พิมพ์หน้านี้ - เพื่อน..ไม่รัก [40] 6/6/2020 หน้า 13
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: ลิงภูเขา ที่ 10-09-2017 22:44:04
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
:catrun:
เพื่อนไม่รัก
1.ลมที่ไม่มีตัวตน
เราเป็นเพื่อนกัน..
ผมกับเขาเราเป็นเพื่อน..
เพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไร..
“ฮะ..อ๊ะ”
ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิด ว่าเรื่องของเราจะเลยเถิดมาถึงจุดนี้ได้
“เมธ..เรา..” ผมกัดฟันแน่นเมื่อเขาแทรกตัวเข้ามา “เรา..เจ็บ..”
“หยุด..หยุดก่อนได้ไหม..เราไม่ไหว..” ผมร้องบอก “สักเดี๋ยวหนึ่ง..”
“แนน”
ผมชะงักปากที่กำลังจะพูด
“เรารัก..แนน”
ไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลออกมาเมื่อไร..
ผมไม่รู้แม้กระทั่งว่าเหตุการณ์นี้มันไปสิ้นสุดเอาตอนไหนด้วยซ้ำ..
เมื่อในหัวผมมันเอาแต่คอยบอกย้ำกับตัวเองว่า สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ มันคือสิ่งที่ผมเลือกเอง..
“ขอโทษนะ..” ผมมุดหน้าลงกับหมอน..พึมพำบอกเขา “เราขอแค่คืนนี้..แค่คืนนี้จริง ๆ”
แล้วนับจากวันพรุ่งนี้ไป ผมจะไม่โผล่มาให้เขาเห็นหน้าอีกเลย..
ทั้งที่ผมตั้งใจเอาไว้แบบนั้น พร่ำพูดสัญญากับเขาเอาไว้แบบนั้นตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเมื่อคืน แต่เช้านี้กลับกลายเป็นว่าเขาต้องถูกผูกมัด..ถูกเรียกร้องให้ต้องรับผิดชอบกับการกระทำที่เกิดขึ้นจากความเห็นแก่ตัวของผม
“ตกลงว่ามึงจะเอายังไง จะรับผิดชอบสิ่งที่ทำลงไปกับเพื่อนกูไหม”
“พอเถอะภาค” ผมเอ่ยปากห้ามเพื่อน “เมธมันเมา มันไม่รู้ตัวหรอกว่าทำอะไรลงไป”
“แล้วยังไง..พอเมาแล้วจะเอาใครโดยไม่ต้องรับผิดชอบก็ได้อย่างนั้นเหรอ”
“ไอ้ภาค” ผมรู้สึกละอายใจ “ปล่อยมันไปก่อน แล้วมึงกับกูค่อยมาคุยกันได้ไหม”
“ไม่ได้ !”
ผมหันไปมองเขา “เมธกลับห้องตัวเองไปก่อนเถอะ”
“ไอ้ปั่น !” มันตะคอกผม “จะปล่อยมันไปง่าย ๆ อย่างนี้เหรอ”
“กูบอกแล้วไงว่ามันเมา มันไม่รู้ตัว” พูดจบก็หันไปคว้าแขนเขาแล้วลุกขึ้นยืน “โอ๊ย..”
“ไอ้ปั่น” / “ปั่น”
ภาคช่วยพยุงผมเอาไว้ได้ทันก่อนจะล้ม ขณะที่เขาทำได้แค่ร้องเรียกผม “แค่มึน ๆ”
“มึนเหี้ยไร” มันพูดสวนผม “เจ็บจนยืนไม่ไหวต่างหาก”
“ภาค..”
เห็นผมเจ็บ มันก็เริ่มอ่อนลง “กูจะปล่อยให้มึงกลับห้องมึงไปก่อนก็ได้”
“...”
“แต่มึงต้องกลับไปคิด ว่าจะเอายังไงกับเพื่อนกู” มันจ้องหน้าเมธ “จะรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองยังไง”
ผมยิ้มขอบคุณมัน ก่อนจะหันไปหาเมธ “ขอโทษด้วยนะเมธ”
เขาไม่ได้ตอบอะไร ทำแค่ก้มลงไปหยิบกางเกงขึ้นมาสวม ก่อนจะถือเสื้อเดินออกไปทั้งที่ยังไม่ได้ใส่
“มีอะไรจะพูดก็พูดมา” มันหันมาหาผมทันทีที่ประตูปิดลงแล้ว “หวังว่าจะมีคำอธิบายที่ดีให้กูนะ”
“เมธมันเมา”
“เออ..กูรู้แล้ว”
“กูแค่เห็นว่าสบโอกาส”
มันเบิกตามองผม “สบโอกาส !”
“...”
“โอกาสเหี้ยอะไร” มันโวยวาย “โอกาสที่มึงจะเสียตัวไปให้มันฟรี ๆ อย่างนี้เหรอ”
“กูจะตัดใจแล้ว”
“ตัดใจเหี้ยอะไรอีก !”
“...”
“นี่มึงเห็นคุณค่าของตัวเองบ้างไหมวะ ทำไมเอาตัวเข้าไปแลก ทำไมทำอะไรไม่รู้จักคิด” มันยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเอง “กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงดี”
น้ำตาผมไหลออกมา “กูแค่อยากเก็บความทรงจำพวกนี้..เก็บเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ อย่างนี้เอาไว้”
“...”
“มึงก็รู้ว่ากูรักเมธ” ผมสะอื้น “รักมานานแค่ไหนแล้ว..”
“กูรู้” มันดึงผมเข้าไปกอด “ไม่ต้องร้องแล้ว”
เกิดความเงียบขึ้นมาพักใหญ่ ก่อนที่มันจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นลง “มึงไม่อยากเก็บความทรงจำดี ๆ ที่ได้อยู่ด้วยกันกับมันเพิ่มอีกหน่อยเหรอ”
“...” ผมผละออกมามองหน้ามัน
“ให้มันรับผิดชอบมึง อยู่ดูแลมึง”
“แบบนั้นมันเห็นแก่ตัวเกินไป” ผมแย้ง “แค่ที่ทำเมื่อคืนมันก็แย่กับมันมากพอแล้ว”
“นั่นมันไม่ใช่การตัดสินใจของมึง”
“...”
“ในเมื่อกูทวงถามความรับผิดชอบจากมัน ก็เป็นหน้าที่ ๆ มันจะต้องตัดสินใจว่าจะทำยังไง” มันจ้องหน้าผม “ถ้ามันเลือกจะรับผิดชอบ มึงก็แค่ยอมให้มันรับผิดชอบ”
“...”
“ตักตวงความสุขเอาไว้เสียให้พอ แล้วก็ตัดใจ”
“แล้วถ้าเขาไม่..ไม่ยอมล่ะ”
“มึงก็แค่ตัดใจ”
“...”
“แล้วลืมคนอย่างมันไปซะ”
“...”
“เข้าใจที่กูพูดไหม” เห็นผมพยักหน้า มันก็ยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นก็แค่ต้องรอเวลาให้มันตัดสินใจ”
Ma-NuD_LaW
มาน้อย..แต่มาบ่อยหน่อยเนาะ (ตามสไต) :m23:
อีกสองอาทิตย์มีสอบครับ .. เพราะฉะนั้นอาจไม่ได้มาทุกวัน (อันนี้บอกไว้ก่อน) แต่หลังจากนั้นจะมาแบบปกติเหมือนที่เคยมานะครับ :pig4:
-
ตอนเห็นแปะป้าบนั้นก็กรี๊ดเบาๆ มาแล้วๆ หายไปนานเลย
แต่จั่วเรื่องมาหน่วงขนาดนี้ กุมหัวใจเลยค่ะ แต่ก็ ตามสไต เนาะ
รอค่ะ
-
รอครับผม,,,
-
:hao4: รอติดตามจ้า มีอะไรกันแล้วจะตัดใจได้จริงเหรอ
-
มาแล้วววว คุณลิงภูเขาเจ้าเก่าคนเดิม มาค่ะมา มาหาบอระเพ็ดตัดหวานให้ชีวิตกันหน่อยดีกว่า ช่วงนี้รู้สึกเหม็นความร้ากกกก :laugh:
-
ต้องดราม่า ใช่รึเปล่าคะ เตรียมทิชชู่รอ
-
พระเอกของเรื่องคือภาคใช่มั้ย :o8:
-
2.ข่มใจตัวเองเอาไว้
เมธไม่ได้โผล่หน้ามาให้ผมเห็นอีก เช่นเดียวกับที่ผมเองก็เลือกที่จะขังตัวเองเอาไว้ในห้องโดยไม่ออกไปไหนเลยตลอดสองวันที่ผ่านมา ผมนั่งจมอยู่กับตัวเอง..คิดถึงแต่สิ่งที่ตัวเองทำลงไปแบบไม่รู้จักคิดอยู่อย่างนั้น ซ้ำ ๆ ไปมา
“วันนี้กูซื้อไก่ทอดมาให้ กินได้ใช่ไหม” มันวางไก่ทอดถังใหญ่ลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม “หรืออยากกินอะไร กูโทรสั่งให้”
ผมส่ายหน้า
“ไม่ต้องสั่ง หรือไม่กิน ?”
“กูกินไก่ได้”
“ไม่เคยตอบคำถามกูดี ๆ เลยนะ” เห็นผมหัวเราะ มันก็บ่นต่อ “กวนตีนตลอด”
“...”
“ลุกมากินดิ”
ผมลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะ หยิบมันฝรั่งทอดมากินระหว่างรอมันหยิบจาน “ไปหาน้องนอสไหมวันนี้”
“ไม่อะ”
“เข้าวันที่สามแล้วนะมึง” ผมหยิบไก่ขึ้นมาฉีกทันทีที่มันเลื่อนจานมาวางไว้ตรงหน้า “เดี๋ยวก็โดนทิ้งอีกหรอก”
“นอสมันไม่ได้งี่เง่าเหมือนคนอื่น”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย “ดีกว่าทุกคนที่มึงเคยคบอะ”
“นั่นสินะ”
“...”
“กินดี ๆ” มันว่าแล้วเอามือมาผลักหัวผม “เรี่ยราดชิบ”
“เดี๋ยวกูก็กวาด”
“เห็นใจเพื่อนร่วมห้องอย่างกูบ้างเถอะ” มันบ่น “ที่เปิดมาเจอมึงนอนแก้ผ้าอยู่บนเตียงกับผู้ชาย กูก็ตกใจมากพอแล้ว”
“ทำอย่างกับว่ามึงเคยอยู่ห้อง”
ส่วนมากก็ไปค้างที่ห้องแฟนตลอดไม่ใช่หรือไง ?
“แต่ยังไงมันก็ห้องกูครึ่งหนึ่ง”
“เออ ๆ”
“แนนมาเก็บของ”
เราหันหน้าไปมองที่ประตูพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียง คงเพราะที่หอเรามันเงียบมาก หรือไม่ก็คงเพราะทั้งผมและมันเองต่างก็ตั้งใจรอฟังข่าวคราวจากคนที่อยู่ห้องฝั่งตรงข้ามมาหลายวันแล้ว
“นี่เมธ แฟนเก่าเราเอง”
ผมได้ยินเสียงทักทายจากผู้ชายแปลกหน้า ก่อนที่เมธจะอือออตอบรับ
“เพิ่งเลิกกันไม่ใช่เหรอวะ” ผมพยักหน้า “หาใหม่ได้ไว หรือที่ผ่านมาแอบสวมเขาให้ไอ้เมธ ?”
“...”
“เพื่อนกูแม่งก็หาจังหวะรวบมันเก่งซะด้วย”
“เมื่อไรแม่งจะเลิกซ้ำเติมกูสักทีวะ” ผมพูดแบบเหนื่อย ๆ “กูยิ่งเครียด ๆ”
“กลัวโดนฟันแล้วทิ้งหรือไง”
ผมถอนหายใจ รู้สึกเบื่อที่ต้องมานั่งฟังมันพูดจิกกัดผมอย่างนี้ “กูกลัวมันจะรับผิดชอบต่างหาก”
“...”
“มึงก็รู้ว่ามันเป็นคนดีแค่ไหน”
“คนดีเหี้ยไร เมาแล้วเอาคนอื่นไปทั่ว”
“กูยั่วมัน !” ผมเสียงดัง “ถอดเสื้อผ้าต่อหน้ามัน เพราะรู้ดีว่าเมาขนาดนั้นแม่งแยกไม่ออกหรอกว่ากูเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ไอ้ปั่น !”
“กูนึกว่ามึงอยากได้ยินอย่างนี้” ผมฟุบลงกับโต๊ะแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย “ตอนนั้นกูเองก็เมา ไม่มีสติพอจะคิดหรอกว่ามันจะผิดหรือไม่ดียังไง”
“เออ ๆ กูผิดเอง” มันลูบหัวผม “ช่างมันเหอะ”
“ขนาดนอนกับกู มันยังเรียกหาแต่แนนเลย” ยิ่งพูดยิ่งอยากร้องไห้ “อย่างนี้แล้วจะไปโทษว่าเป็นความผิดของมันได้ยังไง”
“พอแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นมึงก็เลิกด่ามันสักทีสิ” ผมลุกขึ้นยืน ปาดน้ำตาออกได้ก็เดินตรงดิ่งไปที่ประตูห้อง “วันนี้มึงไปนอนห้องน้องนอสเหอะ”
“ปั่นมึง..”
“ไปดิ” ผมบิดลูกบิดเปิดประตูห้อง “ขอร้อง”
“ก็ได้” ผมเห็นมันถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาจากพื้น “มีไรก็โทรหากูแล้วกัน”
“อืม..”
พอภาคเดินผ่านพ้นประตูห้องไปผมก็ตั้งท่าจะปิดประตู ติดที่ว่าดันไปสบตาเข้ากับเขาเสียก่อน เมธมีสีหน้าไม่ค่อยดี ดูก็รู้ว่าคงอดหลับอดนอนมาหลายวันไม่ต่างจากผม แต่ที่แย่ยิ่งกว่าก็คือการที่เขาต้องมายืนมองอดีตแฟนตัวเองกับผู้ชายคนใหม่เดินไปมาอยู่ในห้องอย่างนี้
เข้มแข็งเอาไว้นะ..
ผมบอกให้กำลังใจเขาไปแบบไร้เสียง และเขาเองก็คงเข้าใจ ถึงได้ส่งยิ้มตอบกลับมาให้ผมอย่างนี้
Ma-NuD_LaW
ใครเป็นพระเอกก็ไม่รู้เหมือนกัน :m13:
...
...
...
พูดคุยกับคนเขียน ในเพจก็จิ้มลิ้งข้างล่างนะครับ แต่ถ้าในทวิตฯ ติดแท็ก #manudlaw แบบนี้ก็ได้ครับ เพราะชื่อเรื่องมันไม่ได้แล้วอะเนาะ :m23:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
:o12:ดีใจว่าจะไปประกาศคนหายซะแล้ว หายไปนานมากคิดถึงเด้อ เรื่องนี้ต้องดราม่าจัดเต็มใช่ไหมครับ
-
“นอสมันไม่ได้งี่เง่าเหมือนคนอื่น”
คนอื่นที่่ว่า ภาคหมายถึงปั่นใช่มั้ย เรารู้ 555
-
เข้ามาอ่านแล้วเครียดค่ะ :katai5:
-
เแาละสิ ใครพระเอกล่ะเนี๊ยะ??
-
เอาใจช่วยปั่น ที่แอบรักเมธมาตลอด
เมธ ชอบหญิง
ปั่น ตัดใจไปเถอะ
ภาค รักเพื่อน เจ็บแค้นแทนพื่อน
แล้วภาค แอบชอบปั่นหรือเปล่า
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าวนึกว่าชอบปั่น
นอส คือยังไงงงงงงงงง
เรื่องนี้ เปิดตัวละครเพียบ คนอ่านต้องฝึกสมองอีกแล้ว
มาไวกว่าที่คิดนะคะ ดีจัง รอค่ะ
-
สไตล์เขียนเป็นเอกลักษณ์มาก อ่านตอนละ 2 นาทีจบ แซ็วๆ
มาน้อยๆแต่บ่อยๆก็ชื่นใจ :mew1:
รอดูว่าใครจะเป็นพระเอก ก็น่าจะเมธนั่นแหละ หรือภาคนะ
เมธเลิกกับแฟนพอดีเลย จะยังไงต่อเนี่ย
ขอดราม่าจัดหนักๆเลยนะคะ :mew2:
-
3. Please
ความเจ็บปวดของคนหนึ่ง สร้างความเข้มแข็งให้กับอีกคนหนึ่ง..
ผมนั่งพิงประตูนิ่ง ๆ เงี่ยหูฟังเสียงจากห้องตรงข้ามกระทั่งมั่นใจว่าแนนขนของเสร็จจนกลับออกไปแล้วถึงเดินกลับมานั่งมองจานไก่ที่ผมกับภาคกินทิ้งเอาไว้ ไม่รู้ป่านนี้มันจะถึงห้องน้องนอสหรือยัง..คิดแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตั้งใจว่าจะลองโทรหา ติดที่ว่ามีคนมาเคาะประตูห้องผมเสียก่อน
“เมธ..” ผมเลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจที่เป็นเขา “เอ่อ..มีไรเหรอ”
เขายกมือขึ้นเกาหัวก่อนจะพูด “ไปเดินเล่นกันไหม”
เห็นผมทำหน้างง เขาก็พูดต่อ “เราอยากคุยด้วย”
“อืม..” ผมหันซ้ายหันขวา “ขอเราปิดไฟปิดอะไรก่อน”
“ไม่ต้องรีบนะ” เขาบอกเมื่อเห็นผมเดินพล่านไปมาทั่วห้อง “เรารอได้”
“อืม ๆ” ผมเดินไปปิดพัดลมได้ ก็คว้ากุญแจห้องขึ้นมาถือเอาไว้ “เสร็จแล้ว ๆ”
ลงมาจากหอพักได้เขาก็เดินตรงไปที่ร้านกาแฟบนฟุตบาทตรงข้ามหอพัก สั่งกาแฟมาได้สองถุงก็หิ้วเดินนำผมไปที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ หออีก ผมที่ไม่รู้จะพูดอะไรก็ได้แต่เหวี่ยงกุญแจในมือให้หมุนวนอยู่รอบนิ้วชี้ตัวเองขณะเดินตามเขาไปเรื่อย ๆ กระทั่งเขาหยุดแล้วหันมายื่นถุงกาแฟให้ผมนั่นแหละเราถึงได้ปริปากพูดกัน
“ใกล้สิ้นเดือนแบบนี้เราไม่ค่อยมีเงินอะ..ปั่นกินได้ใช่ไหม ?”
ผมพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยปากขอโทษ “เราลืมเอาเป๋าตังค์มาอะ”
“ไม่เป็นไร ๆ เราเลี้ยง”
ผมยิ้มขอบคุณเขา..รู้สึกผิดนิดหน่อยที่รีบจนลืมหยิบเงินลงมาด้วย “ได้ยินว่าปีนี้ลำไยราคาตกเหรอ”
“อื้ม..” เขาตอบยิ้ม ๆ “ดีที่ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่เราก็ลดเงินที่จะขอแม่ลงไปก่อนอะช่วงนี้”
“ดีจัง..” ผมเอ่ยชม “ต่างจากเราที่มีแต่จะขอเพิ่ม”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก..” เขาโบกมือไปมา “ปกติเราก็ไม่ค่อยได้ใช้อะไรอยู่แล้ว”
ผมยิ้มให้เขา ก่อนจะยกถุงกาแฟขึ้นมาดูดแก้เขิน “ว่าแต่เมธมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราเหรอ”
“เข้าเรื่องเร็วจังแฮะ” เขาหัวเราะเฝื่อน ๆ “ก่อนอื่นเราอยากจะขอโทษปั่น..เรื่องวันนั้น..”
ผมก้มหน้าลงหมุนถุงกาแฟในมือไปมาเมื่อรู้แล้วว่าต่อไปเขาจะพูดอะไร “เราต่างหากต้องเป็นฝ่ายขอโทษ”
“...”
“ตั้งใจเอาไว้แล้วแหละว่าจะลืม ๆ มันไป” ผมเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มให้เขา “เมธก็ลืม ๆ มันไปเถอะ”
เขาขมวดคิ้ว “แต่เราคุยกับภาคแล้ว..”
“ไอ้ภาคมันพูดอะไรก็อย่าไปใส่ใจเลย” ผมรีบพูดแทรก “มันก็ทำเว่อร์ไปอย่างนั้นแหละ”
“ปั่น..”
“อีกอย่างเราก็เป็นผู้ชาย ไม่มีอะไรให้เสียหายหรอก”
“ภาคบอกเราเรื่องหอแล้วนะ” ผมสะอึกเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ปั่นตั้งใจย้ายมาอยู่หอเดียวกับเรา ทั้งที่พ่อแม่ปั่นก็ตกลงแล้วว่าจะให้อยู่ที่คอนโดภาค”
“เรา..”
“เราไม่ได้ว่าอะไรหรอก” เขารีบบอก “แค่แปลกใจนิดหน่อยที่ไม่เคยรู้ตัวเลย”
เห็นผมเงียบ เขาก็ยิ้มให้ “เรียนด้วยกันจนปีสุดท้ายแล้ว เพิ่งจะมารู้”
“รัง..รังเกียจหรือเปล่า” ผมกำมือแน่น..พยายามเรียบเรียงทุกสิ่งที่อยู่ในหัวให้ออกมาเป็นคำพูด “มันน่าขยะแขยงมากเลยใช่ไหม..”
“เป็นคนคิดมากเหมือนที่ภาคบอกเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเอื่อย ๆ “เรากลัวทำปั่นร้องไห้จัง”
“...”
“ลังเลอยู่ทั้งคืน..แต่ก็คิดว่าต้องเลิกหนีปัญหาแล้ว” เขาใช้นิ้วเขี่ยไอน้ำที่เกาะอยู่รอบ ๆ ถุงกาแฟในมือตัวเองจนมันหยดร่วงลงไปบนพื้น “เราลองมาคบกันดูไหม”
“อะไรนะ !” ผมเสียงดัง “นี่..นี่ไอ้ภาคมันไปข่มขู่อะไรเมธหรือเปล่า ไม่ต้องไปฟังที่มันพูดหรอกนะ..เราเข้าใจ..เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้..เราเข้าใจ..”
“ใจเย็น ๆ” เขาจับมือผม “ไม่มีใครข่มขู่อะไรเราทั้งนั้นแหละ”
“ตัวแทนเหรอ” ปากผมขยับไปเร็วเท่ากับความสับสนวุ่นวายในหัว “เมธพึ่งเลิกกับแนน..คงทั้งเสียใจและสับสน”
“มันคนละเรื่องกันนะ” เขาพูดอย่างใจเย็น “เราว่าปั่นควรใจเย็นลงก่อน”
“เดี๋ยวเราย้ายออกเอง..เมธจะได้ไม่ต้องอึดอัด”
“ฟังที่เราพูดหรือเปล่า” เขาจับคางผมให้หันไปมอง “เรากำลังขอคบกับปั่นนะ..ไม่ได้ไล่”
“เรา..”
“ลองเอากลับไปคิดดูก่อนก็ได้” เขาพูดช้า ๆ “ค่อย ๆ คิด”
ผมเบือนหน้ากลับมามองถุงกาแฟในมือตัวเอง “เมธเป็นคนดี”
“มึงชอบมันเพราะอะไร”
ภาคมันเคยถามคำถามนี้กับผม..
มันถามในวันครบรอบสองปีที่ผมแอบมองเขา..
จำได้ว่าตอนนั้นผมคิดหาคำตอบอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ได้คำตอบออกมา..
“เพราะมันเป็นคนดีไง”
ใช่แล้ว..ผมชอบเขาก็เพราะว่าเขาเป็นคนดี
“เมธกับแนนเลิกกันเพราะอะไรเหรอ” ดูเขาแปลกใจ ที่จู่ ๆ ผมก็ถามคำถามนี้ออกมา “เพราะผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า”
“ไม่เกี่ยวกับคนอื่นหรอก” เขาบอกแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “เราเลิกกัน เพราะคิดต่างกัน”
“...”
“เมื่อพยายามอย่างที่สุดแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถแก้ไขอะไรได้มันก็ต้องจบลงแบบนี้” พูดแล้วก็หันมายิ้มให้กับผม “ไม่มีใครอยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้หรอก”
“...”
“ก็แค่ต้องยอมรับมัน จริงไหม”
ผมพยักหน้า ก่อนจะพูดความรู้สึกออกไป “ที่ขอคบกับเรา..นั่นก็คือความพยายามใช่ไหม”
พยายามรับผิดชอบ..
พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดก่อน..
พยายาม ทั้งที่ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะจบลงยังไง..
“คุยกับปั่น เราก็สบายใจดีนะ” เขาส่งยิ้มมาให้ “เพราะงั้น มันอาจไม่ต้องพยายามเลยก็ได้”
“...”
“หรือปั่นคิดว่ายังไง ?”
Ma-NuD_LaW
ต้องทำให้เป็นนิยายรักให้ได้ คอยดูสิ :laugh:
:o12:ดีใจว่าจะไปประกาศคนหายซะแล้ว หายไปนานมากคิดถึงเด้อ เรื่องนี้ต้องดราม่าจัดเต็มใช่ไหมครับ
กลับมาแล้วววว.. และยังยืนยันว่ามันคือนิยายรักโรแมนติก :hao7:
สุดท้าย..ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:[/color]
-
เรื่องเริ่มเข้มขึ้นแล้ว
ชอบการบรรยายถุงกาแฟ
ชอบประโยคแรกของบทนี้
ภาคกับปั่นมีความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ต่างออกไปจากตัวละครอื่นๆ ตอนแรกแอบคิดว่าอารมณ์มันจะเหมือนรั้งรักมากอยู่นา แต่พออ่านตอนนี้แล้วไม่ใช่เลย
เรื่องนี้มันมีshadeสีของมัน
-
เดี๊ยนสัมผัสได้..พระเอกคือ "ภาค" >> เหตุผล...นับจากการเอ่ยถึงของปั่น พูดถึงภาคมากกว่าเมธอีก เอิ๊กกก o17
-
เอาละสิ ยุ่งแน่
-
4.ต่อให้ไม่มีความหวังเลย
ความงดงาม ในความเศร้า..
“สุดท้ายกลายเป็นมึงที่ยังลังเลไม่กล้าคบซะงั้น ?”
ผมถอนหายใจออกมา “อืม..”
“เพราะอะไร ?”
ยิ่งได้ยินคำถาม ผมยิ่งรู้สึกแย่ “กูไม่รู้”
มันเดินวนไปมารอบตัวผม “เชื่อมึงเลย”
ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ พยายามหยุดความคิดหลายอย่างที่กำลังตีกันในหัว “กูรู้สึกแย่ที่เมธมันทำเหมือนอยากรับผิดชอบ..แต่ก็ยอมรับว่ากูก็ดีใจมากเหมือนกัน ตอนที่มันบอกว่าอยากลองคบกัน”
“...”
“กูอยากกระโดดเข้าไปกอดมันเลยนะ ตอนที่ได้ยินอย่างนั้น”
“แล้วทำไมไม่ทำ”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมัน “เพราะกูละอายใจ”
“ไอ้ปั่นเอ๊ย..” มันขยี้หัวผม “ใช้แค่ความรู้สึกก็พอไหมวะ”
“...”
“มึงจำเป็นจะต้องคิดอะไรเยอะแยะขนาดนั้นหรือไง”
“...”
“อยากคบ..ก็คบไปเลย” มันทิ้งตัวลงมานั่งข้างผม “มึงบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากตัดใจ”
“...”
“คบแม่งไปเลย” พูดแล้วก็จ้องหน้าผม “เอาให้คุ้มค่ากับที่มึงแอบชอบมันมาตั้งนาน”
“แล้วถ้าสุดท้ายมันทำให้กูตัดใจจากมันไม่ได้ล่ะ”
“มึงพูดเองนะปั่น” เห็นผมทำท่าจะแย้ง มันก็รีบพูดต่อ “เพราะงั้นมึงต้องทำให้ได้”
ผมนั่งเคาะปากกากับโต๊ะขณะที่สายตายังจดจ่ออยู่ที่ประตูห้องเรียน เกือบจะได้เวลาที่อาจารย์จะเข้าแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเขาเดินเข้ามา ทั้งที่ปกติแล้วเขาจะมาถึงห้องเรียนเป็นคนแรก ๆ ด้วยซ้ำ
“นั่งด้วยนะ” ผมยกกระเป๋ากลับมาวางไว้ที่ตักตัวเอง เพื่อแบ่งพื้นที่ให้คนที่นั่งรออยู่ “วันนี้เราตื่นสาย”
“นอนดึกเหรอ”
“จัดของอะ” เขาหยิบหนังสือในกระเป๋าออกมาวาง “ข้าวของในห้องมันยังไม่ค่อยเข้าที่เท่าไร”
“อืม..” ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ อาจารย์ก็เดินเข้ามา
“ไว้พักเที่ยงไปกินข้าวกัน”
เขาบอกอย่างนั้น ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจดสิ่งที่อาจารย์กำลังบรรยายลงสมุดไป ผมเลยต้องหันกลับมาสนใจเรียนบ้าง ไว้พักเที่ยงค่อยบอกเขาก็ได้ว่าผมจะตอบตกลงเรื่องที่เขาอยากให้เรามาลองคบกันดู
แต่ไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นผมจะกล้าพูดมันออกมาไหม..
“แล้วพ่อแม่เมธอยากให้ลองสอบเข้ารับราชการมากกว่าเหรอ”
“อืม..” เขาพยักหน้า แล้วตักข้าวเข้าปาก “แม่อยากให้เราทำงานที่มั่นคงอะ”
“...”
“แรก ๆ อาจลำบากหน่อย..แต่ปลายทางจะมั่นคง” เขาทำหน้านึก “จะได้ไม่ต้องลำบากแบบพ่อกับแม่นะ”
“หืม..”
“แม่เราพูดอย่างนั้นอะ” เราหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนที่เขาจะพูดต่อ “แล้วพ่อแม่ปั่นล่ะ..ท่านเคยบอกไหมว่าอยากให้ปั่นเป็นอะไร”
“อืม..” ผมเป็นฝ่ายนั่งนึกบ้าง “แม่ก็เคยอยากให้เป็นหมอแบบพ่อนะ”
ผมอมยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่แม่เคยพูด “แต่เพราะพี่ปูน พี่ปรายเรียนหมอให้แล้วอะ แม่เลยบอกว่าเป็นนักสังคมสงเคราะห์แบบแม่ก็ได้”
“แล้วทำไมสุดท้ายมาเรียนรัฐศาสตร์ ?”
“ทำไมน่ะเหรอ..” ผมยิ้มเขิน “เราไม่ค่อยชอบบรรยากาศโรงพยาบาลอะ เวลาตามแม่ไปทำงานแล้วเจอแต่คนน่าสงสาร”
เห็นเขาทำหน้าไม่เข้าใจ ผมก็อธิบายต่อ “ตอนเลือกคณะ..เราเข้าใจว่าจบมาต้องทำงานที่โรงพยาบาลอย่างเดียวอะ”
“...”
“จริง ๆ เราไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลย” ผมเขี่ยพริกในจานออก “ชีวิตเราค่อนข้างไร้สาระน่ะ”
“ไม่ขนาดนั้นมั้ง..”
“จริง ๆ นะ” ผมย้ำ “เลยหลับตาจิ้มเลยว่าจะเรียนอะไร”
เขาหัวเราะเมื่อได้ยินอย่างนั้น “น่าจะจิ้มโดนคณะแพทย์นะ”
“เราเลือกตัดคณะนี้ออกตั้งแต่ก่อนจะหลับตาเลือกแล้ว” ผมพูดยิ้ม ๆ “อีกอย่างถ้าได้เรียนหมอจริง เราคงไม่ได้รู้จักเมธอะ”
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ..
“เอ่อ..เอาน้ำอะไรไหม เราไปซื้อให้” ผมบอกเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศมันดูแย่ลง “กาแฟดีไหม”
“นั่งคุยกันก่อนเถอะ” เขาบอกแล้วยิ้มให้ “อย่างน้อยก็เรื่องคำตอบสำหรับคำถามของเรา”
“เรา..”
“เราอยากให้ปั่นตอบตกลงนะ”
ผมทิ้งตัวลงไปนั่งที่เดิม ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ เพื่อเรียกความกล้า “จริง ๆ เราก็ตั้งใจว่าจะมาตอบตกลงแหละ”
เขาส่งยิ้มมาเหมือนให้กำลังใจ “แต่กลายเป็นว่าชวนคุยเรื่องอื่นซะยืดยาวเลย”
“เป็นแฟนกันแล้วนะ” เป็นอีกครั้งที่เขายิ้มให้ผม “มีอะไรที่ปั่นอยากให้เราทำให้เป็นพิเศษหรือเปล่า”
ถึงคำพูดเขาจะดูตั้งใจมากเกินไป แต่ผมก็คิดว่ามันดีแล้ว
“เป็นตัวเองอย่างที่เมธเป็นเถอะ”
“...”
“เพราะเราเองก็จะเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน”
“เราจะพยายามทำให้ดีที่สุดนะ”
ผมอือออรับคำเขา ก่อนจะเป็นฝ่ายให้สัญญาบ้าง “เราก็จะทำให้ดีที่สุดเหมือนกัน”
ผมคิดว่าสิ่งที่กำลังทำมันดีแล้ว..
ให้มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว..
อย่างน้อยตอนตัดใจ ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บมาก..
Ma-NuD_LaW
ปั่นก็จะน่ารำคาญหน่อย ๆ :m29:
treenature "ชอบการบรรยายถุงกาแฟ .. ชอบประโยคแรกของบทนี้" >> ชอบคอมเม้นเหมือนกัน (คุยในทวิตด้วยก็สนุก) 55+
PP_annann "พระเอกคือ "ภาค" >> เหตุผล...นับจากการเอ่ยถึงของปั่น พูดถึงภาคมากกว่าเมธอีก" >> เรื่องที่แล้ว พระรองก็เยอะกว่าพระเอกไม่ใช่เหรอ ?
crazydoii "เอาละสิ ยุ่งแน่" >> ชากลิ่นมะลิสักแก้วไหมครับ (ชงเผื่อ)
:hao7: :hao7: :hao7:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
ตามมมม น่ารัก
-
ยังลังเลอยู่เลยว่าใครเป็นพระเอก ออร่าจากเมธยังไม่แผ่เลย
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
ชอบประโยคแรกอีกแล้ว
ตอนนี้ ชอบประเด็นเรื่อง ความละอาย ความรับผิดชอบ และความรัก(หรือเปล่านะ) เป็นประเด็นเล็กๆที่จริงๆแล้วละเอียดอ่อน เพราะถ้าเป็นเรา เราคงเลือกให้ปั่นกระโดดฮุบมันไว้ทันที แต่พออ่านว่าปั่นลังเลเพราะอะไร ก็แบบ เออ จริงด้วย
ซับซ้อนๆ
ฉากคุยกันตอนกินข้าวกลางวัน ทำให้เกือบเชื่อแล้วล่ะค่ะว่า เป็นนิยายรักหวานๆ
แต่ยังระแวงหลังอยู่นะคะ :m29:
เรื่องนี้ไม่เหมือนเรื่องที่แล้วจริงๆด้วย
-
5.ต่อให้ไม่มีความหวังเลย
“ยิ้มอะไรนักหนา”
ผมหันไปมองมันงง ๆ “ทำไมอะ”
“น่าหมั่นไส้ชิบหาย”
ผมรีบลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าข้าวของที่วางอยู่ผิดที่เมื่อเห็นมันจับเครื่องดูดฝุ่น “เดี๋ยวกูทำเอง มึงไปอาบน้ำเถอะ”
“แล้วใครจะเอาผ้าลงไปส่งซัก” มันจ้องตะกร้าผ้าที่อยู่ในมือผม “รีบ ๆ ไป แล้วค่อยกลับขึ้นมาช่วยกู”
“อืม”
ผมเดินไปปลดเสื้อนักศึกษาที่มันแขวนเอาไว้เมื่อวานลงมาใส่ตะกร้า คว้ากระเป๋าเงินได้ก็หันไปบอกมัน “กูเลยไปซื้อโจ๊กด้วยนะ มึงจะเอาไรเพิ่มปะ”
“ปาท่องโก๋”
“โอเค”
ส่งเสื้อผ้าให้ร้านซักรีดใต้หอพักแล้ว ผมก็เดินเอื่อย ๆ ออกไปที่ร้านโจ๊ก ระหว่างรอแม่ค้าตักใส่ถุงให้ก็หันมองนู้นนี่ไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นป้ายร้านกาแฟที่เขาเคยเลี้ยงผมเมื่อวันก่อน
“ป้าครับ ขอเพิ่มโจ๊กเป็นสามถุงนะใส่ไข่ด้วย เดี๋ยวผมกลับมาเอา”
พูดจบผมก็รีบวิ่งเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ หยิบนมจืดออกมาสองขวดกับน้ำผลไม้กล่องหนึ่ง “กินนมแทนปาท่องโก๋ไปก่อนแล้วกันนะมึง”
ผมแขวนถุงโจ๊กกับน้ำผลไม้เอาไว้กับประตูห้องเขา ก่อนจะใช้หลังมือเคาะเรียกเขาไปสองสามครั้ง แล้วรีบวิ่งเข้าห้อง หันไปมองคนที่มันเหลือบมามองหน้าผมแล้วก็ได้แต่ส่งยิ้มอาย ๆ ไปให้ “ปาท่องโก๋ไม่ได้ แต่กูซื้อนมมาให้แทนขวดหนึ่งแล้วนะ”
“กูจะกินทั้งสองขวด”
ผมขมวดคิ้ว “แบ่งกันดิ”
“กูจะกินสองขวด” มันกดปิดเครื่องดูดฝุ่น แล้วเดินเข้ามาหยิบถุงโจ๊กในมือผมไปแกะ “รู้ทั้งรู้ว่าตอนเช้ากูกินเยอะ”
“โทษที..”
“รู้จักกันมากี่ปีแล้ว” มันบ่น “กับนอสกูยังไม่เคยต้องบอกอะไรแบบนี้”
“ก็นั่นมันแฟนมึง” ผมหุบปากฉับเมื่อมันหันมามอง
“กูคบกับนอสมายังไม่ถึงปีเลยนะ”
“...”
“แต่มึงอะ..ตั้งแต่มอหนึ่ง” ผมเดินไปช่วยมันถือแก้วน้ำมาวางที่โต๊ะ “ลืมไปว่านอสมันฉลาด ไม่ได้โง่แบบมึง”
“ด่ากูอีก”
“คืนนี้กูไม่กลับนะ ต้องไปเลี้ยงวันเกิดเพื่อนนอส”
ผมพยักหน้า “กูอยู่คนเดียวได้”
“เออ” มันทำหน้าเบื่อ “จะทำไรกันก็ไปทำห้องนู้น”
“...”
“เพราะนี่มันห้องกูครึ่งหนึ่ง..มึงคงไม่ลืมนะ”
“ให้ไปนั่งดูมันคิดถึงแนนหรือไง” ผมอดประชดไม่ได้ “ตอกย้ำกูจัง”
“มึงจะได้ไม่ลืมว่ากำลังทำอะไรอยู่”
ผมถอนหายใจออกมา นึกเบื่อที่มันเอาแต่พูดย้ำซ้ำซากเรื่องเดิม “กูรู้..กูบอกตัวเองอยู่ทุกวัน”
“ก็ดี”
ใครได้ยินอาจจะนึกโกรธที่มันพูดจารุนแรงแบบนี้ แต่กับผมคนที่รู้จักมันมายาวนานเกือบครึ่งชีวิต กลับรู้ดีว่าในคำพูดชวนโมโหพวกนั้น มันเต็มไปด้วยความห่วงใยมากมายแค่ไหน
ภาคมันก็แค่พยายามเตือนสติผมเอาไว้..
เตือนว่าอย่าหลงระเริงไปกับอะไรที่มันยังไม่แน่ไม่นอน..
ยิ่งไปกว่านั้นคือ สิ่งที่ไม่แน่ไม่นอนที่ว่า..
มันเกิดขึ้นจากความเห็นแก่ตัวของผมเอง..
“เมธไม่ต้องบริการเราทุกอย่างหรอก” ผมบอกเมื่อเขานั่งลงแล้ว “ช่วยกันก็ได้..เราซื้อข้าว เมธไปซื้อน้ำอย่างนี้”
“แต่เราอยากทำให้นะ”
“เราไม่ใช่ผู้หญิงไง” เห็นสีหน้าเขาแล้วผมก็รีบแก้คำพูด “คือเราหมายถึง..”
“เราเคยชิน..” เขายิ้มเจื่อน “โทษทีนะ”
“ไม่เป็นไร ๆ ช่างมันเถอะ” ผมก้มหน้าลงเขี่ยข้าวในจาน “ค่อย ๆ ปรับตัวกันไป”
จริง ๆ แล้วผมเองก็รู้ดี ว่าเขาเป็นคนชอบบริการอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร สังเกตจากท่าทีที่เขาปฏิบัติกับแฟนของตัวเอง ซึ่งในตอนนั้นก็คือแนน หรือแม้แต่กับเพื่อนอย่างผมก็ตาม
“มาคิดดูอีกที..เราว่าเมธทำสิ่งที่อยากทำเถอะ”
“...”
“เราจะไม่พยายามเปลี่ยนกันและกัน” ผมยิ้มให้เขา “แค่วันแรกเราก็เริ่มพยายามเปลี่ยนเมธซะแล้ว”
“ก็เราเป็นคนบอกเองว่าให้ปั่นบอก..ถ้าอยากให้เราทำอะไร” เขายิ้มตอบกลับมาเช่นกัน “เพราะงั้น..”
“...”
“เรายังยืนยันคำเดิมนะ”
เห็นเขายิ้มแล้ว ผมก็ได้แต่เศร้าอยู่ในใจ..
เขาเป็นคนดีมากจริง ๆ นั้นแหละ..
แล้วทำไมผมถึงทำร้ายคนดี ๆ แบบนี้ได้ลงกันนะ..
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
นอนนนนนนน..
-
สงสัยจัง ใครเป็นพระเอก 555
-
ตอนนี้ไม่หวาน
ความสัมพันธ์ระหว่างปั่นกับภาคมันแปลก
-
ตามมาอ่านเรื่องใหม่ครับ
จะหน่วงมากไหมหว่า 555
-
เมธกับปั่น ยังดูเหมือนประดักประเดิด (เขาเขียนงี้ป่าวอ่ะ) คงเอาไปเปรียบกับ ภาคกับปั่นไม่ได้เพราะนั่นเป็นธรรมชาติิและรู้จักกันมานาน
อ่านปั่นแล้วนึกถึงเบลล์ (รั้งรัก) มีความคล้ายในเรื่องความคิด เป็นสาวกพวกคิดเยอะเหมือนกัน คนอ่านเลยต้องคิดเยอะตามไปด้วยเลย 55555
-
6.มีความรู้สึก
“ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นภาคเลย”
ผมหันไปยิ้มให้กับคนถาม ก่อนจะตอบ “มันไปอยู่กับแฟน”
ไม่แปลกหรอกที่เมธจะถาม ในเมื่อมันหายหน้าไปไม่ยอมกลับห้องจนจะเข้าอาทิตย์ที่สามแล้ว ยิ่งพอไม่ได้เรียนคณะเดียวกันด้วยแล้ว เลยยิ่งทำให้ไม่ได้เจอหน้ากันเข้าไปใหญ่ ดีที่มันยังโทรมาส่งข่าวให้ผมรู้บ้างว่ามันยังอยู่ดี ไม่ได้ล้มหายตายจากไปที่ไหน
“แฟนภาค ?”
เห็นเขาทำหน้าสงสัย ผมเลยให้ความกระจ่าง “รุ่นน้องอะ คณะเดียวกับมันนั่นแหละ ชื่อน้องนอส”
“ผู้ชาย ?” พอผมพยักหน้า เขาก็รีบพูดต่อ “เราไม่ได้ว่าอะไรนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก” ผมรีบจับมือเขาที่ยกขึ้นโบกไปมา “เรารู้ว่าเมธถามเพราะสงสัยจริง ๆ”
“เรากลัวปั่นเข้าใจผิด”
ผมหัวเราะ “แล้วก็มาว่าเราคิดมาก”
“นั่นสินะ”
ผมตักแตงกวาในจานของตัวเองไปให้เขา “กินให้หน่อย”
“แลกกัน” เขาตักไข่ต้มในจานตัวเองมาให้บ้าง “เย็นนี้ไปกินข้าวต้มบาทเดียวกันไหม”
“เอาสิ”
“เราเลี้ยงเองนะ” เห็นผมพยักหน้า เขาก็ยิ้ม “ดีมาก”
“ก็ผลัดกันจ่ายอยู่แล้ว”
“แต่พอถึงตาเรา..ปั่นชอบชวนกลับไปต้มมาม่าทุกที” ว่าแล้วก็ตักข้าวเข้าปาก “เหมือนเราเอาเปรียบปั่นเลย”
“คิดมาก”
ถึงปากจะพูดเหมือนไม่สน แต่ในใจผมกลับรู้สึกถึงความห่างเหินระหว่างเรามากขึ้นไปทุกที บ่อยครั้งที่เขาแสดงออกถึงความเกรงใจ คอยสร้างระยะห่างระหว่างพวกเราเอาไว้ด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจแบบนั้น เหมือนกับตอนที่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน
“อาทิตย์หน้าหยุดยาว ปั่นกลับบ้านหรือเปล่า”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “คงกลับ..ไม่งั้นเดี๋ยวแม่โทรมาตาม”
“ดูสนิทกับแม่มากเลยเนอะ”
ผมพยักหน้า “ให้สมกับเป็นลูกคนเล็กไง”
“อยากเห็นตอนปั่นอยู่กับแม่เหมือนกันนะ” เขายิ้ม “คงน่ารักดี”
“ไม่หรอก” ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะหุบยิ้มลงไม่ได้แล้ว “เหมือนคนอื่น ๆ แหละ”
สุดท้ายก็ได้แต่เขี่ยข้าวในจานไปมา “เมธก็กลับใช่ไหม”
“อืม” เขากลืนข้าวลงคอ “กลับไปช่วยงานที่สวนน่ะ”
“ดีจัง” ในใจผมคิดอยากจะขอตามเขาไปด้วย “งานหนักมากหรือเปล่าอะ”
“ไม่เคยทำก็อาจจะเหนื่อยหน่อย” เขารวบช้อนเมื่ออิ่มแล้ว “แต่เราชินแล้วเลยไม่รู้สึกว่ามันหนักอะไรอะ”
“...”
“ไว้ปั่นลองไปเที่ยวที่บ้านเราดูสิ”
ผมยิ้ม “ได้เหรอ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
คืนนั้นผมเกือบจะโทรไปขอแม่แล้วว่าจะไม่กลับในช่วงวันหยุดที่จะถึงนี้ ติดที่ว่าจู่ ๆ ภาคมันก็กลับมาที่ห้องแล้วสั่งให้ผมเก็บเสื้อผ้าข้าวของให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านพร้อมกันกับมัน ครั้นพอผมจะปฏิเสธ มันก็รีบบอกว่ากลับไปคราวนี้มันตั้งใจจะพาน้องนอสไปเปิดตัวให้ที่บ้านได้รู้จักด้วย ผมเลยได้แต่เงียบไม่กล้าพูดอะไร
“ดูมึงจริงจังกับคนนี้มากเลย”
มันหันมายักไหล่ให้ผม “คงเพราะมันเข้าใจกูทุกอย่างล่ะมั้ง”
“ตั้งแต่คบมายังไม่เคยทะเลาะกันเลยใช่ปะ” ผมหันไปมองมันอย่างตื่นเต้น “หรือนี่จะเป็นรักแท้ของมึงวะ”
“นอสมันก็เพอร์เฟกต์ทุกอย่างไม่ใช่เหรอวะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย “จริงของมึง”
“อยู่กับมันกูคงมีความสุข”
“ทำให้อิจฉาไปอีก” ผมทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียง “กูอยากมีความรู้สึกแบบนั้นบ้างจัง”
“ทำไม” ผมหลับตาลง ไม่ได้ตอบคำถามมัน “มันไม่มีทีท่าจะชอบมึงกลับเลยใช่ไหม”
“อืม..”
“กูว่ากูบอกแล้วนะ” ผมลืมตาขึ้นมองมัน “มึงควรคบมัน..เพื่อที่จะตัดใจ”
“ทำอย่างกับมันง่าย” ผมบ่นก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้มัน “ยิ่งนาน..ยิ่งเหมือนกูจะทำใจไม่ได้”
“...”
“ความรักนี่มันโคตรทรมาน”
“เข้าใจความรู้สึกกูขึ้นมาบ้างหรือยังล่ะ” มันว่าแล้วทิ้งตัวลงมานอนด้านหลังผม “ว่าการตัดใจมันทรมานมากแค่ไหน”
Ma-NuD_LaW
ช่วงนี้ฝนตกทุกเย็นเลยอะ .. ตกทีจนดึก
เน็ตกากไปอีกกกกกกก :m26:
ไม่ได้มาเพื่อแก้ตัว แต่มาเพื่อขอให้เธออภัย :m13:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
คือภาคตัดใจแล้วไปคบคนอื่นหรือป่าว??? 555
-
เราตายที่ประเด็นนี้ค่ะ
ถึงปากจะพูดเหมือนไม่สน แต่ในใจผมกลับรู้สึกถึงความห่างเหินระหว่างเรามากขึ้นไปทุกที บ่อยครั้งที่เขาแสดงออกถึงความเกรงใจ คอยสร้างระยะห่างระหว่างพวกเราเอาไว้ด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจแบบนั้น เหมือนกับตอนที่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน
ปวดแปล๊บๆเลย :ling2:
คบเพื่อตัดใจ มันจะทำได้เหรอคะ ไม่มีทางเลย ปั่นอย่าไปเชื่อ เลิกตอนนี้เลย แล้วไปคบกับนอส อ่าว ไม่ใช่เหรอ :z6:
-
“เข้าใจความรู้สึกกูขึ้นมาบ้างหรือยังล่ะ” มันว่าแล้วทิ้งตัวลงมานอนด้านหลังผม “ว่าการตัดใจมันทรมานมากแค่ไหน”. ใช่ ใช่ไหมภาค? แกเคยต้องตัดใจจากปั่นใช่ไหม? นั่นงะ! ว่าละ มันต้องมีซัมติงมั่งละคู่นี้ #มโนเข้าไป
-
การคบกันของเมธปั่นมันดูเกร็งๆ ทำอะไรก็เกรงใจกันไปหมด ดูไม่มีโอกาสที่จะพัฒนามารักกันจริงๆอ่ะค่ะ อ่านแล้ววูบในใจแปลกๆ ส่วนภาคนี่คือตัดใจจากปั่นไปหาน้องนอสเหรอ :katai1:
ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นนิยายรักโรแมนติก ได้กลิ่นความปวดใจ :ling1:
-
โอ้ว ภาคทิ้งระเบิดไว้ลูกเบ้อเริ่ม ปั่นจะเอะใจไหมนะ
ภาคเป็นพระเอกแน่นอน กลิ่นดราม่าคลุ้งไปหมด :sad4:
-
7.ไม่รู้สึก
“จูบกับกูแล้วมึงรู้สึกยังไง ?”
