CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: kamui1972 ที่ 12-12-2008 20:11:29

หัวข้อ: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 12-12-2008 20:11:29

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

*************************************************************************************************

เอาเรื่องใหม่มาลงให้อ่านกันครับ

ขอบคุณคุณเท็นสำหรับเรื่องดีๆที่อนุญาตให้เอามาลงในเวปนี้ครับ สนุกกับการอ่านนะครับ

*************************************************************************************************

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 1

“ตาหวานช่วยกูด้วย....กูโดนกระเทยตามอีกแล้ว....งวดนี้กูจ่ายสดไม่ติดเงินอีกแล้ว เป็นผัวเมียกับกูหน่อยนะ กูขอร้อง”

โอว....ใครก็ได้ช่วยถีบไอ้ห่า นี่ออกไปจากชีวิตกูที เสียงแห่งความเบื่อหน่ายและความเซ็ง ของคุณภัทรวัฒน์
ผู้มีชื่อเล่นอันแสนไพเราะเพราะพริ้งว่า.....ตาหวาน.....
ซึ่ง.....ตามันก็หวานจริง หวานหยาดเยิ้ม และดูเหมือนมันจะไม่ชอบชื่อของตัวเองซะเท่าไหร่นักหรอก

สาเหตุไม่มีอะไร จริง ๆ มันชื่อหวาน แต่แม่มันชอบเรียกว่า.........ตาหวานลูกแม่
เลยเป็นที่โจษขานว่าไอ้หวาน มันชื่อตาหวานจริง ๆ สมกับที่แม่มันเรียกแล้วนั่นก็เป็นที่มาของชื่อที่ดูไม่น่าเป็นชื่อของผู้ชายได้

“กระเทยตามจีบมึงอีกแล้วดิ.....มึงจะให้กูทำท่าแบบไหนอีกเนี่ย....กรี๊ด เลยมั้ย...อย่ามายุ่งกับผัวกูนะ..เอาแบบนี้เลยดีมั้ย....แต่ถ้ากรี๊ด...งวด นี้กูขอ 2,000 แล้วกันนะ...ทบต้นทบดอกจากครั้งที่แล้วที่มึงเบี้ยวเงินกูแล้วก็เลี้ยงข้าว กับเลี้ยงเหล้ากูต่างหาก...โอเค้”

ไม่ค่อยมีใครมาตามรังควาญแคปปิโอ หรือไอ้แคป มานานแล้ว จริง ๆ แล้วมันชื่อ แต๊ก พี่ชายมันชื่อต๊อก
เป็นหนุ่มเหนือผิวขาว กล้ามโต เป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั่วไป และไม่เว้นแม้แต่หญิงเทียม ที่ตามกรี๊ดเป็นระยะ.....เพราะเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ...โอกาสแก้ผ้า....ให้คนมา กรี๊ดมีสูง....และไอ้บ้านี่ดันมีเสน่ห์เกินเหตุ
กระเทยเดินตามเป็นขบวน จนแทบจะตบกันตายก็มี แต่มันเป็นโรคกลัวกระเทย เพราะตอนเด็ก ๆ เคยโดนกระเทยลวนลาม สาว ๆ ไม่เท่าไหร่ พอรับมือไหว แต่พอเป็นกระเทยมาตามรังควาน ไอ้แคปไม่มีแรงสู้ขึ้นมาทันที
หวิดจะโดนกระเทยปล้ำก็หลายหน ที่อยู่รอดมาได้ เพราะตาหวานเพื่อนรัก ปกป้องเอาไว้ ด้วยการกรี๊ดใส่
และอ้างตัวว่าเป็นแฟนกับนายแคปนั่นเอง เธอ เธอ เธอ เหล่านั้นก็เลยยอมรามือ

พร้อมกับชื่อเสียงของนายแคปที่ป่นปี้เละเทะ ฐานที่มีกระเทยเลี้ยง และกระเทยคนดังกล่าวดันน่ารักน่าฟัด เป็นที่หมายตาแก่ชายหนุ่มทั่วไปซะอีก

ทั้งไอ้แคปและตาหวานก็เลยต้องอาศัยความร่วมมือของกันและกัน ในการผนึกกำลังต่อต้านศัตรู ที่มุ่งหวังทำลายเวอร์จิ้น ของตัวเอง.....หึ หึ หึ แต่ส่วนใหญ่ ไอ้หนุ่มน่ารักตาหวาน มักจะเรียกเก็บเงินค่าคุ้มครองจากนักกีฬาหนุ่มกล้ามโตนามว่าแคปไปซะฉิบ... ไม่ค่อยจะช่วยด้วยใจหรือเพราะความห่วงใยเพื่อนซะเท่าไหร่

ส่วนใหญ่จะช่วยเพราะอามิสสินจ้างซะมากกว่า

“เออ....2000 ก็ 2000 เอากรี๊ดด้วยนะ....เล่นให้มันไม่มายุ่งกับกูอีกนะ”

นายแคป หุ่นล่ำหน้าซีด ตัวสั่นด้วยความกลัว....เกลียดกระเทย และแขยงเหมือนคนบางคนเกลียดแมลงสาป
ต่อให้ตาหวานขอ 5000 มันก็จัดให้ได้ ขอเพียงแต่ไล่กระเทยที่ยืนอยู่หน้าห้องออกไปได้ก็พอ
ตาหวานลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจด้วยความเมื่อย ก่อนจะเปิดประตูห้องยืนเท้าเอว ทำหน้าเซ็งโลกและตะโกนด่ากระเทยหน้าห้องเสียงดัง โดยมี คุณแคป ยืนเกาะหลัง อยู่เหมือนเหาฉลามก็ไม่ปาน

“นี่เธอ.....หาผัวไม่ได้เหรอ...คนนี้น่ะผัวฉันนะ....กรี๊ด ดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....ถ้าคิดจะแย่งล่ะก็....คืนนี้ฉันจะตอนมันทิ้งให้ เหมือนพวกเธอซะ....”

นักกีฬาว่ายน้ำหนุ่มเอามือกุมเป้าแทบไม่ทัน เพราะคำว่าจะตอนน้องหนูของเขาทิ้งจากเพื่อน ที่ถูกจ้างวาน...ทำให้เขาต้องระมัดระวัง เป็นพิเศษ เวรจริงชีวิตกูต้องระวังหน้าระวังหลังตลอดเลย......

ตาหวานทำท่าทางสะดีดสะดิ้งได้ไม่สมบทบาทนัก แต่ก็พอทำให้.....กระเทยควายร่างสูงใหญ่...ใจกล้าคนนั้น เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาได้....เหมือนหล่อนคนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ .

แม่งเวรจริงเว้ยกู.......ไม่น่ารับปากพนันเลยเรื่องที่ จะเป็นกระเทยตามจีบไอ้นักกีฬาว่ายน้ำคนนี้ ถ้าจีบติดไอ้พวกเพื่อนเวรจะลงขันกันจ่ายเงินพนันให้ ไอ้ตัวเขาก็บ้าอีก ดันไปรับคำท้า แต่ทุเรศกว่าคือไอ้พวกห่านั่น ดันบอกว่าต้องจีบไอ้แคปในคราบกระเทย ถ้าจีบติด ถึงจะได้เงินรางวัล...แล้วกูก็ดันปากกล้าไปรับคำท้าพวกมันอีก

แล้วไอ้เตี้ย ตาว้าน หวาน นี่มันใครวะเนี่ย มากรี๊ดใส่หน้ากูทำไมล่ะ แอ็คติ้งไม่ได้เลยมึงเอ้ย
ดูไม่เหมือนกระเทยเอาซะเลย ดูเผิน ๆ นึกว่าผู้หญิง ซะมากกว่า กระเทยของแท้มันเป็นแบบนี้นี่เอง

แต่ว่าน่ารักชิบหายเลยเว้ย น่ารักน่าจีบกว่าไอ้นักกีฬาว่ายน้ำปอดแหกนี่ซะอี

ร่างสูงของกระเทยเทียมตัวใหญ่ แอบลอบยิ้มอย่างถูกใจ...คนน่ารักตรงหน้า
พนันต่อดีป่าวหว่า....หรือเปลี่ยนเป้าหมายมาจีบไอ้เด็กน่ารักคนนี้แทนดี

ร่างสูงนั้นยืนนิ่งคิด

พร้อมกับที่คนตัวเล็กกว่า ปิดปากหาวนอนด้วยความเบื่อหน่าย

เอาน่ะ เพื่อเงินและเพื่อเหล้าฟรี...รบกับนังกระเทยคนนี้จะเป็นไรไป

TBC…..

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: MoOkRaPoOk ที่ 12-12-2008 20:12:44

อร๊ายยยย

ปาดดดดก่อน

กรี๊ซซซซซซซซซซ

กระซวดตูดคนโพส

อร๊ายยยย

จึ๊กๆๆๆๆๆๆ
 :oo1: :oo1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 12-12-2008 20:13:18

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 2

หลายวันก่อน แคปถูกกระเทยตามจีบ และไอ้กระเทยบ้านั่นอยู่ดี ๆ มันก็หัวเราะออกมา และถอยทัพกลับไปง่าย ๆ เดินสะบัดตูดจากไปโดยไม่ต้องออกแรง พร้อมกับที่ตาหวานได้เงินใช้ และมีคนเลี้ยงเหล้าเลี้ยงข้าวแบบฟรี ๆ แทบไม่ต้องออกแรงให้เหนื่อย แต่ก่อนจากไปไอ้กระเทย นั่นดันบอกว่า

“แล้วฉันจะมาจีบผัวเธอใหม่นะยะ....”

หลังจากนั้นก็ผ่านไปหลายวัน ยังไม่เห็นมันโผล่หัวมาเลย ไม่แน่จริงนี่หว่า

“เกลียดจริง ๆ พวกเกย์พวกกะเทย...ให้ดิ้นตายเหอะมึงเอ้ย....ไอ้พวกตุ๊ดพวกเกย์เนี่ยกูรับไม่ได้จริง ๆ ว่ะ ตาหวาน”

นักกีฬาว่ายน้ำหนุ่มเดินบ่นมากับเพื่อนรัก ที่มักจะรักกันมากในช่วง มีคนมาคุกคาม และตาหวานก็พยักหน้าหงึกหงัก ไม่ได้ออกความเห็นแต่อย่างใด อยู่ดี ๆ ไอ้กระเทยกล้ามใหญ่คนนั้น มันก็หัวเราะออกมา และถอยทัพกลับไปง่าย ๆ พร้อมกับท่าเดินสะบัดตูดของมัน พร้อมกับประโยคก่อนลาจาก

“แล้วฉันจะมาจีบผัวเธอใหม่นะยะ....”

โดยมีสายตาของใครคนหนึ่งที่มองตามอย่างไม่ได้ตั้งใจ และต้องรีบหลบฉากเข้ามุมทันที เพราะได้ยินบทสนทนานั้นชัดเจนกก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เรื่องที่แคปเป็นเกย์ ก็พอมีคนรู้อยู่กลาย ๆ แต่ไม่กระโตกกระตาก

เกลียดกระเทย แคปบอกว่าเกลียดกระเทย เกลียดเกย์.....แล้วมันมีแฟนเป็นผู้ชายทำไมวะ
รุ่นพี่ในชมรมว่ายน้ำนามว่า พี่วิน ลอบมองอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่ได้สนิทอะไรกับไอ้รุ่นน้องนี่มากนักหรอก
แต่ข่าวลือมันเยอะหน้ามันก็หล่อ เลยรู้จักหน้าตามันไปโดยปริยาย

เป็นเกย์ แต่เกลียดเกย์นี่มันแปลก ๆ นะ......ตกลงมันเกลียดจริงหรือเกลียดเล่นวะเนี่ย
ถ้าเกลียดจริงก็ดีไป แสดงว่ามันเป็นผู้ชาย แต่ถ้าเกลียดเล่น ๆ มันจะแกล้งให้คนเข้าใจผิดว่าเป็นเกย์ไปทำไมวะ
ไม่มีเหตุผลเลยจริง ๆ

“กูออกไปก่อนแล้วกัน.....เดี๋ยวมึงตามมานะ.....” ร่างสูงโปร่งเดินหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า ออกมาจากห้องอาบน้ำพร้อมกับที่เพื่อน ตะโกนออกมาจากห้องอาบน้ำเสียงลั่น

“เออ....ไปก่อนก็ได้มึง....เดี๋ยวกูตามไป”

แคปเอ่ยตะโกนบอกเพื่อน และเปิดฝักบัวอาบน้ำอย่างสบายใจ ก่อนจะต้องรีบคว้าผ้าขนหนูมานุ่งแทบไม่ทัน เมื่อมีใครคนหนึ่งโผล่หน้าเข้ามาในห้องอาบน้ำที่เพียงฉาก เปิดปิดกั้นไว้
“ไม่ได้เป็นเกย์เหรอเราน่ะ......แล้วจะเล่นบทเกย์ไปทำไมวะ”

พี่วิน หลบออกมาจากซอกประตูก่อนจะเอ่ยถามเสียงเข้มแบบคนจับผิด ยืนกอดอกมองคนที่ร้อนรน
เตรียมจะเอื้อมหยิบผ้าขนหนูที่แขวนห่างออกไป ไอ้บ้าตาหวาน เอาไปแขวนซะไกลเลยมึง แล้วกูจะหยิบยังไงวะเนี่ย

“ตกลงเป็นมั้ยวะ....ยังไม่ตอบพี่เลยไอ้แคป....ไม่ได้เป็นมึงจะเสือกบอกว่าเป็นทำไมวะ....”

วิน อดสงสัยไม่ได้ว่าเพราะอะไร แคปมันถึงได้บอกว่าตัวมันเองเป็นเกย์.....แล้วก็มีแฟนเป็นผู้ชายอย่างนั้น
ทั้งที่หน้าอย่างมันน่าจะมีสาว ๆ เข้ามาหาเป็นเข่งได้ไม่ยาก ก็ออกจะหล่อ ขาว ตี๋ มีดีที่กล้ามขนาดนั้น
แล้วมันเสือกมาบอกว่าเป็นเกย์ทำไม

“เป็นสิพี่.....ผมเป็นเลยแหละ....ผมเกลียดกระเทยด้วย....โคตรเกลียดเลย....พี่จะถามทำไมล่ะ”

มือก็พยายามกะจังหวะที่จะไปหยิบผ้า....หน้าตาก็บอกให้เห็นชัดว่าเหมือนคนกำลังโกหกอะไรบางอย่าง
คนอย่างวิน มีหรือจะไม่เข้าใจ

แต่แปลก ไอ้รุ่นน้องนี่จะโกหกเขาทำไม สงสัยต้องเอาเหยื่อล่อมันหน่อยแล้วมั้ง จะได้รู้ว่ามันใช่ไม่ใช่

“เหรอ.....หุ่นอย่างพี่นี่.....นับว่าโอเคมั้ยวะ...”

เอาแล้วมั้ยล่ะกู.......เกลียดเกย์เจอเกย์ เกลียดตุ๊ดเจอตุ๊ด ไอ้ห่าตาหวานมันไปไหนของมันวะ มาช่วยกูก่อน
พี่วินนี่ยิ่งแปลก ๆ อยู่ เห็นมีข่าวว่า ซัดไม่เลือกทั้งผู้หญิงผู้ชายเอาไงวะเนี่ย เจอเกย์เจอกระเทยทีไรเข่าอ่อนทุกทีเลย

“ก็...ก็ดีครับพี่....พี่วิน..วานหยิบผ้าขนหนูให้ผมหน่อยสิ....แฟนผมออกไปแล้วอ่ะ....สงสัยรออยู่หน้าห้องแน่เลย”

แคปจงใจเน้นคำว่าแฟน และ หน้าห้อง ให้ชัด ๆ เพื่อนคลายความหวาดกลัวของตัวเอง เพื่อเป็นการป้องกันตัวเองออกทางอ้อมด้วย ขาเอ้ย อย่าเพิ่งสั่นสิวะ
อยู่ต่อหน้าผู้ชมเป็นพัน ไม่กลัว เสือกขาสั่นตอนโดนกระเทยรุกฆาต แม่งทำไมกูซวยขนาดนี้วะเนี่ย

พี่วินหยิบผ้าขนหนูมาพาดไว้ให้ที่ขอบประตู หนุ่มนักกีฬาร่างสูงทำท่าโล่งใจ หวังว่าพี่วินไม่ใช่เกย์นะ
ไม่งั้นตายแน่กู......ไม่อยากเสียเวอร์จิ้นในห้องอาบน้ำกับผู้ชาย

แต่........ความคิดของแคป ผู้อ่อนต่อโลก ช่างผิดถนัด

เมื่อรุ่นพี่อยากได้คำตอบ.......ด้วยการลอดเข้ามาที่ใต้บานประตูเข้าและมายืนเปียกโชกเพราะน้ำจากฝักบัวอยู่ตรงหน้า

ก่อนจะคว้าคอของร่างสูง ผิวขาว ที่อยู่ในสภาพเปลือย นั้นลงมาบดเบียดริมฝีปากเข้าใส่อย่างไม่ทันให้ตั้งตัว

แคป....หนุ่มนักกีฬาร่างสูง หมดแรงไปดื้อ ๆ ยืนปล่อยให้รุ่นพี่จูบกอดได้ตามใจ
ร่างกายชาวูบ ศรีษะเหมือนถูกของหนัก ๆ ทุบอย่างแรง ร่างกายแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก

เหมือนคนเกลียดแมลงสาป แต่ถูกแมลงสาปเกาะตามร่างกาย ตอนนี้ริมฝีปากถูกรุกล้ำ ทั้งขยะแขยง ทั้งรังเกียจจนอยากจะอ้วก อยากสะบัดหนีแต่ทำไมได้ เพราะเกิดอาการช็อค
ร่างกายถูกปลดปล่อยแล้ว พร้อมกับร่างสูงทรุดกายลงนั่ง กับพื้นห้องน้ำ นัยน์ตาลอยคว้าง ไม่ได้สติ.....ก่อนจะสลบคอพับอยู่แทบเท้ารุ่นพี่ เพราะอาการช็อคอย่างรุนแรง ท่ามกลางความตกใจของคนอยากได้คำตอบนั่นเอง

TBC…….

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 12-12-2008 20:16:35

ปริศนาอักษรไขว้…..หัวใจยุ่งเหยิง 3

“ตาหวานมึงไม่ได้เป็นเกย์.....เป็นกระเทยเป็นตุ๊ดใช่มั้ย.....”

แคปเอ่ยถามเพื่อนพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไอ้หวานมันก็กำลังโดนตามจีบจากไอ้โทรศัพท์โรคจิตเหมือนกัน โทรมาฟังเสียงไอ้หวานแล้วก็วางสายไป เป็นแบบนี้ สามเวลาหลังอาหาร จนไอ้หวานประสาทเสียไปแล้ว ส่วนตัวเขาไม่กล้าไปที่ชมรมว่ายน้ำอีกเลย ถึงแม้จะใกล้ถึงช่วงแข่งขันแล้ว แต่เขาก็ยังอ้างตัวว่า
หกล้มในพื้นห้องน้ำ และยังรักษาอาการบาดเจ็บไม่หาย โค้ชทำท่าเข้าใจ และบอกให้หายเร็ว ๆ จะได้ไปฟิตซ้อมเพื่อเตรียมลงแข่งได้

ต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่กล้าไปชมรมว่ายน้ำอีก ก็เพราะพี่วิน พี่วินคนเดียว วันนั้นเขากลับมาได้โดยตาหวานบอกว่าพี่วินแบกขึ้นหลังพามาส่ง ให้เกย์โดนตัว แค่คิดก็ขยะแขยงแล้ว.....เคยเจอพี่วินที่โรงอาหารบ้าง แต่ก็ทำเป็นไม่เห็นซะ บางครั้งก็จูงมือกับไอ้หวานให้ใคร ๆ เห็นว่าคบกันอยู่ เล่นเอาตาหวานมันเซ็ง และต้องจ่ายค่าจับมือ
เป็นค่าร้านคาราโอเกะ ให้ไอ้หวานร้องเพลงจนฉ่ำใจนั่นแหละ

นี่ไอ้กระเทยนั่นก็มาหาทุกวัน มายืนกรี๊ดปะทะคารมย์กับเพื่อนของเขาอยู่หน้าห้อง กับไอ้หวานแล้วมันก็เดินหัวเราะกลับไป
พร้อมกับสภาพเดินตูดบิด หลังจากมันเถียงกันจนสะใจแล้ว....และเขาก็ต้องจ่ายค่าปะทะคารมณ์กับนังกระเท ยควายนั่น ด้วยการเลี้ยงข้าวเย็น ตาหวานทุกมื้อไป

ตอนนี้เรื่องที่กลุ้มใจคือจะทำยังไงดี ถึงจะไปว่ายน้ำได้ โดยไม่ต้องเจอพี่วินอีก
แคปหนุ่มเหนื่อร่างสูงใหญ่ นอนครุ่นคิด ด้วยความทุกข์ใจ ทำไมโลกนี้มีเกย์กับกระเทยเยอะเหลือเกิน มิหนำซ้ำยังมาวนเวียนอยู่รอบตัวเขาซะอีก เข้าตำรายิ่งเกลียดยิ่งเจอ ยิ่งหนียิ่งตาม

ตาหวานยังไม่รู้เรื่องโดนพี่วินจูบในห้องอาบน้ำ เห็นมันงกเงินแบบนั้น แต่ถ้ามีอะไรขึ้นมาจริง ๆ ตาหวานมันออกรับแทนตลอด เพราะแบบนี้ถึงได้คบกับมันมาได้ตั้งนานสองนาน

“เป็นเกย์ให้เสียชาติเกิดหรือไงมึง....พี่วินถามถึงมึงด้วยนะ....ไปสนิท กับเขาตอนไหนวะ...อย่าไปยุ่งกับเขามากนะมึงไอ้แคป ..... เขาเป็นพวกเสือไบระวังตัวไว้ก็ดีนะ.....ระวังมึงจะไปถูกสเปคเขาเดี๋ยวจะหา ว่ากูไม่เตือน”

ตาหวานนอนกลิ้งอ่านหนังสือการ์ตูนไปมา อยู่บนเตียงชั้นล่าง โดยมีแคปชะโงกหัวออกมาจากเตียงด้านบนเพื่อฟังเรื่องที่เพื่อนพูด

“พอเหอะตาหวาน....แค่นึกถึงเขากูก็จะอ้วกแล้ว....ขยะแขยง”

แคปเอ่ยบอกออกมาและเอนตัวลงนอนบนเตียงชั้นสองของตัวเองเหมือนเดิม
“เออ....แฟนโรคจิตของมึง...ยังโทรมาหามึงอยู่ป่าว....เปลี่ยนเบอร์เหอะนะกูว่า”

ร่างสูงที่นอนเอนกายเหยียดยาว ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากด้วยความกลุ้มใจ ก่อนจะเอ่ยบอกกับเพื่อน

“ไม่เปลี่ยนหรอก....สักวันกูจะรู้ให้ได้ว่ามันเป็นใคร....เนี่ยวันนี้ยังไม่โทรมาเลยนะ...ตายห่าแม่งแล้วมั้ง..ดี
กูชอบ....”

ร่างสูงโปร่งวางหนังสือลงบนฟูกนอนและลุกขึ้นเดินไปใส่รองเท้า

“กูจะไปซื้ออะไรแดกหน่อย.....เดี๋ยวมานะแคป”

ตาหวานบอกเพียงเท่านั้น....ก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว

“ไอ้แคปมึงอยู่ห้องดี ๆ นะ....ระวังพี่วินเขาจะมาหามึงล่ะ...หึ หึ หึ”

ตาหวานตัวแสบ เอ่ยบอกกับเพื่อนให้มันตกใจเล่น และก็ได้ผลลัพธ์เป็นหมอนใบใหญ่ที่ถูกปาลงมาจากเตียง
พร้อมกับการพ่นคำด่าตามหลังมา

“ไม่ได้เอากุญแจไปหรือไงวะ...”

แคปปีนลงมาจากเตียงชั้นสอง เปิดประตูด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย และเอ่ยบอกกับคนที่มายืนอยู่ตรงหน้า
แล้วก็ต้องรีบดึงประตูปิดแทบไม่ทัน เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นใคร

“เอ้ย........อะไรวะ..พ่อเกย์หนุ่มน้อย...เห็นรุ่นพี่แล้วแทนที่จะเปิดประตูรับ....เสือกจะปิดประตูหนี
กูเป็นรุ่นพี่มึงนะไอ้แคป......โดนจูบไปทีสองที......ประสาทแดกเลยหรือไงมึง...”

พี่วินเอ่ยบอกกับคนที่มือเริ่มสั่น จะเปิดประตูก็ไม่กล้า จะปิดหนีก็เกรงใจ ทั้งที่รู้สึกเหมือนมีแมลงสาปกำลังคลืบคลานเข้ามาใกล้เท้า ขยะแขยง และรังเกียจ แต่ไม่รู้จะทำยังไง

“ผม...ผมง่วงแล้ว....วันหลังค่อยคุยกันนะพี่....”

ทั้งที่พยายามแล้ว แต่คน ๆ นั้น ก็ผลักประตูเข้ามาจนได้......แคปหนุ่มนักว่ายน้ำร่างสูงไม่มีทางเลี่ยงได้อีก

พี่วินทำท่าจะเข้าใกล้ แต่แคปกลับถอยหนี....ขนลุกซู่ เหมือนกำลังถูกคุกคาม หนีไปสุดอยู่ที่มุมห้อง และขาหมดแรงหนีขึ้นมาดื้อ ๆ ก่อนจะยกมือไหว้ท่วมหัว ด้วยความกลัว จนรุ่นพี่ที่เดินเข้ามาหา ยังอดประหลาดใจไม่ได้
ไอ้แคปมันเป็นอะไรของมัน

“พี่วิน..ผมไหว้ล่ะ...อย่าเข้ามาใกล้ผมเลย....ผมกลัวพี่จริง ๆ ผม กลัวพี่จริง ๆ นะพี่วิน”

คนตัวสูงนั้นทรุดลงนั่งกับพื้น กลัวสุดหัวใจ จนคนที่ยืนอยู่ห่าง ๆ อดจะตกใจไปด้วยไม่ได้

“หยอกนิดหยอกหน่อย...กลัวอะไรนักหนาวะ...ไอ้แคป...ตัวเท่าควาย เสือกกลัวกูได้...กูน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอวะ....”

อยากจะเดินเข้าไปเหยียบหน้าไอ้ห่าแคปซะจริง ๆ คนอุตส่าห์นึกเป็นห่วงเลยมาหา พอมาหาดันวิ่งหนีเพราะกลัว
เกย์บ้าอะไรวะ...กลัวผู้ชาย...แถมผู้ชายคนนี้ก็หล่อขนาดนี้ หล่อจนมีแต่คนอยากวิ่งเข้าใส่ ไอ้ห่าแคปเสือกกลัว
หรือว่าเขาเรียกว่าแผนเรียกร้องความสนใจวะ อย่ามาเล่นบทโศกกับกูหน่อยเลย

ห้ามดีนักแบบนี้ ก็ต้องเดินเข้าหา....แฟนไม่อยู่ ทำมายั่วผู้ชาย รู้จักกูน้อยเกินไปแล้วไอ้แคป

คนที่ตาเหลือกค้าง จ้องมองหน้าพร้อมกับลมหายใจหอบแรง ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านขนาดนั้น
ทำให้วินตกใจ

แคปไม่ได้กลัวเล่น ๆ ........แต่มันกลัวจริง ๆ กลัวชนิดที่ว่า ไม่น่าเชื่อว่าคนตัวโต ๆ อย่างมันจะกลัวอะไรได้

จนเขาต้องเขย่าไหล่มันซ้ำ ๆ แต่ไอ้แคปกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย นอกจากนั่งมองนิ่งค้าง ก่อนจะเข้าสู่อีหรอบเดิม คือ....สลบพับ......ไม่มีแรงอีกเหมือนเดิม

“ไอ้แคป...ไอ้แคป...มึงเป็นโรคห่าอะไรวะเนี่ยไอ้แคป...ไอ้แคป”

แม้จะเขย่าอีกกี่ครั้ง คนที่กลัวสุดขีด ก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบกลับมา วิน พยุงร่างนั้นมานอนลงบนเตียงได้
แล้ว และต้องหากระดาษมาพัดให้

“ไอ้แคป.....มึงกลัวกูขนาดนี้ได้ยังไง.....มึงกลัวคนที่หล่อสุด ๆ มีแต่คนอยากเข้าใกล้กูขนาดนี้....มึงเป็นโรคอะไรกันแน่”

วิน.....มองหน้าขาวซีดของร่างสูงนั้นด้วยความสงสัย แต่นอกเหนือกว่านั้นคือความสนใจ.....ไอ้แคป....มันเป็นแฟนกับตาหวานจริงหรือ เปล่า......แล้วมันเป็นบ้าอะไรต้องหลอกชาวบ้านว่ามันเป็นเกย์
ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจอะไรเลย
หยาดเหงื่อชุ่มโชก บนใบหน้าขาวซีด ยังผุดขึ้นมาอีก....แม้ว่าเจ้าของร่างจะนอนไม่รู้เรื่องไปแล้ว

วินเกลี่ยปอยผมชื้นเหงื่อนั่นออกจากใบหน้าขาวซีด

พำพัมบ่นกับตัวเองเสียงเบา

“เดี๋ยวถ้ามึงตื่นขึ้นมา....สงสัยต้องคุยกันยาวแล้วแหละไอ้แคป”

TBC……

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ririmu ที่ 12-12-2008 21:00:00

เรื่องใหม่ ๆ สงสัยจะสมกับชื่อเรื่อง ปริศนาอักษรไขว้ หัวใจยุ่งเหยิง.......

มารอติดตามตอนต่อไปคร่า........ :impress2:

++ ขอบคุณสำหรับเรื่องใหม่นะคะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: WEERACHOT ที่ 12-12-2008 21:03:33

เป็นกำลังใจให้ลงต่อครับ สนุก

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: mantdash ที่ 12-12-2008 21:20:33

+1 ให้ครับ

มาติดตามเรื่องใหม่ครับ :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: nanalonely ที่ 13-12-2008 00:12:39

^

^


จิ้มมม ป๊อบบ :กอด1:




แล้วมา :กอด1:คามุย ด้วยความคิดถึง

หลายวันมานี้ชีวิตแนนยุ่งจัง

แต่อ่านเรื่องที่คามุยบอกแล้วนะ แต่เพิ่งอ่านได้สองตอน

ฮาดี เด๋วรอพรุ่งนี้จะอ่านต่อ วันนี้ม่ะหวายยแล้ว

เหนื่อยสะสมอ่ะ คืนนี้ฝันดีนะคามุย

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 13-12-2008 00:28:10

เรื่องดูสับสนชีวิตดีค่ะ

น่าติดตามต่อไป

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: YO DEA ที่ 13-12-2008 00:35:06

 :กอด1:

มาให้กำลังใจครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 13-12-2008 02:03:44

ต๊าย
เจ้าของโทรศัพท์ลึกลับ(-8-) ♥ ตาว้าน หวาน
พี่วิน ♥ แคปปี้
5555555

67 + 1 = 68
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 13-12-2008 10:19:07

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 4

"เกลียดมากเลยเหรอวะเกย์เนี่ย"

พี่วินนั่งมองหน้าหนุ่มนักกีฬาร่างสูงที่นอนแหงกอยู่บนเตียง และแทบขยับตัวไม่ได้
ได้แต่ลืมตาปริบ ๆ ร่างกายเป็นอัมพาต

"เอ้ย...กูถามว่าเกลียดมากเหรอวะเกย์เนี่ย" หนุ่มรุ่นพี่ชักมีอารมณ์โมโหมากขึ้น

เออสิ เป็นผู้ชายแท้ ๆ นี่หว่า ก็เลยรังเกียจ แต่ทำไมต้องแสดงท่าทางออกมากขนาดนั้นวะ
นั่นไม่ใช่แค่รังเกียจเหมือนคนอื่นรังเกียจหรอก แต่เป็นความขยะแขยงเลยมากกว่า

คนที่นอนนิ่ง หน้าซีด นอนคิด บางที คงถึงคราวตายแล้วเป็นแน่ ได้แต่บอกตัวเองว่าปลงอนิจจังเถอะวะ
ไอ้แคปเอ้ย นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้ว ชาติหน้ามีจริงขอให้ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อแม่อีก
อย่าไปหวังขอความช่วยเหลือจากตาหวานเด็ดขาด มันหายไปซื้อขนมที มันไปเป็นชาติ
ซื้อข้าวที เหมือนไปผัดกับข้าวช่วยเจ้าของร้าน ไปเช่าหนังสือ ประดุจดั่งว่า ไปเขียนหนังสือออกมาจำหน่ายเอง
ดีเหมือนกัน ตายในสภาพศพสวย ๆ แบบนี้ก็ดี หัวใจวายตายเพราะความกลัว ดีกว่าตายเพราะอย่างอื่นในสภาพศพไม่สวย

"แม่งเกลียดมากเลยเหรอวะเกย์เนี่ย....เดี๋ยวมึงได้รู้สึกแน่ไอ้แคป..."

พี่วิน..เป็นมนุษย์ความอดทนต่ำมากถึงมากที่สุด ไม่ได้อะไรอย่างใจ โมโหแหลก ไม่เลือกหน้า
ร่างเพรียวสมส่วนของรุ่นพี่เดินไปล็อคประตูห้อง เรียบร้อยและเดินเข้าหาคนที่นอนหมดแรงไม่มีทางสู้

"ผมเกลียดเกย์ ผมเกลียดกระเทย ให้ตายไปอีกสิบฃาติผมก็เกลียด "

น้ำเสียงที่ไม่มีแววหวาดกลัวอีกแล้ว แบบว่าเป็นไงเป็นกันของแคป ก่อนที่ร่างนั้นจะหรี่ตาหลับลงช้า ๆ
และถอนหายใจยาวอย่างปลงอนิจจัง

....พี่วินขาฟัน...ใคร ๆ ก็รู้

ล็อคห้องแบบนี้....เห็นทีคงไม่รอดแน่แล้วแคปเอ๋ย

และความคิดของแคปก็เป็นจริง

นั่นไงล่ะมาแล้วไงล่ะมือ....แล้วก็ปลดกางเกงของเขาออก

หึ...หึ...หึ...เอาเถอะแคปเอ๋ย

เดี๋ยวอีกไม่กี่อึดใจ มึงก็จะหัวใจวายตายเรียบร้อยแล้ว
แคปกลัวมาก
กลัวจนเลิกกลัว ให้ตายยังไงก็ไม่มีแรงขัดขืนอยู่ดี เลยได้แต่นอนนิ่ง

ร่างกายที่เคยอ่อนไหวเบื้องล่าง ถูกครอบครองจากเรียวนิ้วอุ่นร้อน ก่อนที่มันจะแข็งขืนขึ้นอย่างช้า ๆ
พร้อมกับที่ร่างเพรียวนั้น จัดการบางอย่าง

"เดี๋ยวมึงก็รู้นะแคป...ว่ารสชาติเกย์มันเป็นยังไง...แล้วก็จะเลิกเกลียดเองแหละ"

ถ้อยคำเยาะหยันเย็นยะเยือกผ่านเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา
ของคนที่นอนนิ่ง

เอาน่ะ ก่อนจะช็อคตาย ก็ขอมีความสุขสักครั้ง

ร่างกายที่อ่อนไหว ถูกโลมไล้โดยปลายลิ้นร้อน ๆ จนแทบไม่อาจจะระงับความรู้สึกที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายได้ไหว

เรือนร่างเพรียวสมส่วนค่อยขึ้นทาบทับอยู่บนร่างสูง กดให้ช่องทางตึงแน่นของร่างกายตัวเอง
โอบล้อมร่างกายแข็งขืนของร่างเบื้องล่างไว้ได้จนหมด

"อือ....อ๊ะ...ดีจริงเว้ย...ไหนว่ากลัวไหนว่าเกลียด..นอนนิ่งให้ทำได้ง่าย ๆ เลยนะไอ้แคป"

ร่างสูงนั้นยังคงนอนนิ่ง ไม่ไหวติง แต่ส่วนล่างเริ่มได้รับการเสียดสีจากช่องทางอุ่นร้อนนั้น
จนร่างกายเขารู้สึกได้

มือกำแน่น กับผ้าปูที่นอน หากลืมตาขึ้นคงเห็นภาพของผู้ชายเหมือนกันอยู่บนร่างกายของตัวเอง

แต่ถ้าหลับตาและสร้างจินตนาการว่าเป็นหญิงสาวแสนสวย กำลังปรนนิบัติร่างกายให้
เพียงเท่านี้คงบรรเทาความรู้สึกขยะแขยง รังเกียจนี้ออกไปได้

ร่างเบื้องบนเริ่มขยับกายไปมา และแคปเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของคน ที่ครอบครองร่างกายของตัวเองเอาไว้

พี่วิน....ขาฟัน...ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชาย..

พรุ่งนี้ถ้าไม่ตาย จะไม่ขอเจอหน้าพี่วินอีกตลอดชีวิต

เสื้อผ้าไม่ได้ถูกปลดออกมีเพียง ร่างกายบางส่วนที่ผูกพันกันแนบแน่น

แม้จะรังเกียจแต่เขาก็เป็นผู้ชาย ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง มีความต้องการเหมือนคนทั่วไป

"แคป..ไม่ลืมตาขึ้นมาดูหน่อยเหรอ...ว่าเวลามีอะไรกับเกย์น่ะ...มันทำให้มีความสุขแค่ไหน"

คนที่อยู่เบื้องบน นัยน์ตาหวานซึ้ง ปรือปรอย เอ่ยบอกเสียงเบากับชายหนุ่มที่นอนรองรับการประสานร่างกายกับเขา
และเรือนร่างที่ใคร หลายคนหมายปอง กำลังกดร่างกายลงมาให้แทรกสอดได้แน่นขึ้นนั้น พร้อมกับการขยับกาย
เคลื่อนไหว เร่งเร้า แรงขึ้นตามอารมณ์

แต่ไร้เสียงใด ๆ จะหลุดออกมาจากร่างสูง นอกจาก ฟันที่ขบกันจนเป็นสันนูนขึ้น เพื่อระบายความซาบซ่านของอารมณ์
ที่กำลังพุ่งขึ้นสูงจนเก็บกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่ได้

"อือ...งือ..อ่ะ" เสียงครางแผ่ว ๆ ที่จงใจให้แคปได้ยินของร่างที่ควบคุมทุกจังหวะการแทรกสอดนั้น

ทำให้ร่างสูงของหนุ่มนักกีฬาอยากจะหรี่ตาขึ้นมอง แต่ก็สะกดกลั้นเอาไว้

จังหวะของร่างกายประสานเร่งเร้ากันอย่างเต็มที่ ทั้งร้อนแรง และอ่อนหวานอยู่ในที

แม้จะรังเกียจ แต่ร่างสูงก็ไม่อาจจะเถียงได้ ว่าเขารู้สึกไม่ได้

จนเมื่อการเดินทางยาวนาน สิ้นสุด ในช่วงอารมณ์สุดท้ายก่อนการปลดปล่อย
ร่างสูงเบื้องล่าง จึงได้หักความกลัวลง และค่อยหรี่ปรือตาขึ้นมอง ภาพตรงหน้า

"ฮืออออออออ..." ร่างกายปลดปล่อยออกมาแล้ว พร้อมกับที่รับรู้ได้ถึงหยาดหยดอุ่นร้อนของร่างเบื้องบน
ที่หลั่งทะลาย เปรอะรดหน้าท้องแกร่งแน่น ของเขา

พี่วินที่หอบเหนื่อย ดวงตาหวานซึ้งหรี่ปรือ ก่อนจะทรุดลงกอดร่างสูงนั้น อย่างหมดเรี่ยวแรง

ร่างสูงแกร่งไม่ได้กอดตอบ เพียงแค่รู้สึกอะไรบางอย่าง

ร่างกายของเขาถูกถอนออกมาจากภายในตัวร่างเบื้องบนนั้นแล้ว
และพี่วิน ยังจัดการ เช็ดคราบร่างกายของตัวเองออกจากตัวเขาให้อีก

ก่อนจะจัดแต่งเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง

ก่อนหลับตาลงอีกครั้งเพราะความเหนื่อยอ่อน ร่างสูงที่เพิ่งผ่านพ้นกิจกรรมรักแบบไม่ได้ต้องการมาหมาด ๆ
ได้ยินเสียงรุ่นพี่อย่างชัดเจน

"โธ่เอ้ยไอ้แคป...เกลียดกระเทย..เกลียดเกย์...แต่ก็ยังมาเสร็จในตัวเกย์ได้เลย...ทุเรศชะมัด"

น้ำเสียงเยาะหยัน เอ่ยเสียงลั่นให้ร่างสูงเหนื่อยอ่อนนั้นได้ยิน

พี่วินออกจากห้องไปแล้ว....พร้อมกับที่แคปปรือตาหลับลงอย่างเชื่องช้า

สติค่อยขาดหายไป พร้อมกับความรู้สึกสุดท้ายของร่างกายดับวูบลง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"กลับมาแล้วเหรอวิน....หน้าหงิกเลย"

ปลาเอ่ยถามเพื่อนที่เดินเข้าห้องมาด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก

"แม่งเกลียดจริงพวกเกลียดเกย์....แล้วยอมนอนกับเกย์ง่าย ๆ เนี่ย...ทุเรศชะมัด
ไอ้พวกเกลียดแต่ปาก"

เรือนร่างเพรียว สมส่วนเป็นที่หมายปองของทั้งหญิงและชาย เดินมาเอนกายลงบนเตียงอย่างเชื่องช้า

"ฟันไปอีกแล้วสินายน่ะ...พอเหอะวินเอ้ย..หาคนรักจริง ๆ จัง ๆ ซะทีเหอะว๊า..."

แม้ว่าเพื่อนจะบ่นออกมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้วินรู้สึกอะไรมากนัก ไอ้ปลาก็อีกคน เห็นว่าช่วงนี้ตามจีบ
ใครอยู่ก็ไม่รู้ แต่เห็นบางวัน มันก็กดโทรศัพท์โทรวันละสี่ห้ารอบ แล้วก็นั่งยิ้ม โดยไม่ได้พูดอะไรแล้ว
มันก็กดวาง เป็นแบบนี้มาพักใหญ่ ๆ แล้ว สงสัยจะหาคนรักเป็นตัวเป็นตนได้แล้วล่ะมั้ง

"เบื่อว่ะปลา....ทำกับใครก็ไม่เห็นสนุกเท่าทำกับนายเลยว่ะ"

วินเดินเข้ามาคลอเคลีย เพื่อน ที่เป็นเพื่อนกัน แต่มักจะมีความสัมพันธ์ทางกายกันอย่างสม่ำเสมอ

"เฮ่ย...ขอผ่านเหอะวิน...เราเจอตัวจริงแล้วว่ะ..."

ร่างสูงแกร่งเอ่ยบอกกับเพื่อนก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงเบาเมื่อนึกถึง หนุ่มตัวเล็กตาหวานซึ้ง
ที่ไปประทะคารมย์กันทุกวันคนนั้น

"โธ่เอ้ย....เบื่อชะมัด...นายหาได้แล้ว..แต่ฉันยังหาไม่ได้นี่หว่า"

วินเอ่ยบ่นเสียงเบา ก่อนจะกลับไปนอนที่เตียงของตัวเองต่อ

ไอ้แคป..หึ..ทำเป็นเกลียดเกย์..แล้วไงล่ะ..นอนร้องเสียงหวานเลย

อยากเห็นหน้ามันอีกจริง ๆ เล้ย....ไอ้พวกเกลียดเกย์แต่ปาก ถ้าเจอหน้าเขา ไอ้แคปมันยังจะทำท่ารังเกียจอีกมั้ย
อยากจะรู้จริง ๆ

แค่คิดก็สนุกแล้ว

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เป็นอะไรของมันวะ ไอ้แคป..ซึม ๆ มาหลายวันแล้ว....

ตาหวานเดินเข้ามานั่งใกล้ ๆ เพื่อน แล้วเอ่ยถาม เพราะพักนี้ดูไอ้แคปมันเหม่อ ๆ พิกล

"ตาหวานมึง...ถ้ามึงเกลียดอะไรมาก ๆ ....ไม่ได้ชอบเลยสักนิด...แล้ว..แล้ววันหนึ่ง
มึงก็เกิดอยากมีความกล้าเข้าใกล้สิ่งที่มึงเกลียดขึ้นมา มึงจะทำยังไงดีวะ"

แคป ที่เป็นทุกข์มาหลายวัน เอ่ยถามเพื่อนเสียงสั่น

ตอนนี้เขาสับสน....พี่วิน..เข้ามามีอะไรด้วย...แล้วก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย

ตอนแรกนึกว่าจะรังเกียจจนทนไม่ไหว ความรู้สึกตอนนั้นคือแสนจะขยะแขยงจนไม่กล้าแม้แต่
จะลืมตาขึ้นดู ว่าพี่วิน สนุกสนานกับร่างกายของตัวเขาเองมากแค่ไหน

แต่ตอนที่อารมณ์ถึงขีดสุดแล้วเผลอปรือตาขึ้นมอง

ก็ได้เห็น.....ภาพที่ไม่สามารถลืมได้เลย....

พี่วิน....ภาพใบหน้าของพี่วิน...

ภาพที่ทำให้เขาอยากเห็นซ้ำอีกครั้ง

"ทำไม...อารมณ์ไหนอยากเข้าใกล้ของที่เกลียดวะ..ผีเข้าหรือไงมึง"

ตาหวาน ก้มอ่านหนังสือการ์ตูนที่เช่ามา อ่านไปอ่านมาด้วยความเพลิดเพลิน

ก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

"เฮ้ย...ไอ้แคป..ไอ้โรคจิตมันยังไม่ตายว่ะ...มันโทรมาตรงเวลาเป๊ะเลยเว้ย"

ตาหวานหันไปมองโทรศัพท์ แค่ไม่ดูก็รู้แล้วว่าใครโทรมา
ไอ้โรคจิตนั่นเอง

ถ้าไม่รับ เดี๋ยวสักพักมันก็ส่งข้อความมาอีกเหมือนเดิมแหละ

ร่างเล็กบางสนใจกับหนังสือการ์ตูนในมือต่อ และหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
ข้อความส่งมาแล้ว....


.....อยากเจอกันมั้ยครับ....ถ้าอยากเจอ......รับโทรศัพท์ผมด้วยนะ.....


"ประสาท...ใครจะอยากเจอโรคจิตวะ...ไปตายซะไป๊"

เสียงกร่นด่าเสียงเบา ทำให้แคป ค่อยยิ้มออกมา

ตาหวานเสน่ห์แรงไม่เบา ขนาดชาวบ้านชาวเมืองคิดว่าเขากับตาหวานเป็นแฟนกัน

ไอ้บ้านี่ยังกล้าจีบอีก ไอ้หวานมันก็คงจะเซ็งเหมือนกัน ที่มีผู้ชายมาตามจับมัน
มันถึงได้เอาเขาเป็นกันชน

"หวาน....กูกับมึงเนี่ย.....คงไม่ได้เป็นเกย์เข้าสักวันหรอกนะ"

แคปเอ่ยบอกกับเพื่อน ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างสมเพชตัวเอง

ไม่ได้อยากเป็นเกย์

เกลียดเกย์

แต่ว่า.....นอนกับเกย์

ทุเรศตัวเองจนเกินจะรับได้แล้ว.....แต่แปลกใจทำไมระหว่างที่มีอะไรกับพี่วิน
เขาถึงได้มีความรู้สึกพิเศษกับพี่วินได้มากขนาดนั้น

ความรู้สึกบางอย่าง

ที่มาพร้อมกับความเกลียด ความขยะแขยง

"เฮ่อ..."

แคปถอนหายใจยาว

ก่อนจะยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากซ้ำอีกครั้ง

พี่วิน.....เกลียดพี่วิน...ทั้งที่รังเกียจมากขนาดนั้น

แต่อยากเจอ.....อยากเจอหน้าพี่วินเหลือเกิน

TBC

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 13-12-2008 10:20:33

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 5

"หิวเหรอ....เวลาหิวก็ต้องกินเยอะ ๆ นะรู้มั้ย..อิ่มแล้วจะได้มีแรง
จะได้ไม่โดนใครรังแก..ตัวจะได้ไม่เป็นแผลแบบนี้อีก ถ้าตัวเล็กไม่มีฉันสักวัน
ตัวเล็กคงต้องเป็นแมวจนจัดที่โดนกัดตายแน่ ๆ เลยนะ"

พี่วิน...เทอาหารแมวชนิดเม็ด ใส่แก้วใบเล็กและวางให้กับแมวลายเสือสีเหลือง
ที่เดินกระเผลกขา...เข้ามากินอาหารเม็ดนั้นอย่างหิวโหย

แมวจรจัด...ไม่มีเจ้าของ..แต่ต้องอยู่ให้ได้
ถึงขาดความรัก...ขาดความเอาใจใส่ก็ต้องอยู่ต่อไปให้ได้ จะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด
เพราะถ้ายอมแพ้ก็จะถูกแมวเจ้าถิ่นตัวอื่นรังแก...และไม่ใช่แค่ขาเท่านั้นที่เจ็บ
แม้แต่ชีวิตก็อาจจะรักษาไม่อยู่ก็ได้

อาหารแมวจากถุงแบ่งขายเล็ก ๆ ถูกเทซ้ำกลับลงมาให้แมวลายเสือที่มีร่องรอยการถูกกัด
จากแมวตัวอื่น จนมันอิ่ม และนั่งเลียมือเลียขาของตัวเอง ก่อนจะเดินเข้ามาคลอเคลีย

คนที่ใคร ๆ คิดว่าไม่มีความรู้สึกรักความรู้สึกเกลียดคนนั้น

วิน..เอื้อมมือลูบหัวของแมวอย่างหงอยเหงา ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยน เมื่อเจ้าแมวจรจัด
ใช้หัวถูเล่นกับมือของเขา และนอนกลิ้งไปกลิ้งมา เพราะอยากให้เขาเล่นด้วย

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นซ้ำ ๆ และวินก็ค้นหาโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกรอกเสียงลงไป

"โทษที...วันนี้ขอผ่านแล้วกัน...อยู่กับ...ตัวเล็กน่ะ...ตัวเล็กสุดที่รักของฉันไง....เอาไว้ว่าง ๆ แล้วฉันจะโทรไปนะ"

วินกดวางสายไปแล้ว พร้อมกับลูบไล้หัวของเจ้าแมวตัวนั้นอย่างอ่อนโยน

สุดที่รักของเขา คือแมวจรจัดตัวเล็กลายเสือมีแผลเหวอะหวะเต็มตัว
สุดที่รักที่ใคร ๆ คนอื่นพากันคาดเดาว่า ทำไมคนคนนี้ถึงขโมยหัวใจของวินได้ และทุกครั้ง
ถ้าหากวินเอ่ยถึงสุดที่รัก...ทุกคนจะต้องยอม..ให้เขาตัดบทสนทนาทันที

ฝ่ามือเรียวสวยลูบไล้ไปที่เจ้าแมวจรจัดอีกครั้ง

สุดที่รัก....ชื่อของแมวจรจัดไม่มีเจ้าของ..เอาไปเลี้ยงที่หอก็ไม่ได้
ได้แต่แอบเอาอาหารแมวมาให้อยู่ทุกวัน
คิดถึง...อยากมาหา

อยากมาพูดคุยด้วย..ถึงแม้สุดที่รักจะตอบไม่ได้ แต่มันก็ทำให้นายวินคนนี้มีความสุขได้อย่างแท้จริง
เขาเลิกรักคนมานานแล้ว....

