-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
:pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
สารบัญตอนแรกๆอยู่ลิ้งค์นี้ -----> สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2692141#msg2692141)
ตอนที่ 30(21/7/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2768092#msg2768092)
ตอนที่ 31(25/7/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2771110#msg2771110)
ตอนที่ 32(3/8/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2777970#msg2777970)
ตอนที่ 33(12/8/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2785497#msg2785497)
ตอนที่ 34(20/8/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2793319#msg2793319)
ตอนที่ 35(24/8/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2796170#msg2796170)
ตอนที่ 36(30/8/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2801063#msg2801063)
ตอนที่ 37(31/8/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2802096#msg2802096)
ตอนที่ 38.1(31/8/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2804241#msg2804241) ตอนที่ 38.2(6/9/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2807560#msg2807560)
ตอนที่ 39(14/9/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2814716#msg2814716)
ตอนที่ 40(21/9/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2821684#msg2821684)
ตอนที่ 41(28/9/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2827577#msg2827577)
ตอนที่ 42(29/9/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2828643#msg2828643)
ตอนที่ 43(12/10/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2841943#msg2841943)
ตอนที่ 44(19/10/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2849050#msg2849050)
ตอนที่ 45(25/10/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2855288#msg2855288)
ตอนที่ 46(1/11/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2861634#msg2861634)
ตอนที่ 47(9/11/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2869322#msg2869322)
ตอนที่ 48(10/11/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2870369#msg2870369)
ตอนที่ 49(14/11/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2874825#msg2874825)
ตอนที่ 50(15/11/57)ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2875755#msg2875755)
special :: LOY KRATHONG FESTIVAL(12/11/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2871952#msg2871952)
special :: married life (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2904266#msg2904266)
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
ฝากนิยายเรื่องแรกของเราด้วยนะ
ตอนที่ 1
ตาของผมกำลังจ้องมองหนูสีน้ำตาลตัวเล็กที่กำลังแกล้งแมวโง่สีเทาในโทรทัศน์จอใหญ่ภาพคมชัดอยู่อย่างตั้งใจ ให้ตายเถอะ... ถึงมันจะดูปัญญาอ่อนแต่มันก็ตลกมากเลยอ่ะ ดูแล้วกระพริบตาไม่ได้(เพราะมันเป็นการ์ตูนใบ้ = =) ผมหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อไอ้แมวโง่มันชอบติดกับที่ตัวเองสร้างไว้อยู่เรื่อย นั่นทำให้คนที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะนอกระเบียงห้องหันมามอง และพอเห็นว่าผมทำอะไรไม่เรียบร้อยเขาก็เดินฮึ่มๆเข้ามาหาผมที่นั่งดูทีวีอยู่ปลายเตียงทันที
“พราว ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย”
ผมทำเป็นไม่ได้ยินและสนใจกับไอ้แมวโง่ที่กำลังไล่จับหนูด้วยความโมโหต่อ เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าของผมออกมา ร่างสูงเดินมานั่งซ้อนหลังเอื้อมแขนโอบตัวผมแล้วดึงขาผมขึ้นมา
“เฮ้ยๆๆๆ ปล่อยๆๆ”
ผมพยายามจะถีบมือปะป๊าออก คือเขาจะใส่กางเกงในให้ผม! T^T ผมจับปมผ้าขนหนูไว้แน่นเมื่อมือใหญ่ทำท่าจะถกออกไป ไม่เอาน้าาาาา~~~
“ถ้าไม่ใส่เอง ป๊าจะใส่ให้”
“จะใส่เอง! แต่ว่าขอดูการ์ตูนก่อน”
“นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวตากแอร์นานๆ เดี๋ยวก็เป็นหวัด ผมก็ไม่เช็ดให้แห้ง มานี่เลยมา”
ผมกระโดดเหยงๆหนีไปทั่วห้อง กางเกงในก็ยังคาอยู่ที่ข้อเท้ามือก็กุมปมผ้าเช็ดตัวไว้แน่นกันหลุด ร่างสูงพยายามดักทุกทางที่ผมจะวิ่งหนี แค่คิดว่าผมจะโป๊ต่อหน้าเขาแก้มก็ร้อนวาบขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
“ป๊าาาา ไม่ดูแล้วๆๆ” ผมยอมเมื่อเริ่มจะเพลี่ยงพล้ำ ป๊าจับแขนผมไว้ได้แล้ว
“ก็ดูไปดิ๊ ป๊าก็จะใส่ให้ไง”
“ไม่เอา! -///-” เริ่มดิ้นแรงขึ้นเพราะป๊าพยายามดึงผ้าขนหนูผืนเดียวที่ติดตัวผมอยู่ออก
“อายอะไรเห็นมาตั้งแต่เกิดแล้ว”
“แต่ตอนนี้หนูโตแล้ว!” ผมเถียงทั้งหน้าแดงๆ
“เออ อยากจะรู้เหมือนกันว่าอะไรโตขึ้นบ้างแล้ว”
มะ หมายถึงอาร๊ายยยยยยยยยยยยยยย T///T
ผมดึงกางเกงในขึ้นแล้วฉวยเอาเสื้อผ้าในมือปะป๊ามาใส่อย่างรวดเร็วโดยมีสายตาคมจ้องอยู่มือก็สั่นหยิบจับผิดๆถูกๆ อย่ามองกันอย่างนั้นเซ่! T///T ผมผายมือทั้งสองข้างเป็นเชิงว่าเสร็จแล้ว ปะป๊าสายหัวอย่างระอา เขาเดินมาใกล้แล้วถกชายเสื้อผมขึ้น
“ป๊าาาาา ทำอะไร อื้อ”
ผมพยายามกดแขนลงเพื่อไม่ให้เขาถอดเสื้อผมออก แต่แรงเท่ามดอย่างผมจะไปสู้แรงปะป๊าตัวใหญ่ได้ไง เขาดึงเสื้อผมออกผมก็เลยเอามือปิดอกไว้ อะไรวะ... ผมไม่ใช่ผู้หญิงหรอก แต่ปะป๊าทำหน้าล้อเลียนแล้วก็จ้องน่มน้มผมนี่ -///- เขาสวมเสื้อลงคอผมใหม่แล้วดึงแขนผมยัดๆลงเสื้อไปอีกครั้งก็เป็นอันเรียบร้อย เร็วกว่าผมใส่เองอีกอ่ะ - [] –
“โตแล้วเขาใส่เสื้อกลับด้านกันเหรอหึ”
อ๊ะ! -///-
ว่าแล้วเขาก็เอาผ้าขนหนูมาโปะบนหัวผมแล้วขยี้ไปมา สักพักผมยืนเมื่อยก็เลยเอนตัวไปซบอกหนาของปะป๊าซะเลย อกหนา ไหล่ก็กว้าง ไม่มีอะไรที่ผมจะเหมือนป๊ะป๊าเลย บางทีผมอาจจะเหมือนแม่ แต่ผมไม่เคยเห็นแม่เลยนี่นา
โอ๊ะ! OoO บรรยากาศอบอุ่นเงียบๆอย่างนี้ อาจจะเป็นโอกาสดีที่ผมจะขอปะป๊าไปเที่ยวกับเพื่อน ร่างสูงพาผมไปนั่งบนตักที่เก้าอี้หน้าโต๊ะกระจกแล้วหยิบไดรเป่าผมมาเสียบปลั๊ก
“ปะป๊า ปิดเทอมนี้เบื๊อเบื่อเนอะ”
“อือ งั้นไปเรียนศิลปะมั้ย”
บู้วววว ผมทำหน้ายู่ใส่เขา อย่างงี้ตลอดอ่ะ ตอนปิดเทอมหรือตอนเลิกเรียนแม้กระทั่งเสาร์อาทิตย์ผมไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยครับ ชีวิตนี้นอกจากหน้าเพื่อนที่โรงเรียนผมก็เห็นแค่ปะป๊าเนี้ยแหละ ผมกอดคอเขาแล้วมุดหัวไปซุกที่ซอกคอ เอากลุ่มผมชื้นๆถูไถไปมาอย่างอ้อนๆ
“อยากไปเที่ยวกับเพื่อน?”
“อื้อ เพื่อนที่ห้องจัดทริปไปเสม็ดกัน” ผมหอมแก้มปะป๊าฟอดนึง รู้ใจตลอดๆ
“เสม็ดเราก็ไปกันตั้งบ่อยแล้วนี่นา”
“ตะ แต่ แต่มันไม่เหมือนกัน” ข้ออ้างที่ผมเตรียมมาถูกลืมไปชั่วขณะ เริ่มพูดติดๆขัดๆ เมื่อมีสัญญาณว่าปะป๊าทำท่าจะไม่อนุญาต
“ไม่เหมือนยังไง อ้อ ไปกับป๊ามันไม่สนุกสินะ”
“ไม่ใช่สักหน่อย!” ผมรีบส่ายหัว ไปปะป๊าสนุกมากและผมก็มีความสุขที่สุด แต่ว่าผมอยากไปเฮฮาประสาเพื่อนบ้างนี่นา เฮ้ออออ เหมือนปะป๊าจะงอนไปแล้ว เขาเป่าผมให้ผมจนแห้งโดยไม่พูดอะไรอีก รอยยิ้มที่เกิดได้ง่ายตอนอยู่กับผมก็หายไปด้วย ไอ้เสียงเครื่องเป่าผมมันดังจนผมยังไม่อยากจะพูดอะไรออกไป(กลัวป๊าไม่ได้ยินแล้วผมจะหมดฟีลลิ่งในการอ้อน)
“มีผู้ใหญ่ไปด้วยหรือเปล่า”
“มีแต่เพื่อนๆกัน”
“แล้วใครจะดูแลเราหือ เกิดตกเรือ ตกน้ำ หลงทาง โดนทำร้าย จะทำยังไง”
“กะ ก็... โทรหาป๊า...”
“...”
“ป๊าาาา~~~~~~”
ผมดึงแขนเขาไว้เมื่อเขากำลังจะเดินหนีผมไปที่โต๊ะ ร่างสูงไม่หันมามองผมก็เลยต้องกอดแขนเขาไว้ ป๊าเงียบไปนานจนผมคิดว่าเขาจะไม่อนุญาตแล้วด้วยซ้ำ ป๊ามองหน้าผมแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ
“เฮ้อออ อยากไปก็ไป”
ผมตาโต O_O นี่ผมหูฝาดไปหรือเปล่าเนี้ย ตั้งแต่เกิดมาสิบเจ็ดปี นี่เป็นครั้งแรกที่ป๊าให้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนลำพังได้! คุณพระ! ผมเขย่าแขนหนาแล้วถามซ้ำด้วยความดีใจและก็ได้รับคำตอบยืนยันกลับมาเป็นการพยักหน้า
“เย้ๆๆๆๆๆ”
ผมชูไม้ชูมือกระโดดโลกเต้นไปทั่วห้อง ปกติถ้าผมขอไปเที่ยวนู่นนั่นนี่กับเพื่อน ป๊าจะไม่ให้ไปแล้วเขาก็จะเร่งเคลียร์งานอย่างหนักแล้วพาผมไปเองหลังจากนั้น มีครั้งนึงที่ผมดื้อจะไปเที่ยวสวนสนุกกับเพื่อนให้ได้สุดท้ายเป็นไงรู้มั้ย... ป๊าไปเที่ยวกับผมเลยแหละ! เพื่อนก็เกร็ง งานก็กร่อย มีผมสนุกอยู่คนเดียวเลยครับ T_T แต่คราวนี้ถึงจะแปลกแต่ก็ดีแฮะ สงสัยป๊าคงเห็นว่าผมโตแล้วและดูแลตัวเองได้
ผมรีบเก็บกระเป๋าแล้วโทรไปบอกเพื่อนๆทันที พวกมันเฮกันใหญ่และถามเหตุผลบ้างวิธีบ้างที่ทำให้ปะป๊าผมยอมได้(พวกมันรู้กิตติศัพท์ป๊าผมดีน่ะว่าหวงลูกชายขนาดไหน -3-) ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ฮี่ๆๆๆ อยากได้กางเกงใหม่จัง... ผมยังไม่ปิดกระเป๋าแล้วเดินออกไปหาปะป๊าที่นั่งทำงานหน้าเครียดอยู่
“ปะป๊า หนูอยากได้กางเกงใหม่อ่ะ”
ผมทำตาปริบๆให้หน้าคมที่เงยจากเอกสารตรงหน้ามามอง ปะป๊าหยิบกระเป๋าเงินแล้วล้วงเอาบัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัดมาให้ผม ผมทำหน้างงๆแต่ก็รับมา
“ให้ทำไมเหรอ”
“ก็อยากได้กางเกงไม่ใช่เหรอ”
“กะ ก็ใช่”
ผมยืนมองปะป๊าที่ก้มหน้าลงไปเซ็นเอกสารแฟ้มแล้วแฟ้มเล่าแต่ผมก็ยังไม่เข้าใจ -*- “ปะป๊า พราวอยากได้กางเกงนะ” ผมย้ำอีกครั้ง
“อ้าว ยังอยู่อีกเหรอ...”
ป๊าทำงานจนเบลอเรอะ!
“ก็นี่ไง เอาไปซื้อสิ” พยักเพยิดมากที่บัตรเครดิตในมือผม
“เอาไปซื้อยังไง อะไร”
“เดินไปบอกลุงแช่มให้ขับรถไปที่ห้างแล้วไปซื้อยื่นบัตรเครดิตให้เขาแล้วเซ็นต์ จบ”
อ้อ เรื่องนั้นผมรู้ ผมรู้ว่าลุงแช่มเป็นคนขับรถเป็นสามีของป้าแมวแม่บ้านและมีน้องสาวชื่อป้าช้อยเป็นแม่ครัว แล้วผมก็เข้าใจว่ากางเกงมันต้องไปซื้อที่ห้าง และต้องใช้บัตรเครดิตรูดจ่าย แต่...
“แล้ว...”
“รีบไปรีบกลับล่ะ จะได้มาทันกินข้าวเย็น”
ปะป๊ายกแฟ้มเอกสารทั้งหมดออกจากห้องไป แล้ว...ปะป๊าไม่ไปด้วยเหรอ?
ผมเดินสะบัดเท้าอย่างเซ็งๆ ผมเข้าร้านนู้นออกร้านนี้มาเป็นสิบร้านแล้วก็ยังไม่ได้ของถูกใจ ความจริงผมไม่มีอารมณ์เลือกด้วยแหละ ปกติปะป๊าจะเป็นคนเลือกให้น่ะ เขาพาผมเข้าร้านนนู้นร้านนี้ตามใจเขา ทำไมอะไรๆในตอนนั้นมันก็ดูน่าสนใจไปหมด ไม่เหมือนตอนนี้เลยพอมาเองแล้วมันรู้สึกเหงาๆโหวงเหวงยังไงไม่รู้ ผมหันไปมองลุงแช่มที่เดินตามมาข้างหลัง ลุงแกก็เอาแต่รับโทรศัพท์อะไรของแกไม่รู้ จะมางานชุมอะไรตอนนี้ครับ ไม่มีใครช่วยผมเลือกเลย T0T
สุดท้ายผมก็กลับบ้านโดยมีเสื้อเชิ้ตสีฟ้าของปะป๊าติดมือมาอย่างเดียว ผมเดินหาปะป๊าไปทั่วบ้านแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา หายไปไหนวะเนี้ย ข้อเสียของการมีบ้านหลังใหญ่อย่างกับพระราชวังคือการหาคนไม่เจอ! ผมตะโกนเรียกก็แล้วอะไรก็แล้ว พอเดินเข้าไปที่ส่วนครัว ได้ยินเสียงคนเดินมาใกล้ก็ดีใจไปแล้วครับ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ปะป๊า เป็นพี่พุดจีบลูกสาวป้าช้อย บ้านเรามีแม่บ้านเป็นสิบนะครับ แต่ทำตัวอย่างกับเงา พอผมหรือป๊าไปอยู่ตรงไหนพวกเขาก็จะจรลีหนีหายไปทำงานตรงส่วนอื่นแทน ผมก็เลยไม่เคยคุยกับพวกเขาเลย ยกเว้นครอบครัวลุงแช่มเนี้ยแหละ
“คุณหนูตามหาคุณเฟิร์สเหรอคะ”
“อ๊ะ เห็นปะป๊ามั้ยครับ”
“คุณเฟิร์สออกบ้านไปก่อนหน้าที่คุณจะกลับมานี่เองค่ะ”
หะ ผมยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา หกโมงกว่าแล้วนะ เลยเวลากินข้าวเย็นของเราแล้วด้วย -3- ผมเดินออกมาใช้โทรศัพท์บ้านโทรหา(ผมไม่มีโทรศัพท์มือถืออะครับ) แต่ปะป๊าไม่รับโทรศัพท์ ผมก็เลยนอนดูทีวีรอจนผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกทีตอนสองทุ่มกว่าๆ เพราะมีคนมาเคาะประตูห้อง ผมเดินงัวเงียไปเปิดประตูให้
“คุณพราวยังไม่กินข้าวเหรอคะ”
“ปะป๊ามายังครับ”
“ยังค่ะ นี่มันก็เกือบสามทุ่มแล้ว จะกินก่อนเลยมั้ยคะ”
“ไม่ครับ พราวจะรอป๊าก่อน”
ผมกำลังจะปิดประตูแต่ได้ยินเสียงรถจึงรีบวิ่งลงไปดู ปะป๊าเดินลงรถมาพอเห็นผมก็ชะงักไป เขามองนาฬิกาข้อมือแล้วดุผมทันที
“ทำไมยังไม่อาบน้ำอีก”
“ป๊าไปไหนมา”
“ธุระ” เขาเดินทำหน้าเหนื่อยๆขึ้นชั้นบน
“ทำไมกลับเอาซะป่านนี้ล่ะ แล้วป๊ากินข้าวหรือยัง”
“กินแล้ว”
ปัง!
เขาเดินเข้าห้องแล้วปิดประตูก่อนที่ผมจะได้เดินเข้าไป กินแล้วคืออะไร ไหนบอกว่าให้รีบกลับมากินข้าวไง ผมเปิดประตูเข้าไปเห็นปะป๊าถอดเสื้อเตรียมอาบน้ำอยู่ก็รีบเข้าไปกอดจากด้านหลัง เหงื่อชื้นเต็มเลย แต่ก็หอมอยู่ดี อิอิ
“ปะป๊าโกรธพราวเหรอคับ”
“หึ”
เขาแกะมือผมออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ไอ้ ‘หึ’ นั่นมันแปลว่าอะไรครับ ใครรู้ช่วยบอกผมที๊~~~
ป๊าอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาด้วยสภาพที่แต่งตัวเรียบร้อยเห็นผมนั่งรออยู่ก็ชะงักไป ก่อนคิ้วหนาจะขมวด
“ดึกแล้วทำไมยังไม่อาบน้ำนอนอีก”
“ป๊าโกรธหนูอยู่ แล้วจะหลับลงได้ไง”
“ไม่ได้โกรธ”
ร่างสูงเดินไปที่มุมโซฟาย่อมๆเปิดแฟ้มงานขึ้นมาอ่าน ผมเบะปากแล้วเดินตามไปนั่งข้างๆ กอดรัดป๊าไว้อย่างอ้อนๆแต่เขากลับดันแขนออก อย่างนี้บอกว่าไม่โกรธ!?
“ฮึก หนู ฮึก ไม่ไปก็ได้ ฮือออ แต่ อย่าโกรธหนูนะ”
ป๊าทำหน้าตกใจแล้วโอบกอดผมไว้แนบอก ร่างสูงโยกเบาๆราวกับจะปลอบโยน ปากรูปกระจับก็จูบซับน้ำตาให้จนเหือดแห้ง ป๊าก็ทำอย่างนี้ทุกครั้งที่ผมงอแงแหละ
“ป๊าไม่ได้โกรธ แต่ป๊าต้องทำงานครับ”
“ฮือออออออออ” ผมบีบจนน้ำตาร่วงมาอีกหยด -.,-
“งั้นเราไปนอนกันนะครับ ชู่วๆ ไม่เอา ไม่ร้อง”
ป๊าช้อนร่างผมขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ป๊าตัวโตอย่างกะหมีเพราะป๊าเป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส บวกกับเข้าฟิตเนสประจำ แขนผมสองแขนมันรวมกันยังไม่เท่ากล้ามแขนป๊าแขนเดียวเลยครับ เวลากอดผมทีนี่จมหายไปในอกอ่ะ แต่ผมก็ชอบให้ป๊ากอด... อบอุ่นจะตาย
“กินนมก่อนนอนหรือยัง”
ป๊าถาม ผมเงียบ ข้าวยังไม่ได้กินเลยเหอะ
“พราว...” ป๊ากดเสียงต่ำ “ป๊าบอกว่ายังไง”
“กะ ก็หนูไม่อยากตัวสูงนี่! ถ้าหนูตัวโตป๊าก็อุ้มหนูไม่ได้ดิ”
อ้างไปเรื่อย แต่มันเป็นเรื่องจริงครับ ผู้ชายที่ไหนก็อยากตัวสูงนะครับ ผมก็อยากเหมือนกัน แต่พอคิดว่าหากตัวเองตัวสูงแล้วจะไม่น่ารัก ไม่น่าถนุถนอม แล้วป๊าไม่รักละก็... ผมยอมตัวเตี้ยเป็นตอไม้อยู่อย่างนี้ดีกว่า
“เด็กน้อย” มือหนาขยี้หัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว เขาดึงแขนผมขึ้นนั่งแล้วนั่งยองๆหันหลังให้ผม แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าป๊าจะให้ขี่หลัง และ... พาไปกินนม = = นมจืดที่ผมไม่ชอบ ผมเคยขอเปลี่ยนเป็นนมรสอื่นแล้วแต่ป๊าไม่ยอมบอกว่าไม่มีประโยชน์
“หนูซื้อเสื้อมาให้ป๊าด้วย” ผมพูดชิดใบหูสะอาด แขนก็รัดคอป๊าแน่นกันร่วง ยิ่งตอนลงบันไดยิ่งเสียว > <
“แล้วกางเกงของพราวล่ะ”
ผมส่ายหัวเอาจมูกถูไถไปกับบ่าหนา ป๊าวางผมไว้บนเคาท์เตอร์ที่ว่าง แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น
“ทำไมวันนี้กับข้าวเหลือเยอะจัง ป๊าไม่อยู่แล้วกินข้าวน้อยเหรอ”
จ๊อกกก~~~~~~~~~
อ่า ไอ้ท้องทรยศ T///T ป๊าพูดถึงข้าวทำม้ายยย น้ำย่อยในกระเพาะทำงานเลย หิวขึ้นมาทันใด! ป๊าเดินมาหาผมด้วยใบหน้าโหดๆ ผมเริ่มตัวลีบแล้วครับ ยกเข่าขึ้นมากอดแล้วถอยร่นไปจนชิดผนัง ป๊าเอามือเท้าเคาท์เตอร์คร่อมผมไว้ทั้งตัว
“...หรือว่ายังไม่ได้กิน”
“...” ฮือออ อยากจะบีบน้ำตาอีกสักหน
“พราว! ทำไมดื้ออย่างนี้หะ ป๊าคงไม่ตีพราวนานแล้วสินะ”
“ไม่เอาน้า ก็...รอป๊าอยู่”
“รอทำไม! ถ้าเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาป๊าจะตีจริงๆ”
ฮือออออออออ ไม่ต้องบีบน้ำตาแล้วครับ ไหลจริงเลย ก็ใครล่ะที่บอกให้รีบกลับมากินข้าว ใครที่ผิดนัดไม่มากินด้วยกัน! ผมทุบอกป๊าดังปั๊กๆ น้ำหูน้ำตาไหลเปรอะเต็มหน้า คนตัวโตรวบมือผมไว้แล้วดึงเข้าหาตัว กดริมฝีปากสวยเข้าประกบปากบางของผม ปลายลิ้นชื้นค่อยๆเลาะเล็มเข้ามาในปากผมอย่างอ่อนโยน ...วิธีง้อ...
“อื้อ” ผมเริ่มหายใจไม่ออก หลังจากที่นิ่งให้ป๊าบดจูบอยู่นาน ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมรู้... ว่านี่เป็นวิธีการง้อที่ป๊าสอนผมมาตั้งแต่เด็กและผมก็ใช้ได้ผลกับป๊ามาก แถมมันยังรู้สึกดีมากด้วย (แป่ว!) แต่พักหลังๆนี้เรามักจะใช้บ่อย เพราะเราโกรธกันประจำ ป๊าไม่ค่อยเอาใจใส่ผมเหมือนเดิม และผมรู้สึกว่าเขาปล่อยผมมากขึ้น เขาชอบบอกว่า ถ้ามีแฟนแล้วจะทำอย่างนั้นไม่ได้ โตแล้วจะมาทำอย่างนี้ไม่ได้ ผมแค่อยากทำเหมือนเดิม ทำตัวเหมือนเดิม...
“รอแป๊บนึงนะ” ร่างสูงหอมหน้าผากผมฟอดนึง
ป๊าผละไปเปิดแก๊สอุ่นกับข้าวให้ผมอย่างคล่องแคล่ว ผมก็ได้แต่นั่งเช็ดน้ำตาป้อยๆไม่พูดไม่จา ทำให้ป๊าเหนื่อยอีกละ แทนที่เขาจะได้ทำงานทำการที่ค้างไว้ให้เสร็จแล้วเข้านอน กลิ่นหอมฉุยอดทำให้ผมสูดเข้าปอดฟุดฟิดไม่ได้ ป๊าจูงมือผมมานั่งกินข้าว ผมก็โซ้ยแหลกลานราวกับชีวิตนี้ไม่รู้จักคำว่าข้าวเลยล่ะครับ ผมรู้สึกได้ถึงอาหารที่ผมกลืนค่อยๆไหลผ่านทางเดินอาหารผมลงไปจนสิ้นสุดที่กระเพาะเลยล่ะ ฟินจริงๆ -.,- (เว่อร์)
แค่กๆๆ
มูมมามจนสำลักไงกู = =; ป๊ายื่นแก้วมาให้ ผมรับมาดื่มแล้วอยากจะบ้วนทิ้ง ทำไมต้องเป็นนมจืดดดดด ฮือๆๆ
“อิ่มแล้วเหรอ”
ผมผงกหัวทั้งๆที่ยังกินน้ำอยู่ ผมรีบปีนขึ้นตักป๊าที่นั่งมองผมกินอยู่ข้างๆ แขนเล็กของผมคล้องไว้ที่ลำคอแกร่ง ป๊าลูบก้นผม(เอ่อ ที่อื่นไม่ได้เหรอ - -) เขารู้อยู่แล้วว่าผมต้องอ้อนขออะไรสักอย่างถ้าผมมาอีหรอบนี้ T_T
“พุ่งนี้เราไปซื้อกางเกงกัน ป๊าขอโทษที่วันนี้ไม่ได้ไปด้วย”
“จริงนะ O_O” เห็นมะ เขารู้เหอะ... ว่าผมต้องการอะไร
ผมจุ๊บแก้มป๊าแล้วซุกหัวเข้าไปแนบกับลำคอเขา ป๊ารู้ใจที่สุด ผมรักป๊าที่สุด ฮี่ๆๆ ^^ เอ๊ะ... ในวินาทีที่ป๊าเอื้อมมืออีกข้างมาลูบหัวผมทำให้คอเสื้อนอนแหวกกว้างออก
“ป๊า ตัวอะไรกัด ทำไมมีรอยตั้งเยอะ”
ผมลูบๆที่รอยแดงๆสองสามจุด ป๊าผิวเข้มแต่ก็ไม่ได้เข้มมากขนาดไม่เห็นรอยพวกนี้ ร่างสูงรีบจับสาบเสื้อเข้าหากัน แขนใหญ่รัดตัวผมแน่นขึ้น ใบหน้าหล่อคมคายหันไปมองทางอื่น
“จิ๊ ตัวเห็บตัวไรน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
เหรอ...
ตอนแรกอาจจะเนิบๆ ไม่ค่อยตื่นเต้นโน๊ะ
ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยจ้า
:mew2: :mew2: :mew6: :mew6: :katai4: :katai4:
-
น่ารักจังเลยยยยย ชอบแนวนี้นะฟินเบาๆ :katai2-1:
-
คุณป๊ากะคุณลูกจะกินกันเองมั๊ยหนอออ
ที่คอคุณป๊ามีรอยด้วย หรือคุณป๊าจะเป็นเคะให้คุณลุงคุณอาคนไหนหว่า??
-
ชอบแนวนี้อ่ะกรี๊ดดดดดดดดดดดด
ว่าแต่ป๊ากับหนูพราวจะคู่กันรึป่าวน้าาา
ที่สำคัญดราม่าไหมอ่ะ
จะรอนะคะ
-
เห็บไรของคุณป๋าคงไม่ใช่ตัวผู้หรอกนะ แบบว่ายังไงก็รออ่านนะจ๊ะสนุกดี น่าติดตาม
-
คุณป๊า จะหาแม่ให้น้องพราวเหรอ
มีหวังบ้านแตกแน่ๆ :katai4:
-
เห็บตัวผู้หรือเห็บตัวเมียล่ะคุณป๊าาาาา :hao3:
รอตอนต่อไปค่าาา :katai2-1:
-
เห็บหมัดที่ว่านี่ใช่ป๊าไหมอ่ะเค้าอยากรู้
กรี๊ดๆ แนวโชตะชอบบบ~
-
ตอนที่ 2
:hao7: :hao7: :hao7:
วันนี้ป๊าพาผมไปที่บริษัทด้วย ถึงจะอยู่ด้วยกันในห้องทำงานแต่แทบไม่ได้คุยกันเลย ป๊างานรัดตัวเว่อร์ ผมก็นั่งๆนอนๆอยู่มุมพักผ่อน จนตอนเย็นป๊าถึงได้พาผมไปซื้อกางเกง ได้มาตั้งหลายตัวแล้วก็ได้ของป๊าด้วย
“แบบนี้ไซส์เล็กหมดค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ”
“หมดมาหลายแบบแล้วนะ” ผมเริ่มหงุดหงิด ร้านแบรนด์ดังแท้ๆ ของกลับไม่มี!
“มันเป็นของฝรั่งน่า”
“ฝรั่งแล้วไงอ่ะ” หันไปเหวี่ยงป๊าต่อ -.,-
“ก็ฝรั่งมีแต่ตัวโตๆ ใครเขาจะทำตัวเล็กมาให้พราวตัวเดียวล่ะ ไซค์เล็กสุดของเขายังหลวมเลย”
ใช่ครับ นี่ก็สาเหตุหนึ่ง ผมชอบแบรนด์นี้มาก ผ้าก็ดี ดีไซน์ก็เก๋ แต่ทำแต่ไซส์ใหญ่ๆ ขนาด s ของที่นี่ผมใส่แล้วหลุดกองที่ข้อเท้าอ่ะ แล้วคนมาด้วยนี่ก็อีก มาส่งเขาซื้อแท้ๆตัวเองได้ไปต้องหลายตัว -3-
“หยุดเถียง...” เขาบีบแก้มเมื่อเห็นผมอ้าปากจะว่าต่อ
“อะไรเล่า! ไม่ยุติธรรมเลย คนตัวใหญ่อย่างกะหมีเท่านั้นเหรอที่จะมีเสื้อผ้าใส่น่ะ”
“งั้นคนตัวเล็กไปใส่เสื้อผ้าผู้หญิงมั้ย”
“บ้า! พ่อหมีใหญ่บ้า!”
“งั้นคุณลูกหมีขาวก็ใส่แต่กางเกงในเล่นน้ำละกันนะ ฮ่าๆ”
เหอะ! อยากจะบอกว่ากางเกงที่ผมได้เป็นไซส์ M ของผู้หญิงครับ T_T ป๊าพาผมไปกินอาหารญี่ปุ่นต่อ สั่งมาเต็มโต๊ะเหมือนจะกินไม่หมด แต่พอจิ้มเข้าปากไปเพลินๆก็เหลือแต่ซากผัก ดูไม่รู้เลยว่าเศษอาหารที่เลอะเถอะนี่เป็นอะไรมาก่อน
“ยาแก้เมา”
“มี!”
“ผ้าขนหนู”
“มา!”
“แปรงสีฟัน”
“มี!”
“กางเกงใน”
“ครบ!”
“เข็มทิศ”
ต้องเอาไปด้วยเหรอฟะ นี่มันสมัยไหนแล้วเนี้ย!
ผมทำหน้าอย่างนี้ >>>> =_____________= ตอนป๊าเช็คของระหว่างรอรถตู้มารับที่หน้าบ้าน ป๊าถอยโทรศัพท์ออกมาให้ผมด้วย ฮี่ๆ เมื่อคืนผมก็เอาแต่จิ้มๆจนดึกดื่น ก็ผมเล่นไม่เป็นนี่ ก็ต้องหัดนานหน่อย ฮี่ๆๆๆ รถตู้คันใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามาในบ้าน ผมผละจากการกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับป๊าแล้วหิ้วกระเป๋าขึ้นรถ วันนี้ผมใส่กางเกงตัวใหม่ด้วย ^^
“ถึงแล้วโทรมาบอกป๊าด้วย”
ป๊าหันไปรับไหว้พวกเพื่อนๆแล้วหันมากำชับผม
“ครับ หนูรักป๊าน้า -3-”
ปัง! ไอ้เติร์กดึงประตูปิด
“ไปเลยคร้าบบบบบ” ไอ้แฝดนรกริน-รัน หันไปบอกคนขับรถ อะไรวะ! เดี๋ยวๆ ยังร่ำลาป๊าไม่เสร็จ ไอ้เพื่อนเหี้ยยยยยย T^T ผมยื่นหัวออกมาจากหน้าต่างรถแล้วโบกมือให้ป๊าจนสุดสายตา อยู่ๆน้ำตาก็อยากจะไหลออกมาเฉยๆ บนฟ้าตบหลังผมอย่างปลอบๆ
“โถมึง โตแล้ว ไม่เอาไม่ร้อง ฮ่าๆๆๆ” กูจะร้องก็เพราะพวกมึงหัวเราะกูเนี้ยแหละ
ถึงตอนอยู่กับป๊าผมจะน่ารักขี้อ้อน พูดเพราะ แต่ตอนอยู่กับเพื่อนผมก็แค่เด็กผู้ชายทั่วไปที่พูดกูมึงหรือตบหัวกันเล่น ยิ่งโรงเรียนผมเป็นโรงเรียนชายล้วนด้วยแล้วอ่านะ ผมกดโทรศัพท์จะโทรหาป๊า แต่ว่า...
“มันเปิดไงวะ”
=_____________= x8คน อธิศ บนฟ้า ริน รัน เติร์ก เพรท แทน เฟธ หันมามองผมอย่างเอือมๆ รินคว้าโทรศัพท์ผมไปแล้วสาธิตให้ดูเป็นการใหญ่ T3T ก็มันมีอยู่ไม่กี่ปุ่มจะรู้มั้ยเนี้ยว่าต้องกดปุ่มไหน ป๊าไม่เห็นสอนเลยด้วย!
“ตรงกลางนี่ ไม่ก็ข้างบน อย่างนี้ นี่ ถ้าปิดก็ข้างบนเหมือนกัน...บลาๆ”
“พอๆ นอกนั้นกูทำได้แล้ว” ก็ตอนนั้นมันเปิดหน้าจอมาให้แล้วนิ
ผมสไลด์อย่างตื่นเต้น แล้วกดโทรออก ผมเมมชื่อป๊าว่า ‘พ่อหมีใหญ่’ ป๊าก็เมมเบอร์ผมว่า ‘ลูกหมีขาว’ ฮี่ๆ มันเริ่มมาจากที่เราเถียงกันเรื่องสัดส่วนตอนผมไปนั่งเฝ้าป๊าเล่นฟิตเนสนั่นแหละ เถียงไปเถียงมาก็ได้ฉายามาคนละอย่างเลย
“โถ ไอ้ลูกแหง่ ห่างพ่อมาไม่ถึงชั่วโมง จะตายละ”
“เงียบไปเลยไอ้อธิส” ปากหมาตลอด ฟ้าไปเป็นแฟนคนอย่างมันได้ไงไม่รู้ -*-
ความจริงผมไม่ค่อยสนิทกับพวกเดอะแก๊งค์ปากหมาเนี้ยหรอก แต่ ‘บนฟ้า’ เพื่อนสนิทของผมกำลังคบอยู่กับอธิศ ฟ้าก็เลยชวนผมแล้วก็ไอ้แฝดมาด้วย
ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดดดด
ผมรออยู่นานมากอ่ะ ป๊าก็ไม่ยอมรับสายเสียที หรือว่าอาบน้ำอยู่ หลังจากนั้นผมก็กดไปอีกสองสามสาย เขาก็ยังไม่รับจนผมเริ่มใจไม่ดีละ
“อีกไกลป้ะกว่าจะถึง?”
“สองชั่วโมง” เติร์กตอบแบบขอไปที หมอนี่มันเป็นคู่อาฆาตผมตั้งแต่เริ่มเข้าเกรดเจ็ดละ มันล้อผม ละผมก็ไปต่อยหน้ามันในตอนนั้น... ตอนนั้นมันตัวเท่าผมเลยครับ ลองดูตอนนี้สิ สูงเร็วมากอ่ะ และผมก็ไม่กล้าไปท้าต่อยกับมันแล้วด้วย T_T ทุกคนในรถร้องคาราโอเกะกันอย่างสนุกสนาน ถุงขนมเกลื่อนเต็มรถรับ เสียงเคี้ยวนี่ดังหงุบหงับยิ่งกว่าคนจีนมาเอง
“ถึงแล้วววววววววว”
“อ้ากกๆๆๆๆๆๆ”
ประตูรถเปิดออกอย่างกะค้นพบทางสว่าง พวกแม่งวิ่งกรูกันไปที่ทะเลแล้วสาดน้ำใส่กันเหมือนไม่ได้เล่นสงกรานมาสิบปี กว่าจะลากทุกคนไปที่ท่าเรือได้ก็เสียเวลาไปมาก และที่สำคัญ... พ่อหมีไม่รับโทรศัพท์ยังไง ตอนนี้ก็ไม่รับโทรศัพท์อย่างนั้น ฮือๆๆ
“หนาวมั้ยเนี้ย” เพรทค้นกระเป๋าแล้วหยิบมาขนหนูออกมาเช็ดผมให้เติร์ก เอ๊ะ... - -
“กูไม่ได้อยากลงเลย ตีนใครยื่นมาถีบกูวะ!”
“เอาผ้านี่ห่มไว้ เดี๋ยวก็ถึงละ” เพรทจัดผ้าขนหนูผืนใหญ่คลุมตัวไอ้เติร์กไว้ เอ๊ะ!... ลำดับความสำคัญ ลำดับความสำคัญด่วน!!!!! เพื่อนมากันตั้งเป็นสิบ ทำไมห่วงไอ้เติร์กคนเดียวอ่ะ - -! ผมหันไปมองไอ้ริน... แล้วค้นผ้าเช็ดตัวในกระเป๋าตัวเองออกมา มึงควรจะขอบคุณกูมากๆที่กูสละผ้าขนหนูที่ป๊าพับให้มาห่มให้มึงนะ
“หนาวมั้ย ห่มนี่ไว้นะ”
ผลัวะ
อีรินเอาผ้าขนหนูผืนนั้นมาฟาดหัวผม แล้วมองด้วยตาเขียวปั๊ด T_______________T
“มึงจะเล่นเลสฯกะกูเหรอห๊ะ อยากจะอ้วกกกก” จีบปากจีบคอด่ากูไปอี๊กกก
ผมหันไปมองเติร์กกับเพรทที่มุ้งมิ้งกัน ทำไมเติร์กไม่เห็นทำแบบมึงเลย ฮือออออ T_T ผมพยายามเงี่ยหูฟังละว่าเขาสองคนคุยอะไรกัน แต่เสียงลมแรงกลบหมดทุกอย่างเลย -3- ในเดอะแก๊งค์นี่ ผมว่าเพรทดีสุดละ ถึงจะตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม แต่ก็น่ารักที่สุดแล้ว นอกนั้นมีแต่ร่างควายๆ พอถึงเกาะเสม็ดเราก็ต้องนั่งรถไปที่หาดๆหนึ่งบนเกาะนั้น มันชื่อเกาะอะไรไม่รู้อีกต่อ ระหว่างรอรถผมพยายามติดต่อป๊าแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ว่าสัญญาณโทรศัพท์จะดีหรือเปล่า มันเริ่มขาดๆหายๆแล้วอ่ะ
“พวกมึง กูอยากกลับบ้าน”
“เหี้ยยยยยยยยยยย!!!!!” x 7 ยกเว้นเพรท ที่ได้แต่ทำหน้างงๆเท่านั้น
“เดี๋ยวกูโทรบอกป๊ามารับ พวกมึงไม่ต้องเป็นห่วง” ผมรีบบอกเมื่อคิดว่าพวกเพื่อนๆคงจะเริ่มยุ่งยากใจกันบ้างละ
“ไอ้พราววววววววว” ริน รัน ทำหน้าปานจะขาดใจ แต่ว่า... ถึงเที่ยวไปผมก็ไม่มีความสุขอยู่ดี ฮือๆๆ คิดถึงป๊าแล้วอ่า ทำไงดี Y_Y
“ป๊ามึงจะมารับที่ไหน ยังไง อะไร เขารู้หรือยังเหอะตอนนี้ นี่มึงจะมาทำตัวเป็นเด็กสามขวบไม่ได้นะเว้ย บลาๆๆ” ไอ้รันเทศน์ผมใหญ่ แล้วจะให้กูไปทำงานของพวกมึงกร่อยหรือไงล่ะ
“เราว่าไปพักก่อนสักคืนมั้ย นี่มันก็เริ่มค่ำแล้วด้วย อันตรายนะ”
“ไม่เอา เราจะทำยังไงถึงจะได้ขึ้นเรือกลับ” หันไปถามเพรท
ผมไม่ได้เป็นคนจัดการ รู้สึกว่าเฟธจะเป็นคนจ่ายนะ การออกมาผจญภัยนอกบ้านด้วยตัวเองครั้งแรก ทำท่าจะล้มเหลวเสียแล้ว ผมทำอะไรไม่เป็นเลย ป๊าช่วยด้วยยยยยยย ฮือๆๆ ได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ
“งั้นกูจะไปส่งเอง” ฟ้าบอก
“ไม่!” ผมกำลังทำให้คนอื่นเดือดร้อน ผมเดินกลับไปนั่งรอรถที่เดิม มือก็ยังไม่หยุดกดโทรหาป๊า เป็นร้อยสายแล้วเนี้ย! ทำไมไม่รับโทรศัพท์กัน โกรธอะไรพราวอีกหรือเปล่า?
“มึงไม่สบายใจที่จะไปกับพวกกูแล้ว มึงก็คงไม่จอยแล้วล่ะ ถ้ามึงไม่จอยพวกกูก็ไม่จอย งั้นพวกเรากลับกันหมดนี่แหละ” แทนบอก
“อะ อะไร กูไม่ได้หมายความอย่างนั้น กูขอร้องล่ะ...จิ๊ กูไม่น่ามาด้วยตั้งแต่แรก...” น้ำตาจะไหล รู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง ผมแค่อยากกลับไปที่ท่าเรือและรอให้ป๊ามารับ ไม่คิดว่าจะเป็นการลำบากยุ่งยากอะไรขนาดนี้
“เฮ้อออออ ตามกูมา” แทนเดินนำผมไปที่จ่ายเงินจัดการให้เสร็จสรรพ เขาเป็นคนที่มีเหตุผลพอตัว ผมดีใจดี๊ด๊าแทบจะจุ๊บแก้มเขาเป็นรางวัล
“ขอโทษทุกคนจริงๆนะ ที่ทำให้ลำบาก คราวหลังกูจะไม่มากับพวกมึงแล้ว”
“สัส มึงกำลังจะบอกว่าทริปนี้มันแย่มาก”
“เห้ยๆ กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ว่า... พวกมึงก็รู้ว่ากู... มาคนเดียวไม่ได้นี่” อ้อมแอ้มบอก ไม่อยากจะยอมรับว่าติดพ่อเลย ฮือออออออ พ่อผมกำลังจะกลายเป็นหมีกัญชา
“และถึงจะมีทริปหน้า ถ้าป๊ากูไม่มาด้วย กูก็คงไม่มาอ่ะ”
“จ๊ะ ลูกเลี้ยงกูช่างประเสริฐ มาให้แม่จุ๊บกระหม่อมบางๆที”
กระหม่อมบางๆ?? - - ผมผลักหน้าไอ้รินออกไปห่างๆ เจอช่องเป็นหยอดพ่อกูตลอดอ่ะ ไอ้รินมันอยากเป็นผู้หญิงครับบอกเลย(ซึ่งก็คือสาวประเภทสองนั่นแหละ) และมันชอบมาด้อมๆมองๆป๊าผมตอนที่เขาไปรับไปส่งผมที่โรงเรียนด้วย โรคจิตชะมัดเลย T_T ส่วนรัน ตัวก็เล็กเท่าริน แต่กลับดูแมนมากกว่า และชอบผู้หญิงด้วย แต่ผู้หญิงก็ทำท่าว่าจะไม่ชอบมันนะครับ ก็นะ... มันน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนอีก
“กูขอบคุณมึงมากเลยน้าาาาาา~~~ มีอะไรให้กูช่วยก็บอก” ผมหันไปบอกแทน
“ช่วยเอาตัวเองให้รอดกลับบ้านอย่างปลอดภัยเถอะ” แทนว่าหน้าเอือมๆ
“ให้ตาย มึงมันดื้อเงียบ” เติร์กว่า
“เอาแต่ใจ” เฟธ
“กลับไปนอนในกระเป๋าหน้าท้องพ่อมึงอย่างมีความสุขเถอะ” อธิศ
พวกเหี้ยยยยยยยยยย พ่อกูไม่ใช่จิงโจ้! (เป็นหมีต่างหาก -.,-)
“คนไม่มีใจ รั้งให้ตายก็ไปอยู่ดี” รัน กล่าว - - กล่าวเป็นเพลงเลย
“กูก็เข้าใจอ่านะ ว่าพ่อมึงหล่อเป็นกู กูก็ติดอ่ะ” รินว่าหน้าเคลิ้มๆ รินมันเป็นตุ๊ดแรดครับ ชอบบอกว่าผมแนลูกเลี้ยงมัน ใครจะไปยอมให้พ่อหมีมีเมียล่ะ! ไม่มีวัน!
“เอาเถอะๆ มีอะไรให้ช่วยก็รีบโทรมาบอกเรานะ”
“ขอบใจมากนะเพรท” เพรทเป็นผู้ชายที่ดีมากอ่ะ นิสัยก็ดี พูดก็เพราะ มาสนิทกะไอ้พวกปากมอมนี่ได้ไงก็ไม่รู้
ผมโบกมือให้เพื่อนๆที่ขึ้นบนกระบะที่กำลังซิ่งออกจากท่าเรือเห็นแล้วน่าหวาดเสียว แล้วกลับมานั่งสงบเสงี่ยมในเรือต่อ กลับคนเดียว รู้สึกแย่จัง... ผมมองกลุ่มคนที่คุยกันอย่างสนุกสนานแล้วบู้ปาก ไว้ค่อยมากับป๊าใหม่ก็ได้
ผมปล่อยให้ผู้คนในเรือเดินขึ้นท่าไปจนหมด แล้วตัวเองก็ค่อยๆข้ามมาบนท่าอย่างทุลักทุเล เอาล่ะๆ เรามาตั้งสติแล้วคิดว่า... จะทำไงต่อ! T^T บางทีเราควรจะหารถสักคัน รถตู้ หรือรถแท็กซี่
RRRRRRRRRRR
ผมสะดุ้งมองโทรศัพท์ตัวเองอย่างอึ้งๆ ผมรีบสไลด์รับอย่างรวดเร็ว
“ป๊าาาาาาาา!!!!!!! ฮือออออ”
[ตอนนี้คุณเฟิร์สกำลังประชุมอยู่ บอกถ้าคุณพราวมีธุระอะไรให้ฝากไว้]
“บอกป๊าให้มารับพราวหน่อยลุงจักร พราวอยากกลับบ้าน ฮือๆๆ”
[คือ คุณหนูใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวผมจะบอกให้ ตอนนี้คุณหนูไปเล่นกับเพื่อนก่อนนะ ผมต้องเอาเอกสารไปให้คุณเฟิร์สแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ]
เล่นกับเพื่อนอะไรเล่า! แยกกับเพื่อนมาเป็นชั่วโมงแล้ว ผมตั้งท่าจะโวยวายแต่เสียงตู๊ดๆๆ มันดังขัดจังหวะเสียก่อน ลุงจักรรรรรรรร แล้วเมื่อไหร่ป๊าจะทำงานเสร็จล่ะ ผมลงมาเดินทอดน่องเล่นอยู่ที่ชายหาดจนพระอาทิตย์เริ่มเป็นสีส้ม คนก็เริ่มซา ผมกดรัวโทรหาป๊าอีกหลายสายแต่ก็ยังไม่มีใครรับเหมือนเดิม ทำไมๆๆๆ ทำไมแต่ก่อนป๊ารับโทรศัพท์พราวทุกสายเลย แต่ตอนนี้ไม่รับ!
“ช่วยด้วยๆค่ะ ลูกฉันจมน้ำ”
ผมหันขวับไปมองเห็นเด็กตุ๊บป่องอยู่กลางทะเลก็รีบทิ้งกระเป๋าแล้วว่ายลงไปช่วยทันที อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะเด็กน้อย พี่ซุปเปอร์ฮีโร่คนนี้กำลังจะไปช่วยแล้ว ผมพยายามยื้อยุดเด็กชายหัวเกรียนแต่ตัวอ้วนอย่างกะหมู แต่เขาเหมือนจะตกใจแล้วกอดรัดผมแน่นเลย อย่ามาตายพร้อมกันเซ! ปล่อยคอพี่เถอะน้อง T_T ผมจิ้มไปที่เอวเด็กอ้วนรัวๆจนเขาปล่อยมือ ผมก็เลยพุ่งตัวไปล๊อคคอเขาพาขึ้นฝั่งทันที
แฮ่กๆ แฮ่กๆ แฮ่กๆ
หอบหายใจด้วยความเหนื่อย แม่ของเด็กชายวิ่งมาดูลูกหน้าตาตื่น ไอ้เด็กหมูยังมีสติอยู่ไอคอกแคกเอาน้ำออกมา แม่ลูกร้องไห้กอดกันแนบแน่น เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยมี แม่ผมหน้าตา นิสัย ฐานะ เป็นยังไง ผมไม่เคยรู้เลย ถ้าผมมีแม่ แม่จะกอดผมอย่างนี้มั้ย ไม่ๆ คนที่คอยกอดผมอย่างนี้ตลอดมาคือป๊า... คนเดียวจริงๆ
ตู๊ดดดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดดดดด
เสียงสัญญาณนี้เมื่อไหร่จะเปลี่ยนเป็นเสียงป๊าสักทีเนี้ย
“ขอบคุณมากนะหนู ขอบคุณจริงๆ” แม่เด็กจับมือผมแล้วเขย่าไปมาอย่างตื้นตัน อ่า ผมก็ดีใจที่ได้ช่วยคนนะ แต่ตอนนี้ผมหดหู่มากกว่า Y0Y ป๊าาาาาา~~~~~ แงๆๆๆๆ
“ฉันไม่รู้จะตอบแทนหนูยังไงจริงๆ ขอบคุณนะขอบคุณ”
“ผมอยากรู้ว่า ถ้าจะกลับกรุงเทพต้องทำยังไง”
“หะ นี่มันก็ค่ำแล้วนะ หนูมาจากไหนล่ะ”
“มาจากกรุงเทพ”
“หมายถึงเดินมาจากไหนถึงมาถึงนี่ได้”
“อ้อ เดินมาจากท่าเรือครับ”
ผมเดินเพลินจริงๆ เพลินจนรู้ตัวอีกทีท้องฟ้าก็เป็นสีส้มและเริ่มมืดอย่างรวดเร็วไง ผมมองไปรอบๆตัว มืดสนิท... ไม่มีรีสอร์ทและเหมือนจะไม่มีบ้านคน นี่มันหาดอะไร
“ที่นี่หาด x หนูเดินเลาะหาดมาเป็นกิโลๆได้ไงลูก เอางี้ ไปพักบ้านน้าก่อนนะ”
“จริงเหรอครับ!” ผมถามอย่างดีใจ ^O^
แม่เด็กพาผมเดินเข้ามาเหมือนจะในป่าหน่อยๆ ก็พบกระท่อมอยู่หลังหนึ่ง ซ่อมซ่อมาก ผมยืนชั่งใจอยู่นาน จะให้ผมนอนในที่แบบนี้อ่านะ! ป๊า! ป๊าอยู่หนายยยยยย มารับด่วน! (อีนี่ก็ร้องหาป๊าทั้งเรื่อง : ไรต์= =) เมื่อคิดถึงข้อดีข้อเสียสักพักผมก็เดินขึ้นบันไดไม้ผุๆที่จะหักแหล่มิหักแหล่ขึ้นไป อย่างน้อยก็มีที่บังลมล่ะ T_T
ผมวางของไว้มุมหนึ่งของบ้าน แล้วนั่งมองนั่นมองนี่อย่างตื่นๆ มีมุ้ง ตะเกียง สิ่งที่ผมสำเหนียกได้อีกอย่างคือ... ที่นี่ไม่มีไฟฟ้า! ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นสัญญาณติดๆดับๆ เลยรีบโทรหาป๊า จนสายที่สามเขาถึงจะรับ
“ป๊า มารับพราวหน่อย ตอนนี้พราวอยู่ที่ไหนไม่รู้”
[พราว$#!%@ยิน&())*(ไหน$#$!^%&@$@**)เลย] เสียงตะกุกตะกักเหมือนสัญญาณไม่ชัด
“ป๊า พราวอยู่หาด x แต่อยู่ส่วนไหนไม่รู้ ฮือๆๆๆ” ผมร้องไห้ออกมาเสียงดังจนสองแม่ลูกหันมามอง
[พราว หาดxเหรอ %@เพื่อน%@% เป็น#^$#^มั้ย]
“ป๊า พราวกลัวอ่ะ ฮือออออ พราวอยากอยู่กับป๊า..” เหมือนพูดกันคนละเรื่องเลย TOT
[ป๊า@#@#%พราว รักนะ @#%@สนุก ไม่ต้องกังวล เที่ยวให้สนุก]
“ไม่ พราวไม่ได้ไปกับเพื่อน ได้ยินมั้ย พราวไม่ได้ไปกับเพื่อน!!”
[ห๊ะ %@@ หมาย%&$ไง พราว ดื้อ$$^#&(มั้ย]
“มารับพราวหน่อย ได้โปรด ฮืออออ”
[อย่าร้อง%###% หาดx@^@^ พราว...]
เหมือนป๊ายังพูดไม่จบแต่เสียงเงียบไป ผมยกจอขึ้นมาดูแล้วกดๆ ดับสนิท แบตหมด! ทำไมเปลืองแบตจัง แค่ผมกดโทรหาป๊าทั้งวันและเล่นเกมส์นิดหน่อยแค่นั้นเอง ผมนั่งกอดเข่าอยู่เงียบๆ แล้วก็นึกได้ว่าตัวเองตัวเปียกอยู่ ผมเปิดกระเป๋าค้นเสื้อผ้าออกมา เด็กนั่นชี้มือไปข้างล่างประมาณว่าห้องน้ำอยู่ข้างล่าง ผมเปิดประตู้ออกไปเจอกับความมืดเลยต้องกลับเข้ามาเอาตะเกียงใหม่ ก็เห็นแม่ลูกกำลังค้นกระเป๋าผมอยู่
“ทำอะไร”
“เห้ย! อะ... เอ่อ น้าเห็นจิ้งจกเข้าไป”
“ห๊ะ จิ้งจกเหรอ เอามันออกไปที!” ผมถอยกรูดไปชิดผนัง สัตว์เลื้อยคลานทุกชนิด ผมเกลียด! ผมคว้าตะเกียงแล้วรีบลงไปอาบน้ำ เอ่อ น้ำไม่มีในโอ่ง ขันก็แตก สกปรกที่สุด รับไม่ด้ายยยยยยยย ฮือๆๆ ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาอย่างรวดเร็ว ปัดหยากไย่ที่ติดหัวออกไปด้วย เช็ดผมแล้วรีบขึ้นไปนอน มีแค่หมอนใบเดียว กับผ้าห่มผืนหนึ่ง T_T พื้นไม้ที่เขลอะฝุ่น ตั้งแต่เข้าบ้านหลังนี้มาผมจามนับครั้งไม่ถ้วนละ ไม่รู้สองแม่ลูกนี่อยู่ไปได้ยังไง ขอบคุณพระเจ้าที่ผมไม่เกิดมาในที่แบบนี้
“เอาจิ้งจกออกไปยัง”
“เอาออกแล้ว”
“มันจะมาอีกมั้ย”
“พี่รีบๆหลับเถอะ ถ้ามันมาพี่จะได้ไม่รู้ตัว”
“เออจริง”
ผมนอนลง คิดเสียว่าพอตื่นมาพรุ่งนี้ ผมจะได้เจอหน้าป๊าเป็นคนแรก หัวเริ่มรู้สึกหนัก ขอบตาก็ร้อนผ่าว เฮ้อออออ ผจญภัยคนเดียวนี่มันไม่สนุกเลย ป๊า... พราวจะไม่ดื้อกับป๊าแล้ว พราวไม่อยากโตแล้ว มารับพราวหน่อย
ดวงตาโตของผมค่อยๆปิดลง พร้อมๆกับอุณภูมิของร่างกายที่สูงขึ้น ผมฝัน... ฝันไปต่างๆนานา ฝันจนปวดหัว ปวดจนจะระเบิด ทั้งหนาวและร้อน อ่า ไม่มีป๊าเนี้ย... ทรมานจัง
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านงับ
-
โอยยย น้องพราวไม่จาบายแย้ววววว
ปาป๊ามารับน้องพราวเร้ววววววววว
-
:ling3:จะรอดไหม
-
สองแม่ลูกนั่นจะทำอะไร
ป๊ารีบมารับลูกหมีขาวด่วนเลย
-
เรื่องนี้เดาทางยากมากกกกก
รอตอนต่อไปค่าาา ขอให้พราวปลอดภัยยยย
-
น้องพราวจะรอดไหมเนี่ย ป๊ารีบมารับนะ แต่จะหากันเจอหรือเปล่า
-
ดูท่าแล้วสองแม่ลูกนี่จะไม่ใช่คนดีซะแล้ว
พ่อหมีรีบๆ มารับลูกหมีเร็ว ตอนนี้ลูกหมีจะไม่ไหวอยู่แล้วน้าาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ะ!!! น้องพราวโดนสองแม่ลูกนั่นหลอกเอาแน่ๆเลย
ป๊าอยู่ไหน มาด่วนๆๆๆๆ
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: โถ่ ~~~~~~~~~~ หนูพราววว ต้องมาลำบาก เเล้วดูเหมือน สองเเม่ลูกจะคิดไม่ซื่อ ยังไง ไม่รุว ระวังตัวน๊าา ทำไมป๊า ไม่มารับสัก :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ตอนที่ 3
50% ส่งท้ายปีเก่าจ้า
[เฟิร์ส]
ตอนเช้าผมมองตามรถตู้ไปอย่างสังหรณ์ใจไม่ดีแปลกๆ แต่ผมก็ไม่ได้อะไรมาก คิดแค่ว่านี่อาจจะเป็นแค่ความรู้สึกของพ่อที่ไม่เคยห่างลูกชายสุดที่รักเลย ผมไม่เคยปล่อยเค้าเลย... ไปรับไปส่ง อยากไปไหนก็พาไป ผมอยากให้ทั้งชีวิตเขามีแค่ผม เพราะทั้งชีวิตของผมก็มอบให้แค่เค้า แต่พราวโตขึ้นทุกวัน ช่วงเวลาเข้าสู่วัยรุ่นก็ต้องมีการอยากรู้อยากลองเป็นธรรมดา เมื่อพราวมาขอไปเที่ยวกับเพื่อน ผมก็ต้องกลั้นใจอนุญาตออกไป
สายเข้าหลายสายแต่ผมไม่รับ เขาบอกว่าถ้าเขามีปัญหาอะไรเขาจะโทรหาผม นั่นไม่ใช่ทางแก้ปัญหาเลย วันนี้ผมก็เลยไม่รับโทรศัพท์เขาเพราะคิดว่ายังไงเขาก็ยังมีเพื่อนๆเกือบสิบคอยช่วยเหลืออยู่ และตอนเย็นผมก็เข้าประชุมด้วย ไม่คิดว่าจะมีเรื่องใหญ่โตเกิดขึ้นกับพราวจริงๆ เขาโทรมาด้วยสัญญาณโทรศัพท์ที่ไม่ชัดเจนนัก แต่ผมก็พอจับได้บ้างว่าเขาไม่ได้ไปกับเพื่อน และตอนนี้เขาอยู่ที่หาดx เขาจะให้ผมไปรับ เขาร้องไห้ เขาขอให้ผมช่วย หัวใจผมบีบรัดราวกับจะแหลกสลายเสียให้ได้
“ตามจีพีเอส แล้วให้คนออกไปตามหาที่สำรวจหาดx ด้วย”
“ครับ” จักรรับคำ เขาเป็นทั้งบอดี้การ์ดและเลขาของผม ที่ผมซื้อโทรศัพท์ให้พราวเพราะผมแอบติด GPS ไว้ใต้เคสโทรศัพท์น่ะครับ ผมภาวนา... ต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมไม่เคยคิดว่ามันจะมีอยู่จริง ผมขอให้พราวปลอดภัย ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
ระหว่างทาง ผมเพียรโทรหาตัวเล็กแต่ก็ยังไม่มีการตอบรับเหมือนเดิม ถึงผมจะรู้ว่ามันอาจจะแบตหมดหรืออาจจะตกน้ำ แต่ผมก็ยังไม่ละความพยายามเหมือนนี่เป็นความหวังเดียวของผม
RRRRRRRRRRRRRR
ผมรีบผวาหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา แต่ปรากฏว่าไม่ใช่... ไม่ใช่โทรศัพท์ผมที่ดัง
“ได้เรื่องแล้วครับ จุดที่คุณหนูอยู่ห่างไกลจากผู้คนมากเลย และที่นั่นยังไม่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าไปอีก ผมคิดว่าคุณหนูอาจจะเดินหลงเข้าไป”
“ชิบ! รีบไปให้เร็วที่สุด!”
คนขับรถที่ชำนาญทางที่สุดในบริษัทถูกเรียกมาใช้งาน แม้ในเวลากลางคืนที่รอบตัวมืดมิดก็ยังขับด้วยความเร็วราวกับตอนกลางวัน แต่ถึงจะเร็วขนาดไหนก็ยังไม่ทันใจผมอยู่ดี มันพุ่งไปหาพราวตั้งแต่ได้ยินลูกร้องไห้แล้วครับ
เมื่อมาถึงก็ต้องเข้ามาเจรจากับเจ้าหน้าที่ในการเข้าไป ซึ่งเสียเวลาอยู่พอสมควร ผมแทบจะชักปืนมายิงมันด้วยความโมโห โชคดีที่จักรมาห้ามไว้เสียก่อน สุดท้ายก็ต้องให้เงินไป... ไม่เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ควรเสีย คนที่ควรจะช่วยประชาชนก็ไม่ได้ช่วยประชาชนเสมอไป หึ!
พวกเราค้นหาอย่างยากลำบากเพราะทั้งมืดและยังเป็นป่าด้วย ลำแสงจากไฟฉายสาดไปเจอแต่ต้นไม้ทำให้ผมแทบจะผิดหวัง ป่านนี้พราวจะเป็นอย่างไรบ้าง เลี้ยงมาไม่เคยต้องให้มาลำบากเลย... สัญญาณไฟขยับไปมาเร็วๆบ่งบอกว่าเจอหลักฐานบ้างแล้ว พวกเรากรูกันไปแถวนั้นทันที พบกระท่อมเก่าๆซอมซ่อเหมือนไม่มีคนอยู่ คราวแรกผมคิดว่าพราวไม่มีทางไปอยู่ในนั้นแน่ๆ แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจทันทีเมื่อรองเท้าคู่เดียวที่วางอยู่ปลายบันไดนั่น เป็นร้องเท้าที่ผมซื้อให้เขาชัดๆ
“พราว! พราว...”
ผมส่องไฟฉายไปทั่วก็พบร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่มุมบ้าน ผมแทบหยุดหายใจกับสภาพลูกตัวเองที่นอนมอมแมมอยู่กับกองผ้าห่มเก่าๆที่ขาดเป็นรูเกือบทั้งผืน!
“พราว พราวครับ”
ผมขุดร่างเล็กออกมาจากกองสกปรกนั่น ปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ตามตัวเขาออก เห็นผื่นแดงเริ่มลามตามแขน ถ้าทิ้งไว้ต้องเป็นหนักกว่านี้แน่ๆ ผมกอดร่างสั่นเทาไว้แนบอก ร้อน... ตัวร้อน ผมยังชื้นๆอยู่เลย ผมเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากมนแล้วช้อนตัวพราวขึ้นอย่างแผ่วเบา ทุกคนวุ่นวายวิ่งไปตามรถและจัดการบางอย่างให้เรียบร้อย กระเป๋าเสื้อผ้ากระจัดกระจาย กระเป๋าเงินที่ถูกค้นจนข้าวของบัตรต่างๆกองไปทั่วบ้าน โทรศัพท์ที่หายไป ใครที่ทำแก้วตาดวงใจผมให้เป็นแบบนี้ มันไม่ได้อยู่ดีแน่ๆ ผมรับรองได้เลย!
ผมนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เมื่อเห็นหมอเจ้าของไข้ซึ่งเป็นเพื่อนผมเดินออกมาก็รีบพุ่งเข้าไปถามทันที มันบอกว่าพราวไข้ขึ้นและก็มีอาการแพ้ที่ไม่รุนแรงมาก มีผื่นขึ้นตามตัวและเริ่มหายใจติดขัด แต่หากพามาช้ากว่านี้ก็อาจจะแย่ เอาเป็นว่าอาการโดยรวมปลอดภัยแต่ต้องให้น้ำเกลืออยู่ก่อน ความจริงผมอยากเอาพราวไปดูแลที่บ้านเพื่อความสะดวก แต่ถ้าให้อยู่ใกล้หมอก็อาจจะดีกว่า
“จัดการเรียบร้อยแล้วครับ”
ผมพยักหน้ารับ
แก๊งค์มิจฉาชีพสามคนพ่อ แม่ ลูก ที่มาหลอกพราว โดยให้ไอ้เด็กนั่นแสดงว่าจมน้ำ และเสนอทางเลือกให้พราวไปพักอยู่ในกระท่อมร้าง ใช่... ที่นั่นไม่เคยมีคนอยู่ แล้วสุดท้ายพวกมันก็ขโมยข้าวของไปเหลือไว้แค่กระเป๋าเดินทางและเสื้อผ้าบางตัว ถึงผมจะเป็นนักธุรกิจที่โหดร้ายแค่ไหน แต่ผมก็รู้ว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พราวเป็นแบบนี้ ผมถึงยังไม่จัดการให้ ‘สิ้นซาก’ ยังไงล่ะ แค่ช่วยให้พวกมันติดคุกเร็วขึ้นก่อนที่จะไปปล้นใครอีก แค่นั้น...
“และพวกมันก็ปิดปากเงียบเรื่องที่โดยรุมทำร้ายครับ”
หึ ดี! อ้อ นอกจากส่งเข้าตารางที่มีโทษหนักกว่าหัวขโมยทั่วไปจะได้รับแล้ว ผมก็วานลูกน้องจัดการให้นิดหน่อย ^^ ผมเดินไปจัดการเรื่องของผู้ป่วยแล้วไปหาพราวที่ห้องพิเศษที่ดีที่สุดในโรงพยาบาล เห็นร่างเล็กนอนหน้าซีดเซียว อยู่บนเตียงคนไข้แล้วก็อยากจะไปซ้อมพวกมันด้วยตัวเอง! ผมจับแขนขาวมาพลิกดูผื่นแพ้แล้วถอนหายใจแรงๆ ผมไม่เคยรู้เลยว่าพราวแพ้ฝุ่น เพราะไอ้ตัวเล็กมันไม่เคยโดนเลยไง ตื่นมาต้องคันมากแน่ๆ ผมปัดผมที่ปรกใบหน้าน่ารักนั่นออกก่อนจะค่อยๆบรรจงจูบบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา ขอโทษที่คิดจะปล่อยมือ...
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
พรุ่งนี้เอาอีก 50% มาต้อนรับปีใหม่จ้า
จะมีคนอยู่อ่านหรือเปล่า
วันนี้เพื่อนๆไปเค้าดาวน์ที่ไหนกันบ้าง ขอเป็นไอเดียหน่อย อยากไปแต่มิรู้จะไปไหน คึคึ
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
สมน้ำหน้าไอ้พวกนั้นน :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารน้องพราวว
-
น้องพราวของแม่น่าสงสาร
ป๊าอย่าทำแบบนี้อีกน้าาาา
-
โถน้องพราววว น่าสงสารรอ่ะ ดีนะคุนพ่อตามไปเจอ :กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โถ่ น้องพราว ดีนะที่ปลอดภัย :hao5:
-
น้องพราว
ต่อไปนี้ไม่ได้ไปไหนห่างตาป๊าแน่
-
สงสารน้องพราวจังเลย
-
น่ารักอ่ะ
-
ดีนะไปช่วยได้ทันเวลา พราวไม่เป็นอะไรมากกว่านี้
-
ตอนที่ 3 อีก 50%
บอกก่อนว่า
HAPPY NEW YEARRRRRRRRRRRRRRRRRR!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมเฝ้าไอ้ตัวเล็กทั้งคืน คอยเช็ดตัวเพื่อที่ไข้จะได้ลดเร็วๆ คิ้วเรียวขมวดมุ่นราวกับทรมานนัก หากเป็นไปได้ผมอยากจะเป็นแทนพราว ผมไม่ชอบเห็นเขาเป็นอย่างนี้เลย สู้ให้เขากลับไปซนและดื้อยิ่งกว่าเดิมร้อยเท่ายังจะดีกว่า
“แม่...”
ผมเงี่ยหูฟังเสียงแผ่วเบาที่ออกมาจากปากซีด
“แม่ อยู่ไหน ฮือออ รอหนูด้วย...”
ผมคว้าร่างเล็กมากอดไว้แน่น ไม่... อย่าตามแม่ไปนะพราว ผมเขย่าร่างบอบบางเบาๆเพื่อเรียกสติ พราวเอาแต่ร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา เขากำลังฝัน... ฝันหา ‘แพรว’ แม่ของเขา ได้โปรด อย่าเอาลูกไป...
“แม่มาหาหนู แม่ ฮืออ”
“พราวครับ อยู่กับป๊านะครับ อย่าทิ้งป๊าไปอีกคน... ป๊ารักพราว”
ดวงตาฉ่ำปรือมองผมแว๊บเดียวแล้วก็ปิดลง ผมโยกตัวเบาๆกล่อมให้เด็กน้อยหลับ เมื่อเห็นร่างในอ้อมแขนนิ่งเงียบเข้าสู่นิทราไปอีกครั้งก็ค่อยๆจัดที่จัดทางให้เขานอนดีๆ ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขอบคุณนะแพรว... ขอบคุณที่ไม่พรากพราวไปจากเฟิร์ส ขอบคุณที่มอบสิ่งที่มีค่าที่สุดให้กัน
ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายถูกสัมผัส นักธุรกิจมักมีศัตรูอยู่รอบกาย หากหลับลึกเกินไปอาจจะถูกฆ่าไม่รู้ตัวเอาได้ ผมมองมือเล็กๆที่ผมกุมอยู่เริ่มขยับ
“จักร เรียกหมอที”
จักรินทร์ที่ยืนคอยอยู่ด้านนอกรีบรุดออกไป เขานี่เป็นรุ่นพี่ผมสองปีแต่เราก็เหมือนเพื่อนกันมากกว่า ผมไม่รู้ว่าเขาเอาเวลาไหนไปหลับ แต่ทุกครั้งที่ผมเรียกเขาจะมีสติอยู่เสมอ
“ป๊า”
ผมลูบกลุ่มผมนุ่ม แล้วจูบหน้าผากมนรับขวัญลูกหมีขาวของผม น่ารักเหมือนลูกหมีจริงๆนะพราวน่ะ ใครจะว่าผมหลงลูกก็ว่าเถอะ ก็ลูกผมน่ารักจริงๆ -.,-
“เป็นไงบ้าง ปวดหัวอยู่มั้ย”
“ป๊า...”
“หืม?”
“คัน”
“...”
“หิวน้ำ”
“อ่า”
“เมื่อย ปวดคอ หิวข้าว งง”
มาเป็นชุดเลยครับ - - ผมโอบหลังประคองพราวให้นั่งพิงหัวเตียง แล้วรินน้ำมาเสิร์ฟถึงที่ ไอ้ตัวเล็กดื่มสองแก้วใหญ่ๆรวดเดียว สงสัยเป็นเพราะหลับไปนาน ไม่ได้กินน้ำเลย ระหว่างที่รอหมอตรวจผมก็สั่งให้คนไปเอากับข้าวที่บ้านมา ป้าช้อยแกไม่ใช่แม่ครัวธรรมดานะครับ แกจบตรี เป็นนักโภชนาการด้วย คนที่ส่งเรียนก็แม่ผมเนี้ยแหละ เพราะฉะนั้นผมมั่นใจว่าอาหารบ้านผมถูกหลักอนามัยและครบตามที่ร่างกายต้องการแน่นอน แต่ถึงอาหารจะครบยังไง... ลูกหมีขาวของผมก็เลือกกินแต่สิ่งที่ตัวเองชอบเท่านั้น ตัวถึงได้กระจิ๊ดริ๊ดแค่นี้ไง
“อื้อ ป๊าาาาาาา” พราวท้วงเมื่อผมขยี้หัวเขาอย่างหมั่นเขี้ยวหนักเกินไป หึหึ
“ป๊า หนูมาอยู่นี่ได้ยังไง แล้วป๊าหาหนูเจอได้ไง เราจะตอบแทนคนที่ช่วยหนูยังไงดี แล้ว...อื้อ”
ผมกดจูบบนปากหวานที่เริ่มมีสีขึ้นมาบ้างผิดจากเมื่อวานเพื่อหยุดคำถามน่าปวดหัวพวกนั้น คนเพิ่งฟื้นจากการป่วยจะมาคิดอะไรมากล่ะ ตัวเล็กขยับปากจูบตอบผมมา... ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าทำไมพราวจูบเป็น เพราะผมจูบเขามาตั้งแต่เด็กแล้วไง หึ
“อืม...”
เสียงครางเบาๆในลำคอของพราวทำให้ผมต้องการมากขึ้น แต่ผมก็ต้องระงับความต้องการของตัวเองไว้อย่างทรมานและกลับไปพึ่งพามือตัวเองบ้าง ผู้หญิงในสต๊อกบ้าง ผมยอมรับว่าผมมี... โดยที่พราวไม่รู้ ผู้หญิงที่เข้ามาหาผมผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่กลับมาซ้ำและไม่ผูกมัด หากเกินเลยมากกว่านี้พวกหล่อนรู้ว่าจะต้องจบไม่สวย จึงไม่มีใครกล้ากระโตกกระตากอะไร
ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดลิ้นผมไปมา สลับกันดูดดึง แลกลิ้นกันนัวเนีย มือเล็กกำอกเสื้อผมแน่นขึ้นตามความร้อนแรงชองรสจูบ และไม่ทันได้คิดถึงความยับยั้งชั่งใจ มือผมก็ปลดเชือกเสื้อคนไข้ออกจนเกือบหมดแล้วครับถ้าไม่มีมารมาผจญเสียก่อน
“อั๊ยยยยย ทำอะไรกันอ่ะ”
พราวตกใจถอนจูบไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงก่ำซุกลงกับหน้าท้องแกร่งของผมด้วยความอาย ผมยืดตัวยืนเต็มความสูงตวัดสายตามองเพื่อนที่โคตรแมนแต่ตอนนี้กำลังทำสะดิ้งปิดตา แอบมองลอดผ่านง่ามนิ้ว
“ใครให้มึงเข้ามา”
“แหมมมมม พอกูเข้ามาขัดจังหวะล่ะทำเป็นด่า”
ไอ้มาร์ชเดินเข้ามา มือข้างหนึ่งหิ้วกระเช้านมจืด(ที่พราวโคตรไม่ชอบ)ส่วนอีกข้าวหนึ่งก็โอบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ไว้ มันเดินมาชะเง้อมองคนป่วยที่กอดเอวผมไม่ปล่อย พอพราวเหลือบตาเห็นไอ้มาร์ชมองอยู่ เขาก็รีบมุดหน้าลงที่เดิมแล้วหันไปทางอื่นทันที ลูกหมีขาวมันกลัวไอ้มาร์ชน่ะครับ ไอ้เหี้ยนี่มันชอบมาแซวมาทำหื่นใส่พราว ผมก็เลยบอกพราวว่าถ้าอยู่ใกล้ไอ้มาร์ชมากๆจะถูกจับกินตับ เขาก็เลยระแวงไอ้มาร์ชมาตั้งแต่เด็กเลยล่ะ ฮ่าๆๆ
“แหมะ ไม่สนใจเรา อุตส่าห์เอาของมาฝาก”
พราวเงยหน้ามามอง ไอ้นี่...แม่ ง อาของมาล่อเด็ก = =
“สวัสดีฮะอามาร์ช” ไหว้เร็วๆแล้วกลับมารัดเอวผมเหมือนเดิม
“สวัสดีค้าบบบ อยากได้อันไหนเอ่ย?”
พราวชี้ตุ๊กตาหมี ไอ้มาร์ชก็ยื่นให้อย่างง่ายดาย มันยกกระเช้านมไปวางบนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วมากวนเด็กน้อยต่อ
“มาให้อาหอมทีมา อุตส่าห์ซื้อมาตัวเบอเริ่ม” มันทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยจะเนียนเข้ามากอดลูกผมครับ
“อื้ออออออออ” พราวเอาหมีขึ้นมาปิดหน้าพร้อมๆกับที่ผมเอี้ยวตัวมาบังไว้ หึหึ
“จิ๊ สองพ่อลูกทำอย่างนี้กับกระผมนะครับ จำไว้เลยนะครับ” ไอ้มาร์ชทำเป็นสะบัดหน้างอนใส่ ควายเอ้ย ไม่ได้น่ารักเลย น่าถีบ! พราวเอื้อมมือไปดึงชายเสื้ออามันไว้ = = แต่ก็ยังมีคนหลงกล...
“ขอบคุณนะฮะอามาร์ช”
“อ๊ากๆๆ หลานอาน่ารักจุงเบยยย ^.,^” ว่าไม่พอเอามือมาหยิกแก้มนุ่มด้วย
“อื้ออออ ป๊าเอาอามาร์ชไปไกลๆหน่อย” พราวหน้างอ กดหน้าลงกับท้องผมแน่นขึ้น แล้วเอาตุ๊กตาหมีมาทับหัวตัวเองไว้อีกที
“อั๊ยยย ถ้ามีลูกน่ารักงี้จะฟัดทั้งวันทั้งคืนเลย โอ๊ย ไอ้เหี้ย”
ไอ้มาร์ชร้อง เพ้อไม่เลิกนะมึง ลูกใครใครก็หวงป่ะวะ ผมเตะหน้าแข้งแม่ งไปที โทษฐานที่กล้าลวนลามลูกกู -*- คิดว่ากูไม่อยากฟัดมากกว่านี้เหรอไงวะ เอ่อ... มันเป็นการแสดงความรักของพ่อกับลูกไงครับ
ผมจุดไฟแช็กมาจ่อที่ปลายบุหรี่ พอติดก็สูดเข้าปอดหนักๆ ผมไม่ค่อยอยากสูบหรอกเพราะผมอยากอยู่กับลูกไปนานๆ แต่ช่วงนี้ผมเครียดขึ้นมาทั้งเรื่องพราวและเรื่องงาน
“พราวหลับแล้วเหรอ”
ไอ้มาร์ชถาม ตอนนี้เราอยู่ที่ห้องรับแขกที่แยกออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ตอนกลางคืนที่นี่ถูกใช้เป็นห้องพักของจักรินทร์และบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ผมเปิดประตูระเบียงออกกว้างก่อนจะพ่นควันสีขาวออกไปข้างนอก เดี๋ยวพราวจะได้กลิ่นไม่พึงประสงค์
“ยัง ดูการ์ตูนอยู่ กี่โมงแล้ววะ”
“สิบเอ็ดโมง”
“จึ๊ ทำไมข้าวยังไม่มาอีก ได้เวลากินข้าวของพราวแล้วเนี้ย” ผมล้วงโทรศัพท์ไปเร่งพี่ช้อย
“โถๆๆ หลงลูกเกินไปมึง ถ้าฝ่ายนั้นรู้เข้าจะทำไงเนี้ย”
“...”
“เอ่อ กู... กูขอโทษ”
ผมถอนหายใจออกมา “อย่าพูดเรื่องนี้อีก”
“อืม”
เราเงียบกันไปสักพัก ไอ้มาร์ชก็เปิดประเด็นเรื่องธุรกิจใหม่ที่เรากำลังจะร่วมกันลงทุน คราวนี้ก็ยาวจนไปถึงเที่ยงล่ะครับ ประตูถูกเคาะและเปิดเข้ามาอย่างแผ่วเบา ปรากฏร่างเล็กราวกับเด็กมอต้น(ก็มอต้นจริงๆ - -)และใบหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
“ผมเอาอาหารมาให้ฮะ พี่พราวอยู่ไหน เป็นยังไงบ้าง”
“น้องมิ้นนนนนนน มาๆ มานั่งตักพี่ แล้วจะบอกทุกอย่างเลยครับ” ไอ้มาร์ชโผเข้าหาอย่างไม่คิดชีวิต มินต์รีบมาหลบหลังผม ตลอดอ่ะไอ้มาร์ช(- -) เห็นเด็กน่ารักๆเป็นไม่ได้ หยอดไปทั่ว ลำบากผมที่ต้องมาปกป้องเด็กเหล่านั้น ฮ่าๆๆ
“โอ้ยนี่ ปล่อยผมนะ”
ไอ้มาร์ชดึงแขนเด็กออกห้องไป มิ้นต์เป็นเพื่อนเล่นข้างบ้านกับพราวมาตั้งแต่เล็กแล้วครับ เขาเป็นลูกคนใช้ เด็กๆพวกลูกคุณนายในบ้านเลยไม่มีใครเล่นด้วย ส่วนเรื่องมิ้นต์กับไอ้มาร์ชก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาสองคนเถอะครับ เรื่องนี้ผมจะไม่ยุ่ง หึหึ
ผมหิ้วตะกร้าอาหารเข้าไปในห้องพราว คนตัวเล็กดูการ์ตูนตาไม่กระพริบ ตอนแรกก่อนที่ผมจะออกไปหัวยังอยู่บนหมอนอยู่นะครับ ตอนนี้อยู่นู่นนนน แทบจะติดทีวี
“พราว ถอยออกมา”
“...”
“พราว!”
“ทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า พูดดีๆก็ด้ะ” พราวถอยออกมานั่งกลางเตียง... ก็ยังดี
ผมจัดอาหารใส่ถ้วย ข้าวต้มกุ้ง นม ต้มจืดสาหร่าย และอาหารต้มๆอีกสองอย่าง มีข้าวสวยมาให้ผมด้วย ผมดึงโต๊ะมาวางพาดข้างหน้าพราว เฮ้ออออ ไอ้แมวกับหนูมันน่าสนใจตรงไหนวะ
“กินข้าวครับ”
“...ป๊าป้อนหน่อย” เงียบไปนาน ถึงตอนโฆษณาถึงมาอ้อนให้ป้อน
“โตแล้ว กินเอง”
“งั้นก็ไม่กิน”
ผมนั่งซ้อนข้างหลังคนตัวเล็ก พราวก็เอนมาพิงอกผมอย่างเคยชิน หึหึ อดจะหอมที่หัวไม่ได้ทีหนึ่งกับความน่ารักของลูก แต่แรกๆก็กินดีๆอยู่ล่ะครับ พอไอ้แมวกับหนูเริ่มวิ่งไล่กันปุ๊บ จิตของหมีขาวซึ่งนั่งอยู่นอกจอก็เหมือนจะไปวิ่งกับการ์ตูนทันที - -
“พราว อ้าปากเร็ว”
“...”
“งั้นป๊าจะไปให้มิ้นต์มาป้อน”
“งื้อออออออ” ไอ้ตัวเล็กครางหงุงหงิงแล้วงับช้อนอย่างไว งับแล้วไม่ปล่อยด้วยนะครับ =_____=
“เฮ้ออออออ” ยิ่งโตยิ่งเลี้ยงยาก ลูกใครฟระ
“คิก คิก คิก” หัวเราะใส่ผมทั้งปากทั้งตา น่าตีเชียว - - พอกินข้าวหมดทุกอย่างผมก็นั่งกอดลูกดูการ์ตูนไปด้วยกันสักพักเพื่อรอกินยาหลังอาหาร ระหว่างนี้ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทั้งปัจจุบัน ทั้งอนาคต... ทั้งอดีต
“ป๊า กอดแน่นเกิ๊นนน หายใจไม่ออก” ผมได้สติเมื่อพราวท้วง
“ก็กลัวหายอีก” ผมแก้ตัวไปเรื่อย แต่ก็จริงครับ... ผมเข้าใจหัวอกพ่อกับแม่เลย ณ ตอนนี้
“ป๊า หนูขอโทษนะ ฮืออออออ”
น้ำใสๆกลิ้งลงมาจากดวงตากลม เป็นภาพสวยงามที่ผมไม่อยากเห็น! ไอ้ตัวเล็กเปลี่ยนท่าหันกลับมากอดผมไว้ ซุกหน้าลงบนบ่าแกร่ง ผมว่าเขาคงรู้สึกผิดและคิดมากเรื่องที่ทำให้ผมลำบากแล้วไหนจะเพื่อนๆของเขาที่โทรตามเป็นสิบๆสายอีก
“ถ้าหนูไม่อยากไปเที่ยวตั้งแต่แรก ถ้าหนูไม่ดื้อ ถ้าหนูเข้มแข็งกว่านี้ ถ้า...”
“ชู่ว พราวไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว” พราวส่ายหน้ากับบ่าผม หอมแก้มเด็กดื้อไปฟอดใหญ่ “พราวอยากทำอะไรก็ได้ที่พราวอยากทำ ป๊าจะคอยดูอยู่ห่างๆ ถ้าพราวต้องการความช่วยเหลือป๊าจะไปทันที โอเคมั้ย”
“ฮือๆๆๆ ไม่โอเค หนูอยากอยู่กับป๊าคนเดียว ถึงหนูจะไปกับเพื่อนหนูก็ไม่สนุก”
“ครับๆ” ผมรีบรับคำก่อนที่พราวจะเปลี่ยนใจ พูดคำไหนคำนั้นนะครับลูก -.,-
“หนูจะไม่ไปไหนห่างจากป๊าอีกแล้ว”
“ป๊าก็จะไม่ปล่อยพราวไปไหนอีกแล้วเหมือนกัน” จูบที่ขมับ “...ไม่ปล่อยให้ไปแล้วนะ” ย้ำอีกครั้ง
“ครับ”
ตัวเล็กยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ว้าาาาาา~~ แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะ ก็เด็กมันว้อนท์นี่ ^^
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
ป๊า ทำไมเจ้าเล่ห์ คึคึคึคึ
-
น่ารักเนอะ มาอ่านด้วยคน
-
ชิชะ! ป๊าเจ้าเล่ห์ที่สุดอ่ะ
ตกลงน้องพราวใช่ลูกป๊าจริงๆ หรือเปล่าอยากรู้จังเลยค่ะ
-
:L2:ป้า เอ้ย..ป๊า ไม่อยากปล่อยให้หนูพราวไปไหน คนอ่านก็ไม่อยากใหัหนูพราวหากจากป๊าเหมือนกัน
-
รอคอยน้องพราวน้าา น่ารักง่าาาาา
-
คุณป๋า ก็จัดให้น้องเลยสิค่ะ :hao6: :hao6:
-
ชอบอ่ะน่าติดตามๆ
-
ฟินนนนนนนน
-
พราวทำตัวน่ารัก เดี๋ยวฉุดซะหรอก :pighaun:
-
คุณป๊า >..<
-
ตอนที่ 4
50%
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เสียงคุยกันของป๊าและพี่ไหมรบกวนการนอนของผมมากกกกก ผมรู้ว่านี่มันก็สิบโมงแล้ว แต่ผมยังไม่อยากตื่นสักหน่อย แล้วทำไมต้องมาคุยกันที่นี่ด้วยล่ะ! แล้วพี่แกจะมาเยี่ยมผมทำไมวันที่ผมกำลังจะออกจากโรงพยาบาลเนี๊ย ช้าไปหลายวันเลยป้ะ?! ป๊าเหลือบมามองผมเสียก่อนก่อนที่ผมจะหลับตาลงอีกรอบ
“ตื่นแล้วเหรอพราว ดีขึ้นมั้ย”
ผมพยักหน้า เพิ่งสังเกตว่าสายน้ำเกลือถูกปลดออกไปแล้ว คงรอแค่ผมตื่นเท่านั้น ป๊าเดินมาช่วยพยุงผมลุกขึ้นนั่ง พี่ไหมก็เข้ามาช่วยด้วย ผมเลยยกมือไหว้ แต่ตานี่มองพื้นอย่างเดียวล่ะครับ ผมหย่อนเท้าลงพื้นกะจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่อยากจะเจอเขา แต่ขาดันไม่ถึงพื้นเสียนี่ T_T ป๊าเลยช้อนตัวผมอุ้มมาส่งในห้องน้ำซะอย่างนั้น
“เป็นอะไรหึ หน้างอแต่เช้า ฝันร้ายเหรอเรา”
“ไม่ได้ฝันร้าย ตื่นร้ายต่างหาก”
“ตื่นมาเจอป๊าเลยร้ายเหรอไง” ป๊าทำหน้ายียวนถาม ผมสะบัดหน้าหนี เขารู้ว่าผมไม่ชอบพี่ไหม
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ฮึ่ยยยย” ผมเอามือเช็ดแก้มที่ถูกหอมอย่างโมโห ป๊าก็ก้มลงมาหอมอีก ผมก็เช็ดอีก เหมือนร่างสูงจะชอบใจที่เห็นผมหงุดหงิดถึงได้หอมไม่ยั้ง
“พอแล้ว ถูจนแก้มแดงหมดแล้วเนี้ย เขามาเยี่ยมพราวนะ...” ป๊าจับมือผมไว้แล้วจุ๊บบนหลังมือที
ต่อหน้าเขาก็เอาอกเอาใจผมเงี้ยะ แต่พอลับหลังป๊าเขาชอบหยิกผมนี่!! พี่ไหมเป็นลูกสาวของคนข้างบ้านครับ(เจ้านายของมิ้นต์นั่นแหละ) แม่เขาชอบมายัดเยียดลูกสาวตัวเองให้ป๊า ผมก็เลยไม่ชอบไปใหญ่... เอาเป็นว่า ผมไม่ชอบทุกคนที่จะมาแย่งป๊าไปจากผมนั่นแหละ
มือข้างนึงจับคางผมเอียงไปมาให้ได้องศากับแปรงสีฟันที่ป๊ากำลังขัดฟันให้ผมอย่างเมามัน = = ผมทำได้แค่อ้าปากมองป๊าที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีด้วยตาขวางๆเท่านั้นแหละครับ
“หนูจะอาบน้ำ”
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วป๊าจะไปเช็ดตัวให้ที่บ้าน”
ผมนิ่งคิด... ก็ดีนะ ผมจะได้กลับบ้านเร็วๆ และป๊าก็จะได้ไม่ต้องอยู่กับพี่ไหมนานๆ
“ก็ด้ะ”
“งั้นป๊าจะไปรอข้างนอกนะ”
“ฮะ^^” ป๊าขยี้หัว ทำท่าจะเดินออกไป แต่ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจึงรีบดึงแขนหนาไว้ “ป๊ารออยู่นี่แหละ หันหลังด้วย...”
ผมเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าออกมาเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ใครจะไปยอมให้ป๊าออกไปอยู่กับพี่ไหมสองคนกันล่ะ แค่ฉวยโอกาสคุยกันตอนที่ผมหลับก็มากพอแล้วเหอะ!
“ขอบคุณที่มาเยี่ยมพราวนะครับ” ร่างสูงบอกตอนที่พี่ไหมมาส่งผมขึ้นรถ
“ไม่เป็นระ...”
“ป๊า หนูเริ่มเวียนหัวแล้ว” ผมไหว้พี่ไหมแล้วดึงแขนป๊าเข้ารถที่ลุงจักรเปิดประตูรอให้อยู่ก่อนแล้ว
“เวียนหัวมากมั้ยเด็กแสบ”
ป๊าถามล้อๆ ผมเลยทำหน้ามุ่ย เกลียดคนรู้ทัน - -! กอดเอวแล้วซุกอกอย่างเดียว ป๊าหัวเราะหึหึแล้วลูบหัวให้จนผมเคลิ้มๆจนเกือบจะหลับ แต่ก็ต้องลืมตาโพลงขึ้นมาเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“ป๊า แล้วคนที่ช่วยหนูไว้ล่ะ”
“ใคร”
“ก็สองแม่ลูกที่ให้หนูไปพักด้วยไง” ผมเงยหน้ามอง เห็นป๊าหน้านิ่งไป “ทำไมต้องทำหน้าดุด้วย -3-”
“เปล่า” เขาปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วยิ้มอ่อนโยนให้ผม “ป๊า ‘ตอบแทน’ พวกเขาแล้วล่ะ”
“อ้อ ดีจัง”
ผมมองไปด้านหน้าเห็นลุงจักรมองป๊าผ่านกระจกหลังแว๊บนึงแล้วหันกลับไปมองทางเหมือนเดิม ป๊าเอาเสื้อสูทที่แขวนอยู่ด้านหนึ่งของรถมาคลุมให้เพราะแอร์มันเย็น ผมชวนร่างสูงคุยนั่นคุยนี่ไปเรื่อย นอนเปื่อยไปหลายวันรู้สึกมีเรื่องคุยกันเยอะเลยแฮะ ถ้าเกิดว่าผมไม่ได้อยู่กับป๊าเป็นปีๆผมต้องตายแน่ๆ T^T
ผมถูกป๊าช้อนตัวพาขึ้นบนห้อง เขาจะแกล้งผม! ผมดิ้นจะลงป๊าเลยจับเหวี่ยงไปมาแรงๆให้ผมกลัวตกแล้วรัดคอเขาแน่น แต่เมื่อลุงจักรเปิดประตูห้องนอนออกกว้างและเห็นสิ่งที่กองพูนอยู่บนโต๊ะชุดรับแขกมุมหนึง่ของห้องนอนแล้วป๊าแทบจะปล่อยร่างผมร่วง ดีที่เขายังได้สติก่อน แฟ้มงานหลากหลายขนาดวางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะทำงานในห้องนอนของเรา ป๊าหย่อนผมไว้บนเตียงแล้วหันไปมองลุงจักรอย่างต้องการคำตอบ
“นี่เป็นงานที่ต้องการด่วนครับ ยังมีอีกส่วนหนึ่งอยู่ที่ห้องทำงาน”
=[]= ป๊าาาาาาาาาา~~~~
การที่เขาไม่ไปทำงานสามวันทำให้งานค้างคาขนาดนี้เลยเหรอ ป๊าส่งสัญญาณให้ลุงจักรและแม่บ้านที่ขนกระเป๋าของผมมาให้ออกไปก่อน ผมชูสองนิ้วเป็นกำลังใจให้พ่อหมีใหญ่ที่ลงมานอนแผ่บนที่นอนแล้วคว้าตัวผมกอดรัดกลิ้งไปมาด้วย
ผมที่คร่อมป๊าอยู่ก้มลงจุ๊บปากหนาอย่างเอาใจ แต่ป๊าไม่พอแค่นั้นเขากดท้ายทอยผมให้รับกับจูบร้อนแรงอย่างเรียกร้องจนผมขาดอากาศ ป๊าปล่อยให้ผมได้มีโอกาสกอบโกยลมหายใจเข้าปอดเพียงไม่นานก็ประกบลงมาใหม่ซึ่งหนักหน่วงกว่าเดิมเนินนานก่อนที่ร่างสูงจะถอนจูบออกไปให้ผมได้หายใจหายคออีกครั้ง เมื่อทำท่าจะจูบผมอีกผมก็เลยดันคางเขาไว้
“พอแล้ว แฮ่กๆๆ”
“จะจูบเท่าจำนวนแฟ้มงานเลย”
“อื้อ ป๊าอ่ะ”
จนได้ครับ- - ป๊าจูบผมกี่ครั้งไม่รู้ รู้แต่ผมเริ่มร้อนขึ้น รู้สึกต้องการมากกว่านี้ ความต้องการทางเพศ... ผมมีความต้องการทางเพศกับพ่อตัวเอง เฮ้ย!!!!!! OoO ผมผลักป๊าออก หน้าร้อนวาบเมื่อคิดไปถึงจุดนั้น สำรวจตัวเองก็พบว่าเสื้อผมถูกทอดออกไปกองอยู่ข้างๆและกางเกงกำลังจะเป็นชิ้นต่อไป!
:impress2: :impress2: :impress2:
อิหนูพราวขี้หวง จะเสร็จป๊าป่าวเนี้ย คึคึคึ
คือ เราหากระทู้ตัวเองไม่เจอ หายากตาลาย :really2:
มันไม่มีขึ้นให้แต่กระทู้ที่เราตั้งเหรอแจ่ะ
บอกเค้าด้วยน้าๆๆๆ เพิ่งเล่นแล้วงงๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านง้าบบบบ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตัดฉับบบบ :katai5: :katai5:
-
ป๊ารักลูกได้ถูกทางจริงๆ :hao6:
ท่าทางอาจมีการเปลี่ยนจากลูกไปอยู่ในสถานะอื่น คึคึคึคึคึ :hao7:
-
นังหนูพราวววว วว ว ว
อ๊ายย ยย
เมื่อไหร่จะเสร็จป๊าาา
:z1:
-
กรี๊ดดดด เชียร์ให้เสร็จพ่อหมีในเร็ววันจ้ะ อิอิ :mc4:
-
:jul3: เอาเลยๆ เปลี่ยนจากลูกเลื่อนมาเป็นเมีย :heaven
-
อะๆๆๆ...NC!
เอาแล้วครับงานนี้
หนูพราวไม่มีเสื้อผ้าแล้ววว~
ป๊ามือไวนะเนี่ย
-
ตอนที่ 4 อีก 50 % จ้า
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
“จะจูบเท่าจำนวนแฟ้มงานเลย”
“อื้อ ป๊าอ่ะ”
จนได้ครับ- - ป๊าจูบผมกี่ครั้งไม่รู้ รู้แต่ผมเริ่มร้อนขึ้น รู้สึกต้องการมากกว่านี้ ความต้องการทางเพศ... ผมมีความต้องการทางเพศกับพ่อตัวเอง เฮ้ย!!!!!! OoO ผมผลักป๊าออก หน้าร้อนวาบเมื่อคิดไปถึงจุดนั้น สำรวจตัวเองก็พบว่าเสื้อผมถูกทอดออกไปกองอยู่ข้างๆและกางเกงกำลังจะเป็นชิ้นต่อไป!
“อื้อ ป๊า ทำอะ แฮ่กๆ ไร”
“กำลังรักลูกไงครับ”
“อ๊ะ >////<”
ผมสะท้านไปทั้งตัวเมื่อปากร้อนครอบครองยอดอกของผมแล้วดูดดึงอย่างเมามัน คือ มันใช่เหรอ... แต่ถึงจะคิดยังไงผมก็ปล่อยให้ป๊าทำตามอำเภอใจ ปล่อยให้เขาจูบผมไปทั่วตัว โดยที่ผมได้แต่บิดกายเร่าด้วยความเสียวซ่านอยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น!
ริมฝีปากหนาดูดดึงเนื้อผมจนเป็นรอยตามคอและต้นขาเต็มไปหมด เจ็บแปล๊บๆแต่ความรู้สึกดีมันมีมากกว่า ร่างผมกระตุกเมื่อมือหนาสัมผัสเข้าที่กึ่งกลางลำตัวที่ไม่เคยต้องมือใครมาก่อนนอกจากมือผมที่ล้างทำความสะอาดเท่านั้น
“อ๊ะ ป๊า ไม่ให้ดูนะ T////T” ผมพยายามปิดส่วนที่แข็งขืนขึ้น
“น่ารัก” เขาบอกว่าผมน่ารักบ่อยๆ แต่ทำไมคราวนี้ผมเขินมาก... มากกว่าปกติ
“อะ อย่า!! อ๊าๆ ป๊า...”
ผมทั้งร้องห้ามและร้องครางเมื่อพ่อหมีใหญ่ครอบครองส่วนที่อ่อนไหวของผมด้วยปาก! เล้าโลมมันราวกับเป็นของอร่อย ทั้งปากทั้งมือที่ช่วยกันปรนเปรอความสุขให้ผม แต่อยู่ๆผมก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาซะเฉยๆ ไม่ๆ มันไม่ใช่ปวดฉี่ แต่ผมอยากจะปลดปล่อยอะไรบางอย่างต่างหากล่ะ ทำไมผมต้องมาทำเรื่องน่าอายอย่างนี้ต่อหน้าป๊าด้วย ฮืออออๆๆๆ
“ป๊า ปล่อย อ๊ะๆ มะ ไม่ไหวแล้ว”
นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังเร่งมือหนักจนผมไม่สติ ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากเรื่องอย่างว่า
“ป๊า หนู อ๊ะๆๆ”
ผมหายใจหอบราวกับวิ่งขึ้นดอยสักยี่สิบกิโล ป๊ารูดปิกกาจู้ขึ้นลงเร็วๆ ปากหนาก้มลงจูบดูดดื่มกับผมจนได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอเท่านั้น ผม... ไม่ไหวแล้วจริงๆนะ แงๆๆ ผมเบี่ยงหน้าหนี พยายามดันมือหนาออก
“ปล่อยออกมาครับที่รัก”
ผมส่ายหน้า แต่มันกลับอยากปลดปล่อยมากขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกสุขสมอย่างบอกไม่ถูก จนในที่สุดผมก็เกร็งร่างและปล่อยออกมาจริงๆ ป๊าขยับมืออีกสองสามทีเพื่อรูดของเหลวสีขาวข้นออกมาจากตัวผม
“แฮ่กกๆๆ ป๊า ฮืออออ”
ผมซุกหน้าร้องไห้ไม่มีน้ำตากับอกหนา มือก็ทุบเขาตุ๊บๆ ผมอายจนอยากจะร้องไห้จริงๆนะ T////T พ่อหมีใหญ่พรมจูบไปทั่วใบหน้าและลำคอผม หยิบเสื้อมาเช็ดหน้าท้องเอาของเหลวออกไป
“เยอะ”
“ห้ามพูดนะ ฮือๆๆ”
“จากลูกหมีขาว กลายเป็นลูกหมีแดงแล้ว”
“ห้าม!”
ผมตีหน้าโหดที่ไม่ค่อยโหดเท่าไหร่ (TT)ใส่ป๊า ใช่สิ...ผมเขินจนแดงลามตั้งแต่หน้าไปทั่วตัวเลย T^T ผมงอตัวหอบเบาๆ เพลียขึ้นมาจนอยากจะหลับ ป๊าดึงผ้าห่มมาห่มให้ผมก็เลยเอามาพันตัวเป็นดักแด้เสียเลย ไม่ให้ป๊าล่วงล้ำเข้ามาอีก ร่างสูงผละออกไปเข้าห้องน้ำเป็นนาน พอผมเคลิ้มๆจะหลับก็ได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาพอดี
“ป๊าทำอะไรหนู เหนื่อย!”
“เขาเรียกว่าช่วยตัวเอง ไม่เคยทำเหรอ”
ป๊ามาจุ๊บหัวแล้วลูบหัวผมเบาๆ แต่ทำไมต้องทำหน้าล้อกันด้วย! ผมส่ายหน้า ผมเคยเรียนแต่ทฤษฏีที่บอกว่าช่วยตัวเองบ้าง ฝันเปียกบ้าง แต่ไม่มีวิธีทำละเอียดอย่างนี้สักหน่อย -///- นี่อาจจะจริงที่บอกว่าบ้านเป็นโรงเรียนหลังแรกของเด็กๆนะครับ ป๊าเอากะลังใส่น้ำพร้อมกับผ้าขนหนูเตรียมจะเช็ดตัว
“ไม่เอาน้า หนูจะเช็ดเอง”
ผมไม่ยอมให้ป๊าเห็นปิกกาจู๊ผมอีกแล้ว! T_T แต่ป๊าไม่ยอมแกะห่อผ้าออกแล้วเช็ดตัวให้จนหมดจดทั้งๆที่ผมพยายามจะหนีบขาไว้เต็มที่แล้วนะ
“แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว เย็นนี้ต้องออกกำลังกายกันละ”
“ไม่” ผมหันหน้าไปอีกทาง มันรู้สึกมองหน้าไม่ติด เห็นหน้าคมแล้วทำอะไรไม่ถูก งื้ออออ
“พราว!” ตีก้นผมด้วย! T^T
“ป๊าน่ะ” ผมว่างอนๆ ผมไม่ได้ออกกำลังกายมานานแล้วเหมือนกัน แถมวิชาพละของปีนี้ยังเรียนเต้นรำด้วย ป๊าบอกว่าที่ร่างกายผมอ่อนแอเพราะผมไม่ยอมออกกำลังกายและกินแต่ของไม่มีประโยชน์ พอผมกินข้าวกินยา นอนหลับไปงีบหนึ่งก็ถูกคนตัวสูงปลุกไปเล่นบาส (หลังบ้านผมมีสระว่ายน้ำแล้วก็มีสนามบาสด้วยครับ) ผมพยายามชู๊ตมาเป็นชั่วโมง ไอ้ลูกกลมๆหนักๆนี่ก็ยังไม่ยอมลงห่วงให้เห็นเป็นขวัญตาสักกะที จนผมต้องอัปเปหิร่างที่อ่อนปวกเปียกด้วยความเหนื่อยของตัวเองมานั่งมองป๊าชู๊ตเองเล่นเองอยู่ข้างสนาม พอลูกบาสลงห่วงผมก็ปรบมือให้ จนเจ็บมือไปหมด(ก็ป๊าชู๊ตลงทุกลูกเลยนี่นา T^T)
“พราวอย่าอู้ มาเลย”
ป๊าทำเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นทำให้ผมค่อยรู้สึกผ่อนคลายและลดความอายลงไปได้บ้าง ผมเดินไปหาป๊าอย่างอิดออด แล้วเอาลูกบาสมาเลี้ยง เลี้ยงอย่างนั้นแหละ ก็ผมชู๊ตไม่ลงนี่ ใครจะไปแสดงตลกอย่างนั้นให้ป๊าดูอีกกัน ป๊าเริ่มยืนกอดอกมอง ผมก็ไม่สนใจเดินเลี้ยงลูกบาสไปทั่วสนาม แถมร้องเพลงแมงมุมขยุ้มหลังคาไปด้วย -.,-
“พราวครับ”
“หนูไม่อยากเล่น เราไปว่ายน้ำกันเถอะ”
“มันไม่เสียเหงื่อ ต้องขับของเสียออกซะบ้าง”
อย่างน้ำอสุ จิเมื่อกี้เป็นของเสียหรือเปล่าครับ... T//////////////////////T
ผมชู๊ตลูกบาสอีกครั้งแต่มันก็ไปโดนขอบห่วงแล้วกระเด็นไปคนละทิศละทาง ผมว่าที่เหงื่อออกนี่ไม่ใช่เพราะเล่นบาสหรอก เพราะวิ่งเก็บลูกต่างหากล่ะ! อย่างน้อยคราวนี้ก็เกือบลงล่ะนะ(ครั้งอื่นนี่ผมชู๊ตไปด้านหลังตัวเองก็มีครับ) ผมเล็งเป้าไว้ตั้งท่าจะลองอีกทีป๊าก็เดินเข้ามาใกล้ เขาก้มลงรัดขาผมแน่นแล้วยกขึ้น ผมตกใจกอดลูกบาสหลับตาปี๋ คิดว่าจะตกเสียแล้ว
“เอ้า โยน”
ผมลืมตามองห่วงที่ห่างจากหัวผมไปไม่มาก มือผมสามารถเอื้อมถึงได้เลย โหหหหห~~ ถึงขนาดต้องอุ้มกันเลยเหรอ T^T แต่ผมไม่กล้าปล่อยมือจากอะไรทั้งนั้น มันสูงอ่ะ กลัวตก...
“ถ้ายังไม่ลงอีกล่ะ”
“ให้เหยียบบ่าขึ้นชู๊ตเลยเอ้า!”
“ขอให้จริง จะโยนละนะคร้าบ” ผมบอกเนือยๆ ถึงจะไม่ลงจริงๆผมก็ไม่กล้าทำอย่างนั้นหรอกครับ มันบาปน่ะ
ฮึบ!
ผมโยน(อย่าเรียกว่าชู๊ตเลย - -)ลูกบาสออกไปเบาๆมันก็เข้าห่วงผ่านตาข่ายและตกลงพื้นอย่างสวยงาม เยสสสสสสสส~~~ ผมทำได้แล้วๆๆ (นี่เรียกว่าทำได้อ่อ? = =) ผมกอดหัวป๊าแล้วจุ๊บบนหน้าผากชื้นเหงื่อของเขาอย่างดีใจ
“เก่งมาก” เขาชมแล้วจุ๊บพุงผมที่อยู่ตรงหน้าเขาพอดีบ้าง แต่ทำไมผมเขิลลลลลล อ๊ากกๆๆ -///-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
อุต๊ะ อิหนูพราวรอดตัวไปจ้า ฮ่าๆๆๆ :hao3:
เป็นการเขียนเอ็นซีครั้งแรกของเค้า T_T
ผิดพลาดอะไรบอกเค้าด้วยน้าๆๆๆ เค้าไม่มั่นเลอ เค้าเลยมาแบบเบาๆก่อน ฮือๆๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
รักนักอ่านทุกคน จุ๊บบบบบบ
-
กรี๊ดกร๊าด~มาแบบรวดเร็วทันใจเลย
น่าเสียดาย เอ้ย! ค่อยยังชั่วที่น้องพราวไม่โดยมากกว่านี้ อิอิ
ปล.ตกลงน้องพราวอายุเท่าไหร่เหรอคะ
-
อ๊อกกกก :z1: พ่อหมีแอบเนียนนะ อิอิ :katai5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อร๊าาาาายย ลูกหมีขาวน่ารักอ่ะ ^^
-
น่ากอดรัดฟัดเหวี่ยงที่สุด
รู้เลยทำไมป๊าหลงหนู?
หนูพราวน่ารัก ติดตามครับบ
-
เอ้ ครอบครัวหมีนี่มันยังไงนะ ดูพ่อหมีจะดูแลลูกหมีไม่ขาดแต่เกินๆยังไงก็ไม่รู้ สงสัยต้องมีเบื้องหลังอะไรรึเปล่า
น้องพราวเหมือนหมีน้อยสัญชาตจิ้งจอก เจ้าเล่ห์ขี้อ้อนงี้ที่หนึ่ง
คุณพ่อหมีรูปหล่อนี่ก็ทำตัวน่ารักได้ใจคนอ่านไปเต็มดวง :katai2-1:
-
น่ารักเกินไปแล้ว~
-
คือคุณป๊ากับน้องพราว น่ารักมากเลยอะ ว่าแต่ว่าเป็นพ่อลูกกันจริงๆ เหรอ
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ตอนที่ 5
60%
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
“พี่พราว พี่เอเธนส์ไม่เห็นจะทำตามเลย”
มิ้นต์ทำหน้ามุ่ยใส่เอเธนส์ อ้อ เอเธนส์นี่ชื่อหมาผมเองแหละครับ พันธุ์ซามอยด์ตัวโตเต็มวัย ขนสีขาวทั้งยาวทั้งฟู มิ้นต์แบมือคว่ำลง เจ้าเอเธนส์มันก็มองอย่างใจจดใจจ่อ แต่พอมิ้นต์กดมือลงมันก็นั่งลงตาม... ซะที่ไหนล่ะ! มันก็ผงกหัวมองตามมือน้องผมขึ้นลงๆอย่างนั้น = =
“ฮ่าๆๆ ขนาดหมายังไม่เชื่อฟังเลยหว่ะ”
มิ้นต์หันไปค้อนให้พี่หม่อน พี่เขาเป็นน้องของพี่ไหมครับ แต่เขานิสัยดีมากเลย คอยช่วยเหลือผมหลายๆอย่างทั้งเรื่องเรียนเรื่องกิจกรรม แต่เทอมหน้าพี่เขาก็ต้องไปเรียนมหาวิทยาลัยแล้วครับ ส่วนผมก็ขึ้นเกรดสิบสอง!
“พี่ว่าเราแค่บอกมันก็พอ จุ๊ๆๆ เอเธนส์ นั่ง!”
.....................................
.................................................
แป่ววววว
มิ้นต์หัวเราะจนตัวงอ เอเธนส์ยืนมองหน้าพี่แกเฉ๊ยยยยย~~~~ แสดงความสามารถหน่อยสิพี่เอเธนส์ แงๆๆ อายเค้ามั้ยเนี้ย ผมหยิบขนมให้มันกิน ทีป๊าสะบัดมือนิดเดียวก็ทำตามละ นี่คนสามคนช่วยกันสอนจนปากเปียกปากแฉะ... ยังไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรขึ้นมาเลย
“พี่เอเธนส์ก็ไม่เชื่อฟังคุณหม่อนเหมือนกัน ฮ่าๆๆ”
“เงียบไปเลย” ร่างสูงว่าเสียงสะบัด ทำหน้าดุใส่มิ้นต์
“พี่เอเธนส์มานี่ๆๆ” ผมเอาขนมล่อครับ มันก็เดินตามมา
ผมชูขนมขึ้นสูงตอนมันเดินมาใกล้จะงับ “ยืน!” เจ้าสี่ขายืดตัวเต็มความสูง ขาหน้าทั้งสองข้างเกาะที่หน้าท้องผมแล้วยืดคอแบบสุดเพื่อแย่งชิงขนม ผมยัดใส่ปากมันอย่างง่ายดาย กอดคอมาจุ๊บหัวให้รางวัลมัน ฮ่าๆ
“โหยยยย แบบนี้ไม่ได้สิพี่พราว”
“พราวโกงอ่ะ”
ผมหัวเราะ ฟัดพี่เอเธนส์เล่น ขนนุ่มจัง อิอิ ผมเลี้ยงมาได้สองสามปีแล้วครับ ตั้งแต่พี่เอเธนส์เด็กๆเลย แต่ทำไมต้องเรียกหมาว่าพี่น่ะเหรอ ก็หมามันมีช่วงอายุสั้นกว่าคนใช่มั้ยล่ะ เทียบๆกันแล้วพี่เอเธนส์แก่กว่าผมอีก
โห่ง โห่ง โห่ง
ผมกับมิ้นต์ที่กำลังช่วยกันขยำพี่เอเธนส์อยู่สะดุ้งจนตัวโยน ไอ้สี่ขามันเห่าไปทางด้านหลังผมแล้วสะบัดตัวแรงๆจนหลุดออก วิ่งหน้าตั้งหางกระดิกออกไปที่ประตูบ้าน คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่าไปหาใคร... ผม มิ้นต์แล้วก็พี่หม่อนเดินตามมันออกมาเห็นพ่อหมีใหญ่กำลังคุยอยู่กับแม่ของพี่หม่อนที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
“พี่พราวจะกลับแล้วเหรอ” มิ้นต์ทำหน้างอย เราเหมือนกันตรงที่พออยู่บ้านแล้วจะไม่มีใครเล่นด้วย บางครั้งผมยังมีป๊า แต่มิ้นต์ไม่มีใครเลย พ่อแม่แกเสียไปหลายปีแล้ว แถมยังชอบถูกพี่ไหมจิกๆอีก
“อืม ไว้พรุ่งนี้จะมาเล่นด้วยใหม่”
ผมกำลังจะเดินไปหาพี่เอเธนส์ต้องถูกแรงกระแทกจากพี่ไหมที่วิ่งหน้าตื่นมาหาป๊า - - หล่อนวี๊ดว๊ายไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบชวนกินข้าวนู่นนั่นนี่ใหญ่เลย ยิ่งวันนี้ใส่ชุดสูทแล้วดูเท่ขึ้นไปอีก =*=
“ไว้วันหลังแล้วกันนะครับ วันนี้ผมขอพาเด็กดื้อกลับบ้านก่อน สวัสดีครับ”
ผมก็ไหว้ลาก่อนจะเอาเชือกไปคล้องปลอกคอพี่เอเธนส์พาเดินออกบ้านไปแต่ไม่ลืมที่จะหันไปโบกมือให้มิ้นต์ เพิ่งจะบ่ายสามอยู่เลย ทำไมวันนี้กลับมาเร็วได้! ป๊ารีบเดินตามมาแล้วคว้าแขนผมได้ก่อนที่จะขึ้นบ้าน
“เป็นอะไรครับ”
ผมไม่ตอบ พยายามจะดึงหมาพยศที่เอาแต่ไปตะกุยขาป๊า เสน่ห์แรงจริ๊งงงงง ขนาดหมายังชอบเลย ผมหมดความอดทนและเก๊กหน้านิ่งไม่ไหวแล้วเลยยัดเชือกพี่เอเธนส์ใส่มือป๊า แต่ร่างสูงกลับฉวยมือผมไว้แล้วดึงไปกอดแน่น
“ขอโทษ แต่วันนี้ป๊าทำงานเสร็จหมดแล้ว”
ผมยังงอน หลายวันมานี่คนที่ผมเห็นหน้าเป็นคนสุดท้ายก่อนนอนและคนแรกตอนตื่นไม่ใช่ป๊าไง! เราแทบคุยกันนับคำได้เลย ข้าวก็ไม่ได้กินพร้อมกันด้วย น้ำหนักผมต้องลดอีกแน่ๆอ่ะ
ฟอดดดดดดดดดดดด
“หายโกรธป๊านะครับ”
“ไม่รู้”
“เอ้า เป็นคนงอนก็ต้องรู้สิ” ป๊าหัวเราะ ช่วยเครียดที่ผมงอนบ้างได้มั้ยเนี้ย! ทีป๊างอน ผมยังเครียดแทบตาย
“เสาร์ อาทิตย์นี้ ป๊าจะไปราชบุรี ใครงอนก็อดนะ”
O_O ผมหันขวับมามองหน้าป๊า ฟาร์มแกะของผม! อยากไปๆๆๆๆ ผมทำหน้าตื่นๆเขย่าแขนป๊า ร่างสูงลูบหัวผมแล้วจับปอยผมไปทัดที่หูให้ ปลายนิ้วยาวจิ้มที่ปากตัวเอง ประมาณว่า ‘ถ้าอยากไป ต้องทำไง’ ตลอดเลย -3-
ผมคล้องลำคอแกร่งให้โน้มลงมาพร้อมๆกับที่ตัวเองเขย่งปลายเท้าขึ้นไปมอบจูบให้พ่อหมีใหญ่ เขาไม่ได้ทำอะไรแค่ยืนเฉยๆให้ผมจัดการคนเดียว ฮึ่ยยย ผมทุบอกป๊า... ร่างสูงผละออกหัวเราะเบาๆ หมายความว่าจะไม่ให้ไปด้วยใช่มั้ยห๊ะ! ผมหันหลังหนีเดินเข้าบ้านเร็วๆ งอนหนักแล้ว... ง้อไม่หายแล้วด้วย!
“ป๊ายังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ พราว คิกๆ โถ่ พราว”
เขาเรียกผมไม่หยุดทั้งๆที่เดินตามหลังมา ผมเดินเข้ามาในห้องจะปิดประตูหนีเขากลับเอาตัวแทรกเข้ามาได้เสียก่อน ป๊าเดินมากอดผมไว้จากทางด้านหลัง คางแหลมเกยอยู่บนไหล่ผม ปลายจมูกโด่งก็คลอเคลียอยู่ข้างแก้ม จะแกะก็คงไม่ออกแล้วรัดกันขนาดนี้ก็จมอยู่ในอกอย่างเดียวล่ะครับ T////T
“ฮึก ฮืออออออ”
“อะ อ้าววว” ป๊าเหวอไปเลย ทำอะไรไม่ได้ขอร้องไห้ไว้ก่อนล่ะ ป๊าไม่รู้หรอกว่าผมร้องไห้ทุกคืนเพราะป๊าไม่สนใจน่ะ
“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วๆ” เขาเช็ดน้ำตาออกให้ “ป๊าให้ไปด้วยอยู่แล้ว เรื่องนี้ก็น่าจะรู้อยู่”
เขาจะหอมแก้มผมแต่ผมกลับหันหนีไปอีกทาง “จะไปรู้ได้ไง! ใครละที่ทิ้งให้หนูอยู่คนเดียวตั้งหลายวัน! ไม่สนใจกันเลย! เหมือนไม่รักกันแล้ว! เรื่... อื้ออออ!”
มือใหญ่จับคางผมให้หันไปหาแล้วกดจูบลงมา ละเลียดริมฝีปากในคราแรกก่อนจะค่อยๆดูดดื่มล้ำลึกมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ จากที่หันหลังให้ป๊าอยู่ก็ค่อยๆถูกจับพลิกมาเผชิญหน้าเอียงหัวให้ริมฝีปากแนบชิดกันมากขึ้นอีก ไล้ลิ้นเข้าหากันอย่างไม่ยอมแพ้ ตอนแรกก็จูบกันเฉพาะวันสำคัญ โตมาอีกก็จูบเพื่อง้อ จนถึงตอนนี้... กลับจูบกันตามอารมณ์ แบบไม่มีเหตุผล จูบกันบ่อย...
“อื้ออ แฮ่กกๆๆ อื้อ พอแล้ว”
“จุ๊บ หายงอนยัง จุ๊บๆ”
เสียงจูบกันจ๊วบจ๊าบมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่พอ ไม่อยากพอแค่นี้ -////- บ้าแล้ว... ผมรีบซุกหน้าลงกับอกกว้าง ไม่งั้นโดนกินปากไม่หยุดแน่ๆ พ่อหมีใหญ่ก็หื่นไปนะช่วงนี้ แต่... หื่นมันใช้กับคนที่เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ อ้ากกกๆๆ พ่อลูกหื่นใส่กันได้เหรอ อะไรเนี้ยยยย T//////T
“วันนี้ต้องกินข้าวเย็นด้วยกันนะ”
“ครับ”
“ดูการ์ตูนเป็นเพื่อนด้วย”
“ครับ”
“ตบอกให้ด้วย!”
“ครับ!”
“หนูยังไม่หลับป๊าก็ห้ามหยุด!”
“ครับลูก!!”
คืนนั้น
มือหนาค่อยๆผ่อนแรงลงจนหยุดมือวางทาบไว้ที่หน้าอกผม ผมสะกิดหลังมือให้ป๊ารู้สึกตัว เขาแอบหลับ! ความจริงถ้าป๊ามาตบอกให้ไม่นานผมก็หลับแล้วครับ แต่ตอนนี้ผมอยากแกล้งพ่อหมีใหญ่มากกว่า ถึงจะง่วง ตาใกล้ปิดเต็มที่แล้วแต่ผมก็ยังถ่างตาไว้อยู่
“อื้ออออ” ผมครางเรียกเมื่อมือหนาเริ่มจะหยุดอีกครั้ง
“เมื่อไหร่จะหลับสักทีนะเรา” ป๊าจุ๊บหัว ลูบมือไปตามหน้าอกผมแทน
“อ๊ะ” -////- ตัวผมกระตุกเมื่อปลายนิ้วยาวลูบไปโดนยอดอกผม เสียววาบไปทั้งตัวเลย
“หึหึหึ”
“อ๊ะ อ๊ะๆ ป๊า” มือใหญ่สะกิดจนปลายยอดแข็งเป็นไตขึ้นมา ขนแขนลุกซู่อย่างไม่ทราบสาเหตุ หอบหายใจแรงๆเพื่อระบายอาการเสียวซ่าน
“ทำอย่างนี้จะหลับมากกว่ามั้ย” มือใหญ่ล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วดึงปลายบิดเบาๆ แต่ตัวผมกลับพล่านไปด้วยอารมณ์บางอย่าง ข้างล่างของผมมันเริ่มร้อน... ป๊าจะสำแดงฤทธิ์อะไรเหมือนวันนั้นหรือเปล่า ฮือออ
“อะๆ มะไม่ อย่า...” ผมพยายามกัดริมฝีปากไม่ให้ส่งเสียงครางออกมา ดวงตาคมมองใบหน้าผมด้วยดวงตาวาวฉ่ำแปลกๆ ป๊าก้มลงหอมซอกคอผมแล้วปล่อยจากมือออก กลับมาตบอกผมเหมือนเดิม มืออีกข้างก็ประสานเข้ากับมือผม
“รีบหลับได้แล้วลูกหมี ป๊าจะได้ไปจัดการตัวเองซักที”
“อื๊อ!”
“หยุดครางก่อนที่ป๊าจะทนไม่ได้”
อะ อะไรเล่า! พูดถึงอะไรเนี้ย แล้วทำไมต้องอาย ทำไมต้องบิดห๊ะ ตอบบบบบบ!!! >///////<
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
อิหนูพราวชอบเรียกร้องความสนใจจั๊งงงงง
ตอบคำถามแจ่ะ
พราวอยู่มอปลาย ขึ้น ม.หก ก็ประมาณสิบเจ็ดโน๊ะ ส่วนอายุคุณป๊าก็ติดตามตอนต่อไป คึคึคึคึ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ
อ่านเม้นต์แล้วตื่นเต้นอ่ออออออ ชอบๆๆๆ :katai2-1:
เค้าจิ้นอิหนูพราวเป็นคนนี้ล่ะ แต่จะจิ้นเป็นอย่างอื่นก็ได้ ตามสบายเลยฮะ
(http://www.ulzzangasia.com/images/blog/tumblr_mw5uvsYe3I1s308ezo1_400.jpg)
ส่วนคุณป๊าก็น่าจะอย่างนี้
(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/693/2693/images/dennis7.jpg)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องพราวน่าร้ากกกกก :ling1:
-
วิธีจัดการเด็กดื้อของพ่อหมีนี่มันช่าง........ :m25:
แต่ทำแล้วตัวเองดันลำบากซะแทน :laugh:
-
โอยยยยยย
น้องพราวกะคุณป๊า น่าร๊ากกกก >///<
-
กรี๊ดดดคค่า. อ่านแล้วเขินมากๆ
รออยุ่ค่า มาต่อเรวๆน้า สู้ๆค่า
-
เลเวลหื่นของป๊าชักเยอะตามอายุหนูพราวซะแล้ว อิอิ
มารออ่านอีกครึ่งค่าาาา
-
ตอนที่ 5
อีก 40 เปอร์
อิอิอิอิ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
วันรุ่งขึ้นป๊าก็ยังไปทำงานตามปกติ แต่ออกสายกว่าเดิมนิดหน่อยเพราะรอผมตื่นก่อน อิอิ วันนี้เรามีนัดกันไปกินข้าวที่ห้างใกล้บ้านเนี้ยแหละครับ ป๊าไปรออยู่ที่นั่นแล้วแล้วให้ลุงแช่มพาผมไปส่ง เดินหาร้านสักพักก็เจอ
“ทำไมนานจัง”
“กะ ก็เดินดูอะไรไปเรื่อย T_T” อันที่จริงไปหลงชั้นด้วย ฮืออ
“ป๊าสั่งไปบางอย่างแล้ว”
“ไหนๆ มีอะไรบ้างอ่ะ”
“นี้ นี้ นี้” เขาชี้ๆ มีแต่ของที่ผมชอบทั้งนั้นเลย แต่สั่งเยอะขนาดนี้คงไม่ต้องเพิ่มอะไรแล้วล่ะ แค่สั่งน้ำส้มมาเพิ่มเพราะผมไม่ชอบกินชาเขียว ไม่เห็นจะอร่อยเลย
“ป๊า เดี๋ยวกินเสร็จแล้วไปซื้อรองเท้ากันนะ”
ผมกอดแขนหนาอ้อนๆ ผมนั่งฝั่งเดียวกับป๊าครับ ปล่อยให้อีกด้านหนึ่งว่างเปล่าไป
“ได้ครับๆ”
ใจดีที่สุด! ผมจุ๊บแก้มสากไปที คนตัวโตตอบกลับยิ่งกว่า หอมฟอดใหญ่เลยครับ
กินเสร็จเราก็มาเดินช๊อปกัน จากที่จะซื้อแค่รองเท้าที่ออกใหม่คู่เดียวกลับได้เสื้อ กางเกง กระเป๋านักเรียนใหม่ด้วย ส่วนป๊าไม่ได้อะไรเลย มาหิ้วของให้ผมแล้วก็ช่วยเลือกๆ
“คุณปวีร์!”
เจ้าของชื่อไม่หันนะครับ ผมเนี้ยแหละหันขวับเลย! เสียงผู้หญิงที่ไหนมาเรียกพ่อผมอ่ะ ป๊าเกาะราวดูผู้คนเดินไปมาด้านล่างไม่ได้สนใจผู้หญิงท่าทางทะมัดทะแมงที่คอคล้องกล้องสีดำขนาดใหญ่อยู่ ลักษณะจะเป็นนักข่าว...
“เอ่อ คุณปวีร์คะ”
ผมสะกิดๆ ร่างสูงเลยหันมาแล้วเก๊กขรึมใส่เขา แหมะ!
“มีอะไรครับ”
“ดีใจจังที่เจอ ดิฉันเป็นนักข่าวค่ะ เขียนคอลัมม์ของนิตยาสารXX...”
“มีธุระอะไร ติดต่อไปที่คุณจักรรินทร์ เลขาของผมครับ”
“ดะ เดี๋ยว... อ๊ะ น้องพราวใช่มั้ยคะ โตขึ้นเยอะเลย”
โตอะไร = = ไม่อยากจะโตสักหน่อย ว่าแต่เขารู้จักผมได้ไงวะ ป๊าผมนี่เซเลบบิตี้เหรอ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย แขนยาวยกขึ้นโอบไหลผมจะพาเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ผมก็ขืนตัวไว้เมื่อ...
“อย่างน้อยก็ขอถ่ายรูปหน่อยก็ยังดีนะคะ”
ผมชอบถ่ายรูป! ฮ่าๆๆ ผมหันไปมองพี่นักข่าวที่เอาเลนส์กล้องจ่อมาที่ผมกับป๊าอยู่ก่อน คนตัวโตสมัครใจหรือเปล่าไม่รู้แต่ผมชูสองนิ้วไว้ก่อนเลยครับ อิอิ ผมเปลี่ยนท่าให้เขาถ่ายรูปไปหลายช๊อต ส่วนคนขี้เก๊กก็ทำขรึมๆของเขาไป
“ขอบคุณมากนะคะ น้องพราวน่ารักมากเลย”
“ขอบคุณฮะ”
“น่ารักอย่างนี้คุณพ่อถึงไม่ยอมควงสาวให้พี่ได้gossipเลยช่วงนี้”
“เราไปกันเถอะพราว”
ควงสาวอะไรกัน ป๊าลากผมออกมาไกลเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปถามแล้ว ทำไมต้องตัดบทด้วย แล้วพี่คนนั้นทำนิตยาสารเกี่ยวกับอะไรอ่า ข่าวซุบซิบของดาราเหรอ แต่ปะป๊าไม่ใช่ดาราสักหน่อย... งงไปหมดแล้ว
“ควงสาวอะไรเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก” ตอบแบบขอไปทีอ่ะ
“ป๊ามีแฟนเหรอ”
“ไม่มี!”
ผมเศร้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เงียบไปตลอดการเดินทางกลับบ้าน ผมไม่ได้อยากเงียบนะ แต่อยู่ๆก็ไม่มีเรื่องจะคุย ไม่อยากพูด ไม่อยากมองหน้า อยากอยู่คนเดียวสักพัก มันไม่ผิดหรอที่ป๊าจะมีแฟน พ่อของเฟธก็มีแม่ใหม่ให้หมอนั่น ดูเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ออก แต่มันคงไม่ใช่สำหรับผม... ผมไม่ต้องการใคร อยากมีแค่ป๊าและให้ป๊ามีแค่ผมคนเดียว ทำไมคนที่ทำให้ป๊ามีความสุขไม่ใช่ผม ต้องเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาเท่านั้นเหรอไง
“อ๊ะ!”
ป๊าฉุดแขนผมออกจากรถ รถจอดอยู่หน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยไม่รู้สึกตัวเลย
“เอาของหลังรถไปเก็บด้วย”
“ค่ะ”
ร่างสูงดึงผมเข้าห้องรับแขก
“เงียบนะเงียบ”
“แค่ไม่มีเรื่องอะไรจะพูด”
“งอนอะไรอีก” พูดเหมือนรำคาญกัน!
“งอนอะไรล่ะ!”
“พูดกับป๊าดีๆนะพราว” เขากดเสียงต่ำ สีหน้านิ่ง ป๊ากำลังจะดุผม!
“ป๊าไม่ได้จะมีใครทั้งนั้น แค่มีพราวคนเดียวก็หัวหมุนจะแย่แล้ว...”
ผมทุบอกแกร่งไปที ว่าผมดื้อ! ป๊ารวบตัวผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบแน่น อยากโกรธนานๆแต่ทำไม่ได้สักที ไม่อยากเสียไปให้คนอื่น... ไม่อยากให้เขาไปห่วง ไปดูแลใครเหมือนที่ทำให้ผม เขามาทำให้ผมยึดติดแล้วจะทิ้งกันไปง่ายๆผมไม่ยอมหรอก -3-
“ป๊าเป็นของหนูคนเดียว”
“ครับๆ”
“แล้วที่นักข่าวเมื่อกี้บอกล่ะ”
“เอ่อ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะ หรือพราวอยากจะมีแม่เลี้ยง”
“ไม่! ถ้าป๊าทำอย่างนั้นนะ! หนูจะ...”
“จะอะไร”
“จะ... จะไปอยู่กับแกรนด์มา ไม่มาให้ป๊าเห็นหน้าอีกเลย! จะไม่สนใจด้วย!”
“หึหึหึ กลัวจัง” ผมทุบป๊าหลายทีที่กล้ามาเล่นลิ้นในขณะที่ผมกำลังซีเรียส! ร่างสูงร้องโอดโอยคว้าตัวผมล้มไปนอนกอดที่โซฟา ปากหนาเฝ้าวนเวียนมอบจูบไปทั่วทั้งหน้าผม ผมจุ๊บปลายคางเขาแล้วมุดหน้าลงกับอกกำยำ เรากอดกันอยู่อย่างนั้นสักพักผมก็ตัดสินใจถามในสิ่งที่ผมอยากรู้มานาน
“ป๊า...”
“...”
“รักแม่ของพราวมากมั้ย”
“...”
“...หนูไม่เห็นจะรู้เรื่องของเขาเลย เขาไปอยู่ที่ไหนแล้ว”
“...” เขาเงียบไปจนผมเริ่มใจเสีย ที่พูดเรื่องไม่เป็นเรื่องออกมา
“หนูขอโทษถ้าป๊าไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้”
“...”
“ป๊า = = เอ๊ะ! ป๊า หลับเรอะ!” ดวงตาคมปิดสนิทเมื่อผมผงกหัวดู
โอ๊ยยยยยยยยย อยากจะเหวี่ยง! อุตส่าห์กลั้นใจถามออกไป! ผมแกล้งดิ้นสะบัดแขนสะบัดขาแรงๆแต่คนตัวโตก็ได้แต่ครางอย่างรำคาญแล้วเอาแขนเอาขามาก่ายผมไว้ให้นิ่ง หนักนะเห้ย!
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
มาแบบสั้นๆ
อิหนูพราวนี่ก็คิดถึงแม่เหมือนกันโน๊ะ
นึกว่าวันๆจะร้องหาแต่ป๊า ฮ่าๆๆๆๆๆ :hao3:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ และ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
หายไปสักอาทิตย์ ขอสอบๆๆๆ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ปะป๊ากะน้องพราว เป็นคู่ที่น่ารักจริงๆค่ะ อ่านแล้วมีความสุข
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องพราวจะใช่ลูกของป๊าจริงๆ หรือเปล่า
เรื่องนี้มีปมอะไรกันนะ
มานั่งรอค่าาาาา
-
พราวน่ารักกกกกกกกกกกกกก
น่าเอ็นดู :impress2:
-
น่ารักอ่ะ ชอบบ
-
เอื้อออ ป๊าหล่องจรุงง :impress2: :impress2:
-
ขำอะ ปะป๋า หลับไปซะแล้ว 555
-
ตอนที่ 6
40%
วันนี้ป๊าบอกว่าให้ผมแต่งตัวน่ารักๆเพราะจะมีคนมาอยู่กับเราด้วยซักพัก ป๊ากำลังไปรับเขาที่สนามบินโดยที่ไม่ให้ผมไปด้วย -3- ให้ตายเถอะ! แค่นี้ผมก็ระแวงแล้วว่าเขาจะพาแฟนมาเปิดตัวหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆผมจะอาละวาดให้วายวอดกันไปข้างหนึ่ง
พอได้ยินเสียงรถป๊า ผมที่นอนเล่นอยู่กับพี่เอเธอนส์รีบวิ่งไปทันที เมื่อเห็นปลายรองเท้าส้นหลายปรี๊ดหย่อนลงมาจากรถใจผมก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แต่เมื่อเห็นใบหน้าสวยๆของเขาแล้วผมก็ตาโตด้วยความยินดี
“ตัวเล็กกกกกกกกก”
“อาเค้กกกกกก”
ผมวิ่งผ่านป๊าที่กางแขนรอกอดจากผมเข้าไปกอดอาเค้กแน่น วันนี้ไม่ใช่วันของป๊าแล้วนะรู้สึก ฮ่าๆๆ รูปร่างผอมเพรียวที่สูงกว่าผม(T_T) ใบหน้าเรียวสวยกับบุคลิกสาวมั่นทำให้หล่อนเป็นไอดอลของผมในหลายๆเรื่อง ตอนแรกๆผมก็ไม่ชอบอาเค้กหรอกเพราะทั้งสวยทั้งเก่งอย่างนี้แหละที่ปู่กับย่าหมายจะให้เป็นคู่หมั้นกับป๊า แต่ผ่านมาหลายปีก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า และทั้งคู่ก็ไม่มีวี่แววจะชอบกันเลยสักนิด
“ตัวเล็กของอา คิดถึงที่สุด”
“พราวก็คิดถึงอาเค้กฮะ”
“อะแฮ่มๆ”
อาเค้กหอมแก้มผมซ้ายขวาไม่สนใจเสียงกระแอ่มกระไอของคนตัวสูงเลยแม้แต่น้อย เธอพาผมไปที่ท้ายรถซึ่งบรรจุกล่องจิ๊กซอว์เป็นสิบๆกล่องและมีจิ๊กซอว์สามมิติที่ผมยังไม่มีอีกหลายกล่องเลย
“ว๊าววววว ขอคุณนะฮะอาเค้ก (*_*)”
“แต่ป๊าเป็นคนโทรไปบอกให้อาเค้กซื้อมานะ”
ผมรีบกอดเอาใจคนตัวสูง แล้วลากกล่องของเล่นกล่องเบ้อเริ่มเข้าบ้านเอง ไม่ให้ใครแตะด้วย -3- พี่เอเธนส์เข้ามาดมๆแตะๆผมก็รีบไล่ให้ออกไปห่างๆ เดี๋ยวจะมาตะกุยของผมพังอีก
อาเค้กจะมาอยู่กับผมสี่ห้าวันเพื่อเดินทางไปดูงานที่สิงคโปร์ต่อ ดีล่ะระหว่างที่ป๊าไปทำงานผมจะได้ไม่เหงา ป๊ากลับมากินข้าวกลางวันกับผมกับอาเค้กแล้วก็กลับไปทำงานต่อ วันนี้ผมจะให้เธอสอนผมทำขนมล่ะ เริ่มจากบราวนี่ธรรมดาๆก่อน แต่ที่ไม่ธรรมดาคือผ้ากันเปื้อนลายลูกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มสีหวานนี่น่ะสิ ใส่แล้วกลายเป็นตุ๊ดไปเลย T_T ถ้าเอาไปให้ไอ้รินมันคงจะกรี๊ดกร๊าดรีบใส่อย่างรวดเร็วเลยล่ะ
“กรี๊ดดดดดดดด น่ารักที่สุดดดดดดดดด”
พี่แกรีบเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปผมทันทีเลยล่ะครับ แถมบอกว่าจะส่งไปให้ป๊าดูอีก ผมห้ามก็แล้วอะไรก็แล้ว อายนะเนี้ย T///////////T ไม่นานพ่อหมีใหญ่ก็โทรกลับมาเข้าโทรศัพท์มือถือของผมซึ่งเป็นรุ่นใหม่กว่าเดิมและผม... รับไม่เป็น!
“ก็สไลด์เนี้ย เหมือนเดิม” อาเค้กบอก ก็มันลืมนี่นา
“เฮ่นโหลวป๊า”
“กลับด้าน!” อาเค้กแหว
“โอ๊ะ!” ผมรีบกลับหัวกลับท้ายโทรศัพท์แบบบาง ก็มันเหมือนกันทั้งหัวหางเลยอ่ะ
/พราว ยังอยู่มั้ย/
“ยะ อยู่ๆ ป๊า คิดถึงจัง-////-”
/ลูกหมีขี้อ้อนงี้ ป๊าจะกลับเร็วๆนะครับ/
“เย้ๆ หนูทำขนมด้วย แต่ยังไม่เสร็จ ป๊ายังไม่ต้องรีบกลับก็ได้นะ”
/ไม่ต้องรีบทำให้เสร็จ เอ่อ ป๊าอยากไปช่วย/
“โอเคๆ รีบๆมานะครับ”
/ครับ รักพราวนะ ป๊า.../ ผมยังไม่ทันจะฟังจบอาเค้กก็ฉวยโทรศัพท์ไปก่อน
“แหมมมมมมม ทีงี้ล่ะรีบกลับเชียวนะยะ ย่ะ! โฮะๆๆ ชั้นมีอีกเยอะ ไม่โว้ย ชั้นจะดูคนเดียว มึงก็ดูแต่รูปไปพลางๆก่อนละกัน เออ เออๆ” แล้วหล่อนก็วางสายไป
“ป๊าว่าไงบ้างฮะ”
“มันก็บอกจะรีบกลับมาน่ะแหละ นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงงานเลย ป๊าพราวชอบอู้อย่างนี้ประจำเลยหรือเปล่าเนี้ย”
“เปล่าสักหน่อย” ยกเว้นวันที่ผมอ้อนให้ป๊าโดดงาน แฮะๆ แต่ก็ไม่บ่อยหรอกเพราะป๊าหยุดงานเมื่อไหร่ วันถัดไปงานจะเยอะขึ้นเป็นเท่าตัวเลยล่ะ
“แต่ก็อย่างว่าอ่ะนะ มันเก่งอยู่ละ ไม่งั้นจะเลี้ยงน้องพราวมาจนโตขนาดนี้ได้ไง”
“ใช่ ป๊าเก่งที่สุดเลย^^”
“หมั่นไส้มันสุดละ เรียนก็เยอะ งานก็ทำ ลูกก็เลี้ยง เสือกได้เกียรตินิยมแล้วจบก่อนเพื่อนอีก”
“จริงเหรอฮะ” ผมมองอาเค้กตาแป๋ว เหมือนหล่อนจะรู้สึกตัวแล้วชวนผมคุยเรื่องอื่นต่อไป ไม่วกกลับมาเรื่องของป๊าอีก ผมไม่รู้เรื่องของใครเลยจริงๆนะ ทั้งเรื่องของป๊าหรือเรื่องของแม่ ผมรู้แค่ว่าคนที่เซ็นต์เอสารต่างๆของผมนี่ไม่ใช่ป๊า แต่เป็นลุงฟาสต์ที่อยู่อเมริกา ถ้าผมย้ายโรงเรียนหรือมีเรื่องอะไรที่ใช้เอกสารทางราชการล่ะก็ลุงฟาสต์จะบินตรงมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะเลยล่ะ
ผมได้ยินเสียงรถป๊าดังมาแว่วๆจึงรีบวิ่งออกไปรับเหมือนอย่างเคย ทันเห็นลุงจักรเปิดประตูด้านหลังรถให้ป๊าลงมา
ปึ๊ก!
อะ โอ๊ยยยย นิ้วก้อยตีนนี่ยังจำเป็นอยู่มั้ยนอกจากเตะขาโต๊ะเนี้ย! ผมเดินเขย่งๆด้วยเท้าข้างเดียวออกไปที่ประตูบ้าน ผมวิ่งเข้าไปกอดพ่อหมีใหญ่แล้วรั้งลำคอเขามาหอมแก้มทั้งสองข้าง
“อะไรของมึงวะเค้ก”
ผมหันไปมองอาเค้กที่ทำเป็นแอบอยู่หลังประตูแล้วยื่นมือที่ถือโทรศัพท์จ่อมาที่ผมกับป๊า หล่อนชอบถ่ายรูปผมจังเลย อาเค้กทำหน้าแปลกๆเดินตรงมาหาเหมือนสมใจเขาล่ะ
“ขอฟินหน่อยไม่ได้เหรอไง ชิ”
“มึงนี่น้าาาาา~~~~~~~”
ป๊าดันผมออกแล้วจับผมหมุนตัวไปมา “น่ารักที่สุดดดด” แล้วดึงผมเข้าไปกอดแรงๆ เจ็บอ่ะ! ผมก็ดิ้นๆใหญ่เลยดิครับ ยิ่งดิ้นมากก็ยิ่งเจ็บปลายนิ้วที่โดนกระแทก
“เจ็บเท้า”
“ไปทำอะไรมา” เขานั่งยองๆแล้วจับเท้าผมมาดู เล็บช้ำเลือดเลยอ่ะ ซี๊ดดดดด
ป๊าช้อนผมอุ้มเข้าบ้าน -/////- อายอาเค้กมั้ยเนี้ย คือพิการแค่นิ้วเดียวไม่ถึงกับต้องอุ้มก็ได้ม้างงงง ผมดิ้นจะลง พยายามกระซิบเบาๆแล้วนะว่าไม่เป็นไรแต่ป๊าไม่ฟังเลย ร่างสูงทายาหม่องให้แล้วเราก็มานั่งกินขนมกัน ปกติป๊าไม่ชอบกินของหวานเลยนะ แต่วันนี้เขากินได้เยอะเลย และไม่ยอมให้ผมถอดผ้ากันเปื้อนนั่นออกด้วย
“สงสัยช๊อกโกแลตยังไม่ค่อยแข็ง” ผมบอกเก้อๆเมื่อป๊าคอยแต่จะเช็ดปากให้ผม
“โอ๊ย ทำไมบราวนี่มันหวานๆนะ พราวทำน้ำตาลคว่ำหรือเปล่าคะลูก!”
อาเค้กเบะปากใส่ป๊า ผมนี่หน้าร้อนไปหมด นี่ไม่ได้อยู่กันสองคนนะ อะไรของป๊าก็ไม่รู้! _//////_ ป๊ากับอาเค้กคุยกันว่าพรุ่งนี้จะเดินทางไปราชบุรี คืออันที่จริงป๊าก็ไปทำงานป้ะ ผมจะดีใจไปทำไมก็ไม่รู้สุดท้ายก็เอาไปปล่อยให้อยู่คนเดียว ผมว่าผมควรชวนมิ้นต์ไปนะ คงต้องอ้อนให้ป๊าไปขออนุญาตบ้านข้างให้อีก
:katai1: :katai3: :mew5: :mew6: :z10: :z2:
ฝากติดตามด้วยจ้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้าาาาา
-
หวานกันจังงงง :mew3: :mew3:
-
ตอนที่ 6 ต่อจ้า
หลังจากที่ผมเก็บของเตรียมตัวไปเที่ยวเสร็จ อันที่จริงอย่าเรียกว่าผมเก็บเลย ผมแค่ชี้ๆเลือกๆให้แม่บ้านเอาไปลงกระเป๋าให้อีกที กว่าผมจะอ้อนให้ป๊าไปขอให้มิ้นต์ไปเป็นเพื่อนได้นี่ผมต้องเต้นตลกให้ป๊าดูเลยนะ T_T ผมนอนหนุนอกพ่อหมีใหญ่อยู่บนเตียงนอนในมือใหญ่ถือโทรศัพท์มือถือของผม ผมไม่รู้ว่าผมงงหรือป๊าสอนไม่รู้เรื่องกันแน่นะ ตั้งแต่เมื่อกี้ละแอพนี้ก็ยังไม่จบไม่สิ้นนะครับ
“ไม่ใช่อย่างนั้น ต้องเอาสีเดียวกัน”
“นี่ก็สีเดียวกันนะ”
“แต่มันไม่ใช่แถวเดียวกัน”
“ป๊าก็ไม่บอกให้จบนี่” ผมยู่ปาก แกล้งสอนมั่วๆหรือเปล่าเนี้ย ชั่วโมงละจูบเลยนะเฮ้ย!
“นี่ก็ไม่เห็นได้เลย”
“ต้องแถวตรงดิ” โอเคๆ ผมเอาตั้งฉากมันก็เลยผิด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ป๊าผละออกไปเปิดประตูปล่อยให้ผมงงๆกับแอพนี้ต่อไป อาเค้กหอบหมอนเข้ามา ลักษณะนี้จะมานอนกับผมแน่ๆ^^ ให้อาเค้กสอนก็ได้ ป๊าชอบขี้โกง! เตียงห้องนี้ใหญ่กว่าขนาดคิงไซส์อีกครับ นอนห้าคนได้สบายเลย แต่ผมกับป๊าชอบมานอนเบียดกันอยู่ที่เดียว หมอนก็ใบเดียว ผ้าห่มก็ผืนเดียว รู้สึกไม่คุ้ม
“ห้องก็จัดให้อย่างดียังมาเบียดเบียนคนอื่นอีก”
“เบียดเบียนไรมึง ที่ตั้งกว้าง”
“เออ!”
“งั้นกูกลับไปนอนห้องก็ได้ แต่กูจะเอาหนูพราวไปด้วย โฮะๆ พราวจะไปนอนกับอาใช่มั้ย”
“อะเอ่อ ฮะ”
“เออ! มีพวกนะมีพวก นอนเนี้ยแหละ!”
ป๊าว่าอย่างหงุดหงิด ผมกับอาเค้กหัวเราะกันคิกคัก ผมให้อาเค้กสอนเล่นเกมนี้จนได้ ส่วนป๊าก็นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออะไรของเขาไป แต่ก็แอบเหล่มาทางนี้เป็นระยะๆ ไม่นานป๊าก็ให้หลับเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า ผมจำได้ว่าก่อนนอนผมนอนกอดอาเค้กนะ ไหงเช้ามากลับมานอนกอดอยู่กับป๊าได้ก็ไม่รู้
ผมให้อาเค้กนั่งหน้าคู่กับพ่อหมีใหญ่ ส่วนตัวเองก็นั่งสบายๆอยู่ที่เบาะหลังกับน้องมิ้นต์ แกะขนมป้อนคนตัวโตเป็นระยะๆ เราไม่ได้มากันแค่นี้หรอก มีรถลุงจักรแล้วก็บอดี้การ์ดอีกหนึ่งคันตามมาข้างหลัง และมีอามาร์ชและเพื่อนๆป๊าที่จะตามมาสมทบทีหลัง ไม่กี่ชั่วโมงรถก็มาจอดอยู่ทางขึ้นบ้านกระจกยอดเนินที่สามารถมองเห็นวิวรอบทิศทางได้
ผมไม่ชอบก็ตรงที่ไม่สามารถเอารถขึ้นบันไดได้เนี้ยแหละ เราต้องเดินขึ้นบันไดไปอีกกว่าจะถึงตัวบ้าน มิ้นต์สะพายกระเป๋าเป้อย่างน่ารักเหมือนเด็กเกาหลีเลย ผมก็เลยเอาบ้าง แต่ทำไมของผมมันหนักก็ไม่รู้นะ ป้าแม่บ้านยัดอะไรมาบ้างเนี้ย!
“เอากระเป๋ามา เดี๋ยวได้หงายหลังตกบันได”
“ไม่เอา หนูอยากสะพาย”
ป๊าเลยได้แต่ช่วยยกด้านหลังอีกที ผมเลยแกล้งเดินหลังค่อมซะเลย กะจะน่ารักเหมือนมิ้นต์กลับกลายเป็นรุงรังแทน สุดท้ายป๊าก็เอาไปถือให้ ถือแบบสบายๆเลยด้วย =_____= ส่วนกระเป๋าอื่นๆก็ให้คนงานมาขนไป
“ป๊า แล้วเมื่อไหร่หนูจะได้ไปดูแกะ”
“ตอนเย็นๆก่อนดีมั้ย ตอนบ่ายแดดมันแรง”
“อยากไปตอนนี้ -3-”
“อย่าดื้อ ถ้าไม่สบายป๊าจะไม่ดูเลยนะ”
“ใจร้าย!” ผมเดินสะบัดตูดเร็วๆขึ้นบ้านไปก่อนเลย คอยดูนะ จะไม่พูดด้วยเลย!
ผมนั่งๆนอนๆเล่นกับมิ้นต์จนเผลอหลับคากองจิ๊กซอว์ไปแบบไม่รู้ตัว ผมขนของเล่นที่อาเค้กซื้อมาให้เอามาเล่นด้วยอ่ะครับ ตื่นมาอีกทีก็ฟ้ามืดแล้วครับ ผมควานไปเปิดไฟหัวเตียง สะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วลงไปด้านล่าง คนผิดสัญญา! บอกตอนเย็นจะพาไปเที่ยว...
“งั้นมิ้นต์ขึ้นไปปลุกพี่พราวนะ แล้วอาจะไปเอาปลามาให้กินกัน”
“ได้ฮะ”
ผมหยุดยืนอยู่ที่บันได รอให้พ่อหมีใหญ่เดินออกไปนอกบ้าน มิ้นต์เดินขึ้นบันไดมาเห็นผมยืนอยู่ก็ยิ้มร่าเข้ามาหา
“พี่พราว วันนี้มีบาบีคิว ปลาเผา กุ้งเผา เยอะเลย^O^”
“พี่ไม่หิว มิ้นต์ไปกินเถอะ”
“ง่ะ พี่พราวววววว งอนอาเฟิร์สเหรอ”
“ป่าวสักหน่อย!” ผมปากยื่น ขนาดมิ้นต์ยังรู้เลยอ่ะ
“อาเฟิร์สมาเรียกแล้ว แต่เห็นพี่พราวหลับอยู่ก็เลยไม่อยากปลุก”
“ฮึ!”
ผมกอดอก ป๊าเดินเข้ามาพร้อมกับจานปลาเผากับบาบีคิว ผมทำท่าจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องร่างสูงจึงรีบวางของแล้วเดินมาคว้าตัวผมไว้
“ไปไหน มากินข้าวก่อน”
“ไม่กิน”
“พราว! ทำไมพูดไม่รู้เรื่องน่ะฮะ”
“ก็ไม่ต้องมาพูด!”
“พราว! ป๊าสอนมาให้เป็นเด็กก้าวร้าวเถียงป๊าอย่างนี้เหรอ!”
ผมเบะปาก ทำไมต้องมาดุผมต่อหน้ามิ้นต์ด้วยเล่า! ผมสะบัดตัวออกจะวิ่งขึ้นบนห้อง ตัวเองเป็นคนผิดสัญญาก่อนแท้ๆ พองอนเข้าหน่อยก็มาว่า! ถ้ารู้ว่าจะผิดคำพูดก็ไม่ต้องมาให้ความหวังตั้งแต่แรกสิ
“มิ้นต์ไปกินก่อนเลย อาจัดการเด็กดื้อก่อน” คนตัวสูงกอดผมไว้แน่นจากด้านหลังไม่ให้ผมได้ดิ้นหนีไปไหน
น้องมิ้นต์พยักหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น ผมสูดน้ำมูกแรงๆพร้อมกับยกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำตาออก ป๊าดึงผมให้หันหน้าเข้าหาแต่ผมก็เบือนหน้าหนี ไม่อยากจะมองหรอก!
“พราว ฟังนะ...”
“ฮึก ไม่”
“ดื้อ ทำตัวไม่น่ารักเลย”
“ก็ไม่ต้องมารัก ปล่อย! ไม่อยากอยู่แล้ว ฮึกฮืออออ”
“ไปกันใหญ่แล้ว ป๊ารักพราวจะตายแล้วเนี้ย” เขารีบแก้ แต่มันก็ทำให้ผมนิ่งได้อ่านะ พ่อหมีใหญ่จูบที่แก้มแล้วพูดต่อ “พราวชอบดื้อ ป๊าก็ตามใจอยู่แล้วก็รู้อยู่ แต่นี่มีคนอื่นอยู่ด้วย พราวต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้มิ้นต์นะ น้องจะได้ชื่นชมพราวไง อาเค้กอามาร์ชก็จะได้รักพราวมากๆเพราะพราวเป็นเด็กดีของป๊าไง”
ป๊ารู้ใจเสมอ เขารู้ว่าผมร้องไห้ที่เขาต่อว่าผมต่อหน้ามิ้นต์ เอาเป็นว่าไม่ว่าจะต่อหน้าใครหรืออยู่กันสองคนถ้าป๊าดุ ผมก็ใจเสียไปเหมือนกันแหละ ตะ...แต่ว่าเรื่อง ไปเที่ยวล่ะ!?
“แล้ว...”
“ป๊าไปเรียกแล้ว แต่พราวหลับ ขนาดอุ้มไปนอนที่เตียงยังไม่ตื่นเลย”
“ฮึก”
“พรุ่งนี้เราค่อยไปก็ได้ เอาของไปปิกนิกกันที่น้ำตกด้วย”
“ครับ”
ฟอดดดดดดดดดด
“จมูกแดงเป็นรูดอล์ฟเลย” รูดอล์ฟคือกวางเรนเดียร์ของซานต้าครอสน่ะ
ผมสูดน้ำมูกเข้าไป มือใหญ่ปาดน้ำตาออกให้ ลูบกลุ่มผมของผมให้เข้าที่แล้วพาผมมาที่ห้องนั่งเล่นที่มิ้นต์นั่งดูทีวีอยู่ที่พื้น บนโต๊ะตรงหน้ามีปลาเผา กุ้งเผาตัวใหญ่มากกกกกกก ที่แม่บ้านน่าจะเอามาเพิ่มเพราะเมื่อกี้เห็นป๊าถือมาแค่ไม่กี่จาน
“มิ้นต์ทำไมไม่กินเลย”
“มิ้นต์รอพี่พราวก่อน”
เห็นหน้ามิ้นต์แล้วอายๆยังไงไม่รู้ ป๊าลงไปนั่งขัดสมาธิใกล้ๆน้องแล้วดึงผมลงไปนั่งซ้อนที่ตัก มิ้นต์ตักข้าวให้แค่สองจานเพราะป๊าบอกว่ายังไม่กินเพราะว่าเดี๋ยวต้องออกไปกินเหล้ากับเพื่อนๆข้างนอก มีเพื่อนฝรั่งที่มาพักร้อนที่ไทยอีกสองคน ผมก็รู้จักผ่านๆ น่าจะเป็นเพื่อนสมัยเรียนของพ่อหมี
“หนูไม่ชอบปลา”
“รู้แล้วๆ ก็เขี่ยออกให้นี่ไง”
หมายถึงเขี่ยก้างนะครับ ผมไม่ชอบไม่ใช่เพราะคาวอะไรหรอกเนื้อปลาอร่อยนะ แต่ผมไม่ชอบตรงที่มันมีก้างเนี้ยแหละ ตอนเด็กๆมันปักคอผมไงเดือดร้อนเข้าโรงพยาบาลกันใหญ่โต ผมก็เลยไม่ชอบ ป๊าแกะๆเอาตรงส่วนหางๆออกมาให้ผม พอเห็นของผมพูนจานแล้วก็แงะๆให้มิ้นต์บ้าง -*-
“ขอบคุณฮะอาเฟิร์ส^^” ว่าแล้วยิ้มตาหวานให้พ่อหมี
ผมรีบยัดส่วนที่อยู่ในจานเข้าปากให้หมดและสะกิดคนตัวใหญ่ มือหนาที่กำลังจะเอาเนื้อปลาไปให้จานมิ้นต์ก็กลับเอามาให้ผมเหมือนเดิม
“เมื่อกี้เหมือนเคี้ยวโดนก้างเลย” ผมเริ่มชวนคุยเมื่อมิ้นต์ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ผมเอาแต่ใจเมื่อกี้ อีกส่วนหนึ่งพ่อหมีจะได้ไม่ต้องไปแกะปลาให้น้องด้วย... ก็ผมหวงอ่ะ!
“เนื้อตรงหัวมันจะมีก้างได้ไง”
“จริงๆนะ!”
ป๊าวางส้อมแล้วเอามือมาบีบๆตรงเนื้อปลาเพื่องมหาก้าง ถ้ามันมีจริงๆไม่ปักมือหรือไงนะ ป๊านี่ก็! =_____= แต่อีกประเด็นคือ... ขี้มือมากอ่ะ ป๊าเห็นสีหน้าผมแล้วหัวเราะ ตักน้ำจิ้มมาเหยาะแล้วเอามาจ่อที่ปากผม
“กิน”
“อี๋!”
“ตอนเด็กๆป๊าก็ทำอย่างนี้ ยังกินเลย อ้าปาก...”
“ก็นั่นมัน...อื้อ” ผมกำลังอ้าปากบอกว่านั่นมันตอนเด็ก แต่ตอนนี้โตแล้วโว้ยยยย รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วไง๊! > < เขาก็ยัดช้อนเข้ามาในปากผมซะก่อน น้ำตาแทบจะไหล ไม่ใช่ซึ้งครับ เศร้า! ป๊ากับมิ้นต์หัวเราะอย่างสะใจ รวมหัวกันแกล้งผมครับ จำไว้เลยนะ ชิส์
“ตอนเด็กๆนะ พี่พราวของมิ้นต์นะชอบให้อาเคี้ยวหมูให้กินด้วย”
แล้วก็หันไปเผาผมต่อ -____________-! ตอนเด็กๆฟันมันยังไม่แข็งแรงป่าววะ ก็เลยต้องใช้วิธีนั้น นอกจากนี้เขายังเล่าวีรกรรมกินขี้จิ้งจกของผมด้วยครับ ยังไม่พอ... บอกว่าผมชอบดมยางลบหอมๆจนไปคาในจมูกด้วย T_T ตอนหนายยยยยย ทำไมนี่ไม่รู้ตัววะ!
ป๊ามาต่อเกมให้ผมเล่นแล้วก็ออกไปดื่มกับก๊กเขาล่ะ จอทีวีที่นี่ไม่ใหญ่เท่าที่บ้านแต่ก็พอมันส์กันได้อยู่ ไม่นานก็มาไล่ผมให้ไปอาบน้ำเพราะดึกแล้วทั้งๆที่ผมรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งเล่นเกมส์ได้ไม่นาน
ผมแต่งตัวเรียบร้อยออกห้องน้ำ พ่อหมีใหญ่ที่จิ้มไอแพดอยู่กางแขนออกผมก็รีบเดินเข้าสู่อ้อมแขนอุ่นอย่างรู้งาน ใบหน้าหล่อเหลาเกลือกอยู่ที่ซอกคอผม
“หอมๆๆๆ”
ก็คนอาบน้ำใหม่นี่นา -////- ผมได้แต่กอดคอซุกอกป๊าปล่อยให้เขาฟัดอยู่อย่างนั้นจนพอใจแล้วถึงได้ปล่อยให้ผมนอน พ่อหมีบอกว่ากลิ่นหอมๆของผมทำให้เขาสดชื่นและมีแรงอ่ะผมก็เลยไม่ได้ทัดทานอะไร
“ห้ามเมานะ”
ผมบอกตอนใกล้เคลิ้มๆจะหลับ เกือบลืมไปเลยแฮะ ไม่งั้นพรุ่งนี้คงแฮงค์และไม่ได้ไปเที่ยวกันอีก ป๊าไม่ตอบ ผมเลยกอดเอวสอบแน่นขึ้นอีก ใบหน้าผมแนบกับเอวเขา ป๊าที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ยีหัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“ครับ” มือข้างหนึ่งตบอกผมอย่างเป็นจังหวะ
“สัญญา?”
“สัญญา”
ก่อนที่ความง่วงจะมาดึงสติผมไปคือผมเกี่ยวก้อยอยู่กับเขา
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องพราวนี่ทั้งดื้อทั้งขี้อ้อนเลย ต้องให้พ่อหมีใหญ่จับตีก้นแล้วนะ 55555
-
กรี๊ดๆ เด็กดื้อ ขี้อ้อน น่าจับฟัดแก้มเป็นที่ซู๊ดด~
ป๊าก็อ่อนโยนเกินไปแล้ว เคลิ้มเลย 55+
-
:กอด1:พราวน่ารักตลอด อยากจับมาฟัดๆๆๆ รอตอนต่อไปอยู่น้า :กอด1:
-
คู่นี้น่ารักตลอดเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o13 o13
-
เอ๊ย พ่อหมีน่ารักอะ
-
พ่อหมีกับลูกหมีขาว น่ารักมากกกกก
-
น้องพราวน่ารักอะ
-
น่ารักกกกกกกกกกก
ตกหลุมรักเรื่องนี้ จุ๊บคนเขียนสิบที 55 :mew1:
-
ตอนที่ 7
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
[เฟิร์ส]
ผมเดินออกมาหลังจากที่ต่อเครื่องเล่นเกมPsให้พราวเสร็จ ไอ้มาร์ชมันเดินสายไฟต่อลำโพงออกมาเปิดซะดัง ดีที่บ้านพักตากอากาศแยกออกมาอยู่กลางป่ากลางดอย ไม่งั้นข้างบ้านได้ขว้างหม้อกะละมังเข้าใส่แน่ๆ อ้อ ไอ้มาร์ชนี่ตรีวิศวะนะครับ แต่โทบริหารเหมือนผม ไอ้เค้กก็ตรีสถาปัตย์ฯ แล้วไอ้ฝรั่งหัวทองอีกสองคนเพื่อนผมตอนที่ผมเรียนอยู่เมกา พราวไม่ค่อยเห็นหน้ามันหรอกเพราะตอนนั้นยังเด็กอยู่ แต่ผมก็ติดต่อกันอยู่ตลอด นี่ยังไม่ครบแก๊งค์นะครับ
“มาละๆ ไอ้สมภารกินไก่วัด”
“ไอ้มดแดงแฝงมะม่วง”
“ไอ่ยักกินปั๊กยักอยู่ท่อง” สัส ไทยยังพูดไม่คล่องแต่กระแดะจะใช้สุภาษิตมาด่ากูนะครับ - -
“กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง!!” ไอ้มาร์ชกับเค้กแหว
“น้องหลับแล้วเหรอ” พลอยไม่ได้มาด้วย เค้กมันเลยเป็นสาวหนึ่งเดียวในกลุ่ม
“ยัง เล่นเกมอยู่ วันนี้งอแง”
เจ้าตัวเขาบอกว่าจะไม่ดื้อแล้วอย่างนั้นอย่างนี้นะอย่าไปเชื่อครับ ไม่ดื้อตอนอ้อนเท่านั้นแหละ หึหึ
“ก็มึงตามใจลูกเกินไป” ร๊อบพูด ตอนนี้เราพูดกันเป็นภาษาอังกฤษครับ ขืนพูดไทยคงไม่ต้องกินกันหรอกเหล้าเนี้ย เพราะต้องมานั่งอธิบายแจกแจงรายละเอียดให้ไอ้ร๊อบกับแฮร์รี่ฟังจนมันเข้าใจจริงๆมันถึงจะยอมให้ผ่าน
“อย่าว่าแต่ไอ้เฟิร์สเลย พวกมึงก็ด้วย” แฮร์รี่ชี้หน้าไอ้มาร์ชไอ้เค้ก ขอวานไปขี้หน้าปู่กับย่าแล้วก็ลุงไอ้ตัวเล็กด้วยเลย ตามใจกันยิ่งกว่านี้ =_=และอีกอย่าง...
ถ้าพราวมาบีบตาอ้อนพวกมึง พวกมึงจะไม่พูดแบบนี้ครับ!
ผมนั่งคุยถึงเรื่องเก่าๆ และก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของลูก พวกมันบอกว่าฝ่ายนั้นเริ่มตะงิดๆแล้ว จากภาพที่นักข่าวคนนั้นที่มาขอถ่ายภาพผมกับพราวลงนิตยาสาร ตอนแรกผมก็ไม่อยากจะถ่าย แต่ไอ้ตัวเล็กมันบ้าจี้ชอบถ่ายรูปไง ก็เลยต้องเลยตามเลย ไม่คิดเหมือนกันว่านักข่าวคนนั้นจะเขียนคอลัมม์ในนิตยาสารไฮโซชื่อดัง เพราะผมไม่ค่อยพาพราวออกงานเท่าไหร่แล้วก็ไม่เคยบอกว่าเป็นลูกด้วย คนก็แค่สงสัยกันไปบ้างไม่นานก็ลืม และก็นะ เผื่อสถาน้งสถานะเปลี่ยนไรงี้ หึหึหึ
“หน้าพราวเหมือนพี่แพรวจะตาย ทำไมพวกมันจะไม่รู้”
ผมเริ่มเครียด ก็อย่างที่เค้กพูด บางครั้งพราวทำให้ผมคิดถึงแพรว และยังแอบคิดว่าเขาเป็นแพรวด้วยซ้ำ บางทีที่ผมเผลอๆอ่ะนะผมเรียกพราวเป็นแพรวด้วย ลูกหมีขาวก็สงสัยใหญ่ ผมไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้ก็เลยได้แต่แถๆไป แกล้งหลับบ้าง ทำเป็นยุ่งอยู่บ้าง
“ถึงจะหน้าเหมือนพี่แพรวแล้วไง พราวเป็นลูกของพี่แพรวกับไอ้เฟิร์ส!”
“ช่วยดูหนังหน้าไอ้เฟิร์สด้วย ออกฝรั่งขนาดนี้ ส่วนหลานกูก็เกาหลีจ๋าขนาดนั้น”
“ก็แบบได้แม่มาเต็มๆไง”
คือพราวไม่ได้มีเชื้อเกาหลีไรหรอก แต่ไอ้ลูกหมีขาวมันน่ารักแล้วก็แบ๊วด้วยไง ตัวเล็กเพราะคลอดก่อนกำหนดและสุขภาพของแม่ไม่ค่อยแข็งแรง
“ยังไงพ่อลูกอ่ะ ได้มาสักนิดก็ยังดี”
“พ่อลูกก็ต้องเหมือนกันสิโว้ยย ไอ้นี่!” เค้กเริ่มยั๊วะ
“พ่อลูกท้องชนหลังจะเหมือนได้ไง”
“เหี้ยยยยยยยยยย” พวกผมอุทาน(?)ออกมาพร้อมกัน ไอ้มาร์ชยิ้มแหยๆอย่างขอโทษขอโพย บ่อยละนะมึง... ถึงกูจะอยากให้เป็นอย่างนั้นก็เถอะ แต่เกิดพราวมาได้ยินละก็นะ
“นี่มึงจะกินลูกตัวเองเหรอ สัส!”
ไอ้แฮร์รี่กับไอ้ร๊อบผลัดกันด่าผมใหญ่ จนไอ้เค้กต้องด่ากลับพวกแม่งถึงจะหุบปาก
“ผิดศีลธรรมแล้วไงฟะ! คนเรามันห้ามรักกันได้เหรอ! @$&^*))$%^#@54^^%*()$#$...”
ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์ ใครจะไปรู้ดีเท่าตัวผมล่ะ
เริ่มดึกแล้วผมเลยปลีกตัวออกมาหาไอ้ตัวเล็กที่เล่นเกมอยู่กับมิ้นต์อย่างออกรสออกชาต เอี้ยวตัวไปมาตามรถที่อยู่ในจอ หึหึ คราวนี้ดีหน่อยพอผมบอกให้ขึ้นนอนก็ทำตามอย่างว่าง่าย หลังจากพราวอาบน้ำเสร็จผมก็ฟัดไอ้ตัวเล็กให้หายเครียดก่อนจะกล่อมให้เข้านอน ตอนแรกกะจะกินเหล้าปลดปล่อยให้เต็มที่ก่อนกลับไปลุยงานหนัก แต่ลูกหมีดันห้ามไว้ซะก่อน ให้สัญญานะด้วยนะ ถ้าไม่ทำตามคงงอนยาวอีก
เมื่อพราวหลับผมก็ค่อยๆแกะมือเล็กออกจากเอว หมีขาวครางในลำคออย่างรำคาญแล้วก็เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง ผมกดจูบที่หน้าผากมนก่อนจะเลื่อนไปที่ริมฝีปากสีสด ถ้าผมอยากจะให้พราวเป็นของผมโดยสมบูรณ์ก็ทำได้อยู่แล้ว… แต่รอให้เรื่องมันกระจ่างก่อนเถอะ ตัวเล็กจะได้ไม่รู้สึกผิด ผมยีผมนุ่มเบาๆ ป๊าจะพยายามห้ามใจนะครับ T_T
ผมได้นอนประมาณตีสองกว่าๆ ก็อยู่รอเก็บศพไอ้พวกนั้นแหละครับเมากันเละ จักรินทร์มาเก็บไอ้มาร์ชไปส่วนผมกับเค้กก็แบ่งไอ้ฝรั่งนี่ไปจัดการกันเอง ผมปลุกพราวตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เจ้าตัวก็ไม่ได้อิดออดอะไรเพราะความอยากเที่ยวมันมีมากกว่าไง นี่ก็เพิ่งโดนไล่ไปเปลี่ยนกางเกงมา แต่คือเปลี่ยนให้ยาวกว่าเดิมประมาณสามเซ็นต์ - - เพื่อ? ยังไงมันก็อยู่เหนือเข่าอยู่ดี
“ใครซื้อกางเกงตัวนี้มาให้วะ”
“กูเอง” ไอ้เค้กยกมือแล้วทำสีหน้าภูมิใจมาก
“ป๊าอย่าว่าอาเค้ก” ผมหุบปากฉับ
ไอ้มาร์ชหัวเราะหึหึ ไอ้ฝรั่งสองตัวนั่นแฮงค์และจะกลับเมกาวันนี้แล้วก็เลยไม่ได้มาด้วย ผมไม่ค่อยอะไรมากเพราะว่าก็มีแค่เรา แต่ถ้าไปที่ฟาร์มแกะ นักท่องเที่ยวต้องเยอะแน่ๆ ไหนจะคนที่มาพักที่รีสอร์ตอีกล่ะ
พราวชะเง้อชะแง้ออกไปนอกหน้าต่างรถเมื่อผมขับเลียบๆรั้วแกะมา พอจอดรถปุ๊บก็ตะกุยประตูรถจะวิ่งเข้าคอกแกะเลยแหละ คือมันน่ารักตรงไหนวะไอ้สัตว์สี่ขาเนี้ย
“แกะ!!*_*”
“เดี๋ยวๆ”
ผมรีบรั้งเอวเล็กไว้ จิ๊! คนเยอะจริงๆ ถึงนั่นจะเป็นการบ่งบอกว่ากิจการของผมกำลังจะไปได้สวยแต่ว่าตอนนี้ผมกลับหงุดหงิด ฉวยผ้าคลุมไหล่ไอ้เค้กมาพันไว้รอบเอวพราวแล้วใส่หมวกปีกกว้าง(ของเค้กอีกเหมือนกัน)ให้พราว เหมือนเด็กผู้หญิงใส่กระโปรงเลย -*-
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ใส่”
“ดื้อป๊าพากลับ”
“ก็ได้ๆ” ไอ้เค้กกรี๊ดกร๊าดถ่ายรูปพราวตามเคย แทนที่ผมจะลดจุดสนใจให้พราว ดันไปเพิ่มให้น่ารักขึ้นซะงั้น แต่ก็ยังดีกว่าให้ใครก็ไม่รู้มาเห็นขาขาวๆที่เป็นของของผมล่ะ ผมพาพราวกับมิ้นต์ไปซื้อหญ้าได้มาคนละสองกำ ส่วนไอ้เค้กกับไอ้มาร์ชไปนั่งที่ร้านกาแฟแล้ว ผมแปลกใจนิดหน่อยที่ไอ้มาร์ชมันไม่ค่อยจะมายุ่มย่ามกับพราวหรือมิ้นต์ แต่ก็ดี
“ตื่นเต้นจังๆ”
ผมหัวเราะเบาๆปกติผมให้ดูอยู่แต่ข้างนอกครับ เปิดประตูรั้วไม้ให้พราวกับมิ้นต์เข้าไป ตัวเล็กสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อฝูงแกะห้าหกตัวกรูกันเข้ามาหา มือเล็กขว้างหญ้าในมือให้พวกมันกินไปหมดเลย ผมรีบดึงพราวเข้ามากอดไว้
“ทำไมมันตัวใหญ่จัง งื้ออออ”
พูดได้แสดงว่าไม่กลัวมาก แค่ตกใจเฉยๆ แกะบางตัวสูงเท่าเอวพราวเลยเหอะ คงคิดว่ามันจะเหมือนในการ์ตูนล่ะสิ พนักงานเข้ามาไหว้ผมแล้วล่อแกะตัวโตๆไปอีกทาง
“หนูตกใจหมดเลย นึกว่ามันจะวิ่งเข้ามาขวิดแล้ว”
ผมลูบหัวอย่างปลอบๆ แกะนะไม่ใช่กระทิง จะได้วิ่งเข้ามาขวิดน่ะ หึหึหึ ขอหญ้ามาจากมิ้นต์กำนึง ให้ลูกหมีขาวยื่นหญ้าเข้าปากแกะซึ่งคราวนี้มันก็ยืนนิ่งๆยอมกินที่พราวป้อนทีละเส้น เมื่อสถานการณ์เริ่มไว้วางใจได้ผมก็เลยถอยออกมาถ่ายรูปไอ้ตัวเล็กไว้ได้หลายช๊อตเลย
“พี่พราวมาดูนี่ ลูกแกะ”
“ไหนๆ”
ไอ้ตัวเล็กเริ่มสนุก วิ่งเล่นไปทั่วคอกเลย ผมลดกล้องลงแล้วเดินไปหาเมื่อเด็กดื้อพยายามจะอุ้มลูกแกะขึ้น ผมไม่ได้จะห้าม แค่จะไปช่วย แกะทุกตัวที่นี่ได้รับการดูแลอย่างดีอยู่แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องโรคติดต่ออะไร
“ป๊า ถ่ายรูปให้หน่อย”
“อาเฟิร์สไปยืนคู่กับพี่พราว เดี๋ยวมิ้นต์ถ่ายให้”
ผมยื่นกล้องให้มิ้นต์แล้วสอนกด ผมไม่ค่อยอยู่หน้ากล้องเท่าไหร่เลยไม่รู้ว่าจะโพสท่าอะไร ได้แต่ยืนนิ่งๆต่างจากเด็กดื้อที่โพสแต่ละท่าไม่ซ้ำเลย
“ป๊า อุ้มแกะ”
ผมรับมาหนีบไว้ข้างเอว คือไม่ได้รักสัตว์อะไรขนาดที่จะต้องมาทะนุถนอม ถ้าได้อุ้มพราวก็ว่าไปอย่าง หึหึ ไอ้ตัวเล็กจับแขนอีกข้างผมไปคล้องไว้ที่เอวก่อนที่เจ้าตัวจะกอดเอวผมบ้าง ใบหน้าเล็กๆซบอยู่ที่อกผม อ้อนนักเชียว เลยก้มหอมหัวไปทีหนึ่ง แกะนี่คงไม่จำเป็นแล้วมั้ง ถ่ายรูปกันสองคนดีกว่า ฮ่าๆๆ
“พี่แกะ!”
ชี้ไปทางมาสคอตแกะที่เดินส่ายตูดดุ๊กดิ๊กอยู่ตรงนั้น ไอ้ตัวเล็กลากแขนผมวิ่งไปถ่ายรูปทันที แต่ถ่ายอย่างเดียวไม่ได้นะครับ ไปยืนคุยกับเขาอีก อีแกะตัวนั้นก็ได้แต่ชี้ไม้ชี้มือ(ไอ้ตัวเล็กก็เออออห่อหมกไปเองคนเดียว)
“น่ารักจัง จุ๊บ”
เฮ้ย!
ผมรีบดึงพราวให้ถอยห่างออกมาเพราะไปกอดไปหอมแก้มเขาไง เออ รู้ว่ามันเป็นแค่มาสคอทแต่ไอ้ข้างในชุดมาสคอทนั่นก็เป็นคนไม่ใช่เหรอฟะ! โดนว่าไปนิดหน่อยเลยทำหน้างอใส่ผมเลย ต้องจับมาจุ๊บเร็วๆทีหนึ่ง ถามว่าอายคนรอบข้างมั้ย... ก็ไม่อ่ะ หึหึหึ แต่ไอ้ตัวเล็กหน้าแดงหูแดงไม่กล้าสบตาชาวบ้านไปเรียบร้อย
พาไปให้นมลูกแกะและเดินถ่ายรูปตามมุมต่างๆที่เขาจัดไว้จนได้เวลาอาหารกลางวันเลยพาเด็กสองคนไปซื้อของที่ระลึกแล้วมุ่งหน้าสู่น้ำตกต่อ ซึ่งต้องเดินผ่านหลังรีสอร์ตและผ่านโซนก่อสร้างมาอีกต่อนึง ที่นี่ห้ามคนเข้าครับเพราะผมกำลังจะขยายกิจการซึ่งออกแบบโดยบริษัทไอ้เค้กและรับเหมาโดยบริษัทไอ้มาร์ช หึหึหึ ราคามิตรภาพครับ
“กินข้าวด้วยพราว”
ลูกหมีขาวติดกินแต่กับครับ ข้าวยังเหลือพูนจาน
“อิ่มแล้ว”
นั่นไง กับข้าวหมดแล้วอิ่มเลย แล้วอีกสักพักก็จะหิวแล้วกินแต่ขนม ผมเลยยัดแซนวิชให้กินอีกชิ้น กินเสร็จก็ลงไปวักน้ำเล่น ตอนแรกบอกให้จุ่มแค่เท้าก็พอ แต่ผมหันไปอีกทีก็ลอยคออยู่ในน้ำกันสองคนกับมิ้นต์แล้วครับ
“พราว!”
คนในน้ำหันตากลมๆมามองอย่างรวดเร็วก่อนจะยิ้มแหย่ๆ รีบเดินขึ้นมาหาผม ทำท่าจะเข้ามากอดแต่ผมเบี่ยงตัวหลบ ไม่อยากเปียกไปด้วย แต่ไอ้ตัวเล็กเข้าใจว่าผมโกรธไปแล้ว
“ป๊า ขอโทษ แต่มันลื่นแล้วร่วงไปทั้งตัวเลย”
ผมก้มลงมองเห็นหน้าแข้งขาวๆไร้ขนนั่นมีรอยถลอกแดงๆ ผมข่มใจไม่ให้เป็นห่วงไปมากกว่านี้
“ก็เลยลงไปเล่นน้ำเลยว่างั้น”
“งื้ออออ ป๊าครับบบบบ”
ไม่ต้องมาบีบตาอ้อนได้มั้ย ชอบทำอย่างเนี้ยะ แล้วใครละที่ใจอ่อนทุกที กูเนี้ยแหละครับ!
“หนูเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วยอยู่ในตะกร้า” เตรียมพร้อมมาก! ไอ้ตัวเล็กเดินไปเอามาให้ดู ผมเลยพาไปแถวข้างโขดหินที่คิดว่ามิดชิดที่สุดให้พราวเปลี่ยนเสื้อผ้า ถึงยังไงหัวก็ยังเปียกอยู่
“ฮัดชิ่ว”
ผมหันไปมอง
“ฝุ่นมันเยอะไง ไม่ได้จะเป็นหวัดเลย” รู้ได้ไง ไม่ได้เป็นหมอเลยนะ = = ผมจับแขนมาบิดๆดูไม่เห็นผื่นแดงขึ้นก็ค่อยเบาใจไปหน่อย
“เก็บของ กลับบ้าน”
“หะ อีกแป๊บไม่ได้เหรอ”
“พราวดื้อกับป๊าก่อนนะ”
“ไม่ได้ดื้อ ก็บอกแล้วมันลื่นๆ”
มันลื่นมาก เตรียมเสื้อผ้าสำรองมาด้วยครับ! พราวเข้ามากอดอ้อน คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นมาจุ๊บปากผมสองสามที แต่ผมก็ยังนิ่งจนพราวหน้าเสียไป
“พ่อหมี~~~ ขึ้นไปน้ำตกอีกขั้นหนึ่งไม่ได้เหรอ นะๆๆ”
ร่างเล็กเริ่มเข้ามากอดมานัวเนียละ รู้ไง... ว่าทำแบบนี้แล้วผมจะยอม T_T
“งั้นพราวขึ้นไปกับอามาร์ชอาเค้กแล้วกัน ป๊าจะกลับละ” ผมไม่ได้โกรธนะ แต่ผมแค่อยากให้พราวรู้ว่าใช้วิธีนี้ไม่ได้ผล ถ้าเขาทำผิดอะไรใหญ่โตเขาก็จะมาอ้อนอย่างนี้ไม่ได้
“ปะ ป๊า ไม่ไปแล้วๆ” คนตัวเล็กรีบสาวเท้าตามมา
ตุ๊บ!
“โอ๊ย!”
เพราะความรีบเลยก้าวพลาดบวกกับก้อนหินลื่นแล้วไอ้ตัวเล็กเลยได้ลงไปจับกบ ผมเดินย้อนกลับมาหาอย่างรวดเร็ว จิ๊! ได้แผลเพิ่มอีกแล้ว! ผมสอดมือเข้าใต้ข้อพับเข่าและแผ่นหลังพราวก่อนจะยกขึ้นอย่างสบายๆเพราะลูกหมีขาวมันตัวเบามาก
แขนเล็กโอบรอบลำคอผมแล้วซุกหน้าลงกับบ่า โอเคๆ ผมยอมใจอ่อนเลยครับ จะโคตรขี้อ้อนไปไหนวะ! ใบหน้าซึมๆช้อนตาขึ้นมองผมเป็นระยะๆ พอมาถึงไอ้เค้กวี้ดว้ายใหญ่โตอย่างกับพราวขาหัก
“ปล่อยก่อน”
ร่างเล็กส่ายหน้าจนเส้นผมปลิวตาม ไม่ยอมปล่อยมือออกจากคอผม ผมเลยให้ไอ้มาร์ชเป็นคนขับรถแทน ถามว่าเจ็บตรงไหนมั้ยก็เอาแต่ส่ายหน้า แต่สีหน้าก็ยังหงอยๆไม่เปลี่ยน ดูแล้วนอกจากรอยถลอกและฟกช้ำนิดหน่อยก็ไม่มีอะไร แต่ก็แค่อารมณ์เสียที่ขาขาวเรียบเนียนต้องมามีรอยช้ำๆให้สะดุดตา
“พรุ่งนี้ป๊าต้องเข้าไปดูงาน ถ้าพราวไม่สบายไปใครจะดูแล” ผมพูดตอนทายาให้เด็กดื้อ
“ก็ไม่ต้อง”
“หือ?”
“ไม่ต้องไปทำงาน อยู่กับหนู”
ผมควรจะโมโหที่ลูกตัวเองเอาแต่ใจใช่มั้ย แต่ทำไมผมถึงยิ้ม...
ผมมาดูที่ครับ นักลงทุนหลายคนติดต่อเข้ามาขอซื้อที่ตรงนี้ในราคาที่สูงมาก! ผมเลยเข้ามาดูเสียหน่อย ปรากฏว่าบริเวณรอบๆเริ่มมีความเจริญเข้ามาถึงและมีสถานที่ท่องเที่ยวผุดขึ้นรอบๆที่นี่มากมาย แน่นอนล่ะว่าถ้าทำเป็นที่พักต้องได้ราคาดีแน่ๆ
แต่ถึงจะวางแพลนไว้ ผมก็ยังคิดไม่ตกว่าควรจะทำดีมั้ย เพราะที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของผมเสียทีเดียว เป็นที่ของพราว...
ที่ที่ผมจะได้มาเพราะพราว...
“แจ่มมากอ่ะ อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล ห้างเล็กๆก็มีอยู่ข้างหน้า ปั๊มน้ำมันก็ห่างออกไปสามกิโลเอง เป็นธรรมชาติที่อยู่ใกล้ตัวเมืองมากอ่ะ รีสอร์ตมะๆ”
“ดีๆๆ อยู่ใกล้น้ำตกด้วย ดูเงียบสงบดี”
“กูมาดูไว้ก่อน ยังไม่คิดจะทำอะไร”
“อ้าว” พวกมันอุทานออกมาพร้อมกัน
ก็รอไปก่อนไง... รอให้ทุกอย่างผ่านไปก่อน
ผมกลับบ้านกระจกตอนค่ำๆ พราวกับมิ้นต์ต่อจิ๊กซอว์สามมิติกันอยู่ข้างสระว่ายน้ำ ถ้าต่อเสร็จจะขนกลับยังไงนั่น เกิดหักขึ้นมากลางทางลูกหมีขาวได้โวยวายอีก งานช้างอีกแล้วกู - -
“อาเฟิร์ส กลับมาแล้วเหรอฮะ เหนื่อยมั้ยครับ”
ผมเหล่ตามองลูกหมีขาว นี่ไม่ใช่หน้าที่ของลูกผมที่ต้องมาดูแลปะป๊าเขาหรอกเหรอครับ ผมไม่ได้รังเกียจมิ้นต์เลยนะ ผมก็รักเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่งแต่บางทีผมก็รู้สึกว่ามิ้นต์ต้องการมากกว่านั้น... ช่างเถอะ อาจจะเป็นเพราะเขาเสียพ่อกับแม่ไปทั้งคู่เลยก็ได้
“ไม่เหนื่อยครับ พราว มาหาป๊าหน่อย”
ไอ้ตัวเล็กยิ้มกว้างแล้วรีบวิ่งมาหา หึหึ โดนแย่งหน้าที่เลยหน้างอไปชั่วขณะไงครับ ผมดึงพราวมากอดสูดความหอมจากกลุ่มผมนุ่มเข้าเต็มปอดแล้วพาเข้าไปในบ้าน เล่าเรื่องต่างๆที่ไปเจอมาให้ ลูกหมีขาวฟัง ส่วนเด็กดื้อก็เล่าให้ฟังเหมือนกัน... แต่เรื่องการ์ตูนนะ = =
เราสองคนกินข้าวเสร็จก็มาอาบน้ำนั่งเล่นกันสักพักก็นอนคุยกัน บนบรรยากาศดีๆกับเสียงเงียบๆ ดีไปอีกแบบ พราวนอนซบบ่าแล้วเขี่ยนิ้ววาดรูปบนหน้าอกผมไปมา คือ... มันเสียวป่าววะ แต่ไอ้คนทำนี่ไม่ได้รู้ตัวเลย!
“อ๊ะ คนนี้เขาถูกแบนได้ไงอ่ะ แสดงเก่งมากเลย หนังเรื่อง XYZ ที่เราไปดูด้วยกันคราวนั้นอ่ะ ป๊าจำได้ป่าว”
ไอ้ตัวเล็กชี้ไม้ชี้มือไปที่ทีวี ในนั้นเป็นข่าวบันเทิงที่นานๆที่ผมจะเปิดให้พราวดู ดาราสาวคนนั้นมีข่าวว่าถูกผู้จัดเลิกจ้างงานหลายอย่าง ก็นะ... ก็รู้อยู่ว่าอย่ามาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผม และเธอคนนี้ฝากรอยไว้ที่คอผมตอนเผลอและลูกหมีขาวก็ดันมาเห็นแล้วสงสัย ทำให้ผมต้องโกหกลูกตัวเอง เธอก็เลยโดนสั่งพักงานยาว...โดยคนที่คุณก็รู้ว่าใคร หึหึหึ
“พราวอยากมีบ้านแบบไหน” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ป๊าจะสร้างบ้านอีกเหรอ” และไอ้ตัวเล็กก็คล้อยตามง่ายมาก ฮ่าๆ ผมชอบพราวก็ตรงนี้แหละ ถึงจะขี้งอนแต่ก็หายเร็ว ถึงจะขี้เหวี่ยงหน่อยๆแต่ก็ขี้อ้อนแบบโกรธไม่ลง
“ป่าวหรอก ก็ถามเฉยๆ”
“อืม... แบบไหนเราก็มีหมดแล้วอ่ะ”
“บ้านในฝันอ่ะงั้น”
“ในฝันเหรอ...” พราวทำหน้าคิด ซึ่งมันน่ารักมาก! ผมเลยจูบหนักๆไปที ปากบวมเจ่อขึ้นเล็กน้อยกับดวงตาปรือใสๆนั่นเล่นเอาผมไม่อยากหยุด เหมือนเด็กน้อยจะลืมไปแล้วด้วยว่าผมถามอะไรไป ฮ่าๆๆ
“ตกลงว่าไง”
“อ๊ะ -///-” หน้าแดงใหญ่ ทุบอกผมด้วย “ไม่บอกเล่า! นิสัยไม่ดี ชอบแกล้งคนอื่น!”
ไอ้ตัวเล็กว่างอนๆ แสนงอนเป็นที่หนึ่งล่ะ ไม่เป็นกับใครด้วยนะเป็นแต่กับผมเนี้ย อย่างถ้าผมกับไอ้มาร์ชรวมหัวกันแกล้งนะลูกหมีไม่งอนไอ้มาร์ชนะครับ มาลงที่ผมนี่ ตลอดเลย หึหึ น่ารักน่าแกล้งเลยต้องจัดจูบให้อีกชุด ตอนนี้ได้แค่นี้ แต่อีกไม่นานแหละน่า...
“ลูกหมีขี้งอนจัง”
“ก็พ่อหมีนิสัยไม่ดี”
“ไม่ดียังไง พ่อหมีก็ตามใจลูกหมีตลอด”
“ขี้แกล้ง ขี้ดุ”
“เพราะรักไง”
“-///////-” เงียบแล้วซุกหน้าลงกับอก มือเล็กกำเสื้อผมแน่นตามมาด้วยปากเล็กๆที่กัดอกผมด้วย กัดเบาๆเจ็บแป๊บๆแต่เสียวมากกว่า อยากค้นสมองตัวเองออกมาดูจริงๆทำไมต้องคิดหื่นๆกับลูกตัวเองตลอดเวลาด้วยก็ไม่รู้นะ
“บ้านล่ะ”
“บ้านที่มีป๊าอยู่”
“นั่นไม่ใช่บ้านในฝัน มันคือเรื่องจริง...ป๊าจะอยู่กับพราวตลอดไปอยู่แล้ว” ผมพูดจริงจัง พราวผงกหัวขึ้นมาจุ๊บปากผมทีหนึ่ง มือเล็กลูบแก้มสากของผม ผมเลยจับมือขาวนั่นมาหอมให้จั๊กจี้เล่น
“คิกคิก งั้นก็... บ้านที่ตื่นเช้ามาเห็นยีราฟเล็มใบไม้อยู่นอกหน้าต่าง ทำให้ได้ป่าวๆ”
“อืม... ได้หรือไม่ได้ขึ้นอยู่กับค่าจ้าง”
ผมแกล้งเอามือลูบปากเล็กๆสีสดที่ผมชอบกินแล้วเลื่อนไปตามสีข้างอย่างยั่วๆ ส่งสายตาหื่นๆไปให้ตัวเล็กได้สะท้านอาย “จ้างเท่าไหร่ล่ะ หมดตัวเลยมั้ย”
“บะ บ้า พ่อหมีบ้า!”
ทุบอกผมตุ๊บๆเลย ฮ่าๆๆๆ ไอ้ตัวเล็กรู้ใช่มั้ยว่าหมายถึงอะไร...
ผมแกล้งลูกหมีขาวอีกนิดหน่อยก็เริ่มตบอกให้หลับ พราวดันมือออกเหมือนยังไม่อยากนอน ผมเลยบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกันอีก ไอ้ตัวเล็กมันชอบเรียกร้องความสนใจและต้องการความรักจากผมอย่างมากมาย ซึ่งผมก็ให้อยู่แล้วล่ะ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
ขอบคุณที่ติดตามแล้วเข้ามาอ่านจ้า
ฝากติชมด้วยน้าๆๆๆ เค้าอ่านทุกเท้นต์เลย ขอบคุณๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เม่ืออิหนูพราวถูกป๊าเมิน
นางทำหน้าหงอยอย่างนี้ ฮาาาาาา~~~~~ :laugh:
v
v
v
v
v
(https://pbs.twimg.com/media/Be-ddk5CEAAUKHB.jpg:large)
[/color]
-
น่ารักกก ตกลงใช่พ่อลูกจริงไหมน่ะ :hao3:
-
ไม่ว่าจะอ่านตอนไหนหนูพราวของเราก็น่ารักตลอด
ตอนนี้ปมปัญหาเริ่มโผล่มาทีละนิดๆ แล้ว ป๊าจะแก้ปัญหายังไงแล้วหนูพราวจะรูอะไรเกี่ยวกับแม่ตัวเองหรือไม่ งานนี้ต้องตามลุ้น
ว่าแต่...ไอ้ตอนท้ายๆ นั่นมันลูกหมีแปลงร่างเป็นลูกแมวขี้อ้อนใช่ไหมนั่น
น่าร๊ากกกกกกกกก//อุุ้มกลับบ้านโดยที่พ่อหมีไม่รู้ตัว
-
น่ารักจัง พ่อหมีใหญ่กะลูกหมีขาววว อยากรู้ปมรื่องนี้จังว่า2คนนี้เป็นอะไรกัน
รอตอนต่อไปค่า. เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ สู้ๆค่า
-
พ่อหมีลูกหมี น่ารักมากมาย คริคริ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พราวหนูน่ารักมากลูก :-[ :-[
ขี้อ้อนสุดๆ :hao6: อิจฉาคุณป๊า :hao7: :hao7:
-
:o8: :o8:
-
ไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ ใช่ไหม?
หวังอย่างนั้นนะ
-
เค้ามาลง spe ตั้งแต่วันพ่อแล้ว เค้าลงอีกที่นึงแต่ไม่ได้ลงที่นี่
เอามาลงซะเลย อิอิอิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
You are more than my love
because you are a half of my life.
I had spent almost a lifetime to find
And waiting for you who is my the one
And at last I’ve found, that you are the one
Who fulfill my heart
From now on, my every breath is yours
SPECIAL FATHER’S DAY
ภายในบ้านหลังใหญ่พ่อลูกนอนกอดกันอยู่บนแปลไกวในสวนหลังบ้าน เด็กน้อยตากลมโตและมีประกายวาวกำลังมองคุณพ่อที่หลับอยู่ ใบหน้าหล่อคมคายของคนเป็นพ่อแตกต่างจากใบหน้าขาวของลูกชายอย่างสิ้นเชิง ภายในหัวของเด็กน้อยกำลังคิดถึงเรื่องวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันที่โรงเรียนของเขาจะจัดงานวันพ่อ…
ดวงตาคมค่อยๆกระพริบเพื่อปรับแสงจ้าหลังจากหลับไปนาน เห็นใบหน้าน่ารักของลูกชายยามตื่นนอนแบบนี้ชายหนุ่มมีความสุขที่สุด เขาคว้าตัวเด็กชายตัวน้อยมากอดแรงๆแล้วกดหอมลงบนแก้มนุ่มทั้งสองข้างเสียงดังฟอด
“ได้เวลานอนกลางวันหรือยัง”
“หนูไม่ง่วง” เด็กน้อยตอบมาทันควัน
“หรือว่าวันนี้อยากไปเที่ยว”
ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายน้อยๆซึ่งทำให้คนเป็นพ่อหายใจอย่างโล่งอก วันนี้เป็นวันสำคัญเป็น ‘วันพ่อ’ คนข้างนอกจะต้องมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว และตอนกลางวันที่แดดร้อนๆอย่างนี้เขาก็ไม่อยากจะพาพราวไปตากแดดตากลมสักเท่าไหร่
“งั้นป๊าจะให้ป้าช้อยไปซื้อของมาปิ้งบาบีคิวกิกันตอนเย็นดีมั้ย”
เด็กน้อยพยักหน้ารัวเร็ว ไม่ได้กินมานานแล้วและตอนนี้เขาก็อยากกินมากๆ ปะป๊ารู้ใจเขาที่สุด! น้องพราวยิ้มกว้างแล้วหอมแก้มคนเป็นพ่อฟอดใหญ่ไม่แพ้กัน พ่อเฟิร์สกดหัวลูกชายแนบอก ปากหนาวนเวียนอยู่แถวๆหน้าผากมน แขนหนาโอบกอดรัดแน่นไม่ยอมคลายจนคนตัวเล็กต้องดิ้นท้วง
“หนูร้อน”
“งั้นเราไปนอนในห้องกัน”
ร่างสูงอุ้มลูกน้อยวัยห้าขวบขึ้นนั่งบนแขนแกร่ง หยิบเสื้อคลุมมาคลุมหัวให้ลูกชายเพราะระยะทางจากนี่ถึงตัวบ้านก็ใช้เวลาพอสมควร แขนป้อมๆคล้องอยู่ที่ลำคอใบหน้าเล็กก็เกยอยู่ที่บ่า น้องพราวชอบให้ปะป๊าอุ้มที่สุด!
RRRRRRRRRRRRR
พ่อเฟิร์สผละออกจากลูกชายแล้วไปหยิบโทรศัพท์มาคุยเรื่องอะไรสักอย่างที่เด็กน้อยไม่เข้าใจ ดวงตาแป๋วของวูบไหวเมื่อได้ยินว่าปะป๊ามีงานเข้า แล้วพรุ่งนี้ล่ะ... พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุดของปะป๊า
“ปะป๊า”
“ครับ”
ร่างสูงหยุดตบอกกล่อมลูกชายให้หลับเมื่อจู่ๆเด็กน้อยโผมากอดเขา
“หนูมีอะไรจะให้”
ร่างสูงอึ้งไปเมื่อลูกชายควักดอกไม้ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แน่นอนว่าคงไปเด็ดมาจากในสวน อาจจะเป็นตอนที่เขาหลับอยู่ก็เป็นได้ น้องพราวดันเขาให้ลุกขึ้นนั่ง เขาก็นั่งตาม...
“ป๊ารับไป”
คนเป็นพ่อยิ้มน้อยๆ รับดอกไม่เยินๆที่ถูกยัดมาให้กระเป๋ากางเกงของลูกชายมาไว้ในมือ น้องพราวก้มลงกราบเท้าพ่อที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนที่นอน แค่นี้คนเป็นพ่อก็น้ำตาปริ่มขึ้นมา ร่างสูงคว้าตัวลูกชายมากอดแน่น
“หนูรักป๊าที่สุดในโลกเลย”
“ป๊าก็รักพราวที่สุดในโลกเหมือนกัน”
คิดไม่ผิด... ไม่ผิดจริงๆ ที่ในตอนนั้นเขาตัดสินใจรับพราวไว้ เป็นดั่งแก้วตาและดวงใจ
ร่างสูงพลิกชีทเรียนที่อยู่ในมือเบาๆเพราะกลัวจะไปรบกวนการหลับของลูกชายตัวน้อยที่นอนทับอยู่บนอกเขา พรุ่งนี้เขามีสอบ... ตัวยากเสียด้วย! เมื่อกี้เพื่อนๆของเขาโทรมาขอให้เขาไปติวให้ แต่ก็ปฏิเสธไปเพราะต้องอยู่กับตัวเล็กในวันสำคัญ และก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดที่น้องพราวจะมากราบเท้า ความรู้สึกตื้นตันท่วมท้นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอจนพูดไม่ออก
“งืมๆ แจ่บๆ”
น้ำลายไหลเยิ้มเปียกเสื้อพ่อไปหมดแล้ว - - แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจอะไร หน้าคมก้มลงแตะริมฝีปากบนกลุ่มผมนุ่มอย่างรักใคร่ พรุ่งนี้คงต้องฝากให้ลุงแช่มไปส่งน้องพราวที่โรงเรียนอีกวัน เพราะเขามีสอบเช้าและกะจะไปติวให้เพื่อนชดเชยที่เคยปฏิเสธไปหลายครั้ง
เช้าวันรุ่งขึ้นเด็กชายตัวน้อยตื่นขึ้นมานั่งเคว้งอยู่กลางเตียง วันนี้ไม่มีปะป๊านอนกอดตอนเช้าอีกแล้ว ประตูเปิดเข้ามาพร้อมร่างผอมๆของป้าช้อย
“คุณหนูตื่นแล้วเหรอคะ เดี๋ยวป้าจะเตรียมชุดนักเรียนไว้ให้นะคะ”
เด็กน้อยเดินตัวเหี่ยวเข้าห้องน้ำไป
ชุดนัดเรียนกางเกงลายสก๊อตสีฟ้ากับสายเอี๊ยมเก๋ๆทำให้น้องพราวน่ารักมากเมื่อใส่ อันที่จริงผู้เป็นพ่อเลือกโรงเรียนนี้ให้ลูกด้วยเหตุผลที่ว่าโรงเรียนนี้เป็นที่หนึ่งของประเทศนั่นน่ะเป็นเหตุผลรอง เหตุผลหลักคือชุดนักเรียนนี่ต่างหากล่ะ! -.,-
ที่โรงเรียนวันนี้คุณครูสาวผู้ใจดีอดแปลกใจไม่ได้ที่ไม่เห็นคุณพ่อมาส่งน้องพราว วันนี้ที่โรงเรียนจัดงานวันพ่อยิ่งใหญ่กว่าทุกปี เมื่อผู้อำนวยการกล่าวอะไรต่างๆจบแล้วก็ให้คุณพ่อของเด็กๆที่มางานขึ้นไปนั่งเรียงบนเวที อันดับแรกจะให้ลูกของตัวเองได้กราบก่อนเป็นคนแรก ส่วนเด็กที่ไม่มีพ่อมาด้วยก็เลือกคนเอาว่าจะกราบเท้าคนไหน
“น้องพราวไม่ไปกราบเท้าคุณพ่อเหรอคะ”
“หนูกราบเท้าปะป๊าเมื่อวานแล้วฮะ”
“แล้ววันนี้คุณพ่อไม่มาเหรอคะ”
“เอ่อ ผมเพิ่งมาอยู่ที่ประเทศไทยไม่นาน ปะป๊าคงไม่รู้หรอกฮะว่ามีงานแบบนี้ด้วย”
เด็กน้อยบอกคุณครู และปลอบใจตัวเองไปด้วย มองเพื่อนๆที่จูงมือพ่อตัวเองขึ้นไปนั่งบนเวลา พราวไม่อยากจะทำกิจกรรมนี้เลย ดอกไม้ที่เด็กทุกคนถือไว้ในมือเด็กน้อยอยากให้ปะป๊าคนเดียว
“หนูไม่ได้เอาบัตรเชิญให้คุณพ่อเหรอลูก”
“หนู...” เด็กน้อยอ้ำอึ้งจนคุรครูต้องเปลี่ยนเรื่อง
“งั้นวันนี้น้องพราวลองกราบเท้าคุณพ่อท่านอื่นๆดูนะคะ ว่า..”
“ไม่เอา! ฮือออออออออ”
น้องพราวร้องไห้ออกมาดังๆ เพื่อนๆและผู้ปกครองที่อยู่รอบๆหันมามอง คุณครูสาวรีบเข้าไปกอดปลอบ น้องพราวร้องไห้จะหาปะป๊าอย่างเดียวเลย คุณครูจึงรีบกดโทรศัพท์หาคนเป็นพ่อทันที่แต่ปรากฏว่าปิดเครื่อง
“ตอนเย็นก็เจอปะป๊านะคะ ชู่วๆๆ” คุณครูอุ้มเด็กน้อยโยกไปมา ถึงจะอยู่ปอหนึ่งแต่น้องพราวก็เป็นเด็กที่ตัวเล็กที่สุดในห้องหรืออาจจะในระดับชั้นเลยด้วย
“หนูจะไปหาปะป๊า” เด็กน้อยสะบัดตัวแรงจนหลุดจากคุณครู เขาวิ่งหายไปในกลุ่มคน คุณครูคนสวยแทบกรี๊ด งานวันพ่อที่คนเยอะแบบนี้ กรี๊ดเลยเถอะ!