ตอนนั้นผมแค่ยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากตัวเอง ไม่ได้พูดอะไร
“ยังไงก็ไม่ได้สินะ”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะรีบหลุบตาลงเมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของมัน
“ช่างเถอะ..” มันถอนหายใจ “อย่าลืมสัญญาที่ว่าจะยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ”
“...”
“แล้วก็ขอโทษที่ทำให้จูบแรกของมึงมันแย่แบบนี้”
ผมยกกระเป๋าไปเก็บท้ายรถก่อนจะเดินมานั่งที่เบาะหลังรอมันกับนอสขนข้าวของขึ้นรถ ตะกร้าผลไม้กับกระเช้าขนมไทยหลากชนิดคือของฝากที่น้องมันเลือกเอามาให้พ่อแม่ไอ้ภาคในการแนะนำตัวครั้งแรก มะม่วงที่เจ้าตัวลงมือปลูกเองและขนมไทยจากร้านขนมของแม่น่าจะทำให้ผู้ใหญ่รู้สึกเอ็นดูมันได้ไม่ยาก ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ
ถึงพ่อแม่มันจะดุ และค่อนข้างชอบคนยากไปหน่อยก็ตาม
“บ้านพี่ภาคกับพี่ปั่นอยู่ใกล้กันไหมครับ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองคนถาม ก่อนจะเป็นคนตอบเอง “อยู่คนละอำเภอเลย..บ้านภาคมันอยู่นอกตัวเมือง ข้ามไปประมาณสองอำเภออะ”
“เพราะงั้นเลยอยู่หอพักมาตั้งแต่มัธยมเหรอครับ” น้องมันหันไปถามแฟนตัวเอง “แล้วอยู่คนเดียวเหงาหรือเปล่า”
“ไม่หรอก” มันตอบ “ลากไอ้ปั่นมาค้างด้วย”
“...”
“ถ้าวันไหนมันไม่ยอมมา ก็ไปนอนบ้านมัน”
“ขี้เหงามากกก” น้องมันเว้นจังหวะตอนเหลือบมามองผม “ขนาดพ่อแม่ซื้อคอนโดให้ก็ยังจะตามไปเบียดเบียนห้องพี่ปั่นอีก”
“กูช่วยจ่ายค่าห้องตั้งครึ่ง” มันเถียง “ทั้งที่ส่วนมากก็ไปนอนห้องมึง”
น้องมันหัวเราะ “นิสัยชอบเบียดเบียนจริง ๆ”
“ปากดี”
ผมนั่งยิ้ม ฟังบทสนทนาของคู่รักตรงหน้าแล้วนึกคิดถึงคนที่เพิ่งบอกลากันมาเมื่อเช้า เลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความไปถามว่าเขาเดินทางใกล้ถึงบ้านแล้วหรือยัง
นายเมธี : อยู่ท่ารถแล้ว รอพ่อมารับ
ผมอมยิ้ม
น้ำปั่น : เหรอ..
นายเมธี : พ่อมาพอดี
นายเมธี : ปั่นก็..
นายเมธี : ถ้าถึงบ้านแล้วบอกเราด้วย
เหมือนผมจะหุบยิ้มลงไม่ได้แล้ว
น้ำปั่น : รับทราบ
“คุยกับใครอยู่เหรอครับ” นอสหันมาถามผม “ยิ้มไม่หยุดเลย”
“แฟนน่ะ” ผมตอบไปแบบเขิน ๆ “ทำไมต้องยิ้มขนาดนั้น”
“พี่ปั่นเขินแล้วน่ารักดี”
“ว่าไปนั่น” ผมหันหน้าหนี ทิ้งสายตาออกไปมองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างไกล ๆ
“หูแดงหมดแล้ว”
“อย่าไปล้อมัน” เสียงภาคดุแฟนมัน “เดี๋ยวแม่งพุ่งหัวออกนอกรถหนีไปจะทำไง”
“ไอ้ภาค !”
นอสหัวเราะออกมาเสียงดัง “อยากเห็นหน้าแฟนพี่ปั่นจริง ๆ”
“...”
“ไว้นัดไปเดทคู่กันดีไหมครับ”
“ไร้สาระ”
“พี่ภาคอะ” นอสงอแง “ไม่โรแมนติกเลย”
“พูดงี้..มึงคายขนมเค้กที่กินไปเมื่อคืนออกมาเลย”
“พี่ภาคอ่า..”
ผมก้มลงไปมองโทรศัพท์มือถือตัวเองอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงข้อความเตือน
นายเมธี : เห็นแล้วนึกถึงปั่น
ผมมองรูปโปสการ์ดที่เมธส่งมาให้ แล้วยิ้มออกมาอีกครั้ง
นายเมธี : เดี๋ยวเอาไปให้พร้อมข้าวซอยตัด
นายเมธี : เคยกินหรือเปล่า ?
นายเมธี : อร่อยมากเลยนะ
น้ำปั่น : ไว้จะรอชิม
น้ำปั่น : ขอบคุณนะ
ผมกดเข้าไปดูรูปที่เมธส่งมาให้อีกครั้ง นั่งมองโปสการ์ดรูปท้องฟ้าสวย ๆ นั่นแล้วนึกถึงใบหน้าของคนที่บอกว่าเห็นมันแล้วทำให้นึกถึงผมด้วยความรู้สึกอุ่น ๆ ในใจ
ทำไมเขาถึงได้ขยันทำให้ผมคิดถึงเขามากขนาดนี้กันนะ ?
“เดี๋ยวแวะเข้าไปบ้านมึงก่อนแล้วกันนะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตามันในกระจกมองหลัง “เก็บของ นั่งพักสักหน่อย แล้วค่อยออกไปกินข้าวกับพ่อแม่กู”
“จะวนไปวนมาทำไมวะ” ผมถามแบบไม่เข้าใจ “ไปบ้านมึงทีเดียว เสร็จแล้วกูค่อยให้พี่ปูนไปรับที่บ้านมึงก็ได้”
“พ่อกูนัดไปกินข้าวที่ร้านแถวบริษัทฯ”
“อ๋อ..” ผมพยักหน้าเข้าใจ “แล้วจะพากันไปเปิดตัวที่นั่นจริงดิ”
ผมรู้สึกว่าที่แบบนั้นมันหาความเป็นส่วนตัวได้ค่อนข้างยาก “คืนนี้เขามีงานเลี้ยง..อีกอย่างกูกะจะพานอสไปพักที่โรงแรมด้วย”
“โรงแรมมึงบ้านมึงอะนะ” เห็นมันพยักหน้า ผมก็พูดต่อ “แล้วมันเรียกว่ามาเปิดตัวตรงไหนวะ”
“อย่างกับพ่อแม่กูจะได้กลับไปนอนบ้านนะวันนี้”
พอมันพูดอย่างนั้น ผมเลยพยักหน้าว่าเข้าใจ “จัดห้องดี ๆ อย่าให้เสียชื่อเจ้าของโรงแรมนะมึง”
“ไหนพี่ภาคบอกที่บ้านเปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า”
ผมหันไปมองมันตาโต “ร้านห่าไรทั้งตึก แถมวางของเต็มทั้งสามชั้น”
นอสหันมามองหน้าผม “ไหนจะห้างสรรพสินค้า ร้านอาหาร แล้วอามึงทำไรนะ..นำเข้าอะไหล่รถปะ”
“อะไรนะครับ” นอสมันทำหน้าตกใจ
“ลุงมันมีบ้านจัดสรรด้วยนะ” ผมพยายามนึก “กิจการตระกูลมันแทบจะกินหมดทั้งจังหวัดอะ”
“มึงก็เว่อร์ไป” มันส่ายหัว “บ้านกูไม่ได้ทำการเกษตรเลย”
“ก็เหลือไว้ให้คนอื่นทำบ้างได้ไหมวะ” ผมโวย “อย่าบอกนะว่าเรียนจบมึงจะมาลุยธุรกิจด้านนี้”
“เฮียภูมิกับเฮียภัทรนู้น” มันทำหน้าเบื่อ “แล้วมันบอกสำเร็จแล้วจะโยนให้ภามมันทำต่อ”
ผมนึกหน้าพี่ชายคนโตกับคนรองของมัน ก่อนจะนึกเห็นใจพี่ชายคนที่สามที่มันไม่เคยเรียกคำนำหน้าว่าพี่ออกมาเลยนับตั้งแต่จำความได้
รายนั้นไม่ค่อยมีปากมีเสียง ขนาดกับน้องคนสุดท้องอย่างมันยังไม่เคยจะพูดว่าอะไรได้
“ดูพี่ปั่นจะรู้ทุกเรื่องของพี่ภาคเลยนะครับ”
ผมหันไปมองนอสเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ก็..สนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้วอะ”
ยิ่งเห็นสีหน้าของน้องมัน ผมยิ่งพยายามนึกหาคำพูดดี ๆ “ภาคมันเอาแต่ใจอะ เลยไม่ค่อยมีเพื่อน..”
“มึงไม่เคยงี่เง่านะนอส” มันพูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะจอดรถตรงข้างทาง “และกูก็ชอบเพราะมึงเป็นอย่างนั้น”
“ภาคมึง..”
“จะบอกว่าที่ผ่านมาไม่ใช่ตัวจริงของมึงเหรอ ?” เห็นสีหน้าของมันแล้ว ผมเลยอ้าปากจะพูดบ้าง “นี่ไม่ใช่เรื่องของมึงปั่น”
“...”
“ถ้าจะคบ..ก็คงคบไปนานแล้ว” น้องมันพูดเสียงอ่อย “พี่เคยบอกนอสแล้ว”
“...”
“ขอโทษครับ”
“อย่าให้มีอีก”
มันบอกแค่นั้น ก่อนจะหันกลับไปมองถนนตรงหน้าแล้วออกรถ..
Ma-NuD_LaW
เอางี้..เปิดให้คนอ่านเลือกเอาว่าจะให้ใครเป็นพระเอก
กด 1 เมธ
กด 2 ภาค
กด 3 เฮียภาม
:laugh:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
:กอด1:
-
โหวตภาค 555555 :hao7:
-
ภาคค่ะ 555
-
โหวตเฮียภามได้ไหมคะ ไม่อยู่ในวงโคจรปลอกภัยสุด :a5:
-
กด 2 ครับ,,
-
พระเอก...ก็คงไม่พ้นเป็นคุณเมธคน(บท)พูดน้อย นั่นแหละ #เดา แต่บอกเลย กองเชียร์ภาคอ่ะ ล้นหลามล้นซอย (เราด้วย) แต่......เดี๋ยวๆๆๆๆ เฮียภามนี่ โผล่มาแว๊บๆ แต่ออร่าแรงนะ กดเบอร์ไรดี งึมๆๆๆๆๆ กด 1. ละกัน เอาใจช่วยคุณลิงภูเขา พระเอกแต่ละคน เรตติ้งน้อยกว่าตัวรองตลอด ฮ่าาาา :mew4:
-
ภาคกับนอสดูเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ดีเลย บังคับให้ไม่รู้สึกด้วย เหมือนภาคไม่ได้ให้ใจกับนอสอย่างที่ควรจะให้ ดูเอาเปรียบ
กดสาม เลือกภาม
ขอบคุณค่ะ
-
8.ไม่ควรรัก คนที่เขาไม่มีใจ
ผมไม่ได้ไปกินข้าวกับครอบครัวมันอย่างที่ตั้งใจไว้ เมื่อเห็นว่านอสไม่ได้สบายใจกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราอย่างที่เคยแสดงออกมาเลย
และนอสไม่ใช่แฟนคนแรกของมันที่คิดอย่างนั้น..
“ไงเรา” ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายคนโตของตัวเอง “กลับมาไม่พูดไม่จา เอาแต่จ้องหน้าจอโทรศัพท์นะ”
เห็นผมไม่ตอบ พี่ปูนก็ทิ้งตัวลงมานั่งข้าง ๆ “ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ปั่นไปสร้างปัญหาให้ภาคอีกแล้ว” ผมถอนหายใจ “แฟนมันหึง”
พี่ปูนหัวเราะ “ยังไม่รู้จักชินอีก”
“พี่ปูน..”
“ไอ้ภาคนี่ก็แปลก..รู้ว่าต้องเจออย่างนี้ ก็ยังไม่รู้จักห่าง ๆ กับปั่นมั้ง” ว่าแล้วก็หันมาจ้องหน้าผม “ส่วนปั่น..”
“...”
“น่าจะเว้นระยะห่างกับมันบ้างนะ”
“ทำได้ที่ไหนเล่า” ผมตอบกลับทันทีแบบไม่ต้องคิด “ไล่แม่งก็ยังไม่ยอมไปเลย”
ผมกลับมาสนใจโทรศัพท์มือถือในมือตัวเองอีกครั้ง เลื่อนดูนั่นนี่ไปเรื่อย ทั้งที่ในหัวเอาแต่คิดเรื่องของมัน
กี่ปีแล้วนะที่ภาคมันชอบผม..
แล้วเป็นกี่ปีที่ผมแสดงออกมาเสมอว่าอยากให้มันตัดใจ..
และมันกี่ปีกันแล้ว ที่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันยังทนอยู่ข้างผมอย่างนี้ ทั้งที่รู้ดีว่าไม่มีวันได้อะไรกลับไป..
“ลองมีแฟนดูไหม”
ผมหันไปมองคนแนะนำ ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ปั่นมีแล้ว”
“ว่าไงนะ” ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง พี่ปูนเองก็คงจะรู้ ถึงได้ไม่เซ้าซี้ถามอะไรอีก “ไปกินข้าวกันเถอะ”
“ครับ”
ผมกดส่งข้อความที่เพิ่งพิมพ์เสร็จไปให้เมธ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามพี่ปูนไปที่โต๊ะอาหาร กินข้าวไปก็คอยฟังเสียงตอบกลับข้อความจากเขาไปด้วย แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับจากเขา สุดท้ายก็ยอมแพ้..
น้ำปั่น : ฝันดีนะ
แน่นอนว่าคืนนั้นผมก็ไม่ได้รับการตอบกลับอะไรจากเขาเลย..
ภาคิน : กูจะพานอสไปเที่ยว
ภาคิน : ไปด้วยกันไหม ?
น้ำปั่น : ไม่อะ
ภาคิน : ทำไม ?
น้ำปั่น : ยังจะถามอีก
ผมกดปิดโทรศัพท์มือถือ ตัดขาดการติดต่อจากทุก ๆ คน เมื่อแน่ใจแล้วว่าวันนี้ทั้งวันเมธก็คงไม่ติดต่อกลับมาอีกเหมือนเมื่อคืน พอทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาได้ก็หยิบหมอนอิงมากอดไว้แล้วหลับตาลง
“โทรไปก็ไม่รับ” ผมบ่นงึมงำกับตัวเอง “ไม่สนใจกันบ้างเลย”
“ไอ้ปั่น”
ผมลืมตาขึ้นมองคนเรียก ก่อนจะถอนหายใจออกมา “กูไม่ออกไปไหนหรอกนะวันนี้”
“เออ กูรู้”
เห็นมันทำท่าเข้าใจ ผมเลยอ่อนลงบ้าง “แล้วนี่นอสไปไหน”
“รอในรถ” เห็นผมเลิกคิ้ว มันก็รีบพูดต่อ “กูแวะมาชวนมึงอีกรอบไง เผื่อเปลี่ยนใจ”
“กูไม่เปลี่ยนใจหรอก มึงก็รู้”
แล้วก็เป็นมันบ้าง ที่เป็นฝ่ายถอนหายใจ “งั้นกูไปละ”
“อือ..”
“เดี๋ยวกูโทรหา”
“กูปิดมือถือไปแล้ว”
มันขมวดคิ้ว “ทำไม”
“ไม่รู้สิ” ผมตอบแค่นั้น ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตานอนให้หลับ
“อะไรของมึง”
นั่นสินะ..
อะไรของผมกัน..?
Ma-NuD_LaW
คะแนนเท่ากัน จับไม้สั้นไม้ยาวนะงั้น ?
:laugh:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
อ่านแล้วขมวดคิ้วมากค่ะ ถ้าภาคยังตัดใจไม่ได้ก็ปล่อยนอสไปเถอะ เป็นใครก็ระแวง อยู่อย่างบังคับความรู้สึกไม่ดีเลยนะ เอาใจช่วยปั่นนะ ทำยังไงกับชีวิตรักดี ถ้าเข้ากับเมธแบบไม่เกร็งๆกันจะดีมาก :L2:
-
รักหลายเศร้า เราสี่คน :o7: :a6:
-
อย่าบ่นกันเลย ว่าแฟนของภาคจะคิดมากทุกคน ที่เขาคิดอ่ะ ถือว่าปกติสุดแล้ว ไม่คิดดิแปลก แล้วคนคิดมากคนต่อไป ก็คงไม่พ้นเมธ ... เจ็บวนๆ ระแวงกันวนๆไป ตราบใดที่ภาคยังไม่ตัดใจและทำตัวเป็นฝาแฝดกับปั่นอยู่แบบนี้ // หาของหวานมากินดักรอดราม่าก่อนดีกว่า เห็นลางไวๆ ละ 555555
-
เป็นความสัมพันธ์ที่อีรุงตุงนัง ยากที่จะไม่มีใครเจ็บปวด
ปั่นไม่ได้รักภาคนี่นา หรือยังไม่รู้ตัวว่ารัก แล้วภาคจะเป็นพระเอกจริงๆหรอเนี่ย
โหวตพี่ภาม จบ
-
เป็นปั่นมันเหนื่อย ไม่อยากให้รอ สงสาร
-
งั้นปั่นก็รู้ว่าภาคคิดยังไงล่ะสิ,,,
-
9.รักของฉันไม่มีที่ไป
ผมนั่งรถกลับมาที่หอพักด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ไม่ใช่เพราะเพื่อนร่วมทางที่ไม่มองหน้ากันเลยอย่างนอส แต่เป็นเพราะคนที่ขาดการติดต่อไปอย่างสิ้นเชิงตลอดวันหยุดที่ผ่านมาอย่างเขาที่ทำให้ผมรู้สึกแย่อยู่ตอนนี้
ผมสงสัยว่าเขาหายไปไหน ทำอะไร หรืออยู่กับใคร..
แล้วเขารู้หรือเปล่าว่าผมโทรไปหา..
และถ้ารู้ ทำไมเขาไม่คิดจะติดต่อผมกลับมาบ้างเลย..
“กูไปส่งนอสก่อน” ผมพยักหน้าตอบรับตอนที่มันลากกระเป๋ามาส่งให้ “อาจจะค้าง”
“อืม”
“อยู่ได้ใช่ไหม”
ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะโบกมือไล่ “ห่วงแฟนมึงก่อนเถอะ”
“เอาให้ตรงคำถาม”
“มึงอยากเลิกกับน้องมันไหม” ผมหันไปถามมันแบบจริงจัง “ลำดับความสำคัญให้ถูกหน่อย กูเป็นแค่เพื่อนมึงนะ”
“เออ” มันทำท่าไม่พอใจ “คืนนี้กูไม่กลับ”
ผมถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่ามันทำสีหน้าหงุดหงิดใส่ “อย่าไปลงที่น้องมันล่ะ”
“เออ !”
ผมลากกระเป๋าเข้าหอพักหลังจากมันขับรถออกไปแล้ว เข้าห้องได้ก็ปล่อยกระเป๋าเอาไว้ตรงกลางห้องแล้วรีบเดินไปทิ้งตัวลงกับเตียงตัวเองทันที
ทำไมถึงได้รู้สึกเหนื่อย ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่ากำลังเหนื่อยกับอะไรอยู่..
แกร๊ก
ผมรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องทันทีที่ได้ยินเสียงจากห้องตรงข้าม และเพราะรีบร้อนมากเลยทำให้เกิดเสียงดังจนเมธต้องหันมามอง “ปั่น”
“เราโทรหาเมธไม่ติดเลย” ทั้งที่อยากจะตะโกนต่อว่าเขาต่าง ๆ นา ๆ แต่ผมก็ทำได้เพียงแค่พูดบอกเขาด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดาอย่างทุกครั้ง “เราเป็นห่วง..”
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ผมดูด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “พอดีแบตหมด แล้วเราลืมเอาสายชาร์ตไปด้วย”
“งั้นเหรอ” ถึงจะรู้เหตุผลแล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าเขาไม่พยายามมากพออยู่ดี
“งานที่สวนก็ยุ่ง ๆ ด้วย เราเลยลืมเรื่องมือถือไปเลย” เห็นผมไม่ตอบอะไร เขาก็พูดต่อ “ปั่นทำอะไร ยุ่งอยู่หรือเปล่า”
พอผมส่ายหน้า เขาก็ยิ้ม “งั้นมานั่งเล่นที่ห้องเราก่อนสิ”
ผมเดินไปช่วยเขารื้อกระเป๋า แยกของฝากออกเป็นส่วน ๆ ก่อนจะจัดการจัดใส่ถุงแล้วติดชื่อผู้รับเอาไว้ตามที่เขาบอก ส่วนมากก็พวกเพื่อนกลุ่มเดียวกับเขาและก็อาจารย์อีกสองสามท่าน ทำเสร็จก็นั่งเหม่อมองประตูห้องของตัวเองที่เปิดค้างเอาไว้เช่นเดียวกับประตูห้องของเขา
“นี่ของปั่นนะ”
ผมหันไปรับของจากเขามาเปิดดู “มีกาละแมร์ด้วย”
“ของปั่นก็ต้องพิเศษกว่าคนอื่นสิ” เขาว่าแล้วยื่นมือมาหยิบโปสการ์ดในถุง “อ่านสิ”
ขนมอร่อย
กินเยอะ ๆ
กินแล้วต้องยิ้มด้วยนะ..
ผมหัวเราะออกมาทันทีที่อ่านจบ “ไม่โรแมนติกเลย”
“ก็อยากให้ยิ้ม ไม่ได้อยากให้ซึ้ง”
ผมกลั้นยิ้ม รู้สึกเขินขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“อ้าวภาค” ผมหันกลับไปมองที่ประตูเมื่อได้ยินเขาทักภาค “กำลังจะฝากขนมปั่นไว้ให้พอดี”
“ให้มันกินกับเราก็ได้” ผมรีบบอก “เมธเก็บไว้ให้คนอื่นเถอะ”
“เราเตรียมมาให้ทุกคนแล้ว” เขาบอกยิ้ม ๆ “ของปั่นก็เก็บไว้กินคนเดียวเถอะ เดี๋ยวไม่อิ่ม”
“เมธ !”
เขาหัวเราะขณะเดินเอาของไปให้ไอ้ภาค “ลองชิมดู อร่อย”
มันบอกขอบคุณ ก่อนจะรับถุงแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง ผมเลยลุกขึ้นแล้วบอกลาเมธบ้าง “เราไม่กวนแล้วนะ เมธจะได้พักผ่อน”
“ขอบคุณที่มาช่วยนะ”
“อื้ม” ผมยิ้มรับ “ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“เจอกันพรุ่งนี้”
กลับเข้าห้องมาได้ ผมก็รีบไปลากกระเป๋าที่วางทิ้งเอาไว้มาวางที่มุมห้อง ก่อนจะหยิบโปสการ์ดในถุงขนมไปเก็บไว้อย่างดีในลิ้นชักโต๊ะหนังสือ ส่วนขนมก็วางรวมไว้กับถุงของฝากที่เมธให้มัน
“ไหนว่าจะค้างห้องน้องนอสอะ” ผมเดินไปช่วยมันรื้อกระเป๋า “อันนั้นโยนลงตะกร้าเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้กูขนลงไปไว้ร้านซักรีด”
“อารมณ์ดีขึ้นมาเลยนะ”
ผมขมวดคิ้ว “อะไร ?”
“ตอนอยู่กับกูนี่หน้าหงิก แต่พอมันมานี่ระริกระรี้”
“ไอ้ภาค” ผมขึ้นเสียง “พูดเหี้ยไร”
“ก็พูดถึงความโง่ของมึงไง” ยิ่งมันพูด ผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิด “โง่งมงาย”
“มึงพูดแรงไปแล้วนะ” ผมยกมือขึ้นกอดอก “แล้วที่บอกว่ากูหน้าหงิก จริง ๆ แล้วเป็นมึงหรือเปล่าที่เอาแต่อารมณ์เสียใส่กู”
“นั่นเพราะมึงเอาแต่ไล่กู”
“กูพูดเพราะหวังดี”
มันขว้างเสื้อผ้าใส่ตะกร้า ก่อนจะเดินย่างเข้ามาหาผม “หวังดี..หวังดีอีกแล้ว”
“...”
“ถ้าหวังดีจริง ทำไมถึงขยันทำกูเสียใจนักวะ !”
“มึง อย่า มา บ้า นะ” ผมเน้นเสียง “ไอ้ภาค !”
ไม่บ่อยนักหรอกที่เราจะทะเลาะกัน ยิ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างนี้ด้วยแล้ว “ปล่อยกู”
ผมสะบัดแขน พยายามถอยห่างจากตัวมัน “ภาค..ปล่อยกู”
“กูไม่ปล่อย !” มันถลึงตามองเมื่อเห็นผมเงื้อมือ “ทำไม..จะต่อยกูงั้นเหรอ”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่อยากทำ” ผมลดมือลง “แล้วก็คงสู้มึงไม่ได้ด้วย”
“เออกูรู้ !” มันสะบัดผมจนกระเด็นล้มไปบนเตียง “เพราะงั้นก็อยู่ไปเงียบ ๆ”
“...”
“ก่อนที่กูจะขย้ำมึงตายคามือ”
ผมปิดปากเงียบตลอดเวลาที่มันยัดเสื้อผ้ากลับเข้าไปในกระเป๋า “กูจะไปนอนห้องนอส”
“...”
“ขอโทษที่ใช้อารมณ์กับมึง”
มันบอกทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะสะพายเป้ขึ้นหลังแล้วเดินออกจากห้องไป
Ma-NuD_LaW
มันไประบายอารมณ์ใส่นอสต่อ :m26:
เมธก็อยู่หล่อ ๆ ต่อไป :m19:
ปั่นฝากมาบอกว่าไม่อยากให้คนอ่านซีเรียสเรื่องว่าใครเป็นพระเอกมากเกินไปนะ :m14:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
แฟน หรือ แค่เพื่อนข้างห้อง? อยากถามแทนปั่น // อิภาคชักจะเอาใหญ่
-
อ่านไปอ่านมาเชียร์ภาคเพราะมีความเป็นมนุษย์ที่จับต้องได้มากกว่า
ส่วนเมธมีความรู้สึกว่าเป็นไนซ์กายเกินไปไม่ใช่แฟน
-
:mew2:
เออออ เอาเป็นภาคได้กะเมธ เลยละกัน เฮ้ออออ
-
คนเขียนนั่นแหล่ะที่ทำให้ซีเรียส จู่ๆก็มาให้เลือกพระเอก นี่ก็กำลังคิดอยู่ว่าจะเลือกใครดี 555
-
ภาคก็ชัดเจนขนาดนี้แล้ว ส่วนเมธไม่ชัดเจนอะไรเลย เอาภามมาเปิดตัวเร็วๆเลยค่ะ
-
เหมาเลยครับ,,,
-
ตอนนี้เอียงไปเชียร์ภาคแล้ว เอ แต่นอสยังคาราคาซังอยู่นี่สิ :เฮ้อ:
แล้วภาคก็ยังไม่เลิกรักปั่นสินะ
-
***งึมงำ***
ควาญหาเหรียญสัก 2 บาท
ไม่รู้พอจะให้เมธมาโผล่มากขึ้นได้ไหม
ภาคมันแย่งคะแนนไปหมดแล้ว
เอาจริงๆคือเมธก็นะ เป็นได้คนที่แอบรักแหละ เราว่า :เฮ้อ:
-
เชียร์เมธ นะ ส่วนภาคให้ไปดราม่ากับนอสไป ชอบดราม่า
-
10.แม้รู้ดี
ไม่ว่าจะยิ้มหรือหัวเราะมากแค่ไหน ส่วนหนึ่งในใจก็ยังคงเศร้าอยู่เสมอ..
ถึงปากจะบอกว่าขอโทษ แต่นับจากวันนั้นมันก็เอาแต่สร้างสงครามประสาทกับผม ไม่ว่าจะทั้งต่อหน้าหรือทางโทรศัพท์ มันก็ต้องหาเรื่องมาแขวะมาว่าผม ไม่เว้นแม้กระทั่งวันนี้
“เจอหน้ากันทั้งวันแล้วยังจะมาอาลัยอาวรณ์กันอีก”
ผมพ่นลมหายใจ ก่อนจะดึงประตูรถปิด “กูคุยกันเรื่องรายงาน”
“เดี๋ยวนี้จับคู่กันทำรายงานแล้วด้วย”
ผมมองหน้าคนชอบหาเรื่อง ก่อนจะแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ “ถ้าหิวก็รีบไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“กูดูเหมือนหิวข้าวหรือไง”
“กูหิวเองก็ได้” มันทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ก็เงียบไป “วันนี้ไม่ทะเลาะได้ไหม กูเหนื่อยอะ”
ผมเห็นมันถอนหายใจ ก่อนจะยอมพยักหน้า “สเต๊กไหม ?”
“รู้ใจกูจริง ๆ” ผมพูดเอาใจมัน “ร้านเดิมนะ”
“อืม”
มันพาผมไปกินสเต๊กร้านโปรด สั่งนู้นนี่ให้เหมือนพยายามเอาใจคืนบ้าง ผมเลยแกล้งทำเป็นลืม ๆ เรื่องที่เราทะเลาะกันตลอดหลายวันที่ผ่านมาไป กระทั่งกินอิ่ม มันก็บอกผมว่าวันนี้จะกลับไปนอนค้างที่หอด้วย แต่ต้องแวะไปเอาหนังสือที่ต้องใช้เรียนพรุ่งนี้ก่อน
“กูนึกว่ามึงไปนอนที่ห้องน้องนอสซะอีก”
มันส่ายหน้า ก่อนจะตอบ “เปล่า”
“แล้วทำไมมานอนที่คอนโดคนเดียวอะ”
มันมองหน้าผม “เบื่อมึง”
“เบื่อกู” ผมขมวดคิ้ว “ขนาดเบื่อแม่งยังหาเรื่องมาทะเลาะด้วยทุกวัน”
“...” มันเงียบ ไม่ได้ตอบโต้อะไรผม
“ห้องก็ดูโคตรสบาย” ผมมองไปรอบ ๆ “คิดไงไปเบียดอยู่ในห้องเล็ก ๆ กับกูวะ”
“เฝ้ามึงไง” พูดแล้วก็หยิบหนังสือยัดใส่กระเป๋า “กลัวมึงแรด”
“ไอ้ภาค”
เสียงมันหัวเราะ “กินขนมไหม มีน้ำอัดลมอยู่ในตู้เย็นด้วยนะ”
“ด่ากูแรงขนาดนี้ยังกล้าเปลี่ยนเรื่อง” ผมบ่น แต่ก็เดินไปเปิดตู้เย็นดู “ของกินเต็มตู้เลย”
“ช่วงนี้ลองทำกับข้าวดูอะ” มันว่าแล้วเดินมายืนใกล้ ๆ ผม “กับข้าวแถวนี้ไม่ค่อยอร่อย”
“มึงอยู่นี่ตลอดเลยสินะ”
มันพยักหน้า “ช่วงนี้นอสมันงี่เง่า”
ผมขมวดคิ้ว “ทะเลาะอะไรกันอีก”
“เรื่องเดิม ๆ” มันบอกอย่างนั้น “กินเสร็จไม่ต้องล้างแก้วหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่บ้านก็มาทำ”
“มีแม่บ้านด้วย ?”
“สบายดีไหมละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงเอื่อย ๆ “ย้ายมาอยู่นี่กันไหม”
เห็นผมไม่ตอบ มันก็พูดต่อ “ได้เวลาเลิกกับมันแล้วมั้ง”
“...”
“เลิกแล้วก็ย้ายออกจากหอ มาอยู่คอนโดกู”
“อีกแค่เทอมเดียวเอง” ผมถอนหายใจ เมื่อนึกได้ว่าตัวเองใกล้จะเรียนจบแล้ว “เรียนจบค่อยเลิกไม่ได้เหรอวะ”
“ไม่ต้องมาต่อรอง” น้ำเสียงมันเข้มขึ้น “กูบอกแต่แรกแล้วว่าให้คบเพื่อที่จะตัดใจ”
“มึงคิดว่ามันง่ายเหรอ” ผมหันไปมองหน้ามัน “อีกอย่างเมธมันก็..”
“มันแค่ใจดี” มันพูดตัดบทผม “ทุกสิ่งที่มันทำให้ ก็เพราะว่ามันเป็นคนดี”
พอผมเงียบ มันก็ยิ่งพูดตอกย้ำผม “เผื่อมึงจะลืม ว่าทำไมมันถึงยอมคบกับมึงในสถานะนี้ได้”
“เรื่องของกู กูจะจัดการเอง”
“ไอ้ปั่น !”
“คืนนี้มึงนอนนี่ไปเหอะ” ผมเดินกลับมาหยิบกระเป๋าตัวเอง “กูกลับหอก่อน”
“กูไม่ให้ไป !” มันกระชากกระเป๋าผม “ทำไมเดี๋ยวนี้มึงดื้อ ไม่ฟังกู”
“กูแค่มีความคิดของตัวเองแล้ว” ผมเถียง “และกูเบื่อ ที่ต้องคอยมาทำตามทุกอย่างที่มึงอยากให้ทำ”
ถึงรู้ดีว่าพูดเกินความเป็นจริงไปมาก แต่ผมก็ไม่อยากจะทนฟังคำพูดของมันอีกแล้ว “เอากระเป๋ามา !”
“ไม่รู้ตัวหรือไง ว่าทำไมมึงถึงได้เป็นแฟนกับมัน” มันตะคอกผม “ถ้าไม่ใช่เพราะกูไปบอกให้มันรับผิดชอบ ถ้าไม่ใช่เพราะกูลากมันไปด่าบอกให้ทำตัวให้สมกับเป็นลูกผู้ชาย”
“...”
“มึงคิดว่ามันจะยอมเอามึงไหม”
ผมทิ้งตัวลงกับพื้น กอดเข่าตัวเองร้องไห้ออกมา “รู้สิ..ทำไมกูจะไม่รู้”
“ถ้ารู้แล้วทำไมมึงไม่เชื่อที่กูพูด” ถึงเสียงจะอ่อนลง แต่ก็ฟังดูรู้ว่ามันไม่ได้โมโหน้อยลงเลย “มันไม่ได้รักมึง เพราะอย่างนั้น..”
“หยุดพูดสักที” ผมสะอื้น “กูบอกแล้วไงว่าขอแค่เรียนจบ”
“จะยื้อไปเพื่ออะไร”
“ถ้าอย่างนั้นมึงจะปล่อยให้กูไปคบกับมันทำไมตั้งแต่แรก” ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน “จะปล่อยให้กูมีความหวังแบบนี้ไปทำไม !”
“มึงจะได้ตัดใจจากมันสักทีไง !”
“...”
“ชอบมันตั้งแต่เข้ามหาลัยปีแรก กระทั่งจะเรียนจบแล้วก็ยังไม่ยอมเลิก” มันขว้างกระเป๋าผมลงพื้น “เช่าหอเดียวกับมัน วิ่งเต้นขอให้ได้อยู่ห้องใกล้ ๆ กับมัน”
“...”
“ทั้งที่ฝึกงาน..ทั้งสืบว่ามันจะไปทำงานที่ไหนหลังเรียนจบ” มันเดินเข้ามากระชากผมให้ลุกขึ้น “อย่างนี้แล้วเมื่อไรมึงจะลบมันออกไปจากชีวิตได้”
“...”
“เมื่อไรมึงจะกลับมาเป็นของกูได้”
“กูไม่ได้ชอบมึง” ผมพยายามยื้อแขนตัวเองกลับมา “กูบอกไปแล้วว่าคิดกับมึงได้แค่เพื่อน”
“หุบปาก !” มันกระชากแขนผม พยายามลากผมเข้าไปในห้องนอน “กูจะไม่ใจอ่อนกับมึงแล้ว”
“ไอ้ภาค !” ผมยกแขนอีกข้างขึ้นทุบมัน พยายามยื้อตัวเองเอาไว้ไม่ให้ขยับไปตามแรงลาก “ปล่อยกู !”
“กูไม่เคยคิดว่าจะทำอย่างนี้” มันพูดแล้วเปลี่ยนมารัดตัวผมเอาไว้ในอ้อมแขน “ไม่เคยคิดว่าจะต้องขืนใจมึง”
“ไอ้เหี้ย” ผมดิ้นสุดแรง “ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ”
“อย่าให้กูต้องทุบมึงก่อนนะ” มันว่าแล้วทำท่าจะต่อยผมจริง ๆ “อยากเจ็บตัวใช่ไหม”
“ข่มขืนกูได้ กูก็ไม่ยอมเป็นของมึงหรอก” ผมขืนตัวหนักขึ้นเมื่อถูกอุ้ม “มึงเตรียมตัวออกไปจากชีวิตกูได้เลย”
น่าจะทำอย่างนี้ตั้งนานแล้ว..
น่าจะเลิกเป็นเพื่อนกับมัน นับตั้งแต่วันแรกที่รู้ตัวแล้วว่ามันคิดยังไง..
Ma-NuD_LaW
:เฮ้อ:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
กรี๊ดดดดด ดีๆเอาเลย ไหนๆแล้ว ถ้าจะไม่รักกันจะได้แตกหักกันไปเลย ภาคจะได้จัดใจซะที แต่ถ้ารักก็ก็แฮปปี้ #ทีมภาค :hao7:
-
ปกติแล้ว ผมไม่ค่อยจะได้คอมเมนท์งานคุณลิงภูเขานะ ถ้าจำไม่ผิดคราวที่แล้วก็นานมากพอดูแล้วเหมือนกัน อาจจะเพราะ ปริมาณเนื้อหาต่อตอนมันไม่เยอะ ผมก็ไม่รู้จะไปค้นหาอะไรน่ะนะครับ ครั้นจะไปจินตนาการต่อเพิ่ม มันก็ไม่แน่ว่ามุมมองของเราอาจจะถูกน่ะ
คอมเมนท์นี้เอาจริงๆก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเป็นยังไง เท่าที่ผมเห็นก็คือปั่นดูยึดติดกับเมธมากเลย ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมนะ คือเอาจริงๆถ้ามันเป็น First Love จริงๆ อันนี้ผมเข้าใจ แต่ประเด็นคือปั่นเสียจูบแรก (และคงกำลังจะเสียตัว) ให้กับภาคแล้ว ซึ่งโดยปกติมันไม่น่าจะยอมกันง่ายๆครับ ถ้าเป็นจริงก็แสดงว่าในใจบางส่วนมันก็คงจะเผอเรอไปด้วยเหมือนกันแหละ
และถ้าเป็นกรณีนี้จริงๆ ผมว่าเรื่องมันจะกลายเป็น trade-off ระหว่าง คนที่เราแอบชอบมานานแต่ไม่ได้ชอบเราตอบ หรือคบกับเราด้วยหน้าที่ กับ คนที่เราอาจจะมีใจให้บ้างแต่ไม่มากเท่าคนแรก แต่เค้ามั่นคงกับเรา
เอาจริงๆถ้าคาแรกเตอร์ของคนที่เป็นตัวเลือก trade-off มันเปลี่ยน แนวคิดมันก็คงจะเปลี่ยนด้วยครับ แต่สำหรับผม ผมชอบภาคนะ ไม่รู้สิครับ ผมรู้สึกว่าภาคเป็นตัวเอกที่ดิบแต่ไม่ดิบมาก มีมุมเหวี่ยงๆบ้าๆถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับปั่น แต่มีมุมอ่อนโยนและใจเย็นค่อยๆคุยเหมือนกัน (อาจจะเนื่องด้วยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก) คือผมสัมผัสได้ถึงความเป็น Alpha Male แบบดิบๆหน่อย แต่ก็ไม่ได้หยาบโลนอะไรมากเพราะไม่ได้หยาบกระด้างใส่ปั่น ผมรู้สึกว่ามันเป็นตัวพระที่เรียลดีน่ะครับ
ส่วนเมธกับปั่น ไม่รู้สิ ฉากมันน้อยเกินไปครับ โนคอมเมนท์ละกัน (หัวเราะ) แต่รู้สึกหลังๆเว้นช่วงนานเหมือนกันนะครับ พยายามอัพเดทตัวเองให้มีไฟหน่อยก็ดีนะ เพราะถ้าฉากมันน้อยก็ต้องขยันเขียนหน่อยละครับให้อารมณ์มันต่อเนื่อง (หัวเราะ)
-
เหมือนไล่ตามกันเป็นทอดๆ
ปั่น ไล่ตามรักเมธ มาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนถึงปีสี่
ปั่นชอบแต่ไม่แสดงตัว และเมธ ก็ชอบหญิง มีแนนเป็นแฟน
ภาค รักปั่น มาแต่แรก พยายามตามติดปั่น
ทั้งที่ปั่นคิดกับภาคแค่เพื่อน
ภาค มีแฟนกี่คนก็ต้องเลิกเพราะหึงภาคที่ตามติดปั่น
ดูแล้วเมธ ก็คบปั่นไปอย่างนั้นเพราะความเป็นคนดี
ไม่ได้คิดไรๆกับปั่นเลย
เชียร์ภาค ที่ทำอะไรเพื่อปั่นมาตลอด
เพราะตามติดปั่นมาตลอด ปั่นเลยไม่รู้ว่าถ้าขาดภาคจะเป็นอย่างไร
ภาค คงต้องห่างปั่นแล้วเพื่อให้ปั่นรู้ตัว
เมธ ที่ปั่นชอบ นั้นเป็นความชอบแบบไอดอลเท่านั้น
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
11.ไม่ได้อยู่ในใจเธอ
มันไม่ได้ทำอะไรผมอีกเมื่อเห็นว่าผมร้องไห้หนักจนถึงขั้นอ้วกออกมา ผมทิ้งตัวลงนอนนิ่ง ๆ ไปกับพื้นตลอดเวลาที่มันเช็ดเนื้อเช็ดตัวเก็บกวาดทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำเลอะเอาไว้ ก่อนจะเริ่มดิ้นหนีอีกรอบเมื่อมันอุ้มผมขึ้นไปวางไว้บนเตียงหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
“อยู่นิ่ง ๆ” พูดแล้วก็จ้องหน้าผม “อย่าทำให้กูต้องโมโห”
“จะทำอะไรกูอีก”
มันกดหัวผมลงไปกับหมอน ก่อนจะตอบ “ไม่ไหวก็นอนลงไป อย่าโวยวาย”
“กูจะกลับไปนอนที่หอ”
“ดูสภาพตัวเองซะก่อน” มันสะบัดผ้าห่มมาห่มให้ผม “ลุกไหวเมื่อไรค่อยมาสู้กู”
“...”
“นอนซะ”
ผมพลิกตัวนอนหันหลังให้มัน “มึงเตรียมตัวไปขนข้าวของออกจากห้องกูได้เลย”
“กูบอกแล้วนะว่าอย่าทำให้กูโมโห”
น้ำตาผมไหลออกมาอีกรอบ “ออกไปจากชีวิตกูด้วย”
“ไอ้ปั่น” มันกระชากผมให้หันกลับไปหา “อยากเจ็บตัวจริง ๆ ใช่ไหม”
“กูไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึงแล้วไอ้เหี้ย” ผมลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะคว้าหมอนไปทุบมัน “กูเกลียดมึง”
“ไอ้ปั่น !”
สิ้นเสียงมันหัวผมก็ถูกกดลงไปกับเตียง มันกระชากหมอนออกจากมือผมจนปลอกหมอนขาด แล้วเอาเศษปลอกหมอนที่ได้มามัดมือผมเอาไว้จนติดกับหัวเตียง “กูไม่อยากอดทนกับมึงแล้วนะ !”
“ปล่อยกู !”
“ทำไมมึงพูดไม่รู้เรื่องเลยวะปั่น” มันใช้เข่ากดขาผมเอาไว้ ก่อนจะหยิบปลอกหมอนมาฉีกเพิ่มเพื่อมัดแขนผมอีกข้าง “อย่าให้กูต้องมัดปากมึงด้วยนะ”
ผมโวยวายด่ามันทั้งที่แทบไม่มีแรงเหลือแล้ว “อย่าให้กูหลุดไปได้นะ”
“ทำไม ! มึงจะทำอะไรกู !” สีหน้ามันดูหงุดหงิดเต็มที่ “ตัวแค่นี้คิดว่าจะสู้กูได้หรือไง”
มันเอาเศษผ้าที่เหลือมายัดปากผม “อยู่นิ่ง ๆ เงียบ ๆ เข้าใจไหม”
มันลุกจากตัวผม เดินไปค้นอะไรในตู้เสื้อผ้าสักพักก็กลับมาพร้อมกับเนกไทสองเส้น “จะตัดกูออกจากชีวิตมึงเหรอ”
ผมส่งเสียงในลำคอเมื่อมันเอาเนกไทมามัดเพิ่มที่แขนผม “คิดว่าทำได้ก็ลองดู”
มันมัดผมเอาไว้อย่างนั้นทั้งคืน กระทั่งเช้าผมจึงแกล้งทำเป็นว่าปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ ก่อนจะรีบวิ่งสุดแรงไปที่ประตูเมื่อมันแก้มัดให้ แต่ก็ไปไหนไม่รอด สุดท้ายเลยถูกมันจับถอดกางเกงออกจนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว
“สภาพอย่างนี้แล้วยังจะกล้าหนีก็ลองดู”
ผมเห็นมันขนเสื้อผ้าที่มีอยู่ไม่มากของมันในตู้ออกมาใส่ตะกร้าก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปโดยไม่ได้หันมามัดผมติดเตียงเอาไว้อย่างเดิม ผมจึงก้าวขาเดินตามมันออกไป
“หิวก็ไปกินข้าว” มันบอกเมื่อจัดการโยนตะกร้าผ้าเข้าไปในห้องนอนที่ว่างอีกห้องแล้ว “กูเตรียมไว้ให้ที่โต๊ะ”
ผมยืนมองมันกดล็อกประตูห้องนั้น ก่อนจะจัดการเก็บกุญแจเข้าไว้ในกระเป๋ากางเกง “คิดว่าแย่งได้ก็ลองดู”
ผมถอนหายใจออกมา “กูสู้มึงไม่ได้หรอก”
“รู้ตัวก็ดี”
มันเดินไปเทน้ำใส่แก้วแล้วเอามาวางไว้ข้างชามข้าวต้มของผม “กินข้าวซะ จะได้กินยา”
ผมพยักหน้าเมื่อรู้ว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว “เจ็บคอ”
“ก็เล่นแหกปากขนาดนั้น” มันบ่นทั้งที่จ้องหน้าผม “รู้ไหมว่าทำกูเหนื่อยแค่ไหน”
“มันเป็นความผิดของกูเหรอ”
“อย่าเริ่ม” มันกดเสียงต่ำ “รีบ ๆ มากินข้าว จะได้กินยา”
ผมถอนหายใจ “มึงขังกูเอาไว้แบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอก”
“ไอ้ปั่น..”
“กูมีพ่อมีแม่นะ” พูดแล้วก็รู้สึกปวดหนึบไปทั่วทั้งอก “พี่ปูนต้องรู้แน่ถ้าติดต่อกูไม่ได้”
“กูจะลากมึงไปที่เตียงถ้าขืนยังไม่หุบปาก” มันพูดง่าย ๆ “อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเป็นของกูแล้วมึงยังจะปากดีอย่างนี้อยู่ไหม”
“กูไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ที่จะยอมอยู่แทบเท้าคนที่เป็นคนแรกของตัวเองหรอกนะ” ผมยิ้มเยาะมัน “กับคนที่กูชอบกูยังให้เอาฟรี ๆ แบบไม่คิดจะเรียกร้องอะไรมาแล้วเลย”
“ไอ้ปั่น !”
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นตักข้าวต้มเข้าปาก “เมธต้องสงสัยแน่ ถ้าวันนี้กูยังไม่กลับห้อง”
“มั่นใจตัวเองเกินไปหรือเปล่า” ถึงตามันยิ้มเยาะผมบ้าง “ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นมันติดต่ออะไรมึงมาเลย”
“...”
“ทั้งที่กูก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกับมือถือมึงนะ” มันเลิกคิ้ว “กูถามหน่อยสิ”
“...”
“ว่าตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกันมา”
“...”
“มันเคยทำท่าว่าอยากจะกอด หรือจูบมึงบ้างหรือเปล่า ?”
Ma-NuD_LaW
ภาคมันไม่ได้โหดแบบ ไอ้นัท ลูกรักคนเขียนหรอก :laugh:
รู้สึกว่าคนอ่านจะเชียร์ภาคให้เป็นพระเอกกันเยอะกว่าเมธนะ ..ทำไมไม่ชอบคนดีอย่างเมธกันอะ มันเป็นคนดีนะ :m29:
แล้วก็ขอบคุณ คุณ Grey Twilight นะครับ .. คงหมดไฟจริงแหละ ไม่ใช่เฉพาะกับนิยาย แต่กับเรื่องเรียนเอย..งานเอย..ชีวิตเอย
ก็หมดไฟอะครับ (หัวเราะ)
ล้อเล่นๆ
จะพยายามมทำให้ดีขึ้นนะครับ ขอบคุณสำหรับการเตือนสติครับ (ทำให้คิดอะไรได้อีกเยอะเลย) :m13:
สุดท้าย..ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
12.คงต้องยอมรับมัน
ภาคยอมปล่อยผมออกจากห้องเมื่อรู้สึกตัวว่ามันทำให้ผมต้องขาดเรียนโดยไม่มีเหตุผลมาเต็ม ๆ ถึงสองวัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ให้อิสระกับผมมากมายนัก เพราะมันยังคงบังคับให้ผมต้องย้ายไปอยู่ที่คอนโดกับมัน โดยมันจะเป็นคนเข้าไปเก็บข้าวของ ๆ ผมมาจากที่หอเอง
“เลิกเรียนแล้วก็มารอตรงนี้”
ผมหันกลับไปมองหน้ามัน ทั้งที่กำลังจะลงจากรถ “กูจะฟ้องพี่ปูน”
“ไอ้ปั่น”
“กูจะฟ้องพ่อแม่มึง ถ้ามึงยังไม่ยอมเลิกยุ่งกับกู” ผมขู่ซ้ำอีกเมื่อแน่ใจแล้วว่าตอนนี้มันไม่สามารถทำอะไรผมได้อีก “กูจะบอกเฮียมึง หรือบอกใครก็ได้ที่จะทำให้มึงต้องเลิกยุ่งกับกู”
ผมรีบเปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินจ้ำเข้าไปปะปนอยู่กับฝูงคนทันทีที่เห็นมันปลดเข็มขัดนิรภัย “ไอ้ปั่น !”
