่สายตาโฬมที่จ้องมายังผมมันไม่ใช่สายตาของสาวแรกรุ่นเลยนะเฟ้ยไอ้น้อง สายตาหื่นกามมากๆ ไมหรอครับ?...หุ่นพี่มันเห็นแล้วซี้ดขนาดนั้นเลยหรือไงครับ อิอิ
“เก้าอี้โซฟาตรงอื่นๆ มีตั้งเยอะแยะไม่ไปนั่ง ดันมาเอ้งเม้งอยู่บนเตียงได้” ผมย้ายตัวเองเข้าไปนั่งใกล้ๆ น้องมันบนเตียง
“ก็ต้องนี้มันโดนแอร์แล้วก็ดูทีวีสะดวกดี” อืม....แถไปน้ำขุ่นๆ เลยนะน้อง
“เหรอครับ? งั้นพี่สองดูหนังด้วยคนนะครับ” ผมล้มตัวลงนอนตะแคงข้างเข้าหาน้องมัน รายนั้นก็เขินใหญ่เลย
“พี่สองไม่คิดจะไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเหรอ?” น้องโฬมหันมาถามผมแต่ไม่ยอมสบตาเลยครับ
“ไม่เอาอะ! พี่สองอยากอยู่ใกล้ๆ โฬมมากกว่า” ผมเอื้อมมือข้างหนึ่งไปกอดเอวน้องมันไว้
“พี่สองอะ! โฬมจะดูหนังนะ”
“ก็ดูไปดิครับ พี่ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
“แต่มือพี่สองอะมัน.....” น้องโฬมเงียบไป สงสัยจะอายมาก ผมเลยถือโอกาสกอดรัดแน่นเข้าไปอีก
“โฬมว่าสบู่เหลวกลิ่นนี้หอมไหมครับ?” ผมยกมืออีกข้างไปจ่อที่ปลายจมูก “ไหนลองช่วยดมดูหน่อยจิ”
“อืม...ก็หอมดีนะ”
“แล้วโฬมอะครับ ใช่ของอะไรทำไมตัวหอมจัง” ผมแกล้งฝังจมูกลงที่ต้นแขนของน้องมัน รับรู้ได้ถึงอาการสั่นน้อยๆ ของเจ้าตัวซึ่งผมได้แต่นึกขำในใจ ท่าทางเด็กมันจะมือใหม่หัดขับของจริงว่ะ งั้นปล่อยมันไปดีกว่า อย่าให้มันต้องมาชีช้ำเพราะการกระทำของเราเลย หลอกคนอะ..มันบาปกรรม และนั้นก็ทำให้ผมคลายมือออกแล้วลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าเสียให้เรียบร้อย
พอซีรีย์จบตอนลง น้องโฬมก็ขอแผ่นอื่นๆ กลับไปดูต่อ ผมก็ไม่ได้ว่าไร ปล่อยลูกไก่ออกจากมือเสีย ให้มันโตขึ้นโดยไม่ต้องมีแผลจากผมดีกว่า ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ....แต่ผมว่าถ้าผมจะเคลมเด็กมันหละก็...ไม่รอดมือผมหรอก อิอิ
.....โฬมขอตัวกลับไปราวๆ ห้าทุ่มก่อนที่ไอ้วุฒิเมทผมมันจะกลับมาจากการเฝ้าร้านที่สวนลุมไนท์พอดี คืนนั้นผมส่งตัวเองเข้านอนด้วยการอ่านข้อความที่โฬมส่งมาทบทวนอยู่หลายครั้ง
“พี่สองครับ โฬมคิดว่า...โฬมคงจะชอบพี่สองเข้าแล้วจริงๆ สิครับ แต่โฬมคิดว่าคนน่ารักๆ อย่างพี่สองคนจะมีแฟนแล้วแน่ๆ เลย แต่ไม่เป็นไร...โฬมจะแย่งครับ นอนหลับฝันดีนะครับ—โฬม”
เอาแล้วไหมล่ะงานนี้ T.T
.......................................
......แล้วก็ถึงวันศุกร์....วันนี้ผมเข้าไปที่มหาลัยอยู่นั้นจนถึงเย็นเลยกะว่าจะแวะไปหาอะไรกินที่คณะบัญชีเสียหน่อยก่อนไปเล่นฟิตเนสกับนายพี ซึ่งรายนี้มันโทรมาจองคิวผมแต่ตั้งบ่ายสามโมงแล้วครับ
พอผมเดินไปกับเด็กรุ่นน้องผู้หญิงอีกคน...น้องคนนี้เขาบอกว่าผมน่ะเป็นไอดอลทางความคิดของเขา...เพราะผมแรงดี....เธออยากแรงได้อย่างผมบ้าง แต่ผมก็นึกไม่ออกนะว่าผมแรงตรงไหน ออกจะสวยหวาน อิอิ
“เฮ้ย! :o กลับเหอะ!!” ผมชวนรุ่นน้องเลี้ยวกลับทันทีแม้ว่ายังจะไม่เข้าไปข้างในโรงอาหาร
“กลับไมอะพี่?”
“เออน่า...ไปกินที่วิดยาเหอะ”
“ไม่เอาอะ น้องจะกินหมูผัดกะปิที่นี่ ไหนว่าคุณพี่ก็อยากกินไงเคอะ มาๆๆๆ เข้ามาข้างในเร็ว”
เธอดึงมือผมเข้าไปต่อแถวสั่งอาหารซึ่งเธอคงไม่รู้หรอกว่าทำไมผมถึงไม่อยากเข้ามาร้านนี้ ก็เพราะไอ้คนที่มันยืนรออยู่ก่อนนั้นไงครับ ตูจำมันได้ตั้งแต่สามร้อยเมตรโน้นแล้ว....ไอ้แมท
“พี่สาวกินไรคะ?” รุ่นน้องหันมาถามผม แล้วจะถามทำมายยยยยย ก็บอกตั้งแต่อยู่บนตึกแล้วไม่ใช่เรอะว่าอยากกินหมูผัดกะปิ
“อ้าว! ถามแล้วก็ตอบสิคะพี่ น้องถามว่ากินไร?” she ยังมาถามซ้ำอีก :sad5: ทำไมไม่เงียบๆ ไปนะ นังน้องบ้า น่าตบนักเชียว คนแถวนั้นเลยหันมาดูผมจนได้ รวมถึงไอ้คนที่ผมไม่อยากเจอหน้าด้วย :sad3:
“ก็บอกว่าหมูผัดกะปิไงเล่า ความจำเสื่อมหรือไง?” ผมแหว่วใส่ she …..she ก็ยังยิ้มระรื่นครับ ก่อนจะหันไปจัดการสั่งอาหารต่อ
“.......” เอ๋! มันไม่แสดงอาการว่ารู้จักผมครับ แบบว่านิ่งมาก
เออ...เอาเหอะ! จะทำอะไรก็ทำ คงไม่อยากให้คนแถวนี้รู้อะดิว่าแกเป็นเกย์ ชิส์ ไอ้พวกแอบจิต
.......พอดีอาหารที่แมทมันสั่งได้ก่อน มันเลยเดินแยกออกไปแล้วไปนั่งแหมะลงกับกลุ่มเพื่อนๆ ของมันซึ่งมีชะนีนางหนึ่งที่ดูจะระริกระรี้มากเกินเหตุรวมอยู่ด้วย (แอบสังเกตตลอด...แล้วไหนว่าไม่สนใจเขาไงเล่า?) พอมันถึงโตีะเพื่อนๆ มันก็ร่าเริงตามปกติดีไม่ได้ดูเงียบขรึมเหมือนตอนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม
แต่แทนที่ผมจะดีใจและหายใจได้ทั่วท้องเพราะไม่ต้องเผชิญหน้ากับมันต่อเหมือนอย่างเมื่อตะกี้ ผมกลับรู้สึกโมโหและก็หงุดหงิดรำคาญใจยังไงไม่รู้ชอบกลที่มันไม่ทักผมแล้วเดินจากไปแบบเหมือนคนไม่รู้จักกันเลยสักนิด แหม๋! พอทีวันก่อนนะทำเป็นจะยื่นมือมาจูงตูเดินกลางห้างซะงั้น พอมาวันนี้ทำเป็นไม่รู้จักตู ชิส์ จำไว้เลยนะ
ผมชักอารมณ์เสียขึ้นมานิดๆ เลยตกลงว่าอาหารมื้อนั้นเกิดไม่อร่อยขึ้นมาซะงั้นจะเป็นเพราะสาเหตุอะไรก็ไม่รู้ แต่ผมก็กินหมดจนเกลี้ยงจานอยู่ดี แบบว่าแม่บอกไม่ให้กินทิ้งกินขว้าง..มันไม่ดี
พอไปถึงฟิตเนสก็ต้องอารมณ์เสียกำลังสองเพราะว่าไอ้เจ้าพีบ้ามันดันโทรมาบอกว่ามีงานด่วนเข้ามาเลยมาเล่นไม่ได้ แถมมีคนชวนไปกินข้าวเย็นด้วย ผมก็เลยอารมณ์พุ่งปรี๊ดดดดดดด แล้วจะโทรนัดตามจิกให้ฉันมาทำไมเนี้ย...ไอ้บ้าเฮ้ย!! รมณ์เสียสุดๆ เลยพาลไม่รับสายน้องโฬมที่โทรเขามาในตอนดึกเพื่อจะส่งผมเข้านอน อย่ามายุ่งกับฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
.....................................................
พอวันเสาร์....เอ้า! ได้เวลารวมพลคนสวยอีกครั้งแล้วคร้าบ ผม พี่แบงค์ พี่อัน ไอ้วุฒิ และแน่นอนต้องมีนายพีตามตูดไปด้วยแหง่ๆ นัดกันว่าจะไปร้านเดิม (แบบว่าไม่มีตังค์ไปร้านอื่นอะ กลัวมันแพง อิอิ) แต่วันนี้มีรายการพิเศษนิดนึงตรงที่ว่ามีน้องสาว(ทอม อิอิ) จากในเล้าเป็ด she จะขออาศัยติดตามไปเที่ยวด้วย she อุตส่าห์มาจาก ตจว. เลยทีเดียวเชียวนะ ผมก็ ok มาก็มา พอถามว่าจะมากันกี่คน she บอกว่าสาม ผมก็ไปถามขออนุญาตพี่ๆ เขาก็โอเคให้มายื่นร่วมแจมโต๊ะได้
พอเอาเข้าจริงๆ she มากันห้าคนกลายเป็นชะนี(ทอม) แอน เดอะแก๊งค์ กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อะไรมันจะมากมายป่านนั้นเคอะ อิฉันหละอยากกรีดเสียงดังๆ เลยทีเดียว
ผมเลยจัดการแยกเป็นสองโต๊ะ แล้วบังเอิญว่าโต๊ะที่ได้(จากการเอาตัวเข้าแลกกับเด็กเสิร์ฟตาม concept เดิม) มันเจือกได้คนละฝั่งร้านเลย ประมาณโต๊ะพี่ติดฝาด้านซ้าย โต๊ะยัยชะนี(ทอม) แอน เดอะแก๊งค์ ติดด้านขวา ผมเลยต้องวิ่งรอกโตีะนู้นทีโตีะนี้ที ประมาณว่า entertain สุดริ้ด เพราะแก๊งค์ขะนีพวกนี้มันไม่เคยมาบาร์เกย์กัน แต่เกิดคันขึ้นมาเลยขอให้ผมพามาเป็นครั้งแรกของชีวิต(แล้วมันเจือกลืมเอาบัตร ปปช. มาด้วยนะ ผมต้องเจรจาต้าฮวยกับพนักงานตรวจหน้าร้านเลยได้เข้ามา ชิส์! ฉันเลยต้องไปง้อคนเลย นังพวกบ๊องส์ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดเลยเข้าใจไหมยะ?)
พอสั่งๆๆ แล้วก็ดื่มๆๆๆ เต้นๆๆๆ กับน้องนี(ทอม) แอน เดอะแก๊งค์ ไปได้สักหน่อย ผมก็ต้องไปช่วยพระพี่นางทั้งสองล่าเหยื่ออีก อุ้ย! หัวไม่ได้วางหางไม่ได้เว้น วิ่งรอกทำงานสุดริ้ด พอทางโน้นโอเคก็ต้องแทรกฝูงเกย์ไปทางโต๊ะยัยน้องนีอีก ตอนที่วิ่งไปวิ่งมาโดนล้วงโดนควักบ้างก็ถือว่าเฮฮากันไป แต่ก็เล่นเอาแทบระบมเหมือนกัน
พอได้เวลาดีสี่ทุ่มเกือบๆ ห้าทุ่ม พ่อยอดชายนายพีก็ได้เวลาปรากฏกาย...มาแบบเสื้อโปโลคอปกตั้งมาเชียว เท่ห์ตายหล่ะ (แต่ก็นะแอบยิ้มให้นิดส์นึง) หมอนั้นแวะทักทายผมที่โต๊ะของแก๊งน้องนี(ทอม)ทั้งห้าก่อนจะถามหาโต๊ะพี่แบงค์แฟนตัวเอง พอได้คำตอบก็เดินหายไป
ผมก็วนๆ เวียนๆ entertain ทั้งสองโต๊ะแต่ส่วนมากจะอยู่โต๊ะน้องนีมันมากกว่า สงสารมันครับ ถึงมันจะเป็นทอมแต่มาอยู่ในฝูงเกย์อย่างนี้แล้วอาจจะโดนขย้ำหรือเขม่นเอาได้ ผมเลยต้องไปยืนเป็น...อะไรดีหว่า...ช่างมันเหอะ นึกไม่ออก เอาเป็นว่าไปยืนอยู่ที่โต๊ะน้องมันนานๆ คนแถวนั้นอาจจะพอเกรงใจไม่ทำอะไรน้องนีพวกนี้ และเหตุผลสำคัญอีกประการหนึ่งคือ รอบๆ แถวนั้น มีคนหน้าตาน่ารักเยอะดี ไปยืนบ่อยๆ นานๆ เข้าอาจจะฟลุ๊คได้เบอร์มาบ้างก็ได้ :m3:
แล้วก็โป๊ะเชะครับ! มีน้องคนหนึ่งหน้าตาน่ารักดีใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวส่งยิ้มมาให้ผม แต่สังสัยน้องเขาจะเมาอะครับเลยส่งให้มาให้ ฮา.... นอกเหนือไปจากนั้นผมรับรู้ได้ถึงรังสีอันตรายจากยัยเกย์แก่ไม่เจียมสังขารที่ส่งมาให้ผมได้ครับ she เล่นยืนจ้องผมตาเป็นมันแบบไม่ละสายตาเลยนะ ผมเหลือบมองไปที่ไรเป็นได้สบตากับ she ตลอด ยิ่งดึกมากขึ้นเท่าไหร่....กระดุมเสื้อของ she ก็ยิ่งหลุดออกจากกันมากขึ้น ปรื้อ.........อุบาทว์ตาที่สุด หันไปมองน้องคนโน้นดีกว่า
“มองอะไร?” ไอ้พีครับมันมากระซิบถามที่ข้างหูผม
“ไม่มีอะไร....ก็มองไปเรื่อยๆ”
“เห็นนะว่าส่งยิ้มให้ใคร”
“ที่ไหน ไม่มี้” ผมตอบไปก่อนเสแสร้งแกล้งทำเป็นยกแก้วขึ้นชนกับน้องๆ พร้อมทั้งแนะนำให้น้องๆ มันรู้จักกับนายพี
“พี่พีหล่อดีนะคะ น่ารักจัง” ยัยน้องนีคนหนึ่งในแก๊งค์แอบกระซิบผม
“ฮึๆ” ผมได้แต่หัวเราะแทนคำตอบ ก็มันไม่รู้จะตอบว่าไงดีอะครับ หน้าตาดี....แต่เป็นแฟนเพื่อน ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เลยไม่มี point ในการสนทนาต่อ :seng2ped:
....น้องสุดน่ารักโปรยยิ้มหวานมาให้ผมอีกแล้ว ตาหวานเยิ้มเลยครับ อิอิ ผมก็ยิ้มตอบ แต่มีไอ้มารขวางโลกมันมาตีหน้ายักษ์ใส่ผม
“ยิ้มกันเข้าไป เอาไหม..เดี๋ยวพีไปขอเบอร์ให้”
“เออ เอาดิ! ขอเบอร์ให้ฉันแล้วแกกลับไปที่โต๊ะโน้นเลยนะ” ผมหมายถึงโต๊ะพี่แบงค์
“ไม่กลับ จะอยู่โต๊ะนี้” แล้วมันก็ชวนน้องนีทั้งหลายชนแก้ว ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะตีซี้กะยัยน้องนีพวกนี้ได้เรียบร้อยแล้ว มันก็งี้แหละครับอัธยาศัยดีไปทั่ว ชิส์
“เรื่องของแก โดนพี่แบงค์เคืองขึ้นมาฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะเว้ย” ผมบอกมันแล้วก็ยกแก้วขึ้นชนกลางอากาศกับน้องตาหวานก่อนกระดกรวดเดียวหมดแก้ว อิอิ
“เอาเข้าไป ระวังเมาหัวทิ่ม”
“แล้วแกยุ่งอะไรด้วยฟะ” ผมกระตุกคิ้วถามมัน
ได้ผลครับมันเดินหายไปเลย อิอิ สมน้ำหน้า :m4:
.....เสียงเพลงกำลังมันส์ ผมและน้องนี(ทอม) แอน เดอะแก๊งค์ ก็แดนซ์กันไป แต่ดูเหมือนจะมีแต่พวกน้องนีมันเท่านั้นที่แดนซ์กันอย่างเมามันส์ ผมก็ดื่มของผมไปเรื่อยๆ วันนี้ตูเรียบร้อยเกินเหตุแล้วมั่ง ผมเลยเดินไปหาโต๊ะพี่แบงค์บ้าง ตอนเดินแหวกๆ คนไปก็โดนดักโดนกอดบ้างตามประสาเพราะคนเที่ยวส่วนใหญ่เมากันแล้วเลยร่าน 55555
ตรงที่พี่แบงค์อยู่มันจะเป็นยกพื้นขึ้นไปหน่อยซึ่งตรงนั้นมันจะสูงกว่าพื้นร้านโดยทั่วไป ทำให้คนที่อยู่บนนั้นสามารถมองเห็นคนอื่นๆ ในร้านจากมุมสูงได้อย่างชัดเจน รวมทั้งภาพที่ผมโดนกระทำมิดีมิร้ายขณะที่เดินมายังโต๊ะนี้ด้วย พออยู่โต๊ะนี้ได้สักพักก็แว่บไปดูโต๊ะน้องนีอีก บอกตรงๆ ว่าห่วง
แดนซ์ ไปได้หน่อยผมก็ชนกลางอากาศกับน้องตาหวานอีกครั้ง อิอิ เด๋วเต้นๆ ไปสักเพลงสองเพลงผมก็กะว่าจะเดินเข้าไปหาน้องเขาครับ แต่จู่ๆ ผมก็ถูกโอบจากด้านหลังครับ...เลยหันไปมองว่าใคร อ้าว! นายพีนี่เอง มันจะมาทำไมนักหนา ทำไมไม่อยู่ที่โต๊ะแฟนตัวเองเล่า
โอบไม่โอบเปล่านะครับดันพยักพเยิดกับน้องตาหวานแล้วชี้ๆ มาที่ผม แล้วมันก็กอดผมครับ o22
จ้ากกกกกกกกก :serius2: น้องเขาเมินเชิดหน้าใส่ผมเลยครับ ไอ้บ้านี้ทำตูชวดเลย อะไรของมันกันนะ o12
แต่แค่กอดเพียงแป๊บเดียวมันก็ปล่อยออก ไม่รู้พวกน้องนีทั้งหลายจะสังเกตเห็นหรือเปล่านะ? ผมหันไปหยิกพุงมัน มันก็ยิ้มหน้าหล่อใส่ตาผม แล้วมันก็ยืนปักหลักประกบผมอยู่ตรงนั้นไม่กลับไปที่โต๊ะที่แบงค์เลยจนร้านปิด
ผมยืนส่งน้องนีทั้งหลายอยู่หน้าร้านกับนายพี.... วุฒิเดินมาบอกผมว่าพี่แบงค์กับพี่อันกลับไปแล้ว ผมถึงกับเหว่อเพราะไม่เคยเลยที่พระพี่นางทั้งสองจะทิ้งผมกลับไปก่อนแบบนี้ แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ? :confuse:
-
เรื่องมันอ่านแล้วหายใจไม่ค่อยออกไงไม่รู้
:m7: :m7: :m7:
ดูมีความสุขบนความทุกข์ของตัวเองแบบนั้นอ่ะป่าว
:m2: :m2: :m2: :m2:
-
โถ อิเจ๊ที่รัก
เสน่ห์แรงก็แย่อย่างงี้แหละ น่ากลุ้มแทนจริงๆที่มีแฟนเพื่อนมาป้วนเปี้ยนแบบนี้ :m8: เครียดแทน
เอาใจช่วยเสมอนะ เจ๊สองที่ร๊ากกก :give2:
-
ขอฝากให้ทุกคนเข้าไปอ่านหน้านี้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2023.0
หน่อยนะ เรื่องด่วนจริงๆ เจ้ขอร้อง :m5: :m5:
เรื่องที่YOUTUBE ได้เผยแพร่เรื่องราว ที่ลบหลู่ดูหมิ่นพระเจ้าอยู่หัวของพวกเราคนไทย
ด่วนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะเคอะ ทุกคน ขอแรงจริงๆ
o12 o12 o12 :angry2: :angry2: :angry2:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
มิรู้จาเม้นท์รายดีอ่า รู้แต่ว่าฮาอย่างเดียว เอิ๊กๆๆ รู้ๆกันอยู่นี่เน๊อะว่าในแก๊งส์นั้นมีครายบ้าง o3
-
:o :o สองพระพี่นางคงเห็นตอนพีเข้าไปกอดเจ๊มั๊งคับ เลยทนไม่ได้ o12 o12
เจ๊นี่เสน่ห์แรงไม่เปลี่ยนเลยนะครับ :m4: :m4: หาให้มั่งดิคับ :m12: :m12:
-
ไม่รู้เป็นไง อ่านตอนนี้แล้วมันจุก ๆ
........ที่หัวใจ ........... o22
-
.............ขอหั้ยพระพี่นางทั้งสอง........รุมตบเจ๊ซักที........
.............จะได้หมดสวย..... :m14: :m14: :m14:
ป.ล.จิงๆน่าจะเล่าเรื่องน้องนีเยอะๆนะ....อยากรู้...... :laugh: :laugh:
-
เจ๊สองจ๋า เสน่ห์แรงจริงๆ แล้วนี่เจ๊จะเลือกใครดีล่ะ
แต่เราก็ยังเชียร์แมทนะ
เจ๊สอง ส.ล.ด. (สวยเลือกได้) จริง ๆ :laugh:
-
หน้าไหม้คับตอนนี้ :sad2:
เห็นไม่เห็นไม่รู้ไม่ชี้
ขำอ่ะเจ้เกือบจะมีเมียเป็นเกย์แก่ :laugh3: :laugh: จ้องเข้าปายยยยย :m12:
แอบสงสัยกับพฤติกรรมพี่พีอ่ะ ยังไงกันแน่ตาคนนี้ นู๋เง็งฮ่ะ o22
พี่พีมีไรหลายอย่างน่าสงสัยอ่า แอบชอบเจ้ป่าวเนี่ยแฟนก็มีแล้วหนิ :o
.............ขอหั้ยพระพี่นางทั้งสอง........รุมตบเจ๊ซักที........
.............จะได้หมดสวย..... :m14: :m14: :m14:
ป.ล.จิงๆน่าจะเล่าเรื่องน้องนีเยอะๆนะ....อยากรู้...... :laugh: :laugh:
ไม่ต้องอยากรู้ขนาดนั้นก็ได้หรอกถุงสุดา แหมเธอ อยากรู้อะไรนักหนา :angry2:
ปล.เจ้สองสวยเลือกได้จริงเหรอ? น่าจะเป็นหล่อเลือกได้มากกว่านะ คิกๆ :m14: :m14: :m14:
-
PS[company]. ขอบคุณคับเจ้ ขอบคุณหลายๆอย่าง พี่ชาย(สาว)ของป๋ม :m13: o14
-
เข้ามาตอบคำถามแก๊งค์น้องนีด้วยประโยคของคุณแมททิวจากเรื่องเสือใบที่ว่า
เฮ้อ ลูกกลมๆ ไม่จำเป็นต้องเป็นลูกบอลเสมอไปเน๊อะ......
เกย์มันก็เหมือนลูกกลมๆ นั้นแหละ บางที...อาจจะซับซ้อนมากกว่านั้นก็ได้ ยากมากที่เราจะระบุลงไปตายตัวเลยว่าใครเป็ฯอะไรในประเภทของเกย์
จนกระทั้งแม้แต่เกย์ด้วยกันเองหลายคนแล้วที่พยายามจะ identify เกย์ด้วยกันเองว่าใครเป็นสปีชีส์ไหน ตอนนี้เทรนด์ใหม่ในการหาคู่ของเกย์กลายเป็น...ใครก็ได้ที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข ไม่จำเป็นต้องแบ่งแยกชัดเจนว่าคนไหนรุกคนไหนรับ
คนที่ยังมัวพยายามแยกเพศของเกย์ให้ได้นั้นก็เชยพอๆ กับคนที่เข้าใจว่า สีม่วงคือสีประจำตัวของเกย์ นั้นแหละเคอะ o14
-
เข้ามาตอบคำถามแก๊งค์น้องนีด้วยประโยคของคุณแมททิวจากเรื่องเสือใบที่ว่า
เฮ้อ ลูกกลมๆ ไม่จำเป็นต้องเป็นลูกบอลเสมอไปเน๊อะ......
เกย์มันก็เหมือนลูกกลมๆ นั้นแหละ บางที...อาจจะซับซ้อนมากกว่านั้นก็ได้ ยากมากที่เราจะระบุลงไปตายตัวเลยว่าใครเป็ฯอะไรในประเภทของเกย์
จนกระทั้งแม้แต่เกย์ด้วยกันเองหลายคนแล้วที่พยายามจะ identify เกย์ด้วยกันเองว่าใครเป็นสปีชีส์ไหน ตอนนี้เทรนด์ใหม่ในการหาคู่ของเกย์กลายเป็น...ใครก็ได้ที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข ไม่จำเป็นต้องแบ่งแยกชัดเจนว่าคนไหนรุกคนไหนรับ
คนที่ยังมัวพยายามแยกเพศของเกย์ให้ได้นั้นก็เชยพอๆ กับคนที่เข้าใจว่า สีม่วงคือสีประจำตัวของเกย์ นั้นแหละเคอะ o14
ให้ความรู้สึกเหมือน คำคมสำหรับวันนี้ เลยเนาะ
อะไรที่เราคิดไว้ บางทีมันก็อาจไม่ใช่อย่างที่เราคิดเสมอไป
เหมือนสุภาษิตที่ว่า "รู้หน้าไม่รู้ใจ" ใช่ป่ะเจ้?