ฝ่ายผู้เป็นพ่อยิ้มกริ่มออกมาจากห้องสอบ ถึงจะไม่ได้อ่านหนังสือมากนักแต่เขาก็พอทำข้อสอบได้ นับว่าเก็งข้อสอบมาตรงจุดทีเดียว เพื่อนๆเข้ามาขอบคุณเขาใหญ่ ที่ช่วยสละเวลามาทบทวนให้
“ไอ้เฟิร์ส มึงเอางานมาป่ะ”
“เออ ตลอดอ่ะสัส”
มือล้วงหารายงานที่ตัวเองทำเสร็จแล้วมาให้มาร์ช แต่ยังไม่ทันที่เพื่อนจะได้คว้าไปก็มีมือดีมาฉวยเอาไปเสียก่อน
“สันดานล่ะไอ้มาร์ช กูก่อนโว้ย” หญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มแต่ลักษณะนิสัยห่ามเกินผู้หญิง แล้วหลังจากนั้นก็เกิดการแย่งชิงรายงานเกิดขึ้น
“พลอย มึงนี่มัน!”
“แบร่ๆๆ”
เรียนปริญญาโท แต่เล่นกันอย่างกะเด็กประถม เฟิร์สส่ายหัวไปมา
พรึบ!
ซองจดหมายสีเหลืองร่วงลงมาจากรายงาน ทั้งมาร์ชและพลอยยกมือทั้งสองข้างขึ้นเสนอไหล่อย่างพร้อมเพรียงเพื่อจะบอกว่า ‘กูไม่ได้ทำรายงานมึงพังนะเว้ย!’ ร่างสูงเดินไปหยิบขึ้นมาเปิดอ่านพบว่าเป็นการ์ดเชิญงานวันพ่อของโรงเรียนน้องพราว มาอยู่ที่นี่ได้ไง?
คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน มองนาฬิกาสิบโมงแล้ว เขาอาจจะไปทัน ร่างสูงเดินไปที่รถอย่างเร็วจนเพื่อนๆยังงง
“มันโกรธมึงแล้ว”
“มึงนั่นแหละทำรายงานมันพัง”
“สัส พังตรงไหนฟะ”
สองคนข้างหลังก็ยังคงเถียงกันต่อไปอย่างไม่รู้เรื่อง
ร่างสูงขับรถด้วยความเร็วเกินร้อย ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงโรงเรียนของลูกชายทันที คนเยอะขนาดนี้เขาจะหาน้องพราวเจอได้ยังไง! ร่างสูงวิ่งตามหาเด็กน้อยไปทั่วงาน ยิ่งเห็นนักเรียนแต่ละชั้นเรียงแถวเข้าไปกราบเท้าพ่อของเพื่อนซึ่งเป็นคนที่ไม่รู้จักก็ยิ่งร้อนรน เขาไม่ยอมให้ลูกเขาไปกราบเท้าคนที่ไหนก็ไม่รู้หรอก เด็กแสบทำไมไม่บอกพ่อวะเนี้ย!
ร่างสูงเดินอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านก็ทะลุไปถึงโซนที่จัดงานของนักเรียนปอหนึ่ง คุณครูที่กระวนกระวายอยู่เมื่อเห็นผู้ปกครองของน้องพราวมาก็รีบวิ่งเข้าไปรายงานทันที
“ชิบ! ยังมีงานที่ไหนในโรงเรียนอีกมั้ย”
“โซนนั้นเป็นของเด็กปอหกค่ะ ส่วนโซนนี้เป็นของปอห้า โซน...”
เฟิร์สขยี้หัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย เดินดุ่มๆตามหาน้องพราวจนเหงื่อแตกพลั่กๆเปียกชุ่มทั่วเสื้อนักศึกษา รูปร่างสูงใหญ่และใบหน้าหล่อคมคายในชุดนักศึกษาเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ไม่น้อย หลายคนต่างมองด้วยความเหยียดหยามคิดว่าชายหนุ่มคงจะชิงสุกก่อนห่ามถึงได้มาตามหาลูกอย่างนี้
“ขอโทษนะครับ เห็นเด็กตัวเล็ก ผิวขาวๆ...” เขาถามคำถามเดิมๆอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย คนแออัดยัดเยียดเดินไหล่ชนกันอย่างนี้เขาไม่ชอบเลย แต่เพื่อลูกเท่านั้น... คือเหตุผลเดียว รูปใบเล็กที่เก็บไว้ในกระเป๋าตังค์ถูกหยิบออกมา แต่ที่เขาต้องหัวเสียหนักขึ้นคือแทนที่เขาจะได้คำตอบว่าลูกเขาอยู่ไหน กลับได้คำชมว่าลูกเขาน่ารักมาแทน เรื่องนั้นเขารู้อยู่แล้ว!
“ปะป๊า!”
หน้าคมหันขวับไปด้านหลัง... แต่ไม่มี! เขาแน่ใจว่าเป็นเสียงน้องพราว
“ปะป๊าๆ ฮือๆๆ ปะป๊าอยู่ไหน”
ร่างสูงเดินฝ่าคนออกไปไม่ไกลเห็นเด็กน้อยยืนร้องไห้อยู่ริมเสา ใบหน้าจิ้มลิ้มชะเง้อมองไปรอบๆตัวราวกับกำลังหาใครอยู่ เมื่อหันมาเห็นเขามองอยู่ก็เบิกตาโพลงแล้ววิ่งมาหาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มทรุดลงนั่งยองๆ แขนใหญ่กางออกรอรับตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาในอ้อมแขนเขา ร่างผู้เป็นพอเซเล็กน้อยเพราะแรงกระแทกของลูกชาย
“ปะป๊า ฮือๆๆ”
“เด็กดี ไม่ร้องนะครับ”
ลูบหัวอย่างปลอบโยน แขนเล็กรัดรอบคอเขาแน่น ใบหน้าเปื้อนน้ำตาก็ซุกอยู่ที่ซอกคอเขา เฟิร์สอุ้มน้องพราวขึ้นมาแนบอก พาเดินไปที่โซนเด็กปอหนึ่ง เขาสังเกตเห็นดอกกุหลาบที่อยู่ในมือเล็กแล้วก็โล่งใจที่ลูกเขายังไม่ได้ไปทำตัวน่ารักกับคนอื่น
“โล่งอกไปทีนะคะ”
คุณครูสาวบอกด้วยตาเป็นประกายเมื่อเห็นว่าพ่อน้องพราวที่หล่อนแอบปลื้มมายืนยิ้มอยู่ตรงหน้า (เขายิ้มให้ลูกเขาต่างหากล่ะ - -)
“อยากให้ป๊าไปนั่งบนเวทีมั้ย เอ่อ ผมยังขึ้นไปได้อยู่มั้ยครับ” ประโยคหลังหันไปถามคุณครูที่มองเขาอย่างเพ้อๆ
“ได้ค่ะ ได้ๆ”
เพราะงานยังเริ่มได้ไม่นาน และนักเรียนก็ยังเหลืออีกหลายคนที่ยังไม่ได้กราบพ่อ
“ไม่เอานะ”
“ทำไมล่ะลูก?”
“หนูไม่อยากให้ใครมาทำความเคารพป๊า”
ทำความเคารพ? ร่างสูงทำหน้าอย่างนี้ ---- > =___________= คุณครูยิ้มเจื่อนๆ หล่อนแค่สอนว่านั่นเป็นการแสดงความเคารพนับถือผู้เป็นบิดามารดา สงสัยเด็กน้อยจะสับสนอะไรบางอย่าง
“โอเคครับๆ” ก็ดีที่เขาไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษาไปนั่งท่ามกลางผู้ใหญ่เหล่านั้น เขาไม่ได้กลัวอายหรอก แต่เขากลัวน้องพราวจะอายต่างหากที่ยังมีพ่อเรียนหนังสืออยู่ ลูกเขาอาจจะถูกเพื่อนๆล้อก็ได้ เขาขอพาน้องพราวกลับบ้านซึ่งคุณครูก็อนุญาต ภายในรถมือใหญ่กับมือเล็กยังจับกันไว้ไม่ปล่อย
“ป๊า หนูไม่ชอบเข็มขัดนี่เลย” เพราะตอนที่ลุงแช่มมาส่ง คนตัวเล็กจะถูกยัดไว้ที่เบาะหลังเสมอ
“เพื่อความปลอดภัยครับ ถ้าพราวเป็นอะไรไปป๊าต้องตายแน่ๆ”
“ก็ด้ะ”
“แล้วทำไมวันนี้ไม่บอกป๊าว่าจะมีงานที่โรงเรียน ป๊าจะได้รีบไป”
“กะ ก็...” เจ้าตัวเล็กอ้ำอึ้ง “ก็ป๊าไม่ได้หยุดวันนี้ แล้วป๊าก็...”
“คราวหลังไม่ต้องเกรงใจป๊า เข้าใจไหม ป๊าเป็นป๊าของหนู ป๊าทำให้หนูได้ทุกอย่าง”
“ครับ” เด็กน้อยยิ้มกริ่ม “คราวหลังหนูจะไม่แอบเอาไปใส่กระเป๋าป๊าแล้ว หนูจะให้ป๊าตรงๆเลย”
“เด็กแสบ”
“คิก คิก แต่วันนี้ป๊าไม่ทำงานเหรอ”
เฟิร์สละสายตาจากเส้นทางมามองหน้าลูกชายที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว เด็กหนอเด็ก... คิดว่าคนเป็นพ่อต้องทำงานทุกคนเหรอไง แต่เพราะเขาไม่อยากให้เด็กน้อยผิดหวังเขาจึงส่ายหัวน้อยๆ น้องพราวก็พยักหน้าเข้าใจ ร่างเล็กโน้มตัวไปกอดแขนคนเป็นพ่อไว้ ฮัมเพลงอะไรของเขาไปอย่างอารมณ์ดี
“หนูรักป๊า”
“หึหึ โตไปจะยังรักป๊าหรือเปล่า”
“รัก!”
“ถ้ามีแฟนจะรักป๊าหรือเปล่า”
“รัก!”
“จริงเหรอ?”
“จริงที่สุด! หนูรักป๊า รักที่สุดในโลก รักๆๆๆ...”
เมื่อรถติดไฟแดงน้องพราวก็ยื่นดอกกุหลาบสี ให้ผู้เป็นพ่อ หากเด็กน้อยโตกว่านี้สักหน่อย โมเม้นท์นี้จะเหมือนสาวน้อยที่มอบดอกไม้ให้ผู้ชายที่เขาแอบชอบทันที ใบหน้าเขินๆของลูกชายอดจะทำให้ชายหนุ่มเขินไปด้วยไม่ได้
“ขอบคุณครับน้องพราว”
หน้าคมที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มก้มลงหอมหัวลูกชาย เขาก็รักน้องพราว รักที่สุดเท่าที่รู้จักคำว่ารักมา และต่อจากนี้ใครจะรู้...ว่าคนที่รักที่สุดในตอนนี้ จะเป็นคนที่รักที่สุดตลอดไป “ป๊ารักพราว”
มี spe ของคริสต์มาสต์อีก
จะตามมาทีหลังนะแจ่ะ
เนื้อหาสเปฯจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรื่องหลักนะ
แต่แบบย้อนไปเล่าเรื่องอดีตหรืออนาคตเท่านั้นเองเนอะ
ขอบคุณที่อ่านและติดตามจ้า
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
น้องพราวน่ารักกกก อยากขย้ำซักทีสองที :-[
-
น้องพราวน่ารักอ่าาาาาาาา
-
o13
-
น้องพราวไม่ใช่ลูกแท้ๆงั้น หรอ งั้นก็ ฮั่นแน่ :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
น้องพราวของเราน่าร๊ากกกก
อยากจับมาฟัดแก้ม ฟัดพุงซะจริงๆ หมั่นเขี้ยว!
-
น้องพราวน่ารักตั้งแต่เด็กๆแบบนี้เอง คุ๊ณพ่อถึงได้หลงขนาดนี้ ชักอยากรู้แล้วว่าแม่พราวเป็นใคร
-
น้องพราวน่ารักมากๆ เลยค้า คุณป๊าก็หวงลูกได้ใจมั่กๆ รอตามอ่านนะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วแอบน้ำตาซึมตอนที่น้องพราวไม่มีป๊าไปงานสันพ่อด้วย แต่ป๊าก็รักหนูมาก เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มได้ทุกที
-
SPECIAL MERRY CHRISTMAS
คืนก่อนวันคริสต์มาส
ร่างป้อมๆของเด็กน้อยกำลังค้นกระเป๋าเสื้อผ้ากระจัดกระจายทั่วพื้น คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากัน ใบหน้าเล็กๆดูจริงจังจนคนเป็นพ่ออดห่วงไม่ได้
“หาอะไรครับ”
เขาพาลูกชายมาเที่ยววันคริสต์มาสที่บ้านญาติฝั่งพ่อของเขาอีกรัฐหนึ่ง ครอบครัวเขาจะมีปาร์ตี้รวมญาติกันวันคริสต์มาสอีฟ แล้วก็แยกย้ายไปครอบครัวใครครอบครัวมันตอนวันคริสต์มาสอีกที ร่างสูงสังเกตเห็นว่าตอนเย็นเด็กน้อยยังจัดตกแต่งบ้านอยู่กับเพื่อนๆอย่างสนุกสนานอยู่เลย
“ป๊า แย่แล้ว”
ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร โลแกน เด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกันพราวก็เปิดประตูเข้ามาเรียกลูกชายตัวน้อยของเขาให้ลงไปปาร์ตี้เสียก่อน ไอ้ตัวเล็กทำหน้ายุ่งแต่ก็ยอมให้โลแกนจูงมือลงไปเล่นข้างล่างอยู่ดี เมดที่คอยท่าอยู่แล้วจึงเข้ามาเก็บกระเป๋าที่น้องพราวรื้ออยู่ให้เข้าที่เข้าทาง
“แพท นายอยากได้ของขวัญอะไรจากซานต้าครอส”
“อ่า ฉันอยากได้ตุ๊กตา” น้องพราวตอบ เพราะป๊าของซื้อหุ่นรถกับของเล่นแข็งๆให้ เล่นแล้วเจ็บมือจะตาย เด็กน้อยอยากเล่นอะไรที่ไม่ต้องให้เจ็บตัวเพราะกว่าจะหายแต่ละทีก็วุ่นวายกันทั้งบ้าน
“นั่นมันเป็นของเล่นของเด็กผู้หญิง” ดีแลนแย้งขึ้นบ้าง
“มันนุ่มแล้วก็น่ารักออก”
“นายน่ารักกว่าตุ๊กตาตั้งเยอะ เอางี้ ถ้าเราได้หุ่นยนต์จากคุณลุงซานต้า เราจะมาแบ่ง รับรองนายต้องชอบยิ่งกว่าตุ๊กตางี่เง่านั่นแน่ๆ”
ผู้ใหญ่ในบ้านชาวทั้งเอเชียและยุโรปมองเด็กคุยกันไปกินขนมกันไปอย่างยิ้มๆ นี่เป็นการเก็บข้อมูลเพื่อจะซื้อของให้พวกเขาไปในตัวด้วย ซานต้าครอสอาจจะมีจริง แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่เคยเจอ ดังนั้นหากจะปล่อยให้เด็กๆผิดหวังจากคุณลุงซานต้าก็คงจะไม่ดีแน่ๆ
ร่างสูงลูบหัวลูกชายตัวน้อย ย่าของพราวหรือก็คือแม่ของเขาเตรียมเท็ดดี้แบร์ไว้ให้เป็นครอบครัวหมีเลยล่ะ แล้วเขาจะให้อะไรดีล่ะทีนี้ หรือไม่ให้ดีนะ... ยังไงแค่เซทหมีนั่นเจ้าตัวเล็กก็น่าจะดีใจไปเป็นปีแล้วล่ะ เฟิร์สหลุดออกจากความคิดเมื่อน้องพราวหันมากอดรัดเอวเขาแน่น ใบหน้าเล็กซุกอยู่ที่สีข้างเขา มีอะไรในใจแล้วไม่ยอมพูดกับป๊านะไอ้ตัวเล็ก ร่างสูงหอมศีรษะทุย
หลังจากร้องเพลง กินขนม พูดคุยกันถามสารทุกข์สุขดิบหลังจากไม่ได้เจอกันนานพอหอมปากหอมคอ ร่างสูงเห็นว่าดึกแล้วจึงขอพาเด็กน้อยขึ้นไปนอน ลูกชายเขายังมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก คนเป็นพ่อเลยได้แต่กอดน้องพราวไว้แนบอกมือใหญ่ตบเบาๆบนอกเล็กเพื่อกล่อมให้หลับ พอเขากำลังจะเคลิ้มๆร่างเล็กในอ้อมกอดก็พลิกตัวแรงแล้วผุดขึ้นนั่งเสียอย่างนั้น
“ป๊า” พราวเรียกเขาด้วยภาษาไทย เด็กน้อยจะพูดไทยกับคนไทย
“หืมมม” เฟิร์สทำหน้านิ่งๆ ทั้งๆที่ในใจอยากรู้จะตายอยู่แล้ว
“ถุงเท้า ทำไมมีมาแค่คู่เดียว”
“เรามาคืนเดียวเองครับ พรุ่งนี้เราก็กลับแล้ว” ร่างสูงบอกงงๆ เครียดมาตั้งนานคือเรื่องนี้?
“แล้วของคุณลุงซานต้าล่ะ”
“หือ?”
“หนูจะเอาให้คุณลุงซานต้าใส่ของขวัญ”
เด็กน้อยถอนหายใจแล้วถอดถุงเท้าออกข้างหนึ่ง ฝ่าเท้าเย็นวาบ หนาวจริงๆเลย เจ้าตัวเล็กเขย่าแขนหนาจนคนเป็นพ่อต้องลุกขึ้นนั่งตาม
“พาหนูไปข้างล่างหน่อย”
ร่างสูงรู้ทันทีว่าน้องพราวคงจะเอาไปห้อยที่หน้าเตาพิงแน่ๆ ร่างสูงไม่เชื่อเรื่องอะไรแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก แต่ถ้าลูกเขาจะเชื่อบ้างก็ไม่เป็นไร หากแต่นี่มันเกินไปหน่อย เอาของขวัญไปซ่อนเสียดีมั้ยจะได้รู้ว่าถึงห้อยถุงเท้าไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่พอหันไปเห็นในหน้าหงอยๆของน้องพราวแล้วก็ทำไม่ลง
“ใส่ถุงเท้าแล้วนอนเดี๋ยวนี้พราว”
“แต่ว่า...”
ร่างสูงคว้าถุงเท้าคู่เล็กมาสวมกลับที่เดิม นี่ขนาดถอดออกแป๊บเดียวเท้าเล็กยังเย็นจัดขนาดนี้ ถ้าต้องถอดทั้งขึ้นต้องตะคริวกินแน่
“ยังไงพราวก็ต้องได้ของขวัญอยู่แล้ว”
“ไม่ได้หรอก ไว้ตรงหัวเตียงก็ได้ นะๆ” ดื้อนักเชียว
“ไม่ครับ ไม่หนาวเหรอไงเรา”
“หนูอยากได้ของขวัญนี่” มือเล็กถอดถุงเท้าตัวเองออกอีกครั้ง
“เฮ้ออออ ซานต้าเขาจะให้ของขวัญแต่เด็กดี ถ้าดื้อกับป๊ามากๆ ไม่ได้ของขวัญไม่รู้ด้วยนะ”
น้องพราวน้ำตาคลอ ถึงเขาจะห้อยถุงเท้าแต่เขาดื้อกับป๊าก็จะไม่ได้งั้นเหรอ แล้วถ้าเขาเชื่อฟังป๊าก็ไม่มีถุงเท้าไปรับของขวัญอยู่ดี ไม่ว่าทางไหนก็ไม่ได้ของขวัญจากลุงซานต้าเลยซินะ เด็กน้อยคิดอย่างหดหู่ คนเป็นพ่อเห็นลูกชายเศร้าก็ทนไม่ไหว ถอดถุงเท้าตัวเองออกมาแทน...
“เอาของป๊าไปวางแทน”
ดวงตากลมที่หยาดไปด้วยน้ำตาเบิกกว้าง ก่อนจะส่ายหัว
“ป๊าไม่หนาวเหรอ”
“แล้วพราวไม่หนาวเหรอหึ” ฝ่ามือใหญ่ปาดน้ำตาที่ไหลลงมาบนแก้มนิ่มออกอย่างแผ่วเบา เสียใจที่จะไม่ได้ของขวัญจากคุณลุงซานต้ามาขนาดนี้เลยเหรอตัวเล็ก...
“ไม่เลย” โกหกคำโต ทั้งๆที่เย็นเท้าจนชาหมดแล้ว
“งั้นป๊าก็ไม่หนาวเหมือนกัน”
“นะ หนาว” รีบบอกเพราะไม่อยากให้พ่อต้องเดือดร้อนไปด้วย
“งั้นก็ใส่ถุงเท้าเลย แล้วเอาของป๊าไปไว้แทน”
“ไม่ได้หรอก งั้นของขวัญก็ต้องเป็นของป๊าสิ”
ร่างสูงหัวเราะน้อยๆ เขาฉวยถุงเท้าเล็กของลูกชายข้างหนึ่งไปวางไว้ข้างหัวเตียง แล้วเอาถุงเท้าคู่ใหญ่ของตัวเองมาสวมเข้าที่เท้าเล็กของน้องพราวให้แทน กลายเป็นว่าตอนนี้เขาใส่ถุงเท้าข้างเดียว ส่วนไอ้ตัวเล็กก็สวมถุงเท้าหลวมโพรกไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็ใส่ถุงเท้าไซส์ปกติ
“ป๊า แล้วจะไม่เย็นเท้าเหรอ”
“พราวมาให้ป๊ากอดป๊าก็ไม่หนาวแล้ว”
“จริงๆนะ”
“ขอกอดแน่นๆเลยนะ”
“ครับ” เด็กน้อยตอบรับด้วยน้ำเสียงแข็งขัน แค่ป๊าไม่หนาวเขาก็พอใจแล้ว “โอ๊ะ หลุด” แค่ขยับนิดเดียวถุงเท้าของป๊าก็หลุดออกจากเท้าของเจ้าตัวเล็กอย่างง่ายดาย ร่างสูงเลยยัดขากางเกงหนาๆของน้องพราวเข้าไปให้พอแน่น
“เอาล่ะ หมดปัญหา”
“ป๊า ขอบคุณนะครับ จุ๊บ”
ร่างสูงยีผมน้องพราวอย่างหมั่นเขี้ยว ชอบมาจุ๊บนักนะ เจอหนักกว่านี้แล้วจะหนาว หึหึ
ฟ้ายังไม่ทันสว่างดีนักร่างป้อมๆผุดลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ตายังปิดอยู่ แต่มือกลับควานหาของขวัญของคุณลุงซานต้าไปทั่วเตียงแล้ว เมื่อมือเล็กสัมผัสไปโดนก้อนนุ่มๆบนหัวเตียงก็ต้องรีบลืมตามอง แสงสลัวๆที่ลอดเข้ามาในห้องทำให้เด็กน้อยเห็นตุ๊กตาหมีหลายสีวางเรียงกันห้าตัวอยู่ตรงหัวเตียง เด็กชายคว้าตัวที่ใหญ่ที่สุดมากอดก่อนที่เขาจะถูกคุณพ่อสวมกอดจากด้านหลังอีกที
“อ๊ะ ป๊า มีซานต้าจริงๆด้วย”
คนตัวเล็กยิ้มทั้งปากทั้งตา น่ารักเป็นที่สุด!
“จริงเหรอ ทันเห็นคุณลุงมั้ย”
“ไม่ทันเลย ไม่น่าตื่นช้าเลย” น้องพราวบอกอย่างเสียดาย แต่พอก้มลงมองตุ๊กตาตัวใหญ่กว่าอ้อมแขนก็กลับมายิ้มแฉ่งเหมือนเดิม
“ได้จากลุงซานต้าแล้ว อยากได้จากป๊าบ้างมั้ย”
“อยาก!”
“...”
“อยากให้ป๊าอยู่กับหนูอย่างนี้ตลอดไป”
“หึหึหึ”
“อยู่รับของขวัญจากลุงซานต้าด้วยกันอย่างนี้ทุกปีเลยนะครับ”
เฟิร์สบีบจมูกเย็นๆของน้องพราวอย่างหมั่นเขี้ยว
“พูดอะไรไว้จำให้ได้ด้วย”
“YES!”
“ป๊าจะอยู่กับพราวทุกวันเลย ไม่ใช่แค่วันนี้หรอก”
“พูดอะไรไว้จำให้ได้ด้วย”
“ย้อนเรอะ”
ร่างสูงไล่จี้เอวลูกชาย น้องพราวดิ้นพล่านไปทั่วเตียง ปากจิ้มลิ้มหัวเรากว้าง ไม่ใช่วันนี้ที่เขามีความสุข เขามีความสุขทุกวันที่ป๊าอยู่ด้วยแหละ เด็กน้อยกอดคอผู้เป็นพ่อไว้แน่น ปากก็พร่ำอ้อนวอนให้พอสลับกับกรี๊ดร้องด้วยความจั๊กจี้ไปด้วย ร่างสูงหยุดวุ่นวายกับสีข้างลูกชายแล้วกอดเจ้าตัวเล็กไว้เช่นกัน
“MERRY CHRISTMAS!!!”
ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะหัวเราะออกมา
“ป๊าพูดก่อน”
“หนูพูดก่อน”
“ป๊าพูด”
“หนูพูด”
“ป๊า!”
“หนู!”
“ป๊า ห้ามเถียง”
“หนู!...”
“...” ผู้เป็นพ่อตีหน้าโหดเมื่อลูกชายตั้งท่าจะเถียงคอเป็นเอ็น
“...รักป๊า!”
จุ๊บ!
หึหึหึ เด็กแสบเอ๊ย!
speฯ ต่อไปเอาวันวาเลนไทน์ดราม่าหรือวันมาฆฯเข้าวัดกันดี :laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและขอบคุณทุกคอมเม้นต์จ้า
-
หนูพราวน่าร๊ากกกกกก~
ถึงไม่มีถุงเท้าลุงซานต้าก็ให้ของขวัญอยู่แล้ว น้องพราวของแม่น่ารักซะขนาดนี้
ปล.เอาเทศกาลต่างประเทศให้หมดก่อนแล้วมาเอาเทศกาลของไทยดีกว่าค่าาาา
ปล2.ว่าแต่วาเลนไทน์นี่จะเป็นช่วงในอดีตหรือในอนาคต เอาเป็นว่าเอาช่วงเวลาในอดีตให้หมดก่อนดีกว่าค่ะ ><
-
น้องพราวน่ารักมากลูก :o8: :o8:
แอบอมยิ้มเวลาน้องอ้อนป๊า :hao7: :hao7:
-
:-[ :-[
-
อั่ก! โดนดาเมจความน่ารักเต็มๆ
:man1:
-
น่ารักที่สุดอะน้องพราว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่าน อ่านแล้วแบบว่า....มันน่ารักมากอ่ะ :-[
มุ้งมิ้งตามประสาพ่อลูก(?) อ่านแล้วอยากจะกรี๊ด
สองคนนี้คงไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆใช่ไหม อืมมม ต้องติดตาม
ถ้าเรามีลูกน่ารักอย่างนี้ก็รักก็หลงเหมือนกันล่ะน่า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1: เรื่องราวน่ารักมากๆ
-
ตอนที่ 8
50% จ้า
วันนี้กลับบ้านแล้ว ฮืออๆๆ อีกนานอ่ะกว่าผมจะได้มาเที่ยว แล้วเทอมหน้าต้องฟิตเตรียมสอบเข้ามหาลัยอีก บอกเลยว่ายากส์! ผมเดินไปส่งมิ้นต์ที่บ้าน คือข้างๆตัวบ้านเรามีประตูเชื่อมหากันอ่ะครับ ระยะทางจากประตูรั้วถึงประตูบ้านนี่ถ้าให้ผมเดินออกไปก็เหนื่อยกันพอดี
“ขอบคุณพี่พราวที่พามิ้นต์ไปเที่ยวนะฮะ ฝากขอบคุณอาเฟิร์สด้วย อาเฟิร์สใจดีม๊ากมาก”
พอดีเมื่อกี้ป๊ากับอาเค้กวุ่นกับการขนของลงรถ มิ้นต์ก็เลยไม่ได้มีโอกาสขอบคุณป๊า
“ได้เลย เออใช่ พี่มีชุดนักเรียนอยู่ เปิดเทอมหน้ามิ้นต์ก็มาเอาได้เลยนะ หรืออยากได้ชุดใหม่บ้างหรือเปล่า”
“ไม่หรอกฮะ ของพี่พราวก็ดูใหม่เหมือนไม่ได้ใช้เลย”
ชุดนักเรียนเก่าๆของผมถูกโละไปให้มิ้นต์หมด น้องเรียนโรงเรียนเดียวกับผมน่ะครับ พอเปิดเทอมทีไรป๊าจะซื้อชุดนักเรียนใหม่ให้ทุกเทอมเลย ผมก็เลยแบ่งๆไปห้มิ้นต์บ้าง
“อาเฟิร์สซื้อชุดนักเรียนให้พี่พราวทุกปีเลยเหรอฮะ”
“ทุกเทอมเลยแหละ อิอิ ป๊าใจดีที่สุด”
“แล้วอาเฟิร์สไม่มีแฟนเหรอฮะ น่าอิจฉาจัง ใครคือผู้โชคดีคนนั้นน้า”
“ไม่มีหรอก ป๊าจะไม่มีแฟนตลอดชีวิต” ผมเริ่มคิ้วขมวด
“จริงเหรอ แปลกจัง”
“ยังไง!” เผลอถามเสียงดังไปหน่อย
“เอ่อ พี่พราวโกรธมิ้นต์เหรอ”
“เปล่าๆ” ผมคลายสีหน้าให้ปกติ ผมไม่ได้โกรธมิ้นต์ แต่ผมไม่ชอบถ้าใครมาบอกว่าป๊าจะมีแฟน ทำไมใครๆก็คิดว่าป๊าจะต้องมีแฟนด้วยนะ
“แล้วที่ว่าแปลกคือยังไง”
“ก็อาเฟิร์ส ทั้งหล่อ รวย นิสัยก็ดี รักครอบครัวด้วย ครบสูตร ก็เลยแปลกใจนิดหน่อยว่าไม่มีสาวๆที่ไหนมาจีบบ้างเหรอ ขนาดอ้วนๆลงพุงยังมีเมียตั้งสี่ตั้งห้า แต่อาเฟิร์สคงไม่มีหรอกเนอะ ก็พี่พราวหวงพ่อขนาดนี้”
“ก็...ไม่รู้สิ”
นั่นสินะ...
“อาเฟิร์สออกจะรักพี่พราว เขาไม่โกหกพี่พราวหรอก” ตอนท้ายมิ้นต์พึมพำเบาๆแต่ผมก็ได้ยิน
“โกหกอะไร”
“หะ มะ ไม่มีอะไรหรอกฮะ มิ้นต์ก็คิดมั่วๆไปเอง”
“มิ้นต์ มิ้นต์ยังเป็นน้องพี่อยู่ป่าวเนี้ย ปิดบังอะไรพี่!”
“ป่าวนะฮะ! มิ้นต์แค่คิดว่าบางทีอาเฟิร์สอาจจะมีแฟนแต่ปิดบังไว้เพราะกลัวพี่พราวโกรธแค่นั้นเอง TOT มิ้นต์ยังเป็นน้องพี่พราวอยู่ใช่มั้ย พี่พราวๆ”
ผมคิดตามที่มิ้นต์พูด ไม่ได้สนใจร่างเล็กที่เขย่าแขนผมอย่างง้อๆ แต่ป๊าก็เคยบอกว่าไม่มีนี่... หรือเขาจะโกหกผมจริงๆเพราะผมไม่ได้อยู่กับเขาตลอดเวลาสักหน่อย บวกกับที่นักข่าวคนนั้นพูดวันก่อนแล้วก็อาจจะเป็นไปได้ เอาจริงๆน่ะ... พ่อม้ายที่ผมเคยรู้จักแม่งมีเมียใหม่ทุกคนเลยอ่ะ ทั้งพ่อของเพื่อน คนบ้านใกล้ๆก็มี
“มิ้นต์เข้าบ้านไปป่ะ พี่จะกลับแล้ว”
“พี่พราวT_T”
“พี่ไม่ได้โกรธหรอก มิ้นต์เป็นน้องพี่”
“มิ้นต์รักพี่พราว”
ผมพยักหน้าแล้วดันมิ้นต์ให้ข้ามประตูรั้วไปแล้วกลับมาที่บ้าน เดินไปนั่งข้างอาเค้กที่กำลังคุยกับป๊าในห้องนั่งเล่นโดยทำเป็นไม่สนใจคนตัวโตด้วย (-3-)
“เหนื่อยหรือเปล่าพราว ขึ้นไปนอนมั้ย ป๊าจะไปส่ง”
“ไม่!”
“กินขนมนี่”
“ไม่หิว”
“เอ้ออออ เหนื่อยจังงงงง อาขอตัวนะจ๊ะ จุ๊บ” อาเค้กจุ๊บแก้มผมแล้วจะเดินออกไป อาเค้กจะหนีออกไปจากบรรยากาศมาคุนี่คนเดียวไม่ได้นะเห้ย! >_< ผมนี่ก็เป็นคนทำให้บรรยากาศเสียเองแล้วก็ไม่ชอบอารมณ์อย่างนี้ซะเอง อะไรก็ไม่รู้เอง งง ฮือออออ
“หนูอยากไปนอนกับอาเค้ก”
“อ้าว” ทั้งป๊ากับอาเค้กงงกันไป
“ไม่เอาพราว มาอยู่กับป๊านี่ คนเขาเหนื่อยๆมา อย่าไปกวน...”
“เงียบน่ะไอ้เฟิร์ส ป่ะๆ ไปนอนห้องอากัน ^O^”
“คืนนี้ก็จะนอนกับอาเค้ก”
“ได้!^O^”
“เฮ้ย! ไม่ได้ดิเว้ย พราวโกรธอะไรป๊าหึ” เขาดึงผมไปนั่งตัก ผมขืนตัวไว้แล้ววิ่งมาหลบหลังอาเค้ก
“ไม่ได้โกรธ หนูเบื่อหน้าป๊า ชอบโกหก!”
“เย้ย โกหกอะไร” ป๊ายื่นมือมาจะจับแต่ผมเบี่ยงตัวหนี
“อาเค้กไปกันเถอะ”
“พราว เดี๋ยวพราว มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน พราว!”
ผมไม่ฟัง ลากอาเค้กขึ้นมาบนห้องและป๊าก็ไม่ได้ตามมา ผมกระโดดขึ้นเตียงแล้วทุบหมอนอย่างโมโห ต้องใช่แน่ๆอ่ะ เพื่อนเขาก็เยอะแยะ ใช่ว่ากลางคืนป๊าจะไม่เคยออกไปสังสรรค์นะถึงจะนานๆทีก็เถอะแต่ก็กลับเช้าเลย แล้วบางครั้งก็ไปออกงานนู้นนั่นนี่วันเกิดบ้างวันตายบ้าง ฮึ่ยๆๆ ทำไมผมไม่ฉุกคิดอะไรเลยฟะ!
“น้องพราว”
“อาเค้กๆๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆ”
“เห้ย เป็นไร ไม่เอาครับไม่ร้องน้าเด็กดี” อาเค้กกอดแล้วโยกตัวผมไปมา
“ฮืออออๆๆๆ”
“เป็นอะไรบอกอาได้มั้ย”
“ฮึก ป๊า ฮึก ป๊ามีแฟน”
“ว้ากกกก รู้ได้ไง!”
ผมตาโต พูดงี้แสดงว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย!!!! ป๊ามีแฟนจริงๆด้วย หัวใจผมปวดหนึบ มันเหมือนจะร้าวในอกจริงๆนะ ผมเจ็บอ่ะ! เป็นอะไรไปเนี๊ย! ชาไปหมดทั้งตัวแล้ว T_T
“ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่นน่า! ดูทำหน้าเข้า เสียใจมากเลยเหรอครับ”
ผมรู้สึกแบบ... เงิบแป๊บ =__________= อาการบ้าบอเมื่อกี้หายวับไปกับตา ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เนี้ย ผมเบี่ยงหัวออกจากมืออาเค้กที่กำลังขยี้หัวผมอยู่อย่างล้อเลียน
“มันไม่ใช่เรื่องจริง ไอ้เฟิร์สมันไม่สนใจใครหรอก นอกจากงานแล้วก็ลูกมันเนี้ย!” อาเค้กตามมาขยี้หัวผม
“แต่ใครๆก็มีกัน คนที่เคยมีภรรยามาแล้วก็ต้องมีไปเรื่อยๆแหละ ฮึก”
“ตรรกะอะไรวะครับ” อาเค้กส่ายหัวอย่างระอา
“คนเราต้องมีภรรยามีสามี”
“ใช่ ก็เพื่อเติมเต็มส่วนที่หายไป แต่พราวเป็นส่วนเติมเต็มของไอ้เฟิร์สมันอยู่แล้ว ถ้ามันเติมอีกก็ล้นแล้วล่ะ ไม่ต้องคิดมาก โถ่ๆๆ”
“แต่พราวเป็นลูก มันต่างกัน”
“เอิ่ม - - รู้สึกจะไม่ต่างเลยยยยยยยย เอ่อคือ พราวเคยดูละครมะ คือบั่บแว้... ก่อนออกไปทำงานภรรยาก็ต้องไปส่งสามีที่รถหรือว่านวดแข้งนวดขาให้ไรเงี้ย”
“เคยดูฮะ แต่นานมาแล้ว”
“นั่นแหละๆ พราวก็ทำสิ มันจะได้ไม่ต้องไปหาคนอื่นมาทำให้ ”
“ตะแต่... พราวไม่ใช่ภรรยาสักหน่อย -//////-”
“หึหึหึ ไอ้ตัวเล็กเอ้ย! ก็มีกันอยู่สองคนพ่อลูกเนี้ย ยังต้องคำนึงถึงสถานะไรอี๊กกกกก อาเป็นไอ้เฟิร์สหน่อยไม่ได้ จัดให้ตั้งแต่สามขวบเล่า”
จัดให้... จัดอะไรเหรอ? สามขวบอะไรอ่ะ เปลี่ยนผ้าอ้อมเหรอ = =?
“แล้วพราวต้องทำยังไงป๊าถึงจะไม่ต้องไปมีแฟน”
“หมายถึงเรื่องชิกกี้เด๊าว์นั่นป่าว”
“อะไรชิ๊คๆเหรอฮะ” ผมถามอย่างสงสัย
“เอ่อ อาจจะไม่ใช่ = _ = เอาเป็นว่าเริ่มจากตอนเช้าเลยนะ ตื่นมาเตรียมน้ำอุ่นให้มันก่อน”
“แต่พราวตื่นทีหลังป๊าทุกทีเลยนะ” ถ้าให้ป๊ารอน้ำอุ่นจากผมคงได้ไปทำงานตอนสิบโมงอ่ะ
“พยายามหน่อยจ่ะ พยายามหน่อย เอ้าต่อๆ แล้วระหว่างที่มันอาบน้ำก็ออกมาจัดชุดแบบวางไว้บนที่นอนเลยนะ”
“แฮะๆ พราวไม่เคยแต่งตัวให้ป๊าเลย มีแต่ป๊าที่แต่งตัวให้พราว” ผมยิ้มแหยๆ เลือกเสื้อผ้าไม่เป็นด้วย
“ให้ตายเถอะ พระเจ้า ยอมลูกมากจริงๆไอ้เหี้ย”
“อะไรนะฮะ” ผมไม่ได้ยินที่อาเค้กพึงพำแล้วทำหน้าทำตาเหมือนหมั่นไส้ใคร
“โอเคๆ ไม่มีไรครับ ระหว่างที่มันออกมาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เราเตรียม หนูก็ลงไปทำอาหาร เออ ใส่ผ้ากันเปื้อนที่อาซื้อมาให้ด้วยนะ อิอิ”
“ครับ -////-”
“พอทำอาหารเสร็จก็มาผูกเนคไทน์ให้ ระหว่างนี้ก็สวีทททททอ่ะ >////< แล้วก็ไปทำ#%#&(*)&#%$@&%^**(_*_&*(%&#%@$@!@%$&&^(%$”
อีกมากมายที่อาเค้กสาธยายมา ยอมรับว่านี่ไม่เคยทำเลย บางทีผมควรจะเริ่มจากการทำอาหารก่อน แต่ว่าผมต้องทำเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ T_T
“อาเค้กเริ่มตั้งแต่หนึ่งใหม่ได้มั้ยฮะ”
“ห๊ะ!”
“เดี๋ยวพราวไปเอากระดาษมาจดก่อน”
“พะ พราว...”
“ครับ รอแป๊บนึง”
“อะ อากลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิม”
ก็ผมความจำไม่ค่อยดีนี่ เรียนก็อ่อนอ่ะ เข้าใจก็ยากด้วย ผมลืมข้อแรกๆไปแล้วจริงๆนะ ไม่รู้ล่ะ ผมวิ่งออกไปเอากระดาษมาให้อาเค้กเขียนใหม่และจะต้องเก็บให้พ้นสายตาป๊าด้วย เขินจัง >////<
“แล้วอาเค้กก็ต้องทำเหรอฮะ เอ๊ะ อาเค้กมีแฟนแล้วเหรอ”
“บ้าแล้วตัวเล็ก อายังไม่มีสักหน่อย-////-”
“อาเค้กกับอามาร์ชทำไมไม่มีแฟนสักที ปล่อยให้ป๊าแซงมาจนลูกจะเข้ามหาลัยแล้วเนี้ย”
“หึหึหึ ท้าเหรอๆ ยังไม่ต้องรีบมีหรอกน่า อายุแค่นี้อยู่ บู้ววว” อาเค้กบอกปัดๆ
“อาเค้กอายุเท่าไหร่แล้วฮะ เหมือนสักยี่สิบต้นๆ”
“ว้ายยยยยย >_< จริงเหรอ ความจริงแล้วอาก็อายุไม่มากสักหน่อยเพิ่งจะ... เอ่อ มะ มันต้องเพิ่มข้อนี้อีกข้อสินะ” อาเค้กก้มลงไปเขียนในกระดาษ ไม่ได้พูดอะไรต่อ... แค่เรื่องอายุทำไมต้องปิดบังกันด้วย ผมคิดว่าน่าจะสามสิบกว่า แต่อยากจะรู้ว่ากว่านี่มันเท่าไหร่แค่นั้นเอง จะได้เอามาบวกลบคูณหารเพื่อหาข้อเท็จจริงเรื่องผมกับป๊าต่อ จิ๊ ไว้ค่อยหลอกถามอามาร์ชก็ด้ะ!
อิหนูพราวงี่เง่าบ้าบองี้เดี๋ยวจะโดนอิชั้นยึดพ่อเฟิร์สนะเว้ย :laugh: :laugh: :laugh:
คือนี่ขอกัดแขนทีนึงได้ม้อยยยยย :haun4: ยิ้มยั่วกันไปอีก ถถถ
(http://sv6.postjung.com/picpost/data/146/146692-51-2968.jpg)
---------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
เค๊าอ่านทุกเม้นเลย ขอบใจมากๆๆๆๆนะ แม้เค้าจะกลับมาอ่านที่ตัวเองแต่งแล้วมันรู้สึกไม่สนุกก้เหอะ :sad4: :sad4: เก๊าจะพยายามต่อไป ฝากด้วยน้าๆๆ
-
โอ๊ะ! หนูพราวเตรียมตัวทำหน้าที่ภรรยาที่ดี
งานนี้ป๊าไปไหนไม่รอดแน่ๆ อิอิ
-
ทำให้ป๊าอกแตกตายไปเลยค่าาาาา :heaven
-
ชอบตอนพิเศษchristmasจริง อบอุ๊นนนนอบอุ่น
อาเค้กจะให้อิหนูพราวเป็นแม่ศรีเรือน.. :laugh: คือบับแว้...จะรอดมั้ยย คุณหนูกะโปโลคลับในคราบเดวิล
-
ไม่ต้องมีคำแนะนำจากอาเค้ก
พ่อเฟิร์สก็หลงแย่ล่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
หนูพราวน่ารักขนาดนี้ ป๊า จะไปหาแฟนที่ไหนได้ละจ๊ะ
ตายรังสุดๆ หนูพราวต้องพยายาม งานหลวงอย่าให้ขาดงานราษฎร์อย่าให้เว้นนะ
-
แค่นี้เฟิร์สก็หลงพราวจนหัวปักหัวปำแล้วนะเนี่ย ถ้าทำอย่างที่เค้กแนะนำอีกรับรองไม่รอดแน่ๆๆ เหอๆๆๆ :z1:
ว่าแต่ ตกลงแล้ว พราว ลูกใคร :katai1:
-
พราวนี่สุดยอดจริงๆ เหมือนบ้าบอไปคนเดียว :laugh:
ป๊าก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล้ยว่าทำอะไรให้ตัวเล็กงอน
แต่ดีแล้วล่ะ เพราะทั้งหมดที่อาเค้กกล่าวมา ป๊าได้กำไร :z1:
เหมือนเตรียมตัวให้หลานเป็นภรรยายังไงก็ไม่รู้นะอาเค้ก :o8:
เรื่องสนุกดีค่ะ แม้จะเป็นเรื่องที่เริ่มมาจากการเป็นพ่อลูกกัน
แต่บรรยากาศก็ไม่ได้รู้สึกเครียดเลย น่ารักและสนุกดีด้วยซ้ำ
จะติดตามต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ตอนที่ 8
ต่อจ้าาาาาา
ตอนที่แล้วอิหนูพราวหนีไปนอนกับอาเค้กนะ เผื่อจำไม่ได้เนอะะะ :laugh:
ผมหลับไปแล้วแต่ยังรู้สึกตัวนิดๆว่าร่างตัวเองถูกขุดขึ้นมาจากที่นอนอย่างแผ่วเบา คิดว่าคงเป็นป๊าและพอตื่นตอนเช้ามาก็ใช่จริงๆ ผมกัดท่อนแขนใหญ่ซะเลย แต่ไม่แรงนะ เอาพอให้หายหมั่นเขี้ยว >_< ป๊าเลยแกล้งเอาแขนมารัดคอผมแน่นให้หายใจไม่ออก จะฆ่าลูกตัวเอง!
“อื๊ออ ป๊า ปล่อย”
ร่างสูงล๊อคคอผมไว้แล้วโน้มหน้ามาชิดจนปลายจมูกสีกันไปมา
“หึ จุ๊บ เบื่อหน้าเรางั้นเหรอ จุ๊บ ว่าเรานอกใจเหรอ จุ๊บ ทิ้งให้เรานอนคนเดียวเหรอ จุ๊บ ไม่วะ...อื้อ”
ผมเอามือบีบริมฝีปากได้รูปไว้แต่ก็ไม่วายถูกงับนิ้วมือ นี่คนยังไม่หายงอนเลยนะ(?) มาจู่โจมงี้ได้ไงเล่า! บิดตัวม้วนออกมาจากแขนล่ำ แต่ป๊าก็ยังดึงกลับเข้าไปปะทะอกแกร่งจนได้ ร่างหนาคร่อมทับผมไว้ทั้งตัวไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้เลย ดวงตาคมที่แวววาวด้วยรังสีบางอย่างทำให้ผมไม่กล้าจะสบตาด้วย -///-
“ป๊าจะทำโทษเด็กดื้อที่ชอบคิดเองเออเองยังไงดี”
“หนูไม่ได้คิดไปเอง ป๊าต่างหากที่ไม่ทำอะไรให้มันกระจ่าง”
“โอเคๆ จะทำให้กระจ่างเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”
ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้ผมจึงหลับตาลงอย่างอัตโนมัติเพื่อรอรับสัมผัสจากคนด้านบน ริมฝีปากร้อนของเราเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ถึงผมจะคิดว่าตัวเองทำได้ดีแค่ไหนก็ต้องแพ้พ่อหมีใหญ่อยู่ดี เขาทำให้ผมครางออกมาได้ทุกทีเลย น่าเจ็บใจนัก!
พ่อหมีใหญ่ถอนจูบออกไปอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาฉ่ำหวานมองผมล้อๆยังไงไม่รู้ผมเลยหันตัวหนีเลย -3- ป๊าหัวเราะเบาๆแล้วก้มมาซุกไซร้หลังคอผม อึ๋ยยยย จักกะจี๊แต่ก็รู้สึกเคลิ้มๆดี มือหนาอยู่ไม่นิ่งลูบไล้มาตามหน้าท้องและหน้าอกของผม ปลายนิ้วยาวสะกิดปลายอกผมให้แข็งขึ้นไปไตในขณะที่ปากได้รูปก็ดอมดมไปทั่วทั้งซอกคอ
“ป๊าาาาา~~ อย่า วันนี้หนูมีนัด อ๊ะฮะ อา...”
“ฮื้อออออ” ครางรับรู้แต่แขนหนายังรัดตัวผมไม่ปล่อย ขาใหญ่เสียดสีกับขาเล็กของผมไปมา ตอนนี้ร่างกายผมรู้สึกร้อนขึ้นมา เหงื่อเม็ดเป้งผุดออกมาตามไรผมแต่ก็ถูกพ่อหมีจูบซับไปหมด
“ผมยาวจะทิ่มตาแล้ว” เสยผมที่ปรกหน้าผากผมขึ้นแล้วจูบหน้าผาก
“อ๊ะ อ๊า...” ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่น กลัวหลุดเสียงออกมาให้คนตัวโตได้ใจ! แต่ถึงยังไงสมองก็เริ่มเบลอเริ่มสตั๊นแล้วอ่ะ ฮืออออ ป๊าเลิกชายเสื้อผมขึ้นมาเหนืออกแล้วพรมจูบไปทั่วทั้งแผ่นหลัง ลมหายใจร้อนๆที่รินรดอยู่บนผิวกายทำให้ผมหายใจสะดุดและเริ่มรู้สึกอยากจะบ้าได้แต่ส่งเสียงครางออกไปอย่างห้ามไม่อยู่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
อ๊ะ! ผมสะดุ้งเฮือกจนตัวโยน ป๊ารัดตัวผมแน่นขึ้นเพราะกลัวผมดิ้นออก แต่ผมก็ต้องดิ้นอยู่แล้วหรือเปล่า ผมนัดอาเค้กไว้นะวันนี้ T///T แต่พ่อหมีเอาแต่ใจกับผมอยู่เลยอ่ะ ผมพยายามแงะมือที่บีบเค้นยอดอกผมออก เสียวก็เสียวรีบก็รีบ เห็นใจกระหม่อมด้วยท่านชายปวีร์~~~~~
“อ๊ะๆ ปละปล่อยๆๆ”
“อ้อนก่อน” ปากหนาเม้มที่ลำคอ มือก็เริ่มลูบลงต่ำ
“ฮื้อออออ ป๊าจ๋าาาาา อะ อ๊า” เอาแก้มไปถูกับแก้มสาก เลยถูกพ่อหมีรัวหอมไปหลายที
“หึหึหึ” ก่อนจะถึงจุดยุทธศาสตร์ ป๊าก็ถอนมือตัวเองออกจากกางเกงนอนของผมเสียก่อน
เฮ้ออออ~~ ผมถอนหายใจออกมาแรงๆร่างกายที่แข็งขืนต่อต้านป๊าอ่อนลงผมซบหน้าลงกับหมอนแล้วหายใจหอบอย่างหมดแรง หมดแรงด้วยอะไรก็ไม่สามารถรู้ได้ ผมไม่สามารถจริงๆ
“ไม่อยากปล่อยเลย”
“หนูก็อ้อนแล้วไง” เอาหัวไปถูที่ซอกคอป๊าอีก
“มันน่า...” ป๊ากัดฟันพูดราวกับต้องอดทนอกกลั้นบางอย่าง
“น่ารักใช่ป่ะ อ๊า คิกๆๆ”
ป๊าแกล้ง(?)หอมคอผม หอม หอม หอม หอมไปทั่วอ่ะ >///<
ปังๆๆๆๆๆๆ ปัง!
“ไอ้เฟิร์ส ปล่อยน้องพราวมาให้กูเดี๋ยวเน้!!!!!”
ว้ากกกกๆๆๆ อาเค้กโหมดโหดมาแว้ววววว ป๊ากับผมผละออกจากกันอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปหยิบผ้าขนหนูแย่งกันเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน
นัดสำคัญของผมกับอาเค้กวันนี้คือเราจะไปกินส้มตำ! เพราะป๊าไม่ชอบกินผมก็เลยไม่ได้กินไปด้วย คิดๆแล้วไม่ได้กินไปเกือบปีเลยนะเนี้ย ผมจิ้มหมูยอเข้าปากทั้งๆที่เส้นมะละกอดิบยังเคี้ยวไม่ละเอียด เจ้าเดิมเจ้าประจำเปิดมาเป็นสิบปีแล้ว และก็ไม่มีสาขาด้วย
“ซี๊ดดดด แซ่บมากเลยอาเค้ก ป๊าขอน้ำหน่อย น้ำๆๆ”
เหงื่อแตก แก้มแดงปากแดงไปหมด แต่ผมสู้ตายครับ!
“ป๊า มือบัง” ผมดันมือที่คอยซับเหงื่อให้ออกไปห่างๆ
“พอเหอะ ปากเจ่อหมดแล้ว”
“อีกนิดน้าๆๆ จุ๊บๆ”
“ไม่ต้องมาจุ๊บเลย เหม็น”
“ป๊าอ่ะ! -3-” แค่กลิ่นปลาร้าและพรรคพวก
ผมไม่สนใจแล้วเอาไก่มาแทะต่อ ผมว่ามีที่เสียอยู่อย่างเดียวของส้มตำคือถั่วฝักยาวและมะเขือทั้งหลายแหล่ ผมไม่ชอบกินผักเลยแต่ถ้าไม่มีเลยมันก็ไม่ใช่ส้มตำอ่านะ ป๊าก็เลยช่วยๆเขี่ยผักออกแล้วช้อนเส้นมาใส่ในจานผม
“พอแล้วพราว น้ำตาไหลเป็นทางอ่ะ”
ผมแทบเอาทิชชู่มายัดหัวตาไว้ ป๊าเริ่มขมวดคิ้วแล้ว เป็นอะไรของเขาไม่รู้ กินส้มตำที่ไรพอเห็นน้ำตาผมเริ่มไหลก็หงุดหงิดไปละ ไม่ได้เสียใจอะไร ก็มันเผ็ดมันได้อ่ะเข้าใจมั้ยเนี้ย! >_<
“กินขนมจีนก็ได้” ผมเอาช้อนส้อมสับเส้นขนมจีนอย่างเซ็งๆ ตามองแต่เส้นกับน้ำยากะทิที่คลุกเคล้ากันไป
เคร้ง!
“ว๊ายยย อะไรๆ อะไรวะ พราวเป็นไร” อาเค้กที่แงะไก่อยู่เงยหน้ามาถามอย่างตกใจ
ป๊าปล่อยช้อนขนมจีนของตัวเองลงกระทบถ้วยแล้วผวาเอาทิชชูมาเช็ดที่ตาผม อ่า! แสบอ่ะ คนไปคนมากระเด็นเข้าตาซะงั้น ฮือๆๆ TOT ผมว่าผมหลับตาทันนะ แต่ไอ้ที่แสบๆนี่มันคงไม่เป็นอย่างนั้นแล้วล่ะ
“ป๊าว่าแล้วไง ไปห้องน้ำมั้ย”
“ไม่ๆ น้ำถั่วงอกเฉยๆ ไม่เจ็บเลย”
“ป๊าเห็นน่ะพราว! ลืมตาสิ”
>>>> (>_O)
“อีกข้าง!”
ผมส่ายหัวไปมา ไม่กล้าลืม มันแสบอ่ะ... ป๊าต้องไม่ให้ผมมากินอีกแล้วแน่ๆเลย ทำไมต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ด้วย แงๆๆ ผมจำต้องค่อยๆเปิดตาขึ้น กระพริบตาถี่ๆเพรามันแสบ น้ำตาคลอของจริงละคราวนี้
“น้อง!” ป๊ากวักมือเรียกพนักงานมาคิดเงิน
ว่าแล้วไง ผมมองหน้าอาเค้กอย่างต้องการความช่วยเหลือ แต่อาเค้กส่ายหน้ากลับมาให้ประมาณว่าอย่าไปขัดใจป๊าเลย ผมก็เลยแต่มองส้มตำจานที่สี่ที่พนักงานกำลังยกมาเสิร์ฟตาละห้อย
“ไปซื้อยาหยอดตา” พอขึ้นรถก็หันไปลุงจักร
ผมเหลือเวลาอยู่กับอาเค้กน้อยไปอีกเพราะอาจะขึ้นเครื่องตอนบ่ายนี่แล้วอ่ะ ลุงจักรแวะร้านยาไม่ไกลจากที่ร้านป๊าก็จับผมนอนตักแล้วหยอดตาให้ทันที ไม่ชอบอารมณ์ตอนหยอดตาอ่ะ อยากกระพริบๆก็กลัวจะหยอดยาไม่เข้า ฮือๆๆ
มาถึงสนามบินที่คนเยอะมากๆๆๆ ป๊าไม่ชอบที่คนเยอะผมเลยกอดแขนหนาไว้ตลอดเวลา อ้อนเขาหน่อยเขาจะได้อารมณ์ดี อิอิ ผมล่ำลากับอาเค้กอยู่เป็นนานก่อนที่อาเค้กจะทำท่าสโลว์โมชั่นเหมือนในละครเข้าไปในเกต = =;; คือไม่ได้อายคนอื่นเลย ฮ่าๆๆ
“ป๊า หนูไปเข้าห้องน้ำนะ”
“คนมันเยอะ เดี๋ยวค่อยแวะปั๊มเอาดีกว่า”
“แต่หนูไม่ไหวแล้ววววว”
ผมรีบวิ่งหนีคนตัวโตมาเข้าห้องน้ำเลย ก็คนมันปวดฉี่ตั้งแต่อยู่ในรถแล้วเหอะ ผมล้างมือเสร็จจะรีบออกไปหาป๊าแต่ดันเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตังค์ยี่ห้อหรูวางอยู่ที่ขอบอ่าง อาจจะเป็นของคนที่คุยโทรศัพท์เสียงดังที่ล้างมืออยู่ข้างผมเมื่อกี้ก็ได้นะ O_O ผมคว้ามาแล้วรีบวิ่งออกประตูแต่ชนเข้ากับคนที่รีบร้อนสวนเข้ามาเช่นกันจนร่วงไปกองกับพื้น
“ขอโทษนะหนู อา... แพรว!!!”
แพรวไหน... คุ้นๆนะ แต่ขอโทษ ผมชื่อพราว!
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
แล่วๆๆๆๆๆๆๆๆ อิลุงนี่เป็นใครฟระะะะ
หรือจะมาจีบเด็กนี่
ฝากด้วยนะจ้ะ จุ๊บๆ เลิฟๆทุกคนจ้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามและชื่นชอบและคอมเม้นต์และ... คิดไม่ออกและ!
ขอบคุณนะฮะ ฮิๆๆ :laugh:
-
ใครเนี่ยมาชนหนุพราวของเค้า หวังว่าจะไม่มีเรื่องนะ
-
ใครมาทักน้องพราวเป็นแม่แพรว??? .__.
-
คุณพ่อตัวจริงของนู๋พราวรึเปล่า
อยากรู้ว่าคัย
มาต่อเร็วๆน้าาาาาา
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ใครกันน่ะ
ครรู้จักของแม่น้องพราวเหรอ
ไม่นะ! ป๊าอยู่ไหน
-
เอาแล้วไง ชักจะเริ่มมันส์ ..
พราวน่ารักมากกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 9
เก๊าอัพเต็มร้อยเพราะเก๊าจะหายไปสามอาทิตย์น่ะยู้ววววว
แต่ถ้าเก๊าว่างจะอัพพิเศษวาเลนไทนให้เนิ้วววว
“ผมไม่ได้ชื่อแพรว”
“อ้อ ขอโทษครับ” เขาช่วยพยุงผมขึ้นแต่ผมขืนตัวออกมาลุกขึ้นเอง คือผมไม่ได้รังเกียจเขานะ แต่ถ้าป๊ารู้ต้องไม่ชอบแน่ๆ พ่อหมีไม่ชอบให้ผมคุยกับผู้ชายแปลกหน้า ผมสำรวจร่างที่สูงพอๆกับป๊าเหมือนกับที่เขามองสำรวจผมทุกส่วนของใบหน้า แววตาดูอบอุ่นจัง... แต่งตัวก็สุภาพดีนะ แต่กลับจ้องผมอย่างจาบจ้วงไปหน่อย
“ชื่ออะไรเหรอเรา” มือใหญ่ยกมาลูบแก้มผมแผ่วเบา ผมยอมให้เขาทำอย่างนั้นแบบไม่มีเหตุผลเหมือนกันนะ ผมรู้สึกว่า... แปลกๆ ช่างเถอะ!
“ฉันชื่อแดม” เขาแนะนำตัว
“พราว!”
อ้อใช่ นั่นแหละชื่อผม เอ้ย! ป๊า... ร่างสูงเห็นคนที่กำลังจับหน้าผมอยู่ก็ชะงักไปสามวิแล้วกระชากตัวผมออกมาอย่างแรง ผมได้ยินเสียงกระดูกไหล่ผมลั่นดังแกร๊ก T_T ใบหน้าหล่อเหลาที่เครียดขมึงนั่นทำให้ผมไม่กล้าโวยวายเท่าไหร่
“ว่าไงเฟิร์ส อ่อลืมไป สวัสดีครับคุณปวีร์ เด็กน้อยนี่แฟนเหรอ?”
“กลับกันเถอะ”
“เดี๋ยวป๊า” ผมรั้งแขนหนาไว้แล้วหันไปทางลุงคนนั้น คือเขาก็ไม่ได้แก่มากแต่ก็ดูภูมิฐานกว่าป๊าอ่านะ “คุณคือคนที่ลืมกระเป๋าตังค์ไว้หรือเปล่า นี่ครับ” ผมยื่นให้ และลุงแดมก็ยื่นมือมารับไปอย่างอ้อยอิ่ง เมื่อถูกป๊ากระตุกแขนเร่งผมเลยรีบๆยัดใส่มือเขาไป
“ขอบคุณมากนะตัวเล็ก หวังว่าเราคงจะได้พบกันอีก”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นป๊าก็เร่งความเร็วในการเดินขึ้นไปอีกจนผมจะก้าวตามไม่ทัน ใช่ซี้~~ ไม่ได้ขายาวเหมือนป๊านี่ T_T ขึ้นมาบนรถก็นั่งเงียบไปอีก วันนี้ทำป๊าอารมณ์ไม่ดีหลายเรื่องเลย อุตส่าห์หยุดงานมาอยู่ด้วยกันทั้งที
“พ่อหมีอี๋อี๋อี๋อี๋~~~”
แหน่ะ เหลือบตามามองแล้วคอก็ตั้งตรงเหมือนเดิม คือ... นี่ทำไรผิดวะครับ
“ป๊างอนอ่ะ แก่แล้วขี้งอน”
“ว่าใครแก่” ถลึงตาใส่ผมด้วย ฮ่าๆๆ ผมกอดเอวซบหน้าลงกับต้นแขนแกร่ง
“ป๊าวววววววววว”
“เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”
“ไม่กลัว ฮี่ๆๆๆๆ”
“ฮึฮึฮึ อย่ามาร้องละกัน” ในที่สุดเขาก็โอบผมไปซุกอก >///< “มัน... เอ่อ คนเมื่อกี้เขาพูดอะไรกับพราวหรือเปล่า”
“ก็พูดนะ”
“พูดว่าอะไรบ้าง” หน้าเครียดจัง ผมนวดๆตรงหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันทั้งสองข้างของป๊าให้คลายออก ไม่ชอบเลยตอนที่ต้องพูดเรื่องซีเรียสกัน
“ก็แค่ถามชื่อตามปกติ”
“อะไรอีก”
“ไม่มีแล้วคร้าบบบ เลิกทำหน้าร้ายๆ”
“หน้าร้าย?”
“โมโหแล้วเหมือนมาเฟียเลย น่ากลัว -3-”
ป๊ายิ้มกว้างให้ผม ^_^ ผมก็เลยรู้สึกโอเคขึ้นนิดหน่อย ผมอยากรู้จังว่าแพรวคือใคร ผู้ชายหรือผู้หญิง? อย่าว่าผมโง่อย่างนั้นอย่างนี้เลยนะครับ คนที่ได้ยินชื่อผมโดยที่ไม่ได้เห็นหน้าก็คิดว่าชื่อผมเป็นชื่อของผู้หญิงเหมือนกัน
“คราวหน้าถ้าเจอมันอีกไม่ต้องคุยกับมัน ถอยไปให้ไกลๆเลย เข้าใจไหม”
“ทำไมล่ะ เขาดูใจดีออก”
“มันจะจีบพราวน่ะสิ มันเป็นตาเฒ่าหัวงูที่ชอบมีอะไรกับเด็กผู้ชายน่ารักๆอย่างพราวนี่ไง แถมยังชอบทำร้ายร่างกายด้วย เขาลงข่าวกันให้ครึกโครม”
“จริงเหรอ น่ากลัวจัง”
“ตอนแรกๆมันก็ทำใจดีอย่างนี้แหละ หนักหน่อยก็เอาเงินเข้าล่อ พอได้ตัวไปแล้วมันจะกลายเป็นปีศาจทันทีเลยล่ะ มันทำธุรกิจใหญ่ๆอยู่หลายที่ ป๊าอาจจะได้เจอกันบ้าง เลี่ยงได้เป็นเลี่ยงนะ ป๊าขอเตือน”
อ่า คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆเลยนะครับ เห็นหน้าตาดีๆแต่งตัวดีๆไม่คิดว่าจะเป็นโรคจิตอย่างนี้ ผมก็ไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสารบ้านเมืองด้วย เลยไม่รู้อะไรเป็นอะไรเลย ดีนะที่ป๊าเตือนไว้ก่อน ถ้าผมหลงคารมไว้ใจเขาไปอาจจะถูกเขาทำร้ายก็เป็นได้ แค่คิดก็ขนลุกไปทั้งแขนแล้ว
“เขาเรียกหนูว่าแพรว สงสัยจะหน้าเหมือนคนที่เขารู้จัก”
“...”
“ป๊าก็เคยเรียกหนูว่าแพรวเหมือนกันนี่”
“...มัน... ออกเสียงคล้ายๆกัน”
“เหรอ แต่เหมือนเขาจะรู้จักป๊ามานานเลยนะ ถึงขนาดเรียกชื่อเล่นกันด้วย”
“เลิกพูดถึงมันสักที!!!!”
ผมตกใจที่ป๊าตะคอกใส่อย่างโมโห ป๊าคลายสีหน้าลงก่อนจะเบือนไปอีกทาง ผมหยัดตัวออกมานั่งพิงเบาะ ปกติถ้าเขารู้ตัวว่าตะคอกหรือพูดไม่ดีกับผมเขาจะขอโทษทันที แต่คราวนี้ร่างสูงเลือกที่จะเงียบ เหมือนมีอะไรในใจอยู่ ผมเป็นลูกที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพ่อเลยจริงๆ เราคุยกันทุกวันเจอหน้ากันทุกวันแต่เราคุยกันแต่เรื่องปัจจุบันและอนาคต ในอดีตมันจะมีอะไรหรือเปล่า?
“พราว ป๊า...”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รถเบรกอย่างกะทันหันจนร่างผมพุ่งไปข้างหน้าแต่คนตัวโตไวกว่าที่มารับเอาไว้ ป๊าตั้งสติได้ก็มองซ้ายมองขวาหาต้นเหตุทันที เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นบ่อยๆเพราะป๊าถูกตามยิงเนื่องจากเหตุผลทางธุรกิจ แต่เราก็ไม่ได้เจอเหตุการณ์แบบนี้มานานแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นจักร”
ป๊าเปิดหน้าต่างที่กั้นโซนคนขับกับโซนด้านหลังถาม
“มีเด็กวิ่งตัดหน้ารถครับ”
“เด็กแถวหมู่บ้านเหรอ”
“ไม่น่าจะใช่นะครับ ไม่เคยเห็นหน้า”
บริเวณนี้เป็นสวนสาธารณะของหมู่บ้าน ผู้คนก็เลยพลุกพล่านข้ามถนนไปมาเป็นธรรมดา ป๊าบอกให้ผมรออยู่ในรถแล้วตัวเองลงไปดู ลงไปตั้งนานจนผมเป็นห่วงได้แต่ชะเง้อคอออกไปมองร่างสูงที่นั่งยองๆอยู่หน้ารถ ลุงจักรบอกว่าเป็นเด็ก... เด็กตัวเตี้ย ทำไมพ่อแม่ถึงปล่อยให้ออกจากบ้านคนเดียวได้นะ ตอนเด็กผมไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียวเลย ป๊าห้าม ;(
O_O ประตูข้างผมถูกเปิดออก เด็กผู้ชายตัวเล็กผิวขาวแก้มป่องตัดผมทรงเห็ดยืนจังก้าอยู่ตรงนั้นเพราะผมไม่ยอมขยับที่ให้เข้ามานั่ง ดวงตาจ้องผมเขม็ง ป๊าดันเด็กนั่นให้เข้ามาโดยไม่ได้ก้มมามองในรถเลยว่าเจ้าที่เขาไม่ให้เข้าอ่ะ
“พราว ขยับให้น้องหน่อย”
“จิ๊”
เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังมาทำหน้าหยิ่งๆใส่อีก -3- แต่ผมก็ขยับให้อย่างเสียไม่ได้ พอเข้ามานั่งแล้วก็เงียบไม่ทักทายกันเลย เด็กอะไรวะน่าตาก็น่ารักแต่ทำตัวไม่น่ารักเลย
“อาเฟิร์สสสส บ้านอาเฟิร์สอีกไกลมั้ยครับ เล็กอยากเห็นเร็วๆจัง” ป๊าขยี้หัวเด็กด้วยความเอ็นดู
ดะ เด็กนี่! ทำไมต้องมาอ้อนพ่อคนอื่นด้วยฟระ! ผมมองหน้าป๊าอย่างต้องการคำตอบ คือขับรถไปชนเขาต้องพาไปบ้านเลยเหรอ ไปโรงพยาบาลหรือสถานีตำรวจมั้ย หรืออะไรยังไง = =
“น้องเล็กเขาพลัดหลงกับพ่อแม่เขา เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยไปแจ้งตำรวจกัน วันนี้จะค่ำแล้วคงไม่ทัน พราวดูแลน้องด้วยนะ”
“ไม่!!!”
ผมไม่ใช่คนเดียวที่นิสัยไม่ดีไม่ยอมดูแลน้องนะครับ แต่เด็กหัวเห็ดนี่ก็ตอบว่า ‘ไม่’ พร้อมกับผมนั่นแหละ หนอยยยยย ผมหายใจเข้าออกลึกๆผมโตแล้วต้องไม่ไปทะเลาะตบตีกับเด็กอนุบาลนี่ ใจเย็น...
“คืนนี้เล็กขอนอนด้วยได้มั้ย”
“ได้เลย นอนกันสามคน มีอา พี่พราว แล้วก็เล็ก โอเคมั้ย”
“ทำไมโตแล้วถึงยังนอนกับพ่ออยู่ล่ะ เขาไม่แยกห้องนอนกันเหรอ”
“เพราะว่าป๊ารักพี่พราวไง”
“งั้นรักอเล็กซ์ด้วยน้าาาาา”
“ครับ” มือใหญ่ลูบหัวเล็ก
ใจเย็น... ป๊าแค่รักเด็ก...
“กอดด้วยนะฮะ”
“ครับๆ”
“อาเฟิร์สใจดีจัง> <”
ใจเย็น... ป๊าก็แค่ใจดีกับทุกคน...
“แล้วอาฟะ...”
“หยุดพูดบ้างได้มั้ย หนวกหู!”
ใจยงใจเย็นแม่ งไม่ไหวละ มาอ้อนขอนู่นขอนี่พ่อเขาอยู่ได้ ผมอ้อนได้คนเดียวโว้ยยยย ผมแทรกตัวมานั่งตรงกลางระหว่างป๊ากับเด็กเห็ด ไม่ได้หวงป๊าหรอกนะ(ใช่มั้ยวะ) แค่คุยกันน่ารำคาญ - -!
“พราว! ไม่เอาน่า น้องมาอยู่ด้วยวันสองวัน”
“แล้วไงล่ะ ชิส์ เฮ้ย...”
ผมกอดป๊าไว้ทั้งตัวแล้วเอาขามาก่ายขาใหญ่ไว้ด้วย ก็เพราะเด็กเห็ดนั่นจะวาร์ปมานั่งตักป๊าไง ดีนะที่ไหวตัวทันL ฮึ่ยยยย เด็กเห็ดแลบลิ้นใส่แต่ไม่ยอมกลับไปนั่งที่ ผมเขย่าตัวป๊าให้ไล่เด็กนี่ไปไกลๆ
“น้องเล็กไปนั่งดีๆก่อนนะครับ เดี๋ยวรถเบรกแล้วจะล้ม”
หมอนั่นยอมไปนั่งดีๆผมเลยได้ทีแลบลิ้นกลับบ้าง
“เอาล่ะ เรามาคุยกันดีๆ สองคนนี่ไปโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางไหนเนี้ย”
ก็ไม่ได้โกรธกันมาหรอก แต่เห็นว่าชอบทำหน้าหยิ่งแล้วชอบมาอ้อนป๊าก็เลยไม่ค่อยปลื้มเท่านั้นเอง ส่วนเด็กนั่นผมไม่รู้หรอกว่าคิดอะไรอยู่... อยากเกลียดก็เกลียด ขอแค่ป๊ารักคนเดียวก็พอแล้ว แบร่!
“เล็ก นี่ชื่อพี่พราวนะ ส่วนพราวครับ น้องชื่ออเล็กซ์นะ”
“แหวะ น่าจะชื่อกูกู้กีกี้มากกว่า” เหมาะกับหน้าต๊องค์ๆแต่ชอบหยิ่งดีออก แล้วหน้าก็ไม่ได้มีเค้ายุโรปเลย อล้งอเล็กซ์อะไรกัน = =
“อาเฟิร์ส พี่พราวว่าอเล็กซ์”
บีบน้ำตา! เด็กอะไรมารยาสาไถมากตั้งแต่ยังเล็กๆเลย ป๊าเลยหรี่ตามองผมดุๆแล้วกอดเด็กเห็ดไว้ นี่ก็อีกคน... ทำไมไม่เข้าข้างผมล่ะ นี่ลูกตัวเอง ส่วนนั่นน่ะลูกใครก็ไม่รู้นะ! ผมสะบัดตัวออกห่าง ไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว พอรถจอดหน้าบ้านผมก็ลงไปเลย ไม่มีการรอใครไม่มีการเก็บของอะไรทั้งนั้น
ฮึ่ยๆๆๆ ทุบหมอนระบายอารมณ์ ไม่นานป๊าก็พาเด็กกูกู้กีกี้เข้ามาในห้อง เหอะ ไหนล่ะน้ำตา วิ่งหน้าระรื่นสำรวจห้องคนอื่นเขาไปทั่ว เห็นของแปลกๆก็หยิบจับไปหมดเลย ป๊าเดินมานั่งข้างๆผมจะมาจับมือผมก็ชักออก
“ทำไมพราวไม่ชอบน้องล่ะ น้องน่ารักออกนะ พูดก็เก่ง ตอนป๊าไปทำงานพราวจะได้ไม่เหงาด้วยไง”
“ไม่ชอบ!”
“ไม่มีเหตุผลเลย น้องไปทำอะไรให้พราวน่ะฮะ”
ผมน้ำตาคลอ ตั้งแต่เรื่องส้มตำ เรื่องอาแดม แล้วก็มาเรื่องเด็กกูกู้กีกี้นี่อีก เรื่องอะไรต้องมาดุผมด้วยล่ะ ผมยกหลังมือปาดน้ำตาที่แก้มออกลวกๆ ป๊าดึงผมเข้าไปใกล้แต่ผมก็ขืนตัวไว้ ไม่ต้องมาโอ๋เลย ตัวเองก็มีเด็กใหม่แล้วนี่ ฮึก!
“ร้องไห้ไม่อายน้องเลย”
“ฮึก ปล่อย”
“จิ๊ ปัญหามันเกิดจากอะไรเนี้ย ป๊าอยากจะรู้ ป๊าเดาใจพราวไม่ออกแล้วนะ”
“ไม่ต้องมาสนใจ”
“ขี้หวงเกิ๊นนนนน”
ผมเม้มปาก รู้แล้วยังทำ!!!!
“โอ๊ะ ร้องไห้ทำไมน่ะ”
เด็กเตี้ยมายืนมองผมตาแป๋วอยู่ข้างเตียง ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งเจ็บใจ ไม่รู้สิ... กูกู้กีกี้(?)มาช่วยลูบหลังผม ยิ่งมาทำอย่างนี้ป๊าต้องมองหมอนั่นน่ารักขึ้นแน่ๆ ผมกลายเป็นตัวร้ายไปอีกแล้ว
“พี่พราวดีใจที่น้องเล็กมาอยู่ด้วยเลยร้องไห้” ป๊าบอก
“งั้นเล็กจะมาอยู่ด้วยหนึ่งอาทิตย์เลย ไม่ต้องร้องไห้ไปหรอก”
บ้าเรอะ!!! แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ทำกูร้องไห้แล้ว... มาอยู่เป็นอาทิตย์นี่จำเป็นต้องตรอมใจตายก่อนมั้ย!
“อเล็กซ์ลงไปกินขนมข้างล่างก่อนนะครับ อาขอคุยอะไรกับพี่พราวก่อนน้า”
“ได้ฮะ”
เด็กนั่นผละออก แต่ผมยังซุกหน้าอยู่กับออกแกร่ง ใบหน้าคมเกลือกอยู่กับซอกคอผม หอมซ้ำๆอยู่ตรงนั้นจนผมหยุดร้องไห้ไปเอง
“เด็กนั่นจะมาแย่งป๊าไปจากหนู”
“หึหึหึ” เขาหัวเราะอ่ะ ชอบเห็นเรื่องที่ผมเครียดเป็นเรื่องตลก!
“พราวไม่สงสารน้องเขาเหรอ เขาพลัดหลงกับพ่อแม่แล้วก็มาอยู่กับคนที่ไม่รู้จักนะ ถ้าเป็นพราวจะทำยังไงเนี้ย”
มันก็จริง แต่ว่า... ไม่อยากให้ป๊าสนใจใครมากกว่านี่!
“แล้วเขาก็คงอยู่ไม่นาน พ่อแม่เขาก็คงกำลังตามตัวอยู่ด้วยเหมือนกันแหละนะ”
“...ฮึก” หยุดร้องแต่ยังสะอื้นอยู่
“และที่สำคัญที่สุด...”
“...”
“...”
“อะไรเล่า!!!!” ผมทุบแขนล่ำไปที เงียบทำไม ก็รู้ว่าอยากรู้เนี๊ย!
“ฮ่าๆๆๆ”
เงียบอยู่ได้ เว้นวรรคนานไปหรือเปล่า = = ป๊าประคองหน้าผมมาแล้วแนบริมฝีปากมาสัมผัสปากผมเบาๆก่อนจะลุกล้ำเข้ามาภายในให้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเล่นๆ ผมหลับตารับรสจูบแสนหวานของเขาอย่างเต็มใจ จูบที่บอกว่าผมเนี้ยแหละที่สำคัญที่สุดในชีวิตของป๊า! (หรือผมมโนไปเองหว่า - -)
“อื้ม หวานจัง”
“คือเพิ่งกินส้มตำปูปลาร้ามาตอนกลางวัน”
“อุ๊บบบ อ้วกกกก”
“ป๊าอ่ะ”
ผมทุบอกหนาหลายที ไม่ยั้งมือด้วย แม้จะรู้ว่าเขาแกล้งทำก็เถอะ ป๊าหัวเราะแล้วจับมือผมรวบไว้ มืออีกข้างจับผมไปทัดหูให้ ผมหน้าม้านี่ก็เริ่มยาวจริงๆแล้วนะเห็นหน้าป๊าไม่ค่อยชัดแล้ว -3-
“ที่สำคัญคือป๊ารักพราว...”
คำบอกรักที่ผมได้ยินมาตั้งแต่จำความได้ แต่ตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกัน...ผมรู้ เพราะผมก็รู้สึกว่าคำว่ารักของผมมันเปลี่ยนไปเหมือนกัน
“รักคนเดียว”
“-/////-“ ผมหน้าร้อนวาบ เขินจนตัวบิดไปมาไม่กล้ามองสบตาคม
“ไม่เคยมีใครสำคัญไปมากกว่าพราว พราวคือทุกอย่างของป๊านะ”
“อื้อ ป๊าห้ามเห็นใครสำคัญไปมากกว่าหนูนะ ถ้าทำจะโดนไม่ใช่น้อย” ขู่ไว้ก่อน แต่พอแล้วได้มั้ย โมเม้นต์สีชมพูนี่พอก่อนเถ้อออออ T////T รู้สึกเขินจนตัวจะแตกแล้วร้อนทั้งหน้าแล้วววววว
“หึหึหึ ครับๆ พราวล่ะ ไม่ได้ยินมานานละ”
“กะ ก็ เหมือนๆกันแหละ” ความเขินทำให้คนขาดสติ พูดอะไรโง่ๆออกไป แงๆๆ
“เหมือนอะไร เหมือนใคร”
“จิ๊ ป๊าาาาาา”
ตอนเด็กนี่บอกรักป๊าจะเป็นจะตาย บอกเป็นวันละสิบๆรอบเถอะ แต่ตอนนี้เริ่มหายไปและเริ่มไม่กล้าที่จะพูดมัน มันแบบ... โอ๊ยยยยยย มันอายอ่ะ อยู่ๆก็จะให้พูดออกมาเลยอย่างงี้ -///-
“ไปฟังเอาจากอเล็กซ์ก็ได้”
“หะ ห๊ะ คนบ้า!! ก็รู้อยู่ว่ารักน่ะยังจะมาเค้นเอาอะไรอีก ได้ยินยังว่า รักๆๆๆๆ รักมากที่สุดเลย! เหอะ จะไปฟังจากเด็กนั่นเรอะ เออ เอ่อ กะก็...ก็ไปสิ =/////=”
อ๊ากกกกกกกกกก พูดออกไปแล้ววววววว พูดมากกว่าป๊าสิบเท่าด้วย เขินไปแล้วด้วย~~ ผมมุดหน้ากับอกกว้าง ป๊าหัวเราะในลำคอราวกับมีความสุขซะมากมาย ป๊าเอานิ้วมาเขี่ยหูผมเล่น มันต้องแดงมากแน่ๆเลย
“แดงไปถึงคอและคงจะถึงในเสื้อ ไหนขอดูหน่อยดิ๊”
ป๊าดันตัวผมออกเพื่อจะถลกเสื้อผมขึ้น ผมเลยกอดรัดตัวป๊าไว้แน่นไม่ให้มีช่องว่างสำหรับการดูตัว(ตัวจริงๆT_T)ในครั้งนี้ครับ ผมสะดุ้งตัวโยนมาพ่อหมีกินหูผมเข้าไปแล้ว ไม่เจ็บแต่สะท้าน ตัวอ่อนเปลี้ยเสียขาอย่างกะเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง ชายเสื้อผมถูกรั้งขึ้นมาอย่างง่ายดายปล่อยให้มือใหญ่สำรวจตัวผมโดยเน้นที่ยอดสีชมพูเป็นหลัก
“อ๊ะ ฮื๊ออ แฮ่กๆ”
ปัง!
“อาเฟิร์สสสสส ชื่ออาเฟิร์สมีความหมายว่าไงเหรอฮะ”
เราผละออกจากกันอย่างเร็ว สิ่งที่เร็วที่สุดคือมือปลาหมึกนั่นแหละที่จัดการเสื้อผมให้เข้าที่อย่างเรียบร้อยรวดเร็ว เราปรับสีหน้าให้เป็นปกติต้อนรับการเข้ามาในห้องโดยไม่มีการเคาะประตูของเด็กกูกู้กีกี้
“ทำไมวันนี้มีคนขัดตลอดเลยวะ อะไรนะครับ!”
ประโยคแรกพึมพำให้ผมได้ยินส่วนประโยคหลังนี่หันไปตะโกนตอบเด็กเห็ด เด็กนั่นปีนขึ้นมานั่งตักป๊า ผมจะพยายามทำใจไม่ให้คิดมากแล้วกันนะ เพราะป๊ายืนยันหนักแน่นแล้วว่าผมน่ะที่หนึ่งและที่เดียวในใจ อิอิ
“ชื่ออาเฟิร์สหมายความว่าไงครับ อเล็กซ์ชื่อมฆวันแปลว่าพระอินทร์ พระอินทร์นี่คืออะไรเหรอฮะ ใช่ที่แปลว่าข้างในหรือเปล่าฮะ...”
ข้างในนั่นมันคือ in หรือเปล่าฟะ - -
“เดี๋ยวๆ ทีละคำถามนะครับ”
“ชื่ออาเฟิร์ส”
“กระผมชื่อปวีร์ครับ แปลว่าผู้กล้าหาญครับ” ผมหัวเราะเบาๆเมื่อป๊าทำท่าตะเบะเหมือนทหาร ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองทางผม “กล้าที่จะรัก กล้าที่จะปกป้องดูแลด้วยชีวิตของผมนะครับ”
>////< อะไรเล่า ตาเยิ้มๆกับรอยยิ้มอุ่นๆนั่นคืออาร๊ายยยยยยยยยย
“แล้วชื่อคนนั้นล่ะ”
“เรียกพี่พราวนะครับเด็กดี”
“แล้วชื่อพี่พราวล่ะครับ” ป๊าพูดทีเดียวแล้วเชื่อฟังดีจั๊งงงง
“ฉันชื่อปานนนทะลี”
“แปลกจังไม่เคยได้ยินเลย แปลว่าอะไรเหรอ”
ผมมองเด็กนั่นที่ทำหน้าอยากรู้เต็มแก่แล้วได้แต่ส่ายหน้าตอบกลับไป ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน... ต้องถามป๊า
:impress2: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
อิป๊าหื่นจนโน๊ะ
ตอนแรกคาแร๊กเตอร์อิหนูพราวที่ตั้งไว้ไม่ใช่งี้นะ แต่งไปแต่งมาแม่งอิหนูพราวซื่อบื้อไปเลย ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh:
ยังไงก็ช่วยลุ้นความหลังอิป๊ากันต่อไป อาจจะไม่มีอะไรร้ายแรงก็ได้(เหรออออ)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ฝากเม้นต์กันด้วยน้า
เยิฟๆๆๆๆทุกคนน้า
-
เออ เจ้าเล็กหัวเห็ดนี่ดูไม่เหมือนเด็กหลงทางเลย อารมณ์แบบมาเที่ยวแถมเกรียนหน่อยๆอีกตั้งหาก ชักจะชอบซะแล้วสิ 555
-
น้องหัวเห็ดจะเป็นมารหัวใจของหนูพราวรึเปล่าน้าาาา..
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เจ้าหัวเห็ดนี่ตัวป่วนชัดๆ 55+
แล้วน้องพราวจทำยังไงต่อล่ะ
-
ความหลังฝังใจของป๊าคืออะไรอ่ะพราว ผู้ชายคนนั้นเกี่ยวข้องกับแม่น้องพราวหรือเปล่า
แล้วไหนจะเด็กหัวเห็ดนั่นอีกล่ะ จะแค่บังเอิญตัดหน้ารถหรือตั้งใจกันแน่นะ :serius2:
แล้วเด็กก็นะ ยอมมากับคนอื่นง่ายๆได้ยังไงกันหนู เกิดเป็นคนไม่ดีจะทำยังไงกัน
เริ่มมีอะไรๆเข้ามาหาสองพ่อลูกมากขึ้นแล้ว รอติดตามต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:hao3: :hao3:
-
คิดว่าเด็กหัวเห็ดนี่ต้องแกล้งตัดหน้ารถแหงๆ :hao3:
-
(http://image.free.in.th/v/2013/iy/140214062619.jpg)
HAPPY VALENTINE'S DAY
“คิกๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ นี่แน่ะๆ”
เสียงหัวเราะสดใสและเสียงทุ้มเปล่งออกมาอย่างมีความสุข ใบหน้าคมเกลือกอยู่กับพุงกลมของเด็กน้อยสร้างความจักจี้ให้น้องพราวได้ไม่น้อย มือเล็กจับหน้าผู้เป็นพ่อไว้ไม่ให้เอาคางสากๆมาถูกสีข้างแต่ก็ทัดทานคนตัวโตกว่าไม่ได้ เลยได้แต่หัวเราะน้ำหูน้ำตาไหลอยู่อย่างนี้
“ฮ่าๆๆ ป๊าจ๋าาาาา~~~~~”
ร่างสูงหยุดแกล้งเมื่อเห็นลูกชายทำท่าจะไม่ไหวเอา แต่ก็ขอฟัดแก้มยุ้ยสักฟอดสองฟอดถึงได้ปล่อย วันนี้วันวาเลนไทน์... เขาเลยไม่ให้ตัวเล็กไปโรงเรียนทั้งๆที่โรงเรียนที่ไทยก็ไม่ได้หยุดให้
“ป๊ามีของขวัญให้ด้วย”
“ไหนๆๆ” ละมือจากบีบแก้มผู้เป็นพ่อมาแบขอตรงหน้า น้องพราวรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นดอกกุหลาบหนึ่งดอกเพราะป๊าให้เขาทุกปีเลย
“อยู่ที่ห้องอาหาร ถ้ากินข้าวหมดก็หยิบไปได้เลย”
น้องพราวยู่หน้าก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม เฟิร์สจับมือเล็กมาหอมแล้วอุ้มลูกชายตัวน้อยไปอาบน้ำแต่งตัว ใส่ชุดกระต่ายสีชมพูกลืนกับผิวขาวๆของเจ้าตัวเล็กมาก หางกลมๆสีขาวดิ้นดุ๊กดิ๊กเมื่อน้องพราววิ่งเล่นไปทั่วห้องเป็นภาพที่คนตัวโตไม่อยากจะละสายตา วันนี้นอกจากจะมีดอกไม้แล้วยังมีของขวัญอีกอย่างที่จะให้น้องพราว...
ในห้องทานอาหาร จานลายการ์ตูนสำหรับเด็กมีไส้กรอก แฮมและไข่ดาว นั่นยังพอทานให้หมดได้ แต่นมจืดแก้วเบ้อเริ่มนี่ยากจริงๆ แต่เพื่อดอกไม้ของป๊าน้องพราวยอมกลั้นใจดื่มอึกๆจนหมดแก้ว ลิ้นเล็กเลียนมที่ติดรอบริมฝีปากออกแล้วเอ่ยบอกป๊าอย่างร่าเริง
“หนูกินหมดแล้ว เอาไปละนะ ฮิๆ” หยิบดอกกุหลาบสีขาวดอกโตมาถือไว้แนบอก
“เก่งมากครับ”
“ป๊า วันนี้เราไปเที่ยวไหนกันดี”
“อืม... วันนี้เราไม่ได้ไปเที่ยว แต่ตอนเย็นป๊ามีของขวัญให้น้องพราวอีก”
“จริงเหรอครับ”
ดวงตากลมเป็นประกาย วันนี้ได้ของขวัญจากป๊าเยอะจัง เด็กน้อยแทบจะอดทนรอไม่ไหว พอกินอาหารเช้ากับลูกเสร็จผู้เป็นพ่อก็ออกจากบ้านไปทั้งวันกลับมาอีกทีก็ตอนค่ำ แค่ได้ยินเสียงรถจอดเด็กตัวเล็กรีบวิ่งไปหาปะป๊าทันที
“ปิดตาก่อน”
“มีอะไรอยู่ในรถเหรอครับ” ชะเง้อคอมองอย่างตื่นเต้น มือใหญ่เลยทาบไปปิดดวงตาสุกสกาวนั่นเอง ร่างสูงดันลูกชายให้เดินไปตามทาง
“เอาละน้าๆ”
“งื้อๆๆๆ ป๊าปล่อยยยย”
ร่างป้อมๆเริ่มดิ้นจนหลุดออกเห็นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่จนล้นประตูรถออกมา แต่ที่น่าแปลกคือหมีตัวนั้นขยับมือได้! OoO มองไปด้านล่างเห็นปลีน่องเรียวบนรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ด เงยขึ้นมองหน้าหมีอีกที...
“จ๊ะเอ๋!”
....
......
.........
.............
เงียบ เก้อ
หญิงสาวใบหน้าสะสวยชะโงกหน้าออกมาจากหลังตุ๊กตาหมีหวังจะเซอร์ไพรส์ลูกชายของ ‘แฟน’ น้องพราวเงียบเพราะไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครแล้วทำไมต้องมาช่วยป๊าทำเซอร์ไพรส์เขาด้วย ร่างเล็กลอยหวือขึ้นสูงเพราะถูกพ่อเฟิร์สอุ้มขึ้นนั่งบนแขน
“ชอบมั้ยครับ”
“หนูชอบหมี แต่...”
“เราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่านะ”
ทำไมป๊าต้องจูงมือผู้หญิงคนนั้น?
ทำไมต้องยิ้มให้กัน?
ร่างสูงพาทั้งคู่เข้ามาในบ้าน เขาคิดว่านี่อาจจะดีสำหรับพราว เด็กน้อยควรจะมีแม่ที่ดูแลใกล้ชิด อีกไม่นานเขาก็เรียนจบโทและวางแผนอนาคตจะแต่งงานกับลูกแก้ว ผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่างแม้จะอายุมากกว่าไปหน่อยก็เถอะ ถึงจะไม่ได้รัก... แต่ก็ต้องทำเพื่อน้องพราวจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนเด็กคนอื่นๆ
“ไหว้อาแก้วก่อนครับน้องพราว”
“อาแก้วเป็นใครเหรอครับ” มือป้อมพนมไหว้อย่างน่ารัก เด็กน่าตาน่ารักน่าหยิกอย่างนี้ทำให้คนที่เพิ่งเจออย่างลูกแก้วรักได้ไม่ยาก
“อาแก้วเป็นแฟนป๊า และ...จะมาเป็นแม่น้องพราวไง”
“เฟิร์สบ้าแล้ว ยังไม่ได้ตกลงเลย” ร่างบางม้วนอย่างเขินอาย
“เอ้า กลางวันตกลงกันแล้วไงครับ”
ร่างสูงพูดหยอกล้อ วันนี้ทั้งวันเขาไปเดทกับหญิงสาวและตัดสินใจขอคบเธอเป็นแฟนหลังจากที่ดูๆกันมาหลายเดือนแล้ว น้องพราวชาวาบไปทั้งตัว นี่มันอะไรกัน? มือป้อมกำเสื้อของปะป๊าแน่นขึ้น เขาจะมีแม่ใหม่ให้พราว ไม่ๆ เขาจะมีครอบครัวใหม่ต่างหาก ไม่นานป๊าก็คงจะมีลูกอีกคน และก็คงจะลืมหนู หนูจะกลายเป็นคนอื่น น้ำตาเม็ดโตมารวมกันอยู่ในดวงตาใสแล้วหยดลงมาไม่ขาดสาย เล่นเอาพ่อกับอาแก้วตกใจไปตามๆกัน
“น้องพราวเป็นอะไรคะ”
ร่างเล็กดิ้นจะออกจากอ้อมแขนคนเป็นพ่อแต่กลับถูกรัดแน่น
“ฮึก ฮือ ไม่ต้องมายุ่งกับหนู!”
มือเล็กดิ้นสะเปะสะปะไปปัดจานขนมและแก้วน้ำหวานตกแตกเต็มพื้น ร่างสูงบีบแขนเล็กแรงขึ้น เขายอมรับว่าโมโหนิดๆที่พราวอาละวาดขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล
“เจ็บ!”
“พราวหยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะ”
“ฮืออออออออ ป๊าใจร้าย!”
“ใจร้ายอะไร พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ!!!”
เสียงตะคอกกับสีหน้าโมโหของพ่อเฟิร์สทำให้เด็กน้อยกลัวขึ้นไปอีก ลูกแก้วพยายามเข้ามาห้ามแต่ร่างสูงไม่ฟัง แม้จะถามว่าเป็นอะไรไปแต่พราวก็เอาแต่ร้องไห้แล้วจะหนีไปเท่านั้น เฟิร์สเลยปล่อยมือจากเด็กดื้อเป็นผลให้ร่างเล็กที่ดิ้นแรงอยู่ก่อนแล้วไม่ทันตั้งตัวตกจากตักแกร่งไปกองอยู่กับพื้น
“ว๊ายยยยย!”
“พราว!”
เด็กน้อยอึ้งไปก่อนจะตั้งตัวได้วิ่งหนีออกนอกห้องไปเจอตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์ราคาเกือบหมื่นตั้งอยู่ปลายบันได เจ้าตัวเล็กเลยผลักหมีล้มซะเลยโทษฐานที่พาผู้หญิงเข้ามาหาป๊า!
“พราว! อย่าวิ่ง เดี๋ยวตกบันได!” ฝ่ายคนเป็นพ่อจะตามไปแต่ถูกห้ามไว้ซะก่อน
“น้องกำลังโมโหค่ะเฟิร์ส”
“เป็นอะไรของเขาไม่รู้ ขัดใจไม่ได้เลย จิ๊!”
“แก้วว่า น้องพราวอาจจะไม่ชอบแก้ว...”
“ไม่หรอก” ขนาดเค้กกับพลอย เจ้าตัวเล็กยังสนิทด้วยเลย หรือจะโกรธที่เขาไม่ยอมพาไปเที่ยว... ก็คงไม่ใช่อีกเช่นกัน เพราะเมื่อเช้ายังดีๆอยู่
“หรือไม่ก็... น้องพราวไม่อยากให้เฟิร์สมีแฟน”
“หือ?”
“แกไม่อยากมีแม่เลี้ยง ไม่อยากถูกทิ้ง?”
“ใครว่าเฟิร์สจะทิ้งพราว!”
ร่างสูงหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมด ไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาจะทิ้งพราว ไม่ชอบให้ใครมาว่าตัวเองดูแลลูกไม่ดีและไม่ชอบที่ตัวเอง... ยังไม่ดีพอ ถึงต้องหาคนมาช่วยให้ความอบอุ่นเด็กน้อยด้วย แต่กลับกลายเป็นว่าเขาทำร้ายลูกซ้ำไปอีก
“ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีแฟนวันวาเลนไทน์และต้องเลิกกับแฟนในวันเดียวกัน ฮะๆๆ”
“แก้ว...”
“แก้วเข้าใจ แก้วรู้เหตุผลของเฟิร์ส เฟิร์สก็เป็นแค่วัยรุ่นที่แข็งกระด้างและยังไม่มีความรับผิดชอบพอ แต่แก้วเชื่อว่าคนเก่งของแก้วจะต้องผ่านจุดนี้ไปได้”
“ขอบใจนะ”
“อื้อ แก้วจะคอยให้คำปรึกษานะ”
“ขอบใจมากจริงๆ”
“งั้นแก้วกลับล่ะ” น้ำตาเริ่มจะปริ่มๆที่หัวตาของเธอแล้ว เธอชอบคนตรงหน้าจริงๆและไม่เคยรังเกียจที่เขาจะเคยมีลูกมีภรรยาแล้ว ไม่สนอดีตของผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่เธอเลย หากเป็นผู้หญิงคนอื่นก็คงไม่สนเรื่องนั้นเหมือนกันแหละ
“เดี๋ยวเฟิร์สไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก”
“ไม่เอาน่าแก้ว ป่ะ”
ตลอดทางทั้งคู่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ฝ่ายหนึ่งคิดถึงเจ้าตัวน้อยที่ร้องไห้สะอื้นหนัก ส่วนอีกฝ่ายก็เสียดายคนเก่งที่อยู่ข้างๆ เธอเลยวัยที่จะมีความรักที่ใช้หัวใจแล้ว สมองของเธอบอกว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ดีที่สุด แต่จะทำไงได้ล่ะ...
“ขอบใจที่มาส่งจ้า”
“อื้ม ขอบคุณสำหรับเรื่องที่ผ่านมา”
“เฟิร์ส...”
“หืม?”
“...จะให้แก้วรอมั้ย...”
“...”
“ช่างมันเถอะ ขับรถดีๆนะ”
“อืม โชคดีนะ ขอให้เจอคนดีๆเข้ามานะแก้ว”
นี่คือคำตอบใช่มั้ย... ใบหน้าสวยพยักหน้ารับอย่างจำยอม
ร่างสูงขับรถมาถึงบ้านก็มองหาคนตัวเล็กในห้องนอนทันที ก็มีอยู่ที่เดียวที่น้องพราวจะไปได้อ่านะ เห็นเท้าน้อยสีชมพูจากชุดการต่ายโผล่มาจากใต้เตียง หึหึหึ ชอบเล่นนักล่ะ ซ่อนแอบเนี้ย
“ลูกชายเราหายไปไหนแล้วเนี้ย สงสัยหนีไปอยู่กับแกรนด์มาแล้วมั้ง”
ปากสวยคลี่ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นดังออกมาเบาๆ แสดงว่าไอ้ตัวเล็กได้ยินที่เขาพูดอยู่... ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงเหนือร่างน้อย
“งั้นก็ดีเลย จะได้พาแม่ใหม่มาหลายๆคน...” เสียงสะอื้นดังขึ้นอีก
“คิดไปคิดมาแล้วไม่เอาดีกว่า รักน้องพราวคนเดียวก็พอแล้ว รักที่สุดในโลกเลยแฮะ”
ร่างสูงพูดทิ้งท้ายแล้วเดินมาข้างล่าง ไม่เห็นตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ที่ไปหอบหิ้วมาจากห้าง ถามจากแม่บ้านก็จึงรู้ว่าเด็กแสบของเขาสั่งให้เอาไปทิ้งแล้ว =___________= ให้มันได้อย่างนี้สิ
เอาล่ะ... วันพิเศษ(?)อย่างนี้ เขาจะทำอาหารให้เย็นให้เด็กน้อยกินเป็นการไถ่โทษก็แล้วกัน เริ่มจากไข่เจียว(= =) ไข่ดาวและทอดไส้กรอก เดี๋ยวๆ นี่มันจะกลายเป็นเบรกฟาสต์ไปหรือเปล่านะ ผะ...ผัดผักรวมแล้วกันงั้นอ่ะ เดี๋ยวๆ ลูกไม่กินผัก! โอ๊ยยยย ปวดหัวโว้ยยย ไปถามเจ้าตัวว่าอยากกินอะไรแล้วเปิดเมนูอาหารมาทำเลยดีกว่า
ร่างสูงเดินเข้าห้องนอนในสมองก็คิดถึงเมนูอาหารที่พอจะทำได้ไปด้วย ตรงที่เดิมไม่มีเท้าน้อยโผล่ออกมา ร่างสูงเริ่มตะงิดๆเลยก้มลงไปมองใต้เตียงปรากฏว่าไม่มีร่างเล็กของลูกชายเขาเลย เฟิร์สผวาไปดูในห้องน้ำก็ไม่มี ก่อนออกโซนแต่งตัวก็เหลือบไปเห็นตู้เสื้อผ้าเปิดอยู่
เสื้อผ้าน้องพราวหายไปส่วนหนึ่ง!
นะ นี่ อย่าบอกนะว่าลูกเขาหนีออกจากบ้าน! คนตัวโตรีบวิ่งลงไปด้านล่างเรียกแม่บ้านนับสิบชีวิตไปกระจายตัวกันหาให้ทั่วบ้านและให้คนขับรถสองสามคนขับรถไปตระเวนหารอบๆหมู่บ้านด้วย ใจคนเป็นพ่อเต้นแรงจนจะทะลุออกจากอก ห่วงไปหมด... สมองตื้อคิดได้แต่เรื่องอันตรายต่างๆที่จะมาสู่เด็กน้อยจนต้องเตะโซฟาระบายอารมณ์ ยิ่งดึกๆอย่างนี้แล้วด้วย... เด็กตัวเล็กๆถ้าเจอโจรละก็...
ปึก ปึก ปึก ได้แต่เตะนู่นเตะนี่ไปเรื่อย ถ้าพราวเป็นอะไรไปเขาจะไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต
โทรไปหาเพื่อนที่เป็นตำรวจก็ยังแจ้งความไม่ได้เพราะยังหายไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ต้องรอให้ลูกเขาเป็นอะไรไปหรือไงถึงจะแจ้งความได้น่ะโว้ยยยยย น้องพราวอย่าทำกับป๊าแบบนี้ ป๊าจะขาดใจตายแล้วรู้มั้ย ทรุดลงนอนที่นอนของลูกชาย หมอนก็หอบไปด้วย ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กว่าตัวก็หอบไปด้วย หอบไปยังไงไหววะนั่น! เออนั่นสิ หอบไปยังไงไหว... = =
แอ๊ดดดด
เสียงเสียดสีของประตูดังขึ้นเนื่องจากห้องนี้ไม่ได้ใช้งานเลย เป็นห้องนอนเล็กตกแต่งด้วยโทนสีสดใสที่เขาทำให้น้องพราว แต่เจ้าตัวน้อยกลับไม่ยอมนอนคนเดียว เลยต้องปิดตายอยู่อย่างนี้แต่เขาก็ให้คนเข้ามาทำความสะอาดอยู่ตลอดอยู่แล้ว พลาดตรงไม่ได้สั่งให้ล๊อคห้องไว้เนี้ยแหละ เด็กน้อยเลยมีที่แอบเพิ่ม!
ร่างสูงเดินฝ่าความมืดไปเปิดโคมไฟหัวเตียง เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่ปลายเตียง ส่วนสุดที่รักของเขานอนกอดตุ๊กตาหมีหลับตาพริ้ม แพขนตายาวยังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ตัวแสบเอ้ยยย ทำให้คนเขาปั่นป่วนกันทั้งบ้าน เห็นลูกกำลังหลับสบายก็ไม่อยากจะกวน เรียกแม่บ้านให้เอายาแก้ฟกช้ำขึ้นมาให้ รอยช้ำจากฝีมือเขาเริ่มแดงขึ้นที่แขนทั้งสองข้าง ค่อยๆถอดกางเกงออกดูตรงสะโพกเห็นรอยช้ำม่วงขนาดใหญ่อยู่ก็อยากจะเตะตัวเองนัก
ฟอดดดดดด
“ป๊าขอโทษนะครับ”
คนตัวเล็กขยับตัวเมื่อถูกรบกวน เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว ภาพหน้าดุๆกับเสียงตะคอกของป๊ายังติดตาอยู่ เฟิร์สโอบกอดลูกน้อยมาแนบอก วนเวียนจูบซ้ำบนกระหม่อมน้อย
“อย่ามายุ่งกับหนู”
“ไม่ยุ่งกับลูกแล้วจะให้ไปยุ่งกับใครครับ หือ?”
“ฮึก ฮือออออออ”
“โอ๋ๆ ป๊าขอโทษน้าาาาา”
“เกลียดป๊า” พูดเสียงอ่อยอย่างกล้าๆกลัวๆ
“แต่ป๊ารักพราว รักมากที่สุดเลย” ถึงจะรู้ว่าที่ตัวน้อยบอกว่าเกลียดนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริงแต่เขาก็อดที่จะแปล๊บในอกไม่ได้
“ไม่ ป๊ารักคนอื่นแล้ว”
“ป๊าไม่รักใครทั้งนั้นนอกจากน้องพราวของป๊าคนนี้คนเดียวเท่านั้น”
“ฮึกกก โกหก ป๊าตีหนู”
“หือ?” แค่จับแน่น(จนช้ำ) แล้วเผลอปล่อยให้ตกพื้น สำหรับเด็กเรื่องการเจ็บตัวอาจจะเหมารวมไปว่าถูกตี
“ป๊าขอโทษ แต่น้องพราวดื้อก่อน”
“ป๊าจะทิ้งหนูไปมีลูกใหม่นี่ ฮือออๆ”
“ไม่ทิ้งๆ ใครจะกล้าทิ้งกระต่ายตัวนี้กัน” ดึงหางกลมส่ายไปมาอย่างเอ็นดู หยิบฮู๊ดมาใส่ให้จะได้มีหูกระต่ายเพิ่ม
“ป๊าโกหกๆๆ”
“จริงๆครับ ป๊ารักพราวมากกว่าใครทั้งนั้น แต่น้องพราวไม่รักป๊าแล้วนี่สิ วันนี้วันแห่งความรักด้วย ถ้าวันนี้พราวบอกว่าเกลียดป๊า พราวก็จะเกลียดป๊าทั้งปีเลยนะ ป๊านี่น่าสงสารจัง” คนตัวโตแกล้งทำหน้าเศร้า แต่เด็กตัวขาวกลับเชื่อเสียสนิทใจ
“มะ... ไม่ใช่นะ” น้องพราวไม่อยากเกลียดป๊าทั้งปี น้องพราวรักป๊ามากที่สุดในโลกเหมือนกัน
“เกือบเที่ยงคืนแล้วเนี้ย จะเลยวันวาเลนไทน์แล้ว”
“ฮึก ไม่เอานะ เอาวันวาเลนไทน์กลับมาก่อน ฮือๆ” เด็กน้อยเขย่าแขนหนาอย่างร้อนรน น้ำตาที่เริ่มจะเหือดแห้งกลับมาพรั่งพรูอีกครั้ง
“แต่ก็สมควรแล้วล่ะ ป๊าทำให้น้องพราวเสียใจ ป๊าต้องถูกเกลียดทั้งปี”
“ฮืออออ หนู...” โกรธก็โกรธ แต่ไม่อยากเกลียดป๊านี่!
“จะเที่ยงคืนแล้ว ห้า สี่...”
“ป๊าๆ ทำไงดี ฮือๆๆ”
“สาม สอง...”
“หยุดเวลาเถอะนะ ฮืออออ”
“หนึ่ง”
“อ๊ะ”
“ศะ...”
จุ๊บ!
“หนูรักป๊า!!!!”
จูบที่ปากเร็วๆทีหนึ่งแล้วรีบบอกรักไป เขาไม่อยากเกลียดป๊าจริงๆนี่ ที่พูดไปนั่นเพราะกำลังโกรธอยู่ ยังทันอยู่ใช่มั้ย เขายังบอกรักป๊าในวันวาเลนไทน์อยู่หรือเปล่า เขาจะได้รักป๊าอยู่ทั้งปีใช่มั้ย
“กี่โมงแล้ว ฮืออออ หนูไม่ได้เกลียดป๊า ฮือๆๆๆ”
“ชู่วๆๆๆ ไม่ร้องครับ โอ๋ๆๆ ตอนนี้ห้าทุ่มห้าสิบนาที”
“ฮืออออ ไหนบอกเที่ยงคืนแล้วไง”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“คนโกหก เกลียด อุ๊บส์!OxO” กำลังจะบอกว่าเกลียดแต่ยั้งไว้ได้ทันก่อน
“ป๊ารักพราวนะครับ ห้ามคิดว่าป๊าจะทิ้งอีกนะ”
“หึ!” กอดอกแล้วสะบัดหน้าหนี ขี้งอนจริงๆเล้ยยย
“จะให้ทำยังไง พราวถึงจะหายโกรธป๊า ฟอดดดดดด”
“บอกรักหนูก่อน”
“ป๊ารักพราว” พูดเป็นล้านครั้งยังได้
“พูดจนกว่าจะถึงเที่ยงคืน”
“เด็กแสบบบบบบบบบ” เอาคืนกันชัดๆเลย โอเค อีกสองนาทีจะเที่ยงคืน
“ป๊ารักพราว ป๊ารักพราว ป๊ารักพราว ป๊ารักพราว ป๊ารักพราว...” พูดไปอย่างนั้นเรื่อยๆ เขาไม่ได้ดูเวลาซะด้วยสิว่าครบตามเวลาที่เด็กน้อยกำหนดหรือเปล่า เขารู้แต่ว่าเขาพูดจนน้องพราวหลับ หลับในอ้อมกอดของเขา
ดอกกุหลาบช่อใหญ่กองอยู่บนพื้นห้องรวมกับซากเสื้อผ้าของทั้งคู่ ร่างเปลือยเปล่านอนกอดก่ายกันอยู่บนที่นอน ปีนี้น้องพราวของเขาอายุครบยี่สิบปี แต่คิดยังไงถึงถามถึงเรื่องนั้นขึ้นมาก็ไม่รู้
“อาแก้วเขาแต่งงานมีลูกมีเต้าไปแล้วครับ ปีก่อนป๊ายังเจอเขาอยู่เลย”
“เฮ้ออออ ตอนนั้นหนูไม่ได้เกลียดเขานะ”
“ป๊ากับอาแก้วเข้าใจ ว่าพราวหวงป๊าแค่ไหน”
“ขี้ตู่จริงๆเลย-3-”
“ที่จริงแล้วรักเขามาตั้งแต่เด็กเลยอ่ะดิ” ว่าแซวๆ มือก็ลูบไล้แผ่นหลังขาวที่เปลือยเปล่าไปด้วย
“ก็ใช่ไง๊” ยอมรับหน้าตาเฉย คนตัวโตเลยจับฟัดเข้าให้
“ป๊าขอโทษนะตอนนั้น”
“แล้วทำทำไม”
“ก็ป๊าอยากให้พราวมีครอบครัวที่สมบูรณ์ กว่าจะเฟ้นหาผู้หญิงดีๆได้นี่มันยากนะ”
“...”
“ทั้งสวย น่ารัก นิสัยดี การบ้านการเรือนก็เก่ง รักเด็ก รักสัตว์ เป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ...”
“หมดยัง!”
“ยังอ่ะ บ้านเขาก็รวย ชาติตระกูลดี มีหน้ามีตาในสังคม แล้ว...”
“พอแล้ว! แล้วคนนี้ไม่ดีเลยงั้นสิ เหอะ!” ชี้ตัวเองแล้วสะบัดหน้าหนี คนตัวโตหัวเราะ นึกว่าเหวี่ยงเพราะอะไร ฮ่าๆๆ
“ถ้าวันนั้นหนูไม่งี่เง่า วันนี้ป๊ากับเขาคงจะมีครอบครัวที่น่า...อื้อออ”
กดจูบปากสีสด แม้จะโตขึ้นแค่ไหนก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาเขาเสมอ
“ถ้าป๊ารู้ว่าเราจะมีวันนี้ ป๊าไม่มีทางพาเขามาให้พราวรู้จักหรอก”
กดจูบปากที่เจ่อบวมเพราะบทรักที่เพิ่งสงบลงไป และกำลังจะก่อลูกใหม่ขึ้นมาในอีกไม่ช้า ร่างบางบิดกายเร่าใต้ร่างใหญ่ สะดุ้งทุกครั้งที่ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปทั่วเรือนกาย ไม่มีตรงไหนที่ผู้ชายที่ดีที่สุดของเขาคนนี้ไม่เคยสัมผัส อกบางแอ่นขึ้นรับกับปากหนาที่ไล้ลิ้นวนอยู่รอบตุ่มไตอย่างลืมตัว
“อ๊ะ แฮ่กๆๆ อ๊า...”
มือแกร่งขยับรูดที่กึ่งกลางลำตัวเขา ส่วนสะโพกสอบก็กระแทกกระทั้นเข้ามาไม่ยั้ง ลูกหมีขาวร้องครวญครางอย่างสุขสมประสานกับเสียงเนื้อกระทบกันดังพั่บๆๆลั่นห้อง มือบางลูบไปทั่วแผ่นหลังกว้างก่อนจะฝากรอยเล็บไว้ด้วยความเผลอ
“ป๊า อ๊าๆๆ บะ เบา หน่อย”
ปากที่บวมเจ่อร้องท้วงเมื่อร่างถูกกระแทกจนหัวคลอน ยอดอกสีชมพูถูกปลายนิ้วยาวสะกิดแทนปากหนาที่ย้ายไปบดจูบอย่างดูดดื่ม ถูกรุกรานทุกด้านอย่างนี้ร่างบางเสียวซ่านจนต้องจิกทุกอย่างที่อยู่ใกล้ตัวเพื่อระบายอารมณ์นี้ให้ผ่อนลงไปบ้าง เรียวขาขาวเกี่ยวอยู่ที่เอวหนายิ่งทำให้ส่วนนั้นสอดประสานกันแน่นลึกซึ้งขึ้น ก่อนทั้งคู่จะจับจูงกันขึ้นสู่สวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่า
“ป๊ารักหนูนะครับ”
“หนูก็รักป๊า อ๊ะ พอแล้ว!” เมื่อปลดปล่อยทุกอย่าง ร่างสูงก็ยังไม่ยอมถอนส่วนนั้นออกจากตัวของร่างน้อย และแกล้งขยับเป็นบางครั้งให้ลูกหมีขาวได้สะดุ้ง
“อีกที ไม่ได้เหรอ น่าฟัดอ่ะ”
“อีกทีมากี่รอบแล้ว เก็บไว้วันอื่นบ้างก็ได้= =”
“พูดแล้วนะ”
“อุ๊บส์ OxO”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ม่ายยยยยยยยยย อ๊ะ อ๊าาาาาา”
สุดท้ายร่างสูงก็ล่อลวงให้อีกทีจนได้ คืนอื่นๆว่าหนักแล้วนะ วาเลนไทน์นี่หนักที่สุดในรอบปีเลยเหอะ!!! ได้เท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอกับร่างกายขาวนุ่มที่แสนหวานนี้...
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ไม่ได้จัดหน้า รีบมารีบไปแบบสุด ฮ่าๆๆๆๆ
ผิดตรงไหนบอกเก๊าด้วยเนิ้วววว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
ฝากติดตามต่อไปเรื่อยๆน้า
-
พ่อหมีกับลูกหมีทำอะไรกัน กรี๊ดดดดดดดดดด ถูกใจที่สุด :m25: :haun4:
-
ตอนนี้มันก้าวกระโดดช่ายอะ... หวานยิ่งกว่าน้ำตาลปึก ว่าแต่เปลี่ยนจากลูกหมีขาวเป็นน้องกระต่ายน้อยสีชมพูตัวป้อมแล้วถ้าจะน่ารักน่าชังเป็นที่สุด :-[
-
กรี๊ดๆ วัยเด็กน่ารักมุ้งมิ้ง
น้องพราวของแม่เป็นลูกกระต่ายขี้หวงและก็คิดมาก จนป๊าเฟิร์สวุ่นวาย 55+
แต่ตอนสุดท้ายนี่... กี่ยกทำไมไม่เค้าอ่ะ!!!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:m25:
-
น้องพราวน่ารักทุกตอน
งี้ป๊าเฟิร์สจะหนีไปไหนรอด คริๆๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงน้องพราวจังเลยนะ
เมื่อไหร่จะได้อ่านอีกเนี้ย
-
Chapter 10
ย้อนตอนแล้ว อิหนูพราวนางมึนตึงกะเด็กเห็ดนะจ๊ะ หายไปนานกลัวทุกคนจำไม่ได้ :mew6:
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
คำถามที่เด็กนั่นถามและผมอยากรู้คำตอบมากๆไม่ได้รับความกระจ่างจากป๊า เราลงไปกินข้าวแล้วแยกย้ายกันไปอาบน้ำ และกลับมามีปัญหากันต่อที่เตียงเดิม โดยคนที่มีปัญหาคือกูกู้กีกี้นะ ไม่ใช่ผม(เหรออออออ)
“ที่จริงนายน่ะต้องไปนอนข้างล่างเตียงด้วยซ้ำ”
“ไม่ ฉันจะนอนตรงกลาง”
“ไม่มีการนอนตรงกลางอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันจะนอนสองคนกับป๊า”
“แต่อาเฟิร์สบอกว่าจะนอนกอดฉัน”
ผมแยกเขี้ยวใส่กูกู้กีกี้ที่จีบปากจีบคอพูดอย่างแก่แดด พูดจาไม่น่ารักแล้วยังทำตัวอย่างนี้อีก ผมเถียงกับเด็กนี่มาเป็นนานละ ตั้งแต่ป๊าเข้าอาบน้ำจนอาบน้ำเสร็จก็ยังเถียงกันไม่เลิกรา
“พอๆ ป๊าจะนอนกลางเอง พราวซ้าย อเล็กซ์ขวา”
“แต่...”
“พราว”
ป๊าปราม ผมเลยเงียบแล้วนอนลงอย่างเสียไม่ได้ พอป๊าเดินไปปิดไปแล้วจะมาล้มตัวลงนอนผมกับไอ้เด็กเห็ดก็เริ่มดึงป๊าเข้าหาตัวทันทีเหมือนกับว่าใครได้ตัวร่างสูงไปก่อนคนนั้นจะได้เหรียญทองโอลิมปิคงั้นแหละ ร่างสูงเลยรวบตัวไปซบอกทั้งสองคนเลย
“ป๊าหันหน้ามาทางนี้” บิดหน้าหล่อมาทางนี้ ปลายจมูกแหลมชิดอยู่กับหน้าผากผม
“ไม่เอา อาเฟิร์สกอดเล็กหน่อย ฮึก เล็กคิดถึงพ่อแม่ ฮึก”
“อย่ามาใช้มุขนี้นะเว้ยยยย”
“พราว พูดไม่เพราะเลย”
“ก็...”
“ชู่ววววว เดี๋ยวก็ได้เจอพ่อกับแม่แล้วนะ” คนข้างๆไม่สนใจฟังที่ผมจะพูด
ป๊าปล่อยแขนออกจากที่โอบไหล่ผมไปกอดเด็กเตี้ยนั่น ผมอุตส่าห์เอาหัวทับแขนหนาไว้เต็มแรงแต่ป๊าก็ยังดันออก ผมกัดริมฝีปากแน่น จะไม่ร้องไห้ให้ไอ้เด็กนั่นเห็นถึงความพ่ายแพ้อีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ
“แม่กอดเล็กไว้อย่างเนี้ยแหละแล้วพ่อก็จะกอดเล็กกับแม่ซ้อนมาอีกที อุ่นดี”
“โอเคๆงั้นรีบนอนเลยนะครับ ตื่นมาพรุ่งนี้ก็จะได้เจอพ่อกับแม่แล้ว”
ผมกัดปากกำผ้าห่มแน่น คนชื่อพราวนี่ยังจำเป็นอยู่มั้ย!!!!
“แล้วหนูล่ะ”
“พราวนอนไปก่อนนะ ป๊าดูน้องแป๊บนึง”
ผมมองแผ่นหลังกว้างอย่างตัดพ้อแล้วกลิ้งตัวสามตลบมาอยู่อีกฟากของเตียง (ก็บอกแล้วว่าเตียงผมกว้าง) คลี่ผ้าห่มอีกผืนออกมาห่ม ร่างสูงเอี้ยวหน้ามามองแต่ผมทำงอ
“เราพูดกันแล้วนะพราว ป๊าไม่ง้อแล้วนะ”
พรึ่บๆๆ
ผมไม่สนใจสะบัดผ้าห่มแรงๆมาคลุมโปงตัวเอง ไม่ลืมที่จะหยิบตุ๊กตาพ่อหมีที่วางอยู่บนหัวเตียงมากอดไว้ ฝุ่นเกาะนิดหน่อยเพราะไม่ได้ใช้งานมานานแล้ว
แสงสลัวๆลอดผ่านมาทางหน้าต่างกับเสียงคุยกันงึมงำของสองคนด้านหลังทำให้ผมนอนไม่หลับ จนเสียงป๊าและลูกใหม่เขาเงียบไปนั่นแหละผมถึงได้เคลิ้มๆหลับไปหน่อย พรุ่งนี้เด็กนั่นก็จะไปแล้วน่า... จะไม่มีอะไรมาแย่งความสนใจจากป๊าไปแล้ว หลับซะทีเถอะ... เป็นวันที่ใช้เวลาในการกล่อมตัวเองให้นอนหลับนานที่สุดเลย
ทำไมต้องเกิดมาเป็นแค่ลูกด้วยนะ...
เตียงที่ยวบลงข้างๆตัวทำให้ผมรู้สึกตัวตื่น นี่เช้าแล้วเหรอ? ไม่มั้ง รู้สึกเหมือนเพิ่งหลับไม่นานฟ้ายังมืดอยู่เลยด้วย ผมทำท่าจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งหากไม่รู้สึกถึงแรงดึงที่แขน ผมลืมตามองเห็นคนตัวโตกำลังจะแงะตุ๊กตาพ่อหมีออกจากแขนผมอยู่ ผมกอดรัดตุ๊กตาไว้ไม่ให้หลุดออกแล้วพลิกตัวหันหลังให้ ร่างสูงเลยสอดตัวเข้าผ้าห่มมากอดผมไว้จากด้านหลังอย่างถือวิสาสะ ผมจิ๊ปากหายใจฟึดฟัดอย่างหงุดหงิดพยายามดันแขนหนาที่พาดอยู่บนตัวผมออก
“ปล่อย”
“แน่ใจ? ไม่ใช่ว่าแอบนอนร้องไห้อีกนะ”
ผมเม้มปาก จะบิดตัวออกจากแขนใหญ่แต่แรงเท่ามดอย่างผมจะไปสู้อะไรกับชายหนุ่มล่ำสันที่เข้าฟิตเนสทุกอาทิตย์ได้ล่ะ และผมก็ไม่ได้นอนร้องไห้ด้วยแค่น้ำตามันไหลออกมาเอง T_T
“ปล่อยนะ!” ตะคอก แต่ไม่ดังมากเพราะกลางคืนเงียบเกินไป ไม่ใช่เพราะกลัวเด็กเห็ดนั่นตื่นนะ - -
ผมเอี้ยวหน้าไปบอก เอาไหล่ดันอกกว้างไว้ ป๊าดึงตุ๊กตาออกจากแขนผมไปแรงๆจนตัวผมผวาตามเลยล่ะ แถมยังโยนตุ๊กตาพ่อหมีลงเตียงไปกองอยู่กลางห้องด้วย
“เอาคืนมาเลยนะ” ผมมองป๊าตาเขียวปั๊ด
“พ่อหมีตัวจริงอยู่นี่ ตัวสำรองไม่จำเป็นแล้วไง”
“ไม่ต้องการ ไปกอดลูกตัวเองนู่นสิ” ผมพยักพะเยิดหน้าไปอีกด้านที่มีเด็กน้อยนอนหลับหายใจเข้าออกสม่ำเสมออยู่ ตอนนอนก็ดูน่ารักอยู่หรอก...
“แล้วคนนี้...” บีบคางผมส่ายไปมา “ไม่อยากเป็นลูก แล้วอยากเป็นอะไรครับ”
ผมหันหน้าที่มีจุดแดงขึ้นมาแต่งแต้มเพราะความเขินหนีแต่ยังดันร่างหนาให้ห่างไว้ตลอดเวลา พอเห็นว่าทำไปก็ไร้ประโยชน์เลยได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงกกกอดอยู่อย่างนั้น ผมขยับตัวอย่างอึดอัดและหันไปมองหน้าคมเมื่อเขารัดแขนแน่นขึ้น เอ่อ อันที่จริงไม่ได้อึดอัดหรอก แต่ไม่อยากให้คนข้างหลังได้ใจ คิดว่าทำให้โกรธแล้วจะมาง้อง่ายๆอย่างนี้เหรอ เหอะ!
ฟอดดดดดดดดดด
“จิ๊!” ผมเอียงหัวหลบเมื่อพ่อหมีใหญ่แกล้งหอมหัวผมเสียงดัง เหมือนยิ่งเห็นผมมีท่าทีต่อต้านเขายิ่งยั่วโมโหผมขึ้นไปอีก ถึงจะรู้นิสัยป๊าว่าขี้แกล้งแค่ไหนแต่ผมก็ยังงอนแบบเดิมๆเหมือนกัน
ฟอดดดดดดดดดด
“จิ๊! ไม่ต้องมาหอมนะ” คราวนี้ลามมาที่แก้ม
“เมื่อไหร่จะหายโกรธครับ พ่อหมีใจเสียหมดละ”
“ไหนว่าจะไม่ง้อไง” ผมทำหน้าหยิ่งๆเชิดใส่ซะเลย
ฟอดดดดดดดดดดด
“ไม่ง้อได้เหรอฮึ”
ผมดันหัวป๊าออกจากซอกคอ คนตัวโตเลยบิดหน้าผมไปมอบจูบซะเลย ผมรู้ตัวอีกทีตอนที่เขาถอนจูบออกไปแล้ว ไม่แฟร์เลย... ผมว่าผมควรยกเลิกกฎที่ต้องมาจูบง้อได้ละ ผมงอนบ่อยและผมก็รู้สึกเปลืองตัวมาก!
“ก็ลองไม่ง้อดูซิ”
ผมท้า เอาเข้าจริงๆถ้าป๊าไม่ง้อผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ใช่ว่าคนที่งอนจะรู้สึกดีนะครับ คนที่งอนนั่นน่ะอยากจะคืนดีจะตายแค่รอให้มาง้อเท่านั้นแหละ เวลาที่ทำเป็นโกรธป๊าผมรู้สึกอึดอัดไปหมด ชีวิตมันหดหู่จะตาย อ๊ะ...ผมไม่ได้อยากงอนนะครับ ก็ดูป๊าทำตัวดิ มันน่าโมโหมั้ยล่ะ(ไม่เลยนะ= = : นักเขียน)
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ฮืออออๆๆๆ กรี๊ดๆๆ”
ป๊าลุกขึ้นแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงโวยวายดังลั่น ผมขยี้ตาตัวเองด้วยอารมณ์ที่งัวเงียมาก! ท้องฟ้าเป็นสีเทาอย่างนี้ตีสี่ ตีสี่แน่ๆ โอ๊ยยยยย ทำไมนี่ต้องมาตื่นเช้าด้วย! เกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย หันไปมองด้านข้างเห็นเด็กเห็ดนั่งแหมะร้องไห้อยู่บนเตียง น้ำหูน้ำตาไหลพรากๆราวกับเขื่อนแตก พ่อบ้านแม่บ้านแม่ครัวคนสวยคนขับรถบลาๆๆวิ่งขึ้นตึกมากันให้วุ่นวาย ป๊าเลยไล่ให้กลับไป ลุงแช่มนี่ยังนุ่งผ้าขาวม้านอนเรอะ (- O -)
“น้องเล็กเป็นอะไรครับ”
“ฮือออๆๆ พ่อแม่ไม่นอนกอดอเล็กซ์ ฮืออออ”
นายละเมอหรือเปล่าวะกูกู้กีกี้ = = ได้ข่าวว่าพลัดกับพ่อแม่มานี่นะ
“มา มาให้อากับพี่พราวกอดมา เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้กอดพ่อแม่แล้วครับ”
ผมชี้หน้าตัวเองงงๆ ให้นี่ไปกอดเหรอ? ป๊าพยักหน้าผมเลยเข้าไปกอดด้วย เห็นร้องไห้หนักๆแล้วน่าสงสารหรอกนะ คือที่ผ่านมานี่นายบีบน้ำตามาโดยตลอดใช่มั้ยฉันถึงได้หมั่นไส้นายได้เนี้ย เด็กเห็ดกอดตอบสะอึกสะอื้นอยู่กับอกผม ชุดนอนนี่เป็นชุดเก่งของผมเลยนะ ต้องมาเปื้อนขี้มูกใครที่ไหนก็ไม่รู้เนี้ย = =;;
“ฮึก น้องเล็กฝันร้ายด้วย” เด็กมันบอกทั้งน้ำตา แล้วทำไมต้องช้อนตาขึ้นมาอ้อนกูด้วยฟระ ทำหน้าไม่ถูกแล้วเนี้ย ป๊าลูบหัวเห็ดๆนั่นแล้วตัดสินใจให้มิ๊คนอนกลางโดยมีผมกอดไว้ก่อนแล้วป๊าก็กอดผมกับมิ๊คไว้ในทีเดียว เด็กเตี้ยขยับตัวปรับท่านิดหน่อยเพราะถูกผมกับป๊าเบียดแต่ก็หลับลงไปได้
หน้าผมกับป๊าอยู่ในระดับเดียวกัน ดวงตาสองคู่สบกันโดยไม่มีใครยอมละสายตาออกก่อน โมเม้นต์สีชมพูเริ่มมาอีกแล้วครับ หน้าป๊าเป็นสีชมพู หมอนเป็นสีชมพู ผ้าห่มก็เป็นสีชมพู...
“เหมือนพ่อ แม่ ลูกเลย”
“...-///////-”
“นี่พ่อ” ชี้ที่ตัวเอง
“นี่ลูก” ชี้ไปที่กูกู้กีกี้
“ส่วนนี่...” แล้วก็เงียบแถมยังหลับตาอีก –O- เดี๋ยวนะ! แล้วผมล่ะ?
“ป๊า แล้วหนูล่ะ ตื่นก่อนนนนน”
“ฮื้อออออ” ป๊าครางอย่างรำคาญ ทำท่าจะหลับไปจริงๆ ผมเลยเขย่าแขนล่ำแรงๆนั่นแหละ ตาคมถึงได้ลืมขึ้นมามองอย่างเซ็งๆ
“หนูล่ะ?”
“ก็แม่ไง เหลืออยู่ตำแหน่งเดียว” ว่าแล้วก็หลับไปเลย
“อ๊ะ บะ บ้า! -//////- พ่อหมีบ้า แม่ที่ไหนเป็นผู้ชายเล่า...บลาๆๆๆ”
ผมบ่นพึมพำก่อนจะค่อยๆเคลิ้มหลับตามทั้งสองคนไป
ตอนเช้าป๊าออกไปทำงาน แต่ให้ลุงจักรอยู่พากูกู้กีกี้ไปโรงพัก ผมก็ไปด้วย อันที่จริงไม่อยากไปหรอกถ้าเด็กนั่นไม่มาขอให้ไปด้วยอ่ะนะ แหมมมม นอนกอดวันเดียวนี่ยอมเป็นลูกสมุนผมเลยนะครับ ตำรวจบอกว่ามีคนมาตามหาเด็กอยู่หลายรายพอให้อเล็กซ์ดูรูปก็มีรูปพ่อแม่เจ้าตัวอยู่ด้วย ทางตำรวจเลยติดต่อกลับไปและอีกไม่นานก็จะเดินทางมาถึง
“ตื่นเต้นล่ะสิ จะได้กลับบ้านแล้ว”
“ใช่ๆOoO” เด็กเห็ดบอกอย่างกระตือตือร้น ไม่นานหญิงชายวัยกลางคนก็วิ่งเข้ามาในสถานีหน้าตาตื่น พอทั้งสองฝ่ายเห็นหน้ากันก็วิ่งเข้าไปกอดกันอย่างโหยหา ดีจัง แม่เขาน้ำตาไหลพอๆกับเด็กเห็ดที่กอดแม่ร้องไห้เสียงดัง
พอทำเรื่องอะไรกับตำรวจแล้วผมถึงได้รู้ว่าไอ้เด็กกูกู้กีกี้นี่มันเฟี้ยว ปิดเทอมพ่อแม่ต้องทำงานเลยเอาไปฝากไว้ที่เนิร์สเซอรี่ เด็กเห็ดไม่ชอบเลยหนีออกมาแล้วหลงทางมาเจอพวกผมเข้านั่นแหละ ฝ่ายนั้นบอกว่าถึงยังไงเขาก็ต้องเอาอเล็กซ์ไปฝากไว้ที่เดิมเพราะพวกเขาต้องทำงาน แต่อีกไม่กี่วันจะเปิดเทอมแล้วนี่นา
“งั้นให้กูกู้กีกี้ไปอยู่กับผมก็ได้ครับ”
“จริงเหรอ *_* แม่ฮะพ่อฮะ...” หันไปอ้อน
“ไม่เอาครับ เกรงใจพี่เขา”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ อยู่บ้านเฉยๆมันก็น่าเบื่อ” เอาเด็กไปแกล้งเล่นสักคนก็น่าจะดีนะ อิอิ
สุดท้ายพวกเขาก็อนุญาต ผมไปเก็บเสื้อผ้าบางส่วนของกูกู้กีกี้มาด้วย บ้านหลังเล็กๆกะทัดรัดไกลจากย่านธุรกิจพอสมควร พ่อเป็นข้าราชการส่วนแม่ทำงานบริษัท(และเป็นเครือในธุรกิจของพ่อผมด้วย = =) การอยู่ร่วมกันไม่กี่วันในครั้งนี้เราควรจะตั้งกฎขึ้นมาสักหน่อยนะ เพื่อการอยู่ด้วยกันอย่างสันติธรรม เอ๊ะ หรือสันติสุขวะครับ
“ว่ามาเลย”
“ข้อแรก นายอย่ามาเรียกร้องความสนใจจากป๊าของฉัน” เราคุยกันขณะอยู่ในรถ
“งั้น งั้นก็เหมือนอยู่คนเดียวเลยอ่ะสิ” พูดอ่อยๆอย่างหน้าสงสาร
“ก็ได้ๆ ให้ป๊าสนใจได้ แต่น้อยกว่าฉัน ฉันต้องมาก่อน”
“อืม แล้วข้อสองล่ะ”
“นายเรียกแทนตัวเองว่าน้องเล็กแล้วเรียกฉันว่าพี่ด้วย”
“ได้ นายก็ต้องทำเหมือนกันนะ”
หัดต่อรองนะ ;( นายคือเด็กปอหนึ่งจริงหรือเปล่าเนี้ย ตัวก็เล็กอย่างกะเด็กอนุบาล ชิส์
“พูดใหม่สิ”
“ได้ พี่พราวก็ต้องทำเหมือนกันนะครับ” ผมพยักหน้า
“ข้อสาม ฉัน เอ้ย พี่จะนอนตรงกลาง”
“แต่น้องเล็กกลัวตกเตียง”
เป็นข้ออ้างที่แถมากครับ เตียงผมกว้างยิ่งกว่าความยาวรถลีมูซีนอีกนะ = = ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์ ผมคิดไว้ละว่าจะให้ป๊ากับอเล็กซ์นอนกอดผมทั้งสองข้างเลย อิอิ
“นายก็นอนกอดพี่ไว้ละกัน หมดละกฎมีแค่นี้แหละ”
“โอเค๊ะ แต่ตอนนี้น้องเล็กหิวแล้ว”
เด็กก็เงี้ย กินแล้วเดี๋ยวก็นอน ผมเลยพาเด็กเตี้ยไปแวะห้างแล้วไปกินอาหารญี่ปุ่นกัน ผมว่าผมมาที่ห้างนี้บ่อยนะเพราะมันใกล้บ้านที่สุดละ แต่ยังต้องให้เด็กเห็ดนำทางอ่ะ ผมความจำไม่ดีจริงๆเลย T_T
กลับบ้านมาตอนเย็นๆแล้ว เราไปเดินเล่นซื้อของเพื่อสานสัมพันธ์กันนิดหน่อยน่ะ กูกู้กีกี้งอแงจะเอาของเล่นด้วยแต่ผมไม่ให้เพราะผมจะซื้อชุดใหม่ เราก็เลยได้ชุดหมีริลัคคูมะตรงฮู๊ดมันมีหูโผล่มาด้วยมาคนละชุดต่างกันแค่ไซส์ พอถึงก็พบว่าป๊ามารออยู่ก่อนแล้ว ผมวิ่งไปกอดร่างสูงที่ยืนรออยู่ตรงประตู เด็กเห็ดก็วิ่งตามมากอดป๊าอีกที อาฮะ กฎข้อที่ว่าให้ป๊าสนใจผมก่อนก็เป็นอันเข้าใจ คริคริ > <
“คิดถึงป๊าจัง”
“ป๊าก็คิดถึงพราว น้องเล็กด้วย” ผมแลบลิ้นให้น้องนิดหน่อยเมื่อมันหัวเราะคิกคิกใส่ผม
“ดีกันแล้วใช่มั้ยสองคนนี้ ดีละ พราวจะได้มีเพื่อนเล่นเพิ่มขึ้น...”
ป๊าพูดตอนที่เราเดินเข้าบ้าน แขนข้างหนึ่งของป๊าโอบอยู่ที่ไหล่ผม ส่วนอีกข้างก็จูงมือเด็กเตี้ยที่ต่ำกว่าสะโพกป๊าไปอีกเหอะ ทั้งๆที่ของว่างตอนเย็นควรจะเป็นของผมทั้งหมด แต่การมีน้องทำให้ผมรู้ว่าแบ่งๆมันกินไปเหอะ แลกกับการมีเพื่อนเล่นมีคนให้แหย่เล่น
“พี่พราว วันนี้เราไปเล่นว่ายน้ำกันมั้ย”
“ได้ๆๆ”
“ป๊าว่าเราไปปั่นจักรยานเล่นที่สวนกันดีกว่ามั้ย”
“น้องเล็กอยากปั่นจักรยาน!!” เปลี่ยนเร็วมาก!
สวนคือสวนสารธารณะของหมู่บ้านอ่ะครับ ที่ที่ขับรถไปเฉี่ยวเด็กเห็ดเนี้ยแหละ แต่ก็ดีนะ ไม่ได้ไปปั่นจักรยานนานแล้ว ผมพยักหน้าตกลง พูดไม่ได้เพราะในปากเต็มไปด้วยช๊อคบอล ฮ่าๆๆ
ผมกับป๊าปั่นจักรยานไปคนละคัน ของป๊าจะสูงกว่าของผม ส่วนของกูกู้กีกี้ยังไม่มีเพราะจักรยานคันเล็กๆที่ผมเคยใช้ก็เสียไปหมดแล้ว เราก็เลยตกลงกันว่าจะไปเช่าเอาที่นู่น ตอนนี้ผมเลยรับหน้าที่แบกเด็กเห็ดไว้ข้างหลังไง แล้วคือตอนนี้เราทั้งคู่ใส่ชุดคอสเพลย์หมีที่ซื้อมาใหม่และไอ้เท้าหมีใหญ่ๆนี่ทำให้ผมลำบากไปอี๊กกกกกกกกก > <
“หมีน้อยน่ารักจังครับ”
ผมก้มหน้างุดทำปากบู่อย่างเซ็งๆ ผมรู้ว่าผมใส่ชุดแปลกแต่ไม่เห็นต้องมองแล้วแซวกันขนาดนี้เลย บุ๊ยๆๆๆ พ่อหมีใหญ่ที่ตอนแรกบอกว่าไม่กล้าเข้าใกล้แถมยังบ่นว่ามันไม่เหมาะกับการออกกำลังกายงั้นงี้นี่ตอนนี้ชะลอตัวให้รถเราเสมอกันละ
“เป็นหมีน้อยนี่จะปล่อยให้เต่าแซงเหรอ ฮ่าๆๆ”
พ่อ หมี ใหญ่!!! ฮึ่ยๆๆ
“กูกู้กีกี้ นายลองแขม่วพุงดิ๊เผื่อน้ำหนักมันจะลด เอ้า ฮึบ!”
ผมรู้สึกว่าคนข้างหลังขยับ นี่นายแขม่วจริงเหรอเนี้ย ฮ่าๆๆ การที่มีคนซ้อนแม้จะเป็นเด็กตัวเล็กๆ(บวกน้ำหนักของชุดอีกหน่อย)แต่ก็ยังถ่วงน้ำหนักอยู่ดี ปวดน่องไปหมดแล้ว ถึงที่หมายแล้วผมเฮให้ลั่นสวน เมื่อยๆๆ เด็กเห็ดเช่าจักรยานสี่ล้อมาปั่นครับ อย่างฮาอ่ะ ตั้งปอหนึ่งละยังขี่จักรยานไม่เป็นอีกเหรอ อ่อนชะมัด
“ไม่เป็นไรหรอก พี่พราวก็เพิ่งขี่เป็นตอนขึ้นปอหกนี่เอง”
= = หมดกัน ป๊าปลอบใจเด็กครับ แต่นี่น่ะอายโว้ยยยย
“งั้นอาเฟิร์สสอนเล็กขี่นะครับ”
“เอาไว้เรามีเวลามากกว่านี้ดีกว่าเนอะ”
“ฮะ”
เราปั่นไปตามถนนที่อยู่รอบๆบึงขนาดใหญ่ ลมเย็นๆทำให้เหงื่อระเหยออกไปเร็วเลยไม่ร้อนมาก เราพักเหนื่อยกันที่จุดๆหนึ่งผมกับเด็กเห็ดเกิดหิวน้ำขึ้นมาป๊าเลยออกไปซื้อให้ มันก็ไม่ไกลนะ อยู่ในระยะที่สายตาเห็นด้วย แต่ป๊าบอกว่านั่งพักอยู่นี่ ปั่นจักรยานมากเดี๋ยวน่องจะแตก
“พี่พราว! มันมีปลาด้วย O_O”
“ไหนๆ เห้ยๆ มันกระโดดขึ้นมาบนน้ำด้วยอ่ะ”
ปลาตัวนั่นกระโดดมาสองสามครั้ง ผมกับเด็กเห็ดกระโดดโลดเต้นมองอย่างตื่นเต้น พอปลาตัวเดิม(?)พุ่งขึ้นมาอีกครั้งเท่านั้นแหละ ฟึ่บ! O[]O นกโฉบไปเลย คาหน้าคาตาผมกับเด็กเห็ด อยากให้ป๊าเห็นจัง! ผมชะเง้อมองหาป๊า เห็นร่างสูงยืนอยู่หน้าร้านขายน้ำซึ่งบริเวณนั้นมีผู้หญิงยืนอยู่สองสามคน และพวกหล่อนกำลังคุยหัวร่อต่อกระซิกกับป๊าด้วย
น้ำที่ถือในมือจะหายเย็นหมดแล้วมั้งน่ะ!!! คุยกับเขาเข้าไปซิ!!!!
“กูกู้กีกี้ นายรออยู่นี่นะ เดี๋ยวไปตามป๊าก่อน”
ผมถีบจักรยานออกมาแรงๆตามอารมณ์ชุดรุ่มร่ามเริ่มทำให้ผมอารมณ์เสีย ไม่อยากให้คนมาชอบป๊ามากกว่านี้แล้วอ่ะ ป๊าชอบใจดีกับทุกคนเกินไป เฮ้ออออ อีกโค้งเดียวก็ถึงละ...
โครมมมมมมมมมมม!!!
โอ๊ยยย เจ็บ T_T
“พราว!!!!!!”
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
ฝากเม้นด้วยน้าๆๆๆ ขอโทษที่หายไปนาน T_T ปิดเทอมแล้วงับ จะอัพบ่อยๆนะงับ อิอิ
F A C E B O O K (https://www.facebook.com/ferby.f.l?fref=ts)
เฟสเก๊า อิอิ
-
โมเม้นที่พอเห็นปลาโดนนกโฉบไปทำให้นึกถึงอีโมนี้เลยอ่ะ :o :undecided:
พราวน่าร้าาาาาาาาก มีลูกสมุนเป็นกูกู้กีกี้ ขบวนการหมีน้อย อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
Chapter 11
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ผมนั่งซี๊ดปากซี๊ดคอด้วยความแสบอยู่หน้าสวนสาธารณะ เพราะตรงข้ามนี่มีร้านขายยามาเปิดอยู่พอดี คราวนี้ถลอกทั้งแขนทั้งขา แผลยาวและเลือดออกเยอะกว่าทุกทีด้วย T_T และที่สำคัญ... ชุดหมีขาดตรงเข่าเป็นรูเลย ฮือๆๆ
“พราวนะพราว! แผลเก่าเพิ่งจะหายก็ได้แผลใหม่”
“พี่พราวซน” ผมถลึงตาใส่กูกู้กีกี้
“ก็ป๊านั่นแหละ”
“ป๊านั่นแหละๆ อะไร” ร่างสูงบีบปากผม ตอนนี้พ่อหมีกำลังโมโห น้องพราวต้องแกล้งตาย! > <
ลุงจักรมาเอาจักรยานของผมแล้วก็หิ้วเด็กเห็ดกลับไปด้วย ส่วนผมก็ซ้อนป๊ากลับ อันที่จริงผมคือคนที่เจ็บตัวและป๊าต้องเข้ามาโอ๋สิ ไม่ใช่มาโมโหใส่ผมช้ะ! ฮือๆๆๆ
“ป๊า อยากกินแพนเค้ก”
ผมกอดเอวป๊า แล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง ไม่ได้กลัวตกหรอก แค่อยากกอด แฮ่ๆๆ ผมเขย่าตัวร่างสูงเมื่อป๊าทำท่าจะปั่นจักรยานเลยไป ป๊าไม่ชอบให้กินอะไรข้างทางก็รู้นะ แต่บางทีมันก็อร่อยกว่าของมียี่ห้อซะอีก
“เอารูปหมีครับ”
“กี่อันคะลูก”
“เอาสองอันฮะ พ่อหมีใหญ่กับลูกหมีขาว” ร่างสูงขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู หายงอลเค้าแล้วชิม้าาาาา
ป้าแม่ค้าเขาทำหน้าหมีได้แบบเดียวเขาก็เลยทำเป็นตัวใหญ่กับตัวเล็กมาให้แทน แต่พอได้มากลับเอาสลับกันกินซะงั้น คือป๊าอ่ะกินหมีตัวเล็ก ส่วนผมก็กินหมีตัวใหญ่ ป๊าอาจจะเห็นผมชอบเลยให้กินเยอะๆ น่ารักที่สุด!
“ออกแรงหน่อย”
ออกแรงอะไรเล่า ผมแทบจะกระโดดกระทืบบันไดรถจักรยานมันก็ไม่ยอมไป ผมเลยนั่งอยู่เฉยๆไม่เอาเท้าแตะพื้นด้วย ปรากฏว่ารถมันสามารถทรงตัวอยู่ได้แบบไม่ล้ม นี่มันไม่ใช่อภินิหารเทพเจ้าสิบองค์หรืออะไร แต่ป๊าไม่ยอมเอาเท้าขึ้นต่างหาก เขาแกล้งดันเท้าไว้กับพื้นผมเลยปั่นไปข้างหน้าไม่ได้สักที
ถ้าจะไม่ยอมให้ปั่นก็บอกมาเลยดีกว่า ชิส์ ป๊าเตะเท้าผมออกจากบันไดจักรยานและขึ้นมาเหยียบเอง
“บังคับดีๆนะ”
“วะ เหวออออ”
>O< ผมจับแฮนด์รถเอียงไปเอียงมาตอนนี้รถเลื้อยเป็นงูเลยครับ ป๊าเลยยื่นแขนมาจับไว้เสียเอง ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้แล้วเกยอยู่ที่ไหล่ผม
“นะ หนูจะปั่นเอง” ทำไมต้องเสียงสั่น ทำไมต้องเสียงอ่อย อ๊ากๆๆ
“ก็เห็นอยู่ว่าปั่นไม่ไป”
“นั่นป๊าแกล้ง!”
“หึหึหึ”
เขาไม่สนใจแถมยังฉกแก้มผมฟอดใหญ่ แบบนี้ก็เท่ากับป๊าโอบผมไว้ทั้งตัวเลย หัวใจที่เต้นปกติดังตุ๊บๆๆๆขึ้นมาเสียดื้อๆ ช่วงนี้มันเป็นบ่อยๆ ไม่สิ มันเริ่มเป็นมานานจนจำไม่ได้ละ แต่แค่ช่วงนี้มันเป็นถี่ขึ้น! เป็นเฉพาะตอนอยู่กับป๊าด้วย เห็นมั้ย ว่าพ่อผมน่ะนิสัยไม่ดีขนาดไหน ชอบทำให้ผมใจเต้นแรง -/////- นิสัย!
ตอนเช้าหลังจากผ่านมาหลายวันที่ผมพยายามจะตื่นให้ได้ก่อนป๊าแต่ก็ทำไม่ได้สักที และวันนี้ก็เช่นกัน... ผมตื่นมาตอนที่ป๊าเข้าไปอาบน้ำแล้ว ดันตัวกูกู้กีกี้ให้ไปกอดตุ๊กตาแทนก่อนจะไปเปิดตู้เสื้อผ้าค้นหาชุดทำงานให้ป๊า แน่นอนว่ากางเกงกับสูทนอกต้องสีดำอ่านะแต่เสื้อเชิตข้างในนี่สิ เสื้อเชิ๊ตสีอ่อนแล้วสีมืดๆทุกเฉดสีแขวนเรียงรายละลานตาจนเลือกไม่ถูก ไม่มีสีสดๆที่ผมชอบเลย! วันนี้วันพุธ น่าจะสีเขียวดำนี่ดีกว่า ดูมีมิติดี ฮ่าๆๆ แล้วเนคไทน์ล่ะ ผิดดึงลิ้นชักออกดูก็เห็นม้วนเรียงรายเป็นแถวตรงอย่างกับเอาไม่บรรทัดมาวัด บางกล่องก็เปิดไว้บางกล่องก็ยัง แม่บ้านที่นี่เขาดีจริงๆ
แกร๊ก
อ๊ากๆๆ อันไหนดีๆ > < เสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมาผมเลยหยิบมั่วๆมาอันหนึ่งไปวางให้เข้าชุด
“พราว ทำไมตื่นเช้าจังวันนี้”
“แฮะๆๆ ป๊าหนูเตรียมชุดวางไว้ที่เตียงนะ”
“หือ???”
ร่างสูงที่พันผ้าขนหนูไว้ที่ท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่เดินเข้ามาใกล้แล้วเอามือทาบไปที่หน้าผากกับลำคอ ซิกแพคเป็นลอนที่เหลือบไปเห็นและกล้ามแขนล่ำๆทำให้ผมใจสั่น รู้สึกว่าป๊าฮอตจัง... บอดี้เชฟที่ผมไม่มีทางได้เป็น =.,= กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก วันนี้ผมคงตื่นเช้าไปจริงๆเลยคิดอะไรบ้าๆกับร่างกายป๊า >/////<
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่ แต่หน้าแดงๆนะ”
“งื้ออออ หนูสบายดี!” เบี่ยงตัวออกห่าง แค่ตื่นเช้านี่ต้องเป็นเรื่องแปลกเรอะ
“ไหนดูสิ ชุดอะไร”
ป๊าเดินไปหยิบมาดูๆ เปิดกล่องเนคไทน์ที่ผมหยิบมามั่วเปิดออกแล้วมองสลับกับชุด แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ อะไรเล่า! ผมชะเง้อดูเห็นเป็นโบว์หูกระต่ายสีแดง เฮือกกกกก
“งื้ออออออ เอามาก่อนนน”
“จะให้ใส่จริงอ่ะ เสื้อก็เขียวโบว์ก็แดง นี่เทศกาลคริสมาสต์เหรอ ฮ่าๆๆๆ”
ป๊าหัวเราะเสียงดังจนกูกู้กีกี้ขยับตัวอย่างรำคาญ ให้ตายๆ ครั้งแรกก็พลาดแล้วอ่ะ เริ่มต้นที่ดีเท่ากับสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่นี่เริ่มต้นแบบ... แบบต้นคริสมาสต์ = =
“หนูยะ หยิบผิดน่า เอามา เดี๋ยวจะไปเปลี่ยน”
“ฮ่าๆๆ อย่าเอาสีเหลืองมานะ”
“แล้วป๊าซื้อมาทำไมเล่า!”
“เปล่าสักหน่อย มีคนให้มา ฮ่าๆๆ”
T//////T ถึงว่าเก็บไว้ในกล่องราวกับไม่เคยใช้มาก่อน ผมหยิบไทน์สีเทาลายเฉียงเขียวเข้มมาให้ป๊าแทน มันก็ดูโอเคนะ ผมบอกแล้วว่าผมแต่งตัวไม่เป็น ส่วนมากป๊าก็เป็นคนเลือกเสื้อผ้าให้ผมอ่ะ
“ป๊าอย่าเพิ่งติดกระดุมกับผูกไทน์นะ”
“อ่าหะ”
เขาเข้าไปใส่กางเกงอะไร ผมก็นั่งสัปหงกด้วยความง่วงอยู่ที่เตียง ผมกำลังจะถูกเตียงดูดแต่ต้องงัวเงียเดินไปหาป๊าเมื่อคนตัวโตใส่กางเกงแล้วสวมเสื้อไม่ติดกระดุมเดินมาหา ทำไมป๊าเท่ห์อ่ะ ฮือๆๆๆ ตื่นเช้าแล้วเป็นบ้าอ่ะผม ผมเดินเนือยๆเข้าไปตรงหน้าแล้วเอือมมือขึ้นไปติดกระดุมให้
“หึหึหึ”
ป๊าอ่ะ T////////////////////////////T หนูทำตามที่อาเค้กบอกนะ!!!!!
ผมข่มความเขินแล้วติดกระดุมให้ป๊าผิดๆถูกๆมือก็สั่นตาก็จะปิด ฮือออๆๆ ผมเริ่มเห็นกระดุมแยกออกเป็นสองเส้น แล้วเริ่มพร่ามัวก่อนจะ...
ปึก!
“อะโอ๊ย” ร้องมาอย่างหัวเสีย ไม่ดีสักอย่างอ่ะวันนี้ ฮือๆๆ
“ฮ่าๆๆ”
สัปหงกจนเอาหัวไปโขกกับอกกว้าง ผมสะบัดหัวไล่ความง่วงแล้วแกะกระดุมออกใหม่หมด(เพราะมันติดสลับเม็ดT_T) เริ่มติดอีกครั้งอย่างตั้งใจ
ฟอดดดดดดดดดดดดด
“อื้อออ เดี๋ยวก่อน” ผมเอียงหน้าหลบปากหนาเพราะไม่เห็นรังดุม จนเม็ดสุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาดังๆ
“เอาเสื้อเข้าในกางเกงให้ป๊าด้วย”
“หะห๊ะ” อาเค้กไม่เห็นบอกในจุดๆนี้~~~~~
“เอ๊า จะทำก็ต้องทำให้ครบสิ”
“เอ่อ หนูง่วงแล้ว... อื้ออออออ”
มือใหญ่กุมใบหน้าผมให้เงยรับจูบที่ประกบลงมา ป๊าเม้มสลับกับดูดริมฝีปากผมก่อนที่ลิ้นร้อนจะแทรกเข้ามาคลุกเคล้ากับลิ้นผมไปมาอย่างอ่อนโยนควานหาความหวานนานจนเข่าผมแทบทรุดแต่ร่างสูงรั้งเอวผมเอาไว้แน่น
“อ๊ะ อือ” ครางในลำคอและหอบหายใจราวกับเหนื่อยมากมายเมื่อพ่อหมีถอนริมฝีปากออกไป
“ตื่นหรือยัง”
“งื้อออออ” มือผมเลื่อนไปกอดคนตัวโตไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“เร็วๆ เดี๋ยวป๊าไปทำงานสายนะ”
ผมหน้าร้อนแต่ก็จับชายเสื้อยัดเข้าไปในกางเกงให้เขา มือนี่หยุดสั่นสักนาทีจะได้มั้ยเล่าโว้ย! TOT เสร็จผมก็หยิบเน็คไทน์มาใส่ให้ป๊า ผมพยายามจะไม่สบตาคมที่ก้มลงมามองหน้าผมอยู่ตลอดเวลา
“สะ เสร็จแล้วๆ”
“หึหึหึ ขอบคุณครับ ฟอดดดดดดด”
“ป๊าน่ะ”
“หืม ฟอดๆๆๆๆๆๆ” กดหอมมารัวๆ ผมเลยวิ่งหนีลงไปด้านล่างเลย
ในครัวมีป้าช้อยกำลังทำข้าวต้มอยู่ผมเลยอาสาเป็นลูกมือ ไว้วันอื่นผมจะตื่นเช้าๆมาทำให้ป๊าเองแล้วกัน เอ่อ ถ้าผมตื่นอ่ะนะ TT ป๊าพาดสูทไว้ที่แขนเดินลงบันไดวนมาอย่างกับคุณชายในละครหลังข่าว ผมเดินไปกอดแล้วหอมแก้มสากฟอดนึง ก็ป๊าของเค๊าหล้ออ่าาาาา
“วันนี้หนูช่วยป้าช้อยทำข้าวต้มด้วย”
“หืม จะกินได้เร้อออออ”
“ชิส์”
“หึหึหึ ป๊าล้อเล่นครับ พราวจะกินเลยมั้ย”
“ยัง หนูจะนอนต่อ”
“จะให้ป๊าไปเล่านิทานก่อนนอนมั้ย”
“ป๊าทำเหมือนหนูเป็นเด็ก-3-”
“ก็เด็กของป๊า”
เขินเลยยยยยยยย คนกาแฟในแก้วป๊าจนกระฉอกออกมา T////T ตื่นเช้าแล้วสมองนี่ไม่ค่อยได้เรื่องเลย (ตื่นตอนไหนก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกันนะได้ข่าว ฮ่าๆๆ)
“หนูรอส่งป๊าไปทำงานก่อน ถึงจะนอนต่อ”
“วันนี้แปลกๆ”
“เปล่านะ”
“ร้อนตัว ทำอะไรผิดมาหรือเปล่า” ป๊าคิดไปนู่นเลย
ร่างสูงดึงผมไปนั่งตักแขนใหญ่โอบเอวผมไว้หลวมๆ ดวงตาเรียวจ้องมองอย่างจับผิด ทำไมไม่คิดว่าที่ผมทำเพราะรักป๊าเล่า ดูเหมือนแผนอาเค้กจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่
“บอกมาเร็วๆ”
“กะ ก็อาเค้ก...”
“อาเค้กอีกละ!”
“เดี๋ยวฟังก่อนดิ ก็หนูกลัวป๊ามีแม่ใหม่ให้หนูนี่นา”
“แล้วป๊าเคยมี?”
“เคยละกัน!” บ่อยด้วยที่ชอบไปเจ๊าะแจ๊ะกับผู้หญิง
มือใหญ่ลูบหัวผมแล้วกดจูบที่หน้าผากแรงๆทีหนึ่งราวกับจะทำโทษ คางแหลมเกยอยู่ที่ไหล่ผมปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ไม่ห่างแก้มผม มือก็ลูบหลังผมเบาๆ
“ถึงพราวไม่ทำอย่างนี้ป๊าก็ไม่มีใครหรอก”
“แต่อาเค้กบอกว่าป๊าต้องการส่วนเติมเต็ม”
“พราวเติมเต็มให้ป๊าได้”
“ใช่ หนูก็กำลังทำอยู่นี่ไง”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย พราวไม่ต้องทำอย่างนี้ ไม่จำเป็นเลย ทุกวันนี้พราวเติมเต็มให้ป๊าจนล้น”
“แต่...”
“แค่พราวรักป๊าและอยู่กับป๊า ให้ป๊ากอด...” แขนหนารัดตัวผมแน่นขึ้น
“ป๊าจูบ...” เขาจุ๊บที่ปากทีนึง
“ให้ป๊าหอม... ฟอดดดดดด”
“ให้ป๊า...”
ร่างสูงเงียบไป แต่ดวงตาเรียวสื่อความหมายแปลกๆที่ผมไม่เข้าใจ
“อะไรเหรอ”
“ไว้ป๊าค่อยบอกอีกทีละกันว่าอะไร”
“ไม่ ป๊าบอกมาตอนนี้เลย” ผมถามรนๆ ผมอยากทำทุกอย่างให้ป๊าครบถ้วนสมบูรณ์
“บอกตอนนี้เดี๋ยวไก่จะตื่นซะก่อน หึหึหึ”
“ไก่? ไก่ไหน ป๊า บอกมาเถอะ น้าๆๆ”
ป๊าอมยิ้มแล้วยกกาแฟมาจิบ จำไว้เลย เชอะ!
“แต่อย่างนี้ก็ดี”
“จริงเหรอ *O*”
“ป๊ามีความสุข...”
เย้ๆๆๆๆ
“แต่พราวทรมาน ฮ่าๆๆๆ”
“หนูอยากทำ! หนูทำได้น่า”
“ป๊าไม่อยากเห็นพราวลำบากหรอกนะ”
“งื้ออออออออออ”
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
---------------------------------
อีก 40 เปอร์จะตามมาทีหลัง
โหะโหะโหะ อิหนูพราวพังตลอด
-
o13 o13 o13
-
สนุกจังเลยค่ะ คนเขียน ชอบน้องพราว
ตอนแรกไม่ชอบเด็กเห็ดนะคะ แต่พออีกตอนเป็นลูกน้องพราวก็เลยชอบละ
มาต่อไวๆนะคะ เพิ่งอ่านตอนวาเลนไทน์มายิ่งอยากให้ถึงตอนนี้เร็วๆจัง ฮี่ๆ
แล้วแพรวคือใคร เกี่ยวเนื่องอะไรกับลุงโรคจิตที่ห้องน้ำรึเปล่า
-
น้องพราวน่ารักอะเนอะ
-
:ling1: :ling1: ดีดดิ้นอยู่คนเดียว
-
น่ารักอะ 5555 ป๊าหลงรักแย่แล้วหนูพราว
-
น้องพราวน่าร๊ากกกกก
จะทำตัวเป็นศรีภรรยาที่ดีเหรอลูก แต่ถึงจะทำหรือไม่ทำ แค่นี้ป๊าก็รักก็หลงหนูพราวจะตายอยู่แล้ว
เป็นเด็กดีรอเวลาให้ป๊ากินเนี่ยแหละ ถึงจะถูกใจป๊าที่สุด 55+
-
เรื่องนี้น้องพราวเป็นนายเอกตัวแม่ แต่อิป๊ามันเป็นสมภารตัวพ่อ :laugh:
-
อ่านถึงตรงนี้แล้วชักจะชอบเด็กเห็ดซะแล้วสิ เวลาไม่ดื้อนี่ก็น่ารักดีนะ :man1:
พอได้อยู่กับพราวแล้วน่ารักคูณสอง พราวเองก็ไม่เอาแต่ใจเหมือนตอนแรกด้วย
แต่เวลาอยู่กับป๊าก็ยังเหมือนเดิม ขี้อ้อนและเอาแต่ใจ แต่เราก็ชอบ
ว่าแต่ เมื่อไรน้องพราวจะอายุ 20 สักทีน้า~ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
11 ต่อๆๆๆๆๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ผมไปส่งป๊าที่รถ ร่างสูงทั้งหอมทั้งจูบผมอยู่นานกว่าจะยอมขึ้นรถ ลุงจักรแซวว่าวันนี้เหมือนป๊าจะไม่อยากไปทำงาน -///- ผมกลับเข้าไปนอนต่อและตื่นมาพร้อมกับกูกู้กีกี้ตอนสายๆ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กอย่างหมอนี่จะดื่มนมจืดลงไปอย่างง่ายดาย พอป้าช้อยไม่อยู่เฝ้าผมก็เลยให้เด็กเห็ดกินในส่วนของผมไปด้วยเลย ฮ่าๆๆ
“ทำไมนายชอบระบายสีเนี้ย มันเมื่อยมือจะตาย”
ผมว่าขณะที่มือก็ระบายสีสมุดภาพการ์ตูนไปด้วย ผมระบายผิดสีไอ้เห็ดน้อยนี่ก็เบะปากจะร้องไห้ แต่หมอนี่ไม่ยอมเล่นกับผมสักที เขาบอกว่าจะระบายสีให้หมดเล่มก่อน ผมก็เลยช่วย พอหมดเล่มแล้วก็ควักการบ้านมาทำต่อ ปิดเทอมนี่ยังต้องมีการบ้านนะครับเด็กสมัยนี้
“การบ้านของคุณแม่”
“อ้อ”
“ไม่เรียนนานเดี๋ยวจะลืม”
“อ้อ แล้วให้ทำอะไรล่ะ”
“แต่งประโยค”
“น่าสนุก ไหนๆเอามาดูซิ”
“กัญชาคืออะไร จะแต่งยังไงดี”
“ฉันชอบกินกัญชา”
“ขนมเหรอ”
ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งเด็กนี่มันสนุกอ่ะ เขียนตามที่ผมบอกไปจริงๆด้วย แม่นายเห็นคงช๊อคตาตั้ง
“นี่ก็ฉันชอบกินมะม่วง ฉันชอบกินทุเรียน ฉันชอบกินโต๊ะ ฉันชอบกินเตียง...”
“เฮ้ย!”
“ฮ่าๆๆๆ” เราหัวเราะออกมาพร้อมกัน เป็นลูกคู่ที่เข้ากันได้ดีมากเหอะ อย่างกะเล่นตลกคาเฟ่ ผลัดกันเล่นมุกเนี้ย ผมขยี้หัวเห็ดอย่างหมั่นเขี้ยว ต่อไปก็วิชาคณิตศาสตร์ วิชาที่ผมไม่เคยชอบ = = ยังดีที่แค่ระดับปอหนึ่ง สอนนับนิ้วกันไปเพลินๆ
“ทำไมพี่พราวชอบกินช๊อคบอลจัง”
“พี่ก็ชอบทุกอย่างที่ทำจากช๊อคโกแลตแหละ”
“น้องเล็กชอบสตรอเบอร์รี่มากกว่า”
“บางทีมันก็เปรี้ยวนะนั่น”
ผมคุยเล่นกับอเล็กแล้วชวนกันไปว่ายน้ำอย่างที่กูกู้กีกี้ต้องการ และยังมีพี่เอเธนส์เป็นผู้ร่วมขบวนการด้วย ผมแสบแผลที่ถลอกตามแขนและขานิดหน่อยอ่ะนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมจัดผมเปียกๆของเด็กเห็ดให้เป็นทรงต่างๆอย่างสนุกสนาน ไอ้เด็กเห็ดยังว่ายน้ำไม่เป็นหรอกครับ เลยได้เล่นที่สระเด็ก นั่งตีน้ำเล่นเท่านั้นแหละ
“อันนี้คือทรงเม่นแคระปล่อยเข็ม”
“ฮ่าๆๆๆ พี่เอเธนส์มานี่ๆ กรี๊ดๆ” กูกู้กีกี้ทั้งหัวเราะทั้งกรี๊ด ตบน้ำกระจายเป็นละออง เด็กนี่ก็ร่าเริงได้เพียงแค่ได้นั่งในน้ำนะครับ = =
“นี่คือทรงซุปเปอร์ไซย่า”
“กรี๊ดๆๆๆ”
โอ๊ยยยยยยย แสบแก้วหู!!!!
“พราว!!”
OoO! ผมหันขวับไปเห็นป๊าทำหน้าทะมึงถึงอยู่ด้านหลังแล้วหน้าเพิ่มก็เริ่มหดลงเหลือสองนิ้วผิดกับเด็กเห็ดที่กรี๊ดๆแล้วตีน้ำกระจายไปตามเรื่องตามราว ผมรีบอุ้มน้องขึ้นจากน้ำทันที กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ทำไมไม่ได้ยินเสียงรถ ถ้าได้ยินอย่างน้อยก็จะหลบทันบ้าง(หรือเปล่า)
“ป๊า หนาวจัง”
รีบอ้อนก่อนเขาจะโมโหครับ พ่อหมีใหญ่หยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมให้เด็กเห็ดแล้วส่งสัญญาณมาให้แม่บ้านพาไปแต่งตัว และเขาก็หันมาจัดการผมทันที
“ป๊าเคยบอกมาหลายรอบแล้วนะพราว ว่ามีแผลห้ามลงน้ำน่ะ”
“แผลถลอกนิดเดียวเองนี่”
“นิดเดียวแล้วจะทำให้มันใหญ่ขึ้นเหรอไง”
“ป๊าาาา หนูขอโทษ” ผมทำหน้าให้น่าสงสารที่สุด แต่ร่างสูงก็ยังไม่คลายคิ้วที่ขมวดกันอยู่ ผมเลยจะเข้าไปกอด ป๊ากลับถอยหนี ใจผมหล่นไปที่ตาตุ่มแล้ว
“ตัวเปียกอยู่ ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน”
“ป๊าหายโกรธก่อนสิ”
“...”
“ด้ายยยยยยยย ไม่หายใช่มั้ย”
ผมเดินถอยหลังไปที่ขอบสระอย่างหมิ่นเหม่ ป๊าผวาจะเข้ามาดึงแต่ไม่ทัน เราทั้งคู่เลยตกตู้ม!ลงไปในสระว่ายน้ำ ป๊าดึงผมเข้าไปบดจูบใต้น้ำ เราแลกลมหายใจกันจนจะหมดถึงได้ดันตัวขึ้นมาที่สัมผัสอากาศแต่ป๊าก็ยังไม่ละริมฝีปากออก
“อื้อ!” ผมครางประท้วงเมื่อหายใจไม่ออกแต่ป๊าไม่ยอมปล่อยผมเลยดิ้นพล่านเลยล่ะ พอป๊าถอนจูบผมเลยทุบอกหนาหลายที ทำโทษกันอย่างนี้มันทรมานนะ!
“ทีหลังอย่าดื้อกับป๊าอีก เข้าใจ๊?”
“เชอะ! อ๊ะ อย่า” ผมปิดปากป๊าไว้เมื่อเขาจะจูบอีก
“เข้าใจหรือยัง”
“เข้าใจแล้วครับ!”
แต่จะทำตามหรือเปล่านั่นอีกเรื่องหนึ่ง อิอิ ^O^
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายเก๊าน้า
เว็บเหมือนจะล่มๆ หรือเน็ตเค้าช้าเอง กว่าจะอัพได้ T_T
มาแบบสั้นๆ(สั้นเกิ๊นนนนนนนฮ่าๆๆ)
-
หนูพราว พัฒนาวิธีการง้อเพิ่มขึ้นอีกแล้ววว :mew3: :mew3:
-
เขาจูบกันแล้ว :hao6:
-
o13 o13 o13
-
หนูพราวนี่แสบใช่ย่อยเลยนะลูก (แผลน่ะนะ 55+)
-
ดื้อเป็นที่หนึ่งเลยหนูพราว
-
ป๊าาาาาาาาาา :-[
ทำไมลงโทษน้องพราวน่ารักอย่างนี้
-
Chapter 12
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
พรุ่งนี้จะเปิดเทอมแล้วครับ!!!!!!!!!! ผมลืมหน้าพวกเดอะแก๊งค์แล้วก็เพื่อนๆไปแล้วเนี้ย ถึงแม้จะคุยโทรศัพท์กันบ้างแต่มันก็ไม่เหมือนได้เจอกันนี่นา วันนี้ป๊าจะพาผมไปซื้อชุดนักเรียนใหม่ด้วย วันก่อนเปิดเทอมอย่างนี้ต้องคนเยอะแน่ๆอ่ะและโรงเรียนผมก็มีชุดแบบนักเรียนขายอยู่ร้านเดียว
“แน่ใจว่าจะใส่ชุดนี้ไป= =”
“ครับ/ครับ!” ผมกับูกู้กีกี้ตอบพร้อมกัน
เราใส่ชุดที่เหมือนกันด้วย เดี๋ยวนี้อะไรๆเราก็เข้ากันดีครับ เด็กนี่ก็ไม่ได้แย่เสมอไป เขาอาจจะแค่ไม่กล้าคุยกับใครตอนเจอหน้ากันครั้งแรก ผมก็เลยมองว่าเด็กเห็ดนี่หยิ่งไปหน่อย
“พี่พราว ใส่ฮู๊ดด้วยสิ”
ผมหยิบขึ้นมาใส่ ที่ฮู๊ดมันเป็นหูแมวครับ อ้อ ผมแค่ใส่เสื้อยืดแขนสั้นมีฮู๊ดสีขาวยาวถึงสะโพกกับกางเกงขาสั้นสีแดงที่สั้นกว่าปกติเท่านั้นเอง เหมือนๆกับอเล็กซ์ แต่ป๊าก็ใส่เสื้อขาวเหมือนกันโดยมิได้นัดหมาย อิอิ
“ป๊าว่ามันสั้นไป” ยาวกว่าคืบนึงก็แล้วกัน - - แต่อาเค้กบอกว่าใส่แล้วน่ารักและป๊าต้องชอบมาก ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่บอกเลย ดูป๊าหงุดหงิดมากกว่า
“ไม่สั้นเลย เสื้อหนูมันยาวมั้ง กางเกงก็เลยดูเหมือนจะขาสั้น”
“ไปเปลี่ยนก่อนป่ะ”
“แต่หนูอยู่ในรถ”
“ป๊าบอกให้ไปเปลี่ยนก็ไปสิพราว เราจะออกไปข้างนอก ไม่ได้อยู่ที่บ้านเหมือนทุกที”
“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ! ทำไมต้องมาบงการให้ใส่นู่นนั่นนี่ตามใจป๊าด้วย”
“พราว! เถียงคำไม่ตกฟาก”
“อะไรก็ว่าเถียงๆ ต้องตามใจป๊าทุกอย่างเหรอถึงจะเรียกว่าไม่เถียง”
“พราว!” ป๊ากระชากแขนผมไปบีบเสียแรง ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ กูกู้กีกี้พูดไม่ออกแต่พยายามมาช่วยดึงขาผมไว้ เจ็บ... ป๊าทำหน้าโหดยิ่งน่ากลัว ผมน้ำตาคลอ... ก็มันจริงมั้ยล่ะ ทุกวันนี้ผมแต่งตัวไปก็เพื่อจะให้ป๊าชมป๊าชอบ ไม่ใช่ให้มาว่าซ้ำและไล่ให้ไปเปลี่ยน มันเสียความรู้สึกนะ... พยายามทำแค่ไหนแต่ก็ไม่เห็นค่าเนี้ย ฮึก!
“อเล็กซ์ ไปรอในรถ”
“ตะ แต่ พี่...”
“อาบอกให้ไปรอในรถ”
อเล็กซ์จึงรีบเดินออกบ้านไป
“อ๊ะ... ฮึก”
ผมกอดลำคอป๊าแน่นเมื่อเขายกตัวผมขึ้นเสียดื้อๆทั้งๆท่าที่ผมยืนนั่นแหละ ร่างสูงพาผมมาบนห้อง... ให้ตายยังไงผมก็ไม่เปลี่ยนแน่ๆ ป๊าให้ผมเปลี่ยนชุดหลายครั้งละ ครั้งนี้ผมจะไม่ยอม! ป๊าจะปล่อยผมลงแต่ผมกลับตวัดขารัดเอวสอบไว้ เกาะเป็นลูกลิงเลยทีนี้
“พราวทำให้ป๊านึกถึง...”
“นึกถึงอะไร”
“ป๊านึกถึงท่า... ช่างมันเถอะ”
“ท่าเล่นกล้ามเหรอ”
“ปะเปล่า ลงไปพราว แล้วไปเปลี่ยนกางเกงซะ ก่อนที่ป๊าจะโมโหไปมากกว่านี้”
“ป๊ายังไม่จบใช่มั้ย! ยังไงหนูก็จะไม่เปลี่ยน” คิดว่าจะคุยกันดีๆได้ วกกลับเข้าเรื่องเดิมให้ได้โมโหกันอีก
“พราว! ป๊าพูดอะไรไม่ฟังแล้วใช่มั้ย นี่ยังเป็นพ่ออยู่หรือเปล่า”
ผมสะอึก น้ำตาที่คลอไหลออกมา เป็นลูกก็ต้องเชื่อฟังพ่อแม่ ผมรู้... ผมก็ไม่อยากให้ป๊าผิดหวังในตัวผมเหมือนกัน ผมเสียใจที่ทำให้ป๊าเสียใจ แต่ถ้าป๊าคอยห้ามอยู่อย่างนี้ ผมก็จะทำอะไรเองไม่เป็นสักที ผมไม่มีความคิดเป็นของตัวเองแม้กระทั่งเรื่องเลือกใส่เสื้อผ้า
“หนูไม่เปลี่ยนหรอก ฮึก ฮือออ”
“เปลี่ยนเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่เปลี่ยนเราไม่ต้องมาคุยกัน”
ผมส่ายหน้าสะอื้นไห้อยู่กับบ่าแกร่ง ป๊าไม่ค่อยโกรธผม ถ้าโกรธขึ้นมาผมก็ได้แต่ร้องไห้อย่างนี้แหละ แต่แค่เรื่องใส่เสื้อผ้าทำไมต้องโมโหและเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตด้วยล่ะ!
“ฮืออออ ป๊าไม่มีเหตุผล!”
“มีแน่ แต่ต้องทำตามที่ผมบอกก่อน”
ผะ ผม? ขึ้นคำว่า ‘ผม’ เลยเหรอ(เรื่องใหญ่เหมือนถูกขึ้นกูมึง) ผมสะอื้นหนักกว่าเดิม ถ้าป๊าใช้คำพูดแบบนี้ตอนโกรธ... แสดงว่าเขาไม่พอใจมากๆ เขารู้ว่าผมไม่ชอบ มันเหินห่าง มันดูไม่รักกัน! พอคิดถึงคำว่าไม่รักผมก็ปวดไปทั้งอก เจ็บ... จนต้องทุบคนตัวโตให้เจ็บเหมือนที่ผมเจ็บ
“หยุดพูดเลยนะ หยุดพูดแบบนั้น ฮือออออ”
ร่างสูงเห็นผมร้องไห้หนักเลยรีบกอดปลอบ เขาทิ้งตัวลงบนเตียง ผมที่เกาะเป็นลูกลิงเลยนอนหงายขึ้นโดยมีป๊าคร่อมไว้อีกที พ่อหมีใหญ่มองผมแล้วปาดน้ำตาออกให้ ผมก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นให้เขาดูอย่างนั้นแหละ จะได้รู้สึกผิดเยอะๆที่ทำให้ผมเสียใจ
“ถ้าไม่ไปเปลี่ยนป๊าจะกัดขานะ”
กะ กัดขาอะไรกัน ต้องปลอบสิ TOT คนเขาร้องไห้อยู่นะ
“จิ๊ ยิ่งร้องไห้ยิ่งน่าปล้ำ”
“อะไรนะ”
“ยิ่งร้องไห้ยิ่งน่าแกล้ง แกล้งให้แดงทั้งตัว!”
จะกัดทั้งตัวใช่มั้ย เขารู้ว่าอันไหนผมร้องไห้แบบเสียใจจริงๆ อันไหนร้องไห้เพราะเจ็บใจหรือเจ็บจริง อันไหนร้องให้เพราะบีบน้ำตา รู้ไปหมด...
“อ๊ะ!” ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อป๊าดันขาข้างหนึ่งของผมมาพาดบ่า พอยกขาขึ้นอย่างนี้กางเกงผมร่นขึ้นไปจนจะกลายเป็นกางเกงในอยู่ละ หน้าคมก้มลงไปที่ต้นขาขาวก่อนจะ...
“งับ!”
“อ่ะ อ้ากกกๆๆ เจ็บ! ป๊า หนูเจ็บ! ฮึกๆๆ ฮือออ พอแล้ว! เจ็บ...”
ผมกรีดร้องดิ้นพล่านแต่คนตัวโตจับยึดไว้ไม่ปล่อย เคยบอกว่าไม่ให้ใครหรืออะไรทำให้ผมเจ็บตัว... แต่เขากลับทำเสียเอง ผมกำผ้าปูที่นอนแน่น ใบหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ เท้าอีกข้างพยายามจะยันป๊าออกแต่เขากดมันไว้กับที่นอน น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย มันทั้งเจ็บทั้งปวด ผมเงียบเสียงและหอบหายใจเมื่อเขาละปากออกไป ก่อนจะก้มมาอีกข้าง...
ผมหลับตาปี๋เตรียมรับความรู้สึกเจ็บปวดจากปากหนา แต่แทนที่จะกัด ป๊ากลับจูบลงมาแทน ขนอ่อนผมลุกชันไปทั่วร่าง กัดฟันไม่ให้หลุดเสียงครางออกไปสุดท้ายก็ทนไม่ได้และปล่อยออกไปตามแรงอารมณ์ ร่างสูงพรมจูบไปทั่วต้นขาก่อนจะดูดแรงๆสองสามที ไม่ได้รู้สึกเจ็บมากเหมือนถูกกัด รู้สึกเสียวซ่าน...
ป๊าละปากออกแล้วเลื่อนมาจูบที่ขมับ ผมคายผ้าห่มที่ดึงมากัดเพื่อลดความเจ็บความเสียวและความรู้สึกอื่นๆออกไป แล้วมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยดวงตาตัดพ้อ
“ไม่ได้ทำโทษนานเลยไม่ฟังกันหรือไง”
“ฮึก อึก” ผมสะอึก เบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“ป๊าหวง หวงไม่ได้เหรอฮึ”
“อึก”
“อ้อ โตแล้วสินะ จะทำอะไรก็ได้”
“อึก อึก” สะอึกไม่หาย
“ป๊าไม่จำเป็นสำหรับพราวแล้วใช่มั้ย”
น้ำตาผมไหลมาอีกระลอก ผมบอกแล้ว... ผมเสียใจที่ทำให้ป๊าเสียใจ และผมก็เสียใจ...ที่ป๊าทำให้ผมเสียใจ
“โอเค...”
เขาพูดและปล่อยแขนออกจากตัวผม ตัวผมชาวาบหายสะอึกไปไม่รู้ตัว ถึงผมจะอยากอยู่ได้ด้วยตนเอง แต่ถ้าไม่มีป๊า ผมก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน ฮึก ผมดึงแขนใหญ่ไว้ตอนที่เขาจะลุกจากเตียง ชีวิตผมเป็นของป๊าแล้ว... ถ้าไม่มีป๊า ผมก็ไม่มีใคร แล้วผมไม่คิดว่าจะรักและยอมใครได้มากเท่านี้
“หนูอยากอยู่กับป๊า ไหนบอกว่าจะไม่ปล่อยไง”
“ไม่ได้จะปล่อย ก็แค่ไม่เป็นที่ต้องการของพราวอีกแล้วนี่”
“ไม่ใช่นะ หนูรักป๊า”
“ป๊าก็รักพราว รักที่สุด หวงที่สุด ห่วงที่สุด รู้ไว้ด้วย”
“อื้อ ป๊าอยากให้หนูใส่ชุดอะไรหนูก็จะใส่”
“อ้อ ไม่ต้องละ แบบนี้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับพราวแล้วล่ะ”
“ยังไง...”
“หึหึหึ”
“ป๊าหายโกรธหนูแล้วใช่มั้ย”
“พราวหายโกรธป๊าแล้วใช่มั้ย” เขาถามกลับ
“เรื่องอะไร”
มือใหญ่ลูบมาตรงรอยกัดบนต้นขาเล่นเอาผมสะท้าน ผมส่ายหัวจนผมปลิวมาปรกหน้า ป๊าเลยจับจูบซะเร่าร้อน คนเรานี่ก็นะ แค่เรื่องการใส่กางเกงกลับทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตซะได้ ผมรั้งคอป๊ามาใกล้แล้วเอาจมูกตัวเองไปถูกกับจมูกโด่งเป็นสันอย่างอ้อนๆ เกือบเสียป๊าไปแล้ว... เพราะความดื้อของตัวเองแท้ๆเลยL
“ถ้าไม่ได้อ้อนป๊าต้องตายแน่ๆเลย”
“จริงดิ๊ ผู้ใหญ่เขาไม่อ้อนพ่อกันแล้วนะครับ”
ผมทำหน้ามุ่ย “ไม่เป็นแล้วก็ได้ เป็นเด็กของป๊าตลอดไปเลย”
“หึหึ ขอฟัดหมีดื้อก่อนไปได้มั้ย”
เอามาม่ามาให้ชิมลางก่อนว่าโอเคมั้ย
เผื่อมาม่าที่ชามใหญ่กว่านี้จะได้ไม่พลาด 5555555
ฝากเม้นด้วยนะจ้ะ
เค้าว่าเค้าแต่งมาม่าไม่ค่อยโอ
ขอบคุณที่ติดตามจ้า จุ๊บบบบบ
-
:m25: แอร๊ยยยยยย
-
o13 o13 o13
-
มาม่าเอามาทำไม ปวดใจจริง :katai1:
เด็กเห็ดน่ารักอะ
-
12 ต่อจ้า
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ผมทำหน้าย่นล้อ รีบดันป๊าออกแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง เห็นรอยฟันละ ไม่ได้เข้าเนื้อให้เลือดออกแต่รอยก็ลึกพอสมควร จากเจ็บกลายเป็นชา ตอนนี้ปวดขึ้นมาแล้วอ่ะ อย่าบอกนะว่าจะเป็นรอยบุ๋มลงอย่างนี้ตลอดชีวิตน่ะ ขาผมไม่เคยมีรอยแผลเป็นหรือรอยช้ำอะไรเลยนะ ป๊านะป๊า ฮือๆๆๆ T_T
ผมไปที่รถ กูกู้กีกี้ก็รีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยิ้มร่าเมื่อเห็นผมใส่ชุดแฝดกับเขาเหมือนเดิม ผมนั่งกอดเอวป๊าและซบอกหนันแน่นมาตลอดทาง
“หนูเจ็บ”
“ป๊าขอโทษครับ”
“โหด”
“ก็ป๊าหวงของป๊านี่ ไม่อยากให้ใครมอง”
“ขาของหนูนะ” เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า = = ขาของผมผมก็ควรจะหวงป่าว ป๊าก็ไปหวงขาตัวเองนู่นสิ
“พราวเป็นของป๊า ขาของพราวก็เป็นของป๊า”
“อ๊ะ -///-”
“แขนของพราวก็เป็นของป๊า ปากก็เป็นของป๊า ตรงไหนก็เป็นของป๊าทั้งหมด”
“คนบ้า -////-”
“หวง ห้ามให้ใครดูนอกจากป๊า”
ผมเขินหน้าร้อนลามไปถึงหู มือก็จิกเสื้อแน่น ปากเม้มเข้าหากันอัตโนมัติ มัวแต่อายเลยไม่ได้บอกเขาไป ว่าป๊าก็เป็นของพราวเหมือนกัน ฮี่ๆๆๆ
“แต่อาเค้กบอกว่าใส่กางเกงขาสั้นแล้วน่ารัก ป๊าจะรักมากๆ”
“พราวทำอะไร ป๊าก็รักมากๆทั้งนั้นแหละ”
“จริงๆนะ ห้ามรักใครมากกว่าหนูนะ”
ป๊าบีบจมูกส่ายไปมา มือใหญ่ที่ประสานอยู่กับมือผมกระชับแน่นขึ้น
“แน่นอนอยู่แล้ว” ป๊าจูบหลังมือผมทั้งๆที่เรายังสบตากันอยู่อย่างนั้น และก็เป็นผมที่ยอมแพ้ก่อน หลบสายตาหวานไปซุกอกป๊า คนตัวโตหัวเราะเบาๆ ปากได้รูปคลอเคลียอยู่บนหัวผม
“รู้สึกเป็นส่วนเกินจัง = =”
ผมไม่สนใจเด็กเห็ดนั่งคุยมุ้งมิ้งกับป๊าต่อ ก็คนเขาเพิ่งจะดราม่ากันมา ขอสวีทหน่อยอย่าเพิ่งขัดได้มะ กูกู้กีกี้นั่งกอดอกหน้ามุ่ยมองออกไปนอกหน้าต่างเลย ฮ่าๆๆ ให้รู้ไว้ว่าใครสำคัญที่สุด!
ร้านชุดนักเรียนนี่อยู่แถวๆโรงเรียนผมครับ ขายเฉพาะชุดที่ใช้สำหรับโรงเรียนละแวกนี้อย่างโรงเรียนผมหรือคอนแวนต์ไรเงี้ยจะชุดไม่เหมือนโรงเรียนรัฐบาลทั่วไปไง ตอนนี้ผมลังเลว่าจะใส่กางเกงลายสก๊อตขาสั้นหรือขายาวดี(โรงเรียนให้เลือกใส่แบบไหนก็ได้) สายเอี๊ยมไม่ต้องซื้อใหม่ก็ได้มั้ง อ้อ สายเอี๊ยมนี่ใส่ก็ได้ไม่ใส่ก็ได้เหมือนกันครับ นักเรียนชายที่ถึกๆถ้าใส่สายเอี๊ยมคงจะน่าอ้วกไปหน่อย แต่บางวันผมก็ใส่เพราะป๊าชอบ ป๊าบอกว่าเลือกโรงเรียนนี้ให้ผมเรียนเพราะชุดนักเรียนน่ารัก -.,-
ป๊าอนุญาตให้ใส่ขาสั้นได้ด้วย ดีจัง เพราะถ้าใส่ขายาวแล้วมันจะเน้นให้ผมดูแคระแกรนไงไม่รู้ ป๊าไม่ได้ซื้อให้กูกู้กีกี้เพราะไม่มีแบบชุดที่ร้านนี้ โรงเรียนเด็กนี่อยู่อีกฟากเมืองเลยเถอะ
“เฮ้ยนั่นพราวนี่ น่ารักจัง ขอถ่ายรูปด้วยดิๆ”
ผมมองสาวๆกลุ่มหนึ่งอย่างงงๆ อยู่ดีๆพวกหล่อนก็กรี๊ดกร๊าดมาขอถ่ายรูปผม ให้ตายเถอะ ป๊อปเหมือนกันนะเนี้ยเรา ^O^ ผู้หญิงบางคนสูงกว่าผมอีกสูงร้อยหกสิบกว่านี่ผิดมากป้ะ? พวกเธอชมผมสารพัด ไม่ว่าจะเป็นตัวเล็ก(- -;) ขาเล็ก(- -;; ) ผอม(- -;;; ) และอีกบลาๆๆ
“เสียดายที่เฟธไปคบกับบนฟ้า ตอนแรกพวกเราจิ้นนายกับเฟธอยู่”
“ห๊ะ”
“ขาเล็กจัง เคะในอุดมคติ กรี๊ดดดด”
“เฮ้ยๆๆ ขามีรอยด้วยๆ” ผมรีบหุบขาเข้าหากัน แต่พวกหล่อนหันไปกรี๊ดกันใหญ่ หน้าแดงหูแดงกันไปทั้งแก๊งค์ ผมงงจัง แต่ไอ้เรื่องที่มาจิ้นผมกับไอ้เฟธนี่มันอะไรกันเหรอ แก๊งค์ปากหมานั่นน่ะนะ = =;
“ตอนนี้คบกับใครอยู่เหรอ”
“ห๊ะ” ขามีรอยแล้วต้องคบกับใครด้วยเหรอ? ผมว่ามันแปลกๆตั้งแต่ลงรถละ มีคนยิ้มให้ผมเยอะแยะแต่พอก้มไปเห็นรอยฟันนั่นก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่ก็ทำหน้าเซ็งใส่ หรือนี่จะเป็นยันต์ - -?
“พราว ป่ะได้ละ”
ป๊าเดินออกมาหลังจากที่เข้าไปคิดเงินโดยอุ้มกูกู้กีกี้เข้าไปด้วย พวกแก๊งค์สาวๆอึ้งค้างไปแป๊บแล้วกรี๊ดกันใหญ่ อ่า... พ่อผมหล่อไง -3- ป๊ามาแย่งซีนจั๊งงงงง หายไปก่อนได้มั้ยยยย
“นี่แฟนนายเหรอ หล่อจัง”
“อ้ากกกก เหมาะกันเว่อร์ ชะนีตายแพ่พ(>.,<)”
“เห้ยยย >///< มะ...”
ผมกำลังจะปฎิเสธแต่ป๊าเข้ามาโอบไหล่แล้วจูบที่หน้าผากผม เล่นเอาผู้หญิงพวกนั้นดีดดิ้นเหมือนจะเป็นจะตาย ผมไม่เข้าใจ!?!?!?!? ป๊าจูงมือผมออกมาจากร้าน หน้าคมยิ้มกริ่มตลอดเวลา...
“อะไรกันเหรอฮะ” เด็กเห็ดถามอย่างสงสัย คือนี่ก็สงสัยเหมือนกัน
“สาววายน่ะ”
“คืออะไรอ่ะ”
“ป๊าก็ไม่ค่อยรู้ แต่พวกเธอจะชอบผู้ชายน่ารักๆ กับผู้ชายหล่อๆอยู่ด้วยกันมั้ง ประมาณนี้”
“อ้อๆๆ เขาชอบหนูแน่ๆ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้หญิงมาชอบ อ่า หล่อเหมือนกันนะเนี้ยเรา อิอิ”
รอบข้างผมมีแต่ผู้ชายอ่ะนะ การจะหาผู้หญิงสักคนนี่มันยากเย็นยิ่งกว่าอะไร และผมก็จีบใครไม่เป็นเหมือนไอ้พวกเดอะแก๊งค์ด้วย ผมก็เลยไม่มีแฟนกับเขามาจนทุกวันนี้ไง T_T
“ไม่ได้ชอบแบบนั้นสิ ฮ่าๆๆ”
“อ้าว งงๆ”
“งงต่อไปครับ”
อะไรกันเล่า ผมจะมีผู้หญิงมาชอบไม่ได้เหรอไง เหอะ!
ป๊าพาผมมากินอาหารเย็นส่งท้ายที่กูกู้กีกี้จะกลับบ้าน ไม่รู้สินะ... มันรู้สึกอึนๆหน่วงๆ แค่ไม่กี่วันก็ทำให้เราผูกพันธ์กันได้นะครับ วันนี้ผมเอาใจน้องเป็นพิเศษ ตักโน่นตักนี่ให้กิน แทบจะป้อนเลยแหละ เด็กนี่จะไม่ลืมผมใช่มั้ยอ่ะ วันๆนึงคนเรามีอะไรทำตั้งหลายอย่าง เด็กเห็ดต้องไม่มีเวลามาคิดถึงผมแน่ๆเลย
“พี่พราว ไว้เทอมหน้าน้องเล็กจะมาหาใหม่นะครับ” อเล็กซ์บอกเมื่อรถมาจอดถึงหน้าบ้านเขาแล้ว
“เทอมหน้าเลยเหรอ”
“บ้านน้องเล็กอยู่ไกลอ่ะ รถก็ติดด้วย”
“เสาร์อาทิตย์ก็ได้นี่”
“ถ้าน้องเล็กมาได้ก็จะมานะ”
“อื้ม”
ผมกับกูกู้กีกี้กอดกันกลม เด็กน้อยล้วงของออกมาจากกระเป๋าเป้แล้วยื่นให้ผม เป็นการ์ดที่เขียนด้วยลายมือที่ต้องใช้เวลาแกะนานหน่อยกว่าจะอ่านออก = = อ่า... แต่เด็กเห็ดก็คิดเหมือนผมอ่านะ ผมก็มีของให้เหมือนกัน เป็นรูปเราสามคน โดยผมกับกูกู้กีกี้ใส่ชุดหมีแล้วก็มีพ่อหมีกอดเราเอาไว้ ผมปริ้นท์ใส่กระดาษโฟโต้อย่างดีแล้วให้ลุงแช่มไปเคลือบให้ด้วย
“ห้ามลืมพี่นะ ฟอดดดดดด”
“พี่พราวหอมแก้มน้องเล็กOoO” อะไรเล่า ตอนนายหลับนี่ก็แอบหอมต้องบ่อย อุ๊บส์!
“อะไรเล่า! -///- ไม่หอมเล้า!”
“ไม่ๆ น้องเล็กชอบ ฟอดดดดด” เด็กเห็ดหอมกลับมา เรากอดกันอยู่นานจนป๊าสะกิดนั่นแหละ
“เข้าบ้านไปได้แล้วป่ะ”
“พี่พราวอย่าร้องไห้สิ”
มือเล็กๆปาดน้ำตาออกให้ ผมสูดน้ำมูกเข้าไปแล้วกดกริ่งหน้าบ้าน พ่อแม่เด็กน้อยออกมารับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและขอบคุณป๊า แถมยังให้กระเช้าผลไม้มาอีก ผมโบกมือลากูกู้กีกี้ผ่านกระจกหน้าต่างรถ เด็กน้อยตาแดงๆต่างกับผมที่ร้องไห้ไปแล้ว รถค่อยๆเคลื่อนผ่านไปผมก็ใจหายไปด้วย ได้แต่มองเด็กเห็ดที่วิ่งออกจากรั้วบ้านมาโบกมือให้ผมจนสุดสายตา
“เดี๋ยวปิดเทอมหน้า เรามารับน้องไปอยู่ด้วยทั้งเทอมเลยดีมั้ย ไม่ร้องนะครับ”
“ฮืออๆๆๆ”
ผมร้องไห้ออกมาอีกหลังจากที่แห้งเหือดไปรอบหนึ่งแล้ว การจากลามันเศร้าจริงๆ ถ้ารู้ว่าผมจะรักน้องขนาดนี้วันแรกที่เจอกันผมจะไม่ทำตัวอย่างนั้นกับอเล็กซ์เลย แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่เจอน้องอีกนี่นา นี่ขนาดอยู่ด้วยกันไม่นานผมยังเศร้าขนาดนี้ แล้วผมกับป๊าที่อยู่ด้วยกันทุกวันตั้งแต่ผมเกิดล่ะ ถ้าได้จากกันล่ะก็...
“โอ๋ๆๆ”
ร่างสูงกดหัวผมลงกับอก ลูบผมนุ่มเบาๆราวกับปลอบโยน
“วันนี้ร้องไห้บ่อยไปละ ป๊าไม่ชอบเลย”
ส่วนนึงก็มาจากป๊านั่นแหละ -3- สาเหตุหลักเลยด้วย!
ถ้าอิหนูพราวดื้อ จะโดนคุณป๊ากินอย่างนี้นะฮับ
55555555
v
v
v
v
(http://image.free.in.th/v/2013/ik/140307074121.jpg)
เอามาม่ามาให้ชิมลางก่อนว่าโอเคมั้ย
เผื่อมาม่าที่ชามใหญ่กว่านี้จะได้ไม่พลาด 55555
ฝากเม้นด้วยนะจ้ะ
เค้าว่าเค้าแต่งมาม่าไม่ค่อยโอ
กลัวจากเศร้าจะกลายเป็นตลก = =
ขอบคุณที่ติดตามจ้า จุ๊บบบบบ
-
o13 o13 o13
-
o13 น่านล่ะพอละไม่เอามาม่า ช่วงนี้เสพบ่อยเกินไปละไม่มีน้ำจะเสียแล้ว อิอิ
-
อร๊ายยยยยยยยยกรี๊ดดดดดดดดดด
หนูพราวกะป่ะป๊าจะน่ารักไปไหนอ๊าาาาา ฟินนนนจุงง :hao7:
:mew1:
-
มาม่า...ยังมีชามใหญ่อีกเรอะ
แล้วน้องพราวของแม่จะรับไหวไหมเนี่ย
-
จริงๆแล้วพราวกับน้องเล็กคือพี่น้องที่พลัดพรากจากกันมาใช่ไหม :laugh:
อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักเกิ๊น นึกภาพที่เจอกันครั้งแรกไม่ออกเลยล่ะ
แต่ไม่ว่าจะเด็กคนไหนก็ไม่ทำให้ป๊ารักได้เท่าน้องพราวหรอกน่า :o8:
บางครั้งการกระทำของป๊าเหมือนน้องพราวจะรู้ความนัยแต่ก็ไม่รู้อยู่ดี(งงไหม)
เอาเป็นว่ารอให้น้องโตกว่านี้อีกหน่อยค่อยอธิบายกันไปนะป๊า
ว่าแต่มาม่าจะรสจัดขนาดไหนกันนะ :ling1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อ้าว กูกู้กีกี้ กลับบ้านซะแล้ว คิดถึงๆๆๆ
ส่วนดราม่านิดหน่อยพอกล้อมแกล้มๆๆ ก็พอล่ะ เยอะกว่านั้นไม่ดีแน่ เหอๆๆๆ ว่าแต่พราวลูกใครกับใครล่ะเนีย ยังเป็นปริศนาอยู่
-
Chapter 13
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
คิก คิก คิก
ผมนอนเกยอยู่บนตัวป๊า... วันนี้ผมตื่นก่อนเพราะนอนไม่หลับ ไม่ใช่ตื่นเต้นที่ได้ไปโรงเรียนนะครับ คิดมากต่างหากล่ะ ผมหยิบปอยผมยาวระต้นคอของตัวเองมาแหย่ที่ปลายจมูกโด่งเล่น พ่อหมีก็ยู่หน้าใหญ่เลย ฮ่าๆๆๆ ผมพยายามกลั้นยิ้มแล้วซบหน้าลงกับอกแกร่งเหมือนเดิมเมื่อแขนหนากระชับกอดตัวผมแน่นขึ้น พอเห็นว่าเขาไม่ตื่นและกลับไปนิ่งเหมือนเดิมผมเลยแกล้งเอานิ้วไปแหย่ที่ปากได้รูปบ้าง
งับ
“งื้อออออออออ”
ผมจะดึงปลายนิ้วที่ถูกปากสวยเม้มไว้ออกแต่เขากลับออกแรงหนีบมากขึ้น ตื่นแล้วแกล้งหลับแน่อ่ะ! ผมยันตัวขึ้นไปหอมแก้มสากฟอดใหญ่คนตัวโตเลยปล่อยปากออกแล้วมาหอมแก้มผมกลับ ว่าละต้องแกล้ง = =
“แกล้งป๊าเหรอ”
“คิกคิกคิก”
ฟอดๆๆๆๆๆ
“งื้อออออ จั๊กจี้นะ”
ผมไม่ได้โกนหนวดให้พ่อหมีใหญ่หลายวันจนมันเริ่มขึ้นเขียวๆมาละ แล้วมาหอมผมทีนี่แก้มขึ้นเป็นรอยเส้นๆอ่ะ เจ็บๆคันๆด้วย แต่ว่าลุคนี้ก็ดูคมดี โหดๆ
“ไม่เอาๆ คิกคิก” ผมซุกหน้าลงกับซอกคอไม่ให้มีช่องทางให้คนขี้แกล้งทำร้ายอีก
“พ่อหมีใหญ่ขี้แกล้ง”
“ลูกหมีน่ารักน่ารังแก”
“งื้ออออออออ เดี๋ยวสายน้า”
ผมท้วงเมื่อเขาเริ่มมาซุกไซ้ซอกคอผม มือหนาลูบไล้ไปทั้งแผ่นหลังเล็กเลยไปถึงบั้นท้ายแล้วขยำเบาๆ ได้ไงๆๆๆๆๆ >////< ผมจะขยับตัวหนีแต่ขาดันไปเสียดสีกับส่วนที่แข็งขืนขึ้นมา
“ป๊าาาาา” ผมไม่ใช่คนที่มีอารมณ์กับพ่อตัวเองอย่างเดียวใช่มั้ย ป๊าก็มี...กับผม _///_
“ก็ลูกหมีมาหายใจรดอกรดคอกันตั้งแต่เช้า เสียดสีไปมาอีก”
ผมเม้มปาก แบบนี้มันไม่ถูกนะ... พูดเหมือนเป็นแฟนกันเลย
“ลุกครับ ป๊าจะไปจัดการตัวเอง”
“ให้หนู... ช่วยมั้ย?” เหมือนที่ป๊าเคยทำให้ผม... เห้ย อะไรของกูวะเนี้ยยยยยยยย ทำให้ตัวเองยังไม่เคยแล้วยังอยากจะไปช่วยคนอื่น อ้ากๆๆ
“ห๊ะ!”
“ห๊ะ!”