“มึงบังคับกูเองนะภาค”
ผมเดินตรงไปขึ้นตึกเรียน เข้าห้องเรียนได้ก็รีบเดินตรงไปหาเมธ บอกความจำเป็นที่ต้องขอทำตัวติดกับเขานับจากนาทีไปคร่าว ๆ แต่ก็ยังเว้นที่จะบอกในเรื่องที่ทำให้ภาคมันต้องเดือดร้อน เมธมีสีหน้าแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็ยอมรับปากให้ผมไปอาศัยอยู่ที่ห้องเขาได้ในช่วงนี้
“เก็บเสื้อผ้าเยอะขนาดนี้ ทะเลาะกันหนักมากเลยเหรอ” เขาถามเมื่อเห็นผมปลดไม้แขวนเสื้อออกจากราวจนหมด “เอาไว้ค่อย ๆ มาหยิบไปก็ได้ เพราะห้องเราก็อยู่ติดกันแค่นี้”
“เราเสี่ยงอยู่กับมันตามลำพังไม่ได้” เห็นเขาขมวดคิ้ว ผมก็รีบพูดต่อ “เราไม่อยากทะเลาะกับมันอีก”
“อย่างนั้นเหรอ” ดูท่าทางเขาไม่ได้หายสงสัยเลย “ถ้างั้นเราขนหนังสือเรียนกองนั้นไปให้ก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณนะ”
เขาพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นไปยกกองหนังสือที่ผมยกวางแยกเอาไว้ก่อนแล้วขึ้นมา “เราจะเปิดประตูทิ้งไว้ มีอะไรก็ตะโกนเรียก”
“อืม”
ผมยิ้มเมื่อเขายิ้มให้ “ของหนัก ๆ ทิ้งเอาไว้ เดี๋ยวเรามาขนให้”
“ทราบแล้วครับ”
เขาหัวเราะ “ย้ายของเสร็จค่อยลงไปกินข้าวกัน”
เราใช้เวลาตลอดบ่ายขนข้าวของผมไปไว้ที่ห้องเขา พอเสร็จก็พากันลงไปกินข้าวแกงที่ร้านใกล้ ๆ แถวนั้น เดินดูนั่นนี่สักพักก็กลับขึ้นมาที่ห้องเพื่อนั่งคิดกันว่าจะทำยังไงกับเตียงขนาดห้าฟุตของเขาที่ไม่สามารถแยกเป็นเตียงเดี่ยวสองเตียงได้อย่างนี้
“เดี๋ยวเราปูผ้านอนที่พื้นเอง” ผมอาสาเมื่อคิดว่าเขาคงลำบากใจที่จะนอนร่วมเตียงกับผม “ผ้านวมเราหนาอยู่..”
“เดี๋ยวเรานอนข้างล่างเอง” เขาพูดแทรกขึ้นมาตามประสาเจ้าห้องที่ดี “ปกติอยู่บ้านเราก็นอนพื้นอยู่แล้ว”
“แต่เราเป็นคนอาศัย..”
“ปั่นเป็นแฟนเรา” เขาพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง “ให้เราทำหน้าที่แฟนที่ดีให้แล้วกัน”
ผมเงียบ..นิ่งคิดอยู่พักใหญ่ “จริง ๆ ถ้าเมธไม่รังเกียจ..”
ผมอึกอัก..ไม่แน่ใจว่าควรพูดดีไหม “เราเอ่อ..มานอนด้วยกันดีไหม”
ยิ่งเห็นเขาเงียบ..ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรพูดแบบนี้ออกไป “คือเราเห็นว่าเอ่อ..เตียงมันก็ไม่ได้เล็ก..”
“โทษทีนะ” ผมยิ้มเก้อ ๆ “เราแค่กลัวว่าปั่นจะอึดอัดน่ะ”
ใครกันแน่ที่ดูเหมือนกำลังอึดอัดอยู่ตอนนี้ ?
“ถ้างั้นเราก็มานอนด้วยกันบนเตียงนี่แหละ” พูดแล้วก็เดินไปจัดหมอนที่วางซ้อนกันเอาไว้ตอนแรกให้แยกจากกันไปคนละด้าน “เราวางผ้าห่มปั่นเอาไว้ด้านนี้นะ..หรือปั่นอยากนอนอีกด้าน”
“ด้านนี้ก็ได้” ผมรีบบอก “งั้นเราขอตัวไปอาบน้ำก่อน”
“อืม” เขายิ้ม “เสร็จแล้วก็นอนก่อนได้เลยนะ”
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนเดินเข้ามาในห้องน้ำ กวาดสายตามองข้าวของเครื่องใช้ของตัวเองที่ถูกเอามาวางเพิ่มไว้เคียงข้างกับข้าวของ ๆ เขาแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมต้องทำให้เขาอึดอัดใจไปมากแค่ไหนแล้ว..
“นอนไม่หลับเหรอ” ผมกระพริบตา ก่อนจะพยายามเพ่งมองคนถามท่ามกลางความมืด “เห็นพลิกตัวไปมาหลายรอบแล้ว”
“โทษที..” ผมรีบเอ่ยขอโทษ “เราทำเมธนอนไม่หลับไปด้วยเหรอ”
“ไม่หรอก”
“...”
“ปกติเราก็นอนดึกอยู่แล้ว”
ผมขมวดคิ้ว “ทำไมอะ”
“อ่านหนังสือน่ะ” ได้ยินแล้วก็ไม่นึกแปลกใจ “ปกติปั่นนอนดึกไหม”
“ก็..” ผมหยุดคิด “ไม่แน่ไม่นอนอะ”
“งั้นเหรอ..”
เราต่างคนต่างเงียบกันไป ไม่ได้ต่อบทสนทนาเพิ่มอีก เมธนิ่งไปสักพักก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงมาทางผม พอสายตาเริ่มชินกับความมืดมากขึ้น เราก็จ้องมองกันและกันแบบไม่ปกปิด ใจผมเต้นแรง..เหงื่อผุดขึ้นตามไรผมทั้งที่ไม่ได้รู้สึกร้อนอะไร ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยการส่งเสียงเรียกชื่อเขา
“เมธ”
“หืม..”
“เรา..ขอจูบเมธได้ไหม” เขาเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ผม จนริมฝีปากเราเกือบจะแตะกัน “โทษที..”
“เราต่างหากที่ต้องขอโทษ” เขาบอกแล้วผละออกไป “ขอเวลาเราอีกนิดนะ”
ผมพยักหน้าว่าเข้าใจ ทั้งที่ข้างในยังรู้สึกตรงข้าม “อย่าใส่ใจเลย..”
“ไม่ใส่ใจไม่ได้หรอก” เขาพูดออกมาชัดถ้อยชัดคำ “แต่ตอนนี้เราแค่ยังไม่พร้อม”
“เราเข้าใจ..เข้าใจจริง ๆ นะ” ผมหลับตาลงเมื่อรู้สึกว่าตัวเองพร่ำพูดอะไรที่มันเกินความจำเป็น “เรา..แต่เรา..”
“ปั่น”
“แค่จับมือได้ไหม” ผมกลั้นคำพูดที่น่าสงสารมากกว่านี้เอาไว้แค่ในใจ “ขอเราจับมือเมธ..”
“ได้สิ” เขายื่นมือมากุมมือผมเอาไว้ “เพราะงั้น..นอนซะนะ”
“...”
“ฝันดีครับ”
ผมคู้ตัว..ซุกหน้าเข้าไปใกล้กับหมอนเขา “ฝันดี..”
นาทีนั้นผมบอกกับตัวเองว่าให้เลิกเห็นแก่ตัว..
เลิกยื้อเขาเอาไว้ตามความต้องการของตัวเองสักที..
“อีกแค่นิดเดียวได้ไหม” ผมคร่ำครวญออกมาทั้งที่เพิ่งบอกกับตัวเองไปอีกอย่าง “แค่เรียนจบก็ได้”
“ปั่นว่าอะไรนะ”
“เปล่า..”
งี่เง่าจริง ๆ
ในสายตาของเขา ผมคงดูงี่เง่ามาก
“อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย” เขาดึงผมเข้าไปกอด “นอนซะนะ”
“...”
“นอนซะ..อย่าร้องไห้” เขากอดผม..ตบหลังผมเบา ๆ เพื่อปลอบ “เราอยู่ตรงนี้..”
“ขอโทษนะอึก..เราขอโทษ..”
ขอโทษ ที่เราไม่รู้จะจัดการกับความเห็นแก่ตัวของเรายังไงดี..
และขอโทษ ที่เราเอาแต่เรียกร้องจากเมธไม่ยอมจบสิ้นอย่างนี้..
Ma-NuD_LaW
:เฮ้อ:
-
จะเป็นไงต่อนะ
-
คนนึงได้ตัวแต่ไม่ได้ใจ / ส่วนอีกคนตัวก็พร้อมจะให้ ใจก็ได้ไปแล้ว >>> เหมือนอะไรที่มันจะได้แบบเห็นๆอยู่แล้ว มันก็ดูไม่ท้าทายอ่ะเนอะ แบบนั้นไหมปั่น / แววเจ็บทุกฝ่ายลางมาเห็นๆ
-
ทำใจเถอะปั่นกับเมธน่ะ เข้าใจความรู้สึกของภาคแล้วยัง
สงสารภาค วิ่งตามปั่นมานานแค่ไหนแล้วนะ :hao4:
-
จุดนี้เราเข้าใจทุกคนเลย สงสารเมธต้องฝืน สงสารปั่นที่ทำเป็นรับได้ ไม่ยอมรับความจริง และภาคคนที่จะไม่อดทนอีกต่อไปแล้ว มันต้องมีแตกหักกันบ้างสักทาง :ling3:
-
เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง พออ่านจบไปตอนแรก แบบติดเลย
พอดูชื่อคนแต่งอ้าวพี่ลิงภูเขาแต่ง
อ่านแล้วหน่วงในใจทุกตอน มันอึดอัด
เข้าใจความรู้สึกทุกคน ปั่น ภาค เมธ
ระหว่างปั่นกับเมธ มันดูฝืนไปหมดเลย รอบตัวมันดูอึดอัด
อึดอัดมากกว่าเวลาปั่นกับภาคทะเลาะกันอีก
ส่วนปั่นกับภาค จะถึงจุดแตกหรือยัง รอลุ้น ฮ่าๆ
ตอนที่ทะเลาะกันหนักนี่พีคมาก
-
13.เธอรักฉันมากจัง
เมธเป็นคนน่ารัก..
ผมรู้สึกว่าเขาเป็นอย่างนั้น เมื่อได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาอย่างนี้ เขาไม่ค่อยโกรธ พูดน้อย แต่ก็ใส่ใจจะตอบทุกครั้งที่ผมมีคำถาม เขาเป็นคนใจเย็น และเย็นมากจนขนาดที่ว่าอยู่ด้วยกันมาจนจะครบอาทิตย์แล้ว เรายังไม่เคยจะทะเลาะอะไรกันเลยสักครั้ง
สำคัญที่สุดคือเขาเป็นคนรักครอบครัว เมธจะโทรหาพ่อกับแม่ทุกวัน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ คอยเป็นห่วงเป็นใยเรื่องสุขภาพ และรับปากว่าจะกลับบ้านเสมอเมื่อมีวันหยุด
“ตั้งใจเรียน ทำในสิ่งที่ดี อะไรไม่ดีก็อย่าไปทำนะลูกนะ..”
ผมอมยิ้มเมื่อได้ยินเขาพูดล้อแม่อย่างนั้น ก่อนจะรีบหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อเขาหันมาหรี่ตามอง “ยิ้มอะไร”
“เปล่า” ผมบอกปฏิเสธไปอย่างนั้น ก่อนจะหัวเราะออกมา “ชอบแกล้งแม่”
“เปล่าสักหน่อย” เขาปฏิเสธบ้าง “แค่กลัวแม่เหนื่อยอะ พูดประโยคเดิมทุกครั้งที่จะวางสายเลย”
เราหัวเราะออกมาพร้อมกันอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะแกะบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออกมาลวกในกระทะไฟฟ้าแล้วตักออกมาคลุกในน้ำยำที่เตรียมไว้ “ยังไม่หายโกรธภาคอีกเหรอ”
ผมละสายตาจากถ้วยยำตรงหน้าขึ้นมามองเขา “เราเห็นภาคพยายามจะเข้ามาคุยกับปั่นทุกวัน แต่ปั่นก็ไม่ให้โอกาสเลย”
“ลวกกุ้งใส่เพิ่มอีกดีไหม” ผมพูดเปลี่ยนเรื่อง “ปลาหมึกเมื่อวานก็ยังเหลืออยู่”
“หมูสับก็เยอะแล้ว” เห็นผมไม่อยากพูด เขาก็ไม่เซ้าซี้ถามต่อ “นี่เรายังไม่ได้ช่วยค่ากับข้าวปั่นเลยนะ”
“เรามาอาศัยห้องเมธ เพราะงั้นค่ากับข้าวเราออกเองก็ถูกแล้ว”
“ปั่น..”
“ใส่มะเขือเทศเพิ่มนะ เดี๋ยวเราหั่นให้”
เป็นอีกครั้งที่เมธไม่ได้เซ้าซี้จะจ่ายเงินผม “ชอบมะเขือเทศจังเลยนะ”
“มะเขือเทศบ้านเมธอร่อย” ผมบอกทั้งรอยยิ้ม “ขอพันธุ์มาไว้ปลูกที่บ้านเราบ้างได้ไหม”
“ไว้ไปขอกับแม่เองสิ” เขาตอบคำถามนี้ด้วยรอยยิ้ม “วันหยุดไปเที่ยวที่บ้านเรานะ”
“ได้เหรอ”
เขาส่ายหน้าเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ทำไมย้อนถามแบบนี้ทุกรอบเลย คิดมากอะไรอีกหรือเปล่า”
“เปล่า ๆ”
“อย่ายกมีดขึ้นมาโบกแบบนั้น เดี๋ยวก็โดนหน้าตัวเองหรอก”
“โทษที..”
“จริง ๆ เลยน้า..” เขาบ่นเบา ๆ ก่อนจะมาแย่งทุกอย่างไปทำเอง “ไปหยิบจานมาให้หน่อยครับ”
ผมขยับตัวไปหยิบจานมาวางไว้สองใบ ระหว่างรอเขาคลุกส่วนผสมทั้งหมดรวมกันก็นั่งจ้องหน้าเขาไปเรื่อย ๆ ด้วยรอยยิ้ม
ทำไมผมถึงได้ชอบเขามากขนาดนี้กันนะ ?
ภาคเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง..
เป็นอีกครั้งที่มันตีหน้ามึนเข้ามานั่งในชั้นเรียนของเด็กรัฐศาสตร์อย่างผมทั้งที่ไม่ได้เรียน และเป็นอีกครั้งที่ผมต้องขอสลับที่นั่งกับเมธเพื่อที่จะได้นั่งอยู่ห่างจากมันเพิ่มอีกสักนิด ยังดีที่มันไม่ได้บ้าถึงขั้นทิ้งเรื่องเรียนเพื่อมานั่งเฝ้าผม เพราะมันก็ยังกลับไปเข้าชั้นเรียนของตัวเองเมื่อถึงเวลาอยู่
“ปั่น..” เมธมีสีหน้าอึดอัดเหมือนทุกทีที่ต้องอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเรา “นี่มึงจะไม่คุยกับกูจริง ๆ ใช่ไหม”
“...”
“ไอ้ปั่น”
“...”
“อย่าบังคับให้กูต้องพูดทุกสิ่งทุกอย่างต่อหน้าเพื่อนมึงในนี้นะ”
ผมตวัดสายตาไปมองมัน “ก็ลองดูสิ”
“ไปคุยกับกู” มันยกมือขึ้นกันเมธ เมื่อเขาทำท่าจะเข้ามาห้าม “ก่อนที่กูจะบ้า”
“มึงบ้าไปแล้วภาค” ผมถอยหนีมัน “ที่มึงทำอยู่เนี้ย เขาเรียกว่าบ้า”
“ไอ้ปั่น” มันกัดฟัน “อย่าทำให้กูโมโห”
“มึงก็ไม่เคยไม่โมโหอยู่แล้ว” ผมกลั้นหายใจ เมื่อได้ยินเสียงเมธบอกให้ผมใจเย็นลง “เลิกยุ่งกับกูสักที..ไม่งั้นกูจะฟ้องพี่ปูนจริง ๆ นะว่ามึงทำอะไรกับกูบ้าง”
“หึ” มันขยับมาประชิดตัวผม ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ที่หู “มึงไม่กล้าหรอก”
“ไอ้ภาค !”
“ปั่นใจเย็น” ผมถูกเมธรวบตัวเข้าไปใกล้ “ค่อย ๆ คุยกันได้ไหมภาค”
มันหันไปจ้องหน้าเมธ “เสือก”
“ไอ้ภาค !”
“ทำไม !” มันเสียงดังใส่ผมบ้าง “กูแตะมันไม่ได้เลยใช่ไหม”
“ใจเย็นกันหน่อยสิทั้งสองคน” เมธยังพยายามห้าม “คนมองกันใหญ่แล้ว”
“ไป คุย กับ กู” มันได้ทีขู่ เมื่อเห็นว่าผมสนใจสายตาของคนรอบข้างในห้อง “หรืออยากจะดัง ?”
“ไอ้เหี้ย”
มันยิ้ม “กูเหี้ยได้มากกว่าที่มึงคิดอีกปั่น”
“...”
“เพราะงั้น..มึงต้องไปคุยกับกู”
Ma-NuD_LaW
หิวข้าว :sad4:
เราจะไม่พูดอะไรมาก เพราะโดนดักทางเยอะ :laugh:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :z13:
-
คุยกันรู้เรื่องมั้ยนั่น,,,
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีเลย แง
-
ไปคุยหรือจับไปล่ามโซ่ไว้ :katai1:
-
เชียร์ใครดี ตอนแรกชอบภาคแต่ตอนนี้ไม่แล้ว งื้ออออ
-
ปั่นไม่ยอมเคลียร์ เราต้องใช้กำลังเพื่อแก้ปัญหาภาค ...ฉุดเลย!! / เดี๋ยว
ให้ดักทางทุกทิศยังไง? คุณ Ma-NuD_LaW ก็ดิ้นหาทางลอดออกไปได้อยู่ดิ จริง จริ๊งงงง
-
ภาคแกจะใช้กำลังไม่ได้นะ ใจเย็นเว้ยยยย
เด๋วมันจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
สนุก นึกว่าใครชื่อคุ้นๆ คนแต่งรั้งรักนี่เอง
เรื่องนี้มันก็ทำให้เราคิดมากไปกับตัวละครอีกตามเคย ขอบคุณที่กลับมาแต่งนิยายให้อ่านค่ะ
ติดตามอยู่เสมอค่ะ
-
รู้สึกบรรยากาศปั่นกับเมธตอนนี้ ไม่อึดอัดแฮะ
แต่รู้สึกอยากกินยำบ้าง หิววว 555+
ส่วนภาคนี่ตอนแรกอ่านแล้วเฉยๆ นะ แต่ตอนนี้เริ่มชอบละ ฮ่าๆ
หวังว่าจะเคลียกันรู้เรื่องนะ หึหึ
-
ขอคอมเม้นท์แบบรวบทุกตอนที่มาเก็บตามหลังนะคะ
ภาคทำให้เรานึกถึงนัท
ไหนว่าไม่ดราม่าไง อ่านไปเครียดไป :z3:
มีแต่ความัวเมา ภาคมัวเมาในปั่น ปั่นมัวเมาในเมธ
เมธ สุภาพจนอยากเบิ๊ดแรงๆ ฉากที่ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน มันแสดงชัดเลยว่า เมธไม่รัก
มีแนวโน้มว่าปั่นจะน่าสงสารกว่าทิว
จะมีความรู้สึกถูกเหวี่ยงไปมา แต่ไม่ตกลงในพื้นที่ของใครเลย ทั้งภาคทั้งเมธ
ยกปั่นให้พี่ชายภาคไปเถอะค่ะ มีตั้งหลายคน ขอเป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยหน่อยเถอะ
ไหนว่าเรื่องนี้เบาๆไง :katai1:
-
เราชอบมองความดีของคน 555
ไม่รู้ว่าภาคทำแบบนี้่เพราะเห้จริงๆหรือว่าอยากให้ปั่นกับเมธจบ
สิ่งที่เกิดระหว่างเมธกับปั่นเหลือแต่ความอีดอัด
ดูแล้วมันไม่โอเค ปั่นก็พยายามรั้ง ถามจริงๆมันสุขเหรอ?
ภาคก็บังคับเอา ทำแล้วคนที่จะต้องตัดใจก็คือทั้งภาคกับปั่นแหละ
ไม่ใช่ว่าไม่เชียร์เมธ แต่มันไม่มีอะไรให้เชียร์
คนมันแสนดียังไงแต่ถ้ามันไม่รักก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
-
โอยยยยยย หน่วงมาก นี่เชียร์ไม่ถูกเลย ถ้าเป็นตอนนี้ เลือกฝ่ายไหนก็ยังไม่โอเค
ขอเป็นฝ่ายสังเกตการณ์ต่อไปก่อนดีกว่า 5555
-
14.บอกว่าพอแล้ว
มันเดินลากแขนผมไปตลอดทางกระทั่งถึงที่รถ เมธเองก็ตามมาด้วยความเป็นห่วง ผมยืนนิ่งตอนที่มันเปิดประตูรถให้ ก่อนจะแสดงท่าทีกดดันจนมันต้องยอมให้เขาไปด้วยกัน
เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยกระทั่งรถจอดสนิทที่หน้าหอพักของพวกเรา
“กูอยากคุยกับมึงแค่สองคน” มันพูดแสดงความต้องการอย่างชัดเจน “ให้มันไปรอที่ห้องตัวเอง”
ผมหันไปมองเมธ “เราไม่อยากอยู่กับมันสองต่อสอง”
“ไอ้ปั่น !”
สีหน้าเขาดูกระอักกระอ่วน “ค่อย ๆ คุยกันดีไหม”
“อย่าเสือก” // “ไอ้ภาค”
มันหันมาจ้องหน้าผมทันที “กูยอมมึงมาเยอะแล้วนะปั่น”
“งั้นก็เปิดประตูคุย” ผมตัดสินใจ “กูไม่ยอมอยู่กับมึงแค่สองคนแน่ ๆ”
“ย้ายไปอยู่ร่วมห้องกับมันได้ แต่ไม่ยอมอยู่กับกูสองคน” มันแค่นยิ้ม “แรดจริง ๆ”
“ไอ้เหี้ย !”
“ใจเย็นกันหน่อยได้ไหมทั้งสองคน” เมธเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างพวกเรา “เกรงใจคนอื่นเขา”
“ให้เห็นกันเยอะ ๆ ก็ดี” มันพูดแล้วมองไปรอบ ๆ “จะได้อายจนอยู่ต่อไม่ได้”
“ถึงย้ายกูก็จะเอาเมธไปอยู่ด้วย” ผมเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ “ถึงเรียนจบแล้วกูก็จะขอตามกลับไปอยู่ที่บ้านกับเมธด้วย”
มันกัดฟันกรอด “จะให้กูบ้าให้ได้เลยใช่ไหม”
ผมสะบัดแขนที่โดนมันกระชากไป “อย่ามาจับ”
“ใจเย็นหน่อยภาค”
“น่ารำคาญ !” สิ้นเสียงมัน เมธก็ล้มลงไปกองกับพื้น “ทำเป็นคนดี พูดดีอยู่ได้”
“...”
“ทำไมไม่พูดออกมาตรง ๆ เลยว่าให้ตายยังไงมึงก็ไม่เอามัน” มันกระชากตัวผมเข้าไปใกล้ แล้วตะคอกถามเขา “มองมันสิ..มองแล้วบอกกูด้วยว่ามึงเคยมีอารมณ์อยากจะกอดจะจูบมันสักครั้งไหม”
“ปล่อยกู” ผมสะบัดแขนตัวเอง พยายามจะสลัดมือมันให้ออก “บอกให้ปล่อยไง”
“เห็นมันร้องไห้อย่างนี้ มึงคิดอยากจะรักหรือรู้สึกอย่างอื่นกับมันนอกจากคำว่าสงสารบ้างไหม” มันบีบแขนผมแน่นขึ้น “แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกเลิกมันสักที”
“มึงจะทำอะไรน้องกูไอ้ภาค” ผมหันไปมอง ก่อนจะถลาเข้าไปในอ้อมกอดพี่ปูนทันทีที่ภาคมันปล่อยมือ “เล่นซะแดงเป็นรอยมือเลยนะ”
“พี่ปูน”
“ยังเรียกกูพี่อยู่เหรอ” น้ำเสียงพี่ปูนดูหงุดหงิด “ทำน้องกูร้องไห้ขนาดนี้”
“ผม..”
“เสียแรงที่พ่อแม่กูฝากฝังปั่นมันไว้กับมึงจริง ๆ” พี่ปูนรวบถุงในมือเข้าไว้ด้วยกัน แล้วยื่นมือข้างที่ว่างมาจูงผม “ขึ้นไปคุยกันบนห้อง”
“...”
“เราด้วยนะ” ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าให้เมธทำตามที่พี่ปูนบอก “เดี๋ยวถึงห้องแล้วพี่จะดูแผลให้”
“ครับ” เมธรับคำแล้วลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นแตะแผลที่โหนกแก้มเบา ๆ “แต่ห้องปั่นไม่มีอุปกรณ์ทำแผล..”
“งั้นไปเอาที่ห้องเรามา” พี่ปูนสรุป “ทำแผลเสร็จแล้วจะได้คุยกัน”
ผมเดินตามแรงจูงขึ้นมาจนถึงหน้าห้อง ไม่วายแอบมองเมธก่อนเข้าห้อง เลยได้เห็นว่าเขาเองก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน “มัวแต่มองอะไรกัน”
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ปูน ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้เมธ “รีบมานะ”
ได้ยินเสียงภาคมันส่งเสียงงึมงำในลำคอขณะไขกุญแจห้อง “ไอ้นี่ก็ยังไม่เลิกแล้ว”
“พี่ปูน..” พี่ชายผมทำท่าไม่พอใจมันสักเท่าไร แต่ก็ยังใจเย็นมากพอที่จะหันมาคุยกับผม “มานี่ได้ยังไง”
“แม่ใช้ให้เอาของฝากมาให้” ว่าแล้วก็ชูถุงในมือขึ้น “ยายส่งมาให้”
ผมพยักหน้า ก่อนจะรับทุกอย่างมาถือเอาไว้ “เดี๋ยวปูนเอาไปเก็บก่อน..”
“จะเอาไปเก็บที่ไหน” พี่ปูนถามเมื่อผมทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“ห้องเมธ” ผมบอกเสียงอ่อย “ตอนนี้ปูนย้ายไปอยู่ห้องเมธชั่วคราว”
ได้ยินที่ผมพูด พี่ปูนก็เลิกคิ้ว “ถึงขั้นแยกห้องกันเลย”
“...”
“ทะเลาะอะไรกันขนาดนั้น” ถามแล้วก็มองผมสลับกับมองมัน “ใครจะเป็นคนเล่า”
พอพวกเราเงียบ พี่ปูนก็เลือกจะตัดสินใจเอง “มึงเล่า..ส่วนปั่นเอาของไปเก็บ”
“ไว้นี่ก่อนก็ได้” ผมรีบพูด “ปั่นเล่าเอง”
ภาคมันหันมาทำหน้าแปลกใจใส่ผม “จริง ๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมาก..แค่เถียงกัน แล้วภาคมันก็ขว้างแจกันลงพื้น”
“...”
“ปั่นกลัว..ก็เลยแยกไปอยู่ห้องเมธก่อนระยะนี้”
“แค่นั้น ?” เห็นผมพยักหน้า พี่ปูนก็ไม่ซักต่อ “อ้าวเมธ..เดินมานั่งก่อน พี่จะทำแผลให้”
“จริง ๆ ผมทำเองก็ได้ครับ”
พี่ปูนหัวเราะ “พี่เป็นหมอนะ”
ผมพยักหน้าสนับสนุน “ให้พี่ปูนทำให้เถอะ”
“สำออยชิบหาย” ภาคมันยักไหล่เมื่อทุกคนหันไปมอง “ปลายหมัดเฉียดไปโดนเอง”
“มึงมันอันธพาล” ผมด่า “ชอบใช้กำลัง”
มันเลิกพูด คงเพราะเข้าใจว่าผมไม่ได้ว่ามันเฉพาะเหตุการณ์ในวันนี้ แต่หมายความรวมถึงสิ่งที่มันเคยทำเอาไว้กับผมด้วย
“หยุดหาเรื่องกัน แล้วนั่งรอให้พี่ทำแผลเมธให้เสร็จก่อนเถอะ” พี่ปูนพูดปราม “เดี๋ยวได้คุยกันยาวแน่”
พี่ปูนซักความกับเมธแค่ไม่กี่คำก็ไล่ให้กลับห้องไปเมื่อรู้แล้วว่าเขาแทบไม่ได้มีส่วนร่วมในการทะเลาะเบาะแว้งระหว่างพวกเราเลย ผมเลยรับหน้าที่เป็นคนเล่าเรื่องราวทั้งหมด โดยเลือกจะเว้นในส่วนที่อาจทำให้พี่ชายของตัวเองไม่พอใจจนเอาเรื่องภาคมันได้ไว้
พี่ปูนพยักหน้าเป็นครั้งคราว ก่อนจะอบรมชุดใหญ่เมื่อผมเล่าจบ ภาคมันไม่ได้โต้แย้งอะไรสักคำตอนที่พี่ปูนเอ่ยปากไล่มันกลับคอนโด กระทั่งพี่ปูนสั่งห้ามไม่ให้มายุ่งกับผมอีก มันก็ยังไม่เถียง
“ตัดใจสักทีเถอะภาค” พี่ปูนตบบ่ามันเบา ๆ “คนที่เหมาะสมกับมึงมากกว่ามันก็มี”
พอมันเดินหายลงบันไดไป พี่ปูนก็หันมาบ่นกับผม “จะปักใจอะไรกันนักหนา”
“...”
“น้องชายพี่มันมีดีอะไรวะ” ผมถอนหายใจเป็นคำตอบให้ “สงสาร แต่ก็ค้างด้วยไม่ได้หรอกนะ”
“...”
“ถ้าไอ้ภาคมันวอแวอีกก็ให้รีบโทรบอก” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นลูบหัวผม “ถ้าไม่เกรงใจกันอีก คงต้องขอให้พ่อกับแม่จัดการให้”
“ปล่อยมันไปเถอะ” ผมบอกทั้งที่ยังเหนื่อยใจ “เดี๋ยวมันเหนื่อยก็เลิกไปเองแหละ”
“พี่ไม่เคยเห็นมันเหนื่อยสักที”
คิดดูแล้วมันก็จริงอย่างที่พี่ปูนว่า..
ภาคมันไม่เคยเหนื่อยที่จะวิ่งตามผมเลย..
“ว่าแต่ที่เราบอกว่ามีแฟน คือเมธคนนี้เหรอ” เห็นผมพยักหน้า พี่ปูนก็ยิ้ม “ไม่แปลกใจเลยที่ปั่นจะชอบ”
“...”
“เห็นแล้วก็ทำให้คิดถึงพ่อของพวกเราเลย”
พอพี่ปูนพูดอย่างนั้น ก็ทำให้ผมคิดขึ้นมาได้ “เขาเป็นคนดีมากจริง ๆ นะครับ”
“นิสัยคล้ายพ่อมากจริง ๆ นั่นแหละ” ผมหลับตาลงเมื่อถูกลูบหัวอีกครั้ง “เจอคนดีขนาดนี้แล้ว ก็รักษาเอาไว้ให้ดีล่ะ”
“ครับ”
ผมรับคำทั้งที่รู้ว่าคงทำไม่ได้..
เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน..
เมธก็ไม่เคยมีท่าทีว่าจะรักผมตอบกลับมาบ้างเลย..
Ma-NuD_LaW
เอาเป็นว่า "ปัจจัย" ถึง..คนเขียนก็จัดการให้ ภาค มันเป็นพระเอกได้ :m12:
ให้คนอ่านตัดสินใจกันเอาเองครับ เพราะคนเขียนยังไงก็ได้ :m19:
ขอบคุณทุกความเห็นจ้าาาา :z13:
-
ถ้าตัดใจง่ายๆคงตัดไปนานแล้ว. ใช่มั้ยภาค??
-
จริงๆปั่นกับภาคก็ผูกพันกันมากนะ แต่ตอนนี้อาจจะยังไม่ใช่รักสำหรับปั่นไง
นิสัยก็คล้ายกัน ยึดติดทั้งคู่นั่นแหละ เฮ้อออออ
-
ลงขันให้อิภาค 1 อัตราถ้วน! / ภาคมันรวย พอมันได้เป็นพระเอกค่อยไปเบิกคืนกะมะนพร้อมดอกเบี้ย / พระเอกเดี๋ยวนี้ต้องวัดจากปัจจัย อยู่ยากละแก เมธเอ้ยยย
-
โอยย ปวดๆหน่วงๆ
-
ปั่นจะทำให้เมธรักได้หรอ อาจจะคล้ายกับที่ภาครักปั่น
แต่ปั่นไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย น่าจะความรู้สึกเดียวกัน T_T
ตอนนี้ก็ไม่รู้ความรู้สึกเมธต่อปั่นด้วย คือเมธแสนดีมาก
ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ที่อยากรับผิดชอบ ขอลองคบ เพราะภาคไปพูดอะไร หรือเกิดจากความรู้สึก เป็นอะไรที่คาดเดาไม่ได้จากเมธเลย
-
หนักใจ ทั้งภาค ปั่น เมธ รักสามเศร้าไปอีกกกกกก
แต่ที่รู้แน่ๆ คือภาครักปั่น ปั่นไม่รักภาค
ปั่นรักเมธ ไม่สิ มันอาจจะ แค่ความหลงฝ่ายเดียวก็เป็นได้
ยังเชียร์แกนะภาค สู้ๆ รักเขาไปแล้วนิ ตัดใจไม่ทันแล้ว
-
ไม่เห็นทางที่เมธจะรักนอกจากสงสารเลย :เฮ้อ:
-
15.ตีความคำว่ารักไว้ยังไง?
พอภาคมันหายไปจากวงจรชีวิตของผมได้ประมาณสามวันนอสก็มาหา ผมนั่งมองคนที่เอาแต่นั่งจ้องถ้วยกาแฟตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกใจ ทั้งที่ครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันน้องมันแสดงท่าทีว่าไม่ชอบใจในตัวผมอยู่แท้ ๆ แต่วันนี้กลับเป็นฝ่ายมาดักรอผมเองถึงหน้าตึกเรียน
“มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอ”
คนถูกถามแสดงสีหน้าอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด “พี่ภาคขอเลิกกับนอส”
“ว่าไงนะ !” ผมตกใจ “ทำไมอย่างนั้น..มันเกิดอะไรขึ้น”
“เหมือนนอสจะเป็นแฟนคนแรกที่ถูกบอกเลิก” น้องมันเงยหน้าขึ้นมองผม “พี่ปั่นเคยพูดว่ามีแต่คนทิ้งพี่ภาค”
ผมขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจความหมายที่น้องมันต้องการจะสื่อ “แล้วทั้งที่นอสพยายามเข้าใจเขาทุกอย่าง อดทนแบกรับทุกอย่างเอาไว้”
“...”
“ทำไมถึงยังถูกเขาทิ้งแบบนี้ !”
“นอสใจเย็นก่อนนะ” ผมรีบพูด “คือพี่เองก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์..ตอนนั้นนอสกับมันโกรธหรือทะเลาะอะไรกันอยู่หรือเปล่า”
“นั่นสินะ” เสียงหัวเราะดูขมขื่นเต็มที “นอสรู้สึกไปเองแหละว่าพี่อยู่ในทุกเหตุการณ์ของพวกเราเลย”
ยิ่งน้องมันพูด ผมยิ่งมึนหนัก “กินข้าว..ดูหนัง..เดินเล่น..”
“...”
“กระทั่งถูกกอดอยู่ก็ยังรู้สึกอย่างนั้น”
“นอส”
“ช่วยมองหน้า แล้วบอกทีว่าผมเป็นใคร”
เห็นสายตาของน้องมันแล้ว ผมก็จำเป็นจะต้องรีบตอบออกไป “ก็..นอสไง”
“ผมไม่เป็นนอสได้ไหม..ไม่เป็นตัวเองได้หรือเปล่า” น้ำตาที่จู่ ๆ ก็ร่วงออกมาทำผมตื่นตกใจ “ผมเป็นพี่ได้ไหม..ผมอยากเป็นพี่ปั่น”
“เดี๋ยวนอส..ใจเย็นลงก่อน” ผมรีบลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ฝั่งเดียวกัน “อย่าร้อง”
“พี่ภาคทิ้งผม เพราะผมไม่ใช่พี่” เสียงร้องสะอึกสะอื้น น่าสงสาร “บอกผมทีว่าผมต้องทำยังไง..ทำยังไงถึงจะแทนที่พี่ได้”
“นอส..”
“ทำไงให้เขาไม่ทิ้งผมไป”
ผมนั่งกอดน้องมัน ลูบหัวลูบหลังไปทั้งที่อยากเดินหลบไปจากสายตาของคนอื่น ๆ ในร้านกาแฟ “ใจเย็นลงก่อนนะ”
“...”
“หยุดร้อง แล้วพี่จะหาทางช่วย”
“ไม่ต้องมาช่วยผม” ว่าแล้วก็รีบขยับตัวออกห่าง “ที่มานี่ ผมไม่ได้มาขอให้พี่ช่วย”
“...”
“ทำหน้าโง่อย่างนี้ จะบอกว่าไม่รู้หรือไงว่าที่เขามาบอกเลิกกับผม เพราะอยากให้พี่พูดว่าจะช่วย !” น้องมันตะคอกใส่ “มึงไม่รู้จริง ๆ หรือมึงแกล้งตีหน้าซื่อเพื่อเก็บเขาไว้เป็นของตัวเอง !”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง”
“เลิกยุ่งกับพี่ภาค ไม่ต้องพูดหรือมองหน้าเขาอีก” ปาดน้ำตาได้ก็ลุกขึ้นยืน “หายไปจากชีวิตเขาได้ไหม”
ผมได้แต่มองตามหลังน้องมันออกไป ก่อนจะรีบเดินออกจากร้านเมื่อตั้งสติได้ อะไรหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ทำให้ผมรู้สึกมึนงงไปหมด ทั้งคำพูดของน้องมันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเวียนหัว
คล้าย ๆ กับว่าผมเข้าใจเรื่องทุกอย่างดี แต่ในบางทีบางเรื่องมันก็ทำให้ผมสับสนอยู่ไม่น้อย
“มันเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างวิ่งพุ่งเข้ามาชนปั่น เพียงเพราะความรู้สึกของมันที่มีต่อปั่นอะ” ผมพูดบ่นออกไปผ่านสายโทรศัพท์ “ปั่นเคยคิดว่าปั่นจะทนได้ ไม่สิ..”
ผมกัดริมฝีปากตัวเองก่อนจะปล่อย “ปั่นหนีมันไม่พ้นต่างหาก ถึงต้องยอมทน”
“แล้วไอ้ภาคมันได้มาวอแวกับปั่นอยู่หรือเปล่า”
ผมถอนหายใจ “ไม่โผล่มานับตั้งแต่วันที่พี่ปูนสั่งห้ามมันอะ”
“งั้นเหรอ” ผมขมวดคิ้วเมื่อพี่ปูนตอบกลับมาอย่างนั้น “อยู่เฉย ๆ ไว้..ถ้าไม่มีอะไร ก็ใช้ชีวิตต่อไปแบบปกติ”
“พูดเหมือนจะมีเรื่องไม่ปกติ”
“ไอ้ที่ควรคิดก็ไม่คิด แล้วทีงี้ทำเป็นคิดเยอะ”
“หมายความว่ายังไง”
“พี่บอกยังไงก็ทำอย่างนั้น” พี่ปูนตัดบท “พี่ต้องอ่านหนังสือแล้ว เราก็รีบไปนอนซะ”
“พี่ปูน”
“ปกติก็ใช้ชีวิตแบบคิดน้อยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” พี่ปูนพูดต่อไปแบบไม่เว้นช่องให้ผมได้ตอบโต้ “เดี๋ยวคนอื่นก็คิดแทนให้เองแหละ”
“...”
“ถึงเวลาก็แค่ไหลตามน้ำไป อย่างที่ปั่นถนัดก็พอ”
“พี่ปูนหลอกด่าปั่นอีกแล้วนะ”
เสียงพี่ชายผมหัวเราะออกมาดังลั่น “พี่ด่าตรง ๆ เลยต่างหาก”
เป็นอีกครั้ง ที่ผมรู้สึกเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ยังไม่ได้เข้าใจไปเสียทั้งหมด
Ma-NuD_LaW
*****เพิ่มเติมส่วนที่อัพไม่ครบครับ สงสัยเมื่อคืนง่วงนอนเลยก๊อบมาไม่หมด งงตัวเองเหมือนกัน*****
ชู่ววววว ..งดคำต้องห้ามนะวันนี้ :m17:
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
จิ้มมมครับ
-
นอสใจเย็นนนนนนเย็นนนนนน
ต่อให้ปั่นไม่อยากยุ่งกับภาคแค่ไหน ภาคก็ไม่รักนอสอยู่ดี
-
คือไร?? อยู่ๆก็โดน
-
แหมะ!!! :sad2: / แบบนี้ก็ได้เหรอคุณ Ma-N... ผิดๆๆๆ นอส หืมมม / ใจจริงคิดว่านอสเหวี่ยงช้าไปด้วยซ้ำนะ หึหึ
-
นอสดูแค้นนะ 5555
-
นอสก็อีกคนที่มัวเมา
เรื่องนี้เป็นวงจรของการมัวเมา เป็นลูกศรทางเดียวเสียด้วย ยังไม่เห็นใครย้อนกลับมารักกันเอง
ชอบประโยคของนอสในตอนนี้หลายประโยคเลย
-
มึนงง สับสน วุ่นวาย
-
แลดูวุ่นวาย
-
รู้สึกเหมือนเป็นปั่นอีกคน เหมือนจะเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจด้วย...ฮาาาา
-
สนุกมากเลยค่ะ เราเชียร์เมธนะ ถึงยังไม่รักตอนนี้ ไม่ได้แปลว่าต่อไปจะไม่รักซะหน่อย เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา
ภาครักปั่นอ่ะมันใช่ แต่ก็ไม่ควรทำแบบนี้ป่ะ? ไปบีบบังคับให้เขาเลิกกัน จะเอาเป็นของตัวเองให้ได้
สงสารนอสนะ เหมือนห้อยอยู่ตรงกลาง แบบตอนแรกๆก็ชมดีว่าไม่งี่เง่า ไปหาไปค้าง ตอนหลังจะมาทิ้งกันง่ายๆมันใช่เหรอเฮ้ย
ปั่นก็ดราม่าจัง ขอเวลาอีกสักนิดสิ เมธเพิ่งอกหักมามันก็ต้องมีช่วงฮีลนิดนึง ถึงจะไม่ได้รักแต่ก็ดูไม่ได้รังเกียจอะไรนะ
เชียร์เมธปั่นค่ะ
-
16.หากมันย้อนคืนเธอกลับมา
ผมหมดข้ออ้างที่จะขออยู่ห้องเขาต่อ แต่ก็ยังกล้าพอที่จะขอไปกินข้าวเย็นกับเขาทุกวัน ซึ่งเมธเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรอย่างเคย ซ้ำยังคอยถามผมเสมอว่าวันนี้อยากกินหรืออยากทำอะไรเป็นพิเศษก่อนหรือเปล่า
“ถั่วพูสามารถเอามาผัดกระเพราได้อย่างถั่วฝักยาวด้วยนะ” เห็นผมทำหน้าแปลกใจ เขาก็รีบพูดต่อ “สูตรของแม่เราเอง ไว้จะทำให้กิน”
“ต้องรอกลับบ้านก่อนใช่ไหม”
พอผมถามอย่างนั้น เขาก็ยิ้ม “ถ้าว่างไปด้วยกัน แต่ถ้าไม่..เดี๋ยวเราจะขนกลับมาให้”
“ใจดีจัง” เขาหัวเราะ ก่อนจะบอกว่าแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผมเลยหันไปช่วยหยิบจานมาใส่ไข่เจียว “ซอสมะเขือเทศหมดหรือยัง”
“ซื้อขวดใหม่มาแล้วครับ รู้ว่าบางคนไม่กินซอสพริก”
“ใจดีแล้วยังน่ารักอีก”
“แทบจะอิ่มคำชมแทนข้าวแล้วเนี้ย” เขาหัวเราะ “เก็บไว้ชมวันอื่นบ้าง”
“ไม่เป็นไร เรามีเยอะ” เขาเลิกคิ้วมองผม “คำชมไง”
“อ๋อ..”
“ไม่รับมุกแบบนี้ เราเขินนะ”
“เขินแล้วน่ารัก”
ผมหันหน้าหลบสายตาเขาทันที “ตลกมากกว่ามั้ง”
“น่ารักจริง ๆ”
“เมธเอาข้าวเยอะไหม” ผมถามเปลี่ยนเรื่อง “สองทัพพี ?”
“สองก็ได้ครับ”
เรานั่งกินข้าวกันไป คุยเรื่องเรียนเรื่องเล่นกันไปเรื่อยกระทั่งฟ้ามืดผมจึงได้ขอตัวกลับห้อง เมธเดินมาส่งผมที่ประตู ก่อนที่เราจะต้องชะงักไปทั้งคู่เมื่อเห็นว่าใครมานั่งฟุบอยู่ที่ประตู
“ภาค” คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะลุกขึ้นยืนทั้งที่ร่างกายเอนไปมา “เมา ?”
มันส่ายหน้า “ไม่สบาย”
“จริง ?” ผมหรี่ตามองมัน
“เราว่าจริงนะ” เมธเดินผ่านผมเข้าไปช่วยพยุงมัน “ตัวร้อน”
“อะไรนะ” ผมรีบเดินเข้าไปแตะหน้าผากมัน “ทำไมตัวร้อนขนาดนี้”
เสียงมันไอติด ๆ กัน “ไม่สบาย”
“เออ..กูรู้” ผมหันไปหาเมธ “ช่วยเราพยุงมันเข้าไปในห้องหน่อย”
ผมกับเมธช่วยกันพยุงมันเข้ามานอนที่เตียง ก่อนที่ผมจะแยกไปหากะละมังใส่น้ำมาเช็ดตัวให้มันทั้งที่ไม่แน่ใจว่ามันคือวิธีการดูแลที่ถูกต้องหรือเปล่า
“ในห้องมียาลดไข้บ้างไหม” เมธหันมาถามผม “ถ้าไม่มีเราจะได้ไปหยิบให้ที่ห้อง”
“เดี๋ยวเราไปเอาให้เอง” ผมรีบอาสา “รบกวนเมธช่วยเฝ้ามันให้เรา..”
“กูไม่สบายขนาดนี้ ไม่มีปัญญาไปทำอะไรมึงหรอก” จู่ ๆ คนป่วยก็พูดขัดขึ้นมา “แต่ถ้ามึงไม่ไว้ใจ กูกลับก็ได้”
“เราไปเอาให้เอง” เมธพูดแล้วรีบลุกขึ้นยืน “แป๊บเดียว”
ผมมองตามเขาไปจนถึงที่ประตู “จะตามไปด้วยก็ได้นะ..ปล่อยกูนอนตายอยู่ตรงนี้แหละ”
“คนจะตายจริง ๆ ไม่ปากดีอย่างนี้หรอก” ผมหันกลับมาบิดผ้าในกะละมัง “แล้วไข้หนักขนาดนี้ทำไมไม่ไปโรงพยาบาล จะถ่อสังขารมาถึงนี่เพื่อหาคนที่ช่วยอะไรไม่ได้อย่างกูไปทำไม”
“เวลามึงเจ็บป่วย กูเคยทิ้งให้มึงต้องอยู่คนเดียวบ้างไหมปั่น”
เห็นสายตาของมันที่ส่งมาให้แล้วผมก็ได้แต่ถอนหายใจ “เดี๋ยวลองกินยา ถ้าไม่ดีขึ้นกูค่อยพามึงไปโรงพยาบาล”
“ขอบใจ” ผมพยักหน้า ขณะค่อย ๆ เอาผ้าเช็ดไปตามใบหน้าและลำคอมัน “กูกลัวมากเลยว่าถ้ามาถึงแล้วมึงจะไม่สนใจ ปล่อยให้กูนั่งหนาวตายอยู่หน้าห้องคนเดียว”
“...”
“กลัวถึงขนาดที่ปล่อยให้ไข้มันสูงขึ้นจนแน่ใจว่าสภาพแบบนี้จะทำให้มึงสงสารจนไล่กูไปไหนไม่ลง”
“ไอ้ภาค” ผมได้แต่ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า “มึงจะใช้วิธีทำร้ายตัวเองแบบนี้เพื่อเอาชนะกูไปจนถึงเมื่อไรวะ”
“กูไม่ได้คิดอย่างนั้น”
“แต่มึงก็ทำ” ผมโวยวายทั้งที่มือยังคงเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้มันไม่ยอมหยุด “มึงทำเพราะมึงรู้ว่ากูไม่มีวันปล่อยให้มึงนอนป่วยอยู่คนเดียวโดยที่กูทำเป็นไม่สนใจไม่ได้”
“ปั่น..”
“ครั้งสุดท้าย” ผมจ้องตามัน “ต่อไปถ้ามึงทำแบบนี้อีก มึงก็ต้องลากสังขารตัวเองไปหาแฟนมึงไม่ใช่กู”
“กูเลิกกับนอสแล้ว”
“เออ..กูรู้” ผมขยำผ้าในกะละมังอีกครั้ง แล้วจัดการพับมาวางแปะไว้ที่หน้าผากมัน “น้องมันมาร้องไห้กับกูอยู่”
“งั้นเหรอ”
ผมเหลือบมองมันด้วยหางตา “ไม่เคยสำนึกเหี้ยอะไร”
“...”
“ดีแต่ทำร้ายคนโน้นคนนี้ไปทั่ว”
“เพราะใครล่ะ”
“โยนความผิดให้กู ?” ผมลุกขึ้นไปรับยามจากมือเมธ “เดี๋ยวเราดูแลมันเอง ขอบคุณเมธมากนะ”
“มีอะไรก็เรียก” เขาบอกอย่างนั้น ก่อนจะเปิดประตูเดินกลับห้องตัวเองไป
“มันรักมึงแล้วหรือไง” ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดมัน “ไม่แปลกที่จะถีบหัวกูส่ง”
“กินยาแล้วนอนไปเถอะมึง” ผมยื่นยาให้มันแล้วยื่นแก้วน้ำตามไป “พูดมากเดี๋ยวก็ไม่หาย”
“กูจะตายเป็นผีเฝ้าห้องมึง”
“เรียนจบกูก็ย้ายออกแล้ว” ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ “ไว้กูจะบอกให้นอสมาอยู่แทน”
“นี่กูรักคนแบบมึงไปได้ยังไง”
ผมยักไหล่ “มึงโง่ไง”
“ลุกได้ กูจะเอาผ้ามัดปากมึง”
“มึงลุกได้ กูก็ไม่อยู่ใกล้มึงแล้วล่ะ” ผมตอบกลับทันควัน “อย่าหวังว่าจะทำแบบนั้นกับกูได้อีก”
“กูปล่อยมึงให้รอดมาได้ยังไงวะ” มันพูดเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่า “คงเพราะรักมากเกินไป”
“ก็ทั้งที่มึงเรียกมันว่าความรัก” ผมขยับตัวไปดึงผ้าห่มมาคลุมให้มัน “แต่ทำไมถึงยังเจ็บปวดกับมัน จนทำเรื่องแบบนั้นล่ะ”
“...”