-
เจ้ แมทเท่านั้นที่เราเชียร์ :m11: :m11: :m11: :m11:
แถมเจ้ยังไม่ต้องเสี่ยงกับการพรากผู้เยาว์ หรือการโดนพระพี่นางรุมอีกด้วย :m14:
-
โอ้ยยยย แอบอิจฉาอิเจ้
สวยเลือกได้ :m14: :m14: :m14:
เลือกเอามันคนนึงเหอะเจ้ เด๋วแห้วหมด อดนะจาบอกให้ 55
เป็นห่วงเจ้ที่ร้ากกกกนะเนี่ย
:m3: :m3: :m3:
-
คนสวยทำอะไรไม่ผิดจ้า :m3:
-
เจ๊จ๋า....แล้วไมเจ๊ไม่มาลงเรื่องต่อล่ะ หนูคอยอย่างใจจดใจจ่อ อยากรู้อยากเห็นกะเรื่องของเจ๊มากเลย :impress2:
มาต่อเร็ว ๆ นะจ๊ะ
-
คนที่ยังมัวพยายามแยกเพศของเกย์ให้ได้นั้นก็เชยพอๆ กับคนที่เข้าใจว่า สีม่วงคือสีประจำตัวของเกย์ นั้นแหละเคอะ o14
:confuse: :confuse: ผมว่าเปนRainbow Flagนี่ ผมจะเชยไปมั๊ยครับ :haun5: :haun5:
-
ถึงคุณน้อง A GE.... ไม่เชยหรอกเคอะ นั้นแหละ เทรนด์ใหม่ล่าสุดๆ อิอิ สีรุ้ง คือสีแห่งความฟัน สันติภาพ และความสวยงามเคอะ
ถึงคุณน้องน้ำค้าง....มาต่อให้แล้วนะเคอะ อิอิ
ถึงคุณน้อง Poes.....ผิดไม่ผิดมันอยู่ที่ใจเราคิด ไม่เกี่ยวกับความสวยใสของหนังหน้าเลย ความจริงถ้าคุณน้องได้เจอตัวเป็นๆ ของเจ้แล้วคุรน้องจะรู้ว่า คำว่าสวยใสนั้น ใช่ไม่ได้กับเจ้เลยเคอะ ห่างไกลกันมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถึงคุณน้องพิมหรือมูมู่น้องแสนสวย......เลือกใครดีอะตะเอง เขาเลือกไม่ถูกอะ
ถึงคุณน้อง Shell......อะไรกันเคอะคุณน้อง แมทมันมีไรดีขนาดนั้นคุณน้องถึงได้เชียร์จัง
ถึงคุณน้อง แอม....ประมาณนั้นแหละ
ถึงคุณน้อง นางมารร้าย...ส.ล.ด. ที่ไหนกันเคอะ มาดูหนังหน้าแท้ของเจ้ก่อนะเคอะแล้วค่อยสรุป อิอิ แล้วทำไมถึงได้เชียร์แมทมันเคอะ ขอสาเหตุด่วนเคอะ
ถึงตาเรย์.....อัดอึดจริงๆ เคอะ สงสารตัวเองสุดๆ อยากคุยกับพี่เรย์ แต่ไม่กล้า เกรงใจคนคนนั้นด้วยแหละ
............................................................
พอถึงวันอาทิตย์ พวกเราก็นัดรวมพลคนสวยกันที่ห้องพี่อันเพื่อทำสปาเก๊ตตี้หน้าหมูกินกัน คราวนี้ผมลงมือเอง (ไปทำท่าไฮโซเดินช้อปของดิบที่พารากอนด้วย อิอิ) สุดยอดโครงการนี้เกิดจากความบริสุทธิ์ใจจริงๆ ของผมโดยที่ไม่มีอะไรเคลือบแฝงในใจผมเลย แต่สำหรับคนอื่น…ผมไม่รู้
ผมและวุฒิไปถึงห้องพี่อันตอนสายแล้ว เครื่องปรุงส่วนใหญ่อย่างถูกพี่อัน(แม่ศรีเรือนมากๆ) จัดเตรียมไว้พร้อม รอเพียงผมลงมือต้มเส้น ผัดซอสและปรุงเท่านั้น เราเปิดซีรี่ส์เกาหลีที่เพื่อนสาวของพวกเรา...นังอ้อม...เอามามอมเมาดูกันอีก ประมาณว่าดูกันเข้าไปให้ตาชำรุดกันไปข้างหนึ่งเลยเทียว แล้วเมนูจานเด็ดของผมก็เสร็จสิ้นลงในตอนเกือบๆ เที่ยง
ผมตักสปาเก็ตตี้แจกจ่ายทุกๆ คนอย่างมีความสุข ผมว่ามันสนุกดีนะ...อยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูงและทำอาหารกินด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา แถมรสชาติสปาเก็ตตี้จานนั้นก็อร่อยเหาะ อิอิ (ถ้ามันจะใส่ชีสเค็มลงไปเยอะกว่านี้อะนะ T.T) กำลังกินกันไปอยู่ดีๆ ก็มีสายเข้ามาที่มือถือผม
“ฮาโหล ผู้ใด๋สิว่าวสายนำครับ” ผมเผลอพูดสำเนียงอิสานลงไปตามสายทันทีเพราะลิ้นมันติดพันมาจากการสนทนาเมื่อก่อนหน้านี้
“อุ้ย! อะไรกันอะ พีเองครับสอง อะไรกันครับเนี้ย”
“อ้าว! พีเร๊อะ” ผมหรี่เสียงตัวเองลง บรรยากาศให้องเงียบลงทันที ผมเหลือบหน้าไปมองพี่แบงค์กับพี่อันสลับกัน.....ไม่มีความเคลื่อนไหว..... ทั้งสองก็ยังจ้องอยู่ที่ทีวีเหมือนเดิม
“โทรมาทำไม?” ผมถามมันค่อนข้างกระซิบกระซาบ วุฒิส่งสายตาตำหนิมาให้ผม ผมเลยเปลี่ยนใหม่....
“โทรมาทำซากอะไรวะ? อยู่ที่ห้องพี่อัน” คราวนี้เสียงดังขึ้นจนคิดว่าคงได้ยินกันทั่วทั้งห้องและบอกนายพีไปในตัวด้วยว่าผมอยู่กับพี่แบงค์
“ไหนวันก่อนสองบอกพีว่าจะทำสปาเก็ตตี้กินกันที่ห้องพี่อันไง วันนี้สองเก็บไว้ให้พีด้วยนะ เดี๋ยวพีเข้าไป”
“จะเข้ามาเหรอ? พี่แบงค์!! เด๋วพีจะเข้ามานะ” ประโยคหลังผมหันไปบอกพี่สาวคนสวยที่ตอนนี้กำลังกินสปาเก็ตตี้จานนั้นแบบไม่อร่อยเต็มทน
“เขาจะเข้าก็เข้ามาสิ มาบอกพี่ทำไม? เขาจะเข้ามากินอาหารฝีมือเธอนิ บอกให้มันเข้ามาเร็วๆ นะ” พี่แบงค์ตอบกลับมา ผมเลือกที่จะไม่คิดมากกับคำตอบของพี่แกแต่ส่งมือถือไปให้พี่แบงค์พูดสาย
สองคนนั้นคุยไรกันไม่รู้ อู้ๆ อี้ๆ ผมฟังไม่ถนัดแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจไรมาก สักพักพี่แบงค์ส่งมือถือคืนมาให้ผมพร้อมบอกว่าพีวางสายไปแล้ว
จู่ๆ นายพีก็โทรเข้ามาอีก ผมเลยบอกมันว่า
"พูดกับพี่แบงค์นะ" ผมยื่นมือถือให้พี่แกอีกรอบ แต่รายนั้นส่ายหน้าพร้อมบอกว่าเมื่อกี้มันพูดไรไม่รู้ คุยไม่รู้เรื่อง ให้มันคุยกับผมแทนเหอะ! อะไรกันเนี้ย?
“เออๆ จะเข้าก็รีบๆ มา กินจนจะหมดกันอยู่แล้วนะ เออ! ซื้อหมูกรอบมาด้วยนะ พอดีว่าสองซื้อกุยช่ายขาวมาด้วย อยากกินกุยช่ายผัดหมูกรอบอะ” ผมบอกมันในตอนท้าย
“แล้วพีจะไปหามาจากไหนได้อะครับสอง?” มันทำเสียงหง่องแหง่งบ่นกระปอดกระแปดมา
“จะไปหามาจากไหนก็แล้วแต่ ร้านมีเยอะแยะ แถ้าแกหามาไม่ได้ก็อย่าเข้ามากินเลย.....เปลือง!”
“แล้วสองจะเอาอะไรอีกเปล่า?”
“ไม่แล้วหล่ะ รีบๆ มานะ เด๋วมันจะเย็นไปเสียก่อน”
“ครับๆแล้วพีจะรีบไป สองเอาหมูกรอบอย่างเดียวนะ แล้วเจอกันครับ จุ๊ฟๆ” ไอ้พีบ้าส่งเสียงประหลาดมาด้วยก่อนวางสาย ผมได้แต่วางหน้าเฉยไม่กล้าเอะอะโวยวาย กลัวจะเป็นที่สังเกตแลวเด่วจะโดนซักถามหาสาเหตุที่โวบวายอีก กลัวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เลยเงียบเอาไว้ดีกว่า นี่ถ้าตูอยู่คนเดียวนะมรึง...ตูด่าเช็ด!
ผมวางสายลงแล้วเดินไปเก็บจานชามข้าวของอุปกรณ์ต่างๆ เพื่อเตรียมล้างเก็บ ซึ่งปกติแล้วหน้าที่แบบนี้พี่แบงค์เธอจะจองตลอด เพราะเธอชอบเก็บกวาดซักล้าง แต่วันนี้เธอนอนดูทีวีเฉย ผมสบตากับวุฒิ...วุฒิส่ายหน้า ผมเลยต้องลุกขึ้นไปล้างจานกองโตหลังห้อง
....บ่ายสองแล้ว นายพีก็ยังไม่มา หายเงียบไปเลย ส่วนวุฒิขอตัวกลับไปก่อนเพราะเมียมันโทรมาชวนไปเดิน JJ ดูเหมือนบรรยากาศในห้องจะดีขึ้นเมื่อนังอ้อมเพื่อนสาวที่เอาซีรี่ย์เกาหลีมามอมเมาพวกเราเดินเข้ามาแจม ผมคุยกับทุกๆ คนได้อย่างสบายใจขึ้นไม่อึดอัดมากเหมือนชั่วโมงก่อนๆ ที่ผ่านมา
พอเกือบๆ บ่ายสาม....ได้เวลาที่พระพี่นางทั้งสองต้องเด็จไปตีแบดแถวๆ บางรักเพราะนัดกับน้องพิมคนสวย รวยแต่ไม่เก๋เอาไว้ แต่วันนี้ผมไม่ไปเพราะอยากจะนอนอ่านนิยายที่ยืมมาจากห้องสมุดประชาชนแถวอนุสาวรีย์ชัยฯ มากกว่า นังอ้อมจึงถือโอกาสขอออกไปพร้อมกัน
แล้วจู่ๆ ก็ให้มันได้อย่างงี้สิ.....นายพีโทรมาว่ากำลังจะเข้ามาแล้ว พระพี่นางทั้งสองมองตากันเองไปมาเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูดกับนายพี
“งั้นเดี๋ยวเธอก็รอเขาอยู่ที่ห้องพี่นั้นแหละ แต่พี่สองคนจะไปก่อนนะ”
“จะดีเหรอ? เอาไว้ให้มันมากินวันหลังตอนที่พี่อันพี่แบงค์อยู่ด้วยดีกว่า” ตอนนี้ผมเกรงใจพี่อันมากๆ เพราะว่าการที่เราจะอยู่ในห้องคนอื่นซึ่งเจ้าของห้องก็ไม่อยู่ด้วย มันดูไม่ดีนักในสายตาผม พี่อันคงเห็นแววตาของความไม่สบายใจจากตาผม เธอจึง...
“เอาเหอะ! พี่ไม่ว่าไรหรอก เดี๋ยวพวกพี่ไปกันก่อนแล้วกัน”
เธอตอบผมมาว่างั้น แต่สีหน้าของพี่แบงค์ที่ผมมองเห็นมันไม่สู้ดีเลย ดูเหนื่อยๆ เศร้าๆ ยังไงชอบกล พี่แบงค์ไม่พูดอะไรกับผมเลยซึ่งมันทำให้ผมใจแป๋ว ขอบตาพาลจะอุ่นๆ ชอบกล
“อ้าว! กำลังจะออกไปไหนกันหรอครับสาวๆ” นายพีเดินเข้ามาพอดี ถือของอะไรก็ไม่รู้มาเยอะแยะเดินยิ้มหน้าระเริงมาเลยครับ พอพี่แบค์เห็นเข้า...พี่แบงค์ถึงกับเงียบไปสนิท ส่วนพี่อัน...เธอทำหน้าเจื่อนไปนิดหน่อย
“อืม...กำลังจะออกไปพอดี แล้วไงเจอกันนะ” พี่แบงค์ตอบแล้วรีบเดินออกไปทันที แต่นายพีก็ดูเหมือนจะไม่สนใจอาการของพี่แบงค์เลย มันเดินเข้ามาจับมือผมต่อหน้าพี่อันแล้วพูดถามถึงแต่เรื่องของกิน
“พี่บอกให้สองเก็บเอาไว้ให้เธอรีบร้อยแล้ว แต่เรื่องผัดกุยช่ายขาวนะเอาไว้วันหลังแล้วกัน พี่ไปก่อนนะ”
“ครับๆ แล้วเจอกันนะพี่” นายพียิ้มระรื่นโบกมือบ๊ายบายให้พี่อัน แต่อีกมือมันก็ยังไม่ยอมปล่อยมือผม
....พี่อันวิ่งตามหลังพี่แบงค์เพื่อนซี้ของเธอไป พี่อันรู้จักกับพี่แบงค์มาก่อนหน้าที่จะเจอผมมาหลายปี...แน่นอนเขาสองคนต้องสนิทกันมากกว่าสนิทกับผม...เด็กรุ่นน้องที่เพิ่งมาเข้ามาภายหลัง....ผมนึกถึงคำของวุฒิเมื่อคืนนี้หลังจากที่เรากลับมาจากเที่ยวเมื่อคืนนี้
‘ผมเห็นนะว่าเมื่อคืนสองกอดอยู่กับไอ้พีที่โต๊ะโน้น พ่แบงค์ก็เห็น’ วุฒิเปิดฉากใส่ผมทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังชำระร่างกายเสร็จ
‘สองไม่ได้ทำนะวุฒิ สองยืนอยู่เฉยๆ แถมยังจะจิกคนโต๊ะข้างๆ อีก’ ผมพยายามปกป้องตัวเอง
‘แต่สองรู้ไหมว่าภาพที่มองเห็นจากมุมที่วุฒิและพี่แบงค์ยืนอยู่มันไม่ได้เป็นยังงั้นเลย’
‘แล้วมันเป็นยังไง สองไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น น้องๆ ที่โต๊ะเป็นพยานได้เลย’
‘ใครจะไปเชื่อ ไอ้พีมันยืนประกบโอบติดสองเอาซะขนาดนั้น ตอนที่สองไม่อยู่โต๊ะแล้วไอ้พีมันก็หายไปด้วย พี่แบงค์มาถามวุฒิว่าสองหายไปไหน? วุฒิเลยบอกว่าคงจะอยู่ที่โต๊ะโน้น พอมองมานะ เจอไอ้พีด้วย’
‘พีมันเดินมาเองนะ สองไม่ได้ชวนมันเลย วุฒิไม่เห็นเหรอ?’ ผมแย้งมัน
‘เห็นแล้ว แต่ว่าพี่แบงค์บอกวุฒิว่าไงรู้ไหม? พี่แกว่า..ขนาดแฟนยืนอยู่โต๊ะนี่แต่ไอ้พีดันเดินไปหาสองที่โต๊ะโน้น มันหมายความว่าไง?...วุฒิเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบพี่แกว่าไงเหมือนกัน ท่าทางเรื่องนี้จะไม่เล็กอย่างที่สองคิดแล้วนะ’
‘แต่สองไม่ได้คิดอะไรกับพีจริงๆ นะเว้ยวุฒิ’
‘ผมไม่รู้ สองไปเคลียร์กับพี่แบงค์เอาเองแล้วกัน ผมว่าพี่แบงค์ต้องพูดเรื่องน้กับพี่อันอยู้แล้วแหละ สองลองไปถามๆ จากพี่อันดูบ้างสิ เพื่อจะได้รู้อะไรบ้าง แต่จะทำอะไรสองก็คิดให้ดีๆ นะ พี่แบงค์เขาเป็นพี่และเป็นเพื่อนนะ’
‘นั้นสินะ! สองจะทำอะไรได้ เขาเป็นเพื่อนเป็นพี่แล้วสองจะทรยศพี่แบงค์ได้หรอ?’ ประโยคนี้ไม่ได้หลุดออกไปจากปากผม ผมเพียงรำพึงเบาๆ อยู่ภายในใจแต่มันช่างหนักอกจริงๆ
..... “ไหนๆ สองรีบๆ ตักมาให้พีกินเร็วเข้า” พีเร่งให้ผมรีบเดินตามมันเข้าห้องพี่อันไป
“ขนอะไรมาเยอะแยะ ไหนดูดิ?” ผมนั่งลงรื้อค้นข้าวของที่มันหิ้วเข้ามา
“ก็มีพวกผลไม้และหมูกรอบที่สองอยากได้ไง พีต้องไปง้อแป๊ะมันแทบแย่ กว่าแกจะแบ่งหมูมาให้ ถ้าไม่ได้พีวันนี้สองคงไม่ได้กินหมูกรอบหร้อก”
“เออ.....ดี ดีคร้าบ....พ่อมหาจำเริญ” ผมสัพยอกมันเล่นๆ มันก็ถลาเข้ามานั่งจ้องหน้าผมอยู่ใกล้ๆ ทำให้ผมใจเต้นผิดปกติ
“อะ...อะไร อะไรของแก” ผมพยามเน้นสรรพนามที่แสดงความเป็นเพื่อน....แก....ให้มันได้ยินบ่อยๆ เข้าไว้
“เรียกพีว่าแกไม่น่ารักเลย เสียภาพลักษณ์พีหมด ไม่เอาๆ สองต้องเรียกพีว่า “พี” จะได้น่ารักๆ ใสๆ เข้ากับหน้าพี”
“แหวะ! เข้ามากเลยนะ เข้ากับหน้าแกโคตรๆ ไอ้บ้า” ผมเถียงออกไปแต่ในใจก็ยอมรับในสิ่งที่มันพูดก็มันน่ารักเหมาะกับการเรียกว่า พี พี พี พีๆๆๆๆๆๆ พีอย่างนั้น พีอย่างนี้ จริงๆ นี่ครับ
“สองอะใจร้าย! ไม่เอาแหละ หาไรกินดีกว่า ไหนๆ สปาเก็ตตี้ฝีมือสองอยู่ไหน รีบไปเอามาให้พีกินเร็วๆ” มันตะโกนสั่งผมอยู่แย้วๆ ส่วนตัวเองก็ลงไปนอนดิ้นอยู่บนเตียงพี่อัน
“นี่มันห้องของแกเรอะ ลุกขึ้นมาเด๋วนี้เลย เด๋วเตียงพี่เขายับฉันขี้เกียจปูใหม่”
“เออใช่ๆ เดี๋ยวพี่เขาจะหาว่าเรามาทำอะไรกันในห้องนี้เนีอะ อิอิ” มันหัวเราะได้กวนบาทามากๆ ครับแล้วยังมายักคิ้วล้อเลียนผมอีก แต่ผมก็มีความสุขนะครับที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับมันสองคนแบบนี้ มันอุ่นๆ รื่นๆ ในใจอย่างไรไม่รู้ นึกภาพกันออกไหมครับ?
....ผมจัดการตักสปาเก็ตตี้ใส่จานแล้วเอาไปอุ่นในไมโครเวฟก่อนเอามาเสิร์ฟให้คุณชาย ซึ่งนั่งพิงระเบียงห้องสูบบุหรี่พ่นควันปุ๋ยๆ ซึ่งภาพที่ผมหันไปเห็นนั้นมันทำให้ผมคิดถึงใครบางคนขึ้นมาจับใจ คนสูงๆ ตัวดำๆ เข้มๆ ชอบนั่งสูบบุหรี่พ่นควันปุ๋ยๆ อยู่ตรงระเบียงหลังห้องแบบนี้..ไอ้แมท
ผมชะงักไปนิดหน่อยเมื่อเห็นภาพนั้น...แต่นายพีคงไม่ทันสังเกต เพราะมัวแต่เหม่อออกไปด้านนอก แสงที่สาดส่องเข้ามาตกกระทบเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี ทำให้ผมเห็นภาพเสี้ยวหน้านั้นเกิดซ้อนทับเป็นภาพของใครบางคนเข้า มันทำให้ผมรู้ซึ้งถึงหัวใจตัวเอง....หัวใจที่ไม่เคยลืมแมท....ผมไม่เคยลบแมทออกไปจากใจผมได้เลย
“อ้าว! ยืนอยู่เฉยๆ ทำไมอะครับ เอามาให้พีกินตรงนี้เร็ว ลมกันลังดีเลย” หมอนั้นเรียกให้ผมยกไปเสิร์ฟให้ด้านนอก ซึ่งผมก็ไม่ขัดศรัทธา..บริการสุดริ้ด น้ำเย็นๆ และผลไม้ที่จัดใส่จานแล้วถูกยกตามออกไป
“ขอบคุณครับ สองนี่น่ารักจังเลย” มันยิ้มหน้าหล่อใส่ตาผม “สองช่วยเอาหมูกรอบมาให้พีกินหน่อยดิ พีอยากกินนะๆๆๆ”
“เออ! รอเด๋ว” นี่ผมเป็นอะไรไปครับถึงได้บริการมันดีขนาดนี้ อยากได้อะไรเป็นจัดมาให้ตลอด แล้วจานหมูกรอบก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าระหว่างนายพีและผม
“อร่อยนะ สองกินไหมครับ เอามะ? อ้าปากดิ พีป้อนให้ อ้าปากเร็วๆ อ้ามๆๆ” นายพีหยิบชิ้นหมูกรอบมาจ่อที่ปากผม พยายามล่อให้ผมยอมรับหมูชิ้นนั้นเข้าปากไปให้ได้
“เด๋วดิ!” ผมแหว้วใส่มันเบาๆ แต่ก็ยอมอ้าปากรับชิ้นหมูนั้นมาแต่โดยดี
“ดีมากกกกกกกกกก พีนะอุตส่าห์ไปหามาให้สอง ถ้าไม่เห็นสองกินให้เห็นต่อหน้าต่อตาพีคงเสียใจแย่”
“พูดมาก! รีบๆ กินๆ เข้าไปสิ เด๋วก็เย็นกันพอดีสปาเก็ตตี้น่ะ ถ้าไม่อร่อยก็ห้ามพูดล่ะ...เข้าใจไหม?” ผมเสพูดแก้เขินไปอีกทางหนึ่ง
“ใครว่า? อร่อยออก สองนี่เก่งนะ วันหลังสองทำกับข้าวอีกดิ แล้วพีจะตามมากินด้วยอีกนะครับ”
“อืม แล้วจะพยายาม” ผมรับปากไปอย่างนั้นเอง ความรู้สึกดีๆเกิดขึ้นอย่างมหัศจรรย์ภายในหัวใจแต่สมองผมกลับไพล่คิดไปถึงอีกคนนึง.....
‘......เค้าชอบทำกับข้าว อยากทำให้ตัวกินทุกวันเลย ตัวรอเค้าหน่อยนะถ้าเค้าเปิดร้านแล้วเค้าจะให้ตัวมาชิมทุกวันเลย.....’
นานมาแล้วที่ผมเคยได้ยินประโยคนี้ ผมรู้สึกยอกขึ้นมาในใจพิกลจึงเสเดินเข้ามาในห้องนอนเปิดซีรี่ย์ดูต่อ
.........สักพักนายพีที่จัดการกับอาหารกองโตตรงหน้าแบบราบคาบและสูบบุหรี่ล้างคาวปากเสร็จก็เดินตามเข้ามานั่งอยู่ขอบเตียง
“ดูเรื่องอะไรอะ?”
“เรื่องอะไรก็ได้ ยุ่งอะไรด้วย” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมบอกออกไปแบบนั้น
“แหม๋! ก็คนเขาแค่ถามเฉยๆ”
“ถึงบอกไปก็ไม่รู้จัก งั้นก็ไม่ต้องถามแหละดีแล้ แบร๋!” ผมลอยหน้าลอยตาแลบลิ้นให้มัน มันเลย...
“นี่แนะ คนปากร้ายใจร้ายต้องเจอแบบนี้” มันโถมตัวลงมาทับผมพลางจิ้มนิ้วไปทั่วเอวผม ได้ผลซิครับ ผมก็....
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆ ไอ้บ้าพี! หยุดเด๋วนี้นะเว้ย ก๊ากกกๆๆๆๆ หยุดนะ! บอกว่าให้หยุดไง ก๊ากกกกกกกกกกกก” ผมหัวเราะไป พูดไป ดิ้นไป อยู่ใต้ตัวมันจนเหนื่อย มันจึงยอมหยุดแกล้งผม
“เป็นไงหละ เจอไม้นี้ของพีเข้าไป คราวหลังจะทำแบบนี้อีกไหม?” มันว่าแต่หน้ามันห่างหน้าผมไม่ถึงคืบ ผมเลยมีโอกาสได้มองหน้ามันใกล้ๆ หน้ามันใสดีจริง ตามันสวย คิ้วมันเข้มแต่เป็นสีน้ำตาลเข้มไม่ดำ ปากมันไม่แดงมากแต่ก็เรียกว่าคล้ำดำไม่ได้
“ตาสองสวยจัง” มันพูดอีก... มันเองก็คงจะกำลังสำรวจหน้าผมในระยะประชิดอยู่เหมือนกัน
“ตาพีก็สวย สองชอบคนตาแบบนี้” ตามันพราวระยิบเชียวครับ นัยน์ตามันสีน้ำตาลเข้มและดูเหมือนจะมีมนต์ดึงดูดให้ผมลืมตัวเผลอจ้องอยู่นาน
‘บอกลากันเถอะนะ!’