-/////////////- “เปล่าๆ”
“หึหึหึ อยากช่วยจริงเหรอ...” จับมือผมไปวางตรงนั้น ที่ๆมันนูนเป่งออกมาใหญ่โต ผมชักมือกลับอย่างเร็ว หน้าร้อนเห่อไปหมด มือไม้เริ่มเกะกะทำตัวไม่ถูกไปทันที
“ไว้ให้โตกว่านี้ดีกว่านะ แล้วเรามาช่วยกันทำ”
T//////////////////////T ช่วยกันทำ? ทำไมต้องช่วยกันทำ ไม่มีคำว่าส่วนตัวแล้วใช่มั้ยเนี้ยยยยยย
หน้าผมจมอยู่กับแขนหนาของป๊า ส่ายไปมาไม่หยุดเมื่อถูกไล่ลงจากรถ ไม่ใช่อะไรหรอกฮะ = = ผมไม่อยากมาโรงเรียน อยากอยู่กับป๊า ถึงป๊าจะไปทำงานแต่บางทีเขาก็กลับมากินข้าวกลางวันด้วย บางทีก็เลิกงานเร็ว เข้างานสาย เราได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น แต่พอเปิดเทอมผมต้องเรียนตั้งแต่แปดโมง เลิกเรียนสี่โมงก็จริงแต่ต้องเรียนกวดวิชาต่อถึงหกโมงเย็น ฮือๆๆๆๆๆๆ
“โรงเรียนจะเข้าแล้วพราว”
“ไม่เอา” ผมกอดแขนใหญ่แน่น แขนนี่ก็ใหญ่เกือบเท่าหน้าผมอ่ะ ควรหยุดเข้าฟิตเนส -.,-
“ดื้อจัง ตอนเด็กงอแงยังไงโตมาก็งอแงอย่างนั้น”
ป๊าว่า ตอนผมเรียนพรีเคที่เมกาผมเป็นเด็กคนเดียวที่ร้องหาพ่อเลยอ่ะ T_T เด็กฝรั่งพวกนั้นใจแข็งกันจริงๆเลย คือเราจะไม่ได้เจอหน้าพ่อทั้งวันนี่ไม่เศร้ากันเลยเหรอ เราจะต้องไปอยู่กับใครที่ไหนก็ไม่รู้อ่ะนะ
“ไม่เอาอ่ะ อยากอยู่กับป๊า”
“จะให้เดินไปส่งถึงห้องเรียนมั้ย”
“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ!L”
“โอเคๆ ไม่เด็กเล้ยยยยยยย”
ผมมองหน้าหล่อๆอย่างหงุดหงิด ไม่ได้เจอผมนี่ดีใจใช่มั้ยหะ ผมคว้าต้นคอแกร่งที่กำลังคลอเคลียอยู่บนหัวผมให้เข้ามาใกล้แล้วดูดปากแรงๆเข้าให้ พ่อหมีใหญ่ก็จูบตอบกลับมาแทบจะทันทีที่ตั้งตัวได้ ผมดูดจนเนื้อริมฝีปากเขายืดติดปากผมมาด้วย
“อื้อออออ” ป๊าดันตัวผมไว้ในขณะที่ผมพยายามรั้งลำคอเขาเข้ามาจูบอีก
“ไปเรียนก่อน ตอนเย็นค่อยจูบใหม่”
“งื้ออออออออ” ผมควานมือสะเปะสะปะ แต่แขนผมสั้นกว่าป๊าไง
“ตอนเย็นให้จูบสิบที”
ผมเบ้ปาก ใครจะไปอยากจูบป๊ากัน เชอะ ผมสะบัดหน้าหนีงอนๆ คว้ากระเป๋าเป็ด b duck สีเหลืองที่วางข้างๆมาสะพายหลัง จะเปิดประตูลงรถแต่พ่อหมีคว้าตัวผมไปกอดไว้ก่อน
“ตั้งใจเรียนนะครับ”
“อื้อ” ผมรับคำ พ่อหมีหอมแก้มมาอีกที แค่นี้ก็พอหายโมโหได้บ้างอ่ะนะ ผมเปิดที่กั้นระหว่างคนขับลงแล้วสวัสดีลุงจักรและไหว้ป๊างามๆคนละทีถึงได้ลงรถไป แปด เก้า สิบ สิบเอ็ด...สิบแปด สิบชั่วโมงที่ไม่ได้เจอป๊า เฮ้อออออ
“พราวววววววววว พ่อมึงมาส่งป่าว”
“อือ”
ลงรถมาก็เจอรินที่ข้ามถนนมาพอดี ผมหันกลับไปมองด้านหลังเห็นรถป๊ายังอยู่ เขาจะรอให้ผมเข้าไปในประตูโรงเรียนก่อนเขาถึงจะยอมไป รินหันไปมองแล้วยกมือไหว้รถเบนซ์ปลกๆ ไม่สนว่าป๊าจะรับรู้หรือเปล่า แถมยังโบกมือให้หยอยๆอีก
“ถึงจะเห็นไกลๆ แต่ก็รู้ได้ถึงรัศมีความหล่อ”
นี่ก็บ้าผู้ชายจั๊งงงงงงงงงงงงงงง! แฟนคุณเดินมานู่นแล้วครับคุณริน
“มาไม่รอกู”
“เสือ ก”
“ว่าไงนะ”
“มาทักกูนี่ไหว้ลูกเลี้ยงกูยัง”
“ลูกเลี้ยงพร่อง ผัวมึงยืนอยู่นี่”
“ไอ้เหี้ ยยยยยยย”
ธรรมดาครับ = = มันด่ากันอย่างนี้ทุกครั้งแต่มันก็คงชอบกันอยู่แหละ เห็นไอ้รินแรดๆบ้าผู้ชายอย่างนี้แต่มันไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาวุ่นวายเท่าบูธแล้วอ่ะ ส่วนไอ้บูธ ถึงจะดูชอบกวนๆริน แต่มันก็ชอบรินอยู่นะ ก็ผมเห็นเขาตามหึงตามงอนกันอยู่อ่ะ
ถ้าเอาพฤติกรรมระหว่างผมกับป๊ามาเทียบกับไอ้รินกับบูธหรือไอ้เฟธกับบนฟ้า ผมว่ามันแทบไม่ต่างกันเลยนะ แต่สถานะของเรากลับเป็นพ่อลูก ผมเกิดมาจากอสุจิของเขานี่ เขาคือผู้ชายที่รักกับคนเป็นแม่ผมมาก่อน...
“คิ้วขมวดเป็นไรของมึง”
ป๊าผมก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ทำผิดศีลธรรมหรอกใช่มั้ย เขาเป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ล้อเล่นกับความรู้สึกของผมใช่หรือเปล่า ตั้งแต่ที่ผมเกิดมาผมก็มีเขาเป็นที่พึ่งเดียว พูดได้เลยว่าเขาเป็นทุกอย่าง และถ้าเขาเป็นพ่อผมจริงๆ ที่ผมกำลังคิดอยู่ตอนนี้มันผิดใช่มั้ย...
“พราว ไอ้พราว!”
“หะ ห๊ะ!”
“เป็นไรมึง วางกระเป๋าสิ ยืนจ้องเก้าอี้อยู่ได้”
ผมเดินมาถึงห้องเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มัวแต่คิดอะไรบ้าๆ เอาไว้ก่อนละกันเรื่องนี้ เฮ้ออออ และไม่ใช่เพราะผมคิดว่าเอาไว้ก่อนๆแล้วปล่อยให้ความรู้สึกมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้หรือไง
“พราว เป็นไรวะ ดูเครียดๆนะ กูเข้าใจเว้ย กูก็ไม่อยากจะมาเรียนเหมือนกัน” ไอ้รันทักบ้าง
“O_O เพราะมึงคิดถึงพ่อใช่ป่ะ”
“= = กูไม่ได้ลูกแหง่ขนาดนั้นนะ กูไม่อยากเรียนต่างหากล่ะ”
ตาที่ขยายออกกว้างหุบกลับมาเนือยเหมือนเดิม นึกว่าจะเป็นเหมือนกันซะอีก... นึกว่าระหว่างเราก็ปกติเหมือนพ่อลูกคนอื่นซะอีก
เอาล่ะ!
เรื่องนี้เราจะต้องรู้ความจริงให้ได้ คนเรายิ่งโตยิ่งต้องรู้มากขึ้นครับ ไม่ใช่โง่อยู่ที่เดิม ไฟต์ทิ่ง!!
“พราว มึงทำหน้าแบบโรคจิตมากอ่ะ”
“= =”
“หน้ามึงเปลี่ยนอารมณ์ทุกสองนาทีเลยอ่ะ กูกลัว” ไอ้รันกับไอ้รินทำหน้าหวาดๆ
ชิส์!
ผมนั่งเรียนไป ในใจก็คิดว่าจะเอายังไงต่อ อะไรกันเล่า! อย่ามาว่าผมไม่ตั้งใจเรียนนะ ก็ป๊านั่นแหละ! หึหึหึ แล้วเขาจะได้รู้ว่าผมจะไม่ยอมอยู่ภายใต้อำนาจการชักจูงของป๊าอีกต่อไป!(คือปกติมึงอยู่อ่อ?- -) ผมว่าที่โรงเรียนเนี๊ยแหละต้องมีประวัติของผมเก็บไว้ที่ไหนสักที!
เม้นต์น้าาาาาาาา
แล้วจะมาอัพให้ไวๆ อุอิ จุ๊บๆ เยิฟๆ
-
o13 o13 o13
-
อิหนูพราวของเจ้เริ่มคิดได้ล่ะ
จะรู้ความจริงกับเขาหรือเปล่างานนี้ต้องเอาใจช่วย (จะได้รู้พร้อมๆ กัน ฮุฮุ)
-
น้องพราวเริ่มค้นหามาม่าในตู้กับข้าวแล้วววว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พราวจะหาอะไรเหรอจ๊ะ
-
จะเอาประวิัติไปทำอะไรจ๊ะหนูพราวว
-
อยากอ่าน side story ภาคโตอีกอ่ะ :m26: :m26:
-
หนูพราวจะน่าฟัดไปไหน ก็เพราะอย่างนี้นี่เล่า เนอะป๊า :z1:
ถ้ารู้ความจริงแล้วจะยังไงต่อไปหนอ จะรักมากกว่าเดิม? :o8:
แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดอยู่ดีแหละ
เพราะป๊าคงไม่ปล่อยให้พราวไปไหนแน่ๆ เอาใจช่วยหนูพราวแล้วกันนะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
หนูพราวน่ารักคงเส้นคงวา o13
ปะป๊าอย่าดุบ่อยนักสิ น้องเสียใจนะ
-
คิดถึงนู๋พราวแบ้วววววววว
คิดถึงป๊าด้วยยย อร๊าา~~~~ :hao6:
-
ต่อนะฮัฟฟฟฟฟ
:katai2-1:
“หิวข้าวอ่ะ เมื่อไหร่มาสเตอร์จะปล่อยกูไปที่ชอบๆซะที”
ใช่แล้ว ตอนนี้ก็เลยเวลาพักเที่ยงมาเกือบครึ่งชั่วโมงละ มาสเตอร์ไม่รู้หรือไงว่าทำให้ผมมีเวลากินข้าวและคุยกับเพื่อนน้อยลงน่ะ จิ๊! เริ่มอารมณ์เสียตามไอ้ฟ้าละ
RRR!! RRR!! RRR!!
โทรศัพท์ใครวะ ดังเป็นสัญญาณเตือนได้ดีกว่าออดโรงเรียนอีก เล่นเอาชะงักกันทั้งห้องเลย ดีๆ มาสเตอร์จะได้สติสักทีว่าสอนเลยเวลามามากแล้วววว ผมจะได้ไปตามล่าประวัติตัวเองงงงงงง
RRR!! RRR!! RRR!!
แล้วทำไมทุกคนต้องหันมามองทางผมด้วยวะเนี้ย อ้อ ไอ้เฟธ! แม่ งกิ๊กโทรมาแล้วไม่รับกลัวคนอื่นรู้หรือไง ผมหันไปมองเฟธที่นั่งอยู่ด้านหลังผม แต่ปรากฏว่ามันก็มองมาที่ผมเหมือนกัน เดี๋ยวนะ อะไรสั่นอยู่ข้างหลัง ไม่นะ ผมไม่มีโทรศัพท์...
…ไม่มีโทรศัพท์อะไรล่ะ ป๊าเพิ่งซื้อให้ไม่นานนี่หว่า อ๊ากๆๆๆๆ TOT!
RRR!! RRR!! RRR!!
ผมค้นกระเป๋าอย่างบ้าคลั่งตั้งแต่ช่องใหญ่ยันช่องเล็กและก็เจอมันทั้งสั่นทั้งร้อง ควักออกมาก็ลนลานลืมการรับการวางไปหมดสิ้น ใครก็ได้ช่วยกูที๊~~~~~
ตอนนี้มือทั้งมือไอ้เฟธ ไอ้อธิศ ไอ้ฟ้าและมือผมถูๆอยู่ที่หน้าจอ พอแย่งกันถูหลายนิ้วเกินมันเลยไม่เกิดตอบสนองอะไรขึ้น สุดท้ายสายก็ตัดไป พวกเราถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่พอเหลือบไปเห็นมาสเตอร์เท่านั้นแหละ T_____T!
“เชิญ!”
ผมเบะปากทำหน้าจะร้อง แล้วเดินออกมาจากห้องเรียน แต่พอพ้นออกจากประตูห้องมาได้สามก้าวเท่านั้นแหละ
“เยสสสสสสสสส!!!!!!!!”
ผมชูมือกระโดดอย่างดีใจ อาหารกลางวันของเปิดเทอมวันแรกคงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกซะจาก บะหมี่!!! ไม่ๆ ไม่ใช่บะหมี่ธรรมดา ไม่ใช่บะหมี่เกี๊ยวน้ำใสหรือบะหมี่ยำอะไรทั้งนั้นนน แต่มันคือ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนั่นเองครับ!
RRR!! RRR!! RRR!!
โทรศัพท์ดังขึ้นมาอีก ผมตั้งสติแล้วกดรับสายเข้าจากป๊าทันที
“ฮะ ฮัลโหล” เหงื่อชื้นเต็มมือเพราะอะไรก็ไม่รู้
/รับโทรศัพท์เป็นด้วย? ฮ่าๆๆ/ ทำไมพูดเหมือนเห็นเลยฟระ!
“ป๊าโทรมาหาหนูO.O”
/อื้ม ทำอะไรอยู่ครับ/
“นะ หนูกำลังจะไปกินข้าว”
รู้สึกมือไม้สั่น ไม่เคยใช้โทรศัพท์ตอนอยู่โรงเรียน ฮ่าๆๆ ผมปล่อยมือออกจากการจิกเสื้อตัวเองแล้วไปเขี่ยเป็นตัวอักษรเฮียโรกริฟฟิกที่ผนังตึกแทน (T_T)
/ทำไมกินเอาป่านนี้ ดื้อหรือเปล่า/
“เปล่านะ ก็อาจารย์ไม่ปล่อยสักทีนี่/
/ตอนนี้เรียนอยู่เหรอ/
“อ้อ เปล่าหรอก”
/.../
“แต่หนูโดนไล่ออกจากห้องมาแล้วอ่ะ ป๊าอย่าโกรธหนูน้า TOT”
/อุ๊บ ฮ่าๆๆๆ/
“ป๊ะป๊าอ่ะ” นึกว่าจะโดนว่าซะแล้ว แหะๆ
/งั้นไปกินข้าวซะป่ะ วันนี้ป๊าจะไปรับเร็วๆนะครับ รออยู่ที่ร้านเดิมนะ/
“ครับ ป๊า คือ หนู...”
/หืม?/
“หนู หนูๆๆๆ...” ติดอ่าง พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เลยแทะเล็บเล่น T_T
/พราว เป็นอะไรหรือเปล่า/ ป๊าถามอย่างร้อนรน
“หนูๆ หนูตื่นเต้น... หนูไม่เคยคุยโทรศัพท์กับป๊าตอนพักกลางวันเลย”
/...อืม/
“หนูจะถ่ายรูปส่งไปให้ป๊าดูนะ ว่ากลางวันนี้หนูกินข้าวกับอะไร”
/อืม/
“งั้นแค่นี้นะ”
/อืม ขอโทษนะ/
“หะ ทำไมเหรอ”
/ที่ป๊าปิดกั้นไม่ให้พราวได้มีชีวิตอย่างสามัญชนคนอื่นเขา ฮ่าๆๆ/
“???”
/ถ่ายรูปก่อนกินนะ ไม่ใช่เอาแต่ซากมาล่ะ/
“ฮ่าๆๆๆ คนบ้า”
/เจอกันตอนเย็นครับ/
“เดี๋ยวป๊า วางสายนี่ต้องสไลด์ไปทางไหนอ่ะ”
/เอ้ออ เดี๋ยวป๊าวางเอง พราวแค่เก็บโทรศัท์ใส่กระเป๋าก็พอนะ = =/
“ฮะ หนูคิดถึงป๊าที่สุด!”
/ป๊าก็คิดถึงพราวเหมือนกัน/
ผมรู้สึกตัวเมื่อเสียงพ่อหมีใหญ่หายไป มือที่จิกอยู่กับผนังเมื่อกี้ย้ายไปเด็ดดอกเฟื่องฟ้าที่อยู่ใกล้ๆนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ก้มมองใต้ต้นก็เห็นเศษซากความเสียหายกองเป็นหย่อมๆ เผ่นเหอะ!
ผมเดินไปที่ตึกโรงอาหารที่ชั้นล่างสุดจะเป็นแบบโรงอาหารทั่วไปแบบซื้อที่ร้านแล้วไปนั่งกินรวมๆกัน แต่ชั้นสองชั้นสามจะแยกเป็นร้านๆเป็นส่วนๆไป มีคนคอยบริการแถมยังติดแอร์ด้วย แต่ผมไม่ได้จะไปกินร้านพวกนั้นสักหน่อย ผมจะกินมาม่า ยำยำ ไวไว อะไรก็ว่าไปซิ แต่ผมบอกป๊าไปว่าจะถ่ายรูปไปให้ดูนี่นา ไว้รอถ่ายของเพื่อนเอาละกัน
“นั่นพราวนี่”
ผมมองลูกครึ่งสองสามคนที่พูดด้วยภาษาไทยแปร่งๆอย่างงงๆ ผมไม่รู้จักพวกเขาแต่เขากลับรู้จักผม O_O
“มาคนเดียวเหรอครับ ไปกับพวกผมหรือเปล่า”
หนึ่งในนั้นจับแขนผมไว้ พอผมจะสะบัดออกก็บีบแน่นขึ้นไปอีก ไม่ใช่ละ ไม่มาดีละแน่ๆ
“อ๊ะ ปล่อยนะ!”
“เสียงน่ารักจังเว้ย รู้จักคำว่าเสียงแตกหนุ่มบ้างป่ะเนี้ย” ว่าแล้วก็ลูบหน้าผม แถมยังจะลากผมไปที่ห้องเก็บของหลังโรงอาหารอีก ตัวเตี้ยๆอย่างผมจะไปสู้ตัวควายๆสองสามตัวนี่ได้ไง
“จะทำอะไรของพวกนาย ปล่อย ฉันจะฟ้องมาสเตอร์นะ!”
“น่ากลัวเนอะพวกมึง ฮ่าๆๆๆ” คนหน้าไทยคนเดียวในพวกมันพูด
ปึก!!
ผมสะดุ้งเมื่อมีท่อนไม้อะไรสักอย่างปลิวมากระแทกหน้าไอ้คนที่จับแขนผมไว้อย่างจังจนเลือดกำเดาไหลย้อยออกมาเป็นทาง จะหยดใส่ผมมั้ยเนี้ย อี๋ๆๆๆๆ
“จะทำอะไรก็ไปทำกันที่อื่น อย่ามารุกรานที่ส่วนตัวของกู”
“เฮ้ นั่นมันนักเรียนใหม่นี่ เปิดเทอมวันแรกก็กร่างเหรอ!”
คนตัวสูงที่นั่งสูบบุหรี่อยู่กองบนโต๊ะเรียนเก่าเดินเข้ามาใกล้แล้วกระชากตัวผมทีเดียวไปปะทะอยู่ที่อกแกร่ง ผมได้ยินเสียงดังผลัวะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ไอ้ฝรั่งคนหนึ่งนั่นมันล้มไปกองอยู่กับพื้นแล้ว เพื่อนอีกสองคนเลยรีบเข้าไปช่วยพยุง
“มึง!”
พวกที่เหลือเรียงตัวกันเข้ามาจะทำร้ายนายบุหรี่แต่ก็ถูกซัดซะหมอบโดยที่มือข้างหนึ่งของเขายังจับแขนผมอยู่ ปล่อยกูไปเถอะคร้าบบบบบ T_T แล้วผมจะโดนมั้ยเนี้ย T_T ขนาดมีตั้งหลายคนยังสู้นายบุหรี่ไม่ได้แล้วกับผมตัวเล็กๆแค่เนี้ย โอ๊ย หาศพไม่เจอแน่ตรูววววววว
“คะ คือ ขอโทษนะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” พอเห็นฝรั่งพวกนั้นวิ่งหนีไป ผมก็อยากชิ่งบ้างไง ฮือๆๆ
“เดี๋ยว”
“ใจเย็นๆนะ รีบไปอยู่ T_T”
ผมรีบเดินออกมาจากจุดนั้นได้อย่างง่ายดายโดยไม่โดนทำร้ายร่างกาย ฟู่วววววว หันกลับไปมองข้างหลังเพื่อความแน่ใจอีกทีละกันนะ จะได้สบายใจ แฮะๆ
“-_-”
“เห้ยยย นายตามฉันมาทำไม >_< ฉันไม่ได้ยุ่งเลยนะ”
“ยุ่งมาก”
“งื้ออออ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”
“เหอะ! คิดว่าผมเป็นคนยังไง - -!” ไม่ว่าจะเป็นคนยังไงนายก็มีหน้าเดียวอ่ะ ถ้ายิ้มจะหล่อมากเลยนะ “แค่จะมาดูว่าปลอดภัยดี ไม่ถูกฉุดไปทำไม่ดีไม่ร้าย”
“ฉันเป็นผู้ชายนะ! จะมาฉุดทำไม”
“นี่คือผู้ชาย?”
“อะ ไอ้บ้า!!” ผมผลักอกเขาจนเซแล้วเดินหนีมาเลย ไม่มีความกลัวเหลืออยู่แล้ว มีคนอยู่ตั้งเยอะ หมอนั่นไม่กล้าทำไรหรอก ตั้งแต่เด็ก... ตั้งแต่เด็กเลย! ชอบมีคนมาว่าผมเป็นเด็กผู้หญิง ญาติห่างๆของป๊าก็บอกว่าโตมาก็กลายเป็นทอมไปเลยเหรอลูก อะไรอย่างงี้! มันใช่คำชมเหรอฟระ!
ผมเหลือบมองด้านหลังเป็นระยะๆก็เห็นหมอนั่นยังตามมาอยู่ ใบหน้านิ่งๆทำให้คนอื่นๆเกรงขามแต่ก็ดูเท่ห์ไปในตัวอ่านะ ผมเข้ามินิมาร์ทตรงไปที่โซนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ให้ตายเถอะ! ปิดเทอมไปสามเดือนนี่มีรสใหม่ๆออกมาเยอะเลย คือป๊าห้ามไม่ให้ผมกินเด็ดขาดเลยไง ผมก็เลยไม่ได้กิน วันนี้ว้อนท์มากบอกเลย
“นี่จะกินหมดเลย?”
“มานี่ๆ”
“อะไร”
“แกะแล้วไปเติมน้ำร้อนตรงนั้นให้หน่อย”
“ใช้เหรอ”
“ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ”
“เหอะ ยังสูงไม่ถึงไหล่เขาเลย”
“เออ! เอาคืนมา” ผมดึงคัพที่ก่อนหน้านี้ยัดใส่มือเขาสองคัพมาถือไว้เอง วันนี้ผมจะกินสี่คัพ!
ผมหอบไว้เต็มแขนจะไปใส่น้ำแต่ไอ้รุ่นน้องตัวโตดึงแขนไว้แล้วเอาไปถือไว้เองหมดเลย อิอิอิ แผนแกล้งโกรธนี่มันยังใช้ได้ผลเสมอและใช้ได้ผลกับทุกคนแม้กระทั่งนายหน้านิ่งนี่ก็เถอะ
“นายชื่ออะไร” ผมถามขณะที่เราช่วยกันแกะเครื่องปรุง
“ไอ”
“แค่กๆๆๆ”
“= =”
“ไม่ได้บอกให้ฉันไอเหรอ ฮ่าๆๆๆ”
“= =;;”
โอเคๆๆ ผมเบะปากใส่แล้วก้มหน้าไปจะกดน้ำใส่แต่ถูกรุ่นน้องหน้านิ่งแย่งไปทำซะเอง
“เดี๋ยวจะโดนลวกเอา” ทำไมทุกคนถึงชอบทำกับผมเหมือนผมเป็นเด็กที่ทำอะไรไม่เป็นไม่ได้เรื่องสักอย่างตลอดเลย บางที่นี่ก็อยากจะทำอะไรเองบ้างอ่ะนะ ผมนั่งกินที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้แถวๆตึกเรียนเกรดสิบสอง พอถามๆดูแล้วปรากฎว่าไออยู่เกรดสิบเท่าๆกับมิ้นต์อ่ะ แต่พอถามเขากลับไม่รู้จักเพราะเพิ่งเข้ามาเรียนและยังไม่ได้คุยกับใครแม้แต่คำเดียว รู้สึกดีจังที่ผมเป็นคนแรกในโรงเรียนที่หมอนี่ยอมคุยด้วย
“ตอนเย็นเรียนพิเศษมั้ย” ผมถาม เผื่อจะมีเพื่อนเรียนด้วย
“ไม่เรียน”
“ทำไมล่ะ เก่งเหรอ?”
“ก็พอตัว”
ผมคว่ำปากใส่ ใช่สิ... ทั้งโรงเรียนนี่คงมีผมเรียนไม่เก่งอยู่คนเดียวแหละ
“ตอนเย็นจะไปส่ง”
“จริงนะ^O^”
“อืม”
เพราะเพื่อนผมไม่ได้เรียนที่เดียวกันอ่ะ และผมก็ไม่เก่งพอจะไปเรียนเหมือนพวกมันด้วย คือเอาจริงๆตอนนี้ผมย้อนกลับไปเรียนบทเรียนของเกรดสิบเอ็ดเป็นรอบที่สามแล้วล่ะ TOT
ไอเดินมาส่งผมที่ห้องเรียน เราแลกเบอร์แลกไลน์กันเรียบร้อยแล้ว อิอิ ชอบทำหน้านิ่งๆอย่างนั้นคงไม่ค่อยมีใครอยากจะสุงสิงด้วย น่าสงสารออก แล้วหมอนั่นก็ถูกไล่ออกจากโรงเรียนเดิมด้วยสาเหตุจากการทะเลาะวิวาทด้วย คุณหนูโรงเรียนเอกชนคงกลัวกันยิ่งขึ้น ยกเว้นผม! ใครดีมาก็ดีตอบ ใครมาไม่ดีก็ฟ้องป่ะป๊า!
วันนี้มีเรื่องกลับไปเล่าให้พ่อหมีใหญ่ฟังหลายเรื่องแล้วเนี๊ย... อยากเจอเร็วๆจัง ^///^
:o8: :o8: :o8: :o8:
เม้นต์น้าๆๆๆ แล้วจะมาอัพให้อย่างเร็วรี่ ฮี่ๆๆๆ
-
พ่อหมีคงจะหึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงแน่ๆ
-
:serius2: :serius2: ค้างงง
-
ระวังพ่อหมีกลายร่าง :ling3:
-
พ่อหมีใหญ่หึงแน่
-
ชีวิตของหนูพราวคงขาดป๊าไม่ได้แล้วล่ะ
เพราะป๊าวางหมากไว้แล้วว่าพราวต้องมีป๊าดูแล
ดูขนาดเรื่องโทรศัพท์สิ :jul3: แล้วจะไปทำอะไรได้
แต่ว่าป๊ากำลังจะมีคนมาช่วยดูแลน้องพราวหรือเปล่านี่สิ
ถ้าพ่อหมีใหญ่ได้ฟังต้องมีลมออกหูมั่งล่ะ :hao3:
ไหนจะคนที่คิดมิดีมิร้าย ไหนจะรุ่นน้องคนใหม่
งานนี้อยู่เฉยก็ไม่ใช่ป๊าล่ะ ทุกเรื่องของพราวใหญ่เสมอ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
หนูพราวขาดป๊าไม่ได้ซะแล้วละ
-
Chapter 14
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
[เฟิร์ส]
เปิดเทอมมาหลายวันแล้ว แรกๆไอ้ตัวเล็กก็งอแงไม่ยอมเข้าโรงเรียนแต่พอผ่านไปก็เริ่มชินไปเอง เปิดเทอมนี้ได้เพื่อนใหม่เยอะอยู่นะครับโดยเฉพาะไอ้คนที่ชื่อไอนี่จะสนิทกันเป็นพิเศษถึงขนาดเล่าในผมฟังเป็นวรรคเป็นเวร เขาบอกว่ามีคนมาแกล้งเขาแล้วไอก็มาช่วยไว้ ชื่นชมเด็กนั่นสารพัดจนบางทีก็โดนผมโมโหใส่แล้วลูกหมีก็งอนไปตามระเบียบ ก็มันน่าหงุดหงิดมั้ยล่ะที่เอาแต่พูดถึงผู้ชายคนอื่นน่ะ!
ผมนั่งทำงานอยู่ที่โซฟาตรงมุมห้องเหมือนเดิม ไม่ใช่เพราะชอบหรืออะไรแต่ผมอยากมาอยู่กับพราวเขาน่ะ มาดูให้อยู่ในสายตา มามองให้เป็นกำลังใจในการทำงาน
“ป๊า!!!! แฮ่...”
ผมหันไปมองคนตัวเล็กโผล่หน้าทะเล้นออกมาจากมุมแต่งตัวแล้วค่อยๆเดินติ้วเอวกางเกงมายืนหน้าผม = = เอาชุดนอนผมมาใส่อีกแล้วครับ บอกแล้วว่ามันหลวมๆแต่ก็ยังจะใส่อยู่ ที่สำคัญนอกเหนือจากมันหลวมแล้วมัน...เซ็กซี่ -.,-
“หนูใส่ชุดป่ะป๊านะ”
ว่าแล้วก็หิ้วเอวกางเกงขึ้นเดินไปตรงที่นอน ไหล่เสื้อตกไปที่แขนนู่น คอเสื้อก็กว้างเห็นไหล่ขาววับๆแวมๆแล้วพอตอนเช้ามานะ กางเกงหลุดไปกองอยู่ที่เท้าครับ แล้วใครล่ะที่เดือดร้อน ผมเนี้ยแหละที่ต้องใช้มือตั้งแต่เช้า... เอ่อ ใช้มือดึงกางเกงขึ้นมาสวมให้ลูกครับ - -
“พราว มานี่ก่อน”
ลูกหมีรู้งาน หยิบไอแพดบนหัวเตียง หอบหมอนแล้วลากผ้าห่มผืนใหญ่มาด้วย ผมยืดตัวนั่งหลังตรง ตัวเล็กก็วางหมอนซ้อนบนตักผมอีกที ก่อนที่ผมจะห่มผ้าให้หมีน้อยที่นอนตักอยู่ก็ไม่ลืมที่จะดึงเอวกางเกงมา...
“เอ้ย ป๊าาาาา~~~”
“หืม... หึหึ”
มือขาวยื้อกางเกงไว้ คงคิดว่าผมจะเปิดดูอะไรๆอ่ะดิ ผมเลยแกล้งยืดเอวกางเกงออกกว้าง ใส่กางเกงในลายแมวด้วย ไอ้ตัวเล็กหน้าแดงหูแดงเอามือกุมปิ๊กาจูน้อยของตัวเองไว้ ฮ่าๆๆ
“ป๊าจะมัดเอวกางเกงให้ มันจะหลุดแล้วเห็นเยอะกว่านี้อีก” เอวกางเกงเหลือเยอะจนสามารถมัดเป็นปมได้เลย
“งื้ออออออ”
หน้าเล็กซุกอยู่ที่หน้าท้องผม เห็นหูแดงๆแล้วอดไม่ได้ที่จะหอมแล้วเม้มให้คนขี้เขินได้สะท้านเล่น คนอะไรก็ไม่รู้ยิ่งโตก็ยิ่งเลี้ยงยากขึ้น ผมหมายถึงพราวเขารู้อะไรมากขึ้นอาจจะถึงขั้นอยากรู้ในสิ่งที่ผมไม่อยากให้เขารู้ด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาผมเลี้ยงเขามาแบบประคบประหงมราวกับไข่ในหินโดยไม่รู้ว่านั่นเป็นการปิดกั้นโลกกว้างของเขา ตั้งแต่เด็กพราวอยู่กับผมตลอดยกเว้นตอนอยู่โรงเรียน ตอนเช้าไปส่งตอนเย็นก็รับกลับบ้านอย่างตรงเวลา
“หนูให้ไอโหลดเกมส์นี้มาให้ เล่นแล้วตาลายเลย”
ปากเล็กพูดเจื้อยแจ้วจิ้มนู่นนี่ในไอแพดไป เพื่อนก็เป็นส่วนประกอบที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งของชีวิตนะผมไม่ได้ว่าถ้าเขาจะคบเพื่อนมากๆ แต่ไอ้คนนี้นี่...
ผมเชยคางแหลมให้เงยมาสบตากับผม เมื่อพราวเห็นผมทำหน้าจริงจังใส่รอยยิ้มหวานก็เลือนหาย คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากัน ในใจคงคิดว่าผมจะโกรธไปต่างๆนานาแล้ว
“คนชื่อไอนี่...”
“เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนหนู ไว้ใจได้ ป๊าไม่ต้องห่วง”
“อืม...”
“เขาไม่มีเพื่อน น่าสงสารออก ป๊า...”
ตัวเล็กเริ่มคิดว้าวุ่น ลุกขึ้นนั่งเขย่าแขนผม ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย เดี๋ยวนี้ชักจะสนิทกับหมอนั่นมากเกินไปละ ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองหวงลูก ไม่สิ... หึงเลยแหละ พราวยังเด็กและต้องเจอผู้คนมากกว่าเดิม แล้วไอ้หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักตัวเล็กๆแถมขี้อ้อนเป็นที่หนึ่งอีก ผมไม่อยากจะคิดถึงตอนเข้ามหาลัยเลย
“อย่าให้มันสนิทมากเกิน” ส่ายคางแหลมไปมา
“ทำไมอ่ะ งั้นพรุ่งนี้หนูจะชวนเขาอยู่รอป๊ามารับนะ เขาไม่ได้แย่อะไรสักหน่อย”
“อืม ถ้าป๊าไม่โอเค พราวจะเลิกยุ่งกับเขาหรือเปล่า”
“ป๊าอ่ะ! ไม่มีเหตุผลเลย จะให้หนูอยู่คนเดียวบนโลกเหรอไง!”
ผมคว้าคอลูกหมีมาบดจูบ ผมรู้สึกว่าตัวเองเลี้ยงพราวได้ไม่ดี นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมเริ่มจะปิดกั้นเขา พราวไม่ยอมเปิดปากให้ผมล่วงล้ำอาจจะเป็นเพราะงอนอยู่ ผมเลยเม้มปากสีสดแรงๆไอ้ตัวเล็กอุทานด้วยความเจ็บเปิดโอกาสให้ผมได้แทรกลิ้นเข้าไปกระหวัดกับลิ้นเล็กๆ เพียงไม่นานคนตัวเล็กก็อ่อนระทวยผมเลยซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นเป็นของแถม(ให้ตัวเอง -.,-)
“พรุ่งนี้ไม่ต้องเรียนเสริม ป๊าจะรับพราวกับเด็กนั่น ไปกินข้าว”
พราวปรือตามอง คอเสื้อหลุดไปที่แขนเผยไหล่ขาวเนียน ผมเลยอดกดจูบให้เขาอีกครั้ง ใครมันจะอดใจกับภาพที่เด็กตัวขาวแต่ปากสีแดงบวมเจ่อ ดวงตากลมโตปรือปรอยมีแววหวานอย่างกับมีน้ำหล่อลื่นอยู่อย่างนั้นได้ล่ะ คิดแล้วอยากจะต่อยตัวเองนัก จะอดใจได้ถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้โว้ย!
“หนูรักป๊าที่สุด”
“อืม”
ผมดึงข้อเท้าคนตัวเล็กมาพาดบนตักแรงๆจนพราวจะหงายหลัง ไอ้ตัวเล็กหน้างอน้ำตาคลอแล้ว แกล้งเด็กมันสนุกจริงๆ ฮ่าๆๆ ผมพับขากางเกงยาวเลยเท้าไปเป็นวาขึ้นให้เดี๋ยวก็ได้เดินสะดุดกันพอดี พอพับเสร็จพราวก็ยื่นแขนมาให้พับบ้าง งอนเองหายเอง หึหึหึ
“ขอบคุณฮะ จุ๊บ”
ไอ้ตัวเล็กจูบแก้มผมแล้วล้มตัวลงนอน
“ได้เวลาเล่นเกมแระ อิอิ หนูจะโหลดใส่ไอแพดป๊าด้วย ตอนหนูส่งคำขอหัวใจมาป๊าต้องให้นะ”
เคยขออะไรแล้วไม่ได้บ้างเอางี้เหอะ โดยเฉพาะหัวใจเนี๊ย...
แล้วเกมส์นี่ก็เล่นเหลือเกิน ทั้งโทรศัพท์ทั้งแทบเล็ตไม่เคยได้ห่างมือ หนังสือไม่อ่านผมยังไม่ว่าเพราะนี่เพิ่งจะเปิดเทอมแต่ถ้ายังเริ่มอ่านสักทีคงต้องดุกันบ้างล่ะ ปีหน้าก็จะเข้ามหาลัยแล้วด้วย
“พราวอยากเรียนต่ออะไร”
“oz! ป๊าจะบอกให้อ่านหนังสือเหรอ” ทำหน้าหาเรื่องมาด้วย
“ก็ถามเฉยๆ จะได้ปูทางถูกไง”
“หนูไม่รู้ หนูเรียนอะไรก็ได้”
“งั้นระหว่างนี้ก็หาสิ่งที่ตัวเองชอบให้ได้ก่อนละกันนะ”
“ฮับป๋ม!^O^”
“หมีดื้อออออ” บีบแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
“แล้วถ้าหนูชอบป๊าหนูจะเรียนคณะอะไร”
ไอ้ตัวเล็กทำหน้าซื่อตาใสถาม แต่ผมรู้ว่าหมีดื้อมันกวนประสาท หึหึหึ รั้งคอมาบดจูบแม่ งงงงง รู้แล้วว่าชอบ แต่มาบอกกันตรงๆงี้ก็เขินเป็นนะเว้ย ไอ้ตัวเล็กหน้าแดงใหญ่ ผมเช็ดน้ำลายที่ไม่รู้ว่าเป็นของใคร(หรืออาจจะผสมกัน)ที่ติดอยู่รอบปากสีสดออก
“คณะหื่นศาสตร์มั้ย เอกขย่มตอ ฮ่าๆๆ”
“คนบ้า ป๊าบ้า พ่อหมีใหญ่บ้า! -////- ขย่มตงขย่มตออะไรเล่า! หนูรู้นะ”
ไอ้ตัวเล็กยกไอแพดขึ้นมาเล่นบังหน้าที่แดงจัด ผมหยุดกวนเด็กน้อยแล้วปล่อยให้จมอยู่กับภารกิจทวงตำแหน่งคืนอะไรของเขาก็ไม่รู้นะ ผมหยิบแฟ้มงานมาเปิดอ่าน เอกสารตรงหน้าทำให้ผมต้องถอนหายใจออกมาหนักๆ เซ็นต์เท่าไหร่ๆก็ไม่รู้จักหมด แต่ถ้าหมดนั่นก็หมายถึงหายนะอ่ะนะ - -
ปึก!
“โอ๊ะ”
ฮ่าๆๆๆ ไอแพดตกใส่หน้า ถือยังไงวะนั่น ผมเสยผมหน้าม้าขึ้นเห็นแดงๆ พราวทำหน้ายู่ไม่สนใจความเจ็บเขี่ยไอแพดต่อ ผมก็เลยลูบๆคลึงๆให้เผื่อจะบรรเทาความเจ็บลงบ้าง
ผมนั่งเซ็นต์งานไปโดยมีลูกหมีนอนหนุนตัก เวลาผ่านไปนานจนผมได้ยินเสียงไอแพดตกกระแทกหน้าลูกอีกครั้งเท่านั้นแหละ คราวนี้หลับแน่ๆ มือเริ่มตกไปข้างตัวละ ผมวางงานทั้งหมดแล้วช้อนตัวลูกหมีขึ้นทั้งผ้าห่มไปนอนดีๆบนเตียง แหย่คนหลับให้พอหายเครียดสักพักก็เข้าไปอาบน้ำ พรุ่งนี้จะจัดการยังไงดีนะ หรือจะกำจัดเงียบๆ เหมือนเดิม...
[พราว]
ตอนเช้าผมตื่นมาในสภาพที่ไม่ได้ใส่กางเกงแถมตามขาก็เต็มไปด้วยรอยจ้ำๆ สงสัยป๊าจะมัดเอวกางเกงให้ไม่แน่นแล้วยุงกัดแน่เลย ผมเดินไปที่โรงอาหารก่อน ไอไม่ชอบกินข้าวเช้ามาจากบ้านน่ะ เลยมาหากินที่โรงเรียนเอา ที่ผมรู้เพราะวันก่อนเขาซื้อขนมไปให้ผมที่ห้องตอนเช้า พอถามดูก็เลยรู้ว่าเขาแวะมากินข้าว อิอิ
“ไอ!!” ผมย่องไปผลักหลังหมอนั่น
“แค่กๆๆ” สำลักแล้วกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ฮ่าๆๆ
“ตกใจๆ ฮ่าๆๆ”
“ตัวยุ่ง!”
“-3- อุตส่าห์จะเลี้ยงข้าวเย็นนะ พูดงี้ไม่ต้องกินเลย”
“หึ เลี้ยงยังไง พ่อมารับตรงเวลาโคตร”
“ก็นั่นแหละ ป๊าจะพาไปกิน”
“ห๊ะ”
ไอทำหน้าอึ้งๆ ผมไม่คิดว่าการที่ไปกินข้าวกับพ่อของเพื่อนนี่มันจะน่าตกใจตรงไหนเลย ผมก็เคยไปกินข้าวบ้านไอ้รินไอ้รัน บ้านฟ้าหรือบ้านไอ้พวกเดอะแก๊งค์ก็เคยไปนะ...เอ่อ โดยมีป๊าไปรออยู่หน้าบ้าน (ถ้าป๊าไม่ไปด้วยผมก็คงไม่ไปหรอก) ถึงตอนแรกจะเกร็งๆหน่อยแต่ผู้ใหญ่เขาก็ทำให้เราจอยได้ในที่สุดแหละ
“เจอกันไม่ถึงอาทิตย์จะพาไปหาพ่อแล้วเหรอ”
“หมายถึงอะไรของนายวะ = =”
“หึหึหึ พ่อพราวดุป่ะ”
ไอกินเสร็จแล้วจูงมือผมเดินไปห้องเรียน โรงเรียนผมจะแยกกันไปตามศาสนา ถ้าคริสต์ก็จะเข้าโบสถ์ตอนเช้า อย่างผมนี่ก็สวดมนต์หน้าห้องเรียนทั่วๆไป ตอนแรกผมก็ไม่ให้หมอนี่จับมือหรอกแต่พออยู่กับไอแล้วไม่ค่อยมีใครให้ความสนใจผมดี ปกติเดินไปไหนมาไหนชอบมีแต่คนมอง มันอึดอัดจะตาย
“ป๊าไม่ดุ ป๊าใจดีมากและพี่ก็รักป๊าที่สุดในโลกเลย”
“เด็กขี้อวดว่ะ”
“นี่ ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ ย้ำ! รุ่น! พี่!”
ผมไม่ได้อะไรมากหรอกแต่อยู่มอหกแล้วต้องโอ่ครับ เป็นพี่โตสุดในโรงเรียนก็ดีอย่างงี้ ผมมาถึงห้องไอ้รินก็รีบวิ่งเสนอหน้ามาเกาะขอบประตูรอเลย เปิดประตูทิ้งไว้เดี๋ยวแอร์ออกหมดนะเห้ย
“สวัสดีครับน้องไอ”
“อืม”
“วันนี้ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันอีกนะ เดี๋ยว... เฮ้ย เหี้ยไรฟระ โอ๊ยยย ปล่อยกรูวววว > <”
หม้อผู้ชายไม่ทันเสร็จ บูธที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ลากคอมันไปเลย งานนี้เคลียร์ยาวครับยิ่งเป็นผู้ชายหน้าใหม่ที่หมอนั่นไม่เคยเห็นหน้าด้วย ฮ่าๆๆ มึงไม่ตายดีแน่ไอ้ริน
“ตั้งใจเรียนนะ”
“นี่! จิ๊”
ผมสะบัดหัวออกจากฝ่ามือใหญ่ ต้องให้ย้ำอีกกี่ครั้งว่าฉันเป็นรุ่นพี่วะ ลูบหัวลูบหางเหมือนกูเป็นน้องมันเลย ผมเตะหน้าแข้งไอไปทีก่อนจะเข้าไปเรียนL
ตอนเย็นไอมารอที่หน้าห้อง และก็... แปลกตาไปกว่าเมื่อตอนเช้า กลางวันก็ไม่ไปกินข้าวด้วยกันด้วย ผมเดินวนรอบตัวหมอนั่น นี่มันใช่ไอคนเดิมป่ะเนี้ย ผมชี้มือไปตามส่วนต่างๆที่เปลี่ยนไป
“นายหวีผม” ทั้งๆที่ปกติขยี้ให้มันดูยุ่งๆเซอร์ๆ
“ติดกระดุมถึงเม็ดบน ผูกไทน์เรียบร้อย” ปกติปลดสองสามเม็ดบนให้เห็นแผงอกนิดๆ
“เสื้อ เอาเสื้อเข้าในกางเกงด้วย?”
ผมมองต่ำลงไป “ใส่รองเท้าเหมือนชาวบ้านเขาอีก” ทุกทีใส่รองเท้าผ้าใบเชือกข้างละสี = =
“แล้วต่างหูหายไปไหน”
“เออน่า ถามมากจริง” เขาตอบเลี่ยงๆ
ไอขยี้หัวผมแล้วเดินนำมาก่อน ผมกำลังจะเดินตามแต่ไอกลับหยุดเดินเหมือนคิดอะไรได้หมุนตัวมาหาผมแล้วคว้ามือผมไปจับไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็ดึงกระเป๋าผมไปถือไว้
“ให้ตายเถอะ ไม่อยากจะแตะกระเป๋าปัญญาอ่อนนี่เลย”
“เป็ดน้อยปัญญาอ่อนตรงไหน -3- ป๊ายังบอกว่าน่ารักเลย”
“แล้วป๊ารออยู่ตรงไหนล่ะ”
“หน้าโรงเรียน ทำไมนายดูประหม่า แล้วทำไมแต่งตัวอย่างงี้”
“ก็ ก็ต้องไปเจอผู้ใหญ่...”
“อ้อ... ป๊าพี่ไม่ซีเรียสเรื่องนี้หรอกน่า กินข้าวกันธรรมดาๆ”
“ช่างเหอะน่า พ่อพราวไม่พกปืนใช่มั้ย”
“ไม่น่าจะ...”
“ฟู่ววววววว”
“แต่บอดี้การ์ดอีกสามคนพกคนละสองกระบอก^^”
“=[]=;;;;”
ผมหัวเราะเมื่อไอทำหน้าเหวอไป เมื่อเห็นว่าผมแกล้งเลยล๊อคคอผมไปขยี้หัวผมเต็มมือ พออยู่ใกล้กันอย่างนี้แล้วผมสูงแค่ไหล่เขาเองอ่ะ แต่อยู่กับป๊าสูงแค่อก ฮ่าๆๆ
“แก หล่ออ่าาาาาาา > < กรี๊ดๆๆๆ”
“ฉันจอง จองเลย เอาโทรศัพท์มาโทร1112 ไปจองเลยจ้า”
“ผู้ชายนะไม่ใช่พิซซ่า กรี๊ดดด ขอขอบไส้กรอกชีสใหญ่ๆเลย >////<”
“อ๊ายๆๆ ผึ้งเจอพ่อของลูกแล้วค่ะน้ารจ >3<”
“อิสายน้ำผึ้งหลีก! กรี๊ดๆ กั้งจะกินคุณให้หมดทั้งตัวเลยค่ะ หง่ำๆๆ” ตุ๊ดนางหนึ่งว่าแล้วยัดใส่กรอดเข้าปากเคี้ยวหงุบหงับแถมกัดปากล่างอย่างยั่วเย้า นิ้วมือนางจิกออกราวกับแมวยั่วสวาท = =
อะไรกันอ่า ผมเดินฝ่าตุ๊ดเล็กเด็กแดงออกจากประตู ทำไมวันนี้สาวๆคอนแวนต์มาเดินหน้าโรงเรียนผมเยอะจังวะ มีอะไรหรือเปล่าเนี้ย ผมขึ้นไปอยู่บนขอบฟุตบาท คือผมเตี้ย ใช่ ผมมองไม่ค่อยเห็นไง T_T
“เฮ้ยย อะไร ปล่อยนะไอ”
ไอรวบเอวผมแล้วยกขึ้นแต่ผมดิ้นจนหลุดก่อน ปกติเพื่อนผมไม่ถึงเนื้อถึงตัวอย่างนี้นะเว้ย ผมค้อนใส่ร่างสูง ไอเหล่ตาไปทางที่คนเขามอง ก็เข้าใจว่าเขาคงอยากให้ผมเห็น... แต่กูงี่เง่าดิ้นลงมาเอง TOT
“พราว พราว ไอ้พราว รีบกลับบ้านเลยมึง ทั้งค่างทั้งชะนีจะเข้ามาเขมือบพ่อ มึงแล้วววว”
“ห๊าาาา”
ผมมองไอ้รินที่วิ่งมาหาอย่างงงๆ เขามุงพ่อผมเหรอ? ผมรู้ว่าป๊าหล่อแต่ว่าต้องกรี๊ดกันถึงขนาดนี้เลย? หรือว่าผมเห็นหน้าเขาทุกวันเลยไม่เห็นถึงความแตกต่างวะ ผมเดินมุดกลับไปอีกฝั่งของประตูโรงเรียนเห็นรถเบนซ์สีดำเด่นเป็นสง่าท่ามกลางเสื้อสีขาวของชุดนักเรียน และที่สำคัญ ป้ายแดง!!! ซื้อรถใหม่อีกแล้วเรอะ!
ผมยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทถอดแว่นกันแดดออกแล้วหันมามองผม นี่มัน... พระเอกอ่าาาาา >///< ผมวิ่งไปหาป๊าแล้วกระโดดกอดเขาเต็มแรง ร่างสูงรับผมไว้แต่ก็เซเล็กน้อยก่อนก้มมาฟัดแก้มผมด้วยความคิดถึง
“ป๊า วันนี้หล่อจัง”
“หึหึหึ วันอื่นล่ะ” ร่างสูงพับขาแว่นแล้วเอามาเสียบไว้ที่คอเสื้อนักเรียนของผม
“วันอื่นก็หล่อ แต่วันนี้ก็หล่อจัง”
“ขี้อ้อนนนนนน ขึ้นรถจะจับจูบ” ป๊าทำหน้าหมั่นเขี้ยวแล้วขยี้หัวผมจนยุ่ง จูบไม่ได้หรอกเพราะมีไออยู่ แบร่ๆๆ
ป๊าไม่ค่อยได้มารับหน้าโรงเรียนสักเท่าไหร่ เพราะผมเรียนพิเศษเลิกค่ำไงก็เลยไปเจอกันที่ร้านแคทคาเฟ่แถวๆตรอกลึกลับหรือบางคนก็เรียกว่าตรอกเวทมนต์เพราะมันมืดๆแคบๆคนเดินแทบจะชนกันเหมือนตลาดขายของในเรื่องแฮร์รี่พอร์ตเตอร์(อันที่จริงมันก็แค่ซอกตึก= =)แต่พอเข้าไปในร้านละก็ อย่างกะคนละโลกเลย
“ไหนล่ะเพื่อนพราว”
ไอเดินเข้ามาไหว้ป๊า ร่างสูงก็แค่พยักหน้ารับแล้วโอบไหล่ผมไปเปิดประตูให้ขึ้นรถ ไอเลยรีบตามมาขึ้นรถ พอร่างสูงออกรถฝูงชนที่ยืนออกันแถวๆหน้าโรงเรียนก็เริ่มซาไป ตอนที่ป๊าเรียนป๊าจะฮอตขนาดไหนวะ! แลดูป๊าชินที่จะต้องมีคนมาห้อมล้อมคอยจับจ้องอย่างนี้จัง! ผมกระชับมือที่ประสานอยู่กับมือใหญ่แน่นขึ้นเมื่อคิดได้ว่าป๊าต้องมีสาวมาจีบเยอะแน่ๆ นี่ขนาดแก่แล้วนะ
“ตอนป๊าเรียน มีคนมายืนมุงอย่างนี้ป้ะ”
“หึหึหึ ไม่สักหน่อย”
“ถามจริง”
“ป๊าเป็นนักกีฬาเบสบอลนะ ก็ต้องมีบ้าง”
นั่นสิ พวกเชียร์ลีดเดอร์สาวๆนุ่งสั้นๆงี้ บึ๊ยๆๆๆๆ ป๊าเห็นผมหน้างอเลยยกมือที่เกาะกุมกันอยู่เข้าไปจูบแล้วค้างไว้อย่างนั้น บ้าแล้ว... ลืมไปแล้วเหรอว่าไอนั่งอยู่ข้างหลังง่ะ >///<
“ป๊านี่ไอ เค้า...”
“ให้เขาพูดเอง”
ไอเงิบไปนิด ผมหันไปยิ้มให้กำลังใจคนที่นั่งประหม่ามาตลอดทาง ไอหายใจเข้าลึกๆแล้วกลับมามั่นใจเหมือนเดิม ผมรู้น่า ถึงแม้ไอจะเป็นคนนิ่งๆเงียบๆในยามปกติแต่เมื่อเจอคนที่โหดกว่านิ่งกว่ามันก็ต้องเขวไปบ้างเพราะเขาจะมาทำหยิ่งใส่คนที่อายุมากกว่าไม่ได้ไงแล้วยิ่งเป็นป๊าของผมด้วยแล้วล่ะก็นะ
“ผมชื่อไอ อัยวริศ เศรษฐสิทธิ์ อายุสิบหกครับ”
“รายงานหน้าชั้นเรียนเหรอ?”
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หลังจากนี้จะลงเรียนซัมเมอร์แล้วก็ทำงานนะฮับบบบ
(เปลี่ยนใจเร็วมาก) ตอนแรกว่าจะไม่ละ = =
ฝากเม้นดั้วะ แล้วจะมาอัพอย่างเร็วรี่นะเธอววววววว
-
ไอโดนโจมตีโดยคุณป๋าชิน
-
:katai4: :katai4:
-
๋ป๋าเล่นมุกด้วยแหะ :laugh: :laugh:
-
:mew1: :mew1:
-
ป๊าเริ่มใส่ไม่ยั้งเลย
งานนี้น้องไอของเจ้จะรับมือไหวไหมเนี่ย
-
อย่างฮาอะ ไอคิดกับพราวอีกแบบ พราวคิดกับไอ อีกแบบ แล้วป๊าจะทำงัยต่ออะเนี้ย
-
นับวันป๊าชอบแสดงความรักต่อพราวตลอดเลยนะ แต่เราชอบบบบบบบบบ
-
ป๊าเริ่มจัดหนักแล้ว
-
เจอกันก็โดนตอกหน้าซะ --!
ไอจะตอบกลับว่าไง
-
5555 โหยยยย ป๊าาาาา อย่าโหดเด้ สงสสาร ไอจังจุง 555
ว๊ายยย ป๊าหล่อ :hao7:
-
ความเดิมตอนที่แล้วคืออิหนูพราวพาน้องไอไปให้คุณป๊าเจอนะฮับ(เผื่อลืมเพราะไม่ได้อัพนาน)
“ผมชื่อไอ อัยวริศ เศรษฐสิทธิ์ อายุสิบหกครับ”
“รายงานหน้าชั้นเรียนเหรอ?”
“ป๊า!!” ผมทำตาโตใส่ร่างสูง “ไม่มีอะไรหรอก ป๊าล้อเล่นน่ะ^^”
ผมหันไปบอกไอแล้วทำตาเขียวใส่คนข้างๆ ถ้ายังกวนอีกนะจะงอนไปสามวันเลย! ป๊าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พยักหน้าผ่านกระจกมองหลังให้ไอพูดต่อ แต่ไอ้คนนั่งหลังก็ยักไหล่กลับมาประมาณว่าพูดจบแล้ว เอาเข้าไป กวนกันเข้าไป = =
“พ่อเป็นเจ้าของโรงแรมไอวริน?”
“นั่นของพี่สาวครับ”
“พ่อไอทำบริษัททัวร์ต่างหาก” ผมแก้
“ก็คุ้นๆนามสกุลอยู่ไง”
“ผมก็เพิ่งรู้ว่าพ่อของพราวเป็นเจ้าของห้าง... แล้วยังดูหนุ่มขนาดนี้”
ธุรกิจในเครืออัศวคีรีกุลมีเยอะแยะมากมายอยู่แระ อย่างในโซนเอเชียนี่จะเป็นของป๊ากับแกรนด์พา ส่วนแถวๆยุโรปจะเป็นของลุงฟาสต์ ป๊าบอกว่าถ้าแกรนด์พาเกษียรตัวเองจากงานแล้วป๊าจะไม่มีเวลาให้ผมมากอย่างเคย T_T ถ้าลุงเฟนด์ยังอยู่ก็คงดีหรอกไม่น่ามาด่วนอายุสั้นไปก่อนเลย จะได้มีคนมาแบ่งเบาภาระป๊าไปบ้าง ประมาณครึ่งชั่วโมงเราก็มาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นที่ป๊าชอบกิน
“หนูจะกินซาชิมิเยอะๆๆๆๆๆๆ”
“ดีๆ” ป๊าลูบหัวในขณะที่ผมกอดแขนหนาไว
“ไอเคยกินที่นี่ยัง พี่มีเมนูแนะนำเยอะเลย”
“ก็เคยมาบ้าง แต่ไม่ได้มานานแล้ว”
“โอเคๆ ค่อยๆกินค่อยๆเลือก เพิ่งจะห้าโมงอยู่เลย”
ป๊าเลือกห้องที่เป็นส่วนตัว และช่วยกันสั่งอาหาร ที่จริงมีแค่ผมกับไอที่ช่วยกันเลือกดู ป๊าก็แค่เออออห่อหมกตามเท่านั้น ผมนั่งพื้นข้างเดียวกับป๊าส่วนไอนั่งตรงข้าม วันนี้พ่อหมีเกาะผมไม่ปล่อยเลย อย่างตอนนี้แขนยาวก็โอบเอวผมไว้หลวมๆ
“เอาที่มีแซลม่อน”
“ชอบกินแซลม่อนเหรอ”
“ก็เฉยๆ แต่ป๊าชอบกิน^O^”
ฟอดดดดดดดดดดดด
“น่ารักมาก”
ป๊าชมแล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่ต่อหน้าทุกคน ผมเลยจุ๊บแก้มสากกลับไปแล้วสั่งน้ำส้มมาให้ตัวเองส่วนของป๊าเป็นชาอยู่แล้ว ป๊านั่งจิบน้ำไปฟังผมคุยกับไอไป มือที่โอบผมอยู่ก็ลูบเอวผมไปเพลินๆ เหมือนไอจะไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่นะวันนี้ บอกแล้วว่าไม่ต้องเกร็งป่ะป๊าใจดี เหมือนเขาคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาเลยเหอะ บางทีก็เหม่อจนผมต้องสกิดแรงๆด้วยการเตะใต้โต๊ะนี่เลย
“งื้อ คำใหญ่จัง”
ผมอ้าปากงับข้าวปั้นหน้าปลาไหลที่พ่อหมีคีบมาจ่อที่ปาก จะคำใหญ่แต่ก็ยัดหมดเคี้ยวแทบไม่ได้บอกขอบคุณป๊าด้วยเสียงอู้อี้ ป๊าเลยหยิบทิชชู่มาเช็ดที่เลอะมุมปากให้
“พราวกับอาเฟิร์สนี่เป็นพ่อลูกที่รักกันจังเลยนะครับ”
“รักยิ่งกว่าลูกอีก”
-////- ไอพยักหน้าหงอยๆ แต่ผมนี่เขินหน้าแดงไปละ รักยิ่งกว่าลูกนี่คือยังไงวะครับ อาจจะหมายถึงแบบรักมากกว่าที่พ่อแม่คนอื่นๆเขารักไรงี้มั้ง ป๊าพูดดี ถ้าอยู่บ้านนี่จะจูบเป็นรางวัลงามๆ แต่ว่า... อยู่ที่นี่ก็จูบได้นี่นา ทำไมต้องที่บ้านด้วย -3-?
จุ๊บ
เอาจุ๊บเบาๆไปก่อนละกัน ฮี่ๆๆ
“หึหึหึ” ป๊าหอมหัวผมแล้วกลับไปกินต่อ
“เอ่อ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
“อืม เดี๋ยวฉันไปด้วย”
อ้าว แล้วปล่อยให้นี่อยู่คนเดียว ป๊าก้มมาจูบหน้าผากแล้วเดินออกไปกับไอเลย ไม่ใช่ว่าไปกวนประสาททกันข้างนอกแล้วต่อยกันหน้าช้ำเข้ามาหรอกนะ ไม่ถึงสิบนาทีทั้งคู่ก็เดินกลับมาใบหน้ายังหล่อคมคายไม่มีที่ติอยู่อย่างเดิม ต่างกันแค่ที่พ่อหมียิ้มกริ่มแต่ไอดูหน้าหมองๆ
“ป๊าแกล้งอะไรไอหรือเปล่า”
“ป๊าโตแล้วจะแกล้งเด็กไม่มีทางสู้ได้ไง”
“แต่ป๊าชอบแกล้งหนู-3-”
ผมตอบโดยไม่ได้สนใจความนัยที่ร่างสูงสื่อไปให้อีกคน พ่อหมีบีบจมูกผมส่ายไปมา “ก็พราวน่าหมั่นเขี้ยวไง” ว่าแล้วจุ๊บปลายจมูกผมเบาๆ ป๊าอิ่มก่อน ส่วนคนที่อิ่มคนสุดท้ายคือผมแบบไม่ต้องเดา พออาหารหลักผ่านไปผมก็ทานพุดดิ้งต่อ พอจะป้อนพ่อหมีที่กอดเอวเอาหน้าซุกซอกคอผมอยู่เขาก็ส่ายหน้าไม่กิน ของอร่อยๆ พลาดแล้วรู้ไว้เลยพ่อหมี!
รถจอดสนิทอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ ผมลงรถเดินไปส่งรุ่นน้องสุดหล่อที่หน้าประตูบ้าน รู้สึกว่าหลังๆมานี่ไอจะเงียบๆไป ผมว่าเขาคงจะรู้สึกอึกอัด ป๊าพูดไม่เก่งและไอก็ไม่ใช่คนที่จะพูดก่อนหากไม่มีใครชวนคุย
“วันนี้ไม่ดีเลยเนอะ”
“ไม่หรอก”
“อื้ม บ๊ายบาย ฝันดีนะ”
“พราว!”
ไอเรียกผมเมื่อผมจะเดินมาขึ้นรถ เขากุมมือผมไว้ทั้งสองข้างแล้วยกขึ้นไปจรดริมฝีปาก ผมรีบชักกลับมาอย่างรวดเร็วหันไปมองที่รถแต่ไม่เห็นอะไรเพราะกระจกมืด T_T
“ถึงผมจะไม่มีทางสู้ แต่ผมก็จะพยายามสู้นะ ระหว่างที่พราวสับสนอยู่นี้ ผมจะช่วยเอง”
“นายพูดอะไรเนี้ย พี่งงหมดละ”
“เด็กโง่จังว่ะ”
ไอหัวเราะ ผมเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไอขยี้หัวผมแล้วเลยลงมาลูบแผ่วๆที่แก้มผม ตอนนี้ผมงงกับคำพูดเขาจนไม่คิดเรื่องอื่นแล้ว ไม่คิดว่าคนในรถที่มองออกมาจะโมโหแค่ไหน ไม่คิดว่าคนที่ยืนตรงหน้าจะแสดงความรู้สึกอะไรออกมา
ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อไอยกมือผมขึ้นไปจูบแล้วฉกลงมาหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว O_O คือผมตกใจจนไม่ทันได้หลบหรือผลักออกไง สติผมกลับเข้าร่างเมื่อเสียงแตรรถที่ถูกกดค้างไว้ส่งเสียงดังทั้งซอย
“พะ พี่ไปก่อนนะ”
ผมโบกมือแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถ ไอก็กลับเข้าไปในบ้านเช่นกัน ผมเหลือบไปมองพ่อหมีเห็นแล้วต้องรีบเบนสายตาไปมองตรงเหมือนเดิม ใบหน้านิ่งที่เหมือนกำลังสงบสติอารมณ์อยู่นั้นทำให้ผมตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ผมไม่ผิดนะ... ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้สักหน่อย
“ป๊าหนู...”
ป๊ายกมือห้ามไม่ให้ผมพูดต่อ และเข้าเกียร์จะออกรถผมเลยรีบจับมือเขาไว้
“หนูไม่ทันระวัง”
“ตกลงมันยังไงกันแน่!”
ผมสะดุ้งเมื่อพ่อหมีตะคอก น้ำตาเริ่มมาคลออยู่ที่หัวตา ป๊าบีบแก้มผมด้วยมือข้างเดียวแล้วดึงเข้าไปใกล้ ผมพูดไม่ได้เพราะเจ็บแก้มไปหมดได้แต่เบ้หน้าด้วยความเจ็บเท่านั้น น้ำตาเริ่มไหลออกมาเป็นทาง ยิ่งมีแสงสลัวๆอย่างนี้ทำให้ป๊าน่ากลัวยิ่งขึ้น
“มันมาจีบใช่มั้ย...”
“มะ ไม่...ฮึก”
“มันไม่รู้เหรอไง ว่าคนนี้อ่ะ พ่อหวง!”
“ฮึก อื้อ อ๊ะ!”
ป๊ากระชากแขนผมเข้าไปใกล้แล้วกดริมฝีปากลงมากระแทกกับปากผมจนได้กลิ่นคาวเลือด ลิ้นชื้นเกี่ยวลิ้นผมและดูดแรงๆ รู้สึกทั้งเจ็บและชาไปทั่วปาก ยิ่งผมดิ้นอ้อมแขนแกร่งรัดผมแน่นจนจะหายใจไม่ออก เมื่อผมเบี่ยงหน้าหนีฟันคมก็กัดริมฝีปากล่างผมไม่ปล่อย
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะกระจกรถเร็วและแรงทำให้ป๊าคลายแขนออก คนตัวโตสบถอย่างอารมณ์เสียเมื่อเห็นว่าเป็นไอที่พยายามเปิดประตูรถ ป๊าขับรถกระชากแรงจนผมตัวเซไป
“ฮึก ฮือออออ ไอแค่หอมแก้ม ใครก็ทำกัน ฮึก ฮึก”
“งั้นป๊าก็ทำได้ใช่มั้ย ไปหอม ไปกอด ไปจูบ คนอื่นได้ใช่มั้ย โอเค๊~ ด้ายยยยย”
“ฮึก ไม่ได้นะ ฮือๆๆ” ผมส่ายหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด
“เงียบพราว”
“ฮึกๆ ฮึก” ผมพยายามหยุดแต่มันหยุดไม่ได้ผมเลยขดตัวจมอยู่กับเบาะรถ มือก็ปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้เสียงสะอื้นลอดออกไปให้คนใจร้ายได้ยิน ป๊าทั้งเบรกทั้งออกตัวแรงจนผมโขกกับคอนโทรลรถหลายรอบแล้ว พอถึงบ้านผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องโดยไม่สนใจฟังเสียงเรียกของป๊า ผมหยิบของใช้ที่จำเป็นย้ายไปนอนห้องเล็กสวนกับคนขี้โมโหที่กำลังจะเข้าห้องมา ป๊าไม่พูดอะไรไม่ท้วงไม่ห้ามเดินผ่านผมเข้าไปในห้องเหมือนผมเป็นแค่ธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตนทำให้ผมยิ่งเสียใจไปใหญ่
“ฮือออออออ ฮึกๆ”
ปิดประตูแล้วทรุดนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นอีกที คืนนี้ทั้งคืนป๊าไม่ตามมาง้อเหมือนทุกที ไม่มีใครมาตบอกลูบหลังให้ ไม่มีคนให้อ้อน ไม่มีใครให้กอด ไม่มีคนมาชวนคุยนั่นคุยนี่ ป๊าจะเจ็บเหมือนผมไหม...
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ป๊าก็เจ็บไม่ต่างจากน้องพราวหรอกลูก เผลอๆ อาจจะเจ็บกว่าน้องพราวเพราะเผลอทำรุนแรงกับน้องพราว
ไอ้น้องไอ! ไปหาคนอื่นนู่นไป อย่ามาก่อกวนน้องพราวของเจ้นะ! เดี๋ยวเจ้จบกด เอ้ย! ตบเลย
-
ดราม่า อีกแล้ววววว :mew4: :mew4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หนูไม่เอามาม่า อืด :ling1:
-
กำ กะป๊าหึงนี่นา
-
o22 ป๊าหึงงงงงงง~~~ นู๋เอ๋ย~~~~ เมื่อไหร่จะรุ้สึกน๊าาาาาา 55555555 ป๊าอกแตกตายก่อนซะมั้ง
-
ป๊าหมีคงหึงลูกหมี แต่หึงมากไปหน่อย
-
เอ้า กุ๊กกิ๊กอยู่ดีๆ มาม่าซะแล้ว จะปลอบใครก่อนดีล่ะ :serius2:
ป๊าก็น่าจะรู้นะว่าหนูพราวไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรที่ป๊าพยายามสื่อหรอก
ทำทุกอย่างเพราะความเคยชิน ไม่รู้ว่านั่นน่ะคือความรัก(ที่ไม่ใช่พ่อกับลูก)
เรื่องคนมาจีบมาชอบนั่นยิ่งแล้วใหญ่ ส่วนหนึ่งก็มาจากการเลี้ยงดูด้วยแหละ
ใครที่ดีด้วยก็คิดว่าเขาเข้ามาเป็นเพื่อน ไม่ได้คิดอะไรมากมายเลย
ส่วนไอ โดยรวมก็นิสัยดี ดูแลปกป้องพราวได้และชอบพราวด้วยนี่สิ
แต่จะคิดมาแข่งกับป๊าน่ะมันไม่เห็นแววอยู่แล้วล่ะ o18 เขา(หึง)หวงมาก
คิดว่าชีวิตนี้พราวขาดป๊าได้ไหมล่ะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
มันต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา ไม่จบแน่ ถ้าระหว่างป๋า กับ พราว ยังติดกับสถานะ พ่อกับลูก แบบนี้
-
เมื่อไหร่จะก้าวข้ามความเป็นพ่อลูกซะทีน้าาา
รอค่ะ มาต่อนเร็วๆน้าาาา ไม่อยากดราม่านาน
-
Chapter 15
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
“คุณหนูคะ คุณพราว...”
เสียงเรียกบวกกับแรงเขย่าเบาๆทำให้ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ดวงตายังไม่ทันได้ปรับแสงความรู้สึกเจ็บจี๊ดก็แล่นไปที่สมองแล้วยังปวดไปทั้งกระบอกตา โอ๊ยยยยย แล้วผมกินอะไรก่อนนอนเนี๊ย ทำไมขมปากวะ! T_T
“คุณพราว เดี๋ยวไปเรียนสายนะคะ”
ผมหลับตาแน่นซุกหน้าลงกับหมอน มือก็ควานหาคนตัวโตที่อยู่ข้างๆ แต่พอนึกอะไรขึ้นได้ใจก็ปวดหนึบขึ้นมา
“ปวดหัว”
“งั้นลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้านะคะ ป้าจะไปยกข้าวต้มกับยามาให้”
“แล้วป่ะป๊า...”
“คุณท่านไปทำงานแล้วค่ะ”
สภาพผมตอนนี้คงต้องบอกได้ว่าหูลู่หางตกเลยล่ะ ผมผิดอะไรหรือไงล่ะ... ถ้าป๊าโกรธก็จะเป็นอย่างนี้ตลอดเลยชอบทำผมแรงๆ แล้วยิ่งพักหลังๆมานี่ยิ่งเป็นบ่อย จะตีก็ตีมาเลยดีกว่า จะใช้ไม้ปขวนเสื้อหรือเข็มขัดก็ยอมทั้งนั้น(ซาดิสถ์กว่าอิป๊าอีกลูก = = :: คนเขียน) ขอแค่ป๊าอย่าเมินผมก็พอ ผมเคยโดนตีครั้งหนึ่งเพราะไม่สบายแล้วไม่ยอมกินยา พอโตขึ้นผมเลยกินยาง่ายไงล่ะ ป๊าต่างหากที่กินยายาก ถ้าไม่สบายแล้วจะงอแงยิ่งกว่าผมอีก คิดถึงป๊าแล้วจะร้องไห้อีกแล้วอ่ะ T_T อย่าโกรธพราวนานได้มั้ย...
ป้าช้อยจัดที่นอนให้ผมเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง วันนี้ผมต้องไปโรงเรียนกับลุงแช่มอีกแล้วสิเนี้ย คิดแล้วน้ำตาจะไหลแต่ตอนนี้ปวดตาไปหมดอย่างกะมันจะหลุดออกมาจากเบ้า แล้วใครเอาอะไรขมๆเหนียวๆนี่มาป้ายปากผมวะจะล้างออกมั้ยล่ะนี่แต่แผลจากแรงจูบเมื่อวานไม่แสบเหมือนเมื่อเดิมแล้วอ่ะนะ ผมกินข้าวกินยาแล้วไปโรงเรียนตามปกติ ผิดไปอย่างคือไม่มีใครบางคนนั่งรถไปด้วย...
“พี่พราว! พี่พราวๆ”
ผมหันไปตามเสียงเรียกขณะที่จะเดินเข้าโรงเรียน “อเล็กซ์!! O_O”
ผมรอให้จราจรโบกรถให้ไม่นานก็ข้ามถนนไปหาเด็กเห็ดที่ยืนอยู่มุมตึก ผมนั่งยองๆกอดเด็กนั่นด้วยความคิดถึง เด็กน้อยหอมแก้มผมทั้งสองแล้วรัดคอผมแน่น
“กูกู้กีกี้ นายมาได้ยัง... อื้ออออ อ่อยอะ อ่อย!!”
“จะทำอะไร อย่าทำพี่พราว! ฮือๆๆๆ”
ผมเห็นอเล็กซ์ร้องไห้ดึงกางเกงผู้ชายสวมชุดสูทสองสามคนที่เข้ามาล้อมโปะยาสลบผมเป็นภาพสุดท้าย สติผมดับวูบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา สิ่งที่ผมคิดถึงมาที่สุดตอนนี้คือป๊า...
ผมหยีตารับแสงที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง แต่... นี่มันไม่ใช่หน้าต่างบ้านผม!!!!!! ตั้งท่าจะหันไปอีกทางแต่แก้มก็ชนเข้ากับจมูกโด่งๆของใครบางคนที่ยื่นหน้ามาจ้องผมหลับซะชิดเลย! ผมผลักเขาออกไปไกล พอมองหน้าชัดๆถึงรู้ว่า...ลุงแดม!!!
มะ ไม่นะ! เขาจะจับผมมาข่มขืนหรือเปล่า ผมเคยถูกลักพาตัวไปสองสามครั้ง แต่ยังไม่ทันถึงที่หมายป๊าก็มาช่วยไว้ได้ทันทุกที แต่ครั้งนี้ผมกลัว ยิ่งเขาเป็นคนมีประวัติที่เลวร้ายมากๆ ไม่เหมือนคนอื่นๆที่เอาตัวผมไปด้วยเหตุผลทางธุรกิจเท่านั้น
“คุณจะทำอะไร!”
“หอมแก้ม^^”
“OoO คุณ... คุณจับผมมาเพราะ... เพราะ...” ผมถอยร่นไปชิดหัวเตียงแล้วกอดตัวเองไว้
“ฮ่าๆๆ คิดอะไร ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้”
“คุณจะทำร้ายผม!”
“เฮ้ย ใครบอก”
“ป๊าบอก!”
ลุงแดมส่ายหัวอย่างระอา “บอกว่าอะไรอีก”
“เฒ่าหัวงู”
“...”
“ชอบกินเด็ก”
“...”
“นิสัยไม่ดี ชอบทำร้ายร่างกาย”
“...”
“ชอบทำร้ายจิตใจ ปีศาจ ฆ่าคน...”
“พอๆๆๆ ไอ้เหี้ยนั่นชักจะเกินไปละ”
“อย่ามาว่าพ่อคนอื่นอย่างนั้นนะ!!” ผมบอกอย่างโมโหคว้าหมอนมาปาใส่ร่างสูง ถึงผมจะโกรธป๊าอยู่แต่ก็ใช่ว่าใครจะมาด่าพ่อผมได้นะ ลองให้ผมด่าพ่อเขาดูมั้ยล่ะ!
“พ่อ? ไม่ใช่แฟน?”
“เป็นทุกอย่าง!”
“พูด ‘ครับ’ ไม่เป็นหรอไง ”
“เราไม่จำเป็นต้องพูดเพราะกับอาชญากร -3-“
“อยากจะปาหนังสือเลี้ยงลูกอย่างไรให้ติ๊งต๊องค์ใส่ไอ้เฟิร์ส = =”
“อย่ามาเรียกป๊าว่าไอ้ด้วย”
“ครับๆ ทูนหัวครับ= =”
“แล้วก็ปล่อยผมไปสักที ผมไม่ได้ชอบคุณ! เชิญไปล่อลวงเด็กคนอื่นเถอะ ป๊าบอกผมหมดแล้ว ผมไม่หลงกลคุณแน่ๆ จำไว้เลย”
“ฮ่าๆๆ เป็นตุเป็นตะเล้ยยยย แต่ไหนๆก็ลักพาตัวมาแล้ว งั้น....”
“อ๊ะ”
ตัวผมไถลไปกับเตียงนุ่มเพราะถูกดึงข้อเท้า
ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผลักผมนอนราบลงบนที่นอน กดข้อมือผมไว้ไม่ให้ขยับหนี แล้วใช้ขายาวของเขาทับขาผมไว้อีกที ตอนนี้ผมเหมือนคนที่เป็นอัมพาตไปทั้งตัว ใบหน้าหล่อคมคายอมยิ้มก้มลงมาใกล้แล้ว...
ฟอดดดดดดดดดด หอมแก้มซ้ายผม
“ลูกใคร แก้มหอมจัง^O^”
ฟอดดดดดดดดดด แล้วก็หอมแก้มขวา
“ข้างนี้ก็หอม^O^”
“อี๊~~~~” ผมทำหน้ายี้มองคนโรคจิตตรงหน้าด้วยดวงตาสั่นระริก ผมพยายามดิ้นจนหลุดแล้ววิ่งไปที่ประตูปรากฏว่ามันล๊อค! ผมเลยเขย่าอย่างบ้าคลั่ง และออกแรงมากยิ่งขึ้นเมื่อคนตัวโตไม่ต่างจากป๊าย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ให้บรรยากาศเหมือนหนังสยองขวัญที่ผมเคยดู
“ไม่ อย่าเข้ามา ปล่อยผมไปเถอะ ฮือออๆๆๆ”
“โอ๊ะ ร้องไห้เลย ฮ่าๆๆๆๆ” หัวเราะเหมือนเรื่องที่เห็นผมร้องไห้มันตลกนัก โรคจิตที่สุด!!
“ฮือออออ ฮือๆๆๆ”
เงาที่ทาบทับมาที่บานประตูกับเสียงหัวเราะทุ้มๆทำให้ผมกลัวไปใหญ่ ทรุดนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ตรงหน้าประตู พอลุงแดมช้อนตัวผมขึ้นผมก็ทุบก็ข่วนเขาใหญ่เลย เขาได้แต่ร้องโอดโอยเอียงหน้าหนีเป็นพัลวันก่อนจะโยนโครมผมลงบนที่นอน ผมตั้งตัวได้ก็หนีไปอยู่อีกฟากเตียง
“ชอบเล่นไล่จับเหรอจ๊ะ เบบี๋ ได้ๆ”
แงงงงงงงงงง ป๊า ช่วยหนูด้วย TOT ลุงแดมต้อนผมไปซ้ายขวาจนผมงง เม็ดน้ำตาที่มาคลออยู่ขอบตาทำให้บังทัศนียภาพไปบางส่วน ทำให้ผมที่วิ่งหนีอย่างกับเล่นเกมรันนิ่งแมนสะดุดพรมหน้าคะมำไปโขกกับขอบโต๊ะเตี้ยที่วางอยู่ชิดผนังใกล้กับโซฟา อ่า...เจ็บ
“แพรว! เอ้ย พราว!”
ร่างสูงถลาเข้ามาหา ผมเลยทำตัวให้ลีบที่สุดแล้วมุดเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะ ลุงแดมก้มลงมามอง เอือมแขนที่เป็นส่วนเดียวที่สามารถลอดเข้ามาได้จะจับผม ผมเลยทุบมือเขาแรงๆจนเขาต้องชักมือกลับไป
“พราวออกมาก่อนครับ เลือดออกด้วย”
“ไม่! ไปเอาป๊ามาก่อน”
“ทำไมต้องพูดถึงมันตลอดเวลาวะ! เจ็บใจโว้ยยยย!”
“ฮืออออ เจ็บเหมือนกันนะ” เจ็บที่หางคิ้วเนี้ย
“โอเคๆ ออกมา เดี๋ยวจะพาไปหาไอ้หมอ เอ่อ ไปหาไอ้เฟิร์ส”
“ไม่! เอาป๊ามาที่นี่”
เกิดผมออกไปแล้วเขาเล่นตุกติกไม่ยอมปล่อยผมไปล่ะถึงเขาจะทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดมากก็เถอะ แล้วอเล็กซ์อีกที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ผมรู้สึกว่าโต๊ะขยับ TOT อย่าบอกว่าจะยกโต๊ะออก! ข้างบนเป็นตู้ปลาขนาดมหึมาเลยนะโว้ยยยยย
“ฮือๆๆๆ ป๊าช่วยพราวด้วย ฮืออออ พราวเจ็บ”
ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น เห็นปลายเท้าลุงแกเดินวนไปวนมาก่อนจะก้มพรึบลงมาให้ผมตกใจเล่น แขนที่พยายามเอื้อมเข้ามาดึงผมอีกครั้งทำให้ผมต้องงอขาเข้าหาตัวให้มากที่สุด
“เจ็บก็ออกมา จะพาไปหาหมอ เลือดออกใหญ่แล้ว” เขาพูดด้วยเสียงที่อ่อนระโหยราวกับคนหมดแรง ใบหน้าแสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างปิดไม่มิด ทำให้ผมยื่นมือออกไปให้เขาจับไม่รู้ตัว
“ไม่! เอาป๊ามา ฮือออ”
ผมชักมือกลับ เกือบ... เกือบใจอ่อนไปแล้ว แกล้งทำเสียงร้องไห้ออกไปด้วยเผื่อคนใจยักษ์จะเห็นใจบ้าง
“โธ่โว้ยยยยย ไอ้เฟิร์สนั่นแหละตัวดี อยู่กับอสูรแล้วยังไม่รู้ตัวอีก” แล้วเตะโต๊ะโครมใหญ่จนสั่นสะเทือน ผมล่ะกลัวมันจะหักมาทับผมจริงๆเลย
“คุณนั่นแหละตัวร้าย”
“เอออออ ฉันมันไม่มีอะไรดีอยู่แล้ว”
เขาพูดอย่างตัดพ้อก่อนจะเดินตึงตังออกไปตะโกนโวยวายให้ลูกน้องโทรหาปะป๊า ผมปาดขี้มูกปาดน้ำตาแล้วจับแผลตัวเองดูเบาๆ แค่เบาๆก็เจ็บแล้ว T_T เลือด เลือด เลือดเต็มมือเลยยยยย ผมคร่ำครวญได้ไม่นานลุงแดมก็กลับเข้ามา
“ตัวเล็กออกมาทำแผลก่อน ไอ้เฟิร์สกำลังมา”
“จะให้ป๊าทำให้”
“แล้วนายจะเสียใจที่เห็นคนอื่นดีกว่าฉัน”
“เชอะ”
“มาช้งมาเชอะอะไร เอาใหญ่แล้วนะเรา”
ครืดดดดด
ขวดยากับสำลีถูกดันเข้ามาใต้โต๊ะ ส่วนปีศาจก็นั่งกับพื้นแล้วเอาหลังพิงโต๊ะเอาไว้เหมือนกั้นไม่ให้ผมได้ออกไปไหน ผมหยิบแค่สำลีมาเช็ดเลือดออกไปบ้างเท่านั้น ส่วนยานั่นผมไม่ใจกล้าพอให้ตัวเองแสบหรอกครับ
“แม่นายไปไหนล่ะ”
“ทำงาน”
“หะ? ไอ้เฟิร์สมีเมียแล้วเหรอ”
ป๊ามีลูกแล้วก็ต้องมีเมียสิฟะ ไม่ควรจะถามงี้ป้ะ มันผิดวิสัย
“แล้วแม่ชื่ออะไร”
“ชื่อเฟิร์ส”
“จะกวนอะไรฉันน่ะหนู = =”
“ป๊าเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ผมได้”
“แสดงว่าไอ้เฟิร์สยังไม่มีเมีย? แล้วมันมีลูกได้ไงไม่สงสัยเหรอ ไม่สงสัยเหรอว่าตัวเองเกิดมาจากท้องของใคร กินนมจากใคร แล้วทำไมพ่อถึงยังอายุน้อยอยู่...”
ผมสงสัยสิ สงสัยมาทั้งชีวิตเนี้ย แต่ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่พูดถึงผมถามไปก็คงไม่ได้คำตอบเหมือนทุกที ผมไม่รู้หรอกว่าป๊าอายุน้อยอายุมากยังไง ตั้งแต่เด็กจนโตป๊าก็ยังหน้าเหมือนเดิมต่างที่มีกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นมาตัวสูงขึ้นบ้างก็แค่นั้น และอีกอย่างผมกลัวว่าถ้าผมรู้อะไรไปแล้วระหว่างผมกับป๊าจะไม่เหมือนเดิม ทุกวันนี้เราก็มีความสุขกันอยู่แล้ว ผมไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว
แล้วตกลงลุงแกรู้จักป๊าใช่มั้ย แล้วทำไมตอนนั้นป๊าถึงปฏิเสธล่ะ?
“พราว...” เขาเรียกผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันจะบอกอะไรให้นะ...”
ปังๆๆ เคร้ง! ปังๆๆๆๆ เคร้งๆๆๆ เพล้ง ปังๆๆๆๆๆ
ผมเอามืออุดหูแล้วขดตัวเข้าหากันโดยอัตโนมัติ เสียงปืน! ป๊า! OoO ลุงแดมรีบวิ่งออกไปดูผมเลยมุดออกมาจากใต้โต๊ะแล้ววิ่งตามลงไป เห็นพ่อหมียืนอยู่ที่หน้าบ้านพร้อมเหล่าบอดี้การ์ดพร้อมอาวุธครบมือนับสิบชีวิตเล็งปลายกระบอกปืนจ่อไปอีกฝ่ายที่ไม่ยอมลดปืนลงเช่นกัน สภาพห้องโถงบ้านตอนนี้คือเละเทะมากทั้งกระจกทั้งแจกันแตกกระจายเกลื่อนพื้น
“ป๊า!!!!!”
ผมวิ่งฝ่าเหล่าลูกน้องของลุงแดมที่พยายามเข้ามาชาร์ตตัวผมแต่ผมก็สะบัดหลุดออกแล้ววิ่งเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงของป่ะป๊า เขารับผมไว้แล้วกอดผมแน่นไม่ต่างกัน
“พราว หัวแตก! ไอ้เชี่ยแดม!!!”
“ให้มันน้อยๆหน่อย กูนี่รุ่นพี่มึงนะ”
“กูเลิกนับพี่นับน้องกับมึงไปตั้งแต่!...” ป๊าจะพูดต่อแต่ก็ชะงักไป ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นตอนนี้ ได้แต่กอดเอวสอบแล้วซุกหน้าเข้ากับอกหนันแน่นอย่างเดียวเลย
“เอาล่ะๆ วันนี้กูพาพราวมาดูบ้านเฉยๆ เผื่ออนาคต...”
“ฝันไปเถอะมึง! มึงจะไม่มีวันได้เข้าใกล้เด็กคนนี้อีกแน่!”
“ไอ้เฟิร์ส!”
ลุงแดมกระชากคอเสื้อป๊าด้วยมือทั้งสองข้าง ผมที่อยู่ตรงกลางระหว่างเขาเลยผลักตาลุงปีศาจนั่นออกไปอย่างแรง แล้วกางแขนปกป้องป๊าเต็มที่ พ่อหมีใหญ่จะดึงผมไปหลบข้างหลังแต่ผมอยากปกป้องป๊าบ้างนี่!
“ถ้าคุณทำอะไรป๊า ผมจะไม่ให้อภัยคุณตลอดชีวิต”
ผมบอก ลุงแดมมองผมด้วยแววตาที่เจ็บปวด แต่ก็ปรับสีหน้าให้กลับมาปกติในไม่ช้า ป๊าเลยยิ้มเหยียดๆส่งไปให้อย่างผู้ชนะ ผมอยากให้ป๊าชนะเค้าอยู่แล้ว -3-
“หึหึ คอยดูละกัน ของๆกูยังไงก็ต้องเป็นของกูอยู่วันยังค่ำ กูมั่นใจ หรือถ้ามึงไม่กลัวจะเคลียร์ให้จบซะตอนนี้...”
“กูไม่เคยกลัว แค่ไม่มีอะไรที่จะต้องเคลียร์เพราะมันชัดเจนอยู่แล้ว กลับ!”
ผมไม่รู้ว่าเขามั่นใจเรื่องอะไรแล้วเรื่องอะไรที่ป๊าบอกว่าชัดเจน แต่ผมไม่มีทางมาอยู่กับลุงแดมแน่ๆ ผมจะอยู่กับป๊าคนเดียวเท่านั้น ป๊าพาผมขึ้นรถด้วยใบหน้าที่เครียดขึงผมเลยไม่กล้าพูดอะไร รถวนรอบน้ำพุก่อนที่จะออกจากประตูบ้านป๊าส่งสัญญาณบอกให้ลุงจักรจอดรถ
ปัง! ปังๆๆ ปังๆๆๆ
เสียงปืนดังสนั่นอีกครั้ง ผมเลยอุดหูแล้วซุกเข้ากับอกป๊าแนบแน่นกว่าเดิม ร่างสูงโอบไหล่ผมไว้แล้วลูบหัวผมอย่างปลอบประโลม พอเสียงเงียบผมก็หันไปดูเห็นลุงแดมยืนอ้าปากพะงาบๆอยู่ที่เดิม คิดว่าคงจะตะโกนด่าป๊าอยู่ที่ให้บอดี้การ์ดที่ขับรถตามหลังมาสามคันระดมยิ่งไปที่ลานจอดรถของบ้านนี้ซะยับเยิน รถนับสิบแต่ละคันผมว่าไม่ต่ำกว่าสิบล้านสภาพตอนนี้ทั้งกระจกแตกทั้งเป็นรอยทั้งล้อแตกเต็มไปหมด
ป๊ายิ้มอย่างพอใจ ลุงจักรเลยออกรถ
“ทำอย่างนี้จะดีเหรอ เกิดเขาตามมายิงเราล่ะ”
“มันไม่ทำอะไรพราวหรอก เอ่อ มันไม่กล้ามาทำอะไรเราหรอก”
“...”
“แค่นี้ยังน้อยไปที่มันกล้ามาทำดวงใจของป๊าตกใจกลัวแถมหัวแตกด้วย เจ็บมากมั้ยครับ”
“ป๊าาาา หนูเจ็บจังเลย T^T”
ความโกรธที่ผ่านมาผมลืมมันไปแล้วล่ะครับ ตอนนี้ขออ้อนก่อน > < มือใหญ่เช็ดคราบน้ำตาที่ติดข้างแก้มออกไปให้แล้วบรรจงจูบหน้าผากผมแผ่วเบา
“ป๊าขอโทษที่ไม่ดูแลพราวให้ดีปล่อยให้ถูกจับตัวไปได้ และเรื่องเมื่อวานที่ป๊าทำให้หนูเจ็บเองนะครับ”
“อื้อ เมื่อวานหนูไม่ทันตั้งตัว ป๊าหายโกรธหนูเถอะนะ”
“ป๊าไม่โกรธ ป๊าแค่โมโห... ช่างเถอะ อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก ป๊าไม่รับรองความปลอดภัยทั้งของพราว และไอ้หมอนั่น พราวเป็นของป๊าทั้งตัวและทั้งหัวใจ เข้าใจมั้ยครับ”
“T_T”
“เข้า ใจ มั้ย”
“เข้าใจครับ แต่ป๊าอย่าทำหนูเจ็บแบบเมื่อวานได้มั้ย”
“...”
“ป๊า...”
“ได้ครับ แต่จะเจ็บยิ่งกว่าเมื่อวาน ถ้าความอดทนป๊าหมดก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องรอ...”
“ป๊าอ่ะT_T”
ผมเอาหน้าตัวเองไปถูกับแก้มสากอ้อนๆ ป๊าเลยจับผมฟัดจนแก้มแดงไปหมด ผมหันไปสนใจข้างทางปล่อยให้พ่อหมีซุกไซ้ซอกคอผมได้ตามใจ ทั้งดูดเนื้อเม้มหนังผมอย่างนี้รู้เลยว่าเขายังไม่คลายอารมณ์หงุดหงิดเรื่องนั้นง่ายๆแน่ รถยังไม่พ้นซอยผมเห็นอเล็กซ์ปั่นจักรยานสี่ล้อสวนไปพอดี
“ลุงจักร จอดรถก่อนOoO”
“ครับๆ”
“กูกู้กีกี้!!”
“พี่พราว!”
เด็กเห็ดลงจากจักรยานวิ่งเข้ามากอดขาผมแล้วร้องไห้ ผมก้มลงกอดเจ้าตัวเล็กแล้วจับตัวหมุนๆหารอยแผลที่อาจจะเกิดขึ้นจากฝีมือของลุงปีศาจนั่น
“ลุงแดมทำพี่พราวหัวแตกเหรอ น้องเล็กขอโทษ ฮือๆๆ ลุงแดมแค่บอกว่าอยากเจอพี่พราวเฉยๆ เพราะน้องเล็กเห็นรูปพี่พราวที่บ้านเค้า น้องเล็กเลยบอกว่ารู้จักพี่พราว ฮืออออ”
แล้วรูปผมไปอยู่ที่บ้านเขาได้ยังไง? ไม่ทันได้สังเกตด้วย... ช่างมันเถอะ
“งั้นเหรอ...”
“ขอโทษนะ พี่พราวเจ็บมากมั้ย น้องเล็กกำลังปั่นจักรยานไปหาพี่พราวที่บ้านลุงแดมพอดีเลย น้องเล็กเพิ่งเลิกเรียน ฮือๆๆ”
“ไม่เอาไม่ต้องร้องแล้ว” ผมเซนซิทีฟน่ะ เห็นใครร้องไห้แล้วจะร้องตาม
“ปกติลุงแดมใจดีจะตาย ทำไมถึงทำกับพี่พราวอย่างนี้ล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ น้องเล็กไม่ผิดน้าๆๆ”
ผมกอดแล้วโยกตัวน้องไปมา ป๊าลูบหัวน้องเล็กอย่างเอ็นดูแถมเสียสละผ้าเช็ดหน้าราคาแพงมาซับน้ำตาให้น้องด้วย ผมรู้สึกเกลียดผู้ชายคนนั้นขึ้นมาตงิดๆ หลอกใช้เด็กอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน ทำให้อเล็กซ์รู้สึกผิดจากสิ่งที่เขาไม่ได้ก่ออย่างนี้โตไปจะทำให้เขาเป็นเด็กมีปัญหาหรือเปล่าน่ะ ใช้ไม่ได้จริงๆเลย!
ผมเดินไปส่งเด็กเห็ดที่บ้าน บ้านเขาอยู่ใกล้กับบ้านอีตาปีศาจนั่นน่ะเลยรู้จักกัน ป๊าชวนไปเที่ยวที่บ้านแต่ไปไม่ได้เพราะพรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียน แม้ผมจะบอกว่าหยุดวันศุกร์วันหนึ่งก็ได้ เด็กน้อยกลับไม่ยอม ถ้าเป็นผมนะยอมตั้งแต่ชวนครั้งแรกแล้ว อิอิ เด็กอะไรไม่รู้ขยันเรียนจั๊ง (แกก็ควรเอาแบบอย่างบ้างนะอิหนู::Ferrari_L)
พอกลับถึงบ้านป๊าก็จัดการทำแผลให้ผม ป๊าบอกว่าแผลแห้งไปแล้ว แผลนิดเดียวไม่ต้องเย็บ แต่ผมเจ็บมากจริงๆนะ =_= ไม่ได้สำออยจริงๆนะ ไม่ได้เรียกคะแนนสงสารจริงๆนะ ฮ่าๆๆๆ
“ป๊าหนูปวดตาด้วย”
“ไหนๆ เพี้ยงงงง หายเร็วๆนะครับ”
^O^ อิอิ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เค้าเขียนบทโศกไม่เก่ง เรื่องนี้จะไม่ได้กินมาม่า!!!
(เหรออออ?)
ขออภัยในความล่าช้า
เยิฟยูวววววว =3=
-
เลิฟยู :กอด1:
น้องพราวอ้อนได้ทุกตอนอ่ะนะ
ปล.แอบชอบลุงแดม (เอาพ่อหมีไปเก็บก่อน ฮิฮิ)
-
องครักษ์ของหนูพราวน่าร้ากกกกกกพอกันเลย อุตส่าห์ปั่นจักรยานไปช่วยเจ้าชายตัวน้อย.. :-[
-
:-[ ตามอ่านจนทัน อิอิ
ชอบน้องพราวนะ ขี้อ้อน อิอิ
เรื่องนี้สนุกมากมายเลยยยย
มีปมปริศนาด้วย
สู้ๆๆน๊าาาาาาาาาาาา
-
น้องพราวน่ารัก
น้องอ้อนมาทีละลายเลยยยย
-
ดีใจจัง กูกู้กีกี้ กลับมามีบทอีกแล้ว ว่าแต่ แดม เป็นอะไรกับพราว พ่อตัวจริงเปล่า
-
ร้องเล็กของเจ้น่ารัก จะปั่นจักรยานไปช่วยพี่พราวเค้าเหรอลูก
ลุงแดมนี่จะใช่พ่อแท้ๆ ของน้องพราวหรือเปล่า แล้วแพรวตายไปแล้วใช่ไหม
ปมเริ่มมาทีละนิด แต่เราไม่ขอมาม่ามาก เดี๋ยวท้องอืด
-
:m20: ทำไมเราอ่านกูกูกี้กี้ตลอดเลยอ่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พราวน่ารักเน้อ
-
ป๊าจับพราวหม่ำซะเลยยย
-
Chapter 16.1 70เปอร์
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ผมนั่งอ้อนป๊าอยู่ในรถขณะที่เขามาส่งที่โรงเรียน เมื่อคืนยังอ้อนไม่หนำใจเพราะป๊ากินยาแล้วผมก็หลับไปไม่รู้ตัวเลย =3= ผมนั่งบนตักแกร่งแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอป๊า พ่อหมีเคยไล่ผมลงรถยังไงก็ยังคงไล่ผมลงรถเช่นทุกวัน
“ไปเรียนได้แล้วครับพราว”
“อีกนิดนึง”
“หึหึหึ อย่าลืมนะว่า...”
“ห้ามให้ใครแตะเนื้อต้องตัว ถ้ามีใครมาพูดด้วยก็ไม่ต้องพูด ให้อะไรก็ไม่ต้องรับ ยกเว้นเพื่อนสนิทเท่านั้น แต่ไอไม่ใช่เพื่อนสนิท ถ้าทำเหมือนวันนั้นอีกป๊าจะโกรธมากและพราวก็จะเจ็บตัว ^O^ ถูกต้องหรือเปล่าฮะ”
“ครับ”
ป๊าขยี้หัวผมแล้วก้มมาหอมแก้มค้างไว้อย่างนั้น เขาบอกบ่อยจนผมจำได้ขึ้นใจเหอะ ผมหันขวับไปมองนอกรถนักเรียนกางเกงลายสก๊อตวิ่งวุ่นกันให้ควัก จุดหมายคือที่ประตูโรงเรียน
“>O< ประตูจะปิดแล้วป๊าๆๆๆ หวัดดีฮะลุงจักร ป๊า จุ๊บ!”
ผมจูบแก้มพ่อหมีแล้ววิ่งลงจากรถไป ไปทางเดียวกับไอ้พวกที่วิ่งอยู่ก่อนหน้าเนี๊ยแหละ แล้วผมก็อาศัยความตัวบางของผมให้เกิดประโยชน์ลอดรูประตูเข้ามาได้เป็นคนสุดท้ายพอดี ไอ้พวกที่วิ่งมาไม่ทันทำหน้าเสียดายเกาะประตูอัลลอยด์กันใหญ่ ฮ่าๆๆ
“ไอ!”
“พราวเป็นไงบ้าง!” ร่างสูงมายืนรอผมที่หน้าห้องเรียนด้วยสีหน้าเครียดขึง พอเห็นผมก็มาจับตัวผมหมุนไปมาดูความเสียหายที่เกิดขึ้น ผมเลยรีบดันมือไอออกไปเพราะจะทำอะไรหน้าพ่อหมีก็ลอยมาหลอกหลอนอยู่เรื่อยเลย L
“รอย...”
“หืม?”
“ที่คอ”
“อ๋อ ไม่ได้มีตัวอะไรกัดหรอกไม่ต้องห่วง ป๊าทำเอง ^O^” ป๊าบอกว่าถ้ามีรอยนี่จะไม่มีใครมายุ่ง ผมก็เข้าใจผิดมาโดยตลอดว่าเป็นรอยตัวอะไรกัด
“...”
“แล้วนายมีอะไรกับพี่หรือเปล่า”
“พราว ตกลงพราวกับป๊านี่เป็นพ่อลูกกันหรืออะไรกันแน่”
ผมอึ้งไปที่อยู่ๆก็มีคนถามตรงๆอย่างนี้ ผมรู้ว่าพวกเพื่อนๆผมก็คงสงสัยในเรื่องนี้อยู่เหมือนกันแต่ไม่มีใครกล้าถาม พวกมันยอมรับในการกระทำของผมพอที่จะไม่ถามหาเหตุผลล่ะมั้ง แล้วผมจะตอบไอว่ายังไงดีล่ะ
“คือ...”
“พราว พ่อมึ งมา”
บนฟ้าทำหน้าตื่นๆเดินผ่านฉิวเข้าห้องไป ผมมองมันที่กำลังรีบร้อนอย่างงงๆ พอมองไปข้างหลังเท่านั้นก็ถึงบางอ้อ มาสเตอร์มาละ T_T เข้าตรงเวลาออกเกินเวลาดีจังเลยครับ
“งั้นไว้คุยกันกลางวันนะ พี่มีอะไรจะให้นายช่วย”
“อือ”
ผมว่าผมตัดสินใจดีละ...
ก้มยังไม่ทันจะแตะเก้าอี้ไอ้รินที่วิ่งมาจากนอกห้องตบโต๊ะกันเสียงดังจนคนเขาหันมามองกันทั้งห้อง มันทำหน้าตื่นๆแล้วเขย่าแขนผมจนหัวสั่น
“เมื่อวานมึงหายไปไหนมา”
“นั่นดิ เหมือนเห็นหน้าโรงเรียนแว๊บๆ” = = มึงไม่น่าเห็นแว๊บๆนะไอ้ฟ้า จะได้เข้าไปช่วยกูทันหน่อย
“กู มะมี อึก ธุระ โว้ย! หยุดเขย่ากูก่อน! > <” ผมสะบัดไอ้รินไปให้พ้นตัว
“โอเคๆ แล้ววันนี้ป๊ามึงจะมารับอีกป้ะ”
“นั่นดิๆ” เพื่อนทั้งสนิทและไม่สนิทมารุมล้อมโต๊ะผมนับสิบ อะไรกับพ่อกูนักหนาวะ ตั้งแต่วันนั้นละ
“ก็มารับตอนเรียนพิเศษเสร็จ”
“ว้าาาาา” ไอ้รินถอนหายใจนี่ผมยังพอเข้าใจเพราะแม่ งชอบเต๊าะพ่อผมเป็นทุนเดิมอยู่แระ แต่ไอ้พวกแก๊งค์นางฟ้า และคุณหนูทั้งหลายนี่คืออะไรครับ
“ใครชอบพ่อกู แม่ งจะโดน!”
“เออ ใครชอบพ่อไอ้พราวแม่ งจะโดนตีนกู กูหมายของกูก่อนพวกมึงอีก ไป๊ ไปนั่งที่ มาสเตอร์มาแล้ว” เออดีไอ้ริน ไล่มันไปให้หมด และไล่ตัวมึงไปด้วยเลยนะ แหมมมมม เนียนตลอดเลย
“พ่อมึ งมาหกโมงช้ะ? กรี๊ดกร๊าด”
“พวกมึงจะอะไรกะป๊านักหนาวะ กูขึ้นนะ”
“ก็แหม มึงจะยกให้กูหรือให้คนอื่นล่ะ มึงดูเมื่อวานดิ๊ บางคนก็ทำเป็นไม่สนใจแต่วนมาอ่อยพ่อมึ งกี่รอบ นับค่ะอิด อกกกกก”
เออ เห็นโว้ย! แต่ผมไม่ยกให้ใครทั้งนั้น ป๊าเป็นของหนูคนเดียววววววว!
พักกลางวันผมแยกตัวออกมาจากเพื่อนๆ ไอ้พวกแก๊งค์ปากหมาก็ยังแซวผมกับไอไม่เลิก ผมไม่ได้คิดอะไรกับไอเกินเลยสักหน่อย ผมเป็นผู้ชาย ไอก็เป็นผู้ชาย ถึงแม้ทุกวันนี้ใครๆจะบอกว่าผมไม่มีทางมีเมียก็เถอะ T_T ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแหละไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ผมสนแค่ป๊าคนเดียว
พักเที่ยงผมพยายามลีบตัวที่แบนอยู่แล้วให้แบนขึ้นไปอีก ไอที่ตัวสูงอย่างกับเสาไฟฟ้าตอนนี้ก็ยังต้องหดตัวให้เหลือตัวเท่าหลักกิโลให้ได้อ่ะคิดดู เพราะอะไรน่ะเหรอ... เพราะตอนนี้เราอัดกันเป็นปลากระป๋องอยู่ใต้โต๊ะอาจารย์นี่ไง เอ้า สงสัย สงกะสัยกันใหญ่ จุดๆนี้บอกเลยละกัน...
ห้องปกครองแอเย็นมว้ากกกกกก >_<
“มีอะไรก็บอกผมด้วย”
“แบร่!”
“นี่คนเขาเสี่ยงขนาดนี้นะ - -“ เรากระซิบพูดกันเบาๆ
“ก็...”
จี๊ดจะรี๊ด ดิ้งดะดิ้ง
ตกใจหมด นึกว่าอะไร เสียงมาสเตอร์เล่นเกมส์นั่นเองครับทำให้ผมไม่ได้เถียงกับไออีก
เราสองคนฉวยโอกาสตอนที่พวกมาสเตอร์ต่างๆนานาพักกลางวันและออกไปกินข้าวนอกโรงเรียนเข้ามาในนี้เพื่อหาแฟ้มประวัติของผม แต่ไอ้ชั้นที่มีแฟ้มประวัติเป็นพันๆแฟ้มนี่ใครจะหาเจอล่ะ...
“ห๊ะ!” ผมทำหน้าเป็นเชิงถามว่าไอ้ที่รุ่นน้องตัวโย่งส่งสัญญาณมือชี้ๆมาที่แฟ้มประวัติในมือผมนี่มันหมายความว่าอะไร อ้อ ถึงจะมีเป็นพันๆแฟ้มแต่พราวซะอย่าง!
...หาไม่เจอหรอก = = ไอต่างหากที่เป็นคนหาเจอ
“ห่านอะไร” ผมถามงง เมื่อผมอ่านปากเขาได้ว่าห่านๆ - -?
“อ่านสิโว้ย อุ๊บ!”
“เงียบๆสิ” ผมดุเบาๆแล้วเปิดแฟ้มที่มีรูปกับชื่อจริงของผมแปะเป็นหน้าปกอยู่ “เฮ้ย! O-O กระดาษเปล่า!”
“= = เปิดหน้าปก”
“คิกคิก” ผมแกล้งเปิดปกหลังก่อนน่ะ คลายเครียดไงๆ แค่นี้ก็เหงื่อตกท่วมตัวอยู่ละ
‘ปานนนทลี อัศวคีรีกุล’
เกิดวันพุธที่ 19 มีนาคม บลาๆ ที่โรงพยาบาล XXX ผมเกิดที่อเมริกา นับถือศาสนาพุทธ แต่ป๊านับถือคริสต์นะ สงสัยผมจะนับถือตามแม่มั้ง เคๆ ที่อยู่ปัจจุบัน บลาๆๆ มารดาชื่อ ‘นนทลี เหมะนนท์’ มะ...แม่ผม แม่ผมชื่อคล้ายผมเลย... เกิดวันที่ 19 กุมภาพันธ์ เกิดวันที่เดียวกันด้วย... ใจผมเต้นตุ๊บๆช้าๆแต่แรงจนรู้สึกถึงเนื้อที่กระเพื่อม
“พราว พราว!”
ไอเขย่าไหล่ผมทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์...
“ร้องไห้ทำไม... เด็กโง่”
ไอเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วกดหน้าผมลงกับอกกว้าง ใจที่เต้นอย่างเชื่องช้ากลับมาเต้นเร็ว... ผมไม่เคยรู้แม้แต่ชื่อแม่ตัวเองด้วยซ้ำ ชื่อเขาเหมือนผม เขาเกิดวันที่เดียวกัน แล้วเขาจะหน้าเหมือนผมมั้ย... ผมกับป๊าไม่ดีตรงไหน ทำไมเขาถึงทิ้งเราไป แล้วเขาไปไหนกัน...
“ชู่ววว ร้องไห้ใหญ่แล้ว เดี๋ยวแคลปเบิร์ตก็ได้ยินหรอก”
นั่นสิ ความจริงมาสเตอร์เขาไม่ได้ชื่อแคลปเบิร์ตนะ พวกนักเรียนตั้งฉายาจากหนังอะไรสักอย่างเนี้ยแหละ ห้องนี้เป็นห้องพักประมาณสามสี่คนน่ะ คนที่เข้ามาประจำที่ก่อนดันเป็นคนที่เหี้ยมที่สุดด้วย ถ้ารู้ว่าเราสองคนแอบเข้ามาเขาอาจจะคิดไปถึงว่าเราเข้ามาขโมยของก็ได้ แล้วเรื่องนี้ก็จะไปถึงหูป๊า แล้วผมก็โกหกป๊าไม่ได้หรอก
ผมไม่กล้าสูดน้ำมูกเข้าไปกลัวเสียงดัง T_T ไอเห็นอย่างนั้นเลยดึงชายเสื้อนักเรียนออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม ผมเอียงหน้าหนีทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงความสะอาดบนใบหน้า
ก๊อกๆๆ
“ขอโทษครับมาสเตอร์ มีนักเรียนต่อยกันที่หลังห้องน้ำชาย”
“วะหงายน้า” ภาษาไทยสำเนียงแปร่งๆ แปลไทยเป็นไทยได้ว่า ‘ว่าไงนะ’ ทั้งๆที่ให้นักเรียนใช้ภาษาอังกฤษพูดด้วยแต่มาสเตอร์ชอบหลุดภาษาไทยใส่ทุกที ทั้งๆที่ก็ไม่ได้พูดชัดอะไรเลย - -
ผมได้ยินเสียงหุนหันพลันแล่นของมาสเตอร์รีบออกห้องไป ไอฉวยแฟ้มออกไปจากมือไปเก็บเข้าที่ทั้งๆที่ผมตั้งท่าจะอ่านต่อ โกรธนะเห้ย! L
“จะเข้าเรียนแล้ว ไว้ค่อยมาใหม่”
“แต่ว่า!”
“พราว เดี๋ยวแคลปก็เข้ามาแล้วนะ”
“กว่าจะจัดการเรื่องต่อยตีเสร็จ”
“เรื่องนั้นมันไม่มีจริงหรอก รีบๆออกไป”
มะ หมายความว่าไง หรือว่านี่เป็นแผนของหมอนี่ที่จะช่วยให้เราออกจากห้องปกครองแอร์เย็นช่ำนี่ ถึงผมจะนึกขอบคุณอยู่แต่ว่าผมยังอ่านประวัติตัวเองไม่จบเลยนะเว้ย!
“ตกลงได้ความว่าไงบ้าง” เขาถามเมื่อเราออกมาจากห้องนั้นแล้ว
“ยังไม่ทันรู้เรื่องป๊าเลย!”
“พราว ถ้าเขาเป็นพ่อที่แท้จริงแล้วมันจะเป็นยังไงต่อเหรอ แล้วถ้าไม่ใช่... มันจะเป็นยังไงต่อ”
“...”
“ถึงรู้ไปก็เท่านั้น ใช่ไม่ใช่พราวก็รักเขาอยู่ดี”
นั่นสิ...
“แต่อย่างน้อยความรู้สึกผิดก็น้อยลง” ผมบอกเบาๆเหมือนกระซิบกับตัวเอง
ปึก!
“โอ๊ย อยากตายไง๊!!”
อยู่ๆก็มีรุ่นน้องคนหนึ่งวิ่งมากระโดดขี่หลังไอจนร่างสูงเซ หน้าตาน่ารักไม่เบาเหมือนผมเคยเจอแบบผ่านๆ ไอดึงคอเสื้อหมอนั่นให้ลงจากหลังแล้วผลักหัวไปที
“ไปเรียนสักทีไอ้โย่ง มาจีบพี่พราวอยู่ได้”
“เงียบไปเลย” ไอถลึงตาใส่ “นี่ป๊อป เป็นเพื่อนข้างห้อง”
“ไม่ๆ ผมกำลังจะเป็นแฟนไอ^O^”
“อย่าไปฟังมันให้มาก มันสติไม่ดี” ไอกรอกตาเซ็งๆ ผมเลยปลีกตัวออกมาจากสองคนนั้น นัดกับไออีกทีตอนเย็น เขาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยแบบจริงจัง ผมเลยจะโดดเรียนเสริมซะเลย = = อันนี้ไม่ได้อยากโดดเรียนนะ มันจำเป็นจริงจริ๊งงง~ อันที่จริงน่าจะโดดตั้งแต่ตอนนี้เลยนะ
ฝากเม้น
ฝากติดตามจ้า
เยิฟๆๆๆ
-
ตอนนี้ช่างวุ่นวายยย รอลูกหมีโดนเขมือบบบบบ :oo1: :oo1:
-
ไอเค้าไม่ชอบตัวเลอะ โป้ง :m16:
-
:katai2-1: :ling1:
-
:hao7:
-
ความจริงเริ่มเปิดเผย
คนอ่านก็เตรียมลุ้นไปพร้อมกัน
สรุปไม่มีใครรู้เรื่องจริงเลยนอกจากป๊ากับคนเขียน อิอิ
-
ความจริงกำลังจะออกมาแล้ววว :katai5: :katai5: :katai5:
-
อยากรู้ความลับของพราวเร็วๆๆๆๆ :katai1:
-
:mew1:
-
เด็กๆก็อยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดาโดยเฉพาะเรื่องของคนที่เรารักอ่ะเนอะ
แต่ที่ไอพูดก็ถูก รู้แล้วยังไงเหรอพราว หรืออยากรู้สึกผิดน้อยลงอย่างที่พูด
ประมาณว่า ถ้ารักป๊ามากกว่าลูกรักพ่อก็จะได้ไม่รู้สึกผิดแบบนั้นใช่ไหม
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็นับว่าพราวไม่ได้ไร้เดียงสาไปซะทุกเรื่องอย่างที่ผ่านมา
เริ่มแยกแยะความรู้สึกที่ซับซ้อนได้บ้างแล้ว ต้องรีบไปบอกป๊า :laugh:
เริ่มคิดว่าถ้ารู้ความจริงจากป๊าจะดีกว่าไหม เผื่อจะช็อคน้อยลง
แต่รักกันขนาดนี้ไม่ว่าความจริงเป็นยังไงก็คงไม่แยกจากกันแน่
ลูกหมีจะแยกกับพ่อหมีได้ยังไงกันล่ะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. อยากฟัดน้องพราว เด็กอะไรก็ไม่รู้ เข้าใจป๊าเลย >///////<
-
16 ต่อจ้า
อิอิ :mew1: :mew1: :mew1:
ผมกับไอนั่งกินไอศกรีมกันอยู่ที่ร้านประจำของผมที่มารอป๊ารับกลับบ้าน เราเสียเวลากันไปนานกับการเล่นแมว! ไอพยายามเรียกสติผมกลับคืนมาเมื่อผมเริ่มเอาหัวไปถูกับขนนุ่มๆของแมวเปอร์เซียสีขาวชื่อฮายนอร์ดี้(ชื่อเว่อร์มาก) มันน่ารักน่าเอาไปเป็นอาหารของพี่เอเธนส์มากเลย >_<
“พราว มาคุยกันก่อนได้มั้ย ถ้าไม่บอกอะไรผมก็ไม่รู้จะช่วยพราวยังไงแล้วนะ ผมอยากรู้เรื่องของพราว อยากรู้ว่าผมมีโอกาสแค่ไหนที่จะได้อยู่ข้างๆพราว”
ผมปล่อยฮายนอร์ดี้ไปรับแขกโต๊ะอื่นแล้วหันมาสนใจรุ่นน้องตัวโตที่นานๆทีจะพูดยาวๆสักครั้ง เขาพูดอะไรผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ก็ผมหัวช้านี่ T_T ผมตักไอติมเข้าปากแล้วเสไปมองทางอื่น ผมจะเริ่มว่ายังไงดีล่ะ...
“พี่ก็รักป๊านั่นแหละ”
“เฮ้อออออ แล้วเค้าล่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน...”
ผมไม่รู้ว่าป๊ารักผมเหมือนลูกหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆผมคงเจ็บเจียนตาย ทุกวันนี้ผมถึงไม่พยายามทำอะไรเพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป ผมไม่ยอมให้ป๊ามีใครและผมก็ไม่ได้มีใคร
“ปัญหาเรื่องสถานะก็ว่าแย่พอแล้วนะพราว แล้วพราวยังเป็นผู้ชายอีก”
“...”
ผมเงียบ ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย รอบตัวผมมีแต่ผู้ชาย และชายรักชายก็มีให้เห็นกันเกลื่อนไปหมดจนเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ป๊าไม่ได้ชอบผู้ชาย... ไม่งั้นเขาจะรักกับแม่จนมีผมขึ้นมาได้ยังไง?
“เขาดูกันที่ใจ” ผมเถียง เถียงทั้งไอ เถียงทั้งตัวเอง
“ดูนี่”
ไอล้วงไอแพดสีขาวของเขาขึ้นมา จิ้มนู่นนั่นนี่แล้วยื่นมาให้ผม เป็นหน้าจอของเว็บกูเกิลอันโด่งดัง ผมมองไออย่างงงๆ แล้วกูเกิลบอกได้เหรอว่าป๊าเป็นเกย์หรือเปล่า เอ่อ... อาจจะได้ก็ได้นะ เทคโนโลยีสมัยนี้มันล้ำเนอะ แฮะๆ
“พิมพ์ชื่อพ่อพราวลงไป ทำไมจิ้มช้าวะ”
“หาตัวการันต์อยู่ อย่าเร่งเร้าเซ่ T_T”
“มานี่มะ”
เขาฉวยเอาไปทำ ไม่นานก็ยื่นกลับมาให้ O_O ชื่อป๊าสามารถหาได้จากกูเกิลจริงๆด้วย เฮ้ยยย ที่จริงแล้วป๊าคือบุคคลในประวัติศาสตร์เหรอ หรือป๊าเคยเข้าร่วมประท้วงเมื่อสิบสี่ตุลาน่ะ
“เลิกคิดอะไรเพ้อเจ้อก่อน”
รู้ได้ไงฟระ = =
“นี่ ดูซะ”
ไอสไลด์ข่าวต่างๆที่เกี่ยวกับป๊าให้ผมดู พาดหัวข่าวหลายๆข่าวที่เป็นเรื่องผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ป๊าควงนางเอกหน้าใหม่เข้าโรงแรม หรือสาวไฮโซด้วยกันไปคุยงานในที่ลับตาคน พาผู้หญิงสวยๆหลายคนไปเที่ยว... และดาราคนที่ผมเคยดูผลงานของเขาอีกหลายคน นักข่าวนี่ก็เขียนข่าวแซะป๊าได้ดีเลยแหละ มือผมจิกเข้าที่หน้าขาตัวเองแรงแต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเท่าที่หัวใจ ไหนบอกว่าไม่มีใคร... ทำอย่างนี้มาโดยตลอดเลยใช่มั้ย
ภาพต่างๆในอดีตผุดขึ้นมาในหัวและเชื่อมโยงกันอย่างรวดเร็ว ภาพที่ป๊ากลับบ้านดึก ภาพรอยจูบที่ต้นคอ ภาพที่ป๊าคอยห้ามไม่ให้ดูทีวี ภาพที่มีนักข่าวมาสัมภาษณ์ป๊าและพูดกำกวมเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิง เรื่องทั้งหมดนั้นผมสลัดทิ้งไปจากความคิดเพราะความเชื่อใจที่มีต่อเขา
“ใจเย็นนะพราว”
ไอลูบหลังมือผมเบาๆให้ผมรู้สึกตัวคลายมือที่จิกหน้าขาอยู่ออกเห็นเป็นรอยเล็บชัดเจน ถ้ากดแรงอีกนิดเดียวก็คงจะได้เลือดแน่ๆ ตอนนี้ผมควรทำหน้ายังไงอ่ะ ผมอยากร้องไห้... น้ำลายหนืดไปหมดจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
ผมกรอกตาขึ้นมองเพดานเพราะไม่อยากจะให้ใครเห็นน้ำตาผมถ้าไม่จำเป็น ที่ผมร้องไห้บ่อยไม่ใช่เพราะผมอ่อนแอหรืออ่อนไหว แต่เพราะป๊าที่สำคัญ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยอะไรผมก็แคร์ แต่สิ่งที่ป๊าทำมันทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่ได้แคร์ผมเท่าที่ผมแคร์เขาเลย ไม่ได้รักผมเหมือนที่ผมรักเขาใช่มั้ย
‘พ่อมึ งนอกใจกูอีกแล้วไอ้พราว!’ ที่ไอ้รินชอบพูดบ่อยๆผมคิดว่ามันพูดเล่น
“มิ้นต์แค่คิดว่าบางทีอาเฟิร์สอาจจะมีแฟนแต่ปิดบังไว้เพราะกลัวพี่พราวโกรธแค่นั้นเอง” ที่มิ้นต์เคยพูด
หรือแม้กระทั่ง...
“ไอ้เฟิร์สนั่นแหละตัวดี อยู่กับอสูรแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”
...คำพูดของลุงปีศาจ
“พราว”
แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร
“พราว!”
จะบอกว่าเหงาเหรอ ถ้าเขามีคนอื่นก็เท่ากับไม่ได้รักผม เท่านั้นเอง...
“พราวๆ”
“หือ? อะไร”
“มองหลอดไฟแล้วน้ำตาไหลคืออะไร”
ไอเด็ดทิชชู่มาให้ เขาหัวเราะเบาๆ ทุกคนเห็นเรื่องที่ผมร้องไห้เป็นเรื่องตลก!!!! แต่ผมไม่มีอารมณ์มาหัวเราะด้วยหรอกนะนี่พูดเลย ผมเลยเบะปากร้องไห้เต็มที่ ไหนๆน้ำตาที่พยายามห้ามไม่ให้ไหลก็ไหลมาแล้วอ่ะ ฮืออออออ
ไอ้รุ่นน้องตัวสูงดึงผมไปซบอกแล้วลูบหัวปลอบๆ ยิ่งมีคนมาทำแบบนี้มันยิ่งร้องไห้เข้าใจมั้ย! นายมาโอ๋อย่างนี้มันกลับยิ่งตอกย้ำให้ผมคิดถึงสัมผัสอ่อนโยนของคนบ้าที่โกหกหลอกลวงผมอยู่ตลอดเวลา ทำไมต้องเป็นอย่างนี้...
“พราว”
“อยู่เงียบๆเถอะ ขอร้อง”
ผมร้องไห้ไปเรื่อยๆ ไม่สนใจผู้คนที่เดินผ่านเข้าออกร้านที่มองมาทางเราด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เขาอาจจะคิดว่าไอเป็นคนที่ทำให้ผมเสียใจก็ได้ ใช้เวลาสักพักที่น้ำตาผมเหือดแห้งไปแต่ภาพที่คนใจร้ายคอยดูแลและวันเวลาดีๆที่เราอยู่ด้วยกันกลับไม่จางหายไปพร้อมกับน้ำตาเลยสักนิด
ผมยกหลังมือปาดคราบน้ำตาแล้วดันตัวออกจากอ้อมกอดของไอ ป๊าเคยบอกว่ามีอะไรให้ถาม ห้ามคิดเป็นไปเองคนเดียว เดี๋ยวป๊าจะง้อไม่ถูก ผมว่าผมควรจะถามให้รู้เรื่องดีมั้ย แต่ผมจะเริ่มพูดยังไง ผมรู้แต่ตอนนี้ผมโกรธมาก เจอหน้าป๊าไม่รู้จะอาละวาดใส่ก่อนหรือเปล่า
“ผมมีอะไรจะบอก”
“อืม”
“ผมชอบพราว”
….
……
……….
“ตะ แต่...” ผมอึ้งไปหน่อย แต่มองลอกแลกไปทางนู้นทีนี้ทีอย่างคนที่ไม่รู้จะทำยังไงดี
“ผมรู้...”
“...”
“แต่ถ้ามันเป็นไปไม่ได้เมื่อไหร่ พราวต้องรับรักผมนะ”
ผมกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ถ้ามันเป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ... หมายถึงถ้าป๊าเป็นพ่อของผมจริงๆน่ะเหรอ ถ้าเขาเป็นพ่อของผมจริงๆ ผมก็คงต้องตัดใจ ทุกวันนี้ผมอยู่ได้ด้วยการหลอกตัวเองว่าเขาอาจจะไม่ใช่
“พราวมองเขามาตั้งแต่เด็ก พราวไม่เคยได้มองคนอื่นเลย”
“...”
“ให้โอกาสผมได้มั้ย”
“เคยห่างแล้ว... แต่ทำไม่ได้จริงๆ”
ผมทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงตอนที่ผมขอป๊าไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนแล้วผมก็เอาแต่พะวงแต่เรื่องของป๊าจนเดือดร้อนคนเขาไปทั่ว ผมว่า... ผมขาดเขาไม่ได้แล้ว
“ไอ พี่บอกไว้ก่อนว่าตอนนี้พี่ไม่ได้ชอบไอ คือ...”
ตอนแรกผมกะจะปฎิเสธไปให้เด็ดขาด แต่พอเห็นสีหน้าผิดหวังของเขาผมก็พูดไม่ออก ถึงผมจะไม่ได้ชอบแต่ผมก็รู้สึกดีๆกับเขานะ ผมรู้สึกว่าเขาดูร้ายกับคนอื่นแต่เขาดีกับผม เขาชอบทำหน้าโหดใส่คนอื่นแต่เขายิ้มให้ผมนี่ T_T
“แต่อนาคตก็...”
“จริงนะ!”
ร่างสูงยิ้มอย่างยินดีจนผมสะอึกไปหน่อย มันจะดูเป็นการให้ความหวังไปหน่อยหรือเปล่า?
“ผมเชื่อว่าพราวกับเขาก็แค่หวั่นไหวเพราะอยู่ใกล้กัน”
“...”
“สักวันผมจะทำให้พราวรู้ใจตัวเอง”
“พี่คิดว่าพี่รักป๊า...”
“...พราว”
ผมเงียบ ไอเงียบ เราเงียบ เอ่อ... ผมเลยนั่งเคาะพื้นเพื่อจะเรียกแมวมาเป็นตัวช่วย(โต๊ะเป็นแบบนั่งพื้นเหมือนโต๊ะญี่ปุ่น) ผมไม่อยากให้ป๊ามีแฟน มันเป็นความหวงที่ลูกมีต่อพ่อหรือความหึงที่คนรักมีให้กัน ผมไม่แน่ใจ ผมอยากอยู่กับป๊าอยากอยู่ใกล้ๆมีเวลาดีๆด้วยกัน มันเป็นอาการของลูกติดพ่อหรืออาการของคนติดแฟน ผมก็ไม่แน่ใจอีกเช่นกัน
“งั้นเรามาพิสูจน์มั้ย”
ไอทำลายความเงียบขึ้นมาในที่สุด
“พิสูจน์? ยังไง?”
“จูบ”
“ห๊ะ!”
“มาจูบกัน”
“ไม่” ผมส่ายหัวลูกเดียวเลย ถ้าป๊ารู้ต้องตายแน่ๆ ><
ไอไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้น ฝ่ามือใหญ่กุมหน้าผมเข้าไปใกล้แล้วกดจูบลงมาแบบเน้นๆ ขนอ่อนลุกชันทั่วร่าง ผมอึ้งเมื่อความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่ เมื่อไอเม้มและดูดริมฝีปากผมยิ่งย้ำถึงความไม่ต้องการ ปากของผมจะให้ป๊าจูบได้คนเดียวเท่านั้น ลิ้นร้อนดุนริมฝีปากผมเบาๆเพื่อแทรกเข้ามาภายใน...
“พราว!!!!”
O_O
ผมตกใจกับน้ำเสียงดุดันที่ตวาดเรียกผมด้วยความโมโหนั่นผลักไอออกอย่างแรง พอหันไปมองข้างหลังก็เห็นใครบางคนยืนทำหน้าทะมึงถึงอยู่ตรงนั้น ใครบางคนที่ว่านั้นเป็นถึงเจ้าชีวิตของผม...
“ป๊า!”
-------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้าาาาาาาาาาาาาา
เม้นต์กันเยอะๆนะฮัฟฟฟฟฟ
เค้าอ่านทุกเม้นเลอ ดีใจที่ทุกคนลุ้นตาม 555
เยิฟยูวววว :กอด1: :กอด1:
-
:mew1:
-
ตายแน่น้องพราวเอ๋ยยยย
เดี๋ยวพี่เตรียมเก็บซากนะจ๊ะ
-
ตายแน่นุงพราว ป๊าห้ามหนูแล้วนะ หนูไม่ระวังตัวแบบนี้ โดนกินแน่เลย หุหุ
-
ไอ น่าเบื่อมากๆๆๆ :m16:
-
ซวยจริงเลยพราว ป๊ามาพอดี
-
:m25: ตอนหน้าสำรองเลือดกันนะคะสาวหื่น
-
ไม่ต้องทำมาโมโหโกรธใส่พราวเลย เคลียร์ตัวเองให้ชัดเจนก่อนดีป่ะ ว่าจะเอาอย่างไง คุณป๋า เหอๆๆๆ
-
:hao5:งานเข้าเลย พราว ทำไงดีนะนี้ :mew2: :mew2:
-
:z6: นายไอ!!!!!! เตะเสยซะทีดีมั้ยเนี่ยยยยยย
-
อ่านไปอ่านมาก็อยากจะเชียร์ไอ :hao7: เบื่อป๊าล้ะะ
-
Chapter 17
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
คือเป็นเอ็นซีฉบับเต็มง่ะ แล้วเค้ารู้สึกว่ามันขาดอะไรไปสักอย่าง คือมันพลาดอะไรไปสักอย่างแหละและเค้าก็อยากทำให้มันดีขึ้น เพราะฉะนั้น เม้นเค้าด้วยน้าาาาา แสดงความคิดเห็นได้เต็มที่ เค้าไม่ว่าอะไรนะทุกคน ตัวจะได้อ่านอย่างไม่สะดุดไง > < เยิฟน้าๆๆ
พลั่ก!
ป๊ากระชากคอเสื้อไอขึ้นมาอย่างง่ายดายแล้วต่อยร่างสูงจนล้มไปกองกับพื้น ไอที่เกิดมาไม่เคยยอมใครเรื่องต่อสู้จะลุกขึ้นมาสวนคืนแต่ป๊าเตะเสยเข้าที่ท้องจนหงายไปก่อน ถ้าเกิดการวางมวยกันจริงๆผมว่าสักสิบไอก็สู้ป๊าไม่ได้หรอก รายนั้นเขาเข้าฟิตเนสและต่อยมวยบ่อยๆ แม้จะสูงใกล้เคียงกันแต่ป๊าก็ตัวหนากว่ามาก คนที่อยู่ในร้านเริ่มแตกหือกันวุ่นวาย พนักงานจะเข้ามาห้ามแต่ถูกบอดี้การ์ดในชุดสูทดูน่าเกรงขามกันเอาไว้
“อย่า! ป๊าอย่า...” ผมผลักป๊าให้ถอยออกเมื่อเห็นป๊าจะเข้าไปซ้ำ แล้วเข้าไปประคองร่างของรุ่นน้องตัวสูงขึ้นมา น้ำตาผมหยดแหมะด้วยความสงสาร ผมเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากไอให้อย่างไม่รังเกียจ
“พราว! มา นี่”
ป๊ากระตุกแขนผมแรงจนกระดูกลั่นแกร๊ก เจ็บและรู้สึกแขนล้าไปในทันที ไอสะบัดหัวไล่ความมึนแล้วฉวยแขนผมไว้อีกข้าง โอ๊ย! เจ็บ ใช่เรื่องที่ต้องมาทำเหมือนแย่งผมในที่สาธารณะนี่มั้ยเนี้ย แล้วต่อไปผมจะกล้ามาที่นี่ได้ยังงายยยยย
ตุบ!
ป๊าจะถีบไอไปให้พ้นแต่เขาหลบปลายรองเท้าหนังราคาแพงได้อย่างหวุดหวิด แต่ทำไมต้องดึงผมล้มลงไปด้วยวะ! TOT เมื่อป๊าเห็นผมล้มไปนอนกอดกับไออยู่บนพื้นดวงตาคมเพิ่มความดุดันขึ้นอีกเป็นสิบเท่า มือใหญ่ยกผมตัวลอยทีเดียวขึ้นไปพาดบ่า ผมมัวแต่หลับตาปี๋รู้ตัวอีกทีก็หัวห้อยต่องแต่งอยู่หลังป๊าแล้วอ่ะ
“ปล่อยพราว!”
ไอที่ถูกป๊าต่อยไปหลายทีพยายามจะเข้ามาดึงผมกลับไปแต่ก็ถูกลูกน้องของป๊าเล่นงานจนหมดสภาพ ผมทุบแผ่นหลังกว้างไม่ยั้งแต่เขาไม่สะทกสะท้านตรงกันข้ามเขากลับแกล้งหมุนตัวแรงๆให้ตัวผมปลิวไปมาจนมึนหัวไปหมด ร้านนี้อยู่ตรงปลายตรอกพอดี เดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอรถคันหรูสตาร์ทรออยู่ริมฟุตบาธ
“ฮึกกก ปล่อยหนู...” ผมบอกอย่างอ่อนแรง ทั้งร้องไห้ทั้งสู้กับคนแรงเยอะอย่างเขา
“ปล่อยให้ไปหาไอ้นั่นเหรอไง!”
พลั่ก!
ผมถูกโยนเข้าไปในรถก่อนร่างสูงจึงตามเข้ามา ลุงจักรทำหน้าที่คนขับเช่นเคย ผมลุกลี้ลุกลนผุดนั่งมองเข้าไปในตรอกขณะที่รถกำลังเคลื่อนผ่านเห็นลูกน้องสองสามคนของป๊ากำลังทำร้ายไอที่จะออกมาอยู่หน้าร้าน ยิ่งรถเคลื่อนตัวห่างจากที่นั่นเท่าไหร่ผมก็ยิ่งร้อนรน เขย่าแขนหนาให้เขาเห็นใจ
“ป๊า ฮึก อย่าทำอะไรไอ ฮืออออ บอกให้เขาหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“จักร...”
ผมยิ้มอย่างยินดีทั้งน้ำตานองหน้าเพราะคิดว่าเขาจะทำตามที่ผมบอก
“ให้คนไปยิงมันทิ้ง!”
“ป๊า! ฮึก คนใจร้าย!!”
ผมทุบอกหนา คนใจร้าย ใจร้ายที่สุด! ร่างสูงพยายามปัดป้องแล้วรวบแขนผมไว้ได้ในที่สุด มือใหญ่ราวกับคีมเหล็กบีบข้อมือผมแน่น ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บแต่เขาก็ไม่ได้ปรานีผมนัก นี่มันไม่ใช่พ่อหมีของผม! เขาไม่ใช่คนที่ผมเคยรู้จักมาทั้งชีวิต...
“ปล่อย!!! ปล่อยหนู ไม่ต้องมาจับ”
“ป๊าจับไม่ได้ แต่ให้ไอ้นั่นมันจูบได้ใช่มั้ย!!!!”
“ใช่!! อื้ออออ”
ร่างสูงกดจูบลงมาและใช้ลำตัวหนาดันผมให้นอนราบไปกับเบาะรถ ปากหนาเม้มปากผมจนเจ็บไปหมด รถจอดสนิทอยู่ที่ประตูบ้านผมเลยกัดลิ้นชื้นที่พยายามแทรกเข้ามา ป๊าร้องโอ๊ยแล้วผละออกเป็นโอกาสให้ผมรีบหนีลงจากรถ ผมจะไปช่วยไอ! รู้สึกเกลียดระยะทางระหว่างประตูบ้านกับประตูรั้วก็ตอนนี้แหละ วิ่งไปไม่กี่ก้าวก็ถูกคนใจร้ายรวบเอวจากด้านหลังไว้ได้ก่อนจะถูกยกขึ้นจนตัวลอย
“ปล่อย!”
“ว๊ายยยย คุณเฟิร์ส เบาๆค่ะ”
ป้าช้อยเข้ามาห้ามแต่ป๊าก็ไม่ฟัง เขายกผมที่ฟาดแขนฟาดขาใส่เขาเดินลิ่วขึ้นไปชั้นบน เท้าที่ลอยอยู่ของผมพยายามถีบขาป๊าเท่าที่จะทำได้ มือก็ตีแขนหนาจนขึ้นเป็นรอยแดงบางครั้งก็ฟาดไปข่วนไปด้วย
ตุ๊บ!
“หยุดพราว!”
พอถูกโยนลงเตียงผมก็ยังตามทำร้ายป๊าไม่เลิก ร้องไห้ไปมือก็ไม่หยุดเหวี่ยงใส่ร่างสูง ป๊าเลยรวบผมไปปะทะอกให้หยุดดิ้น ทั้งหน้าทั้งคอเขามีแต่รอยเล็บรอยแดงเต็มไปหมด สมน้ำหน้าแล้วมั้ย!
“ชอบมันมากถึงขนาดนั้นเลยใช่มั้ย”
“ชอบ! แล้วป๊าล่ะชอบผู้หญิงพวกนั้นมากเลยใช่มั้ย”
“ผู้หญิงที่ไหนวะ!”
“ผู้หญิงที่ป๊าเป็นแฟนด้วยแล้วมาบอกหนูว่าไม่มีๆไง โกหก ฮึก! คนเลว!”
“พราว!!!!”
“แล้วถ้าหนูจะมีบ้างมันจะเป็นไรไป ป๊ามีหนึ่งหนูจะมีสาม! ป๊ามีสามหนูจะมีเก้า!!!”
“บอกไว้เลยว่าป๊าจะไม่ยอมเสียพราวไปให้ใคร ป๊าจะไม่ยอมเสียของๆป๊าไปให้ใครอีก!”
ป๊าก้มซุกไซ้ซอกคอผมตามพายุอารมณ์ที่มีมาก ไม่! ไม่มีทาง! ตราบใดที่ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรผมจะไม่ยอมเขา... ผมดิ้นรนผลักไสคนตัวโตกว่าแต่เหมือนกับว่ามันไม่กระทบกระเทือนเขาเลยสักนิด
“อื้ออออ ถ้าป๊าไม่หยุดหนูจะโกรธ”
“ผมมันไม่สำคัญเท่าไอ้ไออยู่แล้วนี่ อยากโกรธก็โกรธนะ! ถ้าหายโกรธเมื่อไหร่ ผมจะโกรธบ้าง”
“ฮืออๆๆ” แค่ได้ยินว่าเขาจะโกรธผมก็เศร้าแล้ว ทั้งๆที่ผมก็โกรธเขาอยู่เหมือนกัน
“ปากนี่ใช่มั้ยที่เอาไปจูบกับมัน เคยบอกแล้วว่าทุกอย่างของพราวเป็นของป๊า!”
เขากัดฟันพูด มือใหญ่บีบคางผมแรงจนปวดร้าวไปทั้งกรามก่อนจะบดจูบลงมาอย่างหนักหน่วงดุดัน ผมเจ็บ... เขาไม่ชอบเห็นผมร้องไห้และไม่ให้ใครมาทำร้ายผม แต่เขาจะรู้มั้ยว่าทั้งหมดนั้นเขาเป็นคนทำร้ายผมเองกับมือ
“ป๊า!!! อ๊ะ!!”
คนตัวโตพลักผมราบกับเตียงแล้วขึ้นมาคร่อมไว้อย่างรวดเร็ว มือที่คอยกอดปลอบประโลมผมบัดนี้กลับกระชากสาบเสื้อนักเรียนผมออกอย่างแรงจนกระดุมขาดกระเด็นไปไม่รู้ทิศทาง มือสากลูบไล้ไปทั่วตัวผมอย่างน่ากลัว ปากสวยก็คลอเคลียอยู่ที่ใบหูจนผมที่ขัดขืนในตอนแรกเริ่มอ่อนระทวย มีแต่เด็กปัญญาอ่อนเท่านั้นแหละที่ไม่รู้ว่าป๊ากำลังจะทำอะไร!
ป๊าละจากการพรมจูบไปทั่วใบหน้าเรื่อยไปไซร้อยู่ที่ซอกคอ กดจูบแรงๆให้เกิดรอยไปทั่วทั้งลำคอและแผ่นอก ปลายลิ้นร้อนละเลงอยู่ตรงยอดอกดูดแรงจนผมสะดุ้งเฮือก มือใหญ่บีบเค้นต้นขาของผมจนเกิดรอยห้านิ้ว
“อ๊ะ อา แฮ่กๆ อย่า...”
ผมร้องห้ามเมื่อป๊ารั้งกางเกงนักเรียนผมไปกองอยู่ที่ข้อเท้าพร้อมกับกางเกงใน ผมพยายามจะผลักไสไหลหนาทั้งๆที่มืออ่อนแรง สติเริ่มเบลอและต้องการให้เขาปรนเปรอผมมากยิ่งขึ้นแม้สมองจะต่อต้านเต็มที ฮืออออ ศีลธรรม จรรณยาบรรณต่างๆ ช่วยผมด้วยยยย ผมกำลังจะเสียท่าให้พ่อตัวเองแล้ว T_T
“อ๊าาา…”
เมื่อดูดกลืนยอดอกผมจนหนำใจแล้วคนใจร้ายลากลิ้นผ่านลงไปถึงหน้าท้องและวนอยู่แถวแอ่งสะดือทำผมเสียวจนต้องแขม่วท้อง ผมสะดุ้งจะสุดตัวอีกครั้งเมื่อป๊าจับส่วนที่อ่อนไหวของผมแล้วครอบครองไว้ด้วยมือและปากของเขา!
“ป๊า อ๊ะๆ อื๊ออออ”
ผมแหงนหน้าเริ่ดครางเมื่อลิ้นชื่นไล้เลียไปทุกส่วนที่เขากอบกุมอยู่ลามไปถึงช่องทางด้านหลังด้วย ผมอยากจะห้ามอยากจะผลักไสแต่สมองมันเบลอและว่างเปล่าไปหมด เผลอแอ่นตัวรับสัมผัสที่ผิดศีลธรรมระหว่างเราอย่างเร่าร้อน ขยุ้มเส้นผมสีดำเพื่อระบายอาการแปลกๆออกไป
“อ๊ะ ป๊า... ฮื่อออ”
ผมร้องอย่างขัดใจเมื่อป๊าผละออกเพื่อถอดเสื้อผ้าตัวเอง ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากอาการเสียวซ่านที่ป๊าสร้างขึ้น ร่างสูงคร่อมลงมามองหน้าผมใกล้ๆ ปลายนิ้วเขี่ยอยู่ตรงส่วนหัวทำให้ผมต้องบิดกายเร่า เสียดสีขาเข้ากับต้นขาแกร่งไปมา
ฟอดดดดดดดดด
คนตัวโตหอมแก้มผมที่ปรือตามองฟอดใหญ่ ป๊าเร่งมือขึ้นลงจัดการส่วนที่อยู่กลางจนผมแทบทนไม่ไหว สะโพกขยับตามจังหวะมืออย่างคนไม่รู้ตัว
“อ๊ะ ป๊า! ป๊า...”
ผมเหมือนตัวจะแตก คิดได้แต่เพียงอีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น...
“ฟอดๆๆๆๆๆ น่ารัก ป๊าหลงเด็กตัวแดงจะแย่แล้ว”
ผมรั้งลำคอแกร่งที่ดอมดมอยู่ที่ซอกคอผมมากอดรัดไว้แน่น กดข่วนลงแผ่นหลังกว้างจนเป็นรอยยาว ปลายเท้าจิกลงบนที่นอนราวกับทรมานทั้งๆที่รู้สึกสุขอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดผมก็เกร็งตัวปลดปล่อยออกมาจนเลอะทั้งมือของป๊าและหน้าท้องตัวเอง
“อ๊ะ! อาาาา...”
ผมหอบแฮกอย่างเหนื่อยอ่อนราวกับวิ่งมาสักสิบกิโลทั้งๆที่ก็นอนอยู่เฉยๆ(?) และผมต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมือใหญ่ไม่หยุดอยู่แค่นั้น เขาป้ายน้ำสีขาวขุ่นเข้าที่ช่องทางด้านหลังของผมแล้วค่อยๆสอดนิ้วเข้ามา ผมส่ายหน้าดิ้นรนแต่คนใจร้ายก็ใช้แขนที่เหลืออีกข้างรัดตัวผมไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน แน่นอนว่าผมไม่เคยสู้แรงเขาได้อยู่แล้ว
“ฮึกก ฮืออออ อย่าทำหนูนะ...”
“เป็นของป๊านะคนดี”
“แต่ ฮึก เราเป็นพ่อลูกกันนะ! อ๊ะ เอาออกไป ฮือๆ เจ็บ”
ผมจับข้อมือที่กำลังจะยัดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังของผมไว้แต่ก็สู้ข้อมือแข็งแรงนั่นไม่ได้ ผมสะอื้นฮักอยู่กับอกกว้างมันทั้งแน่นทั้งรู้สึกแปลกๆ แทบกลั้นหายใจเมื่อคนใจร้ายที่แช่ค้างไว้เริ่มขยับเข้าออก
“อ๊ะ มะไม่ อ๊าๆ ขอร้อง...”
“ได้ครับ”
คนตัวโตยิ้มใส่ตาผมอย่างมีเลศนัย บดจูบผมให้สติเลือนหายในขณะที่นิ้วเรียวก็เพิ่มเป็นสองนิ้ว ป๊าเข้าใจผิดหรือเปล่า ผมไม่ได้ขอร้องให้มาทำผมยิ่งขึ้นนะ! T///T ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่คนที่เอาแต่ใจกับร่างกายผมก็ช่วยเล้าโลมให้เปลี่ยนความเจ็บให้เป็นความเสียวซ่านแทน ผมกรีดร้องออกมาดังเมื่อปลายนิ้วขยับไปโดนจุดบางอย่างที่ตัวผมเองก็ควบคุมไม่ได้
“ฮื่ออออ อ๊ะ อ๊า...”
เขาถอนนิ้วออกและพยายามดันส่วนที่ใหญ่กว่ามากเข้ามาแทน! มือข้างหนึ่งยึดสะโพกผมไว้นวดเฟ้นเบาๆให้ผมผ่อนคลายแต่มันไม่ได้! ถึงจะรู้สึกดีแต่ส่วนนั้นก็ยังคงเจ็บ!
“อ๊าาาาา! เจ็บ!! ฮือๆๆ ป๊า หนูเจ็บ...”
น้ำตาที่แห้งเหือดกลับมาอีกครั้ง ร่างสูงก็จัดการจูบซับออกไปให้แต่ไม่ยอมหยุดการกระทำตรงหน้า พยายามยัดเข้ายัดออกจนผมต้องดิ้นหนี มันเจ็บ!
“อย่าเกร็งนะคนดีของป๊า...”
“ฮือออ เจ็บ...”
“ซีดดด แน่น... คลายหน่อยครับพราว ป๊าเข้าไม่ได้”
“ฮือๆๆ หนูเจ็บ ป๊าทำหนูเจ็บ”
“ทำตามที่ป๊าบอกแล้วจะไม่เจ็บนะครับ หายใจเข้าลึกๆ” ปากหนาคลอเคลียอยู่ชิดใบหูผม
ร่างสูงยังคงจะดึงดันเข้ามาให้ได้ พอผมจะถอยหนีป๊าเลยรั้งเอวผมสวนกับส่วนนั้นที่แทงพรวดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวเล่นเอาผมจุกจนครางไม่ออกได้แต่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ มันเจ็บจนผมต้องคิดว่าเลือดออกแน่ๆ ฮึก! คนใจร้าย
“ป๊าขอโทษนะครับ อ๊ะ อย่าเพิ่งตอดตัวเล็ก โอ๊ย ซี๊ดดดด”
ผมเอาแต่ร้องไห้ ร่างสูงเลยซุกไซ้ผมอีกครั้งจนผมรู้สึกผ่อนคลายและยอมรับตัวตนของป๊าเข้ามาในตัวผม เพราะขนาดที่แตกต่างกันมากทำให้ป๊าต้องขยับเบาๆอยู่นานจนผมเริ่มจะคุ้นชินกับของๆเขา คนใจร้ายเลยเร่งเครื่องขึ้นเรื่อยๆ ผมเหยียดปลายเท้าเกร็งรับแรงกระแทกที่ดังพลั่บๆเต็มห้องกับเสียงครางลั่นของผม มือผมจิกอยู่กับที่นอนบางทีก็มาข่วนอยู่บนแผ่นหลังกว้าง
“ป๊า ฮื่อ! เบาๆหน่อย อ๊ะๆ ฮะๆ”
เขาขยับแรงจนผมหัวสั่นหัวคลอนรวมถึงเตียงนี้ด้วย!
“ซี๊ดดดด ป๊าเจ็บครับ พราว...”
เขาพูดอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ผลักผมออก สะโพกสอบยังเดินหน้ากระแทกกระทั้นเข้าหาร่างผมราวกับพายุแขนหนายังรัดร่างผมไว้แนบอกแม้ผมจะกัดเข้าที่บ่าหรือข่วนเขาซะเต็มแรงก็เถอะ
“อ๊ะ อ๋าๆๆๆ แฮ่ก อ๊า...”
ผมแหงนหน้าครางพร้อมกับบิดกายอย่างเสียวซ่านเมื่อป๊าก้มลงดูดดึงยอดอกผมสลับกันไปทั้งสองข้าง มือเขาก็รูดส่วนอ่อนไหวของผมให้รับเข้ากับแรงกระแทก โดนรุกทุกทางอย่างนี้ผมได้แต่อ้าปากครางลั่นแทบขาดใจไม่มีโอกาสให้ผมได้มีจังหวะกลืนน้ำลายเลยปล่อยมันไหลออกมามุมปากให้คนตัวโตได้ดูดชิมความหวานตามแต่ใจเขา
ทุกส่วนของร่างกายแนบชิดกันจนอากาศแทบจะไม่สามารถผ่านได้ แขนของเรากอดรัดร่างฝ่ายตรงข้ามไว้แนบแน่นราวกับว่าอีกคนจะหายไปหากปล่อยห่าง เหงื่อโทรมกายจนเปียกชื้นแม้จะเปิดแอร์จนหนาวเหน็บแต่ลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดไปทั่วตัวผมกลับทำให้ร่างกายผมร้อนขึ้นจนฉุดไม่อยู่ และเมื่อผมคิดว่าป๊าเคยไปทำแบบนี้กับผู้หญิงที่ไหนผมยิ่งหวงแหนเขายิ่งเกี่ยวกระหวัดเขามากยิ่งขึ้น
“อ๊ะๆ อื๊อออ”
ผมโดนจับพลิกคว่ำทั้งๆที่ส่วนนั้นของเรายังสอดประสานกันอยู่สร้างความเสียวให้ผมไม่น้อย แผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขาแนบไปกับแผ่นหลังของผม ใบหน้าคมก็ควานหาความหวานไปไปทั่วซอกคอและแผ่นหลังของผม มือใหญ่บีบยึดสะโพกผมไว้แน่นให้ขยับสวนเข้ากับของๆเขาแล้วกระแทกเข้ามารัวๆเน้นย้ำจุดที่สร้างความรู้สึกหนักๆ
“ป๊า ป๊าจ๋า... หนู... อ๊ะๆๆ หนู...อาาาา”
ผมประสานมือเข้ากับมือใหญ่แล้วบีบแน่น ป๊าเหมือนรู้ว่าผมหมายถึงอะไรถึงได้บีบกระชับมือกลับมาพร้อมขยับกระแทกมาถี่ยิ่งกว่าเก่าเร่งให้ผมได้ถึงสวรรค์ก่อนที่คนใจร้ายจะคำรามลั่นอย่างมีความสุขแล้วตามมาติดๆปลดปล่อยน้ำสีขาวจนล้นช่องทางด้านหลังผมไหลลงมาตามต้นขาจนรู้สึกได้
ผมที่อยู่ในท่าคลานเข่าทรุดลงนอนซบลงบนหมอนอย่างเหนื่อยหอบ คนใจร้ายก็ตามลงมาทับไว้เพราะเขาไม่ยอมถอนออกไปเสียที! ปากหนาวนเวียนพรมจูบไปทั่วลาดไหล่และหลังคอของผม มือเราประสานกันไว้ไม่มีใครยอมปล่อยออกก่อน
อารมณ์ที่พลุ่งพล่านหายไปความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเข้ามาแทน แล้ว... แล้วผมจะทำยังไงดี ผมควรจะต้องทำยังไง เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่แค่เรื่องความสัมพันธ์ทางกายเท่านั้น แต่เรื่องทางใจผมว่าผมทำผิดมานานแล้ว... แล้วป๊าจะจัดการกับผมยังไงต่อจากนี้
“ป๊าจะไม่ขอโทษเพราะป๊าตั้งใจ”
“...”
“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ป๊าก็จะทำให้พราวเป็นของป๊าอย่างนี้ ฟอด! อย่างนี้ ฟอด! แล้วก็อย่างนี้ ฟอด!” เขาหอมที่แผ่นหลังผมหลายที
“อ๊ะ ป๊า!”
พักไม่กี่นาทียังไม่ทันหายเหนื่อยดีคนตัวโตก็เริ่มขยับอีกครั้ง จับตัวผมนอนหงายขึ้นแล้วซุกไซ้ไปทั่วร่างอย่างหื่นกระหาย คนบ้า! ปล่อยให้หนูได้ดราม่าก่อนได้มั้ย T_T ไม่งั้นหนูจะนอนเฉยๆปล่อยให้ป๊าจัดการเองทั้งหมดเลยนะ เอ่อ... ผมหมายถึงจัดการเรื่องของเรา ไม่ได้จัดการผมบนเตียงแบบนี้!
“ขออีกรอบ”
ทำหน้าแดงแล้วส่ายหน้า...
“ป๊ายิ่งหลงรู้ไหมเด็กแสบ!”
มีหรือที่เขาจะฟัง
….
………
“ขออีกรอบนะครับ”
ตอนนี้ผมหอบหายใจหนักๆอยู่บนเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้า เพราะเพิ่งปล่อยไปอีกรอบ คนเอาแต่ใจยังคลอเคลียและฟอนเฟ้นไปทั่วร่างผม
“ไม่เอานะ”
แม้จะปฏิเสธแต่ส่วนนั้นผมยังตอดเขาและดูดกลืนร่างเขาไว้อย่างดี(ป๊าบอกมาอย่างนี้ _///_)
....
.......
“อีกรอบน่า...นะตัวเล็ก”
ป๊ากระเตงผมลงอ่างอาบน้ำทั้งๆที่ส่วนนั้นของเราไม่ได้หลุดออกจากกันแม้แต่วินาทีเดียว T//////T รู้ว่าตัวเล็กกว่าเยอะก็ทำร้ายกันจั๊งงงงงง ไหนบอกว่าครั้งแรกสักทีสองทีก็พอไง (ไอ้รินบอกมา ไม่เห็นจะถูกเลย!)
...
.....
“หึหึ อีกรอบน่าจะไหว”
ผมได้ยินเสียงนี้แว่วๆเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่จะเคลิ้มหลับไปบนเตียงนุ่มด้วยความเพลียปล่อยให้คนตัวโตกว่าฟัดร่างผมให้หนำใจเลยเพราะพรุ่งนี้วันเสาร์ แต่ถ้าวันจันทร์ผมยังนอนซมไปโรงเรียนไม่ได้ล่ะน่าดู! ผมขอนอนก่อนแล้วกันนะครับ ถูกหมีขย้ำไปทั้งตัวจนน่วมไปหมดแล้ว!
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อืม บอกได้คำเดียว
ฟินนนนนนนน
อ๊ากกกกก
หมีหื่นนนนน
-
:haun4: :haun4: เบาหน่อยลูกกก
-
:mew1:
-
ป๊า คือ.... เก็บกดป่ะ!
-
อย่างนี้แหละนิยายไทย!
ทำไมป๊าไม่มาให้เร็วกว่านี้ แล้วทำไมป๊าไม่มาให้ช้ากว่านี้
เข้าใจผิดกันตลอดเลยแฮะพ่อลูกคู่นี้
-
อิป๊าแม่มเลว+เห็นแก่ตัวโคตรๆอ่ะ มันสุดจะทนจริงๆ สงสารพราวกับไอมากๆ
รังแกได้แม้กระทั่งเด็กโคตรตุ๊ดว่ะ พราวเอาคืนมันหนักๆเลยนะลูกอย่าไปยอม :katai1: :katai1:
-
โหยยย ครั้งแรกของน้องนะนั่นหนะ เล่นซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้ไปอยู่โรงบาลหรอก :hao6:
-
ป๊าหื่นอะ ครั้งแรกทำเอาพราวสลบเลยอะ
-
1+ :heavenชอบมากมาย
-
:z1:
-
ตอนนี้ที่รอคอย อย่าไปคิดไรมากเลยหนู สักวัน..ก็ต้องมาถึง คึคึ
ยอมๆปาเค๊าแบบนี้ดีแล้วลูก แล้วเด่วค่อยพัฒนาสกิลนะ
-
เม้นท์ไม่ถูกเลย มันตื้นตัน :z1:
มาลุ้นตอนที่ตื่นดีกว่า :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ป๊ะป๊า ช่างน่าหลงไหล
แล้วจะเป็นไงต่อล่ะเนี้ย
ลุงแดมใช่พ่อจริงๆของพราวรึเปล่าน้าา
ป๊าหื่นจริงไรจริง 55
-
:o8: :o8: ครั้งแรกของพราวโดนซะสลบเลยนะเนี่ยยยยย
-
:hao7: อีกรอบ อีกรอบ :hao6: อีกหลายรอบจัง :hao6: :hao6:
:mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วกรี๊ดค่ะ โดยเฉพาะตอนสุดท้าย กรี๊ดมากค่ะ
สนุกมากค่ะ >..<
-
18
เอาอิป๊ามาอ้อน(ตรีน?)
เค้าสอบเสร็จมาพิมพ์แบบมึนๆ หนูพราวก็มึน อิป๊าก็ยิ่งมึน รีดเดอร์อาจจะมึนกว่า ฮ่าๆๆ
งานนี้นอกจากอิป๊าจะไม่สำนึกนางยังหน้ามึนใส่เด็กอีก > <
เค้าจะทำให้ดีที่สุดน้า เยิฟฟฟฟฟฟ
[เฟิร์ส]
ตอนเด็ก...
ผมอยากเล่นเปียโนคู่กับพ่อมาก แต่ที่ตรงนั้นกลับเป็นที่ของพี่เฟนด์
ผมอยากเข้าไปแย่งบอลกับพี่เฟนด์กับพ่อ แต่เขากลับให้ผมไปยืนเป็ลโกลด์นิ่งๆอยู่ขอบสนามมองเขาแย่งลูกกันอยู่สองคน
ผมอยากให้มัมนวดขาให้ตอนเล่นมาเหนื่อยๆ แต่มือเขาไม่ว่างเพราะกำลังนวดให้พี่เฟนด์
ผมอยากให้มัมทำของโปรดให้อย่างที่ทำให้พี่เขาบ้าง แต่ก็ไม่... กลายเป็นผมที่ต้องเปลี่ยนตัวเองไปชอบกินเหมือนพี่เฟนด์แทน อ่า... มัมทำของโปรดให้ผมด้วย ความรู้สึกนี้มันดีจริงๆ ถึงแม้ที่จริงแล้วเขาจะทำให้พี่เฟนด์ก็เถอะ
ผมอยากให้แม่เล็กสอนทำการบ้าน เขาบอกให้ผมค้นคว้าเอาเอง แต่เขากลับยอมสอนพี่
‘แพรวไม่ได้รักคุณเฟิร์สแบบนั้นค่ะ คุณหนูยังเด็กยังไม่เข้าใจ...’
‘แต่แพรวโตกว่าไม่กี่ปีเองแพรวยังเข้าใจได้เลย’
‘มันไม่ใช่ความรักแบบนั้นหรอกค่ะ คุณหนูแค่หวั่นไหวเพราะมีแพรวคอยดูแล’
‘ไหนบอกถ้าเราโตแล้วจะแต่งงานกันไง’
‘แต่แพรวรักคุณเฟนด์...’
รู้ว่าเขาทำไปทุกอย่างเพื่อเงินแต่ก็ยังไปรักเขา แม้แต่ ‘พี่เลี้ยง’ ที่ดูแลผมมาตั้งแต่เด็กก็ยังทิ้งผม...
เอาเถอะครับ! นั่นมันเป็นปมด้อยตอนผมยังเป็นเด็ก ตอนนี้ผมโตแล้ว! พ่อแม่ทุกคนก็รักลูกเท่ากันนั่นแหละครับ แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าถ้าไม่มีเด็กหมีขาวนี่เข้ามาป่วนชีวิต โตไปผมจะเหลวแหลกหรือเปล่า เขาเติมช่องว่างที่หายไปของผมทุกช่อง และผมก็ไม่อยากให้ชีวิตของผมกลับไปว่างเปล่าเหมือนในอดีตอีก พราวเล่นเปียโนกับผม เขาให้ผมสอนการบ้าน เขาเล่นบาสกับผม เขารักผม เขาเลือกผม เขาเป็นทุกอย่างที่ผมอยากให้เป็น พราวเป็นผ้าขาวที่ผมระบายสีที่ผมชอบลงไปจนได้ภาพสุดท้ายที่ผมต้องการอย่างสมบูรณ์
ถึงจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยแต่ผมจะไม่ยอมเสียเขาไป... จึงรีบทำให้ตัวเล็กเป็นของผมเสียเลย ผิดคาดไปมากเพราะตั้งใจจะทะนุถนอมให้ถึงที่สุด แต่นี่อะไร นอกจากจะไม่เข้าใจกันแล้วยังไปขืนใจเด็กอีก T_T
กว่าผมจะได้พราวมาอยู่ด้วยก็พยายามอ้อนวอนไอ้ฟาสต์อยู่นานครับกว่ามันจะยอมเซ็นต์เป็นพ่อให้พราว ไอ้ฟาสต์มันเป็นพี่ชายคนโตที่ผมสนิทใจกับมันมากแต่มันก็ไม่ได้ดูแลผมอย่างพี่น้องควรจะทำหรอกครับ อายุเราห่างกันเยอะ มันก็อยู่ในโลกของมัน ผมก็อยู่ในโลกของผม
เมื่อคืนแม้พราวจะขัดขืนในทีแรกแต่สุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ดี ลูกหมีน่ารักและยั่วยวนจนผมแทบคลั่ง กายขาวผ่องบิดเกร็งใต้ร่างผมอย่างเสียวซ่านนั่นทำให้ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ใบหน้าเหยเกแต่แฝงไปด้วยความสุขและเสียงครางหวานยิ่งกระตุ้นอารมณ์ให้ผมอยากจะกระแทกกระทั้นแรงๆ แขนขาเรียวเกี่ยวตัวผมไว้แนบชิดแทบจะกลืนป็นเนื้อเดียวกัน ผิวเนื้อนุ่มเนียนทำให้ผมอยากจะลูบไล้ไม่ให้ห่างมือ ส่วนนั้นก็รัดรึงของผมแน่นจนแทบระเบิด
“อื๊อออ”
คิ้วเรียวขมวดมุ่นแต่ดวงตายังหลับพริ้ม หึหึหึ คิดอะไรเพลินๆก็แหย่เด็กไปด้วย ตื่นเลย
“อื้ออออออ”
ครางอย่างรำคาญแต่ไม่ยอมลืมตา ขี้เซาจังวะเมียใคร... เอ่อ ลูกใคร... = =
ผมกดปากเข้าที่แก้มนิ่มสูดกลิ่นหอมเข้าไปเฮือกใหญ่แล้วค้างไว้อย่างนั้น รู้ว่าเพิ่งหลับไปไม่กี่ชั่วโมงแต่ผมอยากให้ลุกมากินข้าวกินยาดักไว้ก่อน เนื้อตัวผมก็เช็ดทำความสะอาดให้แล้วทั้งนอกทั้งใน
ขนตายาวเป็นแพกระพริบถี่ๆปรับแสงแล้วเบิกตาโพลงอย่างตกใจ สะบัดหน้ามาจิกหางตามองผมแล้วเริ่มดิ้นออกจากอ้อมแขน เรื่องกำราบเด็กดื้อนี่งานถนัดครับ จับฟัดทีสองทีก็นอนหมดแรงแล้ว
“ฮื่ออออ”
ผมล๊อคหน้าให้มารับจูบแบบเน้นๆเพราะดื้อนัก! ไม่ยอมให้ผมจูบ จิกหัวผมจนแสบหนังหัวหมดละ น้ำตาเม็ดโตร่วงลงมาจากหางตาคาดว่าเจ็บใจที่ทำอะไรผมไม่ได้มากกว่าจะเสียใจ หึหึหึ
“อื้อออ! หนูจะกินนม!!”
ห๊ะ...
เวลาวาบหวิวจะมากินนมไรวะ = =
“หนูจะตัวโต หนูจะมาสู้กับป๊า!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
ผมระเบิดหัวเราะออกมา จะตัวโตงั้นเหรอ? อย่าเลยครับ คิดถึงร่างขาวๆตัวเล็กๆที่บิดกายเร่าๆอยู่ใต้ร่างเมื่อคืนแล้วก็ร้อนขึ้นมาทั้งตัว ผมก็ผ่านผู้หญิงมาพอสมควร เด็กผู้ชายก็บ้างบางครั้ง แต่ไม่เคยมีใครทำให้ผมมีความสุขและเต็มตื้นได้เท่าพราว อาการตอบสนองแบบไร้เดียงสาทำให้ผมคลั่งแทบบ้า
ฟอดดดดดดดดดดด
“อื้ออออ ไม่ต้องมาหอมนะ!!”
ไอ้ตัวเล็กสะบัดหน้าหนีอย่างแสนงอน เขาคงสับสนกับสถานะระหว่างเรา... พราวระแคะระคายมาตลอด แต่เพราะเขาเชื่อใจผมเขาเลยไม่คิดจะเอาเรื่องนี้มากวนความรู้สึกของเราทั้งคู่ แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว...
ไม่ให้หอมก็จูบแม่ งงง!
“อย่า อย่ามาทำอย่างนี้กับหนูอีกนะ!”
“ผัวจะเอาเมียไม่ได้?”
“ไม่ได้!”
“ทำไมวะ!” ชักจะโมโห ห่างอกไม่กี่ชั่วโมงกลายเป็นอย่างนี้นะ
“เพราะหนูเป็นลูกป๊า ฮือๆๆ ป๊าเป็นของแม่แล้ว แล้วหนูล่ะ...”
ผมเข้าใจ ใครจะอยากได้พ่อของตัวเองแล้วก็เป็นสามีของแม่มาเป็นผัวตัวเองล่ะ พราวคิดมากและพยายามจะหักห้ามใจตัวเองต่างกับผมที่รุกเขาอย่างเต็มที่ ถึงเป็นพ่อลูกกันจริงๆแล้วยังไงล่ะ รักก็คือรัก จะทำไงได้...
“พราวก็เป็นของป๊าไงครับ”
“ฮึก ฮือออ คนทุเรศ!”
“แล้วป๊าก็เป็นของพราว! ของพราวคนเดียว”
“ไม่!! ป๊าไม่ใช่ของหนู มาทำอย่างนี้กับหนูทำไมๆ”
พราวมองผมด้วยสายตาที่ผิดหวังทั้งยังสะอื้นไม่หยุด ผมคงเลวมากสำหรับพราว แต่ผมหมายถึงอย่างที่พูดจริงๆ ผมไม่เคยเป็นของใครนอกจากเด็กขี้งอนตรงหน้า
“ป๊ารักพราว ป๊าเป็นของพราว”
“ไม่ ป๊าเป็นพ่อ ฮึกฮือ ป๊าเป็นพ่อของหนู”
พราวพร่ำพูดอยู่อย่างนั้นราวกับจะย้ำให้ตัวเอง
“รู้ได้ไง”
“ใครจะไม่รู้จักพ่อของตัวเองห๊ะ!”
หึหึหึ โวยผมทั้งน้ำตา มือเล็กทุบไหล่ผม นี่เมื่อคืนยังข่วนยังจิกกันไม่พอใช่มั้ยครับ ใครจะไม่รู้จักพ่อตัวเองงั้นเหรอ... ก็พราวไง ไม่รู้จักพ่อตัวเอง
“ปล่อยนะคนใจร้าย จะทำให้หนูรู้สึกผิดไปถึงไหน ฮึกกก แค่นี้ก็ทุเรศตัวเองจะแย่แล้ว”
“พราว...”
“หนูเกลียดป๊าแล้ว ฮือออ”
“พราว!!”
ผมไม่อยากได้ยินคำนี้! ใจผมปวดหนึบราวกับถูกกระชากออกมาจากอกจนเผลอบีบแขนเล็กแน่น เมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มเหยเกด้วยความเจ็บผมเลยได้สติรีบคลายแรงออก
“บอกหนูหน่อย... ป๊าเป็นพ่อของหนูจริงๆหรือเปล่า ได้โปรด...”
พราวบีบตาอ้อนวอนจนผมสงสารอยากจะบอกความจริงออกไป หากผมบอกว่าผมไม่ใช่พ่อเขาจริงๆ พราวจะอยากรู้เรื่องต่างๆในอดีตแน่ๆ เรื่องมันไม่มากแต่ผมไม่รู้จะเริ่มอธิบายจากตรงไหน
“ถ้าจริง...”
น้ำตาที่คลออยู่ขอบตาพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก ผมปาดน้ำตาออกให้อย่างแผ่วเบา แต่เจ้าตัวกลับผลักผมออกแล้วนอนหันหลังให้ ผมตามไปลูบแขนเล็กอย่างปลอบประโลม มองแผ่นหลังขาวที่สั่นจากการร้องไห้อย่างสงสารจับใจ
“ถ้าเราเป็นพ่อลูกกันจริงๆ พราวจะทิ้งป๊าใช่มั้ย จะเกลียดป๊าใช่มั้ย จะไม่รักป๊าแล้วใช่มั้ย”
“ฮึก ฮือออ”
ผมรู้ว่าพราวจะไม่มีทางทิ้งผม เขารักผมและมีผมเป็นเหมือนเจ้าชีวิต พอๆกับผมที่รักเขาและมีพราวคอยยึดเหนี่ยวไว้ ถ้าไม่มีเขาผมก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไรเหมือนกัน พราวซุกหน้าร้องไห้กับหมอนอย่างน่าสงสาร ผมเลยผละออกแล้วลงไปบอกให้ป้าช้อยเตรียมอาหารให้ ไม่อยากจะเห็นนักหรอกน้ำตาเนี้ย!
ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ห้องรับแขกสักพักก่อนจะกลับขึ้นข้างบน เห็นจักรินทร์เข้ามาคุยด้วยแต่พอหมีดื้อเหลือบมาเห็นผมก็เงียบ มึนตึงกับผัวนักจะย้ำซ้ำๆสามวันสามคืนให้หายรู้สึกผิดไปเลยดีมั้ยวะ!
ผมส่งสัญญาณให้จักรินทร์ออกไปข้างนอกก่อน เห็นรอยเล็บข่วนที่ต้นคอบอดี้การ์ดมือหนึ่งแล้วอยากจะหัวเราะ ไม่เคยจะพลาดท่าเสียทีให้ใครได้ทำร้ายแต่กลับยอมเจ็บตัวเพราะเมีย ไปตกลงอะไรกันยังไงกับไอ้มาร์ชไม่รู้ได้เสียเป็นผัวเมียกันอย่างรวดเร็วเลยครับ = =
“อยากรู้เรื่องไอ้เด็กนั่นนักเหรอ”
“ไม่ต้องมายุ่ง!!”
“พราว! พูดกับป๊าให้มันดีๆหน่อย!”
ผมทำหน้าดุใส่ไอ้ตัวเล็กก็น้ำตาคลอแล้ว เหอะ คงคิดว่าผมจะให้จักรไปยิงไอ้เด็กนั่นทิ้งจริงๆล่ะสิ ผมแค่ขู่เพราะความหน้ามืดตามัวไปหน่อย ก็เห็นนั่งชิดกันมุ้งมิ้งอยู่เป็นนานสองนานพอผมจะเข้าไปหาก็จูบกันต่อหน้ากูเลยแถมไอ้ตัวดีก็ไม่ได้มีท่าทีจะขัดขืนด้วย ไม่ขึ้นก็ให้มันรู้ไปเถอะ!
“ไว้พรุ่งนี้ถ้าไม่ป่วยป๊าจะพาไปดูที่โรงพยาบาล”
“ห๊ะ!!! ป...ป๊า ทำอะไรไอ คนใจร้าย ฮึก ฮือออ”
“อยากรู้ก็กินข้าวก่อน”
ผมหยิบชามข้าวต้มที่ป้าช้อยยกขึ้นมาให้มาเป่าให้หายร้อน
“ให้คน งั่มๆๆ ไปยิงไอใช่มั้ย ทำไมถึงโหดร้ายอย่างนี้ งั่มๆ หนูไม่อยากอยู่กับคนโหดร้ายอย่างป๊าแล้ว ฮือออ”
มือกำชายเสื้อผมแน่น ปากก็ตัดพ้อผมไปเคี้ยวข้าวไปด้วย ฮ่าๆๆ
“แล้วใครบอกว่าป๊าให้คนไปยิงมัน”
“งั่มๆ แล้วจะไปโรงพยาบาลทำไม!”
“ป๊าแค่บอกว่าพาไปดูโรงพยาบาล ไม่ได้บอกว่าไปเยี่ยมไอ้เด็กนั่น”
“...โว้ยยยยยย!”
พราวผลักชามข้าวต้มออกห่างแล้วล้มตัวลงนอนคลุมโปง เสียงดังตุบๆจากการทุบที่นอนด้วยความเจ็บใจดังมาอยู่เนืองๆ ฮาาาา เรามันคนละระดับกันนะหนู
“อิ่มแล้วเหรอ”
“ไม่กินแล้ว ไม่ต้องมาหลอก!”
“เก่งจัง กินหมดชามพอดี”
“...”
กร๊ากกกกกกกกก
“ฮึ่ยๆๆๆ”
ไอ้ตัวเล็กยังทุบที่นอนไม่ยอมหยุด
“กินยาครับ” ผมดึงผ้าห่มที่คลุมหัวพราวออก คลุมโปงเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี พราวสู้แรงไม่ได้ก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“หรืออยากให้ป๊าป้อนเหมือนตอนเด็ก”
ลูกหมีเม้มปาก ตอนเด็กใครก็ไม่รู้ชอบให้จูบป้อน
“กินเอง”
“อะไรนะ”
“บอกว่าจะกินเอง! เอามา”
พูดเสียงงึมงำแล้วทำหน้าเหมือนไม่อยากพูดด้วยทำให้ผมปวดใจไม่น้อย ทำป๊าเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ หายงอนเมื่อไหร่จะทบต้นทบดอกบวกกำไรให้หนักๆ พราวกินยาเสร็จล้มตัวลงนอน ยังไงวันนี้ก็คงพูดกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ ผมนอนลงซ้อนหลังพราวเอื้อมมือจะไปลูบอก แต่ตัวเล็กผลักออก
“ป๊าตบอกให้ หนูจะได้หลับสบายนะครับ”
“...อื้อออ” ยังคงผลักไสไล่ส่ง - -;
“ถ้าไม่ให้ลูบจะบี้...”
“-/////- ไม่ต้องมาแตะ”
“ไม่ให้แตะจะขย้ำ!”
“ฮือออออ บ้า!”
เถียงไม่ได้สู้ไม่ได้ก็เบะปากจะร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหลสักแหมะ หึหึ เรื่องอยากเอาชนะต้องยกให้เขาครับ รู้ไงว่าร้องไห้แล้วผมจะยอม (ยกเว้นตอนผมโมโหจริงๆ) เห็นพูดดีๆด้วยแล้วพราวชอบดื้อใส่ผมเลยต้องหื่นใส่ซะเลย
“โอเคๆ นอนนะครับ ตื่นมาป๊าจะอาบน้ำให้แล้วลงไปสูดอากาศข้างล่างกัน”
ผมดึงผ้าห่มมาห่มจนถึงคอเพราะพราวขี้หนาวถึงจะเคยอยู่เมกามาหลายปี ดวงตากลมมองตามการกระทำของผมตลอดเวลา คงกำลังคิดอยู่ล่ะมั้งว่าทำไมผมไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราเลย ผมจะต้องรู้สึกอะไรล่ะครับ = = เราไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ ไม่แม้แต่จะเป็นพ่อลูกบุญธรรมกันด้วยซ้ำ
“ฝันดีนะครับ”
ผมกดจมูกบนหน้าผากมนซึ่งคราวนี้พราวก็หลับตาพริ้มยอมให้หอม แต่พอผมจะลุกจากเตียงเขาก็จับเสื้อผมไว้พร้อมกับทำหน้างอใส่ ก็เป็นซะอย่างเงี้ย! จะไม่ให้หลงได้ไง ถึงงอนก็ยังจะอ้อนอยู่ดี
“โอ๊ย!! ซี๊ดดด”
ผมซีดปากด้วยความเจ็บเมื่อพราวทำท่าเหมือนจะดึงแขนผมไปกอดไว้แต่ดันก้มมากัดอย่างรวดเร็ว แรงด้วย ผมยอมให้เขากัดอยู่อย่างนั้น เจ็บจนเริ่มชาเขาก็คลายออก เปลี่ยนมาแทะแขนผมเล่น เคลิ้มๆใกล้หลับก็เอาฟันงับคาไว้เฉยๆ ตกลงผมมีลูกเป็นคน เป็นหมา หรือเป็นแมวครับเนี้ย = =
ผมนั่งพิงหัวเตียงเฝ้าพราวจนหลับ มือที่กำแขนผมค่อยๆคลายออกผมเลยยกขึ้นมาจรดริมฝีปาก มือนี้ที่ผมจะไม่ยอมปล่อย มือนี้ที่ผมจะกุมไว้ให้อุ่นไปถึงหัวใจ...
ผมโทรไปปรึกษาไอ้เค้กครับ ผมคิดว่ามันจะด่า... มันกรี๊ด = = แล้วก็เอาแต่พร่ำเพ้ออะไรของมันไป สรุปคือผมไม่ได้เรื่องอะไรจากมันเลยครับ ก็เลยเปลี่ยนเป็นโทรไปถามไอ้มาร์ช คราวนี้คือด่าของจริง คือมึงก็มีของมึงเป็นตัวเป็นตนยังจะมาอะไรกับพราวอีกนะ แต่ก็ยังดีหน่อยที่ไอ้มาร์ชยังพอให้คำปรึกษาได้ พราวไม่ใช่ผม เขาคิดมาตลอดว่าเราเป็นพ่อลูกกันจริงๆ ต่างจากผมที่มองเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ผมสามารถรักได้อย่างไม่มีข้อกังขา
แต่น่าแปลก ผมไม่ได้ถามมันตรงๆ ผมก็แค่ยกตัวอย่างเรื่องสมมุติขึ้น แต่พวกมันรู้ความจริงทันทีอย่างกะมานั่งดูผมกับพราวเมคเลิฟกันเมื่อคืนงั้นแหละ สงสัยพวกมันจะรู้กันอยู่แล้วว่าสักวันผมกับพราวต้องลงเอยกัน ผมเดินตามเสียงที่ดังแว่วๆขึ้นมาบนห้อง เหมือนมีคนเรียก… หรือว่าคิดมากจนหลอนไปเอง
“ป๊า ป๊า”
ผมเร่งฝีเท้าให้เดินถึงห้องนอนเร็วขึ้น
ตุบ!
“พราว!”
ผมช้อนมือเข้าไปใต้รักแร้พราวแล้วยกตัวเด็กดื้อที่หล่นอยู่ข้างเตียงขึ้นพาดบ่า เมื่อคืนโดนผมใส่ไปไม่ยั้งแถมยังไม่ได้ใช้ตัวช่วยต่างๆนานาแล้วยังคิดว่าจะเดินได้อยู่เหรอ จิ๊! ผมวางพราวบนเตียงแล้วเปิดดูแขนดูเข่าไม่เห็นรอยช้ำแสดงว่าล้มไม่แรง จับหน้าผากดูตัวอุ่นๆนิดนึง ดีจริงๆที่ให้กินยาดักไว้ ไม่งั้นไม่ได้ตื่นมาแผลงฤทธิ์แน่ล่ะ
“เรียกป๊าทำไมครับ หิวแล้วเหรอ”
“ไม่ได้เรียก”
กอดอกแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง ปากยื่นจนจะชิดจมูกอยู่แล้ว น่าหมั่นเขี้ยว! ตัวนุ่มๆเนียนๆนี่ทำให้อยากกอดไม่ยอมปล่อยจะตาย จัดไปให้ซะหลายยกก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์หรอกเด็กแสบเนี้ย
“ป๊าได้ยิน”
“เรียกป้าช้อยต่างหาก ฟังผิดเล่า!”
“หึหึ ตื่นนานหรือยังครับ”
ผมเลยเปลี่ยนเรื่อง เดี๋ยวลูกหมีขาวจะงอนยิ่งกว่าเดิม แค่พราวยอมพูดด้วยก็ดีแล้วครับ ดีกว่าเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมบอกอะไรเลย ผมก็ชวนคุยไปมือก็แกะกระดุมชุดนอนออกให้ด้วย พอดันเสื้อออกให้พ้นตัวพราวก็ปรากฎรอยแดงๆเต็มไปหมด ผมไม่คิดว่าผมจะเผลอตัวทำเยอะขนาดนี้นะเนี้ย! มันห้ามมือห้ามปากได้ที่ไหนล่ะ ณ จุดๆนั้น โธ่ ลูกป๊า...
“ไม่เอานะ”
เสียงอ้อมแอ้มบอกเมื่อผมจะดึงลิงน้อยออก
“อายอะไร เห็นหมดแล้ว ทุกซอก ทุกมุม”
“-///- คราวนี้จะไม่ได้เห็นแม้แต่ขาหนีบ!”
เดี๋ยวๆ เดี๋ยวนะ ขาอ่อนหรือเปล่า = = แต่จะขาหนีบหรือขาไม่หนีบก็เห็น ก็จูบ ก็เลีย ก็... พอเถอะเลิกคิดเถอะไอ้เชี้ยเฟิร์ส ของมึงจะขึ้นเอาได้ เดือดร้อนเด็กตรงหน้าต้องเอาลงให้อีก
“จริงเหรอ?”
“อ๊ะ ป๊า!! คนบ้าๆๆ”
ผมยกขาเรียวขึ้นพาดบ่าแล้วรั้งปราการตัวจิ๋วออกอย่างชำนาญ พราวตัวแดงเห่อขึ้นมา มือเล็กกุมส่วนกลางของลำตัวไว้โดยอัตโนมัติ ผมถ่างขาพราวออกกว้างแกล้งทำเป็นมองสำรวจ
“ตรงไหนเรียกว่าขาหนีบน้า”
“ฮืออออ ปล่อยนะ ปล่อยๆๆๆ”
พราวดีดขาใส่อกผมดังปั๊กๆ จุก! ผมรีบปล่อยขานุ่มลง ไม่ใช่เพราะถูกเด็กถีบหรอก แต่เพราะช่องทางสีชมพูด้านหลังที่เต้นตุบๆอยู่นั่นต่างหากล่ะ ที่ทำให้เฟิร์สน้อยเริ่มตื่นตัวขึ้นมาละ กะจะแกล้งลูกดันหาเรื่องใส่ตัวซะงั้น T_T ผมอุ้มพราวที่แก้ผ้าล่อนจ้อนวางในอ่างอาบน้ำที่เติมน้ำไว้เต็มพร้อมกับตีฟองไว้จนฟูเต็มอ่าง
“ออกไป หนูจะอาบเอง”
“ป๊าก็อยากแช่บ้าง รบกับเด็กดื้อมาเหนื่อยมาก”
พราวทำตาโตเกาะขอบอ่างเมื่อเห็นผมเริ่มแก้เสื้อผ้า ก็แช่ในอ่างน้ำวนมันสบายตัวดีจริงๆนะ ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝงเล้ยยยยยย
“งื้อออออ ออกไปๆๆๆ”
ซ่า ซ่า ซ่า แปะ แปะ
พราวตีน้ำในอ่างจนกระจาย ผมเอามือป้องไว้แล้วพุ่งเข้าหยุดไว้ได้ ไอ้ตัวเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดผมอย่างขัดใจ ผมเอาฟองน้ำมาถูกหลังให้เขาอย่างแผ่วเบาเพราะแค่นี้ตัวพราวก็ช้ำมากพอละครับ หยิบปืนฉีดน้ำฟองสบู่ให้เขาเล่น แช่น้ำกันทีไรเห็นชอบเล่นไม่ยอมปล่อย แต่คราวนี้กลับเมินซะงั้น
“งั้นป๊าเล่นเองก็ได้ มันทำยังไงนะ”
ผมลองกดยิงๆดูไม่เห็นมันมีฟองอะไรเลย ทำไมไอ้ตัวเล็กกดนิดเดียวฟองลอยเต็มห้องน้ำเลยล่ะ ผมลองกดอะไรไปเรื่อยเผื่อบางทีอาจจะยังไม่ได้เปิดสวิสต์ แต่มือกลับไปโดนอะไรสักอย่างเพลงเลยดังขึ้นมา อื้อหือ เห็นของเล่นกิ๊กก๊อกอย่างนี้ออพชั่นเพียบเลยเว้ย
แกร๊ก แกร๊กๆๆ
ไอ้ตัวเล็กเริ่มหันมาสนใจ ทำเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด หน้านี่ก็งอเข้าไปดิ๊ ผมก็บิดส่วนนั้นส่วนนี้ไป บิดได้บ้างไม่ได้บ้าง พราวชะเง้อมองตาม เด็กหวงของกลัวพังแต่ก็ขี้งอนไม่ยอมพูดไม่ยอมบอกว่าใช้ยังไง ฮ่าๆๆ
แกร๊ก!
เห้ยยยยย! พราวตาโตรีบคว้าไปดู แต่คว้าไปได้แต่ส่วนปลายกระบอกปืนเท่านั้น เพราะอีกส่วนหนึ่งมันอยู่ในมือผม ครับ... มันหัก!!!! T_T
“ป๊า! ทำไมต้องเล่นมันแรงด้วย นิสัยไม่ดี!” พราวหน้าเสีย ผมก็ใจเสียไปด้วย
“ป๊าขอโทษ เดี๋ยวป๊าซื้อให้ใหม่นะ”
“ไม่ต้องเลย! บอกแล้วว่าไม่ต้องมาอาบน้ำด้วย ไปเลย จะอาบคนเดียวแล้ว โกรธแล้ว”
“เอ้า”
พราวเอาฟองน้ำมาถูตัวแรงๆอย่างโมโห เนื้อขาวถูกฟองน้ำบาดจนแดงขึ้นไปอีก ผมเลยฉวยมาถูให้ซะเอง “หายงอนป๊าน้า เดี๋ยวจะพาไปซื้อใหม่สิบอัน”
“มันขายที่ไหนไม่รู้” พราวว่าน้ำตาคลอ
“อ้าว แล้วพราวซื้อมาจากที่ไหนล่ะ”
“หนูซื้อหน้าโรงเรียน แต่ว่าเขาไม่มาขายนานแล้ว”
“เป็นแผงลอยเหรอ”
“ใช่ คราวที่แล้วถูกตำรวจไล่ไปทีนึง”
“เพิ่งเปิดเทอมมาไม่นานเอง อาทิตย์หน้าอาจจะมาอีกก็ได้”
ผมรีบชวนคุย ฮ่าๆๆ
“ฮือๆๆ แต่หนูชอบอันนี้”
“หรือว่าจะเอาไปซ่อม โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับ”
ผมดึงร่างเล็กเข้ามากอดอย่างเนียนๆ ดีที่พราวเอาแต่สนใจเรื่องปืนฉีดฟองนี่ มือเล็กพยายามเอาสองส่วนมาประกอบเข้าหากัน ผมเลยเสนอแนะวิธีซ่อมต่างๆนานาให้ ปากกับจมูกก็แอบสูดความหอมของแก้มแดงและซอกคอขาวไปด้วย
“เราลองเอาไปให้ลุงแช่มทากาวดูก่อน”
“มันก็ไม่สวยเหมือนเดิมอยู่ดี ป๊าน่ะ!”
“พราวก็เล่นอันอื่นไปก่อน เป็ดน้อยก็น่ารัก พราวไม่เล่นกับมันนานแล้วมันคิดถึง”
“จริง!”
พราวตาโตเหมือนนึกขึ้นได้ ของเล่นเต็มขอบอ่างสะสมไว้ตั้งแต่พราวยังเดินไม่ได้จนตอนนี้โตพอเป็นเมียผมไปแล้วครับ ไปไหนก็ต้องพกเอาไปด้วย พราวเอาของเล่นมาลอยเต็มอ่าง เอาล่ะ... ไม่มีที่ของกูละ = =
“ป๊าจะพาไปดูที่ร้านของเล่นเด็กพรุ่งนี้ดีมั้ย”
“ครับๆ หนูขอซื้ออย่างอื่นด้วยนะ”
“ป๊าให้ทุกอย่างที่พราวอยากได้เลย”
“เย้ๆๆๆ”
ลืม... ลืมทุกอย่างเลย ฮ่าๆๆ คอยดูนะ ถ้าเด็กน้อยรู้ตัวเมื่อไหร่จะกลับมางอนผมเหมือนเดิม แต่ผมขอฉวยโอกาสนี้ไว้ก่อนล่ะครับ เพื่อกำลังใจในการสู้ต่อJ
---------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามจ้า
หายไปนานแต่มาแบบยาวไถ่โทษจ้า (เค้าว่าตอนนี้แอบยาวไปเพราะอิป๊าเวิ่น)
ขอบคุณหลายคนมีมาทวงด้วย อิอิ ช่วยกันกระตุ้นเข้าไป ดีดี จะได้ไม่ขี้เกียจ
เค้าว่านานๆมาทีแต่มายาวๆดีมั้ย ฮ่าๆๆ
-
พ่อหมีสู้เค้าาาา :hao3:
-
น้องพราวนี่น่ารักจริงๆ เลย ทำเอาป๊าหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลย :mew1:
-
น้องพราวหนูอยากได้ของเล่นหรอ หนูลืมทุกเรื่องแบบนี้ก็แย่สิ โกรธป๊าเยอะๆหน่อย เอาแบบให้วิ่งตามง้อเลย
-
พ่อหมีนี่ก็หื่นจัง! :haun4:
-
งอนนานๆไปเลยพราว
พ่อหมีทำไมไม่อธิบายให้พราวเข้าใจล้ะ
ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปคนที่ไม่มีความสุขคือพราวน้ะ
>>พ่อหมีหื่นไปนะ
-
เหอะๆแพ้ของเล่นว่างั้น
-
^^
-
โตจนมีสามีแล้วยังเล่นเป็นเด็กอยู่เลยนะหนูพราว
แล้วคิดว่าคนที่เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออกจะจับทางไม่ถูกเหรอ
คราวนี้ล่ะน้องพราวได้แพ้ป๊าอย่างราบคาบแน่ๆ :laugh:
เข้าใจป๊าเลยนะ ไอ้อาการอยากฟัดน้องพราวเนี่ย เราก็เป็น :man1:
ขอให้ป๊าทำความเข้าใจกับน้องพราวได้ในเร็ววันนะ
ไม่อย่างนั้นความรู้สึกผิดก็จะตามเป็นเงาน้องพราวไปตลอดแน่เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
พ่อหมีลูกหมีคู่นี้มันช่าง :-[
-
อิอิ พ่อหมีง้อพราวต่อไป
-
ป๊าทำไมไม่บอกความจริง แต่ถ้าบอกน้องพราวก็ต้องเสียใจแน่ๆ
แต่ถึงยังไงก็เป็นกำลังใจให้ป๊าเน้ออออ
-
รอลุ้นต่อ ในที่สุดก็ตามอ่านทัน5555 ป๊าเป็นอมตะแล้ว กรั๊กๆๆ :hao7: :hao7:
-
มาแบบถี่ๆดีกว่าค่ะคิดถึงลูกหมีขาว มายาวๆยิ่งชอบเลยค่ะ :mew1:
-
:-[ :-[ อีป๊าเอาของเล่นมาหลอกลูกหมีขาว ซะเเล้ววววววว
-
19
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ผมนั่งสไลด์ไอแพดอยู่บนเตียง หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ซุกอยู่กับที่นอนไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น ตุ๊กตาหมีนับสิบชีวิตถูกวางเรียงกันเต็มเตียง ส่วนคนนิสัยไม่ดีหน้าตายก็นั่งฮัมเพลงทำงานอยู่ที่มุมเดิม มีความสุขจริ๊งงงงงงง~~~ ผมคงเป็นคนเดียวที่คิดมากอยู่ ณ ตอนนี้สินะ = =
แล้วถ้าคิดจะมาง้อกันง่ายๆ ฝันไปเถอะ ผมไม่ให้อภัยคนที่ทำผิดศีลธรรมแน่! ผมปิดโคมไฟข้างเตียงแล้วล้มตัวลงนอน แสงสลัวจากหลอดไฟมุมห้องทำให้เห็นร่างสูงผละจากงานแล้วเดินมาห่มผ้าให้ ผมเลยดันมือหนาออก
“ทำไมวันนี้เอาพี่หมีลงมาเล่นเยอะจัง”
ป๊าไม่ได้สนใจที่ผมแสดงท่าทีรังเกียจใส่ เขานั่งลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“ไม่ได้เล่นสักหน่อย เอามานอนเป็นเพื่อนต่างหาก”
“งั้นเดี๋ยวป๊าเก็บให้ ง่วงก็นอนเลยครับ”
“ไม่ๆๆ ไม่เก็บ”
ผมผุดขึ้นนั่งแล้วดึงตุ๊กตาจากมือป๊ามาให้นอนแอ้งแม้งอยู่ที่เดิม
“อ้าว แล้วป๊าจะนอนไหนล่ะ”
ฮ่าๆๆ นั่นแหละที่ผมต้องการ หมอนทุกใบผ้าห่มทุกผืนพื้นที่ทุกตารางนิ้วของเตียงถูกตุ๊กตาที่เคยตั้งโชว์อยู่บนหัวเตียงจับจองเป็นเจ้าของหมดแล้วครับ
“ก็เรื่องของป๊า” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ตอนแรกก็ว่าจะไปนอนห้องตัวเองแต่ไม่อยากจะเดินไปทั้งขายังสั่นๆอย่างนี้ แล้วป๊าก็ไม่ให้ขยับด้วยเวลาไปไหนทีเขาต้องอุ้มผมไปอ่ะ ไม่อยากจะแตะตัวคนขี้โกหก -3-
“ไม่เล่นงี้ดิ ป๊าง่วงแล้วนะ”
“ไม่ได้เล่น! -3-“
ผมหยิบหมอนที่พี่หมีหนุนอยู่ออกยื่นให้ป๊าพร้อมกับผ้าห่มหนึ่งผืน ป๊ารับไปงงๆ
“นอนที่ไหนก็นอนแต่ต้องไม่ใช่เตียงนี้”
“โถ่ ให้ป๊านอนกอดหน่อยสิ”
ถึงจะโคตรอึ้งที่เห็นป๊าทำหน้าหมาหงอย แต่ผมก็ไม่ยอมซะหรอก เชอะ
“ไม่! ไปนอนไกลๆได้ยิ่งดี”
“ฮึ่มๆๆๆ อย่าให้ถึงทีป๊าบ้างนะเด็กดื้อ”
ป๊าโยนหมอนลงข้างเตียงแล้วทรุดตัวลงนอน เฮ้ยยยยย ผมไม่ได้จะให้เป็นอย่างนี้นะ... ผมคิดว่าเขาจะไปนอนที่โซฟาไม่ก็ห้องแขกซะอีก แกรนด์พาเคยบอกตอนที่ผมไปนอนกับเขาว่านอนสูงกว่าผู้ใหญ่ไม่ดี มันบาปน่ะ T_T
“ป๊าไปนอนที่อื่นสิ!”
“จะนอนนี่”
“อะไรเนี้ย”
“อยากนอนใกล้ อยากได้ยินเสียงลมหายใจ อยากเห็นหน้าตอนนอน อยาก...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ง่วงอยากนอน”
ผมตัดบทแล้วรีบล้มตัวนอนบ้าง ผมใจเต้นแรงกับอีแค่ประโยคธรรมดาแต่ที่ไม่ธรรมดาคือดวงตาคมนั่นสื่อความนัยมาให้ผมอย่างชัดเจน
ผมนอนพลิกไปมาอย่างคิดหนัก ไม่สบายใจเลยที่ป๊าทำอย่างนี้ จะปลุกเขามานอนข้างบนแล้วผมนอนข้างล่างแทนดีมั้ยง่า งั้นก็เท่ากับว่าผมยอมดิ ไม่ได้หรอก!
ผมคิดฟุ้งซ่านอยู่หลายชั่วโมงก็เคลิ้มจะหลับ ได้ยินเสียงเหมือนเรียกดังมาจากไกลๆแต่ไม่ได้ขานรับไป สักพักพื้นที่นอนข้างตัวก็ยวบไปพร้อมกับท่อนหนักๆทับลงมาบนตัว ผมเบิกตาโพลงอย่างตกใจก่อนจะหันไปมอง เห็นเป็นป๊าที่เบียดตัวขึ้นมานอนบนเตียงกับผม
ผมพยายามผลักเขาออกแต่คนตัวโตกลับจับผมไปนอนเกยอยู่บนตัวเขา แขนใหญ่กอดเอวผมไว้หลวมๆพร้อมกับซุกหน้าเข้าที่คอผม ลมหายใจร้อนๆเป่ารินรดต้นคอทำให้ผมต้องย่นคอหนีด้วยความจั๊กจี้
“ปล่อยนะ ใครอนุญาตให้มานอนด้วยเนี้ย”
“ป๊าอนุญาตเอง ก็ป๊าเมื่อยตัวนี่ พื้นก็แข็งด้วย”
“แต่ แต่ แต่ว่านี่หนูงอนอยู่นะ”
เถียงไม่ออกเพราะแค่ได้ยินว่าเขาไม่สบายตัวผมก็เป็นห่วงแล้ว T_T
“ไว้งอนต่อพรุ่งนี้ได้มั้ย วันนี้ดีกันก่อน”
ผมขอคิดนิดนึง ถ้าผมยอมให้เขากอดแสดงว่าผมหายงอนแล้วอ่ะดิ
“เงียบแสดงว่ายอม”
“งั้น...”
เดี๋ยวเซ่! กำลังคิดอยู่ T_T
“งั้น... หนูขอถามอะไรสักข้อ”
“ข้อเดียวนะ ห้ามเปลี่ยนด้วย”
“ไม่ๆๆๆ เปลี่ยนแล้ว สามข้อ -3-“
“หึหึหึ ครับๆๆ ตอบครบปุ๊บหายงอนปั๊บเลยนะ”
“ไม่รู้ ดูก่อน”
“เอ๊า”
ผมย่นหน้าใส่เขา แอบกดคางลงบนอกกว้างให้เจ็บเล่น ก็หมั่นไส้อ่ะ! ไม่เคยจะพูดไม่เคยจะบอกอะไรสักอย่าง ชอบปล่อยให้คิดไปเองคนเดียว
“เราเป็นพ่อลูกกันจริงๆใช่มั้ย”
ถึงจะเคยถามและเคยได้รับคำตอบกลับมาแล้ว แต่ผมก็ยังไม่เชื่อ ไม่มีส่วนไหนของผมที่คล้ายพ่อหมีเลยสักนิด แถมผมยังรู้จักแค่ชื่อแม่อีก อยากรู้จริงๆว่าตอนเด็กผมได้กินนมจากเต้ามั้ยฟระ ที่โง่อยู่ทุกวันนี้เพราะกินแต่นมวัวหรือเปล่าเนี้ย = =
“อืมมมมมม จริงหรือเปล่าน้ออออ”
“ป๊าอ่ะ!”
“ถ้าเราเป็นพ่อลูกกันจริงๆ อืมมม งั้นก็เท่ากับว่าเรารักกันไม่ได้สินะ”
ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เราก็รักกันไม่ได้ แต่เราอยู่ด้วยกันได้ไม่ใช่เหรอ เราอยู่ด้วยกันแบบที่ผ่านมาไม่ได้แล้วเหรอ
“ป๊าว่าจะเรียนต่อเอก”
“ห๊ะ!” เปลี่ยนเรื่องไปเป็นเรื่องที่ผมคิดว่ามันร้ายแรงกว่า!
“แล้วป๊าก็คงจะไม่มีเวลาดูแลพราวเหมือนเดิม จบมอหกพราวไปเรียนต่อที่เมกาเอามั้ย...”
เห๋ยยยยยยยยยยยยยยยย อิป๊าาาาา :z6: :z6: :z6:
อิป๊านิสัยยยยยยยยยยยยยย ได้แล้วจะทิ้งอ่อ?
เม้นด้วยก็ดีนะฮัฟ จิได้มาต่อไวๆๆ ฮาาาาาาาาาาาาา
-
เหมือนจะยาว แต่ไม่ยาวแหะ
:hao4:
พ่อหมีพยายามเข้า
-
นึกว่าจะมายาวกว่านี้ :z6:
-
พ่อหมีนิสัยแย่มาก (อยากใช้คำแรงๆกว่านี้ด่า) ฮึ่ย ลูกหมีขาวหนีไปมีแฟนใหม่ไปเลยค่ะ o18 ไม่เชียร์แล้วพ่อหมีบ้า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o22
-
ไปต่อเมกา ป๊าจะได้ไปเรียนเอกด้วยอะดิ๊ โหยยไม่เนียนนะไม่เนียน
-
อะไรเนี่ย ทิ้งไว้ค้างมากเลย :katai4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ะ ป๊าเปลี่ยนเรื่องเฉยเลยอะๆ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ยังไงล่ะเนี่ย
-
ก็ดีนะ ระยะห่างอาจจะทำให้ต่างฝ่ายต่างคิดอะไรได้
จะได้รู้ไงว่าระยะห่างจะทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองคนหรือเปล่า
-
มีเมียเด็กก็งี้เเหล่ะ :laugh:
-
อ่าว ค้างงงงงงงงงง
:sad4: :sad4:
-
ความเดิมตอนที่แล้วอิป๊าจะหนีไปเรียนนนนนน :ling1: :ling1:
“ถ้าเราเป็นพ่อลูกกันจริงๆ อืมมม งั้นก็เท่ากับว่าเรารักกันไม่ได้สินะ”
ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เราก็รักกันไม่ได้ แต่เราอยู่ด้วยกันได้ไม่ใช่เหรอ เราอยู่ด้วยกันแบบที่ผ่านมาไม่ได้แล้วเหรอ
“ป๊าว่าจะเรียนต่อเอก”
“มะ ไม่”
ผมบอกเสียงแผ่วเพราะสมองกำลังประมวลผลอย่างหนัก น้ำตาคลอจนมองเห็นหน้าหล่อเหลานั่นเบลอไปหมดแล้ว ไม่นะ ป๊ากำลังจะทิ้งผม เขากำลังจะทิ้งผมไป ผมอยู่โดยไม่มีป๊าไม่ได้ไม่รู้เหรอไงคนบ้า!!
“ไปอยู่กับแกรนด์พากับแกรนด์มา เขาจะดูแลพราวได้ดีกว่าป๊า”
“ไม่...” ผมกำเสื้อเขาแน่นซุกหน้าลงกับซอกคอป๊าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายอะไรทั้งนั้น
“ปล่อยให้เราสองคนได้มีช่องว่างได้ทำใจ พราวอาจจะได้เจอคนดีๆเข้ามาแทนที่ป๊า พอถึงวันนั้นเราจะได้กลับไปรู้สึกแบบเดิม รักกันแบบพ่อลูกอย่างที่พราวต้องการ ดีมั้ย?”
“ฮึก ไม่ ฮึก ไม่เอา”
ผมส่ายหน้า ไม่อยากจะรับฟังอะไรทั้งนั้น กลับไปรักกันเหมือนเดิม เหมือนเดิมแบบไหน แบบตอนสองขวบเหรอ แบบตอนหกขวบ หรือตอนสิบสาม หรือว่าจะเป็นตอนนี้ ผมก็รักป๊าแบบนี้อยู่แล้ว รักที่มากกว่าพ่อ มากกว่าผู้ให้ชีวิต มากกว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้
“อย่าร้องไห้ครับ ไม่ว่าใครจะทำร้ายหนู ถ้าป๊าไม่อยู่หนูต้องเช็ดน้ำตาเองนะ...” คนที่กำลังเกลี่ยน้ำตาออกให้ผมพูดขึ้น “...แต่ถ้าพราวไปอยู่กับแกรนด์มาคงไม่มีใครทำให้พราวเสียใจหรอก ทุกวันนี้ก็คงมีแต่ป๊าที่ทำให้พราวร้องไห้”
“ฮึก...”
ถึงจะจริงแต่ป๊าเป็นข้อยกเว้นของผม ป๊าเป็นคนที่ทำให้ผมยิ้ม ป๊ามีสิทธิ์ที่จะทำให้ผมร้องไห้ได้...
“หรือเราจะต่างคนต่างอยู่ไปเรื่อยๆอย่างนี้ เจอหน้ากันทุกวันแต่จับต้องกันไม่ได้ ได้แต่คุยกันสองสามคำแล้วแยกย้ายกันไปอยู่ที่ห้องตัวเอง แบบนี้จะไม่อึดอัดกว่าเหรอ”
“ไม่เอาแบบนั้น”
“แล้วจะเอาแบบไหน”
“ฮึก หนูจะเอาแบบนี้ หนูไม่อยากอยู่ไกลจากป๊า ฮึกฮือออ”
“แบบนี้? พ่อลูกเขาไม่ทำแบบนี้ครับ มันผิดศีลธรรม จรรณยาบรรณ ผิดจริยธรรมต่างๆมากมาย ที่ป๊าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร”
“ฮึก หนูก็ไม่รู้ ฮึก ฮือๆ”
“อ้าว!”
“ป๊าไม่มีมนุษยธรรมเลย ฮือออๆ”
“อะไรอีก”
“ไม่รู้แล้ว”
“หึหึหึ”
กะ ก็ผมได้ยินจากที่เขาพูดๆกันมานี่ ทำไมสิ่งต่างๆที่เขาว่าดีถึงทำให้ผมมีความทุกข์ขนาดนี้ล่ะ แล้วทำไมผมต้องแคร์สิ่งที่ทำให้ผมทุกข์ใจด้วย ทั้งชีวิตนี้สิ่งที่ผมแคร์ที่สุดควรจะเป็นคนที่ผมนอนกอดอยู่นี่ไม่ใช่หรือไง
“หนูไม่ไปนะ ไม่อยู่กับแกรนด์พานะ”
“เอ้ ถ้าพราวอยู่ที่นี่ แล้วป๊าไปที่เมกาแทนแล้วใครจะดูแลพราวล่ะ ป๊าไม่ไว้ใจว่าป้าช้อยจะดูแลพราวได้ดีหรอกนะ”
“ฮึก ป๊าไม่ต้องไปไหน หนูไม่สนใจแล้ว หนูรักป๊า รักที่สุด”
“พราวลองมองคนอื่นดูหรือยัง แน่ใจว่าเป็นความรัก”
“ลองแล้ว!”
“ว่าไงนะ!!”
เพราะอยากจะยืนยันว่าผมรักเขาจริงๆเลยเผลอพูดไป เคยลองมองคนอื่นที่ไหนเล่า สองตามองแต่คนๆเนี้ย คนที่จะทิ้งผมไปเรียนต่อเนี้ย คนเดียวเลย!
“หนูหมายถึงหนูก็เจอคนเยอะแยะออก แต่หนูก็รักป๊าคนเดียว” ป๊าบีบแขนผมแรงจนต้องรีบแก้ตัวออกมา T_T
“หึหึหึ จะไม่เสียใจแน่นะ”
ผมส่ายหน้าไปมา พยายามกลั้นสะอื้นไว้ ผมจะเสียใจที่สุดถ้าไม่ได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ ผมจะเสียใจที่สุดถ้าผมไม่ได้อ้อนป๊าอีกต่อไป ผมจะเสียใจที่สุดถ้าป๊าไม่รักผม
“แล้วป๊า...”
“ป๊าไม่เคยเสียใจที่เลือกพราว ป๊ารักพราว”
“แต่ว่าคนอื่นจะว่ายังไง”
“แคร์คนอื่น?”