“มันไม่ควรมีใครต้องเจ็บปวดกับคำว่ารักเลยจริง ๆ” ผมถอนหายใจเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อไม่รู้ว่าตัวเองพูดเรื่องพวกนี้ไปทำไมกัน “กูภาวนาให้มึงเข้าใจสักทีว่าสิ่งที่มึงกำลังทำอยู่มันไม่ได้เรียกว่าความรัก”
“มึงจะมารู้ดีกว่าตัวกูได้ยังไง”
“กูไม่ได้รู้ดีไปกว่ามึงนักหรอก” ผมพูดเสียงแผ่ว “ไม่อย่างนั้นกูก็คงไม่พาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ได้ต่างอะไรกับมึงเลยแบบนี้”
Ma-NuD_LaW
ขอโทษครับ ช่วงอาทิตย์นี้ยุ่งมากจริง ๆ จะไม่แก้ตัวเพิ่มครับ (ผิดจริง)
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
ปล.เดี๋ยวมาไล่ตอบคอมเม้นตอนหน้านะครับ :กอด1:
-
สัมผัสได้ถึงความเอ็นดูของเมธที่มีต่อปั่น ดูมากขึ้น ดูไม่ค่อยขัดเขินกันเหมือนแรกๆ เดี๋ยวๆๆๆๆๆ อย่าบอกนะว่า .... / กลัวพอเมธเริ่มรักปั่นแล้ว ปั่นเริ่มรู้ใจตัวเองว่าจริงๆแล้วว่าคนที่รัก จริงๆแล้วกลับไม่ใช่เมธ แต่เป็น ... / นี่คิดนำไปไกลละ กลับมาๆ
-
เห้อ!!! จะเป็นไงต่อนะ,,,
-
เมธเริ่มรักปั่นแล้ว?
-
เมธใจดีจริงๆแหละ ปั่นถึงได้รัก
หันกลับมาที่ภาค พูดประชด ทำร้ายความรู้สึกปั่น แต่นี่ก็ยังเชียร์ให้ภาคมันเป็นพระเอก เออ...ไม่เข้าใจตัวเอง 5555+
นี่ก็ยังมองไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป ดูเหมือนค้างคาใจอยู่ทุกตอน ...
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มองไม่ออกว่า สุดท้ายเมธจะรักปั่นไหม ขณะนี้รู้สึกว่าไม่รัก
ส่วนภาคก็รักมาก แต่ใช้อะไรผิดๆ
พออ่านไปก็สงสัยค่ะ ว่าคนที่เพียรรักเขาอย่างมั่นคงอยู่ข้างเดียว สมควรจะได้ความรักตอบแทนหรือเปล่า
-
17.โดยไม่มีเธอ
อาการของมันไม่ดีขึ้นเลย..
ผมเดินวนเวียนไปมาอยู่ในห้อง จนสุดท้ายทนไม่ไหวต้องเดินออกไปเคาะประตูห้องฝั่งตรงข้ามเพื่อขอให้เมธช่วยกันพามันไปโรงพยาบาล ซึ่งคนป่วยที่สองวันมานี้เอาแต่ปฏิเสธไม่ยอมไปหาหมอก็หมดเรี่ยวแรงเกินกว่าที่จะห้ามไม่ให้พวกเราพามันไปไหนได้
“เราไปเอาของก่อน เดี๋ยวกลับมานอนเฝ้าภาคเป็นเพื่อน” ผมพยักหน้าตอบกลับเขา “อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“แค่เสื้อผ้าก็พอ”
“โอเค” เขายกมือขึ้นมาจับหัวผมแล้วโยกเบา ๆ “ไว้จะหามื้อเย็นมาด้วยเลย”
“อืม”
เขายิ้มให้ก่อนจะออกไป ผมเลยเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้างเตียงคนไข้ มองคนป่วยแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา กระทั่งคิดได้ว่าควรจะโทรบอกที่บ้านของมันถึงได้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร แต่กลับได้รับคำตอบจากแม่บ้านว่าไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย
“คุณพ่อคุณแม่ไปต่างประเทศ พี่ภูมิพี่ภาคไปต่างจังหวัด แล้วพี่ภามล่ะครับ” ผมขมวดคิ้วเมื่อได้รับคำตอบ “ครับ ๆ ไม่เป็นไรครับ”
สรุปว่าไม่มีใครว่างเลย..
“เดี๋ยวเรานอนเฝ้าในห้องให้เอง ปั่นไปนอนที่โซนห้องรับแขกนู้นก็ได้”
ผมพยักหน้าว่าเห็นด้วยตามที่เขาบอก “ห้องพิเศ๊ษพิเศษนี่มันดีจริง ๆ”
“แต่ก็แพงจนรู้สึกเสียดายเงินเลย”
“ไอ้ภาคมันรวย”
เขายกมือขึ้นขยี้หัวผม “ดูพูดเข้า”
“ก็มันเรื่องจริง”
“ไปอาบน้ำแล้วรีบไปนอนเถอะ”
“ครับ ๆ”
ผมหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ เสร็จก็กลับเข้ามาดูเมธนิดหน่อย ก่อนจะแยกไปนอนสบาย ๆ อยู่คนเดียวแบบไม่เกรงใจ ทั้งที่ภาคมันเป็นเพื่อนสนิทของตัวเองแท้ ๆ
ก็ผมดูแลใครไม่เป็นนี่นา
ผมปล่อยให้เมธรับหน้าที่หลักในการดูแลคนป่วยเมื่อเห็นว่าเขาเองก็เต็มใจจะช่วย ภาคมันทำท่าทางไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรที่เรื่องเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะโวยวายอะไร เลยได้แต่ส่งสีหน้าหงุดหงิดมาให้ผม ในขณะที่ผมก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นแบบนั้น จนถึงเวลาที่เส้นความอดทนของมันขาดลง
“มึงชอบปั่นแล้วเหรอ” ผมหันไปมองหน้ามันทันที “ทำใจให้กอดผู้ชายลงแล้วหรือไง”
“ไอ้ภาค !”
“กูช่วยถามให้ ไม่ดีหรือไง”
เมธดึงตัวผมออกได้ทันก่อนที่จะถึงตัวมัน “เมธปล่อย”
“ใจเย็น ๆ กันก่อนได้ไหม” พูดไปก็พยายามลากผมไปที่มุมห้อง “อย่างน้อยก็จนกว่าภาคจะหายป่วย”
“ไม่รักก็อย่าไปให้ความหวังมัน” ยิ่งมันพูด ผมก็ยิ่งเดือด “แบบนั้นคนดี ๆ เขาไม่ทำกัน”
“ไอ้ภาค !”
“เราไม่ได้ให้ความหวัง” เราเงียบลงไปทั้งคู่เมื่อได้ยินเมธพูดอย่างนั้น “ถ้าภาคจะเข้าใจแบบนั้น เราก็ขอแก้ตัว”
“เมธ..”
เขาหันมายิ้มให้ผม “จริงอยู่ที่ว่าภาคเป็นคนทำให้เราคิดว่าควรแสดงความรับผิดชอบ แต่การแสดงความรับผิดชอบของเราก็ไม่ได้มีแค่การคบหากันในฐานะคนรัก”
“...”
“เพราะฉะนั้นการที่เราเดินเข้าไปขอให้ปั่นลองคบกัน” เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ “คือสิ่งที่เราได้คิดดีแล้ว และตั้งใจจะให้เป็นอย่างนั้น”
“...”
“เราอยากให้ปั่นรู้ว่าเราจริงจังกับมัน” เขาจ้องตาผมเพื่อแสดงความจริงใจ “และก็หวังเสมอว่าอยากให้มันดี”
“น้ำเน่าชิบหาย” น้ำเสียงมันดูเยาะเย้ย “จะบอกว่ามึงทำใจกอดผู้ชายที่มีทุกอย่างในร่างกายเหมือนมึงได้แล้วเหรอ”
“...”
“ผู้ชายก็คือผู้ชาย” มันจี้ซ้ำในประเด็นที่ผมเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าอยากจะรู้ “ต่อให้มันมายืนเปลือยอยู่ต่อหน้า มึงก็ไม่มีอารมณ์อยากจะแตะต้องมันหรอก”
“เราว่าภาคให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนั้นมากไปหรือเปล่า” ผมเลิกคิ้วเมื่อได้ยินเขาตอบโต้คนอื่นเป็นครั้งแรก “แต่ก็ไม่เป็นไร หากนายอยากได้คำตอบ”
“...”
“เราคิดว่าถ้าเรารักผู้ชายด้วยกันได้จริง เรื่องแบบนั้นมันก็คงเป็นไปได้เองตามธรรมชาติ”
“งั้นก็วนกลับมาที่คำถามแรกของกู” มันยักยิ้ม “มึงเริ่มชอบปั่นแล้วเหรอ ?”
ผมเผลอกลั้นหายใจ “หรือมึงเริ่มรู้สึกว่าสักวันมึงอาจจะชอบมันกลับบ้างก็ได้แล้วหรือไง ?”
“...”
“กูถามทำไมไม่ตอบ” ผมบีบมือตัวเองแน่น ขณะหลับตาลงเพื่อตั้งใจรอฟังคำตอบ แต่กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย “ลืมตาขึ้นมายอมรับความจริงสักทีไอ้ปั่น..ยอมรับสักทีว่ามันคงไม่มีวันนั้นสำหรับมึงแล้ว”
ผมลืมตาขึ้นมามองเขา “เราว่าวันนี้เราดูแลภาคเองดีกว่า”
“ปั่น..”
“เมธกลับไปพักที่ห้องเถอะ พรุ่งนี้มีเรียน” ผมรู้สึกปวดหนึบไปทั้งหัวใจ “ฝากลาอาจารย์ด้วยนะ เพราะเราคงไม่ได้เข้า”
“ปั่น”
หันไปมองหน้าคนที่ลากหัวใจผมออกมาให้โดนเหยียบแล้วก็ยิ่งปวดใจ “มันเป็นเพื่อนเรา เราว่าเราควรเป็นคนดูแลมันเองตั้งแต่แรก”
ว่าแล้วก็หันกลับไปฝืนยิ้มให้เขา “ไม่น่าไปรบกวนคนอื่นเลย”
“ปั่น..”
ผมเดินเข้าไปผลักไอ้ภาคให้ล้มตัวลงไปนอน ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นไปคลุมให้มันถึงคอ “ไม่สบายก็นอนพักให้เยอะ ๆ จะได้หาย”
พอได้ยินเสียงมันหัวเราะในลำคอแล้วก็นึกอยากจะบีบคอมันให้ตาย “หาย ๆ ไปจากชีวิตกูสักที”
“ไอ้ปั่น !”
“เมธไม่ต้องเข้ามาห้าม” ผมหันไปตวาดคนที่ทำท่าจะเข้ามาแยก “เราบอกให้กลับไปได้แล้ว”
“ปั่น..”
“ทำไมมีแต่คนเรียกชื่อกูวะวันนี้ !” ผมโวยวายออกมาแบบขาดสติ “ปั่น ๆๆๆๆ”
“...”
“เรียกกู แต่ไม่เห็นมีใครมองเห็นกูสักที !” ผมเดินถอยหลัง ค่อย ๆ พาตัวเองให้ออกห่างจากคนสองคนตรงหน้าไปเรื่อย ๆ “อย่าตามมานะ”
คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาได้ ก็รีบเดินไปที่ประตู “ฝากดูไอ้ภาคด้วย..หรือถ้าไม่อยากดูก็จ้างพยาบาล..”
“ปั่น” // “ไอ้ปั่น”
“ไม่ต้องโทรไปบ้านมัน ไม่มีใครว่าง” ถึงจะอยากทิ้งมันไว้แค่ไหน ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ “ต่อไปอยู่ห่าง ๆ กูด้วย”
“...”
“ทั้งสองคนนั่นแหละ” หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดทั้งที่ไม่แน่ใจว่าอยากจะโทรหาใคร “กูพอแล้ว เพราะงั้นห้ามใครเข้ามายุ่งกับกูอีก”
ผมเปิดประตู ก้าวเดินออกมา แล้วดึงมันกลับมาปิดเอาไว้อย่างเดิมอีกครั้ง..
“พี่ปูน..”
และแล้วผมก็ตัดสินใจได้ ว่าอยากจะโทรหาใคร..
“พี่ปูนรับสายปั่นที..”
แน่นอนว่าพี่ชายของผมมักจะมาทันเวลาเสมอ..
“ว่าไงเรา”
ผมยิ้มออกมา เมื่อได้ยินเสียงตอบรับ “พี่ปูน ช่วยปั่นหาหอพักใหม่ที”
Ma-NuD_LaW
คนเขียนทำที่คั่นหนังสือ เพื่อแทนคำขอบคุณให้คนอ่าน
สนใจจิ้มลิ้งเพจ (FB) ด้านล่างนะครับ
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
ปั่นจะหนีหรอ จะทำได้หรอ??
-
เย้ ปั่นอยุ่คนเดียวดีกว่าเนอะ
ชอบๆ ในความดราม่ายังมีความขบขัน
อะไรก็เรียกแต่ปั่นๆๆ ฮ่าๆ
เอาจริงๆนะ ผมรู้สึกว่าเวลาเมธอยุ่กับปั่น
เหมือนไม่อึดอัดแบบตอนแรกๆแล้ว แต่อารมณ์แบบไหน
ก็อธิบายไม่ถูก คิดว่าเมธอาจจะรู้สึกดีด้วย
แต่มาตอนนี้ก็ทำให้ลังเลเพราะที่อมพะนำอยู่เนี่ยแหละ
แต่ชอบในความตรงของภาค 555+
-
ย้ายออกดีกว่านะ อยู่คนเดียวสบายใจดี :กอด1: :กอด1:
-
เราอ่านตอนนี้แล้วเราอยู่ #ทีมเมธนะ เป็น #ทีมเมธ ที่ไม่ใช่ #เมธปั่น ด้วย
รู้สึกว่าปั่นกับภาคกดดันเมธมากไปอ่ะ ภาคเนี่ยพอเข้าใจว่าพยายามทำให้ปั่นตัดใจ แต่ปั่นเนี่ยดิ บอกว่าชอบเมธอย่างนู้นอย่างนี้แต่ไม่พยายามจะเข้าใจเมธเท่าไหร่เลย คนเพิ่งอกหักมา นี่เราก็คิดว่าเมธทำใจได้เร็วมากๆแล้วนะ แถมกับตัวปั่นเองที่เป็นผู้ชาย แทนที่จะเอาประเด็นนี้มาทำความเข้าใจว่า เออ...มันคงต้องใช้เวลาหน่อย ดันเอามาดราม่าว่าเห็นแล้วไม่เกิดอารมณ์ซะงั้น (ถึงภาคจะเป็นคนเริ่มก็เหอะ) งงมาก คือต้องการอะไรจากเมธ อยากให้เขาปล้ำเรอะหรืออะไร เห้ยไอ้เรื่องที่จะชอบมั้ยเนี่ยมันต้องใช้เวลาป่าววะ จะดราม่าทำไม
เราว่าเมธอาจจะเริ่มชอบปั่นแล้ว ที่ไม่พูดเพราะยังไม่ชัวร์รึเปล่า แต่เจอแบบนี้เข้าไปอาจจะเลิกชอบเลยก็ได้5555
#ทีมเมธ เราไม่อยากเชียร์แต่เคะ มองรวมๆดีกว่า
ปล.ถ้าตอนจบคนแต่งตั้งใจให้ภาคคู่กับปั่น เราขอรีเควสให้นอสคู่กับเมธละกัน555 นอสดูมีความอดทนและความเข้าใจเยอะกว่าปั่นอ่ะ
-
ไชโย :katai2-1: 5555555
แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้งหนูปั่น
-
มันไม่ใช่รักสามเส้า มันสองเส้า
ภาค รักปั่น แต่ปั่นรักเมธ
ปั่น รักเมธ ฝ่ายเดียวมาจะสี่ปีแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่ภาค รักปั่นมาตลอดชีวิตภาค :z3: :z3: :z3:
นอส มารักภาค แต่ก็เหมือนที่ปั่นรักเมธ
เมธ ลอยตัว แต่เมธเป็นคนดี รับผิดชอบปั่น ที่มีอะไรกับปั่น
เพราะปั่นล่อลวงเมธที่เมา
ถ้าภาค หายไปจากชีวิตปั่นจริงๆ
ปั่นจะได้คิดเองไหมนะ ว่าทำคนสำคัญหายไป
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้เราจะไม่ยุ่ง 555. เอาที่ปั่นเห็นสมควรเลยนะ #ทีมเมธ เข้าใจเมธนะ
-
เราว่าเมธเป็นที่จริงจังทั้งเรื่องการพูดและการกระทำนะ ไม่มีการรับปากแบบส่งๆให้พ้นตัว ทำได้คือทำได้ ทำไม่ได้ก็คงพูดออกมาแล้ว ตอนนี้ทุกคนกดดันทั้งตัวเองและคนรอบข้างโดยรู้ตัวและไม่รู้ตัว ถ้าต้องเจอกันคราวหน้าหวังว่าบรรยากาศคงผ่อนคลายกว่านี้ :hao4:
-
เรื่องนี้เรารักเมธสุดแล้ว ไม่ยุ่งเรื่องดราม่า :hao7:
-
ถึงขนาดนี้ละ เพื่อนจะยังได้รกเพื่อนไหมนะ.
รักเดียวใจเดียวนะภาค.
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
....
-
ทีมปั่นว่ะ ไม่เอาแม่งทั้งคู่นั่นแหล่ะถูกแล้ว ผู้ชายมีอีกเป็นล้าน มาเสียเวลากับคนที่ไม่คิดถึงใจเราทำไม
-
อิภาค เราเชียร์แกนะ เพราะฉะนั้น ทำตัวให้น่ารักหน่อยยยย ส่วนน้องปั่นขอไม่พูด ก็เข้าใจอารมณ์แหละว่ารัก แต่ถ้าเกิดเราเป็นเพื่อนปั่น ก็ไม่แนะนำให้ดันทุรังเท่าไหร่ #แถมจะด่าซ้ำด้วย 555555 โอ๋เอ๋ รักนะปั่น เลือกดีๆละกัน ขอให้มีความสุข โอยยย ภาค ทำตัวดีๆนะแก เกิดปั่นไม่รักขึ้นมาชั้นสงสารแกตายเลย
-
18.อึดอัดในใจ
“อาบน้ำแล้วก็เข้าไปนอนก่อนเลยนะ พี่ว่าจะอ่านหนังสือต่อ”
“...”
“หรือหิว จะให้พี่ทำอะไรให้กินก่อนไหม” เห็นผมส่ายหน้าพี่ปรายก็พูดต่อ “อย่างอแง พี่ปูนเขาไม่ว่าง”
“ปั่นไม่ได้งอแง”
“ไม่งอแงเลย อยู่ดี ๆ ก็จะย้ายหอ” ยิ่งพูดน้ำเสียงยิ่งดุขึ้น “อีกแค่ไม่กี่เดือนก็เรียนจบแล้วจะย้ายไปทำไม หรือทะเลาะกับภาค ?”
เห็นผมนั่งเงียบไม่ตอบอะไรพี่ปรายก็ถอนหายใจ “โตแล้วนะปั่น มีอะไรก็อดทนหน่อยไม่ได้เหรอ”
“พี่ปรายไม่เข้าใจ..”
“ใช่ พี่ไม่เข้าใจ” ว่าแล้วก็ถอนหายใจออกมาซ้ำอีก “พี่ไม่เข้าใจว่าจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ปั่นต้องเอาแต่ใจตัวเองทั้งที่ตอนนี้เรื่องเรียนน่าจะเป็นเรื่องสำคัญที่สุด”
คำพูดของพี่ปรายทำเอาผมแทบสะอึก “ปั่น..”
“เก็บเอาไปคิดให้ดี ๆ นะปั่น” พูดจบก็ยื่นผ้าเช็ดตัวในมือมาให้ผม “ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว”
“ครับ”
ผมเก็บเอาคำพูดของพี่ปรายมาคิดวนเวียนอยู่อย่างนั้นทั้งคืน กระทั่งถึงตัดสินใจได้ว่าจะไม่ทำเรื่องที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างนั้น ในเมื่อผมเลือกไปอยู่ที่นั่นเอง ดิ้นรนมากมายเองให้ได้อยู่ห้องตรงข้ามกับเขาเอง ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาให้ได้ในวันนี้
ทนอีกแค่นิดเดียวก็จะเรียนจบแล้ว..
ผมกลับไปขอเปลี่ยนกุญแจห้องทันทีในวันรุ่งขึ้น ยอมเสียค่าใช้จ่ายนิดหน่อยเพื่อตัดปัญหาไม่ให้ภาคมันกลับมาวุ่นวายอะไรได้อีก ส่วนเมธ..ผมคิดว่าหลังจากได้ยินผมพูดออกไปขนาดนั้น เขาคงไม่คิดพาตัวเองกลับเข้ามาในชีวิตผมอีกแล้ว
“แน่ใจนะว่าจะไม่ย้าย” ผมพยักหน้ายืนยันซ้ำเมื่อพี่ปูนถาม “หรือปรายมันว่าอะไร ?”
“พี่ปรายแค่เตือนสติ” ผมแก้ตัวแทนพี่สาว “ปั่นงี่เง่าเองแหละ”
“ไม่ใช่ว่าจะแย้งปราย แต่พี่แค่คิดว่าทำอะไรให้มันสบายใจไปเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวซ้ำ” พี่ปูนก็ยังเป็นพี่ปูน “มาอยู่ให้เห็นหน้ากันไปทุกวันอย่างนี้ จะไม่อึดอัดหรือไง”
“ถึงไม่เห็นที่นี่ ก็ต้องเห็นที่มหาลัยอยู่ดี”
“แล้วแต่นะ” เห็นผมไม่เถียง ก็ยกมือขึ้นมาขยี้หัว “มีอะไรก็โทรหาพี่แล้วกัน”
“ครับ”
“ทนหน่อย..เดี๋ยวก็จบแล้ว” ผมพยักหน้ารัว “พอกลับไปอยู่บ้านก็ไม่มีใครแกล้งได้แล้ว”
“...”
“ไว้เจอกัน” ผมยืนส่งพี่ปูนที่หน้าประตู ไม่วายเหลือบตามองประตูห้องฝั่งตรงข้ามตามความเคยชิน “มองตาละห้อยเลยนะ”
“พี่ปูน”
พี่ชายผมส่ายหน้าเหมือนอ่อนใจเต็มที “เข้มแข็งไว้ อย่าเอาตัวเองไปให้ใครทำร้ายได้อีก”
“เขาไม่เคยทำร้ายปั่นเลยนะ”
“ยังจะแก้ตัวแทนอีก”
“ปั่นพูดเรื่องจริง” ผมทอดสายตาลงต่ำ รู้สึกหนัก ๆ ในใจ “เขาดีกับปั่นมากเลย”
“...”
“ดีมาก..ดีหมดทุกอย่าง” ผมหลับตาลงเมื่อรู้สึกปวดตุบ ๆ “แค่เขาไม่ได้รักปั่นเท่านั้นเอง”
“ปั่นเอ๊ย..”
“พี่ปูนรีบกลับไปอ่านหนังสือเถอะ”
“จะรีบเข้าไปนอนร้องไห้หรือไง..”
บทสนทนาหยุดลงเมื่อเจ้าของห้องฝั่งตรงข้ามเปิดประตูออกมา ผมออกแรงดันตัวพี่ปูนให้เริ่มเดินขณะเอ่ยคำลาสั้น ๆ แล้วรีบเข้าห้องตัวเองปิดประตูทันที
“บ้าเอ๊ย” งึมงำกับตัวเอง “ไหลออกมาทำบ้าอะไร”
ยกสองมือขึ้นมาช่วยกันปาดน้ำตาที่ไหลอยู่ข้างแก้มออกเร็ว ๆ “หยุดได้แล้ว”
“ปั่น..” ไม่มีเสียงเคาะประตู คงมีเพียงแค่เสียงเรียกเบา ๆ ดังลอดเข้ามาเท่านั้น “คุยกันหน่อยได้ไหม”
ผมกลั้นสะอื้นเอาไว้ “เราไม่อยากให้เรื่องมันจบลงด้วยการใช้อารมณ์แบบนี้”
“...”
“เราอยากให้คุยกันนะ”
แต่เราเหนื่อยแล้ว
“รอให้ปั่นสบายใจกว่านี้ก่อนก็ได้”
เราบอกว่าเราเหนื่อยแล้วไง
“แต่เราอยากให้คุยกันจริง ๆ นะ”
เราเหนื่อยแล้วจริง ๆ
Ma-NuD_LaW
:pig4:
-
อึดอัดด้วยค่ะ ขอเพิ่มอีกสี่ห้าบรรทัด ทำไมมาตัดกันตรงนี้ :ling1:
-
เห้อ!! เอาไงล่ะเนี๊ยะ??
-
ค้างมากกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตัดอารมณ์ฉับเลย ขออีกไม่ได้หรอ? :hao5:
-
สั้นๆ เจ็บๆ
-
สั้น ค้าง หงุดหงิด :katai1:
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงแนวดราม่าปวดตับปวดหัวแบบที่ชอบเนี่ย อ่านมาถึงตอนนี้ทำไมคิดว่าพระเอกเป็นภาคละเนี่ยเดาเอาจากชื่อเรื่องด้วยแหละ
-
พูดยาก เมื่อเรื่องมันไม่ได้เกิดกับตัวเอง
แต่อย่างที่พี่ปราย เตือนสติปั่นก็ถูก
ว่าปั่นใกล้จบ เอาเวลาไปทำเรื่องที่สมควรทำคือเรื่องเรียน
เพราะเรื่องรัก มันยุ่งเหยิงไปแล้ว
ปั่นรักเมธ แต่เมธไม่รักปั่น
ภาค ก็รักปั่นฝ่ายเดียว
แล้วแสดงออกกับปั่นแบบรุนแรงเอาแต่ใจตัวเอง ใช้กำลังเข้าบังคับ
คนเจ็บปวดเลยมีมากกว่าสอง นอกจากปั่น ภาค แล้วยังนอส คนที่รักภาคอีก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สรุปนี่ เมธเขารู้สึกยังไงกับปั่นอ่ะ / รับผิดชอบ หรือ ชอบ ? :เฮ้อ:
-
19.ไม่อยากฝืน
ผมไม่เปิดโอกาสให้เมธได้เข้าใกล้ แม้ในช่วงโมงเรียนที่เราต้องนั่งเก้าอี้ติดกัน หรือต้องคุยกันเรื่องรายงานที่ทำคู่กันผมก็ไม่เว้นช่องให้เมธพูดเรื่องส่วนตัวได้ ผมอยากแสดงออกให้ชัดเจน ขีดเส้นระหว่างกันให้แน่ชัดว่าควรทำอะไรได้แค่ไหน จะได้ไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดกับความใจดีที่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบของเขาอีกแล้ว
ทั้งหมดก็เพื่อตัวผมเอง..
“เดี๋ยวคืนนี้เราพิมพ์เสร็จแล้วจะส่งเมล์ให้เมธตรวจดูอีกทีนะ” ผมบอกเขาขณะก้มหน้าจดทุกอย่างที่ต้องทำลงไปในสมุด “ถ้าโอเคแล้วเมธก็บอกมา เราจะได้เย็บเล่มส่ง..”
“จริง ๆ เราเดินไปดูที่ห้องปั่นเองก็ได้นะ”
“อย่าเลย..” ผมบอกทั้งที่ยังไม่หันไปสบตา “เราว่าแบบนี้สะดวกกว่า..”
“เหมือนแค่เป็นเพื่อนกันก็ยังเป็นไม่ได้แล้วนะ” ผมชะงักไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น “แต่จริง ๆ เราก็ยังสับสนอยู่ ว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน”
“...”
“เรียกว่าเลิกกันแล้วหรือเปล่า” เสียงเขาถอนหายใจ “เราอยากให้คุยกันจริง ๆ นะปั่น”
ผมหันซ้ายหันขวา มองดูเพื่อนร่วมชั้นที่ตอนนี้ทยอยออกจากห้องเรียนไปจนเกือบหมดแล้ว “เรา..”
“คุยกันสักทีเถอะปั่น”
ผมก้มหน้าลงแล้วหลับตา “เมธคงอยากได้ความชัดเจน”
“ใช่..เราอยากได้ความชัดเจน” เขาย้ำคำ “เพราะงั้นไปคุยกันเถอะนะ”
“คราวนี้เราขอเป็นคนเลี้ยงกาแฟเมธแล้วกัน”
เหมือนครั้งที่เราตกลงคบกัน..
เมื่อเริ่มต้นด้วยถุงกาแฟ ผมเองก็อยากให้มันจบลงด้วยถุงกาแฟ..
“ร้านเดิมนะ”
ผมเดินก้มหน้ามองพื้นตลอดทางกลับมาที่หอพัก มองเงาของเขาที่ทอดผ่านทับเงาของผมไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก ก่อนจะเผลอกลั้นหายใจเมื่อเห็นว่าเงานั้นหยุดนิ่งไม่เคลื่อนตามผมมาอีกแล้ว
“นึกว่าจะไม่หยุดรอแล้ว” เมื่อเห็นว่าผมหยุด เขาก็รีบเดินเข้ามาใกล้ “ขอบคุณนะ”
ผมพยักหน้ารับทั้งที่ไม่จำเป็น “เดินต่อเถอะ”
“คราวนี้เราเดินไปพร้อม ๆ กันดีกว่าไหม” ทั้งที่รู้สึกว่าเขากำลังมองมา แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะเงยหน้าไปสบตา “เมื่อกี้รู้สึกเหมือนเราไม่ได้มาด้วยกันเลย”
“อย่าใจดีกับเรานักเลย” ผมพูดเหมือนพึมพำกับตัวเองมากกว่า “เดี๋ยวเราได้ใจอีก”
“อีกสิบก้าวก็ถึงร้านกาแฟแล้วนะ” เหมือนเขาเลือกจะเมินคำพูดของผม “อยากจะเลี้ยงเราจริงเหรอ”
ผมรู้สึกหนัก ๆ ในใจ “เราอยากตอบแทนเมธบ้าง”
“คิดว่าแบบนี้มันดีแล้วจริง ๆ เหรอ”
“...”
“ถ้ามันดีจริง ทำไมเรารู้สึกไม่ดีเลยล่ะ”
“เพราะเมธเป็นคนดีไง” ผมบอกแล้วเริ่มออกเดินอีกครั้ง “เพราะงั้นให้เราทำดีกับเมธบ้างเถอะ”
“ปั่น..”
ผมเดินตรงเข้าไปสั่งกาแฟมาสองถุง ยืนรออยู่ไม่นานก็ได้มันมาอยู่ในมือ พอเหลือบตามองคนที่ยืนรออยู่ข้างกันแล้วก็ได้แต่ยิ้มให้กับตัวเองเงียบ ๆ ในใจ
ผมกำลังจะทำสิ่งที่ดีที่ถูกต้องแล้ว..
“ที่เดิมนะ” เห็นเขาเลิกคิ้ว ผมก็ขยายความ “ไปคุยกันที่เดิมนะ”
“อืม”
ผมเดินนำเขาไปยังจุดเดิม..
จุดที่เป็นจุดเริ่มต้นทุกอย่างระหว่างเรา..
“กาแฟ” เขายื่นมือมารับถุงกาแฟจากผมไปถือไว้ในมือ “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะ”
เห็นเขาเงียบ ผมเลยพูดต่อ “เรามีความสุขมากเลย”
“...”
“ทุกอย่างมันเหมือนฝันจนเรา..”
“เราไม่เคยคิดว่าจะทำให้ปั่นรู้สึกเหมือนว่าอยู่แค่ในความฝันหรอกนะ” เขาพูดแทรกขึ้นมา “สงสัยเราคงทำได้ไม่ดีพอ”
“เมธ..”
“ปั่นทำเหมือนไม่เห็นคุณค่าในตัวเองเลย” สีหน้าเขาดูแย่ลง “ในสายตาปั่น เราดูสูงส่งมากแค่ไหนเหรอ”
“...”
“ทำไมผลักเราให้ขึ้นไปยืนในที่สูงขนาดนั้น ทั้งที่เราก็แค่ผู้ชายธรรมดา ๆ คนหนึ่ง” เขาจ้องตาผม “จริง ๆ แล้วปั่นต้องการอะไรจากเรากันแน่เหรอ”
“หมายความว่ายังไง”
“เรารู้ว่าปั่นเข้าใจ”
“...”
“ปั่นรู้ว่าเราจริงจังแค่ไหนกับเรื่องของเรา”
“...”
“รู้ว่าเรารู้สึกดีกับปั่นมากแค่ไหน..”
“แต่มันก็ไม่ใช่ความรัก” ผมตัดบทเขา “และเราแกล้งมองข้ามมันต่อไปไม่ได้อีกแล้ว”
“...” กลายเป็นเขาที่เงียบบ้าง
“ยิ่งกว่านั้นคือเราทนฟังคำถากถางของไอ้ภาคไม่ไหวแล้ว”
“...”
“เพราะงั้นเราเลิกกันเถอะนะ”
“นี่เราพยายามกันจนถึงที่สุดแล้วหรือยัง” เขาถามคำถามที่ผมไม่ค่อยเข้าใจ “ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันแย่เสียจนแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ”
“...”
“รู้ไหมว่าเรากับแนนพยายามกันมากแค่ไหนกว่าจะยอมแพ้แล้วจบความสัมพันธ์ระหว่างกันแบบนั้น”
“อย่าเอาเราไปเปรียบเทียบกับแนน” ผมรู้สึกขุ่นใจขึ้นมา “กับคนที่เมธรักคนนั้น..”
“เราแค่อยากให้ปั่นเห็นภาพ” เสียงเขาอ่อนลงเหมือนจะปลอบ “อยากให้ปั่นเข้าใจสิ่งที่เรากำลังบอก”
“...”
“เพราะงั้นช่วยฟังเราหน่อยได้ไหม”
“เราไม่อยากฟังเรื่องของคนที่เมธรัก” ตาผมพร่าลงเพราะน้ำตา “ไม่อยากฟัง”
“เราเคยรัก”
“...”
“ถ้าปั่นจะฟังที่เราพูดสักนิด”
“พอเถอะ” ผมปล่อยถุงกาแฟลงพื้น “เราเหนื่อยแล้ว”
“...”
“เราไม่ได้อยากได้ยินอะไรจากเมธเลย”
“...”
“นอกจากคำว่าเมธรักเรา”
“...”
“ซึ่งมันคงไม่มีวันนั้นใช่ไหม”
Ma-NuD_LaW
มีคนทำผิดกฎ :m22:
ไหนใครพิมพ์คำว่าสั้น หรือคำที่สื่อถึงคำว่าสั้น ต่อแถวมาจ่ายค่าปรับเดี๋ยวนี้ o11
:z13: :pig4:
-
ตกลงเมธรู้สึกยังไง??
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
o1 ขอโทษที่เมนต์ในตอนที่แล้วว่า "สั้น ค้าง หงุดหงิด" ขอจ่ายค่าปรับเป็นการให้หลานคนแต่ง :z13: 3 ที
หากในอนาคตมีความจำเป็นต้องเมนต์แบบนี้อีก ขออนุญาติใช้คำดังต่อไปนี้ " ไม่ยาว ลื่น ครื้นเครง" แทนนะคะ :a1:
-
“ในสายตาปั่น เราดูสูงส่งมากแค่ไหนเหรอ”
“ทำไมผลักเราให้ขึ้นไปยืนในที่สูงขนาดนั้น ทั้งที่เราก็แค่ผู้ชายธรรมดา ๆ คนหนึ่ง” เขาจ้องตาผม “จริง ๆ แล้วปั่นต้องการอะไรจากเรากันแน่เหรอ”
………………
อ่านตรงนี้แล้วจะร้องไห้ เหมือนถูกแทงด้วยมีดทู่ๆ มันปวด
คุณคนเขียน ซ่อนอะไรแบบนี้ไว้เนียนมาก แต่อ่านแล้วพบว่าจริง เรื่องที่ผ่านมา ปั่นคิดแบบนั้น
คราวนี้เดาทางคุณคนเขียนไม่ออกเลย
ยอมมมมมม :ling3:
…………………
-
เมธอยากได้อะไรจากปั่นอ่ะ? คือพอปั่นบอกว่าที่เมธเป็นยังไม่ใช่รัก เมธก็ไม่ปฏิเสธ คือถ้าไม่รักจะรั้งปั่นไว้ทำไม? จะคบเพื่อรอให้ความถูกใจเปลี่ยนเป็นรักเหรอ? แล้วถ้ามันไม่เปลี่ยนอ่ะ ปั่นจะเป็นไงเมธได้คิดไหม? #ตบเกรียนเมธสักทีผิดไหม #อิน 555555
-
ยังคงไม่รู้ว่าบทสรุปเรื่องนี้จะจบลงตรงไหน แง :hao5:
-
เฮ้อออ ปั่นนี่นิสัยพอๆกะเบลล์เรื่องก่อนโน้นเลยไม่ฟังอะไร คิดเองเออเอง เอาจริงๆที่ปั่นเข้าหาเมธนี่รักเมธจริงๆรึเปล่าเหอะ ทำไมยิ่งอ่านรู้สึกยิ่งเหมือนปั่นประชดภาคยังไงก็ไม่รู้ ที่อยากเลิกกับเมธไม่ใช่เพราะคิดได้ว่าตัวเองรักภาคแล้วอย่างนั้นเหรอ เหนื่อยใจ :เฮ้อ:
-
มันขยุกขยิกในใจ จะว่าหน่วงก็ไม่ใช่ เหมือนมีคนจะพยายาม อีกคนจะเดินหนี :z3:
-
หน่วงๆ :mew2: :mew2: :mew2:
เหมือนปั่น จะดันทุรังที่จะตัดใจจากเมธ
ขณะที่เมธ เหมือนจะเข้าหาปั่นเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์
แต่ปั่น อยากให้เมธก้าวกระโดด จากไม่รัก เป็นรักเลย
และเอาอารมณ์โกรธไม่พอใจภาค มาระบายอัดใส่เมธ
มันไม่ใช่นะปั่น :serius2: :serius2: :serius2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมปั่นไม่มีเหตุผล
ขอถามเหมือนเมธว่าต้องการอะไรจากเมธกันแน่
แบบนี้หรอที่รักเมธมานาน
ส่วนเมธดูแคร์ความรู้สึกปั่น รู้สึกได้
และพยายามสร้างความสัมพัน
โอเคตอนนี้ยังไม่รักแต่ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนที่รักมาตลอด
จุดนี้ผมว่ามันโอเค แต่นี่ปั่นไม่ฟังอะไรเลย จะเลิกอย่างเดียว
-
โชคดีไม่ได้พิมพ์คำว่าสั้น :z2:
ให้เลิกๆกันไปไวๆเถอะค่ะ เราจะดูแลเมธเองไม่ต้องห่วง :กอด1:
-
ทำไมตอนนี้เหมือนเมธกำลังจะบอกว่ารักปั่นแบบนั้นใช่ไหมหรือยังไง ? หรือเมธรักปั่นมาก่อนคบแนนเพราะตอนนั้นยังไม่แน่ใจในตัวเองแบบนี้หรอ
หรือยังไง
อึดอัดอ่ะแก ปั่นฟังเมธอธิบายจะได้จบๆว่าจะรักหรือเลิกค่อยว่ากันอีกที
ภาค...ฉันยังเชียร์แกอยู่นะ 5555
-
สั้น - เอาไป 2 บาท
รำคาญปั่น - เอาไป 3 บาท
นี่ขอเมนท์ให้ทั้งปั่นกับภาคเลยค่ะ
คือดันไปหลงรักเขา(เอง)
ที่ดูๆ มานะ เมธก็ดีกับนางเหมือนดีกับเพื่อนทั่วไป
ตัวปั่นเองที่ไม่พอใจอยากได้มากกว่าที่เมธให้ได้
ปั่นเอาความรักของตัวเองไปยัดเยียดให้เมธ
พอไม่ได้ดังใจก็เป็นแบบนี้
รักเขาข้างเดียวมันต้องทำใจเตรียมไว้ ไม่รักก็คือไม่รัก
คนที่รักตัวเองก็ดันไม่แคร์ไม่ใส่ใจ
ยิ่งภาคยัดเยียดความรู้สึกให้ปั่นขนาดไหนนางก็ควรที่จะเข้าใจเมธ
ที่รักตอบนางไม่ได้สิ ไม่ค่ะ ไม่คิด
ภาคก็แบบเดียวกันเดีี๊ยะๆ เลย
หยอดปุกที่ไหนบอกด้วยนะคะ
-
รำคาญปั่นมากอ่ะ เอาแต่ใจตัวเอเกินไป ต้องการอะไรจากเมธ? คืออยากให้มันชัดเจนแล้วไง มองไม่ออกกหรอว่าเมธพยายามปรับตัวพยายามเข้าหารักษาความสัมพันธ์นี้ขนาดไหน แล้วดูปันทำตัวสิ ส่วนภาคอ่ะนิสัยเสียมาก ชอบปั่นอ่ะรู้ แตปั่นชัดเจนมาตลอดว่าให้ได้แค่เพื่อน แต่ภาคบีบบังคับปั่นมากเกินไป เอาแต่ได้ เหมือนแบบปั่นต้องเป็นแค่ของตัวเอง คนอื่นยุ่งไม่ได้ กีดกันทุกอย่าง เหมือนต้องการให้ปั่นเลือกแค่ตัวเอง เห็นแก่ตัวมาก
-
มารอตอนต่อไป วันศุกร์แบบนี้จะมาต่อไหมน๊า
-
20.ไม่รับรู้
[เมธ]
ปั่นไม่ยอมฟังอะไรเลย..
“เราถามว่ามันคงไม่มีวันนั้นใช่ไหม !” ผมเดินเข้าไปยืนใกล้ ๆ ตรงหน้าเขา “เราถามว่า..”
เสียงเขาเงียบลงเมื่อถูกผมดึงเข้ามากอด “ขอโทษนะ”
และยิ่งผมกอดแน่นขึ้นเท่าไรเขาก็ยิ่งสะอึกสะอื้นมากขึ้นเท่านั้น “เราขอโทษจริง ๆ”
ขอโทษที่เรายังรักปั่นไม่ได้..
“ทำไมต้องทำแบบนี้” พูดแล้วก็พยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดของผม “ทำไมต้องใจดีกับเราแบบนี้ด้วย”
“ปั่น..”
“แค่ปล่อย ๆ เราไปไม่ได้เหรอ”
“เหลือทางออกแค่ทางนี้จริง ๆ เหรอ”
มันเหลือแค่ทางนี้ทางเดียวจริง ๆ ใช่ไหม ?
“เราไม่ไหวแล้ว”
หรือผมควรปล่อยเขาไปจริง ๆ
“ทำแบบนั้นแล้วปั่นจะมีความสุขได้จริงใช่ไหม”
“...”
“ทำไมเราไม่รู้สึกว่ามันจะเป็นอย่างนั้นเลย”
เขาไม่ตอบคำถามผม
“ขอเวลาเราอีกหน่อยได้ไหม”
ผมจะต้องทำอะไรสักอย่าง
“แค่อาทิตย์เดียวก็ได้”
“...”
“ปั่นให้เราได้ไหม”
และผมคิดว่าตัวเองตัดสินใจได้ถูกต้องแล้ว
ผมขอให้ปั่นยืดเวลาของพวกเราออกไปอีกหนึ่งอาทิตย์ ยืดเวลาเพื่อให้ผมได้ใช้ความพยายามเป็นครั้งสุดท้าย ปั่นไม่ได้ตอบรับ เช่นเดียวกันกับที่ไม่ปฏิเสธ สุดท้ายผมก็รวบรัดตัดสินใจเอาเองว่าเขายินยอม ถึงได้ถือวิสาสะจูงมือเขาเดินกลับมาที่ห้อง ทั้งที่เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าผม
มือของเขาสั่น..
มันสั่นและเย็นมาก..
“ไอ้ปั่น”
เราเงยหน้าขึ้นมองคนเรียกพร้อม ๆ กัน ก่อนที่ปั่นจะดึงมือตัวเองออกไปจากการเกาะกุมของผม “มึงมานี่อีกทำไม”
ภาคเหลือบตามามองผม ก่อนจะกลับไปมองหน้าเขา “กูมาเอาของ แต่เข้าห้องไม่ได้”
ผมถอยหลังออกห่างจากพวกเขาสองก้าว เพื่อให้ความเป็นส่วนตัว “ไม่ยักรู้ว่ามึงเปลี่ยนกุญแจ..”
“กูจะโอนเงินค่าห้องส่วนเกินคืนให้ เพราะงั้นต่อไปมันจะเป็นห้องของกูคนเดียว”
“เกลียดกูขนาดนั้นเชียว” เขาไม่ตอบ ส่วนผมเองก็เลือกจะยืนหันหลังให้กับพวกเขา “ช่างเถอะ..กูมานี่ ไม่ได้อยากมาชวนมึงทะเลาะ”
“...”
“กูจะย้ายไปอยู่กับนอส” ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากเขา “นอสมันพยายามฆ่าตัวตาย”
ผมหันกลับไปมองทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น “มันบอกว่าถ้าไม่มีกู มันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่”
“...”
“กูไม่เคยรู้เลยว่าจะทำให้ใครต้องมาอยากตายเพราะกู”
“น้องมันคงรักมึงมากจริง ๆ” เขายื่นกุญแจห้องไปให้ภาค “ของมึงกูเก็บรวมใส่กล่องแล้ว วางไว้ตรงข้างประตู”
“หึ..” ถึงจะดูไม่พอใจแค่ไหน ภาคก็ทำแค่รับกุญแจแล้วไขเข้าไปเอาของ ๆ ตัวเองออกมา “มึงคงสบายใจแล้ว ที่ตัดกูออกไปจากชีวิตมึงได้”
ผมไม่รู้ว่าเขาทำสีหน้ายังไง รู้แต่เพียงว่าน้ำเสียงเขาเย็นชาแค่ไหนตอนตอบกลับคำพูดของภาคไป “มันเป็นเพราะมึงเองภาค เพราะงั้นมึงถึงต้องชดใช้ให้น้องมัน”
“...”
“แล้วอย่าไปทำให้น้องมันต้องเจ็บซ้ำอีก”
ผมขมวดคิ้วไปกับคำพูดของเขา..
อย่าทำให้ต้องเจ็บซ้ำอีกงั้นเหรอ..
หลังจากภาคกลับไป ผมก็ปล่อยให้ปั่นไปอาบน้ำ นั่งรอเวลาอยู่พักใหญ่เอาให้แน่ใจว่าเขาคงทำธุระทุกอย่างเสร็จแล้วก็เดินออกไปเคาะประตูเรียกเขา ปั่นทำท่าว่าไม่อยากจะมานั่งทำรายงานที่ห้องผมอย่างที่ผมขอ แต่ก็เหมือนไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไงให้ไม่ต้องมาถกเถียงกันในเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก สุดท้ายเลยยอมขนหนังสือแล้วเดินตามผมมา
“ไปพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราพิมพ์ต่อเอง” ผมบอกหลังจากนั่งจ้องเขาพิมพ์มาราว ๆ สองชั่วโมงแล้ว “ปั่น..”
“มันเป็นอย่างเดียวที่ทำให้เราไม่ต้องฟุ้งซ่าน” เขาตอบกลับมาอย่างนั้น “เพราะงั้นอย่ามาห้ามเราเลย”
“...” ผมพูดอะไรไม่ออก
“เมธไปนอนก่อนเถอะ ไว้พิมพ์เสร็จแล้วเราจะเรียก”
“...”
“ถึงตอนนั้นเราจะไปนอน แล้วเมธค่อยมาทำที่เหลือต่อจากเรา”
ผมหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้ามาอาบน้ำ เปิดน้ำราดหัวตัวเองไปแล้วก็คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาระหว่างผมกับเขาไปเรื่อย ๆ ก่อนจะหลับตาลงแล้วพ่นลมหายใจออกมาเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ข้างใน
ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เขาไม่ต้องเจ็บปวด..
แต่ผมก็ไม่อยากให้ทุกอย่างมันจบทั้งที่ยังไม่ได้พยายามทำอะไรเลย..
“ไปยื้อเขาเอาไว้อย่างนี้มันดีแล้วจริง ๆ เหรอ” ผมพึมพำถามตัวเองเบา ๆ อย่างนั้น “มันดีกว่าให้เขาได้ทำในสิ่งที่ต้องการใช่ไหม”
สุดท้ายผมก็ยังอยากพยายามให้ถึงที่สุดก่อนอยู่ดี..
Ma-NuD_LaW
ทุกคนกำลังพยายามในส่วนของตัวเอง ยกเว้นปั่น o12
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :z13:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ทำไมต้องประชดกันอีกแล้ววววว
จะทะเลาะกันอีกนานไหมคะคุณภาคกับคุณปั่นเนี่ย!!
เมธยื้อเวลาเพื่ออะไร ทั้งๆที่ไม่ได้รัก... งงๆนะ
-
โอ้ย อ่านแล้วอึดอัด คันปาก อยากจะด่า :katai1:
-
แต่เรากลับคิดว่าปั่นได้ทำในส่วนของตัวเองเพื่อตัวเองแล้ว ทนฝืนไปก็เจ็บ ก็ไม่เห็นอนาคต อยากคบเพราะอยากได้แฟนไม่ใช่เพื่อนที่แสนดี ถอยออกมาดีกว่า ปล่อยอิเมธมันลำไยไป #ทีมปั่น
-
คุ้นๆไหมครับ? สถานการณ์ที่ทำให้คนๆนึงต้องไปรับผิดชอบอีกคน ทั้งๆที่ไม่ได้รัก ต้องไปดูแลเทคแคร์ เพราะอีกฝ่ายคิดว่าถ้าทำอย่างนี้แล้วคนที่มารับผิดชอบจะรักตัวเองได้....
ปั่นก็รู้ว่าวิธีตัวเองไม่ได้ผล แล้วทำไมวิธีของนอสมันจะได้ผล? ดูไม่ออกรึไงครับ
ผมชื่นชมเมธกับภาคอยู่อย่างนะครับ สองคนนี้เป็นคนรักใครรักจริง เมธที่ยังรักปั่นไม่ได้ เพราะยังไม่ลืมแฟนเก่าที่เค้ารักมากและรักมาตลอด เช่นเดียวกับภาค ที่คงรักนอสหรือใครๆไม่ได้ เพราะว่ารักปั่นมาตลอด สองคนนี้มีความรักที่มั่นคงและจิตใจเข้มแข็งมากนะครับ
สองคนนี้นิสัยไม่เหมือนกัน และด้วยเอกลักษณ์นั้น ถ้าเทียบกัน ผมว่ากรณีไม่ได้รักแต่ต้องรับผิดชอบ เมธจะทำได้ดีกว่าภาคเยอะเลยครับ เพราะกับแฟนคนที่ผ่านๆมา ภาคก็ทรีตพวกเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ยิ่งถ้ามาเจอสถานการณ์แบบนี้ ภาคคงจะทรีตแบบขอไปที ไม่ใส่ใจเข้าไปยิ่งกว่าเมธอีก ความเย็นชาของภาคโหดร้ายกว่าเมธเยอะนะครับ ภาคกล้ารับในสิ่งที่ตัวเองทำไว้ แต่เค้าไม่มีทางเลิกรักปั่นหรอก แต่เมธยังค่อนข้างประนีประนอม ซึ่งด้วยสาเหตุนี้ ทำให้วลี ‘น้ำหยดลงหินทุกวันมันยังกร่อน’ อาจจะพอใช้ได้บ้างกับเมธ แต่ผมว่าเมธชอบผู้หญิง พูดกันตรงๆเลยนะ ผมรู้สึกว่าเมธไม่ได้ไม่ชอบปั่น แต่เมธแค่รู้สึกว่าเขาใส่ใจผู้หญิงมากกว่าถ้าเกิดเป็นแฟนกัน เขาให้ความสนใจในความบอบบางและเอาใจใส่พวกเธอมากกว่า เมธพยายามมากกว่าเพราะแคร์มากกว่า อาจจะเพราะแฟนเก่าเป็นผู้หญิงด้วย ผมเลยคิดว่ารสนิยมเมธชอบผู้หญิงนะครับ ถ้าเจอผู้หญิงดีๆ สงบอ่อนหวาน อ่อนโยน ใจเย็น เมธจะเป็นผู้ชายที่ดีมากเลยนะครับ แล้วใช้ชีวิตกันไปรอดยาวด้วย ไม่จำเป็นต้องฉลาด เพราะใจเย็นกันทั้งคู่
ภาคเป็นคนนิสัยมุทะลุ แสดงออกอย่างชัดเจน และตามใจคนที่รักมาก ที่ผ่านๆมาเห็นเท่าไหร่ ถ้าแฟนเป็นปั่น บวกไปอีกร้อย แต่ถ้าต้องไปรับผิดชอบคนอื่นที่ไม่ใช่ปั่นและด้วยความจำใจ ติดลบไปร้อยครับ ผมอยากเห็นภาคที่ตกอยู่ในโหมด เฉยชา เย็นชา แล้วนอสจะประสาทเสียเองครับ (หัวเราะ) แต่ข้อเสียของสถานการณ์แบบนี้คือ ถ้านอสยังผูกภาคไว้ต่อไปเรื่อยๆ ภาคจะเย็นชาและเฉยชากับชีวิตตัวเองเข้าไปเรื่อยๆครับ จนในที่สุดมันอาจจะนำไปสู่ภาวะขาดความสนใจในการดำรงอยู่ ไม่แคร์อะไรทั้งนั้นกับทั้งความรัก ไม่แคร์ใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะตัวเองหรือใครก็ตามในโลก ทำตามมาตรฐานทุกอย่างให้ดีแล้วหายใจทิ้งไปวันๆโดยไม่ได้ใส่ใจเข้าไป เพราะความรักที่เขาใส่ใจเข้าไปมันไม่สมหวังและกลายเป็นสาเหตุของความผิดหวัง
ภาวะนี้ ค่านิยมที่เชื่อกันผิดๆคือ ให้พ่อแม่มาพูดแล้วจะแก้ปัญหาได้ การที่บุพการีมาเตือนสติ มันทำให้คนที่มีภาวะขาดความสนใจในการดำรงอยู่ กลับมาสนใจในตัวเองและความรักที่พ่อแม่มีให้กับตัวเองก็จริงครับ แต่มันไม่ได้แก้ปัญหาเริ่มต้น ซึ่งคือ ‘ไม่แคร์ใคร เพราะเขาคิดว่าต่อให้เขาใส่ใจไป โลกไม่ได้แคร์เขากลับมา’ ปัญหามันอยู่ตรงนี้ เขายังมองโลกในมุมนี้อยู่ ซึ่งคนที่ทำให้ภาคคิดแบบนี้คือปั่น (อันนี้ผมพูดไปล่วงหน้าถึงอนาคตเลยนะครับ) ซึ่งมันน่าสนใจมากว่า ถ้าปัญหามันเกิดแบบนี้ เรื่องจะผูกยังไงและจะแก้ยังไง รอติดตามครับ
-
ยังคงไม่มีอะไรคืบหน้าเหมือนเดิม
-
ไม่เข้าใจ ความพยายามจะยื้อของเมธ
-
ยังคงไม่ชัดเจนซักที คืออะไร ยังไง
เมธยื้อเพื่ออะไร???
-
:a5:
-
เชียร์ภาคได้ไหม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ได้เข้ามาแค่ หกเดือน คุณลิงภูเขามีเรื่องใหม่แล้วหรืออออ
เห็นเม้นต์แล้วต้องกลับมาคิดอีกที มีฝักฝ่ายชัดเจน
อืมมมมมมมมมมมม
เหมือนดราม่า.....สินะคะ
หุหุ
#มาบุ๊กที่อ่านไว้ก่อนนะคะ
-
:call: :call: :call:
-
21.ไม่อยากรู้
ปั่นฟุบหลับไปแล้วตอนที่ผมออกมาจากห้องน้ำ ผมขยับตัวไปนั่งลงตรงพื้นข้าง ๆ เขา เอนหัวซบแขนตัวเองจ้องเส้นผมของเขาที่ปลิวไปมาตามแรงพัดจากพัดลมเงียบ ๆ แล้วคิด
ผมจะทำยังไงกับเรื่องของเราดี..
จะทำยังไงให้เขาไม่ต้องเสียใจแบบนี้อีก..
“ถ้าเราชวนไปเที่ยวที่บ้านเรา ปั่นจะยังอยากไปอยู่ไหม” ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นน้ำตาที่ซึมออกมาตรงหางตาเขา “ไม่ได้หลับอยู่เหรอ”
ผมยกมือขึ้นไปลูบหัวเขาเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงสะอื้น “ขอโทษนะ..เราขอโทษจริง ๆ”
“อย่าดีกับเราแบบนี้ได้ไหม” เขาพูดออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา “เลิกห่วง เลิกทำดีกับเรา”
“ปั่น..”
“ถ้าเมธดีกับเราน้อยลงกว่านี้..แค่นิดเดียวก็ได้” แล้วเขาก็ยอมลืมตาขึ้นมามองผมสักที “เราอาจจะบอกตัวเองให้เกลียดเมธลง”
“...”
“และเราคงไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้” ผมรู้สึกว่าลมหายใจตัวเองสะดุดลงเมื่อได้สบตาเขาจริงจังอย่างนี้เป็นครั้งแรก “ทำไมถึงแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ แล้วปล่อย ๆ เราไปตามทางของเราไม่ได้”
“...”
“เราพิมพ์เสร็จแล้ว” เขาว่าแล้วเลื่อนโน้ตบุ๊กมาให้ผม “เราขอไปเข้าห้องน้ำก่อน”
ผมได้ยินเสียงเขาร้องไห้..
มันดังชัดเจนมากซะจนเหมือนเขาตั้งใจจะให้ผมได้ยิน..
ปั่นไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทีอะไรอีกเลยหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาทำเพียงแค่เดินกลับมานั่งลงข้าง ๆ ผม พูดคุยเรื่องรายงานที่กำลังทำอยู่ ก่อนจะขอตัวกลับห้องไปเมื่อหมดหน้าที่ของตัวเองแล้ว
ผมไม่ได้คัดค้าน หรือขอให้เขาอยู่ต่อ เพราะผมไม่กล้าเอาแต่ใจตัวเองไปมากกว่านี้อีก
สิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดในชีวิต นั่นคือความรู้สึกที่ว่า พอทำอะไรลงไปแล้วผมกลับคิดว่าไม่น่าทำมันลงไปเลย
“อีกสักครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว” ผมหันไปบอกคนที่เอาแต่นั่งหลับตานับตั้งแต่ขึ้นรถมา “พ่อเราคงมารอรับแล้ว”
“อืม..”
ผมไม่ได้เซ้าซี้อะไรเขาอีก ทำแค่ปล่อยให้เขานั่งนิ่ง ๆ ไม่พูดไม่จาอยู่แบบนั้นต่อไป เพราะคิดดีแล้วว่าจะพยายามใช้ช่วงเวลาสองวันสุดท้ายที่เขาให้ด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องเรียกร้องอะไรจากเขาเพิ่มเติมอีก
เหมือนกับที่ผมเคยพยายามกับความรักครั้งก่อน..
ผมอยากทำให้ดีที่สุดในส่วนของตัวเอง..
เพื่อที่ว่าสุดท้าย จะได้ไม่ต้องกลับมานั่งคิดว่าไม่น่าปล่อยให้มันจบทั้งที่ไม่ได้พยายามทำอะไรเลย..
“เป็นที่นอนที่ย่าเราเย็บเอง” ผมว่าแล้วปูที่นอนที่เพิ่งยกมาให้เขา “มุ้งมีหลังเดียว เพราะงั้นคงต้องนอนติดกันหน่อยนะ”
เห็นเขาพยักหน้า ผมก็สบายใจที่ไม่ต้องทำให้เขารู้สึกอึดอัด “ห้องน้ำต้องลงไปใช้ข้างล่าง คงลำบากหน่อย”
“ไม่เป็นไร”
เห็นเขาเริ่มตอบโต้ ผมก็เริ่มยิ้มออก “พ่อเราเป็นลูกคนเล็ก เลยรับหน้าที่เลี้ยงดูปู่กับย่า เพราะงั้นเลยได้รับมรดกเป็นบ้านหลังนี้เลย”
“แล้วที่สวน..” สีหน้าเขาดูเกรงใจที่จะถาม
“จากฝั่งตากับยายน่ะ”
“อ๋อ..”
ผมยิ้มให้เขาอีกครั้ง “เราไปช่วยแม่ทำกับข้าวก่อน เสร็จแล้วจะมาตามนะ”
“เราไปช่วยด้วยดีกว่า”
ผมส่ายหน้าทั้งรอยยิ้ม “ปั่นพักเถอะ เก็บแรงไว้ไปช่วยเรารดน้ำผักเย็นนี้ดีกว่า”
“แปลงผักข้างหลังบ้านนั่นน่ะนะ” เห็นผมพยักหน้า เขาก็พูดต่อ “งั้นเราคงต้องนอนตุนแรงเอาไว้ก่อนจริง ๆ”
ผมยื่นมือไปลูบหัวเขาทั้งที่ยังยิ้มอยู่ “นอนพักเถอะ”
“อืม”
ผมลุกขึ้นไปกดหยุดพัดลมให้เลิกส่ายไปมา แล้วยกไปวางใกล้ปลายเท้าเขาอีกนิด “ให้เราเปิดเพิ่มอีกตัวไหม”
เขาส่ายหน้า “แค่นี้พอแล้ว”
“งั้น..ฝันดีนะ”
“อืม..”
ผมดึงประตูปิดเพื่อเพิ่มความเป็นส่วนตัวให้เขา ก่อนจะรีบเดินเข้าไปช่วยแม่ในครัว หยิบนู้นหั่นนี่ไปแล้วยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองคิดไม่ผิดเลยที่ชวนเขามาเที่ยวที่บ้านผมอย่างนี้
เพราะบรรยากาศความเป็นบ้าน..
บรรยากาศที่หาได้ง่าย ๆ ทั่วไปในชนบท..
บรรยากาศแบบนี้มันสามารถทำให้เขายอมเปิดใจให้โอกาสผมได้จริง ๆ..
ผมชวนปั่นลงมาช่วยกันรดน้ำผักหลังจากกินข้าวกันอิ่มแล้ว ผมลากสายยางออกมาให้เขาแล้วเดินกลับไปเปิดก๊อกน้ำ พอน้ำไหลได้ที่ก็เดินวนถอนต้นหญ้าที่ขึ้นแทรกมาประปรายออก สลับกับการมองเขารดน้ำผักไป
“ปกติที่บ้านเมธกินข้าวเย็นกันเร็วแบบนี้ตลอดเหรอ”
ผมพยักหน้า ก่อนจะอธิบายเพิ่ม “ปู่กับย่าเราก็กินข้าวเย็นกันเร็วแบบนี้ เลยติดเป็นนิสัยตามกันมาน่ะ”
“แล้วมื้อเช้าล่ะ”
“หกโมงครึ่ง เจ็ดโมง ราว ๆ นั้น”
เขาทำท่าคิด “งั้นเราต้องตื่นมาช่วยแม่เมธทำกับข้าวตอนกี่โมง”
ผมยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเขาถามอย่างนั้น “ตีห้าครึ่งก็ได้ ปกติมื้อเช้าแม่เราจะทำกับข้าวง่าย ๆ น่ะ ไม่ใช้เวลาทำนานเท่าไรหรอก”
“งั้นเหรอ” ผมรู้สึกว่าตัวเองหุบยิ้มลงไม่ได้เลย “เห็นเมธถอนต้นหญ้าแล้วก็รู้สึกว่าแปลงผักบ้านเมธไม่ค่อยมีวัชพืชเท่าไร..”
ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบ “พ่อกับแม่เราถอนตลอดน่ะ ที่เราถอนนี่มันแค่ส่วนที่หลงหูหลงตา”
“อ๋อ..”
“เดี๋ยวรดเสร็จแล้วไปอาบน้ำกัน อาบดึกมากมันจะหนาว” เห็นเขาทำหน้าตกใจผมก็รีบพูด “หมายถึงให้ปั่นอาบก่อนแล้วเราค่อยอาบ”
“...”
“โทษทีนะ”
“อืม..”
ไม่มีบทสนทนาอะไรเพิ่มเติมจากนั้นอีก แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าบรรยากาศระหว่างพวกเราเริ่มต้นดีขึ้นมาเรื่อย ๆ แล้ว..
[จบเมธ]
Ma-NuD_LaW
ทำไมบวกเป็ดไม่ได้อ่าครับ :hao4:
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
แล้วทีนี้ล่ะเอาไง ภาคอีก,,,
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คงต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรม ไม่รู้จะทำไงแล้ว :เฮ้อ:
-
ทำให้มันดีๆล่ะเมธ เลือกที่จะทำแล้วก็ต้องยอมรับมัน
-
จริง เราก็บวกเป็ดไม่ได้เลย
ได้แต่รอดูต่อไป :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวเลย ทั้งอึน ทั้งหน่วง อยากจะยิ้มก็ไม่สุด ภาคเหมือนเพื่อนที่ดี มีแต่ให้ แต่จริงๆแล้วหวงยิ่งกว่าอะไร เพราะคิดว่าเขาคงไม่มีทางรักกัน เลยแกล้งยอมเพื่อให้ปั่นตายใจ แต่พอเขาไม่มีทีท่าเลิกกัน ก็เริ่มทนไม่ไหว ทวงสิทธ์(ที่ไม่มี) ของตัวเอง.... เห็นแก่ตัว
ปั่น รักใคร? รักเมธจริงไหม เหมือนว่ารักเมธ แต่ก็ห่วงภาค ปากบอกไม่อยากยุ่งเกี่ยว แต่ก็เลือกจะไม่เล่าความจริงให้พี่ปูนฟัง ปากบอกว่ารักภาค แต่ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย ก็รู้นะว่าความรักใช้หัวใจมากกว่าสมอง แต่บางทีมันขัดใจอ่ะ เราอาจจะไม่รู้ความเหนื่อยของปั่น เราเลยไม่อินกับปั่น เพราะจากที่อ่าน เรารู้สึกแค่ว่า ป่านตีกีอบไว้แล้วว่าเขาไม่รัก แล้วพยายามทำทุกอย่างสอดคล้องกับแนวคิดตัวเอง ซึ่ง.... ชาติไหนจะเปิดใจได้จริงๆอ่ะ นี่ก็เห็นแก่ตัว
เมธ โดนกระทำที่สุด เหมือนเป็นหมากตัวนึงของปั่นกับภาค เราว่าเมธก็พยายามมาก กับการคบปั่น แล้วยิ่งต้องใช้ความพยายามากไปอีก คือการที่ปั่นมีเพื่อนแบบภาค คือห้ามใจให้ไม่ต่อยมันได้ไง โตมามีคุณภาพจริงๆ เออ จะบอกว่าอวยก็ได้ 555555 เราชอบความดีของเมธนะ แต่ก็ไม่แน่ใจ ว่าความดี จะเพียงพอในการอยู่ด้วยกันหรือเปล่า แต่เมธก็ดีตรงพูดตรง ยังไม่รักก็ไม่พูดให้คนคิดไปเอง ถ้าเมธต้องเลิกกับปั้นจริงๆ เราแค่อยากบอกว่า...เรายังโสด จบ*
-
ตกลงว่า เมธรักปั่นไหม หรือแค่อยากให้มันจบดีๆ หรือแค่ไม่อยากถูกทิ้ง :เฮ้อ: สงสารหนูปั่น มาสวนผักคราวนี้จะกลับไปทำให้ใจเข้มแข็งได้หรือเปล่า
-
22.ยิ่งรักก็ยิ่งเสียใจ
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้บ้าเต็มทีแล้ว
“ไม่เคยทำมาก่อนใช่ไหม”
ผมพยักหน้า แล้วพยายามกะความยาวปลายมุ้งที่จะยัดเข้าไปใต้ที่นอนให้พอดี แต่ก็เหมือนจะยังทำได้ไม่ดีเท่าไร “พอน้อยไปก็โดนพัดลมพัดปลิวหลุด มากไปก็เหมือนมันจะรั้งสายมุ้งจนหลุดลงมาอีก”
“เราทำให้” บอกแล้วก็ขยับตัวมาช่วยจัดการปลายมุ้งฝั่งผมให้ “บอกแล้วว่าหับมุ้งไม่ใช่เรื่องง่าย”
ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาแล้วผมก็รู้สึกอยากจะยิ้มขึ้นมาบ้าง “ขอบคุณนะ”
เขาพยักหน้า ก่อนจะย้ายตัวกลับไปในเขตที่นอนของตัวเอง “ร้อนไหม”
ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบให้ เขาเลยพยักหน้าตอบกลับมาบ้าง “งั้น..ฝันดีนะ”
“ฝันดีเหมือนกัน”
ผมลงตัวลงนอนหันหลังให้เขา ก่อนจะเอานิ้วเขี่ยมุ้งไปมาอย่างคนไม่รู้จะทำอะไร นึกย้อนถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมาในวันนี้แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาให้กับความสับสนของตัวเอง เมื่อผมไม่รู้เลยว่าควรต้องปฏิบัติตัวอย่างไรเวลาอยู่ต่อหน้าเขา ไม่รู้ว่าควรจะยิ้มหรือแกล้งทำเป็นไม่รับรู้อะไรในสิ่งที่เขาทำให้ผม สุดท้ายเลยแสดงท่าทางแปลกประหลาดออกไปจนตัวเองยังรู้สึกได้
“ระวังอย่าเอาแขนไปชิดมุ้งนะ” เขาว่าแล้วเอื้อมมือมาดึงตัวผมเข้าไปใกล้ “แบบนั้นยุงจะเจาะทะลุมุ้งมากัดเอา”
“...”
“โทษทีนะ..” เหมือนเขาจะรู้สึกตัวแล้วว่าตัวเองเข้ามาใกล้ผมจนเกินไป “เรากลัวยุงกัดปั่นน่ะ”
ผมพลิกตัวไปนอนหงายหลังจากเขาถอยห่างออกไปแล้ว “ไม่ต้องขยับไปไกลขนาดนั้นหรอก”
“...”
“เดี๋ยวยุงก็กัด”
“นั่นสินะ”
เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าเขายังไม่หลับ และเพราะรู้อย่างนั้นผมเลยไม่กล้าที่จะขยับตัว ด้วยกลัวว่าเขาเองก็อาจจะรู้ว่าผมเองก็ยังไม่ได้หลับเหมือนกัน
ผมกลัวว่าจะเผลอไปทำอะไรให้เขาต้องรู้สึกอึดอัด..
เหมือนที่ผมเองก็กำลังอึดอัดเพราะเขาอยู่ตอนนี้..
“ปั่น..”
ผมได้ยินที่เขาเรียกนะ..
ถึงแม้ว่ามันจะเบามากก็ตามที..
“หลับไปแล้วเหรอ”
เสียงเขาถอนหายใจ คงเพราะรู้ว่าผมแกล้งทำเป็นหลับแล้ว ทั้งที่ยังไม่ได้หลับ “ฝันดีอีกครั้งนะ”
เขาเป็นฝ่ายพลิกตัวนอนหันหลังให้ผมบ้าง แต่ผมก็ยังคงนอนนิ่งไม่กระดิกตัวเลยอยู่อย่างนั้น นาน..กระทั่งเมธหลับไปแล้วจริง ๆ ผมจึงพลิกตัวนอนตะแคงไปมองเขา ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือเข้าไปใกล้ แตะปลายนิ้วลงบนที่นอนใกล้ตัวเขามากที่สุด แล้วจึงหลับตาลง
ผมรักเขามากจริง ๆ นั่นแหละ..
รัก..
รักมาก ๆ..
รักเสียจนต้องอึดอัดกับความดีมากมายในตัวเขาอย่างนี้..
“เลี้ยงเอาไว้ ไม่ตัด และไม่ปล่อย..”
คำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ของภาคดังก้องในหัวเสียจนผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ห้องทั้งห้องยังคงมืดสนิทจนผมอยากรู้เวลา แต่ก็ไม่กล้าที่จะกดโทรศัพท์มือถือตัวเองให้สว่างจนไปรบกวนใครอีกคนที่นอนหลับอยู่ข้างกัน
คนที่นอนอยู่ข้างกัน!
ผมหันไปมองเมธที่ตอนนี้ยังคงหลับสนิท ก่อนจะก้มลงไปมองฝ่ามือตัวเองที่ถูกเขากุมเอาไว้
เขายังนอนหงายหลับสบาย มือซ้ายวางอยู่บนอกนิ่ง ขณะที่มือขวาของเขาวางทับอยู่บนมือขวาของผม..มือที่ตอนแรกผมใช้ยื่นเข้าไปวางแตะเอาไว้บนที่นอนใกล้ตัวเขามากที่สุด
ตอนนั้นเขารู้ตัวอย่างนั้นเหรอ ?
ผมยกมือซ้ายขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองทันที ก่อนจะหลับตาลงเมื่อไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกที่ผมเองก็ไม่สามารถจะเข้าใจได้นี้ออกมายังไง
มันสับสน..
สับสนมากเสียจนอธิบายไม่ได้..
ก่อนจะกลายเป็นรู้สึกโมโหจนแทบคลั่ง..
ผมกระชากมือขวาของตัวเองออกมา ลุกขึ้นนั่งได้ก็ตั้งท่าจะยกมือขึ้นไปทุบตีเขา แต่แล้วก็ต้องชะงักมือลงเมื่อเห็นว่าเขาเองไม่ได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยซ้ำ
เขาไม่รู้เลยว่าผมกำลังโมโห..
ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผมกำลังโมโหทั้งที่ยังร้องไห้อยู่..
และมันก็ไม่ใช่ความผิดอะไร..
ผมล้มตัวลงนอนอีกครั้งทั้งน้ำตา รู้สึกสับสนไม่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้เอามาก ๆ แน่นอนว่าเสี้ยวหนึ่งในความคิดผมเลือกจะโยนความผิดทุกอย่างไปให้เขา แต่แล้วก็ถูกความคิดส่วนที่เหลือโต้แย้งกลับมาหมดเพราะความดีของเขา
ผมคิดถึงทุกคำพูดของตัวเองที่เคยบอกว่าเมธไม่ใช่คนผิด..
ผมคิดถึงความสิ้นคิดในการกระทำที่ผ่านมาของตัวเอง..
ถ้าย้อนเวลาได้ก็คงดี..
และคงดียิ่งกว่าถ้าผมสามารถบังคับหัวใจตัวเองได้..
นี่ผมใกล้จะบ้าไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม
Ma-NuD_LaW
:t3:
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หน่วงจิต ปวดตับ แสบอก :katai1:
-
หน่วงมากๆ อึดอัดแทน,,,
-
23.หยุด หรือว่าจะทำตามใจ
ผมตื่นมาไม่ทันเจอเมธ บ้านทั้งหลังเลยเหลือแค่เพียงผมกับแม่เขา แม่บอกว่าเมธไปช่วยพ่อทำงานที่สวน ก่อนจะเตรียมกับข้าวกับปลาให้ผมกิน แล้วตัวเองก็ขนเสื้อผ้ากองหนึ่งมานั่งเย็บซ่อมอยู่ข้าง ๆ เล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้ผมฟัง ส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นจะเป็นเรื่องของเขา
แม่พูดแม่บอกว่าภาคภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้มากแค่ไหน
และนั่นยิ่งทำให้ผมได้รับรู้ว่าเขาเป็นคนที่ดีมากจริง ๆ
“ให้ผมช่วยนะครับ” ผมอาสาเมื่อจัดการล้างถ้วยล้างจานที่ตัวเองเพิ่งใช้เสร็จแล้ว “ซ่อมตะขอหรือกระดุมแบบนี้ผมพอทำได้”
แม่ยิ้ม ก่อนจะเลื่อนกล่องเข็มกับด้ายมาให้ผม “มีตะขอกับกระดุมสำรองอยู่ในนี้”
“สีไม่เหมือนกันก็ได้ใช่ไหมครับ”
“แค่ใส่ทำงานในสวน สีแปลกกว่ากันก็ไม่เป็นไรหรอก” ว่าแล้วก็คัดเสื้อกับกางเกงที่กระดุมหรือตะขอหลุดมาให้ผม “ส่วนมากก็พ่อลูกเขานั่นแหละที่ชอบทำหลุด”
ผมหัวเราะขณะพยายามเลือกสีกระดุมที่ใกล้เคียงกับเสื้อที่ถืออยู่ในมือ “ตัวนั้นของเมธ”
พอได้ยินอย่างนั้นผมยิ่งตั้งใจเลือกสีกระดุมมากกว่าเดิม “ตัวโปรดเลย ชอบหยิบมาใส่บ่อย ๆ”
“...”
“หนูแนนเป็นคนซื้อให้” ผมชะงักมือที่กำลังรื้อ “ก่อนนี้หนูแนนมาเที่ยวที่บ้านบ่อย ๆ”
“งั้นเหรอครับ”
“ก็แทบจะทุกวันหยุดนั่นแหละ” พูดแล้วก็ยิ้มเศร้า “เสียดายที่เลิกกันไปเสียก่อน”
“...”
“แต่เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน” แม่ถอนหายใจ “แล้วปั่นล่ะลูก มีแฟนหรือยัง”
ผมก้มหน้าลง “ยังไม่มีครับ”
“งั้นเหรอ..”
“...”
“แต่อยู่ในวัยเรียน ก็เน้นเรื่องเรียนถูกแล้วเนอะ” ผมฝืนยิ้มให้แม่ ทั้งที่ใจกำลังสั่น “เรื่องความรัก ถึงเวลามันก็มาเอง”
ผมไม่พูดอะไรอีก ทำแค่วางเสื้อที่ถืออยู่ในมือลง แล้วเลือกหยิบกางเกงขึ้นมาแทน “นั่นของพ่อ”
“...”
“คนนี้ก็ขยันทำตะขอหายเสียจริง ๆ”
แล้วผมก็ได้แค่ยิ้ม เมื่อหูมันเริ่มเกเร ไม่ยอมรับฟังเสียงที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากของแม่อีกแล้ว
ผมไม่อยากโกหกตัวเอง แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าไม่ใช้วิธีนี้ จะมีอะไรที่สามารถช่วยให้ผมไม่ต้องเจ็บปวดกับเรื่องของเขาได้อีก
“อยากไปหาซื้อของฝากไหม” ผมส่ายหน้า ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเด็ดผักต่อ “เคยกินแกงแคไหม วันนี้แม่จะทำแกงแคหอย”
ผมส่ายหน้าอีกครั้ง “งั้นเราเจียวไข่เพิ่มอีกสักอย่างดีกว่า”
“...”
“เป็นอะไรหรือเปล่าปั่น” เขาพยายามก้มลงมามองหน้าผม “รู้สึกไม่สบายไหม”
“เปล่า..”
เขาไม่เซ้าซี้อะไรอีก ผมเลยค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมา “พรุ่งนี้จะกลับกี่โมงเหรอ”
“สาย ๆ แหละ” เขาลุกขึ้นไปหยิบไข่มาตอกลงในถ้วย “ปั่นเบื่อแล้วเหรอ”
“เปล่า ๆ” ผมรีบบอก “แค่อยากรู้ว่าต้องตื่นกี่โมง เรา..เรากลัวตื่นสายแบบวันนี้อีก”
“ไม่เป็นไรหรอก” เขาพูดเสียงเบาลงเมื่อแม่เดินเข้ามาใกล้ “เรารู้ว่าปั่นไม่ค่อยได้นอน”
“...”
“เราขอโทษนะ”
ผมเบนหน้าหลบสายตาเขาทันที “ไม่ใช่ความผิดของเมธสักหน่อย”
“ผิดสิ”
“...”
“ทำไมเราจะไม่ผิด”
ไม่มีบทสนทนาอะไรเพิ่มเติมระหว่างเราอีก เมื่อผมเลือกจะเดินเลี่ยงเขาออกมาช่วยพ่อรดน้ำที่แปลงผักแทน ผมรู้สึกแย่ที่จะต้องทำตัวหนีปัญหาแบบนี้ แต่ผมก็เจ็บเกินกว่าจะมาทนฟังคำขอโทษที่ไม่มีวันจบสิ้นของเขา
ผมหลอกตัวเองว่าจะไม่เป็นอะไร กับแค่ต้องฟังเรื่องราวความรักของเขากับแนนจากปากแม่ ทนมองข้าวของเครื่องใช้ที่เต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างพวกเขาแค่นี้ ผมต้องไม่เป็นอะไร
ผมพร่ำบอกตัวเองซ้ำ ๆ อย่างในใจ
ความเงียบที่ดังที่สุด
ผมรู้ว่าเมธมีอะไรอยากจะพูดกับผม ผมรับรู้ความต้องการนั้นจากเขาตลอดเวลาที่เรานั่งกินข้าวเย็นอยู่ กระทั่งอิ่มแล้วจนล้างจานเสร็จ เมธก็เอ่ยปากชวนผมออกมาเดินเล่น ชมหมู่บ้านที่เขาเกิดและเติบโตขึ้นมา
แน่นอนว่าผมไม่กล้าที่จะปฏิเสธ สุดท้ายก็ต้องมาทนเดินอึดอัดอยู่ข้าง ๆ เขาในตอนนี้
“เหลือเวลาอีกแค่สองวันใช่ไหม” เขาถามแล้วเหลือบตามามองผม “แล้วหลังจากนี้ระหว่างพวกเราจะเป็นยังไงเหรอ”
ผมเงียบ..
เขาก็เงียบบ้าง..
แล้วเขาก็ยื่นอะไรบางอย่างมาให้..
ผมก้มลงมองดูมัน..
มองแล้วก็ร้องไห้ออกมา..
และหยดน้ำตาที่หล่นร่วงลงไปบนสิ่ง ๆ นี้ ก็เป็นเครื่องยืนยันว่าผมร้องไห้อยู่จริง แม้จะไม่มีเสียงสะอึกสะอื้นอะไรดังออกมาเลยก็ตาม
“เรารู้ว่าเราคงทำอะไรไม่ได้แล้ว”
“...”
“เรารู้ว่ามันต้องจบลงจริง ๆ แล้ว”
“...”
“และเราขอโทษ ที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อปั่นได้เลย”
“...”
“แต่ที่ผ่านมาเรารู้สึกมีความสุขมากจริง ๆ นะ”
เขาขยับตัวเข้ามากอดผม ซบหน้าลงบนไหล่แล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอ่ยคำพูดหนึ่ง ที่ผมคิดว่ามันคือการแสดงความรู้สึกดี ๆ ให้กันเป็นครั้งสุดท้ายระหว่างเรา
“โชคดีนะปั่น” เขากอดรัดผมแน่นขึ้น “เราหวังว่าปั่นจะยังยอมให้เราเป็นเพื่อนได้”
“เป็นได้สิ”
ผมรีบตอบ..
และหวังให้ตัวเองสามารถทำอย่างนั้นได้..
เพราะผมไม่อยากสูญเสียคนดี ๆ อย่างเขาไปเลยจริง ๆ..
Ma-NuD_LaW
อ้าวปั่น..ไม่ยอมบอกอีกว่าเมธให้อะไร เดี๋ยวคนอ่านก็นอนไม่หลับกันพอดี โว๊ะ!!
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ให้อะไรนะ อยากรู้,,,
แต่จะจบกันจริงๆหรอ???
-
บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าปั้นได้อะไร :m12:
-
:katai1:
-
ชอบฉากในมุ้ง ตั้งแต่ช่วงที่ ปั่นพยายามวางปลายนิ้วไว้ใกล้ที่สุด
อ่านแล้วอึดอัดมาก เก็บกด อัดอั้น
ส่วน เมธ จนถึงตอนนี้ก็ยังสงสัยว่ารักปั่นไหม คลุมเครือเหลือเกิน
:เฮ้อ:
-
เฮ่ย.....จากกันด้วยดี
-
จบกันแล้วจริงๆเหรอ??? จบง่ายๆก็ไม่ใช่นิยายฉบับคุณ Ma-NuD_LaW ล้าวว :m26:
-
:call: :call: :call:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
รู้สึกว่าคนที่เข้าใจง่ายสุดในเรื่องนี้ คือ ภาค
ภาครักปั่นมากแบบมากจริงๆ ขนาดปั่นไปอยู่หอเดียวกับเมธ ภาคก็ยังตามไปอยู่ด้วยเลย จิตใจต้องเข้มแข็งต้องรักปั่นมากขนาดไหนกัน
ในขณะที่เราไม่ค่อยเชื่อในความรักของปั่นเลย ปั่นที่เคยบอกว่ารักเมธเพราะเมธเป็นคนดี
กลับบอกว่าอึดอัดกับความดีของเมธ คิดว่าปั่นเจอเมธหลังจากรู้ว่าภาครักตัวเอง
ในตอนที่พยายามปิดกั้นตัวเองจากภาคอยู่ ก็บังเอิญเจอเมธคนดีๆที่คล้ายพ่อตัวเอง
ก็เลยพาตัวเองไปผูกติดกับเมธ จากความมโนล้วนๆ (ฮา)
ส่วนที่ปั่นโกรธที่เมธไม่พูดคำว่ารัก ก็เพราะรู้สึกแพ้ภาคอ่ะ ไม่ใช่เพราะเมธไม่รักตัวเอง
ส่วนเมธ เราคิดว่าบางทีเมธก็ลืมไปว่าความรักมันไม่ต้องพยายาม
มันไม่ใช่การพยายามปรับตัวเพื่ออยู่ด้วยกัน แต่เป็นการพยายามที่จะรักอ่ะ อยากรู้เลยว่า
ความพยายามตอนคบกับแนนเป็นแบบไหน
ตั้งแต่ทีแรกที่อ่านรู้สึกว่าใครก็ได้อ่ะที่คู่กับปั่น ภาคก็ดูแบดๆรวยๆ เมธก็น่ารักดี เราโอเคหมดเลย
แต่จากตอนล่าสุดเมธกับปั่นคงไม่กลับมาคบกันอีกแล้ว ปั่นเทความสัมพันธ์ครั้งนี้แบบไม่เอาอีกแล้ว
ส่วนกับภาคก็ดูจะไม่เห็นทาง
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เอ่อ คือไรท์คะ ไรท์ลืมนิยายเรื่องนี้ไปแย้วหยอออออ
-
จบแบบนี้รึ!!!
-
เดี๋ยวภาคก็ต้องกลับมาใช่มั้ย?
หรือมีโอกาสจะรีเทิร์นกับเมธมั้ย?
-
อยากให้มาอัพต่อมาเลยฮับ ลุ้นว่าจะเป็นยังไงต่อ แง ไรต์จะมาต่อมั้ยคะ :mew6:
-
:call: :call: :call:
-
24.ได้แต่รับรู้ความเป็นไป
“ ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มั่นคง คุณจะรักอะไรก็ได้ แล้วจะพบกับความเจ็บปวด หรือบางทีอาจถึงกับอกหัก แต่หากคุณไม่อยากเจ็บตัวเจ็บใจ คุณก็อย่าได้มอบหัวใจของคุณให้กับใครเลยแม้แต่สัตว์สักตัว ห่อหุ้มความรักให้ดีด้วยกิจกรรมยามว่าง หรือสิ่งบำรุงบำเรอความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณ พยายามอย่าให้อะไรเข้าไปเกี่ยวข้องกับมัน ใส่กลอนมันไว้อย่างปลอดภัยในโลงศพแห่งความเห็นแก่ตัวของคุณ..
เพราะนอกจากสวรรค์แล้ว สถานที่เดียวที่คุณจะปลอดภัยจากอันตรายของความรักได้ก็คือ.. นรก”
(รักสี่แบบ.. ซี.เอส. ลูอิส)
ผมไม่สามารถทำตามคำพูดของตัวเองได้ ไม่สามารถทำใจมองหน้าเขา ยิ้มให้เขา แล้วคิดว่าตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนกันได้จริง ๆ สุดท้ายก็จบลงด้วยการที่ผมคอยหลบเลี่ยงจะเจอหน้ามากกว่าต้องเสแสร้งว่าเรายังคงเป็นเพื่อนกันได้
เมธเองก็ไม่ได้พยายามที่จะเข้าใกล้ผม เขาเว้นระยะห่างระหว่างกันได้ดีแม้ในยามที่เราไม่สามารถจะหลีกเลี่ยงการเจอหน้า หรือต้องพูดจากัน
บรรยากาศระหว่างพวกเราจึงกลับไปเป็นเหมือนอย่างเมื่อก่อน นั่นคือไม่ใช่คนแปลกหน้า แต่ก็พูดไม่ได้เต็มปากว่ารู้จักกัน
กระทั่งเขาเลือกมาทำลายมันลงในตอนนี้..
“ กินมาม่าอีกแล้วเหรอ” ผมเหลือบไปมองคนถาม ก่อนจะพยักหน้าตอบกลับไป “หนที่สามของอาทิตย์แล้วนะที่เราเห็นปั่นซื้อมาม่ามา”
ผมก้มลงมองถุงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในมือตัวเอง แล้วพึมพำบอกเขา “ ก็เราไม่รู้จะกินอะไร”
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วอึดใจ “ไปกินกับเราไหม”
“...”
“พอดีมีถั่วพลูเหลืออยู่ในตู้ เราเลยแวะซื้อหมูบดมากะว่าจะผัดกระเพรา”
ใจผมเต้นแรง แต่สมองกลับสั่งให้รีบปฏิเสธเขาไป “ไม่เป็นไร..”
“เราเคยสัญญาว่าจะทำให้ลองชิม แต่ก็..”
ผมไม่รู้หรอกว่ามันมีความหมายอะไรซ่อนอยู่ในคำพูดของเขาหรือเปล่า และถึงมีผมก็พอจะคาดเดาได้ว่ามันคืออะไร
“ไว้คราวหน้า..”
เขารีบแทรกขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดจบ “อีกอาทิตย์เดียวก็จะสอบแล้ว และถ้าสอบเสร็จเราก็เดาว่าปั่นคงจะกลับบ้านเลย แล้วเราจะยังมีเวลาได้เจอกันอีกตอนไหนเหรอ”
นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้ยินคำพูดที่จัดได้ว่าค่อนข้างเอาแต่ใจจากเขา
“ขอเราเลี้ยงข้าวปั่นสักมื้อเถอะ” เสียงเขาเบาลง “ลองชิมกับข้าวจานนี้ของเราหน่อยนะ”
“อืม..”
เขาทำให้ผมไม่เหลือเหตุผลดี ๆ อะไรไว้ใช้ปฏิเสธเขาได้เลย
เหมือนอากาศลดน้อยลงจนแทบไม่พอใช้หายใจเมื่อเขายื่นโปสการ์ดรูปท้องฟ้าใบที่สามมาให้ ผมก้มมองมัน.. มองแล้วนึกเปรียบเทียบกับโปสการ์ดใบก่อนที่ยับย่นไปไม่น้อยจากคราบน้ำตาของผม ซึ่งตอนนี้ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดีคู่กันกับใบแรกในลิ้นชักของผม
“ เราหาโอกาสเอาให้ปั่นไม่ได้สักที”
ผมสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะกลั้นใจเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “ ขอบคุณนะ”
“เวลาเห็นท้องฟ้าสดใส ทำให้เรานึกถึงปั่นทุกที”
ผมกำโปสการ์ดในมือแน่นเพื่อสะกดกั้นอารมณ์ “เราหิวแล้ว”
เขาส่งยิ้มให้แบบไม่ถือสา “งั้นเราทำกับข้าวก่อน ปั่นตามสบายเลยนะ”
ถึงเขาจะพูดอย่างนั้น แต่ห้องมันก็แคบเกินกว่าจะให้ผมหลบมุมไปในจุดที่ไม่ต้องสบตากับเขาไม่ได้ สุดท้ายเลยทำได้แค่หยิบหนังสือเรียนของเขาขึ้นมาอ่านบังหน้าไปเล่มหนึ่ง กระทั่งเขาตักข้าวใส่จานมาวางตรงหน้า ผมถึงได้วางมันลง
“เราตักราดมาเลยนะ”
“ อืม”
“ในตู้มีน้ำอัดลมอยู่ ปั่นอยากกินไหม”
“ขอเป็นน้ำเปล่าดีกว่า”
“เราต้มน้ำใบเตยเอาไว้ เอาอันนี้ดีกว่านะ”
นั่นคือบทสนทนาชุดใหญ่ ก่อนที่ทุกอย่างภายในห้องจะเงียบลง ผมนั่งก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปาก ไม่กล้าที่จะเหลือบมองคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ เดาว่าเขาเองก็คงไม่กล้ามองผมและคงกระอักกระอ่วนกับบรรยากาศระหว่างเราอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
“หนึ่งปีเต็มที่เราพยายามรักษาความรักระหว่างเรากับแนน” ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เราพยายามคุยกัน ปรับตัวเข้าหากัน จนสุดท้ายก็รู้ว่าคงแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว”
“...”
“การพยายามมันเหนื่อยมากเกินไปจริง ๆ”
“...”
“ก็เลยต้องยอมแพ้”
“แล้วมาบอกเราทำไม”
“เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” เขาถอนหายใจ “คงเพราะเรารู้สึกเหมือนยังติดค้างอะไรปั่นอยู่”
“เมธไม่ได้ติดค้างอะไรเราแล้ว” ผมจ้องตาเขาเพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง “ที่ผ่านมาเมธให้เรามามากเกินไปด้วยซ้ำ”
“...”
“เพราะงั้นไม่ต้องรู้สึกติดค้าง หรือพยายามชดเชยอะไรให้เราอีกแล้ว”
“...”
“กลับไปใช้ชีวิตของตัวเองเถอะ”
“แต่..”
“เราจะสบายใจที่เป็นอย่างนั้นมากกว่า” เห็นเขาขมวดคิ้ว ผมจึงรีบพูดต่อ “เราขอร้องนะ”
พอเขาพยักหน้า ผมก็ยิ้ม “ไม่ต้องห่วงว่าเราจะเจ็บปวดกับเรื่องระหว่างเราอีก”
“...”
“เพราะมันมีแต่ความทรงจำดี ๆ และเพราะอย่างนั้น เราก็จะใช้มันเพื่อก้าวเดินต่อไปข้างหน้า”
“...”
“เราสัญญา”
Ma-NuD_LaW
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาต่อแล้ว,,,
-
หน่วงดีแท้
-
โอ๊ยยย สงสารปั้น
-
โอยยย อยากอ่านอีก
ชอบฉากที่ทักเรื่องมาม่าค่ะ มีความห่างเหิน ความอึดอัด ความพยายามเข้าใกล้ ความไม่ใจอ่อนเสียที
-
อึดอัดในหัวใจ :katai1:
-
……
อืมมม เมธก้อจากไปด้วยความรู้สึกที่ดีต่อกัน
เหลือภาค เพื่อนที่รักเพื่อน ถึงแม้ เพื่อนไม่รักก้อตาม
ปั่นจะทบทวนใจตัวเองไหม จะรับภาคเข้ามาในหัวใจได้หรือเปล่า
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
…
-
คนเค้าไม่รัก รั้งไว้ก็รังแต่จะเจ็บทั้งสองฝ่ายอ่ะเนาะ แผลสดมันก็จะเจ็บหน่อย แต่อีกไม่นานมันจะดีขึ้น
-
25.ฉันจึงยอม
มันเจ็บมาก ๆ เลย..
ผมนอนมองเพดานห้อง วางโปสการ์ดที่ได้มาเอาไว้กับอก ในหัวก็คิดเรื่องอะไรมากมายเสียจนหลับตาลงไม่ได้
อีกอาทิตย์เดียวผมก็จะเรียนจบ..
เมธเองก็จะเรียนจบ..
เรียนจบแล้วผมจะหางานทำได้ไหม ?
เมธเองก็ต้องหางานทำใช่ไหม ?
เขาคงต้องกลับไปอยู่ที่บ้านใช่หรือเปล่า ?
แล้วเขาจะลืมเรื่องของผมไหม ?
แต่ผมเองก็อยากให้เขาลืม ๆ เรื่องของเราไปไม่ใช่เหรอ ?
ทำไมมันถึงได้เจ็บมากมายขนาดนี้นะ..
ผมรู้สึกทรมาน..
ทั้งที่ง่วงนอนมาก ๆ แต่ผมกลับข่มตาลงไม่ได้ และทั้งที่ตอนนี้ในหัวก็กำลังว่างเปล่า ไม่มีอะไรเข้ามาวิ่งวนวุ่นวายในหัวเหมือนช่วงตอนหัวค่ำอีกแล้ว แต่ผมกลับทำใจให้สงบลงไม่ได้เลย
…
…
…
ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังทรมานมากจริง ๆ..
ทุกอย่างมันดูเบลอ ๆ..
ไม่ว่าจะเป็นกองหนังสือ หรือเอกสารประกอบการเรียนอื่น ๆ ในมือ ทุกอย่างทำให้ผมรู้สึกสับสนไปหมด สุดท้ายผมจึงปล่อยมันทิ้ง แล้วหลับตาฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ปล่อยให้สมองมันว่างเปล่าเหมือนกลางดึกคืนที่ผ่านมา
แต่ทุกอย่างก็ยังเบลอไปหมดอยู่เหมือนเดิม..
ผมรู้สึกหมดแรง..
แต่ก็ยังต้องตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือสอบ ต้องพยายามตั้งสมาธิ ทุ่มเททุกอย่างให้กับการสอบครั้งสุดท้าย และคาดหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่ามันจะต้องออกมาดี ไม่ผิดพลาดอะไร ทั้งที่ลึก ๆ ก็รู้ดีอยู่ในใจว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
สุดท้ายความคาดหวังนั้นก็ทำให้ผมผมหมดแรงลงไปจริง ๆ..
ผมเก็บข้าวของเสื้อผ้าลงในกล่อง จัดการเก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน ทุกอย่างดูเพิ่มขึ้นมากกว่าตอนที่ย้ายเข้า แต่ก็ยังไม่มากพอจะทำให้ผมต้องหาใครมาช่วยเก็บมัน
ผมใช้เวลาเพียงหนึ่งวันในการเก็บ และใช้เวลาอีกหนึ่งคืนเพื่อรอให้พี่ปูนมารับกลับไปอยู่ที่บ้าน ซึ่งมันไม่ได้นานเลยในความเป็นจริง แต่มันกลับยาวนานมากในความรู้สึกของผม
เพราะชีวิตผม..กำลังจะกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้าที่จะได้รู้จักกับเขาแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ
ขอบคุณที่ยังรอ :กอด1:
-
เศร้า,,,
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
จะมีคนเป็นโรคซึมเศร้าเพิ่มขึ้นไปเนี่ย :เฮ้อ:
-
เมนท์ของเรานี้จะเป็นคหสตล้วนๆเลยนะ
คือเรามองว่าปั่นจะพยายามต่อไปก็ไม่ไ่ด้อะไรขึ้นมา
คนมันไม่ใช่ ต่อให้นอนกับเขามันก็ทำให้เขารักไม่ได้
ทำตัวเป็นของตาย ให้เขาเลือก ถ้าเขาไม่มีใคร เขาก็อาจจะอยู่ด้วย อาจจะรู้สึกดี แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่ความรัก
แล้วถ้าวันหนึ่งเขาเกิดไปเจอคนที่ใช่ขึ้นมาล่ะ?
ปั่นจะทำยังไง?