‘ก่อนที่มันจะเกินต้านทาน’
มือผมลูบไล้ผิวหน้ามันตั้งแต่ตอนไหนแล้วก็ไม้รู้ รู้แต่ผมรู้สึกหลงใหลในหน้าของผู้ชายคนนี้เสียจริง ปากสวยๆ นั้นน่าจูบจริงๆ ผมอยากจูบปากนั้นจังเลย ผมผงกหัวขึ้นรับกับริมฝีปากทีกำลังกดทาบทับลงมาโดยมีสองมือผมประกองแก้มนุ่มๆ ที่สากด้วยไรหนวดขนเคราที่เจ้าตัวคงเพิ่งจะโกนไปเมื่อเช้านี้เอง
‘เมื่อเธอช่างอ่อนหวานกับอารมณ์ที่อ่อนไหว’
‘อยากให้คิดสักนิดว่าจะมีใครมาเข้าใจ’
เนินนานเท่าไหร่ไม่รู้...ผมหลับตาพริ้ม...เผยอริมฝีปากออกรับการสอดแทรกของลิ้นอุ่นสากแต่มีรสหวานน่าลิ้มลองยิ่งจากฝ่ายตรงข้าม สองมือของผมถูกเลื่อนลงไปตระกองกอดโอบอยู่รอบลำคอของนายพี พอๆ กับที่ยอดอกผมรับรู้ถึงสัมผัสของการรุกรานจากฝ่ามือสากร้อนอยู่ภายใต้ชายเสื้อที่ถูกถลกขึ้นมา
‘ใครเค้าจะให้อภัย? ถ้าเกินเลยไปกว่านี้’
‘ถ้าเรายังเผลอ..ปล่อยใจเคลิ้มไปอีกที่ ก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง’
ผมยอมรับอย่างทระนงว่าผมมีความรู้สึกดี...ดีมาก...กับสัมผัสเหล่านั้น และหากแม้นเปรียบว่ามันเป็นไฟร้อนที่อาจแผดเผาตัวผมได้ แต่ผมก็พร้อมที่จะกระโจนลงเล่นราวกับว่าไฟนั้นคือไฟเย็น ไฟเย็น.....ที่แสนจะน่ารื่นรมย์
ผมปล่อยให้ไฟนั้นอาบไปทั่วร่างผมอย่างช้าๆ เนิบนาบและซาบซ่า กายผมเบาหวิว สมองผมโล่งเปล่า แต่ใจผม...ผมได้ยินเสียงเพลงลอยแว่วมาแต่ไกลๆ
‘ชั่ววูบหนึ่งในคืนเหงา อาจจะทำให้เราต้องเสียใจ’
‘คนของฉันต้องร้องไห้ คนของเธอต้องปวดร้าว’
‘ฉันกลัวแค่วูบเดียวในคืนเหงา’
‘จะทำให้ใจต้องเหน็บหนาวและทุกข์ทนไปอีกนาน’
‘สิ่งที่เราจะทำ อาจไม่ใช่ที่เราต้องการ....’
‘ความเหงาไม่ยาวนาน อย่าทำให้ยากกว่านี้’
‘ถ้าเรายังเผลอปล่อยให้ใจเคลิ้มไปอีกที ก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง....’
“พอเถอะ!! หยุดเถอะพี มันต้องไม่ใช่แบบนี้” ผมพูดออกไปเบาๆ แต่ท่ามกลางห้องที่เงียบเชียบนั้น มันช่างดังชัดเจนดีเหลือเกิน
พีหยุดชะงักก่อนเงยขึ้นสบตาผมเผยให้เห็นความสับสนและคำถามมากมายจากแววตานั้น
“สิ่งที่เราจะทำ อาจไม่ใช่ที่เราต้องการ....” ผมเลือกที่จะตอบตามเนื้อหาของเพลง เพลงที่ผมได้ยินมาจากเรื่องราวของน้องคนหนึ่งซึ่งโพสต์เอาไว้ในเล้าเป็ด ซึ่งผมไม่คิดอะไรตอนที่ฟังครั้งแรก รู้เพียงแต่ว่ามันเพราะจึงหัดร้องตาม โดยที่ผมไม่รู้เลยว่ามันจะเข้ากับเรื่องราวของผมแบบนี้
“ทำไม? มันหมายความว่าไงหรอสอง นี่สองยังไม่รู้ใจพีอีกหรอว่าพีคิดยังไงกับสอง”
“สองรู้! แต่ที่รู้ไปมากกว่านั้นคือ มันผิด!! เราจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะพี มัน...มันไม่ดี ไม่ดีต่อทุกๆ คน”
“แล้วสองจะให้พีทำยังไง สองบอกพีหน่อยได้ไหม? แล้วพีจะทำตามที่สองพูดทุกอย่างเลย แต่พีชอบสองจริงๆ นะ”
“พอเถอะพี! อย่าพูดอย่างนี้อีกเลย สองรู้สึกไม่ดีเลย พอเหอะ...จบทุกอย่างลงเสียพี แล้วสองจะจบทุกอย่างในใจสองลงเหมือนกัน”
“สอง!” นายพีจ้องหน้าผมเขม่ง “สองจะให้พีแบบนั้นได้ยังไง? ใจคนนะสอง พีเป็นคนนะ สองไม่เห็นใจพีเลยหรือไง?”
“แล้วสองล่ะ?! ไหนจะยังพี่แบงค์ พี่อันอีก สองจะเอาหน้าไปสู้สองคนนั้นได้ยังไง น้องแย่งแฟนพี่ตัวเอง พีคิดดิ คิด! คิดสิว่าสองจะทำหน้ายังไงเวลาที่สองต้องเจอคนพวกนั้น? สองก็เป็นคนนะพี สองเป็นคนนะ” ผมอยากจะระเบิดตัวเองออกเป็นเสี่ยงๆ ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
.....ประตูห้องปิดลงเมื่อพีก้าวเดินออกไป ผมเลือกที่จะยังคงเอนกายลงตรงที่เดิม....ที่ที่ผมเกือบจะเผลอใจทำเรื่องชั่วช้าอย่างร้ายและสามานย์เกินที่แม้แต่ตัวของผมเองจะรับได้
พีจากไปแล้ว แต่ก่อนจะจากไปเขาได้ทิ้งท้ายไว้ด้วยประโยคที่ทำให้ผมหนักอึ้งอยู่ในจิตใจ พีบอกว่า....
“สองคอยดูเองแล้วกันว่าพีจะทำยังไงต่อไป รับรองพีไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้แน่”
......................................................
ใกล้กับปัจจุบันแล้วครับ แล้วผมคงจะได้ปรึกษากับทุกคนเสียที ว่าผมควรทำไงต่อไป รู้แต่ตอนนีผมอัดอึดสุดๆ
-
ท่าทางเจ้จะไม่รอด
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
เป็นกำลังใจให้อิเจ้ครับ
:yeb:
-
o7ไม่อยากอ่านแต่ก็อ่านไปแล้วนึกถึงอดีตแต่ทำไงได้ในเมื่อคนกลางเค้าเลือกเราและเราก็ดันมีใจให้ไปอีก ในเมื่อตอนแรกที่เจอเกลียดจะตาย ผลสุดท้ายก็เต็มๆ พี่น้องทะเลาะกันแต่ในความเป็นพี่น้องมันตัดกันไม่ขาดแต่เวลาเหล้าเข้าปากทีไรมีอันต้องแขวะน้องคนนี้ทุกที :m15: :m15: :m15:
-
เชียร์แมทค๊าบ เชียร์แมท :m11: :m11: :m11: :m11: (จะโค้งสุดท้ายแล้วต้องไฟท์หน่อย :m11:)
เชียร์แบบไม่ลืมหูลืมตา ไม่มีเหตุผล :m3: :m3: :m3:
เอาละ ตั้งสติไว้ :amen: :amen: จะรออ่านตอนปัจจุบันน้าเจ้ แล้วถึงจะแสดงความคิดเห็น :m13:
-
:sad4: อ๋อยยย.......โดนอ่ะ มันโดน
:เฮ้อ:
-
:impress: :impress: ทำตามหัวใจตัวเองซิครับคุณเจ๊ อย่าทำตามความรู้สึกของร่างกาย :try2: :try2:
ผมว่าง่ายกว่านะครับถ้าเจ๊ถามใจตัวเองให้ดีๆ ทั้งๆที่เจ๊ก็เหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เหมือนยังไม่กล้าทำยังไงก็มะรู้ o8 o8
-
ถึงคุณน้อง นางมารร้าย...ส.ล.ด. ที่ไหนกันเคอะ มาดูหนังหน้าแท้ของเจ้ก่อนะเคอะแล้วค่อยสรุป อิอิ แล้วทำไมถึงได้เชียร์แมทมันเคอะ ขอสาเหตุด่วนเคอะ
....ผมจัดการตักสปาเก็ตตี้ใส่จานแล้วเอาไปอุ่นในไมโครเวฟก่อนเอามาเสิร์ฟให้คุณชาย ซึ่งนั่งพิงระเบียงห้องสูบบุหรี่พ่นควันปุ๋ยๆ ซึ่งภาพที่ผมหันไปเห็นนั้นมันทำให้ผมคิดถึงใครบางคนขึ้นมาจับใจ คนสูงๆ ตัวดำๆ เข้มๆ ชอบนั่งสูบบุหรี่พ่นควันปุ๋ยๆ อยู่ตรงระเบียงหลังห้องแบบนี้..ไอ้แมท
ผมชะงักไปนิดหน่อยเมื่อเห็นภาพนั้น...แต่นายพีคงไม่ทันสังเกต เพราะมัวแต่เหม่อออกไปด้านนอก แสงที่สาดส่องเข้ามาตกกระทบเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี ทำให้ผมเห็นภาพเสี้ยวหน้านั้นเกิดซ้อนทับเป็นภาพของใครบางคนเข้า มันทำให้ผมรู้ซึ้งถึงหัวใจตัวเอง....หัวใจที่ไม่เคยลืมแมท....ผมไม่เคยลบแมทออกไปจากใจผมได้เลย
นี่แหละเจ๊ สาเหตุที่เชียร์แมท น่ะ เพราะเจ๊ก็ยังไม่ลืมแมท แมทก็ยังไม่ลืมเจ๊
แต่พีน่ะ แต่ถ้าเป็นพี นะ เจ๊อาจจะผิดใจกับพี่แบงค์น่ะ :angry2:
เชียร์แมท เชียร์แมท :impress2: :impress2:
แต่เจ๊ระวังน้า ดูแล้วนายพีรุกน่าดูเลย ระวังจะเสร็จนายพี :interest:
-
ชิส์ เชียร์ไอ้แมทมันจัง :m14:
..................................
พอวันจันทร์ผมก็หลบหน้านายพีโดยการเบี้ยวนัดไปฟิตเนส (อ้วนนนนนนนนนนนนนนน แย่ T.T) แต่ไปเดินเล่นกับน้องโฬมแทน อิอิ น้องโฬมก็เทคแคร์ผมอย่างดี วุ้ย! ได้ใจผมไปเต็มๆ น่ารักซะไม่มี ว่าแล้วก็กินเด็กดีกว่าเนอะ ก๊ากกก
พอวันอังคาร....นายพีก็กระหน่ำโทรมาเช็คบิลเรื่องที่ผมไม่ไปฟิตเนสเมื่อวาน มันเลยยื่นคำขาดว่าผมจะต้องไปทำธุระที่เซ็นทรัลลาดฯ กับมันเย็นนี้ ไม่งั้นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันอาทิตย์ในห้องพี่อันจะต้องมีคนรู้มากกว่าผมและมันสองคนแน่นอน.....แล้วผมจะทำไงได้ นอกเสียจาก.....ยอม
พอผมไปถึงเซ็นทรัลลาดฯ เดินไปถึงจุดที่นัดกัน นายพีก็ยังมาไม่ถึงทั้งๆ ตัวมันเองเป็นคนโทรจิกผมเกือบตลอดเวลาว่าเดินทางถึงไหนแล้ว ส่วนมันอะ ล่วงหน้ามาก่อนผมนานแล้ว ชิส์ หลอกกันนิ!
ถึงคราว....ผมก็โทรจิกมันบ้าง โกรธจนลืมเรื่องที่หมางใจกันมาทั้งวันไปซะฉิบ....
ก็จะไม่ให้โกรธได้ไง? คนเขาไม่อยากมา...มันก็โทรจิกโทรขู่บังคับให้ผมมาจน ไอ้เรารึ! ก็อุตส่าห์รีบมาแทบเป็นแทบตาย แต่พอมาถึง....มันก็ดันยังมาไม่ถึงซะงั้น โกรธมากๆ ไอ้พีบ้า!!
ผมก็ยืนคอยสักพัก...มันก็ยังไม่มา เดินไปเข้าห้องน้ำก็แล้ว เดินวนไปวนมาเข้าร้านนั้นออกร้านนีก็แล้วมันยังมาไม่ถึงอีก ผมก็เลย...
“ถึงไหนแล้ว ถ้ายังไม่มาภายในอีกห้านาที ฉันจะกลับแล้วนะ”
“สองอย่าเพิ่งโกรธพีสิ พีกำลังเดินเข้าไปแล้วครับ อีกนาทีเดียวเจอกันแน่นอน”
“ให้มันแน่นะแก ถ้าแกไม่โผล่หน้ามาภายในอีกหนึ่งนาที ฉับกลับชัวร์!” ผมขู่บ้าง
“คร้าบๆ มาแล้วครับ แค่นี้นะ”
ผมชะโงกหน้าซ้ายทีขวาทีเพื่อดูว่ามันจะโผล่มาทางไหน ในใจก็ไม่ได้จริงจังอะไรมากกับเส้นตายหนึ่งนาทีที่ยื่นไป ขอเพียงอย่างเดียวให้มันมาถึงไวๆ สักที เพราะการยืนเก๋วอยู่คนเดียวในสถานที่พลุกพล่านแบบนี้....มันไม่ได้จรรโลงใจผมเล้ย
“จ๊ะเอ๋! มาแล้วครับ ป๊ะ!!” มันมาจากไหนก็ไม่ทราบครับ จู่ๆ ก็โผล่หน้ามายิ้มใส่ตาผม แล้วก็ลากมือผมให้เดินตัวปลิ้วตามมันไปแบบไม่ให้ทันตั้งตัว
......พอมันลากผมเข้าไปในร้านที่มันต้องทำธุระเสร็จ มันก็ลากเข้าร้านโน้นนี้ไปเรื่อย แถมยังมีการโอบผมอีก แบบว่าไม่อายคนเลยนะครับท่านผู้อ่าน พอมายืนเลือกเข็มขัดกัน มีพนักงานที่เป็นผู้หญิงมาคอยบริการแถมยังยืนอมยิ้มมองผมกับนายพีเลือกเข็มขัดอีก...ผมก็อายดิ พยายามปลดมือมันออก...มันก็ทำหน้าดุๆ ใส่ผม ก่อนหันไปยิ้นแต้กับน้องพนักงานแล้วบอกน้องเขาว่า
“สงสัยจะเขินนะครับ ปกติเราไม่ค่อยหวานกันเท่าไหร่”
จ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อะไรของแกเนี้ย แกพูดอะไรออกไปฟะ ผมเลยรีบเดินงุดๆๆ ออกจากตรงนั้น ก้มหน้าก้มตาเดินแบบไร้ทิศทาง ขออย่างเดียว...ขอให้พ้นจากบริเวณนี้เป็นพอครับ
“สองๆ สองครับ” นายพีเรียกชื่อผมก่อนเร่งฝีเท้าขึ้นมาเดินขนาบข้าง “สองจะรีบเดินไปไหน?”
“ไปไหนก็ได้ แกไม่ต้องมายุ่ง แกทำแบบนี้ทำไมวะ ฉันอายคนเป้นเหมือนกันนะโว้ย”
“ไม่เห็นจะต้องให้อายเลย พีไม่ได้ทำไรสองซะหน่อย”
“กล้าพูดเนอะ”
“สองครับ” นายพีมองหน้าผมท่าทางจริงจัง “สองอย่าคิดไรมากดิ ขอให้พีเดินใกล้สองหน่อยนะ เพราะว่าต่อไปพีเองก็คงจะไม่ได้ทำแบบนี้อีกแล้ว” มันพูดเสียงละห้อยเชียว
“ก็เอ่อ...” ผมก็อดใจหายไม่ได้ ใจมันแป่วไปเยอะเหมือนกันนะ “ตามใจแกสิ เอาเหอะ รีบๆ เดินเหอะ เด๋วห้างมันจะปิด”
“เออ...งั้นเราไปหาอะไรกินกันก่อนเหอะ วันนี้สองอยากกินไรครับ”
“กินอะไรก็ได้ตามใจคนเลี้ยง”
“โห เล่นมัดมือชกกันแบบนี้เลยหรอ? เอางั้นก็ได้ครับ สำหรับสองแล้วพีเลี้ยงได้ตลอด อืม....” นายพีหันซ้ายหันขวา “กินร้านนี้นะ พียังไม่เคยกินเลย ลองดูกันมะ?” มันเป็นร้านจิ้มจุ่มครับ ผมเองก็ไม่เคยกินเหมือนกันก็เลยลองเสียหน่อยฉลองศรัทธาพ่อเจ้าประคุณเสียหน่อย
.....อาหารหลายอย่างถูกสั่งมาวางเรียงอยู่บนโต๊ะโดยที่ผมไม่ค่อยจะได้ออกความเห็นเท่าไหร่ ไม่สิ! ไม่ได้ออกเลยมากกว่า ผมได้แต่นั่งเงียบๆ อยู่เท่านั้น มันคล้ายๆ กับตอนที่ผมไปทานข้าวกับใครบางคนนะครับ แต่ต่างกันตรงที่ว่ากับรายนั้นผมไม่ได้ออกความคิดเห็นเพราะไม่อยากออกและรู้สึกสะดวกสบายกับการที่ได้นั่งเฉยๆ ดูคนคนนั้นสั่งของมาให้ผมกิน
แต่กับรายนี้ผมพยายามอ้าปากที่จะสั่งอาหารแต่รายการอาหารของผมถูกปฏิเสธเพราะคนที่มากินด้วยอยากกินอย่างอื่นมากกว่า เหมือนผมจะโดนเทคแคร์นะครับ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย ผมกำลังถูกขัดใจและเจอกับคนที่เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้งเท่านั้น
“โห! อร่อยเนอะ พีไม่เคยมากินร้านนี่เลยอะ สงสัยคราวหน้าต้องมาบ่อยๆ เสียแล้วสิ....” นายพีพูดขึ้นตอนที่เราเดินออกมาจากร้านกัน “....คราวหน้าเรามากันอีกนะ!”
“ดูก่อนแล้วกัน”
“เอาอีกแล้ว จนพีจับไต๋ได้แล้วนะสอง ....ถ้าลองสองบอกว่าดูก่อนแสดงว่าสองจะไม่มาชัวร์”
“เออ...เก่ง เข้าใจอะไรง่ายนิ แสนรู้เนอะ!”
“ขอบใจที่ชมถึงแม้ว่าคำชมจะไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่ก็ตาม แต่ถ้าสองชมพีก็พอใจแล้ว เน๊อะ!?”
มันหันมายิ้มเก๋ใส่ตาผมอีก มือผมก็อยู่ในอุ้งมือมันเหมือนเดิม แต่แปลกใจจัง! ผมลืมความขุ่นข้องหมองมัวที่เกิดขึ้นแต่เมื่อวานไปเสียสิ้น แต่กลับรู้สึกอีกอย่างหนึ่งว่า....
.....ท่ามกลางเกย์มากมายที่เดินกันอยู่เป็นคู่ๆ อย่างมีความสุข ผมเองก็ไม่ต่างไปจากคู่อื่นๆ ที่ตอนนี้ผมเองก็กำลังมีความสุขเหมือนอยู่ในความฝันครับ
................................................................
:m13: :m13:
-
กลุ้มใจแทนเจ้จิงๆ :เฮ้อ:
รอฟังผลต่อแล้วแต่เจ้จะตัดสินใจ :m1:
-
เจ้ทำตัวน่าเกลียดหัดห้ามใจตัวเองบ้างดิสงสารพี่แบ๊งค์บ้างไม่ชอบแล้วน่ะ :angry2:ไอ้ห่าพีก็เหมือนกันแม่งจะเอาทั้งกลุ่มเลยรึไง :serius2:ทุเรศว่ะ แต่ก็ว่าไอ้พีมันม่ายด้ายเหมือนกานต้องด่านังเจ้รู้อยู่ยังทำ :o :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เชียร์แมทเจ้ เชียร์แมท :m3: :m3: :m3: (เจ้บอกว่า กลุ้มกับนังคนนี้จิง ๆ โผล่มาทีก็เชียร์แต่แมท :m2:)
จะบอกว่าที่เชียร์แมทเพราะเหตุผลส่วนตัวล้วน ๆ เลย คือ แมทนี่สเป็กเลยเจ้ (เจ้เคยเอารูปคนที่หน้าคล้าย ๆ มาให้ดูใช่ปะ)
ส่วนเหตุผลประกอบอื่น ๆ คือ เจ้ แมทนี่มีปัญหาน้อยที่สุดแล้ว
เจ้จะได้ไม่ผิดใจกับรุ่นพี่ ไม่ต้องสู้กับจิตสำนึกตัวเองเรื่องพรากผู้เยาว์
แต่ถ้าเจ้ไม่เลือกแมทนะ ขอเสนอน้องโฬม เป็นตัวเลือกที่สองนะ
ส่วนพีนี่ไม่เชียร์ มีความรู้สึกว่าเขาแปลก ๆ ตัวเองเป็นแฟนกับพี่แบงค์ยังมาหลีเจ้อีก ไม่น่าไว้ใจนะเจ้ :m13:
-
โห shell เอางั้นเลยหรอ เด๋วอ่านตอนนี้แล้ว เจ้อยากรู้ว่า shell ยังจะเชียร์แมทมันไหม?
..............................................
ที่น้อง tor13 ด่ามาก็ถูกต้องแล้วครับ ผมมันแย่มากๆ แถมก่อนแยกจากพีในวันนั้นผมยังยิ้มรับเมื่อมันบอกผมว่า
“สองกลับห้องดีๆ นะครับ แล้วพรุ่งนี้เจอกันเหมือนเดิม”
ยอมรับแบบไม่ปฏิเสธว่าผมรู้สึกอุ่นใจมากๆ เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้นจากปากของพี ประโยคง่ายๆ ธรรมดาๆ ดูแล้วเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษนัก แต่สำหรับคนที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างแสนอ้างว้างท่ามกลางเมืองใหญ่ที่วุ่นวายอย่างกรุงเทพพระมหานครแห่งนี้มาตลอดระยะเวลาหลายปี... การที่จะมีใครสักเข้ามาแสดงความใส่ใจเอื้ออาทรต่อเราแม้สักเพียงน้อย ก็ย่อมก่อให้เกิดความรู้สึกดีขึ้นมาได้
ผมผิดด้วยหรอที่ผมจะล่วงเข้าหาสิ่งที่ผมโหยหา?
เพียงแค่หยดน้ำย่อมมีค่าเมื่อต้องอยู่ท่ามกลางความแห้งแล้งอย่างแสนสาหัสแบบนี้......
แต่เหนือสิ่งอื่นใดนั้นผมเลือกที่จะไม่ทรยศพี่ผมแน่นอน แม้ว่าผมจะต้องจำยอมเฉือนใจตัวเองเสีย แต่ผมก็ต้องทำ!
.....วันพุธ...ผมมีเรียนตอนบ่ายซึ่งวันนี้ผมต้องเป็นคนให้สัมมนาด้วย โดนยำเสียเละตามเคย... ธรรมดาเสียแล้ว ผมชิน
ทุกคนเดินออกไปจากห้องสัมมนาหมดแล้ว เหลือเพียงผมที่กำลังเก็บอุปกรณ์ต่างๆ อยู่ เสียงบานประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง ผมหันไปมอง... แมทเดินเข้ามาในห้อง
“ไปกินข้าวด้วยกันไหม?” แมทถาม
“กินมาแล้วเมื่อตอนเที่ยง” ผมเลือกที่จะปฏิเสธ
“วันนี้ตัวโดนหนักเลยนะ”
“ก็อืม.... เรื่องถนัดของอาจารย์เขาไง...เลยเข้าทางเขา แต่ไม่เป็นไรหรอก ก็ดี! ถือว่าซ้อมปากก่อนไปมาเลเซีย”
“ตกลงตัวจะไป present ที่โน้นด้วยหรอ?”
“ก็อาจารย์ที่ปรึกษาเค้าบอกว่าให้ไปนะ แต่ความจริงก็ไม่อยากไปหรอก เบื่อๆ ยังไงชอบกล” ผมตอบตามความรู้สึกจริงๆ ที่เป็นอยู่แต่สาเหตุมันไม่ได้มาจากเรื่องงานเลย
“ไปกินข้าวด้วยกันเถอะนะ เค้ามีเรื่องอยากคุยกับตัวด้วย” มันหันซ้ายหันขวาก่อนเดินเข้ามาช่วยผมเก็บอุปกรณ์ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าทำไมมันต้องทำอย่างนั้น มันคงกลัวว่าจะมีใครเห็นว่ามันรู้จักกับผมทั้งๆ ที่มันเป็นเด็กใหม่แล้วก็เรียนอยู่คนละภาควิชากับผมและมีเพียงแค่วิชานี้เท่านั้นที่ต้องเรียนด้วยกัน มันคงจะแปลกน่าดูหากมันจะรู้จักสนิทกับผม
“ถ้ากลัวคนอื่นรู้มากนักก็ไม่ต้องช่วยก็ได้นะ” ผมบอกออกไปเมื่อเห็นท่าทางของมัน ผมไม่ชอบ!
“เอานา...เสร็จแล้ว ไปเหอะ!” มันบอกผม แล้วก็รุดไปเปิดประตูห้องดูก่อนแล้วเดินนำออกไป แต่ขอโทษนะ...บอกแล้วไงว่าไม่ชอบถ้ามันต้องแอบต้องซ่อนแบบนี้ เชิญทำไปคนเดียวเหอะ ผมเดินหนีไปอีกทางหนึ่ง สักพักมันก็โทรเข้ามา...
“ตัวอยู่ไหน?”
“เค้าอยู่ที่ตึกแล้ว” ผมตอบเนื่อยๆ เพราะเหนื่อยที่ต้องเดินขึ้นมาตั้งหลายชั้น
“ก็เค้าบอกว่าให้มากินข้าวด้วยกันไง ไม่ได้ยินหรอ?”
“ได้ยิน... แต่อย่าเลย ตัวไม่สะดวก...เค้ารู้”
“ใครบอก! อย่าคิดเองเออเองเหมือนเดิมได้มะ รีบๆ ลงมาเลยนะ เดี๋ยวเค้าจะไปรออยู่ที่ใต้ตึก แค่นี้นะ” มันวางสายไปก่อนที่ผมจะทันได้แย้ง แต่เสียงมันดุๆ เร่งๆ ยังไงชอบกล ทำไมนะ?
.....พอผมเดินลงมาด้านล่างก็เห็นแมทมันยืนสูงโด่งรออยู่แล้ว ใจหนึ่งผมก็ดีใจแต่อีกใจหนึ่ง...ผู้ชายคนนี้เคยทิ้งผมไป และคราวนี้เขาจะกลับมาเพื่ออะไรอีก ตัวผมเองก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีพอที่จะให้เขาคิดหวนกลับมา แล้วเขาจะทำทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไรกัน
“เมื่อวานตัวไปไหนมา?” แมทถามผมทันทีหลังจากเรานั่งลงในร้านขายยำแถวๆ มาบุญครอง
“เมื่อวาน...เปล่านิ” ผมตอบตามความรู้สึกจริงๆ ไม่ได้แกล้งโกหก
“โกหก” นั้น! มันว่าผมอีก “เค้าเห็นนะ สารภาพมาซะดีๆ”
“ตอนไหน? กลางวันหรือกลางคืน”
“ตอนเย็นๆ ที่ลาดพร้าว” มันพูดพลางก็เช็ดจานเช็ดช้อนพลางก่อนยื่นให้ผม มันจะทำอย่างนี้ให้ผมคนเดียวหรือทำให้กับทุกๆ คนที่มันไปกินข้าวด้วยนะ ผมเริ่มมีคำถามเกี่ยวกับพฤติกรรมของแมทมัน
“อ้อ! ก็ไม่มีอะไรพอดีเพื่อนชวนไปเดินดูของน่ะ ก็เลยไป..ก็เท่านั้นเอง”
“เพื่อน? แน่ใจนะว่านั้นน่ะเพื่อนกัน”
“ก็เพื่อนกันนะสิ ทำไม? ทำไมหรอ?” ผมชักเริ่มหวั่นๆ สงสัยแมทมันคงเห็นผมกับนายพีตอนเดินอยู่ด้วยกันเมื่อวานแน่ๆ เลย
“เพื่อนกันเขาเดินกันแบบนั้นเหรอ? ใครเชื่อก็บ้าแล้ว”
“จริงจริ้ง เพื่อนจริงๆ" ผมยังยืนยันคำเดิม..เพื่อน "อ้าว! แล้วเมื่อวานตัวก็ไปที่นั้นเหมือนกันหรอ?”