“หนูแคร์ป๊า กลัวป๊าโดนดุ ป๊าต้องโดนแกรนด์พาดุแน่ๆ”
“อ้อ พอดีที่บ้านป๊าเขาไม่เคร่งเรื่องศีลธรรม เพราะเห็นว่าเรื่องหัวใจสำคัญกว่า”
“คิกคิกคิก จริงเหรอ”
“ป๊ากลัวไม่ได้กอดลูกหมีขาวของป๊ามากกว่าอะไร”
“หนูก็เหมือนกัน ^O^”
พ่อหมีหอมหัวผมฟอดใหญ่ อ่าาาาาา ทำไมรู้สึกสบายใจขึ้น ความจริงปัญหามันก็ไม่ได้มีอะไรเลย ที่มันหน่วงเพราะเราแบกมันไว้ต่างหาก แต่ถ้าเราทิ้งมันไปเหมือนผมตอนนี้ก็จะโล่งอย่างนี้นี่แหละ อิอิ
“แล้วเรื่องในอดีต...” ผมถาม
“ช่างมัน”
“อนาคตอ่ะ”
“ก็ช่างแม่ ง”
“คิกคิกคิก มีความสุขกับปัจจุบันดีกว่าเนอะ” ผมหอมแก้มสากติดกันหลายๆที แล้วผงกหัวขึ้นจุ๊บปากพ่อหมีรัวๆ
“หาเรื่องเจ็บตูดแล้วมั้ย”
“ง่ะ อย่าเพิ่งสิ หนูยังระบมอยู่เลย ป๊าน่ะไม่ยอมหยุดสักที” ผมทำหน้าอ้อน
“ก็มันหยุดไม่ได้นี่นา ตกลงหายงอนป๊าแล้วเนอะ”
“ก็ได้ครับ หนูรักป๊าที่สู๊ดดดดดดดดดดด”
ผมจะไม่ปล่อยป๊าของผมไปไหนทั้งนั้น ทำมาเป็นว่าจะไปเรียนต่อแล้วทิ้งเราไป ไม่ยอมๆๆๆ > <
“ป๊าต้องไปยกเลิกเรื่องเรียนต่อนะ”
“เรียนต่อ? อุ๊บบบ ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมมองหน้าเขางงๆ ป๊าพยายามกลั้นหัวเราะ ทำไม อะไร ยังไง จะส่งเขาไปอยู่เมกาแล้วยังมาหัวเราะใส่เหรอ ที่บอกว่าหายงอนเมื่อกี้ยกเลิกได้มั้ยฟระ
“ป๊าไม่ได้จะเรียนต่อหรอก แค่นี้ป๊าพราวก็เก่งจะแย่ ฮ่าๆๆ”
ผมเกาหัวแกร๊กๆ ตกลงว่าไม่มีเรื่องการเรียนเกิดขึ้นจริง ไม่มีเรื่องเมกงเมกาไรทั้งนั้นใช่มั้ย ฮึ่มมม! ผมผละตัวออกจากร่างสูงแล้วจับตุ๊กตาหมีมาทุ่มใส่คนบ้าที่นอนหัวเราะอยู่จนตุ๊กตาเด้งตกลงข้างเตียง ป๊ารีบลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งร่างผมไปนั่งซ้อนบนตักแกร่ง แขนหนารวบเอวผมไว้แน่น คางเกยอยู่บนไหล่พร้อมกับแนบแก้มสากเข้ากับแก้มผม
“โอ๋ๆๆ อย่างอนนะเด็กดี ก็ถ้าป๊าไม่ทำอย่างนั้นพราวจะได้รู้เรื่องอะไรมั้ย ก็พราวมัวแต่สนใจหลักการบ้าบอโดยไม่สนใจความรู้สึกป๊าเลย ป๊าก็เลยต้อง...”
“แล้วถ้าหนูยังยืนยันว่าเราทำผิดอยู่ล่ะ”
“ก็พราวไม่ต้องการป๊าแล้วนี่ ป๊าคงทำอย่างที่บอกจริงๆ”
“ไม่เอานะ” ผมรีบหันไปบอกแล้วกอดลำคอแกร่งไว้
“งั้นพี่หมีก็ไม่จำเป็นแล้วใช่มั้ย”
มือใหญ่จับตุ๊กตาของผมโยนลงข้างเตียงทีละตัวๆ เห้ยยย ไม่ได้ ยังไม่ครบสามข้อเลย ผมฉวยตุ๊กตาตัวสีน้ำตาลไว้ได้ทันก่อนที่เขาจะเคลียร์ทุกสิ่งลงจากเตียงไปหมด
“จำเป็น! ถึงหนูจะยอมรับเรื่องนี้แล้ว แต่เรื่องเหล่าบรรดาแฟนของป๊าล่ะ”
ผมทำตาเขียวใส่ทั้งๆที่คราบน้ำตายังติดแก้มอยู่
“ป๊าไม่ได้มีใคร คือ หมายถึง เขาไม่ใช่แฟน ไม่ได้เป็นคนรักของป๊า ป๊ารักพราวคนเดียว”
“แต่ป๊าก็มีอะไรกับเขา หนูเห็นรอย...”
“พราวยังแยกไม่ออกระหว่างความรักกับความใคร่ ก็พราวเล่นมาอ้อนป๊าทุกวันป๊าก็ต้องอยากดิ แล้วจะให้ป๊ามาลงที่พราวหรือไงล่ะ”
อะไรคือมาลง? อะไรคืออยาก? ความใคร่คืออยากมีอะไรเหรอ? เหมือนที่ Sex กับ make love มันต่างกันหรือเปล่าเนี้ย
“เห็นมั้ย แค่นี้ยังทำหน้างงเลย เอาเป็นว่าป๊าแค่สำเร็จความใคร่ตามธรรมชาติ”
“แต่พอมีอะไรกันมันดูแนบแน่น ใกล้ชิด อบอุ่น มันมีความสุข มันแบบลึกซึ้งเกินไป”
“อันนั้นคือความรัก แต่ถ้ารู้สึกแค่เสียวก็ความใคร่”
เมื่อคืนผมก็เสียว -///////- แต่ผมก็มีความสุขด้วย
“เอาเป็นว่าพอเราจุดจุดจุดกันไปบ่อยๆพราวก็จะเข้าใจ หรือว่าเราจะทำความเข้าใจกันตอนนี้เลยดี”
ป๊าทำหน้าจริงจังจนผมเริ่มจะเชื่อว่าเขาอยากจะสอนผมจริงๆ ผมก็อยากรู้นะแต่ว่าร่างกายผมคงไม่ไหวจริงๆ ถ้าคืนก่อนป๊าไม่เอาแต่ใจกับผมมากเกินไป วันนี้ผมอาจจะยอมก็ได้นะ >///////<
“หนูยังคิดข้อสามไม่ออก หนูจะนอนแล้ว”
“อ้าว ไม่ให้สอนแล้วเหรอ”
“หนูง่วงแล้ว!”
“เด็กแสบ มาหลอกให้อยากแล้วจากไป ฟอดๆๆๆ”
“อื้อออ”
ผมดันใบหน้าหล่อเหลาที่ระดมหอมแก้มผมนั้นออกห่างแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ทั้งหัว แล้วตกลงมันเป็นอะไรยังไงล่ะเนี้ย ช่างเถอะ ผมไม่อยากรู้แล้ว ป๊าจะเป็นอะไรผมก็รักทั้งนั้นแหละน่า ©
ผมกอดเอวร่างสูงไว้แน่น เท้าของผมเหยียบอยู่บนหลังเท้าของป๊าแล้วพ่อหมีก็พาผมเดินอย่างทุลักทุเล ก็ป๊าจะพาผมลงไปข้างล่างผมก็เลยบอกว่าอยากเดินไปเองแต่เดินไม่ไหวแล้วให้พ่อหมีพาผมเดินลงมาอย่างนี้นี่แหละ คิกคิก
“คุณเฟิร์สระวังค่ะระวัง”
ป้าช้อยเตือนตอนที่กำลังจะเดินลงบันได
“หมีดื้อเล่นอะไรก็ไม่รู้ครับ” พ่อหมีหันไปฟ้องป้าช้อย ป๊ากอดเอวผมไว้ข้างหนึ่งอีกข้างก็จับราวบันไดไว้ “กอดป๊าแน่นๆนะ เดี๋ยวตก โอ๊ยยย หายใจไม่ออก แน่นเกิน”
ผมแกล้งรัดเอวป๊าสุดแรง คิคิ ผมก็เสียวเหมือนกันนะ ยิ่งหันหลังไปมองบันไดยิ่งแล้วใหญ่เลยกลับมามุดหน้าเข้ากับจุ๊กกุแร้ของคนตัวโตต่อ
“เย้ๆๆๆ ป๊าทำได้”
ผมผละออกเมื่อเขาเดินมาถึงขั้นสุดท้าย พอดีกับที่พี่เอเธนส์วิ่งเข้ามาหาแล้วกระโดดโถมใส่ผมจนล้มไปกลิ้งเกลือกกันอยู่บนพื้นสองตัว เอ้ย หนึ่งคนกับหนึ่งตัว
ผมหัวเราะร่วนกลิ้งหลบทั้งสี่ขาทั้งน้ำลายเหนียวของพี่เอเธนส์ นี่ไม่ได้อยากเล่นด้วยเลยนะ โอ๊ยยยยยย ป๊าก็ไม่ช่วยอะไรแถมยังยืนหัวเราะผมอีก
“มอมแมมทั้งคนทั้งหมาแล้ว เอาพี่เอเธนส์ไปอาบน้ำเลย”
“ง่ะ”
ผมหน้างอก่อนจะถูกป๊าเนรเทศออกไปอาบน้ำที่สนามหญ้าหน้าบ้าน -3- ทำร้ายมากอ่ะ นี่ผมยังเดินขัดๆอยู่เลยนะเว้ย ได้แล้วก็ถนอมกันบ้างไรบ้างดิ๊
“ป๊ามาช่วยกันหน่อย ร้อนนะ”
“แดดตอนเช้าช่วยสังเคราะห์วิตามิน”
“ชีววิทยาผิดที่ผิดเวลาอีกละป๊าเนี้ย”
ผมฉีดน้ำใส่พี่เอเธนส์ไปพลางค้อนคนตัวโตไป นั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟสบายใจเฉิบเนอะ!
นี่ก็อีกตัว จะสะบัดขนให้ได้อะไรขึ้นมา เปียกหมดแล้วเว้ยยยยยย ช่วยอยู่นิ่งๆให้ฟอกสบู่หน่อยโว้ย ผมไล่จับพี่เอเธนส์ที่วิ่งวนรอบตัวผมจนมึนหัวไปหมด
“คิกคิกคิก”
ผมหัวเราะเมื่อพี่เอเธนส์เดินปาดตัวผมไปมาเหมือนจงใจจะเอาฟองที่ฟูเต็มตัวมาป้ายให้ผมเปื้อนด้วยงั้นแหละ นี่มันไม่ใช่วันสงกรานต์นะเห้ย
“อาบน้ำตัวเดียวหรือสองตัววะนั่น พอแล้วพราว เดี๋ยวไม่สบาย”
“ป๊า ช่วยด้วย พี่เอเธนส์ไม่ยอมหยุด”
ผมจะวิ่งไปหาป๊าแต่พี่เอเธนส์ก็วิ่งมาดักผมไว้ทุกทางเลย จะเล่นวิ่งไล่จับกันใช่มั้ย > < ผมขะยักเท้าซ้ายขวาให้หมางงก่อนจะกระโดดข้ามแล้วพุ่งเข้ากอดป๊าไว้เต็มตัว แต่พี่เอเธนส์ก็ยังวิ่งมาตะกุยตูดผมใหญ่ อย่ายุ่งกับตรงนั้นของผมได้มั้ย T_T
ป๊าตะโกนให้ลุงแช่มมาลากพี่เอเธนส์ให้ออกห่างจากตัวผมก่อนจะแบกผมขึ้นหลังพาไปอาบน้ำใหม่ เล่นเสร็จแล้วหรือรู้สึกหิวเลยอ่า ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนี่นา
“เดี๋ยวๆๆ ป๊าแก้ผ้าทำม๊ายยยยยย > <”
“ทำไมเหรอ”
ป๊าทำหน้าเจ้าเล่ห์เดินเข้ามาหาแล้วคร่อมผมไว้ระหว่างผนัง งื้อออออ
“หนูยังไม่พร้อมนะ > <”
“พร้อมอะไรครับ หึหึหึ”
“ง่ะ ป๊าจ๋า”
“ครับ...”
“นะๆๆ”
“ฮ่าๆๆ อะไร...”
ผมทำหน้ามุ่ย เขย่าแขนหนาอ้อนๆ พยายามจะไม่มองต่ำไปถึงซิกแพ๊คที่เสียดสีกับตัวผมอย่างเร่าร้อนในคืนนั้น >.,< ป๊าปัดปอยผมที่ระอยู่ข้างแก้มออกแล้วกระซิบแผ่วเบาข้างหู ลมหายใจร้อนๆทำให้ผมขนอ่อนผมลุกขึ้นมา
“เด็กที่ไหนไม่รู้วิ่งมากอดเปียกไปทั้งตัว ต้องอาบน้ำใหม่ไปด้วยเลย”
“อะ อ่าว”
จุ๊บ
“ใจแตกแล้วเนี้ยเด็กคนเนี๊ย”
ป๊ารั้งลำคอผมเข้าไปใกล้แล้วจุ๊บหน้าผากผม หลังจากนั้นก็...เดินเข้าห้องน้ำเฉ๊ยยยยยยยยย = =
ใจแตกอะไรเล่า อยากจะถามว่าทุกวันนี้ใครทำให้ผมเป็นอย่างนี้วะครับ!!!
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
สารบัญ
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2579567#msg2579567) ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2579809#msg2579809)
ตอนที่ 3.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2581190#msg2581190) ตอนที่ 3.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2581617#msg2581617)
ตอนที่ 4.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2583838#msg2583838) ตอนที่ 4.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2584466#msg2584466)
ตอนที่ 5.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2588015#msg2588015) ตอนที่ 5.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2590687#msg2590687)
ตอนที่ 6.1(17/1/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2597564#msg2597564) ตอนที่6.2(21/1/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2601004#msg2601004)
ตอนที่ 7(27/1/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2606418#msg2606418)
ตอนที่ 8.1(2/2/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2612271#msg2612271) ตอนที่8.2(6/2/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2615922#msg2615922)
ตอนที่ 9(10/2/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2619801#msg2619801)
ตอนที่ 10(28/2/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2635615#msg2635615)
ตอนที่ 11.1(2/3/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2637115#msg2637115) ตอนที่ 11.2(3/3/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2638431#msg2638431)
ตอนที่ 12.1(5/3/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2640145#msg2640145) ตอนที่ 12.2(7/3/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2641740#msg2641740)
ตอนที่ 13.1(13/3/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2646832#msg2646832) ตอนที่ 13.2(15/3/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2648744#msg2648744)
ตอนที่ 14.1(21/3/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2654607#msg2654607) ตอนที่ 14.2(24/3/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2657698#msg2657698)
ตอนที่ 15(29/3/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2662210#msg2662210)
ตอนที่ 16.1(6/4/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2668713#msg2668713) ตอนที่ 16.2(7/4/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2669824#msg2669824)
ตอนที่ 17(14/4/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2675367#msg2675367)
ตอนที่ 18(22/4/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2683354#msg2683354)
ตอนที่ 19.1(26/4/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2687625#msg2687625) ตอนที่ 19.2(1/5/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2692139#msg2692139)
ทำลิ้งค์ตอน 20-24 หาย!! :z3: :z3: :z3: หาเอาละกันเน้ออออ
ตอนที่ 25.1(15/6/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2736191#msg2736191) ตอนที่ 25.2(18/6/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2738880#msg2738880)
ตอนที่ 26(30/6/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2749886#msg2749886)
ตอนที่ 27(30/6/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2749890#msg2749890)
ตอนที่ 28.1(8/7/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2756523#msg2756523) ตอนที่ 28.2(11/7/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2759019#msg2759019)
ตอนที่ 29(15/7/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2763127#msg2763127)
Special
Father's Day(28/1/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2607660#msg2607660)
MERRY CHRISTMAS(1/1/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2610879#msg2610879)
Valentine Sweety(14/2/57) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.msg2623145#msg2623145)
-
พ่อลูกคู่หื่น
-
ค่อยโล่งหน่อย นึกว่าจะได้กินมาม่าซะแล้ว
ป๊านี่เจ้าเล่ห์จริงๆ เลย :mew3:
-
ลูกหมีไม่ทันพ่อหมีหรอกกก :mew1:
-
5555555 ป๊าคะ ทำให้น้องใจแตกต้้องรับผิดชอบบบบบบบ
-
น้องน่ารักตลอดเลยยย
พ่อหมีหื่นไปป้ะ
:mew1:
-
ก๊ากกกก ป๊าทำเด็กใจแตกแล้วมาว่าเด็กเนี้ยนะ นิสัยมากอะ
-
ป๊าหลักการดีเชียว
-
น่ารัก :mew1: :mew3:
-
คุณป๊านี่อะไรก็ไม่รู้มาว่าลูกหมี พ่อหมีนั่นแหละที่ทำให้ลูกหมีใจแตก อิอิ
-
น้องน่ารักอ่ะ
พ่อหมีหื่นตลอดด
5555
-
ThankS
-
:mew1:
-
20
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
วันนี้ผมได้หยุดเรียนต่ออีกวันหนึ่ง อิอิ เพราะผมลุกไม่ไหว...
ไม่สบายเพราะเล่นน้ำตากแดดกับพี่เอเธนส์เมื่อวานนั่นแหละ ป๊าโทรไปลาให้ทั้งที่โรงเรียนและที่เรียนภาษาจีน เราสองคนเลยนอนอืดกันอยู่บ้านไม่ได้ไปไหนเลย
“ฮื๊อออออ ป๊า!”
จ้องจะจูบ เผลอไม่ได้เลย!
“ฮื้อ! หยุดหื่น”
“หื่นอะไร จะช่วยดูดไข้มา พราวจะได้หายไวๆไงครับ”
ถ้าจูบช่วยดูดไข้จริงผมคงไม่ต้องป่วยไปทั้งชาติแล้วเล่นมาจูบกันซะขนาดนี้ > <
“หนูรู้สึกว่าหายแล้ว”
“งั้นตอนเย็นกลับไปเรียนเสริมเหมือนเดิม”
“งื้ออออออ ไม่เอาง่ะ”
“สอบไม่ได้อย่าร้องละกัน”
“ขู่เหรอ?” ผมบีบปากป๊าเลย พูดไม่ดี > <
ตั้งแต่เกิดเป็นคนที่ชื่อพราวมานี่เกรดไม่เคยขึ้นสามครับ แต่ป๊าก็ไม่ว่าอะไร มาช่วงนี้เนี๊ยแหละ ยุ่งจั๊งงงงงง สงสัยกลัวว่าผมจะสอบเข้ามหาลัยไม่ได้
“หนูรู้แล้วน่าว่าจะเข้าคณะอะไร”
“ตกลงจะเข้าหื่นศาสตร์เหรอ ฮ่าๆๆ”
“ป๊าบ้า!”
ก็ตั้งแต่คืนก่อนผมก็คิดถึงแต่เรื่องลามก -//////- ก็มันต้องระวังตัวไว้ตลอดเวลานี่หว่า...
“หนูจะเข้าบริหาร จะเรียนมอเดียวกับป๊าด้วย”
“จริง? คะแนนสูงนะ”
“ป๊าทำได้หนูก็ต้องทำได้ (-3-) หนูอยากเก่งเหมือนป๊า”
“อ้อนจัง ฟอดๆๆ”
ป๊าก้มมาหอมหัวผมหลายที ผมกระชับแขนกอดเอวสอบมากขึ้น ก็มันจริงนี่ ป๊าเป็นเหมือนฮีโร่ของผม ผมจะทำตามป๊าให้ได้เลย!
“พอพราวเข้ามหาลัยจะเจอเพื่อนเยอะ จะยังอ้อนป๊าอยู่ป่าว”
“ป๊าถามบ่อย”
“...”
“ถามกี่ครั้งคำตอบก็เหมือนเดิม ถามทำไมไม่รู้” ผมซุกหน้ากับอกป๊าเอาปลายจมูกถูเบาๆ
“หึหึหึ”
นึกถึงวันที่ผ่านมา วันที่ผมโกรธป๊า... ผมอยากจะเกลียดให้ถึงที่สุด ไม่อยากเห็นหน้าอยากจะหนีไปให้ไกลๆ แต่พอนึกได้ว่าถ้าผมไม่ได้เดินเคียงข้างเขาแล้ว ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้จูงมือ ไม่ได้รัก... ผมคงเจ็บปวดใจยิ่งกว่ารู้ว่าต้องมามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพ่อตัวเองเสียอีก
“แล้วถ้าพราวเข้ามหาลัยไปจะบอกเพื่อนๆว่าเราเป็นอะไรกันล่ะ”
นั่นสิ ถ้าผมบอกว่าเราเป็นพ่อลูกกันแล้วอยู่กันหลบๆซ่อนๆคงไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ แล้วถ้าบอกว่าเป็นแฟน แต่ชื่อแฟนกับชื่อผู้ปกครองเป็นคนเดียวกันนี่จะดีเหรอ งั้น...
“เป็นที่สุดก็แล้วกัน”
“อะไรคือเป็นที่สุดวะครับ ฮ่าๆๆ”
“เป็นพ่อที่ดีที่สุด เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เป็นคนรักที่ดีที่สุด เป็นคนที่ดีที่สุด เป็นความรักที่ดีที่สุด เป็น... อื้อออ”
ยังพูดไม่ทันจบพ่อหมีก็เชยคางผมขึ้นรับจูบอ่อนหวานที่กดลงมาอย่างแผ่วเบา ป๊ายกตัวผมไปเกยอยู่บนอกแล้วกดท้ายทอยผมให้ปากเราแนบแน่นยิ่งขึ้นจนผมต้องทุบอกเขาประท้วงนั่นแหละ คนบ้า ชอบมาแย่งอากาศหายใจ > <
“พราวไม่อายใช่มั้ย ถ้าคนอื่นมองมาที่เรา”
“แล้วป๊าแย่ตรงไหน”
“ก็เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน พราวยังไม่ทันจะได้เรียนรู้โลกกว้างเลย โดนป๊ารวบหัวรวบหางซะละ”
“หนูเต็มใจ!”
“แล้วใครกันที่มันงอแง = =”
“แฮะๆๆ ก็ป๊าโมโหใส่หนูก่อนทำไมล่ะ”
“แล้วจูบมันทำไมล่ะวะ!!”
“กะก็... หนูไม่รู้จะทำไงนี่ ห้ามพูดวะด้วย”
มันเงิบอ่ะเข้าใจป้ะ -3- ผมจุ๊บแก้มสากไปหลายทีเมื่อเห็นป๊าอารมณ์เริ่มคุกรุ่นขึ้นมา
“ไม่โกรธหนูน้า”
“เฮ้ออออ ไม่โกรธก็ได้ครับ ยังไงป๊าก็ได้มากกว่าเสีย”
“จิ๊!”
แน่สิ ไม่เคยเสียเปรียบหรอกป๊าเนี้ย! คนที่ขาดทุนย่อยยับเต็มๆเลยคือผมต่างหาก
“โอ๋ๆๆๆ รักนะครับเด็กหมีขาว”
“ทำไมหนูไม่เป็นคนบ้างล่ะเป็นตัวนั่นตัวนี่ตลอดเลย”
“เป็นคนแล้วคิดเยอะ ไม่ดีๆ”
“หนูไม่คิดอะไรแล้วล่ะน่า หนูอยากอยู่กับป๊า หนูรักป๊า จุ๊บ^3^”
ผมยืดตัวขึ้นไปจุ๊บปากเขา ดวงตาคมมีแววหวานฉ่ำมองผมด้วยแววตารักใคร ผมจะโกรธคนที่ผมรักและคนที่รักผมมากได้ยังไงถ้าคนที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่เขา ถ้าป๊าไม่เลี้ยงผมมา ป่านนี้ผมจะมีชีวิตยังไงก็ไม่รู้
“ดีจัง” ผมกระชับแขนที่กอดเขาแน่นขึ้น
“หืม?”
“ดีดี”
“อะไร”
“ดีไง หนูคิดว่าเราจะไม่มีวันนี้ด้วยกันซะอีก หนูคิดว่าทำไมเราต้องเกิดมาเป็นพ่อลูกกันด้วย คิดว่าเราจะเป็นยังไงต่อไปในอนาคตนะ คิดว่าจะยึดป๊าไว้กับหนูตลอดชีวิตยังไงดี แต่ว่าป๊ากลับมาปล้ำกันง่ายๆงี้เลยอ่ะ หนูไม่น่าคิดมากตั้งแต่แรกเลย สุดท้ายป๊าก็เสร็จหนู ^O^”
“เด็กบ๊อง ใครเสร็จใครกันแน่น่ะหะ”
“แล้วป๊าจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
“หืม?”
“งานป๊าล่ะ สังคมป๊าล่ะ”
“ป๊าไม่เห็นต้องแคร์ สังคมสิต้องแคร์ป๊า ฮ่าๆๆ”
จ้าาาาาาา~~~~ พ่อคนใหญ่คนโต พ่อคนเหนือสังคม พ่อคนคอนโทรลบ้านเมือง แหมะ! = =
“เอาดีๆได้มั้ยเนี้ย”
“ป๊าต้องง้อสังคมด้วยเหรอ ป๊าโตแล้ว มีหน้าที่การงานที่มั่นคงเป็นเจ้าคนนายคน เพื่อนป๊าก็ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวและยอมรับในการกระทำของเพื่อนเพราะเรามีวุฒิภาวะที่โอเคแล้วไง”
“แล้วถ้าเป็นเพื่อนหนูบ้างล่ะ”
“ถ้าไม่สนิทกันมากก็อย่าบอกเลย ไม่ใช่ว่าใครจะรับเรื่องแบบนี้ได้ทุกคน”
“ครับ”
“พราวยังต้องเติบโตและใช้ชีวิตกับผู้คนแปลกหน้าอีกมากมาย เราไม่มีทางรู้หรอกว่าคนพวกนั้นคิดยังไง พราวต้องระวังเพราะหนูไว้ใจคนง่ายนะครับ คนที่เห็นหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเขาอาจจะถือมีดซ่อนไว้ข้างหลังก็ได้”
“งั้นคนที่เดินตามหลังคนร้ายมาก็ต้องเห็นสิ ทำไมเขาไม่ไปแจ้งตำรวจล่ะครับ”
“= =;;;;”
ป๊าทำหน้าเอือมทำไม = =
“บางเรื่องก็คิดน้อยเกิ๊นนนนนนนนน”
“อะไรง่ะ งงจัง”
“เออจบครับ สรุปคือ...”
“...”
“ป๊าจะปกป้องพราวและเป็นทุกอย่างให้พราวเอง”
“ขอบคุณนะครับ”
“ก็ป๊ารักพราวนี่”
ผมน้ำตาคลอ จะมีใครที่ทำให้ผมได้มากเท่าผู้ชายคนนี้มั้ย
ขอบคุณจริงๆที่ทำให้หนูเกิดมา
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ดลบันดาลให้เราเกิดมาเจอกัน
ขอบคุณผู้ชายที่ชื่อนายปวีร์ป๊าของหนู ที่ทำให้ชีวิตหนูมีความหมายนะครับ
ขอบคุณที่รักกัน... ^_^
“จะกินน้ำตาแทนข้าวใช่มั้ย หึ เด็กขี้แย”
ถึงป๊าจะพูดยังไงแต่มือใหญ่ก็เช็ดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบาและมองผมด้วยสายตาที่อ่อนโยนเสมอ
“ป๊าน่ะ หมดซึ้งเลย ฟืดดดดดด”
“ลุกไปอาบน้ำกินข้าวกินยาเดี๋ยวจะพาไปเที่ยว”
“จริงดิ๊ เยสสสสสสสสสสสสสสส!”
ผมลุกขึ้นกระโดดบนเตียงอย่างดีใจ อารมณ์ซาบซึ้งเมื่อกี้หายวับ ก็น้อยครั้งนักที่ป๊าจะเป็นคนเอ่ยชวนก่อน
“หนูขอชวนอเล็กซ์ไปด้วยนะ มันบอกว่าวันนี้เลิกเที่ยง” ผมมีโทรศัพท์แล้วก็โทรคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว
:z13: :z13: :z13:
---------------------------------
จะสอบไฟนอลแล้วฮัฟฟฟฟฟฟฟ เย้
ไว้จะมาอัพให้ครบร้อยแล้วจะหายไปสักอาทิตยนะฮัฟฟฟฟ
ตอนนี้ไม่มีอะไร เรื่อยๆมากกกกก
ขอบคุณที่ติดตามเค้าน้า ><
-
o13 o13
-
:mew1:
-
หวานๆเรื่อยๆก่อน
-
แหมะ คู่นี้เค้าก็หวานกันได้ทุกเวลาเนอะ
-
น้องพราวนี่น่ารักสม่ำเสมอเลยยยย
:mew1:
-
:impress: น่าร๊ากกกกกกก
-
อยากให้ถึง ตอนใหาลัยเร็วๆจังงงง ป๊าจัโหดกว่าเดิมขนาดไหนน่้ออออออ :katai2-1:
-
เค้าหวานกันจนมดขึ้นจริงๆนะ :o8: :-[
ถ้าเข้ามหาลัยนี่อิป๊าจะโหดขนาดไหนเนี่ย อิอิ :z1:
-
คิดถึงเด็กเห็ดค่ะ
-
หนูพราวจ๋าแค่นี้ป๊าก็ไม่มีตาไปมองใครแล้วล่ะ
จะทำให้รักให้หลงไปถึงไหนกัน หนูจะเจ็บตัวเอาได้นะ
ยิ่งหื่นๆกันอยู่ทั้งพ่อทั้งลูก :laugh: ป๊านั่นแหละเริ่มก่อน
หนูพราวยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ต้องให้ป๊าสอนอีกหลายเรื่อง
ทางข้างหน้ายังอีกไกล ค่อยๆเรียนรู้กันไปนะ :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ป๊าเป็นทุกอย่างของนุ้งพราวจริงๆ เป็นทั้ง คุณพ่อ เพื่อน พี่ และฝาชีเอ้ย..สารมี แต่รู้สึกว่าอย่างหลังนี่คุณป๊าแกรักษาสิทธิ์และหน้าที่ของแกซะเต็มความสามารถเลยนะ
-
หุหุหนูพราวน่ารัก
-
ความเดิมตอนที่แล้นนนน
“ก็ป๊ารักพราวนี่”
ผมน้ำตาคลอ จะมีใครที่ทำให้ผมได้มากเท่าผู้ชายคนนี้มั้ย
ขอบคุณจริงๆที่ทำให้หนูเกิดมา
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ดลบันดาลให้เราเกิดมาเจอกัน
ขอบคุณผู้ชายที่ชื่อนายปวีร์ป๊าของหนู ที่ทำให้ชีวิตหนูมีความหมายนะครับ
ขอบคุณที่รักกัน... ^_^
“จะกินน้ำตาแทนข้าวใช่มั้ย หึ เด็กขี้แย”
ถึงป๊าจะพูดยังไงแต่มือใหญ่ก็เช็ดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบาและมองผมด้วยสายตาที่อ่อนโยนเสมอ
“ป๊าน่ะ หมดซึ้งเลย ฟืดดดดดด”
“ลุกไปอาบน้ำกินข้าวกินยาเดี๋ยวจะพาไปเที่ยว”
“จริงดิ๊ เยสสสสสสสสสสสสสสส!”
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ต่อเลยนะฮัฟฟฟฟ
ผมลุกขึ้นกระโดดบนเตียงอย่างดีใจ อารมณ์ซาบซึ้งเมื่อกี้หายวับ ก็น้อยครั้งนักที่ป๊าจะเป็นคนเอ่ยชวนก่อน
“หนูขอชวนอเล็กซ์ไปด้วยนะ มันบอกว่าวันนี้เลิกเที่ยง” ผมมีโทรศัพท์แล้วก็โทรคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว
“ครับ เห้ย ห้องน้ำทางนี้”
“หนูจะไปโทรศัพท์”
“ไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวป๊าโทรขออนุญาตแม่เขาเอง”
“ป๊าน่ารัก! จุ๊บบบบบ”
ผมกระโดดจุ๊บปากป๊าแล้วรีบม้วนตัวให้พ้นแขนยาวที่จะรวบตัวผมเข้าไปแนบอกได้อย่างฉิวเฉียด ฮี่ๆๆๆ ป๊าไม่ได้แอ้มหนูหรอก หนูจะแอ้มป๊าเองงงงงง
“หนูเคยดูหนังในโรงกับป๊าแค่สามครั้งเอง”
“งั้นวันนี้เราไปดูกันอีกดีมั้ย”
“ดี!!!”
ผมเดินกอดแขนป๊าแล้วเอาหัวถูกต้นแขนหนาอย่างอ้อนๆ ผมดูหนังกับป๊าไม่บ่อยหรอก ป๊าไม่ได้ว่างขนาดนั้นไง และผมก็ไม่เคยไปดูหนังกับเพื่อนๆด้วย ผมโคตรอิจฉาที่พวกไอ้รินกับพวกเดอะแก๊งค์มันไปดูหนังกันแล้วมันก็เอามาพูดกันในห้องเรียนอย่างสนุกสนานส่วนผมได้แต่นั่งเงียบๆฟัง
“พี่พราวเอาน้องเล็กมาด้วยทำไมเนี้ย ชอบอยู่กันสองคนตลอดเลย -3-“
ผมหันไปมองเด็กข้างหลังแล้วแลบลิ้นใส่ แต่ป๊ากลับดึงกูกู้กีกี้มาจูงมือไว้ พอเด็กน้อยยังไม่หายหน้างอพ่อหมีก็เลยอุ้มมานั่งบนแขนเลย
“ได้ไง ป๊าก็อุ้มหนูมั่งสิ”
“เห้ย พราวโตแล้วนะ”
“งื้ออออ ไม่ยอมๆ”
ผมเอาแขนคล้องคอป๊าแล้วเขย่งๆเท้าจะให้ป๊าอุ้มให้ได้ ผมรู้ว่าป๊าอุ้มได้ ผมตัวโตกว่าอเล็กซ์เท่าไหร่กันเชียว ป๊าไม่มีความเท่าเทียมเลย...
“ป๊าเจ็บน่ะพราว” เขาพยายามดึงแขนผมที่รั้งคอเขาอยู่ออก
“ป๊าน่ะ รู้งี้ไม่ชวนอเล็กซ์มาก็ดี”
“พราว!” ป๊าบีบข้อมือผมแรง “ทำไมพูดอย่างนี้ห๊ะ”
ผมเม้มปาก ผม... ผมไม่ได้อยากจะพูดมันแค่... มันแค่ปากไวไปหน่อย ยิ่งเห็นกูกู้กีกี้เบะปากจะร้องไห้ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดไปหมด ตะ แต่ นั่นเพราะป๊าลำเอียงนี่!
“น้องเล็กอยากกลับบ้าน ฮือออออออออ”
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวอาจะพาไปซื้อขนมน้า”
“อยากหาแม่ ฮือๆๆ”
ป๊าปล่อยมือผมให้ยืนอยู่คนเดียวแล้วอุ้มอเล็กซ์เดินไปอีกทาง
ก็ผมไม่อยากให้ป๊าไปโอ๋ใครนี่...
ทำไมต้องทำหน้าดุใส่ด้วย...
“ฮือออออออ ฮึก ฮือออๆ”
ผมยืนปล่อยโฮอยู่กลางห้าง ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหันมามองแล้วซุบซิบกันแต่ก็ยักกะไม่มีใครเข้ามาถามไถ่ ป๊าที่เดินไปไกลแล้วก็รีบเดินกลับมา มือใหญ่กดหัวผมเข้ากับอกก่อนจะตบหลังอย่างปลอบประโลม
“เออดีๆ ร้องกันเข้าไป ทั้งซ้ายทั้งขวาเลยกู = =”
ผมกอดเอวป๊าแล้วซุกอกกว้างร้องไห้ส่วนอเล็กซ์ก็กอดคอซุกหน้าร้องไห้กับบ่าของป๊าอีกด้านหนึ่ง ผมได้ยินคนที่เดินผ่านเขาพูดกันว่าป๊าไม่ตามใจซื้อของเล่นให้ลูกก็เลยทำเด็กร้องไห้ บางคนก็บอกว่าเป็นพ่อใจร้าย ป๊าเลยพาเราเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ
“โอ๊ยยยย เอาละ หยุดก่อนครับ เงียบก่อน ฮึบเร็วๆ”
“ฮืออออ ป๊า...”
“ครับๆ เงียบก่อนครับ ร้องไห้ทำไมกันวะครับ!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมกับอเล็กซ์ก็แข่งกับแผดเสียงดังลั่นห้องน้ำราวกับจะแข่งกันว่าใครดังกว่าจะชนะ T_T คนที่ยืนฉี่อยู่รีบทำธุระล้างมือแล้วออกจากห้องไปอย่างงงๆ
“โว้ยยยยยยย เงียบ!!”
ผมกับอเล็กซ์หุบปากเงียบกริบ
“ป๊าเดินหนีหนู ป๊าดุหนูด้วย ป๊าเมิน ฮึก ฮือ”
“ก็พราวพูดไม่ดี ทำให้น้องเสียใจ น้องอุตส่าห์มาเที่ยวด้วย”
“ขอโทษ...”
“ขอโทษป๊า?”
“...ป่าว ขอโทษอเล็กซ์”
“ฮึก น้องเล็กไม่โกรธแล้ว”
“เขายังไม่ได้พูดกับตัวเลยนะ -3-”
“พราว!!” ป๊าปรามเสียงโหด งื้ออออ
“ก็อเล็กซ์มันลืมข้อตกลงระหว่างเรา”
“พี่พราวได้จับมือแล้วนี่”
“พี่ต้องอยู่กลางแล้วก็ต้องได้เยอะสุดสิ”
“ก็ได้ ฮึก”
ผมยกกูกู้กีกี้ลงมา อ๊ากกกกก ตัวหนัก!
“เจอกันทีไรเป็นต้องเสียน้ำตาก่อนทุกทีถึงจะดีกันได้นะ” ป๊าบ่น
ตอนนี้เราเดินจูงมือกันเรียงหน้ากระดานตามลำดับความสูงครับ ป๊า ผม ละก็กูกู้กีกี้ เราตกลงกันว่าจะดูการ์ตูนกัน มีเด็กอยากดูตั้งสองคนป๊าก็เลยต้องยอม อิอิ แต่ผมว่าป๊าก็ต้องเตรียมใจมาบ้างอยู่แล้วล่ะ เพราะสามเรื่องที่ผ่านมาของเราก็เป็นหนังแฟนตาซีของดิสนีย์ทั้งนั้น ผมว่าหนังมันไม่ได้น่ากลัวเกินไปแล้วก็เสริมจินตนาการเด็กดีด้วย
“พี่จะไปต่อแถวซื้อป๊อบคอร์นให้นายเป็นการไถ่โทษ ส่วนนายไปนั่งรอแบบสบายๆเลย” ผมกระซิบกูกู้กีกี้ตอนที่เรากำลังจะเดินไปซื้อป๊อบคอร์นด้วยกัน ผมไม่ให้ป๊ามาซื้อให้เพราะป๊าซื้อผิดทุกที บอกเอาเซทนี้ป๊าดันซื้ออีกเซทมาให้ บางทีก็ไม่ครบตามต้องการด้วย = =
“ซึ้งจัง (*3*)”
“แต่นายต้องให้พี่นั่งข้างป๊า โอเคป่าว”
“ว่าละ = =”
ก็ป๊าจะให้กูกู้กีกี้นั่งตรงกลาง บอกว่าน้องยังเล็กบ้างล่ะไรบ้างล่ะ ชิส์!
สุดท้ายผมก็ได้นั่งกลาง เย้! ป๊านั่งหลับตั้งแต่ยืนตรงเสร็จ ส่วนผมก็ตั้งใจแย่งป๊อบคอร์นกูกู้กีกี้กิน อเล็กซ์นั่นแหละที่ตั้งใจดูตาไม่กระพริบเลย ตอนเด็กผมก็ตื่นตาตื่นใจแบบนี้แหละพอโตมาแล้วรู้ว่าอะไรเป็นอะไรความชอบมันก็เปลี่ยนไป คือไม่ได้ชอบเพราะมันวิเศษ มันมหัศจรรย์ แต่เราจะดูลึกถึงรายละเอียดแล้วก็เนื้อหามากกว่า นี่ผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้วใช่มั้ยครับ ดีจัง > <
“น้องเล็กอยากเป็นแฟนกับราชินีเอลซ่า”
“นายอยากแข็งตายเหรอไง”
“แต่คนในเมืองยังไม่แข็งตายเลย”
“นายจะโดนลิ่มน้ำแข็งปักหัวใจ”
“ง่ะ คนรักกันเขาไม่ทำร้ายกันหรอก”
ผมหัวเราะ เลิกแกล้งแล้วก็ได้ แล้วจะไปหาราชินีเอลซ่าที่ไหนมาให้นายวะเนี้ย
“พี่พราวอยากเป็นแฟนใคร”
“พี่เป็นแฟนป๊า >///<”
“ว้าวววววว น้องเล็กอิจฉา”
“หึหึหึ” ป๊าขยี้หัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว
อย่างน้อยก็มีกูกู้กีกี้คนนึงละนะที่ไม่รังเกียจความสัมพันธ์ของเราสองคน
เป็นเด็กนี่ดีจังเลยนะ ไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่ต้องห่วงนั่นพะวงนี่ ไม่ต้องคอยรับผิดชอบ ทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเอง อย่างมากก็ถูกดุนิดหน่อย บางทีก็ตีเบาๆ
“ป๊า ปืนของหนูล่ะ ร้านไหนอ่ะ”
“ปืน!OoO”
“ใช่แล้ว พี่จะซื้อให้นายอันหนึ่ง”
“ไม่เอาๆพี่พราว มันอันตราย”
“จะไม่เอาช้ะ คำไหนคำนั้นเลย”
…
…….
…………
“จิ้ว จิ้ว จิ้ว จิ้ววววววว”
“ปัง ปัง ปังๆๆๆ”
“เสียงปืนพี่พราวน่ากลัวง่ะ น้องเล็กเปลี่ยนใหม่ดีกว่า ฟ้าววว เฟี้ยว ฟ้าว ฟิ้วๆๆ”
“เงียบก่อนครับเด็กๆ = =”
“ปึงๆๆ ปังๆๆ”
“เพิ่มยำสาหร่ายแล้วก็ซูชิปลาไหล เท่านี้ก่อนครับ”
ผมกดรัวกระสุนใส่หน้าอเล็กซ์ เด็กอ่อนหัดหลับตาเบี่ยงหน้าหลบกระสุนแล้วยิงตอบกลับมารัวราวกับปืนกล อนุภาคหนวดปลาหมึกมันช่างร้ายแรงยิ่งนัก คือปลายกระบอกของเด็กเห็ดเป็นหนวดปลาหมึก เวลากดยิงหนวดมันจะหมุนติ้วๆปล่อยกระสุนออกมาเต็มหน้าผมไปหมด ส่วนของผมเป็นผีเสื้อกระพือปีทีหนึ่งก็ปล่อยกระสุนออกมามากไม่แพ้กัน
“หยุดก่อน ฟองเต็มร้านเขาหมดแล้ว = =”
มะนคือลูกกระสุนน้า ไม่ใช่ฟองงงง > <
ป๊าที่นั่งอยู่ตรงกลางรวบตัวเราสองคนไว้ แต่ผมกับอเล็กซ์ก็ดิ้นจะหลุดทำให้ป๊าโดนลูกหลงไปด้วย ผมแอบเห็นกระสุนลอยเข้าไปในปากป๊าด้วยแหละ ก๊ากกก
“เหนื่อยยยย”
“พี่ก็เหนื่อย ขอนัดสุดท้าย ปัง!”
“น้องเล็กตาย”
กูกู้กีกี้ทำเป็นหงายหลังเงิบไป ทำไมแสดงเนียน ฮาาาาา
แต่ก็เหนื่อยจริงๆนะ เหนื่อยเพราะใส่ซาวน์เอฟเฟ็คเสียงปืนเนี้ยแหละผมว่า น้ำลงน้ำลายกระจายให้เต็มโต๊ะ ผมกับกูกู้กีกี้มุดใต้โต๊ะแล้วกลับไปนั่งอีกด้านหนึ่ง ดีที่เรามาช่วงบ่ายคล้อยก็เลยไม่ค่อยมีคน
“อยู่ด้วยกันแล้วดื้อ ป๊าจะจับแยกนะ”
“ถ้าป๊าจับแยก หนูจะยิง นี่แน่ะๆ”
“เอ้ย ไม่เล่นๆ เกรงใจโต๊ะข้างๆบ้าง ไปจับฟองให้แตกก่อนที่มันจะลอยไปที่โต๊ะอื่นเลยป่ะ”
อเล็กซ์ก็บ้าจี้ ลุกขึ้นยืนบนโซฟาแล้วกระโดดตะครุบฟองใหญ่เลย
โต๊ะตั้งโคตรห่างกันเหอะ ร้านแสงสีส้มสวยพอมีฟองลอยอยู่ยิ่งทำให้สวยยิ่งขึ้นอีก “ป๊าสั่งน้ำส้มให้หนูยัง”
“สั่งแล้วครับ”
“น่ารัก จุ๊บ”
ผมไม่ได้จุ๊บปากเพราะไม่ถึงเลยส่งจูบผ่านอากาศพร้อมขยิบตาแบ๊วๆเหมือนที่ไอ้รินชอบทำให้ผู้ชายส่งไปให้พ่อหมี ป๊าทำหน้าหมั่นเขี้ยวขยับปากไม่มีเสียงว่าคืนนี้จะโดนไม่ใช่น้อย โดนอะไรเล่า! -///-
พออาหารมาเสิร์ฟ ปืนฉีดฟองก็ถูกลืมชั่วขณะ ไม่นานทุกอย่างก็เกลี้ยง อเล็กซ์นี่นอนเอิบกับเบาะเลยทีเดียว เห็นบอกว่าแม่กำลังจะท้องด้วยกำลังจะมีน้องให้เขา คือแม่อเล็กซ์แก่กว่าป๊าอีกนะ เคยได้ยินมาว่ามีลูกตอนแก่จะไม่ดีต่อสุขภาพด้วย
“ตั้งใจเรียนนะ ไว้พี่จะโทรหาใหม่”
“สวัสดีครับ พี่พราวบ๊ายบาย”
ผมโบกมือให้อเล็กซ์ แม่เขาท้องจริงๆด้วยเพิ่งเห็น T_T เพราะตอนแรกผมไปรับมันจากโรงเรียนเลยน่ะ แต่ทำไมเวลาจากกันต้องเศร้าทุกทีเลย ป๊าเห็นผมน้ำตาคลอเลยโยกหัวผมแทนเกียร์รถไปละ
พอถึงบ้านปุ๊บป๊าก็จอดรถไว้หน้าบ้านให้ลุงแช่มเอาไปเก็บในโรง ผมก็ช่วยป๊าหิ้วของส่วนหนึ่ง ป๊าซื้อของมาเยอะเลยทั้งรองเท้า หนังสือ แล้วก็ของจุกจิกอะไรเต็มไปหมดสงสัยจะไปแอบซื้อตอนที่ผมกับเด็กเห็ดไปป่วนอยู่ที่ร้านขายของเล่นแน่ๆอ่ะ
“อื๊อออ ป๊า อ๊ะ”
ผมปล่อยของหลุดมือด้วยความตกใจเมื่อเข้าห้องนอนมายังไม่ทันพ้นประตูดีเลย ป๊าก็รวบตัวผมจากด้านหลังแล้วซุกไซ้ไปทั่วลำคอ งื้อออออ ป๊าหื่นนนนนน
“อ๊ะ เดี๋ยวก่อน”
“วันนี้ยั่วนะยั่ว”
“ป่าวสักหน่อย อิ๊ อ๊ะ”
ปลายนิ้วซุกเข้าไปในเสื้อแล้วขยี้ยอดอกผม ปากหนาก็วนเวียนดูดเม้นอยู่แถวใบหู ขาผมอ่อนขึ้นฉับพลันราวกับถูกจี้จุดอ่อนจนป๊าต้องช่วยพยุงถูลู่ถูกังกันไปที่เตียง
เขาถกเสื้อผมมากองอยู่เหนืออกแล้วเกลือกหน้าไปทั่วตัวผมไล่ตั้งแต่ส่วนปลายสองข้างที่แข็งเป็นไตขึ้นด้วยมือและปากที่แสนชำนาญการของป๊า หน้าท้องแบบราบและแอ่งสะดือเล็กๆ ล้วนถูกปากสวยนั่นโลมเลียไปหมด เผลอไปแป๊บเดียวกางเกงนอกกางเกงในของผมถูกรูดออกไปจากตัวแล้ว
“อิ๊”
ผมกัดปากเพื่อสกัดกลั้นเสียงที่เปล่งออกมาด้วยความน่าอายแต่มันก็ทนไม่ได้จริงๆเพราะป๊ารุกล้ำส่วนสงวนของผม T////T ผมเห็นป๊าเล่นกับส่วนนั้นอย่างสนุกสนานจนมันพองออกมาเต็มกำลัง ความรู้สึกแปลกกำลังคืบคลานเข้ามาหา แต่ป๊ากลับ...
“ป๊า...”
“อ้อนเร็ว”
“ฮื๊ออออ ป๊าจ๋า”
ผมกอดลำคอแกร่งแล้วกดจูบแผ่วเบา ขาก็รัดเอวสอบให้เบียดเข้าใกล้กันมากยิ่งขึ้น
“ทำไมเมียเอ็กส์จังครับ ซี๊ดดด ป๊าจะทนไม่ไหวแล้ว”
ผมก็ไม่รู้ ผมไม่เคยเห็นด้านนี้ของตัวเองและของป๊าด้วย
พ่อหมีช่วยผมจัดการกึ่งกลางลำตัว มือหนึ่งขยับปิกาจู๊ของผมขึ้นลงส่วนอีกข้างก็บีบเฟ้นไปทั่วตัวจนขึ้นรอยนิ้วก่อนจะจางหายไป ผมเสียวสยิวดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างใหญ่อย่างทำอะไรไม่ถูกแหงนหน้าครางลั่นห้องและเหมือนคนตัวโตจะชอบใจปรนเปรอให้ผมครางดังขึ้นเรื่อยๆ
สิ่งเย็นๆถูกป้ายที่ช่องทางด้านหลังก่อนที่นิ้วเรียวจะแทรกเข้ามา ผมรู้สึกว่ามันง่ายกว่าคราวที่แล้วแต่มันก็ยังคงรู้แปลกๆ มันแน่นตรงนั้นไปหมด
“อ๊ะ อ๊า อ๊า”
ปลายนิ้วขยับเข้าออกเร่งเร็วขึ้นตามเวลาแล้วเขาก็เพิ่มเข้ามาสองนิ้ว สามนิ้ว... จนถึงเวลาของของเขาจริงๆ สามนิ้วที่ทรมานร่างกายผมเมื่อกี้เทียบไม่ติด ผมแอบหวั่นนิดๆกลัวว่าจะเจ็บเหมือนคราวที่แล้ว ป๊าจูบปลายจมูกผมราวกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
“พราวจะมีความสุขที่สุด”
เขาเปิดขวดแล้วเทเจลอะไรสักอย่างใส่ส่วนนั้นจับรูดไม่นานมันก็เติบโตพร้อมทำงาน
“อ๊ะ ดะ เดี๋ยว... อ๊ะ”
“ซี๊ดดดดด เจลไม่ค่อยช่วยอะไรเลยแม่งงง แน่นชิบ”
“อ๊ะ ป๊าจ๋า อ๊า”
“อย่าเกร็งครับพราว”
“ป๊า ฮะ มันแน่น พอแล้ว”
มันลึกด้วย T_T แต่ป๊าก็ยังดึงดันยัดเข้ามาจนสุดแล้วแช่ค้างไว้อย่างนั้นเพื่อให้ผมปรับตัวได้สักพักก็ขยับตามแต่ใจเขาล่ะ คนบ้าเอ้ย! ได้ทีก็เอาใหญ่เลย
“อาาาา พราวว...”
เสียงทุ้มครางเรียกชื่อผม มือใหญ่จับยึดสะโพกผมไว้แล้วกระแทกเข้ามาไม่หยุดหย่อน
“อ๊ะๆ ป๊า เร็วอีก หนู...”
และผมก็เป็นไปกับเขาด้วย แงงงงงงงง T////T
ป๊าเร่งให้ตามคำขอจากที่เร็วอยู่แล้วก็เร่งขึ้นจนผมเกือบจะไถลตกเตียงแล้ว มือผมไขว่คว้าไปทั่วปัดนาฬิกา ตุ๊กตาหล่นตกกระจายทั่วเตียง แต่เราไม่สนใจ ตอนนี้เหมือนผมกับป๊ามีกันแค่สองคนในโลกนี้ ในอ้อมแขนเรามีกันและกัน และมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป
“อ๊ะ! ป๊า!”
ผมตะโกนเรียกพร้อมกับปล่อยของเหลวออกมาเป็นครั้งที่สอง ก่อนที่พ่อหมีใหญ่จะคำรามเสียงต่ำแล้วปล่อยตามมาติดๆ(แต่ของเขาแค่ครั้งแรก) แล้วคิดเหรอว่าครั้งเดียวจะพอสำหรับเขา ฮือออออ อยากตะโกนใส่หน้าหล่อๆนั่นจริงๆ ว่า... พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนนนนนนนนน TOT
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
อิป๊าชอบเอาเปรียบนุ้งพราวส่วนอิหนูพราวชอบเอาเปรียบน้องเล็ก ดีงามมมมมมม
มาค่อนทางแล้วนี่ เกือบจบแล้วนี่ พอจะรู้เรื่องกันแล้วนี่ 5555 มีแต่นุ้งพราวไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว
ขอบคุณที่ติดตามเค้าน้า ><
-
พ่อลูกคู่หื่น 5555
-
:mew3: อุ๊บบร๊ะ ป๊าหื่นอ่ะ
-
ซนจริงๆน่าจับมาฟัดดด :กอด1: :กอด1:
-
:mew1:
-
พ่อลูกคู่นี้ หื่นจริงๆ
-
หื่นพอกันเลยจริงๆพ่อกะลูกเนี่ย อิอิ :hao6: :hao6: :hao6:
-
หื่นกันทั้งพ่อทั้งลูก 555555
-
โอย พ่อลูกคู่นี้ :jul1:
-
น้องน่าฟัดจริงๆ :hao6:
-
สงสารกูกู้กีกี้ :กอด1: น่าตีน้องพราวสักแปะ อยากให้น้องมาด้วยแล้วยังจะทิ้งให้เดินคนเดียวอีก
ส่วนปะป๊านี่น่าโดนฟาดสักป๊าบบบ มาทำนุ้งพราวร้องไห้ได้ไง ชอบรังแกน้อง(ตอนดึกๆ?)แล้วยังจะมาขึ้นเสียงอีก ชิๆ
-
ยังไม่รู้เรื่องพ่อเล้ยยยยยยย~
-
อ่านจบหน้า8แล้ว วันนี้ยุ่งจริง
-
คุณป๊ายังไม่เคลียร์เรื่องประวัติน้องพราว
อย่าหื่นให้มากนะคุณป๊า
-
ไว้มาอ่านอีกรอบตอนนี้อ่านไม่รู้เรืองเลยเพราะรีบ
ขอโทษนะ
-
อยากได้เเบบป๊า สักคนอ่ะ เห้อฟินนนนทั้งชาติ
น้องพราวน่ารักมากกกกกอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
อ่านทันแล้ว ป๊าพราวหื่นเกิน
-
21
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ทำไมผมต้องวิ่งเข้าประตูโรงเรียนทุกวันด้วยวะเนี้ย TOT แล้ววันนี้สถานการณ์ไม่อำนวยด้วย เมื่อเช้าก็เลยให้พ่อหมีอาบน้ำแต่งตัวป้อนข้าวป้อนน้ำให้เลยไม่อยากจะขยับตัวทำอะไรทั้งสิ้น แถมป๊าไม่ให้หยุดเรียนอีกวันด้วย ใจร้ายยยยย คอยดูนะจะไม่ให้...
ผมไปที่โรงอาหารก่อนเป็นอันดับแรกเผื่อจะเจอไอแต่ก็ไม่เลยเดินย้อนกลับไปที่ตึกเรียนอย่างห่อเหี่ยว แน่สิ... ไอคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมแล้วล่ะ ผมก็แค่อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ป๊าคงไม่ฆ่าเขาไปจริงๆหรอกนะ ไม่ๆๆ ผมรู้ว่าป๊าไม่ใช่คนแบบนั้น
“ไอ้พราว!”
“พราว!”
“อิพราววววววว มึงหายหัวไปไหนมา รู้มั้ยว่าเขาวุ่นวายกันขนาดไหนนนนนนนน”
กูมาถึงก็เจี๊ยวจ๊าวกันใหญ่เลยนะพวกมึง ผมไม่สนใจพวกมันแล้วดึงสมุดการบ้านของบนฟ้ามาลอก โอยยยย จะลุกจะนั่งแต่ละที T_T
“วันนี้ บนฟ้า ไอ้ริน ไอ้พราว แล้วก็เพรท มึงเดินเหมือนกันเลย มึงถ่าง!”
“ไอ้เชี่ยยยยยยย พ่อมึง!”
ไอ้รินปาสมุดใส่เฟธ เออดี เขวี้ยงไปแรงๆเลย
“ไอ้รินกับไอ้ฟ้ามันมีผัวแล้วกูเข้าใจ แต่เพรทกับพราว มึง...!”
มาสงสัยอะไรกันตอนเน้~~~~~~~~
“ใครบอกกูมีผัว!” ไอ้รินยังโวยวายไม่เลิก ถ้ามันบอกว่ายังไม่มีนี่ควายก็ไม่เชื่อนะครับ
“เอ่อ คือ คือ...” ส่วนเพรทก็ติดอ่างไปละ
“เพรท นายมีแฟนเหรอ”
“คะคือ...”
“เพรทมันขี้หักในน่ะ เลยต้องเดินเหมือนมีอะไรคารูอยู่อย่างงี้แหละ มึงบอกกูเมื่อเช้าไงเพรท”
“เติร์กกกกก T///T”
เห็นหน้าเพรทแล้วสงสาร เหตุผลจั ญไรอะไรวะ ขี้หักใน...
“แล้วมึงล่ะพราว”
“หะ กูเหรอ”
“มึงจะแก้ตัวว่าไง”
“กูก็ขี้หักใน (TOT)v”
กูนี่จัญไรกว่า!
ไอ้รินไอ้รันเหมือนจะหันมาพูดอะไรกับผมแต่มาสเตอร์เข้ามาสอนก่อน พวกมันก็เลยหันไปตั้งใจเรียน...
ซะเมื่อไหร่ล่ะ!
แม่งหันมาคุยกับผมตามปกติแหละ มาสเตอร์คนนี้ไม่ว่าไม่เอ็ดอะไรหรอกแต่ก็แอบหักคะแนนเงียบๆ รู้ตัวอีกทีต้องเข้าค่ายเกลาวินัยนะครับ ผมเคยโดนครั้งหนึ่งแต่ป๊าไม่ให้ไป... ไม่ว่าจะค่ายไรผมก็ไม่ได้ไปสักค่ายง่ะ
“พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วไปทำงานที่บ้านกู”
“งานไรวะ”
“กีฬาโรงเรียนมีอาทิตย์หน้าแล้วสัส ขาดเรียนหนึ่งวันความรู้มึงเหมือนหายไปปีหนึ่งวะพราว”
“กูรู้เฟร้ย แต่มันตั้งอีกสองอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ”
“เขาเลื่อนเพราะวันหยุดยาวไง เขาจะมาจัดสัมมนาที่โรงเรียนเราอาทิตย์หนึ่ง”
“เขาไหน”
“กูจะรู้มั้ย = =”
“เหรอๆ แล้วทำไรบ้างอ่ะ”
“เราช่วยทำอุปกรณ์ เขาให้จัดกลุ่มกันรับผิดชอบไปเป็นส่วนๆ”
“แล้วเราได้ไรอ่ะ”
“คัตเอาท์!!!” x9 คน
พวกมึงจะตะโกนทำเพื่อออออออออออออ มาสเตอร์เหลือบมองผ่านขอบแว่นตาแล้วก้มไปจดอะไรลงไปยิกๆ มึ๊งงงงงงง... แล้วมึงก็รับงานทำคัตเอ้าท์เขามาเนี้ยนะ สิบคนช่วยกันทำคัตเอ้าท์เนี้ยนะ พร่องงงงงงงงงงง!
“แล้วทำไมต้องไปบ้านมึง”
“เมื่อวานพวกกูไปซื้อถังสีซื้อผ้าซื้อกระดาษอุปกรณ์ต่างๆนานามาหมดแล้วว้อยยยยยย ขนไปไว้บ้านกูแล้ว ไปขอพ่อมึงมาให้เรียบร้อย กูขี้เกียจขนไปขนมา”
“แต่...”
“กูวางโครงกางผ้าเรียบร้อยแล้ว = =”
“กูไปกลับได้ป้ะ”
“มึงจะลำบากให้พ่อมึงมารับเที่ยงคืนตีหนึ่งก็ตามใจ”
“ก็ได้ว้า”
ปกติถ้ามีงานกลุ่มเพื่อนๆจะไปทำกันที่บ้านผมไงเพราะป๊าไม่อยากให้ผมไปนอนที่อื่น ไอ้พวกนี้มันก็รู้ดี แล้วคราวนี้จะขอได้ป่ะเนี้ย
“หน้าที่มึงก็มีอีกนะ”
“อะไรเหรอ”
“เอ่อ อะไรนะเพรท”
ไอ้รินตะโกนถามเพรทที่นั่งข้างเติร์กที่นั่งติดหน้าต่างหลังสุดของห้อง แต่เหมือนสติเพรทจะหลุดไปติดอยู่บนสไลด์ที่มาสเตอร์กำลังอธิบายอยู่แล้วล่ะ เป็นคนที่ตั้งใจเรียนสุดชีวิตมาก ว่าที่คุณหมอ... = =
“หลีดหรือแดนเซอร์ไม่แน่ใจ”
เมื่อเพรทไม่ตอบไอ้รินเลยมั่วๆตอบแทน
หลีด... = =
แดนเซอร์... = =!
วันนี้ทั้งวันผมเจอไอแค่ครั้งเดียวตอนที่ผมยืนอยู่ระเบียงหน้าห้องแล้วเห็นไอเดินผ่านตึกไป ผมตะโกนเรียกคอแทบแตกแต่หมอนั่นแค่หันหน้าที่มีรอยฟกช้ำจางๆมามองแล้วไม่สนใจผม เออ ยังไม่ตายก็ดีแล้วโว้ยยยย หงุดหงิดคนจริงๆ ไหนบอกว่าจะไม่ยอมแพ้ไงวะ จำไว้เลยๆ
“น้องไอไม่มาหามึงเหรอวันนี้”
“ไม่ต้องไปพูดถึงหมอนั่น”
“โอ๊ะโอ งอนกันเหรอจ้ะเบบี๋”
งอนไรเล่า มันรักตัวกลัวตายเลิกคบผมไปแล้ว
“งอนกันก็งอนไปดิเรื่องไรต้องเอามาม่าคัพมากินในร้านพิซซ่าด้วยวะ ถามกูมั่งว่าอายมั้ย”
“นอกจากมาม่าคัพกูยังมีแบบซอง กูจะเอามาขยำๆแล้วกินแบบดิบๆกลางร้านให้มึงดู!”
“พ่อมึงก็เลี้ยงมาดี แต่ดูแม่งใฝ่ต่ำดิ๊”
“เรื่องของกู”
“อย่าไปยุ่งกับคนเฮิร์ตเลยไอ้รัน แม่งหมาบ้าพาลไปเรื่อย” ไอ้ฟ้าว่าให้ไอ้รินไอ้รัน... เอ๊ะ หรือว่าด่าผมวะ
ตกลงผมได้เป็นเชียร์หลีดเดอร์แหละ วันนี้ไปฝึกท่าขึ้นมือลงมือจนไหล่จะหลุดมาแล้วครับ บอกเลยว่างานหินสำหรับผมมาก ห้องผมได้ทำคู่กับห้องซีน่ะ ห้องนั้นเขาเซียนก็เลยปล่อยให้เขาคิดท่าสอนเต้นกันไป
ที่สำคัญผมยังไม่ได้ขออนุญาติป๊าเลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก...
รู้ตัวอีกทีผมก็เต้นได้ท่าสองท่าแล้ว = =
“วันนี้ไม่ร่าเริงเลย”
ป๊าบอกเมื่อเจอหน้าผมหลังเลิกเรียนเสริม
“ไอโกรธหนู ไม่ยอมคุยด้วย ง่ะ ป๊าอย่าเพิ่งทำหน้างั้นสิ”
รอยยิ้มกว้างของป๊าเลือนหายไปเปลี่ยนมามองผมตาขวางแทน ผมเลยรีบง้อ
“ชอบมัน?”
“ไม่ใช่หรอก ก็...ไม่รู้สิ คนที่เป็นเพื่อนกันช่วยเหลือกันทุกอย่างทำให้เราทุกอย่าง แล้วอยู่ดีๆเขาก็หายไปทั้งๆที่เราไปทำร้ายเขาก่อน และเราไม่เข้าใจกัน มันอึดอัดยังไงไม่รู้”
“ที่มันทำให้ทุกอย่างก็เพราะมันหวังอย่างอื่นน่ะสิ พราวดูรินดูฟ้า เขาไม่ได้ให้อะไรกับพราวมากก็จริงแต่เขาก็ไม่ได้หวังอะไรจากพราวด้วย เนี่ยแหละเรียกว่าเพื่อน ส่วนเพื่อนตายในนิยามนั่นมันไม่มีจริงหรอกนะครับ”
“แล้ว... แล้ว แล้วไอหวังอะไรล่ะ เงินเหรอ เขาไม่เคยขอเงินจากหนูเลยนะ เขาเคยซื้อขนมให้หนูด้วย”
“เขาหวังสิ เขาอยากเป็นแฟนกับพราวไง”
“เป็นได้ไง หนูเป็นแฟนกับป๊าแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เปล่า เป็นผัวเมียกัน”
-/////- ผมไม่รู้ว่าคำนี้มันมีความหมายมากแค่ไหน แต่ทำไมผมเขินกว่าที่บอกว่าเป็นแฟนกันซะอีก...
“ตะ แต่ หนูไม่ได้ชอบเขาแต่หนูอยากเป็นเพื่อนกับเขาอ่ะ ป๊าเข้าใจหนูใช่มั้ยอ่ะ”
“หึหึหึ เด็กน้อย ป๊าเข้าใจ แต่ว่าแค่ป๊าต่อยเขาไปทีสองทีเขาก็ไม่อยากเป็นเพื่อนพราวแล้ว พราวก็ไม่ต้องอยากเป็นเพื่อนเขาหรอก พราวยังมีป๊านะ”
“ครับ”
ผมค่อยใจชื้นขึ้นหน่อย แต่ไม่ใช่ต่อยไปทีสองทีนะ ป๊าให้คนไปรุมกระทืบเขาเลยแหละ = =
“ช่างเถอะเนอะ แค่ไม่มีใครตามใจ ไม่มีใครเดินไปส่งหนูเรียนเสริม ไม่มีใครมานั่งรอป๊าเป็นเพื่อน ไม่มีใครกดน้ำร้อนต้มมาม่า ให้ตอนกลางวัน วันนี้น้ำร้อนลวกด้วย”
“จริงเหรอ ไหน...”
ป๊าจับมือผมไปดูรอยแดง ยังไม่ได้ทายาด้วย
“เดี๋ยวนะ มาม่า?”
“เอ่อออออออออออออ...”
“พราว! ป๊าเคยบอกว่าไง”
“ขอครั้งเดียวน้า พลีสสส ครั้งสุดท้าย น้าๆๆ”
“ดื้อกับป๊ารู้มั้ยจะโดนอะไรหะ”
แล้วมือนี่ลูบก้นทำไม จะฟาดเรอะ!
“หนูจะไม่ดื้อแล้ว งิงิ ยิ้มให้หน่อยยยยย”
“ทำผิดแล้วก็ชอบมาทำเสียงมุ้งมิ้งทำหน้าอ้อนๆใส่คิดว่าป๊าจะหาย?”
ผมไม่ได้ทามมมมมมมมมมม > <!
“ก็ของมันอร่อยนี่ ป๊าไม่เคยกินป๊าไม่รู้หรอก -3-”
“เถียงอีก แอบกินบ่อยแค่ไหนแล้วหะ ดื้อนักจะไม่ให้เงินไปโรงเรียน”
“ป๊าอ่าาาาาา แล้วหนูจะกินข้าวได้ยังไงงงงง”
“ให้เงินไปก็เอาไปกินสารเคมีนู่น ข้าวไม่กินไงถึงได้ไม่โตสักที”
“ตัวเล็กก็ดีหนูจะได้ถูกป๊ากอดหมดตัว อย่างงี้ไง อิอิ”
ผมเถียงแล้วขึ้นไปขดตัวอยู่บนตักป๊า เอาหัวถูกอกกว้างง้อๆ ป๊าหลุดยิ้มแล้วแขนแกร่งก็รัดตัวผมแน่น ป๊าเหมือนครุ่นคิดอะไรมาตลอดทางผมเลยยังไม่กล้าบอกป๊าเรื่องที่ผมถูกเลือกป็นหลีดแล้วก็ต้องไปค้างบ้านเพื่อนด้วยสักคืนสองคืน
ผมอาบน้ำเสร็จก็เอาเนื้อหาที่เรียนมาทบทวนอย่างจริงจัง ผมว่าผมก็จำได้นะ แต่ละเรื่องนี่ผมเรียนซ้ำไม่ต่ำกว่าสองรอบอ่ะ แต่ทำไมคะแนนผมยังอยู่อันดับท้ายๆของห้องก็ไม่รู้ T_T
“พลิกไปพลิกมาเมื่อไหร่จะได้อ่าน”
“ก็หนูไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนนี่”
“ตรงที่ยังไม่เข้าใจไง”
“ก็พอรู้เรื่องอยู่...”
“ไหนๆ เอามานี่ ป๊าจะถาม”
“งื้อออออออออ”
ผมรีบดึงหนังสือหนีเมื่อป๊าจะมาเอามันไป
แต่ป๊านั่งทำงานอยู่บนโซฟาส่วนผมนั่งอยู่ที่พื้น คนตัวโตเลยแย่งมันไปได้ไง ผมไม่มั่นใจเลย แต่พอผมจะอ่านๆมันก็รู้สึกเหมือนรู้เรื่องแล้ว จริงๆน้า T_T
“ชีวะเหรอ อืมๆ กฎของเมนเดล?”
“...”
“ตอบ”
“คิดอยู่น่ะ > <”
“ตอบผิดถอดหนึ่งชิ้น”
“ไม่อาววววววววววว”
“ไม่เอาก็ตอบให้ถูกครับ ฮ่าๆๆๆ”
ผมอยากจะร้องไห้แต่อีกคนนี่สิ นั่งอ่านแฟ้มงานยิ้มกริ่มเชียว มั่นใจอ่ะดิว่าผมจะตอบผิด เชอะ ง่ายๆแค่นี้เอง เรียนมาตั้งหลายรอบ
“อวัยวะส่วนไหนที่ถูกใช้จะใหญ่ขึ้น”
“เห้ยยยยยยย หมายถึงไร”
“อวัยวะ = =”
“ส่วนไหน”
“ป๊าคิดไรป่าวเนี้ย รู้สึกหูตานี่จะแพรวพราวเป็นพิเศษ = =”
“หึหึหึ นี่คือคำตอบเหรอ”
“ใช่ครับ ^O^ หนูตอบถูกใช่ป่าว”
“ผิด!”
“ง่ะ”
ผมหน้าเหี่ยวลงเลยทีเดียว ก็ที่มันบอกว่าส่วนไหนที่ถูกใช้จะขยายใหญ่ ส่วนไหนที่ไม่ถูกใช้จะฝ่อ เช่นคอยีราฟที่มันยาวขึ้นเพราะมันต้องกินยอดไม้ อย่างเงี้ยยยยยย จะผิดได้ยังไง!
“ถอดเลย”
“ง่ะ!”
“ถอด!”
“เราไม่ได้พูดเล่นกันหรอกเหรอ”
“ดูหน้าด้วย นี่หน้าของคนที่พูดเล่น?”
ทำไมต้องทำหน้าจริงจัง > < ผมเริ่มปลดกระดุมเสื้อนอนละนะ เอาจริงง่ะ ฮือออออออ นึกว่าล้อเล่นซะอีก รู้งี้ใส่มาหลายๆชั้นซะก็ดีหรอก
ผมวางเสื้อไว้ข้างตัวแล้วงอขาเข้ามากอด ก็คนบ้าแถวนี้มันจ้องอ่ะ!
“หึหึหึ ข้อต่อไป”
“หนาวจังเลยครับ”
“ไม่ต้องมาอ้อนครับ เรื่องอย่างนี้เขาไม่ใจอ่อนกันหรอก”
“พ่อหมีใจร้าย” ผมบ่นอุบอิบ
ป๊าพลิกหนังสือไปเรื่อยๆ ผมก็ลุ้นๆให้ถามง่ายๆ ถามสิ่งที่ผมจำได้แม่นยำ แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเลย ป๊าทำหน้ากรุ้มกริ่มแล้วหันมามองผม จะแกล้งอะไรผมอี๊กกกกก
“กฎของลามาร์ค?”
“ทำไมป๊าไม่ถามคำถามที่หนูเตรียมคำตอบไว้แล้วล่ะ > <”
“ทำงั้นก็ไม่ได้เห็นของดีอ่ะดิ”
“ป๊าเจ้าเล่ห์ หื่นนนนนนนนน”
ผมกัดปากทำหน้างอน แต่อีกคนยักไหล่อย่างไม่แคร์ ทำไมจะต้องอยากให้ผมถอดเสื้อผ้าด้วยก็ไม่รู้ ทีตอนเด็กผมแก้ผ้าวิ่งรอบบ้านล่ะชอบจับผมมาใส่เสื้อผ้าทุกทีเลย -3-
“ตอบครับ ไม่ตอบเราจะปรับแพ้นะครับคุณพราว”
“งื้อออออ ขอคำใบ้หน่อย”
“ไม่มีครับ เพราะเราไม่ใช่คนใบ้”
กวนประสาท!
“การถ่ายทอดลักษณะทางพันธุกรรมมั้ง แบบว่า เอ่อ มียีนเด่นยีนด้อย มีแบบข่มด้วย”
“ข่มด้วยเหรอ”
“อืม แบบข่มขืนกัน” เอ๊ะ... ใช่ป่าววะ ทำไมป๊าหัวเราะ T_T
“ผิดครับ! ข่มขืนเขาทำกันแบบนี้ครับ...”
ป๊ากระชากตัวผมทีเดียวไปแหมะอยู่บนตัก ใบหน้าหล่อคมแกล้งซุกไซ้ไปทั่วซอกคอผม ไม่ได้เอาปากมาแตะแต่เขาจงใจเอาตอหนวดแข็งๆมาถูเท่านั้นยังไม่พอยังเอานิ้วมาจี้เอวผมรัว ข่มขืนอะไรกันมันจั๊กจี้!
“อย่าๆๆๆ ไม่เอา ฮ่าๆๆๆ ยอมแล้ววว ไม่อ๊าวววว”
“หึหึหึ คนนึงอยากทำแต่อีกคนขัดขืนแบบนี้เขาเรียกข่มขืน”
“ย๊ากๆๆ คันๆๆ ยอมแพ้แล้ว ฮ่าๆๆ”
ผมยังหยุดหัวเราะไม่ได้ก็หัวเราะต่อไปอีกสักพักก่อนจะหายใจหอบด้วยความเหนื่อย พอสบสายตากับพ่อหมีเขาก็ส่งสายตาไปที่กางเกงของผม ประมาณว่า ถอดสิ T_T
“หนาวๆๆๆ”
“อยากโดนข่มขืน?”
“อย๊าาาาา ยอมแพ้แล้วๆ ถอดก็ได้ๆๆ” ผมดึงกางเกงออกแล้วเขวี้ยงไปอีกทาง เหลือแต่กางเกงในล่อนจ้อนแล้ว T////T “แล้วเฉลยมันคืออะไรล่ะ”
“ถ้าพราวสลับคำตอบกัน หนูจะตอบถูกทั้งสองข้อเลย กฎของเมนเดลคือพันธุกรรมที่พราวว่า ส่วนลามาร์คก็คือกฎของการใช้ไม่ใช้นั่นแหละ ป๊าว่าพราวจำได้แต่ไม่แม่นพอ แล้วก็สับสนกันในหัว”
“หนูจะพยายามน้า ถึงว่าตอนหนูทำข้อสอบหนูว่าหนูทำได้แต่คะแนนออกมาห่วยทุกที ป๊าไม่โกรธหนูใช่มั้ยอ่า”
ผมโอบรัดลำคอร่างสูงถามอ้อนๆ
“ไม่ครับ พราวทำดีที่สุดแล้ว ถ้าพยายามกว่านี้อีกก็จะดีมากเลย”
“ป๊าหนูใจดีที่สู๊ดดดดดดดดด จุ๊บ!” ผมกดจูบที่ลำคอแกร่งแล้วแกล้งเม้มหูป๊าเบาๆเหมือนที่เขาเคยทำกับผม เล่นเอาพ่อหมีถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว อิอิ
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวจะโดนจริงๆ”
“ไม่อาววววววววว”
“อะไรเล่า”
ป๊าเคยฟังผมมั้ยเนี้ย เขาชอบว่าผมเอาแต่ใจแต่หารู้ไม่ว่าป๊านั่นแหละคือคนที่เอาแต่ใจที่สุดเล่า! ปลายจมูกโด่งแตะไปทั่วทั้งซอกคอสูดเอากลิ่นตัวผมเข้าไปหนักๆหลายที มือใหญ่ก็ลูบสลับกับเค้นคลึงไปทั่วตัวผมจนผมจะร้อนขึ้นมาแล้วนะ
“เจ็บนะ อาทิตย์ละครั้งก็พอแล้ว >////<”
“เห้ย ได้ไง”
“โอเคนะ วันศุกร์เนอะ”
“เห้ยๆๆ”
“เงียบก่อนชู่ววววว อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง”
ผมหยิบหนังสือมากางไว้บนตักตัวเอง เอามาอ่านคือจุดประสงค์รอง ส่วนจุดประสงค์หลักคือเอามาปกปิดส่วนที่เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาให้พ้นสายตาของพ่อหมียักษ์
“แต่พราว!”
“ป๊า!”
“อะไร”
“เงียบดิ อ่านสือ”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบคุณลูกกกกก ทีงี้ล่ะขยันขึ้นมาเล้ยยยย”
ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นอนขดตัวอ่านหนังสือบนตักกว้างในอ้อมแขนที่อบอุ่นที่สุดในโลก ถึงจะเหลือแต่กกน. ถึงแอร์จะหนาวแต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่น... อุ่นจนง่วงเลย...
ขอหลับ...
“ตื่นนนนน ฟอดดดดดด”
“หื้อออออ ตื่นอยู่น่า”
“นั่งสัปหงกขนาดนี้คือตื่นเหรอ ฮ่าๆๆ”
“ก็มันง่วงนี่ ตอนป๊าเรียนป๊าไม่เคยง่วงเหรอไง”
“เคย แต่ป๊ามีวิธี”
“จริงเหรอ ขอบ้าง”
“มันไม่ดีต่อสุขภาพ ป๊าไม่ให้พราวทำหรอก”
“หมายถึงกินกาแฟเหรอ หนูก็อยากกิน เพื่อนๆมันกินกันทุกคนเลย”
“ป๊าว่าหลับสักงีบแล้วมาอ่านต่อจะดีกว่า”
“ครับ ป๊าเล่าตอนป๊าเรียนให้ฟังหน่อยดิ หนูไม่เห็นจะเคยรู้เรื่องเลย”
“ตอนป๊าเรียนเหรอ... เอาตอนอ่านหนังสือนะ ป๊าก็ง่วงแล้วก็ลองทำทุกวิธี ทั้งกินกาแฟ เอาเท้าแช่น้ำเย็นเอย ตั้งนาฬิกาปลุกเอย ป๊าลองอ่านหนังสือมาทุกเวลา”
พูดเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องทำเป็นเอามือมาปัดผ่านหัวนมโผ้มมมมมมมม > <
“แล้วเวลาไหนดีสุด *_*”
“เวลาสมองโล่งๆ อ่านแล้วจำดี”
“ง่ะ ไม่ได้หมายถึงงั้นสิ”
“ตอนดึกหรือไม่ก็เช้า เงียบดี แต่เด็กแถวนี้คงจะไม่ไหว”
“ไหว!”
“ถึงไหวป๊าก็ไม่ให้ทำ เสียสุขภาพหมด”
“ป๊าก็อย่างเงี้ย”
ผมสะบัดตัวออกจากป๊าแล้วเอาเสื้อผ้ามาใส่ ผมอยากมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไปบ้างนี่ ป๊าให้หลับไม่เกินเที่ยงคืนตื่นเจ็ดโมง กาแฟก็ไม่ให้กิน มาม่าก็ไม่ให้กิน อะไรก็ห้ามๆๆๆ มีข้อห้ามเต็มไปหมด!!
ผมเก็บหนังสือมากองไว้ที่โต๊ะวางหนังสือเล็กๆของผมแล้วล้มตัวลงนอน ป๊าเก็บงานแล้วตามมานอนกอดผมไว้ พอผมดิ้นเขาก็รัดแน่นแล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่ เห็นผมฟึดฟัดใส่ก็แกล้งมาหอมผมอยู่นั่น!
“หายงอนป๊านะ”
“...”
“ป๊าเคยทำป๊าถึงรู้ว่ามันทรมานตัวเองแค่ไหน”
“...”
“ป๊าเคยหนุนลูกบอลแทนหมอนตอนอ่านหนังสือด้วย พอเราหลับหัวเราก็จะโขกกับพื้นจนเราตื่นเลยล่ะ”
OoO แล้วป๊าไม่เจ็บแย่เหรอ!
“ป๊าหวังดีกับพราว ถ้าพราวเจ็บพราวไม่สบาย ป๊าก็เหมือนจะป่วยไปด้วย”
“...”
“เป็นห่วง...”
ผมหันกลับไปกอดพ่อหมีใหญ่ T_T ยอมก็ได้ เหตุผลพอฟังขึ้นหรอกนะ ไม่ได้แพ้น้ำเสียงอ้อนๆของป๊าที่นานๆจะได้ฟังทีนั่นหรอก
“รักนะครับเด็กดีของป๊า”
“หนูก็รักพ่อหมี”
ป๊ากู๊ดไนท์คิสส่งท้ายก่อนที่เราจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:hao3: :hao3: ป๊าห่วงลูกหมีมากอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
สรุปก็คือ ยังไม่ได้บอกเรื่องงานโรงเรียนเลยสักเรื่อง
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ อบอุ๊นอบอุ่นอ่ะ
ชอบป๊าตอนนี้ น่ารักดี อิอิ
-
น่ารักจริงๆ เวลาพราวอยู่กับพ่อหมี
-
น่่ารักกกกกกก อยากเอากลับบ้านนน :hao6:
-
น่ารักแบบนี้ถ้าเราเป็นพ่อหมีเราจะไม่ทน
:z1:
-
:-[ :-[ ทำไมพึ่งอ่านเรื่องนี้เนี่ย ลูกหมีขาวน่าหม่ำมากกกกกกก :hao6:
-
ช่วงนี้มุ้งมิ้งเชียว :-[
-
ฟินนนนนนนนน
-
น่ารักน่ากดจังหนูพราววววววววว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
22
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
“ที่รักครับ ตื่นได้แล้ว”
งื้ออออ~~~~ ที่ร้ากกกกกก...
“จะตื่นดีๆหรือต้องให้ใช้กำลัง”
ที่รักง่ะ! ผมปรือตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิดหน่อยๆ แต่ยอมหายหงุดหงิดก็ได้เพราะคนตัวโตมอร์นิ่งคิสหวานๆมาให้ ดึงแขนใหญ่เข้ามากอดต่างหมอนข้าง กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยโชยเข้ามาในจมูกอย่างนี้ป๊าต้องอาบต้ำแต่งตัวเสร็จแล้วแน่เลย
“หนูอยากกินต้มจืดไข่น้ำใส่หมูสับด้วย”
“ตายังไม่ทันลืมเลย ถามหาของกินซะละ หึหึหึ”
“งื้ออออ” ผมหันหัวหนีนิ้วใหญ่ที่พยายามจะถ่างตาผมให้ลืมขึ้น “เอาถ้วยมิกกี้เม้าส์นะ”
“ครับๆๆ ป๊าขึ้นมาอีกทีต้องแต่งตัวเสร็จนะ”
“...”
“ฟอดๆๆๆ จะไม่ตื่นใช่มั้ย”
“ตื่นแล้วก็ได้ -3-“
อีกนิดก็ไม่ได้ ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเลย
ยังไม่ได้จัดตารางสอนด้วย... ผมเดินไปที่โต๊ะหนังสือของผมค้นๆกระเป๋าดูก็พบว่าหนังสือเรียงอยู่ในกระเป๋าตามตารางเรียบร้อยเป๊ะ ป๊าจัดตารางสอนให้ผมง่ะ อ๊างงงงงง~~~~
ไม่เป็นอย่างนี้บ่อยๆหรอกนะ นอกซะจากว่าวันนั้นป๊าตื่นเช้าจนไม่มีอะไรทำถึงจะมาจัดกระเป๋าให้เตรียมชุดให้อาบน้ำให้ ผมอยากทำอย่างนี้ให้ป๊าบ้างจังแต่ผมก็ตื่นทีหลังทุกทีเลย T_T พรุ่งนี้ผมจะตื่นเช้าแล้วพยายามใหม่แล้วกันนะ
พรุ่งนี้...
เดี๋ยวนะ วันนี้ผมต้องไปนอนบ้านไอ้รินไม่ใช่เรอะ!!!!!! =[]=
ผมค้นเอากระเป๋าใบเล็กๆอีกใบมาใส่เสื้อผ้า ผมต้องไปกี่วันเนี้ย ต้องเตรียมอะไรไปบ้างวะ แย่แล้วๆๆๆ ยังไม่ได้บอกป๊าด้วย ต้องจัดตารางเรียนของพรุ่งนี้ไปด้วยเลยหรือเปล่า
“พราว เสร็จยัง”
“แป๊บนึงครับ!”
ผมทิ้งของกองๆไว้ตรงนั้นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป
“นี่มันอะไรกันพราว”
“อู๋เอ็บอะเอ๋า”
เคี้ยวแปรงสีฟันไปด้วยตะโกนบอกป๊าไปด้วย ไม่กล้าเผชิญหน้าเลย T_T
“เก็บกระเป๋า? ไปไหน”
“อะ เอ่อ หนูไปทำงานบ้านริน”
“...”
“งานกีฬาจะมีอีกไม่กี่วันแล้ว”
“แล้วไม่บอกป๊าตอนมีกีฬาเลยล่ะ”
“...”
ป๊าโกรธแน่เลยอ่ะ เสียงเงียบไปผมเลยรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาไม่เห็นป๊าแล้ว กระเป๋าเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายถูกแม่บ้านที่ผมไม่รู้จักชื่อเข้ามาพับเก็บลงกระเป๋าให้
“ป๊าล่ะครับ”
“ลงไปข้างล่างแล้วค่ะ”
ง่าาาาา...
ผมหน้าหมองเดินสะพายกระเป๋านักเรียนพร้อมกับหิ้วกระเป๋าเดินทางลงมาด้านล่าง เห็นป๊านั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจผมเหมือนทุกที
ได้ตามที่บอก ต้มจืดไข่น้ำใส่หมูสับกับถ้วยมิกกี้เม้าท์...
“ป๊าอร่อยจัง”
“...”
“ป๊าครับบบบบ”
“หืม?”
“อร่อย ^O^”
“อืม”
“ป๊าาาาาา...”
ผมเรียกเสียงอ่อย หงอยลงไปโดยอัตโนมัติ โดนเมินแล้ว จะร้องแล้วด้วย
ผมเดินไปกอดคอแกร่งจากด้านหลัง ป๊าจะเปิดหน้าโฆษณาอ่านอีกนานมั้ย T_T ผมเอาแก้มถูกับแก้มสากอ้อนๆ ตอนแรกผมไม่กล้าบอกแล้วนานไปก็ลืมไปเลยนี่ เพิ่งคิดได้เมื่อเช้าด้วย
“หนูจะไปนอนบ้านรินคืนเดียว ป๊าให้หนูไปนะ”
“ยังไม่ได้บอกว่าไม่อนุญาตนี่ โตแล้วจะทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องสนใจป๊าหรอก”
ประชด ประชดเต็มๆ
“หนูขอโทษที่ไม่บอกก่อน ฮึกฮือออ หนูลืมอ่ะ”
ทางสุดท้าย... น้ำตาเท่านั้นที่ช่วยกูด้ายยยยยยย TOT
ป๊าดึงผมไปนั่งตัก มือใหญ่ปาดน้ำตาออกให้แล้วปัดผมหน้าม้าที่ทิ่มตาผมอยู่ให้ออกไปด้านข้าง ผมฉวยโอกาสที่หน้าเราอยู่ใกล้กันเนี้ยแหละฉกจูบง้อป๊าแต่พ่อหมีดันรู้ทันเบี่ยงหน้าหนีไปซะก่อน ฮึ่ยๆๆ
“เด็กแสบ!”
“ฮือๆๆๆ ป๊าไม่ให้จูบเหรอ”
“พอเลย ทำเสียงร้องไห้ไม่มีน้ำตาสักหยด”
แหงะ ก็มีตั้งสองหยดเมื่อกี้ T3T
ผมรั้งลำคอแกร่งเข้ามาใกล้แต่ป๊าก็ขืนหัวไว้แถมดันตัวผมไว้ไม่ให้เอาหน้าเข้าไปใกล้อีก ใกล้คำว่าข่มขืนเข้าไปทุกทีแล้วเนี้ย! ผมจะฉกเข้าด้านซ้ายป๊าก็หลบไปทางขวาพอผมตามไปด้านขวาเขาก็หลบไปด้านซ้าย
“หืออออออออ”
ผมทำปากจู๋จุ๊บๆยั่วแต่ป๊าเบะปากใส่ราวกับมันไม่น่าสนใจ นี่อ่อยขนาดนี้แล้วนะ แงๆๆ
“หายโกรธหนูนะ พ่อหมีสุดหล่อของน้องพราว”
นี่อ้อนแบบสุดแล้วนะ
“ขอโทษที่สุดเลย พลีสสสสสสส” ผมกระพริบตาปริบๆใส่
“หึ”
ป๊ากดจูบลงมาเน้นๆ ใช้ริมฝีปากดูดดึงปากผมซ้ำๆแล้วแทรกลิ้นชื้นเข้ามาควานหาน้ำหวานไปทั่วทั้งโพลงปาก สลับกับผมที่ตอบสนองกลับไปไม่แพ้กัน
“อะแฮ่ม! สายแล้วครับคุณเฟิร์ส”
เราผละออกจากกัน เสื้อผ้าหน้าผมของผมยับยุ่งไปหมด ป๊าเลยช่วยจัดๆให้มันเข้าที่ เสื้อก็ออกนอกกางเกงสายเอี๊ยมก็หลุดลุ่ยหมดเลย ทำไมป๊ามือเร็วอย่างเน้!
“ยกถ้วยต้มจืดไปให้พราวด้วย” ป๊าหันไปสั่งลุงจักร “กระเป๋าเสื้อผ้าไม่ต้อง ค่อยกลับมาเอาตอนเย็นแล้วสองทุ่มป๊าจะไปส่งที่บ้านรินเอง”
“จริงๆหนูไม่อยากไปเลย แต่เพื่อนมันวางโครงไว้แล้ว”
“ป๊าไม่อยากให้พราวไปเหมือนกัน แล้วป๊าจะนอนกอดใครล่ะ”
“แล้วหนูจะนอนกอดใครล่ะ”
“กอดรินไปละกัน เดี๋ยวป๊าจะไปหาสาวๆมากอดสักคนสองคน”
“ไม่ได้!!!!”
ผมทุบอกกว้างแรงๆขณะที่ป๊าช้อนตัวอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนรถ กล้าพูดมาได้ไงว่าจะไปนอนกับสาว > < แค่คิดว่าป๊าจะต้องไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับใครแบบที่ทำกับผม ผมก็ชาไปทั้งตัวแล้ว
“ถ้าทำอย่างนั้นอีกนะ! ….”
“โอ๋ๆๆ ป๊าพูดเล่น เห้ย ไม่งอนดิ พูดเล่นจริงๆ”
“...”
“ป๊ารักพราวหลงพราวคนเดียวแล้วเนี้ย ใครจะมาน่ารักน่าฟัดเท่าลูกหมีของป๊า ไม่มี๊~~~”
“...”
“จริงๆ เดี๋ยวสไกป์คุยกันทั้งคืนเลยก็ได้อ่ะ”
เรื่องนั้นผมทำแน่นอนอยู่แล้ว!
“หายก็ได้! อ้อ อีกอย่าง หนูได้เป็น...”
“...”
“ปะ เป็น... อย่าจ้องดิป๊า!”
จ้องซะไม่กล้าบอกเลย! T_T
“เป็นอะไรครับ นักกีฬาเหรอ”
“ปะป่าว หนูได้เป็นหลีดอ่ะ > <”
“ฮ่าๆๆๆๆ ก็เป็นดิ”
“ถามจริง?”
ผมมองป๊าอย่างไม่อยากจะเชื่อ! ปกติป๊าหวงจะตาย ขึ้นเชียร์บนแสตนด์ผมยังไม่ได้ขึ้นเลย ครั้งหนึ่งเคยถูกขอให้ไปเป็นดัมเมเยอร์ป๊าก็เข้าไปคุยกับผอ.เลยด้วยซ้ำ
“อืม จริงๆ จะจบเกรดสิบสองแล้วต้องไขว่คว้าชีวิตช่วงนี้ไว้ให้มากที่สุด”
“ขอบคุณครับ ไอเลิฟยูววววว จุ๊บ”
รีบขอบคุณก่อนเดี๋ยวจะไม่ได้ ป๊าทำตัวไม่มีปัญหาอย่างนี้ก็ดีแล้ว ฮ่าๆๆ
ร่างสูงตักต้มจืดป้อนผมที่ซบอกกว้างจิ้มมือถือเล่นเกมส์อยู่เพลินๆ ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีปัญหานะ พอถึงโรงเรียนเท่านั้นแหละ... ป๊าไม่ให้ลุงจักรจอดที่หน้าโรงเรียนเช่นเคยแต่กลับไปจอดที่หน้าตึกธุรการ!
“อะไร ทำไม เหรอป๊า”
“ป๊ามีเรื่องคุยกับผอ.นิดหน่อย”
“ง่ะ เรื่องไรๆ”
“ทักทายเฉยๆ รุ่นพี่ที่มหาลัย”
“ไม่จริงใช่มั้ย”
“ตั้งใจเรียนนะครับ ตอนเย็นป๊าจะมารับเร็วๆ จุ๊บก่อนเร็ว”
ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บปากพ่อหมีใหญ่ก่อนไปเรียน ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะมาทักทายอะไรเลย ระแวงนะเนี้ย คงจะไม่ถามเรื่องการเรียนของผมใช่มั้ยอ่า T_T
อันที่จริงช่วงก่อนงานกีฬาอย่างนี้ไม่ค่อยมีการเรียนการสอนกันหรอกครับ ตามมุมต่างๆของโรงเรียนมีการรวมกลุ่มกันทำนู่นนี่เต็มไปหมด บางทีก็ซ้อมเชียร์ของเด็กมอต้น เสียงกลองเสียงร้องเพลงดังกันให้กระหึ่ม ผมชอบจัง ดีกว่าต้องมานั่งเรียนในบรรยากาศเครียดๆเหมือนทุกที
“มาถึงก็ลอกการบ้าน”
“กูเช็คคำตอบเฉยๆน่า”
“วันนี้เซิ้ลคลาสทั้งหมดไม่ต้องเช็คหรอกค้าบบบบ”
“ถามจริงงงงงง *3*”
“เออดิ เฮ้ยพวกมึงมาประชุมเรื่องคัตเอ้าท์เราดิ๊”
หลายคนอาจจะไม่รู้จักคัตเอ้าท์ มันเป็นเหมือนฉากหลังของแสตนด์เชียร์ที่มีรูปภาพเกี่ยวกับคอนเซ็ปต์ของกลุ่มเรา อย่างของผมจับฉลากได้เกี่ยวกับ “chicken” ก็เพลงเชียร์หรือขบวนต่างๆก็ต้องเกี่ยวกับไก่
“เมื่อคืนกูกับไอ้รันช่วยกันร่างภาพละก็ลงสีไปบางส่วนแล้ว”
“ก็ดีแล้วนิ พวกกูเป็นกำลังใจให้” ไอ้เฟธบอก แลดูเลวจัง เป็นกำลังใจให้ไม่ทำอะไรเลย = =
“กูจะทำสองคัตเอ้าท์”
“สองคัตเอ้าท์เหี้ ยไร อันเดียวเอาให้รอดก่อน”
“รอดน่า เนี้ยๆ ตอนยังไม่แข่งเราก็เอาอันกากๆขึ้นใช่ป่ะ พอถึงเวลาแข่งเราก็ชักอันกากออก ทุกคนจะได้สะพรึง!!”
“กูเนี้ยจะสะพรึง ทำไรช่วยดูมันสมองพวกมันด้วย”
ไอ้ฟ้าว่าพวกเดอะแก๊งค์ขุนศึกแห่งห้องเราเข้าให้
“งบ พื้นที่ เวลา กำลังคน?”
“งบเหลือเฟือ พื้นที่บ้านกูกว้างกว่าถนนสิบหกเลน เวลากับกำลังคนขึ้นอยู่กับพวกมึง”
“จ้างเถอะ”
“เชี่ยยยยยยยยยย” x9
ที่ไอ้พอร์ชบอกให้จ้างมันก็จริงนะครับ ที่ผ่านๆมาบางส่วนรุ่นพี่ก็จ้างกันทั้งนั้น แต่ไอ้รินหรือจะยอม งานนี้มันเป็นเฮดด้วย งานเลิศต้องยกให้เขาล่ะ
“พราว! ซ้อมหลีด!”
ผมละสายตาจากพวกมันที่กำลังเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายไปที่ประตูห้องเรียน แล้วขอตัวออกมา ถึงผมอยู่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ชีวิตผมเป็นแบบโนคอมเม้นต์น่ะ ให้ทำอะไรผมก็ทำตามหมด
“ต้องแก้ๆๆๆๆ แก้เต็มไปหมด เอาแบบชุดมา!”
เสียงของไบรอันดังลั่นห้องซ้อม
ที่จริงห้องนี้เป็นห้องเรียนบัลเล่ต์ แต่ขอยืมมาทำกิจกรรมชั่วคราว ผมขยับแขนขยับขาวอร์มก่อนเล็กน้อยแล้วไปยืนแอ่นหลังตามที่ถูกจัดแจง มันเป็นอะไรที่เมื่อยมากกกกกก
“อยู่ๆ ผอ.ก็เปลี่ยนกฎกูอารมณ์เสีย แก้แบบชุดส่งไปให้ผอ.กับที่ร้านดูใหม่อีก”
“ชุดต้องแขนยาวขายาวนะมึง”
=[]=…
“ห้ามซ้อมนอกเวลาที่ทางโรงเรียนกำหนด”
=[]=......
“ห้ามซ้อมนอกสถานที่”
=[]=...........
“ไม่มีการแข่งขัน ได้รางวัลทุกทีม”
=[]=…………..
“แล้วกูจะซ้อมเพื่อ? บอกกูทีว่ามีหลีดไปทำไมวะหะ!”
ไม่ใช่ฝีมือป๊าหรอกใช่มั้ย T^T
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-----------------------------------------------------------------
คราวนี้มาเร็ว(หรือเปล่า)
อีก 30 เปอร์ยังลบๆแก้ๆอยู่ ไม่แน่ใจว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี T^T
comment,plsssssssss
อยากรู้เรื่องลุงแดมกด 1 อยากรู้เรื่องลุงฟาสต์กด 2
รีดเดอร์ :: ตูไม่รู้จักทั้งสองคนเลย = =
ferrari :: แป่ววววววววว
555555555555555555555
-
พ่อหมี สั่งการแน่ๆเลยยยย :hao3: :katai3:
-
For sure ฝีมือพ่อหมีแน่ๆ
-
ยังคงเป็นพ่อลูกคู่ป่วนเหมือนเดิม กวนกันไปแกล้งกันมา
น้องพราวยังคงใสซื่อน่ารักน่าแกล้งอย่างคงเส้นคงวา
ส่วนป๊าก็หื่นและหวงลูก(มากๆ)ไม่เปลี่ยนเช่นกัน :laugh:
แทบไม่ต้องเดาว่าครั้งนี้ก็เป็นฝีมือของป๊าอีกเช่นเคย
อย่างนี้เรียกว่าใช้อำนาจในทางมิชอบใช่มั๊ยน้องพราว
ถึงว่าสิยอมง่ายจัง ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ใส่ชุดวอร์มน่าจะง่ายกว่า :hao3:
ไปนอนค้างบ้านรินนี่จะมีอะไรให้ตื่นเต้นอีกไหมนะ :jul3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. อยากรู้เรื่องทั้งสองหนุ่มเลยจะเป็นอะไรไหมนะ :m21:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:laugh: พ่อหมีนายเยี่ยมมาก เราว่าแล้ว นายไปคุยกับ ผอ. ปุ๊บได้เรื่องเลย :hao7:
-
พ่อหมีบัญชามาแน่นอนนนนนน :katai2-1:
-
ฮา อาการหวงเข้าขั้นนะพ่อหมี อิอิ
-
พ่อหมีใหญ่น่ารักที่สุดในสามโลกเลยอะ
-
รู้สึกว่าจะรักและคิดถึงกันมากเลยเนอะทั้งป๊าทั้งผอ.
ฮาเลยกับประโยคนี้ 'แล้วจะซ้อมเพื่อ? บอกกูที่ว่าหลีดมีไปทำไมวะหะ' ก็นะคุณป๊าเขาหวงลูกหมี คิดจะเอาลูกหมีมาปูยี้ปูยำก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ 55+
-
5555555555ห่วงพราวสุดๆ เลยคุณป๊า !!!!
-
ต่ออีก 30 เปอร์จ้า
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ตอนเย็นป๊ามารอรับผมที่ร้านกาแฟแถวๆที่เรียนของผม(ผมไม่กล้าไปนั่งรอป๊าที่ร้านเดิมแล้ว T_T) คนตัวโตขับรถมาเองด้วย ป๊าไม่ได้พาผมกลับบ้านเพราะเตรียมกระเป๋ามาให้แล้ว เขาพาผมไปกินข้าวเย็นที่ห้างแล้วจับผมฟัดในรถจนหนำใจเขาล่ะถึงพามาส่งบ้านรินตอนสองทุ่มกว่าๆ
“สวัสดีครับคุณพ่อ คิดถึงจังเลย” ผมกอดพุงพ่อไอ้รินไม่รอบเลยทีเดียว เขาเหมือนซานต้าครอสใจดี
“ไอ้ตัวเล็กปากหวาน โฮ่ะๆๆ มาคุยกันก่อนครับคุณปวีร์”
ป๊าซื้อกระเช้าผลไม้มาให้พ่อไอ้รินด้วย ผมแยกมาหาเพื่อนๆที่โรงรถส่วนป๊าก็นั่งคุยกันอยู่ที่สวนหน้าบ้านไม่ไกลจากที่ผมอยู่มากนักไม่นานแม่ไอ้รินก็เข้ามาสบทบ ผมขอไอแพดป๊ามาด้วยแหละ เวลาโทรคุยกันจะได้เห็นหน้าป๊าใหญ่เต็มจอเลย
“มาซะช้าเลยนะมึง”
“รถมันติด”
“ติดมากจนหัวเหอนี่ยุ่งไปหมดเลยเนอะ”
“จิ๊ บ่นมากดิวะริน”
พวกมันมากันตั้งแต่เลิกเรียนแล้วครับ ส่วนผมขอมาช้าเพราะติดเรียนเสริมแล้วก็จะให้ป๊ามาส่งเอง ผมลงไปนั่งบนกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ปูไว้แล้วลงมือระบายสีตามที่ได้รับมอบหมายแต่ตาก็มองพ่อหมีใหญ่เป็นระยะๆ พอผมเงยหน้าขึ้นมองทีไรก็มักจะเห็นคนหื่นมองผมอยู่ก่อนทุกที
“พราว มาหาป๊าก่อน”
ผมวางสี รีบลุกขึ้นใส่รองเท้าอย่างรวดเร็ว
“ดูๆๆ ดูมันหูตั้งหางกระดิก”
“ไม่ใช่หมานะเว้ย!”
ผมแหวก่อนจะวิ่งหางจุกตูด เอ้ย วิ่งไปหาป๊าแล้วกระโดดกอดคอพ่อหมี ใจหายเหมือนกันจะไม่ได้นอนกอดป๊าตั้งคืนนึง ป๊าพาผมไปที่รถหยิบกระเป๋าเสื้อผ้ากับตุ๊กตาหมีตัวโตส่งให้แม่บ้านรับไป
“ป๊าจะกลับแล้วนะ”
“ง่ะ”
“ฝากพราวด้วยนะครับ”
“ได้เลยครับ อยู่กับเพื่อนๆหลายคนคงจะสนุก”
ไม่จริงนะ อยู่กับป๊าสนุกที่สุดเลย -3-
“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะครับ แต่ถ้าพราวดื้อล่ะก็...”
“-3-“
“...ห้ามตี”
“ได้ครับผมจะตีเลย เดี๋ยวนะ -*-? เมื่อกี้บะ...”
“ถ้าซน...”
“...”
“...ก็ห้ามดุ”
คนบ้า!
“ให้ดุ เอ๊ะ หรือห้าม หรืออะไร คือหู...”
ป๊ากับผมไม่ได้สนใจพ่อไอ้รินที่ทำหน้างงว่าหูตัวเองไม่ดีหรือเปล่า ดวงตาเราสอดประสานอย่างหวานเชื่อมราวกับโลกนี้มีแค่เราสองคน แต่ที่แน่ๆคือ... อยากอ้อนอ่ะ! อยากกลับบ้านกับป๊าแล้ว ฮืออออออ
“ป๊าตีป๊าดุได้คนเดียว”
“ยอม” ผมกอดเอวสอบมุดหน้าเข้าที่จุ๊กกุแร้ป๊าแล้วบอกเบาๆ
“หึหึหึ ไปช่วยเพื่อนทำงานได้แล้ว”
ป๊าหอมหน้าผากผมแล้วผละออกไปขึ้นรถ ผมโบกมือบ๊ายบายป๊าจนสุดสายตาเหมือนวันนั้นที่ผมไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆเลย
ตื๊ดดดดดดด ตื๊ดดดดดดด
ผมรอสายไม่นานเสียงพ่อหมีก็ตอบกลับมา
“ป๊าขับรถดีๆนะ หนูลืมบอก”
“ครับๆ ดูแลตัวเองนะ อย่าให้ได้เป็นห่วง”
“หนูอยากให้ป๊าเป็นห่วงนี่”
“พราว!”
“รู้แล้วครับๆ หนูรักป๊านะ”
“ป๊าก็รัก”
ผมคุยกับป๊าสองสามคำก็วางไป เฮ้ออออออ คราวนี้ไม่เหมือนคราวที่แล้ว คราวนี้ป๊ารับโทรศัพท์ด้วย ผมกลับไปช่วยงานเพื่อนตามเดิม ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถผ่านเข้าประตูมา เผลอดีใจไปแว๊บนึงนึกว่าป๊าแต่ไม่ใช่
แต่เป็น...
ลุงแดม!!!
ผมรีบก้มหน้าหลบรอจนลุงแดมเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับพ่อไอ้ริน คนชั่วร้ายแบบนั้นมารู้จักมักจีกับคุณลุงซานต้าผู้แสนใจดี เอ้ย พ่อไอ้รินได้ยังไง อันตรายซะแล้ว!
“พ่อมึ งไปรู้..จะ...!”
“อ๊ายยยยยยย อาแดมมาๆๆๆ กูขอตรัวไปอ่อยคร่าาาาา”
มันเช็ดๆมือแล้ววิ่งเข้าบ้านไป –[]- พ่อกูก็คนนึงแล้วยังจะมากับคนนี้อีก แต่เดี๋ยวนะ หมอนั่นมันชอบทำร้ายเด็กผู้ชายน่ารักๆนะเว้ย ผมรีบวิ่งตามไอ้รินไปท่ามกลางสายตางุนงงของทุกคน แต่ก็ไม่มีใครตามมาเพราะงานล้นมือมากตอนนี้
“ไอ้รินอย่าไป มึงหยุดก่อน”
“มึงแหละหยุด อย่ามารั้งกูไว้เลยเพื่อนรัก”
“ไม่ๆๆ”
“ยังไงพ่ อมึงก็ที่หนึ่ง กูไม่นอกใจชัวร์ โอเคป้ะ”
“ไม่โอเค มึงไม่รู้อะไร”
“กูรู้ๆ แต่มึงปล่อยก่อน”
“ไม่ไอ้ริน มึงฟังกูนะ นั่นน่ะ...!”
“เอะอะอะไรกันครับเด็กๆ”
“อาแดม!!”
ผมชาไปทั้งตัวที่ผู้ชายที่เคยลักพาตัวผมไปมายืนอยู่ตรงหน้า พอเขาเห็นผมก็ยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัยจนผมขนลุกไปทั้งตัว!
ขวับ!
“อ๊ะ ปล่อย!”
พอผมตั้งท่าจะวิ่งหนีเขาก็ก้าวพรวดเดียวมารวบตัวผมไว้เสียก่อน
“อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอครับ” ไอ้รินถามงงๆ
“รู้จักกันดีเลยแหละครับ ใช่มั้ยน้องพราว”
มะ ไม่ใช่สักหน่อย!! ป๊าช่วยด้วย! TOT
--------------------------------------------------------
หลังจากเหตุการณ์สงบก็ได้ฤกษ์อัพต่อสักที
สปอยตอนหน้า แง่วๆๆๆ
ไอ้อธิศชูของพิเศษของมันขึ้นมา นั่นก็คือ... ขวดเหล้า!!!
-
เฮ้ยพ่อหมีกลับมาช่วยลูกหมีก่อน ลูกหมีแย่แล้ว
-
พ่อหมีไม่รู้แน่ๆ พราวเอ๋ย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พ่อหมี ลูกหมีโดนแกล้ง มาช่วยเร็ววววว
-
โอ๊ะ เจอลุงแดม อีกแว้ว คราวนี้ลูกหมีจะทำงัยเนี้ย
-
จะเกิดอะไรขึ้น
-
ค้างงงงงงง :ling2:
-
ลูกหมีงานเข้า พ่อหมีมาช่วยหน่อย
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:ตามอ่านจะทันแล้ว :z2: :z2: :z2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:อ่านทันแล้วววววววววว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao3:
-
รอพราวนะเคอะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หุหุหุิพราวซวยแล้ว~~
-
23
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ไอ้รินโดนเนรเทศเดินกระแทกเท้ากลับไปลงสีคัตเอ้าท์แต่ทำไมผมต้องมานั่งฟังผู้ใหญ่คุยกันอยู่ตรงนี้ด้วย! ผมพยายามจะบิดตัวออกจากแขนใหญ่ที่พาดอยู่ที่ไหล่แต่อีกคนกลับบีบหัวไหล่ผมแน่นแล้วส่งสายตาโหดๆมาให้
“เดี๋ยวผมจะไปหยิบเอกสารมาให้คุณแดมดู”
“เดี๋ยวครับ...”
ผมหุบปากฉับปล่อยให้คุณลุงออกจากห้องทำงานไปเมื่อมือใหญ่บีบแขนผมแรงขึ้น
“ปล่อยนะ เจ็บ!”
ผมแกะมือเขาออกซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“เป็นไง พ่อนายทำกับฉันไว้แสบมากนะ”
หมายถึงที่ป๊าไปพังโรงรถเขาหรือเปล่า...
“น้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าผมเป็นอะไรไป รถแค่ไม่กี่คันของคุณก็ยังเทียบไม่ได้”
“ใช่ อะไรก็เทียบไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ฉันถึงได้บอกว่าไอ้เฟิร์สทำไว้แสบมาก มันขโมยนายไปจากฉัน มัน...!”
เขาเงียบไปเมื่อพ่อไอ้รินถือเอกสารเดินเข้าห้องมา
ป๊าจะมาขโมยผมมาได้ไง เขานั่นแหละที่ลักพาตัวผมไป ทำให้ผมกลัวแล้วก็ทำให้ผมเจ็บตัวด้วย ไม่เว้นแม้แต่ตอนนี้! เขาบังคับผมแล้วก็ทำให้ผมกลัว! ผมเกลียดผู้ชายคนนี้จริงๆ ชอบมาใส่ร้ายป๊า ชอบมาพูดให้ผมเกลียดป๊ายังไงก็ไม่รู้...
ผมนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นจนลุงแดมขอเอาเอกสารที่จะร่วมหุ้นไปศึกษาดูอีกทีถึงจะให้คำตอบ เขาบอกไม่ให้พ่อไอ้รินลงมาส่ง ผมเลยต้องเดินลงมากับเขาสองคน
“ไอ้เฟิร์สน่ะ...!”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมไปเป็นของเล่นของคุณหรอก”
“ของเล่น?”
“แล้วก็อย่ามายุ่งกับไอ้รินด้วย ถึงมันจะชอบคุณแต่มันก็มีแฟนแล้ว”
“อะไรกันวะ?”
เขาดูหัวเสียไป สงสัยจะหงุดหงิดที่เคลมเด็กไม่ได้ล่ะสิ
“ฉันน่ะไม่ได้จะอะไรทั้งนั้นแหละ พูดไม่รู้เรื่องอีกทีจะจับฟาดก้นให้เข็ด”
“ใจร้าย!”
“เออ! ใจร้ายยังไงฉันก็เป็น...!”
“...เป็นอะไร” ผมถามเสียงสะบัด
“เอาล่ะๆ พูดไม่มีหลักฐานไปก็ไม่มีประโยชน์ มาใกล้ๆดิ๊”
“ไม่!”
“มานี่! กอดหน่อยก็ไม่ได้นะ!”
เขาลากแขนผมเข้าไปใกล้แล้วกอดผมไว้ทั้งตัว ความอบอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ แต่มันไม่เหมือนที่ผมกอดกับป๊า มันตื้นตันจนน้ำตาจะไหล มันโหยหาแปลกๆ แต่ผมจะไปรู้สึกดีกับอ้อมแขนคนไม่ดีได้ยังไงเล่า! ผมรีบสะบัดตัวออกเมื่อเริ่มรู้สึกตัว พอดีกับที่แม่ไอ้รินเดินเอาอาหารแพ๊คอย่างดีมาให้เขา
“ฝากไปให้เจ้าภีมด้วยนะคะ อย่าลืมพามันมาหาพี่บ้าง คิดถึงมัน”
“ครับๆ ขอบคุณครับ ยังไงก็ฝากดูแลเด็กนี่ด้วยนะ”
“หืม? รู้จักกับน้องพราวตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
“ผมรู้จักเขา แต่เขาไม่รู้จักผมหรอกครับ ถ้าดื้อถ้าซนจัดการได้เลยนะครับ”
“ฮ่าๆๆไม่หรอกน่า เดินทางดีๆนะจ้ะ”
ทำไมเขาต้องมาพูดเหมือนป๊า ทำไมต้องฝากฝังเหมือนว่าตัวเองเป็นพ่อผมด้วย -3-! น่าเบื่อจริงๆเลย ผมสะบัดหน้าหนีลุงแดม แม่ไอ้รินผละจากไปผมเลยจะไปบ้างแต่ก็ถูกรั้งแขนไว้อีก นามบัตรถูกเสียบมาไว้ที่กระเป๋าเสื้อนักเรียนของผม
“อยากรู้เรื่องแม่มั้ย? อยากรู้เรื่องพ่อมั้ย?”
“...”
“คิดว่าไอ้เฟิร์สเป็นพ่อจริงๆเหรอ”
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร มารู้จักกับพวกเราได้ไง คุณเป็นคนดีหรือไม่ดียังไง แต่ผมอยากใช้ชีวิตอยู่กับป๊าไปจนตาย อย่าให้อดีตมาทำร้ายความสัมพันธ์ของผมกับป๊าได้มั้ย ไม่ว่าจะเป็นยังไงทุกอย่างผมรับได้หมด”
ขนาดความรู้สึกที่ว่าต้องมามีอะไรกับพ่อตัวเองผมยังผ่านมาได้เลย...
“ป๊าอาจจะไม่ใช่พ่อแท้ๆแต่เขาก็เลี้ยงผมมา เขาไม่เคยคิดร้ายหรือหวังผลประโยชน์อะไรจากผม ถึงแม้ผมจะรู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของผมเป็นใครผมก็คงไม่รักเขาเท่าผู้ชายที่ชื่อเฟิร์ส เพราะอะไรรู้มั้ย...”
“...”
“เพราะเขาทิ้งผมไป มันจะมีประโยชน์อะไรที่คนที่เป็นพ่อแม่ของผมจริงๆจะมาเรียกร้องขอรับผิดชอบชีวิตผมทั้งๆที่ผ่านมาตั้งสิบเจ็ดปีแล้ว”
“รู้ได้ไงว่ามันไม่หวังอะไร! นักธุรกิจร้อยล้านอย่างมันเคยลงทุนอะไรไปเคยเสียเปล่ามั้ยล่ะ”
“คุณพูดให้ผมระแวงป๊า ต้องการอะไรกันแน่”
“พูดกับเด็กโง่แล้วมันน่าโมโหว่ะ เอาเป็นว่าฉันจะรอ...”
เขาบอกแล้วขับรถออกไป แววตาสุดท้ายที่แสนเจ็บปวดของเขายังคงติดตาของผมจนผมอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองอยากจะบ้า ในสมองตีกันรวนไปหมด ใจหนึ่งบอกว่าเขาเป็นคนดี เขาอาจจะรู้เรื่องทั้งหมดก็ได้ แม่ผมก็อาจจะอยู่กับหรือเขาอาจจะรู้ว่าแม่ผมอยู่ไหน แต่อีกด้านกลับเชื่อป๊ากลับเถียงว่าเขาเป็นคนไม่ดีที่เป็นโรคจิตหลอกเด็กผู้ชายไปทำมิดีมิร้าย
แล้วผมจะทำยังไงดี...
----------------------
เห๋ยยยยยยย ตัวขี้เกียจมาเกาะมากช่วงนี้
ขออภัยที่ช้าและสั้น คราวหลังเค้าจะปรับปรุงตัวใหม่ให้ช้าและสั้นกว่าเดิม เอ้ย! ล้อเล่นน้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามจ้า :กอด1:
:pig4:
-
:katai4: :katai4: :katai4: พราวอย่าไปน๊าาาาาาาาาาาาา
-
ถ้าพราวไปกะแดมนี่สงสารเฟริสมาก :katai1:
-
อยากอ่านอีกอะ
-
ลูกหมีก็ต้องอยู่กับพ่อหมีสิ :กอด1: :กอด1:
-
:mew1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:แล้วน้องพราวจะทำงัยต่อไปปปปปปปปป :mew2: :mew2: :mew2:
-
ลุงแดมเป็นพ่อของพราวรึเปล่า รีบมาต่อนะค้าา :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องพราวอย่าไปยอมน๊าาาาา
-
เชื่อหัวใจเชื่อตัวเองและสุดท้าย เชื่อป๊านะพราว
-
ต่อเลอออ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ต้องมีคนงงกับเกมส์แน่ๆเลย T_T ไม่เคลียร์ตรงไหนบอกได้เลยนะ เฟอร์จะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไขเน้อะะะะะ(ถ้าไม่โอเคจริงๆจะได้ตัดฉากนี้ออกไปเลย) เลิฟทุกคน จุ๊ฟฟฟ
เม้นท์เนอะ จะได้รู้เนอะ อิอิ
เราทำงานกันจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง งานเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ผมว่าถ้าช่วยกันอย่างนี้สักสองวันงานก็เสร็จแล้วนะ ถ้าเกิดว่าไอ้แก๊งค์ขุนศึกมันไม่...
“เบื่อว่ะ เรามาเล่นเกมส์กันเถอะ” เติร์กทำลายความเงียบขึ้นมา พวกเราเลยเงยหน้าจากคัตเอ้าท์ชั่วคราว อ๊า เมื่อยคอง่ะ > < มองนาฬิกาข้อมือลายหมีคุมะก็พบว่าเป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ป๊ายังไม่โทรมาเลยยยยยยย
“ทำงานให้เสร็จก่อนมั้ย”
“อย่าบ้าน่าริน นี่มันก็เกินเป้าไปมากแล้วนะ”
“นั่นดิๆ กูเบื่อแล้วกูจะง่วงนะ กระตุ้นหน่อยๆ” แทนก็เห็นด้วย ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยหมดเลยรวมทั้งผม
“เออๆ เข้าไปในบ้านป่ะ กูไม่ขนทีวีมาให้พวกมึงหรอกนะ แม่บ้านก็คงหลับไปหมดแล้ว”
“ไม่ใช่อย่างน้านนนนนนนนน ไม่ได้จะเล่นเกมแบบนั้นสักหน่อยยยยยย” พอร์ชแสยะยิ้มแล้วเหล่ไปมองขุนศึกคนอื่นๆอย่างรู้กัน
“พวกเราจะมาเล่นหมากฮอตกัน”
“กระจอก!” ไอ้รันว่าแต่พวกเดอะแก๊งค์หัวเราะกันอย่างมีเลศนัย
“หึหึหึ”
พวกมันรื้อเอาคัตเอ้าต์ไปไว้อีกด้านแล้วใช้สีที่เป็นงบของโรงเรียนระบายเป็นตารางหมากฮอตขนาดใหญ่บนกระดาษหนังสือพิมพ์
“มันมีกติกาพิเศษ แท้แด่มมมมมม~~~~”
ไอ้อธิศชูของพิเศษของมันขึ้นมา นั่นก็คือ... ขวดเหล้า!!!
“เห้ยยยยยยยยยยยย เปรี้ยวปาก”
เปรี้ยวปากอะไรของมึงไอ้รินไอ้รัน เมื่อกี้มึงยังห้ามมันไม่ให้เล่นอยู่เลยนะ T_T แล้วนอกจากขวดที่มันชูยังมีขวดหลากหลายขนาดหลากหลายสีสันที่มันล้วงออกมาจากกระเป๋าเป้มาให้เลือกอีกด้วย อ๋อ ที่มึงหวงกระเป๋าไว้ไม่ให้แม่บ้านเอาไปเก็บไว้ที่ห้องก็เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย ไอ้รันวิ่งปรู๊ดไปเอากระติดน้ำแข็งมาโดยไว
อะไรกัน พวกมึงกินเหล้าเป็นกันหมดทุกคนเลยเหรอฟะ
ที่ผ่านมาป๊าไม่ให้ผมได้เฉียดใกล้ของพวกนี้เลย แต่ว่าป๊าก็ไม่เคยห้ามไม่ให้ผมกินเหล้านี่ ลองสักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง ป๊ายังกินได้เลยนี่ ขวดก็สวยสีก็สวยน่าอร่อย >_<
“กูเข้าใจละว่าพวกมึงจะเล่นเกมอะไร”
ไอ้รินว่า ทำหน้ารู้กันกับพวกเดอะแก๊งค์
“วิธีเล่นก็คือแบ่งเป็นฝ่ายๆละ 4 คน ฝ่ายหนึ่งมีแปดตำแหน่งครองคนละสองตำแหน่งก็คือคนละสองแก้ว คือเราจะใช้แก้วเหล้าแทนตัวหมากอ่ะนะ แก้วไหนที่ถูกอีกฝ่ายกินเจ้าของแก้วต้องเป็นคนกินเหล้าแก้วตัวเองเป็นเจ้าของ”
“แบ่งๆ กู อธิศ รัน แทน อีกฝ่ายก็พอร์ช ริน ฟ้า เฟธ เพรทไม่ต้องเล่น นั่งเป็นกำลังใจ เอ๊ย เป็นกรรมการก็พอ” เติร์กจัดแจง
“กูอยากเล่น!” ผมชูมือขึ้นกลางวง ผมอยากเล่นถึงจะยังไม่เข้าใจกติกาก็เถอะ
“กูไม่เอาไอ้พราว” ไอ้เติร์กบอก
“แง่ะ T_T”
“กูก็ไม่อยากแพ้ มึงไม่ต้องเล่นละนั่งดูเฉยๆพอ” ไอ้รินก็อีกคน
“พวกมึงอ่ะ ถ้าไม่ให้กูเล่นนะ...”
ผมลุกขึ้นหยิบถังสีแดงขึ้นมาย่างสามขุมตรงไปที่คัตเอ้าท์วางอยู่ “...เละแน่!”
“โอเคมึงมาอยู่ฝ่ายกู = =” ไอ้เติร์กยอมรับ
“ไม่ๆ มาอยู่ฝ่ายกูดีกว่า = =;;” ไอ้รินบอกพร้อมกับกวักมือเรียกผมหยอยๆเลย
หึหึหึ ผมยอมกลับไปนั่งที่เดิม ก็ไม่ได้อยากเล่นอะไรมากนักหร๊อกกก~~~~~~~ ไอ้รินอธิบายกติกาให้ผม เพรท บนฟ้า ไอ้รันฟังอีกครั้ง พวกนั้นเข้าใจดี แต่ผม...
“ก็เนี้ย มึงเป็นเจ้าของแก้วเหล้าสองแก้ว สมมุติว่าแก้วสีฟ้ากับสีเขียว แล้วถ้าแก้วสีฟ้าของมึงถูกอีกฝ่ายกระโดดข้ามแนวเฉียงอย่างเงี้ย แสดงว่าแก้วมึงโดนกิน มึงจะต้องแดกเหล้าแก้วของมึงที่โดนกินให้หมด”
“ยังไงวะ อะไรกินไม่กินอ่ะ”
“โว๊ยยยยยย รอบที่ล้านแล้วนะ ต้องให้กูเขียนเป็นหนังสือออกขายเลยมั้ยฟระหะ >O<”
“ก็ดีนะ น่าสนุกดี”
“กูประชดไอ้สั สส”
“เราว่าให้พราวนั่งดูตาหนึ่งก่อนดีกว่า พอตาสองก็ให้เรากับพราวเล่น” เพรทบอกอย่างมีเหตุผล อย่างนั้นก็ดีนะ ทำให้ดูเลยผมจะได้เข้าใจ
“เดี๋ยวนะๆ เรากับพราวนี่หมายถึงมึงก็จะเล่นเหรอเพรท”
“ใช่แล้ว น่าสนุกออก”
“โอเคๆๆ เมื่อไหร่จะได้เล่นเนี้ย ช้าเพราะมึงเลยอิพราว ไป ไปชงเหล้า ทำตัวให้เกิดประโยชน์หน่อย”
ไอ้รินไล่ผมกับเพรทให้ไปชงเหล้า แล้วมันชงยังไงวะ เอาเถอะ ทำตามเพรทไปละกัน
เพรทวางแก้วเหล้าเรียงกันสิบหกแก้ว ใส่น้ำแข็งแล้วเทเหล้าลงไปอย่างละนิดละหน่อย ใส่โค้กบ้าง โซดาบ้าง แต่ละแก้วจะไม่ใส่เหล้าเหมือนกันแล้วแต่ว่าใครได้เข้มได้อ่อนได้ขมได้ซ่า ผมมีหน้าที่เอาที่คีบน้ำแข็งคนๆเหล้าให้มันเข้ากันเท่านั้นครับ พอยกใส่ถาดไปวางกลางวง พวกมันก็เลือกจับจองเป็นเจ้าของไปคนละสองแก้ววางไว้บนช่องสี่เหลี่ยมของกระดานหมากฮอต ฝ่ายไอ้เติร์กเป็นแก้วสีฟ้าส่วนไอ้รินเป็นแก้วสีเขียว
“กูเข้าใจละ พวกมึงจะควบคุมมันเดินคนละสองแก้วใช่ป้ะ”
“ไม่ใช่ว่าต้องเข้าใจตั้งแต่แรกอยู่แล้วเหรอวะ = =” ไอ้เติร์กว่า
“กะ ก็...T_T”
ผมกลับมานั่งสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆเหมือนเดิม เป่ายิงฉุบใครชนะได้เดินก่อน ซึ่งฝ่ายไอ้รินได้เดินก่อน ต้องเดินแนวเฉียงได้แค่ช่องเดียวเท่านั้น
“มึงดูนะพราว แก้วนี้เป็นของไอ้เติร์กใช่ป่าว”
“อื้มๆ” ผมจ้องแก้วไอ้รินกับแก้วไอ้เติร์กที่วางอยู่เยื้องๆกันตาไม่กระพริบก่อนที่ไอ้รินจะหยิบแก้วของตัวเองกระโดดข้ามแก้วไอ้เติร์กไปวางอีกช่องถัดไป
“แสดงว่าไอ้เติร์กถูกกูกิน”
“แล้วมึงก็ต้องกินเหล้าไอ้เติร์กป้ะ”
“= = กูไม่ต้องกิน ไอ้เติร์กต้องกินเหล้าแก้วของมันเองดิเพราะมันแพ้ พอกินเสร็จตัวของไอ้เติร์กก็จะหายไปจากกระดาน”
“อ๋อออออออออออ แก้วที่ต้องออกจากกระดานคือต้องถูกเจ้าของกิน ^O^”
“เออ ถ้าแก้วเราถูกออกจากกระดานเราต้องกินแก้วเรา แก้วคนอื่นก็เป็นเรื่องของคนอื่น มาๆเล่นต่อ”
ผมมองไอ้เติร์กที่กระดกเหล้าเข้าปากเอื้อกๆแล้วรู้สึกคอแห้งขึ้นมาเลย น่าอร่อยจัง > <
ผมเล่นหมากฮอตเป็นหรอกน่า ใช้เวลาไม่นานก็เหลือแก้วสีเขียวฝ่ายไอ้รินอยู่สามใบและเหลือแก้วสีฟ้าของไอ้แทน(ฝ่ายเติร์ก)อยู่ใบเดียว เกมส์นี้ฝ่ายไอ้รินเลยชนะไป ส่วนเหล้าของฝั่งชนะที่เหลือสามแก้วก็ต้องให้ฝ่ายตรงข้ามเฉลี่ยกันกินไปให้หมด
ตอนนี้ไอ้รันแก้มแดงแจแล้ว
“ตากูแล้วใช่มั้ย>O<”
“ไอ้อธิศกับไอ้พอร์ชไปชงเหล้า อย่านะมึง อย่าเยอะนะมึง” ไอ้รินปรามเพราะกลัวไอ้ขุนศึกสองคนนั่นมันชงเหล้าไม่อร่อย
พอพวกมันชงเหล้าเสร็จผมก็จับจองเป็นเจ้าของน้ำโค้กกับน้ำแดงไว้ก่อนเลย ไอ้เฟธจัดให้ผมวางไว้ตรงแถวหลังสุด ไอ้รินแกล้งเอาแก้วผมวางไว้นอกกระดานด้วย นิสัยไม่ดี! -3-
“มึงกิน! กินเลยไอ้ริน”
“เยสสสสสสสสส”
“เติร์กเดี๋ยวเราเดินเอง”
“โหยเพรทอ่ะ ไม่เอาๆเอาเพรทออกไปT_T”
“ห่างนานอ่ะ กูยอมตายกูอยากกินเหล้า” ไอ้รันเมาแล้วก็เรียกหาแต่เหล้า
“นี่ๆ...”
“กำลังใช้สมาธิอย่ากวนดิพราว”
“นี่ๆ... เมื่อไหร่กูจะได้เดินอ่ะ = =”
“เมิงอยู่แถวในสุดต้องเดินเป็นตัวสุดท้าย!” แล้วเมื่อไหร่ผมจะถูกกิน เอ๊ย จะไปกินตัวอื่นอ่ะ!
“อยากเดินแล้ว”
“เชื่อกู ออกเป็นตัวสุดท้าย”
“กูจะเดินแล้ว”
ผมเอื้อมมือจะไปจับแก้วของตัวเองแต่ถูกไอ้ฟ้าปัดมือออกซะก่อน
“กูจะเดินนนนนนนน ทำอะไร ปล่อยกู!”
ผมดิ้นสุดตรีนให้หลุดพ้นจากการที่ถูกไอ้เฟธกับไอ้ฟ้าล๊อคตัวไว้ ให้ตายเถอะ! ถ้าทีมเราชนะซะก่อนผมก็ไม่ได้เดินกันพอดีแล้วอย่างนี้จะเรียกว่าเล่นได้ยังไงเล่า! โมโหละนะ!
ขวับ!
เยสสสส ผมเอื้อมมือไปดันแก้วเหล้าของตัวเองให้เดินเฉียงไปได้ก้าวหนึ่ง
ขวับ!
“กินเลยไอ้พราว^O^”
“กูว่าแล้ว = =”
“เห้ยอะไร กูตายแล้วเหรอ” ผมร้องออกมาอย่างตกใจ
“มึงไม่เห็นตัวของไอ้แทนอยู่ตรงนี้เหรอ บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเพิ่งเดินๆให้ป้องกันตัวไอ้แทนไม่ให้เข้าฮอสได้เนี้ย ฝ่ายนั้นก็ยิงยาวเลยอ่ะดิ ทำอะไรก็ไม่รู้เรื่องเนี้ย! กูว่าแล้วว่ากูต้องแพ้เพราะมึง จิ๊!”
...ก็ใครจะไปรู้ล่ะ
ผมยกแก้วที่ถูกกินขึ้นดื่มอึกๆๆ ตอนแรกมันก็ขมๆหน่อยแต่พอกระดกเข้าไปเรื่อยๆก็รู้สึกชินไปเอง ผมวางแก้วเหล้าไว้ข้างกระดานแล้วเดินไปที่คัตเอ้าท์หยิบแปรงมาระบายต่อ ยังไงก็เป็นแค่คนโง่ๆที่ชอบเอาแต่ใจตัวเองคนนึงเท่านั้นแหละ ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจเพื่อนๆหรอก
ดีนะที่แอบหยิบแก้วเหล้าที่ไอ้พอร์ชชงแล้วมาด้วยสองแก้ว ไม่งั้นคงแกร่วอ่ะ T_T
“พวกมึง มิกเซอร์ใกล้หมดแล้วอ่ะ ใส่เหล้าครึ่งแก้วเลยเน้อะะะะะะ”
“จ้าาาาาาา” พวกมันประสานเสียงตอบราวกับว้อนท์กันมาก
“พราว”
“...”
“ไอ้พราว มาเดินดิ อยากเดินไม่ใช่เหรอไง ให้เดินแล้วเนี้ย อย่ามาทำงอนดิ”
“เล่นเลย กูไม่เล่นแล้ว...”
“...”
“...กูเพิ่งระบายในส่วนของกูไปได้นิดเดียวเอง เดี๋ยวจะไม่เสร็จ”
ผมบอกแล้วตั้งหน้าตั้งตาละเลงสีต่อไปส่วนพวกเพื่อนๆมันก็หันกลับไปเล่นหมากฮอสกันต่อ น้ำสีอำพันรสชาติขมๆนี่ถูกยกขึ้นจิบเป็นระยะๆ ตอนแรกผมก็ต้องน้อยใจเป็นธรรมดาเหมือนตัวเองทำอะไรก็ไม่ดีไปหมด แต่พอคิดขึ้นได้ว่าคนอื่นไม่เหมือนป๊า ที่ไม่ว่าผมจะงอนไร้สาระแค่ไหนเขาก็ง้อผมทุกครั้ง ไม่ว่าผมจะงอนเรื่องอะไรเขาก็ยอมก่อนทุกที อึกๆๆ
“โว้ย... ไม่สนุกแล้ว เลิกเล่นๆ”
“มึงก็เลิกเล่นไปคนเดียวสิวะไอ้ริน”
คิดถึงป๊าจัง...
“พราว”
ไม่ใช่เสียงนี้ ไม่ใช่เสียงป๊า
“มึงร้องไห้ทำไมไอ้พราว! กูว่าแค่นี้ต้องร้องด้วย ขอโทษ กูแค่แกล้งมึงเล่น”
อุตส่าห์ร้องไห้ทำไมป๊าต้องดุด้วยเล่า!
“แค่เรื่องเล่นเกมมึงก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ว่ะริน”
“เอ้า โทษกูอีก พวกมึงก็แกล้งมันนะ”
“เออๆ กูขอโทษนะพราว คราวหลังกูจะไม่แกล้งมึงหนักๆ”
“กูก็ด้วย กูจะแกล้งมึงแค่พอประมาณ”
ทำไมทุกคนต้องแกล้งด้วยล่ะ ฮือออออ ผมมันไม่ดีใช่มั้ย ป๊าก็ยังชอบแกล้ง ป่านนี้ป๊าจะไปนอนกอดผู้หญิงคนอื่นอย่างที่บอกหรือเปล่านะ ถ้าทำจะโกรธเลย ไม่ใช่แค่งอนแน่ ฮึก!
“มึงดูจากสีที่มันระบายบนคัตเอ้าท์กับตาลอยๆแถมยังไม่สติขนาดนี้...”
“หรือว่า...”
“เมาแล้วล่ะ!!!!!”
ทำไมต้องตะโกนด้วย เพื่อนก็ไม่รัก ป๊าก็จะไม่รักอีกเหรอ ทำไมไม่โทรหากันบ้าง ฮึกกก ฮืออออ
“คิดถึงป๊า~~~~ ฮึก”
“พวกวัตถุเมาไวนี่มันน่าโมะโหะ! = =”
“เมาแล้วคิดถึงพ่อว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“แต่มึงเมาแล้วซิทอัพอ่ะพอร์ช ประสาทกว่าป้ะ - -“
“แกล้งมันอีกๆ ล้วงความลับมา”
“พอแล้วอธิศ ทำไมชอบแกล้งพราวด้วยก็ไม่รู้ เราว่าพาขึ้นไปพักบนห้องก่อนมั้ย”
“กูเห็นด้วยกับเพรท”
“มึงก็เห็นด้วยกับเพรทตลอดแหละไอ้สัสเติร์กกกกกกก”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเบาหวิวราวกับลอยได้ในอากาศ แต่ตอนนี้ทั้งแขนขาทั้งหัวของผมหนักอึ้งราวกับมีอะไรมาถ่วงไว้เลยต้องปล่อยให้มันห้อยต่องแต่งแกว่งไปแกว่งมาอยู่อย่างนั้น เสียงดังรบกวนตามมาไม่ขาดสายและผมก็แยกไม่ออกแล้วว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร
RRRRRRRRRRRRR
“รับสิโว้ยยยย”
“ของไอ้พราวเปล่า ดังมาจากมันเนี้ย”
“ค้นแป๊บ” แล้วก็มีอะไรไม่รู้มายุบยับตามกางเกงผม ป๊าาาาาา~~~~~~
“เชี่ยแล้ว...”
“อะไรวะ”
“พ่อมันโทรมา!!!!!!!!”
ขอบคุณที่ติดตามจ้า
loveeeeeeeeeeeeeeeeee
-
:a5: :a5: โดนแน่ :katai3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:นู๋พราวโดนแน่ กิกิ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:มาต่อแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตายแน่
-
งานนี้เละแน่ๆ พ่อหมีใหญ่จะโกรธมั้ย เดี๋ยวได้มารับกลับบ้านแน่
-
หว่าาาา :hao7:
-
ถ้าป๊ารู้นะโดนยกแก๊งแน่ โดยเฉพาะน้องพราวจะโดนหนักกว่าใคร :laugh:
ห่างหูห่างตาแค่ไม่กี่ชั่วโมง เล่นเอาเมาไม่รู้เรื่องขนาดนี้แล้ว
แล้วก็คงไม่มีครั้งหน้าแล้วล่ะที่จะได้ไปค้างที่อื่นนอกจากบ้านตัวเอง
แต่ถ้าไม่ป๊าไม่รู้ก็รอดไป แต่คิดว่ายากนะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ น้องพราวยังน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
เอาแล้วพราว แย่แน่ แย่แน่ๆ
-
ระเบิดลงแน่ๆ สยองแทน
-
โดนแน่ๆน้องพราวโดนแน่ๆ 555
-
:hao4: :hao4:
เดี๋ยวงานเข้าแน่น้องพราว
-
ซวยแล้วเน้อ น้องพราว อิอิ ว่าป๊าจะลงโทษงัยเอ่ย
-
พราวไม่ร่ารอดดดดด
-
พราวเมาแล้วป๊ามารับกลับด่วน
-
ตายยยยยยยยยย!!!!!!
-
24
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
[เฟิร์ส]
ผมบิดตัวด้วยความเมื่อยล้าหลังจากที่ทำงานที่ค้างคามาหลายชั่วโมง อันที่จริงผมก็ทำเสร็จไปแล้วจากที่ทำงานแต่ขอซีร๊อกซ์มาเช็คอีกรอบกันพลาด และวันนี้ไม่มีเด็กแสบมากวนมายั่วงานเลยฉลุยมากกกกกก เงยหน้าจากกองแฟ้มดูนาฬิกาก็พบว่าสี่ทุ่มกว่าแล้ว เด็กน้อยไม่งอนที่ผมไม่ยอมโทรหาแล้วเหรอวะ
ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดดดด
ทิ้งตัวลงบนเตียงแนบโทรศัพท์ไว้กับหู หลังจากที่นั่งทำงานหลังขดหลังแข็งมาจะทำให้เรารู้ว่าการนอนมันสบายมากแค่ไหน ทำไมไม่รับวะ... งอนไปแล้วเหรอเนี้ย
ผมโทรไปอีกครั้งหลังจากสัญญาณตัดไป คราวนี้ไม่รับตามถึงบ้านอ่ะ คนเขาเหนื่อยๆอยู่นะ ตัวไม่อยู่ให้ฟัดแล้วเสียงยังไม่ยอมให้ได้ยินอีก
“ฮัลโลวววววว สวัสดีครับอาเฟิร์ส”
“ใครครับ นี่โทรศัพท์พราวไม่ใช่เหรอ”
“ผมชื่อรินครับเป็นเพื่อนพราว กรี๊ดๆๆๆ”
เดี๋ยวนะ เหมือนได้ยินเสียงกรี๊ดแว่วๆมาด้วย = =;;
“ฮัลโลวๆ ยังอยู่มั้ย อาขอสายพราวหน่อยครับ”
“พราว...มัน... พราวพ่อมึ งโทรมาอยากคุยด้วย”
“$#^*)&$# กูว่ามันพูดไม่รู้เรื่องแล้วว่ะ #$% บอก%%#@ ตรงๆ $#$^ ป๊าาาาา~~~~~ ^%*)*& ฮัลโลวๆ เห้ยเชี่ย ...”
แล้วเสียงก็เงียบไปเลย สายก็ตัดไปด้วย
= =;;
เมื่อกี้นี่มันอะไรวะ... ผมได้ยินเสียงผู้คนมากมายแย่งกันพูดแต่ส่วนมากจะพูดไม่รู้เรื่องนะ ผมเลยสไกป์ไปให้เห็นกันเต็มๆตาเลยว่าทำอะไรกันอยู่ ไม่ใช่ว่าเป็นอะไรไปหรอกนะ จิ๊ ปล่อยให้ห่างตาไม่ได้เลย!
และผมก็แทบจะประสาทแดกจากภาพที่ปรากฏให้ผมเห็น...
ภาพไอ้เด็กรินยิ้มหน้าแดงใส่ผมเนี้ย! ลูกกูอยู่ไหน! โว้ยยยย ผมกุมขมับอย่างปวดหัว
“พราวอยู่นี่”
กล้องแพนไปที่เด็กตัวบางร่างขาวที่ยืนเด่นอยู่บนเตียงหัวฟูๆแล้วเต้นส่ายตูดดุ๊กดิ๊กอยู่บนเตียงทั้งๆที่ผมไม่ได้ยินเสียงเพลงอะไร สภาพไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเหมือนโดนยาเลยว่ะ
“มันเมา”
...อ่าว
“มันแอบกินเองนะ รินไม่รู้เรื่อง จริงจริ๊งงงง”
“เดี๋ยวอาจะไปรับพราว ช่วยเตรียมของให้ด้วยนะครับ”
“อ่าวแล้ว อะอา...”
ผมตัดสายโดยไม่สนใจอีกฝ่ายที่ยังพูดไม่จบแล้วรีบบึ่งไปหาไอ้ตัวเล็ก พราวมันดื้อนะ บอกแล้วว่าอย่าทำให้เป็นห่วง ตอนได้ยินว่าพราวเมาผมตัวชาไปหมดสมองประมวลผลอะไรแทบไม่ออกเลย
ผมจอดรถไว้หน้าบ้านแล้วเดินผ่านสนามหญ้าเข้ามายังตัวบ้าน ดีที่วันนี้ใส่ชุดนอนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขายาวธรรมดาไม่ได้ใส่ขุดลายคิกคุที่เป็นชุดคู่กับไอ้ตัวเล็กไม่งั้นเด็กมันได้หัวเราะแน่ๆอ่ะ
พอมาถึงเด็กรินวิ่งพุ่งออกมาจากบ้าน(ต้องเรียกว่าพุ่งเลยจริงๆ)ออกมายิ้มแหย่ๆต้อนรับทำเอาผมด่าไม่ลงจริงๆ แล้วคนอื่นๆไปไหนกันหมด = = คงกลัวจะโดนผมว่าเหมือนทุกทีเลยหลบสินะ
รินพาผมขึ้นมาชั้นบนที่ผมคาดว่าเป็นห้องของเขา ให้ตายเถอะเด็กพวกนี้อาศัยตอนพ่อแม่หลับแอบกินเหล้า! ถึงผมจะเริ่มกินเหล้าตอนที่อายุน้อยกว่าพราวแต่ผมก็อดโมโหแทนคนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่ได้อยู่ดี แล้วยิ่งเป็นพราวที่ยังดูแลตัวเองไม่ได้แล้วด้วย!
บนเตียงไม่ได้มีแค่พราวแต่มีเด็กที่หน้าคล้ายริน(ผมจำชื่อไม่ได้) กับผู้ชายที่ผอมบางหน้าตาดูนิสัยดีนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆกัน
“ป๊าจ๋า ป๊าจ๋า ป๊าจ๋า...”
เออ!เขาเมาแล้วหลับกันนี่ก็กลิ้งเล่นอยู่คนเดียวเลย = =
แล้วนี่มันอะไรกันวะ! เนื้อตัวแต่ละคนลายพร้อยเลยโดนเพื่อนแกล้งเอาสีมาป้ายแน่ๆ แล้วอยู่โรงเรียนจะโดนเพื่อนแกล้งแค่ไหนเนี้ย! ถึงมันจะเป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กๆเขาจะเล่นกันแต่ว่าทำไมต้องเป็นพราว ทำไมต้องแกล้งลูกผมด้วย ถึงพราวมันจะเอ๋อๆน่าแกล้งแต่ผมแกล้งได้คนเดียวเถอะ
ผมช้อนตัวลูกหมีขาวขึ้นพาดบ่าเพราะอุ้มคงไม่ไหว ดิ้นเหลือเกิน ยิ่งเมาแรงยิ่งเยอะ พร่ำเพ้อเรียกหาป๊าๆอยู่ตลอดเลยตีก้นไปที ป๊าอยู่นี่แล้วยังฟาดแขนมาใส่ป๊าอีกนะเด็กหมี!
ผมยัดพราวเข้ารถอย่างยากลำบากยัดได้ก็คาดเบลท์แล้วเอาตุ๊กตาพ่อหมีที่รินช่วยถือมาให้วางทับพราวไว้อีกทีกันดิ้นไปโดนเกียร์แล้วรถพุ่งเพราะผมสตาร์ทเปิดแอร์ไว้รอ อารมณ์โมโหที่มีมาตั้งแต่แรกเริ่มทุเลาลงเมื่อได้พราวมาอยู่ในความดูแลอีกครั้งอย่างน้อยผมก็มั่นใจแล้วว่าเขาปลอดภัยล่ะ
“ขอโทษนะครับอาเฟิร์ส”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่ดูแลพราวให้เลอะทั้งตัวเลย”
ยิ้มเย็นไปให้ หึหึหึ มองไปในบ้านเห็นไอ้เด็กเวรทั้งหลายโผล่หัวออกมาจากประตูบ้านโบกมือให้อย่างกวนตีน เฮ้ออออ เห็นหรือยังครับว่าเด็กมันยังไม่มีความรับผิดชอบ ถ้าไปเมากันที่ร้านคงจะทิ้งพราวไว้ที่นั่นแน่ๆ
“ป๊า ฮื๊ออออออออ งอนด้วยงอน งอน ไม่โทรมา...”
“เมามากๆเข้าจะทิ้งให้นอนห้องพี่เอเธนส์”
“ม่ายยยยยยยย นอนกาบป๊า~~~”
ขับรถเข้าบ้านมาลุงแช่มรอเปิดประตูให้ทั้งๆที่ผมเคยบอกแล้วว่าถ้าผมกลับดึกไม่ต้องลุกมาเพราะผมก็มีรีโมทเปิดเองได้แถมมียามคอยเฝ้าอยู่ด้วย บ้านที่ตอนแรกผมออกไปยังมืดตอนนี้กลับเปิดไฟไว้สองสามดวง อุตส่าห์ออกไปแบบเงียบๆไม่รบกวนใครแล้วนะ แต่ก็เอาเถอะถือว่าพวกเขาทำงานคุ้มค่าจ้างล่ะ
“ป๊า~~~~”
เสียงยานคางเลยลูกกู
“ทามมายอ่า ทามมายรู้อยู่ ไรม่ายทำอยู่”
ต้องการจะสื่ออะไรฟระ
“อย่าดิ้นสิพราว!”
“หล้าววววววววว”
เพียะ!
เหล้านะเหล้า เรียกหาเหล้าอีกทีจะโดนฟาดก้นไม่ยั้งเลย
ถึงบนห้องผมก็ถอดเสื้อผ้าไอ้ตัวเล็กออกจะพาไปอาบน้ำให้กลิ่นเหล้าหายและเผื่อจะสร่างเมาขึ้นมาบ้าง แต่เด็กมันไม่ให้ความร่วมมือ เนื้อตัวล่อนจ้อนเหลือกางเกงในสีดำตัวเดียววิ่งหนีผมทั่วห้องเหมือนตอนสมัยเด็กๆไม่มีผิดเลย จับได้ผมก็อุ้มพาดบ่าฟาดมือลงบนสะโพกขาวสองทีติดจนเด็กน้อยโวยวายหยิกแขนผมกลับมา
“ฮือออออออออออ ป๊าตี!”
“ถ้าไม่ปล่อยจะตีอีก” อาจจะเพราะยังโมโหอยู่น้ำเสียงเลยติดกระชากนิดๆไอ้ตัวเล็กเลยทุบหลังผมใหญ่เลย เอาสิ ยิ่งทุบหลังผมผมก็ยิ่งฟาดอ่ะ เด็กดื้อต้องตีให้หลาบจำ!
“don’t hit meeee, pleaseeeeeeeee $^*&(@#%@...โอ๊ยๆๆ ฮื๊อออ!”
วางลงข้างเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้าได้ไอ้ตัวเล็กก็รัดเอวผมหมับ วักน้ำล้างหน้าขัดๆถูๆแต่พราวมันก็แกล้งดิ้นให้หน้าหงายไปหงายมา เป็นสีที่ล้างออกยากมาก! หรือผมต้องเอาแอลกอฮอล์มาล้างออก
“เข้าตา แสบๆๆๆ”
“ก็ดิ้นไง!”
ตัวเล็กเกยคางไว้กับอกผม หลับตาพริ้มให้ผมขัดหน้าให้ ทั้งๆที่แขนยังกอดเอวผมไว้ไม่ปล่อย เหมือนจะง่วงแล้วมั้งน่ะ ยืนสัปหงกแล้ว
“ป๊าจุ๊บ”
“จุ๊บอะไรฟองเต็มหน้าเนี้ย” โดนบีบตาอ้อนก็เริ่มจะใจอ่อนอีกละกู = =
“you don’t love me!”
“หึหึหึ จุ๊บๆๆๆ พอใจยัง”
พราวส่ายหน้าแล้วเอาหัว(เปียกๆ)มาถูอกผม
หลังจากที่ยอมยืนนิ่งให้ผมขัดหน้าแล้วก็แผลงฤทธิ์ต่อเมื่อผมจะถอดกางเกงใน ก็คนจะอาบน้ำให้ก็ต้องถอดเสื้อผ้าออกให้หมดสิ โว๊ะ!
“พราว มานี่ดีๆ อย่าให้ป๊าโมโห”
“ไม่ คิกคิกคิก”
หัวเราะคิกคักนี่ลูกหมีมันคิดว่าผมเล่น? ก็คงต้องเล่นไล่จับในห้องน้ำกันอีกรอบล่ะ พื้นก็ลื่นกลัวว่าเด็กดื้อที่แค่เดินยังเซจะล้มซะเองอ่ะดิ วิ่งโทงๆไปมาได้ไงกางเกงในหลุดตูดไปข้างหนึ่งเห็นรอยมือผมขึ้นแดงที่สะโพกขาวเป็นปื้นเลยด้วย = = ผมตัดสินใจเปิดฝักบัวแล้วยืนฉีดอยู่กับที่ เหนื่อยโว้ย! เห็นใจป๊าบ้างป๊าแก่แล้ว T_T
“ว๊ากๆๆๆ คิกๆๆ”
วิ่งวนรอบตัวผม ผมก็ตามฉีดอยู่อย่างเนี้ยเอาสิ = =
“ว๊ากๆๆ หนาวๆๆ ป๊าหนาว...”
หมับ
เอ้ยยยย พราววิ่งตัวชุ่มมากอดผมจนตอนนี้เปียกไปด้วยกันทั้งคู่เลยครับ ผมเลยต้องอาบน้ำไปพร้อมกันอีกรอบ ไอ้ตัวเล็กก็ขยันยั่วนะบอกว่าตรงนั้นตรงนี้ไม่สะอาดให้ผมขัดอีกรอบ ช่วยกันขัดๆถูๆจนจะร้อนไปทั้งตัวแล้วครับ!
“อ๊ะ อือ ป๊า...อีก...”
“...”
“เอาอีก >///<”
หึหึหึ ผิวขาวเนียนไปทั้งตัวอย่างนี้ใครจะไปอดใจไหวล่ะครับ ไม่ใช่ขาวเหลืองไม่ใช่ขาวอมชมพูแต่ขาวแบบขาวจริงๆอ่ะส่วนเรื่องอมชมพูนั่นผมสร้างเองได้ด้วยปากและมือผมครับ หึหึหึ ผมดูดดุนยอดอกสีสวยอย่างหื่นกระหายยิ่งไอ้ตัวเล็กมันให้ความร่วมมืออย่างดีแล้วผมก็ยิ่งได้ใจจับฟัดซะยกใหญ่
“ป๊า...อ๊ะ ตรงนั้น อ๊า”
“ป๊ารักษาสัญญา”
“ป๊าครับ...”
“รอวันศุกร์นะ ป๊ารักพราวนะครับ”
บอกให้รอแต่ผมกับยังป้วนเปี้ยนสร้างความปั่นป่วนให้ตัวเล็กสติกระเจิง ผมดันพราวให้พิงกับผนังก่อนที่ตัวเองจะนั่งคุกเข่าลงจัดการปิ๊กกาจู้ขาวสะอาดที่ชูชันขึ้นมาอย่างไม่รังเกียจ
“อื๊อออ ไม่รอ...”
“หือ?” ผ่อนมือที่ชักตรงส่วนกลางลำตัวของพราวให้ช้าลง พราวแข้งขาอ่อนก้มหน้าลงมามองแล้วยังบีบตาอ้อนใส่จนผมอยากจะฟัดแรงๆให้แหลกคามือนัก!
“ไม่...ฮื้อ! ต้องรอแล้ว อ๊ะๆ”
“งั้นยกเลิกเนอะ”
“ครับ อ๊ะอ๊า ป๊าาาา~~~ พลีสสสส”
หึหึหึ เสร็จมั้ยล่ะ? ตอบเลยว่าเสร็จ! J
รอตอนหนูพราวตื่นแล้วโดนอิป๊าเทศน์กัน ฮ่าๆๆ (อิป๊าจะทำไรเด็กด้ายยยยยยย~~~~)
ฝนก็ตก เน็ตก็กากไม่รู้จิอัพขึ้นหรือเปล่า เอิ้กกๆๆ
อัพบ่อยไปก็ไม่ตื่นเต้นนะยู้ววววววว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:เมาแบบนี้ก็ไม่รอดดิน้องพราว :hao6: :hao6: :hao6:
-
:haun4: :oo1:
-
:o8: เด็กดื้อต้องโดนตีก้น
รอดูตอนพราวสร่างจะมันแค่ไหน :z1:
-
:hao5:
-
เสร็จอิป๋า
-
หุหุ พราวเจอป๊าเทศน์หนักแน่
-
เด็กมันยั่ว ช่วยไม่ได้นะห้าฟฟฟฟฟ
-
อร๊ายยยยฟินนนนน
งงอ่ะ สรุปเเล้ว เเดมเป็นอะไร เกี่ยวข้องอะไรกับหนูพราว ล่ะเนี่ยยยย
-
น้องพราวโดนหนักแน่ บอกแล้วว่าอย่าให้ป๊ารู้
มาลุ้นตอนสร่างเมาแล้วดีกว่า ทั้งเจ็บตัวทั้งโดนเทศน์
แต่ก็คงเป็นป๊าอีกนั่นแหละที่ต้องดูแล :hao3:
อย่างที่คนเขียนบอก ป๊าจะทำอะไรได้ โดนอ้อนหน่อยก็ไปแล้ว :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
24 ต่ออีก 50%
:z13: :z13: :z13:
ตอนเช้าผมสะดุ้งตื่นมาเพราะถูกผลัก ลูกหมีขาวผุดลุกออกจากอ้อมกอดผมวิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับลากผ้าห่มไปด้วย เสียงโอ้กอ้ากดังมาจากห้องน้ำทำให้ผมรีบลุกไปดูทั้งๆที่ยังตัวเปล่าเปลือย เห็นพราวเกาะชักโครกอ้วกอย่างหมดสภาพ
อาการอย่างนี้เขาเรียกว่าแพ้ท้อง เอ้ย! แฮงค์นั่นเองครับ
ผมลูบหลังให้ด้วยหงุดหงิดไปด้วย ใครจะอยากเห็นคนที่รักต้องมานั่งอ้วกอย่างทรมานอย่างนี้กันล่ะครับ ผมกดชักโครกก่อนอุ้มพราวมาล้างหน้าล้างตาเสร็จก็คว้าเสื้อคลุมมาสวมกันอุจาดเพราะต้องลงไปสั่งอาหารใหม่ให้เด็กดื้อซะละ
“มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง!”
“คะๆ”
“ขอนมอุ่นกับกาแฟ”
พราวเดินตามออกมาสวมกอดผมไว้ด้านหลัง ผมจะแกะออกแต่พราวก็ยังตามมารัดแน่น รู้ตัวมั้งว่าทำผิดรู้ว่าผมโกรธ พอผมไม่พูดด้วยมากๆเข้าก็เริ่มเบะ
“ไม่ต้องร้องเลยนะ”
“ป๊าอ่ะ!”
“ใครสั่งใครสอนให้กินเหล้าหะ”
“ไม่มี!”
“ไม่มีแล้วทำทำไม!”
“...”
“...”
“หนูเวียนหัวมากเลย” เปลี่ยนเรื่องไปพร้อมๆกับหาเรื่องมาอ้อนนั่นล่ะความสามารถพิเศษของลูกผมครับ
“...”
“ปวดหัวปวดตัวด้วย อยากอ้วกไปหมด ฮือๆๆ”
ผมเข้าใจดีว่าตอนเช้าหลังจากดื่มเหล้านั่นมันไม่ได้ละมุนเหมือนทุกที(แล้วเมื่อคืนผมก็ยังฟัดไอ้ตัวเล็กไปอีก) แต่ถ้าผมโอ๋มากๆเข้าเดี๋ยวเด็กมันจะไม่รู้ถูกผิด และผมก็ผิดเองที่ไม่ได้เตือนเรื่องนี้เพราะปกติพราวอยู่กับผมตลอด พอห่างกันหน่อยก็ไม่คิดว่าพราวมันจะลองไง
“อุ๊บ อ้วกกกกกก”
“เห้ยยยย”
...
.....
ยัง... มันแค่แกล้งทำเสียงอ้วก! = =
ผมยกพราวไปที่ห้องน้ำกันไว้ก่อนเลยครับ หน้าตาซีดๆดูพะอืดพะอมจริงๆ เห็นแล้วสงสารเลยช่วยลูบหลังให้ก็อ้วกเป็นน้ำออกไปอีกนิดนึง กินเหล้าตอนท้องว่างจะทำให้เมาเร็วและการกินครั้งแรกก็ทำให้ประมาณการกินไม่ได้จนเมาหัวราน้ำอย่างนี้ไง ผมควรสอนพราวมั้ยเนี้ย รู้สึกเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเลย
“โอ๊ยยยยย ไม่ไหวๆๆ มึน”
“จำไว้นะพราว จำวันนี้ไว้นะ”
ผมกัดฟันบอก พราวเลยรีบเข้ามากอดอ้อน คือก็เป็นซะอย่างเนี้ย ผมเคยโกรธได้นานมั้ยล่ะมีแต่เด็กน้อยแหละที่ชอบโกรธผมนานๆ
“เมื่อคืนป๊าก็ตีไปแล้วแถมยัง...(-///-) หายโกรธกันก่อน”
“...”
“จุ๊บๆๆๆ”
หลบไม่ทันครับเลยทำหน้านิ่งให้ไอ้ตัวเล็กจุ๊บจนพอใจ
“ไหนบอกว่าถ้าจุ๊บแล้วให้หายงอนไง”
“หายเหรอ ทำผิดน้อยเหรอถึงต้องหาย” ผม(แกล้ง)ถามเสียงเย็นชาแต่พราวนี่หน้าเสียน้ำตาคลอไปละ
“หนูไม่ได้ตั้งใจ...ฮึก”
พราวก็กอดคอผมไว้ไม่ปล่อยเสียงสะอื้นดังอยู่ไม่ห่าง เพราะพราวเอาหน้าผากมาชนไว้กับแก้มผมบางทีก็เอาแก้มมาแนบกันเลย ไอ้ตัวเล็กร้องไห้แล้วชอบเอาหัวมาถูหน้าผมครับน้ำตาที่ไหลเลยเปียกแก้มผมไปด้วย อ้อนภาษาอะไรไม่รู้รู้แต่ว่าใจอ่อนทุกที
“ไม่ตั้งใจแต่กินไปหลายแก้วเลยใช่มั้ยหึ”
“ฮึก หนูไม่ทำแล้ว ฮือออ จะตีอีกก็ได้แต่หายโกรธนะ”
“หึ!”
ผมรั้งลำคอขาวเข้ามาแล้วงับให้ขึ้นรอยฟันครับ พราวสะดุ้งเฮือกแล้วจะผลักออกในคราแรกแต่คงจะคิดว่านี่เป็นวิธีทำโทษของผมเลยร้องไห้ให้ผมกัดอยู่เฉยๆ นี่ไม่ได้กัดเพราะทำโทษเลยนะ เพราะพิศวาสล้วนๆเลยครับ อยากมาอ้อนเองทำไมล่ะ
“ฮึก เจ็บแล้ว...”
“เจ็บแล้วจำด้วย ครั้งนี้ถือว่าครั้งแรก ถ้ายังมีอีกโดนหนักกว่านี้”
“หนูไม่ทำๆๆ” พราวพยักหน้าหงึกๆ
“ป๊าไม่ได้ห้ามเลยตลอดชีวิต แต่เวลาจะกินต้องมีป๊าอยู่ด้วยไม่ว่าเวลานั้นพราวจะโตจนดูแลตัวเองได้หรือยัง ป๊าเป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย ถ้าพราวเป็นอะไรไปป๊าจะอยู่ยังไงล่ะ”
“หนูขอโทษ...” เด็กแสบซึมไปเลย
“ของมันไม่มีประโยชน์รู้ใช่มั้ยป๊าไม่อยากพราวไปยุ่ง เชื่อป๊านะป๊ารักพราวนะครับ”
“หนูก็รักป๊า หนูจะทำตามที่ป๊าบอกทุกอย่างเลย ฮึก”
เมื่อสถานการณ์ทุกอย่างเคลียร์ผมก็จับลูกหมีขาวอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับล้วงเอาน้ำรักเมื่อคืนออกให้ เสียงครางน่ารักนั่นเกือบทำให้ผมสติแตกอีกรอบ เมื่อคืนกลัวจะแฮงค์หนักเลยจัดเบาๆไปทีเดียว ผมให้พราวดื่มนมอุ่นๆกับข้าวต้มแก้แฮงค์แต่เหมือนเจ้าตัวเขาจะไม่อยากกินนมสักเท่าไหร่นะ
“ดื้อมากป๊าจะโกรธอีก”
“ง่ะ หนูไม่ชอบกินนมนี่”
“ชอบกินเหล้า?”
“เอ้อออออออออ เราจะไม่พูดเรื่องเหล้ากันแล้วเนอะ ไม่กินแล้วเนอะ แฮะๆๆ” พราวยิ้มเอาใจยอมยกนมขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว พอกินเสร็จก็สูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่
“กินนมจืดแล้วดียังไงสมองฉับไวหัวใจแข็งแรง กินนมจืดแล้วดียังไง ขนสวยถูกใจขับถ่ายเป็นก้อน ฮิฮิ”
เดี๋ยวๆ เพลงคุ้นๆเหมือนสโลแกนอาหารหมาใช่หรือเปล่า = =
พราวตักข้าวต้มเข้าปากแล้วยิ้มอารมณ์ดี เลยเวลาเข้าเรียนแล้วไงเลยอารมณ์ดี นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้ผมคิดว่าผมเป็นพ่อใครไม่ได้ ผมเด็ดขาดกับพราวไม่(ค่อย)ได้เพราะผมโอ๋มาตั้งแต่เด็กจะมาหักเอาตอนโตก็กลัวจะไปกันใหญ่ แค่ไอ้ตัวเล็กมาอ้อนนิดอ้อนหน่อยใจก็อ่อนอย่างกับถูกไฟลน
“ป๊า วันนี้ไม่ไปทำงานได้มั้ยอ่า”
นั่นไง...
ผมหันไปมองจักรินทร์ที่ยืนรอรับผมไปทำงานและไปส่งพราวที่โรงเรียนทุกวันเพื่อถามความเห็นซึ่งเขาก็เข้าใจเปิดแท็บเล็ตดูตารางงานสักพักก็พยักหน้ากลับมา
“ตอนบ่ายมีประชุมสำคัญครับ”
“ลุงจักรง่ะ เลื่อนได้มั้ย”
“ไม่ได้ครับ”
“ลุงจักรนี่ชอบมาขโมยป๊าจริงๆเลย” แล้วเด็กน้อยก็บ่นอะไรให้เลขาผมไปเรื่อย ฮ่าๆๆ
“พอป๊าไปทำงานพราวก็ต้องไปเรียนด้วย”
“ทำไมอ่ะ ไหนๆก็หยุดแล้วนี่นาก็หยุดทั้งวันเลยสิ ป๊าาาา นะๆๆ”
พราวรีบมานั่งตักผมเลย แขนเล็กโอบรอบคอผมแล้วเอาหัวมาถูอกผมอย่างที่ชอบทำ
“หยุดก็ต้องอ่านหนังสือ”
“หนูก็อ่านแต่อ่านไม่รู้เรื่อง”
“ก็ถึงต้องไปเรียนไง เด็กที่ไหนชอบบ่นว่าเรียนไม่รู้เรื่องหึ ไปโรงเรียนนี่ตั้งใจเรียนหรือเปล่าเนี้ย”
“ตั้งใจสุดชีวิต!!!!”
“จริงเหรอ”
“จริงค้าบ ^O^ เออป๊า หนูจะจบครอสเรียนชีวะอาทิตย์นี้แล้วอ่ะ”
“ชีวะเหรอ เรื่องอะไร”
“เรื่องพืช”
“หลังกีฬาโรงเรียนจะหยุดอาทิตย์หนึ่งนี่ จะเรียนต่อหรือพัก”
“พักสิ!”
“โอเคๆๆ พักหนึ่งอาทิตย์ ป๊าจะพาไปเที่ยวทะเล”
“จริงๆนะ”
พราวเขย่าแขนผมอย่างตื่นเต้น ดวงตาเบิกกว้างราวกับเซอร์ไพรส์สุดๆ ทำเหมือนไม่เคยเห็นทะเลไปได้ทั้งๆที่ก็พาไปเที่ยวออกจะบ่อย แต่คราวนี้ผมก็ไปทำงานด้วยแหละ ไปดูที่ให้พ่อผมน่ะ อีกไม่นานก็จะกลับมาอยู่ไทยแล้วท่านอยากได้บ้านพักตากอากาศติดชายทะเล
ที่นั่นเป็นเกาะเล็กๆที่ไม่มีอะไรเลยงานนี้พ่อลงทุนหนักน่าดูเห็นว่าฟากหนึ่งจะเอาเป็นพื้นที่ส่วนตัวแต่อีกฟากจะเปิดรีสอร์ตถอนทุนคืนถ้าครบก็ปิดเป็นเกาะส่วนตัว แต่ไปคราวนี้ก็คงจะได้กางเต้นท์ก่อกองไฟนอนกันไปก่อน ผมว่าน่าสนุกดี ไม่เคยไปตั้งแคมป์กับพราวเลย ไม่รู้ว่าไอ้แสบจะป่วนงานเขาแค่ไหน
“อยากชวนอเล็กซ์ไปด้วย”
อีกละ เอาน้องไปแกล้งน่ะสิ = =
“น้องเรียนหรือเปล่า”
“นั่นสินะ อืมมมมม มิ้นต์! หนูจะชวนมิ้นต์ อ๊า พี่หม่อนจะไปด้วยกันได้มั้ยนะ มหาวิทยาลัยนี่ขาดเรียนได้หรือเปล่าอ่ะป๊า”
“ถ้าไม่มีเช็คชื่อก็ขาดได้”
“หนูจะลองถามพี่หม่อนดูก็แล้วกัน อิอิ ดีจัง คราวนี้เราจะไปไหนเหรอครับ”
“หึหึหึ”
“อะไร ไม่บอกเหรอ”
“อื้ม กลัวเปลี่ยนใจไม่ไปด้วยกัน”
“ทำไมๆๆๆ”
ผมทำเป็นไม่ได้ยินหั่นไส้กรอกกินไป พราวหันไปถามจักรินทร์แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบเลยหน้ามุ่ยค้อนประหลับประเหลือกให้เขาไปทั่ว ฮ่าๆๆ
“หลังกีฬาเหรอ ก็อีกไม่กี่วันแล้วสิ หนูขอซื้อแพยางนะ”
ขอแล้วกระพริบตาปริบๆ ผมจะทำไงได้ล่ะก็ต้องยอมเขาสินะ = =;;
“ให้ได้ทุกอย่างแต่ต้องห้ามดื้อ...”
“ไม่ดื้อ!”
เชื่อได้เหรอครับ?
“พูดอะไรเชื่อฟัง...”
“เชื่อฟัง!”
“งั้นตอนนี้ไปอ่านหนังสือ”
“อ่านหนังสือ!”
วิ่งพรวดขึ้นห้องไปเลย คอยดูเอาเถอะว่าพราวมันจะกระตือรือร้นเชื่อฟังแค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ ไม่พ้นเย็นนี้ก็กลับมาดื้อเหมือนเดิม ผมกินข้าวเสร็จก็ตามขึ้นไป อันที่จริงพราวน่าจะทำmind mapping หรือ short note สรุปสั้นๆเข้าใจง่ายๆไว้นะ แต่ผมว่าพราวทำไม่เป็น เราสองคนเลยพากันไปรื้อหนังสือเรียนเก่าๆของผมที่ห้องหนังสือ ตอนผมเรียนถึงผมจะเหลวไหลบ้างแต่ผมไม่ทิ้งการเรียนนะครับ พวกสรุปบทเรียนพวกนี้ผมก็ทำไว้ตอนที่มาไทยใหม่ๆ ผมเป็นติวเตอร์นะบอกเลย หาตังค์เลี้ยงเด็กแถวนี้เองไง
หนังสือเริ่มเก่ามาก ยิ่งเปิดดูเรื่องต่างๆก็ไหลวนเข้ามาไม่หยุด เห็นวันๆผมเลี้ยงแต่ลูกแต่ผมก็มีสาวๆเข้ามาอยู่เป็นประจำนะครับ ดูหลักฐานได้จากหนังสือเรียนที่ชอบมีผู้หญิงมาเขียนบอกรักไว้ได้เลย ฮ่าๆๆ ผมเจอโน๊ตวิชาชีวะแล้วจะเอาไปให้พราวอีกด้านหนึ่งของชั้นหนังสือแต่เมื่อไอ้ตัวเล็กเห็นผมก็สะดุ้งแล้วรีบกุลีกุจอเก็บหนังสือเข้าชั้นอย่างรวดเร็ว
อะไร...
“จะ.. เจอละแล้วเหรอครับ”
“อืม มีอะไรหรือเปล่า ตาแดงๆ”
“เปล่า สงสัยฝุ่นเข้า ฝุ่นเยอะจังเลย เยอะไปแล้วเนี้ย ฝุ่นอะไรก็ไม่รู้...บลาๆๆ”
มีพิรุธมาก! บางทีอาจจะไปเจอการ์ดบอกรักจากสาวๆที่ผมเหน็บไว้ในหนังสือแล้วลืมเอาออกไปก็ได้นะ เด็กน้อยมันขี้หวงอยู่แล้วนี่
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พราว หนูเจออะไรคะลูก
-
ไปเจอความลัับอะไรเข้า
-
พราวไปเจอรัยหว่า
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เด็กน้อยเจออะรัย :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
พราวอาจจะไปเจอการ์ดของแม่ก็ได้นะพ่อหมี
-
น่ารัคคคคคคอ่ะ
-
:mew1:
-
รอดูความป่วนได้เลย เมื่อได้ไปเที่ยวเกาะกันจริงๆๆ
-
:mew1:
-
เจอรูปสาวๆ เหรอเปล่า
-
นัองพราวเห็นอะไร??
-
ThankS
-
25
50%
:laugh: :laugh: :laugh:
หลังจากแวะห้างกินข้าวลุงจักรขับรถเข้ามาส่งผมถึงบันไดตึกเรียนเลย ส่วนป๊าคนบ้านั่นอ้อนยังไงก็ไม่ให้ผมหยุดเรียนทั้งวัน คือผมก็เข้าใจนะเพราะยังไงตอนเย็นผมก็ต้องออกมาเรียนเสริมแล้วก็ซ้อมเต้นช่วยเพื่อนๆทำคัตเอ้าท์ต่างๆนานา ป๊าไม่อยากให้ผมขาดเรียนบ่อยแล้วด้วยถึงจะรู้ว่าการถูกตัดสิทธิ์สอบหากขาดเรียนเกินสามสิบเปอร์เซ็นต์ไม่มีผลอะไรกับผมก็เถอะ(ป๊าเส้นใหญ่ ฮ่าๆ)
แต่ที่ผมอึ้งยิ่งกว่าคือป๊าเคยสอนพิเศษเด็กด้วย แต่ป๊าบอกว่ามันผ่านมานานแล้ว ตอนนี้ป๊าก็ลืมไปหมดแล้วแหละเลยสอนให้ผมไม่ได้ (-3-) และนอกจากนี้ป๊ายังเคยโดนแกรนด์พาแกล้งฝากงานให้เป็นคนถ่ายเอกสาร เป็นคนส่งเอกสาร แม้กระทั่งเป็นช่างซ่อมรถ ทั้งๆที่นั่นเป็นบริษัทของป๊าอ่ะ ผมนึกว่าป๊าจะเป็นประธานบริษัทตั้งแต่แรกซะอีก น่าสงสารจัง ที่ผมกล่าวมาทั้งหมดนั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงยอมมาเรียนตามที่ป๊าบอกไง ฮ่าๆๆ ผมก็เลยจะตั้งใจเรียนเพื่อป๊าเลยนะเนี้ย
“หนึ่งสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปด สองสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปด”
“ตรงห้าที่สองนี่นายต้องเหยียบบนขาของทอม พอหกก็ก้าวไปบนบ่า เจ็ดแปดปั๊บก็ยกอีกข้างขึ้นยืน โอเคป้ะ”
“ไม่โอเคเว้ย ลืมกฎข้อนี้ป่าว ห้ามเต้นโลดโผนที่จะก่อให้เกิดอันตราย”
“กรี๊ดดดดดดด กฎอีกแล้ว > < ก็ได้ๆ พอส่ายก้นสองเสต๊ปไม่ต้องเหยียบขาแล้วก็...”
“ขอขัดอีกนิด ห้ามเต้นท่าล่อแหลม”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
ไบรอันกรี๊ดเสียงดังพร้อมกระทืบเท้ารัวๆด้วย น่ากลัว T_T
พอมาท่าหลีดมือแล้วก็ต้องมาเต้นเพลงเมดเล่ต่อ ใช้เวลาแข่งขันทีมละไม่เกินสิบนาทีครับ ไบรอันเขาอยากจะให้ทีมไก่ของเรามีเต้นส่ายตูดดุกดิกนิดหน่อยผมก็ว่ามันไม่ได้ลามกอะไร แต่แลดูทุกคนจะเกรงกฏที่ยาวสามหน้ากระดาษเอสี่นี่มากเลยนะ ผมเห็นชุดแล้วด้วย เป็นแบบแขนยาวขายาวหมดเลยแต่ก็ยังมีเว้าตรงนั้นแหว่งตรงนี้ดูสวยงามไปอีกแบบ
“กีฬาจะมีอยู่วันนี้พรุ่งนี้แล้ว กูยังต้องมาเปลี่ยนท่าอีกเรอะ กรี๊ดๆๆ”
“กูว่าใส่ท่าเต้นแอโรบิกไปเลอ”
เออเนอะ... จะได้จำง่ายหน่อย ตอนที่ผมได้อยู่ด้านหลังอ่ะผมไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกเพราะถ้ากลัวเต้นผิดยังมีคนด้านหน้าให้ดูท่า แต่ตอนที่ผมอยู่หน้าสุดนี่สิทั้งเกร็งทั้งอายจนเต้นผิดเต้นถูกไปหมด T_T
หลังจากซ้อมเต้นไปหลายชั่วโมงก็ถึงเวลาพักสักที เหนื่อยล้าร่างกายตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว! จริงดิ ไม่ได้กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมานานแล้วนี่นา ถึงป๊าจะห้ามแต่ผมก็ยังอยากกินอยู่ดี ป๊าไม่เห็นหรอกเนอะ(ถ้าผมไม่หลุดปากเอง)
“เฮ้นาย!”
ผมชะงักกึก ผมยังจำพวกเขาได้นะ พวกตัวร้ายที่เคยจะลากผมไปตีแล้วไอมาช่วยไว้ได้ไง ถึงตรงนี้จะไม่ลับตาคนแต่ว่าผู้คนเขาก็ไปออกันอยู่ตรงสนามกีฬากันหมดแล้วมั้ง
“วันนี้ผู้พิทักษ์ไม่มาเหรอครับ”
ถามเหมือนห่วงใยแต่น้ำเสียงกับใบหน้ามันกวนตีนมากๆ แล้วผู้พิทักษ์พิเทิกอะไรของมันวะ ดูแฮร์รี่ พอร์ตเตอร์มากไปหรือเปล่า? > <
“จะทำอะไร ปล่อย”
“ฮ่าๆๆ”
พวกมันหัวเราะเพราะเห็นท่าทางกลัวๆของผมแต่สักพักมันก็เงียบกริบแล้วรีบปล่อยมือผมทันที มันมองไปด้านหลังผมแล้วรีบก้มหน้าก้มตาเดินหนีไปเลย อะไรวะ?
พอผมหันไปมองก็ไม่เห็นใคร... เอ๊ะ?
ผมรีบวิ่งตามไปตรงมุมตึกเมื่อเห็นชายเสื้อนักเรียนและปลายร้องเท้าหนังโผล่ออกมา ผมคิดว่าเขาคงจะเป็นผู้ชายร่างสูงที่ผมคุ้นเคยดีเลยล่ะ
“ไอ! ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ หลบหน้าพี่ทำไม...”
ผมเดินเข้าไปใกล้แต่พอเขาได้ยินเสียงผม เงาตรงมุมตึกก็หายไปอย่างรวดเร็วผมก็รีบวิ่งไปดูแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า จิ๊! ผมขยี้ปลายรองเท้าลงบนพื้นอย่างหงุดหงิด ผมรู้สึกนะ รู้สึกตลอดเลยว่ามีคนตามอย่างตอนเดินไปเรียนเสริม หรือเดินไปไหนในโรงเรียน เพิ่งรู้ว่าคนๆนั้นคือไอ...
“ซ้อมเสร็จแล้วเหรอวะ”
“พักหนึ่งชั่วโมงเดียวไปต่อ แล้วไอ้พวกนั้นไปไหนหมด”
“ไปซ้อมนักกีฬาไง”
“อ้อ”
ไอ้รินมันแบกส่วนประกอบบางส่วนที่ทำเป็นสามมิติตกแต่งแสตนด์มาด้วย เพรทถูกเรียกไปติวพร้อมกับคนเรียนดีคนอื่นๆ ตัวท๊อปของห้องจะถูกติวเป็นพิเศษเพื่อสอบติดได้คณะดีๆเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนครับ ผมก็อยากจะติวบ้างเผื่อจะฉลาดขึ้นแต่พวกมาสเตอร์คงคิดว่าคนที่เรียนไม่เก่งยังไงก็ขุดไม่ขึ้นแล้วล่ะมั้ง
“เป็นไรทำหน้าเครียด”
“รันนนนนนนนนนนนน”
“อะไร”
“เมื่อกี้กูเจอไอด้วย”
“มึงก็เจอกันทุกวันมันแปลกตรงไหนวะ” ไอ้รันว่าสีหน้าปกติแต่ผมนี่ตาโตเท่าไข่ห่าน
หมายความว่าไงที่มันบอกว่าผมกับไอเจอกันทุกวัน...
“ไอหลบหน้ากู”
“ประสาทกลับแล้วเหรอ กูเห็นเขาเดินไปส่งมึงเรียนเสริมทุกวัน”
ห๊ะ!
ทำไมผมไม่รู้ตัว
หรือว่า...
ไอจะตายแล้ว! แล้วเป็นผีมาเฝ้าผม! ขนอ่อนผมลุกชันทั่วร่างเมื่อคิดอย่างนั้น หรือว่าป๊าจะให้คนไปยิงไอแล้วจริงๆ หรือว่าไอจะไปมีเรื่องต่อยตีจนเสียชีวิต
“มึงจะร้องไห้ทำไมไอ้พราว!”
ไม่ได้ร้องแค่คลอๆเอง T^T
“ฟืดดด ไอ้เฟธ”
พวกเดอะแก๊งค์ขุนศึกแห่งเกรดสิบสอง(ดูอลังการใหญ่โต = =)เดินเข้ามา เหงื่อนี่ชุมเสื้อไปหมด แหวะ เหม็นเหงื่อ! ไม่เห็นหอมเหมือนป๊าเลย ผมเคยไปเฝ้าป๊าเล่นฟิตเนสนะ ยิ่งเหงื่อไหลยิ่งรู้สึกฮอตๆยังไงก็ไม่รู้ -.,-
“เมื่อกี้จะร้องไห้ ตอนนี้ทำหน้าหื่น”
“พวกมึงอย่าไปสนใจมันมาก ก็รู้อยู่ว่ามันเอ๋อ”
=O=!!!
“มึง ไปส่งกูไปเกรดสิบหน่อย ไปหาไอ”
“กลับไปแล้ว”
“อะไร” ผมหันไปถามแทนอย่างงงๆ
“ไอ้ไอกลับไปแล้วมั้ง ซ้อมเสร็จก็หายหัวไปเลย”
“เดี๋ยวนะ มึงจับตัวไอได้ป่ะ”
“กูเพิ่งเตะมันมาเมื่อกี้”
ผมหรี่ตามองแทนอย่างจับผิด วิญญาณเวลาจับมันจะทะลุไม่ใช่เหรอ?
“ไอ้แทนผสมสีนี้ดิ๊ ปล่อยให้ไอ้พราวมันเพ้อเจ้อไปคนเดียวได้มั้ยวะ เร็วๆ”
สรุปว่าไอยังไม่ตาย = = ถ้าผมเพ้อเจ้อไปเองก็แสดงว่าไอพลางตัวได้เนียนมาก(หรือผมบื้อเอง แต่คงไม่ใช่ แฮะๆ) ไออาจจะเดินตามหลังผมก็ได้ เวลาเดินใครเขาหันหลังเดินล่ะ ผมก็เลยไม่เห็นไอน่ะสิ! หรือไม่หมอนั่นก็ไม่อยากจะให้ผมเห็น กลัวป๊าผมขนาดนั้นจะมายุ่งกับผมอีกทำไมล่ะ!
-----------------------------------------------------
-
พราวอะ บ๊องใหญ่แล้วนะ
-
อาการหนักล่ะพราว
-
:mew1:
-
พราววววววววววว นายไม่รู้ตัวเลยหรออออ ว่ามีคนเดินตามง่ะ :เฮ้อ:
-
ความคิดน้องพราวแต่ละอย่าง เพลียแทนป๊า :m20:
อยู่กับป๊าน่ะดีแล้ว ไม่มีใครรู้ใจน้องพราวได้เท่าป๊าอีกแล้ว
แล้วน้องพราวก็ดูเหมือนจะไม่เห็นใครนอกจากป๊าเหมือนกัน :-[
รอที่เหลือนะคะ อ่านแล้วอยากฟัดน้องพราว :man1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
25 ต่ออีก 50 เปอร์
:katai4: :katai4: :katai4:
เช้านี้ผมแหกตาตื่นตั้งแต่ตีสี่! ส่วนคนต้นเรื่องยังไม่ยอมตื่น ป๊าตั้งนาฬิกาปลุกให้ผมส่วนตัวเองก็นอนเอาหมอนปิดหูสบายใจเฉิบ! เรื่องของเรื่องมันก็มีอยู่ว่าวันนี้เป็นวันกีฬาแล้ว และผมต้องตื่นไปแต่งหน้าแต่งตัวแต่เช้าซึ่งคนอื่นๆเขาไปนอนแสตนบายที่บ้านของไบรอัน ส่วนเพื่อนๆผมนอนทำคัตเอ้าท์ที่บ้านไอ้ริน แต่ผมกลับต้องนอนที่บ้านเพราะวีรกรรมเมาหัวราน้ำของผมคราวที่แล้วคนตัวโตเลยไม่ยอมให้ผมไปนอนที่อื่นอีกเลย!
ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้านไบรอันโดยมีลุงแช่มเป็นสารถีชั่วคราว ถึงจะเช้ามืดแต่ที่นี่อย่างกับตลาดแต่ละคนตื่นตัวกันมาก! เพรทกับรินก็ได้มาแต่งหน้าเดินขบวนกับเขาด้วยนะ
อุปกรณ์เสริมความสวยความงามต่างๆถูกละเลงลงบนหน้าผม ผมไม่รู้เลยว่าตอนไหนต้องหลับตาลืมตามองต่ำมองสูงอะไรของเขา หวิดถูกช่างแต่งหน้าวีนใส่หลายรอบแล้ว T_T กว่าทุกคนจะแต่งตัวเสร็จก็เกือบเจ็ดโมงแล้วก็เคลื่อนขบวนกันไปที่โรงเรียน ขบวนก็ไม่มีอะไรมาครับเดินจากประตูโรงเรียนไปสนามกีฬาของโรงเรียนแค่นั้นเอง
ผมได้ถือป้ายเชียร์หลีดเดอร์ด้วย พยายามชะเง้อมองหาใครบางคนแต่ก็ไม่เจอ หวังอะไรเนี้ย... ปกติพ่อหมีใหญ่ก็ไม่เคยมาดูงานโรงเรียนผมอยู่แล้ว แต่... แต่ว่าคราวนี้ผมได้เดินขบวนเลยด้วยนะ!!! > < ไม่มาให้กำลังใจผมเหมือนพ่อแม่คนอื่นจริงๆอ่อ ขนาดพ่อแม่ไอ้แฝดนรกรินรันยังมาเลย...
“มองทางนี้ด้วยครับ / มองทางนี้หน่อยหนู / ยิ้มสวยๆหน่อยครับ”
ผมยิ้มให้กล้องมากมายที่สาดแฟลชมาใส่ คนที่อยู่หลังกล้องผมไม่รู้จักเลยสักคน จะถ่ายรูปคนไม่รู้จักไปทำไมก็ไม่รู้นะครับ แต่ผมชอบ อิอิ ^O^
ระหว่างรอพิธีเปิดผมก็ซับเหงื่อตัวเองไปมองหาป๊าที่อยู่บนแสตนด์เชียร์ไป(ยังไม่ละความพยายาม) จนแล้วจนรอดจนกระทั่งทีมผมต้องแข่งหลีดแล้วป๊าก็ยังไม่มา ป่านนี้เขาก็นั่งทำงานอยู่ที่บริษัทสิ ยังหวังอะไรอยู่เนี้ย ทึ้งหัวตัวเอง!! แต่พอไบรอันหันขวับมาจิกตามองผมก็รีบรีดผมตัวเองให้กลับมาเรียบเหมือนเดิมแล้วยิ้มสู้กลับไป เขาต้องเป๊ะครับ T_T
เปิดมาก็เป็นเพลงโรงเรียนก็ดีดมือไปตามเสต๊ปงานนี้ผมชิวครับเพราะอยู่แถวหลังแต่ด้านข้าง แต่พอมาถึงเพลงเชียร์เท่านั้นแหละ เพลงอื่นก็สนุกๆมันส์ยกเว้นเพลงที่ต้องเต้นส่ายสะโพกเยอะๆครับ พูดเลยกูเกลียด! แถมได้อยู่หน้าอีก แง! คนที่มาตั้งกล้องอยู่ด้านหน้านี่รัวชัดเตอร์กันไม่มีใครยอมใครจริงๆ ผมเกร็งจนเต้นผิดไปหลายท่าเลย T_T พอจบการแสดงผมก็รีบเข้าไปหลบอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์(ซึ่งติดแอร์)หลังแสตนด์อย่างรวดเร็วครับ ร้อนแทบไหม้ ถัดจากดวงอาทิตย์ก็เป็นโลกเลยเหรอไงเนี้ย! รู้สึกว่ามันอยู่แค่เอื้อม เฮือกกกก
“แพทๆ มีคนมาหา”
ถ้าเป็นเพื่อนชาวต่างชาติหรือคนที่พูดภาษาอังกฤษจะเรียกผมว่าแพทน่ะ ตอนแรกผมบอกว่าเรียกพอลใกล้เคียงกว่าแต่ป๊าบอกว่าแพทน่ารักดี ไม่รู้ว่าเคยมีแฟนเก่าชื่อนี้หรือเปล่าถึงได้ชอบนัก
“ร้อนนนนนน ใครอ่ะ”
“ไม่รู้ but he so hot!”
“daddy!>O<”
“no… he handsome and blah blah blah”
ผมเดินออกมาเลยขี้เกียจฟังหมอนั่นพูด ผมไม่อยากออกจากห้องแอร์เลย T_T ปรากฏว่าคนที่มาหาผมเป็นลุงจักรครับผมติดสปีดยิ่งกว่าความเร็วไวไฟที่บ้านไปหาเขาแล้วกระโดดเหยงๆรอบตัวลุงจักรอย่างร่าเริง
“ป๊าๆๆๆ ป๊าอยู่ไหน อยู่ไหนๆๆๆ > <”
“เอ่อ...”
“ป๊ามามั้ย ไม่มาเหรอ ลุงจักรๆ” ผมเขย่าแขนถามอย่างลนลาน
“กินน้ำกินขนมก่อนครับ คุณเฟิร์สให้ผมซื้อมาให้”
“หึ!”
ผมกระชากของมาเลย รู้สึกนิสัยไม่ดีหน่อยๆที่ไม่ได้พูดขอบคุณเหมือนทุกที แต่ผมโมโหนี่! คนอุตส่าห์ดีใจไปแล้วอ่ะ พอเข้ามาในห้องก็หลบมุมนั่งเบะอยู่คนเดียวแกะขนมกินแก้หงุดหงิดไปด้วย อยากจะโกรธพ่อหมีแต่เป็นผมเองแหละที่ไม่ได้บอกให้ป๊ามา ก็ผมคิดว่ายังไงป๊าก็ต้องมาอยู่แล้วนี่!!
“แพท ออกไปข้างนอกกันเถอะ เขาจะประกาศรางวัลแล้ว”
“เออๆ”
พอแข่งเสร็จจะประกาศรางวัลเชียร์หลีดเดอร์กับแสตนด์เชียร์ก่อนครับ เสร็จแล้วก็จะมาแข่งกีฬาพวกวิ่ง วอลเลย์บอลอะไรพวกเนี้ย มีกีฬาพื้นบ้านของไทยด้วยนะครับแต่ผมไม่ได้ลงแข่งขันอะไรเลย
ผลการแข่งขันไม่ได้น่าตื่นเต้นอะไรเลยนะผมว่า แต่ทุกคนก็กรี๊ดร้องดีใจกันใหญ่ คือรางวัลมันจะเป็นแบบรางวัลชนะเลิศด้านความสามัคคี ชนะเลิศด้านความสวยงาม ทำนองนี้ สรุปคือชนะเลิศทุกทีมอย่างที่มีประกาศออกมาจริงๆครับ
“ต่อไปเป็นรางวัลชนะเลิศด้านความน่ารักสดใส ขอเชิญคุณปวีร์ อัศวคีรีกุลมามอบรางวัลครับ”
หืออออออ? O_O ทำไมชื่อเหมือนป๊าเลย
ผมชะเง้อคอและเพ่งสายตาจากกลางสนามไปที่แสตนด์ของฝั่งคณะกรรมการ ป๊าจริงๆด้วย! ถึงจะเห็นตัวจี๊ดเดียวแต่ผมก็จะได้ และผลแข่งออกมาว่าทีมของผมได้รางวัลนี้ด้วย เดี๋ยวนะ... ไม่เส้นใช่มั้ย = = แต่คงไม่หรอกเพราะทุกทีมก็ได้รางวัลกัน
ผมอยากออกไปรับรางวัลจังแต่ทำไงได้เป็นแค่คนแสดงธรรมดาๆต้องให้ไบรอันซึ่งเป็นหัวหน้าทีมไปรับถ้วยรางวัลและเงินรางวัลจากป๊า ถึงจะอยู่ไกลแต่ผมก็เห็นนะ! ไบรอันรับรางวัลอะไรของมันวะลูบตั้งแต่ศอกป๊าไปถึงมือเลย รับแบบปกติเหมือนชาวบ้านเขาไม่ได้เหรอไงเล่า! > <
พอประกาศรางวัลครบผมก็รีบวิ่งเข้าหลังแสตนด์เลยแต่คนแน่นมากจราจรติดขัดครับ ร้อนง่ะกว่าจะไปถึงป๊าผมต้องวิ่งอ้อมสนามกีฬาเพื่อไปแสตนด์อีกฝั่งหนึ่งซึ่งจัดไว้ให้ผู้ปกครองอยู่ แต่ยังไม่ทันไปไหนไอ้เติร์กก็มาลากผมกลับเข้าเต้นท์นักกีฬาประจำทีมเรา
“ไอ้เต้มันขาแพลงไงมึงงงงง”
“คนอื่นสิคนอื่น”
“คนที่วิ่งไวเขาก็มีลิสต์ลงแข่งกันหมดแล้ว มึงช่วยแค่นี้ไม่ได้เหรอ”
“อะไรวะ”
“วิ่งแค่ไม่กี่เมตรเอง เสร็จมันจะมีจานแป้งอยู่ที่เส้นชัยเป่าเอาแป้งออกก็จะมีเกมส์อะไรสักอย่างให้ทำก็ทำตามเท่านั้นแหละ”
“แต่...”
“แพ้ไม่เป็นไรเว้ย ก็ยังดีกว่าไม่มีใครลงแข่งล่ะ”
“เออๆ ก็ได้ว่ะ แพ้ห้ามด่ากูนะ”
“อ้าวไอ้นี่ก็ปาก!”
ถือว่าได้ช่วยทีมแล้วก็เป็นการไปหาป๊าด้วยเลย เส้นชัยอยู่ที่ฝั่งแสตนด์ผู้ปกครองพอดีครับ แต่ขอผมเปลี่ยนชุดล้างหน้าล้างตาหน่อยก็ไม่ได้ โดนวิ่งทั้งแม่งชุดหลีดทั้งแต่งหน้าอย่างงี้เลยครับ ดันแข่งเป็นประเภทแรกด้วย T_T
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดเป็นสัญญาณผมก็ออกวิ่งไม่คิดชีวิต ทำตามที่พวกไอ้เติร์กสอนมาว่าให้คิดซะว่ามีหมาไล่กัดและมีสิ่งที่เราต้องการอยู่ข้างหน้า แต่ทำไมหมาที่ผมคิดต้องเป็นพี่เอเธนส์ด้วย พี่เอเธนส์ไม่กัดแถมขนนุ่มอีก อยากไปเล่นกับพี่เอเธนนนนนนนนส์
“พราว! เร็ววิ่ง วิ่งดิมึง”
อย่าเร่งเร้ากรูวววววว T_Tถ้ามึงวิ่งตามกูมาขนาดนี้ทำไมมึงไม่มาวิ่งเองเลยล่ะไอ้ฟาย!
อากาศร้อนและความเหนื่อยกลั่นออกมาเป็นเหงื่อไหลออกมาหยดติ๋งๆเลย เหนื่อยแทบขาดใจ เหนื่อยจนคิดว่ากูควรจะหยุดวิ่งแล้วเดินดีมั้ย
พอถึงเส้นชัยผมก็กุมเข่าหอบแฮกๆอย่างลืมตาย เสียงไอ้เติร์กตะโกนด่ามาอีกระลอกเพราะผมยืนนิ่ง ก็เข้าเส้นชัยแล้วนี่หว่า เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นผู้แข่งขันสักคนเลย
“เขาไปกันหมดแล้วไอ้พราว! เป่าแป้งๆ”
ผมหยิบจานแป้งที่วางอยู่ที่พื้นมาเป่าผงขาวๆฟุ้งเต็มหน้าเสียเวลาไอค่อกแค่กไปอี๊กกกกกก ขอบคุณพวกมึงจริงๆครับเพื่อนที่ทำให้กูมีประสบการณ์ที่ลำบากแบบนี้ คราวหลังกูไม่เอาแล้วนะโว้ยยยยย ได้แต่คิดเพราะพูดไม่ได้ แค่หายใจยังเหนื่อยเลย > <;;;
‘หาคนสำคัญ’
อ๋อออ ที่ผู้แข่งขันของผมเขาหายไปกันหมดเพราะไปหาคนสำคัญกันสินะ นี่กูคงมาถึงเส้นชัยเป็นคนสุดท้ายสินะ ว้ากกกกกก! บอกแล้วว่าต้องแพ้ ฮือๆๆ
ผมมองหาคนสำคัญของผมก็เห็นพ่อหมีมองมาทางนี้ หน้าลุ้นมากไปป้ะ แพ้เห็นๆขนาดนี้ไม่ต้องลุ้นแล้วมั้งครับ! แต่ป๊านั่งไกลมากเลย วิ่งขึ้นบันไดไปต้องเหนื่อยๆแน่อ่ะ ฮืออออ ไม่เอาแล้วนะไม่เอาจริงๆ T_T
ตุบ!
“โอ๊ย!”
ผมตะโกนดังๆด้วยความเจ็บเมื่อสะดุดขั้นบันไดแสตนด์เพราะความเมื่อยล้าของขาจนทรุดลงอย่างง่ายดาย จะลุกขึ้นยืนก็ขาสั่นแล้ว นี่คือข้อเสียของการไม่ได้เตรียมตัวฝึกซ้อมและวอร์มก่อนลงสนามครับ ผมเงยหน้ามองป๊าก็เห็นพ่อหมีผุดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจแล้วรีบวิ่งลงมาหาผม
ขวับ!
“ป๊า!!”
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ป๊าช่วยพยุงผมขึ้นยืนแล้วปัดแข้งขาผมที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงออก
“ป๊า อุ้มหนูไปที่กรรมการหน่อย เร็วๆ”
ป๊าทำหน้างงแต่ก็ช้อนตัวผมขึ้นอย่างกับอุ้มเจ้าสาวและสาวเท้าเร็วๆไปจุดที่กรรมการยืนอยู่ กรรมการยื่นไมค์มาให้ผมพูดถึงความสำคัญของป๊า
“ผมไม่รู้ว่าจะบรรยายความสำคัญของคนๆนี้ยังไง ผมแค่อยากจะบอกว่าถ้าไม่มีป๊าก็คงไม่มีหนู หนูรักป๊ามากๆ มากที่สุดในโลกเลย” ผมหอมแก้มสากฟอดใหญ่ตบท้ายก่อนจะได้รับเสียงปรบมืออย่างล้นหลามส่วนพ่อหมีใหญ่ก็ยิ้มไม่หุบ ผมรู้น่าว่าป๊าเขินก็หูป๊าแดงๆแล้วนี่ -///-
ไม่นานผู้แข่งขันคนอื่นๆก็ลากแขนคนสำคัญของตัวเองมาด้วยความเหนื่อยหอบ ผมเพิ่งรู้เลยว่าผมชนะ ถึงผมจะวิ่งถึงเส้นชัยเป็นคนสุดท้ายแต่ผมหาคนสำคัญได้เป็นคนแรกก็เลยชนะขึ้นแท่นรับเหรียญทองมาด้วยความภูมิใจ อิอิ ถึงจะมีป๊าช่วยอุ้มไปหากรรมการนิดหน่อยก็เถอะ > < แต่ก็มีคนขี้โกงหาคนสำคัญของตัวเองไม่เจอเลยคว้าเอาคนไม่รู้จักมาแทนก็มี กรรมการเลยตัดสินแพ้ไปหลายทีมเลย บางคนก็เสียเวลาคิดเป็นนานว่าจะเลือกใคร
แต่สำหรับผมแล้วผมไม่ต้องคิดมากแล้วก็ไม่เห็นต้องวิ่งหาเลย พ่อหมีคือคนเดียวที่อยู่ในความคิดอยู่ในสายตา เป็นคนเดียวที่วิ่งมาหาตอนที่ผมล้ม และเป็นคนเดียวที่ช่วยพยุงผมให้ยืนขึ้น >////<
“เป็นอะไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียว”
“ก็หนูดีใจนี่ เป็นเหรียญทองเหรียญแรกเลยนะเนี้ยที่ได้มา”
ผมไม่บอกความจริงเรื่องที่ผมคิดออกไปหรอก เขินนน~~~~~~
ผมหยิบเหรียญทองขึ้นมาพิจารณา ถึงมันจะเป็นแค่รางวัลวิ่งแข่งกีฬานักเรียนธรรมดาๆก็เถอะ ผมไม่เคยคิดว่าจะได้มันมาคล้องคอแล้วก็ไม่เคยคิดว่าผมจะได้ขึ้นไปอยู่บนแท่นรับรางวัลเลยนะ ทั้งชีวิตผมจะมีอะไรนักล่ะนอกจากเรียนกับป๊าแค่สองอย่างเนี้ย
“ใส่ไม่ยอมถอดเลย”
ป๊าขยี้หัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว ตอนนี้ผมนอนหนุนตักพ่อหมีตากแอร์เย็นฉ่ำอยู่ในรถหลังจากที่ล้างเอาเครื่องสำอางเปลี่ยนชุดมาใส่เสื้อทีมกับกางเกงวอร์มเรียบร้อยแล้ว อันที่จริงผมก็ไม่ต้องทำอะไรต่อแล้วนะเพราะหน้าที่นำแสตนด์ก็เป็นหน้าที่ของพวกสันทนาการ
อ้อ อันที่จริงป๊าน่ะมาดูผมตั้งแต่เดินขบวนแล้วแหละแต่ไม่ยอมปรากฏตัว ป๊าบอกว่าเห็นเด็กชะเง้อคอยาวแล้วตลกดี แล้วก็ชอบเอามาล้อผมด้วย พ่อหมีนิสัยไม่ดี! >3< และป๊าก็กลัวผมประหม่าด้วยถ้าป๊าไปดู ซึ่งก็แอบเป็นเรื่องจริงแฮะ ถ้าป๊าไปดูผมต้องเขินจนทำอะไรผิดๆถูกๆแน่ๆ
“ดูนี่เต้นผิดด้วย ฮ่าๆๆ”
ป๊าดูอะไรในกล้องสีดำตัวใหญ่ตัวโปรดของป๊าที่ชอบเอามาถ่ายรูปผม(และผมก็มั่นใจว่าในนั้นมีแต่รูปผมนะ ^///^)แล้วหัวเราะใหญ่ ป๊าให้บอดี้การ์ดเขาที่ผมไม่รู้จักไปตั้งกล้องถ่ายให้เลยนะ ตัวเองไม่มีทางจะยอมออกแดดเองหรอก
“ป๊าขอดูท่านี้แบบส่วนตัวได้มั้ย”
ร่างสูงยื่นภาพที่สต๊อปตรงท่าที่ผมส่ายตูดยั่วให้ดู แบบส่วนตัวนี่คืออะไร ใครจะไปทำให้ดู!! > <
“ไม่เอา! ป๊าหื่น!”
“หื่นยังไง แค่ให้เต้นให้ดูเอง”
เชอะ ไม่เชื่อหรอกว่าให้เต้นให้ดูเฉยๆ มันจะต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ คนหื่นก็ชอบหาเรื่องมาปล้ำอยู่เรื่อยแหละ ผมนอนคุยเล่นกับป๊าอยู่ก็ชักง่วงแต่ยังไม่อยากหลับเลย ยังเล่าเรื่องที่เต้นผิดให้ป๊าฟังไม่จบเลย -3-
“ป๊าอยู่ด้วยทั้งวันไม่ได้นะครับ พราวรีบหลับเร็ว”
“งื้ออออออออ”
“ป๊าจะเอารูปพราวไปปริ๊นท์ แล้วต้องเข้าประชุมอีก”
“งื้ออออออออ”
ผมยังกลับบ้านไม่ได้เพราะตอนเย็นมีเรียนเสริมและเป็นวันปิดครอสด้วยก็เลยต้องอยู่ต่อไม่ต้องเทียวไปเทียวมา ป๊าก็กลัวผมจะเหนื่อยเลยบังคับให้หลับสักชั่วโมงแล้วเขาจะกลับ
“ตอนเย็นป๊าจะให้ลุงแช่มมารับ”
“ป๊าไปไหน!”
“ตอนเย็นป๊ามีงานเลี้ยง กลับดึก พราวไม่ต้องรอป๊ากินข้าวนะ”
“ไม่เอา”
“ดื้อ!”
“ป๊าน่ะ!”
ผมทำหน้ามุ่ยกัดเหรียญรางวัลจนทองปลอมถลอก(อ้าว= =)
“ป๊าให้ป้าช้อยเตรียมของเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้พราวตื่นมาปุบเราไปทะเลกันเลย”
“เย้ๆๆ”
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ผมยังงอนอยู่เลยไม่ใช่เหรอ เออๆช่างมันเถอะ พรุ่งนี้จะได้ไปทะเลแล้ว ผมยังไม่ได้ชวนมิ้นต์เลย วันนี้ก็ไม่ได้เจอมิ้นต์ด้วย(ผมอยู่คนละทีมกับมิ้นต์น่ะ) เอาไว้เย็นนี้จะไปชวนมิ้นต์ไปซื้อแพยางด้วยกันดีกว่าเพราะผมมัวแต่ยุ่งกับงานกีฬาเลยไม่ได้ไปช๊อปปิ้งกัน ดีที่แถวตรอกลึกลับมีร้านขายของจำพวกนี้อยู่
ป๊านั่งกล่อมผมไม่นานผมก็ผล๊อยหลับไป สะดุ้งตอนที่ป๊าปลุกเพราะป๊าต้องรีบเข้าประชุม พอได้หลับไปสักชั่วโมงตาผมก็สว่างเลยครับ รู้สึกเหมือนพละกำลังกำลังจะกลับมาเลย ผมมานั่งเชียร์ฟุตบอลกับพวกไอ้รินไอ้รัน มันไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหนเลย วิ่งไล่จับฟุตบอลกลางแดดเปรี้ยงๆเนี้ย ผมเลยไปหาอะไรกินบริเวณโซนขายของที่เป็นนักเรียนโรงเรียนผมตั้งซุ้มขายกัน
งานโรงเรียนจะมีนักเรียนละแวกใกล้ๆได้รับอนุญาตจากทางโรงเรียนเขาให้เข้ามาเที่ยวได้ด้วยครับคนเลยเยอะมากๆๆ ผมซื้อไข่นกกระทาทอดกับเฟรนฟรายด์มานั่งกินที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากสนามกีฬามากนักเพื่อหลีกหนีผู้คนมากมายที่น่าเวียนหัว
“เฮ้ยพวกมึงดูสิ เราเจอใคร ฮิ้วววววว”
ฮิ้วพ่อมึงสิ ไอ้พวกเดิมที่ชอบมาหาเรื่องผมครับ ผมจะเดินหนีแต่พวกมันมาดักหน้าดักหลังผมไว้ทุกทางเลย ผมพยายามจะเก๊กหน้าโหดให้พวกมันกลัวแต่พวกมันกลับหัวเราะและจะลากผมไปทางตึกเรียนที่ไม่มีคนอยู่
“พวกมึงจะทำอะไร กูไปทำอะไรให้พวกมึงวะ”
“มึงไม่ได้ทำกูหรอก แต่กูอยากทำมึงมาก”
ไอ้ฝรั่งที่พูดไทยแปร่งคนหนึ่งดึงผมเข้าไปกอดไว้ ส่วนตัวที่เหลือก็หัวเราะอย่างหื่นกระหาย พวกมันไม่ได้จะลากผมมาตีนี่มันจะลากผมมา...