เพราะคนทำให้เขาเจ็บเจียนตายมาแล้ว

หลังจากเขาฟื้นตัวจากความเจ็บปวด เขาก็ไม่ทำให้ใครมารักหรือจะทำให้เขารักใครได้อีก

ถ้าแค่พอใจ...ร่างกายมีความสุข สนุกสนานไปกับสิ่งนั้น
เขาก็จะทำ...เขาไม่อยากเป็นคนดีที่ต้องมานั่งร้องไห้เจ็บปวดจากสิ่งที่คนรอบข้างทำร้ายเขาอีก

แต่เขาจะเป็นคนที่ทำตามใจตัวเอง สั่งสอนให้คนรอบข้างรู้จักความเจ็บปวด...ไม่ใช่ให้เขาเป็นคนเดียว
ที่ต้องเจ็บ วินเป็นคนความอดทนต่ำ และคิดแต่อยากแก้แค้นคนรอบตัว

แม้จะหาความรักไม่เจออีกเลย แต่เขาก็จะเป็นแบบเจ้าแมวจรจัดตัวนี้
ถึงต้องต่อสู้กับคำพูดดูหมิ่นของใคร ๆ ถึงต้องเจ็บปวด ก็จะไม่ยอมให้ใครมารังแก
ถึงไม่มีใครรักแต่เขาก็จะอยู่ต่อไปให้ได้

ความคิดนี้...เป็นความคิดที่แสนเศร้าสำหรับใครบางคนที่เป็นแบบวิน
และแม้กระทั่งวินเอง บางครั้งเขาก็อยากย้อนเวลากลับไปเป็นวินที่แสนสดใสเหมือนเดิม

แต่เวลานั้นหมุนผ่านมานานแล้ว

วินคนที่ใคร ๆ เห็น คือวินที่ทำอะไรตามใจตัวเอง มีคนเข้ามาหามากมายแต่ไม่มีใครจริงใจเลยสักคน

ร่างเพรียวสมส่วนนั้นคิดอย่างแสนเศร้า ถึงแม้จะไม่อยากให้เป็นแบบนี้
แต่เขาก็ปฎิเสธคนที่เข้ามาชวนไม่ได้จริง ๆ

ถึงรู้ว่าน่ารังเกียจ แต่เขาก็ทำ...ยิ่งทำให้ใครหลายคนรังเกียจเขามากขึ้น

ไอ้คนพวกนั้นที่รังเกียจเขา แต่พวกมันก็มีความสุขกับสิ่งที่เขามอบให้

"ชิ...ปากบอกรังเกียจ ไม่อยากเข้าใกล้..แต่ก็รู้สึกดีเวลานอนกับฉันทุกคนแหละ...
แกรู้มั้ยสุดที่รัก...ไอ้พวกนั้นมันไม่อยากเข้าใกล้ฉัน...แต่มันก็นอนกับฉัน
ทุเรศกว่าฉันอีกใช่มั้ย...สุดที่รัก..."

แค่คำปลอบใจตัวเอง.....แค่คิดว่าอยากระบายให้ใครสักคนฟัง

น้ำตาเริ่มคลออยู่ที่หน่วยตาอีกครั้ง ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อย ๆ ซบใบหน้าลงกับเข่าของตัวเอง
และปล่อยให้มันรินไหลอย่างช้า ๆ เหมือนจะให้น้ำตาช่วยชะล้างความเจ็บปวด และร่างกายที่โสมมของตัวเอง

ที่จริงแล้วเขาไม่ได้อยากเป็นอย่างนี้....เขาอยากได้ใครสักคนที่รัก และยอมรับในตัวตนของเขา
ไม่รังเกียจและคิดถึงแต่ร่างกายของเขา...

แม้จะปลอบใจตัวเอง

แม้จะทำเหมือนแก้แค้นใครไปทั่ว

แต่สุดท้าย สิ่งที่วินได้รับก็คือ

ความเจ็บช้ำทางใจที่เพิ่มขึ้นของตนเอง

ร่างนั้นยังสะอื้นไห้พร้อมกับไหล่บางนั้นสั่นไหวเพราะแรงสะอื้นหนัก
วินยั่งนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ โดยมีเพียงแมวจรจัดหนึ่งตัว คลอเคลียอยู่ที่ฝ่ามือเย็นชื้นนั้น

ร่างนั้นยังคงปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมา

ร้องไห้เพราะเศร้า...ร้องไห้เพราะสงสารและสมเพชตัวเอง
ที่แม้จะไขว่คว้าสักเท่าไหร่.....

ก็ไม่เคยเจอกับคนรักที่รักและเข้าใจเขาสักที

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เขาทำหน้าแบบนั้นก็เป็นเหรอพี่วินน่ะ

ร้องไห้เป็นด้วยเหรอ

ยิ้มอย่างแสนอ่อนโยนแบบนั้นก็เป็นด้วยเหรอ

คนอย่างพี่วินขาฟัน ไม่เคยสนใจใคร ๆ

ทำไมถึงมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวแบบนั้นล่ะ .......
ที่จริงถ้าอยากได้คนปลอบใจ คนอย่างพี่วินคนนั้น ก็น่าจะหาได้ง่าย ๆ
ไม่เห็นต้องมานั่งร้องไห้ให้แมวจรจัดปลอบใจเลยนี่นา

พี่วิน.....เหมือนกับ.....เหมือนกับ..ว่า..กำลังเศร้า

เศร้ามาก ๆ ถึงได้ร้องไห้แบบนั้น

แต่เขาเกลียดพี่วิน....เขารังเกียจเกย์...รังเกียจพวกกระเทยพวกนั้น

ขยะแขยงจนแทบเป็นลมทุกครั้งที่พวกนั้นเข้ามาใกล้
ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่วินคนนั้นด้วย

แต่ว่า....ทำไมตอนนี้.....เขารู้สึกอยากเข้าไปลูบหัวพี่วิน
แล้วก็เช็ดน้ำตาให้

อยากจะถามว่าใครทำให้พี่วินต้องร้องไห้แบบนี้ อยากจะไปกอดปลอบใจพี่วิน

แต่เขาก็ไม่กล้า.....ยังขยะแขยงอยู่...

แคปแอบมองใครคนนั้นอยู่ที่ข้างตึกเรียน
และได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น

ตอนนี้สงสารพี่วินจับใจ แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะไปถามว่า

พี่วินร้องไห้ทำไม....ยังไงซะ

เขาก็ทำใจเข้าใกล้คนพวกนี้ไม่ได้จริง ๆ

แต่แม้จะคิดแบบนั้น แต่แคปหนุ่มนักกีฬาว่ายน้ำกลับยกมือขึ้นจับที่หน้าอกตัวเอง
หัวใจมันต้นรัวแปลก ๆ

และรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น

เมื่อเห็นร่างที่ซบหน้าลงกับหัวเข่าตัวเอง และร่างกายยังสั่นไหวเพราะแรงสะอื้นอย่างซ้ำ ๆ

"พี่วิน....ผมรังเกียจพี่วินจริง ๆ "

แคปเอ่ยบอกกับตัวเอง....พยายามสะกดจิตให้ตัวเองคิดแบบนั้นเหมือนเมื่อครั้งแรกที่โดนพี่วินจูบ

แต่ยังไงซะ...ยิ่งมองภาพของพี่วินที่นั่งร้องไห้แบบนั้น

หัวใจก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นทุกที

TBC......

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 13-12-2008 10:22:57

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 6

"ขอบใจมากนะวินที่ยอมออกมาเจอกันครั้งสุดท้าย...งั้นก็โอเคนะ...เราจบกันแค่นี้แล้วกัน"

ใครคนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ทำให้วินต้องนอนร้องไห้เพราะคำพูดแย่ ๆ นี้

ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นขึ้นเมื่อครั้งที่วินยังเป็นแค่เด็กหนุ่มที่แสนสดใส
ร่างนั้นปล่อยให้น้ำตาไหลลงอย่างเชื่องช้า ไม่ได้ห้าม ไม่ได้ร้องขอให้อีกฝ่ายกลับมา

เขามีความสัมพันธ์กับคน ๆ นั้น เพียงเพราะคำว่ารักคำเดียว
แต่คน ๆ นั้นทำให้เขาเจ็บปวดเจียนตาย เพราะคำว่า..อยากลองกับร่างกายผู้ชายเพราะรู้สึกสนุกเท่านั้น

แม้จะพยายามทำดีด้วยสักเท่าไหร่ ยอมรับความสัมพันธ์งี่เง่านี้มากเท่าไหร่แต่อีกฝ่ายไม่เคยหันกลับมามองเขาอีกเลย

คน ๆ แรกที่วินรัก
คน ๆ แรกที่มอบร่างกายให้จากหัวใจ

และคน ๆ แรกที่ทำให้วินเจ็บปวดจนไม่ยอมรักใครอีกเลย

"อยากลองกับผู้ชาย...แค่สนุก ๆ งั้นเหรอ..." วินพลิกกายขึ้น และรู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้าเต็มทน

ใครคนนั้นเดินจากไปแล้ว พร้อมกับที่ใครอีกคน ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก และปล่อยให้น้ำตาไหลลงอย่างช้า ๆ
ด้วยความเจ็บปวด

รัก...ของผู้ชายกับผู้ชาย...ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว

และแม้เขาจะมีคนรักคนต่อ ๆ มา

แต่สุดท้าย...เมื่อมีความสัมพันธ์ทางกายกันอีกครั้ง
ทุกอย่างก็จบลงง่าย ๆ เหมือนคนก่อน ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา

วินบอกกับตัวเอง..........หัวใจเจ็บซ้ำ ๆ มันก็คงจะเย็นชาเข้าสักวัน

แต่ไม่เคยมีวันนั้นเลย.....เขายังคงค้นหาคนรัก

จากการมีสัมพันธ์ทางกายแค่เพียงครั้งเดียว....แล้วเขาก็ตีจากคู่ของตัวเอง

เพียงเพราะไม่อยากถูกบอกว่า..........วิน..เลิกกันเถอะ..เราแค่อยากลองรู้จักร่างกายผู้ชายดูน่ะ..อย่าโกรธเลยนะ

เพียงเพราะกลัวการถูกบอกเลิก

พอรู้สึกตัวอีกที วินก็กลายเป็นคนที่ใฝ่หารักแท้

แต่ไม่ยอมเดินเข้าไปหาแบบจริงจังเลยสักครั้ง

เพียงเพราะว่ากลัว...กลัวไม่มีใครรักจริงแล้วก็ต้องมานั่งเสียใจคนเดียวเหมือนที่แล้ว ๆ มา

กว่าที่จะรู้ตัว

อะไร อะไร ก็เหมือนจะสายเกินแก้ไปซะแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"เหม่ออีกแล้ว...วันนี้ไม่มีใครชวนไปไหนเหรอวะวิน..."

เพื่อนที่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายเอ่ยถามร่างของคนที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงของตัวเอง
วินหันมามองเพื่อนอย่างช้า ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหา คลอเคลียให้อีกฝ่ายกอดตอบ

"อย่าน่ะ...เรามีคนรักแล้วจริง ๆ ..วินก็หาบ้างสิ..นะ..ไม่เอาแล้วไหนเราสัญญากันแล้วไง
ว่าถ้าใครเจอคนรักก่อน..จะเลิกมีอะไรกันไง"

ปลาหัวเราะเสียงเบา และแกะมือของเพื่อนออกจากตัว

"ไม่อยากทำกับคนอื่น...ลีลาไม่ดีเท่านายว่ะ..เซ็ง"

แม้ปากจะพูดอย่างนั้น..แต่อันที่จริงแล้ว..เขาไม่อยากมีความสัมพันธ์กับใครเลย นอกจากปลา
แต่ปลาไม่ได้รักเขา แล้วเขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองรักปลาหรือเปล่า

มีอะไรกันนับครั้งไม่ถ้วน..แต่พอปลาเริ่มมีคนรัก..เขากลับทำใจไม่ได้ขึ้นมา
ออดอ้อนปลาหลายครั้ง แต่ปลาก็จะบอกว่า หาคนรักเจอแล้ว
และไม่ยอมมีอะไรด้วยเลย

"วิน..อย่าเป็นเจ้าชายกลัวฝนสิ...เห็นมีอะไรกับใครคนเดียวแล้วก็จบทุกที..
ที่จริงนายก็อยากให้ใครมารักเหมือนกันใช่มั้ย...แล้วถ้ามัวเอาแต่กลัวแบบนี้
เมื่อไหร่จะหาเจอกันสักทีล่ะวิน"

วินไม่รู้ว่าปลาพูดถูกหรือเปล่า แต่ก็ได้แต่ปล่อยให้เพื่อนเป็นอิสระ และกลับมานั่งอยู่ที่เตียงของตัวเอง
และมองปลาที่หยิบหนังสือและกระเป๋าเดินออกจากห้องไปแล้ว

ร่างเพรียวบางมองตามคนที่เดินจากไป....

ไม่อยากให้ปลามีคนรัก..แต่ห้ามปลาไม่ได้...

"คนรักเหรอปลา...คนรักเขาก็มีคนที่เขารักแล้วเหมือนกันนี่..แล้วจะให้เราทำยังไงล่ะ"

วินรู้อยู่แก่ใจ...ว่าแม้ร่างกายจะเชื่อมเข้าหากันมากแค่ไหน

แต่สุดท้าย...หัวใจก็สื่อไม่ถึงกันเลยสักนิดเดียว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ปวดท้อง...อยากจะอ้วกอีกแล้ว...

ไอ้โรคกระเพาะบ้าเอ้ย....ทำไมต้องมากำเริบตอนนี้ด้วยวะ

วินวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาเจียนสิ่งที่กินเข้าไป

มันพะอืดพะอมไปหมด....แล้วก็ปวดท้องอย่างรุนแรง
ยาในกระเป๋าก็กินจนหมดแล้ว

อยากจะวิ่งไปห้องพยาบาล แต่ก็ปวดจนเดินแทบไม่ไหว
ขนาดวิ่งเข้ามาอาเจียนในห้องน้ำ ก็แทบจะไม่อยากเดินแล้ว

แล้วนี่ยังต้องถ่อสังขารกลับหอพักเองอีกหรือนี่

แค่คิดก็ท้อใจ อาเจียนจนไม่มีอะไรจะเหลือ

แล้วก็เดินหน้าซีดออกมาจากห้องน้ำ

กระเพาะบิดจนเหมือนลำไส้จะขาดแยกออกจากกัน ปวดจนต้องนิ่วหน้า
และเอามือกุมท้องไว้

ก่อนจะทรุดกายลงนั่งหน้าอ่างล้างหน้า เอามืออีกข้างจับบริเวณขอบอ่างล้างหน้าไว้
และทรุดกายลงนั่งยอง ๆ กับพื้น

เวลาเย็นขนาดนี้แล้วไม่มีใครมาใช้ห้องน้ำหรอกน่ะ.....

แต่ทำไมมันปวดขนาดนี้..ปวดเหมือนจะตาย..ปวดจนไม่อยากจะยืนอยู่เลย

"โอ้ย...ปวดโว้ย...แม่งปวดจะตายอยู่แล้ว...."

อาการแสนทรมานจนน้ำตาเล็ด ไม่ได้ทุเลาลงเลยสักนิด ยาที่พกไว้ในกระเป๋าก็กินจนหมดขวดแล้ว
แต่ไม่มีทีท่าว่าอาการจะดีขึ้นมาสักนิด

ใบหน้าหล่อเหลา แหงนเงยขึ้นมองเพดาน กัดฟันลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า แต่อาการที่ตามมา

หน้ามืดกระทันหัน และเหมือนห้องทั้งห้องลอยคว้าง แทบไม่มีแรงยืนจนต้องทิ้งร่างกายลงเพราะประคองตัวเอง
ไว้ไม่ไหว


"พี่วิน...พี่วิน..เป็นอะไรมากหรือเปล่า..พี่วิน.."

เสียงของใครคนหนึ่งปลุกเขาขึ้นมาอีกครั้ง
ใครกันคนที่ประคองเขาเอาไว้

"พี่วิน...เป็นอะไร..พี่วิน"

ไอ้เด็กรุ่นน้องชมรมว่ายน้ำที่เขามีอะไรกับมันไปเมื่อหลายวันก่อน

ไอ้แคป..ไอ้แคปนั่นเอง

"ไม่...ไม่เป็นไร..."

ร่างนั้นผละออกจากอ้อมแขนของร่างสูงช้า ๆ สะบัดหนีออกมาทั้งตัว จนมายืนหน้าซีดอยู่ห่าง ๆ ได้แล้ว

เคยคิดว่าอยากเจอหน้าไอ้รุ่นน้องคนนี้สักครั้ง อยากจะเยาะเย้ยมันให้สะใจ แต่ไม่ใช่ตอนนี้
เพราะตอนนี้ถึงเยาะเย้ยไอ้แคปได้ มันก็ไม่สะใจเลย เพราะเขาปวดท้องจนจะตายอยู่แล้ว

"แต่หน้าซีดมากเลยพี่วิน..พี่วินปวดท้องเหรอ"

แคปเอ่ยถามร่างนั้น แต่ไม่ได้รับคำตอบ

พี่วินสะบัดหน้าหนีและเดินออกไปแล้ว....ทิ้งให้แคปยืนนิ่งอยู่คนเดียว
ก่อนที่เขาจะก้มมองที่มือของตัวเองอย่างช้า ๆ เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

..เขา..เข้าไปประคองพี่วินเอาไว้ไม่ให้ล้มลง
แล้วนาทีต่อมา เขาถามว่าพี่วินเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า

แปลกใจ...ทั้งที่แค่คิดก็ขยะแขยงจนขนหัวลุกแล้ว
แต่ทำไมเมื่อกี้นี้ เขาถึงเข้าไปประคองพี่วินเอาไว้ โดยไม่นึกรังเกียจเหมือนที่แล้ว ๆ มาล่ะ

คำถามยังผุดขึ้นจากสมอง....แต่ช้ากว่า ขาก็ก้าววิ่งตามออกไปหาคนที่เดินหน้าซีดออกไปก่อนแล้ว


TBC.....

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ririmu ที่ 13-12-2008 11:20:24

 :impress2: มาแล้ว ตอนต่อ เริ่มเกิดความรู้สึกดี ๆ แล้วใช่มั๊ยนายแคป

ที่เค๊าว่าเกลียดอะไรมักไดอย่างนั้นท่าจะจริง

++ ขอบคุณที่เอามาลงค่า & รออ่านต่อนะคะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 13-12-2008 13:03:52

เหมือนเคยอ่านแต่ลืม มาอ่านใหม่ก็ยังสนุกค่ะ รอตามต่อไป :z2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 13-12-2008 14:23:31

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 7

"เย่..........เย่...โว้..โว้..เธอไม่รักฉันเลยช่ายม้ายยยยยยยยยยย"

ตาหวาน ร้องเพลงโหวกเหวกอยู่ในห้องคาราโอเกะ ด้วยความเมามันส์ ข้าง ๆ มีหนังสือการ์ตูนกองเป็นพะเนิน
ซึ่งคุณหนูตาหวานไปเช่ามาจากร้านหนังสือข้าง ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาร้านคาราโอเกะแบบหยอดเหรียญ
และส่งเสียงโหวกเหวกอย่างถูกใจ

เสียง ร้อง ที่โหยหวน ไม่ได้เรื่อง ใครฟังก็ต้องเอามืออุดหู แต่มีคนบ้านั่งฟังได้คนเดียว นั่นก็คือ
แคป เท่านั้น

แคปนั่งเหม่อลอย แม้เพื่อนจะส่งเสียงโวยวายมากแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้เขาสะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่นิด
แต่อดสงสัยไม่ได้ ไอ้ตาหวานมันเสียงร้องน่าเกลียดขนาดนี้ มันยังมีหน้าบอกว่าจะไปลงแข่งขันร้องเพลง
ให้ตัวเองอับอายอีก เชื่อมันเลยจริง ๆ

"เอ้ย...เอ็งไม่ร้องมั่งเหรอวะแคป...แหม..ข้าร้องซะเหนื่อยเลย..อ่ะ..ตาเอ็งแล้ว"

แม้จะส่งไมค์โครโฟนให้แต่แคปกลับส่ายหน้าและบอกให้เพื่อนร้องต่อไป นั่นยิ่งเท่ากับว่า
ไปเพิ่มความปวดประสาทให้กับตู้คาราโอเกะข้าง ๆ เขาเข้าไปอีก

เพราะตาหวานร้องเพลงได้ ห่วยแตกสุด ๆ ชนิดที่แม้แต่ไจแอนซ์จากการ์ตูนเรื่องโดเรม่อน
ยังต้องกราบงาม ๆ สามครั้ง ก่อนจะขอสมัครเป็นลูกศิษย์

โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นอย่างแรงจนตาหวานต้องล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

"โห่...โรคจิตอีกแล้ว...ฮาโหล...เฮ้ย..กูร้องคาราโอเกะอยู่...เดี๋ยวค่อยโทรมาใหม่..
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดแค่นี้นะ"

เด็กบ้า ๆ อย่างตาหวาน กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์กรีดร้องเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ก่อนจะกดวางสาย
ไปโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่าย จะหูบอดไปหรือเปล่า เจ้าตัวอมยิ้มอย่างถูกใจ

ก่อนจะมุ่งหน้าสานฝันการเป็นเดอะสตาร์ต่อไป โดยมีแคปนั่งถอนหายใจด้วยความเซ็งอยู่ข้าง ๆ
จิตใจเอาแต่ครุ่นคิดถึง แต่พี่วินคนเดียว ป่านนี้พี่วินจะหายปวดท้องแล้วหรือยัง

ตอนที่พาพี่วินไปส่งที่ห้อง หน้าพี่วินยังซีดอยู่เลย แถมเหงื่อเม็ดเป้ง ๆ ยังผุดขึ้นมาเต็มหน้า
บอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อน พี่วินก็ไล่กลับ ไม่ยอมให้เขาอยู่ข้าง ๆ เลย

พี่วิน....คนนั้น

พี่วิน...ที่เขาเคยมีอะไรด้วยแค่ครั้งเดียว

พี่วิน...คนที่เขาเคยนึกรังเกียจ...ขยะแขยงจนไม่กล้าแตะต้อง

พี่วิน...คนที่ร้องไห้งอแงเหมือนเด็ก ๆ พี่วินที่แสนเศร้า...

ในหัวของเขามีแต่เรื่องของพี่วินเต็มไปหมด จนเขาแทบไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว

แคปถอนใจอย่างเชื่องช้า ก่อนจะปลดล็อคประตูห้องและเดินออกไป ปล่อยให้ตาหวานที่หันหน้ามามอง
เขาแค่แว่บเดียว และก็หันกลับไปร้องโวยวายโหวกเหวกเหมือนเดิม โดยไม่ได้สนใจเขาอีกเลย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"ทำไมถึงนอนกับผม....บอกหน่อยได้มั้ยพี่วิน"

ประโยคโง่ ๆ ของคน ๆ หนึ่ง แต่กลับทำให้วินนอนไม่หลับได้แต่นอนตาค้างอยู่อย่างนั้น
เขาไม่ได้ตอบรุ่นน้องในชมรมไปสักคำ ทำได้แต่ไล่ให้มันออกไปจากห้องและไม่ให้เข้ามาใกล้เขาอีก

ทำไมงั้นเหรอ........

ก็อยากจะเยาะเย้ยมันน่ะสิ...ไอ้พวกเกลียดเกย์แต่นอนกับเกย์ แล้วมีความสุขกับเกย์ได้
ปากบอกว่าเกลียด แต่ยังดันทุรังนอนนิ่งมีอะไรกับเขาโดยไม่มีการต่อต้าน
เนี่ยน่ะเหรอคนเกลียดเกย์ น่าทุเรศชะมัด

วินนอนเหม่อมองเพดานห้องนิ่ง ๆ เงียบ ๆ คนเดียว
ปลาไม่อยู่ บอกว่าจะไปติวหนังสือให้น้อง ๆ ที่คณะ เหลือเพียงเขาคนเดียว
เมื่อเย็นอยากจะให้ปลามาหา มาดูแล แต่เขาก็ไม่กล้าทำอย่างนั้น

ไม่อยากรบกวน ไม่อยากให้ตัวเองเป็นภาระ แค่ความใจดีของปลา ก็ทำให้เขาเต็มกลืนอยู่แล้วทุกวันนี้
ถึงรักปลามากแค่ไหน

แต่ไม่มีทางได้ความรักตอบกลับมาอยู่ดี

เขารู้ตัวเองดี ว่าเป็นได้แค่คู่นอนเท่านั้น...ตอนนี้ปลาเจอตัวจริงแล้วและ เขาก็หมดความหมายลงไปทันที

คืนนี้เขาคงต้องนอนอยู่ที่ห้องคนเดียว อาการปวดท้องทุเลาลงแล้ว
เพราะยาที่แคปซื้อมาให้...

เขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมไม่ตะคอกใส่หน้าของรุ่นน้องไป

ว่าที่เขามีอะไรด้วย...ก็แค่ความสนุก ที่ได้หยอกล้อคน ๆ นั้น เล่นเท่านั้น
ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรที่พิเศษไปกว่านั้นเลย

แค่...สนใจขึ้นมาแว่บเดียว

ก็แค่นั้นเอง........

ดวงตากำลังจะปิดลงด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่เสียงเคาะประตูห้องทำให้เขาต้องฝืนสังขารลุกขึ้นไปเปิด
และก็เห็นว่าเป็นใคร...วินแทบอยากจะปิดประตู..แต่ร่างนั้นกลับค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในห้อง ไม่ได้แม้แต่จะแตะต้องร่างกายของเขา
สักนิด ก่อนจะวางถุงของไว้บนโต๊ะข้าง ๆ โต๊ะหัวเตียงของเขา และยืนอยู่ห่างจากตัวเขาไม่มากนัก

"พี่วินดีขึ้นหรือยัง...ขอโทษทีนะที่ผมทำเหมือนรังเกียจ..แต่ว่า..ผมน่ะ...ยัง..ยังไม่กล้าแตะตัวพี่วิน
แต่ว่าผมไม่ได้รังเกียจอะไรพี่วินเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ...ตรงกันข้ามผมเป็นห่วงพี่วินนะ...บางทีผมจุ้นจ้านอย่าว่าอะไรผมเลยนะพี่วิน"

วินไม่รู้ว่ารุ่นน้องของเขาพูดอะไร รู้แต่ว่าเขาเบื่อและอยากนอนเต็มที

"ไม่รีบออกไปเร็ว ๆ อยากมีอะไรกับฉันอีกรอบหรือไง"

รำคาญจนเกินจะทน...ถุงข้าวกล่องถูกวางลงโดยมีรุ่นน้องคนนั้นแกะห่อกระดาษและถือวิสาสะเอาใส่จานวางไว้ให้เขา

"พี่วินจะปล้ำผมเหรอ...คราวก่อนก็ปล้ำแล้วนี่....ถ้าปล้ำอีกผมคงต้องคิดถึงพี่วินไปจนตายแน่ ๆ "

ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าคำพูดยั่วเย้าไร้ยางอาย ได้หลุดออกจากปากของตัวเองออกไปแล้ว
แคปนิ่งเงียบ....เหมือนกับที่วินเองก็เงียบเช่นกัน

"อ๋อ...เกลียด...เกย์...แต่อยากนอนด้วยงั้นสิ...เสียใจด้วยนะ คติของฉัน ครั้งเดียวเลิก แล้วยิ่งอย่างนายมันไม่น่าสนุกเลยสักนิด ลีลาอะไรก็ไม่ได้เรื่อง
ฉันคงไม่มีอะไรซ้ำกับคนห่วย ๆ อย่างนายหรอกน่ะ"

พี่วิน...ทำไมถึงได้พูดออกมาแบบนั้น...เขาเปล่าหวังจะมีอะไรด้วยสักนิด แค่เป็นห่วงว่าพี่วินจะหายป่วยหรือยังเลยซื้อข้าวมาให้
เพราะเห็นว่าพี่วินอยู่คนเดียว แล้วก็บอกว่าเพื่อนไปติวหนังสือให้รุ่นน้อง เขาเลยเป็นห่วง เขาถึงได้มาหา
ทั้งที่คนอย่างเขา เกลียดอะไรแบบนี้มาก แต่เขาก็ยังข่มความกลัว มาหาพี่วิน แล้วมาเจอคำพูดแบบนี้น่ะเหรอ ใครจะไปทนไหวได้กันล่ะ

ร่างสูงนั้น เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะหยันดังตามมาจากข้างหลัง
แคปรู้สึกเจ็บในอก แต่ไม่รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร....ได้แต่วิ่งลงมาจากห้องด้านบนอย่างรวดเร็ว

เขาเกลียดพี่วินจริง ๆ นั่นแหละ....เขาเกลียดแล้วก็รังเกียจพี่วิน ที่น่าขยะแขยงคนนั้นจริง ๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ไม่ได้ โง่นะ..ถึงจะมองไม่ออกว่าไอ้แคปมันกำลังตกหลุมรักพี่วินแน่ ๆ ที่แจ้นไปหาเขาแบบนั้นก็คงเพราะเป็นห่วงพี่วินต่อให้โง่แค่ไหนก็ดูออกหรอก

ตาหวานเดินหิ้วถุงหนังสือการ์ตูนเดินมาตามทางเดินระหว่างหอพักและสนามหญ้าอย่างเหงา ๆ เพื่อนที่บอกว่าเกลียดเกย์ แต่ก็หลงรักเกย์
เป็นใครไม่ว่า ดันเป็นพี่วินขาฟันคนนั้นไปซะอีก รักของไอ้แคปไม่มีวันสมหวังหรอกน่ะ มันน่าจะรู้ตัวมันเองดีนี่
แล้วทำไมยังจะไปหาเขาอีก เมื่อก่อนเห็นเกลียดเรื่องพวกนี้จะตาย ทำไมตอนนี้ถึงได้เข้าใกล้เขาง่าย ๆ อย่างนั้นวะ

ตาหวานเดินคิดอะไรมาเรื่อยเปื่อย และก็ต้องมาสะดุดกับ....

"แฟนไปไหนเหรอวันนี้....เอ่อ...ผัวหล่อนน่ะยะ"

อี๋...อีนังกะเทยนี่อีกแล้ว....ซวยจริง ๆ มาเจอกับมัน อยากจะประสาทกินจริง ๆ คนยิ่งเบื่อ ๆ อยู่ไม่อยากจะด่ากับมันให้เสียปาก
เงินก็ไม่ได้อีก เพราะไอ้แคปไม่เห็น เดินหนีดีกว่า...น่ารำคาญชะมัด ดูมันแต่งตัวเข้าสิ...อุบาทว์ว่ะ
ตัวอย่างกับควาย ดันแต่งตัวอย่างกับหางเครื่องลูกทุ่งมาได้ หน้ามันด้านจริง ๆ ไม่รู้จักอาย

แม้จะเดินเลี่ยงออกห่าง แต่นังกะเทยคนนั้นกลับเดินมาคว้าแขนตาหวานไว้ซะอีก อยากจะสะบัดหนีด้วยความรำคาญ แต่เปลี่ยนใจใช้ถุงหนังสือ
ตีเข้าให้ที่ใบหน้าของนังกะเทยท่าทางอุบาทว์คนนั้น

"โอ้ยยยยยยยยยยย เจ็บนะโว้ย..."

โห่...เสียงห้าวเชียวนะหล่อน แมนขึ้นเยอะเลย...โดนหนังสือสิบเล่มตีเข้าให้ที่หน้านี่มันรักษาโรคตุ๊ดได้เลยเหรอวะ
ตาหวานหัวเราะชอบใจ ก่อนจะกรีดร้องเสียงดังใส่หน้าของนังกะเทย ร่างยักษ์คนนั้นเสียงแสบแก้วหูจนนังกระเทยควายต้องเอามืออุดหูไว้แน่น

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้กะเทยบ้า...ไปตายซะไป๊"

เสียงสุดยอดแหลมจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นเสียงของผู้ชาย ทำให้นังกะเทยหูบอดไปชั่วขณะ ต้องเอามืออุดหูไว้แน่น และหลับตาไว้ไม่อยากจะฟังเสียงแหลม ๆ นั้น

แต่เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง....คนตัวเล็กนั่นก็เดินหนีหายไปแล้ว เล่นเอาเขาต้องหัวเราะออกมาอย่างพอใจ

"ตาหวานตัวแสบ...ร้ายกาจจริง ๆ เลยนะ"

หนุ่มร่างสูงในคราบกระเทยควายส่ายหัวด้วยความขบขัน....ก่อนจะหัวเราะออกมา
อย่างถูกใจ...เด็กบ้าอะไร...ร้ายได้น่ารักจริง ๆ แล้วแบบนี้ใครจะยอมปล่อยให้หลุดมือง่าย ๆ กันล่ะ

TBC....

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 13-12-2008 14:25:10

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 8

ตัวเล็ก...วันนี้เดินร้องหาตัวเล็กทั้งวัน แต่ไม่มีวี่แววของตัวเล็กเลย วันนี้วินอุตส่าห์ไปซื้ออาหารแมวชนิดใหม่
ที่เป็นแบบอาหารสำเร็จรูป มีหลายรสชาติมาให้ตัวเล็กกิน แต่ร้องเรียกตัวเล็กเท่าไหร่ ตัวเล็กก็ไม่ออกสักที

"ตัวเล็ก..เมี้ยว ... เมี้ยว...เมี้ยว..ตัวเล็กมากินอาหารเร็วเข้าเถอะ...วันนี้มีแบบใหม่นะตัว เล็กต้องชอบแน่เลยออกมาเร้ว เมี้ยว เมี้ยว"

แม้วินจะร้องเรียกเจ้าแมวจรจัดนานเท่าไหร่แต่มันก็ไม่ยอมโผล่ออกมาเหมือนที่เคย
เขายังคงร้องเรียกอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววของแมวจรจัดตัวนั้น วินถอนหายใจยาว อย่าบอกนะ ว่าแม้แต่สุดที่รักของเขา
ก็จะหนีเขาไปอีก แม้แต่แมว ยังไม่รักเขาเลยเหรอเนี่ย น่าสงสารตัวเองจริง ๆ วินนึกกับตัวเองอย่างขำ ๆ
ก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบระบายความเครียด พ่นควันสีจาง อย่างช้า ๆ ก่อนจะทิ้งก้นบุหรี่ลง และใช้เท้าเหยียบให้ไฟจากก้นบุหรี่ดับ
เขานั่งลงยอง ๆ แกะอาหารสำเร็จรูปของแมว ใส่แก้วใบเล็กที่เตรียมมาด้วย เทอาหารลงไปจนเต็ม ก่อนจะก้าวเดินออกมาจากหลังตึก

และถอนหายใจอย่างเหงาหงอย
ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขอย่างช้า ๆ

"เอ็กเหรอ...ว่างมั้ย...ถ้าว่างก็ออกมาเจอกันหน่อยสิ...ไม่ว่างเหรอ..อยู่กับแฟนเหรอ..อือ เข้าใจแล้ว"

โทรศัพท์ถูกกดวางอย่างช้า ๆ พร้อมกับที่วินกดหมายเลขถัด ๆ ไป และได้คำตอบเหมือนเดิม
วันนี้โชคไม่ดีเลย ไม่มีใครว่างไปเที่ยวกับเขาสักคน แถมตัวเล็ก หายไปไหนก็ไม่รู้ ทำไมมันเหงาอย่างนี้นะ
เหงาจนเกินจะทนแล้ว....ร่างเพรียวบางสมส่วนนั้น เดินออกจากหลังตึกมาอย่างช้า ๆ และก็ได้เห็น

แมวลายเสือสีเหลือง มีร่องรอย ถูกกัด ดิ้นตะเกียกตะกายไปมา น้ำลายฟูมปาก ก่อนจะชักจนตัวเกร็งอีกสองสามทีและหยุดนิ่งไปดื้อ ๆ

วิน นิ่งมองค้าง ก่อนจะลงไปนั่งข้าง ๆ และร้องเรียกออกมา

"ตัวเล็ก....ตัวเล็ก....ตัวเล็ก...เมี้ยว...เมี้ยว...ตัวเล็ก...อือออออออออออออ"

น้ำตามากมายหลั่งรินทะลักออกมา อย่างรวดเร็ว จนเปรอะไปทั้งใบหน้า เขาไม่สนใจจะปาดน้ำตาทิ้ง
แต่ปล่อยให้มันไหลทะลักออกมา พร้อมกับความรู้สึกเศร้าเสียใจ ที่ถาโถมรุนแรง

ฝ่ามือเรียว เขย่า ซ้ำ ๆ ที่แมวจรจัดตัวเดิม แต่ตัวเล็กนิ่งเงียบไปแล้ว
ตัวเล็กได้ยินเสียงของเขาที่ร้องเรียกให้มันมากินอาหาร ตัวเล็กไม่ได้หายไป แต่มันพยายามจะมาหาเขา
เพียงแต่ว่ามันมาไม่ถึงที่ ๆ เขายืนอยู่แค่นั้นเอง.......

วินรู้สึกเหมือนหัวใจหลุดลอยไปไกลแสนไกล แม้ที่พึ่งทางใจสุดท้ายของเขา แม้เป็นแค่แมวจรที่รับฟังเขาเงียบ ๆ
โดยไม่เคยให้คำแนะนำอะไรกับเขาเลย แต่เจ้าแมวตัวนี้ ก็เป็นที่พึ่งสุดท้ายของเขา

ร่างเพรียวนั้น อุ้มเจ้าแมวตัวเปรอะเปื้อนขึ้นมากอดไว้แนบอก ตัวเล็กยังตัวอุ่น ๆ อยู่เลย แล้วอีกไม่นานตัวอุ่น ๆ ของมันก็จะเริ่มเย็นและแข็งเป็นหิน
เหลือไว้เพียงแค่ซากเน่าเหม็นเท่านั้น แค่คิดน้ำตาก็ไหลทะลักไม่หยุด พร้อมกับความเสียใจมากล้นจนเขาแทบหายใจไม่ออก

อาการปวดท้องจากโรคกระเพาะ กำเริบขึ้นมาอีกแล้ว ช่างมันเถอะน่ะ..ปวดไปเลย ปวดให้ตายไปเลย ปวดให้ตายไปได้เลยยิ่งดี
วินยังคงกอดเจ้าแมวจรจัดที่เพิ่งขาดใจตายไปเพราะยาเบื่อที่โดนเบื่อตัว นั้น ความเสียใจทุกข์ทรมานแผ่ซ่านเต็มกัดกร่อนหัวใจเขาอย่างเชื่องช้า

"ฮือออออออออ ตัวเล็ก....ตัวเล็ก...กินอาหารสิ....วันนี้ฉันซื้ออาหารแมวแบบใหม่มาด้วยนะตัวเล็ก...ตัวเล็กกินสิ.."

วินแกะถุงอาหารสำเร็จรูปของแมว ยัดใส่ในปากของแมวที่ตายแล้ว และพร่ำแต่บอกให้แมวจรจัดตัวนั้นกินอาหาร แต่แมวตายที่ไหนจะลุกขึ้นมาคลอเคลีย
มากินอาหารได้กันล่ะ ถึงร้องไห้ ให้ตายอะไร อะไรก็ไม่คืนกลับมาอยู่ดี

"พี่วิน...ตัวเล็กตายไปแล้วนะพี่วิน...มันกินไม่ได้หรอก..มันกินอาหารไม่ได้อีกแล้ว..."

ใครคน หนึ่งซึ่งเคยยืนอยู่แค่หลังซอกตึก และไม่เคยปรากฎตัวออกมาให้วินได้เห็นเลย วันนี้เขากลับกล้าที่จะออกมายืนอยู่ต่อหน้าคนตรงหน้าแล้ว
ก่อนจะดึงแขนคนที่นั่งกอดแมวตาย และร้องห่มร้องไห้นั้น....ให้ยืนขึ้น
แต่วินไม่คิดที่จะสนใจเลย ........ เขาสะบัดมือหนี และยังคงนั่งร้องไห้ กอดแมวตายเอาไว้แนบอก
จนแคปทนไม่ไหวต้องลากให้เขายืนขึ้น และดึงแมวตายออกจากอกของพี่วิน ก่อนจะพาเดินไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
ลงมือใช้กิ่งไม้ แห้งแถวนั้น...ขุดหลุมขนาดไม่ใหญ่มากนัก เป็นนาน กว่าหลุมจะกว้างพอที่จะฝังเจ้าแมวจรจัดที่ตายตัวนั้นได้
โดยมีวินที่ร้องไห้ และลูบไล้ไปทั่วหัวของแมว ที่ตัวเริ่มแข็งนั้นไปมา

"พี่วิน...บอกลาให้ตัวเล็กมีความสุขในโลกหน้าซะเร็วเข้า...ถ้าพี่วินร้องไห้...ตัวเล็กจะไม่มีความสุขนะรู้มั้ย"

แม้จะสงสารจับใจ แต่เขาก็ต้องบังคับให้คนที่กำลังเสียใจ บอกลากับเจ้าแมวจรจัดโชคร้ายตัวนั้น
พี่วินไม่ยอมปล่อยเจ้าแมวตัวนั้น จนเขาต้องแกะมือของพี่วินออก นั่นแหละ ถึงยอมปล่อย
หลุมขนาดไม่กว้าง มีเจ้าแมวตัวนั้นนอนอยู่ก้นหลุม และดินถูกโปรยให้ปิดทับแมวที่ตายแล้วอย่างช้า ๆ

วิน โปรยดินลงไปในหลุมทั้งน้ำตา และยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อแมวถูกฝังอยู่ก้นหลุมจนและถูกดินกลบจนมิด
พร้อมกับที่แคปลุกขึ้นปัดมือที่เปื้อนดินไปมา และดึงแขนพี่วินให้ลุกขึ้น ปัดมือที่เปื้อนดินของพี่วินออก

ดึงให้ร่างเพรียวบาง ที่ยังไม่หยุดร้องไห้ ให้มานั่งที่ม้านั่งหินไม่ห่างจากใต้ต้นไม้ที่ฝังแมวตัวนั้นไว้

เขาไม่ได้รังเกียจ หรือขยะแขยงอะไรพี่วินอีกเลย นับตั้งแต่เฝ้ามองพี่วินที่เอาอาหารมาให้แมวทุกวัน
เขาไม่เคยแสดงตัวออกมาสักครั้ง แต่วันนี้คงทนเก็บไว้ไม่ไหวจริง ๆ

ร่างสูงดึงคนที่ร้องไห้ ให้มาซบลงที่ไหล่ และกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
ลูบไล้ศรีษะชื้นเหงื่อนั้นไปมา พี่วินยังไม่หยุดร้องไห้ และเขาก็ไม่รู้จะปลอบใจยังไงดี

"พี่วินคนดี...อย่าร้องไห้เลยนะ...ถ้าพี่วินร้อง...ตัวเล็กมันก็เสียใจไปด้วยนะ"
ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่พี่วินก็ไม่หยุดร้องสักที

ยังคงร้องอยู่แบบนั้น ร้องอยู่เป็นนาน ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องได้ง่าย ๆ เลย

"ไม่มีแมวแล้วนะพี่วิน...ผมจะเป็นแมวให้พี่วินเอง...นะพี่วินนะ...ผมจะเป็นแมวแทนตัวเล็กมันเอง..เพราะฉะนั้นพี่วินอย่าร้องอีกเลย"

คำปลอบใจไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย...

ร่างของวินยังคงสั่นไหวเพราะแรงสะอื้น แคปได้แต่กอดร่างนั้นไว้แนบอกด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ทั้งสงสารทั้งเห็นใจ ไม่อยากให้ร่างนี้ต้องเสียน้ำตาอีกเลย
นอกจากความเงียบ และเสียงสะอื้นไห้
ไม่มีคำพูดอะไรออกมาอีกเลย ในค่ำคืนนั้น

TBC

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: CMYK ที่ 13-12-2008 15:26:15

ความเห็นใจเป็น สาเหตุของความรัก คู่นี้ท่าจะลงเอยซะแร้ว

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Salim021 ที่ 13-12-2008 15:27:13

ลงแบบ non-stop

แจ่มค้า  o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 13-12-2008 17:01:03

 :pig4: ครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 13-12-2008 17:17:11

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 13-12-2008 17:26:17

ขอบคุณค่ะ มารออ่านต่อ ชอบเจ้าตัวเล็ก กับตาหวาน :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: mantdash ที่ 13-12-2008 21:33:15

ขอบคุณมากครับ เกลียดอะไรได้อย่างงั้นเนอะคนเรา

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 14-12-2008 06:54:58

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 9

"กินข้าวซะ...."

แคปนั่งอมยิ้มอยู่ที่ม้านั่งหินใต้ต้นไม้ที่ ๆ พี่วินเอาอาหารแมวมาให้แมวจรจัดตัวนั้นบ่อย ๆ และวันนี้ เขาต้องเล่นเป็นแมวของพี่วิน แค่คิดก็ขำจนไม่รู้จะทำยังไงดี
พี่วินซื้อข้าวกล่องมาให้เขา อะไรล่ะนั่น

"จะเลี้ยงแมว ด้วยข้าวกล่องหรือไง" แคปอยากจะถามพี่วิน แต่เวลาเป็นแมว พูดอะไรไม่ได้ นอกจากเงียบ ๆ เฉย ๆ และให้พี่วินลูบผมเล่นได้บางเวลาเท่านั้น

ตัวเล็ก....กลายเป็นแคปไปตั้งแต่วันที่เขาช่วยพี่วินฝังแมว และบอกพี่วินว่าเขาจะเป็นแมวให้เอง เวลาที่เจอกันที่อื่น เขาจะเป็นรุ่นน้องในชมรมเท่านั้น จะไม่ข้องเกี่ยวกัน
แต่จะเป็นเจ้าของแมวกับแมว ก็ต่อเมื่อมาที่เก้าอี้ตัวนี้เท่านั้น และแคปหมดสิทธิ์พูด ถ้าพี่วินซื้ออะไรมาให้กิน ก็ต้องกินตาม แม้จะไม่ชอบก็ต้องกิน
ตอนแรกพี่วินช่างร้ายกาจ ซื้ออาหารแมวมาให้เขากิน เพราะคิดว่าเขาไม่กล้ากิน แต่แคปก็กินอาหารแมวที่พี่วินซื้อมาให้ รสชาติจืด ๆ เหม็นกลิ่นปลาแห้ง และเม็ดแข็งมาก
มันไม่ใช่ของกินสำหรับคนแต่เขาก็กิน ก็เป็นแมวนี่ ไม่กินอาหารแมวจะให้กินอะไรล่ะ พี่วิน ดูเหมือนตกใจมาก แต่แคปก็กินจนหมด
ในวันถัดมา อาหารแมว กลิ่นประหลาด เละ ๆ ไม่น่ากิน ก็ถูกยื่นให้กับมือของเขา เหมือนบังคับให้กินอยู่กลาย ๆ
แม้ไม่อยากกิน แต่แคปก็จำใจต้องกิน และทำหน้าเหมือนมันอร่อยนักหนา โชคดีมากที่เขาไม่ท้องเสียไปซะก่อน
แรก ๆ เขาต้องจำใจกินอาหารแมวอยู่เป็นอาทิตย์ กว่าที่พี่วินจะเริ่มซื้อข้าวให้เขากิน
อยู่ที่ชมรม หรือที่อื่น ๆ แม้เดินสวนกัน แต่เขากับพี่วินไม่เคยทักทายกันสักนิด
ไม่รู้ว่าคำขอของเขา พี่วินจะทำตามหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ เขาบอกกับพี่วินว่า
ตัวเล็กไม่ชอบเลยเวลาโดนแย่งความรัก เพราะฉะนั้น ถ้ารักตัวเล็ก ก็ห้ามไปกับใคร ๆ อีก ไม่งั้นตัวเล็กจะเสียใจ และสิ่งที่แคปได้เห็นจากแววตาของพี่วินก็คือแววขบขัน
พี่วินบอกว่า ถ้าเป็นแมวให้จริง ๆ จะไม่ไปไหนกับใครก็ได้ แต่ถ้าหากทำตัวไม่เหมือน แมวเมื่อไหร่ พี่วินก็มีอิสระเป็นของตัวเองเหมือนกัน พี่วินถามแคปว่าจะมาเป็นแมวทำไม
เป็นคนดี ๆ ไม่ชอบ แต่คำตอบของแคปก็คือ

"อยากมีเจ้าของที่ใส่ใจ ....... และให้ความรักอย่างสม่ำเสมอ"

เขาพูดแค่นั้น ไม่รู้ว่าพี่วินเข้าใจหรือเปล่า แต่ดูพี่วินเงียบ ๆ ไป และหลังจากนั้น เขาก็ได้เจอพี่วินทุกวันที่เก้าอี้ม้าหิน ใต้ต้นไม้นี้ พร้อมกับข้าวหนึ่งกล่องที่พี่วินซื้อมาให้

"ตัวเล็ก...ไม่พอใจข้าวที่ซื้อให้หรือไง"

โธ่...พี่วินนะพี่วิน เขาจะพูดอะไรได้ล่ะ พอใจหรือไม่พอใจเขาก็ต้องกินอยู่ดี เพราะว่าเขาเป็นแมวจรจัดนี่ แล้ววันนี้เขาก็หิวจะตายอยู่แล้ว
เรื่องที่น่าแปลกใจก็คือ เขาเป็นบ้าอะไรนะ แทนที่จะซื้อข้าวกินตอนไหนก็ได้
แต่ดันรอกินข้าวกล่อง ที่มีแต่ปลาทู ปลาทอด ปลา ปลา ปลา ปลา พี่วินซื้อแต่ข้าวที่มีกับข้าวเป็นปลามาให้เขากิน เขาเป็นแมวนี่ จะพูดอะไรได้ล่ะ ก็ต้องกินน่ะสิ
ถึงอยากจะบ่นก็บ่นไม่ได้ เพราะต้องทำตามกฎ พี่วินน่ะ สนุก แต่เขาไม่สนุกด้วยหรอกนะ
แต่ว่าอันที่จริงเป็นแมวก็ดีเหมือนกัน กินข้าวอิ่มแล้วง่วงจัด ๆ ก็แอบหลับโดยใช้ตักของพี่วินเป็นหมอนหนุนได้
อันนี้แหละ ข้อดีของการเป็นแมว โทรศัพท์ที่เคยโทรเข้ามา ยังมีอย่างสม่ำเสมอ
และเมื่อพี่วินรับ แคปจะลุกขึ้นมานั่งทำตาแป๋ว เหมือนอยากจะบอกว่าห้ามไปนะ และวินก็ยิ้มรับทุกครั้ง ก่อนจะบอกไปว่า

"โทษทีนะ....อยู่กับตัวเล็กน่ะ...เอาไว้ว่าง ๆ แล้วกัน"

แคปไม่รู้ว่าเวลาอื่น พี่วินไปหาใคร ๆ อีกหรือเปล่า แต่เขาขอสัญญาจากพี่วินแล้ว แค่สัญญาที่พี่วินจะรักษาหรือไม่ก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไง ทุก ๆ วันเขาจะมารอพี่วิน ที่เดิม

และให้พี่วินเรียกเขาว่า

"เมี้ยว ..... เมี้ยว....เมี้ยว...ตัวเล็กมากินข้าวเร็ว "

เขาถึงจะกล้าโผล่หน้าออกมาให้พี่วินเห็น และก็กินอาหารแบบตามมีตามเกิดที่แล้วแต่พี่วินจะเมตตาซื้อมาให้กิน
แคปคิดกับตัวเอง.....เขานี่มันจะบ้าขึ้นทุกวัน ......