“อืม... ไปเพื่อซื้ออันนี้มาให้ตัว” แมทมันยื่นของบางอย่างมาให้ผม ผมยื่นมืออกไปรับพลางเงยหน้าขึ้นมองมันด้วยสายตาสงสัย “เปิดออกดูดิ” มันสั่งยิ้มๆ
“แมท!!” ผมครางเบาๆ เมื่อเห็นสิ่งที่มันยื่นมาให้ผมชัดเจน แหวนเงินวงเล็กๆ นอนสงบนิ่งอยู่บนโต๊ะ
“ใส่ดูดิตัว พอดีไหม?” ผมเชียร์ลุ้นๆ
“ทำไมหรอแมท? เพื่ออะไร?” ผมถามมัน เหมือนมีกระแสอะไรบางอย่างไหลเวียนไปทั่วร่างผม ขนลุกซู่
“เรากลับมาดีกันเหอะนะ” มันบอกยิ้มๆ แววตามีความหวังมาก
“เออ....” ผมไม่รู้จะทำไงดี ได้แต่จับแหวนพลิกอยู่ไปมา แล้วก็มีทอสับเข้ามาหาแมท เห้นแมทอ้ำๆ อึ้งๆคุยแป๊บหนึ่งแล้วก็วางสาย ผมรู้....นิสัยเดิมๆ ของมัน ไม่อยากจะให้ผมได้ยินอะดิ ผมก็ไม่อยากจะได้ยินหนักหรอก ชิส์
“ลองใส่ดูเฉยๆ ก็ได้พอออกไปจากร้านนี้แล้วตัวค่อยถอด...เค้าก็ไม่รู้หรอก” มันบอกผมเมื่อยังเห้นผมนั่งเขี่ยๆ แหวนเล่น
“ตัวเปลี่ยนไปนะรู้เปล่า?” ผมถามมันโดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่แหวนในมือ
“ไม่หรอก ทุกอย่างยังเหมือนเดิม หลายวันที่ผ่านมานี้...เค้าคิดดีแล้ว” มันเว้นวรรคไปแป๊บหนึ่งก่อนจะพูดท่อนสุดท้ายออกมา
“เค้า... เอ่อ....เค้า”
“หวัดดีครับสอง” เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆ ผม เฮ้ย! นายพี แล้วมันก้หย่อนก้นแหมะลงข้างผมแถมยังแกล้งกระแซะเบียดมาจนแทบจะนั่งทับตักผมอยู่แล้ว ผมอะกลั๊วกลัวไอ้แมทจะฉีกอกผมจะแย่
“วันนี้สองก็มากินข้าวที่ร้านนี้เหมือนกันหรอคับ....” มันยิ้มแป้นแล้นแบบว่าน่าตบมาก “...มากับใครครับ?” ปากมันถามผมแต่ตามันกลับหันไปมองคน
“เอ่อ...เพื่อนน่ะชื่อแมท แมท...นี่พี แฟนพี่แบงค์”
“หวัดดีคับ” อีตาสองคนนั้นพูดขึ้นพร้อมๆ กัน แต่แบบว่านะ บรรยากาศไม่ค่อยจะสู้ดีมากเท่าไหร่นัก
“พีมากับใครอะ?” ผมพยามถามเพื่อไล่นายพีออกไปซะ
“มากับเพื่อนๆ นั่งอยู่ตรงโน้น” มันชี้ให้ผมดูโต๊ะที่มันเข้ามานั่งก่อน ซึ่งถ้ามองมาจากตรงนั้นจะเห็นผมชัดมากว่าทำอะไรอยู่บ้าง “แหวนใครอะคับสอง? ไม่เห็นสวยเลย” แว้กๆ ตูจะบ้าตายมาถามอไรเอาตอนนี้วะ ไอ้บ้า! ถามไม่ถามเฉยนะ ยื่ยหน้าเข้ามาจนแทบจะเอาแก้มมาแนบแก้มผมอยู่แล้ว
ผมเหลือบตาไปมองแมทมัน....หน้าตาบูดมากเลยครับ แต่มันก็ยังนั่งนิ่งเงียบตามสไตล์ของมัน จะว่าไปคนสองคนนี้ถึงจะมีส่วนที่คล้ายกันมากแต่ก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แมทตามใจผมพอๆ กับที่พีขัดใจผม พีพูดมากพอๆ กับที่แมทเงียบ พีชอบรุกฆาตในขณะที่แมทค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป
....กลับมาที่บทสนทาต่อ
“เอ่อ.. แหวน แหวน....” ผมยังไม่รู้จะตอบว่าไงดีก็ได้แมทช่วยตอบให้แทน
“ผมซื้อมาให้สองเขาเองหละ คิดว่ามันสวยเหมาะกับเขาดี”
“หึ! แล้ววันหลังพีจะซื้อมาให้สองเหมือนกัน รับรองว่าสองต้องชอบมากกว่าวงนี้แน่ๆ” มันบอกผมแต่ตามันไม่มองผมเลย สายตาของสองคนนั้นฟาดฟันกันสุดริ้ด
“เฮ้ย! ไม่ต้องๆ เกรงใจเปล่าๆ นา แค่วงเดียวก็พอแล้ว” ไม่รู้ผมนึกอะไร ผมสวมแหวนที่แมทซื้อมาให้ลงนิ้วทันที แต่มันคับไปหน่อยนะ T.T
“ไม่เป็นไรหรอก เรืองแค่นี้พีซื้อให้สองได้ แล้วเจอกันนะเย็นนี้ อย่าลืมนะครับที่รัก” มันบี้คางผมไปมาแล้วลุกเดินไปทางโต๊ะที่เพื่อนๆ มันนั่งอยู่ พอดีกับที่พวกนั้นพากันลุกเพื่อจะกลับกัน ตอนเดินออกไปนายพีมันยังหันมาขยิบตาใส่ผมอีก
“นี่อะนะเพื่อน? ตัวยังเจ้าชู้เหมือนเดิมเลยนะ” แมทมันว่าให้ผม ผมงี้ฟังแล้วปรี๊ดแทบแตก!!
“ตรงไหนแมท? เค้าเจ้าชู้ตรงไหน ถ้าตัวจะชวนมาแล้วพูดอย่างงี้กับเค้าก็อย่าชวนมาเลยดีกว่า”
“ก็หรือไม่จริง ตัวยังทำตัวเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน เป็นยังไงก็ยังงั้น....เหมือนเดิม”
“ตรงไหนแมท? เค้าทำตัวอยังไงที่บอกว่าเหมือนเดิม”
“ร่านไง! คั่วผู้ชายไม่เลือกหน้า”
“แรงไปหรือเปล่าแมท แรงไปหรือเปล่า ถ้าเค้ามันแย่มากนัก คนดีๆ อย่างตัวก็อย่ามายุ่งดิ”
“นึกว่าอยากจะยุ่งมากหรือไง ตัวอยู่ที่นี้คงจะมัวน่าดูเลยนะ ขนาดแฟนพี่ก็ไม่เว้น” แมทมันว่าผม
“ตัวรู้ได้ไง? เค้าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ตัวอย่ามาใส่ร้ายเค้านะ”
“อย่างนี้เค้าไม่เรียกว่าใส่ร้ายแล้วมั่ง! เดินโอบกันซะขนาดนั้นในห้าง”
“เค้าไม่ได้คิดอะไรกับพีมันจริงๆ” ผมโกหกออกไปแต่มันก็เพียงครึ่งเดียว...เข้าใจกันไหมครับ
“เอาเหอะ” แมทหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาแล้วควักเงินมาห้าร้อยวางเอาไว้บนโต๊ะ “กินให้อร่อยนะ เค้ากลับก่อนหละ” แล้วแมทก็เดินออกไปทันที
....ตอนเย็นผมเลือกที่จะไม่ไปฟิตเนสที่สยามแต่กลับไปที่สีลมแทนเพราะไม่อยากเจอพี ผมพยายามเล่นอย่างหนักเพื่อให้ร่างกายเหนื่อย เพื่อให้ร่างกายอ่อนล้า เพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องนึกถึงแมทอีก....
ผมก็ไม่รู้หรอกนะวะแมทมันพูดด้วยอารมณ์แบบไหน แล้วอย่างงี้ยังจะเชียร์มันอยู่อีกไหมครับ?
-
ยังเชียร์อยู่เจ้ แมทพูดแบบนั้นอาจจะเพราะหึงก็ด้าย :m3: :m3:
อีกอย่างนะเจ้ เจ้แนะนำว่าเป็นแฟนพี่แบงค์ แต่ดูคำพูดคำจาของพี ดูจะเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเจ้อยู่นา
แมทก็เลยออกอาการไง (หุหุ กู่ไม่กลับแล้วช้าน เข้าข้างแมทเป็นบ้าเป็นบอ :m4: :m4: )
เพราะฉะนั้น ยังเชียร์แมทอยู่จ้า :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ถ้าเจ้..ไม่ยอมหยุด.....ที่จะคิด
ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ใจและความต้องการ(เพียงวูบเดียวในคืนเหงา)เรียกร้อง
เจ้ไม่ผิดที่จะทำอย่างนั้น แต่....เจ้ก็ไม่ต่าง(ผมอุตส่าห์คิดว่าเจ้แตกต่างฯและมีคุณค่ามากกว่านี้)
ผมว่า พี ก็เหมือนกันกับ กุ๊ก(ตกลงเราเป็นอะไรกัน)
ลักษณะนิสัยน่าจะคล้ายๆกับกุ๊ก
อิเจ้...จำใว้แล้วกันเมื่อวาน พี ชอบพี่แบงค์ วันนี้พี ชอบเจ้ พรุ่งนี้.....พี่จะชอบใคร(อีก)
....ความเหงามันไม่ยาวนาน.....อย่าทำให้มันยากส์ไปกว่านี้......เอาใจช่วยจ๊ะ
-
พี่พีแกนี่เป็นคนคุยสนุก ขำๆดีแฮะ ท่าทางจะเป็นคนอารมณ์ดี เห่อๆ
พี่พีนะพี่พี เล่นเอาใจหายใจคว่ำหมด :freeze:
อ่ะพี่พีไหงเป็นงั้นอ่ะพี่ :เฮ้อ: พี่เป็นแฟนพี่แบ๊งค์ไม่ใช่เหรอ?
ต่างคนต่างจิตต่างใจ ไม่รู้จะบอกยังไง เม้นต์ไม่ออก
เจ้นิสัยดี ท่าทางเป็นที่รักของใครหลายคน โดยเฉพาะพวกน้องๆ อย่างนู๋ยังเคารพนับถือเจ้มากเลยฮ่ะ
ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงได้มีแต่คนมารักมาชอบเจ้ (อันนี้นู๋คิดของนู๋เองนะ)
เรื่องพวกพี่พีก็ขอให้เจ้ผ่านไปได้ด้วยดีนะ
-
เอาใจช่วยเจ้แล้วกัน เลือกคนที่ดีที่สุดสำหรับเจ้ :m1:
-
อืมมม คิดถึงเจ้สองจังเลย แต่ช่วงนี้เจ้มีหนุ่มติดพันมากมาย จะคิดถึงเค้าอยู่ป่าวเนี่ย :m14:
เรื่องรักๆ ของเจ้ ลองถามใจตัวเองดูสิ ว่าใจจริงแล้วชอบใคร มีใจให้ใครมากที่สุด แต่บางทีมันก็ตอบยากอะเนอะ คนเราสามารถชอบได้หลายๆ คนพร้อมๆ กันด้วยสิ
ถ้าเป็นตัวเอง จะยังไม่เลือกใครเลย ทำไมต้องเลือกตอนนี้ ก็ดูๆ ไปก่อน แต่ก็คุยกับเพื่อนให้เข้าใจ ไม่อยากให้เสียน้ำใจเพื่อนนะ เคยบอกแล้วว่า คนเขียนต้องการถ่ายทอดอะไรออกมา คนอ่านมักจะรับรู้ได้ ตอบจากที่อ่านนะเจ้ที่ร้ากก
พี คนเข้ามาใหม่ อ่านๆ ดูนิสัยเหมือนจะยังไม่เข้ากับเจ้มากนัก แต่ก็มีมุมน่ารักๆ เหมือนกัน แถมเป็นคนเข้ามาใหม่ซะด้วยสิ ใครไม่ชอบก็ใจแข็งเกินไปแล้ว ไม่แปลกที่เจ้จะมีรู้สึกดีๆ กลับ ถ้าถามใจตัวเองแล้วรู้สึกว่าชอบคนนี้จริงๆ ก็คุยกับพีสิ เรื่องสถานะของเค้า คุยกับพี่แบงค์ให้เข้าใจ น่าจะปรับความเข้าใจได้แหละ แต่คงต้องอยู่ในสถานการณ์อึดอัดอย่างแรงซักพักเด๋วคงดีขึ้น แต่ถ้าไม่ชอบ ก็ไม่ควรจะสานต่อเหมือนอ่อยเหยื่อให้เพื่อนเราต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เสียเพื่อนเปล่าๆ นะเจ้
แมท จากที่อ่าน แมทก็คงจะอยากกลับมาคืนดีกับเจ้จริงๆ นั่นแหละ ที่ทำไปก็คงจะหึงละมั้ง (บอกแล้วว่าอ่านจากที่เจ้เขียนและรู้สึก อิอิ) ถ้าถามใจตัวเองแล้วยังรักแมทอยู่ ทำไมไม่ลองให้โอกาสตัวเองแล้วก็ให้โอกาสเค้าละเจ้ แต่คุยกันให้เข้าใจก่อนก็จะดีว่าทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบที่ผ่านมา มันเกิดอะไรขึ้น ถ้าเราจะกลับไปรักกันเหมือนเดิม เจ้หรือแมทก็ต้องรู้ว่าไม่ควรทำแบบนั้นอีก แต่ถ้าคิดว่าสายน้ำไม่ไหลกลับ ก็เฉยๆ ซะ
น้องโฬม ไม่รู้นะ เหมือนเจ้ไม่ได้ชอบน้องมากละม้าง รึเปล่า 555
แต่ไม่ว่ายังไง เป็นกำลังใจให้เสมอนะ สถานการณ์แบบนี้ เป็นใครก็อึดอัดทั้งนั้นแหละ ขอให้ผ่านมันไปได้นะเจ้สองคนเสน่ห์แรง อิอิ (นี่แหละน้า สวยเป็นภัย) สู้สู้เจ้ อดทนน้า :m1: :m1:
-
............ว่าจะไม่เม้นต์...แต่ก็อดไม่ได้อ่ะเจ๊...........
...........สามีเก่าก็ทิ้งมันไป.....ยังไงก็เป็นคนเก่า..........
...........เหมือนอย่างที่เจ๊บอก....สายน้ำทุกสายมันไม่เคยไหลคืนกลับมา.....
...........แล้วจะหวนกลับไปหามันทำไม.....ในเมื่อใจเราก็ไม่ได้อยู่ที่เขาแล้ว..........
...........ส่วนไอ้พีก็เลิกยุ่งกับมันได้และ....สามีพี่....ต่อหั้ยเอามาทำสามีเราแล้วมันสบายใจไหม........
...........ถ้ามันทิ้งพี่แบงค์มาหาเจ๊ได้........วันนึงมันก็ทิ้งเจ๊ไปหาใหม่ได้อยู่ดี.........
..........ส่วนไอ้น้องโฬมเลิกพูดได้เลย.........ในเมื่อเจ๊ก็ไม่ได้คิดอะไร.....ฝืนไปก็เท่านั้น.......
..........สุดท้าย..กลับมาอยู่ตัวคนเดียวมันก็ไม่แปลกนิ......เคยอยู่มาได้....แล้วทำไมจะอยู่ต่อไปไม่ได้......
........................จบ.....................(ไม่เคยเม้นต์ยาวขนาดนี้มาก่อน.... :m14: :m14: :m14:๗)
ป.ล.ไปครายเครียดกานดีก่า.......... :laugh: :laugh: :laugh:
-
:try2: ถ้าเหนื่อยนักก็พักเถอะเจ้ :เฮ้อ:
-
เชียร์ แมทด้วยคน ชอบแบบนี้อ่ะ ม่ายรู้งิ
เจ็บมากี่ครั้ง ก้อยังไม่เคยขึ้นใจ เจ็บซ้ำแค่ไหน ฉันยอมรับได้เพื่อเทอร์
มะชอบนายพีอย่างแรง แววเจ้าชู้ออก ลับๆล่อๆๆ
ถ้าพี่ชอบเจ้น่าจะเคลียร์กะพี่แบงค์ให้รู้เรื่อง มะใช่ควบทีละสอง มานมะจริงใจเว้ย
แต่สุดท้าย เจ้ ก้อคือผู้ที่ตัดสินใจเอง จาเลือกใครก้อคิดดีๆนะคร้าบเจ้
เป็นห่วง กัวแก่ไปมะมีคนดูแล อิอิ
ไม่งั้นก้อมาอยู่บนคานด้วยกัน จาได้ดูแลกัน
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
:seng2ped:เหนื่อยใจแทนจังแต่อย่างที่ผมบอกน่ะอย่าเชียวน่ะกับไอ้พีน่ะ หัดปฏิเสธมันบ้างอย่าทำจิตใจให้อ่อนแอนัก
เวลามันนัดหรือชวนไปไหนก็หัดใจแข็งซะบ้างคิดไว้ในสมองนะ มีมั้ยสมองหรือมีแต่หัวใจอันอ่อนแอ เอาให้มันเด็ดขาดหน่อย
ตัดก็ตัดแบบเลิกคบ หรือจะคบเป็นเพื่อนก็อย่าให้มันมาจับมือถือแขน ผมสงสารพี่แบ็งค์มาก ตอนนี้หัวใจเค้าคงแตกยับเยินไปหมดแล้ว :m8: :m8: :m8:แต่เค้าไม่โวยวายหรือแสดงอาการเพราะเจ้เป็นน้อง แต่ถ้าเป็นคนอื่นผมว่าคงแหลกไปแล้วหล่ะ
เกลียดไอ้เวรพีมากถึงมากที่สุด เวรกำเราไปเกี่ยวอะไรกับเค้าว่ะ
-
:teach:ลืมไปยังไม่หมดส่วนแมทผมก็เชียรแบบทุกคนที่เชียรนั่นแหล่ะ คนมันหึงมันก็พูดแบบนี้ทั้งนั้นดีน่ะที่เป็นแมท
ถ้าสมมุติเป็นผมน่ะไอ้เวรพีมันโดนหมัดไปแล้ว ทำตัวน่าเกลียดถ้ามันโสดจะไม่ว่าเลยเชียรแทนแมทไปแล้วแต่นี้มันไม่โสด
โอ้ยยิ่งเขียนยิ่งอิน :oak:
-
ใจเรายังเชียร์แมท อยู่นะเจ๊ :teach:
ที่แมทพูดอย่างนั้นคงเป็นเพราะหึงเจ๊น่ะ เลยพูดไปโดยไม่คิดถึงใจคนฟัง
แต่กับพีเรา ไม่ค่อยชอบน่ะ คนอะไรโลเลจัง ตอนแรกเป็นแฟนพี่แบงค์ แต่กลับมาชอบเจ๊ ถ้าเจ๊คบกับพี ต่อไป
ถ้าพีเจอคนอื่นอีก เค้าจะไปชอบคนอื่นอีกหรือเปล่า ก็ไม่รู้น่ะ
แต่ถ้าเป็นเรานะ ตอนนี้เราจะถอยออกมาซักก้าวนึง อยู่กับตัวเองไปก่อน ให้เวลาพิสูจน์ ว่าใครที่รักเราจริง น่ะ
ไม่อยากให้เจ๊เจ็บอีกนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้เจ๊ เลือกให้ถูกนะจ๊ะ เจ๊สองที่ร้ากกกกกกกกก :m1:
-
:try2: ถ้าเหนื่อยนักก็พักเถอะเจ้ :เฮ้อ:
เห็นด้วยครับ
ยิ่งวิ่งหามัน มันก็ยิ่งหนีออกไปอีกไกล
หยุดคิดสักนิดหนึ่งนะครับ
ประสบการณ์มีให้เห็นมากมาย แต่ก็ยังทำ
เพราะคำหลอกตัวเองว่า
นี่แหละคือสิ่งที่ตัวเองต้องการและอยากทำ
กว่าจะรู้ตัว หันมองกลับมาอีกที
ไม่มีใคร แม้แต่คำว่าเพื่อน
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
ไม่เห็นจะมีใครดีสักคน...ทั้ง พี ทั้ง แมท...
เจ้าชู้พอๆกัน.....
หาใหม่เจ้....สายน้ำไม่ไหลกลับ....แฟนพี่...ไม่ใช่แฟนเรา...โอเค้
-
o12 o12 ขัดใจนายพีอย่างแรง :angry2: :angry2: ถือสิทธิ์อะไรมาพูดแล้วก็ทำตัวเปนเจ้าข้าวเจ้าของอิเจ๊อ่ะครับ :serius2:
ขอเม้นท์อย่างนึงนะเจ๊ ตอนนี้เจ๊เหงารึเปล่า ถึงยอมให้นายพีทำอะไรๆอย่างนี้ได้น่ะครับ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังไงๆก็ได้ชื่อว่าเปนแฟนของพี่ เจ๊คิดเอาเองแล้วกัน คำว่าแฟนน่ะ มันจะอยู่ได้นานเท่าคำว่าเพื่อนเหรอครับ :m14: :m14:
-
เห็นด้วยกับรีบนอย่างแรง แต่ว่าเจ้หายไปไหนหรือว่าไปกับนายพีไม่มาเขียนต่อห่ะ
-
เจ๊ หนูมะสนใจเชียร์ทั้งแมทและพีหรอก แต่หนูอยากให้เจ๊คิดถึงพี่แบงค์อ่ะ เพราะตอนที่เจ๊เสียใจจะเป็นจะตายเพราะแมทตอนนั้น เจ๊ชอบไปวัดมะช่ายเหรอ แล้วก็จำได้ว่าคนที่ไปเป็นเพื่อนเจ๊ก็คือพี่แบงค์นะ นู๋อ่านแล้วยังระลึกถึงบุญคุณของพี่แบงค์แทนเจ๊อยู่เลย เจ๊คงจะยังมะลืมช่ายม้า :confuse:
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2BG0BDPAD&Autoplay=0
:o10: :o10: :o10: :o10: :o10:
-
พี่พีถูกเกลียดซะแระ เห่อๆ :try2: :try2: :amen: :o10:
ตอนนี้เจ้กลับบ้านอ่ะคับเลยไม่ได้มาต่อ
เป็นกำลังใจให้เฮียเอ้ยเจ้เสมอนะจ๊ะ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
อยากชวนเจ้ไปไหว้พระตรีฯด้วยกันจัง แต่เจ้กลับบ้านซะงั้น
PS[company] คิดถึงเจ้น๊า
-
เจ๊หายไปไหนเอ่ย ยังรออ่านอยู่นะเจ๊
-
:impress2:หายไปไหนจะเจ้จ๋าเจ้ หรือว่าหนีไปบวชชี หนีรักรึป่าว :m3: :m3:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องของ เจ๊ที่รักแค่แป๊ปเดียว ทำไมมันมีเรื่องเยอะแยะมากมายขนาดนี้อ่ะ
เห็นด้วยกับความเห็นของไอ้ถุงมันนะ เจ๊
ยังไงก้อเอาใจช่วนเสมอนะครับบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เจ๊ หายไปไหนอ่า เค้าคิดถึงหง่ะ มาต่อไวๆจิ๊
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เจ้กลับบ้านคับ เสาร์นี้คงกลับมา
อดใจรอกันหน่อยน๊า
-
ความเย้ายวนแห่งอเวจี จริงๆ เลยนะคุณพี่
รู้ว่าผิดก็ยังทำ เรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้
ถ้าพี่จะตัดคุณพีออกไปจากชีวิต ผมเชื่อว่าพี่ทำได้นะ
แต่พี่ไม่ทำเอง :onion_asleep:
-
กลับบ้านเหรอนึกว่าหนึไปบวชซะอีก :impress: :impress:
-
กลับมาถึง กทม. แล้ว คะ :m13:
-
...........กลับมาแล้วทำไมไม่ต่อจ้ะ........
...........รออยู่นะจ้ะ......... :m14: :m14:
-
น่านจิ เห็นด้วยกะน้องถุง รออ่านอยู่นะจ๊ะ :m3:
-
เป็นกำลังใจให้เจ้สองนะคะ :impress:
-
ตกไปอยู่หน้าสองแล้ว เอ้า ดัน ดัน ดัน
มัวแต่ไปเที่ยวอ่ะดิไม่มาต่อ
PSC - เรื่องที่มาถามนู๋ แนะนำให้นู๋ไปเป็นไม้กันหมาจิ อยากไปเที่ยวฟรี อิอิ
-
มาต่อแล้วคร้า.... :m11:
โห! เม้นต์ของแต่ละคนได้ข้อคิดดีๆ ทั้งๆ เรามาดูกันต่อดีกว่า ว่าเรื่องนี้มันจะจบลงยังไง
.................................................
พอวันรุ่งขึ้นผมก็ไปกินข้าวกะน้องโฬมแถวๆ เมเจอร์รัชโยธิน...
"พี่สองกินเยอะจัง" น้องโฬมทัก หลังจากผมซัดลูกชิ้นซีพีห้าไม้ ข้าวผัดกระเพราะไข่เจียว และ กำลังจัดการกับกับข้าวตรงหน้าอีกสองสามอย่าง
"อ้าวหรอ? พอดีหิวอะ ก็โฬมมารับพี่ช้านิ" ผมลงท้ายด้วยสำเนียงใต้อย่างที่น้องโฬมชอบให้ผมพูด "ไม่เป็นไรเด๋ววันนี้พี่จ่ายเองนะ"
"ไม่เอา!" น้องโฬมค้าน "ก็โฬมบอกแล้วว่าโฬมจะเลี้ยงข้าวพี่สองไง"
"ครับๆ แต่พี่ก้กินเยอะแบบนี้แหละ โฬมจะเลี้ยงไหวเรอะ?" ผมถามยิ้มๆ
"ต่อให้โฬมต้องเลี้ยงพี่สองตลอดชีวิต...โฬมก็เลี้ยงไหวครับ" โฬมตอบผมยิ้ม แต่ตาสวยๆ นั้นมีแววมุ่งมั่นจริงจังอยู่เต็มเปี่ยม
....ช้อนและส้อม ยังคงถือคางอยู่ในมือผม ประโยคง่ายๆ ที่ดูไม่มีอะไรสลักสำคัญของน้องโฬม...กลับพุ่งทะลุเสียบแทงเข้าขั่วหัวใจผมอย่างจัง....