“อ๊ะ ปล่อย อย่านะ!”
ผมตัวสั่นเมื่อพวกมันลูบตัวผมอย่างจ้าบจ้วง ไม่! อย่างนี้ป๊าทำได้คนเดียวนะไอ้พวกบ้า! > <
“พวกมึงนี่ยังไม่เข็ดกันสินะ”
เสียงทุ้มกล่าวอย่างเยือกเย็น เมื่อไอ้พวกเวรนั่นหยุดชะงักผมก็รีบผลักออกแล้วรีบวิ่งไปอยู่หลังไอ ใช่แล้ว...ไอ... เป็นหมอนี่อีกครั้งที่มาช่วยผมไว้ ไอ้บ้าเอ้ย! ทำไมมาช้าวะ ไม่ปล่อยให้ไอ้พวกนี้มันถอดเสื้อผ้าผมก่อนล่ะถึงจะเข้ามาช่วยน่ะ
“พราวไปยืนตรงนู้น...”
“...”
“ไปยืนห่างๆ”
ผมผลักอกไอแล้วเดินกระทืบเท้าออกมา พอร่างสูงเห็นผมออกมาไกลพอสมควรเขาก็กระโจนเข้าใส่ไอ้พวกเวรสามตัวนั่นทันที ทั้งหมัดและเท้าถูเหวี่ยงเข้าหาไอ้พวกเลวที่วิ่งหนีไม่ทันอย่างนับไม่ถ้วน ผมยืนอึ้งยกมือกุมปากอย่างตกใจ ไม่นานพวกนั้นก็ลงไปนอนโอดโอยอยู่ที่พื้น ผมเห็นเลือดพวกเขาออกด้วย...
“ไอ!”
เมื่อเขาจัดการเสร็จก็จะเดินหนีไปอีกทาง แต่ผมไม่ยอม... มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำอย่างนี้ เขาอยากเป็นเพื่อนกับผม ผมก็อยากจะเป็นเพื่อนกับเขาเหมือนกัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ! ไอ้บ้า!”
ผมถอดรองเท้าผ้าใบคู่โปรดเขวี้ยงใส่แผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้าเป็นผลให้เขาหยุดกึกเลย เอ่อออออ ผมจะโดนตีมั้ยง่ะ T_T แต่หมอนั่นมาทำให้ผมโมโหก่อนนะ ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย
ไอก้มลงหยิบรองนั่นแล้วค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าหล่อโหดๆนั่นทำให้ผมนึกถึงวันแรกเลย ถ้าผมจะโดนซ้อมก็คงไม่แปลกเพราะป๊าผมก็ซ้อมไอไปสาหัสสากรรอยู่ถ้าไอจะมาแก้แค้นกับผม...ก็...คง...มะ...
ความคิดผมหยุดไปเพราะร่างสูงที่เดินมาทรุดนั่งคุกเข่าและใส่รองเท้าให้ผมอย่างไม่รังเกียจแต่เป็นผมเองที่ชักเท้าออกอย่างรวดเร็ว ก็ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้เล่า!
“อย่าเพิ่งหายไปไหนนะ” ผมบอก มือกำเสื้อหมอนี่ไว้เลยใส่รองเท้าเหยียบส้นแก้ขัดไปก่อนแล้วกระชากคอเสื้อไอไปอีกทาง อารมณ์กลัวโดนกระทืบหายไปตั้งแต่ไอจะใส่รองเท้าให้ผมแล้วอ่ะ ไม่รู้สิ รู้สึกเหมือนเขายอมสยบแล้วเราจะทำอะไรก็ได้อ่ะ เคยป้ะ?
“นายเป็นยังไงบ้าง”
“ก็อย่างที่เห็น” ไอจับข้อมือผมออกจากปกเสื้อเขา
“นายหลบหน้าทำไม หายไปทำไม”
“...”
“แค่อยากรู้เหตุผล แต่ถ้าไม่อยากจะเป็นพี่น้องกันอีกก็ไม่ต้องเป็น! เกลียด!”
“พราว!”
“ทำไม!” สะบัดเสียงใส่อย่างโมโห
“ใครไม่อยากจะอยู่ด้วย ใครไม่อยากเข้าใกล้บ้างล่ะ อยากเป็นมากกว่าพี่น้องด้วยซ้ำแต่เป็นได้มั้ยห๊ะ! เป็นได้มั้ยถามหน่อย!”
“...” ผมเงียบบ้างเพราะไม่อยากจะตอบออกไปว่าเป็นไม่ได้แล้ว แค่เป็นเพื่อนกันยังโดนป๊าดุขนาดนี้ ถ้าเป็นมากกว่าพี่น้องคงต้องตายคู่ T_T และผมก็ไม่สามารถเป็นอะไรกับคนอื่นได้แล้ว ผมเป็นของป๊าคนเดียว
“ผมน่ะ ขอแค่เป็นเพื่อนก็ยังได้ แค่ได้เดินตามห่างๆก็ยังได้ แต่พ่อพราว...!”
“ป๊าทำไม”
“...”
“...ไหนบอกว่าจะอยู่ข้างๆ จะช่วยหาความจริง ป๊าไม่ได้จะฆ่านายหรอกนะ แล้วนายหายหัวไปหลังจากถูกซ้อมน่ะมันยิ่งพิสูจน์ให้ป๊าเห็นว่าพี่เลือกคนผิด...”
“แค่ถูกกระทืบคิดว่าผมยอมแพ้เหรอ ชีวิตนี้เคยถูกกระทืบมากี่ครั้งแล้วรู้มั้ย เรื่องแค่นี้ผมไม่ยอมแพ้หรอก! ผมยอมเพราะพ่อพราวมาทำกับครอบครัวผมต่างหากล่ะ! ทำให้โรงแรมพี่ผมถูกแคนเซิลทุกโปรแกรม แล้วดันทัวร์คู่แข็งให้ถมไปอีก จะให้ผมทำยังไง!”
ผมอึ้ง...
ไม่จริงใช่มั้ย... ทำไมป๊าถึงทำอย่างนั้น
“พราวอาจจะไม่เชื่อแต่เขาเคยบอกผมว่าถ้าผมไม่เลิกยุ่งกับพราวผมจะต้องเดือดร้อน ฮะๆๆ ตอนนั้นผมไม่เชื่อและยังดันทุรังต่อแล้วเป็นไงล่ะ”
“แล้วนาย... เป็นอะไรมากมั้ย”
“ทุกอย่างกำลังฟื้นตัว ไม่ต้องห่วงหรอก กลับไปอยู่กับเพื่อนได้แล้ว ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”
ผมมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหนีไปอย่างทำอะไรไม่ได้ ป๊าชักจะทำเกินไปแล้วนะ เพราะป๊าทำอย่างนี้ไงเพราะเขาเป็นอย่างนี้ไงเพื่อนๆผมถึงได้กลัวไม่กล้าสู้หน้า ป๊าทำให้ผมไม่มีเพื่อนขึ้นไปทุกวันแล้ว...
---------------------------------------------
จิหายไปอาทิตย์กว่าๆนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ(ทำฟัน + ทำงาน)
เพื่อนๆอยากให้จบยังอ่ะ ถ้าอยากเค้าจะได้ลัดๆฉากไปทะเลออกไป
โฮะๆๆๆๆๆ เยิฟยูววววว
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อืม พ่อหมีทำแบบนั้นจริงเหรอ เกินไปนะ หวังว่าพราวกับป๊าจะคุยกันดีๆ ดีกว่านะ อย่าดราม่าก่อนไปเที่ยวเลย
-
พ่อหมีร้ายกาจมากก สงสารไอแฮะ
ปล.น้องพราวยังน่ารักสดใสเหมือนเดิม >//<
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พ่อหมีทำเกินไปป่าว :mew6:
-
พ่อพราวทำจริงๆหรือ
-
พ่อหมีทำจริงหรอ
-
พ่อหมีทำจริงอะ
-
ยังไม่อยากให้จบนะ อย่าเพิ่งงงว
น้องพราวนี่เวิ่นเว้อฮามากๆ
ป๊าทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ
-
อ้าว ป๊าทำไมทำอย่างนั้นล่ะ มันเกินไปหรือเปล่า :m16:
เล่นกันถึงครอบครัว เล่นถึงกิจการทำมาหากินก็ไม่ไหวนะ
ก็รู้ว่าไม่ชอบ แต่ไม่ต้องถึงกับตัดมือตัดเท้ากันขนาดนี้เลย
แล้วคิดว่าเด็กจิตใจอ่อนไหวอย่างพราวรู้แล้วจะเป็นยังไง
ก็รู้อ่ะนะว่ารัก เราก็ชอบด้วย แต่มันคนละเรื่องกับเรื่องนี้นะ
ต่อไปน้องพราวคงมีแต่ป๊า บ้าน และพี่เอเธนส์นั่นแหละ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
ป.ล.เราจะตามไปทะเลด้วย :z2:
-
ร้ายยยยยอ่ะ คุณปวีร์
-
26
วันกีฬาโรงเรียนจะเลิกเร็วเป็นพิเศษครับ ผม ไอ้รินไอ้รัน ไอ้ฟ้าก็เลยว่าจะไปกินขนมมาการองที่ตรอกหงส์ขาวร้านโปรดของเราก่อนครับแล้วค่อยแยกย้ายกันไปเรียนเสริม
“พี่พราว!”
ผมหันไปตามเสียงเรียก เห็นว่าเป็นมิ้นต์ก็หยุดยืนรอ ผมว่าจะชวนมิ้นต์ไปเที่ยวด้วยกันอยู่พอดี ดีจริงๆที่ได้เจอกันก่อน ผมไม่อยากจะข้ามไปบ้านมิ้นอ่ะ กลัวเจอยัยพี่ไหม
“พี่พราวไปเรียนเสริมเหรอครับ”
“เปล่า พี่ไปกินขนม ไปกินเค้กมั้ยพี่เลี้ยงเอง”
“จริงนะ *_* เกรงใจจัง”
เกรงใจจังแต่ตานี่เป็นประกายเลย ฮ่าๆๆ ไอ้รินเบะปากอย่างหมั่นไส้ ไม่รู้ว่ามันไม่ชอบอะไรมิ้นต์ก็ไม่รู้ แต่ไอ้รินมันก็กระแดะไม่ชอบเขาไปเรื่อยอย่างนี้แหละครับ อย่าไปสนใจ
“พี่พราวเค้กอร่อยจัง มิ้นต์เพิ่งเคยกินครั้งแรกเลย”
“ซื้อไปกินที่บ้านมั้ย” มาอยู่โรงเรียนนี้ตั้งกี่ปียังไม่เคยกินเลยเหรอ แต่ก็ไม่แปลกเพราะมิ้นต์ก็คงไม่มีเงินมากพอที่จะมากินของแบบนี้อยู่แล้ว
“ไม่เอาดีกว่า ขอบคุณครับ ^O^”
เค้กเขาอร่อยจริงๆ มาการองก็อร่อยมากๆๆๆ หลังจากที่ไม่กล้าเสนอหน้าไปคาเฟ่แมวที่ป๊าไปสร้างเรื่องไว้คราวนั้น T_T ร้านนี้ก็เป็นร้านประจำที่ผมมาบ่อยขึ้นกว่าเดิมเลยแหละ
“พรุ่งนี้พี่จะไปเที่ยวทะเลกัน มิ้นต์ไปกับพี่นะ มีป๊า อาเค้ก อามาร์ช ลุงจักร แต่ไม่แน่ใจว่าจะมีคนอื่นอีกหรือเปล่า ถ้าอาพลอยมาด้วยก็คงจะดี > <”
“มิ้นต์อยากไปจัง แต่ไม่รู้ว่าคุณท่านจะอนุญาตหรือเปล่า”
“ถ้ามิ้นต์ชวนพี่หม่อนมาด้วยกันก็ต้องอนุญาตอยู่แล้ว”
“แต่ว่า... ก็ได้ครับ มิ้นต์จะชวนคุณหม่อนดู”
“เยส!”
ผมวางแผนไว้หมดแล้วครับ การที่จะเอามิ้นต์ไปด้วยต้องให้ใครสักคนในบ้านไปด้วย และคนที่ผมสนิทด้วยที่สุดก็คือพี่หม่อนแล้วเราก็ใช้ข้ออ้างประมาณว่าให้มิ้นต์ไปช่วยดูแลพี่หม่อน แผนการผมหลักแหลมใช่มั้ยล่ะ อิอิ
“งั้นก่อนกลับบ้านเราไปซื้อแพยางด้วยกันนะ”
“อาเฟิร์สให้ซื้อเหรอครับ บ้านพี่พราวก็มีแล้วตั้งหลายอัน”
“ให้สิ พี่อ้อนป๊ามาได้เรียบร้อย คึคึ”
“พี่พราวนี่อ้อนอาเฟิร์สบ่อยจังเลยนะครับ ถ้าเป็นมิ้นต์คงไม่เอาดีกว่า”
“ไม่เอายังไง”
“มิ้นต์ว่ามิ้นต์ไม่ชอบอ่ะ ดูมายุ่งวุ่นวายยังไงไม่รู้ มันน่ารำคาญ”
...มันน่ารำคาญ น่ารำคาญ รำคาญ ...จริงเหรอ? แล้วป๊าจะรำคาญผมมั้ย?
“อ๊ะ มิ้นต์ต้องรีบไปเรียนแล้ว พี่พราว ตอนเย็นมิ้นต์ขอกลับด้วยนะ”
“ได้สิ พี่เลิกเรียนหกโมงนะ”
“มิ้นต์เลิกเรียนห้าโมงแต่มิ้นต์รอได้ครับ”
“โอเค ตอนเย็นเจอกันนะ”
“ขอบคุณมากครับพี่พราว”
ผมบอกให้มิ้นต์ไปรอผมที่ตึกเรียนชีวะในตรอกลึกลับซึ่งเป็นที่รู้จักของนักเรียนละแวกนี้ดีอยู่แล้วครับ พอน้องออกพ้นประตูไปไอ้รินก็ตบโต๊ะดังปัง!
“ไม่พอใจอะไรมึง”
“เปล่า แต่กูขอเตือนนะไอ้เพื่อนรัก เด็กนี่เห็นใสๆเหมือนน้ำเปล่านะ แต่พอมึงดื่มมึงจะแสบคอเพราะแม่ งเหล้าขาวชัดๆ”
คือ...? แค่พูดธรรมดาๆกูก็งงอยู่แล้วป่ะวะ นี่มึงมาเป็นน้ำเปล่าเป็นเหล้าขาวอะไร กูยิ่งงงไปใหญ่ดิ = = พวกเพื่อนๆผมกุมขมับทำหน้าระอาก่อนที่ไอ้ฟ้าจะอธิบายให้ผมฟังอีกครั้งจับใจความได้ประมาณว่า ภายนอกอาจจะดูเป็นเด็กดีแต่ลับหลังอาจจะไม่ใช่ก็ได้
“แต่กูรู้จักมิ้นต์มาตั้งแต่เด็กแล้ว น้องไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”
“ไม่เชื่อกูก็ตามใจเว้ย”
“คือกูกับไอ้รินเห็นมิ้นต์ไปเที่ยวผับครั้งหนึ่ง ไอ้รินมันก็เลยมองน้องเขาไม่ดี มึงก็ฟังหูไว้หูไว้พิสูจน์เองก็แล้วกันนะ”
เที่ยวผับ? ผับที่มีเหล้าขายป้ะ ป๊าก็เคยไปนะป๊าเคยบอกผมว่าที่นั่นมีแต่ขี้เมา มีแต่สิ่งไม่ดี ถ้าผมไปจะถูกลวนลามเอาได้ แต่มิ้นต์อาจจะไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนที่ป๊าไปก็ได้นี่ -3-
“เชี่ยแม่ ง”
ไอ้รันสบถอย่างหัวเสียผมเลยมองตามสายตามันเห็นพวกไอ้บูทกับเพื่อนมันอีกสี่ห้าคนเดินเข้าร้านมา ในนั้นมีผู้หญิงด้วยนะชุดนักเรียนเป็นของโรงเรียนคอนแวนต์ใกล้ๆนี่เอง
“มึงอย่าหันไป ไอ้บูท...”
“มากับอีหน้าส้นตีนแตกใช่มะ”
“เออ”
หน้าส้นตีนแตกอะร๊ายยยยยย มึงก็ด่าเขาซะ เขาออกจะสวยนะเห้ย T_T
ปัก!
“โอ๊ย! ไอ้เชี่ย”
“กินเค้กเหรอ”
“ล้างตู้ปลาอยู่มั้ง แหกตาดู!”
อูยยยยยยยยย > < มันมีเรื่องอะไรกันมาวะเห้ย ถึงว่าล่ะช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นไอ้บูทมาที่ห้องเลย นึกว่าแอบไปกบดานอ่านหนังสือที่แท้ก็มีแฟนใหม่!
“บูทค่ะ หญิงสั่งเค้กส้มให้แล้วนะคะ”
ผู้หญิงคนนั้นตะโกนมาจากหน้าเคาท์เตอร์ ไอ้รินเบะปากตามเลย ฮ่าๆๆ
“หญิงกินไปเลยครับ ผมไม่ชอบกินเค้ก”
“เห้ยไอ้บูท มาๆ มานี่ เดี๋ยวโดนเก้าอี้ฟาดนะมึง”
เออจริง ดูจากหน้าไอ้รินที่งอแบบสุดกับไอ้รันที่จิกตามองไอ้บูทอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“เดี๋ยวกูมานะ”
“โอ๊ย ไอ้เชี่ยนี่”
รินปัดมือใหญ่ที่ผลักหัวมัน(คาดว่าน่าจะด้วยความหมั่นไส้) ส่วนไอ้บูทก็หัวเราะเบาๆแล้วเดินกลับไปทางกลุ่มเพื่อนของมันที่นั่งอยู่ไม่ไกล
“มีเมียใหม่ละทักกูด้วยการตบหัวตีหลัง ไอ้สัสเอ้ย!” ไอ้รินงึมงำด่าเบาๆ
“มีเรื่องอะไรกันเหรอ” ถามด้วยความอยากรู้ อยากเป็นติ่งงงงง > <
“เออน่า ไว้เล่าทีหลัง ไปเลยมั้ยมึง” ไอ้รันพูด
“ถ้าไปก็เท่ากับกูกลัวมัน”
“กลัวอะไรกันเหรอครับ” ไอ้บูทเข้ามาได้ยินพอดี “ทำหน้าบึ้งๆ ปากคว่ำจะเป็นรูปโดมอยู่แล้วเนี้ย” ว่าแล้วก็หยิกปากไอ้ริน
“โอ๊ยยยย! มาทำไม ใครอนุญาตให้มึงนั่งโต๊ะกู ไปเลยนะ”
“ร้องไห้ทำไม เจ็บเหรอ”
“กูไม่ได้ร้อง!”
ผมเห็นมันน้ำตาคลอๆนะ มึงร้อง! > < ไอ้รินสะบัดหน้าหนีก่อนจะลุกขึ้นแต่ไอ้บูทก็จับมือมันไว้ ถามจะไปไหนแต่ไอ้รินกลับด่ามันว่าเสือ กซะงั้น แล้วเดินเหวี่ยงไปสั่งเค้กที่เค้าท์เตอร์มาอีกชิ้น
“ดูน้องมึงนะรัน”
“น้องกูกูก็รัก ตอนนี้กูอยากจะถีบมึงให้ตกเก้าอี้ มาวุ่นวายอีกทำไม ไปนั่งกับเมียมึงนู่น”
“ก็นี่ไงวะ นั่งกับเมีย ฮ่าๆๆ”
“ครวย! มึงจะเอาไงไอ้บูท จะเอาไง”
“มึงถามน้องมึงเถอะว่าจะเอาไง จะไล่กูอีกนานมั้ย”
“กูนึกว่ามึงจะชินแล้วซะอีก”
“ชินเหี้ยไร กับกูล่ะหวงตัวนักแต่กับผู้ชายอื่นชอบไปอ้อล้อ ไม่คิดว่ากูจะเจ็บเหรอไง แรดนักนี่น้องมึง”
“มึงก็เลยจะแรดไปหาอีนั่นบ้างงั้นสิ”
“กูพาเขามาเลี้ยงขอโทษที่น้องมึงไปตบเขาต่างหาก”
OoO! ตบเลยเรอะ!
“กูบริสุทธิ์ใจ กูพาเพื่อนมาด้วยตั้งหลายคน”
“กูอยากจะบอกจริงไอ้ควายว่าเพื่อนมึงแหละตัวดี ระวังไว้”
“มันก็หวังดีไม่อยากให้กูเบี่ยงเบนไง”
“มึงเชื่อเพื่อนมึงแล้วมายุ่งกับกูทำไม ไปเอากับผู้หญิงนู่น กูไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดที่เกิดมาเป็นผู้ชาย! เลือกได้อีกกี่ชาติกูก็จะเกิดมาเป็นผู้ชาย จำ ใส่ หัว ไว้”
โปะ!
OoO ไอ้รินโปะเค้กที่ถือมาบนหัวไอ้บูทแล้วถูกไปถูมาใบหน้ามึงนี่บ่งบอกถึงความสะใจยิ่งนัก หนำใจมันก็ปาจานใส่ไอ้บูทอีกก่อนจะเดินออกจากร้านไปด้วยมาดนางพญา โอ้วววววว เพื่อนกูเจ๋ง!
ไอ้บูทค่อยๆปาดเค้กออกจากหน้าอย่างสกัดกลั้นอารมณ์โมโห
“มึงคงไม่ชอบให้มันมาอ้อนๆ เอาอกเอาใจมึงหรอกนะเหอๆๆ = =;;;”
“เออ!!! กูชอบอย่างงี้แหละ เอากันมันส์ดี!”
OoO แล้วไอ้บูทก็ตามไอ้รินออกร้านไป
ไม่ชอบอ้อนเหรอ...
ไม่มีใครชอบเลยเหรอ...
แล้วที่ผมอ้อนป๊าทุกวันนี้ล่ะ ป๊าไม่ชอบเหรอ...
พอเลิกเรียนมิ้นต์ก็มารอผมอยู่ที่ล๊อบบี้ชั้นล่างสุดของอาคาร ในมือเขามีดอกไม้ช่อโตจัดอย่างสวยงามเลย เห้ยยย หนุ่มๆที่ไหนเอามาให้ อิจฉาๆๆ T_T โทรบอกให้ป๊าซื้อมาให้จะทันมั้ยเนี้ย
“มิ้นต์!! > < ใครให้มาอ่ะ”
“ง่ะ คือ...>///<”
ผมสวัสดีลุงแช่มที่มารอรับผมอยู่กับน้องมิ้นต์แล้วเดินออกไปที่รถที่จอดอยู่ทางเข้าตรอก เห็นมิ้นต์เขินแก้มแดงผมก็เขินไปด้วยเลย ฮ่าๆๆ
“มิ้นต์ซื้อมาเองแหละ เก็บตังค์ตั้งนาน”
“นั่นแน่... เอาไปให้ใครบอกมาซะดีๆไม่งั้นพี่จะงอน”
“คือ....”
จากที่ยิ้มๆมิ้นต์ก็ทำสีหน้าลำบากใจไปซะงั้น นั่นไม่ได้ให้ความอยากรู้ของผมน้อยลงเลย ผมกลับยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก ทำไมต้องทำเหมือนไม่อยากบอกด้วย
“ก็จะให้...อา...เฟิร์ส...”
...
.....
.......
“พี่พราว...”
ผมเงียบจนขึ้นรถเลยล่ะ มันตื้อๆอย่างบอกไม่ถูก ที่มิ้นต์เอาดอกไม้ไปให้ป๊าเพราะมิ้นต์ชอบป๊าใช่มั้ย อยากจะวีนใส่อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของแต่ว่ามิ้นต์ก็คือน้อง! ส่วนผมกับป๊า...ถึงเราจะมีอะไรกันลึกซึ้งแต่มันไม่มีอะไรมารับประกันความสัมพันธ์ของเราได้และก็ไม่มีใครรู้เรื่องของเราด้วย ที่ทุกคนรู้คือผมกับป๊าเป็นพ่อลูกกัน
“...วันนี้อาเฟิร์สไม่มารับพี่พราวเหรอ”
“วันนี้ป๊ามีงานเลี้ยงน่ะ”
ผมเริ่มจะถามคำตอบคำแล้ว พรุ่งนี้จะไปทะเล... ผิดมากมั้ยที่ไม่อยากให้มิ้นต์ไปด้วยแล้วอ่ะ
“พี่พราวไม่โกรธใช่มั้ยที่มิ้นต์ชอบอาเฟิร์ส”
“...”
“ขอโทษนะครับ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่พราวหวงพ่อขนาดนั้น แต่มิ้นต์ก็ยัง...”
ไม่ใช่แค่พ่อลูกโว้ยยยยยยยยยย!!!!! อยากจะตะโกนใส่อย่างนี้ดังๆแต่ก็ทำไม่ได้ เราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก พี่ไหมชอบแกล้งผมส่วนพี่หม่อนก็ชอบเล่นกับเพื่อนผู้ชายตัวใหญ่ๆ ผมกับมิ้นต์ก็เลยติดกันแจ และผมรักมิ้นต์เหมือนน้องจริงๆ
...ถ้าผมโกรธมิ้นต์ถึงขั้นตัดขาดกันเพราะเรื่องป๊ามันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ
...ผมควรจะโกรธพ่อหมีต่างหากเล่า! กล้าดีนะที่ไปทำให้คนอื่นชอบ
“มิ้นต์รักพี่พราว แล้วมิ้นต์ก็รักอาเฟิร์สด้วย พี่พราวไม่ต้องกลัวว่ามิ้นต์จะแย่งอาเฟิร์สไปหรือจะถูกทิ้งอย่างแน่นอนเลย”
ผมไม่ชอบใจหน่อยๆที่มิ้นต์พูดแบบนี้ เหมือนมิ้นต์จะบอกเป็นนัยๆว่าป๊าก็ชอบเขาเหมือนกัน ถ้ามิ้นต์มาเป็นแฟนกับป๊าเขาจะไม่ทิ้งผมอะไรประมาณนี้อ่ะ! ทั้งๆที่ป๊ายังไม่ได้บอกเลยว่าชอบมิ้นต์หรือเปล่า...
“พี่ว่าเอาไว้คุยกันอีกทีนะ”
“พี่พราว... มิ้นต์รักพี่พราวนะ”
“พี่ก็รักมิ้นต์”
...แล้วก็รักป๊าด้วย
พอกลับมาถึงบ้านผมก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้องแล้วร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย ร้องไห้ทำไมไม่รู้รู้แค่อยากจะร้อง พอผมสงบจิตสงบใจได้แล้วก็ต่อสายหาอาเค้กทันทีซึ่งตอนนี้กำลังเก็บของเตรียมตัวขึ้นเครื่องมาหาผม อาเค้กบอกว่าซื้อพวกครีมบำรุงพวกอาหารเสริมมาให้ผมกับป๊าเยอะเลย ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงต้องดีใจไปสิบบ้านแปดบ้านแล้ว แต่อารมณ์นี้มันไม่ได้จริงๆ
“อาเค้ก ถ้าสมมุติว่าอาเค้กมีน้องแล้วอยากได้ของเล่นชิ้นเดียวกันอาเค้กจะทำยังไง”
“ก็ซื้อเหมือนกันสองชิ้นสิครับ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น คือ...มันมีสิ่งเดียวในโลก ฮึก”
“หืม... ร้องไห้อยู่หรือเปล่า ไปแย่งของเล่นกับใครมาหึเรา”
ผมกลั้นร้องไห้ไว้แล้วนะแต่ก็ยังหลุดออกไป
“ปละ เปล่าครับ... อยากรู้เฉยๆ”
“อาขอเลือก... เลือกให้น้องก็ได้นะเพราะยังไงน้องก็ต้องแบ่งให้เราเล่นอยู่ดี ไม่ได้เป็นของน้องซะทั้งหมดหรอก”
“...”
“ที่แน่ๆพ่อแม่ก็จะเห็นว่าเราเป็นเด็กดีแล้วก็จะรักเรามากกว่าน้องด้วย ฮ่าๆๆ”
...หมายความว่าถึงป๊าจะชอบมิ้นต์แต่ป๊าก็ยังเป็นป๊าของผมแต่ก็แค่เปลี่ยนไปนิดหน่อยตรงไม่ได้กอดไม่ได้จูบเหมือนอย่างเคย ถ้าผมยอมเสียสละก็จะไม่มีใครเสียใจใช่มั้ย มิ้นต์ก็ไม่ต้องเสียใจ ผมก็ไม่ต้องเสียป๊า... แต่ทำไมผมถึงรู้สึกหน่วงๆเหมือนหัวใจถูกบีบคั้นให้เกิดเป็นน้ำตาออกมามากมายขนาดนี้
“อาไม่ได้ไปนอนบ้านน้องพราวนะครับ อาไปนอนบ้านอามาร์ชแล้วก็นั่งรถตู้ไปรับมิ้นต์ หม่อน เราคงได้เจอกัน”
“พรุ่งนี้มาเค้กแวะมาที่บ้านพราวด้วยนะ”
“ได้เลย อาจะขนของฝากไปให้ด้วย คิดถึงตัวเล็กที่สุดเลย”
“พราวก็คิดถึงอาเค้กมากที่สุด”
ผมอ้อนอาเค้กอีกหน่อยถึงจะวางสายไป แล้วขนตุ๊กตาและของใช้ส่วนตัวเป็นเป้ใบเล็กๆของตัวเองไปกองรวมๆกับกระเป๋าเสื้อผ้าที่ห้องนั่งเล่น พรุ่งนี้จะได้ขนของขึ้นรถเลยไม่ต้องเสียเวลามาขนย้ายอีก ก่อนนอนพี่หม่อนโทรมาคอนเฟิร์มว่าได้ไปเที่ยวกับผมชัวร์ ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกเศร้าไปอีก...
ผมอยากจะรอคุยกับป๊าให้รู้เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของไอและเรื่องของมิ้นต์ ถ้าป๊าทำให้ครอบครัวไอเป็นอย่างนั้นจริงๆผมจะโกรธป๊าให้ดู ส่วนเรื่องมิ้นต์...ผมจะลองดูไปก่อน ผมจะยอมแบ่งป๊าให้ครึ่งหนึ่ง แต่ถ้าผมทนไม่ได้ผมก็จะเอาคืน ถึงจะต้องเป็นพี่ที่เห็นแก่ตัวก็เถอะ
ผมหยิบกระเป๋าเงินบนหัวเตียงมา ซุกนิ้วเข้าไปควานๆหาช่องที่ลึกที่สุดที่ผมซ่อนรูปแม่เอาไว้กลัวป๊าเปิดมาเจอเพราะเขาชอบเอาเงินมาใส่กระเป๋าตังค์ให้ ผมเจอรูปนี้สอดอยู่ในหนังสือเรียนสมัยมัธยมของป๊า เป็นรูปที่ถ่ายจากกล้องโพราลอยด์ในรูปมีป๊า ลุงแดม แม่ ลุงเฟนด์ ลุงฟาสต์ ตามลำดับ แต่ที่หน้าแม่ของผมมีรูปหัวใจที่ใช้ลิขวิดเขียนวงหน้าไว้ คงไม่ต้องถามสินะว่าใครเป็นคนทำ และอีกอย่างที่ทำให้ผมเจ็บคือในรูปทุกคนมองกล้อง ยกเว้นป๊า...ที่มองแม่อยู่
แม่ผมนี่ชื่อแพรวหรือเปล่านะ...
แม่ผมหน้าเหมือนผมมากๆเลย...
ถึงว่าล่ะ ทำไมป๊าเรียกผมผิดบ่อยครั้ง... เผลอทีไรชอบเรียกผมว่าแพรวทุกทีเลย
“พราวครับ ตื่นได้แล้ว”
เสียงกระซิบนุ่มๆดังขึ้นที่ข้างหูก่อนที่ปากอุ่นจะกดลงมาที่แก้มทั้งสองข้างของผม
“อื้อออออ”
ผมบิดตัวอย่างขี้เกียจไปหาคนตัวโต กำลังจะยกแขนโอบลำคอแกร่งเข้ามากอดก็ต้องชะงักเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
...คนขี้อ้อน มันน่ารำคาญ
ผมลุกไปอาบน้ำโดยไม่มีการงอแงใดๆทั้งสิ้นจนป๊ายังงงเลยล่ะ แต่งตัวเสร็จออกมาก็ไม่เจอพ่อหมีแล้วเลยลงไปข้างล่างเห็นเขากำลังช่วยลุงแช่มขนของขึ้นรถอยู่
“อย่าเพิ่ง เอาของหนูมาก่อน”
“พราวลืมอะไรครับ”
“เปล่า หนูจะไปกับอาเค้ก” ผมพูดแล้วไม่ยอมสบตา
“อ้าว แล้วจะให้ป๊าไปคนเดียวเหรอ ไปด้วยกันนี่แหละ เปิดประทุนแบบที่พราวชอบด้วยไง”
“ไม่เอา”
ผมเดินหน้ามุ่ยไปลากกระเป๋าตัวเองลงจากรถ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปสักหน่อย แต่ว่าผมโกรธป๊าอยู่นะ ทั้งเรื่องมิ้นต์แล้วก็เรื่องของไอ ยังไม่มีอะไรเคลียร์สำหรับผมเลย
“เป็นอะไร อยากเอารถคันอื่นไปเหรอ ไปเลือกเอาเลยป้ะ”
ป๊าดึงแขนผมไว้จะพาไปที่โรงรถ ผมที่ไม่อยากจะอยู่ใกล้เลยเผลอสะบัดแขนออก ทำเอาอึ้งไปด้วยกันทั้งคู่ ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยจะเดินหนีแต่คนตัวโตรวบเอวเอาไว้ซะก่อน
“โกรธอะไรป๊า”
“ปล่อย”
“บอกมา”
“ไม่ได้โกรธ แค่จะไปกับอาเค้ก”
“โกหก เมื่อเช้าอาเค้กของเรายังโทรมาบอกป๊าว่าจะมารับมิ้นต์กับหม่อนแค่นั้น”
“ไม่ได้โกหก!”
“แต่หลบตา”
“เปล่าน่ะ! ป๊าอย่ามาเซ้าซี้ได้มั้ย หนูไม่ได้โกรธ...”
จะถูกรำคาญมั้ยเนี้ย...
“อาเค้กพูดผิด จะมารับหนูต่างหาก ส่วนมิ้นต์น่ะจะไปกับป๊า”
“อ้าว...”
ป๊าทำหน้างงไปใหญ่
“งั้นก็เปลี่ยนรถ จะได้ไปกันได้หลายๆคนเอาเค้กมาด้วย”
“ไม่ต้องเปลี่ยน! ไปกับมิ้นต์นั่นแหละ ไปกันสองคนเลย ไม่ต้องมาสนใจหนู”
“ทำไมต้องให้ป๊าไปกับมิ้นต์ หรือว่าเมื่อคืนพราวเห็น...”
“เห็นอะไร”
“ก็...ไม่มีอะไรหรอก”
เมื่อคืน? เห็น? เมื่อคืนป๊ากับมิ้นต์ทำอะไรที่ผมไม่ควรจะเห็นเหรอ แต่ถึงผมอยากรู้ยังไงผมก็ไม่ถามออกไปหรอก ผมกลัวว่าถ้าผมรู้อะไรไปผมจะโกรธป๊าไปมากกว่านี้ ผมจะวีน แล้วงอแง ให้ป๊าไม่ชอบใจอีก
“งอนอะไรบอกป๊าได้มั้ย”
น้ำเสียงอ่อนโยนกับสัมผัสที่นุ่มนวลกำลังทำให้ผมคล้อยตามเกือบอ้าปากบอกออกไปแล้ว
“ไม่มีอะไร ให้มิ้นต์ไปกับป๊านั่นแหละ”
“แล้วใครจะดูแลหม่อน”
“หนูจะดูแลเอง!”
“อ้อ... ที่อยากไปนั่งรถตู้เพราะอยากอยู่กับหม่อนใช่มั้ย! ชอบมันใช่มั้ย!”
“ใช่! ทำไมเหรอ ป๊าจะให้คนไปทำร้ายเขาเหมือนที่ทำกับไออีกเหรอไง!”
ผมตะโกนแล้วทุบอกหนาอย่างโมโห โมโหที่ป๊าบอกว่าผมอยากอยู่กับพี่หม่อน โมโหที่เขามาว่าผมชอบพี่หม่อน! ทั้งๆที่มันไม่จริงเลย ทีตัวเองไปชอบกับมิ้นต์ล่ะ ฮึ่ยๆๆ
ปึกปึกปึก
“พราว! ป๊าเจ็บ!”
“เจ็บก็ปล่อย หนูเจ็บกว่าป๊าอีก หนูไม่คิดเลยว่าป๊าจะเป็นคนแบบนี้! ฮึก”
“เออ ป๊ามันเป็นคนไม่ดี ป๊ามันคนเลว พอใจหรือยัง! ทั้งๆที่ป๊ายังไม่รู้เลยว่าป๊าทำอะไรไม่ดีในสายตาพราวบ้าง!”
“ฮึก ฮืออออ ป๊าทำให้ไอไม่อยากเป็นเพื่อนกับหนู ฮึก ฮือ”
“ไอ้เด็กเวรนั่นอีกแล้วเหรอ ไอ้เวรนั่นอีกแล้วที่ทำให้เราทะเลาะกัน!”
“เพราะป๊านั่นแหละ ป๊าไปทำให้กิจการครอบครัวเขาพัง! ป๊า... ไปทำร้ายเขา”
“ครอบครัวอะไรวะ!”
“ป๊าไปขู่ไอว่าถ้ายังมายุ่งกับหนูป๊าจะทำให้เขาเดือดร้อน ฮึกฮืออ ป๊าทำอย่างนี้มากี่ครั้งแล้ว คนเลว ฮึก”
“พราว!”
“หรือป๊าจะเถียงว่ามันไม่จริง”
“เรื่องขู่นั่นมันก็จริง แต่...พราวฟังป๊าก่อน”
ผมไม่ฟังคำแก้ตัวอะไรอีกแล้ว แค่ได้ยินป๊าบอกว่าจริงสติผมก็แทบดับ คนที่เรารัก เทิดทูนและชื่นชมมาตลอดกลับเป็นคนที่ทำร้ายเรา ทำร้ายคนใกล้ตัวของเรา
“ปล่อยหนู ฮือออออออ”
ป๊าพยายามรั้งตัวผมไว้แต่ผมเหลือบเห็นพี่หม่อนที่เปิดประตูเชื่อมข้ามมาเลยสะบัดตัวออกสุดแรงแล้ววิ่งไปหลบหลังพี่หม่อนไว้
“น้องพราว ร้องไห้ทำไมครับ”
พี่หม่อนถามอย่างตกใจ แต่ผมไม่ตอบเกาะชายเสื้อเขาแล้วซุกหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างอย่างเดียว แอบมองลอดแขนพี่หม่อนเห็นป๊าทำหน้าดุมองตรงมาที่ผม ผมเลยหลบวืดไปอยู่หลังพี่หม่อนเหมือนเดิม ไม่นานรถตู้ก็แล่นเข้ามาในบ้าน ไม่ทันที่ประตูจะได้เปิดและใครจะลงมาผมก็วิ่งฉิวขึ้นไปนั่งบนรถเลย
พี่หม่อนกับมิ้นต์เลยตามขึ้นมาเช่นกัน ผมเพิ่งสังเกตว่าพี่ไหมก็มาด้วย ป๊าถอนหายใจแล้วหยิบกระเป๋าใบเล็กๆที่ผมใส่โทรศัพท์กระเป๋าตังค์และของเล็กๆน้อยๆไว้และยังมีตุ๊กตาหมีขนาดกลาง(ป๊าไม่ให้เอาตัวใหญ่มาบอกว่าไม่มีที่เก็บ)มายื่นให้อาเค้ก
“ฝากด้วยนะ”
“มีอะไรกันวะ”
“ไม่รู้โว้ยยยย”
ฮึ! ผมสะบัดหน้าหนีไปมองอีกทางเชิดๆ แต่ทำไมน้ำตาต้องไหลด้วยก็ไม่รู้
“มิ้นต์มานั่งกับอามั้ย”
...ห๊ะ!
“คะ...ครับ?”
“ทำตามความต้องการของเด็กแถวนี้หน่อย เดี๋ยวอาจะเลวไปยิ่งกว่านี้”
คนตัวโตจงใจเน้นคำว่าเลวมากระแทกใจผมเต็มๆเลยล่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าป๊าแบบนั้นแต่แบบฟิลมันไปเองอ่ะ ถึงป๊าจะไม่ได้เลวแต่ก็ใกล้เคียงกับคำนั้นแล้วนี่ เขาทำลายอนาคตของครอบครัวหนึ่งเลยนะ!
“ไหมไปแทนก็ได้นะคะ”
“ต้องถามพราวดูนะครับ ผมตามใจลูก!”
ปัง!
ประตูรถปิดผมก็ปล่อยโฮออกมาอย่างกะประตูหนีบตีนงั้นแหละ
จะไปกับมิ้นต์จริงๆ ใช่มั้ย...
“พราวเป็นอะไร”
“ป๊าใจร้าย” ผมพูดเร็วๆแล้วปล่อยโฮออกมา ไม่อายพี่หม่อน พี่ไหม อามาร์ช ลุงจักร แล้วก็ใครที่ผมไม่รู้จักอีกสองสามคน อาเค้กลูบหลังปลอบผมทั้งๆที่เขาก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรจนผมสงบสติอารมณ์ได้จึงผละออกมา มองออกไปนอกหน้าต่างหารถป๊าแต่ก็ไม่มี
“ตามมาข้างหลัง”
อาเค้กบอก ผมเลยหันไปดูเห็นป๊าลูบหัวมิ้นต์ส่วนอีกคนก็ยิ้มหน้าชื่นตาบานจริง ฮึ่ยๆๆๆ ผมทุบตุ๊กตาพ่อหมีระบายอารมณ์ ถ้ารู้ว่าจะต้องเจ็บปวดอย่างนี้ผมก็ไม่อยากยอมแล้ว! ไม่อยากยกป๊าให้ใครแล้ว!
แต่ไม่ได้...
“ทำไมให้มิ้นต์ไปกับไอ้เฟิร์สล่ะ”
“อาเค้กกกกกกก” ผมครางเสียงอ่อย มองซ้ายขวาแล้วค่อยๆเข้าไปกระซิบข้างหู “มิ้นต์ชอบป๊า”
อาเค้กทำตาโต
“แล้วจะยกไอ้เฟิร์สให้มิ้นต์เหรอ”
ผมเบะปากจะร้องไห้และพยักหน้าไปแบบแกนๆ
“พราว! ทำไมทำแบบนี้!”
“อาเค้กเบาๆสิ ชู่วๆๆๆ”
“ชู่วเช่ออะไร” อาเค้กขมวดคิ้วมุ่น “อย่าบอกนะที่ถามอาเรื่องของเล่นอะไรนั่นน่ะ”
“ครับ T^T”
“คนกับของเล่นมันเทียบกันได้ที่ไหนเล่า!”
“อาเค้กอย่าดุพราวสิ พราวไม่มีใครแล้วนะ ฮือๆๆๆ”
“โอ๋ๆๆ อาขอโทษ แต่พราวก็น่าจะบอกอาตรงๆว่าเป็นเรื่องอะไร อาจะได้ให้คำปรึกษาถูก ถ้าไอ้เฟิร์สรู้นะมันเอาอาตายแน่ๆเลย”
...และผมก็อาจจะโดนไปด้วย T_T
“มันไม่ใช่แค่นี้สักหน่อย ป๊าน่ะทำให้บริษัททัวร์กับโรงแรมของพี่สาวเพื่อนพราวเกือบเจ๊ง”
“หะ! ไม่หรอกม้างงงงงงงง”
“เพื่อนพราวบอกมาอย่างนี้”
“แล้วป๊าของพราวบอกมายังไง”
“ป๊าบอกว่าจริง เอ่อ เรื่องที่ไปขู่...”
“ถามให้มันแน่ให้มันรู้เรื่องก่อนเถอะอาว่า เดี๋ยวจะไปกันใหญ่”
“พราวว่าไม่รู้เรื่องตั้งแต่ที่ป๊าเอามิ้นต์ไปนั่งรถด้วยแล้วแหละ”
“เอ้า ก็เราเป็นคนบอกอย่างนั้นเองนิ”
“อาเค้ก! อาเค้กจะเข้าข้างป๊าใช่มั้ย ฮึกฮืออออ”
“เปล่าๆๆ อาเข้าข้างพราวคนเดียว ไม่เอาๆ ไม่พูดเรื่องนี้ มาดูของฝากที่อาซื้อมาดีกว่า ฮิฮิ” อาเค้กเช็ดน้ำตาออกให้ผมแล้วจุ๊บแก้มผมทั้งสองข้าง
“เดี๋ยวก่อนครับ รถป๊าหายไปไหนแล้ว”
“อืมมมมม...แซงไปไกลแล้วมั้ง”
หึ! เปิดทางให้หน่อยแล้วรีบคว้าไว้เลย อย่างนี้จะไม่ให้ผมคิดได้ยังไงล่ะว่าป๊าก็ชอบมิ้นต์เหมือนกันน่ะ! > < ผมจะไม่ยกป๊าให้มิ้นต์แล้วก็ได้ แต่ผมของอนเรื่องไอแล้วก็เรื่องที่ป๊ายอมไปกับมิ้นต์ง่ายๆก่อนละกัน เชอะ!
-----------------------------------------------------
อ่านตอนถัดไปเลออออออ
งงอ่ะดิที่เค้าอัพให้ตัวสองตอนรวด 555 เค้าไม่ค่อยว่างช่วงนี้ มีธุระ บ่อย อิอิ ขอโทษด้วยน้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามจ้า
-
27
[เฟิร์ส]
ผมเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วสูงจนคนข้างๆนั่งเกร็งจับเบลท์แน่น ดูมิ้นต์กลัวๆผมเลยผ่อนความเร็วลงหน่อย เห็นเด็กข้างๆนี่แล้วนึกถึงเด็กอีกคน ไม่รู้งอนผมเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับไอ้ไออีก อุตส่าห์วางใจที่มันหายไปจากชีวิตพราวพักหนึ่ง แต่พอมันกลับเข้ามาล่ะก็ทำครอบครัวเขาแตกแยกทันทีเลย! เหี้ยเอ้ย!
“ทำไมพี่พราวให้มิ้นต์มานั่งนี่ก็ไม่รู้นะครับ ที่ในรถตู้ก็มีตั้งเยอะ”
“เด็กเอาแต่ใจก็แบบนี้แหละ มิ้นต์ไม่อึดอัดใช่มั้ย”
“มะ ไม่เลยครับ”
ส่วนเรื่องเมื่อคืน หลังจากงานแต่งงานของคู่ค้าคนหนึ่งของผมเสร็จก็มีการนัดเพื่อนนัดฝูงไปต่อกันที่ผับตามประสาชายโสด(ยกเว้นผม) และบังเอิญผมไปเจอมิ้นต์ที่นั่น อันที่จริงผมก็รู้อยู่แล้วแหละว่ามิ้นต์เที่ยวกลางคืนบ่อยเพราะตอนผมลงมาหาอะไรกินตอนดึกๆผมก็เห็นมิ้นต์ปีนรั้วหลังบ้านกับหม่อนทุกที
พอผมเห็นก็เลยรีบพาน้องกลับบ้านทันที ถึงเราจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแต่ผมก็หวังดีในฐานะที่เขาเป็นเพื่อนเล่นกับลูกผมมาตั้งแต่เด็กแล้วก็เป็นเพื่อนบ้านคนหนึ่งเท่านั้น ผมขับรถมาจอดไว้ที่บ้านผมกะจะเปิดประตูเชื่อมให้ข้ามไปเอา ไม่ต้องปีนรั้วให้ลำบาก มิ้นต์ที่เมาหน่อยๆก็บอกรักผมออกมาแล้วอาศัยช่วงที่ผมเผลอกระโดดจุ๊บปากผมไปทีหนึ่ง ตอนนั้นผมตกใจกลัวพราวมานั่งรอผมกลับบ้านแล้วเห็นเข้างี้ แต่ความจริงก็คือความจริงครับ มันไม่ใช่ละคร - -“ ไอ้ตัวเล็กนอนหลับอุตุกอดตุ๊กตาหมีฝันหวานอยู่บนห้อง
อืม เรื่องนี้แหละที่ไม่อยากให้พราวรู้ = =;;
แล้วยิ่งมีพวกเยอะอย่างนี้นะ หายงอนยาก! ปกติอยู่กันสองคนเด็กมันไม่กล้างอนนานครับ ไม่มีใครเล่นด้วย
“เราจะไปที่ไหนกันเหรอครับ”
“เดี๋ยวก็รู้ หึหึ”
“มิ้นต์ไม่ได้เอาหมวกกับครีมกันแดดมาด้วย โอ๊ะ! OoO ยาแก้เมาคุณหม่อน!”
“ถ้าเราแวะปั๊มค่อยซื้อเอาเนอะ”
“ขอบคุณฮะ ^^ อาเฟิร์สใจดีจัง”
“มีคนใจดีกับมิ้นต์มากกว่าอาอีก แต่มิ้นต์มองไม่ออกเอง”
“พี่พราวก็ดีกับมิ้นต์มากๆเลยฮะ”
“ยังมีอีกคนหนึ่งหรือเปล่า...”
ผมแกล้งถามแต่มิ้นต์เงียบไป
เรื่องเมื่อคืนเราคุยกันกระจ่างแล้วครับ ผมก็บอกไปตามตรงว่าผมไม่ได้ชอบเขา ผมรักพราวและจะมีเด็กหมีขาวนั่นคนเดียว ไม่สามารถมองใครได้อีก มิ้นต์อาจจะเสียใจไปบ้างแต่ไม่นานก็จะดีขึ้น ที่จริงเขาไม่ได้ชอบผมอะไรขนาดนั้นหรอก มิ้นต์แค่ชื่นชมและเขาก็อยากจะหลุดพ้นจากบ้านหลังนั้นมากกว่า
ตอนแวะปั๊มผมก็เข้าไปซื้อน้ำแล้วก็ซื้อเค้กฝากไอ้มาร์ชไปให้พราว เห็นไอ้เค้กบอกว่าเด็กชะเง้อมองหาใหญ่ให้ขับรถอยู่ใกล้ๆไม่ต้องไปไหนไกลเดี๋ยวโวยวายรถเขาพัง เหอๆๆ จะขับทิ้งห่างไม่ให้เห็นฝุ่นเลย อยากงอนดีนัก เคยบอกแล้วถ้าจะงอนต้องบอกรายละเอียดมาจะได้ง้อถูก นี่งอนผมเรื่องที่ผมไปทำอะไรไอ้ไอของเขาก็ไม่รู้ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง = =
“คุณหม่อนอยากอ้วกมั้ย”
“ไม่อยากโว้ย นี่ใคร ใช่เรื่องที่ต้องมากินยา”
“หน้าซีดๆ”
“ขะ...เขาเรียกผิวขาว”
“ตกลงไม่กินใช่มั้ยครับ”
“กินดิ๊ กวนตีนอยากโดนดีใช่มั้ย”
“ใครกันแน่ที่กวนตีน” มิ้นต์บ่นเบาๆแล้วแกะยา เปิดขวดน้ำให้กิน
ผมขับรถมาถึงท่าเรือก่อนเลยพามิ้นต์เดินดูของขายแถวนั้นระหว่างรอให้คนงานเอารถไปเก็บที่บ้านพักในตัวเมืองของจังหวัดให้และรอรถตู้ตามมาอีกสองคัน งานนี้พลอยกับสามีมันจะตามมาสมทบอีก ไอ้ตัวเล็กพวกเยอะแล้วครับ = =;; ต้องรีบดึงมาใกล้ตัวให้เร็วที่สุดไม่งั้นกู่ไม่กลับ
“ไปไหนกันมาวะเห้ย กูร้อนนะ”
“เดินดูของแถวนี้แหละ มาถึงกันนานยัง”
ไอ้เค้กโวยคนแรกที่เห็นผมเข้ามาในห้องพักของท่าเรือ ส่วนเด็กหมีขาว พอเห็นผมเดินถือของเข้ามากับมิ้นต์ก็เม้มปากมองตาขวางแล้วสะบัดหน้าหนีไปเลย งอนเข้าไปๆ ดัดนิสัยสักทีดีมั้ย ถ้าในอนาคตผมต้องทำงานหนักขึ้นจนไม่มีเวลามาง้อแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี้ย
“ไงพลอย หายไปเลยนะมึง”
“คนมันติดลูกติดผัว ไม่มีเวลาให้เพื่อน เหอะ”
“มึงยังไม่เลิกหึงกูอีกเหรอเค้ก”
“เวร = =”
“เลิกแอบชอบกูได้ละ สงสารคนนู้นนนนน ฮ่าๆๆๆ”
พลอยบุ้ยปากไปทางฝรั่งอีกคน หน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงใหญ่(แต่น้อยกว่าผม ฮ่าๆๆ) เพิ่งเห็นนะเนี้ยว่ามาด้วยกัน ใครวะ? แฟนไอ้เค้ก? จริงดิ? ไปไงมาไงกันวะนั่น ผมคิดว่าไอ้เค้กจะมีเมียซะอีก 5555
เรื่องของเรื่องเลยตอนสมัยเรียนเค้กกับพลอยมันชอบถูกล้อว่าเป็นแฟนกันเพราะในกลุ่มเราก็มีผู้หญิงแค่สองคนแล้วไอ้เค้กก็ห้าวเป้งเกิ๊นนนนน พลอยก็หวานไป๊~~ ถ้าเป็นสมัยนี้คงเรียกว่าคู่จิ้นละมั้ง เหมือนที่ไอ้เค้กคิดกับผมกับพราวอ่ะ นอกนั้นผมก็ไม่เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมมันถึงชอบจับคู่ผมกับพราวมาตั้งแต่รู้จักกันเลย
“นี่ไบรอัน เป็นคนรู้จัก!”
เค้กพูดเป็นภาษาอังกฤษเพราะเขาคงฟังไทยไม่รู้เรื่อง ไบรอันทำหน้าเหรอหราก่อนจะหัวเราะเบาๆ ดูเป็นคนอ่อนโยนและคิดบวก ใจเย็นแบบนี้ก็ดูเหมาะกับม้าดีดกะโหลกอย่างไอ้เค้กดี
แนะนำอะไรกันเสร็จก็ทยอยกันขึ้นเรือยอร์ช เกาะอยู่ค่อนข้างไกลและเข้าถึงลำบากหน่อย แต่เงียบสงบและดูปลอดภัยจากภัยธรรมชาติดีเพราะรอบข้างมีเกาะที่เป็นเขาสูงอยู่เยอะ ผมกะขับเรือยอร์ชไปชิวๆพาเพื่อนๆนั่งกินบรรยากาศรอบข้างไปด้วย วันนี้อากาศดีแดดไม่ค่อยแรงลมก็เย็นสบายดีด้วย
“ส่งมือมาซิ” มันไม่ได้ข้ามมาลำบากอะไรแต่ผมอยากแกล้งเด็กเฉยๆ
“ไม่”
“งอนให้เป็นเวลาหน่อย” ผมดุ แสดงไปทั้งสีหน้าทั้งน้ำเสียงเล่นเอาเด็กบางคนที่ชอบดื้อน้ำตาคลอเลย
พอพราวยอมให้จับมือแล้วค่อยๆก้าวข้ามขึ้นเรือมาผมก็แกล้งกระชากแรงๆจนร่างเล็กพลัดตกมาในอ้อมแขนผมเลย เสียงอุทานด้วยความตกใจของหลายคนดังมาให้ได้ยินแต่พอเห็นพราวปลอดภัยทุกคนก็แยกย้ายกันไปตามมุมของตัวเอง ไอ้เค้กเห็นก็แทบจะเอาก้อนหินแถวนั้นมาโบกหัวผมทันที
“ปล่อยซิ” บอกเสียงสั่นแต่แขนเล็กก็ยังรัดเอวผมไว้แน่น
กลัวไปดิ ฮ่าๆๆ ไม่ตกน้ำหรอกครับผมกะมาดีหรอก ใครจะกล้าทำร้ายหัวใจตัวเองล่ะ
“จะพาไปที่ห้อง”
“ก็ปล่อยสิ” พูดอ้อมแอ้มแล้วก้มหน้างุดๆ
ผมค่อยๆคลายอ้อมกอดออกอย่างเสียดายแล้วเลื่อนไปจับมือไว้พาลงไปห้องนอนใต้เรือ ไม่ได้ฟัดมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วเนี้ย คิดถึงจะแย่แล้วไม่รู้หรือไงเด็กดื้อ
“ไปไหนมา”
“หือ”
“เมื่อกี้ไปไหนกับมิ้นต์มา ฮึก!”
ยังไม่ได้แกล้งเยอะเลยจะปล่อยโฮซะละ หึหึ
“ไปเดทกันธรรมดา”
“ฮึ” พราวผลักผมออกห่างแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปงแล้วก็ปล่อยโฮเสียงดังทันที
“ป๊าล้อเล่น พามิ้นต์ไปซื้อของเฉยๆ”
ผมรีบเข้าไปกอด แค่จะแกล้งให้งอนเล่นๆกลับร้องไห้หนักเลย ร้องไห้มากๆก็ไม่ชอบนะเห้ย น่าสงสารอ่ะ สงสัยเก็บกดตั้งแต่เรื่องรถแล้ว ก็มันใช่ความผิดผมหรือไงล่ะ ตัวเองเป็นคนบอกให้มิ้นต์มานั่งกับผมแท้ๆ
“เป็นอะไรบอกป๊าได้มั้ย เรื่องไอเหรอ พูดใหม่ให้ป๊าเข้าใจหน่อยซิ”
“นั่นก็เรื่องหนึ่ง”
น่านนนนน! มีหลายเรื่องด้วย คือผมอยู่เฉยๆนะเห้ย ขยันหาเรื่องมางอนจริงวะ
“ไอ้เฟิร์สจะไปมั้ยฟระ! กูอยากเย้ยฟ้าท้าแดดเต็มแก่แล้วเนี้ย! อุ้ย...”
เค้กโผล่หัวลงมาพร้อมกระเป๋า ที่จริงจักรินทร์ก็ขับเรือเป็นมันคงอยากเข้ามาขัดผมกับพราวมากกว่า เฮ้อออ ยังคุยกับเด็กดื้อไม่รู้เรื่องเลย ไอ้เค้กทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ที่เข้ามาขัดจังหวะจนผมนึกอยากจะเตะผู้หญิงขึ้นมาเป็นครั้งแรกเลยล่ะ กวนตีนดีจริง สงสารไบรอันขึ้นมาตงิดๆ
ผมขึ้นมาก็เห็นจักรินทร์บังคับเรืออยู่โดยมีไอ้มาร์ชคคอยกวนประสาทอยู่ใกล้ๆ มิ้นต์กับหมากคงอยู่ในสักที่ในเรือ ส่วนไหมเห็นบอกว่าเหนื่อยๆขอเข้าไปหลับสักงีบ ผมเลยไปนั่งกับพวกไอ้พลอยบนดาดฟ้าที่กำลังคุยกับแฟน(?)ไอ้เค้กอยู่
“คุยไรกันอยู่วะ”
“ฮ่าๆๆ” พวกมันหัวเราะ
“เล่ามาเลยนะ!!” ไอ้มาร์ชตามหลังมาโวยใหญ่ กระแทกขวดไวน์บนโต๊ะเสียงดัง
“กูไม่ได้พูดเรื่องที่มึงเอาตัวเข้าแลกหุ้นบริษัทเลยไอ้มาร์ช อุ๊บส์!”
“ไอ้พลอย! ไอ้... มึงงงงง มึงง่ะ T_T”
“โทษๆ กูเห็นมึงร้อนตัวเลยจะบอกว่าไม่ได้พูดเรื่องมึงกับพี่จักรเลย อุ๊บส์!”
“ไอ้พลอย! กูจะจับมึงโยนให้ไอ้หลามกินเดี๋ยวเนี้ย TOT”
ไอ้มาร์ชวิ่งไล่จับพลอย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะยัยนั่นวิ่งไปนั่งตักซุกอกสามีมันเรียบร้อย ไอ้มาร์ชเลยได้แต่คาดโทษไว้ ที่จริงมันก็แกล้งกลัวโจฮันไปงั้นแหละมันไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอกครับ
จักรินทร์เป็นคนที่เก่งและมากความสามารถครับ แต่เขาเริ่มต้นชีวิตด้วยการเป็นเลขาและบอดี้การ์ดให้ผม เขาก็เลยซื่อสัตย์และมั่นคงในอาชีพนี้ ผมเองแหละที่ชวนเขาเล่นหุ้นบ้าง แนะนำธรุกิจหลายอย่างให้เพราะเสียดายความสามารถ แต่เขาก็ไม่โอเค ได้แต่ซื้อหุ้นเก็บไว้กินเงินเล่นๆครับเพราะเงินเดือนที่ผมให้ก็สูงเหลือกินเหลือใช้อยู่แล้ว
ส่วนไอ้มาร์ชมันกำลังถูกหุ้นส่วนกวาดซื้อหุ้นเพื่อเขี่ยมันลงจากตำแหน่งอยู่ครับ และจักรินทร์ก็มีหุ้นบริษัทมันอยู่พอสมควร งานนี้ไอ้มาร์ชเลยเอาตัวเข้าแลก เอ๊ย! ให้จักรินทร์ช่วยจนทุกอย่างเข้าที่ดี ไม่มีปัญหาอะไร
“โอ๋เอ๋ๆ ล้อเล่นน่า กำลังสืบเรื่องไอ้เค้กอยู่เนี้ย”
“นั่นดิ ไปไงมาไงคุณถึงติดสอยห้อยตามมันมาได้เนี้ย”
“เอ่อ..."
“กูขอเล่าๆ” ไอ้พลอยบอก “คือไอ้เค้กมันบ้าไง อุตริ คิดพิเรนท์”
“หยุดด่ามันแล้วเล่ามาสักที = =”
“เออๆ มันไปเที่ยวผับแล้วไปเจอไบรอันกับผู้ชายตัวเล็กอีกคนท่าทางสนิทสนมกันงี้ มันเลยไปจิ้นว่าเขาเป็นคู่เกย์กันตามประสา”
คล้ายๆกรณีผมหรือเปล่า = =;; หาเรื่องตลอดอ่ะมัน
“แล้วไอ้เค้กก็ตามติดชีวิตไบรอันไง ไปเที่ยวด้วยกันไปเรื่อยจนเมาแล้ว...เอ่อ แล้ว... จุดจุดจุด”
“เห้ย!!!” ผมกับไอ้มาร์ชอุทานอย่างตกใจแล้วหันขวับไปมองไบรอันอย่างไมได้นัดหมาย
“มึง...”
ไอ้มาร์ชลุกพรวดไปกระชากคอเสื้อไบรอันก่อนที่ผมจะได้ทำ แต่ไอ้เค้กที่เพิ่งเดินมาเห็นเข้าก็กรี๊ดลั่นเรือแล้วเข้ามาขวางไว้ซะก่อน น่าจะให้ไอ้มาร์ชซัดมันไปสักหมัดสองหมัดก่อนนะ เรื่องอะไรมาทำระยำกับเพื่อนกูวะ!
“ใจเย็นไอ้มาร์ช” พลอยเข้ามาลูบหลังมันให้อารมณ์เย็นลง
โจฮันล๊อคตัวไอ้มาร์ชไว้ส่วนผมก็ดันไอ้ไบรอันไว้เผื่อมันคิดต่อสู้ ซึ่งไอ้มาร์ชไม่มีทางสู้เขาได้แน่ๆ
“มึงฟังให้จบก่อนสิวะ!!” พลอยโวยอย่างหัวเสีย
“อะไร นี่มันอะไรกัน!”
“กูรู้เรื่องหมดแล้วเค้ก กูจะเอาเลือดหัวมันออกมาล้างตีนให้มึงเอง”
“เชี่ยเอ้ย!”
“ผมกำลังรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ ผมขอโทษจริงๆ” ไบรอันบอกด้วยแววตามุ่งมั่น
“เป็นเกย์มาเอาเพื่อนกูทำไม”
“ผมไม่ได้เป็น เค้กเข้าใจไปเอง”
“อ้าว!”
กูว่าละ ความมโนของมันต้องทำให้เกิดเรื่อง พราวเดินเข้ามาหาแบบงงว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจะเอื้อมมือไปคว้าตัวเล็กมากอดด้วยความเคยชินแต่เจ้าตัวเขากลับเบี่ยงหลบไปยืนข้างไอ้พลอยแทน เหอะ!
“ผมชอบเค้กจริงๆ”
“แล้วแฟนมึงล่ะ”
“นั่นน้องชายผม เค้กเข้าใจผิด”
“=[]= ทำไมมึงไอ้บอกกูแต่แรกวะ ไอ้เวรไบรอัน” เค้กเงื้อมื้อเหมือนจะตบหัวเขา นี่ก็โหดจริง!
“ขอโทษ”
“โอเคๆ คดีพลิก” ไอ้มาร์ชยอมปล่อยคอเสื้อไบรอันแล้วจัดให้เข้าที มึงตัวเล็กกว่าเขาเยอะยังซ่าว่ะไอ้มาร์ช หุ่นฝรั่งกับคนไทยนี่ช่วยเช็คด้วยนะบางที
“ชิท! ถ้าบอกแต่แรกไม่ต้องตามมาถึงไทยหรอก”
“ทำไมวะ”
“กูยอมตั้งแต่อยู่สิงคโปร์แล้วไง!”
“อ้าว คดีพลิกอีก ฮ่าๆๆๆ” โจฮันที่หน้าเครียดเมื่อกี้หัวเราะอย่างตลกขบขัน
“มีเรื่องอะไรกันเหรอฮะ” พราวถามไอ้พลอยงงๆ
“เรื่องของผู้ใหญ่ที่ไม่ยอมคุยกัน”
“พราวก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว เล่าให้พราวฟังหน่อยสิ น้าๆๆ”
“คนพูดไม่รู้เรื่องเรียกว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วเหรอ” ผมแทรกไประหว่างอาหลานที่กำลังกระซิบกระซาบกันอยู่
“ใช่ หนูโตแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้ว ป๊าไม่ต้องมายุ่ง”
“เออดี ใครไม่ต้องไปยุ่งกับเขานะ เขาโตแล้ว”
ชักหมั่นไส้ไอ้เด็กขี้งอนว่ะ งอนแล้วปากจะชนจมูกอยู่แล้วอยากจับมาจูบทำโทษซะให้เข็ดเลย ง้อจนเคยตัวแล้วหนักข้อขึ้นทุกวัน หลังจากนี้คือการดัดไม้แก่ของจริงละ(ถ้าผมใจแข็งพออ่านะ T_T)
พราวเดินน้ำตาคลอลงไปใต้เรือ คิดว่าคงจะร้องไห้เหมือนเดิม
“งอนอะไรกันวะ งอนกันตลอดเลยพ่อลูกคู่เนี้ย”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ!” ผมบอกอย่างหงุดหงิด เนี้ย ไม่ได้ตามไปโอ๋แล้วก็มาหงุดหงิดตัวเองอยู่อย่างเงี้ย
“แต่กูรู้ แฮะๆ ^^;;”
ทุกคนหันไปมองไอ้เค้กเป็นตาเดียว ส่วนไอ้คนรู้ก็ยิ้มแหยๆไม่กล้าสบตาผมไปในทันที
ผมแทบจะบุกลงไปจับไอ้เด็กแสบมาฟาดก้นแรงๆหลังจากที่ฟังเรื่องจากไอ้เค้ก เป็นบ้าอะไรคิดจะยกผัวตัวเองให้คนอื่นน่ะหะ! พราวมันคงต้องโดนหนักๆสักที!
“ใจเย็นสิวะ เด็กมันไม่ทันคิด”
หน้าผมชาตัวผมสั่นไปหมด สมองตื้อจนคิดอะไรไม่ออก ที่ไม่มาอ้อน ไม่เข้าใกล้ ไม่มานัวเนียเหมือนทุกทีก็เพราะจะยกผมให้มิ้นต์งั้นเหรอ เห็นผมเป็นของเล่นงั้นเหรอ ฮึ่มๆๆ
“ไหนๆเด็กมันก็ไม่เอามึงแล้ว กูเสียบเลยละกัน”
พลั่ก! ผมถึงขาเก้าอี้ไอ้มาร์ชแรงๆจนมันล้มเลยล่ะ
“โอ๊ย ไอ้เหี้ยนี่ โมโหแล้วโหดทุกที จิ๊”
ถ้ามันล้อเล่นช่วงปกติไม่โดนหรอก นี่มาล้อเล่นตอนกูกำลังโกรธก็ซวยไปเถอะ
“กูขอโทษ อย่าถีบกูอย่างน้านนนนนน” ไอ้เค้กทำหน้าจะร้องไห้ ผมไม่ได้จะทำไรหรอก ไอ้เค้กมันคิดว่ามันผิดที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พราวคิดเรื่องบ้าๆ
“มึงไม่ผิดหรอก พราวต่างหากล่ะ”
“มึงอย่าโกรธน้องเลยน่ะ โกรธกันไปโกรธกันมาเดี๋ยวก็เป็นเรื่องใหญ่”
“หึ”
ไม่เป็นเรื่องใหญ่หรอกครับ เพราะพราวไม่มีใคร และผมจะทำให้เด็กแสบตระหนักให้ดูว่าการไม่มีใครมันเป็นยังไง ยกผมให้คนอื่นดีนัก อยากจะรู้เหมือนกันถ้าไม่มีผมสักคนเด็กแสบจะทำยังไง ชอบคิดว่าตัวเองโตแล้ว ชอบคิดว่าตัวเองอยู่ได้ ทำอะไรเองได้แล้ว
คอยดูนะพราว...
เรือค่อยๆแล่นเข้าใกล้จุดหมายมากขึ้น ถึงอากาศจะร้อนไปหน่อยแต่วิวรอบๆสวยมาก เกาะที่มีภูเขาสูงใหญ่สลับซับซ้อนเหมือนหลุดเข้ามาอีกที่หนึ่ง ผ่านช่องเขาขาดเข้ามาก็จะเป็นเกาะที่พ่อผมอยากได้
“ไม่มีอะไรอยู่บนเกาะเลยเหรอคะ” ไหมถามอย่างเป็นกังวล
“มีหมู่บ้านเล็กๆ”
“อ้อ”
“ที่ต่อต้านการสร้างรีสอร์ทของมัน = =” ไอ้มาร์ชเสริม
“ก็ไม่เชิงอย่างง้านนนนนน”
แค่ยังคุยกันไม่ลงตัวเฉยๆ ชาวบ้านเขามีความเชื่อที่ค่อนข้างโบราณนิดหน่อยแต่ทางเราก็พยายามจะอธิบายให้เข้าใจแล้ว ผมก็ไม่ได้จะทำลายธรรมชาติทั้งหมดสักหน่อย แค่ปลูกบ้านแล้วก็สร้างรีสอร์ตเล็กๆจำกัดนักท่องเที่ยวเข้ามาเท่านั้นเอง
“มาให้อาช่วยถือ”
ผมเห็นมิ้นต์หิ้วทั้งกระเป๋าตัวเองและกระเป๋าของไหมก็เลยอาสาช่วย เอ่อ อันที่จริงก็อยากจะประชดเด็กที่ชอบทำหน้างอใส่ด้วยแหละ
“เต้นท์ครบพอดีครับ”
“หะ เราจะนอนเต้นท์กันเหรอคะ!” ไหมที่เกาะแขนผมอยู่เหวอไปนิดหน่อย แค่กระเป๋า 2 ใบก็หนักอยู่แล้วยังมารัดแขนผมถ่วงน้ำหนักอีกครับ ซี๊ดดดด
“ครับ โจฮันนอนพลอย มิ้นต์กับหม่อน มาร์ชกับไบรอัน คุณไหมก็นอนกับเค้ก”
“แล้วคุณเฟิร์สล่ะคะ”
“ก็นอนกับพราวไงครับ”
“ห๊ะ!” พราวกับไหมประสานเสียงพร้อมกัน ไหมผมไม่สงสัยหรอกแต่ไอ้ตัวป่วนนี่สิ...
“หนูไม่นอนกับป๊า”
“ไหมก็ไม่นอนกับยัย... กับคุณเค้กนะคะ”
“ฉันก็ไม่นอนกับหล่อนย่ะ!” ไอ้เค้กคว่ำปากใส่
“ไหมจะนอนกับคุณเฟิร์ส! อ่ะ เอ่อ...” ไหมโพล่งออกมาเสียงดังก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกมา เอ่อ... มานอนด้วยกันนี่จะดีเหรอครับ = =;;
“มะ...ไหมพูดผิดค่ะ แฮะๆ ไหมจะนอนกับหม่อน”
“อ้อออออ~” ทำไมทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก ฮ่าๆๆ
“แต่พราวไม่นอนกับป๊านะ พราวจะนอนคนเดียว!”
ไอ้ เด็ก ดื้อ!
“จะเอางั้นใช่มั้ย ได้ มิ้นต์มานอนกับอา”
“อาเฟิร์ส! O_O”
“เอาเต้นท์ของเค้กให้พราวไป ส่วนมึงไปนอนกับไอ้พลอย”
“กูกลายเป็นมารขัดความสุขเพื่อนไปเลยทีเดียว” ไอ้เค้กบ่นเบาๆ
“หรือว่าจะให้คุณเค้กนอนกับไบรอันแล้วให้คุณมาร์ชนอนเต้นท์ผมก็ได้ครับ”
“ใครจะนอนกับมึงวะ”
“ผมต้องเฝ้ายามอยู่แล้วครับ ค่อยไปสลับกันนอนกับไอ้พวกนั้นก็ได้”
ไอ้พวกนั้นหมายถึงคนงานและบอดี้การ์ดที่มาด้วย
“เอางั้นเหรอ”
“อะ เอ่อ งั้น...” พราวทำหน้าครุ่นคิดอย่างหัวเสียคงกลัวคนอื่นๆเขาลำบากใจและวุ่นวายเพราะตัวเอง “...พราวนอนกับอาเค้กก็ได้”
“เหอะ เมื่อกี้ยังเก่งจะนอนคนเดียวอยู่เลยนี่”
“ใช่! จะนอนคนเดียว จะให้อยู่ตรงไหนบอกมาเลย”
ผมแกล้งพูดกวนประสาทให้เด็กดื้อโมโห ขืนให้อยู่กับไอ้เค้กก็สบายไปสิ เพราะมีพวกเพื่อนๆผมช่วยกันโอ๋(แทนผม)อยู่ ทำอะไรก็ไม่สะดวกครับไม่ได้คุยกันก็ไม่รู้เรื่องกันพอดี ต้องดึงเข้ามาให้ใกล้ๆก่อน
พวกผมเดินไปหาจุดใกล้ๆหมู่บ้านเพราะเราต้องขออาศัยน้ำเขาใช้อยู่ แต่ก็ไม่ไกลจากริมทะเลมากนัก จักรินทร์เอาเต้นท์มาแจกให้แต่ละคน ผมกับมิ้นต์ช่วยกันกางเต้นท์ ส่วนเด็กดื้อน่ะเหรอ... แกะของอย่างงงๆ คนอื่นเขาคืบหน้าไปมากแล้วส่วนพราวได้แต่เมียงๆมองๆคนอื่นเขาทำ
“ต้องเอาเสาไหนไว้ตรงไหนเนี้ย หรือเราต้องเอากาวมาติด ไม่ๆ ตรงไหนคือหลังคาอ่ะ”
เด็กดื้อบ่นอะไรของเขาไปเรื่อย ผมที่ประกอบเต้นท์อยู่ใกล้ๆก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้ พอไอ้พลอยเห็นท่าจะไม่ดีเลยชวนโจฮันมาช่วยแต่ผมส่งสัญญาณผ่านสายตาไปให้มันซะก่อน ไอ้พลอยเลยกลับไปทำหน้าที่มันเหมือนเดิม คนอื่นๆที่จะเข้ามาช่วยก็เช่นกันเจอผมไล่ไปหมด คนโอ๋เขาเยอะจริงๆครับ
“แล้วกระเป๋าพราวล่ะลุงจักร”
“อ้าว คุณพราวเอาไปไว้ไหนล่ะครับ”
“ก็ ก็พราวไม่ได้ถือนี่”
“คุณเฟิร์สเอามาให้หรือเปล่าครับ”
ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินมือก็สาละวนกับการกางเต้นท์แต่หูนี่กางผึ่งฟังคนเสียงคนใกล้ๆที่สะบัดผ้าใบไปมา คนมันทำไม่เป็นแต่ก็ทิฐิไง หึหึหึ
จึกๆ
“เอากระเป๋ามาให้หรือเปล่า”
“หือ เปล่านี่ ป๊าคิดว่าพราวเอามาเองแล้วซะอีก”
“...”
“เขาหิ้วมากันเองแล้วพราวทำอะไรอยู่”
“...ฮึก ก็นึกว่าป๊า...”
น้ำตาร่วงแล้วแต่เจ้าตัวปาดออกไปเร็วๆราวกับไม่อยากให้ผมเห็น ใจแข็งไว้ไอ้เฟิร์ส อย่า... อย่าไปแพ้น้ำตาเด็กดื้อเด็ดขาดเลยนะมึง
“ละ แล้วต้องไปเอาที่ ฮึก เรือเหรอ”
ถามไปด้วยกลั้นสะอื้นไปด้วยน่าสงสารว่ะ
“ก็คงงั้นแหละ”
“...”
“เดี๋ยวป๊าไปส่ง”
เอ้ย! กะจะไม่ใจอ่อนกะจะไม่สนใจ แต่ทำไมปากมันไปเองวะ ก็เด็กมันทำหน้าเศร้าใส่แถมยังน้ำตาเม็ดโตๆที่คลออยู่ตรงขอบตานั่นอีก
“กางเต้นท์ให้เสร็จก่อนแล้วกัน”
“...หนู...”
“หืม?”
“หนู... หนูทำไม่เป็น”
“แล้วจะให้ป๊าทำไง”
“ทำให้หน่อย”
“มาอ้อนซิ”
“...” พราวเงียบแล้วก้มหน้าจนคางชิดคอ ปกติเข้ามาอ้อนแล้วนะไม่ใช่ยืนนิ่งอยู่อย่างนี้ ตอนแรกคิดว่าพราวโกรธอยู่แต่นี่มันดูเกินเหตุ ดูไม่ใช่พราวเลย ผมเห็นพราวจะพูดอะไรกับผมตั้งหลายครั้งแต่เหมือนเจ้าตัวจะยั้งๆไว้
“แค่กางเต้นท์เดียวทุกคนเขาก็เหนื่อยแล้ว...” ทั้งที่จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงอะไรหรอก
“...”
“จะนอนเต้นท์ด้วยกันมั้ยล่ะ มิ้นต์ตัวนิดเดียวคงพอๆนอนเบียดกันได้”
“พี่พราวมานอนด้วยกันก็ได้นะฮะ”
มิ้นต์ที่ช่วยผมประกอบของอยู่พูดขึ้น เพราะผมหยุดชะงักเขาก็ทำต่อไม่ได้ งานมันต้องช่วยกันครับถึงจะง่าย พราวเม้มปากก่อนจะค่อยๆพยักหน้า หึหึหึ
กางเต้นท์เสร็จผมเดินไปส่งพราวที่เรือจอดอยู่ ดีที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเหมือนคนอื่นๆเพราะต้องเดินลุยน้ำไปนิดหน่อย พราวเดินนำหน้าไปไม่พูดอะไร พอได้ของแล้วเจ้าตัวก็ยิ้มร่าแล้วสะบัดหน้าเชิดใส่ผมทันที ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้ตัวแสบ!
“อย่าคิดว่าหนูจะยอมแพ้ป๊านะ”
“หึหึ”
“ยอมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ จำไว้เลย”
จากที่พราวโกรธผม และผมก็โกรธพราว แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องแพ้ชนะไปได้ยังไงวะอยากจะรู้ แต่ก็เอาสิ หมีลูกจะมาสู้กับหมีพ่อได้ยังไงล่ะ
----------------------------------------------------
ติดตามอาการ(แข่งกัน)งอนของครอบครัวหมีต่อไปนะฮัฟ
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆ ที่ยังรอเค้าน้า
อัพสองตอนชดเชยที่เค้าหายไปนาน(อันที่จริงก็แค่สิบวันเอง 555)
แล้วเค้าก็จิไปอีกอาทิตย์หน้า
รีบพิมพ์มากกกกก ตรงไหนไม่ได้ฟีลลิ่งหรือผิดพลาดอะไรก็ขอโทษด้วยน้าๆๆ
-
ดีแล้วว ต้องดัดนิสัยเด็ก ขี้มโน สะบ้าง :katai1: :katai1:
-
กรรม แทนที่จะมาโรแมนติกกันหวานแหวว ดันมาทะเลาะกัน แถมพาคนตามมาอีกมากมาย วุ่นวายจริงๆ :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พ่อหมีคิดดีๆนะ ถ้าลูกหมีเตลิดไปหาไม่เจอเหมือนตอนไปทะเลครั้งก่อน แน่ใจนะว่าจะทนได้
-
งืมม ทำไมเรารู้สึกว่าเฟิร์สทำไม่ถูกเลย
พราวเป็นแบบนี้เพราะเฟิร์สเลี้ยงมาแบบนี้แท้ๆ
แทนที่จะค่อยๆอธิบายและสอนให้พราวเข้าใจ
ถึงน้องจะโต(อายุ)แล้ว แต่ความคิด วุฒิภาวะมันไม่ได้โตตามด้วย
เพราะใครล่ะ -,-
แบบนี้เรื่องอาจจะเลยเถิดไปเลยก็ได้ เหอๆ
-
ป๊าทำอย่างงี้กับน้องพราวได้ไง
-
น่ารักอะ ว่าแต่ใครจะชนะล่ะ เชียร์พราวอะ
-
กรรม กลายป็นการเอาชนะไปซะงั้น :mew1:
-
กรรม!! พ่อลูกคู่นี่นี้ ก็โดนเลี้ยงกันมาแบบนี้ไม่ใช่หรือถึงคิดและทำอะไรไม่เป็นอะ
-
เชียร์พราว เกิดอะไรขึ้นจะสมน้ำหน้าพ่อหมี
-
พ่อลูกคู่นี้ช่างน่าปวดหัวจริงๆ ขยันหาเรื่องงอนกันทุกวัน
จริงๆต้องบอกว่าน้องพราวคนเดียวอ่ะนะที่ขยันงอน :laugh:
ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็มีที่มาที่ไปทุกเรื่องแหละ เนาะน้องพราว
แต่ครั้งนี้เห็นทีจะใหญ่กว่าทุกครั้ง ทั้งพ่อหมีและน้องพราว
เดี๋ยวดัดไปดัดมาน้องจะเตลิดไปซะก่อนน่ะสิ :เฮ้อ:
ยิ่งคิดไม่ค่อยเหมือนคนอื่นเขาอยู่ด้วย เพราะป๊านั่นแหละ
เลี้ยงดูกันมาอย่างนี้ ก็ต้องค่อยๆดูค่อยๆดัดกันไปอ่ะนะ
ยังรอความจริงเรื่องไออยู่นะว่าป๊าทำจริงหรือเปล่า
ส่วนเรื่องน้องมิ้นต์ก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะมั้ง
ยังไงมิ้นต์ก็ยังเด็ก ถ้ามีคนคอยดูแลเหมือนพราวก็คงดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อยากอ่านต่อค่าาาาาา
-
คุณป๋า ดัดนิสัยเด็กดื้อให้หนักๆเลย ชอบมโนดีนัก เอาให้เข็ด :katai3:
-
28 ครึ่งแรก
[เฟิร์ส]
ตอนเย็นพวกเราจะบาบีคิวกันริมชายหาดโดยมีไอ้มาร์ชเป็นตัวตั้งตัวตีขนเอาเตาเอาอะไรมาทำและขอซื้อของทะเลจากชาวบ้านแถวนี้ และแน่นอนว่านายทุนอย่างพวกเราถูกเกลียดชังมากแค่ไหนชาวบ้านเขาเลยโก่งราคาค่าของขึ้นจากเดิมสองเท่าแค่นั้นเอง = =
“เขาบอกว่าเพราะเรามาทำให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเขาหายไป”
“คือไรวะ เราก็ไปจำลองมาคืนเขาก็ได้หนิ”
“พวกมึงไม่ต้องซีเรียสหรอก ของอาจจะไม่ได้หายแต่เป็นการกุเรื่องขึ้นมาก็ได้”
“คุณเฟิร์สพูดถูก ถ้าเราเอาแต่โฟกัสจุดนั้น งานก็ไม่คืบหน้ากันพอดี” โจฮันเห็นด้วยกับผม
ถ้าพวกเขาไม่ยอมรับเรายังไง ถึงเราเซ้าซี้เอาใจเขาไปเขาก็จะหาเรื่องมาให้เราเรื่อยๆแหละครับ บางทีเขาอาจจะเรียกร้องอะไรมากกว่าตอนนี้ก็ได้ ผมเป็นนักธุรกิจไม่ใช่นักสังคมสงเคราะห์หรือผู้ประกาศข่าวทีวีที่จะต้องตามหาของหายหรือรับผิดชอบเรื่องของคนที่ไม่เคยรู้จัก
ผมเหลือบไปมองเด็กขี้งอนที่นั่งฟังพวกผมคุยงานกันพร้อมกับเขี่ยกุ้งในจานไปมา เครียดยังไงพอเห็นหน้าแล้วก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
ผมหยิบกุ้งในจานพราวมาแกะ ถึงเด็กมันจะก้มหน้าแต่ผมก็เห็นพราวแอบยิ้ม หึหึหึ ไม่ยอมกินสักทีเพราะไม่มีใครแกะกุ้งแกะปูให้ และไม่ใช่ว่าลูกหมีมันขี้เกียจแกะอะไรหรอกนะแต่พราวแกะไม่เป็นเลยต่างหากล่ะ ผมยื่นกุ้งไปตรงหน้าทำให้ไอ้ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาจะหยิบไป แต่...
“อาแกะให้ มิ้นต์เอาไปกินสิ”
...
มิ้นต์ที่นั่งถัดจากพราวทำหน้างงๆแต่ยังไม่ยอมรับไป พราวเม้มปากแน่นคงจะโมโหไม่น้อยพอมิ้นต์เอื้อมมือจะมารับลูกหมีดื้อมันก็ผลักมือผมแรงๆจนกุ้งตกบนทรายกินไม่ได้ไปเลย
“พราว!”
“ก็จะมาขวางหน้าคนอื่นทำไมล่ะ!”
“เดี๋ยวๆ จะไปไหน”
ผมดึงแขนพราวไว้เมื่อไอ้ตัวเล็กลุกขึ้นใส่รองเท้าจะเดินหนี พราวจะสะบัดมือออกผมเลยดึงลงมานั่งบนตักซะเลย ไอ้ตัวเล็กมองผมตาขวางอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไม่ต้องมายุ่งเลย ไปนั่งกับมิ้นต์นู่นซิ”
“ไม่ไป อยากนั่งกับ...เมีย โอ๊ย!”
โดนบีบปากครับ T_T แค่พูดว่าเมียเฉยๆ ไม่ได้พูดเสียงดังด้วย หยิกกันแรงจริงเลย พราวเห็นผมร้องโอดโอยก็ยิ้มสะใจยอมนั่งนิ่งๆบนตัก ผมก็แกะกุ้งป้อนเด็กตามปกติซึ่งเจ้าตัวเขาก็ยอมกินแต่โดยดี...
...ซะที่ไหนล่ะ!
“โอ๊ย! ตัวแสบ” ผมกัดฟันพูดเพราะเด็กแสบแกล้งกัดนิ้วผมครับ ทำเป็นว่ามันมืดมองไม่เห็น คือพระอาทิตย์ยังไม่ลับเขาเลย มืดอะไรฟระ!
“ฮิๆๆ”
หลังจากกินอาหารพวกผู้ใหญ่ก็ดื่มกันเบาๆครับ ลมเย็นๆเริ่มโชยมาพร้อมกับแสงสว่างที่เริ่มหายไป คนงานที่พามาด้วยตั้งตะเกียงไฟไว้หลายจุดให้แสงสว่าง และตรงกลางวงก่อกองไฟไว้ให้แสงสว่างอีกที
“ไปอาบน้ำก่อนมั้ย”
“ไม่เอา” เด็กติดใจจักรินทร์ดีดกีตาร์ร้องเพลงครับ
“เดี๋ยวจะมืดไปกว่านี้แล้วจะลำบาก”
“ก็ได้ๆ”
“พูดง่ายค่อยน่ารักหน่อย ฟอดดดดด”
“ฮึ่ยยยย มาหอมแก้มทำไม ขี้โกง คนเขาโกรธอยู่นะ!”
“ลืมไปๆ ตานี้ไม่นับก็แล้วกันนะ”
ผมบอกอย่างเอาใจ แล้วพาเด็กน้อยไปที่เต้นท์ที่จัดอะไรไว้ให้เขาเรียบร้อยครับ เต้นท์นี้เป็นเต้นสองชั้นมีมุ้งอยู่ด้านในเลยได้เปิดหน้าต่างระบายอากาศโดยไม่ต้องกลัวยุงกลัวแมลงอะไรเข้ามา
“เอาเสื้อผ้าอะไรมาครบแน่นะ ป๊าไม่ได้เช็คดูอีกที”
“ครบ... หนูนอนไหน”
“ตรงกลางนี่ไง”
“...ไม่เอา”
“จะให้ป๊านอนข้างมิ้นต์อีกใช่มั้ย...”
“...ก็...”
“ไม่รักป๊าแล้วใช่มั้ย อยากไล่ป๊าให้ไปอยู่กับคนอื่น โตแล้วไม่อยากให้ป๊าเข้าไปยุ่งกับชีวิตใช่มั้ย”
พราวไม่ตอบแต่ผมก็พอเดาได้ว่ามันคงเป็นแบบนั้นแหละ เจ็บโว้ยยยย เกิดมาได้เคยต้องปวดหัวกับเรื่องอะไรเท่านี้มาก่อนเลย ขนาดแพรวยังไม่ทำให้เฟิร์สเจ็บได้เท่านี้เลย...
นี่แค่พราวแค่แสดงออกมาว่าไม่ต้องการผมแล้วผมยังเสียใจมากจนบรรยายไม่ถูก มากจน... จนหมดคำที่จะพูดมั้งไม่รู้สิ ถ้าวันหน้าพราวไปเจอผู้คนมากมายแล้วบอกว่าไม่รักผมแล้ว เขาอยากไปจากชีวิตผม แล้วผมจะอยู่ต่อได้ยังไง?
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆแล้วจัดการย้ายที่นอนให้พราวจัดหมอนจัดตุ๊กตาให้เข้าที่ ปูผ้านวมให้เด็กน้อยนอนตั้งสองสามชั้นกลัวนอนไม่สบายตัวเพราะที่ผ่านมานอนแต่เตียงสปริงนุ่มๆ และไม่มีแอร์ด้วยไม่รู้ว่าจะอยู่ได้หรือเปล่า...
ผมถือของถือเสื้อผ้าไปให้พราวอาบน้ำข้างหนึ่ง อีกข้างก็ถือตะเกียงไฟฉายส่องทางไปด้วย หมู่บ้านนี้เขาแบ่งเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งก็สนับสนุนให้พวกเราเข้ามาเพื่อที่จะพัฒนาหมู่บ้านส่วนอีกฝ่ายก็ต่อต้านเพราะกลัวพวกเราจะมาทำลายธรรมชาติ เรื่องทำลายธรรมชาติมันก็ต้องมีบ้างล่ะ ผมจะมาสร้างบ้านสร้างรีสอร์ตไม่ได้มาอาศัยถ้ำอยู่สักหน่อย แต่ผมมั่นใจว่าผมคือคนทำลายธรรมชาติน้อยกว่านายทุนคนอื่นๆแน่
“ป๊า”
“ครับ”
“...”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“...เปล่า แค่จะบอกว่ารออยู่ตรงนี้นะ”
ผมพยักหน้าให้ ห้องน้ำมันดูซอมซ่อมากครับสร้างจากไม้ผุๆและสังกะสีเก่าๆ ไฟก็ดูสลัวๆ ตอนที่ไหมมาอาบนี่กรี๊ดไปถึงจุดที่พวกเราตั้งเต้นท์อยู่เลยไม่รู้ว่าเจออะไร
“ป๊า”
“...”
“ป๊า!”
“...”
ผมแกล้งเงียบ รู้ว่าพราวมันเรียกเพราะต้องการเช็คว่าผมเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำหรือเปล่า หึหึหึ
“ป๊า! ยังอยู่หรือเปล่าเนี้ย ป๊าๆๆๆ”
“...”
“ทำไมป๊าเป็นคนแบบนี้หะ ทำไมไม่เฝ้าหนู คนใจร้าย ปัง!”
พราวเปิดประตูก้าวออกมาอย่างเร่งรีบ แต่ก็ชะงักไปเมื่อเห็นผมยังยืนอยู่ที่เดิม อาบน้ำเร็วที่สุดในชีวิตใช่มั้ยเนี้ย ฮ่าๆๆ พราวมองค้อนผมอย่างน่ารัก
ผมเอาของที่ผมจะใช้ไปไว้ในห้องน้ำแล้วเดินนำออกมา
“ป๊าไม่อาบเหรอ”
“จะไปส่งพราวที่เต้นท์ก่อน”
“...ป๊าอาบคนเดียวได้เหรอ”
“ไม่ได้ขี้กลัวเหมือนเด็กแถวนี้ ฮ่าๆๆ”
“ป๊าน่ะ นิสัยไม่ดี ชอบแกล้งหนู!”
ผมทำเป็นลืมเรื่องความโกรธแล้วดึงพราวมากอดแล้วฟัดจนหนำใจ ไอ้ตัวเล็กแก้มแดงหูแดงแอบเคลิ้มไปด้วยเลย หึหึหึ แต่พอไอ้ตัวเล็กรู้ตัวก็ผลักผมออก
“หนูจะรออยู่ตรงนี้”
“ไม่กลัวเหรอครับ”
“ป๊าก็รีบๆอาบสิ”
เริ่มวีนแล้วใส่แล้ว เป็นสัญญาณที่ดี(?)ว่าพราวจะหายโกรธ ส่วนผมโกรธพราวได้ไม่นานหรอกครับ ตอนแรกอาจจะโมโหไปบ้างแต่พอได้แกล้งให้พราวประสาทเสียผมก็อารมณ์ดีแล้ว ก็มีกันอยู่สองคนยังไงสุดท้ายเราก็ต้องหายโกรธกันอยู่ดี ในอนาคตถึงเราจะไม่ได้อยู่ในฐานะคนรักแต่ผมก็ต้องรับผิดชอบชีวิตเขาไปจนตายในฐานะพ่อแหละมั้ง
“ป๊า!”
ผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมา พอไอ้ตัวเล็กเห็นผมพราวเรียกซะเสียงดังแล้วมองซ้ายมองขวา อะไรของเขา?
“ทำไมไม่ใส่เสื้อเนี้ย ดีนะที่ไม่มีคนอยู่แถวนี้”
พราวทำหน้ายุ่งแล้วเอาผ้าเช็ดตัวของตัวเองมาห่อตัวผม ซึ่งมันไม่มิดด้วยผืนเล็กนิดเดียวเอง
ที่ผมไม่ได้ใส่เสื้อเพราะผมทำหล่นไว้ที่ไหนสักที่เนี่ยแหละ พอเข้าไปในห้องน้ำก็หาไม่เจอแล้ว ก็เลยคิดว่าดีเหมือนกันไม่ต้องใส่เพราะผมขี้ร้อนอยู่แล้ว ยิ่งนอนในที่ที่ไม่มีแอร์ด้วย แต่เหมือนเด็กน้อยจะไม่ได้คิดแบบนั้น
“ป๊าถือไว้ซิ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ป๊าเป็นผู้ชายถอดเสื้อได้”
“งั้นหนูก็จะถอด!”
“เห้ยไม่ได้!”
ผมรีบดึงไว้ ถ้าถอดได้มีเรื่องอ่ะ ผิวขาวๆกับเอวบางๆนั่นผมเห็นและจับได้คนเดียวครับ
“ทำไมไม่ได้ หนูเป็นผู้ชาย”
“มันไม่เหมือนกัน”
“งั้นป๊าก็ปก ปกปิดให้มิดชิด นี่ๆๆ” ยืนนิ่งปล่อยให้เขาจัดการไป
เดินกลับเต้นท์โดยมีไอ้ตัวเล็กจับผ้าที่คลุมตัวไว้ไม่ให้ร่วง การที่พราวหวงอย่างนี้มันรู้สึกดีไม่น้อย บางคนอาจจะไม่ชอบแฟนขี้หึงขี้หวงแต่ผมชอบเพราะมันน่ารักจะตาย ดูคิ้วที่ขมวดมุ่นกับปากเล็กๆที่บ่นใส่นั่นสิ น่าฟัดมากกกก
“ตุ๊กตาอยู่ไหน ไม่เอาไม่ห่มผ้า”
พราวถีบผ้าห่มที่ผมเพิ่งห่มให้ออก ลืมไปว่าร้อน
ผมหยิบตุ๊กตาที่บนอยู่บนหัวนอนให้ไอ้ตัวเล็กก็ฉวยเอาไปกอดอย่างแนบแน่นจนผมอยากจะเป็นตุ๊กตาหมีนั่นขึ้นมาทันที แต่ไม่ดีกว่า เป็นเฟิร์สที่เคลื่อนไหวได้ย่อมดีกว่าตุ๊กตาไร้ชีวิตนั่น ฮ่าๆๆ
ผมยังไม่หลับเพราะมันเพิ่งจะสามทุ่มเอง ปกติผมหลับดึกกว่านี้ บางคืนต้องกล่อมพราวให้หลับก่อนถึงลุกมาเคลียร์งานต่อ ผิดกับลูกหมีขาวที่ไม่ว่าจะเวลากี่โมงก็หลับได้หมดเพียงแค่ต้องมีคนกอดและตบอกตบตูดให้ จะทำให้หลับง่ายกว่าปกติ
“พราวเป็นอะไร”
แต่คืนนี้พราวนอนดิ้นไปดิ้นมาเหลือเกิน พลิกซ้ายพลิกขวาจนผมอดถามไม่ได้
“นอนไม่หลับ”
“มานี่ มาให้ป๊ากอด” ผมตบที่อกให้พราวมานอนซบเหมือนทุกคืน
“ไม่เอา”
“ป๊าจะกล่อม”
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย”
พราวไม่เคยจะรู้ตัวและไม่เคยสังเกตเลยว่าตัวเองชอบให้นอนกล่อมน่ะหะ
“หนูว่ามันมืดเกินไปต่างหาก แถมยังแคบด้วย อึดอัด”
อ้อ... มันไม่ได้มีแสงไฟจากนอกหน้าต่างและก็ไม่ได้กว้างเย็นเหมือนห้องเราด้วย ผมยังอึดอัดเลยที่ต้องมานอนในเต้นท์เนี้ย อีกอย่างผมอยากจะถอดเสื้อนอนเหมือนกันถึงอากาศข้างนอกอาจจะเย็นหน่อยๆแต่มันไม่เย็นพอสำหรับผมอยู่ดี
“งั้นเราเปิดตะเกียงไว้ดีมั้ย”
“มันสว่างไป”
“ปรับแสงแค่พอสลัวๆ”
“โอเค^^”
ผมหมุนปรับแสงสีส้มจากตะเกียงให้พอสลัวๆเห็นคนเพียงแค่ลางๆเท่านั้น
พราวนอนหันหลังให้ผมเลยสอดมือเข้าไปลูบหน้าอกให้เจ้าตัวเขาเบาๆ ไม่ยอมก็ต้องโดนบังคับล่ะ ถ้านอนไม่พอพรุ่งนี้ก็จะตื่นสาย แล้วผมก็ต้องเข้าไปดูสระน้ำกลางเกาะอะไรสักอย่างนั่นตั้งแต่เช้าด้วย ไม่อยากทิ้งพราวไว้ที่นี่
“ฮืออออออ”
“ชู่วๆๆ หลับไปเลย ลูบแป๊บเดียวเอง”
“ห้ามขี้โกง”
“ครับๆ”
ผมนอนตะแคงเอาแขนเท้าคางไว้ข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็ตบอกให้ไอ้ตัวเล็กเบาๆ ไม่นานแขนที่กอดตุ๊กตาแน่นก็ค่อยๆคลายออกแล้วพราวก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย เป็นโอกาสให้ผมได้จุ๊บกู๊ดไนท์เบาๆก่อนจะหลับตามไปก่อนที่มิ้นท์จะได้เข้ามานอนด้วยซ้ำ
...
...
ผมปรือตาขึ้นเมื่อรู้ตัวเหมือนมีอะไรขยับอยู่ข้างตัว
แสงสลัวๆทำให้เห็นเป็นเงาพราวผุดนั่งแล้วทำอะไรไม่รู้อยู่สักพัก พราวไม่เคยละเมอเลยนะ หรือว่าสะดุ้งตื่นแล้วนอนไม่หลับอีก ผมไม่ได้ทักท้วงอะไรแค่นอนลืมตาดูนิ่งๆในความมืด
“ที่ก็ตั้งเยอะทำไมต้องมานอนเบียดป๊าด้วย”
พราวพึมพำเบาๆ อ้อ มิ้นต์เข้ามาแล้วขยับเข้ามานอนเกาะแขนผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ลูกหมีขาวสะกิดผมเบาๆพอเห็นผมนิ่งไม่ไหวติงก็โบกมือไปมาตรงหน้าผม หึหึ เขาลืมตาอยู่ก็ไม่เห็นนะคนเรา
พราวแงะมิ้นต์ออกแล้วดันร่างเล็กออกไปห่างๆตัวผม คือทำแรงขนาดนี้ถ้าผมไม่แกล้งหลับนี่คงตื่นจริงๆแล้วล่ะ ทำอะไรไม่เนียนเลย
“มีอะไรเหรอครับพี่พราว” มิ้นต์งัวเงียตื่นมา
“ขยับไปหน่อย”
“อ้อ แต่มิ้นต์ก็ชิดขอบแล้วนะ”
“งั้น... งั้นก็นอนเฉยๆไม่ต้องมาเกาะป๊า” เห็นเงาคนตัวเล็กทำปากยื่นปากยาวด้วย คนนอนอยู่ก็งอนใส่ได้ จริงๆเลยคนนี้
“มิ้นต์เกาะอาเฟิร์สเหรอ มิ้นต์ไม่รู้”
“โอเค นอนไปเลย”
“ครับๆ”
“แต่ห้ามกอดป๊า พี่ให้มิ้นต์เป็นแฟนป๊าได้แต่ว่าห้ามแตะต้องป๊าเด็ดขาด พี่ทำได้คนเดียวเพราะพี่เป็นผัวเมียกับป๊า เข้าใจ๊?”
“ไม่เข้าใจ = =”
“ก็มิ้นต์บอกเองว่าจะไม่แย่งป๊าไปให้ป๊าอยู่กับพี่เหมือนเดิม พี่ถึงยอมให้มิ้นต์มาอยู่ใกล้ป๊า แต่ถ้ามากกว่านี้ไม่ได้!”
“ถ้าเป็นแฟน...ก็...”
“ก็เป็นแฟนไปซิ แต่ห้ามแย่งป๊าไป เข้าใจตรงกันนะ”
ไปเข้าใจตรงกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แต่คนนอนตรงกลางไม่เข้าใจเว้ยเห้ย อะไรวะ คือนี่อยู่เฉยๆก็มีทั้งแฟนทั้งเมียในคราวเดียวกันเหรอ ไปละสมงสมองลูกกู = =;;;
ตุบ! ตุบ!
ผมแกล้งขยับตัว พราวเลยล้มตัวลงนอนจนกระแทกผ้าดังตุบแล้วดึงผ้าคลุมโปงอย่างรวดเร็ว ฮ่าๆๆ ผมดึงผ้าห่มที่คลุมหัวพราวออกก็เห็นตัวเล็กแกล้งหลับตาพริ้มแต่ปากนี่เม้มเข้าหากันแน่นเชียว
“มีอะไรเหรอ”
“มิ้นต์ไม่เข้าใจ อาเฟิร์สมีเมียแล้วเหรอ”
“อ้อ...” ผมยิ้มมุมปาก “...มีแล้ว”
“พี่พราวเหรอ?”
“อื้ม”
“มิ้นต์ไม่เข้าใจ... ยิ่งกว่าที่พี่พราวพูดเมื่อกี้อีก”
“มิ้นต์นอนเถอะ”
“มิ้นต์ไม่ได้รังเกียจนะถ้าพ่อลูกจะ... แต่มิ้นต์ไม่เข้าใจว่าพี่พราวจะเปิดทางให้มิ้นต์ทำไม”
“เด็กโง่น่ะ” ผมพูดยิ้มๆแล้วเกลี่ยแก้มเนียนของลูกหมีเบาๆ พราวก็เบี่ยงหน้าหลบเป็นพักๆ เป็นการแกล้งหลับที่เนียนมาก!
-----------------------------------------------
ตอนที่แล้วเค้าแก้ไขแล้วน้า อ่านแล้วงงๆเนอะ ดูวุ่นวาย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านงับ
ผิดพลาดอะไรบอกด่วนๆๆๆ เพราะเฟอร์ลงแล้วไม่ได้ย้อนกลับไปอ่านง่ะ
ไม่มีละนะที่อิป๊าจะแกล้งเด็ก ตอนนี้สุดท้ายละ (เหรอออออออออ)
ต่อไปตัวอาจจะสงสารอิป๊า (หรือด่าหนักกว่านี้) 55555
-
ยังดูวุ่นวายเหมือนเดิมพ่อลูกคู่นี้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องพราวยังน่ารักเหมือนเดิม :-[
-
น้องพราวน่ารัก
-
มิ้นต์ งง ใช่มั้ย คนอ่าน ก็ งง 55555 เป็นแฟนแต่ห้ามโดนตัว 555555 ฮาเกินไปแล้วนะพราว
-
เด็กหนอเด็ก แต่อยากได้หนักๆกว่านี้ อยากเห็นเด็กร้องสำนึกความผิดโทษฐานยกคุณป๊าให้คนอื่น :katai2-1:
-
มิ้นต์เอ้ย ไม่ใช่หนูคนเดียวหรอกที่งงน่ะ พี่ก็ งง
-
อ่านรวดเดียวจบภายใน 2 วันเบย อิอิ ลุ้นๆ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยัง ยังไม่คืนดี และยังวุ่นวายเหมือนเดิม :jul3:
ทำยังไงน้องพราวถึงจะเข้าใจอะไรๆมากกว่านี้นะ
ต้องโทษป๊าคนเดียวเลย ทำให้น้องพราวใสซื่ออย่างนี้
น้องไม่มีภูมิคุ้มกันและที่สำคัญไม่ทันใครเขาเลย
แล้วอย่างนี้จะให้น้องพราวห่างอกป๊าได้ยังไงกันล่ะ
หรือว่านี่เป็นแผนให้น้องพราวขาดป๊าไม่ได้กันนะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+ 1และเป็ดค่ะ
-
28 ต่อจนครบร้อยแระ
:katai4: :katai4: :katai4:
ตอนเช้าจักรินทร์ขอชาวบ้านคนหนึ่งให้นำทางเข้าไปที่แอ่งน้ำกลางเกาะด้วย เท่าที่ดูรูปถ่ายมันสวยมากเลย ไอ้เค้กบอกว่าถ้าสร้างบ้านแถวนี้ได้จะวิเศษมาก มันอยากออกแบบในสถานที่แบบนี้เต็มแก่แล้ว
แต่ที่แย่คือเราต้องเดินฝ่าป่ากันเข้าไปเพราะยังไม่มีการถางทางไว้ และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือเด็กดื้อบางคนเถียงผมจนได้ใส่กางเกงขาสั้นรองเท้าแตะเข้ามาด้วย!
คนที่จะเข้าไปก็มีคนงานสามสี่คน ชาวบ้านนำทาง จักรินทร์ ไอ้มาร์ช ไอ้เค้ก มิ้นต์ หม่อน ผม แล้วก็พราว ส่วนไหมขอบายตั้งแต่ได้ยินว่าไม่มีทางเข้าแล้วล่ะครับ ไอ้พลอยกับโจฮันเลยอยู่เป็นเพื่อน ส่วนไบรอันก็งอนอะไรกับไอ้เค้กไม่รู้เลยอยู่ข้างนอกกันหมด
“เดินระวังกิ่งไม้ด้วยพราว”
ผมบอกอย่างหงุดหงิดเพราะกลัวกิ่งไม้เกี่ยวขาพราวเท่านี้ก็โดนไปหลายรอยแล้ว เราเดินกันเป็นแถวครับจะได้ไม่ลำบากคนงานที่คอยฟันกิ่งไม้ใบไม้พุ่มเตี้ยให้พ้นทาง ผมกับพราวอยู่หลังสุดเพราะผมมัวแต่ห่วงพราวเนี้ยแหละ เดี๋ยวก็มีแมลงอะไรบินมาเกาะ เดี๋ยวสะดุดนั่นสะดุดนี่ คนอื่นๆเขาเลยแซงกันไปหมด
“กบเยอะจริงๆ เห็นกระโดดข้ามหน้าไปมาหลายตัวละ”
“...” พราวชะงัก ยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม “ตรงไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นกระโดดลัดหน้าไปหลายที”
“งั้นป๊าไปเดินข้างหน้า เคลียร์ทางด้วย ห้ามให้มีเด็ดขาดเลยนะ ถ้าหนูเห็นหนูงอนมากกว่าเดิมสองเท่า”
สั่ง กำชับ ขู่ ดีครับมีลูกดีก็อย่างงี้แหละครับ = =;
“แล้วถ้ามันกระโดดเกาะหลัง?”
“เอ่อ... งั้นก็...”
“นั่นๆๆ มันกระโดดอีกแล้ว”
“ไหนๆๆ ไม่เอา ป๊าไล่มันไปหน่อย > <”
“อ้าว หายไปแล้ว”
พราวหน้ามุ่ยแต่ยังกอดแขนผมไม่ปล่อย ตาใสๆนั่นมองล๊อกแล๊กไปมาอย่างหวาดระแวง ร่างเล็กๆเบียดแทบจะรวมกับแขนผมอยู่แล้วครับ หึหึ
“พราว...”
“อะไร! อยู่ไหนเล่า!” พราวสะดุ้งแล้วโวยวายเสียงดังจนคนที่เดินไปข้างหน้าหันมามองด้วยสายตาคำถามแต่ผมก็พยักหน้ากลับไปว่าไม่มีอะไร
“แค่เรียกเฉยๆ ไปกันเถอะ”
พราวปล่อยแขนผมแล้วเดินปากยื่นนำไป
“กบมาอีกแล้ว!”
“ว้ากกกกก”
พราววิ่งหน้าตื่นกลับมากอดผมไว้เต็มรัก หัวไหล่กระแทกอกผมดังปั๊ก โคตรจุก! แต่ยังไม่หยุดแค่นั้น กอดไม่พอยังดิ้นเร่าๆจะปีนขึ้นมาบนตัวผมให้ได้ ผมเลยต้องกอดเอวบางๆไว้กันตก
“เอามันไป ฮือๆๆ มันเกาะเท้า! ที่เท้า ฮืออออ”
พราวกระทืบเท้าเร่าๆ มือก็ดึงเสื้อผมไปมาเลยทำให้เล็บบางข่วนเข้าที่คอผมหลายที ทั้งแสบทั้งจุก
ผมก้มลงมองเท้าก็เห็นแค่กิ่งไม้ชื้นๆสองสามกิ่งอยู่บนหลังเท้าพราวเท่านั้น แต่ไอ้ตัวเล็กโวยวายร้องไห้คิดว่ามันเป็นกบไปเรียบร้อยโรงเรียนเฟิร์สครับ
“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวป๊าจะเขี่ยออกให้ โอ๊ย!(โดนข่วนแขน) เงียบก่อนพราว เดี๋ยวกบจะตามหาเสียงพราวนะ”
ผมแกล้งขู่เหมือนตอนพราวยังเป็นเด็ก พราวยอมยืนร้องไห้ซบอกผมนิ่งๆ ผมเลยช้อนตัวพราวขึ้นมานั่งบนแขนเหมือนอุ้มเด็ก ไอ้ตัวเล็กก็ได้แต่สะอื้นกอดคอซบบ่าผม
“กบไม่มีแล้ว ชู่ววว เงียบเนาะ” ผมลูบหลังปลอบ
“รองเท้า...”
ผมย่อตัวหยิบรองเท้าแตะที่เจ้าตัวดิ้นจนหลุดออกจากเท้าขึ้นมาถือให้ อุ้มไว้แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเดินฝ่าป่าฝ่าดงให้อะไรข่วนหรือไปสะดุดอะไรเข้าอีก
“รองเท้าผ้าใบทำไมไม่ใส่มา”
“หนูจะเล่นน้ำนี่”
“เราพกใส่กระเป๋ามาก็ได้ แล้วไอ้กางเกงขาสั้นนี่อีก ไม่เคยฟังป๊าเลย”
“...”
“แถวนี้มันมีกบแปลกๆ เขาบอกว่าถ้ามันกระโดดเกาะผิวหนังคนแล้วมันจะแกะไม่ออก”
“จริงเหรอ?”
“จริง จนกว่าฟ้าจะร้องเสียงดังๆ มันถึงตกใจแล้วกระโดดออกจากตัวเราเอง”
“หนูกลัว ฮึก”
“ถ้ากลัวคราวหลังก็ต้องฟังป๊า ป๊าเคยทำไม่ดีกับพราวด้วยเหรอ”
“...เคย”
“ตอนไหน”
หรือว่าตอนที่ผมกัด ก็พราวดื้อผมเลยอยากจะทำโทษหลาบจำ แต่จะให้ตบให้ต่อยผมก็ทำไม่ได้ เลยทำได้แต่กัด คิดว่าน่าจะเจ็บที่สุดเท่าที่ทำได้ละ
“ตอนกลางคืน -/////-“
“หึหึหึ ฟอดดดดด”
ผมสูดความหอมจากหน้าผากพราวเข้าไปเต็มปอด
พอพราวเท้าพ้นพื้นเจ้าตัวเขาคงสบายใจแล้วล่ะบวกกับเมื่อคืนเอาแต่เฝ้าระแวงผมกับมิ้นต์ทำให้นอนไม่พอ ตอนนี้ก็เลยหลับซบไหล่ผมไปตลอดทางอย่างนี้ อุ้มไปนานๆก็ชักเมื่อยแต่ก็ไม่เท่าที่ผมไปเล่นเวทที่ฟิตเนสหรอกครับ ผมยังคิดอยู่เลยว่าถ้าผมเอาพราวมายกแทนดัมเบลกล้ามผมอาจจะไม่ขึ้นก็ได้ ฮ่าๆๆ
ประมาณสิบนาทีก็มาถึงแอ่งน้ำที่ว่า ทุกคนต่างก็อึ้ง มันสวยมากๆ น้ำเป็นสีฟ้า มีน้ำตกเล็กๆด้วย ถ้าพราวเห็นพราวต้องชอบ แต่ผมยังไม่ปลุกหรอก ตื่นมาเดี๋ยวงอนผมอีก ขอกอดนานๆก่อน
“สร้างบ้านแถวนี้เกร๋นะมึง > <”
“ไม่ว่ะ ริมทะเลหมือนเดิมเถอะ เอาไว้ทำเป็นศาลาเล็กๆมาพักดีกว่า ไม่อยากให้คนมายุ่มย่ามใกล้ๆมาก”
“ย่ะ น้องพราวน่ารักจุงงงงงง”
ไอ้เค้กแอบบีบแก้มไอ้ตัวแสบที่หลับอยู่จนเจ้าตัวเขาสะลึมสะลือปัดออกอย่างรำคาญ ผมนั่งบนโขดหินแถวนั้นจับพราวนั่งคร่อมตัก ขอกระดาษร่างแบบไอ้เค้กมาพัดให้ด้วยเพราะพราวงัวเงียตื่นมาบอกว่าร้อนแล้วก็หลับต่อ เหงื่อออกเต็มไรผมเลย
“ตื่นแล้วเหรอ”
ผมถามเมื่อจะก้มไปหอมแต่เห็นลืมตาใสแจ๋วมองผมอยู่ พราวพยักหน้าแต่ก็ยังกอดคอและซบบ่าผมอยู่ หรือว่าตื่นใหม่สติยังมาไม่เต็มที่เลยยังไม่งอน
“ลงมั้ย ไปเล่นน้ำ”
“ไม่อยากเล่นแล้ว ร้อน”
“ครับๆ”
ผมปล่อยให้พราวอยู่อย่างนั้นทำให้ไม่สามารถลุกไปดูมุมนั้นมุมนี้ได้ ตอนกลับตัวแสบก็ขอขี่หลังกลับ หายงอนแล้ว? หรืออะไร? หรือผมแก่แล้วจนไม่เข้าใจวัยรุ่นแล้วเนี้ย ไม่หรอกมั้ง เพิ่งจะเลยสามสิบมาสองปีเอง = =
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
น้องพราวน่ารัก
-
น้องพราวน่ารักอ่ะ :mew1:
-
พราวว หายงอนป๊าเถอะ เชื่อพี่ ชีวิตจะรุ่ง :katai3:
-
พ่อลูกคู่นี้น่ารักตลอด :-[
-
น้องพราวเค้ากลัวกบไงพี่ ลืมหรอ
-
:hao7: อยากฟัดน้องพราว
-
กลับมามุ้งมิ้งๆๆกันแล้ว ดีใจๆๆ
-
29
:katai4: :katai4: :katai4:
ผมชอบที่นี่นะ เงียบสงบดี แต่ถ้ามีบ้านสวยๆแบบไม่ต้องนอนกลางดินกินกลางทรายอย่างนี้จะดีมากที่สุดในสามโลกเลย ^O^ ส่วนเรื่องป๊าผมหายงอนแล้วแต่ผมว่าป๊าต้องงอนผมกลับแน่เลย...
จากหลายวันที่ผ่านมา เหตุการณ์หลายๆอย่างทำให้ผมรู้ว่าตัวเองขาดป๊าไม่ได้จริงๆ ป๊าดูแลผมจนผมเคยตัว ทำอะไรเองไม่เป็นสักอย่างเลย แล้วไอ้ที่บอกว่าจะยกให้มิ้นต์น่ะลืมไปได้เลย ผมไม่ให้แล้ว! ถึงป๊าจะเป็นแฟนมิ้นต์แล้วดีกับผมเท่าเดิมยังไงผมก็ไม่ยอมหรอก ป๊าไปใกล้กับคนอื่นไม่ได้เพราะผม...เสียใจ
จึกๆ
ผมจิ้มแขนหนาเบาๆ เราเข้ามานอนได้สักพักแล้วเหลือแต่มิ้นต์ที่ยังไม่เข้ามานอน
“หืม?”
ป๊ายังไม่หลับด้วย ชอบรอให้ผมหลับก่อนทุกที
“มิ้นต์ยังไม่มาเหรอ”
“...จะให้ป๊าทำอะไรให้มิ้นต์อีก”
ป๊าถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาคงรู้แล้วล่ะว่าผมคิดจะยกเขาให้มิ้นต์ ผมกลับมาคิดดูอีกทีแล้วถ้าสมมุติว่าป๊าจะยกผมให้คนอื่นบ้างผมคงเสียใจที่สุดในชีวิตเลยล่ะ
พอเห็นผมเงียบป๊าเลยหลับตาลงทำเหมือนจะหลับไป ผมเลยเขย่าแขนหนาอีกที
“ป๊า... ป๊าครับ”
“...”
“หนูปวดชิสุกะ”
“= = ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก”
ป๊าเร่งตะเกียงให้สว่างสุดแล้วเดินนำออกมา จะเข้าห้องน้ำห้องท่าทีก็ลำบากจริงๆ ตอนเย็นไม่น่ากินน้ำอัดลมเยอะเลย ป๊าก็ห้ามแล้วเชียว
“ปล่อยมิ้นต์นะคุณหม่อน อ๊ะ”
“หืม... หวงตัวไว้ทำไม ไว้ให้พ่อกูเหรอหรืออาเฟิร์สของมึง”
เพียะ
“มิ้นต์!”
“โอ๊ยยย อ๊ะ อย่า...”
OoO ผมตาโตหันขวับไปมองป๊าที่มองหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว ร่างสูงจุ๊ๆปากให้เงียบไว้ แอบอยู่ในมุมมืดเห็นมิ้นต์กับพี่หม่อนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเหมือนที่ผมเคยทำกับป๊าอยู่
“อ๊ะ”
แต่ก็เห็นได้เท่านั้นเพราะมือใหญ่เอื้อมมาปิดตาผมไว้
“เอาไง ถ้าไปห้องน้ำก็ต้องผ่านทางนั้น”
“ไม่เอาไม่ผ่าน”
“ปวดคิตตี้ด้วยมั้ย”
“ไม่ ปวดชิสุกะอย่างเดียว”
“งั้นข้างต้นไม้แถวนี้ก็ได้มั้ง”
“ง่ะ... แต่ก็ได้”
เราต้องเดินกลับไปเอาขวดน้ำแล้วก็กระดาษทิชชู่มาอีกทีก่อนจะหามุมลับตาคนเพื่อปลดปล่อย ข้างหน้ามันมืดมากแต่ผมก็ไม่อยากให้ป๊าส่องไฟมาทางนี้ -3- ก็มันเขินง่ะ ถึงป๊าจะบอกว่าเป็นคนสอนผมฉี่มากับ ‘มือ’ ก็เถอะ
“ป๊าๆๆ ตกลงพี่หม่อนกับมิ้นต์เป็นผัวเมียกันแบบเราเหรอ”
“ก็คงงั้น”
“อ่อ แล้วงี้พี่หม่อนก็ต้องโมโหมากแน่ๆเลยที่มิ้นต์มาเป็นแฟนกับป๊า”
เหมือนผมเลย... ผมก็เป็นแบบนั้น
“นี่พราว...” ป๊าหยุดเดินแล้วจับตัวผมหมุนไปเผชิญหน้า ดวงตาคมกริบมองผมด้วยสายตาจริงจังแต่แฝงไปด้วยอารมณ์โมโหหน่อยๆ
“แฟนคืออะไร”
“กะ... ก็แฟนคือคนที่ไปเที่ยวด้วยกัน ดูหนัง ฟังเพลง ดินเนอร์แล้วก็สอนการบ้าน อ้อ เดินจูงมือกันด้วย ไปไหนกันก็พูดหวานๆ ทำตัวน่ารักด้วยกันตลอดเลย อยากมีแฟนจัง ^O^”
“แล้วป๊าไม่ได้ทำแบบนั้นกับพราวเหรอ?”
ป๊าบอกแล้วเดินหนีเข้าไปในเต้นท์
อ่า... ป๊าทำ ทำมากกว่านี้อีก งี้หมายความว่าผมก็เป็นแฟนกับป๊าอยู่ดิ ว้ากกกๆๆๆ เราจะมีแฟนสองคนไม่ได้ งั้นมันเท่ากับการนอกใจ... แต่ผมเป็นคนบอกให้ป๊าไปเป็นแฟนกับมิ้นต์เองนี่ ทำอะไรลงไปวะไอ้พร๊าววววววว > <
“ตอนนั้นหนูเคยถามว่าหนูเป็นแฟนกับป๊าหรือเปล่า ป๊าก็บอกว่าเปล่า แต่เป็นผัวเมียกันนี่”
“โอเคๆ ป๊าขอโทษที่บอกอะไรผิดๆ แฟนกันมันเป็นแค่เริ่มแรกพอเข้าขั้นลึกซึ้งมันก็กลายเป็นผัวเมียแบบเราไง”
“อ้ออออออออออออ”
มันต้องเริ่มจากการเป็นแฟนก่อนสินะ ป๊าส่ายหัวอย่างระอาแล้วล้มตัวลงนอน
“ป๊าๆๆ อย่าเพิ่งนอนสิ”
“อะไรอีกหะ ความคิดน่าปวดหัวจริงเลยพราว ป๊าต้องพาไปหาหมอมั้ยเนี้ย”
“ไม่ๆๆ หนูจะบอกว่าหนูหึงป๊า”
“รู้แล้ว”
“อ่าว = = รู้ได้ไงอ่ะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“= =;;;”
“ทำหน้าอย่างนี้ โกรธหนูใช่มั้ย หนูขอโทษนะ forgive meee~~~~~”
“ครับๆ”
“ป๊าตอบแบบขอไปทีอ่ะ โกรธหนู ไม่อยากพูดกับหนูเหรอ T_T”
“ป๊าไม่ได้โกรธแล้ว โกรธจนหายโกรธไปเองแล้วครับ ลูกหมีเข้าใจแล้วก็นอนนะครับ”
“ลูกหมีไม่เข้าใจพ่อหมีเลยสักนิด”
“ป๊าไม่อยากจะคิดถึงตอนที่พราวไม่ต้องการป๊าอีก ไม่อยากนึกถึงตอนที่พราวตีตัวออกห่างแล้วยัดเยียดป๊าให้คนอื่น ดังนั้นเราจะไม่พูดเรื่องนี้อีก โอเค๊!”
ป๊าพูดกระแทกอ่ะ ผมรู้สึกผิดจริงๆนะ ไม่อยากให้ป๊าโกรธเลย ครั้งแรกที่ป๊าโกรธคือตอนผมยังเด็กๆ เด็กมาก ตอนนั้นผมไม่สบายและไม่ยอมกินยา ป๊ากล่อมเท่าไหร่ก็ไม่ยอมกิน เขาเลยโกรธไม่มาดูผมเลย จนผมหายไข้นู่นแหละ ป๊าบอกว่าป๊าโกรธตัวเองมากกว่าเพราะว่าเขาดูแลผมไม่ดี ทำให้ไม่สบายและไม่สามารถทำให้ผมหายได้อีก ง้อตั้งหลายวันกว่าจะหาย
“ขอโทษน้า ซอรี่ๆๆๆ”
“ป๊าไม่ได้โกรธแล้ว หรืออยากให้ป๊าโกรธ?”
“ป๊าชู่ววววว~~”
ผมจุ๊ปากเพราะเห็นเงาคนเดินผ่านเต้นท์มาที่หน้าประตูคาดว่าน่าจะเป็นมิ้นต์ผมเลยทิ้งตัวลงนอนทับตัวป๊าดังตุบ! พ่อหมีใหญ่ทำหน้าจุกแต่ผมไม่สนใจแกล้งทำเป็นหลับแต่แอบรี่ตามองนิดๆ ส่วนป๊าก็สวมบทบาทนอนกอดผมหลับเหมือนกัน
ผมเห็นมิ้นต์ร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางน่าสงสาร อาจจะเจ็บมั้ง >////< แต่มันก็แค่แป๊บเดียวเองนี่นา พอเริ่มจะเข้าที่มันก็จะรู้สึกอีกแบบ นะ...นี่ผมคิดอะไรเนี้ยยยยยย
“โอ๊ย หยิกป๊าทำไม”
“กะ ก็ หนูเขินอ่ะ T///T”
“อาเฟิร์สกับพี่พราวยังไม่หลับเหรอครับ”
ผมสะดุ้งเมื่อมิ้นต์ทักขึ้นมา ขนาดผมกระซิบเบาๆข้างหูป๊าแล้วน้า
“ป๊าไม่สมบทบาทเลย”
“ครับ = =;; แล้วพราวจะนอนบิดไปบิดมาทำไมล่ะครับ”
“งื้ออออออออ”
“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ มิ้นต์เสียงดังเหรอ”
“เปล่าๆๆ ยังไม่หลับกันหรอก เออมิ้นต์ที่พี่บอกให้มิ้นต์เป็นแฟนป๊าได้น่ะ แคนเซิ่ลนะ เพราะตอนนี้พี่เป็นแฟนป๊าแล้ว แล้วก็เป็นผัวเมียด้วย”
“= =;;”
“หมีเพ้อเจ้อ นอนได้แล้ว กู๊ดไนท์นะมิ้นต์”
“พรุ่งนี้มิ้นต์ขอไปนอนอีกเต้นท์หนึ่งนะครับ”
“อ้าว ทำไมอ่ะ พี่แค่ห้ามนอนติดป๊าเอง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นพี่พราว เอ่อ... คือ...” มิ้นต์อ้ำๆอึ้งๆ
“ได้ๆ เหลือเต้นท์ที่พราวยังกางไม่เสร็จอีกเต้นท์หนึ่ง พรุ่งนี้อาจะบอกจักรินทร์จัดการให้”
“ขอบคุณครับ”
มิ้นต์ยิ้มเนือยๆแล้วล้มตัวลงนอน
“เดี๋ยวมิ้นต์ อ่ะนี่ พี่ให้ยืม”
ผมยื่นตุ๊กตาพ่อหมีตัวปลอมให้มิ้นต์ที่รับไปอย่างงงๆ
“แล้วพี่พราวล่ะฮะ”
“พี่ก็จะนอนกอดป๊าไง ฮิฮิ”
ผมว่าแล้วล้มตัวนอนอีกครั้ง จับแขนใหญ่ให้มาโอบรอบตัวเองเอาไว้ด้วย
“จุ๊บๆๆ หลับแล้วพรุ่งนี้ต้องหายโกรธหนูนะ”
ผมจุ๊บปากกู๊ดไนท์ป๊ารัวๆ ไม่ได้จุ๊บตั้งนานละ ป๊าล๊อคคอผมไว้แล้วหอมแก้มไปอีกหลายทีก่อนที่ผมจะนอนซุกอกป๊าเหมือนที่เคยเป็น ตุ๊กตาพ่อหมีตัวสำรองกลายเป็นตุ๊กตาไร้ค่าที่สามารถยกให้คนอื่นไปได้เลยเมื่อได้สิ่งที่มีค่ามากกว่ากลับคืนมา
ผมนอนอยู่บนเก้าอี้ผ้าริมชายหาด มือก็สไลด์สมาร์ทโฟนที่ป๊าซื้อให้อย่างอารมณ์เสีย สัญญาณโทรศัพท์มีนะ แต่มันช้ามากกกก เปิดกล้องคุยกับบนฟ้ากับอธิศแล้วโคตรกระตุกเลย
“มึงตอบกันเร็วๆดิ กูอารมณ์เสียเน็ตมากเลย”
“ก็แค่ยอมให้กูด่าแล้วก็ตบสักห้าทีซ้อนกูก็หายละ” บนฟ้าบอกมา
“ตบเหรอ ไม่ไหวมั้ง แล้วเขาก็คงไม่ทำกูหรอก”
“นั่นดิ ผู้ชายเขาไม่ทำผู้หญิงอย่างนั้นหรอก”
“ผู้หญิงพร่องมึงสิไอ้สัส ผลัวะๆ”
บนฟ้าตบหัวอธิศไปสองทีเต็มๆฝ่ามือ อูยยยยยย ซ้อมเจ็บไว้ก่อนเลยถ้าป๊าจะตบผมอย่างนั้น
“ตกลงแฟนมึงนี่เป็นใครวะ”
“เออน่า”
โอยยยยย ภาพเสียงดีเลย์มากเลย รำคาญกว่านี้มีอีกม้ายยยยย ถ้าป๊าจะสร้างบ้านให้ผมอยู่ที่นี่ช่วยติดสัญญาณโทรศัพท์กับต่อwifiให้ด้วย ไม่งั้นผมไม่ยอมอ่ะ > <
“มึงเป็นรับใช่มะ แต่ดูจากสัณฐานแล้วกูก็ไม่น่าถาม”
“นั่นดิ ถามอะไรเนี้ยยยยยยย >///////////< แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยวะ”
ผมคิดว่ารับคือคนที่ถูก... ใช่มั้ยอ่า เป็นไรไม่รู้ รู้แต่หน้าร้อนจนจะแตกแล้ว
“งั้นต้องถามกูเลย ฟ้าถอยไปดิ ทำไมต้องแย่งเข้ากล้องด้วย”
“เออ!!!”
“งอนกูเพื่อ? เมียกูนี่ จึ๊ๆๆๆ” ไอ้อธิศทำเสียงจิ๊จ๊ะ
“พวกมึงเลิกตีกันก่อนได้มั้ย ตกลงกูจะง้อเขายังไงดีเนี้ย”
“เอาตามตรงนะ กูก็เคยโกรธฟ้าอยู่เหมือนกัน” อธิศทำเสียงจริงจัง “แต่มันไม่เข้าใจกูหรอก ง้อกูบ้าบออะไรไม่รู้...”
“...”
“...ที่จริงแล้วกูอยากให้มันแก้ผ้ารอกูอยู่ที่เตียงต่างหาก”
“...”
“ถ้ามันทำอย่างนั้น กูจะกระโจนเข้าใส่ ความกงความโกรธไรกูจะไม่รู้จักเล้ยยยยย~~~~~ ลืมทุกสิ่งเลย forgive and forget เล้ยยยยยย”
เอาจริงดิ แค่นี้ทั้งหายโกรธทั้งลืมเลยเหรอ
“อย่าไปเชื่อมันไอ้พราวววววววว” ฟ้าตะโกนมาจากที่ไกลๆ
“กูจะลองดูแล้วกัน มันก็ไม่ยากอะไรนี่”
“=[]= มึงทำจริงดิ มึงเปลี่ยนใจมาเป็นแฟนกูมั้ยพราว ผลัวะๆๆ โอ๊ย ฟ้า!! ฮึ่มมมม กูจะไปข่มขืนเมียก่อนนะ บายยยยยย”
อะไรของพวกมันวะ ตีกันได้ตีกันดีจริงๆเลย
ตอนนี้ป๊าไปคุยเรื่องโครงการกับผู้นำหมู่บ้านครับ อาเค้ก อาไบรอัน อามาร์ช ลุงจักร ไปกับป๊าหมดเลย ผมเลยอยู่ว่างๆจิบน้ำมะพร้าวจากลูกอยู่ริมทะเล ส่วนอาพลอยกับอาโจฮันนอนอาบแดดอยู่ คนอื่นๆก็เล่นน้ำกันหมด
ส่วนเรื่องแก้ผ้ารอบนเตียงนั่นทำคืนนี้เลยดีกว่า ไม่ต้องกลัวมิ้นต์จะเข้ามาเห็นหรอกเพราะมิ้นต์ขอย้ายไปนอนอีกเต้นท์หนึ่งแล้ว ขนข้าวของไปแล้วด้วย
ง้อตอนป๊ากลับมาเลยหรือว่ารอตอนก่อนนอนดีนะ ผมว่าก่อนนอนดีกว่าเพราะป๊ากลับมาคงเหนื่อยอยู่ ให้ป๊าได้พักผ่อนก่อน ส่วนเรื่องแก้ผ้าก็แป๊บๆ อาบน้ำเสร็จก็ยังไม่ต้องใส่เสื้อผ้า นั่งรอป๊าอยู่ในเต้นท์ พอป๊าเข้ามาเห็นก็หายโกรธ ใส่เสื้อผ้ากลับแล้วนอนหลับเหมือนเดิม
โอเคเลย!!! คิดถูกจริงๆที่ปรึกษาอธิศ ^O^
“นั่งยิ้มอะไรอยู่คนเดียว ปัญญาอ่อน”
“ไม่ได้ยิ้มให้พี่ไหมสักหน่อย”
“แหวะ เด็กติดพ่อปัญญาอ่อน”
“ทำไมต้องมาว่าพราวด้วย -3- พราวไม่ได้ปัญญาอ่อนสักหน่อย พี่ไหมนั่นแหละ”
ผมว่าตั้งแต่เด็กจนโตผมคงติดลบในสายตาพี่ไหมมากเลยอ่ะ ที่ผมไม่ชอบเขาเพราะเขามาชอบป๊าของผมนี่ แต่ที่เขาไม่ชอบผมผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนที่พี่ไหมแกล้งผมผมยังไม่เคยฟ้องป๊าเลย ถ้าเป็นคนอื่นผมให้ป๊าไปจัดการแล้วด้วย
“ว่าใครหะ”
“โอ๊ย นิสัยไม่ดี ชอบหยิกคนอื่น!”
ผมลูบแขนบรรเทาความเจ็บแล้วลุกขึ้นเดินหนีไปเลย คนอะไรไม่รู้นิสัยไม่ดี ชอบแกล้งผมตั้งแต่เด็กเลย ชอบมาว่าผมเป็นเด็กเอ๋อ เด็กปัญญาอ่อน ชอบว่าผมเกาะป๊าอีก ดีนะที่ป๊าไม่ไปชอบยัยพี่ไหมนี่เข้าไม่งั้นจะอาละวาดบ้านพังแล้วหนีไปอยู่กับแกรนด์พาเลย คนอะไรโคตรนิสัยไม่ดี
ผมเดินบ่นมาเรื่อยๆด้วยความหงุดหงิด รู้ตัวอีกทีรอบตัวผมก็ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้แล้ว T_T เมื่อกี้ผมโกรธจนไม่ทันได้สังเกตอะไรรอบข้างเลย มองกลับไปด้านหลังยังเห็นที่พักของตัวเองอยู่ เดินมาไกลเหมือนกันนะเนี้ยเรา
ตอนโกรธจะเดินไกลเป็นกิโลยังได้แต่พออารมณ์เริ่มกลับสู่ปกติแล้วเหนื่อยขึ้นมาทันทีเลยแหงะ
เมี๊ยวววว~
OoO เสียงแมว... ผมหันขวับไปมองหาก็เห็นแมวตัวสีขาวอยู่ไม่ไกลแต่พอมองที่ดวงตาก็พบว่าตาทั้งสองข้างสีไม่เหมือนกันข้างหนึ่งสีฟ้าข้างหนึ่งสีเหลือง นี่มันแมวขาวมณีชัดๆ สวยจังเพิ่งเคยเห็นใกล้ๆ แต่พอผมเริ่มจะเดินเข้าไปลูบหัวมันก็วิ่งหนี แล้วยังไงล่ะผมก็วิ่งตามสิ!
“เหมี๊ยวๆๆ อย่าวิ่งหนีนะ ขอเล่นด้วยหน่อยสิ”
มันตัวอ้วนมากๆๆๆๆ ดูจากเต้านมที่หย่อนยานแล้วคงจะผ่านการมีลูกมาแล้วหรืออาจจะกำลังท้องอยู่ แต่พอคลาดสายตาแป๊บเดียวแม่แมวตัวนั้นก็หายไปเลย เห็นแต่ก้อนหินขนาดใหญ่สองสามก้อนวางทับๆกันอยู่
อะไรว้า ไม่เล่นด้วยก็ได้ แต่พอผมหันหลังกลับเท่านั้นแหละ... ที่นี่มันที่หนายยยยยยยยยย TOT
มิ๊ววว มิ๊วว
เสียงดังมาจากในโขดหินนั่น O.O ความคิดที่จะหาทางเดินกลับเต้นท์ถูกลืมไปชั่วขณะเมื่อเสียงมิ้วน้อยน่ารักดังมาเบาๆมีหลายเสียงด้วยนะนั่น ผมค่อยๆปีนขึ้นโขดหินตามหาต้นเสียงก็พบลูกแมวสีขาวล้วนอีสามตัวร้องอย่างหิวโหยทันทีที่แม่แมวเข้าไปกก น่ารักที่สุดเลย *_* ตัวเล็กๆขนปุยๆดวงตากลมเชียว อยากฟัดๆๆ ผมสอดมือลอดช่องระหว่างหินเข้าไปลูบหัวมันเบาๆ แย่งกันดูดนมใหญ่เลย
“แล้วแม่แมวจะทิ้งลูกไว้ทำไมเนี้ย เหมือนแม่พราวเลย ดีที่พราวยังมีป๊า แต่นี่น้องแมวต้องอยู่คนเดียวดังนั้นห้ามทิ้งน้องแมวไปไหนอีกนะ”
ผมเกาคางให้แม่แมวที่หลับตาพริ้มทำหน้าเคลิ้ม
“หรือว่าออกไปหาของกิน”
เพราะผมได้ยินคนงานบอกว่าเศษอาหารที่จะเอาไปทิ้งถูกคุ้ยอยู่
“งั้นเดี๋ยวพราวไปเอาของมาให้กินนะ”
ตั้งท่าจะลุกแต่นึกได้ว่าตัวเองหลงทาง มองไปรอบๆก็มีแต่ป่า จะมีสัตว์เลื้อยคลานอะไรโผล่มาอีกหรือเปล่าเนี้ย พราวนะพราว เห็นแมวแล้วลืมทุกอย่างเลย T_T แต่ยังไงผมก็ยังเชื่อว่าป๊าจะต้องตามหาผมเจออยู่ดี จากประสบการณ์นะ ผมว่าผมอยู่กับที่เฉยๆดีกว่าจะได้ไม่คลาดกัน ได้เล่นกับน้องแมวด้วย(นี่คือจุดประสงค์หลักชิมะ = =)
ดีจังที่แม่แมวไม่หวง... ผมอุ้มลูกแมวมาจุ๊บเรียงตัว เล็บแมวเด็กมันคมมากๆๆ สงสัยจะกลัวหล่นเลยเกี่ยวแขนผมไว้ไม่ยอมปล่อยเลย แถมพอเอามาเกี่ยวเสื้อยิ่งแกะออกยากไปใหญ่
“ตัวนี้ชื่อชูการ์ ตัวนี้แคนดี้ ตัวนี้เอแคลร์ ส่วนแม่แมวก็... ก็ชื่อแม่แมวนั่นแหละ คิดไม่ออกละเพราะว่าพราวหิว”
เมื่อไหร่ป๊าจะมาเนี้ย หิวจังตอนกลางวันกินแค่น้ำมะพร้าวไปเอง บรรยากาศรอบๆเริ่มมืดแล้วด้วย T^T ถ้ามันมืดจะร้องไห้จริงๆด้วย
“ถ้าเจอป๊าเดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จัก ป๊าเป็นคนใจดีที่พราวรักมากๆๆๆ ป๊าเป็นคนเดียวที่อยู่กับพราวเพราะพราวไม่มีแม่ อ๊ะ แต่พราวเห็นหน้าแม่แล้วนะ หน้าเหมือนพราวมากๆๆ แต่พราวน่ารักกว่า อิอิ”
ผมเอาชูการ์ไปวางแล้วหยิบเอแคลร์ขึ้นมาต่อ พอได้อยู่คนเดียว ได้อยู่กับตัวเองแล้วความคิดต่างๆนานามันก็ไหลเวียนเข้ามาในสมองไม่หยุด
“แต่พราวก็กลัวว่าจะเป็นได้แค่ตัวแทนจัง ไม่หรอกๆๆ > < ป๊าคงลืมแม่ไปแล้วแหละเพราะพราวจะทำให้ลืมเอง นั่นๆ กำลังคิดว่าพราวอกตัญญูอ่ะสิ แต่เอาเข้าจริงๆพราวก็ไม่ได้คิดว่าป๊าเป็นพ่อมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วแหละ ไม่รู้สินะ มันมีเส้นบางๆกั้นอยู่อ่ะ เบื่อฟังพราวหรือยัง จะได้เอาแคนดี้มาบ้าง...”
ผมเงียบเสียงวางเอแคลร์คืนให้แม่แมวแล้วโผล่หัวออกมาจากโขดหินเมื่อได้ยินเสียงย่ำเท้ามาเบาๆ มองไปเห็นแสงไฟมาจากที่ไกลๆ อ๊ะ... ถ้าไม่ใช่ป๊าล่ะ ผมผลุบหลบลงไปหลังโขดหินเหมือนเดิม
“พราว... พราว”
“OoO ป๊า! ป๊าหนูอยู่นี่”
ถึงจะดังมาจากที่ไกลๆแต่ผมก็จำเสียงทุ้มๆนั่นได้
ผมลุกขึ้นยืนแล้วโบกมือ จะลงเหยียบพื้นก็ไม่กล้า กลัวเจอตัวอะไรไต่เท้าขึ้นมายิ่งใส่รองเท้าแตะมาด้วย แสงไฟที่เคลื่อนตัวช้าๆเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้เร็วขึ้นก่อนจะปรากฏผู้คนมากมายทั้งป๊าทั้งอาๆทั้งหลาย โดยเฉพาะป๊าที่หน้าซีดและเหงื่อโซมกายมากกว่าคนอื่นๆ
“ป๊า! ฮึก”
“ชู่วๆๆ พราวไม่เป็นไรใช้มั้ย”
ตอนแรกผมคิดว่าตัวเองไม่เป็นไร แต่พอได้เห็นใบหน้าคมแล้วก็อดปล่อยโฮออกมาไม่ได้ ความหวาดกลัวที่กักเก็บไว้ถูกปล่อยออกมาเมื่อได้กลับมาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งที่คอยปกป้องผมมาทั้งชีวิต
“ฮึกกก นึกว่าไม่มาแล้ว”
“มาๆ มานี่ไง”
“ออกไปกันเหอะ ค่ำแล้วจะลำบาก” อามาร์ชบอก
“แต่ว่า ฮึก เอาแมวไปด้วย”
ผมชี้ไปทางโขดหิน พวกคนงานเลยเข้าไปดูพวกเขาอุทานและพูดเป็นภาษาใต้รัวเร็วซึ่งผมก็ฟังไม่รู้เรื่อง สุดท้ายผมก็ได้อุ้มแม่แมวกลับ(โดยมีป๊าอุ้มผมไว้อีกที) ส่วนแมวเด็กก็ถูกห่อเสื้อของคนงานพาไป ผมเพิ่งรู้ว่านี่เป็นแมวศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองที่เขาใส่ร้ายป๊าว่าเป็นเพราะป๊าแมวถึงหายไป แต่ผมก็ไปเถียงกับเขามาเรียบร้อยว่าแมวจะคลอดลูกมันต้องการที่สงบๆ พวกเขาคงจะไปกวนมัน มากเข้ามันเลยหอบลูกหนีไง
“ทำแบบนี้ไม่น่ารัก”
“แต่เขามาว่าป๊านะ!”
“เขาเป็นผู้ใหญ่ ไปเถียงเขาฉอดๆเป็นอะไรที่เด็กไม่ควรทำ”
“แล้วทำไมหนูเถียงป๊าได้ล่ะ”
“อืม... เพราะป๊ารักพราวมั้ง ป๊าถึงยอม ฮ่าๆๆ”
“หนูก็รักป๊าที่สุดในโลก”
“ถ้ารักป๊าคราวหลังไม่เอาแล้วนะ ไม่วิ่งตามแมวตามหมาที่ไหนแล้วนะ”
“งื้ออออออออออ”
“รับปากมาเร็วๆ”
“มันน่ารักมากเลย หนูเล่าเรื่องป๊าให้เด็กๆฟังด้วย”
“พราว...” ป๊าเรียกผมเสียงเข้ม
“ก็ได้ครับ T_T” ผมกอดแขนใหญ่ไว้แล้วซุกหน้าลงอ้อนๆ “ไม่ได้อ้อนป๊าตั้งนาน”
“แล้วทำไมไม่อ้อนล่ะ”
“หนูคิดว่าป๊าไม่ชอบ หนูกลัวป๊าจะรำคาญแล้วไม่รักหนู”
“เด็กโง่ จริงๆเลย” ป๊าขยี้หัวผมแรงๆแล้วทำหน้าโหดใส่
“ขอโทษน้า ไว้หนูจะไถ่โทษให้”
“ไถ่โทษ?”
“อุ๊บส์ บอกไม่ได้ อิอิ”
“คงไม่พ้นหาเรื่องมาปั่นหัวป๊าเล่นอีกแน่ๆ”
“ป๊าน่ะ!”
ผมสะบัดหน้าหนีงอนๆ สร้างเสียงหัวเราะให้คนตัวโต คืนนี้มันดึกแล้ว ผมเหนื่อยและกลัวมากๆ ขอนอนกอดป๊าให้อุ่นใจก่อน เรื่องง้อนั่นไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ ^O^
---------------------------------------------------
อ่าาาาา ใกล้ครบ 1 ปีแล้วสำหรับนิยายเรื่องนี้
ใครเป็นคนอ่านคนแรกเนี้ยอยากจิรู้ นางอดทนเริศมากข่าาาาา
ใกล้เปิดเทอมแระจะพยายามเร่งน้าาาาๆๆ T_T
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันฮัฟฟฟ ชุ๊บๆๆ -3-
เฟอร์ ::: มีคนอยากเห็นอิป๊าโดนนุ้งพราวแกล้งบ้าง
เฟิร์ส ::: แค่นี้ผมยังหัวหมุนไม่พอเหรอครับ
พราว ::: หนูไม่แกล้งป๊าหรอก หนูรักป๊า ^O^
เฟิร์ส ::: หึหึหึ มาจุ๊บที
เฟอร์ ::: เดี๋ยวนะ = =;;
พราว ::: จุ๊บๆ
เฟอร์ :: เดี๋ยวๆๆๆ (หาฉากมากั้นให้สองนาง)
(http://image.ohozaa.com/i/162/zSZvfw.jpg)
-
น้องพราวน่ารักอีกแล้ว :)
-
ตอนนี้ทั้งคู่เลยน่ารัก
-
พราวหลงตามแมวไปเลย เหอะๆ
-
หุหุ น้องพราวเนี้ยซนจริง แต่กะน่ารัก
-
พราวฮามากอ่ะ หลงทางแต่คุยกับแมวฆ่าเวลา 555
-
ปวดชิสุกะ ปวดคิตตี้ โอ้ยยยน่าร๊ากกก~ :m20:
-
พาแมวกลับบ้านด้วยเลย พ่อหมีใหญ่จะได้มีเรื่องปวดหัวเพิ่มขึ้น 5555555
-
ลูกหมีกับลูกแมวใครจะน่ารักกว่ากันน๊อ แต่น่าจะซนพอๆกัน... สงสารพ่อหมี
-
หวานอะ จะหวานไปไหนห๊ะ :-[
-
อยากอ่านพี่หม่อนน้องมินต์ง่า :ling1:
-
โอยยย น่ารักอะ
-
อ่านไปก็ขำไป น้องพราวจะน่ารักไปไหนเนี่ย :man1:
ความคิดแต่ละอย่าง น่าให้ป๊าติวเข้มให้หนักเลย
นี่ป่วนคนเดียวไม่พอ มีน้องเหมียวตามมาด้วยอีก
ไม่รู้ว่าน้องพราวกับน้องเหมียวใครจะซนกว่ากัน
ที่แน่ๆป๊าปวดหัวแน่ๆอ่ะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
o13
-
โอ็ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อารายมันจะฟินขนาดนี้
ขอบคุณนิยายดีๆนะค่ะ
o13
-
กริ๊ดดดดดดดเค้ารออยู่นะ
:mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอออออออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้ารออยู่
-
น้องพราวน่ารัก
-
30
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็ไม่เห็นไอ้ตัวเล็กรออยู่เหมือนทุกที = = ไม่ใช่ว่าวิ่งตามหมาตามแมวที่ไหนไปอีกนะ ผมรู้ว่าพราวมันรักสัตว์(ที่น่ารักขนปุย)แต่ทำแบบนั้นมันก็เกินไป ไม่คิดถึงอันตรายที่จะเกิดกับตัวเองเลยอ่ะ แล้วคนที่จะเป็นบ้าก็จะเป็นใครล่ะถ้าไม่ใช่ผม
ฟืดดดดดดดดด
ผมคิดว่าพราวอยู่ในเต้นท์เพราะเห็นไฟสลัวๆ แต่พอรูดซิบเปิดประตูไฟกลับดับพรึบ เอาละ... เล่นอะไรของเขาอีกล่ะทีนี้ เหอๆๆ
“พราวปิดไฟทำไมครับ”
“ง่ะ... ทำไมป๊าอาบน้ำเสร็จเร็วจัง”
“ก็ปกตินะ ทำไมพราวเสียงสั่นๆ ไม่สบายหรือเปล่า”
ตอนกลางวันตากแดดเล่นน้ำ ห้ามแล้วก็ไม่ฟัง
พอผมเอื้อมมือไปวัดไข้ที่หน้าผากไอ้ตัวเล็กก็สะดุ้งตัวโยนแล้วถอยหนีผมก็เลยรวบตัวไว้เลย
...
“ไม่ใส่เสื้อ?”
ลูบแผ่นหลังเนียนเรื่อยลงไปด้านล่าง
“ไม่ใส่กางเกง?”
“ป๊าาาาา~~~~~ ปล่อยๆ อย่าบีบก้นดิ งื้อออออออ”
“หึหึหึ จะทำอะไรครับ”
ผมถามพราวที่ดิ้นจะออกจากอ้อมแขน ผมเอื้อมมือไปดันหมอนที่เจ้าตัวเขาเอามาทับตะเกียงไว้ออกไปให้เต้นท์สว่างพอมองเห็นเด็กน้อยนั่งเอาผ้าห่มปกท่อนล่างไว้
“หนูกำลังง้อป๊าอยู่นะ”
หน้าแดงตัวแดงไปหมดละ ฮ่าๆๆ
“ง้อยังไง”
“หนูจะแก้ผ้าให้ป๊าดู”
พรึบ!
=[]=;;
พราวลุกขึ้นยืนนิ่งเอามือกุมปิกาจู๊ตัวเล็กไว้ ไม่เกินห้าวิก็นั่งลงแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมเหมือนเดิม
...
เดี๋ยวนะ นี่มันอะไรกันวะ ต้องมีใครเสี้ยมมาแน่ๆอ่ะถึงได้ทำอย่างนี้ แก้ผ้าง้องั้นเหรอ?
“forgive อ่ะยัง”
พราวเอียงหน้าถามอย่างน่ารัก มือก็หอบผ้าห่มไว้แน่น
“ยัง”
“อ่าว”
“ยังไม่ทันได้เห็นเลย จะ forgive ได้ยังไง”
“ป๊าอ่าาาา T^T”
“แล้วใครเขาให้ทำแบบนั้นกัน เขาทำแบบนี้ต่างห่างล่ะ”
ผมดึงพราวมาแหมะอยู่บนตัก ขอบคุณคนที่ยัดความคิดนี้ใส่สมองน้องพราวจริงๆ ไม่ว่าเขาจะมีเจตนายังไงแต่จังหวะนี้ผมขอฉวยโอกาสไว้ก่อนล่ะ หึหึหึ
ผมซุกหน้าสูดความหอมจากแก้มนิ่มและซอกคอขาวเข้าไปเต็มปอดส่วนมือก็ซุกเข้าไปใต้ผ้าห่มลูบไล้ต้นขากลมกลึงเล่นจนเด็กดื้อต้องขยับหนีแล้วรีบดันผมออกเพราะเริ่มรู้แล้วว่าผมหมายถึงอะไร
“ป๊า อย่า มีคนอยู่นะ -///////////-“
“อยู่ตั้งไกล”
“ไม่เอาๆ”
“จะแก้ผ้าให้ดูเฉยๆ แล้วไม่ให้ป๊าทำอะไรเหรอ จับนี่ดู”
ผมดึงมือพราวมาโดนตรงเฟิร์สยักษ์ พอได้สัมผัสส่วนที่แข็งขืนขึ้นมาพราวก็ชักมือหนีอย่างรวดเร็วแล้วทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกหน้าแดงไปหมดเลย
“ตะ แต่... เดี๋ยวคนอื่นรู้...”
“พราวก็เบาๆไง”
“หนูไม่ได้เสียงดังสักหน่อย!”
“จริงเหรอ งั้นก็ทำได้แล้วอ่ะดิ”
“อ๊ะ ป๊า!”
ผมดึงร่างเล็กเข้ามากอดแล้วซุกไซ้ดอมดมไปทั่วทั้งใบหน้าและลำคอ รวมถึงปากสีสดที่ช่างต่อล้อต่อเถียงนั่นด้วย บดจูบเคล้าคลึงให้คนตัวเล็กได้เคลิ้มและจูบตอบกลับมาด้วยความเคยชิน ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นผมไปมา แขนเรียวก็เริ่มเลื้อยมาคล้องคอผมไว้แล้วบดริมฝีปากให้แนบชิดมากยิ่งขึ้น เก่งสมกับที่สอนมากับมือ หึหึหึ
“อื้อออออออ อ๊ะ!”
“ไหนบอกไม่เสียงดัง หึหึหึ”
ผมกระซิบเสียงพร่าก่อนจะครอบริมฝีปากลงบนยอดอกเม็ดเล็กๆสีชมพูที่ชูชันล่อตาล่อใจผมนัก ร่างเล็กสะท้านเฮือกเมื่อเรียวลิ้นละเลงรัวพร้อมกับปลายนิ้วที่ขยับเล่นกับอีกข้างอย่างเมามัน
“อ๊า อ๊ะๆ”
แผ่นอกเล็กแอ่นขึ้นรับกับริมฝีปากผมราวกับเชื้อเชิญพร้อมกับเสียงครางหวานที่ไอ้ตัวเล็กพยายามกัดปากไว้เพื่อสกัดกั้นไม่ให้ส่งเสียงดังตามที่บอกผม แต่พราวจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าภาพนั้นมันกระตุ้นผมได้ดีขนาดไหน ผมสัมผัสไปทั่วทั้งตัวขาวๆนั่นบีบเค้นเนื้อนุ่มอย่างไม่ออมมือ คนอะไรนุ่มนิ่มน่าฟัดไปหมดทั้งตัวเลย
“อ๊ะ อ๊า! แฮ่กๆ อื๊อออ เจ็บ...”
พราวครางประท้วงเมื่อผมเม้มเนื้ออ่อนแรงๆให้เกิดรอยแดงขึ้นไปทั่วทั้งลำคอ แผ่นอก เรื่อยลงไปถึงต้นขาขาวด้วยความหมั่นเขี้ยว แกล้งจูบไปรอบๆส่วนอ่อนไหวที่มีน้ำใสปริ่มอยู่แต่ไม่ยอมเข้าไปแตะแม้แต่นิด ทำให้เด็กแสบครางพร้อมกับดีดขาอย่างขัดใจ
“ป๊า อ๊า! หื๊อออออ”
“ทำไมเหรอครับ”
ผมแกล้งถามพร้อมยกขาขาวพาดบ่าแล้วจูบไปทั่วต้นขาด้านใน พราวเม้มปากทำหน้าลุ้นอย่างน่ารักก่อนจะลืมตามามองผมอย่างอ้อนวอนจนอดไม่ได้ที่จะปรนเปรอให้ไอ้ตัวเล็กได้เสียวครางหนักๆ
“ป๊าอ่าาาา~~~~~”
ผมผละออกจากตรงนั้นเมื่อพราวใกล้จะถึงขีดสุด ปลดกางเกงตัวเองออกแล้วควักเอาเฟิร์สยักษ์ออกมาดึงมือของไอ้ตัวเล็กมาจับแต่พอพราวจะถอยมือออกผมก็รั้งไว้แน่น
“ง้อไม่ใช่เหรอ ง้อเขาต้องทำแบบนี้นะ”
“ป๊าโกหก >////<”
“ไม่เชื่อตามใจ”
หึหึหึ ไอ้ตัวเล็กมองก็แก้มแดงหูแดงอีกตามเคยแต่ก็ไม่ปฏิเสธเหมือนทีแรก หลับตาเม้มปากแน่นปล่อยให้มือผมชักนำไปในทางที่ถูกที่ควร(?) ขนาดแค่เสียดสีกันเบาๆผมก็แทบยั้งอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ อะไรที่เป็นพราวก็มักจะทำให้ผมปั่นป่วนอยู่เสมอสิน่า
“อ๊ะ! อ๊าาา”
“ทำไปสิครับ”
มือเล็กหยุดชะงักเมื่อผมผละออกไปลูบไล้และมอบจูบดูดดื่มให้ แต่พอผมบอกมือเล็กก็ขยับไปเองอย่างเงอะๆงะๆแค่นั้นก็ทำให้ผมครางต่ำในลำคอด้วยความพอใจได้แล้ว ผมหยิบเจลมาเทใส่มือป้ายไปตรงช่องทางด้านหลังของเด็กน้อยแล้วค่อยๆแทรกนิ้วเข้าไปขยับเข้าออกจงใจให้โดนจุดสำคัญจนคนใต้ร่างครางไม่เป็นภาษา
“อ๊ะ ป๊าจ๋า อย่าแกล้งกันนนนน”
“ป๊าไม่ได้แกล้ง แต่นี่เป็นวิธีง้อนะ แหล่งข่าวพราวบอกขั้นตอนมาไม่หมดหรือเปล่า”
ผมกระซิบข้างหูไอ้ตัวเล็กที่มานอนแหมะอยู่บนแผ่นอกผมหลังจากที่ผมพลิกพราวให้ขึ้นมานอนคร่อมอยู่บนตัวผม ผมแอบขยับสะโพกเบาๆให้แท่งร้อนของเราสัมผัสกัน มือเอื้อมไปค้นกระเป๋าหากล่องถุงยาง เตรียมมาหลายกล่องแต่ได้ใช้คืนเดียวตอนจะกลับบ้านแล้ว = =
“เร็วๆพราว ป๊าไม่ไหวแล้ว ซี๊ดดดด”
ผมดันพราวให้ลุกขึ้นนั่งยกตัวเล็กขยับขึ้นมาให้บั้นท้ายกลมโดนตรงเฟิร์สยักษ์ที่ชี้โด่พร้อมบุกเต็มแก่แล้ว ส่วนไอ้คนหาเรื่องเจ็บตัวก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ คงทั้งอายทั้งกลัว
“จับมันมาใส่เหมือนที่ป๊าเคยทำ”
“ป๊าาาา ยะ อย่าดู อย่าทำหน้าหื่นด้วย T///////T”
พราวค่อยๆจับมันเบาๆ เบามากอย่างกับมันเป็นสัตว์ประหลาดก่อนจะเอาไปจ่อตรงนั้น ไอ้ตัวเล็กส่ายหน้าเหงื่อแตกพลั่กส่วนหัวเข้าไปได้นิดเดียวพราวก็ถอนออกจนผมต้องจัดการจับยัดซะเอง
“ฮึก อ๊ะ! อ๊าาา~~~~~~”
“ซี๊ดดดด เสียว พราวอย่าเกร็งครับ”
ผมบอกคนด้านบนที่ตอดรัดผมแน่น จับสะโพกเล็กให้ขยับขึ้นลงจนคุ้นชินจึงปล่อยให้พราวขยับไปเองโดยมีผมนอนมองอยู่ด้วยสายตาที่ทำเอาไอ้ตัวเล็กเขินอายแดงไปทั้งคอทั้งอก อยากถ่ายรูปเก็บไว้ดูเล่นโคตร ภาพที่บั้นท้ายเล็กขยับเนิบช้า ใบหน้าจิ้มลิ้มแหงนเริ่ดแอ่นอกให้ผมได้ขยี้จุดเล็กๆนั่นเล่นสนุกมือก่อนที่ไอ้ตัวเล็กจะส่ายหน้าทนความสยิวไม่ไหวดึงมือผมออกไปกุมไว้ที่อกแล้วก้มหน้ามาจูบที่มือผมค้างไว้ ใครสอนมาวะ เอ็กซ์มากลูกกู!
คนอะไรขยับเองร้องเอง น่ารักไปไหนวะ!
อารมณ์เริ่มพุ่งและคนตัวเล็กมันไม่ทันใจผมเลยดึงผมลงมานอนกอดไว้แล้วสวนสะพกขึ้นไปรัวเร็วเล่นเอาไอ้ตัวเล็กกรีดร้องออกมาเสียงดัง ผมเลยรีบดึงมาจูบไว้อย่างรวดเร็ว เดี๋ยวเต้นท์แตกก่อนที่น้ำจะแตกครับ
“อ๊ะๆๆๆๆ อ๊า ฮะๆๆ”
พราวฝังหน้าครางที่ซอกคอผม ผมพลิกไอ้ตัวเล็กให้ไปอยู่ด้านร่างรั้งต้นขาขาวมาไว้แล้วกระแทกสะโพกเข้าไปเน้นๆรัวเร็ว
“ป๊า ฮะๆๆ อ๊ะๆ เบาๆ เต้นท์ ตะ..อ๊ะ เต้นท์สั่น”
ผมมัวแต่หลงร่างเนี้ยไม่ทันสังเกตว่าเต้นท์เริ่มขยับแต่ไม่มากถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้ ผมผ่อนแรงลงและรีบพาทั้งตัวเองและเด็กแสบไปแตะขอบสวรรค์พร้อมกัน และแน่นอนว่าไม่มีคำว่าครั้งเดียวสำหรับผมครับ
ผมตื่นขึ้นมารับอากาศเช้าที่แสนสดชื่นปล่อยให้เด็กที่ชอบหาเรื่องเจ็บตัวหลับอุตุไว้ในเต้นท์ ชอบอากาศตอนเช้าที่นี่นะไม่เหมือนอยู่ในเมืองที่ตื่นมาก็ต้องรีบทำธุระส่วนตัวแล้วออกไปเผชิญกับรถติด
“ไปวิ่งมาเหรอมึง”
“อืม”
“เมื่อคืนทำอะไรกัน กูรู้นะ ทั้งภาพทั้งเสียง ไอ้ไบรอันนี่แทบจะบุกถ้ำกูตามมึงไป”
ไอ้เค้กทำหน้าเจ้าเล่ห์รี่ตามองผม เหอๆๆ
“ภาพอะไร เสียงอะไร เก็บเรียบเว้ย”
“ภาพเต้นท์สั่นกับเสียง ป๊าจ๋าๆๆ อ๊าๆๆ อ่ะดิ”
เป็นผู้หญิงอะไรวะทำเสียงอ๊าๆๆล้อเพื่อนผู้ชาย = =;;; ผมยักคิ้วส่งไปให้มันกะจะกลับไปดูเด็กน้อยสักหน่อยแต่พราวเดินสะลึมสะลือออกมาหาซะก่อน ใส่กางเกงนอนกับเสื้อนอนที่ผมใส่ให้ตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่เปลี่ยน
“ป๊าคร้าบบบบบบบบบบ”
พราวกางแขนออกให้ผมกอดตั้งแต่ยังเดินมาไม่ถึงตัวผมด้วยซ้ำ จะสะดุดทรายหรือเปล่านั่นหลับตาเดินก็ได้นะเด็กคนนี้ หึหึหึ
“ฟอดดดดดด ไปเดินเล่นกันนะ”
ผมหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ก่อนจะนั่งลงพับขากางเกงให้เด็กที่ยังไม่ยอมลืมตาเลย ยืนหลับแล้วมั้งนั่น! ลูบแก้มขาวเบาๆให้พราวลืมตาแต่พอเห็นหน้าผม พราวก็ทำตาหยีอ้อน
“เดินไม่ไหวแล้วง่วง”
“แล้วจะลุกขึ้นมาทำไมหึ”
“ก็หนูตื่นมาไม่เจอป๊านี่ ป๊าต้องไปส่งหนูหลับก่อน”
“หลับอีก?”
“ใครจะไปคึกลุกมาวิ่งแต่เช้าเหมือนป๊าล่ะ -3-”
ผมก้มลงจูบปากอิ่มที่ยื่นยาวอย่างแสนงอนก่อนจะยกไอ้ตัวเล็กขึ้นอย่างนั้นกลับเข้าไปในเต้นท์ กล่อมไม่นานก็หลับไปกันอีกทั้งผมทั้งพราว เพลียขนาดนี้ยังลุกออกไปตามหาได้นะเด็กดื้อเอ๊ย!
พราวตื่นอีกทีประมาณสิบเอ็ดโมงพวกเราก็เตรียมตัวกลับกันไว้ให้ทีมสำรวจมาจัดการกันอีกที เพราะเจอแมวพวกนั้นงานก็เลยดูง่ายขึ้น ช่างเป็นหมู่บ้านที่หัวโบราณมากเพราะคิดว่าแมวเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ขอพรอะไรของเขาก็ไม่รู้ = = แต่นั่นก็ถือเป็นเรื่องดี ตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรพวกเขาก็ยอมหมด ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ ก่อนกลับต้องพาพราวไปร่ำลาลูกแมวก่อน ไอ้ตัวเล็กคุยกัน(กับแมว)อยู่เป็นนานสองนานกว่าจะยอมผละออกมา
“อากาศก็ไม่ร้อนแต่ทำไมหนูเหงื่อออกก็ไม่รู้”
พราวงึมงำอยู่กับอกผม ตอนนี้เรานอนกอดกันอยู่บนดาดฟ้าเรือ ผมก็นอนมองสายลมแสงแดดไปเรื่อย ส่วนพราวน่ะเหรอ... ผมอยู่ที่ไหนพราวก็ต้องอยู่ที่นั่นแหละ
“เป็นธรรมดาน่า”
ผมบอกพลางปาดเหงื่อออกจากไรผมให้พราว ที่จริงอากาศมันร้อนนะแต่ลมมันโชยมาตลอด อยู่ทะเลพอเหงื่อออกก็เหนียวตัวง่ายขึ้นอีก
“สนุกมั้ย”
“ไม่เห็นสนุกเลย ไม่ชอบนอนในเต้นท์ -3- ไม่ชอบห้องน้ำสังกะสีด้วย”
เออ ผมก็เหมือนกัน ฮ่าๆๆ
“ดีที่มีป๊า ไม่งั้นหนูจะโวยวายให้เกาะแตกเลย”
“ป๊าว่าจะร้องไห้น้ำตาแตกมากกว่านะ ฮ่าๆๆ”
ผมจูบหน้าผากมนก่อนจะเอาหมวกสานมาปกหน้าพราวไว้เพราะเด็กมันบ่นว่าแสงแยงตา แว่นกันแดดอันโตก็เอาเขาไม่อยู่ครับ ใบหน้าเล็กๆพอใส่แว่นกันแดดของผมไปก็แทบจะปิดหมดทั้งหน้าอ่ะ
พอมาถึงฝั่งก็เป็นเรื่องกันอีกเมื่อไหมบอกว่าไม่อยากนั่งรถตู้เพราะว่าเมารถ แต่พราวก็จะนั่งรถไปกับผมด้วย ไอ้ตัวเล็กเกาะแขนผมไม่ปล่อย
“พี่เขาเมารถ เกิดนั่งรถตู้แล้วอ้วกล่ะ”
“ป๊าอย่าไปเชื่อสิ ตอนมาก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”
“นั่นฉัน เอ่อ พี่หลับอยู่”
“งั้นก็หลับไปอีกสิ ทำไมต้องวุ่นวายด้วย!”
“ว่าใครวุ่นวายหะ!”
ผมรีบเข้าไปกันไว้เมื่อไหมผลักอกไอ้ตัวเล็กจนเซ ก่อนจะได้ทำอะไรไอ้เค้กก็มาผลักไหมจนเซถอยหลังไปบ้างแถมยังส่งสายตาขู่ใส่จนไหมกลัวไปอีก ขอให้พระเอกได้แสดงบ้างได้มั้ยไอ้ฉากแบบนี้ มึงแย่งไปหมดเลยว่ะเค้ก = =;;; ผู้หญิงเป็นเพศที่ฮาร์ดคอจริงๆ
“ไหมกินยาแก้เมาได้มั้ย มิ้นต์น่าจะมียาเหลืออยู่”
“ไม่ค่ะ! ไหมไม่ชอบกินยา”
“เอาไงดี”
“ช่างมันเถอะค่ะ ไหมมันคนไม่มีความหมายแค่ช่วยบอกทางให้ตามหาพราวเจอ ก็แค่นั้น”
อ่าาาาา~~~ ที่ผมหาพราวเจอเร็วส่วนหนึ่งก็มาจากที่ไหมช่วยบอกทางนั่นแหละว่าพราวอยู่ครั้งล่าสุดตรงไหนและเห็นเดินไปตรงไหนบ้าง
“ที่พราวหายไปมันก็เพราะ...!”
“เพราะพราววิ่งตามหาแมว!”
ไหมพูดแทรกขึ้นมา ไอ้ตัวเล็กเบะปากซุกหน้าลงกับต้นแขนผม ผมโอบพราวเข้ามากอดไอ้ตัวเล็กก็เลยปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่ เฮ้ออออออออ แค่นี้ก็เป็นเรื่องใหญ่ไปซะได้นะ ผมโยนกุญแจรถไปให้จักรินทร์ก่อนจะพาพราวไปขึ้นรถตู้
“ไปกับจักรินทร์แล้วกันนะครับ ผมจะขึ้นรถตู้ไปกับพราว ไว้เจอกันครับ อ้อ ขอบคุณ(ครั้งที่สามแสน แต่ก็ยังทวงบุญคุณ = =)มากๆนะครับที่ช่วยดูแลน้องพราว”
“แบร่ๆๆๆ”
ไม่ใช่พราวหรอกครับที่แลบลิ้นล้อเลียนไหม แต่เป็นไอ้เค้กต่างหากล่ะ
“ป๊าน่ะไม่รู้อะไร พี่ไหมมาแกล้งหนูก่อน”
ไอ้ตัวเล็กฟ้องหลังจากที่รถออกตัวแล้ว พราวถูหน้าไปมากับอกผมเช็ดน้ำตา ผมก็รู้บ้างว่าไหมชอบมาแกล้งพราวบ่อยๆแต่ไม่คิดว่าคนโตๆกันแล้วก็ยังจะเล่นกันแบบนี้อีก
“หนูอยู่ของหนูดีๆ เขาก็เข้ามาว่า”
ฟ้องใหญ่ๆ
“บอกว่าหนูปัญญาอ่อนด้วย”
อ่า แค่สมองช้านิดหน่อยเอง
“ติดพ่อ”
ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่หว่า
“หนูเลยโกรธเลย ป๊าอย่าไปยุ่งกันยัยพี่ไหมนะ หนูไม่ชอบเลย”
“ครับๆๆ ป๊าเชื่อพราวทุกอย่างเลย”
“เย้ๆๆๆ ฟอดดดด พ่อหมีน่ารักที่สุด ^O^”
เด็กน้อยมันต้องการแค่นี้แหละ จะให้ผมไปตีไหมหรือไปดุด่าว่ากล่าวไหมไอ้ตัวเล็กก็คงเข้ามาห้ามอยู่ดี
“ป๊า ใกล้ถึงวันเกิดหนูแล้วนะ”
“เดือนหน้า = =”
“นั่นล่ะๆๆ หนูคิดออกแล้วว่าอยากได้อะไร”
“ป๊ายังไม่บอกเลยว่าจะให้”
“ป๊าอ่ะ”
ตุบๆๆ
ลูกหมีรัวกำปั้นใส่แขนผมรัวๆ ผมเลยต้องแก้แค้นโดยการจับกดลงกับเบาะแล้วระดมฟัดไอ้ตัวเล็กไม้ยั้ง พราวหัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กจี้เพราะผมแอบเอามือจี้เอวบางๆนั่นไปด้วย
“อะแฮ่มๆ แฮ่ม! เลี้ยวเปิดโรงแรมที่ข้างทางมั้ยคุณ = =”
“ไอ้มาร์ช มุดหัวไปเบาะมึงเลย ออกจะฟิน *3* ต่อเลยมึง อย่าไปสนใจไอ้มาร์ช”
“มึงกำลังจะทำให้กูกลายเป็นคนเลว กูอยากฆ่ามึงไอ้เฟิร์สสสสสสสส >O<”
“อิจฉาเพราะพี่จักรไม่ได้นั่งรถด้วยน่ะสิ”
“ไอ้เค้ก”
“แบร่ๆๆ”
เอ้อออออออออออออออออออออออออ
“ป๊าอ่ะ >////////////<”
พราวหน้าแดงหูแดงจนผมอดไม่ได้ที่จะกดจูบที่ริมฝีปากเล็กๆของพราวอีกที ดูดดุนลิ้นเล็กอย่างหยอกเย้าก่อนจะผละออกมาเช็ดคราบน้ำที่เลอะอยู่รอบๆริมฝีปากให้ ทำไมผมอยู่กับพราวทีไรรู้สึกเหมือนโลกนี้มีเราสองคนทุกที©
-------------------------------------------------------------
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:pighaun: :haun4: ฟินมากค่ะะะะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หื่นได้ตลอด
-
:m25: :z1: :z1:
-
เอิ้ว ฉากในเต๊นนายไม่บอกเราอะ เราจะได้ไปเจาะตรงช่องระบายอากาศของเต๊น
-
สมหน้าชะนีไหม กลับป่าไป๊
-
โอ้ยยยยยยยยย
วิธีง้อน้องพราวนี้น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างงงง
55555555
-
ป๊าหื่น อิอิ น้องพราวง้อได้น่ารักมาก
-
โอ้ พ่อลูกหมี น่ารัก :m1:
-
เด็กน้อยเอ๊ย ใครเขาแก้ผ้าอย่างเดียวแล้วหายโกรธกันเล่า :laugh:
เข้าทางพ่อหมีเลย นานๆน้องพราวจะเริ่มก่อนสักที (แบบไม่ตั้งใจ)
ก็น่ารักอย่างนี้นี่เล่า จะไม่ให้ป๊ารักป๊าหลงได้ยังไงกัน :o8:
แล้วก็สร้างความอิจฉาให้ใครหลายคน แต่ถึงขั้นพูดจาไม่ดีก็ไม่ไหวนะ
แต่น้องพราวมีคนคุ้มกันหลายคน คงไม่มีใครทำอะไรได้ง่ายๆ
เว้นเสียแต่ว่าจะเชื่อคนพวกนั้นด้วยความซื่ออ่ะนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ส่งท้ายลาเกาะ แบบเรียกเลือดกันหน่อย นึกว่าจะไม่มีฉากนี้ซะแล้ว :z1: :haun4:
-
อ่านตาแฉะ สมกับอารมณ์หื่นคุณเฟิริส์ช้อยส์ 5555 น้องน่าร๊ากกกก
-
หนูแพรวช่างน่ากินอะไรเยี่ยงนี้
ป๊าหื่นกามมาก อิอิ
ชอบมากค่ะ เอ็นซีจัดเต็ม โหะๆ :impress2:
-
31
:katai4: :katai4: :katai4:
ผมเดินเข้าโรงเรียนด้วยท่าแปลกๆ ก็เพราะว่าป๊าน่ะแหละ! -/////////- หลังจากกลับมาจากทะเลโรงเรียนยังไม่เปิดและสองสามวันมานี้ป๊าก็เอาแต่โหมงาน ผมแทบไม่ได้คุยกับป๊าเลย เมื่อวานผมเลยขอป๊าไปที่บริษัทด้วย คนตัวโตก็เอาแต่ก้มหน้าทำงานงุดๆๆ ผมเลยแกล้งปั่นประสาทป๊า เปิดทีวีเสียงดังบ้าง กระโดดโลดเต้นไปทั่วห้องบ้าง แกล้งไม่สบายบ้าง แต่ป๊าก็จับได้ทุกทีเลย
หนักสุดก็คือผมแกล้งปลดกระดุมเสื้อเผยไหล่แล้วทำหน้ายั่ว(เหมือนในเนตที่ผมเสิร์ชดูว่าทำยังไงให้แฟนสนใจ) และมันก็สำเร็จ ป๊ายอมผละจากงานเลยล่ะ ผละจากงานมาปล้ำผมนะ กลางห้องทำงานเลย โคตรอายยยยยยยยยยย T_T คนบ้าชอบหื่น!
“ไอ้พราวววววววววววววว”
“เป็นไงบ้างมึง แผนที่กูสอนไป”
ผมผลักหัวไอ้อธิศไปทีหนึ่ง
“อะไรไม่ได้ผลอ่อวะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่มึงบอกกูไม่หมดหนิ”
“อ้าว ถ้าบอกก่อนมึงก็ไม่ทำอะดิ กร๊ากกกกกกกกก >O<” ไอ้อธิศหัวเราะเหมือนคนสะใจมาก
“ให้ตายเถอะ!”
“ฮ่าๆๆ แบร่ๆ”
“น่าจะบอกก่อนจะได้เตรียมตัวเตรียมใจ ดีที่ป๊าช่วยสอนไปด้วย” ประโยคหลังผมพึมพำเบาๆ
“= [] =;;”
“กูเขินแก้มจะแตกแหน่ะ คราวหลังมึงต้องบอกกูให้หมดนะ”
“เหอๆ กูบอกแล้วอย่าไปแกล้งมัน มันไม่รู้เรื่องหรอก = =” ไอ้ฟ้าทำหน้าเอือมใส่อธิศ
ตอนกลางวันผมไปหามิ้นต์ที่ห้องเรียนเพื่อเอารูปตอนที่เราเล่นน้ำไปให้ พอตอนผ่านห้องเรียนของไอก็แอบชะเง้อมองนิดๆหน่อยๆ เห็นหมอนั่นกำลังนั่งกินขนมับรุ่นน้องที่ชื่อ... ชื่อปอบ ไม่น่าใช่คนอะไรชื่อปอบ ชื่อปอมั้งหรือป๊อกเนี้ยแหละ ผมก็เลยไม่ได้เข้าไปหา หมอนั่นคงมีเพื่อนใหม่ไปแล้ว T_T
วันนี้ผมเริ่มเรียนเสริมครอสใหม่เริ่มติวเนื้อหาของเกรดสิบสองสักทีหลังจากที่วนเรียนของเดิมๆมาสองสามรอบแล้ว น่าเบื่อจะตายเหอะ ผมแทบจะจำได้หมดแล้วว่าประโยคไหนอาจารย์ลงท้ายด้วยคะ ประโยคไหนอาจารย์ลงท้ายด้วยค่ะ(แต่เนื้อหากลับจำไม่ได้นะอิหนูพราว = =)
แต่ที่ผมไม่ชอบคือผมต้องเรียนเพิ่มถึงสองทุ่มแหละ แต่มีช่วงพักห้าโมงถึงหกโมง เซ็งจริงๆน่าจะเรียนต่อๆกันไปผมจะได้กลับบ้านไปอยู่กับป๊าเร็วๆ
“ป๊าหนูจะไปเรียนเสริมแล้วนะ”
ผมโทรไปบอกพ่อหมี เพราะเรียนไม่เหมือนเพื่อนๆเลยต้องเดินไปไหนมาไหนคนเดียว ป๊าเลยบอกว่าให้โทรรายงานก่อนเวลาจะไปไหน
“ป๊าก็จะไปฟิตเนสเหมือนกัน”
“ป๊าอ่ะ -3-“
“ทำไมครับ”
ผมทำเสียงงุ้งงิ้งๆ ป๊าเลยหัวเราะออกมา ก็ผมเคยไปฟิตเนสกับป๊าแล้วมีผู้หญิงมานั่งมองป๊าวิ่งเลยนี่ ผมก็เลยไม่ค่อยชอบให้ป๊าไป ถ้าไปต้องมีผมไปด้วย
“ไปออกกำลังกายแป๊บเดียวแล้วกลับ”
“ออกเร็วๆเลย”
“เหนื่อยตายกันพอดี”
ผมอ้อนป๊าอีกนิดหน่อยแล้วขึ้นไปเรียน ช่วงพักผมก็ซื้อขนมมานั่งกินที่ล๊อบบี้ เจอไอด้วยแต่หมอนั่นนั่งกับเพื่อนเขา(ที่ผมเจอตอนกลางวัน)อีกที่หนึ่ง ไม่สนใจผมเหมือนที่ผมสนใจหมอนั่นบ้างเลย เชอะ!
ผมทนๆเรียนไปจนถึงทุ่มครึ่งอาจารย์ก็ปล่อยเพราะเพิ่งเริ่มครอสเขาเลยสอนแบบเบาๆไปก่อน ผมนี่แทบจะพุ่งหลาวลงตึกไปทางหน้าต่างอ่ะ โหหหหหหหหห โคตรๆๆๆเบื่อ แต่ป๊าบอกว่าสักสองสามวันก็จะชินไปเอง
“ไอ!!!”
ผมตะโกนเรียกร่างสูงที่นั่งอยู่ที่ล๊อบบี้เหมือนรอใครสักคนอยู่ ผมรีบวิ่งไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆทันที
“รอใครเหรอ”
“ไอ้คุณหนูสติไม่ดี”
“อ้อ ปิดเรียนนี่ไปเที่ยวไหนมาบ้างอ่ะ”
“...”
“สนุกป่าว พี่ไปเที่ยวทะเลมาด้วย”
“...”
“แต่ไม่มีของฝากนะ มันเป็นเกาะร้างอ่ะT^T”
“พราว”
“อะ อะไร”
“ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
“ไอ! อ้าว พี่พราว หวัดดีฮะ ^O^ ลงมาเร็วจัง”
“เรียนครอสเดียวกับพี่เหรอ”
ก่อนที่ผมกับไอจะได้ย้อนกลับไปพูดถึงเรื่องนั้น น้องคนที่ไอรออยู่ก็วิ่งมาหาซะก่อน แต่เก่งจัง มาเรียนเนื้อหาของเกรดสิบสองด้วย ผมนี่สิ... ต้องย้อนกลับไปเรียนของเดิมๆ T_T
“ใช่แล้ว แต่ป๊อบนั่งข้างหลังแล้วก็เข้าสายนิดหน่อย พี่พราวคงไม่ทันเห็น”
“อ้อ”
ลุงจักรชอบเลือกที่นั่งให้ผมนั่งเกือบหน้าๆตลอดเลย จะหลับก็ถูกจ้อง ไม่ตั้งใจเรียนก็ไม่ได้ -3-
“ไปกันเถอะป๊อบ”
“ปะ ไปแล้วเหรอ เอ่อ ไฮ~~~” ผมรู้เลยว่าตัวเองทำหน้าหงอยอ่ะ ป๊อบกับไอออกจากตึกไปแต่ผมยังอยู่ที่เดิม โทรบอกป๊าแล้วแต่กว่าป๊าจะมาถึงคงประมาณครึ่งชั่วโมง เฮ้ออออออ
ตึก ตึก ตึก
“ไอ”
ผมตัดสินใจวิ่งตามทั้งสองคนออกมา อย่างน้อยถ้าไอไม่อยากยุ่งกับผมจริงๆเราก็คุยกันแบทั่วไปก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องทำตัวเหินห่างแล้วก็เย็นชาใส่ผมแบบนี้เลย
“พี่ว่าไอกำลังเข้าใจผิดแล้ว พี่คิดว่า...”
“พราว!”
“ป๊า O_O” มาเร็วจัง
ร่างสูงรีบเดินมาหาผมแล้วโอบไหล่ผมเข้าไปกอดไว้
“มีอะไรกัน”
“ผมไม่ได้ไปยุ่งกับพราว ดังนั้นกรุณาอย่ามายุ่งกับครอบครัวผม”
“อ้อ กูลืมเรื่องมึงไปเลยนะ กล้าดียังไงมาใส่ร้ายกู...”
“ป๊า อย่าๆ”
ป๊าผละออกไปกระชากคอเสื้อไอ ผมกับป๊อบรีบเข้าไปขวาง พยายามดึงมือใหญ่ออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
“...กูไปทำอะไรให้มึง บอกว่ากูไปตัดทางทำมาหากินพ่อแม่มึงจนเกือบล้มงั้นเหรอ นี่มึงคิดว่ากูว่างขนาดมานั่งเล่นขายของกับมึงเหรอไอ้เด็กเวร”
“ถ้าคุณไม่ทำใครจะทำ” ไอตอบกลับมาเสียงเย็นเหมือนกัน “คุณซ้อมผมแล้วคุณก็บอกว่าถ้าผมยังยุ่งกับพราว ผมจะเดือดร้อน เหอๆ ไม่ใช่คุณงั้นคงหมาทำมั้ง”
ผลัก!
“พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนเหรอว่าอย่าลามปามผู้ใหญ่”
ผลัก!
“ไอ อย่า!”
ผมรีบเข้าไปขวางเมื่อไอลุกขึ้นมาต่อยป๊ากลับ พ่อหมีเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเบาๆเลือดกลบปากด้วยกันทั้งคู่อ่ะก่อนที่ทั้งสองจะพุ่งเข้าซัดกันไม่ยั้ง แต่เหมือนว่าไอจะเสียเปรียบเพราะขนาดและอาจจะประสบการณ์ที่มีน้อยกว่า ผมพยายามมองหาคนให้ช่วยมาห้ามแต่เกือบสองทุ่มแล้วมันไม่ค่อยมีคน ส่วนป๊อบก็ร้องไห้พยายามดึงแขนป๊าออก
“ป๊า ไอ ขอร้อง... อย่าทำร้ายกันเลย”
ป๊าทำหน้าโหดจนผมกลัวไม่กล้าเข้าไปยุ่งจริงๆ ได้แต่นั่งคุกเข่าแล้วประนมมือไหว้ขอทั้งคู่ แต่ก็ไม่มีใครสนใจ นึกถึงคราวที่แล้ว ผมว่าคราวนี้ป๊าโหดกว่าเพราะครั้งนั้นป๊ายังให้ลูกน้องเป็นคนจัดการ
“พอแล้ว ผม... ฮึก ผมเป็นคนทำเอง หยุด! พอแล้ว ฮึก”
...
ทุกอย่างนิ่งสนิท แม้กระทั่งป๊า ผมรีบดึงร่างสูงออกมา สภาพไอตอนนี้คือหน้าช้ำมาก สะบักสะบอมจนแทบลุกไม่ขึ้น น้องป๊อบรีบเข้าไปพยุงขึ้นส่วนผมก็รั้งป๊าไว้
“มะ หมายความว่าไง”
ไอถ่มน้ำเลือดลงพื้นแล้วถามขึ้น
“ไอ กูเป็นคนบอกให้พ่อกูทำอย่างนั้นเอง กูขอโทษ”
O_O!!!
“กูชอบมึง อยากให้มึงเลิกยุ่งกับพี่พราว ฮึก พี่พราว คุณอา ผมขอโทษที่ทำให้เกิดการเข้าใจผิด ฮึก”
“ไอ้-ป๊อบ”
ไอกระชากคอเสื้อป๊อบอย่างแรง แต่คงไม่กล้าทำอะไรเพราะน้องเขาก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร เหมือนเขาจะรู้สึกผิดมากเพราะเอาแต่พร่ำขอโทษไอ ส่วนหมอนั่นก็ไม่พูดอะไรกับน้องป๊อบสักคำ
“เหอๆๆ เห็นมั้ยพราว ป๊ากลายเป็นตัวอะไรไม่รู้ในสายตาพราวทั้งๆที่ป๊าอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ขอโทษๆๆๆ ขอโทษที่ไม่ฟังป๊า ขอโทษที่เข้าใจผิด ป๊าเจ็บมากมั้ย”
หน้าป๊าก็ช้ำเหมือนกัน หลายจุดด้วยแต่ก็ยังน้อยกว่าไอ
“ไอได้ยินแล้วใช่มะ ป๊าไม่ได้ทำ ป๊าของพี่เป็นคนดี -3-“
“เออ! ขอโทษด้วยที่เข้าใจคุณผิด”
“กราบตีนดิ”
“ป๊า!” ผมตีอกร่างสูงไปทีแล้วโบกมือให้ไอว่าไม่ต้องทำ
“มันทำให้พราวโกรธป๊าไปตั้งหลายวัน เรื่องนี้จะให้ป๊ายอมเหรอ”
“ก็แค่งอนเอง”
“แค่งอนก็ยอมไม่ได้”
“ป๊า!”
“ขอโทษก็พอมั้ง ขอโทษนะพราวที่เข้าใจผิดแต่ยังไงพ่อพราวก็ไม่ให้เราเป็นเพื่อนกันอยู่ดี”
ไอผลักป๊อบออกแล้วเดินหนีไปเลยน้องเขาก็เลยรีบวิ่งตามไป นั่นสินะ ถึงไม่มีเรื่องนี้ยังไงป๊าก็ไม่ให้ผมไปยุ่งกับไออยู่ดี ผมเลยรั้งแขนพ่อหมีมาพาดที่บ่าแล้วพยุงเขาออกมา
“ต่อยกันทำไม ต่อยกันทำไมมมมมมมมมม” เห็นป๊ากุมที่ท้องทำหน้าเหมือนเจ็บๆแล้วก็โมโห เห็นนะว่าโดนไอเตะเข้าที่ท้องมาน่ะ
“เอ่อ มันเป็นวิถีของลูกผู้ชาย”
“หนูก็ลูกผู้ชาย ไม่เห็นจะต่อยกันเลย!”
“ก็แล้วไปยุ่งกับมันอีกทำไมหะพราว เกลียดมันจริงๆเลย ทนยิ่งกว่าแมลงสาบ” ป๊าถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดขณะที่ขับรถอยู่ วันนี้ป๊าเอารถมาเองเพราะเพิ่งกลับจากฟิตเนส
“หนูไม่มีเพื่อน หนูอยู่คนเดียวเลย เห็นคนอื่นๆเขามีเพื่อนเดินไปซื้อขนม นั่งพูดคุยกันน่าสนุกดี”
“รินรันอ่ะ”
“เรียนคนละที่ แต่ไม่เป็นไรครอสนี้แค่ยี่สิบวันเอง”
“ป๊าขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ”
“> < จริงน้าาา~~~~~~~~”
“แต่! มันโดนกระทืบไปตั้งหลายทีแล้วมันจะยังอยากเป็นเพื่อนพราวอยู่เร้ออออออออ”
“งื้อออออ ต้องอยากสิ ตอนอยู่โรงเรียนไอก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน พวกลูกคุณหนูเขาไม่อยากคบด้วย ไอถูกไล่ออกจากโรงเรียนเดิมเพราะต่อยอาจารย์ กรีดรถอาจารย์ โดดเรียน ทะเลาะวิวาท อีกเย้ออออะ พวกนั้นเลยกลัว ไม่กล้าเข้าใกล้เลย”
“แล้วทำไมคุณหนูพราวอยากไปเป็นเพื่อนกับเขาล่ะครับ”
“เพราะว่าเขาช่วยกดน้ำต้มมาม่าให้คุณหนูพราวไง ^O^ เอ่อออออออ...”
“ไหนบอกไม่กินแล้ว” ป๊าถามเสียงเหี้ยม โอเค พลาดแล้วล่ะ T_T
อาทิตย์หน้าจะสอบกลางภาคแล้ว ป๊าเลยเคร่งกับการอ่านหนังสือของผมมากกกกกก อสหารเสริมมากมายทั้งน้ำทั้งเม็ดคุณพ่อหมีเขาซื้อมาให้กินหมด คือเม็ดนี่ยังพอไหวแต่แบบน้ำนี่ขออ้วกแป๊บเหอะ รสชาตสุดจะทนจริงๆ
“ป๊าเล่นเกมอะริดจิ๊ดจิ๊ด ด่านนี้ให้หน่อยสิ”
“เขามีชื่อเกมให้เรียกนะพราว”
ผมไม่ชอบชื่อเกมนี่ก็เลยเรียกตามเพลงประกอบของมันแทน
“ด่านนี้แล้วนอนนะ”
“โอเค๊แชมอง”
“หืม?”
“วันนี้หนูเข้าไปที่ชมรมมาเขาสอนว่า แชมอง เป็นภาษาฝรั่งเศสแปลว่าที่รัก ^O^”
“มองแชหรือเปล่า ฮ่าๆๆ”
“ง่ะ จำมาผิดเหรอเนี้ย T_T”
ผมนอนพิงอกกว้างมองป๊าเล่นเกมให้อยู่ ด่านนี้ผมเล่นมาสามสี่วันแล้วยังไม่ผ่านเลย เล่นจนเบื่อ หายเบื่อแล้วก็มาเล่นต่อก็ยังไม่ผ่านอีก พอให้ป๊าเล่นนะตายแค่สองสามครั้งก็ผ่านด่านแล้ว
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกก” ผมตะโกนออกเมื่อไถไปได้อีกตัวก็จะผ่านด่านแล้วแต่ดันมีคนโทรเข้ามาซะก่อน!
“ไอ้ไอ? ฮัลโลว”
“ป๊าาาาาา T_T หนูจะคุยเอง”
“หลับไปแล้วแค่นี้นะ อ้อเดี๋ยว พรุ่งนี้...”
ร่างสูงเหลือบตามามองผมที่ตั้งหน้าตั้งตาฟังป๊าคุยโทรศัพท์กับไออย่างลุ้นๆ
“...ไปส่งพราวไปเรียนพิเศษด้วย ห้ามให้พราวกินมาม่า เวลามีคนมาแกล้งก็เข้าไปต่อยมัน แล้ว...”
“ป๊าๆๆ พอแล้ว = =”
“นั่นแหละ จะบอกว่าอยู่เป็นเพื่อนพราวให้ด้วย เวลาอื่นไม่ต้อง ตอนเรียนเท่านั้น เออ!”
ป๊าวางสายแล้วกลับมาเล่นเกมให้ผมต่อ ผมเขย่าแขนเป็นเชิงว่าให้เขาเล่าหน่อยแต่พ่อหมีใหญ่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ขนาดผมทำหน้างอใส่ยังไม่บอกผมเลยว่าคุยอะไรกันบ้าง -3-
ติ๊ง!
มีไลน์เข้ามาผมก็แอบชะเง้อมองเห็นชื่อไอที่ส่งรูปภาพอะไรมาไม่รู้ ผมเลยกดดูทั้งๆที่โทรศัพท์อยู่ในมือป๊านั่นแหละ รูปแรกเป็นรูปแฟ้มสีดำที่มีชื่อผมติดอยู่ ง่ายๆเลยนะ มันคือแฟ้มข้อมูลที่ผมกับไอเคยเข้าไปขโมยมาดูนั่นแหละ แต่รูปต่อไปนี่พีคสุดๆ
OoO! เพราะมันเป็นประวัติส่วนตัวของผม!
ผมมองหน้าป๊าร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมเลยซูมดูให้เห็นชื่อพ่อชัดๆ ไม่เคยลุ้นอย่างนี้มาก่อนเลย อ๊ากๆๆๆ ผมเอามือไปปิดโทรศัพท์ไว้เนื่องจากเห็นแว๊บๆว่าเป็น P ขึ้นต้น เอาจริงๆนะ ไม่ว่าตอนนี้หรือก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิดว่าป๊าเป็นพ่อที่แท้จริงของผมอยู่แล้ว
“ไม่ดู ก็ปิดไฟหลับ”
“ง่ะ หนูอยากรู้นี่”
“อยากรู้ก็เอามือออกสิครับ”
“ป๊าไม่กลัวเลยเหรอ”
“กลัวว่า?”
“กลัวว่าจะเป็นชื่อ มิสเตอร์ปวีร์”
“ฮ่าๆๆๆ ถึงจะเป็นชื่อมิสเตอร์ปวีร์ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม”
ก็จริงนะ แต่ที่ผ่านมาก็อยู่ด้วยความสบายใจนี่ ถึงมันจะเป็นเรื่องที่คิดไปเองหรืออะไร โอ๊ยยยยย ไอนะไอ ตอนอยากรู้ก็ไม่ส่งมา พอไม่อยากรู้ล่ะ ง่ายเชียว = =
ผมค่อยๆแง้มออกดูทีละนิด ชื่อขึ้นต้นด้วย ตัว P จริงๆด้วย T_T
“รีบๆดูแล้วนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เด็กดื้อจะงอแงไม่ยอมตื่นอีก”
ตอนนี้เสียงป๊าไม่เข้าสู่โสตประสาตผมแล้วเพราะตัวต่อไปเป็นตัว A ไม่น้าๆๆ ไม่เอาชื่อ PAWEE ผมทำหน้าจะร้องไห้หันไปมองป๊า ร่างสูงก็ขยี้หัวผมแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู อะไรกัน ป๊าไม่เดือดร้อนเลยอ่า ดูเองก็ได้ ชิ
OoO!!
‘PARON ATSAWAKEEREEKUL’
ปารณ คือชื่อลุงฟาสต์!!!
“ตาโตเท่าไข่ห่านแล้ว”
“ป๊าๆๆๆๆๆ ตกลงมันคืออะไร แล้วเราไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆเหรอ หนูเป็นใครอ่ะ แล้วป๊าเป็นใคร แล้วเรามา...”
ร่างสูงหยุดคำถามของผมด้วยจูบที่แสนหวานก่อนจะดึงผมล้มลงไปนอนด้วยกัน แต่ผมไม่ยอมหรอกเลยลุกขึ้นนั่งแล้วเปิดโคมไฟหัวเตียงไว้ เรื่องนี้มันชักจะมีเงื่อนงำซะแล้ว
“ป๊าคิดแล้วว่าพราวต้องมีคำถามมากมาย”
ป๊าเลยเลี่ยงที่จะบอกผมมาตลอดงั้นสินะ
“แต่ถึงเราจะไม่ใช่พ่อลูกกัน เราก็เป็นอาหลานกันอยู่ดี ฮึก แล้วทำไมลุงฟาสต์ไม่เลี้ยงหนู ไม่อยู่กับหนู ฮึก พ่อต้องเกลียดหนูมากแน่ๆเลย ถึงเอาหนูมาให้คนอื่นเลี้ยง ฮึก ฮือออ”
“ไปใหญ่แล้วพราว”
“ฮืออออออ ขอบคุณนะที่ไม่เอาหนูไปทิ้งถังขยะ ฮึก หนูไม่สมควรอยู่ที่นี่แล้วมีแต่คนเกลียดหนู”
“พราว พราว ฟังก่อน เงียบก่อน”
“ฮึก ฮึก”
ป๊าลุกขึ้นมาจับผมที่กำลังฟูมฟายไว้แล้วกุมหน้าผมให้เงยขึ้นไปสบตากับเขา แต่ว่าผมไม่เห็นอะไรแล้วเพราะหยดน้ำตามันทำให้ภาพทุกอย่างพร่ามัว อาหลานก็ยังเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดอยู่ดี... ทำไมไม่เกิดเป็นคนอื่นซะให้รู้แล้วรู้รอดเลยนะ
“พราว ฟังป๊า ลุงฟาสต์ไม่ใช่พ่อพราว”
...
อ่าว
“ฮึก แล้ว...”
“ลงชื่อในใบเกิดเฉยๆ ก็เลยติดทุกใบประวัติพราว”
“ฮึก สรุปคือหนูไม่มีพ่อ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ไม่มีใครต้องการหนูเลย”
“เข้าใจหรือยังที่ป๊าไม่พูดเพราะรู้ว่าพราวจะต้องคิดแบบนี้”
“ก็มัน ฮึก จริงนี่ ฮือออ”
“แล้วป๊าล่ะ รักพราวไม่พอเหรอ”
“...”
“ทุกคนรักพราวหมดเลย ไม่ต้องมีพ่อก็ได้มั้งเนอะ ไม่ต้องร้องนะคนดีของป๊า”
“แล้วแม่...”
“อ่า... แม่พราวเสียแล้ว”
“ฮึก หนูเจอรูปแม่ด้วย” ผมเอือมไปหยิบกระเป๋าตังค์บนหัวนอนแล้วล้วงเอาภาพถ่ายเก่าๆมาให้ป๊าดู “ป๊ามองหน้าแม่ซะตาเยิ้มเลย ฮึก”
“คิดว่าป๊ารักพราวเพราะพราวเหมือนแม่อยู่หรือเปล่า”
“...”
ผมเงียบ ป๊ารู้ทันตลอดเลย
“ก็อาจจะมีบ้าง...”
“ฮึก ฮือออออ”
ผมปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง โกหกออกมาก็ได้นี่! แค่บอกว่ารักผมคนเดียว ไม่รักแม่ แค่นี้ก็พอใจแล้ว
“...แต่มันไม่มีประโยชน์หรอก เพราะคนที่อยู่ตรงนี้คือพราว และบนโลกนี้ก็ไม่มีแพรวแล้ว”
“แล้วถ้ามีล่ะ ฮือ”
“ป๊า... ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“ฮึก ป๊าต้องเลือกแม่แน่ๆ”
“ป๊าขอโทษ แต่ป๊าไม่รู้จริงๆเพราะตรงนี้มีแค่พราว ตอนนั้นป๊าอาจจะรักแพรวและเขาก็จากไปทั้งๆที่ป๊ายังรักอยู่ ความรักมันก็ยังมีแต่มันจางมาก ส่วนที่ชัดเจนตอนนี้เวลานี้ป๊ารักพราวที่สุด ในสายตาและดวงใจดวงนี้มีแค่คนที่ป๊ากอดอยู่นี่เท่านั้น ป๊าไม่เคยคิดว่าพราวเป็นตัวแทน ถึงหน้าตาผิวพรรณจะคล้ายกันแต่นิสัยนี่...ต่างกันสุดขั้ว = =;;”
ถึงป๊าจะรักแม่แต่ตรงนี้ก็ไม่มีแม่แล้วใช่มั้ย แต่ว่าผมก็ยังอยากที่จะเป็นคนเดียวที่ป๊ารักอยู่ดี ก่อนหน้านี้ทำไมป๊าต้องชอบแม่ด้วยนะ แต่ถ้าป๊าไม่ชอบแม่เขาก็คงไม่เอาผมมาอยู่ด้วยสินะ ชีวิตยากจัง
“ฮึก ทำไมป๊าไม่รออีกหน่อยหนูก็จะเกิดอยู่แล้ว”
“ฮ่าๆๆ ป๊ารักแม่พราวมาตั้งแต่จำความได้เลย พราวจะเกิดหรือยังเนี้ย ไม่เอาน่า ไม่คิดมาก ป๊ารักพราวนะครับ”
ไม่คิด... ไม่ได้
มันเป็นความรู้สึกที่ซ้อนทับหรือเปล่า ไม่แฟร์เลย ป๊ารักแม่มาตั้งแต่เกิด ส่วนผมก็รักป๊ามาตั้งแต่เกิด
“ฮึก...”
“ทั้งชีวิตต่อจากนี้ป๊ายกให้พราวนะคนดี ป๊าไม่รู้จะบอกยังไง แต่ป๊าตายแทนพราวได้”
ร่างสูงปาดน้ำตาออกจากหน้าผมอย่างแผ่วเบา ผมเลยโผเข้าเขาแรงๆจนล้มหงายหลังลงไปนอนด้วยกันทั้งคู่ก่อนที่ผมจะระดมหอมแก้มสากฟอดใหญ่สลับกันซ้ายขวาไปมาอย่างนั้น บางทีแม่อาจจะกลับมาเกิดเป็นผมก็ได้นี่นา T^T คิดอย่างนี้ไว้จะได้ไม่ต้องเสียใจมาก เฮ้อออออ
“ฮึก ขอบคุณมากนะครับ”
ไม่มีแม่ ไม่มีพ่อ ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่มีลุงฟาสต์ ไม่มีป๊า... ไม่อยากจะคิดเลย...
“หยุดงอแงแทนคำขอบคุณนะ”
“อื้อ หนูรักป๊าที่สุดในโลก!”
“ป๊าก็รักพราวที่สุดในโลก!”
ผมปาดน้ำตาลวกๆแล้วซุกหน้าลงกับอกกว้าง ถึงปากจะบอกว่าไม่อยากรู้ว่าพ่อเป็นใคร แต่ในใจลึกผมอยากรู้มาก อยากรู้ว่าหน้าเป็นยังไงถึงได้ใจร้ายทิ้งผมได้ลงคออย่างนี้ ตอนเด็กๆผมไม่น่ารักหรือไงถึงได้ไม่สนใจกัน
ก่อนนอนผมโทรไปขอบคุณลุงฟาสต์ซึ่งเขาก็ถามกลับมางงๆว่าเพิ่งรู้เหรอ แล้วเขาก็คิดว่าผมเสียขวัญมากเลยบอกว่าถ้ากลับไทยจะซื้อของมาฝากชุดใหญ่ แค่ มีป๊า ลุงฟาสต์ ป้าอลิซ น้องเดเนียล พี่ไทรีส(ลูกลุงฟาสต์) แกรนด์พา แกรนด์มา และอีกหลายๆคน ที่รักและคอยดูแลผมอยู่ ก็พอแล้ว
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
----------------------------------------------------------------------
มหกรรมด่าอิป๊าอาจจะบังเกิดได้ ฮ่าๆๆ
เรื่องหัวใจมันพูดยากกกกกกกกกกกกกกกก > <
คืออิป๊ามันก็รักแพรวแล้วก็เลี้ยงพราวไปด้วย ความผูกพันธ์แปรเปลี่ยนเป็นความรักมาเรื่อยๆเนอะ(ทั้งๆที่ยังรักแพรวนั่นแหละ) อิป๊ามันเลยงง --------------------------------------> อธิบายเพิ่มเผื่อไม่เข้าใจ เอิ๊กๆๆๆ
ไว้ติดตามกันต่อไปเนาะ ต้องมีสักวันที่อิป๊ามันตัดสินใจได้
เคลียร์ไปนิดนึงกันแล้วมั้งตอนนี้
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้า เยิฟจุงงง
-
พ่อหมีอะ ไม่ได้เรื่อง ทำลูกหมีร้องไห้ ชิส์
-
:-[ :-[ :-[
-
เขินนนนนนนนนนนนน. :-[
-
พ่อหมีใจดีจัง ยอมให้ลูกหมีเป็นเพื่อนกันแล้ว แอบอยากรู้อะ ทำไมพ่อของลูกหมีถึงไม่ลงชื่อในใบเกิดเอง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิป๊าาาาาาาาาา :mew5: :mew5:
ว่าแต่ไอจะโกรธป๊อบนานป่าวอ่ะ อยากให้แฮปปี้ๆอีกคู่ อิอิ
-
ความลับของพราวเริ่มกระจ่างแล้ว
เข้าใจพ่อหมีนะ ว่ารักแม่และรักลูกด้วย
55555
-
สงสารพราว อย่าร้องไห้เลย :mew4:
-
เอาน่า ยังดีที่ได้รักกัน....