สิ่งที่ภาคทำกับปั่นคืออีกขั้วหนึ่งของการแอบรัก แบบที่ปั่นรู้สึก/ทำกับเมฆ แค่ว่ามันรุนแรงกว่าเท่านั้นเอง
ปั่นยึดติดอยุ่ที่เดิมแทนที่จะเดินหน้า ตัดใจ
แทนที่จะพยายามคิดว่า เอานะ ได้ลองแล้ว ได้พยายามแล้ว เมฆรู้แล้ว ไม่เห็นผลก็ช่างมัน อย่างน้อยก็ได้ทำ
เดินหน้าไปหาคนใหม่ที่เราเป็นคนที่ใช่สำหรับเขา แล้วเขาก็เป็นคนที่ใช่สำหรับเรา ไม่ดีกว่าหรือ
-
รอตอนต่อไปนะครับ
-
รักข้างเดียวก็มีแต่เจ็บ ๆ ๆ :ling3:
-
คนมันรักเนอะ ยิ่งคนที่เรารักเขาเป็นคนดี แต่เขาดันไม่รักเรา เสียดาย ไปต่อกันไม่ได้
แต่ส่วนตัวเชียร์ภาคมากกว่า แต่ก็อีก ความรักมันบังคับกันไม่ได้
ขอบคุณค่ะ
-
26.อย่าทำอะไรให้ฉันคาดหวังเลย
ผมใช้หนึ่งเดือนแรกหลังเรียนจบไปกับการอยู่บ้านเฉย ๆ ตลอดทั้งวัน ตกเย็นก็เข้าไปช่วยพ่อที่คลินิกบ้าง แต่ก็ทำได้แค่เพียงช่วยเก็บกวาดทำความสะอาด และดูบัญชีรายรับรายจ่ายเพียงเล็กน้อย ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรมากอย่างที่ควรเป็น แม่เองก็คงเห็นว่าเป็นอย่างนั้น ถึงได้เริ่มพูดให้ผมคิดเรื่องเรียนต่อ หรือเลือกเรียนวิชาเสริมอะไรอย่างอื่นที่น่าสนใจ ดีกว่าปล่อยเวลาทิ้งไปเปล่า ๆ อย่างนี้
ผมเอาคำแนะนำของแม่มาคิดอยู่หลายวัน คิดทบทวนจนแน่ใจว่าผมไม่อยากเรียนต่อ หรือหาเรียนอะไรเพิ่มอีก จึงได้โทรหาพี่ชายตัวเองเพื่อขอความคิดเห็น สุดท้ายพี่ปูนก็บอกให้ผมลองไปอยู่กับเขาชั่วคราว ลองไปนั่ง ๆ นอน ๆ เที่ยวเล่นแบบไม่ต้องคิดอะไรดูสักพัก เผื่อจะได้รู้ว่าตัวผมเองอยากทำอะไร ถึงตอนนั้นถ้ารู้แล้วจะได้ลงมือทำให้เต็มที่ ไม่ต้องมาคิดกังวลอย่างนี้อีก
ผมเห็นด้วย และเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเพื่อนั่งรถข้ามจังหวัดไปหาพี่ปูนทันที
พี่ปูนยกกุญแจรถให้ผม โดยมีข้อแม้แค่ว่าผมต้องคอยรับส่งพี่ปูนให้ไปทำงานทันตามเวลาเท่านั้น นอกนั้นให้อิสระในการใช้ชีวิตกับผมเต็มที่
“หาตัวเองให้เจอเร็ว ๆ พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องมาคอยห่วง ปั่นเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”
“อือ”
พี่ปูนลูบหัวผม พูดปลอบว่าผมต้องทำได้แน่ ๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร แค่ต้องมีใครสักคนให้เวลาผมได้ตั้งตัวก่อนที่จะเริ่มต้น
ผมใช้ชีวิตไปเรื่อยเฉื่อยไร้แก่นสาร แต่เพราะยังต้องคอยรับส่งพี่ปูนไปทำงาน ทำให้ผมไม่ได้เตลิดไปไหนไกล ช่วงสองอาทิตย์ที่มาอยู่ที่นี่ ผมแทบไม่ได้ใช้สมองคิดอะไรไปมากกว่าการคิดว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ไหน กินอะไร หรืออยากจะทำอะไรเป็นพิเศษ แน่นอนว่าหนึ่งในสิ่งที่ผมอยากทำนั่นคือการพยายามออกนอกลู่นอกทาง ทำตัวแย่ ๆ ให้ถูกตำหนิบ้าง แต่แล้วก็มาคิดได้ว่ามันคงไม่เกิดประโยชน์อะไรหากทำตัวแบบนั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจ ผมเลยทำแค่กินเที่ยวเรื่อยเปื่อยไปอย่างที่เห็น
กระทั่งใครบางคนทำให้ผมต้องเป๋ออกนอกทางไป
นายเมธี : ปั่น..
ผมอ่านข้อความของเขา อ่านซ้ำ ๆ ไปมา และตั้งตารอคอยข้อความต่อไปที่คิดว่าอาจจะมี
แต่กลับไม่มีข้อความอะไรมาเพิ่มเติมอีก..
ผมกรอกเหล้าเข้าปากตัวเองจนเมา ปล่อยให้พี่ปูนต้องหาทางกลับมาบ้านเอาเองไม่พอยังต้องมาคอยดูแลผมที่เมาจนแทบไม่ได้สติ
แต่ก่อนที่สติสัมปชัญญะของผมจะหมดไป ผมก็เผลอคิดถึงตัวเองตอนที่มีความสุข คิดถึงตัวเองตอนที่ยิ้มได้กว้างที่สุด และผมคิดถึงช่วงเวลาก่อนที่ผมจะได้รู้จักกับเขา
ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมไม่เคยต้องทุกข์ใจแบบนี้..
ใช่แล้ว..
นี่คือสิ่งที่ผมควรจะคิดออกตั้งนานแล้ว..
คงถึงเวลาที่ผมต้องตื่นจากความฝันสักที..
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณทุกความเห็นครับ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
คงจะคิดได้แล้วนะ
-
อะไรกัน ทักมาคำเดียว กำแพงทลายเลย ใจแข็งไว้ลูกกกกกก
ป.ล. อยากได้พี่ปูน :ling1:
-
ข้อความที่ส่งมาว่าไงบ้างนะ ปั้นถึงได้เป๋ได้ขนาดนี้ :เฮ้อ:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ลืมไปเลยว่ามันเป็นยังไง
ตอนนี้ปั่นกำลังค้นหาตัวเอง พอรู้ความเป็นไปของชีวิต
ภาค แกอยู่ไหนอ่ะ พระเอกของฉัน ^^
-
มูฟออนได้แล้วค่ะ เลสโก!!!! o13
-
รู้จัวเองรึยังนะ คราวนี้,,
-
เมธน่ารักมากเลย
-
:ruready :ruready :ruready
ไหวมั้ยปั่น
-
จบแล้วหรอครับ
-
27.มายืนที่เดิม
เราสร้างบาดแผล และรักษามัน
“ร้านกาแฟ”
“อือ”
“ปั่นชงกาแฟเป็นเหรอ”
ผมส่ายหัว ก่อนจะนั่งฟังพี่ปูนบ่นมาชุดใหญ่ สุดท้ายก็จบลงด้วยการที่พี่ปูนบอกให้ผมเอากลับไปคิดดูใหม่ ว่าจะสามารถทำให้มันออกมาดีได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้ผมยังไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องชนิดของกาแฟ
“ถ้ามีเหตุผลดี ๆ มาอธิบายให้พี่เชื่อว่าปั่นสามารถทำได้ พี่จะเป็นออกทุนให้เอง”
“จริงนะ”
“พี่เคยโกหกเราหรือไง”
ผมเริ่มลงมือค้นหาข้อมูลทุกอย่างนับตั้งแต่นั้น หาสูตร ขอซื้อสูตร มองหาทำเล คำนวณต้นทุน แล้วทยอยส่งให้พี่ปูนดูเรื่อย ๆ จนในเวลาแค่สามเดือน พี่ชายผมก็ตัดใจทุบกระปุกเงินเก็บตัวเอง แล้วเอ่ยปากขอเงินส่วนที่ขาดจากพ่อแม่เพื่อเอามาลงทุนซื้ออาคารพาณิชย์แถวหน้าโรงพยาบาลที่ทำงานอยู่ให้ผม
“ตอนนี้ถือเป็นหุ้นส่วนกัน เพราะงั้นปั่นต้องตั้งใจนะ”
ผมรับปากพี่ชาย ตั้งใจที่สุดว่าจะทำทุกอย่างให้ออกมาดี เพื่อตอบแทนทั้งพ่อ แม่ และพี่ปูน
“ตัดสินใจจะอยู่ที่นี่แล้ว คงไม่งอแงอยากกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่หรอกนะ”
“พ่อกับแม่มีพี่ปรายคอยอยู่ดูแลแล้ว แต่พี่ปูนไม่มีใครนี่นา”
“ไม่ต้องมาทำเป็นประจบพี่หรอก”
ผมหลับตาลงตอนถูกลูบหัว ก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่ แล้วเริ่มต้นเล่ารายละเอียดการตกแต่งร้านที่วางแผนไว้ พี่ปูนเห็นด้วยบ้าง พูดติบ้าง กระทั่งภาพรวมเริ่มลงตัว ก็บอกให้ผมจัดการหาทีมงานมาทำ
“ปั่นว่าจะลองคุยกับภาค”
“ก็ดีนี่” พี่ปูนเห็นด้วย “พี่ภูมิเชี่ยวชาญ เห็นยังเคยบอกว่าจะให้ภาคมาช่วยดูแลกิจการด้านนี้หลังเรียนจบ”
“มันก็แค่มาบริหาร”
“มันจัดการหาคนทำได้มาช่วยเราได้ไง”
“...”
“จ้างคนรู้จักกัน เห็นฝีมือกัน ก็ยังดีกว่าเสี่ยงหาคนอื่นไปเรื่อย” ว่าแล้วก็ลูบหัวผม “จริงไหม”
“ก็ตั้งใจจะโทรหามันอยู่แล้ว”
“ดีแล้ว”
ผมโทรหาภาคหลังจากใช้เวลาทำใจไปพักใหญ่ มันไม่รับสายในตอนแรก แต่หลังจากผ่านไปราวครึ่งวันก็ยอมโทรกลับมา
ผมสูดลมหายใจเข้าไป ก่อนจะกดรับ “ไง”
“อืม”
บทสนทนาแรกของเรามันช่างน่าอึดอัด แต่ผมก็รู้สึกว่าเราต่างก็กำลังพยายาม
“มึง.. สบายดีนะ”
“อืม..” มันเงียบไปชั่วอึดใจ “มึงล่ะ”
ผมยิ้ม “ก็เรื่อย ๆ”
“ดีแล้ว”
ผมปล่อยให้ความเงียบเข้ามามีบทบาทอีกครั้ง ขณะสาวเท้าเดินออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้าน มองท้องฟ้า มองก้อนเมฆไป ก่อนจะตัดสินใจพูดธุระที่เป็นต้นเหตุให้ผมต้องโทรหามัน
“ไม่มีปัญหา” มันตอบกลับมาง่าย ๆ หลังจากฟังคำขอของผมจบแล้ว “ไว้กูจะส่งคนเข้าไปดูสถานที่ก่อน คุยกับทีมเบื้องต้นแล้วกูค่อยไปคุยกับมึงอีกที”
“ขอบใจนะ”
“อืม” มันถอนหายใจ “ตอนนี้กูพานอสมาอยู่ด้วยกันที่คอนโด งานที่บ้านก็วิ่งไปวิ่งกลับ”
ผมนึกเห็นใจมัน “เหนื่อยหน่อย แต่ก็ดีกว่าให้นอสมันคิดมาก แล้วคว้ามีดคว้าอะไรมาทำร้ายตัวเองอีก”
“...”
“เชื่อไหม..กูไม่กล้าอยู่ห่างจากมันเกินสามวันเลย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“อืม”
ผมขมวดคิ้ว “แล้วพ่อแม่มึงเขาไม่ว่าเหรอที่มึงไม่ได้กลับไปช่วยเขาเต็มตัวอย่างนี้”
ผมยังจำได้ว่าพี่ชายคนโตมันเคยพูดว่ายังไง กิจการครอบครัวมันมีมากมายแค่ไหน แล้วตอนนี้เรียนจบแล้วมันกลับไม่สามารถช่วยงานได้เต็มที่อย่างที่ทุกคนหวัง
“นอสมันไม่หลงเหลือความไว้ใจ เชื่อใจในตัวกูอีกแล้ว”
“...”
“และกูเสี่ยงให้ใครต้องมาเจ็บหรือตายเพราะกูไม่ได้จริง ๆ”
“...”
“คงเป็นเวรเป็นกรรมที่กูเคยทำไว้อะ”
“ฟังดูป่วยมากเลย”
“อืม”
เหมือนบทสนทนาระหว่างผมกับมันควรจะจบลงแล้ว แต่ผมก็ยังคงถือสายรอมันอยู่เงียบ ๆ และหวังว่ามันจะระบายความทุกข์ในใจมันออกมาบ้างอีกหน่อย
“กูโคตรอึดอัดเลย”
“อืม”
“มันไม่ถึงกับหายใจไม่ออก แต่ก็ไม่มีช่วงเวลาไหนที่มันดีเลย”
“...”
“มันไม่เหมือนตอนอยู่กับมึง ไม่เหมือนเลยจริง ๆ” ผมพ่นลมหายใจ รอฟังสิ่งที่มันกำลังจะพูดต่อไป “อยู่กับมึง ขนาดตอนทะเลาะกัน กูยังไม่อึดอัดเท่าอยู่กับนอสตอนนี้เลย”
“...”
“กูไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อไปดี”
“กูเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยมึงยังไงเหมือนกัน”
แล้วเราก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“กูนึกว่าเราจะไม่ได้คุยกันอีกแล้ว”
ผมยิ้ม ทั้งที่รู้ว่ามันคงมองไม่เห็น “กูก็เคยคิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
Ma-NuD_LaW
-
อึมครึมจริง :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทนอยู่เพราะกลัวนอสฆ่าตัวตาย แล้วชีวิตที่เหลือของภาคละ ??? จะไม่ยอมใช้ชีวิตที่เหลือของตัวเองให้มีความสุขเลยหรือ?? ภาคควรหาทางแก้ไขนะ ปล่อยไว้แบบนี้ ไม่มีอะไรดีเลยทั้งคู่ :angry2:
-
ไม่ชอบการกระทำแบบนอสเลย แค่อ่านยังรู้สึกอึดอัด
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ถ้าผมเป็นเพื่อนปั่นกับภาค แล้วรู้เรื่องพวกนี้ล่ะก็ ผมคงไม่รีรอที่จะพุ่งไปหาภาค บอกว่าไปหาปั่นเถอะครับ ไปทำให้จิตใจตัวเองกับจิตใจอีกฝ่ายดีขึ้น ความสัมพันธ์ของสองคนนี้มันน่าจะแข็งแกร่งเกินกว่าจะมาแตกหักเพียงเพราะเรื่องปั๊ปปี้เลิฟนะครับ ผมเข้าใจความรู้สึกอึดอัดนั่นนะ เหมือนเราถูกเชือกที่มองไม่เห็นดึงเอาไว้ตลอดเวลา จะทำอะไรที่อยากทำก็ไม่ได้ ไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิต ก้าวต่อไปไม่ได้เพราะเชือกนี้คอยรั้งเอาไว้ แถมจะยิ้มก็ไม่ได้ มีความสุขก็ไม่เต็มหัวใจเพราะว่าเชือกนี้คอยรัดให้เราทุกข์อยู่ตลอด
การมีสำนึกเสียใจต่อสิ่งเลวร้ายเป็นสิ่งที่ดีนะครับ แต่อย่าโทษว่ามันเกิดจากคุณ ถ้าสาเหตุมันไม่ใช่คุณ ลองให้คนอื่นช่วยครับ ถ้าคิดแบบแบกปัญหาไว้ ให้ตายก็คิดไม่ออกหรอก ถ้าเป็นผมล่ะก็ นอสก็นอสเถอะ อีเรื่องแบบนี้ผมเจอมาเยอะแล้ว แค่จับเข้าโรงพยาบาลให้บำบัดเรื่องความผิดหวังมันจะเท่าไหร่กันเชียว บ้านักก็จับเข้าจิตเวช เรื่องพวกนี้ให้หมอเค้าจัดการครับ ภาคไม่ต้องมารับรู้ เดี๋ยวผมจัดการเอง ไปใช้ชีวิตให้มีความสุขซะ ไปคืนดีกับเขา แล้วถ้าอยากสานสัมพันธ์อะไรกับเค้าต่อก็ทำให้มันชัดเจน
การมองคนที่เราหลง กับการมองคนที่เรารัก มันมีมุมที่ต่างกันอยู่นะครับ การหลงคนๆนั้นไม่ได้แปลว่าในที่สุดเราจะรักเค้า แต่ถ้ามีใครมารักคุณ แสดงว่าเค้าผ่านการหลงคุณมาก่อน จนตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันตกผลึกและชัดเจน เราควรให้คุณค่ากับความรู้สึกนี้ มันถึงมีวลีที่บอกว่า ให้เลือกคนที่รักเรา ดีกว่าไปเลือกคนที่เรา(หลง)รัก เพราะการหลง มันคือความรู้สึกชั่วครั้งชั่วคราว เมื่อใดที่มีมิติของเวลามาเกี่ยว ยามนั้นแหละครับ มันจะพิสูจน์ว่าความรู้สึกคุณคืออะไร หลง หรือรัก
นอสกับปั่น เอาแต่เลือกคนที่ตัวเองหลง เรื่องนอส นอสไม่ได้มองเลยว่าภาคไม่เคยละสายตาจากปั่นมาตั้งนานแล้ว พอนอสผิดหวังเลยรู้ตัวว่าเป็นตัวแทนเขาไม่ได้ไงครับ ยังหลงอยู่ ไม่ใช่รัก คนที่รักถ้ารู้ว่าตัวเองผิดหวังจะไม่บ้าแบบนี้ เช่นเดียวกับปั่น แต่เคสของปั่นยุ่งนิดหน่อยตรงที่เมษเลิกกับแฟนผู้หญิงเพราะผู้หญิงนอกใจ แล้วปั่นดันฉวยโอกาส เลยทำให้เรื่องยุ่งขึ้นมา พอรู้ตัวว่าไปไม่ไหว การจะให้เมษกลับไปคบกับผู้หญิงที่ทรยศเขามันก็ไม่ใช่ แต้ถ้าถามว่าเราจะให้เมษเลือกปั่น เพียงเพราะช่วงเวลาสั้นๆที่ปั่นดันไป take advantage มา มันก็ไม่แฟร์กับเมษที่อาจจะเจอผู้หญิงที่ใช่ในอนาคตก็ได้
ซึ่งถ้าเรามามองที่ภาค แล้วถามว่า ทำไมภาคไม่เลือกนอส? ผมว่าความรู้สึกของภาคต่อปั่น มันเกินคำว่าหลงแล้วครับ มันคือความรัก แต่เนื่องจากหมอนี่นิสัยรุนแรงไปหน่อย (ตามฉบับพระเอกคุณลิงภูเขา ฮะๆ) เลยดูจะแสดงออกไม่เก่ง ดังนั้น จะเปลี่ยนความรักของเขาจากปั่นมาเป็นนอส ผมว่ายากครับ
-
ภาคดูเป็นพระเอกขึ้นมาเลยทีเดียว,,,
-
ภาคจะทนต่อไปได้นานแค่ไหนนะ :z3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
นานจนลืม สงสัยต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น
-
รอตั้งนานมานิดเดียว
-
ภาคมาแล้ว
-
28.หยุดฉันทีได้ไหม
“กูแถมตกแต่งชั้นสองชั้นสามให้ด้วยเลย”
“แถม ?”
“อืม”
“ใจดีไปไหมวะ”
“มึงเพื่อนกูนี่”
ผมอมยิ้มไปกับคำพูดของมัน ก่อนจะก้มหน้าดูแบบชั้นสองที่เป็นของผม และชั้นสามที่เป็นของปูน
“กูคิดว่างบต้องบานปลายแน่ ๆ ถ้ามึงไม่ใจดีแถมให้อย่างนี้”
“ขอค่าตอบแทนเป็นกินกาแฟฟรีตลอดชีวิตละกัน”
“แล้วมันจะเรียกว่าแถมได้ยังไงวะ”
“คิดว่ากูจะได้มากินเดือนละกี่แก้วกัน เพราะงั้นเรียกแถมน่ะถูกแล้ว”
ภาคมาดูความคืบหน้าของงานอาทิตย์ละครั้ง ทวงค่าน้ำมันรถเป็นการให้ผมเลี้ยงข้าวครั้งละหนึ่งมื้อ เราคุยกันเยอะหลายเรื่อง และคุยกันแทบจะเป็นปกติเหมือนเมื่อก่อน
ถึงจะเถียงกันบ้าง แต่ก็เป็นแค่เรื่องไร้สาระ ไม่สำคัญหรือรุนแรงถึงขั้นต้องผิดใจกันอีก
“ไม่เกินสิ้นเดือนนี้ร้านมึงน่าจะเสร็จ ส่วนที่พักทั้งสองชั้นก็น่าจะเสร็จตามกันไป มึงมีอะไรอยากจะเพิ่มเติมหรือเปล่า”
“คิดว่าไม่นะ”
“งั้นใกล้ปิดงานค่อยมาสรุปกันอีกที ระหว่างนี้มีอะไรอยากเพิ่มก็โทรหากูได้” มันตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก “เสร็จงานนี้พ่อจะย้ายกูไปดูโรงแรม”
“ปกติพี่ภัทรดูไม่ใช่เหรอ”
“ก็คงอยากให้กูช่วยแบ่งเบาภาระ”
ผมพยักหน้า คิดว่าพอเข้าใจความยุ่งยากของคนที่กิจการมากมายจนต้องสอนให้ลูกทุกคนเข้าใจงานทุกอย่างที่ต้องทำ
“แล้วนอส..”
“คงต้องพยายามอธิบายให้มันเข้าใจ”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่นที่มันเครียดน้อยลงกว่านี้ “ร้านเสร็จก็เข้าช่วงต้องซ้อมรับปริญญาฯ มึงจะเข้ารับไหม”
มันส่ายหน้า “ยังไงพ่อแม่กูก็คงไม่มีเวลาไปร่วมงานอยู่แล้ว”
“ก็คิดว่าไปรับกับกู..”
“มึงลืมไปแล้วมั้งว่าเราเรียนคนละคณะ”
“...”
“แต่กูจะเช่าครุยไปถ่ายรูปด้วยแล้วกัน”
“อืม”
“แต่มึงคงอยากถ่ายกับเพื่อนร่วมคณะมากกว่า”
ผมย่นคิ้ว “อยากทะเลาะกันก่อนกลับใช่ไหม”
“กูแค่แหย่เล่น”
ผมถอนหายใจ ไม่อยากถือสาปากเสีย ๆ ของมัน “เออ”
“อาทิตย์หน้าขอกินสุกี้นะ..อยาก..”
“กะจะฉีกเป๋าตังค์กูเลยสินะ”
มันหัวเราะ “เออ”
“ชั่วจริง ๆ”
รักใครไม่เป็นแล้ว หรือไม่สามารถรักใครที่ไม่ใช่เขาได้กันแน่ ?
ผมเปิดลิ้นชักโต๊ะหนังสือ หยิบกล่องกระดาษขึ้นมาเปิดดูโปสการ์ดรูปท้องฟ้าสามใบที่เก็บไว้ขึ้นมา มองแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะถอนหายใจแล้วเก็บมันกลับไปไว้เหมือนเดิม
มันไม่เจ็บมากเท่าเดิมแล้ว..
เพราะอย่างนั้น การเผชิญหน้ากันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็คงไม่น่าเป็นห่วงเท่าไร
ผมไม่อยากทำให้เขาอึดอัด
เช่นเดียวกันกับที่ผมไม่อยากต้องรู้สึกเจ็บปวดอีก
“เราคงยิ้มให้กันได้ใช่ไหม”
ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ส่งยิ้มให้กับท้องฟ้าที่เริ่มจะมืดลง
“และถ้าเข้มแข็งมากพอ เราคงขอเมธถ่ายรูปด้วยกันสักใบ”
ผมหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอด
“เก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดีเช่นเพื่อนคนหนึ่ง”
Ma-NuD_LaW
คอมเม้นที่ยาวกว่าตอนนิยาย :hao5:
ขอบคุณทุดความเห็นครับ :pig4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
จะเป็นยังไงนะ??
-
ต้องย้อนไปอ่านถึงหน้า 4 หุหุ จำไม่ได้..ลืม
แต่แล้วก็กลับมาหน่วงที่ใจคนอ่านได้อีก..เก่งนะ
(ไม่)สั้น..มั้ง
ฮ่าฮ่า
-
รอดูตอนรับปริญญาก็แล้วกัน :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แม่ยกพี่ปูนค่ะ
-
เห็นด้วย คอมเม้นยาวกว่านิยาย อิอิ
-
กลับมาแล้วหรอ "ภาค "
คิดถึงแกนะ
-
อ่านแล้วใจเต้นแรง อ่านไปก็ลุ้นไป
รอตอนที่ปั่นกับเมธพบหน้ากันอีกครั้ง
-
รออยู่นะครับ
-
29.ไม่รัก.. ไม่รัก..
“ ว่างวันไหน..พี่ปูนอยากจะเลี้ยงขอบคุณมึงสักมื้อ”
มันทำท่านึก “ถ้าเป็นวันปกติกูก็พอว่าง เสาร์อาทิตย์คงยาก”
“อืม..” ผมพยักหน้า “งั้นวันพุธที่จะถึงนี้เป็นไง พี่ปูนก็หยุด”
“เอางั้นก็ได้”
“แล้วจะโทรหา”
มันพลิกเอกสารในมือดูอีกครั้ง ก่อนจะบอก “มีปัญหาอะไรโทรหากูได้ เผื่อต้องแก้ไขอะไร”
“อือ”
“หลังจากนี้คงไม่ค่อยได้เจอกันแล้วนะ” ผมพยักหน้า เพราะจำได้ว่าหลังจากเสร็จงานนี้แล้วมันต้องย้ายไปทำอย่างอื่นแทน “แต่โทรหากูได้ตลอดนะ”
“อืม”
“มึงจะโทรไหม” ผมขมวดคิ้วกับคำถามของมัน “ถ้ามึงไม่โทร กูจะได้โทรเอง”
“อะไรของมึง”
เห็นผมหัวเราะมันก็ทำท่าไม่พอใจ “มึงติดค้างกาแฟกูเดือนละแก้วนะ”
“อยากกินมึงก็ต้องมานี่เอง”
มันยิ้ม “นั่นสินะ”
“ แค่เดือนละแก้วนะ”
“งก” เห็นมันหยิบกุญแจรถ ผมก็เตรียมตัวจะเดินตามไปส่ง “หรือจริง ๆ กูควรเอาตัวคนชงกลับไปชงให้ที่บ้านวะ”
“ตลกละ”
“หึ ๆ”
“แล้วเจอกัน”
“แล้วเจอกัน”
ผมขำที่มันพูดทวนคำพูดผม “ไปได้แล้ว”
“เออ”
ผมนัดคนที่ทิ้งใบสมัครไว้มาสัมภาษณ์ คุยกันเข้าใจก็ตกลงทำสัญญากัน จัดตารางเวลาทำงานให้แต่ละคนแล้วก็สั่งซื้อวัตถุดิบ พี่ปูนดูค่อนข้างพอใจที่ร้านเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง แต่ก็ยังกำชับผมไว้หลายเรื่อง
ผมยิ้มให้กับก้าวแรกของตัวเอง ก่อนจะกาวันแรกที่จะเปิดร้านลงในปฏิทิน หนึ่งอาทิตย์หลังจากเสร็จงานรับปริญญาคงทำให้ผมเริ่มต้นทำงานได้อย่างสบายใจ
“ขอให้วันนั้นเป็นวันที่ดี”
แม้ไม่รู้ว่าเหตุผลมันคืออะไร
พอถึงเวลานัดในวันพุธจริง ๆ พี่ปูนกลับมีงานด่วนให้ต้องไปทำ ผมถอนหายใจเซ็ง ๆ ตอนที่โดนยัดเงินใส่มือ แล้วบอกให้ดูแลภาคให้ดี นึกเสียดายที่พี่ชายตัวเองไม่ได้อยู่ในวันแรกของการย้ายเข้า เสียดายที่ไม่ได้อวดผลงานจากความพยายามของตัวเอง
“กูว่าสั่งอะไรเข้ามากินที่นี่ก็ได้ ไม่ต้องออกไปหาข้างนอกหรอก”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมัน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรสั่งพิซซ่า ขณะที่มันเดินหายออกไปจากร้านแบบไม่บอกอะไร แล้วกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมเบียร์ลังหนึ่ง
“เอามากินหรือเอามาอาบถามจริง” มันไม่ตอบ เอาแต่หัวเราะแล้วเอาไปแช่เรียงไว้ในตู้ “หมดไปเท่าไรบอกด้วย พี่ปูนสั่งให้เลี้ยงมึง”
“เอาแค่ที่อยู่ในมือมึงตอนนี้มาก็พอ”
“สองร้อยอะนะ” จริง ๆ ผมเตรียมไว้ กะว่าจะออกไปซื้อส้มตำหรือซื้ออะไรที่มันไม่ได้เข้ากับพิซซ่าเข้ามาแกล้งมัน “เดี๋ยวกูไปหยิบมาเพิ่ม”
“แค่นี้พอ” มันว่าแล้วดึงแบงค์ร้อยสองใบในมือผมไป
“แต่ขอค้างนี่นะคืนนี้”
“เคลียร์กับนอสแล้วเหรอ”
“เออ”
“บอกไหมว่าจะมานอนนี่” เห็นหน้ามันผมก็รู้คำตอบ
“เดี๋ยวก็มีเรื่อง”
“ ให้กูพักบ้างเถอะ” พอมันพูดอย่างนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อ “เออน่า ไม่มีอะไรหรอก”
“ให้มันจริง”
“ไปเตรียมแก้วเตรียมจานมา” ว่าแล้วก็ดันหลังผม “กูจะไปซื้อกับแกล้ม”
“แล้วพิซซ่ากูล่ะ”
“ก็จะเตรียมไว้หลังอิ่มจากพิซซ่าไง”
ผมขมวดคิ้ว เริ่มคิดว่าเงินที่พี่ปูนให้มาจะไม่พอแล้วจริง ๆ
“กูบอกให้มันย้ายมาอยู่กับกูหลังจากเรียนจบ เพราะกูเดินทางไป ๆ มา ๆ ไม่ไหวแล้ว มันก็บอกว่ามันเป็นห่วงแม่มัน” ผมนั่งฟังมันบ่นไปเรื่อยหลังจากเริ่มเมา “พอบอกว่างั้นกูคงจะไปหามันได้แค่เดือนละสองสามวัน มันก็ร้องไห้”
“...”
“โคตรเหนื่อยเลย”
“...”
“มึงจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”
“จะให้กูพูดอะไรอ่ะ”
มันถอนหายใจ ก่อนจะเงียบไม่พูดอะไรต่อ ผมเลยเงียบบ้าง
แล้วเบียร์แก้วแล้วแก้วเล่าก็หมดไปท่ามกลางความเงียบ
“ขอขวดเลยแล้วกัน ขี้เกียจเทแล้ว”
ผมพยักหน้า แล้วหยิบขวดมาเปิดกระดกบ้างหลังจากในแก้วหมด “ไม่รู้สึกรักน้องมันบ้างเลยเหรอ”
มันเหลือบตามามอง ก่อนจะตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจ “กูสงสารมัน”
ผมพยักหน้า “งั้นเหรอ”
“นึกว่ามึงจะรู้ใจกูดีที่สุด”
“ทำอะไรไว้ก็ควรรับผิดชอบ” ผมพูดแบบปลง ๆ แต่มันกลับย้อนผมมาจนแทบสะอึก
“กูไม่ใช่คนดีแบบไอ้เมธนี่”
ผมวางขวดลง แล้วลุกขึ้นเก็บจานที่ขนมหมดไปแล้วจะไปไว้หลังร้าน
“ปั่น”
“มึงกินไปเถอะ เดี๋ยวกูจะขึ้นไปเตรียมที่นอนไว้ให้”
“ปั่น”
ผมถอนหายใจ “กูไม่ได้โกรธหรอก”
“...”
“จะเอาอะไรกับคนเมาล่ะจริงไหม”
“กูขอโทษ”
“อืม”
มันดึงแขนผมไว้ สีหน้าแย่ลงไปเรื่อย ๆ “กู..”
“...”
“ขอโทษ”
“ช่างมันเถอะ” ผมวางจานลงเมื่อมันไม่ยอมปล่อยมือ “มึงเมา กูเองก็เมา..”
ผมผลักอกมันไว้ทันทีที่ถูกดึงเข้าไปจูบ พยายามขยับตัวหนีก็ถูกมันรัดเอวแล้วกดท้ายทอยเอาไว้
“อื้อ..”
“อย่าดิ้น” มันผละออกไป ก่อนจะเริ่มจูบผมใหม่ แทรกลิ้นเข้ามาแล้วบีบนวดต้นคอผมให้ค่อย ๆ ผ่อนคลาย “กูรักใครมึงน่าจะรู้”
ผมสูดเอาอากาศเข้าปอดทันทีที่มันซบหน้าลงบนไหล่ “กูไม่รู้จะทำยังไง”
“...”
“มึงไม่รักกู และนอสมันก็ขาดกูไปไม่ได้”
“...”
“กูไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไงจริง ๆ”
ถึงคำพูดจะวกวนไปมาตามแบบคนเมา แต่ผมก็พอเข้าใจความรู้สึกมัน
“ขึ้นไปนอน ได้นอนแล้วมึงก็จะดีขึ้น”
“มันแค่หายเมา”
“มึงจะได้สติคืนมา”
“ได้คืนมาแล้วยังไง” มันไม่ยอมง่าย ๆ “กูจะเจอทางออกอย่างนั้นเหรอ”
“นี่มึงเมาอยู่จริงหรือเปล่า”
ไม่มีคำตอบ สำหรับคำถามนี้ของผม
Ma-NuD_LaW
แบตมือถือหมด พร้อมกับความคิดในหัวเลย
ชาร์ตแปบน้าาาา
:pig4:
-
จะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้นะ :hao4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รักคนที่เขารักเราดีกว่า...ไม่เห็นจะจริงเลย
ดูตัวอย่างได้จากเรื่องนี้
-
เหมือนถูกถุง ครอบรัด มัดอากาศ
หายใจดัง ฟืดฟาด ปานขาดหาย
มันอึดอัด ซัดทรวงอก วิตกตาย
ตามันลาย พรายพร่าง ห่างวิญญาณ
อาการกาย อาการจิต ติดกันอยู่
แค่หายใจ พอให้รู้ วัฏสังสาร
ไร้ความสุข ทุกข์ถนัด จัดประจาน
ไม่อยากอยู่ รู้แก่นสาร มันซานซม
อยากกอดปลอบใจพระเอก+นายเอกเรื่องนี้
มันจะอึดอัดกับความรัก...นานไปถึงเพียงไหน
โลกนี้เลยไปถึงโลกหน้าเลยเหรอออออ
ชีวิตคนเรามันสั้นนะ
ไม่เหมือนลิง หุหุ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13
-
ไม่รักก็ไม่ควรสงสาร
นอสโคตรเห็นแก่ตัว :เฮ้อ:
-
สติดีมาก. แล้วจะยังไงต่อละเนี๊ยะ???
-
“กูรักใครมึงน่าจะรู้”
“มึงไม่รักกู และนอสมันก็ขาดกูไปไม่ได้”
ยังคงชอบความรู้สึกที่มั่งคงของภาคอ่ะ ถึงแม้ว่านอสจะเข้ามาแต่ความรู้สึกมันยังไม่เปลี่ยนไปเลย
สู้นะภาค
-
ทำใจก่อนอ่านงานคุณลิงภูเขาค่ะ เราอินทุกเรื่องเลย
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังให้ค่ะ :hao5:
-
ภาคคือแอบรักปั่นแล้วถูกบอกให้ตัดใจใช่มั้ย โอ้ยย เศร้า :hao5:
-
เหมือนมีแต่คนดีๆทั้งนั้นเลยแต่ละคนจะเป็นคนเห็นแกตัวแต่ก็เป็นไม่สุด เหมือนจะกั๊กๆไว้ด้วยคำว่าอีกคนไม่ได้รัก555555T_T สงสาร :hao5: :hao5: สนุกมากๆเลยค่ะ #ทีมพี่ปูน นะคะ 55555
-
คืนนั้นผมเกือบจะโทรไปขอแม่แล้วว่าจะไม่กลับในช่วงวันหยุดที่จะถึงนี้ ติดที่ว่าจู่ ๆ ภาคมันก็กลับมาที่ห้องแล้วสั่งให้ผมเก็บเสื้อผ้าข้าวของให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านพร้อมกันกับมัน ครั้นพอผมจะปฏิเสธ มันก็รีบบอกว่ากลับไปคราวนี้มันตั้งใจจะพาน้องนอสไปเปิดตัวให้ที่บ้านได้รู้จักด้วย ผมเลยได้แต่เงียบไม่กล้าพูดอะไร
“ดูมึงจริงจังกับคนนี้มากเลย”
มันหันมายักไหล่ให้ผม “คงเพราะมันเข้าใจกูทุกอย่างล่ะมั้ง”
“ตั้งแต่คบมายังไม่เคยทะเลาะกันเลยใช่ปะ” ผมหันไปมองมันอย่างตื่นเต้น “หรือนี่จะเป็นรักแท้ของมึงวะ”
“นอสมันก็เพอร์เฟกต์ทุกอย่างไม่ใช่เหรอวะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย “จริงของมึง”
“อยู่กับมันกูคงมีความสุข”
“ทำให้อิจฉาไปอีก” ผมทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียง “กูอยากมีความรู้สึกแบบนั้นบ้างจัง”
“ทำไม” ผมหลับตาลง ไม่ได้ตอบคำถามมัน “มันไม่มีทีท่าจะชอบมึงกลับเลยใช่ไหม”
“อืม..”
“กูว่ากูบอกแล้วนะ” ผมลืมตาขึ้นมองมัน “มึงควรคบมัน..เพื่อที่จะตัดใจ”
“ทำอย่างกับมันง่าย” ผมบ่นก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้มัน “ยิ่งนาน..ยิ่งเหมือนกูจะทำใจไม่ได้”
“...”
“ความรักนี่มันโคตรทรมาน”
“เข้าใจความรู้สึกกูขึ้นมาบ้างหรือยังล่ะ” มันว่าแล้วทิ้งตัวลงมานอนด้านหลังผม “ว่าการตัดใจมันทรมานมากแค่ไหน”
พอดีเพิ่งอ่านบทที่6 แล้วข้ามมาอ่านบทล่าสุด
คำพูดของภาคที่มีต่อนอสนี่ ไม่เหมือนเดิมเลยนะ
-
ชอบพี่เมธ สนใจมารักกับหนูไหม
-
30.ได้แต่รับรู้ความเป็นไป
กูไปไม่ได้แล้ว โทษทีนะ
ผมกดปิดข้อความของภาคที่เพิ่งอ่านจบไป ก่อนจะกดโทรหาเพื่อนคนหนึ่งที่มักจะเป็นจุดศูนย์กลางของเพื่อนทุกคน สอบถามที่นัดหมายแล้วก็หยิบชุดครุยขึ้นมาพาดไว้ที่แขนก่อนจะกดล็อกรถแล้วเดินออกจากลานจอดของห้องเช่ารายวันที่ผมพักเพื่อเข้าไปในมหาวิทยาลัย
ผมเดินเข้าไปนั่งรอที่โต๊ะในโรงอาหารกับเพื่อนคนอื่น ๆ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความนัดหมายเวลากับพี่ปูนเอาไว้ บอกเวลาออกจากหอประชุมที่แน่นอนแล้วก็กดปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้ก่อนจะยัดมันลงไปในกระเป๋ากางเกง
“ช้า !”
ได้ยินเสียงบ่นของคนที่ทำหน้าที่รวบรวมเพื่อน ๆ ให้มารวมตัวกันก่อนเข้าหอประชุม ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองกลุ่มคนที่เพิ่งเดินเข้ามา พอเห็นว่าเป็นกลุ่มเพื่อนสนิทของเมธก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
“มาถึงก่อนเวลานัดตั้งยี่สิบนาที”
ได้ยินเสียงถกเถียงกันนิดหน่อย ก่อนที่จะมีใครบางคนถามถึงเมธขึ้นมา ผมนั่งตัวตรงเงี่ยหูฟังคำตอบอย่างตั้งใจ แต่คนหนึ่งในกลุ่มของเขาก็ทำเพียงแค่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกขณะบ่นงึมงำ ๆ ว่าติดต่อเขาไม่ได้เลยตั้งแต่เมื่อวาน
“อย่าบอกว่าแม่งจะเบี้ยวนะ กูกะจะถ่ายรูปให้ครบแก๊ง” บ่นไปก็ยกเท้าเตะเก้าอี้ไป จนเพื่อนที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาโวยวาย “ไม่ยอมรับสายกูเลย”
“มันคงไม่อยากมาจริง ๆ นั่นแหละ” จากที่แอบชำเลืองมอง ผมก็เปลี่ยนเป็นจ้องพวกเขาอย่างเปิดเผยทันทีที่ได้ยิน “ก็ไม่รู้จะมาเพื่อใครนี่หว่า”
“มันก็ยังมีพวกเราไหมวะ” คนหงุดหงิดก็ยังบ่นไม่หยุด “ทำเหมือนตัดขาดจากโลก”
“ไม่ต้องโทรแล้ว” ผมหันไปมองคนพูดทันที “มันมานู้นแล้ว”
ใจผมเต้นแรงมากตอนที่เห็นเขาวิ่งมาทั้งที่ชายเสื้อหลุดลุ่ย กลุ่มเพื่อนที่โวยวายก่อนหน้านี้กรูเข้าไปกอดเขา ก่อนจะช่วยกันจัดเสื้อผ้า ทรงผมให้เขากันวุ่นวาย
ผมยกมือขึ้นกุมหน้าอก พยายามที่สุดที่จะบังคับให้หัวใจมันเต้นช้าลง
“นึกว่ามึงจะไม่มาแล้ว”
เขาอมยิ้มไปกับคำพูดของเพื่อน ก่อนจะเอ่ยปากขอโทษที่มาช้า “จองตั๋วรถได้รอบดึกน่ะ”
ผมหลบสายตาเขาที่เผอิญเหลือบมองมาเจอผม แสร้งทำเป็นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูอะไรไปเรื่อย ทั้งที่หูยังตั้งใจฟังบทสนทนาระหว่างเขากับเพื่อน ๆ อย่างตั้งใจอยู่เหมือนเดิม
“ครุยยับเลยไอ้เมธ ซ้อมเสร็จเอาทิ้งไว้กับกูเลย เดี๋ยวจัดการให้”
“ไม่เป็นไร”
“ไม่ต้องมาทำเกรงใจ แล้ววันจริงมึงมาค้างกับกูเลยนะ จะได้ไม่ต้องมานั่งลุ้นกันแบบนี้อีก”
“ขอบใจนะ”
ผมยิ้ม ก่อนจะแอบเงยหน้าไปมองเขาอีกครั้ง แล้วก็พบว่าเขาเองก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน “ไงปั่น”
“ไงเมธ” ผมยิ้มค้าง ตอนที่พวกเพื่อนเขาหันมามองจ้องผม “เอ่อ..สบายดีนะทุกคน”
“รบกวนถ่ายรูปให้หน่อยสิปั่น” เพื่อนคนหนึ่งของเขาพูดขึ้น “รูปรวมแก๊ง”
ผมพยักหน้า ขณะลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์มือถือมาไว้ในมือ “มุมไหนดี”
“ตรงนี้แหละ มึงไปนั่งยอง ๆ แล้วยกมือขึ้นบังหัวไว้ไอ้เมธ” ผมยิ้มขำไปกับท่าทางที่ทุกคนจัดแจงให้เขาทำ “ชี้หน้ามันพร้อมกันเร็ว”
“เอาล่ะนะ” ผมส่งสัญญาณ “สาม..สอง..หนึ่ง”
ผมเดินแบบหมดแรงออกมาจากหอประชุม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบเดินไปหาพี่ปูนตามที่นัดไว้ พอไปถึงก็เจอพี่ปูนยืนรออยู่เงียบ ๆ คนเดียว เลยแกล้งเดินเซเข้าไปชนหลัง ปากก็บ่นให้ฟังว่าหิวน้ำมากแค่ไหน
“ซื้อไว้รอแล้ว” ว่าแล้วก็ยื่นมาให้ “ไปถ่ายรูปกันเลยไหม เดี๋ยวแสงหมด”
“อืม..” ผมกรอกน้ำเข้าปากก่อนจะปิดฝาแล้วยัดคืนใส่กระเป๋าพี่ชายตัวเอง “พวกเพื่อนนัดไปถ่ายรวมกันก่อนตรงหน้าป้ายคณะ”
“งั้นก็ไปกันเลย”
เราขยับเปลี่ยนตำแหน่งกันหลายคนกว่าจะมาลงตัวที่ผมได้มายืนอยู่ข้างเมธแบบงง ๆ เขาส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ก่อนจะหันไปมองกล้องนู้นกล้องนี้ของช่างภาพหลายคนที่ยืนรอเก็บภาพ มีคำสั่งให้บางคนต้องขยับตัวเพื่อความสวยงามของภาพบ้าง และหนึ่งในนั้นก็คือผมที่ต้องขยับเข้าไปใกล้เขาอีกหน่อย
“โทษทีนะ” เขาว่าแล้วแตะเข้าที่เอวเพื่อให้ผมขยับเข้าไปใกล้ ๆ “เสร็จจากนี่แล้วเราไปถ่ายรูปด้วยกันหน่อยนะ”
“อืม..”
เขาหันมาส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนหันกลับไปมองกล้องตามเดิม “ดีจังที่เราตัดสินใจมาวันนี้”
“ว่าไงนะ” ผมกระซิบถาม แต่เขาแค่ส่ายหน้าแล้วบอกว่าไม่มีอะไร “สงสัยตั้งแต่เช้าแล้ว ที่ทุกคนพูดเหมือนเมธจะไม่มา”
“เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมาแล้วน่ะตอนแรก” เขาหันมามอง “แต่ตอนนี้คิดว่าดีแล้วที่มา”
“เราไม่เข้าใจ”
“มองกล้องสิปั่น” เขาบอกแล้วก็หันไปมองเช่นกัน “ดีใจที่เจอนะ”
ผมต้องเดินตามกลุ่มเพื่อนของเขาอยู่พักหนึ่ง มีบ้างที่ถูกลากไปถ่ายรวมกับพวกเขาด้วย กระทั่งทุกคนคิดว่าได้รูปรวมแก๊งอย่างที่ต้องการมากพอแล้วจึงปล่อยให้เมธแยกตัวออกมาถ่ายรูปกับผมได้ตามคำขอ เราเดินหามุมถ่ายรูปดี ๆ ก่อนที่พี่ปูนจะออกคำสั่งให้เราทำอย่างนู้นอย่างนี้แล้วกดถ่าย
“สบายดีนะเมธ” พี่ปูนถามขณะเดินเปลี่ยนมุม “ได้งานทำหรือยัง”
“ก็มีสอบงานราชการบ้างครับ แต่ตอนนี้ก็ดูสวนที่บ้านเป็นหลัก”
“ช่วยพ่อแม่เหรอ” น่าแปลกที่เพื่อนอย่างผมเอาแต่เงียบ แล้วปล่อยให้พี่ชายตัวเองเป็นฝ่ายชวนเขาคุย “เป็นเด็กดีจริง ๆ เลย”
“ไม่หรอกครับ” เขายิ้มเศร้า “จริง ๆ ผมคิดว่าจะขายหลังจากได้งานแล้ว”
“ทำไมล่ะ” ผมให้ความสนใจกับคำถามนี้ของพี่ปูนเช่นกัน “พ่อกับแม่ทำไม่ไหวแล้วเหรอ”
เขายิ้มอีกครั้งก่อนจะตอบ “ท่านเสียหมดแล้วครับ”
ผมเผลอปล่อยขวดน้ำในมือจนหล่นลงไปกระแทกพื้นซีเมนต์เสียงดัง “พูด..พูดจริงเหรอ”
เขาพยักหน้า แล้วก้มลงไปเก็บขวดน้ำขึ้นมาให้ “อืม..”
“เรา..ไม่รู้เรื่องเลย”
“ก็ไม่ได้บอกใครหรอก มีแค่พวกนั้นแหละที่รู้” เขาชี้ไปที่กลุ่มเพื่อนสนิทตัวเอง “พอดีมันยกโขยงกันไปเที่ยวที่บ้านพอดี”
“เอ่อ..แล้วพวกท่าน..” ผมไม่รู้จะตั้งคำถามยังไงไม่ให้กระทบจิตใจเขา
“อุบัติเหตุน่ะ” เขาพูดเหมือนรู้ดีว่าผมอยากจะถามอะไร “ตอนนั้นเราพาพวกมันไปลุยในสวน เลยไม่ได้ออกไปซื้อของกับพ่อแม่”
“เสียใจด้วยนะ” ผมพูดเบา ๆ ขณะที่พี่ปูนยกมือขึ้นไปตบบ่าเขาสองสามครั้ง “เราไม่รู้เรื่องเลย”
“จริง ๆ เราก็คิดว่าจะบอกปั่นนะ” เขายิ้ม “ที่ทักผ่านข้อความไปวันนั้น”
ผมนึกถึงข้อความที่เขาส่งมาให้..
ข้อความที่มีเพียงการเรียกชื่อผมเฉย ๆ..
“แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าบอก ปั่นก็ต้องลำบากมางานอีก เลยคิดว่าไม่บอกดีกว่า”
“น่าจะบอก..” ผมพูดอย่างน้อยใจ “เราอยากช่วย..อยากไปไหว้พ่อกับแม่ครั้งสุดท้าย..”
“เดี๋ยวพี่ไปซื้ออะไรมาให้พวกเรากินรองท้องก่อนดีกว่า” พี่ปูนพูดแทรกขึ้น ก่อนจะเดินแยกออกไป
“เมธน่าจะบอก..”
“ขอโทษนะ” เขาดึงมือผมขึ้นไปจับ “เราคิดน้อยไปเอง”
ยอมรับว่าผมโกรธเขามากในเรื่องนี้ “แล้วเสร็จจากนี่ จะกลับบ้านเลยหรือเปล่า”
สีหน้าเขาดูมึนงง แต่ก็พยักหน้าตอบกลับมา “งั้นเราไปด้วย”
“ว่าไงนะ”
“เรามีเสื้อผ้าติดมา เพราะมาค้างนี้ตั้งแต่เมื่อวาน กะว่าคืนนี้ก็จะค้างอีกวันแต่..” ผมดึงมือตัวเองออก “เดี๋ยวเรากลับไปพร้อมเมธด้วย ขอโทรบอกพี่ปูนก่อน”
“เอ่อ..เรายังไม่ได้จองตั๋วเลย ไม่รู้ว่าจะได้เที่ยวกี่โมง ถ้าไงพรุ่งนี้..”
“เราขับรถมานะ” ผมตัดบท “พี่ปูนเพิ่งบินตามมาเมื่อเช้า ถ้าไงเอารถไปก็ได้ เพราะพี่ปูนนั่งเครื่องกลับอยู่แล้ว”
เห็นเขาทำหน้าสงสัย ผมเลยพูดต่อ “พี่ปูนตั้งใจจะไปค้างกับพี่ปรายก่อนกลับน่ะ”
“...”
“พี่สาวคนกลาง” ขยายความแล้วก็ตัดสินใจ “เอาตามนี้แหละ เราอยากไปไหว้พ่อกับแม่สักครั้ง”
Ma-NuD_LaW
เมตตาลิงที่หายหัวไปนานด้วยนะครับ :m17:
-
สงสารเมธจัง เฮ้อออ
-
เศร้า!!
-
คิดถึงคุณลิงภูเขามากๆเลยค่ะ ดีใจที่มาต่อนะคะ :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารเมธเลย :mew2:
-
ยังหน่วงแบบที่เคยเป็นมาเสมอ
ก่อนอ่านตอนนี้ ย้อนกลับไปอ่านตอนเดิมๆมาค่ะ คิดในใจว่าชอบตอนที่ปั่นไปบ้านสวนของเมธ แล้วพออ่านตอนล่าสุด ก็พบว่าปั่นกำลังจะไปบ้านสวนอีกครั้ง แอบลุ้นว่าจะมีอะไรดีๆที่นั่นนะคะ
ป.ล.
พี่ปูนนนนนนน :กอด1:
-
:กอด1: ให้เมธ
-
เกือบจะลืมชื่อเรื่องไปแล้ว ดีที่กดเข้ามา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แทงคิ้ว
-
30.ได้แต่รับรู้ความเป็นไป
ผมต้องเดินตามกลุ่มเพื่อนของเขาอยู่พักหนึ่ง มีบ้างที่ถูกลากไปถ่ายรวมกับพวกเขาด้วย กระทั่งทุกคนคิดว่าได้รูปรวมแก๊งอย่างที่ต้องการมากพอแล้วจึงปล่อยให้เมธแยกตัวออกมาถ่ายรูปกับผมได้ตามคำขอ เราเดินหามุมถ่ายรูปดี ๆ ก่อนที่พี่ปั่นจะออกคำสั่งให้เราทำอย่างนู้นอย่างนี้แล้วกดถ่าย
“สบายดีนะเมธ” พี่ปั่นถามขณะเดินเปลี่ยนมุม “ได้งานทำหรือยัง”
“ก็มีสอบงานราชการบ้างครับ แต่ตอนนี้ก็ดูสวนที่บ้านเป็นหลัก”
“ช่วยพ่อแม่เหรอ” น่าแปลกที่เพื่อนอย่างผมเอาแต่เงียบ แล้วปล่อยให้พี่ชายตัวเองเป็นฝ่ายชวนเขาคุย “เป็นเด็กดีจริง ๆ เลย”
น่าจะชื่อตัวละครผิดนะคะ น่าจะเป็นพี่ปูน
คิดถึงเรื่องนี้มากๆ เลย ขอบคุณที่กลับมานะคะ :mew1:
-
30.ได้แต่รับรู้ความเป็นไป
ผมต้องเดินตามกลุ่มเพื่อนของเขาอยู่พักหนึ่ง มีบ้างที่ถูกลากไปถ่ายรวมกับพวกเขาด้วย กระทั่งทุกคนคิดว่าได้รูปรวมแก๊งอย่างที่ต้องการมากพอแล้วจึงปล่อยให้เมธแยกตัวออกมาถ่ายรูปกับผมได้ตามคำขอ เราเดินหามุมถ่ายรูปดี ๆ ก่อนที่พี่ปั่นจะออกคำสั่งให้เราทำอย่างนู้นอย่างนี้แล้วกดถ่าย
“สบายดีนะเมธ” พี่ปั่นถามขณะเดินเปลี่ยนมุม “ได้งานทำหรือยัง”
“ก็มีสอบงานราชการบ้างครับ แต่ตอนนี้ก็ดูสวนที่บ้านเป็นหลัก”
“ช่วยพ่อแม่เหรอ” น่าแปลกที่เพื่อนอย่างผมเอาแต่เงียบ แล้วปล่อยให้พี่ชายตัวเองเป็นฝ่ายชวนเขาคุย “เป็นเด็กดีจริง ๆ เลย”
น่าจะชื่อตัวละครผิดนะคะ น่าจะเป็นพี่ปูน
คิดถึงเรื่องนี้มากๆ เลย ขอบคุณที่กลับมานะคะ :mew1:
เบลอไปหน่อย ขอบคุณนะครับ :pig4:
-
31.เขาที่เคยคบ
[เมธ]
บางทีความรู้สึกของเราเอง ก็ยังเข้าใจยากกว่าที่เราคิด..
ผมนั่งหมดแรงอยู่หน้าห้องดับจิต มองเพื่อนคนหนึ่งของตัวเองกำลังพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ แล้วกรอกเอกสารอะไรสักอย่างที่ผมเพิ่งจะลงชื่อไป ก่อนจะหันมองซ้ายขวา พยายามยิ้มตอบเพื่อนทุกคนที่ส่งยิ้มให้กำลังมา ขณะที่ในหัวก็ตีรวนทุกเรื่องทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตจนวุ่นวายไปหมด
มันไม่สามารถจับประเด็นอะไรได้ ไม่รู้ว่าเลยว่าตัวเองควรทำอะไรดีในตอนนี้ เมื่อตอนนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว พวกท่านไม่ได้อยู่กับผมอีกต่อไปแล้ว
“เสร็จจากนี่แล้ว เราต้องไปที่วัดต่อ มึงไหวไหม” ผมพยักหน้าทั้งที่ในหัวคิดสิ่งตรงข้าม “งั้นมึงไปเอารถมา เดี๋ยวพวกกูได้เวลานัดรับศพแล้วจะไปรอที่หน้าโรงบาล”
ผมนั่งมึนอยู่ที่เดิม ปล่อยให้เพื่อน ๆ จัดการทุกอย่างให้ ก่อนจะเดินตามแรงดึงที่มือมาขึ้นรถ แล้วนั่งถอนหายใจไปเรื่อยขณะมองวิวทิวทัศน์ตลอดข้างทางไปที่วัด
“กินนี่สักหน่อย มึงไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ผมรับขนมปังในมือมาถือไว้ แต่ก็ไม่นึกอยากจะหยิบเข้าปาก “ไอ้เมธ”
“อืม..” ผมกัดมันแบบเสียไม่ได้ “กูไม่ค่อยหิว”
“หมดไปสักครึ่งหนึ่งก็ยังดี”
ผมฝืนกินมันเข้าไปอีกสองสามคำเพื่อรักษาน้ำใจเพื่อน พวกมันเองพอเห็นอย่างนั้นก็ไม่คะยั้นคะยออะไรอีก ผมจิบน้ำที่ถูกส่งมาให้ไปเพียงอึกเล็ก ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพื่อสร้างโลกส่วนตัวให้ตัวเอง กระทั่งเห็นรูปของปั่นในแอพพลิเคชั่นหนึ่งที่ปกติผมไม่ค่อยจะได้สนใจ
ผมกดเข้าไปดูรูปของเขา ดูและคิดไปว่าตอนนี้เขาน่าจะกำลังทำอะไรอยู่ แล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกอยากจะบอกเขาเรื่องของพ่อกับแม่ อยากบอกให้เขารู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร กำลังแย่แค่ไหน
ผมอยากบอกเขาว่าผมไม่เหลือใครอีกแล้ว..
ปั่น..
กดส่งไปแล้วผมก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะเริ่มต้นพิมพ์อีกครั้ง
พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว.. เราไม่เหลือใครอีกแล้ว.. เราอยากเจอ..
“ไม่ได้”
“มึงว่าไงนะ”
ผมหันไปมองคนถาม ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”
“อยากได้อะไรก็บอกพวกกูได้นะ”
“อืม”
ผมกดลบข้อความทั้งหมดทิ้ง ก่อนจะหันออกไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง
อย่าไปรบกวนเขาเลยจะดีกว่า..
งานศพของพ่อกับแม่ผ่านพ้นไปด้วยดี เพราะเพื่อนทุกคนคอยอยู่ช่วยงาน ผมตัดสินใจเก็บเถ้ากระดูกของพ่อแม่ไว้ที่บ้านทั้งหมด แล้วตัดสินใจว่าจะรีบทำตามความฝันของพ่อแม่เรื่องสอบเข้าทำงานราชการ สมัครสอบแทบจะทุกที่ที่กำลังเปิดสอบ อ่านหนังสือตั้งแต่หัวค่ำยันดึกดื่นทุกคืน กลางวันก็เข้าสวนทำงานทั้งวัน กระทั้งร่างกายเริ่มประท้วง
ผมต้องไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลอยู่คืนหนึ่ง ถูกหมอบ่นเรื่องความเครียดและพักผ่อนน้อย สุดท้ายก็เดือดร้อนลูกพี่ลูกน้องต้องมาช่วยดูงานในสวนให้ ชีวิตผมเป๋ไปไม่น้อยเลยในช่วงนั้น ดีที่พอตั้งสติแล้วกลับมาตั้งตัวได้ทัน
“กูคงไม่เข้าพิธีรับปริญญานะ”
ตอนนั้นผมคิดอย่างนั้น เพราะอยากทุ่มเทเวลาทั้งหมดดูแลสวนแทนพ่อแม่ และเพราะผมไม่เหลือใครให้ต้องอยากสร้างความภาคภูมิใจให้แล้วจึงคิดว่าไม่ไปเสียดีกว่า แต่เพื่อนทุกคนก็ยังสับเปลี่ยนกันโทรมารบเร้าผมทุกวัน สุดท้ายผมเลยตัดสินใจยอมไปให้ตามคำขอ
และมันก็เป็นการตัดสินใจที่ถูก เมื่อตอนนี้ผมได้มานั่งอยู่บนรถของเขา ได้พูดคุย ได้ยิ้มให้กัน ทั้งที่เคยคิดว่าคงไม่มีวันได้ทำแบบนี้อีกแล้ว
“จะแวะหาอะไรกินก่อนเข้าบ้านดีไหม แต่อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว” ผมยิ้มให้คนถาม ก่อนจะตอบกลับไปว่าแล้วแต่เขา “งั้นแวะร้านข้างหน้าเลยนะ”
“อืม”
เขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดตรงหน้าร้านอาหารอีสานข้างทาง เปิดประตูแล้วก็ตรงดิ่งเข้าไปในร้านแบบไม่รอผม มองเมนูบนป้ายที่ติดไว้แล้วก็สั่ง ๆ โดยไม่หันมาถามความเห็นอะไร ก่อนจะปิดท้ายด้วยการดูดน้ำเปล่าในแก้วเข้าไปจนเกือบหมด “หิวมากเลย”
ผมยิ้ม “ก็ไม่ยอมกินขนมที่พี่ปูนซื้อมาให้เลย”
“เรามัวแต่รีบ กลัวจะดึก”
“จริง ๆ ไปเมื่อไรก็ได้”
เขาขมวดคิ้ว “เราอยากไปไหว้พ่อแม่สักครั้ง”
เห็นเขาพูดอย่างนั้น ผมเลยไม่คิดจะเถียงด้วย “มัวแต่คุยเรื่องของเรา จนลืมถามเลยว่าปั่นได้งานหรือยัง”
เขาชะงักไปนิดหนึ่ง “ตอนนี้เราทำร้านกาแฟ”
“...”
“พี่ปูนช่วยลงทุนให้ เพราะเห็นว่าเรายังหางานไม่ได้”
“งั้นเหรอ” ผมเลื่อนจานลาบและน้ำตก เพื่อแบ่งที่ให้วางต้มแซ่บ “สั่งมาเยอะเชียว”
“จริง ๆ กะจะสั่งลาบเป็ดด้วย”
“พอก่อนเถอะ” ผมห้าม “เดี๋ยวเหลือแล้วเสียดาย”
เขาพยักหน้า ผมก็ถามต่อ “แล้วปั่นชงกาแฟเองเลยหรือเปล่า”
“ไม่หรอก” เขาจิ้มข้าวเหนียวลงไปในจานลาบ “เราเรียนพื้นฐาน ซื้อสูตร แต่ก็จ้างน้องที่มีประสบการณ์กว่ามาทำให้”
“...”
“หลัก ๆ เราดูภาพโดยรวมน่ะ”
“แล้วชอบหรือเปล่า”
เขาทำท่าอึ้งไป “ก็..สนุกดี เราชอบบรรยากาศเวลาร้านเปิด”
“อย่างนั้นเหรอ”
“ถ้ามีโอกาส..” เขาพูดติดขัด “ก็แวะไปกินกาแฟที่ร้านเรานะ”
“จริงเหรอ” ผมรู้สึกดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น “เราจะไปนะ”
“...”
“หรือไม่ก็อาจจะขอไปหลังเสร็จงานรับปริญญา” มัวแต่ดีใจจนลืมสังเกตสีหน้าของเขา “ปั่นสะดวกหรือเปล่า”
“ก็..ได้นะ”
ผมหลุบตาลงมองข้าวเหนียวในมือ คิดทบทวนว่าตัวเองกำลังล้ำเส้นที่เขาขีดเอาไว้มากเกินไปจนทำให้เขารู้สึกอึดอัดหรือเปล่า แล้วก็คิดได้ว่ามันก็มากเกินไปจริง ๆ
“รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะถึงบ้านดึกเกินไป”
พอเขาพูดอย่างนั้น ผมก็ทำได้แค่อือออตอบกลับไป
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณที่ยังรอนิยายเรื่องนี้นะครับ และต้องขอโทษอีกครั้งที่หายหัวไปนานมากจริงๆ
ช่วงนี้พยายามจะมาให้ได้วันเว้นวันนะครับ
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะครับ :pig4:
ปล.งงที่หลายคนให้ความสนใจไปยังตัวประกอบอย่างพี่ปูน :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารเมธ
-
สู้ๆ เมธ :กอด1:
-
สงสารเมธ แต่เมธอย่าใช้โอกาสนี้รั้งปั่นไว้เลย ถ้าไม่ได้รักปั่นจริงๆ แค่อยากมีคนอยู่ด้วย สงสารปั่นนน
-
เมธเราเสียใจด้วยนะ อ่านไปก็เศร้าไปด้วย
นายเข้มแข็งมากเลย / กอดเมธ
-
ถ้าเมธไม่รักปั่น ก็อย่าล้ำเส้นเลย,,,
-
เมธเริ่มรู้สึกดีๆ กับปั่นบ้างแล้วใช่มั้ย :pig2:
-
32.เกินจะคาดเดา
มีเรื่องเจ็บปวดมากมายในชีวิตเสียจนไม่รู้ว่าเรื่องไหนทำให้เราเจ็บปวดมากที่สุด
ผมจุดธูปให้ ก่อนจะปล่อยให้เขามีเวลาส่วนตัวในการพูดคุยกับพ่อแม่ ผมปูที่นอนหลังเดิมที่เขาเคยนอน จัดเรียงหมอนผ้าห่มเอาไว้ แล้วขยับตัวไปนั่งรอเงียบ ๆ อยู่ข้างประตูห้อง
ผมแอบหวังว่าเขาคงไม่รังเกียจที่จะต้องมานอนร่วมห้องเดียวกัน
“เราขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน” เขาว่าทันทีที่เข้ามาเจอผมนั่งรออยู่ “แล้วขอแช่ผ้าเอาไว้ก่อนเลยนะ พรุ่งนี้จะได้ซัก”
ผมรีบพยักหน้า “แบบนี้แสดงว่าไม่ได้รีบกลับใช่ไหม”
“อืม” เขายิ้มให้ “ว่าจะขอค้างอีกสักคืน มะรืนค่อยกลับ”
“ขอบคุณนะ”
เขายิ้มอีกครั้ง ก่อนจะรื้อเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าแล้วหอบออกไป ผมเดินตามมาช่วยเขา เปิดน้ำใส่กะละมัง เทผงซักฟอกเสร็จก็บอกให้เขาเอาผ้าลงไปแช่ ขณะที่ในหัวก็นึกถึงเครื่องซักผ้าที่เคยคิดว่าจะซื้อแต่ถูกแม่ปฏิเสธเพราะความเคยชินในการใช้มือซัก
ตอนนั้นผมน่าจะยืนกรานว่าควรซื้อ แม่จะได้เหนื่อยน้อยลงกว่าเดิมอีกสักนิด..
“เมธ..เมธ..” แรงเขย่าที่ไหล่เรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง “เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า” ผมยิ้มให้เขา “ปั่นรีบไปอาบน้ำเถอะ”
ถึงจะดูไม่ค่อยเชื่อ แต่เขาก็เลือกจะเดินไป ผมหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะพ่นออกมาจนสุด แล้วยิ้มให้กับตัวเอง “ผมอยู่ได้..”
ไม่ว่าจะเหงาแค่ไหน ผมก็จะอยู่ให้ได้
ปั่นหลับไปแล้วตอนที่ผมเดินเข้าไปในห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ และถึงจะไม่รู้ว่าเพราะเขาเหนื่อย หรือจงใจจะหลบหน้า ผมก็ยังกล้าขยับตัวเข้าไปห่มผ้าให้เขา..นั่งจ้องมองเขา ก่อนจะยิ้มออกมาแบบไม่มีสาเหตุใด ๆ
แล้วจู่ ๆ ผมก็นึกอยากจะเห็นภาพแบบนี้ไปทุกวัน..
“นี่มัน..” ผมยกมือขึ้นมากุมอกซ้ายตัวเองเอาไว้ กุมแล้วนิ่งค้างไปเมื่อนึกขึ้นมาได้ “ให้ตาย..”
ทำไมผมถึงได้รู้สึกตัวช้ามากขนาดนี้..
“ทำไมปล่อยให้แปลงผักกลายเป็นแบบนี้” เขาบ่น “ไม่เสียดายเลยเหรอ”
ผมถอนหายใจ “เราไม่ค่อยมีกะจิตกะใจ”
เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เราแค่เสียดายน่ะ”
“เรามัวห่วงแต่ที่สวน แล้วก็ห่วงอ่านหนังสือสอบ เลยลืมเรื่องในบ้านไปเสียสนิท” ผมยิ้มให้กับชีวิตในช่วงที่ผ่านมาของตัวเอง “พอรู้ตัวอีกที มันก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว”
“เสียดายที่เราช่วยอะไรเมธไม่ได้เลย”
ผมหันไปมองเขา “อยากช่วยเราเหรอ”
เห็นเขาขมวดคิ้ว ผมก็พูดต่อ “ช่วยเป็นกำลังใจให้ก็พอแล้ว”
ผมคิดว่าอยากได้สิ่งนั้นจากเขามากจริง ๆ
“เราเป็นกำลังใจให้เมธเสมอแหละ” น้ำเสียงเขาดูเอื่อย ๆ “เมธน่าจะรู้”
“นั่นสิ..”
ผมน่าจะรู้จริง ๆ นั่นแหละ
“แล้วจากนี้จะเอายังไงต่อ” เขาถามแล้วลงไปนั่งถอนต้นผักเหี่ยว ๆ ออกจากแปลง “จะหางานแล้วขายสวนทิ้งจริง ๆ เหรอ”
“...” ผมให้คำตอบอะไรเขาไม่ได้
“เราว่าน่าเสียดายออก”
“เราก็เสียดาย”
“ถ้างั้นก็อย่าขายเลย” เขาถอนหายใจออกมา “ขนาดเราเคยมาแค่สองครั้ง ยังรู้สึกเสียดายแทน”
ผมมองหน้าเขา “ทำไมล่ะ”
เขาหันมามองหน้าผม “เราเสียดายความทรงจำ”
บทสนทนายุติลง..
เมื่อผมเริ่มต้นสัมผัสริมฝีปากเขา..
ด้วยริมฝีปากของตัวเอง..
ถึงจะเป็นเพียงแค่ชั่วเสี้ยววินาที..
แต่สัมผัสมันกลับยาวนานเหมือนจะไม่มีวันจางหาย..
“คือเรา..”
“อย่าพูดว่าขอโทษนะ !”
เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินหนีไป
[จบเมธ]
Ma-NuD_LaW
:pig4:
-
อ้าวๆๆๆ อะไรยังไงดี :monkeysad:
-
:really2: ถ้าเมธรู้ใจตัวเองแล้วก็อย่าลังเลที่จะเดินหน้าจีบเลยนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อ่านไปบางทีก็งง สรรพนามนี้กับโมเมนต์นี้ บางทีก็สับสนว่านี่มันบทใครฟระ?
-
ลุกตามไปสิเมธ
-
คืออะไร??? เพิ่งรู้ตัวงี้???
-
อะไร อย่างไง :really2:
-
เมธรู้ตัวจริงๆใช่มั้ย ไม่ใช่แค่รักปั่นเพราะไม่เหลือใคร
ส่วนปั่น ถ้ายังรักอยู่ก็เปิดใจอีกครั้งละกัน
จะได้มีความสุขทุกฝ่าย :katai5:
-
วุ้ยยย ลุ้นแท้
-
สงสารภาคเลยทีนี้ถถถถ
-
เมธรู้ตัวจริงๆใช่มั้ย ไม่ใช่แค่รักปั่นเพราะไม่เหลือใคร
ส่วนปั่น ถ้ายังรักอยู่ก็เปิดใจอีกครั้งละกัน
จะได้มีความสุขทุกฝ่าย :katai5:
สงสารภาคเลยทีนี้ถถถถ
เนี่ย.........มัน สองฝัก สองฝ่าย :z3: :z3: :z3:
จริงๆกับเมธ ไม่สนับสนุนเลย
สนับสนุนภาคมากกว่า :katai2-1:
แต่ภาคก็มีนอส ที่ขาดภาคไม่ได้ :เฮ้อ:
มันอีลุงตุงนังจริง :really2: :serius2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปั่นอุตส่าห์ตามมาแล้ว อย่าปล่อยให้ปั่นกลับบ้านนะเมธ
ปั่นไปรอบนี้แล้วคงจะไม่ได้เจอกันอีก เปิดอกคุยกันดีๆ ชอบก็บอก รักก็บอก อยากให้อยู่ด้วยก็บอก แสดงสเตตัสหน่อย ไม่ต้องกลัวพ่อแม่ว่าเรื่องที่ชอบผู้ชายแล้ว ใจใจหน่อยไม่งั้นไม่ได้เมียนะเฮ้ย
-
เดี๋ยวนะเมธ เธอหวั่นไหว? หรือเธอแค่เหงา?
ปล.พี่ภาคยังสบายดีใช่ไหมคะ :)
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากเลยเพราะเห็นไม่อัพ
เข้ามาอีกทีคือผ่านไปหลายตอนแล้วลืมเลยต้องเริ่มอ่านใหม่ 55555
ตอนล่าสุดคือค้างม้ากกกกกกก
เราไม่สงสัยในความรู้สึกที่เมธมีให้ปั่นนะ เมธก็ชัดเจนในระดับนึงที่ว่ารู้สึกดี
แค่ตอนนั้นระยะเวลามันสั้นไปที่จะให้เมธรู้สึกรัก ตอนนี้เมธรักแล้วเราอยากให้ปั่นเปิดใจอีกที
จะได้แฮปปี้ๆ ปั่นจะได้สมหวังสักที ส่วนภาคก็สงสารนะ เราไม่ได้ทีมใคร
ใครจะพระเอกก็ได้ รักปั่นทั้งคู่ก็พอ55555
แต่ภาคมีพันธะ ถึงจะรักปั่นขนาดไหนก็ยังหาจุดมาบรรจบกันไม่ได้
ฮืออออ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า
-
ทำตามใจตัวเอง อิอิ
-
รอวนไปครับ
-
33.อาจจะเสียเวลา
ผมไม่ได้กลัวที่จะเจ็บอีก..
ผมแค่ไม่มั่นใจว่ายังรู้สึกเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า..
เมื่อจูบครั้งนี้ มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรไปมากกว่าความตกใจเลย..
“ปั่น” ผมหยุดเท้าที่กำลังเดิน เมื่อคิดได้ว่าเราต่างโตแล้ว และควรพูดคุยกันให้เข้าใจอย่างเช่นที่คนเป็นผู้ใหญ่แล้วเขาทำกัน “เรา..”
“พูดมาเถอะ” ผมหันไปเผชิญหน้า “เราจะฟังทุกอย่าง”
หวังว่ามันคงไม่ได้มีแค่คำขอโทษที่ปราศจากเหตุผลในการกระทำของเขานะ
“เราขอโทษที่จูบปั่น”
นั่นไง..
“เราไม่รู้ว่าทำไมถึงห้ามตัวเองไม่ได้”
ประโยคต่อไปก็คงจะบอกว่า ‘ไม่ได้ตั้งใจ’
“อาจจะเพราะเราไม่รู้ว่าจะระบายความรู้สึกทั้งหมดนี้ออกมายังไง” เขายกมือซ้ายขึ้นมาลูบใบหน้าตัวเอง “มันเป็นความรู้สึกที่เราเองก็ไม่รู้มาก่อนว่ามี”
เขาต้องการจะพูดอะไร ?
“เราชอบปั่น”
“ไม่จริง”
“จริงสิ” เขายืนยัน “ถึงจะรู้สึกตัวช้าแค่ไหน เราก็รู้จักตัวเองดี”
ผมขมวดคิ้ว “แต่เมธแสดงออกชัดเจน ไม่ว่าเราพยายามเรียกร้องยังไง เมธก็ไม่เคย..”
“เราทำอย่างนั้นจริง” เขาพูดแทรกขึ้นมา “แต่นั่นก็เพราะเราไม่รู้”
“นี่มันจะไร้สาระ..”
“อย่าใช้อารมณ์สิปั่น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลลง “ไม่อย่างนั้นจะเข้าใจกันได้ไง”
“ขอเราคิดหน่อย” ผมเดินวนไปวนมา ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ “เราตั้งตัวไม่ทัน”
“ปั่น” เขาจับมือผมเอาไว้ ไม่ปล่อยให้เดินต่อ “เราไม่ได้จะเร่งรัด หรืออยากได้อะไรจากการบอกความรู้สึกในครั้งนี้เลยนะ”
“...”
“เราแค่อยากบอก” เขาสบตาผม “ปั่นเอากลับไปคิดดูก่อนก็ได้”
ผมหลับตาลง “เราไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง..”
“...”
“เราคิดถึงเมธนะ..คิดถึงอยู่บ่อย ๆ” ผมรวบรวมสติเอาไว้ไม่ให้กระเจิดกระเจิง “แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกที่รุนแรงอะไรเหมือนเมื่อก่อน”
ผมลืมตาขึ้นมามองเขาอีกครั้ง “เหมือนมันเป็นแค่ตะกอนตกค้างลึก ๆ ในใจเราแค่นั้น”
“...”
“ไม่ใช่เพราะกลัวจะเจ็บอีก” ผมพยายามพูดให้ชัดถ้อยชัดคำ “แต่เหมือนเราใส่ใจมันน้อยลง”
“เราเข้าใจ” เขาว่า “แต่ลองเอากลับไปคิดทบทวนดูอีกทีได้ไหม”
“...”
“เราขอ..ถึงแม้ว่าไม่มีสิทธิจะขอแล้วก็ตาม”
มันคือสิ่งที่ผมเคยฝันถึงมาตลอด..
ฝันทั้งที่คิดเสมอว่าคงไม่มีวันเกิดขึ้นจริง..
ผมแบกความรู้สึกทุกอย่างระหว่างเรากลับมาบ้าน คิดทบทวนและตั้งคำถามกับตัวเองว่าควรทำยังไงกับเรื่องนี้ เมื่อในเวลานี้แม้กระทั่งตัวของตัวเอง ผมก็ยังไม่รู้เลยว่ากำลังรู้สึกยังไง
“นี่รายการของที่หมด กับ..” ผมหันไปมองเมื่อเขาหยุดพูด “คุณภาค..”
พอมองตามสายตาเขาไปหน้าร้านก็เจอกับเจ้าตัว “ไหนบอกยุ่งยาวถึงเดือนหน้า”
“มาขอโทษที่ไม่ได้ไปถ่ายรูปด้วย”
ผมหัวเราะกับคำตอบของมัน “ฟลุ๊คไปทำงานต่อเถอะ”
ผมใช้เท้าเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามให้มันนั่ง แล้วก็ก้มหน้าดูเอกสารในมือต่อ “ก้มหน้าทำงานใส่..นี่คือโกรธเหรอ”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนถาม “โกรธอะไร”
“ที่กูไม่ไปวันซ้อม”
ผมหัวเราะ “ไร้สาระ”
“เออ..” มันลากเสียงยาว “กูมันไร้สาระอยู่แล้ว”
“เป็นอะไร” ผมวางทุกอย่างในมือลง เพื่อให้ความสนใจกับมัน “ระบายมา”
หลัง ๆ มานี้ ไม่ว่าจะสนทนากันต่อหน้าหรือทางโทรศัพท์ มันก็เอาแต่บ่นเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้ฟังเสียจนผมต้องยอมรับสถานะเป็นที่ระบายความเครียดให้มันไปโดยปริยาย
“กูอยากไปจริง ๆ นะ แต่ไปไม่ได้”
ผมพยักหน้า “ก็มึงงานยุ่ง”
“จริง ๆ แล้ว” มันเว้นจังหวะ “พอนอสมันรู้ว่ากูจะไป มันก็โวยวายไม่ยอม”
“...”
“อึดอัดว่ะ” มันถอนหายใจเสียงดัง “เหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว”
ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเลย..
“แว้บนึงในหัวกู..” สีหน้ามันแย่ลง “ก็คิดว่าน่าจะลองปล่อยให้มันตายไปซะ”
“ไอ้ภาค..”
“เออ..กูรู้” มันเสียงดัง ก่อนจะขยับเข้ามากระซิบ “กูเกือบเดินออกมา แล้วปล่อยให้แม่งกรีดแขนตัวเองไปแล้ว”
“...”
“เพราะอะไรมึงรู้ไหม” มันยิ้มฝืด “ที่ผ่านมามันไม่เคยกรีดแขนตัวเองให้ลึกพอจะให้เลือดไหลออกมาไม่หยุดเลย”
“...”
“เหมือนมันแค่ทำไปเพื่อขู่กู”
“ใครจะเอาเรื่องความเป็นความตายมาล้อเล่นวะ” ผมแย้ง “การเอาอะไรมากรีดแขนตัวเองเล่น ๆ ไม่ได้สนุกนะ”
“เออ” มันกัดฟัน “เพราะอย่างนั้นกูถึงยังทนไง”
“...”
“เพราะไม่รู้ว่าอะไรจริงไม่จริง ถึงไม่กล้าเสี่ยงไง” มันเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ “ปิดร้านแล้วกินเหล้ากัน”
“ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา”
“กูรู้ กูแค่อยากพักบ้าง” ผมยอมพยักหน้าตามใจมัน “งั้นกูขึ้นไปรอบนห้องมึง”
“อืม..”
พอมันเดินขึ้นบันไดไป ผมก็ก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อทั้งที่ในหัวยังคิดเรื่องที่เพิ่งคุยจบกันไปเมื่อกี้
ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่มันคิดจริง ๆ ล่ะ ?
Ma-NuD_LaW
-
ปั่นจะเอายังไงต่อไปละเนี่ย
ภาคก็น่าสงสารอีก :katai1: :ling3:
-
อยากรู้เหมือนกันว่าอินอสมันจะฆ่าตัวตายจริงๆ มั้ย
ชีวิตที่เอาแต่ขู่คนอื่นด้วยการจะฆ่าตัวตายแบบนี้
มันควรจะไปๆ ซะ :z6: :z6:
-
เฮ้ออออ แต่ละคน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ใครกันหนอ ที่จะมาวิน
-
34.คงไม่มีวันนั้นเลย
[ภาค]
บางครั้ง ผมก็อยากให้มันมีทางออกที่ดีที่สุดจริง ๆ สักที
ผมกดเปิดอ่านข้อความตัดพ้อมากมายที่นอสส่งมาให้ และพอคนส่งรู้ตัวว่ามันถูกอ่านแล้วก็ยิ่งส่งมาเพิ่มเติมเรื่อย ๆ แบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ทำไมไม่ตอบ
อ่านแล้วก็ตอบสิ
อธิบายมาสิว่ามันไม่จริง
บอกมาสิว่านอสเข้าใจผิดไปเอง
ไม่พิมพ์ก็รับสายสิวะ!
อยากเห็นนอสตายมากเลยใช่ไหม!
ได้!
แล้วก็จบลงด้วยการส่งภาพรอยกรีดที่ข้อมือมา
“อย่าทำอย่างนี้” ผมบอกทันทีที่เขารับสาย “รักตัวเองบ้างสิ”
“นอสจะรักตัวเองไปทำไม ในเมื่อพี่ยังไม่คิดจะรักนอสเลย”
ผมถอนหายใจ “เลิกร้อง แล้วไปทำแผลซะ”
“ไม่!” เสียงตะคอกดังมาตามสาย “พี่นั่นแหละกลับมาทำให้นอสเดี๋ยวนี้!”
“นอส..”
“ไม่งั้นก็ปล่อยให้เลือดมันไหลจนตายไปเลย”
ผมหลับตาลง พยายามกลั้นอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา “ไปทำแผลซะนอส”
“นอสไม่ทำ”
ผมว่าเส้นความอดทนของผมคงจะขาดลงแล้ว
“งั้นก็ตายไปเถอะ” ผมกำโทรศัพท์มือถือแน่น “พี่เหนื่อยแล้ว”
วางสายได้ก็กดปิดเครื่อง
ผมทิ้งตัวลงบนเตียง ดึงหมอนของเขามากอดได้แล้วก็หลับตานิ่ง ลองคิดเล่น ๆ ในหัวว่าถ้าแกล้งทำเป็นไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่างไปสักพักแบบนี้แล้วจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง
นอสจะฆ่าตัวตายได้สำเร็จ ?
แล้วทุก ๆ คนจะโทษว่ามันคือความผิดของผม ?
และผมจะต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดแบบนั้นไปจนวันตาย ?
หรือว่าสุดท้ายแล้วมันจะทำให้ผมได้รู้ความจริงว่านอสไม่มีวันทำร้ายตัวเองกันแน่ ?
มันคุ้มพอที่จะลองเสี่ยงดูหรือเปล่า ?
“ภาค..ภาค..” ผมลืมตาขึ้นมามองเมื่อถูกเขย่าตัว “เย็นแล้ว ลงไปกินข้าว”
“อืม..”
“พี่ปูนซื้อราดหน้ามา..มีเผื่อมึงด้วยเชื่อป่ะ” ว่าแล้วก็อมยิ้ม “รู้ได้ไงว่ามึงมา”
“นั่นสิ” ผมขยี้ตา “เด็กในร้านมึงรายงานหรือเปล่า”
“ไม่น่าจะใช่นะ” เขาทำท่าคิด “หรือจะใช่วะ”
“ช่างเหอะ” ผมตัดบท ขี้เกียจคิดให้ปวดหัว “ขอล้างหน้าแปบ เดี๋ยวตามลงไป”
“เร็ว ๆ นะมึง”
ผมยกมือไหว้พี่ปูนเมื่อเดินลงไปถึงโต๊ะอาหาร มองกล่องน้ำผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วก็รู้ชะตากรรมว่าวันนี้คงไม่ได้แตะแอลกอฮอล์แล้วแน่ ๆ ปั่นเองก็คงรู้ถึงได้หันมายิ้มเยาะผม
“งานเป็นไงบ้าง” พี่ปูนเปิดประเด็นสนทนาด้วยรอบยิ้มทั้งที่ถามเรื่องเครียด ๆ “พ่อยกกิจการอะไรให้บ้างหรือยัง”
“ยังครับ” ผมตอบเสียงเนือย “กะว่าอีกสักปีถ้ายังไม่ยกให้จะหาอะไรทำเองแล้ว”
“ดี..ลูกผู้ชายต้องมีความทะเยอทะยาน”
“มันเป็นเกย์” ปั่นพูดแทรก “เหมือนปั่นเนี้ย”
“เออ..ลืมไป”
แล้วเราก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน
ผมช่วยปั่นล้างจาน ปล่อยให้พี่ปูนขึ้นไปพักเพื่อจะได้ตื่นมาเข้าเวรอีกทีดึก ๆ แน่นอนว่าการถูกสั่งงดแอลกอฮอล์ทำให้ผมกับปั่นต้องหยิบมันฝรั่งทอดหลายถุงมานั่งแกะกินขณะดูหนังเรื่องหนึ่งที่ปั่นซื้อแผ่นมาทิ้งไว้ในห้องตัวเอง ผมหยิบซองขนมมาฉีกเพิ่มเมื่อถุงเดิมใกล้จะหมด ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระป๋องน้ำอัดลมที่เริ่มเย็นน้อยลงบนพื้นขึ้นมาเปิดดื่ม
“ถ้าวันหนึ่งเกิดมีซอมบี้จริง ๆ มึงจะทำไง”
ผมหันไปมองคนถาม ก่อนจะหันไปมองจอโทรทัศน์ “หาที่ปลอดภัยหลบไง”
“กูนึกว่ามึงจะถือปืนออกไล่ล่าซอมบี้ทุกตัวบนโลกซะอีก”
“เสียเวลา” ผมนิ่งคิด “มีเซ็กส์แบบไม่มีขีดจำกัดไปเลยดีกว่า ไหน ๆ ก็ไม่ต้องเครียดเรื่องโรคติดต่ออีกแล้ว”
เราหันมามองหน้ากัน ก่อนที่เขาจะย้อนถาม “ทำไมไม่กลัวโรค”
“ก็ชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะถูกซอมบี้กินตอนไหนมันก็เสี่ยงที่สุดแล้วหรือเปล่าวะ” ผมยักคิ้ว “เพราะงั้นเอาเวลาไปหาความสุขใส่ตัวดีกว่า”
“ความสุขของมึงอยู่ใต้สะดือลงไปเหรอ”
อยากกัดลิ้นคนปากดีจริง ๆ “มันคงสูงขึ้นกว่านั้นถ้าได้นอนกับคนที่กูรัก”
“...”
“ทีงี้มาทำเงียบ” ผมหัวเราะในลำคอ “ไม่ปากดีต่อไปล่ะ”
“เรื่องของกู”
“อือ..เรื่องของมึง”
เขาไม่เถียงอะไรต่อ ผมเลยได้แต่ยิ้มกับตัวเองแล้วดูหนังต่อ มือก็หยิบขนมใส่ปากเรื่อย ๆ
“สักวันมึงจะได้เจอคนที่มึงรักจริง ๆ” พอผมหันไปมอง ปั่นก็หลบตา “กูเชื่ออย่างนั้นนะ”
“กูจะมีคนที่รักจริง ๆ ได้ยังไง” คิดแล้วก็ได้แต่ถอนใจ “ในเมื่อมึงไม่ยอมให้ถูกรักอยู่แบบนี้”
“ก็แล้วทำไมมึงต้องมารักกูด้วย”
ผมหันไปมองเขา..
มอง..มอง..และมอง..
จนเขายอมหันมาสบตากัน..
“กูก็ไม่รู้”
“...”
“กูแค่รู้สึกแบบนี้ ก็แค่นั้น..”
เขาขยับเข้ามาจูบผม..
และผมเองก็จูบตอบกลับไป..
ก่อนที่เราทั้งคู่จะทิ้งตัวลงไปนอนกับพื้น..
“มึงสงสารกู” ผมพึมพำกับริมฝีปากเขา “ใช่ไหม”
“กู..”
“แล้วถ้ากูขออะไรมากกว่านี้..” ผมแตะริมฝีปากลงไปอีกครั้ง “มึงจะให้หรือเปล่า”
[จบภาค]
Ma-NuD_LaW
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เง้ย...เลือกได้แล้วมั้งปั่น
คาราคาซังจริง ๆ เลย
-
:laugh: อ๊ากกกกกกกกกกส์
ปั่นเลือกภาครึเปล่าเนี่ย !!!
จูบปลอบใจเพราะสงสารเพื่อน
หรือจูบเพราะเพิ่งรู้ใจตัวเองกันแน่
-
กำ ค้างกว่าเดิมอีกกก
-
อะไรเนี๊ยะ. ตกลงยังไง,,,
-
โอ้ยยย คันหงอก หน่วงจิต :katai1:
-
ยาวนาน
-
ค้าง
-
ยกนอสให้ไปอยุ่กับเมธเถอะ คนหนึ่งก็ดีเหลือเกิน อีกคนก็สุดแสนจะ needy
-
ถ้าปั่นจะลงเอยแบบนี้น้อ ก็ควรจะทำเสียตั้งแต่แรกๆ มามัวไปทำเรื่องให้ยุ่งวุ่นวายด้วยการเข้าไปในชีวิตของเมธ ปฏิเสธภาค จนภาคต้องไปหานอสมาแก้ขัด พอเมธรู้สึกดีๆ ปั่นก็ถอยหลังเข้ามาหาชีวิตภาค ความพอใจของคนนี่ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ ต้องทำร้ายไปอีกกี่คนเพื่อความสมหวังในชีวิตตัวเอง เอาจริงถ้าไม่ชอบเมธก็ไม่ควรตามไปเมธในบทล่าสุดนะ ปล่อยให้เมธเหงาเพราะคิดว่าเหงาจากการสูญเสียพ่อแม่ จะดีกว่าเหงาอย่างอื่น
-
หู้ยยย เป็นเรื่องที่บีบหัวจิตหัวใจมากมายยย.. :katai1:
ไรท์รีบมาด่วนนนนน.. :katai4:
-
คันหงอกด้วยคน
-
ภาคเธอมาแล้ววววววววววว คิดถึงอ่ะ
ปั่นยังไงดีคะ กับความสัมพันธ์นี้
-
นอส รีบตายเถอะคนอื่นเขาจะได้มีความสุข
-
โอ๊ยยยยยย นอสน่าจะถูกส่งตัวเข้าไปรักษาที่รพ.ได้แล้วนะ
ส่วนปั่นนี่น่าจะได้คู่กับภาคมั้ย จูบบ่อยจูบเก่ง 555555
ถ้าความรู้สึกที่ให้เมธไม่เหมือนเดิม แล้วแอบมีใจให้ภาค
ก็รับไว้พอจารณาหน่อยนะ ความสัมพันธ์ยืดเยื้อเป็นปี สงสารทั้งภาคและเมธ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:z3: :z3: :z3:
อยาก อ่าน ต่อ
กะลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย :-[
-
มารอตอนใหม่นะคะ
-
รออยู่นะคะ :z3:
-
35.
ผมไม่รู้ว่าทำแบบนี้ไปทำไม และไม่รู้ว่าจะหยุดมันลงได้ยังไง
“ขอเข้าไปได้ไหม” ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ทำไม”
“มึงยังไม่ได้เลิกกับนอส”
เสียงหัวเราะดังข้างหู “เดี๋ยวกลับไปเลิกให้เลย”
“อย่า..”
“ยังไงกูก็ต้องเลิกกับมันอยู่แล้ว” มันถอนหายใจ “ก็แค่เร็วขึ้นกว่าเดิม”
“กู..”
“มีกูผิดแค่คนเดียวสำหรับเรื่องนี้” ว่าแล้วก็จูบย้ำ ๆ ที่ริมฝีปากผม “เข้าใจไหม”
“อืม..”
“กูรักมึงปั่น”
รักงั้นเหรอ ?
ภาคมันรักผม..
ในขณะที่เมธแค่บอกว่า ‘ชอบ’
“กูไม่ได้รู้สึกกับมึงแบบนั้น”
“กูรู้..” มันหยุดการกระทำทุกอย่างลง “เข้านอนกันเถอะ”
“ไม่..”
สีหน้ามันดูหงุดหงิด “แล้วจะเอายังไง”
“กูจะช่วยมึงก่อน” ว่าแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้มันมากขึ้น “ขอโทษที่ทำให้ต้องรู้สึกแย่”
“มึงไม่จำเป็นจะต้อง..”
“กูจะช่วย !”
“ทำไมต้องทำอย่างนี้” มันถอนหายใจ ก่อนจะดึงตัวผมไปกอด “ทำไมมึงต้องมาสงสารกูด้วย”
“...”
“แล้วทำไมถึงเป็นกูไม่ได้..กูต้องทำยังไงถึงจะได้มึงมา”
“...”
“บอกกูทีได้ไหมปั่น”
ผมตอบคำถามนี้ของมันไม่ได้..
และไม่คิดอยากจะตอบ..
อาจเพราะความไม่ชัดเจนนี้..
สามารถยื้อมันเอาไว้ให้อยู่ข้างตัวผมได้..
ตอนนี้ ผมกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว..
เมื่อตื่นขึ้นมาผมก็ไม่เจอภาคแล้ว มันหายตัวไปโดยทิ้งไว้เพียงกระดาษโน้ตใบหนึ่ง
กลับไปจัดการทุกอย่าง.
จัดการทุกอย่าง อย่างนั้นเหรอ?
ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เช้าขนาดนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรทำอะไร เลยได้แค่ลงมานั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งในร้าน จ้องมองเข็มนาฬิกาที่เคลื่อนที่ไปเรื่อย ทั้งที่ความคิดในหัวก็กำลังตีกันยุ่งไปหมด
“ลงมาทำอะไรแต่เช้า” ผมเงยหน้ามองพี่ชายตัวเอง “ไม่น่าจะตื่นได้เช้าขนาดนี้นะ”
“ตื่นแล้วก็นอนต่อไม่ได้”
“งั้นเหรอ” ว่าแล้วก็เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ “เพราะเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่า”
ผมหันไปมองหน้าพี่ปูน “หมายความว่าไง”
“เมื่อคืนตอนจะออกไปพี่ได้ยินเสียง..” พอผมเงียบ พี่ปูนก็พูดต่อ “ก็ไม่ได้อยากจะก้าวก่าย เพราะเห็นว่าปั่นโตแล้ว แต่ทำแบบนี้คิดว่าดีแล้วจริง ๆ เหรอ”
“...”
“มันดีกับปั่นไหม แล้วภาคล่ะ”
“ปั่น..” ผมอึกอัก “ปั่นไม่รู้”
“...”
“ปั่นไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร กำลังเศร้า..หรืออาจจะแค่โกรธ” ผมขมวดคิ้วแน่น “อาจโกรธที่จู่ ๆ เมธก็มาบอกว่าชอบ ทั้งที่ตลอดเวลามีแต่ปั่นที่วิ่งตาม..”
“ก็เลยใช้ภาคเป็นเครื่องมือเอาคืนเมธ”
“ปั่นไม่รู้ !” ทำเสียงดังทั้งที่รู้ว่ามันไม่ช่วยอะไร “ปั่นแค่ใช้มือช่วยมัน..”
“นั่นมันไม่ใช่ประเด็น” เห็นผมพูดตรง ๆ พี่ปูนก็คงอยากพูดด้วยตรง ๆ เหมือนกัน “กับเมธจะยังไง ปั่นยังไม่รู้ แล้วมาทำแบบนี้กับภาคอีก คิดว่าสมควรแล้วเหรอ”
“...”
“ไหนจะแฟนภาคอีกคน ยังไม่ได้เลิกกันเลยไม่ใช่หรือไง..ทำไมทำอะไรไม่คิดให้เยอะ ๆ ก่อน”
“ปั่น..”
“เอาเถอะ” ลุกขึ้นได้ก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวผม “ยังไงมันก็เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้ก็คิดทบทวนดูว่าจะทำยังไง”
พี่ปูนทำหน้าเหมือนไม่รู้ว่าจะช่วยผมยังไงแล้ว “พี่ต้องรีบกลับไปทำงานต่อแล้ว”
“...”
“มีอะไรก็โทรมา”
ผมย้ายตัวเองกลับขึ้นมาชั้นบนเมื่อพนักงานในร้านเริ่มทยอยมาทำงาน ถึงเตียงก็ฟุบหน้าลงกับหมอนคิดทบทวนทุกอย่างกลับไปกลับมาซ้ำ ๆ ในหัว จนสุดท้ายก็ต้องยอมรับ
ผมมันแค่คนโง่ ที่คิดว่าตัวเองฉลาดนักหนา..
ไม่แปลกใจเลยที่สุดท้ายเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้..
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดความคิดของผม พอเห็นว่าเป็นข้อความจากเมธ ผมก็หยิบขึ้นมากดอ่านด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาได้
นายเมธ : หลังเสร็จพิธี เราขอตามไปกินกาแฟที่ร้านปั่นด้วยนะ
นายเมธ : ได้หรือเปล่า ?
ผมไม่รู้ว่าจะแก้ไขเรื่องทั้งหมดนี้ได้ยังไง ?
น้ำปั่น : ได้สิ
น้ำปั่น : ไว้เจอกันนะ
คงได้แค่ปล่อยให้มันเป็นไป..
เหมือนกับที่เคยทำมาตลอด..
Ma-NuD_LaW
:impress:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เมื่อไรจะเคลียร์
-
ปั่นทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะ
-
ปั่นทำแบบนี้ก็เหมือนเปิดใจให้ภาค สงสารภาค :hao5:
-
:ruready :ruready ฉันละงงกับเธอจังเลยปั่น
-
ถ้าเลือกไม่ได้ ก็เลิกไปทั้งคู่ แล้วหาใหม่ดีกว่าไหม :ruready
-
ไม่ชัดเจนเลย,,,
-
:m28:
มีอาการเดียวกับลิง
คือ งง
แต่อยากปลอบใจ :กอด1: ภาค
น่ารักน่ากอดอยู่คนเดียวในเรื่อง
:pig4:
-
ยังไงปั่น ยังไงคะเลือกสักที
ภาค แกคือพระเอกสำหรับเรา กอดๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยยย น้องปั่นจะเอายังไง ปั่นมีความย้อนแย้งนะ ปากบอกไม่คิดอะไรกับภาคแต่ปล่อยให้เขาจูบ ปล่อยใจไปกับเชาไปละ ไม่อยากเสียเขาไปอีก
กับเมธก็ไม่แน่ใจ ถ้าความรู้สึกกับเมธไม่เหมือนเดิมแล้วก็จัดการให้จบๆ ไปเลย เมธก็ผิดนะที่รู้สึกช้าไป ตอนปั่นรักก็มัวลังเล
ขอให้เรื่องจบลงด้วยดี ยังไงก็ต้องมีคนเจ็บ แต่เวลาจะช่วยให้ทำใจได้เอง เราไม่รู้จะเชียร์ใครนะ แต่ใจเทไปที่ภาคแล้วเพราะยังมั้นคงต่อปั้น สงสารภาคด้วย นางรักของนางมาตั้งนาน
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ
ครุมเครือมากๆว่าใครเป็นพระเอก แต่ส่วนตัวขอเลือกภาคไว้ก่อน แง
-
เฮ้อออ เหมือนกลับมาที่เดิมตอนเรียน :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ส่วนตัวว่าเป็นแค่ความอยากได้ของคนสองคน
ภาคอยากได้ปั่น ปั่นอยากได้เมธ
พอปั่นเริ่มได้รับการตอบกลับจากเมธ ก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าเพราะที่ผ่านมาไม่ใช่ความรัก เป็นแค่ความอยากได้... จึงไม่อยากให้ภาคสมหวังเพราะปั่นรู้ว่าหลังการสมหวัง คือความว่างเปล่าไม่ใช่รัก
ส่วนเมธ ความรู้สึกมาช้าแต่เป็นรักจริง ไม่ใช่ความอยากได้ ซึ่งปั่นไม่คู่ควรกับเมธ
-
O13
-
36.
ความว่างเปล่า ที่ลึก ไร้ที่สิ้นสุด..