"คิดดีแล้วหรือนั้นที่พูดออกมานะ" ผมถามเมื่อลงมือตักข้าวกินอีกครา
"โฬมคิดอะไรก่อนพูดเสมอครับ ถ้าพี่สองไม่เชื่อพี่สองก็รอดูต่อไปดิ...พอถึงตอนนั้นพี่สองคอยมาเชื่อโฬมก็ยังไม่สายครับ"
...ผมชะงักไปอีกครั้ง....เด็กคนนี้มันมาแปลก...ผมควรจะโลดเล่นไปในเกมส์นี้ดีหรือเปล่านะ ถ้าหากผลสุดท้ายของมันอาจจะทำให้เด็กคนนี้เสียใจ....ผมหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่าครับ?
...วันศุกร์ผมโทรไปหาน้องสุดาเพื่อจะชวนไปเผชิญโลกกว้างกันอีก ตาแรกน้องสุดาก็ปฏิเสธ แต่ก็โทรกลับมาตอบตกลงเมื่อชินจังเพื่อนสนิทของถุงเกิดอยากจะไป
...แน่นอน! ผมไม่ได้ชวนนายพีไปแน่ เพราะไม่อยากให้พี่แบงค์เกิดอาการแสลงใจ แม้ว่าพี่แบงค์จะเลิกกับนายพีแล้วแต่ยังไงเสียเขาก็เป็นแฟกันมาก่อน สรุป...วันนั้นเลยมีแค่ ผม วุฒิ พี่แบงค์ พี่อัน น้องสุดาและชินจัง
....ตามเคยอย่างที่ทำมาตลอดจนกลายเป็นประเพณี พวกผมจะไม่โทรไปจองโต๊ะแต่มักจะใช้การฉกมาจากน้องเด็กเสิร์ฟ แต่คราวนี้สุดาและชินจังได้โต๊ะแยกออกไป แต่ก็อยู่ใกล้ๆ กัน
...ผมเฮฮาไปกับน้ำเมา แสงไฟ เสียงเพลง ผองเพื่อนและผู้ชายโต๊ะข้างๆ โฮ๊ะๆๆๆๆ :laugh: .... สักพักน้องสุดาและชินจังก็ขอตัวกลับไปก่อนเพราะ she มีธุระแต่เช้า ผมก็ไม่ว่าไร ก็เมาต่อ อิอิ ขณะที่กำลังนัวๆ เนียๆ กันอยู่กับผู้ชายเสื้อแดงข้างๆ ผมก็ถูกดึงออกมาอย่างแรงจนเซ
"เฮ้ย! อะไรวะ?" ผม o12 ใส่คนที่ดึงผม แต่ก็ต้องเงียบไปเมื่อเห็นสีหน้าดุๆ ของมัน :try2:
"กลับโต๊ะ!!" นายพีมันพูดเน้นๆ ใส่ผม ผมจะทำไรได้ นอกจากจะผละออกมาจากหนุ่นหน้าตี้ที่ยืนมองอย่างงง
"แฟนมาตามหรอ?" ไอ้หน้าตี๋ถาม
"เออ!" ผมไม่ได้ตอบนะ ไอ้พีนู้น.... มันสาระแนตอบเอง :freeze:
....พอมันปรากฏตัวบรรยากาศในโต๊ะเริ่มตึงเครียด พี่แบงค์ พี่อัน เริ่มเงียบไป ส่วนไอ้วุฒิก็หน้าหงิกอย่างเห็นได้ชัด ผมก็ไม่รู้จะทำไงก็ต้องแสร้งตีหน้าระรื่นต่อไป
"ทำไมวันนี้ไม่โทรบอกว่าจะมา พีจะได้ตามมาด้วย" มันยังไม่รู้ตัวอีกว่ามันนั้นแหละที่เขาไม่อยากจะให้มา
"ก็...ก็...พอดีลืมนะ"
"ลืมหรือว่าตั้งใจกันแน่" เออเนะ! ก็ยังรู้ตัวนิ
"เปล๊า! ลืมจริงๆ มาๆๆ นี่ๆๆ หมดแก้ว..." ผมชวนมันและคนอื่นๆในโต๊ะหมดแก้วกัน วันนี้ตูขอเมาหัวทิ่มอีกวันแล้วกันนะ :m8:
...สักพักนายพีเดินไปเข้าห้องน้ำ พี่แบงค์ก็เดินตามเข้าไป ผมได้แต่มองตามไปด้วยใจหวั่นๆ แต่มันอาจจะไม่เกิดอะไรขึ้นก็ได้เนอะ ว่าแล้วก็ได้โอกาสไปจิกหนุ่มคนใหม่อีกดีกว่า อิอิ
"เดี๋ยวมานิก่อน" พี่อันคว้ามือผมไว้ "เธอโทรบอกให้พีมันตามมาหรอ?"
"เปล๊า!! มันมาเอง น้องไม่รู้ไม่เห็น ไม่เชื่อถามวุฒิเดะ" ผมหันไปพยักพะเยิบกับวุฒิซึ้งก็ได้รับความร่วมมืออย่างนี้
"ผมไม่รู้!" วุฒิมันว่างั้น
:sad3:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ตูอยากจะตบสามีเก่าจริงๆ :angry2:
"นั้นไง พี่เตือนเธอแล้วใช่ไหมว่าถึงแม้ว่าพีมันจะเลิกกับแบงค์แล้ว แต่ยังไงซะมันก็เป็นของเก่าของแก่ พีมันเป็นของต้องห้ามสำหรับเธอ เธอรู้ไหม เธอทำแบบนี้มันเหมือนกันตบหน้านังแบงค์อย่างแรงเลยนะ"
"น้องเปล่านะเคอะคุณพี่ น้องไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ น้องอยู่ของน้องเฉยๆ"
"นั้นแหละ บางทีการอยู่เฉยๆ มันก็เหมือนการตอบรับนะจะบอกให้" เธอพูดยิ้มๆ แต่แววตาเฉือดเฉือนเสียนี่กระไร "ระวังตัวเอาไว้เถอะ" พี่อันเขย่าขวัญผมส่งท้ายก่อนผละไปขั่วหนุ่มร่างสูงอวบใหญ่ คนนั้นต่อ
:o อะไรกันเคอะเนี้ย
:sad5:
....พีเดินออกมาจากห้องน้ำก่อน พอมาถึงโต๊ะมันก็มายืนซ้อนหลังผมแถมโอบตูซะงั้น โอ้ย! พระเจ้าช่วย พอผมจะแกะมือมันออก..มันก็ตีมือผมแรงๆ แล้วเปลี่ยนจากโอบเป็นกอดซะงั้น เรียกความสนใจจากคนในโต๊ะที่จ้องมองภาพผมกับมันกอดกันจนตาแทบจะทะลึกออกมานอกเบ้าทั้งพี่อันกะไอ้วุฒิ ผมก็ได้แต่ส่วสายตาวิงวอนไปประมาณว่า...นู๋ไม่รู้เรื่องนะเคอะ ทุกคน!
สักพักพี่แบงค์เดินออกมา พอเห้นภาพผมกอดกะนายพี พี่แบงค์แกก็หน้าตาบึ้งตึงมาก สีหน้าไม่พอใจสุดๆ ผมงี้นะ...รีบปลดมือไอ้พีมันออก...แต่ไม่เป็นผล มันดันทำหน้าทะเล้นวางคางเกยไหล่ผมซะงั้น มันเลยเป็นภาพที่ดูเหมือนว่า..ผมกะนายพี เป็นคู่รักหวานแหววประจำปีซะงั้น งานนี้ตูตายแน่ :m15:
"สองไม่เห็นเต้นเลย ไม่หนุกหรอ?" นายพีกระซิบข้างหูผม อึ้ยส์! ขนลุกวาบๆ แต่ตูขอเหอะ! แกช่วยดูหน้าอดีตแฟนแกหน่อยนะไอ้พี ดูๆ พี่สาวตูแทบจะกระโจนข้ามโต๊ะมาตบมรึงอยู่แล้วนะ ไอ้พีบ้า!!
"ถามแล้วไม่ตอบ? เป็นอะไรหรอครับ?" นายพีถามแล้วจับตัวผมหมุนให้ไปเผชิญหน้ากับมัน สองมือมันกุมไหลผมไว้แน่น ตามันก็จ้องมองผมเขม้งเชียวครับ แต่ปากบางๆ น่าจูบลอยของมันอยู่ตรงหน้าผม ผมจะทำไงดี?
"ว่าไงครับ?" มันถามย้ำเมื่อเห็นผมไม่ตอบ แต่เหมือนสมองผมมันหยุดทำงานงานไปชั่วคราวแล้วอะครับ อาจจะด้วย เมา กลัวพี่แบงค์โกรธ กลัวใจตัวเอง กลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ และ....อะไรก็ไม่รู้ ผมจึงได้แต่ยืนนิ่ง แต่ผมก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมายังผม
"สองครับ" พีเรียกผม "ไม่ว่ายังไง พีก็ชอบสองนะครับ" มันพูดแล้วกระชากผมเข้าไปจูบอย่างแรง สมองผมเบลอเป็นสีขาวไปหมด มันกดปากมันแนบปากผมอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนผละออก แล้วมันก็เดินออกนอกร้านจากหายไป ทิ้งให้ผมยืนงงอยู่ตรงนั้น
o22 มันจูบผมต่อหน้าคนอื่นๆ หรือเนี้ย? :serius2:
...... "เด๋วกาอนสิพี่แบงค์ น้องไม่รู้เรื่องนะ" ผมวิ่งตามพี่แบงค์มันทันที่อีกฝากถนนหนึ่งตรงข้ามหน้าร้าน "พี่ฟังผมก่อน ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันจริงๆ นะพี่" ผมพยายามอธิบายสิ่งๆ ต่างให้พี่แบงค์เข้าใจ แม้ว่ามันจะโกหกในประโยคสุดท้ายก็เถอะ
"ช่างมันเหอะ! พี่ไม่สน วันนี้พี่อยากกลับแล้ว ขอตัว" she สะบัดหน้าพรืดใส่ผม ก่อนพุ่งตัวเข้าหาแท้กซี่คันที่จอดอยู่ใกล้ตัวที่สุด
"เด๋วพี่ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันจริงๆ" ผมโกหกอีกรอบ?
"แล้วที่เธอจูบกับมันเมื่อกี้หละ เขาเรียกว่าอะไร นี่นาดปากบอกว่าไม่ได้คิดนะ ถ้าเธอคิด...เธอไม่เอากับมันไปแล้วหรอ?" พี่แบงค์ she ตวาดใส่ผม
"แบงค์แกใจเย็นๆ นี้มันน้องนะ" พี่อันที่วิ่งข้ามถนนตามมาถึงทีหลังพร้อมวุฒิพูด
"น้องบ้าอะไรจะแย่ผัวพี่ตัวเอง!"
"พี่ว่าไงนะ แย่งผัวพี่หรอ?" ผมถามอย่างไม่เชื่อหู ความเสียใจมาจากไหนก็ไม่รู้พุ่งพล่านอยู่กลางอกผมมากมาย น้ำตาพาลจะไหล...ไหลให้ความผิดหวังหลายๆ อย่าง ให้กับความเจ็บช้ำจากความผิดที่ไม่ได้ทำแล้วถูกปรักปรำ ร้องไห้ให้กับความรู้สึกที่มันอัดอั้นอยู่ในใจแต่เราต้องเก็บกดเอาไว้ ให้กับความรักที่มันไม่อาจจะเกิดขึ้นได้......
......รักต้องห้าม?!
"เออ...กูแย่งผัวพี่!! "ผมตวาดอย่างเหลืออด "แต่ถ้ามันจะเป็นอย่างนั้นจริง ก็ไม่ผิดนิ เพราะผู้ชายเขาไม่เอาพี่แล้ว" ผมตวาดกลับไปสุดเสียง
'เปรี้ยะ!!'
เนื้อแก้มผมร้อนวาบเมื่อสัมผัสกับเนื้อฝ่ามือของพี่แบงค์
"เฮ้ย!" ทั้งวุฒิและพี่อันร้องขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะแยกย้ายกับจับผมแยกออกจากพี่แบงค์
"แกดูมัน ดูมัน! อีน้องเลว" พี่แบงค์ชี้หน้าว่าผม
"แกอย่าไปว่าน้องมันสิ น้องมันไม่ได้รู้เรื่องอะไร เรื่องอย่างงี้มันอยู่ที่คนกลาง แกจะโทษน้องมันไม่ได้" พี่อันว่าใส่หน้าพี่แบงค์
"พอเถอะพี่ ผมว่าวันนี้เรากลับกันก่อนเถอะพี่ พี่อันพาพี่แบงค์กลับไปก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกัน" วุฒิบอกพี่อันแล้วลากผมมาอีกทาง
..... "ยังเจ็บอยู่เหรอ?" วุฒิถามผมบนแท็กซี่เมื่อเห็นผมยังนั่งกุ้มหน้าที่โดนตบมาตลอดทาง
"ก็อืม ยังชาๆ อยู่ แต่ช่างมันเหอะ"
"ผมเตือนสองแล้ว สองก็ไม่เชื่อผม แล้วเห้นไหมว่า..."
"พอเถอะ!" ผมขัดขึ้นก่อนที่วุฒิจะพูดจบ "สองไม่โกรธพี่แบงค์หรอก ดีแล้วหละ....พี่แบงค์จะได้ระบายออกมาบ้างพี่แกจะได้หายแค้น"
"ก็จริงนะ คนที่ไม่แสดงออกใช่ว่าจะไม่รู้สึก" วุฒิพูดถึงอาการที่พี่แบงค์เงียบๆ ไปในช่วงก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่ได้โวยวายเมื่อเห็นนายพี่มาเกาะติดผม
"อืม...พี่แกจะได้สบายใจขึ้นมาบ้าง แต่วุฒิอย่าเอาเรื่องน้ไปบอกใครนะ สองไม่อยากให้ใครรู้"
"โดยเฉพาะไอ้พีหละสิ" ดูเสียงเหมือนวุฒิจะไม่ชอบนายพีเอามากๆ
"ก็อืม....สองอยากให้มันจบๆ กันไป"
"เอาเถอะ ผมคงไม่บอกมันหรอก แต่ทางฝ่ายพี่อันก็ไม่แน่"
"ทางนั้นก็คงไม่เหมือนกัน" ผมคิดเอาเอง เพราะคิดว่าพี่อันคงไม่อยากจะต่อความยาวในเรื่องนี้เหมือนกัน
"คงงั้น แล้วจะแวะกินก๋วยเตี๋ยวไหม?"
"เอาสิ กินก๋วยเตี๊ยวแก้เซ็งที่โดนตบดีกว่าเนอะ"
"ประสาท พูดอะไรบ้าๆ" วุฒิมันว่าผมก่อนจะบอกให้แท็กซี่จอดเมื่อถึงร้านประจำ
-
เจ๊จ๋า โลกนี้มีผู้ชายอีกตั้งมากมาย อย่าไปยุ่งกับของต้องห้าม ให้บาดหมางกันระหว่างพี่น้องเลยนะ
สงสารเจ๊น่ะ ทำตัวลำบาก :m15:
-
:เฮ้อ: เวรกรรม
-
:เฮ้อ: สงสัยงานนี้แมทแห้ว :เฮ้อ:
-
สงสารเจ๊จัง เป็นกำลังใจให้เจ๊นะจ๊ะ
-
โว๊ะ!! อีพี่พีหนิ :angry2:สร้างเรื่องเจงๆ
พี่แบ๊งค์ก็เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังเฮียบ้างเล้ยยยย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังไงนู๋ก็เป็นกำลังใจให้เฮียเหมือนเดิมนะ
สู้ๆนะไรเดอร์สอง
-
วางตัวได้ยากลำบากดีแท้
:sad3: :sad3: :sad3: :sad3:
สงสัยต้องเลิกเที่ยวเข้าวัดเข้าวา
พักผ่อนจิตใจสักเดือนสองเดือน อาจจะแก้ปัญหาได้
:amen: :amen: :amen:
ขืนยังไปเที่ยวอยู่ ต้องเจอกับเหตุการณ์เดิมๆ กินไม่เข้าคลายไม่ออกอีกนาน
:m8: :m8: :m8:
-
อ่านแล้วเข้าใจเลย รู้สึกว่าทำตัวลำบากมากมาย
เวลาไปเที่ยวก็เห็นๆอยู่ :เฮ้อ: อิเจ๊ของผม
เรื่องบางอย่างคงต้องปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงใจนะครับ เจ๊ที่รัก
แต่พี่แบงค์ก็แรงใช่ย่อยเลยนะเนี่ย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: แทน
เป็นกำลังใจนะคับ เอาใจช่วยเสมอ
-
สามคนผัวเมีย อยู่กันอย่าสันติ
แฮ่ๆๆๆล้อเร่น ตัดสินใจเอาเองแล้วกันนะเจ๊
ว่าจาทำตามใจปารถนา หรือว่าความถูกต้อง
ยังไงก้อนะ ความสุขของเรานะ อย่าไปคิดเรื่องอื่นๆให้มาก
เพราะคนที่เราควรจะแคร์มากที่สุดก้อคือตัวเราเอง
อยู่ห่างๆอย่างไม่ห่วง ได้ไง เอาใจช่วยนะเจ๊ สู้เค้า นะ เย้ๆๆๆๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตามอ่าน ตามลุ้นมานาน แต่พออ่านมาถึงตอนพี่แบงค์ ยอมรับน่ะครับว่าสงสารและเข้าใจจิตใจของพี่แบงค์
แต่ก็อย่างว่าแหล่ะครับ เรื่องแบบนี้ไม่เจอกับตัวเองก็ไม่มีใครู้หรอกว่ามันเจ็บขนาดไหน สถานการณ์ตอนนี้
พี่แบงค์เหมือนโดนทั้งคนรัก และเพื่อนรักหักหลังอย่างเลือดเย็นที่สุด คือประมาณแบบว่าไม่ได้แอบทำ
แต่มาทำต่อหน้าต่อตาเลยก็ว่าได้ เรื่องนี้จริง ๆ แล้วคนผิดนี่คือนายพีที่เจ้าชู้ แต่คุณสองเองก็ไม่เด็ดขาดที่จะปฏิเสธนายพีเพื่อรักษาความเป็นเพื่อนกับพี่แบงค์ไว้...อย่างไรก็ตามก็เอาใจช่วยน่ะครับให้หาทางออกที่ดีให้ได้ บางทีในสถานการณ์แบบนี้เราก็ต้องเลือกน่ะครับว่า ...คุณธรรม กับ คุณควรทำ อันไหนสำคัญกว่ากัน
-
เห้นมะว่าเจ้น่าสงสารขนาดไหน :dont2:
..........................................................
รุ่งขึ้นผมก็กลับบ้านที่ ตจว. ไปเยี่ยมยาย นั่งรถไฟไป ก็ได้น้องโฬมที่แสนดีนั้นอีกแล้วหละครับที่มาส่งผมขึ้นรถที่สถานีสามเสน นอนเขาอุตส่าห์ขับรถมาจากมหาลัยเพื่อมาเจอผมที่สถานี ทำไมน้องเขาดีกับผมจัง
ผมนั่งหลับๆ ตื่นๆ เพราะต้องตื่นมาเมื่อรถจอดที่สถานีต่างๆ เพื่อซื้อของกิน ข้าวเหนียวหมูทอดนครปฐม ก๋วยเตี๋ยวแห้งราชบุรี ขนมหวานเมืองเพชร เฮ้อ! อิ่มแปร้
คืนนั้นนอนแทบไม่หลับเลยทั้งๆ ปกติผมนะถ้าได้นั่งรถไฟทีไรนอนหลับเป็นตายตลอดเลย ทั้งคืน...ผมนอนคิดถึงแต่เรื่องของนายพี ผมคงต้องยอมรับกะตัวเองแล้วว่า ผมคงชอบพีเข้าจริงๆ ซะแล้ว แต่ผมก็ยังมองไม่เห็นทางออกของเรื่องนี้เลย
น้องโฬมโทรมาถามข่าวคราวการเดินทางของผมตลอด เช่นเดียวกับวุฒิที่โทรเข้ามาเมื่อรถวิ่งไปถึงแถวๆ จ.ชุมพร
"กลับบ้านดีๆ นะสอง ผมเป็นห่วง กว่าสองจะกลับมา...ผมคงไปฮ่องกงแล้ว อยู่คนเดียวได้นะ" วุฒิถาม
"ได้สิ แค่นี้เรื่องเล็ก อย่าลืมซื้อน้ำหอมของบูแกรี่กับของDK กลิ่นที่สั่งมาให้ด้วยนะ"
"ครับ แล้วผมจะรีบกลับมานะครับ"
"ให้เสร็จงานก่อนแล้วค่อยมา อยู่เที่ยวสักวันสองวันก็ได้ เราอยู่ได้ วุฒิไม่ต้องห่วงหรอก"
"ครับๆ แล้วไงเจอกันนะ อย่าคิดมากหละ"
"อืม เจอกัน"
ผมเลยวางสายไป.....พอลงจากรถไฟ ผมเลือกที่จะเดินกลับเข้าบ้านแทน ผ่านตลาดก้เดินเข้าไปซื้อของกินเสียหน่อย ยกมือสัวดีคนในตลาดกันเสียเมื่อย นั้นเพื่อน แม่ นี่เพื่อนยาย โน้นเพื่อนน้า แล้วก็หิ้วของกินประดามีที่ซื้อมากลับบ้าน
.....ประตูบ้านไม่ได้ลงกลอนเพราะผมดทรมาบอกล่วงหน้าแล้วว่าจะกลับมาถึงวันนี้ ผมผลักประตูเดินเข้าไปถึงห้องกลาง....ยายผมนอนหลับอยู่บนเตียง หน้าตาน่าเอ็นดูเชียว ยายผอมลงไปเยอะเลย สายให้อาหารทางจมูกยังเสียบคาอยู่ ยายย่ยจมูกอยู่บ่อยๆ สงสัยจะคัน ผมเลยเดินเลี่ยงไปหน้าบ้าน....อากาศเช้าๆ ของหน้าฝนแบบนี้เย็นจัดจนผมต้องเดินเข้าไปหาผ้ามาคลุมไหล่แล้วก็ลงมือจัดการกับข้าวของที่ซื้อมา นังบิ๊ก....หมาแม่ลูกอ่อนตัวแก่แต่ยังดูสาวหุ่นเพรียว เดินกระดิกหางเข้ามมาเมื่อเห็นผม เออ...แปลกเนอะ เหมือนมันจะจำผมได้
"เอาบิ๊ก! กินซะ ไก่ทอดเจ้าอร่อยเชียวนะแก"
ผมโยนชิ้นไก่ทอดให้มัน ถึงมันจะไม่ใช่แม่หมาที่บ้านผมเลี้ยงไว้ แต่สังคมชาวชนบทอย่างเราก็เอื้อเฟื้อให้กัน แม้กระทั้งหมาของคนข้างบ้าน
....ฟ้าเริ่มขาวจนมือเห็นเส้นลายมือตัวเอง หลวงพี่วัดแถวบ้านเดินบิณฑบาตมาสองรูป ผมจัดการยกของที่แบ่งเอาไว่เพื่อจัดบาตรขึ้นทูนหัว ตั้งใจอฐิษฐานคำอุทิศ
"ข้าวขาวเหมือนดอกบัวนี่ ข้าพเจ้าได้มาโดยบริสุทธิ์ ตั้งใจใส่บาตรถวายพระพทุธ มุ่งตรงพระนิพพาน ขอให้ถึงเมืองแก้ว ขอให้แคล้วบ่วงมาร เกิดทันพระศรีอารย์ เข้าสู่นิพพาน พะละมัง สุขัง ภะติโยโหนติ ขอให้ผลทานนี้จงสำเร็จแก่ญาติทั้งหลายอันมีบิดามารดาเป็นต้นด้วยเทอญ ขอให้ยายมีสุขภาพแข็งแรงด้วยหนา"
พอรับพรจากพระเสร็จก็เดินเข้าไปดูยายอีก เห้นยายลืมตาขึ้นแล้วเพราะได้เวลาตื่น
"ยาย... น้อง....กลับมาแล้ว มาเยี่ยมยายแล้วนะ" ผมเข้าไปคุกเข่าอยู่ข้างๆ เตียง ยายกวาดตามามองแล้วคว้ามือผมไปบีบแน่น
"น้อง...." ยายเรียกชื่อผม น้ำตายายไหลเชียว
"ยาย... เมื่อกี้น้อง...ใส่บาตรด้วย ยายรับเอาส่วนบุญนะ"
ยายยกมือขึ้นพนมจรดหน้าผาก....กล่าวสาธุ....ยายยิ้มใหญ่เลย ตอนนี้ยายพูดไม่ค่อยจะได้แล้ว
"ยายดีใจไหม น้อง....มาเยี่ยม"
"ดีใจ"
"งั้นน้อง....ขึ้นบ้านไปนอนก่อนนะ สายๆ น้อง...ลงมาคุยด้วย"
"อืม" ยายส่งเสียงในลำคอแล้วดึงผมลงไปกอดแน่น "ไปนอนนะ" ยายบอกแล้วปล่อยให้ผมผละออกมา
....อาการของยายดีขึ้นมา อยู่มาวันหนึ่งยายเรียกผมไปใกล้ๆ เตียงแล้วบอกว่า
"พยุงยายหน่อย ยายจะนั่ง"
ที่แรกผมก็ไม่เชื่อ แต่ยายบอกซ้ำว่าให้พยุงหน่อย ผมเลยลองตามใจแก ปรากฏว่า...
"ยาย! ยายนั่งได้แล้ว พี่..." ผมตะโกนเรียกพี่สาวที่ดูแลยายอยู่ "ยายนั่งได้แล้ว ดูสิ ยายนั่งได้!"