-
ความลับจองพราวออกมาทีละนิดแล้ว
-
อร๊ายยยยยอิป๊าจะน่าร้ากกกไปไหน :กอด1: :กอด1:
-
แล้วทำไมไม่บอกพราวไปเลยว่าพ่อเป็นใคร
-
32
“ไอ ^O^”
ผมตรงไปหาร่างสูงที่โรงอาหารในตอนเช้า ก่อนเข้ามาผมผ่านน้องป๊อบที่นั่งกินข้าวเช้าอยู่กับเพื่อนๆเขาอีกโต๊ะหนึ่ง แยกกันอยู่อย่างนี้ต้องงอนกันอยู่แน่ๆเลย
“ป๊าบอกว่าให้พี่เป็นเพื่อนกับไอได้แล้วนะ”
“หึหึหึ เด็กน้อย”
ไอขยี้หัวผม ผมเลยรีบเอียงหัวหนี ก็ป๊าบอกให้เดินข้างๆกันอย่างเดียวแล้วก็ห้ามโดนตัวด้วย
“ไม่ได้เด็กน้อยนะ”
“เด็กน้อยดิ จะมีเพื่อนใหม่ก็ต้องขออนุญาตพ่อก่อน”
“ชิ! เออ เรื่องรูปนั่นนายได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ทำไมพึ่งจะมาบอกกันเนี้ย”
“ตั้งแต่วันนั้นแล้ว ขอโทษที่พึ่งส่งให้ แต่... พราวก็รู้ว่าผมชอบพราว”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยเหรอ”
ผมเริ่มงงๆแล้วนะ ชอบผมแล้วเกี่ยวอะไรกับการส่งรูป
“ถ้าพราวรู้ว่าพราวไม่ใช่ลูกของเขา พราวจะทำยังไง”
“พี่ก็คงไม่รู้สึกผิดบาปอะไร ไม่ต้องคิดมากคอยกังวลเรื่องต่างๆที่จะมาว่าพี่กับป๊าเอาได้”
“อ่า นั่นแหละ พอไม่มีห่วง พราวกับเขาก็จะพัฒนาความสัมพันธ์ไปอีกขั้นไง”
@_@???
“ซึ่งผมที่ชอบพราวอยู่ จะยอมได้ยังไง”
อ้ออออออออออออออ ไอรู้ว่าผมกับป๊าต้องคอยหักห้ามใจเพราะมีคำว่าพ่อลูกมากั้นอยู่ แล้วถ้าผมรู้ความจริงว่าเราไม่ใช่พ่อลูกกัน ผมก็จะยอมเป็นผัวเมียกับป๊าแบบทุกวันนี้
“ร้ายกาจ!!!”
“ฮ่าๆๆ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีไม่ใช่เหรอ”
“ไม่มีอะไรมาขวางความรักอันยิ่งใหญ่ของพี่ได้อยู่แล้ว -3- เชอะ!”
“อย่างอนน่า เดี๋ยวกลางวันนี้เลี้ยงมาม่าหนึ่งคัพ”
“โอเค๊ ^O^”
ดีจัง ตอนเย็นผมก็มีไอเดินไปเรียนเป็นเพื่อน แต่ตอนกลับเขาไม่ได้รอนะ ไอเลิกเรียนตอนห้าโมงซึ่งตรงกับช่วงพักผมพอดีเลย ไอก็เลยอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าผมจะเข้าเรียนครอสต่อไป
“แล้วน้องป๊อบอ่ะ”
“ไม่ต้องไปสนใจมัน”
“โกรธเขาอยู่เหรอ”
“กับคนที่ทำกับเราแบบนั้นสมควรให้อภัยเหรอไง”
“แต่ว่า... น่าสงสารออก เขามองนายตลอดเลย ตอนแรกก็เห็นรักกันอยู่ดีๆ”
“นั่นมันตอนแรก”
“ตอนนี้นายกลับมารักพี่แล้วเหรอ”
“เอ้อออออออ เป็นคนอะไรวะ ถามคำถามนี้ด้วยดวงตาซื่อๆนั่นได้ไง”
“ทำไมจะถามไม่ได้ล่ะ”
“อายมั้ยเนี้ย”
“ไม่อายสักหน่อย แค่อยากรู้เฉยๆ แต่พี่เป็นแฟนกับไอไม่ได้นะ พี่เป็นแฟนแล้วก็เป็นผัวเมียกับป๊าแล้ว”
“พราววววววววววววววววว โอ๊ยยยยย คุยด้วยแล้วปวดหัวทุกทีเลย”
อะไร ทำไมต้องปวดหัวด้วย ก็คุยกันดีๆนี่ สรุปก็ไม่ได้รู้เลยว่าไอยังชอบน้องป๊อบหรือเปล่าแต่ร่างสูงก็บ่นๆใส่ผมว่าเห็นเขาเป็นงูดินเหรอไงถึงได้เปลี่ยนใจไปเปลี่ยนใจมาง่ายแบบนั้น แล้วเรื่องนี้มันมีงูดินมาเกี่ยวด้วยได้ไงอ่ะ และผมก็ไม่ชอบสัตว์เลื้อยคลานมากๆเลยพยักหน้าเออออทำเป็นเข้าใจทั้งๆที่ผมไม่เข้าใจเลยเพื่อที่ไอจะได้เลิกคุยเรื่องงูสักที = =
ผมอยู่ในท่ายืนเข่าโดยมีคนตัวโตซ้อนอยู่ด้านหลัง สะโพกสอบกระแทกกระทั้นเข้าออกช่องทางด้านหลังของผมแรงจนเกิดเสียงดังให้ผมได้อายยิ่งขึ้นไปอีก ใบหน้าคมซุกซบอยู่ที่ไหล่โดยที่แขนใหญ่นั่นรัดร่างผมให้จมไปกับอกกว้าง บทรักที่ยาวนานทำให้ผมหมดแรงจึงได้แต่ปล่อยให้พ่อหมีใหญ่ทำนู่นทำนี่ได้ตามใจ
เรื่องของเรื่องคือโดนป๊าทำโทษเพราะว่าแอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปสี่คัพในวันเดียว!
“อ๊ะๆๆ อ๊าๆๆ”
“แฮ่กๆ เด็กดื้อ!”
“อื๊ออออ อึก อ๊ะ”
มือใหญ่รั้งใบหน้าให้หันกลับไปบดจูบในขณะที่มืออีกข้างของป๊าก็สร้างความปั่นป่วนตรงด้านล่างให้ผมจนสมองขาวโพลนไปหมดแทบจะปลดปล่อยออกมาแต่คนตัวโตก็แกล้งหยุดขยับแล้วดันผมให้นอนคว่ำราบลงกับเตียงทั้งๆที่ส่วนนั้นเรายังไม่หลุดออกจากกัน ก็แหงแหละ...มันลึกซะขนาดนั้น T///////T
“แฮ่กกกๆๆ ป๊า จะ... ฮื๊ออออ”
ป๊าสอดมือเข้ามาเล่นกับปิกาจู๊ผมอีกครั้งแต่คราวนี้ปล่อยของจริงเลอะเต็มผ้าปูที่นอนเลย
แต่พ่อหมีหื่นยังไม่หยุดแค่นั้นเพราะเขายังไม่เสร็จก็เลยจัดการผมต่อ ผมอ่ะไปหลายทีแล้วแต่อีกคนเพิ่งจะสองและคงไม่จบง่ายๆแน่ ถ้าผมไม่ขอไว้
“พอแล้ว อ๊าาาาา”
ผมพยายามดันหน้าป๊าออกจากการดูดดึงยอดอกผม ชอบแกล้งดึงขึ้นมาแล้วปล่อย ผมสะดุ้งทุกทีเลย ไม่ใช่เพราะเจ็บอะไรแต่มันเสียวมากกว่าโดยเฉพาะตอนที่ลิ้นชื้นนั่นระรัวด้วยแล้วล่ะก็... (./////.)
“ยังไม่ครบสี่เลย”
“ป๊าอ่ะ”
พ่อหมีบอกว่าจะต้องโดนตามจำนวนคัพมาม่า ถึงป๊าจะยังไม่ถึงแต่ผมถึงแล้ว แง!
“พรุ่งนี้หนูไม่อยากนอนซม หนูอยากอยู่กับป๊า”
“โอเคๆ ยอมก็ได้ คราวหลังโดนเบิ้ลคุณสองแน่ หึหึหึ”
“หมีหื่น!”
“หมียั่ว”
“ไม่ได้ยั่ว”
“แค่อ้าปากก็ยั่วแล้ว ให้ตายเถอะ เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออกไม่เคยคิดเลยว่าพราวจะเป็นคนแบบนี้”
“แบบไหน!”
“แบบน่าเอาเนี้ย”
T//////T ไม่ได้อยากเป็นแบบน่าเอาให้ป๊าเอาเลยสักนิด ป๊านั่นแหละหื่นไปเอง แล้วอีกอย่างก่อนหน้านี้เราก็ไม่ได้เมคเลิฟกันนานแล้วด้วยเพราะผมต้องไปอ่านหนังสือเตรียมสอบกับพวกเพื่อนต่อหลังจากที่เรียนเสริมเลิกสองทุ่ม กว่าจะกลับบ้านก็ดึกอาบน้ำแล้วก็นอนหลับได้เลยไม่ต้องให้ป๊ากล่อมเหมือนทุกทีเพราะว่าผมเพลียมาก!
คนตัวโตถอนแก่นกายออกไปแล้วอุ้มผมไปชำระร่างกายให้สะอาด ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วก็ตั้งแต่สอบวันสุดท้ายเสร็จกลับมาบ้านก็... -///- ยังไม่ได้พักเลย!
“จำไว้นะ ถ้ายังกินมันเยอะๆอยู่จะโดนจริงๆ”
“ง่ะ นานๆทีกินได้ใช่มั้ย”
“ได้ แต่นี่มันมากเกิน กินไปได้ยังไงน่ะพราว”
“หนู...ฉลองสอบเสร็จหรอกน่า” ผมบอกเสียงอ่อย พอดีผมกินแล้วมันหยดใส่เสื้อนักเรียนเป็นคราบเส้นแห้งกรังติดเสื้อผมเลย จะปฏิเสธก็ไม่ได้แถมยังหลุดปากบอกไปว่าแค่สี่คัพเอง ป๊าเลยโมโหปรี๊ดเลยที่ผมพูดไม่ฟังบวกกับกินข้าวเย็นน้อยเพราะผมกินมาม่ามาโคตรอิ่ม ก็เลยโดนเลย
“แต่หนูจะเชื่อฟังป๊า แล้วก็จะเป็นเด็กดี”
ผมยิ้มให้ร่างสูงจนตาหยี ป๊าเลยฟัดแก้มผมจนหน้าบู้บี้ไปหมด
“จะเป็นเด็กดีรอบที่สามแสนล้าน”
“>3< รอบนี้เอาจริงละ”
“โอเค ถ้าดื้ออีกป๊าจะไม่ตามใจพราวแล้ว”
“ป๊าก็บอกจะไม่ตามใจรอบที่ห้าพันล้านล้านเหมือนกัน”
“ย้อนเหรอ หึ ย้อนเหรออออ”
“ว้ากๆๆ ไม่เอาๆ จั๊กจี้”
พ่อหมีเอาปากเม้มตามเนื้อผมแต่ไรหนวดมันมาโดนแล้วคันๆจั๊กจี้อ่ะ งื้อออออออ
กว่าจะอาบเสร็จก็ปาไปเป็นชั่วโมงตัวถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัวอย่างกับเป็นดักแด้ส่วนคนตัวโตก็พันแค่ช่วงล่าง พอออกจากห้องน้ำมาเจอแอร์ก็ยิ่งห่อตัวเข้าหากันมายิ่งขึ้น เพราะผมขาสั่นด้วยป๊าเลยกอดรัดผมจากด้านหลังช่วยยกตัวพร้อมกับดันผมให้เดินไปข้างหน้าจนเท้าแทบจะลอยขึ้นจากพื้นอยู่แล้ว
“วันนี้เราใส่ชุดนอนเหมือนกันน้า นะๆๆๆ”
“อืมมมม...” ป๊าทำหน้าคิดตอนที่ผมกำลังเลือกชุดนอนอยู่หน้าตู้ ตู้เสื้อผ้าจัดเป็นล๊อคๆตามแต่ชนิดกันไป
“น้าๆๆๆ”
“ก็ได้ แต่...”
ป๊ายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเอานิ้วเขี่ยที่ปากผมเบาๆ เป็นอันรู้กันว่าต้องจุ๊บเขาหวานๆทีหนึ่ง -//////- ผมเลยต้องเขย่งปลายเท้าพร้อมกับรั้งลำคอแกร่งลงมาแล้วมอบจูบเนิ่นนานให้ป๊าไป กะจะทีเดียวแต่พ่อหมีหื่นกลับดันผมติดตู้เสื้อผ้าแล้วสูบเอาจูบจากผมไปแทบขาดอากาศหายใจ
“อื้อ ใส่ได้ยังอ่ะ -3-“
“ได้ครับ”
ผมยิ้มพอใจแล้วคนหาชุดลายหมีสีน้ำตาลพื้นเป็นสีครีมมาให้ป๊า มีหลายชุดเลยที่เหมือนกันแต่คนละไซส์แต่ลายนี้ไม่ได้ใส่นานแล้วเพราะพ่อหมีทำหน้าแหยๆทุกทีที่เห็น
“คิกๆๆ ป๊าน่ารักมาก แบ๊วฝุดๆ”
“แบ๊วเบิ้วนี่ภาษาอะไรหือออออ”
ป๊ายกผมตัวลอยแล้วขยี้หน้าคมลงบนออกผมก่อนจะทุ่มร่างเราลงบนเตียงที่มีแม่บ้านเข้ามาเปลี่ยนให้เรียบร้อยแล้วเพราะถึงป๊าจะใส่ถุงยางกันเลอะแต่ของผมไม่ได้ใส่ด้วยนี่นา -///-
“ป๊าาาาา~~ ฮ่าๆๆ ไม่เล่นแล้วหนูง่วงแล้ว”
“ฟอดๆๆ งั้นปิดไฟหลับตา”
“งื้อออออออออออ”
ป๊าลุกไปปิดไฟหัวเตียงแล้วลงมากอดผมจากด้านหลัง ฝ่ามืออบอุ่นอ้อมมาตบอกผมเบาๆให้ผมเคลิ้มอีกตามเคย ทำได้ไงก็ไม่รู้ ผมก็เคยนอนตบอกตัวเองตอนที่ป๊าไม่อยู่นะแต่มันก็หลับไม่ลงจริงๆกลับตาสว่างยิ่งขึ้นไปอีก
“อ๊ะ ป๊า!”
“ครับๆ”
“เกือบลืมเลย ใกล้ถึงวันเกิดหนูแล้ว O3O” ผมหันไปหาป๊าเห็นเพียงเสี้ยวหน้าคมเพราะแสงจากด้านนอกมากระทบเท่านั้น
“หืม... อีกนานนนนนน”
“ไม่นานๆ”
“ครับๆ”
“ป๊าอ่ะ!”
ผมหันกลับมานอนที่เดิม ไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว!
“งอน? งอนเหรอ หมีงอนเหรอ”
“...”
“ไปฮ่องกงมั้ยปีนี้”
>_< ฮ่องกงดิสนีย์แลนด์!
“หรือจะไปสิงคโปร์”
>O< universal!
“โอ๊ะลืมไป ปีนี้ตรงกับวันปกติต้องไปโรงเรียนนี่นา”
= =;;;
“ตรงกับวันศุกร์”
“อะไรนะ งึมงำๆอะไร”
“ตรงกับวันศุกร์! เราก็ไปกันหลังเลิกเรียนก็ได้หนิ -3-“
“หึหึหึ ตกลงจะไปไหน”
“หนูอยากไปฝรั่งเศส”
“เห้ย ไปไกลนะเรา”
“น้าๆๆๆ”
“ไว้ตอนปิดเทอมดีกว่า ไปเป็นอาทิตย์เลย นี่เรามีวันหยุดนิดเดียวเอง”
“ก็ได้ งั้นหนูขอไปฮ่องกงนะ >O<”
“ครับ หลับได้ละเนอะ พรุ่งนี้ตื่นมาสวีทกันต่อเนอะ”
“ไม่ได้สวี๊ททททททททท คุยกันปกติ”
“เสียงสูงเลย”
“เชอะ พรุ่งนี้จะสวีทกับพี่เอเธนส์ ไม่สนใจป๊าแล้ว -3-“
“หึหึหึ ฟอดๆๆๆ ป๊าสนใจพราวเองก็ได้”
ไม่อยากจะเถียงต่อ เถียงไปก็ไม่ชนะ ชอบมาแซวผมแล้วก็ชอบมาแกล้งผม พ่อหมีบ้า!
“ฮัดชิ้ว!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“อื้อออออ” ผมครางอย่างรำคาญ
“ตื่นสิตื่น”
“ฮัดชิ่ว!”
ผมปัดสิ่งที่มากวนๆอยู่ที่จมูกผมไปไกลๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นเห็นหน้าป๊าแบบซูม 4500ล้านเท่า ในมือมีเส้นผมของผมอยู่ส่วนหนึ่งและผมคาดว่าไอ้สิ่งนี้แหละที่ทำให้ผมจามรับอรุณเลยทีเดียวเชียว = =
“ป๊าอ่ะ”
“ตื่นแล้วอย่าหลับอีกสิ”
“ไม่เอา!”
“ไหนว่าจะมาสวีทกัน”
“ไม่สวีทแล้ว ง่วง”
“ฮ่าๆๆ ตื่นๆ”
“อื๊ออออ ฮ่าๆๆ ไม่เอาๆ”
โดนร่างสูงจี้เอวก่อนจะมาหยุดชะงักขณะที่หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ ใบหน้าคมค่อยๆขยับลงมาใกล้แล้วกดจูบดูดดื่มที่ริมฝีปากผมเนิบช้าและหยอกเย้าไปในที ลิ้นชื้นของเราเกี่ยวกระหวัดกันไปมาสลับปากหนักสุดก็คงเป็นการแย่งกันดูดลิ้นเนี้ยแหละ เล่นอะไรของเขาก็ไม่รู้แต่ผมก็ยังไปเล่นด้วย _///_
ปัง!
“เซอร์ไพรส์!!”
พลัก! ตุบ!
ผมตกใจผลักพ่อหมีตกลงเตียงไปเลย
“แกรนด์...!”
ตายแล้ว... ทั้งแกรนด์พาแกรนด์มายืนจังก้าหน้าเหวออยู่หน้าห้อง T_T
---------------------------------------------------------------
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแบบสั้นๆแก้ขัดกันไปก่อน
ขอโทษที่หายไปนานนะทุกคน
โน๊ตบุ๊คเค้าพังอ่ะ กว่าจะได้อีกนานเลย (นางบอกรอเมนบอร์ดส่งมาจากมาเลเซีย :mew5: :mew5:)
นี่มาใช้คอมที่หอ อิอิอิอิ พิมพ์ไปก็ระแวงหลังไปแปลกๆ
เม้นให้แก่ความพยายามนี่หน่อยเห้อออออออ 555
-
แลดูมีปัญหาซะแล้วซิ :katai5:
-
โอ๊ะโอ เป็นเรื่อง
-
ขัดจังหวะะะ :fire: :fire:
-
สู้ๆค่ะ ระทึกมากมาย 555555..
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เซอร์ไพรส์มากเลยอ่ะ ดีนะที่แค่จูบกัน(นี่ดีแล้ว?)
แหล่วๆๆๆ ป๊าล่ะจะว่าไง
-
เอาละสิ 555 :m20:
-
!!!!!!!!!!!!!!!!1 :hao7:
-
คล้ายว่าปัญหาจะเกิด แต่คิดว่าพ่อหมีคงเคลียร์ได้ :laugh:
-
o22 แกรนรู้นี่เรื่องดีหรือไม่หว่า แต่พ่อหมีโดนด่าแน่ ๆ ฮ่าาาา
-
ตึง!!! o22 :a5:
-
555555 น้องพราวกะช่างทำได้ ปกติแรงไม่เยอะนิ อิอิ
-
โอ๊ะโอเซอร์ไพร์สอย่างแรงส์ :hao7:
-
ตกใจทีพราวแรงเยอะผลักพ่อหมีตกเตียงได้
เจอเซอร์ไพรส์ซะแล้วพราว
-
หนูพราว อะไรจะน่ารักได้ทุกตอนอย่างนี้นะ >.<
ก็สมแล้วที่ป๊าจะหมั่นเขี้ยวแล้วฟัดบ่อยๆอย่างนี้
เริ่มรู้อะไรเกี่ยวกับน้องพราวมากขึ้นแล้ว หมดปัญหาไปหนึ่ง
แต่ปัญหาใหม่เพิ่งมา แต่ป๊าน้องพราวจัดการได้แน่
หรือจะโดนจัดการ อันนี้ต้องรอติดตาม :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
Surprise!!!!!
-
Surprise!!!!!... งานจะงอกมั้ย :hao3:
คงไม่หรอกมั้ง ครอบครัวน่าจะเข้าใจ
-
33
:katai4: :katai4: :katai4:
“แกรนด์พาาาาา~~~~~~~~ ปู่ๆๆ ปล่อยพราวก่อนนะ T^T”
ผมสะบัดแขนออกแต่ถึงแกรนด์พาจะแก่แล้วก็ยังดูหนุ่มและแรงยังเยอะมากอยู่ดี T^T ผมถูกปู่ลากถูลู่ถูกังออกจากบ้านมาทั้งชุดนอนหลังจากที่เขาต่อยป๊าเสร็จแล้วอ่ะนะ
“น้องพราวมากับปู่!”
“พ่อ! จะเอาพราวไปไหน”
“มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูไอ้ลูกเวร! เลี้ยงมาให้เป็นคนดี ทำไมมึงทำตัวอย่างนี้วะไอ้เฟิร์ส!”
ป๊ากับแกรนด์พาทะเลาะกันเรื่องที่ผมกับป๊าแอบ...กัน T////T โดยที่ไม่คิดจะบอกปู่เลย
“นี่ถ้ากูไม่มาเห็นเองกับตามึงคงไม่คิดจะบอกกูใช่มั้ย หะ! เห็นกูเป็นอะไร นี่หลานกูนะ!”
“นี่ก็ลูกผมเหมือนกัน!”
“เออ! รู้ด้วยเหรอว่านี่ลูก แล้วพ่อที่ไหนมันทำกับลูกอย่างนี้ ร้องขอจะเลี้ยงเด็กสุดท้ายมึงก็เลี้ยงมาเพื่อสนองตัณหาตัวเอง... มึงไม่ละอายแก่ใจบ้างเหรอไง!”
“พ่อ! พ่อกำลังเข้าใจผิดและดูถูกลูกตัวเองอยู่รู้มั้ย!”
“นั่นสิ นี่ลูกนะคุณ” แกรนด์มาที่ยืนอยู่ใกล้ๆแหวขึ้น
“กูเข้าใจถูก และผิดหวังในตัวมึงมาก ยิ่งมึงเป็นลูกกูกูยิ่งเสียใจ”
“...”
“กูไว้ใจว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเพราะเด็กมันเป็นผู้ชาย แต่สุดท้าย...”
“เด็กผู้ชายเด็กผู้หญิงก็รักหมดแหละแค่เป็นพราวก็พอ”
“ไอ้ลูกเหี้ย น้องพราวถึงจะไม่ใช่หลานในไส้แต่กูก็รักมาก!กูถือว่ามึงทำลายอนาคตหลานกู ไปกันเถอะ”
“แต่พ่อ! พ่อ ผมรักพราว” ป๊าทำหน้าอ้อนวอนแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะมีบอดี้การ์ดมากันเขาไว้
“ฮึก แกรนด์พาปล่อยหนูเถอะ หนูก็ ฮึก รักป๊าจริงๆ”
“น้องพราวยังเด็กยังไม่เข้าใจเรื่องนี้หรอก”
“หนูเข้าใจ ป๊า...หนูเข้าใจใช่มั้ย ฮึก”
“อย่าเอาพราวไปเลย ให้โอกาสเราได้มั้ย”
“มันผ่านโลกมาตั้งเท่าไหร่แล้ว น้องพราวตามมันไม่ทันหรอก ไปอยู่กับปู่”
แกรนด์พาลากผมไปขึ้นรถส่วนคนตัวโตก็พยายามดีดตัวออกจากบอดี้การ์ดทั้งสามคนของปู่ที่ล๊อกตัวเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา ผมพยายามเอื้อมมือไปจับป๊าไว้แต่ผม...กลับไกลออกไปทุกทีๆ
“ฮึก ฮืออออ”
“น้องพราวไม่ต้องร้องค่ะ”
ขึ้นรถมาผมก็กอดย่าร้องไห้อย่างเดียวเลย ปู่ใจร้าย! ทำไมไม่เข้าใจเราบ้าง เขาเอาแต่คิดว่าเราทำผิดศีลธรรมเหมือนที่ผมเคยคิดซึ่งนั่นมันไม่มีความสุขเลย
“เรากำลังหลงผิดนะน้องพราว”
“ไม่ผิดสักหน่อย ฮึก” ผมเถียงเสียงอู้อี้อยู่กับอกย่าที่นั่งคั่นกลางระหว่างผมกับปู่
“เฮ้ออออ~~~ ปู่ถือว่าพราวเข้าใจเจตนาของปู่ เราจะไม่พูดเรื่องนี้อีก จบเทอมนี้แล้วเราจะไปอยู่เมกากัน”
“ฮืออออออ ป๊า ฮึก ไม่ยอมหรอก ฮึก”
“ไม่ยอมก็เรื่องของมัน!”
“แกรนด์มาาาาา~~~~~ ฮืออออ~~~~~”
“พอแล้วค่ะ อย่าพูดเสียงดังใส่หลาน โอ๋ๆๆ”
ปู่นั่งหน้าเครียดเงียบไปตลอดทาง พวกเขามีบ้านอีกหลังอยู่ไม่ไกลกัน พอรถมาจอดยังไม่ทันจะสนิทดีผมก็ลงจากรถวิ่งหนีขึ้นห้องของตัวเองทันทีจนปู่อุทานด้วยความตกใจและลุงคนขับก็รีบเบรกรถอย่างกระทันหันเลยทีเดียว
ปู่เอาแต่บอกว่าป๊าล่อลวงผม หลอกผม พอเถียงก็บอกว่าผมยังเด็ก ตามไม่ทันบ้าง หลงผิดบ้าง ผมเจอโลกมาน้อยเมื่อเทียบกับป๊า แต่เรารักกันทำไมต้องสนว่าผ่านโลกมามากมาน้อยในเมื่อเราไม่ได้คิดจะหลอกลวงกันอยู่แล้วนี่ ปู่ต่างหากที่ผ่านโลกมาแต่ในมุมของตัวเอง
ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น เสื้อผ้า ข้าวของของใช้ส่วนตัวของผมถูกขนขึ้นมาไว้ในห้อง นี่คือครึ่งหนึ่งที่ผมมีในบ้านป๊า T^T ทุกอย่างจัดลงที่อย่างรวดเร็วโดยที่ผมได้แต่นอนน้พตานองหน้ามองพวกเขา
“กองนี้เป็นกระเป๋านักเรียนกับหนังสือทั้งหมดของคุณหนูนะคะ”
ผมเบือนหน้าหนีจากแม่บ้านคนหนึ่งที่เข้ามาจัดของให้
“คุณท่านบอกว่าหกโมงเย็นให้คุณหนูลงไปรับประทานอาหารด้วยค่ะ”
“ฮือออ ไม่กิน!”
“เอ่อ...”
“ออกไปได้แล้ว ฮึก...”
เสียงทุกอย่างเงียบไปผมก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมามากกว่าเดิม ป๊าโดนปู่ต่อยแถมยังโดนบอดี้การ์ดทำร้ายอีกตั้งหลายทีไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง
“ฮืออออ คิดถึงพ่อหมี”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ย่าเองค่ะ”
ผมไม่ตอบอะไรย่าก็เปิดประตูเข้ามา ผู้หญิงผิวขาวจมูกโด่ง รูปร่างน่าทะนุถนอม นั่งลงตรงขอบเตียงแล้วลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา ย่าทั้งใจดีและนิสัยดีมาก ทั้งๆที่เป็นชาวต่างชาติแต่การบ้านการเรือนเป็นระเบียบเรียบร้อยซะยิ่งกว่าหญิงไทยโบราณซะอีก ปู่ถึงได้รักนักรักหนาไง
“ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นนะน้องพราว”
“ฮึก... แกรนด์พา ฮึก ต้องช่วยหนูนะ”
“เอ่อ ย่าจะพยายามนะคะ แต่ปู่เขา...”
“หนูคิดถึงป๊า ฮึก มาอยู่ที่นี่ ฮึก ไม่มีทั้งพ่อหมีตัวจริง ตัวปลอมก็ยังไม่มี ฮึก”
“โถ คืนนี้ย่าจะกล่อมหนูเองนะคะ ป๊าเราบอกว่าต้องนอนกล่อมทุกคืนนี่ ดีมั้ย ไม่เอาน่าเด็กดีของย่า ไม่ร้องนะคะ”
“มัน ฮึก ไม่เหมือนกัน”
ย่าปาดน้ำตาออกให้อยากจะพูดอยากจะบอกความในใจให้มากกว่านี้แต่ว่าไม่มีแรงจะพูด เมื่อคิดว่าหากปู่ไม่ยอมใจอ่อนหากปู่ห้ามขาดจริงๆผมจะทำยังไง ปวดหนึบไปทั้งหัวใจเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอป๊าอีกทั้งๆที่ตอนนี้เราอยู่ใกล้กันแค่นี้
“หนูรักป๊าจริงๆนะ”
“ย่าว่า... รอก่อนดีมั้ย ไปอเมริกาด้วยกัน ไปดูโลกดูผู้คน ดูให้เห็นทุกอย่าง แล้วนำสิ่งเหล่านั้นมาตัดสินว่ารักจริงๆมันเป็นยังไง”
“ย่าเข้าข้างปู่ ฮึกฮือออ”
“ย่าเข้าข้างน้องพราว ย่ากลัวน้องพราวตัดสินใจผิด ไม่อยากเห็นคนที่ย่ารักต้องเสียใจ”
“แต่ตอนนี้ ฮึก คนที่ย่ารักกำลังเสียใจอยู่ ฮึก สองคนเลยด้วย”
“...”
“หนูรักป๊าจริงๆ” ผมย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ย่าเงียบไปแล้วก้มลงมาจูบที่หน้าผากผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกออกไป แต่สัมผัสนั้นทำให้ผมนึกถึงใครอีกคน...
“แกรนด์พา...”
“คะ” ร่างบอบบางหันกลับมา
“ทำไมรู้สึกไม่เหมือนกัน...”
“...”
“...ทำไมใจไม่เต้นแรง”
“...พราว”
“...ทำไมไม่ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แก้มก็ไม่แดงด้วย”
“...”
“ทำไมรู้สึกเหมือนที่ป๊าเคยทำ”
“...พราวลงไปทานข้าวนะคะ”
ย่ายิ้มอ่อนๆให้ผมแล้วออกห้องไป บนที่นอนไม่ยอมลงไปกินข้าวแม้จะมีแม่บ้านมาเรียกสามครั้งแล้วก็เถอะ สุดท้ายก็ต้องยกอาหารมาให้ผมถึงบนห้องผมก็ยังไม่ยอมกินปล่อยให้มันเย็นชืด
เวลาที่ผ่านไปแต่ละนาทีมันเชื่องช้ามาก ผมรู้สึกว่ามันผ่านไปสักสามวันทั้งที่ผ่านมาแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ตอนนี้ในหัวมีแต่ภาพของเรา นี่คืออาการที่เรียกว่าคิดถึงใช่มั้ยอ่ะ งั้นผมก็คงคิดถึงป๊ามากไม่นึกเลยว่าจะจำได้ทุกรายละเอียดขนาดนี้
ดุเรื่องที่แอบกินมาม่า
ง้อทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด
แกล้งเวลาที่หมั่นเขียวมากๆ
มาฟัดเวลาที่เครียดจากงาน
เสียงที่ป๊าชอบบ่นให้อ่านหนังสือ เรื่องนี้นี่หนักเลยบ่นทุกวันๆ ในเมื่อไม่มีอะไรทำก็สนองนี๊ดเขาหน่อยแล้วกัน อ่านหนังสือดีกว่า ผมหยิบกระเป๋านักเรียนมาค้นๆเนื่องจากเพิ่งนึกได้ว่าเอาโทรศัพท์ใส่ไว้ตอนไปเรียนแต่ค้นเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เฮ้อออ~~~ ปู่คงให้คนค้นของผมแล้วเอาออกไปแล้วล่ะ
งั้นอ่านเริ่มจากหนังสือเรียนสมัยไฮสกูลของป๊าเลยละกัน
พรึบ!
ภาพแอบถ่ายของผมสี่ห้าใบร่วงลงบนพื้น เดี๋ยวนะทั้งตอนหลับ ตอนกิน ตอนยิ้ม ทำไมผมถึงกินได้ตะกละขนาดน้านนนนนนน TOT พ่อหมีบ้า รูปที่ดีกว่านี้ไม่มีแล้วเร้อออออออออ
‘ยิ้มเยอะๆ ยิ้มไปด้วยกัน’ เป็นรูปตอนที่ผมหัวเราะพี่เอเธนส์เปื้อนโคลน
‘ขนตายาวเฟื้อยเลย อยากฟัดแต่หลับอยู่’ บ้าๆๆ > <
ผมนั่งอ่านข้อความด้านหลังรูปไปเรื่อยๆจนมาสะดุดกับภาพที่ผมยืนอยู่ระเบียงที่บ้านเรา ดวงตาเหม่อมองออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย เป็นตอนที่ผมงอนป๊าแล้วหนีออกไปร้องไห้อยู่ที่ระเบียง นั่งดราม่าอยู่คนเดียวเลย
‘มองออกมาที่นี่เวลาที่พราวไม่เหลือใคร’
ซึ้งจัง... สงสัยป๊าจะกลัวผมน้อยใจที่ป๊าเอารูปแม่ไปคั่นหนังสือเลยเอารูปผมมาเสียบไว้บ้าง ร้ายจังแต่รักง่ะ -///-
จ๊อกกกกกก~~~
ผมที่น้ำตาไหลรำลึกความหลังต้องเงี่ยหูฟัง
จ๊อกกกกกก~~~
อ่า ท้องร้อง พอได้ยินเสียงนี้ก็แสบท้องขึ้นมาทันทีเลย T^T
ไม่ๆ
ไม่กินๆ
แต่หิวง่ะ
อาหารที่แม่บ้านยกมาให้ตั้งแต่ตอนเย็นน่ะมองข้ามไปได้เลยผมไม่ชอบกินอาหารเย็นๆอยู่แล้ว นี่ก็สี่ทุ่มแล้วด้วยแกรนด์พากับแกรนด์มาคงหลับไปแล้ว แอบลงไปกินก็ได้มั้ง ย่องให้เบาที่สุดตอนเดินผ่านหน้าห้องพวกเขา
“ลูกก็ทุกข์กันทั้งคู่นะคะ อ้อ แล้วก็ไม่ใช่แค่ลูก คุณกับฉันด้วยที่ต้องมานั่งเครียดนั่งทะเลาะกันแบบนี้”
“แต่คุณก็รู้ว่าไอ้เฟิร์สมันติดแพรวแค่ไหน”
“แต่นี่น้องพราว...”
“แน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไม่เอาเด็กมาแทนที่ใคร”
“ลูกโตแล้ว ฉันเชื่อว่าเขาแยกแยะได้”
“แยกแยะได้ทำไมต้องเป็นพราว ทำไมต้องเป็นเด็กผู้ชาย!”
“ปัญหาที่แท้จริงคือพราวเป็นผู้ชายใช่มั้ย...”
“นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่...”
“ก่อนที่คุณจะมาคบกับฉัน คุณก็เคยคบผู้ชายมาก่อนนะ”
“นั่นมัน...”
“เชื่อเถอะค่ะ ให้โอกาสพวกเขา เกิดมาไม่เคยมีใครไม่เสียใจ ทั้งคุณ ฉัน ณดา”
ณดาคือชื่อของย่าเล็กครับแกรนด์พารักแกรนด์มามากๆแต่ฐานะแตกต่างกันย่าต้องบินไปต่างประเทศบ่อยๆแต่ปู่ไม่มีตังค์ตามไปไง เท่าที่ผมรู้คือย่าเล็กเป็นคนที่ช่วยปู่ทุกอย่าง ทำให้ปู่ร่ำรวยเป็นที่ยอมรับของญาติผู้ใหญ่เลยได้แต่งงานอยู่กับกับย่า แต่เรื่องของทั้งสามคนผมก็ยังไม่รู้แน่ชัดนักเพราะย่าเล็กก็ยังเป็นใหญ่ในบ้านเสมือนเป็นภรรยาอีกคนของปู่ และเป็นที่ยอมรับของย่าถึงขนาดที่ให้ป๊ากับลุงเรียกเขาว่าแม่ คนในสังคมเขาคิดว่าปู่มีภรรยา 2 คนแต่เท่าที่ผมเห็นคือปู่ไม่ได้สวีทอะไรกับย่าเล็กเหมือนที่ทำกับย่าเลย
“แต่ว่า...”
“ฉันสงสารลูก ตาเฟิร์สมายืนอยู่หน้าบ้านตั้งนานแล้วนะคะ”
“ก็ปล่อยให้มันเฝ้าไป เก่งนัก เรามันก็แค่หัวหลักหัวตอ”
“ฉันไม่อยากเสียลูกไปอีกคนนึงนะ!”
“...”
ผมลืมความหิวไปชั่วขณะแล้วรีบวิ่งกลับขึ้นห้องตัวเองมุ่งตรงไปยังระเบียงห้อง มองฝ่าความมืดออกไปตรงรั้วหน้าบ้านก็เห็นไม่ชัดแล้ว
‘มองออกมาที่นี่เวลาที่พราวไม่เหลือใคร’
ทำไมไม่เกทให้เร็วกว่านี้ น่าจะเกทตั้งแต่หัววันเลยจะได้เห็นว่าป๊ามายืนอยู่หน้าบ้าน ถึงจะไกลพอสมควรแต่ก็ยังตะโกนได้ยินและเห็นสีหน้ากันอย่างชัดเจนได้แล้วกันน่ะ
จิ๊... รอพรุ่งนี้แล้วกัน T^T โง่จริงเลยเราๆๆๆ
ในเมื่อป๊ายังไม่ยอมแพ้ ผมก็จะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้และอยู่ด้วยกันอีกครั้ง >////<
“ช่วงนี้ไม่ร่าเริงเลย”
“อื้อ กลับแล้วนะ รถมาแล้ว”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าเนี้ยพราว”
“ไปหาป๊าให้หน่อยจิ ฝากขนมไปให้ป๊าหน่อย พลีสสสสส”
ผมแวะกินเค้กก่อนมาเรียนน่ะเลยซื้อกลับมาด้วย ผมรู้ว่าป๊าไม่ค่อยจะชอบกินของหวานแต่ผมไม่รู้จะฝากอะไรไปให้นอกจากของที่ผมชอบแล้วก็โน๊ตเล็กๆน้อย
“ก็ได้ๆ เห็นว่าโดนจับแยกหรอกนะ”
“พี่พราวหวานจัง > < น่าอิจฉาอาเฟิร์ส” น้องป๊อบรู้เรื่องความสัมพันธ์กับผมแล้วล่ะหลังจากที่เข้าใจผิดว่าผมคบอยู่กับไอพักใหญ่ๆ
“หึหึหึ ปกติถ้าไม่ห่างก็ไม่เห็นความสำคัญหร้อกกกกก”
“เชอะ”
ไอยังคงไปเรียนเป็นเพื่อนผมอย่างทุกวัน อ้อ ไอกับน้องป๊อบกลับมาคืนดีกันแล้วนะ น้องเขาจะหนีไปเรียนต่างประเทศเลยอ่ะ ได้ยินไอด่าว่าเขาเป็นคนโกรธแท้ๆจะมาโกรธกลับหนีหน้าซะงั้น สรุปทั้งคู่ก็เป็นแฟนกันอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง แต่พอผมถามว่าเป็นผัวเมียกันด้วยมั้ยก็ไม่ยอมตอบหน้าแดงกันทั้งคู่เลย
“ขอให้โชคดีนะพราว”
แกรนด์พาให้ผมเลิกเรียนเสริมถึงแค่ 6โมงเท่านั้นเพราะกลัวว่าป๊าจะมาดักฉุดผมไป แต่ป๊าไม่ดักฉุดหรอก ป๊ามาดักรอที่หน้าบ้านต่างหากทุกวันเลย > < ผมเกาะหน้าต่างโบกมือออกไปด้านนอกขณะที่รถกำลังแล่นผ่านเข้าประตูบ้าน ป๊ายืนพิงรถสปอร์ตคันหรูอยู่ตรงนั้น ทำไมรู้สึกถึงรังสีความเท่ของป๊าเพิ่มขึ้นทุกวันเลย
“สวัสดีคร้าบบบ ^O^”
ผมไหว้ปู่กับย่าแล้วพุ่งตรงขึ้นห้องไม่ทันได้ตอบรับคำชวนกินขนมของย่าผมจะร่าเริงเฉพาะก่อนจะได้เจอหน้าป๊าเท่านั้นแหละนอกจากนี้ผมก็เศร้าอยู่เหมือนเดิม พวกเขายังทำตัวเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่เขาจะทำลายความรักของคนๆหนึ่งแท้ๆ
ผมเปิดประตูระเบียงแล้วกระโดดเหยงๆโบกไม้โบกมือให้ร่างสูงแต่ป๊าไม่ยอมทำกลับเพียงแค่ยิ้มบางๆแล้วยืนจ้องผมอยู่ เพิ่งเห็นว่าใกล้ๆมีลุงจักรนั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างรถ คงจะมาเป็นเพื่อนป๊า
“ป๊า!! อุ๊บ...”
ผมเผลอตะโกนออกไปด้วยความงอนก่อนจะรีบยกมือปิดปากอย่างรวดเร็วกลัวปู่กับย่าจะได้ยินแล้วเข้ามาห้ามอีก ป๊าหัวเราะแล้วโบกมือกลับมาสองที... แค่เนี้ย? ทั้งๆที่ผมโบกแขนแทบหักเหอะ! ผมทำหน้างอนป๊าเลยยักคิ้วกวนประสาทกลับมา เหอะ!
ผมลากเก้าอี้มานั่งจ้องตากับป๊าดั่งเช่นทุกวัน ขนาดผมยังเมื่อยเลยแล้วป๊าจะเมื่อยขนาดไหนเนี้ยมายืนรอผมจากโรงเรียนแล้วก็รอจนมืดถึงจะกลับทุกวันเลย T^T
“บ้า... พ่อหมีบ้า”
ผมพูดเสียงเบาเมื่อป๊าทำท่าขยี้ตาล้อเลียนที่ผมร้องไห้ ก็ผมสงสารนี่!
“น้องพราว ทำอะไรอยู่คะ ย่าเรียกไม่ตอบ เอ๊ะ...”
ย่าเดินมาหาผมที่ระเบียง ท้องฟ้าเริ่มมืดตะวันจะลาลับขอบฟ้าแล้ว
“ยังไม่กลับอีกเหรอ มานานแล้ว...”
“แกรนด์มา ทำไมไม่ให้ป๊าเข้าบ้าน ฮึก”
“น้องพราวก็รู้ว่า...”
“ฮืออออ~~ ปู่ไม่รักป๊าเลย ฮึก ใจร้าย”
“ปู่รักทั้งป๊าของหนูแล้วก็รักหนูนะคะ อย่าคิดอย่างนั้นเลยลูก”
ย่าก็เข้าข้างปู่ตลอดจนผมจะโกรธย่าไปด้วยอีกคนแล้ว!
ฮือออออ~~~~ ป๊าก็อีกคนไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลย ใจร้ายกันทั้งบ้าน! ปล่อยให้ผมเสียใจอยู่คนเดียว TOT ผมงอนเดินหนีเข้าไปอาบน้ำเร็วกว่าปกติแล้วเข้านอนเลย แอบชะเง้อออกไปดูก็ไม่เห็นอะไรแล้ว ป๊าคงกลับไปแล้วล่ะ
ปู่กับย่าอาจจะคิดว่าระยะห่างจะทำให้ผมทำใจและคิดได้เอง แต่ไม่เลย ความรู้สึกทุกอย่างกลับยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น ผมคิดว่ามันไม่ใช่ความผูกพัน ผมคิดว่ามันคือรักจริงๆรักมาตลอดเลย ป๊าจะคิดเหมือนกันหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่คงเหมือนแหละเนอะ ไม่งั้นโรมิโอจะมาเฝ้าจูเลียตทุกวันเหรอ อิอิ ^O^ แต่เดี๋ยวนะ ผมเป็นจูเลียตงั้นเหรอ... =///= ขอเป็นโรมิโอหนึ่ง ส่วนป๊าเป็นโรมิโอสองแล้วกันนะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วยๆกันดูเผื่อมีบางความรู้สึกที่เข้ามองข้ามไปหรือนึกไม่ถึง (คือพิมพ์ๆลบๆอยู่นานมากอ่า)
ยังไงก็เตือนๆบอกๆเฟอร์ด้วยนะ -3-
*ย่าน้องพราวพูดเพราะไปนะบางที 555
หายไปนานเพราะโน๊ตบุ๊คเข้าศูนย์อยู่(นี่ใช้คอมหอเช่นเคย)
แล้วที่สำคัญ พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
T____________________________________T
-
เสียลูกไปอีกคน ใครนะ :ling2: :ling2:
-
ยังสับสนในความสัมพันธ์ ใครพ่อใครแม่ แล้วเป็นลูกใคร แต่ตอนนี้เอาใจช่วยโรมิโอพ่อหมี กับจูเลียตลูกหมีก่อนดีกว่า 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
55555555555
โอ้ยยยย
เขิลเด้
:hao7:
-
ใครอะลูกอีกคน
-
น้องพราววววว :katai1:
เราเข้าใจคุณปู่นะ ด้วยความที่ยังไงป๊ากับน้องพราวก็ขึ้นชื่อว่าพ่อกับลูก
อีกอย่างน้องพราวก็ยังเด็ก คุณปู่ก็คงกลัวว่ามันอาจจะเป็นแค่ความสับสนและเข้าใจผิด
เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น
เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณป๊าและน้องพราวน๊า
-
ป๊าแกก็ชิวเหลือเกินนะ 5555+
-
:katai1: :hao4: :serius2:
-
เมื่แไหร่แกรนด์พาจะใจอ่อนนนน
-
อ่านแล้วเหมือนจะมีปริศนาเพิ่มมาอีก
ใครคือลูกอีกคนที่เสียไปกันอ่ะ :serius2:
งานนี้ป๊ากับน้องพราวได้พิสูจณ์รักแท้แน่
เอาใจช่วยนะ ขอให้ปู่เห็นใจโดยเร็ว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
สู้ๆ เพื่อรักของเราเนอะป๊า
-
คุณปู่คงกลัวเฟิร์สจะเอาพราวมาเป็นตัวแทน
ของแพรวแล้วกลัวหลานจะเสียใจ :เฮ้อ:
-
ยาวจัด! :katai1:
อ่านไม่ทันเว้ย เวลาเน็ตไม่พอ :katai5:
เม้นจองไว้ก่อนแล้วกัน :ling1:
-
ไปอ้อนเลยน้องพราว
เดี่ยวคุณปู่ต้องใจอ่อนแน่ๆ เลย
-
เหมือนจะเรียกย่าว่าแกรนพาหลายครั้งเลยค่ะ
-
Please eeeeeee. :call: :call:
-
:L2: :L2: :L2: :mew1:
-
คุณปู่ยอมเร็วๆนะอย่าใจร้ายนักซี
-
34
ปุ๊ง ปั๊ง ปุ๊งๆๆ
ผมที่เดินเข้าห้องเรียนมาอย่างเนิบช้าสะดุ้งจนตัวโยนพร้อมกับหลับตาปี๋ เสียงอย่างกับโดนวางระเบิดแต่พอลืมตามาก็เห็นสายรุ้งกระดาษสีลอยกระจายอยู่เต็มห้อง
“happy birth day!!!!!!!”
เสียงประสานกันดังลั่นห้อง
อ่า... วันนี้วันเกิดผมสินะ วันเกิดที่ได้รับของขวัญมากมายดังเช่นทุกปี เริ่มตั้งแต่กล่องใหญ่จากแกรนด์มาและเปียโนหลังใหม่จากแกรนด์พาในตอนเช้าแล้วตอนนี้ผมก็ได้รับกล่องของขวัญสวยๆจากเพื่อนๆแทบทุกคนในห้องที่เอามายื่นให้ทั้งเพื่อนสนิทและไม่สนิท
ที่เพื่อนไม่สนิทให้ก็เพราะพ่อแม่ของเราต้องพึ่งพาอาศัยในเรื่องธุรกิจกันน่ะ ถึงมันจะดูเฟคๆแต่ผมก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจทุกครั้งที่ได้แกะกล่องของขวัญล่ะนะ
“วันเกิดทั้งทีทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิวะ”
“นั่นดิ หมองอย่างกะคนโดนของ”
“อกหักเหรอไง ช่างมันนะ เฟรชเข้าไว้ๆ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ช่วงนี้อ่านหนังสือหนักน่ะ”
ผมบอกปัดๆ เมื่อวานป๊าไม่ได้มาเฝ้าอยู่หน้าบ้าน ผมก็เลยเศร้าไปตามระเบียบส่วนคนที่ร่าเริงสุดคือแกรนด์พา ปู่ผู้แสนใจร้ายของผม! ให้ตายเถอะ... สามวันแล้วนะ บอกมาดิว่าป๊าต้องการอะไรจากผมจะให้หมดเลย แค่มาเฝ้าหน้าบ้านเหมือนทุกทีไม่ได้เหรอไง วันนี้วันเกิดผมด้วย!
วันนี้ทั้งวันผมพยายามจะตั้งใจเรียนเหมือนทุกทีแต่ก็ทำไม่ได้ กะจะยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรหาป๊าแต่ก็จำเบอร์ไม่ได้ T^Tตอนเย็นพี่คนขับรถมารับกลับบ้านผมก็ยังพอมีความหวังนะเพราะยังไม่พ้นวัน แต่ก็เหมือนทุกที ไร้เงาของคนที่รอ ป๊าเล่นอะไรเนี้ยยยยยย
“ฮึก”
“น้องพราว เป็นอะ...”
ผมเดินเร็วๆขึ้นห้องแล้วนอนฟุบหน้าร้องไห้อยู่กับหมอน แกรนด์มารีบตามเข้ามาเมื่อเห็นว่าผมร้องไห้ ระหว่างที่รถแล่นมาที่ตัวบ้านแล้วผ่านสนามหน้าบ้านผมเห็นว่ามันถูกเนรมิตเป็นปาร์ตี้เล็กๆสำหรับคืนนี้ แต่ผมไม่รู้สึกสนุกเลย ไม่ตื่นเต้นกับวันนี้ดังเช่นปีอื่นๆที่มีพ่อหมีบ้าอยู่ด้วยเลย
“ฮึก ป๊าทิ้งหนูแล้ว”
“เอ่อ...”
“เห็นมั้ย ปู่ว่าแล้ว” แกรนด์พาตามเข้ามาทีหลังเอ่ยขึ้น “...ถ้าน้องพราวเชื่อปู่แล้วไปอยู่เมกาด้วยกัน...”
“คุณคะ...” ย่าเรียกเสียงปรามๆ ปู่ก็เลยเงียบ “ป๊าน้องพราวติดงานที่เชียงใหม่ครับ แล้วก็ต้องบินไปมาเลด่วน ก็เลยไม่ได้มาวันนี้”
“ฮึก ทำไม...”
“ก็เพราะคนใจร้ายแถวนี้แหละค่ะ!” แกรนด์มาเหลือบตามองไปทางปู่ผมก็เข้าใจในทันที ว่าแกรนด์พาเนี้ยแหละคือคนที่ทำให้ป๊างานเข้า แต่ถึงอย่างนั้นผมก็งอนป๊าอยู่ดี ถึงจะไม่มั่นใจว่าจะมีวันที่ผมได้คุยกับป๊าอีกหรือเปล่า แต่ถ้าได้คุยกันนะ ผมจะไม่คุยด้วยเลย
“มาแกะของขวัญกันดีกว่า” แกรนด์พาทำหน้าดี๊ด๊ามากเลย! ผมไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลยนอนมองพวกเขาแกะของขวัญให้จนผล๊อยหลับไปทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ยังไม่อยากหลับหรอกกลัวมันจะข้ามวันเกิดผมไปก่อนที่จะได้อยู่เบิร์ดเดย์กับป๊าแต่มันฝืนไม่ไหวจริงๆ ตื่นมากอีกทีตอนตีสอง = = นี่ผมจะต้องหลับอีกทีกี่โมงวะเนี้ย...
แต่ที่เลวร้าย...
วันนี้ไม่ใช่วันเกิดผมแล้ว
จุ๊บ
“หืออออออ”
ผมครางอย่างรำคาญ
จุ๊บ
ปัดมือไปโดนอะไรสักอย่างที่ตอมปากผมอยู่ออก เมื่อคืนไม่มีคนมากวนประสาทไม่มีคนมาทำหื่นใส่ไม่มีคนให้อ้อนเลยว่างจัดคึกอ่านหนังสือไม่หลับไม่นอนจนเช้าเลย ทุกคนคงไม่อยากจะเชื่อสินะว่าผมจะมีโมเม้นต์นี้ หลายอาทิตย์ตั้งแต่ที่ผมถูกจับแยกกับพ่อหมีผมก็ว่างจัดไง อ่านหนังสือจนทำข้อสอบผ่านทุกครั้งเลย แกรนด์พาก็เห็นว่าเป็นเรื่องดีเลยเอาจุดๆนี้มาอ้างไปอีก = =
คนเรานี่ก็แปลก อ่านตอนอารมณ์ดีๆไม่ค่อยอยากจำ พออารมณ์โมโหหงุดหงิดหรือเศร้านี่อ่านเข้าใจจั๊งงงง หรือผมเป็นคนเดียวก็ไม่รู้สินะ แต่ผมจำได้เลยล่ะว่าเนื้อหานี้อยู่ที่บรรทัดไหน T^T
จุ๊บ!
“หื้ออออออออออ”
คราวนี้หงุดหงิดจริงๆละนะ ผมปือตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นคืออะไรสักอย่างที่เข้ามาชิดจนเห็นเป็นภาพเบลอพอเพ่งดีๆก็ปรากฏว่าเป็นใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยในระยะซูม 100 เท่า ชัดยิ่งกว่าใช้กล้องจุลทรรศน์ส่องอีก อ่า ขอโทษทีเมื่อคืนผมอินกับวิชาชีวะไปหน่อยน่ะ
จุ๊บ!
“ลูกหมีขาวของป๊าตื่นได้แล้วครับ”
“ป๊า... วันนี้วันเสาร์”
...
....
....
“ป๊า!!! >O<”
“ตะโกนเสียงแสบแก้วหูจัง”
“นะ นี่ นี่เข้ามาได้ยังไง แล้ว แกรนด์... อะไรกัน”
“ฮ่าๆๆ งง งงใหญ่เลย”
“ฮึก หนูไม่ได้ฝันใช่มั้ย ฮือออออ~~~~”
ผมรั้งลำคอป๊าที่นอนทับผมอยู่เข้ามากอดแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอหอมๆ อ่า กลิ่นก็ใช่ป๊า
“เป็นหมีขี้แยเลย”
“แง๊~~~~~”
“ร้องออกมา เช็ดน้ำตาที่อกป๊านี่”
“หนู ฮึก ไม่เช็ดที่อกคนอื่นหรอก ฮึก”
ผมว่าพลางสะอึกสะอื้นแล้วถูไถหน้าลงกับอกกว้างแต่เช็ดยังไงน้ำตามันก็ยังคงไหลออกมาอยู่ดี คิดถึงและดีใจมากจนบอกไม่ถูก ผมหวังว่าภาพตรงหน้าจะไม่หายไปเพราะผมฝันว่าป๊ามาหาหลายรอบแล้ว
“หึหึหึ เพราะรักป๊ามากใช่มั้ย ฟอดดดด”
“ฮึก” ผมส่ายหน้า “เพราะไม่มีใคร ฮึก ทำให้หนูร้องไห้เหมือนป๊า”
“ฮ่าๆๆๆ ดีหรือไม่ดีเนี้ย”
“ป๊า กอด”
ผมบอกแค่นั้นคนตัวโตก็กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นจนตัวเราทั้งคู่แนบชิดกันไปทุกส่วน คิดถึงอ้อมแขนนี้มาก ความอบอุ่นที่หายไปเป็นเดือน...
“เพิ่งรู้ว่าทุกข์จริงๆมันเป็นยังไงตอนห่างกับพราว”
ป๊ากระซิบข้างหูซึ่งผมก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน
“แล้ว... แกรนด์พา ฮึก...ให้เข้ามาเหรอ”
“แน่นอน นี่ปะป๊าของน้องพราวนะ ทุกอย่างยังยอมสยบ”
“หนูด้วยเหรอ”
“สยบอยู่ใต้ร่างนี่ไง”
T///////////////////T
“งั้นป๊าก็น่าจะทำให้แกรนด์พาสยบตั้งแต่หลายอาทิตย์ก่อนแล้ว ฮึก”
“ฮ่าๆๆๆ”
มองรอยยิ้มของป๊าแล้วเคลิ้ม ใบหน้าที่สะอาดเนี้ยบมีไรหนวดจางๆขึ้นทำให้รู้ว่าคนตรงหน้าละเลยการดูแลตัวเองมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูดีไปอีกแบบ ผมเอื้อมมือไปลูบเล่นก่อนที่ใบหน้าคมจะค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้แล้วกดริมฝีปากหนาลงบนกลีบปากผมอย่างแผ่วเบาในคราแรกแล้วดันริมฝีปากผมให้แยกออกจากกัน สอดแทรกลิ้นชิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดเพิ่มจากความอ่อนหวานให้เร่าร้อนขึ้นทุกขณะ
ครั้งนี้ผมไม่ได้ขยับจูบตอบ ปล่อยให้พ่อหมีวาดลวดลายหรือเอาแต่ใจให้เต็มที่ ผมอยากจะซึมซับรสสัมผัสที่ห่างหายไปนานของเขาอยู่เงียบๆ
“สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังครับ ป๊าขอโทษที่มาไม่ทัน”
อุ๊บบบบ OxO ว่าจะโกรธว่าจะไม่คุยด้วย แต่สุดท้ายยยยยยยยยยย...
วันเกิดผมผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว จนผมถอดใจที่จะให้ป๊ามาให้ทันไปตั้งนานแล้วด้วย ผมรู้ว่าป๊าไม่ได้ไม่อยากมาแต่พ่อหมีคนดีของผมถูกแกรนด์พาแกล้งต่างหากเล่า
“ฮึก... ปีแรก ฮึก ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ฮึก ในวันเกิด ฮือออ” แต่ถึงอย่างนั้นก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี
“โอ๋ สัญญาเลย ปีแรก ปีเดียว และปีสุดท้าย ไม่มีอีกแล้ว ไม่ร้องนะ”
“หนูจะแก้แค้น”
“หึหึหึ ยังไงๆ”
“วันเกิดป๊า ฮึก หนูจะไม่อยู่ ฮึก จะหนีออกจากบ้าน”
“งั้นเราหนีออกจากบ้านไปด้วยกันนะ”
“ก็ได้ ฮึก”
หะ = = เดี๋ยวนะๆๆ งั้นก็ยังได้อยู่ด้วยกันอยู่ดีน่ะสิ พ่อหมีขี้โกงอ่ะ เราสองคนปล่อยเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันแล้วนอนเล่นอยู่ด้วยกันหลายชั่วโมงไม่ได้ทำอะไรนอกจากกอดและหอม เราคุยกันหลายเรื่องเลยเพราะระหว่างที่ไม่ได้เจอกันผมมีเรื่องเล่าตั้งเยอะ แต่ไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง
จนกระทั่งเสียงกระชากประตูดังขึ้นมาผมเลยผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจด้วยความเคยชินกลัวป๊าจะถูกแกรนด์พาทำร้าย แต่คนที่เข้ามากลับเป็นลุงฟาสต์
“ลุงฟาสต์ พราวคิดถึงงงง >3<” ผมรีบลุกไปกอดร่างสูง ลุงฟาสต์ตัวโตกว่าป๊าแต่ผิวคล้ำกว่า ตกแต่งหนวดเคราอย่างดีจนน่าเกรงขามเลยล่ะ ถึงแม้แกรนด์พาจะชอบห้ามแต่ลุงฟาสต์ก็ไม่เคยฟังอยู่ดี
“ลุงก็คิดถึงน้องพราว ตัวผอมลงหรือเปล่าเรา”
“หนูเปล่าสักหน่อย แต่กับข้าวมันจืดๆอ่ะ”
“ไม่หวานเหมือนกินกับกูไง” คนบนเตียงตะโกนบอก
“ป๊าบ้า -//////-“
ผมแลบลิ้นใสคนตัวโตที่ทำหน้าหมั่นเขี้ยวผมอยู่ลุงฟาสต์ค่อยๆแกะมือผมที่รัดรอบเอวเขาอยู่ออกแล้วเรียกป๊าให้ออกไปคุยกันข้างนอกด้วยสีหน้าจริงจังจนผมสงสัย
“มีอะไรกันเหรอครับ ทำไมพราวรู้ไม่ได้”
“มึงพูดมาเลยก็ได้ไอ้ฟาสต์”
“มึงจะให้กูพูดเหรอว่ากูคาใจเรื่องเมื่อก่อนที่มึงเคยบอกว่า...”
“ไอ้ฟาสต์ ไปคุยกันข้างนอก”
เรื่องเมื่อก่อนที่ลุงฟาสต์ถูกป๊าเบรกไว้ทำให้ผมโคตรๆๆๆๆสงสัย ลางสังหรณ์บอกว่ามันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผม ผมเลยรั้งลุงฟาสต์ไว้
“ลุงอยากชัดเจนเรื่องที่พ่อน้องพราวเคยพูดกับลุงไว้ว่า...”
“ไอ้ฟาสต์” ป๊าเรียกเสียงต่ำ แต่ผมหันไปทำตาดุใส่ให้ป๊าเงียบเสียง
“ไม่ต้องฟังป๊า ป๊าทำอะไรพราวตอนเด็กๆใช่มั้ย ต้องเอาหนูไปกดน้ำแน่ๆเลย-3-“
“เฮ้ยยยย เกินไปๆ แค่มันบอกกับลุงว่ามันจะเลี้ยงพราวให้รักมันแล้วหักอกทิ้ง แก้แค้นแพรวเหมือนที่แพรวหักหลังมันบ้างเท่านั้นเอง เอ้อออออออ”
...
...บอกว่าป๊าเอาผมไปวางกลางถนนให้รถทับยังจะรู้สึกดีกว่าอ่ะจริงๆ
“พราว...”
ผมซุกหน้าลงกับอกลุงฟาสต์แล้วร้องไห้เงียบๆ ป๊าลุกขึ้นมาจะดึงผมเข้าไปกอดแต่ผมขืนตัวกำเสื้อลุงฟาสต์ไว้แน่น
“ที่มึงทำกัพราวอย่างนี้เพราะจะทำร้ายเด็กอย่างที่มึงเคยบอกกูหรือเปล่าเฟิร์ส”
“...”
“ถ้าใช่กูขอให้หยุดแล้วปล่อยน้องมาให้กูกับพ่อกับมัม”
“ด่านต่อไปเหรอ พ่อจ้างมาเท่าไหร่”
“เกาะที่ญี่ปุ่น เอ้ย กูมาเอง กูกลัวมึงจะทำอย่างนั้นกับพราวจริงๆ”
“หึหึหึ เหรอครับ กูคิดว่ากูรู้จักมึงดี และมึงก็รู้จักกูดีว่ากูไม่มีทางทำอย่างนั้น”
“แต่หนูไม่รู้จักป๊าดีเลย หนูเหมือนเพิ่งมาเริ่มรู้จักป๊าใหม่ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันมาสิบแปดปี” ผมมองไม่เห็นอะไรเพราะพร่าไปด้วยหยดน้ำตา มือไม้แขนขารู้สึกหมดแรง
“น้องพราวลงไปข้างล่างกับลุง ลุงมีอะไรจะเล่าให้ฟังเยอะเลย”
ลุงฟาสต์รั้งเอวผมจะให้เดินตามออกไปแต่แขนผมก็ถูกกระชากกลับจนเซไปในอ้อมแขนของป๊า
“ฟังป๊าก่อน...”
“อะไรๆก็แม่ตลอดสินะ เอามาเลี้ยงก็เพราะแม่ ดูแลก็เพราะแม่ รักก็เพราะแม่ กอดก็เพราะแม่ จูบ ฮึก ก็เพราะแม่ ทำร้าย จะ ฮึก... ทุกอย่างก็แม่หมดเลย คนชื่อพราวยังมีค่าอยู่มั้ย”
“ป๊าบอกไม่ให้คิดอย่างนั้นไงพราว!!!”
“ไม่ให้คิดอย่างนี้แล้วจะคิดยังไง!!!”
ผมตะโกนกลับเมื่อป๊าตะคอกกลับมาก่อนด้วยความหงุดหงิด
“แม่เลี้ยงป๊ามาทำให้ป๊ารักแล้วทิ้งไป ป๊าก็จะทำอย่างนั้นกับหนูใช่มั้ย ฮึก จะทิ้งแล้วใช่มั้ย...”
ก็ผมรักไปแล้วนี่
ผมสะบัดตัวออกแล้ววิ่งไปหลบหลังลุงฟาสต์นั่นยิ่งทำให้ป๊าหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม เขาขยี้หัวราวกับคนที่หาทางออกไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องจริงไงล่ะเขาถึงไม่มีข้อแก้ตัว
“มึงออกไปก่อนไอ้ฟาสต์ มาทางไหนไปทางนั้นเลยไป” ป๊าพูดอย่างระงับโทสะ
“กูจะเอาพราวไปด้วย”
“ออกไป!!!!!”
ป๊าตะโกนเสียงดังจนทั้งผมและลุงฟาสต์สะดุ้งจนตัวโยน ผมจะดึงลุงฟาสต์ไว้แต่ไม่ทันแล้วป๊ารีบรวบตัวผมไว้ได้เสียก่อน ร่างใหญ่โตนั่นเดินออกจากห้องด้วยโทสะที่รุนแรงไม่แพ้กันแต่คนบ้านนี้ถ้าใครโมโหสุดๆอีกคนหนึ่งต้องยอม ไม่งั้นจะเป็นเรื่องใหญ่
“พราวหยุดดิ้น”
ป๊ายกผมไปโยนลงบนเตียงแล้วตามมาคร่อมไว้ ล๊อคข้อมือของผมทั้งสองข้างไว้เหนือหัวดักทางหนีผมทุกทาง พอผมเบือนหน้าหนีมือใหญ่ราวคีมเหล็กก็บีบแก้มผมให้หันไปเผชิญหน้าให้สบตากับเขาอยู่ดี
“บอกมาสิ ว่าคนอย่างป๊าจะต้องทำอย่างที่ลุงฟาสต์ของพราวพูดมั้ย”
“ทำ!”
“หึหึหึ ทำเหรอ ได้ๆ ฟอดดดดด”
ผมเบ้หน้าพยายามพลิกตัวหนีแต่ตัวเท่ามดจะไปสู้ป๊าได้ยังไง ซุกไซ้ซอกคอผมอยู่จนผมเหนื่อยที่จะดิ้นเลยบีบน้ำตาสะอื้นออกมาเป็นไม้ตายสุดท้ายแทน คนที่กำลังจะลามไปดูดกลืนยอดอกผมเลยหยุดชะงักไปด้วย
“ฮึก...”
“...ป๊าเคยพูดอย่างนั้น”
“ฮึก”
“แต่ตอนนี้ไม่เคยแม้แต่จะคิด”
“...”
“ไม่รักจริงจะทำถึงขนาดนี้เหรอหึ” ป๊าปาดน้ำตาออกให้อย่างแผ่วเบา
“ปล่อย”
“เชื่อป๊าก่อน”
“ไม่เชื่อ”
“ถ้าไม่เชื่อจะจับปล้ำจนเชื่อเลย”
“ฮือออ”
“ตอบ”
“ฮึก เชื่อแล้ว”
“หึ ก็แค่นี้J”
แค่นี้แล้วทำไมยังปล้ำอยู่อีกเล่า!!
ป๊าก็อย่างนี้ทุกที ชอบเอาแต่ใจตัวเอง ไม่ปล่อยให้ผมได้คิดอะไรบ้างเลย ถึงผมจะยอมทุกครั้งแต่ในใจผมกลับคิดทบทวนเรื่องต่างๆอยู่เสมอ ทุกอย่างมันเหมือนค้างคา
...ยังไงผมก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
‘ทุกอย่างเป็นไปตามที่ท่านสั่งทุกอย่างเลยครับ’ น้ำเสียงประชดประชันนิดๆ หลังจากวิ่งวุ่นเคลียร์งานให้พ่อ
‘หึ ยังไม่ถอดใจอีกหรือไง’
‘อ้อ ไม่ใช่ทศกัณฐ์นี่พ่อ จะถอดใจได้อย่างไร ฮ่าๆๆ’
อะ... ไอ้ลูกเวร กวนตีนตั้งแต่เด็กจนมีเมียเลย!
‘ยอมให้เข้าบ้านได้นี่หมายความว่าไง’
‘เหอะ ถามแม่มึงดู’
ดูด่าเท่าไหร่ก็ไม่เคยกลัวไอ้ลูกคนนี้ กลัวแต่ลูกไม่รักเท่านั้นแหละ
‘มัม ไปหาพราวข้างบนนะ’
โป๊ก!
‘โอ๊ย พ่อ’
‘เคยมั้ย? เคยสลดมั้ยไอ้เฟิร์ส’
เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆอย่างโมโหกับความไม่เดือดไม่ร้อน
‘คำตอบของคำถามทั้งหมดคือผมรักพราวและอยากจะทำให้เขามีความสุขมากที่สุด เท่าที่ลูกชายไม่เอาไหนของพ่อคนนี้จะทำได้ ผมขอโทษที่เป็นความหวังของพ่อต่อไปไม่ได้ ยังไงพ่อก็มีหลานตั้งสองคนแล้วนี่’
‘กูไม่ได้ซีเรียสเรื่องนั้น กูรักพราวเหมือนหลานจริงๆคนหนึ่ง ที่กูรับไม่ได้คือมึงเป็นพ่อลูกกัน’
‘พ่อก็รู้ความจริงดีนะ’
...
....
‘ตาเฟิร์ส แม่ว่า...’
‘มัม ยูรักพ่อมากมั้ย’
‘มาก’
‘แล้ว... ยูรักไอมั้ย ไอ้ฟาสต์ พี่เฟนด์ด้วย’
‘รักมากกว่าพ่อยูสองเท่า’
‘อ้าวคุณ...’
เหมือนถูกแย่งความรัก T_T ได้ยินภรรยาพูดงี้เส้นเลือดในสมองก็แทบแตก
‘ถ้ายูเอาทั้งสองมารวมกัน แล้วยูจะเข้าใจไอ...’
[/color]
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
---------------
นิยายเราไม่มาม่านะบอกเลอ แป๊บๆก็คืนดีกันละ
คืออ่านไปก่อนนะยังไม่ได้ทวน
ลงดึกไปจะมีใครอยู่อ่านป้ะเนี้ย
พรุ่งนี้วันไหว้ครูเขาหยุดกันใช่ป้ะ
เพิ่งได้คอมคืนมาาาาาาา
ถ้าไม่โทรเช็คนางก็คงไม่คิดจะโทรบอกนี่อ่ะ T^T
-
:pig4: :mew1:
-
หวานกันได้ล่ะ
-
น่ารักจริง น้องพราวววววววววววววว
-
ดีกันได้สามบรรทัดก็มาม่าต่อละ 55555 แต่คราวนี้เล่นแรงนะคุณปู่
-
ฮืออออออออออออออออออ
คำพูดของเฟิร์สซึ้งมากกกกกก
อยากมีโมเม้นแบบนี้ :hao7:
แอบอิจ!! พราว :serius2:
ฮ่าๆๆๆๆๆ อินจัด :impress3:
-
กรี๊ด~ พ่อหมี ใจนายหล่อมาก เดี๋ยวเราช่วยกีดกัน :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำเป็นกระบวนการจริงๆบ้านนี้ ป๊าน้องพราวสู้ๆ
-
ชอบตรงที่ดราม่าไม่เยอะแล้วก็ไม่ลากยาวแบบนี้แหละค่ะ
อีกอย่างน้องพราวก็งอแงแป้บๆ เอง
ใจจริงก็อยากให้โกรธอิป๊าให้นานกว่านี้
อยากเห็นป๊าดิ้นกระแด่วๆ ตอนน้องพราวเมินบ้าง
แต่เขาเลี้ยงกันมาแบบนี้นี่เนอะ
คิดถึงน้องพราวมากๆ
-
โอ๋~ น้องพราวอย่าร้องไห้นะ ป๊ามาอยู่ด้วยแล้ว :กอด1:
เป็นการพิสูจน์รักแท้จริงๆสินะ แต่น้องพราวก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
อย่างนี้ต้องเอาให้กระจ่างแบบไม่มีข้อสงสัยใดๆอีก
แม้น้องพราวจะลืมง่าย แต่บางเรื่องก็ยังฝังใจอยู่นะ :laugh:
ทางที่ดีต้องพูดคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยจะได้ไม่คิดเองเออเองอีก
ถึงจะมีเรื่องเข้ามาแต่ก็ยังมีเวลาหวานกันอีกนะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เค้าวางแผนกันเป็นขบวนการเลยอ่ะ 55555
น้องพราวน่ารักตลอด อีป๊าก็น่าตีจริงๆ แต่ยังไงก็สู้ๆน้าทั้งสองคน
-
ตกกลงใครลูกใครบ้างอ่ะะะะ
-
ป๊าอุตส่าห์ทำให้ได้เจอกันแล้ว พราวอย่าโกรธป๊าสิ เชื่อใจหน่อยอิหนู
-
หวานนนนนนนจริงๆ > <
-
เชื่อใจป๊าหน่อยสิน้องพราว อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว
ถ้าป๊าจะหลอกหนู ป๊าคงทิ้งหนูไปนานล่ะ
สิ่งที่หนูควรปรับปรุงก็คือความเชื่อใจ เพราะตั้งแต่อ่านมาน้องพราวไม่เคยเชื่อใจป๊าเลยน้องพราวฟังแต่คนอื่นตลอดนะลูก รู้หรือเปล่า
-
35
:katai4: :katai4: :katai4:
เช้าวันถัดมาผมตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนที่คุ้นเคยเสื้อผ้าถูกพลัดเปลี่ยนแล้ว เนื้อตัวก็ถูกำความสะอาดเรียบร้อย ป๊าเล่นงานผมจนสลบเหมือดเลย อย่างกับคนตายอดตายอยากมาจากไหน T^T ผมอมยิ้มนิดๆเพราะรู้สึกสดชื่นราวกับไม่ได้มีช่วงเวลาอย่างนี้มานานมากๆๆๆๆ นานจริงๆที่ไม่ได้หลับลึกหลับเต็มอิ่มแบบนี้ นานมากๆที่ไม่ได้นอนมองใบหน้าคนใจร้ายอย่างนี้ใกล้ๆ
ใจร้ายจริงมั้ยล่ะ มีอย่างที่ไหน ยอมทนเลี้ยงเด็กคนหนึ่งมาด้วยความยากลำบากเพื่อที่โตมาจะได้เอามาแก้แค้น! ผมนี่เจ็บไปทั้งอกจนพูดอะไรไม่ออก บอกเลยว่าผมยังมีเรื่องคาใจอยู่มากทั้งเรื่องนี้และเรื่องที่ป๊าตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกผมหรือแม่ อยากโกรธเขาแต่สุดท้ายยังไงผมก็ยังคงต้องมีแค่เขาแหละในชีวิตนี้ ผมพยายามจะทำใจให้สบายๆแล้วเชื่อป๊ามาโดยตลอด แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าเรื่องจริงๆมันเป็นยังไง ผมเลยไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี ผมกลัวที่สุดคือกลัวป๊าทิ้งกลัวถูกเขาหลอก
ฟอดดดดดดดดด
“หน้าดูสดใสขึ้นหน่อย”
“...”
“สงสัยโดนของแข็งไปเลยพูดไม่ได้”
“...=/////=...”
“ฟอดดดด ไม่พูดเหรอ ไม่พูดด้วยเหรอ ฟอดๆๆ”
“มีเมียขี้งอนนี่ลำบากจริงๆเล้ยยยย”
“ก็ไม่ต้องมาง้อ!”
“หือ? เด็กแถวนี้เป็นเมียเราเหรอเนี้ย”
ป๊าแกล้งทำตาโต แต่ผมงอนจริงผลักแขนใหญ่ออกจากเอวแล้วหันหลังหนีเลย
“ป๊าจะบอกอะไรให้นะ... แหน่ะๆๆ ทำหน้าอยากรู้”
ฮึ่ยยยยยยยๆๆๆๆ เกลียดป๊า! >O<
“ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้วเดี๋ยวร้อง ก็คือ... ตอนนั้นแพรวดูแลป๊าดีมากๆๆ แต่ก็ในฐานะพี่เลี้ยง ป๊าเองที่คิดไปไกล แต่แม่ของพราวก็ไม่เคยปฏิเสธในขณะเดียวกันเขาก็ไม่เคยตอบรับ ป๊าเลยคิดอะไรไปเรื่อย...”
คงหลงตัวเองมากสินะ แบร่!
“แลบลิ้นใส่เหรอ เดี๋ยวจะโดนกิน”
T///////T นึกว่าคิดแค่ในใจนะเนี้ย ดันเผลอแสดงออกทางสีหน้าไปด้วยเลย
“พูดต่อสิ”
“ก็...ชอบไปชอบมาอยู่ดีๆแม่พราวก็บอกจะหมั้นกับลุงเฟนด์ซะงั้น ป๊าทั้งอึ้งทั้งเจ็บทั้งแค้นอ่ะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ผู้หญิงก็รักผู้ชายก็พี่”
ลุงเฟนด์อายุกมากกว่าป๊าไม่กี่ปี แต่ตอนนี้เขาเสียไปแล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ งั้นถ้าลุงฟาสต์ไม่ใช่พ่อ ลุงเฟนด์ไม่ใช่พ่อ ป๊าก็ไม่ใช่ แล้วใครล่ะ... หดหู่จัง เกิดมาจากท้องหมาเหมือนที่เคยถูกล้อแน่ๆเลย ฮืออออ
“พอแพรวท้องป๊าก็เลยขอเอามาเลี้ยง โตมาจะได้จัดการอย่างสาสม หึหึหึ”
“ใจร้าย บ้านนี้มีแต่คนใจร้าย T^T”
“สาสมแบบเมื่อคืนใจร้ายมากพอหรือเปล่า หรืออยากให้ใจร้ายขึ้นอีก?”
=//////////////////////=
“นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...”
“เดี๋ยวก่อน ป๊าข้ามตอนอะไรไปหรือเปล่า ก่อนมีหนูล่ะ”
“...อ้อ ก่อนมีพราวก็ต้องทำกันแบบเมื่อคืนก่อนไง”
“หยุดพูดถึงเมื่อคืนนนน TOT!!”
ผมแหวใส่ ก็มันอายนี่ ไม่รู้อ่ะ กี่ครั้งๆก็ยังอายอยู่ดี
“แม่มีคนอื่นที่ไม่ใช่ลุงเฟนด์ แม่หลายใจ เป็นคนไม่ดีเหรอ”
“พราว!”
ผมวิ๊งไปทั้งหูเมื่อป๊าตะคอกเรียกชื่อผมดังลั่น
“ไม่น่ารักเลย ทำไมพูดถึงแม่แบบนั้น”
“หนูแค่ถาม”
“...”
ป๊ายังไม่หายคิ้วขมวด ผมแค่ถามว่าแม่มีคนอื่นเหรอจริงๆ แตะไม่ได้เลยเหรอไง รักมากหวงมากเหรอ น้ำตาผมคลอเบ้าอีกครั้งเพราะความคิดหลายอย่างตีกันไปหัวเต็มไปหมด ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่คนที่ได้รับความรักทั้งหมด แต่เป็นแม่ต่างหาก
“ร้องไห้อีกแล้ว ทำไมนะพราว...”
“ฮึก”
“อย่าคิดมากได้มั้ย”
ผมพยักหน้า ผมไม่อยากคิดมากหรอกเพราะมันทำให้ผมเสียใจ
“หายโกรธนะ เดี๋ยวพาไปซื้อตุ๊กตาพ่อหมีเพิ่มสองตัวเลย ไม่ได้นอนกอดพ่อหมีตั้งหลายวันคิดถึงหรือเปล่า”
“ฮึก คิดถึง”
“หึหึหึ ฟอดๆๆ”
โดนฟัดแก้มกัดแก้มจุ๊บปากมั่วไปหมด =///=
ผมกินข้าวได้มากกว่าปกติสร้างความปลาบปลื้มปิติยินดีเว่อร์ๆแก่แกรนด์พาและแกรนด์มามากๆ ทั้งๆที่ผมก็กินปกติ อิ่มก็พอแค่นั้นเอง
“ต่ออีกจานมั้ยคะน้องพราว ช้อย”
“ค่ะๆ”
“ไม่เอาแล้ว พุงจะแตกแล้ว อิ่มมากกกกก”
คงจะกินเยอะจริงๆแหละเพราะถ้าเติมอีกก็เป็นจานที่สามแล้วนะ T_T ก็ป๊าตักโน่นตักนี่ให้จนพูนจานผมก็ต้องกินให้หมดสิ เอ่อ อันที่จริงผมก็รู้สึกมีความสุขกับการกินมากกว่าทุกวันด้วยแหละ
“พรุ่งนี้จะให้คนมาขนของพราวกลับแล้วนะ”
ป๊าเหมือนพูดลอยๆแต่ผมรู้ว่านี่เป็นการขออนุญาตแกรนด์พากลายๆ
“จริงเหรอครับป๊า >O< เย้ๆๆ”
“อะแฮ่มๆ ดีใจเกินเหตุไปหน่อยมั้ง ปู่ยังไม่ได้อนุญาตเลย”
“ง่ะ แกรนด์พา~~~~~~”
“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนเลย อยู่กับปู่ก่อน ปู่ยังไม่หายคิดถึงเลย”
ที่ผ่านมาถึงจะอยู่ด้วยกันแต่ผมก็ไม่ค่อยคุยค่อยอ้อนปู่กับย่าเหมือนทุกทีไง เอาแต่งอนและหมกตัวอยู่ในห้องอย่างเดียวเลย ก็ใครบอกให้ปู่จับผมแยกกับป๊าล่ะ > <
“งั้นให้ป๊ามาอยู่ด้วยกันน้า”
“ไม่ได้ ทำอะไรกันอย่าคิดว่าปู่ไม่รู้นะ”
>//////////////////<
“ไรวะพ่อ”
“วะเหรอๆ เดี๋ยวก่อนมึง”
แกรนด์พายกมือเหมือนจะตีหัวป๊า แต่ติดที่มีผมนั่งคั่นกลางอยู่ ป๊าเลยเอนมาซบไหล่ผมแถมแขนใหญ่ยังรัดเอวแน่นเหมือนจะยั่วประสาทแกรนด์พา
“ถ้าไม่ให้ป๊าอยู่ด้วย หนูจะงอนแกรนด์พา ไม่พูดด้วยสามวัน”
“โอเคๆ แต่ต้องแยกห้องนะ”
“ครับ ^O^”
“ครับได้ไงพราว ต้องแยกห้องนะ” ป๊าแทรกขึ้นมา
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา แกรนด์พายอมให้เราอยู่บ้านเดียวกันแล้ว” ผมบอกงงๆ
“พราวนี่...” ป๊าบีบจมูกผมส่ายไปส่ายมา “ถ้าพ่อไม่ให้อยู่ห้องเดียวกันผมจะงอน ไม่พูดด้วยสามวัน”
“ถุยยยยยยย เชิญงอน”
“ไรวะ ทีพราวพ่อยังยอมเลย”
“ดูร่างมึงด้วยไอ้เฟิร์ส”
เอ่อ = = ป๊าจะงอน?
“ไม่เป็นไร คืนนี้จะย่องไปหานะ”
“^O^ จริงนะ รักพ่อหมีที่สุด ฟอดดดด”
“นี่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลยไอ้ตัวเล็ก ชอบหาเรื่องเจ็บตัวตลอดๆ” ลุงฟาสต์ว่าพร้อมส่ายหัวเอือมๆ ไม่รู้แหละ คืนนี้ผมจะอ้อนป๊าและเล่าเรื่องต่างๆนานาที่ยังไม่ได้เล่าให้ป๊าฟังให้หมดเลย
“พรุ่งนี้แม่เล็กจะมา มึงเตรียมตัวตอบคำถามได้เลย”
หวา~~~~ ย่าเล็กชอบดุผมด้วย เขาไม่ค่อยยิ้มและตีหน้าโหดตลอด ผมรู้สึกได้เลยว่าเขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมสักเท่าไหร่ และผมก็ไม่รู้เหตุผลของเขาด้วย ตอนผมอยู่กับเขาผมจะรู้สึกเกร็งๆ ประหม่า เหมือนแค่ขยับก็เหมือนทำผิดแล้ว
ป๊าลูบหัวผมปลอบๆราวกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมเลยยิ้มกลับไปให้เขาสบายใจ แมม้จริงๆแล้วจะรู้สึกอึกอัดมากก็เถอะนะ
วันรุ่งขึ้นป๊าพาผมไปรับย่าเล็กตอนเช้า ไปรอเกือบชั่วโมงได้เครื่องถึงจะลง ทั้งเบื่อทั้งตาลายเพราะคนเยอะมากจนพาลจะหงุดหงิดใส่พ่อหมีอยู่แล้ว พอย่าเล็กออกมาเขาก็กอดหอมอยู่กับป๊าอย่างกับไม่ได้เจอกันมาสิบๆปี ผมนี่กลายเป็นส่วนเกินไปเลย เขาเห็นผมยกมือไหว้แล้วนะแต่เขาไม่สนใจจนผมเก้อไปเลย T^T
“เดินทางเหนื่อยมั้ยครับ”
“ก็นิดหน่อยน่ะ”
“คราวนี้จะมาพักผ่อนกี่วัน เฟิร์สจะได้จัดโปรแกรมถูก ฮ่าๆๆ”
“เที่ยวอะไรน่ะเรา แม่มาธุระจ้ะ”
ดูดิ ป๊าลืมผมไปแล้วมั้ง อ้อนย่าเล็กใหญ่เลย เฟิร์สอย่างนู้นเฟิร์สอย่างนี้ บางทีผมก็รู้สึกว่าคนที่คลอดป๊ามาคงเป็นย่าเล็กเนี้ยแหละ ไม่ใช่แกรนด์มาหรอก = =
“ก็ถ้าคุยเรื่อง...” ย่าเล็กเหลือบมามองผมที่เดินตามหลังอยู่เงียบ “...เรื่องนั้นเรียบร้อย แม่ก็จะกลับเลย”
“...ครับ”
ถึงย่าเล็กจะไม่ใช่แม่แท้ๆของป๊า ลุงฟาสต์ ลุงเฟนด์ แต่ผมรู้สึกได้ว่าเธอรักพวกเขามากๆเหมือนกับลูกในไส้ โดยเฉพาะลุงเฟนด์นี่หัวแก้วหัวพลอย เอ๊ะ หัวหัวเพชรหัวพลอย .... เออนั่นล่ะ ช่างมันเถอะ ตอนเด็กๆผมนอยด์มากเลยที่ย่าเล็กไม่รักผมบ้างแต่พอรู้ว่าตัวเองไม่ได้มีสายเลือดเดียวกับป๊าผมเลยเข้าใจ...ผมเป็นคนอื่นสำหรับเขา
“ป๊า คืนนี้นอนนี่นะ”
“หึหึหึ นอนดีมั้ยน้า...”
“ป๊ะน่ะ!”
รู้งี้ไม่น่าขอก็ดี พ่อหมีชอบกวนประสาท พอขอให้อยู่ด้วยก็จะไม่อยู่ แต่พอไม่ขอก็จะอยู่ให้ได้
“อยากให้อยู่ด้วยต้องทำไง”
“ไม่ทำเล่า!”
“โอ๋ๆๆ ปากจะชิดจมูกอยู่แล้ว นอนสิครับ”
“เย้^O^”
ผมเขย่งเท้าพร้อมกับรั้งลำคอแกร่งลงมาหอมแก้มทั้งสองข้างของป๊าฟอดใหญ่ๆ ผมอยากให้ป๊าอยู่ด้วยก็เพราะย่าเล็กเนี้ยแหละ ลุงฟาสต์ก็กลับไปแล้วด้วย ไม่มีใครอยู่กับย่าเล็กเขาต้องเพ่งเล็งมาที่ผมแน่ๆล่ะ
เวามันช่างผ่านไปเร็ว แป๊บๆก็จะสอบปลายภาคอีกแล้ว งื้ออออออออ T^T จะเตรียมตัวทันมั้ยเนี้ย เพราะผมเอาแต่วุ่นวายเรื่องความรักเลยลืมที่จะตระหนักเรื่องเรียนไปชั่วขณะ
“ประจุมันจะเป็นลบ แล้วมันจะ...”
“จะอะไรวะ”
“แป๊บหนึ่ง ลืม มันติดอยู่ที่ปากเนี้ย”
“กูช่วยดูดออกมั้ยครับเมีย” ไอ้อธิศว่าเลยโดนบนฟ้าตบหน้าไปที ไม่แรงแต่เสียงดังแปะ!
ผมชะเง้อคอไปกลางวงที่มีเพื่อนผมและพกเดอะแก๊งค์สุมหัวถกเถียงกันเรื่องโจทย์เคมีอยู่ อื้อหือ โจทย์ข้อนี้สมการยากและซับซ้อนมาก
“มันต้องแยกสมการออกเป็นสองสมการก่อน แบบนี้ใช่ป้ะ...” ผมจกปากกาจากกระเป๋าเป็ดเหลืองของตัวเองออกมาแล้วเขียนลงบนชีทเรียน “ดุลประจุทีละสมการแล้วเอาสองอันนี้มารวมกันไง... แค่นี้”
“O_O มึงเป็นใคร”
“อ่าว”
“เทวดาที่ไหนมาสิงเพื่อนกู”
“เอาไอ้พราวของกูคืนมา~~~”
“นี่กูเอง” ผมชี้ตัวเองอย่างงงๆ
“ไม่ๆ ไม่จริง”
“อะไรวะ นี่กูจริงๆนะ”
ผมเริ่มเครียดละ หรือพวกมันเห็นผมเป็นคนอื่น หน้าผมเปลี่ยนไปเหรอ T^T อะไรของพวกมึงว้า~~~~~
“นี่กูพราวไง พราวจริงๆนะ” ผมเขย่าร่างไอ้รันที่อยู่ใกล้ผมที่สุด แต่มันสะบัดออกแล้วไปหลบอยู่หลังไอ้ริน
“อย่ามาจับ”
พวกมันทำท่ากลัวผมแล้วไม่ยอมให้ผมจับตัวอ่า ฮือ!
“เรื่องนี้กูเพิ่งอ่านมาเมื่อคืน ในหนังสือแบบฝึกหัดก็มี ในชีทเรียนพิเศษที่สมาร์ทเลิร์นนิ่งก็มี”
สมาร์ทเลิร์นนิ่งคือสถาบันสอนเสริมแห่งหนึ่งที่สอนวิชาเคมีครับ ผมนี่ลูกค้าประจำ T_T
“อยู่หน้าสี่สิบสาม บรรทัดเกือบสุดท้ายเลย”
ผมหยิบหนังสือมาเปิดๆให้พวกมันดู
“กูว่ามันผิดปกติละ มันจำหน้าได้ จำบรรทัดได้”
“ใช่ๆ ก่อนหน้านี้มันซึมๆอย่างกะโดนของ แต่ช่วงนี้มันเปล่งปลั่งขึ้นผิดหูผิดตา”
“กูคิดว่ามันคนละคนกัน”
นี่พวกมึงกระซิบเหรอ นินทากูเหรอ กูได้ยินหมดเลยเว้ยยยยยยยยยยย
นั่นมันช่วงที่ผมมีปัญหาครอบครัวไง แต่ตอนนี้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางผมจะเศร้าอยู่เพื่ออะไรเล่า! แล้วเมื่อคืนผมก็อ่านเรื่องนี้มาจริงๆ ป๊าคอยสอนว่าให้ผมอ่านอย่างไรจำอย่างไร เขาบอกว่าช่วงเวลาที่เราห่างกันผมจำได้ดีเพราะจิตเพ่งไปที่หนังสือเรียนอย่างเดียวเพื่อที่จะได้ลืมนึกถึงเรื่องเศร้าๆของเราเลยทำให้ผมจำได้ดี ผมว่ามันก็จริงนะเพราะปกติผมอ่านหนังสือแล้วผมเอาแต่คิดถึงป๊า ยุกยิกนู่นนี่ไปเรื่อยเลยจำไม่แม่นทำให้เกิดความสับสน
“วู้วววว ไม่คุยกับพวกมึงเล่า!”
“โอเคมันกลับมาขี้งอนเหมือนเดิมละ”
“งั้นนี่ก็ตัวจริงละ”
“กูตัวจริงโว้ยยยยยย!! TOT”
พวกมันหัวเราะแล้วเอาโจทย์ข้อต่อไปขึ้นมาปรึกษากันต่อ ต้องการอะไรจากผมวะครับ บู้วๆๆๆ ผมเลยร่วมติวกับพวกมันอีกสักพักก่อนที่มาสเตอร์จะเข้ามาสอน พอผมตอบข้อไหนได้พวกมันจะทำหน้าโคตรอึ้ง ที่ผ่านมาผมคงดูโง่มากเลยสินะ L
ตอนเย็นผมเลิกเรียนป๊าให้ลุงแช่มมารับแทน พอถึงบ้านก็เจอแต่แกรนด์พาและแกรนด์มาที่ห้องนั่งเล่น ผมเลยดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนพวกเขา ส่วนป๊ายังคุยงานกับย่าเล็กที่ห้องทำงานไม่เสร็จจนแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารเย็นก็ยังไม่ลงมากันเลย
“ช้อย ไปตามแม่ลูกเขาลงมากินข้าวป่ะ วุ่นวายกับธุรกิจพันล้านอะไรของเขานักหนาก็ไม่รู้”
“พราวจะไปตามเอง” ผมยกมือขออนุญาต
“โอเคครับ”
ปู่ขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู ผมก็วิ่งจู๊ดขึ้นไปชั้นบน ก่อนที่ผมจะเคาะห้องผมก็ได้ยินอะไรบางอย่างเสีบก่อน ...บางอย่างที่ทำให้ผมล้อทั้งยืน
“ถึงแม่จะไม่เห็นด้วยเท่าไหร่แต่แม่ก็ถือว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่เฟิร์สรวบรัดเด็กนั่น แล้วเป็นยังไงบ้าง เด็กพราวมันยอมเซ็นต์ยกที่ดินผืนนั้นให้เราหรือยัง”
“...”
“...อ้อ ให้เงินเด็กนั่นไปตั้งตัวสักก้อนแล้วก็จบๆกันไปสักที สิบแปดปีนี่แม่ต้องอดทนมากแค่ไหนที่เห็นเราไปยุ่งกับเด็กตัวซวยนั่น แม่เป็นห่วงเรานะ”
“นั่นเป็นที่ของแพรวที่ยกให้พราวตามกฎหมาย เฟิร์สก็แค่ผู้ดูแล...”
“หมายความว่าไง หมายความยังไม่ได้?”
“เรารอให้พราวโตแล้วขอซื้อต่อ...”
“ขอซื้อต่อ? แค่ค่าเลี้ยงดูเด็กนั่นก็แพงกว่าที่ดินเป็นสามสี่เท่าแล้ว ลืมไปแล้วเหรอว่าแม่ยอมให้เราเลี้ยงเด็กนั่นเพราะอะไร บ้านเราไม่ใช่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านะ!”
ที่...ที่ดินที่เป็นของผม หมายความว่าเขาเลี้ยงผมมาเพราะที่ดินที่จะทำกำไรให้เขาในอนาคตงั้นเหรอ? ผมอยากจะให้นี่เป็นเรื่องโกหกแต่ทั้งหมดมันออกมาจากปากของป๊าและย่าเล็กเอง...
“ฮึก...”
ผมรีบเอามือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ดวงตาพร่ามัวร่างกายเริ่มโงนเงน ตัวชาเหมือนเลือดถูกสูบออกไปหมดทั้งตัว จนป้าช้อยที่ตามขึ้นมาเห็นเข้าอุทานเรียกชื่อผมเสียงดังนั่นแหละคนด้านในถึงได้รู้ตัว
“พราว!”
“ฮึก ไม่จริงใช่มั้ย ฮึก”
ผมแทบพูดไม่ออกเพราะก้อนสะอื้นมันจุกอยู่ที่ลำคอ
“พราว ใจเย็นๆก่อนนะ”
ป๊าบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรนเพราะขาผมเริ่มอ่อนแรงทรงตัวไม่ไหวทรุดลงไป โชคดีที่มีอ้อมแขนอบอุ่น ไม่สิ... อ้อมแขนที่ทำร้ายผมรับไว้ได้เสียก่อน
“ฮึก เกลียด...”
“พราว!”
แล้วทุกสิ่งก็ดับวูบ สิ่งสุดท้ายที่รับรู้คือเสียงทุ้มที่เรียกผมอย่างตกใจพร้อมกับแรงเขย่าเรียกให้ผมตื่น ถ้าผมตื่นผมต้องกลับไปเป็นไอ้เด็กโง่ๆที่ให้เขาสวมปลอกคอแล้วจูงไปทางไหนก็ไปอีกหรือเปล่า ผมรู้สึกเหนื่อยจัง มีอะไรที่ผมยังต้องรู้อีกมั้ย มีอะไรที่เขาปิดบังผมอยู่อีก
-------------------------------------------------------------
โถหน่องพราว มรสุมชีวิตหนูเยอะมาก กร๊ากๆๆๆๆๆ (ทำไมแกรสะใจง่า > <)
อ่านมาถึงตอนนี้ทุกคนก็น่าจะรู้เนอะว่าหน่องพราวขี้มโน แล้วก็ขี้หวงอยากได้ทั้งหมดของป๊าอ่านะ
บางคนอาจจะไม่ชอบแบบนี้แต่เค้าแต่งไปแล้วอ่าตัวเอง เค้าขี้เกียจแก้ ไว้เรื่องหน้าค่อยแก้ไขเนอะ(ยังจะมีเรื่องหน้า?)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
สปอยตอนหน้าหน่องพราวหนีไปพัทยา (คนเดียวหรือกับใคร?) :z6: :z6: :z6:
-
เกิดไรขึ้น...อ่า
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
มันอะไร อย่างไงกันล่ะเนี่ย เรื่องดูลึกลับซับซ้อนมากมายเลย
-
น้องพราวน่าสงสารอ่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ยัยย่าเล็กก็ใจร้ายเกิ๊นน :hao5:
-
มีเรื่องอีกแล้ว
-
อ๊า จะไปพัทยาหรอ เดี๋ยวเราไปปลอบนะน้องหราว :hao6:
-
ห๊ะ ทำไม?อะไร?ยังไง? ที่พูดกันนี้เรื่องจริงปะเฟริส? ถ้าเรื่องจริงฉันจะฆ่าแก แล้วค่อยถามว่าเพราะอะไร o18
-
หนีไปเถอะพราว เกลียดไอสารเลวเฟิร์สมันตั้งนานแล้ว อย่าบอกนะว่าชาติชั่วกันทั้งตระกูล
-
ยัยคุณย่าเล็กนี่โคตรใจร้ายเลยนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารน้องพราวมากเลย
ใจร้ายกันหมดเลย :angry2:
-
ย่าเล็ก!!!!!!!
จะอะไรกันนักกันหนา ใจจืดใจดำจริงๆ แก่ปูนนี้แล้วยังต้องการอะไรอีกคะ! เอาแค่โลงไว้ใส่กับศาลาไว้สวดก็มากพอแล้วนะ เด็กตัวแค่นี้ยังคิดจะสูบเลือดสูบเนื้อเขาอีกเหรอ!
-
เร่ื้องราวชีวิตพราวลึกลับซับซ้อนจัง
-
น้องพราวน่าสงสาร
-
ฮืออออ. ค้างงง
-
ง่ะ มัยย่าเล็กใจร้ายจังอะ
-
น้องพราว :katai1:
ไม่ว่าจะจริงหรือไม่หนูต้องเข้มแข็งนะคะลูก
อยู่โดยไม่มีป๊าให้ได้ ให้อิป๊ามันรู้ว่าหนูไม่ใช่ลูกไก่ในกำมือ
เราต้องเป็นฝ่ายให้ป๊ามันวิ่งตามบ้างค่ะ
สู้ๆ นะน้องพราว
-
36
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว โซฟาใกล้มีลุงฟาสต์นอนกรนอยู่เบาๆและผมก็ได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นดังมาจากห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล
ฉึก!
“ซี๊ดดดดดดด”
ผมซู้ดปากเบาๆเมื่อดึงสายน้ำเกลือออกจากแขน ผมตัดสินใจแล้วผมจะไม่อยู่... ไม่อยู่ให้เขาเอาเปรียบอีกต่อไป เลือดไหลออกจากแขนเป็นทางถ้าเป็นปกติผมคงแหกปากร้องไห้ไปแล้วแต่คราวนี้...
อะไรก็ไม่เจ็บเท่าใจผมหรอก
...ผมจะไปจากที่นี่
...
“พราว!” ป๊านุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำแล้วเรียกผมด้วยความตกใจ คงทั้งตกใจที่ผมฟื้นและเรื่องที่ผมดึงสายน้ำเกลือ ร่างสูงรีบเข้ามาดูทั้งๆที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย
“ทำอย่างนี้ทำไมเนี้ยพราว...” เขาถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนก่อนจะกดเรียกหมอให้เข้ามา
“...”
“มองหน้าป๊า...”
“...”
“พราว!”
เขากำลังจะดุผมทั้งๆที่ตัวเองทำผิดแท้ๆ ทั้งๆที่เขาเป็นคนทำร้ายผมแท้ๆ ก่อนที่จะถูกว่าไปมากกว่านี้คุณหมอและพยาบาลก็เข้ามาเสียก่อน เขาใส่สายน้ำเกลือให้ผมใหม่
ลุงฟาสต์ลุกขึ้นมาดูผม มือใหญ่จะลูบหัวผมแต่ผมเอนลงนอนเสียก่อน เห็นอย่างนั้นลุงฟาสต์เลยขอตัวกลับก่อน ขนาดคนที่ผมไว้ใจที่สุดในชีวิตอย่างป๊ายังทำกับผมได้เลย แล้วคนอื่นล่ะ...
“พราว ลุกมากินข้าวครับ”
ผมยังคงเอาความเงียบเข้าสู้กับป๊า เขาเรียกผมให้ลุกไปกินข้าวสิบรอบละแต่ผมยังคงนอนนิ่งๆคิดอะไรไปเรื่อยให้น้ำตาไหลเล่นๆ บางทีคนตัวโตก็มาช่วยเช็ดน้ำตาให้หรือเข้ามากอด ผมก็ยังอยู่เฉยๆ อยากจะทำอะไรก็ปล่อยเขาไป บางครั้งในแววตาเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดแต่บางทีเขาก็โมโหผม
“ทำไมดื้องี้วะ จะให้ป๊าทำยังไงว่ามาเลยพราว พราวถึงจะยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิม ป๊าอธิบายทุกอย่างได้ขอแค่พราวรับฟัง เชื่อป๊าและเข้าใจ”
...ไม่มีทาง ไม่มีทางเหมือนเดิม เชื่อ? เข้าใจ? งั้นเหรอ
“ปล่อยผมไป”
“หะ?”
“ขอแค่ปล่อยผมไป”
“ไม่มีทาง!” เสียงเข้มตอบกลับมาทันควัน
“อยากได้ที่นักก็เอาไปเลย แต่ไม่ต้องมายุ่งกับผม!”
“ก็จะยุ่ง!”
“ก็ไม่ต้องเอาที่!”
“...”
ความเงียบเป็นคำตอบได้ดี ว่าป๊าจะเลือกอะไร
“อยากได้ที่นัก ก็ปล่อย...”
“ไม่ปล่อยไปไหนทั้งนั้น อ้อ แล้วอย่าคิดจะหนีด้วย ไม่ใช่ว่ากลัวไม่ได้ที่ แต่ป๊าเป็นห่วง” เขาพยายามข่มอารมณ์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่อ่อนลง
“ผมยังจะเชื่ออะไรคุณได้อีก ในเมื่อ...”
“พอแล้ว พอ! เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก”
ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงร้องไห้เงียบๆ ส่วนอีกคนก็เดินย้ำเท้าเสียงดังออกนอกห้องไปด้วยความโมโห นั่นเป็นโอกาสให้ผมเลยล่ะ ผมกลั้นใจดึงสายน้ำเกลือออกอีกครั้งแล้วค่อยๆย่องออกจากห้องไป ตรงสุดทางเดินมีสวนหย่อมเล็กๆให้ได้พักผ่อน แต่คนใจร้ายกลับไปยืนหันหลังสูบบุหรี่อยู่เงียบๆ
เห็นไม่บ่อยเลย ผมอยากเข้าไปห้าม แต่มันไม่ควร... ผมกำลังจะหนี!
ระหว่างทางไปขึ้นลิฟต์ผมเห็นแกรนด์พากับแกรนด์มากำลังมุ่งตรงมาทางนี้โดยมีบอดี้การ์ดหิ้วของพะรุงพะรังตามหลังมาด้วย ผมหลบแทบไม่ทัน พอพ้นมาได้ก็รีบลงลิฟต์ไปชั้นล่างสุดเลย งงๆทางนิดหน่อยเพราะผมเข้าโรงพยาบาลไม่บ่อยนัก ผมเดินทำหน้านิ่งๆหาทางออกเพราะเจ้าหน้าที่เริ่มหันมามองผมแปลกๆแล้วที่ผมใส่ชุดคนไข้ทำท่าทางเหมือนจะหนีออกจากโรงพยาบาล
“ค่ะๆ ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ แกๆรีบประกาศเร็ว หลานชายท่านปรมัตถ์หายออกจากห้อง”
“งั้นเธอประกาศ... เอ๊ะ คนนั้นหรือเปล่า”
ผมตาโตเมื่อฝ่ายประชาสัมพันธ์ชี้ไม้ชี้มือมา พวกเขาทำท่าจะเดินมาหาผมผมก็ออกตัววิ่งทันที ยามที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าดูจะงงๆแต่พวกเขายังพยายามจะเข้ามาจับผมไว้ ผมเลยอาศัยความตัวเล็กและว่องไวเอาตัวรอดมาได้ แต่...
เอี๊ยดดดดดดดดดด~~
...
...
แทบหยุดหายใจ สติหายคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะไปชั่วขณะก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อถูกแรงเขย่าที่แขน ผมวิ่งหนียามไม่ได้ดูทางเลยเกือบถูกรถชน และลุงเขาคงจะเบรกกะทันหันมากท้ายรถเลยเหวข้ามเลนไปหน่อย ดีที่ไม่มีรถตามมาด้านหลังอีกที
“หนู! นี่ออกมาทำไมเนี้ย ไหนไอ้ฟาสต์บอกว่าไม่สบายไง แล้วนี่อะไร”
เขาเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดที่ข้อมือให้ แต่มันไม่ได้ออกเยอะมากเหมือคราวแรกแต่ก็สังเกตเห็นได้
“ลุงแดม!”
ผมอึ้งหนักไปอีกเมื่อเจอเขา แต่อะไรก็ไม่รู้ทำให้ใจผมอ่อนแอขึ้นมาถนัดตา ผมปล่อยโฮแล้วซุกอกเขาอย่างกับคนอ่อนแรง สักพักนึกขึ้นได้ว่าป๊าเคยบอกผมว่าเขาไม่ใช่คนดี
“ถอยไป ฉันรู้จักเด็กนี่” ลุงแดมหันไปบอกยามก่อนที่เขาจะดึงผมไปขึ้นรถ
“ฮึกฮือออออ”
“เป็นอะไรมากมั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ผมเหลือบเห็นป๊ากับแกรนด์พากำลังวิ่งออกจากตึกตรงมาทางนี้เลยรีบหันไปเขย่าแขนลุงแดมขอร้องให้เขาพาผมออกไปจากที่นี่
“ฮึก ออก ฮึก ออกรถ ฮือออ ขอร้อง”
“ปาน”
“ครับ” พี่คนขับรถพยักหน้าอย่างรู้กัน ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
ยิ่งรถออกห่างไปแค่ไหนผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเท่านั้นเพราะผมไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ตลอดมาผมมีคนคอยทำนั่นทำนี่ให้ตลอด ผมไม่รู้ว่าลุงแดมจะไว้ใจได้แค่ไหน แต่ที่รู้คือผมคงไว้ใจป๊าไม่ได้แล้ว
พรึบ!
ลุงแดมยกผมขึ้นไปนั่งบนตักแล้วกดหัวผมซุกเข้าที่อกกว้าง ผมตกใจดิ้นจะหนีแต่เขาก็รัดเอาไว้แน่น
“ปล่อยผม ปล่อย!”
“นิ่งเถอะ นี่กำลังปลอบ เข้าใจ๊?”
“ไม่ต้องมาปลอบผม”
“นี่ฉันยังไม่หายจากการเป็นคนโรคจิตในสมองของนายอีกเหรอฮะ”
“เอ่อนายครับ จะกลับบ้านหรือว่า...”
“ไปพัทยา”
ผมตาโต เขาจะเอาผมไปขายให้ฝรั่งที่พัทยาหรือเปล่า เอาจริงๆนะ ป้าช้อยบอกว่าตอนเด็กๆผมเคยถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถสองสามครั้งแหน่ะ ถูกมันเอายาโป๊ะให้สลบแต่ป๊าไปช่วยได้ทันทุกครั้ง ฟื้นขึ้นมาทีไรก็อยู่ห้องนอนตัวเองทุกที ผมแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกลักพาตัว
พอคิดถึงป๊าขึ้นมาความเสียใจก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง
“อยากจะทำอะไรก็ทำ จะเอาผมไปขายที่ไหนก็ไป ตอนนี้ผมไม่มีค่า ไม่มีเงิน ไม่มีที่ ไม่มีผลประโยชน์สำหรับใครแล้วล่ะ ฮึก ทำตัวให้เป็นประโยชน์ครั้งสุดท้ายให้คุณแล้วกัน”
“พูดเหมือนจะฆ่าตัวตาย พูดเหมือนคนไม่มีinspiration”
“ฮืออออ”
“เอาจริงดิ๊? ไอ้หนู~~~~~” เขาเรียกผมลากยาว
ผมรู้ว่าผมไม่มีป๊าผมก็ไม่มีอะไรเลย แม่ก็ตายพ่อก็... ก็คงตาย และผมก็คงจะโตเกินกว่าที่จะต้องเข้าไปอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ผมทำงานไม่เป็นผมไม่มีที่อยู่ ผม... ฮึก ผมตัวเปล่าแล้วจริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตจะมีวันนี้ ทุกๆวันผมมั่นใจมาโดยตลอดว่าจะมีคนๆนั้นคอยเคียงข้างจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต แต่...
“เผื่อนายไม่รู้นะ ฉันเป็นเพื่อนกับไอ้ฟาสต์มาก่อน”
“...ผมไม่อยากรู้” ลุงฟาสต์คือคนที่ผมยังไว้ใจได้อยู่หรือเปล่า
“ก็อย่างน้อยนายก็น่าจะไว้ใจฉันได้ในระดับหนึ่งไง”
“คนที่เกี่ยวข้องกับ... ฮึก กับคนบ้านนั้นผมไม่ไว้ใจทั้งนั้นแหละ ฮึก” ผมถอยห่างจากลุงแดมไปชิดกับประตูรถอีกด้านหนึ่ง
“เอ้อออออ แล้วแต่เล้ยยยยยย” เขาแบมือยักไหล่อย่างกับไม่แคร์แล้ว
“...”
“น้ำตานายมีเยอะจังวะ ไม่หยุดไหลสักที”
“ก็คนมันเสียใจ ผมถูกหักหลัง ถูกหลอกลวง ฮือออออออ ผมไปทำอะไรให้พวกเขา... ฮึก ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ ฮือๆๆ”
“อะไรวะ” เขาทำหน้างงแบบไม่สนับสนุนความเศร้าของผมเลยอ่ะ
“ผมรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ฮึก”
คิดแล้วเจ็บใจ เสียใจ ทุกอย่าง... ทุกอย่างในชีวิตผมพังเพราะเขา
“มานี่มาพราว มาหาพ่อ...”
ห๊ะ! O_O
“ทำตาโตทำไม มานี่ ขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงด้วยตัวเอง”
“เดี๋ยวๆ”
“นายนี่นะ ดื้อว่ะ ขอกอดหน่อยก็ไม่ได้”
...
...
“คุณคือพ่อผมเหรอ”
เขากรอกตาขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่ายผิดกับผมที่ขนลุกไปทั้งตัว ตื่นเต้นจนหัวใจระรัว
“ถามงี้หมายความว่าไง ไหนบอกว่ารู้ความจริงแล้ว”
“มะ หมายถึงเรื่องอื่นสิ”
ผมยังไม่หายตกใจ คือเขาคิดว่าผมจะรู้ความจริงว่าเขาเป็นพ่อผมเหรอ แต่ผมหมายถึงว่าผมรู้แล้วว่าป๊าสวมเขาให้ผมต่างหากเล่า!
ผมก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เพราะผมเชื่อคนง่ายไม่ใช่เหรอไงถึงได้เจ็บอย่างวันนี้ เฮ้ออออออ ผมควรทำยังไงดี ผมต้องยอมรับแล้วเข้าไปกอดเขาแน่นๆให้สาสมกับที่เขาทิ้งผมไว้กับความโง่ตลอดสิบแปดปีงั้นเหรอ ตอนนี้ผมไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว ผมปวดหัวปวดกระบอกตาไปหมด
“อย่าเงียบสิ โกรธฉันใช่มั้ย”
“...”
“ฉันมีเหตุผลของฉัน ไอ้เฟิร์สก็มีเหตุผลของมัน ทุกคนล้วนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง”
“ไม่ว่าเหตุผลอะไรทั้งคุณ ฮึก ทั้งเขา ก็ทำร้ายผมทั้งนั้นแหละ”
“สิ่งเลวร้ายในวันนี้จะทำให้เด็กอย่างนายเข้มแข็งในวันหน้า ไม่มีใครจะมีความสุขตลอดชีวิตหรอก ต่อจากนี้นายจะต้องเรียนรู้อีกเยอะ จะเข้ามหาลัยแล้วนี่ ใช่มั้ย”
“เหอะ!”
“มาเหอะมาแหะอะไร นี่พ่อนะ กล้าจิ๊จ๊ะใส่เหรอ”
ผมสะบัดหน้าหนี เพิ่งจะมาเรียกร้องสิทธิ์อะไรตอนนี้... สายไปหน่อยมั้ย
“ไหนๆเราก็รู้สถานะกันและกันแล้ว เรามาจูบกระหม่อมรับขวัญกันหน่อยดีมั้ย”
มือยาวจับแขนผมหมับแล้วดึงเข้าไปใกล้ ผมนี่สะดุ้งสิ ภาพตาแก่ตัณหากลับในวันนั้นย้อนเข้ามาทันที ยิ่งใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้ผมถอยหนีสุดชีวิตอ่ะ ฮือออออ
“ฟอดดดดด ไม่ได้สระผมมากี่วันวะ”
“อี๋ๆๆๆ”
ผมไม่สนใจว่าหัวตัวเองจะเหม็น ผมก็รังเกียจเขาเหมือนกันแหละ ไม่อยากให้มาโดนตัวหรอก > < แต่ลุงแดมไม่ได้สนใจเขาทำหน้ากระลิ้มกระเหลี่ยพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างกับคนโรคจิต มือแกร่งก็ตรึงร่างผมไว้กับเบาะแน่น... ผมดิ้นจนเจ็บตัวแล้วเขายังเยาะเย้ยผมอีกว่าแรงมีแค่นี้เหรอ นี่คือพ่อผมจริงๆใช่มั้ยห๊ะ!
“ฮึกฮือออออออออ”
“โอเคๆ ยอมละ = =”
“ฮืออออออ”
“ล้อเล่นๆ แฮ่!”
ทางสุดท้ายเอาน้ำตาเข้าสู้ลุงแดมก็เลยยอมปล่อยแต่ผมไม่ขยับหนีไปไหน รู้สึกว่าการนอนมันสบายมากกว่าทุกทีที่เคยนอนเลยยกเอาขาพาดตักลุงแดมไว้ เขาไม่ว่าอะไรจัดท่าจัดทางให้นอนสบายขึ้นเสียด้วยซ้ำ
“จะนอนน้ำตาไหลอีกนานมั้ยพราว ฉันไม่อยากจะพูดแบบนี้เป็นครั้งที่สามนะ มีอะไรก็ระบายออกมา บอกอีกทีเผื่อลืม ฉันเป็นพ่อนาย!”
“ฮึก เขาเก็บผมไว้เพราะผลประโยชน์ ฮึก เขาอยากได้ที่ดินของผม... เขาเลย... ฮึก เขาเลยแกล้งบอกว่ารักผม”
“...”
“ตอนแรกผมก็คิดว่าเขารักผม ฮึก เพราะผมเหมือนแม่ ฮึก แต่มันไม่ใช่... เขาผูกผมไว้เพราะธุรกิจ ทุกครั้งที่เขากอดผมก็คงเท่ากับเงินแสน ทุกครั้งที่จูบก็คงเท่ากับล้าน ฮึก... ทุกครั้งที่... ฮึก”
ก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่ลำคอจนพูดต่อไม่ออก
“มันทำอะไรนายอีก! มันมากกว่านี้ใช่มั้ย”
“ฮึก เขา...”
“ไม่ ไม่ต้องพูดแล้ว” เขากำลังสงบสติอารมณ์ ไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้เลย เจอกันครั้งก่อนๆเขาดูเป็นผู้ชายร่าเริง ดูเป็นคนที่ไม่คิดอะไรให้ซีเรียส ไม่ใช่คิ้วขมวดหน้าเครียดแบบนี้
“ฉันจะไปฆ่ามัน”
“อย่า!”
ผมร้องห้ามไปอย่างรวดเร็วห้ามโดยอัตโนมัติจนผมเองยังตกใจ ทั้งๆที่เขาทำร้ายผมขนาดนี้ ผมยัง...
“ฮืออออออออ”
“ฉันเป็นพ่อนายแท้ๆแต่กลับ... ความผิดทุกอย่างให้มาตกอยู่ที่ฉันเถอะ ถ้าฉัน... ถ้าฉันใช้ชีวิตได้ดีกว่านี้ ขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้นายต้องมาเจออะไรแบบนี้”
“ฮึก”
“เริ่มต้นชีวิตใหม่กับฉัน กับภีม ไม่ต้องไปสนใจมัน นายอยากได้ที่สักกี่ไร่ฉันจะยกให้นายเอง ว่าแต่... ที่ของแพรวเหรอ ที่ราชบุรีหรือเปล่า ให้ตายเถอะ! ฉันกำลังตามอยู่เชียวว่าเป็นที่ของใคร ไม่ทันดาหลอดทุกทีเลย”
ดาหลอดเป็นฉายาที่คนในวงการธุรกิจเรียกย่าเล็ก เธอเป็นเจ้าแม่แห่งงวงการธุรกิจ เรื่องงานเธอเก่งมาก มากจนไม่นึกถึงหัวใจของคนอื่นๆ เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการ แต่เรื่องการใช้ชีวิต หรือเรื่องครอบครัวเธอล้มเหลว ป๊าบอกว่าย่าเล็ก lucky in game แต่ unlucky in love
ผมนึกย้อนไป ราชบุรี? ตอนที่เขาพาผมไปเที่ยวฟาร์มแกะ ไปเที่ยวรีสอร์ตที่มีน้ำตก ที่นี่นน่ะเหรอ...
‘พราวอยากมีบ้านแบบไหน’
ตอนนั้นถามผมว่าอยากได้บ้านแบบไหน เพราะจะเอาที่ของผมไปสร้างใช่มั้ย แต่เท่าที่จำได้ตอนนั้นมันเริ่มดำเนินการแล้วนี่ ...นานมาก หลอกผมมานานมากแล้ว จริงสิ...นานตั้งแต่เกิดเลยด้วยซ้ำมั้ง
“เอ้า ร้องหนักไปอีก ฉันตามใจนายทุกอย่างแล้วนะ อยากได้ที่ก็จะให้ ไม่ให้ไปฆ่าไอ้เฟิร์สก็ไม่ทำแล้วเนี้ย นายยังต้องการอะไรจากฉันอีก”
ลุงแดมพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท ผมรู้ว่าเขาอยากให้ผมหายเศร้า แต่มันคงไม่ใช่เร็วๆนี้แน่ล่ะ ลุงแดมเป็นคนบ้า คิดดูสิ ผมนอนร้องไห้อยู่ดีๆก็มาแหย่นั่นแหย่นี่แล้วหัวเราะอยู่คนเดียว T^T จนโทรศัพท์สายเข้านั่นแหละถึงได้หยุด
“ฮัลโลครับ กำลังพาเด็กไปกกที่พัทยา งั้น... เฮ้ย! ไรวะ วางสายใส่เลยอ่อ?”
ผมมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“เมียฉัน แม่เลี้ยงนาย ชื่อภีม เป็นผู้ชาย คงไม่ต้องให้บอกใช่มั้ยว่าผู้ชายได้กันได้ยังไง”
“มะ ไม่ต้อง >/////<”
“อยากรู้เรื่องฉันบ้างหรือเปล่า แต่เรื่องของนายฉันให้คนสืบมาหมดละ” เขาพูดไปจิ้มโทรศัพท์ไปด้วยแบบชิวๆ แต่ผมนี่โคตรตื่นเต้นเลย
“ฉันชื่อแดม ดนัย เกิดวันที่ 20 มิถุนายน อายุ 38 เรียนชั้นอนุบาลที่โรงเรียนx ประถมที่โรงเรียนy เรียนมัธยมที่ z ที่ย้ายบ่อยเพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศ ไม่ได้ถูกไล่ออกเล้ยยย จริงจริ๊งงงงงง”
= =;;
“ไมทำหน้างั้นอ่ะ ไม่อยากฟังเหรอ”
“ขอไคลแม๊กซ์”
“ฮ่าๆๆ ไหนเรียกพ่อก่อนซิ”
“ทำตัวให้เหมือนพ่อก่อนสิ แล้วอีกอย่างนะ ถึงผมจะไปกับคุณก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องเชื่อคุณไปซะทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องนี้ คุณต้องมีหลักฐาน มีการตรวจดีเอ็นเอด้วย และผมก็จะยังเรียกลุงต่อไปจนกว่าผมจะสนิทใจมากกว่านี้”
“เสียใจนะเว้ย”
“แต่ผมไม่เสียใจ ผมไม่ได้รักคุณ”
“...”
“ถึงจะบอกว่าพ่อๆ แต่ก็ไม่เคยดูดำดูดี จะผิดมั้ยถ้าผมไม่ได้รู้สึกผูกพันด้วย ผิดมั้ยที่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลย”
“...”
“...”
“แค่ได้นายคืนมาก็ดีมากแล้ว ต่อจากนี้ฉันจะทำให้ดีนะ”
เขายีหัวผมอย่างเอ็นดูก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนกลับไปวิบวับกวนประสาททำท่ากะล่อนใส่ผมเหมือนเดิม ถึงจะบอกไม่รู้สึกอะไรแต่มันก็อดดีใจนิดๆไม่ได้ ถ้าเขาคือพ่อจริงๆผมจะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกเหมือนไม่มีใครนอกจากป๊าเหมือนที่ผ่านมา
“อ๊าาาา~~~ ไม่เคยคิดไม่เคยรู้เลยว่าวันหนึ่งจะต้องมีลูก เริ่มจากอะไรดี อ้อ ปาน แวะห้างไปซื้อผ้าอ้อมกับขวดนมมาหน่อยสิ”
“ไม่ได้เด็กขนาดน้านนนนนนน TOT”
“ฮ่าๆๆๆ”
ลุงแดมกับพี่ปานหัวเราะ ก่อนที่เขาจะเปิดเพลงเสียงดังพร้อมกับแหกปากร้องเพลงผิดคีย์ลั่นรถ เขาบอกว่าเพื่อให้ผมคลายเครียด ให้ตายเถอะ ผมเครียดยิ่งกว่าเดิมอีก พอผมบอกให้เงียบเขาก็ชวนให้ผมไปร้องด้วยกัน
“ถ้านายมาร้องเพลงกับฉัน เสียงที่นายว่าดังมันจะกลายเป็นเสียงเบาๆไปเลยล่ะ”
---------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายมาม่านะฮัฟฟฟ (เหรอ)
กำลังจะเศร้าๆ อิลุงแดมนางก็มากวนตลอด
โปรดติดตามตอนต่อไป พ่อจริงมั้ย? อิป๊าใช่พระเอกหรือเปล่า? #ห๊ะ
ฝากเม้นต์ด้วยน้า ยังไงก็ได้ เค้าชอบที่ทุกคนว่าอิป๊า ว่านุ้งพราว หรือสงสัยอะไรมากเลย ทำให้เค้าเห็นอีกด้านที่เข้าไม่ถึงอ่ะ
เยิฟๆๆ
ขอบคุณมากจ้า :mew1:
-
เอิ่มมมมมมมมมมมมมม
เค้าจะอ่านต่อๆๆๆ
-
น้องพราวอยู่กับลุงแดมไปเลยยยย
เอาให้อิป๊าหัวใจสลายยยยย หึหึ
-
อยากอ่านต่ออ๊ากกกกกก :katai1:
กำลังลุ้นอิป๊าเลยเชียว อยากเห็นคนทุรนทุราย คริ คริ :hao6:
-
ป๊าไม่ใช่พระเอกเหรอ!!!
งานนี้ถ้าป๊าไม่ใช่พระเอกคงต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องหรือไม่ก็ฆ่าป๊าให้ตายแหละค่ะคนเขียน 55+
ไม่งั้นมีหวังป๊าแกประท้วงแน่ๆ
-
เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลยเชียว จะได้รู้กันว่าใครเป็นใคร
ตอนนี้ไม่ตำหนิน้องพราวเลย น้องยังเด็ก แล้วก็โดนเลี้ยงมาอย่างนั้น
ไม่รู้ว่าเรื่องเป็นยังไง ตอนนี้เห็นด้วยที่ต้องห่างกันสักพักแหละ
แต่ก็มีเรื่องดีๆอย่างได้เจอพ่อนี่ไง (หรือหนักกว่าเดิม) :laugh:
อยากได้ยินสิ่งที่ผู้ใหญ่เรียกว่าเหตุผลอยู่นะ แบบว่าสงสารน้องพราว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เดี๋ยวๆ อีป๊าก็พระเอกสิ ได้กันขนาดนั้นจะไม่เป็นพระเอกได้ไง
ไม่ยอมนะถ้าไม่ใช่อีป๊าาาา :katai1:
-
โอ้วววว เรื่องกำลังเจ้มจ้น เลยยยย :serius2:
:pig4: :pig4:
-
รู้สึกลุงแดมแกจะฮาไปไหน เฮอะ....
-
ตกลงยังไงกันพราวเสียใจแต่เหมือนคนรอบข้างจะเฉยๆ
-
แอบอยากให้เปลี่ยนพระเอก และไม่อยากให้พราวกลับไปหาอีย่าเล็กใจร้ายนั่น
และไม่อยากให้พราวยกที่ดินผืนนั้นให้พวกมัน เอาให้พวกมันอยากได้จนลงแดงตายไปเลย :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณจ้า
อ่านทันแล้ว เย้เย้ :)
นู๋พราว ทำกรรมอะไรมากันนะ ถึงต้องเจอเรื่องราวมากมาย
ให้ช้ำ ให้เสียใจ เศร้าใจ เฮ้อ !!! ให้นู๋กลับมายิ้ม ร่าเริง มีความสุขไวไวน้า
ส่วนป๊าฟาสต์ เวลาที่จะอธิบายก็มี แต่ไม่ทำ งั้นก็ช้ำใจไปก่อนเลย
โทษฐานทำให้นู๋พราวน้ำตาตก หึหึ จงจำความรู้สึกนี้ไปอีกนาน
-
ลุงแดมเป็นพ่อที่น่ารักนะ
เกิดอะไรขึ้นเนี่ยถึงไม่ได้เลี้ยงพราว
ปล.ดาหลอดทำสยอง เป็นคนที่ :m31:
-
อ้าว ดันรู้ความจริงอีกเรื่องเลยแฮะ
-
เอิ่ม แน่ใจว่าพ่อ พราวเอ้ย พ่อหนูติ๊งต๊องอะ
-
เรื่องนี้ถึงจะดราม่าแค่ไหน ก็ทำเราขำอยู่ดี ฮ่าๆ
-
เอ่อ..เหมือนจะเศร้าแต่กลับขำซะงั้นอ่ะ
-
:กอด1:
-
ไม่นะ อิพ่อหมีใหญ่ต้องเป็นพระเอกเท่านั้นนะ :katai1:
-
37
:katai4: :katai4: :katai4:
โทรศัพท์ถูกยื่นมาจ่อหน้าผมที่กำลังรอลิฟต์อยู่อย่างเหม่อๆ เป็นรูปถ่ายจากมุมสูง ในภาพมีชายชุดดำเกือบสิบคนมายืนเกาะยืนเฝ้าประตูบ้านอัลลอยด์ขนาดใหญ่อยู่ หนึ่งในนั้นเป็นคนที่ผมจำได้ดี
“ดูดิ ไอ้เฟิร์สจะบุกบ้านฉันอีกแล้วว่ะ สะใจพิลึก”
“...”
“เผื่อนายไม่รู้ แต่ป๊านายน่ะมันตัวแสบ ตั้งแต่เด็กละ...”
“ไม่ต้องพูดถึงเขา”
“ก็จะพูดอะ ทำไมๆ”
“ฮึ่ยๆๆๆ”
ผมเอามืออุดหูแล้ววิ่งเข้าลิฟต์ไปก่อน
“หนอยยยย หลอกให้นายเกลียดฉัน เข้าใจผิดฉัน เอาซะฉันไม่กล้าบอกเลยว่าเป็นพ่อ สุดท้ายเป็นไงโดนซะเอง กร๊ากๆๆ”
“ไม่ต้องพูดๆๆๆ”
พี่ปานเดินนำไปที่ห้องพักแล้วเปิดประตูให้ ผมเลยเข้าไปมุดหน้าลงกับเบาะโซฟาแล้วเอาหมอนอิงทับหัวไว้อีกที แต่คิดว่าปิดมิดมั้ยล่ะ คนเพี้ยนยังตามมาพูดกรอกหูอยู่ดี
“ไปซื้อเสื้อผ้ามาสักสองสามชุดแล้วรับภีมมาที่นี่”
“ครับ”
“ลุกขึ้นมาไปดูวิวด้วยกัน”
“ไม่ไปจะนอน”
“เร็วๆ” บอกว่าไม่ไปๆก็ยังจะลากอีกนะ โว้ยๆๆๆ
เขาบอกผมว่านี่เป็นโรงแรมของเขา เขาจะให้ผมพักผ่อนที่นี่สักวันสองวันค่อยกลับไปเรียนต่อ นึกถึงโรงเรียนแล้วการบ้านต้องกองท่วมหัวและเรียนไม่ทันเพื่อนให้หนักกว่าเดิมแน่ๆเลย
ปัง!
“damn!!” (สารเลว)
“นั่นเรียกชื่อผมหรือเปล่าครับ”
ลุงแดมหมายถึงคุณคนที่พังประตูห้องอุทานคล้ายชื่อของลุงแดมน่ะ ว่าที่พ่อจอมเพี้ยนทำหน้าซื่อๆถามแต่ผมว่ามันดูกวนประสาทมากเลย คุณคนหน้าหวานเดินเข้ามาทำหน้าโหดใส่จนผมกลัว
“ไหนเด็ก!”
“นะ...นี่~~” เขาชี้มาทางผมเฉยเลยผมเลยรีบโบกมือปฎิเสธ คนหน้าหวานทีแรกก็จิกตามองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อแต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นตกใจแทน
“ทำไมหน้าเป็นงั้นอ่ะ ทำลูกร้องไห้อีกแล้วเหรอตาเฒ่าทารก”
เฒ่าทารก? เยี่ยม!
“ชู่วๆๆ อย่าเรียกงั้นต่อหน้าเด็กดิภีม หมดความนับถือกันพอดี”
“เฒ่าทารก แบร่!”
“เอาล่ะ ล้อกันใหญ่ ทั้งลูกทั้งเมียเลยวุ้ย = =;;”
เขาทำหน้ายุ่งยากแต่ผมกับอาภีมหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน คนหน้าหวานชื่อภีม เขาคบกับลุงแดมมาเกือบๆห้าปีแล้ว ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะอายุสัก 25-26 แต่จริงๆเขา 30 แล้วหน้าอ่อนกว่าวัยมาก ห่างกับลุงแดมตั้งแปดปีแหน่ะ เฒ่าทารกเลยอ้างว่ามีเมียเด็กต้องแอ๊บแบ๊วเข้าไว้ ผมว่าที่จริงเขาติ๊งต๊องเองมากกว่านะ = =;;
วันเวลาสองวันนี้ผมทั้งเหงาทั้งเศร้าทั้งๆที่มีอาภีมกับลุงแดมคอยอยู่ใกล้ๆ จอมเพี้ยนก็คอยมากวนประสาทนู่นนั่นนี่ เมื่อวานจับผมเล่นมวยปล้ำถูกเหวี่ยงลงที่นอนเอวเคล็ดเลย ก็ผมไม่เคยเล่นนี่ T^T เห็นผมอ่อนแอเข้าหน่อยก็บอกว่าจะพาไปต่อยมวย เล่นเซิร์ฟอะไรของเขาก็ไม่รู้ เห็นแต่ป๊าทำผมเคยทำที่ไหนเล่า! อ่า เราอย่าไปคิดถึงป๊าเลยดีกว่า
ส่วนอาภีมก็คอยให้กำลังใจ คอยปลอบโยนเพราะเวลาที่ผมแอบร้องไห้ ฟุ้งซ่านเป็นบ้าเป็นหลัง เขาจะเป็นคนแรกที่เข้ามาเจอทุกทีเลย อาภีมเลยกลายเป็นที่ปรับทุกข์ชั้นยอด เขาเข้าใจผมมากกว่าจอมเพี้ยนที่ชอบแหกปากโวยวายใส่ตอนผมเฮิร์ท
“ตาบวมอีกแล้ว”
“อาภีม ลืมตาไม่ขึ้น”
“หะ เดี๋ยวอาไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้”
สักพักเขาก็กลับมาพร้อมความเย็นที่มาแตะบนเปลือกตา มันทำให้ผมตื่นมากขึ้นรู้สึกสดชื่นดีด้วย ผมประคบไว้สักพักก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัว
“โอ๊ยยยยย~~~”
โดนตาเฒ่าทารกบีบแก้มอีกแล้ว ทุกทีที่เห็นผมซึมเขาจะเข้ามาทำร้ายร่างกายตลอดเลย! T^T พอผมวิ่งหนีเขาก็วิ่งตามอย่างเอาเป็นเอาตายจนกลายเป็นวิ่งไล่จับกันไปโดยปริยาย
“พ่อลูก พอได้แล้ว โรคบ้าแก้ไม่หายสักที แกล้งน้องอยู่ได้”
“อาภีม เฒ่าทารกหยิกแก้มพราวT_T”
“บีบเบาๆมั้ย”
“ไม่เบา หยิก!”
“ไม่ได้หยิก”
“โอเค พอๆๆ ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้”
อาภีมคอยเข้าข้างผมตลอดเลยนั่นทำให้ผมสนิทใจกับพวกเขาขึ้นมา...นิดหน่อย จากประสบการณ์ผมว่า ผมไม่ควรเชื่อใครง่ายๆอีกนะ แต่นิสัยมันไม่ได้ดัดกันง่ายๆสักหน่อย ก่อนกลับอาภีมพาผมไปซื้อของฝากกระจุกกระจิกที่ร้านขายของที่ระลึกก่อน แต่นั่นกลับทำให้ผมหงุดหงิด... ผมไม่ได้หงุดหงิดลุงแดมหรืออาภีม แต่ผมหงุดหงิดตัวเอง ไม่ว่าจะเจออะไรก็จะนึกถึงใครอีกคนตลอด ใช่ว่าผมจะไม่เคยมาที่นี่กับเขาสักหน่อย
“หน้าเหมือนนายตอนร้องไห้เลย”
เซรามิกรูปหมาบลูด๊อก = =!
และยิ่งมีคนจอมเพี้ยนคอยกวนประสาทผมยิ่งเซ็งเข้าไปใหญ่ โว้ยยย!
“เริ่มมืดแล้วขับรถระวังๆหน่อยนะคุณ”
“ครับๆ”
อาภีมนั่งข้างคนขับส่วนผมนั่งอยู่ด้านหลังคนเดียว ถึงจะอยากหนีไปให้ไกลแต่ก็ทำไม่ได้ ทุกคนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ผมต้องเรียนส่วนลุงแดมกับอาภีมก็ต้องกลับไปทำงาน
“รถคันหลังนี่กวนตีนนะ จะแซงกูให้ได้ไง๊?”
“หืม...” อาภีมมองรถด้านหลังผ่านกระจกบ้าง ผมเลยหันกลับไปมองด้วย แล้วก็ต้องตาโตใจเต้นระรัว รถที่ไม่ได้ใช้บ่อยแต่ผมจำได้เพราะรถเกือบทุกคันของเขาผมเป็นคนไปเลือกเอง
“นั่นนนน มีการตบไฟสูงใส่ด้วย”
“รีบๆขับไปเถอะ ไม่ต้องไปสนใจ”
“ทำไมนายดูรนๆจังเบบี๋ รถไอ้เฟิร์สเหรอ”
ฉลาดเกิ๊นนนนน (หรือว่าผมพิรุธเยอะเกินก็ไม่รู้)
“ก็ดีนะ ไม่ได้แข่งรถกันนานมาก!”
“ไม่เอาคุณแดม มันมืดแล้ว อันตราย มีเด็กอยู่ด้วย”
“ฉันไม่ให้ลูกกับเมียเป็นอะไรหรอกน่า”
“คุณแดม!”
“เฮ้ยยยยยยย!”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด...
เบรกรถกะทันหันและแรงจนท้ายรถปัดหมุนจนแทบจะเป็นวงกลม โชคดีที่ลุงแดมเป็นคนขับรถเก่งและมีสติเลยควบคุมรถไม่ให้พลิกได้
ปัง!
“ไอ้เชี้ยเฟิร์ส มึงนี่มัน...”
“พราว...” เขาไม่สนใจลุงแดมแต่วิ่งมาเปิดประตูแล้วดึงผมลงจากรถ แค่ได้เห็นหน้า ไม่สิ แค่ได้เห็นหลังไกลๆ ผมก็อยากจะร้องไห้โฮออกมาดังๆแล้ว “พราวเป็นอะไรหรือเปล่าป๊าขอโทษนะ ไม่คิดว่า...”
เพียะ!
“จะฆ่ากันเลยหรือไง”
ผมตบหน้าเรียกสติป๊า แต่ก็เป็นตัวเองที่กลั้นน้ำตาไม่ไหวปล่อยให้ไหลออกมาอย่างขายหน้า ผมตบเขาผมก็เจ็บเอง ผมรักเขาผมก็เจ็บเอง ไม่ว่าจะอะไรผมก็เป็นคนเจ็บทั้งนั้น...
“ป๊าอยากจะอธิบาย”
“ไม่ต้องอธิบาย แค่บอกมาว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ฮึก แค่นั้น”
“...”
เขาเงียบ บอกไม่ได้เพราะมันเป็นเรื่องจริงไง เรื่องจริงที่เขาหลอกลวงผม
“ไม่จริง ฮึก ใช่มั้ย”
“มันเป็นอย่างที่พราวได้ยิน”
เพียะ!
ผมมือสั่นตัวสั่นเทิ้ม ผมกลัวการที่จะต้องทำร้ายร่างกายคนอื่นมากๆ แต่ผมอยากให้ป๊าเจ็บบ้าง เจ็บเหมือนที่ผมเจ็บ เสียใจอย่างที่ผมเป็น ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริงคำอธิบายเหล่านั้นมันก็คือข้อแก้ตัวดีๆนั่นแหละ
“จะตบจะตีสักกี่ครั้งก็ได้ แต่กลับไปกับป๊าเถอะนะ” ดวงตาคมที่ขอบคล้ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัดนั้นมองผมอย่างอ้อนวอน
“กลับไปให้มันยัดเรื่องไม่เป็นเรื่องใส่หัวอีกเหรอพราว”
ลุงแดมมาดึงแขนผมไว้อีกข้าง
“พราว... ที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย”
“เพราะมันมีความหมายไง เลยเสียใจขนาดนี้ ผมต่างหากที่ต้องถามคุณ ว่าผมมันมีความหมายอะไรนอกจากเป็นค่าที่มั้ย หรือเพราะเหมือนแม่”
“นั่นมัน... โธ่โว้ย!”
เขาเผลอปล่อยมือผมเตะพื้นอย่างอารมณ์เสีย อาภีมดึงผมขึ้นรถพร้อมๆกับลุงแดมที่ประจำตำแหน่งคนขับอย่างรวดเร็ว ผมซุกอกอาภีมร้องไห้ไม่อยากจะมองออกไปนอกรถเลย
ปังๆๆๆ
เสียงทุบกระจกรถและเสียงดึงประตูรถดังอยู่ไม่ขาด เพราะจากลุงแดมแกล้งขับรถช้าๆพอให้เขาวิ่งตามได้ทัน ถ้าเป็นผมคงถอดใจไปแล้วแต่เขายังคงวิ่งตามมาอย่างต่อเนื่อง...
“ขับรถเร็วๆ ฮึกฮืออออ”
ถึงผมจะโกรธเกลียด แต่อีกใจผมก็สงสารเมื่อเห็นเขาทำหน้าเหนื่อยและเหงื่อโซมกายขนาดนั้น
“ฮ่าๆๆ หอบเป็นหมาแดกแฟ๊บเลยอ่ะ”
“ฮือออออออออ”
ลุงแดมจอดรถไว้นิ่งๆ ป๊าที่หยุดวิ่งด้วยความเหนื่อยเลยฮึดวิ่งตามขึ้นมาอีกที พอเขาใกล้จะมาถึงลุงแดมก็ออกรถแกล้งเขาซ้ำ ผมอดเอื้อมมือไปทุบหลังจอมเพี้ยนแรงๆไม่ได้ ถึงผมจะเกลียดป๊า แต่ผม...ก็รักอยู่ดี
ผมนั่งร้องไห้จนถึงบ้านแต่ก็ไม่ไหวฟูมฟายเหมือนคราแรก อาภีมลูบหัวผมเบาๆตลอดทาง
“วันนี้อาจะให้ตาเฒ่าทารกไปนอนเป็นเพื่อนนะครับ”
“แล้วอาภีม...”
“วันนี้อานัดกินข้าวกับครอบครัวน่ะ อยู่กันสองคนอย่าตีกันตายไปก่อนนะ ฮ่าๆๆ”
“ไปบอกเขาเถอะ = =;;”
“นินทาอะไรฉันหรือเปล่า หัวเราะกันคิกคัก”
ลุงแดมตะโกนมาจากหน้าบ้าน เซนส์แรงดีเนอะ เหอๆๆ
ตอนเย็นโดนลุงจอมเพี้ยนบังคับให้กินผักสีเขียวที่ผมไม่ชอบ! เขาว่าผมเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเองเพราะถูกคนบ้านนั้นสปอยมาเยอะ จากเรื่องเล็กๆกลายเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมาทันที ผมไม่พูดกับเขา เขาก็ไม่พูดกับผม และผมก็คิดว่าเขาคงไม่มาง้อผมก่อนแน่ๆ
“นม”
“อือ”
เหมือนผมจะคิดผิด เขายกนมขึ้นมาให้ผมที่อาบน้ำเรียบร้อยและกำลังจะเปิดหนังสืออ่านอยู่ แต่พอไม่เห็นผมดื่มสักทีเขาก็เข้ามาคะยั้นคะยอ
“ไม่กินจะเทให้หมาละนะ”
“ตามใจ”
“นี่! อย่างอนเยอะได้ป้ะ ง้อคนไม่เก่งนะ”
รู้สึกดีจังที่มีคนมาง้อ เพราะที่ผ่านมาคนอื่นหรือเพื่อนๆผมไม่ได้ง้อหรอกพวกมันชอบแกล้งผมจะตาย มีแต่ป๊าเท่านั้นแหละ เอ้ออออออ
“ไม่ชอบกินนม”
“นั่นก็ไม่ชอบนี่ก็ไม่ชอบ เลี้ยงยากกว่าหมาอีกเนี้ยไอ้เฟิร์สทนได้ไง”
ผมถลึงตาใส่เขาเลยหุบปากฉับแสร้งทำเป็นมองทางอื่น สักพักก็เรียกให้ผมไปนอน ปกตินอนกันสามคนพอได้อยู่กันสองต่อสองแบบนี้แล้วจั๊กจี้ชะมัดอ่ะ แต่ผมไม่ได้เขินน้าาาา > <
“พรุ่งนี้เลิกเรียนฉันจะรับไปตรวจดีเอ็นเอ หลังจากนั้นจะให้ทนายเตรียมรับรองนายเป็นบุตร”
“แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ก็...”
“...”
“แม่นายมีฉันคนเดียวนี่”
“ทำไมไม่เล่าให้ผมฟังเลยล่ะ”
“กลัวไม่เข้าใจแล้วจะกลายเป็นสีซอให้ลูกหมาฟังน่ะสิ”
“ทำไมต้องว่าผมเป็นหมาทุกทีเลย ถ้าผมเป็นลูกหมาคุณก็ต้องเป็นพ่อหมา!”
“...J”
“ยิ้มทำไม”
เขาไม่ต้องแต่ดึงผมเข้าไปกอดไว้ ผมซบหน้าลงกับอกเขาโดยมีมือใหญ่ลูบหัวลูบหลังอยู่ แต่ถึงจะกอดแน่นแค่ไหนก็ไม่อุ่นเท่า... ช่างมันเถอะ!!
“เปล๊าาาา” แต่ก็ยังไม่หุบยิ้มนะ “แม่นายชื่อแพรวแต่ตอนนี้เสียไปละหลังจากที่นายเกิดได้ อืมมมม... สองสามเดือนนี่มั้ง ไม่แน่ใจ”
“...”
“ตอนแรกแพรวเป็นคู่หมั้นกับเฟนด์”
ลุงเฟนด์ O_O ลุงเฟนด์ก็เสียไปแล้วนี่ ก่อนที่แม่จะตายอีก
“แต่ว่าก็ไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับเท่าไหร่เพราะแพรวจนอ่านะ เป็นแค่ลูกแม่บ้านและเป็นพี่เลี้ยงไอ้เฟิร์สแค่นั้น พวกเขากลัวแพรวจะมาฮุบสมบัติมั้ง แพรวเคยบอกว่าคนอื่นไม่ยอมรับไม่เป็นไร แต่ไอ้เฟิร์สก็แบบแอนตี้ด้วยแพรวเลยเสียใจมากทั้งๆที่คิดว่ามันจะเป็นคนที่รู้จักแพรวดีที่สุด”
ก็แหงล่ะ คนที่ตัวเองชอบจะไปหมั้นกับพี่ชาย ใครจะยินดีด้วยล่ะ
“หลังจากนั้นเราก็มีปาร์ตี้สละโสดให้ เอ่อ...แล้วคืนนั้นฉันกับแพรวที่เมาด้วยกันทั้งคู่ก็เกิดการเลยเถิดออกมาเป็น... นี่” เขาชี้มาที่ผม
เด็กที่เกิดมาจากความผิดพลาด ไม่ได้เกิดมาด้วยความรักเหมือนคนอื่นๆ ตอนยังเล็กผมกับเพื่อนยังเคยล้อคนอื่นอยู่เลยว่าลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ พอโตมา... ผมก็ไม่มีเหมือนกัน เฮ้อออออ
“อย่าเศร้าดิ ฉันรับผิดชอบนะเว้ย แต่แพรวเขาปฏิเสธเขาไม่ต้องการฉันเพราะเขาไม่ได้รักและเขาก็ขอถอนหมั้นเฟนด์เพราะเขาไม่บริสุทธิ์แล้ว ตอนนั้นฉันเรียนจบและถูกพ่อแม่เรียกตัวกลับไทยพอดีด้วย”
“...”
“เฟนด์รู้ก็เสียใจกินเหล้าเมาแล้วขับรถเสียหลัก ฉันรู้สึกผิดมากจนไม่กล้ากลับไปให้ครอบครัวเขาเห็นหน้าอีก...ฉันไม่รู้ว่าจะชดใช้ชีวิตของคนๆหนึ่งให้พ่อแม่เขายังไง อ้อ ฉันพยายามติดต่อไอ้ฟาสต์แต่สมัยนั้นเทคโนโลยีมันก็ไม่ได้ราบรื่นรวดเร็วอะไรอย่างตอนนี้ กว่าจะรู้ว่าแพรวท้องก็ปาไปเจ็ดเดือนแล้ว พอเข้าเดือนที่เก้าฉันคิดว่าเด็กจะคลอดแต่ไอ้ฟาสต์กลับบอกว่าทั้งแม่และเด็กเสียชีวิตไปตั้งแต่แพรวท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว”
“ฮึก แล้วทำไมไม่ไปตั้งแต่รู้ว่าท้องเล่า!”
“ก็ฉันยังเด็ก ไม่มีเงิน ไม่มีความรับผิดชอบ ทุกอย่างในชีวิตยังอยู่ในกำมือแม่อ่ะ”
“แล้วพวกเขาไปไหนแล้ว” ตั้งแต่เข้าบ้านมายังไม่เจอคนที่แก่กว่าลุงแดมเลย เอ่อ ผมไม่ได้แอบด่าว่าเขาแก่นะ แต่เขาแก่ที่สุดในบ้านจริงๆนี่ T_T
“เสียไปหมดแล้ว”
“อ้อ”
“แล้วฉันก็มาตงิดๆตอนที่รู้ว่าไอ้เฟิร์สมาอยู่ไทยพร้อมกับเด็กคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากจนได้เจอนายครั้งนั้น นายหน้าเหมือนแพรวมากๆ ถ้าจะมีอะไรที่เหมือนฉันก็คงจะเป็นดวงตาสีน้ำตาล เอ๊ะ แต่แพรวก็สีน้ำตาลป่าววะ จำไม่ได้แล้วเนี้ย”
เหอๆๆ ไม่ได้เจอกันเป็นเกือบยี่สิบปี จำได้ก็แปลก
“ฉันขอโทษนะเบบี๋”
“ก็เลิกแกล้งผมสิ”
“โนนนนนนน แกล้งนายมันสนุกจะตาย ฮ่าๆๆ”
ชิ!
“ฉันเล่านิทานให้ฟังก็หลับได้ละ”
“นิทาน?”
“ให้มันเป็นนิทานเถอะ นิทานสำหรับนายแต่สำหรับฉัน ไอ้เฟิร์ส ไอ้ฟาสต์หรือเฟนด์ พวกเราก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน เรื่องที่นายถูกหลอกเอาที่น่ะมันจะกลายเป็นเรื่องเล็กๆถ้านายได้มายืนจุดที่พวกเรายืน พวกฉันเคยอกหักถูกทิ้งถูกเพื่อนหักหลังถูกหลอกถูกเกลียด ติดเอฟสอบตก ทะเลาะกับพ่อกับแม่ เยอะแยะ วันหนึ่งหุ้นตก วันหนึ่งโกดังสินค้าไหม้ วันหนึ่งถูกลอบยิง โอ๊ยยยยย แล้วแต่ฟ้าจะสรรหามาแกล้งอ่ะ”
“...”
“เชื่อฉันเถอะ ใช้ชีวิตกับปัญหาที่เกิดขึ้นเหมือนมันเป็นเกม”
“...”
“ทุกอย่างมันมีทางออก ฉันว่า บทเรียนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
“อื้ม^^”
:mew1: :mew1: :mew1:
-----------------------------------------------------------------------
ทุกคนอาจจะงงที่คนอย่างเฟอร์มันอัพเร็วนะ กร๊ากกกกกกกก >O<
ก็ไม่รู้ดิ ตอนที่แล้วมีคนเม้นต์เยอะ หลายคนหลายความคิดเนอะ เฟอร์ก็เลยแบบอ๋อออใช่สิน้องพราวโดนอย่างนี้จะต้องเป็นอย่างนั้นไรงี้ แบบเออใช่ลืมเรื่องนี้ไปเลย เหมือนทุกคนเตือนสตินี่นี่สมองเลยแล่นนิดนึง
อิป๊าเป็นพระเอกแหละ ตอนที่แล้วเก๊าล้อเล่นน้าาาาา หรือควรให้นางตายตอนจบ 555 #หลอกๆ
ลุงแดมนี่เหมือนจะติ๊งต๊องแต่นางแอบคมเนอะะะะะะ นี่ดิหน้าที่พ่อที่ต้องสั่งสอนลูก ไม่ใช่เอะอะจับจูบเอะอะจับปล้ำเหมือนใครบางคน #อิป๊าแกเลี้ยงเด็กเป็นม้ายยยยยย > <
ปอลิง หน่องพราวยังต้องร้องไห้ไปอีกหลายตอน เตรียมผ้าห่มโตโต้ให้นางเช็ดน้ำตาด่วน
ขอบคุณที่เม้นต์ขอบคุณที่อ่านจ้า
-
ขอบคุณจ้า เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะจ้า
นู๋พราว เข้มแข็งกลับมายิ้มให้ได้ ร่าเริงให้มากกว่าที่เคยเป็น
ให้อีป๊าเฟริสอกแตกตายไปเลย หึหึ นู๋ได้เจอพ่อที่แท้จริงแล้ว
ใช้เวลานี้ให้มีค่ามากที่สุด เวลาคนเราไม่ยาวและไม่สั้นอย่างที่เราคาดไม่ถึง
มีความสุขกับทุกสถานการณ์นะ :)
ส่วนอีป๊าเฟิร์สก็ทนทรมานเข้าไปอีก กระอักเลือดกันไปเลย
แล้วจงจำความรู้สึกในครั้งนี้ให้แม่นยำ ไว้เป็นบทเรียนครั้งสำคัญ
"ความลับไม่มีในโลก" ถ้ามีคนรู้เพียงแค่หนึ่งมันก็ไม่ใช่ความลับแล้ว
-
อะไรๆน้องพราวยังดราม่าอีกหลายตอนหรอ
โหยยยยย สงสารน้องพอเถอะค่ะ TT
-
สมน้ำหน้าอิป๊า ให้พ่อแดมจัดการเอาคืนพวกมันหนักๆไปเลยสะใจดี
แค่นี้ยังน้อยไปนะที่อีป๊าเจอ แต่ก็อยากให้อีย่าน้อยมันเจ็บปวดบ้างเหมือนกัน
เรื่องนี้แอบอยากให้พราวร้ายขึ้นมาบ้างจัง อาจจะร้ายแบบเด็กๆแต่ให้คนอ่านไอ้สะใจนิดๆหน่อยๆก็ยังดี
ปล.หรือจะให้แดมมันแจ้งความอิป๊าข้อหาพรากผู้เยาว์ดีนะ ให้อิย่าน้อยมันได้อับอาย อิๆๆ
-
จะมีคำอธิบายอะไรมาบอกเล่าให้เด็กคนนึงหายเจ็บปวดได้
-
อยากจะเอาอะไรใกล้ๆ มือ ขว้างหัวอิป๊า
ตกลงเลี้ยงพราวมาเพราะต้องการที่และหน้าเหมือนแพรว แค่นั้น
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ลุงแดม เท่มากๆเลยอ่ะ
น้องพราวไม่ต้องไปสนใจอิป๊านั่นหรอก :m16:
-
ตอนนี้ลุงแดมเป็นพระเอกกกก
ส่วนอิป๊าเป็นคนร้ายไป ชิ่วๆๆๆๆ
-
สงสารพราว แต่เรื่องที่สำหรับพ่อหมีคงจะสร้างไว้ให้น้องแหละ เพราะเป็นของน้องถึงจะทำอะไรไปแต่สุดท้ายเราว่าพ่อหมียกให้น้องหมดแน่ๆ แต่เราไม่เข้าใหญ่ย่า เป็นไรมากปะ รังเกียจน้องขนาดนั้นเลยหรอ
-
ป๊า! ง้อต่อ!!!
-
ชักหมั่นไส้อิป๊า สงสารพราวอ่ะ
-
อิป๊า ไม่เคลียเลย
พ่อแดมเปิดตัวได้จังหวะมากเลย
-
ตอนท้ายนี่สาบานว่าลุงแดมตัวจริง o17 บทจะจริงจังก็ทำได้ไม่เลวเลย
หนูพราวเข้มแข็งนะ ต้องมีสักคนแหละน่าที่ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้อ่ะ
แก้แค้นด้วยการเปลี่ยนนามสกุลมาใช้ของลุงแดมดีมั๊ย :laugh:
ปล่อยให้ป๊าอยู่กับแม่เล็กไปเถอะ หนูพราวมาอยู่กับพี่ภีมดีกว่า
เอาเถอะถ้าป๊าเป็นพระเอกก็จะยอมให้น้องพราวฟังเหตุผลสักครั้ง
แต่เรายังคิดอยู่ว่าถ้าลุงแดมรับน้องพราวเป็นลูกจริงๆ คงสะใจพิลึก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พ่อหมีต้องง้อลูกหมีเยอะๆนะ
-
38
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
[พราว]
ผลตรวจDNA ออกมาแล้ว คนที่ตื่นเต้นที่สุดคือ... อาภีม! ส่วนผมกับลุงแดมก็เบะปากใส่กันเพื่อ? แต่ลึกๆผมก็ดีใจอ่านะ อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลก ช่วงนี้ลุงแดมกำลังดำเนินเรื่องรับรองบุตรอะไรสักอย่าง วุ่นวายกับเอกสารมากมาย มีลุงฟาสต์กับ...คนๆนั้น มาช่วยให้ปากคำด้วย
ถึงจะไม่ได้ทำผิดกฎหมายแต่คำว่าขึ้นศาลมันก็ดูน่ากลัวอยู่ดี ที่ต้องขึ้นศาลเพราะมารดาเสียแล้วน่ะ ไม่มีคนมายืนยันก็ต้องดำเนินการหลายขั้นตอนมาก ผมเคยบอกเขาแล้วว่าไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้แต่ลุงแดมไม่อยากเอามรดกเขาไปให้การกุศลตอนเขาตายอ่ะ = =;; พอบอกว่าให้ยกให้อาภีมก็ได้ เขาก็เถียงว่าภีมมีเยอะกว่าเขาอีก ผมเลยเงียบปล่อยให้เขายุ่งยากไปเอง หาเรื่องดีนัก
“วุ่นวายหน่อยนะน้องพราว ไม่กระทบกับการเรียนใช่มั้ย”
“ไม่ฮะ”
ผมตอบลุงฟาสต์ เหมือนจะเย็นชาใส่แต่ทุกครั้งที่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นผมก็ยังร้องไห้อยู่ เขาไม่ค่อยได้ช่วยอะไรแต่ก็เสนอหน้ามาทุกครั้งที่ลุงฟาสต์มาเลยล่ะ
“พราว...”
“คุณพ่อ วันนี้พราวอยากกินซูชิ”
พอเห็นป๊า... เอ่อ เห็นผู้ชายคนนั้นทำท่าจะเข้ามาคุยด้วยผมก็แสร้งทำเป็นยิ้มหวานหยดเข้าไปอ้อนลุงแดมจนตาเฒ่าทารกงงแตกแต่เขาก็ยังตามน้ำไปบ้าง
“วันขึ้นศาลจะมาดูนะไอ้แดม”
“เออๆ ขอบใจมากเว้ย”
กลัวอ่ะ... ดำเนินเรื่องเกือบเดือนแล้วยังไม่เรียบร้อยเลย นักข่าวจากหลายสำนักมาขอสัมภาษณ์แต่ลุงแดมก็ปฏิเสธไปหมด ผมห่วงอยู่เหมือนกันว่าจะกระทบภาพลักษณ์ของบริษัทอะไรเขาหรือเปล่าแต่ลุงแดมบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง ทุกอย่างราบรื่น ผมก็สบายใจไปเปราะหนึ่ง
“แค่รับเป็นบุตรบุญธรรมก็พอแล้วมั้ย”
“เหอะน่า”
ผมเปลี่ยนมาใช้นามสกุลลุงแดมแล้วด้วย เพิ่งใช้มาไม่กี่วันทั้งๆที่ลุงแดม ผิดที่ผมเองที่ลังเล... แล้วกว่าป๊าจะว่างมาดำเนินการให้ผมในฐานะผู้ปกครอง ทั้งๆที่จะต้องเกลียดเขาแต่ทำไมผมถึงไม่อยากให้เขาเซ็นต์ยินยอม คงเพราะผมกลัว... ผมกลัวที่จะต้องห่างไกลจากคนๆนั้นไปทุกทีๆ
[แดม]
เป็นเดือนละกับการมีลูก ก็ดีนะมีลูกทั้งทีลูกก็โตเลย ไม่ต้องมาเสียเวลาเปลี่ยนผ้าอ้อมหรือเล่นของเล่นด้วย เด็กแบบนั้นมันเล็กเกินไปคงทนมือทนตีนผมไม่ได้(ห๊ะ?)
“มึงไม่สงสารน้องกูบ้างเลยว่ะ”
“มันสมควรมั้ย มีอย่างที่ไหนล่ะ...”
“กูว่ามึงรักพราวไม่ได้ครึ่งของไอ้เฟิร์สด้วยซ้ำ”
“ก็กูเพิ่งเจอกันป่าววะ เด็กนั่นก็ไม่ได้ดื้ออะไรจนกูต้องเกลียดสักหน่อย สักวันกูจะรักเขามากๆๆๆเหมือนกูคลอดมาเองเลยล่ะJ น่ารักน่าแกล้งจะตาย”
“เหอๆๆ ประสาทละมึง”
“...”
“แล้วอีกอย่าง ถ้าพราวจะรักมึงก็คงไม่รักมากไปกว่าที่รักไอ้เฟิร์สหรอก”
“ก็เขารักกันมาก่อนนี่หว่า”
“เขาผูกพันกันด้วยครับเพื่อน”
“อีกไม่นานก็ผูกพันกับกูแล้วเหอะ”
“ใกล้ตายแล้วนะไอ้แดม”
“อ้าวไอ้เวรนี่ แช่งกูอีก”
เพิ่งจะ(?) สามสิบแปดเอง แล้วอีกอย่างนะ ถึงจะเพิ่งเจอแต่มันก็รู้สึกหวงอยากไว้หนวดยาวเฟื้อยเหมือนไอ้ฟาสต์ เอาไว้ขู่ให้คนกลัวยังไงไม่รู้เหมือนมีลูกสาวเลยทั้งๆที่ไอ้ตัวเล็กเป็นผู้ชาย แต่มันนุ่มนิ่มเกินไป ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง เพราะอย่างนี้ล่ะมั้งถึงทำให้ผมเป็นห่วงได้ง่ายๆ จนลามไปเป็นหวง นิดหน่อยก็เสียใจแล้ว เซนต์ซิทีฟอย่างกับผ้าขาวไม่เคยถูกแปดเปื้อน
ผมมากินเหล้ากับไอ้ฟาสต์ เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมที่เมกาจนเกิดเรื่องผมก็หนีหน้าไม่ค่อยติดต่อกับมัน เมื่อไม่นานมานี้ได้คุยกันเป็นจริงเป็นจังอีกครั้ง... เพื่อนยังไงก็คือเพื่อนล่ะนะ อาจจะแปลกๆสักหน่อยหลังจากไม่เจอกันนาน แต่พอผ่านจุดนั้นมาได้ก็ฉลุย
ส่วนความสัมพันของผมกับไอ้เฟิร์สเหรอ... ก็อย่างเนี้ยจะว่านับถือกันก็ไม่ใช่ เกลียดกันก็ไม่เชิง รักกันนี่...ก็ไม่ใช่ไปกันใหญ่ แต่ก่อนเป็นคู่แข่งกันทำเรื่องชั่วๆแต่เดี๋ยวนี้คงแข่งกันเรื่องน้องพราวเนี้ยแหละ
“ไอ้เฟิร์ส ทางนี้โว้ยยยยย”
“เพิ่งเสร็จงานเหรอไงมึง” ผมถามไปด้วยความเกลียดขี้หน้า(?)
“เออ”
หน้ามันดูเพลียๆมาก ช่วงนี้มันโหมงานหนัก เห็นว่ามันทำกำไรไตรมาสนี้ให้เกินสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์ทุกที่อ่านะ เรื่องที่ดินอะไรนั่นผมรู้อยู่หรอกว่าไอ้เฟิร์สมันไม่อยากให้เกิดขึ้นแต่มันขัดใจแม่มดแห่งวงการได้ที่ไหน ยัยแก่นั่นมันเกินคนจะตาย ผมเคยไปประชุมหุ้นด้วยครั้งหนึ่งโดนจวกกลับยับเลยแหละกูขายหุ้นทิ้งแทบไม่ทัน เอ่อ... ช่วงนั้นผมเข้าทำงานใหม่เลยทำอะไรผิดๆถูกๆด้วยล่ะมั้ง
“ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้มั้ง แม่เล็กคิดจะทำอะไรแล้วไม่เคยมีใครขัดใจได้หรอกน่าต่อให้มึงทำกำไรให้เขาได้สักสิบแปดแสนล้านภายในหนึ่งอาทิตย์ก็เถอะ”
โดนไอ้ฟาสต์ตัดฝันเลยหงอย กร๊ากกกก อันที่จริงมันหงอยตั้งแต่ถูกเด็กเมินใส่แล้วล่ะ ผมไม่ได้บอกพราวว่าไอ้เฟิร์สมันพยายามให้ย่าเล็กเลิกหากำไรจากตัวเขาอยู่ ไอ้เฟิร์สมันไม่ได้เห็นด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่งั้นมันจะทำงานหนักให้กำไรขึ้นทุกๆไตรมาสเพื่อทดแทนที่ดินที่ราชบุรีนั่นทำไมล่ะ
...แต่เรื่องอะไรจะอธิบายให้พราวฟัง ลูกผมจะได้กลับไปติดมันเหมือนเดิมน่ะสิ = =;; อุตส่าห์แงะออกมาได้โดยไม่ต้องเปลืองแรงแล้วแท้ๆ
“พราวเป็นไงบ้าง”
“ก็...” ผมเว้นวรรคแล้วก้มหน้านิ่งๆ
“ไม่สบายหรือเปล่า มึงมันชอบขัดใจเขาไง”
“กู-ไม่-บอก” ผมลอยหน้าลอยตากวนตีนมันจนจะถูกตีนไอ้ฟาสต์ยันเข้าให้โทษฐานที่ไปกวนน้องรักของมัน อายุห่างกันมากอยู่แต่สนิทยิ่งกว่าเฟนด์ รายนั้นเขาติดแม่มากด้วยมั้ง เลยไม่ค่อยสนิทกับพี่ๆน้องๆเท่าไหร่
“เหอะ เอานมให้กินด้วย อ้อ ระวังเอาไปเทลงชักโครกด้วยล่ะ”
พูดอย่างกับตาเห็นเว้ย! แสบนะไอ้ตัวเล็กน่ะ ดื้อตาใส ขี้งอนก็ที่หนึ่ง แถมเอาแต่ใจตัวเองยิ่งกว่าอะไร
“ผักไม่ชอบก็อย่าไปบังคับ จะโดนงอแงใส่ แล้วก็เตือนให้อ่านหนังสือทุกวัน ไม่งั้นจะเล่นเกมโทรศัพท์ไม่ยอมเลิก ขโมยตุ๊กตาไปกอดคงนอนฝันดีแล้วแต่กูไม่มีอะไรกอด กูนอนไม่หลับ”
“...”
“ตอนนั้นกูมีอย่างที่พราวไม่มีและพราวไม่มีอะไรสักอย่างยกเว้นกู ตอนนี้กูก็ยังมีทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ไม่มีพราวส่วนพราว... เขามีทุกอย่างโดยไม่จำเป็นต้องมีกูแล้ว เจ็บสัสอ่ะ ความรู้สึกที่เป็นคนถูกทิ้งกลับมาอีกละว่ะ ทำไมครั้งนี้มันเจ็บกว่าล้านเท่าเลยวะ เจ็บจนแค่กระดิกนิ้วก็ร้าวไปทั้งตัว”
“แล้วแพรวล่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ นั่นมันแค้นนิดๆอ่านะ ไม่ได้เจ็บไรมากมีชีวิตต่อได้”
“นี่มึงจะตาย?”
“ไม่ต่าง” ช่วงนี้ประธานเฟิร์สสุดหล่อของหลายๆคนเหมือนศพจริงๆ สาวๆพนักงานหรือดารานางแบบล้วนแสดงความห่วงใยผ่านสื่ออย่างต่อเนื่อง นี่ผมไม่ได้อิจฉาหรอกนะ จริงจริ๊งงงงงงง
“ก็มึงทำตัวเอง”
“อือ ขอโทษ”
“มึงไม่ต้องดราม่าละไอ้เฟิร์ส ไม่เอาไม่ร้อง ฮ่าๆๆ”
ผมกวนตีนมันไปงั้น ใครว่าพราวไม่จำเป็นต้องมีมันล่ะ... วันหนึ่งพราวบอกผมว่านอนไม่หลับให้ขโมยหมีตัวที่ใหญ่ที่สุดหนักที่สุดในห้องนอนบ้านไอ้เฟิร์สมาให้หน่อย ผมรู้ว่าพราวคิดถึงไอ้เฟิร์สเขาหมายความว่าให้ผมไปเอาไอ้เฟิร์สมาให้เขา แต่ผมก็แกล้งบื้อให้ปานไปเอาตุ๊กตามาแทน คนขับรถผมโดนยามหน้าบ้านตีหัวแตกกลับมาตามระเบียบแถมยังได้ของมาไม่ถูกใจไอ้ตัวเล็กด้วย
“พรุ่งนี้ไปงานเปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่ของไอ้ทอมมั้ย”
“กูไปได้ มึงอ่ะไอ้เฟิร์ส” ไอ้นี่ไม่มีเมียคอยตามคุมมันว่างตลอดๆ
“ไม่ไป พุ่งนี้ทำงานลากยาวถึงดึก”
“อ้อ ก็ดี พราวจะได้ไม่ต้องแอบไปร้องไห้เวลาเจอหน้ามึงอีก” ผมชวนไอ้ตัวเล็กไปเปิดหูเปิดตาหน่อยน่ะ ให้รู้จักในวงสังคมกันบ้าง อยู่กับไอ้เฟิร์สท่าทางจะไม่ได้ออกห่างจากอกไปไหนเลย เข้ากับคนใหม่ๆไม่ค่อยเป็นและตามคนไม่เคยจะทัน
“กูเพิ่งนึกได้ว่าพุ่งนี้วันหยุดกูพอดีน่ะ”
เหอๆ ไอ้เวรเอ้ย
ผมถือว่าผมเปิดโอกาสแล้วแต่พอมาถึงวันนั้นจริงๆไอ้ตัวเล็กตัวอุ่นๆนิดหน่อย ตอนแรกแอบโล่งนิดหน่อยที่ไม่ต้องให้พราวไปเจอไอ้เฟิร์สแต่อะไรดลใจเขาไม่รู้บอกว่าอยากไปแล้วจะไปให้ได้ซะงั้น
----------------------------------------------------------
คือเวิ่นเว้อเบื่ออ่านหนังสือ 555
เอาลงหนึ่งในสามอ่ะ
อยากรู้ว่าทุกคนคิดไง คือท่อนหลังอิป๊าจะได้เจอน้องพราวแระ
เฟอร์ไม่ค่อยรู้เรื่องกฏหมาย ผิดพลาดยังไงบอกด้วยน้า
มาม่าไม่ค่อยเป็นเลยตัดฉากไปที่ลุงแดม #กำ = =;;
ขอบคุณทุกๆเม้นต์จ้า ทั้งเป็นกำลังใจและเหมือนแนะนำดีมากๆด้วย คือเฟอร์ไม่รู้เลยว่าเฟอร์ต้องการสื่อเรื่องนี้แต่คนอื่นๆจะแปลเป็นเรื่องอะไรยังไงบ้างงี้ เยิฟฟๆๆๆ #เราจะได้เข้าใจกัน
-
พราวไปให้ได้เน้อ จะได้เจอป๊าด้วยนะ
-
อย่าเพิ่งไปเจออิป๊าได้ไหมอ่ะ ให้อิป๊ามันทรมานจนแทบขาดใจตายก่อน //โรคจิตนิดๆ
เอาจริงๆ นะ เราว่าที่อิป๊าเจอน่ะมันน้อยไป :katai4:
-
นังคุณย่าเล็กจะมาเอาที่ดินน้องพราวไปได้ยังง้ายย ไม่ได้เกี่ยวดองอะไรกับอิป๊าแล้วด้วยเนี่ยตอนนี้
ถ้าชั้นเป็นน้องพราวชั้นจะขายที่ดินทิ้งแล้วให้ลุงแดมรับรองนิติกรรมให้ ไม่ก็รออายุครบยี่สิบแล้วขายเอง/โอนให้ลุงแดมไปเลย. เอาให้อีย่าเล็กอกแตกตายไปเลย
:laugh:
-
ยังอยากให้อิป๊าทรมานอีกนิดอะ
ยังแค้นไม่หาย 555+ :laugh:
-
ยังไม่หายเศร้าอีกหรอลูกน้องพราว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารลูกหมี ส่วนพ่อหมีก็..ให้เค้าเจ็บไปอีกนิดละกัน เอาให้รู้ว่าขาดไม่ได้รักที่สุดจนต้องดิ้นรนแบบนั้นอะ ส่วนย่าเล็ก หาใครมาโค่นได้ปะ หมั่นไส้
-
ขอบคุณจ้า
เจ็บปวดต่อไปอีกคุณเฟิร์ส แค่นี้มันน้อยไป หึหึหึ
นู๋พราวก็ยิ้มหวานๆ ร่าเริง มีความสุขกับปัจจุบันให้ได้ :)
แต่โอกาสที่กำลังจะได้ก็จงทำมันให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
อย่าปล่อยผ่านไป ปรับความเข้าใจซะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส
-
:z3: :z3: :z3: รู้สึกมาม่าถ้วยใหญ่มากกกก
-
38 ต่อๆๆ
[พราว]
ผมรู้สึกซึมๆ อันที่จริงผมก็ซึมทุกวันนั่นแหละ จนเพื่อนๆที่โรงเรียนสังเกตได้เลยล่ะ พวกมันแกล้งบอกว่าผมเป็นคนบ้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวหน้าเปล่งเดี๋ยวก็กลับไปหมองอีก บางคนจะพาไปรดน้ำมนต์ บางคนจะพาไปสารภาพบาปที่โบสถ์ คืออะไรกันนนนน T_T
ผมเลยตัดสินใจที่จะไปงานการกุศลหรืองานเปิดตัวสินค้าใหม่ เอ๊ะ หรืองานประมูล อะไรสักอย่างเนี้ยแหละ ผมงงไปหมดเพราะช่วงนี้ลุงแดมพาผมออกงานบ่อยมากๆ ผมไม่ชอบหรอกพวกเขาเอาแต่คุยเรื่องกำไรเรื่องที่ผมฟังไม่เข้าใจ ผมมีหน้าที่แค่ไปถ่ายรูปแล้วก็กินขนมอร่อยๆให้ครบทุกชนิดเท่านั้นแหละ
“ไหวแน่นา ล้มมาไม่อุ้มนะ ทิ้งไว้นั่นเลย”
“ชิ บอกว่าไหวก็ไหวสิ”
ผมบอกแล้วเดินเข้างาน แต่เข้าไปไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเพราะแสงไฟละลานตามาก งานแบบนี้จะต้องเป็นงานเปิดตัวสินค้าแน่ๆล่ะ ลุงแดมพาผมเข้าไปพบผู้ใหญ่หลายๆท่านจนผมชักจะเบื่อ ผมอยากมาเพราะจะได้เปิดหูเปิดตาเหมือนที่อาภีมแนะนำมา
พอมาถึงงานลุงแดมก็ยัดเยียดผมให้ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางภูมิฐานรูปร่างสูงใหญ่ ดูอายุยังไม่เยอะแต่ก็เป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คนมากมาย บุคลิกเขาทำให้ผมนึกถึงใครคนนั้นอีกแล้ว... ถึงจะรูปร่างอะไรเหมือนกันแต่ก็ต่างกันที่เขาพูดเก่งกว่าจนผมไม่มีที่จะแทรกเข้าไปแสดงความคิดเห็นอะไรเลย
“สักแก้วมั้ยครับ”
หลังจากเขาคุยกับลุงแดมสักพัก ตาเฒ่าทารกนั่นก็ชิ่งทิ้งผมไว้กับเขาลำพัง เราจึงชวนกันออกมาที่ระเบียงมองวิวกรุงเทพประดับประดาไปด้วยแสงไฟสวยงาม ผมลังเลใจนิดหน่อยที่จะรับน้ำที่เขาเข้าไปหยิบมาให้ สีสันมันน่ากินแต่ลุงแดมบอกว่ามันผสมแอลกอฮอล์อยู่ด้วย
“น้ำส้มเหรอฮะ”
“อ้อ... ใช่^^ ลองดื่มหน่อยนะ”
ผมกล้าๆกลัวๆยื่นมือไปรับเพราะตั้งแต่ที่เมาคราวก่อนผมก็ไม่กล้าเข้าใกล้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์อีกเลย แต่ยังไม่ทันที่จะจับก็มีมือใหญ่คว้าไปเสียก่อนก่อนที่เขาคนนั้นจะยกขึ้นดื่มพรวดเดียวหมด
“สวัสดีครับคุณปวีร์”
“อืม” เขาตอบแค่นั้นแล้วเดินเข้ามาโอบไหล่ผมพร้อมกับตีหน้าโหดใส่ พี่ที่คะยั้นคะยอให้ดื่มเมื่อกี้เลยทำหน้าแหยๆแล้วขอตัวไปเลย
“ปล่อย!”
“ทำไม แตะไม่ได้? ถ้าเป็นไอ้นั่นคงให้มันจับถึงไหนต่อไหนแล้วสินะ”
“ทุเรศ!”
ผมว่าเข้าให้แล้วผละจะเดินหนีแต่คนตัวโตยังคงเดินตามมาราวี แว๊บหนึ่งแอบดีใจที่ได้เห็นหน้าแต่ดูที่เขาทำสิ อยู่ดีๆก็มาหาว่าผมจะให้คนที่เพิ่งเจอกันไม่นานจับเนื้อจับตัว
“อย่ารับของของใครสุ่มสี่สุ่มห้า ป๊าเคยสอนไปแล้วนะ”
“อ้อ...” ผมหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเขา
“...”
“ผมจำไม่ได้”
“...”
เขาหน้าเจื่อนไปแต่ก็ยังเก๊กนิ่งอยู่ พอมีพนักงานเสิร์ฟเดินมาทางนี้อีกเขาก็หยิบแก้วให้ผมอีกแก้ว แต่ผมไม่ยอมรับแล้วจ้องหน้าเขากลับอย่างท้าทาย ถึงเขาจะทำหน้านิ่งแต่แววตาที่ส่งมามันเจ็บปวดไม่แพ้สายตาของผม
“พ่อแดมสอนว่าไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้าน่ะครับ ขอตัว”
ผมยิ้มเยาะทั้งๆที่ในใจโดนกรีดจนเลือดไหลซิบๆจากดวงตาคมนั่น อยากให้เขาเจ็บแต่ตัวเองกลับเจ็บซะเอง เพราะภาพที่เห็นพร่ามัวไปด้วยน้ำตาเลยทำให้มองอะไรไม่ชัดซุ่มซ่ามสะดุดพรมเข้าให้ ล้มลงกระแทกพื้นดังตุบ! ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยจะมีคนเท่าไหร่
“พราว! ไม่ระวังตัวเลย”
เขาจับผมให้ลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นออกจากกางเกงจากเสื้อให้ มองจากมุมนี้ทำให้เห็นใบหน้าเขาที่อยู่ใกล้ๆอย่างชัดเจน ความเป็นห่วงที่ปิดไม่มิดนั่น...
“อย่าดิ้นพราว ให้ป๊าดูหน่อยว่ามีแผลหรือเปล่า”
“ฮึก ไม่มี”
เขายื้อยุดกับผมอยู่ก่อนที่จะดึงร่างผมเข้าไปกอดทั้งตัว ผมร้องไห้อยู่เงียบๆไม่ได้กอดตอบปล่อยให้เขารัดแขนแน่นๆจนพอใจ อดยอมรับไม่ได้ว่าผมก็...คิดถึง
“ทำไมเหรอ ทำไมต้องทำให้มันเป็นอย่างนี้ ฮึก ทำไม...” ร้องไห้อีกแล้ว แต่คราวนี้ดีหน่อยได้ร้องไปด้วยทุบร่างหนาไปด้วย
“ป๊าขอโทษ”
“...ฮึก”
“ให้โอกาสป๊าได้มั้ย ป๊ารักพราว”
“ฮึกฮือออ”
เขาคุกเข่าลงตรงหน้าจับมือผมไว้ไม่ปล่อย แววตาอ้อนวอนจนผมสงสารอยากจะตอบตกลง เพราะผมก็รักเขาเหมือนกันแต่ด้วยทิฐิหรือความไม่ชัดเจนต่างๆที่ผ่านมามันทำให้ผมไม่กล้าที่จะตอบรับ ผมกลัวว่าถ้ากลับไป... แล้วผมจะต้องเจอเรื่องอะไรแบบนั้นอีก ผมไม่รู้ว่าจะมีอีกกี่เรื่องที่เขาปิดบังผมไว้
“ให้ป๊าดูแลพราวเหมือนเดิมได้ไหม ...นะครับ ป๊าไม่อยากห่างจากพราวแล้ว ป๊าอยู่ไม่ได้...” เขากลืนน้ำลายลงคอเหมือนว่าเขากำลังจะพูดต่อไม่ได้เพราะน้ำตาของคนเข้มแข็งก็มาคลออยู่ที่เบ้าตาเช่นกัน
“ฮืออ”
ผมส่ายหน้าก่อนจะดึงมือออกวิ่งเข้างานไปหาลุงแดม ถ้าเขาร้องไห้ผมต้องยอมแน่ๆ ผมใจไม่แข็งพอที่จะเห็นน้ำตาเขา ทั้งชีวิตผมไม่เคยเห็นผู้ชายตัวโตๆคนนั้นร้องไห้เลย...
“ลุงแดม ฮึก”
“เข้าใจละ ขอตัวก่อนนะครับ”
เขากดหน้าผมให้ซุกลงกับอกก่อนจะพาผมออกไปให้พ้นสายตาของนักข่าวและคนอื่นๆที่บริเวณหน้างาน ผมร้องไห้ตลอดจนถึงบ้าน ภาพของป๊ายังคงชัดเจน... ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเสียใจ ผมไม่อยากให้ป๊าเสียใจ แต่ผม... ก็ไม่อยากเสียใจเหมือนกัน
มันเหมือนจะเร็วแต่ความรู้สึกผมมันเนิบช้ามาก เรื่องทางกฎหมายเรียบร้อยดี สอบปลายภาคเสร็จแล้วด้วย กำลังจะเตรียมตัวไปเรียนเสริมที่อังกฤษโดยมีอาภีมไปเป็นเพื่อน ตอนแรกอาภีมก็ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งแต่พอมีผมเขาก็ถูกย้ายตำแหน่งมาเป็นแม่เลี้ยงอ่านะ
“เรียกพ่อสิลูก”
“= =”
“ดูปากๆ พ่อ พ่อ... พูดพ่อเร๊ววววว”
ลุงแดมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเฟคอย่างกับแสดงละคร เขาอยากให้ผมเรียกเขาว่าพ่อมากๆแต่เขาก็กวนผมตลอดผมเลยแกล้งเรียกลุงๆๆๆๆๆ ให้ได้หงุดหงิดแล้วไล่ตีกันให้เจ็บตัวกันไปข้างหนึ่ง
“ลุงครับ อย่าทำแบบนี้ ขนลุก”
“โว๊ะ! ไอ้เด็กนี่นี่”
“ฮ่าๆๆๆๆ” อาภีมหัวเราะลั่นบ้าน ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์อาภีมจะไปกินข้าวกับครอบครัวบวกกับที่ลุงแดมไม่ชอบให้แม่บ้านเข้ามาวุ่นวายในบ้านตอนที่เขาอยู่เลยงดงานให้ทุกเสาร์อาทิตย์ ผมกับเขาเลยช่วยกันเข้าครัวเอง แล้วเป็นไงล่ะ... ได้ห้องครัวใหม่ตั้งสองครั้งแหน่ะ = =;;;
“ร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้ทุกวันเลย”
“ฟืดดดดดดดดด~~~~” ผมสูดน้ำมูกเข้าไปก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอับๆ “อาภีมก็บ่นพราวทุกวันเหมือนกัน”
“งั้นคำถามเดิม”
อาภีมเหมือนมานั่งอยู่ในใจผม เขารู้ว่าผมคิดถึง...
ตั้งแต่วันที่ผมกลับบ้านมาแล้วร้องไห้ฟูมฟาย เขาคอยถามว่าผมอยากกลับไปหรือเปล่า อยากให้มันเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า ผมตอบได้เลยว่าผมอยากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมตอนที่ไม่มีเรื่องอะไร อยากกลับไปเป็นเด็กน้อยของป๊าที่คอยเชื่อฟังทุกๆคำของเขา แต่ตอนนี้มันเลยจุดนั้นมาแล้วผมรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว
“ก็ตอบเหมือนเดิมครับ ไม่กลับ”
ผมเคยลังเลอยู่หลายครั้ง ผมเกลียดแต่ผมก็คิดถึง พอคิดถึงเรื่องเลวร้ายที่เขาทำผมก็กลับมาเกลียด วนกันไปมาอยู่อย่างนี้แหละ ผมว่าเราชักห่างกันออกไปทุกทีแล้วจริงๆนะ...
ส่วนย่าเล็กผมก็เจอตามงานสังคมที่ลุงแดมพาผมออกบ้าง เขาไม่เห็นจะรู้สึกผิดเหมือนที่ควรจะทำ เขายังคอยทวงบุญคุณและแดกดันผมอยู่เรื่อย เพราะผมยังอายุไม่ถึง20 เลยทำเรื่องทางกฎหมายอะไรไม่ได้ ผมรู้ว่าป๊าจะใช้กลโกงหรืออำนาจเงินอะไรก็ได้เพื่อที่ดินผืนนั้นแต่เขายังไม่ทำ...
“มีสอบเข้าเมื่อไหร่ครับ”
“ก็หลังจากที่เรากลับมาจากอังกฤษสักสองอาทิตย์”
“สมัครอะไรเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
“แฮะๆ พราวยังไม่ได้สมัครเลย ไว้ไปสมัครออนไลน์ตอนถึงนู่นแล้วก็ได้ครับ”
“โอเค อย่าลืมนะ ลืมแล้วแย่เลย อาจะช่วยเตือนพราวอีกทีละกัน แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะเลือกคณะอะไร”
“ตอนแรก... ก็ว่าจะเลือกบริหาร แต่...”
...ไม่มีแรงบันดาลใจแล้ว
“...”
“...”
“หึหึหึ ค่อยๆคิดไปนะ หนังสือที่จะอ่านถ้าไม่พอบอกได้เลยนะ”
“พราวยังอ่านไม่จบสักเล่มเลย”
พวกเขาซื้อข้าวของเครื่องใช้ให้ผมใหม่หมดเลย ผมยังใช้ไม่ครบทุกชิ้นด้วยซ้ำ แต่ทำไมผมถึงยังคิดถึงกระเป๋าเป้เป็ดเหลือง กล่องดินสอมิคกี้เม้าส์ เคสโทรศัพท์สป๊องบ๊อบ และ...
...คิดถึงจัง พ่อหมี
O_O!!! ผมหมายถึงพ่อหมีตัวปลอมน่ะที่เป็นตุ๊กตา ไม่ได้หมายถึงคนแต่อย่างใด
แต่ภาพที่คนตัวโตก้มหน้าก้มตาปัดฝุ่นให้
ตอนที่เขาคุกเข่าอ้อนวอนผม
โดยเฉพาะที่เสียงเข้มนั่นสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้...
“น้ำตาคลออีกละ”
“...ฮึก พาไปหน่อย”
“หืม?”
“พาไปหาเขาหน่อย”
ผมบอกเสียงอ่อย เสหลบตาไปมองพื้น
“รอคำนี้มานานแล้วเด็กดื้อ”
“...”
“รักกันก็ยังจะมานั่งทรมานตัวเองอยู่ทำไมเล่า!!!”
...
:hao5: :hao5: :hao5: ขอบคุณทุกเม้นต์มากจ้า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องพราวไปหาอิป๊ามันเหอะน่าสงสาร
คนผิดอ่ะคือย่าเล็กต่างหากแก่แล้ว
ยังจะโลภอีกแทนที่จะปลงแล้วเข้าวัดเข้าวา o18
-
เด็กเอ้ยเด็ก เจอกันคราวนี้หวังว่าคงจะปรับความเข้าใจกันนัะ
-
อยากจะตบยัยคุณย่าเล็กให้น้ำหมากกระจายสักที
-
:hao4:แล้วเรื่องที่ดินทำไงต่อล่ะ
-
ฮือออออออออ
ยกโทษให้ป๊าเลยยยยย
สงสารเฟริ์ส :mew4:
-
เบื่อดราม่าแล้วอ่ะ พอทีเถอะนะคะ
ขอความมุ้งมิ้งเหมือนเดิมได้มั้ยยย
เพลียยยยย ลุงแดมมันแอบเลว ไม่สงสารลูกบ้างไง ไมไม่อธิบายให้พราวฟังอ่ะ ไม่ชอบเลย อ่านละรู้สึกไม่พอใจ
-
ขำลุมแดม ตกลงเต็มไหนเนี่ย ตั้งแต่จะไปซื้อผ้าอ้อมเด็กตอนก่อนลัะ ฮ่าๆ
กวนได้ใจจริงๆ
-
โถ่ สงสารป๊าาาา :ling1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ค้างงงงง ดราม่าค้ำคออ่าา
-
สงสารน้องพราวอ่ะ :mew2:
-
ไปหาพ่อหมีๆๆๆ :ling2:
-
กลับไปปรับความเข้าใจเถอะ ทิฐิไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยในเมื่อต่างคนก็รักนะ ชีวิตมันสั้นนะ
-
ลูกหมีเอ้ย ไปถึงแล้วก็เค้นคอถามเลยนะ เค้นๆๆๆๆ
-
สู้ๆน้องพราว
-
ในทางกฎหมายแล้วอีย่าเล็กไม่มีสิทธิ์อะไรเลย ไม่มีทางทำอะไรให้ได้ที่ดินของพราวเลย อีป๊าก็เหมือนกัน
ทางเดียวคือ ต้องซื้อต่อ ซึ่งพราวเป็นผู้เยาว์ก็ขายเองหรือยกให้เฉยๆก็ไม่ได้อีก ต้องให้ลุงแดมรับรองนิติกรรม
พออายุครบ 20 แค่พราวขายต่อให้คนอื่นหรือยกให้ลุงแดมไปเลย ก็เกมโอเวอร์ละ อีย่าเล็กจะมากดดันอีป๊ายังไงก็เท่านั้น
เรื่องที่ดิน อีย่าเล็กได้แต่มองและเห่าเท่านั้นแหละ ชิ
:katai3:
-
ขอบคุณจ้า
นู๋พราว ที่จะไปหาเพื่อบอก "ลา" เพราะต้องเดินทางไกลไปซัมเมอร์
ถ้าบอกแบบนี้ไป แต่ไม่บอกเหตุผล ป๋าเฟริสจะมีอาการยังไงนะ หึหึ
ลุงแดม พยายามทำหน้าที่ของพ่อได้ดี ชดเชยกับสิ่งที่ผ่านมา
อาจจะไม่ดูแล เทคแคร์อะไร แต่ความใส่ใจเกิน 100%
ป๋าเฟริส โอกาสที่มีใช้มันให้คุ้มที่สุด
บางครั้งก็ต้องแลกบางสิ่ง เพื่อสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต
-
ThankS
-
เรื่องของเรื่องมันมาจากแม่เล็กใช่มั๊ยเนี่ย :katai1:
ทั้งเรื่องที่ต้องห่างกัน ทั้งเรื่องทีต่างฝ่ายต่างเป็นทุกข์
รักกันมาก แต่ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ มันมาจากแม่เล็กใช่มั๊ย
เพราะความโลภในของที่ไม่ใช่ของตัวเองนี่ไง
รักลูกบ้างไหม เห็นลูกเป็นทุกข์ก็ไม่สน สนแต่สมบัติ
ถ้ายังเป็นอย่างนี้ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน
พราวอยู่กับครอบครัวใหม่น่ะดีแล้ว อย่างน้อยก็จริงใจ
นี่ยังคิดอยู่ว่าทุกคนที่บ้านโน้นรู้เรื่องที่ย่าเล็กทำหรือเปล่า
ถ้ารู้นี่คือทุกคนใจดำมาก บอกเลย ทำกับเด็กอย่างนี้ได้ยังไง
เม้นท์เสียยาว อารมณ์เสียมาก สงสารน้องพราวด้วย
อยู่ตีกับลุงแดมแล้วก็อาภีมดีกว่าเนาะ :man1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
คืนดีกันเร็วน๊า หวังว่าจะไม่มีอุปสรรคอะไรแล้วนะ
-
รอลุ้นๆ ดีกันเร็วเห้ออออ คนอ่านลุ้น
-
39
:katai4: :katai4: :katai4:
[เฟิร์ส]
‘แพรวจะคลอดแล้ว’
‘หะ?’
‘เมื่อคืน’
‘แล้วมาบอกกูทำไม?’
ทำเป็นไม่สนใจ
‘รักเขาไม่ไปเยี่ยมเขาหน่อยอ่ะ’
‘เหอะ กูต้องรักคนที่หักหลังพี่กูเหรอ’
‘งั้นก็ถือว่าไปเยี่ยมเด็ก เด็กเล็กๆน่ารักนะโว้ย’
‘...ก็ดี โตมาจะจับปล้ำแล้วทิ้งแม่งเลย’
‘ไอ้เวรนี่ ปากนะมึงปาก’
‘ทำไม ทีแพรวยังมาให้ความหวังกูแล้วทิ้งไปง่ายๆ ถึงเวลากูก็แก้แค้นบ้างดิ ค่อยๆเลี้ยงมาให้โตแล้วจัดการก็ดีนะ เหมือนที่เขาทำกับกู เหอๆๆ’
...
...
...
‘ไม่มีใครสนใจตัวเล็กเลยว่ะ’
‘เอ้า เขายุ่งกับงานศพแพรวกันอยู่ มึงนั่นแหละอะไร มาเกาะกระจกดูเด็กทุกวัน ไปไว้อาลัยให้แพรวครั้งสุดท้ายก่อนไป๊’
‘เราควรจะดูแลคนที่ยังมีชีวิตอยู่’
‘เออออออ ให้หมอดูแลไปก่อน เด็กยังออกตู้อบไม่ได้ เข้าใจมั้ยครับคุณน้องเวร’
‘แล้วงานแพรวเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ’
‘เออ กำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับพราวดีอาจจะเอาไปไว้บ้านเด็กกำพร้าที่มัมอุปถัมภ์อยู่ เพราะฝ่ายนู้นเขาไม่มีญาติเลย ส่วนไอ้แดม...’
‘ไม่ต้องบอกไอ้แดมหรอก’
‘ทำไม’
‘กูจะเป็นพ่อพราวเอง!’
...
...
...
‘ทำไงดีคุณ ตาเฟิร์สอยากเอาน้องไปเลี้ยง’
‘ผมว่าเราคงไม่ค่อยมีเวลา’
‘ใช่ค่ะ แล้วตาเฟิร์สก็ยังไม่โตพอที่จะเลี้ยงใคร ถ้าอยู่ไฮสกูลแล้วฉันอาจจะไม่คิดหนักอย่างนี้ ตาเฟิร์สจะมีความรับผิดชอบพอหรือเปล่า’
‘ไม่เป็นไรหรอกมัม ไอจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นไอจะดูแลเด็กเอง ด้อนวอรี่ ^O^’
‘นั่นแหละที่ไอเป็นห่วง ถ้าน้องดื้อเราจะยังไง’
‘ก็จะตี’
‘ถ้าซน’
‘จับฟาด’
‘โอเค เราควรเอาเด็กไปให้สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วค่อยส่งเสียค่าเล่าเรียนค่าเลี้ยงดูให้ดีมั้ย’
‘มัม ไอล้อเล่น = = ไอจะดูแลพราวอย่างดี จริงๆนะ พราวต้องไม่ดื้อกับไอแน่ๆ’
‘...แต่ว่า’
‘ดูสิ น้องมองไอตาแป๋วเลย น้องต้องรักไอมากๆ’
‘โมเมแล้วไอ้เฟิร์ส ตาน้องยังลืมได้ไม่เต็มที่เลย = = แล้วตอนนี้น้องก็หลับอยู่ด้วย’
‘เงียบก่อนได้มะไอ้ฟาสต์ กูกำลังซีเรียสนะ’
‘ถ้ามัมโอเคแล้วพ่อกับแม่เล็กของยู’
‘ผมแล้วแต่คุณ ส่วนณดาผมว่าเขาคงไม่ต้องการเด็กนี่แน่ๆ’
‘เฟิร์สจะคุยกับแม่เล็กเอง’
...
...
...
‘อยากเลี้ยงเด็กนั่นมากเลยเหรอเรา’
‘ฮะ’
‘ก็ได้’
‘O_O ยอมง่ายจัง ผิดคาด เฟิร์สอุตส่าห์ไปนอนคิดเหตุผลมาตั้งคืนหนึ่งแหน่ะ’
‘อยากเลี้ยงขนาดนั้นเลย’
‘ครับ น้องตัวแดงๆ ดิ้นมือไปมาน่าเอามาเล่น(?)ด้วยมากเลย’
‘แม่ให้เฟิร์สเลี้ยงน้องได้แต่มีข้อแม้ว่าเฟิร์สต้องตั้งใจเรียนให้ได้ท๊อปไฟว์ทุกวิชาและเลิกยุ่งกับพวกแอนดรู’
ยากจัง จากการเรียนกลางๆจะมาเป็นตัวท๊อปหนึ่งในห้าได้ไง
‘แต่ว่า’
‘พวกนั้นจะพาเฟิร์สไปเสียคน’
‘...ยังไงก็เป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย’
‘ได้ครับ มีอีกข้อหนึ่ง’
‘...’
‘ไว้แม่จะบอกเราอีกที’
‘บอกตอนนี้เลยก็ได้ เฟิร์สยอมทำตามทุกอย่าง ขอแค่ได้เลี้ยงพราว’
‘ตอนนี้เราอาจจะยังไม่เข้าใจที่แม่พูด ไว้แม่จะบอกอีกทีแล้วกัน’
‘ก็ได้ฮะ’
‘ถือเป็นสัญญาลูกผู้ชายนะ’
‘เราต้องเคร่งครัดขนาดนั้นเลยเหรอฮะ’
‘...’ หรี่ตามอง
‘เฟิร์สสัญญา ให้เฟิร์สทำไงก็ได้ฮะ เฟิร์สไปเฝ้าน้องก่อนนะ ขอบคุณมากครับ ฟอดดด’
...
...
...
‘เฮ้ยมึง ไปดูรถกัน มีข่าววงในว่าจะมีการเล่นตุกติกเว้ย’
‘กูไม่ว่างว่ะ’
‘ช่วงนี้ไม่ว่างตลอดเลยนะมึง’
‘กูมีคนที่ต้องดูแล ไปล่ะ’
…
…
…
‘อยากกินนมใช่มั้ย ดูดเก่งจัง’
‘พอก่อนมั้ย พอเด็กอ้าปากมึงก็เอานมยัดทุกทีเลย อ้วกมาไม่รู้ด้วย’
‘ไม่หรอกน่า กูศึกษามาแล้ว’
‘ตามใจ แล้วนี่ไม่ไปดูแข่งรถกับพวกไอ้แอนดรูเหรอ’
‘ไม่อ่ะ เล่นกับพราวสนุกกว่า’
‘เหอๆๆ ใกล้ละ ใกล้โตละ’
‘พราวเหรอ’
‘มึงอ่ะแหละ ทำตัวดีมีความรับผิดชอบนะเดี๋ยวนี้’
‘กูดีตั้งนานแล้วเหอะ ยิ้มน่ารักอ่ะ มือก็เล็กนิดเดียว อยากฟัดโว้ยยยยย’
‘อย่าจับแรงเดี๋ยวร้องไห้นะมึง’
‘จิ๊’
…
…
…
‘ทำไมต้องให้เฟิร์สไปอยู่ไทยกะทันหันแบบนี้ด้วย เฟิร์สกลัวพราวปรับตัวกับที่นู่นไม่ได้’
‘เฟิร์สยังจำสัญญาลูกผู้ชายระหว่างเราได้หรือเปล่า’
‘อ้อ คือให้ไปอยู่ไทยเหรอครับ’
‘ไม่ได้ให้ไปอยู่เฉยๆหรอก ให้ไปดูแลกิจการที่นั่น แล้วก็...’
...
...
...
ตอนที่พราววิ่งพรวดพราดออกไปกลางถนนเกือบถูกรถชนหัวใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแต่พอเห็นว่าคนที่อยู่ในรถนั้นเป็นใครแล้วเขาก็พาพราวจากผมไปต่อหน้าต่อตาหัวใจผมราวกับถูกควักออกมา ความรู้สึกตอนนั้นมันมากกว่าคำว่าสูญเสีย... ไอ้แดมคงไม่ปล่อยโอกาสให้เสียไปเปล่าๆเหมือนผม
“ผมว่านี่มันเกินไป มันเกินไป!”
พ่อกับมัมโมโหย่าเล็กมาก เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากผมกับแม่เล็ก และเป็นเรื่องที่ผมเพิ่งรู้มาไม่นานและพยายามโน้มน้าวให้แม่เล็กเปลี่ยนใจมาโดยตลอด แต่ก็ไม่เคยสำเร็จทุกที
“ผมอยากจะเตือนคุณหลายครั้งแล้วณดา ทำอะไรอย่านึกถึงแต่กำไรอย่างเดียวได้มั้ย”
“คุณก็เอาแต่ต่อว่าฉันที่ทำแบบนี้ แต่ที่เรามีวันนี้ได้ก็ไม่เพราะว่าฉันทำอย่างนี้เหรอ!!”
“ถ้าเราต้องทำร้ายคนมากมายขนาดนั้นเราไม่จำเป็นต้องมาถึงจุดนี้ก็ได้”
“คุณคิดงั้นจริงๆเหรอ”
“ใช่... ถ้าจุดนี้มันทำให้ผมโดดเดี่ยวแบบคุณ”
“คุณปรมัตถ์!”
แม่เล็กน้ำตาคลอที่พ่อพูดจี้จุดเข้าให้ เธอเป็นผู้หญิงเก่งและมั่นใจมาก ไม่ว่าใครจะเข้ามาในชีวิตมักจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอและค่อยๆหายไปจากชีวิตของเธอทีละคนๆ บวกกับที่แม่เล็กเขาปักใจไว้ที่พ่อด้วยล่ะมั้ง เธอเคยบอกผมว่าเธอไม่จำเป็นต้องมีใครเพราะเธอมีพวกเรา มีพ่อ มัม และพวกผมเป็นครอบครัวแล้ว
“แล้วยิ่งเธอทำแบบนี้กับเด็กที่พวกเราช่วยเลี้ยงกันมา มัน... มันแย่จนฉันอธิบายไม่ถูกเลยณดา” มัมว่าบ้าง ปกติทั้งสองคนจะเกรงใจกันและกันมาก เพราะแม่เล็กช่วยยกระดับฐานะให้พ่อจนเทียบเท่ากับมัม ทางครอบครัวมัมเลยยอมรับพ่อเป็นเขยไง
“จะไปแคร์กับเด็กนั่นทำไม มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้ลูกเราตาย!”
“เรื่องมันนานมาแล้วและไม่ใช่ความผิดของพราว! เด็กนั่นยังขดอยู่ในท้องไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยซ้ำ”
“แต่แม่ของมันรู้เรื่องดี แม่มันเป็นตัวซวยมาทำให้ตาเฟนด์ตาย ลูกมันคงจะมาทำให้ตาเฟิร์สมีอันเป็นไปในวันข้างหน้าแน่ๆ”
“ให้ตายเถอะณดา ทำไมคุณถึงคิดได้แบบนั้นนะ มันไม่เกี่ยวกันเลย...”
“มันเกี่ยวแน่ ฉันทนเห็นต้นเหตุของการตายของตาเฟนด์ไม่ได้หรอก นี่ถือว่าฉันยอมมากแล้ว”
แม่เล็กพูดด้วยน้ำเสียงขื่นๆ
“...”
“ที่ดินแค่ผืนเดียวแลกไม่ได้กับชีวิตของตาเฟนด์ด้วยซ้ำ...”
“...”
“...แล้วถ้าฉันมันแย่มากขนาดนั้นล่ะก็ ฉันจะไม่มาที่นี่อีก”
“ณดา!”
“...ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการถูกคนที่รักไล่หรอก”
“พวกเราไม่ได้ไล่คุณนะณดา แค่บอกว่าที่ทำอย่างนี้มันไม่ถูก”
เธอกลอกตาขึ้นด้านบนพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะเดินหนีออกจากห้องมา ผมบีบขมับแน่นรู้สึกปวดหัวไปหมด ทั้งเรื่องของพราวที่หายไปกับไอ้แดมและเรื่องผลกำไรของแม่เล็กที่ผมตกปากรับคำไป สัญญานั่นแลกกับการที่ผมได้เลี้ยงพราว ผมเลยละทิ้งมันไม่ได้...