สายตาของผมจับจ้องอยู่ที่คน ๆ เดิมตลอดพิธี จนเมื่อออกจากห้องประชุมมาถ่ายรูปกับครอบครัวแล้วก็ยังคงคอยมองเขาอยู่เรื่อย ๆ อย่างนั้น แต่คนที่เอ่ยปากเรียกและแนะนำให้เขาได้รู้จักกับพ่อ แม่ และพี่ปราย กลับเป็นพี่ปูน
เมธยกมือไหว้ พูดและตอบคำถามอย่างสุภาพกับพ่อแม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา
ผมมองภาพนั้นเงียบ ๆ กระทั่งพี่ปูนเข้ามากระซิบบอกว่าท่าทางของเขาคล้ายกับพ่อของพวกเรามากจริง ๆ ผมถึงได้หันไปพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ดูนิสัยใช้ได้นะ” พี่ปรายเองก็ยังเห็นด้วย “แฟนปั่นเหรอ”
“ทำไมคิดงั้น” พี่ปูน
“ก็เห็นมองกันอยู่ตลอดเลย” คำตอบของพี่ปรายทำให้ผมรู้สึกอายขึ้นมา “ทำไม กลัวพ่อกับแม่ว่าเหรอ”
ผมส่ายหน้า “แม่รู้ว่าปั่นชอบผู้ชาย”
พี่ปรายพยักหน้า “พ่อก็รู้”
“งั้นเหรอ” คงมีแค่พี่ปูนที่แปลกใจ “ไม่ยักรู้ว่าพ่อรู้ด้วย”
“ภาคเล่นเดินตามต้อย ๆ ตั้งแต่มัธยมแบบนั้น..จะรู้ก็ไม่แปลก” สีหน้าพี่ปรายดูไม่ค่อยชอบใจ “ยังดีที่ไม่พากันใจแตกจนเสียการเรียน”
“ขนาดนั้นเชียว” พอพี่ปูนขัด พี่ปรายก็ทำหน้าไม่ชอบใจ “เสร็จนี่แล้วเอาไง..จะอยู่นี่..จะกลับบ้านพร้อมพ่อแม่ หรือจะไปดูร้านกับพวกพี่ก่อน”
พี่ปรายเหลือบมามองผม ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัว “พี่อ่านหนังสือไม่ทันแล้ว ไว้ว่างเมื่อไรจะไปดูร้านเรานะ”
“อืม”
เห็นผมเข้าใจ พี่ปรายก็ยิ้ม “เดี๋ยวจะพาเพื่อนไปอุดหนุนด้วย”
พ่อ แม่ และพี่ปรายแยกย้ายกันกลับไปก่อน ส่วนพี่ปูนตามถ่ายรูปให้ผมอีกนิดหน่อยก็ขอกลับไปรอที่โรงแรมเช่นกัน เมื่อเห็นว่าพวกเพื่อนกลุ่มของเมธชวนผมให้ไปกินข้าวเย็นด้วย สมัยเรียนผมไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษ ไม่มีกลุ่มเพื่อนสนิทเป็นของตัวเอง เรียกได้ว่าแทบจะไม่ค่อยได้มีกิจกรรมร่วมกันกับเพื่อนร่วมคณะของตัวเองเลย พอถูกชวนก็ไม่นึกอยากจะไป ติดที่เมธบอกว่าอยากให้ผมไปด้วยจริง ๆ เลยไม่กล้าที่จะปฏิเสธ
“อร่อย” เมธตักปลาชิ้นใหญ่มาวางใส่จานผม “กินเยอะ ๆ นะ”
“อืม”
ผมกินข้าวไป ฟังทุกคนพูดคุยหยอกล้อกันไปจนเกือบจะอิ่ม
“แล้วมึงรีบกลับไหมเมธ อยู่เที่ยวกับพวกกูก่อนเปล่า”
เขาส่ายหน้า “พอดีนัดจะไปเที่ยวบ้านปั่น”
หลายคนหันมามอง จนทำให้ผมนั่งตัวตรงขึ้นมา
“ไม่ยักรู้ว่าสนิทกันขนาดนั้น”
ผมรู้สึกว่าคนถามเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง และยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อเขาตอบกลับไปว่า “กำลังจีบอยู่”
บางคนมีสีหน้าตกใจ แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่มีทีท่าว่าแปลกใจอะไร กลับยิ้มล้อเลียนกันเสียจนผมรู้สึกเขินไปด้วย
“อย่าล้อ !”
เสียงโห่แซวดังขึ้นทันทีที่เมธพูดจบ ผมที่ตอนแรกแค่เขิน ๆ ก็กลายเป็นอายจนเผลอปล่อยช้อนร่วงจากมือ เรียกเสียงโห่ให้ดังขึ้นไปอีก
“ทำใจนะปั่น” เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้น “เมธมันโกหกหรือพูดอ้อม ๆ ไม่ค่อยเป็นน่ะ”
เหตุการณ์พวกนี้ ทำให้หัวใจผมพองโตขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
พี่ปูนไม่ได้มีท่าทีแปลกใจที่เห็นเมธมายืนรอขึ้นรถกับพวกเราในเช้าวันรุ่งขึ้น หนำซ้ำยังช่วยจัดแจงที่นั่งด้านหลังให้อย่างดี ผมปล่อยให้พี่ชายตัวเองเป็นคนสร้างบทสนทนากับเมธ ในขณะที่ตัวเองนั่งเงียบ ๆ ฟังไปอย่างนั้นตลอดทาง
“ร้านน่ารักดีนะ”
ผมยิ้มรับ ก่อนจะบอกให้เขานั่งเดินตามขึ้นมาเก็บของข้างบน พี่ปูนเองก็แยกขึ้นไปพักที่ห้องของตัวเอง โดยบอกทิ้งท้ายแค่ว่าเย็นนี้จะขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าว
“อยากกินขนมหรือกาแฟหรืออะไรไหม เดี๋ยวเราลงไปเอามาให้”
“ไว้พรุ่งนี้ดีกว่า” เขายิ้ม “ยังมีเวลาอีกหลายวัน”
ผมพยักหน้าว่าเข้าใจ “เอาเสื้อผ้าใส่ในตู้ได้เลยนะ ผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟันเราเตรียมไว้ให้แล้ว”
เขาเดินสำรวจทั่ว ๆ ก่อนจะถาม “ทำไมมีแปรงสีฟันวางอยู่ในแก้วสองอันล่ะ”
“ของภาคน่ะ” ผมตอบแบบไม่เต็มเสียง “อันใหม่อยู่ในตู้ชั้นบน”
“เห็นกลับมาดีกันแล้วเราก็สบายใจ” เขาพูดแบบไม่ได้คิดอะไร แต่มันกลับทำให้ผมคิดมาก “ยังไงก็เพื่อนสนิทกัน”
“เมธล้างหน้าล้างตาก่อนเลยนะ เดี๋ยวเราไปเก็บกระเป๋าเข้าตู้ให้”
ผมเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะรีบเดินมาหยิบกระเป๋าเขาเข้าไว้ในตู้ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเสื้อผ้าของภาคที่แขวนอยู่ในนั้นสองสามชุด
ภาคไม่ได้ติดต่อมาเลยหลังจากวันนั้น..
ผมเองก็ไม่กล้าที่จะโทรไป..
เรื่องทุกอย่างเลยยังค้างคาอยู่แบบนี้..
นี่ผมกำลังทำเรื่องบ้าอะไรอยู่กันนะ ?
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาเป็นคนหนึ่งที่มักจะจับความรู้สึกของผมได้ “อึดอัดที่เรามาเหรอ”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะรีบปฏิเสธ “เราแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
“เราจะไม่เร่งรัดอะไรปั่นนะ” เขาเองก็ถอนหายใจออกมา “เราแค่อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง”
“เรารู้..”
ผมคิดว่าตัวเองเข้าใจเรื่องนี้ได้ดีด้วยซ้ำ..
“แต่ถ้ามันทำให้ปั่นรู้สึกไม่ดี..”
“เราไม่ได้คิดอย่างนั้น”
มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แย่ขนาดนั้น
“ปั่น..”
“ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้..เราก็คิดว่ามันดีนะ”
สุดท้าย..ผมก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างมันยากมากยิ่งขึ้นไปอีก
“ขอบคุณนะ”
“...”
“ขอบคุณจริง ๆ”
ผมสงสัย..ว่าถ้าเขารู้ว่าจริง ๆ แล้วผมเป็นคนยังไง
เขาจะยังอยากพูดคำ ๆ นี้อยู่หรือเปล่า ?
Ma-NuD_LaW
ขอโทษที่ลูกคนนี้ของคนเขียนเป็นคนไม่ดี :เฮ้อ:
-
สงสารภาค5555T_T โอ๊ยยยย งงใจภาคไม่ใช่พระเอกแน่ๆดูบทน้อยๆ ซื้อเวลาให้ภาคหน่อยค่ะคุณนักเขียน
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
เอาไงละทีนี้,,,
-
:pig4: :pig4: :pig4:
กำลังสับสนว่า อิตาปั่นมันคิดจะทำอะไรของมัน?
-
:m28:
มีอาการเดียวกับลิง
คือ งง
แต่อยากปลอบใจ :กอด1: ภาค
น่ารักน่ากอดอยู่คนเดียวในเรื่อง
:pig4:
เหมือน ..........
-
บอกกงๆ คืองง มากก..
ใครเป็นพระเอกเนี้ยยย..
เปลี่ยนเป็น พระเอกคือ ภาค แล้ว นายเอกเป็น เมฆไปเรยได้ม้ั้ยอ่ะ
บางทีก็รำ น้องปั้นนะ บอกกง..
แบบเฮ้อออ...
-
อ่านแล้วเหมือนกำลังลอยเคว้งอยู่กลางทะเล
แต่ไม่เกลียดน้องปั่นค่ะ
เหมือนเราเห็นความรู้สึกของปั่นมาตลอด แต่แล้วก็เกิดไม่เข้าใจปั่นขึ้นมา ส่วนเมธ นั้นตรงกันข้าม คือคลุมเครือตลอด จู่ๆก็รู้ใจตัวเองเฉ้ยยย :hao4:
ภาค กับ นอส เป็นตัวละครที่ชัดมาตั้งแต่แรกเลยค่ะ (หลังจากนี้คนเขียนจะพลิกสองคนนี้ไหมหนอ คนอ่านเริ่มเครียดแล้วค่ะ)
-
ปั่นนนนนนน !!! ฉันงงกับใจเธอมากๆ เลยรู้มั้ย :ruready
-
เรื่องของความรักวัยรุ่นเนี่ย วุ่นวาย ปวดตัดจริง ๆ คิดแล้วง่วงนอน :t3:
-
ตอนนี้ปั่นดูโลเลสองจิตสองใจมาก อ่านแล้วอึดอัด
แต่ก็ทีมภาคเหมือนเดิมค่า
-
จะเอายังไงกันแน่ :เฮ้อ:
-
ปั่นยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนเดิมมมมม
สรุปสามพีไปจบๆ 55555555555
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
ไม่ใช่ว่านอสฆ่าตัวตาไปแล้วนะ
-
^
^
แถมลิงด้วยป่ะ
55555++++++
-
เชื่อว่า ที่ภาคไม่ติดต่อกลับมาคือ อินอสอาจจะฆ่าตัวตายจริงแล้วรู้สึกผิดและกำลังอยู่เฝ้านอส. แต่อีกใจนึง ก็คิดว่า อิภาคกลับไป แล้วอาจจะโดนนอสแทงซะเองงี้!!!!
-
สงสารภาค ที่ตอนแรกยอมคบกับนอส คงเพราะอยากเปิดใจให้คนอื่นบ้าง และคงไม่อยากให้ปั่นลำบากใจกับความรักเกินเพื่อนที่ตนมีให้ แต่ปั่นจะเห็นแก่ตัวให้ความหวังภาคต่อไปทำไม ไม่รักเพื่อนตัวเองเลยเหรอ คบกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนะ กับเมธมีความเห้นเดียว ปั่นเคยรักอธจริงเหรอ ไม่ใช่แค่รู้สึกสุขใจที่ได้มองได้ชอบเพราะเหมือนพ่อตัวเอง แล้วคิดว่ารักหรือเปล่า สรุปสงสารภาค ภาคก็เป็นคนดีนะดูอย่างเรื่องนอสซิ ลุ้นต่อไป
-
คือภาคเป็นพระเอกป่ะ กลิ่นมาขนาดนี้แล้ว
-
:call: :call: :call:
-
37.
เมธช่วยงานที่ร้านกาแฟของผม ลองชิมกาแฟและขนมหลายอย่าง ก่อนจะเปรย ๆ ออกมาว่าชอบงานแบบนี้เหมือนกัน ผมยิ้มขำตอนเขาพูดอย่างนั้น แต่ในใจกลับคิดตามว่ามันจะเป็นยังไงถ้าเขามาอยู่ด้วยกันกับผมจริง ๆ
“วันนี้ไปหาอะไรกินกันข้างนอกเถอะ” ผมเอ่ยปากชวน “อยู่แต่ในร้านแบบนี้น่าเบื่อตาย”
“เราไม่เบื่อนะ” เขาพูดแล้วสบตาผม “สนุกดี”
“แต่เราเบื่อ” เห็นเขาหัวเราะ ผมก็ถลึงตาใส่ “ไป กิน ข้าว ข้าง นอก”
“ครับ ๆ”
ผมพาเขามากินสุกี้เจ้าดังในห้างสรรพสินค้า สั่งนู้นสั่งนี่หลายอย่างเพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาคอยมาช่วยงานที่ร้านหลายวัน เมธบอกว่าอีกสองวันคงต้องกลับบ้านแล้ว นั่นทำให้ผมรู้สึกใจหายนิดหน่อย แต่เขาก็ยังบอกว่าจะหาเวลาว่างมาเที่ยวที่ร้านผมอีกให้ได้
“มานี่บ่อย ๆ แล้วใครจะดูแลสวน”
เขายิ้ม “ถ้าสอบงานราชการได้จริง ก็ต้องทิ้งสวนอยู่ดี”
“น่าเสียดาย...”
“หรือปั่นไปเปิดร้านกาแฟในสวนเราดีไหม” ผมเงียบ เพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดอย่างนี้ “พูดเล่นครับ”
“...”
“ปั่นไม่จำเป็นจะต้องทำอะไรเพื่อเราแบบนั้นแล้ว” เขายิ้ม และสบตาผมอย่างจริงจัง “เพราะเราจะเป็นฝ่ายทำให้ปั่นเอง”
ผมทำได้แค่หัวเราะกลบเกลื่อนไป “เราพูดจริงนะ”
“อย่าเพิ่งคิดอะไรล่วงหน้าเยอะแยะขนาดนั้นเลย” ไม่รู้ว่าทำไมต้องรีบตัดบทเขาอย่างนี้ “รีบกินก่อนเถอะ”
เขายิ้มเหมือนว่าเข้าใจดี “ทำสิ่งที่เมธอยากทำจริง ๆ ก่อนเถอะ”
“เข้าใจแล้วครับ”
เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก แต่ผมรู้ว่าเราต่างก็กำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง
“เราว่าตัวนี้เหมาะกับเมธนะ” ผมหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนตัวหนึ่งขึ้นมาทาบบนตัวเขา “ดูดีเลย”
“งั้นเราเอาตัวนี้”
“ให้เราซื้อให้นะ” ผมรีบบอก “ตอบแทนที่ช่วยงานที่ร้าน”
“เมื่อกี้ปั่นก็เลี้ยงข้าวเราแล้ว”
“เราอยากให้อีก” ผมตัดบท ก่อนจะรีบส่งเสื้อพร้อมกับเงินให้พนักงาน “เอาไว้ใส่ไปสอบก็ได้”
เขายิ้ม ก่อนบอกว่าจะซื้ออะไรสักอย่างให้ผมเหมือนกัน “งั้นเราเอานั่น”
เห็นผมชี้หมวกใบหนึ่ง เมธก็ทำหน้าแปลกใจ “จะใส่ไปไหน”
“เผื่อไปลุยสวนเมธไง” เห็นเขายิ้มกว้างกว่าเดิม ผมก็จนใจที่จะพูดอะไรอีก “เอาไปจ่ายเงินสิ”
เมธรวบถุงเสื้อกับหมวกไว้ในมือข้างหนึ่ง ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างแตะเอวผมขณะเดินออกจากร้าน ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของเขา จดจ่ออยู่กับความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขา แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
มันแปลกที่มีวันนี้ แต่ก็ไม่ยากเกินกว่าจะยอมรับว่ามันเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ
“อยากกินไอติมไหม” ผมพยักหน้าเมื่อได้ยินคำถาม “งั้นเราเลี้ยงนะ”
“อืม..”
เราไม่ได้กลับไปทำงานที่ร้านอีกในบ่ายวันนี้ แต่เลือกจะเดินดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยในห้างแบบไม่รู้จักเบื่อ เมธเล่าเรื่องอะไรให้ผมฟังหลายอย่าง ทั้งเรื่องงานและปัญหาที่เกิดขึ้นหลังจากพ่อแม่ของเขาเสีย ผมเงียบฟัง..แสดงความเห็นบ้างเมื่อเขาต้องการ ก่อนที่เราจะฝากท้องไว้กับมื้อเย็นในห้างอีกมื้อ
“ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้อร่อย ซื้อกลับไปฝากพี่ปูนด้วยนะ” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับเขา “ปกติพี่ปูนกินเส้นอะไร”
“หมี่ขาว”
“พิเศษเลยเนอะ” ผมพยักหน้าอีก “แล้วปั่นเอาด้วยไหม เผื่อหิวดึก ๆ”
“พอแล้ว” ผมโบกมือปฏิเสธ “อันนี้เราจ่ายเองนะ”
“ให้เราเลี้ยงเถอะ” เขาว่าแล้วรีบลุกไปจ่ายเงินโดยไม่รอผม
“ตามใจ”
นอกจากมื้อเที่ยงกับค่าเสื้อแล้ว วันนี้ผมก็ไม่ได้จ่ายอะไรเองเลย..
คืนนั้นเรานอนคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อยอยู่ค่อนคืน และมันก็ดึกมากเสียจนเมธหาวออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ผมนอนมองหยดน้ำที่ไหลออกมาจากดวงตาเขา มองแล้วก็ยื่นมือเข้าไปเช็ดออกให้
เราชะงักกันไปทั้งคู่..
“โทษที” ผมบอกเมื่อตั้งสติได้ “เราเห็น..”
เมธดึงมือที่ผมใช้เช็ดน้ำตาให้เขาเข้าไปใกล้ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไป “เมธ..”
“จูบได้ไหม” ผมอึ้งที่ได้ยินอย่างนั้น “ถือว่าอนุญาตนะ”
แล้วเราก็จูบกัน
จูบที่ใช้เพียงแค่ริมฝีปากแตะกันเฉย ๆ
“ไม่อยากกลับแล้ว” เขาว่าแล้วขยับเข้ามากอดผม “ขออยู่ด้วยได้ไหม”
“...”
“เป็นเด็กเสิร์ฟในร้านก็ได้” เมธยังพูดไม่ยอมหยุด “หรือให้ช่วยถูพื้นเฉย ๆ ก็เอา”
“เมธ”
“เราชอบปั่นจริง ๆ นะ” เขาถอนหายใจ “ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ชอบมากขนาดนี้”
“...”
“ตอนที่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”
“...”
“มันทรมานมากเลย”
ทำไมเขาไม่พูดมันให้เร็วกว่านี้นะ..
“ให้โอกาสเราหน่อยนะ”
ผมหลับตาลงเมื่อได้ยินคำนี้ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเขาขยับตัว “เมธ..”
เราจูบกันอีกครั้ง..
แต่จูบครั้งนี้ลึกซึ้งยิ่งกว่ามาก..
ผมปล่อยให้เขาเลิกชายเสื้อของตัวเองขึ้นมา..
ปล่อยให้เขาใช้ปากสัมผัสไปทั่วทั้งตัว..
ก่อนจะได้สติเมื่อเขาแตะลงบนขอบกางเกง..
“เราว่า..”
พอผมทักท้วง เขาก็เหมือนได้สติกลับคืนมาด้วยเหมือนกัน “โทษที..”
“...”
“ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่าเนอะ” เขายิ้ม “เราขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน..”
“ขอโทษนะ”
เขายิ้มให้ผมอีกครั้ง “เราเข้าใจ..”
“...”
“เราจะรอนะ” ผมพยักหน้า ทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไปทำไม “เดี๋ยวเรามา”
“อืม..”
พอเขาเดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาภาค “รับสิ”
รอสายนานจนมันตัดไป ก็กดโทรซ้ำอีก “ภาค มึงรับสายกูหน่อย”
ผมสับสนตลอดเวลาที่รอสาย แต่สุดท้ายมันก็ไม่รับ ผมเลยวางโทรศัพท์มือถือกลับไปที่เดิม แล้วงอเข่าขึ้นมานั่งกอดเอาไว้ “หนาว”
ผมบ่นแล้วนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ทั้งที่รู้ดีว่าหากหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ ผมก็จะหนาวน้อยลงแล้ว
มันหายหัวไปเลย..
มันบอกว่าจะกลับไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย..
แล้วมันก็หายหัวไปเลย..
“แล้วกูต้องทำยังไงเหรอ” ผมเหลือบมองประตูห้องน้ำ ฟังเสียงหอบหายใจแผ่วเบาของเมธที่ดังลอดออกมา “กูจะทำยังไงดี”
Ma-NuD_LaW
:m22:
-
นั่นนะซิ ทำไงดี ใครช่วยบอกหน่อย :m21:
-
มาแล้วววว. แต่ทำไมดูวุ่นวายขนาดนี้,,,
-
ถ้าเธอรักเมธ เธอจะไมมีคำถามแบบนี้หรอกปั่น :ling2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ใครจะได้เป็นตัวจริงหล่ะเนี่ย
-
:เฮ้อ:
-
เมธ ปั่น เหมือนจะดีกัน เข้าหากันได้ :o8: :-[ :impress2:
ปั่นจะวุ่นวายใจทำไม คิดถึงเมธทำไม :really2: :เฮ้อ:
ภาค หายไป เพราะมีเรื่องให้ใจอ่อนหรือเปล่า o22
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากดึงเข้า กลับชักออก บอกไม่ถูก
แรกหวังปลูก หลังจะถอน คิดตอนไหน
มันสับสน ปนงุนงง ข้นคลั่กใจ
จะเลือกเดิน ไปทางไหน ถึงจะดี
เราคิดว่าเราเข้าใจปั่นนะ
เข้าใจว่าชอบคนหนึ่ง อีกคนหนึ่งเป็นแค่เพื่อน
แต่ลึกๆแล้ว ก็ไม่รู้ว่ามันคือยังงี้จริงๆ ใช่ไหม
ส่วนตัว..เชียร์ภาค
ไม่มีเหตุผลใดๆ มีแค่อารมณ์ล้วนๆ
อิอิ
ขอโทษ..เพิ่งเจอว่ามาลงให้อ่านแล้ว
ตั้งนานนนนนนนนนนนน 555
จุ๊บ
-
แรกๆเข้าใจปั่น หลังๆคือไม่เข้าใจ และ.. ปวดหัวมากฮะแม่
-
ภาค สบายดีใช่ไหม หายไปไหนอีกล่ะ
ปั่นถ้ามันสับสนแกก็หยุดความรู้สึกที่มีต่อเมธซะ
-
38.
มันคือความสับสน..
สิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ มันเรียกว่าความสับสน..
ผมนอนลืมตาตลอดทั้งคืน กระทั่งเช้าแล้วก็ยังหลับไม่ลง เมธที่ตื่นมาเจอผมนอนมองอยู่ก็มองตอบกลับมาด้วยความสงสัย “เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้า ก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่น “สายแล้ว..เมธหิวหรือยัง”
เขาส่ายหน้าบ้าง “ปั่นล่ะ ?”
“ยังเหมือนกัน”
“งั้นเดี๋ยวเราทำอะไรให้กิน” ผมเลิกคิ้วเมื่อเขาพูดอย่างนั้น “ทำหน้าเหมือนไม่เคยกินฝีมือเราไปได้”
“ก็เปล่า” ผมขำ “แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินเมธพูดแบบนี้ แบบ..พูดตอนเพิ่งตื่นนอนแบบนี้”
“ซ้อมไว้ไง” เขาเริ่มหัวเราะตามผม “เผื่อปั่นจะใจอ่อนไว ๆ”
“ไม่คุยแล้ว” ผมยันตัวลุก “ไปแปรงฟันกันเถอะ”
“เราตีความว่านี่คืออาการเขินได้ไหม” ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่คนถาม “ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย”
“ก็ไม่ได้อยากให้กลัว อยากให้ลุก” ผมดึงแขนเขา “จะได้รีบลงไปช่วยที่ร้าน”
“ลืมเลย” เขายกมือขึ้นขยี้ผมตัวเอง “แต่น้อง ๆ เขามาเปิดร้านกันก่อนอยู่แล้วใช่ไหม”
ผมพยักหน้า “ถ้าวันไหนเราไม่ได้เปิดร้านเอง เราก็ให้คนอื่นกลับไวขึ้นแล้วเราอยู่ปิดร้าน”
“อ๋อ..”
“เพราะงั้นวันนี้เมธมีหน้าที่ปิดร้านนะ”
“ทำไมงั้น ?”
“เพราะเมธทำเรานอนดึกเลยตื่นสายแบบนี้ไง” พูดไปแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ “เราหมายถึง..เมื่อคืน..”
“เราก็แค่จูบปั่นเอง” ผมเบิกตากว้างเมื่อได้ยินอย่างนั้น “แล้วก็..”
“รีบลุกไปอาบน้ำแล้วลงไปช่วยที่ร้านเลย” ผมตัดบท “ไม่งั้นก็นอนอยู่นี่แหละ เราลงไปคนเดียว”
ยิ่งเขาหัวเราะ ผมก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก “เมธ !”
“ครับ ๆ จะรีบลุกเดี๋ยวนี้แหละ” เขาลุกขึ้นมานั่งแล้วหย่อนขาลงจากเตียง “ขอเมธอาบก่อนนะ เสร็จแล้วจะลงไปทำกับข้าวรอ”
“อืม”
“ขอบคุณครับ”
ผมมองคนที่เดินยิ้มอารมณ์ดีไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะลุกขึ้นมาจัดหมอนและพับผ้าห่มให้เข้าที่ พอเมธเดินออกมาแต่งตัวผมก็เดินสวนเข้าไปอาบน้ำบ้าง พอถึงเวลาลงมาข้างล่างก็เจอมื้อเช้าวางเรียงพร้อมคนทำที่นั่งรออยู่
ไม่นึกว่าวันหนึ่งผมจะได้มาเห็นภาพแบบนี้..
ภาพที่เคยเลือนรางมากในความรู้สึกของผม..
“เราทำข้าวผัดนะ เห็นว่ามีหมูกับมะเขือเทศในตู้เย็น”
ผมยิ้มให้เขา “หอมมากเลย”
“เสียดายไม่มีผักอะไรเลย”
“มะเขือเทศก็พอ” ผมพูดให้เขาสบายใจ “อร่อยมาก”
เขายิ้มเขิน “ได้ยินแล้วอยากอยู่ทำให้กินทุกวัน”
“ไม่เคยนึกภาพเมธที่เป็นแบบนี้มาก่อน พอเจอวันนี้แล้วก็ทำตัวไม่ถูกเลย” ผมแซวอย่างอดไม่อยู่ “กะเอาเราตายเลยใช่ไหม”
“เหลือเวลาทำคะแนนน้อยลงแล้วไง” เขาถอนหายใจ “ไม่อยากกลับเลย”
ผมยิ้มทั้งที่ในใจแอบคิดว่าที่เป็นแบบนี้อาจจะเพราะเขากำลังรู้สึกเหงาและอ้างว้างเกินกว่าที่จะกลับไปอยู่บ้านที่ไม่หลงเหลือใครให้พูดคุยด้วยอีกแล้ว
“กลัวปั่นลืมเรา”
หรือไม่ก็เป็นเขาเองที่อาจจะลืมผม
“กลัวปั่น..”
ผมไม่ใส่ใจฟังที่เขาพูดสักเท่าไร
“ปั่น..”
ไม่ใส่ใจ เพราะไม่อยากต้องเก็บเอาทุกคำพูดของเขากลับมาคิด
“ปั่น..”
บางทีผมก็เบื่อที่ตัวเองเป็นคนคิดมากมายไปเสียหมดทุกเรื่องอย่างนี้
“พี่ปั่นคะ” ผมหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงเรียก “เค้กที่เอาลงใหม่หมดเร็วมากเลย ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะสั่งเพิ่มได้หรือเปล่า”
“เดี๋ยวพี่ลองถามให้นะ” อาจจะยากที่จู่ ๆ ก็ขอให้ส่งเพิ่มแบบนี้ แต่ลองดูก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร “นั่นสินะ”
“อะไรเหรอคะ”
ผมได้สติกลับคืนมา “ไม่มีอะไร ไปทำงานต่อเถอะ”
“ค่ะ”
พอน้องเดินออกไป ผมก็หันกลับมามองคนที่กำลังมองผมอยู่เช่นกัน “เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้าให้กับคำถามนั่น “เราแค่คิดอะไรขึ้นมาได้”
“อะไรเหรอ ?”
“ไม่สำคัญหรอก”
“แน่ใจนะ”
“อืม” ผมยืนยันแล้วลงมือจัดการอาหารตรงหน้าอีกครั้ง “รีบกินเถอะ จะได้ออกไปทำงานสักที”
“นี่ปั่นแอบว่าเราแบบอ้อม ๆ อีกแล้วใช่ไหม”
“คงงั้น” ผมยิ้มเมื่อเห็นเขายิ้ม “เพราะงั้นรีบกินเร็วเข้า”
“ครับ ๆ”
อย่างที่พี่ปูนเคยพูด..
ผมก็แค่ปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นไป..
และค่อยไหลตามน้ำไปเหมือนอย่างที่เคยทำ..
Ma-NuD_LaW
ปั่นคือตัวละครที่สร้างมาเพื่อถูกเกลียดสินะ :m5:
-
ตกลงปั้นคิดอะไรออกหรอ :m26:
-
ตกลงคือยังไงหรอปั่น,,,,
อย่างปั่นอ่ะ,,,
-
ตอนนี้หวานเชียว เหมือนปั่นไม่มีความลังเลเลยในตอนนี้ รู้สึกสบายใจ(เฉพาะในตอนนี้) อย่างบอกไม่ถูก ตอนหน้าจะเจ็บหนักเลยหรือเปล่าคะ จะได้เตรียมใจ :monkeysad:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ว่าก็ว่าเถอะ อะไรที่ปั่นคิดว่าดีก็ทำอย่างน้อยก็จะไม่มีความรู้สึกขุ่นเคืองหากเมธกลับไปแล้ว
รอแค่ว่า ภาคน่ะจะกลับมาตามสัญญาไหมหรือหายไปโดยไม่ลา....
-
หายไปไหน ใจคิดถึง เมิงเพื่อนรัก
ไมนานนัก อยู่กับใคร ใช่เขาไหม
บอกให้รอ ต่ออีกนิด ผิดแล้วไง
หรือเพราะไป รับผิดชอบ มอบใจกาย
เค้ายังยื้อ ยังยั้งยุด ฉุดให้อยู่
หรือจริงแท้ ไปหาคู่ สู้กระหาย
เธอเลือกแล้ว ใช่คนใกล้ ไม่ไกลกาย
ไม่ต้องทาย ก็เดาถูก เลือกลูกเมีย
อิภาค..ว้อท เดอะ ฟัค!
เช้ดดดดดดดด แหม
-
39.
เมธกลับไปแล้ว ผมเลยต้องกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติของตัวเอง ที่มีแค่การทำงาน..ทำงาน..และทำงาน ยิ่งตอนนี้พี่ปูนแสดงออกอย่างชัดเจนว่าคาดหวังให้ผมโตเป็นผู้ใหญ่ ผมเลยยิ่งต้องพยายามพัฒนาตัวเอง เลิกใส่ใจในเรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วตั้งใจพัฒนาร้านของตัวเองเพื่อพิสูจน์ให้พี่ชายตัวเองได้เห็น
และเพราะอย่างนั้น ผมเลยคิดถึงเรื่องความรักน้อยลง คิดถึงเมธและไอ้ภาคน้อยลง จนบางทีก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าเกือบจะลืม ๆ ไปได้แล้ว ถ้าไม่ติดว่าเมธยังคงโทรหาผมทุกคืนก่อนนอน บอกว่าคิดถึง..บอกให้นอนหลับฝันดีทุกครั้งก่อนวางสาย ผมคงจะลืมเรื่องพวกนี้ไปหมดแล้วจริง ๆ
ลืมไปเหมือนที่ค่อย ๆ ลืมไอ้คนที่ไม่เคยคิดจะติดต่อผมกลับมาอีกเลยนับตั้งแต่หายหัวไป
“ปั่นรู้สาเหตุที่ภาคหายออกจากบ้านไปหรือยัง” ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินพี่ชายตัวเองถามอย่างนั้น “ยังไม่รู้สินะ”
“พี่ปูนไปได้ยินอะไรมา”
พี่ชายผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูด “เห็นว่าจะบวช”
“บวช ?”
“ได้ยินว่าเป็นเพราะเด็กคนนั้นฆ่าตัวตาย” ผมภาวนาให้ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด “เพราะคิดว่าคงเหมือนทุก ๆ ครั้งเลยไม่ได้ใส่ใจ สุดท้ายเลยไปห้ามไม่ทัน”
“นอส..ตายเหรอครับ” พี่ปูนพยักหน้า “ทำไม..”
“พ้นงานศพไป ก็ไม่มีใครติดต่อภาคได้ จนไปเจออีกทีคืออยู่ที่วัดใกล้ ๆ บ้านของเด็กคนนั้น”
“มิน่า..”
ผมถึงติดต่อมันไม่ได้เลย
“เพราะพ่อแม่เขากลุ้มใจมาก เลยมาขอให้แม่ช่วยบอกเราให้ไปดูหน่อย” พี่ปูนลูบหัวผม “ลองแวะไปดูสักหน่อยไหม ลองไปคุยให้แน่ใจว่าจะเลือกทางนี้แล้วจริง ๆ”
“ปั่นเนี้ยนะ”
อย่างผมจะไปพูดอะไรได้
“ยังไงก็เพื่อนสนิทกัน พ่อแม่เขาก็หวังเอาไว้มาก สุดท้ายกลายมาเป็นอย่างนี้”
“...”
“ถ้ายังไงลองเอาไปคิดดูหน่อยนะ” ดูแล้วพี่ปูนเองก็ไม่ได้อยากจะกดดันอะไรผม “ตัดสินใจได้ยังไงค่อยคุยกันอีกที”
พอได้อยู่คนเดียวผมเลยได้มีเวลากลับมานั่งคิดทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่าง ได้รับรู้ว่าบางทีมนุษย์เราก็ใส่ใจกับเรื่องบางเรื่องมากจนเกินพอดี มากเสียจนผมรู้สึกเสียดายและคิดอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องบางเรื่อง แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมนอสถึงได้ยอมแลกชีวิตตัวเองเพียงเพื่อต้องการให้มันหันกลับมา
ทำไมถึงยอมทิ้งครอบครัวที่ไม่มีวันหมดรักตัวเองกับคนที่ทำให้ต้องเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างมันด้วย
ผมไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
ผมตัดสินใจไปหาภาค และทันทีที่ได้เจอหน้ามันผมก็รู้แล้วว่าทำไมมันถึงได้หายหน้าหายตาไปไม่ติดต่อผมมาเลย ผมมองสีหน้าและแววตาของมัน มองเพื่อนสนิทที่เปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคนแล้วก็ได้แต่รู้สึกเศร้าไปด้วย เราไม่ได้คุยกัน แค่นั่งอยู่ข้างกันเงียบ ๆ แบบนั้นตลอดทั้งวัน กระทั่งฟ้ามืดมันถึงเอ่ยปากไล่ให้ผมกลับ
“กูจองโรงแรมไว้แล้ว” ผมบอกง่าย ๆ “ฝากร้านไว้กับพี่ปูนอาทิตย์หนึ่ง”
มันหันมามองหน้าผม “มึงไม่จำเป็นต้องมาลำบากขนาดนั้นเลย”
ผมยักไหล่ “ถือว่าลาพักร้อน”
มันส่ายหน้า ก่อนจะยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เจอหน้ากัน “นอสตายเพราะกู”
ผมเงียบ รอฟังคำพูดของมัน “มันบอกแล้วว่ามันจะทำ แต่กูไม่เชื่อ”
“...”
“กูไม่คิดว่าครั้งนี้มันจะทำจริง” มันซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง “กูเป็นคนทำให้มันตาย”
“มึงอาจจะเป็นสาเหตุ” มันนิ่งไปเมื่อผมพูดอย่างนั้น “แต่สุดท้ายคนที่เลือกจะตัดสินใจทำแบบนั้นก็คือมัน”
ผมคิดทบทวนถึงสิ่งที่ทำให้ตัวเองตัดสินใจมาที่นี่ “มึงทำดีที่สุดแล้วภาค”
“กูควรทำได้ดีกว่านี้” มันเสียงดัง “กูควรจะมาช่วยมันได้ทันเหมือนทุกครั้ง”
“เพื่อให้มันได้วนกลับมาทำร้ายตัวเองซ้ำแบบนั้นต่อไปเรื่อย ๆ เหรอ” ผมรู้ดีว่าสิ่งที่พูดออกไปมันดูใจร้ายมากแค่ไหน “ถ้าทำแบบนั้น แล้วเมื่อไรเรื่องพวกนี้มันจะจบสักทีล่ะ”
“...”
“มึงไม่รักมัน ส่วนมันก็ทำร้ายตัวเองเพื่อยื้อมึงต่อไปเรื่อย ๆ” ผมถอนหายใจ “หรือสุดท้ายแล้วมึงก็จะยอมหยุด แล้วหันกลับมารักน้องมันงั้นเหรอ”
“...”
“ถึงจะดูใจร้าย แต่ตอนนี้มันก็จบลงแล้วไม่ใช่เหรอ”
มันปัดมือผมที่กำลังจะยื่นไปจับมือมันออก “กูไม่คิดว่ามึงจะพูดแบบนี้”
ผมพยักหน้า เข้าใจดีว่ามันกำลังรู้สึกยังไง “งั้นวันนี้กูกลับก่อนแล้ว..”
“มึงกลับบ้านไปเถอะปั่น” มันพูดตัดบทผม “ขอเวลากูสักพัก แล้วกูจะติดต่อไปเอง”
ผมถอนหายใจอีกครั้ง “พ่อแม่มึงเป็นห่วงมึงมากนะ”
มันพยักหน้า “กูรู้แล้ว”
เหมือนมันไม่อยากจะฟังคำพูดอะไรของผมแล้ว ผมเลยเลือกที่จะถอยให้มันก่อน “กูกลับล่ะ”
“...”
“ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วย”
“อืม”
“ไว้พรุ่งนี้กู..”
“มึงเคยคิดจะรักกูไหมปั่น” ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น “โทษที..มึงกลับไปพักเถอะ”
“ไปกับกูไหม” ผมถาม และรู้ดีว่ามันเข้าใจว่าผมต้องการจะสื่ออะไร แต่มันกลับส่ายหน้า “งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
“อย่าเลย..” มันหลับตาลง ไม่มองหน้าผมอีก “ไว้กูจะติดต่อไปเอง..”
“...”
“เมื่อกูพร้อม”
ทำไมผมถึงรู้สึกว่าวันนั้นมันจะไม่มีวันมาถึงเลย..
Ma-NuD_LaW
:m22:
-
มันคือความ หอมหวาน ปานน้ำผึ้ง
หรือเหม็นบูด เคียดขึ้ง จึงยึดถือ
มีความรัก มักเป็นไง ใครฝึกปรือ
อยากรู้จริง รักนี้หรือ คืออะไร
อานุภาพมหาศาลจริงแท้
หุหุ
+1 น๊านนานมาทีเน๊าะ..ลิงชัง อิอิ
-
หนักมาก :katai1:
-
:o12: :o12: ความรักมันช่างนำพามาซึ่งความสับสนปนทุกข์เหลือเกิน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
จิตมนุษย์นั้นไซร้ ยากแท้หยั่งถึง
-
จะบ้า...!!!!!!!! สุดท้ายกลายเป็นแบบนี้
ปล่อยวางเถอะภาค มันไม่ใช่ความผิดนาย
นอสเลือกที่จะทำ บางทีมันคงจะถึงเวลาแล้วก็ได้
สุดท้ายความรักบทนี้จะเป็นยังไงนะ
-
เฮ้ออออ
-
บวชเถอะ เผื่ออะไร ๆ มันจะดีขึ้น :กอด1:
-
อย่าโทษตัวเอง มันเป็นการตัดสินใจของนอสเองที่เลือกจะจบแบบนั้น
เราช่วยเขาไปไม่ได้ตลอดหรอกหากเขาไม่คิดจะช่วยตัวเอง
-
เข้าใจภาคนะ อาจจะรู้สึกแล้วว่าที่ผ่านมากับปั่นคืออะไร ต่างกับนอสตรงไหน ใครที่รักและสนใจตัวเองอย่างแท้จริง อย่างประโยคที่ภาคบอกให้ปั่นรอการติดต่อกลับ ภาคหายไปนานเพื่อนก็ไม่ติดต่อไม่ติดตามหาเขาจริงๆเหมือนไม่ห่วง ต่างกับความรู้สึกที่นอสมีต่อภาค สาส์นแห่งความตายจากนอสมีภาคคนเดียวที่เข้าใจ ในขณะที่ปั่นยังไม่เห็นคุณค่าในสาส์นนั้น
-
40.
ผมไม่ได้กลับบ้านตามคำขอของมัน แต่ก็ไม่คิดเข้าไปยุ่งวุ่นวายให้มันต้องรู้สึกลำบากใจมากไปกว่านี้ เลยเลือกจะมาแอบมองดูมันอยู่ห่าง ๆ คอยรายงานความคืบหน้าของมันให้พวกพี่ชายมันได้รู้เป็นระยะ ก่อนจะขอตัวกลับมาทำงานเมื่อแน่ใจว่ามันคงไม่คิดจะกลับบ้านในเร็ววันนี้
ถึงจะรู้สึกแปลก ๆ ไปบ้างที่ได้รู้ว่าตอนนี้ตัวผมไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนหรือเป็นเหตุผลในการตัดสินใจทำอะไรสักอย่างในชีวิตของมันเหมือนเดิมแล้ว
“ปั่นไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร” ผมสรุปความรู้สึกของตัวเองให้พี่ปูนฟัง “และไม่กล้าเดาว่าหลังจากนี้มันจะทำอะไรต่อ”
“...”
“ภาคมันเปลี่ยนไปมาก”
พี่ปูนยื่นมือมาลูบหัวผมเบา ๆ “หลังจากผ่านเรื่องร้ายมาแล้ว คงไม่มีใครกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรอก”
ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เราคงทำได้แค่ให้เวลามันเท่านั้น”
“จริง ๆ ปั่นก็แอบเห็นด้วยถ้ามันจะบวช” แต่มันก็เป็นแค่ความคิดของคนนอกอย่างผม “ปั่นอยากให้มันสบายใจ แต่ครอบครัวมันคงไม่เห็นด้วย”
“ไม่มีประโยชน์ที่จะไปคิดแทนพวกเขาหรอก” เห็นผมเริ่มคิดมากพี่ปูนก็รีบเตือนสติ “เดี๋ยวพวกเขาก็หาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนได้เอง”
ถึงจะจริงอย่างนั้น แต่ผมก็ยังอดกังวลไม่ได้อยู่ดี “พี่ปูนว่าปั่นเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้หรือเปล่า”
พี่ชายผมส่ายหน้า “ทุกคนเลือกจะทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำทั้งนั้น ไม่เกี่ยวกับปั่นเลย”
คำพูดที่ดูใจร้ายของพี่ปูนทำให้ผมคิดทบทวนถึงคำพูดของตัวเองที่บอกกับภาคไป “ปั่นบอกมันว่า..การที่นอสตายทำให้เรื่องทุกอย่างจบ”
“...”
“มัน..คงโกรธปั่นเรื่องนี้”
“ลึก ๆ ภาคเองก็คงคิดอย่างนั้น” พี่ชายผมถอยหายใจ “เพราะอย่างนั้นถึงได้ยิ่งรู้สึกผิดจนทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ไงล่ะ”
ผมไม่เคยคิดถึงแง่นี้เลย “แล้ว..มันจะกลับมาเป็นคนเดิมได้ไหม”
พี่ปูนส่ายหน้า “ไม่ใช่สิ่งที่พี่จะตอบแทนเจ้าตัวได้หรอก”
“...”
“เราทำได้แค่รอดูเท่านั้นแหละ”
คนหนึ่งค่อย ๆ หายออกไปจากชีวิตของผม ในขณะที่อีกคนกลับเข้ามาสร้างพื้นที่ให้ตัวเองได้มากขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งวันที่เขาเดินเข้ามาบอกผมว่าสามารถสอบเข้ารับราชการในจังหวัดเดียวกันกับที่ผมอยู่ได้แล้ว ผมจึงได้รู้ตัวว่าเผลอปล่อยให้คนที่เคยทำให้ตัวเองต้องเจ็บและเสียใจอย่างเขากลับเข้ามาอยู่ในชีวิตของตัวเองอีกครั้ง
“อย่างนี้พี่ต้องเรียกคุณปลัดแล้วสิ” พี่ชายผมเอ่ยแซวเมื่อได้ยินข่าวดีจากเขา “แล้วนี่จะมาเริ่มงานวันไหน”
“อาทิตย์หน้าครับ วันนี้เลยมาวิ่งหาที่พัก” พูดแล้วก็เหลือบมามองผม “ที่นี่พอจะมีห้องว่างแบ่งให้เช่าบ้างไหมครับ”
พี่ปูนหัวเราะ “ชั้นสามมีห้องว่างเหลืออยู่ห้องหนึ่งนะ ตกแต่งเอาไว้เผื่อปรายแวะมาเที่ยว”
เห็นผมเงียบพี่ชายผมก็พูดต่อ “จริง ๆ ชั้นนี้ก็มี ปั่นทำเป็นห้องนั่งเล่น แต่ก็มีฟูกปูให้นอนได้ เราน่าจะเคยเห็นแล้วนะ”
“แต่จากนี่ไปที่ทำงานเมธ เกือบสิบกิโลเลยนะ” ผมคำนวณเวลา “ถึงรถจะไม่ติดมาก แต่ก็ต้องตื่นเช้าพอควรเลย”
“เราว่าจะเอารถมาใช้..” เขาเว้นจังหวะการพูด “แต่ถ้าไม่สะดวกจริง ๆ ก็ขอบ้านพักได้”
“พี่ขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนแล้วกัน” พี่ปูนขอปลีกตัวออกไปก่อน “ปั่นตัดสินใจได้เลยนะ”
ผมพยักหน้าให้พี่ชายตัวเอง “พี่ไปก่อนนะเมธ”
บอกลากันแล้วพี่ปูนก็แยกขึ้นห้องไปแต่งตัว ผมเลยหันมามองเขาก่อนจะหันไปมองห้องว่างที่ผมตกแต่งเอาไว้นั่งเล่น “อยู่ที่นี่แล้วต้องรีบตื่นไปทำงานทุกวัน จะสะดวกจริงเหรอ”
“ปั่นไม่อยากให้เราอยู่ด้วยเหรอ”
ผมส่ายหน้า “เราแค่กลัวเมธลำบาก”
เขายิ้ม “จริง ๆ เราเตรียมใจมาโดนปฏิเสธแล้ว แต่พอปั่นพูดแบบนี้ เรา..ดีใจ”
“เว่อร์” อันที่จริงก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องปฏิเสธ “สมัยเรียนก็อยู่ห้องตรงข้ามกัน แถมเรายังเคยไปขออาศัยเมธ..”
พูดถึงตรงนี้ก็ทำให้ผมนึกไปถึงใครอีกคน “ถ้าเมธสะดวกก็มาอยู่ด้วยกัน ไม่ต้องจ่ายค่าเช่า..”
“ไม่ได้” เขารีบปฏิเสธ “แบบนั้นเราจะกล้าอยู่ได้ยังไง”
“ตอนเราไปขออยู่ด้วย เมธก็ไม่ได้คิด..”
เขายกมือขึ้นห้ามไม่ให้ผมพูด “มันไม่เหมือนกัน”
“ยังไง”
เขาเกาแก้มตัวเอง “ก็..ตอนนั้นปั่นยังหาเงินเองไม่ได้”
“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย” ผมแย้ง “อยู่ที่นี่เมธต้องมีค่าเดินทาง ถ้ายังต้องเสียค่าเช่าอีก..”
“เราไม่ได้ขายสวนหรอกนะ” เขารีบบอก “ถึงจะลำบากหน่อย แต่เราก็เลือกทำต่อ..”
“...”
“ญาติ ๆ เองก็รับปากว่าจะช่วยดูให้ แค่ให้กลับไปดูอย่างน้อยเดือนละครั้ง” เขาอธิบาย “เราคิดว่าคงพอไหว เลยเลือกจะเก็บเอาไว้ อีกอย่าง..”
ผมเลิกคิ้วเมื่อเห็นเขาจ้องหน้าผมนิ่ง “ปั่นเคยบอกว่าเสียดาย..ถ้าต้องขาย”
“...” เขาทำผมพูดไม่ออก
“เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราตัดสินใจแบบนี้”
เห็นเขายิ้มแบบนั้น ผมเลยจนคำพูด “ขอบคุณนะ”
“เปลี่ยนคำขอบคุณไปเป็นรับปากว่าจะไปช่วยเราดูแลมันได้หรือเปล่า” จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าควรต้องรับมือกับเขาในมุมแบบนี้ยังไง “นะ”
“อือ..” สุดท้ายเลยคิดว่าแค่ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปเหมือนอย่างที่เคยทำก็แล้วกัน “แต่เราคิดค่าเหนื่อยนะ”
เขายิ้มกว้างขึ้น “เรายกให้ทั้งหมดเลย”
“ให้มันจริง”
เขาจ้องตาผมอย่างจริงจัง “เราเคยพูดเล่นเหรอ”
แล้วผมก็หมดคำที่จะใช้เพื่อโต้เถียงกับเขา
Ma-NuD_LaW
นิยายสั้นรายเดือน :m29:
ขอบคุณทุกความเห็นนะฮับ :m13:
-
ยังไงเราก็ไม่ไว้ใจคนอย่างเมธ
ไม่รู้ดิ เพียงแต่แอบระแวงอยู่ลึกๆ ว่าสักวันปั่นต้องเสียใจจากเมธ ซ้ำอีกครั้ง
คนโลเล มันน่าไว้ใจได้ซะที่ไหน
ถ้าเมธไปเจอผู้หญิงสักคนที่ถูกใจ ก็อาจจะเปลี่ยนใจไปชอบ ไปรักเค้าก็ได้
คิดถึงภาคนะ..คนนี้ดิ จะมีวันไหนที่จะไม่รักปั่นมั้ย
ไม่มีอ่ะ ไม่มีซักวัน ภาคก็ยังจะยึดมั่น รักปั่นเพียงคนเดียว
กลับมาเหอะ ภาค จะได้สมหวังในความรักกับเค้าซะที
รู้ใจตัวเองได้แล้วนะปั่น คนอ่านรออยู่เหมือนกัน
+1 ให้คุณลิงสั้น...จริงนะ ฮ่าฮ่า
-
มาคน หายคน วนกลับไปเหมือนเดิม :mew2:
-
มีทุกอารมเลยยยยยย สงสาร และก็อมยิ้ม
-
จะคบเมธหรือยัง :katai1:
-
เป็นตอนที่มีประโยคที่ชอบหลายประโยคเลยค่ะ
ตอนนี้รู้สึกว่าหลายอย่างที่ยุ่งเป็นปม คลายออกหมดแล้ว
-
คิดถึงภาค กลับมาได้แล้ว....
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew6: :mew1:ยังคงรอเธออยู่ที่เดิม
-
ไ่ได้เข้ามาอ่านนานมาก ตามอ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว แงงง จะดีใช่มั้ยยย มันจะดีใช่มั้ยยยย รักกันดีๆ น้าเมธปั่น
-
ข่าวคราวเงียบหายไปสองสามปี
คิดถึงเรื่องนี้ ยังจะมาต่อให้อ่านอีกไหม