"ร้องทำไม?" ยายถามเมื่อเห็นตาผมมีน้ำไหล
"น้อง....ดีใจ ยายนั่งได้ น้องดีใจ" ผมพูดซ้ำไปซ้ำมาอยุ่แค่นั้น ยายเลยดึงผมเข้าไปกอดแรงๆ อยู่นาน
เรื่องนี้เลยเป็นข่าวใหญ่กลบความกังวลต่างๆ ที่ผมพกพามาจาก กทม. จนหมด ผมจึงจัดการไปถอยรถเข็นมา เพื่อจะได้พายายออกไปนั่งรับลมที่หน้าบ้านบ้าง
ผมเลือกแบบที่มันปรับเอนนอนได้ ซึ่งยายบอกว่าชอบรถคันนี้มาก และมีบางทีที่ยายเผลอหลับไปทั้งๆ ที่อยู่บนรถเมื่อผมเข็นมารับลมที่หน้าบ้านตอนเย็นๆ
......ผมลงมาบ้านได้สองวัน พี่อันก็โทรมาหาผม บอกว่าพี่แบงค์ฝากมาขอโทษ ผมก็บอกว่าไม่ได้คิดไรหรอก ผมเองก็ผิด...ฝากขอโทษพี่แกเหมือนกัน ผมเลยนัดว่าจะไปเคลียร์ปัญหาคาใจกันที่ห้องพี่อัน ซึ่งก็ดีครับ จะได้ปรับความเข้าใจกันเสียที
พอวันพุธ...ผมมีเรียน...แต่วันนี้ผมโดดเพราะอยู่ ตจว. แมทไม่เจอผมเลยโทรเข้ามา พอรู้ว่าผมกลับบ้านมาเยี่ยมยายเลยขคุยกับยายด้วย ไม่รู้สองคนนี้เขาคุยอะไรกัน ผมเห็นยายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่....แปลกจัง
"ตัวคุยอะไรกับยายเค้าอะ ยายยิ้มใหญ่เลย" ผมถาม
"เปล่า! ก็เรื่อยๆ แล้วเมื่อไหร่ตัวจะขึ้นมา"
"วันเสาร์มั่ง ถึงนั้นเช้าวันอาทิตย์" ผมว่า
"อืมๆ แล้วเจอกันนะครับ ไปดูหนังกัน เค้าอยากดูอยู่เรื่องหนึ่ง"
"ได้ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ลมแรงแล้ว จะพายายเข้าบ้าน"
"ครับผม คิดถึงนะ รู้ไหมหัวเหม่ง?" แมททิ้งท้ายด้วยประโยคเดิมๆ ที่ผมยังจำได้ดี
ผมไม่ตอบแต่ก็วางสายไปด้วยรอยยิ้ม
...แต่ผมก็เปลี่ยนใจกลับมา กทม. เมื่อวันพฤหัสอย่างไม่มีสาเหตุ ก็คนมันสบายใจนิครับ อิอิ ก็เลยไปคุยกับพี่แบงค์ พี่อัน ก็อดที่จะขัดๆ เขินๆ ไม่ได้ในตอนแรกๆ แต่ก็ โอเคครับ ผ่าน ไม่มีไรมากด้วยประโยคของพี่อันที่ว่า
"พวกแกสองคนอย่าให้เรื่องของผู้ชายคนเดียวที่เพิ่งรู้จักมาทำให้แกสองคนที่คบกันมาตั้งเกือบสิบปีต้องเลิกคบกันเพราะมันคนเดียวเลย ลองคิดดูนะ พวกแกคบกันมาจนรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว เทียบได้ไหมกับไอ้พีที่เพิ่งรู้จักมัน? คิดเอาเองนะ"
ก็จริงอย่างที่พี่อันว่ามานั้นแหละครับ และอีกอย่าง.....ผมยืนยันกับพี่แบงค์อย่างชัดเจนแล้วว่า ยังไงเสียเรื่องของผมกับพีคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่นอน (?) ถึงผมจะแอบหวังอยู่นิดๆ ว่า ผมจะได้คบกับนายพี ซึ่งผมถึงขั้นเตรียมตัวเตรียมใจแล้วหละครับว่าอาจจะต้องให้พี่แบงค์ตบหน้าสัก 2-3 ฉาดเพื่อให้พี่เขาระบายความโกรธความแค้นออกมา แล้วพี่เขาคงจะปล่อยให้ผมคบกับนายพี
ผมเองก็ไม่รู้สิ มันยังงงๆ และขัดแย้งกับตัวเอง ใจหนึ่งก็ชอบนายพี อยากจะคบ อยากพัฒนาความสัมพันธ์ แต่ใจหนึ่งก็ตะขิดตะขวงใจเนื่องจากพีเคยเป็นแฟนพี่แบงค์มาก่อนแม้ว่าจะเลิกกันแล้วก็ตาม ใจหนึ่งก็โมโหพี่แบงค์ที่มาตบผมและใส่ความว่าผมชอบไอ้พีทั้งๆ ที่ผมพยายามกดและเก็บความรู้สึกนั้นไว้ตลอด โดยที่ไม่ได้แสดงออกกับพีให้เกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อนและแฟนพี่ แต่ใจหนึ่งก็อยากให้พี่เขาตบเพื่อที่ผมจะได้คบกับพี่ได้ง่ายขึ้น เพราะไหนๆ ก็ถูกตบด้วยข้อหาว่าแย่งแฟนพี่แล้ว ก็ทำมันจริงๆ ซะเลยดีกว่าไหม
แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละครับ.....
จนถึงวันศุกร์พวกเราสามคนก็ไปเที่ยวกันตามปกติ ผมพยายามทำตัวร่าเริงเหมือนเดิม(?) และน่าแปลกมากที่ดันไปเจอยัยเป้และนายซาละเปาไส้ถั่วแดงเข้าอีก ตอนแรกที่เจอก็ตกใจอยู่หน่อยๆ เพราะได้ข่าวมาว่านายซาลาเปาไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่หากต้องเจอหน้าเพื่อนผมบางคน แต่ก็ทำไงได้ อีตาสองคนนั้นมาแบบไม่จองโต๊ะ ผมเลยต้องแสดงความมารยาหาโต๊ะมาให้อีก เลยได้โต๊ะใกล้ๆ กัน
พอตกดึกนายพีดันตามมา ไอ้วุฒิก็ไม่อยู่แล้วผมจะให้ใครเป็นไม้กันหมาดีนะ มองไปรอบๆ
อ้า! เจอแล้ว...
นายซาลาเปาไส้ถั่วแดงท่าจะดีเนอะ!! ผมเลยเข้าไปประจ๋อประแจ่กับนายซาลาเปา โดยที่ตานั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าผมกำลังยืมตัวเขามาช่วยเหลือผม แหม๋! ใสซื่อดีแท้จริงเชียวนะพ่อคุณ!
"ชอบมันหรอ?" นายพีกราดเข้ามาคุยกับผมเมื่อเห็นผมไปสุงสิงกับนายซาลาเปามากเกินเพื่อนแล้ว (แต่ความจริงนายพีก็ไม่รู้หรอกว่าผมรู้จักและเป็นเพื่อนกับนายซาลาเปามาก่อน อิอิ )
"อืม ทำไม? ยุ่งไรด้วย" ผมลอยหน้าลอยตาตอบไป นายพีเลยหน้ามุ่ยเดินไปคลอเคลียกับพี่แบงค์แทน ซึ่งฝ่ายนั้นก็ไม่เล่นด้วย นายพีเลยเสถือแก้วไปแวะเวียนโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ ผมก็สงสารนายพีมันนะ แต่ทำไงได้รับปากกะพี่แบงค์แล้วว่าผมไม่ได้คิดไงกับมันจริงๆ ยังไงก็ต้องแสดงให้สมจริงที่สุด (ยิ่งสังเกตว่าพี่แบงค์กะพี่อันจับตาดูพฤติกรรมของผมกับนายพีอยู่)
วันนั้นนายพีอยู่ไม่ติดโต๊ะเท่าไหร่ แต่พอเดินมาทีไรก็แยกเขี้ยว-หยิกหมับเข้าที่เอวผมตลอด เอวเขียวแล้วแม่จะกัดหัวแกคืน คอยดู ชิส์
วันนั้นจบลงด้วยการที่นายพีกลับไปก่อนแต่ยังมีหน้ามาบอกว่า
"วันนี้พีได้เบอร์มาสี่เบอร์ คงใช้ไปได้นานคบอาทิตย์ พอดีเลย สองว่างั้นไหมครับ?"
ผมงี้.................ปรี๊ดแตกทันที
เมื่อคืนผมกลับห้องคนเดียว วุฒิไม่อยู่ไปฮ่องกงยังไม่กลับ เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาไม่มีคนลงไปซื้อข้าวให้กิน เลยนอนเกลือกกลิ้งไปมาจนเที่ยง แล้วก็มีสายโทรเข้ามา....
นายพีครับ....
แล้วมันจะโทรมาทำไมกัน...
-
...........สุดท้ายก็เหมือนเดิม......... o8 o8
-
หุ หุ สงสารนายซาลาเปาจิงๆ โดนใช้เป็นเครื่องมือ
5 5 5 :m12:
เจ๊คับ เข้มแข็งไว้นะ ทุกเรื่องมีทางออกเสมอ
เป็นห่วงอิเจ๊ว่ะ :เฮ้อ:
สู้ๆต่อไป เจ๊ที่รัก
-
เฮ้อ
:เฮ้อ:
กว่าจะได้คนที่รู้ใจ พึ่งพาได้ ไว้ใจได้ มันหายากนะ
:sad2:
เพียงแค่เวลาไม่เท่าไหร่ ก็ดันไปเลือกเขาซะละ
มั่นใจได้อย่างไร ว่าเขาจะหยุดอยู่ที่เรา
:m14:
-
:เฮ้อ: และแล้วนายพีก็เข้าวิน (อย่างน้อยก็ในใจเจ้ละ) :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แมทของช้าน (ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ) แห้วตามระเบียบ :m2: :m2: :m2:
ปล. ยินดีกับเจ้สองเรื่องอาการของคุณยายด้วยนะคะ เป็นข่าวดีจริง ๆ :m13:
-
อืมม เข้าใจว่าเจ้สองคงมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว
ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ บางครั้งใจคนมันก็ห้ามยากอยู่
เป็นกำลังใจให้กับทุกการตัดสินใจแล้วกัน
แล้วก็ยอมรับกับผลการตัดสินใจของตัวเอง... ผ่านมันไป...แค่นั้นเอง
รออ่านต่อน้าเจ้ สู้ๆ :m1: :m1: :m1:
ปล แสดงความยินดีที่คุณยายอาการดีขึ้นด้วยค่ะ ดีใจด้วย อ่านแล้วซึ้งมาก คิดถึงคุณตาคุณยายเหมือนกัน :m4:
-
เห่อๆ พี่พีนี่ยน๊า~~~~~~~ เจอกันคราวหน้าอย่าลืมชวนไปด้วยนะ เฮอะๆๆๆ o22
ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ตัวเฮียเอง นู๋เป็นกำลังใจให้เสมอ
ถ้าเฮียลงเอยกับใครไม่ได้นู๋ขอแนะนำให้เฮียลงเอยกับเจ๊ป้อม ไม่ก็ลุงเรย์ ถุงสุดา แทนก็แล้วกันนะ (นั่นหรือคือทางเลือก??O_o) o21
-
:เฮ้อ: เจ๊ น่าสงสารนะ นอนแหง่วอยู่คนเดียว อิอิ
ม่ายรู้นายพี กะเ จ๊จะได้คบกันไหมงิ
แต่เค้าชอบแมท เอิ้กๆๆๆ
ยิ้มเข้าไว้นะเจ๊ แม้ว่าข้างในน้ำตามันจะตก แต่ก้ออย่าแสดงความอ่อนแอออกมา
บางทีอะไรๆมันอาจจะดีขึ้นก้อได้
:m13: :m13: :m13: :m13:
-
:sad4: :sad4: สงสารเจ๊จังครับ โดนตบทั้งๆที่เกือบจะไม่รู้เรื่อง :haun5: :haun5:
ผมเหนด้วยนะครับ มิตรภาพนับสิบปีย่อมมีค่ามากกว่าคนที่เข้ามาไม่กี่เดือนนะครับ ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เจ๊รู้สึกกระปรี้กระเปร่าได้ แต่ไม่นานหรอกครับ เจ๊ก็ยังต้องการเพื่อนๆอยู่ดี :impress: :impress:
แล้วจะคอยดูว่าเจ๊จะเลือกใครนะครับ :m12: :m12:
ปล.ตกลงยังไม่รู้เลยว่าเบอร์4,5,6,...ของเจ๊น่ะใครบ้าง :m14: :m14:
-
เด๋วก่อนจิทุกคน.....
อย่าเพิ่งเดาไปว่าใครจะเข้าวิน ของอย่างนี้มันยังไม่แน่ไม่นอนนะเคอะ
แล้วทุกคนก็อาจจะเซอร์ไพรส์ :m4:
ปล. ชอบนะที่มูมู่คิดถึงคุณตากะคุณยาย
เอาละเขียนต่อนะ
....................................
“ฮัลโหล พีหรอ?” ผมรับสายนายพีที่โทรเข้ามา
“สองหรอครับ? พีเหงาจัง”
“อ้าวเป็นไรอะ?”
“ไม่รู้จิ วันนี้เป็นไรไม่รู้...พีเกิดความรู้สึกไม่ดีมากๆ เลยขึ้นมาอะ ขนาดกินข้าวเมื่อกี้ยังกินไม่หมดเลย”
“แล้วคนที่พีหิ้วมาเมื่อคืนหละ เขากลับไปแล้วหรอ?” ผมถามถึงสิ่งที่ผมเห็นเมื่อคืน
“บ้าไปแล้วหรอสอง พีไม่ได้หิ้วใครมานะ” มันยังปฏิเสธเสียงแข็ง
“พีอย่านึกว่าสองไม่รู้นาเฟ้ย สองตามออกไปดูพีที่หน้าร้านตอนพีเดินออกไป สองเห็น”
“อ้าวหรอ? 555” หมอนั้นหัวเราะกลบเกลื่อน “นั้นแหละครับที่ทำให้พีรู้สึกอย่างงี้ ว่าแต่สองโกรธพีเปล่าครับ?” ผมยิ่งแพ้ใจกับไอ้คนที่พูดเพราะๆ อยู่ด้วยสิ มาลงท้าย ครับๆ บ่อยๆ เด๋วปั๊ดจับทำ ผ. ซะเลยนิ
“ไม่โกรธหรอก ก็เราไม่ได้เป็นไรกันนิ”
....ปลายสายเงียบไปอึดใจ เหมือนมันกำลังคิดอะไรสักอย่าง ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี...
“พีเหงามากเลยสอง พีเองก็ไม่รู้ว่าทำไมพีถึงเป็นอย่างงี้ ความจริงพีไม่ได้อยากทำอย่างงี้หรอกนะ แต่... ช่างมันเหอะ เดี๋ยวสองจะหาว่าพีแก้ตัวอีก”
“ยังไม่ได้ว่าไรสักคำ สองเข้าใจนะพี สิ่งที่พีเป็นอยู่ตอนนี้สองเคยผ่านมาแล้วนะ”
“จริงหรอ?! ยังไงอะครับ”
“สองเคยอยู่คนเดียวมาก่อน ออกมาจากห้องเจอคนเยอะแยะ แต่พอกลับห้องไป...เจอแต่ความว่างเปล่ากับห้องสี่เหลี่ยมรอคอยสองอยู่ พีเชื่อไหม?....สองเป็นคนที่กลัวจิ้งจกมาก แต่สองก็ไม่กล้าไล่ลูกจิ้งจกสีดำตัวเล็กๆ ที่มันอยู่ตรงหลังเครื่องซักผ้าออกไปจากห้อง”
“หือ? ทำไมอะครับผม ”
“ก็มันเป็นสิ่งที่เรียกว่ามีชีวิตเพียงตัวเดียวที่อยู่ในห้องและรอคอยสองกลับมาไง สองคุยกับมันทุกวัน ตอนนั้น...สองนับว่ามันเป็นเพื่อนของสองเลยนะ ช่วงนั้นไม่ค่อยอยากกลับมาห้องเลย”
“จริงหรอ? เหมือนพีเลยครับ บางวันพีไม่อยากกลับห้องเลย ทำไมรู้ไม? เพราะมันเหงา..มันเงียบ...มองไปทางไหนก็ไม่มีใครไง มีแต่ตัวพีคนเดียวที่นั่งอยู่กลางห้องกับฝาผนังสี่เหลี่ยม...และห้องมืดๆ พีเบื่อจริงๆ พีเบื่อสภาพแบบนี้เต็มทน....สภาพพีอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว”
“เขาเรียกว่า โรคคนเมืองไง โรคที่ไม่ชอบบรรยากาศของยามโพล่เพล่ มันอึดอัดจนใจแทบจะขาด” ผมตอบมัน
“จริงหรอครับ ใครบอกสองอะ?”
“ก็จำๆ มาจากหนังสือที่อ่านนะ แล้วตอนนี้พีอยู่ไหน?”
“อยู่ห้องครับ เพิ่งขึ้นมา...เมื่อกี้ลงไปทานข้าวคนเดียว ทานได้ไม่กี่คำเอง...คอตีบ กินอะไรไม่ลง”
“แล้วคนๆ นั้นหละ” ผมถามอีก
“เขากลับไปแล้วครับ พีลงมาส่งเขาแล้วพีก็ทานข้าว จู่ๆ ไอ้ความรู้สึกบ้าๆ แบบนี้มันก็เกิดขึ้น พีรู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีใครรักพีจริงๆ เลยสักคน ทุกคนต้องการแค่ตัวพี ผลประโยชน์จากพี พอเขาได้สมใจอยากแล้วเขาก็ไป ไม่มีใครรักพีเลย”
“พีก็ต้องรักคนอื่นก่อนสิ ให้อะไรแล้วก็ย่อมได้รับสิ่งนั้นตอบแทน”
“ไม่จริงหรอกสอง พีไม่เชื่อ เรื่องแบบนี้มันไม่มีจริงในโลกหรอก” นายพีมันว่ามา มันทำให้ผมเริ่มแน่ใจความคิดของตัวผมเองเกี่ยวนายคนนี้เข้าไปอีก แต่ผมอยากจะแน่ใจว่าคนประเภทไหนกันนะที่พูดประโยคนี้ด้วยความมั่นใจอย่างนายพี มันทำให้ผมถามออกไปว่า...
“ทำไมพีคิดอย่างนั้นอะ?”
แล้วตลอดระยะเวลาเกือบสามชั่วโมงที่เราคุยกัน มันทำผมถึงได้รู้เรื่องราวต่างๆ ในชีวิตของพี...ชีวิตที่ผมรู้สึกสงสารจับจิตจับใจ...พีเกิดจากความไม่ตั้งใจของพ่อแม่ที่อยู่ในวัยหนุ่มสาว รักในวัยเรียนและรักต่างศาสนา เชื้อชาติและฐานะทางสังคม
วัยเด็กของพีก็เหมือนๆ กับเด็กชายมุสลิมใน ตจว. ทั่วไปๆ แต่อาจจะต่างกันตรงที่ว่า พีเป็นเด็กกำพร้าแม่ พ่อมีครอบครัวใหม่ สถานะของพีในครอบครัวใหม่ของพ่อจึงเรียกได้ว่าไม่ต่างอะไรไปจาก “กองหินในรองเท้า”
พีหนีจากบ้านพ่อเข้ามาตามหาแม่ใน กทม. มีเพียงรูปถ่ายของแม่ ที่อยู่ที่ไม่แน่ใจว่าถูกต้องไหม กระเป๋าเสื้อผ้าสองสามชุดกับเงินเก็บที่เป็นเศษเหรียญอีกเล็กน้อย
อาจจะเป็นเพราะพ่อคงรู้ว่าพีจะไปไหน แม่พร้อมครอบครัวใหม่ของแม่จึงมารอดักพีที่สถานีรถไฟบางกอกน้อยในวันที่พีมาถึง
และไม่ต่างอะไรไปจากละครน้ำเน่าที่เราๆ ท่านๆ ได้อ่าน ได้ดู ได้ยินมาจนชินชาและไม่คิดว่ามันจะมีจริงในโลกใบนี้.....บ้านหลังใหญ่ แต่ไม่มีที่สำหรับพี...เด็กบ้านนอกตัวดำๆ กับญาติพี่น้องเชื้อสายจีนเมืองกรุง สุดท้ายพีก็ต้องออกมาจากที่นั้นและพาตัวเองไปฝากไว้กับอ้อมกอดของท้องสนามหลวง!
“แล้วพีก็เจอกับพี่แมว แกก็เลยชวนพีไปพักด้วยกัน พีมีรายได้จากการลงแป้งรองพื้นให้กับพวกหมอนวดในซอยบ้านพี่แมว ได้ค่าแรงหน้าละ 10 บาท ก็เพราะพวกพี่ๆ เขาสงสารพีหรอกนะ”
พียังคงเล่าต่อไปเรื่อยๆ น้ำในตาผมไหลอีกแล้ว (ตอแหลมะ?) พี่แมวดีกับพีมากแต่สุดท้ายฝันร้ายก็มาถึง
“สองรู้จักสะพานลอยข้ามแยกที่แยกสีลมปะ?” พีถาม
“รู้ดิ ทำไมหรอ?”
“พีเคยไปนอนที่นั้นด้วยแหละ”
“จริง?”
“อืม... วันนั้นพีกลับมาจากเรียน พอมาถึงห้อง...พีเจอกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของพีกระจัดกระจายอยู่หน้าห้อง พีเข้าห้องไม่ได้เพราะพี่แมวเปลี่ยนกุญแจใหม่เสียแล้ว”
“ทำไมอะ?”
“แฟนพี่แมวมาชอบพี” อ้าว! รู้สึกคุ้นๆ นะ “ทั้งๆ ที่พีก็ไม่ได้ทำอะไร พีอยู่ของพีเฉยๆ ขนาดตอนพี่แมวชวนพีไปเที่ยวพียังไม่ค่อยจะไปเลย...เกรงใจเพราะแกต้องออกค่าเที่ยวให้พี”
“แต่สุดท้ายพีก็ต้องออกมา?” ผมถามเสียงค่อย
“อืม...วันนั้นฝนตกหนัก พีนอนใต้สะพานอะครับสอง แต่พี่แมวแกก็ดีกับพี่มากนะ ถ้าไม่มีแกคงไม่พีแล้วในวันนี้” พียังไม่วายเคารพต่อพี่แมวอีก
“แล้วพีทำไงต่อ?” ผมซัก
“สองอย่ารู้เลย สองรู้ไว้แต่อย่างเดียวว่า กว่าพีจะมีวันนี้ได้...พีผ่านมาแล้วทุกอย่าง ทำมาแล้วทั้งนั้น...แม้กระทั้งเอาตัวเข้าแลก!”
“เฮ้ย! จริงหรอ?” ผมถามเมื่อได้ยินสิ่งที่พีพูด สำหรับคนอื่นผมไม่รู้....แต่ผมสงสารพีมากจริงๆ อาจเป็ฯเพราะช่วงนี้ผมสนิทกับพีมากขึ้นมั้ง!
“โกหกสองแล้วได้อะไร?”
“อืม...ก็จริงอะนะ พี....สองมีไรจะบอกพีแหละ”
“ก็ว่ามาดิครับ”
“ตั้งแต่ที่พี่แบงค์พาพีมาแนะนำที่โต๊ะวันนั้น สองก็รู้เลยว่าอีตาคนนี้มันยังไงๆ อยู่นะ”
“ทำไมหรอ?”
“สองสัมผัสพีได้ พีเหมือน.....เหมือน” ผมพยายามนึก “พีเหมือนลูกแก้วใสๆ ที่ห้อมล้อมไปด้วยเมฆหมอกสีดำ สองยังคิดอยู่เลยว่า..ถ้าคนคนนี้จะออกมาจากเมฆหมอกเหล่านั้นแล้วเขาจะเป็นยังไงนะ”
“แล้วไงต่ออีก” เสียงนายพีดูตื่นเต้นยังไงชอบกล
“แววตาแววบแรกของพีมันเหมือนคนแกร่งนะ แต่ถ้าได้ลองมองลงไปลึกๆ แล้ว สองว่ามันเหมือนนัยน์ตาของลูกแมวตัวเล็กๆ ที่นั่งตัวสั่นอยู่กลางถนนสายใหญ่ๆ มากกว่า สองเห็นแล้วสองสงสาร”
“จริงหรอครับ สองเห็นพีเป็นอย่างนั้นจริงๆ หรอ?” ตานั้นถามรบเร้าใหญ่เลย
“ก็เออดิ! สองว่าสิ่งที่พีแสดงออกมามันเหมือนไม่ใช่ตัวจริงของพียังไงไม่รู้ เหมือนพีแกล้ง ไม่ดิ! เหมือนพีปิดปังตัวตนจริงๆ ของพีเอาไว้อะ”
“โหสองครับ ทำไมสองมองพีได้ทะลุแบบนั้นอะ แล้วอย่างนี้พีจะปล่อยสองให้หลุดมือพีไปได้ไง พีไม่ยอมหรอก พีตามหาคนแบบนี้มานานแล้ว รับรองสองหนีพีไม่พ้นแน่”
ให้มันได้อย่างงี้สิ! ตูหละกลุ้มใจจริง :m15:
-
.............“แววตาแววบแรกของพีมันเหมือนคนแกร่งนะ แต่ถ้าได้ลองมองลงไปลึกๆ แล้ว สองว่ามันเหมือนนัยน์ตาของลูกแมวตัวเล็กๆ ที่นั่งตัวสั่นอยู่กลางถนนสายใหญ่ๆ มากกว่า สองเห็นแล้วสองสงสาร”
..............มองทะลุปรุโปร่งกันจิงๆนะ......... o8 o8
-
สงสารนายพี กว่าจะมามีชีวิตของตัวเองได้ ต้องกลืนน้ำตามามากมาย
มีคนอื่นเขาอาจลำบากกว่าเรามากมาย เขายังสู้ด้วยสองมือสองเท้า
เมื่อเราผ่านจุดนั้นมาได้ มีกินมีใช้ ไม่ต้องเดือดร้อนใคร
มีชีวิตอย่างพอเพียงดีกว่า
:m15: :m15: :m15: :m15:
เสียดายที่ไม่ได้แนะนำให้สองและพีดูก่อนหน้านี้
Memories of Matsuko หนังเยี่ยมที่ไม่ควรพลาดชม ที่แนะนำโดยป้อม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1765.0
หลายๆคน และส่วนมากของเกย์มัวแต่จะตามหาความรัก
เหมือนอย่าง matsuko ที่ต้องการเพียงกลับมาบ้านแล้วได้พูดว่า
"กลับมาแล้วนะ"
แต่เขากลับไม่เคยรู้ตัวเลยว่า คนรอบตัวหน่ะที่รักเขายังมีอีกมากมาย
พ่อแม่ เพื่อนที่พร้อมจะหยิบยื่นไมตรีให้เพียงแต่เธอมองข้ามมันไป
กว่าจะรู้ตัวจากชีวิตที่สดใสในฐานะครู ก็กลายเป็นคนพิการ อ้วนเน่าเฟะ ไม่สามารถเยียวยา ไร้จิตใจและพลังในการดำเนินชีวิต
ถ้าโลกนี้ไม่มีคนที่จะฉุดเราขึ้นจากหลุมดำได้ ก็ฉุดตัวเองขึ้นมาเถิด อยู่คนเดียวก็สามารถมองหาความสุขได้
พระท่านจึงสอนเสมอว่า ให้ละโลภ โกรธ หลง พอใจในสิ่งที่ตัวเองจะพึงได้ พึงมี
มองไปรอบตัวแล้วคิดว่าได้ทำสิ่งรอบๆตัวให้ดีแล้วหรือยัง
ยิ่งวิ่งหาก็ยิ่งไม่เจอ ถ้ามันจะมาก็ให้มันมาอย่างที่เรามีสติ และดูมันอย่างแน่ใจแล้วดีกว่า
มันก็จริงว่าโลกเรานี้โหดร้าย อย่างกับละคร แล้วเราจะไปเป็นตัวร้ายในละครเพื่ออะไร
เวลาเราคิดจะให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน อย่างน้อยก็จะรู้สึกยินดีและมีความสุขกับมัน
รับรองถ้าเรารู้จักวางตัว รู้จักกาละเทศะ มันไม่น่าจะย้อนกลับมาทำร้ายเรา
จะผิดไหมถ้าเราหนีจากความเลวร้ายที่คนป้ายให้กัน
เอาเวลามามองหาสิ่งที่เราทำแล้วสบายใจดีกว่า
ปล.โทษทีพิมพ์ไปเรื่อยๆ จะลบทิ้งก็เสียดาย
o17
-
โอโห แอดมินเรา วันนี้สาระล้วน ๆ คร้าบบบ แห่ะ ๆ
ไปดีกว่า มาป่วน เดี๋ยวโดนตื๊บไม่รู้ตัว หุหุหุ :laugh:
-
อิเจ้.....พีมันน่าสงสาร....คบเป็นเพื่อนได้
แต่
อย่าริเอามาทำปั๋วเชียวน้า...