เพราะผมเป็นลูกคนเล็กของบ้านเลยไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ตอนแรกแค่จะไปดูเด็กแรกคลอดขำๆ แต่พอเห็นเด็กตัวแดงๆที่ยังลืมตาไม่ค่อยได้ขยับมือขยับปากน้อยๆนั่นก็ทำให้ผมหลงรัก ไอ้ตัวเล็กคลอดก่อนกำหนดเลยตัวเล็กและต้องเข้าตู้อบทำเรื่องอะไรมากมายกว่าเด็กคนอื่นๆ ผมรู้ว่าแพรวเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวดังนั้นพราวก็จะต้องไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าผมก็ยิ่งสงสารไปใหญ่เลยขอให้พ่อกับมัมรับพราวไปเลี้ยง แต่พอดีช่วงที่เขาเอาเอกสารมาให้เซนต์พ่อกับมัมไปดูงานที่ออสเตรเลียด่วนผมเลยให้ไอ้ฟาสต์มาเซ็นต์แทน แทบกราบมันด้วยซ้ำเพราะตอนนั้นยังไม่ได้คำตอบยืนยันจากผู้ใหญ่
“ทำใจดีๆมึง เดี๋ยวกูเช็คไอ้แดมให้”
“อื้ม ขอบใจ”
ไอ้ฟาสต์ตบไหล่ผมก่อนจะออกห้องตามแม่เล็กไป ผมบีบขมับก่อนจะเลื่อนมาบีบที่หัวตา พราวคงไม่ให้อภัยผมง่ายๆแน่และผมก็ไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ให้เขาฟังยังไง จะให้บอกว่าทำไปเพื่อพราวเพราะผมอยากได้พราวมาดูแลงั้นเหรอ เขาคงจะเชื่อหรอก... เฮ้อออออ ถ้าข้อแลกเปลี่ยนของแม่เล็กเป็นอย่างอื่นเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ใช่มั้ย
ส่วนเรื่องที่แม่เล็กพูดถึงคือเรื่องที่พี่เฟนด์ลูกรักของเขาเกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิตนั่นแหละ เขาเฮิร์ตเรื่องที่แพรวไปได้เสียกับไอ้แดมจนท้องก็เลยไปดื่มจนเมามายแล้วรถคว่ำ พอพราวเกิดขึ้นมาเลยเป็นที่ไม่ชอบขี้หน้าของแม่เล็กมากๆ ผมเห็นด้วยกับมัมที่ว่ามันไม่ใช่ความผิดของพราว
แต่แม่เล็กเธอเป็นคนมั่นใจและยึดมั่นในความคิดของตนเองอย่างที่ผมเคยบอก... เมื่อเธอปักใจเรื่องอะไรแล้วเธอไม่ยอมง่ายๆแน่ เหมือนที่เขาเคยรักพ่อยังไงก็ยังคงรักอย่างนั้น รักมาเป็นสิบๆปี เหมือนที่ผมกับพราวเรารักกันมานานมาก อยู่ด้วยกันจนลืมไปเลยว่าเริ่มรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกทีก็ขาดไม่ได้แล้ว... ผมใช้ชีวิตเหมือนคนที่หายใจทิ้งไปวันๆ ผมไม่มีความสุขที่จะกลับบ้านเหมือนทุกที ไม่มีความสุขที่จะต้องนั่งรถออกไปทำงานเหมือนทุกๆครั้ง ผมยังพยายามที่จะให้แม่เล็กเลิกล้มความตั้งใจอยู่เรื่อยๆแต่มันคงไม่เป็นผล
ผมตามไปหาพราวหลายครั้ง ขอให้เขากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแต่เหมือนไอ้ตัวเล็กจะเข็ด... เข็ดกับผม กับความหลอกลวงหรือความเชื่อใจคนผิด เขาคงคิดว่าผมหักหลังเขาทรยศเขา คงเกลียดชังกันเกินกว่าที่จะให้อภัย แค่พราวเดินจากไปว่าเจ็บแล้ว ยิ่งถ้าเขามาเกลียดผมอีก...
ไม่นานทุกอย่างก็เป็นไปตามความต้องการของไอ้แดม มันพาพราวไปทำเรื่องทางกฎหมายจนทุกอย่างเรียบร้อยสำเร็จ สิทธิ์ขาดในตัวพราวทุกอย่างเป็นของไอ้แดมหมดแล้ว ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปก้าวก่ายแล้ว... ความรู้สึกของสำคัญหลุดมือไปมันแย่จริงๆ แต่ไอ้แดมมันบอกว่ามันรู้สึกแย่กว่าที่มีลูกแล้วไม่เคยทำอะไรให้ลูกเลย ไม่แม้แต่จะรู้ว่าลูกยังมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ
ซึ่งผมก็ยอมรับว่าผมผิด ผมเป็นคนให้ไอ้ฟาสต์บอกมันไปว่าแพรวและพราวตายไปแล้ว ผมไม่ต้องการให้มันเอาพราวไปจากผมเหมือนอย่างตอนนี้ที่มันเอาพราวไปแล้วผมจะต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง...
ยิ่งตอนที่ผมถูกพราวเมินหรือประชดเรียกไอ้แดมคุณพ่ออย่างนั้นคุณพ่ออย่างนี้เข้าไปอ้อนมันมากมายยิ่งทำให้ผมหวง ผมไม่อยากให้พราวไปเป็นแบบนั้นกับใครถึงแม้จะเป็นพ่อของเขาเองก็เถอะ สิ่งเหล่านั้นต้องถูกสร้างมาเพื่อผมคนเดียวอย่างที่ผมเคยบอก พราวเกิดมาเพื่อทำให้รู้สึกว่าผมเป็นคนพิเศษ พ่อแม่ก็สนใจแต่พี่เฟนด์ แพรวก็รักพี่เฟนด์ มีแต่เด็กน้อยนั่นแหละที่เกาะติดผมอย่างกับอะไรดีตั้งแต่เล็กๆเลย
“ไม่สบายหายดีแล้วเหรอ”
“ก็ค่อยยังชั่วแล้ว”
หลายวันมานี้หยุดงานเพราะไม่สบาย ผมไม่ชอบกินยาเลยไปให้หมอฉีดๆซะให้หายเร็วๆไปเลย แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วเหลือแต่อาการเพลียๆนิดหน่อย สงสัยเพราะช่วงนี้โหมงานหนักและคิดมากไม่ค่อยได้พักเลยป่วยเอาได้ง่ายๆ
“ออกไปรับลมบ้างก็ได้นะเว้ย อุดอู้อยู่แต่ในห้องทำงาน”
“คร้าบๆคุณพี่ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ผมลงจากบ้านโดยไม่ลืมจูงไอ้หมาเอเธนส์ลงมาด้วย เจ้าของมันไม่อยู่หมาก็หงอยตามๆกันไปอีกกินข้าวกินปลาไม่ค่อยจะอร่อยเหมือนอย่างเคย
“ขอกาแฟที่หนึ่งครับ”
“ได้ค่ะ เอาขนมด้วยมั้ยคะ”
“ไม่ต้อง”
ปกติสั่งกาแฟกับขนมเพราะพราวมันชอบกินของหวาน แต่ไม่เมื่อเจ้าตัวเขาไม่อยู่ก็ไม่รู้จะให้ใครกิน ผมนั่งเล่นกับเอเธนส์รอกาแฟอยู่ ไม่รู้ว่าหมามันไม่ค่อยแอคทีฟหรือความรู้สึกผมมันเฉื่อย ผมไม่สนุกเลย... อยู่คนเดียวมันไม่สนุกเลย เมื่อไหร่จะกลับมาสักทีก็ไม่รู้
...ถึงความหวังจะริบหรี่แต่ผมก็ยังจะหวัง
...รู้ว่าเขามีครอบครัวใหม่ไปแล้วผมก็ยังจะหวัง
...รู้ว่าเขาคงจะไม่ให้อภัยแต่ผมก็ยังจะหวัง
ผมไม่เคยรู้สึกว่ามีเรื่องที่จะต้องหวังมากมายขนาดนี้เลย
โฮ่ง!
“กาแฟค่ะ”
“ขอบคุณครับ อ้อป้าช้อย เย็นนี้ไม่ต้องทำกับข้าวเยอะนะครับ”
“ป้าขอโทษนะคะ ป้าลืมไป...”
เหอๆ ขนาดป้าช้อยก็ยังไม่ชินที่จะต้องไม่มีพราว
โฮ่ง!
“เอเธนส์ เห่าอะไรนักหนา”
โฮ่งๆๆ
“เอเธนส์!” ผมเรียกเสียงเข้ม เมื่ออารมณ์ไม่ดีอะไรๆก็จะทำให้เราหงุดหงิดได้ง่ายๆ
โฮ่งๆๆ
คราวนี้ไม่เห่าเปล่าๆ ยังกระดิกหางดิกๆกระโดดโลดเต้นไปรอบๆเก้าอี้ผมก่อนจะวิ่งออกไปที่ประตูรั้วบ้าน ผมมองตามแต่ไม่ได้คิดอะไร อาจจะเป็นไปรษณีย์ก็ได้นะ...
โฮ่งๆๆๆ โฮ่ง!
“เอเธนส์!!! ไม่เงียบจะเอาเข้าไปขังในห้องเหมือนเดิม”
แต่มันก็ยังเห่าไม่เลิก วิ่งไปกลับระหว่างหน้าบ้านกับโต๊ะในสนามหญ้าที่ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟอยู่ คิ้วผมขมวดก่อนจะเพ่งออกไปนอกบ้านดีๆก็เห็นรถสปอร์ตสีดำจอดสนิทอยู่ พอผมลุกขึ้นเดินจะออกไปดูไม่กี่ก้าวรถคันนั้นก็สตาร์ทก่อนจะค่อยๆเคลื่อนออกไป
โชคดีหรือโชคร้ายที่กระจกรถเป็นแบบใส ผมเลยเห็นคนในนั้นชัดเจน...
...พราว!!!
โฮ่งๆๆ
ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูบ้านแต่ก็ไม่ทันรถคันนั้นออกตัวไปเร็วมาก มีแต่หมาเอเธนส์เท่านั้นที่วิ่งตามไปหางจุกตูด
หมายความว่ายังไง มาทำไม... ให้อภัยป๊าแล้วเหรอพราว
ราวกับมีน้ำมาหล่อเลี้ยงร่างกาย หัวใจที่หนักอึ้งกลับขึ้นมาชุ่มฉ่ำก่อนจะเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น ผมจะทำยังไงดี ควรจะหาโอกาสไปง้อพราวอีกใช่มั้ย... พราวกำลังจะใจอ่อน แต่ไม่น่ารีบกลับไปเร็วเลย ขอเห็นหน้าให้ชื่นใจนานๆก่อนก็ไม่ได้
“ยิ้มหน้าบานเป็นอะไรไอ้เฟิร์ส”
ไอ้ฟาสต์ถามด้วยความสงสัย
“พราวกำลังจะให้อภัยกู”
“เหรอออออออ”
“พราวมาเมื่อกี้ กูจะไปหาพราว”
“ถึงพราวจะหายโกรธแต่ไอ้แดมคงไม่อ่ะ มันไม่ให้พราวเข้าใกล้มึงอีกแน่”
นั่นสิ ผมพยายามพูดให้พราวเชื่อว่าไอ้แดมเป็นคนเลวเป็นคนไม่ดีจนพราวเชื่อแต่สุดท้ายมันก็แก้เกมผมไปจนได้ กลายเป็นผมที่เจ็บหนักแทน
“จิ๊”
ผมเอารถกอล์ฟออกมาใช้ อันดับแรกต้องไปตามหาพี่เอเธนส์ของน้องพราวก่อน หายไปได้โดนงอนแน่ๆ
“ตามหมาได้แล้วซื้อน้ำเต้าหู้มาให้ด้วย”
“นี่ใช้คนป่วยเหรอ มึงเป็นพี่กูหรือเปล่าเนี้ย ทรมานกูจั๊งงงงงง”
“เหอๆๆ ประโยคยาวๆในรอบหลายเดือน”
ผมนิ่ง ประโยคยาวๆในรอบหลายเดือน? หมายถึงผม... ผมเสียใจและเครียดเรื่องพราวเลยไม่อยากจะเสวนากับใคร นี่จากที่ผมพูดน้อยอยู่แล้วกลายเป็นคนไม่พูดไปเลยใช่มั้ยเนี้ย
“เอาปาท่องโก๋ด้วยมั้ย”
“หืออออ ? นี่กูหูฟาด ?”
“ไม่เอาก็เรื่องของมึง”
“เอาดิวะ หึหึหึ เด็กเขาขับรถผ่านเฉยๆก็อารมณ์ดี มโนไปเองว่าเขาให้อภัยว่ะ”
“ไอ้ฟาสต์!!! ขับรถผ่านเหี้ยไร มาจอดอยู่หน้าบ้านนี่เลยโว้ยยยย”
ผมโวยแต่ไอ้ฟาสต์หัวเราะเข้าไปในบ้านแล้ว ผมขับรถกอล์ฟหาหมาเอเธนส์ไปทั่ว ถ้าไม่หลงนี่ก็ถือว่าวิ่งมาไกลเหมือนกันนะเนี้ย บอกแล้วว่าไอ้ตัวแสบน่ะมีแต่คนคิดถึง
ผมค่อยๆชะลอรถเมื่อกลางสี่แยกเล็กๆในหมู่บ้านมีคนมุงอยู่สองสามคน ตอนแรกผมกะจะขับรถกอล์ฟผ่านไปแต่เสียงพูดคุยของเขาว่าเป็นหมาท่าทางราคาแพงทำให้ผมต้องลงไปดูให้ได้
กลางวงมีกองเลือดกองไม่ใหญ่มาก แต่ที่ทำให้ผมตกใจคือไอ้ตัวปุกปุยสีขาวที่คุ้นเคย
...เอเธนส์!!
-----------------------------------------------------------------------------------------
มาอาทิตย์ละครั้งแต่ก็ยังมาอ่ะ เอิ๊กกๆๆ (เก๊ามีสอบทุกอาทิตย์เลอออ)
คือบับ เค้าผิดพลาดหรือ งงอะไรยังไงบอกด้วย
งานรถชนต้องมา ตอนนี้เป็นหมาตอนหน้าต้องเป็นคน!!
บอกแล้วว่านุ้งพราวยังต้องเสียน้ำตาไปอีกหลายตอน กร๊ากกกก :z6: :z6:
ขอบคุณจ้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณที่แสดงความคิดเห็นน้า เยิฟๆๆๆ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
โถ พี่เอเธน
-
พี่เอเธน :o12:
-
ชีวิตถึงคราวตกต่ำ
-
พี่เอเธนอย่าเป็นไรนะ
น้องพราวกลับมาหาป๊ากับเอเธนก่อนนน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องพราวโดนกลั่นแกล้ง
-
ง่ะ
ม่ายยยยยยยย
สงสารเอเธน
ฮือออออออออ
-
พี่เอเธน อย่าเป็นอะไรนะ สงสารพราวถ้ารู้เรื่องร้องไห้แน่ๆ
-
กำ เอเธนส์อย่าเป็นอะไรนะ
-
:sad4: ไม่นะ .....
-
อย่าให้เอเธนตายนะ เดี๋ยวพราวจะร้องไห้มากไปกว่านี้
ทำไมให้พราวเสียน้ำใจอีกหลายตอนจัง ไม่สงสารพราวบ้างเหรอ
-
:o12: :o12: ไม่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
งานนี้โทษทั้งพราวโทษทั้งป๊า
น้องพราวหนูจะมาทำไมถ้ามาแค่นี้ แล้วตอนที่เอเธนวิ่งตามหนูไม่คิดจะมองดูข้างหลังเลยหรือไง งานนี้ถ้าเอเธนเป็นอะไรหนูก็โทษตัวเองไปนะ
ส่วนป๊านี่อะไรก็ไม่รู้ปล่อยเอเธนไปได้ยังไง ไม่คิดบ้างหรือไงอาจจะมีรถมาชนเอเธน และกว่าจะมาตามเอเธนไม่เสียเลือดตายแล้วเหรอ!
รำคาญสองพ่อลูกนี่จริงๆ เชียว!
-
อาโหลลลลบลลล
คิดถึงจุงงงเบยยยย
-
40
“ฮึกฮืออออออออ”
ผมร้องไห้ปานจะขาดใจ พี่เอเธนส์ถูกรถชนต่อหน้าต่อตาผมแต่ผมก็ลงไปช่วยอะไรไม่ได้เพราะยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังแย่ไม่แพ้กัน
“คะ คุณแดมเป็นยังไงบ้าง”
“เอ่อ...”
“อยู่ไหน แดมอยู่ไหนเล่า!”
อาภีมน้ำตาไหลเป็นทาง พอรถมาถึงตัวบ้านเขาก็วิ่งวุ่นหาลุงแดม ผมกำลังจะไปหาป๊าไปเคลียร์กับป๊าให้รู้เรื่องให้ป๊าช่วยยกภูเขาลูกโตที่ทับอกผมอยู่นี่ออกไปเสียที แต่ก็ได้รับโทรศัพท์ด่วนจากพี่ปานว่าลุงแดมถูกยิง!
“อยู่นี่ครับเมีย”
“คุณแดม! เป็นอะไรหรือเปล่า ฮึก ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเอง แล้วนี่ทำไมไม่ไปโรงพยาบาล...”
“...” ลุงแดมยิ้มหน้าระรื่นแถมยังยักคิ้วกวนตีน
“...”
“...”
พลั่กกก
ความเงียบเข้าครอบงำก่อนที่ทุกอย่างจะกระจ่างชัดในใจผมกับอาภีม ผมผลักอกลุงแดมจนตัวเซแล้ววิ่งหนีขึ้นไปบนห้องทันที ไอ้บ้า ไอ้คนบ้า! กล้าดียังไงมาหลอกผมวะ! โมโหจนตัวสั่นแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเสียใจและร้องไห้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พราว”
อาภีมเปิดประตูเข้ามากอดผมไว้ทั้งตัว
“ฮึก ฮืออออ”
เขาเห็นผมร้องก็เลยร้องด้วย
“พะ พี่เอเธนส์จะเป็นไร ฮึก มากมั้ย”
“เอ่อ...”
“นอนนิ่งเลย ฮึก”
เพราะความรีบร้อนเป็นห่วงคนที่(หลอกว่า)ถูกยิง ผมไม่รู้เลยว่าพี่เอเธนส์วิ่งตามออกมา รู้อีกทีก็ได้ยินเสียงดังโครมก่อนที่รถคันนั้นจะชิ่งไปราวกับไม่มีอะไรขึ้น แต่ผมหยุดรถไม่ได้เพราะพี่ปานบอกว่าลุงแดมเป็นตายเท่ากัน ผมหลับตาแน่นพยายามสลัดภาพนั้นออกแต่มันยิ่งชัดขึ้น สัตว์มันตายง่ายมากด้วยถ้าไม่ติดที่ลุงแดมผมคงจะพาไปหาหมอแล้ว
“นี่”
เสียงเข้มพร้อมกับหน้าหงอยๆเกาะอยู่ที่ขอบประตู
“รู้นะว่าต้องทำยังไง!”
“ง่ะ ขอโทษค้าบบบบบ”
“เห็นลูกเสียใจมั้ยเนี้ย ตัวโตซะเปล่าคิดด้วยสิก่อนจะทำอะไรน่ะ” อาภีมวีนเข้าให้ ส่วนผมไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาแล้ว ไม่อยากจะมองด้วย
“ขอโทษๆๆ ก็จะพาไปหาไอ้เฟิร์สทำไมล่ะ ก็ไม่ชอบอ่ะ ไม่ชอบมัน”
“เอ๊ะ!” อาภีมดุพร้อมจิกตาใส่
“ก็...”
“ไม่ต้องเข้ามาจนกว่าจะสำนึกได้ ออกไปได้แล้ว”
อาภีมดักไว้เมื่อเห็นว่าลุงแดมทำท่าจะเดินเข้าห้องมา คนตัวโตเลยย้อนกลับไปเกาะประตูไว้เหมือนเดิมพร้อมกับทำหน้าหงอยเหงา แต่เขายังไม่น่าสงสารเท่าพี่เอเธนส์ผมเลย
“เราย้อนไปดูกันดีมั้ย”
“ฮึก” ผมพยักหน้า
แต่พอย้อนกลับไปดูอีกทีก็ไม่เห็นแม้แต่ซากแล้วกองเลือดก็ยังไม่มีเลย พนักงานทำความสะอาดของหมู่บ้านคงมาจัดการแล้วมั้ง
“พี่เอเธนส์คงตายแล้ว ฮึก T_T”
“ขอโทษน้าๆ”
“ไม่ใช่ความผิดอาภีมหรอก”
“ตาเฒ่าทารกนั่นต่างหากเนอะ เราโกรธเราไม่ต้องไปคุยกับตานั่นดีมั้ย”
“ดีๆๆ”
โดนเอาคืนซะบ้าง ยิ่งมีอาภีมเป็นพวกกจะโกรธไม่หายเลย เฮ้อออออออ พี่เอเธนส์ไม่น่าเลย อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ภาพที่เราเล่นด้วยกันย้อนกลับเข้ามาอีกแล้วอ่ะ ฮือออออ มันผูกพันเกินกว่าที่จะจากกันไปแบบไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้ และภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็เป็นภาพที่พี่เอเธนส์นอนจมกองเลือดด้วย ถึงอนาคตผมกับพี่เอเธนส์อาจจะไม่ได้มีโอกาสเล่นด้วยกันแล้วแต่มันก็ไม่ควรต้องมาตายอย่างนี้
“โอ๋ๆๆ บางทีอาจจะมีคนใจดีพามันไปหาหมอก็ได้นะ”
“ฮึก...” ผมสะอื้น มันเป็นไปได้ยาก ไม่ใช่ทุกคนที่จะรักสัตว์สักหน่อยอย่างน้อยก็คนที่ขับรถชนล่ะ จะมีใครใจดีพาหมาที่นอนพงาบๆไปหาหมอล่ะ เขาคงมองมันเป็นส่งมีชีวิตไร้ค่าตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ
กลับมาถึงบ้านอาภีมพยายามดึงผมออกจากความเศร้าอีกครั้ง เขาบ่นว่าช่วงนี้เป็นผมอาจจะดวงไม่ดีปีชงอะไรสักอย่าง เขาจะพาผมไปวัดล่ะ = =
“ทำไมวันนี้ทำกับข้าวน้อยจัง”
ตัวต้นเหตุของเรื่องเดินเข้ามาชะโงกดูอาหาร แต่ผมกับอาภีมเงียบไม่ยอมตอบ ทำเหมือนว่าลุงแดมไม่มีตัวตน พอเห็นลุงแดมแล้วหน้าพี่เอเธนส์ลอยทับขึ้นมาเลยอ่ะ อยากจะร้องไห้ T^T
“พราว”
“ครับ”
“ยกอาหารออกไปข้างนอกป่ะ อยู่แถวนี้แล้วเหม็นเบื่อ”
“ครับ”
ผมยกจานผัดคะน้าหมูกรอบและห่อหมกทะเลออกไปข้างนอก ก่อนจะเดินออกผมพยายามจะไม่เหลือบตาไปมองคนตัวโตที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ในห้องครัวด้วย
“ทำไมจัดแค่สองที่ล่ะ”
“เอ่อออ คุณแดมคะ รอสักครู่นะคะ ดิฉันจะไปทำให้ค่ะ”
“อ้าวแล้ว...”
“ขอโทษค่ะเมื่อกี้คุณภีมกับคุณหนูใช้ครัวอยู่”
“แล้วทำไมเมียกับลูกฉันไม่ทำเผื่อ!”
ลุงแดมโวยวายใส่แม่บ้านก็จะหันมาทางเรา แต่ผมกับอาภีมสนใจเขาที่ไหนล่ะ ตักกับข้าวให้กันและกันอยู่สองคน อาภีมทอดไข่ดาวโปะบนข้าวสวยมาให้ด้วยอร่อยมากๆเลย
“รอสักครู่นะคะ”
“ไม่ต้องทำมันแล้ว! ไปตักข้าวมา”
ผมกับอาภีมมองงหน้ากันแล้วรีบตักกับใส่จานตัวเองคลุกๆแล้วตักเข้าปากอย่างรวดเร็ว ลุงแดมนี่เงิบไปเลย หึหึหึ กินข้าวกับอาภีมเป็นอะไรที่สบายใจที่สุดละ เขาเอาผักคะน้าไปกินหมดส่วนผมกินหมูกรอบอย่างเดียวเลย ส่วนลุงแดมชอบบังคับให้ผมกินผักหรือกินอะไรที่ผมไม่ชอบกินตลอดอ่ะ เหนื่อยจะเถียงทุกทีเลย
“ภีม พราว อย่างอนเป็นเด็กๆได้มั้ย”
เขาลงมานั่งตรงข้าม
“อิ่มจังเลยอาภีม กินข้าวไม่หมดด้วย”
“ไม่เป็นไร เอาไว้ให้หมากินละกัน อิอิ”
“อิอิอะไร มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ มันใช่เรื่องมั้ยเนี้ย” ลุงแดมเข้ามาจับมือเราไว้คนละข้าง เอาไงล่ะทีนี้... ผมเงียบปล่อยให้อาภีมเป็นคนจัดการ ปกติผมก็ไม่ใช่คนที่ขี้โกรธอะไรขนาดนั้น มันเหนื่อยจะตายเหอะ(แต่ผมก็ยังงอนป๊าได้แทบทุกวันอ่ะนะ)
“คุณเป็นคนเริ่มก่อนนะ”
“ฉัน... ฉันไม่อยากให้พราวกลับไปถูกพวกมันหลอกอีก”
“ที่จริงคุณไม่ชอบคุณปวีร์ต่างหากล่ะ”
“เออ นั่นก็ด้วย ทำไมฉันจะต้องชอบไอ้เหี้ยที่พรากลูกไปจากอกฉัน ไอ้คนที่มันโกหกว่าลูกกับเมียฉันตายไปแล้ว ไอ้คนที่...ที่มันทำให้พราวต้องเกลียดฉันเข้าใจผิดฉันอยู่ตั้งนาน”
“คุณควรจะขอบคุณเขาด้วยซ้ำที่เขาเอาพราวไปเลี้ยงอย่างดี แม้ว่าตอนนั้นคุณไปรับแพรวกับพราวมา คุณคิดว่าพ่อแม่คุณจะยอมรับงั้นเหรอ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะต้องถูกรังแกยิ่งกว่านี้หรอกนะ”
“แต่ก็ควรจะบอกดิ ขอดีๆก็ได้ ไม่ใช่ให้ฉันจมอยู่กับความรู้สึกผิดกับความทุกข์ใจมาตลอดอย่างนี้”
“พอเถอะฮะ พราวง่วงแล้ว”
ผมดึงมือออกจากมือของลุงแดมแล้วขึ้นห้องนอนทันที เหนื่อยล้ามากๆ ผมวาดหวังไว้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีกว่าทุกๆวัน สุดท้ายก็... เอาเถอะ ผมไม่โทษลุงแดมก็ได้ เขาเป็นศัตรูกับป๊า เขาก็ไม่อยากจะให้ผมไปยุ่งเกี่ยวกับบ้านนั้นอีก
“จะนอนแล้วเหรอ”
“ครับ”
“อาจะมานอนด้วย ปล่อยให้คนแก่นอนเหงาไปคนเดียว ชอบทำอะไรไม่เข้าท่า”
“คิกคิกคิก”
“พราวไม่ต้องเครียดนะ มันเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว เกิดก็ต้องตาย อาอยากให้พราวทำทุกวันให้มีค่ามากกว่า ใช้เวลาให้คุ้มค่าให้มีความสุขที่สุดนะครับ”
“ครับ ความสุขของพราวคือป๊า ^O^”
“อ่าว แล้วอาล่ะ”
“อาภีมก็ด้วยส่วนหนึ่ง ส่วนลุงแดม... ละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกันL”
ผมจะผิดมากมั้ยเนี้ยที่ผมผูกพันและรู้สึกดีกับหมามากกว่าพ่อแท้ๆของตัวเองซะอีก เฮ้อออออ คิดถึงป๊า คิดถึงพี่เอเธนส์ จะไม่มีวันที่เราจะได้เล่นด้วยกันเหมือนดังเดิมแล้วใช่มั้ย ผมยังไม่ได้บอกลาพี่เอเธนส์ด้วยซ้ำตั้งแต่วันที่ออกจากบ้านนั้นมา
“ฮ่าๆๆๆ เขาทำไปเพราะหวงน่า”
“หวง?”
“โถเด็กน้อย เขากลัวพราวกลับไปบ้านนู้นจะตาย”
“ทำไมล่ะ”
“ถ้าพราวเลือกได้พราวอยากอยู่กับคนที่เลี้ยงพราวและผูกพันกับพราวมาตั้งแต่เด็ก หรือว่าอยากอยู่กับสายเลือดแต่เพิ่งรู้จักกันเดือนสองเดือนล่ะ”
“พราวรักป๊านี่ ก็ต้องอยู่กับป๊าสิ ตอนนี้เหมือนพราวกำลังหนีออกจากบ้าน...”
“หึหึหึ นั่นแหละ คนแถวนี้เขาอยากรั้งพราวไว้นานๆ เขาอยากให้พราวรักเขาผูกพันกับเขาก่อน อยากให้เรารู้สึกเหมือนครอบครัวเดียวกัน เขากลัวพราวไปแล้วจะไม่กลับมาหาเขา ใช่มั้ย?”
“หือ?”
“ถามคนที่แอบฟังอยู่ที่ประตูน่ะ ใช่มั้ยครับคุณแดม?”
“นี่ไม่ใช่คุณแดมนี่คือจิ้งจก จุ๊ๆๆๆๆ” แล้วก็ทำเสียงจิ้งจกด้วย =_______+
ตอนเช้าผมตื่นมาคนแรก อาภีมนอนกอดผมจากทางด้านซ้าย ส่วนทางด้านขวา... หัวเข่าใหญ่ๆและหน้าแข็งที่มีขนรกๆเกยอยู่บนอกผม ว่าแล้วทำไมหายใจไม่สะดวกกกกกกกกก TOT เข้ามาได้ไงก็ไม่รู้เมื่อคืนยังถูกเนรเทศให้อยู่คนเดียวอยู่เลย
ผมผลักขาเขาออกแล้วข้ามตัวอาภีมไปนอนอีกฝั่ง ทั้งคู่งัวเงียตื่นมางงๆก่อนที่ลุงแดมจะข้ามตัวอาภีมมานอนทับตัวผมไว้ กะจะไม่พูดด้วยหนึ่งอาทิตย์ แต่แบบ...
“ออกไป มันหนัก!!!!!”
“ที่นอนนุ่มจัง”
นี่คนไม่ใช่ที่นอนนนนนนนนนนนน T_T ตัวก็ไมใช่เล็กๆทับทีนี่จมลงกับเตียงไปเยอะอ่ะ แง!
“หายใจไม่ออก งื้ออออ”
ผมดิ้นแต่ตาเฒ่านั่นก็ยังกดแรงลงมาหนักกว่าเดิม
“หายงอนยัง”
“ไม่ได้งอนแต่โกรธ! โอยยยยยย”
“งั้นให้ขึ้นมาทับแทน เอาแรงๆเลย แต่ต้องหายโกรธนะ”
“ไม่ อ๊ะ!”
ผมถูกพลิกขึ้นมาอยู่ด้านบน แล้วคือผมน้ำหนักสี่สิบกว่ากับลุงแดมที่หนักเกือบแปดสิบนี่มันเทียบกันได้เหรอ ผมเลยดึงอาภีมที่นอนขี้เซาอยู่ขึ้นมาทับเขาอีกที เล่นเอาไอ้คนเจ้าเล่ห์ทำหน้าจุกไปเลย หึหึหึ
“อ้าวนั่นไง ไอ้ตัวแสบลงมาพอดี”
ลุงแดมหันมาทักทันทีที่เห็นผมเข้าห้องนั่งเล่นมา
“น้องพราว”
“แกรนด์พาแกรนด์มา”
ผมอึ้งหน่อยๆที่มีแม่บ้านขึ้นไปบอกว่ามีคนมาขอพบ ปรากฏว่าเป็นแกรนด์พากับแกรนด์มานี่เอง ผมสวัสดีแล้วเข้าไปกอด ผมไม่อยากจะเชื่อว่าคนใจดีและตามใจผมตลอดอย่างเขาสองคนจะร่วมมือกับย่าเล็กทำกับผมแบบนี้
“ตัวเล็กลงหรือเปล่าน่ะเรา ซูบเซียวพอๆกับคนที่บ้านนะคุณ”
“ผมว่ารายนั้นเขาซูบกว่านี้”
...คงหมายถึงป๊า
“แกรนด์พาแกรนด์มาสบายดีนะฮะ”
“สบายมากครับ วันนี้...”
แกรนด์พาหันไปมองแกรนด์มาเหมือนจะให้อีกฝ่ายเป็นคนพูดแทน
“ปู่กับย่าจะกลับอเมริกาแล้ว พวกเราอยากมาขอโทษน้องพราวสำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น”
“พราว...” ผมพูดไม่ออก พอพวกเขามาขอโทษความรู้สึกโกรธก็หายไปทันที เพราะผมรักเขาและผมไม่เคยคิดว่าเขาสองคนจะมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้ด้วยล่ะมั้ง
“ณดาไม่มีสิทธิ์อะไรในทรัพย์สินของเราแน่นอน ถ้าเขาทำอย่างนั้นปู่กับย่าจะจัดการเอง น้องพราวไม่ต้องห่วงนะครับ ทุกอย่างจะเป็นไปตามกฏหมาย ปู่รักน้องพราวนะ”
“พราวก็รัก... ฮึก ทั้งสองคนเลย”
หมายความว่าปู่กับย่าไม่รู้เรื่องพวกนี้จริงๆ แล้วป๊าล่ะ... จะรู้เรื่องหรือเปล่า แต่ตอนนั้นเขาเป็นคนวางแผนกับย่าเล็กนี่ ผมได้ยินมากับหู
“ส่วนเรื่องเจ้าเฟิร์ส... ย่าว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ป๊าน้องพราวเลี้ยงน้องพราวมาด้วยความยากลำบากแค่ไหน”
“...”
“ยากตั้งแต่น้องพราวยังอยู่ในตู้อบ”
“ช่วยเล่าเรื่องของป๊าให้พราวฟัง ฮึก”
“มาๆ มานอนตักย่า ย่าจะเล่านิทานให้ฟัง”
เขายิ้มอย่างใจดี น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้ผมคล้อยตามได้ง่ายๆ ผมเลยลงไปนอนราบบนโซฟาหนุนตักย่าให้เขาลูบหัวผมอย่างเอ็นดู ส่วนแกรนด์พาก็ขอไปคุยอะไรบางอย่างกับลุงแดม
“กาลครั้งหนึ่งมีเด็กซนๆอยู่คนหนึ่งที่ทั้งดื้อและรั้น เขาแอบชอบแม่ของน้องพราวแต่เขาไม่รักตอบแถมไปมีลูกกับคนอื่น เด็กซนเลยเสียใจมาก พอเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นแบบนั้นแม่น้องพราวก็ตรอมใจเลยร่างกายอ่อนแอเสียชีวิตหลังจากคลอดไม่นาน ตอนแรกพวกเราก็จะเอาน้องพราวไปบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าแหละ...”
“...”
“แต่ไอ้เด็กซนคนนั้นรักและอยากดูแลเด็กน้อยขึ้นมาทันทีที่เห็น เลยขอร้องอ้อนวอนเทวดาให้เขามีโอกาสได้เลี้ยงเด็กคนนี้เถอะ”
“...ฮึก แล้วเทวดายอมช่วยมั้ยฮะ”
“เทวดายอมสิ แต่มีข้อตกลงสามข้อมั้งถ้าย่าจำไม่ผิด ข้อแรกคือให้เด็กดื้อคนนั้นเลิกคบกับพวกคนพาล...”
“แล้วเขาทำได้มั้ย”
“แน่นอนว่าเขาทำได้^^ ส่วนข้อสองให้เรียนหนังสือเก่งๆและสอบได้ท๊อปทุกครั้ง เขาก็ทำได้อีกเหมือนกัน ช่วงแรกเขาหักโหมกับการเรียนมาก เขาก็อ่านหนังสือเรียนมากพอๆกับหนังสือเลี้ยงเด็กไปด้วย เขาอยากเลี้ยงเด็กน้อยให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายเฮี้ยวๆคนหนึ่งจะทำได้ล่ะนะ”
“...ฮึก”
“ส่วนข้อสาม เทวดาขออุบไว้ก่อน รอจนกว่าเด็กซนๆคนนั้นจะกลายมาเป็นชายหนุ่มที่มีคุณวุฒิและวัยวุฒิพอที่จะเข้าใจเรื่องราวต่างๆ รอให้เด็กดื้อคนนั้นโตขึ้นมาสง่างามอยู่ในสังคมที่โหดร้ายได้ก่อนจึงจะบอกว่าข้อสุดท้ายคืออะไร...”
“...ฮึก ข้อสามคือเรื่องที่ดินเหรอฮะ”
“ว้าว น้องพราวแอบอ่านนิทานเรื่องนี้มาแล้วเหรอครับ”
แกรนด์มาทำเสียงตื่นเต้น ทำเป็นไม่รู้ว่าผมคือไอ้เด็กน้อยที่เด็กซนอยากเอามาเลี้ยง
“ข้อสามคือเทวดาอยากได้ที่ดินผืนหนึ่ง ที่ดินผืนนี้จะช่วยขยายอำนาจของเทวดาตนนี้ให้ยิ่งใหญ่ไพศาลแต่มันต้องแลกกำการทำร้ายจิตใจเด็กน้อยที่เขาเลี้ยงมา แต่ถ้าเขาไม่ตกลงเขาก็ไม่ได้เลี้ยงเด็กไง เขาเลยหนักใจไม่รู้จะทำยังไง”
“ฮืออออออ”
“จนสุดท้ายเรื่องทุกอย่างเปิดเผย เด็กน้อยของชายหนุ่มรู้ความจริงทั้งหมด เด็กน้อยโกรธมากที่ถูกหักหลังจากคนที่รักเลยไปขอปีกจากเป็ดแล้วบินหนีออกจากอกของชายหนุ่มไป”
“ฮึก ทำไมต้องปีเป็ดด้วยฮะ” ผมหัวเราะทั้งน้ำตา ก็แกรนด์มาน่าจะเปรีบเทียบปีกหงส์อะไรอย่างงี้หรือเปล่า
“ก็มันบินได้ไม่ไกลน่ะสิ อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่ทำอะไรไม่ได้มันทรมานกว่าหายไปเลยนะรู้มั้ย”
“ฮึก หนูเสียใจจัง”
“...”
“เด็กน้อยเสียใจ ชายหนุ่มก็เสียใจ เป็ดก็เจ็บตัวด้วย ฮึกฮือออ”
แกรนด์มาก้มลงมาจูบหน้าผากผม แค่นี้ผมก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว... ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่าป๊าบ้า!!! ทำไมไม่บอกว่าทำเพื่อผม เหตุผลทุกอย่างก็คือผมทั้งนั้น
“ฮึก แกรนด์มาาาา ป๊าอยู่ไหน”
“อยู่บ้านนั่นแหละ ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายย่าเลยไม่ให้มาส่ง อ้อ เมื่อวานมันบอกว่าพราวมาหา แล้วก็...”
“ย่าหลานคุยกันเสร็จหรือยัง จะได้เวลาแล้วครับเผื่อรถติดอีก”
ผมแอบดีใจวูบหนึ่งนึกว่าย่าจะบอกเรื่องพี่เอเธนส์ แต่นึกไปนึกมาย่าคงไม่รู้หรอกเพราะอยู่กันคนละบ้าน
“ย่าต้องไปแล้วนะ พวกรักน้องพราว น้องพราวเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวย่าเสมอ”
“แกรนด์มา~~~~”
ผมกอดย่ากับปู่แน่นๆๆๆ พอส่งพวกเขาขึ้นรถแล้วผมก็วิ่งขึ้นไปค้นโทรศัพท์ตัวเองทันที ผทไม่ค่อยจะได้จับได้แตะมันเหมือนตอนอยู่กับป๊าหรอก แต่ว่าตอนนั้นผมเอาแต่ติดเกมส์ที่ไหนกัน ผมแค่เรียกร้องความสนใจให้ป๊าวางงานแล้วก็มาสอนผมเล่นเกมส์ต่างหากล่ะ หนอยยยยคนบ้า ถึงป๊าจะไม่ผิดเรื่องที่ดินแต่เรื่องที่ป๊าไม่ยอมบอกอะไรเลยถือเป็นเรื่องที่ผิดมาก! ต้องง้อ!
ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดด
“พราว โทรไปไหน”
“เงียบๆ จะโทรไปหาป๊า”
“เอาโทรศัพท์มานี่”
“ไม่เอาๆ อย่ามาแย่งนะ”
ผมวิ่งหนีไปด้วยรอสายไปด้วย
“ฮัลโลครับ” เสียงแหบแทบจำไม่ได้
“ป๊าครับ...” ได้ยินเสียงเข้มแล้วพูดไม่ออกเหมือนมีก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่คอ ผมกล้าทิ้งคนที่เลี้ยงผมมาได้ยัง กล้าทิ้งคนที่มีบุญคุณกับผมท่วมหัวได้ยังไง กล้าทิ้งคนที่ทำเพื่อผมมากมายขนาดนี้ได้ยังไง
“ป๊า ฮึก ป๊า... ฮือออออ”
“พราว พราวใช่มั้ย”
“ป๊า...”
“ครับ...”
“...หนูอยากอ้อน”
“...”
“...”
“ป๊าก็อยากโอ๋จะแย่แล้วเด็กดื้อ”
“ฮืออออออออออ”
“พราวอยู่ที่นั่นใช่มั้ย ป๊าจะไปรับ”
“...ฮึก”
“กลับมาอยู่บ้านเรานะพราว”
“ป๊ามาเร็วๆนะ ฮึก หนูคิดถึงจะแย่แล้ว”
“ครับๆ”
เสียงลนลานและเสียงของตกทำให้รู้เลยว่าปลายสายรีบแค่ไหน
“อยากหายตัวได้จัง จะได้ไปหาพราวเร็วๆ...” เสียงสั่นๆเหมือนกลั้นน้ำตา
“หนูก็ด้วย T^T”
วางสายจากป๊าผมก็คว้าตุ๊กตาหมีตัวโตมาแบกขึ้นหลังเดินผ่านตาเฒ่าทารกที่โดนอาภีมล๊อคตัวอยู่ก็อดที่จะยิ้มเยาะแล้วเชิดใส่ไม่ได้ ไป๊ ออกไปจากอกผมได้แล้ว... ไอ้ภูเขาแห่งความทุกข์ อิอิ
“คุณหนูไปไหนคะ”
“กลับบ้านครับ”
“หะ?”
ผมไม่ขยายความเดินยิ้มหน้าบานอารมณ์ดีผ่านสนามหน้าบ้านไปรอพ่อหมีใหญ่ที่หน้าประตูรั้วเลย ผมยังคิดอยู่ว่าตัวเองออกมานั่งตากแดดรอตั้งแต่ตอนนี้ไปเพื่ออะไร บ้านอยู่คนละทางแถมยังต้องฝ่ารถติดมาอีก
“พ่อหมี ดีใจมั้ยจะได้กลับไปอยู่กับป๊าแล้ว ไปดูพราวนอนกอดกับป๊าเหมือนเดิมนะ”
ไม่มีอะไรทำก็คุยกับตุ๊กตาหมีไปพลางๆ ผมแบกไว้ไม่ไหวเลยเอาวางไว้แล้วผมก็ลงไปนั่งทับตรงพุงหมีเท้าคางรอพ่อหมีตัวจริงของผมอีกที ถึงจะเปื้อนฝุ่นก็ไม่เป็นไร ยังไงป๊าก็สามารถทำให้มันกลับมาสะอาดเหมือนเดิมได้อยู่แล้วน่า
...
ยกนาฬิกาการ์ตูนลูฟี่ของตัวเองขึ้นดูถี่ๆ ทำไมมาช้าจัง เป็นชั่วโมงแล้วเนี้ย แล้วช่วงนี้รถก็ไม่น่าจะติดมากขนาดนั้นนะสักหน่อย ร้อนก็ร้อน เหงื่อโซมกายแล้วววววว
...
ดูนาฬิการอบที่ล้าน เกือบสองชั่วโมงแล้ว T_T
บรื้นนนนนนนนนนนนนนน
เสียงรถใกล้เข้ามา ผมที่ก้มหน้าหลบแดดอยู่รีบผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็วอย่างกับติดสปริง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นว่าไม่ใช่รถสปอร์ตที่พุ่งมาจากถนนนอกบ้าน แต่เป็นรถลุงแดมต่างหากที่พุ่งออกจากโรงรถมา
“พราวขึ้นรถ!!”
“ไม่เอา จะรอป๊าก่อน”
“ไอ้เฟิร์สรถคว่ำ!”
!!!!!!!!!!!
--------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงชีวิตตกต่ำจริงๆ 55555 คือนี่คิดไม่ออกเลยรถชนทั้งเรื่องเลอออ กร๊ากๆๆๆ
อิป๊าจะเป็นตายร้ายดียังไง โถถถถ
เฟิร์ส :: ผมก็ถูกรถชน จะมีใครสงสารผมเหมือนที่สงสารหมาเอเธนส์มั้ยครับ
รีดเดอร์ :: ไม่!!!
เฟอร์ :: กำ
มรสุมชีวิตยังไม่หยุดเพียงแค่นี้อ่ะ
หมั่นไส้แงะ นางสวีทกันมาเกือบทั้งเรื่องแงะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า โปรดติดตามตอนต่อไป
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:a5:
-
ทำบุญล้างซวยนะคะ คุณป๊า อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อะไรกันนี่
-
อะไรนักหนาเนี่ย โอ๊ยหงุดหงิดใจจริงๆ เมื่อไรจะได้เจอกันสักที อยู่ด้วยกันแล้วง๊องแง๊งๆเหมือนเดิมสักทีเถอะ
-
อิป๊าเนี่ยจะดีใจก็ดีใจไม่เต็มที่อ่ะ
ต้องมีเรื่องตลอดเจอมรสุมลูกใหญ่จริงๆ
น่าสงสารนุ้งพราวอ่ะเรื่องพี่เอเธนส์ก็เพิ่ง
ผ่านไปไหงอิป๊ามารถคว่ำอี๊กกกก :เฮ้อ:
-
มรสุมไม่หยุดนี่ จะหมายถึงอิป๊าความจำเสื่อมป่ะคะ
ไม่นะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :ling1:
-
โฮ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ :ling2:
-
ป๊า อย่าเป็นอะไรนะ น้องพราวเสียใจแย่เลยอะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ป๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อย่าเป็อะไรน๊าาาาาาาาาาา
-
ซวยจริงๆ
-
ฉันว่าคนแต่งโรคจิตมากๆ
นี่กะจะเอาดราม่าตลอดครึ่งหลังไงน้าาาาา
ไม่สงสารคนอ่านเลย ไม่ทนๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณจ้า
ทำไมมรสุมมันรุมเร้าขนาดนี้
กินมาม่าอิ่มแล้วน้า Y-Y
พี่เอเธนส์ ยังไม่หายดี ป๊ากลับมาเป็นหนักกว่าอีก
อะไรมันจะขนาดนี้ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด...
-
:sad4: :sad4: :sad4
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
หวังว่าป๊าจะมีพระรอด จะได้เจ็บนิดเดียว
-
เอาน่า ป๊าเอ้ย อีกนิดนึง อิอิ
อยากให้ผ่านพ้นจังเบยย :pig4:
-
มันจะอะไรกันนักหนานะ มีเรื่องแย่เข้ามาตลอด
น้องพราวจะได้กลับไปอยู่กับป๊าแล้ว แต่ป๊ารถคว่ำ
ขอให้ป๊าของพราวอย่าเป็นอะไรนะ สงสารเด็กดื้อน้ำตาจะท่วมตัวแล้ว
-
รถคว่ำ ไม่นะ อย่าเป็นอะไรนะพ่อหมี
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โน ดราม่าเห้ออออออออออ เเค่นี้ก้อเจ็บเจียนตายเเล่ววว
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ชี้แจง + ตอบคอมเม้นต์(หน้าตาดีโปรดเข้าไปอ่าน) (http://my.dek-d.com/ferraril/story/viewlongc.php?id=1056196&chapter=44)
41
“ฮึกฮืออออออออ”
ผมกระทืบเท้าเร่าๆอย่างเด็กถูกขัดใจ เมื่อผมมาถึงโรงพยาบาลทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว แต่ที่ทำให้ผมช๊อคคือคำว่า ‘ตาบอด’ ผมไม่อยากจะเชื่อแต่ว่าลุงแดมพาผมไปคุยกับหมอแล้วจริงๆ ผมทรุดแทบเป็นลมก่อนจะเข้าไปดูคนตัวโตก็นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องตั้งนาน แต่พอผมจะเข้าใกล้ป๊าเขาก็ไม่อยากให้ผมเข้าไปยุ่งเพราะตอนนี้เขาไม่สามารถดูแลผมได้แล้ว
ส่วนลุงแดมก็จะพาผมกลับอย่างเดียว เขาบอกว่าไม่อยากเอาอนาคตของผมมาทิ้งไว้กับคนตาบอด แต่ไม่ถามผมสักคำว่าผมต้องการยังไง ทำไมผมต้องทิ้งคนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่ยังไม่รู้ความเพียงเพราะเขาตาบอดดูแลตัวเองไม่ได้ด้วย ถ้าเขาดูแลผมไม่ได้ ผมก็จะเป็นฝ่ายดูแลเขาเองสิ!
“ก็มันไล่นายออกมาอยู่ไม่ได้ยินเหรอไง!”
ลุงแดมเริ่มอารมณ์เสียที่ผมงอแงจะอยู่กับป๊าให้ได้ และก็คงหงุดหงิดป๊าที่เขาไล่ผมออกมาและทำเหมือนไม่ต้องการผมแล้ว แต่เรื่องอะไรผมจะไป ผมบอกแล้วว่าจะไม่ไปไหนอีก ผมจะอยู่กับป๊า แง!!!
“ป๊าทำเพราะว่าเขาไม่อยากให้ผมลำบาก!”
“ฉันก็อีกคนหนึ่งที่ไม่อยากให้นายลำบาก รอมันหายดีก่อนไม่ได้เหรอไง”
ผมนี่อึ้งไปเลย
“ทำไมผมต้องมีพ่อที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ด้วยเนี้ย! ความรักนี่แชร์แต่ความสุขกันเหรอไง แล้วความทุกข์ก็แบกของใครของมันไว้เหรอ นิสัยไม่ดี! โคตรสงสารอาภีม เลือกคนผิดเล่า!”
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น!”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ยังไงผมก็จะอยู่ที่นี่!”
พูดแล้วสะบัดหน้าหนีเข้าไปในห้อง ชะงักเมื่อเห็นคนตัวโตนอนนิ่งโดยมีผ้าปิดก๊อชปิดตา ความรู้สึกทั้งหมดพุ่งเข้าใส่ร่างจนกลั่นออกมาเป็นน้ำตาอีกรอบ
“ใครน่ะ พราวเหรอ”
ผมเงียบกลั้นเสียงสะอื้นไว้
“ทำไมยังอยู่อีก”
“ป๊าอ่ะ ฮืออออออ” ผมโผเข้าไปกอดเขา ร่างสูงไม่กอดตอบแค่ลูบหลังผมเบาๆ “หนูไม่อยากแยกแล้ว ทำไมเราต้องทิ้งกันไปทิ้งกันมาด้วย”
“ไม่ได้ทิ้ง แต่รอป๊าหายก่อน”
“ฮือออออ”
“สัญญาว่าจะรีบหายแล้วอยู่ด้วยกันอย่างสมบูรณ์ อยู่ด้วยกันตลอดไปเลย”
“ฮึก ไม่เอา หนูคิดถึงป๊า อยากอยู่กับป๊า”
“แต่ป๊าเป็นอย่างนี้จะหายคิดถึงเหรอ ไว้พราวกลับจากอังกฤษป๊าจะหาย สัญญา ระหว่างนี้พราวก็ทบทวนเรื่องของเราดูดีๆ พราวอยากได้ชื่อว่ามีแฟนตาบอดเหรอ ป๊าเคยมั่นใจในตัวเองตลอดว่าจะดูแลพราวได้จนเติบโตแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ป๊าคิดว่ามีคนดูแลพราวได้ดีกว่า แล้ว...”
“ป๊าก็เป็นอย่างเนี้ยอ่ะ ไม่เคยจะถามหนูไม่เคยจะบอกไม่เคยจะเข้าใจสักอย่าง”
“...”
“อยากไล่ไปให้ไกลๆนักก็จะไป เชิญอยู่ตาบอดไปคนเดียวเลย!”
ซะเมื่อไหร่ล่ะ!!
“พราว ไหนกระเป๋า มีแค่นี้เหรอ”
“ไม่ๆ ไม่ไปแล้ว”
“อ่าว ยังไง”
ไอแต่งตัวหล่อมาส่งผมขึ้นเครื่องไปอังกฤษ แต่ปรากฏว่าผมแคนเซิ่ลแล้วทุกสิ่ง แม้ลุงแดมจะคอยค้านแต่คิดว่าเขาจะเอาชนะอาภีมที่เข้าข้างผมทุกครั้งได้หรือเปล่าล่ะ แต่อาภีมบอกว่าคนเป็นพ่อก็อยากให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่เหนือจากสิ่งที่ดีคือความสุขของลูก ที่ลุงแดมยอมไม่ใช่เพราะอาภีมแต่เป็นเพราะความสุขของผมต่างหาก
ที่ผมบอกป๊าไปว่าผมจะไม่มายุ่งนั่นผมโกหก... รักขนาดนี้จะทิ้งได้ไง ผมบอกไปอย่างนั้นเพื่อไม่ให้ป๊ากังวลต่างหากล่ะ เขาห่วงการเรียนของผมและกลัวผมไปตกระกำลำบากมากที่สุดละ ผมกลับมาคิดทบทวนอย่างที่เขาบอกแต่ผมทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวไม่ได้ ผมเลยขอให้ลุงฟาสต์บอกป๊าว่าจะจ้างพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแล และพยาบาลพิเศษที่ว่านั่นคือผมเอง! ^O^
ผมสะพายเป้เล็กๆขึ้นหลังในนั้นมีชุดนอนและเสื้อผ้าสำหรับพรุ่งนี้ พร้อมชีทติวกับเครื่องเขียนปากกาหลากสีของผม ผมต้องไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าด้วยแล้วก็ไปเฝ้าป๊าด้วย วันนี้เขาจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว
“ขอโทษนะไอ ลืมโทรบอก พอดีวันสองวันนี้มีเรื่องวุ่นๆน่ะ ป๊าพี่เข้าโรงพยาบาล”
“จริงเหรอ แล้วเป็นอะไรมากมั้ย”
“มีพี่ทั้งคน ป๊าไม่เป็นอะไรหรอก”
“มีพราวทั้งคนนั่นแหละถึงเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าไปทำอาการเขาหนักกว่าเก่านะ”
“บ้าแล้ว ชิ เดี๋ยววันนี้เลี้ยงไอติมไถ่โทษน้า เห็นร้านหนึ่งอยู่ใต้ตึกที่ป๊าอยู่ น่ากินมาก”
“ครับๆ”
ผมเลี้ยงไอติมไอถือเป็นการตอบแทนที่มาส่งผมที่โรงพยาบาลด้วยเลย ตอนแรกไอจะขึ้นมาเยี่ยมป๊าด้วยแต่ผมห้ามเขาไว้เองแหละ ไม่งั้นแผนก็แตกกันพอดี =3=
หมอบอกว่ารอยแผลเล็กๆน้อยๆจะหายแล้ววันนี้เลยออกจากโรงพยาบาลได้ โชคดีที่กระแทกไม่แรงร่างกายเลยไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรมากแค่เศษกระจกแตกบาดเข้าที่ตาเล็กน้อยพอผ่าตัดก็จะดีขึ้น แล้วป๊าก็จะได้คิวตอนอาทิตย์หน้า
พอเข้าห้องมาก็เห็นพ่อหมีนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงโดยมีผ้าก๊อชปิดตาไว้เหมือนเดิม เปิดปิดประตูเบาๆแล้วค่อยๆย่องเข้าไปหาสะกิดดูเบาๆก็ยังนิ่ง สงสัยจะหลับเลยหอมแก้มสากฟอดใหญ่ งื้อออออ คันๆๆๆ คันปาก หนวดเริ่มขึ้นอีกแล้ว
ลักหลับอีกนิดป๊าก็ยังไม่รู้สึกตัว ขนาดแอบหยิกแก้มยังไม่ตื่นนี่มันเกินไปหรือเปล่า = =
“ป๊า เอ้ย! คุณครับ” ดัดเสียงให้ทุ้มเหี้ยมขึ้นไปอีก
“หืมมมมม”
ป๊างัวเงียตื่นก่อนจะคว้ามือมาจับข้อมือผมไว้แน่น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นพร้อมกับถามว่าผมเป็นใคร แต่ผมไม่ได้ตอบ กลัวป๊าจำเสียงได้ T_T
“พยาบาลพิเศษที่จะมาดูแลหรือเปล่า”
“...”
“เป็นใบ้เหรอไง”
ปล่าววววววววว TOT
“โอเค๊ ไม่พูดก็ไม่พูดแต่พาไปเข้าห้องน้ำหน่อย”
หะ เอ้ออออออ เข้าห้องน้ำนี่ต้องใช้รถเข็นเข็นเข้าไปหรือเปล่าครับ ผมจะบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมแต่ร่างสูงกลับดึงผมเข้าไปปะทะอกกว้างเกือบเผลออุทานออกมาแล้ว
“เร็วๆสิ ปวดชิสุกะจะแย่แล้ว”
“คิกๆ อุ๊บ!”
โอ๊ยยยยย กลั้นหัวเราะเพราะคนตัวโตหน้าเข้มๆมาพูดคำว่าชิสุกะนี่มันแบ๊วไปแล้วววววววววว
พ่อหมีโอบไหล่ผมและทิ้งน้ำหนักมาบางส่วนแต่มันก็เหมือนกอดผมไว้กลายๆน่ะแหละ ถึงจะใจเต้นตุ้มๆต่อมๆแต่แบบถ้านี่เป็นพยาบาลจริงๆป๊าก็ต้องไปกอดกับผู้หญิงอื่นน่ะซิ!
ตุบ!
“โอ๊ยยย”
“ขอโทษษษษษษ”
พอคิดได้อย่างนั้นมือมันก็ทุบแขนใหญ่โดยอัตโนมัติง่ะ ฮืออออออออ ก็มันจริงนี่คนอื่นมันไว้ใจไม่ได้รวมถึงป๊าด้วย! หลอกแต๊ะอั๋งพยาบาลเหมือนที่ทำกับผมหรือเปล่าเนี้ย!L
“ทำไมเสียงทุ้ม พยาบาลเป็นผู้ชายเหรอ”
“อื้อ” ตอบกลับไปแบบใช้เสียงให้น้อยที่สุดและดัดเสียงให้เพี้ยนมากที่สุด
“ทำไมตัวเล็กแค่เนี้ยเอง” เขาบอกแล้วโยกหัวผมไปมา
“จิ๊”
ผมเบี่ยงหัวหลบ หลอกแต๊ะอั๋งคนไปทั่วอย่างนี้อ่ะนะ! ให้ตายเถอะหงุดหงิด รีบๆเดินไปให้ถึงโถฉี่มากที่สุด จับมือใหญ่ลูบๆโถดูให้รู้ว่านี่ใช่แล้วถอยออกมายืนนอกประตู
“นี่”
“...”
“มาจับให้ตรงโถหน่อยสิ”
OoO จับอะไร!!!!!!!!!!!!!!
“เร็วๆ เดี๋ยวเลอะ”
“ก็...” อึ๋ยยยยยย เอาไงดีอ่า ถึงจะเคยจับแต่นั่นมัน... ฮือออออออออ ลังเลอยู่นานสุดท้ายก็... “ก็ได้ครับ”
พอผมเข้าไปป๊าก็เก็บอะไรเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว = = นี่แกล้งกันใช่มะ ปากหนายิ้มกริ่มนี่ถ้าตาไม่ถูกปิดคงจะได้เห็นแววล้อเลียนอยู่ในนั้นแน่ๆ
“เอ้... ว่าแต่รู้ได้ไงว่าชิสุกะแปลว่าปวดฉี่ นึกว่าเป็นโค้ดลับระหว่างผมกับ...เมียผมซะอีกนะ”
>////////////////////////////////////////////////////////////////<
ยืนบิดตัวม้วนต้วนอยู่ได้ไม่นานป๊าก็ยกแขนขึ้นให้ผมจับเอามาคล้องคอเช่นเคย อันที่จริงแค่จูงมือก็ได้มั้ง ขาเขอไม่ได้พิกลพิการอะไรสักหน่อย
หลังจากกินอาหารแล้วหมอก็เข้ามาตรวจอีกที ร่างกายปกติทุกอย่างก็กลับบ้านได้ ผมได้เจอลุงจักรก็กอดกันกลม เราเหมือนจะไม่ค่อยได้สนิทกันแต่เขาก็เหมือนผู้ปกครองคนนึงล่ะนะ ไปรับไปส่งหาที่เรียนเสริมทำงานประดิษฐ์ บางทีก็ทำการบ้านให้ผม
“ลุงจักรอย่าบอกป๊านะ”
ผมกระซิบ ลุงจักรเลยขยี้หัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว เขาบอกว่าครอบครัวเราจะได้กลับมามีความสุขสักที ทั้งย่าเล็กแกรนด์พาแกรนด์มากลับเมกากันไปหมด ลุงฟาสต์ก็จะกลับคืนนี้แล้วด้วย เราจะได้อยู่กันสองคนเหมือนเดิมดีจัง... ผมจะดูแลป๊าให้ดีกว่าที่ป๊าเคยดูแลผม ^O^
พอรถจอดที่ประตูบ้านหัวใจที่ราวกับถูกบีบอยู่ตลอดเวลาเริ่มคลายออก คล้ายๆกับดอกไม้กลางทะเลทรายที่ได้รับน้ำ และสิ่งที่ทำให้เซอร์ไพรส์ยิ่งขึ้นคือไอ้ตัวปุยๆสีขาวล้วนมีสี่ขาแต่เหมือนจะใช้งานได้แค่สามวิ่งเขยกๆมาหาผม
“พี่เอเธนส์ คิกๆๆๆ”
พี่เอเธนส์กระโดดเข้าใส่ผมจนล้มไปด้วยกันทั้งคู่ก่อนที่ลื้นแฉะๆจะละเลงลงบนหน้าบนมือผม เราหัวเราะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่นานจนเกือบลืมคนป่วยที่นั่งยิ้มอยู่ตรงโซฟา อ๊า... ได้ยินหมดเลยสินะ
“พราวว่าป๊าต้องรู้ความจริงแล้วแน่ๆ”
“อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด ไม่รู้ก็ไม่ใช่คุณปวีร์แล้วครับ”
“หะ จริงเหรอเนี้ย แงๆๆ”
คราวนี้จะพยายามเงียบเสียงให้ได้มากที่สุดละกันนะ TOT
พี่เอเธนส์ถูกแม่บ้านแยกตัวออกไปทั้งๆขาหน้าที่พันผ้าพันแผลยังตะกุยๆหาผมอยู่เลย รักกันมากกกกกกก คิดถึงกันมากกกกกก รู้สึกดีใจมากกกกกก นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้ว ฟู่วววววววววว
“พาขึ้นข้างบนหน่อย”
“หยิบหูฟัง”
“หิวน้ำ”
“ป้อนขนมด้วย”
และอีกมากมาย รู้สึกว่าจะใช้งานเยอะจริงวุ้ยยยยยย ดูแลคนป่วยนี่มันไม่ง่ายจริงๆ แต่ผมจะไม่ท้อเด็ดขาดเพื่ออาทิตย์หน้าป๊าจะผ่าตัดออกมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“นี่ ทำอะไรอยู่”
“...” ถ้าตอบว่าอ่านหนังสือนี่คงจะยาวไปใช่หรือเปล่า ไม่ตอบเลยดีกว่า
“ไม่มีเสียงทีวี ไม่มีเสียงโทรศัพท์ อ่านหนังสืออยู่เหรอ”
เป๊ะ! ขนาดตาบอดนะเนี้ย
“ตกลงเป็นใบ้หรือไม่เป็นใบ้เนี้ย ถ้าไม่อยากพูดเอางี้มั้ย ถ้าใช่ให้มาหอมแก้มซ้าย ไม่ใช่หอมแก้มขวา ถ้าได้ให้จูบปาก ถ้าไม่ได้ให้จูบหน้าผาก”
หมีบ้า! เอาเปรียบตลอด นี่รู้แล้วจริงๆใช่มั้ยว่าเป็นผมอ่ะ TOT แต่ถ้าไม่รู้ว่าเป็นผม ป๊าจะต้องหัวแตกเพิ่มแน่ๆ มีอย่างที่ไหนมาหยอดพยาบาลพิเศษตั้งแต่ครั้งแรกที่จับมือกันอ่ะ โอ๊ยยยยย
ผมไม่สนใจปล่อยให้หมีบ้าพึมพำไปคนเดียวลงไปเล่นกับพี่เอเธนส์ด้านล่างแล้วก็ยืมโน๊ตบุ๊คลุงจักรมาสมัครสอบสักที เดี๋ยวจะมีเรื่องวุ่นๆจนลืมสมัครสอบแล้วแย่เลย
อืมมมมม...
“เลือกบริหารดีมั้ยพี่เอเธนส์”
พี่เอเธนส์ครางงืดๆแล้วขยับหัวเหมือนพยักหน้า
“โถถถถถ เจ็บมากมั้ยอ่า พราวขอโทษน้า ไม่ทันได้ระวังตัว”
พี่เอเธนส์ย้ายหัวที่นอนทับขาหน้าตัวเองอยู่มาหนุนบนตักผมส่วนผมกูลูบขาหน้าที่คาดว่าน่าจะหักของพี่เอเธนส์เบาๆ รู้สึกผิดมากกกกก ยิ่งคิดไปถึงตอนที่ผมคิดว่าพี่เอเธนส์ตายแล้วนั้นยิ่งเสียใจ
สมัครสอบเสร็จก็ทบทวนบทเรียนสักพัก แม่บ้านก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาบอกว่าคุณปวีร์อาละวาดเรียกหาพยาบาลพิเศษแล้วพวกแม่บ้านเขาก็งงเพราะไม่เห็นพาใครมาด้วย เลยวิ่งวุ่นกันอยู่พักใหญ่ถึงรู้ว่าหมายถึงผม
“หายไปไหนมา ผมจ้างคุณมาเท่าไหร่ทำไมไม่ดูแลผมให้มันดีๆหน่อย”
“อะแฮ่มๆ ขอโทษครับ”
พูดอย่างนี้แสดงว่าป๊ายังไม่รู้เหรอ หรือว่ารู้แล้วอ่ะ โอ๊ยยยยย ปวดหัวทำตัวไม่ถูกแล้ว
“พาผมไปอาบน้ำและแต่งตัวให้ด้วย”
“...”
อาบน้ำ? แต่งตัว?
“ถอดสิ”
“ผมยังไม่อาบ!” ผมรีบบอกมือกุมเสื้อตัวเองอัตโนมัติ ห่างหายกันไปนานรู้สึกคนทางนี้จะหื่นขึ้นเยอะ
“หมายถึงถอดให้ผมครับคุณณณณ แกะผ้าที่พันนี่ออกด้วย ล้างหน้าไม่ถนัด”
“ไม่ได้ เดี๋ยวมันจะติดเชื้อนะ”
“มันไม่มีแผล คือมันอยู่ด้านในๆ ไม่โดนอะไรหรอก”
“ต้องถามหมอก่อน...”
“นี่ ผมเป็นเจ้านายคุณเป็นคนจ้างคุณนะ”
“T_T ทำไมต้องดุด้วย!”
ผมแกะผ้าก๊อชออกแล้วจะพาหมีโมโหไปอาบน้ำแต่ร่างสูงไม่ยอมลุกจากที่นอนแถมยังคล้องเอวผมไว้ไม่ปล่อย
“งอนเหรอ ขอโทษนะ... ก็แค่...”
“เปล่าครับ ไปอาบน้ำเถอะ”
ผมรู้สึกเหมือนถูกจ้องและถูกมองหน้าอ่ะ แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อป๊าตาบอดอยู่ = =;;;
-------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกเค้าพล๊อตไว้ว่าตอนนี้ต้องมีย่าเล็กมาระราน แต่เนื่องจากเดโมมาม่า(?)เกิดขึ้น เลยส่งย่าเล็กกลับคืนสู่ธรรมชาติและลดเนื้อหาให้ดูซอฟต์ใสขึ้นเพื่อให้อิครอบครัวหมีนางมีฟามสุขด้วยกันสักที
มีคนบอกว่านี่มันคือละครชัดๆ
กร๊ากกกกกกกกก คือบั่บ เฟอร์ชอบดูละครอ่ะ เลยติดมามั้ง(โดยเฉพาะช่วงนี้ทรายสีเพลิง 5555)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
เม้นต์ด้วยก็จะดี เฟอร์บี้ไม่กัด แต่แค่แซะ 555
รักน้าาาาาาาาาาาาาาาาา ฟุ๊บฟุ๊บ >3<
-
ฮา น้องพราวอะ 555+
-
แม้จะส่งยัยย่าเล็กเข้ากรุไปแล้วแต่เราก็ยังไม่ให้อภัยอยู่ดี
รอมันได้รับกรรมอยู่นะครับ ถ้าจะกินม่าม่าความเจ็บปวดของยัยย่าเล็ก
เราพร้อมจะกินเสมอ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ค่อยยังชั่ว พอเหอะกับอิคุณย่าเล็กเนี่ยโดนผัวด่าไปตั้งเท่าไหร่ยังคิดไม่ได้อีกหรือไง อายุก็ไม่น้อยละนะ หัดปลงเข้าวัดเข้าวามั่งเหอะ อย่าดีแต่ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตลูกหลานนักเลย
-
แผนพ่อหมีชัวๆ
5555555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ้าว! บอดจริงไหมเนี่ย ถ้าไม่บอดจริงนี่โดนโกรธยาวนะป๊า นานกว่าโกรธลุงแดมด้วย
เล่นอะไรกันเนี่ย สรุปรู้แล้วว่าเป็นลูกแต่แกล้งใช่ไหม ก็รู้ว่าลูกชายซื่อก็ยังแกล้งเนอะคนเรา -*-
-
ไม่ได้บอดจริงแน่ๆเลย อิป๊าเจ้าเล่ห์ o18
-
ท่าทางพี่แกจะตาบอดไม่จริง
-
:katai5: :katai5: :katai5: ไม่ได้บอดสินะ
-
โอ้ยยย พราวเอ๊ยยยยย เค้าไม่รู้เลยมั้งเนี่ย 55555
-
อิอิ พ่อหมีต้องรู้แล้วแน่ว่าเป็นพราวอะ
-
สรุปอีป๊านี้บอดจิงป่าวววววววววววววววววววว
แผนหลอกลุงแดมน่าเลยยยยยยยยยยยยยยย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:hao7:
-
มันเป็นแผนหรือเปล่า
-
ป๊าช่างน่าสงสัย :hao3:
เรื่องกำลังหนุกเลย รอตอนหน้าน้า
-
ขอบคุณจ้า
หลังฝนตกฟ้าย่อมสดใส มีสายรุ้งเกิดขึ้น
มีความสุขกับสิ่งที่อยู่ ;)
**ป๋าเฟริส ตาบอดจริงป่ะเนี๊ยะ สงสัย ???
อยูกันมานาน เลี้ยงดูใกล้ชิดทั้งกายใจ ก็ต้องจำได้อยู่แล้ว...
-
เค้ารู้ตั้งแต่เดินเข้าห้องแล้วหนู
-
น้องพราวขา คืออิป๊ามันไม่รู้เลยค่ะลูก
แต่น้องพราวเป็นแบบนี้แหละ น่ารักที่สุด
-
42
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
อยากจะตีมือตัวเอง กะอีแค่ปลดกระดุมเสื้อก็ต้องสั่นด้วย ผมเหลือบมองใบหน้าคมก็เห็นว่าเขามองตรงไปไม่ได้มองมาที่ผม แต่ผมรู้สึกเหมือนถูกมองจริงๆนะ หรือว่าควรปิดตาไว้เหมือนเดิม T_T
“เสร็จแล้วครับ”
“แล้วกางเกงล่ะ”
ไม่ว่าเปล่าลุกขึ้นยืนให้ผมถอดได้ง่ายๆด้วยยยยยยยยย
ยึกยักอยู่นานสุดท้ายก็ยอมเอื้อมมือไปจับไว้ที่ขอบกางเกง เอาไงดี... อายง่ะ แต่ป๊าก็ไม่เห็นนิว่าเป็นผมอ่ะ ไม่เห็นหรอกว่าผมอายใช่มั้ย
ฟุบ
“ว๊ากกกก”
ตัดสินใจดึงลงแล้วยังไงล่ะชี้โด่มาตรงหน้าจนต้องวิ่งไปหลบอยู่อีกฝั่ง ป๊าาาาา~~~ ว่าแล้วต้องหื่นไง แงๆๆ TOT ร่างสูงหัวเราะจนตัวโยน นี่รู้จริงๆแล้วใช่มั้ยว่าเป็นผมอ่ะ จะบอกไปตรงเลยดีมั้ย แต่ว่าถ้าป๊ายังไม่รู้ก็ซวยอะดิ
“เอ๊า เร็วๆสิ เหนียวตัวจะแย่ อยากอาบน้ำมากกกกกก”
ผมวิ่งจู๊ดเข้าไปเอาผ้าขนหนูในห้องน้ำมาแล้วค่อยหันข้าง(?)เดินเข้าไปหาพ่อหมี ตวัดผ้าคลุมท่อนล่างอย่างลวกๆ คนบ้าอะไรยืนโป๊อยู่กลางห้องยังยิ้มได้อีก ไม่รู้จักคำว่าอายเลยยยยยยยยยย T^T
“เดินมาทางนี้”
“โอ๊ะเหรอ ก็ไม่รู้ว่าคุณดึงผมไปทางไหนเนี้ย มาให้โอบจะได้รู้ว่าเดินไปทางไหน”
“TOT”
ประสาทจะแดกแล้วววววววววววววววววว
ผมดึงแขนป๊าพาดที่ไหล่แต่ไอ้คนผีทะเลรั้งผมเข้าไปใกล้ชิดกันยิ่งขึ้นจนลมหายใจร้อนๆเป่ารดหัวผมเลยล่ะ ทำไมต้องรู้สึกเขินกว่าทุกทีด้วยก็ไม่รู้ หรือเพราะเราไม่ได้สวีทกันนานแล้วเลยไม่ค่อยชินอ่า
“ทำอะไรน่ะ >//////< ไม่ต้องถอดก็ได้” ผมร้องเมื่อพ่อหมีทำท่าจะดึงผ้าขนหนูออก
“แล้วจะสะอาดมั้ยเนี้ย ตรงนั้นมันสำคัญนะ จริงมั้ย?”
“งั้นออกไปรอข้างนอกนะ”
“เดี๋ยวดิ ฝักบัว? เปิดปิด? ขัดหลัง?”
อ่า... กะจะชิ่งแล้วเชียว T///T แล้วปกติก็ไม่เคยเห็นจะขัดหลังอะไรนะ
ผมหยิบฝักบัวมาเปิดแล้วก็ยืนฉีดโดยที่หันหลังให้ ไอ้คนถูกฉีดก็ร้องโอดโอยบอกว่าผมเปิดแรงบ้าง เปิดเบาก็บอกว่าฉีดไม่ถึงตัวเขาบ้างล่ะ บอกให้ผมหยิบสบู่ให้ก็ดึงผมลงไปเปียกด้วยกันอีก บังคับให้ถูหลังทำให้ผมจำเป็นต้องหันไปมองแว๊บๆแล้วมันก็ต้องมีบ้างที่เหลือบมอง...ตรงนั้น มองเองแล้วก็เขินเอง แง! อยากจะบ้าตายยยยยยยย เข้าใจแล้วที่ลุงแดมกับป๊าบอกว่าอยู่กับคนป่วยนี่มันลำบากกกกก ทำอะไรก็ไม่ได้สักกะอย่าง ไม่รักจริงนี่ทิ้งไปแล้วนะบอกเลย TOT
ปล่อยให้เขาเช็ดตัวอะไรเองก่อนจะใส่เสื้อผ้าให้ นี่ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งนะเห้ยยยยยย ทำอ่ะทำให้ได้ไม่ได้รังเกียจเลย แต่ว่ามันเขินนี่!
“ทำไมมันคับๆอ่ะ”
ผมหันกลับไปมอง
“จะยัดขาสองข้างในขากางเกงข้างเดียวได้ยังไงเล่า!!!! TOT”
“อ้าว แล้วทำไมไม่บอกล่ะไม่เห็นนี่”
...เงียบเลยตู ก็ไม่ได้มองอ่ะ กางๆให้แล้วให้ป๊ายกขาใส่เอง โอ๊ยยยยย ควรซื้อคู่มือมาอ่านหรือเปล่าที่แนะนำการใส่เสื้อผ้าให้คนอื่นแบบง่ายๆอีซี่ๆอ่ะ
สำหรับการแก้ปัญหาในครั้งนี้คือจับเท้าใหญ่มาสวมให้ตรงรูขากางเกงดึงขึ้นให้ถึงเข่าพอ นอกนั้นให้พ่อหมีจอมลามกจัดการเอง ส่วนสายตาของผม...ก็มองที่พื้นให้ได้มากที่สุด!
ผมให้ป้าช้อยยกข้าวขึ้นมากินข้างบนเพราะป๊าจะขึ้นลงลำบาก แต่ว่าการ์ตูนโปรดของผมดันมาออกช่วงนี้พอดีผมเลยป้อนป๊าไปด้วยตาก็ดูทีวีไปด้วยจนข้าวหกเลอะเทอะเต็มพื้นเต็มตัวป๊าไปหมด ปัญหาการเปลี่ยนเสื้อผ้าก็กลับมาอีกครั้ง ฮือออออออออออ TOT
ผมออกไปคุยโทรศัพท์กับลุงแดมที่โทรมาเช็คและถามว่าเมื่อไหร่ผมจะกลับเป็นรอบที่สี่สิบสามของวัน เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับด้วย ป้าช้อยขึ้นมาจัดที่นอนให้ผมนอนข้างล่างเตียง -3- ตอนแรกผมลืมตัวเกือบจะขึ้นไปนอนที่เดิมของตัวเองแล้วแต่ติดที่ตอนนี้ผมยังอยู่ในฐานะพยาบาลพิเศษอยู่ เห้ออออออออ แทบไม่เคยนอนพื้นแต่ผมก็หลับในเวลาไม่นานเพราะวันนี้ผมเหนื่อยกับการรบรากับป๊ามาก รู้สึกตัวอีกทีตอนคนข้างๆขยับตัว
...เดี๋ยวนะ คนข้างๆ? ขยับตัว?
OoO!
มองซ้ายมองขวา เห้ยยยยยย ขึ้นมานอนบนเตียงได้ยังไงเนี้ย! ผมจะไถตัวเองลงไปที่เดิมแต่ติดที่ท่อนแขนใหญ่รัดตัวผมไว้อยู่ มานอนกอดกันอยู่นี่ได้ยังงายยยยยยยยยยย TOT
...แต่ว่า ป๊ายังไม่ตื่นนี่ ขอนอนอีกสักพักได้มั้ย คิดถึงอ้อมแขนนี้จะแย่ คิดถึงช่วงเวลานี้จัง ผมค่อยๆไล่นิ้วไปตามโครงหน้าหล่อเหลา ปากหนาแต่ได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มที่...
“ทำอะไร”
“เย้ยยย!!”
ตกใจดิ ป๊าน่ะอยู่ดีๆก็ลืมตาโพลงขึ้นมา หน้าอยู่ใกล้กันแค่นี้อย่างกับถูกผีหลอก ฮึ่ยยย
“ผะ ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”
“อ้อ... นายคลานขึ้นมาเอง”
หา... สงสัยจะละเมอ
“ขอโทษครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละT_T”
“ไม่ต้องหรอก อยากนอนต่อ ขอยอมกอดสักพัก”
หะ! ป๊าจะขอนอนกอดคนอื่นมั่วซั่วได้ยังไงเนี้ย ถ้าคนที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่ผมล่ะL
“ปล่อย!” อยู่ดีๆก็เสียงแข็งขึ้นมาไม่ทราบสาเหตุ
“จะรีบไปไหน”
ไม่พูดเปล่า ใบหน้าคมยังขยับเข้ามาใกล้หน้าผมมากขึ้นไปอีก เอ้... เขาไม่เห็นใช่มั้ยว่าหัวผมอยู่ตรงนี้ ใกล้กันไม่ถึงคืบอ่ะ อีกเซนต์เดียวก็จะจูบกันอยู่แล้ว
“ก็... อื้ออออ”
ปากได้รูปกดจูบลงมาโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไร ป๊ากดซ้ำๆอย่างนั้นสักพักก่อนจะเปิดปากผมแล้วสอดลิ้นเข้ามาคลุกเคล้าอย่างอ่อนโยนปลายจมูกโด่งเสียดสีกับจมูกเล็กๆของผมไปมาก่อนจะเพิ่มระดับให้เร่าร้อนขึ้นจนผมต้องครางในลำคอเบาๆอย่างเสียไม่ได้ เคลิบเคลิ้มจนเผลอจูบตอบและกอดรัดกันและกันแน่น ป๊าปล่อยให้ผมได้พักหายใจไม่กี่วิก็เริ่มจูบต่อกันอย่างนี้อยู่หลายครั้ง ไม่รู้ตัวเลยว่าอีกคนปลดกระดุมเสื้อนอนและขึ้นมาคร่อมผมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ใบหน้าคมผละออกและเลื่อนไปซุกไซ้ที่ซอกคอซึ่งผมก็เอียงคอให้เขาได้ฟัดอย่างถนัดถนี่ตามความต้องการของทั้งป๊าและของผมเอง... ผมอยากเป็นของป๊าอีกครั้ง แม้มันจะน่าอายและอยู่ในสถานการณ์ที่...
O_O!!
ผลัก!
“คนบ้า!” ผมผลักป๊าออก ผมลืมไปได้ยังไงว่าตอนนี้เขาตาบอดและผมก็เป็นพยาบาลพิเศษที่ต้องดูแลเขาอยู่ เขาทำอย่างนี้ก็เท่ากับว่านอกใจผมชัดๆ ไหนบอกว่ารักผมคนเดียว ที่ไล่ผมไปอังกฤษไม่ให้เข้ามายุ่งไม่ให้มาดูแลก็เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย!
ผมพรวดพราดไปเข้าห้องน้ำแต่งตัวด้วยความโมโห คิดอะไรอยู่ในห้องน้ำสักพัก ถ้าป๊าไม่รู้ว่าเป็นผมไอ้พ่อหมีใหญ่ก็เจ้าชู้แล้ว! แต่ถ้ารู้ว่าเป็นผมทำไมไม่บอกกันล่ะ หลอกกันเหรอ แกล้งกันเหรอไงเนี้ย ฮึ่ยๆๆๆ
เปิดประตูออกมาเห็นคนตัวโตนั่งนิ่งพิงหัวเตียงอยู่ ผมย่องเข้าไปใกล้ๆแล้วโบกมือไปมาตรงหน้าเขา ดวงตาก็ยังแข็งอยู่ยังไม่ยอมกระพริบ หรือว่าจะไม่รู้จริงๆ
“ผมจะกลับแล้วนะ”
“อ้าว! ไหนว่าจะอยู่ถึงเย็น”
ก็ไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ โมโหคนแล้วเดี๋ยวคนแถวนี้จะได้พิการเพิ่มนอกจากตาบอด เหอะ!
“สวัสดีครับ”
“เดี๋ยว”
แหน่ะ ยืนมือมาฉวยข้อมือผมแบบตรงจุด นี่ตาบอดจริงหรือเปล่าเนี้ย ชักจะสงสัย...
“โกรธอะไรฉันหรือเปล่า เรื่องเมื่อกี้...”
“ช่างมันเถอะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชายที่มีความต้องการทางเพศ(โดยเฉพาะคนหื่นอย่างป๊า T^T) แต่คุณก็ควรจะเลือกด้วย ไมใช่มั่วไปหมดอย่างนี้ แล้วยิ่งคุณมีคนรักแล้วด้วย ทำอะไรคิดถึงหัวใจเขาบ้าง นี่มันเรียกว่าการนอกใจชัดๆ บอกว่ารักนักรักหนาอยากดูแลทั้งชีวิต แต่ลับหลังกลับมาทำอย่างนี้กับคนอื่น ฮึก”
ผมรีบกลั้นเสียงสะอื้น
“ดูคุณเข้าใจคนรักของผมดีนะ มาเป็นคนรักของผมมั้ยล่ะ”
เพียะ!
“ไอ้ป๊าบ้า คนเลว! ฮึก”
ผมตบใบหน้าคมฉาดหนึ่งแล้วคว้ากระเป๋าเดินออกมา ทุเรศที่สุด ระยะห่างระหว่างเรามันเพิ่มขึ้นจนทำให้ป๊าหมดใจแล้วใช่มั้ย ทั้งๆที่ผมรอเขามาตลอดแม้จะดูไม่มีความหวัง แล้วดูป๊าทำสิ ฮึกฮือออออ
พรวด ตุบ!!
“อะ...” อยากจะร้องออกไปด้วยความเจ็บแต่มันไม่มีเสียง เจ็บบบบบ~~
“พราว! พราวทำไมวิ่งลงบันไดอย่างนั้นหะ!”
ป๊าวิ่งลงบันไดมาพยุงผมขึ้นเข้าไปนั่งพักในห้องรับแขก จับแขนจับขาดูก็ยังไม่หัก ไม่กล้าบอกว่าเจ็บตรงสะโพกมากเพราะกระแทกพื้นเต็มๆ แต่ว่ามีเรื่องที่ผมจะต้องเคลียร์!!
“ไม่ตาบอดแล้วเหรอ”
“...”
“ไม่ทำชีกอหัวงูใส่พยาบาลแล้วเหรอ”
“ป๊าไม่เคยมองคนอื่นเลยด้วยซ้ำ ป๊ารู้ตั้งแต่พราวมาลักหลับป๊าที่โรงพยาบาลแล้วด้วยซ้ำ”
“หลอกกันอีกแล้ว”
“ป๊าขอโทษ”
“คนใจร้าย ไม่รู้เหรอว่าหนูเสียใจแล้วก็เป็นห่วงแค่ไหนน่ะหะ! ฮืออออออ”
“แต่ป๊ารถชนจริงๆนะ”
รถชน? ไม่ใช่รถคว่ำเรอะ!
“มึงบอกไปเลยไอ้เฟิร์สว่ามึงขับรถไปสะกิดท้ายรถคันข้างหน้านิดเดียวเอ๊งงงงง”
“ไอ้แดม!”
ลุงแดมเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามา บอกว่าให้มารับตอนเย็น ไหงมาเร็วอย่างนี้อ่ะ แล้วนี่อะไรกัน พูดอะไรกัน รู้เรื่องกันหมดแล้วเหรอ?
“มีแต่พราวที่ไม่รู้เรื่องคนเดียวใช่มั้ย หลอกพราวกันหมดเลยใช่มั้ย ฮึก!”
“ป๊ามีเหตุผล”
“ฉันก็มี!”
ป๊ากับลุงแดมเริ่มแย่งกันพูดละ
“ไอ้แดมมันบอกว่าถ้าป๊ายอมทำตามแผนมัน มันจะยอมให้พราวมาอยู่กับป๊าวันศุกร์ถึงวันจันทร์ ถ้าไม่มันจะไม่ยอมให้พราวมาอยู่กับป๊า”
ผมหันขวับไปมองคนอีกด้านที่แกล้งทำหน้าตาเหรอหรา ใช่สิ ตอนนี้สิทธิ์ขาดทั้งหมดของผมตกอยู่ที่คนเป็นพ่อแล้วนี่ จะทำอะไรผมก็ต้องขออนุญาตเขาก่อนจริงมั้ย T_T
“ที่ฉันทำเพราะฉันอยากรู้ว่านายรักไอ้เหี้ยนี่จริงมั้ย วันข้างจะทนมันได้หรือเปล่าเพราะดูก็รู้ว่ามันต้องตายก่อน”
“ไอ้...” ป๊ายกเท้าจะถีบลุงแดมแต่อีกคนหลบทัน กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นจนขึ้นสันนูน
“ยังไงที่ผ่านมามึงก็รู้เรื่องทุกอย่างแต่ไม่ยอมอธิบายพราว”
“ก็มึงจะเอาที่ดินของลูกกูจริงๆนี่”
“พอแล้ว! ไม่ต้องทะเลาะกัน ฮึก ยังไงทุกคนก็ใช่หนูเป็นเครื่องมือ ไม่มีใครรักหนูจริงๆเลย”
“ไม่ใช่นะพราว/ไม่ใช่โว้ยยยย” ป๊าและลุงแดมตะโกนออกมาพร้อมกัน
“ป๊าขอโทษนะครับ แต่ป๊ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้เราอยู่ด้วยกันนะ ฟอดดดดด” เขาหอมแก้มซ้ายผม
“ฉันก็ขอโทษ ฉันทำเพื่ออนาคตของนาย ฉันทนเห็นเด็กตาดำๆร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอีกไม่ได้ละนะ ฟอดดดด” ลุงแดมหอมแก้มขวา
...เห็นว่ามีเหตุผล และที่ทำไปเพราะความรักหรอกนะ
ผมพยักหน้าและยอมยิ้มออกมา จิ้มแก้มทั้งสองข้างของตัวเองเป็นสัญญาณว่าให้ทั้งป๊าและลุงแดมมาหอมแก้มผมคนละข้าง พอปากหนาทั้งสองเกือบจะแตะแก้มผมพร้อมกันผมก็ถอยหัวออกมาและกดหัวพวกเขาให้จูบปากกันซะเลย ฮ่าๆๆๆ สะใจจริงๆ ^O^
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“พราวววววว/ไอ้เด็กแสบ!”
“แว๊กกกกกกกกก ขอโทษๆ ยอมแล้วๆ TOT ขอโทษษษษษ”
สาแก่ใจได้ไม่นานทั้งสองคนก็เลิกถูเลิกขัดปากตัวเองแล้วหันมาเล่นงานผมแทน ป๊าน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เขาก็แค่ฟัดน่ะแหละ ส่วนลุงแดมรายนี้น่ะเล่นแรง ทำผมเจ็บตัวตลอดเลย
แต่ไม่ว่ายังไงถึงที่ผ่านมาจะแย่แค่ไหนผมก็ดีใจเสมอที่มีพวกเขา ลุงแดมเพิ่งเข้ามาในชีวิตก็จริงแต่ผมเชื่อว่าความผูกพันธ์ทางสายเลือดจะทำให้เขาหวังดีกับผมเสมอ ส่วนป๊าเขาเป็นคนที่มีบุญคุณกับผมมากที่สุด อ๊ะ แต่ผมไม่ได้รักเขาตอบเพื่อทดแทนบุญคุณอะไรหรอกนะ ผมรักเขาที่เขาเป็นเขานั่นแหละ ถ้าเป็นคนอื่นผมก็คงคิดด้วยในฐานะพ่อลูกทั่วไป อยากจะขอบคุณสักล้านครั้ง ผมว่าทั้งชีวิตต่อจากนี้ผมจะบอกเขาครบล้านครั้งแน่ๆอยู่แล้วแหละ
เอาเป็นว่าตอนนี้ผมขอซุกอกป๊าหลบจากการถูกหักขาของลุงแดมก่อนแล้วกันนะ พ่อผมซาดิสถ์หรือเปล่าเนี้ย ป๊าคนดีของพราว ช่วยด้วยยยยยยยยย TOT
-------จบบริบูรณ์-------
[/color]
:katai2-1:
--------------------------------------------------------
คือจบเร็วไปมั้ยอ่ะ จบไปดื้อๆเลยยยยยย หรือควรมีฉากสวีทต่อสักตอน แต่อารมณ์มันควรตอนจบยังไงไม่รู้ T_T
ไม่เคลียร์หรือผิดพลาดอะไรยังไงทิ้งเม้นต์ไว้ เดี๋ยวเอาไปรวมกับตอนพิเศษ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบมากกกกกๆๆๆๆๆๆๆ
คิดว่าไม่มีใครอ่านด้วยซ้ำเพราะเค้าคิดว่าเนื้อเรื่องมันค่อนข้างน่าเบื่อและคนแต่งดูไร้ประสบการณ์มากๆ
ไว้เจอกันเรื่องหน้าอีกน้า(ถ้ามี 555)
รักทุกคนมากกกกกกกกกก จากเฟอร์
-
จบเร็วปายยยย ขอตอนพิเศษด่วนๆค่าา
-
ห๊ะ จบแล้วเหรอ คือเรื่องมันยังไม่เก็ทเลยอ่ะ :ling1: :hao5: :hao7:
ขอตอนพิเศษเถอะ พลีสๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4:
แต่เรื่องนี้สนุกดีนะ ถึงจะงงๆเป็นบางตอน 55555555 :z2: :z2: :z2: :seng2ped: :seng2ped:
-
น่ารักมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายจ้า
รอติดตามเรื่องต่อไปนะะะะะ :katai2-1: :katai2-1:
-
รอตอนพิเศษจ้า อยากเห็นตอนหึงอีกกกก
ปล.อยากอ่านคู่แดมกะภีมด้วยยย
-
จบแล้ว ต้องคิดถึงน้องพราวแน่ๆ อดอยากรู้ตอนเข้ามหาลัยเลย :mew6:
จะมีตอนหวานๆ ออกมาอีกมั้ยน้า :hao5:
-
คือเราว่ามันก็ทื่อไปนิดนะ น่าจะมีเพิ่มอีกสักตอนสองตอน. แบบไงอ่ะตอนนี้เค้าพึ่งจะดีกันเองน่าจะมีเวลาคุยกันสวีทกันมากกว่านี้หน่อยว่าป่ะ
-
อะไรอ่ะ จะต่ออีกหน่อยก็ไม่ได้
ทำไมจบเร็วจังงงง
รอตอนพิเศษนะ
-
:o12: :o12: จบละหรอ
-
ขอตอนพิเศษษษ
ตอนเดียวน้าา
-
เฮ้ย จบจริงอะ ม่ายยยยยยยนะ คือขอตอนพิเศษสักตอนสองตอน หน่อยเถอะ มันเร็วเกินไปนะ
-
อ้าว จบแล้วอะแง้ อยากอ่านต่อ ลูกหมีได้อยู่กับพ่อหมีใช่ไหม
-
ขอตอนพิเศษษ ว้ากกกก
แต่งต่อเถอะนะคะ ฮี่ๆๆๆมีคนหลายคนรออ่านอยู่ :impress2:
-
ห๊ะ!? จบแล้วเหรอ? ไม่ได้น้าาาา ยังไม่เคลียร์เลย NC ก็ยังไม่ได้เลย ((นี่หรือที่เธอต้องการ!?))
ยังมีย่าเล็กหน้าเลือดอะไรนั่นอีก อยากให้มีคนเอาคืนจังแก่ปูนนี้แล้ว
-
:mew5:
-
จบแล้วเหรอ :a5: ทำไมเร็วอย่างนี้ล่ะ
สรุปคือย่าเล็กยอมถอยทัพไม่มาราวีอีกแล้วใช่มั๊ย
เหมือนไม่ค่อยเคลียร์ ทุกคนยอมรับหมดแล้วเหรอ
คงต้องรอตอนพิเศษ อะไรๆน่าจะลงตัวกว่านี้เนาะ
แอบอยากเห็นหนูพราวเป็นเด็กมหา'ลัยจัง :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ถึงขะจบแบบดื้อๆ
แต่หนูพราวก็น่ารัก อภัยให้ 5555
-
43
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ผมนั่งจ้องตากับลุงแดม ไม่ใช่ด้วยสายตาหวานซึ้งอะไร แต่เป็นสายตาฟาดฟันกันต่างหากล่ะ! เป็นอย่างนี้ทุกทีที่ป๊าจะมารับผมไปนอนด้วยตอนวันศุกร์ ตามข้อตกลงของเขาทั้งคู่ ลุงแดมยอมให้ป๊าไปรับผมจากโรงเรียนเย็นวันศุกร์และไปส่งที่โรงเรียนเช้าวันเสาร์เลย แต่ช่วงนี้มันปิดเทอมอยู่ป๊าเลยต้องมารับผมไปที่บริษัทด้วยตั้งแต่เช้าและก็ชอบมีไอ้ตัวขัดขวางมาคอยขัดคอคอยกวนประสาทอยู่เรื่อยเลย
“ป๊าของน้องพราวมาแล้วครับ”
>///////<
อาภีมตะโกนมาจากสนามหน้าบ้าน ผมเลยละสายตาแล้วสะพายกระเป๋าวิ่งจู๊ดออกไปหน้าบ้านทันที เห็นคนตัวสูงกำลังลงจากรถก็พุ่งเข้าใส่โดยที่ป๊าไม่ได้ตั้งตัวเลยพากันเซไปนิด
“คิด”
“...”
“ถึง”
“>//////////<”
เดี๋ยวๆๆ มัวแต่เขินบิดอะไรอยู่เล่า! แพ้เลยเห็นมั้ยเนี้ยยยยยย คือผมกับป๊าตกลงกันว่าใครพูดว่าคิดถึงหรือรักก่อนคนนั้นต้องถูกตามใจ ไม่ได้เตือนกันตลอดเพราะอาทิตย์ที่แล้วเราสองคนก็ลืมๆเรื่องนี้ไป เป็นผมที่คิดขึ้นได้ตอนที่ป๊ามาส่งกลับบ้านลุงแดมแล้ว T_T
“แต่ป๊าต้องตามใจหนูนะ!! >O<”
“พูดก่อนพูดหลังก็ตามใจอยู่ดีไม่ใช่เหรอหึ ฟอดดดดด”
“เย้ ป๊าน่ารักที่สุด”
“แต่...”
“ง่ะ ไม่เอาแต่สิ”
“ตามใจป๊านิดนึง”
“ก็ได้ อะไรเหรอ”
“เดี๋ยวค่อยบอก หึหึหึ”
“งื้ออออออออ” หัวเราะมีเลศนัยด้วย
ยืนกอดกันอยู่หน้าบ้านไม่นานผมก็ชวนป๊าขึ้นรถเพราะเหลือบไปเห็นตาเฒ่าทารกยืนมองตาเขียวมาจากในบ้าน อะไรนักหนาก็ไม่รู้ ตัวเองมาทีหลังแท้ๆเหอะ จะมาให้เขารักเท่าป๊าได้ไง ชิ!!!!
ผมพยายามจะหลอกถามป๊ามาตลอดทางแต่ว่าพ่อหมีก็ไม่ยอมบอกเอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม คงต้องเป็นเรื่องอย่างว่าแน่เลย เอ๊ะ หรือผมจะหมกมุ่นเกินไป ป๊าอาจจะไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นก็ได้นะ >/////<
“ทำเป็นเข้มนะ”
ผมว่าแซวๆ ก็ป๊าเดินเข้าบริษัททีไรต้องเก๊กหน้าขรึมแบบที่ผมไม่ค่อยได้เห็นทุกทีเลย อย่างตอนคุยงานกับบพวกพี่ๆป้าๆนี่ป๊าราวกับคนละคนตอนอยู่กับผมเลยล่ะ อย่างโหด!
“เก๊กเหรอ ขี้เก๊กจัง”
ป๊าไม่ตอบแค่เหลือบมามองปราม
“ระวังหน้าจะเป็นอัมพาตน้า คิกคิกคิก”
“ฮึ่มมม”
“แบร่ๆๆ คนขี้เก๊กจอมหื่น” ผมแกว่งมือที่จับกับป๊าอยู่ให้ตีวงกว้างแล้วกระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริง กวนประสาทคนขี้เก๊กให้หลุดระหว่างทางไปห้องทำงานให้ได้ แต่พ่อหมีท่านฝึกฝนมาอย่างดีเชียว ยังคงนิ่งและ...
“เดี๋ยว เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ถึงตอนนั้นอย่ามาร้องนะ”
กระซิบขู่ แต่ผมนี่...นิ่งเลย T///T
แต่คนอย่างป๊า พูดแล้วก็ต้องทำได้ด้วย ประตูยังไม่ทันปิดดีก็ดันผมราบกับโซฟาแล้วฟัดจนหนำใจเขาล่ะถึงปล่อย อาจจะมีการเลยเถิดแต่โชคดีของผมที่ป๊าต้องประชุมยาว ออกมากินข้าวกับผมแค่สิบนาทีก็เข้าต่อ เฮ้ออออออ แกรนด์พาเริ่มป้อนงานให้ป๊าเยอะขึ้นแล้ว พ่อหมีใหญ่ก็เลยยุ่งอย่างนี้แหละ แต่เขาบอกว่าจะพยายามเคลียร์ให้เสร็จภายในเวลางาน จะได้เอาเวลาที่เหลือมาอยู่กับผม
เดินสำรวจห้องป๊าตามปกติ ก็พบว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง กรอบรูปของผมยังวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ไม่ใช่แค่รูปเดียวแต่มีถึงสามเรียงลำดับตามการเจริญเติบโต ผมว่าอีกไม่นานป๊าคงจะมีรูปผมใส่ชุดนักศึกษามาวางไว้อีกอันนึงแน่ๆ
“ป๊าาาา อ้ามมมมม”
ผมคีบซูชิคำใหญ่ยัดปากป๊า ร้านนี้เพิ่งเปิดใหม่เป็นทางผ่านพอดี ผมเล็งมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วละแต่ไม่มีโอกาสได้แวะสักที วันนี้เลยชวนคนตัวโตกินซะเลย อันที่จริงวันนี้ผมต้องตามใจป๊าแต่สุดท้ายก็มาลงเอยที่ป๊าตามใจผมอีกครั้ง อิอิ
“หนูตกลงกับลุงแดมว่าจะเลี้ยงหมาเพิ่มแหละ”
“หืมมมม”
“หนูอยู่นู่นไม่มีเพื่อนเลย”
“แล้วเอเธนส์ล่ะ?”
“ก็ตอนหนูมาอยู่กับป๊าหนูก็จะเล่นกับพี่เอเธนส์ไง ^O^”
“แต่วันนี้ต้องเล่นกับป๊าก่อนนะ”
“ป๊าน่ะ! ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย”
“แบบไหนครับ ฮ่าๆๆๆ”
“เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย”
“รับปากแล้วนะเรา”
“ชิส์!”
ผมคีบซูชิเข้าปากอย่างงอนๆ สั่งซูชิมาหลายเซตเลย แต่เชื่อเถอะว่าไม่อยู่ท้องป๊าแน่ๆ ต้องมีอะไรกินต่อตอนกลับถึงบ้าน แต่ผมกินแค่ไม่กี่ชิ้นก็อิ่มตื้อแล้ว ผมอยากกินได้เยอะๆตามที่ป๊าคะยั้นคะยอนะ แต่มันรู้สึกอิ่มจริงๆนี่นา
ผมอาบน้ำเสร็จออกมาเจอถุงกระดาษมีโลโก้ห้างของป๊าวางอยู่ส่วนคนให้เขาคงลงไปหาอะไรกินด้านล่าง นี่น่ะเหรอของขวัญที่บอกว่าจะให้ ถึงจะรู้จากป๊าอยู่แล้วว่าเป็นชุดนอนแต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี
แหวกถุงดูก็เห็นเป็นชุดสีขาว เห้ยยยยยยย O_O ผิดถุงหรืออะไร
นี่มัน...
ชุดพยาบาล!!! >O<
“ป๊า!!!!!!!!”
“ครับ? เสร็จแล้วเหรอ”
“นี่มันอะไร ป๊าซื้อชุดให้พยาบาลที่ไหน ทำไมทำอย่างนี้วะ!”
น้ำตาคลอและเริ่มขึ้นวะแล้วด้วย นี่ซื้อให้ผมแล้วก็ซื้อให้กิ๊กด้วย แต่โชคไม่เข้าข้างเขาไงเลยสลับถุงให้ผมจับได้แบบนี้ คนนิสัยไม่ดี!
“หะ นี่ร้องไห้ทำไม”
“ฮึก...”
“ป๊าซื้อชุดนี้ให้พราว”
“โกหก นี่มันชุดพยาบาลผู้หญิงชัดๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ดูดิ! ผมร้องไห้แต่อีกคนกลับหัวเราะ ผมจะเดินหนีไปใส่เสื้อผ้าตัวอื่นแต่ร่างสูงรั้งผมไว้ พอจะดิ้นก็พากันล้มไปบนที่นอนเป็นโอกาสให้ป๊าพลิกขึ้นคร่อมผมไว้พร้อมกับดักทางไม่ให้ผมหนีอีกที
“ชุดนั้นป๊าซื้อให้พราว”
“ฮึก...”
“จริงๆนะ ไม่เชื่อลองใส่ดูสิ”
“ไม่ใส่ นั่นมันชุดผู้หญิงชัดๆ ป๊าอย่ามาแถ!”
“เดี๋ยวนี้ว่าป๊าแถด้วยเหรอ ไอ้แดมสอนมาใช่มั้ยเนี้ย ฟอดๆๆๆ” พ่อหมีใหญ่ระดมหอมแก้มผม “อยากรู้ก็ใส่ดู”
“ไม่เอา ป๊าจะมาซื้อชุดผู้หญิงให้หนูทำไม หนูเป็นผู้ชายนะ!”
“ป๊าเห็นมันน่ารัก อยากเห็นพราวใส่”
“จริงๆป๊าก็ชอบผู้หญิง” ผมพูดเสียงอ้อมแอ้มพร้อมสูดน้ำมูก
“ป๊าชอบพราวเนี้ย! อย่าคิดมากสิครับ ไม่ไว้ใจป๊าเลยเหรอหึเรา”
“กะ ก็...”
“เพื่อความสบายใจลองใส่ดู จะรู้ว่ามันพอดีเป๊ะตามไซส์พราวเลย”
ผมยอมพยักหน้า ถึงจะไม่ชอบที่มันเป็นชุดผู้หญิงแต่เพื่อความมั่นใจว่าป๊าตั้งใจซื้อมาให้ผมจริงๆไม่ใช่ให้ผู้หญิงที่ไหนผมจะยอมลองใส่ดูแป๊บๆก็ได้ แต่ใบหน้ายิ้มๆของพ่อหมีนี่สิทำให้ผมหวั่นยิ่งกว่าอะไร! T^T
“ป๊าอย่ามองสิ!”
“จะใส่ให้ด้วยซ้ำ”
“คนบ้า!”
“เหอๆๆ ใส่ไม่เป็นอย่ามาสะกิดแล้วกัน”
คนบ้าจริงๆเลยป๊าเนี้ย ผมคลี่ๆดูก็พบว่ามันตัวเล็กและเข้ารูปมาก เอวผมเว้าแบบนี้เลยเหรอหรือมันจะรัดรูปอ่ะ ผมใส่เสื้อตามด้วยกระโปรงที่สั้นแค่คืบ แต่ไอ้หมวกนี่แหละใส่ไม่เป็น T_T
“ป๊าครับ”
ได้สะกิดจริงๆ
“หืม”
“หันมาใส่นี่ให้หน่อย”
ป๊าหันมาก่อนจะนิ่งค้างราวกับร่างถูกสต๊าฟไว้ ง่ะ ผมว่ามันต้องทุเรศมากแน่ๆเลย ผู้ชายใส่ชุดผู้หญิงได้ซะที่ไหนเล่า แค่สรีระก็ต่างกันมากแล้วถึงผมจะผอมแล้วก็ไหล่แคบมากก็เถอะ
“ป๊าๆ” ผมเรียกซ้ำให้เขารู้สึกตัว
“มานั่งตักป๊านี่เดี๋ยวจะใส่ให้”
ผมทำตามอย่างว่าง่าย แต่ว่าใส่ปกติก็ได้มั้ง ทำไมต้องโอบผมไว้ทั้งตัวด้วยเล่า _////_ ป๊าติดเสร็จก็ไม่ยอมปล่อยเกยคางไว้บนไหล่ผม แขนหนาก็รัดเอวผมแน่นก่อนที่ปลายจมูกโด่งและปากร้อนจะนาบไปตามลำคอผม
“อื้อ ป๊า...”
“มาถ่ายรูปกัน น้องพราวของป๊าน่ารักมาก”
ป๊าบอกเสียงพร่า และดวงตาหวานเยิ้มนั่นยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าหลงใหลผมแค่ไหน ร่างสูงจับผมให้นั่งให้นอนตามแต่ใจ ผมก็ปล่อยให้เขาทำแม้จะเขินกับสายตามากๆก็เถอะ ผมอยากให้ป๊ามองแบบนี้นี่นา มันเหมือนกับว่าเขารักและชอบผมมากๆ >/////<
“ป๊า หนูอยากถอดแล้ว”
“ O_O! “
“หนูไม่ชอบชุดนี้เลย อึดอัดชะมัด”
“อ้อ ป๊าจะถอดให้เอง...”
“...”
“...ทีละชิ้น”
โดนนนนน โดนแน่ บอกแล้วว่าป๊าเป็นคนหื่น! แงๆๆ แต่ตอนนี้เพิ่มให้กลายเป็นคนโรคจิตด้วยเลย
พ่อหมีกดจูบลงมาไม่ให้ผมได้คัดค้านอะไร ลิ้นชื้นควานเข้ามาในปากผมอย่างเร่าร้อนจนผมขยับแทบไม่ทัน ส่วนมือใหญ่ก็ลูบไล้ต้นขาของผมให้ได้เสียวเพิ่มขึ้น
“ป๊ารักพราวนะครับ เด็กดีของป๊า” ป๊าเสยผมหน้าม้าผมขึ้นแล้วหอมหน้าผากผมอย่างอบอุ่นตามมาด้วยปลายจมูก แก้มทั้งสองข้างและหอมสะเปะสะปะไปทั่วใบหน้า
“หื้ออออ หนู ก็รักป๊าครับ”
พูดได้ไม่เต็มเสียงเพราะร่างกายถูกกระตุ้นจากมือและปากอย่างหนักหน่วง คนตัวโตไม่ได้ถอดเสื้อผ้าผมทั้งหมด เขาเพียงแค่ปลดประดุมผ่าหน้าออกแล้วจัดการกับยอดอกสองข้างของผม มือกับปากประสานงานกันเป็นอย่างดี ผละปากจากข้างหนึ่งก็มีปลายนิ้วเข้าไปบดขยี้แทนที่ สะโพกสอบก็ขยับให้ท่อนล่างของเราเสียดสีกันผ่านเนื้อผ้าบางๆทำเอาผมครางคอแทบแตก
“อ๊ะ อ๊า...ป๊า”
“หืม เด็กอะไรตัวอร่อยขนาดนี้หึ”
ท่อนล่างเขาก็ไม่ได้ถอดกระโปรงสั้นแค่คืบนี่ออกเพียงแค่ปลดกางเกงในให้ไปคล้องอยู่ที่ข้อเท้า พ่อหมีกอบกุมปิกาจู๊ของผมแล้วเล่นกับมันอย่างสนุกมือแต่ผมนี่แทบขาดใจ ใจอยากจะหนีบขาเข้าหากันแต่ร่างกายมันไม่ยอมทำตามคอยแต่จะขยับเข้าหาอีกคนอย่างเผลอไผล
“อ๊ะ อ๊ะ ซี๊ดดด อ๊ะๆๆ”
ป๊าลามเลียไปทั่วทั้งต้นขาด้านใน ความเป็นชายของผมและลามไปถึงช่องทางด้านหลัง ปลายลิ้นขยับเข้าออกทำเอาผมดิ้นเลยทีเดียวและดิ้นพล่านยิ่งขึ้นเมื่อป๊าเอาเจลมาป้ายส่งนิ้วใหญ่เข้ามาในตัวผมเพื่อเบิกทางไม่ให้ผมได้เจ็บตัวมาก
“อ๊ะ ป๊าาาาาา อ๊ะๆๆ” ผมส่ายหน้าส่งสัญญาณว่าไม่ไหวแล้ว มันเสียวเกินไปแต่อีกคนไม่ฟังกลับก้มมาบดจูบดูดดื่มให้จนผมแทบลืมทุกสิ่ง
“นักธุรกิจขอฉีดยาให้พยาบาลหน่อยนะครับ”
“คนบ้า! อ๊ะอ๊า!”
ป๊าดันขาผมขึ้นจนเข่าแทบจะชิดหน้าอกก่อนจะค่อยๆแทรกแก่นกายขนาดใหญ่เข้ามาในร่างผม เจ็บแปลบๆในช่วงแรกแต่สักพักก็จะรู้สึกแน่น อึดอัดและเสียวแทน
“โดนเกือบทุกอาทิตย์ยังแน่น ซี๊ดดดดด”
“อ๊ะ อ๊า ฮะๆๆๆ”
สะโพกแกร่งขยับเนิบช้าในคราแรกให้ผมทำความคุ้นชินก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนหัวสั่นหัวคลอน ผมได้มีเวลาพักหายใจหายคอก็แค่ตอนที่ป๊าจับผมพลิกเปลี่ยนท่าไปมาเท่านั้นเพราะนอกจากนั้นเขาก็โหมกระหน่ำใส่ร่างผมรัวเลย ผมทำได้แค่จิกหมอนผ้าห่มหรืออะไรเพื่อช่วยระบายอารมณ์ที่พุ่งสูงนี้แต่มันก็เหมือนจะไม่ช่วยอะไรเพราะอ้อมแขนอบอุ่นที่คอยกอดรัดร่างเล็กของผมไว้ตลอดเวลาและรอยจูบที่เร่าร้อนไม่แพ้กันนั้นนั่นทำให้ผมหัวสมองขาวโพลน ตอบสนองให้ป๊าจนเราสองคนพากันก้าวข้ามความสุขไปสู่จุดสูงสุดด้วยกันครั้งแล้วครั้งเล่า
“แฮ่กๆๆ”
มือหนาคอยป้วนเปี้ยนอยู่กึ่งกลางลำตัวผมคอยรีดน้ำรักออกมาให้เพราะผมไม่มีแรงแล้ว แค่ครั้งเดียวก็เหมือนจะตายแต่ผู้ชายวัยกำหนัดอย่างป๊านี่ครั้งเดียวได้ที่ไหนเล่า!
มือใหญ่แงะร่างผมขึ้นจากที่นอนแล้วถอดชุดพยาบาลที่ยังคาตัวผมออกไปให้หมด เหลือตัวเปล่าเล่าเปลือยจริงๆแล้วตอนนี้...
“พยาบาลเหนื่อยเหรอครับ”
“ฮื้ออออ ป๊าก็เบาๆหน่อยสิ” ผมบอกเสียงเพลียๆ
“ป๊าก็กะจะเบาๆ แต่เด็กมันยั่วไง”
“ไม่ยั่วสักหน่อย”
“แค่เห็นตัวขาวๆหน้าใสๆนี่ก็ตบะจะแตกแล้วครับ ฟอดดดดด!”
ป๊าหอมกลางหน้าอกผมเสียงดังและแช่นานก่อนที่เราจะเริ่มต้นบทรักบทใหม่ด้วยกันอีก(หลาย)ครั้ง วันจันทร์มีรอยตามตัวไปให้ลุงแดมเห็นผมจะต้องโดนเฉ่งอีกแน่ๆเลย T////T แต่ทำไงได้ล่ะ ถึงผมจะห้ามป๊าห้ามตัวเองได้ แต่พวกเราห้ามความรักไม่ได้นี่นา
“หนูตามใจป๊าแล้ว แฮ่กๆๆ หลังจากนี้ป๊าต้องตามใจหนูนะ”
อยู่กับลุงแดมแล้วเก็บกด ชอบแกล้งผม ชอบขัดใจผมให้ได้อารมณ์เสียแล้วก็เหวี่ยงตลอด คนอะไรอยู่ด้วยแล้วสุขภาพจิตโคตรแย่!
“ความยุติธรรมอยู่ตรงไหน” ป๊าพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“ป๊านั่นแหละความยุติธรรมอยู่ตรงหนายยยยยยยยยยย ฮือ! TOT!!”
----------------------------------------------------------------------------
แก้มั้ย ตอนที่แล้วยังไม่จบเอามั้ย
รู้สึกค้างคาอยู่เยอะ 555
หรือว่านี่ควรเป็นตอนพิเศษ
(รีดเดอร์ ::: ขอความแน่นอนในชีวิตด้วยจ้ะเฟอร์บี้)
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:เฮ้อ: อย่าจบก่อนอ่ะดีแล้ว ตกใจหมด มีหลายเรื่องที่ยังไม่เคลียร์ด้วยยย
ชอบมากตอนนี้เลือดกำเดาแทบพุ่ง :pighaun:
-
อย่าพึ่งจบเลยน๊าาาาา :serius2: ต่ออีกสักนิดก็ยังดียังค้างอยู่เลย
ป๊าาาา :pighaun: หื่นได้หื่นดีจริงๆเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:haun4: o13
-
ว้า จบแล้วหราเนี้ย รออ่านตอนพิเศษน๊า
-
อยากอ่านน้องพราวต่อไปเรื่อยๆ เลย น้องพราวน่ารักอ้ะ :mew1:
-
เซ็กซี่พราว
-
ป็นเอามากล่ะเดี๋ยวนี้
-
เลือดกำเดาไหลเป็นสายยยยเลย
-
พ่อหมีหื่นจริง 5555
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao6:
-
:pighaun: :haun4:
ป๊าหื่น
-
แก้คร้าาาาาา
เอาให้สุดๆไปเลยยยย
-
อาจจะเอาเป็นตอนพิเศษก็ได้ค่ แล้วแต่คนเขียนเลย
-
:haun4:ฟินนนนนชอบมาก
ป๊า ได้โรคเพิ่มอีกหล่ะ โรคจิต :ling1:
-
พ่อลูกคู่นี้นี่ยังไง ทำให้เราเขินอยู่ได้ :o8: ฮาด้วย
อาทิตย์หนึ่งเจอกันทีก็ช่างสรรหาของเล่นมาให้น้องเนาะ
เจอกันทุกวันดีกว่ามั๊ย น้องพราวจะได้ไม่ต้องรับบทหนัก
ก็เล่นน่ารักน่าฟัดอย่างนี้นี่เล่า ป๊าถึงได้เป็นอย่างนี้
ลุงแดมต้องทำใจนะ มาทีหลังก็อย่างนี้แหละ :laugh:
ดูเหมือนลูกเขย(?)เขาจะเป็นที่หนึ่งตลอดกาล
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:haun4:ฟินนนนนชอบมาก
ป๊า ได้โรคเพิ่มอีกหล่ะ โรคจิต :ling1:
-
ขอบคุณจ้า
นู๋พราว แปลงร่างเป็นนางพยาบาลตัวน้อย
ต่อไปคงเป็นแมวน้อยยั่วสวาท หึหึหึ
แค่คิดก็ไปดาวอังคารแล้ว....
ปล. ตอนพิเศษก็ดีนะจ้า เฟอร์ ผู้เขียนว่ายังไงก็ตามนั้นเลย
เป็นกำลังใจให้จ้า :)
-
เขินๆ :-[
-
พราวตามใจป๊าอย่างนี้ป๊าหมีชอบล่ะสิ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ป๊าฉีดยาให้พยาบาลน้อย อิอิ
อย่าเพิ่งจบเลยนะ ยังรู้สึกว่ามันยังไม่พอ :z1: :z1: :z1: :z1:
-
44
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
[เฟิร์ส]
ผมตื่นมากลางดึกเนื่องจากคนในอ้อมกอดขยับขยุกขยิกร้องโอดโอยขึ้นมา เปิดไฟดูก็เห็นยังหลับอยู่แต่มือนี่บีบเค้นอยู่ที่น่องข้างขวา
“ป๊า เจ็บ”
“เป็นอะไรครับ”
“น่องหนู...”
บอกพลางนิ่วหน้า สลึมสลือเหมือนยังไม่ตื่นดี ผมลองจับๆที่น่องดูก็แข็งเกร็ง กดๆไอ้ตัวเล็กก็ร้องลั่น ตะคริวกินแน่นอน สงสัยพลิกตัวผิดท่า = =; ผมนั่งบีบๆนวดๆจนพราวรู้สึกดีขึ้นแล้วมั้งถึงได้หลับลงไปอย่างนั้น
“หึหึหึ เด็กบ๊องเอ๊ย ฟอดดดด”
ลักหลับเป็นค่านวดนิดหน่อยก่อนจะหลับตามกันไป
ตอนเช้าเจ้าตัวก็บอกว่าปวดอยู่นิดหน่อย แต่พอบอกว่าวันนี้ไม่ต้องไปเที่ยวเท่านั้นแหละ หายทันทีเลย = =; เขาอยากไปช๊อปปิ๊ง อยู่กับไอ้แดมแล้วมีเงินใช้อย่างจำกัดไม่เหมือนอยู่กับผม อยากได้อะไรก็ได้ไง
เลี้ยงเด็กอย่างดีนี่ไม่ใช่ว่าเราต้องทำให้เขามีความสุขที่สุดเหรอครับ และได้ในสิ่งที่เราอยากได้นี่คือความสุขที่สุดแล้วนะผมว่า แต่ไอ้แดมนี่ด่าสั่งสอนผมร่ายยาวทุกครั้งที่เจอหน้าเลย มันบอกว่าผมสปอยพราวจนเสียคน ไอ้ตัวเล็กชอบเอาแต่ใจตัวเองแล้วก็ดื้อด้วย
เรื่องนั้นผมรู้ดีและเคยลองจะเปลี่ยนแปลงพราวอยู่หลายครั้ง แต่มันทำได้ซะที่ไหนล่ะ แค่น้ำตาหยดเล็กๆนี่ใจกูอ่อนยวบละครับ = =;;
“ป๊าครับ หนูอยากได้ปากกาไฮไลท์ใหม่”
“อันเดิมยังใช้ไม่หมดเลย”
...ไอ้แดมบอกว่าต้องสอนให้พราวใช้เงินให้เป็น อืมๆ
“มันใกล้จะหมดแล้ว”
“...” เอาไงวะกู แต่มันก็แค่ไม่กี่ตังค์เอ๊งงงง
“หนูไม่เอาก็ได้ เฮ้อออออ” ทำหน้าเศร้าแล้วเสียบปากกาที่หยิบมาเป็นห้าหกสี่ลงตรงช่องเดิมปากก็พูดงึมงำไปด้วยแต่คนได้ยินนี่โคตรแทงใจเลย “ช่วงนี้ทุกคนเหมือนไม่รักหนูแล้วยังไงไม่รู้”
“ทำไมคิดอย่างนั้น ป๊ารักพราวนะ”
ผมรีบกอดแล้วโยกตัวเล็กไปมา ถ้าผมเปลี่ยนไปแล้วพราวคงจะคิดว่าผมไม่รักไม่เอาใจใส่เขาเหมือนเดิม
“ครับ”
พราวบอกแค่นี้แล้วเดินไปดูหนังสือแต่ผมรั้งแขนไว้ก่อน
“อยากเอาก็ซื้อสิครับ ป๊าคิดว่ามันยังเหลือเยอะอยู่เฉยๆ”
“เย้!! หนูรักป๊าที่สุดเลย ฟอดดดด^O^”
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ไม่ได้แกล้งทำหน้าเศร้าใส่ผมใช่มั้ย ทำไมเปลี่ยนเร็วอย่างนี้วะเห้ย TOT เอาไงก็เอากันล่ะ ผมขัดใจไม่ได้แล้วจริงๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไอ้แดมไปแล้วกันนะ
ช่วยพราวยืนเลือกสีอยู่สักพักก็ได้ปากกาไฮไลท์มาสี่แท่งนอกนั้นเป็นปากกาสีๆอะไรไม่รู้เป็นเซตยี่สิบสี่สี หนังสือเตรียมสอบอีกห้าเล่ม ใกล้จะสอบเข้ามหาลัยแล้วด้วยห้าเล่มนี่จะอ่านหมดก่อนสอบหรือเปล่าเท่านั้นแหละ
“เราไปซื้อขนมเผื่อหิวตอนดึกดีกว่า วันนี้หนูจะอ่านหนังสือเยอะๆๆๆๆ”
“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เยอะที่สุด!”
หึหึหึ เทอมนี้เกรดเขาขึ้นนะครับ ผมก็โดนกระแหนะกระแหนจากพ่อเด็กเหมือนเดิมว่าผมทำให้พราวหมกมุ่น ผมยอมรับอีกนั่นแหละว่าพราวมันติดผม แต่ผมก็ติดพราวเหมือนกัน ก็ถือว่าเจ๊ากันไปดิ
อะไรที่คิดว่าดีต่อพราวเหมือนจะไม่ดีสักอย่าง... โตมาแบบถูๆไถๆน่าสงสารจัง
“ทำไมป๊ามองหนูแบบนั้น”
“ป๊าก็มองพราวอย่างนี้แหละ มองคนเดียวด้วย”
“-//////-“
ผมขยี้หัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว อยู่กันสองคนหน่อยไม่ได้จะจับฟัดให้หายอยากเลย
ระหว่างเลือกขนมมีนักข่าวสองสามคนจะพุ่งเข้ามาหาผมกับพราวแต่บอดี้การ์ดผมก็ไวพอที่จะกันตัวเขาไว้ แต่เหมือนหมีดื้อจะงงเล็กน้อย ก็ช่วงนี้นักข่าวชอบเล่นข่าวว่าผมกินลูกตัวเองแล้วก็เรื่องที่พราวเป็นลูกไอ้แดมนั่นนี่ ผมเบื่อที่จะต้องเอาเงินตามไปอุดรูรั่วแล้วเลยปล่อยๆไปให้นักข่าวเอาไปมโนกันเอง แค่กันไม่ให้เข้ามายุ่งกับพวกเราก็พอ
“เขาจะถ่ายรูปด้วย ป๊าอย่าขยี้หัวสิ เดี๋ยวไม่หล่อนะ”
นี่ก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเล้ยยยยยยยยย
“ไปดูเอแคลร์ตรงนู้นป่ะ”
“ป๊าน่ะ” พราวหันไปยิ้มแล้วก็ก้มหัวให้เขาอีก ผมเลยรีบโอบไหล่แล้วเดินไปอีกทาง ปล่อยให้การ์ดจัดการความเรียบร้อยตรงนี้
ไม่ได้ห่วงชื่อเสียงของบริษัทเท่าชื่อเสียงของพราวหรอกครับ ผมจะออกมาบอกก็ได้ว่าผมกับพราวไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ แต่ผมไม่อยากให้ไอ้ตัวเล็กยุ่งยากใจหรือคิดมากอีก อยากให้พราวเป็นพราวที่สดใสอย่างนี้ต่อไป
“อาทิตย์หน้าหนูก็เปิดเทอมแล้ว ลุงแดมบอกว่าให้โทรหาป๊าได้แค่วันละสิบนาที”
“หืมมมม”
ไอ้ แดม แ ม่งงงงง!
“พราวโทรหาป๊าสิบนาที เดี๋ยวป๊าจะโทรหาพราวสามชั่วโมง เฟซทามกันด้วย ดีมั้ย”
“คิกคิกคิก แต่ว่า... ถ้าทำอย่างนั้นลุงแดมจะหักค่าขนม”
เห้ยยยย เลี้ยงเมียกูให้อดอยากไปละ สงสัยต้องเคลียร์กันสักที เอะอะตัดค่าขนมบ้าง ไม่ให้มาอยู่กับผมบ้าง นี่บ้านหรือคุกวะ
“ป๊าจะให้พราวเอง ทุกอย่างเลย”
“เย้!”
ไอ้ตัวเล็กรั้งลำคอผมเข้าไปกอดแน่น ผมเกือบเผลอกอดตอบแต่นึกขึ้นได้ว่าถือถาดขนมอยู่เลยฉกหอมแก้มนิ่มมาสองสามฟอดใหญ่ๆ
“โลกนี้มีสองคนเหรอจ้ะ”
“อาเค้กกกก > < หวัดดีค้าบบบบบ”
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
เซอร์ไพรส์มาก ปกติถ้ามันมาไทยผมจะเป็นคนไปรับมันทุกครั้งนะ อ้อออออ ลืมไป เดี๋ยวนี้เขามีสามีคอยรับคอยส่งอยู่แล้ว สามีเขารวยครับ ฮ่าๆๆ
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง เข้าไปหาที่บ้านแล้วคนที่บ้านบอกว่าพาน้องพราวออกมาข้างนอก ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องมาที่นี่”
ผมอยู่กับพราวก็มีความสุขอยู่แล้วแต่มีเค้กมาด้วยก็ดี มันเฮฮาและทำให้พราวสนุกมากขึ้น ไบรอันไม่ได้มาด้วยพักผ่อนอยู่ที่โรงแรม ทุกทีเค้กจะมาพักบ้านผมแต่คราวนี้คงไม่เหมือนเดิม เดินเล่นกันสักพักก็ชวนกันไปร้านกาแฟเพื่อให้คนตัวเล็กสุดใสกลุ่มได้พักขาพักเหนื่อย
“แค่กๆๆ”
“อาเค้กจะแต่งงาน OoO!”
“ทำไมต้องตกใจกันขนาดนั้น ฮ่าๆๆ”
“กะ...ก็...” พราวหน้ามุ่ยก้มลงดูดชาเขียวปั่นเพิ่มวิปครีมของตัวเองหงอยๆเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง
“แล้วมึงอีกไอ้เฟิร์ส แค่นี้ต้องสำลักด้วย”
ผมยักไหล่ “ตอนแรกก็แอบเชียร์ให้ผู้ชายฟันแล้วทิ้งอยู่อ่านะ มาได้ไกลก็เลยตกใจหน่อย ฮ่าๆๆ”
“ไอ้เหี้.ย ไอ้...”
เค้กร่ายด่าผมยาวพร้อมกับมือที่ฟาดมาไม่ยั้ง แค่ทดลองตามหลักการที่เคยอ่านเจอ คนที่ใกล้จะแต่งงานมักจะเตรียมตัวเป็นแม่เลยชอบมองทุกสิ่งเป็นลูก คงจะจริงนะ...ที่เค้กตีผมก็เหมือนแม่ตีลูกอยู่ใช่มั้ย หึหึหึ
“เอ้อ ไม่ได้ท้องก่อนแต่งนะยะ ไม่ต้องซุบซิบ”
“บอกกู?”
“เออ คนเขาเม้าท์กันจะเป็นจะตายว่ากูท้องก่อนแต่งเลยฟ้าแลบงี้”
“ท้องก็ดีดิ จะได้ใจเย็นและลดความห้าวลงบ้าง”
“เหมือนตอนที่มึงมีน้องพราวเหรอ”
ผมเหลือบมองลูกหมีเล็กที่สนใจชาเขียวของตัวเองไม่เลิก ก็จริง...ถ้าไม่มีพราวผมอาจจะเป็นขี้เหล้าขี้ยาอยู่ที่ไหนสักที่ในแอลเอเพราะตอนเด็กผมเฮี้ยวมาก ทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหาอยู่ตลอดเวลา
“ฟอดดดดดดด ขอบคุณที่เกิดมานะครับ”
“OoO อะไรเหรอป๊า” พราวถามงงๆ แต่ผมกับเค้กก็เอาแต่ยิ้มไม่มีใครยอมตอบ พราวเลยหน้ามุ่ยปากยื่นจนจะชิดจมูกเลยด้วย “หนูถูกแย่งความรักไปอีกแล้ว”
“หืมมมม”
“อาเค้กกำลังจะไปรักคนอื่น TOT ฮือออออ พออาเค้กมีน้องอาเค้กก็จะไม่รักพราว”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่จริงงงงงง อารักพราวจะตาย”
ผมกับเค้กส่ายหัวเอือมๆกับความคิดเด็กน้อย พราวงอนไม่ยอมพูดด้วยกว่าจะปรับความเข้าใจกับเค้กได้ก็ปาไปเป็นชั่วโมง เค้กเลยมาทำอาหารเย็นให้พวกเรากินเป็นการไถ่โทษ แล้วก็บอกว่าพรุ่งนี้ขอพาพราวไปเลือกชุดแต่งงานด้วย เขาจะจัดงานสองที่คือที่ไทยกับสิงคโปร์น่ะ เพราะเพื่อนเค้กมันก็เยอะแล้วหลายคนก็ไม่สะดวกที่จะบินไปที่นู่นจริงๆ
วันรุ่งขึ้นผมไม่ได้ไปร้านด้วยปล่อยให้อาหลานเขาพากันไปเลือกชุดเอง เค้กบอกว่างานนี้จะออกค่าตัดชุดสูทขาวให้พราวเองผมก็เลยรีบๆดันไอ้ตัวเล็กส่งให้เค้กอย่างรวดเร็ว ฮาาาา ถ้าพราวใส่ขาวผมก็ควรใส่ขาวดีมั้ยหรือควรใส่ดำจะได้ตัดกันไปเลย
ผมคอยโทรเช็คพราวเป็นระยะๆว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่แต่เหมือนเจ้าตัวจะวุ่นแล้วก็ทำเสียงแปลกๆ มีครั้งหนึ่งบอกให้ผมไปรับด้วย ทำไมก็ไม่รู้ทั้งๆที่พลอยก็ตามไปด้วยทีหลังแท้ๆ พราวน่าจะสนุกนี่นา...
จักรรินทร์ยกแฟ้มงานเข้ามาให้ที่ห้องทำงาน บอกพราวไปว่าเสาร์อาทิตย์ว่างสำหรับเขาเสมอแต่ที่จริงงานยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ ขอบคุณเค้กจริงๆที่มาพาตัวเล็กไปเล่น(?)ด้วย
“อาทิตย์หน้าไปมาเลวันพฤหัสครับ”
“กลับศุกร์?”
“กลับอาทิตย์เร็วสุดครับ”
“อ่า...”
ไม่ได้เจอลูกหมีขาวไปสองอาทิตย์เลยดิ พราวติดเรียนคงพาไปด้วยไม่ได้ยิ่งใกล้สอบโควต้าเข้ามหาลัยแล้วยิ่งไม่ควรขาดเรียนเผื่อมีประกาศสมัครสอบหรืออะไรยังไงจะได้ไม่พลาด
ติ๊ง!
เสียงไลน์ดังเข้าไอแพดมารัวๆขัดความคิดของผมชั่วขณะ อันที่จริงโซเชียลต่างๆเหล่านี้ผมไม่ค่อยจะเล่นหรอก แต่มีเมียเด็กอ่านะ เลยต้องศึกษาไว้บ้าง
บรื๊นนนนนน~~~~~~~
ยังไม่ทันเปิดดูเสียงรถที่ผมจำได้ว่าเป็นรถที่เค้กขับก็ดังเข้ามา เพียงไม่นานไอ้ตัวเล็กก็เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาแล้ววิ่งมางอแข้งงอขาซุกตัวบนตักผมไม่พูดอะไร แต่ผมที่เปียเก็บไว้ข้างหนึ่งนี่อะไร แต่งหน้าด้วย?
“อาเค้กกับอาพลอยล่ะครับ กลับไปแล้วเหรอ”
“แงงงงงงงงงงงง!”
เอาแล้ว เอาแล้ว เอาแล้ว
“ฮือออออ ป๊า อาเค้กจับหนูใส่ชุดเจ้าสาวด้วย ฮือออออ”
ผมปล่อยก๊ากออกมา >O< กูว่าแล้วว่าไอ้สองตัวนั่นต้องเล่นอะไรพิเรนท์ๆ เอาจริงๆนะพราวตัวเล็ก หน้าตาน่ารักน่าแกล้ง ยิ่งงงๆเอ๋อๆยิ่งสนุกล่ะ
“อ๋อๆ นี่เหรอ อาเค้กส่งรูปมาให้ป๊าดูด้วย”
“ไม่เอา ห้ามดู”
เอามือมาปิดหน้าจอไว้ ให้เขาใส่กระโปรงเขาไม่ชอบครับ หึหึหึ
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ต้องสวยมากแน่ๆ อื๊อออออ”
โดนบีบปากครับ ว่าเขาสวยก็ไม่ได้โดนทุบตลอด ก็มันเรื่องจริง ดวงตาแป๋วๆมีแววอ้อนอยู่ตลอด จมูกนิดๆโด่งหน่อยๆ ปากเรียวแต่ดูอวบอิ่มน่าจูบ(และนุ่มมากด้วย) หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มจนผู้หญิงหลายคนยังอายเลยเถอะ
ผมดึงมือเล็กออกแล้วสไลด์ดูรูปที่ถูกส่งมา พราวกอดคอแล้วซุกหน้าลงกับอกอย่างเดียวเลย ผมเข้าใจนะ ไม่มีผู้ชายที่ไหนอยากจะใส่ชุดของผู้หญิงหรอกถ้าไม่ใช่สาวประเภทสองที่ชัดเจนในทางเลือกของตัวเองอ่านะ
อื้มมมมมมมม อืมมมมม... สวย สวยจริงๆ
ใบหน้าขาวใสถูกลงรองพื้นซะเรียบกริบดูเปล่งประกายมากขึ้น คิ้วก็ถูกกันและเขียนให้เข้ารูปยิ่งขึ้น ดวงตาหวานถูกกรีดให้คมกริบ ปากที่สีระเรื่อก็แต่งแต้มให้ชัดเจนขึ้น ติดตรงที่เดียว...
สีหน้าเนี้ยแหละ เจ้าสาวที่ไหนถ่ายรูปหน้างอ ฮ่าๆๆ
“น่ารักจะตาย ป๊าชอบจัง”
“ฮือๆๆๆ” ทำเสียงร้องไห้พร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ถ้าพราวแต่งงานกับป๊า พราวจะใส่ชุดแบบนี้มั้ย”
“...”
“...อย่าบอกนะว่าพราวจะให้ป๊าเป็นคนใส่”
“คิกคิกคิก ป๊าอ่ะ...ตลก” ไอ้ตัวเล็กหัวเราะ นี่คงจะคิดไปถึงภาพที่ผมใส่ชุดนี้อยู่สินะ ลองคิดถึงกล้ามโตๆไหล่กว้างๆแล้วต้องมาใส่ชุดหวานๆนี่สิ อย่าว่าแต่พราวตลกเลยเขาคงอยากจะอ้วกด้วยซ้ำ = =;;;
“เห็นมั้ย พราวใส่แหละถูกต้องแล้ว สวยที่สุดเลย” ยิ่งตอนถ่ายคู่กับเค้กนี่กินกันไม่ลงจริงๆ
“แต่ว่าหนูเป็นผู้ชายน้า > <”
“ป๊าเห็นแล้ว”
“เห็นอะไรน่ะคนบ้า!”
“ฮ่าๆๆ”
ตอนแรกผมก็แค่จะบอกว่าเห็นแล้วว่าเป็นผู้ชายแต่เด็กหมี(แอบ)หื่นคงคิดว่าผมเห็นว่าเขามีปิ๊กาจูล่ะสิถึงได้เขินหน้าแดงหูแดงขนาดนี้ เลื่อนดูไปหลายๆรูปย้อนไปย้อนมา เอาไปใส่กรอบไว้ดีมั้ยวะ
“ป๊าดูเสร็จแล้วก็ลบได้แล้ว”
“ป๊าจะเอาติดผนังห้อง”
“ฮือออออ ไม่เอา หนูอาย”
“อายอะไร มีเมียสวย โอ๊ยยย มีเมียน่ารักก็ต้องอวด”
ว่าสวยแล้วจะโดนหยิก
“เชื่อป๊าเถอะ อะไรดีป๊าก็ว่าดี”
“ป๊าก็ว่าดีสิ ขนาดชุดพยาบาลยังเอามาให้หนูใส่เลย! > <”
“งั้นคราวหน้าเอาชุดพยาบาลผู้ชายมาต้องใส่นะ”
“คนบ้าๆๆ พ่อหมีบ้า ขี้หื่นนนนนนน” ดิ้นใหญ่เลย หึหึหึ
ผมบอกพราวว่าเราจะไม่เจอกันสองอาทิตย์พราวก็กลับมาซึมๆอีกครั้ง แต่พราวก็พยายามจะเข้าใจแม้จะเสียใจก็เถอะ นี่เป็นสัญญาณที่ดีว่าเด็กน้อยของผมใกล้จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นเด็กเป็นผู้ใหญ่ผมก็รักทั้งนั้นแหละ ขอแค่ให้เราได้เติบโตไปพร้อมๆกันก็พอ©
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
------------------------------------
เรื่อยๆกันไปอีกกกกกก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า
-
อิจฉาน้องพราววววววววววว
-
น้องพราวน่ารัก
-
น้องพราวน่ารักตลอดดดด
-
อยากเห็นมั่งอะ
-
จัดงานแต่งพร้อมอาเค้กไปเลย
-
ฟินเฟอร์อ่ะ :mew1:
-
เพิ่งอ่านได้ 2 ตอนค่ะ
ใครก็ได้บอกเราที ว่าพ่อลูกกันจริงเปล่า? ถ้าจริงจะได้ไม่อ่านต่อ 5555
-
น่ารัก~~~~
o18
-
ขอบคุณจ้า
พ่อหมี กะ ลูกหมี หื่นทั้งคู่ ฮ่าฮ่า
-
:-[ น่ารักกกกกกก
-
45
:katai4: :katai4: :katai4:
ช่วงนี้ได้คุยกับป๊าวันละสิบนาทีจริงๆน้า ฮือออออออ
ไม่ใช่ว่าลุงแดมจะเข้มงวดอะไรหรอกแต่ว่าป๊าก็ไม่ค่อยว่างด้วยแหละ ตอนแรกทำมาบอกว่าจะโทรมาคุยด้วยหลายชั่วโมง ชิส์! แล้วนี่ไปมาเลแล้วด้วย ข่าวคราวยิ่งหายไปใหญ่
“หมูตุ๋นมาหาพ่อเร๊ววววววว”
= =;;;
“หมูตุ๋นอยู่ไหนวะ ภีม! หมูตุ๋นอ่ะ”
ผมมองลอดใต้โซฟาออกไปเห็นหน้าแข้งที่เต็มไปด้วยขนดกดำเดินไปเดินมาหาหมาน้อยพันธุ์ปอมเมอเรเนี่ยนสีน้ำตาลที่เพิ่งไปซื้อด้วยกันมาเมื่ออาทิตย์ก่อน กะจะเอาสีขาวแหละแต่นึกได้ว่าพี่เอเธนส์ก็ตัวสีขาวเลยเอาสีน้ำตาลมาจะได้ตัดกัน
ตอนแรกผมคิดว่าไอ้คนห่ามๆเถื่อนๆอย่างลุงแดมนี่คงไม่ได้รักสัตว์อะไรหรอก กลัวว่าถ้าเอามาเลี้ยงจะแอบเอาน้องหมาผมไปทำลูกชิ้นด้วย แต่ที่ไหนได้ โคตรชอบเลย! ชอบมากจนตีกับผมแย่งกันเล่นหมาบ่อยๆ > <
“เมื่อกี้ยังเห็นพราวเอามาเล่นด้วยอยู่เลย”
“แล้วพราวไปไหน”
“อยู่ในห้องนั่งเล่นนั่นแหละ”
“ไม่มีจริงๆนะเว้ย”
“ชู่วๆๆ”
ผมจุ๊ปากใส่หมูตุ๋น แล้วมองลอดช่องใต้โซฟาออกไปอีก
“จ๊ะเอ๋!!”
“ว๊ากกกกกกกกก >O<”
โป๊กกก!
อยู่ดีๆลุงแดมก็ก้มหน้าลงมาจ๊ะเอ๋ใส่ผมที่หลบอยู่ใต้โซฟา โคตรตกใจ หัวโขกกับขอบโซฟาแล้วด้วย ฮืออออ โผล่มาอย่างกับหนังผีอ่ะ T_T
“ไอ้แสบ เอาหมูตุ๋นมา!”
“ทำเขาหัวทุบไม่ขอโทษสักคำ”
“สมน้ำหน้า”
แย่งหมูตุ๋นไปกับมือกับตีนเลย >< ฮึ่ยยยยยย ผมนวดๆหัวพอให้หายปวดแล้ววิ่งตามลุงแดมไปเอาหมูตุ๋นคืน เมื่อวานพาไปตัดขนมากลายเป็นหัวพองกว่าตัวโคตรน่ารักเลยด้วย
“หมูตุ๋นบอกสิอยากอยู่กับใคร”
บ๊อก!
“ถ้าอยากอยู่กับพ่อให้เห่าสองครั้ง”
บ๊อก บ๊อก
ไอ้ หมู ตุ๋นนนนนนนน ไอ้หมากบฏ ไม่ได้สำนึกเลยว่าใครเทข้าวให้กินทุกวันเนี้ย ได้เวลาอาหารเย็นแล้วลุงแดมถึงยอมปล่อยหมามานั่งกินข้าวแต่พอผมจะไปเล่นบ้างก็ห้ามแล้วก็ขู่ให้กินข้าวให้เสร็จก่อนด้วย เหอะ!
“หน้างอทำไม”
“ไม่ต้องมาพูดด้วยเลย”
“กินข้าวให้เสร็จก่อนค่อยไปเล่น”
“พ่อลูกงอนกันเรื่องหมาอีกแล้วเหรอ สงสารหมาจะเฉามือตายกันก่อนพอดี” อาภีมว่าเข้าให้ พวกเราพ่อลูกเลยนั่งเงียบเลย ผมรีบๆยัดข้าวลงท้องแล้วไปล่อลวงหมูตุ๋นเข้าห้องนอนทันที อิอิ อาบน้ำทำการบ้านโดยมีหมูตุ๋นนั่งมองด้วยตากลมๆน่ารักน่าชังมาก
“หมูตุ๋นอยากคุยกับป๊ามั้ย เคๆอยากคุยกับป๊าใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ต่อสายให้ รอแป๊บนึงเนอะ”
อันที่จริงผมอยากคุยกับป๊าเองแหละไม่ใช่หมูตุ๋นหรอก T^T จ้องหน้าจอตั้งนานป๊ายังไม่กดรับ เวลาที่โน่นก็ไม่ห่างกันสักเท่าไหร่นี่นา ผมอุตส่าห์หวังไว้ว่าวันเปิดเรียนวันแรกป๊าจะไปส่งผมที่โรงเรียน แต่ก็ดันมาติดงานซะได้ แย่จริงๆเลย
“ฮัลโลครับ”
“ป๊าาาา >O<” ผมโบกมือใส่กล้อง ป๊ายังใส่ชุดทำงานแบบเต็มยศอยู่เลย
“หึหึหึ จะนอนแล้วเหรอ”
“ยัง มีคนอยากคุยกับป๊าด้วย หมูตุ๋นๆ พูดกับป๊าก่อน”
บ๊อก บ๊อก บ๊อก
มันเห่าแล้วดมๆโทรศัพท์ผมแต่พอมันแลบลิ้นจะออกมาเลียเท่านั้นแหละรีบชักหนีเลย นี่มันไม่ใช่ของกินสักหน่อย!
“ป๊านี่ชื่อน้องหมูตุ๋น เป็นเพศผู้” ยกให้ตัวกลมๆขึ้นให้ปิ๊กาจูชี้ออกไปที่หน้ากล้องแบบเน้นๆ ฮ่าๆๆ
“ใครตั้งชื่อเนี้ย”
“ป๊าน่ะ หนูตั้งเอง”
“อยู่ตั้งมอหกแล้วยังไม่รู้อีกเหรอว่าเนี้ยอ่ะหมา ไม่ใช่หมู”
“...”
“ควรจะชื่อหมาตุ๋นหรือเปล่า”
“ป๊า...”
“...”
“กร๊ากกกกกกกกก ป๊าเล่นมุกอ่ะ ฮ่าๆๆ ตลกอ่ะ >O<”
นานๆทีจะมานะครับเรื่องอะไรแบบนี้ ถึงจะไม่ค่อยฮาแต่ก็มีให้ผมเห็นคนเดียวนะด้านนี้ ผมหัวเราะคิกคักคุยกับป๊าอยู่หลายนาทีก่อนจะวางสายไป
ลุงแดมกับอาภีมมาส่งผมที่โรงเรียนตามปกติ ใกล้สอบเข้ามหาลัยขึ้นไปเรื่อยๆแล้วยิ่งต้องขยันอ่านหนังสือมากขึ้น กลางวันก็จับกลุ่มติว ตอนเย็นก็เรียนเสริมอย่างเข้มข้น ผมเข้าใจที่ป๊า ลุงแดมหรืออาภีมอยากให้ผมสอบติดนะ พวกเขาคงกลัวผมเสียใจอ่ะเพราะผมก็ทุ่มเทกับการเรียนพอสมควร(ถึงแม้จะเพิ่งมาทุ่มเมื่อไม่นานมานี้ก็เถอะ T_T) ขนาดเกรดได้น้อยยังรู้สึกด้อยกว่าคนอื่นๆ ลองคิดภาพตอนที่สอบไม่ติดสิ... อายเพื่อนน่าดู เฮ้ออออออ ดังนั้นก็พยายามเข้านะพราว!
“พราว แก้สมการก็ผิด”
“อะไรๆ”
“นี่อ่ะ ย้ายข้างมาก็เปลี่ยนเครื่องหมายด้วยสิ”
“ลืมมมมมมม T_T”
“จะไปลืมในห้องสอบไม่ได้นะ”
“ฉันเป็นพี่นายนะ TOT บ่นจั๊งงงงงงง”
“หึหึหึ ทำไปๆ”
โอยยยยย ขนาดไอเพิ่งเรียนมอสี่ยังทำโจทย์ของมอห้ามอหกได้เลยอ่ะ ยอมรับว่าตอนนี้ก็เหม่อนิดๆด้วยแหละเลยสะเพร่าไปหน่อย
“พ่อพราวมารับช้าจังวันนี้”
“นั่นสิ เหนื่อย ไม่อยากคิดแล้วอ่ะ เดินไปรอลุงแดมหน้าโรงเรียนดีกว่า”
“โอเค”
ไอก็เก็บของของตัวเองลงกระเป๋าด้วย ผมเลยรีบห้าม
“โอเคอะไร นายก็รอป๊อบอยู่นี่แหละ เขาเรียนเสร็จจะได้ไม่ต้องตามหา”
“พราว... รู้จักนวัตกรรมสมัยใหม่ที่เรียกว่าโทรศัพท์มือถือมั้ย”
อะไรวัดๆกำๆนะ = =;;
“เหอะ เดี๋ยวเดินไปเองได้จริงๆ ไปล่ะ”
ผมหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงกำหนัดสมัยใหม่(หรือเปล่า)แล้วโบกมือให้ไอแล้วเดินออกมาจนสุดปากซอยก็มีรถเบนซ์คันสีดำสนิทวิ่งมาปาดหน้า ถ้าผมเบรกไม่ทันนี่ได้เดินชนรถไปแล้วนะครับ(?) ประตูฝั่งคนขับเปิดกว้างก่อนที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญาในชุดสูทสีดำน่าเกรงขามจะออกมายืนเท่มองมาทางผม
“ขึ้นรถครับหนุ่มน้อย”
“ป๊า!!! >O<”
ผมไม่ได้ขึ้นรถตามที่บอกแต่วิ่งไปกอดเขาเต็มรัก กอดแน่นๆให้สมกับความคิดถึงทั้งหมดที่มีซึ่งป๊าก็กอดตอบกลับมาแน่นไม่แพ้กัน เกือบสองอาทิตย์แล้วด้วยที่ไม่ได้เจอกัน T_T
“คิดถึงน้องพราวของป๊าจัง”
“คิดถึงป๊าของน้องพราวเหมือนกัน ป๊าเพิ่งมาถึงวันนี้เหรอ แล้วทำไมเมื่อคืนไม่บอกหนูล่ะ”
รอยยิ้มวูบหายไปแว๊บหนึ่งก่อนจะกลับมายิ้มอ่อนโยนให้ผมดังเดิม ร่างสูงเปิดประตูรถให้ผมขึ้นก่อนจะตามเข้ามา ผมรีบกอดแขนหนาอ้อนทันที ตลอดทางผมเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ป๊าฟังเต็มไปหมดแต่เหมือนว่าป๊าจะเงียบเกินผิดปกติ
“วันนี้หนูจะได้ไปนอนบ้านของเราเหรอ”
“ครับ”
คงจะตบตีกับลุงแดมอยู่นานสินะถึงได้มารับผมช้าอย่างนี้ ฮ่าๆๆ ถึงบ้านผมรีบวิ่งหาพี่เอเธนส์ก่อนเป็นอันดับแรก เจอลุงแช่มกับป๊าช้อยก็ยกมือไหว้แต่ไม่ทันได้หาพี่เอเธนส์เจอป๊าก็รวบเอวผมแล้วยกพาดบ่าพาขึ้นบนห้องอย่างรวดเร็ว พ่อหมีวางผมลงบนเตียงแล้วลงมาคร่อมไว้
“อื้อออออ ป๊า”
“คิดถึงๆๆๆๆๆๆ” ทุกคำที่บอกว่าคิดถึงเขาก็กดจูบย้ำไปทั่วทั้งใบหน้าและลำคอผมก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน เราทั้งคู่สลับกันบดเบียดลิ้นด้วยความต้องการอย่างล้นหลามก่อนที่ทุกอย่างเจอเลยเถิดตามที่มันควรจะเป็นแต่ครั้งนี้พ่อหมีใหญ่ละมุนกว่าทุกครั้ง แขนใหญ่คอยตระกองกอดและรัดร่างผมตลอดไม่ยอมปล่อย ปากหนาก็คอยพรมจูบไปทั่วร่าง
“ป๊าไปทำอะไรมาหรือเปล่า รู้สึกไม่ปกติ”
ผมหลับไปหลังจากบทรักผ่านไป แต่ก็ต้องตื่นเพราะคนที่นอนกอดผมอยู่จากทางด้านหลังกำลังจะก่อกวนผมอีกครั้ง ป๊าชะงักไปเมื่อผมถามอย่างนั้น... ก็มันจริงนี่นา ปกติถ้าป๊าคิดถึงผมมากๆเขาจะแกล้งผมบนเตียงจะเป็นจะตายอ่ะ >/////< ไม่ใช่หวานหยดแบบนี้
“...เปล่า”
“คิกๆ หนูล้อเล่นน่า ที่มาเลเป็นไงบ้าง เสียดายจังที่หนูดันเปิดเทอมพอดี”
“ฟอดดดดดดด นั่นสิ ถ้าพราวไปจะดี ดีกว่านี้มากๆๆๆๆ”
“ง่ะ ทำไมดีมากขนาดนั้น -3-“
“...รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวหรือเปล่า”
แหน่ะ เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย
นอกจากเปลี่ยนเรื่องแล้วก็เปลี่ยนท่าด้วย T_T โดน...ไปอีกหลายรอบ ผมเรียนมาเหนื่อย ป๊าก็เพิ่งลงเครื่องก่อนที่จะสลบเหมือดไปด้วยกันทั้งคู่
“ลุงแดมน่าจะให้พราวไปอยู่กับป๊านะ”
ผมบอกเมื่อวันนี้ลุงแดมละอาภีมมากินข้าวที่บ้านป๊ากับผม ผู้ซึ่งโดนหยุดเรียนไปโดยปริยายเมื่อลุกจากเตียงไม่ขึ้น! กว่าจะรู้สึกตัวก็เที่ยงแล้ว
“อยู่กับฉันไม่ดีตรงไหน”
“ก็ขี้เกียจตื่นเช้านี่ บ้านป๊าอยู่ใกล้โรงเรียนกว่าอีก”
“นึกว่าแรดตามผู้ชายไปอยู่บ้าน”
“ทำไมต้องว่าแรดด้วย หนูไม่ได้แรดใช่มั้ยป๊า T_T”
“ไม่แรดก็อยู่ห่างกันสักนาที นั่งนัวเนียกันอยู่ได้”
ก็มันชินนี่!!!!! ผมนั่งกอดเอวป๊าส่วนป๊าก็โอบไหล่ผมไว้ แบบนี้เขาไม่ได้เรียกว่าแรดสักหน่อย คนเขาแค่แสดงความรักกันเอง =3=
“กินนมด้วยครับ”
“ป๊าน่ะ”
“หืม? ดื้อ?”
“กินก็ได้” ผมนิ้มเอาใจแล้วยกแก้วขึ้นกลั้นใจดื่ม มันไม่อร่อยยยย มันจืดดดด มันคาวววว แหวะ! >O< ตอนเช้าแอบเททิ้งไปป๊าคงรู้ทันเลยจัดมาให้ตอนนี้อีก
ปรี๊นๆๆๆ
เสียงแตรรถ เสียงโคตรดังแล้วก็บีบรัวด้วย ไม่ใช่ที่ไหน หน้าบ้านนี่เอง ใครอ่ะ ไม่มีมารยาทจัง พวกเราสี่คนมองหน้าพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ป๊าบอกลุงแช่มให้ไปเปิดประตูบ้านให้อย่างเสียไม่ได้
“เฟิร์ส!!”
ฝรั่งหัวทองตัวน้อยมายืนเรียกป๊าอยู่หน้าประตูบ้าน ใบหน้าน่ารักยิ้มอย่างยินดีก่อนจะโผเข้ามากอดร่างสูงอย่างถือวิสาสะ ป๊าตกใจรีบหันมามองผมที่ยืนอึ้งไม่แพ้กัน
“มิสยูมากๆๆ” เขาพูดกับป๊าเป็นภาษาอังกฤษ
แล้วคิดถึงนี่หมายความว่ายังไง ผมมองป๊าอย่างต้องการคำตอบแต่ป๊าส่ายหัวกลับมาเชิงว่าไม่มีอะไร แต่ไม่มีอะไรได้ไงมายืนกอดกันโต้งๆอยู่ตรงหน้าผมเนี้ย!
“จิมมี่มาได้ยังไง ปล่อยก่อน”
“นั่งเครื่องมาไง”
“แล้วพ่อไม่ห้ามเหรอ”
“พ่อไม่รู้ ฮ่าๆๆ”
“แล้วจะมาทำไม เที่ยวเหรอ”
“มาหาคุณนั่นแหละ กลับไทยมาไม่บอกผมสักคำ อุตส่าห์แพลนว่าจะพาคุณไปเที่ยวอีกหลายที่เลย”
“อะแฮ่มๆๆ”
ลุงแดมกระแอ่มไอเบาๆ ป๊าเลยรีบดันจิมมี่ออกไปห่างๆ หมายความว่าไปเจอเขาที่มาเลใช่มั้ยเนี้ย แล้วก็ไปเที่ยวกันด้วย? ไม่ค่อยจะได้คุยโทรศัพท์กับผมแต่ไปเที่ยวกับจิมมี่?
“ไปรอที่รถนะลุง”
“เดี๋ยวพราว”
ผมบอกลุงแดมแล้วจะเดินออกมา แต่ป๊าเข้ามาดักทางไว้ก่อน ผมรีบยกหลังมือมาป้ายน้ำตาออกอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ทันคนตัวโตที่เห็นซะก่อน ป๊าดึงผมเข้าไปกอดแล้วกดหน้าผมลงกับอกราวกับจะเอาเสื้อมาเช็ดน้ำตาให้
“นี่จิมมี่ เป็นลูกชายของลูกค้าชาวมาเลของป๊า”
“ฮึก”
“จริงๆนะ อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลสิ ขอร้องๆ”
“ไม่...”
“โธ่พราว ฟังป๊าหน่อยนะ”
“พราว เรากลับกันเลยดีมั้ยJ” ลุงแดมเดินเข้ามาหายิ้มๆ คงจะชอบใจที่ผมกับป๊าจะทะเลาะกัน
“เอ่อ สวัสดีฮะ ช่วยพูดภาษาอังกฤษกันได้มั้ย พอดีผมไม่เข้าใจน่ะฮะ”
“สาระแนจริงๆ” อาภีมกัดฟันพูดเบาๆ(ป็นภาษาไทย)
ป๊าหมุนผมให้ไปเผชิญหน้ากับจิมมี่ในขณะที่แขนใหญ่ก็กอดเอวผมไว้แน่น
“จิมมี่ นี่แพท เป็นแฟนของผมเอง”
“...”
“...”
“...เหรอฮะ” ดวงตาสีสวยของจิมมี่วูบไหวไปหน่อยก่อนจะกลับมายิ้มร่าแล้วยืนมือมาเช็คแฮนด์กับผมพร้อมกับบอกยินดีที่ได้รู้จัก แต่กูไม่ยินดีโว้ยยยยยยยยยยย!!
ผมไม่ชอบคนใหม่ๆที่เข้ามาในชีวิตป๊าเลยอ่ะ ผมว่าผมเริ่มเข้าใจพ่อหมีแล้วล่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไอหรือคนอื่นๆ เขาคงไม่อยากให้ผมไปสนิทกับใครเพิ่มขึ้นจนลืมเขา
“ผมขอมาอยู่ที่นี่สักพักนะฮะ คุณก็อยู่ที่นี่ใช่หรือเปล่า”
“ใช่!” ผมบอก รู้เลยว่าตัวเองทำปากยื่นปากยาวอยู่ T_T
“งั้นคุณก็คงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยฮะ เพราะตอนที่มาเลผมก็เคยพักกับคุณเฟิร์สบ่อยๆ”
“...”
ผมตวัดสายตามองใบหน้าคม ไปที่ไหนก็มีคนมาติดพันที่นั่นตลอดเลย! แล้วยิ่งลับหลังผมนี่ไม่รู้ว่าจะไปถึงขั้นไหนกัน ผมสะบัดแขนหนาออกจะวิ่งหนีขึ้นห้องตามนิสัย แต่...
“ไม่ต้องรีบขึ้นจัดห้องให้ผมก็ได้ฮะ ผมนอนห้องเดียวกับพวกคุณได้”
“ไม่มีทาง!”
ผมซอยเท้าถี่ๆขึ้นบันได แอบสะดุดให้ได้ขายหน้านิดหน่อยด้วย ฮือออออ
-----------------------------------------------------------------------------
เอาล๊าวววววววววววววววววววววว
งานเข้าล๊าววววววววววววววววววว
เม้นให้กำลังเก๊าเยอะๆน้าาาาาาาา o13
อยากรู้ชิม้าว่านังจิมมี่จะมาป่วนอะไรนุ้งพราว (to be continued..555555)
บอกเลยนางแสบบบบบบบบบบบบ :angry2:
-
จิมมี่นางหน้าด้านหน้าทนแบบว่าศรีทนได้สุดๆอ่ะ
-
:a5: o22
-
จิมมี่นางเป็นใครมาทำไม
มาป่วนใช่มั้ยยยย
-
อัยย๊ะ พราวเจอศัตรูหัวใจถึงบ้านเลย
-
หวายๆๆๆๆๆ จิมมี่นี่ออกตัวแรงนะเนี่ย
-
ป๊าแอบไปกินจิมมี่มารึป่าว ถึงทำตัวแปลกๆ
-
นังจิมมี่ออกตัวแรงมากกกก พี่เฟริ์สแอบพลาดท่าไปมีอะไรด้วยตอนไปมาเลรึป่าวหว่า ทำไมทำตัวแปลกๆกับน้องพราวอะ ถ้ามีนี้งานข้าแน่นอน :mew2:
-
ทำไมพราวไม่กลับไปกลับแดมเนี่ย จะโกรธจะงอนก็ทำให้มันจริงจังหน่อย
-
สู้เขานะน้องพราววว ของเราใครอย่าแตะ
-
รู้สึกว่าสั้นมากกกกกอ่ะ ค้างอ่ะ
หวังว่าเฟิร์สคงไม่พลาดมีอะไรกะจิมมี่นะ
ถ้าเป็นงั้นพราวจะเจ็บแค่ไหนละ แต่เชื่อว่าแด๊มกะภีมดูแลได้ ถ้าเฟิร์สทำมันจริงจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ถือว่าทำตัวเองงานนี้ไม่มีคนช่วยแน่ๆ
-
แต่เค้ากลับอยากให้เรื่องนี้(นังจิมมี่)ทำให้น้องพราวโตขึ้น
ทำให้น้องพราวเติบโต ไม่ติดป๊าเหมือนลูกหมีโคอาล่า
ทำให้น้องพราวรู้ค่าตัวเอง ไม่ใช่อะไรๆ ก็ยอมป๊าตลอด
ใครทำอะไรกับน้องพราวไว้ น้องพราวก็จะตอบกลับแบบคูณสอง
อย่างที่อิป๊าแอบไปมีอะไร(?)กับนังจิมมี่
น้องพราวก็เลิกเลย แล้วไปเรียนต่อเมืองนอก
เอาแบบหายไปให้อิป๊ามันตามหาไม่เจอ ให้อิป๊ามันทุรนทุราย
อยากเห็นน้องพราวเติบโตเป็นเคะราชินี
แบบอาภีมที่ลุงแดมแทบจะยอมทุกอย่าง
สู้ๆ นะ น้องพราว
-
จัดการขั้นเด็ดขาดเลย พาวววววววววววววววววววววววว :katai5:
-
มีปัญหาเข้ามาอีกแล้ว
-
จิมมี่นี้ตัวอาราววยยย
-
ป๊าแปลกๆ แล้วยังมีจิมมี่อะไรนี่อีก
เคลียร์ๆ ให้มันเข้าใจกว่านี้ค่ะป๊า
-
รอๆๆๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะครับ คาใจกับความผิดปกติของป๋า :katai1:
-
46
:hao7: :katai4: :hao7: :katai4:
“จริงๆอาเค้กกกก เขาตามมาบ้านเลยเนี้ย T_T” งานนี้ต้องมีฟ้องครับ แต่อาเค้กต้องเตรียมงานวุ่นวายเลยไม่มีเวลามาหาผมเท่าไหร่ สั่งชุดไปแล้วกว่าจะได้ก็ตั้งหลายอาทิตย์เพราะผมเห็นแบบแล้วอลังการงานสร้างมากครับ โรงแรม ของชำร่วยงี้ โคตรๆๆๆๆสวยเลย
แกร๊ก
“แค่นี้ก่อนนะครับ”
ผมที่นอนดิ้นแข้งดีดขาอย่างหงุดหงิดอยู่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู อย่าบอกนะว่าไอ้จิมมี่นั่นจะได้เข้ามาอยู่ด้วยจริงๆน่ะ!! > <
“พราว”
“ฟู่วววววว” ถอนหายใจยาวๆ
ป๊าเดินมานั่งบนเตียงแล้วลูบหัวผมเบาๆแต่ผมขยับหนี คนตัวโตเลยแกล้งดึงข้อเท้าผมจนไถลเข้าไปอยู่ใกล้เขา ป๊าสำรวจดูเท้าผมนิดหน่อยพอเห็นว่าไม่มีรอยช้ำอะไรจากการสะดุดบันไดก็วางลงที่เดิม
“ป๊าให้เขาไปนอนห้องอื่นแล้ว และไม่ต้องห่วง เขาจะกลับไปเร็วๆนี้”
“กลับเร็วกลับช้าก็ช่าง หนูไม่ชอบที่ป๊าไปเที่ยวกับเขาแล้วทิ้งหนูอยู่นี่คนเดียว!”
ผมลุกขึ้นมาทุบอกเขาแรงๆดังตุบๆๆจนร่างหนาสะเทือนเลยแหละ
“ไม่ได้ไปเที่ยวกันแบบสองต่อสอง ไปกันหลายคน ฟังนะ ไป กัน หลาย คน”
“แล้วเคยนอนด้วยกันอะไรนั่น”
“ก็นอนกันหลายคนเพราะห้องพักที่ไปเที่ยวมันมีจำกัดไง ถามจักรินทร์ ถามเลย ต่อสายให้เดี๋ยวนี้แหละ”
“ไม่ต้อง แค่นี้ป๊าอธิบายไม่ได้เหรอไง”
“อธิบายไปก็ไม่เคยเชื่อ ที่บอกว่าไปกันหลายคนเมื่อกี้นี้เชื่อไปหรือยัง...”
กะ... ก็ยังอ่ะ T_T
ป๊าดึงผมไปนั่งตักแล้วหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมากดจริงๆ เปิดลำโพงรอจนได้ยินเสียงตอบรับจากปลายสาย
“ครับ?”
“ลุงจักร คนชื่อจิมมี่เป็นอะไรกับป๊า”
ป๊าหัวเราะหึหึที่ผมถามออกไปอย่างรวดเร็ว ยังไงเล่า! ถึงปากบอกไม่อยากรู้ แต่จริงๆแล้วโคตรอยากรู้เลย แล้วคนอย่างผมเนี้ยไม่ต้องมานั่งวางฟงวางฟอร์มอะไรอยู่แล้วล่ะ ทำตามที่ตัวเองต้องการก็พอ
“ครับ? ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ” ลุงจักรตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงงงๆ
“ก็แค่ไปกินข้าวด้วยกัน...”
O_O!
“เที่ยว...”
O_O!!!
“ดูหนัง ฟังเพลง ดินเนอร์...”
O_O!!!!!!!
“โอยยยยย” ป๊าครางโอยเบาๆไม่ให้ปลายสายได้ยิน ยิ่งป๊านิ่วหน้าด้วยความเจ็บเท่าไหร่ผมยิ่งหนีบนิ้วที่หยิกเขาแรงขึ้น บิดจนแทบจะเป็นวงกลม สะใจ ไอ้คนเจ้าชู้ กะล่อน ไหนบอกไม่มีอะไร!
“แต่ผมก็ไปด้วย”
อ่าว = =;;
“คุณเจมส์กับลิซ่าพ่อแม่ของจุณจิมก็ไปด้วย”
“ไอ้ จักร เอ้ยยยย ซี๊ดดดด เจ็บ”
“ฮ่าๆๆๆ”
เสียงลุงจักรหัวเราะทำให้ผมสบายใจขึ้นมายี่สิบเปอร์เซ็นต์ ผมฝากลุงจักรซื้อของที่นั่นนิดหน่อยเพราะว่างานยังไม่เสร็จแต่ป๊ามอบหมายให้ลุงจักรตัดสินใจแทนและบินกลับมาหาผมอย่างรดวเร็ว ผมวางสายแล้วมาคาดโทษคนตรงหน้าต่อ
“ต้องมีสักอย่างที่ทำให้ป๊ารีบกลับมาหาหนู”
“มากอดก่อน”
“ไม่!” หนีไปอีกฟากของเตียง
“มากอดดดดดดด”
“ไม่!”
“เร็วๆ กอดหน่อยๆ”
“ไม่!”
“ทำไม”
“ป๊าต้องทำอะไรผิดมาแล้วกลัวหนูหนีแน่ๆอ่ะ”
“ลูกหมีรู้ทัน เดี๋ยวนี้วรยุทธช่างร้ายกาจ” ผมกัดปากตัวเองอย่างลุ้นๆ “ป๊าจูบกับเขามา”
“คนบ้า!”
ตุบ! คว้าหมอนมาเขวี้ยงใส่แต่ป๊ารับไว้ได้แล้วเอาไปกอดไว้
“พอดีลืมตามองแล้วไม่ใช่พราวก็เลยหยุด”
“ฮึกฮือออออออ ป๊าไปจูบกับคนอื่นได้ยังไง!”
“ขอโทษๆๆๆ ยอมรับผิดครับ”
ร่างสูงคว้าข้อเท้าผมอีกครั้งแล้วดึงเข้าไปอยู่ใต้ร่างหนา ปากได้รูปจูบที่มือผมหลายทีเป็นการขอโทษ มันเสียใจ เหวอ วูบไปเลยอ่ะ นี่ถ้าผมเห็นช๊อตนั้นกับตาคงสติกระเจิงแน่ๆ
“จูบนานมั้ย ฮึก”
“ไม่ถึงนาที”
“จริงนะ เล่าเรื่องจริงๆให้ฟังหน่อย”
“ครับๆ ก็กรึ่มๆนิดหน่อยแล้วหลับไป อยู่ๆรู้สึกมีอะไรนิ่มๆมาวุ่นวายที่ปาก... แล้วคิดว่าเป็นพราวก็เลยสวนไปนิดหน่อย”
ตุบๆๆๆ
มีนุ่มๆด้วย สวนไปด้วย! ฮึ่มมมมมมมม
“โอ๊ยๆๆๆ ก็คนมันสะลึมสะลืออยู่ เจ็บ เจ็บแล้วๆ”
“จูบเขาหนึ่งนาทีใช่มั้ย ไม่ต้องมาจูบหนูสามอาทิตย์ ถ้าจูบสองนาทีไม่ต้องมาจูบหกอาทิตย์”
“เดี๋ยวๆๆ เมื่อกี้เพิ่งบอกอยู่ว่าไม่ถึงนาที”
“ประมาณ?”
“สามวิ”
“โกหก!!!”
“ไม่เอานะ ทำโทษอย่างอื่น ใครจะไปทนได้ล่ะ”
คนบ้าอะไรจะทนไม่ได้เล่า แค่ไม่ได้จูบนี่ป๊าทำหน้าจะเป็นจะตายนะครับ = =;;;
“งั้นหนูจะโกรธแล้วก็จะกลับบ้าน!”
“โอเคครับๆ สามอาทิตย์นะ ห้ามเกินแต่ขาดได้”
“โอเค เอ๊ะ? ยังไงอ่ะ”
“ฟอดดดดดดดด ไม่ได้ห้ามหอมแก้มด้วย” ป๊าฉกหอมแก้มผมยาวก่อนที่มือใหญ่จะเลื้อยไปทั่วลำตัวผม “ไม่ได้ห้ามปล้ำด้วยยยย ห้ามแต่จูบนิ หึหึหึ”
“ไม่ๆๆ เมื่อกี้บอกไม่โหม๊ดดดดดดดดดดดดด T^T”
“ไม่ต้องเลย พูดแล้วไม่คืนคำนะครับ ฮ่าๆๆ มาๆ มาให้ฟัดแก้มหน่อยยย”
“อย่ามาเนียน นี่มีความผิดติดตัวอยู่นะ”
“รู้ว่าผิด เลยต้องรีบกลับมาไถ่โทษ ขอโทษนะเบบี๋ ป๊าก็รู้สึกแย่จนไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นก็เคยมากกว่านี้ด้วยซ้ำ สงสัยเพราะมีเมียเป็นตัวเป็นตนอ่ะนะ”
“ไม่ต้องมาเมียเมออะไรเลย โกรธ!”
ผมดีดดิ้นจะหนีออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั่นแต่ร่างสูงก็รัดร่างผมไว้แน่น ผมเลยต้องปล่อยให้เขาฟัดๆไป เอาให้น่วมไปเลยนะ ไม่น่วมไม่ต้องหยุดL
“ป๊าห้ามกลับบ้านโดยเด็ดขาด เราจะออกบ้านพร้อมกันกลับบ้านพร้อมกัน โอเค๊?”
“ครับๆ เชื่อฟังทุกอย่างเลยครับ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าเจี่ยมเจี๊ยม =3= ความผิดติดตัวอยู่ อย่าลืม ลุงแช่มเฝ้าป๊าและเฝ้าบ้านไว้ให้ดีๆด้วย อ๊ะ! ไอ รอพี่ด้วยยยย”
ผมเห็นไอกับน้องป๊อบเดินผ่านรถพอดีเลยเรียกไว้ หวัดดีป๊าแล้วก็ลุงแช่มเตรียมจะเข้าโรงเรียนแต่ป๊าก็เรียกไอไว้ก่อน พวกเราสามคนเลยหยุด
“เฝ้าพราวไว้ให้ดีๆด้วย อย่าให้มีใครมาเกาะแกะล่ะ”
“ป๊า!!”
คนบ้านี่... ย้อนผมอ่ะ
“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าพราว”
“มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้หนีพ่อหนีแม่ตามป๊ามาอยู่ที่ไทยเลย -3- เมื่อวานก็มีเรื่องทะเลาะกันไปแล้วรอบนึงละ”
“ทำไมป๊าพราวน่าอิจฉาจัง มีแต่คนเข้าหา ฮ่าๆๆ”
“อ่า...”
ผมมองไออย่างเห็นใจ อันที่จริงเขาแทบไม่มีเพื่อนเลยนะ ก็ดูเขาทำตัวผิดกฎดิ ใครจะไปอยากอยูใกล้ให้เสียชื่อไปด้วยล่ะ เขากลัวโดนหางเลขด้วยกันทั้งนั้นแหละ เฮ้อออออ
“ไม่ต้องอิจฉาหรอกน่า นายก็มีน้องป๊อบอยู่แล้วไง”
ผมดันน้องป๊อบไปปะทะอกกว้างจนเซ ดีที่ไอรวบเอวไว้ไม่ให้ล้ม ทั้งคู่มองตากันก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้สักอย่างรีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็วราวกับอีกฝ่ายเป็นของร้อนงั้นแหละ ทำเป็นไม่โอเคแต่ก็เขินด้วยกันทั้งคู่ > < คนหนึ่งหน้าแดงอีกคนก็กรอกตามองนู่นทีนี่ทีราวกับทำอะไรไม่ถูก
“บายบาย เจอกันตอนเย็นนะ”
ผมแยกตัวออกมาเข้าห้องเรียน ห้องเรียนยังวุ่นวายเหมือนเดิม แต่อีกไม่กี่เดือนแล้วสินะ
“อยู่ๆก็เดินมากอดกูว่ะ”
“บ๊องตามธรรมชาติของมัน อย่าได้แคร์เลย”
T_T แคร์หน่อยเห้ออออออออออ
“พวกมึงจะไปเรียนต่อที่ไหนกันอ่ะ”
“มอ Y!!!!!” ตอบเป็นเสียงเดียวกันทุกคน
พวกมันอ่ะเข้าได้ชัวร์ แต่ผมนี่สิ... แล้วดันไปเลือกคณะที่มันคะแนนสูงมากๆด้วยนะ T_T ผมไม่อยากห่างพวกเพื่อนๆเลย ผมรู้สึกเหนื่อยกับการเริ่มต้นใหม่ อย่างเช่นตอนที่ผมไปอยู่กับลุงแดมใหม่ๆผมต้องเปิดใจมากๆกว้างๆ ไม่งั้นจะทะเลาะกันถี่ยิ่งกว่านี้อีก พอนานเข้ามันจะเริ่มโอเคเอง
...แต่พอเข้ามหาลัย ผมจะต้องทำใจกว้างกว่าเดิมสิบเท่า(ลุงแดมบอกมา) เพราะว่าที่มหาลัยมีคนต่างพ่อต่างแม่เยอะมาก นิสัยนี่มีตั้งแต่ฟ้ายันเหว ยิ่งคณะเดียวกันปีเดียวกันจะหลีกเลี่ยงยากเพราะต้องร่วมงานกันตลอด
แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว... แต่ตอนนี้ขอเหนื่อยกับการอ่านหนังสือก่อนก็แล้วกันนะครับ
“พวกกูเอาใจช่วย มึงไม่ต้องซีเรียสนะ”
“นั่นดิ เข้าด้วยกันก็ต้องออกด้วยกันดิวะ”
“ขอบใจนะเว้ย ฮึก”
“โว๊ะ!”
พอผมเบะปากจะร้อง พวกเพื่อนๆผมแล้วก็เดอะแก๊งค์หันหน้าเดินหนีไปคนละทางทันที เก็บไว้ร้องตอนวันอำลาก็ได้ว้าาาาา~~~ TOT
“ยินดีตอนรับกลับบ้านนะทั้งสองคน”
“ทำอย่างกับนี่เป็นบ้านตัวเองงั้นแหละ”
“พราว...”
ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อคนตัวโตเรียกเสียงปรามๆ จิมมี่ยักไหล่อย่างไม่แคร์แล้วเดินนำเข้าบ้าน มันน่าจะโดนมะเหงกสักที
“จิมมี่ ผมมีเรื่องอะไรอยากคุยด้วยหน่อย”
“ไว้ก่อนแล้วกัน กลับมาเหนื่อยๆขึ้นไปอาบน้ำก่อนเถอะ ผมเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว”
ตะ...เตรียมน้ำอุ่น!! O_O ผมหันขวับไปมองป๊า ร่างสูงทำหน้าเหรอหราไม่รู้ไม่ชี้
“ขอบคุณมากนะที่เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เรา ขึ้นไปแช่น้ำอุ่นด้วยกันเถอะที่รัก ฟอดดดดด”
“ไม่ใช่ คือ... เดี๋ยวสิ คุณ นี่คุณ”
ป๊าไม่ฟังที่จิมมี่เรียก โอบไหล่พาผมให้เดินขึ้นบันไดไป ตกลงว่าจิมมี่เตรียมน้ำให้ผมอาบเหรอ = =? ผมต้องขอบคุณเขาด้วยมั้ยอ่ะ หรือว่าผมควรจะด่าเขาแรงๆเหมือนที่อาเค้กเคยสอน
“ป๊า หนูอยากอาบคนเดียววว ทำไมเขาต้องให้เราอาบด้วยกันก็ไม่รู้เนอะ”
“เพราะว่าเขารู้ว่าเรารักกันมากๆไง”
“คิกคิกคิก วันนี้จิมมี่ทำดี เพิ่มคะแนนความดีให้หนึ่ง แต่คะแนนความชั่วยังมีอยู่มาก! ลบล้างยังไม่หมด”
“ซะงั้น น้องพราวของป๊าน่ารักที่สุด”
ผมนั่งพิงอกกว้างเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ที่ใส่เคสแบบกันน้ำได้ปล่อยให้เขาถูเนื้อตัวให้ผม บางทีก็ลามมาจับตรงนั้นตรงนี้ให้ได้เสียวเล่นกันไป
“อ๊ะ อย่าครับ”
บอกอย่าแต่ทำไมเสียงตัวเองกระเส่าอย่างกับจะยั่วแบบนี้ล่ะ T_T
คราแรกปลายนิ้วนั่นก็แค่ปัดผ่านยอดอกธรรมดาๆแหละ แต่ก็เริ่มกดหนักขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้กลายเป็บบีบบี้แล้วสะกิดให้อารมณ์ผมเริ่มพุ่งแล้ว
ปังๆๆ
ผมสะดุ้งรีบผละออกห่างจากป๊าทันที
“อาบน้ำเสร็จกันหรือยัง หิวข้าวแล้ว”
“คะแนนความดีที่ให้เขาเมื่อกี๊ป๊าว่าพราวหักออกไปเถอะ”
“อ่าว ทำไมล่ะ”
“โคตรขัดจังหวะ”
บ้า!! >/////<
พ่อหมีใหญ่พาผมไปอาบน้ำใต้ฝักบัวแต่ก็ยังไม่วายมานัวเนียผมอีกนะ ฮึ่ยยยย หื่นจริงๆเล้ยยยย
วันนี้มีผัดหน่อไม้ ฉู่ฉี่ปลา ผัดบล็อกโคลี่กุ้ง แกงเผ็ด และที่ขาดไม่ได้ของผมคือนักเก็ตไก่สไปซี่ ผมเป็นคนขอให้ป้าช้อยทำเองแหละ > <
“อันนี้อร่อยดีนะ”
“หะ ไม่ได้นะ นั่นมันของผม”
“อาหารบนโต๊ะนี่มีของใครเป็นของใครด้วยเหรอไง งั้นนี่กับนี่เป็นของฉัน นายห้ามกิน”
นอกจากจะหยิบนักเกตไก่ของผมไปกินโดยไม่ขอแล้วเขายังรวบถ้วยแกงเผ็ด กับฉู่ฉี่ปลาไปไว้ที่ตัวเองอีก ดีนะที่ผมฉวยจานนักเก็ตไว้ได้ก่อน ทำไมจิมมี่เป็นคนแบบนี้วะ!
“ทำอย่างนั้นไม่ได้นะ นิสัยไม่ดี”
“แล้วทีนายกักไก่ทอดไว้ล่ะ”
“แต่นี่ผมเป็นคนบอกให้ป้าทำเพิ่มนะ”
“หยุดทะเลาะกันทั้งสองคน เอาถ้วยกับข้าวมาวางไว้ที่เดิมทั้งสองคนเลย แล้วกินข้าวอย่างปกติสุข”
“ป๊าน่ะ” ผมหน้างอ
“ในครัวมีอีกเยอะ ไม่พอกินก็ค่อยทอดเพิ่ม”
ผมไม่มองหน้าป๊า เขาไม่เข้าใจเหรอไงว่าจานนั้นมันเป็นของๆผมที่กำลังจะถูกแย่ง ถึงจะมีอีกเยอะแล้วไง ก็ผมจะกินในจานนี้อ่ะ ตักข้าวกินแรงๆประชดจนกระเด็นหกใส่เสื้อผ้าตัวเองหมด
“พราว จิ๊ กินดีๆได้มั้ย ป้าช้อยครับ ทอดไก่เพิ่ม เอาหมดถุงเลย” มือใหญ่ปัดเศษอาหารที่หกรดเสื้อผมออก โอ๊ยยยย ชุดนอนที่ผมชอบใส่ T^T
“ค่ะๆ”
“ไม่ต้องแล้ว พราวอิ่มแล้วฮะ” ผมบอกป้าช้อย
“พราว นั่งลง” คราวนี้ป๊าบอกเสียงเข้ม ผมจึงต้องนั่งลงอย่างเสียไม่ได้ ร่างสูงใช้สายตาบังคับให้ผมกินข้าวอีก แต่ผมแอบเห็นนะว่าจิมมี่นั่นลอบยิ้มอย่างสะใจก่อนจะยักคิ้วมาให้ผมอย่างกับตัวเองเป็นผู้ชนะแล้วงั้นแหละ
ป๊าคอยตักนั่นตักนี่ให้ผมจนพูนจานในขณะที่จิมมี่ก็ตักให้ป๊าอย่างพูนจานเช่นกัน ผมนั่งกินข้าวเงียบๆฟังป๊ากับจิมมี่เล่าทริปไปเที่ยวมาเลด้วยกันอย่างสนุกสนานจนหมดมื้ออาหาร
“อ้อ นี่”
ป๊าล้วงซองสีขาวออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเลื่อนไปตรงหน้าจิมมี่
“อะไรเหรอ”
“...” ป๊าไม่ตอบแต่ยกน้ำขึ้นดื่ม จิมมี่เปิดออกเป็นกระดาษที่พวกเราคุ้นเคยเป็นอย่างดี
...ตั๋วเครื่องบิน!!!
“นี่มันหมายความว่ายังไง! คุณไล่ผมเหรอ!”
จิมมี่ลุกขึ้นโวยวาย
“ผมไม่ได้ไล่ เจมส์เขาโอนเงินมาให้ผม บอกว่าฝากซื้อตั๋วเครื่องบินให้ลูกชายเขาหน่อย เขาคิดถึงอยากเจอหน้าลูกของเขาน่ะ”
เยส!!! หมายความว่าจิมมี่จะกลับแล้วใช่มั้ยเนี้ย >_<
“อ้อ แล้วเจมส์ก็บอกผมว่าถ้าลูกเขาดื้อมากๆให้จัดการได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
“เฟิร์ส!!!”
“ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไร แค่คิดน่ะคิดได้ แต่อย่าทำเลย ผมไม่มีทางเปลี่ยนใจเพราะ ผม รัก มาก เข้าใจนะครับ”
“เหอะ”
จิมมี่เดินออกห้องอาหารไปอย่างหัวเสีย เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ผมยิ้มให้ป๊ากว้างๆจนตาหยีเลย พ่อหมีก็ยิ้มตอบกลับมาพร้อมกับขยี้หัวผมจนผมยุ่งเหยิงไปหมด
“อันที่จริงพ่อเขาไม่ได้บอกแบบนั้นหรอก เขาอยากให้ป๊ากับจิมมี่คบกันด้วยซ้ำ แต่ป๊าบอกเขาว่ามีคนรักแล้ว และจะใช้ชีวิตอยู่กับคนรักไปตลอดชีวิตไม่คิดเปลี่ยนใจ” ป๊าบอกตอนที่เราปิดไฟเข้านอน ตอนนี้มีแต่แสงไฟจากดาวเรืองแสงบนเพดานนิดหน่อยเท่านั้นต้องเปลี่ยนเซตใหม่แล้วมั้งเพราะอันเดิมหลุดหายไปไหนหมดก็ไม่รู้
“แล้วเขาว่ายังไงล่ะ กระทบกับงานหรือเปล่า”
“ไม่ครับ เขาแค่บอกว่าถ้าทนไม่ได้เมื่อไหร่ก็ซื้อตั๋วเครื่องบินให้มันกลับมา” ป๊าภาคย์เสียงเป็นพ่อของจิมมี่ จนผมอดหัวเราออกมาด้วยความฮาไม่ได้ พ่อหมีใหญ่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นจนผมจะขึ้นไปนอนเกยบนอกกว้างอยู่แล้ว
“ป๊าทนไม่ได้เร็วจัง สามวันเองแหนะ”
“ป๊าทนเขาได้อยู่แล้ว อย่างไปมาเลเนี้ยป๊าก็อยู่ได้ แต่ที่ป๊าทนไม่ได้เพราะพราวไม่ค่อยจะยิ้มให้ป๊าเหมือนทุกทีต่างหาก”
อ่า... ก็จริง ก็ผมคิดมากนี่นา
“ฟอดดดดด” ป๊าหอมตรงหว่างคิ้ว “นี่ก็ขมวดอยู่ตลอดเวลา ส่วน...”
ผมเอามือปิดปากเมื่อพ่อหมีเจ้าเล่ห์ทำท่าจะกดจูบลงมา ไม่ได้นะ ยังไม่ถึงสามอาทิตย์ที่คาดโทษไว้เลย ป๊าจะทำเป็นเนียนแต่แค้นนี้ผมไม่ลืมนะบอกเลย
“...นั่นแหละ ไม่เคยจะฉีกยิ้ม ดีแต่ยื่นยาวเป็นเป็ด”
“ป๊าน่ะ!”
“ฝันดีนะครับ เด็กดีของป๊า”
“ครับ”
-----------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้จิมมี่ออกนิดเดียวเอง
งั้นตอนหน้าขอนางเน้นๆเนอะ ตั้งชื่อตอนว่า 'จิมมี่' ไว้รอเลยมั้ย ฮาาาาาาาาาาาาาา
ไม่ได้รุนแรงอะไรขนาดนั้นหรอกเนอะ :z10: :z10:
ที่จริงตอนนี้ยาวกว่านี้นะ แต่กลัวตัวเองขี้เกียจอ่านกันเลยตัดออกไปรวมกับตอนหน้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้าาา ถ้าชอบก็ขอบคุณมากน้า ถ้าไม่ชอบก็ ไม่ เป็นไรจ้า
เลิฟฟฟฟฟฟยูวววววววว มายรีดเด้อนางเด่อ(?)
ปอลอ อยากอ่านตอนพิเศษลอยกระทงเปล่าาาาา ถ้าอยากอ่าน จะอ่านคู่ใคร อย่างเช่น อิป๊านุ้งพราว เติร์กเพรท ไอป๊อบ หรือต่างๆนานา คู่ใหม่ที่แต่งขึ้นมาลอยๆก็ดีนะ 555 แต่ถ้าไม่ ก็พับโครงการนี้ปายยยยยยยย นี่ก็จะเอาเวลาไปเก็บเหรียญในกระทงละ(เดี๋ยวๆๆๆๆ 5555)
-
:o8: :o8: :o8: :o8: น่ารักกกกกกก จิมมี่กลับประเทศไปซะ
-
จิมมี่กลับไปเหอะ ชิ่วๆ :katai5:
-
จับจิมมี่ใส่กระทงลอยออกอ่าวไทยไปเลย ชิ้ววววว
-
ไปๆได้ล่ะจิมมี่น่ะ ถ้าไม่อยู่ให้น้องพราวแกล้งก็กลับไปเถอะ ชิ
-
อยากอ่านทุกคู่เลยอ่ะลอยกระทง
อิคนอ่านโลภมาก555555
-
:mew1:
-
โอ็ยยยยยยย
น่าร้ากมุ้งมิ้งอารายอย่างนี้้้้
-
อ่านจ้า คู่ไหนกะได้จ้า อิอิ
-
47
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ผมตื่นเช้ามาอย่างอารมณ์ดี ปกตินี่ไม่อยากเจอหน้าจิมมี่เลยนะครับ แต่วันนี้อยากมาส่งงงงงงง ส่งจนขึ้นรถแล้วขับออกไปให้สุดสายตาผมเลย บ๊ายบายยยยย >O<
“จิมมี่ล่ะครับป้าช้อย”
“ยังไม่ลงมาค่ะ”
“ลูกหมียิ้มหน้าบานกว่าจานข้าวอีก”
“ป๊าน่ะ!”
ใช่เรื่องที่ต้องมาแซวหรือเปล่าเนี้ย ออกจะดูนิสัยไม่ดีไปหน่อยที่ผมรู้สึกไม่อยากต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองแถมยัง ยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อเขาจะกลับประเทศ โฮฮฮฮฮฮ นิสัยไม่ดีเลย แย่จริงๆ อิอิ J
“เดี๋ยวหนูไปตามเขาเอง”
“ครับๆ”
ผมวิ่งจู๊ดขึ้นชั้นบน ก่อนจะถึงห้องนอนแขกจะต้องผ่านห้องของผมกับป๊าก่อน ตอนแรกก็ไม่เอะใจหรอกว่าทำไมประตูเปิดแง้มไว้ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นผมว่าผมปิดสนิทแล้วนะ แต่พอเหลือบมองเข้าไปเท่านั้นแหละ
“ทำอะไรน่ะ”
จิมมี่กำลังด้อมๆมองๆอยู่ที่เตียงของผม หมอนั่นหันมาเบะปากใส่แล้วคว้าตุ๊กตาพ่อหมีตัวโปรดของผมที่นั่งอยู่หัวเตียงมาอุ้มไว้
“ขอนะ ชอบ-มาก”
ห้ะ? ผมอึ้งค้างกว่าจะประมวลผลเสร็จสรรพจิมมี่ก็เดินออกจากห้องไปแล้ว
“เดี๋ยว ไม่ได้นะ เอาคืนมา”
ผมไปยื้อแขนตุ๊กตาหมีไว้ได้ข้างหนึ่งระหว่างที่จิมมี่กำลังลงบันได ถ้าเขาไม่ยอมคืนผมจะโกรธอาละวาดใส่ฟ้องป๊า ลุงแดม อาภีม อาเค้ก ฟ้องให้หมดเลย!!!
“แค่ตุ๊กตาตัวละไม่เท่าไหร่เอง ขอแค่นี้ไม่ได้เหรอไหนๆก็จะกลับแล้ว”
“ไม่ อยากได้ก็ไปซื้อเอง”
“อยากได้ตัวนี้!”
“ตะ... แต่ว่าเอาขึ้นเครื่องไม่ได้!”
“ได้ ฉันมีเงิน!”
ผมหมดคำที่จะต่อล้อต่อเถียงเลยเริ่มใช้กำลังดึงของคืนมาเอง นี่เป็นตัวแทนของป๊านะ ถ้าเขาเอาไปก็เท่ากับว่าได้ป๊าไปครึ่งหนึ่งน่ะสิ ไม่ยอมๆๆ >O<
ผมส่งแรงเฮือกสุดท้ายจะดึงแต่ขนตุ๊กตามันลื่น มือผมเลยวืดหลุดออกจากแขนตุ๊กตา ต่างคนต่างก็หงายหลังผมน่ะแค่เซนิดหน่อยแต่โชคร้ายที่ด้านหลังของจิมมี่เป็นบันได ร่างโปร่งเลยกลิ้งหลุนๆตกบันไดไปต่อหน้าต่อตาผม
ตุบ!
“อะ โอ๊ยยยย”
O_O ผมตกใจจนร่างชา ก่อนที่ป๊าและเหล่าแม่บ้านจะเข้ามาดู ทุกคนเข้าไปช่วยกันประคองร่างจิมมี่ขึ้น คือผมไม่ได้ตั้งใจนะ ตอนนี้ผมรนไปหมดทั้งรู้สึกผิดและกลัวความผิดด้วย
“เจ็บขา เจ็บแขน”
“ลุงแช่มครับ เอารถออก พาไปโรงพยาบาล”
“เดี๋ยว ผมไม่ไป”
อ่าว... ผมเดินลงบันไดมาช้าๆ ที่ตกใจตอนแรกเริ่มดีขึ้นเมื่อเห็นว่าจิมมี่ยังแผลงฤทธิ์ได้อยู่ แต่นี่มันเป็นความผิดของผมหรือเปล่า แต่ถ้าผมไม่ดื้อจะเอาของคืนมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ใช่มั้ย แต่เขาเอาของผมไปก่อนไม่ใช่เหรอ จิ๊
“ขอโทษนะ”
เอาเป็นว่ายังไงผมก็มีส่วนผิดละกัน
“เจ็บ... ทำไมต้องผลักผมด้วย แค่จะเอาตุ๊กตามาถ่ายรูปด้วยแค่นั้นเอง บอกกันดีๆก็ได้”
ห้ะ =[]= ผมเนี้ยเหรอผลักเขา
“ไม่จริงสักหน่อย!! ป๊า...”
“หยุดทะเลาะกันแล้วรีบพาไปโรงพยาบาล”
“ไม่ไป”
จิมมี่ดิ้นว่าไม่ไปแต่ป๊าก็เข้าไปช้อนตัวเขาขึ้นอุ้ม ทำไมต้องอุ้มเขาด้วยเนี้ย!! แถมยังทำท่าร้อนรนอย่างกับเป็นห่วงเขานักหนางั้นแหละ ผมหน้างอหน้าบึ้งป๊าก็ไม่สนใจแล้ว
“ไหนๆๆๆๆ”
เสียงแหลมดังมาจากหน้าบ้านก่อนที่จะปรากฏร่างสาวสวยกับส้นสูงเป็นคืบ! วันนี้อาเค้กทาลิปสติกสีแดงและแต่งตัวเปรี้ยวมากกกกกกกก
“อาเค้กกกกก” ผมวิ่งไปเกาะแขนอาเค้ก มีพวกแล้วโว้ยยยยยยยยยย
“ไม่ต้องห่วงครับ อาจัดเอง ไอ้เฟิร์ส ปล่อยมันลง”
อาเค้กพูดเป็นภาษาไทยซึ่งจิมมี่ฟังไม่เข้าใจแน่นอน
“จะพาไปโรงพยาบาล”
“โอ๊ยยยยยยยยยยย” เสียงแหลมปรี๊ดจนผมต้องย่นไหล่ “ไม่ต้องเป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนั้นก็ได้”
“เค้ก ใจเย็นก่อนโว๊ยยย”
“ลง มา นี่”
ร่างโปร่งเดินเข้าไปหากระชากคอเสื้อจิมมี่ทีเดียวหลุดตกลงจากแขนป๊าเลย ก้นกระแทกพื้นดังตุบครางโอดโอยกันเลยทีเดียว = =;; นี่มันจะโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า
“คุณเป็นใครเนี้ย ผมจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกาย”
“นี่ประเทศฉัน เส้นสายเป็นเรื่องสำคัญ และฉันมี! จะทำอะไรฉันมันไม่ง่ายไอ้เด็กน้อย”
จิมมี่เด็กกว่าพวกเขาแต่ก็อายุมากกว่าผมแน่นอน
“มองหน้าเม้มปากเพื่อ? พ่อคือคุณเจมส์ใช่มั้ยคะ อยากให้บอกมั้ยว่าฉันเหนือกว่าพ่อนายยังไง”
อาเค้กจีบปากจีบคอพูดอย่างนางร้ายสุดๆ ผมคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับลุงไบรอันนะ = = เอาเส้นแฟนมาเต็มๆเลยเชียว
“พอก่อนเหอะน่า” ป๊าบอกแล้วเข้าไปช่วยประคองจิมมี่อีกครั้ง จะโกรธแล้วนะ ทำไมต้องเป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนั้นด้วยเนี้ย
“ไอ้เฟิร์ส ทำอะไรคิดถึงพราวด้วย”
“มึงนั่นแหละคิดถึงพราวด้วย เครื่องจะออกแล้ว รีบพาเขาไปหาหมอแล้วยัดขึ้นเครื่องบินกลับประเทศสักที วุ่นวายจริงเลย!”
...
อ่า...
ผมกับอาเค้กหุบปากสนิท
ที่แท้ที่ป๊าร้อนรนพาเขาไปหาหมอก็เพราะแบบนี้นี่เอง
“คือ... แบบ...”
“แล้วตอนแรกอ่านะ เขาไม่ได้ข้อเท้าพลิกหรือเจ็บแขนเจ็บขาอะไรหรอก เขาแกล้งทำกูรู้ พอมึงมากระชากปุ๊บตกจริงเจ็บจริง...” ร่างหนายกข้อมือขึ้นมาดูเวลา “อีกชั่วโมงเครื่องจะออก แค่ขับรถไปก็ไม่ทันแล้วครับ คุณอาคุณหลาน รักกันดีเหลือเกิน พากันทำแต่เรื่องดีๆครับ = =;;”
“คะ...คือ...”
“ป๊าอย่าว่าอาเค้กนะ!”
ผมเป็นคนให้อาเค้กมาช่วยผมต้องปกป้องเขาครับ
“ลุงแช่มครับ ช่วยพาคุณจิมมี่ไปหาหมอที”
“แล้วป๊าจะไปไหน” ผมเรียกเมื่อร่างสูงเดินขึ้นไปชั้นบน
“หาไฟลต์ที่เร็วที่สุด!”
ยากกกกกกกกกกกกส์!!!! ตอนแรกผมไม่รู้ว่าป๊าได้ตั๋วเครื่องบินนั่นมายังไง แต่ส่วนมากต้องจองล่วงหน้าอ่ะนะและวันนี้วันหยุดด้วยที่นั่งต้องถูกจองหมดทุกไฟลต์แน่ๆ ฮือออออๆๆๆ ไม่น่าเลยไอ้พราวววววว T_T
จิมมี่กลับมาหลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง ผมกำลังว่ายน้ำแข่งกับพี่เอเธนส์อยู่ส่วนอาเค้กไปหาอะไรกินในครัว ป๊าก็บอกว่าขอเคลียร์งานอีกนิดหน่อย ไม่รู้ว่าโกรธผมไปหรือเปล่า หงุดหงิดตัวเองเหมือนกันนะที่ชอบเข้าใจผิดป๊าอยู่เรื่อยเลย แง!
“น่าสนุกดีนะ ขอเล่นด้วยคนสิ”
“...”
ผมทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเอาลูกบอลมาล่อพี่เอเธนส์ ส่วนไอ้คนหน้าด้านก็กระโดดลงน้ำมาจนน้ำสาดกระจายไปโดยรอบและมาโดนผมด้วย!!!
“อ๊ะ!!”
ขาผมถูกดึง!!! ก่อนที่ไอ้คนดึงจะลากลงไปทางน้ำลึกขึ้นๆเรื่อยๆ ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งตัวเลยกลืนเอาน้ำเข้าจมูกเข้าปากไปหลายอึกจนแสบปากแสบจมูกและไม่ได้เก็บอากาศเข้าปอดเลยรู้สึกอึดอัดจากการขาดอากาศหายใจ ผมไม่เคยจมน้ำ ความรู้สึกทรมานเป็นยังไงรู้กันตอนนี้เลย...
“แค่กๆๆ”
ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!! มันปล่อยให้ผมโผล่พ้นน้ำนิดหน่อยก่อนจะดึงลงมาอีกหลายๆครั้ง ผมพยายามดีดขาออกแต่เหมือนมันจะว่ายน้ำเก่งมากผิดจากผมที่ท่าฟรีสไตล์ตลอดชีวิต
โฮ่งๆๆ โฮ่ง!!
พี่เอเธนส์พยายามจะงับเสื้อผมแต่ก็สู้แรงจิมมี่ไม่ได้เลยไปวิ่งพล่านอยู่ที่ขอบสระ
ช่วยด้วย ไม่ไหวแล้ว ฮือออออ
“พราว!!!!!!!”
ตู๊มมมมมมม
ผมเกือบหมดสติ ดีที่ป๊าเข้ามาแล้วกระโดดลงน้ำมาช่วยผมไว้ได้ รู้สึกต้องการอากาศอย่างมากเลยตอนนี้ ฮืออออ ผมร้องไห้กอดป๊าแน่น ส่วนจิมมี่ถูกอาเค้กจิกหัวขึ้นมาจากน้ำละ
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ป๊าอยู่ตรงนี้แล้วนะ”
ป๊าตบหลังผมเบาๆก่อนจะช้อนตัวพาขึ้นไปด้านบนเปลี่ยนเสื้อเปลี่ยนผ้าให้ผมเสร็จก็ให้หมอที่อยู่บ้านถัดไปจากบ้านผมสองสามหลังขึ้นมาตรวจให้ พบว่าไม่เป็นอะไรมากได้ยามากินอีกสองสามอย่าง หมอบอกให้พักผ่อนแล้วกินยาดักไข้หวัดไว้ก่อนเลย
“น้องพราวววว เป็นยังไงบ้าง”
ความรู้สึกเหมือนเพิ่งพ้นจากความตาย... มันโล่งไปหมดพอๆกับความกลัวที่เข้ามาเกาะกุมหัวใจผมไว้
“ป๊าล่ะครับ”
“อาละวาดอยู่ด้านล่าง เห็นว่าโวยใส่จิมมี่แล้วโทรไปด่าคุณเจมส์เรียบร้อย ไม่มีตั๋วเครื่องบินเลยจะเอาเฮลิคอปเตอร์ออกมาใช้แต่ฝั่งนู้นเขาบอกว่าขอรับผิดชอบส่งเครื่องมารับไอ้จิมมี่กลับเอง”
“แล้ว...”
“ไอ้เด็กเวรนั่นก็ทำหน้าเรียกความสงสารอยู่ มันบอกว่าพราวไปผลักมันตกบันไดก่อน”
“พราว ไม่ได้ทำ”
ผมบอกเสียงแห้ง อาเค้กพยักหน้าเข้าใจแล้วปล่อยให้ผมหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ตื่นมาอีกรู้สึกหนักหัวหน่อยๆ มึนเบาๆเลยต้องสะกิดคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆเบาๆ
“ป๊าาาา”
เสียงแหบง่ะ
“หืมมมม ปวดหัวมั้ย”
ร่างสูงจับเนื้อจับตัวผมดูแล้วทำหน้าเครียด สงสัยไข้ขึ้นแน่ๆเลย ป๊าเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้ผมใหม่ เพิ่งรู้ว่านี่ดึกมากๆๆๆ แสดงว่าผมหลับไปนานมากอ่ะ
“ไม่เอา มันเย็น”
“เย็นอะไร นี่ผ้าชุบน้ำอุ่น”
ไม่รู้แหละ ก็มันเย็นจริงๆนี่ ป๊าไม่ฟังยังเอาผ้าชุบน้ำเย็นนั่นมาถูเนื้อตัวผมอยู่ ก็เลยดิ้นแล้วผลักมือนั่นออกไป พ่อหมีกัดฟันกรอดๆล๊อคตัวผมไว้แล้วถูฟืดๆจนเสร็จก็ยิ้มพอใจเขาล่ะ แต่ผมนี่ร้องไห้ไปแล้ว เป็นอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่ชอบ ถูกขัดใจ!! TOT
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายนะครับ”
พูดเสียงนุ่มๆพร้อมกับทำหน้าอบอุ่นแล้วยื่นยามาจ่อปากเรียบร้อย ฮืออออๆๆ อยากงอแง >O< แต่ถ้าป๊าทำเสียงอย่างนี้ผมก็ละลายแล้วจะยอมทำตามที่เขาบอกทุกที
“หลับ แล้วตื่นมาจะร้องเพลงให้ฟัง”
“จริงนะ”
“อืม ขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย อาทิตย์หนึ่งจะได้อยู่ด้วยกันทีก็ดันมีเรื่อง”
“ไม่ยกโทษให้หรอก”
“หึหึหึ แล้วจะให้ทำยังไง”
“ป๊าร้องเพลงไทยนะ”
“เอ้อออออ = =;;”
“...”
“ป๊าเตรียมเพลงไว้แล้วนะ”
“เตรียมแล้วก็เปลี่ยนได้นิ ฮึก” เริ่มร้อนๆที่ขอบตาอีกละ
“โอเคๆๆๆ เดี๋ยวตื่นมาอีกทีก็ลืม”
“ไม่ลืมมมม!!!”
แสดงว่าผมหลับๆตื่นๆหลายรอบเลยใช่ป้ะ ทำไมไม่รู้สึกตัวเลยวะเนี้ยยยยยย > < แต่ครั้งนี้ไม่ลืมแน่นอน สติ สติ สติมาเว้ยไอ้พราวววววว
[เฟิร์ส]
ผมไม่ได้เป็นคนหัวนอกขนาดที่ไม่ฟังเพลงไทยนะครับ แต่ว่าผมชอบจำเนื้อร้องไม่ได้ แต่เมื่อไอ้ตัวเล็กรีเควสมาก็ต้องยอมเขาล่ะ ครั้งนี้ไม่สบายแล้วงอแงที่สุดสงสัยคงเพราะมีเรื่องของจิมมี่มาก่อนหน้านี้ด้วย
ตอนอยู่มาเลผมก็ปฏิบัติกับทุกคนเหมือนกัน แต่พลาดตรงจุดไหนก็ไม่รู้ที่ทำให้เขาคิดเกินเลยไปหน่อย
จะบอกว่าเผลอหรือเมาหรืออะไรก็ได้ แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความพิศวาสอะไรเลย ผมรู้สึกผิดชนิดที่อยากจะทำลายล้างเลยล่ะที่รู้ตัวว่าจูบกับจิมมี่อยู่ คือห้องนอนก็เป็นห้องรวม(แต่คนอื่นเขาหลับหมด) กลัวว่าคนรู้มากเข้าเรื่องจะบานปลายจนรู้ไปถึงหูลูกหมีขาวแล้วจะโกรธกันใหญ่โต ผมเลยรีบกลับ... มาขอกำลังใจอะไรสักอย่างที่ผมก็ไม่รู้ T_T
การที่มีคนๆหนึ่งมามีอิทธิพลต่อชีวิตนี่มันทำให้เราทำในสิ่งที่แปลกประหลาดนะผมว่า ก่อนหน้านี้ผมก็เคยนอนกับผู้หญิงหลายคน(โดยที่ไอ้ตัวเล็กไม่รู้) แต่พอคืนนั้น... มันเหมือนผมวางทุกอย่างไว้แทบเท้าเขาแล้วอ่ะ
‘คุณปวีร์ที่ยิ่งใหญ่ไม่มีแล้ว’
จักรินทร์พูดกับผมตอนที่ผมจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์กลับไทย ยอมรับว่ากลัวเลย ยิ่งห่างๆกันด้วยแล้วก็มีไอ้ตัวจุ้น(ไอ้แดม)มาคอยเสี้ยมคอยสอนให้เด็กน้อยคอยดื้อกับผมอยู่บ่อยๆ
“ป๊า! แฮ่!” ไอ้ตัวเล็กมาจ๊ะเอ๋ด้านหลัง = = สะดุ้งจนตัวโยนเลยมั้ง แหมะ! ได้ยินเสียงเท้าเดินกร๊อบแกร๊บมาตั้งแต่ทางเข้าสวนแล้ว
“โห ตกใจจัง กลัวเลยเนี้ย ฟอดดดๆๆๆ”
ผมแกล้งตกใจแล้วดึงพราวมากอด ฟัดๆๆให้หนำใจ ใส่กางเกงขาสั้นอีกละ แต่ไม่เป็นไร วันนี้อยู่บ้านกัน ไม่ออกไปนอกบ้านละ เตรียมซ้อมร้องเพลงให้เนี้ย โทรไปปรึกษาไอ้มาร์ชเมื่อคืนมันบอกว่าเอาเพลง เธอคือหัวใจของฉัน ผมก็โอเคตั้งแต่ได้ยินชื่อเพลงละ
...เพราะพราวคือหัวใจของผม ©
“ไหนล่ะเพลง”
“ตอนกลางคืนก่อน”
“ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์เลย”
“...”