แต่เขาไม่ได้อยู่กับเกย์นี่

ตอนนี้เขาเป็นแมวจรจัดชื่อตัวเล็ก....และตอนนี้เจ้าของก็เอาข้าวมาให้กิน

ไม่รู้สินะ ว่าเขาจะทำยังไงต่อไปดี

แต่ตอนนี้ ขอหนุนตักพี่วิน แล้วนอนหลับซะทีดีกว่า เนอะ.....

"แมวบ้าอะไรวะ....ขี้เกียจ...กินอิ่มแล้วก็เอาแต่นอน....เดี๋ยวเลิกเลี้ยงแน่ ๆ "

ร่างสูงที่ซุกลงกับตักของเจ้าของ อมยิ้มน้อย ๆ เมื่อได้ฟังคำบ่นนั้น ก่อนจะหลับตาลง อย่างเชื่องช้า ท่ามกลางสายลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่าน ในบ่ายวันนั้น

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"รำคาญ...ไปไกล ๆ เป็นกระเทยไปอยู่ส่วนกระเทยไป๊"

แม้ว่าตาหวานจะโหวกเหวกโวยวายไล่นังกระเทยควายคนนี้ไปให้ห่าง แต่ดูเหมือนว่า ยิ่งนานวัน
นังบ้านี่จะมาคอย,kวุ่นวายกวนประสาทกับเขาเข้าไปใหญ่ ยิ่งไอ้ท่าทางสะบัดสะบิ้งของมันด้วยแล้วนะ
ยิ่งเห็นยิ่งน่าถีบตูดมันมากขึ้นทุกวัน ไอ้เวรแคปอีกคน หายหัวตลอด อีนังนี่มันมาตามจีบไอ้แคปนะ
ทำไมมันมาด่ากับเขาที่หน้าห้องทุกวันกันล่ะวะ

"ฮัดเช่ย....."

เหวอ....ดูนังบ้านี่สิ ด่าไป จามไป เป็นบ้าอะไรวะ รำคาญมาก ๆ ถึงกับปิดประตูห้อง ใส่หน้ามัน
มันดันเคาะรัว ๆ เป็นชาติ ไม่ยอมหยุด จนตาหวาน ต้องออกมาด่ากับมันให้หนำใจมันนั่นแหละ
อีกระเทยบ้ามันถึงจะได้ยอมจากไปแต่โดยดี

"โทษทีหล่อน...ไม่ค่อยสบายน่ะ...ด่ากับหล่อนเหนื่อยชะมัด...อ่ะเอาข้าวหลามมาฝาก...พอดีไปหนองมนมา
กินซะนะหล่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาด่าด้วยต่อนะ...วันนี้ฉันไปล่ะ ...ปวดหัว..."

ตาหวาน รับข้าวหลามมาไว้ในมือ ไม่รู้นังบ้านั่นใส่ยาพิษหรือเปล่า แต่ทุกทีที่มันมาด่าด้วย มันจะซื้อขนมมาฝากทุกที
เขาไม่ได้เอาให้ไอ้แคปกินหรอก ถึงแม้นังนี่จะซื้อมาฝาก...แคปก็เถอะ เพราะไอ้แคปมันกินยากกินเย็น
อะไร อะไร ก็เลือกกิน อะไรแปลก ๆ หน่อย มันก็ไม่ยอมกินเลย แต่น่าแปลก ที่วันก่อนเห็นมันนั่งกินอาหารแมว
ด่ามันไปว่าอาหารคนมันยังไม่ยอมกิน มันดันกินอาหารแมวซะได้ เชื่อมันเลยจริง ๆ

ข้าวหลามถูกแกะ โดยมีตาหวานจอมงก เป็นคนกิน แกะไปแกะมา ในถุงดันมีกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ติดมาด้วย

......ฉันรู้นะว่าหล่อนต้องกิน
วันก่อนช็อคโกแลตที่ซื้อมา หล่อนก็เป็นคนกิน ฉันรู้ได้ไงน่ะเหรอ...
ก็สิวเม็ดเป้งที่หน้าผากหล่อนไงมันบ่งบอก....
กินเถอะ ฉันซื้อมาฝากหล่อน กินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ มีแรงมาด่ากับฉันต่อ
แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะซื้อขนมมาให้ใหม่นะยะหล่อน
นังตาหวานเด็กบ้า

จาก ปลา...

เอ่อ.....ตาหวานอ่านข้อความแล้วนั่งมองข้าวหลามแบบปลง ๆ กระเทยบ้าอะไรวะ ซื้อขนมมาฝาก
แล้วบอกว่าพรุ่งนี้จะมาด่ากับเขาต่อ
ตกลงนี่มันจะมาจีบไอ้แคป หรือมันจะมาลับฝีปากกับเขา เพื่อไปชิงแชมป์ปากจัด แห่งประเทศไทยกันแน่เนี่ย
แค่คิดก็ขำ ตาหวานหัวเราะออกมา เพราะรู้สึกว่านังกระเทยนี่มันก็นิสัยดีเหมือนกัน

แต่อดแปลกใจไม่ได้ มาทีไร ไม่เห็นเจอไอ้แคปสักที ตกลงนังนี่มันมาจีบไอ้แคปแน่ ๆ หรือเปล่าวะ

"ซื้อมาเองนะเว้ย....นังปลาเน่า...ขอกินก่อนล่ะวะ"

ตาหวาน หยิบชิ้นข้าวหลามใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย และอ่านหนังสือการ์ตูนที่เช่ามา อย่างสนุกสนาน

และต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ...ด้วยความเคยชิน เพราะถึงเวลาที่โรคจิตจะโทรมาหาแล้ว

.........กินข้าวหลามให้อร่อยนะตาหวาน.............

ตาหวานอ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือ และยิ้มออกมาอย่างนึกตลก ไอ้โรคจิตนี่อีกคน เป็นใครวะ ไม่เปิดเผยตัว
แต่นอกจากข้อความในโทรศัพท์ที่ส่งมาอย่างสม่ำเสมอ ไอ้โรคจิตนี่ไม่เคยยุ่งอะไรกับเขาเลย และไม่เคยโทรมากวนประสาทด้วย
แต่มันจะโทรมาเป็นเวลาเท่านั้น ถ้าเกิดวันไหนมันไม่ส่งข้อความมา ตาหวานคงจะเหงา ๆ พิกล

ข้าวหลามถูกป้อนเข้าปาก และเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับที่ ตาหวานกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง

หากตาหวานฉุกคิดสักนิด เขาน่าจะเอะใจคิดว่า คนโรคจิตที่โทรมา รู้ได้ยังไง ว่าเขากินข้าวหลามอยู่
แต่ตาหวานไม่ทันได้คิดอะไร ยังกลิ้งไปกลิ้งมา และอ่านการ์ตูนที่เช่ามาอย่างเพลิดเพลิน

และเจ้าตัวเขาก็หารู้ไม่ว่าเพื่อนไม่ได้โดนตามจีบ.......
แต่ตัวเองนั่นแหละที่โดนกระเทยตามจีบ แบบไม่รู้ตัว

TBC.......

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 14-12-2008 06:57:06

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 10

พี่วินจ๋า จะโกรธหรือเปล่าที่เขาไปหาช้า....ช่วงนี้มีซ้อมหนักพี่วินก็น่าจะรู้... เมื่อกี้ก็เห็นถือกล่องข้าวอยู่เหมือนกัน สงสัยจะเป็นข้าวกล่องของเขาแน่ ๆ
คงมีแต่ปลาอีกเช่นเคยนั่นแหละ ก็เป็นแมวนี่ กินแต่ปลาตลอด
แคปเดินไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำ และเตรียมเสื้อสำหรับเปลี่ยน ตาหวานเหรอ อย่าไปนึกถึงมันเลย ขาโดด โดดชมรมเป็นเรื่องปกติของมัน
ไม่เคยมุ่งมุ่นที่จะเป็นนักกีฬาว่ายน้ำอยู่แล้ว ตาหวานมันเป็นเห็บเกาะเขามา อยากมาว่ายน้ำมันก็มา ไม่อยากมามันก็ไม่มาซะงั้น
ส่วนพี่วิน เห็นว่าเจ็บ มามั่งไม่มามั่งแล้วแต่อารมณ์พี่แก ให้ชมรมมีคนเยอะ ๆ ซะไม่โดนยุบก็พอแล้ว นักกีฬาจริง ๆ มีไม่กี่คนหรอก
ส่วนใหญ่จะพวกหาชมรมเข้าไม่ได้ เข้ามากันเล่น ๆ งั้นแหละ ซึ่งผิดกับแคปที่มุ่งมั่นอยากเป็นนักว่ายน้ำและอยากติดทีมชาติให้ได้
เพราะที่บ้าน ลุง ป้า น้า อา ทุกคนเป็นนักว่ายน้ำกันหมด เขาก็เลยต้องเป็นด้วย จะว่าไป พี่วิน ยังคบกับคนอื่น ๆ อยู่อีกหรือเปล่า
เขาก็ไม่รู้ เพราะเขาเป็นแมว ห้ามยุ่งเรื่องเจ้าของ แต่ว่าบางทีก็หวงเจ้าของเหมือนกันนี่ เจ้าของยิ่งชอบปล่อยใจไปกับใครได้ง่าย ๆ ด้วย
หวงเหมือนกัน ก็พอทำใจรับได้ กับเรื่องเมื่อก่อนของพี่วิน ที่ไม่รู้ว่าวันนี้พี่วิน ยังเป็นพี่วินขาฟันอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า
อยากจะถามแต่ไม่กล้าถาม เป็นแมวขืนปากมาก ก็แย่กันพอดีน่ะสิเดี๋ยวเจ้าของทิ้ง แล้วไม่เอาอาหารให้กิน เขาคงได้อดตายแน่ ๆ

"วิน...พักนี้ดูนายเงียบ ๆ ไป...มีตัวจริงหรือไง....หรือว่าเบื่อลีลาฉันแล้ว"

เสียงที่แคปได้ยิน ในห้องอาบน้ำ ทำให้ต้องชะโงกหน้าแอบมอง และก็ได้เห็น
พี่วิน....กับ...รุ่นพี่อีกคนในชมรมว่ายน้ำ...ไม่ได้สนิทกันนักแต่ว่า......
บทสนทนาที่เขาได้ยิน มันทำให้ร้าวไปทั้งใจ เมื่อนึกถึงคำตอบที่พี่วินจะตอบ บ้าหรือเปล่า
นี่เขานึกหวงพี่วินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทั้งที่เมื่อก่อนต่อให้พี่วินจะเป็นหรือตาย ก็ไม่เกี่ยวกับเขาสักนิดเลย เขาเกลียดเกย์
และตอนนี้เขาก็คือแคป ที่เกลียดเกย์ ไม่ใช่แมวที่ชื่อตัวเล็ก เพราะฉะนั้น ตอนนี้เขาต้องรังเกียจพี่วิน และไม่อยากให้พี่วินเข้าใกล้สิ
เอาเถอะจะไปไหนกับใครก็ไปสิ ไปเลย....จะไปมีอะไร อะไรกันถึงไหน ก็ไปเถอะ....แคปนึกอย่างเจ็บในอก แต่ก็ไม่กล้าที่จะไปเสนอหน้า
ไม่กล้าที่จะไปห้าม ก็ได้ ถ้าพี่วินจะผิดสัญญา ตัวเล็กมันก็ต้อง หนีไปจากพี่วินมั่งแหละ แต่พี่วินคงไม่รู้สึกอะไรหรอก
ก็เขาเป็นคนนี้ เป็นมนุษย์ผู้ชายที่พี่วินจะหาที่ไหน ก็ไปหาได้อีกตั้งมากมาย ไม่มีความสำคัญกับพี่วินนักหนาหรอก
ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ รวมทั้งความหึงหวงที่เติบโตอยู่ในใจมากขึ้นทุกวัน มือกำแน่นเข้าหากันอย่างแสนโกรธ ริมฝีปากขบเข้าหากันแน่น
เมื่อนึกถึงว่าพี่วินคงจะตกลงแล้วก็ไปกับไอ้หมอนั่นอีกเป็นแน่ ก็คิดดูสิ ขนาดมีอะไรกับเขา พี่วินยังเห็นเป็นเรื่องเล่น ๆ สนุก ๆ เลย
เขาน่ะคิดนั่นคิดนี่แทบตาย แต่พี่วินกลับไปมีสัมพันธ์กับคนนั้นคนนี้ได้ง่าย ๆ โดยไม่สนใจคนรอบข้าง พี่วิน ขาฟัน
ฉายานี้ เป็นจริงซะด้วย แล้วเขาจะไปทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อเป็นความพอใจของเจ้าตัวเขา แคปก็คงทำอะไรไม่ได้ แค่เป็นแมวที่พี่วินเลี้ยง
ก็คงจะเกินไปสำหรับพี่วินที่ไม่คิดจะผูกพันกับใครเลยสักนิด

"ตัวเล็ก ....รออยู่น่ะ.....นายเข้าใจใช่มั้ย...แล้ว...ตัวเล็ก..ไม่ชอบให้ฉันยุ่ง เกี่ยวกับใครเลย..ยังไงเราอย่ามีอะไรกันแบบนี้เลยดีกว่า
ก็...ถ้าใครมีตัวจริงแล้ว..จะเลิกกันนี่...ฉันเจอแล้วนายก็ทำตามสัญญาด้วยล่ะ..."

วินเอ่ยบอกกับคนที่เคยมีสัมพันธ์กันมาก่อน และอมยิ้มอย่างดีใจ เมื่อนึกถึงเจ้าแมวตัวโตที่ออดอ้อนขอข้าวกล่องจากเขากินทุกวัน
และทำท่าจะผละจากไปง่าย ๆ พร้อมข้าวกล่องในมือที่เขาเตรียมไว้ให้แมวที่เลี้ยงเอาไว้

"คิดจะเลิกก็เลิกง่าย ๆ หรือไง...คิดว่าฉันจะเลิกง่าย ๆ เหรอ..."

คน ๆ นั้นกระชากแขนของวิน เข้าหาตัว และตะคอกเสียงดัง ใบหน้าเครียดขรึมเอ่ยเสียงหนักรอดไรฟัน และบิดแขนของวินเอาไว้
ทำท่าจะลากให้เดินตามกันมา

"ไม่รักษาสัญญานี่....ก็ไหนว่ามีตัวจริงแล้วจะเลิกยุ่งเกี่ยวกันไง...."

วินตะคอกกลับ เขาไม่ชอบพวกที่พูดไม่รู้เรื่อง ตกลงอะไรกันไว้ แทนที่จะทำตามคำพูด..แต่มาทำแบบนี้ เขาเกลียดที่สุด
และพยายามจะบิดข้อมือออกจากคน ๆ นั้นที่ยังพูดไม่รู้เรื่อง

"อย่างนายน่ะเหรอจะเลิกมั่วได้......ไอ้หมอนั่นมันคงทั้งโง่ทั้งตาบอด...ที่รับคนมั่วไม่เลือกอย่างนายให้มาเป็นแฟนมัน..
อย่างนายน่ะ....มันต้องหาผู้ชายมามั่วด้วยเรื่อย ๆ แหละวิน....ฉันจะบอกให้ และนี่คงเป็นแผนเรียกร้องความสนใจล่ะสิ
อยากมีอะไรกันในนี้เหรอ...ก็ดีนะ...ตื่นเต้นดี นายคงจะชอบล่ะสิ"

วาจาเชือดเฉือนบาดลึกไปถึงหัวใจ ทำให้วินชะงักนิ่ง เขาเป็นพวกมั่วไม่เลือกหน้าจริง ๆ แต่ว่า....แต่ว่า...
เขาก็มีหัวใจนะ....ทำไมต้องพูดกันถึงขนาดนี้ด้วย แล้วอีกอย่าง เขาก็เลิกคบกับใคร ๆ หมดแล้ว เพราะว่าตัวเล็กไม่ชอบ
และกลัวตัวเล็กเสียใจด้วย น่าจะเข้าใจกันบ้าง แต่เพราะคำ ๆ นั้น

........นายมันก็มั่วไม่เลิก...ใครจะยอมรับนายได้กันล่ะ...

นั่นทำให้เขารู้สึกเจ็บเสียดไปทั้งใจ เมื่อสำนึกได้ว่ามันเป็นความจริง

"ปล่อย...ใครไม่รักก็ช่างมัน....ฉันรักตัวเล็กก็พอ....บอกให้ปล่อย..ไอ้บ้านี่"

วินไม่ใช่คนสู้คนไม่เป็น แคปที่ทำท่าจะออกมาช่วย มีอันต้องหลบฉากไป เมื่อเห็นหมัดขวาฮุกเข้าปลายคางของพี่วิน
และไอ้รุ่นพี่ร่วมชมรมมันก็ลงไปนอนกับพื้น เห็นดาวหลายดวง

พี่วิน เดินออกไป ยังไม่วาย กระทืบซ้ำที่เป้ากางเกงของไอ้หมอนั่นซ้ำอีกครั้ง ชนิดว่าไม่มีการเกรงกลัว
ริจะทำตัวแบบนี้ ต้องรู้จักทางหนีทีไล่ เขานอนกับใครได้ แต่ไม่ใช่เพราะคู่นอนพอใจ แต่เป็นเพราะเขาพอใจต่างหาก

วินเดินจากไป ด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย

.........นายมันมั่วไม่เลือก...ใครมันจะมารับนายได้กันล่ะ...

คำพูดพวกนั้นยังตามมาหาไม่เลิก ยิ่งวิ่ง มันก็ยิ่งตาม ผิดหรือไง ที่เคยมีอดีตไม่ดี...แต่ตอนนี้เขากำลังทำตามสัญญา
กับแมวของเขาอยู่นี่ และเขาต้องรีบเอาอาหารไปให้แมวแล้ว ป่านนี้แมวที่เขาเลี้ยงไว้ คงหิวแย่

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"ตัวเล็ก...เมี้ยว ....เมี้ยว....เมี้ยว..." วินเอ่ยเรียกแมวของเขา และก็พบว่า ตัวเล็ก เดินเข้ามาหาเขาและนั่งลงข้าง ๆ

กล่องข้าวถูกยื่นให้เจ้าแมวที่หิวโซมาทั้งวัน แคปนั่งมองอาหารในกล่อง ทุกทีมีแต่ปลา แต่วันนี้เป็นกับข้าวสองอย่าง และยังมีนมอีก 1 กล่อง
ให้แมวกินอาหารแบบนี้ มันจะไม่แปลกไปหน่อยหรือไงพี่วิน

"ใครไม่รักก็ช่างมัน....ฉันรักตัวเล็กก็พอ..."

คำพูดของพี่วิน ยังดังก้องอยู่ในหู นอกจากพี่วินไม่ได้ไปกับไอ้หมอนั่นและชกมันซะสลบเหมือดแล้ว พี่วินยังบอกว่ารักตัวเล็กอีกต่างหาก
มันทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ และก็ทำให้พี่วินตาขวาง

"ยิ้มทำไม...แมวยิ้มได้ที่ไหน...หุบยิ้มเดี๋ยวนี้..กินข้าวไป..."

โกรธอะไรของเขานักหนาวะ คนยิ้มก็ไม่ได้ ก็มันอารมณ์ดีนี่ แคปทำเป็นสนใจกับการกินข้าวกล่อง ทั้งที่กลั้นยิ้มแทบไม่อยู่แล้ว
มือของพี่วิน เอื้อมเข้ามาลูบที่ศรีษะของแคปที่นั่งกินข้าวอยู่อย่างช้า ๆ ลูบไล้เล่น ทั้งที่ตาไม่ได้มองหน้าของแคปเลย
ถึงจะงงไปบ้าง แต่มันก็รู้สึกดีจนบอกไม่ถูก รู้ว่าพี่วินลูบหัวแมว ไม่ได้อยากเล่นกับคนอย่างเขา แต่ก็อดดีใจไม่ได้
เลยแกล้ง เอาหัวสีเล่นที่มือพี่วินซะอย่างงั้น อดนึกสนุกไม่ได้ เลยแลบลิ้นเลีย มือพี่วินไปด้วย

แต่พี่วินกลับสะดุ้งและรีบลุกขึ้นยืนทันที

"ทำอะไรน่ะตัวเล็ก....เลีย...เลียมือได้ยังไง"

พี่วินนี่ถามอะไร เป็นแมว...ก็ต้องอ้อนเจ้าของสิ..เลียมือไม่เห็นจะแปลก ก็เขาเป็นแมวนี่ เป็นแมวจรจัดซะด้วย
แล้วตกใจอะไรของเขาน่ะ....เขาอยู่กับพี่วินโดยมีพี่วิน พูดอยู่คนเดียว โดยที่เขาเป็นคนนิ่งฟัง และต้องเล่นบทแมวอยู่คนเดียว
แล้วจะให้เขาตอบหรือเปล่าล่ะเนี่ย......วันนี้ท่าจะอารมณ์ไม่ดีล่ะมั้งเนี่ยพี่วินจ๋าของตัวเล็ก

พี่วินลุกเดินหนีไปแล้ว....โดยที่แคปไม่เข้าใจว่าพี่วินเป็นอะไร

เขายังคงก้มหน้าก้มตาเคี้ยวข้าวที่เจ้าของเอามาให้ต่อ
และจู่ ๆ ก็ยิ้มออกมา อย่างกลั้นไว้ไม่ไหว

"ใครไม่รักก็ช่างมัน....ฉันรักตัวเล็กก็พอ..."

เปลี่ยนจากตัวเล็กเป็นแคปได้มั้ยล่ะพี่วิน.....ร่างสูงนั้นบอกกับตัวเอง และยิ่งยิ้มไม่หุบ

เจ้าของตัวเล็ก................ก็พี่วินเป็นเจ้าของนี่.....เจ้าของที่น่ารักกว่าแมวตัวนี้ซะอีก
แล้วเมื่อไหร่พี่วินจะให้เขาเป็นคนซะที....มีอะไรจะได้คุยกันได้
นั่งเป็นใบ้แบบนี้ บางทีมันก็ลำบากเหมือนกันนะพี่วินจ๋า

TBC.....

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 14-12-2008 07:03:08

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 11

"จริงป่ะ...เออใช่..เล่มนั้นแหละเคยอ่าน..หา..มีสะสมด้วยเหรอ..อย่ามาโม้เลย ไอ้บ้า..จริงป่ะ
ใช่มันออกเป็นเกมส์ด้วย...เคยเล่น...แต่เล่มนั้นมันเป็นของญี่ปุ่นนี้..มีจริงดิ...เล่มนั้นไม่ได้ซื้อเก็บไว้ว่ะ"

ตาหวาน...นอนกลิ้งไปกลิ้งมาคุยโทรศัพท์กับ..เอ่อ โรคจิตที่โทรมาหาบ่อย ๆ
ด้วยความเมามันส์ เพราะเหมือนได้คุยกับคนที่เป็นคอเดียวกัน ตาหวานบ้าอ่านการ์ตูน
บ้าร้องคาราโอเกะ บ้าเลนเกมส์ ยังคงนอนคุยกับโรคจิตที่โทรมาหาอย่างออกรสชาติ
เพราะความรำคาญ เมื่อรับโทรศัพท์แล้ว เลยตะโกนบอกออกไปว่ากำลังอ่านการ์ตูนเรื่องโปรดอยู่
แต่หงุดหงิดตรงที่ว่าเมื่อไหร่เล่มใหม่จะออกซะที

พอตะโกนด่าไป ปรากฎว่าไอ้หมอนั่น ดันบอกเนื้อเรื่องได้ ไป ๆ มา ๆ เลยคุยกันเกือบสองชั่วโมงเข้าไปแล้ว
ตาหวานหัวเราะไปกับคนที่โทรมาหาบ่อย ๆ และเหมือนพวกคอเดียวกัน กะว่าจะด่าซะหน่อยแต่ไหงเลยคุยกันยาวซะได้

แคปนั่งมองเพื่อนด้วยความแปลกใจ วัน ๆ ไอ้หวานมันเอาแต่บ้าอ่านการ์ตูนหาสาระไม่เคยได้ ไหงวันนี้มันมีอารมณ์นอนคุยโทรศัพท์ได้ล่ะนั่น อย่าคิดเลยว่าโวยวายแบบนี้จะคุยกับสาว เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งคุยเรื่องการ์ตูนด้วยนะ
ลืมไปได้เลย ตาหวานยังคงนอนกลิ้งไปกลิ้งมา และยังคงคุยโทรศัพท์เสียงดังชนิดไม่เกรงใจชาวบ้านชาวเมือง

"โห่...จริงเด่ะ..ไอ้เล่มนั้น มีแผ่นเก็บไว้ด้วย..."

ได้ทีล่ะโม้เลยนะไอ้ตาหวาน แบบเอ็งมีแต่งก ซื้อแผ่นเก็บเนี่ย เรื่องผิดธรรมชาติแล้ว

แคปเดินหัวเราะและปีนขึ้นไปบนเตียงของตัวเอง ตาหวานยังคงไม่เลิกคุยโทรศัพท์ ยิ่งคุยยิ่งยาว ยิ่งคุยยิ่งไปกันใหญ่
จนเขาต้องเอ็ดมันเสียงดัง

"หวาน...มึงคุยมากไปแล้ว...คุยมาก ๆ เดี๋ยวเป็นมะเร็งสมองนะ..มึงยิ่งโง่ ๆ อยู่"

แม้แคปจะชะโงกหน้าออกมาด่าจากเตียงชั้นบน แต่ไม่ได้ทำให้ตาหวานหยุดคุยโทรศัพท์ได้เลย

"เงียบเหอะมึง...เรื่องของกู..."

เหมือนไม่มีคำว่าเกรงใจ ปากก็บอกให้เพื่อนเงียบ แต่สุดท้ายก็ต้องมาบอกกับคนที่คุยด้วย

"แค่นี้ก่อนนะ...เดี๋ยววันหลังค่อยคุยใหม่..."

ตาหวานกดวางโทรศัพท์ไปแล้ว และเตรียมตัวปิดไฟเข้านอน

ไอ้บ้าแคป บ่นอยู่ได้ คนจะคุยโทรศัพท์ซะหน่อย กำลังคุยกันถูกคอเลยเชียว ดันมาขัดจังหวะซะได้
ว่าแต่.......ไอ้บ้าโรคจิตนี่มันก็คุยสนุกเหมือนกันแฮะ...ว่าง ๆ เซ็ง ๆ คุยกับมันใหม่ดีกว่า
ไอ้หมอนี่มันรู้เรื่องการ์ตูนเยอะจริง ๆ

ตาหวาน ล้มตัวลงนอนและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดถึงตอนต่อไป ของการ์ตูนเล่มที่อ่านจบ
คิดว่าจะไปร้องคาราโอเกะเพลงที่เข้ามาใหม่เมื่อไหร่ดี

ชีวิตตาหวาน มีแค่เรื่องงี่เง่าไร้สาระแบบนี้ เห็นทีคนมาจีบคงต้องใช้ความสามารถและความพยายามอีกนาน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"หึ....พูดเก่งจริง ๆ เด็กหนอเด็ก..."

ปลามองโทรศัพท์ในมือและวางลงช้า ๆ ก่อนจะยิ้มออกมา เพราะนึกหน้าคนพูดไม่หยุดนั่นออก
ตาหวานเด็กบ้า....เด็กที่มีดวงตาหวานซึ้งหยาดเยิ้ม และท่าทางร้าย ๆ แบบเด็กไร้เดียงสานั่น
ทำให้เขาอยากเข้าใกล้ตาหวานมากขึ้น มากขึ้นทุกที

ตอนแรกแค่คิดว่าเหมือนดอกไม้ดอกตูม ต้องทะนุถนอมและค่อยเป็นค่อยไปให้มาก
แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม พูดจาเจื้อยแจ้ว ได้เป็นวัน ๆ
และท่าทางร้าย ๆ แบบน่ารักนั่นยิ่งทำให้เขาถูกอกถูกใจเข้าไปใหญ่

ปกติก็เจอแต่พวกเจนโลก เจนจัดไปหมดทุกอย่าง ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมมากมาย
แต่กับตาหวานไม่ใช่เลย เพียงแค่เห็นแว่บแรก ก็รู้สึกว่าตาหวานน่าสนใจมาก
ใสซื่อ...น่ารัก....แต่ก็ร้ายกาจแบบเด็ก ๆ เขาไม่ต้องคิดอะไรมากมาย
ไม่ต้องคิดอะไรให้ซับซ้อนจนเวียนหัว....มีอะไรก็บอกตรง ๆ พูดกันแบบตรง ๆ
ตาหวานเป็นคนแรกที่ทำให้เขา...อยากลองเข้าหาอย่างช้า ๆ
และให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป ครั้งแรกแค่สนใจ แต่ตอนนี้ชักชอบมากขึ้นทุกวัน

ปลาเอนกายลงนอนที่เตียงของตัวเอง และประตูห้องก็ถูกไขเปิดเข้ามา

"กลับมาแล้วเหรอวิน...พักนี้ยิ้มทั้งวันเลย...ไปหาตัวเล็กมาเหรอ...อารมณ์ดีได้ขนาดนี้"

ปลาเอ่ยแซวเพื่อน และเขาก็ได้เห็นวินยิ้มอย่างสดใส เดินเลี่ยงไปวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะหัวเตียงฝั่งของวิน

"ก็นะ..เอาข้าวไปให้ตัวเล็กมา...พักนี้อ้อนเก่ง...แล้วก็...แล้วก็..ไงดีล่ะ...ก็น่ารักมากกว่าทุกวัน"

พูดไปแล้วก็อดเขิน ๆ ไม่ได้ ตัวเล็กของเขา เป็นแมวจรจัดที่อ้อนเก่ง
บางครั้งก็หนุนตัก บางครั้งก็ใช้ศรีษะมาคลอเคลียให้เขาลูบหัวเล่น จนทำให้เขาต้องซื้อข้าวไปให้ตัวเล็กกินทุกวัน
วันนี้ที่เปลี่ยนกับข้าวไปให้ ดูเหมือนตัวเล็กจะกินได้อย่างเอร็ดอร่อยมากกว่าที่เคย

เขาเลยซื้อไส้กรอกลมควันมาและก็ซื้อผักมาหลายอย่าง คิดว่าพรุ่งนี้จะลองทำอะไรใหม่ ๆให้ตัวเล็กกินบ้าง
หลังจากที่เลิกทำอาหารมาซะนาน....เอาเป็นว่ากับข้าวง่าย ๆ แล้วกัน ที่ไม่ยากจนเกินไป
ดีกว่าให้ตัวเล็กกินแต่ปลาทู..ปลานึ่ง...ปลาทอด...หรืออาหารแมว

วินเดินยิ้มและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ ท่ามกลางความแปลกใจของเพื่อน
ปลามองกิริยาท่าทางของเพื่อนอย่างแปลกใจ

พักนี้วินไม่ได้เข้ามาคลอเคลียและขอมีอะไรกับเขาเหมือนช่วงก่อน ๆ และดูเหมือนว่าพักนี้จะไม่ไปไหนกับใครเลย
โทรศัพท์ที่เคยโทรเข้ามาชวนไปโน่นไปนี่ วินกลับตอบปฏิเสธไปอย่างไม่ไยดี

เป็นเรื่องที่ดี แล้วก็เป็นเรื่องที่แปลกสำหรับเขา แต่เขาก็รู้สึกดีใจกับเพื่อนด้วย
ที่ดูเหมือนวินจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น

แต่แปลกใจ....อารมณ์ไหน วินมันถึงได้รักแมวจรจัดที่เลี้ยงไว้มากเกินกว่าปกติ

แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรมากนัก

ปลาสนใจกับการกดข้อความในโทรศัพท์มือถือ

ข้อความบางอย่างถูกส่งก่อนเขาจะเข้านอนในวันนั้น

ข้อความที่เขาคิดส่งไปให้ เด็กตัวแสบ นัยน์ตาหวานเชื่อมที่เขาพอใจมากกว่าใคร ๆ

........หลับฝันดีนะครับตาหวานคนดี.............

TBC.....

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 14-12-2008 07:05:33

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 12

"มานั่งทำอะไรตรงนี้ยะหล่อน...."

กระเทยควายร่างใหญ่ แต่งหน้าด้วยสีสันแสบทรวงไม่น่าจะเป็นหน้าของคนได้ น่าจะเป็นงิ้วมากกว่าเอ่ยถาม ตาหวานที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ที่หน้าห้องของตัวเอง
สาเหตุเหรอ...ไอ้แคปมันยังไม่กลับและเขาก็ลืมกุญแจไว้ในห้อง โทรศัพท์ไม่ต้องพูดถึง ตาหวานไม่ชอบพกโทรศัพท์ ไม่ชอบให้ใครโทรตาม และที่สำคัญ เพิ่งทะเลาะกับไอ้โรคจิต
เพราะเถียงกัน เรื่องตอนจบของการ์ตูนเล่มใหม่ เลยทะเลาะกัน โมโหมาหลายวันเลยปิดโทรศัพท์ไม่ให้มันโทรมาได้
ดวงตากลมโตหวานเชื่อม ช้อนสายตาขึ้นมอง นังกระเทย หน้าปิศาจ และก็กลับลงมาสนใจกับการอ่านการ์ตูนต่อ รอเวลาให้ไอ้แคปกลับมาเปิดห้องให้ รำคาญอีกระเทยนี่จริง ๆ
ไม่มีของฝากมาให้ไอ้แคปล่ะก็ อย่าหวังว่ากูจะคุยกับมึงเลยอีบ้า คุยทำไมให้สิ้นเปลืองพลังงาน ตังค์ค่าเหนื่อยก็ไม่ได้ แต่หิวชะมัด ไอ้แคปประสาทนั่นก็เสือกไม่รับโทรศัพท์อีก
กลับมากูจะเบิ๊ดให้กระโหลกแยกเลยมึง โอ้ย ยิ่งคิดยิ่งโมโห ยิ่งโมโหก็ยิ่งหิว ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นว่าโมโหหิวไปซะงั้น

"เป็นอะไรหล่อน...ผัวยังไม่มาเหรอ"

ปลาลงนั่งข้าง ๆ ร่างนั้นที่ไม่สนใจเขาเลยสักนิด ยังมุ่งหน้าอ่านการ์ตูนต่อไป

"นี่หล่อน..เป็นอะไร..ทำไมไม่พูดล่ะ..กลัวดอกพิกุลร่วงเหรอ"

ถึงจะถามให้ตายตาหวานก็ไม่มีทีท่าสนใจเลย แถมซ้ำ ยังหยิบเอาเครื่องเล่นเพลงในกระเป๋ากางเกงออกมาและจัดการเสียบเข้าไปในหู
ไม่สนใจกระเทยหน้างิ้วที่นั่งพูดอะไรอยู่ข้าง ๆ เลย จนกระทั่ง ช็อคโกแลตแท่ง และลูกกวาดถุงใหญ่ ที่มีตัวการ์ตูนเป็นการ์ดสี ๆ รูปซูเปอร์ฮีโร่ ถูกดึงมาจากระเป๋าสะพายสีแดงแปร๋นนั่นแหละ
ตาหวานถึงได้หันไปมอง สาเหตุไม่มีอะไรเลย กำลังเก็บสะสมการ์ด และจะเอาไปอวดน้องที่บ้าน ตอนนี้เก็บแข่งกันอยู่ว่าใครจะได้การ์ดแบบเจ๋ง ๆ
และดูเหมือนนังกระเทยมันจะรู้แกว แกะถุงขนมแล้วก็หยิบการ์ดออกมาจากซอง และยื่นให้ตาหวาน
แต่เจ้าตัวเขายังทำเป็นไม่สนใจ แม้จะเหลือบเห็นแล้ว ว่าการ์ดนั้นหายากก็ตามที อยากได้ก็อยากได้ ถ้าได้ไปล่ะก็เอาไปข่มไอ้น้องโง่นั่นได้แน่ ๆ แต่ตอนนี้กำลังเล่นบทหงุดหงิดอยู่

"อ่ะ...หล่อน...ฉันให้..." พูดไม่พูดเปล่า ปลายังหยิบถุงกระดาษที่มีการ์ดกระดาษหลายใบออกมาวางใส่มือให้ตาหวานอีก...

ตาหวานเลยเปลี่ยนสภาพกลายเป็นตาวาว แบบกระทันหัน....ก่อนจะรีบคว้าไว้แทบไม่ทัน...และยิ้มออกมาใด้ ทั้งขนมและช็อคโกแลตก็เลยมากองอยู่ตรงหน้า
ตาหวานละมือจากการ์ตูนเล่มโปรด และกินขนมไป พินิจพิจารณา การ์ดกระดาษไป โดยที่หูก็ยังไม่ได้ถอดหูฟังเพลงออกเลย

"นี่หล่อน...ให้ของแล้ว...ฉันขออะไรตอบแทนหน่อยสิ"

ไม่ทันได้ฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ตาหวานก็พยักหน้าส่งไปอย่างงั้น อะไรนะ มันบอกเอามาตอบแทนเหรอ สงสัยจะเอามากำนัลให้ช่วยจีบไอ้แคปให้
ฟังไม่รู้เรื่องก็พยักหน้าส่งไปอย่างนั้น อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะมึง...ได้การ์ดแล้วเป็นพอ
ตาหวานเด็กน้อย ไม่ได้รู้เลยว่าคำขอต่อมาของกระเทยร่างยักษ์คืออะไร

พยักหน้าส่ง ๆ ไปอีก ใครจะอยากฟังเสียงมัน อีกระเทยควาย หน้างิ้ว ใจด่าเขาแต่มือกำลังนั่งนับการ์ดกระดาษในมืออยู่ อย่างเมามันส์ ปากก็เคี้ยวขนมไม่หยุด
จนเมื่อถูกแตะริมฝีปากเข้าที่เปลือกตานั่นแหละ ถึงได้สะดุ้งสุดตัว ปล่อยการ์ดกระดาษในมือ ถุงขนมหล่นลงกระจายเต็มพื้น พร้อมกับที่ลุกพรวดพราดขึ้นยืนแหกปากด่า
เสียงดังลั่น ดึงหูฟังออกจากหู เอามือปิดตาตัวเองไว้ หนึ่งข้างด้วยความตกใจ

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ลวนลามเหรอวะ..อีกระเทยบ้า...เดี๋ยวกูเตะให้คว่ำเลย...โว้ยยยยยยยยยยยยย อีบ้าเอ้ย..."

ปากแผดเสียงลั่นพร้อมกับที่ กระเทยปลอมยืนขึ้นจนเต็มความสูงและเอ่ยออกมา

"นี่เธอ .... พยักหน้าเองนะ...ยอมเอง...แล้วมาด่าฉันทำไม..."

ร่างสูงกระโปรงสั้น สภาพอุบาทว์สิ้นดี เอ่ยบอกเสียงหายแต๋ว ด้วยความลืมตัว

"อะไรวะ...พนักหน้าอะไร...ยังไม่ได้ยอมรับอะไรเลยนะ..แม่งจูบมาได้..อี๋ขยะแขยงว่ะ"

ตาหวานเหยียดริมฝีปากออก และทำท่าสยดสยอง

"นี่ฉันถามว่าขอชิมหน่อยได้มั้ย..ว่าตาหล่อนน่ะ..มันหวานจริงหรือเปล่า...ฉันแค่ถามเล่น ๆ หล่อนดันพยักหน้าฉันก็จูบสิยะ...
หรือเอาไง..จะให้จูบปากแทนเหรอไง...ฉันพร้อมพอดีเลย...มามะเด็กน้อย...จะสอนให้"

กระเทยโรคจิตน่ากลัวทำท่าจะเดินเข้าหาแต่ตาหวานรีบกระโดดหนี เข้ามาอีกทีจะชกให้ฟันร่วงเลย แต่ช้ากว่าใบหน้าเปื้อนสีนั้นซะแล้ว
เด็กดื้อมันน่าแกล้ง ยิ่งดื้อมาก ๆ ฤทธิ์เยอะ ๆ อย่างนี้ยิ่งน่าแกล้ง ไอ้ประเภทกลัวคนเดินผ่านไปผ่านมาจะมาพบมาเห็นน่ะเหรอ ไม่เคยกลัวเลย
ร่างสูงนั้นคว้าเอวบางนั้นได้ ก็โดนซัดเข้าให้ที่ปลายคางไปหลายที ทั้งมือทั้งเข่า สาดเข้ามาเป็นชุด นี่เด็กตาหวานเขาอยู่ค่ายมวยแฟเท็กซ์ของคุณเปรม แฟนทา ทา ยังหรือไงเนี่ย
ถึงได้ฤทธิ์มากขนาดนี้ แต่เสียใจ แชมป์เทควันโด้มหาวิทยาลัยอย่างเขา ไม่เคยยี่หระ กับไอ้เรื่องแค่นี้หรอก
ดื้อ ๆ แบบนี้แหละชอบ....น่ารักดี

แม้จะสะบัดหน้าหนีเพราะขนหัวตั้ง ขนแขนสแตนอัพ แต่นักมวยมือสมัครเล่นอย่างตาหวานหรือจะสู้นักเทควันโด้มหาวิทยาลัย
โดนจูบ จูบ จูบ ที่ริมฝีปากที่เปลือกตาทั้งซ้าย ทั้งขวา จูบไปทั่ว หน้า ลามไปจนถึงซอกคอ...ขาวเนียนนั้น
คนจูบไม่ได้ตั้งใจแกล้งให้วาบหวาม แต่ตั้งใจแหย่เล่น ให้แหกปากด่ามากกว่า.....เล่นเอาทั้งใบหน้าของตาหวาน
มีแต่รอยลิปสติกสีแดง เปื้อนไปทั้งหน้าทั้งคอทั้งปาก...ไม่เว้นแม้แต่กระเทยร่างใหญ่ ที่หน้าตายิ่งอุบาทว์หนัก เมื่อสีลิปสติกสีทาตา
เละละเลงเต็มหน้า เพราะฝีมือเด็กบ้าตาหวานที่สะบัดหน้าหนีนั่นเอง

"ปล่อยกูนะเว้ย...กูจะอ้วกกกกกกกกกกกกก อือ..อีกา..อื้อ..เทย..หะ"

ด่าไปสิตาหวานคนเก่ง....จะจูบให้หายดื้อ หายบ้าเลย ทั้งมือทั้งปากที่ผลักหนีการรุกราน เริ่มอ่อนแรง
เด็กที่อยู่ในโลกของเด็่ก ดูเหมือนไม่รู้ไม่เห็น และไม่เคยสนใจหรือรับรู้โลกของผู้ใหญ่เลย โดนจูบมาก ๆ เข้า มือที่เคยผลักชักหมดแรง
มันวูบ ๆ ในอกบอกไม่ถูก ขาที่เคยเตะ ก็หมดแรง เมื่อถูกปลายลิ้นโลมไล้ และสอดเข้ามาภายในปาก
สมองหยุดคิด พลังการต่อสู้สีเขียว เริ่มลดลง ลดลง เหลือเป็นสีแดง เพราะไม้ตายของอีกฝ่าย คือท่าดูดวิญญาณเห็นท่าจะได้ผลมาก
จนสุดท้าย หน้าจอก็ปรากฎเป็น

Game Over

ตาหวานปล่อยให้อีกฝ่ายจูบจนหนำใจ และเมื่อร่างนั้นปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ ตาหวาน ๆ กลายเป็นตาลอย และทรุดนั่งลง หลังลู่ติดกำแพง
ไม่มีแรงด่า ไม่รับรู้อะไรต่อ ได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ มองหน้ากระเทยหน้าเปื้อนสี.....ด้วยความงง โดยมีแบคกราวด์เป็นถุงขนมกระจายเต็มพื้น

กระเทยหน้าตาอุบาทว์ ตามลงมา แตะริมฝีปากเบา ๆ ที่เปลือกตาของร่างบางที่กระพริบตามองปริบ ๆ อีกครั้ง
ประทับแผ่วเบา ก่อนจะผละจาก และเอ่ยบอกเสียงเบา

"ไม่ใช่เฉพาะตาที่หวานหรอกเหรอ...ทั้งปากทั้งแก้มก็หวานเหมือนกันนี่...เห็นท่าจะหวานไปทั้งตัวด้วย"

ตาหวานไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ยังคงกระพริบตาปริบ ๆ อีกหลายครั้ง ปากอ้าค้างอยู่แบบนั้น ด้วยความงง

นังกระเทยวิปริตเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้ตาหวาน นั่งเอ๋อ อยู่กับกองหนังสือการ์ตูน และการ์ดกระดาษ และถุงขนมที่กระจายเต็มพื้นอยู่อย่างนั้น
หน้าตาเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยรอยลิปสติก สีแดง เป็นรอย เปะปะเต็มหน้าเต็มคอไปหมด และต้องใช้เวลาอีกนานกว่าเจ้าตัวจะมีสติคืนกลับมาได้

เมื่อเพื่อนมาลากเข้าห้อง และเอ่ยถาม

"เป็นอะไรวะไอ้หวาน...โดนกระเทยปล้ำมาหรือไง.."

แคปเอ่ยถามเพื่อนและนั่นคือการเรียกสติที่หลุดลอยของตาหวานให้กลับคืนมา เจ้าตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำและเห็นมีแต่รอยลิปสติกสีแดงสดเปื้อนไปทั้งหน้า
เลยทั้งล้างหน้า ทั้งถูสบู่ ทั้งใช้ฟองน้ำขัดรอย ต่าง ๆ ออกไป....แต่ยิ่งขัดก็ยิ่งเหมือนรอยแห่งความรู้สึกจะยิ่งเกาะแน่นตามใบหน้า และริมฝีปากเต็มไปหมด

"ไอ้ปลา...กระเทยวิปริต...ไอ้บ้า...คอยดูนะมึง...คอยดูนะไอ้บ้า..."

ปากกร่นด่าไปอย่างนั้น พร้อมกับที่มือยังถูไปมาที่ริมฝีปากของตัวเอง ทั้งที่รอยลิปสติกไม่เหลือร่องรอยติดไว้อีกแล้ว แต่ตาหวานก็ยังขัดผิวไม่เลิก

ยิ่งขัดรอยยิ่งปรากฎชัด....ไม่ใช่ปรากฎที่ใบหน้า...แต่มันมาปรากฎอยู่ในสมอง และหัวใจ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แคปตะกุยมือที่มือของพี่วิน และเอียงหน้ามอง เมื่อพี่วิน แกะขนมและวางไว้ในมือ ให้แคปกินขนม แค่จะแกล้ง เล่นเท่านั้น
เอาสิ กล้ากินเหรอ...กินขนมจากมือแบบแมวน่ะ...ถ้ากล้าก็เอาสิ...เล่นให้สมบทบาทแมวหน่อยแล้วกัน

พี่วิน แค่คิดแกล้งแมว แค่นั้น แต่แคปหรือจะย่อท้อ วิญญาณแมวเข้าสิงซะแล้ว แกะให้เหรอ วางให้บนมือด้วยใช่มั้ย
แค่เห็นก็รู้แล้วว่าพี่วินแกล้ง ก็ดี อยากให้เป็นแมว ก็จะเล่นให้สมบทบาทแมวเลยพี่วิน

ปลายลิ้นของร่างสูงนั้นค่อยก้มลงแตะที่ฝ่ามือของอีกฝ่ายที่มีขนมวางอยู่ กัดขนมในมืออย่างเอร็ดอร่อย
และร่างเพรียวบางก็รีบดึงมือออกทันที เอาอีกแล้ว ไอ้รุ่นน้องนี่ มันยิ่งกล้าขึ้นทุกวัน แม้จะไม่สมดั่งที่ตั้งใจที่ได้แกล้งอีกฝ่ายให้สะใจ แต่ก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้
พอจะดึงมือออก แคปกลับดึงมือของพี่วินเอาไว้ และเลียไปมาที่ฝ่ามือ ของพี่วิน ไม่ได้มีใจคิดเป็นอื่น แค่คิดจะเล่นให้เหมือนแมวแค่นั้น
และเมื่อเงยหน้าขึ้นแคป...ก็เห็นพี่วินสะบัดหน้าหนี ด้วยความหงุดหงิด

อะไรของเขานะพี่วิน...ให้เป็นแมว แล้วเอาแต่แกล้งแมวที่เลี้ยงไว้แบบนี้นี่ใช้ไม่ได้เลยนะพี่วิน....เจ้าของอะไรบ้าชะมัด

แคปเองก็ไม่เข้าใจอะไรพี่วินเหมือนกัน วัน ๆ ทำแต่หน้าหงิก เวลาเอาข้าวมาให้เขา ก็ทำแต่หน้าหงิก เหมือนไม่พอใจเขาอย่างนั้นแหละ
บางทีเขานั่งกินข้าวอยู่ ก็ทำท่าจะเอื้อมมือมาลูบศรีษะเขา พอเขาหันไปมอง ก็ดันชักมือกลับไปซะอีก
ทั้งที่เมื่อก่อน ก็เห็นลูบอยู่ทุกวัน แถมพักนี้ กับข้าว ไม่มีเฉพาะแต่ปลา แต่ดันมีไส้กรอกรมควัน มีน้ำผลไม้ มีนมกล่อง
แถมมาด้วยอีก แมวกินของแบบนี้ได้หรือไงพี่วิน....แต่ก็ดี...ดีกว่ากินอาหารแมว เละ ๆ หรือแบบเม็ดแข็ง ๆ เหม็นกลิ่นปลาแห้งนั่น
เหมือนช่วงแรก ๆ

แล้วนี่พี่วินไม่พอใจอะไรนักหนากันล่ะนั่น.....หรือว่าเขาเล่นไม่เหมือนแมว อ๋อ ท่าจะใช้

เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปซื้อกระดิ่ง กับหูแมวมาดีกว่า จะได้ยิ่งเหมือนแมวมากขึ้น พี่ท่านจะได้พอใจ
เล่นกับเขาหน่อย...เดี๋ยวหน้าจะยิ่งหงิกเข้าไปใหญ่....

แคปกินข้าวกล่องที่วันนี้ พิสดารมากขึ้น พี่วินแปลกดี แมวกินข้าวปั้นได้ด้วยเหรอ แถมมีวาซาบิกับโชยุแถมมาให้ในกล่องอีก
มีน้ำผลไม้มาด้วยอีกหนึ่งกล่อง....แมวบ้านพี่วินนี่กินอาหารญี่ปุ่นนะ แมวอะไร แน้ว แนว

แล้วดูพี่วินสิ ทำท่าจะเอื้อมมือมาแตะตัวเขาอีกแล้ว แล้วก็ผละกลับอีก เหมือนกำลังลังเลอะไรบางอย่าง
จนแคปต้องเอนตัวเอาศรีษะไปสีแขนของอีกฝ่ายนั่นแหละ ร่างเพรียวบางสมส่วนนั้นถึงได้ ยอมแตะมือเข้าที่ศรีษะของเขาอย่างแผ่วเบา
และลูบไล้ไปมาอย่างอ่อนโยน ถ้าแคปไม่ตาฝาด เขาเห็นพี่วิน อมยิ้ม ยิ้มหวานซะด้วย....

เออดี...เป็นแมวมันดีอย่างนี้นี่เอง

เจ้าของยิ้มให้ด้วย...ยิ้มหวานจริงพี่วินจ๋า

ขอเลยนะพี่วิน ขอเลย ขออย่าเอารอยยิ้มแบบนี้ไปให้ใครอีกเลย เก็บไว้ให้ไอ้แคปคนนี้คนเดียวเถอะ....
แล้วจะให้เล่นบทแมวไปตลอดไอ้แคปก็ยอม

TBC....

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: WEERACHOT ที่ 14-12-2008 07:40:50

พี่วินครับ รักได้แล้วแหละ....

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 14-12-2008 09:18:17

 :laugh: กร๊ากกกก...นึกภาพตอนตาหวานโดนกระเทยควายปล้ำจูบแล้ว  อย่างฮา
น่าสงสารจังเยยตาหวาน  มามะ   :กอด1:  ปลอบขวัญ
 :pig4: ครับ kamui1972
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ
ตามอ่านทุกเรื่องที่ kamui โพสต์นะครับ  อ่านจุใจดี
อีกอย่างหนึ่งก็ชอบเรื่องที่คุณเท็นเขาแต่งด้วยเป็นทุนเดิม

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ISACBTMN ที่ 14-12-2008 10:14:04

สนุกมากมาย

ชอบจังลงเยอะๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 14-12-2008 12:08:01

น่ารักทั้งสองคู่เลย อิอิ ชอบๆๆๆ :m1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 14-12-2008 12:20:14

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 13

ตาหวาน.....หวานทั้งตัว...ใครนึกว่าหวานแค่ตากันล่ะ หวานทั้งตัวต่างหาก
ยิ่งเรียวปากช่างตะโกนโวยวายนั่นยิ่งหวาน ผิวแก้มเนียนใสไม่ต้องพูดถึงเลย ทั้งหอมทั้งนิ่ม
ไม่เสียแรงที่พยายามตามจีบ .... เด็กอะไร หวานได้ทั้งเนื้อทั้งตัว และมีรสชาติ เผ็ด ๆ มันส์ ๆ ประกอบด้วยอีกต่างหาก

ไม่รู้ว่าป่านนี้ จะเป็นยังไงบ้าง เด็กลืมง่าย คงนอนอ่านการ์ตูนสบายใจเฉิบไปแล้วมั้ง....ป่านนี้
หนุ่มร่างสูง จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าไปอยู่ในชุดธรรมดา และเดินยิ้มตลอดทางขึ้นตึก

ตาหวาน ตาหวาน...คิดถึงแต่ตาหวาน....อยากจะชิมให้หมดทั้งตัวเลย
อยากรู้นัก จะหวานมากกว่าที่เห็นมากแค่ไหน
ว่าแล้วก็โทรไปแหย่เล่นสักนิดดีกว่า

เอาไงดีน๊าาาาาาาาาา

ส่งข้อความไปหากก็แล้วกัน

อันนี้ดีกว่า

............คิดถึงตาหวานจังครับ.............

ร่างสูงอมยิ้มถูกใจ เมื่อข้อความถูกส่งไปเรียบร้อยแล้ว ตาหวานนี่แปลก พักนี้ยอมคุยกับโรคจิตด้วยนะ ทำเล่นไป

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"นี่.......ตอนนี้ฉันเสียพลังงานจากการต่อสู้น่ะ...อือใช่....มันเป็นร่างขั้นสุดยอด
ของฟรีสเซอร์ เรื่องดราก้อนบอล กระเทยแหละ เออ ใช่มันเป็นกระเทย..."

ตาหวานเอ๋อ....ไม่ร้องคาราโอเกะ ไม่ได้อ่านการ์ตูน ไม่ได้เล่นเกมส์ แต่เปลี่ยนมาคุยโทรศัพท์กับหนุ่มนิรนามโรคจิตแทน
หลังจากที่ปรึกษาปัญหาชีวิตกับไอ้แคปไม่ได้ เลยต้องเปิดโทรศัพท์มาคุยกับไอ้โรคจิตแก้กลุ้มไปพลาง ๆ ก่อน

"นี่...มาเจอกันหน่อยได้มั้ย...ฉันอยากเจอนายนะ...เอาการ์ตูนมาให้ด้วยได้มั้ย...ฉันจะรอ....แล้วเลี้ยงคาราโอเกะฉันด้วยนะ"

ตาหวานกดวางโทรศัพท์ไปแล้วอย่างหงอยเหงา วันนี้รู้สึกไม่สดชื่นเลย เหมือนกับว่าเสียพลังชีวิตไปมากโข จากนังกระเทยปลาคนนั้น
คิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ เลยนัดโรคจิตมาเจอ เอาน่ะ เป็นผู้ชายเหมือนกัน ไปในที่ที่มีคนมากมายก็พอแล้ว
ยิ่งคิดยิ่งซึม ยิ่งคิดยิ่งเศร้า นังปลาเน่าไม่มาหาไอ้แคปเลย นับตั้งแต่โดนกระเทยควายจูบไป ตาหวานก็เริ่มเกิดอาการแปลก ๆ
ไม่รู้สึกสนุกกับการเล่นเกมส์ อ่านการ์ตูนก็ไม่สนุก ใจมันพะวงคิดไปถึงแต่นังกระเทย หน้าประหลาดนั่นตลอด
กลัวมันจะมาหาไอ้แคป กลัวต้องปะทะคารมย์กับมัน แต่ก็ชะเง้อคอคอยรอมัน แต่อีกระเทยบ้ามันก็ไม่มา
ตาหวานอยู่ในโลกของเด็ก ยังไม่เข้าใจ ว่าอาการแบบนั้นเขาเรียกว่าคิดถึง

ตาหวานอาบน้ำแต่งตัวและเดินออกจากห้องไปอย่างเบื่อหน่าย

และไปยืนคอยโรคจิตก่อนเวลานัดที่หน้าร้านไอศกรีม

ยืนมองนาฬิกาไปมาหลายรอบ แล้วก็ไม่เห็นว่าไอ้โรคจิตจะมาหาสักที จนกระทั่งทนไม่ไหว ต้องเดินหนีเข้าไปกินไอศกรีมในร้าน
กินอย่างเซ็ง ๆ อะไร อะไร ก็เซ็งไปหมด น่าเบื่อชะมัด

"นังตาหวาน...ผัวไปไหนล่ะ"

ใครคนหนึ่งเอ่ยทักทาย และตาหวานก็เงยหน้าขึ้นมอง ด้วยความดีใจ นังปลาเน่า อีกระเทยบ้ามันมาแล้วเหรอ
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับไม่เห็นใครคนหนึ่งที่หน้าเปื้อนสี แต่งหน้าอุบาทว์เหมือนไปเล่นงิ้วสักคน
แต่กลับกลายเป็นชายหนุ่มร่างสูง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา แต่กลับทำให้คน ๆ นั้นดูดีขึ้นมาได้ไม่ยากนัก

นายแบบเขามาถ่ายแบบเหรอวะ...หรือว่าเขาทักคนผิด

ตาหวานหันซ้ายหันขวาเพื่อความแน่ใจ

"หล่อนแหละ...ทำไม..งงเหรอ"

ถึงคำพูดจะเป็นแบบกระเทย พูด แต่น้ำเสียงกลับเป็นปกติไม่ได้สะดีดสะดิ้งเลยสักนิด ร่างสูงนั้นนั่งลงอย่างช้า ๆ
ที่ฝั่งตรงข้าม และส่งยิ้มให้ เล่นเอาตาหวาน...เปลี่ยนเป็นตาค้าง ช้อนไอศกรีมในมือหล่นลงพื้น
เหมือนเอี้ยก้วยเลย เอี้ยก้วยที่อยู่ในการ์ตูนจีนเรื่อง มังกรหยกอ่ะ ขอลายเซ็นต์ดีมั้ยวะ

ตาหวานยังคงงง และก็พบว่าคน ๆ นั้น สั่งไอศกรีมมานั่งกิน และขอช้อนมาให้ตาหวานอีกคัน

"เป็นอะไร....ชอบแบบกระเทยเหรอ...เดี๋ยววันหลังมาแบบกระเทยแล้วกันนะ"

ปลาหัวเราะออกมา เมื่อเห็นท่าทางของคนที่นั่งตรงข้ามที่ยังจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ

"หล่อจนตะลึงเลยหรือไง....หือ"

ปากก็พูดและมือก็เอื้อมมาจับที่มือของตาหวานเอาไว้ ให้มือเล็ก ๆ นั้น ตักไอติมในถ้วยขึ้นกิน เพราะใกล้จะละลายเต็มทีแล้ว

ตาหวานก้มมองไอศกรีม ที่เริ่มละลาย แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี รู้แต่ว่ามัน มัน ทำตัว ทำตัว ไม่ถูก....ถ้าเกิดว่า
เป็นนังกระเทยปลาเน่า จะกรีดร้องใส่หน้ามัน แล้วเอาไอศกรีมราดหัว ให้มันเต้นเร่า ๆ ให้หนำใจ แต่นี่กลายเป็น
หนุ่มร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลา ดูดีมีชาติตระกูล ตาหวานเลยไม่กล้าจะพูดอะไรเลยสักคำ

"อ่ะ...หนังสือการ์ตูน..เอามาให้...เห็นหวานบอกอยากได้อยู่...เล่มนี้เขาไม่พิมพ์ออกมาแล้วนะ"

หนังสือในถุงกระดาษ ถูกเอามาวางไว้ให้ตรงหน้าคนที่ยังเงียบอยู่ และตาหวานถึงเพิ่งรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ด้วยวิธีการเดาที่ไม่ยากนัก

"โรคจิต...........ที่มันส่งข้อความ...บ้า ๆ พวกนั้นมา...คือ..คือ..นายงั้นเหรอ..."

คำถามถูกตอบโดยวิธีการพยักหน้ายิ้ม ๆ

"ไอ้บ้า...แกนังกระเทยหน้างิ้ว ........... แกหลอกฉันเหรอ...."

น้ำเสียงแผ่วเบา เอ่ยออกมา มันดูสงบเรียบ ผิดจากที่ปลาคิดไว้

ช่วยไม่ได้ที่เกิดมาโง่......เลยโดนล้อเล่นอยู่เรื่อยโดยไม่รู้ตัว
ผิดที่อยู่แต่ในโลกของการอ่านหนังสือการ์ตูนไปวัน ๆ และเล่นเป็นแต่เกมส์ ร้องได้แต่คาราโอเกะ
แต่ไม่เคยร้องไห้ เพราะร้องไม่เป็น

คนอื่นเขาก็คงอยากเล่นเกมส์ด้วย...........เลยแกล้งเล่นสนุก ๆ เพราะเห็นว่าตาหวานเป็นเด็ก

วันนี้ปลาเตรียมใจมาฟัง เสียงร้องแบบแสบแก้วหูของตาหวานเต็มที่ รู้แน่ว่าเด็กคนนี้ คงจะโวยวาย
แล้วเอาอะไรมาตีหน้าเขา เขาจะได้ถือโอกาส ขโมยจูบสั่งสอนเด็กบ้านั่นอีกสักที
แต่ผิดถนัด

ตาหวาน ตักไอศกรีมเข้าปาก ด้วยความเร็ว ใบหน้าเรียบเฉยสนิท ก่อนจะหยิบเครื่องเล่นเพลง ออกมา
และอุดหูเอาไว้ เดินไปจ่ายเงินที่เคาร์เตอร์ ไม่สนใจจะหยิบหนังสือการ์ตูนหายากที่เขาเอามาให้เลย
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนหน้ายิ้ม ๆ ของร่างสูง ต้องหุบยิ้มกระทันหัน และเดินไปจ่ายค่าไอศกรีมก่อนจะวิ่งตามออกมาแทบไม่ทัน

"ตาหวาน...เดี๋ยวก่อน...หยุดก่อน...ตาหวาน"

แม้จะเรียกสักเท่าไหร่ ตาหวานก็ไม่ได้ยินอะไรเลย และยิ่งเพิ่มความดังของเสียงเพลงนั้นให้เพิ่มขึ้น
แม้ว่าร่างสูงนั้นจะฉุดแขนเอาไว้ แต่ตาหวานไม่ได้สะบัดหนี กลับเงยหน้ามองเจ้าของใบหน้าคมนั้น
ไม่มีคำพูดอะไรออกมาเลยสักคำ นอกจากความรู้สึกที่ปลาอ่านไม่ออกเลย ว่าเด็กคนนี้คิดอะไร
มันมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีแววโกรธ หรือแววเคียดแค้นอะไรทั้งสิ้น เหมือนไม่มีอะไรในดวงตาหวานซึ้งคู่นั้น

และในที่สุดเขาก็ต้องปล่อยเรียวแขนเล็กนั้นให้เป็นอิสระ ปล่อยให้เจ้าตัวเขาเดินจากไป เงียบ ๆ
โดยที่ไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนมาง้อเด็กคนนี้ดี

กลเม็ดวิธีการร้อยแปด ที่เขาเคยใช้ง้อขอคืนดีคู่นอนของเขา ถูกประมวลเข้ามาในความคิด
ให้ดอกไม้ ออดอ้อน เอาใจ หรือจะทำยังไงดี แต่ที่รู้ ๆ วิธีการต่าง ๆ ไม่น่าใช้ได้กับตาหวานเลย
สักวิธีเดียว

ปลายังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น และกดโทรศัพท์โทรหาตาหวาน แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่เรียกเข้าไปเลย
คงจะกลับห้องแน่ ๆ ไปดักรออธิบายที่หน้าห้องคงจะทัน

ร่างสูงโบกแท็กซี่แล้วบอกที่หมายที่จะไป

"ตาหวาน....ง้อง่าย ๆ หน่อยเถอะนะ..ง้อยาก..ฉันเองก็ลำบากใจไปด้วยนะ"

ความคิดที่ไม่มีความรับผิดชอบ ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกโกรธมากแค่ไหน ถูกประมวลผลในหัวของร่างสูง และแสดงออกมาเป็นคำพูด

ตาหวานไม่ใช่คนช่างโกรธ แต่เป็นแค่เด็กขี้โวยวายเท่านั้น
สิ่งที่ใครหลายคนไม่รู้เลยก็คือ
เด็กขี้โวยวายงี่เง่างอแงคนนั้น
เคยโกรธกับน้องชาย ตัวเอง และไม่เคยพูดกันอีกเลย นานถึงสามปี

นี่มันอะไรกัน...ทำไมเขาถึงปฏิเสธคู่นอนคนอื่น ๆ ไปหมด และเอาแต่คิดว่าจะเอาอะไรไปเลี้ยงแมวดี เลยมาเดิน
ซื้อของที่ซุเปอร์มาเก็ตแห่งนี้ ซื้อกับข้าวอะไรตั้งมากมาย ซื้อมาทำไมเยอะแยะ วินไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
เมื่อก่อน ข้าวที่เอาไปให้แมว เป็นอาหารแมวชนิดเม็ด ไป ๆ มา ๆ เปลี่ยนเป็นอาหารแมวชนิดซอง เริ่มดีขึ้นมาหน่อย จากอาหารซองแบบนั้น
กลายเป็นข้าวกล่อง ที่มีกับข้าวเป็นปลาทอด ปลานึ่ง เวลาไม่นาน ข้าวกล่อง กลายเป็น ข้าวที่มีกับข้าว บางครั้งมีก๋วยเตี๋ยว มีข้าวหมกไก่ ไปโน่น
บางวันมีนม มีน้ำผลไม้ เป็นของแถมซะอีก และปัจจุบันมันพัฒนากลายเป็นปิ่นโตแบบเถา ที่มีกับข้าวหลายอย่าง รวมทั้งขนมหวาน หรือผลไม้เพิ่มเข้าไปด้วย

ปลาเคยถามว่าเขาจะเอาของกินไปไหนนักหนา เขาดันตอบว่าเอาไปเลี้ยงแมว และเพื่อนก็ทำหน้างง ๆ

วินเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเลี้ยงแมว แบบนี้ด้วย แมวที่เลี้ยงไว้ ขี้อ้อน จนอยากไปหาทุกวันเร็ว ๆ เพราะคิดถึง และอยากไปลูบหัวทุกวัน
วันก่อนตัวเล็กทำให้เขากลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว เมื่อเจ้าแมว มีหูงอกออกมา และมีกระดิ่งห้อยคอเสียงดังกรุ๋งกริ๋ง แมว ทำตาแป๋ว ๆ และคลอเคลียเล่นกับเขา
และเขาก็เห็นว่าแมวที่เลี้ยงน่ารักดี ตัวเล็กเป็นแมวของเขาคนเดียว

บางครั้งเดินสวนกันไปมา กับแคป ในชมรมว่ายน้ำหรือโรงอาหาร เขาก็อยากจะพูดคุยด้วย
แต่ตอนนั้นมันเหนือกฎที่ตั้งไว้ ทำให้เขาไม่สามารถที่จะไปพูดคุยอะไรกับแคปได้เลย

"ตาหวานอันนี้หละมั้ง...อันนี้น่ะอร่อย...กูเคยกิน มันเป็นช็อคโกแลตถั่วเว้ย"

เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยอยู่ที่ล็อคถัดไป และตาหวานก็เกิดความงง ไอ้แคปกินช็อคโกแลต แถมรู้อีกต่างหากว่าข้างในเป็นถั่ว
ไอ้โง่นี่ก็โง้ โง่ เขาเรียกอัลมอนด์ ไอ้แคปดันเรียกว่าถั่ว คนกินขนมเด็กอย่างตาหวานรู้ดี แค่มองซองก็รู้แล้วว่าอันไหนอร่อย

"กินตอนไหนวะ...ไม่ยักบอกกูเลย..." ตาหวานเอ่ยถามเพื่อน และแคปก็หันมายิ้มก่อนจะก้มหน้าลงมาบอกเพื่อนที่ข้างหูเสียงเบา

"เจ้าของกูซื้อให้กิน....อร่อยมากเลยมึง..อย่าเอ็ดไป"

แคปหัวเราะร่า ก่อนจะหยิบช็อคโกแลตแท่งใส่ตระกร้า เดินลากตาหวานให้เดินตามมาด้วยกันอย่างมีความสุข
เพื่อไปหาขนมกินที่ล็อคถัดไป

วิน...ยืนมองนิ่ง....

เขาลืมไป ว่าตาหวาน และแคปเป็นแฟนกัน.....ที่กระซิบกระซาบกันหวานแหววแบบนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาของคู่รัก

วินยกโทรศัพท์ขึ้นกดหาหมายเลขที่ยังปรากฎอยู่ในเครื่อง อย่างช้า ๆ

ก่อนจะกรอกเสียงลงไป

"เอ็กเหรอ......ว่างมั้ย...คืนนี้มาเจอกันหน่อยสิ....ไม่เจอกันนาน ๆ ก็คิดถึงนะสิ...หรือว่านายไม่คิดถึงฉันกันล่ะ"

วินหัวเราะอย่างเสแสร้ง พูดคุยกับเจ้าของหมายเลข ก่อนจะกดวางเมื่อนัดสถานที่นัดพบกันเรียบร้อยแล้ว

ร่างเพรียวบางนำของที่ซื้อไปเก็บที่ และเดินตัวเปล่า ไม่ซื้ออาหารที่จะเอาไปเลี้ยงแมว เหมือนเช่นทุกวัน

TBC.....

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 14-12-2008 12:22:38

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 14

หิวจะตายอยู่แล้ว...นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนะ พี่วินนะพี่วิน ทิ้งแมวที่เลี้ยงแบบนี้ได้ยังไงไม่มีความรับผิดชอบเลย
วันทั้งวัน ยังไม่ได้กินอะไรเลย รออาหารจากพี่วิน จะเป็นลมอยู่แล้ว จนต้องควักยาดมมาดม
เพราะแทบจะทนกับความหิวไม่ไหว ดูสิ ฝนก็ตั้งเค้ามาแล้วด้วย
แต่รออีกนิดดีกว่า เดี๋ยวพี่วินคงจะมา ไม่น่าจะเบี้ยวหรอก

พี่วินก็รู้นี่นาว่าตัวเล็ก รอกินข้าวอยู่
ถ้าพี่วินไม่มาเขาคงต้องอดข้าวตายอยู่นี่แน่ ๆ เลย พี่วินนะพี่วิน
หิวจะตายอยู่แล้ว

แคปนั่งตบยุงและบิดไปบิดมา เพราะรอกินข้าว แต่เจ้าของดูท่าจะไม่ยอมมาสักที
ปล่อยให้แมวตัวนี้คอย แล้วคอยเล่า

แคปอดสงสัยตัวเองไม่ได้ ทั้งที่ไปซื้อของกินกับไอ้ตาหวานมากมาย
แต่เขาไม่อยากกินอะไรเลยและก็ไม่ได้แตะอะไรสักคำ
ทุกวันก็เป็นแบบนี้ กินข้าวที่พี่วินซื้อให้ โดยไม่ได้แตะอาหารอื่นเลยสักนิด
เป็นแบบนี้มาเป็นเดือนแล้ว พี่วินจะรู้หรือเปล่านะ

แคปรู้สึกหิวจนแสบไส้ หิวจนปวดท้อง
แต่วินก็ไม่มาซะที ชะเง้อคอ รอแล้วรอเล่า ก็ไม่มีวี่แววของพี่วิน
เขาต้องรออีกสักหน่อย เดี๋ยวพี่วินก็มา เดี๋ยวพี่วินคงจะมา แต่ยิ่งรอก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพี่วินเลย

แมว ยังนั่งรอเจ้าของที่เก้าอี้ตัวเก่า ด้วยความหวังว่าเจ้าของจะมาหา จะเอาข้าวมาให้กิน
แต่แคปลืมคิด ตอนนี้เขาเป็นแมวจรจัด บางครั้งก็ต้องทำตัวให้ชิน เวลาที่ไม่มีใครมาดูแลมาสนใจ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ฝนที่ตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา ทำให้วินต้องรีบคว้าร่มรีบวิ่งออกจากห้อง ด้วยจิตใจพะว้าพะวง
เขาเพิ่งกลับจากการไปพบกับใครคนหนึ่งที่เป็นคนที่ชวนเขาอยู่บ่อย ๆ เพราะว่าร่างกายเข้ากันได้ดี
เขาจึงได้นัดเจอคน ๆ นั้น เพราะอีกฝ่ายไม่ได้เรียกร้องอะไรมากมาย
มีอะไรกันเรียบร้อยก็ต่างคนต่างแยกกันไป เขาคิดว่าวันนี้รู้สึกสนุกและสะใจที่สุด
ที่ได้แก้แค้นรุ่นน้องคนนั้น

แคปมีแฟนได้

เขาก็มีคู่นอนที่เข้ากันได้เหมือนกัน ยิ่งคิดยิ่งสะใจ ยิ่งคิดยิ่งอารมณ์ดี

แต่สุดท้ายไม่รู้ว่าทำไม เขาจึงเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อและซื้อข้าวกล่องออกมาหนึ่งกล่อง
ให้พนักงานอุ่นให้เรียบร้อย และกางร่มเดินไปที่ใต้ต้นไม้หลังตึกที่ ๆ ตัวเล็กอยู่เป็นประจำ

ร่างเพรียวบางนั้นแค่นยิ้มออกมา อย่างนึกสมเพชตัวเอง ที่ไปเดินหาเจ้าแมวตัวนั้น
ทั้งที่ป่านนี้เจ้าหมอนั่นคงนอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ และมีความสุขแล้ว
เขาสาบานกับตัวเอง
ถ้าเขามาแล้วไม่เจอรุ่นน้องที่เล่นเป็นแมวคนนั้น

ต่อไป เขาจะไม่มาที่นี่อีกเลย

เขารู้คำตอบดี ถึงได้มาให้เห็นกับตา ว่ามาแล้วยังไงก็ไม่มีทางเจอกับแคปแน่ ๆ
แล้วต่อไป เขาจะไม่สนใจเลี้ยงแมวอีก
จะไม่เอาความรู้สึกผูกพันธ์ไปมอบให้ใคร
เพราะนอกจากความขุ่นข้องหมองใจ และต้องเจ็บปวดซ้ำ ๆ แล้ว
เขาไม่เคยได้รับอะไรกลับมาเลย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ร่างที่นั่งอยู่ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำในยามดึก ทำให้วิน ที่กำลังอมยิ้มเยาะหยันตัวเอง
ต้องยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
เมื่อเขาได้เห็นว่าใครคนหนึ่ง
กำลังกอดตัวเองด้วยความหนาวสั่นท่ามกลางสายฝน
คน ๆ นั้นกอดตัวเองไว้แน่น และเงยหน้ามองสายฝน พร้อมกับชะเง้อคอ เหมือนกับรอคอยใครสักคนอยู่

วิน รีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความร้อนใจ ความห่วงใย ทวี ขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
และรีบเอาร่มไปกางให้กับร่างสูง ที่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อมกับส่งยิ้มแห้ง ๆ มาให้

แมวไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ นอกจากแสดงท่าทางดีใจ ที่เห็นเจ้าของ แถมซ้ำยังกอดเอวบางนั้นแน่น
เพื่อหาไออุ่น

ความรู้สึกผิด แล่นเข้ามาในหัวใจ ก่อนจะกรัดกร่อนกำแพงสูงที่เคยตั้งตระกานให้ทลายลงอย่างช้า ๆ

"หิวจะตายอยู่แล้ว....ถ้าเจ้าของทิ้งไป ผมคงต้องตายแน่ ๆ "
ร่างสูงนั้นเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ และเอ่ยบอกออกมาเสียงสั่น
กัดฟันระงับอาการสั่นสะท้านของร่างกายเอาไว้ เพราะความหนาวเหน็บ

หัวหมุนไปหมด หิวจนเลิกหิว หิวจนแสบท้อง หิวจนหายหิวไปเลย

แต่แค่แมวได้เห็นหน้าเจ้าของ ก็ทำให้แมว มีความสุข ได้

ข้าวกล่องถูกแกะออกจากถุง โดยมีแมวถือร่มให้เจ้าของ

และเจ้าของค่อยตักข้าวป้อนแมวอย่างช้า ๆ ด้วยมือที่สั่นระริก พร้อมหยาดน้ำตาที่รินไหล

แมวที่เลี้ยงไว้ ไม่รู้ว่าเจ้าของเป็นอะไร รู้แต่ว่า เขาดีใจ ที่เจ้าของเอาข้าวมาให้กิน

แมวนั่งเคี้ยวข้าวตาแป๋ว ไม่ได้รู้เลยว่าเจ้าของแมว ผิดคำสัญญาไปหาใคร ๆ มาแล้ว ถึงได้กลับมาหาแมวที่ทนหนาวนั่งรอเจ้าของท่ามกลางสายฝนแบบนี้

ข้าวในกล่องที่เจ้าของป้อนให้ด้วย ความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างถึงที่สุด ถูกป้อนเข้าปากแมวจนหมดเกลี้ยง

และเมื่อวางกล่องข้าวลง เจ้าของแมว ก็โผเข้ากอดแมวที่ตัวเองเลี้ยงไว้ ก่อนจะร้องไห้สะอีกสะอื้นด้วยความเสียใจ
ที่ทิ้งให้แมว ต้องตากฝน และหิวแทบตายแบบนี้

แคปไม่รู้ว่าพี่วินเป็นอะไร จู่ ๆ ก็โผเข้ามากอดเขาไว้แน่น
แล้วยังร้องไห้ไปด้วยอีก เขาทำให้พี่วินโกรธหรือเปล่า เขาก็ไม่รู้

เขาอยากจะกอดตอบก็กอดตอบได้แค่มือเดียว เพราะอีกมือ ถือร่มอยู่

พี่วิน เงยหน้าขึ้น และ แตะปลายจมูกเข้าหาที่ปลายจมูกของเขา

ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงเบา ด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะท้านจนระงับไว้ไม่อยู่

"ฉันผิดคำสัญญากับนายแล้วแคป....ฉันไปกับผู้ชายคนอื่น...ทิ้งให้นายต้องทนหิวข้าวและตากฝน
นายจะเลิกเป็นแมวของฉันวันนี้เลยก็ได้...เพราะฉันไม่มีค่าพอให้นายต้องมาเสียเวลาแบบนี้
ในอีกไม่ช้า..ไอ้คนมั่วไม่เลือกหน้าอย่างฉัน...คงไปกับคนอื่น ๆ อีกมากหน้าหลายตา และก็อาจ
ทิ้งให้นายนั่งหิวข้าวจนตายก็ได้....เพราะฉะนั้น....ต่อไปนายไม่ต้องเป็นแมวของฉันอีกแล้ว...
นายไปซะเถอะ.....นายไปซะ"

แคปไม่เข้าใจที่พี่วินพูด แต่เมื่อเห็นร่องรอย แดงช้ำที่ลำคอเนียนขาวนั้นเขาก็เข้าใจได้ในทันที

พี่วินสะบัดหนีเขา และลุกขึ้นยืนเตรียมจะก้าวเท้าหนีจากเขาไปแล้ว

ร่างสูงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างช้า ๆ ด้วยความร้าวรานหัวใจ

"พี่วิน....ถึงพี่วินจะไปไหน กับใคร ๆ อีก...แต่ผมจะไม่มีวันทิ้งพี่วินไปไหนอีกเลย
ถ้าผมต้องตายเพราะความหิว...ผมก็จะตายอยู่ที่นี่....ถ้าพี่วินไม่มา ผมก็จะรอ
ให้ผมรอไปอีกกี่ปีผมก็จะรอ....ถึงพี่วินไปกับใคร ๆ อีก ผมก็จะรอ...รอให้พี่วินเบื่อและรอวันที่พี่วินจะกลับมาหาผม
และเอาข้าวมาให้แมวตัวนี้กิน....."

ร่มถูกปล่อยให้ปลิวหายไป ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ

พร้อมกับที่ร่างสูงนั้นกอดรัดเรือนร่างเพรียวบางที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนนิ่ง
แคปซบหน้ากับแผ่นหลังอบอุ่นนั้น และพร่ำพูดแต่ประโยคซ้ำ ๆ

"ผมรักพี่วิน...ถึงพี่วินมีใคร ๆ ผมก็รักพี่วิน...ถึงพี่วินไม่มา..ผมก็จะรอ..."

คำพูดที่ชาตินี้คนอย่างวิน ไม่เคยได้รับจากใคร และปราถนาอยากจะได้ยิน ถูกถ่ายทอดจากปากของแมวที่เขาเลี้ยงไว้
น้ำแข็งที่เคยเกาะกินหัวใจ ถูกละลายเพราะไออุ่นของคนที่ถ่ายทอดความรู้สึกมาให้

วินสะอื้นไห้เสียงเบา เขามันคนไม่มีค่า ที่จะให้แคปมารักได้หรอก แม้ปรารถนาจะมีใครสักคนที่รักและเข้าใจ

แต่แคปเป็นคนดีเกินไป ดีจนเขากลายเป็นของสกปรกที่ไม่คู่ควร และไม่อาจจะทำให้คนที่กอดเขาไว้แปดเปื้อนกับความโสมมของเขาไปด้วย

"ฉันไม่มีค่าพอให้นายมารักหรอก...ไม่มีค่าเลย...ฉันน่ารังเกียจ...ฉันมันน่ารังเกียจเกินไป....นายไปหาคนที่เขาดีกว่าฉันเถอะนะ...."

แม้ปากจะผลักไสให้คนที่ก้าวข้ามผ่านกำแพงมาได้ให้ออกห่าง แต่ในใจที่เคยเย็นชาของวินตอนนี้
มีแต่ความอบอุ่นลึกล้ำ เพราะถูกเติมเต็ม เขาไม่อยากครอบครองคนดี ๆ แบบนี้ไว้ แค่ได้รู้สึกว่ามีคนรัก
และรอคอย เพียงเท่านี้เขาก็พอใจแล้ว และไม่ได้หวังอย่างอื่นอีก

"พี่วิน..จะทิ้งผมจริง ๆ ด้วย....ดีแล้วพี่วิน...พี่วินทิ้งผมไปเลย...ไม่ว่ายังไงทุก ๆ วัน ผมจะนั่งรอพี่วินอยู่ตรงนี้
พี่วินไม่มา ผมก็จะไม่ไปไหนหรอกคอยดูสิ....พี่วินจะไปไหน ๆ กับใครก็ไปเถอะ...ทิ้งแมวจรจัดตัวนี้ให้หิวตายไปเล้ย"

เจ้าแมว งอแง เล่นแง่กับเจ้าของ จนทำให้วินรู้สึกอ่อนอกอ่อนใจ

แมวตัวโต เดินไปนั่งหน้างอร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่เก้าอี้ม้าหิน แม้จะเรียกให้ลุกขึ้น แม้จะบอกให้ตัดใจแค่ไหน
เจ้าแมวจรจัดก็ไม่มีทีท่าจะยอมลุกสักที
จนในที่สุด วินเองที่เป็นฝ่ายทนเห็นอีกฝ่าย นั่งเปียกฝนหนาวสั่นนั้นไม่ไหว

"ตัวเล็ก...เมี้ยว...เมี้ยว..เมี้ยว...ไปกับเจ้าของเถอะนะ...เจ้าของจะหานมอุ่น ๆ แล้วก็จะหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยน
นะตัวเล็กนะ....ตัวเล็กอย่าดื้อ ให้เจ้าของต้องเป็นห่วงมากกว่านี้เลย"

วินเดินเข้ามานั่งมอง เจ้าแมวขี้แยกว่าเขา ที่ยอมลุกยืนได้ และจับมือเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

วิน...ผู้ไม่เคยได้รับความรัก...คิดแต่วิธีกำจัดแมวจรจัดที่เดินตามหลังเขาต้อย ๆ

แม้จะดีใจมาก ที่มีใครสักคนมาให้ความห่วงใย

แต่สิ่งที่เขาคิดก็คือ ตัวเองไม่มีค่าพอ และไม่คู่ควรกับแคปเลยสักนิดเดียว

TBC...

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: mantdash ที่ 14-12-2008 12:27:40

เหมียว เหมียว น่ารักมากมายครับ  :impress2: +1 ให้กับคนขยันครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: HaLF333 ที่ 14-12-2008 13:07:33

มาอีกเรื่องแล้ว..
เย้ๆๆ  :mc4:


สงสารวินจัง สงสารแคปด้วย...
เปิดอกคุยกันไปเลยดีมั้ย..
เอาใจช่วย สู้ๆ..
 :L2:

คู่ของปลา-ตาหวาน..
เหมือนจะฮา แต่ท่าจะไม่ใช่แระ..
ปลาจอใช้วิธีไหนง้อตาหวานหนอ..
 :เฮ้อ:

+1 ขอบคุณคามุยจังค่ะ..
 :pig4:

ขอบคุณคุณเท็นด้วยค่ะ..
 :L1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 14-12-2008 13:18:37

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 15

“วันนี้ไม่กลับนะ....กำลังตามง้อเด็กอยู่...วันนี้ถ้าไม่ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก็ว่าจะไม่กลับ...เด็กอะไรไม่รู้นะวิน
ดื้อชะมัด....เราตื้อมาเป็นชาติแล้ว...ไม่ยอมชอบเราขึ้นมาสักนิดเลย”

ปลานั่งบ่นกับเพื่อนอยู่ที่หน้าห้องของตาหวานก่อนจะวางโทรศัพท์และนั่ง คิด เขาหมดหนทางกับเด็กคนนี้แล้วจริง ๆ ไม่โมโห ไม่โวยวาย ซื้อขนมมาให้ ซื้อการ์ดกระดาษมาให้ พาไปร้องเพลง ตาหวานก็ไป....แต่..ทำเหมือนเขาเป็นอากาศ ทำอะไรก็ทำอยู่คนเดียว พอเขามาส่งที่ห้องเด็กคนนี้ก็เดินเข้าห้องล็อคประตู ทำเหมือนว่าเขาเป็นอากาศธาตุก็ไม่ปานขนาดเคาะประตูแบบกระหน่ำเหมือนเมื่อ ก่อนแล้ว แทนที่จะเปิด แต่คนข้างห้องดันเปิดประตูออกมาด่าเขาแทนตาหวานไปซะอย่างนั้น นี่เขาจะเป็นบ้าตายเพราะเด็กคนนี้อยู่แล้ว

พอแตะตัวเข้าหน่อย ถึงได้ทำเหมือนเห็นเขามีตัวตน แต่ไอ้แววตาที่แสดงออกมา ไม่บ่งบอกความรู้สึกว่าโกรธหรือเปล่า เขาก็ไม่สามารถรับรู้ได้ ว่าตาหวานรู้สึกแบบไหน

เคยคิดว่าจีบเด็ก จะง่าย เพราะเด็กไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ตามผู้ใหญ่ไม่ทัน และก็คงเข้าหาได้ง่าย
แต่เด็กอย่างตาหวานนี่ เขาแทบอยากยกธงขาวยอมแพ้ ตั้งหลายรอบ

แล้วนี่เขาเป็นอะไรไปน่ะ....ถูกใจก็เลยลองจีบดูสนุก ๆ แค่นั้น ไป ๆ มา ๆ เกิดอยากเห็นหน้าทุกวัน หลัง ๆเริ่มหนัก ตั้งแต่ได้แตะไปนิดเดียว เขายิ่งอยากเข้าใกล้ไม่อยากให้ห่างตัว เด็กอะไรช่างไร้เดียงสาได้ร้ายกาจสุด ๆ
คนที่จะเป็นบ้าตายนี่มันเขาแล้วล่ะ

ตอนนี้เขาไม่ขออะไรเลย ขอแค่ให้ตาหวานพูดอะไรกับเขาสักประโยคก็ยังดี แต่นี่ทำเหมือนเขาไร้ตัวตนไปได้
ปลาเคยคิดว่าจะเลิกง้อตั้งหลายรอบ คนอย่างเขาน่ะหรือต้องมาตามง้อให้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างตาหวานยอม คืนดีด้วย นี่มันไม่ใช่ตัวเขาเลยสักนิด ยอมรับว่าชอบมาก เหมือนอยากเอาชนะ ไม่ได้ก็ต้องได้
ตอนแรกคิดว่าเล่น ๆ สนุก ๆ ถ้าได้ถือเป็นกำไร แต่ถ้าไม่ได้เขาก็ไม่ขาดทุน แต่นี่เขาขาดทุนย่อยยับเลยนะ
เพราะดันไปหลงเด็กบ้านั่นหัวปักหัวปำ จะเอายังไงต่อก็ยังไม่รู้ ง้อมาก ๆ ความอดทนก็ชักจะหมดเหมือนกัน

ร่างสูงนั้นส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและก้าวออกจากหน้าห้อง ไปนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่บันไดหนีไฟ และในเวลาไม่นาน เขาก็เห็นว่าเด็กบ้านั่นเปิดประตูห้องออกมา และทำหน้า.....

หน้าเศร้า ๆ เหมือนกับโมโห และไม่พอใจอะไรสักอย่าง และก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นนาน ก่อนจะถอนหายใจยาวและเดินลงไปที่ทางเดิน โดยมีร่างสูงแอบเดินตามไปเงียบ ๆ
โดยที่เจ้าตัวเขาไม่รู้เลย ว่ากำลังถูกเดินตามอยู่.......

ตาหวานเดินมุ่งหน้าไปร้านคาราโอเกะแบบหยอดเหรียญที่เจ้าตัวชอบไปเป็นประจำ

แต่แทนที่ตาหวานจะร้องเพลง กลับเดินเข้าไปเปิดเพลง แล้วก็ตะโกนด่าใครคนหนึ่ง

ปลาที่ยืนแอบฟังอยู่ได้ยินชัด จนกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

“ไอ้กระเทยบ้า...ไปตายซะ....เกลียดแก...ไอ้บ้าปลา..โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เกลียดโว้ยยยยยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก “

และอีกหลายร้อยคำด่าที่ทำให้ร่างสูงนั้นต้องนั่งหัวเราะเพราะความขำ

ตาหวาน.....เด็กบ้านี่...จะทำตัวน่ารักไปถึงไหนเนี่ย ที่ไม่พูดกับเขาทั้งวันก็เก็บกดเหมือนกันเหรอเนี่ย

แหม ตัวเขาเองก็นึกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรซะอีก ที่ไหนได้ ..........ขำชะมัด ทั้งขำทั้งตลก
ไอ้ที่เคยรู้สึกหงุดหงิดโมโหอยู่ หายเป็นปลิดทิ้ง อย่างนี้มันต้องง้อต่อ....ปล่อยไปได้ไง เดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นความน่ารักของตาหวานกันพอดี

แล้วดูสิ อะไรของเขาอีกล่ะนั่น ตะโกนด่าจนหนำใจแล้วก็....ไอ้ท่าเต้นแปลก ๆ นั่นมันอะไรกัน โอ้ย...เขาคงหยุดขำไม่ได้แล้วเนี่ย...เด็กอาร๊าย ทำให้หัวเราะได้ไม่มีหยุดเลย ทำไมถึงได้ขำขนาดนี้นะเนี่ย

คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า แอบนั่งหัวเราะอยู่ในตู้คาราโอเกะอีกห้อง ที่สามารถมองเห็นอีกฝ่ายได้ลาง ๆ และถ้าตั้งใจฟังดี ๆ ก็จะได้ยินเสียงของห้อง ถัดไปที่เยื้องกันไม่ห่างมากนัก แล้ว.....หลังจากนั้นเด็กบ้านั่นก็.....

หยุดร้องเพลงโวยวาย และก็เปลี่ยนเป็นนั่งเงียบ ๆ ก้มหน้านิ่ง ทั้งที่เพลงที่เปิดมันดังสนั่นขนาดนั้น

ตาหวาน....กำลังยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเอง และเงยหน้าขึ้น เพื่อให้น้ำตาไหลกลับ

ก่อนจะนั่งซึมอยู่อย่างนั้น

ความตลกขบขัน กลายเป็นความสงสาร เขาไม่รู้ว่าเด็กบ้านั่นก็รู้สึกเสียใจ ร้องไห้เป็น
เรื่องที่ทำไว้มันไม่ได้หนักหนาสำหรับเขา แต่คนที่ถูกกระทำ คงจะรู้สึกแย่มาก เหมือนกับว่าเขาไปล้อเล่นกับตาหวานสนุก ๆ แล้วอยู่ดี ๆ เกิดอยากบอกอะไร เกิดอยากทำอะไรขึ้นมา ก็ทำตามใจตัวเอง
ก็เขาเองไม่ใช่เหรอ ที่ไปแกล้ง เด็กคนนั้น เล่น แกล้งจีบ เพราะนึกสนุก
แค่ง้อให้ตาหวานดีด้วย ไม่กี่สัปดาห์ก็ท้อซะแล้ว แบบนี้จะเรียกว่ารักจริงได้ยังไงกัน

รักจริงได้ไง.....

รักจริงงั้นเหรอ

ชอบน่ะก็ชอบอยู่

แต่ว่ารัก....เขารักไอ้เด็กเสียงแสบแก้วหู ขี้โวยวาย แล้วยัง สะสมการ์ดการ์ตูน วัน ๆ กินแต่ขนม ฟังแต่เพลง
ไม่เป็นโล้เป็นพายนั่นน่ะเหรอ

และมิหนำซ้ำเขายังรู้อีกว่า วัน ๆ เด็กบ้านั่นทำอะไร ไร้สาระบ้าง อีก
นี่...........เขาสนใจไปถึงชีวิตประจำวันของเด็กนั่นด้วยเหรอเนี่ย

เห็นทีจะปล่อยให้นั่งร้องไห้แบบนั้นไม่ไหวแล้ว.....ไม่ไหว จริง ๆ

ประตูห้องคาราโอเกะถูกเปิดออกแล้ว พร้อมกับเด็กแสบที่เดินออกมาอย่างเหงาหงอย

ร่างสูงเดินเข้าไปหา และจับข้อมือเล็ก ๆ นั้นไว้ทันที

แต่ตาหวานที่หันมามองหน้าเขา กลับทำหน้าเฉย.....
อย่านะ...อย่ามายั่วให้เขาโมโหหน่อยเลย
ทำเหมือนไม่โกรธ ทำเหมือนไม่ใส่ใจ ทำเหมือนไม่คิดอะไร แต่เมื่อกี้แอบร้องไห้อยู่เห็น ๆ

“ตาหวาน...เดี๋ยว...เดี๋ยวจะพาไปซื้อหนังสือการ์ตูนนะ....เพิ่ง...เพิ่ง ออกเล่มใหม่...แล้วเดี๋ยวจะพาไปเดินเที่ยว”

ปลาไม่รู้ว่าตัวเอง พูดบ้าอะไรออกไป เขาทำเหมือนกับว่าตาหวานเป็นเด็กอนุบาล พาไปเที่ยวเล่น พาไปกินขนม

เขาไม่รู้ว่าตาหวานก็ต้องใช้ความอดทนทุกวันเช่นกัน

และวัน ๆ ร่างนั้นก็เอาแต่คิดว่าไอ้บ้านี่เห็นว่าตัวเองเป็นเด็กจริง ๆ ด้วย
ชอบพาไปซื้อขนมกินบ้างล่ะ เอาของเล่นปัญญาอ่อนมาหลอกบ้างล่ะ แต่ละอย่างที่พาไป
ไปสวนสนุกอย่างงี้ พาไปซื้อหนังสือการ์ตูนอย่างงี้ แต่ละอย่าง แต่ละที่ที่พาไป เห็นตาหวานป็นเด็กอนุบาลหรือยังไงกัน.....ไม่ได้เด็กขนาดนั้นซะหน่อย ไอ้บ้านี่คิดอะไรของมัน
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้โกรธได้ยังไง.....
พาไปกินข้าวใต้แสงเทียนน่ะ มีมั้ย

พาไปขับรถเล่น น่ะ มีมั้ย

พาไปดูหนังก็เคยพาไป แต่พาไปดูการ์ตูน แล้วตาหวานกำลังงอนอยู่ จะบอกว่าไม่ดูก็ไม่ได้อีก
ไอ้ปลาเน่าเอ้ย......

ก็...จริง ๆ ก็ชอบให้...ให้จูบ...ให้กอด....

แต่พอมองหน้าร่างสูงนั้นแล้ว หมอนั่นดันทำเหมือนรังเกียจ แล้วก็ไม่ยอมทำอะไรเลยสักนิด
คนไม่เคยทำ แทนที่จะสอน จะทำให้ชิน แต่นี่อะไร ทำเหมือนรังเกียจกันไปได้ โธ่เอ้ย

ร่างสูงนั้นไม่ได้รู้เลยว่าเด็กที่เขาจูงแขนเดินพามาด้วยกันหายโกรธเขาตั้งแต่วันแรกที่ซื้อขนมมาง้อแล้ว
และตอนนี้ไม่ได้โกรธ แต่งอน และกลัวเสียฟอร์ม
ก็เลยไม่ยอมพูดกับเขาแค่นั้น แต่ คนเป็นผู้ใหญ่ ก็คิดอะไรเป็นผู้ใหญ่ คิดอะไรสลับซับซ้อนไปหมด
ทั้งที่เด็ก คิดอะไรแค่นิดเดียว ไม่ต้องแปลค่า....แต่ผู้ใหญ่กลับไม่เข้าใจอะไรเลยซะอีก

ตาหวาน ปล่อยให้ร่างสูงนั้นเดินจูงแขนมาที่ร้านหนังสือการ์ตูน ปลาทำทีเป็นเลือกหนังสือ และเหมือนบังคับกลาย ๆ ให้ตาหวานเลือกด้วย แต่ร่างนั้นกลับหันมามองหน้าเขาแบบเซ็ง ๆ และเดินหนีออกจากร้านทันที
จะให้ซื้อบ้าอะไร หนังสือที่ออกสัปดาห์นี้น่ะ ซื้อไปหมดแล้ว เล่มใหม่ยังไม่เข้าเลย จะให้ซื้ออีกแล้วหรือไง

ทั้งที่เดินกลับไปด้วยกัน แต่เด็กก็งอนไม่เลิก

ไม่ได้นึกรังเกียจเลยสักนิด แต่ก็อายที่จะยอมรับว่าชอบตั้งแต่ถูกขโมยจูบแรกไปตั้งแต่ครั้งนั้น
ตาหวานเฝ้าแต่บอกตัวเองว่าเกลียด ว่าโมโห และไม่คิดอะไร แต่ทุกวันที่ปลาไม่มาหา เขาก็เหงา
และรอคอยจะได้เจอกัน

ร่างสูงรีบวิ่งตาม เด็กที่เอาเพลงมาอุดหูไม่ยอมฟังเขาพูดอีกแล้ว....ก็เป็นแบบนี้ทุกที
เป็นอยู่ทุกวัน...ไม่เคยฟัง ไม่เคยแสดงท่าทางอะไรออกมา จนเขาเดาไม่ถูกแล้ว ว่าตาหวานจะเอายังไงแน่
จะดีกับเขาหรือยัง หรือว่ายังโกรธอยู่

เดินมาด้วยกัน จนกระทั่งถึงหน้าห้องของตาหวาน ร่างนั้นก็ไขกุญแจห้อง ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่เช่นเคย

ก่อนที่ตาหวานจะเดินเข้าห้อง เขาจึงยื่นหนังสือให้หนึ่งเล่ม และมันถูกเก็บไว้ในถุงกระดาษ

ตาหวานก็รับหนังสือเขาเหมือนเคย ให้อะไรก็เอา ให้อะไรก็รับ แต่ไม่ยอมพูดกับเขาแค่นั้น

ปลาเดินจากไปแล้ว เมื่อตาหวานเดินเข้าห้อง และล็อคห้องไว้เรียบร้อย
ร่างบางเดินมานอนลงบนเตียง ด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะแกะหนังสือออกมาจากถุงกระดาษ

ไม่พ้นการ์ตูนอีกนั่นแหละ ไม่รู้จะซื้อการ์ตูนให้ไปถึงไหน
แต่ครั้งนี้ตาหวานคิดผิด.....

เมื่อเห็นภาพสีหวานจากหนังสือเล่มสวย

......คุณครับ...อย่าร้องไห้....

เป็นชื่อหนังสือที่ร่างสูงนั้นส่งมาให้......ตาหวานที่กำลังเบื่อหน่าย กลับยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย
บ้า....ซื้อหนังสือแบบนี้ให้ได้ยังไง...เป็นผู้ชายนะเว้ย...ซื้อหนังสือบ้า ๆ แบบนี้ให้อ่าน ใครอ่านก็บ้าล่ะวะ

ทั้งที่คิดอย่างนั้น

แต่คนบ้าอย่างตาหวาน ก็เปิดหนังสือเล่มนั้นอ่าน...อย่างเพลิดเพลิน พร้อมกับอมยิ้มเมื่ออ่านถึงหน้ากลางของหนังสือ

กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ถูกดึงออกมาอ่าน

.....ตาหวานเด็กบ้า....เมื่อไหร่จะหายโกรธซะที....แง แง....

ร่างบางหัวเราะอย่างถูกใจ เมื่อท้ายกระดาษมีภาพการ์ตูนเป็นรูปปลาตัวเล็ก ๆ ที่ทำท่าร้องไห้อยู่

“หายโกรธตั้งนานแล้วไอ้บ้า....อยากไม่สังเกตเอง..สมน้ำหน้า..ช่วยไม่ได้”

ตาหวานนอนกลิ้งไปกลิ้งมา พร้อมกับอ่านข้อความนั้นซ้ำอีกหลายรอบ
อ่านหนังสือจนหมดจบเล่มแล้วก็อ่านซ้ำอีก

พรุ่งนี้ถ้าเกิดปลามาหาอีก..คราวนี้จะคุยกับปลา....
ตาหวานอมยิ้ม เมื่อนึกถึงความตั้งใจของตัวเอง และซุกหน้าลงกับหมอนหน้าแดงก่ำ รู้สึกเขิน ๆ เมื่อคิดถึงเรื่องของวันพรุ่งนี้ที่จะได้พูดกับร่างสูงนั้น หลังจากไม่ได้พูดไม่ได้ด่ากันมาตั้งนานสองนาน

TBC….

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 14-12-2008 13:19:57

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 16

เขินนะเนี่ย มันเขิน ๆ ยังไง ก็ไม่รู้....พี่วินเอาเสื้อผ้ามาให้แคปเปลี่ยน หลังจากเขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย และเข้ามาอยู่ในห้องของพี่วินแล้ว ปกติเป็นแมว แต่พอเป็นคนแล้ว จะเอายังไงดี อ้อนแบบแมวได้มั้ยเนี่ย

แคปนั่งครุ่นคิดไปมา กัดเล็บไปพลาง คิดไปพลาง พี่วินอาบน้ำเสร็จแล้ว และเดินสะบัดผมเปียก ๆ ออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเดินมาหาร่างสูงที่นั่งกัดเล็บคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่

“หัวเปียก.....ไม่เช็ดให้แห้งเดี๋ยวก็เป็นหวัดตายกันพอดี” ผ้าขนหนูถูกนำมาโยนไว้ที่บ่าของร่างสูง ก่อนที่พี่วิน จะจัดการเช็ดผมให้กับแคป และแกล้งจับศรีษะนั้น ขยับไปมา อย่างนึกสนุก

“พี่วินเดี๋ยวหัวผมก็หลุดกันพอดีหรอก....”

แคปเอ่ยบอกกับวิน และคนเช็ดผมก็หัวเราะออกมา ก่อนจะจัดการเขย่าศรีษะของเขาหนักกว่าเก่าเล่นเอาแมวต้องรีบจับมือเย็นชื้น ของเจ้าของเอาไว้ ไม่ให้เขย่าหัวเขาได้อีก

“แอบจับมือเหรอ...รู้ทันนะ...ฝนตก ๆ แบบนี้ คิดจะทำอะไรแคป...คิดจะทำอะไร..ไหนบอกซิ”

วินส่งยิ้ม เย้ายวน มีความหมาย แต่ร่างสูงนั้นแทนที่จะรู้เรื่อง กลับทำหน้างง พี่วินทำไม ตาหยีงั้นล่ะ
หรือว่าตากฝนมากไป เลยรู้สึกไม่สบาย

แคปปล่อยมือของวินออกและเช็ดผมของตัวเองต่อไป สะบัดศรีษะอีกครั้ง และเป่าผมให้ผมที่หมาด ๆ แห้งจนไม่เหลือหยดน้ำอีก

วินมองเจ้าแมวที่เลี้ยงไว้ อย่างไม่เข้าใจ อันที่จริง ถ้าเขาพูดอะไรแบบนี้ คนอื่น ๆ ก็รู้ความหมายแล้ว
แต่เจ้าแมว กลับทำเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่อยากมีอะไรด้วยหรอกเหรอ ก็ไหนว่ารักไง

มันก็ต้องมีเรื่องแบบนี้เป็นธรรมดา หรือว่าจะแกล้งไม่รู้ เพราะไม่แน่ใจหรือเปล่า

“แคป...หนาวมั้ย...นายไม่หนาวหรือไงกัน”

วินเริ่มลองแตะมือไปที่ไหล่กว้างนั้น เพื่อเป็นการทดสอบ และเจ้าแมวโง่ ก็หันมามองด้วยความสงสัย

“ถ้านอนกอดพี่วิน...ก็ท่าจะดี...เพราะพี่วินตัวอุ่น”

แคปเอ่ยบอก ตามที่ตัวเองคิด....
และร่างเพรียวบางนั้นก็เดินเข้าหา และโอบรัดลำคอแกร่งนั้นไว้แน่น

เจ้าแมว หันมาทำตาโต ก่อนจะส่งยิ้มให้คนที่เริ่มก่อน

“ขอแบ่งความอุ่นหน่อยนะ...” น้ำเสียงเชิญชวนยั่วยวนนั้น ไม่ได้ทำให้แคปรู้อะไรเลยสักนิด

นั่งกอดวินจนแน่น
กอดแน่น....เพราะคิดว่า วินคงจะหนาวจริง ๆ แล้วก็เอามือถูมือเล็ก ๆ นั้นไปมา เพื่อให้อุ่นมากขึ้น

วินเหลือบมองใบหน้าคมที่นั่งยิ้มแฉ่ง แล้วขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

แคปยังนั่งกอดเขาอยู่

ให้ความอบอุ่นกันจริง ๆ หรือเนี่ย.....ร่างเพรียวบางหัวเราะออกมา อย่างขบขัน
แมวบ้า.....เจ้าแมวเอ้ย เจ้าแมวแคป....

ทำไมใสซื่อขนาดนี้ล่ะหนอ....

แต่การนั่งกอดกันแบบนั้น กลับทำให้วินรู้สึกดีมาก อุ่นจริง ๆ นั่นแหละ
อุ่นทั้งกายอุ่นทั้งใจ

แคป....ไม่ได้คิดแต่จะครอบครองร่างกายของเขาเหมือนคนอื่น ๆ
ซ้ำยังมากอดให้ความอบอุ่นอีกต่างหาก ถึงไม่ได้ผูกพันร่างกายกัน แต่แบบนี้
มันก็ดีเหมือนกัน เป็นความรู้สึกที่ต้องสัมผัสด้วยใจเท่านั้น

แคปยังกระชับอ้อมกอดแน่น เมื่อวินหัวเราะจนตัวสั่น แต่เจ้าแมวดันคิดว่าเขาหนาวซะได้

“พี่วิน...หนาวมากเลยเหรอ....” แคปเอ่ยถาม และจ้องมองหน้าของวินที่ก้มหน้าตัวสั่น
ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น....เพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นให้

เรียวแขนเล็กบางของวิน ค่อยโอบรัดรอบเอวของคนที่กอดและเอนซบเข้ากับไหล่กว้างนั้น
อย่างสบายใจ....

ที่จริง....การไม่มีอะไรกัน....มันก็ไม่เห็นจะแย่เลย...แค่เพียงกอดกันแบบนี้ก็ทำให้วินมีความสุขแล้ว

“พี่วิน....แคปรักพี่วินจริง ๆ นะ....”
ร่างสูงที่กอดวินเอาไว้เอ่ยบอกออกมา นั่นยิ่งทำให้วินยิ้มได้มากขึ้น ก่อนที่ใบหน้าจะหมองเศร้าลง
เพราะคิดถึงเรื่องอดีตของตัวเองที่ผ่านมา

“เลิกตอนนี้ยังทันนะแคป.....ฉันให้โอกาสนาย.....ฉันไม่อยากให้นายต้องมาเสียใจภายหลัง”

วินเอ่ยบอกกับร่างนั้น และแคปก็หัวเราะเสียงเบา

“พี่วินแหละ....ผมไม่เก่งเรื่องนั้นเหมือนคนอื่น ๆ นะ...จะเบื่อผมซะก่อนล่ะสิไม่ว่า”

ร่างสูงเอ่ยบอก แถมซ้ำยังทำหน้ามุ่ย ให้ตายเถอะ เรื่องแบบนี้เขาไม่เป็นจริง ๆ ขาดความมั่นใจสุด ๆ
จะทำให้พอใจหรือเปล่าก็ไม่รู้.....ก็คนมันไม่รู้วิธีนี่นา....

ประโยคตัดพ้อนั้นยิ่งทำให้วินหัวเราะชอบใจ......ก่อนจะกระซิบบอกกับร่างสูงนั้นเสียงเบาเพราะอยากจะกลั่นแกล้งเจ้าแมวที่เรื่องไว้

“ของแบบนี้มันหัดกันได้.....”

แคปหน้าแดงจัด หลังได้ฟังประโยคนั้น และรีบหันหน้าไปทางอื่น เมื่อเห็นว่าพี่วินหัวเราะชอบใจ

โธ่...พี่วิน....คนยิ่งไม่เป็นอยู่....มาแกล้งกันซะได้

TBC…..

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 14-12-2008 13:24:47

 :z1: เอ่อ.....อ่านตอนนี้แล้วก็นึกสงสารแคป

แบบว่าอยากให้แคปได้เจอกะคนอื่นที่ไม่ใช่วินอ่ะ  แหะแหะ....

รู้สึกว่าวินคนที่มั่วไปทั่วแล้วนอนกับใครก็ได้ไม่คู่ควรกับแคปที่ใสซื่ออ่ะ... 

 :m7:รีบไปดีกว่าตู  เดี๋ยวโดนถีบ :z6:

 :pig4: ครับ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: nanalonely ที่ 14-12-2008 13:32:12

^

^

จิ้มมนต์ :กอด1:

ทะลุคามุย

คามุยแนนอ่านเรื่องที่บอกทันแล้วนะฮามากก

แต่ตอนนี้มันค้างงอาะ อยากอ่านต่อเร็ว

ทำยังไงดี :sad4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: toeyz12 ที่ 14-12-2008 13:51:07

เรื่องนี้เหมือนจะเคยอ่านแล้วอ่ะ   

สนุกมากๆๆๆ    o13 


ชอบคู่ปลาอ่ะ   น่ารักกๆๆ     :impress2:




 :pig4:  kamui1972  ที่เอามาลงให้อ่านนะ  , คุณเท็น ดว้ยย   :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 14-12-2008 14:13:37

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ISACBTMN ที่ 14-12-2008 21:15:17

ชอบภาพการ์ตูนรูปปลาทำท่าร้องไห้อ่ะ นึกภาพตามเลยน่ารัก ๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ririmu ที่ 14-12-2008 22:12:28

เรื่องน่ารัก & สนุก มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

แถมลงแบบต่อเนื่องอ่านทีจุใจค่ะ  o13

ทั้งคู่แคปกะคู่ตาหวาน น่ารักมาก ๆ ค่ะ

ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนลงนะคะ  :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: mantdash ที่ 14-12-2008 23:41:54

อิอิ มาเม้นอีกรอบครับ  :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 14-12-2008 23:47:50

อ่านอีกรอบก็ยังสนุกอยู่ดี :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: LEO ที่ 15-12-2008 00:32:38

...เป็นเรื่องแรกที่เมนท์ทันคุณคามุย...ลงต่อเนื่องดีครับ..ชอบ

...ขอบคุณครับ :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: nez ที่ 15-12-2008 01:09:04

น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก

ชอบทั้งสองคู่เลยทำไงดี

ตาหวานน่ารักมากอ่ะ  เปนใครก้อต้องหลงแหล่ะ


แคปสุดยอดดดดดดด

ซึ้งมากกกกกก  รักให้ดีๆนะ  น่ารักเกิ๊น

นอนหลับฝันดีเลย  อิอิ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 15-12-2008 05:57:58

ขอโทษด้วยครับ ที่มาต่อช้า ช่วงนี้วุ่นเรื่องงานนิดหน่อยนะครับ ต่อให้แล้วครับ

**************************************************************************************************

ปริศนาอักษรไขว้…..หัวใจยุ่งเหยิง 17

“พอดีลืมของที่จะให้อีกอย่างน่ะ เมื่อวานไปไขโหลมา ได้ไอ้นี่พอดีเลย...ตาหวานอาจจะชอบก็ได้นะเนี่ย”

ปลาเคาะประตูห้องเรียกตาหวานให้ออกมาพบอีกครั้ง ตอนแรกเขาจะกลับหอเลย แต่บังเอิญเดินไปได้ไม่นาน
แล้วฝนตกก็เลยต้องย้อนกลับมานั่นเอง เขาเคาะอยู่นานกว่าตาหวานจะเปิดประตูห้อง แล้วเจ้าตัวเขาก็ทำหน้าแปลก ๆ เหมือนกับว่า ยิ้มแต่ ปลาก็ไม่แน่ใจ เพราะว่าตาหวาน โกรธมานานแล้ว จู่ ๆ จะมาปุบปับดีด้วยมันก็เร็วเกินไป เขาเดินล้วงกระเป๋าแล้วเจอกับของเล่นที่เขาไปไขโหลมา เด็กบ้านี่อาจจะชอบก็ได้ เป็นแหวนที่หัวแหวนเป็นลูกปัดสี ๆ เขาก็หาเรื่องเอามาให้ไปงั้นแหละ ฝนตก ๆ แบบนี้ กลับหอได้ไง เปียกเละกันพอดี
แล้วอีกอย่าง วินเพิ่งโทรมาบอกว่าเอาแมวมาเลี้ยงในห้อง เขาก็เลยต้องทำความเข้าใจว่าแมวที่วินเลี้ยงเนี่ย
มันเป็นแมวตัวผู้ แล้วท่าทางจะขี้อ้อนน่าดู...ไม่พ้นตัวเล็กของวินแน่ ๆ เขาก็เลยสบายใจได้หน่อย ว่ามีคนเฝ้าห้อง
แล้วก็มีคนเก็บผ้าที่ตากไว้ จะกลับไปขัดจังหวะก็ใช่ที่ ไหน ๆ วินมันก็รักนักรักหนา ไม่เคยพาใครมาที่หอเลย
แสดงว่าคนนี้วินท่าจะรักจริง ๆ ล่ะมั้ง ถึงได้กล้า เขาก็เลยต้องหาที่นอนหละคืนนี้ แต่ตอนนี้อาศัยห้องตาหวานนั่งเล่นไปก่อนแล้วกันนะ

ตาหวานให้อะไรก็รับ แต่ไม่ยอมพูด คราวนี้ก็คงเหมือนเดิม

ร่างสูงนั้นดึงมือของตาหวานออกมาและสวมแหวนของเล่นในนิ้วนางข้างซ้ายของ ตาหวาน แต่ตาหวานก็ไม่ยักโวยวายแฮะ น่าแปลกจริง ๆ แถมยังยิ้ม ๆ อีกต่างหาก เออ นะ เด็กนี่เดาใจยากจริง ๆ

“เข้ามาก่อนมั้ย.....ฝนมันตกหนักอยู่ด้วย”

ปลาแทบจะเป็นบ้าตายด้วยความดีใจ เขาหูฝาดหรือเปล่า ตาหวานพูดแล้ว ให้แหวนของเล่นนี่ถึงกับพูดได้เลยเหรอเนี่ย แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป นอกจากยิ้มกว้าง แล้วก็พยักหน้ารับเดินเข้าไปในห้องของตาหวาน

จับมือหน่อยก็ท่าจะดีนะ....

ปลาเอื้อมจับมือของตาหวานเอาไว้แน่น แล้วก็ทันได้เห็นแววไหววูบในดวงตาหวานซึ้งนั้น
เอ้ย....เป็นอะไรเนี่ย .... จับมือก็ไม่ว่าอะไรด้วย....ถ้าลองกอดจะเป็นไรมั้ยเนี่ย

ปลาที่ไม่เคยแตะต้องตาหวานเลย นอกจากมีลากแขนไปนั่นไปนี่บ้าง เพราะเห็นว่าตาหวานยังเด็กก็เลยไม่ได้แตะต้องเลยสักนิด แต่พอแตะเข้าจริง ๆ แบบนี้ แล้ว ทำไมมันตื่นเต้นขนาดนี้ได้ล่ะเนี่ย

แล้วไอ้ดวงตากลมโตหวานเชื่อมที่ช้อนขึ้นมองหน้าเขานั่นอีก นี่ตาหวานจะเอาไงเนี่ย
เด็กบ้านี่....ถ้าไม่โวยวายไม่ด่า ไม่โมโห เขาจะกอดแล้วก็จะจูบด้วยล่ะนะ

ปลาค่อยดึงร่างเล็ก ๆ ของตาหวานเข้ามากอดอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ เอาน่ะ เดี๋ยวคงชกเองนั่นแหละ
ร้ายจะตายตาหวานน่ะ.....มีเหรอจะให้เขามากอดมาหอมง่าย ๆ แบบนี้น่ะ

แต่..ก็เป็นไปแล้ว ปลายืนยิ้มด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็รู้สึกดีมาก ที่เด็กบ้าตาหวานยืนให้เขากอดเล่นเฉยเลย
ไม่มีการโมโหซะด้วย เจ้าเด็กคนนี้นี่ จะยั่งเขาหรือเปล่าเนี่ย

“ไม่ด่าหน่อยเหรอตาหวาน....พอหล่อนไม่ด่าแบบนี้ฉันทำตัวไม่ถูกเลยนะยะ”

น้ำเสียงที่แกล้งล้อเลียนนั้นทำให้เขาโดนทุบหนัก ๆ ที่ไหล่กว้างจริง ๆ แต่ตาหวานก็ยืนให้เขากอด
นอกจากทุบไปหนึ่งครั้งก็ไม่เห็นพูดอะไรเลย เอ้อ แปลกดีแฮะ เมาช็อคโกแลตหรือไง ตาหวานเอ้ย ตาหวาน

“มันเจ็บนะ....เด็กอะไรร้ายกาจชะมัด...ทำให้เราพูดบ้าอยู่คนเดียวทุกวัน ไม่ยอมพูดกับเราเลย...พอบทจะพูดขึ้นมาก็ทำให้เรางงซะอีก.....ตกลงหายโกรธ หรือยังเนี่ย..หือ..ไหนบอกหน่อย...หล่อนหายโกรธหรือยังนังตาหวาน”

ท้ายประโยคนั้น ร่างสูงก็เลยโดนทุบเข้าให้อีกหลายครั้ง พร้อมกับเด็กตัวแสบ เม้มปากแน่น หน้าแดง แล้วสะบัดหน้าหนีเขาไปหยิบหนังสือการ์ตูน มาอ่านแล้ว ใส่หูฟัง ไม่ยอมสนใจเรื่องที่เขาพูดอีกเช่นเคย

เล่นเอาปลาเดาทางไม่ถูกว่าตาหวานจะเอายังไงกันแน่

“ตาหวาน....ตาหวาน...เด็กบ้า..เด็กอะไรแกล้งผู้ใหญ่.....ชอบทำให้ ผู้ใหญ่ทรมาน....ไม่พอใจก็ไม่บอก ไม่พอใจก็ไม่พูด.....เดี๋ยวก็จูบสั่งสอนซะเลยนี่...เด็กคนนี้...”

ร่างสูงเดินมานั่งลงที่เตียงข้าง ๆ ตาหวาน แล้วบ่นเสียงเบา ก่อนจะพยายามเอาคางเกยที่ไหล่เล็ก ๆ นั้น

แต่ตาหวานก็ทำทีเป็นไม่สนใจ

“เด็กอะไรก็ไม่รู้....แกล้งตลอดเลย....”

ปลายังคงพูดไปเรื่อย ๆ แต่ตาหวานก็ถอยห่างทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ใบหน้าน่ารักเริ่มแดงก่ำ เพราะได้ยินชัดทุกประโยค....ใส่หูฟัง แต่ไม่ได้เปิดเพลง ยังไง ๆ ก็ได้ยินชัดเจนทุกประโยคเลยแหละ

“....ที่เต้นในร้านคาราโอเกะน่ะ...น่ารักดีนะ...วันหลังสอนหน่อยสิ..ไม่นึกว่าหวานจะเต้นเก่ง”

เท่านั้นแหละ ประโยคเดียว ทำให้ตาหวานถึงกับต้องหันไปมองร่างสูงนั้นด้วยความอาย
งั้น ที่เขาตะโกนด่าก็ได้ยินด้วยน่ะสิ......แล้วที่ร้องไห้ล่ะ..ก็เห็นด้วยงั้นเหรอ

“เห็นได้ไง....ไอ้บ้า....ออกไปเลยออกไปจากห้องเลย....ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”

ตาหวานถอดหูฟังออกแล้ว วางหนังสือการ์ตูนไว้บนโต๊ะหัวเตียง และดึงแขนร่างสูงนั้นให้ลุกขึ้น แต่ปลากลับไม่ยอมลุก จนสุดท้าย ก็เลยแกล้งไปนอนอยู่บนเตียงของตาหวาน แล้วก็หัวเราะอย่างชอบใจ เมื่อเห็นร่างนั้นกระฟัดกระเฟียดหงุดหงิด โมโห

“ดึงได้ก็ดึงสิ....อ่ะ...แรงเยอะมั้ยล่ะ .... แค่ดึงแขนแค่นี้ก็ไม่มีแรงแล้ว...จะไปทำอะไรไหวล่ะ”

ปลายิ่งแกล้งเด็กบ้านัยน์ตาหวานเชื่อมนั้นหนักเข้าไปอีก และตาหวานก็ได้โมโหจริง ๆ คราวนี้กระชากแขนของร่างสูงนั้นอย่างรุนแรง จนแขนแทบหลุด

“ทำไมจะทำไม่ได้...ของแค่นี้....”

ยิ่งดึงแขนของปลา ก็เหมือนกับว่าโดนดึงกลับ...มากขึ้นทุกที

ตาหวานไม่รู้ทันผู้ใหญ่ที่คิดจะแกล้ง สุดท้าย กลับถูกดึงจนเซถลาลงมานอนกับร่างสูงขี้แกล้งนั้นโดยไม่ตั้งใจ

คราวนี้เลยได้โกรธจริง ๆ แต่เพราะอ้อมแขนที่กอดรัดนั้นกลับทำให้ตาหวานรู้สึกแปลก ๆ ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
ตั้งใจจะสะบัดหนีร่างสูงนั้น แต่เมื่อหันไปเห็นแววตาวาบหวามที่มองมา กลับทำให้ตาหวานทำอะไรไม่ถูก
พยายามจะผละร่างออกจากอ้อมแขน แต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายได้แต่เอียงหน้าหลบใบหน้าที่โน้มต่ำลงมา

และถูกประทับรอยจูบเข้าที่หน้าผากมนเนียนนั้น จากปลายจมูกโด่ง ที่หยอกเย้ากลั่นแกล้ง

“หวานไม่รู้หรอก...ว่ามีอย่างอื่นที่ทำแล้วเหนื่อยแทบตาย....แต่รู้สึกดีมาก ๆ รู้สึกดีสุด ๆ ด้วยนะ....แต่ไม่เอาดีกว่า
ไม่อยากสอน....เอาไว้โตเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ก่อนดีกว่านะเด็กน้อย”

ปลาเอ่ยบอกเสียงเบาแล้วหัวเราะออกมา เมื่อถูกจ้องจากสายตาหวานเชื่อมนั้น

“รู้ได้ไงว่าเด็ก...อายุน้อยกว่านายแค่ปีเดียว.....ตัวเองแก่กว่าเขานักนี่....ไม่สอนอย่าสอนเลย..ไปหาคนสอนคนใหม่ก็ได้”

ร่างบางทำท่าจะลุกหนี แต่ถูกดึงลงมากอดเอาไว้อีกครั้ง

“เด็กบ้านี่.....คิดอะไรน่ะ..เพราะรักหรอกนะ.....ถึงไม่แตะถึงได้ปล่อยมาตลอด...หัดรู้บ้างว่าเพราะอยากถนอม
ถึงได้ให้เป็นเด็กอยู่อย่างนี้....แล้วจะไปให้ใครสอนน่ะ..ไม่ต้องเลย...เดี๋ยวสอนเอง...ขืนให้ใครสอนที่ไม่ใช่ฉัน
แล้วเดี๋ยวจะโดนหรอก.....อย่ามาดื้อกับผู้ใหญ่นะ...อ๊ะ”
จู่ ๆ ทั้งตาหวานทั้งปลา ก็ต้องรีบผละออกห่างจากกัน...เมื่อรับรู้ได้ว่าต่างฝ่าย ต่างพูดกันอ้อม ๆ ว่าพร้อมที่จะมีอะไรเกินเลยไปซะแล้ว

ร่างบางลุกขึ้นเดินหนี ออกห่างจากร่างสูง เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองไปพูดจาให้ท่าเขา
พอกับที่ปลาเองก็ดันบอกรักเด็กบ้านี่ไปโดยไม่รู้ตัวซะแล้ว

“เอาร่มไปเลย.....แล้วกลับไปได้แล้ว....”

ตาหวานเดินไปค้นร่มมาให้กับร่างสูงนั้น ก่อนจะรีบเบี่ยงหน้าหลบ เมื่อร่างสูงนั้น ลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะหอมแก้มของตัวเอง

“ไม่เอา...ฝนตก ๆ เดี๋ยวฟ้าร้อง....กลัว...อยู่กับตาหวานดีกว่า...ฟังเสียงหวานกรี๊ด...สนุกกว่า...เนอะ..เด็กอ่อนหัด”

ปลาหัวเราะลั่นและสงครามระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่ก็เกิดขึ้นทันที
ตาหวานกระโดดเข้าหาร่างสูงนั้น แล้วชกหนัก ๆ ไปที่ไหล่ของร่างสูงหลายครั้งซ้ำกัน
อ๋อ...เด็กอ่อนหัดเหรอ....เดี๋ยวได้รู้แน่ไอ้ผู้ใหญ่บ้า....เด็กอ่อนหัด เคยต่อยมวยสมัครเล่นมาแล้ว

และสุดท้าย ก็เข้าสู่สถานการณ์เหมือนครั้งแรก เข้าจนได้

นักเทควันโด้ มหาวิทยาลัย รวบร่างของตาหวานเข้ามากอดไว้แน่นไม่ให้สู้ได้อีก
ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนเรียวปากนุ่ม....เหมือนครั้งก่อน แต่คราวนี้ เขารู้สึกบางอย่างที่ต่างออกไป

เด็กบ้านี่หัวไวเกินไปแล้ว......จูบไปแค่ครั้งเดียว ครั้งนี้กล้าจูบตอบเขาด้วยสิเนี่ย ร้ายจริง ๆ

TBC….

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 15-12-2008 05:59:48

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 18

ตาหวาน..ขืนทำแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ไหวกันพอดีหรอกนะ

เด็กบ้ากินขนม จำต้องหรี่ปรือตาขึ้น เมื่อถูกผลักให้ออกห่างอย่างช้า ๆ และร่างที่กำลังกอดอยู่ก็ปล่อยร่างกายของตัวเองเป็นอิสระ ภาพแรกที่เห็น คือคนตรงหน้ากำลังยิ้มให้ ก่อนจะหยิกแก้มเขาเล่น

“อะไรวะ...ให้สอนไม่สอนซะที....บอกแล้วว่าไม่ใช่เด็ก....เคยมีแฟนนะ เนี่ย...ไม่ใช่ไม่เคย....ตอนเรียนประถมเคยมีแฟนนะเฟ้ย...ตกลงจะเอาไงเนี่ย.. จะทำหรือไม่ทำ...อยากรู้แล้วนะ...ไม่สอนจะได้ไปหาคนสอนให้”

ตาหวานเด็กที่ช่างอยากรู้อยากเห็น ขืนตัวออกห่างร่างของอีกฝ่าย และนึกโมโหขึ้นมา โธ่เอ้ย นึกว่าเป็นเด็กอนุบาลหรือไงวะ ถึงจะรู้เรื่องพรรณอย่างว่านี่ไม่ได้ ไม่ได้ใสซื่อขนาดไม่รู้อะไรเลยนะ เป็นบ้าอะไรวัน ๆ ถึงได้ทำเหมือนเขาเป็นเด็กแบบนี้ ชอบซื้อขนมให้ ชอบซื้อการ์ดกระดาษให้ ชอบพาไปเล่นเกมส์ แล้วก็พาไปกินไอศกรีม

จีบบ้าอะไรวะ นี่พาน้องไปเที่ยวมากกว่า ไม่พาไปเที่ยวสวนสนุกมันซะเลยล่ะ จะได้เป็นเด็กจริง ๆ ไปเลย ดีมั้ย

“หวาน....เอาไว้โตกว่านี้ก่อน...นะ...”

นั่นไงล่ะ มาอีกแล้ว บอกให้โตกว่านี้อีกแล้ว บ้าป่าววะ อายุห่างกันแค่ปีเดียว ทีตัวเองเจนโลกเหลือเกิน ดี ไปหาเอาใหม่ก็ได้วะ ไม่ได้อยากได้พี่ชายนะเว้ย อยากได้แฟน อยากได้แฟนนนนนนนนนนนน

ตาหวานลุกขึ้นด้วยความโมโห และเมื่อร่างสูงนั้นลุกตามมาแตะแขนก็ยิ่งสะบัดหนี

“กินช็อคโกแลตมั้ย...จะได้อารมณ์ดี”

ดูสิ....ดูคำพูดที่เอาไว้พูดกับเขาสิ กินช็อคโกแลตมั้ย โอ้ย ทนไม่ไหวแล้วนะ

“ฉันไม่ได้เป็นเด็กขนาดนั้น....แล้วตกลงจะเอายังไง...ถ้าอยากได้น้อง ชาย.... ฉันไม่ได้อยากมีพี่ชาย...ถ้ายังให้เป็นน้องแบบนี้ก็พอเถอะ....ทำไมถึงไม่ อยากแตะ..ไม่อยากกอดเหมือนคนอื่นเขาบ้างหรือไง...นี่ตกลงนายจะมาจีบฉันเป็น แฟนหรือว่าจะใช้ฉันเป็นทางผ่านไปหาไอ้แคปกันแน่ล่ะ”

พูดจบตาหวานก็หาเพลงมาฟัง เปิดเสียงให้ดังที่สุด แล้วก็นั่งฟังเพลงจากเครื่องเล่นเพลงแบบพกพานั้นอยู่คนเดียว จะไม่ฟังอะไรอีก ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น โมโห หงุดหงิด มีแต่ความรู้สึกแย่ ๆ เต็มไปหมด

“หวานฟังสิ.....หนีอีกแล้ว.....หวาน.....ฟังก่อน”

แม้ว่าปลาจะพยายามดึงดัน ให้อีกฝ่ายฟังคำพูดของเขาแต่ตาหวานก็ไม่ยอมเลย ไม่มองหน้า แล้วก็เดินหนี แถมซ้ำยังเอามืออุดหูให้เสียงเพลงนั้น กลบเสียงพูดไปจนหมด

ปลายืนถอนหายใจ แล้วก้าวเข้าไปกอดเอวบางนั้นแน่นจากด้านหลัง ซบหน้าเข้ากับไหล่บางนั้น แต่ตาหวานก็ไม่ฟังเขาพูดเลย

เป็นนาน กว่าจะยอมอยู่เฉย ๆ ให้เขาปลดหูฟังนั้นออกได้ แต่ก็ยังทำท่าเหมือนโมโหคนกอดอยู่นั่นเอง

“ไม่ใช่ว่าไม่อยากแตะหวานหรอกนะ....แต่ที่พี่ไม่เคยบอกหวานก็คือ..พี่ เคยมีคนอื่น ๆ มาเยอะ.....บางคนก็รักบางคนแม้ไม่ได้รักพี่ก็มีอะไรกับเขาได้.....ตั้งแต่ เจอหวาน...พี่สารภาพตรง ๆ ว่าไม่ได้คิดจะชอบหวานเลยสักนิดเดียว
แต่เพราะหวานเป็นคนแรกที่ยืนด่าพี่ด้วยท่าทางเบื่อสุด ๆ เหมือนพวกรับจ้างด่าเลย...พี่ก็ว่าตลกดีนะเด็กคนนี้”

ปลาพูดไปขำไป จนตาหวานต้องหันหน้ามามองด้วยความหงุดหงิด

“อ๋อเหรอ....ไม่คิดจีบกันเลยตั้งแต่แรกนะ...ใช้เป็นสะพานไปหาไอ้แคปใช่มั้ย..จะได้รู้ไว้”

ถ้อยคำแบบเด็ก ๆ ยิ่งทำให้ปลาอดขำไม่ได้

“ฟังก่อนสิ....ก็เพราะหวานเป็นแบบนี้....ตอนหลังพี่ถึงต้องมาหาทุกวัน...ไปไหนก็อยากซื้อนั่นซื้อนี่มาฝาก
อยากมาเห็นหน้า...อยากมาเจอตอนหวานทำตาโตและยิ้ม เมื่อพี่เอาขนมมาให้....เมื่อก่อนพี่ก็มีคนนั้นคนนี้ตั้งเยอะแยะแต่ตั้งแต่ มาหาหวานทุกวันแล้ว...พี่ก็ยังแปลกใจว่าหวานทำให้พี่คิดถึงแต่หวานได้ยังไง ...ทั้งที่เราก็เจอกันทุกวัน....แถมซ้ำกลับบ้านไปยังไม่พอ ยังอยากได้ยินเสียงหวานอีก.....แบบนี้หวานว่าพี่คิดกับหวานยังไงล่ะ....
ไหนบอกพี่หน่อยสิ....”

ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาจากใจของปลา ทำให้ร่างที่ถูกกอดรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก และร่างสูงแอบเหลือบมองเด็กตัวเล็กที่เขากอดไว้แน่นนั้น เขาก็ได้เห็นว่าตาหวานอมยิ้มแถมยังหันหน้าหนีไปอีกทางไม่มองเขาเลยสักนิด

    “พี่ ไม่อยากให้หวานคิดกับพี่ไม่ดี.....พี่ต้องบอกก่อนว่าชีวิตพี่มีคนนั้นคนนี้ เข้ามาเยอะแยะมากมาย...ถ้าพี่ทำอะไรบุ่มบ่ามไป... พี่ก็กลัวหวานคิดว่าพี่หวังผลอย่างอื่นเหมือนกันนะ.......จะแตะทีจะกอดที ....ตั้งแต่หน้าห้องวันก่อนโน้น.... หวานก็ทำให้พี่ตกใจจูบไปนิดเดียวเล่นทรุดลงไปกองแบบนั้นน่ะ ขืนทำบ่อย ๆ หวานช็อคตายไป พี่จะไปหาคนที่ทำให้พี่กินไม่ได้นอนไม่หลับชื่อตาหวานได้ที่ไหนกันอีกล่ะ ....ใช่มั้ย”

    ร่างในอ้อมแขนยืนนิ่งและแอบอมยิ้ม ไม่ยอมตอบอะไรเลย จนถูกหอมแก้มหนัก ๆ นั่นแหละถึงได้ตอบ

    “เร็ว....บอกก่อน...คิดยังไงกับพี่มั่งเนี่ย......ไม่เคยถามซะที.... เดี๋ยวกลายเป็นว่าคิดไปเองคนเดียวว่าหวานก็ชอบพี่เหมือนกัน....บอกก่อนเร้ว ...พี่ยังบอกนั่นบอกนี่หวานหมดแล้วนะเนี่ย.....”

    คราวนี้ปลาหันหน้าไปอีกทาง อ้อมมาอยู่ด้านที่ตาหวานหันหน้าไปทางนั้นอยู่...และเมื่อเขาขอคำตอบ
    ตาหวานก็เบี่ยงหน้าหลบอีก เนี่ยนะเหรอ คนที่บอกกับเขาว่า มามีอะไรกันเถอะ ...... เขาแตะไปแค่นี้ตาหวานยังอายขนาดนี้......รู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย....ขืนทำ มากกว่านี้คนที่แย่ไม่ใช่เขาหรอก....แต่จะเป็นคนที่บอกให้เขาสอนนั่นแหละ หวานที่บริสุทธิ์ใสซื่อแบบนี้จะไปหาได้ที่ไหนกันล่ะ.....ถ้าไม่ใช่เด็กบ้าคน นี้
    ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าจะมาชอบเด็กไม่ประสีประสาแบบนี้......รู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้ว....หลังจาก ที่เขาไม่เคยชอบใครอีกเลย นอกจากแฟนคนแรก หลังจากนั้นก็เงียบสนิท พยายามจะมีก็พยายามแล้ว แต่สุดท้ายก็หาใครมาทำให้เขาใจสั่น มาทำให้เขาคิดถึง และมาทำให้เขาต้องทำตัวเป็นเด็ก ๆ แบบนี้ ไม่ได้เลย

    “ไม่บอกเหรอ.....หือ...ไม่บอกก็เรียกพี่ปลาสักคำก็ได้เนี่ย....ชอบให้ เรียกว่าพี่ปลา..พี่ปลา..แล้วก็เรียกตัวเองว่าหวานอย่างนั้นหวานอย่างนี้ ....ทำได้มั้ย...นะ...นิดเดียว....ไม่รักไม่ว่า...อ้อนหน่อยก็ดีนะหวานนะ”

    ร่างสูงนั้นเอ่ยบอก แล้วก็ยิ่งกอดรัดร่างของตาหวานแน่นยิ่งขึ้น และหัวเราะอย่างสนุกที่เห็นตาหวานเขิน ๆ เขาอยู่อย่างนี้

    “นะ....หวานนะ....เรียกพี่เดี๋ยวให้ช็อคโกแลตร้อยอัน....เอาป่ะ”

    และเพราะคำแซวนั้นแหละที่ทำให้ร่างบางหน้างอก่อนจะเอ่ยบอก

    “หวานไม่ใช่เด็กนะพี่ปลา....”

    แค่คำพูดเดียวจริง ๆ ที่ทำให้ร่างสูงหัวเราะอย่างพอใจ และก้มกระซิบบอกคนในอ้อมแขนเสียงเบา

    “เก่งมาก....งั้นเดี๋ยวจะสอนเรื่องนั้นภาคทฤษฎีให้ก่อนแล้วกัน....อย่าอายจนไม่กล้าให้สอนล่ะ”

    ปลาเอ่ยบอกและนั่นยิ่งทำให้ตาหวานรู้ว่า ตัวเองช่างกล้าไปท้าทาย ไม่รู้จักคำว่าอายเอาซะเลย จนมาโดนกอด โดนหอมแก้มแบบนี้แหละถึงได้เพิ่งรู้สึก ว่าถ้าถึงขั้นนั้น คงจะยิ่งทั้งอายทั้งเขินมากกว่านี้เป็นร้อยเท่าแน่ ๆ

    TBC….

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 15-12-2008 06:02:10

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 19

“พี่วิน....นอน....กอดพี่วินได้มั้ย....แต่ว่า..ผมไม่ได้คิดอะไรไม่ดีนะ....ฝนมันตกแบบนี้ผมแค่คิดว่าพี่วินตัวเย็นจังเลยแค่นั้นเอง”

แคปละล่ำละลักพูด เมื่อเห็นท่าว่า คืนนี้อาจไม่ได้กลับ เลยโทรไปบอกตาหวานแล้ว และเจ้านั่นก็บอกว่าก็โอเค ไม่ได้ถามอะไรต่อ แปลกนะ ทุกทีไอ้หวานชอบแซวว่า หน้าอย่างมึงจะไปนอนห้องใครเขาได้ แต่ตอนนี้หน้าอย่างเขาก็มานั่งกอดพี่วินอยู่นี่ไงล่ะ ก้าวหน้าไปเยอะ อย่างไอ้หวานไม่มีทางเข้าใจหรอก
มันทำได้แค่กินขนมแล้วก็เล่นเกมส์ สะสมการ์ดกระดาษและหาเรื่องไถเงินเขาไปร้องคาราโอเกะ ได้แค่นั้นเองแหละไอ้หวานน่ะ......

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร....กอดก็กอด..นาน ๆ นอนกอดแมวก็ท่าจะอุ่นดีเหมือนกัน....” แคปได้ยินเสียงวินพูดอย่างนั้น แต่เหมือนพี่วินหัวเราะนะ หัวเราะอะไรกันน่ะ......

“พี่วิน...แล้วรูมเมทของพี่วินเขาจะว่าอะไรมั้ย...ผมมานอนที่เนี่ย”

แคปมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย ก็เขาไม่รู้ว่าพาร์ทเนอร์ของพี่วินเป็นคนยังไงนี่นา ชักอยากเห็นเหมือนกันว่าเป็นคนยังไง จะเป็นหนุ่มขี้เหงาเหมือนพี่วินหรือเปล่า อยากทำความรู้จักด้วยซะแล้ว วันหลังเผื่อมีอะไรจะได้ฝากดูแลพี่วินด้วย ไม่อยากให้พี่วินต้องเหงาแบบนี้อีก

แคปก็คิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย คิดด้วยความกังวล และเป็นห่วงพี่วินอยู่ตลอดเวลา ย้ายออกมาอยู่กับพี่วินเลยดีมั้ยนะ พี่วินจะได้ไม่เหงาอีก ที่สำคัญ หวง...เขาหวง ไม่อยากให้ไอ้หน้าไหนมาแตะพี่วินได้อีก
แต่ไม่กล้าบอก เดี๋ยวพี่วินหาว่าเขาจะผูกมัด แต่ว่า ก็มันหวงจริง ๆ นั่นแหละ

“ไม่กลับหรอก....เขาก็ไปหาแฟนน่ะสิ....เรามันคนไม่มีแฟนก็ต้องอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้แหละ...นอนเถอะง่วง....”

วินเดินไปปิดไฟและเดินมาล้มตัวลงนอนข้าง ๆ แคป ที่ขยับเข้ามากอดเอวเขาไว้แน่นกระซิบเสียงเบาด้วยความอาย

“พี่วินเป็นแฟนผมนะ....แต่ผมเป็นแฟนพี่วินหรือเปล่าผมก็ไม่รู้”

หลังคำพูดนั้นวินได้ยินเหมือนเสียงหัวเราะแผ่วเบา แคปคงกำลังหน้าแดง แล้วก็คงจะเขิน ๆ อยู่
แค่คิด ก็เห็นภาพ แคปก็....ดูน่ารักดี ...เหมือนแมวตัวใหญ่
ลูบหัวเล่นพอไหว แล้วก็ออดอ้อนบ้างโดยที่ไม่รู้ตัว วินหัวเราะเสียงแผ่ว เขาไม่คิดว่าจะได้รับความอบอุ่นจากใครแบบนี้อีก ไม่อยากเชื่อ และไม่เคยคาดหวังเลยจริง ๆ

“แฟนพี่.....ต้องเก่ง ๆ เชี่ยว ๆ หน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวไม่ถูกใจ......แบบแคปสงสัยจะไม่ไหว....ของแบบนี้เขาต้องใช้ เวลาสั่งสมประสบการณ์นะรู้หรือเปล่า”

วินแกล้งพูดเสียงเบาเล่นเอาแคปถึงกับถอนหายใจหนัก ๆ และถอยออกห่างทันที ก็คนมันทำไม่เป็น ไม่เคยทำ
จะรู้ได้ยังไง ครั้งนั้นที่มีอะไรกันพี่วินก็เป็นคนทำ เขาก็ได้แต่นอนหลับตา เรื่องเชี่ยวชาญน่ะเหรอ สิบชาติละมั้งกว่าจะเป็น

วินแอบลอบยิ้มขำ แมว งอนไปซะแล้ว แล้วดูเหมือนจะหมดความมั่นใจไปซะด้วย
ก็....คงต้อง...ทำเองล่ะมั้งแบบนี้ ไม่งั้นแคปก็คงกลัวไปอีกนาน....

ร่างเพรียวบางนั้น ดึงผ้าห่มมาคลุมจนมิด และเริ่มลากฝ่ามือไปตามลาดไหล่กว้าง ก่อนจะขึ้นไปคลอเคลียอยู่บนร่างสูงนั้นหยอกล้อกับร่างกายของอีกฝ่ายอย่าง เพลิดเพลิน

ร่างสูงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเพราะการเล่นกีฬานอนเบิ่งตาตัวแข็งทื่อ เริ่มรับรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หัวใจเต้นระทึก
เมื่อมืออุ่น ๆ ร้อน ๆ เริ่มลากไล้ไปตามร่างกายของเขาสอดมือเข้าไปในเสื้อก่อนจะ ทาบทับลูบไล้ไปบนแผ่นอกกว้าง และหยุดวนนิ้วที่ปลายยอดอก

“พี่วิน....พี่วิน....ทำอะไรน่ะ....”

แคปเอ่ยเสียงละล่ำละลั่ก จนร่างที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับร่างกายของเขา ต้องโผล่ศรีษะออกมาจากโปงผ้าและหัวเราะเสียงเบา ก่อนจะแตะริมฝีปากเข้าที่ปลายคางของคนที่นอนตัวแข็งไม่กล้ากระดุกกระดิก...

“ทำอะไรเหรอ....ก็.....ยั่ว...อยู่ไง....”

เสียงหัวเราะเชิญชวนนั้นยิ่งทำให้ร่างสูงระงับจิตใจไม่อยู่ คิดเตลิดเปิดเปิงไปเกินที่จะเรียกสติกลับมาได้ เมื่อร่างอุ่น ๆ ผิวเนื้อเนียนนิ่มเริ่มลากมือไปตามร่างกายที่ยังถูกห่อหุ้มไปด้วยผ้าเนื้อ หนา และเริ่มสอดฝ่ามือเข้าไปสัมผัสบางอย่างที่แข็งขืนเสียดสีเนื้อผ้าจนเขา รู้สึกเจ็บไปหมด และค่อยคลายความรู้สึกอึดอัดเมื่อบางอย่างของร่างกายออกมาพ้นเนื้อผ้า และขยับไปตามจังหวะมือของอีกฝ่าย

“อือ....พี่วิน....ผม...ผม....”

ร่างสูงแอ่นร่างขึ้นสูงบิดกายเร่า....เมื่อความรู้สึกบางอย่างแผ่ซ่านไป ทั่วร่างกาย อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่ถูกรวมไว้ในส่วนนั้นเพียงส่วนเดียว

“แคป..........ตรงนี้รู้สึกแล้วเหรอ....เปล่าทำอะไรเลยนะ.....จับไปนิดเดียวเอง....”

คนที่ ช่างแสนยั่วยวนเอ่ยบอกและหัวเราะเสียงแผ่ว อย่างนึกสนุก ก็สนุกจริง ๆ บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าปฏิกิริยาของร่างที่นอนตัวแข็งนี้ น่ายั่วเย้าและ เป็นธรรมชาติไม่เสแสร้งดี

เมื่อแกล้งหยุดมือและจัดการให้เจ้าสิ่งนั้นกลับไปอยู่ในเนื้อผ้าเหมือน เดิม วินก็รู้สึกเหมือนมีเสียงถอนหายใจหนัก ๆ เหมือนกับว่าบางอย่างไม่ได้ดั่งใจของแคป

ร่างเพรียวบาง ยกร่างขึ้นทาบทับร่างสูงไว้ทั้งหมด สลัดผ้าห่มออกไปจากร่างและเริ่มลงมือปลดเสื้อนอนของตัวเอง ดึงให้มือของอีกฝ่ายแตะสัมผัสที่ยอดอกสีแดงเข้ม ที่มันกำลังแข็งแน่น

มือใหม่อย่างแคปก็ทำตามโดยง่าย ลากมือไปตามที่มือเรียวยาวนั้น นำทางให้ก่อน....จนเข้ามาสัมผัสที่บางอย่างที่มีความรู้สึกไม่แพ้กัน

“อือออออ....ทำไงดี....เป็นเหมือนกันเลยนะ....จะให้ทำเองเหรอ....”

เสียงหวาน ๆ เอ่ยเสียงแผ่วออดอ้อน และทิ้งกายลงให้ร่างกายแนบชิดกันมากขึ้น
เรือนร่างแกร่งหนานั้น ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี นอกจากเริ่มขยับกายแตะมือไปตามแผ่นหลังเนียน อย่างหลงใหล ในผิวกายเนียนนุ่ม อย่างไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้

แคปอดจะคิดไม่ได้ว่าร่างกายของวิน มีใครแตะต้องไปบ้างแล้ว....ทำไมเขาถึงไม่เจอกับวินให้เร็วกว่านี้
เขาจะได้เป็นผู้ที่ครอบครองวินเพียงคนเดียว แต่ก็เท่านั้น เขาไม่ได้มาช้าไปเลยสักนิด ไม่ว่าที่ผ่านมาจะเป็นยังไงครั้งนี้เขาจะทำให้ดีที่สุด.....แม้ไม่เคยทำ.... ก็จะพยายาม.....ต่อจากนี้ไป เขาไม่มีวันให้ใครมาแตะต้องคนของเขาได้อีกแน่ ๆ จะถนอมจะรักษา ไม่ทำให้เสียใจอีกเลย

เรียนร่างเพรียวบาง ดึงให้ร่างสูงนั้น ลุกขึ้นตาม และเอนกายไปเบื้องหลังจนสุด.....สอนไม่ใช่เรื่องยาก
แต่อยากให้รู้ว่ามีอะไรด้วยเพราะว่ารักเพราะว่าชอบ ไม่ได้มีเพราะอยากมีเรื่องแบบนี้อย่างเดียว

“อือ....จริง ๆ ก็อยากยั่วยวนนะ....อยากทำเหมือนทำกับคนอื่น ๆ แต่ตอนนี้อยู่กับแคป...ไม่อยากทำอย่างนั้นเลย ทำไมฉันไม่เกิดมาแล้วเจอนายก่อนคนอื่น ๆ นะ....ฉันคงจะมีค่ามากกว่านี้แน่ ๆ เลย....”

ร่างนั้นยันกายขึ้นและกอดร่างสูงเอาไว้แน่น......เอ่ยบอกความรู้สึกทั้ง หมดที่มีออกมา และหัวเราะเสียงเบาเพราะรู้สึกสมเพชตัวเองเกินทน แบบนี้แคปยังคิดว่าเขามีค่าอยู่อีกเหรอ

“เมื่อกี้กะจะยั่วจริง ๆ แหละ...แต่ตอนนี้ไม่เอาแล้ว.....แต่ถ้าแคปจะทำก็ได้นะ.....จะสอน....ให้สอนก็จะสอน”

โธ่เอ้ยพี่วิน ทำไมมาพูดแบบนี้ล่ะ แล้วแบบนี้ใครจะทำ ไม่ทำหรอกนะแบบนี้ ไม่มีก็ได้เรื่องแบบนี้น่ะ

แคป....อยากจะตบหน้าตัวเองหลาย ๆ ครั้ง แต่ร่างกายมันก็ยังไม่สามารถสงบได้เลย เขาจะอดทน

“ไม่ทำก็...ก็ได้...ผม..ผมทนได้พี่วิน...เฮ่ออออออออ”

ร่างนั้นถอนใจยาวเหยียด จนวินที่กำลังเศร้า ๆ ต้องหัวเราะและปล่อยร่างสูงให้เป็นอิสระ

“โทษทีนะ ......ที่ลองใจ...แค่คิดว่านายจะเหมือนคนอื่น ๆ หรือเปล่า....ที่คิดจะอย่างว่าอย่างเดียว...แต่แบบนี้ใครจะปล่อยเจ้าแมวตัว นี้ไปได้ล่ะนะ ......... เจ้าของไม่ใจร้ายหรอกนะ ......... รู้มั้ย....เจ้าแมว”

วินหัวเราะและกลับมายั่วเจ้าแมวเล่นอีกครั้ง ไม่อ้อยอิ่งเหมือนครั้งแรก แต่ปลดเสื้อผ้าของร่างสูงด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะปลดของตัวเองออกด้วย และแตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากนุ่มอุ่นร้อนของอีกฝ่าย อย่างช่ำชอง

ก่อนจะลุกขึ้นยืนและค้นหาบางสิ่งที่สามารถใช้กับร่างกายของตัวเองได้

“พี่วิน...ทำ....ทำอะไรเหรอ...ผม....หัด..หัดทำเองก็ได้...แบบนั้นผมทำได้....จริง ๆ นะ”

ร่างเพรียวบางเปลือยเปล่า หัวเราะชอบใจ มองไม่เห็นหน้าแคปเลย สงสัยหน้าคงแดงมาก ไหนดูซิแดงมากหรือเปล่า

วิน ก้าวขึ้นมานั่งอยู่บนตักของร่างนั้นและใช้หน้าผากแตะหน้าผากของอีกฝ่ายเบา ๆ

“อย่าน่ะ....เดี๋ยวสอนเอง....อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวก็เป็นไม่ยากหรอก....”

ร่างเพรียวบาง ก้มตัวลง แตะปลายลิ้นเข้าที่ส่วนแข็งขืนที่เริ่มเปียกชื้นและแข็งแน่นขึ้น

“อือ...ผมรู้สึกนะพี่วิน...ผม..ผมทำให้บ้างนะ...พี่วินนะ”

แคปพยายามจะทำเหมือนที่อีกฝ่ายทำ แต่ก็โดนห้ามไว้

“ไม่ต้องเลย...เดี๋ยวทำเอง.....อยู่เฉย ๆ ก่อน...กลัวไม่ได้ทำหรือไง....ชาตินี้ได้ทำแน่...ถ้าต่อไปลองไม่ทำสิ น่าดู”

แล้วใครมันจะไม่อายล่ะเล่นมาพูดกันโจ่งแจ้งแบบนี้ แคปแทบจะม้วนเป็นกุ้ง รู้สึกวูบวาบ นั่นก็อีกอย่าง เคลิ้มเลยทีเดียวล่ะ จนเมื่อจู่ ๆ ความร้อนรุ่มตึงแน่นก็ครอบทับลงมาบนร่างกายของเขาอย่างเชื่องช้าอย่างไม่ทัน ตั้งตัว
ความรู้สึกหลาย ๆ อย่างถูกถ่ายเทถึงกันจนหมด

เมื่อร่างกายหลอมละลายเข้าด้วยกัน ก็ไม่กล้าที่จะอายต่อ ก็พี่วินแกล้งนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่ขยับเองก็ตายกันพอดี

จะขาดใจตายเพราะไฟสเน่หาน่ะสิ

“พี่วินอ่ะ...แกล้งเหรอ....อือ..ฮะ”

แคปสติกระเจิง ไม่ได้รู้สึกอายอีกแล้ว เมื่อรู้ว่าโดนแกล้ง ก็ต้องเอาคืนบ้าง ต้องทำให้พี่วินร้องครางบ้างให้ได้
เห็นชัดเลยว่าพี่วินแกล้งกัดฟัน ไม่ยอมเปล่งเสียงออกมา สักนิดเดียว

จนต้องเป็นฝ่ายทำเองบ้าง และแตะต้องร่างกายส่วนนั้นของพี่วินที่ความรู้สึกคงไม่แพ้เขาสักนิด
ถึงพอได้ยินเสียงที่อยากได้ยินบ้าง

“อือ....”

อีกแล้ว พี่วินแกล้งกัดฟันไม่ยอมส่งเสียงอีกแล้ว นี่ร่างกายเราผูกพันกันขนาดนี้แล้วนะ....แกล้งกันนี่นา

ร่างสูงนั้น รู้แล้วว่าต้องทำยังไงบ้าง พอเขาขยับจะได้ยินเสียงของวิน ที่สั่นสะท้าน ยิ่งเขาขยับมาก ก็ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มหวานหูนั้นมาก แล้วใครจะหยุดล่ะ นอกจากต้องกดร่างของอีกฝ่ายไว้ และขยับกายไปพร้อม ๆ กัน

“แคป....ร้ายนักนะ....อ่ะ..อือ”

เสียงนุ่ม ๆ นั้นกระซิบแผ่วเบา และเริ่มปล่อยเสียงออกมามากขึ้น ร่างกายเริ่มประสานเร่งเร้ากันมากขึ้นจนแทบทนไม่ไหว

ต่างฝ่ายต่างช่วยกัน ให้จังหวะหนักหน่วงขึ้น แรงและเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

“พี่วินจ๋า....พี่วิน...อือ....ขยับหน่อย...อ่ะ..อื้อ”

เรียวแขนแข็งแกร่งโอบรัดรอบเอวบาง และหยัดกายขึ้น ทั้งที่น้ำเสียงแสดงให้เห็นได้ชัดว่าทั้งหอบทั้งเหนื่อย แต่ก็ไม่อาจจะหยุดความรู้สึกไว้ได้ไหว จนสุดท้าย ร่างกายก็ทนกักเก็บความรู้สึกไว้ไม่ไหวอีกต่อไป พร้อมที่ร่างสูงร่างกายเกร็งแน่นสั่นสะท้าน ขยับมือต่ออีก ในไม่ช้า คนที่ช่วยควบคุมร่างกายเบื้องบนก็สุดจะกลั้นไว้เช่นกัน

“แมวโง่....อือ....อะ..อ๊า..”

หยาดหยดร่างกายถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน พร้อมกับที่ความเงียบสงบเริ่มเข้ามาครอบงำอีกครั้งหลังเสียงหอบหายใจหนัก ๆ เมื่อจุดสุดท้ายสิ้นสุด ต่างนิ่งเงียบไปไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีกเลย จนเมื่อปรับลมหายใจให้เข้าที่ได้แล้ว บทสนทนาแรกจึงได้เริ่มขึ้น

“เหนื่อยชะมัด....นายทำแบบนี้ครั้งแรกจริง ๆ เหรอเนี่ย....ชักไม่อยากจะเชื่อซะแล้วสิ...”

โธ่พี่วิน...แซวกันได้ ....ก็ครูดีนี่นา....ลูกศิษย์ก็เลยเก่งเร็ว

“พี่วินอ่ะ....ทำไมต้องแซวกันด้วย...แล้ว...อย่างผมมันพอฝึกได้มั้ย...บอกหน่อยสิ”

แม้จะเพิ่งมาเขินอายตอนนี้แต่แคปก็ไม่วายถาม

และก็ได้คำตอบที่ทำให้ใจแป้วเลยทีเดียว

“ก็งั้น ๆ ....”

โห...เออเนอะ งั้น ๆ เนอะ.....คนอุตส่าห์ข่มความอายแทบตาย ตอบมาเลยนะว่างั้น ๆ

วงแขนแกร่งตกลงข้างตัวทันที หมดแรงเพราะเรื่องที่ผ่านมา ยังต้องมาหมดแรงเพราะคำพูดของพี่วินอีก

“แต่อนาคต...ท่าจะเก่งใช่ย่อยนะนาย....ห้ามไปฝึกกับใครไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน”

อีกครั้งที่หัวใจพองโต...ได้อีก

ร่างเพรียวบางที่อยากจะกกกอดไว้แสนนาน ลุกขึ้นถอนร่างกายออกไปแล้วอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ...อะไรกันล่ะเนี่ย...มีแต่ของนายเต็มไปหมด...ไม่ได้ทำบ้างหรือไง ...ขืนนายไม่ทำเองแล้วมาลงกับฉันตลอดแบบนี้ฉันจะล้างออกหมดได้ยังไงกันล่ะ เนี่ย”

คำพูดโจ่งแจ้ง ไม่ได้ปกปิดนั้นเล่นเอาแคป อายหนักกว่าเก่า ก็จะให้ไปทำกับใครล่ะค้าบ แหม พูดมาซะผมยิ่งอาย ๆ อยู่พี่วินก็แกล้งกันจัง

“ลุก...ไปอาบน้ำ...แล้วเดี๋ยวมานอนต่อ....”

วินดึงมือของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น ทั้งที่ร่างกายยังเปลือยเปล่าอยู่ ให้เดินเข้าห้องน้ำพร้อมกัน

แคปที่แสนจะอายจนไม่รู้จะทำยังไง ก็จำต้องยอมตาม อายที่จะเปิดไฟในห้องน้ำอาบน้ำด้วยกัน เพราะร่างกายของวินทำให้เขาตื่นตัวอีกครั้ง

“จะทำอีกเหรอนายนี่มันมีอารมณ์ง่ายซะจริง ........... พวกนักกีฬาก็งี้แหละ....พวกเก็บกด”

วินเอ่ยบอกก่อนจะยิ้มอย่างชอบใจ เมื่อแคปทำท่าจะเดินหนี เมื่อถูกสายตาโลมเลียของอีกฝ่าย พี่วินเล่นจ้องกันแบบนี้ ใครไม่อายกันบ้างล่ะ เคยโดนจ้องก็บ่อย แต่ไม่ใช่จ้องแบบทำหน้าตายั่วยวนชวนให้เตลิดอีกรอบแบบนี้

“เด็กน้อย....เขินเหลือเกินนะ...งั้นต้องทำให้หายเขิน”

วินเขย่งปลายเท้าขึ้นกระซิบที่ข้างแก้มของแคปเสียงเบา และหัวเราะอย่างพอใจ

“อีกรอบ...ไหวมั้ย...เหมียวววววววววววว”

น้ำเสียงยั่วยวนชวนหลงนั้น ทำให้แคปต้องระงับความอายเอาไว้ให้หมด แม้ใบหน้าจะแดงซ่านหัวใจจะเต้นระทึกแต่คราวนี้ ฝ่ายที่ก้มหน้าประทับริมฝีปากเข้าที่ริมฝีปากร้อน รุ่ม ช่างส่งเสียงยั่วยวนนั้น กลับกลายเป็นแคปแทน

“อือ....เริ่มเก่งแล้วนะเนี่ย......”

วินผละใบหน้าออกห่าง และหัวเราะเสียงใส ก่อนจะประทับริมฝีปากกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง

คราวนี้ จูบแบบเด็ก ๆ คงไม่ได้นะแคป....มันต้องแบบดีพคิส

แล้วนายจะรู้ว่า ลุกไม่ขึ้นเพราะเรื่องนั้นน่ะ มันมีจริง ๆ

แคปแมวน้อย....ติดบ่วงที่เจ้าของ ดักรอไว้แล้ว

เห็นท่าว่ากว่าจะเป็นงาน แคปคงสูญเสีย พละกำลังไปอีกมาก แต่ถ้าถามแคปมันก็คงยอมเสียนั่นแหละ
เพราะยังไงก็คุ้มเกินคุ้ม ได้ทั้งตัวได้ทั้งใจ แถมครูยังทั้งดีทั้งเก่งแบบนี้อีก ใครจะไม่รักไม่หลงกันล่ะ

TBC…

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 15-12-2008 06:06:25

ปริศนาอักษรไขว้หัวใจยุ่งเหยิง 20

“หวาน....ตาหวานจริง ๆ นะเนี่ย”

ปลาที่นอนมองหน้าเด็กตัวแสบ เกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าเนียนขาว นั้นออก

นอนคุยกันไปเรื่อยเปื่อย เรื่องนั้นเรื่องนี้ แล้วตาหวานก็เอานิ้วมาขูดเล่นที่หน้าอกเขา เพลินใหญ่เลยนะนั่น แถมบางทีก็หัวเราะในเรื่องโจ๊กทะลึ่ง ๆ ที่เขาเล่าให้ฟังซะอีก

สุดท้ายเห็นทำตาปรือ เหมือนจะหลับ
ตากลม ๆ โต ๆ หวานเชื่อมแม้ในยามปกติ คนอื่นไม่เห็นเป็นแบบนี้ แต่เด็กคนนี้กลับมีดวงตาเชิญชวนให้เข้าหา บางครั้งดูร้อนรน บางครั้งดูใสซื่อ ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร บุคลิกที่เหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ นี่หรือเปล่า
ที่ทำให้เขาอยากอยู่ใกล้ ๆ เพราะว่าหวานไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมารยาเหมือนคนอื่น ๆ แม้รู้ว่าตาหวานโกรธ แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่ามันดูร้ายแรงนัก โกรธเพราะว่าโกรธ ไม่ใช่โกรธด้วยความเจ้าเล่ห์แกล้งให้เขาง้อ ความซื่อตรงแบบนี้ คงเป็นเสน่ห์อีกอย่างของเด็กคนนี้แน่ ๆ ที่ทำให้เขาหลงใหลได้มากขนาดนี้

“หวานตรงไหน....ไอ้แคปบอกว่าเหมือนตาปลาทองตาโปน ........ เซ็งจริง ๆ ทีมันตาตี่ ไม่เคยว่าสักคำ เบื่อเลย
นี่จะไปซื้อแว่นมาใส่แล้ว....ไม่ชอบเลยทุเรศว่ะ” ตาหวานนอนบ่นงึมงำจะหลับซะให้ได้ จนร่างสูงนั้นต้องลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปปิดไฟ เมื่อเห็นว่าเด็กตัวเล็ก คงไม่อยากทนง่วงคุยกับเขาอีก

อากาศเย็น ชื้น
และความเงียบสงบในยามค่ำคืน

เงียบจนได้ยินเสียงฝนที่ตกลงมากระทบที่หน้าต่าง
เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

ร่างสูงดึงให้เด็กตัวแสบของเขา หนุนอยู่ที่แขนข้างขวา ดึงผ้าห่มมาคลุมให้
เจ้าตัวเล็ก พูดอะไรงึมงำอีกหลายประโยคจนจับใจความไม่ได้ และหลับไปในที่สุด

ปลานอนมองเพดานห้องในความมืดและยิ้มให้กับตัวเอง
เขาช่างมีความอดทนได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เป็นครั้งแรกที่ได้นอนกอดใครสักคนแบบนี้ โดยที่ไม่ได้คิดอกุศลด้วย

อยากกอด อยากทำมากกว่านอนกอด แต่ไม่มีความคิดอยากหักหาญให้เกิดรอยแผล เขารักเด็กคนนี้ด้วยความบริสุทธิ์ใจจริง ๆ หรือนี่ แม้แต่ตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อ คนอย่างเขา คนอย่างไอ้ปลา ที่ไม่ว่าหน้าไหนขอแค่อยากได้ก็ไม่สนว่าเป็นของ ๆ ใครคนนี้น่ะหรือ จะมีความรักที่บริสุทธิ์ได้เหมือนคนทั่วไปเขา

แถมคนที่ เขารัก กลับเป็นแค่เด็กที่ชอบทำตัวโวยวาย ไม่มีชั้นเชิง อารมณ์ร้อน ไม่มีตรงไหนที่เขาอยากได้เลยสักนิด แล้วทำไมเขาถึงรักได้ขนาดนี้นะ รักจนตามตื้อ รักจนยอมง้อ รักจนยอมทำในสิ่งที่ไม่เคยทำให้คนอื่น ๆ
ร่างสูงถอนใจยาว พร้อมกับยิ้มให้กับตัวเอง กอดกระชับร่างในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น

และก้มกระซิบที่ข้างหูของเด็กตัวเล็กในอ้อมแขนเสียงเบา

“ฝันดีนะหวาน...ตื่นขึ้นมาจะซื้อการ์ดกระดาษใหม่ ๆ ให้อีกหลาย ๆ ใบ”

จบประโยคเขาได้ยินคนในอ้อมแขนบ่นเสียงงึมงำในลำคอ ทั้งที่ตอนแรกเขานึกว่าตาหวานหลับไปแล้วซะอีก

“ไม่ใช่เด็กนะพี่ปลา....ฝันดีเหมือนกันนะพี่....เลี่ยนมั้ย.....เลี่ยนยิ่งกว่ากินช็อกโกแลต 100 ชิ้นในคราวเดียวซะอีก”

ขนาดหลับไปแล้ว ยังมาหาว่าเขาพูดจาเลี่ยน ๆ ได้อีก จะมีมั้ย ใครที่เหมือนตาหวาน

ปลาหัวเราะกับประโยคนั้น และดึงแก้มของเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างหมั่นเขี้ยว
เล่นกับตาหวานสิ ช่างปากกล้า และน่ารักซะจริง ๆ

เรียวแขนอุ่นโอบกระชับร่างเล็กเข้าหาตัว นอนยิ้ม และครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดถึงวันนี้ คิดถึงวันพรุ่งนี้
คิดถึงวันถัด ๆ ไปของเขาและตาหวาน และคิดถึงอนาคตของเขาและเจ้าตัวเล็กนี่ด้วย

สุดท้าย ต่างฝ่ายต่างก็หลับใหลท่ามกลางอากาศเย็นชื้นเพราะสายฝนที่ยังคงกระหน่ำ แต่กลับอุ่นอวลไปด้วยความรู้สึกที่ซื่อตรงต่อกัน

ในค่ำคืนนั้น ตาหวานฝัน

ฝันว่าได้กินช็อคโกแลต 100 ชิ้น และมีการ์ดกระดาษแบบใหม่ ๆ ที่หายากอย่างที่อยากได้ด้วย
และคนที่แกะซองขนมและมอบให้เขา ไม่ใช่ใคร พี่ปลาของตาหวานนั่นเอง

TBC….

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 15-12-2008 06:21:46

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ririmu ที่ 15-12-2008 08:40:51

มาต่อแบบจุใจอีกแล้ว ขอบคุณมากมายค่ะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: สาวบ้านนอก ที่ 15-12-2008 08:55:04

เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยชอบๆๆๆๆๆ ขอบคุณค่ะคุณคามุย :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 15-12-2008 18:31:39

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 21

“พี่วินจ๋า...แคปอยากกินอันนี้”

แคปหนุ่มนักกีฬาว่ายน้ำ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และชี้มือไปที่กุ้งทอดในกล่องข้าว ทั้งที่ในปากยังเคี้ยวไม่หมด
อาหารวันนี้เป็นข้าวกล่อง ที่ทำเองฝีมือของวิน ถึงจะกังวลใจไปบ้าง ว่าจะยังพอทำของแบบนี้ได้หรือเปล่า
หลังจากที่ไม่เคยแตะมานาน แต่พอเห็นว่าแมวที่เลี้ยงไว้เคี้ยวกุ้งอย่างเอร็ดอร่อย ก็ทำให้ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง

และใช้ส้อมจิ้มกุ้งทอดขึ้นมาป้อนใส่ปากให้กับคนที่นั่งกินอย่างเอร็ดอร่อยนั้น

“พี่วินเมื่อก่อนแคปกินยากมากเลยนะ...อะไรก็ไม่กินเลย...แต่ว่าพอพี่วิ นให้กินนั่นกินนี่ทำไมแคปถึงคิดว่ามันอร่อยก็ไม่รู้เนอะพี่วินเนอะ” มนุษย์ที่เคยเกลียดเกย์อย่างแรงจนถึงขนาดไม่เข้าใกล้ ปัจจุบัน ทั้งรักทั้งหลงคนที่ป้อนอาหารให้อย่างไม่น่าเชื่อ

“เป็นแมวพูดมากได้เหรอ.....”

แค่เสียงที่แกล้งเอ็ดนั้น ก็ทำให้แคปรีบเอามือปิดปากตัวเองและทำตาโตหันมามองหน้าคนที่ป้อนข้าว และก็ยิ้มแบบแหย ๆ ไม่กล้าพูดขึ้นมาทันที เล่นเอาพี่วินถึงกับหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางอย่างนั้น

ที่บอกไม่ให้พูดก็เพราะว่า ถ้ากินข้าวแล้วพูดข้าวมันจะติดคอ เดี๋ยวคงได้สำลักตายกันพอดี
แต่ก็แค่แกล้งเอ็ดไปเท่านั้น เพราะเห็นว่า ถ้าแกล้งนั่นแกล้งนี่แล้วตัวเล็กจะทำหน้าซึม ๆ แต่พอลูบหัวไปแล้วก็จะกลับมายิ้มได้อีก เหมือนกับว่าอยากให้มีใครมาสนใจดูแล ตลอดเวลา

ตัวเล็กนั่งเคี้ยวข้าวอย่างเอร็ดอร่อย และชี้มือเลือกว่าจะกินอะไรก่อน พร้อมทั้งส่งยิ้มแสนสดใสออดอ้อนตลอดเวลา

“อื้อ อื้อ” ปากถูกห้ามพูด แต่ก็ยังส่งเสียงในลำคอ ว่าอยากได้ไก่ทอดที่อยู่ในกล่องเป็นอาหารคำต่อไป

พี่วินจึงใช้ส้อมจิ้มไก่ทอดป้อนให้ และก็ยกขวดน้ำดื่มให้แมวที่เลี้ยงไว้ดื่ม เพราะว่ามือของเจ้าแมวชี้นั่นชี้นี่ตามใจชอบอีกแล้ว

ยิ่งป้อนก็ยิ่งกิน ยิ่งกินก็ยิ่งป้อน ป้อนจนหมด ไม่เหลืออาหารในกล่องเลยสักนิด แล้วกล่องข้าวก็ถูกเก็บเข้าถุงผ้าวางไว้ข้าง ๆ ตัว โดยมีตัวเล็ก นั่งเอามือลูบพุง ด้วยความอิ่ม ก่อนจะสิ่งยิ้มหวานจ๋อยมาให้เจ้าของ
และเอนตัวลงนอน โดยใช้หน้าขาของเจ้าของเป็นหมอน หลับตาลงอย่างมีความสุข

“พี่วิน...เหมียว...เหมียว...เหมียว...”
มือที่กำแน่น ตะกุยไปที่มือของเจ้าของและดึงให้มาลูบที่เส้นผมของตัวเอง

ฝ่ามือเรียวสวยอบอุ่นถึงได้มาลูบไล้อยู่ที่เส้นผมของแมวที่เลี้ยงไว้ได้

ดวงตาคมหรี่ปรือและยิ้มอย่างมีความสุข
ไม่ต่างจากคนที่เคยคิดว่าไม่เคยมีใครรักตัวเองสักนิด มีแต่คนคิดแต่จะครอบครองร่างกาย และคอยหาผลประโยชน์จากร่างกายตัวเองตลอดเวลา

วินไม่เคยคิดว่าวันนี้ หัวใจที่เคยเคลือบไปด้วยน้ำแข็ง ไร้ซึ่งความรู้สึก จะเปิดรับให้ใครเข้าหาได้อีกครั้ง
ทั้งที่เคยคิดว่า ไม่ว่ายังไงก็จะไม่รักใครอีก

แต่สุดท้าย......ตัวเล็กก็เข้ามาหา
วันหนึ่งไม่เคยคิด.........ว่าจะมีคนรักที่รักกันจากใจจริง
แถมตัวเขาเองยังหลงลืมความรู้สึกเป็นสุขแบบนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ
แต่วันนี้..........ก็ได้รับความรู้สึกนั้นอย่างเต็มเปี่ยม
จนไม่คิดว่าแย่ ๆ ว่าไม่มีใครรักไม่มีใครสนใจเขา เหมือนวันเก่า ๆ ที่ผ่านไป

เพราะคนที่หลับตาพริ้มอยู่นี่หรือไงนะ.........ถึงทำให้วินอยากจะลืมเรื่องเก่า ๆ ไปให้หมด และเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน

“พี่วินจ๋า...อือ” ฝ่ามือเรียวสวยที่ลูบไล้เส้นผมนิ่มนั้น ถูกดึงเข้าไปซุกอยู่ที่คอแมวที่ทำท่าจะเคลิ้มหลับ แล้วก็โดนเจ้าแมว ดึงไปแตะที่ปลายจมูก หนึ่งครั้ง ก่อนจะถูกยกกลับให้ไปลูบไล้เส้นผมต่อ

“พี่วินหอม...มือก็หอม”

วินถึงกับหัวเราะออกมาอย่างนึกขำ...และดึงปลายจมูกโด่งนั้นเล่น ก่อนจะไล้ฝ่ามือไปที่เส้นผมของแมวอย่างอ่อนโยน

“เงียบนะ....บอกแล้วไงว่าเป็นแมว....ห้ามพูด......พูดอีกคำ...ไม่เลี้ยงแน่ ๆ “

น้ำเสียงดุ ๆ ทำให้เจ้าแมวทำหน้างอ ก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อปรือตาขึ้นและเห็นเจ้าของกำลังยิ้ม
ถึงได้หรี่ตาลงและหลับตาได้อีกครั้ง

“เจ้าของดุจัง.....อย่างนี้แมวจะกล้าหือเหรอ...”

รอยยิ้มและความทุ่มเทจากใจทำให้ แคปได้ใจของวินไปครอง.......กว่าจะได้มาต้องใช้ความอดทนและหนักแน่นมากแค่ ไหน กว่าที่วินจะเปิดใจให้อย่างนี้ แคปไม่รู้ว่าตัวเองทำสำเร็จตอนไหน แต่จากนี้ไปจะไม่ทำให้พี่วิน
ต้องเหงาเหมือนที่ผ่าน ๆ มาอีกต่อไป

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“หวานอยากได้การ์ตูนเล่มใหม่หรือเปล่า..........เดี๋ยวไปซื้อกัน”

ปลาเอ่ยถามเด็กตัวเล็กที่เดินกินไอศกรีมโคนที่เขาซื้อให้อย่างเอร็ด อร่อย และก็ได้เห็นว่าตาหวานทำตาโตและหันมายิ้มให้ ก่อนจะรีบวิ่งนำหน้าไปที่ร้านขายหนังสือการ์ตูนทันที

“อันนี้ออกใหม่.....หวานยังไม่มีเล่มนี้เลย.....แต่เล่มนี้หวานมีแล้ว”

เด็กตัวเล็กอวดนั่นอวดนี่ กับผู้ปกครองมากกว่าจะเป็นแฟน....และก็คว้าหนังสือที่อยากได้ออกมาชูไว้ เหนือหัว ก่อนจะหัวเราะอย่างดีใจ ที่คว้าไว้ได้ก่อนหนังสือเล่มสุดท้ายจะหมดแผง
รีบตรงดิ่งไปจ่ายเงินค่าหนังสือการ์ตูนทันที

“ไม่ต้องจ่ายให้หวานแล้ว.........วันนี้หวานจะจ่ายเอง.....”

อันที่จริงก็เป็นเรื่องที่ถูกที่ควรแล้ว ที่ในเมื่ออยากอ่านก็ควรจะจ่ายค่าหนังสือเอง แต่พอพยายามค้นหาเงินในกระเป๋า ก็ถึงได้รู้ว่าในกระเป๋ากางเกง มีแต่เครื่องเล่นเอ็มพี สำหรับฟังเพลงเท่านั้น สุดท้ายจึงต้องหันมายิ้มแหย ๆ และจะเอาหนังสือกลับไปคืนที่เดิม อย่างเศร้าใจ

“ทำไมไม่เอาล่ะ......มีอะไรหรือเปล่า” ปลาเดินมาที่เด็กตัวเล็กที่นำหนังสือกลับมาวางไว้ที่เดิม และมองหนังสือที่อยากได้อย่างแสนเสียดาย

“ไม่เอา....ไม่อยากได้แล้ว....เดี๋ยววันหลังค่อยมาซื้อ....” ตาหวาน วางหนังสือไว้บนชั้นวาง ก่อนจะเดินออกจากร้านหนังสือ และหันไปมองก็ไม่พบว่ามีใครเดินตามหลังมา พี่ปลาหายไปไหนแล้ว
เมื่อกี้ยังเห็นเดินอยู่

และเวลาไม่นาน เมื่อหันหน้ากลับมาอีกครั้ง ก็เห็นว่าปลามายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว จนตาหวานถึงกับสะดุ้ง

“เหวอ...ทำไมวิ่งมาเร็วจัง....ตกใจหมด...กลับเถอะพี่ปลา....หวานอยากกลับบ้านแล้ว”

มือเล็ก ๆ ดึงแขนของผู้ปกครองให้ออกเดิน และก็เห็นว่ามีถุงกระดาษใส่ของยื่นมาให้ตรงหน้า

“พี่ล่ะงงทำไมหวานไม่ซื้อ....อ่ะเล่มนี้พี่ซื้อมาอ่าน...แต่พี่ให้หวานยืมอ่านก่อนก็ได้..เดี๋ยววันหลังค่อยเอามาคืน”

ตาหวานรีบดึงหนังสือในถุงกระดาษออกมาดู และก็ยิ้มออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นเล่มที่อยากได้

“ให้หวานยืมอ่านก่อนจริงเหรอ.....พี่เอาไปอ่านก่อนก็ได้นะ....อ่านจบแล้วเดี๋ยวหวานค่อยยืมต่อก็ได้”
ตาหวานเห็นแล้วอยากจะแกะหนังสืออ่านทันที แต่ว่าคงไม่ดีถ้าเจ้าของเขายังไม่ได้อ่านก่อนแล้วเอาของเขามา

“พี่ให้ยืมก่อนจริง ๆ พอดีพี่ยังขี้เกียจอ่านอยู่....เอาไว้หวานอ่านเสร็จแล้วค่อยเอามาคืนก็ได้”
ผู้ปกครองของตาหวาน ส่งยิ้มให้กับเด็กตัวเล็ก ที่ทำหน้าดีใจ อย่างเห็นได้ชัด

ยิ้มจนหน้าบาน ตาหวาน ๆ เลยยิ่งหวานซึ้งเข้าไปใหญ่

“ขอบคุณหรือยัง........ผู้ใหญ่ให้ยืมของน่ะ”
ปลาแกล้งแซวเด็กตัวเล็ก ที่ยิ่งไม่ยอมหุบยิ้ม เดินถือหนังสือยิ้มไปยิ้มมาจะรีบกลับบ้านอย่างเดียว

“อื้อ....ขอบคุณครับ...พี่ปลากลับบ้านกัน”

เด็กตัวเล็กของผู้ปกครอง ยกมือไหว้คนที่ให้ยืมของ และออกแรงลากแขนให้ร่างสูงนั้น รีบพากลับบ้านสักที
ปลาลอบมองใบหน้าน่ารักนั้นอย่างนึกขำตัวเอง

อยากจะหัวเราะให้บ้า เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาหลงเด็กแบบนี้
เด็ก........
เด็กมากด้วย.....
เด็กจนเขาเองยังต้องทำตัวเป็นเด็กตามไปด้วย เหมือนกับเป็นผู้ปกครอง
เหมือนกับว่าไม่ใช่แฟนกันอย่างนั้นแหละ
แต่เขาก็ชอบแบบนี้ ชอบอย่างไม่เข้าใจตัวเองเลย....ว่าคนอย่างเขาที่เคยผ่านอะไรมาตั้งมากมาย
จะมาหลงใหลกับเด็กคนนี้...และทำอะไรแปลก ๆ อย่างที่ตัวเองไม่คิดว่าจะทำได้
ตาหวานเอ้ย ตาหวาน ...... ตาหวาน ....น่ารักจริง ๆ

TBC……

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 15-12-2008 18:33:23

ปริศนาอักษรไขว้หัวใจยุ่งเหยิง 22

ตาหวาน ทำไมถึงเหมือนเด็กขนาดนี้นะ เด็กน่ารัก น่ารัก น่ารัก ดูยังไงก็น่ารัก

ปลานอนเท้าคางมองเด็กตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือการ์ตูนในมือ
บางครั้งทำหน้าเครียด บางครั้งก็ยิ้ม แล้วก็กลับมาเครียดอีก

ปลาลุกขึ้นนั่งและดึงให้เด็กตัวเล็กเอนร่างเข้ามาหา
ร่างเล็กบางนั้นใช้ไหล่ของเขาเป็นที่พิง และยืดขาอ่านหนังสืออย่างสบายใจเฉิบอยุ่บนเตียง

"หวาน หวาน หวาน หวาน ตาหวาน ตาหวาน "

ปลาโอบรัดรอบเอวบางไว้แน่น และกดปลายจมูกหนัก ๆ เข้าที่ข้างแก้มของตาหวานที่หันมามองหน้าเขาอย่างงง ๆ และถอดหูฟัง เพลงที่กำลังฟังออก หันหน้ามาถามด้วยความสงสัย

"หิวข้าวเหรอพี่ปลา...กินช็อคโกแลตก่อนมั้ย...."

มือเล็ก ๆ ค้นหาที่กระเป๋ากางเกงและหยิบช็อคโกแลตแท่งออกมา
วางหนังสือการ์ตูนลง ก่อนจะแกะห่อกระดาษออกและส่งให้ร่างสูงที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกับร่างกายตัวเองเล่น

"กินสิพี่ปลา..หวานให้" มือเล็ก ๆ ป้อนช็อคโกแลตแท่งใส่ปากของร่างสูงที่ยังกอดแน่นไม่ยอมปล่อย
แถมยังซุกปลายจมูกลงที่ซอกคอซะอีก

"จั๊กจี้จะตายไปพี่ปลา....." หนังสือการ์ตูนถูกเอามากางอีกครั้ง พร้อมกับดวงตากลมโตหวานซึ้งนั้นเริ่มกวาดสายตาไปตามหนังสือและทำหน้าหลาก หลายเหมือนเมื่อครู่

"หวาน....กินช็อคโกแลตมั้ย"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกเสียงอู้อี้ เคี้ยวช็อคโกแลตไปเรื่อย ๆ และเอ่ยถาม ร่างที่เขากอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

"ไหนอ่ะ...กินหมดยังอ่ะ..เหลือให้หวานป่ะ"

ใบหน้าน่ารักหันมาถาม และก็ได้เห็นนัยน์ตาวาบหวามที่ทอดมองลงมาอย่างหวานซึ้ง

"กินมั้ย..." ช็อคโกแลตถูกกัดและเหลือไว้อีกครึ่งให้โผล่พ้นริมฝีปากออกมา
พร้อมกับที่ฝ่ามืออุ่น ๆ เริ่มลากไล้สัมผัสเข้าไปภายในผิวเนื้อเนียนละเอียดที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเสื้อยืดผืนหนา

"หวาน...หวาน...หวาน..ไม่..ไม่กินแล้วแหละ..พี่ ..พี่ปลา"

ร่างโปร่งบาง หยุดมืออุ่น ๆ เอาไว้ และก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

ปกติไม่ได้เคยคิดถึงเรื่องนี้ ถึงจะเคยทำบ้าง ก็ไม่ถึงขนาดสัมผัสเนื้อตัวกันตรง ๆ แบบนี้

"ทำไมล่ะ..หวานบอกให้พี่หยุดสิ...แล้วแค่หวานจุ๊บพี่ทีเดียว พี่หยุดเลย"

น้ำเสียงอบอุ่นทอดเสียงแผ่ว ๆ และเอ่ยบอกกับร่างในอ้อมแขน
ใบหน้าน่ารักหันมาจ้องมองตอบตาโต

ตัดสินใจเพียงนิดเดียว ก็ใช้ริมฝีปากสัมผัสไปที่ริมฝีปากของร่างสูง แบบเขิน ๆ แล้วก็ผละออกห่าง
มาอยู่ในท่าเดิม

เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ อยู่ที่ข้างหู ก่อนจะโอบรัดร่างเล็กบางเอาไว้อย่างทะนุถนอม
เขาจะแตะต้องร่างบางนี้เมื่อไหร่ก็ได้ แต่เขาไม่คิดจะทำเลยสักนิด
ตาหวาน เด็กตัวเล็กใสซื่อแบบนี้แหละคือสิ่งที่เขาปรารถนา ไม่เคยคิดจะทำให้แปดเปื้อนเลย
อยากให้สดใสน่ารัก อยู่เป็นที่รักของเขาแบบนี้นาน ๆ

"พี่รักหวานนะ...ร้ากกกกกกก..รัก..ทำไมรักขนาดนี้นะแปลกจังเลย...แล้วหวานรักพี่หรือเปล่า"

ใบหน้าคมยิ้มสดใส กระซิบถามร่างในอ้อมแขนเสียงแผ่ว และก็ได้รับคำตอบกลับมาเป็นการพยักหน้าซ้ำ ๆ

"ไม่เห็นรู้เรื่องเลย หวานบอกว่าหวานรักพี่ปลาก่อนสิ...พี่จะได้รู้นะหวานนะ"

ประโยคถัดมา มีผลให้ใบหน้าน่ารัก แดงซ่านขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนกลั่นแกล้งยังไงยังงั้น
ก็....ไม่เคยคิดว่าจะพูดอะไรแบบนี้เป็น
ไม่เคยคิด

ไม่เคยรู้ว่าต้องทำ
พอจะต้องพูด ก็รู้สึกว่ามันเขิน เขินจนทำตัวไม่ถูก

"ก็รัก...หวานก็รัก...."

เด็กตัวเล็ก ที่ก้มหน้าเอียงอาย อยู่ในอ้อมแขนของปลา และหลบสายตาหนีนั้น

กลายเป็นการไปกระตุ้นเร้าความรู้สึกของร่างสูงให้ตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

"งั้นหวานต้องรีบกลับแล้วล่ะ....ตอนนี้เลยรู้มั้ย"

ร่างสูงลุกขึ้นยืนและดึงข้อมือเล็ก ๆ นั้นให้ลุกขึ้นมาจากเตียง
เขาชักไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว ขืนปล่อยไว้แบบนี้ ตาหวานต้องแย่แน่ ๆ

"ทำไมอ่ะ..หวานยังอ่านไม่จบเลย...เดี๋ยวก่อนสิ..."

เพราะไม่เข้าใจว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น...
ทำไมต้องรีบ ทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วย มีอะไรหรือเปล่านะ
แต่พอเห็นดวงตาคมวาบหวามที่ทอดมองลงมาถึงได้รู้

"พี่ไม่รับรองความปลอดภัยนะ...ถ้าหวานยังอยู่น่ะ"

เหมือนลังเลที่จะพูด แต่ก็ต้องพูดออกไป เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน ถึงจะอดทนไปได้ตลอด

เด็กตัวเล็กที่ปลาหลงรักนักหนา
ยืนก้มหน้านิ่ง เข้าใจทุกประโยคนั้น
มีผลให้ใบหน้ายิ่งถูกย้อมไปด้วยสีเลือด และหัวใจเต้นระทึกอย่างไม่เคยเป็น
รับรู้ความหมายทั้งหมดนั้นทันที

เหมือนกับลังเล ครุ่นคิดตัดสินใจ
แต่ก็เพียงครู่เดียว ครั้งแรกคิดจะตัดสินใจหันหลังหนีหน้า

แต่ก็หันกลับมาและเดินมายืนอยู่ตรงหน้าร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่

ก่อนจะยกเรียวแขนขึ้นโอบรัดรอบลำคอแกร่ง และซุกใบหน้าลงกับอกกว้างอบอุ่นนั้น

"หวานไม่คิดว่าตัวเองจะต้องปลอดภัยไปตลอดนี่...พี่ปลานั่นแหละคิดว่าตัวเองจะปลอดภัยนักเหรอที่ปล่อยให้หวานมาอยู่ใกล้ ๆ อย่างนี้"

คำบอกกล่าว ทำให้ปลาหยุดนิ่ง และยกแขนขึ้นโอบรัดร่างเล็กบางในอ้อมแขน เด็กบ้านี่ กล้าท้าทายเขาเชียวนะ

"งั้น....ไหนดูซิ..ว่าใครจะไม่ปลอดภัยกันแน่"

เด็กตัวเล็กรู้สึกว่า ร่างกายของตัวเองลอยวูบขึ้นจากพื้น
เพราะกำลังถูกอุ้มมาวางลงบนเตียง

ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง

ต่างฝ่ายต่างอยากรู้ว่าใครกันแน่ ที่ไม่ปลอดภัย

TBC....

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 15-12-2008 18:35:17

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 23

"หวาน..ปีนี้อายุเท่าไหร่.."

เสียงทุ้ม ๆ กระซิบถามร่างในอ้อมแขนที่ข้างใบหูเล็ก ๆ และก็ได้รับคำตอบเป็นเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ของเด็กตัวเล็กนั้น

"21 แล้ว กำลังจะ 22..พี่ปลาล่ะอายุเท่าไหร่"

ไม่มีคำตอบกลับมานอกจากเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเจ้าของคำถาม
บางครั้งปลาก็เห็นตาหวานเป็นแค่เด็ก ประถม แต่พอแตะต้องเนื้อตัวแบบนี้ถึงได้รู้
ว่าไม่ใช่เด็กประถมจริง ๆ

"พี่อารมณ์รุนแรงนะ...ทำอะไรไปก็หยุดไม่ได้ด้วย...ถ้าทำอะไรไป..เด็กชายตาหวานจะทนได้หรือเปล่านะ..."

ปลาเอ่ยถามร่างในอ้อมแขนขณะที่ค่อย ๆ ปลดเสื้อออกจากร่างกายให้เด็กที่นอนมองเขาแก้มแดง ตาไม่กระพริบ

"ไม่หรอก...รู้จักหวานน้อยไปแล้ว...จะทำอะไรล่ะ..กอด..จูบ..หรือมากกว่านั้น...รู้มั้ยว่าหวานบันทึกไว้หมดแล้ว..เพราะฉะนั้น
อย่ามาคิดว่าหวานอ่อนหัดหน่อยเลย...หวานก็ผู้ชายนะค้าบบบบบบบบบ จะใสซื่ออะไรนักหนา...ช่ายม้ายยยยยยย"

เสียงใส ๆ ลากเสียงยาว ๆ ก่อนจะค่อยหรี่ตาลง เมื่อใบหน้าคมก้มลง แนบริมฝีปากคลอเคลียไปมาที่ข้างแก้ม และวกกลับมาที่ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดนั้น และแตะประสานซ้ำ ๆ หลายครั้ง ก่อนจะคลึงเคล้นเคล้าคลึงและส่งปลายลิ้นนุ่มร้อนเข้าไปในริมฝีปากนิ่มหวาน
คู่สวยนั้น สอดประสานปลายลิ้นไปมา จงใจให้เด็กตัวเล็กกระหวัดปลายลิ้นพัวพันให้ได้ และก็ได้ผล เมื่อตาหวานปฏิบัติตามได้โดยเร็ว
เด็กอะไร สอนนิดเดียวจำได้หมดว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง ร้ายกาจจริง ๆ

"ปากดีจริงนะเรา..เด็กบ้านี่"

เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ของปลา ก่อนจะค่อยเสื้อผ้าออกจากร่างกายของตัวเอง และแตะต้องเนื้อตัวขาวผ่อง นวลเนียนทั้งตัวของร่าง
โปร่งบางเบื้องล่าง ที่ค่อยปรือตาขึ้นและส่งยิ้มหวานซึ้งมาให้

ฝ่ามือที่ลากไล้จากยอดอกสีแดงเข้ม คลึงเคล้าเล่น ก่อนจะก้มลงชิมรสความหวานนั้น ขบกัดเบา ๆ จนยอดอกสีเข็มแข็งขืนและไล้ปลายลิ้นลงมาตามสีข้าง ก่อนจะไล้ปลายลิ้น...เข้าหาหน้าท้องแบนราบ ฝังร่องรอยเอาไว้ จนเด่นชัด

"อือ...อ่ะ" เสียงใสครางแผ่ว ก่อนจะค่อยหยัดกายลุกขึ้น และเอนกายลงด้านข้าง เมื่อรับรู้ถึงอารมณ์ที่ไม่มั่นคงของตัวเอง
มือเล็ก ๆ ลูบไล้ฝ่ามือไปตามลาดไหล่กว้าง ก่อนจะค่อยหันศรีษะไปในทิศทางที่จะสามารถได้สัมผัสกับส่วนแข็งแกร่งของร่าง สูงนั้นได้อย่างถนัด

"หวานทำให้ด้วย...พี่ปลาขยับมาทางนี้สิ"

สิ่งที่ทำให้ปลา หนุ่มผู้เจนโลก ไม่เคยคาดคิดก็คือ เด็กตัวเล็ก ใสซื่อของเขา กล้าทำอะไรมากกว่าที่คิด อย่างไม่น่าเชื่อ

ถึงจะรู้สึกเขินอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ร่างสูงนั้นก็เอนร่างลง...ให้ริมฝีปากร้อนรุ่มนั้นสัมผัสได้เช่นเดียวกับที่เขาทำ

"อ๊า..อือ.." เรียวลิ้นร้อน ๆ คลึงเคล้าไปที่แก่นกายแข็งขืนของร่างสูง เด็กบ้านี่เก่งเกินไปแล้ว..ไปฝึกมาจากไหนกัน
ถึงขนาดทำให้เขาร้องครางได้ นี่ก็คงไม่ธรรมดาซะแล้ว เขาชักจะประเมินเด็กคนนี้ผิดไป

เก่งนักนะ...

ตาหวานร้ายกาจ

เขาคงต้องเอาคืนให้เท่าตัวเลยล่ะ เดี๋ยวเสียชื่อกันพอดี

ร่างสูงหยัดกายขึ้น ดึงให้ร่างเล็กตาปรือนั้นลุกขึ้นตาม แก้มเนียนใสแดงปลั่ง ไล้ปลายลิ้นไปมาที่ริมฝีปาก ก่อนจะส่งยิ้มยั่วเย้ามาให้
ใบหน้าคมแสดงให้เห็นชัดเจนว่ากำลังตื่นตะลึงกับท่าทางยั่วยวนเกินคาด ของเด็กตัวเล็ก ที่เอาแต่สนใจกับของเด็กเล่น และกินขนมเด็ก ๆ ไปวัน ๆ

เขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลย...ร้ายจริง ๆ เลยตาหวาน........

ทำอะไรได้มากอย่างไม่น่าเชื่อ

แม้กระทั่งสิ่งที่เขาไม่คิดว่าตาหวานจะทำ ร่างโปร่งบาง นัยน์ตาหวานซึ้งนั้นก็ทำได้ แถมยังกระพริบตามองเขาตาปริบ ๆ
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะอีก ยั่วอย่างนี้จะปล่อยไปได้ยังไงกัน

"เดี๋ยวรอก่อนนะ...."

ส่วนแข็งขืนที่ชูชัน ตามแรงอารมณ์ปรากฎต่อสายตาเด็กร้ายกาจนั่น

ก่อนที่ปลาจะเอนร่างลง และแยกขาออกกว้าง จนเห็นสิ่งนั้นได้ชัด...

"ร้ายนักนะเรา..ไปหัดมาจากไหนกัน...ไม่ธรรมดาแล้วนะเราน่ะ"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกเสียงกระเส่า เมื่อริมฝีปากร้อนรุ่มของเด็กตัวเล็ก ค่อย ๆ ครอบครองร่างกายเขาเอาไว้ทั้งหมด
มือเล็ก ๆ คลึงเคล้นไปมาที่ส่วนปลาย และยังไล้เลียปลายลิ้นไม่หยุด จนร่างกายของปลาเกร็งแน่นไปทั้งร่าง

จนแทบจะปลดปล่อย

เรียวนิ้วแกร่ง เทชโลมบางสิ่งที่ปลายนิ้ว และกดแทรกเข้าไปภายในช่องทางที่บีบรัดปลายนิ้วของเขา

"อือ...อ่ะ.." เสียงหวานใสร้องครางแผ่ว ก่อนจะผละริมฝีปากออก และแหงนเงยใบหน้าขึ้น ส่งสายตายั่วยวนโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยสักนิด
ว่าทำหน้ายังไงบ้าง และทำให้ปลารู้สึกอย่างไรในเวลานี้

ร่างสูงหยัดกายขึ้น และกดให้ร่างโปร่งบางเอนกายลงกับเตียงกว้าง

สองแขนแกร่ง สอดเข้ากับใต้เข่าของร่างบาง ก่อนจะยกร่างเล็กนั้นขึ้นสูง

จนเรียวขาเนียนสวย พาดอยู่ที่ลาดไหล่แข็งแกร่ง และค่อย ๆ กดร่างกายเข้าไปในช่องทางเล็กแคบนั้นอย่างเชื่องช้า
แต่ก็เข้าไปได้แค่ส่วนปลายเท่านั้น

"โอ้ย..เจ็บ..หวานเจ็บ...อื้อ"

น้ำเสียงหวานใสสั่นพร่า พร้อมกับที่หยาดน้ำตาคลอปริ่มอยู่ที่ขอบตาของร่างโปร่งบาง

ปลาไม่คิดว่าจะทำให้เด็กตัวเล็กของเขาต้องเจ็บ..ก็หลอกเขาซะจนตกใจ..แต่พอร่างกายเข้าไปสอดประสานอย่างนี้ถึงได้รู้
ช่องทางเล็กแคบบีบรัดแก่นกายเขาเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้เขาแทรกกายเข้าไปได้ง่าย ๆ

แม้จะมีสิ่งที่ชโลมเปิดทางไว้ให้แล้ว ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลยสักนิด

ส่วนแข็งขืนนั้น ค่อยถอนออกจากช่องทางตึงแน่นนั้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะค่อย ๆ แทรกซ้ำเข้าไปอีกครั้ง

มือเล็ก ๆ จิกทึ้งผ้าปูที่นอนเอาไว้จนยับยู่ยี่ แหงนเงยใบหน้าขึ้น และขบกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้แน่น
ไม่ยินยอมให้บางสิ่งเข้าไปในร่างกายของตนเองเลยสักนิด

"หวาน..หายใจลึก ๆ ..อย่าเกร็งนะ..เด็กดี..หายใจเข้าลึก ๆ นะ"

ฝ่ามืออบอุ่นดึงมือเล็ก ๆ นั้นจากการจิกทึ้งผ้าปูที่นอนให้เข้ามาโอบรัดรอบลำคอแกร่งเอาไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว

หยาดน้ำใสคลอปริ่มที่ดวงตาหวานซึ้ง ก่อนจะค่อย ๆ หยดลงที่ข้างแก้ม พร้อมกับที่ร่างโปร่งบางสะอื้นไห้จนตัวโยน
จิกทึ้งปลายเล็บเข้าที่ลาดไหล่กว้าง เพื่อระบายความเจ็บปวด

ก็อ่านมาอย่างดี ศึกษามาอย่างดีแล้ว ว่าต้องทำยังไงบ้าง ที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดี
พี่ปลาเป็นผู้ใหญ่คงจะคิดดูถูกเด็กที่ทำอะไรไม่เป็น ถึงได้ไปศึกษามา จะได้ไม่ขายหน้า
แต่พอถูกสอดกายเข้าหาแบบนี้

เหมือนกับว่าร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ไม่เห็นเป็นอย่างที่อ่านมาเลยสักนิด
รู้สึกเจ็บ เจ็บจนแทบตาย ทรมานจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

"หวาน..โอ๋..โอ๋..อย่าร้องนะคนดี..อย่าร้องเลยนะ"

จังหวะร่างกายเริ่มสอดประสานอย่างเชื่องช้า

เรือนร่างแข็งแกร่ง ลดลงแนบสนิทกับร่างบางทั้งร่าง และโอบรัดแผ่นหลังเล็กบางนั้นเอาไว้แน่น
กระซิบปลอบขวัญร่างในอ้อมแขนที่สั่นสะท้านไปตามแรงสะอื้น เป็นนานก่อนที่ตาหวานจะค่อยคลายความเจ็บปวดลงได้บ้าง

"พี่ทำเบา ๆ นะ..ไม่เจ็บนะเด็กดี..."

การปลอบขวัญเริ่มเป็นผลเมื่อช่องทางคับแคบที่บีบรัดร่างกายของแข็งแน่นนั้นเอาไว้ ค่อยคลายลง
และเริ่มยอมรับส่วนที่เข้าไปเข้าออกภายในร่างกาย...การสอดประสานร่างสองร่างอย่างเชื่องช้าค่อย ๆ ดำเนินไป อย่างแผ่วเบา

ปลายเล็บของร่างบางยังคงจิกทึ้งเข้ากับแผ่นหลังกว้างอยู่แต่ก็ไม่รุนแรงเท่ากับครั้งแรก
พร้อมกับที่เสียงสะอื้นไห้
ค่อยแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ตามอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่นขึ้น

"อ่ะ..อะ..อือ"

เสียงหวาน ๆ ครางแผ่ว ขบกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้แน่น เมื่อความเจ็บปวดค่อยผ่อนคลายลง
แปรเปลี่ยเป็นความรู้สึกซาบซ่านเข้ามาแทนที่

ส่วนอ่อนไหวของร่างบาง เสียดสีไปที่หน้าท้องแกร่ง...
จนเริ่มชูชันขึ้น พร้อมกับหยาดหยดจากส่วนปลายค่อย ๆ หลั่งรินออกมาอย่างช้า ๆ

จังหวะร่างกายเชื่องช้านั้นค่อยเป็นไปในทิศทางเดียวกัน
ปลายจมูกโด่งระบายลมหายใจที่ฝืนทนเอาไว้ ก่อนจะช้อนสะโพกมนให้ลอยขึ้น

และก้าวเดินลงจากเตียง

เรียวแขนเล็กบาง กอดรัดรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่น

เมื่อรับรู้ถึงแรงเหวี่ยงขึ้นลง ยิ่งฝ่ามือแกร่งคลึงเคล้าสะโพกเนียนให้แทรกประสานเข้ากับร่างกายตามจังหวะมากเท่าไหร่

ดูเหมือนต่างฝ่ายต่างก็รับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกัน

เรียวขาเนียนผ่อง โอบรัดที่รอบสะโพกแกร่ง..เกร็งร่างกายแน่น เป็นหลักยึดร่างเอาไว้

เสียงลมหายใจที่หอบหนักคละเคล้ากัน จนทำให้ทั้งเด็กที่อยากรู้อยากเห็น และคนสอน แทบจะทนต่อไปไม่ไหว

"อ๊า..พี่ปลา..หวานจะทนไม่ไหว...จะออกมาอยู่แล้ว.."

ส่วนแข็งขืนที่แทรกลึกถึงในสุดของช่องท่องคับแคบบีบรัด เสียดสีไปมากับช่องทางภายในจนแทบจะถึงที่สุดของอารมณ์

ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะค่อยก้าวมาที่เตียงและปล่อยให้ร่างเล็กนั้นเอน กายลงบนเตียงกว้าง และปลาก็ตามเข้ามาสอดประสานร่างกายเข้าไปอีกครั้ง ไม่มีจังหวะไหนที่จะผละจากกันได้สักนิดเดียว

เรียวขาเนียนถูกยกขึ้นสูงให้พาดอยู่บนบ่ากว้าง พร้อมกับที่จังหวะรักเริ่มรุนแรงมากขึ้น

"อื้อ..อ่ะ....ง๊า..อ่ะ..อึก..."

สะโพกแกร่งเร่งจังหวะให้รวดเร็วขึ้นจนแทบจะหยุดหายใจ ร่างเล็กเนียนขาวเบื้องล่าง สั่นสะท้านไปตามแรงแห่งอารมณ์ที่โหมกระหน่ำ เสียงกรีดร้อง ครางเครือ ของตาหวานพร้อมกับการะปลดปล่อยหยาดหยดขุ่นข้นของร่างกายนั้นออกมาก่อน เมื่อสิ้นสุดความรู้สึกสุขสม

ลมหายใจที่หอบกระชั้น เหมือนเสียงสะอื้น...ยิ่งช่วยเร่ง ให้ร่างกายของปลาฝืนทนต่อไปอีกไม่ไหว
ช่วงจังหวะที่การแทรกสอดถึงที่สิ้นสุด

ส่วนที่สอดแทรกเอาไว้ ถูกปลดปล่อยออกมาในเวลาที่ไม่ต่างกันมากนัก เมื่อปลาอดทนต่อไปอีกไม่ไหว

ร่างสองร่างเกร็งแน่น ก่อนจะกระตุกกายซ้ำ อีกหลายครั้ง และปลดปล่อยหยาดหยดชีวิตออกมาจนหมด

"หวาน..เก่งจริง ๆ เลย...เด็กอะไรทำให้มีความสุขได้มากขนาดนี้เลยนะ..ไม่อยากจะเชื่อเลย อ่ะ..อื่อ"

ส่วนแข็งขืนที่อ่อนตัวลง ค่อย ๆ ถอนออกจากช่องทางที่บีบรัดห่อหุ้มร่างกายของร่างสูงเอาไว้
พร้อมกับที่หยาดหยดสีแดงสด ปนเปราะเปื้อนออกมากับหยดน้ำอุ่นสีขาวข้นนั้น

"อ่ะ..อือ..เจ็บจังเลย.."

เสียงบ่นงึมงำในลำคอ พร้อมกับที่ดวงตาหวานซึ้งปรือปรอย จ้องมองดวงตาคม ๆ นั้นอย่างขอความเห็นใจ

"จ่ะ..จ่ะ..เจ็บ..แต่เด็กดี..เก่งจังเลยนะ..ไม่อยากจะเชื่อเลย..ว่าจะเก่งขนาดนี้"

คำชมถูกบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับที่ปลายจมูกโด่งแตะสัมผัสเข้าที่หน้าผากมนชื้นเหงื่อ
ใบหน้าน่ารักจึงค่อย ส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มมาให้

ร่างเล็กบางลอยขึ้นจากเตียงกว้าง เรียวแขนเล็กโอบรัดรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่น ดวงตากลมโตปรือปรอยเพราะความเหนื่อยอ่อนจ้องมองใบหน้าคมด้วยความสงสัย

"ไปล้างตัวกันนะ..เดี๋ยวจะได้มาพักผ่อน..เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้หวานเอง"

จุดมุ่งหมายไม่ใช่แค่อาบน้ำ แต่เด็กแสนซื่ออย่างตาหวานคงไม่เข้าใจนัก ได้แต่พยักหน้าตาม
ก่อนที่จะรู้สึกว่าใบหน้าร้อนวูบขึ้นมา เมื่อรับรู้ถึงหยาดหยดที่หลั่งรินออกมาจากร่างกาย

"มันเลอะ...รู้มั้ย...เดี๋ยวทำให้หายเอง...นะ.."

นัยน์ตาคม ๆ ทอดมองอย่างหวานซึ้ง แต่เต็มไปด้วยแรงเสน่ห์หา

ร่างโปร่งบางซุกใบหน้าเข้ากับอกกว้าง และเพิ่งรู้สึกว่าใบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
และเพิ่งจะสำนึกว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไปบ้าง

ยอมแล้วก็ต้องยอมให้ตลอด...ถ้าให้สอนแล้วก็ต้องให้สอนให้ตลอด

ทำยังไงได้ล่ะ....

ดวงตาคม ๆ ทอดมองร่างเล็กในอ้อมแขนอย่างแสนรัก และปรารถนา....

ว่าง่ายจริงนะ
เด็กอะไรว่านอนสอนง่าย.....และยังจำเก่งอีก...

สอนแล้วเก่งอย่างนี้

ต้องสอนให้เยอะ ๆ ซะแล้ว

จะได้จำได้เยอะ ๆ จะได้เก่ง ๆ

เด็กตัวเล็กถูกอุ้มเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกาย และก็เพิ่งได้รู้ว่า ไม่ว่าที่ไหน ๆ ปลาก็สอนเรื่องอย่างนั้นให้ได้ทุกที่ทุกเวลา

TBC....

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ririmu ที่ 15-12-2008 21:58:25

 :jul1: มายมาก.............. :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

เด็กน้อยเก่งมากมาย แคปสู้ไม่ได้เลยนะเนี๊ย.........

สงสัยพี่วินต้องเทรนเยอะ ๆ ซะแล้ว เหอ ๆๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 15-12-2008 22:08:45

 :haun4: :pighaun: :m25:
 :pig4:ครับ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 16-12-2008 03:03:34

79 + 1 = 80
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 16-12-2008 10:17:17

ตาหวานในที่สุดก็เสียเด็กไปแล้วววววเพราะพี่ปลา :m25:
น่ารักทั้งสองคู่เลย :-[

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 16-12-2008 10:51:00

ขอโทษมากๆครับ ช่วงนี้งานยุ่งจริงๆ มาลงช้าไปหน่อย จะลงให้จบวันนี้ครับ ตอนนี้เอาเรื่องหลักไปก่อน ตอนพิเศษจะมาลงให้ตอนเย็นๆ นะครับ

*************************************************************************************************

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 24

“พี่วินจ๋า...แคปหิวข้าวจังเลย.....กับข้าวไม่อร่อย พี่วินทำกับข้าวให้กินอีกนะ ไม่ได้กินข้าวที่พี่วินทำแคปต้องตายแน่ ๆ เลย เดี๋ยววันนี้แคปช่วยทำดีกว่านะ แมวเหมียวแคปน่ารักม้ายยยยยยยย”

แมวตัวโตยกมือขึ้นและทำท่าตะกุยแขนคนที่กำลังเดินอยู่บนทางเดินเพื่อเดินไปยังห้องพัก
โดยที่ในมือยังมีถุงผัก..และอาหารสดอยู่ในมือ

วินถึงกับหัวเราะชอบใจ และยกมือขึ้นลูบเส้นผมคนที่ก้มหัวลงมาให้แตะได้ง่าย ๆ

“พี่วินจ๋า.....หิว......อยากกินก้างปลา...อยากกินก้างปลาชื่อพี่วิน”

แมวเจ้าเล่ห์เอ่ยบอกดวงตาเปล่งประกาย มือที่ลูบไล้เส้นผมเปลี่ยนเป็นตี เบา ๆ เข้าที่ข้างแก้ม
เพื่อเป็นการสั่งสอน เล่นเอาเจ้าแมวต้องกุมแก้ม และหัวเราะออกมา
พี่วินหน้าแดงแหละ...........ไม่เคยเห็นเลย........โอ้ยยยยย ยิ่งหิวเข้าไปใหญ่อยากกินพี่วิน
อยากกินพี่วิน

“อย่ามาลามปาม......เดี๋ยวให้อดข้าวเลย....” น้ำเสียงทุ้มนุ่มแผ่วหวาน เอ็ดให้แมวตัวโตที่เดินตามทำหน้าจ๋อย จ๋อยไม่จริงน่ะสิ แกล้งเห็น ๆ หน้าระรื่นเลยล่ะนั่น
ร่างเพรียวบางเดินมาจนถึงทางเดิน และก็ได้สวนกับคนที่กำลังล็อคห้อง
โดยที่ข้างกายของคน ๆ นั้นมีเด็กหนุ่มร่างเล็ก ที่วินจำได้ว่า เคยเจอตอนที่แคปไปซื้อของที่ซูเปอร์มาเก็ต

“ไอ้หวาน.............”

“ไอ้แคป.............”

ต่างฝ่ายต่างชี้หน้ากัน โดยที่ทั้งปลาและวิน ต้องยืนงง แต่พยายามรักษาฟอร์มเอาไว้

วินแปลกใจทำไมเด็กคนนี้ถึงอยู่กับปลาได้ แล้วท่าทาง คงไม่ใช่แค่............ไอ้ปลาไม่เคยพาใครเข้าห้องแล้วเด็กคนนี้........... ไม่ผิดแน่....นี่เหรอตัวจริงของปลา

ปลาเองก็แปลกใจที่คนที่มากับวิน คือเพื่อนของตาหวาน อย่าบอกนะว่านี่คือแมวที่วินเลี้ยง

ทั้งวินและปลายังยืนคุมเชิงกันอยู่ มองหน้ากันเหมือนรู้ว่าต้องมีอะไรคุยกันหน่อย

แต่แคปและตาหวานไม่ได้เก็บอาการเลยสักนิด

“มึงมาได้ไงวะ...........จะมายุ่งกะพี่วินของกูหรือไง.......อย่าแม้แต่จะคิดนะเว้ย”

หนุ่มนักกีฬา รีบใช้แขนกั้นคนรักเอาไว้ ไม่ให้ตาหวานเห็นหน้า

“โหไอ้แคป...ไอ้อ่อนหัด......เกลียดนักเกลียดหนา กันซะห่างเชียวนะ มึงไปทำอะไรกับพี่วินมากันแน่ บอกกูมาเดี๋ยวนี้นะเว้ย”

ตาหวานเด็กตัวแสบ กระซิบกระซาบคุยกับเพื่อน และทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ เล่นเอาแคปหน้าซีด ไอ้หวานมันเริ่มหาเรื่องไถตังค์อีกแล้ว

เด็กตัวแสบ ทำหน้าตาเหมือนรู้ทัน แต่กลับเจอคนที่รู้ทันกว่าอย่างวินเข้า ที่ทนเห็นแมวที่ตัวเองเลี้ยงถูกต้อนจนมุมไม่ไหว เด็กนี่เหรอ อือ ไหนดูหน่อยสิ ว่าปลาเลือกเด็กแบบไหนมาเป็นตัวจริง

“เอ้ยหวาน.........หวานคงไม่ได้มานั่งเล่นที่ห้องเพื่อนพี่เฉย ๆ ใช่มั้ย หวานมานั่งเล่นที่ห้องเพื่อนพี่ทำไมนะ........”

ระฆังช่วยเวลา สถานการณ์พลิกผัน

ตาหวานรีบถอย เมื่อมือของรุ่นพี่ แกล้งปัดที่คอเสื้อ..........

“ไม่มีไรหรอกน่ะไอ้วิน..........คิดมากไปได้..........เนอะหวานเนอะ”

ปลาออกรับแทนเด็กตัวเล็กที่ถอยหนี และมองหน้าวิน ที่ยืนอมยิ้ม

ไอ้ปลา........แบบนี้เขาเรียกท้าทางสายตา
นาน ๆ ที.......ลองเล่นเกมส์ดูบ้างก็น่าสนุกดี

ชักเริ่มจะสนุกขึ้นมาแล้วสิ
อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่ปลาเลือก เป็นยังไง ถึงได้ทำให้คนอย่างปลาหลงรักหัวปักหัวปำได้ขนาดนี้
ในเมื่อท้ากันแบบนี้

งั้นก็ไม่ต้องเกรงใจล่ะนะ ขอทดสอบหน่อยซิ ว่าเด็กคนนี้มีอะไรดี นายถึงได้ติดใจ

TBC……

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 16-12-2008 10:52:16

ปริศนาอักษรไขว้…..หัวใจยุ่งเหยิง 25 (จบ)

“นายเลือกเด็กคนนี้แล้วแน่เหรอ............” วินเอ่ยถาม ปลา ที่ยืนนิ่งคุมเชิงกันอยู่

“แล้วนายเลือกไอ้เด็กนั่นเหมือนกันใช่มั้ย......ไม่คิดว่ามาผิดทางเหรอ” เสียงที่เอ่ยถามเบา ๆ ทำให้วินถึงกับสะดุดลมหายใจ ก่อนจะขบริมฝีปากแน่น และจ้องมองใบหน้าของปลานิ่ง ๆ

“ถ้านายคิดจะทดสอบตาหวานล่ะก็........ฉันเองก็คงไม่หยุดเหมือนกัน......” ดวงตาคมพราวระยับแฝงแววเจ้าเล่ห์จนวินชักไม่มั่นใจ

“ถ้าคิดจะทำอย่างนั้น......ฉันเองก็ขอเล่นกับตาหวานหน่อยแล้วกัน”

วินเอ่ยบอก ด้วยแววตามุ่งมั่นไม่ต่างกัน

ดวงตาของทั้งคู่สบกันนิ่ง.......วินผละจากไปหาตาหวานโดยที่ปลาเองก็เดินเข้าหาแคปเหมือนกัน

“ว่าไงเรา.......จำได้มั้ยว่าฉันเป็นใคร.............” ปลาเอ่ยถาม หนุ่มนักกีฬาว่ายน้ำร่างสูง ที่จ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่อย่างไม่วางตา คิดจะทำอะไรกันวะ ไอ้หมอนี่

“เพื่อนของพี่วินไง.........พี่เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น.......” แคปเอ่ยบอก และก็ได้เห็นว่ารุ่นพี่กำลังแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

“ถ้าเคยเป็นมากกว่าเพื่อนล่ะ.........เช่นว่า.........เคย...........”

เสียงที่เงียบหายไป ทำให้แคปถึงกับสะดุ้ง หน้าเผือดสี และก้มหน้านิ่ง นั่นยิ่งทำให้ปลาได้ใจ เอ่ยถามคำถามที่รุกไล่มากขึ้น จนแคปต้องเดินถอยหลังหนี

“ถ้าฉันกับวิน.................”
คำพูดที่หายไปและยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าของปลา.....นายเลือกผิดแล้ววิน.......ไอ้เด็กนี่ไม่คู่ควรเลยสักนิด

แคปยืนนิ่ง เงียบ อยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด ขบริมฝีปากแน่น และก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้น และตัดสินใจที่จะพูดบางอย่างออกไป

“ผมรู้ครับพี่............ถึงวันนี้ผมเป็นแค่สัตว์เลี้ยงที่พี่วิ นเลี้ยงก็ตามที..............ส่วนพี่....ถ้าพี่จะเป็นอะไรกับพี่วินผมก็ไม่ สนใจหรอก..........ผมรักพี่วิน.........ถ้าอะไรที่ทำให้พี่วินดีใจ ...............ผมจะยอมทำทุกอย่าง
ผมไม่มีวันทำให้พี่วินต้องทุกข์ใจหรอกนะ..............”
ดวงตาที่มุ่งมั่น เสียงพูดที่ชัดเจนทุกถ้อยคำ...ทำให้ปลาถึงกับนิ่งอึ้ง
ไม่น่าเชื่อ...........ไอ้เด็กนี่มันรู้เรื่องของวินด้วยเหรอนี่.............เรื่องที่ผ่านมา........ของวินเพื่อนของเขา
ไอ้วินมันบอกหมดทุกอย่างเลยหรือนี่ นายเลือกแล้วใช่มั้ยวิน ถ้าอย่างนั้นฉันก็ยอมรับได้ ถ้าเป็นไอ้เด็กคนนี้

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอเค โอเค ยอมแพ้แล้ว” ปลาหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะหันไปมองวินที่กำลังยืนคุยกับตาหวาน

ตาหวานที่ยืนห่างออกไปกำลังหน้าซีด ไอ้วิน มันทำอะไรของมันบ้าง จะคอยดูผลที่เกิดขึ้นแล้วกัน

“พี่กับปลาน่ะ..............หวานรู้ใช่มั้ย.....” คำพูดของวินทำให้ตาหวานอยากจะร้องไห้ออกมา ดวงตากลมโตหวานซึ้งมีหยดน้ำตาคลอ.......ก้มมองที่พื้น....และสะกดกลั้นเสียง สะอื้นเอาไว้

“หวานไม่เก่งเหมือนพี่วินหรอก.....แต่หวานจะพยายาม....ถ้าต่อไปพี่ปลาไม่รักหวานแล้ว....หวานก็ไม่รู้จะทำยังไง
แต่ตอนนี้หวานรักพี่ปลา......ถึงพี่วินจะเป็นอะไรกับพี่ปลา....หวานก็ไม่สนใจหรอกนะ....ตอนนี้พี่ปลารักหวาน
ไม่ได้รักพี่วิน”

เหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ แต่คำตอบของตาหวาน ทำให้วินถึงกับอมยิ้มชอบใจ
มิน่าล่ะ ไอ้ปลาถึงได้รักนักรักหนา

เพราะความใสซื่อไร้เดียงสาแต่ก็แฝงความมั่นใจในตัวเองเอาไว้ น่ารักจริง ๆ เลยนะ พวกนายเชื่อใจกันขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย ยากมั้ยนะ กว่าจะเดินมาถึงตรงนี้ได้

แค่นี้ฉันก็หมดห่วงแล้วปลาเอ้ย

“โอ๋ โอ๋ พี่ไม่ได้แกล้งตาหวานหรอกนะ.............พี่ไม่อยากปิดบัง........ถ้าปลามัน รักหวานจริง มันก็ต้องบอกทุกอย่างกับหวานจนหมด ไม่มีอะไรปิดบัง.........อย่าโกรธพี่เลยนะ......ตอนนี้หวานเป็นคนสำคัญของ ปลาคนเดียว
ถ้ามันทำให้หวานเสียใจ พี่จะจัดการมันเองนะ”

ฝ่ามือเรียวสวย ยกขึ้นลูบไล้ที่เส้นผมนิ่มของเด็กตัวเล็กอย่างนึกเอ็นดู น่ารักจริงเลยน๊า ตาหวานเอ้ย

“ไอ้วิน........ทำอะไร ทำให้หวานร้องไห้เหรอ”

ปลาเหลือบสายตาไปเห็นเด็กตัวเล็กของเขาที่กำลังจะร้องไห้ เลยต้องรีบเข้าไปหา ก่อนจะกันให้ตาหวานไปยืนอยู่ข้างหลัง และมองหน้าเพื่อนอย่างนึกโมโหอยู่ในใจ

“ไปเลยไอ้วิน.......ของนายก็จะร้องอยู่แล้วนั่นไง........” วินหันกลับไปมองแคปที่ยืนนิ่ง อยู่กับที่และมองหน้าปลาด้วยความโมโหเช่นกัน

ไอ้ปลาทดสอบอะไร แคปถึงได้ยืนนิ่งอย่างนี้
ร่างเพรียวบาง เดินเข้าไปหา แมวที่เลี้ยงเอาไว้ และเจ้าแมวก็โผเข้ากอดเจ้าของเอาไว้จนแน่น

“ผมรักพี่วิน........ผมไม่สนเรื่องเมื่อก่อนหรอก.......ขอให้ผมรักพี่วินอย่างนี้ก็พอ”

แคปเอ่ยบอกกับคนรักด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี............ทำให้วินยืนนิ่ง หยดน้ำคลอปริ่มที่หน่วยตา

ไอ้ปลา........ร้ายกาจมากเลยนะ......นึกว่าไม่รู้หรือไงว่าถามอะไรออกไปบ้าง.........

เรียวแขนยกขึ้นโอบรัดแผ่นหลังกว้าง และค่อยหัวเราะออกมาเสียงเบา

“รับได้นะแคป..........” วินเอ่ยถามร่างที่ผละจากและพยักหน้า รับรู้ ก่อนจะค่อยก้มหน้าลงออดอ้อนเสียงเบา

“ผมรักพี่วิน...........ไม่อยากให้พี่วินอยู่กับเขาเลย”

นั่นไงล่ะ...........ไอ้ปลา.......วางแผนไว้ก่อนนี่นา........
ตัวเองก็อยากจะให้ตาหวานยอมออกไปอยู่ด้วยกันง่าย ๆ ล่ะสิถึงได้กล้าทำแบบนี้...........คิดเหมือนกันไม่มีผิด......ไม่เสียแรง ที่เป็นเพื่อนกัน ........ ถ้านายไม่ทำ ฉันก็กำลังทำอยู่พอดี

วินหันกลับไปมองปลา ที่ลูบเส้นผมของตาหวาน ที่ยืนก้มหน้านิ่ง ห่างออกไป

นายมันร้าย..........ตาหวานยอมแล้วสินะ.....ยอมแยกจากเจ้าแมวของเขาแบบง่าย ๆ เลยด้วย........

กล่อมยังไงล่ะนั่น อยากรู้จริง ๆ เลย

ดวงตากลมโตหวานซึ้งของตาหวาน จ้องมองใบหน้าของปลา ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา

“หวานต้องถามไอ้แคปก่อนว่าจะแยกกันมั้ย..........แต่หวานก็อยากอยู่กับพี่ปลา”

ตาหวานหันไปมองเพื่อนที่สบตากับตัวเอง แล้วก็ผละจากมาลากให้แคปมาคุยกัน

“คืออย่างนี้นะแคป..........”

“เออกูรู้แล้ว.............เอาตามนั้นแหละ”

ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปาก แคปก็เห็นด้วยกับตาหวานซะแล้ว

ทั้งแคปและตาหวาน หันไปมองคนรักที่ยืนทำหน้าเฉยอยู่ แล้วก็หันกลับมามองหน้ากัน

“เราจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมนะแคป.........ถ้ารักกันจริง ๆ ก็ต้องรอได้สิ....ใช่มั้ย”

ตาหวานเอ่ยบอก และแคปก็พยักหน้า

วินกับปลายืนอมยิ้ม และเมื่อตาหวานและแคปเดินเข้ามาหา สองหนุ่มเจ้าเล่ห์ ก็เอ่ยถาม

“ตกลงว่า แยกกันนะ.......” ปลาพูดขึ้นคนแรก และอมยิ้มอย่างดีใจ

แต่ตาหวานกลับส่ายหน้า............

“เราไม่แยกกันหรอก.........เหมือนเดิมทุกอย่าง.........ถ้าพี่ปลาเชื่อใจหวาน...........หวานก็จะเชื่อใจพี่ปลา”

เด็กตัวเล็ก หัวเราะเสียงแผ่ว แต่ดวงตากลมโตบ่งบอกว่าเอาจริง นั่นทำให้ปลาถึงกับ ยืนนิ่ง
เล่ห์เหลี่ยมที่มี ถูกลบออกแบบกระทันหัน

ไม่ต่างจากวิน ที่แทบไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่จริงน่ะ ไม่เคยวางแผนอะไรผิดพลาดนี่ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ

“ผมยอมทุกอย่างแล้วพี่วิน........แต่ผมเชื่อว่า.......ผมรักพี่วินที่สุด...แบบนี้ถือว่าผมไม่ได้ผูกมัดพี่วินเอาไว้ดีมั้ยครับ”

ทั้งสองหนุ่มเจ้าเล่ห์ยืนนิ่ง และมองหน้ากัน เมื่อรู้ว่าแผนการล้มเหลวไม่เป็นท่า.......ก่อนจะค่อยหัวเราะออกมา
ด้วยความขำ..........

ยอมแพ้แล้ว

ยอมแพ้จริง ๆ

นึกว่าจะจับสองคนนี้ได้อยู่หมัดแล้วเชียว นึกว่าจะเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ
แต่แบบนี้มัน................

มัน.............................

ทั้งปลาและวิน หัวเราะด้วยความขำ แบบไม่เกรงใจใคร

แต่ตาหวานและแคปยืนงง ด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็หัวเราะตามไปด้วย

เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ใช้เวลาไปเท่าไหร่กันนะ
เรื่องราวที่ไม่มีตอนจบ และดำเนินไปเรื่อย ๆ อย่างหาจุดสิ้นสุดไม่เจอแบบนี้
มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทุกวัน

สำหรับเวลานี้ เรื่องของทั้งสี่หนุ่ม เพิ่งเริ่มต้นขึ้น เท่านั้น
และยังต้องฝ่าฟันกัน ยังต้องผ่านอุปสรรค ที่รออยู่ข้างหน้า
แต่ถ้ายิ้มรับ และร่วมฝ่าฟันกันไปได้ อุปสรรคหนักหนาแค่ไหน ก็ข้ามผ่านไปได้อยู่ดี

Fin……….

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 16-12-2008 11:15:47

น่ารักมากมายขอบคุณ คุณkamui1972ค่ะ  :pig4:
ฝากขอบคุณ คุณเทนด้วยค่ะสำหรับเรื่องน่ารักๆแบบนี้ :-[
จะรออ่านตอนพิเศษกับเรื่องอื่นๆนะคะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Bg LoVe NT ที่ 16-12-2008 11:17:05

^
ู^

จิ้มๆๆๆๆ ให้ทะลุถึงkamui1972

มาแปะไว้ก่อน

เด๋วไปอ่าน

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 16-12-2008 15:02:27

เย้......ในที่สุดก็ :-[
ขอบคุณครับ kamui1972
และที่จะลืมมิได้เลยก็คือ :pig4:ครับ aoikyosuke (คุณเท็น)

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: HaLF333 ที่ 16-12-2008 17:41:54

+1 ขอบคุณคามุยค่ะ.. :pig4:

น่ารักทั้ง 2 คู่เลย..
ที่จริงแอบฮา แคป ที่กลัวเกย์จนเป็นลม หมดแรง..
แต่คิดอีกทีก็น่าเห็นใจ ดีที่เจอพี่วิน ถ้าเจอประเภททมิฬละก็..
เหอะๆๆ ไม่อยากจะคิด น่ากลัวๆๆ..


คนเรามีอดีตด้วยกันทุกคน..
คนที่จะมาอยู่เคียงข้างกันนั้น..
รักมากพอจะมองข้ามอดีตของกันและกันได้รึป่าว..

ขอบคุณคุณเท็นค่ะ..
ขอกอดทีนึง..อิอิ
 :กอด1:


ปล.ดึกๆ ตามมารอตอนพิเศษ.. :man1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: both^^ ที่ 16-12-2008 17:56:35

 :pig4:


อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

สนุกๆ อ่ะ

ชอบๆ  ขอบคุณที่นำมาโพสให้ได้อ่านกันค่า

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 16-12-2008 19:07:31

ปริศนาอักษรไขว้ หัวใจยุ่งเหยิง ภาคพิเศษ to trust วิน-แคป

    พี่วินเขาเป็นคนเสน่ห์แรง

    แค่เขาปรายตาหน่อย ก็มีสาว ๆ มองแทบเหลียวหลัง
    ก็รู้ว่าพี่วินเขาชอบบริหารเสน่ห์ ให้จีบผู้หญิงเขาก็คงไม่เอา
    แต่ผู้ชายนี่สิ บางครั้ง เหมือนเขาเผลอ
    เขาก็จะส่งยิ้มแบบแปลก ๆ ให้กับคนเหล่านั้น สิ่งที่ทำได้ก็คือ แค่นั่งมอง แล้วก็ก้มหน้า บังคับใจตัวเองไม่ให้หึงหวง   
    เพราะกลัวพี่วินจะเบื่อ และหาว่าทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ

    พี่วินเขาไม่เคยรักใครหรอก
    เขารักแต่ผู้ชายคนแรกของเขา

    ถึงทุกวันนี้ ก็รู้ว่าพี่วินไม่ยอมลืมคน ๆ นั้นเลย คนที่ทำให้พี่วินเจ็บปวดนักหนา ไม่ว่ายังไงก็รู้ ว่าพี่วินไม่ยอมลืมคน ๆ นั้น

    ที่ทำได้ คือขอเป็นคนที่อยู่ข้าง ๆ หรือเดินอยู่เบื้องหลังก็ได้
    ต่อให้พี่วินวิ่งหนีไปอีก ก็จะคอยเดินอยู่ห่าง ๆ ไม่เข้าไปก้าวก่ายเลยสักนิด

    หลงรักไปแล้ว

    ห้ามหึง ห้ามหวง ห้ามงี่เง่า ห้ามทำตัวมีปัญหา รอให้พิ่วินมาหาเท่านั้นพอ
    รอให้เอาอาหารมาให้ แล้วแต่เขาจะเมตตา
    ทุกวันนี้ทำได้แค่รอ

    ไม่รู้ว่าคำว่ารักของพี่วินคืออะไร วันนี้ได้แต่นั่งมองหน้าของพี่วิน แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำตัวเป็นแมวที่พี่วินเลี้ยงให้ดี ๆ เท่านั้น

    เงยหน้าขึ้นมองที่ซอกคอและแผ่นอกที่ยังเหลือร่องรอย ของคนที่ไม่รู้จัก ก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ไม่กล้าแม้แต่จะถามว่า

    รอยพวกนั้น....มาจากไหน

    ผมรักพี่วิน.....ผมรักพี่วิน...แต่พี่วินเคยรักผมหรือเปล่า ผมไม่รู้

    ที่ผมต้องทำใจยอมรับคือ ต้องแยกระหว่างเรื่องความรู้สึกกับเรื่องบนเตียงให้ออกจากกันให้ได้

    ต้องคอยคิดอยู่เสมอว่า
    บางครั้งพี่วินคงเบื่อการที่ต้องมีอะไรกับผู้ชายเพียงคนเดียว แถมซ้ำยังไม่ได้เรื่องเอาซะเลย รู้ว่าพี่วินต้องฝืนทน
    ถ้าอย่างนั้นแล้ว เพื่อความสบายใจของพี่ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปซะคงดีกว่าที่จะต้องมานั่งคาดคั้นหรือหาคำตอบ   

    ทำไปเพื่ออะไร    ในเมื่อตอนนี้ พี่วินก็นั่งอยู่ตรงหน้าแล้ว ยังจะเรียกร้องอะไรอีก

    “เป็นอะไรอีกเรา....ซ้อมหนักเหรอ อย่างว่าแหละนะ ใกล้แข่งแล้วนี่หว่า ใจเย็น ๆ นายทำได้อยู่แล้วแหละ เชื่อเหอะ”

    วินหันหน้ามามองคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ยืดขาเหยียดยาว ปลดกระดุมเสื้อออกจนหมด เผยให้เห็นร่อยรอยแดงช้ำตามตัว
    ที่ยังคงปรากฏอยู่ประปราย ก่อนจะยกกล่องข้าวมาวางไว้บนหน้าขา และจัดการแกะกล่องเพื่อป้อนข้าว แมวที่เลี้ยง

    “ไปเจอมา ก๋วยเตี๋ยวญวณ เขาว่าอร่อย ลองกินสิ”

    แคปพยักหน้ารับ และอ้าปากรอ ก๋วยเตี๋ยวบนช้อนถูกส่งให้ แล้วก็เคี้ยวกิน
    ไม่รู้ว่าอร่อยหรือเปล่า แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องกิน มีผักด้วย ไม่ชอบกินผัก แต่ก็ต้องกินให้ได้
    ไม่ว่าพี่วินจะป้อนอะไรให้ ก็ต้องกิน ห้ามคายทิ้งเด็ดขาด

    “เมื่อวันก่อนเจอคนที่นอนด้วยบ่อย ๆ ก่อนหน้านี้แหละนะ หมอนั่นมันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว เลยไปสั่งลาซะหน่อย
    แต่กลับได้รอยมาเพียบเลย ดูเด่ะ แต่ก็นะ มันทำแบบนี้ไม่ไว้หน้ากันเลย คราวหน้าต้องเอาคืนบ้าง”

    นั่นสินะ ต้องแยกให้ออกระหว่างเซ็กส์กับความรักสินะ

    สำหรับพี่วินแล้ว มันคือคนละส่วนกัน จำไว้แคปเอ้ย ถ้าคิดจะรักคนแบบนี้ มีแต้ต้องอดทนเท่านั้น ไม่อย่างนั้น มันคงล่มไปตั้งนานแล้วล่ะ

    ดวงตาที่หรุบต่ำลง ท่าทางหม่นหมอง แม้ปากจะไม่พูดอะไร ตั้งอกตั้งใจเคี้ยวอาหารที่ถูกป้อน แต่ในใจกลับเจ็บปวดรวดร้าวเต็มที

    สำหรับพี่วิน ผมเป็นแค่แมวที่พี่เลี้ยงไว้ดูเล่นจริง ๆ ใช่มั้ย

    “แคป บางทีสิ่งที่ตาเห็นกับความเป็นจริงมันต่างกันนะ ตอนนี้นายเห็นอะไรแล้วคิดอะไรทำไมฉันจะไม่รู้
    เชื่อมั้ย......ตั้งแต่วันที่นายกางร่มให้ฉัน     ฉันไม่เคยมีอะไรกับใครอีกเลย แม้แต่ครั้งเดียว”

    ฉันไม่ได้ต้องการให้นายเชื่อ
    ฉันไม่คิดอยากได้ความเชื่อใจจากใคร
    แน่ล่ะ ฉันไปเจอกับเซ็กส์เฟรนด์คนนั้นจริง ๆ หยอกล้อกันบ้าง จนกระทั่งเกิดร่องรอย เพราะไอ้หมอนั่นมันอิจฉา ที่ฉันมีคนอย่างนายอยู่ข้าง ๆ

    ถ้าจะโทษก็โทษตัวนายเอง ที่ทำให้ใคร ๆ เขาอยากได้นายไปครอง
    ส่วนฉันก็มีหน้าที่ทำให้ทุกคนรู้ว่า ไม่ว่ายังไง นายก็ไม่มีทางไปจากฉัน เพราะว่านายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น

    ฉันมันคนเห็นแก่ตัว

    ผูกมัดนายเอาไว้ และมั่นใจในตัวเองเหลือเกิน ว่าไม่ว่ายังไงนายก็จะไม่มีวันทิ้งฉันไป แต่ฉันก็อยู่ภายใต้ความกลัวของตัวเอง
    กลัวว่า สุดท้ายแล้ว ฉันจะรั้งนายไว้ไม่ได้ เมื่อนายเจอคนที่ดีกว่า

    ฉันขอโทษที่เป็นคนแบบนี้ แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็ยอมรับไม่ได้จริง ๆ ว่าชีวิตฉันมีแค่นายเท่านั้นที่เป็นแสงสว่างของฉัน
    และฉันอยากให้นายเชื่อใจฉัน และรักฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น

    “ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรหรอก คนอย่างฉันน่ะ ใครมันจะอยากเชื่อ ดูรอยสิ ขนาดนี้เลยนะ แล้วใครเขาจะเชื่อ ว่าฉันไม่ไปทำตัวมั่ว ๆ มาอีก จริงมั้ย”

    รอยยิ้มเย้ยหยันตัวเอง ท่าทางที่มักแสดงออกให้เห็นในบางเวลาที่รู้สึกหวาดกลัว และคิดว่าไม่มีใครเชื่อใจ ดวงตาคม ฉายประกายระยับ
    แต่หม่นหมองเต็มที เมื่อหันมามองคนที่ก้มหน้าก้มตา เคี้ยวข้าว

    แล้วก็หัวเราะออกมา

    “โง่ชะมัด.....นายจะไปจากฉันตอนนี้ก็ได้นะแคป...เห็นมั้ยล่ะ คนอย่างฉันน่ะมันมั่วไม่เลือก เลวเต็มทน จะไปก็ไปตอนนี้เลยก็ได้นะ
    ไม่เคยคิดจะห้าม ถ้าอยากจะไป ก็พูดออกมาแค่คำเดียว คนอย่างฉันไม่คิดจะรั้งนายเอาไว้หรอก”

    น้ำเสียงที่เรียบเรื่อย ดวงตาที่ไหวระริก แต่จิตใจที่พยายามเข้มแข็งและยอมที่จะปล่อยมือตลอดเวลา
    ไม่คิดแม้แต่จะมีถ้อยคำแก้ตัวให้ตัวเองดีขึ้นในสายตาของใคร ๆ

    แคปเพียงแค่เงยหน้าขึ้นและนิ่งมองใบหน้าของอีกฝ่ายเว่บเดียว ก่อนจะก้มหน้าลงมาอีกครั้ง และอมยิ้มน้อย ๆ

    ใครกันแน่ ที่เป็นลูกแมวตัวเล็ก ยืนหนาวสั่นในวันฝนตก
    ผมหรือพี่วิน

    ผมไม่รู้ว่า จะต้องทำยังไงพี่วินถึงจะรักผม แต่ผมรู้ว่า จะทำยังไงให้พี่วินคลายจากความเหงา และโดดเดี่ยว

    ผมไม่รู้ว่าที่ผมทำไปมันดีหรือเปล่า
    แต่ใน ฐานะ.................คนที่รักพี่วิน......................

    ผมจะเชื่อใจ ไม่ว่าพี่จะโกหก หรือพี่จะพูดความจริง ผมก็จะเชื่อ

    แคป รั้งร่างของคนที่นั่งนิ่ง และยังคงหัวเราะเยาะหยันตัวเองไม่ยอมหยุด ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน แม้ว่าฝ่ามือที่ยื่นออกมาผลักไสไม่ยอมให้กอด
    แต่สุดท้าย ก็รั้งร่างนั้นเข้ามา กอดเอาไว้แนบแน่นจนได้ ฝ่ามืออุ่น ๆ กดให้ศรีษะมนซุกซบแนบอยู่กับไหล่ของตัวเอง

    ลูบไล้แผ่นหลังบางอย่างช้า ๆ ก่อนจะจรดปลายจมูกลงบนเส้นผมนุ่ม และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย

    “เห็นฉันเป็นคนอ่อนแอหรือไง....อย่างนายไม่มีทางเข้าใจอะไรหรอก”

    ก็เขาเป็นคนอย่างนี้ พี่วินเขาเป็นคนอย่างนี้เอง เขาอ่อนแอจะตาย
    เขาน่าทะนุถนอม และพร้อมจะแหลกสลายไปต่อหน้าต่อตามากกว่าใคร ๆ
    ภายนอกที่ดูเหมือนเข้มแข็ง เย็นชา ไม่เคร์สายตาผู้คน

    แต่ภายในใจของเขากลับมีแต่ความโดดเดี่ยว และหวาดกลัว เขาชอบคิดว่าตัวเองไม่มีค่าในสายตาของใครๆ
    แล้วเขาก็กลัวที่จะคงอยู่โดยไม่มีใครรัก    พี่วินแค่อยากได้รับการยอมรับตัวตนที่แท้จริงของเขา จากใครสักคนแค่นั้นเอง

    แล้วใครกันล่ะที่พี่วินยอมให้เห็นตัวตนที่แท้จริง
    ถ้าไม่เพราะว่า พี่วินก็เชื่อใจผมเหมือนกัน

    “โอ๋ โอ๋ พี่วินคนเก่ง......ยังไม่ทันป้อนข้าวผมเสร็จเลย ก็ร้องไห้อีกแล้ว ว๊า แล้วแบบนี้ผมจะกินข้าวจนอิ่มได้ยังไง ผมต้องบำรุงนะ
    อาทิตย์หน้าก็ต้องแข่งแล้วด้วย พี่วินจะปล่อยผมหิวข้าวตายจริง ๆ เหรอเนี่ย”

    คำพูดหยอกล้อ เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ทำให้วินต้องรีบยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองที่กำลังเอ่อล้นขึ้นมา ก่อนจะผลักอกของแคปออกห่าง
    และเงยหน้าขึ้นทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    “อะไรนะ อย่างฉันมีเหรอจะร้องไห้.อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย อ้าปากเร็ว ๆ ฉันไม่มีเวลาว่างมานั่งป้อนข้าวนายมากนักหรอกนะ
    ยังมีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะ”

    อ่อ เข้าใจแล้ว ว่าไอ้ที่พี่วินต้องทำอีกตั้งเยอะน่ะ มันคืออะไร
    เมื่อก่อนไม่เคยรู้หรอกว่าข้ออ้างของพี่วิน ที่ทำให้ปวดใจบ่อย ๆ มันคืออะไร

    แต่เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ ว่าภายในสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่เคยเจอมันเก็บไว้อยู่ใต้หมอนของพี่วินเขียนอะไรเอาไว้

    ปริมาณแคลอรี่ที่ร่างกายต้องการในแต่ละวัน
    อาหารสำหรับการปรับสมดุล
    อะไรอีกล่ะ ที่พี่วินจด

    แต่ละวันป้อนอะไร ก็เห็นบันทึกเอาไว้หมด วันนี้คนปากแข็งคนนี้ก็คงตั้งหน้าตั้งตา ไปคิดอีกล่ะสิ ว่าจะทำอะไรให้กิน

    นี่แหละนะ ความน่ารักแล้วก็ช่างเอาใจใส่ของคนปากแข็งเย็นชาแต่น่ารักคนนี้

    “พี่วิน แคปอยากกินอันนี้”

    นิ้วชี้ไปที่ของที่อยากกิน แล้วก็เห็นว่าคนที่ถือช้อนเอาไว้ มองตาม แล้วก็ตักป้อนใส่ปากให้กับคนที่ชี้

    แคปตั้งอกตั้งใจ กินอาหารที่ถูกป้อนให้
    และแอบลอบมองใบหน้าด้านข้างของวินอีกครั้ง

    พี่วิน....ผมอยู่ข้าง ๆ พี่นะ เห็นมั้ยว่าตอนนี้ผมอยู่ข้าง ๆ พี่

    “มองอะไร กิน ๆ เข้าไปสิ ไม่พอใจหรือไง ไม่พอใจก็ต้องกิน มีอะไรมั้ย”

    เอ็ดอีกแล้ว ทำเป็นโมโหอีกแล้ว คบกับพี่วินเนี่ยนะ ลำบากนิดนึงตรงที่ว่า พี่ไม่ค่อยอ้อน สงสัยคงเห็นว่าผมเด็กกว่า ก็เลย
    ไม่กล้า ทั้งที่จริง ๆ แล้ว พี่วินขี้อ้อนจะตายไป

    รักพี่วินจังเลยนะครับ........ถ้าผมเป็นคนแรกที่พี่วินรักคงดีมากเลยเนอะ
    แต่ตอนนี้ก็ดีแล้ว.....ที่ได้อยู่ใกล้ ๆ พี่แบบนี้...สัญญานะว่าจะไม่ทำให้พี่วินร้องไห้
    ผมสัญญากับตัวเองไว้แบบนี้ พี่วินรู้มั้ย

    “มองคนรักครับ.....พี่วินเป็นคนรักของผม ผมก็มองคนที่ผมรักได้มั้ยครับ”

    รอยยิ้มหวานเชื่อม นัยน์ตาใสซื่อ จ้องมองใบหน้าของวิน
    และมือที่กำลังจะตักเส้นก๋วยเตี๋ยวกลับหยุดชะงักนิ่ง ก่อนจะวางกล่องข้าวลงข้างตัว

    น้ำตามันไหล

    น้ำตามันไหลอาบแก้ม

    คนแบบนี้มีอะไรให้รักได้ ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง อย่ามาทำเป็นพูดว่ารักหน่อยเลย เข้าใจความหมายที่พูดหรือเปล่า เวลาพูดน่ะ
    หรือว่าสักแต่พูดส่งเดชให้คนฟังดีใจ นึกว่าโง่หรือไง ไม่มีทางหลงเชื่อง่าย ๆ หรอก อย่าฝันไปหน่อยเลย

    “ไม่เชื่ออีกแล้ว....ทำยังไงดีนะพี่วินถึงจะเชื่อ...เอาอย่างนี้ดีกว่า ผมจะเอาเหรียญทองแชมป์ว่ายน้ำแบบฟรีสไตล์มาให้พี่วินแล้วกัน ดีมั้ยครับ”

     วินยกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำตาอีกครั้ง ให้หยดน้ำที่หลั่งรินรดใบหน้าจางหาย แม้ว่าดวงตายังแดงก่ำ แต่ก็ไม่ทำให้คนปากแข็งหยุดฟอร์ม

    “พูดมากจริงโว้ย กิน ๆ เข้าไปเหอะ เร็ว ๆ สิวะ อ้าปากเร็ว”

    เปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว พี่วินนะพี่วิน พูดเรื่องนี้ทีไรรีบเปลี่ยนเรื่องอีกแล้วนะ แต่ทำยังไงได้ล่ะ ไม่กล้าขัดใจ เดี๋ยวพี่วินโกรธ

    แคปอ้าปากรับก๋วยเตี๋ยวที่ถูกป้อนให้ จิตใจมุ่งมั่นอยู่กับการวางแผนเรื่องการแข่งขัน ส่วนคนที่ป้อนข้าวให้ ยังคงทำหน้านิ่งเฉย เย็นชา
    ทั้งที่มุมปากมีรอยยิ้มจุดขึ้นเล็กน้อย

    “ฉันก็รักนายว่ะ แคป”

    เสียงพูดงึมงำแทบไม่ได้ยิน ทำให้แคปเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งด้วยความแปลกใจ

    “อะไรนะครับ”

    แคปเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ และก็ได้รับคำตอบเป็นการถูกยัดช้อนเข้าไปในปากจนเคี้ยวแทบไม่ทัน

    “ฉันบอกว่า รีบ ๆ กินเข้าไปซะที น่ารำคาญไม่ได้ยินหรือไง”

    คำตอบทำให้แคปหันกลับไปสนใจกับการวางแผนของตัวเองต่อ แต่วินกลับอมยิ้มอย่างเขิน ๆ ที่ตัวเองพูดคำพูดบ้า ๆ ออกไป

    ฉันไม่ชอบบอกรักใคร ๆ
    แต่สิ่งที่ฉันทำให้ นายเองก็น่าจะรู้

    ถ้าไม่รักนายสักนิด ฉันคงไม่มีวันยอมให้ตัวเองถูกใครผูกมัดเอาไว้อย่างนี้
    นายมันบ้า แล้วก็โง่ เกินกว่าที่ฉันจะกล้ายอมให้นายจากไปจริง ๆ
    แล้ว......ฉันจะทำหน้าที่ของฉันในฐานะคนที่นายรักให้ดี ๆ แล้วกันนะ
    รู้มั้ย......เจ้าแมวเหมียวแคป....ฉันขอให้นายเป็นของฉันคนเดียวตลอดไป
    แล้วฉันจะไม่ทำลายความเชื่อใจของนายเด็ดขาด ......ฉันสัญญา......

    Fin.

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 16-12-2008 19:11:36

    ปริศนาอักษรไขว้หัวใจยุ่งเหยิง ภาคพิเศษ ปลา- ตาหวาน เด็ก ๆไม่ควรนอนดึก

    ตาหวานหลับ
    หลับสนิท
    อยากรู้มั้ยว่าหลับอยู่ที่ไหน
    อยู่บนหลังนี่ไงล่ะ

    พาเด็กบ้านี่ไปดูหนัง แล้วก็ไปกินไอติม พาไปแหกปากโวยวายอยู่ในร้านคาราโอเกะสุดโปรดของตาหวาน แล้วก็ไปตามล่าหนังสือการ์ตูน
    ที่เจ้าตัวเล็ก บอกว่าอยากได้นักอยากได้หนา    ไม่รวมการไปนั่งเพนท์ตุ๊กตุ่นตุ๊กตาแล้วก็เก็บใส่ถุงกระดาษมาด้วยนี่หรอกนะ

    วันนี้ทั้งวัน
    หมดไปกับการทำอะไร
    พาเด็กชายตาหวานไปทัศนศึกษางั้นเหรอ
    สงสัยจะใช่ แล้วพอบอกว่าให้ลงจากรถเมล์ได้แล้ว ก็เลยงอแงไม่ยอมตื่น
    พอบอกว่าถ้าไม่ตื่นก็ไม่ว่า งั้นจะให้ขี่หลังแล้วจะพากลับหอ เด็กตัวแสบกระโดดขึ้นหลัง แล้วก็กอดคอของปลาเอาไว้แน่น ก่อนจะหลับไปจริง ๆ

    หลับจริง ๆ หลับแบบหลับจริง ๆ ไม่กระดุกกระดิก
    คำถามต่อมา คือ ............ตาหวานทำได้ยังไง......หลับง่ายดายอย่างนี้เลยนะแต่คงไม่ยาก หรอก เพราะเล่นเสียบหูฟังเพื่อฟังเพลง
    แล้วก็หลับไปแบบนั้น ถ้าไม่ใช่ตาหวานคงทำไม่ได้

    แล้ววันนี้ในถุงกระดาษ ก็มีหนังสือการ์ตูน ตุ๊กตุ่นตุ๊กตาที่ถูกเพนท์สีเอาไว้รวมทั้ง กระติกน้ำที่แลกซื้อจากการดูหนัง   
    ทำไมถึงทำให้มากมายขนาดนี้น่ะเหรอ

    เพื่อเป็นการไถ่โทษ

    กว่าจะยอมมา กว่าจะง้อได้ กว่าจะบังคับลากพามาด้วยกัน ก็เล่นเอาเหนื่อย

    เพราะว่าไม่ได้อัดวีดีโอการ์ตูนไว้ให้ ตอนที่ตาหวานไปสอบ
    เจ้าตัวเลยโกรธมาก เข้าขั้นโกรธมากถึงมากที่สุด จนไม่ยอมพูดด้วยเลย
    ก็เพราะว่ามันเป็นตอนสำคัญ ที่ตาหวานบ่นมาทั้งสัปดาห์ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันเสาร์ จะได้ดู แต่ต้องไปสอบคงดูไม่ได้ ทั้งขอร้อง ทั้งย้ำแล้วย้ำอีก
    สุดท้าย ก็ลืมจนได้ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้โกรธได้ยังไง

    เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนบางคน อาจเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนอีกคน
    เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกที่ตาหวานจะโกรธจนไม่ยอมพูดด้วยเลยหลายวัน เพราะถึงคราวตัวเองบ้าง อยากจะดูฟุตบอล คู่หยุดโลก
    แต่ปรากฏว่าหลับไปตั้งแต่เที่ยงคืน
    เด็กที่นอนเร็วตั้งแต่หัวค่ำ ยังตั้งนาฬิกาปลุก ลุกขึ้นมาอัดฟุตบอลไว้ให้ดูในตอนเช้า ทำให้ขนาดนี้ ก็สมควรแล้วล่ะ ที่จะถูกโกรธ
    เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มันก็ถือเป็นเรื่องสำคัญ แปลค่าได้เท่ากับคำว่า ดูแลเอาใจใส่ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

    แล้วตอนนี้เป็นยังไงล่ะ ตาหวานหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว
    ดีแล้วล่ะนะ นึกว่าจะงอนอีกนาน ไม่งั้นคงแย่

    หวานไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ไม่ได้เป็นเด็กตลอดเวลา
    มีหลายครั้ง ที่ความคิดเห็นดี ๆ แนวคิดหลาย ๆ อย่างที่กลั่นกรองออกมา มันทำให้คนที่อายุมากกว่าถึงกับ อึ้ง
    แล้วก็ต้องพยักหน้ายอมรับความคิดของตาหวานจริงๆ
    เรื่องบางเรื่อง เด็กคนนี้กลับเป็นผู้ใหญ่ที่อย่างไม่น่าเชื่อ จนบางครั้งแม้แต่ตัวปลาเองยังคิดไม่ถึงด้วยซ้ำ

    แต่เรื่องของที่ชอบ บางสิ่งที่ชอบ มันไม่ได้บ่งบอกว่าตาหวานจะต้องเป็นเด็กตลอดเวลา

    คิดไปเรื่อยเปื่อย
    คิดอะไรเล่น ๆ แล้วปลาก็อมยิ้ม

    หวาน พี่ไม่ใช่คนดีนักหนา ไม่ได้เอาใจหวานตลอดเวลา
    ไม่ได้ตามใจอะไรหวานมากมายเลย แล้วหวานก็ไม่ใช่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่พี่จะปั่นหัวเล่นได้เหมือนใคร ๆ
    มีบางครั้งที่พี่นึกกลัวความคิดของหวานเหลือเกิน
    บางครั้งพี่เดาไม่ออกด้วยซ้ำ ว่าการที่หวานทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวนั้น แท้ที่จริงหวานกำลังคิดอะไรอยู่
    เพราะว่าถูกเขย่าหัวไหล่ เพราะเสียงเรียกของคนที่อยู่บนหลังทำให้ปลาได้สติ รีบทิ้งกายลงนั่ง เพื่อให้ตาหวานลงจากหลัง
    แล้วก็หัวเราะแก้เขินเล็กน้อย

    คิดอะไรไปใหญ่โตเนี่ย
    คิดอะไรเพลิน ๆ ดันไปคิดเรื่องโง่ ๆ เข้าซะอีก

    “พี่ปลา หวานตื่นนานแล้ว เร็ว ปล่อยหวานลงหวานปวดฉี่ หวานจะลงแล้ว เร็ว”
    ตาหวานพูดกรอกหูตะโกนเสียงดัง จนปลาได้สติ แล้วก็ยิ้มออกมา ด้วยความเขิน

    “อ้าวเหรอ พี่เอ่อ โทษทีที่พี่เหม่อ เข้าห้องอาบน้ำนอนได้แล้วเรา เดี๋ยวพี่กลับแล้วนะ”

    ปลายื่นถุงกระดาษให้กับตาหวาน แต่เด็กตัวเล็กกลับทำหน้ามุ่ย
    และค่อย ๆ อมยิ้มอย่างเขิน ๆ ก้มหน้าก้มตาพูดบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ปลารู้สึกดีใจ จนออกนอกหน้า

    “หวานตัวเหม็นเหงื่อ อาบน้ำให้หน่อยสิ ไอ้แคปไม่อยู่นะวันนี้”

    เป็นตาหวานพูดจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่อย่างที่ตัวเองได้ยินหรือเปล่า จนปลาต้องถามย้ำอีกครั้ง

    “อะไรนะไหนเราพูดอีกครั้งให้ชัด ๆ ซิ”

    บ้าเด่ะ พี่ปลา
    พูดเองอายเอง ยังให้พูดอีกรอบเหรอ ไม่ได้ฟังกันเลยใช่มั้ยวะเนี่ย

    “บอกว่าง่วง จะนอนแล้ว ไปเลยพี่ปลา ไม่ต้องมายุ่งกับหวานเลย”

    เฮ้ย ที่ได้ยินไม่ใช่แบบนี้นะ จริงๆ ไม่ใช่แบบนี้ ชัวร์แน่ ๆ

    “ได้ยินว่าหวานให้อาบน้ำให้นะ ไม่ใช่ง่วงนอน” ปลาทวนคำพูดอีกครั้งอย่างสงสัย หรือว่าจะหูเพี้ยนไปจริง ๆ

    “เออ ก็ได้ยินแล้วยังทำเป็นไม่ได้ยินอีก หวานไม่พูดกับพี่ปลาแล้ว หวานงอน”

    ตาหวานเดินหน้างอหงิกเข้าห้อง โดยมีปลาเดินตามเข้าไปแล้วแอบหัวเราะกับความคิดบ้าบอของตัวเอง

    “โอเคค้าบบบบบบ โอเค ไปอาบน้ำกัน นะตาหวานคนดี อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ยอมแพ้แล้ว นะค้าบ นะค้าบ”

    ปลาเดินไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงคนที่เดินหน้างอเข้าห้อง แล้วก็ก้มลงหอมแก้มขาว ๆ ของตาหวานอีกครั้ง เพื่อให้อีกฝ่ายหายโกรธ
    แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าตาหวานจะพูดอะไรอีกเลย

    เอาเถอะน๊า สงสัยว่าต้องใช้วิธีง้อแบบนั้นจริง ๆ อีกแล้วนะนี่
    ใช้ทีไรได้ผลทุกที และก็ควรได้เวลาใช้แล้วด้วยสิ

    “ไม่เอาเลย ไม่ต้องกอดหวานแล้ว หวานงอนแล้วโว้ย”

    อ่อ งอน แต่หัวเราะเนี่ยนะ เอาเถอะ มีแฟนเด็ก ก็ดีอย่างนี้ ชีวิตสดใสลดวัยลงเยอะ ว่าแล้วก็ต้องเอาใจเด็กซะหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวงอนอีกนาน

    ปลาจูงแขนตาหวานรีบเดินลิ่ว ๆ เข้าห้องน้ำ และปิดประตูเรียบร้อย
    ก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานจ๋อยให้กับเด็กตัวเล็กที่ยืนอมยิ้มก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ

    ต้องรีบ ๆ อาบ จะได้รีบ ๆ มากล่อม
    ตาหวานเป็นเด็ก

    เด็ก ๆ นอนดึก ๆ ไม่ค่อยดี

    เราต้องมาทำให้ตัวเองนอนกันแต่หัววันแล้วล่ะตาหวาน ด้วยการอาบน้ำให้เพลียกันไปเลย จะได้มานอนเร็ว ๆ เพื่อสุขภาพนะหวานนะ
    เพื่อสุขภาพ เชื่อพี่เถอะ

    Fin.

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 16-12-2008 19:21:17

สวัสดีครับทุกคน ผมลงให้จนจบอย่างสมบูรณ์แล้วครับ สำหรับ ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง ของคุณเท็น หวังอย่างยิ่งว่าทุกคนที่อ่านจะมีความสุขกับเรื่องที่เอามาลงนะครับ ผมยังเหลืออีกหนึ่งเรื่องสุดท้ายที่จะเอามาลง ยังไงก็ตามต่อกันนะครับ

ขอบคุณคุณเท็นอย่างมากมาย สำหรับเรื่องดีๆ ที่วางใจให้เอามาลงในนี้ ความดีความชอบทั้งหมดยกให้ผู้แต่งคือคุณ aoikyosuke ครับ และขอบคุณผู้อ่านที่ตามงานมาตลอดครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: LEO ที่ 16-12-2008 22:45:04

... :pig4:..ขอบคุณ..คุณkamui1972 สำหรับการโพสต์แบบสะใจ
... :pig4:..ขอบคุณ..คุณเท็น สำหรับเจ้าของดีๆหลายๆเรื่อง

...ชอบหวานจังเลย :o8:
..รอเรื่องต่อไปครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ririmu ที่ 16-12-2008 23:07:39

++ 1 สำหรับคุณ kamui1972 สำหรับการลงเรื่องต่อเนื่องแบบ non stop อ่านจุใจมากกกกกกกกก   :pig4:

และขอบคุณผู้แต่งเรื่องสนุก ๆ อย่างนี้มาให้อ่านนะคร๊า....................  :pig4:

 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 16-12-2008 23:22:38

น่ารักแล้วก็สนุกมากๆค่ะ ขอบคุณทั้งคุณเทน และคามุยค่ะ รออ่านเรื่องต่อไปดีกว่า :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: mantdash ที่ 16-12-2008 23:37:34

ไม่ได้มาอ่านวันเดียวลงจนจบซะแล้ว คุณคามุยคนขยัน +1 ให้ครับ

ขอบคุณที่เอาเรื่องดีๆมาให้ได้อ่านกันนะครับ

เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมากมาย โดยเฉพาะคู่แคป-วิน อิอิ :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: HaLF333 ที่ 17-12-2008 00:18:02

จบไปอีกเรื่อง ประทับใจจริงๆ..
แหะๆๆ ชอบตอนพิเศษของทุกเรื่องเลยตั้งแต่อ่านมา...  :man1:

ขอบคุณคามุยมากค่ะ..
ที่เอาผลงานของคุณเท็นมาลง..
:pig4:

ขอบคุณคุณเท็นเจ้าของเรื่องด้วยค่ะ..
ขอกอดอีกที ผ่านทู้ อิอิ
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 17-12-2008 02:02:56

 :pig4: ครับ kamui1972

และขอบคุณ คุณเท็นด้วยครับ  แต่งเรื่องได้ดีจริง ๆ   o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 17-12-2008 09:11:37

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: โน๊อา ที่ 17-12-2008 12:47:13

กดบวกให้คนโพสไปก่อน 1 แต้ม


ต้องบอกว่า ชื่อ "aoikyosuke" นี้ รับประกันคุณภาพจริงๆ

แล้ว โพสกัน แบบ จุใจมากมาย

ขอบคุณมากคับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: both^^ ที่ 17-12-2008 12:54:31

อ๊ายยยยยยยยยยย

น่ารักมากตอนพิเศษ

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: andy_kwan ที่ 17-12-2008 13:23:46

ขอบคุณค่ะ
น่ารักเหลือหลายสำหรับตอนพิเศษ
ขอบคุณความขยันของคนโพสต์
ป้าขอลาไป :z2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 17-12-2008 15:07:34

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 17-12-2008 17:13:00

สนุกจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ขอบคุณนะคะ

 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: dragon3oyd ที่ 18-12-2008 17:03:15

ขอบคุณคร่าาา
น่ารักมากเลยย  :o8:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: echisen ที่ 18-12-2008 22:13:49

อ่านจบแล้วฮับบบ น่ารักดีฮับบบ เจ้าเล่ห์ดีแต่ก้อแพ้ความซื่อ 5555
ฮาดีด้วย ชอบตอนพิเศษอ่ะ 555
ตาหวานตลกอ่ะ ชอบอ่ะ สนุกฮับบบบบบบบบบบบบ o13 o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Heater ที่ 19-12-2008 19:27:29

รวดเียวจบ
น่าร้ากทั้ง 2 คู่เลย
ขอบคุณทั้งคนแต่ง คนโพสค้าบ :3123:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: WEERACHOT ที่ 20-12-2008 17:31:08

 o13 ขอบคุณมากๆครับ...

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Cloud~ ที่ 21-12-2008 12:13:05

 :-[ น่ารักมากมาย

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: omelordkung ที่ 21-12-2008 16:31:40

อ่านนิยายของคุณเท็นกี่เรื่อง ๆ ก้อสนุก ซึ้ง และมีความสุขจริง ๆ ครับ

บวก 1 ให้คนโพสต์ด้วย

ขอบคุณที่นำนิยายดี ๆ มาให้อ่านกันนะครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: MonsterP ที่ 21-12-2008 20:00:37

เรื่องนี้ก็สนุกจังเลย อิอิ :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: archi_10_001 ที่ 22-12-2008 18:39:48

ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ที่เอามาโพสต์ให้อ่าน

เรื่องที่คุณเท็นแต่งนี่สนุกทุกเรื่องเลย แง่มๆๆ

ตามอ่านเรื่อยๆเจ้าค่ะ

ขอบคุณมากๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: MurasakiLove ที่ 29-01-2009 22:34:25

 o13 ผลงานของคุณเท็น ยอดเยี่มเหมือนเคย :impress2:


 :pig4: kamui1972 ที่เอามานำเสนอให้อ่านกันแบบต่อเนื่องไม่มีสะดุด  :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: in_blu ที่ 30-01-2009 01:02:10

น่ารักมากมายคร่ะ

ขอบคุณที่นำเรื่องมาลงให้อ่านนะคะ  o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: lalala123 ที่ 01-02-2009 12:24:56

น่ารักมาก ๆ เลย เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบมาก ๆ ทั้งสองคู่เลย

 :z10: :z2: :mc4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 18-05-2009 12:14:53

ชอบน่ารักทั้งสองคู่เลย แต่แอบงงกับปลาเล็กน้อย ปกติ
แต่ก่อน ตอนปลากับวินเนี้ย ใครเป็นเคะเป็นเมะ กันอ่ะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 18-05-2009 18:01:08

ขอบคุณมากๆ ครับ

สนุกมากๆ เลย

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 20-05-2009 00:25:14

 :z2:

ว๊า...จบซะแล้ว

เรื่องนี้สนุกมากๆเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: peemakarn ที่ 31-05-2009 22:33:45

ชอบเรื่องนี้จัง
โดยเฉพาะ คู่ของวิน แคป อ่ะ
น่ารักมากกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 02-06-2009 13:22:43

อยากได้แคปปปป แคปน่ารักอ่า ๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: อิสระ ที่ 05-06-2009 12:32:46

 :impress3:อ่านรวดเดียวจบแบบนอนสต๊อบ อยากบอกว่า ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก o13 o13 o13 o13 o13 o13 ติดตามผลงานของพี่ (เอะ ?หรือน้อง ?:z2:มาตลอด ชอลทั้งสำนวนและเนื้อหา อ่านแล้วได้ใจสุดๆๆๆ :L2: :L2:
ขอให้ผลิตผลงานดีๆๆแบบนี้ออกมาอีกเยอะๆนะจะรอติดตามต่อไป
ไม่คิดรวมอล่มบ้างเหรอ
โดยเฉพาะปรัชญาช่างกลฯทุกภาค ชอบมากๆๆๆ
เขียนต่อเหอะ :3123: :3123:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกหมีน้ำแดง ที่ 06-06-2009 08:09:34

ขอบคุณ คุณkamui1972 ที่นำนิยายคุณเท็นมาลง 

อ่านกี่รอบก็ชอบ  :-[

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 06-06-2009 10:17:07

น่ารักดีอ่ะ :o8:
อ่านแล้วอยากจะร้อง เหมียวววววววว เหมียววววววววววว

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: TOPnaKrab ที่ 10-06-2009 23:25:12

น่ารักมากครับ :o8:
นิยายของคุณเท็นสุดยอดทุกเรื่องเลยครับ o13
ขอบคุณนะครับ
^___^

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: snownut ที่ 08-07-2009 20:46:57

น่ารักมากมาย  :-[

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: pimparapim ที่ 23-07-2009 02:51:31

สนุกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


ขอบคุณ ทั้งคนโพส ทั้งคนแต่งเลยนะค่ะ ที่ทำให้ได้อ่านกัน

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: SongjiGun ที่ 23-07-2009 14:11:16

 :serius2: ตามมาอีกเรื่องแล้วนุกกกกกกก o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: i_lost in.. ที่ 03-08-2009 12:42:41

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: shampoo ที่ 25-08-2009 02:02:45

น่ารักอะ
 :man1: :กอด1:
 :3123: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: OhJa ที่ 17-09-2009 20:47:45

น่ารักอีกแล้ว  น่ารักๆทั้งสองคู่เลย  :-[

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: wanwisa ที่ 28-09-2009 23:43:40

เข้ามาอ่านเป็นรอบที่ 2  แล้วอ่ะ
ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งรัก  ตาหวาน
ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ
 :-[

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: FaAS ที่ 30-09-2009 00:32:32

น่ารักมากกก

ชอบทั้งสองคู่เลย แต่ชอบพี่ปลาอ่ะ ฮาได้อีก คิดไงปลอมเป็นกะเทย 555

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: harusame ที่ 08-11-2009 18:16:42

ขอบคุณคร้าบบบบ
ขอบคุณคนโพส + ขอบคุณคุณเท็นคร้าบ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Snow_Man ที่ 31-12-2009 00:21:23

เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ :-[
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสด้วยนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: yayu ที่ 31-12-2009 09:38:47

น่ารักกันทั้งสองคู่เลย สนุกมาก  :-[

 :pig4:  ขอบคุณคนโพสต์กับคนแต่ง


สวัสดีปีใหม่ 2553  ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ  :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: pimkihae ที่ 31-12-2009 12:10:51

ตามมาอ่านอีกเรื่องของคุณเท็นค่ะ
น่ารักมากๆทั้ง 2 คู่เลยค่ะ
อ่านไปก้อยิ้มไป
ขอบคุณคุณเท็นและคุณคามุย ด้วยนะค่ะ  :L2: :pig4:

HAPPY NEW YEAR ค่ะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Nanzari ที่ 12-01-2010 08:53:15

อ่านเรื่องนี้แล้วชอบจัง

แบบว่าน่ารักทั้งสองคู่เลย ^^

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: leknalak ที่ 12-02-2010 21:00:13

สนุกมากๆเรยค่ะ
น่ารักทั้งคู่เรย
ขอบคุงคุงคนโพสและคุงเท็นด้วยนะค่ะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Overdose ที่ 13-02-2010 00:01:54

อยากได้แมวอ่ะ งิงิ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 22-02-2010 14:17:09

ชอบทั้ง 2 คู่เลยค่ะ
น่าร้ากกกก

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: fayala ที่ 18-03-2010 23:56:18

Narak tee suddddddddd..

Thank you na ka  :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Phing ที่ 23-03-2010 21:48:46

เรื่องนี้อ่านกี่รอบ ก็ชอบ
น่ารักทั้ง 2 คู่เลย

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Ken Ken ที่ 07-04-2010 09:50:53

ขอบคุณครับ
น่ารักทั้ง 2 คู่เลย

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 04-05-2010 14:08:25

เรื่องนี้ตอนแรกๆฮา :m20:
ต่อไปก็เศร้า :sad4:
น่ารักทั้ง2คู่เลย :o8:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Mushroom*TBL ที่ 12-05-2010 15:51:09

อ้ากกกก
เรื่องนี้น่ารักได้อีก อ่านไปยิ้มไปได้ทั้งเรื่อง
ชอบทั้งสองคู่เลย แต่เล่นอะไรกันแปลกๆจริงๆ 55
ชอบมากๆจ้า
ของคุณคุณเท็นที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านกันและคนโพสที่ลงแบบนอนสต็อปเป็นที่โดนใจคนอ่านด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 12-05-2010 15:52:38

ฮาคู่ตาหวานกะกระเทยยักษ์
 :jul3:
หวานกันได้ตลอดแหละคู่นี้ :-[
ส่วนคู่(แมว)แคปวิน
หวานแบบแปลกๆ :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: mayuree ที่ 21-05-2010 19:57:45

สองคู่ชู้ชื่นนะ
แต่ชอบคู่แคปอ่ะ
มีแมวยักษ์ตัวโตๆก็น่ารักใช่ย่อยนา

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Saint De Jupiter ที่ 26-05-2010 01:42:11

Thankssssssssssssssss

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: จริงใจ ที่ 01-06-2010 22:42:08

หนุกหนานมากกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kboom ที่ 04-06-2010 17:22:07

สนุกมากเลยครับ

อยากอ่านต่ออ่ะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: taniyone ที่ 23-06-2010 01:44:17

เพิ่งสมัครบอร์ดได้ไม่นาน :3123:

กำลังค่อยๆไล่อ่านไปเรื่อยๆค่ะ

เรื่องนี้น่ารักมาก ตลกมากด้วย :laugh:

พระเอกลงทุนมากถึงขนาดยอมแต่งเป็นกระเทยหน้างิ้วมา

เพื่อเห็นหน้านายเอกตาหวานเราทุกวัน

ส่วนคู่น้องแคปกะพี่วินก็น่ารัก

น้องแคปแมวตัวเขื่อง ฮ่าๆๆ เชื่องๆเลี้ยงง่าย

ทำทุกอย่างได้เพื่อเจ้านาย :impress2:

แต่ตอนที่สุดที่รักของพี่วินตายเราน้ำตาเล็ดด้วยละ

เป็นคนเซ้นซิทีฟวกับเรื่องหมาๆแมวๆมากๆ มีความหลังฝังใจ  :monkeysad:

สนุกมากๆเลย  o13

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ  :pig4:

 :กอด1:คนโพส และก็ฝากคนโพส  :กอด1: คนเขียน

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: TANYAjip ที่ 24-06-2010 08:44:43

สนุกมากเลยค่ะ   อ่านจบนานแล้ว  เพิ่งมีโอกาศมาตามเม้นตอนอ่านรอบสอง 

ชอบคู่ปลากับตาหวานมาก  ตาหวานน่ารักอ่ะ

คู่วินแคปก็มีดราม่านิดหน่อย  อดีตของวินมันเจ็บปวดจริงๆ   อ่านแล้วอยากจะร้องไห้

ชอบผลงานของคุณเท็นทุกเรื่องเลยค่ะ   จะติดตามตบอดไปนะค่ะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: papa ที่ 28-07-2010 16:15:31

สนุกมาก ๆ เลยค่ะ นิยายของคุณเท็นเนี่ยสนุกทุกเรื่องเลย

อ่านไปยิ้มไป บางทีก็ทำเอาน้ำตาคลอเลย

ขอบคุณที่เอามาลงใหอ่านนะคะ :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 29-07-2010 09:07:32

น่ารักทั้งคู่เลยย

ขอบคุณค้าบ

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: nunam ที่ 02-08-2010 14:09:39

น่าร๊ากกกกก ทั้ง 2 คู่  :o8:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: *~PlaTonG~* ที่ 02-08-2010 22:00:05

น่ารักมากค่ะ แอบอยากเป็นแมว  :o8:

หัวข้อ: Re: [นิยาย]***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: MaZeltoV ที่ 11-08-2010 09:28:07

กรี๊ดกร๊าดดด สองคู่นี้น่ารักแบบใสๆๆ o13

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 17-10-2010 13:48:23

ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ น่ารักมากๆ
ชอบตาหวาน อิอิ บวกให้ค่า

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 27-10-2010 21:24:26

ชอบทั้งคู่เลย
น่ารักได้ใจ

+1

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: reborn23 ที่ 01-11-2010 14:33:38

น่ารักทั้งสองคู่เลย :impress2:
ชอบแมวเหมี๊ยว อยากได้สักคน อิอิ
ขอบคุณจ้า

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: jobi ที่ 17-11-2010 14:10:29

สนุกมากๆเลย
นิยายของคุณaoikyosukeสนุกทุกเรื่องเลย

ขอบคุณทั้งคนแต่ง คนโพสต์มากจ้า

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: momoko_1144 ที่ 07-12-2010 16:42:07

 o13 o13

ตามอ่านตลอดๆ

สนุกมากๆค่ะ ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านกันนะคะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: rainy_naja ที่ 25-12-2010 06:59:56

merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 07-01-2011 08:21:49

น่ารักมากเลย
ชอบตาหวาน ห้าวแบบเด็กๆ  

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: yunjae123 ที่ 08-01-2011 01:27:36

สนุกจังเลยอ่ะ ^O^
ตาหวานแบบ...เด็กจริงๆๆๆนะ
อ่านการ์ตูน เล่นเกมส์ไรแบบนี้อ่ะ
ปลาจับจุดถูกจริงๆๆๆๆ ^^
ส่วนแคป..ถึงอดีตจะไม่ชอบแบบวิน
แต่ปัจจุบันรักเลยเนอะ ><~~~
วินก็อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่เหมาะกับแคปเลย
เหมาะกันสุดๆๆๆๆๆแล้วตอนนี้  :-[

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 31-01-2011 18:50:00

น่าร๊ากกกกกกกกกค่ะ
ทั้ง2คู่เลย แต่ชอบแคปเป็นพิเศษจ้า  :impress2:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: JinJin ที่ 31-01-2011 19:24:07

ขอบคุณค่ะสนุกมาก

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Sornpattra ที่ 09-02-2011 16:13:18

ขอบคุณที่โพสต์เรื่องดี ๆมาให้อ่านบำรุงความรู้สึก
และขอบคุณคนแต่ง คุณ เท็น อ่านเรื่องของคุณเท็นเรื่องไหน
ไม่เคยผิดหวังเลยค่ะ
...............ชอบมาก ถึง มากที่สุด

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: yaoigirl ที่ 25-03-2011 15:56:05

ขอบคุณคนโพส มากๆๆ ที่นำเรื่องดีๆๆมาให้อ่าน

่
ขอบคุณ คนแต่ง  ที่แต่งเรื่องสนุกมาให้อ่านค่ะ :pig4: :pig4:

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: som~ ที่ 25-03-2011 18:42:02

พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ      ชอบมากๆๆ  ทั้งสองคู่เลย     เเต่คู่  วินกับเเคปนี่เสียน้ำตาไปหลายกระบุงเเต่สุดท้ายทั้งสองคู่ก็ลงเอยกันด้วยดี          :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: pornvrin ที่ 25-03-2011 20:58:41

ขอบคุณเรื่องน่ารักๆ จากคุณเท็น และ คุณ Kamui ที่โพสท์แบบ non stop ด้วยนะคะ

จะรอติดตามต่อไปค่า ^^

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: skynotebook ที่ 17-05-2011 16:12:01

ขอบคุณ คุณkamui1972. สำหรับการแบ่งปันเรื่องดีของคุณเท็นนะค่ะ

ยังเป็นอีกเรื่องที่ไม่เคยผิดหวัง เรียกน้ำตาและรอยยิ้มได้เสมอเลยค่ะอ่านกี่เรื่องๆก็หลงรักตัวละครมากๆเลย
จะคอยติดตามผลงานไปเรื่อยๆเลยนะค่ะ o13

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Devil_Angle ที่ 17-05-2011 21:28:38

น่ารักจัง ขอบคุณนะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: tuktukta ที่ 17-05-2011 21:38:14

น่ารักจังเลย อบอุ่นมากค่ะ
ซึ้งจัง อิอิอิ
ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: debubly ที่ 16-06-2011 23:41:18

 :-[ :-[

เขินอ่ะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: kaki ที่ 19-06-2011 11:40:35

 :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:  น่ารั๊กกกกกกกก  มากมายเลยอะ  อ่านไปแล้วยิ้มไปเลย ฮาฮา

ชอบที่ แคป เป็นแมว ได้น่ารักน่าเลี้ยงมาก แอบอิจฉา วิน เลยที่มี แมวดี ฮาฮา

แต่ก็ยิ่งชอบ ตาหวาน เด็กแสบ  ใส น่ารักกกกมากกก

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Number1_90 ที่ 02-07-2011 17:57:55

ชอบตาหวานมากๆ

เเอร๊ย อ่านจบเเล้วอยากเลี้ยงเด็ก

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: MoMoRin ที่ 06-07-2011 12:23:59

 :-[ น่ารักเนาะ..... :L2:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: entirom ที่ 26-08-2011 20:37:31

เหอะ
หวานกับแคปนี้
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 28-08-2011 20:38:11

เรื่องนี้น่ารักจัง  :impress2:
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสต์นะคะ   :L2:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 01-09-2011 22:55:53

สนุกมากค่ะ
เห็นจำนวนคนรีพลายไม่มาก คิดว่าไม่ฮิตแน่เลย
แต่ที่ไหนได้ สนุกมากๆ
น้องหวานกับปลา รักษาลุคซ์ได้เสมอต้นเสมอปลาย
แต่คู่วินกับแคป ตอนแรกคิดว่าวินจะรุก เห็นจู่โจมแคปก่อนเลย
แคปเองก็เกลียดเกย์อย่างมาก แต่ไหงกลับรักพี่วินได้ง่ายดาย
โดยรวมก็เป็นเรื่องที่น่ารัก อ่อนโยน
ขอบคุณคุณเท็น และคนโพสนะคะ
+1 ให้ด้วยค่ะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: tippy ที่ 01-11-2011 04:52:07

นิยายของคุณเท็นไม่ผิดหวังซักเรื่อง  แต่เรื่องนี้แอบชอบตาหวาน+พี่ปลามากกว่า  ตาหวานน่าร้ากกกกกมากๆ :กอด1:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 06-11-2011 20:49:29

คิดถึงคุณเท็น ชอบนิยายของคุณเท็นทุกเรื่อง
เมื่อไหร่จะมีเรื่องใหม่ๆ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ladymoon_yy ที่ 07-11-2011 11:01:54

ชอบทั้งสองคู่   :กอด1: :กอด1: :กอด1:

โดยเฉพาะตาหวาน   :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 07-11-2011 17:54:28

โหยยยยยยย~
ตาหวานน่ารักมาก!  พี่ปลาก็เท่ห์บาดใจจริงๆ
ชอบผู้ชายแบบนี้  รักเด็ก  ฮา~

อีกคู่ถึงแม้ว่าแคปจะดูน่าสงสารไปบ้าง
แต่ในใจของวินก็มีแค่แคปคนเดียวนั่นแหละ
แคปเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดจริงๆ

ขอบคุณนะคะ  สนุกและน่ารักที่สุดเลย  :)

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 07-11-2011 22:35:50

ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
ชอบตอนพิเศษจัง

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 22-12-2011 00:23:02

นึกว่าจะสลับห้องย้ายไปอยู่เป็นคู่ๆ คิดผิดเลย
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 25-12-2011 05:25:43

อ่านรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
ยังอยากได้แมวแบบแคปมาเลี้ยงที่บ้านเหมือนเดิมนะ :impress2:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 30-01-2012 00:34:45

น่ารักดีค่ะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 03-02-2012 09:32:42

พี่วิน น้องแทป
ลูกแมวน้อยนี่น่ารักดีนะคะพี่วิน แอบซึ้งเบาๆ
พี่ปลา น้องหวาน
น่ารักมากกกอ่ะ พี่ปลานี่ก็ลงทุนเกิ๊น ปลอมเป็นกระเทย ช่างคิดได้ :m20:
น้องตาหวานนี่ต่างกับน้องเดียร์ลิบลับ
ไม่รู้ใครเป็นพี่เป็นน้อง แต่น่ารักทั้งคู่
เขาปลื้มเบาๆ :impress2:
ขอบคุณผู้แต่ง ผู้โพส และเล้าเป็ดเช่นเคย

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 15-02-2012 00:57:36

สนุกมาก และน่ารักมากเช่นกัน
ต้องไปตามอ่านเรื่องของคุณเท็นอีกซะแล้ว

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: stdvic ที่ 05-03-2012 00:23:58

ตาหวานน่ารักจังเลยคร้าบบ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: SungMinKRu ที่ 27-04-2012 18:50:45

 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:

อ่านจบแล้ว มึความสุขมากๆ ชื่นชอบนิยายของคุณเท็นมาก เอิ๊ก ไปไหนมาว่ะตรูเพิ่งได้อ่าน

ขอบคุณคนโพสมากเลยนะค่ะ อิอิ แล้วก็ขอบคุณ คุณเท็นด้วยสำหรับนิยายสนุกๆทุกๆเรื่องค่ะ

 :m1: :m1: :m13:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 27-04-2012 23:33:34

อ่านรวดเดียวจบไปเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: tumz007 ที่ 06-05-2012 21:30:31

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 06-05-2012 23:25:00

น่ารักมัก  อยากจะพูดอีกเรื่องคือ สงสารน้องแมวจังเลยอ่า....หวนนึกถึงไอ้หมูอ้วนที่บ้านเลย ปีนี้อายุ 9 ปีแล้ว ถ้าเป็นคนก็เป็นพ่อหนุ่ม30ปลายๆที่อ้วนลุงพุง  ถ้าเกิดมันตายขึ้นมาสงสัยได้ร้องให้เผาเต่าเป็นชั่วโมงแน่เลย ฮือ..........

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 21-07-2012 00:00:30

ชอบมากค่ะ สนุกสุดๆๆเลย

ขอบคุณมากสำหรับเรื่องราวดีๆ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 21-07-2012 19:21:23

สนุกมากเลย ชอบทั้ง 2 คู่เลย

ขอบคุณมากมาย :pig4:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: natalee22 ที่ 29-07-2012 17:59:50

อ่านจบแล้ววววววววววววววว เข้ามาตามอ่านรวดเดียวจบเลย

เรื่องน่ารักมากๆ สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณมากนะคะทั้งคนแต่งคนโพสเลย

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 09-08-2012 11:51:58

สุดยอด อ่านแล้วทำเอายิ้มตามเลยทีเดียว
ตาหวานกับปลาน่ารักมากๆ แต่ก็แอบร้อนในบางโอกาส >.,<
ปลาลงทุนสุดๆ ปลอมเป็นกระเทยต่ิอเพื่อที่จะได้จีบหวาน
วินกับแคป คนที่เกลียดเกย์จนขั้นหลอนอย่างแคปหลงรักวิน
ที่เจนจัดใจเรื่องอย่างว่า จนโงหัวไม่ขึ้นเลย หวานมากๆ
เวลาแคปทำตัวเป้นแมวน่ารักมากๆเลย กิ๊บก๊าบ
ชอบทั้งสองคู่เลยยิ่งอ่านยิ่งสนุก ^-^

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: akeins ที่ 23-09-2012 08:27:38

อ่านรวดเดียวจบ
สนุกดีครับน่ารักทั้ง2คู่เลย

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 25-09-2012 15:51:12

น่ารักมากทั้งสองคู่เลย
วินเป็นแบบคนมีปมอ่ะ เลยกลัวและพยายามไล่แคป
ส่วนหวาน บรรยายซะเป็นเด็ก 10 ขวบเลย คือฟังเพลง อ่านการ์ตูน
สะสมการ์ด ต้องเด็กหรอ เราก็เป็นอย่างนั้นนะ
พี่ปลาน่ารักอ่ะ
ขอบคุณนะค่ะ เรื่องสนุกทุกเรื่องเลย

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Momichi ที่ 27-09-2012 23:23:53

ออ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ติดงอมแงมมากๆๆสนุกจนวางไม่ลงเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Umiko ที่ 13-12-2012 20:22:00

น่ารักทั้งสองคู่เลย...

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 21-12-2012 17:44:06

เรื่องนี้น่ารักมากอะชอบเ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 22-12-2012 05:43:27

น่ารักทั้งสองคู่เลย พวกเจ้าเล่ห์โดนเด็กใสซื่อทำเสน่ห์เข้าให้แล้ว

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Re-ya ที่ 25-12-2012 09:27:07

 o13 o13 o13 and  :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: lovely1714 ที่ 28-12-2012 23:55:54

ชอบนะ สนุกดี

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: chiji ที่ 05-01-2013 11:32:48

อ่านไปยิ้มไป อยากได้แมวแคปสักตัวง่ะ :o8:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 18-03-2013 15:45:10

 :pig4:ขอบคุณค่ะ
เป็นการเติมคำในปริศนาอักษรไขว้ที่ลงตัวที่สุดเลย

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: cinquain ที่ 12-05-2013 09:39:56

ขอบคุณค่ะ เรื่องน่ารักดีทั้งสองคู่
ส่วนตาหวานนี่อายุ 21-22 จริงหรือคะ ท่าทางเด้กเด็ก ^^

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Lemon_Tea ที่ 15-05-2013 16:09:56

เป็นการสัลคู่ได้ลงตัวดี
คู่หนึ่งอาจอึมครึม แต่ก็เข้าใจกันได้
ส่วนอีกคุ่น่ารัก ^^

ขอบคุณสำหรรับเรื่องนี้นะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ammamooty ที่ 10-08-2013 13:45:09

จบแล้ว ชอบคู่วินแคปอะ น่ารักแบบ...ไม่รู้ดิ อีกคนเชี่ยว( ?)ชอบๆๆ
ชอบคุณสำหรับนิยายค่ะ สนุกมากมายเลย

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: niji-fa ที่ 13-01-2014 21:02:03

น่ารักทั้ง 2คู่เลยอะะ ><
แต่ชอบคู่ปลากับตาหวานมากกว่านิดนึง ><
ขอบคุณคนแต่งกับคนโพสมากนะคะ ;)

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: newyniniw ที่ 10-02-2014 17:14:47

 :mc4:โอ้ยยยยย ชอบบบบบ
น่ารักทั้งคู่ แคปก็น่ารัก หวานก็น่ารัก ไอ่ตอนโดนลองใจนี่น่ารักสุดๆ >_< พี่สองคนก็ขยันหยอกขยันแกล้งจริ๊ง 55555
 o13

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 11-02-2014 01:30:02

เรื่องนี้แต่งเเบบน่ารักอ่ะะะะ :katai2-1: :katai2-1: :L1:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: ปุยหมาม่วง ที่ 23-03-2014 22:49:10

ไม่เคยคอมเม้นในทางลบกับนิยายของคุณเท็นเลย
เรื่องนี้เรื่องแรก ขอเถอะนิดนึง 55555

รู้สึกว่าพี่วินไม่คู่ควรกับความรักของแคป
ไม่ใช่เพราะอดีตอะไรทั้งนั้น  เมื่อเราอ่านนิยายซึ่งต้องมองแต่ความรักที่จริงใจมันก็จะต้องมองข้ามอดีตพวกนั้นอยู่แล้ว
เพราะนิยายสื่อถึงความรักที่อยู่เหนือข้อแม้ใดๆ ต่อให้ดีเลวเจออะไรมาแย่แค่ไหนก็คือมองข้ามไปได้

แต่อันนี้ที่จะบอกว่าวินไม่คู่ควรกับแคบ ก็คือตอนพิเศษ อ่านมาไม่ได้รู้สึกแบบนี้เลยจนกระทั่งมาตอนพิเศษ 5555
คือที่วินมีรอยเต็มตัว เพราะไปเจอเซ็กซ์เฟรนเก่า แล้วหยอกล้อกันน่ะ คือถ้าวินคิดจะคบ คิดจะรัก จะให้แคบเชื่อใจแล้ว แม้แค่หยอกล้อก็ไม่ควรทำอยู่ดีนะ หอมแก้มกับคนอื่น จูบ ยังไม่ได้เลย นี่คือทำรอย พูดง่ายๆคือ ยอมให้อีกฝายดูดอ่ะ ทั้งตัวด้วย ทั้งคอทั้งอก

ถึงจะไม่ได้มีอะไรกันมากกว่านั้น แต่แค่นั้นมันก็แย่มากๆๆๆๆๆเลยสำหรับคนที่คิดจะรักใคร
เพราะฉะนั้น ถ้าแคปจะไม่เชื่อใจ หรือเห็นรอยแล้วโกรธ มันก็ไม่ผิดแปลกเลยถึงแม้ว่าในความจริงวินจะไม่ได้ไปเอากับคนอื่นตามที่แคปคิดก็ตาม เพราะถึงไม่ได้เอากัน แต่ไปทำรอยกันแบบนั้น มันก็ต้องโกรธ ต้องคิดมากอยู่ดี
แฟนกันที่ไหนทำแบบนั้นกับคนอื่น รักอีกคนแต่ไปทำแบบนั้นกับคนอื่นได้ด้วยเหรอ

ถ้าเป็นเรื่องจริงหรือเป็นเรา ถึงจะเฉลยว่าวินไม่ได้ไปมีอะไรกับคนอื่น แต่แค่ทำรอยกัน เราก็เสียใจอยู่ดี
เฮ้ย มันไม่ใช่อ่ะวินเอ๋ย
แล้วก็เย้ยหยันตัวเองว่าสมควรแล้วที่แคบจะไม่เชื่อใจ
ก็นะ จะเชื่อใจอะไรล่ะ ก็ไปให้เค้าดูดมาจริงๆอ่ะ แค่ไม่ได้ทำกันแบบนั้นเฉยๆ

แล้วจะเรียกร้องความเชื่อใจอะไร
แล้วแคปก็ยอม
เราอดคิดต่อไปไม่ได้ว่า งั้นต่อไปถ้าวินไปล่ำลากับเซ็กซ์เฟรนเก่าคนไหนอีก ก็จะมีแบบนี้ได้อีกรึเปล่า เพราะไม่ได้ไปทำกันนี่ แค่แหย่กันจนมีรอยเฉยๆ?

ความเชื่อใจของแคบ สำหรับวิน  หมายถึงแค่การเชื่อว่า วินจะไม่ไป”ทำ”กับคนอื่นเท่านั้น  รึเปล่า? แต่จูบได้ แหย่กันจนขึ้นรอยได้ แบบนั้นรึเปล่า?

คือตรงนี้ทำให้รู้สึกว่า วินไม่คู่ควรกับความรักของแคบเลย

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 13-04-2014 23:02:01

พี่วินปากแข็งจริงจัง รักก็บอกรักสิคะ
เนื้อเรื่องสนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณมากค่า

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 28-11-2014 21:56:16

ชอบ วิน แคป น่ารักมาก ๆ

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 15-07-2015 23:07:28

น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มตามเลย

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: pearl9845 ที่ 16-07-2015 19:56:00

เรื่องนีี้น่ารักจัง
ชอบนะคับ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 05-03-2016 00:08:04

:pig4: :3123:  ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ  คุณเท็น&คามุย
ชอบคู่ตาหวาน&พี่ปลา ทั้งๆที่อายุห่างกันปีเดียว  พี่แกเล่นทำเหมือนตาหวานเป็นเด็กประถมเรยอ่ะ

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: MIwEMInE ที่ 16-05-2017 17:47:58

น่ารักดีนะคะ
ชอบตาหวาน พี่วินก็ด้วย :really2: :really2: :really2:

หัวข้อ: Re: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 17-05-2017 12:04:49

สนุกมากเลยคะ เหมือนจะเคยอ่านเมื้อนานมาแล้ว