เด๋วความชิบหายจะมาเยือนเจ้
-
o16 โปรดวิจารรยาน ในการรับคลื่นความถี่.....ชีวิต มันออกแบบไม่ได้...ยิ่งไม่มีวัสดุด้วยแล้วยิ่งแย่เข้าไปใหญ่.... o16
-
:เฮ้อ: ชีวิต :เฮ้อ:
-
เรย์มีมุมมองความคิดที่ดีมากๆ เลยทีเดียว เราชอบข้อความนี้ของเรย์
มันก็จริงว่าโลกเรานี้โหดร้าย อย่างกับละคร แล้วเราจะไปเป็นตัวร้ายในละครเพื่ออะไร
เวลาเราคิดจะให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน อย่างน้อยก็จะรู้สึกยินดีและมีความสุขกับมัน
รับรองถ้าเรารู้จักวางตัว รู้จักกาละเทศะ มันไม่น่าจะย้อนกลับมาทำร้ายเรา
มองสิ่งรอบตัว อยู่อย่างมีสติ เผชิญหน้ากับปัญหา
ทุกอย่างอยู่ที่ใจ... มองมุมบวก...เก็บมุมลบเป็นประสบการณ์...มีความสุขกับทุกย่างก้าวของชีวิตนะเจ้....สู้สู้....
อย่างที่เคยบอก ให้เวลาและการกระทำเครื่องช่วยในการตัดสินใจก็ได้นะ....คนดีที่รักเราจริง ไม่หนีไปไหนหรอก...
รออ่านต่อนะเจ้สอง เป็นกำลังใจให้เสมอ อิอิ :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
เข้ามาบอกเจ้ว่า...
นู๋ยังตามอ่านไม่ทันเลยอ่ะเจ้ :serius2: :serius2: :serius2:
-
หง่า เศร้านะ ชีวิตพีเนี่ย แต่ว่าพีก้อเข้มแข็งนะที่สามารถฝ่าฟันจนมาถึงวันนี้
เริ่มเห็นใจนายพี เจ๊ของเราก้อนะ เข้าใจจิตใจนายพี ดีมากกกกกก
นายพียิ่งติดใจใหญ่
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก 5 5 5
ชอบแมท ม่ายเคยเปลี่ยน
แต่ว่านะเจ๊ รักคนที่เขารักเราดีกว่า สบายใจดีมิต้องแย่งใคร
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
อ่านตอนนี้แล้ว สงสารนายพีน่ะ เด็กที่เกิดมาจากความไม่ต้องการของครอบครัว เป็นอะไรที่เศร้ามากนะ :m15:
แต่พีก็เป็นคนเข้มแข็งนะ ใช้ชีวิตมาในสังคมเมืองด้วยตัวคนเดียว โดยไม่เสียคนไปน่ะ
เจ๊สอง เริ่มเห็นใจพีมากขึ้นแล้วสิ แล้วจะกลายเป็นความรักไปมั้ยน๊า :m3:
แต่ก็ยังเชียร์แมทจ๊า :m11:
สุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้เจ๊สองนะคะ
-
สองส่งเม้นต์ของเพื่อนๆ ไปให้พีทางเมลล์
พีเลยฝากมาขอบคุณทุกๆ คนที่เม้นต์
พีบอกว่าเม้นต์ได้ประทับใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m1:
พีบอกว่า ขอบใจจริงๆ (มันย้ำประมาณสามรอบ)
และพีก็เชื่อสองแล้วว่า...เล้านี้อบอุ่นจริงๆ
(มันชอบว่าสองอยู่เรื่อย ที่ชอบมัวแต่นั่งอ่านนิยายในเล้าอะ)
-
ตาเรย์เพื่อนเรา มาเม้นท์แบบสาระสุดๆ
รู้สึกเหมือนเรย์เหมือนกัน ที่ว่าเจ๊น่าจะดูหนังเรื่องนี้ เพราะใกล้เคียงกับชีวิตเจ๊และพีมากมาย
ภายนอกดูไม่คิดอะไร ทำตัวสดใส ร่าเริง ทั้งๆที่ภายในมีเรื่องราวมากมายที่เก็บอยู่
ไว้เอาหลังเอาไปให้ยืมดูนะค๊าบบบ ถ้าต้องการติดต่อหลังไมค์ จะเอาไปให้ (ไม่คิดตังค์ อิอิ)
ป้อมเองแค๊บบบบบบ
-
.............เม้นพี่เรย์โดนจิงๆ........ :m14: :m14:
............."มันก็จริงว่าโลกเรานี้โหดร้าย อย่างกับละคร แล้วเราจะไปเป็นตัวร้ายในละครเพื่ออะไร
เวลาเราคิดจะให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน อย่างน้อยก็จะรู้สึกยินดีและมีความสุขกับมัน"...........
...........ชอบประโยคนี้ที่สุดเลย.......... o13 o13
-
ชีวิตพี่พีผ่านอะไรมาเยอะแฮะ กว่าจะมีวันนี้มาได้นับว่าพี่พี่เป็นคนมีความพยายามมากนะ พี่พีแข็งแกร่งมากเลยนะที่ผ่านมันมาได้
หลายคนเจอชีวิตอย่างพี่พีเผลอฆ่าตัวตายไปด้วยซ้ำ นับถือพี่พีนะที่พี่ผ่านชีวิตช่วงนั้นมาได้ o1
เฮียเข้าใจอะไรพี่พีแกเยอะไม่แปลกหรอกที่พีพีแกจะรู้สึกดีกับเฮียด้วย
ต่อไปจะเป็นยังไง ก็ต้องรอดูกันต่อไปนะ เป็นกำลังใจให้เฮีย แล้วก็เป็นกำลังใจให้พี่พีด้วยนะ Kambattekudasai
-
อ่า ชีวิตช่วงนี้เหมือนคุณสองเลย - -"
"ไม่ใช่ว่าฉันนั้นไม่มีใจให้เธอ แต่ผิดที่เขานั้นก็รักเธอเหมือนกัน ก็เพราะเขาเป็นเพื่อน เป็นเพื่อนที่ดี จะให้ฉันทำอย่างไรดี บอกฉันที"
-
:undecided: ลูกผู้ชายตังจริง...กระทิงแดง....พี่สองสู้ๆ....
-
ผมว่าเจ้สองน่าจะเข็มแข็งกว่านี้น่ะ เท่าที่อ่านมาตั้งแต่ต้นยันปัจจุบัน แต่ท้ายๆ
ทำไมเป็นคนอย่างนี้ไปได้ ลืมพระคุณพี่ในกลุ่ม จิตใจโลเล เสียใจที่เจ้ยังไม่เด็ดขาด :m10:
-
อ่า ชีวิตช่วงนี้เหมือนคุณสองเลย - -"
"ไม่ใช่ว่าฉันนั้นไม่มีใจให้เธอ แต่ผิดที่เขานั้นก็รักเธอเหมือนกัน ก็เพราะเขาเป็นเพื่อน เป็นเพื่อนที่ดี จะให้ฉันทำอย่างไรดี บอกฉันที"
:o12: :o12: :o12: :o12:
เราไม่สามารถบังคับใจใครได้ วิธีง่ายที่สุด คือให้เขาตัดสินใจเลือกคนใดคนหนึ่งซะ เมื่อเลือกแล้วก็อย่าโลเล
และเราต้องยอมรับผลของมัน
:dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
-
เห็นด้วยกับแอดมินค่ะ
เราไม่สามารถบังคับใจใครได้ :m15:
เป็นกำลังใจให้เจ๊กับพีค่ะ
คนไทยใจเกินร้อย o13
-
เจ๊ หายไปไหนอ่ะ ม่ายมาต่อซักที
โดนฉุดไปแระมั้งเนี่ย
กลับเล้าด่วน รู้ไหมมีคนคิดตึ๋ง
:onion_asleep: :onion_asleep:
-
หวัดดีค้า ทุกๆ คน
แหม่ๆ ที่หายหน้าไปก็ไม่ใช่อะไรหรอก ไป ตจว. มาคะ กะพี!
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ล้อเล่นค้า ไปคนเดียว :m13:
ต่อเลยนะเคอะ....
........................................
...พอตกเย็น ผมก็ทรงเครื่องไปงานเลี้ยงรุ่นของคณะแถวๆ สนามเป้าพร้อมกับพกพาความไม่สบายใจบางอย่างไปด้วย แต่โชคดีที่งานนี้สนุกมากเลยคะคุณๆ ขา
ผมได้เจอพี่ว้ากสมัยที่ยังเป็นเฟรชชี่ด้วย แหม๋....แต่อะไรก็ไม่เด็ดดวงเท่ากับการที่ได้เจอพี่ว้ากคนนั้น....คนที่ผมจับเอามาทำ ผ. ชั่วคราวด้วยความหมั่นไส้ แกอึ้งไปเลยเมื่อเจอหน้าผมที่หน้างาน
"สองมาด้วยหรอครับ" พี่ว้ากแกถามผม
"ก็มันงานคณะนิ ผมก็ต้องมาจิ อีกอย่างปีนี้รุ่นของพี่เป็นคนจัดงาน แล้วแบบนี้ผมจะไม่มาได้ไงหละ เอ!..หรือว่าผมมาไม่ได้?" ผมลอยหน้าลอยตาตอบ ทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจพี่แกมากนัก
"ยังปากดีเหมือนเดิมเลยนะ" แกทำท่าหมั่นเขี้ยวผม ซึ่งทำให้ผมนึกไปถึงตอนที่เราสองคนเจอกันครั้งแรกในเมื่อสมัยนั้น........พี่ว้ากแสนแมนกับน้องใหม่ปากดี
"นอกจากปากแล้วอย่างอื่นก็ยังดีเหมือนเดิมครับ" ผมตอบแกยิ้มๆ ผมว่าผมเห็นหน้าพี่แกแดงขึ้นนะ แต่ก็ไม่สนใจหรอก อดีต..ยังไงซะก็เป็นได้มากสุดแค่...คืนวันที่ผ่านไปแล้ว ป่วยการจะไปสนใจ สู่ไปกรีดพวกพี่ลีดเดอร์หล่อๆ ที่เราเคยแอบกรีดสมัยที่ยังนอตรงจมูกยังไม่งอกดีกว่าเนอะ :m14: ว้ายๆๆๆ นั้นไง พี่บี พี่ก้อง พี่การ์ตูน อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ หล่อลากไส้สุด พี่ๆ ขา น้องใจละลายแล้วเคอะ หล่ออะไรมากมายขนาดนั้นเคอะ :m3:
.....งานจบลงด้วยความประทับใจ ผมได้เจอเพื่อนๆ สมัยเรียน แน่นอน! ย่อมมีนังบี้ นังติ้มศรี นั่งร่วมโต๊ะเดียวกันแน่ๆ ไหนยังจะมีนายหลี เพื่อนซี้สุดปึ้กที่อดจะเอ่ยชื่อไม่ได้ เรานั่งคุยกันถึงเรื่องสมัยก่อนๆ อย่างออกรส ท่ามกลางคนคุ้นหน้าคุ้นตามากมายเกินจะเดินพูดคุยกันให้ทั่ว ไหนยังจะมีพวกเขยพวกสะใภ้คณะอีก แล้วยังมีพวกเด็กๆ ที่พ่อแม่พามาด้วยอีก
โอ้ย! คนเยอะมากกกกกกกกกกกกก :give2:
แต่ผมยอมรับนะว่ามีความสุขสุดๆ ในสามสี่ชั่วโมงของเย็นนั้น แต่ที่มากไปกว่านั้น...ผมจับฉลากหางบัตรได้รางวัลเป็นสร้อยคอทองคำด้วย
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดด ซาหลบ :m3:
พอจะกลับก็มีน้องผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเรียกผมเอาไว้
"พี่ครับๆ ขอคุยด้วยหน่อยสิครับ"
"ว่าปรือน้องบ่าว?" ผมถามด้วยสำเนียงทองแดง อิอิ ชื่นใจได้พูดแบบเดิมๆ อีกครั้ง (แม้ว่าผมจะผมไม่ติดทองแดง แต่ผมชอบแอ๊บพูดเวลาอยู่กับเพื่อนๆ เสมอ)
"พี่ชื่อไรครับ?" น้องคนนั้นยิงคำถามใส่ผม
"ชื่อสองครับ"
"Sci. เท่าไหร่ครับ"
"Sci. 28 ครับ ทำไมหรอ?"
หมอนั้นทำท่าจะถามอะไรผมต่ออีก แต่พอดียัยบี้เดินมาตามผมไปถ่ายรูปหมู่ที่ด้านหน้างาน ผมเลยจะเดินตามอออกไป
"เดี๋ยวครับพี่ ผมขอถ่ายรูปพี่หน่อยนะคับ" ผมก็เลยฉีกยิ้มไปสองแชะ จากนั้นน้องมันก็ขอเบอร์ผมไป วุ้ย! จะเอาไปส่งให้โมเดลลิ่งหรือเปล่าเคอะ คุณน้องขา :m11:
....พอเสร็จจากงานเลี้ยงก็จับแท็กซี่มาลงที่หลังสวนเพื่อเข้าไปกินเหล้าฟรีในปาร์ตี้วันเกิดของน้องสุดาแดคนสวยประจำเล้าเป็ด
"เจ้มาถึงแล้วค้า คุณน้องอยู่ไหนเคอะ ออกมารับเจ้หน่อยเร้ว!" ผมโทรเข้าเครื่องของน้องสุดา
"ผมอยู่หน้าร้านคลื่นแทรกครับ เจ้เดินมาหาผมได้เลย" น้องสุดาตอบมาว่างั้น
"คะๆ แล้วเจอกัน"
ผมเดินเข้าไปในร้านก็เจอกับนายซาลาเปา น้องปุ้ม ยัยชินจัง และเพื่อนของน้องสุดาอีกสองคน บรรยากาศในร้านที่เปิดไฟสีฟ้าๆ ม่วงๆ สลัว ชวนให้ผมเกิดความหดหู่ใจขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ผมนั่งลงเบียดๆ กับคนอื่นที่มาแจมกับโต๊ะข้างๆ
เพลงที่ก็แสนจะน่าเบื่อที่สุด การตกแต่งร้านก็นะ..ผมไม่อยากจะพูด ดีหน่อยที่คนที่มาเที่ยวหน้าตาน่ารัก เลยพอที่จะหาที่วางสายตาได้
ผมนั่งเฉยๆ เพราะอารมณ์สีบลูเข้าครอบงำจิตใจอีกรอบหลังจากที่ผมปลดปล่อยตัวเองออกมาจากพันธนาการของมันได้ชั่วระยะหนึ่งตอนที่ไปงานเลี้ยงรุ่น เรื่องของนายพีล่องลอยเข้ามาในห้วงคำนึงของผมอีกครั้งและผมก็ปล่อยตัวเองให้ล่องลอยไปกับมัน
นายซาลาเปา น้องปุ้ม และยัยสุดา เข้ามาชวนคุยและทักเป็นระยะๆ ผมก็พยายามปั้นหน้าร่าเริงตอบกลับไป พอดึกลงก็คิดได้...นี่มันงานฉลองวันเกิดของน้องมัน...
....เราจะมามั่วนั่งทำหน้าเศร้าเบื่อโลกอยู่ได้ไง?
....จิตวิญญาณของการเป็นเกอิชาหายไปไหนหมด?
....ความเศร้ามี โศกสลดได้ แต่ห้ามแสดงออก
....เราจะลืม concept ของตัวเองได้ไง เราต้องเปลี่ยน!
ว่าแล้วผมก็ฉาบหน้าไว้ด้วยรอยยิ้ม ก่อนลุกขึ้นเต้น ดื่ม เม้าท์ อย่างสนุกสนาน ก่อนจะจัดการมอมเหล้าคนอื่นๆ รอบโต๊ะจนสลบเหมือดไปตามๆ กัน ฮา.... เสร็จตู
แล้วงานปาร์ตี้ก็ต้องมีอันเลิกลา ผม สุดา ยัยชิน และเพื่อนของสุดาอีกคนตกลงว่าเราจะไปต่อกันอีกในคืนนั้น แต่หาร้านลงไม่ได้เราเลยแยกย้ายกันไป สุดาและเพื่อนกลับไปแล้วเหลือเพียงผมรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยที่ผมอาจจะทำอะไรให้น้องสุดาไม่พอใจและยัยชินจังที่เมาปลิ้น เสียกิริยาสุดๆ ผมเลยต้องลากยัยชินไปต่อที่ร้านก๋วยเตี๊ยวที่อนุสาวรีย์
วันนั้นยังชินก็เล่าเรื่องส่วนตัวให้ผมฟัง...ผมเองก็ทำหน้าที่ของผู้ฟังที่ดี มันก็น่าแปลกนะ...ที่ใครๆ ก็ชอบเล่าเรื่องส่วนตัวให้ผมฟังจัง แต่นั้นแหละ ยิ่งเขาไว้ใจเล่าให้เราฟังมา เราก็ยิ่งต้องเก็บมันไว้ให้สนิทที่สุด...สนิทเหมือนคลื่นที่จางหายไปเมื่อกระทบกับฝากฝั่ง แล้วมันก็ทำให้ผมคิดได้ว่า..ในโลกนี้มีคนที่มีความทุกข์เยอะมากพอแล้ว...สมควรหรือที่ผมจะเพิ่มจำนวนมันขึ้นมาอีก....ผมต้องหยุดมัน!
.....วันอาทิตย์...ผมโทรไปหากันย์ที่เมืองกาญจน์...เล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟังและขอความร่วมมือจากกันย์
"เอาสินุ" กันย์ยังเรียกผมว่านุ "เรื่องแค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก กันย์ช่วยได้ แล้วยังไงเย็นนี้เจอกันนะครับ"
"ครับ ขอบใจกันย์มากนะที่เข้าใจผม"
"นุอย่าลืมนิ ว่าเราสัญญากันเอาไว้ยังไง"
ผมไม่อยากจะเชื่อว่ากันย์ยังจำสัญญานั้นได้
แล้วผมก็โทรหานายพีเพื่อชวนไปเที่ยวคืนนี้...
"ได้สิครับสอง แล้วใครไปบ้างอะ?" นายพีถามกลับมาเสียงร่าเริง แต่ใจผมสิ..กลับตรงข้ามกับน้ำเสียงของพีเหลือเกิน
"ก็มีเพื่อนของสองไม่กี่คนหรอกแล้วไงเจอกันนะ"
"งั้นคืนนี้เจอกันครับ" พีตอบก่อนที่จะวางสายไปเมื่อเราคุยกันอีกสองสามคำ ผมลดโทรศัพท์ลงจากหูแต่ยังกำเอาไว้แน่น
คืนนี้สินนะที่เรื่องราวต่างๆ มันจะจบลง...
(ความคิดโง่ๆ ของผมเอง)
-
...........ใจตัวเองยังตัดไม่ได้..........
...........แล้วมันจะจบได้อย่างไร.............. :undecided: :undecided:
-
:o สองใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o9
-
วิธีการนั้นง่ายนิดเดียว
คือควบคุมใจตัวเอง
ใยต้องคิดหรือทำอะไรมากมาย
:m13: :m13: :m13:
-
เจ๊ เจ๊จาทามอารายยยยยยยยยย
เรย์ เมิงเข้าโหมดปรัชญาล่ะ อย่าหลุดนะ เพื่อน อิอิ o3
-
เจ๊ จาทำไรคิดดีก่อนนะว่าทำไปแล้วจะไม่เสียใจทีหลังอ่ะ
การที่เจ๊คิดถึงคนอื่นมันก้อดีนะ แต่อย่าลืมคิดถึงตัวเองมั่งล่ะ
เปนห่วงนะเจ๊ ชีวิตสดใส อย่าใส่ใจเรื่องหยุมหยิม
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
:m13: :m13: ส่งกำลังใจให้แล้วกันครับเจ๊สอง ยังไงก็อย่าทำร้ายใจตัวเองเยอะเลยครับ เด๋วแก่ก่อนวัย o3 o3
-
เจ้มาแว้ววว คิดถึงสองที่ซู๊ดดดด :m3: :m3: :m3:
ก็ลองดูนะ วิธีไหนที่คิดว่าทำแล้วจะได้ผล หุหุ
ถ้าไม่ไหว เด๋วก็กลับมาเหมือนเดิมเองนั่นแหละ
เป็นกำลังใจให้เจ้สองน้า :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ชีวิตนี้ ผู้ชายไม่ขาดแคลนจริงๆ อิจฉามากมาย :m2:
-
เจ๊จาทำอารายยยยย o22 o22 ยังไงก็ขอให้เป็นอย่างที่คิดน้า :m17:
-
เจ้หายไปไหนเนี้ยะ :undecided: :undecided:ว่าจาม่ายสนใจแล้วน่ะ
แต่ก็ยังอยากอ่านอยู่ดี :laugh: :laugh:
-
เจ๊คิดจะทำอะไร อ่ะ
หรือกำลังไปทำ...... อยู่ง่ะ หายไปเลย :undecided:
ตามเจ๊กลับมาด่วน :o7:
-
:m28: :m28: เจ๊สองหายไปไหนเนี่ยะ :m21: :m21:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ผมเคยอ่านเรื่องนี้นะ ... หลายเดือนมาแล้ว ... แต่ไม่จบ
จนมาจบเอาที่วันนี้ วันที่ผมดูแล้วว่าเจ๊สองหายไปเกือบสองอาทิตย์ (หรือกว่านั้นหว่า ไม่อยากนับ)
:undecided: :undecided: :undecided: :undecided:
ผมยอมรับว่าเจ๊มีมุมมองหลาย ๆ มุมเหมือนผม นิสัยหลาย ๆ อย่างก็เหมือนกัน
แต่ผมก็ไม่เหมือนเจ๊ ........ พอ ๆ กับที่เจ๊ไม่เหมือนผม
แต่ผมรู้ว่าตอนอ่านเรื่องของเจ๊จบถึงตอนนี้แล้วเนี่ย ผมเหนื่อยจัง อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่ผมกำลังเผชิญอยู่ด้วยก็ได้มั๊ง
... ผมอยากร้องไห้นะ ... ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ...
:m15:
ปล. ถ้ามีเวลาผมจะมาเม้นท์รายละเอียดอีกครั้งนะครับ ขอตัวไปปรับอารมณ์ก่อน :try2:
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ววววว บ้านเจ๊ อยู่ สาธุฯด้วยหรอเนี่ยยยย ที่เดียวกันเลย อิอิ
ปล.แอบเชียร์แมท :try2:
-
เพิ่งอ่านทัน :try2:
มารอลุ้นต่อ แต่ก็แอบเชียร์แมทเหมือนเดิม :m19:
-
ประกาศ ๆๆ :m27:
ใครพบเจอเจ๊สอง กรุณาพากลับเล้าด่วน ม่ายรู้หลงไปไหน
รู้ไหมหลานๆเป็นห่วง
:m7: :m7: :m7:
-
เข้ามากดบวกให้แฟรนๆ ค้า
พอดีว่าช่วงนี้ยุ่งๆ กะการเขียน paper นะเคอะ ก็เลยหายไป อีกอย่างเพิ่งกลับจาก ตจว. ด้วย ไปเยี่ยมพระมารดามาเคอะ
อู้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ นั่งกินนอนกินตลอดสี่วัน ผลปรากฎว่า นน. เพิ่มขึ้นอีก สอง กิโลฯ
แม่เจ้า! แล้วอย่างนี้ เจ้จะมี ผ. ไหมเคอะ
ปล. น้องแอมจ๊ะ ขอบใขสำหรับของขวัญนะเคอะ เจ้ไม่คิดมากหรอกเคอะ เพราะเจ้ชอบผ้าเช็ดหน้า แบบว่าตอนนี้กำลังขาดแคลนเพราะว่าทิ้งอ่อยผู้ชายไปหลายผืนแล้ว แต่ก็ยังไม่มี ผ. เลยคร้า
และขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกันว่า คืนวันศุกร์นี้เจ้จะออกเผชิญโลกกว้างเคอะ ลูกเป็ดตัวไหนสนใจเข้าร่วมกิจกาม เฮ้ย กิจกรรม ก็ติดต่อมาได้นะเคอะ เจ้จะไปแถว อตก. ร้านคุณหญิงแมลงค้า ตามนั้นแล้วเจอกัน คิกๆ แต่ถ้าใครสวยกว่าเจ้ไม่ต้องมา ไม่งั้นเจอตบเคอะ แอร็ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ อิฉันพูดอะไรออกไป :m30:
-
อิเจ๊ที่รักของหลานๆกลับมาแล้ว :a1:
ศุกร์นี้หรอ อิเจ๊ที่รัก ร้านเดิมใช่ม่ะ ....... :m21:
แต่อยากงดเหล้าเข้าพรรษาอ่ะดิ
-
ขอบคุณค๊าบที่ชอบของที่แอมให้ไป แอมนึกว่าเฮียจะคิดมากซะอีก ดีใจน๊า
ว่าแต่สนใจผู้ชายอายุเท่ากันไหมเคอะ อิอิ
เมื่อวานขอบคุณมากๆนะเคอะ ไว้เจอกันอีกนะเคอะ
-
แ จิงจิงเจ้ยังไม่มาเขียนต่อให้อีกน่ะ :m15:
-
อ่า อย่างน้อยก็มาส่งข่าว
อยากเขียนก็มาต่อนะครับ
รออ่าน - -" :a11:
-
:m13:แรงนะคะ เจ๊ขา ที่บอกว่า เจ๊ยังมะมี ผ. น่ะ จืดม่ายเจื้อ สวย ๆ แบบเจ๊ จะพลาดได้ไง :a14: แล้วนี่หายไปเป็นอาทิตย์เลยนะนั่น :a11:
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ววววว บ้านเจ๊ อยู่ สาธุฯด้วยหรอเนี่ยยยย ที่เดียวกันเลย อิอิ
ปล.แอบเชียร์แมท :try2:
ระหว่างรอเจ๊ บังเอิญไปอ่านเจอว่ามีคนอยู่แถวๆเดียวกันเยอะ o22 o22 สรุปแถวสาธุฯเนี่ยะ ใช่ที่เดียวกับที่ผมคิดรึป่าว :m29: :m29:
ดีใจหรือเสียใจดีละครับเนี่ยะ :serius2: :serius2:
ว่าแล้วก็รอเจ๊สองต่อครับ :amen: :amen:
-
มารอพี่เจ้สอง :m18: :m18:
-
:undecided: :undecided: :undecided:
ก็ได้แต่รออออออออ
:o
หรือว่าเรื่องมันจบไปแล้วหว่า :m28:
-
มารอคับ
-
ผมกับเจ้ากันย์มาถึงร้านก่อน กันย์คงจะจับสังเกตเห็นความผิดปกติของผมได้จึงถามผมว่า
“เป็นไรมากเปล่า? ดูท่าทางนุกระวนกระวายยังไงชอบกล”
“เปล่านี่! ไม่มีไร” ผมโกหกไปตามธรรมเนียม(?) แต่หากจะถามถึงความรู้สึกข้างในลึกๆ จริงๆ แล้ว...กันย์พูดถูก ผมกระวนกระวายจริงๆ
“เอานา... แล้วจะให้กันย์ทำยังไง นุก็บอกมาก็แล้วกัน เอ้า....หมดแก้ว” กันย์ชวนผมดื่ม แน่นอนผมซดรวดเดียวแบบไม่หายใจหมดแก้ว
หมด...เพื่อจะได้เมา
เมา...เพื่อจะได้ด้านๆ ทนๆ
ด้านๆ ทนๆ...เพื่อพร้อมเผชิญหน้ากับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้วจบลง...ในวันนี้
....ผมพยายามแสดงท่าทีให้ดูเหมือนปกติมากที่สุด ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำไปทำไม เคยเป็นอย่างนี้กันบ้างไหมครับกับการที่เราก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเราทำอย่างที่ผมกำลังเป็นอยู่ตอนนี้
.....ผมจมอยู่กับความว้าวุ่นใจต่อไปไม่นาน พีก็โทรเข้ามา
“สองอยู่ตรงไหนอะ? พีมาถึงแล้ว สองออกมารับพีหน่อยจิ” ตาพีส่งเสียงเจื้อยแจ้วมาตามสาย ดูท่าจะร่าเริงมาเชียว
“เออๆ รออยู่หน้าร้านนั่นแหละ เด๋วจะออกไปรับ” ผมกดสายทิ้งแล้วหันไปบอกกันย์ “กันย์ออกไปกับนุหน่อยสิ”
“อ้าว! ทำไม? พีมาแล้วหรอ”
“อืม... ละครกำลังจะเริ่มแล้ว แสดงดีๆ นะ”
“คอยดูฝีมือกันย์ก็แล้วกันนา ระดับนี้แล้วนุวางใจได้”
ผมเลยเดินจูงมือกันย์ให้เดินตามออกมาถึงหน้าร้าน....
...”ไงแก? กว่าจะมาถึงได้นะ ไม่มาให้ดึกกว่านี้อีกหละ?” ผมเปิดฉากบทสนทนากับนายพี
“ก็ดู AF อยู่นิ เพิ่งจะจบเลยมาช้าไปหน่อย” พีเดินเข้ามายิ้มสวยใส่ตาผม โดยไม่ได้สังเกตไปถึงกันย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมเลย
“ปะ! เข้าไปข้างในกัน เด๋วเพื่อนๆ ของนุจะว่าเอาได้” พีคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของผม แล้วทำท่าจะพุ่งเข้าร้านทันที
“เด๋วๆ แกจะรีบไปไหนเนี้ย?”
“อะไรอีกหละ?” พีหันมาแว้ดเบาๆ ใส่ผม
“อย่าเพิ่งรีบดิ พอดีมีคนจะแนะนำให้รู้จักอะ นี่...” ผมลากมือกันย์ให้เดินออกมาข้างหน้า “...กันย์ แฟนนุเอง” ผมพูดออกไปเสียงค่อยๆ แต่สายตาก็คอยจับจ้องอากัปกิริยาของพีตลอด
“เหรอ? หวัดดีครับ” พีพูดเท่านั้นจริงๆ แล้วเดินเข้าไปในร้านเลย เร็วเสียจนผมไม่สามารถสังเกตความเปลี่ยนแปลงใดๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าของพีเลย หรือพีมันจะไม่ได้สนใจผมจริงอย่างที่ปากมันว่าวะ แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว (หรือเปล่า? ทำไมใจผมกลับเศร้าๆ หงอยๆ อะ)
“ไหนนุบอกกันย์ว่าพีชอบนุไง?” แล้วคำถามนี้ออกมาจากปากกันย์จนได้
“นั้นสิ! หรือว่ามันจะแหลไปงั้นๆ แหละ”
“กันย์ว่าแล้ว นุมันพวกหลงตัวเอง หน้าพรรค์อย่างนี้ใครจะมาชอบจริงๆ จังๆ”
“เออ...นั้นสินะ นุนี่ไม่เจียมตัวจริงๆ วุ้ย! เซ็ง แต่ก็ดีไป... งั้นเราเข้าไปในร้านต่อเหอะ” ผมชวน...
พอผมเข้าไปในร้านพีมันก็ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ผมเลยพามันไปที่โต๊ะ ซึ่งแน่นอนว่า มีคนมองมาที่ผมและพีหลายคน อย่าครับอย่า! อย่าเพิ่งเข้าใจผิดคิดว่าคนมองผม โน้น.....เขามองไอ้พีกันครับ
ที่โต๊ะก็มีน้องๆ เพื่อนผมเพื่อนกันย์ยืนอยู่สองสามคน พอผมไปถึงก็แนะนำเจ้าพีให้รู้จัก พวกนั้นก็จัดการชงเหล้าเสิร์ฟทันที ตลอดเวลาที่อยู่ที่โต๊ะข้างซ้ายของผมคือพี ข้างขวาคือกันย์ ซึ่งแน่นอนว่าวันนี้ผมต้องอี๋อ๋อกับกันย์มากเป็นพิเศษ พิเศษเสียจนไอ้พวกน้องๆ มันพากันสงสัยพร้อมทำหน้าเป็นหมางงแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ได้แต่มองมาที่ผมกับกันย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยเครื่องคำถาม อย่านะ! ตูยังไม่อยากอธิบายตอนนี้เฟ้ย
จู่ๆ พีมันก็เอนตัวมากระซิบข้างๆ หูผม
“ท่าทางรักกันดีนะ” เริ่มแล้วครับ ไอ้พีมันเริ่มแล้ว
“อ้อ แน่นอน ของมันธรรมดาเฟ้ย” ผมตอบกลับไปแบบยิ้มๆ ในหน้า แถมยังแอบส่งสายตาเย้ยมันนิดๆ อิอิ
“แล้วพีจะคอยดู” มันไม่ไม่พูดเปล่าแอบหยิกผมที่สีข้างด้วย อะไรของมรึงเนี้ย ตูเจ็บนะ แล้วมันก็ลงมือต่อ....
“นุๆ คนนั้นน่ารักเนอะ” มันกอดคอผมโน้มไปทางมันแล้วก็แกล้งพูดเสียงดังๆ ประมาณกะว่าให้กันย์ได้ยิน
“ไหนๆ” ไอ้ผมก็หลงกลมันจนได้ หันควับไปตามมือมัน (แบบว่าสัญชาติญาณนะ เห็นคนหน้าตาดีไม่ได้ ต้องขอเหล่นิดส์นึง อิอิ)
“อุ้ย! กันย์ดูสิ มากับแฟนแล้วยังมาทำท่าสนใจคนอื่นอีก แบบนี้มันใช่ไม่ได้เนอะ”
“ช่างเขาเหอะ หน้าอย่างนี้...อย่างมากสุดก็ได้แค่นี้แหละ ใคร้....จะเอามัน ก็มีแต่กันย์เท่านั้นแหละที่ตาถั่ว” แรงไปนิดส์นะจ๊ะเพื่อน
“โห่..ทำเป็นพูดไป คนที่เขาชอบของแปลกอย่างไอ้นุมันเยอะนะครับ ของแบบนี้มันไม่แน่นะ” พียังเดินหน้าต่อ
“ใคร? ใครของแปลก? แกว่าใครวะไอ้พี อย่างนุเนี่ยนะของแปลก ใครว่าแปลกก็บ้าแล้ว จริงไหมครับที่ร้ากกกกกกกกก” ผมหันไปกัดฟันพูดใส่กันย์
“ไม่รุ!” กันย์ตอบมาว่างั้น
“โด่ที่รักอะ ไม่เข้าข้างกันเลย เขางอนแล้วนะตะเอง” ผมเองแหละที่พูดประโยคนี้ ก็อายปากอยู่เหมือนกันนะ อิอิ
“แหวะ! จะอ้วก อย่านะ กันย์ยิ่งเมาๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวอ้วกขึค้นมาจริงๆ เสียดายเหล้าแย่” กันย์พูดยิ้มๆ กับผม แล้วเอนลงมาซบบ่าผม แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยส์ อินเกินไปไหมเคอะคุณเพื่อน
“ท่าทางรักกันดีจริงๆ คู่เนี้ย แต่จะไปรอดสักกี่น้ำ?” ไอ้พีมันเย้ยผมครับ
“รอดได้หลายน้ำแล้วกันเว้ย ไม่เชื่อดูนี่ดิ” ผมท้ามันแล้วก็บรรจงยื่นปากตัวเองไปจุ๊บกับปากกันย์เบาๆ สาบานได้ว่าไม่ได้ตั้งใจเล่นนอกบท แต่ว่ากลอนมันพาไปครับ อิอิ กำไรได้จุ๊บคนหน้าตาดี
แต่ที่ผมต้องแปลกใจไปกว่านั้นคือ ไอ้เจ้ากันย์อะดิครับพี่น้อง มันดันยื่นปากตามมาจุ๊บผมอีกหลายรอบ เอ...มันชักจะยังไงๆ เสียแล้วดิ มันออกจะนอกบทมากไปหน่อยแล้วนะครับคุณกันย์ที่เคารพ
เมื่อพีเห็นภาพผมจุ๊บกับกันย์ต่อหน้าต่อตาแบบนั้นก็ดูเหมือนว่าพีจะอึ้งๆ ไป แต่ก็ไม่รู้ว่าที่อึ้งไปเป็นเพราะรับความหน้าด้านของผมไม่ได้หรือเปล่า แบบว่า อี๋...จุ๊บกันกลางร้าน อิแรด อะไรทำนองนี้
อะ! แต่ก็เข้าทางผมนะ อิอิ ไหนว่าไม่สนใจไงหละไอ้พี ผมก็เลยยิ่งอี๋อ๋อกับกันย์เข้าไปอีก คราวนี้แบบว่าเหมือนทิ้งให้พียืนอยู่คนเดียวที่โต๊ะเลย เพราะเจ้าพวกน้องๆ มันก็สนุกของมันกันไปสามคน นานๆ จะหันมาสนใจพวกผมเสียทีหนึ่ง พอผมหันมาอีกที...พีก็เดินออกไปนอกร้านแล้วอะครับ ใจร้ายเกินไปเปล่าเนี้ยตู? ตุ๊ดส์กลุ้ม!!
“ตามไปดิ” ไอ้เจ้ากันย์ยุผม
“ตามไปทำไมหละ เด่วก็หาว่าเราไปง้อสิ”
“ไอ้บ้านี่” กันย์ด่าผมอะคร้าบ ฮือๆ “ก็ตามไปคุยกันเสียให้รู้เรื่อง ตกลงกันซะว่าจะเอาไง ให้มันเคลียๆ ชัดๆ จบๆ ไปเลย แต่กันย์ว่าคราวนี้แหละ...นุตายแน่”
“อะจ๊าก......ตรงไหน? กันย์อย่ามาพูดให้นุกลัวดิ เด๋วก็ไม่ไปเสียหรอก เออๆ ไปก็ได้ ไปแล้วครับคุณชาย ชิส์!!” ผมต้องรีบตอบเพราะว่ากันย์เริ่มส่งสายตาพิฆาตมาให้เมื่อเห็นว่าผมชักจะโยกโย้มากเกินไปแล้ว
พอผมเดินออกมานอกร้านก็เหลียวซ้ายเหลียวขวาหาไอ้ตัวต้นเรื่อง(?) ไอ้พีมันไปตายอยู่ตรงไหนของมันนะ ออๆ เจอแล้ว แหม่มรึง ไปยืนทำสวยอยู่ตรงตอมอสะพานลอยนี้เอง สวยตายแหละ ไอ้บ้า
ผมเลยค่อยๆ เดินเข้าไปหามัน แต่ไม่กล้าพูดอะไรหรอกครับ แล้วผมก็นั่งแมะลงตรงราวกั่นคนริมถนนข้างๆ ตอมอตรงที่มันยืนอยู่นั้นแหละ
“ออกมาทำไมหละ?” มันหันมายิงคำถามใส่ผม หลังจากดีดก้นบุหรี่ลงแอ่งน้ำเล็กๆ ริมถนน ตอนนี้เริ่มมีแท็กซี่มาจอดรอรับนักเที่ยวอยู่ประปราย ดูๆ ไปก็สวยดี สีสันสดใสไม่หยอกแท็กซี่สมัยนี้
“ออกมาดูแกไง เห็นเงียบๆ ไป”
“เหรอ? ไม่นิ ก็...เหมือนเดิม”
“แต่แกไม่เหมือนเดิมหรอก ชั้นรู้”
“หึ! ทำเป็นรู้ดี นุจะรู้อาไร้เกี่ยวกับพี โม้เปล่าๆ”
“อืม...ก็นะ นุก็รู้เท่าที่พีเปิดโอกาสให้นุได้รู้ได้เห็น รู้เท่าที่พีอยากให้นุรู้ก็แค่นั้นแหละ”
“รู้แค่นั้นคิดว่ามากแล้วหรอ?”
“มากหรือเปล่าไม่รู้ แต่อย่างน้อยนุก็รู้ว่าตอนนี้พีไม่ปกติก็แล้วกัน”
“แล้วรู้ไหมว่าทำไมพีถึงเป็นอย่างนี้ รู้ไหมว่าพี....ช่างมันเถอะ... อย่ามาสนใจพีเลย รีบกลับเข้าไปสิ เดี๋ยวแฟนนุจะรอนานนะ”
“รังเกียจเขามากจนถึงขนาดไม่อยากจะเอ่ยชื่อเลยเหรอ?”
“ไรนุ? คิดมากไปเปล่า พีจะไปรังเกียจไรแฟนนุทำไม ก็แฟนเพื่อน ใช่สิเนอะ! พีเป็นแค่เพื่อนนุ แค่เพื่อน แค่เพื่อนจริงๆ” พีทรุดตัวลงนั่ง แอบซ่อนใบหน้าเอาไว้ในวงแขนที่โอบรัดเข่าตัวมันเอง
ผมอดใจหายไม่ได้ที่เห็นมันทำท่าแบบนั้น เสียงภายในบอกกับผมว่าอยากก้มลงไปโอบไหล่กว้างๆ ของมันจัง ไหล่ที่ตอนนี้คงกำลังต้องการการกอดรัดจากใครสักคน...จากผม(?) แต่สิ่งที่ผมพึงทำได้ในตอนนี้ก็แค่ต้องใจแข็งและแข็งใจ....ทำสิ่งที่ใครๆ หลายคนคิดว่าผมสมควรทำ...และต้องทำต่อไป แม้ว่าใจผมไม่อยากทำเลยก็ตาม
“ดีแล้ว พีคิดอย่างนี้นุก็สบายใจ สบายใจกันทุกฝ่าย ขอให้เราเป็นแค่เพื่อนกันก็พอ พีวางนุไว้ตรงตำแหน่งนี่แหละดีและถูกต้องที่สุดแล้ว แต่นุเองก็....ก็นะ ช่างมันเถอะ!” ผมพูดประโยคที่มักพูดติดปากอยู่เสมอออกไป พูดเพื่อตัดเรื่องราวและปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ใครก้าวล่วงมารับรู้
....ความรู้สึกที่ผมบอกใครไม่ได้
....ความรู้สึกที่ต้องทั้งกดและเก็บเอาไว้ในใจให้สุดลึก
....ความรู้สึกที่ใครๆ ก็รุมตราหน้าว่าผมทำผิด
“งั้นนุเข้าไปข้างในก่อนนะ แล้วพีก็รีบตามเข้ามานะ ไปหละ” ผมตบลงเบาๆ บนไหล่ของมันสองสามที รับรู้ได้ถึงการไหวน้อยๆ แต่มากพอที่จะสะเทือนมาถึงอกของผม อกข้างซ้ายที่ผมกดและเก็บความรู้สึกเอาไว้
จากแรงสะเทือนนั้น...มันได้ทำลายปราการที่ผมเพียรก่อเอาไว้จนหมดสิ้น ผมอยากจะบอกนายพีมันหรือว่าผม....ผมก็รักมันเหมือนกัน
ผมค้างมือเอาไว้อย่างนั้นเมื่อมันเอื้อมมือมากุมมือผมเอาไว้ แม้ว่าใจอยากจะหยุดค้างเอาไว้อย่างนั้นให้นานแสนนาน แต่แล้วผมก็ต้องรีบถอนมือออกมาลูบแก้มตัวเองเพื่อปาดทางน้ำอุ่นๆ ที่เริ่มไหลออกมาให้แห้งเหือดหายไป
“ไปเถอะ ปล่อยพีไว้ตรงนี้สักพัก เดี๋ยวพีตามเข้าไป” มันตอบออกมาจากใบหน้าที่ก้มซุกซ่อนเอาไว้
“ครับ นุเข้าไปก่อนนะ เพื่อน...” ผมอยากจะพูดเพราะๆ กับมันสักครั้ง และอาจเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ แล้วผมก็รีบหันหลังกลับทันที แม้ผมจะได้ยินเสียงพีเรียกดังมาจากด้านหลัง
“เดี๋ยว! เดี๋ยวนุ นุ!!” แต่ผมก็ไม่หันกลับไป...
“เป็นไงบ้าง?” กันย์ถามผมทันทีที่กลับถึงโต๊ะหลังจากไปล้างหน้าล้างตามาในห้องน้ำ
“ก็ไม่มีไรนิ” ผมมุสาอีกครั้ง
“เอานา สู้ๆ เอ้า! หมดแก้ว” กันย์ชวนผมดื่มต่อ ผมรับแก้วมาถือเอาไว้ในมือ แก้วนั้นเย็นเชียบเพราะฤทธิ์น้ำแข็ง แต่มือผมสิ..เย็นเชียบเพราะอะไร....
ผมกระดกเหล้ารวดเดียวจนหมดแก้ว ไอ้พวกน้องๆ มันก็พากันเฮลั่น แถมยังเชียร์ให้ผมยกซดแบบออนเดอะร็อคอีก แน่นอน...ผมไม่เกี่ยง ผมทำเป็นยุ่งกับการกินเหล้า ฟังเพลงและคุยสนุกสนานกับน้องๆ แต่ใครจะรู้ว่าจริงๆ แล้วสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เข้าหัวผมเลย มีเพียงภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่ซุกหน้ากอดเข่าอยู่ริมถนนกับเสียงเรียกที่คุ้นหูเท่านั้นที่ดังก้องอยู่ภายในสมอง ใช่ครับ...คุณๆ ไม่ได้อ่านผิด “สมอง” ไม่ใช่ “หู” เพราะมันช่างชัดเจนอะไรอย่างนั้น ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มอยู่ในร้าน ผมกลับได้ยินแต่เสียงที่ว่า
“เดี๋ยว! เดี๋ยวนุ นุ!!”
....สติผมเริ่มปลิดปลิวไปตามแรงเหล้าที่ผมโหมสาดลงคอ ผมไม่อยากคิดอะไรแล้วทั้งนั้นตอนนี้คิดโง่ๆ อยู่อย่างเดียวว่า เหล้าเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเพียงอย่างเดียวของผมตอนนี้ แล้วจู่ๆ มือถือผมก็สั่นขึ้น ผมเลยขอตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ
“นุไปไหวไหม? ให้กันย์ไปเป็นเพื่อนเปล่า?” กันย์ถาม
“ไม่ต้องงงงงงงงงง นุเดินเองได๊” ผมอ้อแอ้ตอบก่อนเดินแทรกคนไปตามทาง
ผมเลือกที่จะเร้นตัวเองเข้าในห้องน้ำใหญ่หลังร้านก่อนล้วงมือถือออกมากดดู มันเป็นข้อความครับ อยากรู้ไหมครับว่าใครส่งมา ถูกต้อง!
นายพี
ผมค่อยๆ กดข้อความนั้นขึ้นมาอ่าน แล้วผมก็ต้องอุดปากตัวเองเอาไว้ด้วยฝ่ามือพร้อมๆ กับอ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมาเพื่อตอกย้ำกับตัวเองว่าผมอ่านไม่พลาดไปแม้แต่สักตัวอักษร
สายตาผมพร่าเรือนไปมาก แต่ไม่ใช่ด้วยฤทธิ์เหล้าหากแต่เป็นม่านน้ำที่เอ่อท้นออกมาจากหน้าต่างของหัวใจ หัวใจที่มันกำลังดิ้นรนต่อสู้กับแรงบีบมหาศาลที่ไม่รู้แหล่ง หรืออาจจะเป็นแรงบีบที่มาจากประโยคที่ว่า
“Please don’t let me go พีรักนุมากนะ”
ในมือถือของผมนั้นเอง
จบบริบูรณ์
ขอโทษที่เขียนได้ไม่ดีเลย อิอิ :m5: :m5:
-
..........ก็คงต้องทนต่อไปซินะ........ o7
ป.ล...คิดถึงเจ๊จัง...ไม่ได้เจอตั้งนานและ....ยังสวยเหมือนเดิมอ่ะป่าว..... :m18: :m18:
-
:o
อ้าวววววววววววววววววววววว เจ๊
ไมมันจบอย่างนี้ล่ะ
แล้วแมทล่ะ เหมือนระหว่างแมทมันยังค้าง ๆ อยู่เลยนะ
เอ๊ะ หรือเค้าจาฉับฉนอาราย ๆ อีกแระ :m28:
-
ยิ่งวิ่งก็ยิ่งหลง
ยิ่งคิดก็ยิ่งมืดมนหนทาง
ในเมื่อรอมาเนิ่นนาน จะรอต่อไปอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป
ปล่อยให้เวลามันพิสูจน์ตัวของมันเอง
:m15: :m15: :m15:
-
ถึงไม่เชียร์พี แต่ก็ไม่อยากเห็นเจ้เจ็บอ่ะ :m15: :m15:
-
:a6: ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ :o12: :o12: :o12:
-
เจ๊คับ เข้มแข็งนะ
อย่างที่เรย์บอกก็ถูกนะ ปล่อยให้เวลามันเป็นเครื่องพิสูจน์
ใครคิดยังไงกับเรา จริงใจกับเรา หรือแค่หลอกเราไปวันๆ
คนที่เราจะรู้สึกดีๆกับเรา และเราก็รู้สึกดีๆด้วยมันหายากนะครับ รักษาความรู้สึกของกันและกันเอาไว้ดีกว่านะ
เฮ้อ :เฮ้อ: สงสารอิเจ๊ของตูจริงๆ รักเจ๊นะครับ
-
:m28: :m28: เจ๊ครับ ไม่เคลียร์อ่ะ กลับมาด่วน :a5: :a5:
-
เจ๊ หลานคาใจมาก จบแบบบบบบ :a5: :a5:
ไม่เคลียร์อย่างแรง แง่งงงงง
ปล. รักเจ๊ นะ
:m1: :m1: :m1:
-
อ้าวเจ้ รวบรัดหักคอจบอะไรรวดเร็วปานนั้น -..- :a5:
-
“Please don’t let me go พีรักนุมากนะ”
:m8: :m8: :m8:
ประโยคเด็ดที่เอาไปถามก่อนหน้านี้ละสิ เดาไม่ผิดเลย
สงสารเจ้จัง สงสารพีด้วย อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยอะ
ไม่อยากให้เจ้เจ็บนะ แต่ในเมื่อเลือกแล้ว ปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินแล้วกัน
ถ้าเค้าเกิดมาเป็นคู่เรา ยังไงก็ไม่แคล้วกันจ้า
เข้าใจความรู้สึกอะ เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน
ไม่อยากปล่อยให้ไป รัก แต่จำต้องหักใจตัวเอง แงแง (กลัวโดนคนประนาม)
แต่ว่า...เรื่องมันจบห้วนไปหน่อยนะเจ้ อิอิ
เป็นกำลังใจให้แล้วกันน้า สู้ๆ กับทุกเรื่องทั้งเรื่องความรัก เรื่องเรียน
เราจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้เสมอ
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
เข้ามาขอโทษ เรื่อง จบห้วนไปหน่อย ก็คนมันช้ำใจนี่เคอะ อิอิ
-
:m30: มัยรีบจบเร็วจังครับ
-
เจ๊ - - ไม่เอา ไมจบแบบนี้อ้าาาาาาาา
ค้างคารุนแรง
= =
:m15:
-
อิเจ้....หร่อนจะรวบรัดให้จบห้วนไปหน่อยแระ
ค้างนะยะ
-
:m22: แอบมาอ่านเรื่องของอิเจ้ จบแบบรวบรัดจริงๆ :o8: คิดถึงอิเจ้จัง
-
อ่านได้ถึงหน้าสี่แล้วก็มาอ่านตอนจบ
ชอบตอนที่วางแผนเอาคืนแมทกะบอลอ่ะครับ
แต่ยังไม่แรงสะใจเลยอ่ะ
สงสัยอบย่างทำไมตอนสุดท้ายเปลี่ยนพระเอกแล้วเหรอครับ
ปล. เห้นน้องนายคนที่ทำให้ความรักของพี่สองมีมิติ มาเม้นท์ในหน้าสามด้วย 5555+
-
พึ่งรู้ว่ามีรุ่นพี่ อำเภอเดียวกันอยู่ในบอร์ดด้วย
ดูเรื่องจะตัดสรุปสั้นไปนิด แต่ก็สนุกดีครับ
-
ยังอ่านไม่จบเลยฮะ แล้วจะตามเก็บ
-
อยากบอกนะว่าเรื่องนี้ เป็นของเจ๊สอง
อ๊ากกก จริงหรือเปล่าเนีย อิอิ
-
ขอบคุณครา้บเพิ่งมาอ่าน
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้อีก..เป็นรอบที่สาม
:กอด1:
เมื่อคืนไม่รู้เป็นไร อารมณ์มันอึนๆ ก็เลยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
อ่านจบตอน 7.00 น
แฝงเศร้า..แต่เปี่ยมสุข
อีกครั้งครับ
ขออนุญาตแปะ MV เพลงที่ชอบนะครับ
http://www.youtube.com/v/thEE03R_8nc
:really2: easy..ขี้เมา
edit...เมื่อคืนกำลังอ่าน เห็นเจ้าของเรื่องออนอยู่ด้วยล่ะ เข้าเล้าดึกมากกกกน่ะเจ้ อิอิ
-
สนุกมากเลยครับ มีต่ออีกมั้ยครับ ผมรอนะครับ
-
ไม่รู้ว่าตอนนี้ เจ๊จะเจอคู่แท้ของเจ๊รึยัง?
:pig4:สำหรับเรื่องราวความรักของเจ๊ที่นำมาให้อ่านกัน ถึงจะอ่านแล้วรู้สึกเศร้ามากกว่าสุขก็เถอะ :monkeysad:
ปล. หนูอิจฉาที่มีผู้ชายมาหลงเสน่ห์เจ๊เยอะมากกก :กอด1:
-
:mew1:
-
o13