เอาจริงยังไม่มั่นใจเลย ปกติถ้าผมไม่มั่นใจจริงๆผมจะไม่ทำนะ แต่พอเห็นพราวทำหน้าผิดหวังจะดิ้นลงจากตักผมผมเลยรีบรวบตัวไว้แล้วเอากีตาร์โปร่งมาวางซ้อนบนตักไอ้ตัวเล็กอีกทีกันหนีครับ
“...”
ผมเริ่มขึ้นอินโทรถึงพอใจเขาล่ะ ลูกหมีเอนหลังมาพิงอกผมแล้วเอียงหัวมาซุกที่คอผมก็เลยได้โอกาสหอมหัวเล็กๆนั่นซะเลยขี้อ้อนนัก ไอ้ตัวเล็กแก้มเด็กเมื่อโดนคลอเคลีย พราวคงไม่รู้หรอกมั้งว่าผมเล่นท่อนอินโทรไปสามรอบแล้วไม่เริ่มร้องสักที! ฮ่าๆๆ มัวแต่เอาปลายจมูกไปเขี่ยแก้มนิ่มๆให้แดงแล้วแดงอีก พราวทำตาลอกแลกทำตัวไม่ถูกเลยตอนอาย น่ารัก หึหึหึ
…
“อยู่คนเดียวมานานกับความเหงาใจ
วันเวลาผ่านไปก็นานแสนนาน~
ก็ในหัวใจฉันเองก็ยังต้องการใครซักคน
ที่คอยดูแลและห่วงใย…”
…
“จนวันนึงที่เธอได้ผ่านเข้ามา
ความอ่อนล้าที่มีก็จางหายไป
คงเป็นเธอที่ทำให้ฉันเป็นคนใหม่
เธอคือหัวใจของฉันตั้งแต่นี้”
...
จริงๆ
ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตป๊านะ...
...
“เธอคือคนที่ฉันตามหามาแสนนาน
และเป็นคนที่ฉันใฝ่ฝันในหัวใจ
แม้ชีวิตของฉันตอนนี้จะเป็นเช่นไร
แต่อยากให้รับรู้เอาไว้”
...
“อยากบอกว่ารัก รักเธอเหลือเกิน
แม้วันคืนล่วงเลยพ้นเป็นปี
แต่คืนนี้จะบอกเธอนะคนดี
อยากให้เธอเชื่อฉันคนนี้ ฉันรักเธอ”
...
ไอ้ตัวเล็กซุกหน้าเข้ามาที่คอผมมากขึ้น สัมผัสชื้นๆที่คอบ่งบอกว่าลูกหมีขี้แยร้องไห้ซะละ ผมเลยหยุดร้องเพลง พราวขดขากอดเข่าซุกอก ผมเลยรัดร่างเล็กไว้ทั้งตัว ไม่ต้องพูดอะไรแค่นั่งกอดกันอยู่อย่างนี้ ก็เข้าใจแล้ว...
http://www.youtube.com/v/iavAEkxnjvE
---------------------------------------------------------------
อาจไม่ค่อยจะซึ้งเพราะเฟอร์บี้ช่างอึนเหลือเกินวันนี้ TT______TT
:z10: :z10: :z10: :z10:
-
ป๊าน่าร้ากกกกที่สุดเลอออออออออออออออออออออ
-
ฟินจังเลยน้าาาาาาาาา :กอด1:
-
:mew3: :mew3: ป๊าาาาาน่ารักมากอ่าาาา
-
พ่อหมีน่ารักที่สุด ตอนนี้เอาคะแนนเต็มสิบไปได้เลย น่ารักๆ
-
น่าร้ากกกกกก
-
ให้จิมมี่กลับมาก่อน ยังไม่ได้ตบมันซักป้าบเลย คันมือ :beat:
-
:mew1:
-
อีจิมมี่เลวมากกกกก :angry2:
-
อีจิมมี่ ดี - ออก มากกกกก
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อิป๊าน่ารักที่สู๊ดดดดด
-
ตัววุ่นกลับไปแล้ว ทีนี้ก็เป็นเวลาของสองหมี
อยากให้น้องพราวป่วยบ่อยๆ ขี้อ้อน น่ารัก :-[
ไม่รู้ว่าเข้ามหา'ลัยแล้วจะโตไปกว่านี้บ้างมั๊ยนะ
เป็นเด็กน้อยของป๊าไปตลอดอย่างนี้ก็ดี
ป๊าได้กำไรเราก็ได้กำไรด้วย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
48
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
“น้องพราวของป๊าเก่งอยู่แล้ว ทำให้ดีที่สุดนะครับ”
“งื้อออออออ”
“ลง-ไป-สอบ”
“อย่าพูดคำว่าสอบบบบบบบบบ T^T”
โมเม้นท์ที่ป๊าไล่ผมลงจากรถกลับมาอีกครั้ง วันนี้เป็นวันเสาร์แต่ผมต้องสอบโควตาแล้วครับ โควตามหาลัย Y ชอบจัดสอบช่วงกลางเทอมของเทอมสอง แล้วก็ประกาศผลหลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือน ใครได้ก็ไม่จำเป็นต้องมาเรียน ส่วนคนที่ไม่ติด... ก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่ออย่างไม่มีที่สิ้นสุด T_T ผมนี่มีแววว่าจะเป็นอย่างหลัง
“ป๊าาาาา”
“ถ้าทำสุดความสามารถแล้วก็ไม่มีอะไรต้องกลัว ป๊าจะรออยู่ร้านกาแฟอาคารโภชนาการรอนะครับ พ่อหมีรักลูกหมีน้า ผลออกมายังไงก็ช่าง ไม่ต้องเครียด ฟอดๆๆๆ”
แงๆๆ ผมต้องทำให้ได้ ถ้าวันนี้ผมไม่ได้...ไอ้ที่อ่านมาเป็นบ้าเป็นหลังนี่ก็เท่ากับศูนย์ และที่สำคัญ ถ้าผมสอบติดโควต้าก่อน ช่วงที่ว่างนั้นลุงแดมจะพาไปเที่ยวสวิสฯ =.,=
ระหว่างทางที่เดินไปห้องสอบผมก็ท่องสูตรท่องอะไรที่ควรท่องไปทำให้เดินชนคนนั้นคนนี้ไปทั่ว อ้อ นักเรียนที่มาสอบนี่ ไม่ได้มีแค่โรงเรียนผมครับ โรงเรียนที่มีชื่อเข้าร่วมโครงการนี้ก็ถูกคละๆกันไปเพื่อป้องกันการทุจริต
“โอ๊ะ ขอโทษครับๆ”
“ไม่เป็นไร สอบห้องนี้เหรอ”
ผมแงะบัตรเข้าห้องสอบดูเช็คเลขห้องก่อนจะพยักหน้าให้เขา
“เห้ย เราก็สอบห้องนี้ เราชื่อเบนซ์นะ แล้วนาย...”
“เราชื่อพราวน่ะ นายอยู่โรงเรียน... เหรอ”
“อื้ม กินข้าวมายังเนี้ย ดูเบลอๆเหมือนไม่มีแรงนะ”
เบนซ์โยกหัวผมไปมาเหมือนจะปลุกผมที่กำลังหลับใหลอยู่ในกองชีทและหนังสือเรียนชีววิทยา โอ้ย คิดแล้วอยากอ้วกจริงๆ อะไรที่ใช่ก็ขอให้ได้ไปต่อทีเห้อออออออออออ
“กินแล้ว แต่ว่ากังวลนิดหน่อย”
“สบายๆน่า นายเลือกแพทย์เหรอ”
“เปล่าๆๆ ทำไมคิดงั้นอ่ะ”
“เห็นเครียดขนาดนี้”
“คือ... คือว่า... ไม่ใช่อ่ะ...”
“...”
“แต่ก็ใกล้เคียง TOT โฮฮฮฮฮฮฮฮ”
สอบเสร็จไปทั้งหมดห้ามวิชา คณิต ชีวะ เคมี ฟิสิกส์ ภาษาอังกฤษ ส่วนวิชายิบย่อยอื่นๆที่เรียนมาไม่ได้เอามาสอบแข่งขัน อันที่จริงผมเก่งภาษาไทยกับประวัติศาสตร์มากเลยน้า T____T
“กินเค้กมั้ย วันนี้มีเค้กส้ม”
“หนูอยากกินบราวน์นี่”
“มีๆ ป๊าเห็นอยู่”
ดีที่ป๊าไม่ได้ถามเรื่องสอบ เพราะผม... ไม่ได้เตรียมคำตอบมา! ถ้าลุงแดมกับอาภีมถามผมคงตอบไม่ได้เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำได้เป็นบางข้ออ่ะ บางข้อก็ทำไม่ได้ แง!
“ไปสปาปลากันหน่อยมั้ย”
“อยากนอนพัก หลับยาวสามสิบแปดชั่วโมง”
“หลับหรือซ้อมตายนั่น ไปดูแฮร์รี่พอร์ตเตอร์ภาคสี่ภาคห้าต่อ”
“เออใช่!! O_O”
เกือบลืม ช่วงนี้ผมดูหนังเก่าๆคลายเครียด หนังที่ผมไม่เคยดู อาภีมเอามาเปิดให้ดูจนผมติดเลยเนี้ย หลายๆเรื่องที่เป็นแฟนตาซีแล้วก็มีภาคต่อยิ่งโคตรชอบ ไม่อยากให้จบเลย
“ป๊าาาาาา”
“ครับ?”
“ป๊าาาาา”
“...”
“ป๊าาาาาาา”
“หึหึหึ ป๊าอยู่ตรงนี้ไม่ต้องเครียด ข้อสอบทำอะไรพราวไม่ได้หรอก สอบไม่ติดก็ไม่ต้องเรียน”
“ง่ายเนอะะะะะะะ!!!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
เอาเถอะ เครียดไปก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ช่วงนี้ก็ยังคงต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบรอบต่อๆไปดีกว่า อย่าปล่อยให้เวลาสูญเปล่าเลยครับ เฮ้อออออ ถ้ารู้ว่าโตมาจะโง่อย่างนี้ผมอ่านหนังสือตั้งแต่อยู่ในท้องแม่แล้ว! T^T
วันนี้ไปนอนกับป๊าเพราะเป็นวันเสาร์และคืนนี้มีปาร์ตี้สละโสดของอาเค้ก >O< ตอนแรกป๊าจะไม่ให้ผมไปเพราะว่าเขาจัดกันที่ผับงี้ ป๊าบอกว่าอายุผมไม่ถึงแต่อาเค้กบอกว่าถ้าเข้าไปกับผู้ปกครองได้แล้วเพื่อนอาเค้กก็เป็นเจ้าของผับนั่นด้วยไม่มีปัญหา ถึงยังไงป๊าไม่ค่อยพอใจบอกว่าผมยังเด็กอยู่นั่นล่ะ
“แล้วป๊ามาเป็นผัวเมียกับเด็กทำไมล่ะ”
“เอ๊า...” เหวอเลยๆ
“ถ้าหนูยังเด็กก็ไม่สมควรจะมากอดมาจูบ แล้วก็ไม่สมควรมีแฟนด้วย”
“มันคนละเรื่องละ”
“หนูยังเด็กก็ควรตั้งใจกับการเรียนมากกว่ามาสนใจคนที่เห็นว่าเราไม่รู้จักโตสักที คงแย่ในสายตาเขามากอ่ะ ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง ฮึก เอาตัวเองก็ไม่รอดเลยต้องอยู่เฝ้าบ้านกับหมาตลอดเลย ฮึก”
“เล่นงี้เหรอพราว”
อาเค้กบอกให้พูดงี้~~~~~~~~ >O<
“เออ อยากไปก็ไป ขึ้นไปอาบน้ำเลย”
เยสสสสสสสสสสส!!
ยื่นปากไปจุ๊บแก้มสากแล้ววิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาเห็นชุดวางจัดไว้ให้ที่เตียง กางเกงขายาว เสื้อแขนสามส่วน -3- ผมมีชุดที่ผมอยากใส่อยู่แล้วน้า ฮือๆๆ แต่ใส่นี่ก็ได้เรื่องมากนักเดี๋ยวจะอดไป
ลงมาหาป๊าที่แต่งตัวหล่อรออยู่แล้ว ทีอยู่บ้านกับผมไม่เห็นแต่งตัวเฟี้ยวฟ้าวขนาดนี้เลย งานนี้เพื่อนสาวๆของอาเค้กคงเยอะล่ะสิ เลยจัดเต็ม
“ป่ะ”
ป๊ายื่นมามือมาให้ตอนที่รถจอดอยู่หน้าผับ ผมเลยยื่นมือไปจับจูงกันเข้าไป แอบตื่นเต้นเหมือนกัน ได้ยินแต่เพื่อนเล่าให้ฟังไม่เคยเที่ยวเองเลย อ้อ อย่าว่าแต่เที่ยวผับ กลางงค่ำกลางคืนนี่แทบไม่ได้ออกบ้านอยู่ละ
“มืดจัง”
“จับป๊าไว้ห้ามปล่อยมือ”
“ครับๆ”
“จิ๊ มานี่มา”
ป๊าดึงผมเข้าไปโอบไหล่ในขณะที่ผมก็กอดเอวสอบไว้เหมือนกัน คนแน่นมากๆๆ บางคนเต้นๆอยู่ก็มากระแทกโดน กว่าจะผ่านตรงนั้นมาได้ก็เสียดสีกับคนอื่นพอสมควร หมายถึงป๊านะที่ไปสีกับเขา ผมนี่ไม่แตะโดนใครเลยป๊าบังหมด = =;;
“มาแล้วๆๆ”
“ฮิ้วววววววววว”
เดินขึ้นมาชั้นบนมีคนไม่เยอะ ป๊าบอกว่าชั้นบนเป็นของเราจะกินอะไรก็ได้ที่อยู่ในนี้ แต่ป๊าห้ามแอลกอฮอล์ โด่ววววววว เห็นผมเป็นคนยังไงเนี้ย น้ำขมๆนั่นผมไม่แม้แต่จะคิดกินเหอะ คราวที่แล้วพลาดไปทีเดียวก็พอแล้ว
“นี่น้องพราว หลานรักกูเอง”
“เห้ยๆๆ มีเจ้าของยังครับ”
“กูเอง!” ป๊าโอบไหล่ผมแล้วตีหน้าเหี้ยมใส่พวกเขา พวกอาๆเลยโห่แซวกันยกใหญ่ ผมว่าคนนั้นเขาแซวเล่นๆมากกว่าแต่ป๊านี่หน้าบึ้งไปเลย
“นั่งตรงนี้ จะไปตักข้าวผัดมาให้”
“เอาน้ำส้มด้วย”
“ถ้าไม่มี?”
“เอาน้ำโค้ก^O^”
“หึหึหึ ฝัน”
ชิส์!! แล้วจะถามทำไมว่าเอาอะไรเนี้ย จัดๆมาให้เลยก็มั้งงั้นอ่ะ ผมมองนู่นมองนี่ไปรอบๆตัวเห็นมีสระว่ายน้ำเล็กๆอยู่ด้วย สาวๆใส่บิกินี่ลงไปเต้นอยู่ในน้ำอย่างเซ็กซี่ ส่วนที่ผมอยู่เป็นมุมที่ค่อนข้างไกลจากเวที ไกลจากโต๊ะอื่นๆ ดูเป็นส่วนตัวแต่ว่ามันแกร่วๆยังไงไม่รู้ถ้าเทียบกับคนอื่นที่ยิ้มหัวเราะร่าเริงกัน
ป๊าเอาของมาให้กินแล้วเดินไปคุยกับคนโน้นคนนี้ที อาเค้กอามาร์ชอาพลอยผลัดเปลี่ยนกันมาคุยเล่นกับผม อามาร์ชยังกวนผมเหมือนเดิมผมเลยไม่อยากคุยด้วย อามาร์ชแกล้งชี้ให้ดูว่าคนนั้นคนนี้เป็นแฟนเก่าป๊า แล้วเขาก็หัวร่อต่อกระซิกกันจนผมอารมณ์เกือบขึ้น แต่ก็พยายามท่องไว้ว่ามันไม่มีอะไร อามาร์ชแค่ชอบขี้แกล้งใส่ผมเฉยๆ
แต่ว่า...
“ป๊า!!”
ผมเดินเข้าไปหาเพราะเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเริ่มคล้องแขนพ่อหมีแล้ว เดี๋ยวก่อนเถอะเดี๋ยวป๊าจะโดนโกรธ ร่างสูงหันมาเห็นผมก็รีบแกะแขนผู้หญิงคนนั้นออก
“น้องเรียกใครคะ”
เธอหันมาหาผมหน้าอกแทบจะกระแทกหน้า! อะไรจะใหญ่โตป่านนั้นนนนนน แต่ว่าทำไมผมเตี้ยขนาดนี้ TOT
“เรียกป๊า”
“ป๊า? พ่อ? คนไหนพ่อหนูคะเดี๋ยวพี่พาไปส่ง”
“นี้”
ผมชี้ไปที่ร่างสูงที่ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ ไอ้อาการหน้าซีดตอนที่เห็นผมครั้งแรกหายไปสนิท พี่ผู้หญิงก็หัวเราะถามป๊าใหญ่ว่าเฟิร์สมีลูกแล้วเหรอไม่เห็นบอกกันงั้นงี้เหมือนหยอกล้อกัน คือแบบผมยืนหัวโด่อยู่นี่ด้วย สนใจกันบ้าง
“มีที่ไหน ไม่มี๊~~~~~~”
“อ้าวหนู ผิดคนหรือเปล่าคะ”
“...”
“ฮ่าๆๆ โอ๊ย หน้างอแล้ว เฟิร์สแกล้งน้อง”
ทั้งสองคนหัวเราะ ผมนี่หน้าชาอ่ะ เดินหนีออกมาจากตรงนั้นเลย ไม่ได้กลับไปนั่งที่เดิมแต่ผมจะกลับบ้าน! ป๊ารีบตามมาแต่ไม่ทัน ผมลงมาด้านล่างที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทั้งมืดทั้งมองไม่เห็นทางเวียนหัวไปหมด คนก็เดินมาชนจนจะล้มอยู่แล้ว ผมว่าถ้าลมคงได้มีคนเข้ามาเหยียบซ้ำอ่ะ
“ขอโทษครับ ขอทางหน่อยครับ”
“น่ารักจังเลย”
โดนทักอย่างนี้มาตลอดทาง เดินผ่านใครก็มอง คงจะประหลาดมาดที่เด็กสิบแปดมาเที่ยวผับเอง ผมเดินวนไปวนมาไม่รู้กี่รอบก็หาทางออกไม่เจอ สุดท้ายก็ต้องยืนนิ่งๆก่อนจะกระโดดเหย็งๆขึ้นมองมุมสูงบ้าง
คือ... กลางฟลอร์ = =;;
ว่าละทำไมทุกคนถึงดิ้นๆมาชนผมจั๊งงงงงงง
“อุ๊บ! อื้ออออออ อื้ออ่อยยย อ้าอ้วยอ้วย”
ผมตกใจจนตัวโยนเมื่อถูกมือปริศนาปิดปากจากทางด้านหลัง แต่ก็โล่งใจเมื่อใบหน้าคมเคลื่อนลงมาเกยอยู่ที่ไหล่เล็กของผม ปกติผมจำกลิ่นน้ำหอมป๊าได้แต่ตรงนี้คนมันแน่นแล้วกลิ่นก็ตีกันจนแยกแยะไม่ออก
“ลงมาทำไม”
ป๊ากระซิบชิดใบหูเพราะเสียงเพลงดังมาก
“หึ”
“หน้างอจังเนอะ”
“ที่ไม่อยากให้มาเพราะอย่างนี้ใช่มั้ย”
“อย่างไหน มั่วแล้ว”
“เพราะว่าป๊าจะมาหาผู้หญิงพวกนั้น”
“ไปฟังอะไรมาเนี้ย เพื่อนๆกันทั้งนั้น ถ้าเกินเลยป๊าคงได้โดนไอ้เค้กแหกอกโทษฐานที่นอกใจหลานรักเขาแล้วล่ะ”
“ป๊าไม่อยากให้พราวมาเห็นอบายมุขพวกนี้ มันไม่ใช่สิ่งดีๆสักเท่าไหร่ แล้วถ้าคลาดสายตาป๊าไปอะไรจะเกิดขึ้นกับพราวก็ได้นะ ดูสิมืดก็มืดเสียงก็ดัง ร้องไปไม่มีคนช่วยนะ”
ก็...จริง... =3=;; แต่ว่า... แต่ว่าอะไรดีง่ะ ไม่แต่ก็ได้ ผ่านเรื่องนี้ไปเลย
แขนใหญ่กอดผมจากด้านหลังเลื่อนคางขึ้นไปเกยอยู่บนหัวผมแทน ร่างหนาพาผมโยกไปเบาๆเมื่อเพลงเปลี่ยนจังหวะจากแดนซ์ ผมสังเกตุตั้งแต่ตอนลงมาแล้วว่าเพลงมันจะลดความมันส์ความเหวี่ยงไปเรื่อยๆจนตอนนี้เริ่มจะเปลี่ยนมาเป็นเพลงช้า
“แล้วพี่นมโตล่ะ คงชอบเขาล่ะสิถึงได้ให้เขามากอดแขนกอดขา”
“ไม่ได้ช๊อบบบบบบ~~ นมใหญไปเกะกะ จริงจริ๊งงงงง”
ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าคมผ่านความมืด ป๊ายิ้มทะเล้นส่งมาให้ เหอะ!!!
“พี่เขาแหย่เล่นน่า เขารู้อยู่แล้วว่าเราเป็นอะไรกัน”
“ก็หนูไม่ชอบนี่ ถ้าเพื่อนหนูถามว่าป๊าเป็นอะไรกับหนูแล้วหนูบอกว่าคนไม่รู้จักงี้ล่ะ”
“...ก็พราวบอกว่าป๊าเป็นพ่อนี่”
“...”
“ไม่ใช่พ่อสักหน่อย...”
“...”
“...นี่ผัวนะ”
“...”
“สงสัยคืนนี้ต้องเตือนความจำสักสี่ห้ารอบ”
“OoO คนบ้า!!!”
แต่คำตอบก็ทำให้ผมพอจนละนะ หันไปกอดตอบแล้วซบอกกว้างโยกเบาๆให้เข้ากับดนตรี ใกล้จะจบร่างสูงเชยคางผมก่อนจะประกบปากลงมาบนปากผม ลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดลิ้นผมอย่างหยอกเย้าก่อนจะดูดดื่มอย่างเร่าร้อนตามต้องการ ใจผมเต้นระรัวราวกับคนบ้าแต่ก็ยังตอบรับจูบนั้นเป็นอย่างนี้ ณ จุดๆนี้เสียงปรบมือหรือเสียงวิ้วว้าวอะไรรอบข้างก็ไม่เข้าสู่โสตประสาทผมแล้วล่ะ -///////////-
ผมหอบหายใจแฮ่กเมื่อมือใหญ่รั้งบั้นท้ายผมขึ้นสูงก่อนจะละเลงลิ้นร้อนตรงช่องทางด้านหลัง หลังจากฉากจูบกลางฟลอร์นั่นจบลงผมล่ะอยากจะวาร์ปหายไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด T///////T พ่อหมีใหญ่พาผมออกจากร้านทั้งๆที่ยังไม่ได้ร่ำลาใคร พอถึงบ้านก็ผลักผมลงเตียงแล้วจัดการต่ออย่าได้ขาดตอนกันเลยทีเดียว หมีหื่นเอ้ย!!!!
“อ๊ะ แฮ่กๆๆ”
นอกจากจะแทรกลิ้นเข้ามาในตัวผมแล้วมือใหญ่ยังรูดท่อนด้านหน้าของผมเน้นส่วนยอดในบางทีให้ผมสะดุ้งจนตัวโยน ใบหน้าหล่อเหลาผละออกก่อนจะส่งนิ้วเข้ามาแทน ขนาดแค่นิ้วผมยังครวญครางแทบขาดใจตายอยู่แล้ว และเหมือนป๊าเห็นผมร้องก็ยิ่งแกล้งควานหาจุดรับสัมผัสของผมใหญ่
“พอ อ้ะๆๆ พอ ฮ้ะๆ พอแล้ว ป๊าจ๋า อ๊ะๆๆ ไม่เอา”
เสียว...จนแทบทนไม่ได้ ผมแลบลิ้นมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง ป๊าคงเห็นเลยบิดหน้าผมไปมอบจูบจนปากชื้นแฉะไปด้วยกันทั้งคู่
พ่อหมีค่อยๆถอนนิ้วออก พลิกตัวผมนอนหงายแล้วก้มมาบดจูบพาสมองผมให้ขาวโพลนไปอีก ระหว่างนี้สะโพกสอบก็ขยับเอาแก่นกายขนาดใหญ่มาเสียดสีกับปิกาจู๊ของผม ขนาดนี่เทียบกันไม่ติด แต่ของผมน่ารักกว่า T_T(เทียบกันที่ความน่ารัก?)
“หื๊ออออออ”
ผมแอ่นอกขึ้นสูงเมื่อปากหนาเริ่มไล่ละเลงมาตั้งแต่ปลายคาง ลำคอและมาหยุดอยู่ที่ยอดอกทั้งสองข้างของผมนานหน่อย ดูดดุนอยู่นานจนแดงขึ้นยิ่งกว่าเดิมและพรมจูบไปทั่วเต้านมของผมให้ขึ้นรอยแดง ความเสียวซ่านพุ่งเข้าใส่เต็มๆสนองรับหลังแทบไม่ติดเตียงไม่ว่าคนตัวโตจะพาไปทางไหนผมก็ตามหมดทุกอย่าง
บทรักที่ถูกสอนมาก็นำมาใช้บ้างเท่าที่สติสัมปชัญญะจะมี อยากทำเหมือนที่คนตัวโตทำให้ผมแต่ส่วนมากผมจะกระเจิงไปก่อนทุกทีได้แต่นอนบิดตัวเร่าๆให้พ่อหมีหื่นได้มองด้วยสายตาวิบวับ
“อ๊ะ!”
“ซี๊ดดดดดด”
เสียงสูดปากสูดคอ เสียงเนื้อกระทบกันหรือเสียงจ๊วบจ๊าบที่ป๊าทำกับร่างกายผมทำให้ผมอายยิ่งกว่าอะไร ไม่ใช่ว่ารังเกียจแต่มันเขินแบบไม่ทราบสาเหตุอ่ะ ฮือๆๆ ไอ้รินเคยบอกว่าให้ผมทำหน้ายั่วเข้าไว้แล้วจะเกิดผล คือแบบไม่ต้องทำผลก็เกินคาดแล้วอ่ะ อะไรที่เพื่อนบอกผมทำไม่ได้สักอย่าง ฟังประสบการณ์ของพวกมันแล้วย้อนดูตัวเองแล้วแบบ... กูนี่นอนนิ่งสุดแล้ว TOT
“ป๊า อ้ะๆๆ เบาๆ”
ผมท้วงเพราะสะโพกสอบที่ส่งเข้ามาในกายผมทีแรกอย่างนุ่มนวลนั้นกำลังเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ขาผมถูกดันขึ้นจนเข่าทั้งสองข้างมาชิดไหล่ทำให้บั้นท้ายผมลอยสูงขึ้นบวกกับเตียงนอนสปริงแสนนุ่มนี่ทำให้ทุกครั้งที่ถูกกระแทกเราสองคนจะสวนสอดรับกันได้เป็นอย่างดี
“พราวววว ซี๊ดดด อ่า...”
“ป๊าจ๋า อ้ะๆๆ ป๊า...”
นอกจากเสียงเนื้อกระทบกันจากด้านล่างแล้วที่ชิดใบหูก็ยังมีเสียงของเราสองคนที่ผลัดกันเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงกระเส่า อ้อมแขนหนารัดร่างผมไว้แต่แรงขยับจากด้านล่างก็ยังดันให้ผมไหลไปทั่วเตียงจนตอนนี้หัวผมห้อยอยู่ที่ขอบเตียงเรียบร้อย ป๊าเลยดึงขึ้นให้ผมขึ้นมานั่งนอนทับด้านบนทั้งๆที่ท่อนล่างยังขยับเข้าออกไม่หยุด
มันดีจน...
“อ๊ะ! อ่า...”
จนผมไปถึงฝั่งก่อนทุกที พอผมไปถึง ครั้งที่สองป๊าก็ชอบดึงเวลาไว้อยู่เรื่อย เขาบอกว่าอยากอยู่ในตัวผมนานๆ ซึ่งผมก็เห็นด้วย ผมไม่ได้หื่นนะแต่ว่าตอนที่เราเหมือนคนๆเดียวกัน ผมมีความสุขมาก
“อ๊ะ ป๊า... เร็ว”
“หึหึหึ จ๊วบบบบ”
อ่า... พร้อมกัน
ผมหอบหายใจจนอกกระเพื่อมแรง ผมเสร็จไปสองแต่ป๊ายังแค่หนึ่ง คืนนี้ทั้งคืนผมเลยถูกพ่อหมีหื่นแกล้งจนแทบสลบกลางอากาศ!
เม้นต์กันเยอะๆน้า ขอบคุณจ้าาาาา
:katai4: :katai4: :katai4:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun
อยากได้รวมเล่มมมมมม
-
ง่าาาาาาา ฟิน :haun4:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
เขิลลลลลลลลลลลลล หวานกันจริง เเหมๆๆๆ
[/color]
-
พ่อลูกคู่นี้นี่มัน
:jul1:
-
จมกองเลือด :jul1:
-
น้องพราวนี่น่ารักตลอดเลย
-
แกล้งให้น้องหึงแล้วก็มาจัดการน้องสินะ :hao3:
-
:mew1:
-
ฟินนนนสุดๆๆๆๆๆๆ :pighaun: :pighaun:
-
LOY KRATHONG FESTIVAL
[/size]
[เฟิร์ส]
อันที่จริงผมก็ไม่ได้ปิดกั้นอะไรพราวสักเท่าไหร่นะ(เหรอ) แต่ผมคิดว่าอะไรที่ผมไม่ชอบพราวก็คงไม่ชอบด้วย อย่างเช่นงานลอยกระทง สมัยเรียนผมเคยไปกับพวกไอ้มาร์ชเนี้ยแหละ ตอนแรกมันบอกไปเหล่หญิงชิวๆ = =;; ชิวเหี้ยไรล่ะครับ ต้องไปเดินเบียดคนเป็นแสน พอจะได้ลอยก็เกือบจะถูกถีบตกน้ำเนื่องจากเพื่อนผมไปแซวสาวที่มีผัวแล้ว
นั่นล่ะ ผมก็เลยไม่ไปลอยกระทงอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น รวมถึงไอ้ตัวเล็กด้วย ทุกๆปีก็บอกให้แม่บ้านไปซื้อมาแล้วก็ลอยในบ้านเนี้ยแหละ แค่นี้เขาก็พอใจละ แต่คนเรามันโตขึ้นเรื่อยๆครับ ยิ่งโตยิ่งรู้มาก นี่เลยรบเร้าผมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพื่อนชวนไปก็ไม่ไปบอกว่าจะไปกับผม(ถึงไม่ไปกับผม ผมก็ไม่ยอมให้ลูกหมีไปคนเดียวหรอกครับ)
“เราลอยเหมือนทุกๆทีดีกว่านะ”
“เราก็ลองลอยที่อื่นที่ไม่ใช่อ่างอาบน้ำบ้างสิ น่าสนุกออก”
“...”
“น้าๆๆ ที่มหาลัยจัดงานด้วย หนูนัดเจอเพื่อนเก่าๆเยอะเลย”
“แค่เอากระทงโยนลงน้ำแล้วก็กลับนะ”
ต้องเรียกว่าโยนเพราะมันเบียดกันแย่งกันลอยมากๆ ธูปเทียนนี่จะจี้คนข้างๆซะให้ได้
“โยนอะไรเล่าาาาา เขาวักน้ำใส่กระทงต่างหาก อย่างนี้ๆ”
เวลาลอยกระทงต้องทำมือเป็นนางกวักเหรอครับ = =;;; น้ำเข้ากระทงกันพอดี
“แบบนี้กระทงมันต้องจมแล้วล่ะ อย่าเรียกว่าลอยเลย”
“ดีกว่าโยนแล้วกัน ป๊านี่ อะไรก็ไม่รู้” บ่นๆๆๆ ทำปากยื่นปากยาวจนผมอดดึงให้ยืดยิ่งกว่าเดิม(ด้วยปากของผม)ไม่ได้ หมั่นเขี้ยวสุด
“...ไปเถอะน้า หนูอยู่ปีสี่แล้วยังไม่เคยไปร่วมงานของมหาลัยสักงานเลย”
เหอๆๆ ลูกหมีดื้อก้มหัวทำหน้าเศร้า อยู่ปีสี่แล้วยังขี้งอนขี้อ้อนเหมือนเดิม พัฒนาการอยู่ตรงไหนเนี้ยยยย
“โอเคๆ ป๊าว่าพราวจะเข็ด”
“ไม่เข็ดเลย ^O^ รักป๊าที่สุด หนูจะไปทำกระทงที่บ้านพ่อน้า ตอนเย็นป๊าไปรับหนูด้วย”
“ครับๆ ฟอดๆๆๆ”
ล่ำลาพอเป็นพิธีก็แยกแขนแยกขาที่พันกันอยู่ออก นัวเนียกันเป็นธรรมดาแต่ไม่ได้เกินเลยถึงจุดนั้น ผมก็กอดก็หอมของผมเป็นเรื่องปกติ ยิ่งได้อยู่ด้วยกันนี่โลกนี้มีแต่เราสองคนอย่างที่คนอื่นพูดจริงๆ
ออกไปรับตั้งแต่สี่โมง รีบไปก่อนกลัวรถติด เราจะไปลอยกันที่สวนสาธารณะที่ห่างจากมหาลัยพราวสามสี่กิโลซึ่งก็ติดแม่น้ำและบรรยากาศโอเคทีเดียว มหาลัยก็เลยขอเป็นคนจัดงานนี้ทุกปีเพื่อให้นักศึกษาได้ทำกิจกรรมด้วย
“ป๊า ฟิ้ววววววววววววว~~~”
เอาไอ้หมูตุ๋นหนีบจักแร้แล้ววิ่งเข้ามาหาทันทีที่เห็นผม ซาวด์เอฟเฟคอะไรเขาก็ทำเสียงเองทั้งหมดนะครับ เหอๆๆ
“ชึ๊บ! จุ๊บ! หมูตุ๋น จุ๊บ!” เขย่งขึ้นรั้งลำคอผมให้โน้มมาจุ๊บเขาก่อนจะยกไอ้หมาตากลมนี่มาชนปากกับผมด้วย โอ๊ยยยย คนน่ะไม่ว่าหรอกแต่หมามันจมูกแฉะ TOT
“ไอ้เฟิร์ส รีบมาเอามันไปเลยนะ เอามันไปลอยเลย” เสียงไอ้แดมตะโกนออกมาจากกองใบตอง “มึงดู มึงดูความพินาศ TOT!!”
ผมหัวเราะมองกองทำกระทงของแม่บ้านทั้งหลาย ว่าแล้วต้องทำป่วน ก็เคยทำอะไรแบบนี้ซะที่ไหนล่ะ ผมโอบไหล่ไอ้ตัวเล็กแล้วโบกมือให้ไอ้แดมไม่สนใจ ไปหาซื้อเอาข้างหน้าก็ได้นี่...
มาถึงคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เพราะงานจะเริ่มหกโมงนู่น แต่ก็มีนักศึกษาเริ่มตั้งเต้นท์ขายของกันเต็มเรียงเป็นคณะๆไป มีเวทีกลางอยู่เวทีหนึ่งเปิดเพลงวัยรุ่นคลอไปด้วย น่าสนุกเพราะน่าจะมีแต่คนรู้ๆจักกัน อย่างไอ้ตัวเล็กก็มีแต่คนเข้ามาทัก พี่พราวอย่างนั้นพี่พราวอย่างนี้ สงสัยจะเซเลบ เหอๆๆ
“หนูไม่รู้จักชื่อเขาอ่ะ แหะๆ”
“แล้วเขารู้จักหนูได้ยังไงหืม”
“หนูก็ไม่รู้ครับป๊า” แล้วทำตาปริบๆใส่ผม ดึงมาหอมแก้มโชว์ซะ ก็คนที่มาทักแม่ งเป็นผู้ชายซะส่วนมาก! เดินดูของไปเรื่อยๆจนมาถึงซุ้มของคณะวิศวะ พราวบอกว่าพวกเพื่อนๆนัดมารวมตัวกันที่นี่ ตัวเล็กเลยขอแวะนิดนึง
“อ๊ะ! พี่พราว *_*” มีน้องคนหนึ่งเจอหน้าพราวแล้วทำสายตาวิบวับใส่ แต่ดูจากทรงแล้วไม่น่าจะชอบพราวในแบบนั้นเพราะดูน่ารักพอกัน
“น้องจัส!!”
“ไม่ได้เจอพี่พราวตั้งเดือนแน่ะ”
“ช่วงนี้พี่มีสอบเยอะน่ะ แล้วไอ้พอร์ชอ่ะ”
“= =;; เหล่สาวที่ไหนสักที่”
วิ๊ววววววววววว กร๊ากกกกกกก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
อยู่ดีๆเสียงโห่ดังขึ้นทำให้ทุกคนนี่หันไปมองทางเดียวกันพรึบเลย
ปรากฏร่าง... เรียกว่าร่างยักษ์ได้หรือเปล่าเพราะดูบึกบึนยิ่งกว่าคนเข้าฟิตเนสบ่อยๆอย่างผมอีก เธอ... เดี๋ยวนะ นาย อือ นายคนนั้นแต่งชุดไทยที่... น่าจะประยุกต์มาแล้วเรียบร้อยด้วยความพิเรนท์ เอ้ย! ด้วยความพิถีพิถัน คือ... = =;;;
“อะ...อิก้องภพ!!!”
“จัสสสสสสสสสส” แล้วร่างนั้นก็ยกชายสไบที่ไล่ระดับความกว้างขึ้นเรื่อยๆจนตรงปลายแผ่กว้างเต็มพื้น รวมๆแล้วคงจะยาวประมาณสามเมตร! ก่อนจะวิ่งด้วยท่าทางสโลโมชั่นทำท่าสะบัดผม(ทั้งๆที่หัวเกือบจะเกรียนอยู่แล้ว)มาหาน้องที่ชื่อจัส
“จัสสสส กูหาผัวไม่ทันลอยกระทงทำไงดีTOT”
โลกมันหมุนเร็วขึ้นทุกวัน หาผัวไม่ทันวันลอยกระทง เอิ่มมมมม
“อิก้องโภพพพพพพพ มึงจะหาผัวทำไม หาตังค์ก่อนมั้ย ชุดที่เช่ามาปีที่แล้วมึงผ่อนเขาหมดแล้วเรอะ!! TOT”
“อย่ามาดูถูกกู!!”
“...”
“กูยืมตังค์ไอ้ค๊อกไปใช้เขาแล้ว”
กรรม = =;;
ผมยืนมองแล้วก็หัวเราะขำๆ เราเดินดูซุ้มของกินคณะนี้แล้วรวบรวมมากินที่โต๊ะตัวเอง พราวนั่งเอาช้อนสับๆน้ำแข็งไสแล้วกินไปด้วยยิ้มไปด้วยท่าทางมีความสุข อันที่จริงคนมันไม่ได้เยอะเหมือนที่คิดไว้ คงเพราะปีนี้กรุงเทพจัดงานอยู่หลายที่คนก็เลยทยอยๆกันไป หรืออาจจะเพราะเขาคิดว่านี่เป็นแค่งานของพวกนักศึกษาก็เลยไม่ได้แวะเข้ามา(ส่วนมากเป็นนักศึกษาจริงๆและมากันเป็นคู่ๆด้วย)
“ป๊า อ้ำๆๆ”
ตักน้ำแข็งไสยื่นมาจ่อปากแล้วครับ ผมส่ายหน้าแล้วจิ้มลูกชิ้นเข้าปาก ไม่ชอบของหวานเท่าไหร่
“ป๊ะน่ะ”
“มันหวาน”
“แล้วไงล่ะ”
“ป๊าไม่ค่อยชอบ”
“ถ้าวันหนึ่งหนูทำงานเป็นเชฟทำขนมป๊าจะกินขนมหนูมั้ยเนี้ย”
ผมพยักหน้าแบบไม่ต้องคิด พราวยิ้มแล้ววิ่งไปซุ้มน้ำแข็งไส
“เติร์ก กูขอทำหน่อยยยยย”
จะไปทำมาให้ผมกินล่ะสิ ความเจ้าเล่ห์เริ่มมา ฮ่าๆๆ อันที่จริงถ้าพราวทำผมก็กินอยู่แล้วล่ะ ไม่รู้สิ... มันเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบ แต่ถ้าต้องทำเพราะคนที่เรารัก ผมก็ทำทั้งนั้นแหละ
“ไอ้พราววววววว”
“โทษๆๆ”
ฮ่าๆๆๆ เครื่องไถน้ำแข็งเป็นแบบใช้แรงครับ ถูไปถูมาก้อนน้ำแข็งเขาปลิวไปไกลเลย จะสำเร็จมั้ยเนี้ย กลัวไม่ได้กินจังเล้ยยยยยยJ
“เมื่อยแขนหมดเลย -3-“
“อยากทำเองนะ มาเดี๋ยวนวด”
ตัวเล็กมานั่งตักให้ผมนวดให้ ชะโงกมองถ้วยน้ำแข็งไส... ราดนมข้นมาซะเยอะเลย = =
ก่อนจะกลับมาดูผลการประกวดนายนพมาศอีกครั้ง ตกลงกันว่าจะไปลอยกระทงก่อน ที่นี่เขาทำท่าให้ลงไปลอยไว้หลายจุดแบบไม่ต้องแย่งเบียดกันเหมือนที่ผมเคยประสบพบเจอมา
“หนูขอลอยแบบใบตองหนึ่งอัน ขนมปังหนึ่งอัน แบบใบไม้นี่หนึ่งอัน”
“เลือกมาอันเดียวก็พอครับ”
“หนูอยากได้สามอัน”
“สองคนหนึ่งอันก็พอ”
“ทำไมล่ะ!”
“ถ้าลอยสามอันเราจะมั่นใจได้ยังไงว่ามันจะลอยไปข้างๆกัน”
“...”
“รู้สึกแย่นะถ้ากระทงแยกกันไปคนละทิศละทาง”
“เอาอันเดียวครับ แต่ขอเลือกก่อน”
หึหึหึ ผมยืนรอเลือกอยู่นานไอ้ตัวเล็กก็ตัดสินใจไม่ได้อยู่ดี ใบตองก็สวย ขนมปังก็ทำเป็นรูปสัตว์ที่เขาชอบ ใบไม้ก็แปลกๆดี พราวทำหน้าลังเลได้น่ารักเกิ๊นนนนน ผมอดจะถ่ายรูปไว้ไม่ได้ วันนี้พกกล้องมาด้วย ตั้งแต่มานี่ถ่ายรูปลูกหมีขาวไปเกือบร้อยรูปละมั้ง ทั้งตอนเผลอตอนไม่เผลอ
“ได้แล้ว”
ได้ขนมปังรูปแมวนอนขดตัวมา
“หนูชอบแมวนี่แล้วก็มีประโยชน์เป็นอาหารปลาไปในตัวด้วย”
รักสัตว์อย่างนี้เอาชนะเลิศนายนพมาศ(ในใจผม)ไปครองเลยครับ ฮ่าๆๆ
ผมปักธูปลงไปในขนมปัง เหลือบเห็นไอ้ตัวเล็กมองมาอย่างใจจดใจจ่อ ดวงตากลมสั่นระริกอยากจะลอยเต็มแก่แล้ว พอผมยื่นให้พราวก็ร้องเย้ออกมาเบาๆ
“อธิฐานว่าอะไรดีน้า...”
“ต้องขอขมาแม่น้ำก่อน”
“โอ๊ะ จริงด้วย”
“บอกว่าน้องพราวขอโทษที่เคยใช้น้ำเปลือง ขอโทษที่ชอบเอาหมาไปเล่นในสระว่ายน้ำจนป๊าต้องเปลี่ยนน้ำบ่อยๆโดยใช่เหตุ ขอโทษที่ฉี่ลงในน้ำทะเลด้วย อ้อแล้วก็ขอโทษที่ชอบเทนมทิ้งอีก...”
“ป๊าน่ะ พอแล้วมั้ง T^T”
หึหึหึ พราวยกกระทงขึ้นจรดศีรษะเลียนแบบคนข้างๆแล้วขยับปากมุบมิบ ผมเลยได้ไปอีกหลายช๊อต ล้างรูปกันกระจายล่ะทีนี้
“ป๊าอธิฐานบ้าง”
“อธิษฐานว่าอะไรดีน้า” ผมแกล้งย้อนถาม
“ก็บอกไปดิว่าป๊าอยากให้หนูรักป๊า มองป๊าคนเดียว ขอให้เรามีความสุขมากๆๆๆๆ เราจะอยู่ข้างๆกันและได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“อื้มมมมมม งั้นก็ลอยลงไปเลย”
“งื้ออออออ อธิษฐานก่อน”
“ไม่ล่ะ”
“...-3-…” เริ่มเบะปากหน้างอละ
“ป๊าไม่อธิฐาน...”
“...”
“...ป๊าจะทำเอง”
“...”
“จะทำให้มันเป็นแบบนั้นตลอดไป”
“หมีบ้าเอ้ยยยยย -//////////-”
บึนปากใส่แต่แก้มนี่แดงแจ๋ ผมและพราวจับกระทงลอยไปด้วยกัน ไอ้ตัวเล็กตื่นเต้นมากเพราะมันลอยออกไปไกลจริงๆ ไม่เหมือนทุกทีที่วนเป็นวงกลมอยู่ในอ่างอาบน้ำหรือหยุดอยู่นิ่งในกาละมัง
“ป๊าๆๆ ของเราหายไปไหนแล้วอ่ะ”
พราวเดินตามกระทงของเราเป็นเด็กๆ พอเทียนหรี่ใกล้จะดับก็ทำหน้ามุ่ยแต่พอมันกลับมาสว่างอีกครั้งก็ยิ้มร่า ผมไม่รู้ว่าต้องขอโทษพราวไปอีกกี่ครั้ง แต่นี่เป็นอีกครั้งที่อยากจะขอโทษ
“ขอโทษนะ ป๊าน่าจะพาพราวมาก่อนหน้านี้แล้ว”
“หืม...”
“...”
“ถ้าก่อนหน้านี้ป๊าพาหนูมา วันนี้หนูก็คงไม่ตื่นเต้นแบบนี้หรอก”
“...”
“ขอบคุณนะครับ ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้พาหนูมา^^”
หึหึหึ เด็กบ๊องเอ้ยยยยยยยยยย
“ฟอดดดด ป๊ารักพราวมากที่สุดในโลก”
คิดมาตลอดว่าคนๆนี้จะเกิดมาเพื่อเติมเต็มให้ผม และวันนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น เราจะเติมเต็มให้กันและกันนะครับลูกหมีของพ่อหมี©
“เราไปเชียร์ก้องภพกันเถอะ”
เอ้อออออ ในส่วนของคนๆนั้น
“ยังคิดว่าเขาจะได้อีกเหรอ = =”
------------------------------------------------------------------------
เกือบลืมไปแล้วนะเนี้ย
มาช้าดีกว่าไม่มานะยูวววววววววววว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านคร่าาาาาา
-----------------------------------------------------------------------------------
ในส่วนของการรวมเล่มนั้น.... ทำไม่เป็น แงงงงงงงงง :sad4: :sad4:
เค้าเพิ่งเข้าวงการง่ะ่ ไม่เคยซื้อนิยายของท่านอื่นเลย(อ่านฟรีตลอด555)
ถ้ามีคนอยากได้หลายคนยังไง ไว้เค้าจะศึกษาอีกทีนะฮัฟฟฟฟ
ขอบคุณมากๆเลยน้า
เยิฟยูววววววววว
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานตลอดๆ หวานกว่าน้ำแข็งใสอีก :katai1:
-
:katai5: น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หวานจนน้ำตาลขึ้นค่ะป๊ากับน้องหนู น่ารักกันสุดๆ
ขอบคุณมากๆนะคะ +1
-
อ๊างงงง สองพ่อลูกคู่นี้นี่น่ารักมุ๊งมิ๊งตลอดดดดด :-[
-
จับพราวไปแต่นายนพมาศ เอ๊ะหรือพ่อหมีใช้เส้นไม่ให้พราวลง :hao4:
-
โตขึ้นเยอะแต่นิสัยยังเหมือนเดิมเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ถึงจะปีสี่แล้ว แต่น้องพราวก็ยังมุ้งมิ้งเหมือนเดม
รวมเล่มเถอะ เค้าอยากได้จริงๆ นะ
-
อ๊ายยยยย
น้องพราวน่ารักเกิ๊น
-
น่ารักที่สุดเลยคู่นี้ ฟินๆๆๆ
-
พ่อลูกคู่นี้น่ารักมากๆ น่ารักได้ทุกเทศกาล :-[
น้องพราวอยู่ปีสี่แล้วก็ยังเป็นเด็กน้อยของป๊าเหมือนเดิม
หลงรักคู่นี้จริงๆ น้องพราวใสซื่อน่ารัก ไม่ไหวจะทน
จะมีมาเรื่อยๆใช่มั๊ยคะ :m13: น้องพราวอย่าทิ้งพี่ๆไปไหนนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
คู่หมีก็น่ารักตามความคาดหมาย
แต่ไอ้พี่พอร์ชทำไมปล่อยน้องจัสไว้คนเดียวฮ้าาา :angry2:
-
49
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
กริ๊ก กริ๊ก
อ่า... โคตรลุ้น วันนี้ประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย
ผมไม่ได้บอกใครเลยลุงแดมกับอาภีมยังไม่กลับมาจากที่ทำงาน ส่วนผมแอบโดดเรียนพิเศษแล้วให้ไอมาส่งที่บ้าน ขอดูผลเงียบๆคนเดียว T_T ทั้งห้องเงียบสนิทมีแต่เสียงกดเม้าส์ดังกริ๊กๆ เมื่อตะกี้ป๊าโทรมาหาถามว่าผลออกหรือยัง ผมบอกไปว่ายังทั้งๆที่ออกวันนี้ และตอนนี้!!!!!!
ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!
เสียงไลน์กลุ่มดังขึ้นรัวๆ เพื่อนๆคงแชทคุยกันกระจายล่ะ ฮือออออ
ผมพิมพ์ชื่อตัวเองลงไป ปกติก็พิมพ์ไม่ค่อยเป็นอยู่แล้ว ยิ่งลุ้นอย่างนี้ก็ยิ่งมือสั่นพิมพ์ผิดๆถูกๆ
“ว๊ากๆๆๆๆ > <”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณหนู มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ปะ เปล่าครับๆ”
อ๊ากกกกก กลัวอ่ะ ฮืออออ ระหว่างรอมันโหลดก็เลยซ้อมแหกปากไว้ก่อน (กรรม = =;)
...
‘ปานนนทลี เหมะศักดิ์ คณะสัตวแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัย Y’
…
…. OoO
แปะๆ
สั่นไปทั้งร่าง ยกมือตบแก้มตัวเอง... คือนี่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย
อ๊ากกกกกกกกกก น้ำตาแทบไหลลลลล TOT
กูสอบติดแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
...
ปัง!
...
“ป๊า! O_O”
ผมเปิดประตูแรงๆด้วยความรีบร้อน จะให้ลุงคนขับรถพาไปหาป๊า ไปบอกข่าวดีกับเขาเดี๋ยวนี้เลย แต่ดูพ่อหมีเจ้าเล่ห์ดิ! ถือช่อดอกไม้มายืนพิงผนังอยู่ตรงข้ามประตูผมเนี้ย เปิดออกมาจ๊ะเอ๋กันเลย!
“ยินดีด้วยครับคุณหมอ”
“ป๊าาาาาา T_T”
ผมเบะหน้าจะร้องไห้เดินเข้าไปในอ้อมกอดอุ่นที่กางแขนรออยู่แล้ว พอถูกรัดเข้าเต็มอกผมก็ปล่อยโฮออกกมา ผมไม่ใช่คนเรียนเก่ง แต่ดันเลือกคณะทางสายนี้ดูจะเป็นการโง่ที่สุดในชีวิต ผมเลยไม่กล้าบอกใครว่าผมตัดสินใจเลือกสัตวแพทย์ไป ทุกคนเลยเข้าใจว่าผมจะต้องเลือกบริหารหมด
ความกดดันทั้งหลายถูกปลดลงจากบ่าและยิ่งมีกอดจากป๊าผมรู้สึกตัวเบามากๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โล่งใจที่ทุกอย่างผ่านไปได้...
“ฮึกฮือออออออ”
“ฟอดดด เครียดมากใช่มั้ย”
ผมพยักหน้า ยิ่งใกล้ประกาศผลยิ่งเครียด
“ดีขึ้นแล้วเนาะ”
“ฮึก ครับ”
ป๊าคลายอ้อมแขนแล้วจับผมหอมไปทั่วใบหน้า ผมนี่เขินแก้มจะแตกได้แต่กอดแล้วดมกลิ่นดอกไม้ที่ป๊าหอบมาให้ คนบ้ารู้ผลก่อนผมได้ยังไงก็ไม่รู้ T3T สงสัยคงเพราะผมเอาแต่นั่งภาวนานานไปหน่อย
เรื่องคณะที่ผมเลือก ป๊าน่ะไม่มีปัญหา คนที่มีปัญหาคือลุงแดม! พอรู้เรื่องก็โวยวายตามประสา บอกว่าผมไม่ปรึกษาเขาเลย บอกเขาว่าจะเลือกบริหารแต่ดันไปเลือกสัตวแพทย์ แถมงอนเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก
“ไม่ต้องไปสนใจ เราไปฉลองที่ไหนกันดี”
“แต่ว่า... พราวก็ผิดจริงๆนะอาภีม พราวก็บอกเขาอยู่ปาวๆว่าอยากเรียนบริหาร”
“แล้วไปเปลี่ยนใจยังไงเนี้ย”
ผมเหลือบมองหมูตุ๋นที่นอนเล่นของเล่นอยู่ข้างๆ
“อ้อ... หมาตัวนั้นโดนรถชนเลยเปลี่ยนใจ”
“แฮะๆๆ”
ผมพยักหน้ายอมรับ ตอนนั้นผมคิดว่าถ้าผมอยู่ตรงนั้น ถ้าผมเป็นหมอ ผมคงไม่ต้องมานั่งร้องไห้เสียใจเพราะกลัวว่าพี่เอเธนส์จะตาย ก็เลย...เปลี่ยนใจเอาเกือบๆวันหมดเขตสมัคร และก็ไม่กล้าบอกใครเพราะกลัวว่าจะสอบไม่ติด
ก๊อก ก๊อกก ก๊อก
“นี่”
“...” ยังไม่ได้รับอนุญาตผมก็เปิดประตูเข้ามาเลย
“เขาจะไปกินชาบูกันนะ ไม่ไปเหรอ”
“...”
“ชิ อยู่เป็นเพื่อนหมูตุ๋นไปละกัน”
“...”
“แก่แล้วอย่าขี้น้อยใจสิ คนอื่นเขาก็ไม่รู้กันยังไม่เห็นจะโกรธเลย”
“แต่นี่ฉันเป็นพ่อ อยู่บ้านเดียวกับนาย เห็นหน้ากันทุกวัน ยังไม่คิดจะบอกกันสักคำ”
“ขอโทษแล้วไง ที่ไม่บอกเพราะคิดว่าคงไม่ติด”
“ไม่ติดแล้วยังไง กลัวโดนสมน้ำหน้าเหรอ พ่อจะทำอย่างนั้นเหรอ”
...เอ่อ แอบคิดแบบนั้นนิดนึง กลัวโดนหลายคนว่าว่าผมหัวไม่ดีก็ยังเลือกคณะที่คะแนนสูง ไม่รู้ว่าวันจันทร์นี่เพื่อนจะว่ายังไงถ้ารู้ว่าผมสอบติด แล้วก็นะ ลุงแดมบอกบ่อยๆว่าอยากให้ผมเรียนบริหารจะได้ช่วยกันดูแลธุรกิจเหมือนฝากความหวังไปในตัว แต่ผมคิดอยู่ว่าตัวเองไม่มีหัวด้านคำนวณบริหารไรนั่น อันที่จริงผมก็ไม่มีหัวสักด้านแหละ T_T เลยคิดว่าเลือกสิ่งที่ผมชอบน่าจะดีกว่า
“เรียนสัตวแพทย์ อยากล้วงตูดวัว อยากล้างคอกหมูว่างั้น”
“ป๊าวววววว T_T”
“ให้ตายเถอะ นั่งทำงานในห้องแอร์สบายๆนี่ไม่ชอบเหรอไง”
“ชอบบบบบบบบบบ แต่ว่า... เออน่ะ ไปกินชาบูกัน ไหนๆก็ติดไปแล้วก็เรียนไปก่อน”
“= =;; ฉันล่ะเหนื่อยกับนายจริงๆ ไอ้ตัววุ่นเอ้ย”
“เร็วๆดิ หิวแล้วอ่ะ”
ผมเข้าไปลากลุงแดมที่นั่งอยู่โต๊ะทำงาน ทันเห็นหน้าจอโน๊ตบุ๊คแวบๆก่อนที่ลุงแดมจะพับหน้าจอลงอย่างรวดเร็ว > < เหมือนจะเป็นข้อมูลเกี่ยวกับคณะที่ผมจะเรียน
“ไม่ลำบากหรอกน่า ก็บอกเองว่าไม่มีใครสบายไปทั้งชีวิตหรอก”
ผมลงไปนั่งตักเขาแล้วเปิดหน้าจอคอมขึ้นอีกครั้ง เลื่อนดูเว็บเป็นสิบๆเว็บที่เขาเปิดดูหลักสูตรการเรียนของผม รวมถึงกระทู้ต่างๆที่มีทั้งดีและไม่ดี ผมว่าเขาเป็นห่วงผม...
“หกปีนะ”
“รู้แล้วๆ”
“งู กิ้งก่าไรงี้ไม่กลัว?”
“...”
“เสือสิงกระทิงแรดกระซู่กูปรี?”
“...”
“ซากหมาซากแมว ทนได้?”
“เถอะน่าๆ ไม่ต้องพูดแล้ว หิวๆๆๆ”
“...”
ผมกากบาทตรงมุมขวาออกให้หมด กดชัตดาวน์ให้เสร็จสรรพแต่ยังไม่ยอมลุกจากตัก
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”
“ไอ้เด็กโง่ เพิ่งรู้เหรอ”
“ตอนนี้รู้แล้ว ขอบคุณๆๆๆๆๆ”
จุ๊บ
ผมจูบแก้มเขาแทนคำขอบคุณอีกที นานๆทีจะดีกันนะครับ ปกตินี่ตีกันตลอด - -;;
“อะแฮ่มๆ”
…> < ป๊ามายืนอะแฮ่มตีหน้าโหดอยู่หน้าประตู คงจะเห็นที่ผมหอมแก้มลุงแดมไปแล้ว ป๊าเคยบอกว่าถึงจะเป็นพ่อลูกกันแต่ก็ห้ามใกล้ชิดกันเกินเหตุ พ่อหมีบ้าไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแหละ ขี้หึงก็ที่หนึ่ง
เทียวไปนอนบ้านนู้นทีบ้านนี้ทีอย่างกับคนไม่มีหลักแหล่ง กินชาบูเสร็จก็โดนป๊าฉุดกลับบ้านเรา เรียกว่าฉุดเพราะผมกำลังจะขึ้นรถกับอาภีม ป๊าก็แบกขึ้นไหล่ยัดใส่รถแล้วบึ่งมาเลย = =
“แค่หอมแก้มเอง ลูกที่ไหนเขาก็หอมพ่อกันทั้งนั้น”
“ตอนแรกป๊าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ป๊าเห็นบ่อยนะเดี๋ยวนี้”
“โห ป๊าอ่ะ หนูรักป๊าที่สุด จุ๊บๆๆ”
ระหว่างรถติดไฟแดงผมรั้งลำคอแกร่งมาจุ๊บปากหลายที พ่อหมีขี้หื่นก็ได้ใจประกบแนบแน่นแล้วดูดแรงๆจนสติกระเจิง รู้ตัวอีกครั้งโดนรถคันหลังบีบแตรไล่เพราะไฟเขียวแล้ว TOT
“เดี๋ยวก่อนๆ เดี๋ยวถึงบ้านก่อน” ป๊ากัดฟันพูด ผมหัวเราะคิกคักที่แกล้งป๊าได้สำเร็จ นั่งเอนตัวไปซบไหล่แกร่งตลอดทางพอๆกับที่ป๊าก้มมาหอมหัวผมบ่อยๆ
“อ้อ แล้วพอเข้ามหาวิทยาลัยก็อย่าไปอ้อนใครล่ะ”
“หนูจะอ้อนใครเล่า”
“เตือนครั้งที่หนึ่งนะนี่”
“ไม่มีเตือนครั้งต่อไปแน่นอน”
“หมีดื้อพูดดีไปเถ้ออออออะ”
ผมหอมต้นแขนหนาแล้วกอดแน่นขึ้นป๊าเลยผละแขนซ้ายออกจากพวงมาลัยมาให้ผมได้กอด ขับรถข้างเดียวอันตรายก็จริง แต่ป๊าไม่ปล่อยให้ผมเป็นอะไรหรอกน่าเชื่อเถอะ
“มองตาเยิ้มอะไรครับ” ป๊าเหลือบมามองผมแล้วมองทางสลับกัน จ้องไปจ้องมาป๊าก็เริ่มประหม่า ฮ่าๆๆ
“ก็มองไม่ได้เหรอ” เอาปลายคางเกยไว้กับแขนแล้วเงยหน้ามองเต็มๆตา
“เออดี เดี๋ยวได้มองแบบเต็มๆ 4D เลย ฟอดดดดดดด”
“ฮื้อออออ มองทางด้วย!”
ผมผลักใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองตรง เกือบถึงบ้านแล้วและไม่ค่อยจะมีรถ ป๊าเลยขับได้ชิวๆ มีความสุขจัง ไม่มีอะไรให้หนักหัวแถมยังได้อยู่กับคนที่เรารักอีก ^O^
ถึงบ้านพ่อหมีก็ฟัดๆจนหนำใจถึงได้มานอนเป็นชีเปลือยคุยกันเรื่อยเปื่อย ป๊าบอกว่าผมเรียนอะไรก็ได้แต่ทางสายนี้ป๊าไม่ค่อยมีเส้นเท่าไหร่ก็เลยโดนผมทุบไปหลายที เส้นเสิ้นอะไรกัน ถึงผมจะไม่ค่อยจะได้เรื่องแต่บางทีก็ขอมีความสามารถบ้างเถอะ อย่างน้อยผมก็ให้อาหารหมาได้ล่ะนะ ฮิฮิ
“มือๆๆๆ”
ผมร้องเมื่อป๊าเริ่มขยำก้นผม เผลอเป็นไม่ได้เลยยยยยย
“ฮ่าๆๆๆ”
“มื๊ออออออออออ~~”
สักพักก็ขยับมาลูบหน้าอกผม เขี่ยๆตรงยอดจนแข็งเป็นไตแล้วเนี้ยยยย
“ขออีกสักที”
“ฮืออออ พอแล้ววว”
“ฮึ่ยยยยย ไอ้ตัวเล็กเอ้ย ขัดใจว่ะ”
“หนูขัดใจป๊าได้แต่ป๊าห้ามขัดใจหนู -3-“
“จ้าาาาาา”
ป๊าหอมหน้าผากผมฟอดใหญ่แล้วล้มลงไปนอนตามเดิมพร้อมกับรั้งตัวผมไปนอนเกยอยู่บนตัวทำให้ส่วนนั้นของผมเสียดสีกับหน้าท้องแกร่ง -///////-
“เรื่องลุงแดม...”
“ป๊าไม่ได้ห้ามขาดนะ แค่อย่าบ่อยและอย่าให้ป๊าเห็น”
“พ่อหมีขี้หึงงงง~~” ผมย่นจมูกใส่
“ก็เมียน่ารัก”
“บ้า -////- ลุงแดมเขาเป็นห่วงกลัวว่าจะเรียนไม่รอดละมั้ง หนูเลยรู้สึกผิดเพราะหนูคิดว่าเขาเป็นคนแบบว่า... เอ้อ กวนประสาทไรงี้ ถ้าหนูสอบไม่ติดเขาต้องมาเยาะเย้ยถากถางแน่ๆ ถึงแม้จะพูดเล่นๆแต่มันก็เฟลน้า”
“...”
“อันที่จริงแล้วหนูเข้าใจผิด เขาเป็นห่วงต่างหาก เพราะมันก็หนักพอสมควร”
“แต่น้องพราวเก่งในสายตาป๊าเสมอ เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะ หมีน้อยของป๊ายังผ่านมาได้เลย”
“แน่นอน หนูเก่งที่สุด หนูจะเก่งเหมือนป๊า ^O^”
“หึหึหึ ป๊าไม่ได้เก่งสักหน่อย”
“ชิส์ อย่ามา... อื้ออออ”
ทำปากยื่นเลยโดนคนหื่นดูดไปหนึ่งทีก่อนจะพูดจบ
ก็ที่รู้ๆกันว่าป๊าทั้งเลี้ยงผมทั้งทำงานแล้วก็เรียนไปด้วย มาได้เท่านี้ก็โคตรๆๆดีแล้ว ถึงจะมีใครเก่งกว่า แต่สำหรับผมป๊าเก่งที่สุดเลย
“ป๊าไม่ได้เก่งหรอก...”
“...”
“ตอนพราวเป็นลูก... ป๊าอยากเลี้ยงพราวให้ดีที่สุด”
“...”
“ตอนนี้เป็นเมีย ป๊าอยากเป็นคนที่ดีที่สุดของพราว”
ทำซึ้งเหรอ โอเคซึ้ง พ่อหมีบ้าน้ำตาจะไหล T_T
“ป๊าดีที่หนึ่ง”
“หึหึหึ อยากมาอยู่ด้วยกันมั้ย”
“...”
“หรือว่าอยากอยู่กับพ่อ”
“หนู... อยากอยู่กับป๊า”
“why?”
“หนู... ไม่รู้สิ หนูรักพ่อเหมือนกันนะ แต่ว่าหนูเคยอยู่กับป๊ามาตั้งแต่เกิด ป๊าเหมือนบ้านเกิดของหนู หนูก็เลย...”
“ฮ่าๆๆๆ เปรียบเทียบอะไรเนี้ย”
พ่อหมีปล่อยก๊ากออกมา ชิส์ ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ถ้าให้เลือกระหว่างลุงแดมกับป๊า แน่นอนว่าผมต้องเลือกป๊า ถึงลุงแดมจะห่วงผมแต่ป๊าห่วงกว่าร้อยเท่า ถึงลุงแดมจะรักผม แต่ผมเชื่อว่าป๊ารักผมมากกว่าร้อยเท่าเหมือนกัน มัน...ขึ้นอยู่กับความผูกพันด้วยล่ะมั้ง ถึงจะไปไกลแค่ไหนแต่คิดว่าผมจะลืมคนที่เลี้ยงและดูแลผมจนโตได้เหรอ...
“ป๊าน่ะ หัวเราะอย่างนี้ไม่อยากให้อยู่ด้วยใช่มั้ย”
“เปล่าๆ อย่างอนดิ”
ไม่ทันแล้ว งอนแล้ว L
“ป๊ารักพราวนะครับ อยากให้เราอยู่ด้วยกันจะตาย”
“...”
“แต่คงต้องขออนุญาตไอ้แดมก่อน โอ้ยยยยย เกลียดมันชิบ! ไม่น่ามาเป็นพ่อพราวเลย”
ป๊าบ่น ตอนแรกเขาไม่ค่อยถูกกัน แต่เพราะผมป๊าก็เลยต้องอ่อนให้ลุงแดมหน่อยนึง >O< ผมกอดปลอบป๊าอีกยกก่อนที่จะหลับไปด้วยความเพลียร่างสุดๆ ป๊าบอกว่านี่เป็นของขวัญจากที่ผมสอบติด แต่แบบ... ถามสักคำเถอะว่าอยากได้แบบนี้ม้ายยยยยยยยย TOT
------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้า(น่าจะ)จบแล้วนะฮัฟฟฟฟฟ
อยากรู้ว่าทุกคนคิดยังไงจริงๆนะ
ไม่อยากพิมพ์ยาวๆก็ขอแค่สามคำก็ได้ TOT
ขอบคุณที่ติดตามถึงตอนนี้น้า มันออกจะน่าเบื่อไปหน่อยเน้นหวานไปเรื่อยๆ ฮาาาาาาาา
:3123: :3123:
-
ใจจริงอยากอ่านเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะ ชีวิตมหาวิทยาลัยของพราวคงหนุกหนานแน่ๆ
ไม่อยากให้จบเลย ถึงเรื่องนี้มันจะไม่หวือหวาดำเนินเรื่องมุ้งมิ้งไปเรื่อยๆ แต่มันก็สนุกในแบบของมันนะ และเราก็ชอบเรื่องนี้
-
เลือกป๊าเดี๋ยวเจอลุงแดมงอนน้าาา
:hao3:
ไม่น่าเบื่อเลยค่ะ น่ารักดีออก
พ่อหมี กะ ลูกหมี
ตอนหน้าจะจบซะแล้ว ไวเนอะ
ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจต่อไป
:mew1:
-
กลัวลูกจะได้ล้วงตูดวัวหรอ
-
ไม่เบื่อเลยยย ชอบมากกก ถ้าจบแล้วก็แวะเติมความหวานตอนพิเศษให้เค้าด้วยน้าาา +1
-
ไม่อยากให้จบเลย จริงๆ นะ
อยากอ่านช่วงมหาลัยของน้องพราวด้วย
และยืนยันอีกครั้ง อยากได้รวมเล่มมมมม
-
อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆนะ ชีวิตในมหาลัยน่ะ
-
อ่านได้เรื่อยๆไม่มีเบื่อเลย. :mew3:
-
สามคำ อย่า จบ เลย
เราชอบอ่านความมุ้งมิ้ง(สลับหื่น)ของพราวกะป๊าแม้ว่าเนื้อเรื่องจะไม่เดินก็ยังอยากอ่าน :hao7:
-
น้องเก่งจังติดสัตวแพทย์ด้วย
สู้ๆนะจ๊ะ
-
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยยยยยยย :mew2:
-
การเล่าเรื่องจบ แต่ตัวละครไม่จบนี่นา :hao3:
คิดถึงพ่อหมีกับลูกหมีนะ
ถึงใกล้จะจบเรื่องแล้วก็แวะมาให้หายคิดถึงบ้างละ :กอด1:
-
:mew1:
-
50
[/b]
ผมขยับโบว์หูกระต่ายสีขาวให้เข้าที่นิดหน่อยก่อนจะออกไปเปิดประตูให้อาภีมเข้ามา วันนี้งานแต่งงานอาเค้กแล้ว ผมนี่ตื่นเต้นยิ่งกว่าคนเป็นเจ้าสาวอีก >O<
“น่ารักที่สุดดดดด”
ดวงตาอาภีมเป็นประกาย
แน่นอนว่าวันนี้ผมต้องหล่อให้สุดๆ เพราะอาเค้กให้ผมเป็นเพื่อนเจ้าสาวกับเขาด้วย ผมช่วยอาเค้กทำทุกอย่างเลยทั้งเลือกแบบการ์ด ของชำร่วย ขนาดไปให้บาทหลวงอบรมผมก็ยังได้สิทธิพิเศษเข้าไปฟังด้วยเลย
ก่อนหน้านี้มีช่างมาแต่งหน้าแล้วก็เซทผมให้ มองดูกระจกบานใหญ่เห็นร่างเล็กๆบางๆในชุดสูทสีขาวสะอาดเข้ารูป แล้วยิ่งผมผิวขาวด้วยแล้วยังกับมันกลืนเป็นผืนเดียวกันแหน่ะ
แก้มผมถูกปัดเป็นสีชมพูหน่อยๆปากก็ถูกเคลือบให้วาว ส่วนดวงตาผมว่างเขาแค่ทำอะไรบางอย่างกับหนังตาผมเท่านั้นนะ ไม่ได้มายุ่งกับลูกตาผมเลย แต่ทำไมมันดูใสสะท้อนแสงไฟขนาดนั้นก็ไม่รู้ -3-
“พราวเสร็จแล้ว”
“งั้นไปกันเลย ตาลุงรออยู่ด้านล่าง”
“งื้ออออออออ”
อาภีมบี้แก้มผมไปตลอดทาง ยืดหมดแล้วมั้งงงงงงง
พอถึงงานผมก็มองหาป๊าก่อนคนแรก เดินไปทั่วงานก็ยังไม่เห็นเลย สงสัยจะยังมาไม่ถึง เลยถูกลุงแดมลากไปแนะนำคนนู้นคนนี้อีกตามเคยแถมยังอวดคนไปทั่วว่าผมเก่งอย่างนั้นน่ารักอย่างนี้ แหวะ ตอนอยู่กับผมไม่เห็นพูดอย่างนี้เลย สังคมที่ต้องเฟคใส่กันจริงๆ
โบสถ์นี้สวยมากๆ ผมไม่เคยมาเลยไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีสถานที่แบบนี้อยู่ในเมืองหลวงที่โคตรๆจะวุ่นวายนี้ด้วย ทั้งเงียบสงบและปราศจากภาพรถติดหรือตึกรามบ้านช่อง มันเหมือนอยู่ในหุบเขายังไงไม่รู้แล้วยิ่งดอกไม้นานาพรรณที่ประดับประดาไปทั่วทั้งงานอีก อย่างกับสรรค์แน่ะ! >O< ถ้าผมกับป๊าจะแต่งงานกัน ผมก็อยากให้เป็นสถานที่แบบนี้นะ...
พอถึงเวลาผมก็ต้องไปยืนหน้าแท่นพิธี ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรหรอกเพราะผมไม่เคยได้ออกงานอะไรแบบนี้บ่อยๆ พ่อหมีบ้าชอบกักขังผมไว้ที่บ้านกับหมาตลอดเลย คิดถึงก็อดชะเง้อมองลงมาไม่ได้... ยัง-ไม่-มา ทำอะไรของเขาอยู่ล่ะเนี้ย!!!
แขกเหรื่อมากันเต็มและส่วนมากเป็นฝ่ายอาเค้กเกือบทั้งหมด มีเพื่อนเจ้าบ่าวไม่ถึงสิบคนเท่านั้น อยู่ต่อหน้าผู้คนนับร้อยๆคนอย่างนี้มันตื่นเต้นจัง แต่เสียงดนตรีเพราะๆเริ่มบรรเลง บรรยากาศภายในโบสถ์ก็พอจะผ่อนคลายไปได้บ้าง... ถ้าป๊ามาอยู่ตรงนี้ผมคงไม่ประหม่าอย่างนี้ หันไปมองลุงแดมรายนั้นก็ยักคิ้วกวนๆส่งมาให้ อาภีมก็โบกมือกลับมาด้วยเบาๆ
เมื่อประตูโบสถ์เปิดออกทุกสายตาในที่นี้ก็หันไปจับจ้องขบวนที่นำหน้ามาด้วยเด็กน้อยหลายคนโปรยดอกไม้ตามทางเดิน หลังจากนั้นเจ้าสาวก็ควงคู่มากับคุณพ่อ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสทำให้ผมอดจะอิจฉาไม่ได้จริงๆ คงไม่มีวันแบบนี้ของผมกับป๊าแน่ๆแต่ว่าแค่เรามีกันและกันไปทุกๆวันก็พอแล้วนี่นา ^///^
ระยะทางที่อาเค้กค่อยๆเดินมาตามพรมทำให้ผมตาพร่าไปหมด อื้ออึงอย่างกับเป็นเจ้าสาวเสียเองอาจจะเป็นเพราะเสียงเพลงบรรเลงหรือแสงไฟที่สาดมาเพิ่มความหรูหราของโบสถ์แห่งนี้ก็เป็นได้
ทั้งคู่กล่าวคำมั่นสัญญาก่อนจะสวมแหวนแล้วจุมพิตกันอย่างหวานซึ้ง เอ้อ อันที่จริงหวานหรือเปล่าไม่รู้แต่ผมคิดว่าหวานก็แล้วกันเพราะทั้งคู่ดูมีความสุขมากๆ เซ็นต์ใบทะเบียนสมรสกันแล้วก็เป็นอันเสร็จพิธี เจ้าบ่าวเจ้าสาวจูงมือกันออกจากโบสถ์ อาพลอยรีบฉุดแขนผมวิ่งเหมือนกันหญิงสาวหลายคนที่วิ่งตามอาเค้กอย่างเอาเป็นเอาตาย
คือ... อะไรง่ะ?
“ทางนี้ๆๆ”
“เค้ก ทางนี้ย่ะ”
“ยัยเค้ก ฉันเพื่อนหล่อนนะ”
เสียงแหลมๆตะโกนบอกอาเค้กที่ยืนอยู่บนหญ้าเตี้ยๆ ร่างโปร่งทำท่าจะโยนไปทางโน้นทีทางนี้ที ตอนแรกผมก็ไม่ได้จะแย่งช่อดอกไม้นั่นหรอกแต่สิ่งรอบๆตัวมันบิ้ว ดนตรีก็เปลี่ยนเป็นจังหวะสนุกนี่ก็เลยกระโดดเหย็งๆชูไม้ชูมือตามคนอื่นไปโดยปริยาย และไม่ได้สำเหนียกเลยยยยยย ว่านี่เป็นผู้ชายคนเดียวที่จะมาแย่งดอกไม้
“เร็วๆ สิวะเค้ก หิวแล้วนะเว้ยยยยย”
“โยนเลยๆๆ”
อาเค้กยักไหล่แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้เพื่อนคนอื่นโห่ด้วยความเซ็ง ขาเรียวยาวก้าวลงมาจากเนินนั่นแล้วฝ่าฝูงสาวๆตรงมายังผม ดอกไม้ช่อใหญ่กว่าใบหน้าผมเสียอีกถูกยื่นมาตรงหน้า ผมนี่อึ้งไปเล็กน้อย...
“ยินดีด้วยที่น้องพราวสอบติดนะครับ”
“หะ...”
ผ่านมาตั้งหลายอาทิตย์แล้วเรื่องที่ผมสอบติด แต่อาเค้กคงวุ่นอยู่กับการจัดเตรียมงานจริงๆแหละ เราเลยไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กันเลย
“ขอบคุณนะครับ อาเค้ก^O^”
ผมรับมาแล้วกอดร่างเพรียวแน่น ผมรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างในช่อดอกไม้นี้... หรือเพราะคนเขาแย่งกันเอาผมเลยรู้สึกแปลกๆ
...
กลังเสร็จทุกอย่างอาเค้กเลี้ยงอาหารเช้าต่อเลยเพราะตอนเย็นต้องบินไปต่างประเทศเสียแล้ว ก่อนจะได้หยิบจับอะไรลุงแดมก็พาผมปลีกวิเวกมาที่น้ำตกจำลองด้านหลังโบสถ์ซึ่งปราศจากผู้คน แต่ละมุมตกแต่งไว้ได้สวยมากๆเดินชมสามวันก็ไม่หมดอ่ะ พื้นที่กว้างมากแค่ไหนก็คิดเอาแล้วกัน
“นี่ อาเค้กให้มา สวยมากๆ”
“...” ลุงแดมไม่พูดอะไรขยี้หัวผมแล้วเหม่อมองไปที่สายน้ำ
“เหมือนที่ป๊าให้เลย โอ๊ะ พูดถึงป๊าแล้ว... หมีบ้าเอ้ย ยังไม่โทรกลับอีก”
ผมติดต่อป๊าไม่ได้เลย โทรไปก็ไม่รับสาย งานแต่งเพื่อนตัวเองแท้ๆก็ยังไม่มาร่วมงาน ยิ่งกว่าความงอนคือความห่วงเนี้ยแหละ มันผิดวิสัย... ป๊าเป็นคนรักเพื่อน ไม่มีทางที่เขาจะไม่มา หรือว่ามาแต่ผมไม่เห็นเขา
จิ๊ จะเล่นอะไรอีกหรือเปล่าเนี้ยยยยยยย
“ดอกไม้ที่ได้รับจากเจ้าสาวในวันแต่งงาน หมายความว่านายจะได้แต่งงานเป็นรายต่อไปไง”
“ตลกละ อาเค้กให้เพราะเป็นของขวัญที่สอบติด”
ผมบอกแล้วยกดอกไม้ขึ้นมาหอม มืออีกข้างก็กดโทรศัพท์ยิกๆ
ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดดดดด
“นี่ลุง รู้หรือเปล่าว่าป๊าไปไหน”
“...” ลุงแดมเบะปากพร้อมกับยักไหล่บ่งบอกว่าไม่รู้ “ถ้าจะถามหามันบ่อยขนาดนี้คราวหลังก็แม๊กติดกันไว้เลยนะ”
“เชอะ ทำได้ทำไปแล้ว”
“อะไร อยากอยู่กับมันมาเลยเหรอ”
“...”
“แล้วฉันล่ะ”
“ลุงก็คือลุงแหละ”
“ยังไงนายก็จะไม่รับฉันเป็นพ่อใช่มั้ย ไม่ว่าฉันทำดีแค่ไหนนายก็จะไม่เปิดใจให้ฉันเลยเหรอ”
“มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
...มันพูดยากนะเว้ย!
“ผมไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดคุณเลย ผมรัก...” บอกแค่นั้นเพราะกลัวอีกคนได้ใจ “แต่ว่า... เวลาที่เราอยู่ด้วยกันเกือบปี กับเวลาที่ผมอยู่กับป๊ามาทั้งชีวิตนี่มันเทียบไม่ได้เลย ผมอยากอยู่กับคนที่ผมรู้จักทุกด้านมากกว่าคนที่เพิ่งเจอ...”
“โอเค ฉันเข้าใจ”
“คุณเป็นพ่อ ผมรู้... แต่ผมก็อยู่ได้ตลอดโดยไม่มีพ่อ”
“แต่นายอยู่โดยไม่มีไอ้เฟิร์สไม่ได้ไง๊?”
“...กะ...ก็...”
“ช่างเถอะ ยังไงสักวันก็ต้องย้ายจากพ่อแม่ไปอยู่กับผัวอยู่ดี”
“บ้า! พูดอะไร T//////T”
ลุงแดมเงียบ ผมเงียบ เรานั่งห้อยขาอยู่บนสะพานมองน้ำตกกันไปเรื่อยเปื่อย สักพักผมก็ท้องร้องจอกกกกก~~~ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าให้ออกไปหาอะไรกินได้แล้ว แฮะๆ แต่พอผมจะลุกลุงแดมกลับกอดผมไว้
“ไอ้เด็กบ๊องค์ฟังนะ ฉันก็ยอมรับว่าฉันไม่ได้รักนายมากขนาดที่พ่อคนอื่นรักแต่ว่าฉันทำทุกอย่างเพื่อนายได้ รู้ใช่มั้ย? ไม่ว่าใครมาทำให้นายเสียใจฉันจะไม่ไว้หน้ามันทั้งนั้น แล้วก็... อย่าลืมฉันนะ”
“จะลืมได้ยังไงเล่า!!”
โมโหแล้วนะ พูดอะไรเนี้ย เขาจะทิ้งผมไปอีกแล้วเหรอ การที่บอกว่าอย่าลืม แสดงว่าเราจะต้องห่างกันงั้นเหรอ ทั้งๆที่ผมเพิ่งได้พ่อคืนมา... ฮึก
“พ่อใจร้าย ฮึก พูดอย่างนั้นหมายความว่าไง”
“ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ให้รู้ไว้ว่านายคือลูกของแดม ดนัย เหมะศักดิ์ มีปัญหาอะไรนายฟ้องฉันได้เสมอ ใครไม่เข้าข้างนายฉันจะอยู่ข้างนายเอง...”
“ฮึก”
“นายเสียใจ ฉันก็เสียใจ แต่ถ้านายมีความสุข ฉันก็มีความสุขแล้วก็ดีใจกับนายไปด้วย”
“ฮึก พูดอย่างนี้ทำไม”
“ฉันก็แค่บอกไว้ เผื่อว่าวันหน้านายเลือกไปอยู่กับไอ้เฟิร์สไง”
มันก็ต้องมีวันนั้นอยู่แล้ว แต่ไม่เห็นต้องมาพูดแบบนี้เลย...
ลุงแดมจับหน้าผมแหงนขึ้นแล้วปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน ผู้ชายคนนี้สอนผมมาหลายๆอย่างระหว่างที่ผมอ่อนแอ เขาทำให้ผมเห็นโลกอีกมุมที่ไม่เคยได้เห็นตอนที่อยู่กับป๊า เขาสั่งสอนติเตือนชื่นชมในแบบที่คนเป็นพ่อควรจะทำจริงๆ
“พ่อรักลูกนะครับ และจะรักมากขึ้นทุกวันๆ”
“พราวก็รักพ่อ ฮึก ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือมาโดยตลอด”
“ขี้แยว่ะ”
“ฮึกฮือออออออ”
ผมปล่อยโฮเลย พ่อก็พยายามห้ามเพราะกลัวเครื่องสำอางหลุดแต่พอผมหยุดร้องคนตัวโตกว่าก็เช็คดูให้อีกรอบก็พบว่ามันยังอยู่ครบ เหลือแต่ขอบตาและปลายจมูกเท่านั้นที่แดงขึ้นมาเล็กน้อย
“ป่ะ”
“หิวจนหายหิวแล้วเหอะ”
“ไม่ได้จะพาไปกินเถอะ”
“อ่าว”
“ป่านนี้เขาเก็บข้าวเก็บของกันแล้วมั้ง”
“ม่ายยยยยยยยยย >O<”
ผมรีบวิ่งไปหน้าโบสถ์แล้วก็ต้องชะงักเพราะไม่มีคนเลย ของกินก็ไม่มี TOT
…
…หน้างานยังคงเค้าเดิมแต่ที่เปลี่ยนคือรูปพรีเวดดิ้งที่ตั้งโชว์ จากรูปของอาเค้กและอาไบรอันกลายเป็นรูปของคู่ของผมกับป๊า! O_O เดินไล่ดูไปทุกรูปก็เป็นรูปของเราทั้งหมด พ่อที่เดินตามมาที่หลังจับมือผมมาคล้องไว้ที่แขน...
“นี่มันอะไร รูปมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง งงไปหมดแล้ว”
“ไม่ต้องงงน่า ไปเถอะ ข้างในมีของกิน”
พ่อรั้งแขนผมจะพาไปที่หน้าประตูโบสถ์ เดี๋ยวนะ ผมยังตั้งตัวไม่ติดเลย ตอนแรกมันยังเป็นงานแต่งงานของอาเค้กแล้วแขกเป็นหลายร้อยคนนั่นอีก... หายไปในพริบตา มันไม่น่ากลัวเกินไปหน่อยเหรอ = =??
บานประตูโบสถ์ในฝันนี้ค่อยๆเปิดขึ้นอีกครั้ง ปลายเท้าของผมมีพรมสีสวยลาดยาวไปตรงแท่นพิธี และตรงหน้า... มีเด็กน้อยที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาดียืนยิ้มแป้นแล้นในมือถือพานดอกไม้อยู่
“อเล็กซ์!!!”
“พี่พราว น้องเล็กคิดถึงจัง”
คิดถึงอะไรกัน เพิ่งเจอกันเมื่อไม่นานมานี้เอง บ้านพ่อกับบ้านน้องเล็กอยู่ใกล้กันผมเลยไปมาหาสู่กันเขาบ่อยๆน่ะครับ เด็กน้อยไม่ได้วิ่งเข้ามากอดเหมือนทุกทีแต่กลับหันหลังเดินไปตามพรมพร้อมๆกับที่พ่อออกเดินตามซึ่งผมที่ควงแขนเขาอยู่ก็จำเป็นต้องเดินไปด้วย
ที่นั่งที่จัดไว้สำหรับแขกหลายร้อยคนก่อนหน้านี้ถูกเปลี่ยนเป็นที่นั่งไม่กี่ที่เท่านั้น และคนเหล่านั้นก็เป็นคนที่ผมรู้จักดี อาภีม ลุงจักร อามาร์ช อาเค้ก อาไบรอัน อาพลอยและสามีรวมทั้งลูกชายทั้งสองคนของเขา ลุงฟาสต์ แกรนด์พา แกรนด์มา พี่หม่อนพี่ไหม น้องมิ้นต์และคนอื่นๆ
…
เสียงดนตรีราวกับมีมนต์คลัง ผมเดินตามทางที่โรยไปด้วยกลีบดอกไม้อย่างมีความสุขราวกับเดินบนปุยเมฆและปลายทางก็มีเทพบุตรของผมรออยู่...
...ป๊า
“ทำอะไรกันเนี้ย”
ผมกระซิบถามพ่อเมื่อเริ่มจะเข้าใจทุกอย่างมากขึ้น ขาที่ก้าวเดินแต่ละก้าวนี่สั่นขึ้นเรื่อยๆตามระยะทางที่ลดลง จะชักมือออกแล้วหนีก็ไม่ได้ คุณพ่อตัวแสบหนีบมือผมไว้แน่น ผมเขินจนจะร้องไห้อยู่แล้ว
ไม่อยากจะเชื่อ...
ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะมีวันที่ถูกทุกสายตาจับจ้องมาเป็นตาเดียวเมื่อยืนอยู่ตรงจุดๆนี้... บนแท่นพิธี
ความรู้สึกตอนเป็นเพื่อนเจ้าสาวมันเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เป็นจริงๆเสียเอง ทั้งตาพร่าหูอื้ออย่างกับอยู่ในฟัน สมงสมองนี่ผมไม่รับรู้แล้วว่าบาทหลวงเขาเริ่มพิธีไปถึงไหน กว่าจะรู้ตัวก็ตอนใบหน้าคมขยับปากเปล่งเสียง...
“แต่งงานกันนะ”
“ป๊า...”
“ข้าพเจ้านายปวีร์ อัศวคีรีกุล ขอรับน้องพราว ปานนนทลี เหมะศักดิ์ เป็นภรรยา และขอสัญญาว่าจะถือซื่อสัตย์ต่อน้องทั้งในยามสุข...”
“ฮึก”
“...และ ยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติน้องจนกว่าชีวิตจะหาไม่”
“...ฮืออออออ”
“อย่าเพิ่งร้องสิครับ พูดก่อน”
“ฮึก...” ผมกลั้นก้อนสะอื้นเพราะตระหนักว่าตอนนี้กำลังอยู่ในพิธีศักดิ์สิทธิ์ “นะ...หนู... ฮึก หนูต้องพูดว่าอะไร”
แงงงงงงงงงง ก็ผมบอกแล้วว่าผมไม่ค่อยได้ออกงาน ใครจะไปทันได้ศึกษาเรื่องนี้กันเล่า T////T
“พูดเหมือนที่ป๊าพูดเมื่อกี้”
ผมได้ยินว่า ‘ข้าพเจ้า’ แล้วตามมาด้วย &^*%#@*&^( แล้วก็บอกว่าจะรักและดูแลผมไปจนชีวิตจะหาไม่ ใช่หรือเปล่าหว่าาาา พอดีความจำไม่ค่อยดีง่ะ จะจำอะไรแต่ละอย่างต้องใช้เวลามากกว่าคนอื่นสักหน่อย
“พราว...”
“ขะ ข้าพเจ้า นายปวีร์ เอ้ย ปานนนทลี... ขอรับนายปวีร์ อัศวคีรีกุล เป็นภรรยา...”
“สามี๊!!!! >O<”
อะไรคือแขกเหรื่อตะโกนบอกผมกันทั้งงานนนนนนนนนน!!!! TOT
“เป็นสามีก็ได้ ฮืออๆๆ หนูจะรักและดูแลป๊าให้มากกว่าที่ป๊าเคยทำให้กับหนู หนูสัญญา”
ผมยิ้มให้ร่างสูงทั้งๆที่น้ำตาคลอเบ้า ป๊าก็ยิ้มกว้างคืนมา มือใหญ่ผละจากที่กุมมือผมอยู่ข้างหนึ่งมาเชยคางผมขึ้นและปาดน้ำตาออกให้ก่อนที่ใบหน้าคมจะค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้จนเกือบจะบดปากหนาลงมาบนกลีบปากผมอยู่แล้ว...
“สวมแหวนก๊อนนนนนนนนน!! >O<”
อะไรคือแขกเหรื่อตะโกนบอกผมกันทั้งงานนนนนนนนนน!!!! TOT (อีกครั้ง)
ป๊ารับหวานมาจากน้องเล็กไปทำพิธีสักพักก็เอามาสวมให้ผม แหวนเงินเกลี้ยงค่อยๆไหลลงมาตามนิ้วนางข้างซ้ายของผมบวกกับเพลงทำนองซึ้งๆทำให้ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจที่สุดของผม น้ำตาผมค่อยๆไหลลงมา ไม่ได้สะอึกสะอื้นเหมือนทุกทีและไม่คิดที่จะปาดออก
“จูบเลยๆๆๆ”
เสียงเชียร์จากด้านล่างล่ะ
“ไม่ต้องบอกก็จะทำอยู่แล้ว”
“อื้ออออออ ><”
พ่อหมีใหญ่บ้า! คว้าเอวผมไปกอดแล้วกดจูบลงมาอย่างรวดเร็วราวกับหื่นกระหายเสียมากนัก ตอนที่อาเค้กแต่งผมคิดว่าพวกเขาคงมีความสุขมากแน่ๆถึงได้จูบกันหวานแบบนั้น แต่เมื่อมาเจอเอง...ผมว่าหวานยิ่งกว่าอาเค้กอีกนะ
...อ้อ แล้วก็...
จะจูบนานไปไหน ปากจะหลุดแล้ว หยุดดูดได้แล้วววววววววว แง! T3T
พอทุกอย่างเรียบร้อยผมก็ออกมาโยนดอกไม้เหมือนที่อาเค้กทำ ขอให้พรที่ว่าใครได้ช่อดอกไม้ไปคนนั้นจะได้ไปต่อสัมฤทธิ์ผลต่อๆไปด้วยเถอะ... ตอนโยนเสร็จแล้ววิ่งออกมาขึ้นรถผมได้ยินแว่วๆ
‘ไอ้มาร์ช!’
อิอิ ขอให้อามาร์ชเป็นรายต่อไปแล้วกัน
“มีความสุขหรือเปล่า”
“หนูมีความสุขมากๆ”
บอกแล้วเอาหัวถูแขนใหญ่ อยู่บนรถกันแม้จะเปิดประทุนแต่ผมก็ไม่อายที่จะเอนตัวไปกอดป๊า ถึงมันจะต้องลำบากนิดหน่อยเพราะต้องคาดเบลท์ก็เถอะ
“ตอนแรกนะ พ่อบอกว่าไปกินข้าว ข้าวอยู่ข้างในโบสถ์ หนูก็เลยเดินตาม”
“พ่อ?”
“ก็พ่อ... -//////- พ่อแดม”
“หึหึหึ คงจะสุขจนจุกอกตายแล้วมั้งป่านนี้ ลูกยอมเรียกว่าพ่อ”
“ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย ป๊าฟังหนูเล่าก่อนสิ”
“ครับๆ ว่ามา”
“หนูหิวหนูจะวิ่งมากินข้าว แต่หนูตกใจเพราะไม่มีใครอยู่เลย แถมยังมีรูปป๊ากับหนูไปแทนที่รูปของอาเค้กอีก แต่หนูก็ยังไม่คิดว่าเราจะแต่งงานกัน”
“หึหึหึ เข้าแผน”
“แต่หนูหิวหนูว่าจะชวนพ่อกลับ แต่เขาบอกว่าของกินอยู่ในโบสถ์หนูก็เลยตามเขามา T_T”
“ฮ่าๆๆ”
“แต่ถ้าบอกว่าป๊ารอแต่งงานอยู่ข้างใน หนูจะวิ่งไปอย่างรวดเร็วแบบไม่ลังเลเลย นี่ต้องมาสร้างแผนการอะไรกันอีกก็ไม่รู้”
พิธีเกือบสมบูรณ์แบบขาดที่จะทะเบียนแค่นั้นแหละ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะซีเรียสอะไร
“เอ้า ก็ป๊าอยากให้พราวเซอร์ไพรส์ มีเมียเด็กก็ต้องขยันหาเรื่องตื่นเต้นมาเล่นอย่างนี้แหละ”
“หนูตื่นเต้นทุกครั้งที่อยู่กับป๊า ไม่เชื่อดู”
ผมจับมือใหญ่มาทาบไว้ที่หน้าอก หัวใจเต้นตุบๆดังชัดเจนจนคนตัวโตต้องจอดรถข้างทางแล้วฟัดแก้มผมยกใหญ่ โชคดีที่ตอนตรงนี้รถไม่ค่อยผ่านด้วย ไม่งั้นล่ะดังในโซเชียลแน่
ก่อนลงรถป๊าเอาผ้ามาผูกตาผมไว้แล้วค่อยๆประคองผมให้ขึ้นบันไดไป เสียงเปิดปิดประตูและอุณภูมิรอบๆตัวที่เปลี่ยนไปทำให้ผมรู้ว่าตอนนี้ผมเข้ามาอยู่ในห้องแล้ว ใจเต้นโครมครามอย่างลุ้นระทึก
“ป๊าน่ะ!”
“แป๊บเดียวๆ”
“เร็วๆ”
ผมเริ่มกระทืบเท้าเร่าๆอย่างขัดใจ ป๊าเลยรีบแกะผ้าออกให้
...>_O
…O_O
“ว้าววววววววววววว”
ห้องนอนเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด!! ทั้งวอลเปเปอร์หรือเฟอร์นิเจอร์ต่างๆเป็นในแบบที่ผมชอบคือโทนสีครีมน้ำตาลแต่ก็ยังคงความหรูหราคลาสสิคไว้ในตัว เตียงนอนยังขนาดใหญ่เท่าเดิมที่เพิ่มคือเสาทั้งหก(เตียงผมยาวจนสี่เสาไม่พอ) และผ้าม่านห้อยลงมาอย่างกับเตียงเจ้าหญิงแหน่ะ อ้ากๆๆๆ ชอบๆๆ ผมวิ่งไปเปิดผ้าม่านออกแล้วกระโดดขึ้นเตียง
“ตุ๊กตา >O<”
จากเดิมที่เคยมี ตอนนี้มันเพิ่มมาอีกสองเท่า! ครอบครัวหมีของผมเพิ่มขึ้นอีกสองเท่าเลย โหหหห
“ป๊าาาาา” ผมวิ่งมาหาป๊ารีบกางแขนรับและทรงตัวไว้อย่างดีไม่ให้เราทั้งคู่ล้ม “ขอบคุณนะๆๆ ฟอดๆๆๆ”
“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไง”
“บรรยากาศอะไร = =”
“บรรยากาศการนอนหลับ”
“...”
“จริงๆ ฮั่นแน่ คิดลามกอยู่หรือเปล่าเรา”
“เปล่าสักหน่อย -3- ป๊านั่นแหละหมีหื่น”
“งั้นต้องทำตามคำกล่าวหาสักหน่อยแล้ว”
“อ๊ะ ป๊าๆๆ”
ร่างสูงก้มลงยกผมพาดบ่า มือก็ขยุ้มก้นผมไปด้วยหัวเราะไปด้วยราวกับโรคจิต ป๊าเหวี่ยงผมลงบนที่นอนแรงจนตัวเด้งขึ้นสองสามทีแต่ไม่เจ็บเพราะมันนุ่มมาก
“อื้อออ”
ผมดันหน้าคมออกก่อนจะถูกจัดการ
“หนูรักป๊านะครับ” ผมลูบแก้มสาก
“ป๊าก็รักหนูนะครับ รักมากที่สุด รักตั้งแต่อยู่ในตู้อบเลย”
“คิกคิกคิก บ้าไปแล้ววววว”
“ที่ผ่านมาป๊าอาจจะผิดพลาดไปบ้างไม่ว่าจะเรื่องที่เลี้ยงมาไม่ได้เรื่องหรือเรื่องย่าเล็ก ป๊าขอโทษ และขอบคุณที่น้องพราวยังอยู่ตรงนี้กับป๊า”
“หือออออ ไม่ผิด ป๊าไม่ผิดหรอก”
เรื่องย่าเล็ก ป๊าก็แค่เป็นคคนที่รักษาคำพูดเพื่อแลกกับการที่จะได้ผมมาไว้ในครอบครอง ส่วนเรื่องที่เลี้ยงผมออกมาไม่ดีนั้นคงเป็นเพราะป๊ายังเด็กและไม่มีประสบการณ์ เพราะฉะนั้น ป๊าไม่ผิดเลย
“...”
“จริงๆนะ”
“...”
“สำหรับหนู... ป๊าดีที่หนึ่งดีที่สุดในโลก!”
พอพูดจาเข้าหูล่ะผมจะถูกฟัดยาวจนถึงเช้า ยกตัวอย่างเช่นวันนี้ตอนนี้ เป็นต้น© ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ไม่ว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้หรือวันไหน ผมเชื่อมั่นในหัวใจของตัวเองและของป๊าว่าเราจะรักกันและกันอย่างนี้ตลอดไป รักมากนะครับคนดีของน้องพราว
-------------------------------------------จบ---------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้อยู่กับเค้ามาเป็นปีละ
เค้าก็รู้สึกรักและผูกพันธ์กับตัวละครมากๆ
แต่เมื่อมันเริ่มมันก็ต้องจบอ่าเนอะ(ในเรื่องนะ แต่ในมโนยังไม่จบ พวกนางจะอยู่กับนี่ไปตลอดชีวิต 555)
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจนจบ ทั้งคนที่ติดตามแต่แรก ติดตามตอนหลังๆ หรือติดตามมาตั้งแต่กลางเรื่อง(?) ยังไงก็ขอบคุณทั้งหมดนั่นแหละ
ถ้าไม่มีรีดเดอร์ที่น่ารักอย่างตัวเอง เค้าคงไม่มีแรงบันดาลใจในการแต่งจนจบอย่างนี้หรอก > < (ยอมรับว่าส่วนหนึ่งมโนพลุ่งพล่านมาจากคอมเม้นท์555)
ติดตามเค้าต่อๆไปน้า
อย่างน้อยเราก็ได้รู้จักกันแล้ว
เลิฟยูน้า©
---------------------------
ในส่วนของ #comment
1. ไม่อยากให้อิป๊าเป็นพระเอกบ้าง ไม่ชอบพระเอกบ้าง (คือเฟอร์อาจจะวางคาแรกเตอร์ไว้ไม่ดีพอ บางคนอาจจะจิ้นไม่เข้ากับเด็กๆอย่างนุ้งพราว หรือว่ามาแอบชอบนุ้งพราวของเก๊าเลยเกลียดอิป๊าแหน่ะ)
2. รวมเล่ม (ต้องถามรีดเดอร์ท่านอื่นๆว่าอยากรวมมั้ย เดี๋ยวเปิดโหวต(เลือกข้อไหนเลือกไม่ต้องเกรงใจ ถ้าสั่งน้อยกว่า 50 ก็ไม่ทำโน๊ะ เพราะว่ามันแพงเกินเหตุไปหน่อย)
3. อยากให้นุ้งพราวท้อง (อุต๊ะ! คือเราต้องใช้หลักการทางวิทยาศาสตร์อะไรมั้ยอ่ะ หรืออยู่ดีๆก็ป่องขึ้นมาอะไรยังไง แต่เท่าที่เคยอ่านเคะท้องมักจะมีอาการผิดปกติมาก่อนหน้านะ แต่นุ้งพราวนางปกติม้ากกกกกกก พกความสดใสไปทุกที ฮา...)
4. ใครมีคำถามอื่นๆก็ทิ้งไว้น้า ไม่เคลียร์หรืออะไรหายไป ต้องการส่วนไหนเพิ่มตัดส่วนไหนบอก ขอให้บอก(ทำไม่ทำนั่นอีกเรื่องหนึ่ง #กำ)
-
จบได้เก๋ไก๋มากๆค่ะ น้ำตาซึม บวกดีใจที่เขาได้แต่งงานกัน
ตอนที่พราวได้ดอกไม้เราก็เอะใจ พอพ่อแดมพามาได้เท่านั้นแหละ
ตื่นเต้นแทนมากๆเลยค่ะ จบแล้วอยากจะเศร้า แต่มันก็ต้องจบอ่ะเนอะ
ป๊ารักพราวมาก พราวก็รักป๊ามาก รักกันที่สุดเลย
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ ที่สร้างสรรค์ผลงานดีมาให้อ่าน
เป็นกำลังใจต่อไปนะคะ เรื่องหนังสือลองทำโพลเลยค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
อยากอ่านตอนหนูพราวอยู่มหาละย เวอชั่นโตขึ้นอ่ะ555+ น่าจะฮา
-
้ท้องเลย ท้องเลย ท้องเลย
เรียนจบมา แล้วดันกินยาที่ผสมอะไรลงไปไม่รู้ทำให้ท้องได้ ท้องเลย ท้องเลย ท้องเลยยยยยยย
ไม่อยากให้จบ คริคริ :katai2-1:
-
อันนี้สิถึงจะเรียกว่าสมบูรณ์
-
บอกตามตรงเรื่องนี้เราติดตามมานานมาก ชอบเฟิร์สมากนะ ถึงขั้น FC เลยละ
อ่านตอนจบแล้วรู้สึกไม่อยากให้จบ เพราะเรื่องนี้อ่านแล้วมีทั้งฮา สนุก เสียใจ ร้องไห้ อยู่ในเรื่องเดียวเลย
อย่างฉากตอนจบทั้งประทับใจทั้งฮาทั้งซึ้งอ่านแล้วชอบมาก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆๆที่เอามาให้อ่านะนะคะ แล้วจะติดตามผลงานต่อไปคะ
-
อ่าาา อจบแล้วอะ กำลังสนุกเลย จะมีตอนพิเศษไหมครับ. จะได้รออ่านครับ :mew1:
-
เซอร์ไพรส์ มีงานตงงานแต่งกับเขาด้วย
-
น่ารักจริงๆเลยยยย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า :3123:
-
:mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักเรื่องนี้ค่ะ :mew1:
-
คือน่ารักจังเลย
ชอบตัวละครทุกตัวจริงๆ
พ่อหมีน่ารักน้องพราวก็น่ารัก
ส่วนลุงแดมตอนจบพูดได้ซึ้งจริง
เผื่อจะเลือกไปอยู่กะผัว 55555555
-
จะจบจริงๆเหรอ เอาเป็นว่าตอนนี้ให้ไรเตอร์ไปพักแป๊ปละกลับมาเขียนภาคสองตอนน้องพราวอยู่โรงเรียน สักพักก็ให้น้องพราวท้องก็ได้นะ :mew2:
-
อยากไปงานนแต่งลูกหมีกับพ่อหมี :-[
-
:pig4:
-
อ๊ายยยย ๆๆๆ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านตั้งเเต่เริ่มเลยอ่ะ
จบซะเเล้ว ง่ะ รักมากเลยนิยายเรื่องนี้ มันเเบบมุ้งมิ้งฟินเฟ่อร์อ่ะ
เเล้วก้อน้ะถ้ามันจะฟินกว่านี้ต้องให้น้องพราวท้องด้วยเเหล่ะ ตัว อรั๊ยยยๆๆๆ ฟินๆ จบได้น่ารักมากกๆๆๆ
ชอบอ่ะ มีตอนพิเศษบ้างไรบ้างน้ะตัวเธอ อิอิ คริคริ
♡♡♡ > < ♡♡♡
[/size][/color]
-
น้องพราววววววว เค้ารอภาคสองอยู่น้าาาาาาา
-
จบแล้ว น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:3123: :mew1: เพิ่มเข้ามาอ่านสนุกมากค่ะ ^^
-
:กอด1: เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักมุ้งมิ้งนะคะ :pig4:
-
:pig4: :กอด1:จบไดโรแมนติกปลื้มประทับใจ :L1:
-
Special
วันหยุด นั่งมองเด็กกับหมาแมวคุยกันครับ = = สองตัวเห่าอยู่ด้านล่าง ตัวหนึ่งอยู่บนโต๊ะ ขู่ฟ่อๆใส่กัน พอๆกับคนตัวเล็กยืนเท้าเอวมองอย่างเอาเรื่อง
“พอเลย หมาอยู่ส่วนหมา แมวอยู่ส่วนแมว แยก!”
ตอนแรกที่ไอ้หมูตุ๋นกับเอเธนส์เจอกันนี่ก็แง่งๆใส่กันเหมือนกันนะ แต่พอกินข้าวโถเดียวกันเท่านั้นแหละ กลายเป็นเพื่อนซี้ต่างขนาดกันเลย แล้วนี่พราวไปเอาแมวบ้านน้องอเล็กซ์มาเล่นตัวนึง แมวหมาเห็นกันก็ขู่ฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว พราวจะเข้าไปห้ามก็กลัวโดนกัด ผมเลยบอกให้เขามายืนอยู่ห่างๆส่วนตัวเองก็นั่งคุมอยู่ไม่ไกล
“คลีโอ้ไม่ต้องกลัวนะ พี่เอเธนส์กับหมูตุ๋นใจดี ใช่มั้ยป๊า?”
“...”
“ป๊า!”
“ครับๆ”
กำลังจะอ่านหนังสือ ฮ่าๆๆ เขาต้องให้มองเขาตลอดเลยJ
พราวจับแมวตัวอ้วน มันสะดุ้งตัวโยนเล่นเอาผมกับพราวตกใจไปด้วย กลัวมันข่วนคนของผมเท่านั้นแหละ
พราวอุ้มคลิโอ้ไปกินนม ป้อนขนมให้แมวมันก็เลียๆจนเคลิ้ม ไอ้หมาสองตัวเห็นก็อยากกินบ้างเลยแย่งขนมแมวกิน ไปๆมาๆก็สุมหัวกันกินเฉ๊ยยยยย ไอ้เรื่องตีหัวกันก่อนหน้านี้ไม่รู้จักละ กินอิ่มก็นอนหลับกองกันอยู่กลางบ้านสี่ตัว เอ้ย! สามตัวกับอีกหนึ่งคน
“หมาตัวเท่าคนหรือคนตัวเท่าหมาวะเนี้ย”
พราวกับเอเธนส์นี่ขนาดพอๆกันเลย
“พราวครับ ขึ้นไปนอนบนโซฟาดีๆ”
“หือออออ”
ครางตอบแล้วหลับเหมือนเดิม
“พราวๆ”
“หนูไม่หลับหนูตื่นแล้ว”
“โอเค”
“เราจะไปซื้อชุดกันเมื่อไหร่อ่ะ”
“เดี๋ยวนี้เลยมั้ย”
“เยสสึ! >O<”
ทีงี้ล่ะตื่นเต็มตา วางแผนกันว่าวันนี้จะไปซื้อชุดนัดศึกษาให้ตัวเล็ก ถึงแม้ว่าจะผ่านวันแต่งมาแล้วแต่ไอ้เชี่ยแดมก็ยังกั๊กตัวเด็กไว้ไม่ยอมให้มาอยู่กับผมอย่างถาวร มันขอเลื่อนไปตอนเปิดเทอม หวังว่าพอเปิดเทอมมันคงไม่กลับคำอีกนะ ทุกวันนี้มันก็แทบจะสร้างสวนสัตว์ในบ้านล่อให้พราวอยู่ด้วยอยู่แล้ว = =
“หนูว่าตัวนี้มันใหญ่ไป”
“จะใส่พอดีตัวเหรอ”
“ก็งั้นสิ”
“ใส่ตัวใหญ่ไปอีกไซส์หนึ่งน่าจะดีกว่า”
“แต่ว่ามันรุ่มร่าม”
“ไซส์เล็กจะมีเหรอ”
“มี!”
เถียงกันเบาๆ ผมอยากจะให้ใส่ตัวใหญ่หน่อยๆแต่พราวอยากใส่พอดีตัว ถ้าใส่พอดีตัวเขาก็รู้หมดสิว่าไอ้ตัวเล็กมันผอมบางน่าฟัดแค่ไหน = =;; ถ้าใส่ตัวใหญ่ๆจะได้ดูมีเนื้อมีหนังขึ้นมาหน่อย
สุดท้ายก็ได้ขนาดพอดีตัวไปห้าชุดพร้อมอุปกรณ์เสริม(หมายถึงพวกเข็มขัด เข็มอะไรต่างๆ)ครบเซต เราก็มุ่งตรงไปที่บ้านไอ้แดม ลองชุดให้พ่อเขาดูก่อน
เซ็งที่ต้องทำตามที่ไอ้แดมมันสั่งทุกอย่างทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมเคยเกลียดมันและเราก็จ้องจะเอาชนะกันตลอดเวลาอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้เด็กตัวขาว แก้มนิ่ม ตาโต ขี้อ้อนนี่ล่ะก็ ผมคงไม่ยอมเป็นรองไอ้แดมอย่างทุกวันนี้หรอก
“ท้าดาาาาา”
“น่าร้ากกกกกกกกกก *O*”
ภีมเข้าไปจับไอ้ตัวเล็กหมุนซ้ายหมุนขวา แล้วบีบแก้มนิ่มทั้งสองข้างยู่ยี่ไปมา
โคตร น่า รัก เถอะ
ตัวเล็กๆขาวๆดูเข้ากันดีกับชุดนักศึกษาสีขาวกางเกงสีดำ ทั้งๆที่คนที่ใส่ชุดนี้ควรจะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมานิดหน่อยแต่ทำไมลูกหมีใส่แล้วมันดูเด็กน้อยน่าฟัดยิ่งกว่าเดิมล่ะวะ= =!
“มาเซลฟ์ฟี่กัน”
“เยสสสสสสส”
ปล่อยพ่อแม่ลูกเขาถ่ายรูปกันไปไม่พอให้ผมเป็นคนถ่ายให้ด้วย
“ให้ป๊าเข้าเฟรมด้วยดิ”
“อ้าวแล้วใครจะถ่ายล่ะ”
“นี่(._.)/” ตัวเล็กชี้ไอ้แดม ฮาาาาาาา
ตัวพ่อทำหน้างอแต่ก็ยอมมาถ่ายรูปให้ ในโลกนี้จะมีใครขัดใจพราวได้บ้างล่ะครับ
ภีมเอารูปที่ไปเที่ยวฮ่องกงกันมาให้ดู ไปเที่ยวสามคนพ่อแม่ลูกเขาแหละ ผมไม่ได้ไปด้วย โดนไอ้ตัวเล็กงอนแทบตาย ผมนี่ไม่เป็นอันทำการทำงานเลย อันที่จริงผมจะเคลียร์งานแล้วไปด้วยก็ได้ แต่ผมอยากให้พราวได้อยู่กับพ่อกับครอบครัวของเขาบ้างน่ะ
“พี่มิกกี้ลูบหัวหนูด้วย ชูนิ้วโป้งบอกว่าหนูน่ารัก อิอิ^O^”
แขนเล็กกอดเอวผมแน่นพร้อมกับแนบหน้าลงมาบนบ่า ผมเลยดึงให้ขึ้นมานั่งบนตักซะเลย เปิดไปดูรูปไหนไอ้หมีพูดมากก็ฝอยได้เป็นเรื่องเป็นราวทุกรูปอ่ะ
“ฟอดๆๆๆ ก็พราวน่ารักจริงๆ”
“อื้ออออออ”
จะลามไปจูบแต่พราวเอียงหน้าหนีอายๆไปซุกซอกคอผม ถ้าไม่เพราะไอ้แดมนั่งจ้องอยู่คงได้กินปากเยลลี่นั่นแล้ว
“ถ้าค่าเทอมออกเอาบิลมาให้พ่อนะ”
“รู้แล้วน่า ถ้าไม่ให้พ่อแล้วจะให้ใครล่ะ”
“จะไปรู้เร้ออออออ”
ไอ้แดมหมายถึงผมครับเพราะเมื่อกี้มันก็จะจ่ายค่าชุดของพราวให้ผมแต่ผมไม่เอา แค่ไม่กี่ตังค์เอง ถึงมันจะบอกว่ามันเป็นหน้าที่ของพ่อก็เถอะ แต่มันลืมไปหรือเปล่าว่าหน้าที่พวกนั้นผมทำมาก่อนมันอีก
“เปิดเทอมวันแรกเด็กติดป๊าจะมีเพื่อนใหม่มั้ยน้า”
“...-3- หนูจะทำตัวน่ารักและไม่ดื้อกับเพื่อนๆ”
คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินมาก่อน = =;;
‘ถ้าพราวพูดไม่ฟัง ป๊าจะไม่รักพราวแล้วนะ’
‘ฮือออออ หนูจะน่ารักและไม่ดื้อกับป๊า ป๊าต้องรักหนูนะ’
ตอนเด็กๆที่เราทะเลาะกันนิดหน่อยที่พราวไม่ยอมกินนม
“แค่พราวยิ้มแย้มแจ่มใส พูดดีๆกับเขา เขาก็จะอยากเป็นเพื่อนกับพราวแล้ว”
“อ้อๆๆ”
“แต่อย่าไปทำหน้าน่ารักใส่ใครพร่ำเพรื่อแล้วกัน”
“โอเค๊ คิคิ”
“เออดี ฝังหัวลูกกูเข้าไปเถอะ”
= =;;; เขาไม่ได้เรียกว่าฝังหัวโว้ยยยยย เขาเรียกว่าสอน
“เปิดเทอมวันแรกพ่อจะเป็นคนไปส่งพราวเอง”
“อาจะเป็นคนไปส่งเอง คุณทำงานไม่ใช่เหรอ”
“เดี๋ยวนะคุณเลขา ถ้ากระผมทำงานคุณเลขาก็ต้องทำงานเหมือนกันนะครับ”
“เลขาภีมขอลางานครึ่งวันครับ”
“ไม่ได้โว้ย!! ไม่อนุมัติ”
“หนูอยากให้ป๊าไปส่ง น้าๆๆ ป๊าหยุดงานวันหนึ่งเถอะนะ”
พราวเขย่าแขนแล้วทำตาปริบๆใส่ ผมแกล้งเก๊กหน้าขรึมเลื่อนหน้าจอไอแพดขึ้นลงเหมือนว่ากำลังเช็คตารางงานอยู่ พราวนี่หน้าหดเหลือสองนิ้วเลย
“ป๊าจ๋า พลีสสสสสสส จุ๊บ น้าๆๆ”
จุ๊บปากผมรัวๆเลย ฮ่าๆๆ
อดไม่ได้อุ้มไอ้ตัวเล็กที่นั่งคร่อมตักผมอยู่ขึ้นนั่งบนแขนเหมือนอุ้มเด็กเล็กพาขึ้นชั้นบน ส่วนพราวก็แก้มแดงหูแดงกอดลำคอผมแล้วซุกหน้าลงบนบ่าเช่นเคย รู้ว่าจะโดนฟัดไง หึหึหึ
“ดูสิ... ดูพวกมันสิ อุ้มกันไปบนห้องต่อหน้าต่อตากูเลย อ๊ากกกกกกกกก”
ไอ้แดมเอาหัวโขกโซฟาพร้อมกับขยุ้มหัวตัวเองอย่างกับคนบ้า ภีมเลยช่วยสงเคราะห์ให้อีกคนด้วยการเอาหมอนอิงมาฟาดหัวไอ้แดมไปหลายทีกว่ามันจะได้สติ
วันเปิดเทอมวันแรก ตัวเล็กมีเรียนเก้าโมงผมเลยขอเลื่อนประชุมเช้าออกไป ที่จริงมันเสียเครดิตเล็กน้อยแต่ว่าตอนอยู่บนเตียงลูกหมีมันอ้อนใหญ่เลย เลยต้องยอม ฮ่าๆๆ
อ้อ ผมไม่ได้หื่นนะครับ แต่เด็กมันน่าฟัดเอง
“ตอนเย็นหนูเลิกเรียนสี่โมงนะ”
“ครับ แล้วพรุ่งนี้ล่ะ”
“อืมมมมม” เปิดกระเป๋ามิกกี้ที่ซื้อมาจากฮ่องกงค้นหาตารางเรียน พอได้ของใหม่แล้วกระเป๋าเป็ดเหลืองที่ผมซื้อให้โดนเก็บในตู้โชว์เฉ๊ยยยยยย
“พรุ่งนี้เรียนแปดโมง แปดโมงทุกวันยกเว้นวันจันทร์เรียนเก้าโมง”
“ฟอดๆๆๆ ตั้งใจเรียนนะครับ”
“หนูต้องคิดถึงป๊าแน่เลย”
อ้อนอีกละ จะทำให้ใจอ่อนไปถึงไหนวะเนี้ย!
“แป๊บเดียวเอง ป๊ายังทนคิดถึงน้องพราวได้เลย หืม”
“อื้อออ อ๊ะ”
ว่าจะไม่ละ แต่ขอสักหน่อยเหอะ
มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตผมแน่นเพราะนอกจากผมจะบดจูบอย่างดูดดื่มแล้วยังบีบคลึงยอดอกเล็กผ่านเสื้อนักศึกษาบางนั่นด้วย
“ฮึก อ๊า แฮ่กๆ”
แผ่นหลังบางสะดุ้งเฮือกเมื่อผมดึงยอดอกให้ยืดแล้วปล่อย พอๆกับปากที่คลุกเคล้าไปทั่ว ไม่พอยังเรื่อยไปที่ปลายคางข้างแก้มจนหน้าไอ้ตัวเล็กเปียกไปหมด
“รีบลงไปเรียนได้แล้ว ก่อนที่ผมจะยุ่งเสื้อจะยับมากกว่านี้ หึหึหึ” หยิบทิชชู่มาเช็ดรอบปาก แก้ม ปลายคางให้ พราวแก้มแดงหอบเอาอากาศเข้าปอด
“ป๊าน่ะ บ้าๆๆ”
“ถ้าตอนเย็นมาต่อป๊าจะไม่บ้าใช่มั้ย” กระซิบเสียงกระเส่าข้างใบหูขาวสะอาด
“บ้าที่สุดเลย!!! ><”
ทำหน้างอแต่แก้มแดงหูแดงลงรถไป อ้อ คอแดงด้วย โดนไปหลายรอยเลย ไม่รู้ล่ะ ผมต้องระวังไว้ก่อน เด็กสมัยนี้มันไวครับ ไอ้ตัวเล็กยิ่งไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอยู่ ผมเชื่อว่าถ้าโดนจีบก็คงไม่รู้ตัวแน่ๆ
“ขอโทษจริงๆนะคะ คือน้องไม่ต้องทำกิจกรรมก็ได้ค่ะ”
ผมมองรุ่นพี่พราวด้วยสายตานิ่งๆ
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมมานั่งรอรับไอ้ตัวเล็กตั้งแต่สี่โมงน่ะแหละ รอเป็นชั่วโมงก็ยังไม่เห็นมาจนมีรุ่นพี่โทรมาหาว่าผมอยู่ไหนอะไรยังไงให้มารับน้องพราวได้มั้ย พร้อมๆกับมีซาวด์ไอ้ตัวเล็กร้องไห้มาด้วยผมนี่ขึ้นจี๊ดเลย เตรียมเอาเรื่องเต็มที่ แต่พอมีคนมาอธิบายผมก็พอจะเข้าใจว่ามันเป็นแค่การรับน้อง แล้วลูกหมีมันถูกโอ๋ถูกตามใจมาตลอดคงไม่รู้เรื่องไง โดนว้ากทีร้องไห้เลย
“ฮึก ฮือออออ เขาตะคอก ฮึก บอกว่าหนูไม่ดี ฮึก แล้วก็บอกว่าเห็นแก่ตัวหนูไม่ช่วยเพื่อน ฮึก หนูขอโทษแล้ว แต่เขาไล่ออกจากแถว ฮึก”
ยืนกอดกันหน้าคณะเนี้ยแหละ พราวส่ายหน้าเช็ดน้ำตาน้ำมูกกับเสื้อผมไปด้วยร้องไห้ไปด้วย เพื่อนๆคนอื่นๆก็มายืนดูสถานการณ์อยู่ไม่ห่าง
“มันเป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งของคณะ คราวหลังไม่ต้องเข้าก็ได้”
“หนูไม่รู้นิ ฮึก ก็เลิกเรียนหนูเห็นคนอื่นไปต่อแถว ฮึก ก็เลยไปด้วย”
คือเขาโดนว้ากกันมาตั้งแต่ตอนปิดเทอมแล้ว และนี่ก็ไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมตั้งแต่แรกก็เลยไม่รู้เรื่อง แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ให้เข้าร่วมกิจกรรมอยู่ดีเพราะได้เห็นข่าวมาอยู่บ่อยๆว่ามีการรับน้องถึงขั้นเสียชีวิต และถึงนี่จะเป็นมหาวิทยาลัยไฮโซชื่อดังแค่ไหนผมก็ไว้ใจไม่ได้ครับ ผมไม่อยากจะให้พราวเข้าไปเสี่ยงแม้แต่นิดเดียว
“ไม่ต้องไปตามเขาแล้ว เลิกเรียนแล้วกลับบ้าน”
“เพื่อนๆอยากให้ทำ หนูก็นึกว่าจะสนุก ฮึก แต่พี่เขาชอบทำหน้าโหด ฮึก พอหนูยิ้มก็โดนว่า ขยับตัวก็โดนตะคอก ฮึก ป๊ายังไม่เคยตะคอกอย่างนั้นเลย ฮึก”
“โอ๋ แล้วหนูทำยังไง”
“หนูก็ถามเขา เขาก็ยังตะคอกแล้วไล่ให้หนูไปร้องไห้ให้ต้นไม้ดู ฮึก หนูเลยวิ่งหนีออกมาเลย ฮึก”
“ฮ่าๆๆๆ”
โยกตัวไปมาเล็กน้อยราวกับจะกล่อมเด็กในอ้อมแขนให้หายหวาดกลัวและอุ่นใจขึ้น
“ขอโทษๆๆนะคะ นี่แก...มานี่สิยะ”
น้องผู้หญิงกวักมือเรียกผู้ชายร่างสูง ดูใบหน้าติดจะโหดแต่ก็ต้องยอมรับว่าดูดีพอตัว (แต่ยังไงก็ไม่เท่าผมหรอก หึ!)
“ขอโทษด้วยนะครับ ผมเป็นคนที่ตะคอกน้องเอง เป็นความผิดของผมเองที่ไม่เช็คให้ดีก่อนว่าน้องไม่ได้เซ็นต์ยินยอมเข้าร่วมกิจกรรมก็เลยอบรมไปโดยพละการ”
“ไม่เป็นไรครับ อาไม่เอาเรื่องอะไรหรอก”
“ขอบคุณมากนะคะ สวัสดีค่ะ แฮะๆ”
ผมรีบพาไอ้ตัวเล็กขึ้นรถ สายตาไอ้เด็กนั่นมันมองพราวแปลกๆ เหมือนเอ็นดูนิดๆ
“หนูจะไม่พูดกับพี่คนนั้นอีกเลย ฮึก หน้าก็จะไม่มองด้วย ฮึก คนอะไรใจร้าย คนร้องไห้ก็ยังตามมาด่า ฮึก”
“ดีแล้ว คนนิสัยไม่ดีแบบนั้นไม่ต้องอยากไปรู้จักด้วยหรอก”
ผมนี่รีบไซโคก่อนเลยครับ ยืนยันอีกครั้งว่าผมจบบริหารไม่ได้จบจิตวิทยามาแน่นอน ฮ่าๆๆ
กลับบ้านไปให้พ่อเขาโอ๋ต่อด้วยการสั่งกุ้งตัวเบ้อเริ่ม ขึ้นเครื่องส่งตรงมาจากทะเลเป็นลังๆ ปิ้งกินกันเย็นนี้ ไอ้ตัวเล็กอย่างกับดอกไม้เหี่ยวกลับมาบานอีกครั้ง ยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงหูล่ะ ไปนั่งเฝ้าแม่บ้านทำน้ำจิ้มซีฟู้ดนู่น ไม่ได้จะฝึกทำอะไรหรอกนะครับ แค่ไปนั่งชิมแล้วจัดแจงว่าเติมนั่นหน่อยนี่หน่อยเอาให้ถูกใจเขาล่ะ
“เป็นธรรมดาของระบบ ถ้าจะไม่ให้พราวเข้าร่วมกิจกรรมแล้วจะมีเพื่อนมั้ยเนี้ย” ภีมว่า
“เรียนๆด้วยกันไปเดี๋ยวก็มีเอง กูยอมไม่ได้หรอกถ้าจะให้ใครมาว่ามาด่าพราว”
“เป็นครั้งแรกที่กูเห็นด้วยกับมึงว่ะ”
ผมแท็กมือกับไอ้แดม พราวบอบบางเกินไปคงรับไม่ได้หรอกกับการรับน้องแบบนั้น แล้วกิจกรรมมันก็ไม่กิจกรรมบังคับด้วย ใครสมัครใจจะเข้าร่วมก็เข้าร่วมได้ มันอาจจะได้มิตรภาพ ความเสียสละ หรืออะไรต่างๆนานา แต่สิ่งเหล่านั้นมันไม่จำเป็นสำหรับพราวหรอก
“เสร็จแล้วววววววว”
พราววิ่งถือจานกุ้งเผามา พื้นเป็นหญ้าขรุขระด้วย ถ้าล้มแล้วจะขำให้
“คุยอะไรกันอยู่”
“หึหึหึ พรุ่งนี้ไปเรียนจะมองหน้าเพื่อนยังไงเนี้ยไอ้แสบ”
“แหะๆ นั่นจิ(._.) อายจัง” ตัวเล็กเอาปลายนิ้วชี้จิ้มกัน
“ฟอดดดดดด ไม่ต้องไปแคร์ใครหรอก”
“อื้อ” ไอ้ตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก
แกะกุ้งให้เขาจิ้มกินเอง เพราะผมจิ้มให้ทีไรไม่มากไปก็น้อยไปทุกที พราวซี๊ดปากด้วยความเผ็ด น้ำตางี้ไหลคลอเชียว น่าสงสาร บอกให้กินกุ้งเฉยๆพอก็ไม่ยอมหวิดจะทะเลาะกันอีกเลยได้แค่หยิบทิชชู่มาซับเหงื่อเช็ดปากให้แค่นั้นเอง
“พอได้แล้วมั้ง”
“หนูยังไม่อิ่ม”
“ตักข้าวมากินด้วยจะได้ไม่เผ็ด”
“ไม่เอา”
“ดื้อใหญ่แล้ว”
“ป๊าน่ะ ทำไมชอบขัดใจจัง”
ขนาดผมเรียกว่าขัดใจแล้วคนอื่นล่ะ เหอๆๆ
“ปวดท้องจะไม่สนใจ”
“...”
คว่ำปากหน้างอหยุดกินเลย ก็ยังดีที่พอจะรู้ฟัง
กินเหล้ากับไอ้แดมกับภีมให้พอกรึ่มๆ กลัวขับรถกลับบ้านไม่ไหว โดนไอ้ตัวเล็กห้ามไว้ด้วย อันที่จริงลูกหมีอยากแก้แค้นมากกว่า พอผมสั่งให้หยุดกินน้ำจิ้มเผ็ดไอ้ตัวเล็กก็สั่งให้ผมหยุดกินเหล้า แสบจริงๆ
“ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ อย่าให้ลูกกูเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว”
????
“พราว มากู๊ดไนท์คิสก่อน”
“ก็ได้” พราวเดินงงๆไปหอมแก้มไอ้แดมกับภีม
เดี๋ยวนะ นี่ผมกำลังไปส่งไอ้ตัวเล็กขึ้นไปนอนไม่ใช่เหรอ
“เอ้า รีบไปดิ”
“หมายความว่าไงวะ”
“จะเอาไม่เอา”
“เอาโว๊ยยยย!”
ดีนะที่คราวนี้ยังมีสัจจะไอ้เหี้ยเอ้ย ผมรีบโอบไหล่พราวพาขึ้นรถเลยคิดว่าจะต้องเทียวรับเทียวส่งพราวตลอดชีวิตซะละ อันที่จริงผมก็ลืมไปเลยนะว่าวันเปิดเทอมวันแรกพราวจะได้ไปอยู่กับผม... ตลอดไป
“วันนี้พ่ออนุญาตให้หนูไปนอนด้วยเหรอ”
“ไปอยู่กับป๊านะ...”
“อะไรอ่ะ?”
“ไปอยู่ด้วยกันตลอดไปJ”
“หมายความว่า...OoO”
พราวมองหน้าผมทีมองหน้าไอ้แดมทีก่อนจะถึงบ้างอ้อแล้วกระโดดกอดผมจนตัวลอย ร้องเย้ๆๆๆจนไอ้แดมแทบเอาหัวโขกเสาตายที่ลูกไม่รัก ฮาาาาาาา
“กูนี่ยังจำเป็นอยู่มั้ย ภีมบอกกูที TOT”
“ถ้าไม่ใช่อสุจิคุณ คุณก็ไม่จำเป็นแล้วล่ะ = =”
“ขอบใจ!!”
ฮ่าๆๆๆ
----------------------------------------------------------------------------------
ยังไม่ลืมกันชิมิจ่ะ 555
อาจจะไม่ค่อยแบ๊วเพราะเฟอร์ก็ห่างหายไปนาน ฟีลลิ่งไม่ค่อยจะได้ อิอิ
เม้นต์กันเยอะๆน้าจะได้มีแรงฮึดๆๆๆๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้าาาาาา
ย้ำว่าไม่ต้องทิ้งเมลแย้วน้าาาาา
-
สงสารลุงแดมเบาๆ 5555555
พ่อลูกคู่นี้เค้ารักกันแบบไม่แสดงออก
-
ดีใจๆๆ ได้อ่านเรื่องนี้อีกรอบ ลูกหมีน่ารักเหมือนเดิม ท่าทางการไปเรียนที่มหาวิทยาลัยจะน่าสนุกนะ พ่อหมีมีคู่แข่งแน่ๆๆ
-
โฮกกกกกกกกก อยากอ่านตอนนุ้งพราวเรียนมหาลัยอีกเยอะๆๆๆๆเลย ท่าทางจะมันส์น่าดู อ๊ายๆๆๆๆๆๆ
พี่ว้ากคนนั้นก็น่าสนใจดีน้า เอามาทำให้ป๊าหงุดหงิดหึงเล่นท่าทางจะสนุกสนานไม่น้อย :hao7:
-
สงสารคุณพ่อแดม เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ อยากอ่านน้องพราวภาคมหาลัย :pig4:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักไปแล้วววว
ชอบง่า มาต่ออีกน๊าาาาา :hao7:
-
รักป๊าจัง555 :haun4:
-
จะได้อิ๊อ๊ะกันหนำใจเลยสิ กิ๊วๆ :o8: :o8: :-[
-
:mew1:
-
ถถถถ คุณพ่อแดมที่น่าสงสาร
โดนเมินตลอดๆๆ 555
แต่ก้อน้า ถ้าจะไม่ให้พราวไปรับน้องนี่มันดีร้ออออ
-
ขอบคุณค่าาาาาาาาาา :pig4: :pig4:
สนุกกมากๆๆๆๆๆเลย น้องพราวนี้น่ารักน่าแกล้งซะจริงๆๆเลยมิหน้าพ่อหมีและคนอื่นๆๆถึงแกล้งได้ไม่หยุด :o8: :z1:
-
สงสารพ่อแดมจัง 55555 :laugh:
-
อยากมีป๊าแบบนี้
กริ๊ดๆ ฟินๆ อร๊ายยย
ขอมโนแปบ
-
o17 o17
-
น่ารักอะ 555
-
55555555555 สนุกมาก #น้องพราวเป็นคนตลก
ตอนแต่งงานคือฮามาก พูดตามป๊า...
พูดตามทุกคำ แขกในงานแก้ให้แทบไม่ทัน ฮ่าา
แล้วป๊าน่ะไซโคเก่งจริ๊งง คอนเฟิร์ม!
ตั้งแต่ที่บอกลุงแดมเป็นเฒ่าหัวงู ล่อลวงเด็ก
จนมาถึงรุ่นพี่ว้ากนิสัยไม่ดีนี่อีก 55555
พราวตอนไปมหาวิทยาลัยคือฮา
โดนว้ากร้องไห้ใส่ โทรตามป๊า กร้ากกก
อยากให้แต่งต่อไปเรื่อยๆจังเลย
สนุกมากค่ะ หลงรักน้องพราว ❤
-
น่ารักมากเลยยยยย อ่านแล้วนึกว่าน้องพราว 10 ขวบ ทุกทีเลย 555
-
ภีมพูดได้ถูกใจมากเลย
แล้วคู่มินต์กับหม่อนอ่ะ ยังไงต่อ
พี่มาร์ชกับจักรอ่ะ คู่อื่นๆอีก
เป็นครอบครัวที่น่ารักอยู่แล้ว
พอมาเจอครอบครัวที่แท้จริงฮาเลยทีเดียว
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกให้อ่านนะค่ะไรท์
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
:mew1:
-
:mew1: :mew3:
น่าร้ากกกกกกกก :mew4:
-
น่ารักมากบางครั้งสายเลือดก็สู้ความผูกพันไม่ได้หรอกนะ
-
Special : Earth x Alex 50%
:katai4: :katai4: :katai4:
ฝ่ามือเล็กและนิ้วสั้นป้อมทั้งสองข้างขยับมาประกบกันแนบกลางหน้าผากก่อนจะโค้งหัวลงจนแทบจะโขกหัวเข่าคุณครูที่ยืนรอรับนักเรียนอยู่ตรงประตูโรงเรียน
“ฮ่าๆๆ ไม่สวยเลย อีกทีดิ”
โป๊ก!
“โอ๊ย แม่!”
ชายหนุ่มร้องโอ๊ยเนื่องจากคุณครูผู้ซึ่งเป็นแม่ของเขาเขกหัวเข้าให้ อะไรก็ไม่น่าหงุดหงิดเท่าเด็กตัวเตี้ยๆป้อมๆยกมือมาปิดปากแล้วแอบหัวเราะคิกๆนั่นหรอก
“น้องอเล็กซ์เข้าไปเรียนได้แล้วครับ หนูไหว้เก่งมากเลย”
“ขอบคุณค้าบคุณครู”
ก่อนจะวิ่งไปทางตึกเรียนน้องอเล็กซ์กอดคอคุณครูคนสวยอ้อนๆแบบนี้จะไม่ให้เธอรักน้องได้ยังไงล่ะ
“เดี๋ยวมานะแม่”
“ไอ้เอิร์ธอย่าไปแกล้งน้อง! เอ้อออ เก่งจริ๊งกับเด็กกับหมากับแมวเนี้ย”
ตะโกนตามแต่ก็คงไม่ทันแล้วล่ะ เป็นอะไรมากมายก็ไม่รู้ตั้งแต่เธอได้เป็นครูประจำชั้นอนุบาลสามของน้องอเล็กซ์ไอ้ลูกชายผู้ที่ควรจะนั่งติวแคลคูลัสหรือต่อวงจรไฟที่มหาวิทยาลัยกลับชอบมาเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นแถมยังทำตัวกะเกณฑ์แกล้งเด็กตัวเล็กแทนเธอเสียอีก
เดินตามไม่กี่ก้าวก็ทันเด็กตัวสูงเลยเข่าเขามาไม่มาก มือใหญ่ผลักหัวกลมจนเซทำให้เด็กนั่นหันมามองเขาตาขวาง ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่หน้าประตูโรงเรียนตอนที่เขามาส่งแม่ก็รู้สึกโคตรอยากแกล้ง คนอะไรเป็นเด็กเป็นเล็กแต่ชอบทำหน้าหยิ่งใส่คนอื่น
“มองทำไมอ้วน”
“ไม่ได้อ้วน”
“ไม่ได้อ้วนแล้วนี่เรียกว่าอะไร” เอานิ้วจิ้มแก้มนิ้วอย่างที่ชอบทำ “จมูกกับปากจะยุบลงไปในแก้มหมดแล้ว”
“พูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
เอิร์ธหัวเราะ แหงสิ พูดยังลิ้นพักันอยู่เลย พูดอะไรไปคงยังไม่เข้าใจ เอิร์ธลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าน้องเพราะขืนยืนคุยกันไอ้ตัวอ้วนคงได้คอล๊อคแน่
“วันนี้มีขนมอะไรกินมั้ย”
“อีกแล้วเหรอ”
คิ้วเรียวสีอ่อนขมวดเข้าหากันก่อนจะปลดกระเป๋าที่สะพายหลังออกมาคุ้ยๆหาของมาสังเวยเขา ภาพนั้นทำให้เอิร์ธยิ้มด้ไม่ยาก ปากเล็กจิ้มลิ้มสีสดกับดวงตากลมดำกลิ๊กนั่นทำให้เขามองเพลิน
“อันนี้ไม่อยากให้เลย”
“ทำไมอ่ะ”
“พี่พราวให้มา”
“พี่พราวอีกละ”
“ก็พี่พราวจริงๆนี่”
กล่องขนมที่เป็นรูปหมี ไอ้อ้วนชอบเอามากัดกินทีละคำและชอบเริ่มกัดตรงแขนมันก่อน พอเขาบอกให้กัดตูดมันก่อนตัวเล็กก็บอกว่าหมีไม่มีก้นหรอก เถียงกันอยู่ตั้งนานสุดท้ายอเล็กซ์ก็วิ่งร้องไห้ไปฟ้องแม่เขา คนเริ่มคือไอ้เอิร์ธส่วนคนผิดก็ยิ่งเป็นไอ้เอิร์ธ
“เอาอันนี้ไปแทน”
“ป๊อกกี้เหรอ”
“อื้ม”
“อื้มอะไร”
“คร้าบบบบบบบบบ”
เอิร์ธคว้ากระเป๋ามาค้นๆเอง มีกล่องดินสอ สมุดวาดภา สมุดคัดลายมือเยอะแยะเลย เด็กตัวแค่นี้แบกหนังสือมาเยอะแยะผิดกับเขาที่ไปเรียนเลคเชอร์ด้วยปากกาแท่งเดียว แล้วเขาก็รู้มาจากแม่ว่าน้องอเล็กซ์เรียนเก่งและตั้งใจเรียนมากด้วย
“โอ๊ะ นี่นายพกโทรศัพท์ด้วยเหรอ”
“คิกๆๆ”
อเล็กซ์เอามือปิดปากแอบไว้แต่ดวงตากลับหรี่ลงเป็นสระอิ ใครจะไม่รู้บ้างว่าหัวเราะเยาะเขาอยู่ เอิร์ธเลยแกล้งจี้เอวแล้วขยุ้มพุงให้ไอ้ตัวเล็กปล่อยก๊ากออกมาเสียงดัง
“ไม่เอา ก๊ากๆๆ พอแล้ว คิกๆๆ พี่เออ ยอมแพ้ๆ”
เรียกชื่อเขาก็ไม่ชัดด้วย
“ยอมแพ้ต้องทำไง”
ฟอดดดดดดดดดดดดดด
แม้ร่างสูงจะนั่งคุกเข่าแต่อเล็กซ์ก็ยังต้องเข่งเท้าเพื่อจะหอมแก้มสากอยู่ดี เอิร์ธยกตัวเด็กน้อยขึ้นนั่งบนแขนข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็สะพายกระเป๋าการ์ตูนใบเล็กให้น้อง
“อันนี้มันของปลอม พี่พราวให้มาเล่น”
“พี่พราวอีกละ”
“ก็พี่พราวจริงๆนี่”
“เออ รำคาญจริงๆชื่อนี้”
เด็กน้อยได้ยินคำว่ารำคาญก็เงียบไปเพราะคิดไปว่าคนตัวโตรำคาญตัวเองทั้งๆที่ที่จริงแล้วเอิร์ธไม่อยากจะให้ไอ้ตัวเล็กพูดถึงคนอื่นต่างหาก อะไรๆก็ดูเหมือนคนนั้นจะสำคัญกับอเล็กซ์ไปซะหมดจนเขาหงุดหงิดอยากจะสำคัญบ้าง
“จะลง”
“จะถึงห้องแล้ว”
“อยากลงแล้ว”
เพราะไอ้ตัวกลมดิ้นมากๆก็เลยจต้องปล่อยลงเดินเอง หลังจากนั้นอเล็กซ์ก็ไม่คุยกับเขาอีกเลยจนถึงห้องเรียน แต่เขาไม่ได้สนใจอะไรมาก ยังไงเด็กน้อยก็ดูจะไม่ค่อยอยากพูดกับเขาเท่าไหร่อยู่แล้ว
“ตาเอิร์ธยังไม่ไปเรียนอีกเหรอ”
“เอิร์ธมีเรียนเก้าโมงครับ ไปนะครับ หวัดดีครับ อ้วน พี่ไปแล้วนะ”
อเล็กซ์เพียงแค่ปรายตามามองแล้วเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนไม่พูดอะไรอีก ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อยเพราะปกติน้องต้องยิ้มให้เขาจนตาหยีพร้อมกับโบกมือหยอยๆแล้ว
“โอ๊ะ หรือจะคิดว่ากูว่าเขาน่ารำคาญวะ โอ๊ยยย ใช่แน่ๆ หลังจากที่พูดก็เงียบไปเลย ไอ้เอิร์ธหนอไอ้เอิร์ธ”
จะกลับเข้าไปหาคุณครูก็เริ่มสอนแล้ว ถ้ารอจนเสร็จคาบนี้เขาได้ไม่ทันแน่ กลัวว่าวันนี้จะมีควิซด้วยจึงรีบไปก่อน ตอนเย็นหวังว่าจะมาทันเลิกเรียนไอ้อ้วนน้อยนะ
-------------------------------------------------------------------------
มีคนอยากอ่านน้องเล็กด้วยอ่ะ
พิมพ์ไม่ทันและตัน เอาไปแค่นี้ก่อน TOT
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า
-
น้องเล็กน่ารักมากอ่ะ
มีหนุ่มแก่เด็กมหาลัยมาติดเด็กอนุบาล
5555555
คู่นี้หน้าอ่าน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่เอิร์ธอย่าแกล้งน้อง
:hao7:
-
ว้ายยยยยยยยยยยย จับพี่เอิร์ธกับน้องอเล็กซ์ เป็นเรื่องยาวเลย น่ารักอะ ชอบๆๆๆ
-
EARTH x ALEX
ครึ่งหลัง
“เป็นไรของมึงวะ ดิ้นเยอะตั้งแต่เมื่อกี้ละ สีกูมากกูขึ้นนะ”
สาบานได้ว่าคนที่พูดคือผู้หญิง เอิร์ธส่ายหัวเอือมก่อนจะม้วนกระดาษเคาะหัวเพื่อนเบาๆ อาจารย์เลทมาสิบนาทีแล้ว ทั้งๆที่ควรจะเรียนเสร็จตอนบ่ายสอง แล้วโรงเรียนไอ้อ้วนน้อยเลิกตอนบ่ายสาม เขากลัวจะไปไม่ทันน่ะสิ แล้ววันนี้เขาก็กังวลเรื่องนี้มาทั้งวัน ถ้าอเล็กซ์โตกว่านี้เขาก็คงจะพอเดาความรู้สึกได้ แต่กับเด็กอนุบาลนี่เขาเดาไม่ออกพอๆกับหมาแมวเลย
“จารย์เลทไง”
“หิวข้าวเหรอวะ อ่ะหนม”
“มีอยู่”
หยิบป๊อกกี้รสกล้วยที่ได้จากเด็กอ้วนมาเมื่อเช้ากิน เขาไม่ได้อยากจะไถเด็กหรอก แค่อยากแกล้งให้ไอ้อ้วนแสดงความรู้สึกออกมาให้เขาเห็นหลากหลาย มันน่ารักเหมือนตุ๊กตาใส่ถ่านที่เขาอยากเอาไปตั้งโชว์ไว้บนหัวเตียงเลย
“เดี๋ยวนี้มึงชอลกินขนมเหรอวะ”
“ไม่อ่ะ ได้มาก็ต้องกิน”
“เฮ้ยยยย สาวที่ไหนมาติดอีกละวะ”
ร่างสูงอยากจะบอกว่าสาวติดที่ไหนกัน นี่ไปไถเด็กอนุบาลมา แต่ก็ทำได้แต่ยิ้มมุมปากกลับไปไม่ปฏิเสธอะไร ไอ้อ้วนเอ้ย เด็กกว่าก็โดนกด เอ้ย โดนแกล้งอย่างนี้แหละ
“วันนี้เอาไวแค่นี้...”
เอิร์ธรีบลุกขึ้นทันทีที่อาจารย์ก้าวลงจากสเตจแต่เพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มกลับคว้าแขนเอาไว้
“รีบไปไหนมึงวะ”
“ไปรับแม่ไง”
“รับแม่หรือรับเมีย”
“แม่โว้ยยยยยย”
“ช่วงนี้ติดแม่นะเรา หย่านมยังๆ”
“ไอ้สัสสสสส”
เพื่อนสนิทสองสามคนที่นั่งอยู่ในละแวกนั้นรุมกันแซวร่างสูงเลยรีบออกจากห้องมา ถ้าเขาทำตัวมีพิรุธพวกมันจะสืบทันทีไม่รอช้า เอิร์ธมาถึงโรงเรียนอนุบาลของไอ้อ้วน เสียงเพลงการ์ตูนที่คนร้องดัดเสียงเป็นสัตว์ต่างๆก็ดังขึ้นบอกถึงเวลาโรงเรียนเลิก
“พี่เอิร์ธ”
เด็กๆหลายคนที่ถูกเขาแกล้งกรู่กันเข้ามาหาพี่เอิร์ธอย่างร่าเริงเว้นแต่ไอ้อ้วนคนเดียวที่เดินไปนั่งชิงช้า ร่างสูงแจกขนมให้เด็กคนอื่นแล้วตามไปเอาถ้วยโฟมวางบนหัวทุยดังป๊อกแต่เด็กน้ยเพียงแค่เหลือบตามองเช่นเคย
“ขี้งอนนะเรา”
“...” น้องอเล็กซ์ไม่พูดอะไรแกะเหรียญบาทที่มัดจุกเสื้อแล้วเดินตรงไปที่โทรศัพท์แต่ปรากฏว่าหยิบไม่ถึง เอิร์ธหัวเราะร่าที่เห็นไอ้ตัวป้อมกระโดดเหย่งๆแต่ก็ยังหยิบเอาไม่ได้ แต่พอหัวเราะเสร็จก็รวบตัวเล็กอุ้มขึ้นเสมอเครื่องโทรศัพท์
“โทรไปไหนอ่ะ จำเบอร์ได้ด้วย เก่งเว้ย”
“โทรหาพี่พราว”
เอิร์ธเดินออกมาจากตู้โทรศัพท์เร็ว ในความคิดของเขาตอนนี้ พี่พราวที่อเล็กซ์พูดถึงคือเด็กผู้หญิงชั้นประถมศึกษาตอนต้นที่ยิ้มสวย ใจดี และมัดเปียแกละสองข้าง และไอ้อ้วนนี่คงไปจีบเขา(เหมือนตอนที่ร่างสูงเคยทำตอนอายุเท่าอเล็กซ์เนี้ยแหละ)
“นี่อ้วน พี่จะบอกอะไรให้นะ เดี๋ยวเขาก็ทิ้งเราไปคบประพี่ปอหกแล้วเรานั่นล่ะจะอกหัก”
“พี่เออพูดอะไร”
คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันพร้อมกับเอียงคอเกาหัวอย่างงงๆ มันน่ารักจนเอิร์ธต้องกระชับแขนที่อุ้มน้องอยู่แน่นขึ้นอีก
“เอาเป็นว่าไม่ต้องโทรแล้ว ซื้อวุ้นที่ชอบกินมาให้”
“ว้าววววว”
มือป้อมสองข้างจับขอบถ้วยแล้วก้มมองพร้อมทำตาโต ปากสีสดอ้ากว้างร้องว้าวจนเห็นฟันซี่เล็กๆน่ารักทำให้เอิร์ธยิ้มกว้างไปด้วย ของกินที่ชอบทำให้เด็กน้อยลืมทุกอย่าง
“อย่างงี้ไงมันถึงได้อ้วน”
“น้องไม่ได้อ้วน”
“เออ ไม่อ้วนเล้ยยยยย แค่พองลมเฉยๆ เหอๆๆ”
ตัวเล็กหยิบส้อมมาจิ้มวุ้นขนาดเท่าถ้วยน้ำจิ้มเล็กๆเข้าปาก แต่ยังไงปากก็ยังเล็กกว่าของกินอยู่ดีทำให้มันเข้าปากไม่ได้ เอิร์ธหัวเราะจนเกือบทำน้องหลุดมือ
“บอกแล้วว่าแก้มมันเบียดปากเหลือนิดเดียวเอง”
“ทำไงดี”
“เดี๋ยวพี่ตัดให้แต่ตอนนี้ต้องหาที่นั่งก่อนมือพี่ไม่ว่าง” เพราะอุ้มเด็กอ้วนอยู่นั่นเอง
เอิร์ธอมยิ้มเมื่อเด็กตรงหน้าทำหน้าทำตาเหมือนอยากกินซะเต็มแก่ ไม่ใช่ว่าน้ำที่นองในถ้วยนั่นเป็นน้ำลายที่ไหลบอกมาหรอกนะ ฮ่าๆๆ กว่าจะหาที่นั่งได้แขนใหญ่ก็ล้าไปหมด
“ไอ้เอิร์ธ แกล้งน้องอีกแล้วเหรอ”
“เสร็จแล้วเหรอแม่”
“ยังหรอก มีประชุมนิดหน่อย”
“โอเค ไม่ต้องรีบนะฮับ” เอิร์ธทำเสียงกวน
“ติดันขนาดนี้เอาไปเลี้ยงที่บ้านเลยมั้ยหะ”
“ได้เหรอ” ร่างสูงแกล้งทำหน้าดีใจแล้วหันไปถามไอ้อ้วน “ไปอยู่กับพี่มั้ย โอ๊ยยย”
ผู้เป็นแม่อดเดินเข้ามาตบหัวลูกชายสุดที่รักไม่ได้ แต่คนตัวเล็กคิดว่าผู้ใหญ่พูดกันจริงๆจึงคิดหนักแต่ก็ตัดสินใจส่ายหน้าปฏิเสธตอนคุณครูคนสวยของเขาเดินออกไปแล้ว
“น้องไปไม่ได้หรอก วันนี้น้องจะไปนอนบ้านพี่พราว”
“อะไร แม่ไม่มารับเหรอ”
“แม่ไปเอาอลิสออกที่โรงพยาบาล”
“ไปเอาอลิสออก? ออกลูก เอ้ย คลอดลูกเหรอ”
ถ้าจำไม่ผิดไอ้อ้วนเคยบอกว่าแม่ท้องอยู่ ใบหน้ากลมพยักหน้ารับแล้วเคี้ยววุ้นตุ้ยๆๆ แก้มที่กลมอยู่แล้วขยายตัวขึ้นอีกสองเท่าเนื่องจากไอ้อ้วนตุนของกินไว้ในแก้มแล้วค่อยๆเคี้ยวทีละนิด ของกินเต็มจนปิดปากแทบไม่ได้เลยต้องทำปากบู่ไว้อย่างนั้น
“อ้วนอย่าเพิ่งเคี้ยวหมด”
แชะ!
หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูป แต่ไอ้ตัวอ้วนสนใจที่ไหน สองตาตอนนี้มีแต่วุ้นหลากสีที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้นแถมยับ่นใส่เขาอีกว่าชอบซื้อสีแดงมาเยอะมันไม่อร่อย คราวหลังให้ซื้อสีขาวมาด้วย
“ทำไมพี่พราวมาช้าจัง”
“ทำไมต้องพี่พราวตลอดเลย”
“ก็พี่พราวจริงๆนี่”
“รู้ว่าพี่พราวจริงๆ ไม่ใช่ปลอมๆ โว๊ะ! อกหักอย่ามาสะกิดนะบอกก่อน”
เอิร์ธขมวดคิ้วทำหน้าดุ แต่เด็กน้อยที่ลืมเรื่องเมื่อเช้าไปก็เริ่มฟื้นความจำมาอีกครั้งเลยนั่งเงียบๆซึมๆไป ร่างสูงทำหน้าโหดและทำเสียงหงุดหงิดใส่จนอเล็กซ์ไม่กล้าจะขยับตัว
“เป็นอะไร”
“...”
“นี่”
เอิร์ธเอานิ้วเขี่ยหน้าผากมนแต่ไอ้อ้วนเบี่ยงตัวหนี ทำให้เอิร์ธรู้ทันทีว่าถูกงอนอีกแล้ว
“อะแฮ่ม ที่เมื่อเช้าบอกว่ารำคาญนั่น...”
“ฮึก”
“เอ้ยยยย อย่าเพิ่งร้อง”
มือใหญ่รีบช้อนใต้รักแร้ทั้งสองข้างแล้วยกไอ้เด็กอ้วนมานั่งตักทันที น้ำตาหยดใส่คลออยู่ที่ใต้ตาจะหยดแหล่มิหยดแหล่ ปากบางเบะคว่ำดวงตาบีบเข้าหากัน
“พี่ไม่ได้รำคาญอ้วนเลย”
“ฮึก”
“พี่ไม่อยากให้อ้วนสนใจคนที่ชื่อพราวเฉยๆ”
“ก็ ฮึก ก็พี่พราวน่ารักนี่”
“หลงเขาขั้นแม๊กซ์แล้วสิเนี้ย รักแรกมันเจ็บปวดพี่เข้าใจๆ”
“อาเฟิร์สก็ใจดีด้วย”
เอิร์ธนิ่งไป ในใจก็คิด...เฟิร์สไหนอีกวะ = =;;
“มีแฟนหลายคนเหรอเรา”
“แฟนคืออะไร พัดลมเหรอ”
“อ่าว”
เอิร์ธนิ่งคิดไปอีกครั้ง สรุปไม่มีใครเป็นแฟนไอ้อ้วน นี่เขาเข้าใจผิดคิดไปเองเหรอ คือตั้งแต่รู้จักกันมาเขาก็ได้ยินแต่อ้วนพูดถึงชื่อพราวๆๆๆๆ จนเขาเกลียดชื่อนี้ฝังเข้าไปในกระดูกไขสันหลังแล้วอ่ะ
“แฟนคือคนรักกัน”
“ยังไง”
เด็กน้อยมีแต่ความสงสัยและไม่เข้าใจต่างจากคนตัวโตที่ว้าวุ่นไปด้วยอารมณ์และความคิด เอิร์ธกอดน้องไว้แนบอกก่อนจะบอกออกไป
“แฟนน้องคือพี่เอิร์ธไง”
“อ๋อออออ เข้าใจแล้ว เหมือนที่พี่พราวกับอาเฟิร์สเป็นแฟนกัน! ^O^”
“...เดี๋ยวนะๆ สรุปสองคนนั่นไม่ได้เกี่ยวข้องทางจิตใจอะไรกับเราเลยใช่มั้ยอ้วน”
“วันนี้พี่เอิร์ธยากจัง”
“ฮ่าๆๆๆ”
เอิร์ธจับไอ้อ้วนพาดบ่าแล้วหมุนตัวเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว ไอ้ตัวอ้วนก็กรี๊ดลั่นแม้จะกลัวแต่สนุกอยู่ไม่น้อย
“โตไปห้ามมีแฟนนะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
“ตอบบบบบ” หมุนซ้ายแรงๆ
“ฮ่าๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
ไอ้ตัวเล็กไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงวืดวือของอากาศและอาการเวียนหัวเล็กๆ
“แฮ่กๆๆ อ้วนเอ้ย หนักเว้ยยยยย”
เอิร์ธจับน้องนั่งบนโต๊ะส่วนตัวเองนั่งบนเก้าอี้หอบด้วยความเหนื่อยพอๆกับอเล็กซ์ เท้าน้อยเหยียบอยู่บนหน้าขาจนกางเกงยีนส์ราคาหลายพันของเขาเปื้อนไปด้วยลายพื้นรองเท้าคู่น้อย แต่เอิร์ธก็ไม่ได้แคร์ สิ่งที่เขาสนตอนนี้คือใบหน้าจิ้มลิ้มที่แดงก่ำเนื่องจากกรี๊ดมากเกินไปต่างหาก
แขนยาวคร่อมร่างกลมไว้แล้วกดหอบลงไปฟอดใหญ่ทั้งสองข้าง
“ตกลงมั้ย ห้ามมีแฟนนะ” ใบหน้าหล่อเหลาแนบหน้าผากไว้กับหน้าผากเล็ก ไอ้อ้วนคิดว่าเล่นด้วยเลยเอาหัวมาโขกเขาใหญ่
“โอ๊ยยยๆๆ อ้วน พี่กำลังโรแมนติกอยู่”
“คิกๆๆๆๆ”
อเล็กซ์ห่อไหล่เอามือปิดปากหัวเราะคิกคักสนุกเขาล่ะ มันน่าฟัดให้น่วมจริงๆ
“ห้าม-มี-แฟน”
ถ้าจะขอเป็นแฟนก็ดูเหมือนจะโรคจิตคิดอะไรไปฝ่ายเดียว น้องคงยังไม่เข้าใจตอนนี้หรอกแต่ยังขอสะกดจิตไว้ก่อนแล้วกัน ถ้าไอ้อ้วนเซย์เยสเขาคงสบายใจไปอีกนานจนกว่าน้องจะโตนู่นแหละถึงจะได้หนักใจอีกครั้งเพราะเขาเชื่อว่าอเล็กซ์คงจะลืมเรื่องเขาไปแน่ๆ อีกไม่กี่ปีเขาจะไปเรียนที่เมืองนอก กลับมาอีกทีน้องคงโตเป็นหนุ่มแล้ว
“โอ๊ะ กกก 1 รถอาเฟิร์ส”
ไอ้อ้วนท่องได้แม้กระทั่งทะเบียนรถ ร่างกลมปีนลงจากโต๊ะเขย่งเท้าหยอยๆ ไม่ลืมที่จะไหว้เขาก่อนกลับ แต่ลืมที่จะ....
ปี๊บๆๆๆ
ซาวด์เอฟเฟ็กต์ร้องเท้านักเรียน เวลาย่ำเท้ามันจะดังขึ้นและตอนนี้มันก็ดังไกลออกไปเรื่อยๆ
เฮ้อออออ ยังไงมันก็เป็นเรื่องที่เขาเข้าใจไปเอง เด็กหกขวบจะไปรู้เรื่องอะไรที่ซับซ้อนแบบนั้น ขนาดคนที่โตบางคนยังไม่เข้าใจเรื่องความรักเลยด้วยซ้ำ
ปี๊บๆๆๆ
“พี่เออ”
“หืม”
“น้องจะไม่มีกาแฟนะ”
ไอ้ตัวกลมวิ่งกลับมาบอกแล้วโบกมือหยอยๆให้เขาแล้ววิ่งกลับออกไปอีกครั้ง โอเค ไม่ต้องมีหรอก ‘กาแฟ’ น่ะ = =;; เขาหมายถึงว่าไม่ต้องมีแฟนต่างหากล่ะโว้ยยยยย บางทีถ้าจะมีเมียเด็กเขาก็ควรจะต้องปรับตัวตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป!
“กาแฟ เหอๆๆ แฟน กาแฟ แฟน กาแฟ ไอ้อ้วนเอ้ย นอกจากจะเรียกแฟนผิดแล้วยังเรียกชื่อพี่ผิดด้วย ยังมีความหวังอยู่มั้ยเนี้ยหะ ความหวังอยู่ไหนครับTOT”
---------------------------------------------------------------------
เด็กเกิ๊นนนนนน ไม่เข้าใจความรู้สึกเลย
ชอบไม่ชอบยังไงบอกกันได้น้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า comment please
-
ฮ่าๆๆๆ ไอ้อ้วน กาแฟ พี่เออ
โอ้โห ผิดแทบทุกคำ
อเล็กซ์น่ารักมากจนพี่เอิร์ธต้องขอจองไว้ก่อน
ขอบคุณนะคะ ชอบมากๆ
:mew1:
-
น่ารักจังงงงงงง
มาต่ออีกนะคะ ชอบบบ :impress2:
-
จะจำได้แต่กาแฟหรืิอเปล่า
-
ตอนพิเศษนี่มันน่ารักมากๆล่ะ ทั้งน้องพราวและน้องอเล็กซ์ *o*
อยากจะตามลุ้นคู่น้องอเล็กซ์จังเลย กว่าจะโต พี่เอิร์ธคงเหี่ยว :hao3:
แต่มีการจองตั้งแต่น้องยังอยู่อนุบาล ไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะเนี่ย
หนทางยังอีกยาวไกล แต่คู่น้องพราวกับป๊ายิ่งกว่านี้อีก ตั้งแต่อยู่ในตู้อบ
ก็ยังได้แต่งงานและอยู่ด้วยกันได้เลยเนาะ สู้ๆนะพี่เอิร์ธ
มีอะไรก็ปรึกษาป๊าน้องพราวนะ รายนั้นเขาเก่ง :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อยากอ่านพี่เออน้องเล็กซ์แบบยาวๆอ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้าๆๆๆๆๆ จะอาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
:mew1:
-
อยากอ่านตอนเข้ามหาลัยด้วยอ่าาาาสนุกแน่ๆๆๆๆๆๆๆ
-
เอาอีก
-
เชียร์ค่าาาาา... ทำคู่น้องเล็กซ์ต่อยาวๆเลยค่ะ.. โชตะเห็นๆเลยคู่นี้ -3-
-
สนุกมากมาต่อไวๆนะ
-
น่ารักมากเรื่องนี้ :mew1:
-
เรื่องของน้องเล็กน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก. ขออีกน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. :monkeysad:
-
รอน้องเล็กอยู่น้าาา
เมื่อไรจะทำหนังสือ
-
Special
:katai4: :katai4: :katai4:
หยิบป๊อบคอร์นเข้าปากตัวเองสลับกับยัดปากเล็กๆแต่แก้มพองๆของเด็กตรงหน้า วันเสาร์ป๊าต้องเข้าไปเช็คโกดังสักอย่างก็เลยติดสอยห้อยตามมาแถมยังพ่วงอเล็กซ์มาด้วย
“พี่พราว”
“หยิบกินเองเลยป้อนไม่ทันแล้วเนี้ย”
ตอนแรกก็สลับกันคนละคำ ไปๆมาๆกลายเป็นกูกู้กีกี้สองคำแล้วผมถึงจะได้กินหนึ่งคำ = =;; พวกเรานอนดูรอป๊าอยู่ในออฟฟิศเล็กๆแต่ยังดีที่ติดแอร์แล้วก็มีเครื่องเล่นซีดีให้ ผมเลยเอาซีดีการ์ตูนที่เก็บไว้ดูในรถมาเปิดฆ่าเวลา
ที่ยอมมาด้วยเพราะป๊าบอกจะพาไปที่ดินที่ย่าเล็กอยากได้นั่นแหละ ป๊าสร้างรีสอร์ตไว้ให้ เป็นชื่อของผมทุกอย่าง แต่เพราะผมไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับธุรกิจเลยสักอย่าง พ่อแดมก็เลยเอาเป็นหุ้นส่วนกับป๊าไปแล้วให้ป๊ามาดูแล แฮปปี้กันไปเพราะว่าผมไม่อยากให้ย่าเล็กโมโหและถึงแม้ที่นั่นจะเป็นของผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาไว้ทำอะไรเหมือนกัน อย่างมากก็เอาไว้เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวตามประสาสัตวแพทย์ตัวเล็กๆจนๆแหละ TOT
“พี่พราว น้องเล็กอ้วนมากเลยเหรอ”
“อะไร อยู่ๆก็ห่วงหล่อขึ้นมา”
“น้องเล็กมีพุง”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลูบท้องให้เห็นชัดๆ เอ่อ มันก็กลมๆอยู่นะ แต่ตัวก็ไม่ใช่ว่าจะใหญ่มากสักหน่อยแค่พุงยื่นแก้มป่องตามประสาเด็กเอง
“นายตัวเล็กกว่าพี่อีก”
“นั่นสิ สงสัยจะเข้าใจผิด”
อเล็กซ์ทำท่าคิด คิ้วก็เริ่มขมวด แต่มือนี่จกป๊อปคอร์นเข้าปากไม่ได้พักเล้ยยยยยย
“แต่ถ้านายกินเยอะเข้าๆอย่างนี้ทุกวันได้อ้วนแน่”
“ก็มันอร่อยนี่นา” ปากเคี้ยวตุ้ยๆพร้อมกับยิ้มจนตาหยี
เด็กก็อย่างนี้แหละครับ ไม่คิดอะไรมาก พอโตมาแล้วอ้วนนู่นถึงจะหาทางลดกันเอาซึ่งมันก็ยากแล้วนะ และที่ผมตัวเล็กคงเพราะว่าตอนเด็กไม่ชอบกินข้าวไม่ชอบกินนมเนี้ยล่ะมั้ง
“พร้อมยังเด็กๆ”
“เย้ๆๆๆ”
พวกเราเฮออกมาเพราะว่ามันก็ค่อนข้างน่าเบื่อนะที่ต้องอยู่ในห้องแคบๆหลายชั่วโมง รีบเก็บขนมเก็บซีดีใส่กล่องแล้วขึ้นรถอย่างเร็วไว วันนี้ป๊าขับรถมาเอง รีสอร์ตที่ว่านี่จะสร้างบ้านเป็นหลังๆไปและตอนนี้บ้านต้นแบบเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว ป๊าก็เลยไปเช็คดูก่อนโดยให้ผมกับกูกู้กีกี้ไปทำลายข้าวของ(?)ได้เต็มที่
กว่าจะถึงใช้เวลาจากโกดังไปที่นู่นก็เกือบๆสามชั่วโมง ทางไปสวยมากเลยเหมือนต้นไม้แผ่กิ่งโค้งมาเป็นซุ้มทั้งๆที่คราวก่อนยังไม่มีเลย พอถามพ่อหมีป๊าก็บอกว่ามันเป็นต้นไม้วิเศษใช้เงินรดแทนน้ำมันก็เป็นอย่างที่เราต้องการ เหอะ ใช้ศัพท์นักธุรกิจฟังเข้าใจยากL
“พี่พราวเลื่อนเพลงหน่อย” อเล็กซ์ที่นั่งบนกล่องเก็บของตรงกลางระหว่างเบาะด้านหน้าพูดขึ้นเมื่อเพลงเมื่อกี้จบ เขาไม่ยอมนั่งที่นั่งข้างหลังหรอกครับ บอกว่าเหงาเลยมานั่งบน
“ไม่เอาพี่จะฟังเพลงนี้”
“น้องเล็กอยากฟังเพลงเมื่อกี้อีก”
“ไม่เอา”
“ครั้งเดียว”
“นี่รถพี่นะ ต้องตามใจพี่สิ!”
“พราว”
ป๊าเรียกปรามๆ ส่วนอเล็กซ์หน้าเสียไปหน่อยแล้วก็เงียบไปเลย T^T อืม ผมเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว ป๊าเลยกดเลื่อนเพลงไปข้างหน้าแทน ถึงยังไงก็ยังไม่มีใครยอมพูดขึ้นมาก่อน จนกระทั่ง...
‘ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง~ ไม่ต้องมีคำบรรยายอะไรให้สวยเลิศเลอ~~ ไม่ว่าอะไรนั้นคือเหตุผลที่ฉันนั้นรักเธอ ให้รู้ว่ารักเธอแค่นั้นพอ~’
แล้วเราสองคนก็ร้องคลอกันไปเบาๆ ส่วนพ่อหมีก็ได้แค่ยิ้มน้อยๆเพราะร้องไม่เป็นหรอก และไม่ค่อยจะร้องเพลงให้ผมฟังอยู่แล้วทั้งๆที่ตอนเรียนก็เคยฟอร์มวงดนตรีกับเพื่อนแท้ๆ
“น้องใครเนี้ย เก่งอ่ะ” ผมรีบชมเมื่อเพลงจบ
“น้องเล็กฟังทุกวัน”
“หืม เอาที่ไหนมาฟัง”
“ตอนใกล้จะเลิกเรียนมีคนนิสัยแย่เปิดให้ฟัง”
“คนนิสัยแย่? คนบ้าเหรอ อย่าไปอยู่ใกล้เขา”
ผมบอกอย่างซีเรียส เด็กอายุเท่านี้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรหรอก กลัวว่ากูกู้กีกี้จะถูกลักพาตัวเหมือนผมตอนเด็กๆ แล้วมิจฉาชีพเดี๋ยวนี้ร้ายขึ้นเยอะ เทคนิคแพรวพราวอย่างกับจบมาจากเมืองนอก = =;;
“แกะ~~ >O<”
“มานั่งข้างหน้ามั้ย”
อเล็กซ์รีบคลานมานั่งตรงหว่างขาผมแล้วเราก็เกาะกระจกดูแกะกันอย่างตื่นเต้น ป๊าก็ขับช้าๆให้ดูแทนที่จะเข้าไปจอดให้เราลงเลย ฮ่าๆๆ
“มันใกล้จะมืดแล้วไว้พรุ่งนี้ก่อนกลับเราค่อยแวะเนอะ”
“ก็ด้ะ”
ผ่านเข้าไปลึกอีกนิดก็เป็นรีสอร์ตเลย ผมรีบวิ่งสำรวจไปรอบๆลืมพ่อหมีและน้องไปเลย เหมือนงานจะเนี๊ยบขึ้นและเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง การตกแต่งภายในก็สวยสะดุดตามาก
“ชอบมั้ย”
“คนที่ได้มาพักต้องมีความสุขมากแน่ๆเลย”
“น้องเล็กชอบ ชอบๆๆๆๆ”
น้องบอกชอบๆๆ ย้ำอยู่อย่างนั้นแล้วขึ้นไปกระโดดบนโซฟา ป๊าจูงมือออกไปที่ระเบียงเห็นโขดหินเล็กใหญ่สลับซับซ้อนและลำธารตื้นๆ บนโขดหินก้อนใหญ่มีโต๊ะทานข้าวเล็กๆอยู่ด้วย อ่า ถ้าอากาศเย็นๆในตอนเช้ามานั่งกินเบรคฟาสต์ต้องอารมณ์ดีแน่ๆ >O<
“ป๊าจะเข้าไปดูไซต์ก่อสร้าง ต้องการอะไรก็ต่อสายไปได้เลย เบอร์อยู่ที่นั่นแหละ”
“คร้าบบบบบบ”
“พราว...”
“คร้าบบบบบบ”
“พราว”
“อะไรเหรอ”
“อย่าให้ได้เรียกเป็นครั้งที่สาม”
ผมทำปากยื่นแล้วเขย่งเท้าหอมแก้มซ้ายขวา หน้าผาก ปลายจมูก และก็จุ๊บที่ปากของป๊า แล้วกระซิบคำว่าขอบคุณเบาๆ ป๊าก็กุมหน้าผมให้รับจูบอ่อนโยนแล้วเราก็ยืนกอดกันอยู่ตรงนั้นจนผมเหลือบเห็นเด็กบางคนแอบดูแล้วกุมปากหัวเราะคิกคักอยู่หลังผ้าม่าน
“แอบดูเขาสวีทกันเหรอ”
“คิกๆๆ พี่พราวไม่จั๊กจี้เหรอ”
“ไม่สักหน่อย -/////-“
“แต่ทำไมน้องเล็กโดนแบบนี้ถึงจั๊กจี้ล่ะ”
จั๊กจี้ตอนป๊าเริ่มหนวดขึ้นเท่านั้นแหละ คันๆด้วย แต่วันนี้เกลี้ยงเกลาด้วยฝีมือช่างโกนหนวดในตำนานชื่อปานนนทลี ฮ่าๆๆ ว่าแต่...นายไปโดนหนวดใครตำ ตำตอนไหน = =; อาจจะเป็นพ่อน้องก็ได้ล่ะมั้ง
ตอนที่ป๊าออกไปด้านนอกเราสองคนก็นอนกลิ้งอยู่บนเตียงเบื่อๆหลังจากที่ลองของในห้องนี้มาจนหมดแล้ว ทุกอย่างดูอัตโนมัติสะดวกสบายไปหมด
“ง่วงจังแต่น้องเล็กลืมโพนี่ไว้ในรถ”
“ถ้าป๊ามาค่อยไปเอา ตอนนี้เราออกไปเล่นข้างนอกกันดีกว่า”
“ไปเล่นตรงไหนเหรอ”
ตาแป๋วมองผมอย่างใคร่รู้เต็มแก่ คริคริ ผมเล็งไว้ตั้งแต่ที่เห็นละ...
“ไปเล่นน้ำกัน”
พกเสื้อผ้ามาหลายชุดพอที่จะเปียกได้สักสี่ห้ารอบเถอะ
“แต่คุณครูบอกว่าถ้าเราจะไปเล่นข้างนอกต้องขออนุญาตผู้ปกครองก่อน”
“ก็พี่นี่ไงผู้ปกครอง อิอิ”
“เย้ๆๆๆๆ น้องเล็กอยากเล่นๆ”
พอหายกังวลกูกู้กีกี้ก็ลุกขึ้นชูมือกระโดดบนที่นอนจนตัวผมกระเด้งกระดอนตามไปด้วย เห็นตั้งแต่ในนี้แล้วว่าน้ำใสมาก ไหลไม่แรง และไม่ไกลจากบ้านพักนี้เท่าไหร่
[เฟิร์ส]
ผมเคยให้จักรินทร์มาดูงานแล้วรอบหนึ่ง แต่ตอนพรีเซนต์งานเห็นถึงจุดที่ไม่ชอบใจบ้างเล็กน้อยเลยสั่งแก้ไปและวันนี้เลยมาดูด้วยตัวเอง ถือโอกาสพาตัวเล็กมาเที่ยวด้วยเพราะบ่นเหลือเกินว่าผมไม่มีเวลาให้
“คุณปวีร์ดูบ้านต้นแบบหรือยังครับ”
“อ้อ พอดีผมมีทีมงานมาด้วยน่ะครับ ตอนนี้คงกำลังตรวจอยู่”
...เด็กสองคนนั่นคงจะรื้อเลยล่ะ หึหึหึ
ที่นี่เร่งทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมงเพราะผมแก้บ่อยเลยช้ากว่าที่กำหนด บ้านที่ราคาต่อคืนแพงที่สุดก็คงจะเป็นบ้านที่ติดกับน้ำตก และบ้านพักทุกหลังมองออกมาจากระเบียงจะเห็นลำธารที่ทอดสายยาวมา ลำธารธรรมชาติมันไม่ค่อยสวยเท่าไหร่เลยต้องจัดแต่งกันอีกที
“ไอ้ดอนไปไหนวะ”
“มันไปส่องเด็กเล่นน้ำครับพี่”
“เด็ก? เด็กที่ไหนวะ”
เมื่อมาถึงจุดที่ต้องให้คนที่ชื่อดอนรายงานความคืบหน้าในส่วนที่เขาคุมงาน แต่ปรากฏว่าเจ้าตัวเขาไม่อยู่ ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะผมมาก่อนกำหนดที่บอกไว้ แต่ต้องคิ้วขมวดเพราะคำว่า ‘เด็ก’ เนี้ยล่ะ
“เด็กผู้ชายที่ไหนไม่รู้พี่โคตรน่ารัก ตัวงี้ขาวอย่างกะหยวก”
ชัดมั้ย? ครับ ชัดเลย ฮึ่มๆๆ
“พาฉันไปที”
“เอ่อ ครับนาย”
ผมเดินตามคนงานก่อสร้างไปก่อนจะได้เห็นภาพที่เด็กเล็กและเด็กโตที่สาดน้ำใส่กันอย่างดุเดือดเสียงหัวเราะใสก็ดังมาก่อน พอผมมาถึงคนงานสามสี่คนที่แอบดูอยู่หลังพุ่มไม้ก็สะดุ้งแทบจะกราบผมแล้วคลานออกไปจากที่ตรงนี้
“พราว!”
“ป๊า >O< เราเจอป๊าแล้ว”
“เย้ๆๆ”
เออดี เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ทีนั่งรถมาเมื่อกี้ยังจะตีกันแย่งฟังเพลงอยู่เลย
“ขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
ยัง... ยังไม่รู้ตัว ยังวิ่งหน้าบานแข่งกันมาหาผม พอลูกหมีจะกระโดดกอดผมก็เบี่ยงตัวหลบเพราะไม่อยากเปียกด้วยส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนคือโมโหครับ
“ป๊าน่ะ”
“ป๊าน่ะอะไร แล้วใครให้ออกมาจากบ้านพราว นี่มันในป่าในเขานะ ยิ่งพาน้องออกมาด้วยอีก จิ๊ จะทำให้ป๊าเป็นห่วงไปถึงไหน ทิ้งให้อยู่เองไม่ได้เลยใช่มั้ยหืม โตแล้วยังคิดทำอะไรตื้นๆอีก ถ้าเป็นอะไรไปจะทำยังไง!”
“น้องเล็กบอกแล้วว่าเราต้องขออนุญาตก่อน” อเล็กซ์กระซิบพราว อีกคนเลยถลึงตาใส่น้อง
“ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเลย ที่นี่ไม่ค่อยมีคนถ้าเป็นอะไรไปจะเรียกใครให้ช่วยหะ ยิ่งคิดป๊ายิ่งขึ้นนะรู้มั้ย ที่นี่มันมีแต่คน... จิ๊ ไม่อยากจะคิดโว้ยยยยยยย!”
ผมตะคอกต่อหน้าทุกคนในที่นี้ ไอ้ตัวเล็กที่หน้าดี้ด้าเมื่อกี้หดลงไปเหลือสองนิ้ว แก้มที่แดงปลั่งก็ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด คงจะตกใจและอายพวกคนงานด้วย มันต้องดุบ้างแล้วล่ะ ที่นี่เป็นที่อโคจรแล้วพอนึกถึงไอ้พวกคนงาน(ที่ไม่แน่ใจว่าต่างด้าวหรือเปล่า)มาจ้องดูอย่างกับจะกลืนกินนั่นอีก คิดแล้วผมโมโหหน้ามืดกระชากแขนไอ้ตัวเล็กลากไปที่รถทั้งที่ยังสะอึกสะอื้นนั่นแหละ
“แล้วป๊าบอกแล้วว่าแต่งตัวออกไปข้างนอกยังไงตอนที่ป๊าไม่อยู่ด้วย เสื้อขาวใส่มาเล่นน้ำเนี้ยเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ววะ! กลับบ้านไปป๊าจะเผาให้หมด อาเค้กอามาร์ชน่ะถ้าซื้อมาให้ใส่อีกป๊าจะไล่กลับบ้านแทบไม่ทันเลย”
“ฮึก... ฮึก คนใจร้าย! ฮือออ”
พราวร้องไห้แต่ไม่ยอมแพ้ยังพยายามจะเถียงอยู่ ผมยัดพราวเข้าไปในรถ อเล็กซ์ก็รีบเปิดขึ้นประตูด้านหลังเงียบๆ เบาะรถเปียกก็ช่างแม่ งแล้วตอนนี้ หนาวสั่นเพราะแอร์ก็ไม่สนใจละ ผมขับรถมาใช้เวลาเกือบสิบนาที แต่เด็กสองคนนี้เดินมาตามลำธารจนถึงที่ผมทำงานเนี้ยนะ ให้ตายเถอะ!!
“ฮึก หนูแค่มาเล่นน้ำเองนะ!”
“เล่นน้ำน่ะได้ป๊าไม่ว่า แต่แบบนี้มันใช้ได้มั้ย เดินมาทำไมถึงนี่ แล้ว...”
“ทำไมป๊าไม่ว่าอเล็กซ์บ้างล่ะ! ป๊าว่าแต่หนู ฮึก ฮือๆๆๆ”
“พราวเป็นพี่ไม่ใช่เหรอ ถ้าพี่ไม่นำแล้วน้องจะทำตามมั้ย!”
“ไม่อยากฟัง ไม่ต้องมาว่าแล้ว ฮึก!”
พราวงอเข่าขึ้นมากอดแล้วเบี่ยงตัวมองไปด้านนอกหน้าต่าง ตามใจมากเกินไปก็เป็นอย่างนี้แหละครับ ดุด่านิดหน่อยก็โกรธก็งอน เตือนอะไรไม่ค่อยได้ ยิ่งโตมาก็ยิ่งแก้ยาก แต่คราวนี้ผมจะไม่ง้อแล้ว ทำผิดแล้วยังจะดื้อเพ่งไม่น่ารักเลย พอถึงบ้านผมก็ลงจากรถไม่ได้พูดอะไรเลย ต่างคนต่างไปเด็กสองคนก็เข้าห้องนอนไป
ผมวางอาหารไว้เคาท์เตอร์ในส่วนของห้องครัวเล็กๆที่จัดโซนไว้อย่างลงตัว สักพักน้องอเล็กซ์ก็ออกปีนขึ้นเก้าอี้ทำตัวลีบๆนั่งรอกินข้าว
“พี่พราวล่ะครับ”
“พี่พราวบอกว่าน้องเล็กหักหลังอยู่ฝ่ายอาเฟิร์ส”
เด็กน้อยทำหน้าเศร้า จริงๆเลย พาลตลอดกับน้องก็ไม่เว้น ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน เด็กดื้อไม่สนใจบ้างหวังว่าจะสำนึกนะ ผมแกะอุตส่าห์ให้คนงานไปซื้อกุ้งเผามาจากในเมืองให้หลายกิโลดลยแกะให้น้องอเล็กซ์กินแทน บังเอิญตาเหลือบไปมองกระจกระเบียงใสๆที่อยู่ตรงข้ามกับประตูห้องนอน เห็นลูกหมีดื้อแอบแง้มประตูออกมาดูด้วย หึหึหึ ผมทำเป็นไม่เห็นแล้วแกะกุ้งป้อนน้องอเล็กซ์ที่นั่งกินด้วยตามีความสุขสุดๆ ทำเสียงเคี้ยวยั่มๆๆด้วยอย่างน่ารัก
“น้องเล็กอิ่มหรือยังครับ”
“อิ่มครับ”
“กุ้งตัวสุดท้ายยังยัดได้อยู่มั้ย”
“ได้ๆๆ น้องเล็กขอ” ตาเป็นประกายเชียว
ปัง!
“อุ๊ย!”
อเล็กซ์สะดุ้งกับเสียงกระแทกปิดประตูเสียงดัง จากที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอดชีวิตของพราวและค่อนชีวิตของผมทำให้ผมรู้เลยว่าไอ้ตัวเล็กได้งอนที่ผมไม่ยอมเรียกกินข้าวแล้วก็ไม่เหลือข้าวให้เขากิน แต่ที่สำคัญคือลูกหมีไม่มีพวกล่ะ เหอๆๆ ได้แกล้งไอ้ตัวเล็กคืนอารมณ์ผมก็เริ่มจะดีขึ้นเล็กน้อย
“ตอนแรกพี่พราวว่าจะเล่นแถวนี้แล้วแต่ว่าเราได้ยินเสียงเหมือนน้ำตก น้องเล็กก็เลยอยากจะไปดู”
“หืม?” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเมื่อเด็กอนุบาลทำหน้าตาจริงจังและทำท่าทางเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมา
“น้องเล็กอยากไปดูเองจริงๆ อาเฟิร์สอย่าตีพี่พราวเลย น้องเล็กขอโทษ”
“อาไม่ได้จะตีพี่พราวครับ”
ถ้าพราวยังเล็กกว่านี้ก็คงต้องมีฟาดกันบ้างล่ะ แต่นี่โตพอที่จะมีวุฒิภาวะได้แล้ว
“แล้วใครเป็นคนชวนไปเล่นน้ำก่อน”
“น้องเล็กเอง”
“อาจะตีพี่พราวเพราะตามใจน้องในทางที่ไม่ดีนะ”
“ไม่ใช่ๆ พี่พราวเป็นคนชวนก็ได้ TOT”
เปลี่ยนคำเร็วมาก! ถึงจะยังเด็กแต่ก็ยังรู้จักที่จะปกป้องคนที่ตัวเองรักล่ะนะ
แต่ไม่ว่าใครจะเป็นคนชวน ใครจะเป็นคนอยากไปก็ถือว่าผิดหมดแหละ ผมเข้าไปอาบน้ำอาบท่าแล้วออกมาเห็นสองพี่น้องทะเลาะกันอีกแล้ว พราวเอาหมอนข้างมากั้นไม่ให้น้องเข้าไปนอนใกล้ ส่วนอีกคนก็กอดอกทำหน้าเชิดงอนๆใส่กัน
“ปิดไฟละนะ” ผมบอกนิ่งๆแล้วกดปิดไฟพรึบได้ยินเสียงตุบตับล้มตัวลงนอน วันนี้ไม่มีใครนอนกอดได้กลัวแน่ๆยิ่งต่างถิ่นด้วยแล้ว แสงสลัวยังพอให้เห็นอยู่บ้างผมเปิดโคมไฟแล้วหยิบตุ๊กตาโพนี่ที่ตกอยู่ข้างเตียงให้น้องเล็ก แต่เจ้าตัวน้อยกลับส่ายหน้า
“น้องเล็กกลัว”
“งั้นมากอดอา”
ผมกางแขนออกน้องก็พุ่งเข้าหาผม ได้ยินเสียงเด็กโตทุบที่นอนหายใจฟึดฟัดด้วย ความขี้หวงของไอ้ตัวเล็กมันน้อยซะที่ไหนล่ะ
น้องเล็กหลับสนิทเหลือแต่ผมกับน้องพราว รู้ได้ไงน่ะเหรอก็เด็กดื้อนอนดิ้นปดิ้นมาท้องร้องโครกครากน่ะสิ สักพักพราวค่อยๆขยับตัวโบกมือไปมาตรงหน้าผมเพื่อเช็คว่ายังหลับหรอยัง เงามืดมันมาตกตรงหน้าผมพอดีเขาเลยไม่รู้ว่าผมนอนลืมตามองอยู่
พอเห็นผมไม่กระดุกกระดิกตัวเล็กเลยย่องไปนอกห้องแล้วเปิดปิดประตูให้เบาที่สุด ผมรอเวลาแล้วค่อยตามออกไปเห็นพราวก้มๆเงยๆรื้อตู้เย็น(ที่ไม่มีอะไรเลย) และเปิดตูทุกตู้หาของกินแต่ไม่ยักกะเห็นจานกุ้งที่ผมเอาหนังสือนิตยสารปิดปากถ้วยวางไว้บนโต๊ะกินข้าว
“อุ๊ย!”
ไอ้ตัวเล็กเงยหน้ามาเห็นผมที่นั่งไขว่ห้างดูเขาอยู่ที่โต๊ะ แม้จะตกใจแต่ก็เม้มปากสะบัดหน้าหนีทันที พราวจะเดินกลับไปเข้าห้องแต่ผมคว้าแขนไว้เสียก่อน ใบหน้าเล็กหันกลับมาจิกมองผมเลยเปิดจานกุ้งให้เขาดู แกะเรียบร้อยพร้อมถ้วยน้ำจิ้มซีฟู้ด
“...”
“กินไม่กิน”
“...” พราวเชิดใส่พร้อมกับรั้งแขนตัวเองออก ผมเลยดึงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด รัดแน่นแม้ว่าเจ้าตัวเขาจะดิ้นอย่างไม่เต็มใจ ดิ้นหนักเข้าก็ปล้ำจูบซะเลย
“อื้ออออ”
ดูดปากเล็กแรงๆแล้วแทรกลิ้นเข้าไปคลุกเคล้าควานเอาความหวานให้ชื่นใจทดแทนกับสิ่งที่เขาทำให้ผมหัวหมุนจนประสาทแทบกิน คราแรกก็ไม่ยอมดิ้นหนักเลยต้องตรึงลงบนโต๊ะแต่พอเคลิ้มเข้าก็จูบตอบกลับมาอย่างเคยชิน และผมก็ขึ้นแล้วไง ข้าวอะไรไม่ต้องกินมันละ ผมจัดการไอ้ตัวเล็กตรงนั้นแล้วไปต่อที่โซฟาในห้องรับแขก เด็กดื้อถึงจะสิ้นฤทธิ์กลับมาอ้อนเป็นแมวเช่นเคย
“ป๊าจ๋า อ๊ะ...” ปากบวมเจ่อและเหงื่อทำให้เด็กตรงหน้าเซ็กซี่ขึ้นไปอีก ผมรวบเอวบางให้มั่นแล้วซอยสะโพกเข้าหาเร็วยิ่งขึ้นพาทั้งตัวเองและคนรักให้เสร็จอย่างหวาบหวาม
“แฮ่กๆๆ”
จ๊วบบบบบบบบ
ดูดปากช่างเถียงแรงๆอีกครั้งไอ้ตัวเล็กก็ฟาดมือบนอกผมดังเพียะ ทำหน้างอน้ำตาคลอด้วยความเจ็บ
“ฮึก เจ็บนะ ปล่อยหนูเลย”
“เด็กดื้อก็ต้องโดนทำโทษอย่างนี้แหละ”
“หนูไม่ได้ดื้อ!”
“เถียงดีจั๊งงงงงง” ผมจะดูดปากอีกทีแต่ใบหน้าจิ้มลิ้มเบี่ยงหลบเลยกัดแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว พราวร้องเจ็บน้ำตาไหลพราก
“คนใจร้าย! ฮึก ไม่อยากอยู่ใกล้”
“นี่ยิ่งกว่าอยู่ใกล้อีกนะครับ”
ผมบอกแล้วขยับสะโพกที่ส่วนนั้นของเรายังรวมกันเป็นหนึ่งอยู่ พราวทำหน้าเสียวแต่กัดริมฝีปากตัวเองไม่ยอมครางเสียงหวานออกมา กะจะต่ออีกยก แต่...
โครกกกกกกกกกก
“หึหึหึ หมีดื้อเอ้ย”
ผมจุ๊บหน้าผากมนแล้วขยี้ผมนุ่มจากที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งไปอีก
ผมถอนตัวออกแล้วรีบคว้ากางเกงในมาใส่ให้ตัวเล็กก่อนที่น้ำรักของผมจะไหลย้อนออกมาเปื้อน ช้อนร่างเล็กขึ้นไว้ในวงแขนด้วยท่าอุ้มเจ้าสาวพาไปที่โต๊ะอาหาร เสื้อและกางเกงพราวถูกขว้างไปทางนั้นทางนี้เกลื่อนห้อง ส่วนตัวผมเสื้อผ้ายังอยู่ครบครับ
“ยกเท้า”
“เจ็บ”
“หึหึหึ” เจ็บดิก็ผมใส่ไม่ยั้งอ่ะ
พราวจับไหล่ผมแล้วยกเท้าใส่กางเกงที่ผมกางไว้ให้ กินข้าวให้เสร็จเดี๋ยวไปจัดการพราวในห้องน้ำต่อ เอ่อ หมายถึงว่าไปเอาน้ำออกจากช่องทางด้านหลังของพราวครับ ไม่ใช่ใส่เข้าไปอีก ฮ่าๆๆ
ผมหยิบจานข้าวไปเวฟให้ตัวเล็กที่นั่งกินกุ้งหน้างอแต่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“นั่งได้มั้ย หรือจะนั่งตักป๊าครับ”
“ไม่ต้องมายุ่ง”
“พราว...”
ผมยกร่างเล็กมานั่งซ้อนบนตักพร้อมกับกอดเอวบางไว้
“...”
“พราวก็น่าจะรู้นะว่าป๊าดุพราวทำไม”
“แต่ป๊าดุหนูต่อหน้าคนอื่น”
“โอเค เรื่องนั้นป๊าขอโทษ แต่พราวจะให้ป๊าดุพราวตอนที่ถึงกรุงเทพเหรอไง”
“ไม่ใช่!”
“ก็นั่นไง ไม่ว่าจะต่อหน้าใครถ้าทำผิดป๊าก็ต้องดุ หรือว่ายังไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำผิด?”
“รู้!”
“...”
“หนูขอโทษ”
ก็แค่เนี้ย!
“พราวไม่รู้เหรอว่าป๊ารักพราวมากแค่ไหน ถ้าพราวเป็นอะไรไปป๊าจะอยู่ยังไงล่ะ ป๊าถึงได้ดุได้ว่าเพื่อไม่ให้พราวทำอีก ไม่อยากให้หนูเป็นอันตรายรู้ไหมครับ”
“หนูขอโทษจริงๆ ฮึก หนูไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย ฮึก แค่หนูคิดถึงป๊าทุกอย่างก็ดูปลอดภัยไปหมด หนูจะเดินไปที่น้ำตกเพราะหนูคิดว่าป๊าก็คงอยู่แถวนี้ไม่ไปไกลจากหนู ฮือออ ถ้าหนูเป็นอะไรไปจริงๆป๊าก็ต้องมาช่วยหนู ฮึก เป็นคนแรกเหมือนทุกที ฮึก”
โอเค ผมเข้าใจละ
ผมนั่งกอดไอ้ตัวเล็กกินข้าวคุกน้ำตาจนเขาอิ่มก็พาไปจัดการล้างเนื้อล้างตัว พอเข้านอนก็มีน้องอเล็กซ์นอนตรงกลาง โดยมีพราวกอดไว้ก่อนแล้วก็มีผมกอดทั้งคู่ไว้อีกที
“พรุ่งนี้พูดกับน้องดีๆนะครับ”
“ครับ หนูรักป๊านะ จุ๊บ!”
พราวยื่นหน้ามาจุ๊บปากผมก่อนจะไปจุ๊บหัวน้องเล็กที่นอนซุกอกพราวอยู่ รู้สึกเหมือนกำลังมีครอบครัวแบบ พ่อแม่ลูก ยังไงไม่รู้^^
--------------------------------------------------
นุ้งเล็กเรียกชื่ออาเฟิร์สชัดนะ แต่ทำไมเรียกพี่เอิร์ทเป็นพี่เออได้น้า (โปรดติดตามตอนต่อไป) กำ... 555
พักสเปฯไว้เพียงแค่นี้เนอะ ไว้อ่านเรื่องยาวๆดีกว่า(ปัญหาคือเมื่อไหร่เท่านั้นแหละ อิอิ)
-
อ่านตอนพิเศษแล้วก็คิดถึงเรื่องนี้ ยังทะเลาะกันไม่เปลี่ยนแปลง 5555
-
:-[ :-[ :-[ พราวน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ป๊าดุพราวทำมายยย แงๆๆๆ
น้องเล็กจ๋าไม่อ้วนหรอกน้าาา
อิอิ น่ารักจังเลย คิดถึงมากๆเลยค่าาา
:mew1:
-
:pig4:
-
รอพี่เอริธ์กับน้องเอล็ก
-
เมื่อไรน้องเล็กจะโต
-
น้องพราวน่ารักตลอดดดดดดด
รออ่านภาค 2 ค่ะ
-
รอครอบครัวสุขสันต์ ป๊า พราวและน้องเล็ก
และก๊รอคู่น้องเล็กกะพี่เออด้วย 555.
เอ๊ะเห็นมีตอน่น้องเล็กบอกเหมือนว่าโดนจุ๊บด้วยจะใช่พี่เอิร์ทรึป่าวน้าาาา :o8:
-
น่ารัก^/////^
-
:L2:
-
รอน้องเล็กกะพี่เออ 55
-
ชอบมากๆ เลยค่า น้องพราวกับน้องเล็กน่ารักจริงๆ เลยยยยย
-
น่ารักมาเลยค่ะเรื่องนี้ อ่านไปยิ้มไป น้องพราวกับป๊า
คู่คุณพ่อกับภีมก็เคมีเข้ากันนนนน
-
:pig4:
ยอบคุณคับ
-
เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆ ตามมาอ่านจากคู่พี่เออกับน้องอ้วนค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
-
อยากอ่านคู่พี่เอิร์ธน้องอเล็กล่ะ รอๆๆๆๆๆ
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน ป๊ากับน้องพราวน่ารักมากกกกกกกกอ่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกกมาก :pig4:
-
ตามมาจากเรื่องของพี่เออกะน้องเล็กล่ะ อิอิ รอเรื่องนั้นนานๆชักลงแดง :z3: :z3: เพิ่งอ่านตอนแรก แต่ท่าทางน่ารักไม่แพ้เรื่องนั้น ว่าละก็ไปอ่านต่อดีกว่า :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆจ้า :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกก ชอบเรื่องนี้มากกกกกก น่ารักมากเลย
-
อยากอ่านตอนพราวเรียนมหาลัย คงสนุกมากแน่ๆ ป่วนม. แตก 555+
-
น่ารักมากเลย ชอบมากกก
ขอบคุณนะคะ ^^
-
อ่านจบแล้ว เย้ !! น่ารักมากจ้าาาาา
-
o13
-
:pig4: พราวนี้บ๊องน่ารักได้ทุกตอน
-
เข้ามาอ่านเป็นรอบที่สาม :impress2:
-
น่ารักมากค่ะ ชอบสุดๆเลย น้องพราวขี้อ้อน ป๊าก็ชอบคนขี้อ้อน หึยยย ชอบๆสนุกค่ะ
-
สนุกดีนะ แต่พราวแบ๊วเกินเด็กอายุ 17-18 ไปหน่อย คำพูดคำจานึกว่าอยูอนุบาล 3
:z1: :z1:
-
น้องพราวน่าร้ากกกก ขี้อ้อนมากก อิป๊าก็ตามใจตลอด เป็นเรื่องที่สนุก น่ารักมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
น้องพราวนี่แบ๊วซะลืมอายุเลยให้ตาย แต่ตอนมุ้งมิ้งกะอิป๊าเค้าชอบบบบบบบบบบบ :impress2: :impress2: :impress2: :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8:
-
มารอน้องเล็กกะพี่เออ 555
-
น้องเล็กน่ารักกก
-
อ่านแล้วฮา ยังอ่านไม่จบเลย ยาวจัง คือถ้าไม่ย้ำตลอดว่าพราวอยู่ ม.6 นี่ นึกว่าพึ่งขึ้น ม.1 เอง 555
-
พราวน่ารักกกก ก ร้องไห้เลยโดนรับน้อง
ป๋ากับแดมหลงลูกมาก
-
o13
-
อ่านจบแล้วคงคิดถึงป๊ากับน้องพราวไปอีกนานเลยเพราะพวกนางน่ารัก :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L1:
-
พราวนี่มันฮาแล้วก็น่ารักมากจริงๆ 555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
น้องพราวน่ารักมากก :กอด1:
-
ป๊ากะหนู น่ารักมุ้งมิ้งกันตั้งแต่ตอนแนกยันตอนจบเล้ยยย น่าร้ากกกกก (ดราม่าต่างๆ เราจะมองข้ามไป คึคึ)
-
:เฮ้อ: ไม่อยากให้จบ :mew6:
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากเลยค่ะ :pig4:
-
ว้ากก หนูครบรสมากค่ะ ทั้งดื้อ ซน เอาแต่ใจ อ่อนใสๆ 555 เลี้ยงมาแบบไหนคะพ่อหมี
น่ารักมากเลยค่ะ เข้าใจหนูนะกว่าจะรักพ่อได้เท่าพ่อหมีต้องใช้เวลา
เอาใจกันให้พอจ้า พ่อหมีจัดเต็มตลอด น่ารัก
น้องเล็กจ๋า พี่เออทำจั๊กจี้หรอ 555
-
โอยยย ตายๆๆๆ อิป๊า เลือดจะท่วมจอแล้วเนี่ย :haun4: :pighaun: :oo1:
-
น่ารักกกกก :mew1:
-
ยอมมากเรื่องนี้ ไม่หลับไม่นอนอ่านจนจบ5555 สนุกมากสนุกสุด ชอบน้องกับเอิร์ธดูเป็นอะไรที่เหมาะเหม๋งสุด5555ชอบมาก อยากให้มีเรื่องน้องกับเอร์ธแต่ประเด็นน้องพึ่ง6ขวบ เอิร์ธคือรีบ5555555 ยังไงก็น่ารัก ชอบทั้งหมดทั้งมวลคือชอบมาก :mew1: :3123:
-
น่ารักมาก :pig4: :pig4:
-
ของคุณค่ะ
เรื่องนี้สนุกมากกกกก
น้องพราวน่ารัก พ่อหมีก็อบอุ่น ^^
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ เลยครับ .................... ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
สนุกมากๆๆๆๆๆ น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆเลยยยยย
อยากจะกรี๊ดเป็นภาษาต่างดาว
แบบว่า ชอบแนวนี้อ่าาาา
ไม่ใสเกินไป และไม่มาม่าเกินไป (สำคัญคือมี ncไม่มากไม่น้อยเกินไป ชอบพ่อหมีหื่นน)
ทุกอย่างพอดีกันไปหมดเลย
น่าติดตามตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้ายเลยยยยย
เรื่องนี้ทำเอาไม่ได้หลับไม่ได้นอนจริงๆ
อ่านทั้งวันทั้งคืน นอนตอนตี4กว่าๆทุกคืน 555
ทั้งเรื่องหลักกับสเปฯนี่คือแนวโชตะสินะ 555555
อ่านแล้วฟินสุดๆ คริคริคริ
อ่านป๊ากับน้องพราว(ตอนเด็ก)แล้วนึกภาพออกเลยอ่ะ
เพราะเคยเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวมาก่อน
น้าชายตอนนั้นยังเรียนอยู่เลย แล้วต้องมีเหตุให้ต้องเลี้ยงหลานสาว(พี่สาวเราเอง) ยังเด็กมากๆ ด้วยความที่ไม่มีใครอยู่ดูแล น้าชายเราก็ต้องเป็นคนดูแล(ถึงจะชั่วคราวก็เถอะ) แม่เล่าให้ฟังว่า วันที่น้ามีเรียน ก็แบกพี่สาวเราไปป้อนนมที่โรงเรียนด้วยอ่ะ มีสอบก็เอาพี่สาวเราไปด้วย รูปทั้งสองคนตอนนั้นก็มีอยู่ เลยนึกภาพน้องพราวกับป๊าออกได้อย่างง่ายดาย 55555
ฟินเพิ่มอีกเป็นเท่าตัวเลยทีเดียว
ชอบตอนจบอ่ะ จบได้แบบ... โอ๊ย ทำเอาเราร้องไห้เลยอ่ะ อิ่มใจมากก แอบอิจฉาน้องนะ ได้แต่งงานด้วยอ่าาาาาา(ลงไปดีดดิ้น) 55555
ตอนพิเศษก็น่ารักน่าหยิกมากมาย
เอาจริงๆนะ อยากอ่านเป็นเรื่องยาวจริงๆอ่ะ
พี่เอิร์ธกับน้องอเล็กซ์ โคตรน่ารักเลย
จะว่าไป เราก็พอเข้าใจความรู้สึกของเอิร์ธที่มีให้น้องเลกอยู่นะ เพราะเมื่อก่อนนี้(เกือบสิบปีแล้ว) เคยไปเป็นอาสาผู้ช่วยครูอนุบาล แล้วได้เจอน้องผู้ชายคนนึงชื่อน้องขจร.. น้องน่านักมากกกกกกกก ตัวเล็กๆขาวๆปากแดงๆยิ้มหวาน โอ๊ยยยย เห็นแล้วหลงอ่ะ กรี๊ดกร๊าดสุดๆ จะเห็นได้ว่า ยังจำชื่อน้องเขาได้อยู่เลย 5555555 เลยพอจะเข้าใจอยู่อ่ะ ว่าเอิร์ธรู้สึกยังไง
-
น่ารักอ่ะ.. น้องพราว จะดูง๊องแง๊ง งอแง..
แต่แบบ น่ารักอ่ะ.. 55+ :katai2-1:
ไรท์เตอร์ เค้าอยากอ่านต่ออ่าาาา...
ภาคสองได้มุ้ย.. :hao3:
แบบอยากอ่านตอน น้องพราว เรียนมหาลัย
โตขึ้นไรงี้.. :hao6:
พรีสสสสสส :hao5:
-
:laugh: :katai5: ชอบชอบ อิอิ
-
:pig4: :pig4:
-
:oo1:โอ๋ๆๆๆเด็กน้อย
-
น่ารักมากกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
ปักหมุดไว้ก่อนเดี๋ยวจิกลับมาอ่าน :z2:
-
:haun4: อีป๊าหื่นมากกกกกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: